Jessica Sorensen - 1 - Breaking Nova

Dla każdego, kto kiedykolwiek czuł się zagubiony i walczył o znalezienie drogi powrotnej.

Prolog

Nova Czasami zastanawiam się, czy są takie wspomnienia, z którymi umysł nie chce się pogodzić, a jeśli naprawdę tego chce, może zablokować obrazy, zamknąć je, odrętwić ból połączony z tym, co widzieliśmy – czego nie chcieliśmy zobaczyć. Jeśli mu na to pozwolimy, odrętwienie może zagłuszyć wszystko, nawet iskrę życia w nas. Aż w końcu osoba, którą kiedyś byliśmy, jest niczym więcej, jak tylko zanikającym wspomnieniem. Nie zawsze myślałam w ten sposób. Zwykłam mieć nadzieję. Zwykłam wierzyć w rzeczy. Jak wtedy, kiedy ojciec powiedział mi, że jeżeli będę chciała czegoś bardzo mocno, mogę sprawić, że to się ziści. − Nikt inny na tym świecie nie sprawi, że coś się dla ciebie stanie, Nova – powiedział, kiedy leżeliśmy na plecach na wzniesieniu za naszym domem, wpatrując się w gwiazdy. Miałam sześć lat, byłam szczęśliwa i trochę naiwna, pochłaniając jego słowa jak garście słodyczy. – Ale jeśli chcesz czegoś bardzo mocno i jesteś gotowa ciężko na to pracować, wszystko jest możliwe. − Wszystko? – powiedziałam, odwracając twarz w jego stronę. – Nawet, jeśli chcę być księżniczką? Uśmiechnął się, wyglądając na naprawdę szczęśliwego. – Nawet księżniczką. Wyszczerzyłam się, patrząc w górę na niebo, myśląc o tym jak wspaniale byłoby włożyć diamentową tiarę na głowę, lśniącą różową sukienkę i pasujące obcasy. Okręcałabym się wokół i śmiała, gdy sukienka kręciłaby się razem ze mną. Nigdy nie pomyślałam o tym, co naprawdę oznaczało bycie prawdziwą księżniczką i jak niemożliwe dla mnie było się nią stać. − Ziemia do Novy. – Mój chłopak, Landon Evans, macha mi dłonią przed twarzą. Mrugam spojrzeniem z dala od gwiazd i przechylam głowę na bok na trawiastym zboczu znajdującym się na jego podwórzu, patrząc mu w oczy. – Co jest?

1

Śmieje się ze mnie, ale jego uśmiech wydaje się nienaturalny, jakby tutaj nie pasował. Ale to normalka u Landona. Jest artystą i mówi mi, że w celu sportretowania bólu w obrazach, musi nosić go w sobie przez cały czas. – Zupełnie tam ode mnie odleciałaś. – Światło na ganku jest zapalone i fluoroscencyjny blask sprawia, że jego brązowo miodowe oczy wyglądają jak węgiel drzewny, którego używa do swoich szkiców. Przewracam się na bok i wkładam ręce pod głowę, więc naprawdę mogę na niego spojrzeć. – Sorki, po prostu się zamyśliłam. − Masz to spojrzenie na twarzy, jakbyś głęboko rozmyślała. – Okręca się na biodrze i wspiera na łokciu, opierając głowę na dłoni. Kosmyki jego atramentowo czarnych włosów wpadają mu do oczu. – Chcesz o tym pogadać? Kręcę głową. – Nie, nie mam ochoty rozmawiać. Posyła mi trywialny, ale szczery uśmiech i smutek w moim umyśle przelotnie się rozpuszcza. To jedna z rzeczy, które kocham w Landonie. Jest jedynym człowiekiem na tej planecie, który potrafi sprawić, że się uśmiecham – za wyjątkiem mojego taty, ale on już nie żyje, więc uśmiechy są dla mnie rzadkością. Landon i ja byliśmy najlepszymi przyjaciółmi aż do około sześciu miesięcy temu i może właśnie dlatego potrafi mnie uszczęśliwić. Związaliśmy się na głębszym poziomie i zrozumieliśmy siebie, zanim przyszło cale to całowanie i hormony. Wiem, że mamy dopiero po osiemnaście lat i jeszcze nawet nie skończyliśmy szkoły, ale czasami, gdy jestem sama w pokoju, mogę wyobrazić sobie jego i siebie lata naprzód, zakochanych, może biorących ślub. To zaskakujące, ponieważ długo po tym, jak zmarł mój tata, nie potrafiłam sobie wyobrazić mojej przyszłości – nie chciałam. Ale rzeczy się zmieniają. Ludzie rozwijają. Ruszają dalej. Dorastają, kiedy nowi ludzie pojawiają się w ich życiu. − Widziałam rysunek, który zrobiłeś na projekt artystyczny – mówię, odgarniając mu włosy z oczu. – Wisiał na ścianie u pana Felmona. Marszczy brwi, co robi zawsze, kiedy rozmawiamy o jego sztuce. – Taa, nie wyszedł tak, jak planowałem. − Wyglądało na to, że byłeś smutny, kiedy go rysowałeś – mówię mu, opuszczając swoją dłoń do biodra. – Ale masz tak przy wszystkich pracach.

2

Jakiekolwiek szczęście w jego wyrazie usycha, kiedy przetacza się na plecy i skupia maksymalną uwagę na poprzecinanym gwiazdami niebie. Milczy przez chwilę i przewracam się na plecy, pozwalając mu na to, wiedząc, że tkwi w swojej własnej głowie. Landon jest najsmutniejszym człowiekiem, jakiego poznałam i jest to część tego, co mnie do niego przyciągnęło. Miałam trzynaście lat, a on właśnie wprowadził się do domu po przeciwnej stronie ulicy. Siedział pod drzewem na frontowym podwórku bazgroląc w notatniku, kiedy po raz pierwszy go zobaczyłam i zdecydowałam się podejść i przedstawić się. To było zaraz po tym, jak mój tata umarł, a ja praktycznie utrzymywałam dystans przed ludźmi. Ale z Landonem, nie wiem, po prostu coś w sobie miał. Przeszłam przez ulicę niezmiernie ciekawa, co rysował. Gdy zatrzymałam się przed nim, spojrzał na mnie i byłam zaskoczona, jak wiele udręki było w jego miodowo brązowych oczach – męki i wewnętrznego cierpienia. Nigdy wcześniej nie widziałam jej tak wiele u osoby w moim wieku, i choć nie wiedziałam, co ją powodowało domyśliłam się, że zostaniemy przyjaciółmi. Wyglądał tak, jak ja czułam się w środku, jakbym została połamana na kawałeczki, a one nie zrosły się ze sobą odpowiednio. Jak się domyślałam, zostaliśmy najlepszymi przyjaciółmi – więcej niż przyjaciółmi, w zasadzie. Byliśmy niemal nierozłączni, uzależnieni od siebie i kompletnie nie cierpiałam być z daleka od niego, ponieważ czułam się zagubiona i zdezorientowana, kiedy go nie było. − Czy kiedykolwiek miałaś wrażenie, że wszyscy jesteśmy po prostu straceni? – Landon mówi, znów wyrywając mnie z moich myśli. – Tylko włóczymy się po świecie, czekając na śmierć. Przygryzam wargę rozważając to, co powiedział i odnajdując na niebie gwiazdozbiór Kasjopei. – Naprawdę tak myślisz? − Nie jestem pewien – odpowiada i odwracam głowę, analizując jego idealny profil. – Choć czasami się zastanawiam, jaki jest sens życia. – Przerywa i mam wrażenie, jakby czekał, aż coś powiem. − Nie jestem pewna. – Zadręczam swój mózg za czymś innym do dodania. Ale nie potrafię wymyśleć spójnej, rozsądnej odpowiedzi na jego mroczne rozważania o sensie życia, więc dodaję: - Kocham cię.

3

− Ja też cię kocham, Nova – przyrzeka nie patrząc na mnie, po czym sięga przez trawę i chwyta mnie za dłoń, owijając swoimi palcami moje. – I naprawdę mam to na myśli, Nova, choćby nie wiem co. Kocham cię. Zatracamy się wśród nocnej ciszy, gdy patrzymy na migoczące i przygasające gwiazdy. To jest spokojne, ale i niepokojące w tym samym momencie, ponieważ nie mogę wyłączyć swoich myśli. Martwię się o niego, kiedy tak się dołuje. To tak, jakby odchodził do swojego własnego małego świata, który jest wyrzeźbiony z ponurych myśli i poczerniałej przyszłości, i nie mogę go dosięgnąć, nie ważne jak bardzo się staram. Leżymy w ciszy, obserwując gwiazdy i trzymając się. W końcu zapadam w sen z twarzą przyciśniętą do zimnej trawy, wiosennym wietrzykiem chłodzącym moją skórę i palcami Landona głaszczącymi uspokajająco wnętrze mojego nadgarstka. Kiedy budzę się znowu, wszystkie gwiazdy zharmonizowały się z szarością poranka, księżyc jest głęboko schowany w poświacie świtu, a trawa jest wilgotna od rosy. Pierwszą rzeczą, jaką zauważam jest brak dłoni Landona w mojej ręce i przez to czuję się pusta, jakby jedna z moich rąk została odjęta od mojego ciała. Siadam, przecieram oczy i wyciągam ramiona nad głową, kiedy oglądam się na podwórze szukając Landona. Jedyną rzeczą, o jakiej mogę myśleć, to że wstał, by pójść do łazienki, ponieważ nigdy nie zostawiłby mnie śpiącej samotnie na wzgórzu na jego podwórzu. Wstaję na nogi i strzepuję z nich trawę, zanim wspinam się po zboczu do dwupiętrowego domu stojącego na jego szczycie. Wydaje się to naprawdę długim spacerem, bo jestem zmęczona – jest zbyt wcześnie rano, żeby wstawać. Kiedy docieram do tylnego ganku wyciągam telefon z kieszeni i piszę do Landona, żeby sprawdzić, co robi. Ale zauważam, że tylne drzwi są uchylone i łapię się na tym, że wchodzę do środka, co jest trochę sprzeczne z moim charakterem. To nie jest tak, że jestem przyzwyczajona do wchodzenia do jego domu bez zaproszenia. Zawsze pukam, nawet jeśli do mnie pisze i mówi, żebym szła prosto do jego pokoju. Ale tym razem coś błaga moje stopy, aby przeszły przez próg. W kuchni jest zimno i zastanawiam się, jak długo tylne drzwi były otwarte. Drżąc otulam się ramionami i przechodzę przez drzwi do kuchni. Rodzice Landona śpią na górze, więc upewniam się, by iść po cichu, zmierzając na dół do pokoju Landona, który znajduje się w piwnicy. Schody skrzypią pod moimi stopami i wstrzymuję oddech przez całą

4

drogę na dół, niepewna co się stanie, kiedy jego rodzice się obudzą i przyłapią mnie na zakradaniu się do jego pokoju. − Landon – szepczę, idąc w stronę jego sypialni. Jest ciemno, z wyjątkiem światła słonecznego iskrzącego się przez okna. – Jesteś tutaj? Cisza jest jedyną odpowiedzią i niemal zawracam i idę z powrotem na górę. Ale wtedy słyszę słowa nieznanej piosenki grającej gdzieś cicho w domu. Kieruję się do drzwi jego sypialni i muzyka staje się głośniejsza. − Landon – mówię, gdy podchodzę do jego zamkniętych drzwi, nerwy bulgoczą we mnie. Nie wiem, dlaczego czuję się zdenerwowana. Albo może wiem. Może wiedziałam od dłuższego czasu, ale nigdy nie chciałam tego zaakceptować. Moja dłoń trzęsie się, gdy przekręcam klamkę. Kiedy otwieram drzwi, każde słowo Landona, które do mnie wypowiedział nagle nabiera sensu. Kiedy przejmujące słowa wydobywające się z wieży owijają się wokół mnie, robi to także nieśmiertelny chłód. Ręka opada mi bezwładnie do boku i stoję w drzwiach, nieruchomo. Ciągle pragnę, by to co widzę odeszło, by zniknęło z mojej głowy, wymazało wspomnienia. Pragnę i pragnę – chcąc by to się ziściło – powtarzając sobie, że jeśli będę tego wystarczająco mocno chciała, to się stanie. Zaczynam liczyć od tyłu, skupiając się na wzorze i rytmie liczb, a kilka minut później, odrętwienie połyka moje serce. Właśnie tak jak chciałam, moje otoczenie blaknie i już niczego nie czuję. Upadam na podłogę uderzając w nią mocno, ale nie czuję bólu…

5

Quinton Jadę stanowczo zbyt szybko. Wiem o tym i wiem, że powinienem zwolnić, ale wszyscy narzekają na mnie, żebym się spieszył i zawiózł ich do domu. Martwią się, że przekroczymy naszą godzinę policyjną. Czasami zastanawiam się, jak to się dzieje, że pakuję się w taki bałagan. To nie jest jakaś wielka sprawa, ale prawdopodobnie bawiłbym się o wiele lepiej, gdybym był nawalony razem z resztą z nich, bo jest wiosenna przerwa i powinienem się bawić. Nie jestem fanem bycia kierowcą, ale zazwyczaj kończy się na tym, że się oferuję, a teraz utknąłem jadąc z bandą pijanych idiotów. − Przestań tutaj palić. – Opuszczam szyby, gdy dym zaczyna wypełniać samochód. – Moja mama wyczuje to z odległości mili i już nigdy więcej nie pozwoli mi jeździć swoim samochodem. − Och daj spokój, Quinton – moja dziewczyna, Lexi, wydyma wargi, kiedy zaciąga się głęboko papierosem, po czym wyciąga rękę przez otwarte okno. – Wywietrzymy to. Kręcąc głową, sięgam wolną ręką i wyrywam jej papierosa z dłoni. – Koniec z paleniem. – Trzymam papierosa za moim otwartym oknem dopóki żar nie odpada, po czym wyrzucam resztę w noc. Jest późno, droga, która jedziemy jest wietrzna i wije się wokół jeziora i od dłuższego czasu nie widzieliśmy innego samochodu. Co jest dobre, ponieważ wszyscy pozostali w samochodzie są nieletni i spici. Lexi wydyma wargę i krzyżuje ramiona na piersi, opadając na swoje siedzenie. – Jesteś taki nudny, kiedy jesteś trzeźwy. Z powrotem przywołuję uśmiech. Spotykaliśmy się od kilku lat i ona jest jedyną dziewczyną, z jaką byłem i z jaką wyobrażam sobie być. Wiem, że to totalnie lamerskie i tandetne, bo mamy tylko po osiemnaście lat, ale ja poważnie mam zamiar skończyć poślubiając ją. Wciąż się dąsając, przesuwa dłonią w górę mojego uda, aż dociera do mojego kutasa i pociera go mocno. – Czy to dobre uczucie? Ponieważ będę kontynuować robienie tego, jeśli pozwolisz mi zapalić. Próbuję się z niej nie śmiać, bo jest pijana i prawdopodobnie to by ją wkurzyło, ale to jest zabawne, jaka staje się zła przez moją trzeźwość. – Jesteś zadziorna i obrażalska, kiedy jesteś pijana. – Skręcam się, kiedy trafia we właściwy punkt i

6

walczę, by nie zamknąć powiek. – Ale wciąż nie mam zamiaru pozwolić ci zapalić w aucie. Przewraca oczami, zabiera ze mnie rękę i zerka na tylne siedzenia, gdzie moja kuzynka Ryder obmacuje się z jakimś kolesiem, którego poznała na imprezie. Ich dłonie wędrują po całych ciałach. Nie jestem fanem wychodzenia z nią, ale czasami przyjeżdża do Seattle i zatrzymuje się u mojej babci. Lexi i Ryder zostały najlepszymi przyjaciółkami podczas jednej z takich wizyt, gdy miały około po dwanaście lat i od tego czasu były nierozłączne, i właśnie tak poznałem Lexi. Kiedy Lexi odwraca wzrok, marszczy nos. – Ale ohyda. Wyhamowuję samochód na ostrym zakręcie na drodze. – Och, nie udawaj, że nie chciałabyś, żebyśmy to my tkwili tam na tylnych siedzeniach. – Mrugam do niej, a ona przewraca oczami. – Wiesz, że tak. Wzdycha i pozwala swojej dłoni opaść na kolana. – Taa, jasne. Gdybyśmy byli tam, a ja próbowałabym przesunąć językiem w dół twojego gardła, byłbyś totalnie jak – robi cudzysłów palcami w powietrzu. – „Lexi, proszę, z przodu są ludzie, którzy mogą nas zobaczyć”. − Sprawiasz, że brzmię, jak staruszek. – Migam do niej żartobliwym uśmiechem, gdy redukuję samochód, a silnik ryczy. Droga staje się bardziej wietrzna i muszę zwolnić. − Taj jakby nim jesteś. − Gówno prawda. Jestem kurewsko zabawny jak cholera. − Nie, jesteś miły jak cholera, Quintonie Carterze. Poważnie jesteś najmilszym facetem, jakiego znam, ale najzabawniejszym? Nie jestem pewna… - Chytry wyraz twarzy przecina jej facjatę, gdy postukuje palcem o usta. – Może się tego dowiemy? – Nie zdejmując ze mnie oczu spuszcza szybę na sam dół. Wiatr huczy w środku i zdmuchuje jej włosy na twarz. − Co do diabła? – Mówi Ryder z tylnego siedzenia, odrywając swoje wargi od chłopaka i wyciągając kosmyki włosów z ust. – Lexi, zamknij to cholerne okno. Właśnie zjadam swoje własne włosy.

7

− Więc, Panie Kurewsko Zabawny jak Cholera – mówi Lexi z oczami utkwionymi we mnie, gdy wygina plecy i wysuwa głowę przez okno. – Przekonajmy się, jaki jesteś zabawny. Nie lubię, gdy zachowuje się w ten sposób. Jest zbyt pijana, a nawet na trzeźwo zawsze była śmiała, impulsywna i trochę lekkomyślna. – Lexi, co ty wyprawiasz? Właź do środka. Nie chcę, żebyś sobie coś zrobiła. Leniwy uśmiech rozprzestrzenia się na jej wargach, gdy wystawia głowę dalej przez okno. Blada poświata księżyca dotyka jej klatki piersiowej i sprawia, że jej skóra wygląda upiornie na tle ciemności. – Chcę tylko zobaczyć, jaki jesteś zabawny, Quinton. – Wyciąga ramiona nad głową, gdy przesuwa się po krawędzi okna. – Chcę zobaczyć, jak bardzo mnie kochasz. − Quinton, powstrzymaj ją – mówi Ryder, wyrywając się z fotela. – Zrobi sobie krzywdę. − Lexi, przestań – ostrzegam, ściskając kierownicę jedną ręką, a drugą sięgając w jej kierunku. – Kocham cię i właśnie dlatego chcę, żebyś tu zeszła. W tej chwili. Kręci głową. Nie mogę zobaczyć jej twarzy, ani czy w ogóle się czegoś trzyma. Nie mam pojęcia, co ona robi, ani o czym do diabła myśli, a jestem całkiem pewny, że nie myśli i to jest kurewsko przerażające. − Jeśli jesteś taki zabawny, to pozwól mi być wolną – krzyczy. Sukienka powiewa jej ponad nogami, a jej stopy są wciśnięte pomiędzy siedzenie a drzwi. Ryder podnosi nogę, aby wspiąć się na przednie siedzenie, ale uderza głową o dach i upada do tyłu. Potrząsam głową i delikatnie wciskam hamulec, kiedy pochylam się nad siedzeniem, by złapać Lexi. Moje palce zahaczają brzeg jej sukienki i wtedy słyszę krzyk. Sekundę później samochód wymyka się spod kontroli i nie wiem, gdzie jest góra, a gdzie dół. Wszędzie latają odłamki szkła i tną moje ręce i twarz, gdy staram się trzymać sukienkę Lexi. Ale czuję, że materiał wyślizguje się z moich palców, gdy zostaję szarpnięty na bok. Wszyscy krzyczą i płaczą, gdy metal chrzęści i wygina się. Widzę jasne światło i czuję ciepło krwi, gdy coś przebija się przez moją pierś.

8

− Quinton… - słyszę czyjś szept, ale nie mogę zobaczyć, kto to jest. Próbuję otworzyć oczy, ale czuję jakby już były otwarte, a jedyne co widzę, to ciemność. Ale może to lepsze niż ujrzenie, co tak naprawdę tam jest…

9

Rozdział 1

Piętnaście miesięcy później… 19 maj, Dzień 1 wakacji

10

Nova Kamerkę internetową mam ustawioną pod idealnym kątem prosto na moją warz. Zielone światło na ekranie migocze chorobliwie, jakby już nie mogło się doczekać, aż zacznę nagrywać. Ale nie mam pewności, co powiem, albo jaki jest tego sens, poza tym, że zasugerował to mój profesor od filmowania. Właściwie to zasugerował to całej klasie – i prawdopodobnie wszystkim swoim klasom – mówiąc nam, że jeśli naprawdę chcemy wczuć się w filmowanie, powinniśmy poćwiczyć podczas wakacji, nawet jeśli nie uczestniczymy w żadnych letnich zajęciach. Powiedział „Prawdziwy kamerzysta kocha patrzeć na świat przez alternatywne oko i kocha nagrywać to, jak widzi rzeczy w innym świetle”. Cytował prosto z podręcznika, jak większość moich profesorów, ale z jakiegoś powodu to co powiedział uderzyło w czuły punkt. Może z powodu nagrania, jakie Landon zrobił w ostatnich sekundach swego życia. Jednak nigdy tak naprawdę nie obejrzałam tego video. Nigdy tak naprawdę nie chciałam i nie mogę, w każdym razie. Za bardzo boję się tego, co zobaczę, albo czego nie zobaczę. Albo może zobaczenie go takiego oznacza ostateczne pogodzenie się z tym, że odszedł. Na zawsze. Początkowo zapisałam się na zajęcia filmowe, ponieważ zbyt długo czekałam, aby zapisać się na inne zajęcia, a potrzebowałam jeszcze jednego fakultetu. Głównie jestem bardzo ogólna i naprawdę nie określiłam jeszcze swojej ścieżki zainteresowań, a jedynymi wolnymi zajęciami były Wstęp do Projektowania Filmów albo Wstęp do Teatru. Na zajęciach z filmu byłabym przynajmniej po drugiej stronie obiektywu, zamiast stać przed wszystkimi, gdzie mogliby mnie rozebrać i oceniać. Z filmowaniem, to ja mogę dokonywać oceny. Okazało się jednak, że spodobały mi się te zajęcia i zorientowałam się, że jest coś fascynującego w patrzeniu na świat przez obiektyw, jakbym mogła patrzeć na to z punktu widzenia każdego i być może zobaczyć rzeczy pod innym kątem, jak zrobił to Landon w ostatnich chwilach swojego życia. Więc zdecydowałam się nakręcić kilka filmów tego lata, by uzyskać jakieś spostrzeżenia o sobie, Landonie, i może o życiu. Włączam „Jezus Chrystus” Brand New i pozwalam temu grać w tle. Zrzucam stos książek o psychologii z krzesła komputerowego na podłogę, robiąc sobie miejsce do siedzenia. Zbierałam te książki przez ostatni rok, próbując nauczyć się czegoś o

11

ludzkiej psychice – psychice Landona – ale książki podtrzymują tylko słowa na kartkach, a nie myśli w jego głowie. Siadam na obrotowym krześle i odchrząkuję. Nie mam na sobie makijażu. Słońce chowa się za górami, ale nie włączam lampki nocnej. Bez światła ekran jest czarny, a ja wyglądam jak cień w tle. Ale tak jest idealnie. Właśnie tak jak chcę. Klikam kursorem i zielona lampka zmienia się na czerwoną. Otwieram usta, gotowa do odezwania się, ale wtedy zamieram. Nigdy nie byłam tą, która pcha się przed kamerę czy na zdjęcia. Lubiłam być poza sceną, a teraz celowo rzucam się w centrum uwagi. − Ludzie mówią, że czas leczy wszystkie rany i być może mają rację. – Utrzymuję wzrok na ekranie komputera, patrząc jak poruszają się moje usta. – Ale co, jeśli te rany nie goją się prawidłowo, tak jak rozcięcia pozostawiają po sobie paskudne blizny, albo gdy połamane kości zrastają się, ale nie są już tak gładkie jak wcześniej? – Spoglądam na swoją rękę i marszczę brwi, gdy dotykam palcem nierównej części mojej skóry. – Czy to oznacza, że naprawdę się wyleczyły? Czy tylko tyle, że ciało zrobiło co w jego mocy, by naprawić to, co złamane… - Zacinam się, odliczam wstecz od dziesięciu, zbierając myśli. – Ale to, co dokładnie złamało się… we mnie… w nim… Nie jestem pewna, ale czuję potrzebę, by się tego dowiedzieć… w jakiś sposób… o nim… o sobie… ale jak mam się tego do kurwy nędzy o nim dowiedzieć, kiedy jedynej osoby, która naprawdę wiedziała, co jest prawdziwe… nie ma? – Mrugam i wyłączam ekran, który robi się czarny.

* * * 27 maj, Dzień 7 wakacji Zaczęłam ten rytuał, gdy dostałam się na studia. Budzę się i odliczam sekundy do wzejścia słońca ponad wzgórzami. To mój sposób przygotowywania się na następny dzień, na który nie chcę się przegotowywać wiedząc, że jest to kolejny dzień, który muszę dodać do listy dni, które przeżyłam bez Landona. Jednak tego ranka działam trochę inaczej. Jestem w domu na swoich pierwszych wakacjach na studiach i zamiast wzgórz otaczających Idaho, słońce przesuwa się ponad ogromnymi górami Wyoming, które otaczają Maple Grove, małe miasteczko, w którym dorastałam. Zmiana sprawia, że ciężko jest mi wstać z łóżka, ponieważ jest to obce i łamie rutynę, którą układałam sobie przez ostatnie osiem miesięcy. I właśnie ta rutyna była tym, co utrzymywało mnie nienaruszoną. Przed tym, byłam w rozsypce, niestabilna, pozbawiona kontroli. Nie miałam żadnej kontroli. Potrzebuję kontroli, w

12

przeciwnym razie skończę na podłodze łazienki z żyletką w dłoni, z potrzebą zrozumienia dlaczego on to zrobił – co go do tego popchnęło. Ale jedyny sposób, by się tego dowiedzieć, to osuszyć swoje żyły i okazało się wtedy, że nie mam tego w sobie. Byłam zbyt słaba, albo może to było zbyt silne. Szczerze mówiąc, to sama już nie wiem, co jest uważane za słabe, a co jest uważane za silne. Co jest dobre, a co złe. Kim byłam, a kim powinnam być. Byłam w domu od tygodnia, a moja mama i ojczym obserwują mnie jak jastrzębie, jakby oczekiwali, aż znów się załamię, po niemal roku. Ale teraz jestem pod kontrolą. Pod kontrolą. Po tym, jak wychodzę z łóżka i biorę prysznic, siedzę dokładnie pięć minut przed komputerem wpatrując się w folder zawierający film, który Landon nagrał zanim umarł. Zawsze daję sobie pięć minut, by na niego popatrzeć, nie dlatego, że planuję go otworzyć, ale dlatego, że to nagrało jego kilka ostatnich minut, pochwyciło go, jego myśli, jego słowa, jego twarz. To jest jak ostatnia jego cząstka, która mi została. Zastanawiam się, czy pewnego dnia będę zdolna to otworzyć. Ale w tej chwili, w stanie umysłu w jakim utknęłam, po prostu nie wydaje się to możliwe. Nie za bardzo. Kiedy te pięć minut dobiega końca, zakładam strój kąpielowy, nakładam na niego letnią sukienkę i zakładam jakieś skórzane bransoletki na nadgarstki. Potem zaciągam zasłony, żeby dom Landona był niewidoczny i poza moim umysłem, zanim wracam do komputera, by nagrać krótki filmik. Klikam „nagraj” i wpatruję się w monitor, gdy biorę kilka oddechów. – Tak więc myślałam o moim ostatnim nagraniu– moim pierwszym– i próbowałam zrozumieć, jaki jest tego sens– czy w tym w ogóle musi być jakiś sens. – Składam ręce na biurku i nachylam się bliżej do monitora, oceniając moje niebieskie oczy. – Zgaduję, że jeśli jest w tym sens, to dla mnie byłoby to odkrycie czegoś. O sobie, albo być może o… nim, bo czuję, jakby wciąż umykało mi tak wiele rzeczy… tak wiele niezadanych pytań i wszystkie te braki odpowiedzi pozostawiają mnie zagubioną, nie tylko o tym, dlaczego on to do cholery zrobił, ale o tym, jakiego rodzaju osobą jestem, skoro mógł odejść tak łatwo… Kim wtedy byłam? Kim jestem teraz? Naprawdę nie wiem… Ale może kiedy spojrzę wstecz i popatrzę na to z dalszej perspektywy uświadomię sobie, co tak naprawdę myślę o życiu i w końcu dostanę odpowiedzi na to, co pozostawia mnie zdezorientowaną każdego jednego dnia, ponieważ teraz jestem tak samo zagubiona jak butelka pływająca w brudnej, mętnej wodzie.

13

Przerywam, kontemplując, gdy stukam palcami po biurku. – Lub może będę w stanie cofnąć się przez swoje myśli i dowiedzieć się, dlaczego to zrobił. – Robię wdech, po czym wydycham głośno, gdy mój puls zaczyna galopować. – A jeśli nie jesteś mną i to oglądasz, to prawdopodobnie zastanawiasz się, kim jest on, ale nie mam pewności, czy jestem już gotowa na to, by wypowiedzieć jego imię. Mam nadzieję, że do tego dojdę. Pewnego dnia- któregoś dnia, ale kto wie… może zawsze będę tak nieświadoma i zagubiona jak teraz. Na tym kończę i wyłączam komputer zastanawiając się, jak długo mam zamiar kontynuować tę bezsensowną farsę, ten wypełniacz czasu, bo teraz właśnie tym mi się wydaje. Odpycham krzesło i wychodzę z pokoju. Piętnaście kroków zajmuje mi dotarcie do końca korytarza, potem kolejne dziesięć, by doprowadzić mnie do stołu. Każdy z nich zrobiony w równym tempie i w równych długościach. Gdybym teraz filmowała, moje kroki byłyby gładkie i perfekcyjne, stabilne jak skała. − Dzień dobry, moja śliczna dziewczynko – moja matka podśpiewuje krzątając się po kuchni, przesuwając się od kuchenki do lodówki, a potem do szafki. Robi ciasteczka i w powietrzu czuć zapach cynamonu i gałki muszkatołowej, a to przypomina mi o dzieciństwie, kiedy siedzieliśmy z tatą przy stole, czekając, by napchać usta słodyczami. Ale jego już nie ma i zamiast tego Daniel, mój ojczym, siedzi przy stole. Nie czeka na ciasteczka. Tak naprawdę nienawidzi słodkości i kocha zdrowe jedzenie, w większości jedząc rzeczy wyglądające jak karma dla królików. − Dzień dobry, Nova. Dobrze mieć cię z powrotem. – Ma na sobie garnitur i krawat i pije sok grejpfrutowy oraz je suchego tosta. Są małżeństwem od trzech lat i on nie jest złym facetem. Zawsze opiekował się mama i mną, ale jest bardzo prosty, uporządkowany i nieco nudny. Nigdy nie mógłby zastąpić spontaniczności mojego taty, śmiałości i praktycznej osobowości. Padam na krzesło i wyciągam ręce na stół. – Dzień dobry. Moja mama wyjmuje miskę z szafki i odwraca się do mnie z zaniepokojonym wyrazem twarzy. – Nova, kochanie, chcę się upewnić, że jesteś w porządku… z byciem w domu. Możemy cię tutaj zapisać na terapię, jeśli tego potrzebujesz i wciąż bierzesz swoje lekarstwa, prawda? − Tak mamo, wciąż biorę swoje lekarstwa – odpowiadam z westchnieniem i opuszczam głowę na ramiona i zamykam oczy. Od pewnego czasu jestem na lekach przeciwlękowych. Nie jestem pewna, czy one w ogóle pomagają czy nie, ale terapeuta mi je przepisał, więc je biorę. – Zażywam je każdego ranka,

14

ale przestałam chodzić na terapię już w grudniu, ponieważ jest to niczym innym, jak tylko stratą czasu. – Bo niezależnie od tego, zawsze chcą, żebym opowiadała o tym, co zobaczyłam tamtego ranka- co zrobiłam i dlaczego to zrobiłam- a ja nie mogę nawet o tym myśleć, a co dopiero rozmawiać. − Tak, wiem, kochanie, ale rzeczy mają się inaczej, kiedy tu jesteś – mówi cicho. Pamiętam, przez jakie piekło ją przeprowadziłam, zanim wyjechałam. Brak snu, płacz… cięcie nadgarstków. Ale teraz to już przeszłość. Nie płaczę tak dużo, a moje nadgarstki się wyleczyły. − Nic mi nie jest, mamo. – Otwieram oczy, siadam prosto i splatam place przed sobą. – Więc proszę, bardzo proszę, z wisienką na górze, lukrem i kandyzowaną kukurydzą, mogłabyś przestać pytać? − Brzmisz zupełnie jak twój ojciec… wszystko musi mieć odniesienie do słodyczy – zauważa z dezaprobatą, gdy stawia miskę na blacie. W wielu aspektach wygląda jak ja: długie brązowe włosy, drobna budowa i nos nakrapiany piegami. Ale jej niebieskie oczy są o wiele jaśniejsze niż moje, do momentu, aż prawie błyszczą. – Kochanie, wiem, że ciągle powtarzasz, że nic ci nie jest, ale wyglądasz na taką smutną… i wiem, że dobrze radziłaś sobie w szkole, ale teraz z powrotem jesteś tutaj i wszystko, co się stało jest tuż po drugiej stronie ulicy. – Otwiera szufladę i wybiera dużą drewnianą łyżkę, zanim zatrzaskuje ją za pomocą biodra. – Po prostu nie chcę, żeby wspomnienia dostały cię teraz, kiedy jesteś w domu, tak blisko… wszystkiego. Wpatruję się w swoje odbicie w mikrofalówce ze stali nierdzewnej. Nie jest najwyraźniejsze. W rzeczywistości, moja twarz wygląda na trochę zniekształconą i wypaczoną, jakbym oglądała się w krzywym zwierciadle, moja własna twarz jest prawie obca. Ale jeśli przechylam się na boki tylko trochę, wyglądam prawie normalnie, jak dawna ja. – Nic mi nie jest – powtarzam, zauważając jak pusta jest moja ekspresja, kiedy to mówię. – Wspomnienia są tylko wspomnieniami. – Naprawdę, nie ważne czym one są, ponieważ nie widzę części, które wiem, że rozerwą moje serce ponownie: parę ostatnich kroków prowadzących do ostateczności Landona i kilka bezdźwięcznych chwil potem, zanim się rozpadłam. Ciężko pracowałam, aby z powrotem zszyć rozerwane serce, nawet jeśli nie zrobiłam tego starannie. − Nova. – Wzdycha, gdy zaczyna mieszać ciasto na ciasteczka. – Nie możesz po prostu spróbować zapomnieć o tym, bez uprzedniego poradzenia sobie z tym. To niezdrowe.

15

− Zapomnienie jest radzeniem sobie z tym. – Biorę jabłko z koszyka na stole, nie chcąc o tym dłużej rozmawiać, ponieważ to jest w przeszłości, tam gdzie powinno być. − Nova, kochanie – mówi ze smutkiem. Zawsze próbuje wciągnąć mnie w rozmowę o tamtym dniu. Ale nie rozumie tego, że nie pamiętam, nawet gdybym bardzo się postarała, czego nigdy nie zrobię. To tak, jakby mój mózg rozwinął swój własny mózg i nie pozwala wydostać się tym myślom, bo gdy raz wyjdą na zewnątrz, będą prawdziwe. A ja nie chcę, żeby były prawdziwe – nie chcę pamiętać jego w taki sposób. Albo siebie. Odpycham się od krzesła, przerywając jej. – Myślę, że spędzę dzisiaj czas przy basenie i prawdopodobnie Delilah będzie tu za chwilę. − Jeśli tego chcesz. – Mama uśmiecha się do mnie bez przekonania chcąc powiedzieć więcej, ale bojąc się, co mi to zrobi. Nie winię jej. To ona znalazła mnie na podłodze w łazience, ale myśli, że to było coś więcej. Ja po prostu chciałam się tylko dowiedzieć, jak on się czuł – co się w nim działo, kiedy zdecydował się z tym skończyć. Potakuję, chwytam puszkę napoju z lodówki i przytulam mamę, zanim odchodzę w stronę przesuwanych szklanych drzwi. – Właśnie tego chcę. Przełyka z trudem, wyglądając jakby miała się rozpłakać, bo myśli, że straciła swoją córkę. – Cóż, jeśli będziesz mnie potrzebowała, jestem tutaj. – Odwraca się do swojej miski. Mówiła mi to odkąd miałam trzynaście lat, od czasu, gdy patrzyłam, jak umiera tata. Nigdy nie skorzystałam z jej oferty, mimo że zawsze miałyśmy dobre stosunki. Rozmawianie z nią o śmierci – wcale – nie było dla mnie. W tym momencie mojego życia nie mogłam z nią o tym rozmawiać, nawet gdybym chciała. Teraz miałam swoją ciszę, która była moją kuracją, moją ucieczką, moim azylem. Bez niej słyszałabym hałasy tamtego poranka, widziała zakrwawione obrazy i odczuwała miażdżący ból połączony z nimi. Gdybym je zobaczyła, w końcu musiałabym zaakceptować, że Landona nie ma.

* * * Nie lubię obcych miejsc. Sprawiają, że jestem niespokojna i mam problemy z myśleniem – oddychaniem. Jeden z moich pierwszych terapeutów zdiagnozował u mnie zaburzenia obsesyjno-kompulsywne. Nie jestem jednak pewna, czy miał rację,

16

bo wyjechał z miasta niedługo potem. Zostałam ze szkolącym się terapeutą, że tak powiem, który zdecydował, że jestem w stanie depresji i mam lęki, stąd leki przeciwlękowe przez ostatni rok i trzy miesiące. Nieznajomość podwórka zakłóca moje myślenie i zajmuje mi całe wieki dojście do basenu. W międzyczasie docieram do ogrodowego krzesła, wiem ile kroków zabrało mi dojście do niego, jak wiele sekund zajęło mi opadnięcie na nie, ile więcej sekund zabrało Delilah przybycie i przycupnięcie obok mnie. Wiem, ile kamieni znajduje się na dróżce wiodącej na ganek – dwadzieścia dwa – ile jest gałęzi na drzewie ochraniającym nas od słońca – siedemdziesiąt osiem. Jedyną rzeczą, jakiej nie wiem, to ile sekund, godzin, lat, dekad zajmie mi obudzenie się z tego przeklętego odrętwienia. Do tego czasu będę liczyć, koncentrować się na liczbach, zamiast na uczuciach zawsze przepływających wewnątrz mnie, powiązanych z obrazami zanurzonymi tuż pod powierzchnią. Delilah i ja leżymy na leżakach na środku mojego podwórka z basenem za nami, a słońce opala nas w naszych kostiumach kąpielowych. Jest moją najlepszą przyjaciółką od roku czy jakoś tak. Nasza nagła przyjaźń była dziwna, ponieważ chodziłyśmy razem do liceum i nigdy tak naprawdę ze sobą nie rozmawiałyśmy. Ona i ja obracałyśmy się w innych kręgach towarzyskich i ja miałam Landona. Ale po tym, jak to się stało… po tym, jak umarł… nie miałam nikogo, i ostatnie kilka tygodni liceum było torturą. Wtedy ją poznałam, była miła i nie patrzyła na mnie, jakbym miała się roztrzaskać. Zaprzyjaźniłyśmy się, i szczerze mówiąc, nie mam pojęcia jak bym sobie teraz bez niej radziła. Była tu dla mnie, pokazywała jak się bawić i przypominała, że życie wciąż istnieje na świecie, nawet jeśli jest krótkie. − Dobry Boże, czy tu zawsze było tak gorąco? – Delilah wachluje sobie dłonią przed twarzą ziewając. – Pamiętam, jak było zimniej. − Tak mi się wydaje. – Podnoszę ze stołu pomiędzy nami kubek z mrożoną herbatą, opieram się na łokciu i biorę łyka. – Mogłybyśmy wejść do środka – sugeruję, odstawiając szklankę. Obracam nią, aż stoi idealnie na odcisku, jaki po sobie zostawiła, dopiero wtedy ocieram wilgoć z moich ust wierzchem dłoni i opieram głowę z powrotem na leżaku. – Mamy klimatyzację. Delilah śmieje się sardonicznie, gdy sięga po błyszczącą różową butelkę ze swojej torebki. – Ta, jasne. Jaja sobie ze mnie robisz? – Przerywa, badając swoje ogniście czerwone paznokcie, po czym odkręca nakrętkę z butelki. – Bez obrazy. Nie

17

chciałam, by to zabrzmiało niegrzecznie, ale twoja mam i tata są troszeczkę przytłaczający. – Pociąga łyka z butelki i wyciąga ją w moją stronę. − Ojczym – poprawiam z roztargnieniem. Otaczam ustami wylot butelki i biorę malutki łyczek, potem oddaję ją jej i zamykam oczy. – I oni są po prostu samotni. Jestem jedynaczką i nie było mnie prawie przez rok. Śmieje się znowu, ale tym razem słabiej. – Oni poważnie są najbardziej narzucającymi się rodzicami, jakich znam. Dzwonią do ciebie każdego dnia w szkole i piszą po tysiąc razy. – Chowa butelkę z powrotem do torebki. − Po prostu się o mnie martwią. – Nie byli tacy. Moja mama była naprawdę beztroska, zanim mój tata umarł, po tym była zaniepokojona, jak jego śmierć i zobaczenie tego na mnie wpłynęło. Wtedy umarł Landon, a teraz wszystko co ona robi, to ciągłe zamartwianie się. − Ja też się o ciebie martwię – mamrocze Delilah. Czeka na mnie, aż coś powiem, ale nie robię tego– nie mogę. Delilah wie, co stało się z Landonem, ale nigdy naprawdę nie rozmawiamy o tym, co zobaczyłam. I jest to jedna z rzeczy, które w niej lubię– nie zadaje pytań. Jeden… dwa… trzy… cztery… pięć… oddech… sześć… siedem… osiem… oddech… Zwijając dłonie w pięści walczę, by się uspokoić, ale ciemność wspina się we mnie i opanuje mnie, jeśli na to pozwolę, wciągnie mnie do wspomnienia, którego nie zapamiętam; mojego ostatniego wspomnienia Landona. − Mam genialny pomysł – przerywa moje liczenie. – Możemy iść zobaczyć nowe mieszkanie Dylana i Tristana. Otwieram oczy i przechylam głowę na bok. Ręce mam na brzuchu i czuję mój puls bijący o palce nierówno. Śledzenie uderzeń jest trudne, ale i tak próbuję. – Chcesz iść zobaczyć mieszkanie swojego byłego. Poważnie? Przerzucając nogi przez krawędź leżaka Delilah siada i przesuwa okulary przeciwsłoneczne na czubek głowy. – Co? Jestem totalnie ciekawa, jak je wykończył. – Przyciska opuszki palców do kącików oczu, wycierając zbryloną kredkę do oczu. − Ta, ale czy to nie jest trochę dziwne, pokazać się nagle po nieodzywaniu się mniej więcej przez wieczność, szczególnie po tym, jak kiepskie było wasze rozstanie – mówię. – To znaczy, jeśli Tristan by nie wkroczył, prawdopodobnie uderzyłabyś Dylana.

18

− Ta, prawdopodobnie, ale to wszystko to przeszłość. – Obgryza paznokieć kciuka i spogląda na mnie z poczuciem winy, gdy smaruje olejkiem do opalania swój nagi brzuch. – Poza tym, technicznie rzecz biorąc, to nie jest prawdą. Tak jakby rozmawialiśmy wczoraj. Marszcząc brwi siadam i zawiązuję ponownie gumkę na moich długich, falujących włosach, zabezpieczając je w końskim ogonie. – Mówisz poważnie? – pytam, a kiedy nie odpowiada, dodaję: - Dziewięć miesięcy temu, kiedy cię zdradził, zaklinałaś się, że nigdy więcej nie odezwiesz się do tego – robię cudzysłów w powietrzu – „pierdolonego, kłamliwego, zdradliwego drania” ponownie. W rzeczywistości, jeśli dobrze pamiętam, to był główny powód twojej decyzji, żeby pójść ze mną na studia– ponieważ potrzebowałaś przerwy. − Naprawdę tak powiedziałam? – Udaje roztargnienie, kiedy stuka palcem o brodę. – Cóż, jak z wszystkim innym w moim życiu, postanowiłam zmienić zdanie. – Sięga po spray do opalania na stoliku pomiędzy nami. – I tak poza tym, potrzebowałam przerwy, nie tylko od niego, ale od mojej mamy i tego miasta, ale teraz wróciłyśmy i uświadomiłam sobie, że równie dobrze mogę się zabawić będąc tutaj. Studia mnie wykończyły. Delilah jest najbardziej niezdecydowaną osobą, jaką poznałam. Podczas pierwszego roku trzy razy zmieniała specjalizacje, farbowała włosy od czerwieni po czerń, potem znów na czerwono i przeszła przez około pół tuzina chłopaków. Skrycie uwielbiałam to, pomimo tego jak bardzo udawałam, że mi się to nie podoba. Tak jakby to mnie do niej przyciągnęło; jej niedbała, nonszalancka postawa i to jak potrafiła zapominać o rzeczach w mgnieniu oka. Czasami chciałabym być taka sama i jeśli dużo z nią przebywam, jest kilka chwil, gdy mój umysł robi się beztroski na tym samym poziomie, co jej. − O czym rozmawialiście? – zastanawiam się, zdejmując ździebełko trawy z nogi. – I proszę nie mów mi, że do siebie wracacie, bo nie chcę patrzeć jak znowu się w taki sposób załamujesz. Jej uśmiech lśni, gdy zakłada kosmyk rudych włosów za mocno poprzekłuwane ucho, po czym zdejmuje wieczko ze sprayu do opalania. – Co jest z tobą i Dylanem? Zawsze doprowadza cię do szaleństwa. − Bo jest podejrzany. I zdradził cię. − Nie jest podejrzany… jest tajemniczy. I był pijany, kiedy mnie zdradził.

19

− Delilah, zasługujesz na coś lepszego, niż to. Mruży oczy, gdy na mnie patrzy, spryskując nogi olejkiem do opalania. – Nie jestem lepsza od niego, Nova. Robiłam bardzo gówniane rzeczy, raniące ludzi. Popełniałam błędy– wszyscy to robimy. Wbijam paznokcie w skórę dłoni, myśląc o wszystkich popełnionych przeze mnie błędach i ich konsekwencjach. – Tak, jesteś lepsza. Wszystko, co kiedykolwiek robił, to zdradzał cię i handlował narkotykami. Uderza dłonią o kolano. – Hej, on już nie handluje. Skończył z tym rok temu. – Zatyka z powrotem wieczko sprayu i wrzuca go do swojej torby. Wzdycham, przesuwam okulary przeciwsłoneczne na czubek głowy i masuję sobie skronie. – I co, zmienił się w ciągu roku? – Opuszczam dłonie i mrugam przez słoneczne promienie. Wzrusza ramionami, a potem jej usta rozszerzają się w uśmiechu, gdy chwyta mnie za rękę, stawiając na nogi. – Co ty na to, abyśmy przebrały się z naszych strojów, poszły do jego mieszkania i się o tym przekonały? – Gdy otwieram usta, by zaprotestować, dodaje: - To by było dobre rozproszenie w ciągu dnia. − Niespecjalnie szukam rozproszenia. − No cóż, w takim razie mogłabyś pójść zobaczyć się z Tristanem. – Powstrzymuje się od rozbawionego uśmieszku. – Może podgrzać sytuację. Gapię się na nią. – Raz się spiknęliśmy i to tylko dlatego, że byłam pijana i… Wrażliwa. W rzeczywistości byłam naprawdę pijana, a moje myśli były chaotyczne z powodu nieoczekiwanej wizyty rodziców Landona tamtego ranka. Chcieli mi dać jakieś z jego szkiców, które znaleźli w schowku na piętrze– szkiców przedstawiających mnie. Ledwie mogłam przyjąć je bez płaczu, a potem uciekłam chcąc się upić i zapomnieć o rysunkach, Landonie i bólu jego odejścia. Tristan, najlepszy kumpel Dylana- i współlokator- był pierwszym facetem, na którego wpadłam po drodze, po zbyt wielu Koronach1 i szotach. Zaczęłam się z nim obściskiwać bez choćby przywitania się.

11

Oczywiście chodzi o piwko ☺

20

Był pierwszym facetem, z którym obściskiwałam się od czasu Landona i po tym wszystkim spędziłam całą noc płacząc i kołysząc się na podłodze w łazience, licząc szpary w kafelkach i próbując się uspokoić, i przestać czuć się winną za całowanie się z kimś innym, ponieważ Landon odszedł i zabrał cząstkę mnie ze sobą- przynajmniej tak się z tym czułam. To, co ze mnie zostało to pusta skorupa pełna zaprzeczenia, zaplątana w chaosie. Nie mam już pojęcia, kim jestem. Naprawdę nie wiem. I nie jestem pewna, czy chcę wiedzieć, czy nie. − Och, no proszę cię, Nova. – Puszcza moją rękę i klaszcze w dłonie przed sobą. – Proszę, nie możemy po prostu iść i spróbować się zabawić? Wzdycham pokonana i potakuję wiedząc, że prawdziwe uczucia, dla których nie chcę tam iść, leżą bardziej w fakcie, że nienawidzę nowych miejsc bardziej niż czegokolwiek innego. Nieznajome sytuacje doprowadzają mnie na krawędź, ponieważ nienawidzę nieznanego. To przypomina mi o tym, jak bardzo nieznane kontroluje wszystko i moje liczenie może czasami wymykać mi się z rąk. Ale nie chcę też dłużej spierać się z Delilah, bo wtedy mój lęk będzie na mnie działał, jak również liczenie. Tak czy inaczej, wiem, że będę miała głowę pełną liczb. Przynajmniej jeśli pójdę z Delilah, będę mogła trzymać na nią oko i może skończy szczęśliwie. I tak naprawdę, to wszystko o co mogę prosić. Żeby wszyscy byli szczęśliwi. Ale jak wszyscy wiemy nazbyt boleśnie, nie można zmusić kogoś do szczęścia, bez względu na to, jak bardzo byś tego chciał.

21

Rozdział 2 Quinton Codziennie zadaję sobie to samo pytanie: Dlaczego ja? Dlaczego to ja przeżyłem? I każdego dnia dostaję tę samą odpowiedź: Nie wiem. Gdzieś w głębi wiem, że naprawdę nie ma na to odpowiedzi, a jednak nie przestaję zadawać sobie tego pytania w nadziei, że pewnego dnia ktoś wyciągnie do mnie rękę i poda jasną odpowiedź. Ale moja głowa zawsze jest mglista, a odpowiedzi przychodzą do mnie w ostrych, poszarpanych responsach: niezależnie od tego, dlaczego przeżyłem, to była moja wina i to ja powinienem być pogrzebany pod ziemią, zamknięty w trumnie, pod oznaczonym nagrobkiem. Dwoje ludzi umarło tamtego dnia przeze mnie. Dwoje ludzi, na których mi zależało. I mimo, że facet, którego ledwie znałem cudem przeżył, z łatwością mógł umrzeć i jego śmierć też byłaby moją winą. Wszystko moja wina. − Dzięki, że pozwoliłeś mi tu zostać, stary – mówię po raz tysięczny. Mogę stwierdzić, że mój kuzyn Tristan jest już trochę zirytowany tym, jak na okrągło to powtarzam, ale nie potrafię przestać. Jestem pewien, że nie było mu łatwo pomóc najbardziej znienawidzonemu członkowi naszej rodziny. Temu, który zniszczył życia i spowodował rozpadnięcie się rodziny. Ale musiałem wyjechać, pomimo tego, jak bardzo nie chciałem; coś, co stało się jasne, po tym jak mój ojciec do mnie przemówił po niemal roku milczenia. − Myślę, że nadszedł czas, abyś się wyprowadził – powiedział, spoglądając na mój leniwy tyłek rozwalony na łóżku, kiedy w tle grała muzyka. Szkicowałem coś, co wyglądało jak sowa na drzewie, ale mój wzrok był trochę rozmazany, więc nie bardzo mogłem stwierdzić na pewno. – Masz dziewiętnaście lat i robisz się trochę za dorosły, by mieszkać w tym domu. Byłem na haju i miałem trudności ze skupieniem się na czymkolwiek innym poza tym, jak wolno poruszały się jego usta. – Okej. Studiował mnie z wejścia i wiedziałem, że był zawiedziony tym, co widział. Nie byłem już jego synem, ale skończonym ćpunem, który leżał całymi dniami marnując swoje życie, rujnując wszystko, nad czym tak ciężko pracował, by to osiągnąć. Cały ten czas spędzony w liceum, zdobywanie dobrych ocen, wygrywanie na targach sztuki, ciężka praca, by zdobyć stypendium, zostało zastąpione nowym celem: naćpać się. Nie próbował zrozumieć, dlaczego potrzebowałem narkotyków – że bez nich byłbym

22

jeszcze gorszy – a ja nigdy nie chciałem, by to robił. To nie było tak, że przed wypadkiem byliśmy w dobrych relacjach. Moja mama zmarła przy porodzie i mimo, że on nigdy tego nie powiedział, czasami zastanawiałem się, czy winił mnie za zabicie jej, kiedy wydawała mnie na ten świat. W końcu wyszedł i rozmowa była skończona. Następnego ranka, kiedy rozjaśniło mi się trochę w głowie zdałem sobie sprawę, że muszę znaleźć sobie miejsce do życia, żeby się wyprowadzić. Nie miałem pracy w tym momencie, ze względu na fakt, że oblałem test narkotykowy w ostatniej pracy i miałem złe doświadczenia związane z wylaniem. Nie wiedząc, co innego zrobić, zadzwoniłem do Tristana. Byliśmy przyjaciółmi, kiedy byliśmy młodsi… zanim stało się to wszystko… zanim zabiłem Ryder, jego siostrę. Czułem się jak kutas za dzwonienie do niego, ale pamiętałem, że był miły i nawet rozmawiał ze mną po pogrzebie, pomimo tego, że jego rodzice już nie potrafili. Wydawał się niechętny, ale zgodził się i parę dni później spakowałem swoje rzeczy, kupiłem bilet i udałem się do mojego nowego tymczasowego domu. − Stary, po raz setny, jesteś wporzo, więc przestań mi tak dziękować. – Tristan podnosi ostatnie pudło z bagażnika swojego samochodu. − Ale jesteś pewien? – pytam znowu, bo nie wydaje się możliwym, żebym pytał wystarczająco. – No wiesz, co do mnie zatrzymującego się tutaj, szczególnie po tym… wszystkim. − Powiedziałem ci przez telefon, że jestem. – Przenosi ciężar ciała, przerzucając pudło do wolnej ręki, po czym drapie się po karku niezręcznie. – Słuchaj, ze mną jest w porządku, dobra? Możesz tu zostać, dopóki nie staniesz na nogi, czy co tam… Nie zamierzam pozwolić ci żyć na ulicy. Ryder też by tego nie chciała. – Niemal krztusi się na jej imieniu, a potem po raz setny odchrząkuje. Nie jestem pewien, czy się z nim zgadzam. Ryder i ja nigdy nie byliśmy tak blisko, ale nie mam zamiaru o tym wspominać, biorąc pod uwagę to, że już zrobiło się dość niezręcznie, a jestem tu dopiero od jakichś pięciu minut. − Taa, ale co z twoimi rodzicami? – pytam. Jego rodzice twierdzili, że wypadek był moją winą i że powinienem był jechać bardziej ostrożnie. Powiedzieli mi, że zrujnowałem ich rodzinę, zabiłem ich córkę. − A co z nimi? – Jego głos jest trochę sztywny.

23

− Nie wkurwią się, kiedy się dowiedzą, że z tobą mieszkam? Zatrzaskuje bagażnik. – Niby jak mieliby się tego dowiedzieć? W ogóle ze mną nie rozmawiają. W rzeczywistości nie przyznają się za bardzo do mnie i mojego stylu życia. – Zaczynam protestować, ale mi przerywa. – Słuchaj, jesteś wporzo. Nigdy tu nie przyjeżdżają. Ledwie z nimi rozmawiam. Czy mógłbyś więc po prostu wyluzować i cieszyć się swoim nowym domem? – Podąża do bramy i idę za nim. – Jednak muszę powiedzieć, że prawdopodobnie byłoby znacznie lepiej, gdybyś sam tu przyjechał. Teraz jesteś uziemiony, jeśli chciałbyś gdziekolwiek wyjść. − Tak jest lepiej. – Zawieszam pasek torby na ramieniu i idziemy w kierunku pojedynczego domu. Na boku się złuszcza, jedno z okien zakryte jest kawałkiem sklejki, a trawnik nie istnieje; zamiast niego jest tu warstwa żwiru, później płot, a następnie jeszcze więcej żwiru. To totalna melina, ale to nic. To rodzaj miejsca, do którego należę, miejsca, o którym nikt nie chce przyznać, że istnieje, zupełnie tak jak nie chcą przyznać, że ja istnieję. − Wiesz, że tutaj nie ma żadnego autobusu, prawda? – Wchodzi na schody, a one trzęsą się pod jego stopami. – To pieprzone zadupie. − To dobrze. – Podążam za nim z kciukiem zatkniętym za pasek torby. – Po prostu wszędzie będę chodził. Śmieje się przenosząc pudło do jednej ręki, żeby mógł otworzyć siatkowe drzwi. – Okej, skoro tak twierdzisz. – Wchodzi do domu, a ja łapię drzwi stopą, chwytam za klamkę i przytrzymuję je manewrując do środka. Pierwszą rzeczą, jaką zauważam jest zapach; zadymiony, ale zaprawiony czymś, co pali tył mojego gardła. Jest znajomy i nagle czuję się jak w domu. Moje oczy omiatają pokój i dostrzegam jointa palącego się w popielniczce na popękanym stoliku. Tristan upuszcza pudło na podłogę, przestępuje je i kroczy do popielniczki. – Nie masz nic przeciwko temu? – Podnosi jointa i ściska go w palcach. – Nie pamiętam, czy ci to przeszkadza. Tak naprawdę to nie jest pytanie. To bardziej ostrzeżenie, że nie może mi to przeszkadzać, jeśli chcę tutaj mieszkać. Pozwalam paskowi torby zsunąć mi się z ramienia i upaść na podłogę. – Kiedyś przeszkadzało. – Zazwyczaj przejmowałem się takimi rzeczami – zwykłem myśleć, że robienie dobrych rzeczy uczyni mnie dobrą osobą. – Ale teraz nie mam nic przeciwko.

24

Jego brwi łącza się na moją niejasną odpowiedź i sięgam po jointa. Jak tylko jest w moim ręku, a toksyczny, odurzający dym zaczyna wić się przed moją twarzą, od razu na nowo czuję się swobodnie. Spokój tylko się potęguje, gdy przykładam go do ust i biorę głęboki wdech. Więżę to w swojej klatce piersiowej, pozwalając dymowi palić tył mojego gardła, nasycać moje płuca i przypalać moje serce. Tego właśnie chcę – tego potrzebuję – ponieważ nie zasługuję na nic więcej. Rozchylam usta i wypuszczam dym w już skażone powietrze, czując się lżej, niż odkąd wsiadłem do tego pieprzonego samolotu. − O żesz kurwa, patrzcie co ziomek nam przytargał. – Dylan, współlokator Tristana, wychodzi zza zasłony na tyłach pokoju, śmiejąc się, a jakaś blondynka depcze mu po piętach. Spotkałem go tylko kilka razy podczas kilku wizyt z moim tatą w Maple Grove u rodziców Tristana. Wygląda inaczej – bardziej szorstko – ma ogoloną głowę i liczne tatuaże na ramionach, a niegdyś był bardziej krępy, ale przypuszczam, że utrata wagi ma związek z narkotykami. − Cześć, Quinton. – Blondynka macha dłonią, po czym wymija Dylana i idzie w moją stronę. Trzyma ramiona ciasno przy bokach, przyciskając je do klatki piersiowej, tak że jej cycki niemal wyskakują z dekoltu. Wydaje się mnie znać, mimo że ja nie mam pierdolonego pojęcia kim ona jest. - Kopę lat. Przeczesuję mózg w poszukiwaniu jakiegoś wspomnienia z nią, ale trawa całkowicie spowiła mgłą moją głowę, umieszczając mnie dokładnie tam, gdzie chcę być – zdrętwiałym i nieświadomie głupim. Gdy do mnie dochodzi, sunie dłonią w górę mojej klatki piersiowej i pochyla się, przyciskając do mnie swoje cycki. – Ostatni raz, kiedy cię widziałam, byłeś chudym dwunastolatkiem z szelkami i w okularach, ale dobry Boże zmieniłeś się. – Przesuwa słoń z mojej klatki piersiowej do brzucha. – Jesteś teraz totalnie gorący. − A, Nikki, tak? – Przypominam sobie coś o niej… czasy, gdy byliśmy dziećmi i całe sąsiedztwo zdecydowało się grać w baseball. Ale to nic więcej jak tylko odległe wspomnienie, o którym raczej wolałbym zapomnieć. To za bardzo przypomina mi o tym jak było i już nigdy nie będzie. – Ty… - Mierzę wzrokiem jej ciało, którego mogę całkiem dużo zobaczyć. – Zmieniłaś się. Bierze to za komplement, mimo że nie miałem tego na myśli w ten sposób. – Dzięki. – Uśmiecha się i kręci biodrami. – Zawsze staram się wyglądać jak najlepiej.

25

Wciąż mam jointa w dłoni i biorę kolejnego macha, przytrzymując go tak długo, aż czuję jakby moje płuca miały eksplodować, po czym uwalniam dym z moich ust i strzepuję popiół na już poprzypalany brązowy dywan. Podaję go Tristanowi, pozwalając odrętwieniu wlać się do mojego ciała. – Gdzie powinienem położyć swoje rzeczy? – pytam go. Dylan wskazuje palcem na korytarz. – Na końcu korytarza jest pokój. Jest trochę mały, ale ma łóżko i inne chójstwa. Podnoszę torbę i obchodzę Nikki, kierując się do korytarza. – Wezmę co będzie wam pasowało. Dylan kiwa głową w stronę holu, a potem mówi do Nikki: - Nikki, dlaczego nie pokażesz Quintonowi, gdzie jest pokój? − Oczywiście. – Błyska na mnie przesadnym uśmiechem i wyrywa Tristanowi jointa z dłoni. Owija wargi wokół końcówki, zaciąga się nim, a potem wypuszcza. Oddaje mu go z powrotem, a następnie przechadza się przede mną, więc mogę oglądać jej tyłek, kiedy kroczy dumnie w dół korytarza. − Wy dwoje się ze sobą spotykacie? – pytam, zerkając tam i z powrotem na Nikki i Dylana. Nikki przewraca oczami. – Yyy, nie. Dylan rusza do małej, zagraconej kuchni w rogu domu. – Ja się nie umawiam – wyjaśnia z nonszalanckim wzruszeniem ramion, wkładając ręce do kieszeni dżinsów. – Poza tym, moja dawna dziewczyna wpada tutaj dzisiaj wieczorem. − Delilah? – Tristan pyta opadając na kanapę, a Dylan kiwa głową. – Nova też wróciła? Będzie razem z nią? − Nova? – pytam. – To jej samochód? Tristan kręci głową i śmieje się. – Nie, to dziewczyna, ty dupo wołowa. − Interesujące imię – mówię, zaciekawiony, jaka będzie dziewczyna nazwana po moim ulubionym samochodzie, ale to nie ma znaczenia. Nic z tego nie ma. I tak nie umówię się znowu, nigdy się nie zakocham.

26

− Mógłbyś ją sobie odpuścić? – Dylan zgarnia plastikowy kubek leżący przy zlewie i rzuca nim w Tristana, który uchyla się, kiedy ten śmiga mu nad głową. – Obściskiwałeś się z nią jeden raz, a ona była zalana jak cholera. − I co z tego? – ripostuje Tristan, schylając się ponad podłokietnikiem fotela, by podnieść kubek. Kiedy siada, rzuca kubeczkiem z powrotem w Dylana, ale ten ląduje na podłodze kilka cali przed nim. – Ty ciągle latasz za Delilah po ośmiu miesiącach jej nieobecności, a ja wciąż mogę mieć coś do Novy, jeśli tego chcę. I to naprawdę nie jest nic wielkiego, tylko jestem ciekawy, jaka ona jest teraz, po roku. − Ale z ciebie pieprzony kłamca. – Dylan kopie kubek po podłodze i szarpie za drzwi lodówki. – A tak poza tym, Nova ma ze sobą większy bagaż, niż mógłbyś unieść. − Nie wiesz, jak wiele mogę unieść – mamrocze, wpatrując się w dół na brązowo-pomarańczowy dywan. Pociera twarz dłonią, a potem wypuszcza oddech, wzrokiem przeskakując na mnie. W jego oczach widnieje cień gniewu skierowany do mnie i tego, co reprezentuję, ale pod powierzchnią gniewu jest również ból. Wiele, wiele bólu zamaskowanego przez trawkę. To stanowi dla mnie sygnał do wyjścia. To ja zapewniłem Tristanowi część jego bagażu, ponieważ to ja jestem całkowicie odpowiedzialny za śmierć jego siostry. Podążam za Nikki w dół korytarza, znów czując się jak kawał gówna, gdy moja przeszłość mnie dogania. Ale skupiam się na kilku krokach przede mną, wiedząc, co się stanie, kiedy dotrę do pokoju. To oczywiste, czego chce Nikki, i szczerze, potrzebuję oderwania. Dzisiaj był ciężki dzień, szczególnie, kiedy ojciec podrzucił mnie na lotnisko. Widziałem, że nie chciał tam być, ale myślę, że czuł się zobowiązany, bo jestem jego synem. − Do zobaczenia później – było wszystkim, co powiedział, po czym zostawił mnie przy drzwiach wejściowych. Nie powinienem się martwić, że mnie nie przytulił czy cokolwiek, ale nie byłem przytulany od roku i czasami za tym tęskniłem, za połączeniem, kontaktem, wiedzą, że ktoś cię kocha. − Tak więc łóżko jest super miękkie. – Nikki opada w dół na podwójne łóżko, odbijając się trochę i krzyżując nogi. Upuszczam torbę na podłogę pokoju wielkości szafy i staję naprzeciw niej, wpatrując się w brudny materac. – Ach tak?

27

Uśmiecha się do mnie uwodzicielsko. – Zdecydowanie. – Wtedy sięga i ciągnie za przód mojej koszuli, przyciągając mnie do swoich ust. Jej usta są suche i smakują jak trawka, ale zamykam oczy i odwzajemniam pocałunek, zamykając się w sobie, kiedy pochylam się nad nią, gdy upadamy na łóżko. Wiem, że to złe. Żadnego z nas ani trochę nie obchodzi to drugie. Nie ma w tym sensu. To jest tak bezcelowe jak istnienie, i równie nieistotne. Ale to jest dokładnie to, na co zasłużyłem, i chwila, w której czuję znaczenie – chwila, w której czuję najmniejszą odrobinę zadowolenia i szczęścia z inną kobietą – jest chwilą, w której łamię obietnicę daną Lexi.

28

Rozdział 3 Nova Jest taki dziwny rodzaj spokoju, który przychodzi z ciszą, ale może jest tak dlatego, że jest to niemal niemożliwe do osiągnięcia. Nie tylko muszę odciąć się od hałasu z zewnątrz, ale muszę również wyłączyć hałas w sobie, myśli, które chcą wyszeptać, kim jestem, co powinnam, a czego nie powinnam czuć, co zrobiłam, a czego nie zrobiłam – co poszło źle. Czasami, kiedy nie śpię do późna w nocy, staram się osiągnąć błogi spokój ciszy, ale zawsze jest coś, czego nie robię i to mi wszystko rujnuje, nieustające szeptanie w mojej głowie. Powinnaś go uratować. Zastanawiam się, czy Landon kiedykolwiek osiągnął ten spokój i czy dlatego to zrobił. Może w ogóle nic nie słyszał i wziął to za znak, by ze wszystkim skończyć. − Jak wyglądam? – Delilah poprawia szminkę w lusterku wstecznym starego pickupa, którym jeździła, zanim wyjechałyśmy na studia. Nakłada ją na usta, po czym patrzy na mnie z olśniewającym uśmiechem. − Wyglądasz idealnie. – Ja, z drugiej strony, nawet nie kłopotałam się czesaniem włosów, ponieważ nie jestem tutaj po to, by imponować. Jestem tutaj dlatego, że ona tego chce. Nie więcej. Nie mniej. Sięga do swojego niskiego dekoltu karmazynowego topu i poprawia cycki tak, żeby pokazać więcej rowka pomiędzy nimi. To wywołuje we mnie mały uśmiech, ale chwilowy przebłysk życia szybko zostaje puszczony w niepamięć, gdy zaczynam liczyć schody prowadzące do pojedynczego domku przed nami, i ilość opon ułożonych na frontowym trawniku. Cztery i osiem. Jej spojrzenie przesuwa się powoli wzdłuż mojej krótkiej kwiecistej sukienki i piórkowych kolczykach. – Ładnie wyglądasz – mówi oskarżająco. – Jesteś pewna, że nie chcesz się znowu z kimś skumać? Potrząsam głową i celuję w nią palcem. – Już ci powiedziałam, że macanki z Tristanem były jednorazową sprawą. Delilah unosi brwi z powątpiewaniem. – Skoro tak twierdzisz. Wzdycham i zaczynam wychodzić z ciężarówki, ale ona łapie mnie za rękę, nie pozwalając mi iść dalej. – Czekaj. Powinnaś to dodać to tych swoich filmików.

29

Rozglądam się wokół kempingu, patrząc na psy szczekające za płotem sąsiadów oraz na zardzewiałe auto stojące po sąsiedzku, bez kół, balansujące na pustakowych blokach. – To miejsce? Uderza mnie w ramię, śmiejąc się. – Nie, mnie teraz. Mogłabym powiedzieć, co czuję w tej chwili albo coś. To znaczy, czy nie o to chodzi w tym, co robisz? Żeby dowiedzieć się, co czują ludzie i jak widzą życie? Wzruszam ramionami, nogi zwisają mi z auta, gdy szykuję się, by wyskoczyć. – Nie wiem. Myślałam po prostu, że to będzie jak coś w stylu pamiętnika video albo coś o moim życiu… moich myślach… o tym, jak ja widzę rzeczy. − Hej, jestem ogromną częścią twojego życia, Novo Reed. Lepiej mnie w tym uwzględnij. − Czy ty mnie właśnie nazwałaś po nazwisku, Delilah Pierce? Szczerzy się, wyjmując kluczyki ze stacyjki. – A, tak. A teraz wyciągaj tę cholerną kamerę, żebym mogła powiedzieć światu o swoich wnikliwych poglądach na życie. Wciągam nogi z powrotem do samochodu i wyciągam telefon z kieszeni, żałując, że powiedziałam jej o swoim letnim filmowym projekcie. – Okej. – Przesuwam palcem po ekranie i klikam w ikonkę kamerki. − Chyba kupimy ci prawdziwą kamerę. – Wierci się w fotelu i mierzwi palcami swoje kasztanowe włosy. – Przez ten szmelc będę wyglądała jakbym była cała w plamach. Podnoszę telefon i ustawiam go tak, żebym widziała ją na wyświetlaczu. – Wiesz, że kamera kosztuje kupę kasy? – Klikam Nagraj. – Dobra, dajesz. − Czekaj, co powinnam powiedzieć? – pyta, ciągle cackając się ze swoimi włosami. Słońce świeci za nią jasno i jedyne, co widać na ekranie, to jej sylwetka. – Mam w głowie pustkę. Zaciskając usta staram się powstrzymać śmiech budujący się w moim gardle. – Nie wiem. To ty chciałaś to robić. Mruży na mnie oczy. – Cóż, to ty jesteś reżyserem.

30

− Nie jestem – protestuję. – Jestem tylko dziewczyną z kamerą, próbującą ujrzeć świat w innym świetle. Wskazuje na mnie palcem i rzuca mądre spojrzenie. – To powinien być twój tytuł. Wzdycham z frustracją. – To nagrywa tylko przez kilka minut, więc jeśli masz zamiar coś powiedzieć, lepiej się pospiesz i to zrób. Waha się jeszcze przez kilka sekund, po czym uśmiecha się radośnie do aparatu, zarzucając sobie włosy za ramię. – Dobra, a więc tak. Wiem, co sobie myślicie. Że jestem rudą słodką-idiotką ubierającą się w zdzirowate ciuchy, która właśnie ma zamiar tam wejść i przelecieć swojego byłego, który ją zdradził. – Wymachuje palcem do kamerki i mlaska językiem. – Ale nie daj się zwieść, mój przyjacielu. To co widzisz na zewnątrz, może nie być tym, kim jestem w środku, a ja zawsze mam powody, by robić te szalone, impulsywne rzeczy. – Przybiera pozę i posyła całusa do aparatu, a potem przewraca oczami i opuszcza ramiona. – Dobra, Nova, skończyłam. Nagrywam kilka sekund dłużej. Nigdy wcześniej nie mówiła tak jak teraz i uważam to za pasjonujące, że powiedziała to do kamery, szczególnie ze mną za obiektywem. Naciskam Stop, a ekran przesuwa się z powrotem do ikonki. Wsadzam telefon z powrotem do kieszeni, a Delilah łapie za klamkę. − Idziemy? – pyta. Potakuję. – Idziemy. Wychodzimy z auta i spotykamy się przed jego maską. Zaczynam liczyć kroki w chwili, w której zaczynamy zmierzać przez żwir. Jeden… dwa… trzy… − Tak więc myślałam, że powinnyśmy się dzisiaj zrelaksować – mówi Delilah, splatając ze mną ramiona, kiedy idziemy w stronę bramy pokrytej rdzawymi pęknięciami. Cztery… pięć… sześć… − I uniknąć jakiegokolwiek dramatu – dodaje, kiedy otwiera bramę. Siedem… osiem… dziewięć… - Jak na przykład wdawanie się w bójki? – Zatrzaskuję bramkę. Dziesięć… jedenaście… dwanaście…

31

Gdy dochodzimy do drzwi frontowych, wysuwa ramię z mojego. – Hej, zrobiłam to tylko raz – mówi, podnosząc ramiona i wypychając pierś. – I ta dziwka sobie na to zasłużyła. − Złamałaś jej rękę – przypominam jej, kiedy wali pięścią w drzwi. − Próbowała pocałować Dylana – syczy z pobłażliwym uśmieszkiem, po czym strzela kostkami. – Całkowicie zasłużyła na więcej. Miała szczęście, że byłaś tam, żeby mnie powstrzymać. Potrząsam głową z małym uśmieszkiem. Raz na jakiś czas, w rzadkich momentach, udaje mi się zrobić to dobrze: uśmiechnąć się i nie czuć z tego powodu winy. Ale tak szybko, jak to przychodzi, marszczę brwi i wracam do odrętwienia. − Wejść! – ktoś wrzeszczy z drugiej strony drzwi, po tym jak Delilah znowu w nie puka. Nakłada swoją flirciarską minę, podciąga trochę do góry dżinsową spódniczkę, nim otwiera drzwi i wmaszerowuje do środka. Podążam za nią, wchodząc do pokoju pełnego wilgotnego dymu nasiąkniętego zapachem trawki, z obskurnymi sofami w kratę i popękanym stolikiem kawowym. Na panelowych drewnianych ścianach widnieją wilgotne zacieki, a niegdyś biały sufit jest odbarwiony. W kuchni z boku walają się puste butelki po alkoholu, niedopałki, brudne naczynia i śmieci. Na najdalszej ścianie znajduje się przedpokój, jak się domyślam, ale nad wejściem wisi przegniła, pomarańczowa zasłona. Nieco ponad rok temu nigdy nie złapałabym się w takim miejscu – to nie było to, kim byłam, ani kim Landon pozwoliłby mi być. Ale już nie wiem, kim jestem i przez to ciężej odnaleźć powód, dla którego nie powinnam tutaj być, może z wyjątkiem faktu, że ta nieznajomość podnosi obsesyjną potrzebę liczenia wszystkich tych cholernych zdjęć wiszących na drewnianej boazerii. − Jasny gwint. Wyglądasz jeszcze piękniej, niż zapamiętałem. – Dylan podnosi się z fotela, w którym zalega i odkłada papierosa do popielniczki. Jest wysoki, trochę chudy, a jego głowa jest ogolona. Jego ramiona pokrywają misterne tatuaże, w większości czarne, ale niektóre z nich wypełnione są odcieniami szkarłatu i indygo. Delilah wypuszcza pisk, podskakując w górę i w dół, po czym rzuca się Dylanowi w ramiona. Obejmują się namiętnie i natychmiast zamykają swoje usta w gorącym pocałunku. Tristan, który gra samotnie w rzutki w kącie, spogląda na mnie, po czym przewraca oczami na Dylana i Delilah, oferując mi lekkie wzruszenie ramion.

32

Nie znam Tristana zbyt dobrze, ale zawsze wydawał się całkiem miłym chłopakiem. W normalnych okolicznościach całowanie go zapewne byłoby przyjemne. Ma ładne usta i mimo, że jego blond włosy są trochę postrzępione, są naprawdę miękkie. Ma szczupłe ręce, jest wysoki z szerokimi ramionami i ma ciemno-niebieskie oczy. Tak naprawdę, gdy na niego patrzę, wygląda nie na miejscu w domu takim, jak ten, zaśmieconym szklanymi bongosami, fifkami i ceramicznymi fajami, całkiem podobnymi do tych, które Landon ukrywał w swoim pokoju. Chwilę później, usta Dylana i Delilah wciąż są złączone, a ich ręce wędrują po ciałach, gdy idą za zasłonę, zostawiając mnie w pokoju z Tristanem i jego rzutkami. Obserwuje mnie przez chwilę, po czym chwyta czerwony kubek ze stolika kawowego. – Więc co porabiasz? – pyta, odstawiając kubek po wzięciu łyka. Odwraca się z powrotem do tarczy, celując w nią przymykając jedno oko. − Szkoła. – Podchodzę do kanapy, zmniejszając odległość pomiędzy nami. Ze stojącej w rogu wieży wydobywa się muzyka, leci piosenka „Emily” zespołu From First to Last. – Poza tym, niezbyt wiele. – Staję obok niego i przypatruję się tarczy, gdy ciska rzutką, uderzając nią tuż obok środka. – A ty? Wzrusza ramionami i znów wyciąga rękę po kubek. – Praca, życie, prawdę mówiąc, to nic szczególnego. – Przystawia brzeg kubka do ust i odchyla głowę do tyłu wypełniając usta po brzegi, zanim miażdży kubek i rzuca go w przepełniony kosz stojący w pobliżu lampy bez klosza. – Chcesz coś do picia? Rozważam swoje opcje. Buzowanie od kilku łyków, które wzięłam z buteleczki przygasło, więc mogę albo stać tutaj i liczyć przez całą noc, dopóki Delilah nie skończy z Dylanem, albo mogę przystać na propozycję Tristana i znaleźć ukojenie w alkoholu. – Co masz? – pytam. Uśmiecha się i wskazuje gestem, żebym za nim poszła, gdy przeskakuje przez oparcie kanapy i zmierza do kuchni. Decyduję się obejść sofę, tworząc swoją własną ścieżkę zauważając, że zajmuje mi ona dwanaście kontrolowanych, stabilnych kroków, by podążyć za nim do lodówki. Otwiera drzwiczki, zagląda do środka i zaczyna grzebać w różnych rodzajach piwa. Kończy wybierając piwo Corona i nie mogę powstrzymać lekkiego uśmiechu, bo po ośmiu miesiącach wciąż pamięta mój napój. Zamyka drzwiczki kopniakiem, podchodzi do blatu i opiera szyjkę butelki o jego krawędź, zrywając kapsel.

33

Złoty płyn musuje, gdy podaje mi otwartą butelkę. – Proszę bardzo. Wypuszczam oddech, który nawet nie zdawałam sobie sprawy, że wstrzymuję i zbliżam otwór butelki do ust. – Dzięki. Przeciska się pomiędzy mną, a blatem i idzie z powrotem do pokoju, podwijając długie rękawy czarnej koszuli. – Żaden problem – mówi. – Wyglądasz na trochę spiętą. Może to cię rozluźni. Nic mnie nie rozluźni. Nigdy. Nic nie zagłuszy wspomnień z tamtego dnia – bez względu na to, jak bardzo z tym walczę – wszystkiego, co straciłam. Dlaczego to zrobiłeś, Landon? Dlaczego? Tak szybko, jak mój umysł wspomina słabą iskierkę jego smutnego śmiechu, uczucie tej cholernej nocy zaczyna roztrzaskiwać ścianę, którą postawiłam wokół tego. Mrugam i mrugam w kółko, gdy łzy zaczynają kłuć mnie w oczy. Zamknij się w końcu. Zamknij się w końcu. Teraz nie jest na to pora. Zaczekaj, aż będziesz w domu, sama. Ale one zbierają się w kącikach moich oczu, gorący płyn, który poparzy moje policzki i poplami skórę. W panice zaczynam liczyć linie paneli tworzących ścianę. Sięgam piętnastu, a potem odchylam głowę do tyłu i wypijam połowę Corony, zanim znów mogę oddychać. − Wszystko dobrze? – pyta Tristan, przyglądając się, jak pochłaniam piwo, gdy trzyma zestaw rzutków w dłoni. Zlizuję pozostałość piwa z warg i idę w kierunku tarczy. – Taa, nic mi nie jest, mogę zagrać? Potrzebuję rozrywki. Uśmiech wykrzywia jego wargi, gdy zaczynam usuwać czerwone rzutki z tarczy. – No jasne, a co ty na to, żebyśmy zrobili z tego zabawę i zagrali o coś? – Jego wzrok przesuwa się po moich gołych nogach do rąbka sukienki, a potem do moich oczu. Sądzę, że zaproponuje coś seksualnego po jego rozpalonym spojrzeniu, ale on mówi tylko: - Przegrany wisi wygranemu dwadzieścia dolców? Przełykam pozostałe łzy chcące się uwolnić i wyciągam rękę. – Umowa stoi. Potrząsamy dłońmi, a on ściska moją przed puszczeniem. – Panie przodem – mówi, po czym cofa się w kierunku kanapy, robiąc mi miejsce. Wymijam go i staję naprzeciw tarczy. Odliczam wstecz, zanim biorę oddech i go wstrzymuję, gdy rzucam rzutką. Trafia w dziesiątkę. Zmuszam się, by oddychać przez

34

wspomnienie grania w darta po raz ostatni z Landonem, kiedy pozwolił mi wygrać, choć temu zaprzeczał. − Wow, chyba właśnie wywaliłem dwadzieścia dolców. – Tristan pociera nieogoloną szczękę i podchodzi do tarczy, wykorzystując czas na wycelowanie rzutką. Kiedy nią rzuca, zaczyna przeklinać, gdy rzutka zbacza na bok. Kończy się na tym, że uderza w zewnętrzny brzeg tarczy, a on odwraca się do mnie, kręcąc głową. − Dobra, chyba wypiłem o jednego drinka za duża, żeby grać o pieniądze – mówi, siadając na podłokietniku fotela. Patrzy na mnie, gdy światło ponad moją głową migocze. – Gdzie nauczyłaś się tak grać? Czy to było tylko szczęście nowicjusza? Nie patrząc na tarczę rzucam rzutką, a ta prawie uderza w środek tarczy. – Uczyłam się od najlepszych. − Od kogo? – Przechyla głowę na bok, a kąciki jego warg wykrzywiają się. – Czy to był Dell z baru? – żartuje, bo Dell jest miejscowym pijaczkiem, który myśli, że jest mistrzem we wszystkim. – Bo on zawsze przechwalał się, że jest mistrzem darta. Przełykam z trudem, gdy żywe wspomnienia przebijają się przez mój mózg. – Tak naprawdę, to od kolesia, z którym się kiedyś umawiałam. – Biorę kolejny długi łyk, powtarzając sobie w głowie, żeby się zamknąć. Nie idź tam. Proszę nie idź tam. Nie teraz. Słyszę, jak jego oddech urywa się, gdy prawdopodobnie przypomina sobie, co się stało. Wszyscy w tym mieście słyszeli o tym w kilka godzin po tym, jak to się stało, i trochę trudno było każdemu o tym zapomnieć. Stało się to niedługo po tym, jak zmarła siostra Tristana, ale jej śmierć była wypadkiem, znalazła się w złym miejscu, w złym czasie. Po przeciągającej się chwili milczenia, Tristan wypuszcza oddech i wstaje z podłokietnika. – Chcesz kielicha czy coś? − Tak, proszę – mówię o wiele zbyt szybko i kołyszę szyjką prawie wypitej Corony w dłoni, skierowując na nią swoją uwagę. Idzie do kuchni i przekopuje szafki w poszukiwaniu kieliszków. Siadam na sofie, odchylam głowę do tyłu i dopijam ostatni łyk Corony, żałując swojej decyzji o

35

przyjechaniu tutaj. Nie do Dylana, ale z powrotem do domu. Na studiach czułam się dobrze – nie świetnie, ale dobrze, albo przynajmniej koncentrowałam się na czymś innym niż na moich obsesyjnych zachowaniach i śmierci Landona. Z korytarza dopływa chichot i wzdycham z wdzięcznością, myśląc, że to Delilah. Zaczynam wstawać, ale kiedy zasłona się rozchyla, opadam z powrotem, gdy wychodzi zza niej długonoga blondyna, poprawiając top na wypukłych krągłościach. Rzuca na mnie jedno spojrzenie, po czym przykleja do twarzy plastikowy uśmiech. – Hej… Nova, prawda? Nie mam pojęcia, kim ona jest, ale wygląda na moją rówieśnicę. – Taa… − Jak samochód. – Jego głos brzmi znajomo, zbyt znajomo, jakby świat postanowił zrobić mi okrutny kawał. Kiedy chłopak wychodzi z korytarza, niemal padam trupem na podłogę, gdy podobieństwo nasila zawroty w mojej głowie. Wszystko w nim krzyczy Landon i przez chwilę naprawdę wierzę, że to on. Tak naprawdę nie chodzi o podobieństwo jego cech, ale o coś mniej widocznego. Jest wyższy niż Landon, ma ciemnobrązowe włosy, zamiast czarnych i są one krótko przystrzyżone, zamiast wisieć mu na oczach. Ma również nieco więcej mięśni od niego, a nad jego górną wargą widnieje niewyraźna blizna. Wszystkie te rzeczy nie zgadzają się, ale to małe szczegóły naciskają włącznik szaleństwa w mojej głowie. Jak węgiel na jego dłoniach, albo fakt, że sznurówki w jego butach są rozwiązane, coś, co Landon robił przez cały czas. Dźwięk jego głosu, głęboki i gładki jak roztopione masło, jest do niego uderzająco podobny. I jego oczy. Te cholerne miodowo-brązowe oczy z taką ilością smutku wewnątrz, że niemal połykają całe szczęście w tym pokoju. Taki smutek widziałam w oczach tylko jednej osoby. Kiedykolwiek. I kiedy one blokują się na mnie, jest tak, jakbym tonęła w jego smutku – smutku Landona. Nie przestaję gapić się na niego i widzę, że robi mu się głupio, ale nie potrafię odwrócić wzroku. Jest tak, jakbym obudziła się rok wcześniej, a on nie zostawił mnie na wzgórzu, samą, nie tylko na trawie, ale na świecie. − Nic ci nie jest? – Dźwięk głosu Tristana rozbija się o moją klakę piersiową i wyrywa mnie z mojego oszołomienia. Odrywam wzrok od chłopaka i mrugam na Tristana. – Co?

36

Ma w dłoni mały kieliszek wypełniony krystalicznie czystym płynem. – Wyglądasz na zmartwioną. – Spogląda na chłopaka, a potem znowu na mnie. – Nic ci nie jest, Nova? Kiwam głową, wyrywam mu kieliszek z ręki i wypijam go, pławiąc się w jego paleniu. Potem stawiam puste naczynie na stoliku i przyciskam dłoń do płonącego gardła. – Nic mi nie jest. Jestem tylko zmęczona. Tristan tego nie kupuje, ale nie naciska. Nie jesteśmy na tyle dobrymi przyjaciółmi, żeby naciskał. Zajmuje miejsce w podartym skórzanym fotelu, który rozchodzi się na kawałki. Staram się trzymać spojrzenie przymocowane do szwów na podłokietniku, ale nie potrafię się powstrzymać przed zerkaniem na chłopaka z miodowo-brązowymi oczami, mimo że nie chcę. Siada obok mnie na sofie, a blondyna strategicznie sadza swój tyłek na jego kolanach. Chichocze, gdy przesuwa palcem po jego głowie, ale on wydaje się tym średnio zainteresowany, gdy bierze ze stolika paczkę papierosów i wsadza sobie jednego do ust. − Więc Dylan z powrotem tam zawędrował? – pyta Tristan, sącząc swoje piwo. Chłopak wzrusza ramionami, gdy otacza końcówkę papierosa dłońmi, zapala zapalniczkę, a końcówka kurczy się i marszczy. – Chyba poszli do jego pokoju, ale nie jestem pewny. – Dym wije się spomiędzy jego warg. − Z tą suką Delilah – mówi blondynka, obrzucając mnie złośliwym spojrzeniem. Okej, zna Delilah i najwyraźniej jej nienawidzi, co nie jest zaskakujące – większość dziewczyn tak na nią reaguje. Ale dlaczego zdaje się nienawidzić mnie? − O kurwa – mówi Tristan, uderzając się w głowę nasadą ręki. – Całkiem kurwa zapomniałem o przedstawieniu was. − My już wiemy, kim ona jest – szydzi blondynka, wpatrując się we mnie. – To Nova Reed. Nie mam zielonego pojęcia, jak ona ma na imię i myślę, że Tristan może mi powiedzieć. – Nikki, przestań być suką – mówi.

37

Nikki. Zaskakuję. Chodziła ze mną do szkoły, zanim zrezygnowała. Kochała się również w Landonie, tuż przed tym, jak zaczęłam się z nim umawiać na początku ostatniego roku. Bardzo się zmieniła, nabrała ciała w okolicy klatki piersiowej, a jej włosy były wcześniej jasnobrązowe, a nie tlenione na blond. Nikki prycha, wypychając klatkę piersiową, gdy krzyżuje ramiona na piersi, a potem opiera się o tors chłopaka. – Przestań być dupkiem – syczy na Tristana i trzepocze rzęsami na chłopaka. Chłopak przenosi ciężar ciała wytrącając ją z równowagi i ona zsuwa się z jego kolan, lądując na kanapie. – Sorki, ale to jest mój kuzyn i to jest jego dom. Jeśli on mówi, żebyś przestała być suką dla Novy – spogląda na mnie z kaprysem na ustach i zmarszczką między brwiami – to przestań być suką. Nie podoba mi się sposób, w jaki moje serce podskakuje w piersi, gdy wymawia moje imię, albo że w ogóle je pamięta, a usłyszał je zaledwie minutę temu. Nie mogę odwrócić od niego wzroku i znaleźć czegoś do liczenia, bo gdybym mogła, to wtedy mogłabym uspokoić burzę rozpętującą się w mojej piersi. Nikki wygląda na wkurzoną, ale trzyma usta zamknięte. Chłopak zaciąga się głęboko papierosem, gdy sięga po pilota leżącego na stoliku kawowym. Tristan wstaje z fotela i kieruje się w dół holu. Cisza narasta, a chłopak, którego imienia wciąż nie znam bierze pilota i przerzuca piosenki na wieży. Nikki kontynuuje swoją misje gapienia się na mnie, ale ledwie zwracam na nią uwagę. Cała moja uwaga skupia się na duchu przeszłości siedzącym obok mnie. Wiem, że on naprawdę nie jest Landonem, ale jest przerażająco podobny, nawet w sposobie, w jaki się porusza. W końcu, gdy patrzenie na niego to dla mnie zbyt wiele, wstaję i wychodzę z domu. Wychodzę w chłodną noc, umieszczam ręce na poręczy i pochylam się nad nią, walcząc ze wspomnieniami, które przeciskają się, by wyjść na powierzchnię, licząc pod nosem, robiąc wszystko, co mogę, by skupić się na liczbach, zamiast na obrazach, ale obrazy ostatecznie wygrywają.

- Więc jeśli mógłbyś malować w kółko tylko jedną rzecz, co by to było? – Przytrzymuję się poręczy schodów i obserwuję Landona siedzącego na najniższym stopniu i szkicującego w notatniku stary dąb rosnący na wzgórzu za podwórkiem. – To drzewo?

38

- Niczego bym nie malował – odpowiada. Jego dłoń porusza się perfekcyjnie po białej kartce papieru, plamiąc ją odcieniami szarości i czerni. Przerywa, ogląda się na mnie przez ramię z upiornym uśmiechem dotykającym jego usta. – Wiesz, jak nienawidzę malowania. Marszczę nos i opadam na stopień obok niego. – No dobra, w takim razie, co byś szkicował? - Gdybym mógł szkicować tylko jedną rzecz? – pyta, a ja potakuję. Postukuje końcówką ołówka po brodzie, zostawiając czarne smugi. – Prawdopodobnie ciebie. Wystawiam język, ale moje serce tańczy. Często zastanawiałam się, jakby to było, gdyby on naprawdę mnie lubił, gdyby mnie pocałował, gdyby był moim chłopakiem, zamiast tylko przyjacielem. – Na pewno nie. Gdybyś faktycznie miał wybrać osobę, w co wątpię, prawdopodobnie wybrałbyś kogoś takiego, jak Karisa Harris. Waha się. – Muszę przyznać, że ma niezłe zderzaki. Uderzam go w ramię, udając, że jestem urażona, choć jestem do tego przyzwyczajona. Byliśmy przyjaciółmi od czterech lat, i jest on siedemnastoletnim staruszkiem. Bycie dewiantem jest swego rodzaju darem. – To obrzydliwe – mówię. Gdy przewraca językiem, by powstrzymać się od śmiechu, trzaskam jego rękę ponownie i śmiech ucieka mu z ust. Landon rzadko się śmieje, więc mimo że mnie irytuje, odpuszczam i śmieję się z nim, bo przez ten dźwięk ciężko jest się złościć. W końcu Landon cichnie i oblizuje wargi, prawie zlizując ślad ołówka. Kręcąc głową sięgam do przodu, przykładam palec do jednej ze smug tuż przy jego ustach i ścieram ją, próbując ignorować intensywność w jego spojrzeniu, gdy mnie obserwuje. – Zawsze masz to na sobie, nawet kiedy nie szkicujesz – zauważam, gdy zabieram rękę. Ale on zatrzymuje mnie dotknięciem

39

placów. Zamieram, gdy owija dłoń wokół mojej i serce zaczyna mi łomotać w piersi. - Tak sobie myślałem. – Z powrotem przenosi moją dłoń do swoich ust. – O spróbowaniu czegoś – szepcze naprzeciw mojej dłoni. - Tak. – Mój głos się załamuje i nie potrafię przestać gapić się na jego usta. Kiwa głową, nie zdejmując ze mnie wzroku. – Myślałem o tym od jakiegoś czasu… - Bierze głęboki oddech, a potem go wypuszcza, jakby nieswojo. – O pocałowaniu cię. Mój puls przyspiesza, gdy przerywa, jakby czekał, aż coś powiem, ale gardło mam ściśnięte od emocji i nie potrafię zmusić ust do wyartykułowania słów. Nigdy wcześniej nie całowałam chłopaka, a Landon nie jest zwykłym chłopakiem. To mój najlepszy przyjaciel. Mimo, że myślałam o tym wiele razy, myślałam również o tym, jakby to było go stracić. On jest jedyną osobą, która trzyma mnie połączoną ze światem, odkąd mój tata umarł. Bez niego, nie wiem czym bym była, albo czy byłabym czymkolwiek. Zaczynam protestować, ale wtedy on zamyka oczy i moje wątpliwości chwilowo umykają wraz z dotykiem jego ust na mojej dłoni. Całuje ją stopniowo, jakby delektując się tą chwilą – i znając Landona, najprawdopodobniej tak właśnie jest. Przesuwa wargi do mojego nadgarstka i robi w tym miejscu tę samą rzecz, tylko że tym razem wysuwa język i przygryzam wargę drżąc. Moje oczy zamykają się z własnej woli i wstrzymuję oddech w oczekiwaniu, czekając, aż mnie pocałuje. Czekam. I czekam, ale nic się nie dzieje. - Nova – mówi niskim, ochrypłym głosem. – Otwórz oczy. Słucham go, marginalnie rozczarowana, ponieważ naprawdę myślałam, że ma zamiar mnie pocałować.

40

Jego miodowo-brązowe oczy są jak rozżarzone węgle w płomiennym świetle słońca. Jego wargi rozdzielają się, po czym znów łączy je razem, zerkając na moje usta, zanim wzdycha. – Nie kłamałem – mówi, patrząc z powrotem na drzewo, gdy dociska końcówkę ołówka z powrotem do kartki. – Mógłbym spędzić godziny- nawet dni- szkicując ciebie. To byłoby idealne. – Delikatnie dotyka kącika mojego oka opuszkiem palca, zanim się wycofuje, z rosnącym w oczach niepokojem. – Zwłaszcza je. Nie wiem, co mam mu powiedzieć, więc trzymam usta zasznurowane patrząc, jak pochyla głowę w dół, a kosmyki włosów wpadają mu do oczu. Jego dłoń znów zaczyna się poruszać, śledząc linie masywnego bezlistnego drzewa w oddali. Niepokój szybko ulatuje z jego ekspresji, gdy wpada w swój spokój ze sztuką, a ja tonę w rozmyślaniach, dlaczego mnie nie pocałował i dlaczego wyglądał tak smutno, gdy chciał to zrobić. Zaczyna mną szarpać na sucho, gdy palenie alkoholu przesuwa się w górę mojego gardła. Przechylając się przez poręcz dławię się, dopóki mój żołądek nie staje się pusty, mięśnie brzucha pulsują, a żwir poniżej zalany jest moimi wymiocinami. Ocierając usta wierzchem dłoni, odwracam się i opadam na podłogę. Przytulając kolana do klatki piersiowej, opieram się o barierki i odchylam głowę do tyłu, patrząc na gwiazdy świecące krzykliwie na węglowym niebie. Zaczynam je liczyć, jedna po drugiej i mój umysł oraz ciało zaczynają się rozluźniać. Pozostaję tak, dopóki drzwi domu nie otwierają się, a następnie zatrzaskują. Odrywając wzrok od nocy spoglądam na drzwi w nadziei, że to Delilah i będę mogła się stąd wynieść w cholerę. Ale to tylko Nikki. Wygląda na wściekłą, twarz ma czerwoną, gdy stąpa po schodach w kierunku żwirowego podjazdu. – Pieprzyć cię… i pieprzyc twoją głupią sztukę. Drzwi otwierają się znów i wychodzi przez nie chłopak o miodowo-brązowych oczach z niezapalonym papierosem w ustach. Stojąc u szczytu schodów, owija dłońmi końcówkę papierosa i odpala go, podczas gdy Nikki zdejmuje jedną ze swoich fluoroscencyjnych różowych szpilek. − Jesteś dupkiem, wiesz o tym? – wykrzykuje, a potem rzuca w niego butem.

41

On wydmuchuje chmurę dymu, gdy but przelatuje obok jego głowy, ale nawet nie robi uniku. Nikki stawia bosą stopę na ziemi, gdy chłopak cofa się i schyla po jej buta. Podchodzi do końca schodów i wyciąga do niej szpilkę, a ona wyrywa mu ją z ręki. − Nigdy więcej się z tobą nie zabawię – syczy, wsuwając buta na stopę, zataczając się na bok w luźnym żwirze. – Jesteś śmieszny… jesteś jak… Wsadza stopę w szpilkę i staje wyprostowana. – Czy ty w ogóle czujesz cokolwiek? – Zakłada ręce i tupie stopą, czekając na jego odpowiedź. On zaciąga się długo, jego klatka piersiowa unosi się i opada, gdy wydmuchuje dym przed swoją twarzą. – Nie bardzo – mówi ze zmarszczką na czole, pocierając kciukiem spód papierosa. Popiół rozprasza się po całej ziemi. Ona zaciska pięści, wyzwala sfrustrowany krzyk i rzuca się biegiem do swojego samochodu, włosy chłostają jej ramię, gdy się odwraca. On patrzy, jak jej wóz się oddala, po czym opiera ręce na poręczy i wpatruje się w ciemność kempingu. Im dłużej tam stoi, tym bardziej się zastanawiam, czy on w ogóle zdaje sobie sprawę z tego, że tutaj siedzę. Powinnam po prostu wstać i odejść? Siedzieć w miejscu, dopóki nie wróci do środka? Zaczynam się denerwować, dłonie zaczynają mi się pocić, ponieważ nie umiem podjąć decyzji. − Więc twoi rodzice naprawdę dali ci imię po samochodzie? – mówi niespodziewanie, nie patrząc na mnie. Odpowiedź zajmuje mi chwilę. – Mój tata miał taki, gdy się urodziłam. Kochał go i kochał mnie, więc pomyślał, że to imię będzie pasowało. Kiwa głową, potem obraca się i opiera o barierkę, przekrzywiając głowę, by na mnie spojrzeć. – Nadal ma ten samochód? Zaczynam kręcić głową, ale nagle się powstrzymuję, zastanawiając się, jak odpowiedzieć. – Cóż, stoi zaparkowany w garażu mojej mamy, ale nie należy już do niego. – Przywołuję oddech, gdy rzuca mi zdezorientowane spojrzenie i chociaż nie chcę, dodaję: - Zmarł sześć lat temu. Zostawił samochód dla mnie, ale nie wiem… Czułabym się dziwnie, jeżdżąc nim. – Nie mam pojęcia, dlaczego mu to mówię. Nigdy nie rozmawiam z ludźmi o moim ojcu, za wyjątkiem Landona i czasami kamery.

42

− Rozumiem – stwierdza. To spojrzenie przecina jego twarz; smutek pomieszany ze złością, zabarwiony wstydem. – Przepraszam za Nikki. Po prostu jest na mnie wkurzona za… cóż, szczerze mówiąc, to kurwa nie pamiętam za co. – Wpatruje się w dal, wygląda na zagubionego i zauważam, jak czerwone i przekrwione są jego oczy. Prawdopodobnie jest naćpany i rano pewnie nie będzie pamiętał niczego. Albo mnie. Co dziwne, ta myśl mnie trochę dołuje. − Nie musisz za nią przepraszać. – Podkładam pod siebie stopę i wstaję, strzepując brud z tyłu swoich nóg. – To nie twoja wina. Nikki zawsze była sukowata, jeśli dobrze pamiętam. Na jego ustach zaczyna formować się uśmiech, ale rozpuszcza się, gdy biorę następny oddech. – Cóż, dobrze wiedzieć. Że nie tylko ja to w niej uwalniam. Opieram się tyłem o balustradę kładąc łokcie na poręczy. Dzieli nas tylko kilka kroków, ale on wydaje się być bardzo daleko ode mnie. – Jak ją poznałeś? Nie mieszkasz tutaj, prawda? Kręci głową, gdy wkłada sobie papierosa do ust i zaciąga się. – Jestem tu tylko na lato. Tristan jest moim kuzynem, a ja potrzebuję miejsca do zatrzymania się. Pozwolił mi na to. – Dym uwalnia się z jego ust, gdy wzrusza ramionami z nieszczęśliwym wyrazem twarzy. − Tristan jest miły – mówię, szurając przed sobą stopą tam i z powrotem. – Znam go od dziecka. − Taa, to dobry facet. – Marszczy brwi patrząc na ziemię, czoło ma ściągnięte. – Całkowicie potrafi spojrzeć przeszłości w twarz, wiesz. – Wypuszcza drżący oddech i kiedy spogląda na mnie, niemal upadam. To zbyt wiele. Wygląda tak bardzo jak on, a ja nie wiem, co mam zrobić. Czuję, jakby moje serce znów zostało rozerwane. Chcę uciec, schować się i nie przechodzić przez to ponownie, ale chcę również zabrać od niego ból, czego nie mogłam zrobić za pierwszym razem. − Jak masz na imię? – pytam, robiąc w jego stronę niepewny krok, wiedząc, że przez to pytanie otwieram odrobinę drzwi. − Oj, wybacz – przeprasza, wyciągając rękę. Jego dłoń pokryta jest rozmazanym węglem. – Quinton.

43

Niemal oczekiwałam, że powie Landon. Palce mi się trzęsą, gdy umieszczam je w jego dłoni, ale gdy już nasze ręce się stykają, znajduję uczucie spokoju po raz pierwszy od roku. – Miło mi cię poznać, Quinton. − A mnie jest miło poznać ciebie, Nova-jak-samochód. – Niewielki cień uśmiechu znów pojawia się na jego ustach, gdy owija swoje długie palce wokół moich, a jego skóra jest ciepła. Nie podoba mi się to dlatego, że kiedy po raz ostatni dotknęłam skóry Landona, była ona zimna jak lód i to boleśnie przypomina mi o tym, że Quinton nie jest nim, że on jest tylko kimś podobnym do niego, a nawet nie tym. Jest po prostu kimś, kto znosi cierpienie i torturę wewnątrz, tak jak Landon. − Więc będziesz tutaj przez całe lato? – pytam, niezdolna puścić jego dłoni, obawiając się, że spokój opuści mnie w chwili, gdy to zrobię- znów zostawię Landona. Kiwa głową, poprawiając rękę i myślę, że się odsunie. Ale on nie przestaje mnie trzymać. – Taa, przynajmniej dopóki nie wymyślę planu. − Planu? − Taa, planu na życie, czy jak tam do diabła ludzie to nazywają. − Ja w ogóle tego nie nazywam – mówię szczerze. – Tak naprawdę, to nie mam żadnego. Szacuje mnie z zakłopotanym wyrazem twarzy. – Tak jak ja. – Jego czoło marszczy się i przygryza wargę, spoglądając na mnie przelotnie. – ChceszDrzwi otwierają się i uderzają o bok domu. Szybko puszczamy swoje dłonie, kiedy Delilah i Dylan wychodzą na zewnątrz z uśmiechami na twarzach i zadowoleniem w oczach. Delilah zauważa, jak odsuwamy się z Quintonem od siebie i rzuca mi dyskretne, pytające spojrzenie, ale jestem zbyt rozproszona przez spokój odparowujący z mojego ciała, bym mogła udzielić jej odpowiedzi. − Widzę, że przeskoczyliście przedstawianie się. – Dylan komentuje, jakby miał jakiś wgląd w to, co się dzieje. Ale nic się nie działo, przynajmniej tak sobie wmawiam. Wyciąga paczkę papierosów z kieszonki swojej rozpiętej kraciastej koszuli i zaczyna stukać nią o nadgarstek, podczas gdy Delilah strzela kapslem piwa, które trzyma i wygładza swoje potargane kasztanowe włosy.

44

Quinton pstryka papierosem przez balustradę. – Idę do środka – mamrocze, po czym spieszy do drzwi. Moje palce świerzbią, by złapać tył jego koszuli, żebym mogła przyciągnąć go z powrotem i błagać, żeby powiedział mi, dlaczego wygląda na tak zdołowanego, ale jedyne, co robię, to patrzę jak odchodzi. Gdy drzwi zatrzaskują się za nim, czuję większe poczucie winy, niż w całym swoim życiu. − Możemy jechać – mówię do Delilah owijając rękę wokół brzucha, gdy targają mną nudności. Zazwyczaj Delilah spiera się ze mną, gdy chcę się wcześnie zmyć, ale rzuca na mnie jedno spojrzenie i potakuje. – Okej, spotkamy się przy samochodzie. Kiwam głową i odchodzę szybko w kierunku bramki, robiąc stabilne, ale szybkie kroki, przypominając sobie o liczeniu i oddychaniu. Wdrapuję się do samochodu i blokuję zamek, gdy mentalnie zamykam w sobie swoje uczucia. Delilah całuje Dylana na pożegnanie u szczytu schodów. W czasie, gdy wspina się do samochodu, uspokajam się nieco. − Jezu, Nova, nic ci nie jest? – pyta wślizgując się na miejsce kierowcy i zatrzaskując drzwi. – Wyglądałaś, jakbyś miała zwymiotować czy coś. − Wypiłam kielicha. – Garbię się w fotelu i otaczam ramionami brzuch. – Trochę mi od tego niedobrze. Wsadza kluczyk do stacyjki i silnik budzi się do życia. – Widziałam, jak waliłaś kiedyś pięć kielichów z rzędu. Powiedz mi, o co tak naprawdę chodzi. Czy to… czy stało się coś z tym chłopakiem Quintonem? Bo Dylan powiedział, że on ma ogromne problemy i sądzę, że to jest prawdopodobnie ostatnia rzecz, jakiej potrzebujesz. – Przerywa, zastanawiając się nad czymś, kiedy bawi się radiem. – Chociaż miło by było zobaczyć, jak się z kimś umawiasz. Wszystko, co kiedykolwiek widziałam, to jak całujesz się z kilkoma przypadkowymi facetami, gdy okazjonalnie naprawdę się upiłaś. Gapię się na drzwi frontowe domu, kiedy cofa. – Bo to jest wszystko, co chcę robić – mówię. – I nic się nie stało pomiędzy mną a Quintonem. – To zdanie brzmi jak największe kłamstwo, jakie kiedykolwiek powiedziałam, bo coś się stało. Poczułam coś po raz pierwszy od ponad roku, ale nie jestem pewna, co to było.

45

Quinton Wyszedłem na zewnątrz tylko po ty, by upewnić się, że Nikki nie będzie więcej pierdolić głupot Novie, a teraz trzymam jej cholerną dłoń. Wiem, że to co robię jest złe, ale nie potrafię puścić jej ręki, a ja muszę ją puścić i odejść. Teraz. Zostaw tę biedną dziewczynę w spokoju. Unikasz dziewczyn takich jak ta z jakiegoś powodu. Nie potrzebujesz zrujnować więcej żyć, albo się przywiązywać. Jednak nie ważne, jak bardzo się staram, nie potrafię przekonać się do zrobienia odpowiedniej rzeczy i odejścia. Nova wygląda tak samotnie, smutno i niepokojąco niepewnie i po prostu chcę sprawić, by poczuła się lepiej. W jakiś sposób. Nie jest tak, że rozmawiamy o czymś ważnym, ale nie podoba mi się to, że zauważam jaka jest piękna, albo jak zaczynam się zastanawiać, jak by to było ją naszkicować. Ma te niesamowite, uderzające oczy, które pewnie dla wielu ludzi wyglądają na niebieskie, ale kiedy przyglądam im się bliżej, zauważam kryjące się w nich małe zielone plamki. Jej usta wyglądają na diabelnie miękkie, a na nosie ma piegi i mogę wyobrazić sobie siebie, szkicującego je jednego po drugim godzinami. Uwielbiam sposób, w jaki jej włosy opadają na nagie ramiona i niewielką krzywiznę jej nosa. To te małe niedoskonałości sprawiają, że jest idealna do naszkicowania i chcę zabrać ją do swojego pokoju i patrzeć na nią godzinami. Sprawia również, że uśmiecham się dwukrotnie, a minęło sporo czasu, odkąd ktoś wywołał u mnie uśmiech. Kiedy zdaję sobie sprawę, jakiego rodzaju emocje pojawią się we mnie, panikuję i moje myśli gmatwają się. Niemal kończę na spytaniu jej, czy nie wejdzie ze mną do środka, a to ostatnia rzecz, jaką chcę zrobić z dziewczyną taką, jak ona, która faktycznie będzie chciała ze mną rozmawiać, zamiast tylko mnie pieprzyć. Te, które nie mają zawartości i lubią się pieprzyć są tymi, o które nigdy nie dbam i właśnie tego potrzebuję – zasługiwania. Plus, było dość jasne, że Tristan coś do niej ma, a to ostatnia osoba, której chcę ukraść dziewczynę. Na szczęście Dylan wychodzi w chwili, kiedy chcę zapytać Novę, czy wejdzie ze mną do domu i korzystam z okazji, żeby szybko wrócić do środka i podejść prosto do lodówki po piwo. Tristan przypatruje mi się z kanapy z nogami wywalonymi na stoliku, gdy pracuje nad oczyszczeniem z żywicy szklanej fajki za pomocą małego kieszonkowego nożyka. – Co robiliście tam na zewnątrz?

46

Chwytam piwo i zatrzaskuję drzwi lodówki. – Tylko rozmawialiśmy. − Z Novą. – Marszczy brwi, oczywiście niezbyt zachwycony tym pomysłem. Zrywam kapsel z piwa i wyrzucam go do śmieci. – Tak, ale nie musisz się martwić. Odkłada fajkę na stolik obok swoich stóp. – Kto powiedział, że się martwię? Wzruszam ramionami i przecinam pokój, gotowy zamknąć się u siebie, żebym mógł przypalić swoje komórki mózgowe i rysować godzinami. – Odniosłem wrażenie, że coś do niej masz. Nic nie mówi i napięcie pomiędzy nami rośnie. Nurkuję pod zasłonką, marząc, by mnie tu nie było, marząc by było rok wcześniej i że zatrzymałbym samochód na czas. Po tym jak wchodzę do swojego pokoju i blokuję drzwi, przechodzę do dwóch rzeczy, które sprawiają, że czuję się spokojny. Wyciągam fajkę i woreczek trawki z komody, które pożyczył mi Tristan i mój szkicownik z torby, a potem opadam na łóżko. Odkładam szkicownik na bok, wyciągam zapalniczkę z kieszeni i ładuję fajkę, zanim przykładam ustnik do warg. Zapalając zapalniczkę, zasysam długi wdech i zaciągam się odrętwieniem w długich, oczekiwanych oddechach. Kiedy moje płuca są zwęglone, a niepokój w moim ciele ucichł, opieram się o łóżko, kładę szkicownik na kolanach i zaczynam śledzić linie na rysunku, nad którym pracowałem od roku, ale nigdy nie byłem w stanie go ukończyć. Bo kiedy go skończę, będę musiał ostatecznie zaakceptować, że Lexi naprawdę odeszła. I że to ja ją zabiłem. Rysuję i rysuję, wypalając cybuch po cybuchu, aż jestem tak zagubiony w swojej własnej głowie, że jedyne, co zostało do zrobienia, to omdlenie. Rzucam szkicownik na bok na brudny materac, zamykam oczy mając nadzieję, że jestem wystarczająco naćpany, by koszmary nie opanowały mojego snu. Ale zazwyczaj nie mam tyle szczęścia.

Krew spływa mi po czole, po policzkach, tak gęsta, że prawie nic nie widzę. Boli mnie w klatce piersiowej, bólem o wiele bardziej nieznośnym, niż kiedy niechcący walnąłem się młotkiem w kciuk i złamałem w nim wszystkie kości.

47

Czuję, że nie mogę się poruszać i muszę pracować nad tym, by moje płuca z trudem łapały powietrze. Jestem do góry nogami, krew uderza mi do głowy, a niebo jest teraz podłogą samochodu. Wszędzie są kamienie, ziemia i szkło, a kątem oka widzę nieustająco migające światło. Kaszlę i krew wycieka mi z ust. Szukając w ciemności obmacuję otoczenie, aż znajduję sprzączkę odblokowującą pas bezpieczeństwa. Naciskam guzik, sprzączka wysuwa się i pas na moich ramionach rozluźnia się. Spadam uderzając głową w zniekształcony dach samochodu. Wykasłuję trochę więcej krwi, gdy przewracam się i podpieram na dłoniach i kolanach, mrugając przez ból dzwoniący mi w czaszce, i wyczołguję się z samochodu. Zerkam do środka i zauważam, że nikogo tam nie ma. Dokąd oni poszli? Wyszli i poszli po pomoc? Czy oni… zostali wyrzuceni? Jestem całkiem pewny, że tylko ja miałem zapięty pas. Dlaczego nie zmusiłem ich do zapięcia swoich własnych? Ciężko jest dojrzeć cokolwiek poza światłami migającymi przez drzewa otaczające jezioro i jedyne, co mogę usłyszeć, to fale pędzące ku mnie. Zasysając oddech, wstaję chwiejnie na nogi i potykam się na żwirze, rozbitym szkle i powyginanym metalu, jęcząc z bólu, który wybucha w mojej klatce piersiowej. Moja koszula jest rozdarta tak samo jak moja pierś i krew wypływa ze skóry, mocząc materiał. To boli bardziej niż mój mózg może zarejestrować, ale ból się nie liczy. Muszę odnaleźć Lexi. Zgarbiony, wychodzę chwiejnie na kraniec drogi. – Lexi… - kaszlę, potykając się o własne nogi. Upadam na żwir i moje dłonie rozcinają się. – Lexi… - Głos mam słaby, niemal bezdźwięczny, ale wstaję na nogi i dalej idę wzdłuż drogi. Ale po kilku krokach kolana uginają się pode mną, a ja uderzam o asfalt. Niech to szlag, to wszystko moja wina. Sięgam po telefon, ale nie ma go w mojej tylnej kieszeni. Ręka mi się trzęsie, gdy staram się przypomnieć sobie, co się stało. Zderzyliśmy się z innym samochodem, potem przekoziołkowaliśmy kilka razy zanim osiedliśmy w pobliżu jeziora. – Kurwa… - walczę o oddech, moje powieki

48

robią się ciężkie, gdy przewracam się na plecy i wpatruję się w niebo. Już mam poddać się wyczerpaniu, gdy słyszę jej głos. - Quinton… - Jest ledwo słyszalny, ale daje mi nadzieję. Nie wiem jak, ale jakoś udaje mi się stanąć na nogi i pobiec w kierunku dźwięku jej głosu, mimo że tracę więcej krwi i staję się bardziej lekkomyślny. Jednak nic z tego się nie liczy. Ból. Obrażenia. Jak czuję się w środku i na zewnątrz. Po prostu muszę się do niej dostać. Gdy potykam się wokół jednego z drzew i idę po trawie, znów słyszę jej głos. Podążam za tym dźwiękiem, zwalniając, gdy zarys jej ciała pojawia się na linii mojego wzroku i nagle jedyne, co chcę zrobić, to położyć się i umrzeć obok niej.

49

Rozdział 4 Nova - Więc jak długo muszę tak leżeć? – pytam Landona po raz tysięczny. Leżę na jego łóżku z rękami luźnymi po bokach i głową odchyloną do tyłu. Sukienka, którą mam na sobie podjechała na sam szczyt moich nóg i pokazuję mu dość sporo. Chciałam ją poprawić, ale powiedział, że mam się nie ruszać, bo jest idealnie tak jak jest. Czuję się trochę nieswojo, ale daję mu to, bo naprawdę bardzo ciężko jest powiedzieć nie, kiedy patrzy na mnie tymi wesołymi szczenięcymi oczami. Zawsze nimi ze mną wygrywa, choćby nie wiem co. Ale znów, zrobiłabym dla niego wszystko. - Naprawdę jesteś najbardziej niecierpliwą osobą, jaką znam. – Jego dłoń zamiata po papierze, a na jego ustach widnieje cień uśmiechu. Nie ma na sobie koszulki i nie mam pojęcia dlaczego- miał nagą pierś odkąd pokazałam się u niego wcześnie rano. Ma założone dżinsy, a włosy wiszą mu na czole w tradycyjnym Landonowskim stylu. W pokoju pachnie trawką, prawdopodobnie dlatego, że palił zanim przyszłam. Nienawidzi palić tego przy mnie i powiedział, że jestem za dobra, by to sobie robić. Ale dla mnie to nie ma sensu, bo jeżeli ja jestem na to za dobra, to dlaczego on nie jest? - A ty jesteś najwolniejszą osoba, jaką znam – ripostuję, szczerząc się, gdy wpatruję się w sufit. Jego ściany pomalowane są na czarno, co sprawia, że jego pokój zawsze wydaje się ciemny, nawet w samo południe. Na całej powierzchni ścian wiszą szkice obrazów i ludzi, którzy coś dla niego znaczą, albo w jakiś sposób go zainspirowali. Ale nie ma ani jednego przedstawiającego mnie. Ten, który rysuje teraz, jest pierwszym, jaki kiedykolwiek tworzył. Dlaczego, nie mam pojęcia. Znam go od kilku lat, ale nigdy wcześniej nie prosił o rysowanie mnie. Aż do dzisiejszego ranka. - Dlaczego mnie rysujesz? – pytam, kręcąc nosem, starając się zmniejszyć swędzenie.

50

Wzrusza ramionami. – Wydawało się po prostu, że nadszedł czas. W tle gra muzyka i zaczynam podśpiewywać, rezygnując z prób dowiedzenia się, o czym naprawdę myśli. - Wiesz, jak to jest, kiedy jakaś piosenka utkwi ci w głowie? – mówi, wypuszczając cichy oddech. – I nie ważne jak bardzo się starasz, ciągle gra tam w kółko i w kółko, aż w końcu sama zaczynasz śpiewać na głos. Uśmiecham się, dokańczając linijkę tekstu. – Jasne. - Cóż, to dlatego cię rysuję. - Bo siedziałam ci w głowie? - Bo nie mogłem przestać o tobie myśleć – mówi, a ja przestaję oddychać. – W rzeczywistości dzieje się tak od jakiegoś czasu. Obawiam się pytać, ale muszę wiedzieć. – To dobrze, czy źle? Bo czasami, kiedy piosenka utkwi mi w głowie, może stać się to denerwujące. Przerywa i czekam, aż zacznie się ze mną drażnić i robić żarty, że jestem jego wrzodem na dupie. Ale on nic nie mówi, a odgłos ołówka szurającego po kartce papieru ustaje. Chcę pochylić brodę, żeby zobaczyć, co robi, ale za bardzo się denerwuję, wiec leżę tam, nucąc pod nosem. Chwilę później wdrapuje się na mnie z małym, ale niepewnym uśmiechem na twarzy. – To wcale nie jest denerwujące. – Opiera się na rękach po obu stronach mojej głowy i kładzie na mnie swoje ciało. Nie ruszam się, nie oddycham, i jestem całkiem pewna, że moje serce przestało bić. – Jesteś jak moja ulubiona piosenka, Nova. Ta, której nigdy nie chcę zapomnieć. Którą chcę grać w kółko. Próbuję się nie uśmiechać, bo to brzmi jak wiersz. Ale Landon nigdy nie był tego rodzaju facetem, który karmi dziewczyny tandetnymi tekstami. W rzeczywistości, trudno mu rozmawiać z dziewczynami z wyjątkiem mnie, a fakt, 51

że używa muzyki jako analogii dowodzi, jak dobrze mnie zna. – Włączyłbyś mnie na powtórzenie? – pytam jak idiotka, ponieważ jest zbyt blisko i przez to najwyraźniej robię się nerwowa i głupia. Przygryza dolną wargę, powstrzymując uśmiech. – Tak… zawsze mam cię w głowie… - Pochyla się do mnie i zastanawiam się, czy to w końcu jest ta chwila, w której zamierza mnie pocałować, zamiast prawie pocałować. – Zawsze… - Tuż przed zetknięciem się naszych ust, dostrzegam przebłysk smutku w jego oczach, cięższy niż zazwyczaj, ale znika gdy tylko nasze usta się stykają. Zasysam wolny, drżący oddech, gdy ciepło rozprzestrzenia się po moim ciele, a jego język przesuwa się po moim. Smakuje jak przyprawa, której nigdy wcześniej nie ośmieliłam się spróbować. Wiem, że to nie jest jego pierwszy pocałunek, ale on wie, że mój owszem. Zastanawiam się, co on o mnie myśli. Dlaczego mnie całuje. Myślę o wielu rzeczach. - Nova – szepcze i zdaję sobie sprawę, że jego wargi nie dotykają dłużej moich, ale wiszą nad nimi, jego oddech jest ciepły na mojej skórze. – Chcesz, żebym przestał? – pyta. Moja klatka piersiowa faluje i za każdym razem, gdy się unosi, ociera się o niego. – Nie. Zwilża wargi językiem, a potem przebiega po mnie wzrokiem przenosząc ciężar ciała na bok, by mógł odgarnąć mi włosy z oczu. – Rozluźnij się – mówi i kiedy kiwam głową, dotyka wargami moich ust. Próbuję zrobić to, co powiedział i się rozluźnić, ale kiedy jego język znowu wsuwa się w moje usta, zaczynam panikować zastanawiając się, czy wszystko robię dobrze. Ale im dłużej jego język masuje mój, tym więcej moich mięśni zaczyna się rozplątywać. Robię się trochę odważniejsza i podgryzam jego wargę, co wydaje mu się podobać, bo drży. Moje dłonie wciąż leżą nieruchomo po bokach, ale jego są na całej mnie, dotykając moich boków, mojej talii, moich bioder. Jego palce zaczynają zakradać się pod rąbek mojej sukienki i sztywnieję,

52

zastanawiając się, czy mam mu powiedzieć, żeby przestał. Ale kiedy szukam powodu, zdaję sobie sprawę, że nie ma takiego i że chcę, żeby mnie dotykał. Rozluźniam się i przenoszę dłonie na jego tors, korzystając z okazji, by dotknąć linii jego smukłych mięśni. Jego palce muskają dolną część moich majtek i na ułamek sekundy jego ciężar opada na mnie. Wyginam do niego ciało wiedząc, że nasza przyjaźń przestała już istnieć, ale nie obchodzi mnie to. Chcę tego – chcę jego. Nasz powolny pocałunek zaczyna nabierać temperatury, gdy jego język eksploruje wnętrze moich ust, a następnie z trudem łapię powietrze, gdy powoli wsuwa we mnie palec. - Powinienem przestać, tak? – dyszy, odsuwając się na chwilę, by spojrzeć mi prosto w oczy. Mrugam przez zdumiewające uczucie rozwijające się w moim ciele, próbując skupić się na jego pięknej twarzy i intensywności w jego oczach, ale tracę kontakt z rzeczywistością. – Nie… - udaje mi się wydobyć z siebie, gdy moja szyja wygina się, a głowa opada do tyłu. Słucha mnie, dotykając mocniej i wywołując we mnie uczucia, które tylko sobie wyobrażałam. Całuje mnie przez cały czas, aż moje ciało już dłużej nie może tego znieść i on musi przestać, inaczej zemdleję z braku powietrza. Jego oczy są błyszczące, gdy otacza ręką moją talię i ciągnie za sobą, aż przewraca się na plecy. Układam głowę na jego piersi, moje oczy są szerokie z niedowierzania w to, co się właśnie stało. Kładę rękę na jego brzuchu, podczas gdy on bawi się moimi włosami. – Więc nadal tkwię w twojej głowie? – mówię i sama przewracam na siebie oczami. Jego palce przestają przeczesywać moje włosy, i szkicuje linię w dół mojego policzka do linii szczęki, gdzie zahacza palec pod moją brodą i unosi ją, by napotkać moje spojrzenie. – Tak. W rzeczywistości to myślę, że jest gorzej. –

53

Mówi to, jakby był zawiedziony, prawie jakby miał nadzieję, że mnie tam nie będzie, i to mnie zasmuca. Już mam zamiar spytać, dlaczego jest zasmucony, ale wtedy jego usta nurkują do moich i znów zaczyna mnie całować, i tak po prostu zapominam o wszystkim.

54

Rozdział 5 Nova 5 czerwca, 17 dzień wakacji Zadziorna melodia „Last Resort” zespołu Papa Roach gra w tle, ale musiałam ją ściszyć, żeby nie zagłuszała moich słów. Żaluzje są zasłonięte, blokując poranne promienie słońca, a włosy zwisają mi na ramiona, są wciąż wilgotne od prysznica, który właśnie wzięłam. Komputer nagrywał już od jakichś pięciu minut, ale ja nie powiedziałam ani słowa. Wstawałam kilka razy i chodziłam, starając się, by myśli w mojej głowie połączyły się i stworzyły spójną całość. Zastanawiam się, czy właśnie to robił Landon przed nagraniem swojego wideo… zastanawiam się, czy to zaplanował. W końcu decyduję, że tu nie powinno być żadnego wcześniejszego planowania i opadam na krzesło. Jestem trochę niespokojna przekrzywiając ekran, a potem wkładając sobie nogę pod tyłek, żeby się odrobinę podnieść, po czym wyrzucam z siebie pierwsze zdanie, które pojawia się w mojej głowie, pomimo swojego pierwotnego instynktu cenzurowania. – Okej, tak więc minęło nieco ponad dwa tygodnie, odkąd przyjechałam do domu ze studiów, i sny oraz wspomnienia o… próbuję, ale potem cichnę, wiedząc że będę musiała powiedzieć jego imię, nawet jeśli tego nie chcę. Jednak to dziwne, mówić o nim, kiedy patrzę na siebie na monitorze komputera. Widzę, jak sama myśl o wypowiedzeniu na głos jego imienia sprawia, że moje oczy robią się szerokie, a źrenice kurczą się, jakbym nagle została opętana przez odległe wspomnienie. Biorę głęboki oddech, potem kolejny, przebiegając palcami przez włosy i odgarniając je sobie z twarzy. – Landonie… - Moje oczy powiększają się. Co pomyślą ludzie, jeśli kiedykolwiek to obejrzą? Ciekawe, co pomyślą o tym, jak siebie widziałam? – Sny o nim są intensywniejsze niż kiedykolwiek – mówię. – Część mnie chce znaleźć sposób, by je wyłączyć, ale część mnie chce się ich trzymać – trzymać się jego… na zawsze. Krzyżuję ręce na biurku, pochylam się bliżej do monitora i studiuję swoje oczy, notując bezkres w swoich źrenicach, okrążonych przez wąski, niebieski pierścień. – Kiedy na siebie patrzę, wszystko we mnie po prostu krzyczy, by przestać o nim myśleć i wyłączyć wspomnienia… i przez nie staram się liczyć… jakby to było takie proste… ale nie jest. – Wypuszczam oddech, zbierając włosy za głową. – Chciałabym znaleźć sposób, aby dowiedzieć się, o czym on myślał… jakoś prześledzić wszystko od początku, dlaczego tak łatwo się poddał… dlaczego mnie zostawił… dlaczego nie

55

mogłam zobaczyć, dokąd on zmierza. – Przygryzam paznokieć. – Albo może mogłam, a żyłam w zaprzeczeniu… Czy tego rodzaju osobą byłam? Taką, która zaprzecza temu, co ma przed sobą? – Mój głos załamuje się na końcu, kiedy tępa szczerość ucieka z moich ust. Nie chcę już tego słyszeć ani o tym myśleć, więc wyłączam komputer, nie chcąc dłużej patrzeć na siebie.

* * * Później tego dnia, Delilah i ja siedzimy w moim pokoju. Żaluzje są odsłonięte i słońce wpada do środka sprawiając, że powietrze jest duszne, pomimo tego, że mam wiatrak włączony na pełną moc. Przeszukuję moje nagrania, próbując zrozumieć jaki jest tego cholerny cel, poza oglądaniem mnie paplającej o bezsensownych bzdurach, które naprawdę nie mają żadnego sensu. Czy ja próbuję siebie zrozumieć? Kim jestem? Czy próbuję zrozumieć Landona? Życie? Śmierć? O czym myślał w swoich ostatnich chwilach i dlaczego zdecydował się usiąść i to nagrać? Dlaczego zawsze mam tyle pierdolonych pytań w swojej głowie? − Powinnyśmy iść na ten koncert w Fairfield pod koniec lipca. Czyż to nie byłoby zabawne? Nakarmić twój głód muzyki – mówi Delilah przeszukując stosik płyt CD na mojej półce i wyciągając kilka z nich. Ma na sobie krótką czerwoną sukienkę, która pasuje do jej umalowanych na czerwono ust i jest tylko o kilka odcieni ciemniejsza od jej włosów. – I dlaczego ciągle je masz? Nie słuchasz już tych płyt. Biorę je z jej ręki i kładę na moim biurku w stosiku w alfabetycznej kolejności: od Blink-182 do Taking Back Sunday. – Landon mi je dał – mówię i nie przestaję paplać, żeby uniknąć pójścia z nią tą drogą. Zamykam jedno ze swoich nagrań i próbuję ignorować plik nazwany „Landon”, kiedy otwieram kolejne własne nagranie. – A jaki koncert? Nie przypominam sobie, żebym słyszała o jakimś. − To dlatego, że żyjesz w swoim własnym, małym, szalonym Świecie Novy. – Przewraca oczami i kręci palcem przy skroni, a potem opada na moje łóżko i wsadza ręce pod nogi. – Był reklamowany w całym mieście i wspomniałam o tym kilka razy. To tylko zgraja zespołów z niezależnych wytwórni. Ale to będzie jak tygodniowa impreza, czy coś. Obmyślam pomysł pójścia na koncert. Tak bardzo jak kocham muzykę i niegdyś uwielbiałam chodzić na koncerty, już nie czuję jakbym chciała na nie chodzić. Jest w nich zbyt dużo połączenia z Landonem i będzie tam sporo hałasu oraz mnóstwo ludzi i

56

zbyt wiele obcości, co sprawi, że będzie trudno śledzić wszystko wokół mnie. Dodatkowo, jeśli to tygodniowy koncert, moja poranna rutyna zostanie rozbita, a mój niepokój poszybuje ponad dach, niestabilny, poza kontrolą. – Nie jestem pewna, czy piszę się na koncert, Delilah, albo czy będę miała czas. – Przesuwam kursorem po monitorze, by włączyć kolejny filmik. – Myślę, że mogę zapisać się na niektóre zajęcia letnie… może na filmowe czy coś takiego. Kręci głową wstając na nogi, a potem podchodzi do komputera i wyłącza go wciskając guzik kciukiem. – Nie ma mowy. Stworzyłyśmy pakt, aby nie zapisywać się tego lata na zajęcia. Poza tym – stuka palcem w monitor – już dostałaś swoją małą lekcję filmowania tutaj. Chociaż nie rozumiem dlaczego. Nigdy wcześniej tak naprawdę nie interesowałaś się filmowaniem, przynajmniej jeśli nie miało to na celu zabawy. − Nadal próbuję dowiedzieć się, jaki jest tego cel. – Wzdychając odwracam krzesło, by znaleźć się twarzą do niej i zmienić temat. – Wiem, że powiedziałyśmy żadnych zajęć, ale ja potrzebuje rozproszenia. Kładzie ręce na biodrach i mruży na mnie oczy. – Od czego? Wzruszam ramionami i kładę dłoń na bliźnie na nadgarstku. – Tego miasta… mojej własnej głowy. Życia. − Czy to nie będzie trudne, skoro jesteśmy tutaj? – Wskazuje palcem za okno na niewymiarowe, niemal identyczne domy wzdłuż ulicy. – I nie wiem, co mam ci doradzić o ucieczce z twojej własnej głowy, albo od życia, poza naćpaniem się. − Jesteś teraz poważna? – pytam. Osobiście nigdy nie paliłam trawki. Chociaż Landon palił… zawsze, przez cały czas… mówiąc mi, że ja nie powinnam. Zawsze pozwalałam, żeby tak było, bo nigdy tak naprawdę nie byłam osobą, która tego chciała. Jednak teraz… Nie bardzo wiem, kim jestem. I chcę się tylko dowiedzieć, jakiego rodzaju osobą jestem. Czy naprawdę lubię jeszcze muzykę, czy moja miłość do niej odeszła? Czy naprawdę lubię kręcenie filmików? Czy polubiłabym ćpanie? Wzrusza ramionami z nieczytelnym wyrazem twarzy. – Nie mówię, że masz to zrobić, tylko że mogłabyś. − Czy ty wciąż to robisz? To znaczy palisz trawkę.

57

Potrząsa głową. – Powiedziałam ci, że przestałam, kiedy poszłyśmy na studia. Nie jestem pewna, czy jej wierzę. Mieszkałyśmy w tym samym akademiku i tak dalej, i widziałam się z nią praktycznie codziennie, ale ona wychodziła również o wiele częściej niż ja, głównie dlatego, że ja nienawidziłam wychodzenia do nowych miejsc, a te, do których ona uwielbiała chodzić były nieprzewidywalne, awanturnicze, głośne i przyprawiające o zawroty głowy. Zwala się na moje łóżko, które jest pokryte rozrzuconymi fioletowymi i czarnymi poduszkami, a materac podskakuje pod nią. – Nova, kocham cię na zabój – naprawdę – ale jesteś najsmutniejszą osobą, jaką kiedykolwiek spotkałam i czasami… czasami myślę, że zachowujesz się w ten sposób celowo. − Nie jestem smutna przez cały czas, prawda? – pytam. Nie odpowiada, tylko oferuje mi współczujące spojrzenie. Prostuję nogi i wpatruję się w swoje stopy. Mam na nich japonki i widać bliznę z dnia, kiedy rozcięłam stopę, gdy znalazłam Landona. To stało się, kiedy upadłam na podłogę. Moja stopa dostała się pod jego regał, który zdarł z niej całą warstwę skóry. Prawdopodobnie bolało, ale szok to otępił. Nawet nie krzyczałam. Po prostu tam leżałam… patrząc na niego… takiego, dopóki… Moja głowa pulsuje, a krew szumi mi w uszach, gdy ten obraz przypina się do wnętrza mojej czaszki. Ciemność, delikatny odgłos muzyki… to jak blado wyglądała jego skóra nawet w świetle poranka… Jeden… dwa… trzy… Zaczynam liczyć ciemne nitki na tkaninie dywanu, wypierając tę myśl z mojej głowy. Cztery… pięć… sześć… − Nova, co do diabła. – Delilah macha mi dłonią przed twarzą i kulę się, łamiąc stały wzór numerów w mojej głowie. – Zupełnie ode mnie odlatujesz. Biorę wdech, po czym stopniowo uwalniam go ze swoich płuc, zmiatając grzywkę na bok mojej twarzy. – Przepraszam. Waha się, kiwając głową z boku na bok, po czym chwyta mnie za rękę i ciągnie na stopy. – Zwalamy stąd. Prowadzi mnie do drzwi mojej sypialni i śpieszę się, by za nią nadążyć. – Dokąd idziemy? Otwiera drzwi szarpnięciem i wyciąga mnie na korytarz, ciągnąć do drzwi frontowych. – Obojętnie, byleby nie być tutaj.

58

Nie podoba mi się, że nie ma celu i mój puls wzrasta, gdy wychodzimy na zewnątrz i kierujemy się w stronę ciężarówki. Od razu żałuję, że nie mam kamery w dłoni, bo wydaje się, że byłoby o wiele bardziej uspokajające obserwować siebie wędrującą w nieznane przez obiektyw, ponieważ nie wydawałoby się to takie realne. Jest gorąco i mam na sobie krótkie spodenki i cienką czarną koszulkę bez rękawów. Włosy mam trochę splątane, a umalowana jestem tylko eyelinerem i maskarą, które rozpuszczają się od gorąca. – Nie jestem ubrana do wyjścia – protestuję, gdy otwiera frontową bramkę. Ogląda się przez ramię kontrolując moje włosy i ubranie. – Wyglądasz świetnie. Jak zawsze. – Zatrzymuje się, kiedy docieramy do jej ciężarówki zaparkowanej przed garażem. Puszcza moją rękę i staje naprzeciw mnie. – Posłuchaj, kiedy po raz pierwszy cię spotkałam, byłaś poważnie smutna, i trochę się ciebie bałam. Ale potem zaczęłam cię poznawać i wiesz co? Moja opinia się zmieniła. − Tylko dlatego, że pani Kenzingly zmusiła nas do wspólnej pracy nad końcowym projektem. – Uśmiechnęłam się na wspomnienie naszego pierwszego niezręcznego spotkania. Ona była tą ładną, otwartą dziewczyną, która czasami pakowała się w kłopoty, a ja byłam tą zdołowaną, dziwną dziewczyną, która kiedyś umawiała się z Landonem. Minęły cztery tygodnie, odkąd znalazłam go w jego pokoju i wciąż byłam tą, której wszyscy się bali, ponieważ widziałam rzeczy, o których nikt nie chce przyznać, że istnieją. – Boże, mogę sobie jedynie wyobrażać, jak trudno było próbować skłonić mnie chociażby do rozmowy z tobą. Ona też się uśmiecha, ale jest to okryte srogim spojrzeniem. – Tak, i po dziś dzień jestem zadowolona, że udało mi się wydostać z ciebie coś, nawet jeśli to było tylko „Tak, tak myślę”, bo to otworzyło drzwi naszej przyjaźni. – Przerywa, pocierając usta razem, gdy dłonią chroni oczy przed słońcem. – Ale było ciężko, wiesz, być twoją przyjaciółką, bo nigdy nie powiedziałaś mi prawdy o tym, co dzieje się w twojej głowie, ale na studiach wydawało mi się, że jest z tobą lepiej. Nie świetnie, ale lepiej. – Macha przede mną ręką i z irytacją wypuszcza oddech. – Ale jesteśmy tu z powrotem od jakichś kilku tygodni, a ty robisz się smutniejsza, jeśli to w ogóle możliwe. − To możliwe – mówię, opierając się plecami o drzwi samochodu. – Naprawdę.

59

Przez chwilę milczy, a potem bierze moje ręce w swoje dłonie. – Możemy po prostu gdzieś pojechać na trochę? Wydostać się stąd czy coś. Zrobić coś szalonego i nieoczekiwanego. Mogłybyśmy dzisiaj posiedzieć u Dylana i się rozerwać. Szalonego i nieoczekiwanego? Zaczynam liczyć kamienie pod stopami, ale jest ich zbyt dużo. – Uciekamy tylko od mojego smutku? Czy od twojej mamy? − Od obu – mówi po prostu, poklepując wierzch mojej dłoni. Ciągle próbuję liczyć kamienie, ale coraz więcej pojawia się ich w zasięgu mojego wzroku, co w końcu staje się zbyt przytłaczające i się poddaję. Wyrzucając ręce w powietrze, decyduję spróbować nie być dzisiaj smutną. Spróbuj przetrwać. – Dobra. Podskakuje w górę i w dół, klaszcząc w dłonie. – Dziękuję, Nova. − Proszę bardzo. – Otwieram drzwiczki ciężarówki i wskakuję do środka mając wrażenie, jakbym doznała niepowodzenia, bo kamienie pozostały niepoliczone. – Ale naprawdę nie musisz mi dziękować. Niczego nie zrobiłam, ty szalona kobieto. – Zatrzaskuję drzwi, a ona przemyka na drugą stronę. − Tak, zrobiłaś. – Uśmiecha się siadając na fotelu kierowcy, po czym włączając silnik. – Zdecydowałaś się być szczęśliwą. Milczę i pozwalam sobie zatonąć w myślach wiedząc, że to nie jest to, co robię. Prawdopodobnie nigdy więcej nie będę prawdziwie szczęśliwa, nie ważne jak bardzo tego chcę, bo bez względu na wszystko, Landona już nigdy nie będzie, a ja wciąż tutaj będę. Sama.

* * * Zatrzymujemy się w końcu w lokalnej lodziarni, bo Delilah powiedziała, że cukier w moim organizmie mnie rozweseli. Właśnie to mój tato powtarzał cały czas: Zjedz coś słodkiego, a poczujesz się lepiej. Moja mama tego nie cierpiała i zawsze wkładała mi do ręki coś zdrowego, jak jabłko czy marchewka, po czym kiedy się odwracała, tata podkradał to i puszczał mi oczko, gdy dawał mi lizaka albo batonik.

60

Tak okropnie za nim tęsknię. Jego życie zakończyło się o wiele za szybko, ale w przeciwieństwie do Landona, nie mogłam temu zapobiec. Miał problemy z sercem, o których nie wiedział, dopóki nie było już za późno i nie było nic, co mogłabym zrobić, żeby mu pomóc. Nadal, było to okropne do oglądania… on leżący na ziemi bezradny i przestraszony i nie było nic, co mogłabym zrobić poza patrzeniem, jak opuszcza go życie. Nigdy nie sądziłam, że będę taka jak przed tym, ale wtedy pojawił się Landon i czułam się, jakby mnie rozumiał i dał mi powody, aby ponownie się uśmiechać. Ale potem on też mnie zostawił, z wyboru, coś czego wciąż nie potrafiłam zrozumieć, nawet po cholernym roku. A teraz jestem tutaj, chodząc wkoło, przez połowę czasu czując się jak zombie bez konkretnego kierunku, zagubiona i samotna, i wszystko co czułam, kiedy umarł mój tata, teraz jest zwielokrotnione. Boże, co do chuja? Dlaczego to zrobiłeś? Dlaczego mnie tutaj zostawiłeś? Nie możesz mnie tutaj zostawić. Siedzę w jednym z boksów, patrząc jak dzwoneczki wietrzne wirują na lekkiej letniej bryzie, kiedy mieszam ciasteczkowe lody w misce przed sobą. Dzwoneczki zrobione są z cienkich, jasnych sznureczków i turkusowych oraz morskich szkiełek, które w magiczny sposób odbijają promienie słoneczne za każdym razem, kiedy w nie uderzają. Leci jakaś tandetna muzyka z lat 90., a ja całkowicie zagłębiam się w strefie swoich myśli, podczas gdy Delilah próbuje namówić kasjera, aby dał jej więcej wisienek koktajlowych. Słyszę odzywający się dzwonek przy drzwiach, kiedy ktoś wchodzi do środka i mój wzrok instynktownie dryfuje od dzwoneczków wietrznych do mojej ledwie tkniętej miski lodów, które teraz są roztopione i płynne. Potem słyszę jak Delilah mówi coś naprawdę głośno i obracam się w boksie spoglądając na frontową ladę. Dylan, Tristan i Quinton stoją obok niej, a jej ręce i usta już są przytwierdzone do Dylana, który łapie ją za tyłek i podnosi do góry. Kasjer wydaje się czuć naprawdę niekomfortowo z ich publicznym pokazem uczuć i wycofuje się do pomieszczenia dla personelu. Tristan zaczyna śmiać się z czegoś na tablicy zamówień, po czym żartobliwie klepie Quintona po brzuchu. Quinton go popycha, uśmiech formuje się na jego ustach, ale jego oczy wciąż są ogarnięte smutkiem. Tristan potyka się na bok, niemal wpadając na nieświadomych Dylana i Delilah, potem odzyskuje równowagę i pochyla się, żeby powiedzieć coś Quintonowi. Kiedy napotyka mój wzrok, posyła mi mały uśmiech i machnięcie.

61

Odpowiadam machnięciem, a potem moja dłoń opada na stół, gdy Quinton spogląda na mnie. Przygryzając dolną wargę, wydaje się niepewny, gdy podnosi rękę i macha do mnie. Macham do niego ze spiętym uśmiechem, po czym wzdychając odwracam się do swojej smutnej małej miski z roztopionymi lodami. Quinton zaczyna podchodzić, choć wygląda, jakby była to ostatnia rzecz, jaką chciał zrobić. Dłonie ma upchnięte w kieszenie wytartych dżinsów, a na dole jego czarnej koszulki widnieje mała dziura. Wygląda, jakby miał we włosach jakiś kurz, albo wióry, a jego ręce upstrzone są czarnymi smugami. Im jest bliżej, tym szybciej liczę, dopóki numery w mojej głowie się nie rozmazują i nagle nie widzę drogi. Adrenalina mi skacze i czuję się przytłoczona. Muszę znowu znaleźć drogę, coś, na czym mogłabym się skoncentrować, co mogę kontrolować i śledzić. − Hej – mówi, gdy dociera do mojego stolika, a dźwięk jego głosu natychmiast zaczyna spowalniać mój puls. − Hej – odpowiadam, mieszając swoje roztopione lody, gdy unoszę brodę, stopniowo przesuwając wzrok po jego ciele. Cisza pomiędzy nami narasta, ale cisza prawdziwa, komfortowa, zupełnie tak jak wtedy, gdy spędzałam czas z Landonem. Ale on nie jest Landonem. − Tak więc plotka głosi, że jesteś muzyczną ćpunką – mówi w końcu, wsuwając się na siedzenie naprzeciwko mojego. – I że grasz na fortepianie i na perkusji. Potakuję, kuląc się w duchu na wzmiankę o perkusji, instrumencie, który kochałam najbardziej, ale nie mogąc już nawet myśleć o graniu na nim bez bólu rozprzestrzeniającego się w każdym centymetrze mojego umysłu i duszy. – Kto ci to powiedział? Tristan? Zerka na Tristana, który stoi przy ladzie, recytując zamówienie do kasjera. – Taa, zrobił to tamtego dnia, gdy opuściłaś nasz dom. Zauważam zapach jego perfumy splecionej z nutą dymu, i nienawidzę, że muszę to przyznać, ale nawet mi się podoba, mimo że w żaden sposób nie przypomina mi to Landona. Oczy ma błyszczące jak karmel i wpatruje się w miskę moich lepkich, roztopionych lodów, jakby to była najbardziej fascynująca rzecz na świecie. – Okej… dlaczego rozmawialiście o mnie?

62

Podnosi wzrok z lodów, mrugając przekrwionymi oczami. – Bo pytałem go o ciebie. – Przygryza wargę po tym, jak to mówi, jakby chciał wycofać swoje oświadczenie. − Cóż, to nie wydaje się sprawiedliwe – mówię, próbując utrzymać tę łatwą rozmowę. – Ja nic o tobie nie wiem. Opiera się w boksie zakładając ręce za głową, kierując łokcie na zewnątrz, gdy spogląda przez okno. – Nie ma wiele do poznania. Zamykam oczy, mówiąc sobie, żeby się poddać i odejść, ponieważ uważam, że to złe. Ale kiedy otwieram je ponownie, on patrzy prosto na mnie i nie mogę się powstrzymać. Muszę go zrozumieć, bo w dziwny, zniekształcony sposób czuję, że zrozumienie go mogłoby mi pomóc trochę lepiej zrozumieć Landona, jeśli dostanę się wystarczająco głęboko. − Jesteś artystą – mówię szczerze, odstawiając łyżkę na stół. Ręce opadają mu na kolana i wygląda na tak oszołomionego, że to na chwilę eliminuje ból w jego oczach. – Skąd o tym wiesz? Powoli przesuwam dłonią po stole i staram się utrzymać palce stabilnymi, gdy dotykam plamy z węgla drzewnego na jego przedramieniu. – Stąd. Spogląda w dół na moje palce na jego ramieniu, wytrącony z równowagi. – Taa, ale większość ludzi pomyślałaby, że to smar czy coś. Zastanawiam się, czy wie – czy Tristan powiedział mu o Landonie. – Po prostu jestem dobra. – Opadam z powrotem na oparcie zakładając ramiona i gryząc dolną wargę, powstrzymując uśmiech. Ciekawość przecina jego twarz. – Cóż, tak myślę. – Czeka na mnie, aż to rozwinę, ale nie robię tego. W sumie to trochę podoba mi się zadziwianie go. Bawię się skórzanymi bransoletkami na swoich nadgarstkach. – Skąd przyjechałeś? Mina mu tężeje, gdy z powrotem wygląda przez okno. – Z Seattle. − Seattle… jak daleko stąd to jest?

63

− Podróż samolotem trwała trochę ponad godzinę. – Bębni palcami po stole, a jego ramiona sztywnieją, gdy robi się coraz bardziej nieswój. – Tak więc Dylan powiedział, że Delilah wspominała o koncercie i chyba chcą iść. – Zmienia temat, zupełnie tak jak robił Landon, gdy nie czuł się swobodnie w temacie. − Taa, wcześniej coś mi o tym mówiła – mówię, podnosząc łyżkę. Chcę się dowiedzieć więcej o tym, dlaczego tu przyjechał, ale nie mogę opanować nerwów, żeby domagać się informacji. Nie znam go, a generalnie jest tak, że jeśli ludzie nie chcą o czymś rozmawiać, to ciężko jest to od nich wyciągnąć. Z Landonem to zawsze było problemem. Nigdy nie chciał rozmawiać. I zawsze pozwalałam, żeby uchodziło mu to płazem. – Chociaż ja już nie jestem fanką koncertów. Studiując mnie pochyla głowę na bok. – Jesteś fanką muzyki, grasz na perkusji i na fortepianie, ale nie lubisz koncertów? − Kiedyś lubiłam – prostuję, gdy ponownie zaczynam mieszać lody. – Ale teraz… nie wiem, są zbyt głośne. – Chaotyczne, niezorganizowane, sporadyczne. − Muzyka z reguły jest głośna. – Jest mną rozbawiony, i przez chwilę, szaleństwo w mojej głowie jest tego warte. − Taa, ale na koncertach jest również tłoczno. – Wiem, że brzmię idiotycznie, ale nie mogę wyjaśniać dalej, bez wyjaśnienia wszystkiego o mnie. Przenoszę łyżkę do ust i siorbię z niej lody, robiąc minę, gdy zdaję sobie sprawę, jakie są ciepłe. Śmieje się ze mnie, gdy się krztuszę i wywołuje to u mnie uśmiech, bo radość tak pięknie wygląda w jego oczach. – Aż tak źle, co? – pyta, a ja potakuję. Przesuwając dłonie po stole, jego palce szukają miski. – Nie masz nic przeciwko, żebym spróbował? Wskazuję gestem na miskę roztopionej brei. – Nie krępuj się. Wygląda na zbyt chętnego, by otrzymać moje roztopione, napoczęte lody, gdy chwyta miskę i rozsiada się w boksie, zgarniając łyżkę. – Do dna – mówi i podnosi łyżkę do ust. Jestem zafascynowana sposobem, w jaki spija lody z plastikowej łyżeczki, rozmyślnie, jakby rozkoszował się każdym ich kęsem. Trochę kapie mu z ust i spływa na wargę, a jego język wysuwa się z ust, by je zlizać i przez chwilę wyobrażam sobie siebie za kamerą, nagrywającą ruch jego warg i gardła.

64

Potem bierze kolejny duży kęs, niemal go pożerając, a ja marszczę nos. Nigdy nie byłam fanką roztopionych lodów, ale on może być, bo jest naćpany. Landon miewał czasami te dziwne zachcianki, kiedy był na haju, jak na przykład karmelowa polewa do lodów prosto ze słoika, albo czereśnie na kanapce z masłem orzechowym. – I jakie są? Wpatruje się w sufit w zamyśleniu, po czym bierze kolejny kęs. – Przepyszne, ale ja zawsze miałem kręćka na punkcie roztopionych lodów. − Według mnie są obrzydliwe – ujawniam, krzyżując ręce na stole. – Lubię je prosto z zamrażarki, kiedy są tak zamarznięte, że musisz w nie wbijać łyżkę. Wkłada do ust kolejną pełną łyżkę, po czym spogląda na mnie z zagadkowym, rozbawionym wyrazem twarzy, gdy celuje we mnie plastikową łyżeczką. – Jesteś interesującą osobą, Nova, co przy okazji jest moim ulubionym samochodem. – Jego uśmiech jest uroczy, ale uderza w delikatny temat. Nie tylko wzmianką o samochodzie, ale o mnie. Landon nazywał mnie interesującą – lub ekscentryczną – zamiast dziwną jak wszyscy inni. − Nie jesteś dziwna – powiedział mi raz Landon, gdy wróciłam ze szkoły zdenerwowana, po tym jak Nina Ramaldy powiedziała, że jestem świrem, którego nikt nigdy nie będzie chciał zrozumieć. – Jesteś interesująca i… Postukał końcówką ołówka po brodzie. – Rozrywkowa. − Czy to dobra rzecz? – Zapytałam z powątpiewaniem. − To piękna rzecz, Nova – odpowiedział z jednym ze swoich rzadkich uśmiechów. – Byłoby do bani, gdybyś była normalna. Nie byłabyś zabawna. Odpycham to wspomnienie i koncentruję się na Quintonie i jego miodowobrązowych oczach. – Poważnie masz zamiar zjeść całe te roztopione lody? Wsadza do ust kolejną pełną łyżkę i trochę skapuje mu po ręce. – Wiesz, roztopione czy nie, lody to po prostu lody. – Oblizuje dłoń i sprawia, że się śmieję. − Nie ma mowy – nie zgadzam się. – Lody nie powinny być ciepłe. Niepewnie patrzy w dół do miski, gdy skrobie łyżką wokół krawędzi, a potem spogląda na mnie. – Proszę. – Wyciąga do mnie łyżkę, na której spoczywa duży kawałek ciastka z bardzo małą ilością lodów. – Spróbuj tego. Nie jest takie złe.

65

Potrząsam głową i marszczę nos. – Nie, dzięki. Możesz to zjeść. Próbuje wyglądać na rozdrażnionego, rzucając mi zimne, twarde spojrzenie, ale jest to bardziej zabawne niż cokolwiek. – Nova, musisz coś z tego zjeść; w przeciwnym razie pójdę do domu czując się winnym za zjedzenie całych twoich lodów. Zastanawiam się, czy jest taki zabawny, kiedy nie jest nawalony – zastanawiam się, czy w ogóle kiedykolwiek się tego dowiem. Wzdycham teatralnie, udając, jakby było to brzemieniem, zbieram włosy za głową i pochylam się nad stołem. Spotyka się ze mną w połowie i wkłada mi do ust łyżeczkę, oblizując usta by stłumić uśmiech, kiedy zasysam kawałek ciastka do ust. Siadając z powrotem, przeżuwam je. − No i? – pyta, gdy sam bierze kolejny kęs, jego oczy spoczywają na moich ustach. – Nie jest takie złe bez roztopionych lodów, prawda? Przełykam ciastko i puszczam włosy. – Nie, jest gorsze – kłamię, przygryzając dolną wargę, by powstrzymać się od śmiechu. Zlizuje trochę lodów z dolnej wargi i zauważam, że znów zerka na moje usta. Przez chwilę zastanawiam się, jak smakowałyby jego usta po tym, jak zjadł te wszystkie lody, ale potem wkrada się we mnie poczucie winy, gdy wyobrażam sobie Landona i jego usta i jak on był jedynym facetem, którego tak naprawdę chciałam pocałować. Bańka spokoju, która dyskretnie wytworzyła się wokół nas pęka i zaczynam liczyć kafelki na podłodze wokół naszego stolika, szukając wymówki, by wstać. Wtem na stół rzuca się cień. Spoglądam w górę i czuję ulgę, że przy stoliku stoi Delilah. W dłoni ma rożek owinięty w serwetkę. – Hej – mówię do niej. − Hej – odpowiada, rzucając mi pytające spojrzenie, po czym dryfując wzrokiem do Quintona i wyciągając rękę. – Cześć, tak naprawdę to się jeszcze nie poznaliśmy. Jestem Delilah. Quinton stawia miskę lodów na stole, wyciera ręce w przód swojej koszulki i ściska jej dłoń. – Quinton. − Taa, wiem – mówi, puszczając jego dłoń. Jest coś w jej tonie – może insynuacja – co sprawia, że zastanawiam się, czy ona coś o nim wie. – Jesteś z Seattle, prawda?

66

Jego ręce drżą, gdy zwija je w pięści i kładzie na stole. – Tak. – Pięści ma zaciśnięte tak mocno, że kostki zaczynają mu się robić białe i zastanawiam się, co zostawił za sobą w Seattle. Albo może kogo. Odchrząkuje, po czym przesuwa się na brzeg boksu. – Muszę iść. – Wstaje, obchodzi Delilah i rusza ku drzwiom. Delilah i ja patrzymy na niego, gdy otwiera drzwi, wychodzi na zewnątrz, a następnie rzuca się w dół chodnika ze spuszczoną głową. Patrzenie na niego takiego, zdenerwowanego i zniechęconego powoduje pojawienie się wspomnień, o których niemal zapomniałam. − Nie chcę teraz rozmawiać – powiedział raz do mnie Landon, a potem odszedł, zostawiając mnie na środku podwórka totalnie zdezorientowaną, bo zapytałam go tylko gdzie chce iść na studia i czy wciąż będzie chciał ze mną być. Jednak po tym, jak myślałam o tym przez kilka minut, zdałam sobie sprawę, jak wielkie to było pytanie i jaka byłam głupia zadając mu je, więc za nim nie poszłam. Choć chciałabym to zrobić. Chciałabym mieć więcej niż nic. Może gdybym za nim poszła i zmusiła do rozmowy, sprawy skończyłyby się inaczej – może sprawy w ogóle by się nie skończyły. Zaczynam przesuwać się na krawędź boksu, poważnie rozważając pobiegnięcie za Quintonem, mimo że nawet go nie znam. − Co ty robisz? – pyta Delilah siadając w boksie, powstrzymując mnie przed wyślizgnięciem się i oblizując wierzchołek swojego waniliowego rożka. – Nie idź za nim. Cofam się powoli w boksie, zsuwając japonka i wkładając stopę pod nogę. – Dlaczego? − Nova, ledwie go znasz – mówi. – To znaczy, świetnie widzieć cię uśmiechającą się w ten sposób, ale prawdopodobnie powinnaś dowiedzieć się o nim więcej, zanim pójdziesz go gonić. Moje ramiona opadają, gdy sięgam przez stół po miseczkę lodów. – On wygląda tak smutno. – Marszczę brwi na pustą miseczkę. – Tak bardzo smutno. Zastanawiam się dlaczego. − Tak jak ty – zauważa, oblizując wierzchołek rożka. Nie przestaje go lizać i siorbać i zaczyna mnie doprowadzać do szału. – Dobra, powiem ci coś o nim i potem pozwolę ci zdecydować, czy chcesz tam iść, czy nie, ponieważ wiele

67

przeszłaś i zasługujesz na to, aby wiedzieć, w co się pakujesz, zanim dasz nura. Zasługuję? Kto decyduje, na co zasługuję? Odsuwam miseczkę na bok i pochylam się do przodu, krzyżując ramiona. – Sprawiasz, że się martwię. Czy… czy z nim jest coś nie tak? To znaczy z Quintonem? Bębni palcami po stole. – Tak jakby. Przełykam gulę w gardle, spoglądając przelotnie na Tristana i Dylana stojących przy ladzie, rozmawiających z kasjerem. Wyglądają na takich szczęśliwych i sprawiają, że to wygląda tak prosto. Utwierdzam wzrok z powrotem w Delilah. – Proszę, po prostu mi powiedz. Ściera lody z warg serwetką i zaczyna otwierać usta, gdy Dylan wpada do naszego stolika. − Hej, kochanie – mówi Dylan przesadnie radośnie, owijając ramiona wokół Delilah. Ma brudny policzek i pachnie piwem i papierosami. Całuje ją w czubek głowy i spogląda na mnie. – Hej, Nova. – Jego wzrok wędruje do pustego miejsca naprzeciwko mnie. – Gdzie poszedł Quinton? Wskazuję ponad ramieniem na okno. – Wyszedł. – Patrzę na Delilah chcąc usłyszeć, co ma do powiedzenia na temat Quintona, ale ona wzrusza ramionami, najwyraźniej nie chcąc o tym rozmawiać przy Dylanie. − Dokąd poszedł? – pyta Dylan, gdy podnosi łyżkę z absurdalnie wielkiej miski lodów, którą trzyma. − Pewnie potrzebował zaczerpnąć powietrza. – Tristan idzie do stolika niosąc miseczkę lodów z ułożonymi na wierzchu piankami. – Czasami tak robi. Zwracam uwagę na lekką nutę poirytowania w głosie Tristana. – Wszystko z nim w porządku? – pytam. – Może ktoś powinien iść sprawdzić, co z nim. Tristan wpatruje się w swoje lody, po czym jego brwi unoszą się. – Nic mu nie jest. Coś jest na rzeczy i im dłużej nikt nic nie mówi, tym bardziej robi się niezręcznie. W końcu Dylan i Tristan siadają na przeciwległym siedzeniu i zaczynają rozmawiać o koncercie. Delilah ciągle mówi, że zamierzamy iść, mimo że wcześniej

68

odmówiłam. Jednak jestem zbyt zdezorientowana, by się z nią kłócić. Nie mogę przestać myśleć o tym, jak Landon i Quinton są podobni i im dłużej ich porównuję, tym bardziej uświadamiam sobie, że powinnam była pobiec za Quintonem, tak samo jak powinnam była to zrobić z Landonem, i ślubuję w duszy, żeby tym razem postąpić lepiej, nieważnie dokąd to zaprowadzi.

69

Rozdział 6 Quinton Nie jestem pewien, czy uciekam od swoich uczuć, przeszłości, czy Novy. Prawdopodobnie od kombinacji wszystkich trzech. Siedziałem tam w miejscu, które wyglądało jakby zostało żywcem wyjęte z Fabryki Czekolady Willy’ego Wonki, faktycznie rozmawiając z Novą o pierdolonych lodach i mam w głosie ten ton, którego używałem na Lexi, kiedy próbowałem ją oczarować. A Nova uśmiecha się do mnie i mogę stwierdzić, że nie robi tego zbyt często, po tym jak ciężko jej to przychodzi. Tak jakby chciała być smutna, co sprawia, że chcę uczynić ją szczęśliwą, może wtedy mógłbym odrobić trochę tego smutku, który umieściłem w świecie. Wtedy do boksu podchodzi jej przyjaciółka Delilah i zaczyna wypytywać mnie o Seattle. W przeciwieństwie do Novy, wydaje się zdeterminowana, żeby wyciągnąć ode mnie moją przeszłość. W rzeczywistości, myślę, że już o tym wie, ale faktycznie chce usłyszeć to ode mnie. Chociaż jestem całkiem mocno wydarty ze swojego umysłu, panika i poczucie winy dostają się do mnie, gdy myślę o Lexi i obietnicy, jaką jej złożyłem. Potrzeba ucieczki trafia do mnie i już stoję na nogach i jestem przy drzwiach, uciekając od swoich problemów. Idę całą drogę do kempingu, który jest oddalony o jakieś trzy mile i jestem cholernie spragniony i zmęczony. Po wypiciu piwa i wypaleniu fajki, mdleję na łóżku i niemal zostaję w ten sposób przez kilka kolejnych tygodni, dryfując pomiędzy rzeczywistością a snem. Jakoś w tym moim odurzeniu, Nikki i ja kończymy w moim pokoju, pieprząc się wielokrotnie, chociaż ledwie przypominam sobie jak weszła do pokoju. Potem leży w moim łóżku i zaczyna biadolić o tym, na jaki kolor powinna ufarbować sobie włosy. Ciągle na nią mrugam, marząc żeby zniknęła i w końcu wchodzi Tristan, wykopuje ją i zabiera z powrotem swoją fajkę. Gdzieś po drodze zaczynam gubić swoje otępienie, nurkując w końcu na dno. Jestem wyczerpany i nawet myślenie wydaje wielkim pieprzonym projektem, ale muszę znaleźć pracę, bo kończą mi się pieniądze i zioło i muszę zacząć płacić czynsz. Nie zawsze taki byłem. Kiedyś byłem odpowiedzialny. W rzeczywistości to było coś, z czego moja mama zawsze była dumna chwaląc się mną przed przyjaciółmi. Miałem iść na dobrą uczelnię, prawdopodobnie z Lexi, gdzie chodzilibyśmy ze sobą

70

aż do jej ukończenia, po czym wzięlibyśmy ślub i zaczęli nasze wspólne życie. Przynajmniej taki był plan. Ale ten plan nie jest już dłużej możliwy, a nawet zaplanowanie dnia wydaje się być znacznie poza moim zasięgiem.

* * * 28 czerwca, 40 dzień wakacji Siadam na łóżku i przerzucam nogi przez krawędź, rozciągając ramiona nad głową, kiedy ktoś puka do drzwi. – Wejść – wołam, myśląc że to prawdopodobnie Tristan znowu mnie nachodzi, żeby zrobić wykład o wyjściu z łóżka. Ale kiedy drzwi się otwierają, po ich drugiej stronie stoi Nova. Włosy ma upięte, a kosmyki obramowują jej twarz. Ma na sobie krótką czarną sukienkę w czerwone paski na wąskich ramiączkach, które ukazują jej nagie ramiona i obojczyki. Czarny eyeliner okala jej niebieskie oczy, a jej pełne usta wyglądają na błyszczące. Ale poza tym nie sądzę, żeby miała na sobie więcej makijażu, bo mogę zobaczyć jej piegi na nosie. Wpatruje się w moją nagą klatkę piersiową ściskając w dłoni telefon i nagle jestem hiperświadomy, że jestem w samych bokserkach. Może zobaczyć paskudną bliznę na mojej klatce piersiowej, pozostałość po wypadku, który niemal rozerwał mnie na pół, zarówno mentalnie jak i fizycznie, oraz tatuaże na moim bicepsie, każdego, kogo wtedy zabiłem. Jej policzki rumienią się, ale zaskakująco nie opuszcza pokoju. Wskazuje ponad swoim ramieniem na korytarz. – Przyszłam z Delilah, a Dylan powiedział, że śpisz tutaj już od jakiegoś czasu i że muszę przyjść cię obudzić. − Tak powiedział? – kręcę głową. Nie wiem zbyt wiele o Dylanie, ale im dłużej tu jestem, tym bardziej zdaję sobie sprawę, że wydaje się lubić wszczynać kłopoty. Wstaję i idę do komody, pracując nad przywdzianiem uśmiechu na twarz. – W porządku, wykonałaś swoją robotę. Nie śpię. Kiwa głową i oczekuję, że wyjdzie, ale ona waha się w drzwiach. Wtedy, wyglądając na zdenerwowaną jak cholera, bierze głęboki oddech, przechodzi przez próg do mojego pokoju i zaczyna się po nim przechadzać. Ubrania i szkice walają się po całej podłodze, komodzie i łóżku. Ocenia każde uważnie i wiercę się niespokojnie wyciągając koszulkę z komody.

71

Zatrzymuje się przy moim łóżku i zerka na rysunek, który zrobiłem w liceum ukazujący Lexi mającej na sobie tylko majtki i stanik. Zastanawiam się, o czym myśli. Czy jest urażona? Czy obchodzi mnie to, jeśli jest? Jej głowa opada na bok, gdy wyciąga rękę, by go podnieść i otwieram usta, żeby powiedzieć jej, aby go nie dotykała, bo w jakiś sposób wydaje się to złe, widok obrazu Lexi w dłoniach innej dziewczyny. Ale wtedy ona zarzuca to, odciągając rękę. Zerka na mnie przez ramię. – Jest ładna. Potakuję, przełykając gulę w gardle, po czym zakładam koszulkę przez głowę. – Tak, była ładna. Jej usta rozchylają się lekko, kiedy mówię była, czego nie miałem zamiaru powiedzieć. Tak naprawdę, to chciałbym to cofnąć. Na szczęście Nova zdaje się rozumieć i podchodzi do ściany zaczynając studiować mój rysunek pnączy owiniętych wokół torebki ze Skittlesami. Zrobiłem go, kiedy zdecydowałem się spróbować kwasu, bo zioło nie robiło nic z wewnętrzną męką. Okazało się to być bardzo złym pomysłem i nie sparaliżowało moich emocji, a zamiast tego wydobyło ze mnie bardzo ciemną, niemal szaloną stronę mojej osobowości. − Ten jest ciekawy – rozmyśla, zerkając na mnie. – O czym myślałeś, rysując go? Sięgam po dżinsy z górnej szuflady rozwalonej komody, która posiada tylko dwie z czterech szuflad. – Szczerze, to nie pamiętam. – Rozkładam dżinsy i przenoszę ciężar ciała na jedną nogę, żebym mógł je założyć. – Myślę, że ma to coś wspólnego z faktem, że wypaliłem mnóstwo trawki i wzięciem… innych rzeczy, a potem tego dnia wpadłem w krzak róży, po czym poszedłem do domu i zjadłem trochę Skittlesów. Śmieje się, wyglądając na zdezorientowaną i zdaję sobie sprawę, że również się uśmiecham. – Często to robisz? − Co? Wpadam w krzaki róży? Albo jem Skittlesy? – pytam, zapinając rozporek. Zasysa dolną wargę pomiędzy zęby i zauważam, że jej oczy wędrują do moich dłoni, gdy zasuwam suwak, przez co zastanawiam się, o czym myśli. – Nie, czy często palisz zioło? Po prostu jestem ciekawa.

72

Lekki nastrój, jaki stworzyła opada i czuję się przybity. – Taa – mówię szczerze wiedząc, że prawdopodobnie ją to odstraszy. Rozgląda się wokół po niektórych rysunkach, po czym przytrzymując sukienkę w miejscu, przykuca żeby przyjrzeć się bliżej jednemu z nich. – Tak, tam samo jak Dylan i Tristan, ale pewnie już to wiesz, skoro z nimi mieszkasz. Zabieram portfel z komody. – Tak, chyba tak. Nie jestem pewien powodów, dla których Dylan i Tristan wypalają mnóstwo trawki; czy Tristan robi to tylko dlatego, że jest to sposób w jaki radzi sobie ze śmiercią swojej siostry, Ryder. Wiem tylko, że ja robię to po to, aby zagłuszyć ból wewnątrz mnie. To było coś, co odkryłem po niezliczonej ilości sesji terapeutycznych, recept i próbach zawrócenia drogą przez mój wewnętrzny zamęt. Nic nie działało i pewnego dnia, kiedy siedziałem z jedynym przyjacielem jaki mi pozostał, ten wyciągnął jointa. Nigdy wcześniej nie próbowałem trawki – nigdy mi na tym nie zależało. Ale wtedy zdałem sobie sprawę, że naprawdę nie mam już niczego, na czym mogłoby mi zależeć, więc tego spróbowałem i kiedy zmniejszyło to ciężar w moim ciele i zamgliło mroczne myśli w mojej głowie, wiedziałem, że to jedyny sposób, abym przetrwał. Robiłem to niemal codziennie przez dziewięć miesięcy do teraz i jest to częścią mojego życia. Bez tego, akceptacja czym tak naprawdę jest moje życie – czym się stałem – byłaby nie do zniesienia. Nova wstaje, wygładzając zmarszczki na sukience. Kiedy na mnie spogląda, jej oczy są ogromne i naszpikowane obawą. Gwałtowność zmiany w jej zachowaniu wytrąca mnie z równowagi. − Więc każdy jest mocno zdeterminowany, żeby pojechać na ten koncert w Fairfield – mówi, wsuwając palce pod bransoletki na nadgarstkach. Drapie skórę, wyglądając na pełną niepokoju. – I to jest jak tygodniowa impreza czy coś. − Może być zabawnie. – Chowam portfel w tylnej kieszeni dżinsów. – Powinnaś pojechać. − Taa… Delilah ciągle naciska, ale tak jak powiedziałam, nie jestem już fanką koncertów. − Ponieważ są zbyt głośne?

73

Kiwa głową, owijając pasmo włosów wokół palca. – Plus, byłabym tam z Dylanem i Delilah dzieląc z nimi namiot, a oni pewnie zechcieliby robić pewne rzeczy… Nawet nie przejmowaliby się tym, że mogę ich usłyszeć. − Tristan nie jedzie? – pytam, zabierając z łóżka zegarek. – Mogłabyś dzielić namiot z nim. − Tak, ale… nie wiem. Byłoby dziwnie być z nim sam na sam. – Po sposobie, w jaki to mówi podejrzewam, że ona wie, iż Tristan ma coś do niej i nie podoba jej się to. Uwalnia włosy z palca i prostuje się. – Też mógłbyś jechać i wtedy nie musiałabym samotnie dzielić namiotu z Tristanem. Zapinam klamrę skórzanej bransolety mojego zegarka. – Ale dlaczego miałabyś chcieć dzielić namiot również ze mną? Ledwie mnie znasz. Przesuwa wzrokiem po moim ciele, po czym utrzymuje moje spojrzenie, chociaż ręce drżą u jej boków. Czuję się odsłonięty, jakby czytała ze mnie jak z otwartej książki. To tak jakby ukrywała przede mną tę ognista osobowość, i zaczyna to pokazywać. Nie jestem pewien, czy mi się to podoba, czy tego nie cierpię, albo czy w ogóle powinienem to analizować. – Nic nie szkodzi. Wtedy będę mogła cię poznać – mówi. − Nie chcesz tego robić – zapewniam ją, robiąc jej ogromną przysługę. Zaczynam ją okrążać, ale ona odwzorowuje moje ruchy, zatrzymując mnie. − Proszę. – Jej ton niesie milczące błaganie. Nie wiem, z czego to wynika, ale odnoszę wrażenie, że to nie ma ze mną nic wspólnego. Ale wiem, że powinienem odmówić, bo obiecałem Lexi, że choćby nie wiadomo co, nigdy o niej nie zapomnę, a Nova wydaje się być typem dziewczyny, na którą może się złapać wielu facetów: smutna, wrażliwa, zawzięta. I te jej cholernie wielkie niebieskie oczy… poważnie do mnie przemawiają. Pocieram twarz dłonią przygotowując się, żeby sprowadzić ją na ziemię, ale kiedy otwieram usta, moja odpowiedź kompletnie przeczy moim myślom. − Okej – mówię i ręka opada mi do boku. Jestem zaskoczony i bardzo na siebie wkurzony. Już mam jej powiedzieć, że nie miałem tego na myśli, ale jej oczy jaśnieją. − To dobrze – mówi i robi krok do przodu, podnosząc dłonie. Nie mam pojęcia, co ona do cholery robi i wygląda na tak samo skonsternowaną, jak ja się czuję. I przerażoną. A potem nagle owija wokół mnie ramiona i obejmuje mnie. Serce wali jej w piersi, bijąc tak szybko jak moje.

74

Spinam się, niepewny, co zrobić. Potem zaczynam się wycofywać, ale jak jakiegoś kretyna, grawitacja ciągnie mnie do przodu i oplatam ramiona wokół jej talii, odwzajemniając jej uścisk, czując się winnym z powodu tego satysfakcjonującego kontaktu, ale zupełnie przez niego obezwładnionym w tym samym czasie. Winę za to zrzucam na trawkę wciąż zalegającą w moim organizmie, bo zazwyczaj jestem bardziej ostrożny, niż teraz. Stałem się mistrzem w odpychaniu ludzi, a nagle jestem kurewsko nieostrożny – to musi być trawka. − Posłuchaj… Nova… - Moje oczy zamykają się, gdy wdycham słodki zapach jej włosów. – Nie sądzęSzybko się odsuwa. – Więc myślę, że Dylan albo Delilah będą prowadzić. Albo może Tristan. Chyba wszyscy nadal się zastanawiają, kto będzie jechał. Czy ona wie, co robi? Czy ona wie, że nie chcę jechać i nie przestaje mówić, żebym nie mógł się z tego wykręcić? – Nie jestem fanem przejażdżek – kłamię, próbując się wymigać, nie robiąc z tego wielkiego problemu. Uśmiech podkreśla jej usta i uwydatnia zielone plamki w jej oczach. – To tak jak ja, ale to tylko czterogodzinna podróż. – Żartobliwie ściska moje ramię, oszałamiając mnie i wzdrygam się. – I możesz siedzieć koło mnie. – Zanim w ogóle mogę zareagować na jej ekstremalną zmianę nastawienia, ona odwraca się do drzwi i otwiera je. – Wszyscy siedzą w salonie. Powinieneś tam przyjść. – Potem wychodzi i zamyka drzwi. Stoję na środku mojego małego, gównianego pokoju, zaskoczony i oniemiały. Ja nie działam w ten sposób. Nie wybieram się ot tak sobie na przejażdżki i nie chodzę na koncerty z dziewczyną, która najwyraźniej chce spędzać ze mną czas i mnie poznać. Ćpam, rysuję nic nie znaczące gówna i pieprzę. To wszystko. Bo jeśli zrobię coś innego, moje życie będzie mieć cel, a ja zasługuję na bycie nieszczęśliwym, aż moje życie dobiegnie końca, co przy odrobinie szczęścia nastąpi już wkrótce.

75

Nova Biegnę prosto do łazienki, by zwymiotować, poruszam się tak szybko, że nie mam czasu na liczenie swoich kroków. Nawet nie wiem, dlaczego mam mdłości; czy to ze względu na fakt, że zobowiązałam się pojechać na koncert, czy jestem nerwowa dlatego, bo z kimś flirtowałam, czy czuję się winna z powodu flirtu. Nigdy nie byłam dobra we flirtowaniu i zawsze sprawiało to, że wychodziłam na niezręczną dziwaczkę. To dlatego poszczęściło mi się z Landonem. On wziął na siebie całe to rozwijanie, w przeciwnym razie nie zaszlibyśmy nigdzie dalej jak do poziomu przyjaciół. Wpadam do łazienki i ledwo dobiegam do toalety, gdy wymiociny palą mnie w gardle. Po tym, jak wyrzyguję kanapkę z kurczakiem, którą zjadłam na lunch, rozkładam ręcznik na brudnej podłodze z linoleum i siadam na nim. Pomiędzy toaletą, a wanną jest bardzo mało miejsca i muszę trzymać łokcie schowane, żeby nie dotknąć żadnego z nich, ponieważ oba wyglądają jednakowo obrzydliwie. Klikam palcem w ikonkę aparatu na swoim telefonie i zaczynam nagrywać. Wyglądam blado na wyświetlaczu, a moje oczy są czerwone i szkliste. – Minęło kilka tygodni odkąd spotkałam Quintona w lodziarni i spędziłam sporo czasu czując się jakbym niekontrolowanie dryfowała. Parę nocy temu obudziłam się z tego snu, w którym Landon wciąż żył i byliśmy szczęśliwym małżeństwem. Wycieńczona tą męką, skończyłam na wstaniu z łóżka i szlajaniu się po ulicy w środku nocy idąc na wzgórze, gdzie po raz ostatni widziałam Landona żywego. Przysięgam, że przez chwilę mogłam sobie wyobrazić nas dwoje leżących razem na trawie, ale potem Landon powoli zaczął znikać, a w końcu ja również. − Nie jestem nawet pewna, co zmusiło mnie do pójścia tam, ale nie potrafiłam znaleźć powodu, żeby stamtąd pójść aż do rana, kiedy nowi właściciele domu wyszli i zaczęli na mnie wrzeszczeć za wtargnięcie na ich posesję. Sądzę, że myśleli, iż jestem naćpana albo pijana czy coś, i trochę się tak czułam – taka oderwana. Analizowałam, dlaczego to zrobiłam… dlaczego tam poszłam w środku nocy, jakbym lunatykowała czy coś, i szczerze, nie mam pojęcia… Staram się utrzymać głos równym, gdy zakładam włosy za uszy. – W każdym razie, obudziłam się dzisiaj i zmusiłam się, by poczuć się inaczej – mniej obciążoną. Przypadkowo zdecydowałam, że potrzebuję odmiany od braku celu i że muszę zrobić coś magicznego. – Wykrzywiam twarz z niesmakiem na mój radosny dobór słów. – Cóż, może magicznego nie jest dobrym słowem – bardziej niezwykłego, przynajmniej dla mnie, co jest wielka sprawą, ponieważ niezbyt dobrze wychodzi mi robienie

76

niezwykłych rzeczy. – Przechylam kamerę na bok, gdy podciągam kolana i owijam wokół nich ramiona. – Więc zrobiłam coś całkowicie i totalnie dla mnie trudnego – zrobiłam pierwszą rzecz, jaka przyszła mi do głowy i przyszłam tutaj, żeby zapytać Quintona, czy nie pojedzie z nami na koncert, chociaż na samą myśl o koncercie chce mi się rzygać. Myślę, że być może moje wewnętrzne sumienie mówi mi, że muszę go poznać. Delilah mówi, że wiele przeszedł, ale Dylan i Tristan nie podali jej szczegółów. Powiedzieli tylko, że w jego życiu było ostatnio wiele śmierci i że to pomieszało mu w głowie. Przerywam, myśląc o ciężkim smutku w jego miodowo-brązowych oczach, a potem przypominam sobie oczy Landona. Są podobne, przynajmniej w mojej głowie. – Jednak chcę mu pomóc. – Przygryzam wargę. – Winię za to sen, który miałam ostatniej nocy o Quintonie, zupełnie różniący się od tych, które miałam o Landonie. Quinton tonął w oceanie, co jest dziwne, bo nigdy nie byłam nad oceanem, ale w każdym razie on tonął, a ja patrzyłam jak tonie i błaga mnie, żeby mu pomóc, ale jedyne co robiłam, to stałam na brzegu i patrzyłam jak tonie. – Poczucie winy wypełnia moje oczy i wyglądają dziwnie na ciemnym wyświetlaczu o niskiej rozdzielczości. – Boże, to sprawia, że wydaję się nieźle pokręcona, nieSłyszę pukanie do drzwi. – Nova, ciągle tam jesteś? – Wzdrygam się, gdy głos Delilah dochodzi z drugiej strony. − I gadasz do siebie? – pyta. – Czy robisz filmik w łazience, bo to byłoby dziwne. Szybko wyłączam kamerę, wstaję i odwieszam ręcznik na haczyk zanim otwieram drzwi. – W zasadzie korzystałam z ubikacji. – Wskazuję ponad ramieniem na toaletę. – Właśnie z tego znane są te rzeczy. Wystawia język, po czym staje na palcach, żeby zaglądnąć mi przez ramię. – Jesteś pewna, że nie robiłaś tutaj niczego dziwnego? Odbieram wibracje. Kręcę głową i gestem odsuwam ją na bok, gdy idę do przodu. – Przekraczasz granicę naszej przyjaźni, Delilah. Poważnie. − Chyba tak – mówi, brzmiąc podejrzliwie, ale wzrusza ramionami i kroczy wolno w górę korytarza, sunąc palcem po ścianie. – Więc co mu powiedziałaś? − Komu? – Liczę szpary w boazerii na ścianach podążając za nią. 77

Przechyla głowę na bok i spogląda na mnie przez ramię. – Quintonowi. Dylan mówił, że tkwił w swoim pokoju przez trzy dni, a właśnie wyszedł. Na dodatek nagle zdecydował, że jedzie z nami na koncert. − Tylko go zapytałam – mówię, swobodnie wzruszając ramionami, ale serce zaciska mi się odrobinę w piersi. Siedział w pokoju przez trzy dni. – A on się zgodził. Spogląda na mnie sceptycznie, zatrzymując się na końcu korytarza i ugina kolano, by zapiąć pasek w sandale. – Tylko bądź ostrożna. – Stawia stopę z powrotem na podłodze, szarpie w dół brzeg skórzanej spódnicy, a potem pochyla się do mnie. – Faceci tacy jak Dylan i Quinton nie są łatwi w umawianiu się, o ile tak w ogóle to nazywają. − Powinnaś skorzystać ze swojej własnej rady – mówię do niej niskim głosem, wytrzepując jej z włosów drobinę popiołu, który ląduje na jej ramieniu. − Bardzo się od ciebie różnię, Nova – mówi, strzepując popiół ze skóry. – Poza tym, mama wychowała mnie na zdzirę, więc tym właśnie jestem. − Delilah… - zaczynam, ale krzywi się na mnie, więc owijam rękę wokół jej ramion i przyciągam w objęcia, gdy okrążamy róg. Quintona i Tristana nie ma w salonie, ale Dylan siedzi w podartym fotelu przy telewizorze. Muzyka płynie z głośników – „Blue” zespołu Perfect Circle – a dwa zapalone jointy balansują na popielniczce na stoliku kawowym. W oknach wiszą koce, blokując promienie słoneczne i redukując przepływ powietrza sprawiając, że powietrze jest mgliste i przepełnione dymem. − Kurwa, co mnie ominęło? – pyta Dylan. Zauważa bliskość moją i Delilah, a jego oczy spowija cień. Buty ma wywalone na stolik, a na kolanach rozłożoną gazetę, przysypaną zielonymi wiórami. – I dlaczego mnie tam nie było, żeby to oglądać? Delilah podnosi kubek z pobliskiego stolika i rzuca nim w głowę Dylana. – Nie bądź takim zboczeńcem. Jeśli chcesz widowiska, pooglądaj sobie porno. Nie rusza się wystarczająco szybko. Kubek uderza go w czoło i płyn, który w nim był, wylewa się na zioło. – Kurwa uważaj Delilah, albo skopię ci ten twój pieprzony tyłek. – W jego głosie jest ostrość; już się nie bawi, gdy przenosi ciężar ciała do przodu i ostrożnie podnosi gazetę z kolan.

78

Delilah mruży oczy podchodząc z rękami na biodrach do stolika stojącego przed Dylanem. – Nie odzywaj się do mnie w ten sposób. Nie jestem jedną z twoich małych kurewek. Nie możesz do mnie mówić cokolwiek ci się zechce. Jego oczy ciemnieją, gdy odkłada gazetę na stolik i wstaje na nogi. W miejscu, gdzie uderzył go kubek tworzy się jasnoczerwony ślad. – Nie to mówiłaś wczoraj wieczorem – mówi mrocznie, gdy powoli okrąża stół w jej kierunku. Żyła na jego szyi pulsuje. – Tak naprawdę, o ile dobrze pamiętam, właściwie mnie błagałaś, żebym zrobił z tobą cokolwiek mi się podoba. − Byłam… - Zerka na mnie, a jej mina tężeje, zanim z powrotem spogląda na Dylana. – Byłam na haju, dobra? Mogłam powiedzieć cokolwiek. Przyciskam się plecami do ściany, bawiąc się paskiem na mojej sukience. Zastanawiam się, czy okłamała mnie mówiąc, że nie paliła trawki odkąd poszłyśmy na studia – a jeśli tak, to dlaczego? Dlaczego zawsze wszyscy próbują mnie od tego chronić? Jednak nie mam zamiaru spytać jej o to przy Dylanie, który w tej chwili totalnie mnie przeraża. Oczy Dylana przytwierdzone są do Delilah, gdy staje przed jej twarzą z dłońmi zwiniętymi w pięści przy bokach. – Czy to prawdziwy powód, dla którego ze mną jesteś? Dla mojej pierdolonej trawki? Potrząsa głową i wypuszcza niespokojny oddech, ostrożnie kładąc rękę na jego torsie. – Wiesz, że to nieprawda. − Więc to udowodnij – mówi, a następnie jego ręka wystrzeliwuje do przodu ze zwiniętymi palcami, usta ma zaciśnięte w linię. Myślę, że ma zamiar ją uderzyć, ale zamiast tego gwałtownie chwyta ją w talii i podnosi z podłogi. Robi się sztywna, gdy łapie ją za tyłek i oplata się w pasie jej nogami. Wtedy rusza do przodu niemal wpadając na mnie i kieruje się do korytarza, niosąc ją ze sobą. Rzucam jej spojrzenie mówiące „co do kurwy nędzy”, gdy jej oczy zatrzymują się na moich ponad jego ramieniem. – Delilah… Kręci głową i mówi bezgłośnie Nic mi nie jest. Po prostu tu zaczekaj.

79

Nie chcę tutaj czekać. Chcę, żeby zrobiła to, na co ma ochotę, a po wyrazie jej twarzy wnioskuję, że nie chce iść z Dylanem, ale odchyla się i całuje go głęboko, gdy nurkują pod kotarą i znikają w korytarzu. Czasami przez nią się denerwuję. Dylan zawsze był idiotą, ale to było trochę zbyt mocne nawet jak na niego. Zastanawiam się, czy naprawdę rozważał uderzenie jej, po czym wycofał się w ostatniej chwili. Gdyby spróbował, czy ja próbowałabym go powstrzymać? Nie jestem pewna, bo z przeszłych doświadczeń, nigdy nie interweniowałam w osobiste sprawy innych ludzi. Jednak może nadszedł czas. Czas, by zacząć żyć inaczej. Ale który kierunek jest tym właściwym do obrania? I jakie są moje wybory? Iść do szkoły, wybrać specjalizację i mieć nadzieję, że to uczyni mnie szczęśliwą? Opadam na kanapę i wpatruję się w stos trawki oraz jointy palące się w popielniczce, zastanawiając się, czy powinnam je zagasić, bo przez nie pokój zalany jest mnóstwem silnego dymu. Ale moje ręce pozostają na kolanach, kiedy zastanawiam się, jak wygląda świat, gdy się je wypali. Sprawiały, że jak wyglądał świat dla Landona? Dlaczego Delilah to robi? Albo Quinton? Albo nawet Dylan czy Tristan? Co jest w tym takiego kuszącego? Czy kuszące to właściwe słowo? Uzależniającego? Moje myśli dryfują do chwili, kiedy po raz pierwszy nakryłam Landona na paleniu zioła. Mieliśmy po szesnaście lat i byłam taka naiwna, myślałam, że jego bongos jest jakimś szalonym kawałkiem sztuki – on przez cały czas tworzył jakieś dziwne rzeźby. − Nie dotykaj tego – ostrzegł, gdy podeszłam, żeby podnieść to z jego komody. − Przepraszam – powiedziałam, cofając się i pozwalając dłoniom opaść do boków. – To jest kruche czy co? Zaniósł się cichym śmiechem, tym, którego używał na mnie, ilekroć był rozbawiony moją rezerwą. – Taa, ale to nie dlatego nie możesz tego dotykać. Moje spojrzenie przetoczyło się po jego pokoju i zauważyłam, że powietrze jest zadymione. – Czekaj no… czy to… - Oczy zrobiły mi się wielkie, gdy wzrok z powrotem wylądował na jego komodzie. – Czy to bongo?

80

Użył na mnie tego śmiechu ponownie i speszyłam się przez to. Potrząsnął głową, a następnie okrążył swoje niezaścielone łóżko, stając przede mną. Uniosłam brodę, by napotkać jego smutne oczy, a on ujął moje policzki w dłonie. − Uwielbiam fakt, że nie masz pojęcia, co to jest, Nova – powiedział, sunąc kciukiem w dół mojego policzka, wyglądając niemal jakby miał się rozpłakać. – Jesteś zbyt dobra, żeby wiedzieć, co to jest. − Wiem, co to jest – zaprotestowałam. – Ale dlaczego robisz takie rzeczy i jakim sposobem o tym nie wiedziałam. Myślałam, że wiemy o sobie wszystko. Uśmiechnął się smutno, śledząc palcem ścieżkę na mojej dolnej wardze. – Zaufaj mi, Nova. Lepiej, żebyś nie znała połowy tego gówna, które chodzi mi po głowie. Jesteś na to zbyt piękna i za dobra. – Kiwa głową w stronę bongosa na komodzie. – Na cokolwiek z tego. Ależ nie jestem. Tylko ze mną porozmawiaj było tym, o czym pomyślałam. Ale nie powiedziałam nic. Nic. Wyrzucam z głowy te myśli, przecieram wilgotne oczy i zgarniam kawałek trawki z kupki i trzymam go pomiędzy kciukiem i palcem wskazującym. – Kim ty byłeś, żeby decydować o tym, co chcę wiedzieć? – mamroczę, w piersi czuję ból, tak samo w sercu. – Dlaczego po prostu nigdy nie powiedziałeś mi o tych rzeczach, zamiast decydować za mnie, że jestem za dobra, by o tym wiedzieć? Dlaczego nie mogłeś mi po prostu powiedzieć i pozwolić mi zdecydować? Dlaczego nie mogłeś ze mną po prostu porozmawiać, zamiast zdecydować, żeby mnie zostawić? Tutaj. Samą. Z głową pełną pierdolonych liczb. Przez cały czas czuję się taka zagubiona… Nagle możliwość na nowy, magiczny dzień zniknęła. Im dłużej tu siedzę, tym bardziej staję się wkurwiona, przez co tylko czuję się winna, ale potem poczucie winy sprawia, że czuję gniew i nagle kręci mi się w głowie i nie pamiętam nawet o siedzeniu. Gdzieś pomiędzy zawrotami głowy, a pędzącymi myślami, słyszę jak otwierają się drzwi i do środka wchodzi Quinton. Szybko rzucam kawałek zioła na stosik, ale jest za późno; już mnie zobaczył, jak go trzymam. Kiedy szerzej otwiera drzwi, unosi na mnie brew z zaciekawieniem wypisanym na całej jego twarzy.

81

− Co ty robisz, siedząc tu całkiem sama? – pyta, gdy Tristan wchodzi niosąc duże kartonowe pudło, z czerwoną twarzą i kroplami potu pokrywającymi jego skórę. − Nic. – Opieram się o kanapę, próbując ignorować szczypanie w oczach. – Po prostu tu siedzę. Patrzy na mnie podejrzliwie, gdy zamyka drzwi, po czym podchodzi do tyłu kanapy i przeskakuje prze oparcie, lądując na poduchach z twardym odbiciem. – Dokąd uciekłaś po wyjściu z mojego pokoju? – pyta, wywalając niezasznurowane buty na stolik. Ma trzy dziury na rąbku koszuli i jedną na kołnierzyku, wraz z kilkoma plamami atramentu i smugami węgla drzewnego. Wzruszam ramionami i owijam się nimi, mocno ściskając telefon w dłoni. – Byłam tu przez cały czas. Przyrzekam. − Ja pierdolę. – Mięśnie ramion Tristana napinają się, gdy upuszcza pudło na ladę kuchenną. Ociera pot z czoła wierzchem dłoni. – Ale to jest kurwa ciężkie. − To nie musiałeś brać wszystkich fajek – woła za nim Quinton. Jego szkliste oczy nadal są utkwione we mnie. – Mogłeś wziąć tylko jedną czy dwie. Tristan zaczyna przeszukiwać pudło, wyciągając faję za fają i ustawiając je w rzędzie na blacie. – I co? Zwrócić darmowe faje? To byłoby cholernie głupie. Quinton wygląda, jakby miał zamiar się z nim kłócić, ale zaciska szczękę i kieruje swoją uwagę na mnie. – Ale zniknęłaś na jakiś czas, prawda? Bo kiedy tu przyszedłem, ciebie tutaj nie było. To dlatego, że byłam w łazience wyrzygując wnętrzności, bo myślę że jesteś gorący i czuję się z tego powodu winna. I wtedy zdecydowałam się zrobić filmik o moich pokręconych myślach o tobie. Jestem coraz bardziej wytrącona z równowagi, więc próbuję zmienić temat. – Macie coś do picia? – Mrugam w tym dymie i przyciskam palce do oczu. Głowę mam ciężką i opadającą. Tristan zerka znad pudła, a kosmyki jego blond włosów wpadają mu do oczu, gdy kąciki jego ust unoszą się w uśmiechu. – Jak na przykład Corona, albo dwie lub trzy?

82

Wpatrując się w niego tępo, unoszę jeden palec – nie ten środkowy, chociaż tego chcę, co jest dla mnie trochę chamskie, ale w tej chwili bycie chamską wydaje mi się fantastyczne. – Jednego razu. − Jednego, pieprzonego, niezapomnianego razu. – Tristan drażni się, biorąc w dłoń fajkę. Gdy mrużę na niego oczy, zaczyna się śmiać i niechcący upuszcza fajkę na podłogę. Schyla się, by ją podnieść, potyka się lekko i uderza głową w bok blatu. – Kurwa. – Wstaje, pocierając głowę. Gapię się na jointy w popielniczce, wąską strużkę wyślizgującego się z nich szarawego dymu i rozmazane, chaotyczne myśli przepływają nierówno w mojej głowie. – Dlaczego wy to robicie? – pytam, bo naprawdę chcę wiedzieć – zrozumieć – co tak fascynowało Landona przez cały ten czas. Dlaczego to palił? Jak się przez to czuł w środku? Dlaczego upierał się, by myśleć, że jestem za dobra, by zapalić i poczuć jak to jest być na haju, a nie myślał, że on jest wystarczająco dobry? Dlaczego? Niech to szlag. Zawsze jest tyle pytań w związku z nim, o tym jak mnie widział, a ja nigdy nie dostałam odpowiedzi, bo jego już tutaj nie ma. Jedynym sposobem, żebym mogła zacząć się tego dowiadywać, to spróbować i samej się o tym przekonać. Quinton podąża za moim wzrokiem i jego mina opada, jakby dopiero zdał sobie sprawę, że są tutaj jointy. – Kurwa, kto zostawił je tutaj odpalone? − Leżały tak, kiedy tu przyszłam – mówię, obgryzając paznokcie. − Dlaczego ich nie zgasiłaś? – pyta Quinton, pozwalając swojej stopie opaść na podłogę. − Nie wiem. – Dręczę swój mózg dla prawdziwej odpowiedzi i ta, która do mnie przychodzi jest przerażająca. Ponieważ myślałam nad zapaleniem go. Ponieważ chciałam zobaczyć jak to jest – jakie to było dla Landona. Dlaczego sądził, że byłam zbyt dobra, żeby zobaczyć jak to jest. Pochyla się do przodu, podnosi je i delikatnie postukuje nimi o kant stołu, gasząc je. – Nie chcesz tego gówna, Nova. Zaufaj mi. Jesteś na to za dobra. Jego słowa rozrywają mi serce, bo są tak podobne do tych, które Landon w kółko mi powtarzał. Ale również mnie drażnią. Chcę, żeby ludzie przestali mówić mi, że jestem za dobra, kiedy nawet ja tego nie wiem. Jednak nie wiem, czy moja irytacja jest skierowana na niego, czy też wyżywam się na nim, bo jestem sfrustrowana tym, że Landon mnie zostawił. A może całe to bierne palenie od dymu zgromadzonego w

83

pokoju wydobywa ze mnie brzydką stronę. – Skąd możesz wiedzieć, czego chcę? Nawet mnie nie znasz. − A ty nie znasz mnie – mówi spokojnie, odkładając zagaszone jointy na stole. Ogląda się ponad ramieniem na Tristana, który jest rozproszony przez fajki w kuchni, po czym pochyla się do mnie i zniża głos. – Więc pozwól, że dam ci w to trochę wglądu. Nie chcesz tutaj być, siedzieć ze mną, rozmawiać ze mną, ani prosić mnie o jeżdżenie na koncerty. Nie chcesz mnie znać, ani tego popierdolonego świata, w którym żyję, Nova. Zaufaj mi. Z obojętnym wyrazem twarzy, przekręcam się do przodu, chwytam zapalniczkę i jednego z niezapalonych jointów. – Ty też mnie nie znasz i nie wiesz, czego chcę, więc nie próbuj mi wmawiać, że wiesz. – Wiem, że to co robię prawdopodobnie jest złe, albo przynajmniej zwykłam w to wierzyć. W tej chwili, czuję się inaczej. Nie obchodzi mnie co jest dobre, a co złe. Nic mnie nie obchodzi. Niepewną dłonią wkładam jointa do ust i ignorując protestujące spojrzenia ich obojga, otaczam dłonią końcówkę i zapalam zapalniczkę, zastanawiając się, czy sobie z tym poradzę. Jednak nic nie może mnie przygotować na ogniste parzenie. Gdy tylko dym uderza w tył mego gardła, zaczynam kaszleć i dyszę w poszukiwaniu powietrza. Pochylam się do przodu, wyciągając rękę z jointem tkwiącym pomiędzy palcami, chcąc go odsunąć najdalej od swojej twarzy jak to tylko możliwe. − Kurwa, Nova, nic ci nie jest? – Tristan biegnie wokół kanapy, wyjmuje mi jointa z dłoni i wyciąga rękę na bok, odsuwając go od mojej twarzy najdalej jak się da. – Co ty wyprawiasz? Nie robisz tego gówna. − Ty też mnie nie znasz. – Siadam prosto, wciąż kaszląc, gdy oczy zachodzą mi łzami. Quinton marszczy brwi wyjmując jointa z ręki Tristana, a Tristan klepie mnie po plecach, chociaż widzę, że bardzo się stara, żeby się ze mnie nie śmiać. Quinton bierze jointa między palce, potem wkłada końcówkę między wargi, a jego pierś unosi się, gdy zaciąga się głęboko i wstrzymuje oddech. Odkłada jointa na popielniczkę i opiera się o kanapę, pozwalając głowie opaść do tyłu, gdy wypuszcza chmurę dymu w stronę sufitu. – Nova, powinnaś iść do domu – mówi powolnym głosem, pocierając twarz dłonią, gdy Tristan opada obok niego na kanapę, jego powieki robią się ciężkie.

84

Powinnam być na niego wciąż rozdrażniona, ale tak naprawdę nie czuję niczego. Mój umysł i ciało są odrętwiałe, a liczenie i potrzeba kontroli ucichły. Cisza. Nie wiedząc nawet, co robię, albo czy robię to dlatego, żeby zrozumieć, bo bierne palenie zamgliło mój osąd, czy dlatego, że naprawdę tego chcę, przesuwam dłoń po stoliku kawowym i chwytam jointa. Quinton odwraca głowę i obserwuje mnie, jak wkładam go sobie do ust. Dokładnie kopiując jego ruchy, pozwalam klatce piersiowej unieść się, gdy zasysam oddech, potem więżę dym w płucach, stając na skraju nieznanego, czekając i czekając, po czym w końcu go wypuszczam, kompletnie spadając z krawędzi, zastanawiając się jak ciężko będzie z powrotem wspiąć się na górę. Albo czy w ogóle będę tego chciała. Może właśnie tego szukałam w ciągu ostatniego roku. Może czekałam na upadek. Może nie wiem, czego chcę, albo kim jestem bez Landona, a może to wszystko jest desperacją, by wszystkiego się dowiedzieć. Albo może po prostu jestem zagubiona i nie mam pojęcia, co do cholery wyprawiam.

85

Rozdział 7 Quinton Przysięgam, że to dla mnie pierwszy raz. Jestem wyrwany ze swojego umysłu, niemal dryfując pod sufit – albo spadając na podłogę, zależy jak na to patrzeć – i nie mogę rozkoszować się tym uczuciem oderwania. Zaabsorbowała mnie Nova. Jej niebieskie oczy są czerwone jak diabli, źrenice szkliste i widzę, że walczy, by utrzymać oczy otwarte. Nie podoba mi się, jak jestem wciągnięty – jak bardzo się o nią martwię. Naćpałem się, więc nie muszę się martwić czy myśleć, ale w jakiś sposób ona jest mocniejsza niż narkotyki, ale to, czego chciałbym się dowiedzieć, to dlaczego. Co sprawia, że jest tak inna? Co sprawia, że jest taka pochłaniająca? Próbowałem odwieść ją od zapalenia skręta. Dawny Quinton – ten dobry, trzeźwy – wyrwałby go z jej dłoni, bo oczywistym jest, że nigdy wcześniej nie paliła trawki i robi to po to, by coś ukryć. Ale jestem już za daleko i zanim to ogarniam, Tristan, Nova i ja siedzimy ściśnięci na kanapie, dzieląc się wielką paczką Doritos i wpatrując w monitor komputera, gdy wygaszacz tańczy na nim w rytm muzyki. − Czy myślicie, że to próbuje nam coś przekazać? – pyta Nova z zamroczonym wyrazem twarzy, gdy analizuje różowo-zielone strumienie na ekranie. Tristan parska śmiechem, wyciągając z paczki garść chrupek i wrzucając je sobie do buzi; połowę z nich upuszcza sobie na kolana. – Tak, żebyśmy przestali oceniać światełka na monitorze. Rękę mam zarzuconą na oparcie kanapy, a włosy Novy rozrzucone są na mojej skórze. – Myślę, że chce współegzystować z tekstami. Nova wciąga wargę między zęby, gdy na mnie spogląda. – To wnikliwe. Normalnie, kiedy dziewczyna patrzy na mnie w ten sposób, jak ona teraz, zabieram ją do swojego pokoju i na chwilę tracę poczucie czasu. Ale dobro we mnie spiera się ze złem i nie potrafię zmusić się do odezwania się do niej. − Nie wnikliwe – mówię. – Po prostu przemyślenia.

86

Kiwa głową, jakby rozumiała, co do niej mówię, ale jak może rozumieć, skoro to nie ma sensu nawet dla mnie. – Czy twoje myśli kiedykolwiek mieszają ci się w głowie? – zastanawia się, pocierając oczy palcami. Mogę stwierdzić, że jesteśmy na drodze do pójścia ścieżką wybrukowaną trawką, dymem i bezsensownymi bzdurami, która może zostać odnaleziona tylko wtedy, gdy umysł znajduje się w idyllicznym stanie głupoty, a ja tego nie chcę. Nie chcę jej poznać, bo to będzie znaczyło zbyt wiele, a ja nie chcę niczego znaczącego w swoim życiu. To istota egzystowania w moim stanie; tym, w którym nie liczy się nic prócz naćpania się i odrętwienia, bo kiedy raz coś zaczyna mieć znaczenie, podążanie złą ścieżką staje się trudniejsze. − Myślę, że powinniśmy znaleźć sposób, żeby zabrać cię do domu – mówię, stawiając stopy na podłodze. Mówię poważnie. Naprawdę chcę, żeby wyszła, nie tylko po to, żeby przestała bawić się moimi emocjami, ale dlatego, że ona nie pasuje do tego domu – do tego stylu życia. Marszczy brwi, wyglądając na zranioną. – Dlaczego? Zerkam na Tristana z nadzieją, że się wtrąci i mi pomoże, ale on odchyla głowę do tyłu i trzyma oczy utkwione w suficie. – Bo… nie sądzę, że powinnaś siedzieć w miejscu takim jak to. Wygląda, jakby starała się wściec, jej policzki zabarwiają się na różowo, jakby chciała być na mnie zła. – Delilah ciągle jest z Dylanem, a ja nie mogę jej tutaj zostawić. Na dodatek, ona odwozi mnie do domu. − Możemy znaleźć ci inną podwózkę – mówię. Tristan podnosi głowę i patrzy na mnie pytająco. – Możemy poprosić Frankiego. − Kim jest Frankie? – pyta, jej głowa opada do tyłu, gdy próbuje patrzeć mi w oczy. Moja ręka wciąż leży na oparciu kanapy, a jej głowa spoczywa w jej zagięciu. Szyję ma wygiętą do tyłu, a jej klatka piersiowa wystaje trochę spod bluzki, dając mi niewielki widok na krzywiznę jej piersi. W normalnych okolicznościach, z inną dziewczyną, po prostu zabrałbym ją do swojego pokoju i zerżnął, a potem kazał jej wyjść. Ale ona mruga na mnie, wyglądając na bezradną, a to wszystko sprawia, że chcę ją przytulić. To doprowadza moje cholerne ciało i umysł do szaleństwa. To z pewnością jest czas, aby wyszła.

87

− To sąsiad. – Tristan wstaje, zbierając paczki z chipsami ze stolika. – A Nova może tu zostać, jeśli chce. − Chcę – mówi Nova, powoli podnosząc głowę. Mruga i zakłada za uszy kosmyki włosów. − To chyba nie jest dobry pomysł – protestuję, pomimo przeciwnej reakcji mojego ciała. Już mam zamiar dodać listę powodów, dla których ktoś taki jak ona nie powinien siedzieć tutaj z nami, kiedy drzwi frontowe otwierają się i do środka wchodzi dwóch facetów, jakby byli właścicielami tego domu. Jeden z nich ma założony plecak, a drugi trzyma w ręku coś, co wygląda na zamknięty scyzoryk. Prawdopodobnie trzyma go na wypadek, gdyby Tristan i Dylan spróbowali okantować ich na czymś, na czymkolwiek robią interesy. To tylko straszak, ostrzegający każdego, żeby z nimi nie pogrywać, ale kiedy pokój masz pełny nielegalnych substancji i grupę naćpanych, paranoidalnych ludzi, sprawy szybko mogą przybrać nieciekawy obrót. − Co jest? – Tristan mówi do niższego z dwójki, okrążając sofę i ziewając. Podają sobie ręce i przybijają żółwika, po czym wzrok wyższego pada na Novę siedzącą na kanapie. Na całej twarzy ma wrzody, jego zęby są żółte, a wzrokiem spija Novę jakby była dawką heroiny, kiedy jedno z ramiączek zsuwa się jej z ramienia. Przesuwa się niespokojnie i opiera o mnie, kiedy jej ramiona opadają. Poprawiam ramiączko na jej ramieniu, po czym wsuwam jej palce w swoje, gdy wstaję, ciągnąc ją za sobą, pomimo mojej początkowej reakcji, żeby podejść do nich i zobaczyć, czym dilują – czy tego chcę. – Baw się dobrze, stary – mówię do Tristana, prowadząc Novę za zasłonę. Tristan macha do mnie, zupełnie rozproszony przez ideę zakupienia dragów i nie jestem przez to zaskoczony. Jasne, może mieć coś do Novy, ale kiedy zasmakowałeś uzależnienia od narkotyków, to tylko one się liczą, kiedy masz je przed sobą. Nova bardziej niż chętnie podąża za mną korytarzem trzymając za rękę, a jeden z dilerów mówi coś o przeleceniu jej, kiedy ja skończę. Myśli, że mam zamiar ją zerżnąć, ale nie ma mowy, bym spróbował, szczególnie, kiedy jest tak oderwana od swojego umysłu. Jest zbyt smutna i zagubiona, a ostatnią rzeczą, jaką chcę zrobić, to zrujnować ją jeszcze bardziej. Ale proces myślowy dobrego faceta przesącza się przez dawnego Quintona, i w czasie, gdy docieramy do mojego pokoju panikuję, próbując zdecydować, czy uciekać i zostawić ją tutaj samą, czy podnieść ją, położyć na łóżku i zedrzeć z niej ubrania.

88

Nova natychmiast czuje się jak u siebie, podchodząc do iPoda i podnosząc go. Przygryza dolną wargę przeszukując piosenki, kołysząc głową z boku na bok, rozmyślając nad listą utworów. − Masz dobry gust muzyczny – zauważa, zerkając na mnie spod rzęs. Przebiegam palcami po włosach, zatrzymuję się przy drzwiach z ręką na klamce, gotowy na zryw. – Taa, chyba tak. Klika w wyświetlacz, kładzie iPoda na stojaku i chwilę później muzyka wypełnia pokój. Opada na krawędź mojego łóżka, chowając jedną nogę pod tyłkiem, po czym jej wzrok pada na mnie. – Quinton, dlaczego się tutaj przeprowadziłeś? Każdy możliwy mięsień w moim ciele zaciska się w ciasny węzeł. – Naprawdę nie chcę o tym rozmawiać. − Okej – mówi zwyczajnie, po czym rozgląda się po rysunkach porozwieszanych na ścianach. Kiedy zauważa ten z Lexi, wpatruje się w niego przez dłuższy czas, a jej oczy zaczynają wypełniać się łzami. – Kiedyś miałam chłopaka, który szkicował jak ty. – Przekrzywia głowę na bok i z jej oka ucieka łza, opadając na policzek. – Ale nie żyje, więc już tego nie robi. – Mrugając rozpaczliwie, odciąga wzrok od obrazka i patrzy na mnie z desperacją, jakby chciała, żebym powiedział coś, aby przestała gadać. Tristan powiedział mi, że jej chłopak umarł, ale nigdy nie wyjaśnił w jaki sposób. Śmierć jest delikatnym tematem dla nas obojga i zawsze staramy się go omijać, pomimo że to zawsze tam jest, istniejący, niewidzialny mur pomiędzy nami. − Nova, nie musimy rozmawiać – mówię, w końcu zdobywając się na odwagę, by odejść o krok od drzwi. – Możemy iść do łóżka albo coś. Zerka na łóżko za sobą i jej policzki robią się odrobinę zaczerwienione. – Na przykład uprawiać seks? Przygnębiająca atmosfera rozjaśnia się trochę i pocieram twarz dłonią, próbując się z niej nie roześmiać. – Nie, na przykład położyć się, zamknąć oczy i pójść spać. − Ale ja nie jestem zmęczona. − Naprawdę?

89

− Tak, naprawdę. – Zaprzeczając sobie, ziewa i rozciąga ręce nad głową. – No cóż, może moglibyśmy się jednak położyć na chwilę. Kiwam głową, a ona natychmiast zwala się na łóżko. Jej brązowe włosy rozsypały się po poduszce, a jej oczy wyglądają na zagubione, jakby odpłynęła od rzeczywistości. Palce mnie świerzbią, żeby złapać za ołówek i papier z komody i uchwycić doskonałość jej twarzy, oczu i ciała, ale przyrzekłem nigdy więcej tego nie robić i muszę się tego trzymać. Rysowanie kogoś, w tych okolicznościach, jest zbyt osobiste. Przełamując ten moment, obraca się na bok twarzą do ściany i plecami do mnie. Sukienka ledwo zakrywa jej tyłek, a jedno z ramiączek znowu opadło z jej ramienia. Niektórzy faceci całkowicie i zupełnie wykorzystaliby ją w tym momencie, ale o ile ja się dużo pieprzę, wykorzystanie jest czymś, czego nie mogę zrobić. Nawet kiedy znajduję się głęboko w pieprzonej ciemności, ten dobry Quinton wciąż ma śladowe ilości kontroli nad pewnymi rzeczami. Kładę się na łóżku obok niej, uważając, żeby jej nie dotknąć, trzymając jedną rękę pod głową, a drugą przy boku, gdy przesuwam się do tyłu, więc ledwie leżę na łóżku. Odwraca się twarzą do mnie, a potem patrzy na mnie tak długo, że niemal doprowadza mnie do szału. – Kochałeś ją? – pyta w końcu. − Kogo? − Dziewczynę na ścianie. Serce wali mi w piersi, niemal łamiąc mi żebra. – Taa… ale nie chcę o niej rozmawiać. Wygląda na zakłopotaną, odpływając w swoje myśli. – Okej… rozumiem. – Wypuszcza chwiejny oddech, nim potrząsa głową. – Jaki jest twój ulubiony kolor? Unoszę brwi zastanawiając się, skąd wzięła się taka nagła zmiana tematu. – Co? − Jaki jest twój ulubiony kolor? – powtarza bez wyjaśnienia. Studiuję jej oczy w poszukiwaniu powodu, dla którego pyta, ale nie znam jej na tyle, więc nie mogę jej rozgryźć. – Nie wiem… czarny onyks.

90

Jej usta wyginają się do góry. – To taka artystyczna odpowiedź. Większość ludzi powiedziałaby fioletowy czy niebieski, ale ty… czarny onyks. – Śmieje się pod nosem i wydaje się to trochę bardziej naturalne, niż te kilka razy wcześniej, gdy słyszałem jej śmiech. Ale teraz jest naćpana, co oznacza, że nie jest prawdziwy. Nic z tego nie jest, co sprawia, że wszystko jest łatwiejsze. − A co z tobą? – pytam. – Jaki jest twój? Rozważa to, z powrotem nakładając uśmiech. – Indygo. − To naprawdę twój ulubiony kolor? – Przesuwam się na łóżku odrobinę do przodu, żeby nie spaść z krawędzi. – Czy tylko próbujesz mi zaimponować? Wzrusza ramionami przewracając językiem w ustach, rozbawiona. – Jakie jest twoje ulubione danie? − Kurczak teriyaki – odpowiadam, zastanawiając się, czy zaczynamy grę w dwadzieścia pytań czy coś takiego. – Nova, dokąd z tym zmierzasz? Znów wzrusza ramionami. – Po prostu próbuję cię poznać. − Nie chcesz tego robić. – Przewracam się na bok i wyciągam rękę, żebym mógł sięgnąć po papierosy z komody. Wyjmuję jednego, biorę zapalniczkę i odwracam się z powrotem. – Tak naprawdę, to nigdy nie powinienem cię tu przyprowadzać. − To dlaczego to zrobiłeś? – pyta, obserwując mnie uważnie, gdy odpalam papierosa i rzucam zapalniczkę w nogi łóżka. Odchylam głowę na bok, żeby uniknąć dmuchania jej dymem w twarz. – Żeby odciągnąć cię od tamtych kolesi. Ocenia mnie uważnie, próbując rozwikłać, o czym myślę. – Jaki jest twój— Zakrywam jej usta dłonią i kręcę głową. – Nie ma mowy. Teraz ja pytam. Jej usta wyginają się do góry pod moją dłonią. – Dobra. Opuszczam rękę do boku. – Pierwszy samochód. − Nigdy nie miałam samochodu – odpowiada drżącym głosem. – Cóż, poza tym, który zostawił mi tata.

91

Chcę ją zapytać, jak umarł, ale to byłoby podniesienie tematu śmierci. – Ulubiony zespół? Przewraca oczami. – Nie możesz mieć ulubionego zespołu. To niemożliwe. − Gówno prawda – nie zgadzam się, sięgając za siebie, żeby strzepnąć popiół na podłogę. – Zawsze jest jeden, który trochę przewyższa te inne. Celuje we mnie palcem. – W takim razie nie jesteś prawdziwym miłośnikiem muzyki, przyjacielu. − Jestem – mówię nieco urażony, ale i rozbawiony w tym samym czasie. – Przysięgam. Ale mam ulubiony zespół. − Jaki? − Pink Floyd. − Totalnie męska ignorancka odpowiedź. – Uśmiecha się i uwielbiam ten widok. To sprawia, że chcę kontynuować ten mały stan flirtu, do którego dotarliśmy, ruszyć do przodu, przynajmniej dopóki nie wytrzeźwieję i życie oraz realia do mnie nie wrócą. − Mogę to udowodnić – nalegam i zaciągam się dymem z papierosa. Patrzy na mnie z zaciekawieniem. – Jak? − Podaj nazwę przypadkowego zespołu—takiego, którego sądzisz, że nie znam—i zobaczymy. Jej wzrok na chwilę wędruje do sufitu, kiedy się zastanawia nad moim wyzwaniem. – Dobra, ale jeśli przegrasz, wisisz mi coś. Uśmiecham się z rozbawieniem. – Co ci wiszę? − Coś – mówi, a jej niebieskie oczy błyszczą. − Dobra. – Siadam i wrzucam papierosa do starej puszki po napoju, stojącej na komodzie. – Ale jeśli wygram, to ty mi coś wisisz. Wyciąga rękę. – Umowa stoi, Quintonie… - przerywa. – Tak w ogóle to jak masz na nazwisko?

92

Nigdy nie byłem zwolennikiem mówienia ludziom, jak brzmi moje nazwisko. W ten sposób, jeśli postanowię ulotnić się z ich życia, będzie im ciężej mnie odnaleźć. Przez ostatni rok przeszedłem przez życie przedstawiając się ludziom jako Quinton, podając im tak mało szczegółów o sobie, jak tylko się da. I nikt nigdy nie zapytał mnie o więcej. – Carter – mówię. – Nazywam się Quinton Carter. − No dobra, Quintonie Carter. – Wyciąga do mnie dłoń. – Dobiliśmy targu. Umieszczam w jej dłoni swoją, zauważając jak ciepła jest jej skóra i jakie długie i szczupłe ma palce. – Okej, mamy umowę, Novo Reed. A teraz dawaj zespół. Wciąż trzymamy się za ręce, ale nie próbuję jej puścić. Daję nam ten momencik, aż dobiegnie końca i odejdę od tego na zawsze, bo właśnie to muszę zrobić, przynajmniej tak mówi mi moja dobra strona—moja dawna strona. Albo może to nowa strona… Mam trudności z rozróżnieniem tych dwóch w tej chwili. Dobry. Zły. Poprawnie. Źle. − Brand New – mówi w końcu. Patrzę na nią ze stoickim spokojem, żeby nie mogła odczytać mojej ekspresji. Znam ten zespół, ale chcę, żeby myślała, że go nie znam. – Brand co? − New – wymawia i po zadowolonym wyrazie jej twarzy mogę stwierdzić, że sądzi, iż wygrała. Fałszuję niepewność kilka chwil dłużej, a potem pozwalam uśmiechowi wypełznąć na moje usta. – Aa, Brand New. − Wiem, że ich nie znasz. – Podpiera się na łokciu i opiera głowę na dłoni. – Sprawdziłam twojego iPoda i nie było ich tam. − To dlatego, że nie sprawdziłaś playlist. – Wysuwam palce z jej dłoni, a jej usta rozchylają się, gdy schodzę z łóżka i podchodzę do komody. Podnoszę iPoda, odszukuję Ukrytą playlistę, kompilacje piosenek, których słuchałem będąc z Lexi. Waham się wiedząc, że istnieje spora szansa, że włączenie jej zawali mnie wspomnieniami. Ale chcę wygrać, żeby udowodnić jej, że znam się na muzyce, że słucham takiej samej muzyki jak ona, i żeby być szczerym, bardzo podoba mi się pomysł, że będzie mi coś wisiała, nawet jeśli prawdopodobnie nigdy z tego nie skorzystam. Niepewnym palcem klikam w sekcję Brand New i naciskam Play na „Me vs. Maradona vs. Elvis”. Piosenka włącza się i zamykam oczy stojąc plecami do Novy, kiedy delikatne teksty i

93

prawie bezgłośna melodia zabierają mnie do ostatniego momentu, w którym jej słuchałem: półtora roku temu, kiedy moje życie miało kierunek i cel. − Co by się stało, gdybym uciekła? – zapytała Lexi, gdy siedzieliśmy w moim samochodzie, spoglądając w dal na miasto pod klifami. Pojechaliśmy na rozjazd, miejsce, do którego udawała się młodzież, żeby się poobściskiwać, czego sporo robiliśmy, ale wtedy Lexi przeszła w tryb rozmyślań i nagle rozmawialiśmy o życiu. − No cóż, mam nadzieję, że ode mnie nie uciekniesz. – Splotłem nasze palce wyginając daszek w dół, żeby zablokować przeszywający różowy blask zachodzącego słońca. Muzyka grała w tle, ściszona odpowiednio, żebyśmy mogli rozmawiać nie musząc krzyczeć, ale na tyle głośna, że było wiadomo, że na zawsze będzie związana z tym momentem. Wpatrywała się we mnie przez chwilę, a potem spojrzała w dół na nasze splecione dłonie. – Ale co, jeśli chciałabym uciec od swojego życia? Jesteś tego ogromną częścią Quinton, więc jeśli przyszedłbyś, tak naprawdę bym nie uciekała. Było w niej coś, może spojrzenie w jej oczach, albo ton jej głosu, ale wydawało się, jakby naprawdę już wcześniej o tym myślała. Uniosłem jej dłoń do swoich ust i musnąłem nimi o jej kostki. – Lexi Davis, jeżeli uciekniesz, to ja też ucieknę, bo nawet jeśli nie chcesz tego przyznać, ty i ja należymy do siebie. Większość dziewczyn rozpłynęłaby się, ale Lexi zawsze była trudna do zdobycia i odczytania. Zajęło mi wieki przekonanie jej, żeby poszła ze mną na randkę, a jeszcze dłużej, żeby została moją dziewczyną. Po minucie lub dwóch udawania niewzruszonej, w końcu się poddała i pochyliła się nad deską rozdzielczą, żeby mnie pocałować. Tej nocy po raz pierwszy uprawialiśmy seks. To był jeden z naszych lepszych momentów, pełnych znaczenia i jedności, czegoś, czego już nigdy więcej nie będę miał. Odrywając się od realności tego wspomnienia, wracam do sztuczności mojego pokoju. Odwracam się do Novy, zaskoczony tym, że wygląda jakby płakała. – Mówiłem ci, że ich znam – mówię, skopując z drogi koszulkę, gdy z powrotem wracam do łóżka. Uśmiecha się, ale jakby z przymusem. – Tak, wygrałeś.

94

Zamiast położyć się na łóżku, kucam obok niego, więc znajduję się na poziomie jej oczu. – Nic ci nie jest? – pytam, przeszukując jej oczy, które nadal są czerwone, ale trochę bardziej czujne. Powoli kiwa głową. – Taa, czuję się trochę mniej zamglona… ale robię się zmęczona. − Chcesz, żebym poszukał Delilah? – pytam, ale ona od razu kręci głową, po czym prostuje rękę i jej głowa opada na poduszkę. − Tylko przymknę oczy na kilka chwil. – Jej oczy zaczynają wypełniać się łzami i nie mam pierdolonego pojęcia, co powiedzieć albo zrobić, żeby ją uspokoić. Zaciska swoje drżące usta, przełykając łzy. – Możesz włączyć piosenkę na powtarzanie i położyć się ze mną? Jest coś w jej zachowaniu, przez co wydaje się niemożliwym powiedzenie nie, jakby miała się załamać, gdybym to zrobił. Więc pomimo, że tak naprawdę nie chcę tego robić, cofam się do komody, włączam powtarzanie, po czym kładę się na łóżku obok niej, upewniając się, by pozostawić jakąś przestrzeń pomiędzy naszymi ciałami. Prostuje ręce nad głową, wciąż wpatrując się we mnie, jakbym był duchem, jakbym nie był prawdziwy. Zaczyna pocierać skórę pod bransoletkami i zauważam cienką białą bliznę biegnącą poziomo na jej skórze. To może być tylko zbieg okoliczności, szalony wypadek, który ją pozostawił, ale to może być również coś innego. Jest w odpowiednim miejscu, tuż nad żyłą przy dolnej krawędzi dłoni. Mógłbym ją o to zapytać, ale wtedy ona mogłaby zapytać mnie o pewne rzeczy, jak na przykład skąd wzięła się blizna na moim torsie, albo co oznaczają moje tatuaże. A ja nie mogę dać jej tych odpowiedzi. Więc trzymam usta zasznurowane, pozwalając, aby sprawy pomiędzy nami pozostały nieskomplikowane, proste, jak mój ulubiony kolor, jedzenie, czy zespół. W ten sposób, gdy to wszystko odejdzie, nie będzie tak bardzo bolało. Ale ona wciąż wpatruje się we mnie, z ręką pod głową, i im dłużej to trwa, jest mi trudniej trzymać ręce i myśli przy sobie. Wygląda, jakby znów miała się rozpłakać i czuję, że jestem na krawędzi dołączenia do niej. − Quinton – szepcze, gdy kilka łez wypływa z jej oczu. – Możesz coś dla mnie zrobić?

95

Chwytający za serce smutek w jej głosie sprawia, że w tej chwili chcę zrobić dla niej wszystko, jeśli to przywoła ponownie jej uśmiech. – Jasne. Co? − Czy… - Zasysa wargę pomiędzy zęby, gdy łzy płyną jej po policzkach. – Pocałujesz mnie? To w ogóle nie jest coś, czego się po niej spodziewałem. Mój umysł zaczyna pędzić, zalany niepokojącymi myślami. – Nie sądzę, że to dobry pomysł… nie w ten sposób. – Nigdy. Łzy wypływają kaskadą z jej oczu, gdy potakuje i uwalnia wargę spomiędzy zębów. – Okej. Moje serce łomocze, a każdy jej szloch powoduje, że ten łomot jeszcze przyspiesza. Wyciągam rękę do przodu i ocieram kciukiem kilka łez z jej policzka. – Nie chodzi o to, że nie chcę. – Częściowo jest to kłamstwo, bo nie chcę i chcę w tym samym czasie. – Po prostu nie sądzę, by był to dobry pomysł, biorąc pod uwagę, że oboje jesteśmy trochę oderwani. Znowu kiwa głową i nie odzywa się ani słowem, jej rzęsy trzepoczą pod łzami, gdy stara się je powstrzymać. Wyraz jej twarzy przebija moje serce i kiedy odwraca się ode mnie, moja silna wola słabnie. Łapię ją za rękę i nie wypowiadając ani słowa, przyciągam ją z powrotem do siebie. Czuję moje własne łzy szukające drogi do moich oczu, gdy zdaję sobie sprawę, że mam zamiar ją pocałować i to naprawdę będzie coś znaczyło, nie tylko dla Novy, ale i dla mnie. Zmagając się z oddychaniem, podkładam palec pod jej brodę, unoszę jej głowę i przyciskam swoje usta do jej warg. Zasysa nagły, urywany oddech, po czym odwzajemnia mój pocałunek, jakby wstrzymywała oddech od wieków, a ja nagle dostarczam jej tlenu. Wiem, że powinienem się odsunąć, ale minęło sporo czasu, kiedy pustka we mnie nie była taka pusta i zdaję sobie sprawę, że wsuwam język w jej usta i całuję ją z o wiele za dużą namiętnością. Sprawy stają się jeszcze intensywniejsze, gdy przesuwa dłonią po moim karku, potem przebiega palcami po włosach przyciągając mnie bliżej i głos nawiedzający mój umysł—ten, który mówi mi, żebym przestał—nagle milknie. Przewracam się na bok układając swoje ciało nad nią, gdy badam jej usta swoim językiem. Kilka łez wypływa mi z oczu i opada na jej policzki, które są mokre od jej własnych łez. Nie przestaje dyszeć, przyciągać mnie do siebie, przyciskać swojego ciała do mojego, jakby

96

potrzebowała mnie blisko, bo inaczej miałaby umrzeć. Jej nogi oplatają mnie w pasie, a sukienka, którą ma na sobie podwija się i jej nagie nogi ocierają się o dżins moich spodni. Moje dłonie zaczynają wędrować do dołu jej sukienki, chcąc poczuć miękkość jej skóry. Ale kiedy sięgam spodu materiału, nie wydaje się, bym mógł przez to przejść, i w tym samym czasie jej dłoń puszcza moje włosy. Tak szybko jak to się zaczęło, przerywamy to. Razem. Oboje się odsuwamy, dysząc, nasze oczy są błyszczące od łez i żalu, gdy przetaczamy się na plecy. Ona płacze bezgłośnie z ręką zadartą nad głową i piersią wstrząsaną szlochami. Ale ja przestaję płakać, wpatrując się w pęknięcia na suficie, pozwalając sobie umrzeć na nowo. Pozwalając pustce ogarnąć mnie na nowo.

97

Nova Wypłakuję sobie oczy i nie potrafię przestać. Całowałam Quintona i dotykałam go, podczas gdy on dotykał mnie. Jest tak podobny do Landona, a całowanie i bycie z Quintonem chwilowo daje mi pokręcone poczucie spokoju. Czuję się niemal tak, jakbym znów była z Landonem i przez chwilę myślę o tym, żeby odpuścić, pozwalając sprawom podgrzać się tak jak chcą, bez powstrzymywania. Nigdy nie zrobiłam tego z Landonem. Za każdym razem, kiedy docieraliśmy do punktu seksu, wycofywałam się. Pozwalałam moim lękom posiąść mnie i odebrać mi szansę bycia z Landonem całkowicie. Już nigdy nie dostanę tej szansy z powrotem. I nie chcę czuć tego rodzaju żalu ponownie. Kiedykolwiek. Ale w końcu musiałam zaakceptować nieznośnie bolesną rzeczywistość, że Quinton nie jest Landonem. Pachną i smakują tak bardzo różnie, ponieważ oni są różni. Całowałam Quintona. Całowałam kogoś innego niż Landon. O mój Boże… I przez chwilę naprawdę mi się to podobało. Naprawdę chciałam być z nim w łóżku, pozwalać jego językowi wsuwać się do moich ust, podczas gdy ja przebiegałam palcami przez jego włosy. Ogarniają mnie poczucie winy i zdezorientowanie. Boli mnie żołądek, jakbym miała zwymiotować, a łzy nie przestają wypływać z moich oczu. Wydaje mi się, że płaczę przez wieczność, podczas gdy Quinton obok mnie w milczeniu wpatruje się w sufit. Jakoś zapadam w sen i następną rzeczą, jaką czuję, jest potrząsanie. Otrząsając się z wycieńczenia, bólu głowy i głodu, przez który burczy mi w brzuchu, otwieram oczy na Delilah klęczącą obok mnie na łóżku. Quintona nie ma, a drzwi jego pokoju są uchylone. Siadam, a ona przesuwa się, żeby zrobić mi miejsce. Pocieram oczy i ziewam. Muzyka wciąż gra i jestem w środku bardzo roztrzęsiona, jakby każdy z moich nerwów był superwrażliwy. – Co się stało? – Mój głos jest zachrypnięty i czuję suchość w gardle, jakbym najadła się piasku. Sprawdza mnie uważnie, pochylając się, żeby zbadać moje oczy, włosy opadają jej na twarz i zauważam ogromną malinkę na jej szyi. – Ty mi powiedz. – W jej tonie słychać spekulację. – Nova, czy ty… paliłaś trawkę? Czy płakałaś? Zdejmuję gumkę z włosów i obwiązuję ją wokół kucyka. – I to i to. − Dlaczego płakałaś? 98

− Bo tak. Czeka na więcej szczegółów, których nigdy jej nie zdradzę. – W takim razie dlaczego paliłaś trawkę? − Nie wiem – odpowiadam szczerze. – Wciąż próbuję się tego dowiedzieć. Czekam na nią, żeby walnęła mi kazanie, opieprzyła za bycie tak głupią, żebym mogła nazwać ją hipokrytką, ale ona zwyczajnie wzdycha i schodzi z łóżka. − Chodźmy – mówi, wskazując na mnie gestem, żebym wstała. – Dylan z jakiegoś powodu chce, żebyśmy stąd spadały, a ja nie chcę się tu kręcić, żeby się dowiedzieć, dlaczego. Moje nogi chwieją się lekko, gdy wstaję i obciągam rąbek sukienki. – Dlaczego brzmisz, jakbyś była na niego zła? Co on ci zrobił? − Nic mi nie zrobił, więc zostaw to. – Jej oczy zamieniają się w lód, gdy szarpnięciem otwiera drzwi pokoju. Unoszę przed sobą ręce, zmierzając do wyjścia. – Przepraszam, ale wydaje mi się, że naprawdę jesteś na coś zła. − Tak jak ty – mówi, oglądając się na mnie przez ramię, oceniając moje zapłakane oczy. – Tak w ogóle, to co tutaj robiłaś? Wzruszam ramionami. – Przyszłam tutaj z Quintonem. − Po co? − Po nic – mówię, ale kłamstwo więźnie mi w gardle. – Tylko leżeliśmy i gadaliśmy… słuchaliśmy muzyki. – Całowaliśmy się. − Spaliście razem. − Tak, ale w sensie prawdziwego spania – odpowiadam opryskliwym tonem, opierając się rękami o ścianę, gdy pokój zaczyna wirować. – Nie uprawiałam z nim seksu. – Tylko się całowałam. I nie było go ze mną. Nie tak naprawdę. Przynajmniej tak sobie wmawiam. Zatrzymuje się na końcu korytarza i wpadam na jej plecy. To tylko zdaje się rozdrażnić mnie jeszcze bardziej i poważnie rozważam popchnięcie jej za to na podłogę.

99

Odwraca się i wzdycha, kładąc mi dłonie na ramionach. – Wiem, że nie uprawiałaś z nim seksu. I wyluzuj. Schodzisz na ziemię, i będzie tylko gorzej, zanim znów zrobi się lepiej. Jestem zbyt zmęczona, by powiedzieć cokolwiek innego, więc kiwam głową i nurkujemy pod zasłonką i razem wychodzimy z korytarza. W salonie znajduje się grupka chłopaków i kilka dziewczyn w skąpych sukienkach, które ledwie zakrywają ich uda i cycki. Jest naprawdę głośno i jasno, przez co robię się nerwowa. Nikki jest jedną z obecnych tutaj dziewczyn. Siedzi obok Quintona na większej sofie, śmiejąc się z czegoś, podczas gdy on sączy piwo. On się uśmiecha i irytuje mnie to, ale w tej chwili wszystko mnie irytuje, nawet to, że moje nogi są teraz jak z gumy, obciążone dodatkowo cegłami. Delilah pochyla się nad ramieniem Dylana i szepcze mu coś do ucha. On rzuca jej ostre spojrzenie, po czym sięga do góry i obejmuje ją za kark, gwałtownie przyciągając ją do brutalnego pocałunku. Z początku Delilah próbuje się odepchnąć, ale potem poddaje mu się i odwzajemnia jego pocałunek. Udaję, że jestem zatopiona w myślach, przyciskając palce do nasady nosa, ale moja głowa jest pusta i jestem bardzo świadoma wszystkich dźwięków i hałasów wokół mnie. Chcę liczyć, żeby odzyskać choć trochę kontroli nad sytuacją, ale to wydaje się zbyt skomplikowane, więc stoję pod ścianą, podczas gdy Dylan i Delilah się obściskują, chcąc wrzasnąć do wszystkich, żeby się do cholery zamknęli. Kiedy drapię nadgarstek, próbując jakoś się trzymać, Quinton spogląda na mnie. Po tym jak jego ekspresja opada mogę stwierdzić, że nie jest zadowolony z tego, że na niego patrzę. Ja też nie jestem szczęśliwa. Walczę o to, by moja mina pozostała neutralna i każę swoim nogom poruszać się powoli, gdy zmierzam do drzwi frontowych. Jednak jego oczy podążają za mną i ciężko jest nie biec, gdy przeszłość depcze mi po piętach, a nieskrywane uczucia ożywają w głębi serca. Kiedy już jestem na zewnątrz, na letnim powietrzu, znów mogę oddychać i w głowie zaczyna mi się przejaśniać. Kiedy pochylam się nad poręczą, chcąc złożyć głowę i się przespać, dochodzi do mnie wszystko, co zrobiłam. Mówię sobie nigdy więcej. Nigdy. Ale gdzieś w głębi duszy, już desperacko tęsknię za krótką ciszą, którą dała mi trawka i ułamkami sekund komfortu, które przyniosło mi całowanie Quintona.

100

Rozdział 8 12 lipca, 54 dzień wakacji

101

Quinton Czułem się jak ścierwo od paru ostatnich tygodni, mimo że palę więcej trawy niż zwykle. Dylan kupił trochę zioła od różnych dilerów i cała nasza trójka wypróbowywała je, żeby sprawdzić, które jest najlepsze. Dlaczego, nie jestem pewien. Albo naprawdę chce dostać jakieś dobre zioło, albo planuje dilować na własną rękę i chce sprawdzić konkurencję. Zgaduję, że chodzi o to drugie, ponieważ Tristan wspomniał, że już kiedyś dilował. Po pobraniu próbki z piątej fajki, wlokę tyłek do swojego pokoju, łapię za szkicownik i wskakuję na łóżko, planując pozwolić swojej dłoni na szaleństwo i narysować jakiś odlotowy obrazek. Ale kiedy tu siedzę, ze skrzyżowanymi nogami i kocem skotłowanym u stóp, jedyne, co mogę sobie wyobrazić, to to, jak Nova wyglądała, kiedy po raz ostatni położyłem na niej swój wzrok i jak miękkie były jej usta, sposób w jaki się czuła pode mną, zapach jej włosów i dźwięk żalu, kiedy szlochała. Obudziłem się z nią w łóżku, z poczuciem winy, nie tylko za całowanie jej, ale przez to, że pozwoliłem jej się naćpać. Zdałem sobie sprawę, że powinienem był wyrwać jej skręta z ręki, ale zamiast tego stałem i patrzyłem, jak w zasadzie skacze z pierdolonego klifu. Niektóre osoby całkiem dobrze mogą radzić sobie z upadkiem, a zaraz potem wdrapują się z powrotem, ale są jeszcze inni, jak ja, którzy nie dbają o to, by dowiedzieć się jak to zrobić, i zastanawiam się, którą z nich jest Nova. A potem spierdoliłem jeszcze bardziej całując ją, bo to nie było to samo co całowanie kogoś takiego jak Nikki. Z Novą najpierw rozmawialiśmy, ona sprawiła, że się uśmiechałem, i ja sprawiłem, że ona się uśmiechała. I przez chwilę, pomimo mgły narkotyków, moment, w którym przeszukiwałem jej usta swoimi, zmienił się w realność. Zostawiłem ją śpiącą w moim łóżku, chcąc uciec od nasilających się we mnie uczuć; tych, które mówiły mi, że muszę naprawić ten syf. Jednak tylko to pogorszyłem, kiedy Nova zobaczyła mnie rozmawiającego z Nikki. Mogłem dojrzeć nienawiść w jej oczach i wiedziałem, że po tym będzie trzymała się z daleka i od tamtej pory jej nie widziałem. To dobra rzecz, przynajmniej tak sobie wmawiam. − Hej stary – mówi Dylan, przerywając moje myśli. Mrugam na swój rysunek, zdając sobie sprawę, że w tym odurzeniu udało mi się narysować oczy Novy.

102

– Piszesz się na ten koncert za parę tygodni, bo próbujemy zrobić jakieś plany i zdecydować, czyj wziąć samochód. Odkładam ołówek i szkicownik na łóżko, kręcąc głową. – Nie, chyba zamierzam to olać… może… - Przerywam, przypominając sobie, jak Nova błagała mnie, bym pojechał, i jak niechcący powiedziałem jej, że pojadę. Część mnie chce zrobić to, co powiedziałem, podczas gdy druga błaga mnie, bym trzymał się od niej z daleka, tak jak powinienem. – Szczerze, to jeszcze nie wiem, co zrobię. Nadal się zastanawiam. Wycofuje się przez drzwi z rękoma w kieszeniach. – Tristan prawdopodobnie poczuje zajebistą ulgę, jeżeli zdecydujesz się nie jechać. − Dlaczego? – siadam i prostuję ręce nad głową. Zatrzymuje się tuż za drzwiami, opierając się rękami o framugę. – Bo myśli, że masz coś do Novy. − Jak to, że nie pojadę udowodni, że nic do niej nie mam? Wzrusza ramionami. – Nie udowodni, ale da mu czas sam na sam z nią. – Podwija rękawy kraciastej koszuli, sięga po papierosy do kieszeni i wkłada sobie jednego do ust. – Choć tak naprawdę nie jarzę, dlaczego. Ta dziewczyna naprawdę czasami jest szalona. − Szalona? – Wstaję z łóżka i idę do komody. – Dla mnie wydaje się normalna. Zapala końcówkę papierosa i wkłada zapalniczkę z powrotem do kieszeni. – Taa, ale nie jest. Delilah powiedziała, że wpadła we wściekłość, gdy jej chłopak się zabił i sama nawet próbowała pociąć sobie nadgarstki. – Wydaje językiem pstrykający odgłos, gdy przejeżdża palcem po nadgarstku. – Ale kto może ją za to winić? To znaczy, to ona go znalazła. Takie coś naprawdę musi popierdolić komuś w głowie… Jego oczy robią się wielkie, gdy przybiera minę o-kurwa. – Kurwa, całkiem zapomniałem… Cholera, człowieku… - Pociera łysą głowę dłonią, w której trzyma papierosa. – Słuchaj, nie to miałem na myśli. − Taa, miałeś – mówię ściśniętym głosem, nie tylko wkurwiony tym, że wyciąga moją bolesną przeszłość, ale dlatego, że obraził Novę i mówi o niej, jakby była teraz jakimś świrem. Ja, ja na to zasłużyłem, bo spowodowałem mękę w swojej przeszłości, ale Nova, ona nic nie zrobiła. Coś jej się przydarzyło i to sprawia mi kurwa ból, jak fizyczny ból w środku i na zewnątrz. – A teraz możesz stąd wypierdalać, żebym mógł się przebrać?

103

Jego oczy robią się zimne. – Lepiej uważaj jak się do mnie zwracasz. Jesteś gościem w moim domu i nie zamierzam pozwolić ci zostać tutaj dłużej, jeśli nie zaczniesz płacić czynszu. Zmierzam do drzwi zwijając dłonie w pięści, tak bardzo pragnąc walnąć go w twarz. – Pracuję nad znalezieniem roboty. Uderza dłonią w drzwi, gdy zaczynam je zamykać. – Jeśli potrzebujesz pracy, mogę ci jakąś załatwić. Patrzę na niego sceptycznie. – Jaką? Zaciąga się końcówką papierosa, a dym wydobywa się z jego ust, spowijając jego twarz. – Sądzę, że wiesz. Wiem, ale nie mam pewności, czy jestem aż tak zdesperowany. Tak, ćpam, ale rozprowadzanie dragów, to zupełnie inny poziom gówna. – Pomyślę o tym. Zdejmuje rękę z drzwi i cofa się. – Cóż, nie myśl za długo, bo inaczej przegapisz swoją szansę. Kiwam głową, a on wycofuje się do korytarza, więc mogę zamknąć drzwi. Odwracam się w koło, spoglądając na ten żałośnie mały pokój, który stał się moim domem, próbując sobie przypomnieć, jak tutaj trafiłem, ale droga od śmierci Lexi do dokładnie tego momentu jest tylko rozmytą plamą. Zastanawiam się, czy właśnie tak czuje się Nova. Zastanawiam się, czy to właśnie dlatego przez cały czas wydaje się taka smutna. Zobaczyć coś takiego – zobaczyć śmierć. To coś, co wywołuje wewnętrzne blizny u ludzi. I to nie tylko małe blizny, ale długie, grube, poszarpane, które nigdy nie znikają. Rodzaj blizn, który zmienia pogląd na sprawy, zmienia ludzi. Rujnuje ich. Jedyna różnica polega na tym, że ja zadałem sobie blizny roztrzaskując ten pierdolony samochód, podczas gdy na Novie zostały wymuszone poprzez decyzję kogoś innego. Spoglądam w dół na rysunek oczu Novy, a potem na szkic Lexi na ścianie. Obrazy pochłaniają moje myśli, wyrywając mnie z powrotem do ciemnego momentu, który zmienił mnie na zawsze. − Quinton – szepcze Lexi i mimo, że jej oczy są otwarte, są zaszklone i

mogę stwierdzić, że mnie nie widzi. – Obiecaj mi, że…

104

Łzy tryskają z moich oczu, gdy podnoszę jej głowę i kładę ją sobie na kolanach. Krew natychmiast przemaka przez moje dżinsy i w świetle księżyca widzę, że jest cała zakrwawiona, ona, ja i ziemia pod nami. - Wszystko dobrze, kochanie… - Walczę ze łzami wiedząc, że muszę być silny, bo to nie ja cierpię. W rzeczywistości, czuję odrętwienie. – Nie pozwolę, żeby coś ci się stało. Obiecuję. Kręci głową z boku na bok, gdy jej oddech staje się urywany i ściska moje ramiona. – Obiecaj, że nigdy o mnie nie zapomnisz, choćby nie wiem co. Że zawsze będziesz mnie kochał bardziej, niż kogokolwiek innego. - Oczywiście – mówię, z palcami przyciśniętymi do jej nadgarstków. Czuję jej powolne tętno, i im więcej czasu upływa, tym dłuższe przerwy następują pomiędzy uderzeniami. – Lexi, ale to głupie co teraz mówisz, bo tobie nic nie będzie. – Kłamię. Ona o tym wie. Ja o tym wiem. Krew wypływa z jej ciała, a jej kończyny są wykrzywione pod dziwnym, nienaturalnym kątem. Ale znalazłem jej telefon, i naiwna cześć mnie wierzy, że jeśli ambulans przybędzie tu na czas, wszystko będzie dobrze; naprawią ją, zaszyją i poskładają do kupy, i wymażą całą tę noc. Skupiam się na niepewnym rytmie jej oddechu, wiedząc, że zanika, ale modląc się do Boga, by wytrwała. Jeśli tylko mogę się na tym skupić, ona ciągle będzie oddychać. Musi. - Quinton – mówi słabym głosem, i już dłużej nie mogę dławic łez. Gorące łzy płyną mi po policzkach i sięgam do góry, by je zetrzeć, zanim mogłaby je zauważyć. – Przepraszam za wystawianie głowy za okno. Zaczynam płakać, moje ciało trzęsie się, gdy czuję jak jej serce zwalnia. – To nie twoja wina. – Udaje mi się z siebie wydobyć. – Powinienem był po prostu zatrzymać ten cholerny samochód. Lexi, tak mi kurwa przykro. Przysięgam, że jakoś to naprawię. Nigdy cię nie opuszczę. Obiecuję.

105

- Zawsze staraj się naprawić sprawy. – Próbuje się uśmiechnąć, ale wygląda to krzywo i źle. – Pewnego dnia uczynisz kogoś naprawdę szczęśliwym… - Tak, ty… - Przerywam, gdy zamyka oczy. To ostatnia rzecz, jaką jej mówię i żałuję, że to nie ostatnia rzecz, jaką kiedykolwiek powiedziałem. Może jeśli położę się obok niej i mocno się postaram, sprawię, że moje własne serce się zatrzyma. Krzywię się, wyrywając się z tego wspomnienia. Łzy kapią z moich oczu. Podchodzę powoli do rysunku Lexi na ścianie przy oknie, studiuję ciemne linie, które nałożyłem na papier, gdy chciałem uchwycić doskonałość jej ciała. – Czy to jest złamanie obietnicy, jeśli jesteśmy z Novą przyjaciółmi? Ponieważ ja chcę być jej przyjacielem, pomimo tego, jak bardzo na to nie zasługuję. Zawsze myślałem, że to złamanie obietnicy danej tobie, ale teraz już nie wiem… Winą za to obarczam to, że dawny ja próbuje się wydostać i sprawić, bym znowu był dobrym facetem, ponieważ ona wygląda na tak smutną i samotną. – Przerywam, czekając na jakiś znak lub odpowiedź. Pokój pozostaje cichy i wzdycham, pocierając twarz dłonią, wiedząc, że powinienem mieć to po prostu za sobą. Zakończyć moje życie. Pożegnać się. Zostawić myśli, wspomnienia i nienawiść do samego siebie, jak chciałem to zrobić przez ostatni rok, zamiast marnować przestrzeń i oddechy. Ale nie wydaję się mieć tego w sobie. To tak jakbym czekał, aż coś się wydarzy, mimo że nigdy nic się nie wydarzyło. Odchodzę od rysunku w kierunku drzwi, biorąc kolejne kroki w przyszłość, mimo że wolałbym pozostać utkwionym w przeszłości.

106

Rozdział 9 10 lipca, 53 dzień wakacji

107

Nova Robiłam sobie małą przerwę od pól kempingowych i facetów przez kilka ostatnich dni. Ta przerwa nie była ani dobra ani zła, co staje się historią mojego życia. Nic nie jest dobre. Nic nie jest złe. Wszystko po prostu istnieje, jak ja dryfująca przez życie bez kierunku czy celu. Pomimo mojej przerwy od pola kempingowego, nie wydaję się móc wyrzucić Quintona albo jego smutku z głowy. Chcę nauczyć się o nim więcej, być może dowiedzieć się czegoś o dziewczynie z obrazka, ale on wydawał się tak zdenerwowany, że nawet o niej nie wspominałam. Próbowałam wyszukać go w internecie, mimo że czułam, iż jest to trochę złe i wścibskie z mojej strony. Ale próbowałam dowiedzieć się o nim czegoś innego niż to, że lubi sztukę, mieszkał w Seattle i pali trawkę. Ale jest tutaj zbyt wielu Quintonów Carterów i nie mogłam znaleźć tego, którego szukałam, nawet na Facebooku i innych portalach społecznościowych. Im więcej szukałam i zostawałam z pustymi rękoma, tym bardziej sfrustrowana się stawałam, ale myślę, że istnieje inne podłoże mojej frustracji, wynikające z tego, jak porównuję Landona do Quintona. Czuję się, jakbym cofnęła się do przeszłości, spotykając smutnego, zapadającego w pamięć kolesia, który dźwiga ciężar świata na ramionach i nie potrafię rozwikłać z jakiego powodu. Budzę się kilka poranków po tym, jak to się stało i czuję się bardziej pogmatwana niż zazwyczaj. Odliczam sekundy, które zajmują słońcu wzniesienie się ponad linię wzgórz, tak jak zawsze to robię, ale tego ranka nie mam poczucia kolejności i komfortu. Wychodzę z łóżka i biorę prysznic, potem kieruję się do biurka z komputerem i otwieram plik z filmikiem Landona. Im dłużej się w niego wpatruję, tym bardziej się zastanawiam, co dokładnie w nim powiedział. Czy są tam odpowiedzi na moje pytania? O niego? O jego życie? Jego myśli? Sprawy między nami? Kurwa, co jeśli tam są? Co, jeśli przez cały ten czas odpowiedzi były właśnie tutaj, ale mój strach i niepokój brały nade mną górę? Kładę palec na myszce i pozwalam kursorowi zawisnąć nad plikiem, coś, czego nigdy wcześniej nie robiłam. Palec mi się trzęsie, gdy rozważam kliknięcie w myszkę, otworzenie pliku, uruchomienie go. Ponownie mogłabym zobaczyć jego oczy, oglądać, jak poruszają się jego usta, gdy mówi i bierze oddechy. Jego serce by biło i nie byłby milczący w drewnianej trumnie, przynamniej przez chwilę na filmiku.

108

Moje serce podnosi się w klatce piersiowej. Co on w nim mówi? Jak wygląda? Jak się czuje? Jak to zobaczę – zobaczę jego? Natychmiast odciągam rękę trzęsąc się od stóp do głów, moje nerwy są tak poskręcane i uwikłane, że ledwo mogę oddychać. Prawie go włączyłam, i co to dokładnie oznacza? Że zaczynam ruszać od niego dalej? Że zaczynam ruszać z moim życiem? − Nie… nie… nie… - Potrząsam głową i odsuwam się od komputera, wyłączając go i licząc, gdy pędzę do łazienki. Uciekam od problemu, tak jak zawsze.

* * * Jest późne popołudnie, a wydarzenia tego poranka są tylko cieniem w mojej pamięci. Po sporej ilości liczenia, byłam zdolna do uspokojenia się. Siedzę na swoim łóżku z wszystkimi zdjęciami Landona jakie posiadam rozrzuconymi wokół mnie, razem z kilkoma książkami o psychologii. Pod łóżkiem znajduje się zamknięte pudełko z rysunkami Landona. Leżą tam odkąd jego rodzice mi je dali. Okno jest otwarte, wiatrak włączony, a ja spięłam włosy w kucyk, próbując zredukować pot formujący się na moim karku. Ale nawet w dżinsowych szortach i szarym bezrękawniku, moja skóra robi się trochę słonawa. Komputer jest włączony, a kamerka internetowa skierowana jest na mnie, gdy przeglądam zdjęcie po zdjęciu, szukając czegoś w jego oczach lub wyrazie twarzy, co da mi wskazówkę, dlaczego to zrobił. Mogę dostrzec smutek na niemal każdym z nich, ale musi być coś więcej niż to. Nie mógł tak po prostu zadecydować, żeby się poddać tylko dlatego, że był smutny. − Wiem, że jest więcej zdjęć, niż tylko te – mamroczę do siebie. Prostuję nogi i zeskakuję z łóżka, kierując się do garażu. Moja mama spakowała w pudła sporo rzeczy, kiedy wyjechałam na studia, i upchnęła je na półki w garażu. Kiedy tylko tam wchodzę, od razu tego żałuję. Zbyt wiele wspomnień roi się wokół zestawu perkusji w rogu, nakrytym narzutą. Nie dotknęłam ich odkąd Landon umarł; moja pasja do grania umarła razem z nim. To on był tym, który zachęcał mnie do gry, kupił mi bębny i dzielił ze mną miłość do muzyki. Ale w tej chwili wszystko to wydaje się bezcelowe i nie mogę się nawet zmusić, żeby podnieść pałeczki.

109

Przemykam obok zestawu bębnów i kieruję się do lśniącej, wiśniowo-czerwonej Novy z 1967, zaparkowanej na środku pomieszczenia i opartego o nią roweru, ostatniej rzeczy, jakiej dotknął mój tata przed śmiercią. Bolesne wspomnienia każdego, kogo straciłam uderzają we mnie z każdej strony i zaczynam odliczać każdy krok, gdy utrzymuję stałe tempo, idąc wokół samochodu, ciągnąc dłonią wzdłuż błyszczącej maski. Nigdy nie interesowałam się samochodami, ale mój tata zawsze się nimi interesował i zawsze próbował mnie nimi zainteresować, więc nie byłam zaskoczona, że zostawił mi Novę w swoim testamencie. To, co mnie zaskoczyło to to, że miał testament, jakby wiedział, że umrze młodo i chciał wszystko mieć zaplanowane przed odejściem. Wzdychając, zabieram rękę z auta i chwytam pudełko opisane jako „Zdjęcia Novy” z dolnej półki na tyłach garażu. Potem wracam do pokoju i wyrzucam zdjęcia na zewnątrz, próbując nie wzdrygać się na bałagan jaki narobiłam, albo na fakt, że jest tu zbyt wiele zdjęć, od których powinnam trzymać się z dala. Landon i ja nigdy nie zaszliśmy do niczego ważnego, ale uwielbiałam robić mu zdjęcia. Był taki piękny, a jego piękno było tylko wzmocnione na zdjęciach, jak dzieło sztuki, które z daleka wygląda na proste i zwyczajne, ale z bliska kąty, kształty i kolory idealnie do siebie pasują i tworzą coś tak niesamowitego, że nie mogłoby istnieć. − Puk, puk – mówi Delilah, wchodząc do mojego pokoju. Nie widziałam jej, odkąd się naćpałam u Dylana, ale to dlatego, że unikałam jego domu, a ona spędzała tam większość swojego wolnego czasu. W ręku ma mrożoną kawę, a włosy uplecione w dwa warkocze. Na sobie ma różową koszulę i spodenki, nie ma makijażu i z jakiegoś powodu ma ze sobą plecak. − Planujesz wycieczkę powrotną do szkoły? – drażnię się z nią, gdy zamyka drzwi. − Co? – Jej twarz wykrzywia się w zdziwieniu. Wskazuję na plecak. – O co z tym chodzi? Spogląda na torbę na swoich plecach. – A, to. – Wskakuje na łóżko, ląduje na kolanach, a materac podskakuje pod jej ciężarem. Lód brzęka w jej kubku, a zdjęcia zaczynają zsuwać się na bok i staram się zatrzymać je wszystkie na łóżku. – Przyniosłam łakocie. − Łakocie? – pytam, chwytając stosik fotografii i kładąc je sobie na kolanach.

110

Jej oczy rozjaśniają się, gdy zdejmuje plecak z ramion i upuszcza go na łóżko. Rozpina go i zaczynam się robić naprawdę zaciekawiona, co ona do cholery wyprawia, gdy wyjmuje szklaną fifkę i małą plastikową torebeczkę pełną zioła. − Skąd to masz? – I dlaczego przytargałaś to tutaj? Otwiera torebkę i wyjmuje szczyptę marihuany. – Od Dylana, oczywiście. Wyrównuję stosik zdjęć znajdujących się na moich kolanach. – Dobra, to dlaczego to tutaj przyniosłaś? − Ponieważ pomyślałam, że mogłybyśmy spędzić miły, relaksujący dzień, skoro teraz wiem, że nie masz nic przeciwko temu. – Nabija fifkę ziołem i wyciąga zapalniczkę z plecaka. – Wiesz, cały czas starałam się trzymać to od ciebie z daleka, jak to tylko możliwe, ale po tamtym dniu… - Przerywa, gdy spogląda w górę na mój zszokowany wyraz twarzy. – Okej, dobra, może zupełnie błędnie cię odczytałam. To była jednorazowa sprawa czy co? − Nie wiem, co to było. – Staram się nie patrzeć na lufkę i pamiętać, jak się czułam, gdy dym po raz pierwszy uderzył mnie w płuca, ale ciężko jest nie wpatrywać się w coś tak wspaniałego, a na dodatek mocnego. – Delilah, dlaczego mnie okłamałaś, kiedy zapytałam cię, czy znowu palisz zioło? − Po prostu nie sądziłam, że będzie ci się to podobało. Zawsze wydawało mi się, że tego nie pochwalasz, albo przynajmniej zachowywałaś się tak, jakbyś nie chciała tego spróbować – mówi, wzruszając ramionami. – Poza tym, technicznie rzecz biorąc, nie kłamałam. Nie robiłam tego od czasu, kiedy wyjechałam do szkoły… Właśnie znowu zaczęłam. − Ale dlaczego? − Dlaczego ty to wtedy zrobiłaś? – W jej oczach widać oskarżenie, jakbym nie miała prawa z nią o tym rozmawiać. I ma rację. Nie mam. Prawda jest taka, że zapaliłam zioło tamtego dnia i przez kilka chwil faktycznie poczułam się spokojna i wyciszona w środku, czego nie uświadczyłam od bardzo długiego czasu. − No to chcesz zapalić faję czy nie? – pyta z lekką nutą niecierpliwości w głosie. Zastanawiam się, co zrobi, gdy odmówię. – A co z moją mamą? Jest w domu… co, jeśli tutaj przyjdzie?

111

− W zasadzie, to właśnie wyszła – mówi, odkładając fifkę na kolana. – Ale jeśli nie chcesz, żebym paliła, to nie będę. − Ale nie wyczuje tego? Kiedy wróci? - Pytam, wpatrując się w lufkę. Prawie mogę poczuć palenie zioła od samego patrzenia, razem z krótkim zadowoleniem, które po tym przychodzi, i jestem zaskoczona, jak bardzo mój umysł tego pragnie. − Włączymy wentylator i popryskamy jakimś odświeżaczem powietrza – odpowiada. – Poza tym, masz dziewiętnaście lat. Co do diabła zrobi, jeśli cię przyłapie? Da ci szlaban? Szczerze, to mogłabym wyobrazić sobie moją mamę, jak racjonalizuje to moją żałobą i odpuszcza mi, ponieważ często tak robiła, jak na przykład wtedy, gdy naprawdę się spiłam i zwymiotowałam na podłogę w kuchni, a ona znalazła mnie następnego ranka nieprzytomną obok moich wymiocin. − W porządku, Nova – mówi, pomagając mi stanąć na nogi. – Wszyscy popełniamy błędy, gdy jesteśmy zranieni, ale musimy znaleźć sposób, żebyś sobie z tym poradziła. – Ciągle mówi my, jakbyśmy razem przez to przechodziły, tak jak z moim tatą. Ale nie tym razem. Tym razem byłam tylko ja. − Jeśli chcesz zapalić, to możesz – mówię do Delilah, wybierając zdjęcie mnie i Landona leżących na plecach w trawie, z pozornie niekończącego się stosu. Trzymałam aparat i uniosłam go nad nami, by strzelić fotkę. Śmieję się na nim, a Landon wygląda, jakby chciał być gdziekolwiek indziej, żeby tylko nikt nie robił mu zdjęcia. Jednak jeśli dobrze pamiętam, tamtego dnia irytowało go dosłownie wszystko. Wciąż przerzucam zdjęcia, kiedy Delilah włącza wentylator sufitowy, opiera się o zagłówek mojego łóżka i zaczyna palić trawkę. Dym szybko wypełnia pokój, poruszając się leniwie przed moją twarzą, a powietrze śmierdzi jak cierpki dym z wypalania chwastów na polach. − Wyglądacie razem naprawdę pięknie – mówi, pochylając się do przodu i przyglądając się z bliska zdjęciom. − Tak, chyba tak – mamroczę, bo szczerze mówiąc zawsze sądziłam, że Landon był poza moją ligą, jeśli chodziło o wygląd. − Wyglądasz na szczęśliwą – zauważa. – Nigdy cię taką nie widziałam.

112

− Chcesz coś do jedzenia, czy coś? – Próbuję zmienić temat. Kręci głową i bierze kolejnego macha, a jej usta wydymają się, gdy wypuszcza chmurę dymu. – Myślisz czasem, że znowu kogoś pokochasz? – pyta, a ja marszczę na nią brwi. – Co? Jestem tylko ciekawa. − Nigdy wcześniej nie byłaś ciekawa. – Co jest powodem, dla którego uwielbiam z tobą przesiadywać. − Wiem, ale to nie znaczy, że się nad tym nie zastanawiam. – Wzdycha i znowu zaciąga się z fifki. Staram się pozostać skupiona na fotografiach, ale pokój jest coraz bardziej zamglony, razem z moją głową. W końcu odkłada lufkę i zapalniczkę na mojej szafce nocnej i kładzie się, wpatrując się w sufit. − Więc moja mama zaprosiła faceta któregoś dnia – zdradza. – A on złapał mnie za dupę. Moja głowa odrywa się od zdjęć. – Co? Potakuje, nie patrząc na mnie. – Tak, ale zawsze tak było, od kiedy, no wiesz – wskazuje na swoją klatkę piersiową – przyszedł czas na złych chłopaków. Delilah rzadko opowiada o swojej mamie, ale z tego, co wyłapałam, pracuje w „usługach” pomagających facetom z ich problemami. Nie jestem pewna, czy to usługi towarzyskie, gadki telefoniczne czy co, i nigdy nie poznałam jej mamy, ponieważ Delilah nigdy wcześniej nie zaprosiła mnie do swojego domu. − Wszystko z tobą w porządku? – pytam. − Tak w porządku jak zawsze – odpowiada bez emocji. Sięga po fifkę i wkłada ją sobie do ust, trzymając nad nią zapalniczkę, gdy jej oczy pozostają na suficie. Patrzę na sporą ilość zdjęć na moim łóżku, następnie dociskam palce do spodu moich oczu, w głowie łomocze mi od dymu, a emocje przepływają przez moje ciało. Z zewnątrz te zdjęcia tworzą życie spędzone razem i zastanawiam się, co bym robiła, gdyby Landon wciąż tu był. Czy byłabym gdzieś indziej, mając przed sobą przyszłość, z nim. Albo bym skończyła dokładnie w tym samym miejscu, ćpając i zastanawiając się, kim do cholery jestem bez Landona. Może nie bylibyśmy razem, a ja skończyłabym przygnieciona naszym rozstaniem, a nie jego

113

śmiercią. Może moim przeznaczeniem było dostać się właśnie do tego momentu. Być może to jest to, do czego należę. Może on naprawdę wiedział, jaka bym się okazała i dlatego tak łatwo było mu mnie zostawić. Delilah zaczyna kaszleć, gdy dym krąży wokół jej twarzy. – Jesteś pewna, że nie chcesz? – Oferuje mi fifkę. Staram się myśleć o powodach, dla których nie powinnam tego robić, ale znów nie potrafię takich znaleźć. Więc biorę macha, zarówno przerażona jak i pełna ulgi, że to robię, bo to jest tak nieznane, a jednocześnie tak dziwnie znajome i przynosi mi tyle spokoju. Nie mogłabym nawet policzyć do dziesięciu, gdybym chciała, a myśli są tylko mgłą w mojej głowie. Leżymy na łóżku rozmawiając o muzyce i zajęciach oraz czasie, gdy wyrzygałam swoje wnętrzności do kampusowego pojemnika na śmieci, po tym jak wypiłam prawie pół butelki tequili. Moja mama w końcu wraca do domu, a my w pośpiechu rozpryskujemy wszędzie perfumy i otwieramy wszystkie okna. Mama wsadza głowę do pokoju, by mnie sprawdzić i pyta, czy chcemy coś do jedzenia. Albo nie zauważyła tego zapachu, albo nie chciała się do tego przyznać. Albo po prostu znów mi odpuszcza. − Mam ciasteczka – mówi, kiedy Delilah prosi o lody z ciasteczkami. Ton ma cięty i wygląda bardzo nieswojo. Moja mama nigdy nie przepadała za Delilah, albo jej reputacją w mieście, ale nigdy nie powie jej wprost niczego niegrzecznego. Nie jest tego typu osobą. − Spoko – mówi Delilah, kręcąc się na krześle przy komputerze, kiedy udaje, że przegląda moją kolekcję płyt CD. − A co z tobą, Nova? – mama pyta mnie, wyglądając na odrobinę zdenerwowaną. Zastanawiam się, czy czuje trawkę, czy widzi to w moich oczach. Czy ona wie, co ja właśnie robiłam? – Chcesz coś przegryźć? Możesz przyjść pomóc mi z obiadem, jeśli chcesz. Robię twój ulubiony. − Jaki jest mój ulubiony? – pytam. Delilah śmieje się, ale ja nie próbowałam być zabawna. Naprawdę już nie wiem, jaki jest mój ulubiony obiad, kolor, a nawet piosenka.

114

− Fettucine Alfredo2 - mówi mama, a jej niebieskie oczy wyglądają, jakby zachodziły łzami. Czując ukłucie winy, wskazuję na zdjęcia na łóżku. – Na razie zajmuję się tym. Przepraszam. Wzdycha załamana i czuję jak pęka mi serce, ale odrętwienie po paleniu natychmiast szczelnie je pieczętuje i wtedy już w ogóle nic nie czuję. Wycofuje się z pokoju i zostawia nas same w naszej ogłuszającej głupocie i wszystko, o czym mogę myśleć, to: Dokąd teraz zmierzam? Jedyną odpowiedzią, jaką dostaję, jest cisza.

2

Fettucine Alfredo - makaron w sosie śmietankowo-maślanym z dodatkiem parmezanu. Jedno z najprostszych dań makaronowych w wersji włoskiej, czyli pasta Alfreda.

115

Rozdział 10 27 lipca, 69 dzień wakacji

116

Nova Ostatnio często jestem zagubiona. Nie tylko przez moje liczenie i myślenie o Landonie, ale również dlatego, że ostatnio dużo czasu spędzam z Delilah, robiąc i paląc rzeczy, których nie powinnam, i ciągle to robię, ponieważ szczerze mówiąc to sprawia, że czuję się lepiej, przynajmniej przez chwilę, dopóki nie przejdzie przez mój organizm, a wtedy czuję się, jakbym z niecierpliwością oczekiwała kolejnego lepszego momentu. Nadal jednak trzymam się mojej porannej rutyny odliczając sekundy, które zabierają słońcu wzniesienie się ponad wzgórza, po czym wychodzę z łóżka i biorę prysznic. Zawsze spędzam swoje pięć minut przed komputerem wpatrując się w plik z filmikiem Landona. Nie zaszłam ponownie tak blisko kliknięcia na niego i jestem za to wdzięczna. Nie sądzę, by mój umysł mógł znieść kolejny atak paniki po tym, albo kliknięciu i oglądaniu tego. Jedynie się w niego wpatruję, pozwalając umysłowi wiedzieć, że tam jest – pozwalając sobie wiedzieć, że on tam jest. Delilah była tutaj godzinę temu jęcząc o koncercie, podczas gdy dzieliłyśmy się skrętem, co robiłyśmy ostatnio często. Naciskała na mnie przez ostatnie dwa tygodnie, żebym jechała, a ja ciągle odmawiałam, ponieważ: a) boję się tego, co przyniosą wspomnienia, bo Landon i ja ciągle chodziliśmy na koncerty; i b) jestem przerażona byciem przy Quintonie. Unikałam go od czasu naszego niezręcznego pocałunku i denerwuję się tym, co powie, kiedy znowu się z nim zobaczę i również tego, co ja powiem, bo w głębi duszy wiem, że nie jestem pewna na sto procent, czy zobaczę go jako jego. Dzisiaj jest duszno, ale i tak jestem na zewnątrz, w spodenkach i naprawdę cienkim fioletowym topie, z włosami związanymi u góry. Pachnę trochę jak dym zmieszany z zapachem perfum, których używałam do ukrycia smrodu zielska tkwiącego w materiałach moich ubrań i we włosach. Siedzę na huśtawce przed frontowym gankiem mojego jednopiętrowego domu, licząc za każdym razem, jak porusza się do przodu i do tyłu, próbując wywietrzyć ubrania i włosy. Po przekątnej rośnie duży dąb, który posiada jedno z najprawdziwszych, zmieniających życie wspomnień. Stoi centralnie w środku zielonego trawnika, naprzeciw dwupiętrowego domu Landona, w którym kiedyś mieszkał. Stopy mam pod sobą, a huśtawka buja się w przód i w tył.

117

− W porządku, Nova, jedziemy – mówi mama, wychodząc frontowymi drzwiami. Na ramieniu ma torebkę, a w dłoni kluczyki od samochodu. Ubrana jest w spodnie i satynowy top, a włosy ma upięte w kok. Pamiętam, że kiedy była z moim tatą, jej włosy były długie ze splątanymi falami i wplecionymi w nie maleńkimi warkoczykami. Nosiła długie, zwiewne sukienki i tak bardzo przypominała mi hipiskę, cała będąc miłością, pokojem i szczęściem. Tęsknię za tamtymi czasami; gdzie śmialiśmy się swobodnie, a uśmiech rozjaśniał jej twarz. Teraz jest inną osobą i mimo że nie wątpię, iż jest prawdziwie szczęśliwa, zastanawiam się nad różnicą pomiędzy jej szczęściem, kiedy był z moim tatą, a jej szczęściem z Danielem. Teraz jest bardziej kontrolowanie szczęśliwa. Uważa inne rzeczy za zabawne i poniekąd jest inną osobą, z którą trudniej się rozmawia. Macham do niej, kiedy Daniel wychodzi z domu ubrany w koszulkę polo i czarne spodnie. Targa za sobą walizkę, a w dłoni ma zbożowy batonik. – Jeśli będziesz czegokolwiek potrzebowała, dzwoń do nas – mówi schodząc po schodach, ciągnąc za sobą walizkę. Jadą do kurortu na weekend, żeby świętować swoją czwartą rocznicę, ale mogę stwierdzić, że mama waha się, czy jechać i zostawić mnie samą. Przez ostatni tydzień mówiła o anulowaniu go, udając, że jest zbyt zajęta. − Dobrze. – Wstaję, by uściskać mamę na pożegnanie. Otacza mnie ramionami ściskając trochę za mocno i zastanawiam się, czy może wyczuć na mnie zapach trawki, czy wystarczająco się wywietrzyłam. – Jeśli będziesz czegoś potrzebowała—czegokolwiek, zadzwoń. – Kręci głową. – Boże, czuję się winna, że wyjeżdżamy. − Mam dziewiętnaście lat – mówię jej. – I mieszkałam sama przez prawie rok. – Odsuwam się. – A teraz jedź się zabawić na wyjeździe. Zaciska wargi i wpatruje się we mnie przez okulary przeciwsłoneczne i zastanawiam się, co widzi. Czy wie, co robiłam? Czy może stwierdzić, jaka jestem zagubiona? Że nie wiem, co ja robię? Że już nie mam pewności, kim jestem? Czy wciąż może dostrzec swoją córkę kwitnącą wewnątrz, czy Nova, którą urodziła, wychowała, próbowała ukształtować na dobra osobę z wartościami, odeszła? Wzdycha zahaczając kciuk o pasek torebki i zmierza do schodów. – Kocham cię, Nova.

118

− Ja też cię kocham. – Znowu siadam na huśtawce, czując się winna za wszystkie swoje złe decyzje, ale to szybko znika przez haj, na jakim jestem. Załadowują auto i wycofują z podjazdu, a ona obserwuje mnie przez cały czas, odwracając wzrok dopiero wtedy, gdy skręcają za róg. Wtedy wszystko zapada w ciszy; nawet sąsiedztwo zdecydowało się rozkoszować milczeniem. Kołyszę się na huśtawce przez jakiś czas i mimo, że moje oczy nie są skupione na jego domu, to moje myśli nadal są. Wyjmuję telefon z kieszeni, przesuwam ekran, by włączyć wideo i kieruję go na stary dom Landona. – Nie mieszka już tutaj ani nic takiego, ale czuję się do niego w pewien sposób przywiązana. Może dlatego, że spędziłam tam sporo czasu, pochłonięta wszystkim, co robił. – Wywijam spod siebie nogę i stawiam ją na betonowym patio. – Niedługo po tym, jak umarł, jego rodzice się wyprowadzili, a teraz ganek jest zaśmiecony rowerami i zabawkami, a na podwórku na wzgórzu, gdzie kiedyś obok niego leżałam, teraz jest mały plac zabaw. – Pochylam się w bok, żebym mogła złapać obraz podwórza oraz wzgórza, które opada aż do linii ogrodzenia. – To tak, jakby w ogóle już nie istniał… jakby nigdy go nie było… ale dla mnie wciąż istnieje, w moim sercu. W rzeczywistości, on wciąż je posiada. Otwierane drzwi skrzypią, a serce dudni ogłuszająco w mojej piersi… Pasuje do rytmu muzyki, kiedy on wisi bezwładnie na linie… Jego skóra jest tak blada, jak śnieg, a oczy nadal ma otwarte, jakby ciągle tu był, trzymając je otwartymi… Uderzam się dłonią w twarz, mocno, chcąc się wynieść do diabła z mojej własnej głowy. Okulary słonecznie zlatują mi z twarzy, a ból wybucha w moim policzku, gdy w uszach zaczyna mi dzwonić, a oczy wypełniają się łzami. Moja skóra jest wrażliwa; trzymam kurczowo swój policzek, łzy kłują mnie w oczy żałując, że nie pomyślałam, zanim zadziałałam. To boli. Bardzo. Ale tak samo jest ze wspomnieniem. Czekam, dopóki moje serce się nie uspokaja, a poziom adrenaliny równoważy. Biorę głęboki wdech, potem kolejny, a następnie siadam prosto i odwracam aparat tak, że pokazuję się na ekranie. Na moim policzku jest jaskrawoczerwony odcisk dłoni i zastanawiam się, czy zostanie po tym siniak. – Czasami zastanawiam się nad tym, jak niezdrowe jest moje przywiązanie do niego. To znaczy, czy to normalne czuć się w ten sposób, kiedy minął już ponad rok? Ale kto może stwierdzić, co jest normalne, a co nie? Kto może powiedzieć cokolwiek, naprawdę, bo zawsze wydaje się, jakby każdy mówił pęczki różnych rzeczy, a dla nas żadna z nich nie ma sensu. Przynajmniej dla mnie tak to wygląda. Nic już nie ma sensu… - Przerywam, spoglądając w górę, gdy samochód Delilah wjeżdża na podjazd.

119

Jestem zaskoczona, bo myślałam, że jedzie na koncert. Zatrzymuje samochód i wyskakuje z niego machając do mnie i zauważam, że w środku znajdują się jeszcze dwie osoby. Drzwi pasażera otwierają się i wyskakuje przez nie Quinton, a za nim Dylan. − Hej, Nova Dova – nuci, podskakując energicznie przed frontem pojazdu. Zmieniła ubranie z rana na parę bordowych sztruksowych szortów i biały podkoszulek. Jej kasztanowe włosy opadają na ramiona, a na nadgarstkach ma szereg kolorowych bransoletek. – Robisz jeden ze swoich filmików? – Szczęka jej opada, gdy zbliża się do mnie, a jej wzrok pada na mój spuchnięty policzek. – Wdałaś się w bójkę, kiedy mnie nie było? Upuszczam telefon na kolana i wyłączam nagrywanie. – Nie – kłamię. – Spadłam z huśtawki i uderzyłam twarzą o ziemię. − Nic ci nie jest? – Wbiega po schodkach. Potakuję. – Tak, w porządku. Quinton i Dylan rozmawiają ze sobą przyciszonymi głosami u podnóża schodów, a Quinton wygląda na coraz bardziej zirytowanego. Dylan ma na głowie zaciągnięty kaptur, co nie ma żadnego sensu, ponieważ jest masakrycznie gorąco. Quinton ma na sobie czarną koszulkę i sprane dżinsy. Szczękę ma nieogoloną, a na jego kości policzkowej widać odrobinę rozmazanej czerni. − Co ty tutaj robisz? – pytam, kiedy zatrzymuje się przed huśtawką. – Myślałam, że wyjeżdżasz na koncert. − Jedziemy, ale przyjechaliśmy tutaj po ciebie – mówi, zakładając ramiona. Dylan wchodzi na ganek i zarzuca rękę na jej ramiona, ze wzrokiem utkwionym we mnie. – Hej, co się stało z twoją twarzą? – Zsuwa kaptur z głowy i pociera ręką łysą skórę. − Upadłam – odpowiadam automatycznie, zasłaniając policzek dłonią. Jego twarz wykrzywia się, gdy obejmuje wzrokiem ohydny ślad. – Wyglądasz gównianie. − Dzięki – odpowiadam sucho. Delilah daje mu kuksańca w bok. – Nie bądź chujem.

120

Jego spojrzenie wwierca się w nią, a Delilah kuli się, gdy jego szczęka się napina. – To zgadzasz się, Nova? – pyta, wciąż gromiąc wzrokiem Delilah. − Zgadzam się na co? – pytam nerwowo, kołysząc huśtawką. − Na koncert. – Przenosi swoją uwagę na zegarek, a Delilah wypuszcza wstrzymywany oddech. – Musimy iść do sklepu kupić jakieś kempingowe gówno, wrócić do mnie do domu, żeby załadować pierdolony samochód Tristana, a potem szybko ruszyć w drogę, jeśli mamy zamiar wyrobić się w czasie i usłyszeć zespół otwierający. Quinton staje przy nich i opiera się o jedną z tarasowych kolumn. Udaję, że go tu nie ma, patrzącego na mnie tymi miodowo brązowymi oczami, przed którymi się ukrywałam. Zsuwam sandały i pozwalam stopom ciągnąć się po podłodze, gdy kołyszę się tam i z powrotem. – Już powiedziałam Delilah, że zmieniłam co do tego zdanie. – Nie mogę tego zrobić. Nie jestem taka silna. To zbyt wiele. Delilah kręci głową i kiwa na mnie palcem. – Nie ma mowy. Powiedziałaś, że pojedziesz, więc jedziesz. Nie pozwolę ci tutaj zostać i rozczulać się nad sobą cały tydzień. Przeszukuję swoje myśli, starając się myśleć o numerach pływających w mojej głowie. Raz, dwa, trzy, cztery, weź głęboki oddech. – Mama potrzebuje mnie w domu w tym tygodniu – kłamię, krzywiąc się do niej, bo wiem, do czego zmierza. Myśli, że pojawiając się tutaj z Quintonem, może mnie do tego przekonać. − Twoja mama wyjechała na wczasy. – Unosi brwi z wyrzutem. – Byłam tutaj rano, jak się pakowała, pamiętasz? − Wiesz co, jesteś jedynym powodem, dla którego jadę. – Quinton prostuje nogę wzdłuż ganku i trąca nią moją stopę. Oczy ma przekrwione, jak prawie zawsze zresztą, i mogę od niego wyczuć unoszący się zapach trawki. – To trochę popieprzone, olać to teraz i zostawić mnie samego. – Posyła mi uśmiech i zostaję przez niego złapana na chwilę, dopóki nie przypominam sobie o wszystkim, co się między nami wydarzyło i jak po prostu wyszedł i zaczął rozmawiać z Nikki, zapominając o wszystkim w czasie, który zajął mi złapanie oddechu.

121

− Jestem pewna, że przeżyjesz – mówię. – I jestem pewna, że znajdziesz kogoś innego do zabrania ze sobą. Wysuwa język spomiędzy ust i oblizuje wargi, a potem zaciska je razem, wyglądając na skruszonego. – Nie, nie mogę. I nie… nie chcę. Delilah przekornie uderza mnie w ramię. – No weź, Nova, po prostu jedź i się zabaw. – Przeskakuje do drzwi i szarpie się z klamką, dopóki nie otwiera siatkowego ekranu. – Idę spakować twoje rzeczy, a potem będziemy musieli się zatrzymać w sklepie sportowym. – Wchodzi do mojego domu, a Dylan podąża za nią, drzwi zamykają się za nimi z trzaskiem. Wstaję z huśtawki i maszeruję do drzwi frontowych szykując się do walki z nią na temat wyjazdu, kiedy palce Quintona owijają się wokół mojej ręki i przyciąga mnie do siebie. – Hej… to, co się stało? Nie miałem nic z tego na myśli. Oglądam się na niego przez ramię, promienie słoneczne oślepiają go i odbijają się w jego oczach. – Nie musisz przepraszać. Wiem, że nie jestem aż tak zabawna jak Nikki, by chcieć się ze mną zadawać. I naprawdę mi przykro, że się rozpłakałam, kiedy mnie całowałeś… - Przełykam z trudem. – Nie chodziło o ciebie. − No to o co chodziło? – pyta, brzmiąc na autentycznie zainteresowanego. − O przeszłość… - Mój wzrok bezcelowo wędruje do domu po drugiej stronie ulicy. – I o fakt, że to wszystko mnie dogoniło. Jego brwi marszczą się, a potem kręci głową. – Nie chciałem cię tak zostawić w łóżku. Tylko się obudziłem i spanikowałem, no wiesz, bo byłaś tam w moim łóżku. Nie rozumiem tego, co mówi, a po sposobie w jaki mruga stwierdzam, że on też tego nie ogarnia. – Quinton… czego ty ode mnie chcesz? – To dziwne pytanie i przebłysk niezręczności, która niegdyś ode mnie promieniowała. – Wybacz – przepraszam go i odwracam się do drzwi. – Wyszło dziwniej, niż planowałam. Ciągnie mnie z powrotem, zanim odchodzę za daleko, manewruje mną wokół siebie i kieruje do poręczy, aż drewno drapie moją skórę przez materiał koszuli. Skanuje moją twarz, a jego usta opadają na widok mojego policzka, a potem szybko odwraca od niego wzrok, jakby sprawiało mu ból patrzenie na niego – albo na mnie.

122

Pochyla się lekko, by spojrzeć mi w oczy, a jego bliskość jest przytłaczająca do tego stopnia, że faktycznie chcę go dotknąć. – Wiem, że nie znam cię zbyt dobrze i nie jestem tak dobry z ludźmi, ale chciałbym, żebyśmy zostali przyjaciółmi. Przyjaźń. Czy ja tego od niego chcę? Krzyżuję ręce za plecami, żeby trzymać je przy sobie. – Chcesz, żebyśmy byli przyjaciółmi? Poważnie? Potakuje, delikatnie ujmując dłonią mój zraniony policzek, ostrożny, by nie ucisnąć go za mocno. – Tak, lubię cię Nova. Jesteś bardzo… - Dręczy swój mózg dla odpowiedniego słowa. – Zabawna – dokańcza, a kąciki jego ust drżą, ale walczy z uśmiechem od ucha do ucha. – Co ty na to? Będziesz moją przyjaciółką, Novo Reed? Czuję się, jakbym znów była dzieckiem, a chłopak z naprzeciwka pyta mnie, czy będę się z nim kumplować. Chcę powiedzieć, że za bardzo się angażuję. Że jestem zbyt niezrównoważona i zdezorientowana, by być wokół niego, ale kiedy nie przestaje wpatrywać się we mnie tymi miodowo brązowymi oczyma, nabiegłymi czerwienią i przepełnionymi rozpaczą, czuję jak moje wątpliwości rozwiewają się i zdaję sobie sprawę, że kiwam głową. − Dobrze – mówię mu. – Możemy być przyjaciółmi, jeśli tego chcesz. Zatrzymuje się z błyskiem nieszczęścia w oczach, które szybko znika. – Tego właśnie chcę. – Uśmiech rozpościera się na jego ustach, ale zastanawiam się, na ile jest on prawdziwy. Skąd mogę wiedzieć? – A teraz, czy możesz mi wyświadczyć ogromną przysługę? − Yyy… jasne. Jaką? − Czy możesz proszę, ładnie proszę, pojechać ze mną na koncert? Nie chcę być sam z tą dwójką. – Kiwa głową na drzwi frontowe. − Ale nie będziesz sam – mówię. – Tristan nie jedzie? − Jedzie – mówi z przekornym uśmiechem. – Ale byłoby dziwnie z nami dwoma. Przewracam oczami udając, że jestem zirytowana, ale lekkość w jego głosie znajduje drogę do mego serca. – Myślę, że podkradłeś ten tekst ode mnie, ale to naprawdę nie ma sensu, kiedy ty to mówisz.

123

Jego uśmiech powiększa się i znów się zastanawiam, jak wiele tego – jego – jest prawdziwe. – Wiem, ale u ciebie zadziałał, więc pomyślałem, że mógłby zadziałać i u mnie. − Quinton, ja naprawdę nie— zaczynam, ale on kładzie mi dłoń na ustach, uciszając mnie. − Proszę, Nova… Nie chcę być sam. – Jego skóra jest rozbrajająco ciepła, a w głosie słychać błaganie, które hamuje konflikt wewnątrz mnie. Śmiertelnie boję się pojechać i tak bardzo zakłócić swój porządek, ale sposób, w jaki mówi, że nie chce być sam, z taką udręką, tymczasowo zabija we mnie niepokój. − Dobra, pojadę – mówię, licząc w myślach ile razy z Landonem szliśmy na koncerty—osiem—śledząc przeszłość, podczas gdy ruszam do przyszłości. Czy ja naprawdę to robię? O mój Boże. Co się wydarzy? Czy stracę kontrolę? Rozpadnę się? Uśmiecha się, zabierając obie ręce i cofając się o krok, stwarzając pomiędzy nami niewielką przestrzeń. – A teraz czy zechcesz mi powiedzieć, dlaczego masz odbicie dłoni na policzku? Sznurując wargi kręcę głową, wiedząc, że nie mogę powiedzieć, że upadłam, bo zauważył odcisk dłoni. – Nie – mówię, ścierając palcem smugę węgla z jego policzka, co przez cały czas robiłam z Landonem. − Okej. – Zgina palce bo bokach, gdy zabieram rękę. – Możesz mi chociaż pozwolić przyłożyć do tego lód? Kiwam głową, a on podaje mi dłoń. Przyjmuję ją wiedząc, że decyduję się stanąć na linie, i jedyne co mogę zrobić, to skrzyżować palce z nadzieją, że przez nią przejdę i że jest coś, co sprawi, iż to zrobię.

124

Rozdział 11 Quinton Jestem kurwa okropnym człowiekiem. Wiedziałem o tym od roku i trzech miesięcy. Niegdyś dobry chłopak, który chciał zostać artystą i założyć rodzinę, zmarł w wypadku i nigdy nie został przywrócony życiu. Teraz jest tylko przegrany, ćpający, włóczący się Quinton. Kiedyś byłem typem faceta, który uwielbiał wszystkim pomagać, nawet jeśli to oznaczało pomaganie Lexi w opłakiwaniu jej zdechłego psa. W liceum byłem typem faceta, który przyjaźnił się praktycznie ze wszystkimi. Zgłosiłem się do wolontariatu dla dzieci, które miały problemy w szkole i każdego roku pomagałem w schronisku dla bezdomnych w okresie świąt Bożego Narodzenia i Dziękczynienia, dokładnie tak jak moja mama, mimo że nigdy nie udało mi się zobaczyć jej w akcji. Tylko słyszałem opowiadania, kiedy w rzadkich przypadkach mój tata o niej rozmawiał, a także widziałem kilka zdjęć. Chyba głupio wierzyłem, że bycie dobrym zbliży mnie do niej, ale jedyny raz, gdy naprawdę się do niej zbliżyłem to wtedy, gdy leżałem na ziemi po wypadku z krwawiącą klatką piersiową, gdy moje serce chętnie przestawało bić. Pogodziłem się ze śmiercią, a teraz byłem pogodzony z ciemną ścieżką, którą kroczyłem. Ale zawsze istnieje kilka rzadkich przypadków, gdy koegzystują ze sobą dobro i zło i czasami nie potrafię rozwikłać, czy podejmuję dobrą, czy złą decyzję. Jak wtedy, gdy zapytałem Novę, czy zostanie moją przyjaciółką. Od bardzo długiego czasu nie miałem żadnych prawdziwych przyjaciół i to z wielu dostatecznych powodów. Ale pomimo tego, że jestem taki popierdolony, z jakiegoś pieprzonego powodu wciąż myślę, że mogę pomóc jej nie wyglądać tak smutno. A kiedy ta chwila mija i zdaję sobie sprawę, że sam ledwie się trzymam, już nie mówiąc o pomaganiu komuś w jego problemach, jest za późno i już jestem z nią w sklepie sportowym na zakupach. Dylan i Delilah wyszli z jednym z kasjerów, by dobić targu i zostawili mnie i Novę, żebyśmy kupili wszystko z listy. Chodzimy w kółko, szukając namiotów i chłodziarek i tych „cienkich długich wichajstrów do kiełbasy”, jak nazwała je Nova. − Cienkie długie wichajstry do kiełbasy? – pytam, wyginając brew, gdy kieruję wózek za róg i czytam to, co jest na liście.

125

− Tak, no wiesz. – Wykonuje ręką dziwny dźgający ruch, jakby próbowała odegrać scenkę pod prysznicem z Psychozy. – Takie metalowe kijki, których używasz, żeby usmażyć kiełbaskę nad ogniem. Powstrzymuję uśmiech. Jest cholernie zbyt urocza dla własnego dobra. – Myślę, że są po prostu nazywane kijkami do kiełbasy. − Poważnie. – Jej twarz wyraźnie wykrzywia się z rozczarowaniem, gdy kurczowo ściska telefon w dłoni. Trzyma się tej rzeczy, odkąd wyszliśmy z domu, jakby się bała, że kiedy go odłoży, zgubi go czy coś. – To całkowity brak kreatywności. Wrzucam śpiwór do wózka. – Taa, twoje imię bardziej mi się od nich podoba. − Mi też – mówi, kierując się do jednej z alejek. Zatrzymuje się, żeby pochylić się nad moim ramieniem i odczytać listę. Jej włosy łaskoczą mój policzek i ten kontakt niemal doprowadza moje ciało do szaleństwa. – O Jezu, koncerty w plenerze muszą być jakąś wielką sprawą czy coś… jest tyle rzeczy, które musimy kupić. − Nigdy na takim nie byłaś? – Zatrzymuję wózek, gdy ona staje przed regałami z latarkami, badając je z rękami na biodrach. Potrząsa głową odchylając się ode mnie. – Nie, dzięki wam to zaliczam3. – Jej twarz natychmiast robi się czerwona, jak tylko to mówi. Milion komentarzy kołacze mi się po głowie, ale decyduję się jej odpuścić. – No tak, lista mówi, że będziemy potrzebować śpiworów, namiotów, lampionów, materaców piankowych i pudełek na jedzenie. Wciąż wyglądając na zażenowaną, wybiera żółtą latarkę z półki. – Może zamiast lampionów weźmiemy latarki. Są tańsze. Wzruszam ramionami i chowam listę do tylnej kieszeni. – Cały ten szajs jest dla Dylana. Ja już mam większość z tego. Robi zdegustowaną minę i odkłada latarkę na półkę. – To lepiej żebyśmy kupili wszystko z listy – mówi z grymasem.

3

Pop this cherry – zaliczyć, ale też w innym znaczeniu stracić dziewictwo ☺

126

− Nie jesteś jego fanką, co? – pytam, znów popychając wózek do przodu. Przybiera przepraszający wyraz twarzy. – Przepraszam, nie chciałam, żeby to zabrzmiało tak chamsko. Przez niego po prostu czuję się nieswojo. − Ja też. − Naprawdę? Potakuję. – Tak, naprawdę. To wydaje się czynić ją szczęśliwszą, a jej krok robi się lekki, gdy przechodzi do następnej alejki. Ma zabawny sposób chodzenia, jakby chciała, żeby wszystkie jej kroki były równe i nie jestem pewien, czy robi to celowo, ale ciągle przestępuje przez szpary w płytkach. Wydawało mi się, że poczułem nutkę zapachu zioła pod jej perfumą, kiedy byliśmy w jej domu i zastanawiam się, czy paliła. Może jest naćpana i dlatego zachowuje się, jakby miała lekko nierówno pod sufitem. Chociaż nie jestem pewien. Ponieważ nie wygląda na mocno naćpaną. I nie ogarniam, dlaczego miałaby palić. Nie wyglądało na to, by była ekspertem, kiedy paliła u mnie w domu. − Nova, nic ci nie jest? – pytam, gdy kontynuuje chodzenie po alejkach, wpatrując się w oznaczenia ponad naszymi głowami. Ze sklepowych głośników leci naprawdę stara piosenka, a jej usta poruszają się do jej słów. Zerka na mnie przez ramię, w świetle jej skóra wygląda na miękką, jej oczy są ciemnoniebieskie, a wargi błyszczące. – Nie, czemu? Spoglądam w dół na jej stopy. – Bo jakoś tak śmiesznie chodzisz. Zatrzymuje się i patrzy na swoje japonki. Na wierzchu stopy ma poszarpaną bliznę. – Taa, stopy trochę mnie bolą. Powoli przysuwam do niej wózek. – No to wskakuj, a ja cię powiozę. − Poważnie? – mówi, wyglądając na zaalarmowaną. − Eee… tak. – Jestem naprawdę zmieszany. Mierzy wzrokiem wózek, a potem mnie, zanim się do niego wdrapuje, moszcząc się wokół pudeł i śpiworów. Wydaje się czuć niewygodnie z podciągniętymi kolanami

127

i brodą spoczywającą na nich, gdy ściska telefon w dłoni. – Tylko go nie rozbij, proszę – mówi. Jej słowa dźgają mnie jak kawałek poszarpanego metalu, a serce pulsuje mi pod szramą, przypominając mi jak się tutaj znalazłem i kim jestem i jak bardzo nie zasługuję na to, aby tu być, na tym świecie, w tym życiu. Z nią.

128

Nova Kiedy mówi mi, żebym wsiadła do wózka, poważnie chyba mam atak serca. Ponieważ chodzę licząc każdy krok, upewniając się, że przechodzę przez wszystkie szczeliny między kafelkami, gdy ze wszystkich sił ściskam kurczowo telefon w dłoni. Kiedy poszłam do swojego pokoju się spakować, zdałam sobie sprawę, jak bardzo moja rutyna zostanie zaburzona. Nie tylko dlatego, że będę otoczona przez chaos i nieład, ale dlatego, że moja poranna praktyka zostanie zrujnowana. Pewnie, że mogłabym odliczać sekundy potrzebne słońcu na wzniesienie się ponad linię wzgórz, ale nie będę mogła wpatrywać się w plik Landona przez zwyczajowe pięć minut, a pomysł nie posiadania takiej możliwości niemal sprawia, że świruję. Próbowałam zabrać komputer, ale Delilah dała mi niezły wykład o tym, że komputery nie są dobrze widziane na koncertach. W panice ściągnęłam plik na swój telefon i teraz nie mogę go wypuścić z rąk, bojąc się, że stracę plik czy coś. I nigdy wcześniej nie byłam w tym sklepie i nie wiem gdzie co jest. Dodatkowo, na ścianach zamontowane są wielkie zwierzęce głowy w chaotycznych, nierównych rzędach, co sprawia, że jestem niespokojna. Potem on daje mi ucieczkę od kontrolowanych kroków, a ja chcę tego i nie chcę w tym samym czasie. Kończę wdrapując się do wózka, ściskając telefon i prosząc go, żeby go nie rozbił. Z jakiegoś powodu to sprawia, że sztywnieje. Następnie popycha wózek do przodu nic nie mówiąc i widzę, że jest zdenerwowany, a nie chcę, żeby taki był. Mój tata mawiał, że jeśli ktoś jest zdenerwowany i nie wiesz dlaczego, powiedz coś przypadkowego, bo to sprawi, że się uśmiechnie. Nigdy nie robiłam tego z Landonem, bo za bardzo bałam się tego, że pomyśli, iż jestem walnięta, no i nieszczególnie lubię przypadkowość. Nie wiem, czy Quinton się uśmiechnie, ale warto spróbować, jeśli to oznacza, że znowu może się uśmiechnąć. − Wiesz, że niedźwiedzie mają krzywe łapy? – mówię i próbuję się nie śmiać, kiedy się na mnie gapi. Wskazuję na jednego z niedźwiedzi na ścianie. – Nie możesz tego stwierdzić, bo jest tam tylko połowa ciała, ale to całkowita prawda. Wpatruje się we mnie tępo, a następnie marszcząc czoło, zaczyna się śmiać. – Proszę, powiedz mi, dlaczego postanowiłaś podzielić się ze mną tym małym faktem.

129

Wzruszam ramionami. – Nie mam pojęcia, ale dzięki temu się uśmiechnąłeś. Potrząsając głową, próbuje odzyskać kontrolę nad swoim uśmiechem, ale ostatecznie ponosi klęskę i szczerząc się, pcha wózek przed siebie. Zaczynamy rozmawiać o muzyce, kiedy załadowujemy wózek wokół mnie wszystkimi rzeczami z listy Dylana. Kiedy docieramy do sekcji z namiotami, Quinton nalega, że musimy wypróbować te z wystawy, żeby wiedzieć, który najlepiej kupić. Więc wstaję, w końcu wkładam telefon do kieszeni, żebym mogła przerzucić nogę przez wózek. Podaje mi rękę i pomaga bezpiecznie zejść na podłogę. Następnie, wciąż trzymając się za ręce, wczołgujemy się do jednego z mniejszych kopulastych namiotów i kładziemy się na plecach. − Co myślisz? – pyta, nasze dłonie są splecione pomiędzy nami. – Czy ten jest warty pierwszego zaliczenia? Zagryzam wargę. Nie mogłam uwierzyć, że to wymknęło się z moich ust i obwiniam za to swoją obecną niezdolność do tworzenia dobrych, spójnych zdań zanim przemówię. – Może, ale myślałam, że to namiot Dylana. − Bo tak jest – mówi. – Tylko byłem ciekaw. − Tego, jakiego rodzaju namioty lubię? − Ogólnie rzeczy, które lubisz. Czeka na mnie, aż powiem, co lubię, ale nie mogę, bo naprawdę nie wiem już, co lubię i czego chcę. Wyłazimy z namiotu i znów zaczynamy włóczyć się po sklepie, próbując zdecydować, który namiot kupić, wciąż trzymając się za ręce z żadnego innego powodu, jak tego, że żadne z nas nie potrafi znaleźć powodu, żeby się puścić. − Podoba mi się ten fioletowy namiot – mówię, gdy zatrzymujemy się w dziale z pudełkami namiotów. Moja wolna ręka spoczywa na kieszeni, przypominając mi, że telefon nadal tam jest—filmik nadal tam jest. Przeczesuje palcami swoje brązowe włosy używając dłoni, którą mnie trzyma, więc mogę poczuć, jak miękkie są jego włosy. – Taa, nie jestem pewien, czy Dylan będzie dość naćpany, by kupić fioletowy namiot.

130

− Taa, masz rację – mówię. Przechyla głowę na bok, kiedy studiuje możliwość wyboru, po czym przymocowuje oczy do moich. – Wiesz co, może mieć namiot taki, jaki mu kupimy, skoro to on zmusił nas do zrobienia za niego zakupów. Chichoczę, kiedy chwyta za fioletowy namiot i wrzuca go do wózka. Uśmiecha się na dźwięk mojego śmiechu i ja również się uśmiecham, kiedy idziemy w kierunku kasy. Z wciąż splecionymi palcami, używamy wolnych rąk, aby wyładować towar na taśmę. To ekstremalnie niezręczne, manewrować wspólnie wózkiem, ale uznaję to za śmieszne i całkiem zabawne, co sprawia, że ciężko jest puścić jego dłoń. − Wiesz co, powinniśmy zrobić z tego grę – mówi, kładąc na taśmie śpiwór. Wyciągam z wózka lampion. – Z czego? Spogląda w dół na nasze złączone dłonie. – Z tego, jak długo możemy to robić. Czuję się trochę winna, że wciąż się trzymamy nawzajem, ale to jest wygodne – znajome i uspokajające – i nie chcę przestawać. – Co dostanie zwycięzca? − No cóż, technicznie rzecz biorąc, oboje będziemy zwycięzcami, ponieważ oboje puścimy się w tym samym czasie. − Słuszna uwaga. Uśmiechając się do siebie, wraca do wyładowywania rzeczy na taśmę i ja robię to samo. Ale im dłużej nasze ręce pozostają złączone, tym bardziej spocona robi się moja dłoń i w końcu pocieszające uczucie opuszcza moje ciało i odsuwam się zauważając, że to moja ręka pierwsza puściła jego.

131

Rozdział 12 28 lipca, 70 dzień wakacji

132

Quinton Nova i ja kończymy w sklepie z rękami przy sobie, prowadząc lekką konwersację, która ani trochę nie daje mi wglądu w to, kim tak naprawdę ona jest w środku. Czasami wydaje się szczęśliwa byciem ze mną, a czasami smutna, i do czasu, gdy wracamy do pola kempingowego, wygląda jakby miała się rozpłakać. Idzie z Delilah do pokoju Dylana i podejrzewam, że będą ćpać. Część mnie chce tam wejść i ją powstrzymać, ale inna część, ta znarkotyzowana, wie, że byłbym jebanym hipokrytą pouczając ją na temat czegoś, co sam robię każdego dnia, więc zamiast tego zostaję na zewnątrz i załadowuję auto. W końcu Nova i Delilah wychodzą na zewnątrz i zaczynają smażyć kiełbaski na zardzewiałym grillu na ganku. Zjadamy je wszyscy, po czym szykujemy się do ruszenia w drogę. Wyjeżdżamy później, niż planowaliśmy. Jest trochę po północy, gdy wciskamy się do Cadillaca Tristana, z naszymi bagażami, namiotami, śpiworami i z całym pozostałym szajsem, które Nova i ja wybraliśmy w sklepie i schowaliśmy do bagażnika. Widać gwiazdy, ale jest trochę pochmurnie, więc wyglądają jak odległe punkty ukryte pod delikatnym welonem. Chciałbym to naszkicować, ponieważ jest to jeden z tych rzadkich widoków, które powinny zostać odtworzone, ale jestem ściśnięty pomiędzy drzwiami, a Novą, która przeszukuje filmiki w swoim telefonie. Tristan prowadzi, a Dylan kazał Delilah siedzieć z tyłu, mimo że powiedziała, że od tego robi jej się niedobrze. Powiedział, że gówno go to obchodzi i naprawdę nie sądzę, by go obchodziło. On chce siedzieć z przodu, gdzie jest przestronniej i może odchylić się do tyłu, żeby trochę się przespać. Nova wybrała miejsce obok mnie i zarówno uwielbiam to i nienawidzę. I naprawdę chcę się przez to naćpać, ale nie będę palił w samochodzie. Nigdy nie ryzykowałbym ich żyć poprzez palenie w pojeździe i sprawienie, że wszyscy, włącznie z kierowcą, naćpaliby się. − Śmierdzi brudnymi skarpetami – zauważa Nova marszcząc nos, gdy przewija filmiki w swoim telefonie. Delilah chichocze obok niej. – To prawdopodobnie stopy Dylana. Śmierdzą. − Zamknij ryj – Dylan rzuca z przedniego siedzenia i wykopuje nogi na deskę rozdzielczą. – Ciągle mam na sobie buty. Nova unosi wzrok z telefonu i osadza go na mnie. – To ty?

133

Kręcę głową ograniczając się do uśmiechu. – Ja też mam na sobie buty. − Ale zawsze masz rozwiązane sznurówki. – Wypowiada to bardziej jak pytanie, niż stwierdzenie. Jej palce owijają się bezpiecznie wokół telefonu i przytula go do piersi. − Bo w ten sposób łatwiej jest je zdjąć – mówię, próbując nie zagłębiać się za bardzo w fakt, że zauważyła we mnie ten drobny szczegół. – I łatwiej założyć. − Och. – Spogląda z powrotem na telefon, ale nie robi nic innego poza wpatrywaniem się w czarny wyświetlacz. − To moje nogi – Tristan przyznaje bezwstydnie, kiedy skręca samochód na odludną autostradę. – Ale skoro utknąłem jako kierowca, to wy wszyscy będziecie musieli po prostu sobie z tym poradzić, bo mam zamiar czuć się wygodnie. − Nikt nie kazał ci prowadzić – mówi Dylan uchylając okno, żeby zapalić. – Sam chciałeś. − Bo nikt inny nie zaproponował – ripostuje, włączając długie światła. Droga przed nami jest oświetlona, każdy załom i zakręt, i każde pojedyncze drzewo. Nie ma nikogo na drodze i to sprawia, że jestem pełny obaw. To nie tak, że od czasu wypadku nie siedziałem w samochodzie, ale zazwyczaj jestem na haju, kiedy mam wsiąść do auta. Nie miałem czasu zapalić przed wyjazdem, a teraz nie ma mowy, żebym zapalił w samochodzie, kiedy są tu inni ludzie. Bycie trzeźwym w samochodzie boleśnie zmusza mnie do myślenia o wypadku i jak w mgnieniu oka wszyscy możemy zginąć. Nova wypuszcza wyczerpane westchnienie, kiedy odkłada telefon na siedzenie pomiędzy sobą i Delilah. – Powinniśmy zagrać w grę – mówi. − Na przykład w butelkę – sugeruje Tristan, uśmiechając się do niej w lusterku wstecznym. Nova marszczy brwi spuszczając głowę, kosmyki włosów osłaniają jej twarz. – Nie, na przykład w szpiega czy coś takiego. − To najgłupsza gra w historii – Dylan rzuca z przedniego siedzenia. Jego głowa opada na zagłówek, a ręka spoczywa na oknie, więc popiół z papierosa może swobodnie wylatywać na zewnątrz. Ostatnio był dość humorzasty –

134

cóż, kapryśniejszy niż normalnie – co oznacza, że prawdopodobnie ma zjazd po czymś znacznie ostrzejszym niż trawka. Delilah odpina swój bas bezpieczeństwa, przez co mój żołądek robi salto, gdy przesuwa się do przodu w fotelu i masuje kark Dylana. – Spokojnie, kochanie – mówi, poruszając palcami w okręgach wzdłuż jego szyi. – Spróbuj trochę się zdrzemnąć. Dylan mamrocze coś, gdy zaciąga się papierosem. – Co za pierdolenie. Odwracam uwagę od nich do Novy, bo patrzenie na nią odrobinę uspokaja moje serce, zwłaszcza że ma zapięte pasy. To daje mi poczucie spokoju, mimo że nie zapiąłem swoich pasów. − Jak tam twoja twarz? – pytam ją, obserwując jej zaogniony policzek. Wydyma dolną wargę, gdy zasłania policzek dłonią. – Myślę, że będzie siniak, nawet pomimo tego, że przyłożyłeś mi lód. − Lód był na opuchliznę. – Opieram się pokusie przyłożenia dłoni do jej policzka, bo muszę przestać dotykać ją tak często. – I prawdopodobnie będzie siniak, ale i tak w końcu zejdzie. − Wiem – odpowiada zniechęcona. – Ale to boli i potrzebuję odwrócenia uwagi. Dlatego chciałam zagrać w grę. Cóż, to i fakt, że zawsze graliśmy w to z tatą, kiedy jeździliśmy na wycieczki. – Wciąga wargę między zęby, wyglądając smutniej niż ktoś, komu właśnie zdechł pies. – Przepraszam, pewnie brzmię przez to jak jakiś mały dzieciak, prawda? − Nie, brzmisz przez to jak ktoś, kto tęskni za swoim tatą. – Wyglądam przez okno na wysokie drzewa i ogrodzenie wzdłuż drogi, myśląc o moim tacie w domu, całkiem samym, żyjącym w miejscu przepełnionym wspomnieniami o mamie. – Widzę coś zielonego – mówię. Czekam na Novę, aż coś powie, ale kiedy tego nie robi, odwracam do niej głowę. – Co? Teraz nie chcesz grać? Wyraz jej twarzy jest nieczytelny. – Nie, tylko nie sądziłam, że ktokolwiek faktycznie będzie chciał ze mną zagrać. Wzruszam ramionami. – Co mogę powiedzieć? Zgaduję, że jestem naiwniakiem przez te twoje oczy szczeniaczka… - Gdy tylko to się wymyka, chcę to cofnąć. To nie jest coś przyjacielskiego do powiedzenia. To zalotne, takie później-spróbuję-cięprzelecieć. A ja nie powinienem z nią flirtować, ani myśleć o pieprzeniu jej. Plus,

135

Tristan jest w aucie, a ostatnią rzeczą, jakiej chcę, to go wkurwić, zwłaszcza po tym, jak miły był dla mnie, zważając na okoliczności. Po minie Novy stwierdzam, iż ona wie, że z nią flirtuję i gryzę się w język, zastanawiając się, co wyjdzie z jej ust. − Trawa – domyśla się beztrosko, odpuszczając mi. Krzywię się, zawiedziony jej odpowiedzią. – Poważnie to jest twoje przypuszczenie? − No co. – Niewinnie trzepocze na mnie rzęsami. – Jest zielona. − Nova. – Kręcę głową udając, że jestem totalnie niezadowolony z jej odpowiedzi. – Twój brak kreatywności jest alarmująco niepokojący. − Cóż, nie wszyscy jesteśmy artystami – ripostuje. – Ale jeśli myślisz, że jesteś taki kreatywny, to zobaczmy jaki jesteś dobry. – Bębni palcami po brodzie, gdy spogląda na las po obu stronach drogi. – Widzę coś… zielonego. – Uśmiecha się do mnie, rozbawiona sama sobą, co sprawia, że w tej chwili jest całkowicie i niezaprzeczalnie najwspanialszą osobą, jaka kiedykolwiek istniała, przynajmniej w moim przekonaniu. − Czy ty mnie skopiowałaś? – pytam wyginając brwi. Przesadnie dociska dłoń do serca. – No co ty. Jak bym mogła, skoro nawet nie wiem, jaka była odpowiedź? − Taa… Zgaduję… - Skupiam się na niej, udając jakbym próbował odczytać jej myśli i to wprawia ją w zakłopotanie. Utrzymując bezstronny wyraz twarzy, daję jej odpowiedź, której nigdy by się nie spodziewała. – Że to twoje oczy. Wskazuje na mnie palcem, uśmiechając się. – Moje oczy są niebieskie. Chociaż mój umysł jest oporny, unoszę rękę i dotykam koniuszkami palców jej skroni. – Tak naprawdę, to są niebieskie z małymi plamkami zieleni w nich. To jedna z pierwszych rzeczy, które w tobie zauważyłem. Zaciska wargi razem tak mocno, że skóra wokół nich robi się sina. – Naprawdę? Kiwam głową, poczucie winy mnie wyniszcza i chcę cofnąć wszystko, co jej kiedykolwiek powiedziałem. Ale jak już z doświadczenia wiem za dobrze, nie można

136

tak po prostu cofnąć czegoś. Decyzje, które podejmujemy od momentu, w którym definitywnie je wykonujemy, pozostają z nami na zawsze. Jak decyzja wzięcia odpowiedzialności za bycie kierowcą w nocy, co może nie wydawać się wielką sprawą, ale w moim przypadku, to drastycznie zmieniło moje życie na zawsze. − Och do diabła – Delilah oświadcza, wciąż masując kark Dylana. – Wy dwoje jesteście zajebiście uroczy. Kolor odpływa z twarzy Novy i obraca się w fotelu, odwracając ode mnie wzrok, opadając z powrotem na siedzeniu. Gdybym nie dowiedział się o jej przeszłości, zapytałbym dlaczego to zrobiła, ale teraz kiedy wiem, rozumiem, przynajmniej do pewnego stopnia. Odwracam się w swoim siedzeniu, krzyżuję ręce na piersi i samochód pogrąża się w ciszy. Nova bawi się bransoletkami na nadgarstku, które nosi, by ukryć bliznę. Opuszczam dłonie na nogi i bębnię palcami po kolanie przypominając sobie, jak się czułem po pogrzebie Lexi, mimo że nigdy na niego nie dotarłem. Ale myśl, że odeszła, zagrzebana w ziemi, sprawiała, że czułem się bezsilny i miałem ogromną potrzebę odrzucenia wszystkiego. Czy tak czuła się Nova po śmierci swojego chłopaka? Nawet nie wiedząc, co wyprawiam, przesuwam ręką po siedzeniu do kolan Novy. Wzdryga się na początkowy kontakt i niemal oczekuję od niej, że się odsunie. Ale ona pozostaje nieruchoma i owijam palce wokół jej nadgarstka, przyciskając je do małej, wypukłej linii na jej skórze, tuż pod bransoletkami. Opiera głowę z powrotem o siedzenie, rytm jej serca przyspiesza, nim powraca do stałego, konsekwentnego bicia. Uczucie to mnie uspokaja, bo przypomina mi, że na świecie jest życie i że serce ciągle bije nawet po tym, jak zostanie złamane.

137

Nova − Nie mogę uwierzyć, że mi je kupiłeś – mówię, z niedowierzaniem patrząc na zestaw różowych bębnów przede mną. Landon i ja jesteśmy w moim garażu, drzwi są zamknięte, by zablokować zimne powietrze, śnieg i świat zewnętrzny. Są moje urodziny i przyszłam z nim tutaj myśląc, że ma zamiar gdzieś ze mną pojechać, ale zamiast tego są tutaj te wspaniałe, dziewczyńskie bębny. − Podobają ci się? – pyta, ramiona ma skrzyżowane na piersi. Wygląda na naprawdę zmartwionego, jakbym faktycznie miała znienawidzić fakt otrzymania różowych bębnów. Rozkładam ramiona na boki. – Oczywiście. To różowe bębny. Przelotny uśmiech przemyka przez jego twarz i przez chwilę brąz w jego oczach wygląda niemal na złoty. – To dobrze, bo martwiłem się, że ci się nie spodobają. Składam dłonie, krążąc wokół bębnów i skacząc z podekscytowania. – Dlaczego? Wiesz, że zawsze chciałam mieć własny zestaw. To takie denerwujące używać szkolnego, zwłaszcza kiedy wszyscy faceci myślą, że to męski instrument i że nie powinnam z nimi grać. − Są po prostu zazdrośni. – Opada na krzesło kempingowe przy schodkach. Włosy ma wilgotne od spaceru do mojego domu podczas burzy śnieżnej, a jego policzki są trochę zaróżowione od zimna. Ma na sobie czarną kurtkę z kapturem i podwiniętymi do góry rękawami, a wokół spodu jego dżinsów widnieje pierścień z mętnej wody. – No dalej, Nova Reed, pokaż, co potrafisz. Siadam na stołku i podnoszę pałeczki. – Ale ty już wiesz, co potrafię. Słyszałeś jak gram jakieś tysiąc razy. − Tak, dla zatłoczonego pomieszczenia. – Rozluźnia się w krześle. – Ale chcę, żebyś zagrała tylko dla mnie. Przez chwilę nie mogę złapać powietrza. – Co chcesz, żebym zagrała? Wzrusza ramionami. – Co tylko chcesz. Ale spraw, żeby to miało jakieś znaczenie.

138

Nienawidzę, kiedy tak mówi, ponieważ jest osobą, która zawsze spogląda na rzeczy głębiej, niż normalna osoba, tak jak ja. Wyszukuję w myślach idealnej piosenki, ale każda z nich ma wadę, jest za szybka albo za wolna, albo nie potrafię jeszcze jej zagrać tak dobrze, jakbym chciała. W końcu decyduję się zagrać po prostu swoją piosenkę, tę, której nie byłam w stanie wyrzucić z głowy od dnia, w którym po raz pierwszy mnie pocałował. − Dobra, mam jedną, ale musisz obiecać, że nie będziesz się ze mnie śmiał. − Dlaczego miałbym się śmiać? − Bo to ja ją wymyśliłam – mówię. – I pewnie nie jest zbyt dobra. − Mam pewność, że jest – zapewnia mnie. – Poza tym, nigdy bym się z ciebie nie śmiał. – Już nie żartuje, i tak bardzo go za to kocham. Chcę powiedzieć mu tu i teraz, że go kocham, mimo że wiem to już od jakiegoś czasu, ale jak zawsze, tchórzę. Wzdychając do siebie, unoszę pałeczki nad głowę udając, że mam zamiar przywalić nimi i narobić dużo hałasu, ale kiedy dotykam nimi bębnów, uderzam miękko, ale ze znaczeniem i celem. Zaczynam grać piosenkę, wciągając się w nią coraz bardziej, im dłużej to trwa. W pewnym momencie zamykam oczy i pozwalam moim dłoniom przodować, zatracając się w rytmie, zostając zmieciona do innego świata, kiedy wymyślam słowa w głowie i szepczę je pod nosem. Gdybym nie wiedziała lepiej, przysięgłabym, że umarłam na chwilę i spokojnie opuściłam swoje ciało. Ale wtedy piosenka się kończy i chwila spokoju odpływa i zastępuje ją nerwowość. Otwieram oczy i zdaję sobie sprawę, że krzesełko kempingowe jest puste. Spoglądam na lewo, potem na prawo, panikując, że nigdzie go nie widzę. − Była aż taka zła? – zastanawiam się na głos, krzywiąc się na pałeczki w mojej dłoni. − Nie, była idealna. – Dźwięk jego głosu tuż nad moim ramieniem sprawia, że podskakuję. Odwracam się na stołku, upuszczam pałeczki i przykładam dłoń do galopującego serca. – Cholera, przestraszyłeś mnie.

139

Nie śmieje się ze mnie, ale również się nie uśmiecha. Zwyczajnie studiuje mnie z zakłopotanym, nieco zdumionym wyrazem twarzy. – To było piękne – mówi ostatecznie i śledzi palcem linię mojej kości policzkowej. – Wszystkiego najlepszego, Nova – szepcze. Moje powieki zamykają się trzepocząc, gdy jego dłoń wędruje w dół mojej szczęki do szyi i kołnierzyka mojej koszuli. Odsuwa go trochę w dół i wsuwa palec do mojego stanika, gdy kładzie mnie na perkusji. Moja głowa uderza w talerz, ale jestem zbyt pochłonięta jego kciukiem drażniącym mój sutek, by przejmować się dzwonieniem w moich uszach. Przysuwa usta do moich. – Nova8 Ja8 - Walczy, by coś powiedzieć i zmuszam się do otwarcia oczu, pomimo protestów mojego ciała. Nasze spojrzenia się krzyżują i przez chwilę myślę, że zamierza ze mną zerwać, bo wygląda na przerażonego, skonfliktowanego i kompletnie rozdartego wewnętrznie. − Kocham cię – szepcze. Przysięgam na Boga, że czas się zatrzymał. − Ja też cię kocham – mówię bez żadnego wahania. Zaczyna się uśmiechać, ale to szybko mija, a wtedy jego usta łączą się z moimi. Całuje mnie, pieści moje ciało, spija mnie, dopóki moja głowa nie robi się tak słaba, że ledwie pamiętam swoje imię. To idealne urodziny. Takie, które wiem, że zapamiętam na wieki, ponieważ chłopak, z którym chcę być na zawsze w końcu powiedział, że mnie kocha. Kiedy otwieram oczy, samochód stoi w miejscu, a ja leżę na tylnych siedzeniach z kawałkiem kartki na czole.

Drogi Śpioszku, Kiedy już obudzisz swój leniwy tyłek, spotkaj się z nami na polu namiotowym. Delilah

140

Kręcąc głową, zgniatam notatkę w kulkę i chowam w kieszeni. Samochód jest zaparkowany na obrzeżach polnej drogi, która przepełniona jest ludźmi biegnącymi w stronę masywnej sceny ustawionej blisko linii lasu. Są na niej bębny, wzmacniacze i wszystkie inne instrumenty, na których moje serce skrycie pragnie zagrać, a także oświetlenie zamontowane na jej froncie. Słońce jest odurzająco ciepłe, skórzane siedzenia pode mną są gorące, a tył moich nóg klejący. W aucie nie ma nikogo poza mną, a drzwi są zablokowane. Już jest tak wiele złych rzeczy w byciu tutaj, jak widok perkusji na scenie, fakt, że przegapiłam odliczanie przy wschodzie słońca, a także fakt, że budzę się na tylnym siedzeniu auta, którym jechałam tylko raz. Tak dużo obcości i moje serce już przyspiesza, waląc w moją klatkę piersiową w niepokojących uderzeniach i zaczynam brać głębsze oddechy, kiedy dążę do hiperwentylacji. Nie wiem, co wydarzy się dalej, czy stracę kontrolę, będę za dużo myśleć o Landonie, spanikuję i zrobię coś irracjonalnego. Jest tylko jedna rzecz, która być może potrafi z powrotem sprowadzić mnie na odpowiedni tor. Wyciągam telefon i otwieram plik, jego widok powoli uspokaja rytm mojego serca i stopniowo mój oddech wraca do normy. Im dłużej na niego patrzę, tym spokojniejsza się staję i znów odczuwam tę pokusę odtworzenia go, umysł szepcze do mnie, że jeśli to zrobię ujrzę go ponownie. Uzyskam zrozumienie. Nie robię tego jednak i kiedy pięć minut mija, wyłączam telefon, ponieważ bateria jest wyczerpana do połowy. Przesuwając się na brzeg siedzenia chowam telefon w kieszeni, odblokowuję drzwi i wydostaję się z samochodu. Prostuję nogi i zdejmuję gumkę z włosów i przeczesuję ich plątaninę, gdy rozpoczynam wędrówkę wzdłuż pola. Atmosfera jest żywiołowa i nabuzowana podnieceniem i zaczynam liczyć kroki, gdy obracam się bokiem i manewruję pomiędzy grupkami ludzi palącymi papierosy i pijącymi piwo. Nie mam pojęcia, gdzie znajduje się pole namiotowe, albo czy tu w ogóle jest coś takiego. Czterdzieści osiem… czterdzieści dziewięć… pięćdziesiąt… Głowa mnie boli. Powietrze jest ostre i lepkie i pachnie potem, papierosami i ziołem. Zatrzymuję się w małej luce w tłumie, odwracam się w koło, próbując znaleźć swoje obozowisko. Pięćdziesiąt siedem… pięćdziesiąt osiem… pięćdziesiąt dziewięć…

141

Moje serce pulsuje i przykładam dłoń do czoła, próbując dostrzec coś znajomego. Atmosfera już wydaje się być zbyt przytłaczająca, a jestem poza autem całe trzy minuty. To jest dokładnie to, czego się obawiałam. Wiedziałam, że tak będzie, że będę przytłoczona ludźmi oraz faktem, że nie mam pojęcia, co zdarzy się w kolejnej sekundzie. Mój umysł zaczyna pędzić i wyrywać się do myśli o mnie i Landonie na koncertach, słuchających, śpiewających razem, całujących się… − Hej. – Dźwięk głosu Quintona owija się wokół mnie i kładzie kres mojemu liczącemu, psychicznemu szaleństwu. To najbardziej niesamowita rzecz, jakiej kiedykolwiek doświadczyłam i chcę się tego chwycić wszystkim, co w sobie mam. Gdy jego dłonie muskają moje usta, moje ciało uspokaja się jeszcze bardziej i pojawia się we mnie dziwna cisza, taka, którą potrafiłam wydobyć z siebie tylko za pomocą marihuany. Ręka opada mi z czoła, kiedy się odwracam i przekrzywiam szyję, by na niego spojrzeć. Wokół oczu ma czerwone pierścienie, ale nie od ćpania, ale z wyczerpania, a kilka kosmyków jego brązowych włosów sterczy mu z boku głowy. W ręku trzyma do połowy wypite piwo, a z przedniej kieszonki jego koszulki odstaje paczka papierosów. − Wyglądasz na zmęczonego – wołam ponad głosami ludzi wokół nas. − Jestem kurewsko wyczerpany – przyznaje, nachylając się do mojego ucha. Oddech pachnie mu piwem. Zakłada mi kosmyk włosów za ucho. – Nie lubię przejażdżek samochodowych… I nie mogę spać, kiedy jestem w aucie. Przykładam usta do jego ucha, próbując nie wdychać jego zapachu, ale jest to niemożliwe. – W takim razie powinieneś iść się zdrzemnąć, czy coś. Kręcąc głową odsuwa się o krok i wskazuje gestem wokół nas. – I przegapić całą tę zabawę? Krzywię się na tłum, związując włosy w bezpieczny koński ogon, pozostawiając kilka kosmyków okalających moją twarz. Sięgam po wiśniową pomadkę, którą noszę w tylnej kieszeni. – Jest naprawdę głośno – komentuję i przesuwam pomadką po ustach. Obserwuje mnie przez przymknięte powieki, ale zwalam to na słońce. − To jest koncert, Nova. – Jego język wysuwa się spomiędzy ust, by zwilżyć wargi, po czym odchyla głowę do tyłu i bierze łyk piwa, jego mięśnie szyjne poruszają się, gdy przełyka. – Powinno być dużo zgiełku i chaosu.

142

Wsadzam pomadkę z powrotem do kieszeni i owijam się ramionami, chowając łokcie, kiedy przechodzi obok nas grupka facetów. – To kiedy ma zacząć grać muzyka? Bo myślę, że kiedy już zacznie, to lepiej to zniosę. − To nie ma żadnego sensu. Muzyka jest bardziej hałaśliwa. – Podnosi rękę, żeby podrapać się po czole. Obserwując jego poruszające się palce przypominam sobie, jak dotykał mojej blizny – albo mojego tętna – w aucie. Jeszcze nie rozkminiłam którego, i nie jestem pewna, co jest lepsze. Obojętnie, czy dotykał mojej blizny, która wyraźnie oddaje to, co zrobiłam na podłodze w łazience, czy wyczuwał mój puls, co wydaje się intymne, mimo że nie cierpię tego przyznawać, to było piękne – no bo, poważnie, kto tak robi? Kto wyczuwa rytm uderzeń serca drugiej osoby, jakby to było ważne? − Muzyka mnie uspokaja, zwłaszcza piosenki, które znam – mówię mu stając na palcach i nachylając się ku niemu, żebym nie musiała krzyczeć przez zgiełk tłumu. – I ona mnie uciszy. – Może. Tak długo, jak nie połączę piosenki z Landonem. Jego czoło marszczy się, jakby głęboko nad czymś rozmyślał, ale mówi jedynie: - Chodź. – Następnie zarzuca rękę na moje ramiona i przyciąga mnie bliżej siebie manewrując przez tłum, kierując mnie ze sobą. Otaczam go ręką w pasie, gdy dym wije się wokół nas. − Och, a tak przy okazji – mówi, obracając nas bokiem, by przedostać się pomiędzy dwoma zaparkowanymi blisko siebie autami. – Dylan był zajebiście wkurwiony o fioletowy namiot. – Uśmiecha się, zadowolony. Też się uśmiecham, dopasowując swój krok do jego i gdzieś po drodze tracę rachubę, ile ich już zrobiłam. Nie zdaję sobie z tego sprawy, dopóki nie docieramy do pola namiotowego, które w zasadzie jest gromadą namiotów rozstawionych w przypadkowych miejscach, z krzesłami i chłodziarkami w pobliżu, całkowicie niezorganizowanym i kompletnym dla mnie koszmarem. Przywieram do niego ciaśniej, wdychając jego zapach, gdy wchodzimy w morze namiotów, nagle świadoma, jak przejrzysta jest moja głowa i jak bardzo nie chcę go puścić. Nie jestem pewna, co zrobić z tą rewelacją. Uciekać? Objąć ją? Płakać? Wciąż uparcie trzymam się Quintona, gdy Dylan i Delilah wymykają się ze swojego fioletowego, dwuosobowego kopulastego namiotu. Kolejny, trochę większy namiot stoi z boku, a Tristan stara się ustawić wszystkie słupki prawidłowo, żeby go wyprostować.

143

Cała trójka zauważa nas jednocześnie. Wszyscy wyglądają, jakby chcieli zrobić jakąś uwagę o nas przytulających się do siebie; Delilah prawdopodobnie będzie bezczelna, Dylan chamski – a Tristan, sądząc po jego minie, mógłby rzucić coś bezlitosnego. Ale jakoś udaje im się kontrolować. Myślę o odsunięciu się od Quintona, ale nie wydaję się móc nakazać swoim stopom współpracować. − Więc kto wchodzi w mały biznes? – pyta Dylan, zdejmując kraciastą marynarkę. Zwija ją w kulkę i wrzuca do namiotu, podczas gdy Delilah idzie w stronę czerwonej chłodziarki, która stoi pomiędzy namiotami. − Myślałem, że uznajemy to ściśle jako zabawę – mówi Tristan mrużąc oczy, gdy wciąga słupek w tkaninę namiotu. – Co to za biznes? Delilah wraca do Dylana i podaje mu piwo. – Tak, mówiłeś, że to tylko zabawa. − Powiedziałem, że to może być zabawa dla ciebie. – Szczypie ją w tyłek i zdejmuje kapsel z butelki. – Ja muszę pracować. Nie jestem aż taka naiwna, by nie wiedzieć, czym się zajmuje – wiedziałam, że to ta sama rzecz, którą robili na tyłach sklepu sportowego, mimo że nikt nic mi nie powiedział. To czyni mnie bardzo świadomą środowiska, w jakim się znajduję, ale nie troszczę się o to. Przez cały czas się wszystkim przejmowałam, po czym straciłam coś, na czym najbardziej mi zależało, i wyglądało to tak, jakby wszystko straciło znaczenie, albo było nieznaczące. Mój policzek przyciska się do piersi Quintona, a jego serce uderza szybko wewnątrz jego klatki piersiowej, jakby również był niespokojny. – Chyba po prostu się zrelaksuję – mówi, obchodząc krzesło i kierując się do chłodziarki z ramieniem nadal owiniętym wokół mnie. Poruszam nogami razem z nim. – To była kurewsko długa droga. − To były cztery godziny - Tristan krzywi się, zginając słupek do ziemi. Ma ściągniętą koszulkę. Jego tors lśni od potu, a dżinsy wiszą mu nisko na biodrach. – Poza tym, wszystko, co twój głupi tyłek musiał robić, to siedzieć na tylnym siedzeniu. – Jego głos opada do pomruku, gdy wbija słupek w ziemię. – Ale z drugiej strony, wiemy jak wspaniale jest posadzić cię za kółkiem. Czuję jak uderzenie paniki gwałtownie przepływa przez ciało Quintona, a każdy mięsień w jego ciele napina się i wyszarpuje ode mnie swoją rękę. Nikt nie

144

wypowiada ani słowa, nikt nie wymienia spojrzeń. Quinton po prostu odchodzi pospiesznie z pustym wyrazem twarzy, a chwilę później znika wśród tłumu. Zostaję tam ze szczęką zwisającą do kolan i impulsem, by za nim pobiec, zastanawiając się, dokąd uciekł. Powinnam za nim pójść. Nie pozwolić mu odejść. Ale po raz kolejny po prostu tam stoję, nie robiąc nic. Odwracam się do Tristana i bez chwili zastanowienia mówię: - Dlaczego to powiedziałeś? Tristan unika patrzenia mi w oczy, trzymając głowę pochyloną. – Jeśli chcesz wiedzieć, to idź za Quintonem. Wy dwoje wydajecie się tak dobrze zaprzyjaźnieni. Wpatruję się w niego z niedowierzaniem, próbując zrozumieć, co do cholery jest grane. Dlaczego Tristan miałby powiedzieć coś takiego? Czy Quinton uczestniczył w wypadku czy coś takiego? Delilah podchodzi do mnie i splata swoje ramię z moim, szarpiąc moją rękę i odciągając z dala od wpatrywania się w Tristana. Ma na sobie biały bezrękawnik, którego dół związała tak, że widać jej brzuch. Jej szorty są rozdarte na przedzie, a kasztanowe włosy są roztrzepanym koczkiem na czubku głowy. – No to może ja i Nova pójdziemy wydębić trochę butelek wody od kogoś, skoro wy osły stwierdziliście, że zabranie jej ze sobą nie jest konieczne – mówi. Dylan siada na chłodziarce i krzyżuje przed sobą nogi, popijając piwo z butelki. – Po to jest piwo. − I właśnie to powoduje odwodnienie – Delilah rzuca kręcąc głową. – Pieprzeni idioci – mamrocze, ciągnąc mnie ze sobą, gdy maszeruje w stronę tłumu. Ale ja nie chcę z nią iść. Chcę odszukać Quintona i dowiedzieć się, co jest nie tak. Właśnie to chcę – potrzebuję – zrobić, czego nie zrobiłam niezliczoną ilość razy z Landonem. Przez głowę przepływa mi milion myśli na minutę, gdy docieramy do krawędzi ścieśniającego się tłumu i zaczynam brnąć w kierunku paniki. Ponieważ nigdzie nie widzę Quintona. W tej chwili nic nie widzę i to mnie kurewsko przeraża. Wysuwam rękę spod ramienia Delilah i wyrywam za Quintonem. – Później się złapiemy – wołam, machając.

145

− Hej, gdzie ty do diabła idziesz! – Dźwięk głosu Delilah uderza w moje plecy i rzucam się sprintem przed siebie, zanim mój umysł zdecyduje się zawrócić. Spycham ludzi ze swojej drogi, gdy śpieszę przez tłum wiedząc, że szanse na odnalezienie go są bardzo małe. Ale muszę spróbować, bo w przeciwnym razie może się skończyć na tym, że będę żałować. Na zawsze.

146

Quinton Przepycham się przez tłum, moje myśli pędzą z prędkością miliona mil na minutę, gdy boleśnie przypomniano mi o tym kim jestem i co zrobiłem. Muszę stąd uciekać – od Novy. Od wszystkich. Na nic z tego nie zasługuję. Nie zasługuję kompletnie na nic. To tak jakby w jednej chwili wszystko było w porządku, a w następnej pojawia się kilka szczerze wymamrotanych słów i nagle przypominam sobie, kim jestem. Tristan miał pełne prawo powiedzieć to, co powiedział. Zabiłem jego siostrę – to moja wina, że już jej więcej nie zobaczy. To wszystko moja wina. Ale trochę mnie wkurwiło, że powiedział to tylko dlatego, bo miałem ramię owinięte wokół Novy. Czuje do niej miętę i wiem, że powinienem się usunąć i pozwolić mu ją mieć – lepiej by jej było z nim. Tak jakby, w każdym razie. Szczerze, to byłoby jej lepiej ze starą wersją mnie, tą, która chciała iść na studia, otworzyć studio sztuki, malować i robić zdjęcia, a w końcu założyć rodzinę. To był nudny plan, ale tego właśnie chciałem, jednak wszystko zostało wymazane tamtego dnia i teraz jestem tutaj, wałęsając się po świecie bez żadnego celu, czekając aż znowu dobiegnie końca. Włóczę się wokół tłumu chyba przez wieczność, pogrążony w myślach, na granicy płaczu, gdy przeszłość wbija się w moje wnętrzności i sprawia, że czuję się jakbym krwawił, zupełnie tak jak wtedy na poboczu drogi po wypadku. Gdyby to potrwało choć odrobinę dłużej, gdyby karetka jechała choć odrobinę wolniej, to może nie byliby w stanie mnie odratować. Wtedy nie musiałbym tu być na tym świecie, żyjąc pieprzonym życiem, którego nie chcę. Pogodziłem się z tym, kiedy leżałem tamtej nocy obok Lexi, ale wtedy mój spokój został mi odebrany, gdy z powrotem przywrócili mnie do życia. I teraz żyję z poczuciem winy za ich śmierć, rozkładającą się obok mnie, jakbym został pogrzebany w ziemi razem z nimi, ale nie jestem. Choć może właśnie na to zasługuję. Kiedy łzy zaczynają wypływać, zaciągam się głęboko papierosem z niewielkim dodatkiem zioła, próbując przestać płakać. To dyskretny sposób na to, by palić przy ludziach, chociaż jestem całkiem pewny, że nikogo tutaj nie obchodzi, co kto pali. Kiedy wpadam na Delilah i Dylana, Delilah zaczyna mnie opieprzać, mówiąc, że powinienem być ostrożny przy Novie, ponieważ ona jest krucha.

147

− Nie zrań jej – mówi, wbijając palec w moją klatkę piersiową tak mocno, że aż boli. – Mówię poważnie. Wiele przeszła, wiesz. Mam na myśli, że jej chłopak popełnił samobójstwo, na miłość boską. Jej oczy wychodzą z orbit i jestem prawie pewny, że pomieszało jej się w głowie. Nigdy nie widziałem, żeby faktycznie działo się to z nią, ale kilka razy zauważyłem, jak Dylan naćpał się tak bardzo jak to tylko możliwe, a potem nagle wpadał w dół, wściekły na cały świat. Tak naprawdę to znałem gościa, który brał sporo amfetaminy i właśnie tak się zachowywał przez cały czas. Ale on również żył w szopie na podwórku swoich rodziców, nie miał pracy ani zębów i często uwielbiał rozmawiać o spiskach. Nie rozumiem, dlaczego dziewczyna taka jak Delilah miałaby to robić. Jest piękna i wydaje się w miarę inteligentna. Przed czym się ukrywa? Czy może to tylko wpływ Dylana? Ale nie pytam i mówię to, co chce usłyszeć. – Zatroszczę się o nią. Obiecuję. – Obiecaj. Obiecaj. Obiecaj mi. Łzy znów budują się w moich oczach. Składam obietnicę dla Novy i łamię obietnicę daną Lexi i część mnie chce złamać tę obietnicę. Dylan daje mi uścisk, bo jest naćpany i prawdopodobnie nie ma pojęcia co robi, albo gdzie w ogóle jest i powstrzymuję się od chęci uderzenia go w twarz. Potem mnie zostawiają trzymając się za ręce i rozmawiając z prędkością światła. I stoję tam w środku tłumu, ze swoimi myślami i poczuciem winy, otoczony ludźmi, ale w jakiś sposób czując się zupełnie samotny.

148

Nova Nigdzie nie mogę go znaleźć i to pcha mnie w kierunku ataku paniki. Ciągle myślę o tym, na jakiego zasmuconego wyglądał, kiedy poszedł – jak zawsze smutno wyglądał. Biegnę i biegnę głębiej w tłum, nawet kiedy głos wydobywa się z głośników i wtóruje mu brzęk gitar. Wtedy zespół otwierający zaczyna grać, a pole zalewa muzyka, pot i entuzjazm, wraz z oczarowującym zapachem dymu. Zatrzymuję się w środku z ręką na głowie, próbując trzymać się rzeczywistości i obmyślić drogę wyjściową, przeszukując ziemię i niebo za czymś do policzenia, ale niczego nie mogę znaleźć.

− Złap mnie za rękę – Landon krzyczy ponad muzyką, gdy wyciąga do mnie dłoń. Ale ja się waham, rozglądając się po ludziach mających odlot, naćpanych muzyką. – Nova. – Jego głos przyciąga mnie z powrotem do niego. – Nie pozwolę, żeby coś ci się stało. Umieszczam swoje palce w jego, a on ciągnie mnie za rękę sterując mną przed sobą, żeby mógł iść za mną z rękoma bezpiecznie na moich biodrach. Zespół, który teraz gra, zazwyczaj jest ostry, ale teraz gra jedną ze swoich lżejszych, namiętniejszych piosenek. Znajdujemy się w kopulastym budynku, ale kiedy stoję wśród tłumu, słuchając ich słów i obserwując, jak wylewają swoje serca na scenie, nie mogę nic poradzić na chęć znalezienia się na zewnątrz, pod migoczącymi gwiazdami, ponieważ to zwiększyłoby magiczne uczucie budujące się we mnie. − Dobrze się bawisz? – Landon szepcze mi do ucha, jego oddech jest wilgotny przy mojej skórze. Kiwam głową, po czym zdając sobie sprawę z tego, że zamknęłam oczy, otwieram je. – Tak – mówię, odchylając głowę do tyłu, by móc spojrzeć mu w oczy. – A ty? Potakuje z cieniem uśmiechu na ustach. – Ja też. Jesteś jedyną osobą, z którą dobrze się bawię, gdy jestem trzeźwy. – Mówi to jak żart, ale prześladująca pustka w jego oczach sprawia, że zastanawiam się, czy nie kłamie.

149

Obracam się i oplatam rękami jego szyję. – Dlaczego? Co takiego jest we mnie? − Ciągle próbuję się tego dowiedzieć – mówi, z ręką na dole moich pleców i zmarszczonym czołem. To sprawia, że czuję się mała, brzydka i nieistotna dla niego. Robię wydech i zabieram ręce, bo mam zamiar się rozpłakać. Ale on przyciąga mnie bliżej, kręcąc głową. − Nie, nie o to mi chodziło, Nova – nalega. – Tak naprawdę to wyszło bardzo źle. Z trudem przełykam duszącą gulę w gardle. – No to o co ci chodziło? Patrząc w dół na mnie, głaszcze kciukiem moją kość policzkową. – Nie jestem pewien. – Wpatruje się w moje oczy, jakby próbował odczytać swoje własne myśli ze swojego odbicia w moich źrenicach. Potem łapie mnie za rękę, okręca mnie wokół i ciągnie z powrotem do siebie, owijając ręce wokół mojej talii. – Po prostu dobrze się tu bawmy. − Dobrze8 – Mój głos ginie w muzyce, kiedy on całuje moją szyję, ssie skórę, a nawet ją podgryza. – Kocham cię Nova8 Zawsze będę8 choćby nie wiem co. Mrugam na tę myśl, gdy zabłąkany łokieć wbija się w mój bok. Jestem potrącana przez domagających się więcej miejsca ludzi, młócących ramionami i kiwających głowami. A wszędzie, gdzie spojrzę widzę brązowo-miodowe oczy Landona i jego atramentowo-czarne włosy, tylko z czasem włosy zmieniają się na krótkie i brązowe i nagle Quinton jest wszędzie, morze klonów, którym trzeba pomóc. A następnie widzę jedyny obraz, którego nienawidzę bardziej, niż czegokolwiek. Lina jest nieznacznie postrzępiona, jakby miała się zerwać, i jedyne o czym mogłam myśleć upadając na podłogę, to: Dlaczego nie mogła się po prostu zerwać? − Niech to szlag. – Łapię się za głowę i uginają mi się kolana, kiedy padam na ziemię wiedząc, że jest spora szansa na to, że zostanę zadeptana, zwłaszcza, że znajduję się pod sceną. Ale mam to gdzieś. Jestem zbyt zatracona w Landonie. Zawsze tak mówił, że będzie mnie kochał choćby nie wiem co. W tamtym czasie myślałam, że to po prostu

150

coś, co mówił, ale teraz zastanawiam się, czy mówił tak, bo chciał, żebym wiedziała, że mnie kocha, nawet jeśli odebrał sobie życie. Myśl ta nie przynosi mi żadnej ulgi, bo to oznaczałoby, że przez cały czas, kiedy chodziliśmy ze sobą, on myślał o zostawieniu mnie. Potem to zrobił, a teraz go nie ma, a ja zostałam sama siedząc na ziemi na koncercie, na którym nie chcę być. Moje dłonie są przydeptywane i jestem kopana, ale nie mogę się podnieść. Zaczynam mieć atak paniki, co zdarzyło się parę razy. Mój terapeuta zawsze kazał mi wtedy oddychać i w ten sposób mi przejdzie, ale jak do cholery mam to robić, gdy moje płuca są wysuszone, a dostawa tlenu jest ograniczona? − Nova, co jest kurwa? – Głos wzrasta ponad krzykami i muzyką. Dłoń łapie mnie za ramię i ktoś podnosi mnie z ziemi. To nie jest głos, który chcę usłyszeć, ani Landona, ani Quintona. Zamiast tego przede mną stoi Tristan, trzymając mnie za rękę i z jakiegoś powodu wygląda na wściekłego. − Co ty wyprawiasz? – Ściska mnie za łokieć i ciągnie w prawo, wypychając rękę przed siebie, żeby utworzyć dla nas wąską ścieżkę. – Nie możesz tak po prostu sobie siedzieć w środku tego szajsu. Potykam się o własne stopy, gdy prowadzi mnie bez celu przez ludzi. Ostatecznie uwalniamy się z chaosu i wychodzimy w łagodniejszy obszar z namiotami. Moja głowa opróżnia się trochę, ale nie za dużo. W rzeczywistości hałas i głośność, które zmniejszyły się wokół mnie, zostały zastąpione hałasem i wrzawą w mojej głowie. Nie znalazłaś go… nie pomogłaś mu. – Dlaczego mu to powiedziałeś? – Wykręcam rękę z uścisku Tristana, gdy docieramy do naszych namiotów. – To o byciu kierowcą? − Bo… - Przeciąga ręką po włosach odgarniając je z oczu i zostawia rękę na czubku głowy, z łokciem odchylonym na bok. – Słuchaj, spierdoliłem, okej? Nie powinienem był tego mówić. To nikogo nie przywróci z powrotem. – Odwraca się ściskając swój kark i wchodzi do namiotu. Bardzo mało wiem o Tristanie, tylko tyle, że jest w moim wieku i ćpa, ale w rzeczywistości jest bardzo bystry. Mimo, że zawalił większość swoich zajęć, zawsze dobrze radził sobie na testach, ale to nigdy nie odzwierciedlało się w jego pracach domowych. Nie wiem, co lubi, a czego nie, albo co robi poza paleniem trawy i piciem. Nigdy nie poznałam jego rodziców. Nie wiem, czy ma siostry lub braci. Ale zawsze

151

wydawał się miłym facetem, więc nie widzę sensu w tym, że mógłby umyślnie powiedzieć Quintonowi coś, co by go zraniło. Nurkuje w namiocie i zamyka wejście. Chwilę później z siatkowego okienka na boku wydobywa się dym. Podchodzę do chłodziarki, otwieram wieko i wyciągam piwo. Zrywam kawałki lodu ze szkła, wycieram wilgoć o bok swoich spodenek, a następnie siadam na chłodziarce i obserwuję tłum z bezpiecznej odległości. Namiot Dylana i Delilah trzęsie się od czasu do czasu i jestem całkiem pewna, że uprawiają w nim seks. Jak się tutaj znalazłam? W tym miejscu? W tej chwili? W tym życiu? Siedzę przez jakiś czas na chłodziarce pijąc piwo, obserwując scenę, wsłuchując się w rytm i płynącą z niej poezję. Im więcej alkoholu pojawia się w moim organizmie, tym spokojniejsza się czuję. Niebo ciemnieje i Delilah z Dylanem wychodzą z namiotu i wędrują gdzieś, podczas gdy Tristan zostaje w namiocie. Żłopię piwo, gdy Quinton wyłania się z tłumu. W dłoni ma papierosa, jego brązowe włosy są mokre razem z górą jego koszulki i wygląda, jakby płakał. Opuszczam butelkę ze swoich warg i ocieram usta wierzchem dłoni. – Dlaczego masz mokrą koszulkę? Wskazuje ponad ramieniem bez kontaktu wzrokowego ze mną. – Jakiś dupek wylał na mnie wiadro wody, kiedy przechodziłem. − Nic ci nie jest? – pytam, niezupełnie odnosząc się do wody. Wzrusza ramionami sięgając za głowę i ciągnąc za koszulkę. – To tylko trochę wody. – Rzuca koszulkę w stronę namiotu, a potem pokazuje na mnie, żebym wstała. Słucham się go wstając na nogi, gdy obejmuję wzrokiem rzędy mięśni rzeźbiących jego klatkę piersiową i brzuch, razem z szorstko wyglądającą blizną biegnącą pionowo w dół do środka, tuż nad jego sercem. Otwiera wieko lodówki i wyciąga piwo, mięśnie jego ramion napinają się przy ruchach, a imiona wytatuowane na jego ręce marszczą się. Ryder i Lexi. Jest również fraza nikt pod imionami. Kim są Ryder i Lexi? Dlaczego tak wiele dla niego znaczą, że trwale wytatuował sobie przypomnienie o nich na swoim ciele? I kim jest nikt?

152

Kiedy staje prosto z piwem w ręku, zauważa moje spojrzenie. Zaczynam pytać go, co oznaczają, ale on zakrywa tatuaże dłonią, a jego surowe spojrzenie sprawia, że zamykam gębę na kłódkę. Ściąga kapsel z piwa, a potem odchyla głowę do tyłu, gdy wypija niemal połowę butelki jednym haustem. Odsuwając butelkę od ust, zlizuje pozostałość alkoholu z warg. − Gdzie Tristan? – pyta, wpatrując się w scenę. − W namiocie. − Co robi? − Nie wiem. Pali zioło, jak sądzę. Przekręca głowę w moim kierunku z wygięta brwią. – Skąd możesz to wiedzieć? Wzruszam ramionami. – Wyczułam i widziałam dym wylatujący z namiotu. Wkłada końcówkę papierosa do ust i zaciąga się stopniowo. – Taa, pewnie masz rację. – Wstrzymuje oddech dłużej, niż wydaje się konieczne, i rozchyla wargi, gdy dym unosi się z jego ust i otacza jego twarz. Jestem zdezorientowana, bo pachnie jak trawka, ale on pali papierosa. Jednak jego oczy wyglądają na szkliste, a źrenice ma ogromne. Nie przestaje zaciągać się papierosem, wyglądając na coraz bardziej oddalonego z każdym wdechem. W końcu łapie za jedno ze składanych krzesełek przy namiocie i siada na nim. Próbuję wymyśleć, co mam do diabła zrobić, albo powiedzieć do niego, kiedy Tristan wychodzi z namiotu, nadal ze zdjętą koszulką i rozczochranymi blond włosami. Stoję tam niezręcznie, kiedy ta dwójka udaje, że drugiego tam nie ma. Tristan podchodzi do chłodziarki i wyjmuje piwo, po czym wpatruje się w ziemię przed swoimi stopami, gdy obraca butelkę w dłoni. − Sorki, stary – mamrocze, uwalniając oddech z piersi. – Naprawdę nie miałem tego na myśli. − To nie ma znaczenia – Quinton odpowiada nie patrząc na niego. Zasłużyłem na to—na więcej. − Nie, nie zasłużyłeś.

153

− Taa, zasłużyłem. − Nie myślę, że to była twoja wina. − Ale była. − Nie, nie była. Czasami to się kurwa zdarza, a ja byłem chujem bo… to wszystko… − Bo na to zasłużyłem. Tristan przyciąga sobie krzesło obok Quintona i siada. – Może zgodzimy się, że się nie zgadzamy? – Nachyla czubek butelki z piwem w stronę Quintona. Quinton wzdycha i stuka swoją butelką w tę Tristana. – Naprawdę powinieneś zacząć zachowywać się w stosunku do mnie bardziej jak twoi rodzice. I jak mój ojciec. − Moi rodzice to pieprzeni idioci – mówi. – A twój ojciec zawsze był kutasem, nawet wcześniej. Quinton nie odpowiada i zapada cisza, gdy wręcza Tristanowi swojego papierosa. Stoję tuż za nimi zastanawiając się, czy powinnam sobie pójść, bo wydają się mieć chwilę tworzenia więzi. Czuję się niezręcznie, bo nie mam pojęcia co jest grane i ten moment wydaje się dość osobisty. − Nova, żyjesz tam? – Tristan pyta nie patrząc na mnie. − Tak – odpowiadam i dokańczam resztkę piwa, zanim wyrzucam butelkę do worka na odpady tuż przed namiotem. − Chcesz usiąść? – Tristan spogląda na mnie przez ramię. Robi się ciemno i jego niebieskie oczy wyglądają jak szafiry. – Czy raczej wolisz siedzieć na ziemi w środku tłumu? – Kąciki jego ust unoszą się do góry i jest tak, jakby nic się nie stało, jakby pomiędzy nimi nie doszło do żadnej kłótni. Moje oczy dryfują po naszej małej przestrzeni. – Jest dobrze. I tak nie ma już krzeseł. − Dlaczego siedziałaś na ziemi? – Quinton patrzy na mnie po raz pierwszy, odkąd wrócił i mam ten szalony impuls, by go przytulić i przeprosić, że nie byłam w stanie go znaleźć, ale nie robię tego.

154

− Szukałam ciebie – mówię wzruszając ramionami. – I wtedy wszyscy oszaleli, kiedy zespół zaczął grać. − Więc po prostu usiadłaś? – pyta, wpatrując się we mnie niezrozumiale. – W środku pieprzonego koncertu? Znowu wzruszam ramionami. – Zgaduję, że to kolejna rzecz, która czyni mnie zabawną. Gapią się na mnie, po czym oboje wybuchają śmiechem. Czuję się trochę głupio, a wszystkie problemy i obawy, jakie miałam stają się faktem, ponieważ oni myślą, że jestem obłąkana. Debatuję, czy udawać, że muszę iść do toalety, czy po prostu zanurzyć się w namiocie. Ich śmiech zamiera i Quinton ociera łzę z oka, przywołując mnie gestem do siebie. – Chodź tutaj – mówi. Pokrótce waham się i przysuwam się do niego. – Mówiłam ci, że koncerty są zbyt głośne. To miesza mi w głowie. Umieszcza swoją pustą butelkę po piwie w uchwycie na kubek przy podłokietniku krzesełka i wyciąga rękę na bok, utrzymując dym tak daleko ode mnie, jak to tylko możliwe. – Naprawdę poszłaś mnie szukać? Potakuję. – Tak, wyglądałeś na zasmuconego. Czuję wzrok Tristana na sobie, mimo że wygląda, jakby gapił się na tłum. Quinton skanuje moją twarz, po czym sięga i rozciąga palce wokół moich bioder. Ciągnąc mnie w dół sadza mnie na swoich kolanach i odgarnia mi włosy na bok przykładając usta do mojego ucha. Jego oddech jest gorący na mojej skórze i dość mocno pachnie ziołem. – Naprawdę nic mi nie jest. Nie musisz się o mnie martwić. – Odsuwa się i uwalnia moje biodra z uścisku. Nie jestem pewna, czy chce, żebym zeszła z jego kolan czy została, albo czy ja wolę się nie ruszać, czy uciekać na złamanie karku. – Tak, muszę – mówię i wymieniamy spojrzenia, których żadne z nas tak naprawdę nie rozumie. Wszystko, co wiem, to że coś we mnie się zmienia. Nie wiem, co to jest, ani czy to źle czy dobrze, bo to nieznane, nieplanowane, zaskakujące i nowe. Jestem przerażona, bo czuję

155

jakbym spadała z urwiska i nie mam pojęcia, kiedy uderzę o dno. Albo czy kiedykolwiek uderzę.

156

Rozdział 13 Quinton Siedzi na moich kolanach, a nie powinna. Z wielu różnych powodów, a jednym z nich jest to, że Tristan siedzi tuż obok nas. Ale jest dość mocno naćpany i wydaje się, że go to nie obchodzi. Mówi nawet coś do kilku przechodzących obok dziewczyn bez koszulek, uśmiechając się, kiedy jedna z nich posyła mu całusa. Wciąż, nie zasługuję na nic z tego. Novę. Przebaczenie i zrozumienie Tristana. To na co zasłużyłem, to bycie kurewsko martwym, zamiast Ryder i Lexi. Ale Nova powiedziała, że poszła mnie szukać. Nikt nigdy nie poszedł mnie szukać, ani nie przejmował się wystarczająco, by się o mnie martwić. Kiedy to mówi, jestem całkiem pewny, że moje bezwartościowe serce roztrzaskało się w mojej piersi na kawałeczki, a ona skradła jeden z nich. Gdyby nie należało już do kogoś innego, prawdopodobnie wręczyłbym jej wszystkie kawałki tu i teraz. Przez wieczność siedzi na moich kolanach, gadając o muzyce, podczas gdy Tristan i ja na zmianę podajemy sobie fajkę, tam i z powrotem. Wydaje się szczęśliwsza, niż chwilę wcześniej i uszczęśliwia mnie patrzenie jak jej oczy się rozświetlają, gdy opowiada o tekstach i ulubionych zespołach, ciągle kładąc nacisk na s. − Bez jaj – nie zgadza się z czymś, co powiedział Tristan, a on uśmiecha się, bo zdobył jej uwagę. – Nie są lepsi, a ich perkusista jest totalnie do bani. Pochylając się, Tristan łapie za rączkę minilodówki i ciągnie ją. Stawia ją przed swoim krzesłem i używa jako podnóżka. – Dzięki czemu jesteś takim ekspertem? – Tristan pyta Novę. − Ponieważ jestem perkusistką i znam się na rzeczy. – Nova strąca jego nogi z chłodziarki i nachylając się do przodu, otwiera wieko. Jej szorty lekko zsuwają się w dół, gdy wydobywa piwo z lodu i muszę zwalczać uśmiech, bo jej majtki są czarne i koronkowe. Szczerze mówiąc, określiłbym ją jako dziewczynę noszącą białą bawełnę, biorąc pod uwagę jaka speszona była, kiedy zażartowała o zaliczaniu plenerowego koncertu. − To, że możesz grać na perkusji – Tristan ociera kciukiem końcówkę papierosa, strzepując popiół na ziemię – nie oznacza, że możesz decydować, kto lepiej gra na bębnach, a kto jest do bani.

157

− Taa, oznacza. – Nova staje się coraz bardziej bezczelna, im więcej piw wypija. Wyciąga rękę w stronę papierosa, jakby chciała go chwycić i zaciągnąć się. Tym razem postanawiam zrobić inaczej i postawić na dobro na świecie, pomimo tego, że mam być hipokrytą, żeby to zrobić. Odtrącam jej rękę na bok i kręcę głową. – Nie ma mowy. − Hej – protestuje ze zmarszczonymi brwiami. – Za co to do diabła było? Przesuwam rękę tak, że dłoń opada mi na kolana, tuż przy jej biodrze. – Więc zobaczę kiedyś, jak grasz? – Krążę wokół tematu, żeby odciągnąć jej umysł od naćpania się. − Na perkusji? – pyta, wciąż marszcząc brwi, a gdy potakuję, wydaje się niechętna odpowiedzieć. Odchyla głowę do tyłu i przytyka butelkę do ust, sącząc piwo. Włosy opadają jej na plecy i lekko ocierają się o moją rękę, wysyłając przez moje ciało milczące dreszcze. Opuszcza butelkę i oblizuje wargi. – Nie wiem… - Pytająco patrzy mi w oczy. – Chcesz zobaczyć, jak gram? − Oczywiście – mówię, przypominając sobie, że jesteśmy tylko przyjaciółmi. Tylko przyjaciółmi. – Dlatego pytałem. Zwilża wargi językiem, tym razem świadomie, i zastanawiam się, czy robi to specjalnie, żebym koncentrował się na jej ustach. – Kiedy wrócimy do miasta… jeśli chcesz… możesz do mnie wpaść i popatrzeć jak gram. – Głos jej drży, kiedy to mówi, jakby słowa rosły jej w gardle, a ona walczyła o wymówienie każdej litery. − Hej, a co ze mną? – Tristan pyta, urażony, kiedy pstryka papierosem na ziemię i przydeptuje go gołą stopą. Potem zaczyna kląć, kiedy jego skóra się pali. – Kurwa, gorące to. Nova go ignoruje ze wzrokiem przytwierdzanym do mnie, łapiąc niepewne oddechy. – Ale ja będę wybierała piosenkę. Kiwam głową, zdenerwowany tym, jak osobiste to się staje. – Dobra, brzmi jak plan, Nova Reed. Tristan wypuszcza sfrustrowany oddech, po czym wyjmuje telefon z kieszeni i zaczyna pisać wiadomość.

158

Nova odwraca się tak, że siedzi plecami do mnie i twarzą do sceny. Rozluźnia się przy mojej piersi, z nogami przewieszonymi przez moje kolana. Sztywnieję, ale ona wydaje się tego nie zauważać. W rzeczywistości myślę, że jest jej bardzo wygodnie i im dłużej tam pozostaje, tym wygodniej ja się czuję. − Tata nauczył mnie grać – mówi i upija kolejny łyk piwa. – Kiedy miałam sześć lat. − Nauczył cię grać na perkusji? – Utrzymuję ton lekkim, przypominając sobie, jak podczas pierwszego spotkania powiedziała mi, że jej tata umarł. Potakuje, kręcąc butelką pomiędzy dłońmi. – Grał też na gitarze, ale z jakiegoś powodu nigdy nie potrafiłam ogarnąć tego instrumentu. Brzmi, jakby się dławiła i chcę ją pocieszyć. Otwieram i zaciskam dłonie, a potem kładę je na jej udach, więc jest uwięziona pomiędzy moimi rękami. Mięśnie jej nóg kurczą się pod moim dotykiem, ale nie odsuwa się. − Ile miałaś lat, kiedy umarł? – pytam, ugniatając jej miękką skórę swoimi dłońmi. Co ja kurwa wyprawiam? − Dwanaście. – Oddech więźnie jej w gardle. Ze sceny wokalista krzyczy coś o tym, żeby każda dziewczyna zdjęła bluzkę. Nova odchrząkuje wielokrotnie. – Mogę cię o coś spytać? Chociaż jestem pewien, że nie spodoba mi się jej pytanie, zważając na temat, w jakim się poruszamy, kiwam głową. – Jasne. Waha się, wpatrując się w gwiazdy na szaro-czarnym niebie. – Straciłeś kiedykolwiek kogoś ci bliskiego? Słyszę jak Tristan kaszle kilkukrotnie obok mnie, a potem obraca się bokiem na swoim krześle, jakby chciał uciec od tej rozmowy. Zespół znowu zaczyna grać, uderzając w bębny i krzycząc do mikrofonu, a Nova zaczyna młocić palcami o nogi do rytmu. Odpowiedź zajmuje mi trochę czasu. – Tak, straciłem. Kiwa głową i nie mówi nic więcej. Większość ludzi zapytałaby mnie kogo i jak. Pamiętam, jak tuż po wypadku każdy chciał wiedzieć, co się stało, nie tylko Lexi i Ryder, ale też mnie. Dość długo byłem w szpitalu. Jakimś cudem koleś, którego

159

ledwie znałem, a który całował Ryder na tylnym siedzeniu, prawie w ogóle nie miał żadnych siniaków i zadrapań, a kobieta kierująca drugim autem złamała nogę. To było to. Dwoje ludzi z niewielkimi urazami i trzy trupy, jeśli uwzględnię siebie, co robię. Chociaż tamtego dnia zostałem odratowany, wciąż myślę o sobie jak o zmarłym. − Wszystko w porządku? – Nova odwraca głowę, by na mnie spojrzeć. – Wydajesz się spięty. − Nic mi nie jest – zapewniam ją. − Jesteś pewien? – wygląda na pełną wątpliwości, gdy przeszukuje moje oczy. Minęło trochę czasu, odkąd ktoś się tak o mnie niepokoił. Nawet Lexi się tyle o mnie nie martwiła, nawet kiedy miałem niskie mniemanie o dalekich taktykach wychowania mojego taty. − Jestem pewien – mówię Novie. – A teraz przestań się o mnie martwić. − W porządku – mówi, starając się uśmiechnąć, jakby mi nie wierzyła. Owija kosmyk swoich brązowych włosów wokół palca. – Myślisz, że gdzieś na świecie, w tej samej chwili, ktoś robi dokładnie to samo? − Co? Siedzi i się nawala? – Tristan żartuje, spoglądając w górę znad swojego telefonu. − Nie, siedzi pod gwiazdami, słuchając muzyki. – Odwija włosy z palca. Tristan wzrusza ramionami, przesuwając palcem po ekranie swojego telefonu i wstając z krzesła. – Jesteś bardzo dziwną dziewczyną – mówi i kieruje się do namiotu, ale w ostatniej chwili skręca gwałtownie i idzie w stronę, dokąd poszły dziewczyny bez koszulek. − Po prostu jestem ciekawa – mamrocze do siebie. – Tego, co inni ludzie robią ze swoim czasem… ze swoim życiem. Siedzę tam przez jakiś czas, chłonąc jej słowa. Gdzieś pomiędzy trawką, obserwowaniem, jak poruszają się jej usta i jej dziwnymi, choć wnikliwymi słowami, wciągam się w to wszystko – w nią – i nagle przyciskam swoje wargi do jej ust. Już wcześniej często to robiłem, jako sposób na oderwanie się od mojego życia. Ale to nie jest to samo. To coś znaczy, ale nadal próbuję się dowiedzieć co, i czy tego chcę, albo czy w ogóle na to zasługuję.

160

Na początku się spina, ale potem zahacza ramiona o tył mojej szyi i przysuwa się bliżej, otwierając dla mnie usta, gdy rozchyla nogi, a moje dłonie wędrują wyżej w kierunku spodu jej szortów. Smakuje piwem i pachnie ziołem. Tristan poszedł, ale mógł wrócić w każdej chwili. Powinienem to powstrzymać. Powinno mi zależeć na tyle, by powstrzymać Tristana od zobaczenia tego, ale moja wola, by w tej chwili dbać o właściwe postępowanie, umarła. Moje myśli są zamazane przez utrzymujący się haj oraz zapach i dotyk Novy. Jedyne, na czym mi zależy, to pieszczenie jej języka swoim i dotykanie jej skóry, ponieważ jest miękka i gładka, i w innym życiu dotykałbym jej przez cały czas. Już mam się odsunąć, ponieważ emocje kotłują się we mnie, kiedy ona przerzuca przeze mnie nogę i siada na mnie okrakiem, a następnie chwyta mnie po bokach szyi i przyciąga bliżej. Całuje mnie zawzięcie do chwili, w której czuję, jakby moje usta miały pokryć się siniakami, po czym miażdży swoją klatkę piersiową o moją i delikatnie kołysze biodrami. Wbijam palce w jej talię przenosząc ją jeszcze bliżej, zanim ją odpycham, zrywając kontakt. Dyszy, jej oczy są wielkie, a włosy wysunęły się z warkocza. Spogląda na puste krzesło Tristana, a potem na mnie. − Powinniśmy przestać – mówię, ale brzmi to na marną próbę, mój głos odpływa przy końcu. − Dla-dlaczego? – Jąka się w proteście i muszę przyznać, że to miłe, iż w jej oczach nie ma łez. – Nie chcę przestawać. Odgarniam włosy z jej oczu i pozwalam moim palcom zatrzymać się na siniaku na jej policzku. – Nawet mnie nie znasz, Nova. Nie jestem dla ciebie dobry… zasługujesz na coś o wiele lepszego. – Proszę uciekaj. Bo nie wydaje mi się, żebym sam mógł to zrobić. Jej szczęka się napina, jakbym uderzył w czuły punkt. – Myślę, że to ja powinnam o tym decydować. − Czy jestem dla ciebie wystarczająco dobry? – pytam. − Tak, o czym mogę zdecydować tylko wtedy, jeśli cię poznam – mówi. Poruszam ręką przed sobą, kładąc na to nacisk. – To jest właśnie to. To, co widzisz jest tym, co dostajesz.

161

− Nigdy nie chodzi o to – nie zgadza się, rozkładając dłonie na moim nagim torsie tuż nad blizną i moje ciało sztywnieje. – W rzeczywistości, przez większość czasu ludzie ukrywają to, kim naprawdę są. – Jej gardło podskakuje w górę i w dół, gdy przełyka z trudem. – Przez większość czasu myślisz, że kogoś znasz, ale tak naprawdę nie masz o nim pojęcia. Myślę o jej chłopaku i o tym, jak odebrał sobie życie, i nawet nie mogę sobie wyobrazić, co jej to uczyniło. Owijam palce wokół jej okaleczonego nadgarstka, wciąż ukrytego pod bransoletkami i ocieram o niego dłoń, gdy prawda wylewa się ze mnie. – Ale czasami ludzie są dokładnie tym, kim są. I to, co widzisz jest tym, co dostajesz. – Zaciskam palce, czując bicie jej nieregularnego pulsu. – Jestem dokładnie tym, kim jestem. Nie mam pracy, przez cały czas ćpam i piję, nie mam celu. Nawet moja pieprzona sztuka nie ma już żadnego znaczenia. − Ale kiedyś miała. – Sunie wolną ręką po moim ramieniu i chwyta mnie za łopatkę, jej skóra jest piekąco gorąca naprzeciw mojej. – A te wszystkie rzeczy są tym, co robisz, a nie tym, kim jesteś. – Jej ręka jest drżąca, a tętno pulsuje z uderzeniami basu płynącymi ze sceny. – Proszę, pozwól mi cię poznać, Quinton. – Błaganie spowija jej głos i wielkie niebiesko-zielone oczy i zastanawiam się, czy tu jeszcze chodzi o mnie, czy już o kogoś innego i czy powinienem wstać i odejść, ponieważ jest dla mnie zbyt dobra, by ją całować, ale jest również smutna i niewielka cząstka dawnego mnie – tego, który uwielbiał wszystkim pomagać – chce ją uszczęśliwić, sprawić, żeby się uśmiechnęła, roześmiała – chce jej pomóc. Nawet jeśli jest to całkowicie nierealne. Wtedy całuje mnie ponownie, delikatnie szarpiąc mnie za ramię, a ja wciąż trzymam palce na jej pulsie, ściskając dłonią jej talię. Pasja i gorąco pożerają nasze ciała, kiedy jej palce śledzą w górę tył mojej szyi. Ciągnę ją delikatnie za nadgarstek, przyciągając jeszcze bliżej, dopóki pomiędzy naszymi ciałami nie pozostaje żadna przestrzeń, po czym prześlizguję dłoń wokół do jej pleców i pod jej koszulkę, więc mogę poczuć wypływający z jej ciała żar. Wypuszcza gwałtowny oddech, gdy z powrotem przysuwam usta, delikatnie przygryzając jej dolną wargę. Potem schodzę niżej, w dół do jej szczęki, wysysając miękkie pocałunki na jej szyi, a ona wygina ją w łuk do tyłu. Gdy zbliżam się do szczytu jej klatki piersiowej, widzę, że staje się nerwowa po jej przyspieszonym tętnie. Jęczy, gdy zaczynam zsuwać ramiączka jej koszulki i dźwięk ten niemal doprowadza mnie do szału, moje ciało odpowiada w sposób, w jaki nie zdarzyło się to od dłuższego czasu, gdy moje usta sięgają krągłości jej piersi. Wyobrażam sobie jak

162

wstaję, zabieram ją do namiotu i zdzieram z niej ubrania wiedząc, że gdybym się w nią wślizgnął, poczułbym się inaczej niż w przypadku innych kobiet, z którymi byłem w ciągu ostatniego roku. Próbuję zdecydować, czy tego chcę - tego połączenia – kiedy ktoś z tłumu krzyczy do nas coś sprośnego, po czym następują gwizdy, a ta chwila spala się na popiół i dzieli na kawałki. Odrywamy się od siebie i czuję ulgę, że tym razem nie płacze i że ja też tego nie robię. Ale tym razem jest inaczej, może dlatego, że to nie jest nasz pierwszy pocałunek. A może właśnie jest, ponieważ rozumiem ją trochę lepiej i to, że nie jest po prostu jakąś dziewczyną, która chichocze i śmieje się, nie wiedząc, co oznacza wewnętrzny ból. Przeszła przez różne rzeczy i z jakiegoś powodu ciągnie mnie do niej. Jednak to, dlaczego nie płacze, jest tajemnicą. Usta ma odrobinę opuchnięte, a jej klatka piersiowa faluje. – Może nie powinniśmy tego robić tak przy wszystkich – oddycha, rysując kółka na moim karku, kiedy zerka na namioty za nami. − Chcesz spróbować podejść do przodu? – pytam, próbując uniknąć pójścia z nią do namiotu, ponieważ wiem, co się stanie, jeśli to zrobię. – Myślę, że ten zespół, o którym mówiłaś, że go uwielbiasz zaraz zacznie grać. Skręca szyję i spogląda przez ramię na scenę z niepewnością w oczach. – Nie wiem, czy jest tego warty. Ludzie zgromadzeni wokół sceny są hałaśliwi, a wiele dziewczyn spełniło wymagania wokalisty i chodzi topless. To naprawdę bardzo zły obraz, i półtora roku temu nie śniłbym o przyjeździe w miejsce takie jak to. Ale czasami różne rzeczy się zdarzają i się gubimy, stojąc nagle w miejscu, którego nie rozpoznajemy i nie pamiętamy jak doszliśmy – wpadliśmy – w to miejsce i nie jesteśmy pewni, jak z niego wrócić, albo czy w ogóle tego chcemy. Kładę dłoń na jej policzku, a ona szybko odwraca się do mnie, utrzymując mój wzrok. – Nie pozwolę, żeby coś ci się stało. Obiecuję. – Obiecuję. Obiecuję. Tak bardzo mi przykro, Lexi. Kiwa głową, jakby całkowicie mi ufała. Wstaję, ściskając tyły jej ud. Zaczyna ze mnie schodzić, ale zagłębiam palce w jej nagiej skórze i z powrotem unoszę ją do góry. Wstrzymuje oddech w szoku, gdy przyciskam ją do siebie i przytrzymuję jej nogi.

163

− Żebyś nie spanikowała i nie siadła na ziemi – mówię i wędruję w tłum, niosąc ją ze sobą. Na początku wydaje się niechętna, ale potem blokuje kostki za moimi plecami i przylega do moich ramion. Przechyla twarz do przodu i ociera swoim nosem o mój, zamykając oczy. – Przypominasz mi kogoś, kogo kiedyś znałam – szepcze, kiedy toruję sobie drogę przez tłum w kierunku sceny. − Tak? – Odwracam nas bokiem i przeciskam pomiędzy dwoma kolesiami z ich dziewczynami topless na ramionach, co wydaje się być rosnącym motywem przewodnim na tym koncercie. – Kogo? Jej oczy otwierają się, a światło ze sceny odbija się w nich. – Po prostu kogoś. − Chciałabyś się podzielić, kim jest ten ktoś? – Potykam się o swoje niezawiązane sznurowadła, ale szybko odzyskuję równowagę. Powietrze cuchnie jak zwietrzałe piwo, sól, dym i każdy inny nieprzyjemny zapach. Potrząsa głową. – Jeszcze nie. − Ale któregoś dnia to zrobisz? – Czy dla nas nadejdzie w ogóle ten któryś dzień? − Może… pewnego dnia… jak będę mogła. Pozostajemy cicho przez resztę drogi do sceny. Jest ciemno, gwiazdy błyszczą, a żywe sceniczne światła oświetlają twarze w tłumie. Powietrze nadal jest gorące, ale pojawił się lekki wietrzyk i na ramionach Novy zaczyna wyskakiwać gęsia skórka. Przybliżam nas do siebie jak tylko się da, a potem stawiam ją na ziemi. Stoi twarzą do sceny owijając się ramionami, a ja trzymam ręce przy sobie. Potem na scenę wychodzi zespół i zaczyna grać piosenkę, która jest przygnębiająca i szczera aż do bólu w sposób, który załazi mi pod skórę. Mówi o życiu i śmierci oraz o tym, jak wszyscy jesteśmy połączeni z jednym i drugim. Że nawet po czyimś odejściu życie toczy się dalej, bez względu na to, co robimy. W połowie piosenki Nova zamyka oczy i zaczyna kołysać biodrami do rytmu, jej usta dopasowują się do wokalisty. – Kocham tę piosenkę – mówi z zamkniętymi oczami, dłonie trzymając na swoim karku.

164

Moje oczy śledzą krągłości jej ciała i czarujący sposób, w jaki się porusza. – Ja kocham na ciebie patrzeć – szepczę tak cicho iż wiem, że mnie nie słyszy. Wbijam paznokcie w dłonie, opierając się pokusie położenia rąk na jej biodrach i poruszania się razem z nią. Jednak, kiedy piosenka nie przestaje grać, jestem coraz bardziej nią zahipnotyzowany i sposobem, w jaki sobie odpuszcza, podczas gdy zazwyczaj się powstrzymuje. Przez krótką chwilę cieszę się, że jestem tutaj z nią, co sprawia że czuję się zdezorientowany i winny, ponieważ powinienem chcieć być z Lexi. Myśli przepływają przez moją głowę w długich sekwencjach, które do siebie nie pasują, a jednak nabierają znaczenia układane w innej kolejności i nagle przez krótką, winną, nieodwracalną chwilę cieszę się, że moje serce postanowiło zabić ponownie. Robię krok do przodu, niepewien co mną kieruje, ale niezależnie od tego poddaję się temu. Owijam ramiona wokół niej i przyciągam ją bliżej, zamykając oczy na dźwięk jej głosu pieszczącego moje uszy. Opiera się o mnie i kołyszemy się razem w otaczającej nas muzyce. Żałuję, że nie mogę trzymać oczu zamkniętych przez weki, bo wtedy nie musiałbym wracać do rzeczywistości. Nie próbuję jej całować albo dotykać. Po prostu ją trzymam i pozwalam naszym ciałom pozostać połączonymi, chcąc ją poznać i zrozumieć bardziej niż kogokolwiek od czasu Lexi. Na chwilę mam coś, czego znowu mogę się trzymać, kolejny powód, by ciągle oddychać, by żyć.

165

Rozdział 14 Nova W jakiś sposób noc staje się nagle lżejsza, kiedy tracę poczucie czasu, kierunku i potrzebę liczenia wszystkiego, co istnieje wokół mnie. Nie jestem pewna, jak to się dzieje. Może to dlatego, że oboje jesteśmy trochę pijani, a używki sprawiają, że zachowujemy się jak dwoje kompletnie innych ludzi w tej chwili, a później się to na nas zemści. Albo może to zwyczajny fakt, że wczuwamy się w muzykę i w siebie nawzajem oraz fakt, że ta noc wydaje się nierzeczywista, jakby pochodziła ze stron książki, w której każdy dostaje swoją magiczną noc bez mierzenia się z późniejszymi konsekwencjami. Po tym, jak tańczymy i śpiewamy godzinami, pot cieknie z naszych ciał, a moje ręce i nogi są zmęczone, Quinton wyprowadza mnie z tłumu, z palcami splecionymi z moimi. Ciągle obijam się o ludzi, kiedy jeden z bardziej energetycznych zespołów brutalnie gra na scenie na swoich instrumentach i każdy zaczyna szaleć, krzyczeć, wrzeszczeć i rzucać głowami na wszystkie strony. W końcu Quinton wyprowadza mnie przed siebie, a następnie wyciąga ramiona na boki tworząc szerszą trasę, odpychając każdego, kto znajdzie się na drodze. To złości wielu ludzi i do czasu, kiedy docieramy do strefy namiotowej, jesteśmy przez nich zakrzyczani. Z jakiegoś powodu znajduję to jako zabawne i tak samo on, i w czasie gdy wtaczamy się do namiotu, zrywamy boki. − Dziwię się, że nie dostałeś strzała – mówię, zwalając się na śpiwór, kiedy on zamyka namiot. Tristana tutaj nie ma i nie widziałam go od czasu, kiedy Quinton pocałował mnie na krześle. Chociaż tak naprawdę nie zastanawiałam się, dokąd uciekł, ponieważ ledwie mogę się skupić na tym, dokąd ja sama zmierzam. Dokąd zmierzam? Co ja wyprawiam? Czy ja tego chcę? Quinton odwraca się pochylony, żeby uniknąć uderzenia głową w niski sufit namiotu. Nadal nie ma na sobie koszulki, a strużka księżycowej poświaty przeświecająca przez cienki materiał namiotu podkreśla jego bliznę i sprawia, że jego oczy wyglądają jak węgiel drzewny. Decyduję, jak czuję się w tej chwili, czy mnie to przeraża czy jak, kiedy on opada na ręce i kolana i zaczyna czołgać się w moją stronę. – Jesteś piękna. – Mówi to tak zwyczajnie, jakby to był fakt, który musi powiedzieć. Sytuuje się nade mną, a

166

następnie podpierając się na łokciach, obrysowuje brzeg mojego nosa palcem. – Masz piegi… Tak naprawdę to jestem przez nie zahipnotyzowany. − Przez moje piegi? – pytam, ponieważ to pierwszy raz, kiedy ktoś cokolwiek o nich powiedział. Kiwa głową i zaciska wargi, kiedy bada mnie w ciemności. – Ja… przez cały czas myślę o ich narysowaniu. Moje ręce leżą po bokach, a włosy już dawno temu wysunęły się z warkocza i są splątanym bałaganem wokół mojej głowy. Nie jestem pewna, czy mogę pozwolić mu mnie narysować, albo czy mogłabym przenieść ten moment dla niego. Samo myślenie o tym jest przerażające, zwłaszcza od kiedy powiedziałam mu, że zagram dla niego na perkusji i sądzę, że faktycznie mówiłam poważnie. − Twoje usta są miękkie. - Muska opuszkiem kciuka moją dolną wargę, wzdychając, po czym przenosi rękę do moich włosów i wplątuje w nie palce, pociągając je lekko u nasady. To takie przyjemne uczucie i powieki zaczynają mi ciążyć. – Powinniśmy się trochę przespać – szepcze, a ja potakuję wiedząc, że jeśli wkrótce nie pójdę spać, odepchnięcie się od niego stanie się trudniejsze. Odsuwa ode mnie swoje ciało, a ja obracam się na bok, wyrzucając rękę do przodu i macając wokół w poszukiwaniu mojego śpiwora, gotowa odpłynąć. − Kurwa – mamrocze, podnosząc śpiwór z ziemi i zaglądając pod niego. – Myślę, że Tristan zostawił jeden śpiwór w bagażniku. Pójdę po niego. Odwracam się z powrotem i łapię go za ramię, jego mięśnie twardnieją pod moimi palcami. Na zewnątrz muzyka wciąż łupie i jest wielu ludzi, którzy krzyczą w pobliżu namiotu. – Czekaj, nie zostawiaj mnie. − Nova, zaraz wrócę – obiecuje. – Albo możesz iść ze mną. − Jestem za bardzo zmęczona. – Ziewam, zasłaniając usta wolną ręką. – I nie chcę zostawać tu sama… co, jeśli stanie się coś złego? Muszę naciskać odpowiedni guzik, po łatwo się po tym poddaje, opadając z powrotem na podłogę po swojej stronie.

167

− Możesz skorzystać z mojego śpiwora – mówi, sięgając po poduszkę. – A ja użyję śpiwora Tristana, dopóki nie wróci. − A co wtedy? − Wtedy przeniosę się na podłogę. − Nie zmarzniesz? Tłumi śmiech, kiedy mierzwi poduszkę i wsadza ją sobie pod głowę. – Nova, tutaj jest jakieś siedemnaście stopni. Tak naprawdę to się pocę. − Ale podłoga jest twarda. – Odwracam się na bok na śpiworze i piankowej macie. – Możesz po prostu… możesz po prostu dzielić śpiwór ze mną. Odpowiedź zajmuje mu chwilę. – Nie masz nic przeciwko temu? Kiwam głową, a następnie uświadamiam sobie, że jest zbyt ciemno, by mógł to zobaczyć. – Nie, mam się z tym całkowicie dobrze. – Mój głos jest jednak drżący, naśladując moje nerwy. Otwieram śpiwór i gramolę się do niego, przesuwając się na sam koniec, aż dotykam krawędzi, niemal gotowa wypaść z drugiej strony. Pozostaje nieruchomy, wyglądając jak posąg w ciemności. Doskonała statua wyrzeźbiona z marmuru, ale posiadająca niewielkie nacięcia i uszczerbienia, i chcę się dowiedzieć, co je wywołało. Nie słyszę jego oddechu i kiedy wypuszcza głośne tchnienie zdaję sobie sprawę, że nie oddychał wcale. Przesuwa się na bok, a następnie, z niewielką ilością niechęci, kładzie się obok mnie, zabierając ze sobą poduszkę. Pomiędzy naszymi ciałami jest sporo miejsca, przynajmniej tyle, ile jest możliwe z nami znajdującymi się w jednym śpiworze. Debatuję, czy zostawić tę przestrzeń, czy ją zmniejszyć i nieodwołalnie dochodzę do wniosku, że później będę żałować, jeśli nie zbliżę się do niego. Albo w każdym razie tak mi się wydaje. Przesuwam się do przodu, aż czuję ciepło bijące od jego ciała. Pozostaje idealnie nieruchomy, kiedy kładę głowę na jego torsie, tuż przy jego sercu, które uderza solidnie i gorliwie. Nie potrafię stwierdzić, czy jest przestraszony, podekscytowany, czy co. Wtedy umieszcza palce pod moją brodą i odchyla mi głowę do tyłu. Wpatruję się w jego oczy, które ledwie widzę, ale czuję je na sobie.

168

− Nova – mówi pełnym napięcia głosem. – Czy mogę… czy byłoby w porządku, gdybym cię pocałował? Nie mam pewności, czy on znajduje się w tym samym miejscu, co ja, gdy zadawałam mu to pytanie ostatnim razem. Tak czy owak wyciągam swoje ciało i wyginam plecy w łuk, bym mogła dosięgnąć jego ust swoimi. Czy ja tego chcę? Ocieram nimi delikatnie o jego wargi, zamykając oczy, gdy wypuszcza oddech i znowu zaczyna mnie całować z taką żarliwością, że prawie się rozpływam. Jego ciało kończy na moim, a moje dłonie spoczywają na jego torsie, czując zarys jego mięśni, kiedy tonę w jego cieple. Robi się gorąco i dyszę za powietrzem, a wszystko wydaje się dziać w przyspieszonym tempie, moje myśli mają problem z nadążeniem za tym, co się dzieje. Wtedy nagle on mnie sadza i zrywa ze mnie koszulkę przez głowę i całkowicie przestaję oddychać. Jego ciemne oczy mnie spijają, a moje ciało drży, kiedy sięga za moje plecy do zapięcia stanika. Pojawia się ulotna chwila, kiedy myślę o tym, by na niego krzyknąć, żeby przestał, że nie mogę się posunąć gdziekolwiek dalej tej nocy, ale ona mija w mgnieniu oka, gdy rozpina haftki biustonosza. Stanik opada z mojej klatki piersiowej i siedzę tam, wyeksponowana przed nim, w upale i świetle księżyca. Myśli w mojej głowie pędzą, szukając numerów albo układów, ale nie mogę ich znaleźć. − Jesteś taka piękna – powtarza i oddycha głęboko obniżając na mnie swój ciężar, kładąc mnie do tyłu. Wspiera się na rękach, kładąc jedną po każdej stronie mojej głowy, a ja rozchylam nogi, by mógł ułożyć się pomiędzy nimi i moje myśli przyspieszają, kiedy adrenalina wędruje przez moje ciało. To zaczyna być zbyt wiele, do momentu, w którym nic nie ma sensu i tak naprawdę nie mogę stwierdzić, czy tego chcę, czy nie. Czego chcę? Landona? Jego? Czegoś zupełnie innego. Nie wiem już sama. Próbuję rozwikłać, czy chcę go powstrzymać, ale wtedy zauważam, jak niepewna jest jego dłoń, kiedy dotyka mojej piersi, głaszcze sutek i całuje moją szyję, gdy ociera swoim ciałem o moje. Uspokaja mnie to, że się denerwuje, co jest trochę pokręcone, ale nabiera sensu, kiedy to sobie racjonalizuję. − Quinton – jęczę, kiedy mój sutek twardnieje pod jego dotykiem. Zaczynam wić swoimi biodrami naprzeciw jego i jego twardości i to sprawia, że moje ciało budzi się z bardzo głębokiego snu. Czuję jak się wspinam coraz wyżej i

169

przysięgam na Boga, że mam zamiar odpłynąć do gwiazd. Nie przestaję się poruszać, a on porusza się ze mną, w idealnej synchronizacji. Na zewnątrz gra piosenka, której nigdy wcześniej nie słyszałam, ale wiem, że nigdy jej nie zapomnę, ponieważ nigdy nie zapomnę tej chwili. To jedna tych. Taka, która naznacza twój umysł i nie możesz się jej pozbyć, nawet jeśli chcesz. Po tym, jak całujemy się przez wieczność, a nasze ciała drżą od adrenaliny, pocimy się z pasji, przytłaczającej potrzeby i wyczerpania, rozdzielamy się. Zakładam z powrotem koszulkę i kładziemy się na plecach, żadne z nas się nie odzywa, gdy wpatrujemy się w sufit namiotu trzepoczący delikatnie na wietrze. Powinnam czuć się winna, ale z jakiegoś powodu jestem otępiała, i przez mglistość moich myśli zastanawiam się, jak będę czuła się rano. Landon był jedynym chłopakiem, z którym w ogóle cokolwiek zrobiłam. A teraz jestem tutaj z Quintonem, a on jest żywy i nic już więcej nie ma sensu. Zgubiona. I tak po prostu moja głowa wypełnia się liczbami, tylko że one nie mają rytmu i nie mogę ich połączyć. Łapię się za głowę, próbując oddychać najciszej, jak się da. − Więc co myślisz o zespole, który gra? – Quinton pyta. − Są nieźli – odpowiadam, liczby odpływają z mojej głowy, gdy słucham podrasowanej wersji jednej z delikatniejszych piosenek któregoś z zespołów, i moje serce znów zaczyna bić rytmicznie. – Ale wolę ich lżejszą wersję. − Nigdy o nich nie słyszałem – wyznaje, odwracając głowę w moją stronę. − Wow, nie mogę uwierzyć, że właśnie mi się do tego przyznałeś – mówię. – Wiesz, że teraz nie mogę być twoją przyjaciółką. − Właśnie tym nadal jesteśmy? – zastanawia się. – Przyjaciółmi? − Nie jestem pewna – przyznaję, przesuwając dłonią w dół mojej twarzy, do szyi, zatrzymując ją w końcu na szczycie klatki piersiowej. Odliczam uderzenia mojego serca za każdym razem, gdy bije w moją dłoń. Myślę o przyjaźni mojej i Landona i jak wiele o sobie wiedzieliśmy, a jednak wciąż pozostawało mnóstwo rzeczy, których nie wiedzieliśmy. – Czuję, jakbyśmy ledwie się znali… ale chcę cię poznać. – Przesadnie entuzjastyczne bicie mojego serca zalewa mój umysł, kiedy on zachowuje milczenie. − Co ty na to, żebyśmy znów zagrali w tę twoją gierkę w dwadzieścia pytań?

170

− Kiedy w to graliśmy? − W moim pokoju… kiedy… byliśmy naćpani. Bębnię palcami o żebra. – Czy to nie jest niebezpieczna gra? Taka, która dla nas obojga… skończyła się płaczem. Sięga przed siebie i splata swoje palce z moimi, więc nasze dłonie są złączone na moim sercu. – Utrzymamy ją lekką. – Pieści wierzch mojej dłoni. – Poza tym, tak naprawdę nie chodziło o pytania, prawda? Nie, chodziło o twoje oczy i tamtą cholerną piosenkę. − Dobrze – mówię cicho. – Ale ty zaczynasz. − Jakie jest twoje ulubione miejsce na wakacje? – pyta nie tracąc ani sekundy, jakby przez cały czas miał to zaplanowane. To w ogóle nie jest lekki temat, ale i tak odpowiadam, ponieważ mój umysł jest zbyt znużony, by wyczarować jakieś kłamstwo albo przemknąć obok tego. – W zasadzie to była wycieczka. Kiedy jeszcze mój tata żył, każdego lata jeździliśmy na jedną. Moja ulubiona była wtedy, kiedy miałam jedenaście lat, chociaż… odbyła się tuż przed jego śmiercią. Zabierał mnie na każdy karnawał, jaki mógł znaleźć. Było fajnie. – Śmiech opuszcza moje gardło. – Zjadłam za dużo waty cukrowej na jednym z nich i skończyło się na tym, że porzygałam się na karuzeli. Rysuje serce na tyle mojej dłoni. – Nova… jak on… jak on umarł? Ziewam, huśtając się na granicy rzeczywistości. – Miał wadę serca. Nie wiedział o niej. Jeździliśmy na rowerach po szlakach górskich, a on nagle się przewrócił i nie wstawał. Na początku pomyślałam, że się zranił… ale wtedy, ten wyraz jego oczu… wiedział, że umrze i był przerażony. Pobiegłam po pomoc i w ogóle, ale było już za późno. Do czasu, kiedy wróciłam, on już odszedł. – Zaczynam się dławić, ponieważ o tym co się stało rozmawiałam tylko z Landonem, mamą i terapeutą. Zasysam głośny oddech, kiedy gorycz piwa pali mnie w tył gardła. – Przepraszam. Mieliśmy grać w lekką grę w dwadzieścia pytań, a ja nagle zaczynam paplać o śmierci. Wyślizguje rękę z mojej i przesuwa nią po klatce piersiowej, do mojej szyi. Przyciskając palce do szczęki, zmusza mnie, bym spojrzała na niego w ciemności. –

171

Zadałem ci pytanie po tym, jak powiedziałem, że możemy utrzymać to lekkim. Przepraszam. Powinienem trzymać gębę na kłódkę. − W porządku – zapewniam go, ale czuję jakby to było największe kłamstwo. − Moja mama umarła – ujawnia przyciszonym głosem. – Kiedy się urodziłem. − Przykro mi. – Skanuję jego twarz, ale jest zbyt ciemno, bym mogła dostrzec o czym myśli, ale chciałabym wiedzieć, co dzieje się wewnątrz niego. Czy to pasuje do tego, jak ja wyglądam – jak się czuję? − Nie musi być ci przykro – odpowiada z palcami wciąż przyciśniętymi do mojej szczęki. – Po prostu chciałem odpowiedzieć na twoje pytanie z wcześniej, kiedy zapytałaś, czy kiedykolwiek straciłem kogoś mi bliskiego. Serce wali mi w piersi, gdy zastanawiam się, czy może jedno z wytatuowanych imion należy do niej. – Jak miała na imię? − Anna – odpowiada tak cicho, że ledwie mogę go słyszeć. Jego palce naciskają mocniej na moją skórę. Ale to wystarczy, by wiedzieć, że to nie jest jedno z imion na jego ramieniu. Pozwalam oddechowi opuścić moje usta. – Czy w takim razie wychował cię tata? − Tak – odpowiada spiętym tonem i zabiera rękę z mojej twarzy. – Ale szczerze mówiąc, to praktycznie sam się wychowałem. Chcę powiedzieć coś pocieszającego, ale nie potrafię nic wymyślić, więc mówię pierwszą lepszą rzecz, jaka wpada mi do głowy. – Gdybyś mógł mieć jedno życzenie, co by to było? Robi pauzę i kiedy znów się odzywa, jego głos wydaje się lżejszy. – Czy to jest jedno z twoich dwudziestu pytań? − Tak. – Odwracam się na bok, a nasze palce rozplątują się. – A tobie zostało jeszcze osiemnaście. Ujmuje moje policzki w swoje dłonie z powrotem przyciągając mnie do siebie, i mimo że jestem pijana, czuję intymność w tym dotyku. – Nie mogę powiedzieć ci życzenia, jakie wypowiedziałbym teraz, ale mogę ci powiedzieć, co chciałbym teraz

172

robić. – Kreśli palcem w dół moich ust i pociera kciukiem o dolną wargę. – Chciałbym… chciałbym cię trzymać. Nie znam go na tyle dobrze, by wiedzieć czy karmi mnie słowami, ale konflikt w jego głosie, jakby bał się to powiedzieć, każe mi wierzyć, że tego nie robi. Przesuwam się do przodu tak, że leżymy złączeni od stóp do głów, a wtedy on zabiera palce z mojej twarzy, tworząc ścieżkę w dół mojego boku. Kiedy dociera do biodra, wsuwa palce pod brzeg mojej koszulki, delikatnie gładząc moją skórę i wywołując ciepło pomiędzy moimi udami i moje ciało wije się do niego niekontrolowanie. Ale on robi to tylko przez chwilę, a potem wbija palce w zewnętrzną część mojego uda i podciąga moją nogę, zahaczając ją sobie o biodro. Każdy jeden aspekt naszych ciał doskonale łączy się ze sobą i jest to niesamowite w tym sensie, że faktycznie leżymy tutaj, on i ja. Nie ma upiornych wspomnień, nie ma potrzeby dowiedzenia się, dlaczego Landon to zrobił i kim jestem bez niego. Nie ma nic oprócz ciszy. − Gdybyś mógł mieć jedną supermoc, co by to było? – Podejmuję rozmowę w miejscu, w którym skończyliśmy, bo chcę kontynuować ten bezproblemowy moment prostoty. Gładzi dłonią tył mojej głowy. – Moc zapominania. A ty? − Moc rozumienia – mówię, wtulając twarz w jego pierś, ziewając. – Albo moc ocalania. Nie przestaje gładzić moich włosów, kiedy opiera brodę na mojej głowie. Oczekuję, że zapyta mnie o moją odpowiedź, ale nie robi tego, a ja nie pytam go o jego. − Jedna rzecz, której się boisz? – pyta. − Nieznane miejsca – mówię bez chwili zastanowienia. − Ja jestem nieznany – zauważa. – Czy to oznacza, że cię przerażam? Kręcę głową. – Już ci powiedziałam, że przypominasz mi kogoś, kogo znałam. − Więc to czyni mnie znajomym? − Tak jakby… chyba… Boże, pewnie myślisz, że jestem walnięta.

173

− Myślę, że jesteś najbardziej interesującą osobą, jaką spotkałem od bardzo długiego czasu. – Jego palce owijają się wokół tyłu mojej czaszki, zsuwa brodę z mojej głowy i opuszcza ją w dół, podczas gdy ja unoszę swoją. Spotykamy się pośrodku patrząc na siebie, w tej właśnie chwili moje serce pomija uderzenie. − Co by było, gdybym cię w tej chwili pocałował? – pyta, jego wargi znajdują się zaledwie kilka centymetrów od moich i jego ciepły oddech delikatnie łaskocze moją skórę. – Czy to byłoby znajome? − Nie wiem – odpowiadam. – Za pierwszym razem nie było, ale teraz… Lekko ociera usta o moje, delikatnie, ledwie je dotykając. – I jak teraz? Moje myśli są ogłupiałe i ciężko jest mi wyobrazić sobie cokolwiek poza Quintonem. Łapię za przód jego koszulki4 i rozbijam swoje wargi o jego. To nasz czwarty pocałunek i z każdym kolejnym robi się łatwiej. Nadal nie jestem pewna, o kim myślę, kiedy go całuję. Wiem tylko, że w tej chwili moja głowa jest przejrzysta i spokojna. I może to jest moja odpowiedź. Albo może tak sobie wmawiam, żeby było mi łatwiej go całować.

4

Ej! Kiedy on się ubrał? Przecież cały czas był bez koszulki!

174

Rozdział 15

29 lipca, 71 dzień wakacji

175

Quinton Budzę się następnego ranka czując się o wiele lżejszy niż wczorajszej nocy. Moim pierwszym odruchem jest obudzenie Tristana i zapytanie go, gdzie schował zapas. Ale potem patrzę w dół na Novę w moich ramionach i staję się rozdarty, nie mając pojęcia dlaczego. Ten zły we mnie chce walnąć sztacha i zniknąć, ale ten dobry chce tu leżeć, trzymać ją i uszczęśliwiać. To dziwne, ponieważ dwa miesiące temu nie miałem niczego i nagle coś mam, ale nie wiem, czy tego chcę. Wiem, że na to nie zasługuję, ale jednak chcieć czegoś i zasługiwać na coś to dwie różne rzeczy. Leżę przez jakiś czas w namiocie, sprzeczając się ze sobą w głowie, aż w końcu Tristan siada. Zaczyna przekopywać swoją torbę mamrocząc do siebie, a wtedy zauważa, że nie śpię i marszczy brwi. − Dobrze się bawiłeś zeszłej nocy? – pyta, rzucając oskarżające spojrzenie na Novę wtuloną w mój bok. − To nie tak jak myślisz – mówię, mięśnie moich ramion napinają się, gdy decyduję, czy powinienem się odsunąć. Otwiera małą, plastikową torebeczkę i zaczyna nabijać lufę. – A co myślę? Zerkam na Novę. Wydaje się zadowolona, nieruchoma, jej oddech jest miękki i mam nadzieję, że śpi. – Myślisz, że z nią spałem. Śmieje się cierpko, kiedy zamyka torebeczkę i kiwa głową na Novę, która śpi spokojnie z głową opartą na mojej piersi. – No cóż, spałeś. − Tak, ale tylko spaliśmy. My nie… - Zniżam głos. – Nie uprawialiśmy seksu. − Ale całowałeś ją? – pyta, a kiedy nie odpowiadam, dodaje: - Wiedziałeś, że ją lubiłem. − Wiem – mówię, wypuszczając głośne westchnienie i mówię jedyną rzecz, jaką mogę wymyślić. – Przepraszam. Kurwa, naprawdę zjebałem… Jak zwykle… Kręcąc głową, przystawia ustnik lufki do warg i podstawia zapalniczkę pod cybuch. – Przeprosiny nie cofną faktu, że ją pocałowałeś. – Odpala zapalniczkę kilka razy, aż otrzymuje stały płomień. – To znaczy, czy ty ją w ogóle lubisz, czy to jest kolejna z twoich Nikki?

176

− To nie jest tak jak z Nikki – mówię obronnie, kiedy dym wypełnia namiot, a w ustach zaczyna mi się robić wilgotno. Zasysa głęboki oddech, więzi go w płucach, aż oczy zaczynają mu łzawić, po czym go wypuszcza. – To co to jest? – mówi kaszląc, dym ulatuje z jego ust. − Jeszcze nie jestem pewien – mówię, wzrok mam utkwiony w lufce, bo każda cząstka mnie pragnie tego tak kurewsko mocno. Wiem, że tak szybko jak wezmę pierwszego sztacha, większość moich problemów zostanie zapomniana i moje życie wróci do takiego, jakim było, kiedy jestem szczęśliwie naćpany, a moje emocje są wyłączone. Ale czy ja chcę do tego wracać? – Wciąż próbuję się tego dowiedzieć. Ocenia mnie, gdy dym wypełnia namiot. – Co, jeśli powiem, żebyś się wycofał? Zrobiłbyś to? Czuję zawroty głowy od dymu i ciepła krążącego w namiocie. – Tak, ale tylko dlatego, że jestem twoim dłużnikiem. – Powiedzenie tego boli, ale to prawda. – Po prostu to powiedz—powiedz, że chcesz, żebym się wycofał—a zrobię to. – Czuję się, jakby niewidzialny kawałek ostrego metalu ponownie rozdzierał bliznę na mojej klatce piersiowej, ponieważ wiem, że zrobiłbym to, wycofałbym się, gdyby o to poprosił, ale to nie wymazałoby uczuć, które rozwijałem do Novy, uczuć, które sądziłem, że umarły ponad rok temu. Utrzymuje na mnie wzrok z lufką i zapalniczką w dłoniach. Spogląda na Novę, potem z powrotem na mnie i wyciąga czystą koszulkę ze swojej torby. Gdy na początku wprowadziłem się do domu, dużo o niej mówił. Nie rozumiałem tego, ponieważ on ledwie ją znał, mimo to wydawał się mieć na jej punkcie obsesję. Ale zdaję sobie sprawę, jak łatwo można dać się złapać w nią, jej smutek, sposób, w jaki się denerwuje i zawstydza i jak wydaje się widzieć świat w innym świetle. Boże, jak pozwoliłem sobie znaleźć się w tym miejscu? − Ja się wycofam. – Zakłada koszulkę, przesuwa się w stronę wyjścia i wychodzi, zabierają ze sobą lufkę i wpuszczając do środka świeże powietrze. Potem nachyla się do środka. – Mam tylko nadzieję, że wiesz, co robisz, bo z tego, co widziałem, to lubisz poeksperymentować, a ona na taką nie wygląda. Uderza w czuły punkt. Pamiętam, jak pierwszy raz przespałem się z kimś po śmierci Lexi. Byłem naćpany, a tam była ta dziewczyna, i nawet teraz nie pamiętam jej imienia. Zachowywała się, jakby była mną zainteresowana, a moja głowa była zbyt

177

zamroczona przez alkohol i zioło, by zrobić cokolwiek innego, niż na to zareagować. Kiedy już było po wszystkim, czułem się otępiały, a uczucie odrętwienia było lepsze od odczuwania agonii, samotności i poczucia winy. Więc kontynuowałem pieprzenie się wokół i zażywanie narkotyków i po jakimś czasie stało się to częścią mojego życia—nałogiem. − Jesteś pewien? – mówię i czuję się, jakby moje blizny otwierały się jeszcze bardziej. − Taa, jestem pewien – odpowiada i czuję zarówno ulgę jak i przerażenie, ponieważ on już dłużej nie jest przeszkodą, co oznacza, że naprawdę mogę być z Novą. Kurwa. Poczucie winy, wstyd i tęsknota dławią mnie. – Tak jakby coś się dzieje między mną, a jedną dziewczyną z ostatniej nocy, w każdym razie. − Zabierasz ze sobą lufę? – pytam, kiedy z powrotem zaczyna zasuwać namiot. − Taa… mam trochę sprzętu, którym muszę się zaopiekować – mówi, a potem do końca zapina wejście, zostawiając mnie w namiocie z unoszącym się zapachem mojej słabości. Parę chwil później wyłażę ze śpiwora, zostawiam Novę samą, podczas gdy gonię za moim uzależnieniem.

* * * Po znalezieniu Tristana i zaciągnięciu się tak potrzebnymi buchami, nie od razu wracam do namiotu. Z jakiegoś powodu nie czuję się lepiej i przez to panikuję w środku. Zioło zazwyczaj mnie uspokaja—rozjaśnia mroczne myśli w mojej głowie— ale teraz czuję się winny, że zapaliłem, choć kiedy tego nie robię również odczuwam poczucie winy, a jego ilość gromadząca się we mnie sprowadza mnie na ziemię. Na szczęście zdążyłem dotrzeć do samochodu, nim moje kolana się wyczerpują. Przyciągam kolana do piersi i opieram na nich ramiona, opuszczając głowę. Łapię głębokie oddechy, mówiąc sobie, żeby się uspokoić i oddychać, ale pierdolony problem polega na tym, że ja tak naprawdę nie chcę chcieć oddychać w tej chwili. Chcę, żeby moje płuca przestały pracować razem z sercem, myślami i poczuciem winy, bo już dłużej nie mogę tego kurwa znieść. Chcę skończyć ze swoim życiem i zostawić wszystko w tyle, ale z jakiegoś cholernego powodu moje ciało nie odpowiada na życzenia mojej głowy, jakby czekało, aż zmienię zdanie.

178

Łzy zaczynają płynąć z moich oczu, a ja nie przestaję przyciskać czoła do kolan, błagając, żeby wszystko odeszło. Błagam o ciszę. I jedyne, co mogę zrobić, to wrócić tam, wypalić więcej trawki i mieć nadzieję, że to da mi ciszę.

179

Nova Otwieram oczy na oślepiające mnie słońce, a mój policzek spoczywa na czyimś twardym torsie. Na początku zaczynam wariować szukając słońca, buchając z potrzeby, aby odliczać sekundy zajmujące mu na wzejście ponad horyzont. Ale szybko uświadamiam sobie, że jestem w namiocie i nie mogę zobaczyć wschodu słońca, bo jest już zbyt gorąco i jasno, aby ledwie mogło się budzić. Już posyła promienie do namiotu i podgrzewa w nim powietrze, a z zewnątrz dobiegają mnie głosy i hałasy, których nie rozpoznaję. Nie za bardzo wiem, co zrobić z nagłą zmianą w mojej rutynie. Z jednej strony cieszę z przerwy w leżeniu w łóżku i czekaniu na odpowiedni moment, żeby wstać. Ale z drugiej strony, wywołuje to uczucie niepokoju w mojej piersi, ponieważ budzę się do niespodziewanego. Powietrze w namiocie jest trochę duszne, a ciepłe ciało skulone obok mnie sprawia, że jest jeszcze goręcej. Quinton i ja znajdujemy się w bardzo intymnej pozycji; jego ramię tkwi pod moją szyją, a ja trzymam dłoń na jego torsie, nasze ciała ułożyły się przy sobie, jak dwa kawałki puzzli. Obudziłam się w środku nocy po całym tym całowaniu i rozmawianiu, panikując i czując się, jakbym miała kaca. Gdy obserwowałam go oddychającego spokojnie podczas snu, zatraciłam się we wszystkim, co było nim, i część mnie przyznała, iż byłam zadowolona z tego, że leżałam tam, z nim. Ale teraz, kiedy nie śpię i moja krew pompuje swobodnie wraz z myślami, nie jestem pewna, gdzie chcę być, albo co chcę robić. Jestem zdezorientowana. Zawsze jestem zdezorientowana. Wzdycham, zastanawiając się, czy nadejdzie czas, gdzie wszystko będzie łatwe i znów krystalicznie czyste. − Dzień dobry – Quinton mówi leniwym tonem, a ja podskakuję na dźwięk jego głosu. − Jezu, wystraszyłeś mnie – mówię pozbawiona tchu, przyciskając dłoń do piersi, kiedy siadam. Jego powieki otwierają się i za każdym razem to do mnie dochodzi; miodowobrązowy odcień połączony z jeszcze większym smutkiem. – Właśnie widzę.

180

Zauważam jego koszulę w kratę i krótkie bojówki, co jest innym strojem, niż ten, który miał na sobie wczoraj w nocy. Oczy ma czerwone i opuchnięte, ale nie potrafię stwierdzić, czy jest naćpany, czy płakał. – Wstawałeś już? − Tak, musiałem… Poszedłem porozmawiać z Tristanem. – Robi pauzę. – Wiesz, że ciągle się wiercisz przez sen? − No cóż, ty za to mówisz przez sen. – Odpieram, ścierając zmęczenie z oczu. − Och tak? – Wygina brwi. – Co mówiłem? − Że Nova jest najbardziej niesamowitą osobą na świecie – żartuję zmęczonym tonem, kładąc rękę na swoim brzuchu. Śmieje się cicho. – Taa, to brzmi jak coś, co mogłem powiedzieć. − Nie sądzisz, że jestem niesamowita? – Udaję, że się krzywię. Muska kciukiem moje usta. – Sądzę, że jesteś piękna. Opieram się pokusie, by wybiec z namiotu, ponieważ w świetle dnia—w moim odświeżonym umyśle—ciężko jest słuchać tego słowa. – Ciągle to powtarzasz. Posyła mi wielki, głupawy uśmiech, który wygląda tak nie na miejscu na jego twarzy, że może oznaczać tylko jedno. Jest naćpany. – To dlatego, że jesteś. – Eksploruje moje ciało swoimi przeszywającymi oczami, upewniając się, by pokryć każdy kawałeczek i mimo, że mnie nie dotyka, czuję się, jakby dotykał mnie całą. Kiedy jego oczy spoczywają z powrotem na moich, wydaje się niepewny. – Myślę… Zamyka oczy, jego twarz wykrzywia się w bólu. – Naprawdę chcę cię narysować, Nova. − Nie jestem pewna, czy mogę ci na to pozwolić – mamroczę cicho. Otwiera oczy, a ból ukryty w jego źrenicach powiększa się. – Nie jestem pewien, czy mogę. – Masuje sobie czoło nasadą dłoni, jakby próbował zetrzeć stres. Rękaw jego koszuli zsuwa się nieco, odkrywając imiona wytatuowane na jego ramieniu. − Kim są Ryder i Lexi? – pytam, wyciągając palce, by dotknąć imion pokrywających tuszem jego rękę. Sztywnieje, a następnie wysuwa spode mnie rękę. – Co ty na to, żebym poszedł znaleźć dla nas jakieś śniadanie czy coś? – Głos ma spięty, niemal krzyczy, kiedy

181

mierzwi swoje włosy dłonią. Nie czekając na moją odpowiedź, rozpina namiot i zostawia mnie samą z pytaniem odbijającym się echem w mojej głowie. Zaczynam wstawać, żeby sprawdzić, czy z nim w porządku, ale mój żołądek przewraca się z mdłości od tego całego piwa, które wczoraj wypiłam i kładę się z powrotem z ręką nad głową. Gapię się w sufit, przypominając sobie każdą chwilę, kiedy to Landon ode mnie uciekał, gdy zadawałam niewłaściwe pytanie. Potem pewnej nocy uciekł i już nigdy nie wrócił, tak po prostu. Zupełnie tak jak Quinton. Nie zdejmując wzroku z sufitu, wyciągam rękę i obmacuję wokół podłogę, dopóki nie znajduję telefonu. Otwieram plik Landona, wpatruję się w niego, odliczam sekundy. Ale kiedy dobijam do dwóch minut, czuję się zbyt zmęczona, by to kontynuować, przygnieciona zmartwieniem, moimi złymi decyzjami i wyczerpującą rutyną. Po raz pierwszy od ponad roku, pomijam trzy ostatnie minuty mojej rutyny. Moje kończyny i palce są ciężkie, kiedy włączam kamerkę, zauważając bladość mojej skóry i czerwień moich podpuchniętych oczu, gdy odchrząkuję przed zabraniem głosu. − Pamiętam dzień, w którym poszłam odwiedzić grób Landona. To było niedługo po tym, jak postawili mu nagrobek. – Mój głos brzmi na zachrypnięty. – Moja mama zasugerowała, żeby pójść go odwiedzić—„Może moglibyśmy pójść z Evansami”—jakby to był świetny pomysł czy coś. Wpatruję się w swoje oczy, błagając je, by pokazały mi, jak się czuję w środku. – To było parę miesięcy po tym, jak go pochowano, a ja ledwie przetrwałam jego pogrzeb… cóż, ledwie może być wyolbrzymieniem. Po wszystkim wyrzygiwałam w łazience swoje wnętrzności. W głębi duszy wiedziałam, że nie byłam gotowa, by pójść na jego grób, ale nie mogłam przyznać tego przed mamą… albo przed sobą. Pójście i wpatrywanie się w kamień, który oznaczał datę jego urodzenia oraz dnia, w którym zdecydował się odejść… - Zasysam oddech. – Mimo to zgodziłam się, bo właśnie to zawsze robiłam, zgadzałam się na wszystko, ponieważ nigdy nie potrafiłam wymyśleć usprawiedliwienia. Moja dłoń trzęsie się, gdy łza spływa mi po policzku. – Więc poszłyśmy z Evansami, a jego mama płakała przez cały czas, tak samo jak moja. Pewnie powinnam była coś powiedzieć—albo coś zrobić—żeby ułatwić to każdemu, ale jedyne, co mogłam robić, to stać tam. – Więcej łez wypływa z moich oczu, ale nie poruszam się, wychwycając realność tej chwili. – Czułam się odłączona, jakby to nie było prawdziwe, jakby ktoś popełnił błąd i wyrył niewłaściwe imię na nagrobku, a Landon tak naprawdę był w domu, rysując góry, albo może drzewa na zewnątrz, podczas gdy

182

palił zioło i tracił poczucie czasu, ponieważ to wydawało się bardziej prawdopodobne, niż to, że postanowił być raczej pod ziemią, niż ze mną tu na górze. Powstrzymuję się, gdy moje emocje stają się zbyt niekontrolowane i zaczynam paplać. – Po zakończeniu odwiedzin, poszłam do domu i… Nie wiem… - Moje brwi łączą się. – Po prostu chciałam zrozumieć, co czuł na samym końcu… o czym do cholery myślał, że się na to zdecydował. Więc poszłam do łazienki i zaczęłam ciąć swoje nadgarstki. To nie tak, że chciałam umrzeć… przynajmniej nie sądzę, żebym tego chciała. Szczerze, to nie mam pojęcia czego chciałam albo chcę. Wyjaśnienia? Sposobu na cofnięcie się w czasie? Albo może po prostu straciłam siebie wraz z Landonem— Dźwięk rozpinającego się zamka sprawia, że upuszczam telefon. Siadam szybko, wycierając oczy wierzchem dłoni w chwili, gdy Quinton wsadza do środka głowę. Moje zęby wciąż szczękają o siebie, a na twarzy pozostało kilka zabłąkanych łez. − Myślę, że… - Jego głos odpływa, gdy obejmuje mnie wzrokiem. – Nova, nic ci nie jest? Co się do diabła stało? Potrząsam głową, podciągając dół mojej koszulki do policzków, by wytrzeć twarz. – To nic takiego. Wczołguje się do namiotu, zapina drzwi i klęka przede mną, wyglądając na przepełnionego żalem. – Przepraszam, że trochę na ciebie nakrzyczałem… Ja po prostu… Nawet nie wiem, dlaczego to zrobiłem. − Nie szkodzi – zapewniam go, naciągając bluzkę z powrotem na brzuch. – To nie dlatego płaczę. − Wiem – odpowiada, wypuszczając niepewny oddech. – Ale musiałem to powiedzieć… źle się z tym czuję. Nigdy nie powinienem podnosić na ciebie głosu. Czuję, jakbym musiała powiedzieć wiele rzeczy, ponieważ tak wielu nie powiedziałam, kiedy byłam z Landonem. – Nic nie szkodzi. Przyrzekam… Ale… Walczę o właściwe słowa, które może mogłyby go zmusić do otwarcia się przede mną, ale mój umysł jest wycieńczony od zeszłonocnego alkoholu i teraźniejszych myśli o Landonie, więc nie pojawiają się żadne słowa. – Nic. Nieważne. − Na pewno? – pyta. – Możesz… możesz ze mną pogadać, jeśli chcesz, Nova.

183

Zmuszam się do uśmiechu. – Nic mi nie jest. Przyrzekam. Odwzajemnia uśmiech, ale jest on smutny. Zaczyna odsuwać się do drzwi chwytając moją rękę, jego dłoń jest trochę spocona. - A teraz chodź. Właśnie dowiedziałem się, że jakieś trzy mile stąd jest restauracja, więc możemy zjeść prawdziwe jedzenie zamiast batoników zbożowych i tego gówna, które jedliśmy wczoraj. − Myślę, że to były hot-dogi. Dlatego nabiliśmy je na kijki na kiełbaski. − Może to i były hot-dogi, ale za cholerę nie smakowały jak one. − Myślę, że Delilah je spaliła – mówię. – Jest do bani w gotowaniu. − Tak samo jak ja – oznajmia. – Raz przypaliłem Gorącą Kieszonkę5 w mikrofalówce. − Jak mogłeś spalić Gorącą Kieszonkę w mikrofalówce? − Przez zostawienie jej tam na jakieś dziesięć minut – mówi z rozbawionym uśmieszkiem. – Byłem naćpany i zamiast spróbować ustawić czas, po prostu wcisnąłem kilka guzików, myśląc, że to zadziała. Ale i tak to zjadłem. Uśmiechamy się do siebie na granicy śmiechu, ale nie jestem pewna, czy to jest prawdziwe, czy coś, co wiemy, że powinniśmy robić, i tak szybko jak się to wznosi, toniemy z powrotem w pustce. Zatrzymuje się przed wyjściem z namiotu i śledzi zagięcia pomiędzy moimi palcami. – Nova, naprawdę cię lubię… ale są pewne rzeczy… sprawy, o których nie mogę mówić. Nie jestem pewien, czy mogę być z tobą tak jak wczoraj.

5

184

Przedłużona pauza narasta pomiędzy nami. Nie przestaje śledzić zagięć między moimi palcami z głową zwieszoną w dół i analizuję jego postawę, smutną i załamaną, i Boże, nienawidzę, że o tym myślę, ale co jeśli on ma skłonności samobójcze? Co, jeśli pod powierzchnią jest jeszcze więcej zżerającego go bólu, a ja jestem jedyną, która to widzi, ponieważ już wcześniej to widziałam, ale nie rozpoznałam tego, dopóki nie było już za późno? Już mam zamiar go spytać, dlaczego jest taki smutny, nawet jeśli to oznacza, że zostanę okrzyczana, znienawidzona, albo całkowicie wytrącona z mojej strefy komfortu. − Muszę cię o coś spytać – mówi, zanim wykorzystuję swoją szansę. – I tak bardzo, jak nienawidzę o to pytać, bo nie cierpię być wścibski, będzie mnie zżerać, jeśli tego nie zrobię. – Zerka na mnie. Moja klatka piersiowa zaciska się w oczekiwaniu. – Dobrze… − Czy ty… czy ty mówiłaś tutaj sama do siebie? – pyta, a potem szybko dodaje: - To znaczy, wszystko jest super i w ogóle… wszyscy to robimy… ale ty płakałaś, więc… Więc myśli, że jestem stuknięta. – Tak i nie. − Chciałabyś to rozwinąć? – pyta z o-kurwa-błagam-żeby-ona-nie-byławariatką spojrzeniem. Nie za bardzo. – Ja tylko… - Próbuję wymyślić kłamstwo, ponieważ powiedzenie mu o moim przedsięwzięciu z kręceniem filmików wydaje się zbyt osobiste. Ale on trzyma moją dłoń w swojej i jest to pocieszające oraz znajome, i jedyne czego chcę, to powiedzieć mu prawdę, tak jak robiłam z Landonem. – Robię taki filmik… - Nie dokańczam, kiedy wyraz jego twarzy zmienia się nagle ze zmartwionego w rozbawiony. Zwijając dłoń w pięść, zasłania nią usta, kryjąc uśmiech. – Coś jak pornos? − Co… nie! – Uderzam go w ramię, kręcąc głową. – Dlaczego do cholery o to pytasz? Byłam tutaj całkiem sama. Opuszcza dłoń z ust, humor oplata jego głos. – Och, możesz zrobić pornosa sama.

185

Moje policzki czerwienią się i łapię za poduszkę obok mnie, tuląc ją jednym ramieniem, gdy zakopuję w niej twarz, by ukryć swoje upokorzenie. – No cóż, to nie jest to, co robię. − W takim razie jakiego rodzaju jest to wideo? – pyta z zainteresowaniem i zerkam na niego. Dłoń spoczywa mu na kolanie, a palce delikatnie głaszczą mój nadgarstek. − To tylko filmik o mnie – mówię, drżąc, gdy jego palce muskają wrażliwy punkt na mojej ręce. – Albo o moich myślach. Myślę, że to coś w rodzaju filmu dokumentalnego. − Albo Novamentalnego – mówi. Ta chwila jest tak prawdziwa, tak surowa i świeża, że nic nie mogę poradzić na to, że chcę znaleźć sposób, by ją uchwycić i zatrzymać na zawsze, ponieważ niedługo zostanie zastąpiona alkoholem, trawką, liczbami i porządkiem. Odrzucając poduszkę na bok, podnoszę mój telefon. – Co ty na to, żebyś powiedział coś w moim Novamencie? − Chcesz mnie nagrać? – pyta nieufnie, a ja potakuję. – Cóż, nie jestem zbyt dobry w filmikach. − Ja też nie. – Celuję w niego telefonem i muszę przyznać, że wygląda w nim oszałamiająco pięknie; czyste miodowo-brązowe oczy, długie rzęsy, krótkie, miękkie włosy i bardzo całuśne usta. – Delilah to zrobiła, ale ty nie musisz, jeżeli nie chcesz. – Trzymam nakierowany na niego telefon chwilę dłużej, a potem zaczynam go opuszczać, kiedy nic nie mówi. − Czekaj. – Ściska mój nadgarstek pomiędzy palcami. – Powiem coś. – Robi pauzę. – Chcesz szczerości? Jego pytanie wywołuje wspomnienia, ale kiwam głową. – Jeśli czujesz się z tym swobodnie. Uwalnia mój nadgarstek spomiędzy palców i odsuwa ode mnie. Sądzę, że ma zamiar wyjść, ale wtedy on krzyżuje nogi i opiera łokcie na kolanach. – Pewnego razu był sobie chłopak. − Myślałam, że chciałeś powiedzieć coś szczerego – wtrącam się. – A nie jakąś bajkę. Unosi palec. – Daj mi chwilę… Obiecuję, że to nie jest bajka.

186

Odprężam się, obserwując go na ekranie, gdy strzela knykciami i karkiem, a potem pogrąża się w swojej własnej ciszy. Mięśnie na jego szyi są sztywne, a skóra zrobiła się blada. − Pewnego razu był sobie chłopak – zaczyna od nowa. – I był on dobrym chłopakiem. Takim, którego dziewczyny mogły przedstawić rodzicom, który otwierał przed nimi drzwi i zakochał się w dziewczynie, którą wiedział, że poślubi. – Jego czoło marszczy się i spogląda ponad moim ramieniem. – Albo przynajmniej w to wierzył… ale zdarzyło się coś chujowego i ten chłopak skończył umierając, tylko że w jakiś sposób udało mu się przeżyć, ale dobro w nim zostało martwe i jedyne, co pozostało, to zły chłopak, który wszystko pieprzy i bardzo, bardzo chciałby zostać martwy. Zatrzymuje się i mruga, przez chwilę wygląda, jakby zapomniał, gdzie jest, kim ja jestem i kim do diabła on jest. Wpatrujemy się w siebie i próbuję wymyśleć, co mam mu powiedzieć, ponieważ rozmawia ze mną otwarcie—albo z kamerką, w każdym razie—i ból, który w nim widziałam wypływa z niego poprzez słowa. Chcę go zapytać, jak ten chłopak umarł, co stało się z dziewczyną i dlaczego ten chłopak myśli, że jest taką złą osobą. Opuszczam telefon. – Dlaczego sądzisz, że jesteś złym chłopakiem? − Ponieważ jestem – mówi to tak zwyczajnie, jakby to było oparte na faktach, ale z tego, co widziałam—z tego, co widzę teraz—nie jest. − Nie, nie jesteś – mówię. – Nawet w przybliżeniu. Potrząsa głową. – Nawet mnie nie znasz, Nova, więc nie możesz tego o mnie powiedzieć. − Wiem co nieco o tobie – mówię mu. – Sprawiasz, że się uśmiecham, a nikt tego nie robił od bardzo długiego czasu. Posyła mi mało entuzjastyczny uśmiech. – Tylko dlatego, że potrafię wywołać u ciebie uśmiech, nie oznacza, że zasługuję na to, żeby samemu się uśmiechać. − Dlaczego? Bo zażywasz narkotyki? Czy… czy z jakiegoś innego powodu? − Z każdego. – Niemal brzmi na sfrustrowanego, jakby chciał, żebym przestała mówić mu, że jest dobry. – Wszystko, co robię—zrobiłem—jest złe.

187

− To nie prawda – mówię mu i odkładam telefon na podłogę. – To, co robimy nas nie definiuje, chociaż myślę, że niektórzy mogliby się ze mną nie zgodzić. – Przesuwam się do przodu i zatrzymuję dopiero wtedy, gdy nasze kolana się stykają—kiedy nawiązuję z nim kontakt. – Myślę, że czasami rzeczy są po prostu dezorientujące, a my się gubimy i czasami nie możesz rozwikłać, która droga jest tą właściwą… która jest słuszną decyzją. – Poddaj się, albo idź dalej. Ulecz się, albo załam. Walcz, albo umieraj. Wciąż staram się to rozwikłać. Jego oczy marszczą się w kącikach, gdy wyraz jego twarzy łagodnieje. – Jesteś zdezorientowana i zagubiona, Nova? Kiwam głową i czuję jak coś roztrzaskuje się we mnie, gdy moje wyznanie zawisa pomiędzy nami. – Przez cały cholerny czas. Przełyka z trudem. – Doskonale rozumiem, o co ci chodzi. – Zasysa oddech, a potem nastrój zmienia się, gdy zaciera dłonie. – Więc co powiesz na śniadanie? − Brzmi nieźle – co wydaje się bardzo zwyczajne po rozmowie, jaką właśnie odbyliśmy. Ale czasami przyziemność jest dobrą przerwą od złożoności, jak sądzę. A może po prostu nie pozostało już nic do powiedzenia. Rozkrzyżowuje nogi, klęka i rozpina drzwi namiotu. – A teraz, czy jest coś, czego nie lubisz jeść, poza roztopionymi lodami? – Wyczołguje się z namiotu prosto w słońce. − Przypalone hot-dogi. – Żartuję, gdy wychodzę za nim z namiotu. – Albo Gorące Kieszonki? − Taa, nigdy więcej spalonych hot-dogów. Albo Gorących Kieszonek – mówi, podając mi dłoń, podczas gdy drugą otrzepuje brud z kolan. Wkładam swoją dłoń w jego, a on splata nasze palce, po czym podnosi mnie na nogi. Wdycham świeże powietrze i wychylam twarz do słońca. To ładny dzień, z zaledwie paroma chmurami plamiącymi niebo. Scena jest pusta, a pole w większości opustoszałe. − Gdzie są wszyscy? – pytam, przeciągając się w słońcu jak kot. Uśmiecha się, rozbawiony czymś. – Myślę, że powędrowali nad jezioro. − Jezioro? – Pociągam dół mojej bluzki, zasłaniając brzuch.

188

Kiwa głową, a potem obchodzi namiot, ciągnąc mnie za sobą. – Taa, poszli się umyć, tak myślę. − Wziąć kąpiel w jeziorze? – pytam, manewrując pomiędzy chłodziarkami i składanymi krzesełkami. Wzrusza ramionami, skopując butelkę z naszej drogi. – Taa, to nic wielkiego. Sądzę, że mają na sobie ubrania. − Sądzisz? – pytam, a potem uświadamiam sobie, jak niedojrzale brzmię. Kręci głową, owijając ręce wokół moich ramion, a potem zaskakuje mnie pocałunkiem w czoło. – W zasadzie, to nie sądzę. Poszedłem tam trochę wcześniej i z jakiegoś powodu wszyscy wydawali się myśleć, iż jest to kolonia nudystów. Albo byli pod wpływem czegoś, co daje im te klimaty wolności. − Dlaczego tam byłeś? – przesuwam się na bok, żeby ominąć namiot. Spogląda na mnie pytająco, a jego oczy są jaśniejsze w słońcu. – Czy to jest twój sposób na pytanie, czy byłem tam również dołączając do tej nagości? − Tak jakby – przyznaję, mimo że policzki mi czerwienieją. Gryzę paznokcie, pozwalając włosom opaść na bok mojej twarzy. – Niezbyt wiele o tobie wiem, a miło byłoby wiedzieć, czy lubisz rozbierać się przed zgrają ludzi. − Dlaczego? Znienawidziłabyś mnie, gdybym powiedział, że tak? – pyta poważnie. Potrząsam głową. – Nie, po prostu chcę się dowiedzieć o tobie więcej. Spogląda na mnie zagadkowo, kiedy przechodzimy obok otwartego bagażnika, który zapełniony jest skrzynkami piwa i papierosami. – Cóż, odpowiedź brzmi nie. W zasadzie to nie cierpię być nagi przed ludźmi. Zakładam włosy za ucho i spoglądam na czyste niebo. Kiedy z powrotem przenoszę na niego wzrok odnajduję, że się we mnie wpatruje. – Co? – pytam. − Czekam na twoją odpowiedź – mówi, spowalniając nas, gdy docieramy do zardzewiałego, starego Cadillaca Tristana. − Moją odpowiedź na…

189

Wyciąga kluczyki z kieszeni. – Jesteś, czy nie jesteś osobą, która lubi rozbierać się przed innymi ludźmi. Przygryzam dolną wargę i kręcę głową. – Nie, nie za bardzo. Uśmiecha się, otwierając drzwiczki samochodu. – To dobrze, teraz mamy ze sobą coś wspólnego. − Czy to nasza jedyna wspólna rzecz? – łapię kluczyki, gdy rzuca nimi w moją stronę. Patrzy mi w oczy i zastanawiam się, co on do cholery w nich widzi. – Nie, wydaje mi się, że dzielimy o wiele więcej. – Drapie się po głowie, rozważając coś. – Możesz prowadzić? Ja chyba nie powinienem. Zastanawiam się, czy to ma coś wspólnego z byciem pod wpływem, czy może jest związane z tym, co powiedział Tristan. Zastanawiam się nad wieloma rzeczami z nim związanymi, nad sobą, nad nim i mną razem, i dlaczego wydaję się przy nim inną osobą, jakbym się w nim zatracała, zamiast w liczbach, kontroli i porządku. Moje myśli odpływają, gdy coś uderza we wnętrze mojej głowy jak błyskawica. Czy właśnie taka byłam z Landonem? Zatracona? Inna? Byłam nim tak pochłonięta, kiedy żył. Czy ja w ogóle kiedykolwiek wiedziałam, kim jestem? Wdrapuję się do środka i uruchamiam silnik, podczas gdy Quinton okrąża przód samochodu i wskakuje do niego. Zaczynam wycofywać, kiedy on mówi: - Zatrzymaj się. Naciskam na hamulce, spanikowana, myśląc, że prawie w kogoś wjechałam czy coś. – Co się dzieje? – pytam, spoglądając w lusterko wsteczne, ale szosa za mną jest pusta. Jego oczy są nieco powiększone, gdy pochyla się nad deską rozdzielczą, wyciągając rękę w poprzek mojej klatki piersiowej. Następnie łapie za pas bezpieczeństwa, przeciąga go przez moją pierś i zapina go. Czekam, aż zapnie swój, ale on odpręża się w swoim fotelu i pozostaje nieruchomy. − Nie masz zamiaru zapiąć też swoich? – pytam, pozwalając autu powoli toczyć się do tyłu. Uparcie potrząsa głową. – Jest w porządku.

190

− Quinton, ja… - Nie dokańczam, gdy odwraca głowę w stronę okna i krzyżuje ramiona na piersi. − Powiedziałem, że jest w porządku – mówi spiętym głosem, wskazując gestem na dźwignię zmiany biegów. – A teraz jedźmy na śniadanie. Chcę się z nim kłócić, ale jak do cholery mam zmusić kogoś do zrobienia czegoś, kiedy jest zawzięty, by tego nie zrobić. Wzdychając wciskam gaz, manewrując samochodem pomiędzy wybojami. Im bliżej głównej drogi jestem, tym staję się bardziej wkurwiona, bo nie zapiął swojego pasa i wiem, że prawdopodobnie robi tysiące innych rzeczy narażających go na utratę życia, ale to mówi mi, że w ogóle nie docenia swojego życia, przez co jestem jeszcze bardziej wzburzona. Ostatecznie wdeptuję hamulec odrobinę za mocno, przez co oboje lecimy do przodu. Mój pas bezpieczeństwa blokuje się, ale ponieważ on nie ma na sobie swojego, kończy się na tym, że uderza głową w deskę rozdzielczą. − Kurwa – przeklina, pocierając głowę, a następnie patrząc na mnie zimno. – Czemu to kurwa zrobiłaś? Stopa przytrzymująca hamulec trzęsie się, gdy patrzę prosto przed siebie. – Ponieważ chcę, żebyś zapiął swój pas bezpieczeństwa. Robi pauzę. – Nova, to naprawdę moja decyzja, czy chcę go zapiąć, czy nie. Kręcę głową, zaciskając szczękę. – Nie. Niezależnie z jakiego powodu nie chcesz go kurwa zapiąć, jeśli coś się stanie, to wszyscy, którym na tobie zależało, będą zranieni i będą za tobą tęsknić, i prawdopodobnie będą wkurwieni, bo postanowiłeś nie zapinać swoich pasów. Następuje długa przerwa, gdy moje słowa i ostry ton zaskakują nas oboje. − Nikomu na mnie nie zależy, więc jest dobrze – oświadcza obojętnie. – I nigdy ich nie zapinam. − Mi na tobie zależy – nalegam, a moja klatka piersiowa zaciska się, kiedy zdaję sobie sprawę, że to prawda. Bolesna, niewyobrażalna, nieprzewidziana prawda. Zależy mi na nim. Oddech mi się trzęsie, kiedy mówię: - Więc, jeśli nie dla siebie, czy mógłbyś zapiąć je dla mnie?

191

Milczy przez jakiś czas i sądzę, że zamierza odmówić. Przygotowuję się do ruszenia naprzód, z powrotem na pole i odrzucenie śniadania, kiedy on wzdycha i zapina pasy. − Proszę, zadowolona? – mamrocze, opadając na siedzenie. − Tak. – Wjeżdżam na drogę, czując się trochę lżej, jakbym właśnie zrobiła coś dobrego.

192

Quinton Wciąż jest wkurzona o pasy, nawet kiedy dojeżdżamy do restauracji. Naprawdę nie sądzę, aby chodziło o to, że nie zapiąłem tych pasów, tylko bardziej o to, że nie pielęgnuję swojego życia. Nadal próbuję przetworzyć fakt, że ona troszczy się o mnie wystarczająco, by chcieć, abym zapiął pasy bezpieczeństwa. Częściowo jestem na siebie zły, że pozwoliłem, aby sprawy tak się pomiędzy nami skomplikowały, za wpuszczenie jej na tyle, by faktycznie zaczęła troszczyć się o moje życie. Nie powinno jej na nim zależeć. Jest bezwartościowe. Ja jestem bezwartościowy. Może i chodzę wokół, oddycham, moje serce bije, a krew płynie w żyłach, ale moje istnienie, moja dusza, wszystko, co definiowało mnie tym, kim byłem, umarło. Przynajmniej tak myślałem. Ale jest jeszcze jedna część mnie, wypierana przez bardzo długi czas, która cieszy się faktem, że zależy jej na moim życiu—na mnie. Byłem rozdarty z zapięciem pasa bezpieczeństwa, bo naprawdę nie obchodzi mnie to, co mi się przydarzy, a czasami potajemnie mam nadzieję, że coś złego jednak się stanie, i w końcu będę mógł być pochowany z każdym innym, pod ziemią, tam, gdzie powinienem być. Ale w końcu ulegam Novie, ponieważ przypominam sobie, co stało się z jej chłopakiem i że to prawdopodobnie ma coś z tym wspólnego, ale wiem, że poprzez uleganie jej przyznaję, że żywię do niej jakieś uczucia, więc podczas jazdy mentalnie próbuję sobie wyobrażać obraz Lexi. Jednak staje się to trudniejsze z każdym ruchem Novy, jak kiedy bawi się kluczykami albo poprawia lusterko, bo to sprawia, że jest prawdziwa, a obraz Lexi jest tylko wspomnieniem. Nie rozmawia ze mną przez całą drogę, jedynie potakuje, gdy daję jej wskazówki. Dostanie się do restauracji trwa kilka minut, ponieważ droga jest kamienista, wyboista i stworzona bardziej z myślą o samochodach z napędem na cztery koła. W końcu zatrzymujemy się obok małej drewnianej chaty pośrodku drzew. W oknach widać migające neony i błyszczące światła okalające dach, a także drzwi. Rośliny, kwiaty i drzewa otaczają ścieżkę prowadzącą do wejścia, a słońce prześwieca przez gałęzie nad nami sprawiając, że wszystko na zewnątrz jest wesołe i radosne. Wyłącza silnik, wyjmuje kluczyki i otwiera drzwi, żeby się wygramolić. − Nova, zaczekaj – mówię, odpinając mój pas bezpieczeństwa i mentalnie wrzeszcząc na siebie, żebym trzymał gębę na kłódkę i pozwolił jej być na mnie złą.

193

Zatrzymuje się z nogami poza autem i jej plecy odwracają się do mnie, gdy poprawia jedno z ramiączek jej czerwonej bluzki, które opadło z jej ramienia. – Tak. Po prostu pozwól jej być. – Ja… przepraszam. Ogląda się na mnie przez ramię, a pukle jej włosów opadają na jej nagie ramiona. – Za co? − Za bycie dupkiem – mówię jej, pozwalając, żeby pas bezpieczeństwa wślizgnął się na swoje miejsce. − Nic nie szkodzi. – Wysiada z auta i wkłada kluczyki do kieszeni swoich dżinsowych szortów. Wysiadam z auta i spotykam się z nią przed maską. Nie odzywa się ani słowem, gdy idziemy do restauracji, do której wydaje się że przeniósł się cały koncert. Udaje nam się znaleźć mały boks na tyłach, wciśnięty pomiędzy tylnymi drzwiami a kuchnią. Jest głośno, ale nasz stolik jest boleśnie cichy, ponieważ Nova się do mnie nie odzywa. Podchodzi kelnerka i odbiera nasze zamówienie. Nova zaczyna się bawić solniczką, kręcąc nią wokół w swojej dłoni. Zamęczam swój umysł w poszukiwaniu czegoś do powiedzenia, ale nic nie wydaje się właściwe i zaczynam myśleć, że po prostu powinienem pozwolić jej się na mnie wściekać, kiedy ona nagle zaczyna mówić. − Wyglądałeś, jakbyś nie chciał ich zapiąć, bo byłeś… - Wysypuje trochę soli i strzepuje ją dłonią ze stołu na podłogę. – Bo byłeś smutny. − To nie dlatego – kłamię, rozwijając sztućce z serwetki. − Ale tak to wyglądało. – Wciąż wpatruje się w stół i wygląda na to, że jej oczy zaczynają wilgotnieć. – A ja miałam kogoś… bliskiego… przyjaciela, który przestał… robić różne rzeczy z powodu smutku. – Przygryza trzęsącą się dolną wargę tak mocno, że aż upuszcza trochę krwi. − Nova, ja… - Nie mam pierdolonego pojęcia, co mam jej powiedzieć. − To był mój chłopak – szepcze, a łzy spływają jej po policzkach. – I był smutny, a potem przestał robić cokolwiek. – Głos jej się trzęsie i pociąga nosem, gdy ociera łzy z oczu. Ale wypływa z nich jeszcze więcej łez, zraszając jej skórę, a blat stołu przed nią kończy umoczony jej smutkiem.

194

Jestem ostatnią osobą, której powinna o tym mówić, ponieważ myślę o tym przez cały czas. Nieustannie myślę o tym, by zaprzestać wszystkiego z powodu smutku. Ale ona płacze, a patrzenie na to boli, więc kończy się na tym, że wychodzę ze swojego miejsca w boksie i wślizguję się na siedzenie obok niej. Zaczyna szlochać w chwili, w której moje ramiona dotykają jej ramion, po czym zakopuje swoją twarz w moim torsie, zatapiając go w swoich łzach. Kładę rękę na wierzchu jej dłoni i trzymam ją, ponieważ to wszystko, co mogę zrobić, bo wiem, że śmierć boli, śmierć załamuje, śmierć pochłania i nie ma żadnej magicznej metody leczenia, która sprawi, że to odejdzie. Pozwalam jej płakać tak długo, jak tego potrzebuje, z ręką wokół jej ramion. Nawet kiedy przestaje płakać, wciąż przyciska twarz do mojej piersi. Kelnerka podaje nasze jedzenie i rzuca nam dziwne spojrzenie, ale zbywam je wzruszeniem ramion i czekam. W końcu, kiedy jedzenie stygnie, Nova się odsuwa. Jej policzki są czerwone, a oczy opuchnięte. – Przepraszam… Nie mam pojęcia, dlaczego właśnie to zrobiłam. Pocieram palcem jej policzek, żeby otrzeć łzy, ale jej skóra jest wrażliwa i się krzywi, więc pochylam się do przodu i zamiast tego składam na każdym jej policzku miękki pocałunek. Zamykając oczy, pozwalam sobie przez sekundę cieszyć się tą chwilą. Następnie się odsuwam i patrzę jej w oczy. – Wszystko w porządku? Potakuje i otwiera usta, ale jej żołądek postanawia zaburczeć naprawdę głośno i to sprawia, że się uśmiecham, a ona się śmieje. – Myślę, że powinnam coś zjeść. Zaczyna rozwijać swoje sztućce, z ustami zwróconymi w dół. – Quinton? Podnoszę widelec, gotów rozkoszować się jedzeniem. – Tak? − Dziękuję – mówi cicho ochrypłym głosem. To niesamowite, jak wielkie znaczenie mogą mieć dwa słowa. Potakuję ze wzrokiem na jedzeniu, i zaczynamy wcinać nasze jajka, naleśniki i tosty, prowadząc lekką rozmowę. W czasie, gdy wracamy do samochodu, mamy pełne brzuchy i czujemy się zadowoleni. Kiedy wsiadamy do auta, zapinam pasy nie czekając, aż o to poprosi, mimo że tego nie chcę—robię to dla niej. Nic nie mówi, ale to sprawia, że się uśmiecha i przez chwilę ja również się uśmiecham.

195

Nova Źle się czuję z tym, że popłakałam się przy nim, ale jednocześnie nie sądzę, bym mogła temu zapobiec. Byłam zbyt przytłoczona i szczerze mówiąc, jestem po prostu zmęczona. Byciem tym, kim jestem. Niewiedzą tego, kim jestem. I ciągłym byciem zdezorientowaną. Zaczynam się zastanawiać, jakby to było zostawić liczby w przeszłości i w końcu znowu zacząć oddychać. Chociaż nie wydaje się to całkiem możliwe, ten pomysł wydaje się mniej męczący. Prawdopodobnie mogłabym przestać, ale co wtedy? Co by się ze mną stało? Czy przeszłość by mnie zmiażdżyła? Później tego wieczora siedzimy przy ognisku, a nocne niebo wygląda jak przysypany gwiazdami koc, rozciągnięty nad naszymi głowami. Dylan obłożył kamieniami niewielką przestrzeń, żebyśmy mogli zrobić sobie kolację nad ogniem, chociaż sam jej nie zjadł. Potem wszyscy siedzimy wokół ogniska, pijąc piwo, śmiejąc się i znowu pijąc. Gra jeden z moich ulubionych zespołów, a ja siedzę Quintonowi na kolanach, wyśpiewując słowa razem z nimi. − Hej, mam pomysł – Delilah oświadcza, dłubiąc w trochę zbyt przypalonej piance na końcu kijka. – Zagrajmy w prawdę czy wyzwanie. Dylan rzuca jej brudne spojrzenie, podkładając do ognia, kłody drewna w środku syczą i tlą się. – Chyba dość jasno się już wyraziłem, że nienawidzę kurwa gier. Delilah przewraca oczami, gdy wrzuca sobie kulkę z pianki do ust, po czym wyciera klejące palce o bok swoich szortów. – To możesz patrzeć. Kręcąc głową, Dylan wraca na swoje krzesełko przy chłodziarce. – Rób sobie wszystko, co do cholery chcesz, dopóki ja nie jestem tego częścią. − Ja zagram – mówię do niej, wystawiając kijek na kiełbasę do ognia. Mam na nim trzy pianki, a one natychmiast zaczynają topić się w ogniu. – Lubię gry. Quinton uśmiecha się do mnie, ściskając moje biodra. – Wiem o tym – mówi ze szczerością, co jest dziwne, ponieważ zna część mnie, co oznacza, że zaczyna mnie poznawać. Spogląda na Delilah, która siedzi na kłodzie obok Tristana. – Wchodzę w to. Nasza trójka wpatruje się w Tristana, który wygląda na niezdecydowanego, ale wzrusza ramionami. – Obojętnie.

196

Delilah uderza dłonią o kolano i wrzuca resztę swojej spalonej pianki do ust. – Dobra, kto chce zaczynać? – Kiedy nikt się nie zgłasza, dodaje: - Okej, w takim razie ja zacznę. – Opiera kijek na kamieniach przed swoimi stopami, a potem przełyka pełną buzię pianek. – Dobra, moje jest dla Novy, a jeśli odrzucisz pytanie albo wyzwanie, musisz walnąć strzała. Potakując, dopijam resztkę swojego piwa. – No dobra, wybieram prawdę. Wystawia do mnie język. – Wiedziałam, że to powiesz. − Co to do cholery znaczy? – pytam, urażona. − To znaczy, że jesteś przewidywalna – mówi, będąc suką. Powiedziałabym jej więcej, ale wszyscy patrzą, więc mówię tylko: - Jakie jest twoje pytanie? Waha się, z namysłem wpatrując się w niebo. – Czy kiedykolwiek obściskiwałaś się z chłopakiem tylko dlatego, że byłaś pijana? − Wiesz, że tak – odpowiadam spiętym tonem patrząc na nią i zastanawiając się, jaki do cholery jest jej problem. Jest suką tylko dlatego, że jest o coś na mnie zła, czy jest pod wpływem czegoś? Kątem oka zauważam, że Tristan mnie obserwuje i przez to czuję się ekstremalnie nieswobodnie. – Więc nie wiem, dlaczego o to pytasz. − Bo w tej grze chodzi o wywołanie dramatu, a pomyślałam, że to wywoła – Delilah odpowiada, a następnie czeka na rozwinięcie się sceny z opery mydlanej. Ale ta nie nadchodzi. Tak, pojawia się niezręczność pomiędzy mną i Tristanem, a Quinton również wydaje się czuć trochę niewygodnie, ale na szczęście nikt nic nie mówi. Wyglądając na zawiedzioną, Delilah odchyla się na kłodzie, opierając ciężar ciała na dłoniach. – Quinton, prawda czy wyzwanie? Wzrusza ramionami i czuję jak jego klatka piersiowa unosi się i opada, gdy wypuszcza zmęczone westchnienie. – Wyzwanie, jak sądzę. Pokrętny uśmiech wkrada się na twarz Delilah i wygląda diabolicznie w świetle płomieni. – Wyzywam cię, żebyś mnie pocałował.

197

Sztywnieję wiedząc, że nie powinnam, ponieważ on nie jest moim chłopakiem ani nic i nawet nie jestem pewna, czego od niego chcę. Wiem tylko tyle, że nie chcę się nim dzielić. Zerkam na Dylana, który tylko wzrusza ramionami i zdejmuje kapsel z kolejnego piwa. − Nie obchodzi mnie, co ona kurwa wyprawia – mówi i odrzuca głowę do tyłu, żłopiąc piwo. Każdy rozgląda się wokół niespokojnie, potem Quinton przenosi swój ciężar. – Nova, możesz wstać? Kiwam głową, wstaję szybko i odsuwam się na bok. Rozważam ucieczkę w tłum, zamiast patrzenia na to, ale nie potrafię ustalić, które z nich byłoby boleśniejsze do zniesienia. Więc stoję obok ogniska, próbując się nie rozpłakać, kiedy Quinton toruje sobie drogę wokół ognia do Delilah. Czuję na sobie wzrok Tristana, a Delilah zwilża wargi językiem w oczekiwaniu. Nie jestem pewna, dlaczego to robi. Czy to jest jej strona, której nigdy nie widziałam, czy to narkotyki, bo zaczynam rozumieć, że mogą sprawić, iż człowiek będzie się zachowywał zupełnie inaczej niż normalnie. Szczęśliwiej. Smutniej. Wścieklej. Sukowato. Quinton wstaje i zmierza w kierunku Delilah. Kiedy już ma do niej dotrzeć, skręca gwałtownie w lewo do pudła z butelkami z alkoholem, położonego obok namiotu. Wybiera butelkę taniej wódki i odkręca nakrętkę. Przykładając butelkę do ust, odchyla głowę i bierze łyka. – Odmawiam wykonania tego wyzwania – mówi, jego mięśnie drgają, gdy dochodzi do niego palenie alkoholu. Delilah wzrusza ramionami, gdy Quinton odkłada do pudełka butelkę alkoholu. – Twoja strata. Delilah uśmiecha się do mnie i nie wiem dlaczego, bo naprawdę chcę jej przywalić. I wtedy zdaję sobie sprawę, iż fakt, że chcę ją uderzyć może oznaczać, że być może czuję coś do Quintona i nie jestem pewna jak temu sprostać. Już mam wstać i walnąć swojego własnego strzała, kiedy Quinton podchodzi do mnie i wyciąga rękę. − Może urwiemy się z gry i pójdziemy się przejść? – pyta mnie z wyciągniętą ręką. Kiwam głową i splatam swoje palce z jego, kontakt ten natychmiast daje mi poczucie znajomości. – Dobrze.

198

− Hej – Delilah protestuje, siadając prosto, jakby miała zamiar wstać. – Najpierw musimy skończyć grę. − Myślę, że skończyłam z tą grą – mówię, pozwalając Quintonowi pociągnąć mnie na nogi. Wędrujemy w stronę pola trzymając się za ręce, a moje wnętrze natychmiast zalewa spokój. − Zaczekajcie – woła Tristan, wyciągając z kieszeni lufkę. – Nie chcecie najpierw wypalić zioła? Zaczynam mówić tak, ale Quinton potrząsa głową. – Spasujemy. Trochę mnie drażni, że powiedział „my”, jakby był moim rzecznikiem. Ale on trzyma mnie za rękę, a jego dłoń jest taka ciepła w mojej, nie zimna, co oznacza, że on tu jest. Ze mną. Niegotowy odejść. Beze mnie. Oddalamy się od ogniska i tej głupiej gierki, zmierzając w stronę cichego pola za namiotami, tego przy samym lesie. Quinton znajduje dla nas kamień, na którym możemy usiąść, po czym wdrapujemy się na niego, siadając obok siebie, ale nie dotykając się. − Nie jestem pewien, co mam o niej myśleć – oznajmia, wpatrując się w ognisty blask świateł scenicznych błyszczących w oddali. Rysuję wzorek w kurzu obok mojej nogi na skale. – O kim, Delilah? Kiwa głową, jego wzrok prześlizguje się do mnie, jego miodowo-brązowe oczy są cieniem w ciemności i cienkiej strużce księżycowego światła. – Wy dwie tak się różnicie. Jak to się stało, że jesteście przyjaciółkami? − Przeszłam przez pewne rzeczy… - Nie dokańczam i wzruszam ramionami. – Była przy mnie, kiedy nikogo innego nie było. − Trochę trudno w to uwierzyć. − Cóż, to prawda. – Obmyślam pytanie w głowie, a potem w końcu je zadaję. – Czy to dlatego jej nie pocałowałeś? Bo nie jesteś jej pewien? − Nie. Nie jestem pewien wielu rzeczy i dlatego jej nie pocałowałem. – Patrzy w dół na kawałek skały pomiędzy nami, gdzie nasze palce znajdują się zaledwie cale od siebie. – Ale wiem jedno.

199

− Tak, co takiego? – Ja też patrzę w dół na nasze dłonie, tak blisko siebie, jednak wciąż tak daleko. Spogląda na mnie w górę w tym samym czasie, co ja na niego, a intensywność w jego spojrzeniu wypycha mnie ze stanu równowagi i czuję zawroty głowy. – Że naprawdę chcę cię pocałować – mówi cicho. − Dobrze. – Winą za moją chętną odpowiedź obarczam alkohol w moim organizmie, albo może to jest po prostu to, czego bardzo chcę w tej chwili. − Jesteś pewna? – pyta, zerkając na moje usta. – Bo nie chcę… to w restauracji— Rozbijam swoje wargi o jego, bo jestem złapana w ten moment i znowu chcę go posmakować oraz uniknąć ponownej podróży do jeziora wspomnień. Tak naprawdę nigdy wcześniej nie zainicjowałam pocałunku i to sprawia, że moja adrenalina wzlatuje do nieba i drżę z pośpiechu i upojenia. Ale wkrótce moje emocje uspokajają się, gdy kładziemy się na skale, jego ciało pozycjonuje się nade mną. Jego język porusza się powoli, lecz świadomie, kiedy bada moje usta, podczas gdy moje palce wślizgują się pod jego koszulkę. Jego kolano znajduje się pomiędzy moimi nogami i z każdym ruchem naszych ust, jego kolano odwzorowuje ten spokojny ruch, pocierając moją płeć. Kiedy trafia we właściwy punkt, mrowiące uczucie wybucha w całym moim ciele, przez co jęczę, gdy moje palce przyciskają się do mięśni jego brzucha. Czuję się, jakbym latała i spadała w tym samym czasie, wymykam się spod kontroli, jakbym utknęła na karnawałowej karuzeli i nie jestem pewna, jak do cholery się z niej wydostać. W głowie zaczyna mi się kręcić, gdy jego palce podkradają się do spodu moich szortów, stopniowo i łagodnie oblewając moją skórę gorącem. Sztywnieję, chcąc powiedzieć mu, żeby przestał, ale moje usta pozostają zamknięte na jego, bo nie potrafię odnaleźć siły woli albo pragnienia, aby przerwać pocałunek. Wsuwa we mnie palec, po czym zatrzymuje się wspierając na łokciu i patrząc mi w oczy. – Czy to w porządku? Nie. Kiwam głową. – Tak. Rozmyślne westchnienie ucieka z jego ust, jakby się denerwował i miał nadzieję, że powiem nie. Wtedy całuje mnie i dotyka od wewnątrz, kiedy nasze ciała poruszają się w harmonii, jak piosenka grająca na scenie i przez najkrótszą z sekund, w ciemności i otaczającym nas pełnym blizn świecie, pojawia się krótki moment perfekcji. Klaster rojących się w mojej głowie i ciele emocji sprawia, że czuję się,

200

jakbym miała wybuchnąć i przywieram do jego ramion, gdy odsuwam usta z dala od jego i odchylam głowę, spadając głębiej w perfekcję. Kiedy to wszystko dobiega końca, kładzie nas na skale i trzyma mnie, przeczesując palcami moje włosy, gdy powoli wracam do świata pełnego blizn. Mam dziwne wrażenie déjà vu, gdy wpatrujemy się w gwiazdy, a wyczerpanie zaczyna nad nami panować, mój umysł i ciało stają się cięższe i zamroczone obrazami z dnia, w którym po raz ostatni leżałam w nocy pod gwiazdami. Nie chcę iść spać, ponieważ obawiam się tego, co będzie, kiedy się obudzę. Albo czego nie będzie po moim przebudzeniu. − Myślałeś kiedykolwiek o przyszłości? – pytam go, przełamując ciszę. − Nie bardzo – odpowiada, sztywniejąc z palcami wplątanymi w mojej włosy. – A ty? − Czasami, ale tak naprawdę nigdy niczego nie widziałam. − Niczego w ogóle? Śledzę długą linię w górę i w dół jego klatki piersiowej, gdzie wiem, że pod materiałem koszulki kryje się blizna. – Kiedyś myślałam. Dużo. Ale na koniec, jest to dość bezcelowe, bo nie ma znaczenie to, czego chcesz czy co planujesz. Bo i tak nigdy tego nie dostaniesz. Na początku nie odpowiada i myślę, że to dlatego, iż się ze mną zgadza. Wtedy przenosi ciężar swojego ciała na bok i przesuwa się w dół tak, że znajduje się na poziomie mojego wzroku. Kładzie dłonie na moich policzkach i patrzy mi w oczy. − Wiesz, co ja myślę – mówi, oplatając moje nogi swoimi. – Myślę, że będziesz miała naprawdę fantastyczną przyszłość, pełną perkusyjnych pałeczek, piosenek i teledysków i wszystkiego, czego tylko zechcesz, ponieważ pewnego dnia obudzisz się z tego wszystkiego i zdasz sobie sprawę, że jesteś zbyt dobra, żeby tu być. Jego słowa roztrzaskują się o moją pierś, ponieważ on nie mówi poważnie. Nie do końca. On mnie nawet nie zna. Moje usta rozchylają się, żeby mu to powiedzieć. – Myślę, że— Jego usta zderzają się z moimi i to jest ostatnia rzecz, jaką sobie mówimy. Całujemy się, dopóki gwiazdy nie zaczynają zanikać, a potem przytulamy się do

201

siebie, trzymając się czegoś, co nie jestem pewna, czy tak naprawdę istnieje. To wszystko może być tylko złudzeniem. Jakim byliśmy Landon i ja. Może czuję coś do niego, a on czuje coś do mnie, a może nie. Może to, co jest na zewnątrz, niekoniecznie jest tym, co jest w środku.

202

Rozdział 16 30 lipca, 72 dzień wakacji

203

Nova − Co do cholery jest z tym deszczem? – Delilah krzywi się na błotnisty bałagan powstały na środku pola. – To jest do bani. Siedzimy razem w namiocie z otwartymi drzwiami, obserwując jak niebo mży na ziemię, kiedy ona wypala lufkę, a ja od czasu do czasu biorę kilka machów. Ludzie jednak są na zewnątrz, podczas gdy zespół gra bez swoich wzmacniaczy, muzyka zagłuszana jest wibracjami grzmotów i błyskawic oraz kroplami deszczu uderzającymi o ziemię. Quinton, Tristan i Dylan urwali się jakiś czas temu, będąc bardzo niejasnymi z tym, dokąd idą. − Jeśli się utrzyma – Delilah przytula nogi do klatki piersiowej, opiera lufkę o kolana i zapala zapalniczkę – nawet nie będziemy mogli odpalić fajerwerków. – Zasysa oddech z ustami owiniętymi wokół ustnika, następnie wstrzymuje go chwilę przed wypuszczeniem i dym wypełnia namiot. − W ogóle zamierzaliśmy to zrobić? – pytam, wyczesując kołtuny z włosów. Staram się jak mogę, żeby się wyczyścić, ponieważ nie brałam prysznica odkąd tutaj przyjechaliśmy. Włosy mam tłuste i poplątane, czuję, że moja skóra jest naprawdę brudna, jakby każdy z moich porów nafaszerowany był brudem, no i śmierdzę. Wpatruje się we mnie, podając mi lufkę. – No, tak. – Wypuszcza swoje kasztanowe włosy ze spinki, a one opadają na jej ramiona. Wyrywa mi szczotkę z ręki, uśmiechając się i sama zaczyna się czesać. − Hej – protestuję, wyrywając jej szczotkę. – Używałam tego. − Ta, ale co zawsze mówiłyśmy na studiach? – pyta i macha do mnie brwiami. – Co jest twoje to jest moje, a co jest moje to jest moje. Wystawiam język, gdy mechanicznie przystawiam lufkę do ust. Staje się rutyną to, że wciąż staram się rozwikłać, czego pragnę. – Tylko dlatego, że byłaś chciwa. Przewraca oczami, śmiejąc się. – Obojętnie, dziwko. Jestem bardzo miła i dlatego mnie kochasz. Nic nie mogę poradzić na to, że się uśmiecham, gdy zapalam zioło, a kiedy już się żarzy, zasysam toksyczny mach. Krzywię się, gdy dym uderza w tył mojego gardła

204

i kaszlę, wypuszczając go. Oddaję jej lufkę i sięgam po torbę, żeby wyjąć antyperspirant. – Ta, przyłapałaś mnie. Rzuca mi szczotkę na kolana, odkłada lufkę na podłodze przy swoich stopach i zaczyna pleść warkocza z tyłu swojej głowy. – Muszę to powiedzieć i nie chcę, żebyś się zezłościła czy coś, ale ty… wyglądasz na szczęśliwą. − Dlaczego miałabym się o to zezłościć? – pytam, smarując się antyperspirantem. – To nie tak, że nazwałaś mnie dziwką czy coś… Cóż, chyba to zrobiłaś, ale co z tego? Jestem szczęśliwa. To chyba nic złego, prawda? Kręci głową i ściąga gumkę z nadgarstka. – Nie, to dobrze, ale tak jak już powiedziałam parę razy, czuję jakbyś starała się być smutna. Przyswajam to, co powiedziała, gdy z powrotem nakładam zatyczkę na antyperspirant. – Cóż, teraz tego nie robię, więc… Umocowuje gumkę na końcówce warkocza. – Więc, powodem, dla którego nie starasz się być smutna, jest to? – Wskazuje palcem na lufkę. – Czy może przypadkowy ktoś, kto lubi rysować i ma szaleńczo gorące ciałko? Bo jeśli to jest to, to muszę ponownie powtórzyć, że nie powinnaś na tym polegać. On nie jest materiałem na chłopaka. − Nigdy nie powiedziałam, że szukam chłopaka. – Wyciągam z torby perfumę i ściągam nakrętkę. – I kiedy widziałaś jego ciało? Chichocze pod nosem. – Tak jakby niechcący na niego weszłam, kiedy się przebierał. − Po co w ogóle wchodziłaś do jego namiotu? − Um… - Spina się. – Bo byłam zdezorientowana. − Czym? − Nie wiem… - Nie kończy, pozwalając warkoczowi opaść na plecy, a następnie wyprostowuje nogi i uderza dłońmi o uda. – Hej, wiesz, co powinnam zrobić? − Powiedz mi, dlaczego byłaś w namiocie Quintona? – mówię sarkastycznym tonem. – Chciałaś znowu spróbować wydębić od niego całusa?

205

− Nie, głupku. – Uderza mnie w nogę. – To nawet nie jest ważne. Po prostu się wygłupiałam, kiedy to zrobiłam. Spryskuję się perfumą, starając się ukryć smród, który wiem, że wydobywa się ode mnie. – To co powinnaś zrobić? Jej oczy wędrują do kurtyny deszczu na zewnątrz i błota rozpryskującego się po ziemi jak mokra farba. – Tak naprawdę, to jest coś dla nas. My powinnyśmy wyjść na zewnątrz się zabawić. – Leniwy uśmiech rozprzestrzenia się na jej twarzy, gdy na mnie spogląda. Wrzucam buteleczkę z perfumą do torby. – Oszalałaś? Już jestem brudna. − Więc jakie to ma znaczenie, czy jeszcze trochę się ubłocisz? – pyta, zbierając fajkę z podłogi. Bierze jeszcze kilka machów i podaje mi ją. Biorę ją, ponieważ tu jest i tak naprawdę nie chcę powiedzieć nie. Biorę kilka buchów i im więcej dymu pojawia się w moich płucach, tym bardziej nakręcam się na pomysł, jaki przedstawiła. Oczy zaczynają zachodzić mi łzami, gdy myślę o tym, co powiedziałby mój tata, gdybyśmy tutaj byli, poza faktem, że prawdopodobnie byłby mną rozczarowany. On zawsze uwielbiał bawić się w deszczu. − Dobrze jest pobawić się w deszczu – powiedział raz, kiedy byłam młodsza. − Dlaczego, Tatusiu? – zapytałam, spoglądając w górę na niego. – Czy nie ubrudzimy się cali błotem? Skinął głową i wziął mnie za rękę, zmierzając do drzwi. Na zewnątrz lało, robiąc z trawy błotnisty bałagan. – Właśnie o to chodzi, Nova. Żeby wyjść i dobrze się bawić. – Otworzył drzwi, a krople deszczu wleciały do domu. – Poza tym, kiedy pada jest spokojniej. To znaczy, że każdy inny siedzi w domu i masz cały świat tylko dla siebie. – Puścił mi oczko i zaśmiałam się, a następnie wybiegliśmy na deszcz, tańcząc i skacząc w kałużach, aż nasze ubrania były przemoczone, a policzki bolały nas od śmiania się. Boże, jak proste było kiedyś życie. Chcę, żeby znów takie było. − Dobra – mówię do Delilah. – Chodźmy zabawić się w deszczu.

206

Jej uśmiech rozszerza się. Robimy jeszcze kilka kolejek z lufką, bo tutaj jest i sprawia, że pomysł wybiegnięcia w deszcz staje się łatwiejszy. Do czasu, gdy szarpie mnie za rękę, moje myśli i stopy poruszają się naprawdę wolno. Śmieje się, gdy wyskakuje na zewnątrz i odbiega od namiotu, ciągnąc mnie za sobą. Pierwszy kontakt deszczu z moją skóra posyła lodowate dreszcze przez moje ciało, ale kiedy błoto chlapie na moje nagie nogi, rozkoszuję się wolnością. Wybiegamy z pola namiotowego i nurkujemy w szaleństwo odbywające się na polu, gdzie ludzie pokryci są błotem, siedzą w nim, tańczą, rzucają nim w siebie nawzajem6. Gdy zanurzam się w błocie po kostki, wyślizguję palce z dłoni Delilah i wyrzucam ręce na boki. Śmiejąc się, odchylam głowę do tyłu i zamykam oczy, kręcąc się w kółko, udając, że nie ma tu nikogo oprócz mnie, że jestem całkowicie trzeźwa i spokojna i że cały świat jest mój. Przez chwilę życie wydaje się doskonałe. Deszcz spływa po mojej twarzy, a włosy robią się mokre razem z koszulką, ale to jest tego warte, ponieważ minęło sporo czasu, odkąd czułam się tak wolna: wolna od zamartwiania się, liczenia, starania się do utrzymania wszystkiego razem i naprawienia tego, czego wiem, że naprawić się nie da. − Co wy dwie do cholery wyprawiacie? – Słyszę głos Quintona i unoszę powieki. Stoi na skraju pola z Tristanem i Dylanem za sobą, ich ubrania i włosy są przemoczone od deszczu. Dylan wygląda na rozdrażnionego ze skrzyżowanymi ramionami i zaciśniętą szczęką, Tristan jest rozproszony swoim telefonem, a Quinton wygląda na całkowicie zafascynowanego tą sceną. Delilah zatacza się obok mnie i jej palce owijają się wokół mojej ręki. – Bawimy się – woła do nich, a potem pociąga mnie do tyłu. Potykam się o własną stopę i upadam w błoto prosto na tyłek. Śmieją się ze mnie tak samo jak Delilah, więc chwytam ją za nogę i szarpię, również powodując jej upadek. Ląduje na dłoniach i kolanach i śmieje się tak bardzo, że brakuje jej tchu. Ja też się śmieję, po czym rozcieram błoto na boku jej twarzy.

6

Cały ten koncert przypomina mi Woodstock ☺ Szczególnie z tą zabawą w błocie ☻

207

− Jesteś okropną przyjaciółką – mówię, kiedy tarzamy się w błocie. Przewraca oczami próbując zetrzeć błoto z twarzy, ale robi tylko jeszcze większy bałagan. – O tak, najgorszą. Uśmiecha się do mnie, a ja odwzajemniam się tym samym. Zaczynamy się śmiać, a potem obrzucamy się błotem. Po tym jak przestajemy, Delilah skacze na nogi, robiąc mały obrót, zanim rusza biegiem przez pole. Biegnie prosto na Dylana, który potrząsa głową, piorunując ją wzrokiem. − Nie waż się kurwa – ostrzega, cofając się. Ale ona nie przestaje na niego pędzić, a kiedy do niego dobiega, otacza go ramionami, rozmazując błoto po całej jego koszulce i dżinsach. − Co do chuja, Delilah – klnie i odpycha ją trochę brutalnie, i tak po prostu deszcz i magiczny monet, jaki przyniósł, znika, gdy Delilah twardo ląduje na ziemi. Zaczynam przedzierać się do niej przez błoto, kiedy Dylan oddala się przeklinając. Delilah skacze na nogi i płacze, goniąc za nim. Chcę na nią krzyknąć, że jest idiotką i żeby zostawiła go w cholerę, ale ledwie mogę poruszać nogami, więc wszystko, co robię, to stoję tam. Tristan odchodzi w kierunku parkingu. Quinton czeka na mnie na granicy pola, gdzie zamienia się ono w trawę sprawiając, że jest trochę mniej błotniste. Ma na sobie spodenki i jest bez koszulki, a jego skóra jest wilgotna i wspaniała i jedyne, co chcę zrobić, to dotknąć go. Kiedy docieram do krańca bajora, wyciąga do mnie rękę. – Boże, zostawiam cię samą na dziesięć minut i rozpętuje się piekło. − Nie było cię dłużej niż dziesięć minut – mówię, przyjmując jego dłoń. Pomaga mi wyjść z błota, starając się nie śmiać z mojego wyglądu. – Nudziło mi się. − Całkiem nieźle wyglądasz – komentuje i widzę, że naprawdę bardzo mocno stara się ze mnie nie śmiać. Deszcz zelżał i błoto na mojej skórze, ubraniach i we włosach zaczyna zasychać i robi się kruszące. Przebiega po mnie wzrokiem, zatrzymując go na moich oczach. – Jesteś na haju? – pyta, a kiedy nie odpowiadam, marszczy brwi. – Nova, jesteś za dobra—

208

Zasłaniam mu usta dłonią, ponieważ nie chcę tego słuchać, tak jak nigdy nie chciałam tego słyszeć od Landona. Nie tylko dlatego, że podobieństwo ich słów sprawia, że czuję jakby moje serce rozrywało się na nowo, ale dlatego, że w tej chwili nie jestem zbyt dobra na cokolwiek, zawieszona w przytłumionym stanie naćpania. Jestem po prostu sobą. Novą. Dobra i złą. – Nie mów tego. Ciągle marszczy brwi, gdy opuszczam dłoń i zaczynam przeczesywać palcami włosy, wyrywając z nich grudki błota. Quinton zaczyna strzepywać je z moich nóg, ale sprawiamy jedynie, że rozmazuje się wszędzie i do czasu gdy kończymy, wyglądam jak potwór z bagien. W końcu zabiera ręce i prostuje się, wypuszczając westchnienie. – Myślę, że masz zasranego pecha, Nova. To nie schodzi. Krzywię się, gdy zdejmuję sporą grudkę błota z moich skórzanych bransoletek. – To musi zejść. Parska śmiechem, a ja wystawiam do niego język, rzucając w niego kawałkiem błota. Trafia go prosto w czoło, a on podnosi go ze zmarszczonymi brwiami. Robię minę mówiącą Ups i zaczynam się cofać, gdy fałszywy gniew przecina jego twarz. − Zapłacisz za to – mówi, dopasowując się do moich kroków, gdy przyspieszam w stronę błota, bo wiem, że tam jestem bezpieczna. Odwracam się na pięcie, by uciec, ale on chwyta za tył mojej koszulki i ciągnie mnie do siebie. Wyrzucam ręce przed siebie przenosząc cały ciężar ciała do przodu, kiedy moja koszulka rozciąga się. Ale on utrzymuje nade mną kontrolę, dopóki nie przyciąga mnie wystarczająco blisko siebie, po czym zamyka mnie w swoich ramionach, podnosi i odwraca się w stronę pola. − Quinton, przestań – protestuję bez przekonania, bo i tak już jestem ubłocona i naprawdę nie ma znaczenia, czy wrzuci mnie do niego z powrotem. − Nie ma mowy - mówi, zacieśniając uchwyt. – Nie ujdzie ci na sucho rzucenie we mnie błotem. – Brnie kawałek w błocie, a potem puszcza mnie na muł prosto na tyłek. Przewracam się na plecy, a błoto obkleja całą moją skórę, włosy i ubrania i zapadam się w ziemię. – Jesteś wredny.

209

Uśmiecha się do mnie i kładzie ręce na biodrach, spoglądając na mnie, wyglądając na zadowolonego z siebie. – A ty zadziorna. Wystawiam język, a potem pluję, gdy błoto dostaje się do moich ust. Wybucha śmiechem, kuląc się i trzymając za brzuch, jakby sądził, że jestem pieprzonym komikiem i nagle leżenie w błocie staje się tego warte. Wyciągam rękę. – To robi się ohydne. Możesz pomóc mi wstać? Uśmiechając się, kręci głową, a potem wsuwa palce w moje. Nie daję mu czasu na reakcję, kiedy mocno szarpię go za rękę. Jego kolana poddają się, a on zwala się w błoto prosto na mnie. Jego ręce wystrzeliwują do przodu i podtrzymuje się, zanim mnie miażdży. Błoto pokrywa go, gdy wisi nade mną, podtrzymując swój ciężar na rękach. − Nie mogę uwierzyć, że dałeś się na to nabrać – mówię, rozmazując błotnistą rękę na jego czole tylko dlatego, że mogę. Podnosi jedną ze swoich dłoni i pociera nią po mojej twarzy, podczas gdy ja skręcam się i śmieję. – To wina twoich pięknych oczu. Sprawiają, że wyglądasz na osobę godną zaufania. Wstrzymuję oddech w piersi, część mnie pragnie w pełni słyszeć, widzieć i czuć ten moment oraz walczyć z hajem, ale inna część chce się tego trzymać i w ogóle nic nie czuć. Deszcz spływa po nas delikatnie, a moja skóra jest mokra i ubrudzona błotem. W oddali zespół gra akustyczną piosenkę. Wszędzie są ludzie, a błoto fruwa w powietrzu. Serce bije mi w piersi jak mały bęben, który tak cholernie bardzo chce zagrać piosenkę, że to aż boli, i może w końcu to zrobię. Może naprawdę spełnię swoją obietnicę i znów wezmę do rąk pałeczki i zagram dla Quintona, tak jak mu obiecałam. Piękne miodowo-brązowe oczy Quintona znajdują się na mnie, te, które na początku mnie do niego przyciągnęły, kiedy deszcz rosi jego skórę, usta, szczękę. Chcę go pocałować i on też musi tego chcieć, bo zaczyna się pochylać, kiedy ja siadam i spotykamy się w połowie drogi zderzając się ze sobą dokładnie w chwili, gdy strzela piorun i rozlega się grzmot. Deszcz wzmaga się ponownie, gdy nasze ciała i języki stapiają się ze sobą, a woda przesiąka przez nasze ubrania. Wszystko zdaje się poruszać w zwolnionym

210

tempie, gdy wędruję palcami po jego nagiej, szczupłej klatce piersiowej, podczas gdy on przebiega palcami przez moje włosy, ciągnąc lekko za kołtuny. Ciepło emanuje z nas, a błoto dostaje się wszędzie. Przesuwa językiem po moim podniebieniu, a kiedy go wysuwa, przygryzam wargę. Wydaje jęk, gdy opuszcza się, a moje ręce zostają uwięzione pomiędzy naszymi klatkami piersiowymi. Wyciągam je, kiedy nasze usta pozostają połączone, oddechy mieszają się razem, i owijam je wokół jego szyi, przyciągając go do siebie jeszcze bliżej, pomimo faktu, że toniemy w błocie. Kreślę linie wzdłuż jego kręgosłupa czując gładkość jego skóry i trzymam się go, ponieważ nie chcę go stracić. Zaczynam całować go gorączkowo im więcej czasu upływa, ponieważ moje myśli zaczynają się mieszać i nic już w tej chwili nie ma sensu. Nie potrafię dojrzeć żadnej przyszłości i nie mam pojęcia, co się wydarzy w ciągu kolejnych trzydziestu sekund. Próbuję liczyć, żeby się uspokoić, ale jestem zbyt zatracona, żeby dojść dalej niż do pięciu i ta myśl mnie przeraża. Cisza, którą zaszczepiło we mnie zioło, nagle stała się zbyt cicha. − Nova – jęczy przy moich ustach, gdy wbijam palce w jego plecy. – Nova, zwolnij. Zaczynam gwałtownie łapać powietrze, gdy moje paznokcie głębiej zanurzają się w jego skórę i czuję się, jakby płuca mi płonęły. Wtedy się odsuwa i myślę, że ma zamiar odejść, ale zamiast tego łapie mnie za rękę i pomaga mi wstać. Prowadzi nas przez pole i przez obszar z namiotami i myślę, że zatrzyma się przy naszym, ale zamiast tego skręca w lewo i idzie dalej, zmierzając do linii drzew. − Dokąd idziemy? – mówię, pomiędzy szczękaniem zębów. Włosy i ubrania mam przemoczone, a skórę pokrytą łuszczącym się błotem, przez co czuję się, jakby moja skóra była za ciasna. Nie mam pojęcia, dokąd mnie zabiera i czuję, że powinnam liczyć kroki i próbować zawrócić do namiotu, ale nie potrafię odnaleźć wzorca kroków, jakie robię, albo silnej woli, by puścić jego rękę, więc podążam za nim bezradnie przez wysoką trawę. − Zabieram cię gdzieś, gdzie będziesz mogła się umyć – mówi patrząc przed siebie, gdy idzie z determinacją przez strzelistą trawę. – I daję ci przerwę, żebyś mogła poskładać myśli do kupy. − Czekaj, nie zabierasz mnie do kolonii nudystów, prawda? – zaczynam się cofać, ale potem przestaję, ponieważ nie wydaję się tym już taka przerażona.

211

Kręci głową. – Nie. – Jego spodenki pokryte są błotem, a we włosach ma małe jego plamki. Na plecach ma błotniste odciski dłoni i smugi, gdzie go dotknęłam, razem z małymi wcięciami w kształcie półksiężyców na łopatkach. − Przepraszam, że zadrapałam cię paznokciami – mówię, kiedy omijamy skałę i zanurzamy się w drzewa. Grube gałęzie nad naszymi głowami blokują pozostały deszcz i szare chmury, ale i tak opadają z nich krople deszczu, więc nadal przemakamy. − Nie martw się tym. – Sięga do swoich pleców, dotykając zadrapań. – Ale Nova… ile wypaliłaś? Wzruszam ramionami, bo nieoczekiwanie straciłam rachubę, a on wzdycha, pozwalając rękom opaść do boków. Nie odzywamy się, dopóki nie docieramy do rzeki płynącej wśród wysokich sosen. Zatrzymujemy się nad brzegiem, a Quinton rozgląda się za drogą, którą można by było przekroczyć rzekę. − Co to za miejsce? – pytam, spoglądając w górę na poszarzałe niebo wyglądające zza gałęzi. − Znalazłem je, kiedy chodziłem wokół próbując znaleźć miejsce do wymycia się, bez dawania każdemu widowiska – mówi i omija mnie, idąc w stronę dużego kamienia osiadłego przy brzegu strumienia. Woda łagodnie nad nim przepływa, ale spełnia rolę kamienia i niespodziewanie Quinton chwyta mnie w pasie i podnosi mnie na niego. Kiedy moje stopy stoją już na kamieniu, puszcza mnie, a następnie sam na niego wskakuje. Staje prosto i bierze mnie za rękę, a potem prowadzi do przeciwległego krańca skały. Pomiędzy głazem, a linią brzegu widnieje mała luka i Quinton zeskakuje lądując w rzece, mocząc buty. Stoi w wodzie i sięga po mnie. Gdy przykucam, jego palce owijają się wokół moich bioder i ostrożnie opuszcza mnie obok siebie. Następnie brodzi do brzegu właściwie niosąc mnie w ramionach, żebym nie zamoczyła stóp. Kiedy już oboje jesteśmy na brzegu, splata palce z moimi i pozwalam mu prowadzić się w głąb drzew, gdy deszcz spływa po mojej głowie i ramionach. Przedzieramy się przez las i im dalej idziemy, tym bardziej się uspokajam. W czasie kiedy docieramy do obszaru, gdzie drzewa otwierają się, jestem zła na siebie, ponieważ jestem tak zmęczona robieniem tych wszystkich rzeczy, nieposiadaniem celu i byciem zdezorientowaną przez cały czas. Chcę po prostu być Novą, albo przynajmniej dowiedzieć się, kim jest prawdziwa Nova.

212

Gdy się zatrzymujemy, stoimy na skalistym brzegu, który rozciąga się aż do połyskującego stawu. Rzeka wpływa do niego ponad wysokimi kamieniami przed nami, a cały obszar niemal całkowicie pokryty jest wielkimi, poszarpanymi skałami i kwitnącymi drzewami. – Dam ci trochę prywatności, żebyś mogła się umyć. – Uśmiecha się, wskazując gestem na wodę. Usuwam palce z jego uścisku i podchodzę do wody spoglądając w dół. – Znalazłeś to przez przypadek? Potakuje, podchodząc obok mnie z głową pochyloną w dół, by móc studiować moje oczy. – Jak się czujesz? Przecieram oczy. – W sumie dużo lepiej, ale jestem trochę zmęczona. − Wyglądasz znacznie lepiej – mówi. – Domyśliłem się, że wędrówka tutaj cię uspokoi, a wtedy będziesz mogła się umyć. A kiedy skończymy, zabiorę cię z powrotem i będziesz mogła się przespać. Znów przecieram oczy. – Dziękuję. Zaczyna rozpinać spodnie. – Nie ma za co. Nie sądzę, by rozumiał całe tego znaczenie. Nie dziękuję mu tylko za odciągnięcie mnie; dziękuję za uspokojenie mnie, za pozwolenie mi na oddychanie i za powiedzenie mi, że nie powinnam robić rzeczy, które robię. Zsuwa spodnie, a mój wzrok natychmiast przeskakuje do jego bokserek, serce wali mi ogłuszająco w klatce piersiowej. Chociaż jestem trochę zamroczona, czuję jak policzki mi płoną, ponieważ dość otwarcie wpatruję się w jego męskie części. Ale on nie daje mi czasu na zbytnie zawstydzenie się, kiedy rusza w kierunku kamienistej części brzegu stawu i wdrapuje się na najwyższy z głazów. – Co myślisz? – woła stając na krawędzi i patrząc w dół na wodę. – Na bombę czy główkę? − Na brzuch – mówię, a on potrząsa głową. − Nie ma kurwa mowy. Wiesz jak by to strasznie bolało? – Odwraca się i robi salto w tył tuż przy krawędzi, jego głowa jest tak blisko trafienia w brzeg skały, że aż sapię.

213

Jednak ląduje w wodzie i wyrzuca plusk w powietrze. Chwilę później znów przedziera się przez powierzchnię wody i przebiega dłońmi po głowie, wygładzając włosy do tyłu. – Twoja kolej – mówi, wiosłując ramionami, gdy wypływa dalej w jezioro. Zerkam w dół na moje ubłocone ciuchy, denerwując się rozebraniem przed nim. Kiedy jednak znów na niego spoglądam, jest do mnie tyłem, przypatrując się skalistym klifom na drugim brzegu stawu. Korzystam z okazji, by opuścić spodenki i ściągnąć koszulkę. Mój stanik i majtki również pokryte są błotem, ale mogę przemyć je w wodzie. Podchodzę do brzegu i zanurzam palec, drżąc od niskiej temperatury. − Co? Nie masz zamiaru wskoczyć? – pyta. Kiedy na niego spoglądam, on patrzy na mnie, i mam na myśli, że naprawdę na mnie patrzy, jego miodowobrązowe oczy prześlizgują się po moim ciele. Rozważam zanurkowanie w krzakach, ale w sumie jaki byłby tego cel? Przecież już mnie widział i nie mogę wymazać tego z jego głowy. Wspinam się na skały i podciągam się na najwyższą. Staję na krawędzi i zamykam oczy. Przywołując głęboki oddech, podskakuję i skaczę na bombę, spadając i spadając i spadając. Kiedy uderzam w wodę, chłód rozprasza się po moim ciele i szybko wiosłuję ramionami w górę, przedzierając się na powierzchnię. Biorę głęboki oddech, przecierając oczy i mrugając przez krople wody kapiące z mojego czoła. − Jest cholernie zimna, co nie? – pyta Quinton, podpływając do mnie, gdy odgarniam włosy z oczu. Potakuję, odchylając głowę w tył do wody. – Małe ostrzeżenie byłoby miłe. − Ta, ale wtedy pewnie byś się wycofała i nie wskoczyła. − Ta, pewnie masz rację. To chyba dobrze, że mi nie powiedziałeś. Pogrążamy się w ciszy, pływając wokół jeziora z ramionami rozłożonymi na boki, słuchając rzeki spadającej ze skał. Chmury na niebie zaczynają się rozchylać i zauważam niewielką smugę promieni słonecznych wlewających się do jeziora. − Poważnie chcę narysować to miejsce – Quinton wyjawia, rozglądając się wokół po skałach i drzewach.

214

− Jeszcze możesz – mówię. – Zostało nam tu jeszcze parę dni. − Taa… może. – Odrywa wzrok od skał i skupia się na mnie. – Nova… muszę wiedzieć, czy naprawdę chcesz być ze mną, bo czasami wydaje mi się, jakbyś chciała, a czasami jakbyś nie chciała, a ja nie chcę powiększać twojego zdezorientowania. – Porusza rękami w okrężnym ruchu, płynąc do tyłu i tworząc między nami przestrzeń. – W rzeczywistości sądzę, że chyba powinienem się wycofać… Lubię cię i w ogóle, ale myślę, że powinienem się wycofać. – Powtarza się na końcu, jakby bardziej starał się przekonać samego siebie, niż mnie. Używam ramion, by okręcić się wokół, wpatrując się w rozjaśniające się niebo. – Jestem zdezorientowana… - mamroczę. Nie jestem pewna, czy mnie słyszy, ale to najprawdziwsza rzecz, jaką kiedykolwiek powiedziałam. Przestaję się obracać i podpływam do niego. – Wszystkim. Nie tylko tobą, ale życiem. I chcę, żebyś się wycofał, a jednocześnie tego nie chcę. Jego oddech staje się urywany, gdy patrzy na mnie, a jego źrenice kurczą się, gdy przechylam głowę do tyłu i znów wygładzam włosy rękami, moja klatka piersiowa i stanik wynurzają się ponad powierzchnię wody. Kiedy z powrotem opadam pod wodę, zaczyna do mnie płynąć, a chwilę później jego usta rozbijają się o moje, a jego ramiona owijają mnie w pasie. W odpowiedzi łączę ręce na jego szyi i otwieram usta dla jego języka, kiedy wsuwa go do środka, pożerając mnie w głębokim, mokrym pocałunku. Nasze ciała zderzają się ze sobą i jest to dziwne uczucie, bo zimna woda maskuje gorąco naszych ciał, niemal jakby żadne z nas tak naprawdę nie istniało, a ta chwila tak naprawdę nie miała miejsca, co ułatwia robienie tych wszystkich rzeczy. Moje nogi jakby mając swój własny rozum, oplatają go w pasie, a on podtrzymuje ciężar nas obojga, gdy płynie jedną ręką, przenosząc nas w kierunku brzegu, aż moje plecy zderzają się z szorstkimi krawędziami skały. Czuję, jakbym zdarła sobie odrobinę skórę, ale nie obchodzi mnie to. Naciskam na jego tyłek próbując przyciągnąć go bliżej, pomimo tego, że nie zostało już żadnego miejsca pomiędzy nami. Jego usta pochłaniają moje, kiedy opiera rękę na skale tuż obok mojej głowy, a drugą ręką sunie po moich plecach. Następnie pstryknięciem palców rozpina mój stanik. Nie mam czasu na reakcję, gdy zdziera go ze mnie i odrzuca na skały ponad naszymi głowami. Uczucie moich sutków na jego torsie posyła dreszcz przez moje ciało i nagle drżę od jego dotyku i zimnej wody, rozpaczliwie poszukując ciepła. Jego dłoń zaczyna przemierzać moje plecy i wyginam się w łuk do niego, gdy sięga brzegu moich majtek i zatrzymuje się. Wiem, że powinnam mu powiedzieć, żeby

215

się zatrzymał – że nie jestem w dobrym stanie umysłowym – ale nie bycie w dobrym stanie umysłowym sprawia, że trudniej powiedzieć nie. I co, jeśli to zrobię, a wtedy on mnie zostawi i już nigdy więcej go nie zobaczę? Co, jeśli znów przegapię ten moment? Nic nie mówię, a on kontynuuje zsuwanie majtek po moich nogach i zdejmuje je z moich kostek pod wodą. Jakoś udaje mu się ich nie zgubić w tych zawirowaniach wokół nas, a potem rzuca do góry i ten kawałek materiału. W ciągu kilku sekund zdejmuje swoje bokserki i nie mam czasu na reakcję, ponieważ wszystko dzieje się tak szybko. Nagle po raz pierwszy jestem naga przed facetem. − Nova – tchnie przy moich ustach, ujmując mój policzek z czołem opartym o moje. Oczy ma zaciśnięte, a kiedy je otwiera, przez ułamek sekundy wygląda, jakby tego nie chciał, jakby był rozdarty pomiędzy tym, co dobre, a co złe, co prawdziwe, a co sztuczne, i całkowicie to rozumiem. Nie odzywam się, gdy ponownie przyciska do mnie swoje usta, wysuwa język i rozdziela nim moje wargi. Jęczy dygocząc, a ja drżę w odpowiedzi. Moje nogi otwierają się dla niego i ustawia się między nimi, drażniąc jeden z moich sutków palcem. Kiedy nasze ciała łączą się ze sobą w każdym miejscu, czuję jak czubek niego naciska na mnie pomiędzy nogami. Część mnie chce, żeby wsunął się we mnie, żebym mogła poczuć jak to jest, zanim znów przegapię swoją szansę. Ale druga część mnie sądzi, że to jest złe, ponieważ jesteśmy na środku jeziora, bez zabezpieczenia i nie mam zielonego pojęcia czego, ani kogo chcę. Powinnam wiedzieć, czego chcę, prawda? Muszę ogarnąć to wszystko. Ale nie potrafię wydobyć z siebie słów, bo żal i gdybania pochłaniają mnie, więc pozwalam mu wsunąć we mnie końcówkę. Natychmiast krzywię się z bólu, zasysając gwałtowny oddech, gdy każdy z moich mięśni wiąże się w supeł. Czuję się źle, razem z milionem innych rzeczy, ponieważ nie jestem pewna, czy tego chcę. W rzeczywistości, nie sądzę, bym chciała. Nie w ten sposób. Prawda w moich myślach otwiera mi nagle oczy i zastanawiam się, co zrobić dalej. Co mam dalej zrobić? Quinton nieruchomieje, pozostając w ten sposób ledwie z czubkiem we mnie. Pierś faluje mi z bólu i strachu, a myśli stają się rozmytym strumieniem numerów, emocji i zniekształconych przemyśleń, gdy próbuję wymyślić, co zrobić. Nie przestawaj. Zatrzymaj się. − Nova – mówi napiętym, niemal bolesnym głosem. – Czy to… czy to… Otwiera oczy, które wypełnione są większą ilością poczucia winy, niż

216

widziałam kiedykolwiek. Zasysa głęboki oddech. – Nigdy wcześniej tego nie robiłaś? Moje ciało się trzęsie, a zęby szczękają i nie wydaję się zdobyć kontroli nad swoimi nerwami czy głosem, więc zamiast tego kręcę głową. Całe jego ciało sztywnieje i mogę poczuć bicie jego tętna pomiędzy swoimi nogami. Zaczyna oddychać tak głośno, że to maskuje odgłos wody spływającej ze skał, ale wcale nie słyszę swojego własnego oddechu. − Nie mogę tego zrobić – szepcze i wygląda jakby miał się rozpłakać, gdy wychodzi ze mnie. Zaczyna odpływać, ale łapię go panikując, bojąc się, że go stracę. Albo może chodzi o Landona. Jestem taka zdezorientowana. Zawsze zagubiona. − Proszę, nie odchodź – mówię, ale brzmi to nieprawdziwie, jakby słowa odłączyły się od moich uczuć. Potrząsa głową, wyglądając na przerażonego. – Nie chcesz tego, Nova… nie chcesz mnie. Jesteś lepsza od tego. − Nie, nie jestem! – krzyczę. W zasadzie to wrzeszczę. Oczy robią mi się wielkie, zszokowane złością w moim głosie, tak prawdziwą i surową. – Nie jestem lepsza niż ty. On. Ktokolwiek! – Mój głos odbija się echem na kilometry, a woda faluje wokół mnie, gdy staram się utrzymać na powierzchni. – Nawet nie wiem, kim jestem… Znowu kręci głową, poruszając ramionami w wodzie, oddalając się ode mnie. – Nie, jesteś lepsza. Po prostu jesteś teraz zdezorientowana z jakiegoś powodu. Ale wkrótce otworzysz oczy i zobaczysz, kim naprawdę jesteś i że nie pasujesz kurwa do bandy przegranych narkomanów. – Ból spowija jego oczy i coś w nim widzę, coś ciężkiego, czego nawet nie próbuję rozumieć. – Nie pasujesz do stawu, niemal gotowa do wypieprzenia jakiegoś kolesia, kiedy jesteś kurwa naćpana, zmierzająca ku drodze do samozniszczenia. Bo właśnie do tego dojdziesz, jeżeli pozostaniesz na tej ścieżce. Zaufaj mi. Wiem to. Usta mi się trzęsą, gdy łzy grożą spłynięciem po moich policzkach. Moja głowa opada i wpatruję się w swoje zniekształcone odbicie. – Pasuję tutaj. – Ale mój głos jest tylko szeptem, gdy wspomnienia mojej przeszłości obezwładniają mnie, o kimś, z kimś kiedyś chciałam być—Landonem. – Pasuję gdzieś…

217

Sięga na skałę ponad nami i łapie swoje bokserki, zanim odpływa do brzegu i nie próbuję go zatrzymać. Nie mogę. Tracę skupienie nad teraźniejszością, kiedy wspomnienia, które próbuję zablokować ogarniają mój umysł. Ubiera się, a potem spieszy w kierunku drzew, zostawiając mnie samą w wodzie, samą. Samą. Samą. Samą. Staram się przypomnieć sobie, jak się tutaj dostałam, do tego osamotnionego miejsca, ale ledwie pamiętam wędrówkę i wszystko, czego chcę, to powrotu do mojego życia, kiedy wszystko wydawało się właściwe i miało sens. Chcę, żeby wszystko znów miało sens. Nie chcę czuć się tak źle w środku. Zasłaniam klatkę piersiową ramionami i zaczynam liczyć uderzenia serca, ale to niczego dla mnie nie robi. Próbuję liczyć gałęzie drzew, chmury, gwiazdy, gdy zaczynają wyskakiwać na niebie. Ale nic nie pomaga i kiedy moje emocje zaczynają wyłaniać się i kruszyć mury, które zbudowałam wokół tej nocy – wokół siebie – już nie mogę ich dłużej tłamsić. To taranuje moją klatkę piersiową, jak kula wyburzeniowa i niemal wciąga mnie pod wodę. Ale jakoś udaje mi się wciągnąć na skały. Wpatrując się w gwiazdy, chwytam się za nadgarstek, dociskam palec do blizny tuż nad moim nieregularnym pulsem, czując jak znów spadam do tego miejsca. Tego, w którym nic nie ma sensu i przeszłość mnie dogania. Wtedy rozpadam się na kawałki, tracę kontrolę nad swoimi myślami i czynami. Ledwie mogę zrozumieć, co się dzieje, kiedy próbuję złapać się rzeczywistości. Ale panika, smutek, gniew i wyrzuty sumienia opanowują mnie i ciągną w dół. Próbuję coś policzyć – gwiazdy, drzewa, uderzenia mojego serca – ale nic nie pomaga. I w końcu przeszłość mnie dogania. I pamiętam. Wszystko. − Jesteś pewna, że nie chcesz po prostu zostać? – Landon pyta, kiedy zakładam koszulkę i siadam na łóżku. – Moglibyśmy się poprzytulać czy coś. − Poprzytulać? – pytam, spoglądając na moją rękę na nim, udając, że wszystko jest okej, gdzie w rzeczywistości wewnątrz jestem rozpieprzona. – Poważnie? Niewinnie wzrusza ramionami. – No co? Mógłbym być przytulaskiem. Przewracam oczami, wstaję i zakładam sandały. – Taa, jasne. – zaczynam iść w kierunku drzwi. – Poza tym, co jeśli twoi rodzice by weszli i

218

nas przyłapali? – W rzeczywistości to nie jest prawdziwy powód, dla którego nie chcę uprawiać z nim seksu. Skrycie obawiam się, że to będzie za bardzo bolało, albo że nie spodoba mu się, jak wyglądam całkowicie nago. Albo że będę w tym tak zła, że już nigdy więcej nie będzie chciał mnie dotknąć. Ale wiem, że wkrótce moje wymówki się wyczerpią i albo po prostu przez to przejdę, albo on mnie zostawi. I co wtedy? Co ze mną będzie? Wstaje i zakłada koszulkę z lekkim uśmiechem na ustach. – Nigdy nie wchodzą do mojego pokoju po tym, jak kładę się do łóżka, więc możemy się przytulać, ile chcemy. Wzdychając, otwieram po cichu drzwi i zniżam głos. – Chyba powinnam wracać do domu. Potakując podchodzi do mnie i całuje mnie w głowę. – Kocham cię, choćby nie wiem co – szepcze. − Ja też cię kocham – mówię na granicy płaczu, bo tak naprawdę nie wiem, czy on mówi poważnie. Czasami wygląda na to, że jest poważny, a czasami nie. – I przepraszam. Odsuwa się odrobinę, wyglądając na zmieszanego. – Za co? − Za nie8 - Nie dokańczam, zerkając na jego łóżko. – Za kolejne rozczarowanie się. Kręcąc głową ujmuje moją twarz i pochyla się, by spojrzeć mi w oczy. – Nova, ani razu mnie nie rozczarowałaś. Kocham cię bez względu na wszystko, nawet jeśli nigdy nie uprawialiśmy seksu. Opieram się pokusie przewrócenia na niego oczami, bo choć wiem, że teraz może mówić poważnie, to nadejdzie chwila, w której się tym zmęczy. – Kocham cię – szepczę i delikatnie ocieram swoimi wargami o jego, ściskając dół jego koszulki, obawiając się go wypuścić, obawiając się przyznać do swoich lęków. Zawsze się boję. Kiedy się cofam, posyła mi mały uśmiech i splata palce z moimi. – Chodź – mówi i wychodzi z pokoju, ciągnąc mnie za sobą.

219

− Gdzie idziemy? – pytam, spiesząc się, by nadążyć za nim, kiedy wbiega po schodach. − To niespodzianka – mówi i robimy lżejsze, niemal bezgłośne kroki, gdy docieramy do parteru, żeby jego rodzice nas nie usłyszeli. Przechodzimy przez kuchnię na paluszkach, śmiejąc się pod nosem, kiedy Landon wpada na kuchenny stół. W końcu dochodzimy do drzwi, a kiedy oboje znajdujemy się na zewnątrz poza gankiem, znów wybuchamy śmiechem. Ale nasz śmiech cichnie, kiedy prowadzi mnie na wzgórze na tyłach swojego podwórka. Gdy jesteśmy blisko podnóża, zatrzymuje się i rozgląda po wilgotnej trawie pod nami i rozgwieżdżonym niebie ponad naszymi głowami. Potem opada na ziemię, wciąż trzymając mnie za rękę, a ja opadam obok niego. − Co my robimy? – pytam, kiedy kładzie się na plecach. − W ten sposób możemy spać razem nie obawiając się, że zostaniemy przyłapani – mówi, puszczając moją dłoń, by móc schować ją sobie pod głową. − Poważnie masz zamiar spać ze mną na podwórku? – pytam, kładąc się obok niego. − Przez jakiś czas – mówi. – Ale w końcu będę musiał wrócić do środka.

220

Rozdział 17 Quinton Zostawiam ją w stawie, nagą i szczękającą zębami i wracam biegiem pomiędzy drzewami do namiotu. Jestem oszołomiony. Przerażony. Uderzający w pełnowymiarowy atak paniki. Była gotowa oddać mi swoje pierdolone dziewictwo. Mnie. Pieprzonemu frajerowi, którego poznania prawdopodobnie będzie żałować, kiedy ruszy dalej z tego okresu zagubienia w swoim życiu. A dla mnie, dla mnie prawdopodobnie będzie to miało jakieś znaczenie – ona ma znaczenie. Ona ma znaczenie. Prawda wbija się w moją pierś, jak kawałek odłamka tkwiącego w moim sercu, dokładnie tam, gdzie znajduje się blizna. Rzeczy w ogóle nie powinny nic znaczyć. Jestem martwy. Poddałem się. Nie powinno mnie tutaj być. Z Novą. Z kimkolwiek. Im bliżej namiotu jestem, tym gorzej się czuję. Wiem, że nie powinienem jej tak zostawiać, i to jest jedna z trudniejszych cholernych rzeczy, jakie musiałem zrobić. Nova jest piękna, interesująca, dobra i sprawia, że czuję rzeczy, których nie przypuszczałem poczuć jeszcze kiedykolwiek. Na jakimś poziomie myślę, że mnie rozumie, mimo że nic jej o sobie nie powiedziałem. Rozumie ból i stratę, a to jest dokładnie to, co we mnie istnieje. Myślę, że w innym życiu prawdopodobnie mógłbym ją pokochać, być z nią, uszczęśliwiać ją. Ale to jest to życie, a ja nie mogę nikogo kochać i być kochanym. I właśnie w ten sposób zawsze będzie – powinno być. Zaraz po wypadku niektórzy ludzie próbowali wmówić mi, że z czasem będzie łatwiej i że nie zawsze będę czuł się w ten sposób. Że czas leczy rany, poczucie winy, wszystko co odczuwam. Mówili, że to nie moja wina. Że po prostu byłem w złym miejscu w złym czasie, i tak się stało, że siedziałem za kierownicą. Niektórzy mówili co innego, jak na przykład rodzice Ryder, którzy twierdzili, że to była moja wina i że powinienem był prowadzić bezpieczniej. Powiedzieli, że zrujnowałem ich rodzinę, zabiłem ich córkę. Rodzice Lexi nawet już nie mogli ze mną rozmawiać ani na mnie patrzeć. Niektórzy udawali, że nie istniałem, jak mój ojciec. W końcu wszystko sprowadza się do jednej rzeczy: jechałem zbyt szybko. Wiedziałem o tym. I nie patrzyłem na drogę, kiedy powinienem był. Pierwsza zobaczyła to Lexi. Że zakręt był zbyt ostry, a ja jechałem zbyt szybko. Krzyczała. Ja skręciłem. Nastąpił chrzęst, gdy zderzyliśmy się z drugim samochodem. A następnie

221

tak po prostu, wszystko, co wcześniej istniało, żyło, oddychało, posiadało bijące serce, odeszło. A ja zostałem z krwią na rękach. W końcu, po czymś, co wydawało się godzinami, wracam do namiotu. Błotniste pole wysycha w słońcu, pomarszczone i spękane. Szukam Dylana, a kiedy nie mogę go znaleźć, rozglądam się za Tristanem. Znajduję go na tyłach, palącego z grupką chłopaków i dziewczyn, których nigdy wcześniej nie spotkałem, ale on wydaje się ich znać. Kiedy zauważa, że się zbliżam, zeskakuje z bagażnika, jego czoło natychmiast się marszczy, gdy zauważa lekkomyślny stan, w jakim się znajduję, oczy wychodzące z orbit, moje ubrania przemoczone są wodą i potem, trzęsę się od stóp do głów ze strachu, pożądania i potrzeby. − Co jest kurwa? – mówi z jointem zatkniętym pomiędzy palcami. − Potrzebuję czegoś mocnego – mówię. − Czemu? – pyta. – Co się stało? Dlaczego wyglądasz na takiego zdenerwowanego? − Nic się nie stało i nie będę wyglądał na zdenerwowanego, jeśli wezmę coś mocnego. – To wszystko, co muszę powiedzieć. Jest tylko jedna rzecz, która ma znaczenie dla narkomanów, i jest to naćpanie się. Tristan może się wahać świadomie przez sekundę, gdy jednak wszystko się do tego sprowadza, narkotyki zawsze zwyciężają. Kiwa głową w stronę jednego z większych namiotów w pobliżu skraju pola namiotowego. – Chodź. – Podaje skręta jakiejś dziewczynie z długimi, falującymi czarnymi włosami i krzywymi zębami. Cycki wyskakują jej z czarnej sukienki bez rękawów i patrzy na mnie, śliniąc się, żeby posmakować. Myślę później, kiedy będę otępiały. Ale niebieskie oczy Novy i jej piegowata twarz nakładają się na tę myśl i wkrada się we mnie poczucie winy. Mówię swojej winie żeby się kurwa zamknęła. Bo już jestem winny wielu innych okropnych rzeczy, gorszych od przygody z przypadkową dziewczyną. − Szybciej – mówię do Tristana. Mój umysł chce, potrzebuje, poszukuje samotności. Teraz. Kiwa głową, a ja praktycznie zmuszam go do biegu w kierunku namiotu. Gdy do niego docieramy, od razu nurkujemy do środka, jakbyśmy oboje do niego należeli. I należymy. Ja należę.

222

W środku są ci tłuści, wyglądający jak po kraku faceci i dziewczyna bez koszulki w rogu, paląca coś, co wygląda na skręta. Ale wiem, że to nie skręt po zamroczonym wyrazie jej twarzy. Przepadła. Wydrążona przez toksyczny dym. Kimkolwiek była przed tym wszystkim, istnieje jedynie w zamkniętym pudełku w jej głowie i prawdopodobnie nawet nie pamięta, jak je otworzyć. To miejsce nawet dla niej nie istnieje, a ja chcę być tam, gdzie ona, bo nie chcę już tego czuć, wszystkiego, co przychodzi z życiem po tym, jak wszystko straciłeś. Chcę odejść. Chcę się stąd wydostać. Tak naprawdę, to, czego chcę, to śmierć. − Potrzebujemy kopa – Tristan mówi do kolesia w kucyku siedzącego na środku namiotu z rozpiętą koszulą i ściągniętymi butami. Podaje mu pieniądze, a ja ciągle wpatruję się w dziewczynę, obserwując jak coraz dalej odpływa od rzeczywistości, właśnie tam, gdzie chcę być. Odejść. Odejść. Odejść. Nieistnienie. Kiedy odwraca głowę w moją stronę, uśmiecha się, ale nic się za tym nie kryje i jestem o nią zazdrosny. Chcę tego, co ona ma. Chcę. Nicość. Koleś bierze pieniądze od Tristana, a potem zabiera skręta dziewczynie, która pijacko przewraca się na bok z rękami wywalonymi przed sobą. Ciągle mruga, dopóki nie zostaje nic, poza olbrzymimi źrenicami, które są zaszklone i nagie. Pustka. − To jest najlepsze w okolicy – mówi chłopak podając go Tristanowi, jakby to miało znaczenie, jakbyśmy mieli zabrać pieniądze i pójść gdzieś indziej. Tristan potakuje i wsadza sobie skręta w usta. Biorąc głębokiego macha, jego źrenice natychmiast się rozszerzają, oddech się ucisza i wyrównuje, a on opiera się do tyłu na łokciach, podając mi skręta. Nie daję sobie czasu do namysłu, bo myślenie prowadzi mnie do miejsc, do których nie pasuję. A ja pasuję tutaj. Dłoń trzęsie mi się niekontrolowanie, kiedy przykładam go do ust, zasysam oddech, podczas gdy wszyscy w namiocie leżą na podłodze, niektórzy poruszają

223

rękami nad swoimi głowami, a inni w ogóle się nie ruszają. Wtedy dym wdziera się do moich płuc, nasyca i całkowicie wysysa ze mnie dobro i nagle wszystko się zatrzymuje. Umiera.

224

Rozdział 18 Nova Płaczę, dopóki moje oczy nie zamykają się z opuchlizny, pozostając tam przez godziny, a potem w jakiś sposób zmuszam się do założenia ubrań i zejścia ze skał. Nadeszła noc z niebem czarnym jak smoła i jedyną rzeczą, jaka mnie prowadzi jest muzyka, krzyk i niewielka smuga światła ze sceny przeświecająca spomiędzy drzew. Staram się nie myśleć o tym, jak mnie zostawił, ale tylko o tym mogę myśleć. Zostawił mnie. Landon mnie zostawił. Quinton mnie zostawił. Mój tata mnie zostawił. Nawet ja siebie zostawiłam, w pewnym sensie. Czuję się, jakbym nigdy miała nie przejść przez te drzewa i nawet nie jestem pewna, czy tego chcę. Może po prostu położę się w ciemności i pozostanę całkowicie nieruchomo. Kiedy potykam się o kamień i upadam na ziemię, nie potrafię się podnieść. Leżę na ziemi wpatrując się w nocne niebo, licząc gwiazdy tworzące konstelacje Kasjopei, próbując się uspokoić. Ale nic nie pomaga. Nic. I czuję jak wspomnienia kłują w moim umyśle jak zardzewiałe, powyginane i krzywe gwoździe. Jego skóra wygląda jak śnieg, a jego oczy są otwarte, jakby na coś patrzył, jakby wciąż tu był, ale światło w jego oczach zostało wyłączone. Upadam na podłogę chcąc zapomnieć o wszystkim, chcąc zapomnieć o Landonie zwisającym z sufitu i o tym, że na ścianie napisał słowo żegnaj i że nawet nie wiem, do kogo pisał. Chcę zapomnieć tę chwilę, ale jak mogę to zrobić? To nie jest prawdziwe. Jak mogłoby być? Ponieważ on nie może być martwy. To niemożliwe. On by mnie nie zostawił. Kochał mnie. Wiedząc, że to, co widzę musi być pomyłką, wstaję na nogi, a moja stopa krwawi i serce wali mi w piersi. Tracę kontrolę, a moje myśli piętrzą się w głowie, jak cegła na cegle budujące mur wokół mojego umysłu, tylko że ten mur jest krzywy i popękany8 Wstaję z ziemi i biegnę, próbując uciec od tego wspomnienia, krzewy i gałęzie rozdzierają moje dłonie i staram się śledzić własne kroki, to, ile ich robię, dokąd zmierzam, ale wspomnienie i tak mnie dogania… Wdrapuję się na jego łóżko, ręce mi się trzęsą, gdy sięgam do liny, bo wiem, że jeśli uda mi się ściągnąć go na dół, nic mu nie będzie. Bo nie mogę

225

wyobrazić sobie mojego życia be niego. Bez niego jestem niczym. Nie mam nikogo. Niczego. Wszystko, co czyni mnie mną, należy do Landona i bez niego jestem niczym innym, jak cieniem osoby bez treści. A ja nie mogę być cieniem. Pochylam się na bok, wyciągając rękę tak daleko jak to możliwe, aż moje palce ocierają się o grubą linę i wbijam paznokcie w supeł, próbując go poluźnić. Palce mi się trzęsą, a serce jest niestabilne jak moje myśli, jakby nic wewnątrz mnie się nie łączyło. Moja ręka ciągle ociera się o jego skórę, a jej dotyk jest tak zimny i nierzeczywisty i to nie ma żadnego sensu, ponieważ Landon, którego znam jest ciepły i kwitnący, oddycha, ma puls. To nie jest on. Nie może być. Tracę całą kontrolę i ledwie mogę przyznać to, co robię. Co widzę. I w tle gra ta głupia piosenka ciągle i ciągle od nowa, a słowa i dźwięki osadzają się w mojej głowie. Chcę się tego pozbyć. Ponieważ nie potrzebuję tego pamiętać. To nie jest prawdziwe. Nie może być. Nie może być. Węzeł jest zbyt ciasny i moje palce rozdzierają się i krwawią po splocie liny, moich rękach, niektóre krople lądują nawet na moich ramionach. Ale wciąż próbuję, odmawiając poddania się, ponieważ on nie odszedł. On tylko potrzebuje pomocy. Nie zostawiłby mnie. Kocha mnie8 Wpadam na pole i biegnę przez nie, zroszona trawa szeleści przy moich nogach, a moje bose stopy wzbijają kurz. Zapomniałam założyć butów. Muszę wrócić. Nie, muszę ciągle poruszać się naprzód. Muszę biec, poruszać się, oddychać. Muszę trzymać się Landona. Wciąż pracuję nad liną do czasu, aż moje ramiona omdlewają i nie czuję już palców ani serca – niczego. Tracę poczucie czasu i tego, gdzie jestem i nagle oślepia mnie słońce i zdaję sobie sprawę, że czas nadal płynie doganiając mnie, gdy mama Landona wchodzi i zaczyna płakać i krzyczeć histerycznie. Chwilę później jego ciało jest na dole i buduje się jeszcze więcej histerii. Udaje jej się wezwać karetkę i w końcu pojawiają się sanitariusze i policja. Zaczynają zadawać mi wszystkie te pytania, a wszyscy płaczą i obserwują jak mnie przesłuchują i podają mi środki uspokajające. Ale ja nie

226

mogę nic powiedzieć, ponieważ nie pamiętam – nie będę pamiętać. Jak mogłabym, skoro już nawet nie wiem, kim jestem? Nova, którą byłam, umarła. Wpadam na pole namiotowe omijając ludzi wokół i przepychając się przez tłum. Wszyscy się na mnie gapią i jest tak dużo ludzi. Niektórzy śmieją się ze mnie, inni schodzą z drogi, jest kilku facetów, którzy mnie łapią i mówią zboczone rzeczy, podczas gdy dotykają mnie lubieżnie. Uderzam ich, krzyczę, ale to wydaje się jedynie ich zachęcać i przez chwilę mogę poczuć, jak ciągną mnie w dół i zdaję sobie sprawę, jak samotna tak naprawdę jestem. Że wokół nie ma nikogo, kogo bym obchodziła. Że jestem kolejną zagubioną duszą, która zgubiła swoją drogę, tylko że nagle zapragnęłam znaleźć tę drogę z powrotem. − Nova, nie ważne, co się stanie, nigdy nie będzie sama na tym świecie – raz powiedział mi tata. Przechodziłam przez dziwny etap, w którym nosiłam różnokolorowe skarpetki oraz odmawiałam czesania włosów i nikt nie chciał się ze mną przyjaźnić. – Zawsze będziesz miała swoją matkę i mnie. Ale teraz jestem sama. Z wyboru. Facet łapie mnie za tyłek i zaciska palce na moim ramieniu, mówiąc: - Hej, kochanie, zwolnij i spróbuj się rozluźnić. Nie spiesz się tak. Zabaw się trochę. Mogę pokazać ci zabawę. – Zaczyna ciągnąć mnie do przodu, w stronę ludzi kłębiących się pod sceną, a tylu ludzi wygląda na tak pijanych, że wątpię, czy ktoś by mnie usłyszał, gdybym zaczęła krzyczeć. On nie przestaje ciągnąć mnie głębiej w ciemność i wiem, że jeśli nadal będę szła, sprawy skończą się źle. Kopię go kolanem w udo, a potem wbijam paznokcie w jego skórę. − Puść mnie! – krzyczę. Chwieje się do tyłu, jego stopy trą o ziemię, kiedy do mnie wraca, wyglądając na wkurwionego i mocno uderza mnie w twarz. Dławię się od tego ciosu i oślepiający ból promieniuje z mojego policzka, gdy obejmuję go dłonią. Facet robi ręką zamach, żeby znowu mnie uderzyć, ale uciekam. Biegnę, biegnę i biegnę, nawet wtedy, gdy czuję, jakby moje nogi były odłączone od ciała. Wtedy spostrzegam fioletowy namiot. Delilah i Dylan stoją przed nim i mówią coś do mnie, ale nie mam pojęcia co i nie obchodzi mnie to. Biegnę prosto do swojego namiotu i upadam na śpiwór, łapiąc się za głowę, gdy łzy pieką mnie w oczy i płyną po policzkach.

227

Chcę wyrzucić to ze swojej głowy. Tę chwilę. Każdą chwilę. Chcę zniknąć. Z życia, w które wpadłam. Tego miejsca. Ale jak do cholery mam się stąd wydostać, kiedy nawet nie pamiętam, jak się tutaj znalazłam? To tak, jakbym straciła ostatni rok, a może nawet wszystkie lata. Chcę wrócić do czasów, gdy skakanie w deszczu było zabawne i wszystko, czego było potrzeba, żeby mnie uszczęśliwić, to lody. Po prostu chcę prostoty. Kierunku. Zrozumienia. Chcę… Nie wiem nawet, czego chcę. Moje myśli zaczynają pędzić, gdy zdaję sobie sprawę z bolesnej prawdy tego objawienia. Jestem zagubiona. Złamana. Szukam czegoś, co nie istnieje. To, co zrobił Landon może nigdy nie mieć sensu, bo on jest jedyną osobą, która prawdziwie rozumie to, co uczynił. A jego nie ma. Naprawdę, naprawdę go nie ma. Lina była obwiązana wokół jego szyi i to on ją tam umieścił, a ja nie mogłam go ocalić. Nie ważne co zrobię, nic tego nie zmieni. Ani liczenie. Ani robienie filmików. Ani ćpanie. Ani bezsensowne wędrowanie przez życie. Nie ma go. Mój umysł nie przestaje pędzić dopóki gniew, wściekłość, ból, skołowanie, miłość, złamane serce i każdy kawałek jego i mnie nie odbuduje się w mojej klatce piersiowej, jak poszarpane odłamki szkła, tnące mnie od środka. Kiedy już nie mogę dłużej znieść bólu, otwieram usta i wydaję z siebie niekontrolowany krzyk, gdy sięgam po telefon. Palce mi się trzęsą, kiedy go włączam i odblokowuję wyświetlacz. Głośne głosy grzmią wokół na zewnątrz razem z nieznośnie ogłuszającą muzyką. Serce wali mi w piersi, gdy umysł szuka liczb i kontroli, ale tu jest tyle hałasu, że nie mogę jasno myśleć. Wszystko wokół mnie i wewnątrz mnie jest popieprzone, niestabilne, nierówne jak mój puls i oddech. Nie mogę jasno myśleć. Wtedy otwieram plik i z niepewnym oddechem wciskam Play. Chwilę później włącza się filmik i wszystko pogrąża się w ciszy.

228

Rozdział 19 Nova Piosenka gra w tle, ta, która leciała wtedy, kiedy go znalazłam. Kamerka jest ustawiona pod kątem, więc jego miodowo-brązowe oczy wyglądają jak cienie; jego atramentowo czarne włosy zwisają mu na czoło i tylko jeszcze bardziej zakrywają jego oczy. Ledwie mogę zanotować w nich ból, ale on tam jest i emanuje z jego głosu, bardziej niż kiedykolwiek słyszałam. Światło księżyca sączy się przez okno w tle, jego skóra jest zdumiewająco biała, ale w najbardziej niesamowity sposób. Jest piękny siedząc przed monitorem, jakby sam go naszkicował, swój ostatni portret. Ściskające serce słowa rozbrzmiewające z głośników jedynie wzmacniają ostateczność tej ceny. Wstrzymuję oddech, czekając aż coś powie albo zrobi, przemówi, poruszy się, ale on wciąż jest niczym posąg, wpatrując się w monitor, jakby próbował mnie rozszyfrować, zamiast ja rozszyfrowywać jego. Jest niesamowicie spokojny, jakby był na środkach uspokajających, i może jest. Jest zbyt ciemno, by zobaczyć czy ma zaczerwienione oczy i nie ma mnie tam, żebym mogła go powąchać. Choć tego żałuję. Boże, chciałabym tam być. W końcu bierze wdech. – Nie jestem pewien, kto to obejrzy… albo czy w ogóle to zostanie obejrzane, czy odłożone na bok z resztą moich rzeczy… spakowane… posegregowane… zapomniane. – Przenosi swój ciężar w krześle, krzyżując ręce na biurku. – Nie jestem też pewien, czy tak naprawdę chcę, żeby ktoś to obejrzał. Jestem w sprzeczności, jak ze wszystkim innym w moim życiu. – Robi pauzę i słyszę jak oddycha. Prawie oczekuję, że się rozpłacze, gdy tak bardzo tłumiony smutek wypływa z niego, ale jego oczy wyglądają, jakby pozostawały suche. – Naprawdę próbowałem… Przysięgam… ale już po prostu nie mogłem robić tego dłużej. Dni… po prostu stały się zbyt ciężkie… budzenie się stało się zbyt trudne… Nie mogłem już nawet zagłuszyć uczucia ciężaru we mnie… Nawet narkotykami… - Przeczesuje palcami włosy, głos mu się trzęsie. – Życie po prostu jest zbyt ciężkie. Chodzenie, oddychanie, funkcjonowanie, kiedy nawet nie mogę znaleźć celu robienia tego. – Opuszcza dłoń na biurko. – W tym nie ma już celu. Przeciąga dłonią po twarzy, rozgląda się po pokoju, a następnie wyciąga rękę i ścisza muzykę, ale nadal ją słyszę, spokojnie krążącą w tle. – To jest tak, jakbym żył w

229

tej dziurze… ciemnej dziurze w ziemi i jedyne, co mogę robić, to wpatrywać się w te same cholerne ziemiste ściany każdego dnia. I nie ma w tym żadnego celu, ale muszę to robić, bo nie ma nic innego, co mógłbym robić. – Bierze wdech, a następnie robi ostry wydech. – I jest jeszcze cały ten ból wewnątrz mnie i nie potrafię wymyśleć, jak go wyłączyć. Ciągle czekam, aż ustanie, ale robi się tylko gorzej… Ze wszystkim… Boże, nie pamiętam nawet ostatniego razu, kiedy się szczerze uśmiechałem. – Kręci głową, mamrocząc coś pod nosem. – I Mamo, jeśli to oglądasz, wiem, co sobie myślisz. Obwiniasz się, bo właśnie tego typu osobą jesteś, ale to nie jest twoja wina. Moja głowa jest poważnie pojebana. Bębni nerwowo palcami o biurko, studiując ekran. – Naprawdę nie chcę tutaj być. Myślę o tym każdego jednego dnia, idei, że być może coś się stanie i się nie obudzę, nie musząc radzić sobie z tym przeklętym wyważonym porządkiem mojego dnia, ale to po prostu nigdy się nie dzieje i dalej żyję, zagubiony. Przez cały pieprzony czas. Nie ma we mnie niczego. I czuję, jakbym ciągnął wszystko—wszystkich—w dół za sobą, ponieważ nie mogę przez to przejść. Nie potrafię znaleźć woli, aby się uśmiechać i iść przez życie udając, że jest mi dobrze z ciężarem na barkach, żyjąc w tej samej ciemnej cholernej dziurze na zawsze. Zasysa głęboki oddech i jego głos opada do cichego, ledwie słyszalnego szeptu. – Nova… piękna, niezwykle… wspaniała… Nova. Jedyna rzecz, która była dobra w moim życiu… Wiem, że w końcu to obejrzysz, bo właśnie taką osobą jesteś. Jesteś silna… twój tata umarł, a ty ruszyłaś dalej, a ja… nie przeszedłem nawet przez coś tak tragicznego, a ledwie się trzymałem od lat. – Zatrzymuje się, jego głos cichnie jeszcze bardziej. – Kocham cię. Naprawdę kurwa kocham, chociaż tego nie chciałem. Nie chciałem wciągać cię w ten bałagan, ale nie byłem wystarczająco silny, by trzymać się od ciebie z daleka… Za bardzo wciągnąłem się w twój uśmiech, życzliwość, dźwięk twojego głosu i twoją pasję życia. Wszystko, co robiłaś… - Mały, zniekształcony uśmiech pojawia się przelotnie na jego wargach. – Od gry na bębnach, do wiedzy kim jesteś… wiedzy, czego chcesz… Niesamowicie było obserwować, jak robiłaś wszystko z pewną wolnością… Po prostu coś robiłaś i nigdy tego nie analizowałaś. Jest w tobie tyle dobra… i to była jedyna rzecz, która sprawiała, że życie było trochę łatwiejsze… Odpływa i wpatruje się w kamerę przez dłuższy czas. Piosenka się kończy i znów zaczyna się na nowo, grając na powtarzaniu i czuję to w swoim sercu, moment, w którym wypowie ostatnie słowa, a potem wyłączy kamerkę. Opuszczając. Odchodząc.

230

Umierając. Poddając się. Bierze głęboki wdech i kolejny, a następnie sięga do monitora. − Proszę, wybacz mi – mówi. – Wiem, że możesz… pozostań silna… rusz dalej… Proszę, proszę, wybacz mi. Wtedy ekran robi się czarny.

231

Rozdział 20 31 lipca, 73 dzień wakacji

232

Nova Nie jestem nawet pewna, jak długo płaczę. Czuję, jakby to była wieczność, ale kiedy wreszcie zamykam oczy, na zewnątrz wciąż jest ciemno. Zaskakująco nie śnię, przynajmniej o niczym, co bym zapamiętała i budzę się rano z rozdzierającym bólem głowy, opuchniętymi oczami i nabrzmiałymi policzkami. Ale co dziwne, ciężar na mojej piersi, ten, który nosiłam odkąd Landon mnie zostawił, wydaje się odrobinę lżejszy. Jego ostatnie słowa odbijają się echem w mojej głowie. Proszę, wybacz mi. Nigdy wcześniej nawet o tym nie pomyślałam. Nie w tych kategoriach. Wybaczenia mu. I jak mogłabym? Jak mogę mu wybaczyć zostawienie mnie? Nie jestem pewna, ale Nova, którą opisał w filmiku, chyba by mogła. Ta dobra, uśmiechnięta i zdolna do trzymania się, nawet po śmierci taty. Ale ta, Nova, którą jestem teraz, nie potrafi trzymać się niczego. Dojmujące uczucie tęsknoty za domem wzbiera w moim żołądku, nie tylko za mamą, ale również za tatą. Byłby tak zawiedziony, gdyby mnie teraz zobaczył i szczerze, jestem sobą trochę zawstydzona. Tak samo Landon. Nic w tym miejscu mnie nie uszczęśliwia, nawet muzyka grająca na zewnątrz, ani ludzie, z którymi tutaj przyjechałam. Ostatniej nocy spałam w namiocie sama i byłam zła, bo Quinton tak po prostu mnie zostawił i nie widziałam go od tamtej pory. Ale również czuję ulgę, ponieważ to pozwoliło mi płakać w samotności. Nie tylko nad Landonem czy filmikiem, ale nad tym, czym się stałam. Tak bardzo wszystkiego się bałam. Bałam się życia bez Landona. Bałam się ruszyć dalej. Bałam się stracić kontrolę od czasu tamtej nocy, gdy uczyniłam całe swoje życie oparte na kontrolowaniu rzeczy i liczeniu. Używałam liczb i porządku, by zatuszować wszystko w życiu, dać sobie fałszywe poczucie stabilności, nie akceptując w pełni, że Landona nie ma i że będę musiała ruszyć dalej bez niego. A nie przyznanie rzeczywistych problemów na głos rozbiło mnie na fragmenty osoby, która kiedyś była dobra, ale teraz jest wszędzie rozrzucona. Siedzę w miejscu, którego nie rozumiem i nie sądzę, bym kiedykolwiek tak naprawdę chciała tutaj być. Po prostu tutaj wpadłam i zajęło mi jedynie 73 dni, 1752 godziny, 105120 minut, by się tutaj dostać. Śmierdzę jak włóczęga, moje ubrania nadal są ubłocone i sztywne i rozsypuję suchą ziemię po całej podłodze za każdym razem, jak się ruszam. Potrzebuję prysznica. Potrzebuję porządnego posiłku. Potrzebuję wszystkiego, czego to miejsce nie może mi zaoferować.

233

Wychodzę ze śpiwora, zakładam czystą czerwoną bluzkę, parę szortów i upinam włosy w bezładny koczek. Wycieram trochę ciemnego kurzu z ramienia, po czym spryskuję się perfumą, zanim opuszczam namiot. Słońce wydaje się dzisiaj naprawdę żywe i kłuje w moje oczy i myśli. Jakiś koleś gra solo na gitarze, jego melodyjny głos niesie się przez pole i ten dźwięk przynosi mi odrobinę spokoju. Ale otaczający mnie ludzie wyglądają na szorstkich i rozbitych, ubłoconych, ubranych w małą ilość ubrań; niektórzy mają siniaki i zadrapania, jakby wdali się w bójkę. To nie tutaj chcę być. Otwieram chłodziarkę i wyjmuję butelkę wody. Odkręcam nakrętkę i pochłaniam połowę jednym haustem, wypuszczając westchnienie, gdy nakładam nakrętkę. Krzesła przed namiotem są puste, a kiedy pukam do namiotu Dylana i Delilah, nikt nie odpowiada. Nie jestem do końca pewna, jakie są moje plany. Kim powinnam być. Jak powinnam ruszyć do przodu. Dokąd powinnam pójść. Ale wydaje mi się, że powinnam robić cokolwiek innego, niż stać właśnie w tym punkcie. Z butelką wody w dłoni zaczynam spacerować po obrzeżach pola, chodząc zygzakiem wokół namiotów, szukając znajomej twarzy, ale zastanawiając się, czy to w ogóle jest możliwe. Wciąż odtwarzam to, co stało się w stawie i wspomnienie, które otworzyło się we mnie, mimo że tak ciężko walczyłam, by pozostało ukryte przez ostatni rok. Zawsze bałam się tego wspomnienia, obawiając się swojej reakcji, gdy w końcu przypomnę sobie tę okropną noc. Bałam się niemal wszystkiego związanego z tą nocą, ponieważ straciłam tak wiele i nie chciałam tego zaakceptować. Ale po obejrzeniu tego filmiku, usłyszeniu jego ostatnich słów, tępa prawda jest taka, że w końcu będę musiała zaakceptować, że Landon odszedł. Zostawił ten świat na zawsze. A teraz muszę znaleźć sposób na przebaczenie mu i odnalezienie swojego miejsca w tym świecie. Jakoś. Czy chcę tego, co jest wokół mnie? Fałszywej ciszy? Czy chcę pozostawać bez celu szukając, dokąd pójść, albo w końcu to zrozumieć? Ludzie wokół mnie palą i piją, śmieją się i rozmawiają. Sprawiają, że to wygląda na takie łatwe. Jakby zaledwie jeden drink albo mach mógłby to wszystko zabrać. I tak jest. Przez chwilę. Ale co potem? Co wtedy? Zastanawiam się nad zawróceniem do namiotu, gdy okrążam bagażnik samochodu i wszyscy tam są. Quinton, Dylan i Tristan są do mnie plecami, a po drugiej stronie od nich jest trzech chłopaków; dwóch, którzy wyglądają na naprawdę

234

wysokich i jeden wyglądający na niższego ode mnie i ma łysą głowę jak Dylan, tylko że ma na niej całej tatuaże. Delilah stoi w środku pomiędzy nimi, dół bluzki ma zawiązany na dole tak, że widać jej brzuch, a szorty podwinęły jej się tak wysoko, że widać jej prawie cały tyłek. Rozmawia z jednym z wyższych chłopaków, który ma ciemnobrązowe włosy, tłustą skórę i żółte zęby oraz kozią bródkę ciągnącą się aż do jego torsu. Delilah ciągle się śmieje i szczerzy, odrzucając głowę do tyłu we flirciarski sposób i czekam na Dylana, aż się wkurzy i zainterweniuje, ale on tego nie robi. Wtedy coś mu podaje, plastikową torebeczkę, i punkty łączą się w mojej głowie. Oni dilują. Już mam się wycofać, kiedy niższy, okrąglejszy z trzech chłopaków zauważa mnie. Jego wzrok prześlizguje się po mnie i maska gniewu przykrywa jego owrzodzoną twarz. − Kim ona kurwa jest? – pyta z kiwnięciem głową, strzelając kostkami. Nagle wszyscy na mnie patrzą, a ja zaczynam się cofać, zastanawiając się, czy powinnam odejść, czy uciec, kiedy miodowo-brązowe oczy Quintona blokują się na mnie i myślę o tym, co powiedział mi w stawie. To prawie tak, jakby potrafił zobaczyć dawną mnie, część mnie, którą zagubiłam. Choć zastanawiam się, jak? Jak może widzieć dobro? Cofam się, uciekając, gdy zatrzymuję się jak wryta blisko rogu namiotu. Wpatruję się w ból w jego oczach, to ogłuszone spojrzenie, które każe mi sądzić, iż nie jest sobą oraz czystą i kompletną torturę, którą wciąż nie w pełni rozumiem i zastanawiam się, czy kiedykolwiek zrozumiem. Czy ja kiedykolwiek naprawdę go znałam? Czy on kiedykolwiek naprawdę mnie znał? Czy kiedykolwiek naprawdę poznamy się oboje? Nie jestem pewna, ale myślę, że najpierw muszę się sama tego dowiedzieć. Moje nogi ciągnie, by do niego podejść, jednak tym razem mój umysł ma nad tym przewagę, ponieważ jest tak czysty jak niebo i nagle rozumiem. W tym momencie swojego życia nie mogę mu pomóc, mimo że chcę tego tak bardzo, że to pożera mój umysł i ciało. Chcę zabrać jego ból, ocalić go, tak jak nie mogłam ocalić Landona, ale w tej chwili nie jestem wystarczająco silna. Nie jestem tą silną dziewczyną, o której Landon mówił w filmiku. Chciałabym być, ale sama ledwie się trzymam, już nie mówiąc o podtrzymywaniu kogoś ze sobą. Teraz to rozumiem. Nagle rozumiem wiele rzeczy. Uświadomienie sobie tego boli i sprawia, że ciężko jest oddychać, jakby moje płuca się kurczyły albo może rozszerzały i w mojej klatce piersiowej nie było już

235

wystarczająco miejsca. Tak czy inaczej, znajduję się w stanie hiperwentylacji. Masuję dłonią klatkę piersiową, serce mnie boli, gdy on na mnie patrzy, zauroczony. Spoglądam na niebieskie niebo nad nami, ziemię pod naszymi stopami i morze ludzi chodzących wokół, morze, przez które łatwo możemy zostać zmyci. Przepraszam, mówię bezgłośnie. Wpatruje się we mnie chwilę dłużej i nie potrafię stwierdzić, czy rozumie, co mam na myśli, ale potakuje raz, nim odwraca się z powrotem, i myślę, że być może, tylko może, wie o co mi chodzi. − Hej, Nova – mówi Tristan, robiąc krok w moją stronę. Kiwa głową na bok, sygnalizując mi, żebym odeszła. – Powinnaś iść. Z radością się odwracam i idę w kierunku namiotu. Raz… dwa… trzy… − Nova, zaczekaj – mówi Tristan i chwilę później łapie mnie za rękę, szarpiąc, bym się zatrzymała. Powoli odwracam się do niego twarzą. Wygląda trochę inaczej, ma rozszerzone źrenice, włosy w nieładzie i worki pod oczami. – Przepraszam – mówię, wywijając ramię z jego chwytu. – Nie wiedziałam, że jesteście zajęci. Kręci głową i przeczesuje palcami swoje blond loki. – Nie musisz przepraszać… tylko… tylko lepiej, jeśli nie będzie cię w pobliżu… tego. – Jego głos brzmi na stonowany i wydaje się, jakby naprawdę walczył, żeby poruszać ustami. − Jest okej – mówię. Ale tak nie jest. Nic nie jest okej. Już nie chcę tutaj być. − Taa… - Przygryza wargę, oglądając się przez ramię, a następnie prowadzi mnie do przodu, gestykulując na mnie rękami. – Posłuchaj, pamiętam cię z liceum i nie byłaś… nie byłaś taka jak my… My. Jak byśmy byli dwiema różnymi rasami. Ale nie jesteśmy. Wszyscy żyjemy w inny sposób i inaczej postrzegamy życie – ja inaczej postrzegam życie. – Wiem, ale to nie oznacza, że byłam chroniona. Widziałam różne rzeczy. – Odwracam ramię do siebie, by przecisnąć się pomiędzy namiotem a samochodem. – Widziałam je przez cały czas. – Dokąd ja stąd zmierzam? − Tak, wiem – mówi, skopując sobie z drogi chłodziarkę i rozlewając piwo, które na niej stało. – Zawsze trzymałaś się z tym kolesiem, który… umarł.

236

On umarł. Jakiś czas temu. Ale teraz odszedł. – Miał na imię Landon – mówię, przyciskając dłoń do piersi. – Landon Evans. – Świat zaczyna wirować, ale to dobry wir. Naturalny wir i pozwalam temu trwać. Proszę, wybacz mi. Kiedy docieramy do namiotu, siadam w jednym z krzeseł, obserwuję tłum i słucham muzyki płynącej przez pole. W pewnym momencie zamykam oczy i rozkoszuję się wolnością wokalu, potupując stopą do rytmu bębna, przypominając sobie jak to było grać, kiedy Landon obserwował mnie prawie z uśmiechem na twarzy i czułam się wewnątrz szczęśliwa. Pozwalam dźwiękom pochłonąć mnie, wziąć nade mną górę i popchnąć w kierunku, od którego uciekałam. Tristan siada obok mnie i natychmiast zaczyna palić coś, co dziwnie pachnie i sprawia, że powietrze jest tylko odrobinę gorętsze. Im dłużej to trwa, tym bardziej opadają jego powieki i bardziej wygląda, jakby miał zapaść się pod ziemię i zniknąć z tego świata. Nie chcę na niego patrzeć. Nie chcę tutaj być. Chcę wracać do domu. Siedzę tam, słuchając piosenki, przypominając sobie, jak to było, gdy siadywałam i słuchałam muzyki z Landonem i rozmawialiśmy o życiu oraz o tym, co będziemy robić, kiedy już będziemy starsi, dokąd pójdziemy, kim się staniemy. Ale teraz już tego nie ma i muszę to zaakceptować. Proszę, wybacz mi. − Gdybyś mogła być kimkolwiek na świecie – Landon zapytał mnie raz, - kim byś była? − Perkusistką – odpowiedziałam z łatwością. – A ty? – Myślałam, że znam jego odpowiedź. Artystą. Jak mógłby powiedzieć cokolwiek innego? Myślał o tym wieczność, aż w końcu westchnął. – Nie mam pojęcia. Może nikim nie będę. Może po prostu będę jeździł za tobą na koncerty i nosił ci bębny. Wtedy się zaśmiałam, ponieważ to wydawało się takie głupie, ale myśląc o tym teraz, zaczynam płakać. Razem mogło być nam świetnie. Idealnie. Mogliśmy być wieloma rzeczami, ale teraz nie możemy być niczym więcej jak wspomnieniem. − Masz – mówi Tristan, wyciągając do mnie zapalonego papierosa, gdy patrzy jak łzy swobodnie płyną mi po policzkach. – Chcesz macha? Uspokoi cię.

237

Gapię się na skręta, a potem z powrotem na niego. Czy chcę macha? Czy chcę takiego życia? Czy to jest droga, którą zdecyduję się pójść? Potrząsam głową, po czym wstaję na nogi. – Nie, dzięki. – Zaczynam okrążać krzesło idąc do namiotu. − Dokąd idziesz? – pyta ze skrętem pomiędzy wargami i dymem maskującym jego twarz. Kręcę głową, cofając się do namiotu. – Nie jestem pewna. – Nurkuję do namiotu, łapię swój telefon, a potem wychodzę z powrotem. Tristan zmierza do tłumu i myślę o dogonieniu go i pożegnaniu się. Myślę o powiedzeniu Delilah, że wyjeżdżam. Myślę o powiedzeniu Quintonowi, że mi przykro. Ale zamiast tego kieruję się w stronę drogi, słońce grzeje mnie w plecy, niebo nade mną jest czyste, koncentruję się jedynie na sobie i ścieżce naprzód. Przemierzam ją krok za krokiem, pozwalając sobie liczyć, ponieważ właśnie tego potrzebuję w tej chwili, ale obiecuję sobie, że popracuję nad zerwaniem z nałogiem, gdy będę mogła. Po raz pierwszy przyznałam na głos, że to nałóg i jest to wyzwalające oraz daje mi poczucie spokoju, a na koniec, biegnę. Biegnę całą drogę do restauracji, w której jedliśmy z Quintonem śniadanie i pozwolił mi wypłakać się sobie na piersi. W czasie, gdy docieram do frontowych drzwi, ociekam potem i nie mam pojęcia, jak długo zajęło mi przybycie tutaj. Ale wciąż oddycham, a moje serce nadal bije. Kiedy wchodzę do środka, jest dość pusto. Siadam i zamawiam kawę, a kelnerka patrzy na mnie, jakbym właśnie wyczołgała się ze śmietnika. Ale jest miła i przynosi mi kawę razem z kawałkiem ciasta i mówi, że to na koszt firmy i zastanawiam się, czy sądzi, że jestem bezdomną osobą. Zajadając ciasto wyciągam telefon i dzwonię do jedynej osoby, na którą wiem, że zawsze mogę liczyć. Sygnał rozbrzmiewa trzy razy, a potem ona odbiera. − Nova, co się dzieje? – mówi zmartwiona i mogę stwierdzić, że płakała. – Próbowałam dodzwonić się do ciebie przez ostatnie kilka dni, ale ty nie odpowiadałaś na telefony. – Zaczyna z rozprawą, ale zatrzymuję ją w środku. − Mamo, przepraszam – mówię, ocierając łzy z oczu. – I chcę wrócić do domu.

238

Zadaje mi miliony pytań, gdy mówię jej, gdzie jestem, ale w końcu mówi, że przyjeżdża w tej chwili i że mnie kocha. Rozłączamy się, a ja siedzę w boksie i wpatruję się w drzewa na zewnątrz i sącząc kawę. W końcu ponownie wyjmuję telefon. Na początku tylko wpatruję się w swoje odbicie na wyświetlaczu. Wyglądam okropnie. Prosto i zwyczajnie. Blada cera. Wielkie, zaczerwienione oczy. Moje brązowe włosy są potargane, a na czole mam zadrapania od upadku wśród drzew, oraz siniak na policzku. To tak jakbym w ciągu ostatnich kilku miesięcy zamieniała się w potwora i dopiero teraz zauważam zmianę. Uruchamiam kamerkę i odchrząkuję, przygotowując się na stworzenie swojego ostatniego filmiku. – Naprawdę nie jestem pewna, czy kiedy spojrzę wstecz na te filmiki, będą coś one dla mnie znaczyć, albo czy w ogóle będę pamiętać cokolwiek, co się stało, tak jak prawdopodobnie spojrzę na ten dzień i zastanowię się, dlaczego zdecydowałam się wyjechać, poza tym, że w końcu obejrzałam filmik Landona i jego słowa do mnie przemówiły. Obudziłam się i w końcu ujrzałam, czym tak naprawdę były pewne rzeczy. Mogłam zamknąć wszystko, co chciałam, zablokować to, kim jestem, zatrzasnąć wszystko, co wydarzyło się z Landonem… dobre i złe… ale w ostateczności, to i tak miało miejsce. Tak jak ta chwila. Jak ten oddech, który biorę. Takie rzeczy się zdarzają. Gubimy się. Próbujemy kontrolować to, co się stanie. Poddajemy się. Robimy rzeczy, które nie mają sensu. Szukamy rzeczy najgorszymi z dróg. Tracimy drogę, ale czasami, jeśli jesteśmy naprawdę, naprawdę silni, udaje nam się odnaleźć drogę powrotną. Przywołuję głęboki oddech i odkładam telefon. Następnie opieram głowę na stole i szybko zapadam w sen, gdy ostatnie dwa miesiące miażdżą mnie.

239

Rozdział 21 20 sierpnia, 103 dzień wakacji

240

Nova Słyszałam o tych objawieniach wcześniej, kiedy ludzkie oczy się otwierają i nagle wszystko staje się krystalicznie czyste. Niekoniecznie nazwałabym objawieniem to, co miałam, bo wszystko nie jest krystalicznie czyste, ale jednak widzę rzeczy w innym świetle, jakby ciemność, którą w sobie trzymałam, rozpływała się. Patrząc wstecz, to filmik Landona w końcu otworzył mi oczy. Oglądanie tego było bolesne i łamiące serce, ale przez niego zdałam sobie sprawę z tak wielu rzeczy, jak to w jaki sposób mnie widział i jak pragnął mojego przebaczenia. Nigdy nie myślałam o wybaczeniu mu – nawet nie zdawałam sobie sprawy, że byłam na niego zła, nie bardzo, w każdym razie. Ciągle się go trzymałam, nie akceptując całkowitej prawdy, wiedząc, że odszedł, ale nie odpuszczając i nie ruszając dalej. Byłam tak zagubiona i niepewna tego, kim byłam, ponieważ nie chciałam być nikim bez niego. Ale oglądanie jak tak o mnie mówił, że byłam silna, sprawiło, że zechciałam taka być, być osobą, o której opowiadał. Pierwszy tydzień w domu był czystym i całkowitym piekłem. Wszystko, co każdy mówił cholernie mnie irytowało i czułam się, jakbym miała wydrapać im oczy. Nawrzeszczałam na mamę. Nawrzeszczałam na Daniela. Nawrzeszczałam na listonosza, bo zadzwonił dzwonkiem do drzwi i obudził mnie z drzemki. Potem pojawiły się łzy. Było ich wiele. W rzeczywistości, byłam dość pewna, że nigdy nie ustaną. Nawet nie jestem pewna dlaczego, poza tym, że czułam się jak wampir po raz pierwszy w życiu wchodzący w słońce i moja skóra i mózg stały w płomieniach i nic nie wydawało się móc zabrać tego bólu. Ale wtedy mama i ja zaczęłyśmy rozmawiać. Rozmawiałyśmy o tacie. Rozmawiałyśmy o Landonie. Rozmawiałyśmy o mnie. Rozmawiałyśmy o tym, co zrobiłam. Rozmawiałyśmy, rozmawiałyśmy i rozmawiałyśmy. Ona się złościła, a ja płakałam. Ona płakała i ja płakałam. − Nova – powiedziała przez łzy. – Czuję się, jakby to wszystko była moja wina. Wiedziałam, że kiedy zmarł twój ojciec… to jak zmarł… że to widziałaś, że to musiało być dla ciebie trudne, ale nigdy nie zmusiłam cię, abyś o tym ze mną porozmawiała. Tylko zasugerowałam. − Ale ja nie mogłam o tym z tobą rozmawiać – odpowiedziałam, tuląc poduszkę do piersi, zwinięta na swoim łóżku. – Ty sama byłaś smutna.

241

− Jestem twoją matką – powiedziała, odgarniając mi włosy z czoła, jakbym wciąż była małym dzieckiem i być może w tamtym momencie dla niej byłam. Być może cofałyśmy się w czasie i robiłyśmy to, co powinnyśmy były zrobić od samego początku. – To moje zadanie, żeby upewniać się, iż z tobą wszystko w porządku, nawet jeśli cierpię. − Nie chciałam, żebyś cierpiała jeszcze bardziej. − To nie działa w ten sposób. Jeśli już, to powinnyśmy cierpieć razem. Znów zaczęłyśmy płakać i wyglądało na to, że nigdy nie będziemy w stanie przestać, ale ostatecznie, jak niemal wszystko zawsze się kończy, nasze łzy zniknęły. Minęło około miesiąca, odkąd uciekłam z koncertu i moja głowa jest o wiele wyraźniejsza, niż była od dłuższego czasu, może nawet od momentu śmierci mojego taty. To dziwne, ale zabrało mi cały ten czas uświadomienie sobie, jak mgliste wszystko się stało. W jakiś sposób, przez śmierć Landona, przez dojmującą żałobę, przez życie, zagubiłam swoją drogę. Nadal pracuję nad znalezieniem jej z powrotem, małymi kroczkami, tym razem próbując uleczyć się prawidłowo. Udało mi się wyciągnąć szkice Landona, które dali mi jego rodzice i pozwolić sobie płakać nie uciekając od nich. To były naprawdę przepiękne szkice i to boli, że jego talent już nie istnieje, ale ja nadal mam cząstkę jego talentu – cząstkę niego – i zawsze będę się tego trzymać. W końcu zaakceptowałam jego śmierć i dobrze jest pamiętać go w zdrowych dawkach. Uczę się, że to jest w porządku. W porządku jest płakać. W porządku jest się przyznać, że potrzebujemy pomocy. W porządku jest odpuścić. Jednak nie wszystko jest łatwe i doskonałe. Nadal potrzebuję leków przeciwlękowych. Nadal łapię się na tym, że czasami liczę. Nadal zatracam się we wspomnieniach o Landonie. Kluczem jest pozwolenie, by to minęło, zamiast szukanie szybkiego wyłącznika. Czuję to, żyję z tym, a następnie przechodzę przez to. I nie muszę przechodzić przez to sama. Chodziłam do grupy, w której ludzie mogą opowiadać o swojej stracie, zwłaszcza związanej z samobójstwem. Słuchanie innych historii pomaga w dowiedzeniu się, że nie jestem jedyną, która zastanawia się nad tym tak bardzo, że głowa niemal pęka mi na pół. Planuję pójść na takie coś, kiedy wrócę na studia. Również wybrałam w końcu specjalizację. Filmowanie. Nadal nie jestem w stu procentach pewna czy chcę przy tym utknąć, ale to początek pracy z niektórymi z moich celów, a przynajmniej ustalenie ich. Mogłam zrobić też coś

242

pomniejszego w muzyce, ale biorę teraz pojedyncze kroki. Skupiam się na ruszaniu do przodu i powolnym akceptowaniu przeszłości, wydobrzeniu i staraniu się stworzenia przyszłości. I wiem, że będę do tego zdolna, ponieważ tego chcę. I tak jak powiedział mi raz mój tata: jeśli pragniesz czegoś wystarczająco mocno, wszystko jest możliwe. Nie rozmawiałam z Quintonem, odkąd wyjechałam. Delilah zatrzymywała się pod moim domem kilka razy, ale nie występujemy już na tym samym ekranie, nie jestem wystarczająco silna, by pociągnąć ją w górę za sobą, a nie mogę też spadać za nią w dół. Ona nie wraca do szkoły, coś, o czym wspomniała podczas swojej trzeciej wizyty. − Jestem tutaj szczęśliwa – powiedziała, gdy siedziałyśmy na kanapie w salonie. Mama nie pozwoliła nam pójść do mojego pokoju z obawy przed tym, co mogłybyśmy zrobić za zamkniętymi drzwiami i nie miałam z tym problemu. Ja również obawiam się zamkniętych drzwi. − Nie sądzę, że powinnaś zostawać – powiedziałam, zauważając, na jaką wychudzoną zaczęła wyglądać. – Nic tutaj nie ma, naprawdę. − Dylan tu jest. I moje życie – odpowiedziała cięto. – I to się dla mnie liczy. Jej źrenice były duże i szkliste i zalatywało od niej tym zabawnym zapachem. Ścięła również włosy i jej skóra była trochę blada. Widziałam, że była na czymś i że osoba siedząca przede mną nie była Delilah, którą poznałam w liceum. To było jej alter ego. Jej ciemniejsza strona. Odbicie w pękniętym lustrze. − Okej – powiedziałam wiedząc, że muszę ją sobie odpuścić, ale było ciężko. – Ale jeśli zmienisz zdanie, wyjeżdżam w piątek i możesz jechać ze mną. − Nie zmienię. – Wstała z kanapy, opuściła mój dom i od tamtej pory jej nie widziałam. − Jesteś pewna, że nie chcesz zostać w domu przez semestr? – Mama pyta wynosząc ostatnie z pudeł, to z pałeczkami do perkusji. Zabieram ze sobą do szkoły zestaw perkusyjny, mimo że jeszcze na nich nie grałam ponownie. Chociaż mam taki zamiar, gdy będę czuła się z tym dobrze. − Poważnie próbujesz namówić mnie do rzucenia szkoły? – żartuję, wrzucając część swoich bębnów na skórzane tylne siedzenia wiśniowo-czerwonej Novy. Wracam nią do szkoły, co jest trochę przerażające, ale to jeden z moich celów. Poza tym, właśnie tego chciał mój tata.

243

Wzdycha, zamykając bagażnik. – Nie, ale się martwię. – Podchodzi do mnie ze skrzyżowanymi ramionami, jakby opierała się pokusie schwytania i zaciągnięcia mnie z powrotem do domu. – Czuję się, jakbym dopiero co cię odzyskała, a ty znowu mnie opuszczasz. Przytulam ją, i mam na myśli naprawdę ją przytulam, bez strachu czy oporów. – Wiem, ale to coś dobrego, Mamo. To… to mój sposób na ruszenie do przodu. − Wiem, Nova – przytula mnie mocno do momentu, w którym ledwie mogę oddychać. – I jestem z ciebie dumna, że do wszystkiego się przede mną przyznałaś. Bez względu na to, czy tak sądzisz czy nie, jesteś dzielną osobą. – Odsuwa się i patrzy mi w oczy. – Niewielu ludzi jest w stanie przyznać, że podążają złą ścieżką. − Ale czy to nie czyni mnie słabą, samo kroczenie po tej ścieżce? – pytam, mrugając w jasnym słońcu, odmawiając osłonięcia przed nim oczu. Potrząsa głową. – Wszyscy robimy rzeczy, które nie są wspaniałe. Bardzo wiele przeszłaś… o wiele więcej, niż większość. I najważniejszą rzeczą jest to, że sama się z tego wyciągnęłaś. – Łzy zaczynają wzbierać w kącikach jej niebieskich oczu. – Po prostu cieszę się, że mam swoją córkę z powrotem. Nie do końca, ale pracuję nad tym i to jest najważniejsze. – Ja też cię kocham, Mamo. Zamyka mnie w objęciach, z których ciężko jest mi się wyswobodzić, ale w końcu udaje mi się i wsiadam do samochodu, a ona wraca do domu. Biorę głęboki oddech, zapinam pas, a następnie sięgam po telefon do kieszeni. Podnoszę telefon do linii mego wzroku, po czym wciskam Nagraj. – W pewnym sensie wydaje się, jakbym zaczynała od nowa, jakby to znowu był mój pierwszy rok studiów. – Przewracam oczami, ale wtedy się uśmiecham i jest to prawdziwy uśmiech, nie ten sztuczny, plastikowy, którego używałam przez ostatni rok. – Ponieważ w zeszłym roku byłam taka zamroczona, ledwie mogłam pojąć, co się działo. Ale teraz jestem gotowa przyjąć to, co przede mną leży, zamiast tylko się przez to prześlizgiwać. Nie chcę się prześlizgiwać. Ta załamana, zagubiona, wędrująca, szukająca czegoś, co już nigdy ponownie nie będzie istniało, Nova nie jest tym, kim chcę być. I podczas, gdy nie wiem dokładnie kim jestem, najważniejszą rzeczą jest to, że skupiam się na odkrywaniu tego w zdrowy sposób.

244

Uśmiecham się, a to rozjaśnia cały ekran. – Mam nadzieję, że przy następnym filmiku będę miała więcej. – Robię pauzę, biorąc głęboki oddech. – Teraz muszę zrobić jeszcze tylko jeden przystanek, bo jeśli czegoś się nauczyłam, to tego, że pożegnania są ważne, nawet jeśli są przerażające i niezręczne. Zawsze, zawsze się żegnaj. Wyłączam kamerkę i odkładam telefon, kierując się w dół podjazdu z jedną myślą w głowie. Czas, by odpuścić i ruszyć dalej.

* * * Gdy zajeżdżam na pole kempingowe, zajmuje mi chwilę zebranie się w sobie i znalezienie siły, by wyjść z auta. Moim pierwszym instynktem jest liczenie wszystkich pęknięć w domu, wiader przy płocie i wybitych szyb. Ale uspokajam się i przypominam sobie, że muszę to zrobić; w przeciwnym razie będę żałować. Wysiadam, przechodzę przez bramkę i truchtam po schodkach do frontowych drzwi. Wygładzam włosy, obciągam brzeg spodenek i poprawiam jedno z ramiączek bluzki. Następnie podnoszę rękę i pukam do drzwi. Z boku domu słychać jakieś walenie wraz ze śmiechem, a także muzykę. Pukam znowu, głośniej i kilka chwil później drzwi stają otworem. − Co do chuja tutaj robisz? – pyta Dylan. Wygląda inaczej, szczuplej, bladziej, niechlujniej, z zapadniętymi oczami i owrzodzeniami na całej twarzy, a jego ogolona głowa niemal wygląda na pomarszczoną. – Chcesz pogadać z Delilah czy co? Kręcę głową, krzyżując ramiona na piersi i mówiąc, że nic mi nie jest. Wszystko jest w porządku. – Nie, chcę porozmawiać z Quintonem. Przewraca oczami rozdrażniony, a potem otwiera drzwi szerzej. Dym wylewa się na zewnątrz jak opary trucizny i nie jestem pewna, czy nienawidzę tego zapachu, czy za nim tęsknię. – Jest w swoim pokoju. Robię krok w tył w stronę schodów wiedząc, że dopóki nie znienawidzę tego zapachu, muszę trzymać się od tego z dala. – Czy możesz po niego pójść? – pytam najgrzeczniej, jak potrafię.

245

Klnie pod nosem, czerwienieje na twarzy i myślę, że zatrzaśnie mi drzwi przed nosem. Ale wtedy mówi: - Zaczekaj. Zostawia drzwi otwarte i dostrzegam w środku ludzi robiących rzeczy, do których mnie ciągnie. Robię kolejny krok w tył, kontynuując, dopóki nie sięgam skraju schodów. Wtedy siadam na stopniu i czekam na niego. Muzyka wciąż dudni wibrując po ziemi i słyszę, jak ktoś krzyczy coś o wszystkich ściągających ubrania, po czym następują dopingujące okrzyki. Chcę się stąd zabrać, ale muszę to zrobić. Zaczekać na niego. Chwilę później słyszę jego głos, który sprawia, że serce podskakuje mi w piersi. – Nova, co ty tutaj robisz? Odwracam się, przygotowując się na ponownie zobaczenie go, ale to wciąż oddziaływuje na mnie mocniej, niż miałam nadzieję. On też wygląda inaczej, szczuplej, bladziej, a jego szczęka jest niechlujna i zarośnięta. Włosy mu trochę urosły i sterczą na wszystkie strony. Ale jego oczy nadal są miodowo-brązowe upstrzone czerwienią i przepełnione smutkiem. Wstaję na nogi i otrzepuję kurz z tyłu nóg. – Przyszłam się pożegnać. Zaciska wargi razem, jakby wahał się na szczycie schodów. Nie ma na sobie koszulki, a jego dżinsy wiszą mu luźno na biodrach. Widzę, że jego mięśnie zmniejszają się i nie są tak mocne jak ostatnim razem, kiedy je widziałam, a tatuaże na jego ramionach: Lexi, Ryder i nikt, razem z blizną, o której nigdy mi nie opowiedział, również. Pewnego dnia, jeśli jeszcze kiedykolwiek go zobaczę, będzie musiał mi powiedzieć, co oznaczają i skąd wzięła się blizna, kiedy oboje będziemy w innym miejscu i będziemy mogli to udźwignąć. Chcę być tam dla niego i pomóc mu z czymkolwiek, przez co przechodzi, ale najpierw muszę uleczyć się sama, zanim będę mogła być dobrym systemem wsparcia. − Posłuchaj – zaczyna, robiąc krok w stronę schodów. – To, co się stało— Kręcę głową i podnoszę rękę ucinając. – Nie musimy o tym teraz rozmawiać. Po prostu wracam do szkoły i chciałam się pożegnać i upewnić, że coś zrozumiałeś. Jego czoło marszczy się, gdy schodzi z kolejnego schodka. – Okej…

246

Przygotowywałam się na to, co miałam mu powiedzieć od kilku tygodni, gdy zdałam sobie sprawę, czego potrzebowałam – chciałam. Ale stojąc tutaj przed nim, jest ciężko. Ale mam zamiar to zrobić. − Wiem, że byłam trochę zwichrowana psychicznie – mówię, unosząc brodę, by napotkać jego spojrzenie. – I nadal jestem i próbuję rozkminić wszystko, co wydarzyło się tego lata… Czuję się trochę tak, jakby to było zagłuszone, no wiesz. – Robię pauzę. – Ale cieszę się, że cię poznałam… w pewien sposób uświadomiłeś mi wiele rzeczy. Drapie się po głowie i rozgląda wokół, jakby nie miał cholernego pojęcia, co jest grane. – Nova, nie ogarniam, co ty mówisz. − Tak naprawdę to nie mówię niczego – wyjaśniam najlepiej, jak potrafię. Ale w końcu nie wiem, czy to ma sens, ponieważ z nami nic nie ma sensu, z wyjątkiem tego, że spadaliśmy razem. – Poza pożegnaniem się. Wyraz jego twarzy łagodnieje i staje naprzeciw mnie. Mierzy mnie wzrokiem od stóp do głów, jakby próbował rozszyfrować, kim jestem. – Dobrze wyglądasz – mówi w końcu. – Inaczej, ale dobrze. − Czuję się dobrze – mówię i po raz pierwszy czuję, jakby to była prawda. – I inaczej. Wzdycha, a ja uwalniam oddech, a potem nagle obejmujemy się nawzajem. Jest trochę oporny, jego mięśnie sztywnieją, ale pomagam mu, mocno owijając ramiona wokół niego. Zamykając oczy wdycham go, nie wiedząc, czy jeszcze kiedykolwiek go zobaczę, ale mając taką nadzieję. Może. Pewnego dnia. Kiedy będę w innym miejscu. − Przepraszam – szepcze mi do ucha. – Za wszystko. Potrząsam głową z policzkiem przyciśniętym do jego klatki piersiowej. – Nie musisz przepraszać. Wszystko, co zrobiłam, było moim wyborem. − Ale jednak— − Ale nic – mówię. – Nic nie było twoją winą. Nieruchomieje, puls dudni w jego piersi. Trzymamy się siebie nawzajem, aż moje ramiona robią się ciężkie i wiem, że nadszedł czas, by odejść, bo w przeciwnym

247

razie nie będę w stanie tego zrobić. Odsuwam się pierwsza i posyłam mu uśmiech, wycofując się do auta. − Jeśli będziesz kiedyś w Idaho, wpadnij do mnie – mówię, machając mu, gdy docieram do bramki. Potakuje, ale nie wygląda jakby myślał, że jeszcze kiedykolwiek mnie zobaczy. – Okej, tak zrobię. − I dbaj o siebie – mówię i wydaje się to być naprawdę głupią, banalną rzeczą do powiedzenia, ale tylko tyle mogę powiedzieć w tej chwili. Gdybym powiedziała znaczące rzeczy, jak na przykład to, że mi na nim zależy, że kocham go całować, że serce mnie boli, bo go opuszczam i że chciałabym, żebyśmy spotkali się w naszym życiu jeszcze raz, by móc być razem, wtedy trudniej byłoby odejść. Bo chociaż to jest trudne, muszę odejść i się uleczyć. Uśmiecha się, ale to jest wymuszone, nieprawdziwe, smutne i chce mi się nad nim płakać. – Taa, ty też. – Obserwuje mnie przez całą drogę do samochodu i kiedy już mam do niego wsiąść, woła: - Więc w końcu zdecydowałaś się prowadzić samochód. Przełykam z trudem, kiwam głową i otwieram bramkę. – Tak, wydawało mi się, że nadszedł czas. Kiwając głową, wypuszcza oddech i rusza do drzwi. – Dbaj o siebie Nova-jaksamochód. – Cień uśmiechu pojawia się na jego twarzy. − Będę – odwzajemniam jego uśmiech, a następnie wsiadam do samochodu i wycofuję, ściskając kierownicę i obserwując, jak wyślizguje się coraz dalej. Obserwuje mnie, dopóki prawie nie znikam mu z oczu, a potem odwraca się i wchodzi do domu. A ja nie przestaję jechać. Jestem gotowa. Ruszyć naprzód, jestem gotowa ruszyć dalej.

248

Quinton Cieszę się z jej powodu. Dobrze wygląda. Lepiej niż dobrze. Wygląda na szczęśliwą. To wprost niewiarygodny widok i sprawia, że zastanawiam się jak doszła do tego miejsca po tym wszystkim, ale nie chcę jej pytać z obawy, że jej to wszystko zrujnuję. Po tym jak zwiała z koncertu, wiedziałem, że między nami niczego nie będzie. To dobrze, że uciekła, a ja upewniłem się, żeby trzymać się na dystans, mimo że niewidywanie jej boli. Tęsknię za rzadkim dźwiękiem jej śmiechu, jej uśmiechem, jej przypadkowymi myślami, jej miłością do muzyki, jej zapachem, jej dotykiem. Ale jest jej lepiej beze mnie. Patrzę, jak odjeżdża wiedząc, że nigdy więcej jej nie zobaczę. Żałuję, że nie mogłem pocałować jej po raz ostatni, prawdziwym pocałunkiem, takim, który nie byłby osłabiony przez narkotyki i poczucie winy. Ale wiem, że to niemożliwe i kiedy znika mi z oczu, wracam do realiów mojego życia. Dylan ma na pęczki klientów, chociaż tylko połowa z nich kończy na płaceniu, inni udają, że tylko wypróbowują jego towar. Teraz jest to część mojego życia. Tworzy układy, a ja i Tristan dilujemy dla niego, potem ćpamy i odpływamy, rozpoczynając proces spadania coraz to od nowa. Lepkie, powtarzające się koło mojego życia. Ale nie zasługuję na nic więcej. − Zamierzasz kurwa iść z nami? – pyta Dylan, gdy wracam z powrotem do kurtyny. Siedzi z Delilah na kanapie, ale ona jest nieprzytomna na jego kolanach, a on flirtuje z inną dziewczyną. Kiwam głową, odciągając kotarę. – Taa, tylko założę koszulkę. − Powinieneś chodzić bez niej – jakaś dziewczyna drze się z kuchni. Pali skręta i myślę, że ma imię Candy albo Kitty, albo jakoś tak. Szczerze, to mogłaby być Brenda. Naprawdę jej nie pamiętam poza tym, że przespałem się z nią kilka razy i zamieniliśmy kilka zdań, a potem gadaliśmy o jakichś gównach nie mających znaczenia, mimo iż udawaliśmy, że jest inaczej. Ignoruję ją i wracam do swojego małego, żałosnego pokoiku, który przypomina mi, kim się stałem. Zakładam koszulkę i buty. Potem zabieram szkicownik, spoglądając na ostatni rysunek, jaki stworzyłem. Został zrobiony ze wspomnień, obrazów, które nienawidziłem, ale musiałem z siebie wyrzucić. Każda linia jest

249

twarda, jakbym próbował rozciąć papier ołówkiem. To ja i Lexi leżący obok siebie obok sceny wypadku. Trzymamy się za ręce i wykrwawiamy się razem – umieramy razem. Jest idealne. Prawdziwe. I to tam zawsze będę należeć. Wypuszczam głęboki oddech, zamykam szkicownik i chowam w pudle obok komody. Już mam wyjść z pokoju, kiedy Tristan wchodzi z lustrem z biegnącą przez nie kreską białego proszku i żyletką w dłoni. Moje dłonie natychmiast świerzbią mnie, by to potrzymać, a usta ślinią się, by spróbować. − Będziesz tego potrzebować – mówi, zachęcając mnie do tego. Oczy wyskakują mu z orbit, a nos ma trochę zaczerwieniony i zakatarzony. – Mamy przed sobą długą noc. Wyrywam mu lusterko i natychmiast biorę to, co mi oferuje, nie dlatego, że muszę pozostać rozbudzony, ale ponieważ tego chcę. Potrzebuję. To jest osadzone w mojej skórze, mojej krwi, moich żyłach, moich myślach, moich snach. To jest moje życie. To pochłania mnie teraz. Kiedy uderza w tył mojego gardła, wszystkie drzwi w mojej głowie zatrzaskują się, a jakakolwiek dobroć pozostała we mnie, jest zamknięta za nimi.

250

Epilog Dziewięć miesięcy później… 9 maja, 7 dni do wakacji

251

Nova Powinnam pakować manatki w swoim mieszkaniu, szykować się do drogi do domu na wakacje, podczas gdy pracuję nad ostatnim z moich egzaminów końcowych, ale zrobiłam sobie przerwę, żeby pograć trochę na bębnach. Teraz robię to prawie każdego dnia i uważam to za terapeutyczne. − No wiesz co! Sąsiedzi zadzwonią do właściciela, jeśli dalej będziesz tak trzymać! – Moja przyjaciółka i współlokatorka, Lea, woła. Walę w bębny trochę mocniej, drażniąc się z nią, a ona przewraca oczami i śmieje się. – Spoko, bądź suką. Śmieję się, uderzając jeszcze jeden raz, a potem odkładam pałeczki. Jestem spocona i dyszę, ale wewnątrz czuję się taka ożywiona. Łapiąc oddech schodzę ze stołka i idę do na wpół zapakowanego pudła na moim łóżku. Dziwnie jest wracać do domu, ponieważ kiedy byłam tam po raz ostatni, tkwiłam w zupełnie innym punkcie, niż jestem teraz. Ale dobrze będzie znów zobaczyć się z mamą i nawet Danielem, batonikami zbożowymi i tak dalej. − Jesteś pewna, że nie chcesz tego zabrać ze sobą? – Moja przyjaciółka Lea pyta, podnosząc stary plakat zespołu Chevelle. Potakuję, pakując ostatnie z moich płyt do pudła na łóżku. – Taa, jest cały potargany i zniszczony. Przewraca swoimi mocno podkreślonymi oczami i wrzuca go do kubła na śmieci obok półki. – Okej, jeśli tego chcesz. − Właśnie tego chcę – mówię jej, włączając komputer, gdy siadam na podłodze naprzeciw niego. Poznałam Leę na jednym ze spotkań dla osób, które straciły ukochanych z powodu samobójstwa. Lea straciła tatę, gdy miała około dwunastu lat, dziwnie mniej więcej w tym samym wieku, kiedy ja straciłam swojego. To był rozrusznik naszej pierwszej rozmowy, ale porzuciłyśmy ten temat bardzo szybko i dobrze jest mieć osobę, z którą otwarcie mogę porozmawiać o moich uczuciach co do samobójstwa Landona; bólu, złości, poczuciu winy, uczuciu bycia zagubioną i skołowaną. Ona czuła to samo, tylko że radziła sobie z tym w inny, zdrowszy sposób.

252

W początkowych fazach naszej przyjaźni, dała mi nadzieję, że mogę ruszyć dalej, a teraz jest tutaj przy mnie. Jesteśmy przyjaciółkami od jakichś sześciu miesięcy i to jest dobra przyjaźń, nieopierająca się na pijackich eskapadach, twardych narkotykach, spławianiu. Dzielimy wiele wspólnych rzeczy, jak na przykład miłość do muzyki i dobrego dokumentu. Ona gra na gitarze, a jej chłopak śpiewa. Przyjemnie jest spędzać z nimi czas i wszyscy razem udzielamy się jako wolontariusze w lokalnej infolinii dla samobójców. Milo jest robić coś dobrego. Pomagać ludziom. Śmiejemy się również. Dużo. Byłam nawet na kilku randkach, ale tak naprawdę, to nie poczułam iskry ani połączenia z nikim. Jednak to dobrze. Mam czas. Dobrze jest o tym wiedzieć. Jednak nie wszystko zawsze jest łatwe. Są mroczne chwile, kiedy staję się przytłoczona, zaczynam liczyć i pragnę cichej samotności, której doświadczyłam ostatniego lata. Ale to zawsze mija. I zdarza się coraz rzadziej. Wiem, czego chcę od życia. Chcę szczęścia. Chcę nadziei. Chcę żyć. I to jest ważne. Uważam się za szczęściarę, że byłam w stanie dotrzeć tu, gdzie jestem. To nie jest łatwe i nie każdy to potrafi. Niektórzy ludzie pozostają w mroku, a niektórzy opuszczają go w inny, bardziej trwały sposób, a mnie udało się ponownie wejść w światło. − Nadal nad tym pracujesz? – pyta, zbierając swoje długie czarne włosy w kucyk na boku głowy. Ma na sobie starą koszulkę z napisem „Muzyka wstrząsa moim światem” na plecach i parę dżinsowych szortów. Jest wysoka i ma kilka tatuaży. Każdy z nich ma dla niej jakieś znaczenie i zawsze, gdy widzę jeden z nich, zastanawiam się nad tatuażami Quintona. – Wiesz, że to przypada za cztery dni. − Wiem. – Poruszam kursorem do folderu z filmikami na pulpicie. Oglądałam te filmiki raz za razem i przerażające jest patrzenie na to, jak bardzo zmieniłam się w ciągu dwóch i pół miesiąca. Na samym końcu prawie w ogóle nie wyglądałam jak ja i nigdy więcej nie chcę wracać do tamtego miejsca. – Jednak myślę, że mogłabym wziąć z tego zerówkę. Naprawdę chciałabym użyć filmików na egzaminie końcowym, nawet jeśli to oznaczałoby pokazanie światu, jaka kiedyś byłam, bo czuję, że to ważne, by ludzie to zobaczyli. I jest jeden filmik, który naprawdę bardzo chcę użyć; ten, na którym jest Quinton. Oglądam go cały czas, zastanawiając się, co robi, co myśli. Czuję, jakbym w końcu była w punkcie swojego życia, w którym znów mogę z nim porozmawiać.

253

Lea siada na podłodze obok mnie, krzyżując nogi i opierając się z tyłu na dłoniach. – Jeśli weźmiesz zerówkę, zawalisz zajęcia. Wzdycham, klikając w folder. – Wiem, ale nie mogę użyć filmiku bez podpisanego formularzu zezwolenia7. Zasady profesora. − Więc zdobądź jego zgodę – odpowiada, sięgając po swoją torebkę. Wyciąga paczkę gum i wrzuca sobie jedną do ust. − Próbowałam. – Sięgam do wyłącznika komputera. Próbowałam. Bardzo. Ale nie zdobyłam jego numeru, a jeszcze nie udało mi się go wyśledzić. Parę razy próbowałam zadzwonić do Delilah, ale włączała się od razu poczta głosowa. Nawet wysłałam moją mamę do ich domu, ale powiedziała, że był pusty, więc najwyraźniej przeprowadzili się gdzieś indziej. To tak, jakby ta część mojego życia w ogóle nie istniała, jakby to się nigdy tak naprawdę nie wydarzyło. Ale wydarzyło się i przypominam sobie o tym każdego dnia, ponieważ ważna jest pamięć o tym, jak łatwo można zagubić drogę i jaką jestem szczęściarą, że udało mi się z tego wyjść. – Ale nigdzie nie mogę go znaleźć. Tak jakby zniknął z powierzchni ziemi. − Nie zniknął z powierzchni ziemi – mówi. – Mogłabyś znowu spróbować zadzwonić do tej… twojej dawnej przyjaciółki. – Lea wie wszystko o Delilah i nie jest jej fanką. Myślę, że obwinia ją o część rzeczy, przez które przeszłam, ale ja nie winię Delilah za nic. Wszystko, co zrobiłam, zrobiłam z własnego wyboru. Nikt mnie nie zmuszał. Wzdychając, podnoszę telefon z łóżka. – Taa, chyba mogę, mimo że już zostawiłam jej z milion wiadomości głosowych. Wzrusza ramionami. – Nie zaszkodzi spróbować. − Nie, nie zaszkodzi. – Wybieram numer Delilah i przykładam telefon do ucha. Czekam i czekam i już mam się rozłączyć, gdy nagle następuje kliknięcie. − Halo – Delilah odzywa się po drugiej stronie. W tle gra głośna muzyka i słychać walenie i wrzaski. − Hej, to ja – mówię. – Nova.

7

Chodzi o zgodę osoby występującej w filmiku na jego publikację.

254

− Kto! – krzyczy. – Czekaj! Wyjdę gdzieś, gdzie jest ciszej. – Następuje pauza i staram się czekać cierpliwie. Hałas stopniowo zanika i wreszcie robi się cicho. – No i już – mówi, a przez zaciąganie w jej głosie mogę stwierdzić, że jest albo na haju albo pijana. – No więc kim do cholery jesteś? − Tu Nova – mówię, kręcąc głową. Lea obserwuje mnie ze zmartwieniem i podnoszę palec, wychodząc z pokoju. Zmierzam do rozsuwanych szklanych drzwi i wychodzę na tylny taras do słońca. – Nova, dziewczyna, z którą się kiedyś przyjaźniłaś. − Och. – Wydaje chichot. – Sorki, jestem trochę zamroczona, ale już pamiętam. Biorę głęboki oddech przypominając sobie, że jest w tamtym miejscu, w którym nic się nie liczy. – Hej, chciałam się tylko dowiedzieć, czy wiesz gdzie jest Quinton – mówię opierając się łokciami o poręcz, modląc się, żeby pamiętała, kim on jest. − Taa, jest ze mną – odpowiada i słyszę pstryknięcie zapalniczki. Zastanawiam się, co pali, albo gdzie w ogóle się znajduje. – To znaczy, jest teraz w domu. Nie na zewnątrz ze mną. − Ale mieszka z tobą. – Jestem zszokowana. – Czy wy… czy wy się ze sobą umawiacie? − Nie… tylko dzielimy mieszkanie… z Dylanem. Pamiętasz go, prawda? – Nabiera, a potem wypuszcza spory wdech, kaszląc na końcu. − Taa, pamiętam – mówię, zawiedziona, że nadal z nim jest. Przenoszę ciężar ciała, odwracając się tyłem do poręczy i opierając się o nią. – Posłuchaj, czy możesz podać mi go do telefonu? Naprawdę muszę z nim porozmawiać. − Teraz nie mogę – mówi, znów kaszląc. – Jest nieprzytomny w swoim pokoju. Teraz jest totalnie wykończony. Przyciskam dłoń do piersi, nakazując sobie robić głębokie oddechy. Nic się nie zmieniło. O mój Boże, serce boli mnie tak bardzo. – Możesz pójść i spróbować go obudzić, proszę? To ważne. − On się nie obudzi – zapewnia mnie. – Nie po byciu rozbudzonym przez jakieś trzy dni. − Dlaczego? Na czym był? – Wstrzymuję oddech, przestraszona, zdenerwowana i nie wiem nawet, co jeszcze. Tak wiele emocji pędzi w tej

255

chwili przeze mnie jednocześnie i znów muszę odzyskać kontrolę, ale nie za pomocą liczb. Biorę głęboki wdech, a potem kolejny. − Jakąś naprawdę zajebistą amfę – mówi z zazdrością w głosie, wypuszczając na końcu euforyczny jęk. − Metamfetamina. – Jestem oszołomiona. Przerażona. Walczę o powietrze. – Dlaczego miałby to robić? − Dlaczego wszyscy to robimy? – pyta, a następnie uruchamia gadkę z prędkością w głosie wzrastającą z każdym słowem. – Ponieważ uciekamy od pewnych spraw. Ja, moja mama… i Dylan, ma tego tak wiele. Chociaż Quinton ma najgorzej, no wiesz. Zabicie swojej dziewczyny i kuzynki w ten sposób w tym pieprzonym wypadku samochodowym. – Zasysa gwałtowny oddech, mówiąc tak szybko, że ledwie potrafię zinterpretować co mówi. – Plus, sam umarł. Jezu, umrzeć, a potem żyć z tymi wszystkimi śmierciami na swoich rękach… Amfa jest jego sanktuarium. Gula wielkości piłki baseballowej kształtuje się w moim gardle, gdy przypominam sobie tatuaże Quintona. Lexi i Ryder. Nikt. Czy to miał na myśli? Czy nikt to Quinton? Duszę się. Przestaję oddychać. Nie mogę sobie przypomnieć, jak nabrać powietrza do płuc. Chwytam się poręczy czując, jakbym miała zaraz spaść. − O mój Boże – mówię bez tchu, gdy wspomnienia Quintona szybko przerzucają się w mojej głowie. – Spędziłam z nim cały ten czas i nie wiedziałam. Wszystko zaczyna nabierać sensu. Całe to cierpienie i poczucie winy w jego oczach… to jak zawsze wyglądał na przygnębionego. Blizna na jego torsie i to jak Tristan rzucił mu w twarz tekst o prowadzeniu samochodu. Nosił to wszystko w sobie, zgony, swoją własną śmierć. Nawet z tym wszystkim, przez co przeszłam, nie mogę sobie nawet tego wyobrazić. − Dlatego, że nie obchodziło cie to na tyle, by wiedzieć – Delilah mówi jadowicie. – Wiesz, że załamał się jeszcze bardziej, kiedy go zostawiłaś— zostawiłaś nas. − Wyjechałam z jakiegoś powodu. – Przez chwilę czuję się winna, ale wtedy przypominam sobie, że nie było nic, co mogłabym zrobić w tamtej chwili. Byłam w swoim własnym mrocznym miejscu, sama spadałam, a próba powstrzymania się przed rozbiciem razem z kimś, nie byłaby możliwa. Potrzeba siły, by się podnieść, siły w sobie i w tych wokół ciebie. Wtedy tego

256

nie miałam. Ale teraz mam. Teraz czuję, że mogłabym spróbować pomóc mu wspiąć się z powrotem w górę, zamiast spaść razem z nim w dół. Ale wiem, że lepiej próbować robić to samemu. − Delilah, gdzie jesteś? – pytam. – Nie mieszkasz już w Maple Grove, prawda? − Nie, przeprowadziliśmy się… musieliśmy wynieść się z tego głupiego, osądzającego miasta, no wiesz – mówi zwyczajnie, i wtedy słyszę czyjś głos w tle. – Posłuchaj, muszę iść. Miło było z tobą porozmawiać. − Delilah, proszę nie rozłączaj się – mówię, ale jest za późno. Linia zamiera. Wielokrotnie próbuję ponownie się do niej dodzwonić, ale za każdym razem włącza się poczta głosowa. – Kurwa. – Otwieram szklane drzwi i spieszę do swojego pokoju. − Potrzebuję twojej pomocy – mówię do Lei wpadając do środka, próbuję nie panikować, ale jest ciężko. – Z czymś naprawdę ważnym. Potakuje nie zadając pytań. – Wiesz, że zawsze możesz na mnie liczyć. − Dziękuję. – Biorę głęboki oddech wiedząc, że mówi poważnie. I jestem wdzięczna. To pomoże mi przez to przejść, bo mam zamiar odnaleźć Quintona i pomóc mu, jak żałuję że nie byłam w stanie rok temu. Mam tylko nadzieję, że nie jest za późno. Że małe przebłyski opiekuńczego, dobrego, kwitnącego Quintona, które widziałam, nadal istnieją. Te, które sprawiały, że się uśmiechałam, gdy myślałam, że to niemożliwe. Te, które próbowały odwieść mnie od narkotyków, ponieważ on sądził, że jestem na to za dobra. Mam nadzieję, że smutek w jego oczach nie pochłonął go doszczętnie. Mam nadzieję, że nie zatracił się całkowicie.

Koniec

257

Zajrzyj na następną stronę na zapowiedź kolejnej książki z tej serii!

258

Quinton Każdego ranka budzę się z uczuciem zadowolenia. Błogo, otępiale zadowolony, bez zmartwień czy dręczenia przez moją popierdoloną przeszłość. Przynajmniej po pierwszym strzale. Jak tylko dostaję smak tego słodko-gorzkiego, toksycznego proszku, mogę funkcjonować przez kilka dni. Poczucie winy, które w sobie noszę umiera na krótko z każdym zaciągnięciem białego, trującego proszku, razem z częścią mnie. I cieszę się z tego. Chcę być martwy. Pracuję nad dotarciem tam z każdą małą, wspaniałą, odurzającą umysł kreską. Po nocy walki o zamknięcie oczu, poszukiwaniu snu, ale nie znalezieniu go, w końcu wychodzę z łóżka. Nie spałem od kilku dni, zaćpany od kreski do kreski, oczy wyłażą mi z orbit, umysł i ciało mam napięte i zużyte od nagromadzonej energii. Łapię parę potarganych, spranych dżinsów z popękanej podłogi mojego pokoju wielkości szafy. Żaden z pokoi nie ma dywanu, pomalowanych ścian albo sufitu bez plam. Mój pokój składa się z gównianego materacu na podłodze, pudła z rzeczami z mojej przeszłości, na które już nawet nie patrzę, lampy, lustra i żyletki, która zawsze znajduje się w moim zasięgu. Podnoszę lusterko z podłogi, a następnie pustą plastikową torebeczkę obok niego. Musiałem ją wykończyć zeszłej nocy… chociaż ledwie pamiętam robienie tego. − Kurwa – mamroczę, wycierając palcem wzdłuż lustra aż do samych krawędzi, a potem oblizuję palec do czysta. To nie robi niczego dla wygłodniałego potwora budzącego się wewnątrz mnie i rzucam lustrem przez pokój, patrząc jak się roztrzaskuje. – Niech to szlag. – Podnoszę koszulkę z podłogi i zakładam ją na siebie, gdy spieszę do korytarza, potrącając po drodze kilkoro ludzi śpiących na podłodze, żadnego z nich nie znam, ale zawsze wydają się być w pobliżu. Docieram do drzwi na końcu korytarza i próbuję je otworzyć, ale są zamknięte, więc walę w nie pięścią. – Tristan, otwórz te pierdolone drzwi… potrzebuję czegoś.

259

Nie ma odpowiedzi i uderzam w drzwi mocniej, aż słabe drewno zaczyna uginać się pod moją pięścią. W końcu nie mogę tego znieść. Potrzeba nakarmienia wygłodniałego, irracjonalnego, niestabilnego potwora staje się zbyt wiele i taranuję drzwi ramieniem. Z każdym uderzeniem widzę obrazy ludzi, których straciłem; Lexi, Ryder, moją mamę, której nigdy nie poznałem. A na końcu zawsze widzę oczy Novy, które na początku wydają się na niebieskie, dopóki nie przyjrzysz się bliżej i nie zobaczysz ukrytej w nich zieleni. Nie wiem, dlaczego ją widzę. To nie tak, że ją straciłem. Wciąż żyje i jest gdzieś tam w świecie, mam nadzieję, że szczęśliwa. Ale z jakiegoś powodu nie potrafię przestać o niej myśleć. Cóż, przynajmniej dopóki nie dostanę dawki swojej fałszywej błogości, a wtedy wszystko, o czym myślę jest nakierowane na przypływ energii. Drzwi w końcu ustępują i wpadam do pokoju. Tristan jest nieprzytomny na materacu, obok niego leży dziewczyna z ręką spoczywającą na jego torsie. Obok materaca leży łyżeczka i igła, ale nie idę po nie. To nie moja bajka, nie to, czego chcę. Nie, to czego chcę, jest w górnej szufladzie jego komody. Ruszam do niej, twarze wszystkich, których straciłem, otaczają mnie, wspomnienia o nich pulsują pod moją czaszką. Widzę Lexi umierającą na poboczu drogi, przesiąkniętą swoją własną krwią, przeze mnie. Widzę życie z moją matką, którego nigdy nie miałem, spojrzenie w oczach Tristana, ilekroć wspomina o Ryder. Potem widzę Novę w tym cholernym stawie, w którym ostatecznie ją zostawiłem. Widzę jej twarz na koncercie, gdy zobaczyła jak diluję, a potem jak wsiada do samochodu, gotowa odjechać i zostawić mnie na zawsze. Ostatni raz, gdy ją widziałem. I właśnie tak powinno być. Powinna być z dala ode mnie i tego bałaganu, który powinien być życiem, gdy tak naprawdę to jestem tylko ja będący zbyt wielką ciotą, by w pełni się poddać. Otwieram szarpnięciem szufladę komody i wyciągam plastikową torebeczkę, ręce mi się trzęsą, gdy ją otwieram. Nie przejmuję się nawet szukaniem lusterka. Potrzebuję tego teraz, więc wysypuję cienką kreskę na komodę. Moje serce miota się w piersi, głośno i nieprzyjemnie i chciałbym, żeby się do cholery zamknęło, bo nie chcę żeby w ogóle wydawało jakikolwiek dźwięk.

260

Biorąc niepewny głęboki wdech, pochylam się, wdycham to i pozwalam białemu proszkowi wypełnić mój nos i spłynąć w dół mego gardła. Moje serce przyspiesza, ale w jakiś sposób robi się cichsze – wszystko cichnie – i spowija moje ciało swoją trucizną i natychmiast zabija wszystkie myśli o Lexi, Ryder, mojej mamie i Novie. Zabija wszystko.

261