Jessica Sorensen. Unbeautiful #1. PL

1

CHAPTER 1 CHAPTER 2 CHAPTER 3 CHAPTER 4 CHAPTER 5 CHAPTER 6 CHAPTER 7 CHAPTER 8 CHAPTER 9 CHAPTER 10 CHAPTER 11 CHAPTER 12

PLAN UCIECZKI OFERTA PROSTO Z OKNA SEKRETY, SEKRETY WSZĘDZIE PRZEŁAMANIE RUTYNY DZIWNY ZWROT WYDARZEŃ MÓJ UMYSŁ PRZEKRACZA WSZELKIE GRANICE

WITAMY W PIEKLE ZAGADKA POWINNAŚ SIĘ ZŁAMAĆ PAKT Z DIABŁEM MAŁY, BRUDNY SEKRET

3 10 21 38 53 67 79 89 102 112 119 132

2

Szaleństwo jest moim życiem, jedynym aspektem życia jakie znam. W ciągu dnia moje życie jest doskonale zorganizowane – szkoła, treningi cheerleaderek, czas z moim chłopakiem, nauka w bibliotece. Ale prostota mojego harmonogramu niemal doprowadza mnie do szaleństwa. Zbyt perfekcyjne. Zbyt dużo nakazów. Zbyt ułożone. Kiedy jestem w domu, to ułożone milczenie wiruje wokół mnie – pigułki, krzyk, matka pouczająca mnie co robić, ojciec dyktujący i czepiający się o każdy mój ruch. To było moje życie przez ostatnie osiemnaście lat. Każda sekunda z każdej godziny i każdego dnia należały do kogoś innego. Później nadchodziła noc. Każdego wieczoru gdy księżyc i gwiazdy całowały moje powieki na dobranoc, gdy rodzina i dom zmartwychwstają, budząc się ze spokojnego snu podczas świtu, ja śnię o chaosie i spokoju. Niektórzy mogę mówić, że śnię o koszmarach, szaleństwie umysłu. Ja, myślę o tym jako zapowiedzi tego, co nadchodzi w przyszłości, co mam nadzieje osiągnąć pewnego dnia. Pomimo początkowego przerażenia początkiem snu, chętnie poddaje się mojej senności. Powieki zamknięte na kłódkę, a mój umysł pogrąża się w ciemności gdy dźwięki i płacz gdzieś

3

w domu przechodzi przez ściany mojego pokoju i duch przekracza moje łóżko, kładąc na mnie szaleństwo jak ciężki koc. W środku wąskiej uliczki, idę wzdłuż rozciągającej się linii asfaltu, w pobliżu lasu gdzie z zadowoleniem przyjmuje jego brud. Nie ma nikogo przy mnie, nikogo za mną. Bez wiatru. Bez hałasu z wyjątkiem przepływu rzeki. Nie wieM gdzie jest rzeka, nigdy nie byłam w stanie jej znaleźć. Ale próbowałam. Och, próbowałam. Idę. Idę. Idę. Obliczam środki, krok po kroku z księżycem jako moim przewodnikiem, tak jak nauczono mnie w prawdziwym życiu. Nauczono. Nauczono. Nauczono. Aby nigdy nie… Robić… Czegokolwiek… Zgodnie z własną wolą. Aby istnieć tylko na linii drogi, mapy którą stworzyli dla mnie rodzice. Ale gdzie ta droga prowadzi? Do rzeki? Zaczęłam się zastanawiać. Zaczęłam kwestionować. Inaczej niż w prawdziwym życiu, naruszyłam zasady i pozwoliłam wyrwać się nogom z powolnych kroków, które robiły. Na początku wolny jogging, ale potem przyspieszyłam, biegnąc w dół ulicy. Zaczęłam tracić z oczu księżyc gdy otoczyła mnie ciemność, kula blaknęła wraz z gwiazdami. – Nie, wróć! – Zawsze płaczę z wyciągniętą w ich stronę ręką. – Nie mogę tego zrobić bez ciebie! Zanim to zauważam, mój głos ginie w oddali, podążając za drzewa i po sam księżyc. Wszystko co mam, to linia na drodze, prosząc abym nią podążała. Nie łam zasad. Podążaj zgodnie z linią do końca drogi, do końca swojego życia. 4

Biegnę w dół tej linii, mijając las, drzewa. Ale idealna linia kieruje mnie z dala od rzeki aż do samego końca. Idealna podróż prosto do końca życia. Doskonałe, tak doskonałe, jak wszystko inne co znam. Nagle zatrzymuje się w połowie drogi, obok sylwetki drzew. Co mam robić? Iść dalej? Dalej podążać za linią? Błądzić? Błądzić. Co za obce, zakazane słowo, jedyne, które desperacko chce spróbować. Żyć własnym życiem, które stworze. Boże, co ja bym dała żeby to mieć. Mimo że moje mięśnie krzyczą, odwracam się i gapię w przeciwny koniec drogi. Słyszę płynącą wodę, która każe mi znaleźć rzekę. Żeby odkryć inną drogę życia, krętą, krzywą, stworzyć swoją własną ścieżkę. Zanim mogę się zatrzymać, kieruje swoje stopy poza linię, poza drogę, poza jedyną drogę jaką znam i dryfuje w mroku drzew. Wtedy się budzę, nigdy nie dochodząc do rzeki, nigdy nie odnajdując własnej ścieżki. Boże, chce to zrobić. Jednego dnia. Pewnego dnia. Wkrótce. Kiedy otwieram oczy, jestem otoczona przez ściany mojej sypialni. Krzyki które czułam zasypiając, zmieniły się w niespójny śpiew, ostrzeżenie co dalej. Wkrótce mój pokój zostanie odwiedzony przez wysoką postać. Większość nocy, zastanawiam się czy gościem jest moja matka czy ojciec, sprawdzając mnie czy jestem w łóżku, czy nie uciekłam ze swoich ograniczeń. Są też inne sytuacje, gdy powietrze nie jest dobre, sprawiając, że zastanawiam się czy nie jest to ktoś inny, jak jeden z przyjaciół mojego ojca. – Kim jesteś? Powiedz mi tym razem. – Zwykle krzyczę z mojego łóżka. Zwykle osoba patrzy w bok. Wszystko co mogę zrobić to położyć się bezradnie w moim łóżku, aż rano znikając wraz z pojawiającymi się promieniami słońca. Wtedy szaleństwo mojego życia rozpoczyna się ponownie, kiedy moja mama wkracza do sypialni żeby mnie obudzić. – Czas się obudzić, Emery. – Kroczy do okna i odsłania zasłonki. Później odwraca się w stronę mojego łóżka, pochyla nade mną i odpina pikowane kajdanki na nadgarstkach. Odchyla się do tyłu i siadam na łóżku, przecierając nadgarstki i oddycham w tymczasowej wolności. –

5

Wiesz, jeśli będziesz dobrze się zachowywać, twój ojciec może pozwoli ci spać bez tych kajdanek – Mówi, odsuwając się od mojego łóżka. Huśtam nogami przez krawędź i kładę moje bose stopy na zimnej posadzce. – Starałam się najlepiej jak potrafię. – Wiem o tym. – Przesuwa czarne kosmyki włosów ze swojego ramienia. – Myślę, że tak długo jak nie będzie kolejnego incydentu, będzie dobrze. Musisz tylko udowodnić mu swojego zdrowie psychiczne i wiarygodność jeszcze raz. Zdrowie psychiczne? Czy chodzi o to zanim otwarłam swoje oczy? Zaciskając razem usta, spoglądałam przez okno na gołą ziemię rozciągającą się wokół nisko zaludnionym mieście Ralingford, w Wyoming. Mały obszar wokół niczego, z dala od cywilizacji. Obywatele przestrzegają swoich własnych zasad, takich jak – godzina policyjna o dziewiętnastej, poranne spotkania o prawie miejskim, tylko dorośli mogli w tym uczestniczyć, i moja absolutnie najmniej ulubiona – podział społeczeństwa. Ludzie rzadko wyjeżdżają i jeśli zdecydujesz się uciec od samotności, nigdy nie powrócisz. Zawsze zazdrościłam tym ludziom i miałam własny plan ucieczki, który, miejmy nadzieję doprowadzi do rozbioru tego miasta. –Emery, słyszałaś cokolwiek z tego co powiedziałam? – Głos matki przywrócił moją uwagę z powrotem do pokoju. – Nie, proszę pani. Przepraszam. – Przełknęłam ciężko gdy dosięgała mojej twarzy. Łapiąc moją brodę swoją wypielęgnowaną dłonią, zmusza mnie żebym na nią spojrzała. – Emery, musimy popracować nad twoim skupieniem. Ostatnio często odpływasz i naprawdę zaczynasz przypominać mi… Ellisa. – Wyszeptała imię mojego starszego brata, jakby ściany mogły ją usłyszeć. – Przykro mi. Będę nad tym pracować, proszę pani – odpowiadam automatycznie, tak jak byłam szkolona. – Dobra dziewczynka. – Skrupulatnie bada moją twarz. – Jesteś taką ładną dziewczyną. Jeśli użyjesz tego na swoją korzyść możesz daleko zajść w życiu. Ale musisz przestać tak się zachowywać. Ładna dziewczyna. Jakbym tylko tym była. – Pewnego dnia staniesz się piękną żoną dla Evana. – Wzdycha, kiedy ściska moje policzki. – A Evan zadba o ciebie, co jest jedną z najważniejszych rzeczy na tym świecie.

6

Evan Moleney, mój chłopak od trzech lat, którego powiedziano mi, że mam kochać, ponieważ razem wyglądamy ślicznie, doskonała para. Wszyscy tak mówią jakbyśmy już byli zaręczeni, ale nie jesteśmy. Obawiam się, że jeśli szybko nie wydostanę się z Ralingford to będzie tylko kwestią czasu kiedy otrzymam pierścionek na moim palcu, głosząc, że należę do syna najbogatszego prawnika w naszym mieście i najbliższego znajomego mojego ojca. Uwalnia mój podbródek, a następnie wkłada rękę do kieszeni fartucha i wyciąga różową i czerwoną pigułkę. – Teraz weź swoje leki, pospiesz się i ubierz. Śniadanie będzie za dziesięć minut. Jeśli się spóźnisz, twój ojciec znowu założy ci na noc kajdanki. – Czeka aż włożę tabletki do ust i wychodzi z pokoju, zamykając za sobą drzwi. Od razu wypluwam pigułkę na dłoń. Przez lata brałam je bez wyjaśnienia co robią lub czego nie. Nigdy nie kwestionowałam ich przeznaczenia, tak jak nigdy nie kwestionowałam celu godziny policyjnej aż trzy miesiące temu wymknęłam się z domu w środku nocy. Pomysł zaczął kiełkować gdy usłyszałam mojego brata Ellisa szepczącego wygnanie i kontrolowanie środowiska – słowa których wtedy nie rozumiałam. – Jest o wiele więcej na świecie niż to, co znajduje się wewnątrz ścian naszego domu i tego co tak niewiele widzimy w ciągu dnia – powiedział, gdy ja zapytałam co miał na myśli. Siedzieliśmy w kuchni, czekając aż ojciec wróci z pracy. – Nasza matka i ojciec… Oni nie są jak większość rodziców, Emery. – O czym ty mówisz? – Byłam zbyt nerwowa, głównie dlatego, że Ellis wydawał się zdenerwowany. – To znaczy, wiem, że czasami robią dziwne rzeczy ale jacy są inni rodzice? Bo zachowują się jak rodzice moich znajomych i Evana. – Mówię o różnicy między rodzicami z poza Ralingford. – Skinął głową w stronę okna gdzie niebo było różowe razem z zachodem słońca. – Gdy zajdzie słońce, wymknij się i zobacz sama. Zobacz co się stanie gdy zajdzie słońce. Nie byłam pewna dlaczego zdecydowałam się to zrobić. Nigdy nie byłam jednym z buntowników. Wyglądał tak przerażająco, bardziej niż podczas jego napadów. Więc złamałam zasady po raz pierwszy tej nocy. To było przed tym jak mój tata zaczął przypinać mnie do łóżka, więc bardzo łatwo było się wyślizgnąć z domu niezauważoną. Tylko kaczka i złuszczenie na pobliskim drzewie. W Ralingford były dwie strony miasta, które miejscowi nazywają Złotą stroną i Cieni. Złoty obszar był tam gdzie żyli bogaci lekarze, prawnicy i burmistrz – wielki człowiek tworzący zasady. Obszar Cieni jest ubogi, w pobliżu torów kolejowych, gdzie przestępczość jest ciężka. Gdy słońce zachodzi za płytkie góry, wtedy przestępstwa kierują się w stronę Złotego obszaru. Przynajmniej taka była plotka. 7

Słyszałam niektóre historie grozy, o tym co dzieje się gdy zachodzi słońce – rabunki, napady, raz słyszałam o morderstwie. Ale historie nie przygotowały mnie na to co zobaczyłam nocą – obrzydliwe rzeczy, które sprawiły, że kwestionowałam wszystko, w tym moje własne istnienie. Mówili, że jesteśmy wolni, ale kim oni są żeby uznać czym jest wolność. Bo to co widziałam było przeciwieństwem – Uwięzienie. I byłam tego częścią, częścią ciemności która toczyła się nad miastem. Drżę, gdy obrazy pełzną do mojego umysłu i przypominają mi kim jestem. Strach pulsuje w moich żyłach. Bez tabletek w moim organizmie, strach jest mniejszy i mniej przytłaczający. Moje palce muskają bliznę na plecach, resztki kary za moje wykradanie się w nocy, coś co przeżył mój brat gdy miał osiem lat. Jego kara była o wiele bardziej dotkliwa niż moja i wciąż cierpiał każdej nocy. Przez kolejne kilka minut siedzę na łóżku i trzymam pigułkę, zbyt strachliwa by się ruszyć. Czas daje szanse mojej mamie na powrót do pokoju i upewnia się, że się szykuję. Kiedy nie wchodzi ponownie, wstaję z łóżka i na palcach podchodzę do okna. Miasto zaczyna ożywiać. Chodniki zajęte przez dzieci, nastolatków i dorosłych spieszących się do szkoły, pracy lub ratusza. Niektórzy sąsiedzi koszą trawniki, inni podlewają trawę. Słońce jest jasne i wesołe, jak nasz uśmiech, coś czego nigdy nie czułam. Mimo że jestem na drugim piętrze i nikt nie może zajrzeć do mojego pokoju, wciąż zaciągam zasłony przed podejściem do szafy. Ostatni raz spoglądam na pokój, kładę się na podłodze i sięgam pod mebel. Przesuwam dłonią po dnie i wyciągam kopertę. Wrzucam do niej pigułki, razem z resztą mojej trzymiesięcznej kolekcji. Po odłożeniu jej do kryjówki, wyciągam rękę dalej aż natrafiam na inną kopertę. Ale jej nie wyciągam. Muszę tylko wiedzieć, że mój zapas pieniędzy wciąż istnieje, że możliwość wolności wciąż istnieje. Przez ostanie dwa lata pracowałam w aptece mojej matki. Uczono mnie jak działa nasze społeczeństwo i płacono mi dość przyzwoitą pensję. Zaoszczędziłam praktycznie każdy dolar

8

który zarobiłam. Teraz wszystkie pieniądze idą na mój plan ucieczki, mój bilet do ucieczki z tego szalonego piekła. Już wprowadziłam plan w życie, zmianę tego kim jestem, żebym nie była częścią rodzinnego szaleństwa. Aplikowałam do innych szkół niż Ralingford Community College, coś czego moi rodzice nie byli świadomi. Teraz bez leków w organizmie, moja głowa była wyraźniejsza. Zaczęłam czytać o świecie poza Ralingford gdy jestem w szkole, jedyny czas gdy mogę korzystać z internetu, więc wiem w co się pakuje. I znalazłam kilka mieszkań, które myślę, że będą dla mnie w porządku. Tak długo jak będę trzymać się swojego planu, w ciągu sześciu miesięcy, po raz pierwszy w swoim życiu będę wolna.

9

Mam przejebane. Bardziej niż przejebane. Sprawię, że mój tyłek zostanie zabity. Chciałbym powiedzieć, że to moja wina, że dokonywałem złych wyborów z własnej woli, która zaprowadziła mnie tam gdzie jestem teraz – ukrywając się za śmieciami, gdy grupa szukała mnie grupa gangsterów. Nope, skończyłem tutaj, ponieważ zachowywałem się jak marionetka i pozwoliłem żeby Cole Price, mój ojciec, pchnął mnie do hazardu, oszukując Eldermana i jego ludzi, którzy okazali się być najgorszymi osobami do oszustwa. – Widzisz go gdzieś? – powiedział jeden z mężczyzn, którzy mnie gonili z drugiej strony śmietnika. Słyszę szuranie w alejce a następnie kliknięcie broni, która jest odbezpieczona. – Mógłbym przysiąc, że ponownie tu przybiegł – odpowiedział inny mężczyzna łapiąc powietrze. Bieganie jest jedną z rzeczy, w której jestem dobry. Odkąd wyszedłem z poprawczaka, tylko to robiłem. Próbowałem więcej niż raz wyrwać się z tego bezsensownego cyklu, do którego ciągle wracałem – pakowanie się w kłopoty, a następnie próbowanie wyjść na prostą i wąską ścieżkę, tylko po to, aby znowu wpaść w kłopoty. Ale trudno utrzymać się na torze, gdy mam kartotekę. Nawet zdobycie własnego miejsca jest skomplikowane. 10

– Ryler, gówniarzu! – Jeden z mężczyzn woła. – Wyjdź teraz, pieprzony tchórzu! Po tym, co Elderman zrobił dla ciebie, dając ci tak wiele możliwości, tak mu się odwdzięczasz? Nie ruszałem się. Nie oddychałem. – Sprawdzałeś za tym? – Jeden z nich zapytał. Moje plecy były sztywne, gdy słyszałem zbliżające się kroki. Cholera. Jestem popieprzony. Po tym wszystkim, co przeszedłem, umrę za śmietnikiem wraz z gnijącym smrodem śmieci wokół mnie. Nikt nie znajdzie mojego ciała przez tygodnie. Zagryzłem wargi, próbując wtopić się w cień. Jest późno, gwiazdy i księżyc błyszczą, a jedyne źródło światła dochodzi z pobliskiego klubu, w którym byłem, gdy mnie znaleźli. Muzyka dobijała się od wewnątrz i płynęła na zewnątrz pomagając mojemu milczeniu. Po czterech latach bycia niemową, bycie cicho było dla mnie łatwe. Chociaż nie sądzę, że uratuje mnie to tym razem. – Chwileczkę, myślę, że słyszałem… Przerwał mu dzwoniący telefon. – Chwila. – Jeden z nich powiedział. – To szef. Odebrał telefon i wypowiedział kilka „okej” po czym znów zalęgła cisza. Moje serce dzwoniło w piersi, gdy czekałem na aż ktoś się pojawi i wyceluje we mnie broń. Czuję, że mój czas się kończy. To jest to. Nie wyjdę z tego gówna żywy. Kurwa, miałem smutne, żałosne życie. – Szef powiedział, że musimy spadać – krzyczał człowiek przy telefonie. – Melson znowu jest wrzodem na tyłku! – Co z synem Cole’a? – Musimy znaleźć go później. W pierwszej kolejności nasze tyłki muszą znaleźć się w magazynach jak najszybciej. – Kurwa! – Ktoś kopie śmieci, powodując, że podskakuje. – Spokojnie. Chłopak musi wrócić do domu prędzej czy później. Podstawimy tam kogoś, gdy zrobimy wszystko w magazynach. – Dobra. – Ktoś narzeka. – Ale chce być przy tym jak go przyprowadzą. Chciałem oddać Priceowi za wykiwanie mnie w Nowym Orleanie, a co jest lepszą karą niż torturowanie jego syna? Nadal rozmawiali o tym, co zamierzając ze mną zrobić, gdy kierowali się w dół alei, z dala ode mnie. Muszę dać im kilka punktów. Byli całkiem kreatywni z wymyślaniem tortur. 11

Porażenie prądem – już miałem. Złamanie nóg młotkiem – złamane kości nie są niczym nowym. Ściskanie palców u rąk i nóg za pomocą klucza aż będą oderwane od rąk i stóp – okej, to sprawiło, że się skuliłem. Gdy zniknęły ich głosy, nie opuściłem kryjówki przez pół godziny żeby być pewnym, że ich nie ma. Zadowolony, wylazłem z miejscówki, otrzepałem się z brudu i śmieci z mojej kurtki. Spoglądam z lewej do prawej, przeczesuję palcami przez włosy i próbuje wymyślić do robić dalej. Pójść do domu po tym, co mówili? Głupi pomysł. Plus, mieszka tam również mój ojciec. Po tym wszystkim jest to ostatnia osobą, jaką chce widzieć. Facet był w moim życiu przez ostatnie dwa lata, odkąd zostałem wypuszczony z poprawczaka, gdy miałem osiemnaście lat. Po dorastaniu w rodzinach zastępczych przez większość mojego dzieciństwa, spodziewałem się, że będzie traktować mnie lepiej, gdy przypomniał sobie drogę do mojego życia. Miałem nadzieje, że być może da mi nowy początek, o którym marzyłem. Zajęło mi około roku, aby uświadomić sobie jak bardzo się myliłem. Nie szukał syna, ale kumpla do hazardu, który osłoni jego tyłek i weźmie na siebie jego wpadki. Jestem tak cholernie sfrustrowany, że chce krzyczeć. Problemem jest, że fizycznie nie mogę krzyczeć, więc frustracja pozostaje zamknięta w klatce piersiowej. Wzrasta ciśnienie w moich płucach i czuje jakby miały się spalić. Konieczność wyrzucenie złości sprawia, że kopię czubkiem buta w metalowy śmietnik, wyrzucając z niego śmieci. Gdy pies zaczyna wyć w oddali, zakładam kaptur na głowę i spadam stamtąd, zanim ktoś zwróci na mnie uwagę. Gdy jestem na rogu alejki przed klubem, Lanaley Baredona wychodzi z niego. Natychmiast mnie dostrzega i kieruje się w moim kierunku. – Gdzie do cholery byłeś? – Rzuca do mnie, jej policzki są zaróżowione, prawdopodobnie przez nasz taniec zanim pojawili się ludzie Eldermana. – Poważnie, Ryler. Co, do diabła? Zostawiłeś mnie samą na środku parkietu. Wzruszam ramionami i migam „Przepraszam”. To jeden ze znaków, które zna Lanaley, co sprawia, że nasze rozmowy są bardzo ograniczone. To jest w porządku. Nie mamy nic wspólnego oprócz seksualnego przyciągania do siebie. Z jej długimi, czarnymi włosami, mocną twarzą, wytatuowanymi ramionami i zwiewną czarną sukienką, wygląda jakby należała do mnie. Wszystko na pokaz. Gdy chodzi o nasze osobowości, nie pasujemy do siebie. – Przepraszasz? Poważnie? To wszystko, co masz do powiedzenie? – Jej głos jest donośny, i przyciąga zbyt dużo uwagi. Muszę się stąd wydostać. Wzruszam ramionami w geście „Co innego mogę powiedzieć”. Czuje się trochę jak dupek, ale w tym momencie nie mogłem zrobić nic innego. 12

Jej policzki czerwienieją. – Cokolwiek, Ryler. Zawsze robisz to gówno, wychodząc, kiedy do cholery chcesz, ale oczekując, że będę, gdy masz ochotę na pieprzenie. – Podnosi ręce do góry i kręci się na swoich szpilkach. – Nie dzwoń do mnie ponownie. Skończyłam z tobą. Normalnie pewnie bym za nią poszedł i próbował ją przepraszać, ale w tej chwili miałem większe problemy na głowie. Nie mając pewności, co robić dalej, trzymam opuszczoną głowę i chodzę po chodniku Vegas. Lampy neonowe błyszczą, obiecując zabawę w każdym budynku. Powietrze jest ciepłe, pachnące jak papierosy i smakujące jak ciemność. Ludzie są wszędzie. Oczy są wszędzie. Muszę wydostać się z tłumu i znaleźć bezpieczne miejsce. Mój samochód wciąż jest przed domem, Dodge Challenger1 z 1970, który własnoręcznie naprawiałem. Ojciec próbował twierdzić, że jest jego, ponieważ to on wprowadził mnie w hazard, z którego zarobione pieniądze wydałem na odbudowę. Ma moje imię, więc legalnie mogę wziąć samochód nie bojąc się, że mnie złapią. Wtedy będę mógł ruszyć w drogę, przenieść się gdzieś indziej. Gdzieś z dala od Miasta Grzechu, gdzie będę mógł zacząć od nowa. Spędziłem tutaj zbyt dużo czasu, zbierając własne grzechy. Tak, nadszedł czas, aby spadać i zacząć od nowa w pozytywny sposób, zacząć normalne życie. Problemem było, że prawie nie miałem żadnych pieniędzy. Będę potrzebować pomocy. Łowię komórkę z kieszeni, gdy przechodzę obok głównie nietrzeźwych ludzi. Choć nie znam zbyt wiele osób – trochę trudno, gdy można się porozumiewać tylko dzięki piśmie i języku migowym, miałem znajomego, którego poznałem w poprawczaku i mieszka w Kentucky. On może być w stanie mi pomóc. Torując drogę ku ławce na rogu ulicy, siadam i zaczynam pisać. Ja: Hej stary, potrzebuje twojej pomocy. Spoglądam na ludzi, spoglądam na ich twarze, gdy nerwowo czekam na odpowiedź. Podskakuje, gdy nadchodzi wiadomość. DMAN: Co się dzieje? Ja: Wpakowałem się w kłopoty, znowu. Zdecydowałem, że to czas na wydostanie się z Vegas.

1 Dodge Challenger 1970

13

Wstrzymuje się. Następna część jest trudniejsza. Prośba o pomoc. Przez większość życia, sam zajmowałem się sobą, bo musiałem. Jedynym wyjątkiem była Aura. Ale mój czas z nią był zbyt krótki, aby pozwolić ludziom na pomoc w życiu. W tym wypadku nie miałem wyboru. Ja: Zastanawiałem się czy nie mógłbym zostać u ciebie przez chwilę, dopóki nie wymyślę, co robić dalej. DMAN: Oczywiście, stary. Mówiłem ci wcześniej, że jeśli kiedykolwiek będziesz potrzebować miejsca to masz mi dać znać. Ja: Yeah, trochę mi zajęło uświadomienie tego. To i dwójki wielkich mężczyzn z bronią, którzy mnie gonią. DMAN: Słodko, więc kiedy tu dotrzesz? Ja: Myślę, że dzisiaj, jeśli to w porządku. DMAN: Yeah, spoko. Chwila ciszy. DMAN: W rzeczywistości to doskonały czas. Pewne nowe gówno ma się za niedługo wydarzyć. Wahałem się. Ostatnią rzeczą, którą chciałem zrobić, to wróć do nielegalnego gówna i wpakować się w kolejne problemy. To, co chciałem, to zacząć jakimś cudem wszystko do nowa. Ja: Tak, nie jestem pewny czy chce wchodzić teraz w cokolwiek. Myślę, że przez chwilę po prostu muszę siedzieć cicho. DMAN: To nie jest wielka rzecz. Zaledwie kilka prac na boku, w które wiem, że będziesz chciał wejść. Potrząsałem głową. Boże, nie ważne, co robię, nie mogę uciec od tego życia. Co innego powinienem wybrać niż pobyt tutaj? Wstaje z ławki i kieruje się w stronę tłumu, do domu. W czarnym ubraniu, z tatuażami, kolczykami i moim weź–spieprzaj–z–mojej–drogi wyrazem twarzy, ludzie płochliwie i z chęcią schodzili z drogi. Ja: Kieruje się do auta. Będę za kilka dni. DMAN: Napisz, gdy będziesz na granicy Kentucky. 14

Ja: Ok. Schowałem telefon i przebiegłem przez ruchliwą ulicę na drugą stronę. Nie mieszkam zbyt daleko od Strip, więc dość szybko jestem pod moim blokiem. W czasie krótkiej podróży, uświadomiłem sobie ogromny błąd w moim planie. Nawet, jeśli dotrę do Kentucky, ludzie Endermana mogą mnie znaleźć i pewnie to zrobią. Wtedy, co? I nawet, jeśli mnie nie znajdą, wciąż będę otoczony tym samym środowiskiem, robiąc to same stare gówno. Nieważne, i tak nie jestem w stanie rozwijać się w normalnym społeczeństwie. Zdobycie prawdziwej pracy lub chodzenie do szkoły jest niemożliwe. Jedno spojrzenie do tyłu i moja przeszłość jest tutaj żeby mnie zniszczyć. Ten sam problem, który prześladuje mnie odkąd wyszedłem. Cholera! Co ja mam zrobić? Myślałem nad tym, gdy krótkim spacerem kierowałem się do domu. Gdy dotarłem na moją ulicę, zauważyłem czarny samochód z przyciemnianymi szybami, zaparkowany przed moim domem. Cholera. Już tu są. Przeskoczyłem przez płot i zanurkowałem pod osłonę na podwórko sąsiada. Powtórzyłem ten ruch przy następnym ogrodzeniem. I następnym. Cztery skoki później wylądowałem na własnym podwórku. Światła w domu były wyłączone, co jest dziwne. Mój ojciec był zalany w trupa, gdy wysyłał mnie do magazynu. Zwykle zostawiał wszystkie światła, więc fakt, że w domu było ciemno, sprawił, że zacząłem się zastanawiać. Co jeśli ludzie Eldermana tam są. Co jeśli mają mojego ojca. Na palcach po trawie, próbowałem spojrzeć przez okno, ale wszystkie zasłony były zasunięte. Ostrożnie podszedłem do tylnej krawędzi drzwi, które miało małe kwadratowe okno na górze. Mogłem niejasno zobaczyć czarną kuchnie. Nic nie wyglądało niezwykle. Dom był cichy. Gdy miałem zamiar obrócić klamkę, zobaczyłem ruch od wewnątrz. Sekundę później usłyszałem kroki dudniące po trawie. Obracając się, zamachnąłem pięścią myśląc, że to ludzie Eldermana. Uderzyłem w jego skronie. Ruszyłem się żeby go kopnąć, ale zrobił unik. Kolejna postać pojawiła się koło niego i włączyła światło w moje oczy, powodując, że upadłem na bok. Ramiona owinęły się wokół mnie i ktoś pchnął mnie przed dom. Rzucam głową do tyłu i uderzam w twarz osoby. Przekleństwa latają, ale osoba nie zwalania swojego uścisku. Pcha mnie do przodu aż mój policzek uderza o drzwi. 15

– Ryler Price… – Jeden z nich mówi, przyciskając ręce do moim pleców. – …musisz iść z nami. W takich momentach naprawdę nienawidzę, że nie jestem w stanie mówić. Mógłbym wrzeszczeć, krzyczeć, mówić żeby się pieprzyli, ale jedyne, co mogłem zrobić to ciężko oddychać i walczyć żeby uciec. Moja walka jest krótkotrwała, kajdanki zaciskają się na moich nadgarstkach, ramiona są uwięzione za plecami. Osoba trzymająca latarkę podchodzi do mnie i rzuca światła na moją twarz. – Uspokój się. Nie zamierzamy cię skrzywdzić. Mrugam przed światłem i mrużę oczy, aby zobaczyć, kim jest człowiek. Jeden z ludzi Eldermana? Nie, nie sądzę. Był zbyt szczupły, ubrany zbyt ładnie w krawat i marynarkę. – Ryler, jestem Agent Federalny Senford a to jest Agent Stales – mówi do mnie i wskazuje na człowieka trzymającego mnie przy drzwiach. Wyciąga odznakę z kieszeni marynarki i pokazuje mi ją. – Chcielibyśmy zamienić z tobą słowo na osobności. To nie było moje pierwsze aresztowanie, ale z pewnością pierwsze przez FBI. – Nie martw się. Nie jesteś w tarapatach – powiedział facet trzymający mnie przy drzwiach. – Musimy tylko z tobą porozmawiać. – Rozluźnia uchwyt i odwraca mnie twarzą do siebie. – Wiemy, że twój dom jest pod obserwacją, więc mamy zamiar zabrać cię na stację – mówi wolno i zbyt głośno. – Nie walcz, inaczej nie możemy zaoferować ci ochrony przed Eldermanem. Kiwnij, jeśli nas rozumiesz. Wiedzą, że jestem ścigany przez Eldermana, wiedzą, że jestem niemy, i widocznie myślą, że jestem też głupi. Mimo to kiwam głową i podążam za nimi, ponieważ a) jestem naprawdę cholernie ciekawy, dokąd to zmierza, i b) nie mam innego wyboru. Gdy wychodzimy przez bramkę, kierują mnie w stronę czarnego samochodu zaparkowanego przy krawężniku. Wsadzają mnie na tylne siedzenie, jedziemy obok Strip, w kierunku krawędzi migającego miasta. Chciałbym zadać pytania, ale wszystko, co mogę robić to milczeć, obserwować domy i rozmyte kasyna, gdy skręcamy w górę i dół ulic, których nie znam. Wreszcie, około trzydziestu minut później zatrzymujemy się przy małym, ceglanym budynku na odludziu, w środku pustyni, obok sklepów i opuszczonych domów. Na parkingu stoi kilka samochodów podobnych do tego, którym jechaliśmy.

16

Gdy dwóch agentów wysiada z auta, Senford otwiera tylne drzwi i każe mi wyjść. Przez chwilę się waham, ale nie mam innego wyboru. Pochylam głowę, kładę stopy na ziemię i wysiadam. – Będzie dobrze, Ryler. – Agent Stale uspokaja mnie ponownie, gdy przechodzimy przez parking i wchodzimy do budynku. Wewnątrz znajdują się rzędy kabin. Kilka ludzi siedzi przy biurkach, rozmawiają przez telefony lub używają komputerów. – Tędy. – Stale mówi do mnie i skręca w prawo, kierując się z dala od kabin i prosto przez korytarz. Pod światłem mogę zobaczyć jak wyglądają. Stale jest młody, trzydzieści lat, z czarnymi włosami. Senford jest starszy, dobijający do pięćdziesiątki z siwiejącymi włosami i brodą. Wyglądają jak mieszanka dobrego i złego gliny. Stale jest dobrym gliną, z jego idealną marynarką, wesołą twarzą i całą otuchą. Senford jest przeciwieństwem – szorstki, twardy wyraz twarzy i niezbyt zachęcający. Prowadzą mnie do pokoju z trzema krzesłami i stołem, zaczynam się zastanawiać czy zgarnęli mnie przez nielegalny hazard, ponieważ wygląda to jak policyjny pokój przesłuchań. – Siadaj, Ryler. – Stale podchodzi do mnie, odblokowuje kajdanki i wskazuje na krzesło. Pocierając nadgarstki, siadam na krzesło. Stale ściąga płaszcz, wiesza na oparciu krzesła i siada naprzeciw mnie, a Senford stoi blisko drzwi ze skrzyżowanymi ramionami. – Nie martw się, synu. Możesz nam zaufać. – Stale mówi po raz kolejny, ściągając rękawy koszuli na dół. Wciąż to powtarza jakby tak łatwo można zaufać. Tak nie jest. Wiem o tym zbyt dobrze. Zaufanie jest rzadkie. Prawie nieosiągalne. Przesuwa swój notes i długopis w moją stronę. – Chcielibyśmy ci zadać kilka pytań. – Spogląda na moje blizny na gardle, blizny, które opowiadają historię jak straciłem głos. Bez mojego głosu odmawiam opowiedzenia tej historii, odmawiam żeby ktokolwiek się dowiedział jak to się stało. Zanim pyta o coś jeszcze, zaczynam bazgrać: O co chodzi? Daje notes agentowi Stalowi. 17

Zabiera notatnik a jego usta ruszają się, gdy czyta to, co napisałem i patrzy na mnie z powrotem. – Chodzi o Donnego Eldermana. – Uważnie mnie obserwuje, ocenia moją reakcję. Krzyżuje ramiona i odsuwam się na siedzeniu, cicho przekazując „ Nie otworzę dla ciebie moich cholernych ust”. Dlaczego miałbym? Nie mam pojęcia, o co chodzi, czego chcą. Jakby to, co powiem mogłoby być obciążające. Stale ponownie przesuwa notatnik w moją stronę. – Wiemy, że ostatnio spędzałeś dużo czasu w jednym z magazynów, Ryler. Mamy doniesienia, że byłeś tam, co najmniej trzy razy w tygodniu. Kulę się. Magazyny, o których mówi, są własnością Donnego Eldermana i jest to dokładnie to, co mówią – olbrzymie magazyny, odosobnione na środku pustyni. Istnieje również sporo magazynów, których jest właścicielem w różnych stanach. Te większe są ukryte w nagich, dziewiczych terenach w otoczeniu jego ludzi. Wszystkie mają ten sam jeden cel – ukryć nielegalną działalność. Hazard przechodzi razem z ogromną ilością innych nielegalnych działań, takich jak przemyt narkotyków i prostytucja. Gdy nie reaguje, Stale pochyla się nad stołem i obniża swój głos. – Ryler, chcemy żebyś pomógł nam zniszczyć główny magazyn. Główny magazyn gdzie Donny Elderman spędza większość swojego czasu, ale nie miałem zielonego pojęcia gdzie to było. Wiem tylko, że nawet wzmianka o tym magazynie przeraża każdego. Podnoszę notes i piszę: Jak do diabła mam wam w tym pomóc? Nie wiem gdzie to jest. Stale mruży oczy i patrzy na mnie. – Czy kiedykolwiek słyszałeś o informatorach? Piszę: Masz na myśli kreta? – Tak, myślę, że zależy to od tego jak na to spojrzysz. – Chichocze, gdy czyta, co napisałem. Moja ręka ponownie sunie w poprzek papieru: Kret to kret, bez względu na to, jak na to patrzysz. Senford robi kilka kroków, pochyla się nad ramieniem Stalea i czyta naszą konwersacje.

18

– Nie prosimy cię żebyś był kretem. Prosimy cię żebyś pomógł nam zamknąć człowiek odpowiedzialnego za największą grupę przestępców, żebyś zrobił coś dobrego dla swojego kraju. Patrzę na drzwi. Powinienem uciekać. W rzeczywistości raz próbowałem uciekać przed glinami. Nie uciekłem za daleko. – Spokój, Ryler. Nikt nie wie, że tu jesteś – mówi Stale. Odrywam swoją uwagę od drzwi i owijam palce wokół długopisu. Jeśli zdecyduje się pomóc wam, to nie ma znaczenia. Począwszy od dzisiaj, Elderman chce mojej śmierci. – Przez długi hazardowe? – pyta Stale. – Wiemy, że w rzeczywistości są to długi twojego ojca, nie twoje i, że większość tego, co robiłeś to dlatego, że on zmuszał cię do tego. Połknąłem gulę, która zaklinowała się w gardle. Jeśli to wszystko wiecie, to, dlaczego mnie o to pytacie? Kładzie ręce na stole i pochyla się do przodu. – A co, jeśli powiemy, że możemy spłacić ten dług za ciebie? Co, jeśli powiemy, że mamy sposób na wprowadzenie cię do Eldermana. Ta oferta, którą zaproponował ci kilka miesięcy temu żebyś dla niego pracował, tą, którą odrzuciłeś, co jeśli może być znowu aktualna. Odrzuciłem ją z jakiegoś powodu. Nie jestem w handlu narkotykami, innymi prochami czy wszelkiego rodzaju przemocy. Wszystkie trzy są domeną Donnego. Z tego jest znany i dlatego ludzie się go boją. Jestem pewny, że również jest to powód, dlaczego chcecie go złapać. Senford przenosi się nad stołem i pochyla nad moim ramieniem żeby przeczytać to, co napisałem. – Nigdy nie powiedzieliśmy, że musisz to robić. Musisz tylko udawać, że to robisz. Spoglądam między nimi a następnie dociskam końcówkę długopisu. A co, jeśli powiem nie? Co wtedy ze mną zrobicie? – Nie zamierzasz powiedzieć nie. – Senford stwierdza prosto. W końcu siada przy stole obok Stalea. – Nie, gdy usłyszysz naszą ofertę. Marszczyłem brwi, gdy pisałem: A co dokładnie mi oferujecie? – Twoja wolność w zamian za pomoc wsadzenia Donnego Eldermana za kratki. – Senford zablokował swój wzrok z moimi. Kiedy podniosłem brwi, dodał. – Wiemy, że masz kartotekę. Że twój pobyt w zakładzie dla nieletnich trzyma cię w tym życiu dłużej niż tego chciałeś. Jeśli pomożesz nam z tym, w zamknięciu Eldermana, usuniemy twoją kartotekę. Oceniałem ich pod fluorescencyjnym oświetleniem. Czy oni są poważni? Mogą zrobić coś takiego? 19

– Będziesz mieć nowy start. – Stale krzyżuje ręce na stole. – Mógłbyś robić wszystko, co byś chciał. Nowy początek? To jest to, czego zawsze chciałem – mieć nowe życie, nieskażone przeszłością. Nadal jest zbyt wiele luk w ich planie. Jak miło brzmiała moja wolność, bałem się, że wcześniej będę martwy niż ją dostanę. Powiedzmy, że powiem tak. Notowałem. Co potem? Jaki jest wasz wielki plan, żebym znowu powrócił do łask Donnego, bo w tym momencie jest cholernie wkurzony na mnie i mojego ojca. Stale wahał się i spojrzał na Senforda. – Powiedzmy, że mamy zamiar dać mu ofertę, którą będzie musiał przyjąć. Machnąłem ręką przed sobą, sygnalizując mu żeby dokładnie wyjaśnił. – Nie możemy dać ci wszystkich informacji dopóki się nie zgodzisz – wyjaśniał. – Ale powiedzmy, że dasz Eldermanowi ofertę, której nie odrzuci, ofertę, która będzie doskonała dla jego interesów i która pomoże ci uzyskać dostęp do drzwi. A co jeśli przyjdą po mnie? Piszę, zastanawiając się czy jestem szalony, że w ogóle to rozważam. Muszę być. Postradałem pieprzony umysł. Co jeśli dowiedzą się, co robię? Co jeśli uda mi się to zakończyć, wysłać Eldermana do więzienia i on dowie się, że to ja? Co jeśli jego ludzie przyjdą po mnie? Zabiją mnie, jeśli kiedykolwiek dowiedzą się, że byłem w to zaangażowany. – Oferujemy ci ochronę. Nawet, gdy wsadzimy Eldermana, wciąż możemy cię chronić. Możesz wstąpić do programu ochrony świadków i zacząć od nowa, tak jak obiecujemy. – Senford pochyla się do przodu, w stylu „czas interesów” – Spójrz, Ryler, wiemy, że jest to dla ciebie niebezpieczne, ale nie będziesz w tym sam. Będziemy tam żeby ci pomóc. Nie wrzucimy cię tak po prostu. Przygotujemy cię i będziemy śledzić każdy krok dopóki nie znajdziemy Donnego i wsadzimy go za kraty. Może powinienem przemyśleć swoją odpowiedź trochę dłużej. Zdrada jednego z najbardziej niebezpiecznych ludzi powinna być dużą, ogromną decyzją. Ale słowa nowy początek wciąż pojawiają się w moich myślach. To jest to, czego chciałem przez lata, ale nigdy tego nie dostałem. Nie będę musiał wyjeżdżać do Kentucky. Moja kartoteka zniknie. Skażona przeszłość zostanie usunięta. Nigdy więcej gównianego życia. Moja ręka trochę się trzęsie, gdy przyciskam długopis do papieru. Dobra, mów mi, co mam robić.

20

Sześć miesięcy później…

Początek lata. Podczas gdy większość dzieci, z którymi dorastałam ponownie wróciła do rodzinnego domu, ja wprowadzam się do mojego nowego mieszkania w mieście oddalonym o godzinę drogi od Ralingford, wprowadzam się do nowego życia i realizuje swój plan. Chciałabym tylko żeby moja matka nie była tutaj razem ze mną, zatruwając tą chwilę. – Wciąż nie rozumiem dlaczego nie mogłaś poczekać do końca lata aby przenieść się jak reszta twoich znajomych. – Moja matka marszczy nos gdy ocenia mieszkanie z gładkimi ścianami i nudnym, tanim dywanem, które teraz jest moim nowym domem. Proste. Wszystko w tym miejsce jest proste, dlatego zdecydowałam się na wynajem – bo jest wszystkim czym mój stary dom nie był. Plus, jest tanie i przystępne. – Zaoszczędziłabyś pieniądze gdybyś została w domu i uczęszczała do collegu. – Sapała, wciąż zirytowana po dziesięciu godzinach gdy powiedziałam, że się wyprowadzam. Uderzyła mnie w twarz wiele razy, ale upewniłam się żeby nie reagować, mrugałam przez ból dopóki nie skończyła. Wtedy zagroziłam, że dotrę do Laramie autostopem jeśli mnie nie

21

zawiezie. Przerażona, że ktoś mógłby zobaczyć jej doskonałą córkę idącą drogą, poddała się i odwiozła mnie. – Ale nie… – Kontynuuje monolog. – Mogłaś poruszyć ten temat wiosną, a nie godzinę przed wyprowadzką. Jezu, Emery, wciąż nie mogę uwierzyć, że spakowałaś wszystkie swoje rzeczy, a następnie ogłosiłaś, że wyjeżdżasz z Ralingford. Bez ostrzeżenia. Bez niczego. Nawet nie mogłam powiedzieć o tym ojcu. Czy wiesz, jak rozwścieczony będzie gdy się dowie? Masz szczęście, że nie było go w mieście, inaczej… – Kiwała palcem w stronę pokoju. – … to nigdy nie miałoby miejsca. Mówiła mi rzeczy, które już wiedziałam. Dlatego planowałam odejście dzisiejszego dnia, gdy mój ojciec będzie daleko w swojej podróży biznesowej. Upewniłam się, że nie będzie żadnej luki w moim planie, jak mój ojciec zamykający mnie w sypialni. Odłożyłam pudło, które trzymałam i wytarłam wierzchem dłoni wilgotne czoło. – Musiałam przenieść się dzisiaj. Biorę letnie zajęcia, które zaczynają się za tydzień. Chciałaś żebym wzięła letnie zajęcia, pamiętasz? Rozmawiałyśmy o tym odkąd skończyłam szesnaście lat i zaczęłam robić plany na college. Weszła do małej kuchni, która był połączona z salonem i otworzyła szafkę, kręcąc głową. – Tak, ale w Ralingford Community College. Nie w collegu oddalonym godzinę drogi, żyjąc na własną rękę. – Nie chciałam pójść na Ralingford Community College. – Wycierałam spocone dłonie o spodnie. Nawet teraz gdy jestem wolna, jej obecność wciąż mnie niepokoi. – Chciałam pójść na uczelnie gdzie mogłabym uzyskać tytuł licencjata. Trzasnęła szafką, odrzuciła swoje długie, czarne włosy na ramię i stanęła przede mną. – Ralingford jest mniej niż godzinę drogi od Laramie. Mogłaś łatwo mieszkać w domu i dojeżdżać. Mogłabyś robić to też przez semestr zimowy. To, co robią niektórzy ludzie z miasta. Przynajmniej ci, na tyle głupi aby wierzyć, że uzyskają lepsze wykształcenie poza Ralingford. Moja kończąca szkołę klasa, składała się z dwustu uczniów. Trójka z nich, włączając w to mnie, wybiera się na Uniwersytet Wyoming. Tylko jedna osoba, inna niż, ja wyprowadziła się z miasta. Nie jestem pewna czy przeżywała ten sam dramat, ale zazdroszczę jej jeśli nie. Szczerze, nie chciałam przeprowadzać się do Laramie. To zbyt blisko domu. Chciałam uciec daleko od Ralingford i domu, poza kraj, poza planetę. Uniwersytet Wyoming był jedynym miejscem gdzie mogłam pozwolić sobie na opłacenie czesnego, bez pomocy rodziców. Gdybym miała lepsze oceny, może zaoferowano by mi stypendium, ale zrujnowałam tą szansę przez wykradnięcie się z domu. Blizna na plecach potrzebowała czasu żeby się zagoić i trzymała mnie przez chwilę z dala od szkoły, powodując, że byłam w tyle. Nie obchodzi mnie 22

to, gdybym nie wymknęła się z domu, nigdy nie odkryłabym prawdy i wciąż naiwnie mieszkałabym w Ralingford. – Powinnaś być bardziej wdzięczna. – Matka niespokojnie tupała nogą o kafelki. – Ale nie, podziękowałaś nam za życie jakie ci daliśmy poprzez wyprowadzkę z domu do tego odpychającego miejsca. Czasami było mi jej szkoda. Więcej niż prawdopodobne, mój ojciec ukarze ją za odwiezienie mnie tutaj. W przeciwieństwie do niego, u mojej matki wciąż został kawałek ludzkości. – Jestem wdzięczna. – Kłamię przez zęby. – Ale również muszę się nauczyć dbać sama o siebie i zdobyć wykształcenie. – Siadam na stosie pudełek. – A to mieszkanie, na które mówisz, że jest odpychające jest głównym powodem dlaczego pracowałam w aptece przez ostatnie dwa lata. Mi pasuje. Kręcąc głową dołącza do mnie w salonie. Zasłony są rozsunięte i słońce świeci w pokoju, podkreślając jej stwardniałe cechy. – Wciąż nie mogę uwierzyć, że oszukałaś mnie i użyłaś pracy, którą tak hojnie ci zaoferowałam, tylko po to aby zaoszczędzić pieniądze, które zrujnują twoje życie, również moje i ojca. – Nie oszukałam cię, tak jak nie zrujnowałam waszego i swojego życia. – Naprawdę tak myślisz? – Klepie mnie po policzku z pogardą w oczach. – Poczekaj i zobaczysz, Emery. Żyłaś w bardzo ograniczonym świecie. Poczekaj na brutalne przebudzenie. – Dobrze. – Śmiem się odpowiedzieć i odsuwam od jej dotyku. – To był jeden z powodów, dla których się przeniosłam. Jej chirurgicznie wspomagane cienkie wargi, zaciskają się i marszczy brwi. – Nie wiem, co w ciebie wstąpiło w ciągu ostatnich kilku tygodni, ale ta twoja bezczelność musi się zatrzymać, teraz. Ja również tego nie wiem. Może to posmak wolności w powietrzu, ale czuje się inna, lżejsza, jakbym w końcu po raz pierwszy mogła oddychać. Nigdy więcej zasad rodziców. Nigdy więcej planowania z rodzicami gdy chciałam wyjść z domu. Nigdy więcej zasypiania z krzykiem i płaczem, który słyszałam każdej nocy. Nigdy więcej nakazów kiedy i jak muszę iść do łóżka. – Przepraszam – mówię. Kiedy podnosi brwi, dodaje. – Proszę pani. – Dobra dziewczynka. – Klepie mnie po głowie. – I tylko dlatego, że jestem na ciebie zła nie znaczy, że kiedy to wszystko się rozpadnie nie przyjadę żeby posprzątać ten bałagan. 23

Będziesz mile widziana w domu, przynajmniej przeze mnie. Musisz pracować ciężko żeby zdobyć aprobatę ojca. Wiesz jaki on jest, i nie zdziw się jeśli pokaże się żeby zaciągnąć cię do domu. Oczywiście, że wiedziałam jaki jest – bezlitosny, brutalny, kontrolujący, być może nieco szalony. To wszystko zależy od tego, co dokładnie powoduje te krzyki w piwnicy. Kiedyś próbowałam wejść oknem ale bezskutecznie. – Mam osiemnaście lat, mamo. Nie może zaciągnąć mnie do domu wbrew mojej woli. – Naprawdę w to wierzysz? – zapytała mnie pobłażliwie. Kiedy nic nie odpowiedziałam, uśmiechnęła się, jakby moje milczenie mówiło, że się z nią zgadzam. Dotknęła palcem swój policzek. – Daj mi buziaka, żebym mogła wrócić do domu przed godziną policyjną. Szybko całuje jej policzek i mówię pożegnanie, ale zamiast skierować się do drzwi, zatrzymuje się w przedpokoju. Kiedy stoi na środku, wyciąga z torebki młotek, gwoździe i mały drewniany okrąg. W środku okręgu znajdują się krzywe wzory. Te same kształty pokrywają ściany naszego salonu. Kiedyś zapytałam ją co one oznaczają, a ona mnie uderzyła i powiedziała żebym nigdy nie pytała o to ponownie. – Niech przypomina ci o naszym domu – powiedziała gdy wbiła gwóźdź w ścianę, zabezpieczając koło w jednej pozycji. – Żebyś nigdy nie zapomniała kim jesteś, żebyś przestrzegała zasady i zachowywała się poprawnie, i, że razem z ojcem, zawsze będziemy mieć na ciebie oko, bez względu na to, gdzie jesteś. – Tak, proszę pani. – Zagryzłam wargi gdy wrzuciła swój młotek z powrotem do torebki. Rozpaczliwie chcę podejść do koła, ściągnąć na dół, tuż przed nią, ale zbyt boje się co mogłaby mi zrobić. Napady złości u Iverysonsów nie są dozwolone, inaczej będę ukarana. A kary u Iverysonsów nie są normalne. Nigdy fizyczne, oczywiście, to zniszczyłoby pozory. Psychiczne – zawsze psychiczne. – Pamiętaj czego cię nauczyliśmy. – Odpina srebrną bransoletkę z nadgarstka. – Rodziny trzymają się razem, nie ważne co. Jesteśmy związani do końca życia, nawet jeśli ktoś się oddala. – Złapała mnie za rękę i oplotła wokół niej bransoletkę. Klamrą był srebrny motyl, który błyszczy gdy złapie promienie słońca. – Nie zdejmiesz tego. Rozumiesz? – Tak, proszę pani. Uwolniła moją rękę i wręczyła mi dwie buteleczki pigułek które wyciągnęła z torebki. – I nie zapomnij o tabletkach. Jedna różowa każdego dnia, czerwona na złe dni, gdy nie możesz oddychać i wiesz, że zawiodłaś i musisz zadośćuczynić. Będę cię sprawdzać, żeby mieć pewność, że je bierzesz. Gdy się skończą, zadzwonisz do mnie i załatwię recepty. Normalna

24

apteka by tego nie zrobiła. – Kiedy milczę, ona dodaje. – Emery, to jest ważne. Jeśli nie weźmiesz tabletki, skończysz cierpiąc za swoje grzechy. Rozumiesz? – Rozumiem. – Kiwam głową. Obraca się na swoich obcasach. – I tak nic z tego się nie liczy. Jak powiedziałam, wątpię żeby twój ojciec pozwoli na to, więc nie bądź zdziwiona gdy tutaj przyjedzie. – Kroczy do drzwi i bada zamki. – Upewnij się, że są zamknięte, nawet jeśli jesteś w domu. W takim miejscu to potrzebne. – Czeka aż kiwnę a następnie wychodzi z mojego mieszkania, zatrzaskując za sobą drzwi. Oddycham głęboki haustami powietrza, jakby jej nieobecność wypełniła pomieszczenie tlenem. Był krótki okres czasu, gdy miałam sześć lat, myślałam, że ma supermoc wysysania powietrza z każdego pomieszczenia, tak, że nikt nie mógł oddychać. Kiedy dorosłam, stałam się boleśnie świadoma, że za każdym razem gdy była blisko mnie, dostawałam ataku paniki. Ale nie jestem blisko niej. Jestem wolna. Tak jakby. Gapiłam się na bransoletkę. Miałam podobną, ale mój ojciec ją zabrał gdy powiedziałam coś w czasie kolacji gdy nie było to dozwolone. Odwołał również mój przywilej wyjścia z domu, chyba, że byłam z Evanem. Przez chwilę rozważam zdjęcie bransoletki, aby zobaczyć co się stanie, ale nie chce ryzykować, że coś zniszczy ten moment, więc odrywam od niej uwagę i skupiam się na pokoju. Zostawiłam wiele rzeczy w tyle w Ralingford, w tym domu, który powoli wysysał moją duszę. Resztki mojego starego życia nadal istnieją w każdym pudle. Idealnie ułożone. Starannie zaklejone i oznakowane. Starannie. Starannie. Starannie. Podobnie jak moje buty w pobliżu ściany. Tak jak mnie uczono. Nie. Nigdy więcej. Nie wyprowadziłam się po to, żeby kontynuować drogę moich rodziców. Gryzę mocno wargę, kopię sandały na dywan, a tabletki rzucam na blat. Potem przechodzę przez pokój i rozpoczynam rozmieszczanie pudełek w nierównej kolumnie chaosu. Jest to bolesny proces, biorąc pod uwagę jak schludne i uporządkowane było moje życie przez ostatnie osiemnaście lat, ale udało mi się zrobić bałagan. W połowie tworzenia bałaganu, otrzymuje wiadomość od mojego chłopaka, Evana. Evan: Wow, nigdy nie wiedziałem, że jesteś zdrajcą, Emery. Dzięki za zawstydzenie mnie i swoją rodzinę. 25

Nasza historia była dość prosta. Poznaliśmy się w liceum, podczas drugiego roku gdy wpadł na mnie w korytarzu. Jego uśmiech mnie wygrał. Był rozgrywającą, gwiazdą, a ja kapitanem cheerleaderek, więc według wszystkich byliśmy idealnie dopasowani. Nasze rodziny pchały nas do siebie, zachęcali do zbliżenia, co zrobiliśmy. Byliśmy nominowani na najsłodszą parę. Król i królowa balu. Mieliśmy na głowach plastikowe korony, które idealnie współgrały z naszymi uśmiechami. Razem, wyglądaliśmy jak plastikowa figurka na szczycie ślubnego tortu, otoczona kremówkami, kwiatami i wstążkami. Tak pięknie. Nigdy nie byłam z nikim innym, ale często zastanawiałam się jak to jest spojrzeć na kogoś i pragnąć go pocałować. Ja: Nie jestem zdrajcą. Po prostu się przeprowadziłam, Evan. Evan: Biorąc pod uwagę kim są nasi rodzice, wyprowadzka sprawia, że jesteś zdrajcą. Zdenerwowałam się i ruszyłam palcami żeby odpisać, ale zatrzymałam się i skasowałam wiadomość, decydując się na ignorowanie go, inaczej zepsułby moją przeprowadzkę.

***

Gdy skończyłam rozpakowywanie, byłam spocona i łapałam powietrze. Zachodziło słońce i ciemność okrywała malutkie mieszkanie. Włączyłam światło i spojrzała na to, co zrobiłam. Pudła porozrzucane zabrały ze mnie całe szaleństwo. Gdyby moja matka tutaj była, bardziej niż prawdopodobnie czekałaby mnie kara. Potrzeba aby się uspokoić, wróciłam do mojego gniazda, które ratowało mnie w ciągu ostatnich osiemnastu lat. Rozerwałam pudło z książkami i wyciągnęłam postrzępiony notes. Chwyciłam długopis, usiadłam na łóżku w sypialni i pozwoliłam dłoni uwolnić całe ciśnienie z klatki piersiowej, uwolnić prawdę, której nigdy nie będę w stanie powiedzieć komukolwiek oprócz temu kawałkowi kartki.

Mówią, że mój ojciec był bohaterem. Że ratował życie. Miał złote serce. W jego świecie, bycie lekarzem było jego powołaniem.

26

Moja matka była świętą, podporą mego ojca, z uśmiechem tak jasnym, tak nieskalanym… Tak doskonałym. Świeciła dla świata.

Ja? Większość widziała mnie jako anioła ze złotą aureolą, promieniującą pięknem, porcelanową skórą bez skazy, okrągłymi oczami odzwierciedlającymi duszę. Idealnie, perfekcyjna na zewnątrz. Co oznaczało, że i w środku taka byłam. Moje serce niosło serdeczność. Po prostu musiało. Ponieważ piękno znaczy tylko dobro. Wartość. Doskonałość.

Nic jeszcze nie wiedzą doskonałość było tylko zewnętrzną cechą. Wewnątrz, byłam wadliwa. Pokryta bliznami. Zniszczona. Niosłam najciemniejsze sekrety.

27

Byłam niebezpieczna. Wszyscy byliśmy.

Ale nikt nie zobaczy tej strony mnie. Oni widzą tylko moje piękno. Nieskazitelne cechy. Wyszkolone zachowanie. Tylko to chcieli widzieć.

W oczach wszystkich, nasza trójka tworzyła idealny dom, idealną równowagę. Idealną rodzinę. Pasowaliśmy do idealnego miasta. Doskonałość narysowana na naszych ścianach. Wygrawerowane na naszych skórach. Napiętnowane w umysłach wszystkich, którzy nas znali. Właśnie tak jak chcieli moi rodzice.

Ale później był mój brat. Mój brat, był inny. Był chmurą, która rzucała cień i ciemność na nasz dom.

Niektórzy mówią, że późno w nocy tańczył z diabłem. Pod gwiazdami i księżycem

28

rozebrał się do naga aby zobaczył go cały świat.

Mówili, że był buntownikiem. Problemem. Zepsuty. Rozcieńczał naszą doskonałość. Rozcieńczał moją matkę, świętą, mojego ojca, bohatera, i mnie, z serdecznym sercem i aureolą ze złota.

Nigdy nie był doskonały.

Nie wiedzieli, nawet z moim bratem, nasze ściany nie były tak doskonałe, nawet w połowie.

Zostały stworzone, aby ukryć nasze tajemnice. Nigdy nie pozwolić żeby ktoś je zobaczył, co naprawdę kryje się za zamkniętymi drzwiami. Prawda o mojej rodzinie.

Ale widziałam wszystko. Widziałam co robił mój ojciec, bohater gdy myślał, że nikt nie patrzył.

29

A moja matka, święta, jak odwróciła głowę gdy mój brat, który tańczył z diabłem, cierpiał za jego grzechy.

Przez większość nocy, zamykałam oczy, udając, że jestem niewidoma. Że świat jest bezgłośny. Że doskonałość istniała.

Ale moja matka by mnie znalazła, sprawiła, że słuchałabym i widziała niedoskonałość. Tajemnice, które ukrywaliśmy. „Otwórz oczy, Emery. Świat jest tylko tym, w co wierzymy. Zamknij oczy, i przyznaj że nasza doskonałość nie istnieje. Że nie jesteś tym kim cię nauczyliśmy żebyś była.”

Wtedy czekała, jak ściany w jaskini i zaczęła mnie topić. Jak krzyk wdarł się w moje kości, zostawiając mnie otwartą, wykrwawiającą się, i pochłonęła mnie w całości.

Słaba, chciałabym jaskinię.

30

Poddanie. Otworzę oczy i udaje, że jestem ślepa.

Przez osiemnaście lat, odwracałam głowę. Grałam rolę, którą chciała moja matka co noc, gdy leżałam w łóżku.

Do tej jednej śmiałej nocy, gdy złamałam zasady po raz pierwszy. Wyskoczyłam przez okno i weszłam w noc. Wskoczyłam w prawdę o mojej rodzinie. Wskoczyłam w prawdę o Złotej stronie miasta.

Teraz w końcu uciekłam, wyniosłam się z tego doskonałego domu. Zostawiłam za sobą rodzinne tajemnice. Zostawiłam mojego brata całkiem samego.

W późnych godzinach, gdy piszę w moim nowym pokoju, w moim nowym życiu, patrzę na księżyc i myślę o swoim bracie, mojej matce, i powrocie mojego ojca do domu.

31

Niemal mogę się przekonać, że to co mówiła Moja matka było prawdą. Liczy się tylko to co na zewnątrz. Doskonałość nie istnieje.

Niemal mogę uwierzyć, że wszystko co widziałam nie było prawdziwe. Że naprawdę byliśmy idealną rodziną. Że mój ojciec był bohaterem. A moja matka była świętą.

Ale blizny wewnątrz mnie pokazują inną historię. Pokazują prawdę co naprawdę się stało w tym domu i w tym mieście. Co naprawdę wydarzyło się w późnych godzinach gdy ludzie myśleli, że w pobliżu nikogo nie ma.

Blizny przypominają mi, kim jestem. Że nie jestem osobą, za którą biorą mnie ludzie. Że jestem inna. Że mam w sobie ciemność. Że słyszę głosy.

Tak, jak mój brat i matka i ojciec,

32

ja również jestem grzesznikiem. Jestem po prostu bardziej dyskretna.

Do czasu aż kończę, boli mnie dłoń, a moje serce wali w piersi. Sekrety które wylałam na stronę są sekretami, które ślubowałam, że nigdy nie powiem, tajemnice, za które mogłabym być ukarana. Tajemnice, które pokazują kim naprawdę jestem. Panikując, zeszłam z łóżka, wyrwałam kartki z notesu i podarłam na drobne kawałki. Następnie otworzyłam okno i wyrzuciłam je w noc, i oglądałam jak spadają na wietrze. Wdech. Wydech. Gdy zamykałam okno, dostrzegłam postać w pobliskich krzewach. Osoba patrzyła na mnie jak darłam papier na kawałki i wyrzuciłam w powietrze jak płatki śniegu. Emery, co ty zrobiłaś! Dreszcz przebiegł przeze mnie. Co jeśli przeczyta co tam jest napisane? Albo, co gorsza, co jeśli moja matka lub ojciec obserwują mnie? Jak szalenie brzmiał ten pomysł, znam ich na tyle dobrze, że zrozumiem ich zachowanie aby zachować nasze nazwisko. Obserwowanie mojego mieszkania to coś, co widzę jak to robią. Boże, co ja zrobiłam? Zatrzasnęłam okno i schowałam notatnik pod materacem, tak daleko jak mogłam. – Cholera. Co powinnam zrobić? Właśnie wyrzuciłam sekrety rodzinne prosto na obcego. – Szarpałam palcami przez włosy i usiadłam z powrotem na łóżku. Następnie pochyliłam się w stronę okna i spojrzałam ponownie na ziemię. Zbierał kawałki papieru i chował do kieszeni, każdy pojedynczy kawałek. Zdobądź te papiery z powrotem! Sprintem zeszłam z łóżka i w pośpiechu opuściłam sypialnię. Musiałam tam pójść i zdobyć kartki z pamiętnika, musiałam odzyskać swoje tajemnice. Zaczęłam przekręcać klamkę ale się zatrzymałam. Mój wzrok dryfował w stronę szklanych drzwi salonu. Jest godzina policyjna. Szybko pozbywam się tej myśli z mojej głowy.

33

Nie jesteś już w domu, Emery. To był jeden z powodów aby wynieść się z Ralingford – uciec od zasad. Zebrawszy oddech, otworzyłam drzwi i wyszłam na zewnątrz. Zewnętrzne światła oświetlały drogę w dół schodów. Zamykam za sobą drzwi i szybko schodzę po schodach, ale uświadomiłam sobie, że nie mam butów i kurtki. Mam na sobie zwykły top i bokserki, i chociaż, że jest prawie lato, nocne powietrze Wyoming jest chłodne. Wciąż schodziłam na dół, bo potrzebowałam te kartki. Gdy byłam na drugim piętrze, zatrzymałam się gdy coś na sześć stóp2 wysokości, szerokiego w ramionach, w bluzie z kapturem pojawiło się na mojej drodze. Przycisnęłam palec do policzka, pamiętając chłopaka, na którego natknęłam się tej nocy gdy wymknęłam się z domu. Uderzył mnie i zaciągnął w krzaki niedaleko ogromnego budynku, centrum obszaru Cieni, aby ukarać mnie, że jestem tu tak późno. Ludzie wokół budynku nie interweniowali, bo mieli własne problemy, z którymi musieli się zmierzyć. Te wszystkie rzeczy robiące ludziom… Boże, tam było tak dużo ciemności… Tak dużo zła… Dźwięk depczącego faceta po schodach sprowadza mnie z powrotem do rzeczywistości. Ma w ręce notes i kaptur zaciągnięty na głowę. Musi być gościem, który zbierał moje podarte strony. Zatrzymuje się przed prawymi drzwiami na drugim piętrze i strzepuje koniec papierosa. Gdy się zapala, dym okrąża jego twarz i powietrze wokół niego gdy opiera się o framugę drzwi. Widzę trzy możliwości, w jaki sposób odzyskać kartki. Opcja pierwsza – powalę go i ukradnę papiery z jego kieszeni. Ale nie jestem ninja, więc plan zostaje natychmiast odwołany. Opcja druga – mogę z nim flirtować, aż odda mi podarte strony. To mogę zrobić. Flirtowałam z kilkoma facetami przed Evanem. Ale ten facet jest daleki od słodkiego chłopca i zdecydowanie nie jest Evanem, więc to byłoby żenujące. To daje mi opcję trzecią – po prostu zapytam się go czy może mi je oddać. Schodzę powoli do niego. Jakby wyczuwając, że ktoś go obserwuje, rozgląda się. Wciąż stoi w rogu, nie może mnie zobaczyć tak łatwo jak ja widzę jego. Kosmyki czarnych włosów przykrywają piękne, ciemne oczy a srebrne ćwieki przebijają jego brwi i wargę. Jego twarz jest piękna, ale jest szorstka na brzegach, jakby został doświadczony przez życie i został przez nie pokryty bliznami. Uzyskuje jeszcze lepszy widok, gdy mnie dostrzega i szybko ściąga kaptur z głowy.

2

to około 1,83m

34

Ma najciemniejsze oczy jakie kiedykolwiek widziałam, to pierwsza myśl, która przychodzi mi do głowy. Następnie wszystkie odpływają i zmieniają się w jedną wielką chmurę myśli – Wspaniały. Nie jest typowym pięknem, w ogóle. Jest niebezpiecznym pięknem, silnym pięknem, przytłaczającym pięknem. Jak obraz tak niedoskonale złożony, że tworzy najbardziej emocjonalne, niezwykłe, doskonałe dzieło sztuki. Gdyby była tutaj moja matka, powiedziałaby, że jest tak niedoskonały jak człowiek może być – kolczyk w wardze, kolejny w brwi, włosy czarne jak atrament, rzęsy tak długie i ciemne, że wygląda jakby miał eyeliner, blizny na szyi, które deklarują jego niedoskonałość. Buntownik, powiedziałaby. Hańba. Ktoś kto musi zostać ukarany, zamknięty a klucz wyrzucony. Ale dla mnie, jest sztuką, poezją dla oczu i serca. On jest najbardziej przerażająco pięknym facetem jakiego kiedykolwiek widziałam. A jego blizny mają historię, historię którą chce usłyszeć. Wszystko, co mogę robić to gapić się. Wszystko, co chce robić to gapić się. Nie spuszczać z oczu tego faceta, jego piękna i intensywnie przypalających oczu. Jak mogłam tak się bać ludzi jak on, tylko dlatego, że wygląda niebezpiecznie? Ponieważ nie wyglądał na niebezpiecznego jak zawsze mi mówiono. Był po prostu intensywny. Bardzo intensywny. Powinnam odwrócić oczy, jego wzrok był przenikliwy. Ale nie mogłam złamać blokady naszego spojrzenia, gdy się na mnie gapił. I gapił. I gapił. Naprawdę powinnam się ruszyć. Przerwać połączenie z jego niedoskonałą perfekcją. Gość który ma schowane moje tajemnice w swojej kieszeni. Ale moje stopy zostają przyklejone do betonu, podczas gdy serce mi wali, a kolana zaczynają chwiać. Gapienie się zaczyna być niezręczne, ale nie mogę się zmusić aby odwrócić wzrok. Wzrok, Emery. Wzrok. Wreszcie udaje mi się zrobić krok do przodu i otwieram usta w prośbie o oddanie moich kartek. – Cześć. Jestem Emery Iveryson. – Najwyraźniej, moje usta działają na własną rękę. – Um, mieszkam na górze. – Kontynuuje chaotycznie, moje nogi są jak dwa mokre makarony. – Właśnie wprowadziłam się jakieś pięć godzin temu. – Nerwowy śmiech ucieka z moich ust, a ja chce walnąć się w czoło. Co jest ze mną nie tak? Jestem daleko w mojej grze.

35

Facet przechyla głowę, wyciąga papierosa i krzywi usta. Patrzy się na mnie, jakbym była najbardziej zabawnym stworzeniem jakie kiedykolwiek spotkał. Ściągam koszulkę trochę na dół kiedy patrzy na moje nogi, piersi, szyję i twarz. – Um… – Powiedz coś! – Mieszkasz tutaj? Popiół opada i tańczy w powietrzu, wokół nas, i całuje milczenie naszych spojrzeń gdy czekam aż coś odpowie – cokolwiek – coś co rozbije ciszę z jego strony. Ale nie… Wypowiada… Słowa. Zamiast tego, dokładnie ocenia moje ciało. Nawet mnie nie dotknął, a ja czuję jego palce dotykające moją skórę gdy jego wzrok podróżuje po moim ciele. Pali w moich żyłach. Rozpalam się, wybucham w płomieniach. Jest to najbardziej intensywny moment, jaki kiedykolwiek miałam. I prawie nie chciałam żeby się skończył. Ale musiał. – Spójrz, czy przypadkiem nie znalazłeś kilka potarganych kartek na przednim trawniku? – Zmusiłam swój wzrok i patrzyłam się w ziemię. Znowu, nie wypowiedział jednego, cholernego słowa. Po minucie, podniosłam wzrok na niego. Nie patrzył się na moje ciało czy oczy. Patrzył mi w oczy. Co, jeśli on wie? Co, jeśli przeczytał niektóre kawałki i wie o mnie? Przerażona, robię jedyną rzecz jaką umiem. Uciekam, do diabła, stamtąd. Zamiast wrócić do mieszkania, pędzę obok niego w dół po schodach. Kiedy jestem na parterze, zdaje sobie sprawę z mojego błędu. Ale nie chce tam wrócić, więc zabijam czas przeszukując krzaki i ziemię szukając kartek, które mógł przegapić. Po kolana w gałązkach i liściach, uspokajam się i zbieram do kupy. Nie jestem już w Ralingford. Będę spotykać różnych ludzi w różnych okolicznościach, niż jestem przyzwyczajona i muszę się nauczyć jak być normalną osobą, która potrafi rozmawiać z

36

nieznajomymi. I nigdy więcej wyrzucania sekretów przez okno. Co, jeśli moja matka kręci się w pobliżu tak jak przez osiemnaście lat mojej egzystencji? Co jeśli wszystko widziała? Spoglądam na parking szukając jej czarnego BMW. Samochodu nie widać, ale czarny Cadillac z przyciemnionymi szybami i chromowanymi felgami jest zaparkowany w pobliżu krawężnika w przedniej części bloku. Przypomina mi to jeżdżące samochody w nocy, w domu. Nazywali je wozami patrolującymi. Czy moja matka zamieniła samochód żeby mnie obserwować? Chwilę później auto odjeżdża, więc nigdy się nie dowiem. Moja paranoja jest już ustawiona. Biegnę z powrotem do mieszkania. Do czas aż jestem bezpieczna wewnątrz i drzwi są zamknięte, jestem na dobrej drodze do hiperwentylacji. Wdech i wydech, głęboko, starając się dostarczyć tlen do płuc ale ta metoda nigdy nie działała w przeszłości, i teraz również. Z poprzednich doświadczeń, wiem, że jeśli nie zbiorę się wkrótce do kupy, zemdleję. Gdybym straciła przytomność, kiedy byłam pod dachem mojego ojca, obudziłby mnie wrzucając do wanny pełnej lodu. Jako forma kary za pokazanie słabości, trzymał mnie tam dopóki nie tonęłam. – Kurwa. – Pokój zaczyna się kręcić gdy upadam na podłogę, czując zawroty głowy. – Mam zamiar to naprawić. – Ciężko oddycham. – Jakoś… – Zanikam gdy opadają mi powieki, wysyłając mnie w głęboki sen po ataku paniki.

37

Żyłem w małym, dwupokojowym mieszkaniu już nieco ponad trzy miesiące. Jedyne czego jego właścicielem to materac na podłodze, jakieś ubrania i pudło starych płyt, które dał mi ojciec na dziewiętnaste urodziny. To wszystko co zabrałem ze sobą gdy spakowałem swoje gówno do Challengera i przyjechałem do Laramie, w Wyoming, na polecenie Eldermana. Mam kuzyna, który żyje w Laramie, więc przeprowadzka nie była kompletnie straszna. Pozwolił mi się u niego zatrzymać przez ostatnie miesiące podczas gdy miałem podwójne życie, grając jednocześnie informatora i handlarza narkotyków. – Naprawdę jesteś poważny z tym całym letnim semestrem? – Mój kuzyn, Lucas Price pyta mnie gdy wchodzi do salonu i siada w fotelu naprzeciwko mnie. Przytakuję i migam. – Przykro mi, stary. Kiedy przyjechałem z Vegas, nasza dwójka ledwo mogła się komunikować, ale nauczył się języka migowego, więc teraz możemy rozmawiać bez długopisu i kartek. – Większość ludzi zaczyna chodzić na zajęcia jesienią. – Lucas ziewa. – Dodatkowo, zaczynasz tą dodatkową pracę w centrum pisania, po nocnej zmianie w barze. Powoli stajesz

38

się nudnym, ponurym człowiekiem. Nie możesz trochę wyluzować? Zasługujesz na to chłopie, po tym całym gównie, w które wsadził cię twój ojciec. Gdyby tylko wiedział jak bardzo się myli i znał prawdę dlaczego tu jestem. Dlaczego nagle dostaje drugą pracę w centrum pisania. Dlaczego tak późno pracuję w „barze”. Dlaczego straciłem zdolność mówienia cztery lata temu. Szkoła jest jedyną prawdziwą rzeczą w moim życiu i jedynym powodem dlaczego mogę do niej chodzić, to dlatego, że zmusiłem Stale’a i Senforda aby pomogli mi się dostać na Uniwersytet Wyoming, bo inaczej nie będę dłużej informatorem. Jestem tak daleko w świecie Eldermana, że się zgodzili. Podniosłem rękę i migam do Lucasa. – Muszę mieć przewagę w szkole, stary. Mam prawie dwadzieścia jeden lat i zaczynam college. Naprawdę skończę trzydziestkę zanim dostane dyplom jeśli nie zbiorę się do kupy. Nie powinieneś narzekać. Masz football, szkołę i pracę, która jest taka samo obciążająca, więc opuszczasz wykłady. – Yeah, zgaduje, że masz rację. – Kładzie swoje buty na stole. – Przynajmniej powiedz, że bierzesz tylko jedne lub dwa przedmioty. Tak żebyśmy mogli porobić jakieś fajne rzeczy, które planowaliśmy. Pamiętasz przysięgę, którą zawarłeś z Violet? Przeżyj to lato jakby jutra nie było, chodź na koncerty, kempingi i wyrwij się z miasta. Violet jest jego dziewczyną, która mieszka z nami. Przez długi czas czułem się jak trzecie koło. To byłoby w porządku jakbym miał innych znajomych, ale jest to dość skomplikowane gdy nie możesz nawiązać kontaktu prawie z każdą osobą, chyba, że stanie się cud i znają język migowy. Dodatkowo, mój wygląd straszy większość ludzi, z wyjątkiem ludzi Eldermana. Teraz, to jak mnie postrzegają jest najważniejszą rzeczą w moim życiu. Wyciągam palec przed Lucasa i migam. – Biorę Kreatywne Pisanie. Tylko tyle. – To główny przedmiot? Kreatywne Pisanie? – Lucas zamyślony przechyla głowę na bok. – To tylko zajęcia, które wziąłem dla zabawy. – Migam. – Jako dodatkowy. To były jedyne zajęcia, na które chciałem chodzić odkąd się zapisałem, więc wydaje mi się, że będzie zabawnie. – Cóż, powinieneś wziąć je jako główny, biorąc pod uwagę jak dużo piszesz. – Nie piszę tak dużo. – To niesamowite ale nawet dłonie potrafią kłamać. Ale moje pisanie jest prywatne, każde słowo jakie napiszę. – Tak, tak. Totalnie to robisz, jak, każdej nocy. – Dziewczyna Luke’a, Violet wychodzi z sypialni i spina swoje czerwono–czarne włosy w kucyk. – Nie myśl, że nie widzę. 39

– Wydajesz wszystkie moje tajemnice. – Mrugam do niej. Przewraca na mnie oczami, siada na kolana Luke’a a jego ramiona natychmiast owijają się wokół niej. – To nieprawda. Masz tak dużo tajemnic, że nikt z nas ich nie zna. Nie chcąc mówić już o mnie i moich tajemnicach, odprężyłem się na sofie i sięgnąłem po pilot od wierzy i zatraciłem się w Smashing Pupkins3. Chwilę później tak dwójka zaczęła to robić. Muzyka zagłuszała ich brudne rozmowy i jęki, ale gdy w pokoju zaczęło robić się duszno, zgarnąłem notes i iPod ze stoliki i wymknąłem się na zewnątrz aby zapalić i popisać. Pisanie stało się moim głosem. Tracąc własny, zacząłem pisać myśli. Pozwalało mi to uwolnić wszystko co chciałem powiedzieć, nawet jeśli był to tylko kawałek papieru. Powietrze na zewnątrz było dosyć chłodne. Zapiąłem kurtkę i usiadłem w swojej kryjówce w kompleksie mieszkań, małym obszarze poza zasięgiem blednącego słońca, między krzakami a rzędem okien. Włożyłem słuchawki i włączyłem Johnnego Casha. Zapaliłem papierosa, oparłem o ścianę i podniosłem głowę do góry by spojrzeć na okno nade mną, chcąc dostrzec dziewczynę, która rzuciła lawinę papierów na moją głowę. Kartki które mam teraz w szafce, czekające aż je złoże i przeczytam. Nie miałem zamiaru ich brać, ale podniosłem jeden z nich i przeczytałem – doskonałość nie istnieje. Nagle zbierałem każdy z nich i czytałem niektóre z bardziej czytelnych elementów: Ale później był mój brat. Mój brat, był inny. Był chmurą, która rzucała cień i ciemność na nasz dom.

Niektórzy mówią, że późno w nocy tańczył z diabłem. Pod gwiazdami i księżycem rozebrał się do naga aby zobaczył go cały świat.

3

amerykański zespół rokowy – tu macie więcej jakbyście chcieli poczytać

40

Mówili, że był buntownikiem. Problemem. Zepsuty. Rozcieńczał naszą doskonałość.

Przysięgam na Boga, to było jakby ta tajemnicza dziewczyna pisała o mnie. Kim do cholery była? I jak mogła napisać takie identyfikujące słowa? Byłem więcej niż ciekaw i jakimś cudem biegłem po schodach. I, cholera, biegłem do niej. Emery jest wspaniała, co najmniej. Absolutnie olśniewająca, do tego stopnia, że moja wyobraźnia natychmiast wyczarowała gorące, spocone sceny naszego seksu. Była również zdenerwowana odzyskaniem kartek. Ale zanim mogłem je oddać, uciekła, prawdopodobnie dlatego, że moja cisza ją przeraziła. Teraz, trzy dni później, nie mogłem wyciągnąć Emery ze swojej głowy. Prześladowałem ją. Nie w tym przerażającym stopniu czy coś – obserwowałem ją z ganku, gdy siedziała na trawie i pisała w notatniku. Wyglądała na pogrążoną w pisaniu, jakby długopis prowadził ją po papierze, po jej myślach. Był jeden dzień, kiedy facet z sąsiedztwa prawie ją przejechał a ona nie zwróciła na to dużej uwagi, kompletnie zanurzona w swoich myślach gdy tworzyła swój świat na tych kartkach. Odkryłem też, że lubi biegać. Każdego ranka, jeśli mam czas, widzę ją biegnącą przez parking. Czasami zatrzymuje się pod garażami na kilka minut i patrzy w dal, jakby pogrążała się w marzeniach. Zastanawiałem się o czym wtedy myśli. O kim myśli. O sobie czy kimś innym? Może o chłopaku? Okej, może jestem trochę przerażającym prześladowcą. Po wpatrywaniu się w jej okno, poddaje się i przyciskam długopis do papieru, gdy nikotyna nasączyła moją krew. Czasami, piszę o swoim podwójnym życiu. Czasami, piszę o moim ojcu. Dzisiaj, myślę, że będę pisać o swojej przeszłości zanim straciłem głos.

Zawsze zastanawiałem się jakby to było wyjść z cienia i wstąpić w światło. 41

Zawsze byłem jedną z tych osób, nad którymi unosiły się chmury i okładały burzami.

Zaczęło się, kiedy się urodziłem. Moja matka nie miała pojęcia, jak mnie trzymać. Nakarmić mnie. Zaopiekować się mną.

Próbowała, ale było ciężko. I tak szybko jak się zaczęło. tak szybko się skończyło.

Mój ojciec był inny. Nawet nie próbował. Spojrzał na mnie swoimi oczami i cicho powiedział: Po co się przejmować.

Tak szybko jak mnie poznał, podniósł rękę i pomachał na pożegnanie.

Tak po prostu, już go nie było. W mgnieniu oka.

42

Niedługo po tym, moja matka zdecydowała, że ojciec miał rację – łatwiej było się poddać, zamiast spróbować.

Więc wszedłem w system porzuconych dzieci, których nikt nie chciał.

Kraina Cieni, tak to nazwałem. Zawsze ciemność. Mieliśmy tylko wewnętrzne światło aby przetrwać – nigdy nie było nadziei w oczach. Prawie każdej nocy nowe łóżko.

Przechadzka po domach trwała lata. A im starszy byłem, moje wewnętrzne światło znikało.

Warstwa po warstwie moje życie było rozerwane. Dopóki moja dusza sczerniała całkowicie.

Ale jak było w większości tragicznych historii,

43

moja dusza zapłonęła ponownie. Zapłonęła jaśniej niż słońce.

Miałem wtedy szesnaście lat. Właśnie zostałem przeniesiony do nowego domu. Tam, poznałem ją. Aura. Aura. Aura.

Była najpiękniejszą dziewczyną jaką kiedykolwiek widziałem. Szesnastoletnia z włosami ognistymi jak słońce, skóra jak lilie, oczy jak gwiazdy.

Aura. Aura. Aura.

Jej imię oznaczyło moją duszę. A gdy na mnie patrzyła, czułem się chciany. Może nawet trochę kochany.

Gdy rozmawialiśmy, tworzyliśmy poezję w świetle księżyca i gwiazd. Gdy się dotykaliśmy, tworzyliśmy piękno. Piękno, które mogło być odczuwalne.

44

Razem, byliśmy doskonali. Razem, wszelkie niedoskonałości znikały z naszych żyć.

Przynajmniej tak myślałem.

Ale potem był Ben. Ben. Ben. Boże, jak nienawidziłem Bena. Był naszym zastępczym ojcem. Osobą, która zniszczyła naszą poezję. Zniszczyła nasze piękno. Zniszczyła nasze niedoskonałe doskonałości.

Ben był wysoki. I silny. I wściekły. Na świat. Na siebie. Na wszystkich, dosłownie.

Starałem się być niewidzialny. To był piąty dom, w którym byłem. Znałem rutynę. Poza zasięgiem wzroku i umysłu. Tylko w miejscach publicznych,

45

dla wścibskich oczu.

Za zamkniętymi drzwiami była inna historia. Gdzie Ben rozkwitał, pozwalając złości żeby go kontrolowała, grzebiąc każdego żyjącego.

Jego żelazne pięści siniaczące skórę. Połamane kości. Rozerwane dusze. Kawałek po kawałku, dopóki nic nie zostało.

Dno nędzy, tam przebywaliśmy. Walcząc o życie. Walcząc o przetrwanie.

Próbowałem chronić Aurę. Większość dni, ciężar walki brałem na siebie. Stałem się workiem treningowym Bena.

Ale to było w porządku. Tak długo jak Aura pozostawała nietknięta i bez szwanku.

46

To działało przez chwilę. Ale nadszedł ten dzień. Ten Boży, nieszczęsny dzień. Dzień, kiedy pięść postawiła mnie przed oblicze śmierci.

Aby chronić Aurę przed śmiercią, stanąłem oko w oko z własną śmiercią. Ale zawiodłem. Boże, tak zawiodłem gdy żelazna pięść Bena mnie powaliła. Gdy się obudziłem, moje życie na zawsze zostało zmienione. Zostało na zawsze zaciemnione przez Krainę Cieni.

Ben zabrał od Aury prawie wszystko. Ale nawet na krawędzi śmierci, chciał więcej. Więc poszedł do przodu aby to wciąć. Aby wykończyć Aurę całkowicie.

Zrobiłem krok żeby go zatrzymać. Biegłem prosto na żelazną pięść. W ciemność. W nicość. I oddałem moje wewnętrzne światło.

Po tym straciłem wszystko: moją wolność, to co miałem z Aurą,

47

mój głos, byłem pokryty bliznami.

Na wieczność.

Moja ręka drży do czasu aż odrywam długopis od papieru. Emocje wyszły na powierzchnie, toksyczne, silne, grożąc utratą kontroli i załamaniem. Ale to byłoby sprzeczne z obietnicą, którą zawarłem lata temu aby utrzymać się razem, aby nigdy nie zatracić się ponownie, tak jak zrobiłem to z Benem. Teraz, nie mogę tego stracić, nie gdy jestem w trakcie jakiegoś ciężkiego, niebezpiecznego gówna, które łatwo może mnie poprowadzić do znalezienia mnie martwego w rowie. Nagle mój „osobisty” telefon zaczyna wibrować z wewnętrznej kieszeni. Wiem, że to agent Stale zanim nawet patrzę, bo to jego normalny czas meldowania się. Zanim otwieram wiadomość patrzę dookoła, upewniając się, że nie ma nikogo w pobliżu. Stale: Chcieliśmy się tylko upewnić, że wszystko poszło dobrze z centrum pisania i potwierdzić, że zaczynasz w następnym tygodniu. Ja: Mówiłem ci wczoraj, że jest w porządku, dopóki masz zaufanie do swojej osoby wewnątrz. Jak zwykle, Stale dał mi informacje przed kolejną przeprowadzką, co było pracą w centrum pisania, ponieważ najwyraźniej pracuje tam dzieciak jednego gościa Eldermana, który również jest kretem. Jakimś cudem, uważają, że nasza dwójka pracująca razem, przyspieszy proces poszukiwania magazynu Donnego Eldermana i wsadzenia go za kratki. Stale: Oczywiście, że możesz mu ufać. Ja: Tak jak mogłem ufać Larry’emu. Larry był innym informatorem, który prawie mnie wydał. Na szczęście, Stale zorientował się co planował Larry i aresztował go zanim zdradził mnie przed Eldermanem. Stale: Larry był nieszczęśliwym wypadkiem. Obiecuję, że możesz ufać Brooks’owi. Ja: Mam nadzieję. Stale: Wszystko będzie w porządku. Przysięgam. Czuję, że jesteśmy coraz bliżej lokalizacji. Mówi to za każdym razem, i nie jest to prawdą. Jestem nigdzie bliżej wykombinowania lokalizacji magazynu Donnego Eldermana niż byłem pół roku temu gdy ta cała uczta się 48

rozpoczęła. Jedyne czego się nauczyłem to, że świat handlu narkotykami jest niezwykle intensywny. Ludzie Eldermana są okrutni. I gdzieś w Wyoming jest magazyn, ale nie jestem pewny czy jest to ten główny, którego szukamy, czy ten w którym żyje Donny Elderman. Ja: Muszę iść zrobić kilka rzeczy. Napiszę za tydzień gdy skończę w centrum pisania żeby dać ci znać jak wyglądają sprawy. Wsuwam telefon do kieszeni i wysuwam się z krzaków ale zatrzymuje się na zewnątrz, obok drzwi żeby wypalić kolejnego papierosa zanim pójdę. Patrzę jak słońce lśni obok płytkich wzgórz. Zazwyczaj wokół budynku jest cicho, ale dzisiaj słyszę kroki. Są wystarczająco słabe, że większość ludzi by ich nie usłyszała, ale po stracie głosu moje inne zmysły zostały wyostrzone. W momencie gdy dostrzegam zarys osoby schodzącej po schodach, moje ręce opadają po bokach a papieros wisi między wargami. Emery wygląda jak anioł, biegnąc po schodach z głową pochyloną w dół a jej uwaga skupiona jest na stopach. Jej brązowe włosy wyglądają za nią jak welon. Usta są szkarłatne a krzywizny ciała są nieskazitelne. Jest zbyt doskonała aby być prawdziwą. Biorę głęboki oddech kiedy zbliża się do mnie i wciągam papierosa z ust, przygotowując się do zrobienia tym razem czegoś więcej niż gapienie się na nią. Nie wiem tylko co to oznacza. Nie jestem w stanie wymyślić genialnego planu, ponieważ ląduje biegnąc prosto w moją klatkę piersiową i wypycha ze mnie powietrze. Potykam się do tyłu, łapiąc powietrze i upuszczając papierosa. – O mój boże! Tak mi przykro. – Płacze i zatacza się do tyłu. Macham ręką pokazując, że jestem w porządku i zmuszam się do stania prosto. Głośny oddech ucieka z jej ust gdy orientuje się kim jestem. – Ach, to ty. – Marszczy brwi i robi krok w tył, jakby się mnie bała. Jej oczy uciekają do białych linii znakujących moją szyję. Boże, nawet jej przerażony grymas zapiera dech w piersiach. Oferuje jej uśmiech, bo to prawie wszystko, co mogę zrobić niż grać pantomima Nie jestem świrem. Po prostu nie mogę mówić. Jej szkarłatne usta otwierają się ponownie i wysypują dla mnie słowa do przechwycenia. I robię to. Łapię każde z nich, oddychając każdą sylabą dźwięku i zatrzymuje je w płucach. – Przepraszam. Nie patrzyłam gdzie idę. – Ogląda się za ramię i nerwowo gryzie paznokcie. 49

Przepraszam. Przepraszam. Przepraszam. Dźwięk jej głosu jest lepszy niż nikotyna. Kiedy ponownie zwraca na mnie uwagę, daje mi najmniejszy z uśmiechów. – Słuchaj, przepraszam za tamten dzień. Czułam się przestraszona, że jestem w nowym miejscu i nie powinnam tak uciekać, ale… – Robi przerwę, szarpiąc rąbek szortów do biegania, które tak często widzę na jej kształtach. – Czy jest szansa, że przeczytałeś te kartki które pozbierałeś? Wolno potrząsam głową. – Dzięki bogu. – Jej klatka piersiowa unosi się jakby w końcu mogła oddychać. – Czy nadal je masz? Kiwam głową, zastanawiając się, co dokładnie jest na tych papierach, że ma tak zmartwiony wyraz twarzy. Może było to coś więcej niż kartki z pamiętnika. – Czy przypadkiem nie mogłabym ich odzyskać? Od początku nie powinnam wyrzucać ich przez okno. – Żuje swoje paznokcie. Kiwam głową, wyciągam palec, sygnalizując jej żeby poczekała i wtedy szybko ruszam do mieszkania aby oddać jej kartki. Zauważam, że Luke i Violet zniknęli z kanapy. Idę do ich pokoju żeby mogli mnie przetłumaczyć, chociaż nienawidzę tego robić. Ale słyszę ich po drugiej stronie gdy pieprzą się jak króliki, więc decyduje się na starą szkołę, która jest jedynym wyjściem. Gdy wychodzę, jej nie ma, rozpłynęła się w powietrzu. Sfrustrowany na siebie i moją niemożność mówienia, zapalam kolejnego papierosa i walczę z pragnieniem żeby nie patrzeć na to, co znajduje się na kartkach, mimo mojej zdecydowanej ciekawości. To byłoby naruszenie jej prywatności, i jeśli mam szansę na poznanie jej, nie mogłem złamać tego zaufania. Kręcę na siebie głową. Poznanie jej. Jakby to w ogóle było możliwe. Kontynuuje mentalne karcenie i palę papierosa gdy spięta kobieta z długimi, czarnymi włosami i sztucznymi ustami wchodzi po schodach. Kiedy mnie mija, zatrzymuje się żeby mnie zbadać. Trzymam jej wzrok i podnoszę brwi, kwestionując jej arogancję. Marszczy nos na powietrze i maszeruje na trzecie piętro, zatrzymując się przed mieszkaniem Emery. Patrzę jak Emery ją wpuszcza i daje niespokojne spojrzenie w moim kierunku gdy zamyka drzwi. Więc, to jej matka. Powinienem się domyślić. Wyglądają podobnie, jedynie jej matka jest starsza i nieco bardziej sztuczna.

50

Kończę papierosa, brnę do środka i rzucam się na sofę. Wyciągam kawałki papieru z kieszeni i odwracam w dłoni. Jestem aż takim dupkiem, że poważnie rozważam złączenie ich razem żeby dowiedzieć się o niej więcej? Zanim mogę to rozważyć, Luke wychodzi z pokoju, najwyraźniej szczęśliwy swoim życiem i wita mnie skinieniem głowy. Oddaje kiwnięcie i szybko wkładam kawałki do kieszeni. Potem zaczynam układać swoje kreatywne książki, które muszę wciąć na pierwsze zajęcia. – Hej, uderzasz niedługo na zajęcia? – pyta Luke grzebiąc w lodówce. Muszę poczekać aż na mnie spojrzy, kręcę głową i ruszam rękami. – Nie do jutra. – Kurwa, mój samochód jest w warsztacie. Miałem zamiar jechać z tobą, odkąd mam dzisiaj praktyki. – Łapie butelkę soku i kopie drzwi zamykając lodówkę. – Najwyraźniej muszę sprawdzić czy Seth mnie podwiezie. – Dołącza do mnie na kanapie i wyciąga nogi. – Boże, nie mogę uwierzyć, że już prawie lato. Cholera, muszę zrobić coś innego niż siedzenie na dupie. – Trzeba było wziąć zajęcia. – Migam gdy ustawiam na stoliku stos książek. Wywraca oczami i odkręca sok. – Nie ma cholernej mowy. Miałem na myśli coś fajnego, jak wycieczka z Violet, albo coś. Mój „biznesowy” telefon gwałtownie wibruje w kieszeni i natychmiast jestem spięty. – Więc, mój kumpel, Seth, chce zrobić w naszym domu imprezkę, jutro wieczorem. – Luke mówi dalej, nie zauważając mojego napięcie gdy grzebię w kieszeni próbując wydostać telefon. – Mówi, że mieszkanie jego i Greysona jest za małe. Planowałem mu powiedzieć, że się zgadzamy i możemy pograć w karty. – Podnosi przed siebie ręce gdy daję mu zły wzrok. Luke jest uzależniony od hazardu i przyrzekłem, że od wyjazdu z Vegas nie zagram nigdy więcej na pieniądze, chyba, że pod przykrywką. – Oczywiście z czymś innym niż pieniędzmi jako zakład. Przytaknąłem z roztargnieniem i sprawdzam wiadomość. Doc: Potrzebuje cię jutro w barze o dwudziestej trzeciej. Doc jest zastępcą Eldermana. On jest tym, który daje mi zlecenia gdzie i kiedy mam odbierać i zabierać towar. Nigdy nie spotkałem Eldermana – nasze rozmowy były tylko przez telefon. Szybko okazało się, że jest to powszechne. Jedyną osobą, która go spotkała jest Doc. Boże, nienawidziłem tego. Tylko czytanie sprawia, że jestem nerwowy, nawet po sześciu miesiącach tego gówna. Żyjąc w kłamstwie, udając, że mam więcej kontaktów i władzy niż w rzeczywistości. Tak pomogli mi Stale i Senford. Dali mi masę narkotyków i kupców. Tak po 51

prostu, znalazłem się w środku targów, mając nadzieję, że pewnego dnia zostanę zabrany do głównego magazynu. Ja: Będę tam. – Więc, zgadzasz się z jutrzejszą imprezą? – Luke przerywa moje myśli i odkładam telefon daleko od siebie. Kiwam głową, ledwie słuchając go gdy myślę o tym co będę robić jutro. Miejmy nadzieje, że tylko odbiór. Odbiór jest najłatwiejszy. – Dla mnie w porządku. – Migam. – I tak muszę iść do pracy na jedenastą. – Cholera, do bani. Ale nie martw się, upewnimy się, że wszystkie fajne rzeczy staną się przed twoimi wyjściem. – Przerywa. – Jesteś spoko z grą w karty, prawda? Bo chce mieć pewność. Wiem jak bardzo ich nienawidzisz, biorąc pod uwagę, że twój ojciec cię do tego zmuszał. Kiwam głową, wciąż go ignorując. To dzieje się za każdym razem jak dostaje SMS od Doca. Zaczynam myśleć o różnych scenariuszach co mógłbym mieć do zrobienia, a potem moje myśli kierują się do ostatecznej możliwości – jakoś Elderman dowiaduje się, że pracuję z FBI a on mnie zabija. Luke pochyla się do przodu i patrzy mi w oczy. – Jesteś pewien, że ci to nie przeszkadza? Bo, jeśli tak jest, zawsze możesz powiedzieć nie. Nie mogę. Nie bardzo. – Tak, w porządku z imprezą. – Kłamię, bo łatwiej powiedzieć nieprawdę gdy nikt mnie nie słyszy. Kłamałem o tym kim byłem, o moje przeszłości, skąd pochodzę i kim jestem teraz. Przez krótki moment poczucia winy, rozważam powiedzenie wszystkiego Luke’owi. Po daniu mi dachu nad głową, zasługuje żeby wiedzieć. Ale jak zawsze, ręce pozostają nieruchome a usta pozostają na wieczność zamknięte. Powiedzenie Luke’owi narazi go na niebezpieczeństwo. A to ostania rzecz jaką chce mu zrobić. Komukolwiek.

52

Wpadłam w panikę. I nie tylko panikę. Przerażona do piekła. Gdy chłopak wszedł do swojego mieszkania, aby oddać mi kartki, otrzymałam wiadomość od mojej matki. Matka: Właśnie parkuje. Była tutaj, podczas gdy czekałam na obcego, który wyglądał jak jakiś punk, żeby odzyskać kartki z niektórymi rodzinnymi sekretami. Zrobiłam jedyną rzecz jaką mogłam. Pobiegłam z powrotem do mieszkania i próbowałam posprzątać bałagan na widoku, zanim zdąży wejść na schody. Nie zrobiłam dobrej roboty, ponieważ skrytykowała każdy pyłek kurzu. Na szczęście jej wizyta była krótka. Zatrzymała się tylko dlatego, że załatwiała coś w mieście dla mojego ojca i jego partnera. Powiedziała, że chciała się przywitać, upewnić się, że robię to co powinnam i sprawdziła ilość tabletek, żeby być pewną, że brałam swoją dzienną dawkę. Nie brałam, ale wiedziałam, że mnie sprawdzi. Więc codziennie wyrzucałam jedną tabletkę.

53

Zadowolona z liczenia pigułek, odwróciła się do wyjścia ale zadała jedno, denerwujące pytanie. – Kim jest ten człowiek, który mieszka na drugim piętrze? – Nie jestem pewna o kim mówisz. – Wzruszyłam ramionami. Kłamstwo. Rozmawiałam tylko z jednym sąsiadem i jestem niemal pewna kogo spotkała w drodze do mieszkania. – Ciemne włosy. Dużo metalu na twarzy. – Zatrzymała się. – Rozmawiałaś z nim? – Nie. – Pokręciłam głową. W zależności jak na to spojrzeć, to nie było kłamstwo. To znaczy, mówiłam do niego ale rozmowa zwykle oznacza obustronne mówienie. – Jesteś pewna? – zapytała i skinęłam głową. Skrzyżowała ręce i tupała nogą w podłogę. – Cóż, wygląda jak przestępca. W jakim miejscu ty mieszkasz, Emery? – To miejsce jest całkowicie bezpieczne, mamo – odpowiedziałam, żałując, że jeszcze nie wyszła, abym mogła znowu oddychać. Po raz pierwszy dała mi coś czego chciałam, ale nie bez wypowiedzenia kilka ostatnich słów. – Lepiej się nie wychylaj. Nikt nie może wiedzieć kim naprawdę jesteś. – Złapała mnie za policzki i wbiła w nie paznokcie, gdy spojrzała mi prosto w oczy. – Kim naprawdę jesteś pod tymi pięknymi oczami, ustami i makijażem. Przełykając ciężko, pokiwałam głową w górę i dół. – Bierz swoje tabletki. Potem wyszła i chciałam krzyczeć, ale bałam się, że mnie usłyszy, więc trzymałam usta zamknięte a frustracja była we mnie uwięziona aż do następnego poranka. Leżąc w łóżku, oglądając wschód słońca, myślałam o swojej matce i kartkach piętro niżej, zaczynam się zastanawiać kim tak naprawdę jestem. Nawet nie jestem tego pewna. Powoli staram się to zrozumieć, zaczynając od zerwania rutyny. Zamiast wstawać w określonym czasie jak kiedyś, pozostałam w łóżku przez dwadzieścia minut. Trzydzieści. Czterdzieści pięć. Słońce było wysoko na krystalicznym niebie gdy wstałam z łóżka. Gdy to zrobiłam, zdecydowałam się na naprawdę coś nowego. Moja matka była tak zbzikowana na punkcie tych tabletek. Myślę, że był to czas aby dowiedzieć się czym one są. Chwyciłam laptop i wpisałam „różowe pigułki”. Wyskoczyło zbyt wiele różnych rzeczy, więc próbowałam inną drogą. Wpisałam numer jednej z tabletek, wciąż nic.

54

– Cholera. – Przewijałam zdjęcia i czytałam kilka stron internetowych, ale nic nie było przydatne. Natknęłam się na stronę z dyskusją gdzie zadawano podobne pytania na temat leków. Chwilę zajęło mi zdobycie odwagi na założenie konto i umieścić tak wielką tajemnicę w internecie, żeby każdy to przeczytał. Mój login to Unbeautiful, ponieważ odbiega od mojego opisu jak tylko może. Po dodaniu postu, zostawiam włączony komputer gdy przebieram się w strój sportowy na mój poranny jogging. Wychodząc z mieszkania, pędzę przez drewniane koło w korytarzu, bo tak jak w domu, ten cholerny symbol przyprawiał mnie o dreszcze. Jednego dnia ściągę to cholerstwo i spalę. Nigdy wcześniej nie byłam biegaczem, ale znalazłam w tym bezdźwięczną terapię, jakbym uciekła ze swojego życia. Ale nawet ze spokojem moich stóp uderzających o chodnik, zawsze czuje ukłucie nerwowości, jakby ktoś ciągle mnie śledził. Uczucie z każdym dniem było silniejsze. Często zatrzymywałam się, by spojrzeć za siebie. Czasami widzę samochód na drodze lub kogoś spacerującego. Dzisiaj chodniki i ulice były wolne. Wszystko pozostaje bezgłośne i jogging odrywa mnie od rzeczywistości. Tak jest, dopóki nie docieram na parking przed blokiem. – Emery… – Głoś Ellisa toczy się ponad moim ramieniem. – Musisz wrócić do domu. Musisz mi pomóc. Moje mięśnie sztywnieją gdy kręcę się wokoło, w połowie spodziewając się go tutaj, stojącego pod zadaszeniem. Nikogo tu nie ma, nawet moich sąsiadów. Obserwuje otoczenie przez kilka minut zanim się poddaje i uznaję to za poczucie winy, że zostawiłam Ellisa w Ralingford. Ale gdy weszłam do mieszkania, nieswoje uczucie wróciło do mnie. Czuje się jak nie na miejscu. Rozejrzałam się po salonie i kuchni. Papierki po cukierkach, chipsy i puszki napojów leżały na blacie i stole, dokładnie tam gdzie je zostawiłam. Odrzucając przeczucie, biorę prysznic aby pozbyć się potu. Ubieram koronkowy czarny podkoszulek i jeansowe spodenki, ale wcześniej dodaje kilka marszczeń. Nie jest to łatwe aby złamać takie nawyki i gdy kończę, ciężka dawka adrenaliny gwałtownie rośnie w moich żyłach. W przeszłości następnym krokiem byłby makijaż. Zamiast tego, układam włosy w długie, brązowe fale z jedwabistymi lokami na końcach, wyglądając pięknie na zewnątrz. Moje oczy to zupełnie inna historia. Nie ważne jak bardzo się starałam, nigdy nie błyszczały, nigdy nie pokazały znaku życia, nawet teraz. Próbowałam to zrobić, ale wcześniej sprawdziłam forum dyskusyjne.

55

Nic. Ale to w porządku. To może zająć trochę czasu. Zamknęłam komputer i skierowałam się do kuchni aby wyrzuć jedną różową pigułkę do zlewu. Potem siadam przy oknie i jem śniadanie. Jak co rano, chłopak który ma moje kartki, siedzi pod drzewem w pobliżu krzaków, bazgrze coś w notesie. Jego ramiona są zgarbione, jakby osiadł na nim ciężar świata. Zawsze marszy brwi a jego oczy… Wydaje się smutny, prawie złamany, jakby został pobity. Z daleka przypomina mi ludzi wracających do domu, którzy mieszkają w Ciemnej części miasta. Ale z bliska, jest wykwintniejszym widokiem niż jakakolwiek osoba, którą kiedykolwiek widziałam. Im dłużej się na niego patrzę, tym bardziej gubię się w jego ruchach, w sposobie w jaki z gracją porusza się jego ręka w poprzek papieru. Zastanawiam się, co on pisze. Pisze o swoim życiu? O sobie? O kimś kogo kocha? Rozważam zejście i zapytanie go. Jeszcze lepiej, powinnam zejść i poprosić go o papiery. Po moim wczorajszym epizodzie z wstrząsem spastycznym, nie mogę odważyć się żeby tam pójść. On nawet jeszcze się do mnie nie odezwał, prawdopodobnie dlatego, że wydałam mu się dziwna ze swoją zbyt wielką nerwowością. Jakby czując, że jest obserwowany, podnosi wzrok w stronę mojego ganku. Robi to codziennie, albo patrzy się na drzwi lub na mnie. Ponieważ nie jestem pewna czy widzi mnie z tak daleka, nigdy nie zrezygnowałam z obserwowania go. W końcu odwraca wzrok i kieruje się do wyjścia. Dzisiaj, zamiast iść prosto na schody, zatrzymuje się na dole i spogląda do tyłu na czarnego Cadillaca zaparkowanego w pobliżu krawężnika. Pochylam się do przodu, przyciskając twarz do szyby aby lepiej się przyjrzeć, zastanawiając się, dlaczego on patrzy się na samochód. Wiem dlaczego ja to zrobiłam, ale normalna osoba nie powinna dwukrotnie myśleć o jakimś przypadkowym zaparkowanym aucie. Nadal wpatruje się w samochód aż w końcu odjeżdża. Potem znika na schodach. To może być moja paranoja i lęk, ale sytuacja sprawia, że czuje się nieswojo. Upewniam się, że drzwi są zablokowane a następnie kładę się w sypialni. Leżąc płasko na podłodze, sięgam pod materac i wyciągam małą metalową skrzynkę, którą ukryłam tam pierwszego dnia. Skrzynka była prezentem od mojego ojca. „Jeśli ktokolwiek dowie się kim naprawdę jesteś, Emery,” powiedział. Otwarłam ją raz, a następnie szybko zamknęłam gdy zobaczyłam zawartość. Delikatnie ją ruszając, słyszę metalowy szczęk. Niepokój wewnątrz mnie wybucha gdy umieszczam pudełko daleko od siebie. 56

Przez resztę dnia staram się zapomnieć o samochodach i dziwnych sąsiadach. Oglądam telewizję i objadam się Cheetos. Nie jestem pewna dlaczego się ubrałam skoro nigdzie nie wychodzę. Spotkanie cheerleaderek jest innego dnia i poszłam tam tylko dlatego, że się nudziłam. Zajęcia zaczynają się dopiero jutro. Nie mam przyjaciół z wyjątkiem tych którzy zostali w domu, i żadne z nich nie odzywa się do mnie odkąd wyjechałam z Ralingford, w tym Evan. Szczerze mówiąc, po wiadomości, którą mi wysłał pierwszego dnia po przeprowadzce, nie jestem pewna czy wciąż się spotykamy. Pomysł, że zerwaliśmy ze sobą wcale nie złamał mojego serca. Nie sprawiło, że czułam coś innego niż zastanowienie. Może powinnam z nim po prostu zerwać. Mogłam to zrobić? Jestem już tak silna i niezależna? Wcale się tak nie czuje. Ale nie chce być już tylko ładną dekoracją. Chce więcej. Chce poczuć ogień. Poczuć coś. Chce być w stanie spojrzeć na niego i poczuć jego ręce na moim ciele, nawet jeśli mnie nie dotknie. Postanowiłam zadzwonić do Evana. Nie jestem pewna czy zdobędę się, aby zakończyć nasz związek, ale nie zaszkodzi jeśli dowiem się co się dzieje. Wybrałam jego numer gdy wyciągnęłam się na kanapie. – Hej – mówię po jego odpowiedzi. Milczał przez chwilę zanim odpowiedział. – Co ty wyprawiasz? – Dzwonie do ciebie. – Usiadłam i wytarłam swoje serowe palce o serwetkę. – Oczywiście, Emery, ale dlaczego? – Nie wiem. – Wyjrzałam przez okno. Słońce zachodziło, malując miasto na szaro. Wkrótce niebo będzie czarne i minie kolejny dzień, w którym nie zrobiłam żadnej cholernej rzeczy. – Po prostu siedziałam i pomyślałam, że do ciebie zadzwonię, gdyż nasza ostatnia rozmowa została przerwana. 57

– Tak, myślałem, że wyraziłem się całkiem jasno, że nie chce żebyś do mnie dzwoniła, dopóki nie wrócisz do domu. – Nie chce wracać do domu. Przynajmniej nie w najbliższym czasie. Są pewne rzeczy które chce zrobić, Evan, poza murami Ralingford. Żałuje, że tego nie popierasz. – Nawet nie wiesz w co się wpakowałaś, prawda, Emery? Nie masz pojęcia jakie masz kłopoty. – Nie wpakowałam się w nic. – Wstałam i chodziłam niespokojna po pokoju. – Oprócz szansy na normalne życie. I, jeśli przez kłopoty masz na myśli moich rodziców, nie obchodzi mnie to. Poradzę sobie. – Nie, nie poradzisz. – Zaśmiał się z politowaniem. – I co rozumiesz przez normalne życie? Tak myślisz o ucieknięciu z miasta i udawaniu, że to jest twoje życie? Odetchnęłam głęboko. Zachowaj spokój. – Nie miałam normalnego życia w Ralingford. Przynajmniej nie dla siebie. – Nie poradzisz sobie z życiem na własną rękę. Nie jesteś do tego stworzona. – Szydził. – Jesteś stworzona do bycia jedną z tych pięknych dziewczyn, które nigdy nie przepracowały dnia w swoim życiu. Wszystko co kiedykolwiek dostałaś, w tym mnie, dostałaś to tylko przez swój wygląd, nie dlatego, że jesteś jakąś genialną, niesamowitą, niezależną osobą. Wyobraziłam sobie, że bije jego twarz wiele razy. Widzę rozprysk krwi i znajduje w tym coś dziwnie leczniczego. – Nic o mnie nie wiesz – odwarknęłam. – Tylko tak ci się wydaje. – Nie, znam cię – odpowiedział. – Przechodzisz tylko przez fazę, chcąc być kimś więcej niż jesteś. A jak zorientujesz się, że taka nie jesteś, wrócisz do Ralingford. – Nigdy nie wrócę do Ralingford. Nigdy. – Jeśli masz zamiar być zdrajcą swojej rodziny, wtedy nie musimy rozmawiać, prawda? – Nie jestem zdrajcą… Po prostu musiałam się wydostać i spróbować być samą na własną rękę. To dla mnie ważne. – Ważna była ucieczka przed moją rodziną, przed Ralingford i brudnymi sekretami ukrytymi przez gwiazdy i księżyc. – Wmawiaj sobie wszystko, co sprawia, że czujesz się lepiej z ucieczką. – Zatrzymuje się i otwieram usta żeby powiedzieć mu, żeby poszedł do diabła, ale mnie nokautuje. – Nie. Dzwoń. Do. Mnie. Kurwa. Ponownie. Dopóki. Nie. Będziesz. Gotowa. Na. Powrót. Do. Domu. Teraz skończyliśmy. Klik. Głucha linia.

58

Gapię się na telefon, oszołomiona i bardzo wkurzona. To nie jest pierwszy raz, kiedy mnie obraził ale to boli bardziej niż zwykle. Zazwyczaj, brałam słowne bicie, jak robiłam to z matką i ojcem. Siedziałam cicho, zamykając wszystkie moje emocje. Ale tutaj, we własnym domu, chciałam otworzyć usta i krzyczeć. Dusiłam się w moi gniewie przez kolejne dziesięć minut zanim zdałam sobie z czegoś sprawę. Myślę, że Evan właśnie ze mną zerwał. Położyłam swój telefon na stoliku do kawy i gapiłam się. Czuje się dziwnie. Czuje się… wyzwolona. Nie jestem pewna co mam zrobić z tym nowoodkrytym uczuciem. Wstać i wypić drinka czy coś? Wznieść za siebie toast? Świętować? Nigdy tego nie robiłam i nie mam nic innego do picia niż woda czy sok. Gdy udałam się do lodówki po szklankę soku, usłyszałam niski, stłumiony hałas dochodzący z zewnątrz drzwi. Zatrzymałam się. To brzmiało jak… Krzyki? A to przypomina mi… Ellis. Drżę gdy otwieram drzwi i słucham. Wtedy się odprężam. To tylko muzyka. Muzyka jest w porządku. Muzyka nie jest bólem. Lub perfekcją. Muzyka ma wady. Może być tonięciem lub podniesieniem na duchu. Może być niczym i wszystkim jednocześnie. Muzyka, to mogę znieść. Ruszam się żeby zamknąć drzwi, gdy śmiech i radość przebija się nad muzyką. Impreza się rozkręca. Ciekawość budzi się w środku. Nie jestem pewna czy to ta nowa wolność w powietrzu czy w końcu straciłam zmysły, ale schodzę na dół i kieruje się w stronę hałasu.

59

Muzyka staje się głośniejsza z każdym kolejnym krokiem, który robię, dopóki nie jestem na drugim piętrze i wtedy słowa i rytmy otaczają mnie. Impreza jest w mieszkaniu cichego gościa. Stoi na zewnątrz, paląc papierosa. Obok niego jest facet, tego samego wzrostu z krótko przyciętymi brązowymi włosami i brązowymi oczami. Jest z nimi dziewczyna – ma czerwone smugi włosów, piercing i atrament. Jestem o nią zazdrosna. Chciałabym być dziewczyną, która barwi swoją skórę sztuką i poezją, która przebija swoją skórę biżuterią, tworząc swoje własne piękno jakiekolwiek chce – boże, co ja bym dała, żeby poczuć się tak wolną? Nigdy nie uważałam się za nieśmiałą, dopóki nie stanęłam tutaj, wpatrując się w tą trójkę, poczułam się nieco nieśmiała i zagubiona, zbyt fałszywa w ich obecności. Zaczęłam się cofać, ale zauważyli mnie przez hałas i dym. Chłopak, który wziął strony mojego dziennika prostuje się, jego wzrok szybko prześwietla mnie od góry do dołu. Ciepło i pragnienie rozprzestrzenia się przez moje ciało, w sposób, którego nigdy wcześniej nie czułam. Za każdym razem gdy jestem blisko niego, czuje się jakby spalenie siebie było całkiem możliwe. – Mogę w czymś pomóc? – pyta dziewczyna, odwracając moją uwagę od cichego gościa. – Um, jestem nową sąsiadką. Mieszkam na górze. – Wskazuje przez ramię w stronę schodów. – Nie widziałam cię któregoś dnia w stroju cheerleaderki? – Jej głowa opada na bok gdy mnie obserwuje. – Tak, możliwe. To znaczy, byłam tam. – Przeczyszczam gardło, próbując złagodzić nerwy. – Byłaś tam, próbując się dostać? Nie jestem pewna czy cię widziałam. Szczeka śmiechem. – Kurwa, nie. Wolałabym zostać złapana w bieliźnie niż ulegać seksistowskim poglądom społeczeństwa na kobiety stojące na uboczu i dopingujące facetów. Brązowowłosy chłopak kaszle w rękę, starając się zatuszować swój śmiech. – Teraz, Violet, nie udawaj, że nie bawisz się przychodząc na moje mecze i mnie dopingując. – Przychodzę tylko dla ciebie. – Ona odpowiada. – I nie paraduje wokół w krótkiej spódniczce. Jego oczy przechodzą przez jej podarty podkoszulek i krótkie spodenki. – Nie, ty paradujesz wokół ze swoim tyłkiem wychodzącym z szortów. – Żeby udowodnić swoją rację, wyciąga rękę i ściska jej pośladek. 60

– Hej, to jak jestem teraz ubrana to dlatego, że chce być w to ubrana – odpowiada z założonymi rękami na biodrach. – Nie dlatego, że ktoś mi kazał to założyć. Ich spojrzenia zablokowały się, jakby milcząco się wyzywając. Zgaduje, że Violet wygrała, ponieważ brązowowłosy głośno odetchnął i odwrócił się do mnie. – Sorry, musisz wybaczyć mojej dziewczynie. Trochę się wkurzyła. – Śmieje się gdy ona owija wokół niego ramię i mówi do mnie. – Więc, dopiero się wprowadziłaś? – Tak, jakoś tydzień temu. – Wyciągam rękę. – Jestem Emery. Cała trójka patrzy się na mnie, jakbym była jakąś dziwną istotą, której nigdy wcześniej nie widzieli. Zaczynam się wycofywać – najwyraźniej normalni ludzie nie ściskają dłoni na powitanie – ale wtedy chłopak z brązowymi włosami wsuwa swoją dłoń w moją. – Jestem Luke. – Kiwa głową na dziewczynę. – A ta zadziorna rzecz tutaj to Violet. – Miło cię poznać, Violet. – Uśmiecham się do niej, chociaż jej miażdżące spojrzenie sprawia, że chce się skurczyć. Nic nie odpowiada, tylko ocenia mnie ze zmarszczonymi brwiami. Kiedy Luke wypuszcza moją dłoń, cichy chłopak robi krok do przodu i wyciąga swoje palce do moich. Milion motyli budzi się do życia w moim żołądku. Moje serce tańczy. Mój puls szaleje. Moje płuca bolą. Ledwo mogę oddychać, jego spojrzenie jest takie potężne. – Przykro mi. Wydaje mi się, że nigdy nie powiedziałeś mi jak masz na imię – mówię bez tchu, ale nie mogę zebrać myśli. Czekam aż powie mi kim jest, miliony imion przelatują przez moją głowę, piękne imiona, brzmiące jak piękne kompozycje które pasują do jego uderzającego wyglądu. Bo ma zamiar coś do mnie powiedzieć, prawda? Zwłaszcza ze swoimi znajomymi wokół. Ale jego usta nigdy się nie otwierają. Zamiast tego, odwraca się do Violet i jego ręce poruszają się w powietrzu. – Powiedz jej, że mam na imię Ryler. – Miga do niej. Nagle, każde spotkanie ma sens. Nic dziwnego, że nic nie powiedział. Nie mogę uwierzyć, że się tego nie domyśliłam, szczególnie, że dorastałam z Ellisem. Ilekroć miał jeden ze swoich napadów, zwykle po długiej nocy, nie chciał mówić. Jedynym sposobem żeby się z nim komunikować było miganie. Ciekawe czy to przez jego bliznę na szyi.

61

Ryler patrzy na mnie przepraszająco, gdy czeka aż Violet przetłumaczy to co wymigał. Waham się, udając – bo nie chce przypominać sobie o mojej przeszłości i dlaczego znam język migowy. Ale również chce z nim rozmawiać. Głęboko oddychając, wyciągam rękę i migam do niego. – Miło mi cię poznać, Ryler. Szarpie głową do tyłu, jego brązowe oczy są szeroko otwarte i pełne zaskoczenia. Wtedy marszczy brwi i znowu się na mnie patrzy, tym razem inaczej. Tym razem wygląda na jeszcze bardziej ciekawego. Z oczami wpatrzonymi we mnie podnosi swoje ręce. – Znasz język migowy? Kiwam głową i zaczynam przygotowywać kłamstwo gdy zapyta się mnie skąd znam miganie i dlaczego. – Nie musisz do mnie migać. Słyszę cię. Ja po prostu nie mówię. – Miga. Oddech ulgi z łatwością wydobywa się z moich ust. Nie zapytał. Więc nie muszę tłumaczyć wszystkiego. – Okej. – Uśmiecham się. – Podoba mi się dźwięk twojego głosu. Przypomina mi jedną z moich ulubionych piosenek. – Uśmiecha się do mnie. Miękki, nerwowy śmiech ucieka z moich ust. Czy on ze mną flirtuje? Ten pomysł sprawia, że motyle tańczą w moim brzuchu. – Gładko, Romeo, naprawdę gładko. – Luke klepie Rylera po ramieniu gdy Violet krztusi się ze śmiechu. – Idziemy do środka, by przygotować się do gry w pokera. – Jego wzrok kieruje się na mnie. – Jesteś bardziej niż mile widziana żeby do nas dołączyć jeśli chcesz. – Spogląda na Violet. – Nie obchodzi mnie kogo zapraszasz tak długo jak nie zmieni się w Haven. – Wzrusza ramionami. Oczy Rylera rozszerzają się i kieruje swoje spojrzenie na Luke’a. Naprawdę chciałam się dowiedzieć co zrobiła Haven, ponieważ przez ich dziwną reakcją zgaduje, że musiało być to coś złego, ale nie miałam odwagi żeby o to zapytać.

62

Zanim Luke i Violet weszli do środka, Violet trąciła Rylera i wyszeptała mu coś do ucha. Jego ciało zesztywniało gdy Luke razem z Violet zniknęli w mieszkaniu zostawiając naszą dwójkę samą. Cisza wiruje wokół nas i rozciąga się w niezręczną ciszę. Ryler zaczyna klepać się po kieszeniach, szukając czegoś a następnie wyciąga paczkę papierosów. Wydaje się relaksować gdy się zaciąga i wydmuchuje chmurę dymu z cichym westchnięciem. – Więc jeśli chodzi o wczoraj i ten inny dzień. – Papieros zwisa z jego ust, dym dryfuje w powietrzu. – Przepraszam, że nie próbowałem się z tobą porozumieć gdy pytałaś mnie o te kartki. Tyle, że zwykle nie ma sensu, ponieważ mało kto wie jak się miga. Moje milczenie prawdopodobnie cię przeraziło. – Nie, nie przeraziłeś mnie. – Wytarłam spocone dłonie o nogi. – Ja tylko… Nigdy nie chciałam wyrzucać tych papierów przez okno. Cóż, technicznie to zrobiłam, ale nie myślałam, że ktoś będzie na zewnątrz. – Gryzłam swoje paznokcie. – To były kartki z mojego dziennika i nigdy nie chciałam żeby ktoś je zobaczył. – Wciąż je mam. – Zaciąga się papierosem, pozostawiając go w ustach kiedy miga. – Nigdy ich nie przeczytałem. – Czy mogę je odzyskać? – pytam pełna nadziei. Kiwa głową bez wahania. – Oczywiście. Pozwól mi skończyć papierosa i wejdziemy do środka żebyś je wzięła. Ciężar w klatce piersiowej kruszy się i kolejna dawka wolności pędzi przez moje ciało. – Dziękuje. Uratowałeś mój wieczór. – A ty mój. – Kiedy strzepnął popiół z papierosa, oglądnął mnie ponownie, tym razem mniej dyskretnie. – Mówiłaś, że dopiero się wprowadziłaś, tak? – Właśnie zaczynam college. – Kręcę się pod jego spojrzeniem. Mam na sobie krótkie spodenki i koszulkę, bez butów czy kurtki i czuje się bardzo narażona. – Chodzisz na studia? – pyta ożywiając się. Kiwam głową. – Moi rodzice chcieli żebym czekała do semestru zimowego, ale musiałam uciec z rodzinnego miasta, więc biorę kilka zajęć letnich. – Wzruszam ramionami, pomimo faktu, że powiedziałam mu na swój temat więcej niż komukolwiek innemu, przynajmniej uczciwie. Gdyby moja mama wiedziała co teraz robię, prawdopodobnie odurzyłaby mnie i zaciągnęła z powrotem do domu, zamknęłaby mnie a klucz wyrzuciłaby bardzo daleko. – Więc jesteś studentką pierwszego roku? 63

– Jestem. A co z tobą? To znaczy, chodzisz do szkoły? Drapie się po karku zanim zaczyna migać. – Moje pierwsze zajęcia zaczynają się jutro. Ale mam prawie dwadzieścia jeden lat. Dość późno zacząłem to całe studenckie życie. – W porządku. Szkoda, że ja tak nie mam. – Pominąć studia? – Na chwilę, może. – Wciąż jestem na schodach, ale stoję na ostatnim schodku i jestem prawie przed jego drzwiami. Jestem niezdecydowana czy zejść czy nie, czy chce przekroczyć granicę i wejść w jego świat, być bliżej niego. Ostatecznie, dochodzę do wniosku, że chce to zrobić i jest to łatwiejsze niż sądziłam ruszając stopami i schodząc na dół aby być na tym samym poziomie co on. Nawet z moim powyżej średnim wzrostem nadal muszę podnieść podbródek żeby na niego spojrzeć. – Myślałam, żeby odpuścić i podróżować, zwiedzić świat czy coś. Pierwszy raz gdy tu przyjechałam jest faktycznie pierwszym razem gdy wyjechałam z poza mojego rodzinnego miasta. – Serio? – Gapił się na mnie. – Moi rodzice są naprawdę surowi i sprawili, że miałam życie trochę pod kloszem. – Kopię coraz większą dziurę dla siebie. Powinnam się bać, ale z jakiegoś powodu, nie boję się. Z jakiegoś powodu, czuję spokój. – Yeah, naprawdę miałaś. – Jego ręce pokazują tępą prawdę, kiedy mnie studiuje. – Więc czemu nie podróżujesz, co? Zobacz świat. Do diabła, po prostu zobacz stan. Z niepokojem spoglądam wokół, słuchając bezdźwięczności i faceta, który oferuje tyle ciszy co mój papier i pióro. – Bałam się, zgaduje. – Przyznaje szczerze. Jego brwi podnoszą się i wiedzę coś nierozpoznawalnego w jego oczach. Może złość? Albo troska? Nie znam go na tyle dobrze, by wiedzieć na pewno. – Bałaś się czego? – Zastanawia się. – Moich rodziców i nieznanego, tak sądzę. Opiera się o framugę drzwi swojego mieszkania z papierosem odpoczywającym w jego wargach.

64

– Twoi rodzice brzmią trochę jak mój ojciec. Był wkurzony, kiedy powiedziałem, że wyjeżdżam z Vegas aby tutaj przyjechać. Nawet przebił jedną z opon w moim aucie. Musiałem założyć zapasową i pojechać do sklepu z oponami zanim mogłem ruszyć w drogę. Jego historia powinna mnie zszokować – szalony ojciec przebijający opony. To nawet mnie nie speszyło. – Jesteś z Vegas? Serio? Jak skończyłeś w Laramie, w Wyoming ze wszystkich miejsc? Wydaje się bardzo przypadkowe. – Gapiłam się na niego. Napiął się, ale szybko się otrząsnął i kiwnął w stronę drzwi gdy migał. – Luke to mój kuzyn. Powiedział mi kiedyś, że jeśli będę chciał wyjechać z Vegas, mogę tu przyjechać. I jednego dnia zdecydowałem, że muszę się wydostać, bo… A z resztą, yeah, wyjechałem i skończyłem tutaj. Dlaczego miałam dziwne uczucie, że oboje kłamiemy? Milczenie rozciągnęło się miedzy nami ponownie gdy próbowałam go rozgryźć. Moje wpatrywanie się w niego miało taki sam efekt gdy on patrzył na mnie. Zaczął się niepokoić, bawić się skórzaną opaską na nadgarstku i patrzył w ziemię. Potem nagle chrząknął. Jestem zaskoczona niespodziewanym dźwiękiem. Chce go zapytać jak stracił swój głos. Urodził się taki? Czy może coś mu się stało? Ale zadając mu tak osobiste pytanie jest jak otwarte zaproszenie żeby on również zapytał o coś osobistego. Poza tym, kto wie czy by nie kłamał. – Jak długo tu mieszkasz? – Opieram się o poręcz schodów i owijam wokół siebie ramiona gdy zimne powietrze wieje na moją skórę. Pociera szczęką z jedną ręką a drugą miga dalej. – Kilka miesięcy. To była interesująca zmiana, wyjechać z Miasta Grzechu i być tutaj. – Miasto Grzechu? – Kilka włosów opada na moją twarz kiedy przechylam głowę na bok w zmieszaniu. – Co to jest? – To pseudonim Vegas. – Dlaczego jest tak nazywane? Marszczy brwi, kiedy podnosi palec i jeździ nim tam i z powrotem po dolnej wardze. Jestem absolutnie zafascynowana ruchem do tego stopnia, że chciałabym go pocałować. Nigdy nie wykonywałam pierwszego kroku – Evan całkowicie kontrolował nasz związek. Ryler przesuwa rękę z ust i gryzie swój kolczyk w wardze.

65

– Ponieważ jest to miasto, które kusi grzechem ludzi na każdym rogu – hazard, alkohol, seks. Jakiś rok temu straciłam swoje dziewictwo z Evanem, ale stojąc tu, obserwując jak Ryler seksowanie miga podczas gdy ssie swoją wargę, sprawiło, że czuje się znowu jak dziewica. – Och. – To wszystko co wydostaje się z moich ust. Zaczynam ponownie normalnie oddychać gdy wypuszcza metal ze swoich zębów i rzuca papierosa nie ziemię. – Więc, co do imprezy. – Wskazuje na drzwi. – Chcesz wejść na chwilę? Grają w karty i są napoje, przekąski i inne rzeczy. Plus, są tam twoje kartki. – Jego usta wykrzywiają się w pół uśmiech i mój żołądek robi salto. Czy chcę wejść? Chłopcze, czy chcę. Bardzo. Nawet w strachu, chciałam przejść przez te drzwi. Bardziej niż kiedykolwiek chciałam coś zrobić w moim całym życiu. W głębi duszy, słyszę głos mojej matki, ojca i Evana, którzy szepczą, że to co robię jest złe. Nie jestem tym, kim powinnam być. Jestem w błędzie, niedoskonała. Otaczam się samymi niepięknymi osobami, zgodnie z ich standardami. Uśmiecham się największym uśmiechem, który kiedykolwiek zaszczycił moje usta, mimo że jestem przerażona swoim umysłem. – Impreza brzmi zabawnie. Właściwie, na żadnej nigdy nie byłam. – Naprawdę żyłaś pod kloszem, Emery. – Sięga do klamki i zatrzymuje się. – Pomogę ci to zmienić. – Mruga do mnie. Głosy dezaprobaty nadal śpiewają w mojej głowie, kiedy wchodzę za nim do środka w nieznane. Ale muzyka połyka je, jak tylko przekraczam próg. Wszystko w mojej głowie uspokaja się momentalnie i robię krok do przodu. To wszystko dzieje się dla mnie pierwszy raz, pierwszy raz bez brania leków.

66

Ona wie, jak się miga. Ona wie, jak się miga. Piękna dziewczyna na punkcie, której miałem obsesję i torturowałem ją ponad tydzień moim milczeniem, wie jak się miga. Cóż za dziwny zwrot wydarzeń. Zwrot, którego się nie spodziewałem. Nawet Violet widziała w tym szansę, co wyraziła bardzo jasno gdy wyszeptała prosto do mojego ucha. – Idź, weź sobie trochę. Po Haven, zasługujesz na to. – Witamy w naszym pałacu. – Wymigałem z uśmiechem gdy objąłem ramieniem Emery i weszliśmy do środka. Zaśmiała się na mój żart kiedy nerwowo patrzyła na garść ludzi siedzących przy stole w kuchni, grających w pokera. „Hey Man, Nice Shot” grupy Filter tętniło z głośników i wibrowało po podłodze. Powietrze było zadymione i cały pokój tętnił życiem pijanego podniecenia. 67

– Co to za zapach? – zapytała gdy wciągnęła powietrze. Prawie rozważyłem skłamanie jej. Wyraźnie była inna i patrząc po wyglądzie jej matki, założę się, że Emery pochodzi z zamożnej rodziny. Prawdopodobnie nigdy nie obracała się w tego rodzaju towarzystwie. Ale, żyła w tym samym kiepskim budynku co ja. – Pot4, tak sądzę. – Wzruszyłem ramionami decydując się powiedzieć jej prawdę. – Och. – Jej uśmiech gwałtownie opadł. – Czy to będzie w porządku? – Migałem w pośpiechu. – Bo możemy wyjść na zewnątrz, jeśli ci to przeszkadza. Zawinęła kosmyk włosów wokół palca gdy rozglądała się po telewizorze, sofie i kilku butelkach po piwie leżących na stoliku. – Nie… w porządku. Byłam wcześniej w otoczeniu narkotyków. Po prostu… – Urywa a jej oczy rozszerzają się tak jakby przyznała się do czegoś strasznego. Szybko kręci głową i skupia się na jadalni. – Więc, w jaki sposób działa jedna z tych rzeczy? Nie część imprezy, ale mówię o grze w pokera. Patrzę się na nią, czekając aż spojrzy na mnie, ale jej oczy utkwione są na stole, odmawiając spojrzenia ponownie w moim kierunku. Ona na pewno coś ukrywa, ale co? I czy mnie obchodzi to wystarczająco, żeby na nią naciskać? Staje przed nią, więc mogę odpowiedzieć na jej pytanie. – To całkiem proste. Mogę cię nauczyć. – Oferuje jej uśmiech a ona się rozluźnia. – Jesteś w tym dobry? – Dokucza mi, trącając swoim ramieniem moje własne. – Wystarczająco. – Nie mówię całej prawdy. – Więc, będę mieć szansę na wygraną? – Trzepocze na mnie rzęsami, albo ze mną flirtuje albo naprawdę ma nadzieje, że to jej pomoże wygrać. – Jeśli będziesz dokładnie słuchać moich instrukcji, wtedy, yeah. – Nie jestem zbyt pewny siebie. Wiem, że jestem dobry, lepszy niż Luke. – Ale oni grają na shoty, więc nie jestem pewny czy chcesz wygrać. – Wskazuje na szereg butelek alkoholu, kilka różnych soków i wody. Próbuje piany w butelce z ostrożnością. – Okej, wiem, że zaczynam brzmi jak zdarta płyta ale jeszcze nigdy wcześniej nie piłam. – Nie jestem zdziwiony. I nie musisz pić. Sam nie pije zbyt wiele i dzisiaj i tak nie mogę.

4

Prawdopodobnie jakiś narkotyk?

68

– Naprawdę? Nie pijesz dużo? – Jej oczy podróżują po moim czarnym t–shircie, jeansach, opaskach na nadgarstku, kolczyku w brwi i w wardze. – Przepraszam – mówi gdy dochodzi do moich oczu. – To prawdopodobnie brzmiało jakbym wierzyła w stereotypy. Nie jestem aż tak osądzająca. Przynajmniej, tak sądzę. – Jej twarz wykrzywia się gdy mówi o samej sobie. Myślę, że ona może być najdziwniejszą dziewczyną jaką kiedykolwiek spotkałem, nawet bardziej dziwną niż Violet. Szczerze mówiąc, w pewnym sensie przypomina mi Aurę w tym, że wygląda jakby nie znała swojego miejsca na świecie. Aura też taka była – zawsze chciała zrobić tysiąc różnych rzeczy w jednym momencie, jakby nie miała pojęcia kim jest w swoim życiu. To sprawiło, że czułem się dziwnie, że myślę o Aurze gdy jestem z Emery. Zazwyczaj starałem się o niej wcale nie myśleć, przynajmniej kiedy nie jestem zanurzony w swoim notatniku. Nasze rozstanie było bolesne i raniące. Po przeżyciu gniewu Bena, miałem nadzieje, że sprawy między nami będą lepsze. Ale wtedy, odwróciła się do mnie plecami w najgorszym możliwym czasie i moje życie już nie było takie samo. Emery westchnęła, przerywając moje myśli. – Naprawdę nie chciałam powiedzieć tego na głos. Przysięgam. Po prostu, bycie wokół ciebie… Z jakiegoś powodu, wydaje się w porządku powiedzieć wszystko co do diabła chce. Nie mogłem nic na to poradzić. Śmiałem się. Kiedy gniewnie zmarszczyła czoło, pospiesznie zacząłem tłumaczyć. – Przepraszam. To nie ty. Tylko… Nie jesteś pierwszą osobą, która powiedziała tak do mnie. Myślę, że to przez to całe milczenie. Sprawia, że ludzie czują się swobodnie czy coś, jakby przez to, że nie mogę mówić, nikomu nie powiem ich sekretów. – Zaczyna wyglądać na zmartwioną, więc dodaje. – Nie martw się. Twoje sekrety są ze mną bezpieczne. Cokolwiek powiesz mi dzisiejszego wieczoru nigdy nie zostanie powtórzone. – Kto inny robi coś takiego? To znaczy, niech gówniany bełkot wypływa z ich ust bez żadnego namysłu. – Zmieszanie pozostaje w jej oczach. Wzruszam na to ramionami. – Wiele osób, z którymi dorastałem. Luke czasami to robi. I mój tata, zanim się wyprowadziłem. – Moja szczęka zaciska się na wspomnienie ojca. – Zazwyczaj tylko te osoby, które mnie znają. Możesz być pierwszą nieznajomą. Oczywiście, nie poznaje zbyt wiele osób, które potrafią się ze mną komunikować. Wciąż jestem zszokowany, że ty umiesz. – Przerywam, licząc, że wyjaśni skąd zna miganie, ale wszystko co robi, to patrzy się na stolik gdzie żetony od pokera wydają ponowny szczęk. Przesuwam palcami po jej ręce żeby zdobyć jej uwagę i kiwam głową na stół. 69

– Chodź. Pokaże ci jak grać. – Łącze nasze palce razem. Natychmiast sztywnieje, ale to tylko sprawia, że łapie jej dłoń jeszcze mocniej. Wysuwam dla niej krzesło, przesuwając kciukiem po jej nadgarstku gdzie mogę wyczuć jej szybki puls. To sztuczka, której nauczyłem się od ojca, jak czytać ludzi. Zawsze czytał ludzi, ponieważ pomagało mu to uzyskać wszystko czego od nich chciał. Kiedy Emery siada na krześle, gra na chwilę się zatrzymuje. Każdy patrzy się na nią, potem na mnie, czekając na wyjaśnienie kim ona jest. – Przykro mi, ale sama musisz się przedstawić. – Migam do Emery gdy odsuwam swoje palce od jej dłoni i siadam obok niej. – Nie każdy tutaj zna język migowy. Powolny oddech wychodzi z jej ust gdy podnosi rękę i delikatnie macha. – Jestem Emery… ja, um, mieszkam na górze. Wszyscy znowu się na nią patrzyli, w tym Luke i Violet. Wydawało się, że jest odmieńcem, nawet w naszym towarzystwie odmieńców. Nie tylko z jej niedoświadczeniem ale z jej wyglądem. Każda część jej ciała i twarzy wydawała się być idealna, stworzona aby była najbardziej nieskazitelną osobą. Duże, kryształowe brązowe oczy, długie rzęsy, pulchne usta, spływające brązowe włosy i jej skóra, gładka jak porcelana. A to była tylko jej twarz. Nogi ciągnęły się w nieskończoność, jej ciało było równie długie i szczupłe. Była tak doskonała, że mogłem zobaczyć jak czuje się niekomfortowo gdy inni się na nią patrzyli, jej obecność prawdopodobnie sprawiała, że czuli się niewystarczający. Gdy Emery nie patrzyła, spojrzałem na Luke’a i wymigałem. – Stary, niech przestaną się gapić. Luke tasuje żetony leżące przed nim. – Emery, to jest Seth – mówi, wskazując na swojego starego współlokatora siedzącego obok niego. – Miło cię poznać, kochana. – Seth mówi do Emery z uśmiechem, dzięki Bogu. – Ciebie również miło poznać. – Emery rozluźnia się, albo tak sądziłem dopóki nie sięgnęła dłonią pod stół i złapała moją ręką, niemal łamiąc moje cholerne palce. – A to jest Greyson, chłopak Setha. – Luke wskazuje na Greysona, który siedzi obok Setha. On też był kiedyś współlokatorem Luke’a, ale ta dwójka niedawno się wyprowadziła i poszła na swoje. Kiedy się przedstawili Luke kontynuował przedstawianie osób ze stolika. Seth i Greyson byli jedynymi ludźmi, których znałem, z wyjątkiem Harrisona, gościa, którego spotkałem kilka razy i który nie przestaje się gapić na Emery. 70

Emery uwolniła moją rękę, więc mogłem wyjaśnić jej jak działa gra. Grałem normalnie, w nie oszukujący sposób przez siedem rozdań, zanim zrobiłem się niespokojny. Luke już oszukiwał ale nie mógł pić żadnych shotów odkąd jest na odwyku alkoholowym, więc Violet piła je za niego. Nie mogąc tego znieść, wysunąłem kartę ze swojej kieszeni. Emery spojrzała na mnie ze zdziwionym mrugnięciem z ukosa. Dostaje ode mnie kilka szalonych punktów za to, że nic nie powiedziała albo, że mnie nie wydała. Kiedy wygrywam, Luke również na mnie patrzy. – Wygląda na to, że dostajesz shota – mówi z uśmieszkiem kiedy przesuwa w moją stronę mały kieliszek Jägera5. – Nie mogę, stary. Idę do pracy. – Migam z twardym spojrzeniem. – Zgaduje, że nie trzeba było wygrywać. – Wzrusza ramionami i odchyla się do tyłu. – Powiedziałeś to tak jakby on zrobił to celowo – mówi Seth gdy analizuje swoje karty. Luke i ja patrzymy na siebie z wyzwaniem. To wszystko na pokaz. Naprawdę nie obchodziło nas to, jeśli któryś z nas oszukiwał. – Ty nie musiałeś brać żadnego drinka w czasie swoich zwycięstw. – Kłóciłem się z Luke’m. – Ponieważ Violet bierze je ze mnie. – Pomysłowy uśmieszek rozkwita na jego ustach. Patrzę na niego gdy sięgam po kieliszek, ale Emery ubiega mnie i zgarnia szkło. Zanim mogę ją zatrzymać, umieszcza krawędź przy ustach, odchyla głowę do tyłu i połyka brązowy likier. Wyraz jej twarzy pozostaje neutralny gdy kładzie pusty kieliszek na stole i zlizuje kroplę Jägeru z ust. – Proszę. Problem rozwiązany. – Jej głos trochę drży, ale pewność siebie promieniuje z jej wypowiedzi. Moja szczęka opada. Jestem tak nakręcony, że robię się twardy. Oczy Luke’a są szeroko otwarte i podnosi na mnie swoją brew. Wzruszam ramionami i migam do niego. – Zgaduje, że czas ją wprowadzić.

5

Jägermeister

71

Kiwa głową będąc pod wrażeniem a następnie tasuje talię, podczas gdy reszta grupy liczy swoje żetony. – O mój Boże. – Emery szeptała pod nos gdy wszyscy byli rozproszeni. – To była najgorsza rzecz jaką kiedykolwiek próbowałam. Opuściłem głowę na ręce i moje ramiona zaczęły się trząść kiedy zacząłem się śmiać. Śmiech jest jednym z niewielu dźwięków jakie mogę jeszcze wydawać i Emery wstrzymała na niego oddech. Nie chciałem zbyt wiele razy ją odczytywać ale sprawiło to, że zacząłem się zastanawiać czy interesuje się mną tak bardzo jak ona intryguje mnie. Podnosząc głowę złapałem ją ponownie za rękę i umieściłem końcówkę palca na jej dłoni. Ostrzegłbym cię gdybym miał czas. Napisałem na jej dłoni. Połknęłaś to jak badass6. Jej ręka drży pod moim dotykiem. Otworzyła usta żeby coś powiedzieć ale potem zaskakuje mnie kiedy odwraca moją rękę i piszę na mojej dłoni. Oszukiwałeś w tym rozdaniu. Jej usta drgają z rozbawieniem. Uśmiecham się, dumny z siebie gdy odwracam jej rękę i piszę. Tak uczono mnie grać. Zwykle już tego nie robię, ale odkąd nie gramy na pieniądze, stwierdziłem, że będę się dobrze bawić. Przygryza wargę kiedy odwraca moją dłoń. Zamierzasz mi pokazać jak to robić? Rzeczy które chciałem jej pokazać… Boże, gdyby wiedziała, nie jestem pewny czy czułaby się komfortowo aby pozwolić mi się dotykać w ten sposób. Nie dzisiaj. Rysuje litery na jej skórze. To jest jak sztuka i potrzeba czasu, ale w może to zrobię. Może? Pisze dalej. Czy to znaczy, że spotkamy się ponownie? Cóż, najpierw powiedziałbym nie, ale wydaje się, że nie możesz trzymać się ode mnie z daleka. To znaczy, najpierw przychodzisz do mnie jak burza, domagasz się z powrotem swoich papierów. Później dosłownie wbiegasz na mnie. A dziś, przychodzisz tutaj wędrując na własną rękę. Plus, fakt, że codziennie rano gapisz się na mnie ze swojego okna. Trochę wygląda, że masz na moim punkcie obsesje. Uśmiecham się, więc wie, że żartuje. Utrzymuje mój wzrok nawet gdy jej policzki się rumienią. Hej, po pierwsze, przyszłam do ciebie tylko dlatego, że chciałam swoje kartki, ale… Dzisiaj, przyznaje, że byłam ciekawa. Wygląda na zakłopotaną, czuje się jakby ze mną flirtowała. Może to kolejna rzecz, której wcześniej nie robiła. I jedynym powodem, dla którego się na ciebie gapię to dlatego, że jem swoje śniadanie przy oknie i ty przypadkiem tam jesteś, pisząc w swoim małym notesiku. 6

Zostawiłam bo po angielsku brzmi lepiej ;)

72

Odwracam jej rękę. To mój dziennik. Powoli szkicuje, pławiąc się tym w jaki sposób przechodzą ją ciarki za każdym razem kiedy nasze ciała się dotykają. Piszesz? Jej usta otwierają się w szoku. Tak jak ja piszę? Dotykam tyłu jej ręki. Jej skóra jest taka miękka. Nie wiem jak piszesz bo nigdy tego nie czytałem. Nie kłamałem, Emery, nie przeczytałem tych papierów. Wiem, że tego nie zrobiłeś. Mówi. Przerywa, zastanawia się nad czymś po czym dotyka mojej dłoni. Razem z bratem robiliśmy coś takiego. Odwracam głowę w jej stronę i piszę. Co takiego? – Pisanie na swoich rękach. Było tak cicho między nami, że dźwięk jej głosu mnie zaskakuje. Spoglądam wokół stołu, nagle przypominając sobie gdzie jestem i, że nie jesteśmy sami. Jasna cholera, to był najbardziej intensywny moment jaki kiedykolwiek miałem. Moja uwaga spada na Emery. Podnoszę rękę aby zapytać o jej brata. Żeby zobaczyć czy jest taki jak ja. Albo czy jest głuchy? Albo czy jest jeszcze inny powód, dla którego zna język migowy i potrafi przeprowadzić niesamowitą rozmowę tylko dzięki zwykłemu pisaniu na ręce? – Gdzie jest teraz twój brat? – Nie wiem. – Jej piękne migdałowe oczy rozszerzają się. – Nie wiesz? – Marszczę czoło. Kręci głową w przeczeniu. – Nie widziałam i nie rozmawiałam z nim od sześciu miesięcy. Strach wypełnia jej oczy. Jest czymś przerażona. Albo kimś. – Stary, Ryler, twoja kolej. – Luke krzyczy, przerywając naszą chwilę na tysiąc kawałków. – Ante, pierdol się. Rzucam żetony na środek stołu, krzywiąc się na niego. W odpowiedzi błyska mi swoim uśmiechem. Przez następną godzinę, skupiam się na grze najlepiej jak potrafię, podczas gdy uczę Emery podstaw hazardu. Łapie dość szybko i zaczyna sama wygrywać rozdania. Nawet bierze kilka shotów, ale przerywam jej przy trzecim zanim się opije. – Naprawdę ją odsuwasz? – pyta Violet z zaciekawieniem na twarzy. – Chłopie, naprawdę chcesz… Wskazuje na nią palcem i migam. 73

– Nawet tego nie kończ. Emery podnosi brwi, zaintrygowana, ale nie zamierzałem jej wyjaśniać co chciała powiedzieć Violet, ponieważ to sprawi, że będę wyglądać jak napalony dupek, którym jestem. Spoglądając na zegarek, zauważam, że dochodzi już dziesiąta. Za jakieś pół godziny będę musiał udać się do baru. Nienawidzę myśli, że muszę przerwać ten miły wieczór i wejść w świat, który sprawia, że mój żołądek robi fikołki. Chciałem spędzić z Emery trochę więcej czasu zanim pójdę, przynajmniej oddać jej z powrotem jej kartki. Przejeżdżając palcami po jej, wstaję i pociągam ją za mną. – Za niedługo będę musiał pójść do pracy. – Migam do niej. – Ale chce oddać ci te papiery. Szybko kiwa głową, wstaje z krzesła i podąża za mną kiedy przechodzę przez kuchnie i kieruje się do mojego pokoju na końcu korytarza. – Nie rób niczego czego ja bym nie robił! – Woła Luke i Violet gdaka, coś co tylko ona robi gdy jest pijana. Potrząsając głową, otwieram drzwi i wpuszczam do środka Emery. Wtedy wchodzę za nią i zamykam drzwi. – Przepraszam za to. – Kiwam głową w stronę drzwi. – Oni tylko myślą, że są zabawni. – W porządku – mówi, wydaje się zmieszana, jakby nie rozumiała co Luke insynuował. Chodzi po moim małym pokoju, patrząc na materac i ubrania na podłodze, kilka plakatów na ścianie, gramofon i kilka albumów na podłodze. – Lubisz muzykę? – Patrzy na mnie przez ramię. Wzruszam ramionami i grzebię w komodzie. – Nawet. Czasami może tu być naprawdę cicho, więc głośno włączam i tworzę jakiś hałas. Kuca i zaczyna przeglądać płyty, czytając tytuły. Wyciągam jej kartki z szuflady a następnie siadam na dywanie obok niej i wyciągam nogi. Kładę kawałki papieru na podłodze, pochylam się do przodu tak, że mogę do niej migać. – Starsze albumy dał mi mój ojciec gdy po raz pierwszy wróciłem do domu, ale te nowsze kolekcjonuje z koncertów na jakich byłem. Zerka na mnie a jej oczy krótko śledzą blizny na mojej szyi. – Kiedy po raz pierwszy wróciłeś do domu?

74

– Wychowywałem się w domach zastępczych dopóki miałem szesnaście lat i wtedy… Cóż, nieważne, nie mieszkałem z nim dopóki miałem osiemnaście lat. – Proszę, niech mnie nie pyta gdzie byłem przez te dwa lata albo skąd mam tą bliznę. Nie sądzę, że mogłaby znieść prawdę. – Jak to się… To znaczy, czy byłabym niegrzeczna gdybym zapytała się dlaczego byłeś w domach zastępczych skoro masz ojca? – To nie jest niegrzeczne. Już trochę wiesz, że mój ojciec jest dupkiem, prawda? – pytam a ona kiwa głową. – Cóż, dlatego. Był dupkiem, który nie chciał dziecka. – Co z twoją mamą? – Kolejny dupek który nie chciał dziecka. Chociaż, nie widziałem jej odkąd mnie oddała. Głęboko oddycha i wydycha. – Ryler, ja… Kładę palec na jej ustach, uciszając ją i zdejmuje rękę z jej ust. – Nie musisz mówić, że ci przykro. Teraz, wszystko jest dobrze. To znaczy, spójrz gdzie teraz jestem – siedzę w moim własnym, małym pałacu z piękną dziewczyną, która jest, tak sądzę, najpiękniejszą kobietą na całym świecie. – Daje jej uśmiech. Mimo że teraz wszystko nie jest tak dobre, przynajmniej w szerszym kontekście wydaje się takie być. Jest zaskoczona moim żartem. Może nawet trochę zdenerwowana. – Hej, przepraszam jeśli powiedziałem coś nie tak. – Szybko przepraszam. – Nie chciałem cię zdenerwować. – Nie, w porządku. – Grymas tkwi na jej twarzy. Następnie się odwraca i wyciąga jeden z albumów Taking Back Sunday i czyta listę utworów na odwrocie. – Czy zastanawiałeś się czy jest coś więcej w ludziach, oprócz ich wyglądu? – Przechyliła głowę i koncentruje się na albumie. Nie mogę odpowiedzieć dopóki na mnie nie spojrzy, więc sięgam do przodu i wsuwam palec pod jej brodę, odwracając głowę w moją stronę. – Oczywiście, że jesteś w ludziach coś więcej oprócz ich wyglądu. Dlaczego o to pytasz? – Przez większość mojego życia, każdy mówił jak to jestem piękna, jakbym była tylko tym. Chce być czymś więcej niż mój wygląd. – Wzrusza ramionami. – Jesteś, Emery. Mogę to powiedzieć. – Ledwo mnie znasz. Jak możesz to wiedzieć? – Wiem, że piszesz z pasją, właśnie dlatego wyrzuciłaś te kartki. Lubisz biegać. Zaczynasz szkołę. Jesteś speszona gdy ktoś zaczyna z tobą flirtować. Byłaś pod kloszem przez większość 75

swojego życia, ale wyraźnie tego nie chcesz. To sprawia, że jesteś czymś więcej niż tylko twój wygląd. Spogląda na mnie ze sceptycyzmem. – Skąd wiesz, że nie chce być dalej pod kloszem? Uśmiechając się do niej, wskazuje ręką po pokoju. – Jesteś tutaj, prawda? – Taa, najwyraźniej. – Zwraca swoją uwagę na album w ręce, powstrzymując uśmiech. – Cóż, oto kolejna ciekawostka na mój temat – nigdy nie słuchałam muzyki. – Chowa kosmyk włosów za ucho i spogląda na mnie. – Nigdy mi nie wolno było gdy dorastałam. – Przygryza mocno dolną wargę, jakby zrobiła coś strasznego. – Nigdy nie słuchałaś muzyki? Nigdy? – Jestem zdumiony. Nie była tylko pod kloszem. Ona kompletnie przegapiła życie. – Raz. – Przełyka ciężko gdy wraca do albumu w pudełku. – Kiedy mój brat złamał zasady. – Jej głos załamuje się na końcu. – Mówiłaś, że nie widziałaś go od sześciu miesięcy? – pytanie zawisa w powietrzu. – Tak, nigdy nie powinnam ci tego mówić – szepcze. – Po prostu jakby się wymsknęło. Kiedy patrzę na nią z zakłopotaniem, głośno wzdycha. – Spójrz, moja rodzina nie lubi gdy o nich mówię, szczególnie o moim bracie. Chce zapytać ją o więcej, ale jej humor przechodzi. Martwię się, że coś mogło mu się stać. Ostatnią rzeczą jaką chce jej zrobić to mówić o czymś bolesnym. – Cóż, dzisiejszej nocy po raz pierwszy jesteś poważna – mówię żartobliwie gdy wybieram jeden z moich ulubionych albumów. Wyciągam nagranie i umieszczam w odtwarzaczu, dopasowując igłę. Potem opieram głowę na łokciach, obserwując ją gdy „Dope Calypso” Violetn Soho zaczyna grać. Siedzi na dywanie i spogląda w pustą przestrzeń, kiedy muzyka wiruje wokół nas i karmi nas swoim teksem. Jej głowa kiwa się na boki, powieki opadają i otwierają się ponownie. – Żałuje, że nie znam słów – mówi z zamkniętymi oczami. – Chcę śpiewać… krzyczeć z wykonawcą. – Jej powieki otwierają się a jej wzrok przesuwa się na mnie. – To prawdopodobnie brzmi bardzo samolubnie, prawda? Kiedy ty nie możesz… – Jej klatka piersiowa opada i unosi się gdy szybko oddycha. Podnosząc brwi, wysuwam ręce do przodu. – Nie mogę? 76

Przenoszę ciężar ciała na bok, łapię ją za rękę i ciągnę do siebie. Przewraca się na biodrze, więc oboje leżymy na podłodze, twarzą do siebie. Biorę jej rękę i kładę na swoich ustach. Potem ruszam ustami ze słowami, pieszcząc jej skórę z każdą sylabą, tworząc cichy tekst. Jej usta lekko się rozchylają kiedy patrzy na mnie z fascynacją, jej powieki opadają. Wygląda na tak zrelaksowaną, tak spokojną w tym momencie, absolutnie pięknie. Nie mogąc się powstrzymać, przestaje ruszać ustami i dociskam je w pocałunku na jej dłoni, pieszcząc jej ciało swoim kolczykiem w języku. Trzepocząc otwiera oczy, błyszczące i szerokie. Jej klatka piersiowa unosi się gdy walczy o tlen. Wygląda tak niewiarygodnie seksownie, że nie chcę niczego innego niż rzucić się na nią i wślizgnąć język w jej usta. Jedyne co mnie powstrzymuje to prosty fakt, że za piętnaście minut będę musiał ją zostawić i pójść do baru, gdzie czeka na mnie jakieś nielegalne gówno. Nie chce wciągać jej w ten bałagan, nikogo nie chce w to wciągać. Bzykałem się odkąd byłem w Laramie, ale nie z kimś, kogo znałem. Zazwyczaj, tylko się pieprzyliśmy ale Emery i ja mieliśmy coś osobistego. Zresztą, wygląda jakby miała swoje własne problemy na głowie. Chociaż niemal mnie to zabija, odsuwam się i tworzę trochę miejsca między naszymi ciałami. – Widzisz, nie ma niczego, czego nie mógłbym zrobić, nawet śpiewać. – Złośliwie się uśmiecham, ignorując jak boli mnie mój penis za każdym razem gdy ona oddycha. – Taa… – Urywa i trafia na moje usta. Zanim mogę zareagować, pochyla się i dociska swoje usta do moich, całując mnie z taką siłą, że kolczyk wpada do jest ust. Pocałunek jest delikatny i tak szybko jak się zaczął tak szybko odsuwa się ode mnie. – Och, mój Boże. Tak mi przykro. – Przepraszam, dotykając dłonią swoje usta. – Nie mam pojęcia dlaczego to zrobiłam. Myślę, że po prostu jestem zdezorientowana. Mój chłopak zwykle zaczyna mnie całować. Nigdy, naprawdę nie całowałam go w taki sposób w jaki chciałam całować ciebie, więc stwierdziłam, że to zrobię. Ale może ja… – Przestaje mówić, jej policzki są różowe. Wyciągam rękę i odsuwam jej własną z jej twarzy. – Chłopak? – mówię. Wzdycha, coraz bardziej zdenerwowana. – Cóż, to znaczy, on był moim chłopakiem tam w domu, ale już nie. Właśnie zerwaliśmy. Wypuszczam jej dłonie i odsuwam się. 77

– Powiedziałaś, że to on zawsze cię całował i ty nigdy nie chciałaś całować jego? – Jest to pytanie otwarte, jednak mam nadzieje, że go dokończy, ale nie będę na nią naciskać. – Yeah. – Jej policzki opadają gdy wypuszcza oddech. – Zaczynam brzmieć jak szalona, prawda? Z tym wszystkim co ci powiedziałam. – Nie szalona. Tylko zamknięta i… – Szukam w głowie idealnego słowa. – Niedoświadczona. – Taa, zgaduje, że można tak powiedzieć. – Mruczy, nieprzekonana, co absolutnie nie ma sensu. Wspominała o tym co najmniej trzy razy. – Powiem ci coś. Jeśli naprawdę sądzisz, że chcesz mnie pocałować, całuj. Nie powstrzymam cię, jeśli pierwszy raz w życiu chcesz pocałować faceta. – Żartuje, próbując rozjaśnić nastrój. – Naprawdę? – Patrzy się na moje usta. Moje ciało napina się. Mam wrażenie, że wpakowałem się w komplikacje, a nie potrzebuje ich więcej w swoim życiu. Prawdopodobnie powinienem przestać, ale kurwa. Chciałem tego. – Jasne. Całuj mnie. Jej oczy rozpalają się, a moje serce odtańcuje głupi taniec w mojej piersi. Powinienem wyjść, odejść. Iść do baru gdzie powinienem być. Ale myślę o słowach, które napisała na kawałkach papierów, które przeczytałem. Jak one mnie opisywały. Jak potrafi migać. Jak komfortowo czułem się przez całą cholerną noc. I nie mogłem się zmusić do ruchu gdy się pochyliła.

78

W całym osiemnastoletnim życiu, nigdy nie miałam czystego umysłu. Zawsze było zamieszanie, czasami głosy lub ogólne zamglenie. Dziś w nocy, moja głowa jest bardziej mglista niż jezioro w ponury dzień. W ogóle nie mogę myśleć. I tak jakby nie chce. Właśnie dlatego opuściłam Ralingford, prawda? Zasmakować wolności, doświadczyć życia. Teraz, wolność i doświadczenie jest na ustach Rylera. Nieważne jak byłam upokorzona gdy pierwszy raz go pocałowałam, pragnęłam to zrobić ponownie. Pragnęłam poczuć jego usta i dociskający do moich warg jego kolczyk. Chętnie pochyliłam się do przodu tak, że jego wzrok wylądował na moich ustach i oblizał językiem mokre wargi. W głębi mojego mglistego umysłu usłyszałam szepty ale wszystko milknie gdy dociskam usta do jego. Jasna cholera. Smakuje tak niesamowicie, może nawet lepiej niż za pierwszym razem, jeśli to możliwe żeby w ciągu minuty być jeszcze lepszym. Od razu podnosi rękę i łapie mój policzek gdy jego usta rozchylają się, czekając aż mój język wślizgnie się do jego ust. 79

Pozwala mi kontrolować sytuację przez to co powiedziałam. Słaby uśmiech dotyka moich ust na tą myśl. Evan wykorzystywał mnie do wpychania swojego języka za każdym razem kiedy się całowaliśmy. Powiedział mi co mam robić i jak to robić, nigdy nie pozwalając mi przejąć inicjatywę. Ostrożnie przesunęłam językiem wewnątrz ust Rylera. Czubkiem dotknęłam metalu i westchnęłam na dotyk kolczyka. Moje ręce ruszyły do przodu i chwyciłam jego koszulę, szukając czegoś by się utrzymać. Czułam się jakbym spadała daleko w niebezpieczną otchłań, karmiąc go moimi sekretami poprzez pocałunek. Ale jeśli to byłaby prawda, jeśli wiedziałby kim naprawdę jestem, nie byłoby go tutaj ze mną. Przestraszona i winna, zaczęłam się wyrywać, ale jego ręka przesunęła się z mojego policzka na tył głowy. Przycisnął mnie bliżej, plącząc swój język z moim. Ciepło rozprzestrzeniło się po moim ciele, dusząc płuca, a moje serce gwałtownie przyspieszyło. Czuje się jakbym hiperwentylowała. Powinnam się martwić o atak paniki, ale rzuca się na mnie, powala na plecy i przykrywa moje ciało swoim. Każda myśl w mojej głowie rozprasza się gdy kładzie moją głowę na swoim ramieniu, a moje ciało drży na sam jego dotyk. Nie potrafię stworzyć jednej, spójnej myśli. Byłam kompletnie powalona przez prosty pocałunek. A później zrobiłam coś niezgodnego z moim charakterem. Nieokiełznanie jęknęłam. Nigdy nie jęczę. Kiedykolwiek. Wydaje się, że Ryler lubi ten dźwięk. Jęczy, a następnie gryzie moją dolną wargę, wciągając ją w swoje usta. Sapie i dociskam biodra do jego, czując się tak gorąco i bez tchu, tak bezradna i poza kontrolą, tak lekkomyślnie. Owijam nogi wokół jego brzucha i głęboko całuje. Wstrzymuje oddech przy moich wargach i rusza biodrami, odchylając się do tyłu, jakby mnie oglądając i testując moją reakcję. Podnoszę głowę, znowu potrzebując jego ust. Od razu wślizguje swój język do moich, a jego ręka wędruje nad krzywizną mojej piersi. Nasze ciała wpadają w rytm, dotykając się w rytm piosenki. Im więcej się ruszamy tym bardziej jestem gorąca, aż dochodzę do granicy eksplozji. Łącze ręce na jego szyi i przyciągam bliżej gdy ciepło sprawia, że ślepnę i zapominam o naszym otoczeniu. Wszystko co czuje to jego ciało. Czuje tylko zapach jego wody kolońskiej i papierosów. Wszystko co próbuje to on. Wszystko co słyszę to bezdźwięczność. Nie jestem pewna co się dzieje, nie obchodzi mnie to, bo chwilę później dryfuje od rzeczywistości, gdy coś wybucha wewnątrz mnie. Krzyczę po raz pierwszy. Wtedy wracam do świata i zdaje sobie sprawę co właśnie się stało. Właśnie przeżyłam swój pierwszy orgazm.

80

Gdy ciepło zaczyna się uspokajać, spada na mnie co zrobiłam. Prawie przespałam się z chłopakiem, który nigdy, nawet za milion lat, nie zostałby zaakceptowany przez moją rodzinę. Gdyby moja matka wiedziała, że spiknęłam się z chłopakiem z dołu, zrobiłaby coś więcej niż tylko pobicie. Powinnam po prostu uciec. Staram się nie panikować gdy Ryler odchyla się by spojrzeć mi w oczy. Kiedy głaszcze palcem mój policzek, zaczynam się zastanawiać co mu powiedzieć. Dziękuje? Powinnam iść? Z Evanem, to byłby moment, w którym wstałby i powiedział, że musi iść do pracy. Zawsze pracował, cały czas, ze swoim ojcem i moim. Do tej pory nie mam pojęcia co właściwie dla nich robił. Ryler w końcu siada, a moje ciało robi się zimne. – Wiem, że prawdopodobnie nie chcesz żebym to powiedział… – Jego ręce ruszają się przed nim. – Ale w tym momencie wyglądasz niesamowicie pięknie. Oferuje mu oszołomiony uśmiech, siadam i przejeżdżam dłonią po włosach. – Dziękuje. – Dziękujesz za komplement czy za orgazm? – Szczerzy zęby, dając mi znać, że żartuje, ale wciąż rumienię się jak szalona. Wyciąga rękę do przodu i ponownie gładzi mój policzek, patrząc na mnie z fascynacją. Wzdycha gdy zaczyna migać. – Nie chcę żebyś wzięła to w zły sposób, ale muszę iść do pracy. – W porządku. – Sprawdzam zegar na wieży. – I tak powinnam wrócić do domu. Robi się późno. Kiwa głową, wciąż się na mnie patrząc. – Co robisz jutro? – Niewiele. Jak na razie nie mam prawdziwego życia. To pierwszy raz kiedy zrobiłam coś dla zabawy. – Wzruszam ramionami. Powolny uśmiech pojawia się na jego twarzy. – Moglibyśmy coś jutro porobić, jeśli chcesz. Moje policzki są tak gorące, że mogę przysiąc, że stoją w ogniu. – Yeah, możemy. Tylko, dopiero po siedemnastej. Mam zajęcia. – Jakie? – Unosi brwi w pytaniu. – Kreatywne Pisanie. – Z profesor Morelliey?

81

– Skąd wiesz? – Kiwam głową. – Ponieważ jestem w tej samej grupie. – Więc, jesteśmy razem, pierwszaki razem. Jak ekscytująco. – Zgaduje, że można tak pomyśleć. – Wstaje i podaje mi dłoń żeby mi pomóc. Gdy staje na stopach, kontynuuje. – Mogę cię podwieźć, jeśli chcesz. Z tego co wiem, nie masz samochodu. Najwyraźniej dużo mnie obserwował i jednocześnie mi to schlebia, ale jestem również trochę przestraszona, że mógł zauważyć za dużo. Ale, powiedziałam mu tak dużo, wliczając w to sekret o moim bracie, więc czy miało to jakieś znaczenie? – Brzmi jak plan – mówię gdy kierujemy się do drzwi. – Och, czekaj, mogę swoje kartki? Kiwa głową i wskazuje na kartki leżące za mną na dywanie. Zalewa mnie uczucie ulgi. – Dziękuje – powiedziałam mu gdy zebrałam fragmenty i schowałam do kieszeni. – Wiem, że przez to, że chciałam je tak bardzo odzyskać, wyjdę na wariatkę, ale są dla mnie naprawdę ważne. – Rozumiem. Nigdy nie chciałem żeby ktoś zobaczył rzeczy, które napisałem. To sprawia, że zastanawiam się, co pisze. Czy pisze czarne myśli tak jak ja. Zaczynam się niepokoić gdy uświadamiam sobie, że tak naprawdę go nie znam. Mógł być najmilszą osobą w historii, albo mógł być jak mój ojciec, który wydaje się najlepszą osobą pod słońcem, ale w nocy budzą się jego wewnętrzne demony. Chociaż Ryler wygląda jakby miał demony, nie czuje tego od niego. Nie wygląda na niebezpiecznego, w ogóle, jest po prostu przeciwieństwem mojej matki i ojca. – Chodź, odprowadzę cię do twojego mieszkania. – Miga Ryler i otwiera drzwi. Wychodzę za nim z pokoju i z mieszkania. Wspinamy się po schodach w milczeniu, ale w połowie drogi na górę Ryler nagle się zatrzymuje i kuca. – Co się stało? – Kieruje wzrok na kobietę, która spaceruje przed naszym budynkiem. – Kto to? Nie patrzy na mnie gdy jego ręce się ruszają. – Haven. – Haven… – Urywam, gapiąc się na kobietę. – Ta, o której wspominała Violet?

82

Kiedy zwracam głowę na Rylera, kiwa głową w potwierdzeniu. Zerkam w dół na kobietę, starając się jej lepiej przyjrzeć, ale jest zbyt ciemno żeby dostrzec coś innego niż blond włosy. – Kim ona jest? – Naprawdę chcesz wiedzieć? – Marszczy brwi. To oczywiste, że nie chce mi o niej powiedzieć, ale fakt, że daje mi wybór, trochę o nim mówi. – Chcę. – Kiwam głową. Wzdycha zrezygnowany i wspina się na szczyt schodów. – Jeśli ukryjesz mnie u ciebie na jakieś pięć minut, powiem ci. Wpuścić go do siebie? Nigdy nikogo nie wpuszczałam do swojego domu, nawet w Ralingford. Są pewne powody. Pozwalając komuś wejść do mojego domu, znaczy, że daje mu wgląd w część mojego życia, które trzymam ukryte. – Um, chcesz wejść do mojego mieszkania? – Kiedy daje mi zabawne spojrzenie, dodaje. – Mam bałagan. – Widziałaś mój pokój, prawda? – Nerwowo się uśmiecha, jego wzrok tańczy między mną a tą kobietą. – Okej. – Potykam się na schodach i grzebię się przy drzwiach, przekręcając klamkę. Moje dłonie są takie wilgotne, że zajmuje mi to kilka prób, ale w końcu drzwi są otwarte. Kiedy przechodzi przez próg, czuję się jakbym miała zemdleć, upaść na podłogę tuż przed wejściem. Udaje mi się utrzymać na nogach i zamykam drzwi bez odwracania się. Rozgląda się wokół po nierozpakowanych pudełkach, jedzeniu na blacie i okruchach po Cheetos na stoliku. – Jesteś jedną z tych osób zwlekających z rozpakowaniem? – Spogląda na mnie z zaciekawieniem. – Tak sądzę. – Siadam na podłokietniku kanapy. Jego wzrok kieruje się w stronę przedpokoju i zatrzymuje się na drewnianym kole na ścianie. – Co to jest? Wewnątrz cała się trzęsę.

83

– Po prostu moja mama umieściła to coś, żebym czuła się bardziej jak w domu. Chociaż nie wiem dlaczego. Myślę, że jest przerażające. – Yeah, trochę. – Odrywa od niego wzrok i skupia się na mnie. – Przysięgam, że wcześniej już to widziałem. – Nic o tym nie wiem – mówię, a potem zmieniam temat żeby ukryć moje kłamstwo. – Tak więc, kim jest Haven? Wzrusza ramionami i patrzy przez okno. – Jest dziewczyną, którą poznałem w klubie i zabrałem do domu. Myślę, że byłem trochę pijany, ponieważ gdy następnego ranka się obudziłem była trochę… szalona. – Usiadł na brzegu stolika i przeciągnął palcami przez włosy, unikając mojego wzroku. – Szeptała mi do ucha jak piękne będą nasze dzieci, co wydawało się trochę śmiałe odkąd naszą jedyną rozmową było pieprzenie, nic więcej. – Oddycha głośno i jego ręka ląduje na kolanach. Kiedy na mnie patrzy, jego twarz jest pełna wyrzutów sumienia. – Nie zostawiła mnie w spokoju i wciąż pojawia się czasami w mieszkaniu, tak jak teraz. Nie jestem pewna co jest gorsze: słuchanie jak mówi o innej dziewczynie, z którą się spotykał czy fakt, że jest historia jest recytowaniem, jak moje historie, co może oznaczać tylko jedną rzecz. On kłamie. – Wow, nie jestem pewna co powiedzieć. – Zmuszam się do napiętego uśmiechu. – Co ty na to, że już więcej nie będziemy mówić o Haven? – Sugeruje i przesuwa się w moim kierunku. – Będziemy udawać, że kiedy wyszliśmy z mojego mieszkania, wszystko co się wydarzyło, to odprowadzenie cię do domu. – Zniża głowę do mojej twarzy, jego wzrok utkwiony jest w moich ustach. Jego język wysuwa się i oblizuje kolczyk. – I zanim odszedłem, pocałowałem cię na dobranoc. Wciąga powietrze i przyciska swoje usta do moich. Niemal natychmiast tonę w jego pocałunku. Rozchylam wargi, umożliwiając mu wejście do moich ust. Pocałunek jest szybki – ruch jego języka, dotyk kolczyka na mojej wardze. Ale nadal czuje się bez tchu kiedy się odsuwa. – Przyjdę po ciebie koło czternastej, okej? – Zatrzymuje się, patrząc na mnie kiedy bawi się zawieszką przy swoim pasku. – Jeśli wciąż chcesz żebym cię podwiózł. Otacza nas chwila ciszy. Kłamca czy nie, miałam z nim więcej zabawy niż kiedykolwiek. To musi coś znaczyć. Poza tym, kim jestem żeby oceniać? 84

Jestem wielkim kłamcą. Kiwam głową, a on uśmiecha się do mnie zanim otwiera drzwi. Wygląda na zewnątrz w stronę schodów. Po upewnieniu się, że Haven odeszła, znika w ciemności nocy. W momencie gdy drzwi się zamykają, dookoła mnie płynie szept. Masz kłopoty, Emery. To co zrobiłaś było złe. Musisz wziąć swoje tabletki i cofnąć swoje złe uczynki. Podobnie jak pierwszej nocy w mieszkaniu, moje płuca zaciskają się, ograniczając przepływ tlenu. Pospiesznie kieruje się do kuchni, rozrywając fragmenty papieru w nieczytelne kawałki i wyrzucam do kosza, mając nadzieję na ulgę. Ale głosy stają się coraz głośniejsze. Weź pigułkę. Musisz wziąć leki. Musisz oczyścić swój umysł. Dwie butelki leków stoją blisko zlewu, leki których nie dotykałam przez miesiące. – Mój umysł jest jaśniejszy niż kiedykolwiek – mówię głośno kiedy podnoszę butelkę różowych pigułek, przekręcam wieko i patrzę do środka. Weź leki, Emery. Weź je teraz. – Nie bierz ich, Emery. – Głos Ellisa wiruje wokół mnie. Prawie upuszczam butelkę na dźwięk jego głosu. Gorączkowo rozglądam się po mieszkaniu, szukając go, ale jego tu nie ma. – Ellis? – szepczę, moje oczy skanują całe mieszkanie od sufitu po podłogę. Cisza. Winna. Słyszę ten głos z powodu poczucia winy. Sięgam do butelki i biorę jedną z małych tabletek. Weź ją, Emery. Weź tabletkę! Chowam pigułkę do kieszeni i przechylam butelkę na bok, patrząc na deszcz tabletek wpadających do zlewu i tonących do ścieków. Głos umiera. W głowie pozostaje mi tylko cisza i słabe echo głosu Ellisa. Idę na palcach do mojego pokoju i wyciągam ostatnią tabletkę z kieszeni, kładąc ją na stoliku nocnym. Następnie biorę notatnik i zaczynam pisać tak jak robię to każdej nocy.

85

Mój brat, Ellis. Brakuje mi go, nawet jeśli nigdy go dokładnie nie poznałam. Nie dokładnie.

Dorastając, zawsze był w swoim pokoju. Albo w piwnicy. Albo wymykając się z domu.

W noc gdy uciekł, zazdrościłam mu. Chciałam być nim. Ale zawsze bałam się sama spróbować.

Z wyjątkiem tej nocy kilka miesięcy temu, kiedy odważyłam się wymknąć. Poszłam za nim poza Złoto prosto do Cieni i blasku księżyca.

Zapytałam go wcześniej tego dnia, jak może się nie bać. Powiedział mi, że to proste. Że w przeciwieństwie do mnie, on nie myśli. Nie boi się. Nie przejmuje się. Po prostu to robi.

86

I to, że musi oddychać. Znaleźć powietrze, które ukradł z niego ojciec, późną godziną w naszej zimnej piwnicy.

Powiedział mi, że pewnego dnia zrozumiem. Tego dnia moja głowa będzie czysta. Jednego dnia, dostrzegę zło. I również zobaczę prawdę. Jednego dnia ponownie będę widzieć.

Boże, czy nie chciałam zobaczyć, bardziej niż wszystko inne. I może w końcu mogę. Po raz pierwszy w moim życiu, czuje się mniej ślepa.

Po raz pierwszy w moim życiu, Widzę rodziców takimi jaki są. Są grzesznikami. Mordercami. I sprawili, że też taka jestem.

Tej nocy gdy się wymknęłam, krew poplamiła moje ręce i zostawiła bliznę na moich plecach.

Długopis wypada z mojej ręki gdy dźwięk tłuczonego szkła wypełnił moje mieszkanie. Nie byłam w stanie oddychać. Wtedy usłyszałam głośne uderzenie i ruszyłam do akcji. 87

Moje serce podeszło do gardła gdy rzuciłam notatnik i pióro w bok i przetoczyły się przez łóżko. Sięgając ręką pod łóżko, położyłam rękę na metalowym pudełku ale zatrzymałam się. Czy naprawdę chce tam wracać? Wstałam, przytulając pudełko do piersi i skierowałam się w stronę przedpokoju. Zostawiłam wszystkie światła w mieszkaniu włączone, więc łatwo mogłam poruszyć się w kierunku salonu. Kiedy dotarłam do końca korytarza, zatrzymałam się by posłuchać. Powietrze było spokojne, ale temperatura była coraz niższa. Wstrzymując oddech, zajrzałam do salonu i kuchni. Nikogo tam nie było, ale odłamki szkła pokrywały cały dywan. Przesuwając się zobaczyłam wielką dziurę, a wśród potłuczonego szkła leżała cegła. – To wyjaśnia huk. – Mruknęłam gdy weszłam do pokoju. Odstawiłam szkatułkę na podłogę i podeszłam do przesuwanych drzwi, upewniając się, że nie nadepnęłam na żaden odłamek. Notatka była przymocowana do cegły gumką. Wzięłam kartkę i rozłożyłam ją. Obserwujemy cię, Emery. Byłaś bardzo złą, złą dziewczynką i teraz za to zapłacisz. Gdy usłyszałam pisk opon, podbiegłam do okna i spojrzałam w dół na parking, w ostatniej sekundzie by zobaczyć odjeżdżającego czarnego Cadillaca. Ten samochód. To musi być patrol z Ralingford. Ale dlaczego tutaj? – Cholera. – Przeszłam przez szkło, biorąc komórkę i kierując się w dół przedpokoju. Zaczęłam wybierać numer mojej matki by powiedzieć jej co się stało, ale przestałam gdy zobaczyłam drewniane koło które przybiła do ściany. Co, jeśli to zrobiła? Co, jeśli próbuje mnie nastraszyć żebym wróciła do domu? Ale, jeśli to nie ona? Co, jeśli jest tego więcej? Może to ktoś inny? Jak jeden z wrogów mojego ojca. Rozłączyłam się i odłożyłam telefon, przysięgając, że nigdy nie poproszę swojej matki o pomoc, nie ważne co się stanie. Nawet jeśli moje życie jest w niebezpieczeństwie.

88

W chwili kiedy wyszedłem z mieszkania, starałem się wyrzucić Emery ze swojej głowy. Ostatniej rzeczą jaką chciałem tej nocy, było rozproszenie. A Emery była zdecydowanym rozproszeniem, takim które na pewno chciałem. – Gdzie do cholery byłeś, dupku? – Haven czeka na mnie na dole schodów. Jej ramiona są skrzyżowane a usta gniewnie wykrzywione. – Nie odpowiedziałeś na żaden z moich telefonów a twoi mali znajomi byli bardzo niegrzeczni gdy cię szukałam. Cały czas mi mówili, że cię tu nie ma… – Spojrzała na mnie, jakby coś wymyślając. – … kiedy wyraźnie tu jesteś. Wzdycham na jej widok i na wszystko co sobą reprezentuje. Skłamałem Emery na temat Haven. Musiałem. Jest częścią mojego życie ze strony Eldermana, życia które trzymałem w sekrecie. Nie podobało mi się okłamywanie Emery, nawet trochę, co prowadzi nas do tej małej rzeczy – jeśli mogę to tak nazwać – i jest skomplikowane. Nie zwracam na nią uwagi. To byłoby bez sensu próbować się z nią porozumieć. Nie wie jak się miga. Mam kawałek papieru i długopis w samochodzie, ale nie miałem zamiaru z nią tego robić. Ostatnim razem gdy rozmawiałem z nią za pomocą pióra, skończyło się naszym pieprzeniem. Co było wielkim błędem, biorąc pod uwagę to, że a) okazała się wariatką i b) jest córką Marellie’a, jednego z gości Eldermana, którego umiejętności znajdują się w odcieniach szarości życia.

89

– Ryler, nie odchodź ode mnie. – Idzie za mną, jej szpilki uderzają o beton. Wyciągam klucze z kieszeni i przechodzę koło niej, kierując się do mojego Dodge Challengera, kiedy ona dalej coś komentuje. Są takie chwile, jak teraz, kiedy mogę docenić to, że nie mogę mówić bo mam wymówkę, żeby nie odpowiadać na jej pierdoły. – Cholera, Ryler. – Łapie mnie za ramię, szarpie i odwraca w swoją stronę. Jej długie blond włosy są splątane od wiatru, a jej oczy palą się z wściekłości. – Nie przyszłam tu rozmawiać z twoimi plecami. Mam dla ciebie wiadomość. Albo mój ojciec, nieważne. Przypominam sobie, że muszę być dla niej miły. Jeśli nie będę, mogę wkurzyć złe osoby. – Och, widzę jak to jest. Jedna wzmianka o ojcu i nagle mnie słuchasz. Naprawdę musisz się go obawiać. Powinieneś. – Przejeżdża palcem w górę mojej piersi i bawi się kołnierzem koszuli. – Może powinnam mu powiedzieć, co mi zrobiłeś. – Jej palce przesuwają się w dół i zatrzymuje je nad paskiem jeansów. – Jak mnie upiłeś i kazałeś mi żebym cię dotykała. Potrząsam głową zaprzeczając. To się nie stało. To ona była trzeźwa a ja byłem pijany kiedy wróciliśmy do mojego mieszkania i dałem się oszukać. – Chociaż, może mogę trzymać język za zębami. – Jej palce zaczynają wsuwać się pod spodnie. – Jeśli sprawisz, że dotknę cię ponownie. Kurwa, naprawdę spieprzyłem kiedy się z nią przespałem. Chwyciłem jej rękę i wyciągnąłem z moich jeansów. – Muszę iść – powiedziałem wolno kiedy na mnie spojrzała. – Albo znowu się spóźnię. – To ostatnia rzecz, którą teraz należy się martwić. – Krzyżuje ramiona i zwęża oczy. – Tym czym powinieneś się przejmować, to ja mówiąca ojcu, co zrobiłeś tamtej nocy. – Co oboje robiliśmy – odpowiedziałem. – Mogę to przekręcić jak tylko zechcę – mówi z uśmiechem. – Jestem córeczką tatusia a ty… – Jej oczy przesuwają się po czarnych jeansach i koszuli, tatuażach na ramionach i kolczykach na twarzy. – Jesteś tylko kolejnym chłoptasiem na posyłki Eldermana, na samym końcu łańcucha pokarmowego. Zacisnąłem ręce w pięści starając się zachować spokój. – Powiem ci coś. Nie pisnę słówka mojemu ojcu, tak długo jak znowu zaczniemy naszą małą rzecz. Małą rzecz? Jaką małą rzecz?

90

Zazgrzytałem zębami, chcąc krzyknąć, kurwa, nie! Ale nie mogłem odpowiedzieć w ten sposób z różnych powodów, a jednym z nich było to, że jej ojciec by mnie zabił. Ponuro skinąłem głową. – Dobrze. Daj mi swój telefon. – Jej usta ułożyły się w uśmieszku. Niechętnie go oddałem. – Zapisuje ci swój numer i wysyłam SMS do siebie, więc będę mieć twój numer. – Jej palce poruszają się po przyciskach telefonu. – Zaczniesz do mnie pisać i odbierać mnie. – Wręcza mi komórkę, staje na palcach i całuje mnie w policzek. Kiedy się odsuwa, jej oczy są szeroko otwarte i wygląda jak opętana przez diabła. – Och, i jeśli spojrzysz na inną dziewczynę, jak tą jedną mieszkającą na górze, zabije ją. – Uśmiecha się i kieruje się w stronę swojego Mercedesa zaparkowanego w pobliżu wejścia do budynku. Muszę znaleźć sposób żeby to naprawić, sprawić żeby mnie nie lubiła, ponieważ unikanie jej najwyraźniej nie wchodzi w grę. Wydawała się mniej impulsywna gdy widziałem ją wcześniej kilka razy, zanim poszliśmy do łóżka. Cholera, mogłem się spodziewać, że może posiadać jakiś szalony gen. Jej ojciec jest najmniej rozsądnym człowiekiem jakiego kiedykolwiek poznałem. Kiedyś wciągnął faceta do alejki i szczypcami oderwał jego paznokcie, później palce. Gdy skończył, wepchnął narzędzie do oka faceta, i to wszystko dlatego, że zderzył się z nim zbyt szorstko. Inne historie, które słyszałem były jeszcze gorsze – zabetonowanie żyjącego człowieka lub spalenie żywcem. Nigdy nie byłem za przemocą, nawet jeśli otaczała mnie przez większość mojego życia. Nawet gdy mieszkałem z Benem, albo z moim ojcem. Gdy byłem w poprawczaku musiałem nauczyć się walczyć aby przetrwać. Potrząsnąłem głową na te myśli. Nie mam czasu żeby pogrążać się teraz w przeszłości. Szybko zerknąłem na czarny Cadillac zanim wskoczyłem do swojego auta. Kiedy zobaczyłem go wcześniej, stałem się nerwowy. Takim samym samochodem jeździ Stale i bałem się – wciąż się boje – że będzie na tyle głupi i pojawi się w moim mieszkaniu, mimo, że głupota nie jest jego modus operandi, sposób działania. Ale ostatnio naprawdę mnie sprawdzał, więc nie zdziwiłbym się, gdyby pokazał się w Laramie. Cadillac odjechał bez kontaktowania się ze mną. To zmartwiło mnie jeszcze bardziej. Co, jeśli należy do Eldermana? Co, jeśli jego ludzie obserwują mnie z jakiegoś powodu? Jeżdżą podobnymi samochodami. Jeśli to Elderman, nie jestem pewny co zrobić. Nie zrobiłem nic złego co by mnie wydało, ale zawsze oczekiwałem tego, że mnie złapią. To część podwójnego życia, część niebezpiecznego podwójnego życia. Strach zawsze czai się za każdym rogiem. Złamałem kilka przepisów ruchu drogowego aby być w barze na czas, ale było warto nie być spóźnionym i nie zwracać na siebie uwagi. Bar znajduje się w centrum miasta, między 91

masą sklepów, klubów i innych knajp. W weekendy, chodniki wokół nich są pokryte studentami. Teraz, obszar jest dość cichy, z wyjątkiem dźwięku odtwarzanej muzyki i łoskotu uderzających stóp o ziemię gdy przejeżdżałem przez parking w drodze na tył budynku. Jasne światło nad drzwiami oświeca mnie gdy pukam. Po minucie bez odpowiedzi, uderzam jeszcze raz, tym razem głośniej. Słyszę kliknięcie i po chwili drzwi się otwierają. – Imię, proszę – mówi Wenley gdy patrzy na mnie przez popękane drzwi. Walę pięścią w drzwi. Wenley robi tak za każdym razem. Wie kim jestem, wie, że nie mówię. Uważa, że jest to zabawne gdy pyta się mnie o imię, a ja nie mogę odpowiedzieć. – Potrzebuję twoje imię: inaczej, nie mogę cię wpuścić – mówi z uśmiechem, jego łasiczy nos pojawia się na chwilę po czym zatrzaskuje drzwi. Wenley jest niezdarnym chłopakiem, o połowę niższym ode mnie, który waży tyle co nic, zatrudniony przez Eldermana tylko dlatego, że jest siostrzeńcem Marellie’a. Mogłem skopać mu tyłek, ale wtedy musiałbym ponieść konsekwencje. Łatwo otwieram drzwi i Wenley się odsuwa. Kieruje się do środka, ignorując jego przekleństwa. Drzwi prowadzą do przedpokoju, który rozciąga się na przedniej części budynku i otwiera wejście do pokoju połączonego z barem. Jak tylko wchodzę do pokoju, cyfrowy zegar na ścianie pokazuje dwudziestą trzecią. Dokładnie na czas. Siadam na jednym z krzeseł ustawionych wokół długiego, prostokątnego stołu, stojącego na środku pokoju. Czterech ludzi Eldermana już tu jest, palą cygara, piją whisky i rozmawiają o klubie ze striptizem, który właśnie opuścili. Doc jeszcze nie przyszedł, więc nie mogę porozmawiać z żadnym z nich. Doc jest jednym z niewielu ludzi, których poznałem w ciągu ostatnich sześciu miesięcy i który potrafi migać. Zwykle dla mnie tłumaczy gdy jest w pobliżu. Kiedy miałem pierwszą rozmowę telefoniczną z Eldermanem, bałem się, że moje milczenie zrujnuje szansę na dostanie się do grupy. Na szczęście, był tam Doc a Elderman patrzył na moją klątwę jak na błogosławieństwo. – Oznacza to, że nie może mówić – powiedział przez głośnik. Doc dał mi uśmiech, jakby był zadowolony, że ma mnie na pokładzie, czego dalej nie rozumiałem. – Wszystko czego się dowie, umrze razem z nim, nawet jeśli będzie torturowany przez jednego z naszych wrogów. Nawet nie próbowałem powiedzieć, że mogę napisać wszystko czego się dowiedziałem. Prosto się zgodziłem, a następnie przywitał mnie świat handlu narkotykami, gdzie moje życie i moralność jest codziennie kwestionowane.

92

– Słyszałem plotkę na twój temat. – Duży facet, przydomek Duży Tim, ubrany w jeansy i poplamioną czerwoną koszulę siada obok mnie. Jego pseudonim jest dopasowany. Jego ramiona są długości mojej nogi i góruje nade mną. Wzruszam ramionami, dając mu znać, że nie mam pojęcia o czym mówi. Ale pojawia się błysk obawy. Plotki nie są dobre. Nic nie mogę zrobić, że ponownie myślę o tym cholernym samochodzie. Przybliża się do mnie. Normalnie byłbym zdenerwowany rozmawiając z człowiekiem na pozycji Dużego Tima, ale jest całkiem przyzwoitym facetem. Cóż, jeśli odrzucisz fakt, że jest jednym z „czyścicieli” Eldermana, co znaczy, że pozbywa się ciał gdy pojawi się jakiś incydent. Pochylam się do przodu i sygnalizuje mu, że słucham. – Słyszałem, że spotykasz się z córką Marellie’a – szepcze. Mój wyraz twarzy natychmiast opada. Co do kurwy zrobiła Haven, pobiegła do auta i zadzwoniła do swojego ojca żeby powiedzieć mu o naszej „randce” w sobotę? Szukam w pokoju papieru i jakiegoś długopisu, i zauważam marker i jakieś serwetki leżące za mną na barze. Kto ci powiedział? Piszę na serwetce. – Marellie – odpowiada i wygląda jakby było mu mnie żal. To jest już nas dwójka. Nie chcę. Piszę. Zastawiła na mnie pułapkę. – Taa, to jeden ze sposobów Haven. – Zauważa i pociera szczękę. – Chcesz pewną radę? Wzruszam ramionami i bazgrze. Pewnie. – Znajdź jakieś wyjście zanim sprawy będą zbyt intensywne – mówi i kładzie dłoń na stole. – Nie chcesz wkurzyć Haven, ponieważ to oznacza również wkurzenie Marellie’a. Moje usta opadają z dezaprobatą. Mówi mi coś, co już wiem. Jakieś rady jak to zrobić? Piszę na serwetce. Bo próbowałem już powiedzieć nie, i wydaje mi się, że jednak nie działa. Jego oczy spoglądają na sufit gdy coś rozważa. – Wytrzymałbym, dopóki nie przejdzie jej obsesja. – Gdy spojrzałem na niego zdziwiony, dodał. – Znam Haven od zawsze i raz na jakiś czas przechodzi przez te etapy. Jeden miesiąc pragnęła tylko lodów. Później chciała tylko ciasto. Kiedy dorosła, jej słodkie zachcianki przekształciły się na chłopaków.

93

Więc mówisz, że jeśli wytrzymam z nią miesiąc, wtedy już nie będzie mi zawracać głowy. – Jeśli powtarza stary wzór, wtedy tak. Dzięki. Czuje się jakbyś uratował mi życie. Powinienem zapłacić albo coś. Chichocze gdy czyta co napisałem. – Nah, dzieciaku, lubię ci pomagać. – Jego spojrzenie kieruje się w stronę stołu i ścisza swój głos. – Jesteś jednym z niewielu tutaj, którzy nadal są dobrzy. Jego głos przekazuje inne znaczenie, ale nie jestem pewien, jakie dokładnie. Nie dostaje szansy by zapytać się o to, ponieważ do pokoju wchodzi Doc z dużą torbą w ręce. Każdy milknie. – Dzisiejszego wieczoru mamy wielkie plany, panowie. – Rzuca torbę na podłogę, ściąga marynarkę i podwija rękawy. – Wielkie, wielkie plany. Doc jest średniej wysokości, w średnim wieku i ubiera się w fantazyjne stroje, w odróżnieniu od większości ludzi Eldermana. Jego bogactwo i maniery pokazują, że jest o wiele wyżej w łańcuchu pokarmowym, niż ktoś taki jak ja czy Duży Tim. Każdy szanuje Doca, albo boją się go na tyle żeby nie kwestionować tego co mówi czy robi. Jeszcze nie jestem pewny. Nie wiedziałem żeby Doc robił coś takiego jak Marellie, ale słyszałem plotki o pewnych rzeczach, które zrobił dla biznesu. Traktuje mnie przyzwoicie, jak na razie, nie zamierzam sprawdzić za bardzo jego ciemnej strony. Kiedy Doc podwinął rękawy, stanął przed Dużym Timem. – Musisz wziąć Morless’a i Wenley’a na rozładunek ciężarówki. Duży Tim kiwnął głową i następnie zwrócił się do Morless’a, który siedział na końcu stołu. – Chodźmy. Morless wstał i podążył za Dużym Timem bez żadnych pytań. W pokoju zostało pięć osób, wliczając w to mnie i Doca. – Co do reszty z was – mówi Doc do pozostałym mężczyzn. – Elderman oczekuje was w magazynie jak najszybciej. Moje tętno przyspiesza. Jeszcze nie byłem w magazynie w Wyoming, więc to może być to. Ale nie dałem sobie zbyt dużych nadziei gdy wstałem z krzesła – byłem już w siedmiu miejscach i wszystkie były niepowodzeniem. – Z wyjątkiem ciebie, Ryler. – Doc mówi do mnie. – Dzisiejszej nocy jesteś ze mną.

94

Zwykle po prostu wysyłają mnie z Dużym Timem albo Wenleyem na wymianę z jednym z mniejszych sprzedawców. Doc nigdy nie szedł z nami, głównie dlatego, że jest wyżej w hierarchii. Więc albo ruszam w świat, albo jestem w tarapatach. Obie myśli sprawiają, że mój żołądek się zaciska a nudności narastają, gdy Doc wysuwa pistolet z kabury i kładzie go nas stole przede mną. – Będziesz go dzisiaj potrzebować. – Oferuje mi zachęcający uśmiech, tak jakby w jakiś sposób miał zmniejszyć moje napięcie. – Wiesz jak go używać? Odbezpieczam pistolet. Niestety, wiem. Jego uśmiech się poszerza. – Dobrze. – Łapie drugi pistolet i sprawdza liczbę kul zanim chowa go z powrotem do kabury. – Nie używaj go, chyba, że będziesz musiał. Kiwam głową i zaczynam chować pistolet z tyłu jeansów. – Chwila. – Wyciąga kaburę z torby i rzuca w moją stronę. Wyciągam rękę po kaburę i chowam lufę do środka. Waga pistoletu boleśnie przypomina mi, jak głęboko siedzę w świecie handlu narkotykami. Co, jeśli chcą żebym dzisiaj kogoś zastrzelił? Co, jeśli będę musiał kogoś zastrzelić? Co, jeśli kogoś zabiję? Co, jeśli zginę? Co, jeśli wystawiają mnie żeby mnie zabić? Kurwa. Naprawdę żałuje, że nie mogę napisać do Stale’a, ale taki ruch byłby teraz zbyt ryzykowny. Doc wyciąga z torby czarną bluzę i rzuca ją do mnie. – Załóż ją na kaburę. Słucham go, wślizgując ramiona przez rękawy i zapinając na nią kurtkę. – To będzie działać, tak długo jeśli nie staniesz się zbyt nerwowy. – Kiwa głową z aprobatą. Waham się, po czym odważyłem się do niego zamigać. – Czy mogę zapytać, co robimy? 95

– Obawiam się, synu, że to odebrałoby całą zabawę. – Uśmiecha się i klepie mnie po ramieniu gdy kierujemy się w stronę korytarza. – Chodź. Przed nami długa noc. Wychodzimy z baru i wsiadamy do auta Doc’a – Plymouth Barracuda z 1968 roku. Potem jedziemy przez miasto i kierujemy się na autostradę z głośno grającym radiem. Piosenki jak „Psycho Killer” Talking Heads i „Folsom Prison Blues” Johnnego Casha wypływają przez stereo. Staram się za bardzo nie zwracać uwagę na wybór jego piosenek, ale jest to trudne. Nawet z bronią, nie czuje się bezpiecznie. Poza tym, nie chce do nikogo strzelać, nie chce mieć krwi na swoich rękach. Później kierujemy się na północ pod gwiazdami, z dala od cywilizacji i Laramie, obok pola suchej trawy. Im dalej jedziemy na północ, tym rzadziej widać jakieś samochody. Czuje się jakby celowo brał nas na środek pustkowia. Wszystko o czym mogę myśleć to, że zostałem złapany, że wiezie mnie na jakieś pole żeby strzelić mi między oczy i pogrzebać mnie w błocie. Próbuje wysłać wiadomość do Stale’a bez wyciągnięcia komórki z kieszeni, ale naciskam jakieś przyciski, jakieś cholerne przyciski i w końcu rezygnuje po dziesiątej próbie. Doc nie mówi ani słowa, dopóki nie jesteśmy na jakimś zjeździe i zatrzymuje się przed znakiem stopu. Jesteśmy na środku pustkowia, wokół nas są tylko pola i drzewa. Zostawia włączone światła i oświetla przed nami całą drogę. Potem wyłącza muzykę i patrzy przez okno na opuszczoną ulicę obok nas. – Czy słyszałeś już historię jak dostałem się do tego biznesu? – pyta, zerkając na mnie kątem oka. Kręcę głową. – Jestem zaskoczony. Szanuje ludzi, z którymi pracuję, ale mają swoje plotki. Rozmyśla nad czymś, jego uwaga znowu skupia się na drodze. – Miałem dwadzieścia lat kiedy po raz pierwszy spotkałem Donnego Eldermana. Właśnie się ożeniłem i spodziewaliśmy się naszego pierwszego dziecka. Pracowałem jako sprzedawca w lokalnym sklepie meblowym. Wtedy nie byłem znany jako Doc. Nie byłem znany z czegokolwiek. – Zatrzymuje się i wpatruje w gwiazdy. – Chciałem być znany. Zawsze miałem to uczucie, że powinno być coś więcej w moim życiu niż praca od dziewiątej do piątej, powrót do domu każdego wieczoru, jedzenie obiadu i pójście spać. Przez większość dni czułem się jakbym był na autopilocie. Sięga do kieszeni i chwyta cygaro, zapala go a następnie pochyla się w fotelu. – Wtedy spotkałem Donnego i wszystko się zmieniło. Życie było ekscytujące i dowiedziałem się, że jestem dobry w tym co robię. Nie zrozum mnie źle. Moja rodzina zawsze 96

jest przede wszystkim, ale naprawdę wierzę, że aby być dobrym ojcem i mężem, muszę być szczęśliwy. Bardzo rzadko żałuje wyboru wejścia w ten niekonwencjonalny świat. W rzeczywistości, tylko trzy razy w moim życiu żałowałem swojej decyzji. Dwa były dawno temu, na samym początku a jeden był dzisiaj. – Zaciąga się cygarem, końcówka świeci w ciemności. Milczy przez co najmniej pięć minut i pali cygaro. W końcu włącza radio ponownie i przegląda piosenki. Chce zapytać dokąd zmierza z tą historią albo czy to już koniec, gdy prostuje się i patrzy przez okno. – Ale zmieniłem się przez ostatnie lata. Wiem, jak lepiej radzić sobie z żalem. – Wyrzuca cygaro przez okno, a następnie odpala samochód. – Nauczyłem się, jak je eliminować. I dzisiejszego wieczoru mi z tym pomożesz. Radio ponownie huczy, gdy dociska pedał gazu, opony kręcą się na tle żwiru kiedy kierujemy się w stronę jakieś drogi. Zastanawiam się czy to misja samobójcza, jeśli będzie jechać w ten sposób aż do wzgórza. Ale skręca w ostatniej chwili i włącza się do ruchu. W tym samym momencie, inne auto pędzi co najmniej sto kilometrów na godzinę, wzbijając chmurę kurzu. Skręcamy w prawo za pędzącym pojazdem i Doc naciska sprzęgło i gaz jednocześnie, rozkręcając nasze tempo. Silnik ryczy w połączeniu z heavy metalem. Przyczepiam się do siedzenie gdy samochód przed nami porusza się jeszcze szybciej. Doc również przyspiesza i siedzi mu na zderzaku. Jedną ręką trzyma kierownicę a drugą sięga po pistolet w kaburze. – Weź kierownicę, Ryler – mówi, jego wzrok utrzymuje się na aucie przed nami. Kiedy gapię się na niego, on kieruje wzrok na mnie. – Nie martw się, wszystko będzie dobrze. Upewnij się tylko, że jej nie puścisz. Wiedziałem już, że facet ma nierówno pod sufitem, ale to było szaleństwo na zupełnie nowym poziomie. Zanim mogłem pomyśleć nad jego niepoczytalności, Doc wypuścił kierownicę, nie dając mi innego wyboru niż przesunąć się i ją złapać. Jedziemy tak szybko, że otoczenie jest rozmyte i brud otacza cały samochód. Ledwo mogę widzieć drogę i muszę skupić się na tylnych światłach auta przed nami. Gdy walczę żeby utrzymać samochód prosto, Doc wyciąga rękę przez okno i kieruje pistolet na auto. Mruczy coś przed nami i strzela. Pisk opon. Pył lata wszędzie. Auto przed nami zniknęło. Doc chwyta kierownicę i zatrzymuje Barracudę, ślizgając się na boki na środku drogi. Próbuje złapać oddech gdy Doc wyskakuje z samochodu, ale powietrze znowu mi ucieka gdy widzę co robi Doc.

97

Auto które goniliśmy jest przy drodze, odwrócone do góry, z kręcącymi się oponami. Metal jest pokrzywiony i skądś wydostaje się dym. Cholera. Kurwa. Cholera. Kto jest w samochodzie? Moje ręce się trzęsą kiedy wychodzę i chwieję się. Przez całą drogę przyglądam się jak Doc schyla się przy zniszczonych drzwiach kierowcy. Patrzy do środka i wolną ręką sięga do środka i wyciąga kierowcę na zewnątrz. Kierowca nie walczy a kiedy dochodzę do Doca, w połowie spodziewam się zobaczyć martwego człowieka, który jest wyciągany jak worek ziemniaków. Facet jest żywy. Ledwo. Krew tryska niemal z każdej części jego ciała, jedno z ramiona jest wygięte w niewłaściwy sposób, a usta wydają dziwne dźwięki za każdym razem gdy bierze oddech. Jęczy gdy Doc go puszcza. – Proszę… – Udaje mu się jęknąć, patrząc bezradnie na Doca. – Proszę? – Doc wypluwa gdy wyciąga broń, jego oczy są dzikie jakby postradał zmysły. – To właśnie powiedział mój syn gdy przyszedł do ciebie po dragi? Mężczyzna zaczyna się dławić. – Próbowałem mu odmówić… ale… on… nie brał… nie, za odpowiedź. Twarz Doc’a płonie z wściekłości. – Więc przychodzi do ciebie narkoman, a ty po prostu mu je dajesz, znając konsekwencje sprzedaży narkotyków? Boże, jesteś tak słaby i żałosny jak mój syn. – Kopie go w bok a facet jęczy z bólu. – Może nawet bardziej skoro wiedziałeś co się stanie. Mój syn nie miał jasnego umysły. – Przykro mi. – Mężczyzna jęczy, kładąc się na boku. Doc kuca, chwyta jego koszulę i zmusza go żeby na niego patrzył. – Przykro ci! Mój syn jest w śpiączce a tobie jest przykro! – Krzyczy mu w twarz. – Wiesz jak mocno szukałem osoby, która sprzedała mu narkotyki? Jak bardzo miałem nadzieje, że nie będzie to jeden z moich ludzi? I wtedy dowiedziałem się, że to ty, Ivan. Osoba, którą wpuściłem do swojego domu, która spędzała czas z moją rodziną. Która wiedziała o zmaganiach mojego syna. – Proszę, nie mów Eldermanowi. – Błagał. – Zabije mnie jeśli dowie się, że handluje z członkami rodziny z jego kręgu. Doc śmieje się, mrożącym krew w żyłach śmiechem. 98

– Za późno. Powiedziałem mu to rano gdy dowiedziałem się, że to ty. – Pochyla się bliżej a jego usta wykrzywiają się w upiornym uśmiechu gdy mężczyzna zaczyna szlochać. – Ale nie martw się, nie zamierza cię zabić. – Wstaje i wskazuje broń na faceta. – Ja to zrobię. Ruszam do przodu, otwierając usta, by krzyknąć i zatrzymać go z czystego instynktu. Żaden dźwięk nie wydostaje się z mojego gardła, gdy strzela. Krew rozpryskuje się wszędzie jak deszcz i ląduje na mojej koszuli i twarzy. Przez chwilę jestem z powrotem w wspomnieniu o Benie oraz tego co mu zrobiłem gdy pobił Aurę. Doc opuszcza broń i patrzy na człowieka, którego właśnie zastrzelił. – Widzisz, żal wyeliminowany. – Kiedy patrzy na mnie widzę krew na jego twarzy. Jego twarz wygląda jak jakiegoś szaleńca. – Witamy w piekle, Ryler, w miejscu w którym zły przeżywa a słaby ginie. On był słaby. Mój syn był słaby. A teraz oboje płacą za swoje grzechy. Nie mając pojęcia jak na to zareagować, po prostu tam stałem, gapiłem się na krwawą scenę, scenę w której brałem udział. Doc wyciąga chusteczkę z kieszeni żeby wytrzeć swoją twarz. Następnie rzuca ją do mnie. – Doprowadź się do porządku. Pocieram twarz tkaniną, zauważając jak bardzo trzęsą się moje ręce. Miałem nadzieje, że Doc nie zauważył mojego strachu – inaczej, mógłby pytać się dlaczego w ogóle jestem w tym świecie. Podążam za nim do auta i wsiadam na miejsce pasażera, podczas gdy on wsiada na miejsce kierowcy. Wysyła wiadomość zanim odpala auto i kieruje się z powrotem w stronę autostrady. – Nie jestem potworem. – Nagle mówi gdy jedziemy. – Ten człowiek handlował z moim synem, który cierpi na niefortunne uzależnienie od heroiny odkąd skończył czternaście lat. Umarł prawie dwa razy, i razem z moją żoną próbowaliśmy wszystkiego żeby mu pomóc, ale nieważne jakie przeszedł leczenie, zawsze wracał do nałogu w ciągu kilku dni. Każdy z moich ludzi wiedział żeby z nim nie handlować. Ivan wiedział co robił, wiedział, że szkodzi mojemu dziecku, gdy sprzedawał mu działki, ale wciąż to robił. Wybrał skrzywdzenie mojej rodziny i musiałem się upewnić, że zapłaci za swoje grzechy, tak jak musiałem się upewnić, że zrobi to mój syn. To muszę robić, Ryler: inaczej ludzie w moim życiu będą robić to, co chcą. Nie mając pewności czego ode mnie chce, kiwnąłem głową co wyraźnie go zadowoliło. Skupił się na jeździe przez pustynną autostradę, słuchając jego muzyki podczas gdy ja starałem się zachować spokój. Ale do czasu gdy podwiózł mnie do mojego auta, ocknąłem się ze stan szoku. 99

– Ryler, jeśli wciąż będziesz podążać tą drogą... – mówi Doc gdy wydostaje się z auta – …Poradzisz sobie w tym świecie. Masz dar milczenia, coś co dużo osób bierze za pewnik. Ale ty, ty widzisz rzeczy i nie potrzebujesz o nich mówić. Przełknąłem gulę w gardle, rozumiejąc jego przesłanie. Trzymaj język za zębami o tym co się dzisiaj stało a będzie z tobą dobrze. Widziałem wiele gówna w swoim życiu. Aura niemal pobita na śmieć była jedną z najgorszych, ale starałem się temu zapobiec, stając do walki. Dzisiaj, nie zrobiłem nic oprócz patrzenia. Nawet pomogłem w pościgu. Nie jestem lepszy od Doc’a. Próbowałem o tym nie myśleć, próbowałem powstrzymać pełzający czas w mojej głowie, ale wspomnienia mnie pochłonęły – czas który spędziłem w poprawczaku. Jak się tam dostałem. Krew pokrywająca moje kostki gdy byłem skuty i zawieziony na posterunek. Jak nikt nie chciał mi pomóc, nawet ludzie, na których mi zależało. Nikt nie powiedział prawdy. Wyrzuciłem te wspomnienia z głowy. Nie, nie pójdę tam. Nigdy więcej. Nie chce mieszkać w przeszłości. Wskoczyłem do mojego Challengera i odjechałem od baru, od Doc’a, od tej nocy. Do czasu kiedy byłem pod mieszkaniem, szok przejął moje ciało. Moje zęby się zaciskały, ciało trzęsło się gdy brnąłem po schodach, wślizgnąłem się cicho do mieszkania i pospiesznie skierowałem się do łazienki aby wziąć prysznic i zmyć całą krew. Szorowałem skórę tak mocno, że zaczęła krwawić. Widok mojej skóry z czerwoną wodą był ostatnią kroplą, która wysłała mnie na krawędz. Zsunąłem się przy wannie i zacząłem płakać. Nie mogę tego dłużej robić. Nie mogę być taką osobą. Nie mogę być w porządku z oglądaniem śmierci gdy ktoś ginie z czyjeś ręki. Do czasu kiedy wyszedłem spod prysznica, moje mięśnie i umysł były wyczerpane. Wciąż musiałem zrobić jedną rzecz zanim zrezygnuje. Chwyciłem swój telefon osobisty i napisałem do Stale’a. Ja: Rezygnuję. Rzucam telefon na podłogę zanim może odpowiedzieć. Nie chcę usłyszeć co ma do powiedzenia, nie chce żeby pytał o mój wybór. Zrobiłem to żeby odzyskać wolność, ale nie sądzę, że jest to tego warte. Blizny dzisiejszej nocy nigdy nie będą czegokolwiek warte.

100

– Odpadam – mówię do siebie gdy leże w łóżku i zamykam oczy. Ale moje myśli szepczą coś innego. Nie odpadam. To dopiero początek. W mojej przyszłości jest jeszcze więcej śmierci i przemocy. Witamy w piekle, Ryler, w miejscu, w którym zły przeżywa a słaby ginie. Myślę, że będę w tym piekle jeszcze przez jakiś czas.

101

Przez pierwszą połowę nocy śpię fantastycznie. Śnię o Ryley’u i jego ciele na moim, gorącej skórze przy gorącej skórze. Ciepłych ustach. Palącym metalu. Boże, o orgazmie… Budzę się, i postać, którą zostawiłam w swoim starym domu jest w moim pokoju. Tym razem chociaż wiem kim jest. – Emery, proszę pomóż mi – błaga Ellis, kieruje w moją stronę dłonie. – Jest mi tak zimno. Wyciągam do niego rękę, ale nie mam odwagi wyjść z łóżka. – Jak mogę pomóc, kiedy nie wiem co się dzieje? – Zadawaj pytania. – I tak po prostu znika. Zadawaj pytania? O czym? I komu? Przez resztę nocy śpię okropnie, rzucam się i obracam. Na dobre budzę się zanim wschodzi słońce i rozważam wcześniejsze wyjście na jogging, ale po incydencie ostatniej nocy, nie jestem pewna, czy powinnam sama wychodzić.

102

Postanawiam zając samą siebie zaklejaniem okna. Używam trochę taśmy maskującej, którą znajduję w jednym z moich pudeł i papierowej torby ze sklepu spożywczego, skoro nie mam żadnej plastikowej. Nie jestem pewna, czy powinnam powiedzieć gospodarzowi domu, że ma naprawić drzwi, czy mam to zrobić sama. Rozważam zadzwonienie do mamy i znalezienie subtelnego sposobu na zapytanie jej o radę, ale prawdopodobnie moja matka nie będzie w stanie mnie zrozumieć. Pamiętam kiedy miałam trzynaście lat i ukradłam batonik z jej torebki. Nie wolno mi było jeść słodyczy, ponieważ jak to ujęła „utyję”. Usadziła mnie na krześle, skleiła taśmą nogi i ręce, i przez pięć godzin zadawała te same pytania. – Czy ukradłaś słodycze, Emery? W piątej godzinie pękłam, zbyt głodna i zmęczona, żeby kontynuować. Mój ojciec był bardzo rozczarowany. – Kiedy mój ojciec mi to zrobił – powiedział. – Wytrzymałem trzy dni. Jak kiedykolwiek masz zamiar przeżyć tortury, Emery? Nie, zdecydowanie nie zwrócę się o pomoc do rodziców. Prędzej wydrapię sobie oczy. Postanawiam zapytać Rylera. Ostatniej nocy był taki miły i chyba nie będzie miał nic naprzeciw. Skoro pominęłam poranny jogging, rezygnuje z prysznica. Czeszę włosy w koński ogon, nakładam na usta nieco błyszczyka i wciągam starego t–shirta i szorty. Dzisiaj stawiam na minimalizm, jeszcze jedna rzecz na przełamanie mojej rutyny. Zakładam sandały i ostrożnie otwieram frontowe drzwi, wyglądając na schody, aby upewnić się, że jest bezpiecznie, zanim wychodzę na zewnątrz. Zbiegam po schodach, zatrzymuję przed drzwiami Ryler’a i podnoszę rękę, aby zapukać. Uświadamiam sobie, że słońce ledwo wzeszło zza szczytu wzgórza. Jest naprawdę wcześnie. Ryler musiał się późno położyć, skoro wyszedł do pracy o jedenastej. Zaczynam się wycofywać, dochodząc do wniosku, że mogę zaczekać kilka godzin, kiedy to otwierają się drzwi i wychodzi Ryler, zapinając pasek przy dżinsach. Mój wzrok natychmiast kieruje się do miejsca, w którym są jego ręce i przygryzam wargę, podczas gdy moja skóra rozgrzewa się. – Emery? Patrzę mu w oczy. – Cześć. – Uśmiecham się promiennie.

103

– Hej. – Ma cienie pod oczami, jest zgarbiony, a jego włosy są w nieładzie, jakby właśnie wytoczył się z łóżka. Nadal jest przystojny, niezwykle oszałamiający, zapierający dech w piersiach. – Co ty tutaj robisz? – Um… – A, tak, zeszłam tutaj z innego powodu, niż wpatrywanie się w niego. Wskazuję na górę. – Dobra, ostatniej nocy, moje okno zostało zbite, a ponieważ nigdy wcześniej nie wynajmowałam mieszkania, nie jestem pewna co robić. Mam to zgłosić, czy po prostu sama naprawić? – Co robiłaś? Poszłaś do domu i po raz pierwszy zrobiłaś wielką imprezę? – miga z wymuszonym, figlarnym uśmieszkiem. Waham się. Ostatniej nocy, jego uśmiech wydawał się taki naturalny i szczery, a teraz wszystko zdawało się nie pasować. Opuszczam rękę do boku i kręcę głową. – Chciałabym, żeby tak było. Prawdę mówiąc ktoś rzucił w nie cegłą. Otwiera buzię zszokowany. – Ty tak serio? – Niestety. To stało się niedługo po twoim wyjściu. Oznaki jego zmęczenia znikają i zostają zastąpione gniewem. – Dlaczego do cholery ktoś miałby to zrobić? Pieprzone dupki. Założę się, że to nasz sąsiad z parteru. Czasami staje się destrukcyjny, kiedy sobie wypije. – Szturmem wychodzi na schody, jego zaciekłość mnie zaskakuje. – Wiesz co? Mam zamiar z nim porozmawiać. Jeśli to zrobił, zapłaci za to. Chwytam za dół koszulki Rylera, a moje kostki ocierają się o jego bok, co wywołuje u mnie ciarki. – Nie sądzę, że to on. Ryler przelotnie spogląda na moją rękę na jego koszulce i szybko uwalnia ją od mojego śmiertelnego uścisku. Nie jestem pewna jakie są granice tego co jest pomiędzy nami, a nawet czy można to za coś uznać. Jak ze wszystkim innym, nie jestem pewna co się dzieje po tym jak pieści się ze swoim seksownym, tajemniczym sąsiadem. Chociaż jednego jestem pewna. Opiekuńcza strona jaką teraz prezentuje. bardzo mnie podnieca, co również może być dla mnie pierwszym razem. – Skąd wiesz? – Kosmyki jego ciemnych włosów opadają mu na oczy, kiedy na mnie spogląda. – Wiesz kto to zrobił, Emery? – Nie, ale nie sądzę, że był to przypadkowy akt pijaństwa, biorąc pod uwagę dołączoną do cegły notatkę. – Gryzę się w język. Może nie powinnam tego mówić. Ale z drugiej strony, nie powinnam opowiadać mu o wielu innych rzeczach. 104

Jestem zdezorientowana. Co jest dobre, a co złe. Komu ufać. Choć, czuję, że jemu mogę zaufać. – Notatka? – miga z ciekawością. – Co jest w niej napisane? Pocieram dłońmi po bokach nóg, gdy gęsia skórka pokrywa moje ciało. Nie z zimna, ale z nerwów. – Jeśli ci powiem, musisz obiecasz, że nikomu tego nie przekażesz i zachowasz tajemnicę. Drapie się po twarzy, a ja zauważam, że jego ramię jest czerwone i zadrapane, jakby chropowata powierzchnia przejechała po jego skórze. Kiedy dostrzega kierunek mojego spojrzenia, pospiesznie szarpie w dół rękaw swojej szarej termicznej koszulki, aby zakryć ślady. – Postaram się nie zadawać pytań – odpowiada. – Ale po tym jak jesteś zdenerwowana, zgaduję, że cokolwiek jest w tej notatce, będzie sprawiać, że zapragnę zadawać wiele pytań. Pozwala mi podjąć decyzję. Pozwala mi dokonać wyboru. Czy chcę, aby stał się częścią tej sfery mojego życia. – Dobrze, możesz zadawać pytania – mówię, ruszając w stronę schodów. – Ale ja, to więcej niż prawdopodobne, nie będę mogła odpowiedzieć na większość z nich. Podąża za mną po schodach i do mojego mieszkania. Wciąż nie sprzątnęłam szkła z podłogi i jego wzrok natychmiast podąża do odłamków wbitych w dywan, a potem do zaklejonego okna. – Wrzucili to przez drzwi? – Kręci głową i przemieszcza się do przesuwnych drzwi dokonując inspekcji dziury. – Kiedy powiedziałaś okno, sądziłem, że faktycznie miałaś na myśli okno. – Okno. Drzwi. Jaka różnica. – Więc, gdzie jest ta notatka? – Brew Ryler’a unosi się, kiedy przekręcam blokadę drzwi, coś co robię ze zwykłego przyzwyczajenia. – Czy ty się kogoś obawiasz, Emery? Czy to dlatego blokujesz drzwi, ponieważ obawiasz się osoby, która to zrobiła? – W pewnym sensie. – Co jest częściową prawdą. Podnoszę notatkę ze stolika i podaję mu. 105

– To było na cegle – wyjaśniam, podczas gdy czyta krótki liścik. – Na początku nie zauważyłam tego i pomyślałam, że ktoś rzucił cegłą, żeby mnie przestraszyć. Z niepokojem spogląda znad kartki papieru. – Emery, to nie jest zwykły liścik. To groźba. Wzdycham opadając na kanapę. – Wiem. Siada obok mnie, w mojej opinii zostawiając zbyt wiele miejsca pomiędzy naszymi ciałami. – Dzwoniłaś na policję? Kręcę głowa i opieram się plecami o sofę. – Nie mogę do nich zadzwonić. Spogląda znad papieru, a na jego czole pojawia się zmarszczka. – Dlaczego? Wzruszam ramionami. – Bo nie mogę. – Dlaczego nie? Odchylam głowę do tyłu i wgapiam się w sufit. – Po prostu nie mogę. Patrzy na mnie, chcąc czegoś więcej, ale nie mogę mu niczego więcej dać. Ostatniej nocy, kiedy spędziliśmy razem czas i graliśmy w karty, a potem słuchaliśmy muzyki i całowaliśmy się w jego pokoju, po raz pierwszy zaznałam posmaku normalności. Mówienie komukolwiek o tym, co myślę, że naprawdę ten liścik oznacza i od kogo jest, mogłoby na zawsze zrujnować moje szanse na normalne życie. Moi rodzice by się dowiedzieli. Zostałabym odesłana do domu, gdzie poślubiłabym Evana i zmieniłabym się w moją matkę, zmuszoną do bycia filarem swojego męża, trzymającą jego tajemnice. – Emery… – miga, zanim jego dłonie opadają na kolana. Marszcząc brwi odwracam głowę w jego stronę. – Obiecałeś, że spróbujesz nie zadawać pytań. – Wiem. – Jego wzrok przeskakuje w tę i z powrotem z notatki na mnie. Potem, z ciężkim westchnięciem, odrzuca kartkę na stolik i rozsiada się, trąc swoje zmęczone oczy. – Czy mogę chociaż zapytać, czy masz jakieś pojęcie kto to mógł być? – Być może, ale jeśli tak jest, nie mogę ci powiedzieć kto to jest. Zamyka oczy i głośno oddycha, nie starając się ukryć frustracji. – Nie pomogę ci dopóki nie dasz mi jakiejś podpowiedzi. – Powieki ma podniesione, źrenice palą żarliwie. Jego wzrok mnie pochłania, mąci mi w głowie, przesłania umysł. Pragnę… Pragnę… 106

Pragnę go. – Podpowiedź? Pochodzę z miejsca nie podobnego do żadnego innego, gdzie nic nie jest takie, jakie się wydaje. Wszyscy mają swoje tajemnice i one właśnie za mną podążają. Gapi się na mnie i nagle chichocze. – Czy ty właśnie zadałaś mi zagadkę? Podnoszę ramiona, dając mu połowiczne wzruszenie ramionami. – Powiedziałeś, że chcesz podpowiedz. Otóż to wszystko, co mogę tobie dać. Jego mięśnie napinają się, kiedy porusza ramionami. – Powiedziałaś z stamtąd skąd pochodzisz… Czy miałaś na myśli swoją rodzinę? – Tak jakby. – A co z twoim bratem? – Co z nim? – Mówiłaś, że nie widziałaś go od sześciu miesięcy, ale nigdy nie powiedziałaś dlaczego. – Ponieważ nie wiem dlaczego. – Wzdycham, zakładam ręce za głowę i wpatruję się w sufit. – Są pewne rzeczy… z moją rodziną… których nawet ja czasami nie rozumiem. To jak moi rodzice przeżywają swoje życie… to nigdy nie miało dla mnie sensu. Milczy, dopóki na niego nie spoglądam, a wtedy jego ręce szybują w powietrze. – Myślisz, że oni mają coś wspólnego ze zbitą szybą. Czuję ucisk w płucach, kiedy powietrze wyrywa się z moich płuc. Mój oddech jest nierówny, klatka piersiowa staje się ciężka, a Ryler w pełni to zauważa, jego wzrok celuje wprost na moje piersi. – Albo moje miasto. Zarówno jedno, jak i drugie… jak sądzę, są prawie takie same. – Łapię powietrze, zażenowana, że widzi mnie taką. – Hej, Emery. – Z wielkim wahaniem, pochyla się i ujmuje w dłoń mój policzek. – Wszystko będzie dobrze – mówi bezgłośnie. – Mam nadzieję, że masz rację – szepczę. Aby odwrócić swoją uwagę od wpadnięcia w panikę, pochylam się i przyciskam moje usta do jego. I zdarza się coś cudownego. Natychmiast się uspokajam, bez leków. Waha się, ale tylko chwilowo, zanim zaczyna odwzajemniać pocałunek. Nasze języki plączą się, kiedy pochyla się nade mną, delikatnie popychając mnie na plecy. Jego ciało pokrywa moje, jego ręka wspiera jego ciężar, podczas gdy druga podróżuje po moim ciele, przez biodra, do piersi, potem pieści skórę na mojej szyi. 107

Pozwalam mojej dłoni na eksplorację, przesuwając palcami w górę i w dół po jego klatce piersiowej, zanim śmiało przemieszczam je w górę przodu jego koszuli. Napina mięśnie i przygryza moje wargi, wywołując ze mnie jęk. Nagle, odsuwa się, ale tylko po to, aby wycałować ścieżkę w dół mojej szczęki, do zagłębienia szyi. Wylizuje szlak poprzez mój obojczyk, a wtedy metal w jego języku muska moją skórę i wysyła ciepło owijające moje ciało. Jego ręka chwyta moje udo, delikatnie naciska palcami, gdy zakłada moją nogę na swoje biodro. Następnie zaczyna się poruszać, ale to sprawia, że pragnę czegoś więcej. Dyszę, potrzebująca, zasapana i bardziej podekscytowana niż kiedykolwiek wcześniej. – Ryler… – sapię, wplątuję palce w jego włosy, gdy jego usta zagłębiają się w dół, do góry mojej koszulki. Drugą rękę przesuwa w górę mojej nogi, do szortów. Zatrzymuje się, gdy palcem muska krawędź moich majtek. Nie wiedząc co robić, sięgam w dół i przesuwam jego dłoń do góry, dając mu znać, czego chcę, coś czego nigdy wcześniej nie miałam. Krew płonie mi z pragnienia, pożądania, chuci, kiedy powraca do moich ust i wsuwa we mnie głęboko palec. Zaciskam zęby na jego wardze, a palcami sunę po jego plecach, zanurzając je w materiał jego koszuli. Jakim cudem to może być lepsze od seksu? Dokładnie mówiąc, lepsze od seksu z Evanem. Ryler odchyla się do tyłu, aby na mnie patrzeć, jak ostatniej nocy, podczas gdy porusza palcem w tę i z powrotem. Dodaje kolejny, kreśli koła, prowadzi moje ciało do szaleństwa, tak że wszystko co mogę robić to krzyczeć. I cholera jasna krzyczę. Po raz pierwszy w historii. – Jezu, Emery – mówi bezgłośnie Ryler, patrząc na mnie z podziwem. – Czy to był… twój pierwszy raz? – Tak. – Trudno mi oddychać. Moja skóra jest wilgotna, nogi zmęczone, a w środku czuję się taka zadowolona, że nie wiem co ze sobą zrobić. – Chociaż uprawiałam seks. To jest po prostu… cóż, mój chłopak… – Milknę, niepewna jak opisać relację pomiędzy mną, a Evanem. – On był zdezorientowany w kwestii jak wygląda gra wstępna. Łagodny śmiech opuszcza usta Ryler’a. Odpycha się do góry, podaje mi rękę i pomaga mi usiąść. – Jestem naprawdę ciekaw odkrywania twoich kolejnych pierwszych razy – mówi z krzywym uśmieszkiem. – To powinno być fajne. Policzki mi płoną, ale wytrzymuję jego spojrzenie. – Tak, ja też. 108

Studiuje mnie przez dłuższą chwilę. – Dobra, myślę, że nadszedł czas na kolejny pierwszy raz. – A jakiż to – pytam, moje spojrzenie przeskakuje na korytarz, w kierunku mojej sypialni na jego końcu, zastanawiam się co jeszcze możemy robić, jeśli się tam znajdziemy. Wstaje, obchodzi stół i zatrzymuje się przy boku kanapy, obok miejsca gdzie ja siedzę. – Porozmawiamy z gospodarzem na temat twojego okna i złożymy twój pierwszy jako najemca oficjalny raport z uszkodzeń. – Z uśmiechem wyciąga w moim kierunku pomocną dłoń. Uśmiecham się i splatam swoje palce z jego. – Sądzę, że nie powinniśmy wspominać o notatce – mówi, po tym jak pomaga mi wstać. – Powinniśmy udawać, że cegła była przypadkową rzeczą, która się wydarzyła. Docieram do klamki od drzwi. – Nie planowałam nikomu o tym mówić. – To dlaczego mi powiedziałaś? – zastanawia się. – Jestem po prostu ciekaw. – Nie jestem pewna. – Ciągnę, aby otworzyć drzwi, zimne powietrze wnika do środka. – Po prostu wydajesz się… być kimś, komu mogę zaufać. To szalone, bo kiedy cię poznałam, trochę się ciebie bałam. Wyglądałeś naprawdę intensywnie, ale twój wygląd nic nie znaczy… mam na myśli, że jesteś przystojny i takie tam, ale chodziło mi o… – Przerywam, kiedy wyraz jego twarzy pokazuje wahanie. – Co się stało? – Nic takiego. – Chłodno się uśmiecha, wtykając kosmyk moich włosów za moje ucho, potem wzdycha. – Też jesteś przepiękna. Zaczynam się zastanawiać, czy też coś przede mną ukrywa. Jak mogę być pewna, skoro ledwo go znam. To uczucie tylko narasta, kiedy otwieram drzwi, a on wymyka się bez słowa. Po tym jak je zamykam, zbiegamy po schodach wprost na lśniące z jasnego nieba słońce. Gdy docieramy do chodnika, wyciąga telefon i wysyła wiadomość tekstową. Niemal natychmiast telefon brzęczy, ogłaszając przychodzącego sms–a. Czyta go dusząc telefon, kiedy zwalnia zatrzymując się na trawie. Jego palce uderzają w klawiaturę, kiedy odpowiada. Cały proces zajmuje jakieś dziesięć minut. Z każdą nadchodzącą wiadomością, staje się coraz bardziej wściekły, kiedy odpowiada. Obawiając się, że eksploduje, w końcu decyduję się coś powiedzieć. Delikatnie dotykam jego ręki. – Ryler, wszystko w porządku?

109

Rzuca w moim kierunku szybkie spojrzenie, gdy odskakuje, jakby zapomniał, że tutaj jestem. Szybko się uspokaja, a jego ramiona opadają do boków. Telefon wciąż ściśnięty jest w jego dłoni, gdy przypatruje mi się z marszcząc brwi. Potem zagląda przez ramię na parking. – Muszę iść – miga, patrząc z powrotem na mnie. – Coś mi wypadło w pracy. – Och. Okej. Tak, idź. – Wsuwam ręce do kieszeni, starając się nie wyglądać na zbyt zasmuconą, ale to w pewnym sensie wygląda jakby mnie olewał. Ruszam tyłem po trawie do głównego budynku kompleksu mieszkalnego. – Pójdę powiedzieć właścicielowi co się wydarzyło. Do zobaczenia później, być może? – Zaczynam się odwracać, ale on łapie mnie za ramię, powstrzymując. Jego palce owijają moją rękę. – Zobaczymy się za kilka godzin. – Jego dłonie szybują w powietrzu. – Mamy zajęcia, pamiętasz? – Uśmiecha się, ale to oszustwo. Takie oszustwo. Jak wszystkie uśmiechy, które kiedykolwiek znałam. – Nie musisz mnie zabierać jeśli nie chcesz – mówię, obejmując się ramionami, gdy patrzę na trawę. Widzisz, to dostajesz za bycie tak szczerą. Nikt nie chce wysłuchiwać twoich tajemnic, Emery. – Mam na myśli, że doskonale rozumiem. Szalona sąsiadka wnosząca dramaty do twojego życia jest ostatnią rzeczą jakiej pragniesz. – Chcę zawieść ciebie na zajęcia, Emery. – Naciska, zniżając głowę, aby spotkać się z moim wzrokiem. – Przysięgam. Teraz muszę pójść ze względu na pracę. – Okej. – Najlepiej jak tylko potrafię próbuję pozbyć się niepewności. – Przepraszam. Po prostu próbowałam się upewnić, że cię nie denerwuję czy coś. Chichocze. – Nie, wcale mnie nie denerwujesz. Jeśli już, robisz coś dokładnie odwrotnego. – Wsuwa telefon do tylnej kieszeni. – Do zobaczenia za chwilę. – Cofa się, aby odejść, ale potem zmienia zdanie i zamiast tego rusza do przodu. Ruch jest szarpiący i sprawia, że wygląda jakby tańczył. Chichot opuszcza moje usta, a on uśmiecha się szczerze, kiedy odzyskuje równowagę. – Przepraszam – mówi, zbliżając sie do mnie. Bez ostrzeżenia, całuje mnie. Pocałunek jest krótszy, niż pozostałe, po prostu pieszczota skrzydeł motyla na moich ustach. Tak szybko jak pocałunek się zaczął, Ryler odchodzi w pośpiechu ulatniając się w kierunku wiaty dla samochodów. Mija samochód za samochodem, krocząc przez parking i wyjście z kompleksu. Zaczynam się zastanawiać, czy jedzie do pracy autobusem, kiedy to skręca ostro w prawo na chodniku i 110

pędzi do zaparkowanego na końcu ulicy czarnego BMW. Zatrzymuje się, kiedy dociera do tyłu samochodu i zaczyna się odwracać. Szybko znikam z pola jego widzenia. Nie jestem nawet pewna dlaczego, z wyjątkiem tego, że boję się o Ryler’a i tego kto siedzi za kierownicą samochodu. Martwię się dlatego, że ten samochód wygląda dokładnie jak auto mojej matki. Co jeśli Ryler jest jak Evie? Evie była moją przyjaciółką przez większość gimnazjum, aż do dnia, kiedy obraziła się na mnie za faceta i ujawniła, że była moją koleżanką tylko dlatego że zmusili ja do tego moi rodzice. Skonfrontowałam to z moją matka, która zaprzeczyła. Ale potem usłyszałam jej rozmowę na ten temat z matką Evie. Zrobili to, aby Evie mogła donosić o wszystkim co zrobiłam. Co jeśli Ryler jest kolejną Evie? Co jeśli moja matka zatrudniła go, aby miał na mnie oko, podczas gdy starałam się rozpocząć w Laramie nowe życie. Żołądek podchodzi mi do gardła. Z taką ilością tajemnic jakie miałam, zaczynam się zastanawiać, czy Ryler będzie chciał więcej.

111

Po tym jak zgłaszam właścicielowi zbite okno, wracam do mieszkania. Okno nie zostanie naprawione przez następne kilka dni, więc odrywam wierzch pudełka i zastępuje nim torebkę. Potem sprzątam szkło i spędzam kilka następnych godzin na pisaniu w notesie, aby odwrócić myśli od możliwości, że Ryler jest gdzieś tam z moją matką.

To, co zobaczyłam tamtej nocy, kiedy wymknęłam się z domu, było wszystkim poza okropnością.

Ale okropnością nie byli ludzie żyjący w Cieniu. Okropnością byli ludzie ze złota. Widzisz, w Raligford bogaci mają tajemnice. A biedni cierpią z ich powodu. Cierpią ogromnie na ulicach i w swoich domach. 112

Cierpiałam razem z nimi. Mój świat pęknięty był tuż pod moimi stopami. Trawa i ziemia rozdrobniona. Zapadnięta.

Miałam dwie możliwości. Spaść ślepo do dziury. Albo uciec od tego.

Mimo, że wiedziałam, iż to będzie trudne wybrałam ucieczkę. Wiedziałam, że będę sprawdzana, wiedziałam, że będę ścigana. Wiedziałam, że będę załamana, wiedziałam, że za to zapłacę.

Ale tak długo, jak będę zdeterminowana, tak długo jak będę walczyć. wiedziałam, że mi się uda. Wiedziałam, że przeżyję moje tortury.

Nie wiedziałam, że nawet po tym jak umknę, będę nadal uciekała od mężczyzn. Że zmuszą mnie do milczenia. Zmuszą mnie do

113

bycia dziewczyną której chcieli.

I tak się stało, przez wiele miesięcy… I przez te miesiące, dowiadywałam się prawdy. Przez cały ten czas słuchałam plotek, o moim bracie tańczącym z diabłem.

Przez cały ten czas żyłam w przekonaniu, że to nie może być prawda.

Podczas gdy cały ten czas, diabeł mieszkał, pod moim dachem.

Był częścią mnie. Był pod moją skórą. W moich żyłach.

Przez cały ten czas. Przez cały ten czas. Przez cały ten czas. Przez cały ten czas.

A potem pozwoliłam tej części wydostać się.

114

Pozwoliłam diabłu na krótko wygrać. Użyłam rąk, aby odebrać życie. Życie, które już nigdy nie zostanie przywrócone.

Nie chciałam tego zrobić, Myślałam, że muszę, aby przetrwać. I może tak było. A może po prostu wmawiałam to sobie, żeby lepiej spać.

– Przez cały ten czas o niczym nie wiedziałaś, Emery, podobnie jak teraz. – Głos Ellisa przepłynął nad moim ramieniem. – Ponieważ nie zadajesz pytań. Ciężko oddycham, gdy rzucam długopisem w drzwi, a jego cień znika. – Dosyć tego. – Wstaję z łóżka, chwytam telefon z komody i uderzam palcem wybierając numer do matki. – Chcesz, żebym zadawała pytania. Dobrze, będę je zadawać. Choć wiedziałam, że prawdopodobnie pożałuję tego telefonu, muszę porozmawiać z Ellisem, muszę upewnić się, że wszystko z nim w porządku. Muszę sprawdzić, czy przypadkiem się nie odezwał. Niestety, nie ma przy sobie telefonu, przynajmniej ja nic o tym nie wiem, więc pozostaje tylko jedna opcja. Moja matka odpowiada po trzech sygnałach. – Spodziewałam się twojego telefonu. – Skąd? – Opadam na łóżko. – Decyzję o telefonie do ciebie podjęłam jakieś trzy sekundy temu. – Powinnaś zadzwonić do mnie wcześniej – mówi ostro. Szum wzrasta w tle, a potem słychać łomot. Zastanawiam się gdzie jest, ale nie pytam, wiedząc, że nie będzie szczera. – Wybaczam ci. – Okej…? – Co się do cholery dzieje? – Zadzwoniłam tylko, aby porozmawiać z… Ellisem. To wszystko. Cisza pomiędzy nami ciągnie się chyba wieczność. – To wszystko? – Jej głos jest szorstki. – Zadzwoniłaś tylko, aby porozmawiać z Ellisem? Gryzę paznokieć kciuka, gdy patrzę przez okno. Nadciągnęły chmury, a niebo stało się ciemne na znak zbliżającej się burzy.

115

– Martwię się o niego. Chciałam się upewnić, że wszystko z nim w porządku. Pomyślałam, że mogłabym z nim porozmawiać, albo nawet zobaczyć. Jej oddech brzmi na nierówny. – Mamo, czy z Ellisem jest coś nie tak? Czy wszystko u was w porządku? – Oczywiście, że u nas wszystko w porządku – mówi chłodno. – Pytanie brzmi, czy wszystko w porządku u ciebie? – Tak, jest wspaniale. – Moje mięśnie zwijają się w ciasny, duszący węzeł. – Emery, zapytam tylko raz. Bierzesz swoje leki? Spoglądam na samotną różową tabletkę na nocnym stoliku. – Oczywiście. – Jesteś pewna? – Tak. – Emery, jeśli kłamiesz – jeśli nie bierzesz tabletek – twój ojciec przyjedzie po ciebie i zaciągnie do domu. Przypominam sobie Ryler’a wsiadającego do BMW o którym myślałam, że może do niej należeć. Cholera, a co jeśli są teraz razem? – Jesteś pewna, że już tutaj nie jesteś, aby to zrobić? – O czym ty mówisz? – Brzmi na autentycznie zdumioną, ale moja matka jest równie dobra, o ile nie lepsza w kłamaniu. Kreślę koła na mojej kołdrze, gdy zbieram siły, aby zapytać. – Wydawało mi się, że dzisiaj, wcześniej widziałam twój samochód przed moim mieszkaniem… ? Byłaś… tutaj? – Dlaczego na boga miałabym kręcić się wokół twojego obrzydliwego mieszkania? – pyta z odrazą. – Nie wiem… żeby mnie szpiegować. Gwałtownie wciąga powietrze. – Emery, czy ty siebie słuchasz? Brzmisz jak szalona. – Wcześniej mnie szpiegowałaś. Kiedy zaczęłam się spotkać z Evanem. – Nie, powtarzaliśmy ci raz za razem, że to się nigdy nie wydarzyło.

116

– Zrobiłaś to – kipię, zaciskając dłoń w pięść. – Widziałam podążający za nami twój samochód za każdym razem, kiedy wychodziliśmy. – Emery, musisz przestać zachowywać się tak paranoicznie. – Cisza wypełnia linię. – Przestałaś brać lekarstwa, prawda? – Nie, nie przestałam. Biorę je każdego dnia, tak jak powinnam. – Siadam na łóżku i zmuszam się, aby pozostać skupioną na powodzie, dla którego wykonałam telefon. – Słuchaj mamo, nie zadzwoniłam, aby rozmawiać o sobie. Zadzwoniłam, aby porozmawiać z Ellisem. – To niewiarygodne. – Śmieje się wyniośle. – Wiesz co? Skończyłam z tobą rozmawiać. – Rozłącza się. Gapię się na telefon. Czy ona się ze mną rozłączyła? Wszystko dlatego, że chciałam porozmawiać z bratem? Pukając palcami po kolanie, odtwarzam w głowie naszą rozmowę. Była na mnie zła, dlatego że chciałam porozmawiać z bratem. Wiem, że został ukarany, ale jej gniew wzmaga we mnie chęć dociekania, co tak naprawdę z nim zrobiono. Była tak uparta w związku z tabletkami, nazbyt, bardziej, niż zwykle. Pigułki. Prawie zapomniałam. Z nóg łóżka biorę laptopa i ponownie otwieram forum dyskusyjne, aby sprawdzić mój post. Nadal nic. Przepisuję treść, aby podbić temat. Unbeautiful: Proszę, to jest naprawdę pilne. Muszę wiedzieć, co to za tabletka. Ktoś, kogo znam zmusza mnie do jej brania, a ja zaczynam się martwić. Około pół godziny później nadal nie ma odpowiedzi. Zbliża się trzecia. Niedługo zaczną się zajęcia. Ryler powinien się wkrótce pojawić. Wyłączam komputer, zbieram książki i pakuję je do torby. Następnie czekam w korytarzu, aż przyjdzie Ryler, w między czasie rozmyślając co mu powiem. Czy po prostu powinnam zapytać go o samochód do którego wsiadł? Nie dostaje jednak takiej szansy, gdyż Ryler się nie pokazuje. Ostatecznie muszę dostać się do szkoły na własną rękę. Przewieszając torbę przez ramię, wychodzę z mieszkania. Czuję ten ciężar na ramionach, jak każdego dnia w Ralingford. Stres zaczyna mieć na mnie wpływ. Jeśli nie będę ostrożna, będę miała kolejny atak paniki i stracę przytomność. Dasz radę, Emery.

117

Jesteś silna. Byłaś wystarczająco odważna, aby wydostać się z Ralingford. Gdy odwracam się, aby zamknąć drzwi, zdaję sobie sprawę, że zachowanie spokoju staje się niemożliwe. Do moich drzwi za pomocą noża przytwierdzona została kartka. Powinnaś się złamać. Zasada naszej społeczności. I to napisana pismem mojego ojca.

118

–

Masz nowy samochód – migam do agenta Stale. W ciągu ostatnich sześciu miesięcy, powoli uczył się języka migowego, aby lepiej się ze mną komunikować. To miły wysiłek z jego strony i pomagający mi bardziej mu zaufać. – Pomyślałem, że lepiej jechać moim, zamiast jednym z tych, których używam do pracy. – Włącza migacz, aby zjechać na główną drogę Laramie, która przewija się pomiędzy przedsiębiorstwami. Od godziny jeździliśmy już tym BMW, okrążając miasto, aby łatwiej zauważyć ogon. Na początku nawet nie chciałem wsiąść do tego samochodu. Kiedy wysłał mi sms–a, że jest pod moim mieszkaniem, niemal zagubiłem się w obecności Emery. Przekonał mnie, że musimy porozmawiać, ale jak dotąd nasza konwersacja dotyczyła tematów przyziemnych, jak jego nowy samochód. – Byłoby lepiej, gdybyś tutaj nie przyjechał. – Patrzę na krajobraz, gdy krążymy bez celu obok budynków i parków. Jest początek czerwca i chodniki pełne są ludzi korzystających z letniego powietrza. Zazdroszczę im wolności, chciałbym móc wyskoczyć na zewnątrz i nią oddychać.

119

– Ryler, nie chcę narażać ciebie na niebezpieczeństwo. Ale mogłeś się spodziewać mojej wizyty po swoim wczorajszym sms–ie. – Kiedy nie odpowiadam dodaje. – Bardzo tajemniczej wiadomości. – Prawdę mówiąc wydawało mi się, że byłem całkiem szczery. – Odwracam głowę, aby na niego spojrzeć. – Kiedy powiedziałem, że już więcej nie chcę tego robić, rozumiesz. – Słuchaj, rozumiem, że to może być stresujące. – Deszcz zaczyna mżyć z ponurego nieba, więc włącza wycieraczki. – Ale już zaangażowałeś w to sześć miesięcy swojego życia. Rzucenie tego teraz sprawi, że te sześć miesięcy stanie się zupełnie bezużyteczne. – Zatem są całkowicie bezużyteczne. – Spoglądam na malutkie skaleczenia na moim ramieniu, pozostałości po wczorajszym nocnym szorowaniu, czy też próbie oczyszczenia. – Jeśli tego nie dokończysz, nie wyczyszczą twoich akt, Ryler. A studia nie będą już możliwe. – Skręca w prawo, w boczną drogę, z małymi jednopiętrowymi domkami. – Naprawdę chcesz z tego zrezygnować? Waham się, patrząc na moje ramiona. – Tak. – Jesteś tego pewien? Jesteś pewien, że chcesz wrócić do zarabiania na hazardzie? Bo, moim zdaniem, życie, które wcześniej prowadziłeś nie było ani trochę mniej niebezpieczne. Moja szczęka jest napięta, kiedy patrzę na niego. – Czy wiesz, co zrobiłem ostatniej nocy? Spojrzenie Style’a przesuwa się na mnie. – Czy ostatniej nocy coś się wydarzyło? – Tak, patrzyłem jak mężczyźnie strzelano w głowę i nie mogłem nic zrobić, żeby to powstrzymać, nie zrobiłem nic, aby to powstrzymać. Style rozmyśla nad tym co powiedziałem. – Ryler, mówię to niechętnie, ale czego się spodziewałeś? Zgadzając się na to wiedziałeś, jaki Elderman jest niebezpieczny. Ma rację, ale… – Nigdy nie myślałem, że będę musiał to oglądać. – Kręcę głową, patrząc jak deszcz spływa po szybie, usuwając z niej bród. – Byłem tak blisko, że znalazłem się cały we krwi. To przywołało zbyt wiele wspomnień, takich o których chciałbym zapomnieć. – Jestem pewien, że było to dla ciebie trudne. – Poluźnia krawat, gdy spogląda we wsteczne lusterko, jak co kilka minut, aby sprawdzić czy nie jesteśmy śledzeni. – Zwłaszcza z twoją przeszłością.

120

– Nigdy nie zaszkodziłem nikomu celowo. To gówno po prostu się działo. Poprawczak był cholernie trudnym miejscem do przetrwania i musiałem się bronić; w przeciwnym wypadku, weszliby mi na głowę. – Nie odnosiłem się do twojego agresywnego zachowania podczas pobytu w poprawczaku. – Przelotnie rzuca okiem na blizny na mojej szyi. – Odnosiłem się do Bena Stedderoana. Wiem co ci zrobił… jak cię skrzywdził. Wiem, że po prostu się broniłeś. Dotykam blizn na szyi. – Tak jak wiele innych osób, ale jakoś, to ja zostałem wysłany do poprawczaka, a on nie poszedł do więzienia za to, co zrobił mi, Aurze i wszystkim innym jego dzieciakom. Stale przez chwilę jest cicho, kierując samochodem wzdłuż ulicy, a potem w kolejną. – Czytałem akta sprawy – mówi w końcu. – Wiem, że to były jego słowa przeciwko twoim i nikt się za tobą nie ujął. Ben powiedział, że pierwszy go uderzyłeś, zanim mógłby cię powstrzymać i cię pokonać. – A ponieważ widzieli we mnie punkowca, to ja byłem tym, który musi kłamać. To ja byłem brutalnym przestępcą. To ja przyłożyłem rozgrzane żelazko do swojego gardła. Oszpeciłem siebie. To ja pobiłem Aurę i Bena. To ja byłem tym niestabilnym. Tak, znam tą całą kurewską historię. Ale nie rozumiem dlaczego o tym rozmawiamy. – Czy od tamtego czasu rozmawiałeś z Aurą? Czy kiedykolwiek usłyszałeś jej wersję wydarzeń? – Dlaczego miałbym? Ona mnie zdradziła. – Mimo to, po tym wszystkim, przez prawie dwa lata nadal ją kochałem, aż do końca mojego wyroku. Pod koniec zacząłem się załamywać i przez to Aura się wymknęła. – Nie wiem. Jestem ciekaw dlaczego się nigdy nie odezwała. – Patrzy na mnie z politowaniem w oczach. – To wydaje się dziwne. Tak było. Wiele o tym myślałem. Zastanawiałem się dlaczego się za mną nie ujęła, kiedy się za nią wstawiłem. – Nie wiem – migam. – Minęły cztery lata, a ja nie zamierzam żyć przeszłością. – Tak, ale czy nie byłoby miło to zakończyć? Jedziemy na wzgórze, a potem w kierunku uniwersytetu, położonego pomiędzy apartamentami, akademikami i kilkoma sklepami.

121

– Dlaczego o tym rozmawiamy? – Prostuję się na fotelu, gdy zbliżamy się do zatłoczonego parkingu kampusu. – I dlaczego jedziemy do szkoły? – Rozmawiamy o tym, ponieważ nie chcę, żebyś wycofał się ze sprawy z Eldermanem, aby stać się kimś, kim nie chcesz. Powinieneś to zakończyć, Ryler. Nie tylko uwolnisz się od swojej przeszłości, ale także pomożesz zdjąć jednego z najbardziej niebezpiecznych mężczyzn w kraju. – Parkuje samochód przed głównym biurowcem. – I jesteśmy tutaj, aby odebrać innego informatora, Brooksa. – Wkłada okulary przeciwsłoneczne chociaż na dworze jest pochmurno i ciemno. – Pomyślałem, że skoro już tutaj jestem, mogę porozmawiać z waszą dwójką. – Pamiętaj, że ja już nie jestem w grze – przypominam mu, sięgając po klamkę, aby wyjść. Postanowiłem tak ostatniej nocy i muszę upierać się przy swoim. – Więc powinieneś wysiąść. – Przygląda się morzu ciał wypływających przez główne drzwi. – Jeśli naprawdę wypadasz z gry, to musisz opuścić samochód. Dlatego że to co mam do powiedzenia Brooks, nie będzie ciebie już dotyczyć. Zaczynam ciągnąć za klamkę, ale zatrzymuję się. Nie wiem dlaczego się waham. Nigdy już nie chcę przeżywać tego co ostatniej nocy. Ale również już nigdy nie chcę przeżywać tego uczucia niedokończenia, które czułem z Aurą. A bycie tutaj, przed szkołą, obserwowanie ludzi wchodzących i wychodzących z budynku, z książkami i celem w życiu… Patrzę na Stale’a, dopóki on nie spogląda na mnie. – Czy przywiozłeś mnie tutaj celowo? Aby pokazać mi co stracę? Chwyta kierownicę. – To był jeden z powodów. Ale tak naprawdę chcę przedstawić ciebie Brooks’owi, zanim za kilka dni zaczniesz pracować w centrum pisarstwa. W ten sposób będziecie się już znać. Obserwuję ludzi tłoczących się po kampusie, wchodzących i wychodzących z budynku, wylegujących się pod drzewami, czytających. Wszyscy wydają się posiadać ten spokój życiowy. Boże, jak ja chciałem czuć ten spokój. Zdejmuję rękę z klamki, gdy osuwam się z powrotem na fotel, nienawidząc siebie za nie bycie w stanie odejść, za pragnienie lepszego życia tak bardzo, że jestem gotów zaryzykować swoje. – Jest Brooks. – Stale prostuje się i wrzuca bieg, kiedy z budynku wychodzi blondyn w czapeczce z daszkiem, dżinsach i koszulce. Rozgląda się, zanim zbiega po schodach. Otwiera drzwi samochodu i wskakuje do tyłu. – Spóźniłeś się. – Stale skręca i wjeżdża na drogę.

122

– Sorry. Babka, która prowadzi centrum pisarskie miała bzika odnośnie puszczenia mnie troszkę wcześniej. – Opuszcza książki na podłogę i zapina pas, zanim osuwa się niżej i pochyla głowę. Stale zatrzymuje samochód na czerwonym świetle. – Wszystko porządku. Ryler i ja jesteśmy po tej samej stronie. – Jego spojrzenie przeskakuje pomiędzy nami. – Ryler to jest Brooks. Brooks to Ryler. Brooks prostuje rękę i podajemy sobie dłonie. – Miło cię poznać, stary – mówi, wciągając głębiej czapkę na głowę. Rzucam szybkie spojrzenie w kierunku Stale’a i unoszę brew. – Czy on wie, że nie mogę mówić? Stale przytakuje. – Poinformowałem go o twoim stanie. – Ja też pracowałem nad językiem migowym – dodaje Brooks. – Ale obawiam się, że prawdopodobnie będziemy musieli przez chwilę używać papier i długopis. Nie byłem pewien, jak się odnieść do tej sytuacji. Stale powiedział, że Brook jest synem jednego z ludzi Eldermana, ale nie jest tym kogo się spodziewałem. Wygląda na gogusia z tymi swoimi blond loczkami i ładnymi ubraniami. To nie ma sensu, biorąc pod uwagę jak niebezpiecznie wygląda większość z ludzi Eldermana. Stale spogląda we wstecznym lusterku na Brooksa. – A więc, jakie są wieści z ostatniej chwili? W sms–ie pisałeś, że masz jakieś niusy. – Tak, ostatniej nocy mój ojciec w końcu wspomniał coś o magazynie – odpowiedział Brooks, pochylając się do przodu i opierając o konsolę pomiędzy siedzeniami. – Podsłyszałem jego rozmowę przez telefon, gdy mówił o jednym poza miastem, jakąś godzinę drogi stąd. – Czy wspomniał o jakie miasto chodzi? – Światło zmieniło się na zielone i Stale ruszył prosto, posyłając mi szybkie spojrzenie przed zmianą pasa ruchu. – Nie. A dodatkowo nie zrobiłby tego – powiedział rzeczowo Brooks. – Zawsze gdy rozmawia przez telefon jest bardzo ostrożny, nie podaje żadnych szczegółów, ani nazwisk. Stale zwiększa szybkość wycieraczek podczas gdy deszcz zaciekle wali w szybę. Droga zaczyna zmieniać się w potok, a chodniki w strumienie. – Czy ty przypadkiem nie szukałeś miast oddalonych o jakąś godzinę drogi stąd?

123

– Tak. Znalazłem jakieś pięć. – Milknie. – Ale, szczerze mówiąc, nie jestem pewien czy to miasto będzie widoczne na mapie. – A dlaczego nie? – Ponieważ. – Odchyla się na siedzenie i patrzy przez okno. – Słyszałem jak ojciec kilkakrotnie mówił o tym miejscu i nie wiem, rzeczy, które się tam dzieją… po prostu wydaje się, że gdyby to było prawdziwe miasto, wszyscy byliby w więzieniu. – Mogliby przekupić ludzi – migam do Stale’a. – Donny zrobił to z niektórymi policjantami w Las Vegas. – Tak, to mogłoby być możliwe. – Stale drapie się po głowie, gdy podąża samochodem na koniec mojej ulicy. – Mam zamiar przyjrzeć się wszystkim miastom oddalonym o godzinę jazdy od Laramie i zobaczyć, co uda mi się znaleźć. – Parkuje samochód z dala od miejsca mojego zamieszkania, w pobliżu rogu, z przodu domu. Obraca się na siedzeniu. – Jeśli chodzi o mnie, chcę, abyś to ty z waszej współpracującej dwójki był ostrożny. Nie omawiajcie niczego ważnego, kiedy ktokolwiek może was usłyszeć. Przewracam oczami. – Oczywiście. – I Brooks, chcę, abyś ty również był ostrożny. Zwłaszcza po tym co stało się, kiedy to ostatnim razem próbowałeś śledzić swojego ojca; musisz być nadzwyczaj ostrożny. – Co wydarzyło się, kiedy próbował śledzić ojca? – pytam, myśląc o ostatniej nocy i Doc’u wygłaszającym tyradę o ukaraniu syna. – Mój ojciec się zorientował, nacisnął na hamulec i spowodował, że wjechałem w jego samochód i złamałem cholerne ramię. – Wzrusza ramionami. – To było nic wielkiego, naprawdę. Powiedziałem mu, że matka myślała, że znowu ją zdradza. Uwierzył mi. Aczkolwiek już więcej tego nie zrobi. Uważa, że zawsze szpieguję go dla mojej matki. – Miałeś szczęście – mówi Stale z przepraszającym wyrazem twarzy. – Gdyby się dowiedział… – Wtedy by mnie zabił. – Brooks ponownie wzrusza ramionami. – Wiem w co się mieszam, Stale. Nie potrzebuję przypominania, jak popieprzony jest mój ojciec. Odpinam pas i obracam się na siedzeniu, aby dobrze go widzieć, mając nadzieję, że lepiej go zrozumiem. – Dlaczego to robisz? – Jeśli mam z tym gościem pracować muszę wiedzieć, czy mogę mu zaufać. Stale tłumaczy dla mnie.

124

– Dla mojego brata. – Ból emituje z głosu Brooksa. – Aby jego śmierć nie poszła na marne. – Brat Brooksa nam pomagał – wyjaśnia Stale, całkowicie zdejmując krawat i rzucając go na podłogę. – A Elderman się o tym dowiedział. – I kazał go zabić. – Brooks ciężko przełyka, jego szczęka jest mocno zaciśnięta. – Mój ojciec nic z tym nie zrobił, nic go to nie obchodziło. Powiedział, że mój brat zasłużył sobie na to za bycie zdrajcą. – Możesz zaufać Brooks’owi, Ryler. – Stale wrzuca bieg na luz. – On, prawdopodobnie tak samo mocno jak i ja, pragnie Eldermana w więzieniu. – Bardziej – naciska Brooks, jego oczy płoną. – I zrobię wszystko, aby znalazł się za kratkami. Z tego co mogę powiedzieć, wydaje się, że mówi prawdę. Mam nadzieję, że mogę mu zaufać. Mam nadzieję, że może nie będę w tym samotny. Może z niewielką pomocą, nie będę czuł się przez cały czas taki zdenerwowany. Stale opowiada nam w skrócie czego od nas oczekuje. Nasza praca w centrum pisarstwa da nam czas do współpracy przy wymianie zdobytych informacji, ale Stale naciska, abyśmy przez większość czasu trzymali się z dala od siebie. Do czasu gdy wysiadam z samochodu, jestem zmęczony i przytłoczony. Ostatniej nocy byłem tak zdeterminowany, by wydostać się z tego bałaganu, ale mniej niż dwadzieścia cztery godziny później wracam z powrotem prosto do świata przestępczego. Nie docieram nawet do schodów, gdy zdaję sobie sprawę z tego, że mam kolejny wielki problem. Jest już po piątej. Nie zdążyłem na zajęcia i nie odwiozłem Emery, tak jak obiecałem. Myślę nad wysłaniem jej wiadomości z przeprosinami, ale nawet nie znam jej numeru. Może to i lepiej. Prawdopodobnie powinienem trzymać ją z dala od mojego życia, jeśli nadal mam zamiar być informatorem. Nie chcę być tym facetem – tym który ignoruje dziewczynę, którą lubi, po tym jak wciągnie ją w kłopoty, podobnie jak Aura zrobiła ze mną, z powodów, które nadal są niejasne. Emery ma już dość problemów i powiedziała mi, że mi ufa po tym, jak pozwoliła mi dotknąć siebie w sposób tak intymny. Decyduję się zostawić jej notatkę w drzwiach. Przynajmniej możemy ze sobą rozmawiać, jeśli już nie będzie z tego nic innego. Może będziemy przyjaciółmi. Lubię mieć ją przy sobie, lubię z nią rozmawiać, całować… Kręcę głową i chwytam kartkę i długopis z mojego mieszkania.

125

Przepraszam, że ciebie nie podwiozłem. Coś mi wypadło i musiałem później pracować. Podwózka nadal aktualna? Przyklejam kartkę do jej drzwi, a potem biegnę z powrotem do mieszkania, mając nadzieję na drzemkę przed dzisiejszą „pracą”. Mam się spotkać ponownie z Doc’em w barze na coś, za co trzymałem kciuki, aby było spokojną nocą. – Koleś, wyglądasz jak gówno – mówi Luke, gdy brnę do mieszkania. Moje ubrania i włosy mokre są od deszczu, a buty zostawiają błotniste ślady na podłodze, gdy kopnięciem zamykam za sobą drzwi i wyczerpany opadam na kanapę. – Czuję się jak gówno. – Zauważam torbę obok kanapy. – Gdzieś się wybierasz? – Tak, Violet i ja postanowiliśmy wybrać się na wycieczkę samochodem. – Zgarnia ze stolika swój portfel i kluczyki od auta i wpycha je do kieszeni. – Oboje mamy tydzień wolnego w pracy, więc pomyśleliśmy sobie, dlaczego do cholery nie? Zróbmy to. – Sprawdza telefon. – Możesz z nami pojechać, jesteś mile widziany. – Podnosi telefon, aby pokazać mi wiadomość. – Violet mówi, że powinienem cię zmusić. Chciałbym móc. Chciałbym mieć normalne życie. Chciałbym. Chciałbym. Chciałbym. – Sorry, nie mogę. – Zsuwam buty i przeczesuję palcami mokre włosy, zanim migam. – Mam pracę i zajęcia. – I sekretne życie, o którym chciałbym ci powiedzieć, ale nie chcę ryzykować twojego życia, więc mogę zmniejszyć ciężar moich tajemnic. – Tak, tak, jesteś taki odpowiedzialny – mówi z sarkazmem, a potem szeroko się uśmiecha, żebym wiedział, że żartuje. Bierze torbę. – Wracamy w następny piątek. – Otwiera drzwi, przerzucając torbę przez ramię. – Jeśli będziesz czegoś potrzebował, dzwoń. Przytakuję głową, a on wychodzi, zamykając za sobą drzwi. I zostaję sam. Zapada cisza. Na krótko obejmuje mnie spokój. Przez chwilę mogę udawać, że wszystko jest w porządku w moim życiu.

126

Że jestem tylko facetem spędzającym czas w mieszkaniu, czekającym aż pojawi się jego piękna dziewczynę i przyjdzie, aby ująć w dłonie jej mokre od deszczu policzki. Wtedy wibruje mój firmowy telefon i spokój wyparowuje. Wyciągam telefon z kieszeni, bojąc się co będzie napisane w wiadomości. Doc: Musimy porozmawiać, tak szybko, jak to tylko możliwe. Ja: Ok, chcesz żebym spotkał się z tobą w barze? Doc: Nie, przyjadę do ciebie. Nie chcę spotykać się w tej sprawie w barze. Przełykam ciężko, a moje ręce zaczynają się trząść. Co się dzieje? Ja: Mam podać adres? Doc: Ryler, wiem gdzie mieszkasz, od czasu jak tylko się wprowadziłeś. Ja: Och, w takim razie czekam. Doc: Nie martw się. Po prostu chcę porozmawiać z tobą o czymś osobistym. Zobaczymy się za dziesięć minut. Dziesięć pieprzonych minut. Staram się sobie przypomnieć wszystko, co mógłbym zrobić, aby się wydać. Jedyną rzeczą o jakiej mogłem myśleć to dzisiejsze wsiadanie do samochodu Stale’a. – Cholera. – Zeskakuję z krzesła, pędzę z powrotem do mojej sypialni i szarpnięciem otwieram szufladę. Grzebię w ubraniu, aż znajduję pistolet i wtykam go z tyłu za pasek spodni, zanim wysyłam do Stale’a wiadomość. Ja: Myślę, że moja przykrywka może być spalona. Stale: Dlaczego? Co się stało? Ja: Doc wysłał mi wiadomość, że będzie u mnie za dziesięć minut. On wiedział, gdzie mieszkam. Jeśli mnie obserwował mógł widzieć jak wsiadałem do twojego samochodu. Stale: Ryler musisz zachować spokój. Może chodzi tylko o rozmowę. Prawdę mówiąc to może okazać się czymś pozytywnym. Może oznaczać, że awansujesz. Wychodzę z mojego pokoju, niespokojny. Ja: Albo to może być egzekucja… powiedział, że chodzi o coś osobistego. Stale: To mało prawdopodobne żeby wtedy najpierw wysłał do ciebie wiadomość. To może być nowa posada. Albo może chce pomówić o ostatniej nocy, upewnić się, że będziesz siedział cicho. 127

Ja: A co jeśli nie? Stale: Wyślę kilku facetów, aby mieli oko na twoje mieszkanie. Jeśli będziesz potrzebował wsparcia, wszystko co musisz zrobić to wysłać wiadomość, a oni się pojawią. Ale Ryler, musisz zachować spokój. Jeśli Doc wyczuje twoje zdenerwowanie, zwróci na to uwagę. Ma rację. Mogę przesadzać. Ale równie dobrze może tak nie być. Po tych rzeczach, które widziałem… Odkładam telefon i piję kilka kieliszków tequili. Paląca ciecz płynie w moich żyłach i odrobinę uspokaja moje nerwy. Wychodzę na zewnątrz, aby zapalić papierosa i patrzę jak deszcz uderza o ziemię, a błyskawice przebijają się przez niebo. Czuję, jakbym musiał obmyślać plan ucieczki, ale w świecie Eldermana, wszystko może się zdarzyć. Jeśli ucieknę, to więcej niż prawdopodobne, że wyśle za mną swoich ludzi. Wiem, ponieważ pomagałem w śledzeniu ludzi. Poza tym, gdzie do cholery miałbym się udać w dziesięć minut? Nie, to wszystko było idealnie zaplanowane, jakby Doc wiedział, że będę próbował uciec. Moje myśli wędrują do brata Brooksa. Zastanawiam się, czy tak będzie wyglądała moja przyszłość, czy jeśli dalej będę to robił, też skończę martwy. Kończę ostatniego macha w chwili, gdy Doc wjeżdża na parking. To na tyle rzadki model samochodu, że wiem, że to on. Parkuje tuż obok mojego Challengera, a powietrze wypełnia cisza, kiedy gasi silnik. Wysiada, uważnie obserwuje otoczenie, zanim zamyka drzwi auta. Kontynuuje rozglądanie się, gdy kroczy do frontowego ganka i w kierunku schodów, jakby podejrzewał, że jest ktoś tutaj i go obserwuje. Deszcz moczy jego kapelusz i płaszcz, ale on utrzymuje równomierne tempo, każdy z jego kroków jest przekalkulowany, wspina się po schodach, coraz bliżej, aż staje naprzeciwko moich drzwi. Pstryknięciem zrzucam papierosa na ziemię i dogaszam go butem. – Ryler – mówi z formalnym skinięciem głową. – Dziękuję, że spotkałeś się ze mną tak szybko. Jakbym miał jakiś wybór. – To żaden problem – migam. – Nic takiego nie robiłem. Myślałem właśnie o małej drzemce. Nerwowy uśmiech porusza jego ustami, gdy spogląda przez ramię. Śledzę jego wzrok, spodziewając się zobaczyć na parkingu samochód jednego z jego ludzi, ale wygląda na to, że on spogląda na deszcz.

128

– Czy masz coś naprzeciw, abyśmy weszli do środka? – pyta, chowając dłonie w kieszeni płaszcza. – Jest coś o czym chciałbym z tobą porozmawiać. Powolny oddech opuszcza moje usta, kiedy przytakuję. No to ruszamy. – Czy mogę spytać o co chodzi? Kolejne spojrzenie przez ramię, a potem na wyższe piętro. Pochyla się, ścisza głos, tak bardzo, że deszcz niemal go zagłusza. – Chodzi o moją córkę. – Czy wszystko z nią w porządku? – pytam, a potem naciskam klamkę, aby wejść do środka. Kiedy tylko znajduje się w moim mieszkaniu, zamykam drzwi i zdejmuję kurtkę. Doc rozgląda się po małym, minimalistycznie urządzonym salonie. – Więc, tak właśnie mieszkasz? Rzucam kurtkę na kanapę. – Tak. Jest małe, ale spełnia swoje zadanie. Lubię taki minimalizm. – Widzę. – Zdejmuje kapelusz i ociera deszcz z czoła. – Więc, pytałeś, czy z moją córką wszystko w porządku? – Przebiega palcami po rondzie kapelusza. – To, co dziwne, jest częścią powodu, dla którego się tutaj zjawiłem, zadać tobie to samo pytanie. – Przepraszam, ale nie rozumiem. – Siadam na rogu stolika. – Skąd mam to wiedzieć? – Ponieważ, jak sądzę, już ją znasz. – Wyglądając na rozdartego siada na kanapie i kładzie kapelusz na kolanach. – Nazywa się Emery Iveryson. Mieszka na górze, na trzecim piętrze. – Patrzy na moją reakcję, aby potwierdzić moją wiedzę, kim jest Emery. Jezu to nie może być prawdą. Nawet nie wiem, jak przetworzyć informacje, które zostały mi dostarczone. Obściskiwałem się z córką Doc’ka. Doc’ka, człowieka, który bez ogródek zastrzelił mężczyznę. – Ojej, mam rację – mówi, czytając z wyrazu mojej twarzy. – Znasz ją. – Trochę. – Staram się kłamać. Dlaczego nie widziałem, że to nadchodziło? Cała ta praca pod przykrywką, a ja przez cały czas spędzam czas z córką wroga. Kurwa, nie mogę oddychać. – Dobrze. Cieszę się, że miałem rację. – Doc odpręża się opierając plecami o kanapę, jego zdenerwowanie nie jest już widoczne. – To cholernie wszystko ułatwi. Gapię się na niego. 129

– Co ułatwi? Doc jest ojcem Emery. Emery jest córką Doc’a. Rzeczy, o których musi wiedzieć… Nie, nie będę w to wnikał. – Poproszenie ciebie o pomoc. – Odkłada kapelusz na poduszkę i opiera dłonie o kolana. – Widzisz, Ryler, moja córka, choć z zewnątrz jest całkowicie nieskazitelna, co z pewnością już zauważyłeś, wewnątrz pełna jest wad. Próbowałem je z niej wytępić, ale podobnie jak mój syn, jest uparta. Jedyną z rzeczy, której nie mogłem jej wyperswadować była chęć wyprowadzki z domu. Moja żona i ja staraliśmy się subtelnie sprowadzić ją do domu, ponieważ uważam, że zrobienie tego na siłę nie przyczyni się do niczego dobrego. Jak tylko Emery się na coś uprze trudno to zmienić. – Okej. – Jestem niepewny tego, czego chce ode mnie. – A więc, jestem pewien, że zastanawiasz się dlaczego do diabła ci o tym wszystkim opowiadam – mówi, czytając w moich myślach. – Po pierwsze, musisz wiedzieć, że ci ufam. Udowodniłeś to już raz za razem. A ostatniej nocy zdałeś mój test celująco. – Chwileczkę. Ostatnia noc była tylko testem? – Tak, z technicznego punktu widzenia. Ten człowiek zrujnował mojego syna, a ja odebrałem mu życie wykorzystując szansę, aby zobaczyć twoją reakcję na taką sytuację, czy spanikujesz, albo się załamiesz. Ty zachowałeś spokój, przejąłeś stery, kiedy cię o to poprosiłem i co najważniejsze, trzymasz gębę na kłódkę. – Unosi się, aby dotrzeć do kieszeni. Palce świerzbią mnie, aby dotknąć pistolet wsunięty za pasek moich dżinsów. Ale kiedy wyciąga rękę, w dłoni ma klucz. – Chcę, abyś miał oko na Emery, podczas gdy tutaj mieszka. Ona o tym nie wie, ale mam więcej wrogów, niż jest sobie w stanie wyobrazić. – Wyciąga rękę w moim kierunku. – To klucz do jej mieszkania, na wypadek gdybyś musiał się tam dostać. Sięgam po klucz, ale on zaciska dłoń wokół metalu. Piorun uderza, a deszcz wali o szybę, podczas gdy wiatr wyje na zewnątrz. – Ryler, muszę się upewnić, że będziesz ją chronił nawet za cenę swojego życia. Musisz mi obiecać, że się do niej zbliżysz, a jeśli cokolwiek się stanie, bez względu na wszystko ona w pierwszej kolejności przyjdzie do ciebie. Wiem, że proszę o wiele, ale to ważne. Moja córka jest ważniejsza, niż sama w ogóle zdaje sobie z tego sprawę. Wyszarpuje klucz z jego dłoni. 130

– Nie chcę, żeby to źle zabrzmiało, ale muszę o coś zapytać. Jeśli jest taka ważna, nie sądzisz, że ochroniarz byłby lepszy? Uśmiecha się upiornie. – Zachowujesz się jakbyście się ledwo znali. Wiem, że się do niej zbliżyłeś, a moja córka ci ufa, co oznacza, że jeśli coś się wydarzy będzie z tobą szczera. Powinieneś wiedzieć, że ona jest bardzo niestabilna. Czasami nie widzi rzeczy takimi, jakie są. Potrafi być toksyczna i niebezpieczna. Powiem to jeszcze raz, bardziej, niż jest w stanie to sobie wyobrazić. Potrzebuję kogoś, kto się nią zajmie. – Jego spojrzenie wywierca dziurę w mojej głowie. – Nie tylko ufa tobie w kwestii kilku swoich tajemnic, ale tak po prostu pokłada w tobie wiarę. Wiem, że możesz ją chronić. Myślę, że jak na razie to najlepsze rozwiązanie, aby zapewnić jej bezpieczeństwo. Puls wali ogłuszająco w mojej klatce piersiowej. Mówi o wszystkim tak szczerze, jakby wiedział, że Emery powiedziała mi kilka tajemnic, a nie tylko zakładał, że tak mogło być. Ile jeszcze może wiedzieć? – Skąd wiesz, że mi ufa? – To jedna z tajemnic, o której nie mogę powiedzieć. – Uśmiecha się szeroko. – Więc, co ty na to Ryler? Mamy umowę? – Wyciąga rękę, aby uściskać moją. Waham się. – Czy mogę prosić o przysługę? To nic wielkiego… chodzi o Heaven i… cóż ona nie chce zostawić mnie w spokoju. Kiwa głową ze zrozumieniem. – Tak, ostatnią rzeczą jakiej potrzebujesz to rozpraszająca cię Heaven; Wiem jaka potrafi być. Dopilnuję, aby zostawiła cię w spokoju, abyś mógł skupić całą swoją uwagę na zapewnieniu bezpieczeństwa Emery. – Ponownie wyciąga do mnie rękę, popędzając mnie, abym ją uścisnął. Wyraz jego twarzy jest przerażający. Jakby spoglądał sam diabeł we własnej osobie. Nie powinienem zgadzać się na ten układ, ale boję się, że jeśli tego nie zrobię, zastrzeli mnie, albo coś innego. I mimo, że tego nienawidzę, pewna myśl kiełkuje w mojej głowie. Emery może wiedzieć, gdzie jest ten magazyn. Poza tym, nie sadzę, abym tak naprawdę miał jakiś wybór. Przez chwilę czuję się dokładnie jak Aura, wbijając Emery nóż w plecy. Jednak, ściskam dłoń Doc’ka i składam zobowiązanie, czując się jakbym zawierał pakt z diabłem, mając nadzieję, że nie skończę zaprzedając na końcu tego wszystkiego swoją duszę.

131

College. Co mogę powiedzieć na ten temat? Właściwie jest taki sam jak liceum. Nauczyciele wciąż uwielbiają słuchać swoich wywodów. Uczniowie wciąż rzadko słuchają. Staram się wszystko przyswoić, zdobyć dobre oceny tak jak w liceum. Ale nie tak jak w liceum, nie pozwolę ojcu tego zniszczyć. Blizna na moich plecach pulsuje gdy myślę o tej kartce, którą zostawił na drzwiach. Jest w Laramie. Co robi? Pracuje? Sprawdza co robię? Chce zabrać mnie do domu? Czy to on rzucił cegłę przez okno, żeby mnie przestraszyć i zmusić do powrotu? Chociaż, nie tak jak notka na drzwiach, notka na cegle nie pasowała do jego pisma. Przez następną godzinę skupiam się na wprowadzeniu, które daje nam profesor, ale nawet po zajęciach, moje stare życie wciąż wisi w powietrzu i buduje napięcie w piersiach. Napięcie tylko rośnie kiedy wychodzę z sali do ruchliwego korytarza. Czas nagle się zatrzymuje. 132

Ponieważ mój były chłopak stoi tam pośród studentów, opierając się o ścianę. Dlaczego on tu jest? Evan jest doskonały pod każdym względem, kształtem i formą. Niebieskie oczy, blond włosy i dobrze zbudowane mięśnie, które pokrywają każdy kawałek jego ciała. Ale pod jego pięknym wyglądem jest dupkiem, coś co uświadamiam sobie z każdym mijającym dniem. – Hej, piękna – mówi kiedy spostrzega mnie gdy wychodzę z sali. – Jak tam twoje pierwsze zajęcia? – Dobrze. – Podchodzę do niego trzymając książki w moich ramionach jak tarczę, chroniąc się od tłumu na korytarzu. Albo może chroniąc ich przede mną. Kręcę głową żeby pozbyć się ostatniej myśli. To nie czas żeby słyszeć głosy, Emery. Nie przed Evanem. Patrzy na mnie, delektując się moim smukłym ciałem i niewielką ilością wystającego dekoltu, który stworzył mój push–up. – Wyglądasz cholernie seksownie. Wiesz to? Absolutnie niesamowicie – stwierdza jak prosty fakt. Tak proste, jestem tylko po to by być sexy. Jakby tylko to się liczyło. Tak powinno być. – Dzięki. – Zatrzymuje się przed nim aby mógł dać mi buziaka. – Ty też dobrze wyglądasz, tak sądzę. – Nie sądzisz, wiesz, że wyglądam seksowanie. – Oferuje mi kolejny uśmiech gdy sięga po moją rękę i łączy nasze palce razem. Co do diabła się dzieje? – Nie chce żeby zabrzmiało to niemiło – mówię gdy idziemy razem, tak jak robiliśmy to przez całe liceum, on przede mną, prowadząc mnie. – Ale dlaczego tu jesteś? Myślałam… Cóż, myślałam, że zerwaliśmy. – Nie, pokłóciliśmy się – odpowiada nonszalancko, jakby jego pobyt tutaj był najnormalniejszą rzeczą na świecie. – Pary mogą się kłócić, Emery. – Jakoś wcześniej tego nie mówiłeś – przypominam mu. – Mówiłeś, że pary nigdy się nie kłócą. Że gdy to robią, nie powinni być ze sobą. 133

– Mówiłem tak? – Udaje, że nad tym myśli. – To nie brzmi jak ja. – To brzmi dokładnie jak ty. – Zatrzymuje się na korytarzu i odsuwam dłoń od jego. – I wciąż nie wyjaśniłeś dlaczego tutaj jesteś, w Laramie. Też jesteś teraz zdrajcą? – Nie, mój ojciec po prostu stwierdził, że powinienem uczęszczać na uniwersytet zamiast na college stanowy, żeby mieć lepszą edukację. – Od kiedy? Myślałam, że przejmujesz rodzinny interes. – Przejmuje, ale myślał, że potrzebuje też poznać smak prawdziwego życia. – Więc ty… – Walczę żeby się nie rozkleić ale powietrze tylko ucieka z moich płuc. – Zostajesz tutaj? – Yep. Z tobą. – Narzuca swoją rękę na moich ramionach i przybliża do siebie. – Ze mną? – Gryzę paznokcie. To nie może się dziać. To nie może się dziać. – Czekaj, przysłała cię moja matka żebyś mnie szpiegował? Od niej wiedziałeś gdzie mam zajęcia? – Mogła o tym wspomnieć kiedy na nią kiedyś wpadłem. – Sięga po moje paznokcie i odsuwa je od moich ust, zatrzymując mnie od gryzienia. – Ale i tak planowałem cię zobaczyć. Chciałem cię zaskoczyć i powiedzieć dobre wieści. I pomyślałem, że moglibyśmy pójść na dzisiejszą imprezę. Syn jednego z współpracowników ojca robi jedną. Kiedy kierujemy się w stronę wyjścia i wychodzimy na kampus, mój umysł pędzi milion kilometrów na minutę. Lekkie krople deszczu spadają z nieba i tworzą kałuże na chodnikach. – Emery, wszystko w porządku? – Patrzy na mnie jakbym była szalona. – Wyglądasz jakbyś miała być chora. – Czuje się jakbym miała być chora. – Obejmuje ręką swój brzuch. – Cóż, musisz wziąć się w garść. Mamy wieczorem imprezę – mówi, zerkając w moim kierunku, bardziej skupiając się na ludziach wokół nas niż na czymś innym. I jak zwykle kilka osób parzy na nas, na piękną parę, która jest dla siebie idealnie stworzona. Tak perfekcyjna, tak w przeszłości, tak niechciana przeze mnie. – Dziwnie brzmiałaś przez telefon ostatnim razem gdy rozmawialiśmy. – Więc, czy… To znaczy, powiedziałeś te wszystkie rzeczy o mnie, że jestem zdrajcą przeprowadzając się tu i nagle też się tutaj przeprowadzasz? – Mówiłem ci, mój ojciec chce żebym tutaj był – mówi szorstko. – Poza tym, muszę mieć na ciebie oko. Twoja matka mówi, że ostatnio nie jesteś sobą. – Mam się dobrze. – Znowu zaczynam obgryzać paznokcie.

134

– Jestem pewien, że tak jest. – Łapie mnie za rękę i ciągnie ją z dala od moich ust. – To obrzydliwy zwyczaj. Chciałbym żebyś przestała to robić. Chcę na niego krzyczeć. Tak samo czułam się miesiącami, które doprowadziły do mojej ucieczki. Po całym wysiłku, który włożyłam żeby uciec z Ralingford i od jego mieszkańców, teraz Evan jest tutaj, znów przejmując moje życie. Patrzy przed siebie na ludzi spędzających czas pod drzewami, którzy kontemplują nad czymś głęboko gdy idziemy trawnikiem w stronę parkingu. Część mnie marzy żeby zamilkł na zawsze, ale jak zwykle Evan ma coś do powiedzenia. – Więc, myślałem, że powinniśmy zrobić jakiś plan do jakiego bractwa będziesz wstępować. – Nie będę wstępować. – Przyciskam książki bliżej do siebie. – Tak, będziesz. Wracamy do planu, który mieliśmy zanim uciekłaś. Mocna gryzę język aż czuje krew. – Byłaś na próbie cheerleaderek? – pyta gdy wyciąga kluczyki do auta z kieszeni. – Byłam, kilka dni temu. – I do jakiego bractwa należą dziewczyny z zespołu? – Nie wiem. – Ruszam rzęsami pod lekkim deszczem i patrzę przez szpary gałęzi drzewa górującego nad nami. Czuje się jak zwierzę w klatce. – Właściwie z żadną jeszcze nie rozmawiałam. Nawet nie wiem czy oficjalnie dołączę do zespołu. Poszłam na przesłuchania z nudów. Evan zatrzymuje się, chwytając mnie za ramię i zmuszając do zatrzymania tak gwałtownie, że potykam się o własne nogi. – Em, spójrz, rozumiem. Żyjesz teraz na własną rękę, we własnym mieszkaniu z dala od swoich rodziców, ale nie spieprz naszego życia, okej? W Ralingford mieliśmy plany i tak długo jak będziesz współpracować, możemy wprowadzić te plany tutaj. – Uśmiecha się do mnie. – Razem będziemy fantastyczni, tak jak w liceum. Każdy będzie nam zazdrościć. Ale musi to być wzajemne. Musisz być po tej samej stronie, co ja. Musisz dać z siebie tak wiele jak ja, aby zostać na właściwej drodze. – Co, jeśli ja chcę zmienić te plany? – Ściskam książki szukając czegoś, żeby się trzymać, bo czuje jakby zaraz ziemia miała się otworzyć i połknąć mnie w całości. – Co, jeśli ja już tego nie chcę? – Chcesz tego – stwierdza prosto, nie pozostawiając miejsca na dyskusję. – Chodź. Zawiozę cię do domu zanim pojadę na trening. Później wrócę i pojedziemy na imprezę. 135

Idzie dalej i chwyta mnie za rękę ciągnąc mnie za nim. – Nie mogę iść wieczorem na tą imprezę. – Kłamstwo wypływa z moich ust. – Dlaczego nie? – Podnosi na mnie brew i przestaje się uśmiechać. – Mam zadania. – Wzruszam ramionami. – Pierwszego dnia? – Yep. – Patrzę prosto przed siebie na morze ciał, które rozstępują się tworząc dla nas ścieżkę. – Nie chcę mieć zaległości, bo niedługo zaczynam pracę i rzeczy zaczną się komplikować. – Nie musisz pracować, Emery. Mój ojciec zapłaci za nasze mieszkanie. – Patrzy na mnie studiując mój bok i profil. Mimo to, nie da mu to odpowiedzi, których szuka. – Mam już mieszkanie. – Moje mięśnie zwijają się w ciasne węzły. – Tak, widziałem tą dziurę, w której żyjesz. Nie ma mowy. Znajdziemy ładne miejsce. Razem będziemy idealni. Będziemy uprawiać seks przez cały czas i będę mieć na ciebie oko. – Miga na mnie swoim słynnym uśmieszkiem, tym co potrafi zatrzymać serce, ale teraz prawie zabija moje i to nie w dobrym słowa znaczeniu. Myślę o ucieczce, biegnięciu przez trawę i zniknięciu, ale jak dochodzimy do jego auta, zdaje sobie sprawię, że mam kolejny problem do rozwiązania. – Masz ze sobą Larela i Taggara? – Kręcę zirytowana głową na widok dwóch dużych mężczyzn stojących obok samochodu Evana. – I co? Też będą mieszkać razem z nami? – Wiesz, że nie wolno mi wychodzić z domu bez ochroniarzy – mówi płynnie. – Nie wsiądę do auta razem z nim. Na pewno nie z Taggarem. – Wbijam pięty w błotnistą trawę, odmawiając. Taggar był tym mężczyzną, który wciągnął mnie w krzaki tej nocy kiedy wymknęłam się z domu. Zafundował mi siniaki i nakapował na mnie ojcu bo byłam blisko Cieni i widziałam jak Tagger nakłania dziewczynę do zrobienia tego wbrew jej woli. – Daj spokój, Emery. – Popycha mnie do przodu i znowu się potykam. – Przestań być dramą queen i wsiadaj do tego pieprzonego auta. Nie rób sceny. Otwieram usta gotowa by wpaść w furię ale Evan przerywa mi strzelając palcami. Tagger rusza do przodu z zwycięskim uśmieszkiem, łapie mnie za ramię i szarpie w kierunku miejsca pasażera. – Zrób coś innego oprócz wejścia do samochodu – ostrzega cicho gdy otwiera drzwi – a sprawie, że tamta noc się powtórzy. 136

Blizny na plecach pulsują kiedy wyrywam rękę z jego uścisku i wspinam się do czarnego Cadillaca. Evan wślizguje się na miejsce kierowcy podczas gdy Raggar i Larel siadają z tyłu. – Masz nowe auto? – pytam spokojnie, chociaż w środku panikuje, bo ten wóz pasuje do tego, który widziałam w okolicy, pasuje do tego, który był tamtej nocy gdy ktoś wrzucił cegłę przez moje okno. – Pożyczyłem od jednego z przyjaciół ojca – odpowiada, odpalając silnik. – Moje jest zbyt ładne żeby jeździć nim w tym mieście. – W takim razie może nie powinieneś się tu przeprowadzać, skoro ci się tutaj nie podoba. – Przeciągam pas przez ramię. – Już zdecydowałem. – Wycofuje z parkingu. – Nigdzie się nie wybieram. Wbijam paznokcie w dłonie i trzymam je tam przez całą drogę w stronę mieszkania. – Odbiorę cię na tą imprezę o ósmej. Nie bój się, będziemy tylko chwilę. Później zawiozę cię do domu i możesz robić swoje zadania. – Evan czarująco się uśmiecha, tak samo jak przez ostatnie trzy lata. – Powinnaś być bardziej podekscytowana, Emery. Twoja pierwsza balanga. I serwują drinki. Gdyby tylko wiedział o moich planach. Że dziewczyna, którą znał kilka tygodni temu już nie istnieje. Że ją wymazuje. Otwieram usta, żeby powiedzieć nie ale zamykam je, pamiętając, że dla Evana nie znaczy tak. A tak znaczy tak. Wszystko znaczy tak, jeśli on tego chce. Poza tym, z tyłu jest teraz Taggar. I chociaż tego nienawidzę, boję się go, jest tak samo zły jak mój ojciec. Po tym jak mnie całuje, wysiadam z samochodu i brnę pod schodach do mojego mieszkania na trzecim piętrze. Gdy z powrotem wpadam w rutynę starego życia z Evanem, moje stopy wydają się dużo cięższe niż gdy wychodziłam rano. Chcę z powrotem moją wolność, tą krótką wolność, którą posmakowałam w ostatnich tygodniach. Odzyskam to.

137

Muszę wymyślić jakiś plan. Musi być coś, co mogę powiedzieć żeby odepchnąć od siebie Evana, coś co wystraszy go od mojego dotyku. Rozważam czy zapukać do Rylera i zapytać go o pomoc, ale po tym jak nie pojawił się dzisiaj po południu, nie jestem pewna czy powinnam, więc przechodzę obok i kieruję się w stronę mojego mieszkania. Kiedy jestem na miejscu, znajduje kartkę przyczepioną na drzwiach. Uśmiech pojawia mi się na ustach gdy ją czytam. Zaproszenie do spędzenia czasu, huh? Zdecydowanie trzymam go za słowo. Może po tym jak się ogarnę, pójdę na dół i spędzimy ze sobą trochę czasu. Przydałoby mi się jego towarzystwo, i to znaczyłoby, że nie muszę tu być gdy przyjedzie Evan. Kładę torbę na podłodze i idę przez przedpokój. Trudno nie przebiec obok drewnianego koła, ale tym razem daje radę. Gdy wchodzę do pokoju, otwieram laptop, uruchamiam go i wchodzę na forum dyskusyjne żeby sprawdzić wiadomości. Moje serce przyspiesza gdy widzę, że jest odpowiedź. Przechodzi mnie dreszcz ekscytacji. Właśnie mogę zdobyć odpowiedź na jedną z tajemnic mojej matki. Ale ekscytacja szybko mnie opuszcza. – Unbeautiful, pigułka o której piszesz – czytam na głos odpowiedź – jest powszechnie używana przez ludzi, którzy cierpią z powodu psychozy. Psychozy? Jak, szaleństwo? – Nie wierz w nic, Emery, dopóki nie zadasz właściwych pytać. Nie uzyskasz odpowiedzi jeśli tego nie zrobisz. Spoglądam nad komputerem na zarys Ellisa stojącego na progu. – Otwórz oczy. Świat jest tylko tym, w co wierzymy. Z zamkniętymi oczami przyznajesz, że nasi rodzice mają rację. Nie pozwól by mieli rację, Emery. Nie poddawaj się tak jak ja. – Jego zarys zaczyna zanikać. – Pomóż sobie, żebyś mogła pomóc mi. Znajdź mnie, Emery. Przestań zadawać sobie pytania i zdobądź odpowiedzi. – Czekaj. – Skaczę z łóżka i pędzę w jego kierunku, ale znika przez moje palce. Mój wzrok skanuje komputer, pigułkę, miejsce w którym stał przed chwilą Ellis. Myślę o kajdankach, w których musiałam spać przez miesiące, o prętach na oknach, o ścisłym harmonogramie, o pigułkach na których byłam tak długo jak tylko pamiętam, o głosach, które słyszę praktycznie od zawsze. Słowa mojego brata krążą w mojej głowie. 138

Otwórz oczy. Świat jest tylko tym, w co wierzymy. Nie, nie jestem jeszcze gotowa żeby się poddać, żeby zaakceptować, że jestem szalona. Nie jestem gotowa, żeby przyjąć, że matka miała rację, że nie należę do świata realnego. Muszę być czymś więcej niż tylko ładną ozdobą dla Evana. I zamierzam dotrwać do końca, dokładnie aż dowiem się co stało się z moim bratem. Dopóki tego nie zrobię, muszę zachować całą tę wiedzę jako brudny mały sekret. Nikt nie może się o tym dowiedzieć. Puk. Puk. Puk. Z moich myśli wyrywa mnie pukanie do drzwi. Szybko zamykam laptop i spieszę przez przedpokój. Nie kieruje się w stronę drzwi wejściowych a szklanych, przesuwanych. Patrzę na parking. Kałuże pokrywają ziemię i deszcz spadający z nieba uderza o zaparkowane samochody. Między pojazdami szukam auta Evana, muszę wiedzieć czy to on, zanim otworzę drzwi. Jego Cadillaca nie ma nigdzie w zasięgu wzroku, ale moje usta otwierają się z dezaprobatą gdy zauważam Playmouth Barracuda, tuż przed budynkiem. Samochód jest na tyle rzadki, że wiem, do kogo należy. – Emery, otwieraj. – Mój ojciec wali w drzwi. – Muszę z tobą porozmawiać. Zaciskam zęby gdy zmierzam do drzwi. – Emery, mam klucze, więc albo mnie wpuścisz albo sam wejdę. Kręcę głową. Oczywiście, że ma klucze. Odblokowuje zamek i otwieram drzwi wejściowe. – Dlaczego znowu tu jesteś? – Drży mi głos, mimo bezpośredniego pytania. Wiem do czego jest zdolny, widziałam to wiele razy a rodzina nie jest wolna od jego mrocznego zachowania. – Znowu? – pyta podnosząc swój kapelusz z głowy. – Nie jestem pewien co masz na myśli? Opieram się o framugę i krzyżuje ramiona. – Notka na moich drzwiach, napisana twoim pismem. – Kiedy utrzymuje swoje zdziwienie, kontynuuje – Powinnaś się złamać. Pociera szczękę i marszczy brwi. – Naprawdę nie mam pojęcie o czym mówisz. Nie zostawiałem żadnej wiadomości, ale nie jestem zdziwiony, że otrzymałaś coś takiego.

139

– Oczywiście, że nie, bo wiem, że to ty. Wiem jak wygląda twoje pismo, ojcze. Wiem, że robisz to żeby mnie przestraszyć i zmusić do powrotu do domu, wiem, że mnie obserwujesz lub przynajmniej robią to twoi ludzie. – Emery, nie mów do mnie takim tonem. Gdy mówię, że tego nie napisałem, to tego nie zrobiłem. Ale masz rację w pewnym sensie co do obserwacji. Ale nie w taki sposób jak myślisz. – Piorun błyszczy na niebie, powodując, że oboje się wzdrygamy. – Więc, wpuścisz mnie żebym mógł wyjaśnić dlaczego tu jestem? – Możesz wyjaśnić z miejsca, w którym jesteś. – Trzymam się swego, wiedząc, że gdy go wpuszczę, nie wyjdzie dopóki nie dostanie tego, czego chce. Jego wzrok krąży po ścianach i ląduje z powrotem na mnie. – Dobrze, powiem krótko i prosto, jeśli masz zamiast być taka uparta. – Robi krok w bok. – Chciałbym ci przedstawić twojego nowego ochroniarza. Otwieram usta w proteście, ale wszystkie słowa gubią się w szumie deszczu gdy staje przede mną Ryler. Wygląda mizernie, jego czarne włosy są w nieładzie a czarne jeansy i szara koszula są pogniecione. – Przedstawiłbym was ale chyba już się znacie – mówi ojciec, bardzo zadowolony. Patrzę na Rylera. A on patrzy na mnie. Znasz mojego ojca, mówi mój kurewski wzrok. Znasz go cały ten czas. Chciałabym żeby jego mówił, przykro mi. Żeby coś mi powiedział. Ale jedyne co widzę to pustkę i utratę mojej wolności. On miał być częścią mojego nowego życia. Sprawiał, że czułam się inaczej. Sprawiał, że czułam się żywa. – Emery, Ryler będzie mieć na ciebie oko – ojciec kładzie kapelusz na swojej głowie – dopóki nie dowiem się, kto zostawia te notki. Z dużym wysiłkiem odwracam wzrok od Rylera i patrzę na ojca. – Notki? Wiesz o tej drugiej? – Mówiłem ci, Emery, obserwowałem cię. – Pochyla się i przykłada głowę do mojego ucha. – Nie myślałaś, że tak po prostu pozwolę ci wyjechać samej, prawda? – Moje ciało sztywnieje gdy łapie za moje ramiona. – Teraz zrobisz tak; inaczej, zwiąże cię i zaciągnę z powrotem do domu. Będziesz się zachowywać tak jak byłaś uczona. Zadzwonisz do mnie momentalnie jeśli coś się stanie – więcej rozbitych okien, gdybyś czuła że jesteś śledzona lub jeśli twoje życie będzie w niebezpieczeństwie. Pozwolisz Rylerowi być dalej w swoim życiu i

140

pójdziesz do niego gdy będziesz potrzebować pomocy. – Chwile pauzuje. – I nie skrzywdzisz go, Emery, nie ważne jak bardzo tego chcesz. Już nigdy nikogo nie skrzywdzisz. Moje oczy się rozszerzają gdy się odsuwa. Jego paznokcie wbijają się w moją skórę. – I nadal będziesz z Evanem. Nie musisz jeszcze z nim mieszkać, ale twój związek z nim jest ważny dla biznesu. – Uśmiecha się gdy odchyla się z dala ode mnie. – Muszę iść. Mam pewne sprawy do załatwienia. Ale, pamiętaj, ja również będę trzymać na ciebie oko. Klepie Rylera po plecach, przyjazny gest, którego nie oferuje prawie nikomu. Właściwie jak dobrze Ryler zna mojego ojca? I jak długo? Ryler i ja unikamy kontaktu wzrokowego aż ojciec znika na schodach, wtedy nasze spojrzenia się zderzają. – Znasz mojego ojca? – mówię głucho, mimo, że serce wali mi w piersiach. Nawet po tym czego właśnie się dowiedziałam, moje ciało go chce. Moje usta chcą go smakować. Mój język chce lizać jego kolczyk, czuć chłód metalu. Moje palce bolą by pogładzić jego skórę i by jego długie palce gładziły moją. – Znam go. – Jego twarz łagodnieje. – Emery, przepraszam. Nie wiedziałem, że jesteś… jego córką. W przeciwnym razie, powiedziałbym coś. Wydaje się mówić prawdę, ale znowu, wygląda na kogoś, na kogo moi rodzice patrzą z dołu. Nic dziwnego, że matka o niego pytała. Musiała wiedzieć kim jest. Nigdy nie była fanem osób, z którymi pracuje mój ojciec, z wyjątkiem tych z wyższych sfer jak Donny Elderman. Myślę o wszystkich rzeczach, które powiedziałam Rylerowi i boję się, że powiedział to moim rodzicom. Myślę o tym, jak inny się wydawał, jak spokojnie się z nim czułam ponieważ nie był częścią mrocznego świata mojego ojca. Nie mogę mu już ufać. Nie wiem czy to co było między nami było prawdziwe. Nie wiem nic o nim. Nie wiem co szykuje mój ojciec. Nie wiem czy naprawdę jestem szalona, gdzie jest mój brat. Nie wiem wielu rzeczy, – Yeah, mi też jest przykro. Szum deszczu i piorunów otacza nas gdy cisza rozciąga się między nami. Nie ma w tym żadnego komfortu. Absolutnie nic. Podobnie jak w przypadku deszczu zmywającego brud na ziemi, spokój który z nim czułam zniknął. W tym nowym życiu pozostaje mi tylko masa pytań i brak odpowiedzi, dokładnie jak powiedział Ellis. Ale zdobędę odpowiedzi, bez względu na konsekwencje. Już nie wrócę do tamtej ciemności. Do mojego starego życia. KONIEC. 141

Tłumaczyła dla was #EKIPA DREAM TEAM w składzie: #KAJKA_456 #IGA #SKAZANANAKSIAZKI. Korektą zajmowała się #KLAUDIAAA90.

Książka, którą przeczytaliście w całości należy do #JESSICA SORENSON, ten przekład służy jedynie promowaniu jej twórczości jak i jest próbą kształcenia swoich tłumaczeniowych możliwości. Nie mamy z tego tytułu żadnych korzyści materialnych. Nie rościmy praw do tekstu oryginalnego, jednakże przekład jest naszą własnością, którą użyczamy. Nie wyrażamy zgody na udostępnianie naszego tłumaczenia na innych chomikach, portalach typu freedisc, grupach facebookowych, różnych forach czy gdziekolwiek indziej wam wpadnie do głowy. Jednym słowem, pobieracie z chomika #DreamTeam i na chomiku #DreamTeam ma ono pozostać ;) Co następuje dalej, nie wyrażamy zgody na przerabianie naszych tłumaczeń, ani przesyłanie sobie ewentualnych haseł

Wszystkie zdjęcia wykorzystane do opraw/okładek/bannerów są zapożyczone z sieci. Nie rościmy do nich żadnych praw. Nie mamy z tytułu wykorzystywania ich żadnych materialnych korzyści. Wszystko jest tylko i wyłącznie produktem marketingowym i próbą kształcenia swoich możliwości w programach graficznych.

142