Jewell Lisa 2 Po imprezie

Lisa Jewell

PO IMPREZIE

Dla Jaschy, Amelie i Evie

Udane małżeństwo wymaga wielokrotnego zakochiwania się, zawsze w tej samej osobie. MIGNON MCLAUGHLIN

Podziękowania Tym razem słowa podziękowania należą się przede wszystkim Kate Elton. Jestem ci bardzo wdzięczna, że poświęciłaś mnóstwo swojego cennego czasu z urlopu macierzyńskiego na czytanie w kółko moich wypocin, by to wszystko zgrabnie zebrać w całość. Dziękuję ci nawet za te osiemnaście stron notatek pisanych drobnym maczkiem (rozmiar czcionki 10, pojedyncze odstępy), które z przyjemnością umoczyłabym w benzynie i podpaliła, gdy po raz pierwszy je zobaczyłam. Jestem ci wdzięczna za każdą poświęconą chwilę i twój wysiłek. Nigdy wcześniej tak ciężko nie pracowałam przy obróbce książki i bardzo się cieszę, że mnie do tego zmusiłaś. Dziękuję tym wszystkim, którzy mówili: „O, ciąg dalszy Imprezy u Ralpha. Nie mogę się doczekać!" Te słowa jednocześnie dodawały mi skrzydeł i przerażały mnie, ale mimo wszystko to wielkie szczęście mieć świadomość, że ludzie nie zapominają i wciąż im zależy. Mam nadzieję, że nikogo nie zawiodłam. Dziękuję Jaschy, że po raz DRUGI zupełnie nie przejmował się faktem, że piszę książkę o „kompletnie fikcyjnym związku, który w żadnym razie nie przypomina tego, co wydarzyło się nam". Skoro od czasów Vince & Joy nie prze-

czytałeś żadnej z moich książek, jestem prawie pewna, że i do tej nigdy nie sięgniesz. Dzięki tym wszystkim, którzy tradycyjnie już stoją za sceną — niesamowitej ekipie z Random House: Louise, Claire, Robowi, Oliverowi, Georginie, Louisie i wszystkim innym. Dziękuję Jonny'emu Gellerowi i wszystkim z Curtis Brown. Dziękuję wszelkim sprzedawcom książek, czytelnikom i bibliotekarzom, bez których to wszystko nie miałoby większego sensu. I dzięki, jak zawsze, moim najdroższym przyjaciołom za to, że zawsze, kiedy tego potrzebuję, jesteście w pogotowiu.

PROLOG DWUNASTA ROCZNICA pierwszego pocałunku Ralpha i Jem wypada w chłodną, suchą środę na początku marca. Glicynia, która rośnie przed oknem biura Jem, dopiero rozbudza sie z zimowego snu i wkrótce pokryje się kaskadami pachnących liliowych kwiatów, a przysadzista hortensja przy drzwiach wejściowych nieśmiało zaczyna się zazieleniać, ale wszystko wskazuje na to, że przyczajona za rogiem wiosna jeszcze nie rozgościła się na dobre. Jem opuszcza biuro kwadrans po piętnastej i udaje się na spotkanie w Battersea. Zabiera ze sobą małą tekturową teczkę, telefon komórkowy, torebkę i bochenek ciemnego chleba. Przed opuszczeniem biura zwraca się do swojej asystentki, Mariel, która właśnie zaparza herbatę w małej kuchni. — Spadam na spotkanie z odludkiem — oznajmia Jem. — Och — jęczy Mariel. — Mój Boże. Powodzenia. — Dzięki. Będę go potrzebować. Wracam za godzinę. Mariel uśmiecha się ze współczuciem, a Jem zamyka za sobą drzwi. Smutny paradoks wyprawy na Almanac Road w tak znaczący dzień nie umyka jej uwadze. Piętnastominutowy marsz z biura na Wandsworth Bridge Road wypełnia się bolesną świadomością. Kiedy Jem staje przed domem numer trzydzieści jeden, jej oczy wędrują, jak zwykle, ku oknom w suterenie.

Na podłodze lśni świeżo położona, wymyta terakota. W błyszczących kobaltowych donicach siedzą trzy małe krzewy przycięte w kształt pomponiastych kul różnych wielkości. Drzwi wejściowe pokryte grubą warstwą matowej, różowo-beżowej farby ozdabiają niklowane gałki i kołatki. Przez okno widać jeszcze więcej różowo-beżowej farby na ścianach pokrytych biało-czarnymi fotografiami. Nagle w oknie ukazują się dwie małe rączki i za chwilę na szczycie sofy widać głowę dziecka. Jem uśmiecha się. Dziecko też się uśmiecha, a po chwili znika. Mieszkają tu teraz inni ludzie. Rok temu to mieszkanie kupiła młoda rodzina. Szczęśliwi nabywcy dysponowali dostateczną ilością nie tylko pieniędzy, by przeprowadzić remont zniszczonych pomieszczeń, ale i wyobraźni, by zrobić to podczas czwartego miesiąca pierwszej ciąży pani domu. W przypadku Jem wyglądało to zupełnie inaczej: ostatnią noc pierwszej ciąży spędziła na materacu w jadalni siostry, w otoczeniu spiętrzonych kartonowych pudeł, w które upchała cały swój dobytek. Musiała zaczekać, aż jakaś kobieta z Camberwell sfinalizuje sprzedaż swojego mieszkania jakiemuś mężczyźnie z Dulwich, bo dopiero wtedy właściciel ich nowego domu w Herne Hill mógł podpisać z nimi umowę i wręczyć im klucze do drzwi wejściowych. Zanim wprowadziła się tutaj porządna i dobrze zorganizowana rodzina, mieszkanie okupowała niechlujna kobieta z synem nierobem i trzema spasłymi kotami. A przed niedbałą kobietą i jej tłustymi kotami mieszkała tu para, która jeździła na rowerach w dopasowanych do nich kolorystycznie skafandrach. A przed zadowolonymi z siebie miłośnikami aktywnego wypoczynku mieszkał tu samotny mężczyzna, Smith, którego przeżyty kryzys emocjonalny doprowadził w końcu do przekwalifikowania się na nauczyciela reiki i przeprowadzki do San Francisco. A jesz-

cze wcześniej, zanim Smith zaczął zmagać się z kryzysem emocjonalnym, mieszkał z nim Ralph, jego najlepszy przyjaciel. I wreszcie, ponad dwanaście lat temu, w roku 1996, w czasach świetności zespołu Oasis, gdy piłka nożna rządziła niemal w każdym domu, wciąż jako dziecko w wieku dwudziestu siedmiu lat, mieszkała tutaj przez krótką chwilę również Jem. Jem wciąż pamięta to uczucie, nawet teraz, kiedy stoi na chodniku i zćrka przez okno na różowo-beżowe ściany obcych ludzi, czuje ten elektryzujący dreszcz nagłej obietnicy, dreszcz nowego początku. Przeszywa ją na jedną krótką chwilę i zaraz gaśnie, bo z jakichś dziwnych powodów życie nie ułożyło się według scenariusza, w jaki wtedy wierzyła, i pozostało jej jedynie głuche echo tamtej chwili, w której los, szansa i przeznaczenie połączyły siły i przywiodły ją w to całkiem niezwykłe miejsce. Wzdycha ze smutkiem i zgarnia włosy za ucho. A potem unosi wzrok, jej uwagę przyciąga odgłos otwieranego okna i głośny męski głos: — Domofon jest zepsuty! Mały błyszczący przedmiot startuje z dłoni mężczyzny i pędzi w jej kierunku, podczas lotu odbija światło i w końcu ląduje na chodniku, zaledwie cal od palców u jej nóg. — Wejdź do środka! — Wielkie dłonie zamykają głośno okno. Jem cmoka i podnosi klucze. Wspina się po wejściowych schodach i przygotowuje się, psychicznie, na kolejne pół godziny życia. Toruje sobie drogę wśród zgliszczy życia Karla: zapomniane T-shirty, połamana gitara, worek pełen posegregowanych śmieci i jeszcze, o Boże, męskie gatki. Karl leży na sofie, wcina kanapkę z szynką i ogląda stary odcinek serialu Napisała: Morderstwo. — Mówiłeś, że nie masz chleba? — wita go, macha-

jąc bochenkiem Warbutons Malted, który wzięła dla niego z kuchennej szafki dzisiejszego poranka. — Bo nie mam — odpowiada. — To ostatni kawałek. Musiałem z niego zeskrobać parę zarodników, żeby nadawał się do jedzenia. — Bierze świeży bochenek z jej rąk i uśmiecha się z wdzięcznością. — Dzięki, kaczuszko. — Nie ma sprawy — odpowiada Jem, sadowiąc się na najdalszej krawędzi brudnego żółtego fotela. — A co się stało ze sprzątaczką? — pyta, omiatając wzrokiem pokój. Karl częstuje ją swym firmowym uśmiechem „wybacz-sam-wiem-tyle-co-nic-ale-i-tak-jestem-taki-cudowny-niepra wdaż?". To dobry uśmiech, uśmiech, który zapewnił mu dziesięcioletnią karierę prezentera w telewizji B-list, ale nie na tyle dobry, by uratować tę karierę po jego feralnej akcji w australijskiej dżungli zeszłej jesieni na oczach sześciu milionów widzów. — Ciągle zapominam jej płacić — odpowiada swoją gładką irlandzką śpiewką. Wzrusza ramionami. — Czy można mieć do niej pretensje? — A co poza tym? — Jem nieznacznie mruży oczy, zadając pytanie, prawie nie chce, by na nie odpowiadał. Karl zmienia ułożenie swego pokaźnego ciała na sofie i siada zwrócony twarzą do niej. — Och, no sama wiesz, przyjęcia, premiery, gorące randki, to się nigdy nie kończy. — Wygląda staro. Co prawda bez jednej zmarszczki, zmarszczki czterdziestosiedmioletniego mężczyzny, ale jego twarz wygląda na nieżywą, jakby ktoś przejechał po niej papierem ściernym i starł cały błysk, całe światło. — Dobrze wiesz, że możesz to zmienić — odpowiada Jem, otwierając tekturową teczkę. — Wszyscy są już gotowi zapomnieć. — Co tam masz? — pyta sceptycznie, zezując na teczkę.

— No cóż, to z pewnością nie są pieniądze. — Może powinienem zmienić agenta — żartuje i mruga do niej. Jem wzdycha. Jem jest agentką Karla i jego żart (zresztą rzucany nie po raz pierwszy) wcale jej nie bawi. Wyjmuje wydrukowany na niebieskim papierze list, który dotarł do agencji dzisiejszego ranka. Jest to pisemne potwierdzenie rozmowy telefonicznej, którą odbyła w zeszłym tygodniu z firmą produkcyjną, zajmującą się kręceniem wywiadów z „kontrowersyjnymi" celebrytami. Karl bierze od niej pismo i skanuje je szybko wzrokiem, marszcząc czoło. — Chryste — wzdycha — a to niby co, Ostatnia Przepustka na Salony dla Porzuconych Eks- Gwiazd B-list? Jezu. Chcesz mnie do tego zmusić, tak? Jem wzrusza ramionami. — Do niczego nie mogę cię zmusić, Karl. Ale to pewne pieniądze... — Ile? — przerywa jej. — Pięć tysięcy. A jeśli dobrze to rozegrasz, jeśli pokażesz się w dobrym świetle, to wszystkie drzwi znów się dla ciebie otworzą. Karl odkłada list na sofę i sięga po kanapkę. Przez chwilę wpatruje się w nią ze smutkiem. — Jeśli to jest to, czego pragnę — mówi tak cicho, że Jem ledwo go słyszy. — Tak, jeśli tylko tego chcesz. Ale musisz coś wiedzieć, Karl. — Przerywa. Nie przyszła tu po to, by osobiście wręczyć mu ten list. Równie dobrze mogła go wysłać. I z pewnością nie przyszła tu po to, by uzupełnić jego chlebownik. — To ultimatum: jeśli nie udzielisz tego wywiadu, to zostawiam cię. Słowa te padły, słowa, które Jem nosiła w głowie od

wielu dni, od tygodni. Wyobrażała sobie tę rozmowę po tysiąckroć i za każdym razem jej serce waliło jak szalone, a skóra na policzkach piekła. Zostawić klienta. I nie jakiegoś tam klienta, ale pierwszego klienta, od którego zaczęła się ta cała przygoda dwanaście lat temu. I nie tylko klienta, ale i przyjaciela. Mocny kopniak, ale to tylko dla jego dobra, przypomina sobie — bez tej groźby on nie udzieli wywiadu, a bez wywiadu ona nie ma kariery, którą mogłaby się opiekować. — Jezu Chryste — wyje, przeciągając samogłoski. — To szantaż! — No można tak to nazwać. A ściślej, to raczej delikatna perswazja. — Jem przerywa i wpatruje się w upaprane jakąś beżową pastą rękawy swetra Karla. — Chcę tylko tego, co dla ciebie najlepsze, a to — wskazuje na niebieski papier — jest dla ciebie najlepsze. — Dobrze wiem — odpowiada Karl. — Nie jestem głupi. W porządku. Dobrze cię zrozumiałem. I proszę bardzo, zrobię to przedstawienie. Ale jeśli to obróci się przeciwko mnie, to ja rezerwuję sobie to prawo, żeby ciebie zwolnić. — Mruga do niej, uśmiecha się, a potem wzdycha. — Jestem pewien, że kiedyś życie było prostsze. Wiem, że był taki czas. Jem uśmiecha się i wraca myślami do nocy sprzed dwunastu lat, gdy przez chwilę życie wcale nie wyglądało na proste. Ekscytujące, romantyczne, szalone — o tak, ale nie proste. Znów myśli o tym, w jaki sposób Ralph wyznał jej miłość, o dniu, w którym i ona zdała sobie sprawę, że go kocha, kiedy bramy do i ŻYLI DŁUGO I SZCZĘŚLIWIE rozwarły się, a ona ostrożnie zrobiła ten pierwszy krok na pustej drodze. A teraz doszła do etapu pod tytułem separacja, samotna matka, desperacka egzystencja w nieszczęśliwym miejscu, w którym nigdy nie oczekiwała się znaleźć. Przełyka morze gorzkich łez i uśmiecha się.

— Nie — odpowiada. — Życie nigdy nie było łatwe. Czy wiesz na przykład, że dzisiaj mija dokładnie dwanaście lat, odkąd pobiłeś chłopaka Siobhan przed galerią? — No co ty, naprawdę? — Karl uśmiecha się. — Tak. Naprawdę i najprawdziwiej. — Masz bardzo dobrą pamięć — stwierdza Karl. — I mija dokładnie dwanaście lat, odkąd Ralph i ja po raz pierwszy... — Co, pieprzyliście się? — Tak — roześmiała się, chociaż wcale nie było jej do śmiechu. — To nasza seksrocznica! A przynajmniej była — dodała ze smutkiem. Karl kiwa ze zrozumieniem głową. — A jak on się miewa? — Ralph? Jem wciąż ma wrażenie, że jego imię brzmi bardzo dziwnie, teraz gdy żadna sylaba nie należy już do niej. Kiedyś nie zauważała nawet, że słowo „Ralph" opuszczało jej usta, a dzisiaj czuje się tak, jakby pożyczała je od kogoś i natychmiast musiała je oddać. Połyka kolejną grudkę smutku. — Myślę, że miewa się całkiem dobrze — odpowiada. Karl unosi brwi. — Naprawdę, nic mu nie jest. Tylko nie rozmawiałam z nim ostatnio. Zawsze spotykamy się w takim pędzie. — Jem zaczęła nienawidzić tego cotygodniowego rytuału przekazywania sobie dzieci. Nie znosi tego, że Ralph się spieszy i nie ma czasu na rozmowę, ale równie mocno denerwuje ją brak pośpiechu, z którym ładuje się w jej nowy porządek życia ze swoją poufałością i pięknymi dłońmi, których nie wolno jej już dotykać. — Zobacz. — Karl wstaje i szuka czegoś na szafce obok telewizora. — Skoro mowa o cieniach z przeszłości, to spójrz tylko na to. — Wręcza Jem zdjęcie. Widnieje na nim małe

dziecko, możliwe, że to jeszcze niemowlę, ale trudno stwierdzić, bo ma czuprynę długich czarnych włosów. Dziecko wydaje się Azjatą, pewnie małym Chińczykiem. — Dziecko Siobhan — mówi Karl, sadowiąc się z powrotem niedbale na kanapie. Oczy Jem otwierają się szeroko. — Adoptowała dziecko? — Adoptuje. Właśnie wróciła z Chin. Chyba ma jeszcze długą drogę przed sobą, no wiesz, z tymi wszystkimi papierami i biurokracją. — Prawda — mówi Jem, wpatrując się w zdjęcie, w małą duszyczkę gdzieś na drugim krańcu świata, maleńką osóbkę bez rodziny, której życie ma właśnie zmienić swój tor. — Odważna dziewczyna, że sama decyduje się na adopcję. — Tak — odpowiada Karl. — Wiem. Ale to cała Siobhan. — Ile ona ma teraz lat? — Siobhan? Boże, no chyba ze czterdzieści osiem. Jem potakuje i oddaje zdjęcie Karlowi. — To dobry pomysł — stwierdza. — Bardzo dobry pomysł. — Tak — zgadza się Karl — zawsze marzyła o dziecku, a że życie poskąpiło jej tego, to wzięła sprawy w swoje ręce i urzeczywistnia marzenie... — przerywa i przez chwilę wpatruje się w zdjęcie dziecka. — To lekcja dla nas wszystkich. — To prawda — mówi Jem, zbierając się do wyjścia. — To prawda. Jem otwiera drzwi wejściowe. Środy wzbudzają w niej mieszane uczucia. Środa to dzień wymiany: Ralph przejmuje dzieci na weekend albo przynajmniej do niedzielnego poranka. Właśnie tak podzielili tydzień. Jem zajmuje się

dziećmi od niedzieli do środy. Ralph zabiera je od środy do niedzieli. Mieszkają w tej samej dzielnicy i w równej odległości od szkoły Scarlett i opiekunki Blakea i dzieci z ledwością zauważają różnicę. Za to Jem zauważa ją wyraźnie. Nieobecność dzieci wypełnia ją jednocześnie i w równym stosunku uczuciem wolności, jak i depresji. W domu atmosfera gęstnieje od możliwości (Książki do przeczytania! Maile do odpisania! Ciuchy do posortowania! Programy do obejrzenia! A nawet, czemu i nie, wieczory na mieście!), jak i od zniechęcenia do życia. Rzeczywistość nagle wydaje się równie radosna, co i bezsensowna. A poza tym, i to bez względu na obecność dzieci, ogrom samotności w życiu bez Ralpha czasami zatyka jej dech. Jem zatrzymuje się na korytarzu i spogląda na swoje odbicie w szerokim rokokowym lustrze wiszącym za drzwiami frontowymi. To piękne lustro, pokryte patyną i pachnące starością i wciąż wyczuwalną wonią temperowych ścian jednego z tych francuskich pałacyków, z którego zostało ocalone. Ale to lustro nie należy do Jem. Ani ta ściana, ani drzwi wejściowe. Lustro zostało wypatrzone na paryskim pchlim targu, nie przez Jem w niecharakterystycznym dla niej momencie ekstrawaganckiego dobrego smaku, ale przez jej siostrę, Lulu, do której należy ten dom, gdzie Jem mieszka od czterech miesięcy i czeka na to, co będzie dalej z nią i Ralphem. Jem i Lulu uważają siebie za współczesną wersję Kate i Allie, tyle że z większą liczbą dzieci i jednym mężem do podziału. Albo Brady Bunch z jednym dorosłym dodatkowo. Lulu urodziła dwóch chłopców, Jareda i Theo, a jej mąż ma trzech starszych synów z pierwszego małżeństwa, którzy mieszkają u nich przez większość czasu, bo ich matka przeniosła się do Grenady. To niezwykły dom, pomimo niepozornego wyglądu bardzo przestronny, z niesa-

mowitymi antresolami, wnękami i sekretnymi tarasami na dachu. Przedziwny budynek został sklecony w latach sześćdziesiątych i niegdyś służył jako pub. Potem został podzielony na mniejsze mieszkania na wynajem i w takim stanie Lulu z mężem kupili go dziesięć lat temu i są teraz mniej więcej w połowie drogi przebudowywania go na dom, dzięki czemu Jem i dzieci zajmują niezależne mieszkanko: trzy pokoje, mały taras i aneks kuchenny. To więcej, niż im potrzeba. Jem odkłada torebkę i zaczyna rozpinać marynarkę w szkocką kratę. Kobieta z lustra spogląda na nią, wygląda na zatroskaną i zmęczoną. Zbiera się właśnie do głośnego wdechu, gdy jakiś hałas odciąga jej uwagę. Bez wątpienia źródłem hałasu jest jej pierworodna głośno schodząca po szerokich drewnianych stopniach w różowych paputkach Barbie Princess. Chwilę później przed Jem staje zjawa w fioletoworóżo-wej siatce i poliestrze w kolorze fuksji. Scarlett. Ale Jem nie chwyta tej kruczoczarnej ślicznotki odzianej w Mattel w objęcia, nie wtula się w nią z wytęsknieniem, zapominając o tych wszystkich chwilach, które spędziła z dala od domu. Wprost przeciwnie, wpatruje się w córkę z przerażeniem. — Co ty tutaj robisz? — pyta zdenerwowana. — Tatuś nie przyjedzie — odpowiada Scarlett, zaciskając biodra Jem w mocnym uścisku, omal jej nie przewracając. — Co takiego? — Właśnie dzwonił. Nie przyjedzie. Pierwszą reakcją Jem, co przemawia na jej korzyść, jest troska. Ralph nigdy dotąd nie opuścił środy. Ralph żyje dla środowych wieczorów w ten sam sposób, w jaki Jem żyje dla niedzielnych poranków. — Coś mu się stało? — pyta, podnosząc Scarlett i kie-

rujac się do dużej kuchni na tyłach domu, gdzie wie, że znajdzie siostrę i jej męża. Scarlett wzrusza ramionami i przeciąga rączką po lokach wijących się na karku Jem. — Rozmawiałaś z nim? Scarlett znów wzrusza ramionami. Lulu zmywa resztki farb plakatowych z małego plastikowego stolika, a jej mąż, Walter, smaży ziemniaki na kuchence. — Taak — Lulu zaczęła, zanim Jem zdążyła przekroczyć próg drzwi. — Nie pojawił się o osiemnastej, więc zadzwoniłam do niego i nagrałam się na jego sekretarce. I nic, a potem udało mi się do niego dodzwonić, dosłownie trzy minuty przed twoim przyjściem. — I? — Jem stawia Scarlett na ziemi i kieruje się do Blake a, który klęczy przed telewizorem z palcem w nosie i wzrokiem utkwionym w Dobranocnym ogrodzie. — Miał taki jakiś... — Lulu kończy wypowiedź, otwierając bezgłośnie usta — .. .dziwny głos. — Dziwny? — niemo powtarza Jem, a Lulu przytakuje. — W każdym razie — kontynuuje już głośno — powiedział, że musi wyjechać na weekend i że w tym tygodniu nie może zająć się dziećmi. — I oznajmił to godzinę po tym, jak miał je zabrać? — No właśnie — mówi Lulu. Rozmowa z oczywistych względów musi być kontynuowana poza zasięgiem małych uszek i Jem podąża za Lulu do niewielkiej wnęki, gdzie stoi komputer. — Co? — pyta Jem. — Sama nie wiem — odpowiada Lulu, obracając wokół środkowego palca ciężki srebrny pierścionek. — Brzmiał tak jakoś... desperacko. — Boże, co masz na myśli, mówiąc „desperacko"?

— Tak, jakby... jakby za chwilę miał się rozpłakać. Jakby tego wszystkiego było za dużo. I powiedział... — Lulu przerywa, obraca pierścionek w drugą stronę. — Zapytał mnie: „Wiesz, jaki dzisiaj jest dzień?". A ja mu odpowiedziałam: „Środa". A on tylko mruknął coś pod nosem. I odłożył słuchawkę. — Kurde — jęknęła Jem, zbierając wszystko do kupy. — Nasza rocznica. — Jaka? Waszej pierwszej randki? — Pierwszego zbliżenia — odpowiada Jem nieprzytomnie. — Pierwszego pocałunku. Pierwszego, no wiesz... nas. — Rocznica nocy w galerii? — Dokładnie. Nocy w galerii. — Kurde. Więc myślisz, że o to chodzi? — No tak — odpowiada Jem. — Powinnam się martwić? — pyta siostrę, czując, że akurat na to pytanie jest już za późno. — Może i tak. — Lulu marszczy czoło. — Dobrze chociaż, że nie zabrał dzieci. — Och, przestań, nawet tak nie żartuj. Boże, co powinnam zrobić? Mam tam iść? — Ale on powiedział, że wyjeżdża. — A może chodziło mu o to, że odchodzi? — Chcesz powiedzieć...? Jem wzdycha i odgarnia włosy z twarzy. — Nie, oczywiście, że nie. Zachowywał się jakoś dziwnie, ale nie, no wiesz, jak... — Samobójca? — No właśnie. — Znów wzdycha, czując ciężar obowiązków, którym musi sprostać teraz, gdy dzieci zostały pod jej opieką: kąpiele, bajki do czytania, porządkowanie ciuchów. A do tego zorganizowanie opiekunki na piątkowy

wieczór, na który Lulu zaplanowała wyjście do teatru. Ale za tym wszystkim czai się to koszmarne, nękające uczucie, że coś jest nie tak z Ralphem. Że grozi mu jakieś niebezpieczeństwo. Przypomina sobie okropną rozmowę sprzed tygodnia, którą odbyła z pewną kobietą na ulicy. Pamięta dobrze jej słowa: „Wyobraź sobie tylko, że nie dostajesz drugiej szansy. I co wtedy? Jak byś się czuła? — zapytała kobieta. — Jak byś się czuła? Jem już wie, jak by się czuła. Załamana. Skończona. Nieżywa. — OK — odzywa się zdecydowanym głosem. — Zadzwonię do niego. Na górze. — Dobrze — odpowiada Lulu, przepuszczając siostrę przez drzwi. — Zabawię tu dzieci. Na piętrze, w maleńkim pokoju, który służy im teraz jako pokój dzienny, Jem wyciąga telefon z torebki i wybiera numer Ralpha. Jej ręce trzęsą się nieznacznie. Odzywa się poczta głosowa i Jem odchrząkuje. „Cześć, to ja. Właśnie wróciłam do domu. Eee, nie martw się o dzieci, wszystko w porządku, jakoś to ogarnę, tylko tak się zastanawiałam..." — przerywa, próbuje wyobrazić sobie wnętrze mieszkania i Ralpha, który może siedzi tam w środku i wsłuchuje się w ten jej zatroskany, nieco żałosny głos. — „Właściwie to spróbuję cię złapać na komórkę". Wybiera numer komórki i gdy Ralph odbiera telefon po pięciu sygnałach, odczuwa przytłaczające poczucie ulgi. — Przepraszam — mówi Ralph, zanim Jem zdążyła wypowiedzieć słowo. Jego głos brzmi delikatnie i dziecinnie. — Nie ma sprawy — odpowiada, nie dbając o nic, ciesząc się, że jest cały i zdrowy. — Damy sobie ze wszystkim radę. U ciebie wszystko w porządku? — Tak — odpowiada, a w uszach Jem brzmi to tak, jakby właśnie przed chwilą sam zadawał sobie to pytanie.

— Gdzie jesteś? — W samochodzie. — Aha. A gdzie jedziesz? — Eee... — Przerywa i Jem słyszy szum mijających go samochodów, powiew wiatru przez otwarte okno. — Jechałem właśnie do ciebie, ale coś się wydarzyło. — Coś się wydarzyło? — Tak. Wszystko ci wytłumaczę, jak się zobaczymy. — A kiedy się zobaczymy? Ralph wzdycha cicho przez telefon. — Przyjadę po dzieci w przyszłą środę. Przyjadę. Obiecuję. Muszę tylko... — W telefonie słychać trzaski, szum i zakłócenia. A potem połączenie zostaje przerwane.

CZĘSC PIERWSZA (ROK WCZEŚNIEJ)

ROZDZIAŁ PIERWSZY JEM PODĄŻAŁA Coldharbour Lane w kierunku stacji metra i czuła się przedziwnie lekko, nieskrępowanie, niemalże bezcieleśnie. Kroki wystukiwała wysokimi obcasami. Po raz pierwszy od zeszłej wiosny miała na sobie szpilki. Po raz pierwszy również od trzech miesięcy wyszła z domu bez dziecka upchanego do wózka, uwiązanego w chuście, wiszącego na jej plecach lub zaciskającego jej dłoń. Zamglone słońce odzwierciedlało jej nastrój, ani radosny, ani pochmurny, ani ciepły, ani zimny. Jem właśnie pożegnała się z synkiem, po raz pierwszy od jego narodzin. Zostawiła go pod opieką swojej starszej siostry, kobiety, która urodziła i szczęśliwie wychowała dwóch synów i była macochą dla trzech kolejnych należących do jej partnera, ale przecież, mimo wszystko, on wciąż był taki maleńki, przyzwyczajony tylko do niej, kawałek jej, taki... odgoniła te myśli i skupiła się na czekającym ją dniu. Powrót do pracy. Zadziwiało ją to, że ludzie, których mijała na ulicy, nie mieli pojęcia o istnieniu jej maleństwa, nie mieli pojęcia, że miała jeszcze jedno dziecko, małą dziewczynkę, z długimi, chudymi nogami i hebanowymi lokami i wyniosłym zachowaniem godnym co najmniej piętnastolatki. Scarlett i Blake. Piękna i Niewinny. Jej dzieci. Przestraszyła się, że jakiś nieznajomy może ją wziąć za wolną kobietę bez zobowiązań i obowiązków poza pracą, do której zmierzała w czarnych eleganckich rurkowatych spodniach, marynarce w szkocką

kratkę i beztroskich szpilkach. Pomyślała, czy nie sprawić sobie podkoszulka z podobizną jej potomka, tak by wszyscy zainteresowani od razu domyślili się, że była kimś więcej niż tylko kobietą udającą się do pracy, i właśnie kiedy o tym rozmyślała, zauważyła go. On też był bez dziecka, też miał na sobie marynarkę, też, jak przypuszczała, był w drodze do pracy. Wstrzymała oddech, nagle poczuła się nie pilnowana i rozebrana do naga. Nigdy wcześniej nie widziała go bez dziecka; on również wcześniej nie widział jej bez towarzystwa maluchów. Nie byli przyjaciółmi, po prostu znajomymi z widzenia, okupowali ten sam londyński placyk zabaw, huśtali dzieci na tych samych huśtawkach, jedli w tych samych, przyjaznych dzieciom kafejkach, popychali wózki wzdłuż tych samych brudnych chodników. Mieli córki w mniej więcej podobnym wieku i dziewczynki bawiły się kiedyś razem w drewnianym domku w Ruskin Park. Od tamtego czasu wymieniali ze sobą ukłony, uśmiechy, powitania i okazjonalnie pozdrowienia. Miał na imię Joel (podsłuchała, jak odbierał komórkę) i należał do mężczyzn, którzy nie robili wrażenia przy pierwszym spotkaniu, ale powoli torowali sobie drogę w świadomości, zarysowywali kształt, teksturę i kolor, zupełnie jak zdjęcie wrzucone do kuwety z wywoływaczem. I w którymś niezidentyfikowanym momencie w przeciągu ostatnich trzech lat Jem zaczęła zauważać go w znamienny sposób i widok zaokrąglonych pleców nad spacerówką pchaną po chodniku, jasnych, nijakich włosów za żywopłotem placu zabaw, dziwny, powłóczysty krok w miękkich skórzanych mokasynach, rączka córki w jego dłoni, gdy wynurzali się z przedszkola po drugiej stronie ulicy, wszystko to wywoływało rumieńce na jej twarzy. Ale dzięki obecności dzieci czuła się bezpieczna z tymi emocjami. One zawsze sprawiały, że czuła się zajęta, rozkoja-

rzona, w pędzie. Jednak tutaj i teraz byli dwiema dorosłymi osobami, wolnymi strzelcami, którzy przedziwnym zbiegiem okoliczności pokonywali tę samą drogę w tym samym czasie, w pasujących do siebie służbowych strojach, ręce wolne, głowy wolne. Jem zwolniła kroku i pozwoliła, by się oddalił. Zdała sobie sprawę, że trochę brakuje jej tchu, a w żołądku czuła trzepoczącą się panikę. Dostrzegł ją, była tego pewna. A on musiał wiedzieć, że go zauważyła. Ignorowali się teraz. Zastanawiała się, czy on też to czuł, czy może i on też odczuwał to niebezpieczeństwo, że oboje byli teraz wolni, by... Wolni, by właściwie co? Przecież żyła w długoletnim związku. Byli rodzicami. Czego się więc obawiała? Wpatrywała się w tył jego głowy na ruchomych schodach i próbowała sobie wyobrazić, co by się stało, gdyby go dogoniła. Co miałaby powiedzieć? „Cześć! Popatrz na nas! Żadnych dzieciaków!". A potem co? Metro właśnie zahamowało, kiedy dochodziła do platformy i podbiegła do wagonu, zapominając na chwilę o mężczyźnie o imieniu Joel maszerującym przed nią, a gdy w ostatniej chwili przecisnęła się przez zasuwające się drzwi i rozglądała za wolnym miejscem, zauważyła go. Siedział w otoczeniu wolnych miejsc, ale ona odwróciła głowę, wcisnęła się między dwóch mężczyzn, wyciągnęła książkę z torebki i zaczęła udawać, że czyta. Jakaś głupia książka, którą wmusiła w nią siostra. Na okładce młoda kobieta w zwiewnym ubraniu leżała na długiej jedwabistej trawie, wyglądała na opuszczoną i prawdopodobnie niedawno wykorzystaną. Książka miała też głupkowaty tytuł. Zapomniana Amber. Ale mimo wszystko lektura była lepsza niż gapienie się na reklamy umieszczone na podłodze. Spojrzała ukradkiem na Joela. Czytał darmową gazetę. Wiedział, że ona tam siedzi. Ona była świadoma jego obecności. Wciąż siebie ignorowali.

Wyobraziła sobie inną rozmowę, tę, którą odbędą za kilka dni na huśtawkach przed Pizza Express. „Wiesz — on ją zagada — widziałem cię w metrze kilka dni temu. Dlaczego się nie przywitałaś?". A ona spłonie rumieńcem i zbierze się na szczerość. „Nie przywitałam się, bo mi się podobasz. A gdybym się przywitała, może zaczęlibyśmy rozmawiać, a gdybyśmy zaczęli rozmawiać, mogłoby się okazać, że jesteś tępakiem albo głupkiem, albo odrażającym typkiem i wtedy nie mógłbyś już mi się podobać. Albo co gorsze, moglibyśmy odkryć, że nie potrafimy przestać ze sobą rozmawiać. Może coś by zaiskrzyło między nami, a ja nie jestem wolna, mam zobowiązania. Rozumiesz?" „Och" — uśmiechnie się, jego policzki lekko się zaróżowią. „Uhm. Rozumiem". I pewnie to by wystarczyło, aby upewnić się, że już nigdy więcej się do niej nie odezwie. Mężczyzna o imieniu Joel nie wysiadł, jak przypuszczała, na Victoria ani na Green Park, ani na Oxford Circus. Odstępy między przystankami zdawały się nie mieć końca. Przeczytała pierwsze zdanie głupkowatej książki jakieś dwadzieścia, trzydzieści razy. „Błagam, wysiadaj, wysiadaj, muszę odetchnąć" — zaklinała w duchu. Ale im dłużej siedział w metrze, tym większej nabierała pewności, że to spotkanie coś znaczyło, ta bliskość, ten zbieg okoliczności, i kiedy metro zatrzymało się na Warren Street, a Joel zwinął swoją darmową gazetę i wolnym krokiem skierował się ku wejściu, Jem była już pewna. To był też i jej przystanek. Coś wisiało w powietrzu. Coś miało się wydarzyć. Wsunęła głupią książkę do torebki i wstała.

ROZDZIAŁ DRUGI RALPH POCZUŁ pustkę domu i to go schłodziło. To nie była ta sama pustka, którą odczuwał, kiedy Jem i dzieci wychodziły na dwór, to była inna pustka. Dzisiaj po raz pierwszy od bardzo długiego czasu jego rodzina została rozdzielona. Scarlett bawiła się w przedszkolu, Blake u Lulu, a Jem poszła na biznesowe spotkanie gdzieś w centrum Londynu. Wyszła z domu pół godziny temu w szpilkach i dopasowanym stroju, frywolne loki poskromiła spinkami i gumkami, usta pomalowała na ceglasty kolor. To była ona, ta inna Jem, która nie chodziła po domu całymi dniami w wytartych dżinsach i zdartych tenisówkach Converse i nie taszczyła za sobą wyładowanego zakupami wózka, nie pachniała mlekiem i chusteczkami Johnson. Obserwował z okna pracowni, jak wychodziła z dzieckiem, i wyglądało to tak, jakby kradła ich dziecko, ta drobna, elegancka kobieta w szkockiej kracie i w szpilkach o cal za wysokich. A potem zniknęła za zakrętem i nagle został zupełnie sam. Ralph nie poczuł się jednak wolny w nieskrępowanej obecnością domowników przestrzeni, zamiast tego ogarnęło go roztargnienie, natychmiast więc odłożył pędzel i wyszedł zapalić na maleńki balkon wychodzący z jego studia. Balkon został dobudowany, kiedy poprzedni właściciele adaptowali poddasze na pracownię, i Ralph od początku uważał, że była to bardzo licha konstrukcja: kilka kawałków metalowych prętów ześrubowanych za dużymi nakrętkami,

zdawało się, że z ledwością wytrzymują pod jego ciężarem. Za każdym razem, kiedy wchodził na balkon, podświadomie trzymał się ściany lewą ręką, jakby wierzył, że gdyby balkon w końcu ugiął się pod nim i poszybował trzy piętra w kierunku patio poniżej, on byłby w stanie wbić palce w ceglaną ścianę i dyndałby niczym Harold Lloyd, czekając na przybycie wybawców. Balkon wychodził na ogród, typowy dla południowej części Londynu kawałek ziemi w kształcie koperty A5 i niewiele zresztą od niej większy. Początek marca nie był najszczęśliwszym czasem dla ogrodów. Zmierzwiona trawa, zapomniane plastikowe zabawki zaśmiecające taras i trawnik nabrały zielonej barwy, a opuszczona huśtawka pod jabłonką kiwała się w przód i w tył na chłodnym wietrze. Za ich małym ogrodem Ralph widział więcej tarasów, więcej smutnych ogrodów, szkolne boisko i drabinki pożarowe oplatające dachy rzędu sklepów na rogu ulicy. Mógłby być wszędzie, pomyślał ze smutkiem, dosłownie wszędzie. Równie dobrze mógłby mieszkać na przedmieściach. Cały ten wysiłek, te wszystkie pieniądze, całe to oszczędzanie i szukanie, i finansowanie, i urządzanie się — i to było wszystko: szeregowiec z trzema sypialniami na tyłach Herne Hill, z widokiem na nic, ze skrawkiem trawy, niebezpiecznym, dyndającym balkonem. Zaciągnął się ostatni raz, wszedł do środka, a niedopałek wrzucił do stojącego na parapecie słoika z brązową wodą. W jego komputerze wciąż widniał otwarty mail. Przyszedł tego ranka z Kalifornii, od Smitha, starego przyjaciela. „Mamy tu dzisiaj czterdzieści stopni więc zwijam się na plażę. Wpadniesz??". To miał być żart, od niechcenia rzucone słowa, taki pstryczek w nos Ralpha, który siedział uwięziony na strychu w południowym Londynie w ponury środowy pora-

nek, a tymczasem Smith, opalony i szczupły, uprawiał jogging wzdłuż rozległych przestworzy kremowej plaży i mijał dziewczyny z powiększonym biustem i wydepilowanymi włosami łonowymi. To nie miało być zaproszenie, ale za każdym razem, gdy Ralph zerkał na list, coraz bardziej nabierał przekonania, że wiadomość wyglądała jak zaproszenie. A teraz, gdy widział, jak Jem opuszcza ich gniazdo, zabiera pisklę do obcego domu, stuka wysokimi obcasami, miał nieodparte wrażenie, że kończy się jakiś etap w jego życiu. Mogli się rozdzielić. Przez ostatnie siedem lat Ralph i Jem byli ze sobą nierozerwalnie związani poprzez próby zajścia w ciążę, poronienia, jeszcze bardziej gorączkowe próby, w końcu przez dzieci i pory karmienia, ale teraz więzy zaczynały się rozluźniać. Rozwiązało się. Rozpadło. Mógł jechać. Mógł jechać! Zatrzymał się, kwestionując cichą euforię, która wypełniła jego ciało na myśl o ucieczce. Czy to znaczyło, że nie był szczęśliwy? Czy mógł być nieszczęśliwy? Przecież miał wszystko. Miał Jem, dwoje pięknych dzieci, dom, karierę. Spojrzał na swoje odbicie w lustrze zawieszonym nad zlewem umazanym farbami w rogu studia. Wyglądał dobrze. Biorąc pod uwagę, że miał czterdzieści dwa lata. Biorąc pod uwagę, że w ostatnich dniach prawie nie oglądał słońca i że od dwóch lat nie był na wakacjach. I jeszcze, że palił trzydzieści papierosów dziennie. I nie uprawiał seksu od prawie siedmiu miesięcy. Wyglądał naprawdę dobrze. Jak wyobrażał sobie siebie w wieku czterdziestu dwu lat? Jak siebie widział? Przypuszczał, że w jego życiu będzie żona, dzieci. Przypuszczał też, że zarówno żona, jak i dzieci będą piękne, oczywiście, że tak; kto marzy o szpetnej rodzinie? Nie przewidział może, że wciąż będzie malował. Jego kariera zawsze była niepewna, trochę przypominała balkonik: zabawna, rozklekotana, nie wzbudzająca zaufania.

Fakt, że da radę zarabiać na życie olejnymi obrazami, zadziwiał go. Mniej zadziwiający był rozmiar tych zarobków: wystarczało na spłatę hipoteki, opłaty za przedszkole, naprawy samochodu i zamówienia na wynos z Ocado, wystarczało na sporadyczne urodzinowe kolacje w eleganckich restauracjach, na dżinsy Diesel i ubranka dziecięce Monsoon, i przyzwoite papierosy, i taksówkę po wieczorze spędzonym poza domem. A mimo to czegoś mu brakowało. Jedenaście lat temu gwiazda Ralpha wzeszła. Jedenaście lat temu podczas mroźnej marcowej nocy w galerii sztuki na Notting Hill ziściły się jego wszystkie marzenia. Ralph wyznał miesiącami skrywaną miłość pokrewnej duszy i został uznany za wschodzącą gwiazdę w artystycznej przestrzeni. Jedenaście lat temu Ralph poczuł to, o czym większość ludzi może tylko pomarzyć — mocny kopniak sukcesu. Dziewczyna jego marzeń! Szacunek rówieśników! Gol! A teraz był jedynie zwykłym facetem z rodziną, malował obrazy dla ludzi z klasy średniej, których nie stać było na prawdziwą sztukę. Ponownie usłyszał ciszę domu; zakradła się złowrogo, jak ledwo słyszalny stukot nadjeżdżającego pociągu z oddali. Rozejrzał się po pracowni, spojrzał na w połowie skończone płótna, nieinspirujące studium maków i stokrotek, dłoni i twarzy, ten sam bezpieczny grunt udeptywany w kółko, bo spłacał kredyt hipoteczny. Westchnął i zdecydował się iść na siłownię. Siłownia. Ostatnie miejsce na ziemi, które Ralph wyobrażał sobie nawiedzić. Ale przyszedł tu dzisiaj nie w celu spalenia kalorii czy rzeźbienia mięśni, był tu dla panującego w tle hałasu. Chciał się poruszać wśród innych istot ludzkich, w chłodny, nie-

zobowiązujący sposób, poczuć ich zapach, podsłuchiwać rozmowy telefoniczne i obserwować ciała wyginające się w rytm niesłyszanej muzyki. Chciał gdzieś przynależeć, choćby była to jedynie nieco zapuszczona siłownia w południowym Londynie. Wybrał bieżnię umiejscowioną wygodnie z dala od innych przyrządów i zawiesił ręcznik na rączce. Wstukał ustawienia, podając wiek, zawahał się na moment, jak zawsze zresztą przy cyfrze 42 — naprawdę wyglądało to tak nienaturalnie staro — i zaczął maszerować. Zapomniał zabrać słuchawki, więc musiał zadowolić się obserwowaniem niemych monitorów. Na pierwszym ekranie leciał teledysk R&B; trzy podobne do sfinksów kobiety w czerwonych krótkich szortach i kusych topach bez ramiączek, wiły się, wydymały wargi, przesuwały dłońmi po naprężonych brzuchach. Ralph wpatrywał się w obraz przez chwilę i zastanawiał się, w jakim celu prawie naga kobieta przed trzydziestką wirowała przed kamerą bez uśmiechu. Zadawał sobie to pytanie za każdym razem, gdy tu przychodził. Wyobraził sobie reakcję Scarlett: stałaby tu obok niego, wpatrzona w ten ekran, blade usta lekko otwarte jak zawsze podczas oglądania telewizji. Co by jej mały, gąbczasty móżdżek zrozumiał, przetwarzając obraz tych kobiet, niemożliwie skonstruowanych, bez humoru, bez charakteru, nachalnych, błyszczących statuetek, które każdym wygięciem biodra zachęcały świat do zakupu muzyki jakiegoś człowieka? A gdyby Scarlett oglądała takie kobiety całymi dniami, czego nauczyłaby się o kobiecości, co by pomyślała o świecie muzyki, jakie zdanie wyrobiłaby sobie na temat sławy? Ralph potrząsnął ze smutkiem głową i spojrzał na drugi ekran. Pokazywano tam relację na żywo z miejsca wypadku: ratownicy wyciągają mężczyznę w średnim wieku ze złożonego w harmonijkę samochodu. Głowę ofiary unie-

ruchomił plastikowy kołnierz, nos i usta zakrywała maska tlenowa. Oczy poszkodowanego przesuwały się z błyskiem raz w jedną, raz w drugą stronę, podczas gdy mężczyzna we fluorescencyjnej kurtce delikatnie wyciągał go spod wygiętej kierownicy. Kilka minut wcześniej był po prostu facetem zmierzającym w konkretnym kierunku, miał obrany cel, może jechał po papierosy albo do pracy, a może po nowe wiertło do wiertarki? A teraz został uwięziony w środku skasowanego samochodu, w najlepszym wypadku czekał go dzień w szpitalu, a przez cały czas śledziła go kamera, by całe wydarzenie pokazać w programie. Jak bardzo zadziwiający i niepokojący bieg może obrać zupełnie normalny dzień w nieoczekiwanym momencie? Ralph wiedział, że mężczyzna przeżył i ma się dobrze, ponieważ wciąż pokazywano migawki ze studia, gdzie facet uwalniał się ze swojego koszmaru przed prowadzącym poza kamerą wywiad redaktorem, ale mimo wszystko, pomyślał Ralph, życie tego mężczyzny, tak gwałtownie szarpnięte w tamtej chwili już nigdy nie będzie takie samo. Dla kontrastu na monitorze numer trzy stado modelek z lekką nadwagą paradowało w kółko po tandetnym wybiegu, prezentując ubrania w rozmiarze XXL. Ralph nie miał pewności, jakie dokładnie ma zdanie na temat puszystych modelek. Albo puszystych kobiet ogólnie. Mimo że ze wszystkich sił próbował zachować świętoszkowatą polityczną poprawność, nie bardzo potrafił przekonać się, że kobiety o takich kształtach wyglądały lepiej w dopasowanych spodniach i szykownych kamizelkach niż w baskinach i reformach. Wiedział natomiast z całą pewnością, że ten nadęty człowieczek dyrygujący kobietami na wybiegu z taką powagą, jakby to zajęcie było równie ważne co praca onkologa, zyskałby z nieprzewidzianego wypadku samochodowego i spojrzał na swoje życie z nowej perspektywy.

Na czwartym monitorze leciały wiadomości gdzieś ze środkowej części Ameryki: kobiety i mężczyźni o kwadratowych twarzach z transparentami krytykowali wyraźnie wkurzonych ludzi siedzących w samochodach za to, że odwracają się od świętych pism i tych, którzy powinni rządzić ludzkim życiem. Ich twarze były zacietrzewione od ślepej wiary, usta wykrzywione od pogardy dla innych ludzkich wartości. Kierowcy samochodów opędzali się od demonstrantów, jakby mieli do czynienia z muchami przeszkadzającymi w lunchu. Czy ci rozgniewani ludzie z transparentami naprawdę wierzyli, że taką postawą doprowadzą do wzrostu liczby wyznawców? Jak mogli nie wiedzieć tego, że swoimi krzykami, frazesami i ohydnym gadaniem o Chrystusie i zbawionych duszach odstręczali niemal wszystkich? Ralph rozejrzał się dookoła prawie pustej siłowni. Zastanawiał się, czy przebywali tutaj jacyś fanatyczni wyznawcy. Czy ktokolwiek z tych normalnie wyglądających mężczyzn i kobiet mógł złapać transparent w niedzielny poranek i wrzeszczeć na ludzi za to, że nie postrzegali świata w taki sposób jak oni? Znów spojrzał na ekrany przed sobą, na wijące się kobiety w czerwieni, rozbitego mężczyznę w rozbitym samochodzie, puszyste kobiety w niegustownych ubraniach i jeszcze raz na rozwścieczonych Amerykanów z transparentami, i przez moment poddał się szokującej myśli, która wypełzła z zakamarków jego głowy: A jeśli oni mają rację? Co jeśli ci Amerykanie mają rację? Co jeśli Bóg istniał? Co jeśli jego Syn naprawdę zbawił nasze dusze? Co jeśli religia była prawdziwa? Czy to nadałoby sens bezsensownemu światu? Wszystkie te szczęśliwe trafy, zbiegi okoliczności, wszystkie te poronienia i wypadki samochodowe i ludzie martwiący się o swoją nadwagę? Skąd, zastanawiał się, skąd się wzięła ta cała wiara?

Musiała przecież kiedyś gdzieś się pojawić? Musiała mieć jakieś podstawy? Ralph zostawił tę myśl zawieszoną poza świadomością, jak łyżkę czegoś, czego wolałby nie wsadzać sobie do ust. A potem zamknął temat. Bóg był dla dziwaków. Chrystus dla idiotów. Skierował uwagę na rytm serca i doprowadził je tak szybko, jak tylko potrafił, do 160 uderzeń na minutę.

ROZDZIAŁ TRZECI JEM PORWAŁA maleńkiego synka w ramiona i poczuła wszechogarniającą ulgę. — I jak się sprawowało moje szczęście? — zapytała, w skrytości ducha pragnąc, by siostra powiedziała: „Och, no sama wiesz, cały dzień rozpaczał z tęsknoty za tobą". — Świetnie, prawda, mały? — powiedziała Lulu, głaszcząc dłonią policzek chłopca i czule się do niego uśmiechając. — Ile wypił mleka? — Jakieś sto mililitrów, jak tylko wyszłaś, a teraz niedawno kolejne sto. Większość czasu przespał. — No, a jakżeby inaczej — uśmiechnęła się Jem, przesuwając krawędź nosa po policzku Blakea i racząc się jego zapachem, jakby trzymała kwiat, a nie chłopca. — A jak tobie poszło? — zapytała Lulu. — Dobrze, w porządku, to było tylko wstępne spotkanie, nic stresującego. — Zaniosła Blakea na sofę w kuchni Lulu, położyła go na poduszce i tryumfalnie zdjęła szpilki zręcznym kopniakiem. — To — powiedziała, wskazując na porzucone na podłodze buty — to był błąd. — Tak, powinnaś nieco wolniej wracać na obcasowe obroty. Wymiana trampek na wieżowce nie służy mięśniom łydek. Jem wyciągnęła obolałe nogi przed sobą i przyglądała się stopom. Ciekawe, co on by sobie teraz pomyślał, zastanawiała

się. Co by pomyślał Joel, gdyby ją teraz zobaczył, rozwaloną niezgrabnie na sofie, stopy w wilgotnych rajstopach, pulchny niemowlak u jej boku? Czuła, że loki poskromione trzy godziny wcześniej zaczęły wymykać się spinkom. Z lewej piersi kapało ciepłe mleko. Była w połowie drogi przeistaczania się z pracującej elegantki w niechlujną matkę, kobieta odmieniec. Rozpięła marynarkę Vivienne Westwood Red Label, wygraną na gorącej aukcji eBay trzy tygodnie wcześniej, i ściągnęła ją. Potem uniosła synka i oparła go o ramię i pozwoliła, by jego ciepło i spokój złagodziły jej to przejście. — Śmieszna rzecz się wydarzyła — odezwała się do Lulu. — Tak? — Tak jak w powieści. Jest taki jeden mężczyzna... Twarz siostry wyrażała szczere zdumienie. — Nie, nic z tych rzeczy, taki facet, ojciec, widuję go czasami, jest przystojny, ale to nic... to nie ma znaczenia. No wiesz, nie nudzę się przynajmniej. Siostra uśmiechnęła się znacząco. Lubiły tę żartobliwą paplaninę o trzpiotowatych zauroczeniach obcymi mężczyznami, był to ich sposób na zachowanie poczucia dziewczęcości. — W każdym razie on zawsze jest ze swoją małą córeczką, myślę, że to on zajmuje się domem, nigdy nie widziałam matki tej małej, uśmiechamy się do siebie i w ogóle, a on jest słodki i dzisiaj też tam był, w metrze, tym razem bez dziecka i to było trochę... — Ooo — uśmiechnęła się Lulu. — No tak, trochę oooo i można powiedzieć, że umyślnie się ignorowaliśmy, a potem on wysiadł na moim przystanku, na Warren Street, i myślałam, o mój Boże, że to jest jeden z tych momentów, jakby coś wyskoczyło ci z głowy, zdziczało, wiesz, robiło po swojemu. — No i co się stało? — poganiała Lulu.

Jem wzruszyła ramionami i przesunęła Blakea na drugą stronę. — Nic — odpowiedziała. — Nic się nie stało. Oczywiście. On przesiadł się na Northern Line, a ja grzecznie podreptałam do wyjścia. Patrzyłam, jak jego plecy znikają mi z pola widzenia. Odetchnęłam z ulgą... — Bo tak naprawdę to nie chcesz, żeby cokolwiek się wydarzyło? — No właśnie — odpowiedziała Jem. — Tak naprawdę to nie chcę, by wydarzyło się cokolwiek. Tylko że czasami ma się takie uczucie, że coś powinno było się zdarzyć, no wiesz, że drzwi pozostały otwarte specjalnie dla ciebie, a ty zastanawiasz się dlaczego. — Rozsuwane drzwi. — Dokładnie — przytaknęła Jem, sadowiąc Blakea na kolanach i uśmiechając się do jego opuszczonej główki. — Wyczucie czasu jest najważniejsze. A może, no wiesz, gdybyśmy z Ralphem przechodzili kryzys czy coś... — Siedziałabyś teraz w kawiarni z panem Tajemniczym Ojcem i truła o tym, jak mąż ciebie nie rozumie. Jem uśmiechnęła się do siostry. — Coś w tym stylu. Och, popatrz tylko na niego, jest wykończony. — Spojrzała uważnie na synka. — Lepiej zabiorę go już do domu. — Nie napijesz się ze mną herbaty? — Nie, naprawdę, ja też jestem skonana, mały ma się na spanie, więc jeśli dobrze to rozegram, to dotrzemy do domu akurat na drzemkę. Lulu podała śpiworek Blakea i usiadła obok Jem, pomagając przepchnąć mięciutkie ramionka przez rękawki. — A między wami wszystko OK, tak? — w głosie siostry pobrzmiewała troska, jakby od dawna chciała zadać to pytanie.

— Tak — odpowiedziała Jem nieco zbyt gwałtownie, prawie opryskliwie. — Na tyle dobrze, na ile może być, kiedy ma się takie maleństwo w domu. A wczoraj się trochę pokłóciliśmy... — Tak? — Tak, o mój powrót do pracy, o to, że był „zbyt zajęty", by dzisiaj przez parę godzin zająć się Blakiem. Wiesz, to niedorzeczne, siedzi w domu całymi dniami, nigdzie nie wychodzi, żadnych planów, to jego syn, jego dziecko, a mimo to to ja muszę go targać taki kawał do ciebie, żebym mogła się wyrwać z domu na kilka godzin. — Tak — stwierdziła Lulu powściągliwie — też się nad tym zastanawiałam. Jaką miał wymówkę? — Och, sama wiesz, ta sama gadka, terminy, zawsze terminy, terminy, które znikają w cudowny sposób, kiedy tylko na horyzoncie pojawiają się rzeczy, na które on ma ochotę. A chodzi tylko o to, że nie chciało mu się tego ogarnąć, nie mógł poradzić sobie z tym, że utknie w domu z własnym dzieckiem na pół dnia, zupełnie sam. Plus, oczywiście, uważa, że moja praca to jakiś żart. Nigdy poważnie nie traktował tego, co robię. Może gdybym była prawniczką, albo choćby i artystką, może wtedy bardziej by mnie wspierał w poszukiwaniach sposobu na wyrwanie się z domu. Ale jest, jak jest... — Przerwała, a potem westchnęła. Nie było sensu, przypomniała sobie, żadnego sensu przerabiać tego wszystkiego jeszcze raz. Tak to się kręciło, nie tylko w jej życiu, ale prawie u każdej innej kobiety, którą znała. W pewnym momencie w ostatnich kilku latach Ralph obrócił się do niej plecami, wepchnął swoje metaforyczne ręce do metaforycznych kieszeni i pozwolił jej przemienić się w kurę domową. I gdzieś głęboko nienawidziła go za to. Znów westchnęła. — W każdym razie już w porządku, na chwilę obecną

jest po sprawie. I tak, ogólnie rzecz biorąc, wszystko układa się OK. Musimy jakoś przejść przez kolejne dziewięć miesięcy, jakoś dotrwać do urodzin Blakea i jeśli uda nam się świętować ten dzień razem, to wszystko się ułoży. Spojrzała na Blake'a, taki duży i mięciutki w zimowym śpiworku, i uśmiechnęła się do niego. — Damy sobie radę, prawda, mały? — zapytała go łagodnie. — Zawsze sobie dajemy.

ROZDZIAŁ CZWARTY RALPH OBSERWOWAŁ przez okno Jem w drodze powrotnej do domu. Włosom udało się częściowo wyrwać spod kontroli spinek, ale wciąż wyglądała olśniewająco w dopasowanej marynarce i wysokich szpilkach. Obserwował, jak manewrowała wózkiem po chodniku, widział pulchny tobołek, w który przeistoczył się syn upchany w pękaty zimowy śpi-worek, nóżki opatulał gruby, miękki kocyk w kolorze nieba. Jem wyglądała świetnie, pomyślał, zadbana i szczupła, bo już zdążyła wrócić do wagi sprzed ciąży. Jest, myślał dalej, bardzo apetyczną mamuśką. Uśmiechnął się do tej myśli. A potem pomyślał, że bardzo jej pragnął. Pragnął tej Jem, jego Jem. Chciał, żeby wyskoczyła z tej garsonki, zupełnie nagusieńka, no może z wyjątkiem tych niezwykłych szpilek. Chciał oddychać jej oddechem, posmakować jej ust, być znów częścią jej, a nie tym bezużytecznym towarzyszem, tym osobnym zbędnym elementem. Chciał znów zawinąć do portu, zacumować i opuścić kotwicę. Chciał być pożądany i chciał tego natychmiast. Uśmiechnął się do niej, zatrzymując się w połowie schodów. — Witaj w domu — wyszeptał. — Jak poszło? — Dobrze — odszepnęła Jem, wjeżdżając wózkiem do alkowy pod schodami. — A jak mały? Dał radę u Lulu? Jem uśmiechnęła się.

— Poszło naprawdę dobrze. Nie tęsknił za mną ani troszeczkę. — A widzisz — powiedział, schodząc ze schodów — mówiłem ci, że wszystko będzie dobrze. — Hm — odpowiedziała Jem. Hm. Ralph nie szedł przez życie z potrzebą odtrąbienia tryumfalnych fanfar za każdym razem, gdy wydarzenia potoczyły się według jego scenariusza, więc postanowił odpuścić. — Patrzyłem przez okno, jak wracałaś do domu — zagadnął. — Tak? — Jem odpięła torbę na pieluszki z tyłu wózka i wyciągnęła dwie puste butelki na mleko. — Wyglądasz niesamowicie — ciągnął, lekko stracił oddech, jakby Jem zmieniła się w seksowną nieznajomą w barze i przestała być kobietą, z którą mieszkał od jedenastu lat i wspólnie przeżywał narodziny dzieci. Jem spojrzała na niego, na wpół zdumiona, na wpół zadowolona. — No naprawdę, patrzyłem na ciebie i pomyślałem, że gdybym minął taką kobietkę na ulicy, to chciałbym... Jem zmarszczyła czoło. Proszę bardzo, już zasłużył na automatyczną naganę. Ralph pomyślał, że będzie lepiej, jak odpuści, łatwiej. Ale potem znów spojrzał na stopy Jem, takie małe, takie kobiece w tych seksownych szpilkach. Pomyślał o tępym bólu w klatce piersiowej, pustym miejscu w jego duszy, które kiedyś zajmowali oni. Spojrzał na pogrążonego w głębokim śnie syna; poczuł, jak okazja prześlizgiwała się przez palce. — A co byś powiedziała na szybki numerek? — zaproponował, krztyna przeprosin zabarwiła krawędzie jego słów. Jem spojrzała na niego przerażona. — Co? — zapytała. — Teraz?

— No tak, a czemu by nie? Blake śpi, dom jest pusty... — Myślałam, że jesteś zajęty. — No. Ale chodzi o naprawdę szybki numerek. Wiesz, góra trzy minuty. Jem zbladła. — Jezu — wymamrotała. — Nie. — W porządku — odezwał się Ralph. — Rozumiem. — Nie, to nie tak, że... nie chodzi o to... po prostu muszę ściągnąć trochę pokarmu, sam zobacz, jak mi cieknie. — Ściągnęła marynarkę, by Ralph mógł zobaczyć wilgotne plamy na bluzce. — A potem chciałam się położyć. Spałam tylko pięć godzin ostatniej nocy. Ralph skinął głową. Nie mógł z tym dyskutować. Jak miał z tym dyskutować? Jak miał dyskutować z karmieniem piersią? Oczywiście, że miała prawo być zmęczona, skoro budziła się w nocy trzy razy, by nakarmić ich głodne dziecko. Jakim prawem rozpoczynał batalię o zaspokojenie swoich potrzeb i pragnień? Jak śmiał? Nie miał do tego prawa. Co nie znaczyło, że problem nie istniał. Mieli do przedyskutowania bardzo poważny problem. Jem i Ralph nie uprawiali seksu od prawie siedmiu miesięcy! Gdyby istniał sąd egzekwujący prawa do seksu w małżeństwie, sprawa Ralpha zostałaby szybko załatwiona. Głodzono go brakiem seksu i jednocześnie oczekiwano wierności. Zupełnie jakby rozciąć człowieka nożem i zakazać mu krwawić. — Przepraszam — odezwał się, próbując ze wszystkich sił zatuszować złość i ból. — Nieodpowiedni moment. — Nie — odezwała się Jem — to ja przepraszam. Chodzi o to, sam wiesz, wszystko jest porozwalane, ja jestem w chaosie, to... — Nie ma sprawy, wszystko w porządku.

— Nie — zaoponowała Jem — nie jest w porządku. Dobrze wiem, że nie jest w porządku, ale teraz nie potrafię o tym myśleć. Ralph wciągnął powietrze. Miał ochotę wrzeszczeć. Miał ochotę wrzasnąć: „Jakim prawem wypindrzyłaś się do pracy, jak to możliwe, że włożyłaś szpilki i zorganizowałaś opiekę dla dziecka, i zostawiłaś je na pół dnia, i siedziałaś gdzieś w hotelu z jakimś obcym człowiekiem, i dyskutowałaś z nim o jego karierze, i wsiadłaś do metra, i robiłaś notatki, i byłaś gotowa, by myśleć o tym właśnie teraz, ale nie masz siły, by wymknąć się ze mną na górę na kilka minut, aby po prostu przez chwilę być tylko ze mną?". Zamiast tego powoli wypuścił powietrze i wymusił uśmiech. — Wiem — powiedział, całując czubek jej głowy pachnący metrem i miastem. — Wiem. Dojdziemy do tego. Nic się nie stało. Uśmiechnęła się do niego przepraszająco, pocałowała wierzch jego dłoni. — Wiesz, że cię kocham — powiedziała. — Tak — odparł. — Wiem. — A potem odwrócił się i wdrapał po schodach do swojej pracowni na szczycie domu. Nie po raz pierwszy Ralph i Jem doświadczali seksualnej suszy. W ostatnich kilku latach ich życie seksualne ograniczało się do niewielu zbliżeń. Cztery ciąże. Dwa poronienia. Dwoje dzieci. Ralph nie był głupi. Dobrze wiedział, że tak wyglądały te sprawy. Nie oczekiwał całonocnych sesji, nie oczekiwał, że Jem wczołga się na niego dwie minuty po stracie dziecka w dwunastym tygodniu ciąży, spełniając małżeńskie obowiązki, niczego tak naprawdę nie oczekiwał. Ale cztery lata to był wystarczająco długi czas dla mężczyzny na miotanie się pomiędzy rolami Absolutnie Niezbędnego Do-

stawcy Spermy a Całkowicie Zbędnym Nie-producentem Mleka. Udawanie przez cztery lata, że nie pragnął tego, czego w rzeczywistości pragnął ze wszystkich sił, było wystarczająco długo. Wystarczająco długo zastanawiał się również przez ostatnie cztery lata, czy kobieta, którą kochał, w ogóle go jeszcze pragnęła.

ROZDZIAŁ PIATY TEGO WIECZORA Jem położyła się spać o dwudziestej pierwszej trzydzieści. Blake obudził się na karmienie o dwudziestej drugiej trzydzieści. Ralph dołączył do Jem w łóżku o dwudziestej trzeciej. O pierwszej piętnaście do ich łóżka wczołgała się Scarlett, przyciskając swoje małe ciepłe ciałko do pleców Ralpha, pluszowe futerko misia zaczęło łaskotać jego kark. Jem opuściła łóżko o drugiej dwadzieścia, by zająć się Blakiem, i wróciła za piętnaście trzecia. Ralph nie dał rady zasnąć przy akompaniamencie ciężkiego oddechu córki świszczącego wprost do jego ucha i nieustannych kopniakach małych stopek lądujących na jego udach co jakiś czas, zabrał więc poduszkę, wyszedł na palcach z sypialni i ułożył się, niezupełnie wygodnie, na dziecięcym łóżeczku Scarlett, okrył się kołderką w dziecięcym rozmiarze i w końcu pogrążył się w głębokim i owocnym śnie. Dopiero kiedy obudził się kilka godzin później i przywitał nowy dzień przez landrynkowo różowe firanki Scarlett, dotarło do niego, że poprzedniego dnia minęła rocznica pierwszej wspólnej upojonej nocy. Jedenaście lat temu on i Jem obudzili się obok siebie po raz pierwszy, odnaleźli się instynktownie, przyciągnęli do siebie i połączyli w jedno. Jedenaście lat temu powietrze wypełniło się zachwytem, czułością, Pasją i potencjałem. Jedenaście lat temu Ralph poczuł, że jego życie właśnie się zaczęło. Dzisiaj miał głowę zatkaną zmęczeniem, ciało boleśnie

dręczyła samotność, a myśl o niedokończonych, nieinspiru-jących obrazach rozstawionych u góry i oczekujących jego zainteresowania oraz świadomość wrzasków syna, domagającego się mamy, dochodzących z drugiego końca korytarza, sprawiły, że Ralph poczuł, iż przedwcześnie zbliżył się do końca. I z tą myślą w głowie oraz z przeświadczeniem, że coś musi się zmienić, rozpoczął nowy dzień.

ROZDZIAŁ SZÓSTY — SŁUCHAM? — Jem wbiła w niego wzrok znad kiełbaski krojonej na plasterki na kolację Scarlett, mając nadzieję, że odnajdzie w wyrazie twarzy Ralpha odrobinę żartu. Ale na próżno. Mówił serio. — Kalifornia — powtórzył, jego twarz nabrała delikatnego koloru. — W przyszłym miesiącu. Tylko na tydzień. Jem poczuła, że coś niezwykłego dzieje się z jej mózgiem, jakby dokładnie w środku niego ktoś zaczął strzelać elastyczną gumką. Odczucie niedowierzania było tak wyraziste, że sprawiało jej niemal fizyczny ból. — Tylko na tydzień — powtórzyła głucho jak mantrę. — Tak, to jego urodziny. — Ralph nerwowo zaszurał stopami, a prawą rękę zacisnął na lewej pięści, jakby pocieszał obolałe kłykcie. — Aha. Smith ma urodziny. I ty chcesz polecieć sobie do Kalifornii, żeby z nim to uczcić? Ralph skinął głową i przemierzył kuchnię, podszedł do lodówki, by nalać sobie szklankę soku pomarańczowego. — A ja i dzieci zostajemy tutaj? Ralph przerwał to, czym się zajmował, i westchnął. Jem spojrzała na jego pochylone plecy. Realność słów Ralpha tak bardzo kłóciła się ze wszystkim, czego mogłaby się po nim spodziewać, że wydawało się, iż to skaziło powietrze, którym oddychała. — Żartujesz, tak?

Ralph obrócił się do niej. Wyglądał na rozzłoszczonego. — Wiem, że to nie idealny... — Och, a niby skąd takie przypuszczenia? — przerwała mu Jem, nie oszczędzając ani grama sarkazmu. — Posłuchaj, to nie tylko wakacje, to też... — To są wakacje, Ralph. — Nie! — krzyknął. Ralph nigdy nie krzyczał. Szybko się uspokoił. — Nie — powtórzył bardziej opanowanym głosem. — To nie są tylko wakacje. Potrzebuję... Zgubiłem swoją... Jem postawiła talerz z kiełbaskami i ziemniaczanym puree przed nosem Scarlett, ale dziewczynkę tak bardzo pochłonął serial Leniuchowo, że nawet tego nie zauważyła. Jem obróciła się na pięcie i spojrzała na Ralpha. — Co zgubiłeś? Swój rozum? — Nie. A może tak. Sam nie wiem. Zgubiłem... to coś, co sprawia, że mam ochotę tworzyć. Sama wiesz, moją wenę. Przepadła. — Oczywiście. I uważasz, że odnajdziesz swoją wenę ze Smithem w Kalifornii, tak? Ralph wykrzywił się. — Nie wiem — wymamrotał. — Nie wiem. — I sądzisz, że właśnie teraz to najlepszy czas na poszukiwania? Teraz, gdy w domu rządzi trzymiesięczne dziecko, a ja próbuję wrócić do pracy, to jest to idealny moment, by prysnąć na drugi koniec świata i upić się ze Smithem? — Nie! — znów wrzasnął. — To cholernie gówniany czas. Nie jestem głupi, dobrze o tym wiem. Ale mam takie wrażenie, że jeśli teraz czegoś nie zrobię, jeśli nie zmienię czegoś teraz, moje całe życie, moja egzystencja zatrzyma się w martwym punkcie. Czuję się, jakbym był sparaliżowany. Jem przebiła ostrym końcem plastikowej słomki fo-

liową dziurę na szczycie truskawkowego koktajlu i podała go Scarlett. Wzięła głęboki oddech. Pozwoliła, by na chwilę zatopili się w ciszy, a ona sama próbowała znaleźć sposób na sformułowanie właściwej odpowiedzi na to oczywiste i szczere wołanie o pomoc. Ale chociaż próbowała przekonać samą siebie — to człowiek, mężczyzna, którego kocham, woła do mnie o pomoc, muszę przynajmniej rozważyć jego prośbę, tak jak rozważyłabym prośbę przyjaciółki w potrzebie — jej mniej sprawiedliwe instynkty przedostały się na powierzchnię, grzmocąc wszelkie rozumowanie. A co ze mnę? A co z tym wszystkim, przez co przeszłam przez ostatnie lata, a co z ceną, jakie moje ciało musiało zapłacić za cztery ciąże, dwa porody, a co ze snem, który straciłam, obrabiając wszystkie nocne pobudki, a co z bezustannym, niedocenianym sprzątaniem, gotowaniem i porządkowaniem i sortowaniem i naprawianiem i pamiętaniem o wszystkim, a co z odpowiedzialnością za każdy dzień przez cały dzień, którą czuję, zanim otworzę oczy? Gdzie są moje wakacje? Gdzie moja przerwa? Poczuła, że zaczyna się w niej gotować ze złości, i musiała na chwilę odwrócić się do Ralpha plecami, by się uspokoić. — W porządku — odezwała się, odwracając się do niego. — W porządku. Miała wrażenie, że słowa opuszczają jej usta w niewłaściwym kształcie; to nie były słowa, które chciała wypowiedzieć. Ale wypuściła wrogie słowa ze swoich ust, jak zagubione włosy, i zdecydowała, że teraz gdy wypadłym nawet podobał się jej ich dźwięk. Brzmiały jak słowa mądrej i bezgranicznie cierpliwej kobiety, kobietym która wspinała się dziarsko ku moralnym szczytom, flaga w dłoniach, w tyle zostawiony egoistyczny, bezużyteczny mąż kulejący w bazie wypadowej.

— Jeśli naprawdę tak bardzo tego pragniesz, jeśli uważasz, że musisz to zrobić — kontynuowała — to proszę bardzo. Skoro jest ci aż tak bardzo źle ze wszystkim, to jak, do diabła, mam ci powiedzieć, że nie możesz jechać? — Przerwała, a potem uśmiechnęła się, bo poczuła w sobie coś na kształt ulgi. Tydzień bez Ralpha. Tydzień bez obcowania z jego bezużytecznością, którą odczuwała w każdej komórce ciała. Tydzień bez poczucia winy, że nie chce się z nim kochać. Otwarte okno, powiew świeżego powietrza i możliwości. Szansa. — Będziesz musiał mi za to zapłacić. Twarz Ralpha zrelaksowała się w uśmiechu. — Jesteś pewna? — zapytał. — Uważaj, żebyś nie przegiął — prychnęła. — Zgodziłam się. Ale mówię poważnie, zmuszę cię, żebyś mi za to zapłacił. — Może w usługach seksualnych? — rzucił jej swój szelmowski uśmiech, który kiedyś sprawiał, że czuła się najszczęśliwszą dziewczyną na świecie, a dziś pomyślała tylko: ble ble ble. — Ha. Ha. Ha. — Nigdy nic nie wiadomo — wyszczerzył się do niej znowu. — Może tak się za mną stęsknisz, że po moim powrocie będziesz mnie o to błagać. Spojrzała na niego i mrugnęła okiem. — Nie bądź taka pewna — powiedział. -Znów mrugnęła. — Zostaw mnie teraz — powiedziała. Wyszczerzył się do niej i zebrał do wyjścia, ale w drzwiach kuchni odwrócił się. — Wiedziałaś, że wczoraj była rocznica nocy w galerii? Oderwała kawałek papierowego ręcznika z rolki i spojrzała na niego.

— Naprawdę? — Tak — odparł. — Jedenaście lat temu. — Chryste — powiedziała Jem — ale z nas romantycy, co? — Nie jesteśmy nimi teraz — powiedział Ralph głosem zabarwionym żalem. — Nie teraz. Związek Ralpha i Jem był, według wszystkich, którzy ich znali, kwintesencją udanego związku. Zaczęło się niekonwencjonalnie i mało obiecująco: Ralph i Jem najpierw zostali współlokatorami, potem Ralph całymi tygodniami czytał pamiętniki Jem i węszył w jej pokoju, a tymczasem Jem została dziewczyną jego najlepszego przyjaciela, Smitha. Ale tak naprawdę ile związków zaczyna się od skrzyżowania namiętnych spojrzeń? Ile małżeństw rodzi się z pąsowych róż, rumieńców na policzkach i właściwych słów wyszeptanych w tym jedynym momencie wypełnionym w tle idealną muzyką? A Jem i Ralph zdołali sobie to wszystko wynagrodzić w pierwszych trzech latach wspólnego życia. Siostra Jem stwierdziła: „W waszym towarzystwie zawsze się uśmiecham". Bycie razem wydawało się tak oczywiste, jakby właśnie tego spodziewali się przez całe życie, więc gdy w końcu odnaleźli się w wilgotny marcowy wieczór w galerii sztuki w Ladbroke Grove, a Smith okazał się kiepskim materiałem na chłopaka, Ralph promieniał czystą, nieskazitelną miłością, gdy popędzili do domu z rozpalonymi głowami i wymienili pierwszy pocałunek na niebieskiej sofie, to nagle życie wydało się jak ta ostatnia strona powieści, przeczytana lekko chropawym głosem. Fundamenty związku zbudowali na perfekcyjnym charakterze tej chwili, pozwolili, by magia, którą wskrzesili tamtej nocy, spotęgowała się i nie napełniała ich strachem. Wynajęli mieszkanie w Battersea, przesiadywali w pubach

i knajpach z curry, wpuścili do środka inne części ich życia — rodziców, siostry, najlepszych przyjaciół i szefów, pojechali do Brugii i do Kornwalii, kupili kociaka i nazwali go Smith, ufali sobie, lubili się, przeszli przez etap bycia parą i przyjaciółmi, życie rozpościerało się przed nimi, dzień za dniem, jak cudowne zwoje materiału, błyskotliwego i miękkiego, pełnego kolorowych plam i różowych klocków. Życie było takie słodkie. Do czasu narodzin dziecka. Ralph nawet chciał dziecka. Jem naprawdę bardzo pragnęła dziecka. Rozmawiali o tym co jakiś czas i za każdym razem dochodzili do wniosku, że jeszcze poczekają, poczekają do chwili, gdy będzie ich stać na kupno domu, aż śmiertelnie chora mama Ralpha umrze, aż przyjdzie duże zamówienie na dziesięć makowych obrazów, aż rynek nieruchomości trochę zwolni, poczekają na ten właściwy moment. W końcu kiedy Jem zbliżyła się do swoich trzydziestych drugich urodzin, zdecydowała, że ten właściwy moment nadszedł i przepadł już z tuzin razy i że mogli grać w tę grę w czekanie bez końca. Nie była stara, ale z pewnością nie młoda, jeśli brała pod uwagę opcję posiadania dużej rodziny, i z pewnością nie młoda, jeśli okazałoby się, że z jakichś powodów nie doszło do zapłodnienia i potrzebują pomocy. To była pierwsza decyzja w ich związku, której nie podjęli jednomyślnie. Jem nie miała wyjścia i choć nie leżało to w jej naturze, przeforsowała swój punkt widzenia. — Mówię serio, Ralph — oznajmiła pewnego wieczoru nad Thai na Battersea Park Road. — Nie chcę już dłużej czekać. Chcę zacząć próbować. — Czy to ultimatum? — zapytał nerwowo Ralph. — A ma nim być? — zapytała podejrzliwie. Ralph wzruszył wymijająco ramionami.

— Cały czas mówiłeś mi, że chcesz dzieci — powiedziała. — Przecież nie wałkujemy tego tematu po raz pierwszy. — Tak. — Ralph napełnił swoją szklankę resztką piwa Tiger. — Przecież wiem, ale po co ten pośpiech? Jem zaśmiała się ze złością. — Ralph, jesteśmy ze sobą od czterech lat! Ty masz trzydzieści pięć lat! Na co właściwie chcesz dłużej czekać? Ralph znów wzruszył ramionami. — Nie wiem — odparł. — Żeby poczuć się gotowym, jak sądzę. — No cóż — powiedziała Jem — ja czuję się gotowa i zdaje się, że póki co moja gotowość musi wystarczyć. Ralph, wrażliwiec z odrobiną realizmu w sercu, pogodził się z przeznaczeniem. Trzy miesiące później Jem była w ciąży.

ROZDZIAŁ SIÓDMY „SMITHY — Ralph rozpoczął maila — moja pani powiedziała tak! Powiedziałem, że wyprawiasz urodziny, więc gdybyś przypadkiem zamienił z nią słówko, co oczywiście się nie zdarzy, ale tak na wszelki wypadek, trzymaj się tej wersji. A właściwie jeśli masz ochotę urządzić urodzinową pijatykę, to jeszcze lepiej. Szukam teraz tanich lotów. Jak tylko coś zarezerwuję, to dam ci znać. Do zobaczenia za kilka tygodni!". Ralph wcisnął „Wyślij" i poczuł dziwny koktajl strachu i euforii rozlany na dnie żołądka. Tak naprawdę nie spodziewał się, że Jem się zgodzi. Przygotował się na wojnę, na ostrą defensywę, a ona po prostu uległa, padła na bok niczym ckliwy kot, ot, tak, po prostu. Wytrąciło go to nieco z równowagi, pomyślał nawet, że ukradkiem wdarła się do jego głowy i poznała te wszystkie dziwaczne i nieoczekiwane machinacje, które doprowadziły go do decyzji, by wyjechać. Może wysyłała go w dal, by go sprawdzić. W czym, tego nie wiedział, ale z całą pewnością czuł, że pod powierzchnią tego wszystkiego czaiło się coś nieprzewidywalnego. Zaskakująca zgoda Jem na tę zagraniczną wyprawę oznaczała, że faktycznie miał opuścić dom. I to również go niepokoiło. Za trzy tygodnie zamknie drzwi pracowni, ucałuje na pożegnanie rodzinę, wejdzie na pokład boeinga 747, zamknie oczy i obudzi się w Ameryce. Sam. Od roku 1996 Ralph nigdzie nie wyjechał sam. Jednocześnie czuł się pod-

ekscytowany i wystraszony. Traktował tę podróż bardzo poważnie, miał wrażenie, że jeśli jej nie odbędzie, to pogrąży się pod ciężarem pracy, rodziny i własnego niezdecydowania. Ale samego wyjazdu nie potrafił sobie wyobrazić. Nie miał pojęcia, w jakich warunkach mieszkał Smith, jaki styl życia prowadził. Smith był skrytym gnojkiem, pisał krótko i na temat, nigdy nie przekraczał jednej czy dwóch linijek. Jakby sądził, że wciąż dzieli mieszkanie z Ralphem i nie musi opisywać w detalach swojego życia, jego maile stały się ekwiwalentem minięcia Ralpha w drzwiach do łazienki i rzucenia ogólnikowego „Wszystko gra?". Ralph nawet nie wiedział, czy Smith mieszka sam czy z przyjaciółmi. Zamknął laptopa i odetchnął. To było to, czego potrzebował. Wyrwać się z tego pokoju, z tego domu, z tego świata, w którym stawał się coraz mniej i mniej ważny, coraz bardziej i bardziej przeciętny, jakiś tam facet malujący na strychu kwiaty, okazjonalnie zmieniający gówniane pieluszki i wkurzający swoją partnerkę. Cokolwiek wydarzy się w Kalifornii, bez względu na to, jaka to będzie podróż, po jego powrocie nadejdą zmiany, zmiany na lepsze, już on tego dopilnuje. I z tą myślą zamiast zejść na dół i pomóc Jem posprzątać po obiedzie czy posiedzieć z synkiem na sofie, zamiast przyznać się sam przed sobą, że obrazy mogły zaczekać, że jego obecność tutaj na górze wcale nie była taka niezbędna, że lepsze rzeczy działy się na dole i że czas na zmiany równie dobrze mógł zacząć się teraz, wyciągnął marlboro oraz zieloną zapalniczkę Bic i ruszył na balkonik, gdzie wypalił papierosa w kontemplacyjnej i samotnej ciszy.

ROZDZIAŁ ÓSMY JEM ZOBACZYŁA Joela ponownie trzy dni później. Był wietrzny poranek, a ona maszerowała z Blakiem i Scarlett do biblioteki Brixton na wspólne czytanie bajek. Blake owinięty chustą leżał przyciśnięty do jej klatki piersiowej, małe piętki w skórzanych bucikach dyndały w przód i w tył, uderzając o jej żołądek, główkę przykrywała niebieska, obszyta futerkiem czapeczka a la Sherlock Holmes, która wciąż się przekrzywiała i zakrywała mu oczy. Scarlett siedziała w wózku. Już dawno z niego wyrosła, ale dzisiejszego ranka Jem uległa pod presją nieugiętego charakteru córki i wizji nieskończenie długiej drogi bez pomocy wózka i kiedy w korytarzu weszła prosto na Scarlett zapiętą w spacerówce, z zaciśniętymi w determinacji szczękami, machnęła tylko ręką, mrucząc: „No dobra". Rozpuszczone włosy Jem zdobiła jedynie mała diamentowa spinka wpięta z boku. Zanim wyszły z domu, Jem zastanawiała się przez chwilę, w jakim wieku kobieta powinna zrezygnować z ozdób we włosach, szczególnie z tych błyszczących, ale koniec końców doszła do wniosku, że nie miała jeszcze czterdziestu lat i że może pewnego dnia z czterdziestką na karku będzie żałować, że tak rzadko nosiła świecidełka we włosach, gdy miała trzydzieści osiem lat. Była zadowolona z diamentów, teraz gdy zbliżała się do mężczyzny o imieniu Joel maszerującego w jej kierunku. Przed nim na małym różowym rowerku jechała Jessica

z determinacją naciskając na pedały. Jem nie zadała sobie zbyt wiele trudu, ubierając się dzisiejszego ranka: obcisłe dżinsy, zapinana na zamek bluza z kapturem, buty z futerkiem i ogromna, robiona na drutach chusta. Mały tobołek dopięty do klatki piersiowej nie dodawał jej szykowności, ale pomyślała sobie, że być może diamentowa szczypta glamour w czarnych lokach wystarczająco przyciągnie uwagę. Ciekawe, dlaczego chciała ładnie wyglądać w oczach obcego mężczyzny. A potem zastanowił ją brak fizycznego pociągu do Ralpha. Czy to oznaczało, że przestała go kochać? Że chciała być z kimś innym? Przez sekundę czy dwie rozważała to pytanie i doszła do wniosku, że nie, oznaczało to jedynie tyle, iż pragnęła być zauważona i by dostrzeżono w niej tę kobietę, którą kiedyś była. Dystans między nimi kurczył się i Jem musiała zdecydować, jak rozegrać tę nadchodzącą chwilę. Czy powinna odnieść się do ich ostatniego spotkania z zeszłego tygodnia i przywitać go wylewnym gestem, czy raczej poprzestać na wypróbowanym już skinieniu głowy i skromnym uśmiechu? Spojrzała na niego ukradkiem, a potem zrobiła przedstawienie z układania niebieskiej czapki na główce Blakea. Joel faktycznie należał do najbardziej niespektakularnie wyglądających facetów na świecie, niemalże nijaki, ale biorąc pod uwagę gwałtowny puls serca Jem pod ciepłym ciałem Blakea, najwyraźniej miał coś w sobie. Joel i Jessica zbliżali się. Według Jem odległość między ojcem a dzieckiem była zbyt duża, tym bardziej że chodnik był nierówny. Ona z pewnością nie maszerowałaby tak spokojnie, gdyby to jej dziecko kiwało się na boki, jadąc po kamiennych płytach, miejscami zaledwie parę centymetrów od krawężnika. Na twarzy Joela dostrzegła rysującą się troskę i przez moment poczuła iskierkę ulgi: nie dojdzie do żadnego spot-

kania, przemkną obok siebie, jego uwagę pochłonie bez reszty beztroska jazda córki i Jem znów będzie w stanie normalnie oddychać. Ale zamiast tego Jessica podniosła wzrok i na widok małej koleżanki rozpromieniła się niewyobrażalnie, wrzasnęła: „Scarlett! Scar-lett!", zapomniała o tym, że siedzi na rozpędzonym rowerku, i spadła z krawężnika, lądując między dwa zaparkowane samochody. — O Jezu! — Joel zarzucił zwyczajowy posuwisty krok i rzucił się do przodu w pełnym, długonogim galopie. — O mój Boże — Jem zerwała się biegiem, zapominając, że do klatki piersiowej ma przywiązany siedmiokilo-gramowy tobołek. Nadjeżdżający samochód skręcił łagodnie, unikając zderzenia z różowym rowerkiem, kontynuującym jazdę po ulicy już bez kierowcy. Jessica darła się wniebogłosy. Joel jednym silnym ruchem zgarnął z ziemi zapłakaną dziewczynkę, a drugą ręką sięgnął po felerny rowerek. Posadził sobie dziecko na kolanach i odgarnął gęste jasne włosy z mokrych od łez policzków. — Jessie, Jessie, Jessie, coś ty sobie myślała? Co ty wyprawiasz? Spojrzał na Jem, na jego twarzy malowała się ulga i wstyd. — Nic jej nie jest? — zapytała Jem. Odgarnął jasną grzywkę i spojrzał w oczy dziewczynki. — Wszystko w porządku, kotku? Jessica zmarszczyła nosek i zaszlochała. — Boli mnie kolanko — płakała. Jem odetchnęła z ulgą. Rozbite kolano, biorąc pod uwagę okoliczności i możliwe scenariusze, było najwspanialszą nowiną w rzeczy samej. Joel z rozgorączkowaną przesadą rozczulał się nad zbitym kolanem, unikał spojrzenia Jem. Dobrze wiedziała, że przeżywa męczarnie, nie tylko ze względu na wypadek,

ale też dlatego, że była świadkiem całego zdarzenia; przecież wszyscy tatusiowie na świecie doskonale zdawali sobie sprawę z nieustającej krytyki wymierzonej w ich rodzicielskie zdolności, nie tylko ze strony żon, ale i od każdej jednej mijanej na ulicy matki, w tym przypadku całkiem dosłownie. Mężczyźni o wiele mniej czasu spędzali na wyobrażaniu sobie, jak umierają ich dzieci, co według Jem miało swoje dobre i złe strony, ale na tę konkretną okoliczność on mógł wykrzesać z siebie trochę więcej wyobraźni. Spojrzał na nią. — Ups — uśmiechnął się. Jem odwzajemniła uśmiech. — Muszę przyznać, że przeczuwałam, że tak to się może skończyć. — Znów się uśmiechnęła, bo nie chciała wyjść na heksę. — No tak... — Podniósł się, delikatnie stawiając Jessicę na nóżki. — Pokaż mi to kolanko, dobrze? — powiedziała Jem. Jessica podciągnęła nogawkę dżinsów i Jem oraz Joel badawczo spojrzeli na nogę. Na podrapanym kolanie zaczął już malować się siniak, ale na szczęście rana nie krwawiła. — Eee, wcale nie jest taki duży — Scarlett wtrąciła się z wózka. Jessica spojrzała na nią ze złością, policzki wciąż były mokre od łez. — Ale to boli! — zawodziła, obijając się o nogi ojca i wciskając się między nie. Jem i Joel spojrzeli na siebie ubawieni. — Już dobrze, kotku — uspokajał ją, głaszcząc po włosach. — Chodź, idziemy do domu. Zrobię ci duży kubek gorącej czekolady, co ty na to? Masz ochotę? Jessica pokiwała główką wciśniętą między nogi taty i Joel znów uśmiechnął się do Jem.

Przez moment panowała cisza. Joel dotknął swoich suchych warg koniuszkiem języka. — Widziałem cię — powiedział. — Jakiś czas temu. Jem cofnęła się nieznacznie, poczuła się obnażona. — Och tak...? — Tak, w metrze. — A, tak — udała powolne odświeżanie pamięci. — Byłaś... — Wykonał gest ramionami i rękoma, który, jak domyślała się Jem, miał sugerować marynarkę. — Elegancka? — zapytała. — No tak, elegancka, nie żeby normalnie... — Normalnie to właściwie taka nie bywam. — Och, rozumiem. — Tak — kontynuowała, zdając sobie sprawę, że już dawno nadszedł czas na pożegnanie się i ruszenie w dalszą drogę, ale bardzo chciała, by dowiedział się o niej jeszcze czegoś. — To był mój pierwszy dzień z powrotem w pracy. — Aha — odpowiedział i uniósł brwi. — Skończył się macierzyński? — Wskazał gestem na wierzgającego Blakea. — Coś w tym rodzaju. Co prawda na razie pracuję tylko w przerwach, co któryś dzień, jak uda mi się zorganizować. A ty? — Podobnie. Heh. — Uśmiechnął się i znów pogłaskał główkę Jessiki. Jem chciała zadać mu więcej pytań, dowiedzieć się, jak dokładnie w przerwach zarabiał na życie, dlaczego opiekował się córką, czy miał żonę, dokąd wtedy jechał, ale Scarlett wyposażona w większy rozum uratowała ją przed samą sobą. — Chcę już jechać, mamusiu, możemy już iść, teraz, mamusiu, teraz? Uśmiechnęli się do siebie przepraszająco. — No tak, masz oczywiście rację — Joel zwrócił się do

Scarlett, nieco speszonej faktem, że odezwał się do niej obcy tatuś. — Na nas też już czas. I czas na gorącą czekoladę. I plasterek Barbie. Jessica złapała jego dłoń i uśmiechnęła się do Jem. — Jak masz na imię? — zapytała. — Ma na imię Jem — zawyła Scarlett ze swojego wózka niczym zrzędliwa babcia z wózka do ważenia chorego. — Jej imię to Jem. — To bardzo ładne imię — powiedziała Jessica. — Och, dziękuję ci, Jessico. Twoje też jest śliczne. Jessica uśmiechnęła się nieśmiało i potem oboje odwrócili się, by odejść, ojciec i córka, rączka w rękę, do domu, na gorącą czekoladę i pocieszanie kolanek. — Czy możemy już iść? — marudziła Scarlett. — Tak, kochanie, już idziemy — odpowiedziała. — Czy Jessica prawie umarła? — zapytała z przejęciem. — Hmm — odparła Jem — Jessica jechała na rowerku odrobinę za szybko, a jej tatuś odrobinę za mało uważał i wszystko mogło skończyć się o wiele gorzej. — To on jest złym tatusiem? Jem uśmiechnęła się. — Tak — zażartowała. — Jest tatusiem do kitu. — Nie jak mój, prawda? — Nie — westchnęła Jem. Nie jak twój. — Bo mój tatuś to najlepsiejszy, najlepsiejszy, najlepsiejszy tatuś na całym całym świecie. Jem znów się uśmiechnęła. Ale jak tylko uświadomiła sobie, że każdy jej krok powiększał dystans między nią a Jo-elem i że znów będzie musiała odczekać jakiś czas, zanim go ponownie zobaczy, uśmiech powoli zgasł na jej ustach.

Za młodu Jem miewała powtarzający się sen. W tym śnie wędrowała zupełnie sama spokojną ulicą oświetloną tłustym księżycem w pełni. W tym śnie zatrzymywała się przed domem i zaglądała przez okno w suterenie, przez które widziała mężczyznę o kształtnej głowie, siedział do niej tyłem, palił papierosa. Był to, chociaż wtedy nie zdawała sobie z tego sprawy, obraz z jej przyszłości, spoglądała na mężczyznę, którego miała spotkać, pokochać i żyć z nim długo i szczęśliwie. To był Ralph. Śniła o nim, zanim go poznała. Jakich innych zapewnień mogła oczekiwać dziewczyna, że mężczyzna, z którym jest, był tym jedynym ponad wyśnione obrazy przepowiadające przyszłość? W młodości zdarzały się jej podobne sytuacje, kiedy wędrowała przez życie z głową w chmurach, a jej świat dryfował w przypadkowym kierunku bez żadnego balastu. Zdołała otworzyć swój umysł i wyobraźnię na meandry przyszłości, miała czas na analizę snów, a jej życie było wystarczająco pozbawione granic i pozwalało na przypadkowe spotkania i romantyczne historie. Ale to się skończyło. Od momentu narodzin Scarlett trzy lata temu jej życie zostało przygwożdżone do ziemi, zupełnie jakby ktoś przyczepił maleńkie ciężarki do rąbka zwiewnej sukienki. To wciąż była śliczna sukienka, ale już nie unosiła się figlarnie, nie powiewała na wietrze, wisiała prosto i poważnie, skromna sukienka dorosłego człowieka. Jem nie buntowała się przeciwko tej zmianie. Spodziewała się tego. Była na to gotowa. Bardziej niż cokolwiek innego spodziewała się, że macierzyństwo okiełzna jej rozbrykaną naturę, mocniej, niż to rzeczywiście miało miejsce. Ale teraz nadszedł czas, by odszukać w głowie zakurzone fiu bzdziu i przekonać się, co jej nieznany umysł miał do powiedzenia o wyśnionych mężczyznach, którzy okazywali się niewspierającymi partnerami szydzącymi z pracy

swoich partnerek, zostawiali je ze wszystkimi ohydnymi obowiązkami domowymi, molestowali seksualnie, a potem jakby nigdy nic, uważali, że to było OK ulotnić się do Ameryki na tygodniową imprezę urodzinową. A co miał do powiedzenia na temat niewinnych zauroczeń nieznajomymi, których widok przywoływał rumieńce na policzki, i jak tłumaczył rzeczywistość trzylatki w spacerówce, która na głos wyznawała uwielbienie do swojego tatusia i jakiej odpowiedzi udzieli na to przerażające pytanie: Jeśli Ralph i ja nie potrafimy odnaleźć sposobu na odbudowanie naszej więzi, to co, do diabła, się stanie?

CZĘSC DRUGA

ROK PÓŹNIEJ JEM NIEPEWNIE przekręca klucz w zamku w drzwiach wejściowych do mieszkania Ralpha. Nigdy wcześniej nie użyła tego klucza, choć od wielu miesięcy wisiał na kołku w jej aneksie kuchennym. Dzieci są z Lulu, całkowicie wyczerpane po przyjęciu urodzinowym w centrum zabawy w West Norwood. Na kolację Lulu serwuje soczewicę, fasolkę i brązowy ryż, jedyne danie, które zjedzą wspólnie z kuzynami, głównie dlatego, że później mogą urządzić sobie konkurs w puszczaniu bąków. Jem otwiera drzwi wejściowe i czuje chłód na policzkach. Wspólny korytarz jest duży i skąpo umeblowany, sterty bezpańskich pocztowych śmieci leżą na prymitywnej półce z płyty pilśniowej przybitej do ściany, o którą opiera się smutno rozłożony na dwie części rower, uwiązany do rury. Drzwi wejściowe mieszkania na parterze są pomalowane na turkusowo i ktoś nakleił na nich taśmą znak „Zły pies". Jem słyszy zza drzwi złowrogie szczekanie. Pokonuje ciemnobrązowe schody na pierwsze piętro i wkłada kolejne dwa klucze z pęku do zamka białych drzwi. W drzwiach są cztery panele ze szkła o nieregularnej powierzchni i pionowy chromowany otwór na listy. Zanim pchnie drzwi do przodu, chciwie połyka powietrze, nabiera go na zapas, żeby jakoś przeżyć kolejną chwilę swojego życia. W tym mieszkaniu przebywała zaledwie trzy razy i za każdym razem tętniło ono żywiołowym sercem dzieci. Te-

raz stoi puste i Jem nie ma pewności, co na nią czeka po drugiej stronie. Od ostatniej rozmowy z Ralphem minęło siedem dni. Minęło siedem dni od momentu, kiedy siedział w samochodzie i podążał gdzieś w tajemniczą dal. Dwie godziny temu miał się pojawić w domu Lulu po Scarlett i Blakea. Jem oscyluje szaleńczo między gniewem i strachem. Ogarnia ją wściekłość, kiedy patrzy na dzieci i próbuje sobie wyobrazić, co na tym wielkim świecie może być bardziej kuszące niż one, bardziej fascynujące niż przebywanie z nimi. A potem w chwilach, w których uświadamia sobie, że nic takiego nie istnieje, paraliżuje ją strach, bo wie, że jedyna rzecz, która powstrzymuje Ralpha od bycia z dziećmi, to zbrodnia, szaleństwo albo tragedia. Ralph nie odbiera żadnego ze swoich telefonów, nie kontaktował się ani z ojcem, ani z przyjaciółmi. Tego ranka Jem zmusiła się nawet do napisania maila do Smitha, do Kalifornii, żeby przekonać się, czy może on wie, gdzie przepadł Ralph. Jeszcze nie otrzymała odpowiedzi. Ralph dał jej zapasowe klucze kilka miesięcy temu, z pewnością nie po to, by mogła wejść do środka, gdy on przepadnie jak kamień w wodę, ale na wypadek, gdyby zdarzyło mu się zatrzasnąć drzwi albo coś; w końcu mieszkała w najbliższym sąsiedztwie. To Lulu wpadła na pomysł, żeby go użyć. „Idź tam" — powiedziała godzinę po tym, jak Ralph, pomimo obietnicy, nie stawił się po dzieci. „Idź tam natychmiast. Zostanę z dziećmi. W planach mam fasolę i wieczór pierdzenia, damy sobie radę". Jem rzuca okiem na korytarz i przesuwa stopą stertę poczty. W mieszkaniu czuć pustkę, trochę wilgoci. Buty i tenisówki Ralpha stoją w rzędzie na drewnianej półce przed dużym pokojem. Na ich widok ogarnia ją fala czułego smutku. Buty Ralpha. Zawsze miała słabość do jego porzu-

conych butów. Kiedy dzielili mieszkanie na Almanac Road, miała w zwyczaju antropomorfizować jego buty, kiedy nie było go w domu. Rozłączone z nosicielem buty miały w sobie tyle intymności. Jako młoda dziewczyna Jem często przeprowadzała test „pustego buta", po którym wiedziała, czy ma ochotę przespać się z jednym czy drugim mężczyzną. Spoglądała na buty faceta i wyobrażała je sobie puste przy swoim łóżku następnego ranka. Częściej niż rzadziej wystarczało to, by zgasić nietrafiony seksualny żar. Z butami Ralpha poszło całkowicie odwrotnie. Za każdym razem na ich widok ogarniał ją przypływ ciepła i pożądania, a gdy obudziła się po ich pierwszej wspólnej nocy i spojrzała na leżące obok łóżka wytarte w środku buty, z odciśniętą stopą w skarpetkach, poczuła się spełniona. Ale teraz buty są puste, ich właściciel przepadł bez śladu, a serce Jem usycha z tęsknoty za nim. Nie jest w stanie zrozumieć, jakim cudem idealna miłosna historia z ich udziałem utknęła gwałtownie na tak niezrozumiałym etapie. Jem wchodzi dalej i zastaje pokój dzienny Ralpha opuszczony wyraźnie w pośpiechu. W połowie drogi między suszarką bębnową a koszem na bieliznę leży sterta zmiętych bawełnianych prześcieradeł. W zlewie kotłują się talerze i kubki. Przeróżne gazety, magazyny i akwaforty zostały pospiesznie zepchnięte na kupę na środku stoliczka, a na dywanie leży porzucona para skarpetek. To jasne, że Ralph wiedział, iż wyjeżdża, ale też najprawdopodobniej zakładał, że wróci niebawem. Z lodówki dobiega przykry zapach i Jem odkrywa, że sprawcami są kawałek niezawiniętego sera Cheddar i paczka starego wędzonego łososia. Krzywiąc nos, wylewa do zlewu z plastikowej butelki skwaśniałe, obrzydliwe resztki mleka, a potem znajduje reklamówkę, do której pakuje zawartość lodówki. Otwiera drzwiczki pod zlewem, gdzie stoi śmietnik, i już ma

wrzucić do niego torbę, kiedy coś przykuwa jej uwagę. Jest to kompletnie pomięta notatka, pisana ręką Ralpha. Została podarta na kawałki, a w niektórych miejscach, tam, gdzie papier zetknął się ze zużytą torebką po herbacie, jest odbarwiona. Jem próbuje złożyć notatkę w całość i czyta wiadomość: Jesteś taka piękna... zabiorę ze sobą twoje piękno. Jesteś nieskazitelną, słodką i idealną istotą... przyszłaś do mnie wczoraj wieczorem. Nigdy tego nie zapomnę... teraz muszę ruszyć dalej... Muszę coś zrobić... zacząć wszystko od początku... nie będzie mnie przez dłuższy czas... Jesteś aniołem... Ralph Jem tłumi okrzyk i ma wrażenie, że pokój zaczyna się lekko obracać. Z obawy, że zemdleje, gwałtownie opiera dłonie o krawędź stołu i łapie równowagę. W koszu Ralpha leży list miłosny, list miłosny, który został podarty i pognieciony w złości. Do kogo został napisany? Pewnie do Sarah. Jem nagle czuje się wypełniona wściekłością i nienawiścią. Kimkolwiek jest ta Sarah, zdobyła serce Ralpha i Jem jej za to nienawidzi. Idzie do sypialni Ralpha. Nigdy wcześniej tu nie wchodziła. Pokój jest mniejszy, niż sobie wyobrażała. Nie jest to przestronne, białe wnętrze otulone grubymi zasłonami i miękkimi dywanikami z owczej skóry. Sypialnia jest mała i ciasna, w jednym narożniku stoi niezasłane łóżko, a w drugim tania szafa z tekową okleiną. Małe okno wychodzi na boczne podwórko, gdzie stoją pojemniki na śmieci na kółkach. Nad łóżkiem Ralpha wisi obraz. Nie jest to jeden z tych „Jemowych" obrazów, słynna kolekcja namalowana pod wpływem zżerającej go, nieskonsumowanej miłości. Tamte obrazy zostały sprzedane już dawno temu za dużą sumę, oprócz jednego, który Jem zawiesiła nad swoim łóż-

kiem. Ten został namalowany po powrocie z Kalifornii, po niefortunnej podróży w odwiedziny do Smitha w zeszłym roku. Widać na nim gołębia w kolorze złamanej bieli pokrytego gęstą farbą, ptak ma szeroko rozpostarte skrzydła i ogromny dziób otwarty w niemym krzyku. Poniżej niepokojącego gołębia widać ślady miasta, namalowane czarnymi, brązowymi i szkarłatnymi kwadratami. Nie wiadomo, czy to miasto żyje, płonie czy jest apokaliptycznie zrównane z ziemią. Obraz jest ohydny. Jem nie znosi tych obrazów, które Ralph maluje ostatnimi czasy. Sprawiają, że czuje się smutna. Odwraca więc głowę i rozgląda się po sypialni za jakimiś wskazówkami. Pierwsza rzecz, którą dostrzega, to bransoletka leżąca na stoliku nocnym. Srebrna, ozdobiona małymi niebieskimi i różowymi koralikami. Podnosi ją. Bransoletka jest bardzo lekka, tania, najprawdopodobniej kosztowała kilka funtów w River Island. Przykłada ją do nosa i wciąga powietrze — pachnie skórą. Skórą tamtej kobiety. Skórą Sarah. Jem nie wie nic o Sarah. Blake i Scarlett nigdy jej nie spotkali. Jem widziała jedynie jej samochód, zadbany ford fiesta w dziwnym odcieniu limonkowej zieleni, na tylnej półce leżały szaro-zielone kalosze i duża parasolka. Jeszcze rok temu Jem potrafiłaby opisać kobietę, z jaką związałby się Ralph, gdyby nie był z nią. Najprawdopodobniej byłaby to szczupła, rozedrgana blondynka z trudną osobowością i zamiłowaniem do eyelinera. Ale teraz... jedyne, co wie, to że Sarah wozi Hunter Wellingtons na tylnej półce samochodu, że nosi tanią, lichą, mało stylową biżuterię. I jeszcze, rzecz jasna, że spała z Ralphem. Jem odkłada bransoletkę na stoliczek. Drży z niesmaku i smutku. Ralph. Jej Ralph. Z inną kobietą. A jej serce pęka z tęsknoty za nim.

Wraca do pokoju dziennego i kieruje się do telefonu z automatyczną sekretarką. Widzi mrugającą lampkę i włącza przycisk Odtwórz. Masz pięć nowych wiadomości. Dwie z nich są od Philippe, agenta Ralpha, który zastanawia się, co u niego słychać i czy ma coś nowego, co chciałby mu pokazać. W nieco piskliwym głosie słychać ledwie skrywaną frustrację. Pierwsza wiadomość jest od Jem, to ta, którą nagrała w zeszłym tygodniu, kiedy nie pojawił się w domu po dzieci. Czwarta jest od ojca Ralpha, który mówi, że właśnie rozmawiał z Jem i że wszyscy martwią o niego, a ostatnia jest od niej, od Sarah. To Amerykanka. Hej, Ralph, tu Sarah. Sorry, że się nie odzywałam, mam urwanie głowy. Tak czy siak — Jem marszczy nos na to „tak czy siak" —fajnie byłoby się spotkać. Zadzwoń, do zobaczyska! Jem zadrżała. Ale potem coś ją zastanawia. Wiadomość została nagrana wczoraj. Ale jeśli Sarah jest tą samą kobietą, która urzędowała w łóżku Ralpha w zeszłym tygodniu, jeśli jest adresatką miłosnej wiadomości, to wydaje się, że nienaturalnie szybko odzyskała optymizm po tym wszystkim. Jak cudem zdołała tak błyskawicznie otrząsnąć się po podarciu listu miłosnego na gorzkie kawałki i zostawić szczebiocącą wiadomość na automatycznej sekretarce? Czy to możliwe, zastanawia się, że Sarah nie jest jego kochanką? Czy to możliwe, że kobieta z bransoletką to ktoś zupełnie inny? Wybiera klawisze 1471 i zapisuje numer telefonu Sarah. Może ta cała Sarah, kimkolwiek, do diabła, jest, będzie w stanie pomóc jej odnaleźć zaginionego partnera.

ROZDZIAŁ PIERWSZY ROK WCZEŚNIEJ

R ALPH POCZUŁ się jak nowo narodzony, gdy zajął swoje miejsce w samolocie i wepchnął plecak pod fotel przed nim. Siedział przy oknie, samolot był w połowie pusty, więc miał duże szanse na brak sąsiadów w rzędzie. Pożegnanie poszło ciężko. Szorstko i niespokojnie. Jem stała z zaciśniętymi ustami, pogodzona z jego wyjazdem, ale oczywiście nie miała zamiaru puścić go bez pokazania mu, jakim jest szczęściarzem, że pozwoliła mu na tę podróż. A był szczęściarzem. Dobrze wiedział, że naciągał szczęście. Że nie zrobił nic, czym zasłużyłby sobie na tę przerwę. Dobrze wiedział, że na rachunku bankowym ich związku był dłużnikiem wobec Jem. Ale dzięki sile tego nowego uczucia rozbudzonego w środku zdołał wyrwać się z ramion łkającej Scarlett i pełnej urazy Jem, pożegnać się wesoło i z plecakiem udać się w kierunku Heathrow Express. Czuł smutek przez jakieś czterdzieści pięć sekund, a potem ogarnęła go euforia. Obraz synka utkwił mu w głowie najdłużej, może dlatego, że wiedział, iż jedynie Błake zmieni się znacząco przez ten tydzień, a może dlatego, że wobec niego miał największe poczucie winy. Ledwo zdążył go poznać, a już od niego uciekał, co więcej, cieszyło go to rozstanie, był szczęśliwy, że przez kolejne siedem dni nie będzie musiał o nim myśleć. Czuł się uwolniony. Choć nie wiedział dlaczego. To nie on zajmował się Blakiem. Wszystko robiła Jem. A mimo to Ralph uważał obecność synka za nieco uciążliwą. Może,

rozmyślał, nie chodziło o to, czego syn potrzebował od Ralpha teraz, ale o to, co będzie musiał mu zaoferować w przyszłości, czego miał pełną świadomość. Lot do Los Angeles był czystą przyjemnością. Powoli i przyjemnie się upił, przeczytał połowę powieści Davida Baldacciego, zjadł coś z kurczakiem w środku i całkiem smaczny biszkopt z malinami, posłuchał sobie muzyki, obejrzał odcinek Biura i niezupełnie wybitny film pod tytułem Chłopaki też płaczę, w którym grał ten dziwak Russell Brand, którego Jem uważała za niezwykle zabawnego. A potem zasnął na trochę. Niezakłócony, beztroski i kompletnie pozbawiony poczucia winy sen. Ralph lubił latać. Nie lubił momentu startu, bo zawsze wydawał mu się taki nierzeczywisty, i nie przepadał za lądowaniem, pospiesznym i gwałtownym, ale sam lot uwielbiał. Kiedy Scarlett miała dwa latka, polecieli wszyscy razem do Włoch. Po raz pierwszy i ostatni na bardzo długi czas odbyli razem podróż samolotem z dzieckiem. Wysiedli z samolotu na lotnisku Pisa, a Jem powiedziała: „Eee, nie było tak źle". Ralph uniósł brwi i stwierdził kategorycznie: „Było bardzo źle". Ale teraz leciał zupełnie sam, nie było tu nikogo, kto marudziłby o toalecie i bez przerwy upuszczał kredki pod siedzenie, rozlewał sok pomarańczowy dookoła i wrzeszczał podczas lądowania z powodu zatykających się uszu, nie wspominając już o tym, że nie było nikogo kto rzucałby mu spojrzenia pełne złości, gdy tylko próbował zerknąć na magazyn lotniczy, i cedził przez zaciśnięte zęby: „Czy ty myślisz, że będziesz teraz czytać? Żartujesz sobie chyba?". Doprawdy, ten lot był wspaniały. Wyszedł z odprawy celnej i zobaczył czekającego Smitha. Miał na sobie czarny garnitur, szary T-shirt, czarne

okulary przeciwsłoneczne i trzymał transparent z napisem „ MR DICK SMALL ". Ralph uśmiechnął się. — Ha ha ha. — Zaśmiał się i przygarnął do siebie Smitha. — Dobrze cię widzieć. Smith solidnie poklepał go po plecach. — Cholernie fajnie cię znowu zobaczyć. Upłynęło cholernie dużo czasu. — Cztery lata i trzy miesiące dla pełnej ścisłości. Sylwester 2003. — O tak, zgadza się, pojechaliśmy do Croydon, prawda? Próbowaliśmy wskrzesić stare czasy? — Taa i skończyliśmy, czując się, jakbyśmy mieli sześćdziesiąt lat. — To prawda, ale równie dobrze możesz mieć sześćdziesiątkę na karku, skoro jako trzydziestoparolatek lądujesz w sylwestra w Croydon. Chryste, kompletnie zrąbana noc. — Totalnie — zgodził się Ralph. — Świetnie wyglądasz. I to była prawda. Smith był przystojny, ale w taki zmęczony sposób. Zawsze wyglądał jak facet, który tęskni za miłością miłej kobiety, takiej, co go dobrze nakarmi i sprawi, że zachce mu się uśmiechać. Teraz wyglądał na wysportowanego, jego skóra tryskała zdrowiem, włosy błyszczały. Wyglądał bardzo, bardzo dobrze. — Dzięki, stary, nie jestem pewien, czy mogę odwzajemnić ten komplement. — Co? — Londyński chłopak. — Dźgnął go serdecznie w ramię. — Właśnie spędziłem dziesięć godzin w pieprzonym samolocie, czegoś się spodziewał? — Tak, tak. Potrzebujesz trochę słońca i ruchu.

Ruchu? Ralph uśmiechnął się drwiąco. Wiele lat temu mieszkał ze Smithem w Battersea i koncepcja ruchu była im równie obca, co pomysł szatkowania świeżych warzyw. Albo i praktyka terapii reiki, dyscypliny, którą Smith uprawiał teraz, by zarobić na życie. — Chodź — odezwał się, przejmując bagaż podręczny Ralpha. — Jedziemy do mnie. Smith mieszkał w bardzo małym, ale świetnie urządzonym apartamencie w Santa Monica, od morza dzieliły go trzy bloki. Sam budynek, pomalowany na biało i morelowo, sprawiał nieco niechlujne wrażenie, otaczał nudnie wyglądający basen, ale Smith naprawdę się postarał, urządzając mieszkanie. Nie miało nic wspólnego z minimalistycznym kawalerskim wnętrzem, było gustowne, wygodne i zadziwiająco czyste. — Zawsze tu tak jest? — zapytał Ralph, kładąc plecak na podłogę. — Czy to tylko tak z okazji mojego przyjazdu? — I tak, i tak — odpowiedział Smith, kładąc klucze do dużej szklanej misy. — Łatwo jest utrzymać porządek, kiedy się mieszka samemu. I mam sprzątaczkę. Ralph ze zdziwieniem uniósł brew. Wydawało się to takie dziwne, że Smith funkcjonował tutaj sam, bez niego. Nie potrafił wyobrazić sobie Smitha przechadzającego się po sklepie i wybierającego szklane misy i aksamitne poduchy. Nie mógł zrozumieć, jak znalazł panią do sprzątania, jak zdołał przeprowadzić rozmowę z kimś na temat częstotliwości szorowania muszli klozetowej i ile będzie za to płacił. Wszystko to było zupełnie bez sensu. To Ralph zawsze wykazywał się praktycznym podejściem do obowiązków domowych. To on pamiętał o zakupie odplamiacza i odkurzeniu pod sofą, i o umyciu okien raz w roku. Smith

tylko sunął do przodu, płacił za siebie, rzucał okazjonalnie „dzięki", gdy wyczuwał, że Ralph ma dość. — To ładne miejsce — powiedział Ralph. — Ile płacisz za czynsz? Smith nadął policzki. — Lepiej nie pytaj. O wiele za dużo. — Więc ten cały — pokiwał palcami — interes z reiki dobrze się kręci? — Taa — Smith zanurzył dłonie we włosach. — Całkiem nieźle. — To gdzie mam się rozłożyć? — Wskazał na plecak. — A pewnie, tak, mieszkasz tutaj. Smith poprowadził go wąskim korytarzem, pomalowanym na biało i ozdobionym szklanymi wzorzystymi panelami. — Tutaj się myjemy — powiedział, otwierając drzwi i zapalając światło, by pokazać białą łazienkę, czystą i pachnącą oraz wyposażoną, co zrobiło wrażenie na Ralphie, w więcej niż jeden ręcznik. — A tutaj będziesz spał. — Otworzył drzwi na końcu korytarza i Ralph zobaczył mały, biały pokój z obszernym białym łóżkiem, jasnopopielatym stolikiem, na którym stał cienki telewizyjny ekran, i ścianą z wbudowanymi szafami. Nad łóżkiem wisiał duży obraz drobnej dłoni trzymającej trzy grube pąki peonii. — Ha! — powiedział Ralph, kładąc plecak na łóżku. — Jeden z moich obrazów Jem. — Taa — odparł Smith z rękoma w kieszeniach. — Ukryłem go tutaj. — Tak, czarujące, zauważyłem. — Wiesz, to wspaniały obraz, ale jest trochę, rozumiesz. — Nie ma sprawy. — Nie, serio, nie zapłaciłbym za niego pieprzonych ty-

siąc funciaków, gdyby mi się nie podobał. Ale jest trochę babski, to wszystko. I myślę, że tutaj pasuje... Ralph pokiwał głową i uśmiechnął się, sceptycznie pocierając brodę. Smith uśmiechnął się. — Tak czy siak, jest piąta. Co chcesz robić? Prysznic? Spanie? Wyprawa na miasto? Ralph zważył ołowiane powieki zalegające na suchych spojówkach. Pomyślał o brudnej warstwie oblepiającej jego ciało i o tłustych włosach. Ale później wyobraził sobie próbę zlokalizowania kosmetyczki w środku kiepsko zapakowanego plecaka, znalezienia czystych ubrań na przebranie i doszedł do wniosku, że zanim zdołałby ściągnąć z siebie przepocone rzeczy, najprawdopodobniej zwaliłby się na łóżko, a to był przecież jego pierwszy wieczór w LA . Z dala od rodziny. I zostało mu jeszcze tylko sześć wieczorów przed powrotem do domu. W końcu nie przyjechał tu na prysznic i spanie, ale żeby odżyć i złapać oddech. — Wyprawa na miasto brzmi nieźle — uśmiechnął się. — Super — odpowiedział Smith. — No to jazda.

ROZDZIAŁ DRUGI S AMOCHÓD PROWADZIŁ Smith. Miał małego eleganckiego chevroleta w kolorze leśnej zieleni. Bardzo czystego. Ralph pomyślał o swoim samochodzie. Przypomniał sobie puste paczki Pom-Bera poupychane we wszelkie zakamarki w drzwiach, twarde jak kamień grudki z czekoladowych ciastek wdeptane w dywaniki, klejace kartoniki po sokach pomarańczowych zaklinowane za siedzeniami i sterty małych plastikowych zabawek pałętających się wszędzie dookoła. Pomyślał o tylnej kanapie, która kiedyś służyła jako przestronne siedzisko do przewożenia znajomych, obrazów lub tac z bratkami z centrum ogrodniczego, a teraz stała się siedzibą dwóch okropnych dziecięcych fotelików. To nie był już jego samochód, to był samochód jego rodziny. Jaki to luksus, pomyślał, mieć samochód tylko dla siebie. Przyglądał się widokom za oknem. Niskie pasaże handlowe, szerokie chodniki, palmy wznoszące się na wysokość dziewięciu metrów, mężczyźni i kobiety w strojach plażowych, niewiarygodnie małe pieski, łyżworolki, czapki bejsbolowe, mrożone jogurty, parkingi samochodowe, parasole, kluby plażowe, śnieżnobiałe ściany obwieszone złocistymi kwiatami lwich paszczy, mozaikowy bruk, kaktusy w donicach, kino od frontu pokryte cekinami, kuchnia meksykańska, kuchnia hiszpańska, kuchnia francuska, kuchnia z wysp Oceanii i hektary miękkiego białego piasku.

Przez chwilę myślał o tym, że mieszkanie z własnej woli w wilgotnym kącie na Herne Hill, w domu w kolorze niedopałków było absurdem. Dlaczego przystał na coś takiego, skoro istniały miejsca takie jak to? Czy faktycznie świadomie podjął decyzję o tym, gdzie zamieszka? A jeśli tak, to co sobie myślał? Londyn miał swój urok, pełen pubów (które odwiedzał rzadko), kulturalnie różnorodny, z tradycjami, elegancki i piękny. W mieście rosły drzewa, rozciągały się parki i tryliony restauracji zapraszały do środka. Ale Ralph nie widział większego pożytku z tych wszystkich rzeczy, skoro bawił jedynie w zawilgoconym pokoju na poddaszu, odwiedzał bieżnię na siłowni, okazjonalnie pozwalał sobie na zamówienie jedzenia na wynos względnie przyzwoitej jakości i jeszcze bardziej okazjonalne wyjścia z Jem na piwo czy kolację. Tutaj też były siłownie. I place zabaw dla dzieci. Dobre restauracje i miejsca na wypicie piwa, i ludzie do rozmowy, i rzeczy do zrobienia. A poza tym mieli tu plażę. I słońce. Oraz palmy wysokie na dziewięć metrów. Ralph złożył ramiona i jeszcze raz zerknął przez okno. Spojrzał na niebo, takie czyste, ekspansywne, tak dalekie od ziemi. Poddał się temu, by błękit i prostota obmyły go przez chwilę, a potem obserwował małe, białogrzywe fale uderzające o miękki karmelowy piasek. Smith spojrzał na niego i uśmiechnął się. —- Ha! — odezwał się. — Zastanawiasz się pewnie, co, do diabła, robisz w Londynie, prawda? — Trochę. — Wiem, o co chodzi. Myślisz, że dlaczego nie wróciłem? Udali się do restauracji z kuchnią azjatycką o wdzięcznej nazwie Pacifique. Od frontu rozciągał się szeroki taras, na którym zajęli stolik z widokiem na morze. Śliczna dziew-

czyna z przypiętą plakietką z imieniem Avril przyjęła ich zamówienie na koktajle z tequili i mieszankę przystawek, która przybyła na szorstkich, żłobionych naczyniach w kolorze nieba, z licznymi dipami w różnych odcieniach czerwieni i brązu. Ralph obserwował, jak Smith upija łyk koktajlu. — Myślałem, że mają tu bzika na punkcie jazdy na promilach? — zapytał. — Tak, to prawda. Zostawiam tutaj mój samochód. Rosey go pożycza. — Rosey? — Tak, moja druga połowa. — Masz drugą połowę? — Ralph nie krył zdziwienia. — Tak. Dziewczynę, rozumiesz? — No, dobrze wiem, co to druga połowa. Jestem tylko zdziwiony, to wszystko. — Co — parsknął Smith — zdziwiony, że ktoś chciałby się ze mną spotykać? — Nie. Nie o to chodzi. Tylko że nigdy nie wspomniałeś o żadnej dziewczynie. — E tam, a o czym tu opowiadać? — Boże, sam nie wiem... jak długo jesteście razem? Ile ma lat? Gdzie się poznaliście? I takie tam. Smith rzucił mu zdziwione spojrzenie. — Naprawdę cię to interesuje? — zapytał. — No pewnie, że tak, jesteś moim kumplem. Zamierzałeś w ogóle wspomnieć o niej słowem? — Oczywiście. Poznasz ją jutro, przywiezie samochód. To nie żaden sekret czy coś. — No to opowiadaj. Smith wywrócił oczyma. — No więc ma trzydzieści trzy lata, pochodzi z Melbourne...

— Australijka? — przerwał Ralph. — Noo. Jest asystentką dentystyczną. Ma włosy blond, dotąd... — Wierzchem dłoni energicznie dotknął szczęki. — I mieszka tutaj. — Wskazał na mały blok nad pasażem, pomalowany na głęboki koralowy kolor z błękitnymi balkonami. — Och, i poznaliśmy się tutaj — poklepał blat stołu — osiem miesięcy temu. — Ha, więc to dla ciebie wyjątkowe miejsce? — Nie — Smith westchnął zniecierpliwiony — to już wcześniej było moje ulubione miejsce. Przychodzę tu bez przerwy. Zobacz, spróbuj tego. — Przesunął w kierunku Ralpha talerz z małą porcją tempury z krabów, obsypaną kawałeczkami chilli i pieczonym czosnkiem. — Jest przepyszne. Ralph włożył sobie kraba do ust i natychmiast zdecydował, że była to jego ulubiona potrawa w Santa Monica. Pomyślał, że właśnie za coś takiego musiałby zapłacić dwadzieścia funtów w Nobu, odczekać trzy miesiące w kolejce za wolnym stolikiem, wybulić dwadzieścia pięć funciaków na taksówkę, a tutaj była to relatywnie tania przekąska w lokalnej restauracji w sąsiedztwie. — To fantastyczne — powiedział, zlizując oliwę z palców. — Dobre, co? Wszystko tu jest dobre. — A z tą Rosey to coś poważnego? Smith wzruszył ramionami i dokończył koktajl. — No — odpowiedział. — Tak mi się wydaje. — Łał, może to właśnie to? Ta jedyna? Smith znów potrząsnął ramionami. — Zależy, co masz na myśli, mówiąc „ta jedyna". — No ta, z którą się żenisz, zakładasz rodzinę. Smith zaśmiał się drwiąco. — Rodzinę? — powtórzył.

— No tak, wiesz, dzieciaki, pokolenie, genetyczne potomstwo. — Nie ma mowy. — Dlaczego nie? — Ralph zmarszczył czoło. — Stary, masz czterdzieści jeden lat. — No. Mam czterdzieści jeden lat i zajebiste życie. Po co, cholera jasna, miałbym fundować sobie bachory? Ralph zamilkł. Wybrał kolejnego małego kraba i zjadł go. Co miał na to odpowiedzieć? Dokładnie to samo czuł siedem lat temu, gdy Jem zaczęła truć na temat dzieci. Życie było takie fajne. Nie potrzebowało ulepszenia ani dodatków, żadnych zmian tak naprawdę, a z pewnością było wystarczająco udane bez beznadziejnych, chciwych malutkich ludzików całkowicie od ciebie zależnych, które budziły cię w nocy, nie drzemały w ciągu dnia, nie robiły niczego, na co nie miały ochoty, nie wiedziały, do czego służy toaleta, i nie rozumiały ani świata, ani zasad, według których funkcjonował. Dokładnie wiedział, dlaczego Smith wzdrygnął się na tę sugestię. Ale z drugiej strony... dziwnie byłoby dojść do końca dni bez zrobienia czegoś tak fundamentalnego, podstawowego i czysto ludzkiego jak prokreacja. Równie dobrze można by umrzeć i nie przeczytać żadnej książki, nie przepłynąć się i nie skosztować świeżych pomarańczy, nie przyciąć paznokci u nóg, nie pokłócić się i nie zakochać. Właściwie to byłoby tak, jakby w ogóle się nie żyło. Ralph przełknął ślinę. Ta myśl przeraziła go, ale oczywiście nie zamierzał się nią dzielić ze Smithem. I tak nic by to dla niego nie znaczyło, brzmiałoby to tryumfująco i banalnie i zdeterminowałoby Smitha jeszcze bardziej, by nie przejść na drugą stronę. Był to dokładnie ten rodzaj sentymentalizmu, który odpychał Ralpha od idei posiadania dzieci przez długi czas. I był to dokładnie powód, dla któ-

rego nie pragnął kolejnego dziecka po przyjściu na świat ukochanej i niezwykłej Scarlett. Jedno dziecko w pełni mu wystarczało. Był ojcem. Został rodzicem. Przeszedł na drugą stronę i cieszył się tym. I nie chodziło o to, że nie kocha Blakea, po prostu nie bardzo rozumiał sens jego istnienia, poza tym, że jego własne życie cofnęło się do etapu sprzed czterech lat, ale tym razem bez dreszczy podekscytowania nowym początkiem. — Można i tak — wzruszył ramionami. — Nie mogę powiedzieć, że skakałem z radości na ten pomysł, ale teraz to sam wiesz. Myślę tak: w zależności od podejścia do życia posiadanie dzieci jest fajniejsze, niż na to wygląda, albo dużo dużo gorsze. — A twoje podejście do życia? — Powiedzmy, że zostałem przyjemnie zaskoczony. — Tatulek pełną gębą, co? — Wypisz wymaluj. — Ralph zaśmiał się, dobrze wiedząc, że było to stwierdzenie dalekie od prawdy, chyba że definicja tatulka pełną gębą obejmowała człowieka, który całe życie spędził na kopceniu na strychu, który od początku zmienił synowi zaledwie dwa razy pieluszkę, nie zabrał córki na plac zabaw od miesiąca, a w chwili obecnej pałaszował kraba numer pięć oddalony pół tysiąca mil od partnerki, córki i czteromiesięcznego synka. — Więc macie dwójkę, tak? Ralph dobrze wiedział, że Smith pytał z czystej uprzejmości. Dzieci Ralpha w ogóle go nie obchodziły, podobnie jak nie obchodziłaby cię unikatowa kolekcja znaczków przyjaciela. — Uhm — odpowiedział. — Scarlett i mały Blake. — Fajne imiona. — Dzięki. — W planach jeszcze ktoś?

— Nie ma mowy! — parsknął Ralph. — Nie, nie, nie, nie, nie. Koniec. Smith uśmiechnął się znacząco. — No to zdrówko. — Uniósł pusty kieliszek w stronę kieliszka Ralpha i stuknął go delikatnie. — Fajnie cię znów zobaczyć. — I ciebie też. — A jak się miewa... — Ralph wyczuł, że Smith zmusza się do wymówienia tych słów — .. .mała Jem? — W porządku, sam wiesz, że u Jem zawsze wszystko gra. — To dobrze. Co teraz porabia? — No wiesz, obecnie ma na głowie ten cały matczyny zapieprz, karmi piersią, dużo krzyczy, jest wymęczona. Smith, który oczywiście nigdy nie miał bliższego kontaktu ze świeżo upieczoną mamą, pokiwał nieznacznie głową. — Wciąż pracuje w agencji? Ralph potaknął. — No, ma tam teraz ciepłą posadkę. Po narodzinach Scarlett zorganizowali dla niej dział „celebrytów". Obsługuje dwóch klientów. Jednym z nich jest Karl Kasparov. — No co ty, ten Karl Kasparov, który mieszkał na piętrze przy Almanac Road? Ten DJ? — Dokładnie, tyle że on nie jest już Dj-em. Teraz jest gwiazdą telewizyjną. — Żartujesz! — Nie. Zaistniał na tych panelowych przedstawieniach i w programach pod tytułem „Pięćset Największych Bzdur". A kiedyś, co mnie rozwaliło zupełnie, czytał bajkę na dobranoc w CBeebies. — Chryste, facet wycisnął maksymalnie swoje pięć minut. — A robota Jem ograniczała się do tego, by zbić na tym

kapitał. Facet się uwija, ale nie zarabia chyba kokosów, bo wciąż mieszka w tym samym mieszkaniu. — Co, na Almanac Road? — Tak. Dziwne, co nie, wciąż tam tkwić po tylu latach? — Wydaje się, że to było wieki temu. Ty, ja i Jem. Ralph cofnął się na chwilę do tamtych dni i doświadczył jednego z tych rzadkich momentów, gdy pamięć rozrasta się do trzech wymiarów, i nagle poczuł dywan pod gołymi stopami, smród klocka w świeżo spłukanej toalecie w łazience dokładnie naprzeciwko jego pokoju, usłyszał Jem gotującą w kuchni, zobaczył grube pąki peonii w wazonie na kuchennym stole. Nosił długie spodnie i termiczny podkoszulek. Miał wszystkie włosy. Był młody. W jednym momencie. A potem wszystko zniknęło. — Uśmialiśmy się, co? — Tak — odparł Smith — zdarzało się. Choć byliśmy w zupełnie różnych miejscach. U ciebie, no wiesz, wszystko miało się zacząć. A ja tylko przebierałem nogami, próbując znaleźć swoją drogę. To prawda, pomyślał Ralph, dokładnie tak było. Wtedy wydawało się, że Smith miał wszystko poukładane. Robił karierę w City, miał mieszkanie, koszule marki Thomas Pink, podczas gdy Ralph szlajał się po domu w starej bieliźnie, zarabiał tyle, żeby starczyło mu na czynsz i papierosy Marlboro Lights. Ale pod powierzchnią kryła się zupełnie inna historia: Smith męczył się z karierą, zadręczał beznadziejną miłością do kobiety, która nawet nie wiedziała o jego istnieniu, chodził z dziewczyną, na której mu nie zależało, nie miał pojęcia, dokąd zmierza. Ralph zaś był zaledwie o krok od swojego przeznaczenia: było tam, tuż przed nim, na talerzu; jedyne, co musiał zrobić, to wyciągnąć po nie rękę.

— I spójrz na nas teraz — odezwał się — cholerni czterdziestoparolatkowie, a ty, z tym reiki, wciąż nie mogę w to uwierzyć, że zarabiasz, dotykając ludzi. — Ha, wcale tego nie robię, w tym sęk. Chodzi o energię. Nie ciało. Nie kości. Tak naprawdę to nikogo nie dotykam. Ralph zaśmiał się. — Pewnie, z wyjątkiem ich ciężko zarobionych dolarów. — No tak, to prawda. — Smith uśmiechnął się. — Ale to działa. Możesz w to wierzyć lub nie, jestem w tym naprawdę dobry. Ralph uśmiechnął się i potrząsnął głową. — Chryste — powiedział — kto by pomyślał? — Dokładnie. Ty jesteś tatuśkiem. Ja hippisem. He, he. Przez chwilę siedzieli w ciszy, aż Ralph zdał sobie sprawę, że cisza przeszła w kontemplację, później w niezręczność, a potem uderzyło go, że jeszcze nigdy nie mieli ze sobą tak mało wspólnego. — Słuchaj — powiedział do Smitha, osuszając rozcieńczone resztki koktajlu z dna kieliszka — zamówmy coś do picia. Zaschło mi w gardle. — Co? W LA ? Wiesz, że tutaj to niemożliwe — drażnił się z nim Smith. — Pieprzyć to — powiedział Ralph — pokażmy LA , jak imprezuje się w stylu Englishmana. Poproszę dwa takie — zwrócił się do Avril. — Podwójne, jeśli można.

ROZDZIAŁ TRZECI J EM ZAUWAŻYŁA , że czerpała przyjemność z nieobecności Ralpha w domu. Zdziwiło ją to, bo zazwyczaj gdy wychodził do miasta na drinka albo wpadał do Shirley, by odwiedzić starzejącego się ojca, brakowało jej go i z tęsknotą wyczekiwała jego powrotu. A gdy pracował w domu i niby był, ale tylko fizycznie, gdy całymi godzinami przesiadywał w pracowni i bosymi stopami tupał nad jej głową, pragnęła z całego serca, by zszedł na dół i dołączył do nich. Teraz jednak nie napotykała żadnych śladów jego obecności i dzięki temu czuła się bardziej odprężona. Spróbowała nawet świadomie to rozgryźć i doszła do wniosku, że miało to coś wspólnego z faktem, że skoro faktycznie go nie było, to nie czuła się zawiedziona, iż nieustannie migał się od pomocy w codziennych obowiązkach, takich jak przygotowanie posiłków/zajęcie się dziećmi, by mogła wyskoczyć do siłowni/ założenie butów Scarlett przed wyjściem z domu/opróżnienie zmywarki/pójście do pobliskiego sklepu po pieluchy. Nie wynosił też połowy kubków z ich domowej kolekcji na strych, nie wypełniał dolnych pięter domu zapachem starych papierosów oraz nie sapał i nie stękał podczas nocnych pobudek Blakea, jakby był kimś, kto ma złapać z rana wczesny samolot, by przeprowadzić operację serca, a nie facetem pętającym się całymi dniami po domu, paćkającym farbami płótno, facetem, który nie musiał zawracać sobie

głowy żadnymi spotkaniami czy intelektualnymi wyzwaniami. Doprawdy, bez Ralpha życie stało się mniej irytujące. Ale chodziło o coś więcej niż tylko usunięcie źródła rozdrażnienia. Cieszyła się nie tylko z nieobecności Ralpha, ale przede wszystkim z poczucia bycia sobą. Czuła się bardziej kompetentna, otwarta na nowe rzeczy, bardziej spontaniczna i pewniejsza siebie. I z tym nowo narodzonym poczuciem narastającej pewności siebie następnego popołudnia, uzbrojona w paczkę czekoladowych rogalików i parasol, Jem wyruszyła z dwójką dzieci na plac zabaw. Pogoda nie bardzo sprzyjała takim wyprawom. Jem zignorowała wilgotne powietrze i ołowiane niebo spowite gęstymi chmurami, ponieważ uznała, że pierwsze popołudnie w roli samotnej matki musi spędzić poza domem i zrobić coś, co sprawi, że wróci do domu pełna pozytywnych wrażeń. Pomyślała też, że całkiem fajnie byłoby wpaść na Joela. Wpaść na Joela. A zdarzało się to coraz częściej. Co oczywiście nie oznaczało wcale, że go śledziła. Były to czysto przypadkowe spotkania, podczas których zresztą, co trzeba zaznaczyć, nie wydarzało się nic istotnego. Wymieniali uśmiechy. Witali się. Machali do siebie z przeciwległych stron ulicy. Czasami nie wpadali na siebie przez kilka dni. A innym razem spotykali się dwa razy dziennie. Ot, po prostu, niewinne i nic nie znaczące gesty. Tyle że magnetycznie naładowane. Pomagała Scarlett włożyć kalosze i czuła to, wiedziała, że go spotka. Będzie tam. I faktycznie był. Miał na sobie grube niebieskie palto, siedział na ławce, czytał „Observer" (oczywiście), dookoła głowy kłębiła się

para z jego oddechu. Obok na ławce stał kubek pokryty pomarszczoną tekturową osłonką z czymś gorącym i różowe rękawice jego córeczki. Sama Jessica zdążyła się wspiąć na tyle wysoko na drewnianej drabince, że gdyby jej miejsce zajęła Scarlett, Jem najprawdopodobniej nie siedziałaby zanurzona w „The Sundays", ale warowałaby pod drewnianymi szczeblami gotowa ratować życie córki, gdyby ta przypadkiem straciła równowagę. Jessica zatrzymała się na ich widok i rozpostarła ramiona w powietrzu. — Scarlett! — zwróciła się w stronę taty. — Spójrz tatusiu, Scarlett! Joel podniósł wzrok znad gazety i przywitał je uśmiechem. — O tak — powiedział. — Witaj, Scarlett. Scarlett wpatrywała się w niego lodowatym wzrokiem przez chwilę, zanim puściła rękę Jem i popędziła ku drabinkom, by dołączyć do Jessiki. — Przywitaj się! — Jem zawołała za nią, ale było już za późno, dziewczynka zdążyła odbiec. Uśmiechnęła się przepraszająco do Joela. — Sorry — wyjaśniła. — Mała ma jakąś fobię przed uprzejmymi rozmowami. Joel wzruszył ramionami i zaczął zwijać gazetę. — Nie przejmuj się, dzieci są różne. Ta na przykład — wskazał na córkę — przytuliłaby się nawet do śmieciarza. Jem uśmiechnęła się i machinalnie pogłaskała włosy pogrążonego we śnie dziecka na piersi. — Wygląda na szczęśliwego — powiedział Joel, uśmiechając się do Blakea. Jem spojrzała na małą główkę i znów się uśmiechnęła. Chłopczyk zapięty w ocieplony zimowy kombinezon przytulał się do mamy i jego prawy policzek rozpłaszczył się na lewej piersi Jem. Spał głęboko i był ciepły jak grzanka. — Dobrze być takim maleństwem, co? — powiedziała.

— Dokładnie. Jem pocałowała główkę Blakea i odwróciła się, by sprawdzić, co robi Scarlett. Dziewczynki wspięły się na chwiejący mostek i huśtały go wprzód i w tył, śmiejąc się do siebie. Jem nie miała pojęcia, co powinna robić dalej. Joel zamknął gazetę. Nie odsunął jej z grzeczności na bok, tylko zamknął i porządnie złożył. To musiało oznaczać, że wolał porozmawiać z Jem, niż kontynuować lekturę. Czyli gdyby zdecydowała się teraz odmaszerować i usiąść na sąsiedniej ławce, czego po części pragnęła, zachowałaby się niegrzecznie, czego również po części pragnęła. Spojrzała na niego. Uśmiechnął się do niej. Spojrzała na jego buty. Były ładne. Ogarnął ją paraliż. Miała właśnie odejść, gdy Joel coś powiedział. — Ile ma teraz? Jem musiała się chwilę zastanowić, o kogo mu chodzi, a potem przypomniała sobie synka śpiącego na jej piersi. — Och, on ma, hmm... piętnaście tygodni, prawie. Joel zmrużył oczy. — Aaa, to prawie cztery miesiące. Jem skinęła głową. — Przelicznik tygodniowy działa, jak się ma niemowlaka w domu. Potem szybko się zapomina, jak przekalkulo-wać to na miesiące — stwierdził. Jem zaśmiała się i odwróciła głowę w stronę córki, mając cichą nadzieję, że ta będzie robić coś niezwykle niebezpiecznego, co wymusiłoby natychmiastowy sprint przez plac zabaw, dzięki czemu można by zakończyć tę przedziwnie bolesną wymianę zdań. Zamiast tego jednak zauważyła, że córka i Jessica przejęły dowództwo od małego chłopca nad drewnianym domkiem i siedziały bezpiecznie w środku przy stoliczku, bawiąc się w przyjęcie. A więc. Stało się. Miała odbyć pierwszą rozmowę z Jo-

elem. Głęboko wciągnęła powietrze i usiadła na oparciu ławki. — Och, tutaj, tutaj. — Joel usunął papierowy kubek i rękawiczki. — Nie, dziękuję, tutaj jest w porządku. Moja wygodna pozycja siedząca oznacza jego niewygodną pozycję leżącą, zaraz mi się obudzi i wtedy będę musiała się ewakuować. Joel uśmiechnął się. — Więc — zagadnął — wracasz jutro do pracy? — Nie, nie — potrząsnęła głową. — Nie. W tym tygodniu jestem mamą na cały etat. Mój partner wyjechał, więc... — Twój partner w interesach? — Nie. Mój, eee... życiowy partner, tak się chyba mówi, choć brzmi okropnie. — Ach, rozumiem, więc on jest... — Przerwał na krótką chwilę i spojrzał na nią pytająco, i nagle Jem uświadomiła sobie, że szukał potwierdzenia, że jej partnerem życiowym naprawdę był mężczyzna. Pokiwała zachęcająco głową. — Wyjechał w interesach, tak? Jem zaśmiała się, głośniej, niż zamierzała. — Nie. W sumie to nie. Pojechał na poszukiwania utraconej weny. — Ach. — Zdziwienie rozszerzyło jego oczy. — A gdzie się podziewa ta zagubiona wena? — W Santa Monica, najwyraźniej. — Rozumiem. — Joel skinął głową, raz i zdecydowanie. Bez wątpienia zrozumiał stanowisko Jem w stosunku do wolności, której używał teraz Ralph. — Hmm — zgodziła się Jem, wpychając ręce do kieszeni dużego puchowego płaszcza i kładąc brodę na główce Blakea. — Więc czym on się zajmuje, ten twój, eee...?

— Partner życiowy. Joel roześmiał się. — Tak, twój życiowy partner. — Jest artystą. — Och — brwi Joela uniosły się. Zrobiło to na nim wrażenie. — Jakiego rodzaju artystą? — Farby olejne, płótno, dość tradycyjnie. — Ach tak, wyjechał więc, by uzupełnić swoje kreatywne soki? — Eee, niezupełnie — odparła Jem. — Wyjechał, żeby się od nas oderwać. — Przełknęła ślinę. Tak naprawdę wcale nie chciała tego powiedzieć. Te słowa, wypowiedziane na głos, były równoznaczne z stwierdzeniem: mój partner to menda, mam go serdecznie dosyć, masz ochotę ze mną po-romansować? Joel spojrzał na Jem, potem na jej córkę i znowu na nią. — Och — powiedział — jestem pewien, że to nieprawda. — Mówię zupełnie szczerze. Chciał od nas odpocząć. Serio. — Hmm... uważam, że brzmi to bardzo nieprawdopodobnie. — No, myślę, że najbardziej to chciał odpocząć od tego tu. — Wskazała na pogrążonego w błogiej nieświadomości Blakea. — Myślę, że zanim pojawił się ten malec, był całkiem szczęśliwy. — Rozumiem — Joel przemówił łagodnym, wyważonym głosem i pokiwał głową. — Miał dość bezsennych nocy? — Tak. Bezsennych nocy, skurczonej ilości poświęcanej mu uwagi i... — Jem powstrzymała się. Szła w kierunku wygłoszenia anty-Ralphowej rozprawy. Nie znała przecież tego mężczyzny, a on nie znał Ralpha. To nie było

w porządku rozprawiać na jego temat z obcym, z kimś, kto nigdy nie miał okazji poznać prawdziwego Ralpha, słodkiego, czułego, wrażliwego, utalentowanego mężczyzny, z którym spędziła jedną trzecią życia. — W każdym razie — uśmiechnęła się — to nic nie szkodzi. Nawet fajnie jest mieć odrobinę przestrzeni... Joel spojrzał na nią, wyglądał tak, jakby chciał powiedzieć coś jeszcze, ale nie był pewien, czy powinien. — Wiesz — zaczął — myślałem, że jesteś samotną mamą. — Ha! — Jem zarzuciła głowę w tył, zachwycona przepyszną ironią obserwacji Joela. — Naprawdę. Bo zawsze widywałem jedynie ciebie ze Scarlett, nigdy z twoim partnerem, ale potem zdałem sobie sprawę, że jesteś w ciąży, i pomyślałem sobie, że ktoś musiał być w to zaangażowany — roześmiał się. Miał ciepły i głęboki śmiech. — A teraz wiem już wszystko. Twój życiowy partner. Artysta. — Ralph. — Ralph — powtórzył Joel. — W chwili obecnej poluje na utraconą wenę w Santa Monica. Zaśmiali się oboje i odwrócili w kierunku dziewczynek, siedzących teraz w kucki w piaskownicy, gdzie kopały jakąś dziurę. — A co z tobą? Sam wychowujesz małą? — Tak — uśmiechnął się blado. — Tak właśnie jest. Jem odczekała parę chwil, by przekonać się, czy sam rozwinie temat. Zrobił to. — Moja, eee... życiowa partnerka nie poradziła sobie do końca z tak zwanym życiem. Jem zastygła w ciszy. — Tak, moja żona, Paulette, tak ma na imię, ma teraz inne sprawy na głowie, tak to ujmijmy. Lepiej dla wszystkich, jak się trzyma od nas z daleka. Tak to wygląda.

Jem skinęła głową i wpatrywała się przed siebie. — Rozumiem — powiedziała, choć tak naprawdę nic nie rozumiała. Ale wiedziała dobrze, że Joel wyczerpał ten wątek na chwilę obecną, więc zmieniła temat. — A Jessica to twoje jedyne dziecko? Uśmiechnął się i potrząsnął głową. — Nie. Mam jeszcze syna. Ma dwadzieścia cztery lata. — Nie! — O tak! — Ale nie wyglądasz... to znaczy, ile masz lat? Jeśli nie uznasz tego za niegrzeczne pytanie. — Oczywiście, że to bardzo niegrzeczne pytanie — drażnił się z nią — ale skoro pytasz, czterdzieści cztery. — Więc w wieku dwudziestu lat zostałeś ojcem? — W rzeczy samej. — Z tą samą kobietą? Z Paulette? — Nie, nie — zaśmiał się i potrząsnął głową, jakby pytanie bardzo go ubawiło. — Lucas to była wpadka z inną dziewczyną. Nie łączyło nas nic poważnego, ale ona chciała go zatrzymać i tak zrobiła. Starałem się na tyle, na ile było to możliwe, być obecnym w jego życiu, choć nie było to łatwe, bo mieszkał w Doncaster, a ja w Londynie. Teraz jednak jesteśmy sobie bliscy. Mieszka tu niedaleko w Clapham, więc widujemy się często. — Nieźle — powiedziała Jem. — To tylko pokazuje, że nikt nie jest tym, kim się wydaje być. — Dlaczego? — zaśmiał się. — A na kogo wyglądałem? — Och, sama nie wiem. Pewnie na konwencjonalnego faceta, który z założeniem rodziny czeka tak długo, aż mu się skończą wszystkie wymówki. Normalny facet. — Chcesz powiedzieć, że nudziarz? — Nie! Wcale nie! Tylko nie facet z dorosłym synem na karku.

— No cóż, można powiedzieć, że zostałem skazany na tego dorosłego syna. To nie był przemyślany życiowy wybór. I wiesz, granica między bardzo aktywnym seksualnie dwudziestolatkiem a dwudziestoczteroletnim synem jest bardzo cienka. Jem zaśmiała się. On się uśmiechnął. — A ty — zapytał — jesteś tą osobą, którą wydajesz się być? — To zależy — odpowiedziała świadoma, że słowa, które właśnie opuściły jej usta, rzadko kiedy pojawiały się bez kontekstu choć trochę zabarwionego flirtem. — Na kogo według ciebie wyglądam? Joel zaśmiał się znowu i założył ramiona na piersi, siedział z wyprostowanymi nogami skrzyżowanymi w kostkach. — No cóż — zaczął — wydajesz się zupełnie normalną osobą. — No to w takim razie jestem tym, na kogo wyglądam. Jestem. Kompletnie normalna. Naprawdę. W każdym jednym wymiarze. — No proszę, coś nowego. Normalny człowiek to dziś bardzo rzadki przypadek. — Pewnie masz rację — westchnęła Jem, czując, że zrobiła na Joelu bardzo silne wrażenie, że gdy mijali się na ulicy i każdy szedł własną drogą, ona zostawała w jego świadomości, myślał o niej podczas przygotowywania posiłku dla córki, pracy przy komputerze czy szorowaniu zębów. Nie miała co do tego najmniejszych wątpliwości i to ją przerażało. Koniec z tym. Czas się stąd ewakuować i wrócić do poczucia bezpieczeństwa czerpanego ze Scarlett, Blakea i pustego domu. — Mamuś! — zawołała Scarlett, błogosławiona Scarlett. — Mamuś, muszę zrobić kupkę!

Jem roześmiała się i wstała. — Chyba wykorzystam to jako wymówkę, żeby ją zwabić do domu. — Spojrzała na niebo. — Te chmury wyglądają groźnie. Też podniósł wzrok. — Faktycznie, rozumiem, o co ci chodzi. — Spojrzał na zegarek. — Ale, Boże, zostało jeszcze tyle czasu do zagospodarowania w niedzielne popołudnie. Jem zarzuciła torbę na ramię i uśmiechnęła się. — No tak. Zabić czas. A potem nagle budzimy się, dzieci są dwadzieścia lat starsze, nigdy do nas nie dzwonią, a my oddalibyśmy wszystko, żeby móc z nimi spędzić długie, deszczowe niedzielne popołudnie. — Bardzo mądre słowa. — Zmienił pozycję i językiem ciała dał do zrozumienia, że nie jest już zaangażowany w rozmowę. Uśmiechnął się. — Do zobaczenia. — Tak — odparła. — Do zobaczenia. Spotkała się ze Scarlett na ścieżce. Dziewczynka wepchnęła rączkę między pośladki. — Bardzo bardzo chce mi się kupkę! — krzyknęła ponownie. — Tak, wiem, kochanie, dlatego idziemy do domu. — Ale ja nie chcę iść do domu! — zawyła. — W takim razie — przemówiła Jem swoim lekko nawiedzonym głosem używanym zazwyczaj w tych rozmowach z córką, które wymagały wysiłku, by opanować ochotę krzyku — czy mamy wykopać dziurę w piaskownicy i tam zrobisz kupę, jak kot Smith? Scarlett uśmiechnęła się chytrze i pokiwała główką. Jem jęknęła. — Niestety nie wolno robić kupek w piaskownicy, więc jeśli nie chcesz jej zrobić w majtki, proponuję, żebyśmy poszły do domu.

— Ale, uch, mamuś, my się bawimy! — Wiem, że się bawicie, kochanie, ale będziecie musiały skończyć tę zabawę. Będą jeszcze inne okazje. Jessica będzie tu innego dnia, prawda, Jessica? Jessica z entuzjazmem pokiwała głową. — Jutro, pewnie — powiedziała — i pojutrze. I popo-jutrze. I popopojutrze. — Wyciągnęła z kieszonki różowy guzik i podała go Scarlett. — To mój guzik — powiedziała — od mojego ulubionego sweterka. Możesz go wziąć, jeśli chcesz, i oddasz mi go następnym razem, jak się zobaczymy. Scarlett spojrzała na guzik z podziwem, jakby to był Koh-i-noor. — Och, spójrz tylko, Scarlett, spójrz na ten piękny guzik od Jessiki. Co się mówi? — Dziękuję — wymamrotała Scarlett beznamiętnie. — Tak, bardzo ci dziękujemy, Jessico. To bardzo miło z twojej strony. Dopilnuję, żeby Scarlett o niego dbała. — Uśmiechnęła się promiennie do dziewczynki, a Jessica odpowiedziała równie promiennym uśmiechem i Jem zastanawiała się, jak by to było mieć dziecko, które uśmiechałoby się do obcych tak serdecznie. Ujęła dłoń Scarlett i zaczęła prowadzić ją w kierunku furtki i wtedy poczuła, że ktoś za nią stoi. To był Joel. — Wiesz — powiedział — dziewczynki tak dobrze się bawią ze sobą, może zorganizujemy im spotkanie któregoś popołudnia? — Och! — odparła Jem nieco za bardzo entuzjastycznie. — Pewnie! To świetny pomysł. — To nie był świetny pomysł, zdała sobie sprawę, jak tylko to powiedziała. To był fatalny pomysł. Drzwi ich powierzchownej znajomości zostały z rozmachem szeroko otwarte i umożliwiały wejście rosnącej zażyłości.

— Proszę, to moja wizytówka. — Wsunął kawałek niebieskiego kartonika w jej pustą rękę. — Napisz mi SMS -a. Może któregoś popołudnia w tym tygodniu, skoro jesteś mamą na cały etat. Razem zabijemy czas? — Fajnie — powiedziała, wpatrując się nieobecnym wzrokiem w wizytówkę, odurzona prędkością rozwoju wypadków. — Tak, napiszę do ciebie. Super. Uśmiechnęła się sztywno po raz ostatni, potem pomachała i ruszyła w kierunku domu, nie tylko, by ulżyć córce w pilnej toaletowej potrzebie, ale też by odnaleźć spokój własnego umysłu.

ROZDZIAŁ CZWARTY R ALPH USŁYSZAŁ głos, damski głos; Dobiegał z oddali i brzmiał radośnie. Spróbował otworzyć oczy, ale najwyraźniej zostały w nocy zlutowane, więc odwrócił się na bok z zamiarem zapadnięcia w sen jeszcze na kilka chwil. Właśnie wtedy uświadomił sobie tępe walenie nad brwiami i grubą warstwę czegoś na języku i powoli przypomniał sobie każdą jedną podwójną Margaritę i wiele butelek czegoś, co nazywał „sikowatym amerykańskim piwem", wypitych minionej nocy. Przypomniał sobie, że wylądował na amerykańskim lądzie zaledwie wczoraj i że jego głowa, krew i większość wewnętrznych organów sądziła, że był to albo środek nocy, albo pora lunchu, sam nie pamiętał dokładnie, i że pewnie powinien wstać z łóżka, stawić czoła dniu i uporać się z kacem i zmianą stref czasowych. Żeński głos wybuchnął śmiechem. Był to mocny, ale jednocześnie bardzo kobiecy śmiech. Był to śmiech osoby o świeżej cerze, osoby, która nie upiła się poprzedniego wieczora, kogoś zdrowego, kogoś, kto najprawdopodobniej zjadł odżywcze śniadanie, biegał na plaży i wyczyścił dokładnie zęby nitką. Ciekawość Ralpha, choć w chwili obecnej był do tego ledwie zdolny, urosła. To musiała być Rosey.

Zwlekł się z łóżka i naciągnął na siebie wymięty T-shirt, ten sam, który nosił od wczorajszego ranka, wznowił poszukiwania kosmetyczki w plecaku, bezskutecznie, a potem przypomniał sobie mgliście, że wyjął ją wcześniej i zaniósł do łazienki wczorajszej nocy w przypływie jednego z tych niewyjaśnionych pijanych momentów potrzeby skutecznego działania. W łazience rozmiar jego pijanej potrzeby skutecznego działania uwidaczniał równy szereg przyborów toaletowych ułożonych na szklanej półce nad zlewem. Odkręcił wodę, sięgnął po szczoteczkę do zębów, a potem spojrzał na swoje odbicie. Co wczoraj powiedział Smith? London boy. No tak. Dokładnie. W tym świetle tak właśnie wyglądał. Przypominał stacje metra i chodniki, i gołębie, i brudne, pomazane strony „The Times". Faktycznie, szary, pozbawiony życia, bliski śmierci. Usłyszał kolejną pyszną porcję śmiechu dochodzącą z pokoju gościnnego i zdecydował, że zanim stanie twarzą w twarz z tym serdecznym źródłem melodyjnego dźwięku, postara się, na miłość boską, zrobić coś dramatycznego ze swoim wyglądem. W kabinie prysznicowej znalazł tubkę czegoś o nazwie „Super Strong De-Scaling Scrub", co brzmiało dokładnie jak strzał w dziesiątkę, idealny specyfik dla herbacianego i brudnego Anglika. Pokrył twarz i szyję hojną porcją, namydlił calutkie ciało płynem pod prysznic o zapachu limonki i mandarynek, a potem owinął się jednym z luksusowych i świeżo wypranych ręczników kąpielowych Smitha. Zmył z twarzy kwaśną i lekko ziołową papkę z białej tuby, ubrał się w całkowicie czyste rzeczy (łącznie z majtkami i skarpetkami) i poczuł się prawie jak człowiek. Wolnym krokiem ruszył w kierunku pokoju dziennego i przygotował się na pierwsze oględziny dziewczyny Smitha.

Tyle że nigdy nie byłby w stanie się na to odpowiednio przygotować, ponieważ dziewczyna Smitha była jedną z najbardziej cudownych kobiet, jakie widział w życiu. — Ralphy! — Smith wstał i poklepał Ralpha kumplowsko po plecach. — Dzień dobry. Czy raczej powinienem powiedzieć dobry wieczór? Ralph nie zdołał odnotować faktu, że przespał porę lunchu, i uśmiechnął się blado do Smitha. — Dobry — powiedział. Rosey też wstała. Miała na sobie luźną, kremową, letnią sukienkę z paskami związanymi na kokardki na miodowych, kościstych ramionach. Na stopach zwykłe białe klapki. Jej włosy były gęste i koloru blond, i zgodnie z opisem Smitha sięgały brody, a gęsta grzywka opadała na czoło. Jej szczęka była raczej kwadratowa, ale ładnie zarysowana, a nos zupełnie prosty. Ale to jej oczy zrobiły na nim największe wrażenie, miały głęboki zielononiebieski kolor, gdyby miał go określić odcieniem z jego palety farb olejnych Schmincke Mussini, nazywałyby się Chromium Oxide, obramowane wachlarzami gęstych rzęs i przyglądające mu się pewnie i inteligentnie spod ciężkiej grzywki. — To jest Rosey — powiedział Smith. — A to jest Ralph, jedyny człowiek na świecie, z którym znamy się od dziecka, choć nie jesteśmy rodziną. — Łał — powiedziała Rosey, uśmiechając się równo i silnie. — Więc mogę wyciągnąć od ciebie wszystkie brudne historie? — O tak, oczywiście — odpowiedział Ralph. — A gdyby Smith poinformował mnie przed wyjazdem, że ma dziewczynę, to przywiózłbym kilka pikantnych fotografii. — No to już się chyba domyślasz, dlaczego ci nie powiedziałem? — przerwał Smith. — A to szkoda — powiedziała Rosey, pobrzękując cięż-

kim srebrnym łańcuchem oplatającym lewy nadgarstek. — Bardzo chciałabym zobaczyć zdjęcia małego Smitha. — Mniej tego małego — rzekł Smith i Rosey i Ralph zaśmiali się uprzejmie. — Kawy? — zapytał Ralpha. — O tak. Bardzo chętnie. Smith wstał i poszedł do kuchni. Ralph spojrzał na Rosey. Ogarnęła go dziwna nieśmiałość, prawie jakby znalazł się na przystanku autobusowym jedynie w towarzystwie najbardziej pożądanej dziewczyny w szkole. Oprócz ciężkiej srebrnej bransolety Rosey nosiła rząd małych srebrnych kolczyków w lewym uchu, wytatuowany wieniec laurowy wokół kostki i mały srebrny krzyżyk na szyi, zawieszony dość wysoko na łańcuszku, tak że krzyżyk spoczywał w dołku jej szyi. Sam krzyżyk nie odnotował się w podświadomości Ralpha w taki sposób jak linia jej szyi. Była niezwykła, długa i naprężona, wyglądała dokładnie tak jak cudownie zaprojektowany instrument dla perlistego śmiechu. — Smith wspominał, że niedawno urodziło ci się dziecko, to prawda? Pytanie go zamurowało. Ocknął się po krótkiej chwili i zobaczył Rosey, wpatrywała się w niego nieruchomymi Chromium Oxide oczami, czekała na odpowiedź. — Taak — odpowiedział nieco spóźniony — co prawda nie mnie, mojej, eee... dziewczynie, partnerce, no wiesz. Ale tak. To chłopiec. Czekał na komentarz. Z odległości potrafił rozpoznać kobiety marzące o dzieciach. Na dźwięk słowa „dziecko" działo się z nimi coś szczególnego, w oczach pojawiały się takie pierwotne i zwierzęce błyski. W oczach Rosey nie dostrzegł nic zwierzęcego, odnotował jedynie adekwatny zachwyt, słodką zmarszczkę na nosie i pobłażliwy uśmiech, równie dobrze rozmowa mogłaby dotyczyć kociąt albo ba-

raszkujących na polu maleńkich jagniąt. Wydawała sif Ralphowi o wiele młodsza niż trzydzieści trzy lata. — Jak ma na imię? — Blake — odparł, odchrząkując, bo gardło nagle zachrypło od dźwięku imienia syna. — No, Blake — powtórzył. — Super — odpowiedziała. — Jak facet Amy Wineh-ouse. Ralph wykrzywił się. Blake to było jego imię. Temat imion pojawił się cztery lata temu, gdy Scarlett wciąż stanowiła kłębek komórek niezidentyfikowanej płci w łonie Jem, a Amy Winehouse chodziła do szkoły. Ralph obwieścił: Blake, jeśli to chłopiec. Blake jak Peter Blake i William Blake i Quentin Blake, nie wspominając nawet o Blake's 7. Ale z pewnością nie jak Blake o jakimś tam nazwisku, który siedział teraz w więzieniu za pobicie kogoś w pubie. Zdecydowali się na to imię, wychodząc z założenia, że zanim Blake pójdzie do szkoły, nikt nie będzie pamiętał jego imiennika w kapeluszu z szerokim rondem. — Tak — westchnął — ale nie na jego cześć. Nazwany na cześć wybitnych osobowości. Na cześć niektórych geniuszy. — Aha — powiedziała, a jej oczy rozszerzyły się ze zrozumieniem. — Peter i William? I Quentin też? — I wtedy Ralph zobaczył błysk czegoś jasnego, przerażającego i wyjątkowego. Ta dziewczyna znała tych wszystkich Blake'ów, zjełczałych Blake'ôw z tabloidów i tych naprawdę znaczących. Spojrzał na nią z szacunkiem, a ona odpowiedziała uśmiechem. — Studiowałam historię sztuki — wyjaśniła. — Co prawda tylko przez rok. Ralph miał właśnie zapytać, dlaczego porzuciła studia, ale ona wyczuła to nadchodzące pytanie i uprzedziła je. — A to twoje pierwsze dziecko, mały Blake?

Ralph potrząsnął głową. — Nie — odpowiedział. — Mamy jeszcze dziewczynkę. Scarlett. Ma trzy latka, cztery skończy we wrześniu. — Kolejne fajne imię — powiedziała z zachwytem. — Ty i twoja żona... — Dziewczyna — wtrącił szybko. — Dziewczyna — poprawiła się i uśmiechnęła się znacząco — macie bardzo dobry gust, jeśli chodzi o imiona. Jakieś zdjęcia? — Dzieci? Hmm, właściwie to mam kilka. Jem uparła się, bym przywiózł je dla Smitha. — Och, to pokaż — poprosiła przymilnym tonem. Ralph poszedł do swojego pokoju i sięgnął do plecaka w poszukiwaniu błyszczącego etui, które Jem kazała mu spakować w piątkowy wieczór, mówiąc: „Smith będzie chciał zobaczyć twoje dzieci". Ralph zaoponował: „Nie, nie będzie chciał. W ogóle nie będzie go to obchodziło". — Oczywiście, że tak — upierała się Jem. — A nawet jeśli nie, to nie chcesz ich dla siebie, żeby po prostu móc sobie popatrzeć? Ralph nie odpowiedział, tylko wziął etui i wepchnął je do torby, zastanawiając się, dlaczego kobiety zawsze myślą, że facet powinien czuć dokładnie to samo co one i troszczyć się dokładnie o to, o co one się troszczyły, ale teraz był zadowolony, że ma zdjęcia. Chciał, by ta niezwykła kobieta obejrzała jego zachwycającą córkę, słodkiego synka, żeby zobaczyła owoce jego reprodukcji. Chociaż miał czterdzieści dwa lata, w głębi duszy Ralph wciąż czuł się nie-ukształtowany i wiotki jak nastolatek. To dzięki pojawieniu się dzieci zaistniał jako mężczyzna. Wziął etui do pokoju i podał je Rosey. Przez chwilę trzymała je nieruchomo, spojrzała na Ralpha, jakby był pysznym kąskiem. Ralph poczuł wzrost tem-

peratury. Ta kobieta była niesamowita. Wszystko w niej było niesamowite. Im więcej na nią patrzył, tym piękniejsza się wydawała. Im dłużej z nią przebywał, tym więcej pragnął się o niej dowiedzieć. Ralph nie należał do kochliwych mężczyzn, którzy uganiają się za spódniczkami. Był lojalnym i wiernym mężczyzną i świadomość, że czuł głęboki pociąg do innej kobiety, pierwszy raz, odkąd zakochał się w Jem, wytrącała go z równowagi. — Smith wspominał, że jesteś artystą. — Otworzyła etui i wyjęła zdjęcia, wciąż wpatrywała się w Ralpha, czekała na odpowiedź. — Uhm — odpowiedział zadowolony z pytania, które odciągnęło jego umysł od uczuć. — Czym dokładnie się zajmujesz? — zapytała, wpatrując się w pierwsze zdjęcie. — Farby olejne. Martwa natura. Smith ma jeden z moich obrazów w pokoju. — Ach! Kwiaty w dłoni! UWIELBIAM ten obraz. Wciąż mu powtarzam, że powinien go zawiesić tutaj, żeby trochę ocieplić to wnętrze. Niesamowite, to naprawdę twój obraz? — Tak. Stary. Bardzo stary. Ale wciąż obracam się w podobnych klimatach. Miał to być mój „kwiatowy etap", a wyszło z tego dziesięć lat masowej produkcji. — No wiesz, jeśli jesteś w tym dobry, a najwyraźniej jesteś... — No, pewnie tak. Chociaż mógłbym spróbować czegoś nowego. To jeden z powodów, dla których się tu znalazłem. — Och, jak miło, a ja myślałem, że przyjechałeś, żeby się ze mną zobaczyć — zadrwił Smith, wchodząc do pokoju z kubkiem kawy i croissant na talerzu. — To też — uśmiechnął się Ralph. — Po prostu muszę

spojrzeć na pewne rzeczy z innej perspektywy, zobaczyć je w nowym świetle, dosłownie. — To dobrze — powiedziała Rosey z aprobatą. — To dobrze. A to musi być Scarlett? — Pokazała mu zdjęcie. To była Scarlett sprzed miesiąca, czarna chmura loków otulała jej bladą twarz, orzechowe oczy mrużyły się do aparatu, stała w białej sukience, na której widniała pomarańczowa plama, z pleców wyrastały wróżkowe skrzydełka. Ralph pokiwał głową i przez chwilę ogarnęła go fala uwielbienia na widok perfekcyjnej małej dziewczynki. — Łał, jest piękna — powiedziała Rosey. — Wygląda dokładnie jak ty. — Eee, to nie miałoby sensu — zażartował Smith. — Pokaż no tylko. Rosey podała mu zdjęcie, a on zaczął mu się przyglądać, spoglądając raz na zdjęcie, raz na Ralpha. — O nie — stwierdził po chwili — nie jest do ciebie ani trochę podobna. To cała Jem. — Ach tak — powiedziała Rosey, patrząc na kolejne zdjęcie. — To musi być Jem. — Obróciła je, żeby mu pokazać. To była Jem, jej twarz wciąż okrągła od ciąży/swieżo urodzony Blake przytulony do jej policzków, jej oczy przepełnione euforią nowego życia, na głowie masa/ czarnyc loków. Jem, co było dla niej typowe, wybrała takie zdjęcie, które nie podkreślało jej wszystkich walorów. L)la Jem to zdjęcie było reklamą rodzicielstwa. Zobacz tylko\ mówiło, zobacz tylko tę czystą, nieskażoną radość w moichWzach. Nic innego na świecie nie da ci tyle szczęścia. To było^spoj-rzenie czystego tryumfu, osiągnięcie olimpijskie, dominacja nad światem. I totalnego pełnego szczęścia. Jem miała dziwnie ewangelickie podejście do prokreacji. Ralph zupełnie tego nie rozumiał. Kochał swoje dzieci, bycie tatą sprawiało mu frajdę, ale rozumiał, że nie wszyscy

musieli tak myśleć. Rozumiał, że decyzję o posiadaniu dzieci można było podjąć tylko wtedy, gdy serce człowieka było na to otwarte, a jeśli się tego nie czuje, to żadna ilość żarliwych rozmów z odurzonymi rodzicami czy pełne ekstazy zdjęcia poporodowe nie były w stanie tego zmienić. — Pokaż no. — Smith chwycił zdjęcie z rąk Rosey. — Słodki ten mały — powiedział. — A Jem wygląda... dobrze. — To stare zdjęcie — tłumaczył Ralph. — Zaraz po narodzinach Blakea. Już zdążyła wrócić do wagi sprzed ciąży. Wygląda naprawdę świetnie. — Ej, stary, wyluzuj. Naprawdę tak uważam. Jem wygląda dobrze. Dokładnie tak samo. Trudno uwierzyć, że ma prawie czterdziestkę na karku. Ralph uśmiechnął się, lekko zawstydzony swoim wybuchem. To wciąż tam było, wciąż to poczucie, że odebrał Smithowi dziewczynę, nawet po tych wszystkich latach. Tyle że to nie Smith się tym przejmował, tylko on. Opuścili apartament kilka chwil później i udali się na nadmorski bulwar na późny lunch. Wczesnopopołudniowe słońce rozświetlało pierzaste grzbiety na morzu, a plażę pokrywał gąszcz ciał. Ralph, jego brzuch wciąż w strefie czasowej GMT , zamówił sadzone jajka na toście i sok pomarańczowy. Smith i Rosey podzielili się grilłowanym kurczakiem i pieczonymi warzywami. — Zajmujesz się zębami, tak? — otworzył usta, uśmiechając się do Rosey przez stół. — Tak, robię zęby. Śliczne, błyszczące amerykańskie ząbki. — A jak przeszłaś z historii sztuki na zęby? — Zachciało mi się przyjechać i zamieszkać w raju LA , a to nie najlepsze miejsce dla artystów, więc zaczęłam kom-

binować, czego naprawdę pragną Amerykanie, i wymyśliłam: Aha! Ludzie chcą mieć piękne zęby! Więc porzuciłam uniwerek i zapisałam się na kurs higieny dentystycznej. I oto jestem tutaj, dziesięć lat później. Po kolana w amerykańskim kamieniu nazębnym. — A lubisz to? — Lubię to chyba za dużo powiedziane. Ale są z tego przyzwoite pieniądze, mieszkam na plaży w najfajniejszym miejscu na ziemi. I mam zespół. — Zespół? — Tak, śpiewam w zespole. — Jakim zespole? — Rock. A właściwie rock-cum-pop. Z odrobiną emo, poza szczegółem, że jestem już za stara na opowiadanie, że śpiewam w zespole emo. — Brzmią jak ścieżka dźwiękowa z Jeziora marzeń — dodał Smith szyderczo. — Odchrzań się — powiedziała Rosey, szturchając go z czułością w ramię. — Smith jest po prostu zazdrosny, że w jego życiu nie ma twórczego ujścia. — Spadaj! — odparował Smith. — Twórczego parszywego. Mam mnóstwo ujść. Uduchowionych. Emocjonajl-nych. Seksualnych... — Wyliczał je na palcach. Ralph spojrzał na niego pytająco. — Uduchowionych? Emocjonalnych? Że niby co? — Tak — westchnęła Rosey, opierając głowę na ramieniu Smitha — tylko dlatego, że ma talent do antycznej sztuki masażu, wydaje mu się, że zjadł wszystkie uduchowione rozumy. — Słuchaj no — powiedział Smith — jestem po prostu szczęśliwy. Czy właśnie nie o to w tym wszystkim chodzi? Czy to nie sedno? Czy trzeba o tym pisać w mądrych książkach i wymyślać na to mądre terminy? Co tam. Budzę się

codziennie rano i czuję się dobrze. Koniec pieśni. — Złożył ręce na klatce piersiowej i uśmiechnął się. Potem pochylił się do przodu i sięgnął po piwo. — Za szczęście, po prostu, bez tych wszystkich dopisywanych mu pierdoł. Ralph uniósł sok pomarańczowy i zbliżył go do kufla Smitha. — W samej rzeczy — powiedział, myśląc sobie, że właściwie przyjąłby szczęście z każdej strony i w każdej postaci, z pierdołami lub bez. Jedyne, czego pragnął, to żeby mu ktoś pokazał, gdzie ma go szukać. — Hej! — zawołała Rosey, nagle ożywiona. — Ralph mógłby przyjść zobaczyć, jak gramy, we wtorek! Smith rzucił jej pytające spojrzenie. — No tak, a dlaczego by nie? Ty i tak jesteś zajęty we wtorek. A Ralph mógłby przyjść i nas posłuchać. Co ty na to, Ralph? Masz ochotę się wyrwać? To ładne miejsce, sala koncertowa. Wejście gratis. Piwa do oporu. W łóżku będziesz przed północą. Ja prowadzę. Odwiozę cię do domu, co? Ralph pokiwał głową, wolno, tępo. — Brzmi wspaniale — odpowiedział. — Bardzo bym chciał. Dziękuję.

ROZDZIAŁ PIATY J EM OBUDZIŁA się następnego ranka i wpatrywała się w ciemne, mrugające oczka maleńkiego synka. Spał z nią w łóżku przez całą noc i obudził się syty po całonocnym, samoobsługowym karmieniu się, w pełni wypoczęty i gotowy na rozpoczęcie nowego dnia. Za to Jem była wycieńczona, jej sen został zakłócony nie tylko przez łakome dziecko budzące się z nieznośną regularnością, ale również przez własną, nadreaktywną wyobraźnię. Bezsenną noc spędziła na formułowaniu w myślach SMS -a do Joela. Hej, tu mama Scarlett, macie coś zafiksowanego na środę? Cześć Joel, tu Jem, mama Scarlett. Wciąż macie ochotę na popołudniową zabawę w tym tygodniu? Witaj! W które popołudnie chciałbyś zabić trochę czasu? Wszystkie dni wchodzą w grę. Bezsenne godziny spędziła również na drobiazgowym rozegraniu jeszcze niezaplanowanego spotkania. W czyim domu się spotkają? W co się ubierze? Czy ma zostawić Scarlett i uciekać? Czy ma zostać i obracać kieliszek w dłoni podczas miłej i ciekawej rozmowy z Joełem? Bezsenne godziny spędziła także na rozmyślaniach, dlaczego to wszystko w ogóle się działo. Dlaczego ten blady, skromny człowiek, o którym nic nie wiedziała, nagle ukazał się w trójwymiarze i zajął część jej mózgu? Dlaczego

w snach widziała jego uśmiech? Dlaczego wchodziła z nim w intymną zażyłość? Dopiero co urodziła dziecko. Gdy podjęła z Ralphem próby zapłodnienia, myślała, że wraz z dzieckiem ona i Ralph zaczną nowy etap w związku. Blake nie został poczęty przez przypadek, był owocem celowej i wyliczonej produkcji, by dopełnić rodzinę. Teraz był z nimi, leżał w jej łóżku, wpatrywał się w nią, uśmiechał się, zachwycał jej widokiem. Rzeczywisty, a z każdym dniem stawał się jeszcze bardziej rzeczywisty. Było ich czworo. Ralph, miłość jej życia, Scarlett, córka, o której zawsze marzyła, Blake, ten wyjątkowy chłopczyk leżący w łóżku, i ona. Czy to nie był ten moment, w którym człowiek zakreślał grubą linię pod swoją egzystencją? Czy to nie na tym etapie mówi się: dobra robota, zadanie wykonane, mam córkę i syna, mam dom, mam dobrego mężczyznę, mogę usiąść i upajać się tym wszystkim. Z pewnością na tym etapie nie robi się maślanych oczu na widok samotnych ojców i nie fantazjuje się o skradzionych chwilach podczas spotkań na wspólną zabawę dzieci. Przerośnięte ego. Do takiego wniosku doszła około 4.30 nad ranem. Zbliżała się do czterdziestki. Jej partner uciekł z domu. Nie czuła się atrakcyjna. Pragnęła, by w życiu pojawił się ktoś, przy kim znów poczuje się ładna. Jakikolwiek mężczyzna. A Joel był jedynym facetem, którego znała, i sprawiał wrażenie, że mógł to zrobić. O to w tym wszystkim chodziło. O nic więcej. Jedynie przerośnięte ego. Zabawa. W sobotę Ralph wróci do domu i jakoś odnajdą drogę do siebie, a kiedy to się wydarzy, ta cała sprawa z Joelem z pewnej perspektywy przestanie mieć znaczenie, zniknie jak kamień spadający w przepaść. Wzięła gaworzącego Blakea w ramiona i położyła go wysoko na klatce piersiowej, tak że dotykali się nosami.

— Zrobiłabym wszystko — wyszeptała do jego ucha — zrobiłabym wszystko, żeby twój świat był idealny. Drzwi otworzyły się i stanęla w nich Scarlett, przy jej nogach dyndał trzymany za łapkę miś polarny, głowę otoczyły rozwichrzone loki, spodnie od piżamy opadły do kostek. — Zrobiłam trochę siusiu w piżamę— oznajmiła i zacisnęła dolną wargę ząbkami. Jem podciągnęła się do pozycji siedzącej i położyła Blakea na kolanach. — Dlaczego? — zapytała. — Samo wyszło, jak próbowałam ściągnąć spodnie. — W porządku — powiedziała Jem. — Mnie też się to czasem zdarza. Ściągnij je. — A gdzie je położyć? — Tutaj — odpowiedziała Jem. — Zostaw je. Wkul-niesz się tu do nas? — Podniosła zachęcająco kołdrę. Scarlett skinęła głową, ściągnęła dół piżamy i wskoczyła do łóżka, omal nie miażdżąc przy okazji Blakea. — Ostrożnie! — krzyknęła Jem. Jednym z bardziej nieoczekiwanych aspektów pojawienia się Blakea w ich rodzinie był fakt, że Scarlett z dnia na dzień stała się gigantyczna. Ręce, wcześniej rączki małej dziewczynki, wyglądały jak łopaty, paznokcie dorównywały rozmiarem dachówkom. Wielgaśny człowiek, wyrośnięta osoba, wystarczająco potężna, by jednym ruchem zgnieść, okaleczyć i pozbawić życia maleńkiego Blakea. Scarlett przyczołgała się do kolan Jem i pocałowała Blakea w usta. Ten spojrzał na nią zdziwiony. — Czy już czas iść do przedszkola? — zapytała, wtulając się obok Blakea i naciągając na siebie kołdrę. Jem spojrzała na radiowy budzik na nocnym stoliczku Ralpha: 6.45. Jęknęła w duchu.

— Nie — odparła. — Mamy mnóstwo czasu. Podrzemiemy jeszcze chwilkę? Leżeli tak we trójkę przez jakiś czas, trzy nieruchome ciała pod jedną kołdrą, ciszę rozproszył na moment szelest egipskiej bawełny, gdy Scarlett dopasowywała kołdrę pod bródką. Jem uśmiechnęła się. To było dobre. Czuła się spełniona. Właściwie bez Ralpha — zszokowała ją ta myśl — było zupełnie w porządku. Pomyślała o minionej nocy, o luksusowym zaspokajaniu potrzeb maleńkiego Blakea bez cmokania, wzdychania i prychania dochodzącego z drugiej strony łóżka. Zamknęła oczy i wyobraziła sobie, że dzieci po prostu poleżą tu spokojnie, pozwolą jej zasnąć na kilka cennych minut, ale sekundę później Scarlett zrzuciła kołdrę, zaczęła się kręcić i wierzgać na wszystkie strony, a Blake wiercił się na klatce piersiowej Jem, próbując dosięgnąć jej głowy. Jem poddała się. — No to chodźcie — powiedziała. — Idziemy zrobić śniadanie. Zaczynamy dzień.

ROZDZIAŁ SZÓSTY J EM ZOSTAWIŁA Scarlett w przedszkolu, a potem zabrała Blakea do domu siostry. Jem miała dwie siostry: Isobel, która mieszkała w Rotterdamie z mężem Holendrem i bliźniaczkami, i Louisę, zwaną powszechnie Lulu, która mieszkała za rogiem w ogromnym pubie przerobionym na mieszkanie z mężem Walterem, dermatologiem, modelowym pięćdziesięciotrzylatkiem z Ottawy. Lulu, zaledwie rok starsza od Jem, oprócz siostry pełniła funkcję jej najlepszej przyjaciółki od momentu, kiedy obie spełniały się w macierzyństwie. Walter zarabiał wystarczająco dużo jako konsultant dermatologiczny, więc Lulu nie musiała pracować i od narodzin ich pierwszego syna osiem lat temu zajmowała się dziećmi i domem na pełen etat. Jem uwielbiała przychodzić do domu Lulu. Zawsze ciepły, przyjemnie bałaganiarski, a Lulu potrafiła zaparzać herbatę tak jak mama i Jem nigdy nie musiała przepraszać za zachowanie córki czy wrzaski niemowlaka albo za spóźnienie, niechlujne zachowanie czy że akurat nie miała nic ciekawego do powiedzenia. Dom siostry stał się jej ostoją, miejscem, w którym wszystko nabierało właściwego sensu, a to, co przekraczało jej wyobrażenie, traciło na znaczeniu, jak tylko docierała do gniazda Lulu. — Witaj! Witaj! — Lulu przywitała ją w drzwiach wejściowych, musnęła ciepły policzek Blakea i pogłaskała małą

główkę plikiem papierów trzymanych w ręce. — Jak ci minął weekend? Nie mogę uwierzyć, że nie wpadłaś! Jem potrząsnęła głową i uwolniła się z apaszki. — Wiem, wiem. Miałam wpaść, a nagle zrobiła się niedziela wieczór i okazało się, że jakoś dałam radę przeżyć sama. — Więc było OK ? — Było OK . Właściwie było... — .. .nawet fajnie? — Tak, całkiem fajnie. — Wiem, wiem — powiedziała Lulu. — Uwielbiam, jak Walt wyjeżdża i zostaję sama z dziećmi, i mogę żyć według swojego rytmu, ale tylko dlatego, że wiem, że on wróci, no wiesz, nie chciałabym być samotną mamą albo coś, brońcie anieli, one wszystkie zasługują na medal, Order Imperium Brytyjskiego albo coś w tym stylu. Wchodź. W domu panowała cisza, Theo, Jared i starsze dzieci były w szkole. Lulu najwyraźniej ugrzęzła w środku przeglądania domowych papierów. Duży dębowy stół pokrywała gruba warstwa rachunków, listów, kwitów, a na szczycie tego stał kalkulator. — Przyszłaś w samą porę, właśnie miałam się powiesić. Spójrz tylko na to. — Wskazała na stół. — Jak to możliwe, że tak niewielka rodzina produkuje tyle papieru? Normalnie jakbyśmy tworzyli tu małe państewko albo jakieś cholerne księstwo. A na dodatek wyszło mi, że nie stać nas na więcej jedzenia. Obawiam się — mrugnęła do Jem i wydęła wargi — że muszę cię skasować za herbatę. Jem roześmiała się i zaczęła odpinać strzemiączka z Baby Bjorn. — Chryste, naprawdę jest tak źle? — Tak. Naprawdę jest tak źle. Być może będę musiała poszukać pracy.

— Ale nie rozumiem. — Jem wręczyła Blake'a Lulu, a sama zdjęła nosidełko. — Walter wciąż zarabia tyle samo, tak? — Tak, ale wydajemy więcej. Po prostu. To moja wina. Sama nie wiem, w którym momencie się zatrzyrnae. W kółko powtarzam sobie te same dyrdymały na usprawiedliwienie, no wiesz: przynajmniej nie płacę opiekunce. Albo przynajmniej nie płacimy za szkołę. Przynajmniej nie jeździmy na drogie wakacje. Przynajmniej nie rozbijamy się drogim samochodem. Ale znasz mnie, chodzi o te wszystkie ekstra rzeczy. Superaśny szampon. Uzależnienie od eBay. Zwyczaj co-mnie-obchodzą-metki-z-cenami w Waitrose. Wyobraź sobie, że któregoś dnia wrzuciłam do koszyka paczkę organicznych borówek i dopóki nie wróciłam do domu, nie miałam pojęcia, że kosztowały 3,99 funta. Za dziewiętnaście borówek! 21 pensów za każdą. — Sama do tego doszłaś?? — Tak, doszłam do tego. I doszłam też do tego, że nie będę kupować organicznych borówek w Waitrose. Party Ring? — Wyciągnęła w jej stronę plastikową tubę z ciasteczkami w pastelowych kolorach. Jem wzięła dwa. — A tak poza tym, że nie tęsknisz za Ralphem, jak się masz? — W porządku. — Jem posadziła Blakea na kolanach i pozwoliła mu possać jedno z ciasteczek Party Ring. Lulu nalewała wody do czajnika i odwróciła się do Jem, spoglądając na nią zaciekawiona. — No powiesz mi w końcu? — zapytała. — O czym? — Co się dzieje. — Z czym? — Z tobą i Ralphem. — Nic. Zamknęła czajnik i postawiła go na kuchenkę. — Jasne — powiedziała. — Seksowaliście się już?

Jem potrząsnęła głową. — Jak długo pościcie? — Sześć miesięcy — odpowiedziała Jem. — Może trochę dłużej. — Aha, więc wychodzi OSIEM MIESIĘCY . Jem zaczęła protestować, ale Lulu ją zagłuszyła. — Mija osiem miesięcy i musisz coś z tym zrobić. — Och Boże... — Jem pozwoliła głowie opaść na klatkę piersiową. — Sama myśl o tym, żeby być znowu... seksowna... — Nie musisz być wcale seksowna, wystarczy, że rozchylisz nogi. Jem westchnęła. Rozmawianie o tych sprawach z Lulu było zawsze mało budujące, bo Lulu uwielbiała seks. Jeszcze bardziej uwielbiała seks, gdy zaszła w ciążę, a po urodzeniu obu synów chęć na swawole w łóżku wróciła jej zaledwie w ciągu kilku dni. Lulu traktowała seks na równi z piciem szampana, jedzeniem ciasta i kupowaniem rzeczy w ładnych sklepach. Dla niej seks był balsamem dla ciała po stresującym dniu. Seks był frajdą. — Wiem — westchnęła Jem. — Ale kiedy sobie o tym pomyślę... Właściwie to trudno mi to sobie wyobrazić, OK , załóżmy, że mówię tak i bierzemy się za to. Tyle że kiedy faktycznie mnie o to pyta, to czuję się tak, jakby proponował wypad na łyżworolki. Albo jazdę na nartach. Albo, no wiesz, jogging. I nawet lubię to wszystko, ale o dwudziestej pierwszej, po całym dniu zajmowania się dziećmi nie mam na to najmniejszej ochoty. — No to nie róbcie tego wieczorem. Spróbuj za dnia. — No pewnie, tylko wcześniej musiałabym poprosić dzieci, żeby się sobą zajęły przez godzinę. — Nie — przerwała jej Lulu. — Wtedy gdy Scarlett jest w przedszkolu, a Blake śpi.

Jem wróciła myślami do propozycji Ralpha sprzed kilku tygodni, chwilę po powrocie ze spotkania w mieście. Jaką miała wtedy wymówkę? Bolały ją stopy. Ciekło jej z piersi. Chciała się położyć. Ale tak naprawdę kompletny brak ochoty na seks. Bo Lulu również musiały boleć stopy, ciekło jej z piersi i chodziła niedospana, gdy dzieci były małe, ale wciąż cieszyła się na samą myśl o wyskoczeniu z ciuchów i skakaniu na golasa po mężu. Może i miała powody, ale nie tłumaczyły one wszystkiego. — Wciąż ci się podoba? — Lulu zapytała szczerze. — Czy mi się podoba? — Tak. Czy wciąż uważasz, że jest przystojny. Cudowny. Czy masz ochotę go dotykać. Ściskać? Jem przywołała w myślach twarz Ralpha. To była piękna twarz. Pomyślała o długich, silnych ramionach, ich twardości, zgrabnych nogach, perfekcyjnie ukształtowanej czaszce, kościstych dłoniach i stopach. Ralph był cudowny pod każdym względem, trochę starszy, odrobinę posiwiały, bledszy i mniej wcięty w pasie, ale wciąż był niezaprzeczalnie bardzo atrakcyjnym mężczyzną. Przez całe lata nie potrafiła mu się oprzeć, zasypiała, oplatając go swoim ciałem, wdychała zapach jego czoła, jakby to nadawało sens jej życiu. Czuła do niego desperacką, przytłaczającą, porywającą fizyczną miłość. Tyle że ta miłość zgasła. I to nie stopniowo, ale niemal w przeciągu jednej nocy. — Wciąż uważam, że jest wspaniały — odpowiedziała. — Oczywiście, że tak. Ale nie mam ochoty się z nim kochać. Trochę jak, no wiesz, myślę, że jest cudowny, ale.. — Aha, więc podoba ci się platonicznie, jak twój super przystojny brat albo coś takiego. — No pewnie coś w tym stylu. — Ale zdajesz sobie sprawę, do czego może doprowadzić brak seksu?

— Wiem, wiem — syknęła Jem. — Nie jestem głupia. Dobrze wiem, co powinnam robić. — No to do roboty — stwierdziła Lulu. — Kiedy wróci do domu w sobotę, otwórz butelkę wina... — Nie mogę! Karmię piersią! — No dobrze, to wypij mały kieliszek wina, zaciągnij go do łóżka, jest tak wyposzczony, że uwiniesz się z nim w trzydzieści sekund, będziesz tam sobie leżeć, myśląc, że właściwie to było fajniejsze niż łyżworolki, on będzie leżeć, myśląc: hura, żona pozwoliła mi się ze sobą przespać, tak czy owak, przyszłość twoich dzieci jest zabezpieczona. Jem stanowczo pokiwała głową. — Tak, masz rację. Dobrze wiem, że masz rację. Myślę, tylko że... mam tyle obowiązków na głowie i seks z Ralphem wydaje się jedynie kolejną powinnością, czymś, co muszę odbębnić, żeby wszyscy byli zadowoleni i przestali mi marudzić. W końcu do tego sprowadza się moje życie, uwijam się dookoła wszystkich, żeby mi nikt nie marudził. — Więc gdyby Ralph pomagał ci więcej w domu, myślisz, że miałabyś większą ochotę na seks? Jem zastanowiła się nad tym. Czy to było aż tak proste? Czy gdyby sam z siebie opróżniał zmywarkę i przygotował dzieci do wyjścia, to czy to zwiększyłoby jej ochotę na cielesne uniesienia? Pytanie było bardzo trafne i Jem czuła, że dotyka sedna sprawy Czy miała dość Ralpha, bo jej nie wspierał i nie pomagał w domu, czy może miała go dość, bo ich związek się wypalił? — Sama nie wiem — odpowiedziała. — Być może. — No bo oczywiście nie jesteś sparaliżowana od pasa w dół — ciągnęła Lulu. — Biorąc pod uwagę, że rajcują cię nieznajomi faceci w metrze. — Jacy faceci? — zapytała Jem, denerwując się trochę, że siostra zapamiętała tę rozmowę.

— No wiesz, ten facet jak z powieści. Samotny ojciec. — Ach, tamto. — Jem próbowała wyglądać niefrasobliwie. — Wtedy nie chodziło o seks. To tylko ja i moje bajki o przeznaczeniu, no wiesz, wyobrażanie sobie bujnych scenariuszy, wmawianie sobie, że takie rzeczy mają jakieś znaczenie. A poza tym nawet rozmawiałam z nim ostatnio i z ręką na sercu, nie ma o czym gadać. — Nie ma o czym gadać? — Naprawdę. To tylko miły facet. To wszystko. — Jem uśmiechnęła się z zaciśniętymi ustami, nie będąc pewna, czy słowa pokrywały się z prawdą. — Więc nie masz ochoty się z nim przespać? — Oczywiście, że nie. Nie mam ochoty na seks z kimkolwiek. Chcę, żeby mnie wszyscy zostawili w spokoju. Lulu uśmiechnęła się i podała jej herbatę. — Zostawili cię w spokoju, żebyś mogła pogrążyć się w głębokiej miłości do tego maleństwa — powiedziała. Jem spojrzała na syna. Wciągnęła zapach jego główki. Wsunęła palce pod nogawkę spodenek, by dotknąć jedwabiście gładkiej, młodej skóry. Uniosła jego piąstkę do swoich ust i pocałowała ją. — Tak — wyszeptała. — Nic nie może się temu równać — powiedziała Lulu. — Ale nie odstawiaj Ralpha na bok na zbyt długo. Dla swojego własnego dobra. Chryste, przynajmniej zrób mu loda, wykupisz sobie jego wdzięczność na kilka tygodni! Jem spojrzała na siostrę, siostra spojrzała na Jem i obie zaniosły się niepohamowanym śmiechem.

ROZDZIAŁ SIÓDMY W SANTA MONICA słońce kapitulowało nad Oceanem Spokojnym, na niebie rozwiały się wstążki w kolorach brzoskwini i miedzi. Ralph siedział na miejscu pasażera w samochodzie Smitha i przyglądał się temu w zachwycie. Po lewej stronie Rosey trzymała luźno kierownicę jedną ręką, a drugą stroiła radio. W przeciwieństwie do Smitha prowadziła samochód z wyłączoną klimatyzacją i z otwartymi oknami, więc wczesnowieczorna bryza rozwiewała grube pasma jej włosów na policzkach, a ona okazjonalnie odgarniała je za ucho dwoma palcami. Nawet nie próbowała rozmawiać z Ralphem. — Nie mogę rozmawiać przed występem — wytłumaczyła. — Za bardzo się denerwuję. Ale Ralphowi wcale to nie przeszkadzało. Odkąd przyjechał do Kalifornii, nieustannie gadał. Pragnął ciszy, chciał posmakować samotności, zastanowić się nad własnym samopoczuciem. Jego rodzina wydawała się być tak daleko. Od przyjazdu tutaj rozmawiał z nimi trzy razy, włączając w to wczorajszą wieczorną rozmowę przez Skypea, po której odczuwał lekki niepokój. Wpatrywał się w świetlisty, podobny do zjawy obraz córki ubranej w różowy kapturek i uszka zajączka, wyglądała ślicznie, siedziała na jego obrotowym krześle i kręciła się w kółko, co chwilę znikając z ekranu komputera. Pokazywała mu przeróżne rzeczy zrobione w przedszkolu,

najwyraźniej bardzo szczęśliwa, że z nim rozmawia, ale nie wyglądała, jakby tęskniła za nim choćby odrobinę. Blake zaprezentował się jako futrzana śpiąca piłka, jego nowe włoski błyszczały w świetle monitora niczym aureola z futerka. Potem Ralph rozmawiał z Jem; wyglądała na zmęczoną, bladą i rozczarowaną doświadczeniem rozmowy z partnerem nieobecnym od trzech dni. Miał wrażenie, że komunikowali się z różnych galaktyk. Jakby powietrze między nimi zostało wessane do czarnej dziury wraz z wyłączeniem komputera, życie otrząsnęło się ze snu, a przeżycia i detale ulatywały w niepamięć. Oni byli tam. On był tutaj. Między nimi rozpościerała się nieskończona przestrzeń. — Głodny? — Rosey wdarła się na jego rewir. Pomyślał o żołądku. — Tak — odparł. — Trochę. — Taco? Uśmiechnął się. Taco. Ostatnia rzecz, jaka przyszłaby Brytyjczykowi do głowy, by zaspokoić głód. — Pewnie — odparł. — Czemu nie. Podjechała do Taco Bell dla kierowców i złożyła zamówienie. Chwilę później podała mu duży kubek coli i coś w pudełku. Przy bliższej inspekcji okazało się, że była to chrupiąca muszelka w kształcie rozjechanego jeża, z której wystawały końcówki czerwonej papryki i falbanki z sałaty przygniecione brązowymi smugami mielonego mięsa i kremowego sosu. — Smakuje lepiej, niż wygląda — zachęciła Rosey. — Naprawdę. — Sama trzymała potrawę o bardziej stonowanym wyglądzie składającą się ze zwiniętego naleśnika z jakimś żółtym nadzieniem. — Zwykle nie jadam takiego gówna — powiedziała, obserwując rozbawienie na jego twarzy. — To taka sztuczka na uspokojenie nerwów przed występem, sam wiesz. Byle do przodu, byle się napchać.

Kontynuowali drogę przez miasto, a Ralph rozprawiał się z taco w ciszy, starał się to robić w najbardziej rzeczowy i poważny sposób. Chciał w pełni nasycić się tym doświadczeniem jedzenia taco w samochodzie w Kalifornii z piękną kobietą u boku, którą ledwie znał. To już nigdy więcej nie miało zdarzyć się w jego życiu. — Więc — odezwała się Rosey klika chwil później — jak to jest spotkać się ze Smithem po tych wszystkich latach? Ralph wytarł twarz lichą papierową serwetką i zastanowił się nad pytaniem. — Bardzo fajnie — odpowiedział. — Wspaniale widzieć, że jest szczęśliwy. — W Londynie taki nie był? — Nie, nie bardzo. Nie układało mu się wtedy. Wtedy, hmm, jakby udawał kogoś, kim nie był. — I przez cały ten czas w skrytości ducha marzył, by zostać wyluzowanym kalifornijskim specem od reiki? Ralph roześmiał się. — Tak, coś w tym stylu. — Musieliście wtedy tworzyć dziwny duet, ty, artysta, i Smith — sztywniak w biznesowych garniturkach. — Pewnie tak. — A jak się poznaliście? Ralph zgniótł w dłoni serwetkę i opowiedział historię sprzed wieków, historię dwóch chłopaków z liceum, którzy nie mieli ze sobą nic wspólnego oprócz zagranicznej uczennicy ze Stanów o imieniu Sherelle. Dziewczyna została zakwaterowana u rodziny Smitha, ale od razu poczuła miętę do czarnookiego Ralpha ze zmierzwioną czupryną i wciągnęła go w szalony seksualny związek, konsumowany głównie w zaciszu pokoju gościnnego liberalnego domu Smitha. Smith zawsze uważał tyczkowatego, nieco afektowanego

Ralpha za geja, więc przekonawszy się na własne uszy o jego prawdziwej orientacji seksualnej, spojrzał na niego z nowo wykształconym szacunkiem, a Ralph, nieco przytępiony życiem jedynaka u boku podstarzałych rodziców, z entuzjazmem spędzał czas z głośnym, bałaganiarskim i beztroskim Smithem. Później w tym samym czasie rozpoczynali karierę zawodową w Londynie i w ciągu roku Smith wyłożył zadatek na mieszkanie i zaproponował Ralphowi wspólne lokum. Spędzili razem dziesięć beztroskich lat głównie na rozmowach, upijaniu się i przedawkowaniu telewizji. A potem na horyzoncie znów pojawiła się dziewczyna, tyle że tym razem nie połączyła ich jak Sherelle przed laty, ale ich rozdzieliła. Współlokatorka. Jem. — Chcesz powiedzieć, że Smith chodził z twoją żoną? — Dziewczyną. — Dziewczyną? — Tak. Kiedyś wróciłem z imprezy do domu, a ona leżała w jego łóżku. — Niemożliwe! — Oczy Rosey zaiskrzyły od tych skandalicznych rewelacji. — Kochałeś się w niej wtedy? Pokiwał głową. — Beznadziejnie. — O mój Boże, musiało boleć. A Smith wiedział, że się w niej durzyłeś? — Nie. Trzeba mu to oddać, nie miał najmniejszego pojęcia, ale to mnie dodatkowo wkurzyło, bo mu wcale na niej nie zależało. Wtedy był... — Już miał opowiedzieć o Cheri. Już miał opowiedzieć o niemal psychotycznym opętaniu Smitha miłością do dziewczyny, która mieszkała na ostatnim piętrze w tym samym domu, nazywała się Cheri, tańczyła, miała włosy w kolorze Samdgnon i głęboko gardziła tymi, którzy nie byli w stanie natychmiast polepszyć jej sytuacji. Obsesja na jej punkcie zajęła najlepszą część ośmiu

wspólnie zamieszkiwanych lat, nawet wtedy gdy Smith dzielił łóżko z Jem, a potem wydarzyło się coś jeszcze gorszego, okropna historia, którą Ralph bardzo chętnie opowiedziałby Rosey, historia totalnego upokorzenia się Smitha przed tłumem nieznajomych, gdy w jednym momencie stracił prawdziwą dziewczynę i obiekt nieodwzajemnionych westchnień. Ralph uwielbiał tę historię ponad wszystkie inne i z pewnością sprawiłby sobie mnóstwo przyjemności, gdyby opowiedział ją teraz tej zachwycającej dziewczynie siedzącej obok, ale poczuł się dziwnie lojalny w stosunku do najstarszego przyjaciela i zostawił opowieść nietkniętą, niewypowiedzianą, być może wypłynie któregoś dnia. — Był zakochany w kimś innym — dokończył powściągliwie. — Tak naprawdę to wykorzystywał Jem, wykorzystywał ją, by sprawić wrażenie bardziej nieosiągalnego. Ale jego plan nie wypalił. — Pewnie — stwierdziła Rosey, włączając lewy kierunkowskaz — takie gówno rzadko się opłaca. My, kobiety, wcale nie jesteśmy tak głupie, na jakie wyglądamy. Dobra, dotarliśmy na miejsce. — Zaparkowała samochód przed budynkiem przypominającym salkę parafialną. — A tam są chłopaki. — Wysiadła z samochodu i pomachała do grupy młodych mężczyzn, ubranych w szare T-shirty i wytarte dżinsy, mieli świeże twarze, długie włosy i jasne zęby. Patrząc na nich, Ralph przypomniał sobie reklamę z wczesnych lat dziewięćdziesiątych, najprawdopodobniej gumy do żucia. Albo napoju gazowanego. Nie mógł sobie dokładnie przypomnieć. Udała się w ich kierunku i z każdym ucałowała się na powitanie. — Hej — powiedziała, odwracając się do niego — to jest Ralph. Kumpel Smitha z Londynu. Ralph uścisnął wiele różnych dłoni, wymienił uśmiechy i powitania, a potem podążył za Rosey i „chłopakami".

Przeszli przez salę parafialną do małego pokoju w tyle budynku, gdzie zespół miał się „rozkręcić". Rosey zniknęła bez słowa, ktoś wręczył Ralphowi butelkę piwa, z którą przysiadł na niskiej półce z książkami. Czuł się nieco dziwnie między tymi chłopakami i beztroskimi żartami. — Co to za miejsce? — zapytał, korzystając ze spokojnego momentu. — To? — odpowiedział mężczyzna o imieniu Ryan. — To świetlica dla okolicznych mieszkańców. Graliśmy już tu kiedyś, jest fajnie. Wiesz, to dobra okazja, by zrobić coś dla naszych fanów, ale tak naprawdę wolimy grać na dużych festiwalach. — Jak się nazywacie? — zapytał Ralph. — Pure & Simple — powiedział Ryan bez cienia zawstydzenia. — Och — powiedział Ralph, walcząc z chęcią wykrzywienia ust i dodania: kurde, to najgorsza nazwa zespołu, jaką słyszałem w życiu. — Fajnie — wydusił z siebie. — Tak, jest super. A ty czym się zajmujesz? — Maluję. Sztuka. — Super — Ryan pokiwał z aprobatą głową. — I utrzymujesz się z tego? — Uśmiechnął się przepraszająco i zaśmiał. — Jeśli to nie jest zbyt osobiste pytanie. — Nie — uśmiechnął się Ralph. — W porządku. Tak, daję radę. Nie mam z tego kokosów, ale wystarcza. — Super — powtórzył Ryan. — Wiesz, to jest mój cel. Żeby z tego żyć, zostawić robotę. — Dokończył piwo z butelki i energicznie postawił ją na stole. — No dobra — powiedział — chyba zaczynamy. Zobaczymy się na koncercie. — Mrugnął do Ralpha, podniósł gitarę, zanim wyszedł z pokoju w towarzystwie szablonowych kumpli z zespołu. Ralph westchnął. Miał silne i nieodparte wrażenie, że Pure & Simple to nie jego bajka. A jak tylko plac za salką para-

fialną zaczął się wypełniać, Ralph szybko zdał sobie sprawę, że i fani zespołu nie pasowali do jego bajki. W powietrzu wyczuwało się coś szczególnego, coś nieuchwytnie nieprawidłowego. Nie potrafił tego zdefiniować, przeczuwał jedynie, że otaczający go ludzie przyszli tu jeszcze po coś innego oprócz rock and rolla, i miał nieodparte wrażenie, że nie pasował do tego towarzystwa. Atmosferę wypełnił zapał, którego nigdy wcześniej nie doświadczył na żadnym koncercie, gorączka przekroczyła granice podniecenia. Trzymał się z boku zgromadzenia, popijał piwo i był już całkowicie pewien, że czekał na objawienie. Zespół pojawił się na scenie. Rosey wyglądała olśniewająco w białych, pokrytych cekinami spodenkach, blond włosy zaczesane za uszy, usta pomalowane na różowo. — Witajcie! — zawołała. Setka fanów głośno odpowiedziała. — Wspaniale was znowu zobaczyć! — krzyknęła. — Mamy przed sobą wspaniałą wspaniałą WSPANIAŁA noc! — Zespół zagrał riff na gitarze za jej plecami, a ona wystukiwała na scenie rytm białymi trampkami Converse, widownia gwizdała, wykrzykiwała i klaskała dłońmi uniesionymi nad głową, a potem Rosey zaśpiewała. Na początku Ralph był tak bardzo zafascynowany widokiem Rosey: światło z trzech pojedynczych reflektorów roziskrzyło białe cekiny, przemieniając ją w coś niebiańskiego i boskiego, szeroko otwarte usta wypełniły się piosenką, włosy falowały w rytm kołyszącego się ciała, że nie zwrócił uwagi na tekst. Tak naprawdę nie odnotował sensu kolejnych trzech piosenek, dopóki stojący obok mężczyzna w stanie upojenia szaleńczą radością nie wskoczył na krzesło, złożył dłonie wokół ust i ryknął: „Alleluja! Alleluja! Chrystus górą!". Kobieta stojąca obok odwróciła się, uśmiechnęła promiennie do mężczyzny na krześle i wrzasnęła: „AMEN !"

Ralph zamrugał oczyma, wolno i spokojnie. OK , pomyślał sobie. OK . Wszystko w PORZĄDKU . TO tylko chrześcijanie. Nie panikuj. Nie panikuj. Jeszcze raz spojrzał na kwintet na scenie. Pure & Simple. Czy za tą nazwą krył się chrześcijański zespół rockowy? I czy to oznaczało, że ta niepokojąca, nieco niebezpieczna Rosey była chrześcijanką? Przyjrzał się krzyżykowi wiszącemu na jej szyi. Taki mały, taki niewinny, nic więcej poza ładnym kawałkiem srebra, ozdoba jej ślicznej szyi. W myślach odtworzył kilka przelotnych rozmów, które ze sobą odbyli w ciągu ostatnich czterdziestu ośmiu godzin, i nie potrafił przypomnieć sobie ani jednej wzmianki na temat Jezusa, modlitw, przekonań czy wiary. W ani jednej chwili nie objawiła się mu z oczami wypełnionymi po brzegi miłością do Pana Naszego, nie cytowała Biblii, nie cmokała z niechęcią na rzucone od niechcenia bluźnierstwo. Tak naprawdę posługiwała się językiem dalece odbiegającym od łagodnego, często i gęsto używała tekstów w stylu „O Boże", „Jezu", a nawet okazjonalnie „Na rany Chrystusa". Emanowała dystansem i zmysłowością, fundamentalnym opanowaniem. Nie wyglądała na kogoś, kto musiał podpierać się w życiu zorganizowaną religią. Resztę występu pamiętał jak przez mgłę. Jedynie okazjonalne okrzyki „Jezus" i pełne miłości zawołania z tłumu sugerowały, że miał do czynienia z chrześcijańskim rockiem. Poza tym nic więcej. Piosenki były niezłe, w sumie, zespół grał dobrze, Rosey śpiewała całym sercem. Nie była to, tak jak podejrzewał, jego bajka, ale naprawdę nie było aż tak źle. Po występie Ralph znalazł Rosey na leżaku za salą, popijała wodę z plastikowej butelki i gadała z fanami. Poczekał, aż fani się rozejdą, i zajął miejsce obok niej. — Gratuluję. Doskonały występ.

— Podobało ci się? — zapytała, wycierając kropelki wody z górnej wargi, w taki sposób, w jaki zrobiłby to stary cowboy. — Tak — odparł. — Podobało mi się. Śpiewasz bardzo dobrze. — Ojej, dzięki! — uśmiechnęła się do niego, sennie, jej ton wyważony jak zawsze, gdzieś w nieokreślonej przestrzeni między cynizmem i bezpardonową szczerością. — Chrześcijański rock? — zagadnął chwilę później, nie zdoławszy mimo usilnych starań znaleźć mniej bezpośredniego sposobu na zapytanie o rodzaj muzyki. — Ha! — walnęła butelką piwa o kolano. — Tak! Chrześcijański rock! Hip, hip, hura! Ralph spojrzał na nią, bezskutecznie próbując rozszyfrować tę reakcję. — Pewnie tak — odpowiedziała w końcu. — Przypuszczam, że gdyby trzeba nas było zaszufladkować, to by tak nas nazwano. Ale wiesz, to nie jest takie jasne i przejrzyste. Nie jestem nawet chrześcijanką. Ralph poczuł, że coś twardego i żrącego rozpuszcza się w jego klatce piersiowej. Nie miał pojęcia, skąd wzięło się to poczucie ulgi. — Och — wydusił. — Tak. To znaczy wierzę. No wiesz. Wierzę w duchowość, tak zupełnie całkowicie. Chodzę do kościoła. Modlę się. Mam relację z Bogiem. I przypuszczam, że mam bardzo chrześcijańskie podejście do życia. Ale chrześcijańskie przez małe „c", jeśli w ogóle można to tak ująć. — No to jak wylądowałaś w tym zespole. Jak to się stało? — Zobaczyłam ogłoszenie — przerwała mu. — Zgłosiłam się. Polubili mnie. A ja ich. Byli przygotowani na to, by patrzeć przez palce na fakt, że nie prowadzę życia według jakichś pochrzanionych słów z naprawdę dziwnej sta-

rej książki. Ja byłam przygotowana na to, by patrzeć przez palce na fakt, że miałam do czynienia z bandą tandetnych, rozkochanych w Jezusie starych pieprzonych prawiczków. Zgraliśmy się. Udało nam się. No i tak teraz występuję w chrześcijańsko-rockowym cyrku. Hura! — Wzbiła pięści w powietrze, a potem przewróciła oczyma. Spojrzał na nią, niepewny, co powiedzieć. — Jesteś zszokowany? — zapytała. Ralph wzruszył ramionami. — No pewnie, wy, Brytole, boicie się Boga jak cholera, co? Podrapał się w tył głowy. — To nie tak, że boję się Boga — odpowiedział. — Po prostu nie wierzę, że on istnieje. Dlatego boję się ludzi, którzy w niego wierzą. To jak... być z kimś, kto wierzy w krasnali albo wróżki-zębuszki. W moich oczach wyglądają na nieco obłąkanych. Ralph ostro wciągnął powietrze. Ostatnie zdanie wymknęło się z jego ust nieumyślnie. Ale Rosey roześmiała się głośno. — Wiem — powiedziała — dokładnie wiem, o co ci chodzi. Trudno wierzyć w Boga, wiedząc, że większość ludzi, z którymi ma się do czynienia, uważa cię za głupka i dlatego ja wciąż zastanawiam się nad Bogiem. — Naprawdę? — Tak, non stop. Nieprzerwanie. Jestem mądrą dziewczynką i wiem, że logicznie, racjonalnie, nie ma nic, co przemawiałoby za tym, że istnieje ten wielki byt. Próbowałam rozgryźć Biblię, ale szczerze mówiąc, nie trafia do mnie. Ale mimo wszystko czuję, że coś tam jest, kiedy z nim rozmawiam, czuję, że mnie słucha. Kiedy jestem w kościele, czuję jego obecność. I lubię, jak jest w pobliżu. — A Smith...? — Smith ma swoje własne uduchowione gówno.

— Naprawdę? — Naprawdę. Nie w takim konwencjonalnym znaczeniu, ale tak, ma relację z kimś większym niż on sam. Ralph zamrugał. — Napędziłam ci trochę stracha, co? — zapytała z błyskiem w oku. — Trochę — odpowiedział. Uśmiechnęła się, niemal czule. — Nie ma się czego bać. To tylko inne spojrzenie na życie. To tylko inny sposób, żeby nadać temu wszystkiemu sens. Naprawdę. — Hmm — mruknął Ralph, pocierając brodę — spróbuj to powiedzieć fundamentalistom, terrorystom i innym stukniętym mordercom na tym świecie. — Ech, daj spokój — wywróciła oczami. — Gdyby nie robili tego dla Boga, robiliby to dla kogoś innego. To tylko pretekst. Przez chwilę zapanowała cisza. Ralph skubał papier dookoła butelki z piwem i wpatrywał się w ciemne drzewa. Cykady koncertowały w cienistych trawach, ktoś gdzieś obok brzdękał na gitarze, otulało ich miodowe, ciepłe powietrze. Nie był w nastroju na burzliwe dyskusje o zorganizowanej religii. — No — stwierdził — pewnie masz rację. Jak ktoś jest stuknięty, to jest stuknięty i tyle. — Chcesz iść z nami do pubu? — Z wami? — Tak, ze mną i z chłopakami. To tradycja. Po występie zawsze idziemy do knajpy. Upijam się. Oni są podchmieleni i wyzywają mnie od poganek. Można pęknąć ze śmiechu. — A co z samochodem? — Pub jest tuż obok mojego mieszkania. Zaparkujemy tam i przejdziemy się.

— A jak wrócę do Smitha? — Taksówką. Pożyczę ci kasę, jeśli potrzebujesz. — Nie, dzięki, mam jej mnóstwo. — Super, zadzwonię do Smitha, na wypadek gdyby zechciał do nas dołączyć po swoich zajęciach. Co prawda nie zechce, ale zawsze uprzejmiej jest zapytać. — Mrugnęła do Ralpha, on się uśmiechnął. W mrugnięciu było coś kokieteryjnego. A w zaproszeniu coś niebezpiecznego. Ralph czuł zbyt silny pociąg do tej kobiety, by spędzać z nią więcej czasu bez nadzoru Smitha. Ale z drugiej strony wciąż nie wiedział o niej miliona rzeczy, których tak bardzo chciał się dowiedzieć. — Super — powiedział. — Chodźmy.

ROZDZIAŁ ÓSMY J EM PRAWIE W ogóle nie zdziwił fakt, że pierwszą osobą, na którą się natknęła zaraz po opuszczeniu domu siostry tego popołudnia, był Joel. Ależ oczywiście, to jej podświadomość, niczym konspiracyjny przyjaciel, zdążyła ją uprzedzić wcześniej. — Cześć — przywitała się. Czuła się niezręcznie, jakby ich luźna rozmowa podczas weekendu nigdy się nie wydarzyła. — Witaj — odpowiedział, przyglądając się jej z zaciekawieniem. — Coś często na siebie wpadamy ostatnimi czasy, prawda? — W jej głosie słychać było więcej stwierdzenia niż pytania. — Miałem powiedzieć dokładnie to samo. — Bez Jessiki? — Została z moim synem. — Skinął głową, jakby na chwilę obecną ta ilość informacji musiała wystarczyć. — Tu mieszka moja siostra — wyjaśniła Jem, wskazując na duży dom za plecami. — Ach — odezwał się wyraźnie uspokojony wiarygodnym wytłumaczeniem jej obecności w tym akurat miejscu. Sam nie miał ochoty tłumaczyć swojej obecności w tym akurat miejscu, a Jem nie chciała dopytywać. Wyczuwała niepokój w jego zachowaniu, jakby został na czymś przyłapany. Uśmiechnęła się do niego uspokajająco.

— Miałam do ciebie napisać, wymyślić coś dla dziewczynek. — Tak. — Uniósł głowę, jakby konsultował się z kimś wyższym od siebie. — Byłoby wspaniale. Właściwie — spuścił wzrok, a potem po raz pierwszy w trakcie tej rozmowy spojrzał w jej oczy — jutro po południu jesteśmy wolni, więc jeśli wy...? Jem udawała, że się zastanawia, chociaż wcale się nie zastanawiała, bardziej próbowała ochłonąć po tym niepokojącym rozwinięciu się akcji. — Hmm, tak — odpowiedziała lekko. — Właściwie to jesteśmy wolni. — To dobrze. Przyjdźcie do nas, zjemy razem. Scarlett lubi normalne jedzenie? — Tak. I nienormalne też od czasu do czasu. Uśmiechnął się. — Niestety Jessica toleruje tylko normalne rzeczy, więc będzie makaron albo coś takiego. Masz nasz adres? — Tak! — odpowiedziała Jem, nieco zbyt radośnie. — Tak! Jest na twojej wizytówce. I wiem, gdzie to jest. — Za Thai. — Za Thai. Na którą godzinę? — Około czwartej? — Świetnie. Do zobaczenia. — Wspaniale. — Uśmiechnął się, spięty, nieobecny i poklepał w zamyśleniu zegarek. Wyglądał tak, jakby chciał powiedzieć coś jeszcze, ale tego nie zrobił. Jem obserwowała go przez chwilę, jak się oddala, wcisnął ręce głęboko w kieszenie dużego niebieskiego palta. Była pewna, że się nie odwróci, by na nią spojrzeć. I nie myliła się. Następnego dnia była środa. Za oknami chmurzyło się i mżyło od czasu do czasu i Jem pomyślała o Ralphie, po-

grążonym we śnie, choć może i nie, w Kalifornii. Może właśnie pocił się w nocnym klubie pełnym dwudziestolatek, a może gorączkowo spółkował z jakąś nieznajomą, oczyszczając się z ośmiomiesięcznej skumulowanej seksualnej frustracji. (Z perspektywy czasu uznała, że roztropniej byłoby, gdyby choć raz pogimnastykowała się z nim w sypialni, zanim pozwoliła mu zwiać do Ameryki, chociaż, tak naprawdę, bardzo wątpiła w to, że Ralph posiadał zdolności lub skłonności do zaciągania kobiet do łóżka. To nigdy nie było w jego stylu, nawet wtedy gdy był kawalerem. Zawsze to on padał ofiarą drapieżnych kobiet). Może, rozmyślała dalej, siedział właśnie w kabriolecie i przemierzał noc w poszukiwaniu przygody. W każdym razie cokolwiek robił, robił to w umiarkowanym klimacie i właśnie ten fakt, nawet bardziej niż myśl o lepiących się doń kobietach i dudniących nocnych klubach, sprawił, że Jem miała ochotę walnąć w ścianę ze złości. Zaprowadziła Scarlett do przedszkola, a potem z Bla-kiem pojechała do Tesco. Gdy piętnaście minut później rozpakowywała zakupy na kuchennym blacie, zadzwoniła jej komórka. Jak zawsze telefon zaczaił się w jakimś tajemniczym i nieznanym zakamarku torebki: zanim go dopadła, musiała przebrnąć przez gąszcz zmiętych chusteczek, starych paragonów i zapasowych pieluszek. Wyciągnęła w końcu komórkę, otrzepała ją z jakichś paprochów i nacisnęła klawisz Odbierz. — Halo, Jem, tu Stella. Jak się masz? Jem spojrzała na sufit i głęboko wciągnęła powietrze. W jednej chwili przykleiła na twarz uśmiech i dopasowała do niego odpowiedni ton głosu. — Och, cześć, Stella. U mnie w porządku, a co u ciebie? — Jak się miewa mały Blakie? — Stella olała pytanie na swój temat. Nigdy nie odpowiadała na pytania dotyczące

jej osoby. W agencji Jarvis Smallhead, dla której pracowała Jem, Stella czuwała nad organizacją biura oraz sekretariatu. W agencji pojawiła się, kiedy skończyła osiemnaście lat. Teraz miała coś koło pięćdziesiątki. Nie wyszła za mąż i nikt nie wiedział, gdzie i z kim mieszkała, co robiła po pracy wieczorami, ponieważ Stella interesowała się jedynie życiem innych ludzi. — Och — odpowiedziała Jem sztucznie rozpromienionym głosem — jest fantastyczny, siedzi tu obok w swoim bujaczku i wpatruje się we mnie. — Ach — rozanieliła się Stella — jak miło. A co u pięknej Scarlett? — Scarlett ma się dobrze, jest dzisiaj w przedszkolu, więc mamy tu trochę ciszy i spokoju. — Och, tak — rozpłynęła się Stella, jakby sama najbardziej na świecie uwielbiała spokojne dni w zaciszu domowym w towarzystwie niemowlaka. — No pewnie. A Ralph? Co u niego? — W tej chwili jest w Kalifornii. — Naprawdę? — Głos Stelli wypełnił się wdzięczną radością, jakby właśnie dostała zupełnie wyjątkowy prezent w postaci pobytu Ralpha w Kalifornii. — Cudownie! Pojechał tam malować? — Nie — uśmiechnęła się Jem przez mocno zaciśnięte zęby. — Wakacjuje. Spotyka się ze starymi przyjaciółmi. — Och, wspaniale! Jak wspaniale. Wszystko bym oddała za odrobinę kalifornijskiego słońca w tej chwili. — Westchnęła, a Jem wciągnęła powietrze, czekając, by przeszła do rzeczy. — Ale, w każdym razie, dzwonię z wieściami! — zaczęła. — Właśnie dzwonili z ITV . Chcieli z kimś rozmawiać na temat Karla. Nie powiedzieli, o co chodzi, ale to musi być to, prawda?

Jem wytarła ślinę z bródki Blakea nieeo sztywną muślinową serwetką i przełożyła słuchawkę do drugiego ucha. — Boże — odpowiedziała — przypuszczam, że tak. Co dokładnie powiedzieli? — Mam tu wszystkie detale. Masz długopis? Powiedziałam, że jesteś w domu z dzieckiem i że oddzwonisz, jak tylko będziesz mogła. Oni na to, że to nic pilnego, że wystarczy, jak się odezwiesz w przeciągu tygodnia. Jem zanotowała wszystkie informacje i chwilę później z wdzięcznością przyjęła niesprowokowany płacz Blakea, który uwolnił ją z uścisku konwersacyjnego imadła Stelli. Wyciągnęła Blakea z bujaczka, a on spojrzał na nią żałośnie. A potem poczęstował ją bezzębnym, szerokim, miodowo pachnącym ziewnięciem. Jego półprzejrzyste powieki zaczęły opadać i Jem wiedziała, że zaśnie w przeciągu minuty. Ułożyła go wygodnie na ramieniu i bardzo delikatnie zaniosła do pokoju nad kuchnią. Położyła synka w łóżeczku, a potem oddaliła się cicho na palcach, uważając na skrzypiące deski przy drzwiach. Zbiegła na dół po schodach, puste ręce, lekkie stopy, gotowa nacieszyć się cennymi trzydziestoma, a może więcej, minutami wolności. Zdarzało się jej w tych chwilach panikować. Nagle nad jej głową gromadziły się jednocześnie w nieprzebranych ilościach wszystkie odłożone na później prace i małe, długo wyczekiwane luksusy, a ona miała poczucie, że ktoś naciska stoper i krzyczy START ! Musiała nastawić pranie, uporządkować stertę ubrań Scarlett, koczującą od czterech dni na podeście przed drzwiami jej pokoju, musiała wypisać czek za przedszkole na ten semestr, uporządkować śmieci na małym trawniku przed domem rozwleczone przez lisa, który dwa dni temu rozdarł worek, co wymagało taplania się w błocie i deszczu w gumowych rękawiczkach

i z pustym workiem, a teraz dodatkowo miała do wykonania telefon. A najbardziej na świecie miała ochotę na małą drzemkę. Z przyjemnością napiłaby się herbaty i przejrzała ten błyszczący magazyn z nieruchomościami zostawiony rano na wycieraczce, gdy robiła zakupy. I jeszcze musiała zadecydować, w co się ubrać na popołudniowe spotkanie w domu Joela. I zadzwonić w końcu do mamy. Ilość opcji paraliżowała, a zegar tykał. W końcu zdecydowała się zrobić to, co zabierało mało czasu, a dawało poczucie konkretnego osiągnięcia. Chwyciła komórkę i kartkę papieru z numerem kontaktowym do ITV . Jem nie była w stanie skontaktować się z Karlem. Nie odbierał ani komórki, ani telefonu stacjonarnego. Nie była to bardzo pilna sprawa, tyle że Jem musiała się nią z kimś podzielić i obawiała się, że jeśli nie powie Karlowi, to wykle-pie wszystko Joelowi. Albo pierwszej osobie, którą spotka na ulicy. Którą najprawdopodobniej i tak byłby Joel. Stella trafnie podejrzewała, dzwonili z castingu do programu „Im a Celebrity... Get Me Out of Here" z telewizji ITV . Zupełnie poważnie chcieli się dowiedzieć, czy Karl Kasparov — niegdyś osławiony i publicznie żałowany cudzołożnik (przed laty pracował jako DJ W londyńskiej rozgłośni, na falach której wylał swoje emocjonalne żale w programie na żywo, po tym jak jego wieloletnia partnerka Siobhan odkryła jego igraszki z długonogą blondynką z ostatniego piętra i zostawiła go), pucołowaty, bałaganiarski, telewizyjna osobowość, nie tyle szalenie uwielbiana, co raczej lubiana w stylu a-tak-to-ten-gościu-z-Irlandii-jak-on-się-nazywa — rozważyłby wyjazd do dżungli na osiemnaście dni, jadł larwy, sikał w wychodku, dzięki czemu miałby szansę wskrzesić karierę i zarobić okrągłą sumę, na dzień dzisiejszy określaną mianem „do negocjacji".

Karl nie odbierał, a Jem czuła, że jeśli szybko nie podzieli się z kimś tymi rewelacjami, to eksploduje. Szybko obliczyła godzinę w Kalifornii i zadzwoniła do Ralpha. Brzmiał chrypliwie. Brzmiał jak mężczyzna po całonocnym wydzieraniu się i paleniu. Nie usłyszała zachwytu na dźwięk jej głosu. Przełknęła grudkę złości i mimo wszystko postanowiła kontynuować. — Zgadnij co — powiedziała. — Nie wiem — odpowiedział Ralph. — ITV chce obsadzić Karla w następnej serii „Fm a Celebrity..." — Tej o dżungli? — Dokładnie tak. — Super — odpowiedział bardzo niesuperowym tonem. Jem poczuła spadek ekscytacji o stopień. — Godzina największej oglądalności — kontynuowała — czek na okrągłą sumkę. Możliwe, że to zwrot w jego karierze. — No — wydusił z siebie Ralph, nadał pustym i tępym głosem. — Pewnie tak. Co on na to? — Jeszcze z nim nie rozmawiałam. Nie odbiera telefonu. Nie wolno mi nikomu o tym powiedzieć, ale dobrze wiesz, że to się ciebie nie tyczy. — No, ale nie sądzę, że on na to pójdzie. — Och. —- Jem na chwilę zamurowała szczerość jego oświadczenia. — Przecież to tylko robienie sobie jaj, prawda? Kto, do diabła, ma ochotę pchać się do telewizji i robić z siebie debila na oczach całego świata? Jem ściągnęła ramiona. Właśnie spędziła ostatnie cztery godziny na przekonywaniu siebie, że była to Najlep-

sza Rzecz Jaka Mogła Się Przydarzyć, nie zamierzała teraz pozwolić Ralphowi obrócić tego w pył. — To mu dobrze zrobi — zaprzeczyła. — Nie tylko w wymiarze zawodowym, ale i osobistym. Wyrwie go z rutyny. W tym tysiącleciu nie leciał nawet samolotem. — No, ale pewnie nie bez przyczyny. — Lenistwo. To wszystko. A nic lepiej nie leczy z lenistwa jak obietnica grubej kasy. — OK — stwierdził lekceważąco Ralph. — Nieważne. To twój klient. To twoja praca. Ty wiesz najlepiej. Osobiście myślę, że roześmieje ci się prosto w twarz. To wszystko. Jem wciągnęła powietrze. Zadzwoniła do Ralpha w przypływie czystej, dziecięcej ekscytacji, ponieważ uważała go za najlepszego przyjaciela i zawsze był pierwszą osobą, z którą chciała porozmawiać, gdy coś ważnego ją spotkało, ale dzisiaj jego postawa i ton głosu sugerował, że najlepiej by było, gdyby w ogóle do niego nie zadzwoniła. — No dobrze — powiedziała powściągliwie. — Tak tylko pomyślałam, że chciałbyś wiedzieć. Oczywiście jeśli plan wypali, to dostanę jakieś porządne pieniądze. Może starczy na powiększenie kuchni. — Miała nadzieję że pomachanie gotówką przed nosem Ralpha rozbudzi w nim trochę entuzjazmu. — Myślałem, że uzgodniliśmy już, że nie będziemy powiększać kuchni — powiedział. — Eee, niezupełnie. Ty się nie zgodziłeś, ponieważ nie było nas na to stać. Ale jeśli ta umowa wypali, to będzie nas na to stać. Usłyszała głębokie westchnięcie. — Słuchaj — powiedział — wczoraj wróciłem bardzo późno. Jest wcześnie. Raczej nie jestem w najlepszej formie, by gadać o przebudowie kuchni. — Och, Boże jedyny, BARDZO CIĘ PRZEPRASZAM —

odparowała Jem, wypełniając głos niekontrolowanym sarkazmem. — Oczywiście, przecież ty jesteś na WAKACJACH . Zapomniałam. Bardzo cię przepraszam, że śmiałam zakłócić twój spokój moimi głupimi rewelacjami. Już się rozłączam, byś mógł wrócić do swych pięknych snów. A ja tymczasem powlekę się w deszczu do przedszkola, żeby odebrać twoją córkę. — Och, Jem, daj spokój... — O nie, niby czemu mam dać spokój? Jedziesz sobie na wakacje, zostawiasz mnie samą w domu z twoimi dziećmi i mógłbyś PRZYNAJMNIEJ , do cholery jasnej, zdobyć się na wysiłek i być uprzejmy i rozmowny, kiedy do ciebie dzwonię, a nie truć mi o nocnych wyjściach i wczesnych porankach, OK ? — Nie truję ci, tylko... — Nie chcę wiedzieć. Naprawdę. Nie chcę. Muszę już iść, bo spóźnię się po Scarlett. Ralph znów westchnął. — Jem. — Nastąpiła długa, złowroga cisza. — To jest... Chryste, coś musi się zmienić, coś... — Cholernie trafne słowa — przerwała Jem. A potem jej palec uderzył klawisz Zakończ i nagle znalazła się sama w cichej kuchni, wpatrywała się w synka, w jej głowie wrzała adrenalina, pobudzone serce waliło jak szalone, do oczu cisnęły się łzy. Ralph miał rację co do jednego. Coś musi się zmienić. Bezwzględnie. I z tą myślą zmusiła łzy do odwrotu, wycisnęła uśmiech na usta, ubrała dziecko na deszcz i ruszyła ku mieszkaniu nieznajomego mężczyzny, gdzie miała spędzić popołudnie.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY R ALPH LEŻAŁ Z telefonem przy uchu przez chwilę, nie dlatego, że wierzył, iż Jem nagle powróci na linię, ale po prostu nie miał siły go odłożyć. Całą rozmowę przeprowadził, leżąc na brzuchu w półembrionalnej pozycji, telefon trzymał kilka centymetrów od głowy, każde słowo Jem uderzało jego uszy niczym tłukące się szkło. Skrzywił się i oblizał usta. Odebrał telefon tylko dlatego, że gdzieś głęboko w środku przyćmionych myśli zapaliła się czerwona lampka sygnalizująca nieprzewidziany wypadek albo jakieś nieszczęście. Ale jak tylko zdał sobie sprawę, że Jem zadzwoniła, by gadać o jakimś głupim programie telewizyjnym i cholernej rozbudowie kuchni, na której punkcie miała obsesję, przestał uważać na potencjalną katastrofę i pogrążył się ponownie w ciemnych zakamarkach na wpół śpiącego stanu. Przez chwilę złościł się na Jem, że zbudziła go zaledwie po czterogodzinnym śnie i miała pretensje o ton jego głosu, że wpędzała go w poczucie winy, że nie był tak perfekcyjny jak ona. Ale później, gdy światło dzienne przepędziło upragniony sen, gdy hałasy z zewnątrz wtargnęły na teren jego świadomości i gdy wreszcie przypomniał sobie raczej zaskakujący finał wieczoru z Rosey, dotarła do niego też prawda. Był dupkiem. Naprawdę był cholernym dupkiem. Wiedział o tym od miesięcy, czuł, jak świadomość własnej nieudolności zżera go od środka niczym rak. Powinien

był serdecznie porozmawiać z Jem. Zareagować z entuzjazmem i powiedzieć: „Och, kochanie, to brzmi wspaniale, trzymam kciuki, żeby Karl w to wszedł". Nie powinien leżeć w pokoju gościnnym Smitha, powinien być w domu, zaproponować, że wyskoczy w deszczu po Scarlett, w drodze powrotnej wpaść do Tesco i kupić parę rzeczy, ugotować coś dobrego na kolację, przekonać Jem, by wyszła gdzieś wieczorem, poświęcić trochę czasu i wysiłku na ułożenie dobrych relacji z dzieckiem, jego dzieckiem. Nie powinien był pozwolić na to, by jego rodzina żyła swoim życiem piętro niżej, nie powinien był w kółko szukać wymówek dla swojej nieobecności, miał obowiązek zaprzyjaźnić się z maleńkim synkiem i wziąć więcej odpowiedzialności za zachwycającą córkę, a nie tylko wymachiwać nią jak trofeum. Dobrze o tym wszystkim wiedział. Jego świadomość na ten temat była głęboka i obszerna, wymalowana w jaskrawych kolorach. Nie miał pojęcia, jak zmienić te głęboko zakorzenione wzorce zachowań. A do tego wciąż odczuwał nieugiętą złość na Jem za to, że odtrąciła go fizycznie, za jej chłód, za to, że parła przez życie do przodu niczym kobieta czołg, byle dalej przepchnąć się z tymi wszystkimi pracami i planami ułożonymi według własnego pulsującego rytmu, nigdy nie obróci się, by spojrzeć na niego z czułym uśmiechem, jesteś tam, nadążasz, chcesz potrzymać mnie za rękę? Wiedział, że świadomie został w tyle, od narodzin Blakea wycofał się z życia rodzinnego, wiedział, że to najprawdopodobniej na nim spoczywał obowiązek zakasania rękawów i zabrania się do roboty bez zbytniego hałasu. Ale utknął gdzieś, zawiesił się w dziurze zniechęcenia i strachu. Wyczuł lewą ręką blat nocnej szafki i sięgnął po pakiet zdjęć zapakowanych przez Jem. Na pierwszym zdjęciu zobaczył Blakea. Przetarł oczy i wpatrywał się w zdjęcie, jego wzrok odnotowywał każdy szczegół twarzy niemowlaka,

jego szerokie ciemne oczka, bladą kępkę włosów, ślicznie ukształtowane uszka przylegające do główki jak orzeszki nerkowca. Kim był ten chłopczyk? Skąd się wziął? Czego chciał? Ralph nigdy nie chciał syna. Po spłodzeniu jednej dziewczynki wyszedł z założenia, że kolejne dzieci będą tej samej płci. Był bardzo zaskoczony, gdy podczas badania ultrasonograficznego zobaczył wyraźny zarys genitaliów Blakea. Miał nadzieję, że to jakiś błąd. „Jest pan pewny?" — zapytał lekarza. „Och, tak — odpowiedział ten radośnie. — Na sto procent. To chłopak". Lekarz wydawał się uszczęśliwiony sytuacją Ralpha. Dziewczynka i chłopczyk — obwieścił rozpromieniony, jakby sądził, że Ralphowi do pełnego szczęścia spełnionego życia brakowało jedynie syna. Ale Ralph wcale nie pragnął desperacko chłopca. Chciał drugiej Scarlett. Tak naprawdę to w ogóle nie chciał drugiego dziecka, ale skoro zostało mu ono narzucone, to jedyną opcją, z którą mógł się pogodzić, była druga dziewczynka, taka jak ta, którą zdążył już poznać i pokochać. Do samego końca, do ostatniej chwili, do momentu gdy Blake ukazał się między rozwartymi udami Jem na zakrwawionym szpitalnym łóżku, miał nadzieję, że lekarz się pomylił, że zaskoczona położna spojrzy na nich oboje i krzyknie: „Nie do wiary, to dziewczynka!". Ale zamiast tego Ralph ujrzał niezaprzeczalny dowód męskości drugiego potomka, zobaczył też, że chłopiec miał czerwoną twarz, szeroką buzię i rozzłoszczoną minę i najwyraźniej wcale nie chciał wychodzić z brzucha, być może był chłopcem jakiegoś innego gatunku. Ralph wierzył, że szybko pojawi się moment, w którym rozwieją się jego obawy, że poczuje serce wypełnione ojcowska dumą, mój chłopak, mój chłopak, pierwsze trzydzieści sześć godzin przeczekał w stanie kompletnego zawieszenia, myśląc: teraz, teraz go poczuję, teraz wejdzie

w moje serce. Ale mijały dni, tygodnie i miesiące, a Ralph wciąż miał wrażenie, że w ich życiu pojawił się obcy, obcy, który na dodatek spał z jego kobietą, ssał mleko z jej piersi i okupował większość jej myśli. Przeciągnął kciukiem po błyszczącej powierzchni zdjęcia. Znów spojrzał na niemowlę, czekając na coś, co zmiękczyłoby mu serce. To tylko małe dziecko, pomyślał sobie, tylko małe dziecko. Nic nie drgnęło. Wciąż czuł w piersi kamień. Westchnął i wsunął zdjęcie z powrotem do etui. Nie dał rady. Zawiódł swoją kobietę. Przegrał karierę. Nie sprawdził się w roli ojca. A teraz jeszcze dał ciała i tutaj, w Kalifornii. Ale najdziwniejsza rzecz przytrafiła mu się wczorajszej nocy. Jedna krótka chwila. Kiedy dokładnie? Przypuszczał, że około trzeciej nad ranem, w połowie drogi między knajpą a apartamentem Rosey. Jego ciało wypełniło się piwem, głowa stała się miękką gąbką wesołości i radości, otulała go ciepła balsamiczna kalifornijska noc, w krzakach leniwy rytm wybijały rozbudzone cykady. Przemierzali ruchliwą ulicę wzdłuż oceanu, szli obok siebie, ale niezupełnie osobno, od czasu do czasu dotykali się nagimi ramionami. Chłopcy z zespołu wyszli kilka godzin wcześniej, przyjemność skróciła im perspektywa wczesnej pobudki do pracy i długa podróż do domu taksówką, ale Rosey nie pracowała w środowe przedpołudnia, a Ralph, rzecz jasna, nie miał powodu, by wracać do domu. Siedzieli więc prawie do świtu, gadali o rzeczach, których Ralph nie mógł sobie przypomnieć tego ranka, rozmowa niczym mknący pociąg, potok słów nie zostawił żadnego śladu w jego świadomości. Ale jeden moment zapamiętał doskonale, wtedy gdy przeszli na drugą stronę ulicy, a księżyc wisiał ciężko za palmą. Ralph zatrzymał się, spojrzał na księżyc, spojrzał na Rosey, spoj-

rzał na ocean i nagle poczuł silny napływ emocji. Zalały go najpiękniejsze chwile z życia. Poczuł te wszystkie najwspanialsze emocje, które przetoczyły się przez niego w jednej chwili z taką siłą, że ledwo łapał oddech. Czy to było to? Czy właśnie wtedy wszystko się zatrzymało? Każde odczucie, cała radość, cały upojony zachwyt z faktu, że istniał? Myślał, że jest już za stary na takie uniesienia. Przypomniał sobie pierwsze kilka lat wspólnego życia z Jem, gdy każdy dzień wydawał się darem, szczęśliwe momenty zlewały się w gęstą i szybką masę, a on z ledwością odnotowywał pojedyncze radosne chwile, które prędko ulatywały pod naporem tych nadchodzących. Czy to była młodość? A może miłość? Czy tak odbierał świat mózg dokarmiany słodką chemią? Co to było? Gdzie to przepadło? I czy naprawdę musiał uciekać na drugi koniec świata, upić się i flirtować z inną kobietą, by znów to poczuć? Rosey odwróciła się i uśmiechnęła. — Wszystko w porządku? — zapytała. Wpatrywał się w nią przez niemą chwilę. —- Jesteś taka piękna — powiedział (niedobrze mu się zrobiło, jak to sobie przypomniał). Spojrzała na niego lekko zdziwiona. — Stara śpiewka pijanych facetów. — Ale naprawdę. Jesteś taka piękna. I to nie w stylu „mam ochotę się z tobą pieprzyć" (czy naprawdę powiedział „pieprzyć się z tobą"?) — ale jesteś ukształtowana w najbardziej perfekcyjny, symetryczny, pozbawiony skaz sposób. Chciałbym... — (Boże, to najprawdopodobniej było najgorsze ze wszystkiego) — chciałbym ciebie namalować. — Ha, proszę bardzo — odpowiedziała, choć nie potrafił odtworzyć w zamglonych wspomnieniach tonu jej głosu: czy to jej schlebiło, czy zawstydziła się, a może odpowiedziała cicho, słodko, poufale? Nie miał pojęcia. Wiedział

tylko, że wylał to z siebie w przypływie szczerości chwili, bo tak myślał, ponieważ po raz pierwszy od długiego czasu poczuł się jak w pełni funkcjonujące ludzkie stworzenie z sercem i celem. Ruszyli potem dalej, minęli mały pasaż handlowy i restaurację, do której zawiózł go Smith pierwszego dnia na kolację, i weszli na dziedziniec przed apartamentowcem. — Tutaj mieszkam — odezwała się Rosey. — A ty jesteś pewien, że dasz radę wrócić taksówką? Rozejrzał się dookoła, był absolutnie pewny, że da radę wrócić taksówką, a nawet jeśli nie, to z największą przyjemnością będzie kontynuował spacer w głąb tej perfekcyjnej nocy. — Poradzę sobie — pokiwał głową. — No dobra, to w takim razie dziękuję, że wpadłeś zobaczyć zespół i że zostałeś ze mną tak długo. Fajnie było. — Pewnie — powiedział, powstrzymując się od dodania jeszcze czegoś, czego mógłby później żałować. — Było zabawnie. Zobaczymy się... jeszcze...? — Jutro wieczorem? Chyba umówiłam się ze Smithem, a skoro jesteś oficjalnie główną atrakcją tygodnia — uśmiechnęła się — na pewno się zobaczymy. Uśmiechnął się, szczęśliwie uspokojony faktem, że od następnego spotkania dzieliło ich zaledwie kilka godzin. — I słuchaj — kontynuowała — gdybyś naprawdę się nudził, jutro około osiemnastej wybieram się do kościoła. Mógłbyś przyjść i przekonać się, czy ty i Bóg, no wiesz, przypadniecie sobie do gustu? — Zaśmiała się z absurdalności tego stwierdzenia. Ale Ralph nie roześmiał się. Zdecydowanie pokiwał głową. — Dobrze — powiedział. — Czemu nie? Spojrzała na niego zdziwiona.

— Super! — ucieszyła się, a jej twarz rozświetliła się czymś delikatnym i zadowolonym. Nie widział jej takiej. — Przyjadę po ciebie. Siedemnasta trzydzieści. — Wspaniale — uśmiechnął się i zmusił się do wepchnięcia dłoni głęboko w kieszenie i odsunięcia swojego ciała od jej ciała. — Do zobaczenia. Pomachała mu, uśmiechnęła się lekko, na jej twarzy wciąż malowała się ta nowa łagodność i wtedy wydarzyła się ta krótka, szokująca chwila, wciąż dudniąca w jego obolałej dzisiaj głowie. Rosey pochyliła się w stronę Ralpha, dotknęła ustami jego ust; nie pocałowała go, jej usta otarły się zbyt sucho i miękko, ale nie było to też zwykłe cmoknięcie, delikatny dotyk, bardziej jak pieszczota. Rozdzielili się, niespiesznie, spokojnie. „Och" — rzuciła Rosey, potwierdzając w tej jednej sylabie, że właśnie wydarzyło się coś znaczącego. Przyłożyła palce do ust i roześmiała się. A potem wślizgnęła się między drzwi wejściowe i zniknęła. Ralph nawet nie próbował szukać taksówki. Prostopadły układ ulic nadmorskiej miejscowości i charakterystyczne punkty orientacyjne w postaci barów i restauracji ułatwiły mu nawigację drogi powrotnej do apartamentu Smitha. Wdychał ciepłe, morskie powietrze do płuc, wiedząc, że okazja do samotnych spacerów podczas balsamicznych nocy kurczyła się z każdą chwilą. Nie czuł się jak czterdziestodwuletni mężczyzna, czuł się bezwiekowy, bez-czasowy, jakby zrodzony na nowo. Zakochał się? Nie miał pojęcia. W tamtej chwili wiedział jedynie, że było i późno, i wcześnie, a on unosił się w przepełnionym słodyczą powietrzu.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY ZANIM JEM dotarła do mieszkania Joela po odebraniu Scarlett z przedszkola, jej buty z owczej skóry zdążyły znacznie obniżyć poziom wodoodporności, a skarpetki na piętach zwilgotniały. Nieprzyjemnie mokre skarpety plus błyszcząca, ale nie do końca ułożona fryzura, plus trzyletnia córka wyrażająca niezadowolenie z faktu, że nie wracały prosto do domu, piskliwymi okrzykami: „Nie chcę iść do domu Jessiki — NIE ZNOSZĘ domu Jessiki", doprowadziły Jem do myśli, że właściwie mogła poddać się tyranii córki, wrócić do domu i złamać zasadę Żadnego Wina Przed Osiemnastą. No, ale w końcu umówiła się i to zobowiązywało, poza tym przekonała sama siebie, że byłoby dobrze, gdyby Scarlett zaprzyjaźniła się z dziewczynką z sąsiedztwa, tym bardziej że nie dała rady zaopatrzyć ją w siostrę potrzebną do regularnych zabaw w deszczowe popołudnia. Jem pokonała ostatni wilgotny odcinek drogi przy stromym wzgórzu wznoszącym się obok Thai Dreams na Herne Hill, a potem skręciła w ciasny zaułek wzdłuż zabawnych, małych bliźniaków, których Jem nigdy wcześniej nie dostrzegła. Budynki były nowoczesne, najprawdopodobniej postawione w latach osiemdziesiątych, z dość nieciekawym widokiem na zaplecza sklepów. Partery małych pudełkowych domków wypełniały garaże z otwartymi betonowymi schodami prowadzącymi na wyższe piętra. Dom Joela był drugi z kolei. Na zewnątrz stał przysadzisty austin mini

w niezidentyfikowanym mulistym odcieniu, nie posiadał znaków częstego użytkowania. — Nie podoba mi się tutaj — powiedziała Scarlett, cofając się. — Boję się. Jem musiała przyznać, że okolica nie należała do najprzyjemniejszych. Takie zakamarki kojarzyły się z handlem narkotykami, pijakami sikającymi na ściany i socjopatami ukrywającymi się w zapuszczonych melinach oblepionymi wycinkami z gazet na temat celebrytów, a oni bawili się nożami myśliwskimi. Jem nie bardzo potrafiła sobie wyobrazić, jak można w takim miejscu wychowywać dziecko, szczególnie tak pogodnie usposobione jak urocza Jessica. Nacisnęła na dzwonek i poczekała na trzeszczącą odpowiedź w domofonie. — Dzień dobry! — Zapiszczał cienki głos. To była Jessica. Scarlett spojrzała ponuro na Jem, jakby ostatnia nadzieja na uratowanie przed okropną perspektywą dalszego popołudnia i wiara w to, że Joel i Jessica tu wcale nie mieszkali, zostały jej w okrutny sposób zabrane. — Dzień dobry! — zawołała Jem. — Tutaj Scarlett i jej mamusia! Drzwi zabzyczały i Jem i Scarlett ostrożnie weszły na korytarz. Scarlett wtuliła się w talię Jem, a w ich kierunku nadciągała Jessica, wirując powietrze rękoma niczym dwa wiatraki, rudoblond splątane włosy roztańczyły się na jej plecach. — Jej! — krzyknęła, a potem zaplotła ramiona wokół Scarlett w serdecznym uścisku. Jem poczuła sztywne i wycofane ciało córki. W podobnych sytuacjach zawsze targały nią sprzeczne uczucia: z jednej strony rozpierała ją duma, że jej dziecko nie rzuca się jak

lep na muchy w ramiona każdego, kto chciał sprawić sobie przyjemność, z drugiej zaś smutek, że odtrącająca czułość bardziej ckliwych dzieci Scarlett sprawiała wrażenie dziewczynki nie przyzwyczajonej w domu do okazywania czułości. — Chodź do mojego pokoju! Chodź do mojego pokoju! — Jessica przeskakiwała z jednej nogi na drugą, trzymając sztywne, wciąż zimne palce Scarlett. W drzwiach na końcu korytarza ukazał się Joel. — Jess, spokojnie, pozwól biednej Scarlett zdjąć płaszcz. Jem podniosła wzrok. Stał przed nią. Joel. Miał na sobie szary sweter pod szyję z owczej wełny i niebieskie spodnie. Na nogach skarpetki i okulary na nosie. Wyglądał jak nauczyciel geografii. — Trafiłyście bez problemów? — zapytał. — Uhm — uśmiechnęła się Jem. — Tuż za Thai Dreams. Nie mogłam przeoczyć. Szybko rozejrzała się po mieszkaniu, odnotowując nie-wytapetowane ściany, tanie rolety, rowery, pranie rozwieszone na kaloryferach. Był to dom bardzo w stylu samotnego ojca. Joel zaproponował herbatę. — Bardzo proszę — zgodziła się z wdzięcznością. — Na dworze jest parszywie. Przemarzłam do szpiku kości. Zniknął w małej, wnękowej kuchni, z widokiem na pokój gościnny przez prostokątny otwór. — Wiesz, jeśli masz coś do załatwienia na mieście, to nie krępuj się. Dopilnuję dziewczynek. Jem spojrzała na trzylatkę owiniętą wokół lewego uda i roześmiała się. — Może pokręcę się tutaj przez chwilę — powiedziała lekko. — Poczekam, aż te dwie się ze sobą oswoją.

— Teraz! Teraz! — błagała Jessica. — Przyjdziesz teraz? Do mojego pokoju? Scarlett spojrzała błagalnym wzrokiem na Jem. — Może Scarlett najpierw ma ochotę na sok i mufinkę? — Joel zwrócił się do Jem. Jem entuzjastycznie przytaknęła. — Czy to czekoladowa mufinka? — wyszeptała Scarlett do jej ucha. — Nie wiem — odpowiedziała Jem. — Będziemy musiały zapytać tatę Jessiki, co? Joel uśmiechnął się i spojrzał na Scarlett. — To faktycznie czekoladowa mufinka — powiedział. — Z ekstra kawałkami czekolady w środku. — Rozerwał celofanowe opakowanie z paczki z czterema mufinkami marki Tesco. — Może zdejmiesz płaszczyk i usiądziesz tu sobie, a ja je przyniosę za minutę. Jem poczuła, że ciało Scarlett zaczyna się odprężać. Pochyliła się, by pomóc jej odpiąć zatrzaski z kurtki i uwolnić ręce z rękawów. — Jak długo tu mieszkacie? Joel wzruszył ramionami i nalał wrzątek z białego plastikowego czajnika do wyszczerbionego brązowego dzbanka na herbatę. — Jakieś dziesięć lat. To mieszkanie należało do mojego ojca. Kiedyś miał stragan na targu antyków na North-cote Road... tutaj urządził magazyn. Kiedy zmarł, musiałem sprzedać wszystko, co posiadał, żeby go spłacić. Została po nim tylko ta nora. Więc teraz nazywamy to domem. — Uśmiechnął się lekko, sugerując, że sam z siebie nie wybrałby takiego miejsca na dom, gdyby miał inne opcje. — Cukier? Jem potrząsnęła głową. — Ale twój tato... myślałam, że pochodzisz z północy.

— Nie — odpowiedział. — Dlaczego tak myślałaś? — Pewnie przez twój akcent. Jest w nim taka północna nuta i jeszcze to, że twój syn się tam wychowywał. — Nie. — Joel ustawił tanie kubki, mufinki i dzbanek na herbatę na tacce i wniósł ją do pokoju gościnnego. — Studiowałem w Sheffield. Siedziałem tam w sumie pięć lat, pewnie stąd te naleciałości, ale nie, jestem chłopakiem z południowego Londynu, urodzony i wychowywany w Clapham Junction. — Naprawdę? — Jem rozpromieniła się. — Gdzie dokładnie? — Tuż obok Northcote Road. Śliczny, mały domek. Skręcało mnie, kiedy musiałem go sprzedać po śmierci ojca. — Ha! Mieszkałam tam kiedyś. Znasz taką małą uliczkę Almanac Road? — Tak! — Joel położył tacę na stoliku. — Mieszkałem ulicę obok. Kiedy tam urzędowałaś? — O Boże, jakieś dziesięć lat temu, wynajmowałam pokój. Właśnie tam spotkałam Ralpha. — Ach tak, Ralph poszukujący zaginionej weny. Poznaliście się, wynajmując mieszkanie? — Tak — uśmiechnęła się. — Byliśmy współlokato-rami. Ciekawy sposób na zapoznanie drugiej połówki. — Mnie już wtedy tam nie było. Właśnie byłem na etapie wprowadzania się tutaj. Ja i mama Jessiki zaczynaliśmy nasze nowe życie. — Uśmiechnął się blado i nalał herbaty do niedopasowanych kubków oznakowanych różnymi logo. Miał blade i kościste dłonie i nieznacznie czerwone i suche kostki. Siedząc pod tym kątem, Jem widziała, że jego jasne włosy łysiały na czubku głowy. Mole wygryzły dziury w swetrze z owczej wełny, okulary siedziały nieco krzywo na jego nosie. Jem po raz kolejny zastanowiła się, co właściwie czuła do tego mężczyzny. Co miał w sobie takiego,

że nie potrafiła o nim zapomnieć? Dlaczego w ogóle zwróciła na niego uwagę? Czy chodziło jedynie, tak jak pomyślała kilka dni temu, o przerośnięte ego, o nadinterpretację częstych spotkań, a może naprawdę chciała mieć z nim romans? Nie, zdecydowanie wyrzuciła tę myśl z głowy, nie chodziło o romans, faktycznie robił na niej silne wrażenie, ale to wszystko. Urzekał i fascynował ją, bo potrafił troszczyć się o dziecko bez pomocy kobiety. W głowie rozmyły się jej granice między szacunkiem i fizyczną atrakcyjnością. Joel był w miarę przystojny, nic szczególnego, ale jednak w porównaniu z Ralphem w jej oczach wyglądał jak bóg. Blake zaczął się wiercić w nosidełku, więc go wypięła. Potem wyciągnęła garść małych zabawek z torebki i położyła go na podłodze, gdzie malec utkwił zdziwiony wzrok w ohydnym kloszu z masy perłowej, kiwając się delikatnie na boki. Dziewczynki jadły w ciszy, od czasu do czasu unosiły ostrożnie plastikowe kubeczki do ust przytrzymywane dwoma złączonymi rączkami. Jem popijała bardzo smaczną herbatę i zastanawiała się, czy teraz nadeszła jej kolej, by coś powiedzieć. — Więc — odezwała się, zerkając na monitor za jego plecami — czym dokładnie się zajmujesz? Joel odwrócił się i spojrzał na komputer. — Ach, to. To nie praca, to kalkulacja domowych wydatków. Właśnie obliczałem, czy starczy nam na jedzenie w przyszłym miesiącu. — I? — zapytała Jem. Wciągnął gwałtownie powietrze i uśmiechnął się oschle. — Akurat. Ale faktycznie musiałbym więcej czasu poświęcić na pracę, a mniej na kalkulację domowych wydatków. — A twoja praca to...?

— No właśnie, praca to problem. Bo tak naprawdę nie pracuję. Coś tam robię dla młodzieżowego centrum przy Electric Avenue. Płacą mi za to, ale na przyzwoite życie nie starcza. I robię różne badania dla pracowników socjalnych, o młodzieży, narkotykach i przestępstwach, i jeszcze coś dla „Brixton Times", ale to wszystko to dorywcze fuchy. Pełnoetatową pracę musiałem odłożyć na bok ze względu na nią — gestem wskazał na Jessicę. — Ale teraz będę musiał się jakoś zorganizować. Od września mała idzie do przedszkola na cały dzień. Potem szkoła. A potem, no cóż — uśmiechnął się smutno — moja robota w tym zakresie się skończy. — Ależ nie! — zaoponowała Jessica. — Wciąż będziesz mnie kąpał. I mył mi ząbki. Wciąż będziesz musiał być moim tatusiem. Jem i Joel roześmiali się. — Oczywiście, że tak, kochaneczko — powiedział Joel. — Oczywiście, że tak. Będę musiał być twoim tatusiem jeszcze bardzo, bardzo długo. — To dobrze — odrzekła Jessica. — To bardzo dobrze. — Ale — kontynuował Joel — jak tylko pójdziesz do szkoły na cały dzień, tatuś będzie musiał wymyślić sposoby na zarobienie więcej pieniędzy, tak byśmy mogli kupić wszystko to, co nam potrzeba do szczęścia. — Na przykład różową farbę do mojego pokoju? — Tak, na przykład różową farbę do twojego pokoju. — Ju-huuu! — Jessica zerwała się na równe nogi i wykonała tryumfalny skok w powietrze. — No chodź, Scarlett. Chodźmy już się BAWIĆ! Scarlett spojrzała błagalnie na Jem, która mrugnęła do niej zachęcająco. — No idź — zachęciła. — Będę tutaj przez cały czas. Przez moment wydawało się, że Scarlett zaprezentuje

jedną z tych swoich nadzwyczajnych i niepodważalnych odmów, ale zamiast tego pozwoliła się wyprowadzić Jessice za rękę i nagle Jem i Joel zostali sami w pokoju. — Nie poczęstowałem cię mufinką! — Joel zerwał się na równe nogi, nieco spanikowany. — Nie, dziękuję. Staram się trzymać z daleka od mu-finek. — Och. — Spojrzał na nią, najwyraźniej nie wiedząc, jak skomentować kobiece dywagacje na wagowe tematy. — Jeszcze herbaty? — Nie — pomachała pełnym do połowy kubkiem. — Nic mi nie trzeba. Dziękuję. Oboje uśmiechnęli się na dźwięk radosnego śmiechu Jessiki dochodzącego gdzieś z mieszkania. Jem z wdzięcznością przyjęła ten przerywnik odwracający uwagę od ich nieco niezręcznej samotności. — Cudowna ta mała — rzekła. — Ta twoja Jessica. Pełna życia i taka przyjacielska. — No — uśmiechnął się dumnie — wiem. Ale nie mam pojęcia, skąd to bierze! Jem roześmiała się. — Wiesz przecież, że miała ciężki start w życiu, nie było łatwo, a tu proszę, jest spontaniczna i cudowna, i pełna zachwytu. Dziękuję za nią Bogu każdej minuty każdego dnia. Bez niej... cóż... — Ucichł i uśmiechnął się słabo do Jem. Jego oczy zaszkliły się łzami. Jem odwróciła głowę, zdziwiona i zszokowana. Postrzegała go jako chłodnego i zdystansowanego mężczyznę i nie spodziewała się po nim tak jawnego okazywania emocji. — Słuchaj no — znów się poderwał — wiem, że jest wcześnie, ale w sumie to pada, a my zabijamy tu razem czas i tak sobie myślę, że to zupełnie w porządku, gdybyśmy napili się po kieliszku wina, co ty na to? Jem gwałtownie wciągnęła powietrze. No i proszę. Do-

czekała się. Propozycja wina. Oczywiście, że to było nieuniknione. A teraz nadszedł czas decyzji. Odpowiedź negatywna była równoznaczna z „To tylko spotkanie na wspólną zabawę dzieci, spadaj, kolego". Odpowiedź pozytywna może niekoniecznie dosłownie znaczyła „Seks? Teraz? Och, tak, błagam!", ale z pewnością podwyższała temperaturę. — Hmm — odpowiedziała — wciąż karmię piersią, więc nie mogę szaleć, ale mały kieliszek nie zaszkodzi. — Odetchnęła z ulgą. Czuła, że wypracowała dobry kompromis. — Świetnie. Świetnie. — Klasnął w dłonie i ruszył do kuchni. — Czerwone? Białe? — Co tam masz. — A ty? — zapytał, wynurzając się z lodówki z butelką czegoś białego. — Jak długo tutaj mieszkasz? — Jakieś cztery lata. Najpierw zostaliśmy z Ralphem przez miesiąc w mieszkaniu, w którym się poznaliśmy, potem atmosfera się tam zagęściła, więc wynajęliśmy kawalerkę w Lurline Gardens, wiesz, te mieszkania zaraz za Battersea Park. A potem zaszłam w ciążę ze Scarlett i kupiliśmy dom tutaj. Jedynie tutaj stać nas było na przyzwoity dom. — Klasycznie — stwierdził Joel, szukając smug w dwóch wyciągniętych kieliszkach. — Co jest z nami, Anglikami, i z tą naszą potrzebą schodów. Mówię serio. Nie sądzisz, że to przereklamowane? Jem roześmiała się. — Pewnie tak. Ale chodzi nie tylko o schody. Jeszcze o ogrody. — O tak, chociaż wychowuję własne dziecko zupełnie szczęśliwie bez ogrodu od prawie czterech lat. Na tym polega piękno Londynu: wszędzie jest zielono, wystarczy wyjść z domu. No, ale mieszkanie w Lurline Gardens, tuż przy Battersea Park to jest coś.

— Kawalerka — przypomniała. — No tak — przyznał — to zmienia postać rzeczy. Jem sięgnęła po kieliszek, który postawił przed nią na stole. — No to napijmy się — powiedział Joel. — Za zabijanie czasu. — O tak, za zabijanie czasu. Pierwszy łyk wina zdał się ominąć wszystkie rutynowe kanały i łagodnie uderzył ją gdzieś z lewej strony głowy. Uśmiechnęła się do Joela. On uśmiechnął się do niej. — Coś tam cicho na froncie dziewczynek — zauważył. — Idzie całkiem nieźle. Ta moja Scarlett jest taka zabawna. Wielka fanka własnego towarzystwa i zacisza domowego. Z jednej strony to mi ułatwia życie, bo potrafi godzinami zajmować się swoimi sprawami, ale z drugiej, jeśli chodzi o jej przysposobienie społeczne, czasami zachowuje się dziwacznie. — A jak myślisz, dlaczego? Jem wzruszyła ramionami. — Nie mam pojęcia. Ja jestem towarzyska. I Ralph też. No przynajmniej kiedyś był! — Roześmiała się i podrapała przedramię. — Zanim zgubił wenę? — Dokładnie tak. Zanim zgubił wenę. — Wybaczysz mu kiedyś? — zapytał niespodziewanie. — Słucham? — Czy mu wybaczysz? — Wpatrywał się w nią, nie wyczekująco, jak mogłoby sugerować zadane pytanie, ale raczej z czułą troską. — Ale co? — To, że spieprzył do Kalifornii i zostawił tu ciebie samą z dwójką dzieci? Jem odstawiła kieliszek wina i przykucnęła, by podnieść

coraz bardziej narzekającego Blakea z dywanu i zastanowić się nad pytaniem. Czy powinna się obrazić? Zezłościć? Zdenerwować? Nie wiedziała. Ale poczuła ulgę, że o to zapytał. Wzięła Blakea na sofę i posadziła go na kolanach. — Interesujące pytanie — odpowiedziała. — I wiesz, nie jestem wcale pewna, czy to zrobię. Chociaż muszę przyznać, że ten czas samotności dobrze mi zrobił. Też potrzebowałam przerwy. I byłoby fajnie, gdybym to ja mogła odpoczywać w raju! — Hmm. — Joel spojrzał na nią znad złożonych dłoni. — Hmm, co? — uśmiechnęła się. — Po prostu to wszystko jest bardzo interesujące. — Co? — Ten cały układ. Ty, życie samotnej matki, które prowadzisz, artystyczny partner, polowanie na wenę. To każe mi się zastanowić nad różnymi rzeczami. — Jakimi rzeczami? — Zastanawiam się nad faktyczną prawdą na temat dwupokoleniowej rodziny. Pewnie zawsze postrzegałem siebie odciętego od takiej normalności, zawsze byłem outsiderem, samotnym ojcem. I przyjmowałem założenia na temat spotykanych ludzi, tych, którzy robili rzeczy w konwencjonalny sposób, uważałem, że mieli łatwiej, że są, może nie tyle lepsi ode mnie, ale że mają lepiej. Ta dychotomia, że żyłoby nam się łatwiej, gdyby mieszkała z nami matka mojego dziecka, ale jednocześnie życie nie byłoby tak pełne wyzwań, tak interesujące. W pewnym sensie moje doświadczenie rodzicielstwa jest ważniejsze niż twoje, ponieważ sam muszę dźwigać to wszystko. Ale dzięki tobie znów się nad tym wszystkim zastanawiam. No wiesz, masz dom, dwoje dzieci, szczęśliwa czteroosobowa rodzinka z obrazka. Tyle że wcale nie jest tak idealnie, jak to wygląda, prawda?

Jem uśmiechnęła się. — To prawda — odpowiedziała. — Wcale nie jest tak idealnie. I czasami zdarza mi się myśleć, że gdybym była sama, to byłoby mi łatwiej. Na przykład weźmy ten tydzień. To było olśnienie. W ciągu dwudziestu czterech godzin przywykłam do jego nieobecności. Trudno mi się do tego przyznać, ale prawda jest taka, że nawet jeśli jest w domu fizycznie, to mam wrażenie, jakby go nie było. Rozumiesz? Och, mój mąż mnie nie rozumie. Jem przystopowała. Wylała wystarczającą ilość osobistych zwierzeń. Zbyt dużo podarowała temu obcemu mężczyźnie. Uznała, że to niebezpieczne i dziwnie nielojalne. — Masz na myśli, że nie ma go tam emocjonalnie? — Och — przybrała lekceważący ton — nie do końca. Po prostu mężczyźni, wiesz, oni zawsze znajdą sposób, by zająć się czymś, co trudno uznać za użyteczne. Nie przypuszczam, by w tej kwestii różnił się zasadniczo od innych, po prostu obecność małego dziecka wyolbrzymia wiele spraw. Wszystkie te rozbieżności. No wiesz. Joel uśmiechnął się znacząco, najwyraźniej zauważył tę nagłą defensywę. — Wszyscy mężczyźni są beznadziejni — zaintonował. — Nie. Nie o to chodzi. Nie podpisuję się pod tym, ale wiesz, to dziwne, że generalnie ludzie są tacy sami, różnią się tylko płcią. To pierwotny podział, historia z jaskiniowcem wyskakuje co chwilę i facet nagle myśli, że to w porządku, że kobieta odwala osiemdziesiąt procent roboty. — Och, Boże, teraz to dopiero żałuję, że nie mam żony! Jem zaśmiała się. — Ale to prawda i nie chodzi tylko o mnie. To zdarza się prawie każdemu, kogo znam, jak powiedziała moja siostra, albo z tym walczysz, albo przywykniesz. Przypuszczam, że ja się przyzwyczaiłam. Ale ten tydzień rozłąki,

był, mogę powiedzieć... interesujący. Myślę, że wiele rzeczy zmieni się po jego powrocie. — A może on wróci odmieniony. Może to częściowo powód, dla którego wyjechał? Jem wzruszyła ramionami. — Zobaczymy — odpowiedziała. — A kiedy wraca? — W sobotę rano. Joel pokiwał głową. — Więc jeszcze tylko dwa dni samotności. — Zgadza się. Jeszcze tylko dwa dni radzenia sobie ze wszystkim sama bez nienawiści do kogokolwiek. — Spojrzała na Joela, uśmiechał się pytająco. — Przypuszczam, że ty jesteś już do tego przyzwyczajony? — Tak. No ale ja mam tylko jedno dziecko. I byłem zdany sam na siebie od samego początku, więc nigdy nie musiałem nienawidzić kogoś, że nie był bardziej pomocny. — Uśmiechnął się do Jem, a potem roześmiał. Niestety, w chwili gdy Joel wręcz prosił się, by skorzystała z okazji i podpytała go o mamę Jessiki, Blake zaczął się nieznośnie wiercić na kolanach i Jem uzmysłowiła sobie, że nadeszła pora karmienia. Spodziewała się tego, wiedziała, że w którymś momencie tej wizyty Blake zgłodnieje, a ona będzie musiała odsłonić nagą pierś w obecności obcego mężczyzny, tyle że kiedy faktycznie nadeszła ta chwila, poczuła wszechogarniające zdenerwowanie. Karmienie piersią było dla Jem objawieniem. Wcześniej nie wyobrażała sobie siebie w roli naturalnej żywicielki, ale podjęła się tego zadania, ponieważ uważała, że to obowiązek mamy pochodzącej z klasy średniej, mieszkającej w tej dzielnicy Londynu, więc przywykła do tego szybko i naturalnie, nie kwestionując zadania ani przez chwilę. Zanim urodziła dzieci, uważała karmienie piersią za osobiste doświadczenie,

które podobnie jak inne intymne czynności powinno odbywać się gdzieś w odosobnieniu. Zdanie zmieniła po pierwszej wyprawie ze Scarlett do centrum handlowego, gdzie została zmuszona do karmienia, i okazało się, że wcale nie poczuła się tym skrępowana. Ale tutaj czuła się niezręcznie. W pokoju atmosfera nasiąkła seksem. Nie bezczelnym i jawnym seksem, ale cichym, ukradkowym zbliżeniem, fizycznym pociągiem drżącym pod powierzchnią rozmowy, mierzwiącym delikatnie zastałe powietrze i Jem zamarła, uzmysławiając sobie, że miała rozpiąć stanik, obnażyć pierś i wypełnić pokój dźwiękiem syna ssącego jej ciało. — Ja, hm, muszę go nakarmić, OK ? Joel wpatrywał się w nią przez moment, jakby nie zrozumiał pytania. — Ach, tak, oczywiście, nie krępuj się. — Zrozumiał wreszcie chwilę później. — Pójdę do dziewczynek, żebyś miała spokój. —Uśmiechnął się i wyszedł z pokoju. Do czasu gdy wrócił pięć minut później, Jem zdążyła elegancko ułożyć dziecko i zakryć pierś chustą od góry i śpiącym Blakiem od dołu. Uśmiechnęła się do Joela. — I jak dziewczynki? — Wspaniale — odpowiedział. — Właśnie rozprawiają o jakichś naklejkach za dobre zachowanie czy coś. Wydaje mi się, że Jessica próbowała zapędzić Scarlett do kąta, ale nic z tego nie wyszło. — To mnie wcale nie dziwi — roześmiała się Jem. — Jeszcze wina? — zapytał. Jem spojrzała na pusty kieliszek i śpiące dziecko. Przez następne kilka godzin ma karmienie z głowy, mogłaby więc skusić się na jeszcze jeden kieliszek, i nagle poczuła, że ma na to ogromną ochotę. Małe dziecko spało, duże dziecko bawiło się szczęśliwie, za oknem zachodziło słońce, a ona nie

musiała się spieszyć z powrotem do domu, bo przecież nikt na nią nie czekał, nikomu nie musiała tłumaczyć, gdzie była i co robiła. Mogła się odprężyć. Mogła poznać bliżej tego obdartego, mądrego, tajemniczego i na swój dojrzały i niedbały sposób atrakcyjnego mężczyznę. Mogła nawet poflir-tować, dostać różowych policzków i pozwolić mu się z nią droczyć. Mogli rozmawiać do wieczora. Może on zechce ruszyć się z tego orlego gniazda na starym krześle obrotowym i przysiądzie się do niej na sofie. Może przypadkiem się dotkną. Może zaczną wspominać młodość, na wpół przeżyte życia, historie, popełnione błędy, cele, marzenia. Może wypije trzeci kieliszek wina. I być może zdarzy się tutaj coś ważnego, nic cielesnego, ale jeszcze bardziej silnego. To wszystko zależało jedynie od kolejnego kieliszka wina. — Tak — odpowiedziała, podnosząc pusty kieliszek. — Z przyjemnością.

ROZDZIAŁ JEDENASTY OSTATNI RAZ , Z tego, co pamiętał, Ralph przebywał w kościele najprawdopodobniej na ślubie kolegi. Kościoły wydawały się tracić „kościelność", gdy tylko wypełniały się niewierzącymi trzydziestoparolatkami i dziećmi. Przypominały raczej halę odlotów lub poczekalnię, miejsce zupełnie obdarte z boskości i eteryczności. Zupełnie tak jakby Bóg wyczuwając zbliżający się ślub, pakował małą walizkę i wychodził tylnymi drzwiami, mrucząc pod nosem, że wróci, jak już będzie po wszystkim. Jako dziecko Ralph chodził do kościoła w każdą niedzielę, zawsze na 10.45,ta sama lepka ławka kościelna, te same księgi w kolorze indygo z psalmami, ta sama wyrośnięta rodzina po lewej stronie, ten sam mężczyzna o workowatej twarzy w sutannie powtarzający te same niewiarygodne opowieści i biblijne anegdoty tym samym, nieco teatralnym tonem. W kościele Ralph czuł jedynie nudę i odrazę. Teraz wszedł do kościoła z własnej nieprzymuszonej woli po raz pierwszy, odkąd skończył piętnaście lat. Kościół, do którego zabrała go Rosey, znajdował się za miastem, położony przy wybrzeżu, mały szalunkowy budynek, niczym nie wyróżniający się na prerii. Parking samochodowy świecił pustkami. Nie było żadnej mszy. — Nie lubię mszy — wytłumaczyła. — Po prostu lubię tu posiedzieć. Sama.

Ralph wzruszył niezręcznie ramionami. — Mogłaś powiedzieć...—zaczął. — Nie chodzi mi o to, że zupełnie sama, nie lubię być częścią tłumu, wiesz, to całe wstawanie i siadanie, i wstawanie, i siadanie. A potem, Chryste, śpiewanie, allełujanie i Jezusowanie. Nie wspominając już o tym beznadziejnym klaskaniu w imię Pana. — Posłuchaj — zaczął delikatnie. — Jeśli chodzi o wczorajszą noc. Naprawdę przepraszam, jeśli cię zawstydziłem. — Zawstydziłeś mnie? — powtórzyła. — Tak — powiedział. — Byłem bardzo pijany i wydaje mi się, że mogłem nieco przesadzić z komplementami, tak to nazwijmy. — Chryste, to prawda — powiedziała Rosey ze śmiechem. — Nie ma nic gorszego niż przedawkowana dawka komplementów. — Słuchaj, chodzi o to, że nie powinienem. To było... niewłaściwe. — Nic się nie stało, Ralph — odrzekła, otwierając drzwiczki samochodu. — Naprawdę. Było uroczo. I gdybyś faktycznie chciał mnie namalować, z pewnością bym nie odmówiła. Ralph uśmiechnął się. — Bardzo bym chciał. Ale zostały mi tylko dwa dni. — To prawda. — Postawiła zamaszystym ruchem opaloną nogę na żwirowym placu przed kościołem. — Ale hej, mógłbyś mnie namalować z pamięci. — Mrugnęła, a Ralph odpowiedział uśmiechem. Ralph podążył za Rosey przez mały słoneczny hol wejściowy. Na białych ścianach wisiały obrazki w żywych kolorach i ogłoszenia na temat wyprzedaży używanych rzeczy, biblijnych spotkań i kółek robótek ręcznych. Dwie ogromne patchworkowe narzuty pełniły funkcję odgrodzenia od

głównej części kościoła, każda łata stanowiła odrębne rękodzieło artystyczne parafianina i ilustrowała jakiś szczegół z okolicy. Wnętrze kościoła rozświetlało słońce przebijające się przez szerokie okna witrażowe, promienie padały na drewniane ławki w kolorze jasno-miodowym pokryte poduszkami w różnych odcieniach zieleni, czerwieni i niebieskiego. Nad małym ołtarzem wisiał duży złoto-niebieski transparent z wyhaftowaną podobizną Jezusa, jedną dłoń trzymał na krwawiącym sercu, a drugą wyciągał w kierunku gołębia. Ciszy nie mąciła żadna ponura muzyka organowa czy suche pokasływania, węchu nie drażnił żaden kleisty smród kadzideł i spalonych świec, wnętrze wypełniło jedynie lekkie i czyste słońce oraz słony szept morskiej bryzy wpadający przez otwarte drzwi. — Rozumiesz już, dlaczego tu przyjeżdżam? — zapytała Rosey. — To takie urocze, zaciszne miejsce, prawda? Ma w sobie coś wyjątkowego. Ralph usiadł obok Rosey i bez namysłu zamknął oczy. Wsłuchał się w dochodzące z oddali dźwięki. Małe ptaki. Cykady rozgrzewające się przed wieczornym koncertem. Motorower wykonujący skręt. Ocean. Miarowy oddech Rosey. Krew krążąca po jego głowie. I gdzieś poza zasięgiem jego wzroku, gdzieś z boku ołtarza odchrząknął jakiś mężczyzna, brzęknęły filiżanki do kawy. Spojrzał na Rosey, zachwycił się jej niezwykłym profilem. Miała zamknięte oczy i nieznacznie pochyloną głowę. Przypomniał sobie dotyk jej opuszków palców po pocałunku zeszłej nocy. Pragnął dotknąć jej ust, powtórzyć słodki gest i wskrzesić go ponownie do życia, ale wiedział głęboko w środku, że nie mógł i nie potrafiłby tego zrobić. Tak bardzo chciał wziąć ją w objęcia i poczuć jej ciało, ale wiedział, że to nigdy nie może się wydarzyć. Zbyt dużo miał do stracenia. Pozwolił więc opaść brodzie na klatkę piersiową, a po

chwili zauważył ze zdziwieniem, że robił coś niezwykłego: zaczął się modlić. Nagle wydało się to tak naturalne. Czuł się taki zagubiony, dręczyło go wiele pytań, nie potrafił znaleźć żadnych wskazówek i oto znalazł się w przytulnym, jasnym i spokojnym miejscu, gdzie mógł nie tylko zagłębić się w stan swojej świadomości, ale niemal otworzyć maleńkie drzwi w głowie, by przekonać się, co się za nimi wydarzyło. A to, co się stało, było całkiem niezwykłe. Ogarnęła go niezakłócona cisza i kontemplacja rozszerzyła się na prerię, a Ralph uświadomił sobie, że z kimś rozmawia. Nie była to konwencjonalna rozmowa, głównie dlatego, że odbywała się w jego głowie i nie potrzebowała słów, ale toczyła się w tempie i rytmie rozmowy, mówienie przeplatało się ze słuchaniem, były przerwy i odpowiednia intonacja. Nie padały konkretne pytania ani odpowiedzi, ale czuł, że jego potrzeby spotkały się z niemym dodaniem otuchy. Miał wrażenie, jakby ktoś w bezszelestnej ciszy rozwiązywał supły jego psychiki. Ogarnęło go dziwne, łagodne, przytłaczające oczyszczenie i przez tę dziwną mieszaninę emocji poczuł coś jeszcze: dłoń Rosey przytulała się do jego dłoni spoczywającej na ławie kościelnej. Otworzył oczy i najpierw wpatrywał się w splecione ręce, a potem spojrzał na nią zdziwiony. — Wszystko w porządku? — zapytała. — Uhm — pokiwał głową. — Jesteś pewien? Znów skinął głową i potem, gdy poczuł coś wilgotnego wokół nozdrzy, zdał sobie sprawę, że płakał. Głęboko wciągnął powietrze, najchętniej wymazałby te niechciane łzy, ale na to było już za późno. — Chcesz pogadać czy po prostu masz ochotę posiedzieć? Uśmiechnął się, żałośnie, wdzięcznie.

— Nic mi nie jest — powiedział. — Jestem tylko, no wiesz... ale jest OK . Jest OK . Uścisnęła jego dłoń jeszcze raz, a potem zsunęła swoją „ rękę z powrotem na kolana. Ralph spojrzał na swoją dłoń, a potem zamknął oczy i wcisnął głęboko łzy których nie mógł kontrolować. Spróbował zanalizować ten nagły wybuch emocji, dowiedzieć się, skąd przyszedł. Co podziałało jako czynnik spustowy? A potem sobie uświadomił. To stało się tutaj, podczas modlitwy, obcowania z Bogiem, kontemplacji czy cokolwiek innego, do cholery jasnej, co tu wyprawiał. Nagle zdał sobie sprawę, że wszystko się jakoś ułoży. To było łatwe! Musiał jedynie zmienić percepcję i przestać widzieć siebie w centrum wszystkiego. Musiał po prostu oddać się. Oddać się Jem, rodzinie, oddać się swojemu życiu. Ale żeby to się udało, najpierw musiał oddać siebie czemuś zupełnie nowemu i choć nie miał pewności, co to dokładnie było, poczuł to w tym momencie, głęboko i prawdziwie, i pomyślał, chociaż z ledwością zmusił się do przyznania tego przed samym sobą, że miał oddać się Bogu. Nie! Nie Bóg! Wytrząsnął ten pomysł ze swojej świadomości, w chwili gdy zaczął się w niej zagnieżdżać. Nie Bóg. Ale coś. Coś większego niż jednosylabowe słowo albo głupia brodata ikona. Coś szerszego i cięższego, i jaśniejszego, i milszego, i głębszego, i po prostu lepszego. Otworzył oczy i spojrzał w oczy Jezusa Chrystusa, wyróżniające się lśniącym jedwabnym szwem nad ołtarzem. Nie, pomyślał. Nie chodziło o niego. Odwrócił się, żeby spojrzeć na obrazy w witrażowych oknach, ptaki i motyle, drzewa i twarze dzieci. Nie chodziło nawet o nie. Miał wrażenie, ze głos mieszkający w nim bardzo głęboko przez całe życie wreszcie stał się słyszalny. To było niemal jak odkrywanie prawdy o sobie.

Odwrócił się do Rosey i zobaczył ze zdumieniem, że wyszła, siedział zupełnie sam. Spojrzał na drzwi za siebie i zaczął zbierać się do wyjścia z kościoła, kiedy zauważył rząd wotywnych świeczek na drewnianym stojaku. Jak wszystko inne w tym niekonwencjonalnym kościele, miały jasne kolory, w szklanych kloszach migotały płomyki w kolorach klejnotów niczym uwięzione świetliki. Na stojaku stał słój na pieniądze i Ralph sięgnął do kieszeni dżinsów po garść drobnych monet. Upuszczał monety, brzęk, brzęk, brzęk, potem włączył świeczkę w swojej intencji. Wybrał niebieski klosz, ponieważ pomyślał o Blakeu. Wpatrywał się w tańczące niebieskawe światło i myślał o synku. Przypomniał sobie jego zapach i nieukształtowane ciałko w swych ramionach i po raz pierwszy poczuł, że w jego sercu coś pierwotnego zaczęło prostować ramiona i nogi i powoli pozwalało się poznawać. Po raz pierwszy poczuł się jak ojciec Blakea. Nagle zauważył w kościele innego człowieka. Wynurzył się zza ołtarza, w obu dłoniach trzymał kubek kawy. Mały i żylasty, ubrany w turkusową hawajską koszulę i spodnie do kolan, i choć nie miał na sobie koloratki, bez wątpienia był księdzem. Uśmiechnął się szeroko do Ralpha i zatrzymał na chwilę. Ralph odwzajemnił uśmiech. — Niczego panu nie brakuje? — zapytał mężczyzna. Ralph wzruszył ramionami. A potem uśmiechnął się. — Nie — odpowiedział świadom pełnego znaczenia pytania i odpowiedzi. — Niczego mi nie brakuje. Dziękuję. — Wspaniale. — Ksiądz mrugnął, a potem przeszedł przez drzwi na drugą stronę ołtarza.

ROZDZIAŁ DWUNASTY — NIE — powiedział Karl. — Nie ma, do cholery, o czym gadać. Jem westchnęła. Rozkoszowała się właśnie kanapką z szynką i musztardą, ale jego słowa natychmiast osłabiły jej apetyt. Żałowała, że Karl nie jest jej dzieckiem i nie może mu po prostu krzyknąć: „Bo tak powiedziałam i już" i na tym by się skończyło. A Karl, nie dość, że skończył osiemnaście lat już dawno temu, to był jeszcze niezwykle uparty. Niezwykle uparty dorosły, który nie miał pojęcia, co było dla niego najlepsze, i nie obchodziły go opinie innych ludzi na ten temat. Westchnęła ponownie i spojrzała na drzwi za jej plecami. — Karl — odezwała się swoim najlepszym głosem agentki. — Dobrze wiem, że to ma pewne... negatywne skojarzenia, ale musisz na to spojrzeć z szerszej perspektywy. Pomyśl tylko o Tonym Blackburnie... — No dokładnie — zagrzmiał. — Chodzi mi dokładnie o to, że pierdolone porównanie prześladuje mnie już wystarczająco długo. Ostatnia rzecz, jaką mam ochotę zrobić, to znów przykuć uwagę. Jem nie miała zamiaru oświecić go, że najprawdopodobniej nikt nie pamiętał przelotnego poruszenia w prasie spowodowanego jego załamaniem nerwowym upublicznionym w programie na żywo na falach rozgłośni Ali London Radio wiele lat temu i że przypuszczalnie mało kto pamiętał udział

Tony ego Blackburna w programie „Im a Celebrity...", i tak naprawdę kariera Karla była na tyle efemeryczna i nieokreślona, że nie miało to większego znaczenia. Zamiast tego powiedziała: — Nie pozwolimy, by to się zdarzyło. Minęło tyle czasu. Świat ruszył do przodu. Jesteś już kimś więcej niż tylko facetem, który stworzył Tony'ego Blackburna. Publiczność nie postrzega ciebie już w ten sposób. — No i to połowa problemu. Bo niby jak mnie „postrzegają"? I naprawdę myślisz, że po bombardowaniu ludzi widokiem mojego wielkiego grubego tyłka przez dwa pierdolone tygodnie ktokolwiek będzie chciał mnie jeszcze później oglądać? Nie sądzę. Jem próbowała wypchnąć obraz grubego owłosionego tyłka Karla z głowy i skoncentrować się na tym, co miała do zrobienia. — Słuchaj — odezwała się tonem o dwa stopnie mniej formalnym — osobiście uważam, że a) będziesz miał z tego frajdę i b) zdziała to cuda dla twojego wizerunku. Jesteś świetnym facetem. Jesteś sympatyczny. Mógłbyś nawet to wygrać, wiesz? — I naprawdę tak myślała, bo Karl, pomimo wszystkich niedociągnięć, miał bardzo przyjemne usposobienie i wrażliwość, którą przyciągał do siebie ludzi. — Ha! — zarechotał pogardliwie. — No pewnie. Słuchaj, muszę to przemyśleć. Przyznaję, że kurewsko nie podoba mi się ten pomysł, ale tylko dla ciebie, moja mała kaczuszko, zastanowię się. OK ? — Dobrze — odetchnęła i wróciła wzrokiem do kanapki z szynką i musztardą. — Zacznij od zastanowienia się. To dobry początek. Tylko nie rozmyślaj za długo, żeby oni za bardzo nie ostygli. — Odezwę się — rzucił na zakończenie, a potem odłożył słuchawkę, nie z powodu chamskich manier, ale dla-

tego, że Karl miał w sobie sporo z żującego tytoń, ubranego w kraciastą koszulę niezależnego kowboja z lat czterdziestych, który jak przypuszczała Jem, raczej nie żegnał się w westernach. Jem odetchnęła z ulgą, zadowolona, że miała tę rozmowę za sobą i biorąc wszystkie rzeczy pod uwagę, poszło całkiem nieźle. Skoro tak szybko przystał na to, że wszystko sobie przemyśli, szansa, że się zgodzi, była całkiem spora. Chwyciła kanapkę i dokończyła ją z odzyskanym apetytem. Blake obudził się z drzemki trzydzieści minut później, Jem wyjrzała przez okno i zdecydowała się uczcić spacerem fakt, że nie padało po raz pierwszy od ponad dwudziestu czterech godzin. Zmieniła synkowi pieluszkę, zapięła go w misiowaty śpiworek i wsadziła do nosidła na piersi z twarzą obróconą na świat, tak by mógł obserwować otoczenie i nie spać. Jem miała szczególną awersję do gondoli, wózków, spacerówek czy innych pojazdów używanych w dzisiejszych czasach, których nazw nie była do końca pewna. Ciężkie i nieporęczne, z nieatrakcyjnymi elementami wyposażenia, nawet gdy majstrowali przy nich znani projektanci mody; uważała, że stanowiły one nieelegancki i dołujący element w jej wizerunku. Włożyła kurtkę, chwyciła parasol, tak na wszelki wypadek, i ruszyła ku najbliższym sklepom. Jem bardzo odpowiadało to, że w najbliższej okolicy nie ma absolutnie gdzie wydawać pieniędzy. Chyba że wpadłaby w poważny nałóg nabywania tanich plastikowych pudeł magazynowych, póki co jednak jej ciężko zarobiona gotówka była bezpieczna. Wyjście do sklepu oznaczało więc minięcie kilkunastu kompletnie niezachęcających detalistów po drodze do Tesco. Ale dzisiaj stawiając sprężyste kroki i w przypływie

czegoś młodzieńczego i raczej głupkowatego w głowie, zdecydowała się zapuścić nieco dalej. Podjęła radosną i spontaniczną decyzję, że zakupy zrobi w Sainsbury s. Właśnie zakończono remont marketu i huczne otwarcie z fanfarami świętowano od zeszłego tygodnia, więc wycieczkę mogła potraktować niemalże jak sprawienie sobie ekstra przyjemności. Maszerowała z uśmiechem na twarzy. Niskie słońce oblepiło dachy mijanych sklepów i budynków grubą warstwą złocistego lukru. Opadające na ulicę między rzędami sklepów promienie rozświetlały kołpaki, szyby samochodowe i przecinały poranne kałuże. Nagły zastój deszczu wpłynął optymistycznie na przechodniów, więc Jem i Blake zostali obdarowani przynajmniej ośmioma uśmiechami podczas żwawego marszu. Jem dawno nie czuła się tak szczęśliwa. Przypływ tej radości uświadomił jej nagle, jak bardzo nieszczęśliwa czuła się wcześniej, i to odkrycie bardzo ją zaskoczyło. Nie rozumiała, co wprawiło ją w tak pogodny nastrój. Wiedziała jedynie, że zaczęła odczuwać pozytywne wibracje w mieszkaniu Joela wczoraj wieczorem i miało to jakiś związek z jego osobą i łagodnym światłem, które wypełniło pokój, i z winem uderzającym do głowy i jeszcze z uśmiechem Joela skierowanym do niej, z jego ustami do połowy zasłoniętymi dłonią i tym, co poczuła, gdy spojrzała na jego stopy. Stopy Joela. Próbowała nie myśleć o jego stopach. Ale proszę, coś delikatnego i magicznego, coś prawie zupełnie, choć nie całkowicie, nieoczekiwanego. Po kolacji dziewczynki bawiły się między nimi i rozmowa nie wróciła już do wcześniejszych, bardziej intymnych tematów. Rozmawiali o okolicy, o szkołach, do których chcieli posłać dziewczynki, i o pracy Jem. Neutralne, bezpieczne tematy i Jem spędziła najmilszy od ponad roku

wieczór. Właśnie tak powinno wyglądać w moim domu, pomyślała sobie. Rodzina zgromadzona w jednym pokoju, serdeczna rozmowa, słodka harmonia. Zastanawiała się, kiedy przestali z Ralphem rozmawiać ze sobą w tak miły sposób. Ponosiła równą winę za kiepski poziom ogólnej komunikacji w domu. Przecież tak często dawała upust swojej frustracji z powodu status quo nie wprost, wyrażała ją, formułując zdawkowe odpowiedzi czy używając określonego tonu głosu, tak by Ralph nie zapominał o swoich niedociągnięciach. Podświadomie czuła, że gdyby spędzała z nim więcej czasu na serdecznych pogaduszkach, on uznałby, że miała mnóstwo zbędnego czasu. Nie chciała, by Ralph myślał, że miała wolny czas. Gdyby stwierdził, że znajdowała czas na miłe traktowanie jego osoby, mógłby dojść do wniosku, że jej życie nie było przeciążone otumaniającymi mózg obowiązkami domowymi i nie robił nic złego, pozwalając na kontynuowanie sytuacji bez zmian. Ta świadomość wzmocniła jej podejrzenie, że faktycznie, u samego źródła, Ralph był wszystkiemu winny, odpowiadał nawet za jej okropne zachowanie. On ją stworzył. On sprawił, że stała się taka. Zdążyła wypić jeszcze jeden mały kieliszek wina i w końcu, tuż przed dziewiętnastą ubrała siebie i dzieci i ruszyła w kierunku frontowych drzwi. Gdy się zatrzymała, zauważyła zdjęcie przypięte do korkowej tablicy. Na biało-czarnej fotografii ujrzała Joela i bardzo szczupłą, niezwykle ładną kobietę, oboje wpatrywali się w twarz maleńkiego dziecka. — Czy to...? — Tak — odpowiedział Joel. — To Paulette i Jessica, córka miała wtedy, och, jakieś dziesięć dni. Zdjęcie zrobił mój syn. — Śliczne.

— Tak. — Wpatrywał się w nie przez chwilę, aż jego twarz nabrała niepokojącej zaciętości, jakby powstrzymywał w sobie smutek, złość, trudno było stwierdzić, co dokładnie. Jem patrzyła na zdjęcie nieco dłużej, niż można by oczekiwać od uprzejmego zachowania. Próbowała zrozumieć tę kobietę, dlaczego przeistoczyła się z tej w oczywisty sposób oddanej młodej matki w osobę, która z powodu ciężaru własnych problemów nie mogła dłużej uczestniczyć w życiu własnej córki. — Mieszka gdzieś w pobliżu? — zapytała. — Uhm, niezbyt daleko. — Ale nie widujecie się zbyt często? — Nie, nie bardzo. To, cóż, to bardzo skomplikowane. — Uśmiechnął się przepraszająco, jakby chciał powiedzieć jej coś więcej, ale nie tutaj, nie w tym momencie. Pożegnali się pospiesznie, nie padły żadne konkretne podsumowania wspólnie spędzonego popołudnia. Jem napomknęła mgliście o rewizycie w przyszłości i wyszły. A potem maszerowała z dwójką dzieci do domu, pokonując ciemny mokry wieczór, myśląc sobie, że nie istnieje lepszy koktajl niż macierzyństwo plus nieznaczne nadużycie alkoholu. Sainsbury's pokrywały pomarańczowe balony, a przed wejściem do marketu koncertował kameralny zespół jazzowy z czarnoskórą wokalistką. Stopki Blakea wierzgały, wybijając na jej brzuchu podekscytowany rytm, więc Jem stała z boku przez chwilę, pozwalając synkowi nacieszyć się muzyką. I właśnie wtedy wpadła na ten pomysł. Jutro miała celebrować ostatni wieczór w samotności. Ralph wracał w sobotę, a po jego powrocie ona będzie musiała zacząć szukać odpowiedzi na dręczące pytania. Czy chciała, by Ralph się

zmienił? Czy ona musiała się zmienić? I nawet jeśli oboje się zmienią, czy zdołają kiedykolwiek wrócić tam, gdzie kiedyś byli? A jeśli okaże się, że to nie będzie możliwe, czy już na zawsze będą zmuszeni pozostać w tym niewygodnym, nieprzyjacielskim miejscu zdani na własne siły, a może ona odnajdzie szczęście z innym mężczyzną? A jeśli jedynie fantazjowała w głupkowaty i niedojrzały sposób? Była niemal pewna, że nie dążyła do romansu z tym mężczyzną, ale do całkowitej pewności potrzebowała jeszcze jednej szansy. Wyciągnęła telefon z torebki i zaczęła pisać SMS -a. Witaj! Dzięki za wczoraj. Scarlett bawiła się SUPEROWO i nie przestaje mówić o Jessice! Jutro mój ostatni dzień w roli samotnej matki i może macie ochotę uczcić to z nami przy curry i piwie w naszym domu? Proponuję osiemnastą, dziewczyny mogą urzędować do późna. Daj znać, a ja prześlę dalsze wskazówki. Już miała wcisnąć klawisz Wyślij, ale wstrzymała oddech i stanęła. Teraz, pomyślała sobie, to już nie była historia o przeznaczeniu krzyżującym ich ścieżki. Nie miała nad sobą niewytłumaczalnej siły nadającej tempa rozwojowi wypadków, której to nie była w stanie kontrolować. Wiedziała, że jeśli nadusi klawisz Wyślij, to przejmie pełną kontrolę i odpowiedzialność za wszystko, co wydarzy się później, ponieważ to ona zainicjowała akcję. Znów wciągnęła powietrze, a po krótkim namyśle zapisała wiadomość w kopiach roboczych. Postanowiła przemyśleć ewentualne konsekwencje swojego zachowania i przekonać się, czy dobrze postępuje. Stary porządek Sainsburys został wywrócony do góry nogami. Było to bardzo denerwujące i choć Jem bardzo nie chciała stać się zrzędzącą kobietą w średnim wieku, którą złościł nowy porządek w supermarkecie, myślała w skry-

tości ducha, że wywracanie całego sklepu do góry nogami było niepotrzebne. Ale podczas wędrówki wzdłuż półek sklepowych zaczęła dostrzegać korzyści. Przybory kuchenne. Niemowlęce ubranka. Sportowe staniki. Markowe zabawki. Książki. Cały rząd regałów z artykułami papierniczymi. W dziale żywności zauważyła nowe produkty, większy wybór i coś, co uważała z jakichś nieznanych powodów za wizytówkę nienagannie zaopatrzonego supermarketu — zestaw do gotowania Thai Curry. Podniosła opakowanie i wpatrywała się w zachwycie. Znajdowało się tam wszystko, czego potrzebowała, ładnie posegregowane i ułożone. Dwa patyczki palczatki cytrynowej, pocięte w słupki, co prawda lekko brązowiejące na koniuszkach, no ale to palczatka cytrynowa. I wachlarzyk z błyszczących liści limety. Mały pęczek kolendry. Łyse, obrane szalotki, różowe i półprzezroczyste jak świeżo urodzone myszki. I pięć błyszczących papryczek chilli, czerwonych i zielonych. W pewnym okresie życia, zanim jeszcze pojawił się Ralph i dzieci, Jem spędzała niezmierzoną ilość czasu w azjatyckich marketach. Biuro agencji znajdowało się w Soho i pory lunchu zazwyczaj spędzała w Chinatown, buszując między regałami pełnymi dziwnych i pysznych potraw. W tamtych czasach splunęłaby na tę sterylną, owiniętą folią parodię autentyczności. Spojrzałaby z politowaniem na osobę, która wybrała taki zestaw i zapłaciła za niego w przekonaniu, że robiła coś egzotycznego i śmiałego. W tamtych czasach wolałaby raczej zjeść kanapkę z serem, niż ugotować posiłek z czegoś takiego. Ale teraz żyła z zawężonym horyzontem, jej życie ograniczyło się do podmiejskiej części Londynu. Nie bardzo potrafiła myśleć z entuzjazmem o wózkach, zmianach pieluszek, autobusach, dzieciach, metrach i wiecznej krzątaninie

Chinatown. Jem bardzo rzadko wypuszczała się do centrum, robiła to tylko przy okazji załatwiania interesów lub spotkania ze znajomymi, nigdy po to, by zabić czas albo po prostu nacieszyć się miastem. W ostatnich latach Jem stała się specyficznym rodzajem londyńczyka. Westchnęła cicho i włożyła paczkę do koszyka. Przed laty jedzenie zbliżyło ją i Ralpha. A ściślej, zbliżyli się do siebie, gotując razem curry. Jem zlitowała się nad przesoloną, bezsmakową, niewyobrażalnie drogą dietą współlokatorów składającą się z gotowych dań i pewnego wieczora urządziła Ralphowi szybki kurs gotowania łatwego curry z kurczakiem. Po suto zakropionym kursie urządzili sobie w pijanej ekstazie konkurs w jedzeniu surowego chilli zakończony chłodzeniem się Ralpha w lodówce i podwyższoną adrenaliną z powodu poparzonych ust. Gdyby Jem miała wypunktować najważniejsze wydarzenia z ich jedenastoletniego związku, z pewnością tamta noc zajęłaby kluczową pozycję. To właśnie to pikantne doświadczenie zapoczątkowało wszystko, co wydarzyło się później. Najprawdopodobniej gdyby nie wspólne gotowanie curry i wcinanie ostrych papryczek, nie byłoby Ralpha i Jem, ani Scarlett, i Blakea, ani zaogniającej się, gnuśnie-jącej dysfunkcji wieloletniego związku nadającego się teraz do kompletnego remontu. Ralph nie odezwał się po ich ostatniej rozmowie telefonicznej, a wypowiedziane na pożegnanie słowa „coś musi się zmienić" wciąż dzwoniły w jej uszach. Coś musi się zmienić. Naprawdę, coś musi się zmienić. I zacznie od siebie. Właśnie w tamtej chwili Jem zdecydowała, że ugotuje curry dla Joela. Nie w celu zrobienia na nim wrażenia lub uwiedzenia go, ale by przypomnieć sobie tę dziewczynę, którą kiedyś była. Z pozytywnym nastawieniem śmigała między alejkami, wypełniając koszyk filetami z kurczaka,

puszkami z mleczkiem kokosowym, miniaturowymi oberżynami i paczkami piwa Tiger. Zatraciła się w absolutnej pewności słuszności swojej decyzji i zapomniała dodać do koszyka niezbędną rolkę folii aluminiowej, paczkę ręczników kuchennych i potrzebną litrową butelkę organicznego, pełnotłustego mleka. Dała się na tyle ponieść emocjom, że minęła płatki Shreddies, świeży chleb i dezodorant Dove. Koszyk napełniał się oczekiwanym wieczorem. Zgromadziła tam wszystko, począwszy od chipsów Kettle o smaku Red Thai Curry serwowanych podczas przygotowywania potrawy po czekoladowe trufle, które zaproponuje później, bo w jej spiżarni zawsze było pudełko czekoladowych trufli. Zanim wydarzyło się coś, co mogłoby rozbroić jej silne przekonanie, wyciągnęła telefon, otworzyła plik z wiadomościami roboczymi i nacisnęła klawisz Wyślij. Proszę bardzo. Piłka w grze. Została oficjalnie kopnięta i toczyła się prosto do jego bramki. Skierowała się do nowiuteńkich samoobsługowych kas, myśląc, że Blake może mieć frajdę, obserwując migające czerwone światło lasera i wsłuchując się w piszczący nad kodami kreskowymi skaner. Piii przejechał kurczak, piii przejechało mleczko kokosowe, piii poszły chipsy Kettle, ale gdy przyszła kolej na gotowy zestaw Curry Thai, nie rozległo się żadne piii. Spojrzała na monitor. „Towar nieznany. Brak kodu". Uśmiechnęła się do siebie. To było niemal tak, jakby maszyna wiedziała. Nieznane, niewypowiedziane.

ROZDZIAŁ TRZYNASTY OSTATNI DZIEŃ W Kalifornii Ralph spędził na plaży. Zupełnie sam. Smith planował do niego dołączyć o szesnastej, po ostatniej zapisanej wizycie. Ale kolejne cztery godziny miał spędzić jedynie w towarzystwie ręcznika plażowego, książki i piasku. Ralph zapadł w błogi stan, jego blade angielskie ciało błyszczało jak srebrzysta brzoza w lesie połyskujących drzew tekowych. Siedział nieruchomo przez chwilę, ręce owinął wokół kolan, wpatrywał się w ocean. Południowe słońce rozświetlało taflę wody, która wyglądała, jakby została przetkana mieniącymi się lampkami. W oddali płynęły małe, białe łodzie, a skuter wodny zostawił po sobie pienisty szlak. Po lewej stronie rozciągało się molo Santa Monica, jarmarczne i głośne, nawet z oddali. Kontemplował minione sześć dni. Przypomniał sobie, o czym myślał, zanim wyjechał z domu (miał wrażenie, że to było wieki temu), jak mało wiedział o życiu Smitha i że nie potrafił sobie wyobrazić, iż faktycznie tutaj przyjedzie. A teraz był jedną z wielu osób w Santa Monica, siedział na plaży, poznał miasto, potrafił się w nim poruszać, wiedział, jak urządził się Smith, żył rytmem jego dni, jeździł w jego samochodzie, spotkał jego dziewczynę, jadł z jego lodówki. Spełnione doświadczenie. Niesprecyzowany koncept stał się klarownym wspomnieniem. I co mógł zabrać ze sobą po tych kilku spokojnych, nieobfitujących w wydarzenia dniach?

Przede wszystkim wracał do domu z pełną świadomością, że znajomość ze Smithem scalał jedynie sentyment wieloletniej przyjaźni. Ich światy kłóciły się ze sobą: Ralph spełniał się w rodzicielstwie, Smith tkwił na etapie szczęśliwego i nieprzemijającego dzieciństwa. Poza tym nie mieli za bardzo o czym ze sobą rozmawiać, co nie przeszkadzało, gdy wynajmowali razem mieszkanie, ale stało się niezręcznie irytujące przy okazji towarzyskiego spotkania. Ralph wiedział, że wrócą do okazjonalnej wymiany dwuwerso-wych maili o niczym szczególnym, jak tylko wyląduje na angielskim lądzie. Ale w tej wyprawie nigdy nie chodziło o Stare Dobre Czasy ze Smithem, cel był znacznie bardziej subtelny. Miał znaleźć odpowiedzi, a jeszcze wcześniej odnaleźć pytania, ponieważ zanim tu dotarł, nie miał najmniejszego pojęcia, czego właściwie szukał. We wtorek wieczorem myślał przez chwilę, że odnalazł to, po co tu przyjechał. Rosey. Pomyślał, że gdyby ta młoda piękna kobieta z bardziej twórczym niż reprodukcyjnym podejściem do życia zakochała się w nim, zdołałby się uwolnić i zacząć życie od nowa z kimś świeżym, bystrym, mądrym i fajnym, kimś takim, jakim kiedyś była Jem, a on być może przypomniałby sobie, o co w tym całym życiu chodziło. Ale to była jedynie wymówka. Fakt, żywił bardzo silne uczucia względem Rosey. Pragnął uprawiać z nią seks. Gdyby miał uciec, przeżyć przygodę i zostawić za sobą wszystkie zobowiązania, to zrobiłby to tylko z Rosey. Ta piękna, mądra i świeża kobieta mogła mu tyle zaoferować, ale nie była matką jego dzieci. Ralph nie potrzebował kolejnej kobiety, musiał tylko wymyślić, jak sprawić, by ta, z którą żył, znów go polubiła. A teraz wiedział już, jak to zrobić. Nie miał kontaktu z Jem od ich feralnej rozmowy w środę rano. Kiedy on nie spał, to ona albo zajmowała

się dziećmi, albo spała, a dobrze wiedział, jak wyglądały rozmowy z Jem o czymkolwiek, gdy w jej pobliżu przebywały dzieci. A poza tym nie chciał przeprowadzać tej rozmowy przez telefon, siedząc pięć i pół tysiąca mil dalej, tę rozmowę odbędą w sobotni wieczór, patrząc sobie w oczy przy kuchennym stole, być może w towarzystwie butelki wina. Dzień minął sennie. Ralph dobrze wiedział, że upłynie sporo czasu, zanim znów usiądzie w samotności na plaży. Czytał książkę, leżał w słońcu na plecach, pozwalał, by gorąca plaża zabawiała go słuchowymi sztuczkami, mieszając otaczające dźwięki słów obcych ludzi, okazjonalne strzępy śmiechu albo zmieniając klakson samochodu w mglisty szum. O szesnastej dołączył do niego Smith i spędzili wczesny wieczór na lekkiej rozmowie o niczym szczególnym. Rosey nie bawiła się z nimi. Wyszła gdzieś ze znajomymi i Ralph był z tego zadowolony. Chciał skoncentrować się na przeżywaniu tej ostatniej nocy z dala od domu. Chciał opróżnić głowę ze wszystkiego innego poza determinacją, by naprawić rzeczy w domu. Czuł się żywy, czysty i gotowy, by włożyć wysiłek, by stać się lepszym mężem i ojcem. Z plaży udali się do pobliskiego baru, gdzie usiedli z butami pełnymi piasku i skórą lepką od ostatniej aplikacji kremu przeciwsłonecznego. Twarz Ralpha stała się ściągnięta i szorstka, zmierzwione włosy zmatowiały, a on sam po raz pierwszy od przyjazdu sześć dni temu czuł się zupełnie zrelaksowany w towarzystwie Smitha. — Powinieneś się ożenić z tą dziewczyną — odezwał się ni z gruszki, ni z pietruszki. — Co? Z Rosey? — No, powinieneś się z nią ożenić. Jeśli się nie zdeklarujesz, to ktoś inny to zrobi.

— E tam — mruknął Smith, obracając w dłoniach podstawkę pod piwo. — Ona nie jest w typie tych, co ciągną do ołtarza. — Nie byłbym taki pewien — stwierdził Ralph. Smith rzucił mu pytające spojrzenie. — Aha, no to może dowiem się teraz, o czym to tak rozmawialiście za moimi plecami? — O niczym szczególnym — odpowiedział Ralph. — Po prostu nie sądzę, że ona jest tak niekonwencjonalna, za jaką ją uważasz. Myślę — kontynuował — że trochę gra. To wszystko. — No cóż — powiedział Smith, pozwalając podstawce opaść na stół i zaplatając palce z tyłu głowy. — Jestem prawie pewien, że jej nie chodzi o białą kieckę, więc zakończmy ten temat. No, chyba że przy okazji pozwolisz, że zapytam, co z tobą i Jem? Ralph uśmiechnął się. — Myślę, że dwójka dzieci scala bardziej niż małżeńska przysięga, no ale nigdy nic nie wiadomo... Smith przyglądał mu się przez chwilę. — I nigdy się nie martwisz? — zaczął. — Czym mam się martwić? — Sam nie wiem. Nie jesteście po ślubie. Ona świetnie wygląda. Czy nie martwisz się, że mogłaby, no wiesz...? — Kto —Jem? — No. Ralph prawie parsknął. — No co ty! Ona nawet nie ma ochoty na seks ze mną, a co dopiero z innymi. Poza tym utknęła w domu na całe dnie z dwójką dzieci. Jedynymi ludźmi, których ogląda poza domem, są jej siostra, szef pedał i Karl Kasparov. Nawet gdyby chciała... — wzruszył ramionami. — Musisz coś zrobić z tym seksem — poradził Smith.

— Uhm — mruknął Ralph, zerkając na plażę zatopioną w złocistym blasku zachodzącego słońca. — To prawda, po powrocie mam parę rzeczy do uporządkowania. I parę rzeczy do zrobienia. I dzięki, stary — uniósł butelkę piwa w stronę Smitha — dzięki, że dałeś mi szansę, by się wyrwać i złapać oddech. To było naprawdę... pożyteczne. Smith uśmiechnął się do niego, nieco sceptycznie. — Jak zawsze do usług. A następnym razem przywieź Jem. I dzieciaki. Ralph roześmiał się głośno. — Ta, pewnie. Byłbyś zachwycony! — Dlaczego nie? — zapytał Smith. — To, że nie chcę mieć własnych dzieci, nie oznacza, że nie chcę poznać twoich. — Serio, stary — kontynuował Ralph. — Twoje życie i moje dzieciaki... — Przeciągnął palcem wzdłuż szyi. — Nie najlepsza mieszanka. Ale następnym razem, jak odwiedzisz stare kąty, to wpadnij o nas. Będzie lepiej, jeśli je poznasz w naturalnym dla nich środowisku. Smith uśmiechnął się. — No pewnie. Fajnie będzie. Oparli się o krzesła, na kolanach trzymali piwo, ich twarze oświetlało zachodzące słońce; dwóch przyzwoitych mężczyzn, kiedyś najlepsi przyjaciele, dziś po raz pierwszy od jedenastu lat pogodzeni ze sobą i w sobie. A jutro życie Ralpha zacznie się od nowa.

ROZDZIAŁ CZTERNASTY KILKA GODZIN wcześniej przed tą perfekcyjną chwilą w Kalifornii i ponad pięć tysięcy mil dalej. Jem w ogóle nie zastanawiała się nad jutrem. Jej myśli krążyły głównie wokół kilku kolejnych godzin, a dokładnie między teraz (17.55) a potem (20? Może później?). Sprawę spotkania rozważyła drugi, trzeci i czwarty raz natychmiast po otrzymaniu od Joela twierdzącej odpowiedzi piętnaście minut po wysłaniu zaproszenia. Starannie dobrała ubrania, które mówiły „To, że zaprosiłam ciebie tutaj wieczorną porą, nie oznacza wcale, że mam ochotę przeżyć z tobą pozamałżeńską przygodę", ale jednocześnie strój mógł dać mu pewną nadzieję, że tego chciała. Włożyła na siebie luźną szarą tunikę, grube czarne rajstopy i poobdzierane buty Ugg. Wyglądała raczej słodko niż drapieżnie. I przecież każdy wiedział, że na świecie nie istniał mężczyzna, który uznałby postrzępione Ugg za podniecające. Trochę więcej uwagi poświęciła włosom. Związała je do tyłu, odsłaniając kark, a potem palcami wyciągnęła loki z koczka i właśnie gdy wydobywała na chybił trafił poskręcane kosmyki, pomyślała, że najprawdopodobniej kompletnie zwariowała. Naprawdę. Która kobieta o zdrowych zmysłach zachowałaby się w ten sposób? Dopiero co urodziła. Każdej nocy dzieliła

łóżko z maleńkim dzieckiem ssącym jej mleko. Od ośmiu miesięcy nie uprawiała seksu z partnerem. A jej żołądek zwijał się w supeł, gdy tylko się pochylała. Jedynym racjonalnym wytłumaczeniem jej zachowania był jakiś psychiczny defekt. Przypatrywała się odbiciu w lustrze. Czy wyglądała na obłąkaną? Raczej na zmęczoną, czego nie można traktować jako odstępstwo od normy w takim okresie życia. Poza tym była blada, co również nie dziwiło, ponieważ w kwietniu mijało siedem miesięcy, odkąd nie oglądała słońca w dużych ilościach. Włosy zostały rozsądnie poskromione. Ubrała się oszczędnie i skromnie. Nie była poplamiona jedzeniem ani nie miała dziur w rajstopach. Wpatrywała się głęboko w zielonoszare tęczówki. Czy tam kryła się jakaś wskazówka? Czy znajdzie tam odpowiedź, dlaczego do jej domu nadciągał obcy mężczyzna na noc przed powrotem jej wieloletniego partnera? Nie znalazła odpowiedzi, jedynie łagodny, wyblakły smutek i zdezorientowanie, kobieta w lustrze pytała wzrokiem, co tu się, do diabła, działo. Westchnęła i już miała udać się do kuchni, gdy zadzwonił telefon. Zanim podniosła słuchawkę z aparatu stojącego na korytarzu, sprawdziła na wyświetlaczu numer dzwoniącego. Karl. Oczywiście. Tylko on mógł zadzwonić na minutę przed oficjalnym zakończeniem pracującego tygodnia. Przez chwilę walczyła z pokusą, by telefon odebrała automatyczna sekretarka, ale zaraz przypomniała sobie, że Karl nigdy nie nagrywał wiadomości. — Karl — przywitała go, uśmiechając się do odbicia w lustrze, jakby widziała tam klienta. — Witaj, kaczuszko. Napiłem się piwa i to mnie przekonało. — Och tak? — Tak. Zrobię z siebie palanta.

Jem obserwowała w lustrze twarz rozpływającą się w promiennym zachwycie. — Jest! — wycelowała pięścią w powietrze. — Podejrzewałem, że to cię uszczęśliwi. — O tak, Karl, Boże, jak cudownie. I uważam, że to naprawdę dobra decyzja. I nie chodzi tylko o finanse, chociaż oczywiście i to się liczy, ale o ciebie, o twoją karierę. Super! Usłyszała cierpki śmiech. — A ja wciąż nie jestem do tego przekonany i powiem ci tylko, że jeśli będą mnie zmuszali do zjedzenia czegoś, co wysrał jakiś zwierz, zrywam się stamtąd w ciągu minuty, no ale co tam, potraktuję to jak wakacje za darmo. I zwykle pokazują cię w dobrym świetle, co? — Dokładnie, Karl — uśmiechnęła się Jem, zupełnie nieświadoma, jak bardzo te słowa wrócą do niej i będą ją prześladować — tak robią. Więc co, mam do nich zadzwonić? Obwieścić dobrą nowinę? — Możesz to zrobić, kaczuszko. Tak, masz moje błogosławieństwo. A teraz wyluzuj już i ciesz się weekendem. Jem uśmiechnęła się ironicznie do odbicia. — Tak — przytaknęła. — Ty też. I odezwę się do ciebie w przyszłym tygodniu po rozmowie z ludźmi z ITV . — Wspaniale. No to do usłyszenia. A potem się rozłączył. Jem uśmiechnęła się i rozpoczęła spontaniczny i dość szczególny taniec szczęścia. Scarlett stanęła w kuchennych drzwiach i obserwowała ją z zatroskaną miną. — Co robisz? — zapytała wystraszona. — Tańczę! — odpowiedziała Jem. — Bo jestem szczęśliwa! — Nie podoba mi się — powiedziała Scarlett. — Dlaczego nie? — roześmiała się Jem.

— Bo nie. Wygląda dziwnie. Kiedy wraca tatuś? Chcę, żeby tatuś już wrócił. On nie pozwoli ci tak tańczyć. Jem znów się roześmiała, rozśmieszyła ją sztywność córki, ale jednocześnie zasmuciło ją to nieumyślne trafienie w samo sedno. — Chodź — zwróciła się do Scarlett — nasypiemy chrupki do miseczek dla naszych gości. Ale jak tylko wypowiedziała te słowa, rozległ się dzwonek i za szybą w drzwiach pojawił się najpierw cień, a następnie dźwięk podekscytowanej małej dziewczynki. Więc oto przybyli ich goście i miał się rozpocząć kolejny paragraf w tym zakręconym rozdziale życia Jem. Joel uśmiechnął się do niej nieśmiało w drzwiach. — Pomyślałem sobie, że jak curry, to i piwo — zaczął, podając jej cienką, niebieską siatkę. — Ale potem pomyślałem, że stosowniej jest przynieść wino. Więc przyniosłem i to, i to. Wzięła od niego siatki i wpuściła ich do środka, pomogła zdjąć płaszcz Jessice, odebrała jego kurtkę i powiesiła na okryciach rodziny wiszących za drzwiami. — Mieszkacie przy ładnej ulicy — powiedział, pocierając zmarznięte ręce. — Tak — przytaknęła — nam też się tutaj podoba. Wchodźcie, wchodźcie. Jem odpowiednio wcześniej ściągnęła z piersi trzy miarki mleka, tak by zapewnić sobie spokój z karmieniem Blakeaprzynajmniej do rana. Nie należała do zagorzałych fanek ściągania pokarmu (zawsze przy wykonywaniu tej czynności czuła się dziwnie odczłowieczona, pół kobieta, pół krowa), a Blake nie był zagorzałym fanem picia z butelki. Przez chwilę czuła się nawet winna, że zmusza swoje niemowlę do ssania gumowego sutka, by ona mogła zaba-

wić się z facetem, który nie był jego ojcem, ale potem pomyślała o Ralphie, o tygodniowym wylegiwaniu się na słońcu, radosnym plażowaniu, beztroskim piciu do rana i jej poczucie winy natychmiast zgasło. — Napijesz się piwa? — zapytała, rozpakowując siatkę Joela i wkładając do lodówki puszki Becks i butelkę chablis za 8,99 funta. — Bardzo chętnie, dziękuję. Otworzyła dwa piwa Tiger i podała mu jedno. W kuchni grało radio nastawione na Xfm; leciał Jack Johnson, jakiś skoczny i optymistyczny kawałek, na niebie wciąż widniały ślady wczesnych wiosennych promieni, a przez uchylone okno ulatniał się zapach curry. Na sofie leżał zwinięty w kłębek kot Smith i Jem poczuła w tym świetle, z tą muzyką w tle, z zimnym piwem w ręce i optymistycznymi wieściami, że przechodzi przez nią fala młodzieńczej euforii. Tak, pomyślała sobie, tak, wszystko jest w porządku. Jest dobrze. Cieszę się, że on tu przyszedł. Cieszę się, że tu jest. Uśmiechnęła się i uniosła w jego stronę butelkę piwa. — Na zdrowie — zaintonowała. — Na zdrowie. Dziękujemy za zaproszenie. — Cała przyjemność po naszej stronie — powiedziała. — I mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko temu, ale zainspirowało mnie nowe ulepszone Sainsburys i postanowiłam, że sama ugotuję kolację i nie będę zamawiać na wynos. Tolerujesz kuchnię tajską? — Uwielbiam kuchnię tajską — uśmiechnął się. — Świetnie! A Jessica? — Och, ona zdążyła zjeść w domu. — Pochylił się i uśmiechnął do córki, a ona rozpromieniła się w odpowiedzi. — Hej — zagadnął — może przywitasz się ze Scarlett? Spojrzała na niego i znów się uśmiechnęła.

— OK — odezwała się, pozbywając się nietypowej dla niej nieśmiałości i w podskokach zbliżyła się do Scarlett, która wciąż czaiła się w kącie. Jem obserwowała dziewczynki, które zatrzymały się nad kotem i w miarę delikatnego i bardzo poważnego głaskania oswajały się ze sobą. — To co — Joel odwrócił się do Jem, krojącej filety na cienkie paseczki. — Pewnie już odliczasz godziny do powrotu twojego partnera? Jem uśmiechnęła się ponuro. — I tak, i nie — powiedziała. Nie podniosła wzroku, by sprawdzić jego reakcję na tę prawdę wyznaną nad rozkraja-nym różowym mięsem. Zdała sobie sprawę, że nie potrafi wytłumaczyć tej odpowiedzi, więc złagodziła ton. — Hm, tak naprawdę — uśmiechnęła się — to bardzo się cieszę, że go zobaczę. Oczywiście, że tak. Miałam fajny tydzień, ale nieco samotny, wiesz. No, co prawda — dodała nieco przepraszająco — oczywiście, że... — Tak, myślę, że wiem, co chcesz powiedzieć. — Roześmiał się. — Samotność doskwiera, kiedy się mieszka w pojedynkę, nawet jeśli masz dziecko. W pewnym sensie to jest się wtedy jeszcze bardziej samotnym, bo nie można tak po prostu wstać i czerpać z życia garściami, wiesz. Człowiek jest uwiązany do dziecka, uwiązany do domu, do rutyny. A tak rozpaczliwie pragnie porozmawiać z innym dorosłym, choćby na temat czyszczenia kanalizy. Szczęściara z ciebie — dodał — że masz towarzystwo na miejscu. Jem wsypała trochę chipsów do miski i nastawiła garnek z wodą na ryż. — Bardzo ładny dom. — Joel rozejrzał się dookoła. Twój Ralph nie jest typowym, klepiącym biedę artystą, który żyje w pełnej przeciągów pracowni? Jem uśmiechnęła się.

— Niezupełnie. Był taki, kiedy go poznałam, i to całkiem dosłownie. Spędził dwa tygodnie, mieszkając w nie-ogrzewanym studiu we wschodnim Londynie, skończył dwadzieścia obrazów, wrócił do domu wychudzony i rozgorączkowany. Co właściwie brzmi, jakby był jakimś umęczonym geniuszem. A nim nie jest. Był po prostu... zakochany. — W tobie? — Tak. We mnie. Ha. — Lał — powiedział Joel. — To już jest coś. Jaka dziewczyna mogłaby się oprzeć? — Dokładnie — zgodziła się Jem. — Ja nie mogłam. O całej sprawie dowiedziałam się dopiero na wernisażu wystawy, kiedy weszłam do galerii na Notting Hill i stanęłam otoczona obrazami mnie samej. — Mówisz serio? Zamknął się w pracowni na dwa tygodnie, by ciebie malować? Wyłącznie? — Uhm. Dzisiaj brzmi to zupełnie niewiarygodnie. Wydaje się, że było to tak dawno temu, w innym świecie, innym życiu i to jest tak, że dzieci wnoszą tyle radości i magii w nasze życie, ale jednocześnie zabierają tak dużo. Zabierają to, no wiesz, tę pasję, którą się ma dla siebie. To szaleństwo. Przed urodzeniem dzieci uważałam, że najgorsza rzecz, jaka może mnie spotkać, to strata Ralpha, wiesz, telefon w nocy, pukanie do drzwi: „Bardzo nam przykro, chodzi o pani narzeczonego, miał wypadek, nic nie mogliśmy zrobić...". Sama myśl o tym... — zadrżała. — A potem rodzi ci się maleństwo i nagle myślisz sobie: „Chryste, może stać się coś o wiele, wiele gorszego niż strata Ralpha". Moja siostra powiedziała mi kiedyś, zanim urodziłam Scarlett: „Wiesz, że jak tylko urodzisz dzidziusia, to Ralph przestanie być twoim oczkiem w głowie?". A ja odpowiedziałam: „Bzdury, on zawsze będzie moim oczkiem

w głowie". A ona potrząsnęła głową, bardzo wolno, i powiedziała: „Zobaczysz, że nie". I miała rację. Teraz musi się sam o siebie troszczyć. To już nie jest moja robota. I myślę, że on mnie za to nienawidzi. — Podniosła wzrok i uśmiechnęła się smutno do Joela. — Sorry — zreflektowała się — za dużo informacji. — Nie, nie, wcale nie — zapewnił ją. — Przypuszczam, że jeśli on wyjechał odnaleźć siebie, najprawdopodobniej miał nadzieję, że i ty pogrzebiesz trochę w duszy. — Tak — pokiwała głową Jem. — Tak. Nie pomyślałam o tym. Masz absolutną rację. Pewnie tak. Byłam tak zajęta byciem złą na niego, że wyjechał, a potem tak zajęta nieoczekiwaną radością, że go tu nie ma, że tak naprawdę nie zastanawiałam się nad tym, co naprawdę czuję w środku. Po prostu czekam na jego powrót i chcę się przekonać, co ma mi do powiedzenia. A tak w ogóle — kontynuowała nieco za radośnie — jak ci leży pikantne jedzenie? — Umiarkowanie. — Umiarkowanie? — powtórzyła. — Tak. Na przykład kiedy jem w Nando, zamawiam średnio ostre. — Żartujesz! — wykrzyknęła. — Naprawdę! — zaśmiał się. — Dlaczego, co w tym takiego śmiesznego? — Nic. Po prostu nie spotkałam nikogo, kto by zamawiał średnio ostre w Nando! Zawsze zastanawiałam się, po co oni w ogóle zawracali sobie głowę, przyrządzając średnio ostry sos. Kto nie zamawia ekstra pikantnego sosu? Joel skrzyżował ramiona na klatce piersiowej i zmierzył ją defensywnym wzrokiem, ale z uśmiechem. — No to teraz już wiesz. To ja! Zjawa średnio pikantnego konsumenta z południowego Londynu. — Zademonstrował się zabawnie i Jem zaśmiała się.

— No cóż — powiedziała — w tym domu jadamy bardzo, bardzo ostro. Więc masz ochotę na wyzwanie? Zatarł ręce. — No to dawaj — powiedział. — Nie chcę, by w tym domu do końca życia uważano mnie za mięczaka, który na kolacji poprosił o średnio ostry sos! — OK — roześmiała się Jem i usmażyła kurczaka w woku z dwoma sporymi porcjami pasty w kolorze łajna i nad kuchenką uniósł się gryzący dym. Potem dodała puszkę mleczka kokosowego i kubek wody i pozwoliła wszystkiemu gotować się na wolnym ogniu na tyle długo, by zdążyć nakarmić syna wieczorną porcją mleka i przebrać go w piżamę. Joel bawił się z dziewczynkami, ona zajmowała się dzieckiem i gdy jedzenie było gotowe, Blake leżał w łóżeczku, a dziewczynki zatopiły się w zabawie w pokoju Scarlett, słońce zaszło całkowicie, a Jem upiła się przyjemnie. Zgasiła halogenowe światła nad głową i nakryła do stołu. — Pachnie fantastycznie — powiedział Joel, zezując entuzjastycznie na zielone curry, sałatkę z pomidorów i kolendry i górę puszystego białego ryżu. — Zabrzmi to naprawdę tragicznie, ale muszę ci wyznać, że jest to pierwszy od mniej więcej trzech lat posiłek, który ktoś dla mnie ugotował. — A twoja mama? — Nie, nawet moja mama. Kupiła sobie mikrofalówkę w 1990 i już nigdy potem nie użyła kuchenki. Więc to prawdziwa, prawdziwa gratka. Bardzo ci dziękuję. — To przyjemność. Miło znów coś ugotować. Tak naprawdę nie ugotowałam nic przyzwoitego, odkąd zaszłam w ciążę. — Więc Ralph nie zasłużył sobie na takie względy? — Biedaczek. — Jem skrzywiła się. — Próbuję od czasu do czasu, ale wyszłam już z wprawy, bo z brzuchem trudno mi się stało nad garnkami, po urodzeniu dziecka nie mia-

łam głowy do gotowania, a potem pewnie już mi się nie chciało. Sama nie wiem, mam tyle na głowie, że odechciewa mi się czegokolwiek ekstra, co musiałabym dopisać do mojej niekończącej się listy rzeczy do zrobienia. Pewnie gdybym wykrzesała z siebie nieco cieplejszy stosunek do otoczenia, to zdobyłabym się na wysiłek i... — przerwała. Dwa piwa Tiger otworzyły bez jej zgody usta. — Przepraszam — powiedziała — znów to robię. Musisz sobie myśleć, że zaprosiłam tu cię tylko po to, by wylać wszystkie żale na temat Ralpha, ale to nieprawda. A jak tam curry, nie za ostre? Przeżuwał i zasłaniał usta wierzchem dłoni. — Uuuch — powiedział — trochę ostre. Ale nie — połknął i sięgnął po piwo — jest w porządku. Pyszne. Naprawdę. Wcale nie za ostre. Jem spojrzała na czerwone, załzawione oczy Joela i głośno się roześmiała. — Jesteś pewien? — Taaak! — wykrzyknął bez tchu. — Pyszne. Naprawdę. Uśmiechnęła się do niego. Pomyślała o paczce ostrych czerwonych papryczek chilli w przegrodzie z warzywami w lodówce. Miała ich mnóstwo. Zastanowiła się, czy urządzić Joelowi konkurs na zjedzenie papryczek, po to by wskrzesić szaleństwo i frajdę tamtej nocy, gdy ona i Ralph po raz pierwszy zbliżyli się do siebie nad pikantnym jedzeniem, ale nie potrafiła się do tego zmusić. Uznała, iż pomimo tego, że czuła się tak bardzo oddalona od Ralpha, że dzieliło ich tyle nierozwiązanych spraw, z którymi musieli się uporać, to zachowałaby się nie w porządku. W pewnym sensie byłoby to gorsze niż fizyczna zdrada. Zamiast tego otworzyła trzecie piwo Tiger i zmieniła temat. — Mam nadzieję, że nie uważasz mnie za nieznośnie wścibską babę i po prostu powiedz, że wolałbyś o tym nie mówić, ale — mama Jessiki? O co chodzi?

Spojrzała na niego, by ocenić jego reakcję. — Ach — powiedział — no tak, to długa historia. — Nie musisz, jeśli nie chcesz. — Nie, w porządku. Chodzi o to, że to wszystko jest nieźle zagmatwane i dołujące. Masz ochotę na depresyjny i mroczny klimat? — Może być — pokiwała głową. — No więc — odłożył na chwilę łyżkę i sięgnął po piwo — Paulette i ja, Boże, to była katastrofa. Poznałem ją w 1996 i z tego, co pamiętam, ty w tym samym czasie poznałaś swojego Ralpha. Pracowała jako opiekunka, mieszkała w bardzo ładnym, małym domku w Dulwich, a ja nie miałem pojęcia, jaka naprawdę była. Ale, ha! Okazało się, że miała za sobą długą historię z narkotykami, od trzynastego roku życia wstrzykiwała herę, a wtedy gdy niańczyła dzieci, była na metadonie. Rozumiesz — opiekunka do dzieci! Kto, do diabła, zatrudnia eks-ćpunki z Bristolu do opieki nad dziećmi? Zanim się dowiedziałem, zdążyłem się w niej zakochać, taki ze mnie dupek z rozdartym sercem, myślałem sobie, że ją uratuję. Zresztą to mój zawód, by ratować młodych przed ich własną głupotą. W tym się szkoliłem. A ona wcale nie była już taka młoda, miała prawie trzydzieści lat, zanim naprawdę połapałem się w tej sytuacji. Jak już wszystko wiedziałem, ona sobie odpuściła, zostawiła pracę, rzuciła meta-don, wróciła do hery i oczekiwała, że mimo wszystko damy radę być razem. Byłem wtedy tak blisko — pokazał maleńką szparę między palcem wskazującym a kciukiem — tak blisko, by to wszystko zakończyć, a wtedy ona zaszła w ciążę. I pomyślałem sobie: „Tak! Dziecko, dokładnie tego nam trzeba", i faktycznie, wydawało się, że sobie świetnie radzi. Jak tylko dowiedziała się o ciąży, natychmiast zrobiła detoks, dbała o siebie, nie tknęła jednego drinka czy puszki coli. Naprawdę, zresztą widać to na tamtym zdjęciu, dla-

tego je zatrzymałem; to jedyne zdjęcie, na którym wygląda jak człowiek. Jej włosy, skóra, figura. Taka by była, gdyby nie hera. Po narodzinach Jessiki przez kilka miesięcy byliśmy szczęśliwą rodzinką, a potem po prostu wiedziałem, że znów zaczęła brać. A ja patrzyłem na naszą dziewczynkę i nie potrafiłem zrozumieć, jak ktoś może pragnąć w życiu czegoś więcej. Szczególnie czegoś tak, no wiesz, brudnego, złego. Dlaczego? To nie miało żadnego sensu. W każdym razie w końcu wykopałem ją z domu. Nie chciałem tego dla naszej dziewczynki. Nie chciałem tego dla siebie. A teraz ona odcięła się od nas. Nigdy mi nie wybaczy tego, że ją wyrzuciłem, i używa tego jako wymówki, by nie widywać się ze swoją córką. — Smutno potrząsnął głową. — To żałosne, naprawdę. Dorosła kobieta. Kobieta, która miała wszystko. I szkoda, że zamieniła to na taki szajs. Skończy ze sobą przed czterdziestką. Jem utkwiła w nim nieruchome spojrzenie. — To okropne — wydusiła, czując nieadekwatność tych słów. — Koszmar — wycedził przez mocno zaciśnięte szczęki, tłumiąc złość. — I nic nie można zrobić? Jakoś jej pomóc? — Nie — odpowiedział zdecydowanie. — Nie. Albo chcesz sobie pomóc. Albo nie chcesz. To proste. Paulette nie chce pomocy. Łatwiej jej żyć tak, jak żyje, niż zmieniać cokolwiek. Choć to trudno zrozumieć, ona wybrała łatwiejszą opcję. — Wzruszył ramionami. Jem obserwowała go z zainteresowaniem. Wyważona, łagodna fasada ześlizgnęła się nieco i pod spodem dostrzegła coś, co ją niepokoiło. Gdy opowiadał o swojej eks, zauważyła w jego zaciśniętych szczękach coś więcej niż złość czy niechęć, była to raczej nienawiść. Zdenerwowała się trochę i odchrząknęła. — Przepraszam — uśmiechnął się. — Przepraszam, że

ci to wszystko opowiedziałem. To zła historia. W każdym razie, zmieniając temat... — Nie, nie o to chodzi, w porządku, to tylko naprawdę, naprawdę smutne. Z twarzy Joela zniknął okrutny cień i znów wyglądał pogodnie, łagodnie i spokojnie. — Tak — uśmiechnął się — naprawdę, naprawdę smutne. — I potem nie było już nikogo innego? — Nie. Tylko ja. I Jessie. Tylko my. — I ze wszystkim radziłeś sobie sam, z tym całym rodzicielstwem? Pokiwał głową. — No to w takim razie — zbliżyła swoją butelkę do jego — w takim razie toast za ciebie, supertato. — Nic mi o tym nie wiadomo, ale tak, za mnie, dlaczego by nie? — Wyszczerzył się do niej i stuknęli się butelkami, a ich dłonie zetknęły się na ułamek sekundy. Jem odczekała chwilę, by jej ciało przetrawiło ten dotyk, zareagowało w jakiś sposób, ale tak się nie stało. Za to Joel poczerwieniał i spojrzał na nią zaskoczony. I właśnie wtedy, w tym ledwie dostrzegalnym ułamku sekundy, Jem zdała sobie sprawę, że go zdobyła. A jak tylko zdała sobie z tego sprawę, natychmiast stało się dla niej jasne, że wcale go nie chciała. Nie pragnęła stanąć przed nim nago. Nie chciała, by pocierał dłonią o jej policzek, by dotykał jej ciała. Nie miała ochoty, by omiatał ją pragnącym spojrzeniem w zacienionym pokoju. Chciała jedynie spędzić z nim miły wieczór. A potem położyć się sama do łóżka z czystym sumieniem i jutro rano zobaczyć Ralpha, i być może stanąć przed nim nago. Ale wyglądało na to, że ta marna, ledwie sklecona, głupkowata fantazja, w którą uwierzyła na chwilę pod naporem

bolesnej samotności i zamętu w głowie, nabrała własnej siły. W tamtym momencie powinno było zbudzić się jej dziecko, pomyślała, analizując później tę chwilę tysiące razy, zbudzić się z żałosnym wrzaskiem dobiegającym z mrugającego aparatu na kuchennym blacie, co rozproszyłoby nagromadzone napięcie. W tamtym momencie do kuchni powinny były wbiec dziewczynki, taszcząc za sobą zjeżdżalnię, zadyszane od opowiadanych anegdot lub dokuczliwych przytyków. Powinien był zadzwonić telefon, dzwonek do drzwi, odlecieć dach z domu w czasie nieoczekiwanego tornado, powinno było wydarzyć się cokolwiek, co przerwałoby ciszę, zburzyło czar chwili i uniemożliwiłoby Joelowi wypowiedzenie tych słów: — I toast za ciebie, za tę niesamowitą potrawę i za to, że sprawiłaś, że poczułem się wyjątkowy, pierwszy raz od bardzo, bardzo długiego czasu. Prawie padłem z wrażenia — wskazał na jedzenie, potem przerwał i spojrzał znacząco na Jem — i przede wszystkim za ciebie. Jem wstrzymała oddech. Uśmiechnęła się. — Ale naprawdę. To nic takiego. Po prostu miło jest mieć towarzystwo. Twarz Joela nabrała poważnego wyrazu. — Nie. Mówię serio. Od bardzo długiego czasu nie spotkałem kogoś takiego jak ty, tak szczerego, tak prawdziwego. Zacząłem patrzeć na świat bardzo cynicznie, na wszystko, na ludzi, a szczególnie na kobiety. Ale ty, ty jesteś inna. Uśmiech na twarzy Jem zamarł. Doczekała się. Wyznanie. Nie słyszała tego już od wielu lat: Jesteś inna od wszystkich dziewczyn, które spotkałem. Zupełnie wyjątkowa. W młodości jej związkom towarzyszył stały schemat. Spotykała chłopaka. Zwykle chłopak polubił ją szybciej, niż ona zdążyła jego, a z wrodzonej delikatności i z chęci bycia miłą dla wszystkich nie potrafiła w porę wyhamować akcji,

a gdy chłopak zakochiwał się na dobre i stawał się przylepny i zaborczy, ona czekała do ostatniej chwili, by wszystko zakończyć, więc zazwyczaj dochodziło do dramatycznych łez, a w dwóch przypadkach padły groźby samobójstwa. Potem spotkała Ralpha i Ralph powiedział: „Nie jesteś jak inne dziewczyny. Jeszcze nigdy nie spotkałem kogoś takiego". A Jem odetchnęła z ulgą i pomyślała, że po raz pierwszy na dźwięk tych słów poczuła, że zapada się w emocjonalnie ruchomych piaskach. Tyle że przez te wszystkie lata coś się stało i Jem zrozumiała, że Ralph poczuł się oszukany. Nie uważał jej za „inną niż wszystkie dziewczyny", stała się dokładnie taka jak one. „Wy, mamuśki" — powtarzał lekceważąco, wrzucając ją do jednego worka z jęczącymi, krzyczącymi, zrzędliwymi i pochłoniętymi domowymi obowiązkami kobietami. „Co z wami, mamuśkami, jest nie tak?" Więc Jem czekała zwarta i gotowa na kogoś, kto znów zobaczyłby w niej dziewczynę, którą kiedyś była. I doczekała się. Z jednej strony odczuwała satysfakcję: Widzisz, Ralph, to ty się zmieniłeś, nie ja, ja wciąż jestem wspaniała, wciąż jestem wyjątkowa, tylko ty nie potrafisz już tego dostrzec. Ale z drugiej strony zdenerwowała się. Poczuła się obnażona, przezroczysta, naga. Czuła się bezradnie i głupio. A nade wszystko czuła się winna. Wprowadziła tego mężczyznę do swojego życia przez ciekawość, samotność, próżność i tak, przez nudę. Zjawił się tutaj, ponieważ ona tego chciała, bo miała ochotę znów poczuć się jak pożądana kobieta, taka, którą chce się malować na obrazach. Wstydziła się za siebie za to, że wykorzystała tego mężczyznę, by jedynie potwierdzić prawdę, o której głęboko w środku była przekonana: oprócz Ralpha nie istniał dla niej inny mężczyzna. Nigdy wcześniej ani później. To nie przeznaczenie przywiodło Joela do jej kuchni, zjawił

się tutaj z jej inicjatywy. Jasne i proste. A teraz pragnęła, by jak najszybciej sobie poszedł. Potarła łokcie nieco spoconymi dłońmi i rozciągnęła wymuszony uśmiech. — Mylisz się — wydusiła. — Jestem po prostu mamą, taką jak wszystkie inne. — Nie — powiedział Joel, nie odrywając wzroku od jej oczu. — Nie jak inne mamy. Jesteś od nich wszystkich sto razy lepsza. Jem zaczerwieniła się i opuściła wzrok na kuchenny blat. Nie zapłakało żadne dziecko. Nie pojawiły się żadne trzylatki. Cisza przeciągała się nieznośnie. — Bardzo miło z twojej strony, że tak mówisz. Dziękuję. — Nie. To ja dziękuję tobie. Tym razem Joel odwrócił wzrok i chwila łagodnie wyparowała. Pokój wypełnił się brzdękiem sztućców uderzających o naczynia i stukotem kocich pazurów na drewnianej podłodze, klik, klik, klik. Wróciła normalność. Znów mogli być rodzicami wspólnie zabijającyrńi czas. Było po wszystkim. Na chwilę obecną.

ROZDZIAŁ PIĘTNASTY R ALPH PRZYGLĄDAŁ się drzwiom wejściowym domu we wczesnoporannym świetle. Ulica jeszcze spała w ten sobotni poranek. Podczas jego nieobecności do domu zawitała wiosna. Maleńkie jak paciorki, perłowobiałe i zielone pączki przystroiły koniuszki krzaków, a drzewa zaczęły się stroić w świeże liście. Spojrzał do góry i zobaczył szeroko odsłonięte zasłony sypialni. Żadnego wylegiwania się z dziećmi w łóżku. Wyobraził sobie kuchnię, w której krzątała się Jem ubrana w koszulkę i szorty, czarne włosy dookoła twarzy. Wyobraził sobie Scarlett z umazaną od czekolady buzią, stopki w różowych klapkach. Wyobraził sobie Blakea w nocnym śpiworku podskakującego w foteliku w kuchni. W tle szumi włączony telewizor, kanał Milkshake!, o dziewiątej leci chyba Jane and the Dragon. A może Mała księżniczka! Dom, jego dom, wypełniony dźwiękami sobotniego poranka. Włożył klucz do zamka i delikatnie go przekręcił. Chciał zrobić niespodziankę. Powietrze pachniało tostami. I jeszcze czymś o wiele bardziej subtelnym i niesprecyzowanym, jedyny w swoim rodzaju zapach domu. — Tatuś! — Scarlett zobaczyła go pierwsza i rzuciła się na niego; najpierw owinęła się dookoła nóg, a potem wpadła w ramiona. Uniósł ją, a ona zaplotła nogi dookoła jego talii, objęła jego kark i powtarzała głośno: „Tatuś!". Ralph tryumfalnie zaniósł ją do kuchni. Jem oderwała wzrok od kuchen-

nego stołu, przy którym czytała gazetę, i uśmiechnęła się do niego. — Proszę, proszę, patrzcie państwo — rzuciła na przywitanie. — Co? — zapytał, przesuwając Scarlett na biodro. — Ale jesteś opalony! — Naprawdę? — zerknął na swoje odbicie w lustrze za stołem. — Nie myślałem, że zdążyłem zbrązowieć. — Boże, naprawdę, wyglądasz niesamowicie. Jem wstała i podeszła do niego. Na ramieniu trzymała Blakea, który w zamyśleniu obgryzał bok zaciśniętej piąstki. Ralph spojrzał na niego czule, a potem na Jem. — Boże, ale się za tobą stęskniłem. Zgodnie z jego nadzieją Jem podeszła się przytulić. Scarlett przyciągnęła mamę jedną rączką i stali tak przez chwilę nieruchomo, zatopili się w zapomnianych zapachach, ciepłym oddechu i byciu razem. Ralph pocałował czubek głowy Jem, a ona spojrzała na niego. — Ja też za tobą tęskniłam. — A za mną tęskniłeś, tatusiu? Ralph spojrzał w ciemne poważne oczy córki. — Każdej minuty każdego dnia. I za tobą — dodał, podając córkę Jem i wyciągając ręce po synka — za tobą też tęskniłem. — Oderwał Blakea od ramienia Jem i obrócił go twarzą do siebie. Chłopczyk zdążył się zmienić, na twarzy miał mniej plam, rysy stały się bardziej wyraziste, nabrał masy i Ralph czuł w ramionach bardziej pewne i zwarte ciało. Blake wpatrywał się w niego i zdziwiony mrugał oczkami. Ralph zaśmiał się i też mrugnął. — No tak — powiedział. — Kim jest ten obcy pan? Wyobraź sobie, że jestem twoim tatusiem, i pewnie myślałeś, że udało ci się mnie pozbyć, ale przykro mi bardzo, wróciłem i znów będziesz musiał się ze mną dzielić swoją

mamusią. — Blake ponownie zamrugał, a po chwili na jego twarzy odmalowało się szczere przerażenie i zaczął płakać. Ale Ralph nie potraktował tego jako kolejny znak, że syn pochodził z obcej planety, po prostu przytulił go mocno do siebie, kołysał łagodnie i szeptał do maleńkiego uszka: — Wszystko dobrze, mały człowieku, wszystko dobrze. Nie musisz płakać, tatuś tu jest, tatuś tu jest. — Ujął tył małej główki w dłonie i pozwolił dziecku rozluźnić się na jego ciele. — Dobrze już — powtarzał — dobrze już. Spojrzał na Jem. Jem spojrzała na niego. Nie wypowiedzieli jednego słowa, ale oboje wiedzieli. To był początek. Zaczynali od nowa. — Wspaniale jest być znowu w domu — powiedział Ralph z nosem zanurzonym w delikatną, ciepłą główkę synka. — Naprawdę wspaniale. Żadne z nich nie wiedziało jednak, że podczas tego tygodnia spędzonego osobno oboje uchylili drzwi w swoich duszach na tyle szeroko, że coś silnego i zdeterminowanego zdołało wemknąć się do środka i zaczęło wżerać się w fundamenty ich zjednoczenia, i miało pozostać tak długo, aż znikną one bez śladu.

CZĘŚĆ TRZECIA

ROZDZIAŁ PIERWSZY P OWRÓT RALPHA bardzo uszczęśliwił Jem. Jak tylko wszedł do kuchni, trzymając Scarlett w ramionach, opalony na delikatny orzechowy odcień, w dżinsach nisko opadających na biodra, w wytartej skórzanej kurtce, taki zrelaksowany i przystojny, Jem wiedziała, że to był mężczyzna, którego kochała od jedenastu lat i z którym pragnęła spędzić resztę życia. Uświadomiła to sobie już wcześniej, podczas wczorajszej kolacji z Joelem. Nie miała wątpliwości, że Joel był jedynie przygodą, a ona nie mogłaby dzielić życia czy ciała z innym mężczyzną niż Ralph. W nocy, leżąc w łóżku, odtwarzała wspomnienia, wspólne lata jeszcze przed narodzeniem dzieci, noce, podczas których leżała z otwartymi oczyma, z nosem utkwionym przy głowie Ralpha, wdychała jego zapach i szeptała w myślach kocham cię, kocham cię, kocham cię i tak bardzo pragnęła jego miłości. Przypomniała sobie, jak szli ulicami, dłonie i ramiona splecione ze sobą, zawsze blisko siebie, nigdy osobno. Przypomniała sobie, Boże, przypomniała sobie, że płakała po seksie. Płakała po seksie! Co za frazes. Ale zupełnie serio, ile razy w życiu dane było człowiekowi wzruszyć się do łez po seksie? To wszystko coś znaczyło. Myślała też o poświęceniu, które ponieśli, by mieć dzieci, bliskości, pasji i wspólnej frajdzie, właśnie ponad wszystko inne, frajdzie. Doszła do wniosku, że to, przez co przechodzili teraz, było jedynie kolejnym etapem, następną stroną w książce.

I wydarzyło się jeszcze coś. Rankiem, dzień przed powrotem Ralpha, gdy spoglądała przez okno w kuchni w ogród, jej wzrok ześlizgnął się na parapet i zauważyła małą zieloną cebulkę wybijającą się z głębin doniczki z orchideą. Orchideę dostała od siostry na urodziny dwa lata temu. Z początku bujna, zachwycała pięcioma grubymi kwiatami w różowym i kremowym kolorze, drżącymi delikatnie na łukowatej łodydze. Przez następne cztery miesiące kwiaty najpierw schudły, pojaśniały, a w końcu opadły na parapet lekkie jak bibułka. Liście zmarszczyły się, zbrązowiały i uschły, i z pięknej orchidei została jedynie brązowa gałązka. Orchidea zmarła. A teraz ożyła na nowo. Przez te wszystkie miesiące drzemała w donicy, gromadziła siły i wyczekiwała upragnionej chwili odrodzenia. Niebawem łukowata gałązka pokryje się liśćmi i kwiatami. Jem wpatrywała się w małą zieloną cebulkę, która dzielnie torowała sobie drogę wśród zeschniętych szczątków rośliny, i pomyślała, że może i ludzkie związki toczyły się w rytmie życia orchidei. Martwe jedynie z pozoru, w głębi zaś wciąż tliło się w nich życie i obietnica spektakularnego odrodzenia. Orchidea umiera i odradza się, umiera i odradza się, i znów umiera i odradza się, i za każdym razem osiąga stan pierwotnego splendoru. Podobnie mogło stać się z jej miłością do Ralpha. Ze zdziwieniem zauważyła, że gdyby bardziej dbała o porządek, już dawno wyrzuciłaby doniczkę i wtedy nigdy nie dowiedziałaby się, że w niej wciąż drzemało życie. Dokładnie ta sama historia dotyczyła jej związku z Ralphem. Przed laty wyglądał idealnie. Był wszystkim tym, czego Jem pragnęła od miłości i partnerstwa. Jako trzydziestoośmioletnia kobieta nie czuła tego spełnienia. Ale przecież nie mogła odrzucić tego uczucia z powodu uschniętych kwiatów.

W jej sercu wciąż tliła się miłość, poczuła ją w pełni na widok Ralpha wchodzącego do kuchni po powrocie. A później obserwując jego czułość w stosunku do Blakea, tę rozbrajającą bliskość, po raz pierwszy od wielu miesięcy, od lat, poczuła na dnie żołądka ten tępy ból z miłości do niego. Nie opowiedziała mu o wydarzeniach z minionego tygodnia, on ledwo wspomniał o swoich wrażeniach. Na tę chwilę wydawało się, że nie ma to żadnego znaczenia. A w nocy położyli się nago obok siebie i choć Jem nie rozpłakała się po wszystkim, to i tak doszła do wniosku, że seksowanie się z mężem jest sto razy fajniejsze niż jazda na rolkach. Po powrocie Ralpha z Kalifornii Jem nie widziała się z Joelem przez dziewięć dni. Przestała o nim myśleć, a on przestał istnieć. Przez dziewięć dni ona i Ralph sprawowali się Nienagannie. Zwracali się do siebie, używając Miłych Głosów. Przytulali się w kuchni. Całowali się rano. Atmosferę w domu zagęściły Zgodne Rozmowy i Pozytywne Nastawienie. Ralph oświecony rozmiarem swoich zaległości na familijnym polu zmodyfikował czas pracy i ustalił bardziej prorodzinny grafik. Po śniadaniu zostawał w kuchni, sprzątał i rozmawiał z Jem. Dwa razy w tygodniu odprowadzał Scarlett do przedszkola, a o siedemnastej opuszczał studio, by z rodziną zasiąść przy stole na wspólny posiłek, a kilka razy zdarzyło mu się nawet przygotować kolację dla siebie i Jem. Zaczął chodzić do siłowni trzy razy w tygodniu, w razie potrzeby robił zakupy w Tesco i zabierał Blakea na spacer, by Jem miała czas na uporanie się z jakąś robotą albo po prostu zrelaksowała się w długiej kąpieli.

Z pozoru drobiazgi, które nie wymagały od niego większego wysiłku fizycznego czy mentalnego, kosztowały jedynie godzinę czy dwie przerwy w pracy, ale tak bardzo zmieniły rytm życia Jem, że czuła się jak inny człowiek. Właśnie tak wyobrażała sobie funkcjonowanie domu, w którym pojawiają się dzieci, ona i Ralph zgodnie współpracują w jednej drużynie, dzielą się obowiązkami i dbają, by każdy zaspokajał swoje potrzeby wolnego czasu i przestrzeni. Jakieś dwa lata temu, gdy życie z Ralphem, choć dalekie od ideału, ale jednak wyglądało trochę lepiej, Jem przemierzała Oxford Street w drodze na spotkanie i w pewnej chwili minęła młodą rodzinę. Rodzice nie mieli więcej jak trzydzieści lat, oboje bardzo atrakcyjni, modnie ubrani. Między nimi jechał trzykołowy wózek, w którym spał mały szkrab w fajnym ubranku. Rodzice jedną ręką trzymali rączkę wózka, a drugą obejmowali się i cała rodzina sunęła po chodniku niczym scalony, hermetyczny, wolno poruszający się oddział. Ten widok w dziwny sposób podziałał na nią przygnębiająco. Co za jawne łamanie zasad! Zdążyła już przekonać samą siebie, że po narodzinach dziecka mężczyzna i kobieta nie byli w stanie utrzymać tego samego poziomu czułości i bliskości, że temperatura wzajemnej miłości drastycznie się obniża, a obraz tej rodziny uderzył prosto w środek tego kłamstwa. Oto przez Oxford Street paradowała perfekcyjnie zgrana, rodzinna drużyna, afiszująca się sobą i nienaruszoną czułością związku. Spójrzcie tylko, krzyczeli, czy właśnie nie tak wygląda najbardziej idealna rzecz, jaką kiedykolwiek widzieliście w życiu? My nigdy nie mówimy sobie wrednych rzeczy, uprawiamy seks codziennie wieczorem i wychowujemy dziecko w środowisku przepełnionym czułością, bliskością i miłością.

Jem miała ochotę walnąć ich po tych gładkich, zadowolonych z siebie gębach. Ale teraz, z wielką ostrożnością, bardzo powoli, zaczynała wierzyć w możliwość takiej rzeczywistości również w jej życiu. Co prawda ona i Ralph jeszcze nie wzięli udziału w publicznej paradzie rodzinnej harmonii, nie maszerowali ramię w ramię z dziećmi u boku, być może nawet nigdy nie będą, ale sama sugestia takiej możliwości, obraz harmonijnej jedności sprawiły, że poczuła, jakby miała to w zasięgu ręki. Czar prysł w ciepłe poniedziałkowe popołudnie, dziewięć dni po powrocie Ralpha. Dochodziło wpół do czwartej i Jem próbowała sklecić biografię Karla, na którą czekali ludzie z ITV . Zadanie okazało się trudniejsze, niż się spodziewała, bo karierę Karla stanowiły głównie przeciętne i mało znaczące wydarzenia, które trudno było opisać nadającymi powagi i istoty słowami. Ralph z Blakiem wyskoczyli odebrać Scarlett z przedszkola i mieli wrócić za dziesięć minut. W domu panowała cisza i pustka. Jem zdecydowała się oderwać od laptopa na krótką przerwę i ruszyła do kuchni, by nastawić czajnik na herbatę, i właśnie wtedy usłyszała dzwonek do drzwi. Za kolorową szybą zarysował się męski kontur i usłyszała cienki dziewczęcy głosik. Kontur nie do końca przypominał Ralpha, a głosik nie należał do Scarlett, ale Jem i tak otworzyła bez wahania drzwi, sądząc, że zmysły płatają jej figla. Tymczasem na progu stał Joel i Jessica. Joel wyszczerzył się do niej w uśmiechu. — Żyjesz! — przywitał ją. Jem uśmiechnęła się pytająco w odpowiedzi. — Witajcie — zaczęła. — Ja, hm... — Przepraszamy, że wpadliśmy tak niespodziewanie,

tylko, no, przechodziliśmy właśnie obok i pomyślałem sobie, ale to zabawne, że nie widziałem cię już tak długo... — Wiem — przerwała Jem. — Też o tym myślałam. Minęło trochę czasu. — No właśnie, i sam nie wiem, ostatni raz, kiedy się widzieliśmy, w każdym razie... — Wydawało się, że zabrakło mu już powodów, by usprawiedliwić swoją obecność przed jej drzwiami, i wyglądał na nieco sfrustrowanego. — Co u ciebie? — zapytał w końcu. — Wspaniale — odpowiedziała, pragnąc, by bez zbędnych słów zobaczył, że nie była już tą samą osobą sprzed dwóch tygodni, że wszystko się zmieniło. — A co u ciebie? — No — położył rękę na ramieniu Jessiki — u nas w porządku. Sama wiesz. Byle do przodu. Byle do przodu. Jem zastanowił ten dobór słów. Byle do przodu. Brzmiało to tak... ciężko, tak bardzo obco w wygodnym życiu zaspokajającym wszystkie podstawowe potrzeby, prowadzonym w nowoczesnej dzielnicy. Joel najwyraźniej wyczuł tę niezręczność, westchnął głęboko, niemal z nutą rozczarowania. — W każdym razie — kontynuował — przechodziliśmy tylko obok. Chcieliśmy sprawdzić, co u ciebie, upewnić się, że wszystko w porządku. Teraz, gdy Artysta już wrócił. — Zakończył z uśmiechem pod nosem, który Jem uznała za nieco obraźliwy. Nie miała już ochoty na wymianę z tym obcym mężczyzną złośliwych komentarzy pod adresem Ralpha. To już nie było zabawne. — U mnie wszystko w porządku — powtórzyła. — Wszystko jest OK . Joel przyglądał się jej spod zmrużonych powiek przez krótką chwilę. — To dobrze — odezwał się w końcu. — No w każdym razie miło cię znów zobaczyć. Cieszę się, że u cie-

bie wszystko w porządku, no i, eee, pewnie do zobaczenia gdzieś w pobliżu. Jem zmusiła się do uśmiechu. — Pewnie tak. Odciągnął Jessicę od drzwi i Jem szykowała się, by je za nimi zamknąć, gdy Joel odwrócił się do niej gwałtownie. — Widziałem go — powiedział. — Przed chwilą. Widziałem twojego artystę. Rozpoznałem go po twoim synku. — Och — odparła Jem. — Tak, szedł odebrać Scarlett z przedszkola. — Ach, rozumiem. To dobrze. — Odwrócił się w końcu i odszedł. Jem zamknęła za nim drzwi i ciężko się o nie oparła. Przymknęła oczy i głęboko wciągnęła powietrze. Wszystko, co wiązało się z tym spotkaniem, poszło nie tak. Czuła rozdrażnienie i niezręczność. Chwilę później usłyszała głosy przed drzwiami wejściowymi i wyprostowała się, serce przyspieszyło. Ale te głosy należały do jej rodziny, do Ralpha i Scarlett. Odetchnęła i otworzyła drzwi. — Buuu! — krzyknęła. Scarlett roześmiała się, a Ralph się uśmiechnął. — Dlaczego chowasz się za drzwiami? — zapytał. — Bo usychałam z tęsknoty za wami i postanowiłam właśnie tutaj wyczekiwać do waszego powrotu. — Pocałowała Scarlett w usta i zmierzwiła czuprynkę kręconych włosów. — Miałaś miły dzień? — zapytała. — Nie — odpowiedziała Scarlett. — Och, a to dlaczego? Scarlett wzruszyła ramionami lekceważąco i minęła ją, kierując się do kuchni. — Nie pamiętam — burknęła. — Dostanę ciastko? Ralph i Jem wymienili znaczący uśmiech. Scarlett funkcjonowała według zasady „muszę tu i teraz".

— A powiesz mamie, kogo właśnie spotkaliśmy? — zawołał Ralph za oddalającą się Scarlett. — Nie wiem — odkrzyknęła Scarlett. — No przed chwilką? — nie ustępował. — Jakąś minutę temu, kogo widzieliśmy? — Nikogo! — krzyknęła Scarlett. Ralph poirytowany uniósł brwi. — Twoją KOLEŻANKĘ ? — NIE PAMIĘTAM ! — Scarlett zezłościła się na dobre. Ralph potrząsnął głową i uśmiechnął się, pokonany. — A czy nie widzieliśmy przypadkiem dziewczynki o imieniu JESSICA ? — TAK ! — prychnęła Scarlett. — NO I CO Z TEGO . Ralph i Jem spojrzeli na siebie. — W każdym razie — kontynuował Ralph ściszonym głosem — właśnie spotkaliśmy jej koleżankę, Jessicę. Jessica bardzo się ucieszyła na widok Scarlett, ale Scarlett nie bardzo ucieszył widok Jessiki. — Czyli wszystko w normie — powiedziała Jem, próbując stłumić zdenerwowanie w głosie. — Co to za dziewczynka? Z przedszkola? — Nie — odpowiedziała Jem — poznały się kiedyś na placu zabaw. — A wiesz, ojciec tej małej wyglądał tak jakoś... dziwnie. Jem odwróciła wzrok. — Naprawdę? — No. Spojrzał na mnie tak jakoś. Jakby myślał, że kradnę dzieci, albo coś. Jakby mi nie ufał. Jem wzruszyła ramionami i zaczęła rozpinać zatrzaski w nosidełku Blakea. — Może nigdy wcześniej nie widział cię z dziećmi. Pewnie miał mnie za samotną matkę. — Mrugnęła do niego, by pomyślał, że jedynie się z nim droczyła.

— No — przytaknął Ralph — pewnie tak. Ale mimo wszystko facet jest zabawny. Co go to w ogóle obchodzi? Jem nie odpowiedziała. Uznała pytanie za retoryczne, a zresztą i tak nie miała najmniejszego pojęcia, co mogłaby powiedzieć.

ROZDZIAŁ DRUGI R ALPH NIE zdziwił się wcale, że okrojony czas, który spędzał teraz w pracowni, nie zmniejszył jego produktywności. Przypuszczał, że tak się stanie, ale mimo to wcześniej wzbraniał się przed wprowadzeniem takich zmian. Po prostu zrezygnował z luksusu przesiadywania godzinami w studiu, palił mniej papierosów, nie pił tyle herbaty i nie spędzał mnóstwa czasu na balkonie, gapiąc się bezmyślnie w dal. Skończyło się też poranne, dwugodzinne marnotrawienie czasu na łażenie po Internecie i godzinna sesja w porze lunchu z internetowym numerem „Guardiana". Teraz zaczynał poranki od krótkiej medytacji i modlitwy, a potem obracał się do ostatniego płótna i zaczynał malować. Malował teraz kwiaty datury zwane „trąbami anielskimi" ze zdjęć zrobionych w Santa Monica. Uważał, że kwiaty prezentowały się niezwykle, takie przerośnięte, o nieprawdopodobnym kształcie, niemalże nieprzyzwoite; zwieszały się kaskadami podłużnych dzwonków ze ścian, drzwi i pasaży i pysznie komponowały z kalifornijskimi odcieniami kobaltu oraz wapiennym i wyblakło brzoskwiniowym kolorem promenady o zmierzchu. Ralph wpatrywał się w obraz na sztalugach w tym mokrym angielskim świetle i niemal czuł ciepłe powietrze na twarzy i lepkie chodniki pod stopami. Ale czy chciałby się tam przenieść? Nie, wcale nie, ponieważ wiedział ponad wszystko inne, że chciał być jedynie tam, gdzie przebywała jego rodzina (jakkolwiek ckliwie to

brzmiało) i teraz to miejsce było tutaj, Londyn SE24, mała ulica z szeregowcami, niewielki, ładny dom w stylu edwardiańskim z oryginalnymi cechami art nouveau i kuchnią, która wymagała rozbudowy. Żaden spektakularny budynek i bez takich aspiracji, po prostu dom jeden z wielu, ale był to jego dom, ulica, kod pocztowy i jego rodzina i dopóki życie toczyło się w znanym kierunku i omijało nieprzewidziane zakręty i nie wskazywało tej rodzinie nowej drogi, to właśnie tutaj chciał pozostać. Był ciepły poranek. Jem zabierała Scarlett do przedszkola. Ralph szykował się na poranny bieg. Zawsze z rezerwą podchodził do joggingu. Z widzenia kojarzył trzy kobiety, które każdego ranka, dokładnie o 6.45 przebiegały pod oknami ich sypialni. W zimie robiły to w kompletnych ciemnościach i Ralph nie potrafił tego zrozumieć. Dlaczego, zastanawiał się, człowiek zrywał się z ciepłego łóżka, naciągał na siebie legginsy i latał po ulicach po ciemku? Zresztą bieganie nawet o bardziej cywilizowanych godzinach wydawało mu się mało naturalne. Gdyby na przykład na Herne Hill wylądował przybysz z kosmosu, usiadł przy stoliku rozstawionym przed kawiarnią, ogarnął wzrokiem ludzkość i po chwili doszedł do wniosku, że zrozumiał, o co w tym wszystkim chodzi, a tu nagle wybiega jakiś odmieniec w neoprenie, pach, pach, pach, w uszach białe kable, nieobecny wzrok utkwiony przed siebie — i przybysz kompletnie traci rozeznanie. Ale wreszcie nadeszła wiosna i pomysł odizolowania się w pozbawionej okien, oświetlonej jarzeniówkami mrocznej siłowni stracił na atrakcyjności. Ralph zepchnął więc uprzedzenia względem biegania w zakamarki świadomości, nałożył tenisówki, wylądował na chodniku i dołączył do grona miejskich biegaczy. Uwielbiał wystukiwać rytm biegu na chodniku i przemierzać kilometry z muzyką w uszach. Uwielbiał, gdy zimne

powietrze zaciekle wtłaczało się do jego płuc, by po chwili dać się z nich wypchnąć. A szczególnie lubił to, że stanowił część społeczności, a jednocześnie dzięki prędkości i misji stawał się odrębną jednostką. Tego przedpołudnia opuścił dom o jedenastej, dokładnie wtedy, gdy poziom jego energii spadał, i z zachwytem odwrócił twarz do ciepłego słońca. Najszybsze bastiony lata zaczęły zajmować posterunki, a większość kalifornijskiej opalenizny Ralpha zdołała przetrwać. Włożył słuchawki do uszu, włączył iPoda i zaczął biec. Ralph rzadko biegł tą samą trasą dwa razy; w sumie to prawie nie znał tej części Londynu, miał tyle do odkrycia. Gdy zaczęli na dobre szukać domu pięć lat temu, wcale nie chciał tu zamieszkać. Jem przywlokła go do tej dzielnicy wbrew jego woli; kopał, wrzeszczał i pomstował na dziwne kody („SE24! SE24! Równie dobrze możemy zamieszkać w Danii!"), pobliskie Brixton („Ty naprawdę chcesz się wyprowadzić do Brixton? Mówisz serio?") i dystans dzielący go od znajomych oraz punktów orientacyjnych, które stały się bardzo ważne w obliczu groźby opuszczenia świętej ziemi Battersea. Żaden dom, który musiał oglądać z rozkazu Jem, nie przypadł mu do gustu i bardzo niechętnie zgodził się złożyć ofertę kupna na ten, w którym teraz mieszkali, zrobił to właściwie tylko dlatego, że Jem była w siódmym miesiącu ciąży i zdążyli się wyprowadzić z mieszkania w Lurline Gardens. Według Ralpha Heme Hill składało się ze stacji kolejowej, przystanku autobusowego, przyzwoitego Tesco, placu zabaw i raczej mało inspirującego widoku z jego balkonu. Nawet podczas pachnących letnich dni nie widział w okolicy niczego, co mogłoby zmienić jego zdanie, że SE24 było dziurą w południowym Londynie i że przeprowadzka tutaj okazała się Wielkim Błędem i Wszystko To Wina Jem. Dopiero teraz, gdy każdego dnia przemierzał nowe szlaki,

znajdował przeróżne czarujące i interesujące zakątki i miejsca. Wielgaśny posąg Buddy siedzącego na zapleczu wietnamskiej restauracji, pozornie nieproporcjonalny nadmiar salonów kosmetycznych, wypchanych po brzegi czarnymi kobietami w różnym wieku, wieża z zegarem w Brockwell Park, zawsze pokazująca niewłaściwy czas, kwieciste płytki na froncie starych sklepów na Milkwood Road. A podczas dzisiejszego delikatnie pachnącego latem przedpołudnia na łuku drogi odkrył mały kościół częściowo zamaskowany kwitnącą w kolorze cukrowego różu wiśnią. Właściwie była to kaplica. Prosty budynek, dwuspadowy dach, dwa zwyczajnie szklane okna wbudowane po obu stronach łukowatych drzwi wejściowych, rok 1887 wyryty na nadprożu, kilka plakatów i ulotek rozwieszonych w środku szklanej gabloty. Małe drewniane drzwi były uchylone i choć Ralph biegł zaledwie od sześciu minut postanowił wejść do środka. Cisza i prostota budynku przypominała mu kościół na przedmieściach Santa Monica. Tyle że tamto wnętrze ocieplała bryza znad oceanu i pulsujące kalifornijskie słońce, ten zaś kościół został gruntownie wyziębiony przez wielomiesięczną londyńską zimę. Ralph wyciągnął słuchawki z uszu i wyłączył iPoda, a potem usiadł w trzeciej ławce od wejścia. Podobnie jak w Kalifornii, poczuł zadowolenie, że tu przebywa, miał wrażenie, że serdecznie go tu oczekiwano. Zamknął oczy i zatopił się w spokoju i ciszy. Ale tym razem skoncentrował się wokół konkretnych myśli, wiedział, że nie przybył tu z prośbą o pomoc. Tym razem chciał podziękować. Przyłożył zaciśnięte pięści do ust i zaczął w nie szeptać. Dziękuję za Jem. Dziękuję za Scarlett. Dziękuję za mojego pięknego synka Blakea. Dziękuję za mój talent.

Dziękuję za mój dom. Dziękuję, że wszyscy jesteśmy zdrowi. Gdyby ktoś wszedł teraz do kaplicy i zapytał, co właściwie w niej robi, to nie potrafiłby w jasny sposób odpowiedzieć na to pytanie. Nie modlił się. Czuł wdzięczność, ale nie miał pewności, że składa dziękczynienie, ponieważ nie dziękował nikomu konkretnemu. Ralph nie wierzył w Boga. Nie był człowiekiem wiary. Ale chciał zrozumieć, dlaczego się tu znalazł, dlaczego przepełniały go takie uczucia i dlaczego wypowiadał te słowa w rzadkie powietrze pustego kościoła. Co właściwie mówił? Zastanowił się nad tym przez chwilę i doszedł do wniosku, że gdyby ktoś miał go zapytać, dlaczego tu siedzi, odpowiedziałby: „Rozważam możliwość istnienia jeszcze czegoś". Zanim opuścił kaplicę, zapalił świeczkę w intencji swojej rodziny, a potem wepchnął słuchawki z powrotem do uszu i ruszył przed siebie. Wyobraził sobie reakcję Jem na wieść o jego kiełkującej duchowości i nagle dotarło do niego, że nigdy nie będzie w stanie jej o tym powiedzieć. To byłby dla niej szok. Przemierzał ulice południowego Londynu i czuł się nieswojo, jakby skrywał straszliwy sekret.

ROZDZIAŁ TRZECI J EM PODNIOSŁA głowę znad muszli klozetowej i wzięła głęboki oddech. Co prawda nie wymiotowała, ale czuła się tak, jakby zaraz miała to zrobić. Ciało pokryło się gęsią skórką, twarz była rozpalona. Zaliczyła trzeci od rana kurs. do toalety, bezskutecznie próbując wymiotować. Nie miała czasu na choroby. Odgarnęła włosy z twarzy i przyjrzała się swojemu odbiciu w lustrze nad umywalką. Wyglądała lepko i szaro. Drżała, czując niesmak przyczajonych pod jej skórą mdłości. Gdy schodziła na dół, pomyślała, że może jest w ciąży. Cztery razy przechodziła symptomy wczesnej ciąży, więc miała doświadczenie w tej kwestii, ale teraz nie miało to sensu. Po pierwsze, od powrotu z Ameryki kochała się z Ralphem zaledwie dwa razy; po drugie, nie zaczęła jeszcze miesiączkować od czasu porodu, a po trzecie, zabezpieczali się prezerwatywą. Wprawdzie zawsze zwlekali z założeniem prezerwatywy do ostatniego możliwego momentu, no ale w końcu robili tak od lat i nigdy, nawet wtedy, gdy kochali się codziennie, nie zaliczyli wpadki. Każda ciąża była skutkiem skrupulatnych wyliczeń i planów i zazwyczaj zabierało im to trzy miesiące, a w przypadku Blake'a podjęty trud trwał dziewięć miesięcy. Szansa zajścia w przypadkową ciążę przy użyciu prezerwatywy, w okresie karmienia piersią i w wieku trzydziestu ośmiu lat była tak minimalna, ze postanowiła nie zaprzątać sobie tym głowy.

No ale. Nie mogła zignorować faktu, że jej piersi, które po rozdmuchanym rozmiarze z okresu wczesnego karmienia właśnie nabrały bardziej naturalnych kształtów, nagle znów stały się wrażliwe i opuchnięte. A w ustach czuła smak przypominający tusz z długopisu. Nie, zdecydowała w drodze do kuchni, gdzie Scarlett cierpliwie czekała przy małym braciszku, to było zbyt nieprawdopodobne. A także zbyt straszne, by o tym myśleć. — Znowu wymiotowałaś, mamusiu? — zapytała Scarlett. — Nie — odpowiedziała Jem — nie wymiotowałam. Ale bardzo mi się chciało. Scarlett spojrzała na nią ze współczuciem. — Może zwymiotujesz później? — zapytała z otuchą w głosie. Jem uśmiechnęła się. — Może. Jem włożyła Blakea do nosidełka i cała trójka udała się do domu Lulu na herbatę. Popołudnie było ciepłe, niebo mlecznobiałe. Mdłości ustąpiły i Jem z przyjemnością przyjęła łagodne powietrze na skórze i drobną rączkę córki w dłoni. Nie spieszyły się i po drodze zdążyły przystanąć, by przyjrzeć się kwiatom, zabarwionym jagodami kupom ptaków i workowi z cementem leżącym na poboczu jezdni. Do ulicy Lulu dotarły o siedemnastej, akurat wtedy, gdy Jem poczuła drastyczny spadek zadowolenia na dnie żołądka i pragnęła jedynie spędzić kilka godzin w kuchni siostry w otoczeniu żywiołowych dzieci i bałaganu. I właśnie w takim nastroju minęła zakręt i wpadła wprost na Joela. — Witaj! — krzyknęła nieco za wylewnie. — Och. — Uśmiechnął się do niej blado. — Witaj.

Jem rozejrzała się za Jessicą. — Bez Jessiki? — zapytała. — Bez. Dzisiaj jest z moim synem. — Aha. — Jem uśmiechnęła się promiennie. Miała ochotę zapytać Joela, co tu robi. Po raz drugi ich ścieżki przecięły się w tym miejscu, przed domem Lulu i po raż drugi był tutaj bez córki. — Więc — odezwał się — tu mieszka twoja siostra, tak? — Ee, uhm — wymamrotała, niepewna, czy obdarowywanie tego mężczyzny jeszcze większą dawką osobistych informacji było mądre. — Przyszłyśmy na herbatę! — Aha — odparł obojętnie. — No dobra, na mnie już czas. Nie chcę spóźnić się po Jess. Miło cię znów zobaczyć. — Tak, ciebie też! — Jem rozpromieniła się, w pełni świadoma, że przesadza z entuzjazmem w odpowiedziach. Spuściła wzrok, który zatrzymał się na jego stopach. Zobaczyła buty, stare, rozczłapane mokasyny, z których wystawał skrawek nylonowej skarpety. Takich butów z pewnością nie chciałaby oglądać rankiem przy swoim łóżku i nie mieściło jej się to w głowie, że kiedyś myślała inaczej. Wszystko to trwało zaledwie ułamek sekundy, ale Joel zdołał odnotować jej spojrzenie i wbił w nią tak pogardliwy wzrok, że prawie zabrakło jej tchu. Nie odezwał się jednym słowem, odwrócił się tylko i odszedł bardzo powoli, cięższym niż zazwyczaj krokiem. Jem gwałtownie odetchnęła. Choć spotkanie trwało krótko, podobnie jak epizod przed drzwiami jej domu, było niepokojąco intensywne. Pozbierała się w ciągu minuty, a potem zapukała do drzwi Lulu. Lulu przywitała ją w sukni ślubnej. — Co ty, u diabła, wyprawiasz? — krzyknęła Jem, natychmiast zapominając o niezręcznym spotkaniu. — Zabawne, że pytasz. — Lulu szeroko otworzyła

drzwi. — Przeglądałam dzisiaj stare rzeczy, szykowałam się na wyprzedaż na eBay i natknęłam się na to cudo, i musiałam się przekonać, czy jeszcze się w nią wcisnę! No i zobacz tylko! — obróciła się dookoła, szeleszcząc metrami staroświeckiego jedwabnego materiału. — Zobacz! Pasuje jak ulał. No i chodzę w niej od rana. I tak sobie myślę — dodała, idąc za nimi do kuchni — że będę w niej paradować aż do wieczora, zobaczymy, co na to Walter. — Mrugnęła. Jem uśmiechnęła się lekko. Chociaż złamali z Ralphem seksualny post, wciąż mogła wymyślić przynajmniej z pół tuzina lepszych sposobów na spędzenie wspólnych wieczorów. Scarlett wpatrywała się w Lulu z zachwytem, jakby zobaczyła księżniczkę. — Mamusiu — zapytała — dlaczego ty nigdy nie zakładasz takiej ślicznej sukienki? Jem uśmiechnęła się. — Ponieważ nie mam takiej ślicznej sukienki. — Dlaczego nie? — Ponieważ tatuś i ja nigdy nie mieliśmy ślubu. — Dlaczego? — Ponieważ — przerwała na chwilę — byliśmy zbyt zajęci tworzeniem rodziny. — No tak, ale ciocia Lulu też ma rodzinę i jeszcze taką śliczną sukienkę. Jem spojrzała na siostrę, a potem znów na córkę. — To — odpowiedziała — bardzo trafna uwaga. Chyba musisz zapytać o to tatusia, bo tatuś uważa, że śluby to tylko strata pieniędzy. Scarlett opadła szczęka. Rozbroił ją fakt, że jej perfekcyjny tatuś potrafi wygłaszać tak okropne opinie. Ale szybko odzyskała humor i uśmiechnęła się. — Ja za to zapłacę! Mam już ze sto pensów.

Jem i Lulu uśmiechnęły się do siebie. — Powiem mu — zapewniła Jem. — Powiem mu o tym dziś wieczorem. — Herbaty? — Tak, proszę. Bezkofeinowej, jeśli można. Ale, Boże, uważaj tylko na tę suknię. Nie wylej nic na nią. — A dlaczego nie, przecież nie zamierzam jej znowu założyć. Ciasteczko? — Oczywiście. Umieram z głodu. Naprawdę pięknie w niej wyglądasz — powiedziała. — Boże, to był niesamowity weekend, prawda? — westchnęła, cofając się w myślach do bajkowego ślubu Lulu w Toskanii jedenaście lat temu, tuż po tym jak ona i Ralph zaczęli ze sobą chodzić, ich pierwsze wspólne wakacje, prawdopodobnie dwa najbardziej romantyczne dni w życiu Jem. — A co nowego u ciebie? — Lulu wytrząsnęła zawartość paczki z ciasteczkami Morning Coffe na talerz i przesunęła go po blacie kuchennym w stronę Jem. Jem uśmiechnęła się z zaciśniętymi wargami. W domu Lulu obowiązywał zakaz tajemnic. — Przede wszystkim przypuszczam, że mogę być w ciąży... — Huuurrraaa! — Nie, nie hura. — Tak, huurraa. Skoro przypuszczasz, że możesz być w ciąży, to oznacza, że ty i Ralph znów uprawiacie zdrowy styl życia. — No tak, ale jeśli jestem w ciąży, to oznacza, że jestem w ciąży. Co nie jest ani trochę hura. — Och, dlaczego nie? — Eee, bo moje najmłodsze dziecko nie skończyło jeszcze sześciu miesięcy? Bo wciąż karmię piersią na żądanie? Bo nie chcę trójki dzieci? A poza tym uważam, że teraz naj-

ważniejsze, byśmy wrócili z Ralphem na spokojniejszą i wyrównaną wodę, rozumiesz? — No dobra. Rozumiem. Chociaż ja byłabym zachwycona, gdybyście mieli jeszcze jedno dziecko. — No pewnie, że tak. Nie musiałabyś tyć przez dziewięć miesięcy, wypychać dzieciaka przez niewiarygodnie małą dziurę i karmić go potem co dwie godziny. — No nie. Ja bym je tylko całowała i przytulała, i myślała sobie, że jestem prawdziwą szczęściarą, że mam tyle cudownych siostrzenic i siostrzeńców. I rety, to wspaniale dla Blakea, gdyby miał braciszka albo siostrzyczkę w podobnym wieku. Zero rywalizacji rodzeństwa. — Lulu! Nie chcę być w ciąży, OK ? Nie chcę mieć kolejnego dziecka! Jeśli ty chcesz, to proszę bardzo, ale mnie daj z tym spokój! Lulu cmoknęła i uniosła brwi. — No więc co zrobisz? Jeśli jesteś? Jem wzruszyła ramionami i sięgnęła po ciastko, i — Usunę je, tak myślę. Lulu skrzywiła się. — Och, no co ty, jesteś pewna? — Nie, nie jestem pewna. Ale jestem pewna, że nie jestem gotowa na kolejną ciążę i kolejne dziecko, więc... W każdym razie pewnie w ogóle nie jestem w ciąży. Jest to bardzo mało prawdopodobne. — Ale pytam serio, naprawdę wzięłabyś pod uwagę aborcję, po tym wszystkim, przez co przeszłaś po stracie dzieci w przeszłości? To wydaje się takie... — Okrutne? — No tak. Jem wzruszyła ramionami. — Wiesz — powiedziała — może gdzieś w środku jakaś część mnie stwardniała. Sama nie wiem. Pewnie słodko by-

łoby mieć kolejnego Blakea albo kolejną Scarlett, ale Boże, zanim z Ralphem dotrzemy do etapu Blakea i Scarlett, podejrzewam, że się załamiemy. Między nami wszystko wisi na włosku. Po prostu nie sądzę, że nasz związek wytrzyma taki stres. Naprawdę. A potem, no pewnie, byłoby super. Samotna matka z trójką dzieci. Chryste. Lulu przyjrzała się jej badawczo. — Czy naprawdę jest tak krucho? Jem zastanowiła się nad pytaniem. — Tak — odpowiedziała. — W tej chwili wygląda to tak, jak byśmy oboje ćwiczyli bycie szczęśliwym. Założenie jest takie, że jeśli będziemy ćwiczyć wystarczająco dużo, to to stanie się naturalne. Przekonałam się, że go kocham, chcę być z nim i nikim innym na zawsze, ale to wszystko odbywa się drobnymi kroczkami. Przed wyjazdem do Ameryki sprawy naprawdę nie wyglądały kolorowo, właściwie to było na tyle źle, że zaczęłam rozważać życie bez niego. A teraz chcę przede wszystkim skupić się na naszym związku. Nie na kolejnym dziecku. Podobno dzieci zbliżają do siebie ludzi, ale w przypadku moim i Ralpha jest zupełnie odwrotnie. To by nas rozdzieliło. Uwierz mi, wiem, co mówię. Lulu skinęła potakująco, ale Jem widziała, że tak naprawdę siostra nie wszystko rozumie. — A co po drugie? — zapytała Lulu, zmieniając temat. — Co po drugie? — powtórzyła Jem. — Powiedziałaś: po pierwsze, a po drugie? Jem skrzywiła się. — Och, Boże, pamiętasz tego faceta, o którym ci opowiadałam? — Samotnego ojca? — Tak, samotnego ojca. No więc kiedy Ralph wyjechał, spędziłam z nim trochę czasu...

— Naprawdę? — Tak. To znaczy nic kontrowersyjnego, umówiliśmy się dwa razy, żeby dziewczynki mogły się pobawić. Ale myślę, że do tego drugiego spotkania zdążyłam się lekko nakręcić, ubzdurałam sobie jakąś durną romantyczną historię i jest całkiem możliwe, że on odniósł wrażenie, że ja byłam trochę... — Zainteresowana? — Tak, zainteresowana. Nie sprowokowałam go w żaden sposób, cały czas trzymałam rękę na pulsie, po prostu dwóch dorosłych ludzi zabijało razem czas. A potem wrócił Ralph i od razu przypomniałam sobie, dlaczego go lubiłam, a on tak wspaniale zachowywał się wobec mnie i dzieci i pomagał w domu, tak że po prostu zupełnie przestałam myśleć o tamtym facecie, a w zeszłym tygodniu on po prostu pojawił się u mnie w domu. Lulu przyłożyła rękę do ust i rozszerzyła oczy. — Żartujesz! — Nie. Nic wielkiego się nie stało, tylko on tak dziwnie mnie potraktował, sama nie wiem, z dezaprobatą czy coś. Uważałam to za oczywiste, że cokolwiek między nami zaiskrzyło, a powtarzam, nie było to nic istotnego, skończyło się. I on tak jakby trochę... wkurzył się o to. W każdym razie odszedł, a ja znowu na niego wpadłam. Przed chwilą. Tuż przed twoim domem. Oczy Lulu zrobiły się jeszcze większe. — Co? Tutaj? — wskazała na drzwi frontowe. — Przed chwilą? — Tak. Dosłownie. Szedł bez córki i nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie to, że spotkałam go tutaj po raz drugi. — Chcesz powiedzieć, że wpadłaś na tego faceta przed moim domem już wcześniej?

— Tak. Parę tygodni temu. Zaraz po wyjeździe Ralpha. Szłam do domu. Wtedy też był sam. — Ale to dziwne — zastanowiła się Lulu, mieszając herbatę dużą łyżką. — No przecież na tej ulicy nic nie ma. To ślepy zaułek, droga donikąd i raczej nie drałuje się tutaj na kebaby z Golden Triangle. Chyba że... — Że co? — No jest tu takie jedno miejsce, zupełnie na rogu ulicy. Prowadzą tam różne spotkania AA , DDA i wszystkie takie. No wiesz. Zastanawiam się... — Matka jego córki to ćpunka. — Co! — Tak. Sam mi wszystko o niej opowiedział. Przez to się rozstali. Ona nawet nie widuje się ze swoją córeczką. — Mój Boże, to bardzo smutne. — Wiem. I tak się teraz zastanawiam. — Tak. To ma sens. No, w każdym razie brzmi to sensowniej niż to, że przypadkowo łazi pod moim domem, kiedy ty akurat przechodzisz obok. — Tak — zgodziła się Jem. — Chyba tak. — Wiesz — zaczęła Lulu, zwężając oczy w sposób, który sygnalizował nadejście rozsądnej, ale potencjalnie irytującej porady — myślę, że powinnaś definitywnie zakończyć tę historię z Samotnym Ojcem. — Właśnie tak zrobiłam! — zawołała Jem. — Absolutnie! To nie moja wina, że on wciąż pojawia się na mojej drodze. — Czyżby? Jem strzepnęła jakiś paproszek z kardiganu i nic nie odpowiedziała. Lulu przejęła Blakea z kolan Jem, dając do zrozumienia, ze uznała rozmowę za skończoną. Chwyciła Blakea i porwała go do tańca, obracała się z nim po kuchni, szoru-

jąc jedwabnymi halkami drewniane podłogi, zamiatając okruszki ciastek i kocią sierść, a jej ciemne błyszczące włosy wirowały na ramionach niczym peleryna. Jem zawsze pragnęła być taką matką jak Lulu — spontaniczną, zabawną, beztroską. Blake wpatrywał się w oczy cioci, gdy wirowali w miejscu, wyglądał na nieco przerażonego. — Lepiej uważaj — ostrzegła Jem. — Karmiłam go tuż przed wyjściem. On może... Ale było już za późno. Blake ulał i cały tył ślubnej sukienki vintage upstrzyły plamy niestrawionego mleka.

ROZDZIAŁ CZWARTY R ALPH SPOJRZAŁ na Jem i przełknął ślinę. — Mówisz poważnie? — zapytał. — Tak. Poważnie. — Chodzi mi o to — kontynuował — czy zrobiłaś test? — Tak — odpowiedziała Jem — zrobiłam test. Trzy razy. Jestem zupełnie oficjalnie w ciąży. — Kurde. — Ralph pociągnął wierzchem dłoni po twarzy i usiadł na łóżku. — Ale nie rozumiem. Użyliśmy prezerwatywy. — Tak, wiem. Ale oboje wiemy również, że nigdy nie używaliśmy prezerwatyw we właściwy sposób. Zawsze istniało ryzyko, że nam się to przydarzy. — Ale myślałem, że nie możesz zajść w ciążę, póki karmisz piersią? — Ja też tak myślałam. No, ale okazuje się, że jednak można. Najwyraźniej myliłam się. Oboje się myliliśmy. Ralph spojrzał na Jem. Stała w drzwiach, trzymając na brzuchu Blakea owiniętego ręcznikiem. Nagle znów wyglądał jak maleńki, świeżo narodzony bobas. Jak to możliwe, że tak szybko po jego pojawieniu się w drogę ruszyło kolejne dziecko? Wziął głęboki oddech i zastanowił się. Dopiero co uporał się z faktem posiadania syna. Nowy syn był wciąż bardzo Nowym Synem. Poczuł z nim więź dopiero po pięciu mie-

siącach. Tak w ogóle to zawsze chciał tylko jednego dziecka, a teraz dowiaduje się, że spodziewają się trzeciego. — No dobra — przemówił pragmatycznym głosem z odrobiną namysłu. — Co o tym wszystkim myślisz? Jem westchnęła, usiadła obok niego na łóżku. — Nie mam pojęcia — odpowiedziała. — Wiem jedynie, że po zrobieniu testu ryczałam przez pół godziny. — Och, Jem — przyciągnął ją do siebie za ramię i zanurzył twarz w jej karku. — Dlaczego nie powiedziałaś mi wcześniej? — Bo myślałam, że test się pomylił — odpowiedziała. — Bo pomyślałam, że drugi test da mi inną odpowiedź, tę, którą chciałam zobaczyć. Ale, ha, nici z tego. No i masz. I nie mam pojęcia, co z tym zrobić. Nie mam bladego pojęcia. — Spojrzała na niego smutno. Ralph dostrzegł zapuchnięte i czerwone oczy. — A ty? — zapytała. — Co ty uważasz? Ralph westchnął. — Ja, hm, potrzebuję trochę czasu, żeby to przetrawić. Jem wzruszyła ramionami. — Rozumiem — powiedziała. — Mnie to też zajęło chwilę. Ale, Chryste, przetrawiłam to i wciąż nie mam pieprzonego pojęcia, co robić. No zobacz tylko — wskazała dziecko na kolanach — spójrz na niego. To taki perfekcyjny i rozkoszny dzieciak i powinnam skakać z radości na samą myśl o drugim takim. Ale... — No, wiem — przerwał Ralph. — Nie najlepszy czas. — Chodzi o coś więcej. Chodzi o tempo, chodzi o mnie. Nie sądzę, że jestem stworzona do posiadania dużej rodziny. Po prostu nie mam odwagi, żeby to zrobić. Rozumiesz? Nigdy nie ułożę sobie właściwie życia zawodowego,

dom zmieni się w pobojowisko, przez całe dnie będę się darła na wszystkich, przestanę być miłą osobą, i wiem, pojawi się tu kolejny człowiek do pokochania, następna mała Scarlett, następny mały Blake, ale powiem ci całkiem szczerze, w tej chwili nie chcę pokochać już nikogo innego. Naprawdę mam dosyć roboty z tymi, których kocham. I wiem — kontynuowała — że to brzmi paradoksalnie okropnie po tym, jak ciężko walczyłam, by utrzymać tamtych dwoje dzieci, które straciliśmy, jaką pustkę czułam po ich stracie, jaka byłam zniszczona, że teraz rozważam usunięcie tego dziecka. Rozumiem to. To wyrachowane. Ale co z tego. Po prostu trzecie dziecko nie mieści mi się ani w głowie, ani w sercu. Ralph westchnął i pokiwał głową. Myślał o tym przez całe życie: nie chcesz dziecka, to go nie masz. Za esencję cywilizowanego społeczeństwa uważał dostępność środków, które udaremniały okropny błąd i pozwalały na samodzielną decyzję o własnym przeznaczeniu. Wszystko, co mówiła Jem, brzmiało sensownie. Była rozsądna i zrównoważona. W pewnym sensie Jem oceniła tę sytuację po męsku, praktycznie, realistycznie i szanował ją za to. Ale mimo wszystko, myślał, w tej ocenie było coś dziwnie odstręczającego. Nie potrafił sprecyzować, co dokładnie, sam przecież nie palił się do kolejnego dziecka i z pewnością nie chciał unieszczęśliwiać Jem, ale nie potrafił strawić myśli, że można by zabić to nowe życie kiełkujące w łonie Jem. Wydawało się to barbarzyńskie. — Słuchaj — westchnął — prześpijmy się z tym, dobrze? I Boże, nigdy nic nie wiadomo, może po prostu, sama wiesz... — Tak, masz rację. Mam pięćdziesiąt procent szansy na utrzymanie tego dziecka według moich statystyk. To jeszcze bardzo wcześnie.

— Tak. Możemy być fatalistami? — zasugerował zadowolony z wymijającej opcji. — Tak — odpowiedziała jem, wstając i delikatnie głaszcząc policzek Ralpha. — Możemy być fatalistami. Ale nie za długo.

ROZDZIAŁ PIATY NASTĘPNEGO RANKA Ralph otrzymał maila od Rosey. Nie spodziewał się tego. Z tego, co pamiętał, nie dał jej nawet swojego adresu mailowego. Ale oto w jego skrzynce znalazł taką wiadomość: [email protected] Cześć, Ralph! Upłynęło już tyle czasu, odkąd się pożegnaliśmy! Mam nadzieję, że dobrze było wrócić do starej kochanej Anglii i że pogoda przywitała Cię ciepło. Pomyślałam, że wyślę Ci parę zdjęć, które zrobiłam, kiedy tutaj byłeś. Rozstaliśmy się ze Smithem i to trochę dziwne, że mam te wszystkie twoje zdjęcia. W każdym razie bawiłam się z Tobą w Santa Monica super i mam nadzieję, że u Ciebie i u Twojej cudownej rodziny wszystko dobrze. Ściskam Cię mocno, buziaki, Rosey Ralph chłonął słowa Rosey: „rozstaliśmy się ze Smithem". To nie miało sensu. Zaledwie miesiąc temu funkcjonowali jako dobrze dotarta para, może niekoniecznie patrzyli w tym samym kierunku, ale sprawiali wrażenie wyraźnie sobie oddanych. I nagle wszystko prysło. Ralph próbował zignorować małą falę ekscytacji i satysfakcji, która po nim przeszła. Niesamowita Rosey była wolna. Niesamowita Rosey była do wzięcia. Ale ta niesamowita Rosey znajdowała się, przypomniał sobie szybko, ponad pięć tysięcy mil stąd, a ponadto nie ona urodziła jego dzieci.

Otworzył załączniki. Na pierwszej fotografii zobaczył Ro-sey i siebie, to zdjęcie zrobili chłopaki z zespołu w barze po występie. Obejmowała go ramionami i przekrzywiła głowę w jego stronę. Język ciała Ralpha był bardziej neutralny. Zdjęcie zostało zrobione, zanim Ralph zdążył się upić, więc wciąż wyglądał relatywnie świeżo na twarzy. A Rosey wyglądała niewiarygodnie. Uliczne światło padało na jej profil, uśmiechała się zagadkowo, pełne usta zwinięte jak płatki. Ralph przypomniał sobie jej słowa na ulicy przed jej mieszkaniem: „Mógłbyś mnie namalować z pamięci". Teraz mógł ją namalować z fotografii. Wybrał opcję Drukuj i w rytmie szumu drukarki formułował odpowiedź. Hej, Rosey, dzięki za zdjęcia. Zastanawiam się, co się stało z tą opalenizną?! Ale tak naprawdę to prawie mi jej nie ubyło, a lato już w drodze, więc za chwilę uzupełnię braki. Szkoda, że tak to się potoczyło z Tobą i Smithem. Zdziwiłem się. Wydawało mi się, że bardzo do siebie pasowaliście. Mam nadzieję, że oboje macie się OK. Powrót do domu był wspaniały. Nie bardzo wiem, jakich słów użyć, by nie zabrzmiało to dziwacznie, ale dzięki temu, że spędziłaś ze mną tyle czasu, pomogłaś mi zrobić porządek w głowie. Sprawdziłaś się jako świetna płyta rezonansowa i otworzyłaś mi oczy na wiele rzeczy, którymi wcześniej się nie przejmowałem. Na nowo doceniam wszystko to, co dobre w moim życiu (a jest tego całkiem sporo), i w dużej mierze zawdzięczam to Tobie, dzięki więc, jestem twoim dłużnikiem :) Przerwał, zanim się podpisał, bo chciał napomknąć o czymś jeszcze, ale nie był pewien, jak odpowiednio ubrać to w słowa. A gdy uzmysłowił sobie, że nie ma z kim podzielić się tym, a naprawdę chciał usłyszeć inny punkt widzenia, po prostu zaczął pisać dalej.

Po powrocie sprawy w domu potoczyły się w niespodziewanym kierunku. Jem znów jest w ciąży. Oboje jesteśmy lekko w szoku, pewnie możesz to sobie wyobrazić, nasz synek jest wciąż taki mały, a my musimy przegadać i przemyśleć tyle spraw. Podejrzewam więc, że czeka nas wiele bezsennych nocy! Dzięki, że się odezwałaś, i jeśli kiedykolwiek wpadniesz do Londynu, to musimy się spotkać i wypić kufel porządnego europejskiego piwa! Pozdrawiam Ralph Przez chwilę zastanawiał się, czy zakończyć list słowem „buziaki", tak jak zrobiła to Rosey, ale postanowił, że nie. Z pozoru niewinny buziak nabierał szczególnego znaczenia w świetle tego, co wydarzyło się przed apartamentem Rosey w Kalifornii. Przeczytał mail trzy razy, by upewnić się, że gdyby przypadkiem przeczytała go Jem, nie znalazłaby w nim nic niepokojącego czy podejrzanego, a potem kliknął Wyślij. Ale jak tylko to zrobił, ogarnęło go przytłaczające wrażenie, że właśnie pchnął klocek domina, włączył przycisk. Podszedł do drukarki i podniósł zdjęcie. Wpatrywał się w nie przez chwilę, zanim delikatnie umieścił je między stronami szkicownika.

ROZDZIAŁ SZÓSTY J EM NIE pojawiła się na lokalnym placu zabaw prawie od miesiąca. Wędrowała pół mili dalej i dojeżdżała autobusami, by dostać się na alternatywne place. Co więcej, by dotrzeć do swoich rutynowych miejsc, wybierała nieskończenie długie szlaki okrężne, byleby tylko uniknąć spotkania na ulicy z niesamowicie tajemniczym Joelem. Ale dzisiaj postanowiła zaryzykować. Właśnie zdołała sobie wmówić, że z pewnością nie będzie go tam akurat tego popołudnia, ale rzecz jasna pomyliła się. Oczywiście, że siedział na tej samej co zawsze ławce, owinięty w ten sam co zawsze płaszcz. Obok niego leżała zwinięta gazeta, a on spoglądał na córkę znad dużego kartonowego kubka kawy. Nie zauważył jej od razu. Jem pomyślała nawet, by przemknąć się na drugą stronę placu i schować za drabinkami. Ale Jessica, cudowna, rozbrykana, nadreak-tywna Jessica udaremniła ten nowo powstały plan i popędziła przez plac w ich kierunku, wrzeszcząc imię Scarlett. Joel uniósł głowę i przywitał Jem nieznacznym uśmiechem i skinieniem głowy. Jem podjęła błyskawiczną decyzję, że sztywna i niezręczna rozmowa była lepsza niż podsycenie jego wściekłości na nią, więc przykleiła do ust swój najlepszy uśmiech i skierowała się w jego stronę. — Cześć! — zaczęła. — Dawno cię nie widziałam!

— Miałem powiedzieć dokładnie to samo — uśmiechnął się oschłe. — Jak się masz? — W porządku. Po staremu. — Okręcił kilka razy papierowy kubek w dłoniach. — A ty? — zapytał po krótkiej chwili, jakby z wysiłkiem wyciągał z ust te słowa. — No, wspaniale. Fajnie, że zima się wyniosła. — Aha, chociaż dzisiejszy dzień nie jest najlepszym prekursorem ciepłych letnich nocy. — No tak, dzisiaj pogoda jest beznadziejna. — A jak się miewa maluszek? — Wskazał na niewiarygodnie grube dziecko uwieszone na jej klatce piersiowej. — Ech, już wcale nie maluszek. Rośnie jak jakiś balon zaporowy. Jeszcze trochę i nie będę w stanie go tak nosić. — To chyba wysiłek dla twoich pleców? — Dokładnie. Uśmiechnęła się przez zaciśnięte usta i usadowiła na oparciu ławki. Rozmowa prowadziła dokładnie donikąd, więc zdecydowała, że albo zacznie się powoli wycofywać, albo coś z niej wyciśnie. — To zabawne — zaczęła — że znowu spotkaliśmy się przed domem mojej siostry. Odwiedzasz kogoś w okolicy? — Nie — odpowiedział szczerze. — To jest, eee, chodzę niedaleko na... spotkanie grupowe. Dla partnerów osób uzależnionych od narkotyków. Taka grupa wsparcia. Jem skinęła głową. Tłumaczyło to w wiarygodny i przyzwoity sposób spotkania przed domem siostry, ale mimo wszystko w jego tonie coś zabrzmiało fałszywie. Jem odczuwała nieodpartą potrzebę zgłębienia tematu. — To chyba wspaniale — powiedziała — że możesz porozmawiać z ludźmi, którzy przechodzą przez to samo co ty?

— Tak. — Spuścił głowę i wpatrywał się w pokrywkę kubka na kawę. — To naprawdę użyteczne. Na chwilę zaległa cisza i obserwowali bawiące się wspólnie dzieci. — Czy Jessica wie? — zapytała Jem. — Czy Jessica wie o swojej mamie? Joel wzruszył ramionami. — Wiesz co? — odwrócił się do niej i spojrzał na nią po raz pierwszy od momentu, kiedy usiadła. — Nie chcę być niegrzeczny, ale wolałbym nie omawiać z tobą aspektów mojego życia rodzinnego. Chciałbym, żebyś wiedziała, że całkowicie zrozumiałem, że czas, jaki spędziliśmy razem w zeszłym miesiącu, był jedynie wyskokiem w twoim perfekcyjnym świecie — wykonał niepoważny gest cytatu, wypowiadając ostatnie słowa. — Po prostu znalazłaś sposób na nudę, gdy twój idealny trendy artysta nie poświęcał ci wystarczająco dużo uwagi. Wszystko to już zrozumiałem i myślę, że najlepiej, by każdy trzymał swoje sprawy dla siebie. Nie uważasz? — Na jego twarzy malowała się zawziętość od tłumionych emocji. Spuścił wzrok na kubek z kawą. Jem wpatrywała się w niego oniemiała, nie wiedziała, czy to wydarzyło się naprawdę, czy tylko wyobraźnia zrobiła jej ohydnego psikusa. — Dobra — odpowiedziała. — OK . — Tak — powtórzył do kubka. — OK . Jem pragnęła wymazać siebie z tego nieprzyjemnego obrazka, ale równocześnie zachciało się jej zrozumieć, dlaczego się tak stało. — Słuchaj — zaczęła — nie jestem do końca pewna, czym cię tak zezłościłam... — Nie jestem zły — mruknął pod nosem. — Jestem tylko spokojnym, zwyczajnym facetem, który chce iść przez

własne życie bez tej całej płytkiej paplaniny zadufanych w sobie mamusiek. — Słucham? Co takiego? — zapytała na wpół ubawiona. — Tak, wy, kobiety, z tymi waszymi głupimi butami i perfekcyjnymi małymi domkami, i opłaconymi z góry przedszkolami i dużymi samochodami... — Nie mam dużego samochodu! — Myślicie, że jak zamieszkacie w jakimś ciemnym zakątku Londynu, to z automatu stajecie się wyluzowanymi mieszkankami miasta. Ale to tak nie działa, wiesz. Ponieważ jedyne, na co was stać, to zamienić ten ciemny zakątek w szykowne i napuszone trendy gniazdko. — Dobra — odezwała się Jem, czując, jak przenika ją chłodna fala gniewu. — Myślę, że doszło między nami do jakiegoś nieporozumienia... — Nie, nie ma żadnego nieporozumienia — uciął wolno i chłodno. — Nic takiego. Doskonale wiesz, o czym mówię. Widzisz to? — Wskazał na dwie dziewczynki pochłonięte zabawą. — To jest prawdziwe. To dwie osoby, różne pochodzenie, różne osobowości, spotykają się razem, zabijają wspólnie czas. I mają z tego radość. Ty i ja — wykrzywił usta, demonstrując dezaprobatę — to była jedynie gierka, fantazja, która zrodziła się w środku twojej ślicznej małej główki pełnej pierdoł, kociąt i cholernego organicznego badziewia. Myślisz, że jestem głupi? Myślisz, że jestem ślepy? Widziałem, jak patrzyłaś na moje buty tamtego dnia. — Co? — Proszę, przestań traktować mnie jak głupka! Przestań zaprzeczać, widziałem to, wcale się z tym nie kryłaś! Patrzyłaś na moje buty z obrzydzeniem, jakbym cały ciebie obrzydzał. I w porządku. Mam to gdzieś. Ale zrób mi tę grzeczność i przestań mnie traktować jak szczególny przy-

padek, jak „och, znam tego faceta, jego żona to ćpunka, blablabla". Powiedziałem już, jestem tylko facetem, który żyje własnym życiem. Nie jestem tu dla twojej rozrywki. Nie jestem tu, byś miała o czym trajkotać na przyjęciach. Jem wstała. Utknęła w połowie drogi między łzami a wściekłością. — Słuchaj — zaczęła — masz prawo do własnego zdania. — Masz prawo do własnego zdania — przedrzeźniał ją. — Jak to cholernie w stylu tego prezentera, Jeremyego Kylea. Dokładnie takie rzeczy mówi się ludziom, kiedy ma się w dupie opinie innych. Słuchaj, nie powiedziałem, że jesteś niemiłą osobą, jesteś bardzo miłą osobą. Nie jesteś tylko kimś, kim myślałem, że jesteś. To wszystko. Jem wstrzymała oddech. Miała ochotę odetchnąć i wrzasnąć: „Jaki, kurwa, masz problem, ty sukinsynu jeden?". — Muszę powiedzieć, że ty też nie — zdołała wydusić z siebie po chwili. Wzruszył ramionami na te słowa, a potem zanurzył twarz w kubku kawy, wyglądał jak nastolatek obrażony na cały świat. Jem przeszła wolno na drugą stronę placu i skryła się za drabinkami. Usiadła tam na chwilę, zdeterminowana, że nie da się przegonić z lokalnego placu zabaw psychicznemu mężczyźnie z gigantycznym poczuciem niższości, ale gdy adrenalina przestała przetaczać się w jej żyłach, zdała sobie sprawę, że musi się rozpłakać, a nie chciała, by on widział jej łzy, więc dwie minuty później zignorowała okrzyki protestu Scarlett i ruszyła w stronę domu. Ralph zszedł na dół chwilę po tym, jak weszły do domu. Scarlett wciąż rozpaczała z powodu nagle przerwanej za-

bawy i Jem musiała ciągnąć ją za nadgarstek prawie przez całą drogę powrotną, i wszyscy mijający ją ludzie myśleli zapewne, że porwała dziecko. Miała obolałe ramiona od dźwigania ciężkiego Blakea, było jej gorąco, dusiła w sobie złość i zdenerwowanie. Prawdziwa ironia losu, pomyślała, że wiele razy wcześniej w podobnych sytuacjach przeklinała Ralpha, że izolował się od jej życia, że na próżno oczekiwała, iż zejdzie, przytuli ją i powie: „Boże, chyba miałaś ciężkie popołudnie", a dziś pragnęła, by siedział na górze. Nie miała ochoty go teraz widzieć. Nie miała ochoty widzieć się z kimkolwiek. Ostatnie piętnaście minut jej życia wprowadziło tyle niepokoju na różnych poziomach, że jedyne, co mogła zrobić, to usiąść z kieliszkiem wina i gapić się w pustą ścianę przez pół godziny. — Szybko wróciłyście — skomentował. — Tak — przytaknęła, przechodząc nad leżącym na brzuchu i wijącym się ciałem córki. — Zrobiło się chłodno. Blake zaczął marudzić. A to nie spodobało się, jak widzisz — wskazała na histeryzującą Scarlett — naszej córce. Ralph uniósł Scarlett, a ona objęła jego szyję z melodra-matycznym entuzjazmem. Ralph uśmiechnął się do Jem znad małych, mocno zaciśniętych ramion. — No już dobrze — uspokajał. — Jutro też możesz iść. Plac zabaw nie zniknie. Jem uśmiechnęła się przez zaciśnięte usta. A właśnie że ten plac zabaw zniknie na dobre, pomyślała sobie. Ten plac zabaw okupował jakiś szaleniec, więc została zmuszona trzymać się z daleka od tego miejsca do końca życia. — Co zjemy na obiad? — zapytał, próbując przekierować uwagę Scarlett na mniej drażliwy temat. — Co na obiad, mamuśku? — Hm... — Otworzyła lodówkę i nieobecnym wzro-

kiem wpatrywała się w jej zawartość. Nic nie miało sensu. Głowę wypełnił Joel, jego zimna i zacięta twarz oraz potok gorzkich słów. — Pizza? — zaproponowała, gdy jej wzrok ześlizgnął się na kartonowe opakowanie Pizza Express w szafirowym kolorze. Ciekawe, co powiedziałby na to Joel. Czy i to uznałby za mieliznę i mamuśkowatość? Czy znienawidziłby ją za to jeszcze bardziej? Scarlett posępnie potrząsnęła głową, ale Jem wiedziała, że jeśli zignoruje jej humory, to mała z pewnością i tak ze smakiem wciągnie obiad. Włączyła piekarnik i rozejrzała się dookoła. Od kupna domu cztery lata temu nie udało im się wyremontować kuchni. Ale Jem miała sentyment do tego urządzonego w wiejskim stylu pomieszczenia, z meblami z przygnębiającej starej sosny i z wyposażeniem z kutego żelaza. Co prawda na widok pokazowych kuchni pełnych lśniących mebli i błyszczących wyciągów kuchennych, które przypominały żyrandole, i połyskującej okleiny w kolorze oberżyny dostawała dreszczy, ale w sercu wiedziała, że sama nie pasuje do takich kuchni. Czuła, że bliższa była jej ta skromna, wysłużona kuchnia. Właściwie to w całym jej domu nie znalazłaby się ani jedna rzecz zasługująca na miano szykownego trendy gniazdka, która usprawiedliwiłaby ten atak pogardy wycelowany w jej osobę. I co z tego, że spojrzała na jego buty z mniejszym entuzjazmem. Patrzyła na nie tylko dlatego, by przekonać samą siebie, że absolutnie nie powinna brać pod uwagę przygody seksualnej o potencjalnie katastrofalnych konsekwencjach z tym mężczyzną, a nie dlatego, że była zadufaną w sobie posiadaczką samochodu z napędem na cztery koła czy żyjącą w luksusie pańcią spędzającą czas w klubach fitness. Co miał na myśli, mówiąc, że nie była taka, za jaką ją uważał? A niby za jaką ją uważał? Myśli kotłowały się w jej głowie, a ona zaczęła wyładowywać swoje uczucia na nieożywionych przedmio-

tach. Z rozmachem otworzyła drzwiczki piekarnika i walnęła formą do pieczenia o ociekacz. Rozdarła pudełko Pizza Express i z impetem pociągnęła za celofanowe opakowanie. Kawałki sera z pizzy spadły na podłogę, a ona głośno syknęła. Ralph obserwował ją w ciszy. — Dobrze się czujesz? — zapytał. — Co? — warknęła. — Zapytałem, czy dobrze się czujesz? Wyglądasz na trochę spiętą? Strzepnęła kawałki mozzarelli z dłoni do śmietnika. — Nie — odpowiedziała — nie jestem spięta. Na pewno nie bardziej niż zazwyczaj. Ralph spojrzał na nią nieco przestraszony, najwyraźniej powstrzymywał się od cisnących się mu na usta słów. Jem westchnęła. Zburzyła porządek, złamała rozejm. Przez cztery tygodnie byli dla siebie mili, pach, pach, pach, niczym przyjacielska rozgrywka w tenisa, a ona złamała teraz ten szyk. Piłka przeleciała nad płotem. Ktoś musiał po nią iść i przynieść ją z powrotem. I chociaż piłka wylądowała poza boiskiem z jej winy, nie miała ochoty na pojednanie. Czekała, aż Ralph podniesie piłkę. I doczekała się. — Przepraszam — powiedział. — Nie chciałem na ciebie wsiadać. Po prostu sprawdzałem, czy wszystko gra. Słuchaj, zabiorę dzieci do pracowni, a ty odsapnij chwilę. — Świetnie — odburknęła niemiło. — Ale nie za długo. Pizza będzie gotowa za piętnaście minut, OK ? Ralph wzruszył ramionami. — Nie ma problemu. Słyszałaś, Scar? Piętnaście minut w pracowni, przed pizzą. Tak? — Tak! — krzyknęła Scarlett, która normalnie nie miała wstępu do pracowni taty, i wyprawy na strych postrzegała jako Najwspanialszą z Możliwych Przyjemności.

Ralph podniósł Blakea z dywanika, na którym zostawiła go Jem, i cała trójka wdrapała się po schodach. Cisza natychmiast przytłoczyła Jem. Opadła na krzesło w jadalni i odetchnęła. Wyrzucała sobie, że warknęła na Ralpha. Tak bardzo się starał od powrotu ze Stanów. Przeprosi go później, wszystko zwali na ciążę. A teraz, gdy ochłonęła ze złości i upokorzenia, czuła się również źle z powodu Joela. Oczywiście, że potraktował ich przelotny flirt znacznie poważniej, niż sobie wyobrażała. I gdzieś głęboko wiedziała, że nie mogła mieć do niego pretensji, iż się na nią tak bardzo zezłościł. Sama go tu przywiodła. Wprowadziła go w swoje życie. Bawiła się jego uczuciami. Wszystko z powodu bezsensownego eksperymentowania. Była głupią, próżną i bardzo nabuzowaną hormonami kobietą. I nie tylko przejrzał jej marną fasadę. Ale też podsumował ją dokładnie tak, jak kiedyś Ralph — „wy, mamuśki". Spędziła dużo czasu, obwiniając Ralpha dosłownie o wszystko, i tak naprawdę nigdy nie przyszło jej do głowy, że może i ona w czymś zawiodła. Może faktycznie zmieniła się w nudną i płytką mamuśkę. Może zupełnie nie przypominała już tej kobiety, w której zakochał się przed laty. Może nadszedł czas, by przyjrzała się sobie uważnie i dostrzegła to, co trzeba było zmienić. Ale potem przypomniała sobie, że jest w ciąży. Zmiana będzie musiała zaczekać. Westchnęła ponownie i pozwoliła sobie na dwunastominutowy płacz, po czym pozbierała się powoli, otarła łzy i wyjęła spieczoną pizzę z piekarnika.

ROZDZIAŁ SIÓDMY R ALPH PODJĄŁ decyzję. Chciał tego dziecka. Nie tylko chciał, ale naprawdę, desperacko, z całego serca pragnął przyjścia na świat tego dziecka. Nagle wydawało się to tak proste i oczywiste. Poruszyły go słowa Rosey, które mu wysłała w odpowiedzi na jego maila. „Co to znaczy niechciane dziecko? Niechciane dziecko to po prostu dziecko, którego nie znasz. Będziesz je chciał, jak tylko je poznasz". W odpowiedzi argumentował, że zajęło mu to całe pięć miesięcy, zanim „zechciał" Blakea, ale ona odpisała tylko: „I co z tego? Teraz już go chcesz. W skali całego życia miłości pięć miesięcy to pestka. I myślę, że jeśli pozbędziecie się tego dziecka, to jego duch będzie was prześladował w waszym domu do końca życia. Musisz zdecydować, czy naprawdę chcesz z tym żyć". Doszedł do wniosku, że nie chce z tym żyć. W domu błąkały się już dwa duchy: dziecko, które powinno było urodzić się w maju 2002 roku, oraz to, które powinno przyjść na świat w lipcu 2005. Jednak w przypadku tych dzieci Ralph potrafił zdobyć się na filozoficzne rozważania. Tych dzieci po prostu nie miało być. Genetyczne odrzuty, lub jeśli iść za ślepą wiarą Jem w przeznaczenie, nie były to odpowiednie dzieci dla nich. Ale to dziecko, ten duch, czołgałby Slę po korytarzach ich świadomości, zawodząc i uderzając łańcuchami, pytając: dlaczego ja, dlaczego ja? Żadne filo-

zoficzne rozważania nie wytłumaczyłyby przerwanej egzystencji tego dziecka. No wiesz, tak naprawdę nie mieliśmy miejsca, czasu ani ochoty. Tak musiało się stać, strasznie nam przykro, ale naprawdę, każdy by tak postąpił na naszym miejscu. Nie, pomyślał Ralph, nie każdy. Na świecie żyło mnóstwo ludzi, którzy ani przez chwilę nie rozważaliby usunięcia ciąży, sprowadziliby to dziecko na świat, przywitali w swojej rodzinie. Ralph był boleśnie świadom, że to nie on miał nosić w sobie to dziecko, urodzić je, pielęgnować, ale wiedział też następującą rzecz: w roli ojca w przypadku Scarlett sprawdził się tak sobie, w przypadku Blakea zaś zupełnie beznadziejnie. Już wcześniej podjął decyzję w rodzicielskiej grze, że skoro to Jem wymusiła powiększenie rodziny, to na niej spoczęły obowiązki zajmowania się dziećmi, o które tak zabiegała. I to ona miała wypełnić głowę planem dnia, skarpetkami, wywiadówkami, prezencikami, szorowaniem zębów i zakupem pieluszek. Miała przez cały dzień nosić dzieci w głowie niczym nieporęczne siatki pełne ciężkich zakupów. To ona musiała podporządkować swoje życie i potrzeby dzieciom. Ralph miał kontynuować to, co zawsze robił: stać samotnie w dobrze oświetlonym pokoju i malować. Zawsze tłumaczył sobie, że Jem mogła trafić jeszcze gorzej. W końcu nie urywał się na miasto co wieczór i nie wracał do domu zalany w trupa. Nie znikał z klientami na całe dnie i nie wyjeżdżał na służbowe delegacje. A w dodatku myślał sobie z pełnym przekonaniem o swojej racji, nie bił swojej kobiety. Tyle że tamten Ralph gdzieś zniknął, a on zapragnął doświadczyć jeszcze raz tacierzyństwa, tym razem z tym odrodzonym, czystym sercem. Chciał z zachwytem i dumą obserwować powiększający się brzuch Jem, wymazać ten

mdlący strach, który dławił go wcześniej. Chciał w radosnym podnieceniu oczekiwać przyjścia na świat tego dziecka, czuć, że przechodzili przez to razem, a nie, że Jem zmuszała go do tego. Nie poruszyli tematu przerwania ciąży od tamtej pierwszej rozmowy trzy dni temu. Za cztery dni będą mieli tę dyskusję za sobą i chociaż Ralph podejrzewał, że Jem prawdopodobnie podjęła już decyzję, wierzył, że zdoła ją przekonać, gdy tylko zrozumie rozmiar jego oddania temu dziecku, jej i całej rodzinie. Na pewno będzie jej łatwiej. Dzisiaj w kuchni dostrzegł w niej coś smutnego i przerażonego, i to go zainspirowało. Wpadł na pomysł, jak naprawić to wszystko. Przypiął do ściany kawałek papieru do drukarki i dał Scarlett puszkę starej farby akwarelowej i słoik wody. Potem ulokował Blakea między poduszkami na podłodze i podstawił mu przed nos kłębek niebieskiego nylonowego sznurka. Blake momentalnie zaczął go gryźć z takim zaangażowaniem i wdzięcznością, jakby przez całe życie czekał na dawcę niebieskiego nylonowego sznurka. Potem Ralph wyjął komórkę i zadzwonił do Lulu. — Cześć — zaczął — tu Ralph. — Och, Ralph, jak się masz? — W porządku — odpowiedział — wspaniale, tylko, hm, myślałem o różnych sprawach i wiesz, chciałbym zabrać Jem do miasta, wieczorem, na dobrą kolację, gdzieś tu w pobliżu. Tak dawno nie wychodziliśmy, a ona jest, ee, no, trochę wykończona... — Trochę w ciąży, chcesz powiedzieć? — Och — mruknął Ralph. Oczywiście. Oczywiście, że Jem zdążyła poinformować swoją siostrę. I z pewnością siostra wiedziała też, co Jem zamierza zrobić z tym fantem. - No — kontynuował — w ciąży. W każdym razie zasta-

nawiałem się, czy mogłabyś posiedzieć któregoś wieczora z dziećmi, na kilka godzin, nie przez całą noc, możliwie jak najszybciej...? — Dzisiaj? — Mogłabyś dzisiaj? — Uhm. Walt pracuje poza domem, więc mogę się zjawić w każdej chwili. Tylko powiedz kiedy. — Och, dobrze, tylko że nie rozmawiałem jeszcze z Jem. — Będzie zachwycona. Zarezerwuj coś. Powiedz, że wszystko już załatwione. — Dobra, OK , zrobię... — Właściwie to już wychodzę. Ralph spojrzał na zegar. Dochodziła siedemnasta. — Boże, nie musisz od razu... — Wiem, że nie muszę. Ale jeśli przyjdę teraz, to pomogę ci z dziećmi, a Jem weźmie kąpiel i zrobi się na bóstwo. Dosłownie mam już jedną rękę w płaszczu. Widzimy się za dziesięć minut. Cześć!

ROZDZIAŁ ÓSMY J EM GWAŁTOWNIE i z pogardą przesuwała ubrania w szafie. Nienawidziła wszystkich swoich ubrań. Dosłownie wszystkich. Nawet marynarki Vivienne Westwood Red Label, którą wygrała z dziką radością na aukcji eBay, Przez ostatnie kilka lat jej figura zmieniała się tak często, że właściwie zapomniała, jak wyglądają jej właściwe kształty i w czym prezentowała się dobrze. Zawsze czuła się przyjemnie zaskoczona, gdy okazywało się, że znalazła coś, co na nią pasowało. A teraz, ha! Znów, cholera jasna, była w ciąży. Witajcie ponownie, luźne bluzki, elastyczne dżinsy i monstrualne staniki. Ze złością spoglądała na ubrania, obwiniając je za zaistniałą sytuację, jakby to za sprawą ich zmowy tak gwałtownie wróciła na pole numer jeden. W końcu wyciągnęła z szafy kwiecistą bluzkę Jigsaw i czarne dżinsy. Zdjęła pokaźny stanik do karmienia i zastąpiła go czymś mniej funkcjonalnym, wypełniając najpierw miseczki wacikami na kapiące mleko. Szyję otoczyła sznurkiem niebieskich korali i zmierzwiła loki. Wyglądała nędznie i żałośnie. Nie wyglądała jak kobieta, która szuka odpowiedzi. Raczej jak sekutnica. I dokładnie tak się czuła. Sucho, szorstko i wybuchowo. Czuła się wredna, nieszczęśliwa i okrutna. Nigdy nie przepadała za byciem w ciąży, ale przynajmniej w poprzednich przypadkach pocieszała się ostatecznym celem: dzieckiem w ramionach, powięk-

szeniem ich szczęśliwej rodziny. Teraz wypełniła się jedynie panicznym strachem. Tak bardzo bała się, że to dziecko stanie się ostatnim gwoździem do trumny. Że rozdzieli ich na zawsze. Poprawiła waciki w staniku i zeszła na dół. Ralph pomyślał, że Jem wyglądała wyjątkowo pięknie w bursztynowym świetle migoczącej świeczki w szklanym słoiku. Zabrał ją do Olley's, ekscentrycznej, obitej sosnową boazerią restauracji, położonej niedaleko, specjalizującej się w rybach. Mijał to miejsce wiele razy podczas porannego biegania i zaskoczył go klimat daleki od londyńskich restauracji, przypominający raczej przytulną, popularną knajpę w pretensjonalnych nadmorskich kurortach. Jem sączyła wodę gazowaną. Ciążowy substytut alkoholu. W ciąży potrafiła uwierzyć, że zimna woda z bąbelkami zamieniała się w piwo, szampana albo nawet dżin z toni-kiem. Fakt, że zamówiła wodę, uspokoił Ralpha. Skoro nie piła alkoholu, to znaczy, że nie podjęła jeszcze ostatecznej decyzji. A brak ostatecznej decyzji zwiększał efektywność jego zamiarów. Uśmiechnęła się do niego blado nad stołem. — Minęło sporo czasu, co? — zapytała. — No, pamiętasz, kiedy siedzieliśmy tak ostatnim razem? — Nie wiem, ale wtedy też byłam w ciąży. — Uśmiechnęła się smutno. — W końcu ostatnie pięć lat spędziłam głównie na byciu w ciąży. — Znów się uśmiechnęła; zmęczony, znużony uśmiech. Piękny uśmiech. Obok talerza usadowiła komórkę, która milczała uspokajająco. Jem rzucała jej ukradkowe spojrzenia, mniej więcej co trzydzieści sekund od momentu zajęcia miejsc przy stoliku. Gdy wychodzili, Blake wciąż nie spał i Jem od-

pręży się dopiero na wiadomość od Lulu, że syn pogrążył się w błogim śnie. — Przepraszam, że dzisiaj warknęłam na ciebie — powiedziała, odłamując kawałek chrupiącego chleba. Wzruszył ramionami i uśmiechnął się. — Nie ma sprawy. Mogę to zrozumieć. Skinęła głową i znów spojrzała na komórkę. — Wiem — podniosła wzrok. — Ale to nie było fair. Widzę, jak bardzo się starasz, i... no wiesz, wspierasz mnie i doceniam to, naprawdę, mówię szczerze. Tylko wciąż czuję się taka zamknięta, sama nie wiem, mam swoje żale czy coś. A do tego, hip, hip, hura, kręcę się teraz na hormonalnej karuzeli. I chciałabym, żebyś wiedział, że staram się być łagodna i miła, ale w środku wciąż jestem trochę najeżona. Rozumiesz? Ralph wyciągnął rękę przez stół i ujął dłoń Jem. — Nawet lubię jeże — powiedział. Jem uśmiechnęła się. — Słuchaj, ja wiem, że między nami nie wszystko układało się wspaniale przez ostatnie kilka miesięcy... — Lat — przerwała Jem. — No tak, pewnie i kilka lat. I wiem, że musiałem dorosnąć i że, no wiesz, głównie to z mojej winy, i dzisiaj nie będziemy rozmawiać o dziecku... — Ha! — wtrąciła Jem. — O którym? — Dobrze wiesz o którym. Dzisiaj nie będziemy o nim rozmawiać. Chciałbym powiedzieć ci coś, co powinienem zrobić już lata temu i sam nie pojmuję, dlaczego nigdy ci tego nie powiedziałem. Jem, jesteś całym moim życiem, jesteś dla mnie wszystkim. Jestem najszczęśliwszym facetem na świecie, że mam ciebie i dzieci, i sam nie wiem, dlaczego wytrzymałaś ze mną przez te ostatnie lata. Chcę być zawsze z tobą i nade wszystko pragnę się z tobą ożenić.

Jem, która nie spuszczała karcącego wzroku z komórki, spojrzała teraz na niego z szeroko otwartymi oczami. Przyłożyła dłoń do bladej, cienkiej skóry na obojczyku, jej palce spoczęły na opalizującym niebieskim kamieniu naszyjnika. — Co powiedziałeś? — zapytała jednym tchem, nie rozdzielając wyrazów. — Powiedziałem, że chcę się z tobą ożenić. Chcę, żebyśmy wzięli ślub. — Mówisz serio? Pokiwał głową. — Tak, serio. Wstrzymał oddech. Oddalili się od siebie tak bardzo przez ostatnie kilka lat, że nie potrafił odgadnąć, co właśnie rozgrywało się w środku jej głowy. Czy zaczęła rozmyślać o falbaniastej tiulowej kiecce? A może szukała właściwych słów, by go delikatnie odtrącić? Wpatrywał się w nią błagalnie. — Piekielnie kurewsko, Ralph. — No — uśmiechnął się żałośnie — wiem. — Kiedyś już rozmawiali na temat ślubu, w konceptualny, niesprecy-zowany sposób. Zgodzili się, że nie traktowali tego priorytetowo, że mieli ważniejsze sprawy, nad którymi chcieli się skoncentrować. Uważali, że posiadanie razem dzieci zobowiązywało dwoje ludzi bardziej niż cokolwiek innego. Uzgodnili, że być może w nieokreślonej przyszłości pobiorą się, może uciekną do Las Vegas albo wyprawią małą i nieformalną uroczystość w urzędzie stanu cywilnego. — Lał — powiedziała Jem. — Zaniemówiłam z wrażenia. Pozytywnie oczywiście. — Oparła uspokajająco dłoń na jego ramieniu. — Ja tylko, hm, przez chwilę chciałam powiedzieć, że muszę się nad tym zastanowić, ale to głupkowate. Oczywiście, że nie muszę się nad tym zastanawiać, oczywiście, że powiem tak.

— Naprawdę? — Tak! No pewnie, że tak! Jesteś miłością mojego życia. Jesteś ojcem moich dzieci. Co by to oznaczało, gdybym się nie zgodziła? — Mam rozumieć, że odpowiedź przecząca nie pasowałaby do status quo? — Nie! Nie to miałam na myśli. Chciałam powiedzieć, że ślub to dobry pomysł. Mówię „tak, chcę za ciebie wyjść"! Może nie z tych samych powodów, dla których wyszłabym za ciebie pięć lat temu, ale pewnie z lepszych powodów, bo to ma sens, bo to praktyczne. I ponieważ Scarlett bardzo by się ucieszyła. I ponieważ, sama nie wiem, ponieważ mimo tego wszystkiego wciąż się kochamy. Ralph spojrzał na nią znad palców i spróbował się uśmiechnąć. — Oooch — powiedział — co za romantyzm! Jem jęknęła. — Och, Ralph, daj spokój, chyba nie spodziewasz się po mnie romantyzmu? Ralph uśmiechnął się smutno. — Nie, oczywiście, że nie oczekuję od ciebie romantyzmu; po prostu myślałem, że jesteś romantyczna, to wszystko. — Posłuchaj, Ralph. Naprawdę cię przepraszam. Jestem zmęczona. Miałam zły dzień. Mam dużo spraw na głowie, ale chcę, żebyś wiedział jedną rzecz: naprawdę cieszę się, że poprosiłeś mnie o rękę. To wspaniałe i jestem zachwycona. Naprawdę. — Nawet jeśli wcale na taką nie wyglądasz? — Nawet jeśli na taką nie wyglądam. Mówię szczerze, tu, w środku, rozanielona dwudziestolatka odtańcowuje taniec szczęścia. — Z jeżem na głowie?

I wtedy Jem uśmiechnęła się z serca, rozpromieniła się raz pierwszy tego dnia. — No — roześmiała się — z jeżem na głowie.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY J EM MIAŁA wrażenie, że ktoś otworzył jej głowę, opróżnił ją z wszystkiego, co mądre, intelektualne lub pożyteczne, wypchał ją końską sierścią i błotem i znów zamknął. Świat wydawał się zamienić w gęstą breję niepowiązanych ze sobą wydarzeń i spotkań. Życie, które dotąd funkcjonowało jak prężna maszyna rutyny i planu, stało się chaotyczne i oderwane od rzeczywistości. Codzienne aktywności i sytuacje straciły pocieszającą, dobrze znaną okleinę. Oczywiście, częściowo odpowiadały za to hormony, tak zwany ciążowy mózg, chociaż Jem nigdy nie wierzyła w jego faktyczne istnienie. Ale głównie stało się tak za sprawą nieoczekiwanych zmian na jej terytorium, które wypełniło się garbami, pagórkami, dolinami i wąwozami. Nagle na horyzoncie pojawiły się zupełnie nowe strzeliste punkty orientacyjne: śluby do zaplanowania, dzieci, z którymi nie wiadomo, co począć, oraz maszerujący w kierunku jej domu mężczyzna o gniewnym obliczu. Joel. Dokładnie przed jej domem. Dostrzegła go, gdy opróżniała pojemnik do segregacji śmieci. Czuła, że stoi po drugiej stronie ulicy i obserwuje ją. Nie podniosła wzroku, z hukiem zatrzasnęła pokrywę zielonego pojemnika i czym prędzej wróciła do środka. A potem popędziła do pokoju od ulicy, by zerknąć przez firany. I zobaczyła go, opierał się o ścianę domu po drugiej stronie

ulicy, z kieszeni kurtki wystawała zwinięta gazeta, nie patrzył na jej dom, ałe w niebo, obserwował wywijasy i piruety jaskółki. Jem puściła zasłonkę i wstrzymała oddech. Poczuła oszalałe bicie serca. Co on tu, do diabła, robi? Myślała, że po ich ostatnim spotkaniu będzie jej unikał jak ognia. Jeszcze raz zerknęła przez firankę i z przerażeniem zobaczyła, że przesuwał się w kierunku jej domu, miał bardzo skupiony wyraz twarzy i trzymał coś z tyłu na plecach. Krzyknęła i pobiegła do drzwi wejściowych, kucnęła pod witrażową szybą. Słyszała zdeterminowane kroki szybko odmierzane na ścieżce prowadzącej do drzwi. Słyszała, jak odchrząknął. A potem jeszcze coś, jakiś szmer przy drzwiach. Wstrzymała oddech, czuła miotające się między żebrami serce. Szmer ustał, a po boleśnie długiej chwili usłyszała oddalające się w kierunku ulicy kroki. Odczekała pełne trzy minuty, kucając pod drzwiami wejściowymi, spocona i zdyszana. Potem biegiem wróciła do pokoju od strony ulicy, przeszukała okolicę wzrokiem i gdy nabrała pewności, że sobie poszedł, otworzyła drzwi wejściowe i spojrzała na ganek. Leżał tam bukiet kwiatów. Białych kwiatów. Nie znała ich nazwy, jakieś tam nierozpoznawalne badyle, które przed pełną szpetotą ratowała śnieżna biel. (Oczywiście natychmiast zdała sobie sprawę, że dokładnie takiej reakcji na widok bukietu perfekcyjnie białych ładnych kwiatów spodziewał się po niej Joel. Wyobraziła sobie jak burczy pod nosem: „Hrnm, pewnie jedynie najdoskonalsze lilie są dla ciebie wystarczająco dobre, albo polne kwiaty zebrane o poranku przez ekologiczną dziewkę o zaróżowionych policzkach z Somerset".) Do tanich kwiatów została dołączona bladoniebieska koperta. Rozejrzała się w prawo i w lewo i gdy upewniła się,

że nikt jej nie obserwuje, podniosła kwiaty i kartkę i zamknęła drzwi. Drżącymi dłońmi otworzyła kopertę i przeczytała wiadomość. „Jem — nie wiem, co mnie napadło. Bardzo cię przepraszam. Mam nadzieję, że mi wybaczysz i że znów będziemy przyjaciółmi. Z wyrazami szacunku, Joel". Jem przeczytała kartkę jeszcze trzy razy, zanim na jej ustach pojawił się nieznaczny uśmiech. Natychmiast odczuła ulgę, że człowiek, który przestał ją lubić, przemyślał swoje zachowanie. Świadomość, że na świecie istniał ktoś, kto jej nie lubi, mdliła i przytłaczała ją przez ostatnie kilka dni do tego stopnia, że odciskała piętno na każdym momencie dnia. Przez większość życia Jem robiła wszystko, co w jej mocy, by każdy napotkany człowiek uważał ją za miłą i czarującą osóbkę. Tak więc ten zacietrzewiony zwrot przeciwko niej był wielkim szokiem. Poczuła się zrehabilitowana. Oczywiście, że nie była okropną osobą! Oczywiście, że nie! I człowiek, który ledwie ją znał i sugerował coś takiego, z pewnością przekraczał granice normy. Ale wszystkich słów nie da się wymazać. Co z tego, że żałował tego, co powiedział, skoro właśnie tak wtedy myślał. Nieważne, czy mówił prawdę czy nie (Jem domyślała się, że miał dużo racji), ale sposób, w jaki wylał na nią potok słów, ten krzyk i agresja, doprowadził ją do konkluzji, że miała do czynienia z typem: a) nieprzyjemnym, b) zadufanym w sobie, c) zaburzonym emocjonalnie. Ponownie spojrzała na kwiaty leżące na stole w kuchni. Nie miała ochoty być odbiorcą jakichkolwiek kwiatów od kogoś takiego jak Joel. Już raz dała się wyprowadzić w pole przez kwiaty. Gdy przed laty wynajmowała z Ralphem i Smithem mieszkanie, wmówiła sobie, że to Smith był mężczyzną z jej snów, tylko dlatego, że pewnego wieczora pojawił się w domu z bukietem peonii — jej ulubionych

kwiatów. Potem zmarnowała kilka miesięcy życia w łóżku Smitha, nieświadoma faktu, że on przez cały czas używał jej, by dodać sobie animuszu w skrywanej pogoni za pięknością z ostatniego piętra. Wciąż przeszywały ją dreszcze na samą myśl o tamtych wydarzeniach, nadal po tych wszystkich latach trzęsła się nad swoją głupotą, ślepym zapatrzeniem w narzuconą sobie misję podążania za romantycznym przeznaczeniem. Potem w jej życiu znów pojawiły się kwiaty, tym razem uratowały ją przed samą sobą. Cały pokój wypełniony kwiatami. Nie żywymi, pachnącymi pąkami, ale tymi namalowanymi przez Ralpha, tymi, które pokazał na wernisażu w małej galerii w Notting Hill. Nic bardziej romantycznego nie zdarzyło się ani w jej życiu, ani w życiu kogokolwiek kogo znała. I gdy przypomniała sobie tamten wariacki, młodzieńczy, przepełniony szaleńczym pożądaniem moment i spojrzała na smutną wiązkę kwiatów z supermarketu porzuconych przy jej drzwiach przez samotnego, zgorzkniałego mężczyznę, którego ledwie znała — no cóż, wiedziała doskonale, co powinna zrobić. Chwyciła kwiaty i z pewną satysfakcją puściła je głowami w dół do śmierdzącego pieluszkami, zjełczałego, dużego, błyszczącego, bardzo w stylu klasy średniej kosza na śmieci firmy Brabantia. Tej nocy Jem nie mogła zasnąć. Matce dwójki dzieci, których życiową misją stało się wyciąganie jej z łóżka do pięciu razy w nocy, nie mogło trafić się nic gorszego niż bezsenność zafundowana na własne życzenie. Wypełniła się bolesnym poirytowaniem skutecznie odpędzającym upragniony sen. Cały dom spał, Ralph akurat dziś nie chrapał, na ulicy przed domem panował nocny spokój, żadne zawodzące lisy nie patrolowały ogrodów, dziecko miarowo oddychało,

a Jem leżała na plecach z zaciśniętymi rękoma na obolałych piersiach, pogrążona w zadumie, rozmyślaniach i zmartwieniach. Jutro upłynie tydzień od wyznania Ralphowi, że jest w ciąży, i nic nie zmieniło się w tej kwestii. Jutro zaczną rozmowę od słów: „No i co zdecydowałaś?". W chwili obecnej czuła, że będzie tam stać, jąkać się i wyginać palce, zanim wydusi z siebie: „Nie wiem. Ty zdecyduj". Musi podjąć decyzję, z którą będzie w stanie się zmierzyć, w przeciwnym razie sytuacja przeciągnie się boleśnie i nieskończenie. Spojrzała na przeskakujący z 2.59 na 3.00 zegar i zdała sobie sprawę, że miotała się w łóżku od półtorej godziny, delikatnie odgarnęła więc kołdrę, na palcach wyszła z pokoju i zeszła na dół. Weszła do oświetlonej księżycowym blaskiem kuchni. Kot Smith przywitał ją spojrzeniem. Jego pyszczek wyrażał zadowolenie na widok nieoczekiwanego gościa, podszedł do niej sennie i zaczął ocierać się o jej nagie nogi miękkim kremowym futrem. „Witaj, staruszku" — odezwała się, unosząc go w ramiona i sadowiąc się z nim na starej sofie pod oknem od strony ogrodu. Kiedyś rolę dziecka w tym domu pełnił kot Smith. Zamartwiała się jego żywieniowymi nawykami, omawiała szczegółowo z Ralphem i innymi znajomymi posiadaczami kotów jego zachowania, kupowała mu zabawki, tęskniła za nim, gdy wyjeżdżali na wakacje. Ale od czasu gdy ze szpitala przywiozła do domu Scarlett, ledwo go zauważała. Biedny stary Smith. Z początku urażony, z czasem przywykł do nowej, drugoplanowej roli okazjonalnej zabawki. Nieczęsto Jem znajdowała chwilę dla siebie i kota, nieczęsto zwijała się z nim w kłębek na sofie w pogrążonym w ciemnościach domu i wsłuchiwała się w zadowolone mruczenie, czując dotyk miękkich łapek na spodniach od piżamy. Znów poczuła się jak przed laty, gdy na świecie ist-

niała tylko ona i Ralph, zajmowali piękne duże mieszkanie w Battersea, a Ralph wsiadał każdego ranka na rower i jechał do swojego studia na Cable Street, Jem zaś wskakiwała do autobusu numer 38 i jechała do pracy w Soho. Te dni minęły bezpowrotnie. Jem pogodziła się z tym. I tak naprawdę wcale nie pragnęła, by tamte czasy powróciły. Gdyby miała się do nich cofnąć, musiałaby odesłać dzieci w kosmos. Pojawienie się dzieci zmobilizowało konkretny marsz ku przyszłości. I właściwie to wcale nie tęskniła za wylegiwaniem się w łóżku, niedzielnymi gazetami, długimi kąpielami, spontanicznymi wakacjami i letnimi popołudniami w Battersea Park z butelką szampana na kocu. Uwielbiała to wrażenie ciepłego obicia, które dzieci nadały jej egzystencji. Uwielbiała zaspokajać ich potrzeby i wymagania, wypełniać je miłością, poświęcać dla nich cenny czas. Z przeszłości pragnęła tylko jednej rzeczy: odrobiny magii, którą dzieliła kiedyś z Ralphem. Przesunęła kota na bok i sięgnęła po albumy fotograficzne z półki obok sofy. Regularnie przeglądała te albumy ze Scarlett. Scarlett lubiła oglądać swoje zdjęcia z wczesnego dzieciństwa, zdjęcia Jem otulającej ogromny nagi brzuch czy Ralpha w zielonym fartuchu tuż przed cesarką. Mniej interesowały ją fotografie z życia przed jej narodzeniem, w wieku trzech lat nie pojmowała tego, że nie istniała od zawsze. Jem znalazła zdjęcia ze ślubu Lulu. Uśmiechnęła się na ich widok. Ralph w pomiętych lnianych spodniach i starej białej koszuli, jego skóra miękka i opalona; Jem w kwiecistej sukience, marszczonej w biuście, ze zwiewnymi rękawami, na nogach srebrne sandały z pasków. Wyglądali na zachwyconych sobą. Spójrz tylko na nas — mówiły rozpromienione twarze — znaleźliśmy siebie! W tej młodej kobiecie na zdjęciu nic nie przepowiadało zgorzknienia, nadmiernej

troski o produkty organiczne, skrywanego pragnienia posiadania dużego czarnego samochodu lub zdolności do wykorzystywania historii samotnych ojców do zabawiania gości przy kolacji. Dziewczyna wyglądała na niezależną osobę, która pozwoliłaby dzieciom udeptywać świat bosymi stopkami, zrywać czarne kulki z jeżynowych krzaków i brudzić sobie od nich ubrania, nie przejmowałaby się domowymi obowiązkami i zaganiała męża do sypialni natychmiast po uśpieniu dzieci, by przykuć go do łóżka. Ta dziewczyna wyglądała na kogoś, kto czyta wartościowe książki, pchając wózek przez ulice, zaprzyjaźnia się z lokalnymi sprzedawcami, zaprasza przyjaciół dzieci po szkole do domu, by mogły się wyszaleć, napełnia rustykalne miski domową potrawką, by wszyscy najedli się do syta, i tego samego dnia organizuje spontaniczną, suto zakrapianą kolację dla kolorowych przyjaciół z sąsiedztwa. Flirtuje niewinnie z przyjaciółmi męża, którzy w sekrecie podkochują się w niej, a w sobotnie przedpołudnia robi z córką stempelki z ziemniaków i nawet nie zauważa, w którym momencie pofarbowana, błotnista woda zaczyna kapać na kuchenną podłogę. Ta beztroska kobieta ze zdjęć spacerowałaby po ulicy, obejmując jedną ręką męża, a drugą pchając wózek. Właśnie tak by robiła. Ale stało się inaczej. Taka mama, podobnie jak nienarodzone dzieci Jem, nigdy nie zaistniała i z rozpromienionej, pełnej życia dziewczyny w Toskanii przeobraziła się w kolejną miejską mamę żyjącą w pędzie, osaczoną rutyną i planem dnia, szczerze zmęczoną nieustającym, bezowocnym wysiłkiem, by wszystko było perfekcyjne. Stała się dokładnie płytką mamuśką, zgodnie z oskarżeniami Joela, nie miała życia poza domem, wyrzekła się przygód i spontaniczności, jej libido zbliżyło się do poziomu zero, a gdzieś głęboko zakorzeniła w sobie antypatię w stosunku do partnera za to, że pozwolił jej taką się stać.

Coraz szybciej przerzucała strony albumu. Przejrzała zdjęcia z Toskanii, Brugii, Port Isaac, Sydney i Bordeaux. Obejrzała śluby, przyjęcia, trzydziestki, czterdziestki i pogrzeb sędziwej mamy Ralpha. Całe życie przewinęło się przed jej oczami, miesiąc po miesiącu, rok po roku, niczym w zootropie i wiedziała już, co musi zrobić. Wstała i wdrapała się do góry, do pracowni Ralpha. Bardzo rzadko tu przychodziła. Nigdy nie było jej tu wystarczająco ciepło, poza skwarnymi letnimi dniami, gdy studio zamieniało się w saunę. Nie miała gdzie wygodnie usiąść, a Ralph stawał się zupełnie nieobecny, gdy zaczynał malować. Pracownię jasno oświetlał księżyc wiszący dokładnie nad domem i wciskający mleczne promienie przez szklane panele w dachu. Stawiała ostrożnie kroki na drewnianej sękatej podłodze i przyglądała się rozpoczętym pracom Ralpha. Wspominał, że maluje na wystawę kwiaty zainspirowane kalifornijską wyprawą, ale nie widziała jeszcze żadnego obrazu. W sumie to dziwne, że oczekiwała, by interesował się jej karierą, zupełnie nie przejmując się tym, co on tworzył. Już dawno temu przestała się interesować sztuką Ralpha. Malował dobre obrazy, niewątpliwie był bardzo utalentowany, ale po obejrzeniu trzydziestu drobiazgowych studiów pachnącego groszku i jaskrów miała wrażenie, że zobaczyła już wszystko. Gotowe prace opuszczały dom niczym towary z taśmy produkcyjnej w fabryce, dwa, cztery, czasem i dziesięć na raz. Od czasu do czasu odbywały się wystawy i wtedy podjeżdżała ciężarówka i piętnaście lub dwadzieścia obrazów schodziło po spiralnych schodach i wychodziło przez frontowe drzwi. Z tego żyli. Jem uważała, że równie dobrze mogłyby to być paczki z ciastkami czy samochody. Gdyby dwadzieścia lat temu usłyszała, że zamieszka z artystą, człowiekiem, który potrafił namalować wszystko to, co

widział, w zachwycający, rzeczywisty sposób, wyobraziłaby sobie, że przez całe dnie paradowałaby niczym muza przystrojona po czubek głowy szyfonem, chodziłaby na przyjęcia pełne interesujących ludzi, pękałaby z dumy. Ale w rzeczywistości Ralph przestał robić na niej wrażenie. Musiałby się naprawdę postarać, by jej zaimponować, przestać malować kwiaty, a zamiast tego wyhodować jeden na swoim ciele i sprawić, by zakwitł, unosząc się nad jego pępkiem. W pracy Ralpha nie znajdowała niczego mistycznego. W Ralphie też nie było nic mistycznego. Ale dwa płótna na samym końcu studia zdziwiły ją. Znów kwiaty, ale nie powściągliwe brytyjskie pąki, tylko długie, walcowate kwiaty o nieco fallicznym charakterze, zwisały kiściami na tle w żywych kolorach, na wypłowiałych od słońca murach dostrzegła ślady graffiti, jaskrawe słońce zarysowało cienie pierzastych palmowych liści. Ralph faktycznie wspominał coś o próbowaniu nowego stylu, ale ona jak zwykle tylko udawała, że słucha. — I co myślisz? Podskoczyła. W drzwiach stał Ralph w samych bokserkach, świeżo odzyskane mięśnie brzucha błyszczały w świetle księżyca. Jem przez chwilę czuła się dziwnie onieśmielona. — Są wspaniałe — odpowiedziała, odwracając się ponownie do obrazów. — Teraz rozumiem, nad czym pracujesz. To prawdziwa zmiana. — No — zbliżył się do niej — dobrze jest wyrwać się z rutyny. Chociaż, ha, pewnie kolejne dziesięć lat zejdzie mi na malowaniu kalifornijskiej flory ulicznej. Jem uśmiechnęła się. — Nie zapytasz mnie, co tutaj robię? — No cóż, przypuszczam, że nie mogłaś spać. Wzruszyła ramionami i skinęła głową.

Spojrzał na nią z uśmiechem i oparł się o ścianę obok niej. — Chcesz o tym porozmawiać? — zapytał. Spojrzała najpierw na obrazy, a potem na niego. Zmienił się. Zawsze marzyła, by był właśnie taki. Wysportowany, uważny na innych, czuły i zaangażowany. Przykładał się do pracy, sam z siebie brał do roboty, traktował ją z szacunkiem i otaczał czułością. Ale ona wciąż czuła do niego żal, wciąż z niechęcią myślała, że w ich życiu podjął się odgrywać zaledwie drugoplanową rolę. On się zmienił, ale ona nie. Wewnętrzna przemiana zależała tylko od niej. Ale Jem czuła, że jeśli chce się zmienić, musi zakończyć ten etap w życiu, etap bycia w ciąży. Kiedyś spojrzy na to z perspektywy, powie: faktycznie było ciężko, kiedy dzieci były małe, okres ciąży bardzo mnie stresował i to wszystko odcisnęło piętno na naszym związku, ale teraz dzieci urosły, a my nigdy nie byliśmy szczęśliwsi. Kolejne dziecko cofnie całą rodzinę do punktu wyjścia. Ich życie seksualne znowu ucierpi, przybędzie bezsennych nocy i osób, na które będzie krzyczeć, sprzątać po nich i pamiętać o ich sprawach. Chciała skupić się na odnalezieniu tej dziewczyny ze zdjęć, dziewczyny, która miała stać się fajną mamą i wspaniałą żoną. Pragnęła ponownie wychodzić z Ralphem na randki i upijać się, Chryste, może nawet do nieprzytomności (minęło Bardzo Dużo Czasu). Zależało jej, by sercem tej rodziny była fantastyczna mama i fantastyczny tata, kochający się szczerze i okazujący sobie tę miłość. Ich dzieci nie widziały przytulonych do siebie rodziców. Rzadko widywały ich śmiejących się razem, chyba że same postarały się ich rozśmieszyć. Ich dzieci zasługiwały na to, by mieć rodziców, którzy za sobą przepadali. A jeśli ona miała spędzić kolejne osiemnaście miesięcy na ciąży, trzeźwości, zmęczeniu, karmieniu piersią i stresie, to tak się

nigdy nie stanie. Dosyć. Czas zamknąć ten etap, spakować manatki i ruszyć z życiem do przodu. Przez chwilę wpatrywała się w szklany dach, w szarą ciemność nocnego nieba i odległe gwiazdy, próbowała znaleźć właściwe słowa. Odwróciła się i chwyciła jego dłonie. — Naprawdę, naprawdę nie chcę tego dziecka. Bardzo przepraszam, ale ja chcę mieć... chcę... nie chcę jego. I to moja ostateczna decyzja. Ralph spojrzał na nią, księżyc oświetlał jego czaszkę przez przerzedzone włosy. Zobaczyła ból w jego oczach. — Spodziewałem się, że tak powiesz — powiedział. — Naprawdę bardzo przepraszam — powtórzyła. — Nie chcę, żebyś przepraszała. Nie masz za co przepraszać. To twoje ciało. Twoja decyzja. — Ale to nie do końca prawda. To znaczy, tak, ostatecznie to do mnie należy ostatni ruch, ale to także twoje dziecko, twoja córka lub syn, a ja czuję się tak, jakbym cię z tego okradała. Ralph wzruszył ramionami i wciągnął powietrze. — Słuchaj — powiedział. — Nie mogę udawać, że to po mnie spływa. Jestem... ja naprawdę chciałem tego dziecka. Bardzo. Ale nie mogę cię zmusić, byś je urodziła. Nie mogę marzyć sobie, że jakoś to przetrwamy, skoro ty tego nie chcesz. Mam tylko nadzieję, że podjęłaś tę decyzję z dobrych powodów. — Co masz na myśli? — Nie mogła wyjawić Ralphowi rzeczywistych powodów, dla których nie chciała tego dziecka. Nie mogła mu przecież powiedzieć, że bała się, iż on znów odwróci się do nich plecami, tak jak zrobił po narodzinach Blakea. Zaprzeczyłby, z pewnością obiecał, że to już się nie powtórzy, że się z nią ożeni i nigdy jej nie zostawi. Dzieci oddaliły ich od siebie za bardzo, nie potrafiła uwierzyć, że tym razem byłoby inaczej.

— To znaczy nie chodzi mi o dobre powody. Mam tylko nadzieję, że masz poczucie, że spokojnie to wszystko przemyślałaś, że nie podjęłaś tej decyzji w pośpiechu... — Ralph! O niczym innym nie myślałam przez ostatnie dziesięć dni! Dosłownie! Prawie straciłam już zmysły! — Sam nie wiem, chodzi mi o to, że jesteś bardzo zajęta, nie masz za dużo czasu, by usiąść sobie po prostu, i wiesz, pomyśleć. Może wyjechałabyś na kilka dni? Zająłbym się dziećmi. Blake już prawie nie potrzebuje piersi. Mogłabyś wyjechać i przemyśleć dokładnie to, co chcesz zrobić. Parę dni więcej nie zaszkodzi. Jem potrząsnęła głową. — Nie! Chcę to już mieć z głowy i z siebie. Nie muszę nigdzie wyjeżdżać, żeby się o tym przekonać. — Jesteś pewna? Jesteś pewna, że nie podjęłaś tej decyzji w panice? — Oczywiście, że podjęłam tę decyzję w panice! — Noto... — No to co? — No to daj sobie trochę czasu, żebyś przestała panikować. Daj sobie jeszcze kilka dni. Proszę. Nie zniósłbym, gdybyś podjęła złą decyzję. To byłoby gorsze niż pozbycie się dziecka. Rozumiesz? Nie chcę, żebyś kiedyś patrząc wstecz, pomyślała: „Gdybym tylko zastanowiła się wtedy w spokoju, pewnie nigdy bym tego nie zrobiła". Nie wyobrażam sobie, że mogłabyś kiedyś pożałować tej decyzji. — Nie będzie żadnego żałowania, Ralph. — Nie miała stuprocentowej pewności, że mówi prawdę, ale uważała, że warto zapłacić żalami, by uniknąć potencjalnej dewastacji ich związku przez kolejne dziecko. — Duchy — powiedział nagle. Jem skrzywiła się. — Co?

— Duchy. Straciliśmy już dwoje dzieci. Wiem, że wciąż o nich myślisz. Ale to... mogłabyś z tym żyć? Mogłabyś żyć z tą datą, styczeń 2009? Będzie nas prześladować co roku, będziemy myśleć: dziecko miałoby roczek, dziecko miałoby dwa latka, dziecko zaczynałoby szkołę w tym roku, dziecko miałoby... — Tak — przerwała Jem. — Mogłabym z tym żyć. — No to w porządku — odezwał się łagodnym, kontrolowanym głosem, przytulając jej głowę do swojej klatki piersiowej. — Będzie tak, jak chcesz. Stali tak przez chwilę czy dwie, kołysali się łagodnie, światło księżyca rozproszyło się na ich głowach. A potem trzymając się za ręce, wrócili do łóżka. Jem zasnęła natychmiast, a Ralph leżał, wpatrując się w ciemność do pierwszych pisków Blakea o piątej nad ranem.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY R ALPH OTWORZYŁ laptop o dziewiątej rano następnego ranka, kliknął na ikonkę Outlook i czekał niecierpliwie na otwarcie programu. Nic od Rosey. Westchnął. Zawsze czuł dreszcz ekscytacji na widok jej imienia w skrzynce odbiorczej. Znalazł ostatnią wiadomość od niej i wybrał opcję Odpowiedz. Słowa wylały się z jego głowy prosto na klawiaturę. Hej! Wczoraj w nocy rozmawiałem zjem. Bardzo późno w nocy. Zdecydowała się usunąć dziecko. Wspomniałem o wszystkim, co mi radziłaś. Nawet zaproponowałem, że zajmę się dzieciakami przez kilka dni, żeby mogła się wyrwać z domu i wszystko na spokojnie przemyśleć. Ale ona jest niewzruszona. Jak mi powiedziała, to z początku naprawdę się wkurzyłem. Poczułem, że wraca we mnie to całe negatywne myślenie. Miałem ochotę wrzeszczeć, zrobić awanturę i przeforsować swoje stanowisko. Ale stało się coś dziwnego, poczułem jakąś siłę, nie z wewnątrz, ale z zewnątrz. Zupełnie jakby coś przejęło nade mną kontrolę... Wiem, że akurat Ty nie pomyślisz, że mi odbiło, wiem, że zrozumiesz. Jem jest teraz na dole, dzwoni do kliniki. Nie mogę patrzeć, jak to robi. Nie jestem szczęśliwy, że podjęła taką decyzję, ale pogodziłem się, że już nic nie można zrobić, że szczęście Jem jest nadrzędne. Mam tylko nadzieję, że faktycznie przyniesie jej to szczęście, w które tak wierzy, że to przyniesie NAM WSZYSTKIM szczęście, o czym ona jest tak głęboko przekonana.

Sorry, że zawracam Ci głowę tym całym gównem, po prostu nie mam nikogo, z kim mógłbym o tym pogadać i wiem, że Ty zrozumiesz. Teraz modlę się tylko (no, dosłownie!), że w ostatniej chwili jej serce zmieni zdanie. A jeśli nie, no to cóż, będę musiał postarać się ze wszystkich sił, by się nie zwrócić przeciwko niej i uwierzyć, że to wszystko miało jakiś głębszy sens. Mam nadzieję że u Ciebie wszystko OK. Pozdrawiam serdecznie, buziaki, R. Wysłał list i nałożył buty do biegania. Przechodząc przez dom, usłyszał głos Jem, cienkie pasmo dźwięku, gdzieś poza zasięgiem wzroku, złożone ze słów, których nie chciał słyszeć. Gdy tylko jego stopy zaczęły uderzać o chodnik przed domem, ogarnęło go euforyczne uczucie ucieczki. Przemierzał ulice, które dopiero co zdążył pokochać, myślał o dziecku, na którego urodzenie się tak bardzo się cieszył. Próbował podejść do tematu filozoficznie. Może dziecko okazałoby się głupie, okropne, wredne, nadreaktywne, koszmarne. Może spojrzeliby na dziecko i pożałowali decyzji o utrzymaniu ciąży, pomyśleliby, że powinni byli zostać tylko z tą dwójką, którą już mieli. Ale Ralph wiedział, że wymyśla bzdury. Wiadomo, że nigdy nie pomyśleliby w ten sposób o swoim dziecku, nawet gdyby urodziło się z dwoma głowami i zionęło ogniem. Nie potrafił sobie wyobrazić takiej rzeczy, po której rodzice przestaliby kochać swoje dziecko. Do kliniki pojedzie z Jem, oczywiście, że tak. Powie wszystko to, co trzeba, przytrzyma jej dłoń, zapewni o miłości i że wszystko będzie dobrze. Tyle że wcale nie było dobrze. Stopy wybijały rytm o chodnik, pach, pach, pach, serce ścisnęło się w żebrach, dwie strużki potu spływały ze skroni w kierunku oczu. Dobiegł, co w ostatnich dniach

zdarzało mu się bardzo często, do małej kaplicy na Underwood Street. Pchnął drzwi wejściowe i wyciągnął słuchawki z uszu. Słońce prześlizgiwało się przez małe okienka od frontu, wypełniając pomieszczenie rozproszonymi, różanymi promieniami. Usiadł w ławce i zamknął oczy. Z każdym dniem potrzebował większej dawki tego, co odnajdował w tym miejscu, zupełnie jak nalewki. To samo znajdywał, zatracając się w biegu czy w mailach od Rosey. Już wcześniej wspominał Rosey o Bogu i choć nadal nie miał całkowitej pewności, że chodziło o Boga, to z każdym dniem wydawało mu się to bardziej prawdopodobne. Siedział i modlił się. W ostatnich dniach modlił się bardzo dużo. Już nie wstydził się tak tego nazywać. W prywatnej modlitwie w słusznej intencji nie widział nic złego. Po kilku chwilach poczuł się wypełniony tym miejscem, wstał, wsadził ponownie słuchawki do uszu i wyszedł przepełniony nadzieją, że ktoś usłyszał jego błaganie o drugą szansę dla nienarodzonego dziecka. Głowę miał całkowicie pochłoniętą osobistymi sprawami, w uszach dudnił zespół Elbow na dwudziestym drugim poziomie głośności, więc dopiero po chwili uświadomił sobie, że jest obserwowany. Mężczyzna, po drugiej stronie ulicy. Stał tam, gdy Ralph przybiegł do kaplicy, i teraz nadal tam był. Ralph spojrzał na niego i po chwili rozpoznał go. To był on, ten dziwny facet, którego spotkał kiedyś, wracając z dziećmi do domu. Ojciec koleżanki Scarlett. Jem go znała. Ralph przystanął z rękoma na biodrach. Po jezdni między nimi przemknął samochód. A potem ciężarówka. Mężczyzna wciąż stał nieruchomo i gapił się. Oczywiście, mógł wpatrywać się w jakiś przypadkowy punkt za plecami Ralpha, ale nie, Ralph upewnił się, że wzrok mężczyzny podążał za jego wzrokiem. Uniósł więc rękę z biodra i wyciągnął ją w stronę mężczyzny w neutralnym geście po-

witania. Mężczyzna powtórzył jego gest. Ralph uśmiechnął się ostrożnie. Mężczyzna nie. Po jezdni przemknął krótki sznur samochodów i gdy ulica opustoszała, po mężczyźnie nie został ślad. Ralph rozejrzał się w prawo i w lewo, skrzywił się, a potem ruszył w stronę parku Brockwell.

ROZDZIAŁ JEDENASTY J EM ZAREZERWOWAŁA pierwszy możliwy termin. — Jutro, ósma rano, nie za wcześnie? — Nie — odpowiedziała Jem. — Idealnie. Wiedziała, że oznaczało to, iż Ralph nie może jej towarzyszyć. Sam będzie musiał oporządzić rano dzieci i zaprowadzić Scarlett do przedszkola. Była pewna, że gdyby zapytała, mogłaby umówić się na późniejszą godzinę, tak by Ralph również mógł z nią pójść. Ale nie potrzebowała jego towarzystwa. Miło byłoby być tam z nim, ale z pewnością nie było to konieczne. Do torebki wrzuciła zdjęcia dzieci, banana i książkę. W ostatniej chwili, tuż za nim wyszła z domu na wczesne poranne słońce, spakowała zdjęcie ze ślubu siostry, na którym ona i Ralph wyglądali na tak szczęśliwych. Chciała je mieć przy sobie, na wypadek gdyby straciła determinację i musiała sobie przypomnieć, dlaczego to robi. Ralph odprowadził ją do drzwi, w ramionach trzymał Blakea, który pił z butelki sztuczne mleko. Ralph wyglądał mizernie i blado, ale zdołał wykrzesać z siebie uśmiech i ją pocałować. Starła pocałunek. Nie chciała teraz czuć na ustach żadnych pocałunków ani żadnego rodzaju bliskości do czasu, gdy będzie już po wszystkim. Jem przez większość życia uważała, że wszystko może się wydarzyć choćby w ostatniej chwili, decyzje zazwyczaj podejmowała spontanicznie, wierzyła w przeznaczenie i teorie prawdopodobień-

stwa. Ale nigdy dotąd nie czuła się tak pewna podjętej decyzji i tego, że w pełni kontroluje sytuację. Nie miała cienia wątpliwości, że podjęła słuszną decyzję. — Kocham cię — powiedział Ralph. — Przyjadę o jedenastej, dobrze? — Zadzwonię, jak tylko będę wiedziała. — OK , telefon będę miał przy sobie. Jem uśmiechnęła się, delikatnie wyrwała dłoń z jego uścisku. — Zrób mamie pa, pa. — Ralph pomachał łapką Blake'a. — Pa, pa, mamusiu. Jem uśmiechnęła się do synka i pocałowała jego małe rączki. — Do zobaczenia później, mały! I ucałuj swoją dużą siostrę od mamusi, kiedy się obudzi! Jem zignorowała warstwę łez, którą dostrzegła w niebieskich oczach Ralpha, i przyćmiony smutek w jego głosie. Szybko wmówiła sobie, że był po prostu zmęczony, po prostu zmęczony i zaspany. W poczekalni chwyciła magazyn „Grazia" i próbowała nie patrzeć na inne kobiety — właściwie dziewczyny: osiem-nastolatki, dwudziestolatki, może dwudziestoczterolatki. A między nimi ona, prawie czterdziestolatka, u zmierzchu płodnych lat, mieszkająca w ładnym domu, z dobrym mężczyzną. Czy którakolwiek z tych zdziwionych, nieprzygotowanych dziewczyn zdołałaby ją zrozumieć? Pewnie nie. Wyciągnęła zdjęcie Blakea. Jej najmłodsze dziecko. Już na zawsze zostanie w jej sercu maleństwem. Spojrzała na zdjęcie Scarlett. Słodka, miła, nadąsana, apodyktyczna Scarlett. Osobowością mogłaby podzielić się z całą rodziną. A potem wyciągnęła z torebki zdjęcie z Toskanii. Wpa-

trywała się w radosne, błyszczące oczy dziewczyny i chłopaka. Robię to dla was — przekonywała. — Dla was i dla waszych wszystkich głupich, wspaniałych, szalonych marzeń. — Jemima Catterick? — To ja. — Wsunęła zdjęcie z powrotem do torebki i podniosła wzrok. — Już czas? Ralph zostawił Scarlett w przedszkolu piętnaście minut wcześniej niż zazwyczaj i najszybciej jak to możliwe dotarł do kliniki Marie Stopes w Streatham. Nie mógł pozwolić, by to zrobiła. To by ich zniszczyło. Nie potrafiliby powiedzieć o tym dzieciom, zatrzymaliby na zawsze ten sekret, kłamstwo ukryte w samym sercu rodziny. Ralph nie chciał ani sekretów, ani kłamstw w rodzinie. Zależało mu na przejrzystości i szczerości. A czy kiedykolwiek byłby w stanie porozmawiać o tym z Jem, nie wspominając już o dzieciach? Najprawdopodobniej tej rozmowy nie odbyliby nigdy. Ktoś wyszedłby z tego bardzo zraniony. W domu pojawiłby się nie tylko duch, ale i klątwa. Zaparkował samochód na żółtej linii na Brixton Hill naprzeciwko kliniki, czterdziestofuntowy mandat nie wydał mu się wysoką ceną za powstrzymanie kataklizmu, a potem odpiął Blakea z fotelika. Już miał wskoczyć niczym superman do środka, gdy nagle uświadomił sobie, że za chwilę wniesie małe i urocze dziecko do pomieszczenia pełnego kobiet, które właśnie szykowały się do usunięcia swoich dzieci. Zatrzymał się w połowie stopni. Spojrzał na tłuściutkiego Blakea w ramionach. Spojrzał na drzwi wejściowe. Zajrzał przez okno. Zobaczył kobietę za biurkiem, uśmiechała się promiennie do innej kobiety ze stertą notatek. Zobaczył rząd krzeseł i Jem. Siedziała sztywno wyprostowana, nie przeglądała bezmyślnie magazynu, tylko uważnie czy-

tała kolorowe pismo „Grazia". Poczuł w sobie dezaprobatę: czy to na pewno jest Jem? Jego Jem nie zdecydowałaby się na usunięcie dziecka, a nawet jeśli musiałaby to zrobić z jakichś ważnych powodów, siedziałaby tutaj z desperacko załamanymi rękoma i bladą twarzą. Jego Jem z pewnością nie zachowywałaby takiego zimnego spokoju. Nagle zauważył, że recepcjonistka o miłej twarzy odłożyła słuchawkę i skierowała uprzejmy uśmiech do Jem, wypowiedziała kilka słów, które spowodowały, że Jem oderwała się od magazynu, przewiesiła torebkę przez ramię i skierowała się do drzwi po lewej stronie, w których czekała na nią pielęgniarka już o nie tak miłej twarzy. Ralph rozejrzał się i nie zauważył w poczekalni innych kobiet, najwyraźniej Jem była jedyną kobietą w południowym Londynie, która w tym akurat momencie zdecydowała się zabić swoje nienarodzone dziecko. Nadusił na domofon, przedstawił się jako Ralph McLeary i powiedział, że przyjechał po Jemimę Catterick. Przytulił mocniej małego Blakea, a gdy rozległ się zapraszający dźwięk, pchnął drzwi wejściowe i wdarł się do środka (tak, czuł, że słowo „wdarł" najwierniej oddawało to, co robił), przebiegł poczekalnię prosto do drzwi, za którymi zniknęła Jem i pielęgniarka. Zignorował przejęte krzyki recepcjonistki: „Proszę pana! Proszę pana! Musi się pan zarejestrować. Proszę pana!" otworzył z rozmachem drzwi i stanął w środku gabinetu, twarzą twarz z Jem. Jedyne, co potrafił z siebie wydusić osłabionym ze strachu głosem, to słowo „nie". Jem patrzyła na niego nieprzytomnym wzrokiem, jakby próbowała w świadomości zlokalizować jego twarz. Lekarz zerwał się błyskawicznie na równe nogi, jakby lubił grać rolę trzeźwego twardziela. — Co? — zapytała cicho Jem. — Nie — powtórzył. — Nie rób tego. Nie zabijaj na-

szego dziecka. Nigdy się po tym nie pozbieramy. Nie otrząś-niemy się z tego do końca życia. Jem wpatrywała się w niego z oniemiałym wyrazem twarzy. — Ale... przecież robię to właśnie dlatego, bo myślę, że jeżeli to dziecko zostanie z nami, to nigdy już nie pozbieramy się... — Nie! — krzyknął Ralph. — To znaczy tak, wiem, o co ci chodzi, i oczywiście, że będzie ciężko, ale konsekwencje twojej decyzji odcisną się na naszym życiu znacznie mocniej. Ja... — Ehm — wtrącił się trzeci głos. Należał do lekarza stojącego obok, spoglądał raz na Jem, raz na Ralpha, a ręce rozłożył szeroko otwarte w pojednawczym geście. — Przepraszam, że przerywam, ale muszą państwo o czymś wiedzieć. Spojrzeli na niego. Ralph zjeżył się. — Pani nie jest w ciąży — oznajmił beznamiętnie lekarz. — Słucham? — zapytała Jem. — Pani nie jest w ciąży — powtórzył mężczyzna. — Ale... Zrobiłam pięć testów. Jeszcze wczoraj nawet zrobiłam test dla pewności, ja... — Tak, no cóż, być może jeszcze wczoraj była pani w ciąży, ale dzisiaj, mogę to pani zagwarantować, sytuacja się zmieniła. Naprawdę. Zapadła krótka, intensywna cisza, podczas której Jem i Ralph trawili tę wiadomość. — Więc chce pan powiedzieć — zaczął Ralph — że straciliśmy dziecko? Mężczyzna skinął głową, po czym bardzo powoli usiadł. — Tak, na to wygląda. I teraz mają państwo dwie opcje. Może pani wrócić do domu i poczekać na naturalne

poronienie albo możemy zgodnie z planem przeprowadzić zabieg dzisiaj. Ralph ściągnął w zakłopotaniu brwi. Czy ten mężczyzna proponował aborcję ich utraconego dziecka? To nie miało sensu. Lekarz spojrzał na Ralpha i westchnął. — Korzyści z zabiegu teraz są takie: nie trzeba czekać na samoistne poronienie, które może się odbyć w każdej chwili i w każdym miejscu i niesie ze sobą ryzyko komplikacji. Nie wyjdą państwo z kliniki ze świadomością, że nosi pani w sobie martwy płód. Natomiast korzyści z rezygnacji z zabiegu mają tak naprawdę wymiar osobisty, może woli to pani zostawić naturze i w ten sposób łatwiej będzie pani pogodzić się ze stratą, zakładając, że pani wierzy w takie nastawienie. Ralph i Jem spojrzeli na lekarza, na siebie, a potem znów na lekarza. — Może chcą państwo naradzić się na zewnątrz? — zasugerował lekarz. — Nie — Jem potrząsnęła głową i spojrzała zdesperowanym wzrokiem na Ralpha. — Proszę dzisiaj wykonać zabieg, proszę — odezwała się słabym, pełnym łez głosem. Lekarz skinął głową, dając do zrozumienia, że popierał tę decyzję. Ralph spojrzał na Jem. Jej oczy wypełniały łzy, ale mały zgrabny podbródek zacisnął się w zdeterminowanej pewności. Chciała dokończyć to, po co tu przyszła, oczywiście, że tak. Pragnęła być pusta. Nadał twarzy wyraz, który miał wyrażać zrozumienie, ale pewnie bardziej przypominał zmęczoną kapitulację. A potem zabrał małego synka do poczekalni. Przez kolejne dwadzieścia pięć minut siedział tam w stanie głębokiej rozpaczy i żegnał się w sercu z dzieckiem, które nigdy nie dostało swojej szansy.

Blake zasnął o dwudziestej trzydzieści i obudził się o siódmej piętnaście. Jem najpierw sprawdziła godzinę na radiowym budziku, a potem zerknęła do łóżeczka. Próbowała przypomnieć sobie, w którym momencie oderwała głęboko uśpione ciało od łóżka i przyłożyła ciepłe dziecko do piersi i siedziała w półśnie, wyczekując przyzwolenia syna na powrót do snów. Ale tej nocy te wydarzenia nie miały miejsca. Zamarła z przerażenia, że syn zmarł podczas snu. Spojrzała na małą rączkę — drgnęła, usłyszała delikatną sapkę, jej serce wyrównało tempo. Żył. Uśmiechnęła się. Odwróciła się i spojrzała na Ralpha. Zaczynał się wiercić. Pochyliła się nad nim. — Ralph. Blake przespał całą noc — wyszeptała wprost do jego ucha. Ralph otworzył oczy i spojrzał na nią. — Co? — Blake. Przespał całą noc. Koniec z pobudkami w nocy! Mamy to za sobą! Ralph chrząknął i odwrócił się z powrotem na plecy. Oczywiście, pomyślała Jem, to nie on musiał zrywać się z łóżka dwa, trzy, cztery razy w nocy przez ostatnie sześć miesięcy, jemu nie robiło to większej różnicy. Uśmiechnęła się znowu, ale tylko na moment, bo poczuła wilgoć między nogami, obszerna podpaska surowo przypomniała wczorajsze wydarzenia. Krwawienie utrzyma się przez kolejny tydzień lub dłużej, nadal będzie odczuwała mdłości i obolałe, opuchnięte piersi. Dziecko zostało usunięte, ale ciało nie zdążyło się przystosować do tej zmiany. Położyła dłoń na pustym brzuchu i poczuła falę smutku. Było już po wszystkim. Dziecko zniknęło. Ale zamiast ulgi i wolności Jem poczuła przygnębienie. Po raz kolejny to ciało przejęło kontrolę nad jej życiem, po raz kolejny ciało ją zawiodło. Teraz pragnęła, by dziecko znów wróciło na je-

den dzień, tak by zdążyła się z nim odpowiednio pożegnać. To obumarłe dziecko było jej bliższe niż to, które gotowa była sama zabić. Czuła miłość i współczucie dla tej biednej, zaginionej duszy, podczas gdy wobec zdrowego malca, którego niechętnie gościła w łonie, nie potrafiła zdobyć się na żadne pozytywne emocje. Zatrzymała myśli w tym momencie. Nie, pomyślała, dzisiaj zaczyna się nowy dzień, nowy początek. Dzisiaj rozpoczynam planowanie ślubu, poinformuję wszystkich o szczęśliwej nowinie, zarezerwuję całonocną opiekę dla dzieci, by ze swoim mężczyzną spędzić wieczór przy piwie i rozbudzać uśpioną magię. Dzisiaj nie będzie żadnego zastanawiania się, co by było gdyby. Wyszła na palcach z pokoju, a potem zrobiła coś, czego nie robiła od siedmiu miesięcy, ponieważ zawsze miała na rękach dziecko: bezszelestnie zakradła się do pokoju córki i wślizgnęła się do jej łóżeczka, zwinęła się w kłębek obok ciepłego, kościstego ciała Scarlett i zagrzebała nos w dzikich, poskręcanych włosach. Tylko przed pobudką świadomości Scarlett mogła wykraść tę chwilę czułości. Scarlett przykryła małą nogą kolana Jem i leżały nieruchomo, w cieple, przez kilka chwil do momentu, gdy w drzwiach stanął Ralph, trzymając rozpromienionego Blakea. — Zobaczcie, kto się w końcu obudził — powiedział. — Połóż go tu! — zawołała Scarlett, zrywając się nagle do pozycji siedzącej. — Chcę Blakea! Ralph położył Blakea między Jem a Scarlett, która natychmiast zarzuciła ramiona dookoła jego szyi i potarła czołem o jego czoło. Jem obserwowała dzieci. Blake potrafił już siedzieć i jeść prawdziwe jedzenie i Scarlett coraz bardziej interesowała się bratem. Na widok Blakea twarz Scarlett rozjaśniała się w niepowtarzalny sposób, z pewnością podobnego entuzjazmu nie wzbudzali w niej rodzice (no

może czasem Ralph, Jem nigdy) i dziewczynka traktowała brata jak ekstra gratkę, szczególnie gdy lądował w jej łóżku pod koniec dnia lub z samego rana. Ralph usadowił się na krawędzi łóżka i uśmiechnął się do Jem. — Jak się czujesz? — zapytał. — Dobrze. — Jem uśmiechnęła się do niego. — Dobrze. — Słońce świeciło, córka całowała nosek jej syna, który przespał całą noc. Wczoraj było wczoraj, a od dzisiaj wszystko miało wyglądać dobrze. — Jesteś pewna? — zapytał ponownie. Jem skinęła głową. Wiedziała, o co tak naprawdę pytał. Chciał wiedzieć, jak się czuje prawie dwadzieścia cztery godziny od zakończenia ciąży. — Szczerze — odpowiedziała. — Naprawdę czuję się dobrze. Uśmiechnęła się znowu do dzieci, przy których spędziła miesiące, lata, nosząc je w swoim łonie, karmiąc, pielęgnując i ucząc. Jej dzieci. To było wszystko, czego pragnęła. Nie zapytała Ralpha, jak on się czuje. Nie chciała usłyszeć odpowiedzi.

ROZDZIAŁ DWUNASTY R ALPH MIAŁ W zwyczaju grzebać w cudzych rzeczach. Zwykłą rozmowę z pytaniami i odpowiedziami uważał zawsze za ograniczającą i niewystarczającą, co go zawsze frustrowało. Sądził, że pewnego dnia jakiś mędrzec wymyśli komputer przetwarzający na tekst najskrytsze myśli człowieka, wyświetlając je na ekranie. Zanim to jednak nastąpi, jedynym sposobem na uzyskanie pożytecznego wglądu w wewnętrzne przemyślenia drugiego człowieka było węszenie w jego osobistych rzeczach. Albo podsłuchiwanie. Ralph nie był szczególnie dumny z tych swoich zachowań, ale niewiele mógł na nie poradzić. W Jem zakochał się, wertując jej rzeczy, zanim zdążył z nią porozmawiać. Gdy wychodziła do pracy, zakradał się do jej pokoju i czytał jej pamiętniki, strona po stronie, streszczone pięć lat życia. Poznał jej byłych chłopaków, naturę napięcia przedmiesiącz-kowego i prawdziwe myśli na temat współlokatorów. Dotykał jej ubrania, przyglądał się butom, polubił złocistego golden retrivera o imieniu Maisy, którego zdjęcie trzymała przy łóżku. Gdyby nie ten zwyczaj grzebania w cudzych rzeczach, być może Ralph i Jem nie byliby ze sobą. Tym razem wcale nie myszkował w telefonie Jem, ale gdy o siódmej rano dostała SMS -a zerknął z ciekawości, kto był nadawcą tej porannej wiadomości, i ze zdziwieniem dowiedział się, ze był nim mężczyzna o imieniu Joel. Przypadek sprawił, że akurat przebywał sam na sam

z telefonem Jem w kuchni, podczas gdy ona brała prysznic w łazience na piętrze. Z czystej ciekawości chwycił telefon i otworzył folder z wiadomościami. Spodziewał się nudnej wiadomości, na przykład od Lulu w stylu: „Nie zapomnij przynieść jutro pizzy" albo z przedszkola: „Z powodu niesprzyjającej pogody zaplanowana wycieczka do zoo została odwołana. Prosimy nie przygotowywać suchego prowiantu". Z pewnością nie spodziewał się takich słów: „Droga Jem, wciąż czekam, aż mi wybaczysz. Dostałaś kwiaty? Tęsknię za tobą. Proszę, daj mi znać, że między nami wszystko gra. Całuję, Joel". Odłożył telefon na kuchenny blat i zatoczył się, tak jakby oberwał cios w klatkę piersiową od niewidzialnego mężczyzny. Po chwili podniósł telefon i ponownie przeczytał wiadomość, próbując znaleźć w niej uzasadniony powód pojawienia się takich słów w telefonie jego partnerki. Ale natknął się tylko na kwiaty, przeprosiny, tęsknotę, pocałunki. W żaden racjonalny sposób nie można było tego wytłumaczyć. Pospiesznie zaznaczył wiadomość jako „nieprzeczytane" i wyłączył telefon. Spojrzał na miskę płatków Bran Flakes i poczuł, że go mdli. Usłyszał kroki w tyle domu, to Jem przechodziła po cichu z łazienki do sypialni. Zmusił się do przełknięcia i przez chwilę nasłuchiwał jakiegoś buczenia w uszach. To był dźwięk jego organizujących się myśli. Co robić? Nie miał pojęcia. Nie należał do fanów konfrontacji, szczególnie o siódmej rano. Spróbował zdystansować się do tej sytuacji przez skoncentrowanie się na przygotowaniu owsianki dla Blake'a sie-

dzącego w krzesełku i wpatrującego się w niego wyczekująco. Przejrzyste płatki zalał wrzątkiem i dodał do nich łyżeczkę zmiksowanych malin. Papka wyglądem przypominała zawartość wyciśniętą z naciętego czyraka. Znów przełknął ślinę i sięgnął po plastikową łyżeczkę z szuflady na sztućce. Pomachał nią przed nosem dziecka. — A czy ty wiesz, o co tu chodzi? — wyszeptał do Blakea. — Wiesz? Kto to jest Joel? Spotkałeś go? Boże, założę się, że tak. Przecież mamusia nigdzie się bez ciebie nie rusza. Oprócz... — Zatrzymał się w połowie myśli. Tamtego dnia, tamtego dnia, gdy zabrała Blake'a do Lulu, wtedy gdy założyła te wysokie szpilki. Powiedziała, że wybiera się na spotkanie w interesach do miasta. Nigdy tak naprawdę nie wypytywał o tamto spotkanie, za bardzo pochłonęła go najpierw żądza zaciągnięcia jej do łóżka, a później poczucie krzywdy, że odmówiła mu po raz kolejny. Czy wtedy spotkali się po raz pierwszy? Ale co działo się później? Przecież nie znikała z domu wieczorami, spotkania w interesach nie powtórzyły się, siedziała w domu albo wychodziła w towarzystwie dzieci. Jak to możliwe, że zdołała romansować z jakimś Joelem? Przecież nie miała na to nawet czasu (w kółko to powtarzała). Wymierzył ostatnią łyżeczkę w chętne usta Blakea i zeskrobał resztki z umorusanej buzi bokiem łyżeczki. — Och, dziękuję, że to robisz. — W drzwiach stanęła Jem, miała świeżo umyte włosy, ubrana w dżinsy i lawendowy kardigan. Za jej plecami stała Scarlett w szlafroku w różową kratkę, przepychała się między nogami mamy. Ralph spojrzał na dobrze nakarmione dziecko, pustą miseczkę po płatkach, ledwie pamiętał, co zrobił przed chwilą. — Nie ma sprawy — powiedział, włożył naczynia do zlewu i przepłukał je.

— To już trzy noce. — Trzy noce czego? — Ralph czuł się odłączony od rzeczywistości. Teraz, gdy Jem stała realnie obok niego, ubrana w miękki, niemal dziecięcy kardigan, cała historia z tajemniczym facetem, który przepraszał i przynosił kwiaty, wydawała się jeszcze bardziej nieprawdopodobna. — Blake — powtórzyła, pomagając Scarlett usiąść na krześle. Sięgnęła do kredensu po następną miseczkę na płatki. — Przespał już trzy noce. Wiesz, co to znaczy? — uśmiechnęła się do niego szelmowsko. — Nie — odpowiedział głosem, który brzmiał zupełnie inaczej, ponieważ wypełnił się słowami, których nie chciał wypowiedzieć. — Co to znaczy? — To znaczy — otoczyła go ręką w pasie — że możemy wyjść gdzieś razem, zabalować, upić się i położyć się do łóżka bardzo późno bez obaw, że nas za chwilę obudzi albo że go nakarmię mlekiem z procentami. To znaczy, że ty i ja jesteśmy wolni. — Pocałowała go w policzek i Ralph pomyślał, że nie pamiętał, kiedy ostatnio Jem dobrowolnie pocałowała go w policzek. — Więc — powiedziała — dokąd pójdziemy? Myślałam sobie... może nasze stare ulubione miejsce. Może wieczór w Soho, kilka piw, curry? Ralph pokiwał nieobecnie głową. — No — odpowiedział. — Czemu nie? — Fajnie. — Jem wysypała płatki do miseczki i otworzyła lodówkę. — Zadzwonię rano do Lulu, dowiem się, czy jest wolna. A także pomyślałam sobie, że może poproszę ją, by zajęła się dziećmi przez kilka godzin w weekend, byśmy mogli wyskoczyć na pierścionkowe zakupy. — Pierścionkowe zakupy? — Tak. Pierścionek. Dla mnie. — Spojrzała na niego i roześmiała się. — Nawet o tym nie pomyślałeś, co? Ralph wzruszył ramionami. Tak naprawdę nie potra-

fił sobie przypomnieć, o czym myślał w swoim życiu przed przeczytaniem SMS -a od tajemniczego Joela. — Pierścionek zaręczynowy. To nie musi być nic błyszczącego. — Ee, no. OK . — Dobrze się czujesz? — zapytała Jem. — Uhm. — Ralph chwycił się za kark prawą ręką. — Jestem tylko... no wiesz, to poranny mózg. Mózg Ralpha pracował na porannych obrotach zarówno w porze lunchu, jak i przez całe popołudnie. Po prostu nie potrafił sformułować sensownych myśli w głowie. Wszystko, czym próbował zająć głowę, wracało rykoszetem do świadomości jako słowo „Joel". Jak tylko usłyszał po południu serdeczne „Pa, Ralph!" (kolejna nowość, dotychczas po prostu bez słowa zatrzaskiwała za sobą drzwi), natychmiast zostawił pracownię i ruszył na poszukiwania kolejnych wskazówek. Nie bardzo wiedział, od czego zacząć, nie mając jej komórki. Szukał dowodów w kwiatach w wazonach, na stołach, w koszach na śmieci i w patio, ale nic nie znalazł. Otworzył i zamknął wszystkie szuflady Jem w komodzie w sypialni, zastanawiając się przy tym, czego spodziewał się znaleźć: pospiesznie ukrytej prezerwatywy, sterty listów miłosnych obwiązanych jedwabną wstążką? Otworzył jej skrzynkę mailową i przejrzał po kolei skrzynkę odbiorczą, wiadomości usunięte, kopie robocze, a nawet kosz. Szczególnie uważnie przejrzał maile wysłane i odebrane w okresie „spotkania w interesach", na które wyskoczyła w wysokich szpilkach, ale nic nie znalazł. Zerknął na bieżące dokumenty i też nic. Cała historia z ewentualnym romansem zaczęła tracić na wiarygodności. Nagle ta krótka wiadomość, którą przeczytał tego ranka, wydawała się totalnie bez kontekstu. Obmyślał właśnie plan dobrania się do jej komórki bez

ryzyka zostania złapanym na gorącym uczynku, gdy usłyszał telefoniczny dzwonek dochodzący gdzieś z oddali. Sygnał doprowadził go do kurtki Jem. Zostawiła w domu telefon! Wyjął go z kieszeni i zobaczył, że dzwoniła Lulu. Poczekał, aż rozmowę zakończy automatyczna sekretarka, a potem otworzył folder z SMS -ami. Prawie wszystkie przyszły od Lulu. Lulu, Lulu, Lulu, Karl, Lulu, Mamusia, Przedszkole Happy Days, Lulu, Lulu, Niezidentyfikowany. Nacisnął na Niezidentyfikowany: Piątek wieczorem brzmi super. Daj znać, gdzie mieszkacie. Jx. Daj znać, gdzie mieszkacie? Piątek wieczorem? Lepkimi palcami przeszedł do folderu Wiadomości wysłane, szukał tej, która korespondowała z odpowiedzią. No i znalazł. Czwartek, 17 kwietnia, 13.08. Witaj! Dzięki za wczoraj. Scarlett bawiła się SUPEROWO i nie przestaje mówić o Jessice! Jutro mój ostatni dzień w roli samotnej matki i może macie ochotę uczcić to z nami przy curry i piwie w naszym domu? Proponuję osiemnastą, dziewczyny mogą urzędować do późna. Daj znać, a ja prześlę dalsze wskazówki. J. Ralph zatrzymał się i wypełnił płuca powietrzem. Jem zaprosiła do ich domu mężczyznę podczas jego pobytu w Santa Monica. TEGO MĘŻCZYZNĘ . Oczywiście! Mężczyzna z małą dziewczynką. Jessica, tak miała na imię! Ten, który tak dziwnie na niego spojrzał dzień po powrocie ze Stanów. Ten, który gapił się na niego przed kościołem. Joel. Ale zaraz, o co ta cała afera. Przecież w tych wiadomościach nie ma nic niestosownego, załóżmy, że Joel nie jest facetem tylko kobietą o imieniu, na przykład, Julie, wszystko

wyglądałoby idealnie niewinnie. Tyle że facet nie miał na imię Julie i był stuprocentowym mężczyzną. I to nieszczególnie przystojnym. Więc może nic się nie wydarzyło. Przyszedł na kolację. Wypili piwo albo dwa, prawdopodobnie Jem w ten sposób pogroziła Ralphowi środkowym palcem, metaforycznie to ujmując, dzieci się pobawiły, Joel poszedł do domu. Ale potem musiało zdarzyć się coś, co zezłościło Jem. W sprawę zostały zaangażowane kwiaty. On za nią tęsknił. A teraz jeszcze szwendał się wokół domu z obolałą miną. Nie, to nie było niewinne. To miało znaczenie. Wyłączył telefon Jem i wsunął go z powrotem do kieszeni kurtki. Potem czmychnął do studia, wypalił papierosa na balkonie i jeszcze jednego, a następnie z sercem walącym jak młotem w klatce piersiowej napisał maila do jedynej osoby, której mógł się wyżalić. Napisał do Rosey. 16 maja 2008 Drogi Ralphie, nie bardzo wiem, co ci powiedzieć. Najpierw strata dziecka, teraz to. Nie jestem pewna, czy konfrontacja to krok do przodu. Wspominałeś przecież, że wasze doświadczenia z „grzebaniem w jej rzeczach" nie należały do przyjemnych, a skoro te wiadomości są tak niejednoznaczne, może się okazać, że robisz wiele hałasu o nic. W Londynie mieszka moja znajoma. Nazywa się Sarah Betts. Prowadzi w twojej okolicy grupę modlitewną. Gdybyś czuł potrzebę wygadania się przy kimś zupełnie neutralnym, to myślę, że to właściwa osoba. Oto jej adres mailowy. Powodzenia, całuję, Rosey

RODZIAŁ TRZYNASTY R ALPH ZUPEŁNIE inaczej wyobrażał sobie Sarah Betts. Przemawiała młodym głosem słodkiej południowej piękności, ale wyglądała jak pragmatyczna adwokatka z City. Była też starsza, niż się spodziewał, i ubrana w coś, co przypominało strój niewolnicy bondage gear — lekko błyszczące czarne legginsy (jak na swój wiek miała świetne nogi), czarna brokatowa marynarka, wysokie buty z czerwonobrunatnej skóry i ogromny płaszcz Barbous sięgający do kostek. — Nie jestem chrześcijanką — rzuciła na przywitanie. — Przynajmniej nie w powszechnie rozumianym tego słowa znaczeniu. Zamieszała czerwone wino w sporym kieliszku i rozpromieniła się do niego, odsłaniając w efektownie wykonanym uśmiechu małe, zabarwione winem zęby. Siedzieli w południe w pubie. Ralph sączył Virgin Mary. Zaskoczyło go, że Sarah zamówiła wino, w końcu wskazówka zegara jeszcze całkiem nie szturchnęła dwunastej, no ale pomyślał sobie, że w sumie to wyglądała jak kobieta, którą przy życiu trzyma duża dawka czerwonego wina. — Nie — kontynuowała, drążąc oliwkę koktajlowym patyczkiem — już dawno temu przestałam się w to bawić. Kościoły są pełne osłów. W życiu wszystko istnieje w lepszym wydaniu, więc znalazłam taką wersję wiary, która mi odpowiada. Taką, która na mnie działa. Wiesz, jak nowy szampon! — Pochyliła się w jego stronę i roześmiała się, wy-

pełniając powietrze pełnym, rubasznym i gromkim śmiechem. Odchyliła się powoli do tyłu, pozwoliła, by uśmiech nieco zbladł, i wypuściła powietrze. — Więc, Ralph, może mnie oświecisz. Twoja wiadomość, nazwijmy to delikatnie, była lekko zakręcona. — No, sorry. Dostałem twój adres mailowy od Rosey, mojej znajomej. Ona pomyślała, że będziesz w stanie... Sarah uniosła zachęcająco brwi. — No więc od jakiegoś czasu odczuwam różne... dziwne rzeczy. Trwa to już kilka tygodni, od wyjazdu do Kalifornii, a właściwie jeszcze wcześniej i po prostu nie mam z kim o tym porozmawiać. Jem, moja partnerka, ona jest naprawdę zagorzałą ateistką. Właściwie to gardzi religią. A ja czuję się tak, jakby w mojej głowie pojawiły się maleńkie drzwi, o których istnieniu nie miałem pojęcia, i otworzyły się w którymś momencie, a teraz do środka ładuje mi się tyle różności... — Różności? — Tak, uczuć, myśli, rozważań. Czasami siadam sobie w tym kościele, tym za rogiem, właściwie to prawie codziennie, tylko na pięć minut i kiedy tam jestem, czuję się poruszony, a gdy mnie tam nie ma, to tęsknię, by tam być. A w międzyczasie czuję, że wypełniam się tymi wszystkimi pomysłami, emocjami i chciałbym nazywać to Bogiem, ale to nie Bóg, to bardziej jak... — Miłość? Ralph zatrzymał się i rzucił Sarah spojrzenie. — Tak — powiedział, ulga złagodziła jego głos — tak, jak miłość. Ale nie taka określona miłość, nie jak miłość do żony czy dziecka, tylko ogólne uczucie... współczucia, tak mi się wydaje, w każdym razie to mnie przerasta i nie potrafię tego kontrolować. Teraz doszedłem do takiego miejsca, gdzie czuję się pogodzony ze światem. Zajrzałem do

środka siebie, przyjrzałem się tym rzeczom, których w sobie nie łubię, zmieniłem je, zacząłem traktować żonę z większym szacunkiem, a potem... — Zatrzymał się na chwilę, szukając właściwych słów. — No więc ona zaszła w ciążę. To znaczy razem zaszliśmy w ciążę. Mamy już kilkumiesięczne dziecko, więc to nie było planowane, po prostu wpadka. Najpierw trawiłem zaskoczenie, ale potem pomyślałem: tak, dziecko, fantastycznie. Chciałem przeżyć to jeszcze raz, należycie, bo nie skakałem z radości, kiedy czekaliśmy na tych dwoje dzieci, które już mamy. W pewnym sensie to przy tamtej dwójce jakoś się tak zawziąłem, zamknąłem i wyparłem wszelkie uczucia. Dlatego pewnie przy tym dziecku czułem, że to byłoby moje dziecko. Ale Jem zdecydowała, że go nie chce, i we wtorek poszła do kliniki i pozbyła się go. Oczy Sarah rozszerzyły się nieco. — Usunęła dziecko? — Koniec końców nie. Okazało się, że samo obumarło. Ale i tak zrobili jej skrobankę, żeby, no wiesz, pozbyć się tego. — Zmarłego płodu? — Tak — przytaknął Ralph, krążąc palcem po brzegu szklanki. — Ale wiem, że i tak nic by jej nie powstrzymało. Obserwowałem ją w poczekalni przez okno, jeszcze zanim dowiedziała się, że dziecko nie żyje, i czytała sobie w najlepsze magazyn o modzie. Jakby nigdy nic. — Ale na aborcję zgodziliście się oboje, tak? Ralph wzruszył ramionami. — No niby tak. Do pewnego stopnia. Pozwoliłem jej przejąć kontrolę. Pozwoliłem jej wybrać, bo to jej ciało, jej życie i ponieważ tak bardzo ją kocham. Więc pozwoliłem jej to zrobić. Ale ona wiedziała, że ja tego nie chcę. I gdy tamtego ranka wyszła z domu do kliniki, usiadłem w domu z naszym dzieckiem i modliłem się, po prostu miałem nadzieję,

że zaraz stanie w drzwiach i oznajmi, że zmieniła zdanie, że nie dała rady przez to przejść. Naprawdę tak myślałem, bo ona jest taka wrażliwa. Jest delikatną osobą i myślałem, że jak się tam znajdzie, że jak faktycznie zmierzy się z tym, co zdecydowała się zrobić, to złamie się, wiesz? Ale pozostała niewzruszona, więc wsadziłem dziecko do samochodu i pojechałem do kliniki. — By ją powstrzymać? — Tak. Dokładnie. Żeby ją powstrzymać. W czasie drogi non stop zerkałem we wsteczne lusterko na moje dziecko i myślałem sobie o jego niewinności i potencjale, a synek siedział z tyłu zupełnie nieświadomy, że jego matka miała właśnie zabić jego rodzeństwo. Wyobrażałem sobie, jak za parę lat ktoś zapyta go o rodzeństwo, a on odpowie, że ma tylko starszą siostrę, i nigdy się nie dowie, że powinien mieć jeszcze młodszego brata albo siostrę, że był jeszcze ktoś, inny członek... rodziny. A potem zobaczyłem jedną z najbardziej szokujących rzeczy w życiu. Nie potrafię o tym zapomnieć, spojrzałem przez okno kliniki, Jem siedziała w poczekalni i czytała magazyn, jakby za chwilę czekała ją depilacja nóg, wiesz? A teraz promienieje i zachowuje się tak, jakby nic się nie stało, planuje nasz ślub, ślub, który zaproponowałem, by poczuła się bezpieczniej, czekając na trzecie dziecko, a teraz dziecka nie ma i sam już nie wiem, czy mam serce, by to wszystko ciągnąć, nie potrafię wykrzesać z siebie entuzjazmu na ten ślub. On miał być dla dziecka, którego już z nami nie ma. A Jem zachowuje się tak, jakby wszystko było w absolutnym porządku. Ale wcale nie jest w porządku. Jest bardzo niefajnie i im dłużej udaję, że ze mną wszystko OK , to tym bardziej blokuję się w środku i jest mi ciężej, by być... by czuć to, co powinienem czuć, to, co chciałbym czuć. — Masz żal, tak?

Ralph skinął głową. — Tak. Mam. I to nie jest dobre. To negatywne. Tak długo wypełnialiśmy się żalami, które skutecznie oddaliły nas od siebie, a ja tak ciężko pracowałem, by obrócić to na dobre, a wszystko mi teraz wraca i nie wiem, jak to powstrzymać. — No dobra. — Sarah przysunęła się bliżej i rozciągnęła palce wzdłuż krawędzi stołu. — Mamy tu kilka spraw. Wygląda na to, że w chwili obecnej trudno ci określić swoją duchową drogę. Walczysz o przetrwanie waszego związku. I jeszcze opłakujesz stratę dziecka. A na dodatek odczuwasz szereg negatywnych emocji, teraz, gdy desperacko starasz się utrzymać pozytywny kurs. — Tak — Ralph przytaknął gorączkowo. — Właśnie dokładnie o to chodzi. — Rozumiem — powiedziała, opierając się z powrotem o krzesło. — Tyle że ja nie jestem żadnym doradcą, wiesz? Nie mogę dać ci gotowych odpowiedzi, jedyne, co mogę ci zaproponować, to ludzie. — Ludzie? — No. Słuchaj, jutro wieczorem mamy spotkanie. Będę tam ja i wielu innych ludzi. I jeśli ich polubisz, jeśli poczujesz, że oni mogą ci coś zaoferować, to znów możesz przyjść. — Dobra — powiedział Ralph, ale jego wewnętrzny system ostrzegawczy włączył zaporę przed kultowo-sekciarskimi klimatami w stylu wielebnego Moona. Rzucone od niechcenia zaproszenie zabrzmiało w jego uszach jak nawiedzone gadanie. Poza tym pomysł przyłączenia się do kościoła był zupełnie w opozycji do Jem. Już raz kiedyś mu oznajmiła: „Wolałabym, żebyś miał romans, niż odnalazł Jezusa. Nie ma nic bardziej przerażającego niż zorganizowana religia". Roześmiał się wtedy i odpowiedział: „Super, to będę musiał zorganizować sobie jakiś romans!". Ale teraz

wcale nie wyglądało to zabawnie. — A ten twój kościół, to co to dokładnie jest? — zapytał nerwowo. — To nie jest kościół — potrząsnęła głową, wciąż uśmiechając się do niego serdecznie — Tak jak powiedziałam, nie jestem chrześcijanką. Nikt z nas zresztą. Nie jesteśmy żydami, mormonami, muzułmanami czy scjentystami. Część z nas przeczytała Biblię i odrzuciła ją, niektórzy próbowali różnych form praktyk i każda okazywała się czczym gadaniem albo im czegoś brakowało. Ale chcemy czuć siłę, którą daje grupowa modlitwa, miłość wypływającą ze wspólnej modlitwy. Jesteśmy grupą. To wszystko. — Więc nikogo nie wyznajecie? — Nie wyznajemy nikogo. Inspirację czerpiemy z otaczającego świata, z rzeczy, które można zobaczyć, powąchać i dotknąć. I jeszcze z wewnętrznej duchowości i z piękna ludzkości. Możesz to nazywać kultem, faktycznie to kult człowieczeństwa, miłości. To kult dla prawomyślących, intelektualistów, ludzi kreatywnych i tych, którzy osiągnęli sukces. Mamy wśród członków całkiem sporo cełebrytów. — Naprawdę? — Tak, być może ich zobaczysz... okazjonalnie opuszczają naszą główną siedzibę w Notting Hill. To celowe działanie PR, co wchodzi w zakres mojej odpowiedzialności. Mają wybór, zawsze mogą wyjść tylnymi drzwiami, ale wychodzą przez frontowe, dla nas, dla grupy, żeby pokazać światu, co robimy. — Czy ma to coś wspólnego z akcjami Madonny? Sarah roześmiała się gromkim śmiechem. — Nie! To nie ma nic wspólnego z szopką Madonny, tamto to rozwodniony judaizm dla tępaków! Cała ta święcona woda za tysiące dolarów, bo ktoś tam dostał kawałek sznurka, który dotykał tyłka jakiegoś zmarłego człowieka. - Cmoknęła z niechęcią i zmarszczyła się, ale na jej twarz

szybko wrócił pogodny wyraz. — Nie, to, co my robimy, jest o wiele bardziej osobiste. Nie narzucamy żadnej struktury czy rytuału i oczywiście nie prosimy o żadne pieniądze. — Więc jak się finansujecie? Wzruszyła ramionami. — Z tego, co ludzie dają. I nie trzeba im za to sprzedawać jakichś pierdoł. Po prostu dają. A jeśli nie w finansowej formie, to w inny sposób. Poświęcają czas, dzielą się zawodowym doświadczeniem. Jak na przykład ja z rołą dyrektora PR. Nie mam pieniędzy, ale potrafię dobrze zarządzać. W każdym razie nie przyszłam tu po to, by cię rekrutować. Nie musimy napędzać sobie ludzi. Jestem tu, ponieważ chciałeś się ze mną zobaczyć, i mówię ci to wszystko, bo mnie o to zapytałeś. I mogę ci powiedzieć, że jeśli twoje życie ci teraz boleśnie dokopuje, a najwyraźniej tak jest, no to znam miejsce, w którym odnajdziesz siłę i miłość, i jeśli to cię przekonuje, to zapraszamy serdecznie. Jutro wieczorem. Osiemnasta trzydzieści. Tutaj. — Zapisała adres na skrawku kartki oderwanej z notatnika i podała mu go przez stół. — Myślę, że powinieneś przyjść. — Rozpłynęła się w swoim błogim uśmiechu. — Myślę, że jesteś jednym z nas.

ROZDZIAŁ CZTERNASTY R ALPH CZUŁ się bardzo zawiedziony. Siedział na niebieskim plastikowym krześle w Maygrove Centrę znajdującym się na rogu ulicy, przy której mieszkała Lulu, w towarzystwie trzydziestu innych ludzi. Spotkanie zaczęło się od krótkiego wykładu mężczyzny w liliowej bluzie na temat tego, jak ważna jest ludzka interakcja, a potem ci zupełnie przeciętnie wyglądający słuchacze wstali i zaczęli pić herbatę. Doświadczenie nie było ani inspirujące, ani poruszające, ani choćby trochę kontrowersyjne. Ralph uczestniczył w spotkaniu towarzyskim grupy modlitewnej, na które zaprosiła go Sarah. Jem nie miała pojęcia, że tu przyszedł. Powiedział jej, że idzie pobiegać. Z domu wyszedł ubrany w strój do biegania. Grupa rozproszyła się po pokoju, wymieszała, a Ralpha ogarnęły mieszane uczucia. Z jednej strony czuł ulgę, że nie musiał szukać towarzystwa, z drugiej zaś rozczarowanie, że jego życie nie wyglądało tak, jakby miało właśnie zmienić kurs. — No i? — zagadnęła Sarah, odrywając go od krzesła i prowadząc w kierunku grupy ludzi. — Co myślisz? Wzruszył ramionami. Chciał powiedzieć: „To miało być to?". Ale z pewnością nie byłoby to uprzejme. — Czy chciałbyś, żebym cię przedstawiła komuś szczególnemu? — zapytała. Ralph rozejrzał się dookoła. Najbardziej na świecie

chciał iść do domu. Nie miał pojęcia, po co w ogóle tu do nich przyszedł. Myślał, że... właściwie to sam nie wiedział już, co sobie myśłał. Zamierzał właśnie wydusić z siebie odpowiedź: „Wiesz co, właściwie to nie. Dzięki za wszystko, Sarah, ale będę już szedł", gdy podszedł do nich wysoki, chudy mężczyzna z białymi włosami i pociągłą, ogorzałą twarzą. Miał porcelanowo niebieskie oczy, a jego uśmiech był ciepły i serdeczny. — Nowa twarz — odezwał się barytonem ze szkockim akcentem. — Cieszę się, że tu dotarłeś. — To jest Ralph — powiedziała Sarah. — Miło mi cię poznać, Ralph. Jestem Gil. Skąd jesteś? — Z Croydon — odpowiedział. — A ty? — Wyspy południowe — odpowiedział Gil. — Hebrydy. Najstarsza z dwunastu, najwyższa i najsilniejsza. Moja rodzina zaharowywała mnie na śmierć, więc uciekłem stamtąd pierwszą łodzią, jak tylko skończyłem szesnaście lat. Zdany na siebie od tamtego czasu. Masz rodzinę? Ralph zamrugał, zdziwiony gorączkowym tempem konwersacji z Gilem. — Tak — odparł. — Z moją partnerką mamy dwójkę małych dzieci. — Szczęściarz. Ja nigdy nie zdołałem utrzymać kogoś przy sobie. Straciłem wszystkich, których kochałem, głównie na własne życzenie. A raczej z bezczynności. Jesteście szczęśliwi? Ralph wzruszył ramionami. Oczywiście, że w rozmowie z tym mężczyzną obowiązywało wyłożenie wszystkich kart na stół. — Bywało lepiej. — Góry i doliny? — Gil przyglądał się mu spod zmrużonych powiek. — No, tak. C

— Rozumiem — powiedział Gil. — W przeciwnym razie by cię tu nie było. Na jakie góry się wspinasz? Ralph podrapał się w brodę. — Naprawdę chcesz wiedzieć? — upewnił się. Gil spojrzał na niego z suchym rozbawieniem. — Synu — powiedział — nie poznasz siebie, jeśli nie znasz innych. Nie da się przeżyć tego życia, jeśli nie pozwolisz, by ono cię dotknęło. Chcesz wyjść stąd z niczym czy z czymś? Ralph nadął policzki. — No, z czymś. — No to gadaj ze mną, stary. A jak skończysz gadać, to słuchaj. Rozumiesz? — Dobra — zaczął Ralph — no więc przez ostatnie kilka miesięcy, od narodzin drugiego dziecka, czuję się, jakbym pędził kolejką górską. Opowiedział Gilowi o braku ojcowskich uczuć w stosunku do syna, o niespełnionym życiu seksualnym, o ucieczce do Ameryki, gdzie zakochał się w dziewczynie najlepszego przyjaciela. Opowiedział o spokoju odnalezionym w małym szalunkowym kościółku i w sobie, o powrocie do domu i kolejnej ciąży, poronieniu i odkryciu potencjalnej zdrady i o tym, że co najgorsze, czuł się teraz bardziej zagubiony niż kiedykolwiek przedtem. Przez całą tę opowieść Gil nie spuszczał niebieskich oczu z Ralpha, od czasu do czasu oblizywał tylko duże suche usta, wolno kiwał głową. — Niezła plątanina, chłopcze — powiedział. — Dzięki uporowi i samozaparciu wyrywasz się z jeżynowego buszu. Rozmawiałeś ze swoją kobietą? — Zjem? — Tak. Czy powiedziałeś jej o swoich podejrzeniach, 0 tym dziwaku z kwiatami i wszystkim?

Ralph potrząsnął głową. — Dlaczego nie? Ralph spojrzał na niego, mrugając. Było to całkowicie uzasadnione pytanie. — Sam nie wiem. Przypuszczam, że gdybym ją zapytał, a coś faktycznie jest na rzeczy, to musielibyśmy się rozstać, a jeśli okazałoby się, że nic się nie wydarzyło, to ona dowiedziałaby się, że grzebałem w jej rzeczach i podejrzewałem ją o zdradę, i to też mogłoby się dla nas źle skończyć. Nie chcę przypierać jej do muru, patrzeć, jak kłamie, wścieka się na mnie, że w nią wątpię, czy wprawiać ją w zakłopotanie. — Nie chcesz konfrontacji? — Nie chcę konfrontacji. — No to, chłopcze, musisz przygotować się przynajmniej na tę jedną. Stanie i gadanie do mnie nie ma najmniejszego sensu. Nic z tego nie wyniknie. Moim zdaniem twoja kobieta też się nieźle zaplątała. Wyjdź z nią gdzieś. Daj jej się napić piwa. Pogadaj z nią, człowieku, pogadaj z nią.

ROZDZIAŁ PIĘTNASTY R ALPH I JEM wyszli razem następnego wieczora. Wzięli taksówkę do Battersea Park Road i siedzieli w Latchmere przez dwie godziny. Jem ubrała się w zakupioną w butiku on-line szyfonową kreację vintage z fałbaniastymi rękawami, która dotarła rankiem. Zanim wyszli z domu, wypiła z Lulu dwie bacardi z colą. Bynajmniej nie dlatego, że musiała się upić, by wyjść na randkę z Ralphem, ale zdecydowała, że alkohol odgrywał istotną rolę w starych dobrych czasach. Wtedy nie uważali tego za podporę. Nie zadawali sobie pytań w stylu: dlaczego każde nasze wyjście musi skończyć się w pubie? Po prostu, tak wtedy wyglądało ich życie: piwo, skręt z marihuaną, kolejne piwo, wino do kolacji, okazjonalne drinki albo kieliszek szampana. Scarlett wyraźnie ucieszył widok wychodzących razem rodziców, biegała podekscytowana i prawie zachwycona faktem, że mama i tata ubrali się w ładne rzeczy i wychodzili sami, by miło spędzić czas. Jem również ogarnęło podekscytowanie. Nie tylko chciała wskrzesić atmosferę wieczorów sprzed lat, cieszyła się również na pierwszy od poronienia wieczór poza domem. Tak bardzo pragnęła rozpuścić włosy i choć na kilka godzin zapomnieć o tych ostatnich burzliwych tygodniach. Jem rozejrzała się po dobrze jej znanym pubie; kiedyś, gdy mieszkali przy Lurline Gardens, bywali tu raz czy dwa w tygodniu. Nic się nie zmieniło. No, może poza jednym,

wszyscy goście wyglądali na bardzo młodych. Była pewna, że pięć lat temu nie miałoby to najmniejszego znaczenia. Wtedy otaczali ich trzydziestolatkowie, czasem trzydziesto-pięciolatkowie, a teraz siedziały tu dwudziestosześciolatki albo i jeszcze młodsi klienci. Ale mimo to fajnie było zawitać z powrotem w świecie, który niegdyś sama zamieszkiwała beztrosko. Spojrzała na swoje życie przed pojawieniem się dzieci i pomyślała, że byłoby wspaniale, gdyby mogła zostawić krótki liścik dla siebie w przyszłości. Napisałaby: WYCHODŹ JAK NAJCZĘŚCIEJ ! Przypomniała sobie te wszystkie wieczory spędzone w domu z powodu (ziewnięcie) zmęczenia. Zbyt zmęczeni, żeby wyjść do miasta? W wieku trzydziestu czterech lat? A co wysysało ich zasoby energetyczne? Ciepła posadka w agencji i przyjemny dojazd do pracy na Routemaster? Co sobie wtedy myślała? Powinna była codziennie wychodzić z domu i nigdy nie przesiadywać w czterech ścianach mieszkania. Ona i Ralph powinni byli spotykać się po pracy każdego popołudnia, w Soho, w Clerkenwell, w Marylebone. Codziennie wieczorem powinni byli zaliczać rundę po pubach, a w weekendy pić do upadłego. Dlaczego spędzili tyle czasu w centrach ogrodniczych i Wickes, skoro mogli pić już w ciągu dnia? Jak to możliwe, że „z powodu braku pieniędzy" odpuścili sobie wakacje jednego roku? Ponownie rozejrzała się po tych młodych i beztroskich twarzach i wiedziała, że to tylko kwestia czasu, rok, pięć, może dziesięć czy piętnaście lat, i większość z nich i tak skończy w małym domku z jednym lub dwójką dzieci, uzależni się od opiekunek i będzie czuć się staro. Jem różniła się od nich jedynie czasem. — Śmiesznie, że się starzejemy, co? — zapytała. Ralph uśmiechnął się. — Jeszcze nie jest tak źle. — Nie, no wiem, że czterdziestka w dzisiejszych cza-

sach ma się nijak do czterdziestki sprzed trzydziestu lat i że wszyscy czujemy się młodziej niż kiedyś, ale mimo wszystko spójrzmy prawdzie w oczy, jesteśmy tu najstarsi. Ralph rozejrzał się dookoła i wzruszył ramionami. Miał w sobie coś z wiecznej młodości. Jem zachowała figurę i wygląd, ale pożegnała się z dziewczęcą twarzą. Wyglądała dojrzale. A Ralph nie. Jego styl ubierania się, nieco głupkowate zachowanie nastolatka, nonszalancki chód, wrażliwość, wiszące z braku tyłka dżinsy na biodrach sprawiały, że mógł uchodzić za trzydziestolatka ze zmarszczkami mimicznymi. Proces starzenia wcale go nie interesował: nie przejmował się zbytnio wypadaniem włosów czy zanikającą elastycznością skóry. Jem podejrzewała, że Ralph należy do tych ludzi, którzy na zawsze pozostawali młodzi tylko dlatego, że nigdy nie przyszło im do głowy, że mogą się zestarzeć. Ralph wzruszył ramionami. — A wcale nie — odrzekł. — Spójrz na nich. — Wskazał na grupę trzydziestoparolatków, czym udowodnił teorię Jem. Jem roześmiała się. — Ralph, oni nie mają nawet trzydziestu pięciu lat! Boże, nie mogę uwierzyć, że za chwilę stuknie mi czterdziestka. Czterdzieści lat. Pamiętam czterdziestkę mamy. Miałam wtedy piętnaście lat! I myślałam sobie, że jest staruszką. Ona i jej wszyscy bardzo starzy przyjaciele. A teraz sama mam dzieci i czuję się tak, jakbym dopiero co zaczynała życie. — Powoli potrząsnęła głową. Ralph uśmiechnął się z zaciśniętymi ustami i postukał palcami o blat stołu. Wyglądał na pochłoniętego myślami. — Wszystko w porządku? — zapytała Jem. — No. Nic mi nie jest. Wcale nie wyglądał tak, jakby nic mu nie było, ale Jem nie naciskała na niego. Przypuszczalnie dzisiejszego wie-

czora mieli zacząć odkrywać się na nowo i postanowiła, że zamiast nudnej debaty, czy go coś gryzie czy nie, przejmie dowodzenie i postara się utrzymać pogodny nastrój. Zatem świergotała, paplała i wybuchała śmiechem, i plotła głupoty, i co jakiś czas zalewała gardło zimnym piwem, i czuła, że zatraca się w gęstym i niejasnym szczęściu. O dwudziestej pierwszej trzydzieści wyszli z pubu, a wypełniona po brzegi piwem Jem nie była w stanie uraczyć się curry. Kilka przecznic dalej weszła do minimarketu i kupiła dla siebie saszetkę hula hoops i paczkę rizlas. — Paczkę zielonych rizlas proszę. Z ledwością przypominała sobie, kiedy po raz ostatni wymówiła te słowa. — Chodźmy się przejść po moście — zaproponowała, chwytając dłoń Ralpha. — Mam dla ciebie niespodziankę! Jem tęskniła za Battersea Bridge. Przez bardzo długi czas szlak na moście z północy na południe oraz z południa na północ był niezmiennym codziennym rytuałem. Obserwowała rzekę dwa, a czasem i cztery razy w ciągu dnia, o różnych porach roku i wraz z upływem czasu. Widziała błyszczącą niczym kryształ wodę w wiosenne poranki i czarny, smolisty prąd o północy. Most Battersea był jej młodością. I teraz, późno wieczorem chciała się po nim przejść, trzymając Ralpha za rękę, tak jak to robili setki razy przed laty. Jem czuła w powietrzu magię podczas marszu na wschód przez Battersea Park Road. W kieszeni płaszcza ukryła małą plastikową torebkę. Zdobyła ją dla niej Lulu. Lulu, która wciąż z niewiadomych powodów znała ludzi posiadających dojście do narkotyków. Kolejna tajemnica nieskończenie tajemniczej Lulu. Na skraju rzeki Jem wyciągnęła torebkę z kieszeni i pokazała ją Ralphowi. — Skąd to, u diabła, wytrzasnęłaś? — zapytał z uniesionymi w zaskoczeniu brwiami.

Jem wzruszyła ramionami. — A tam, od takiego jednego typka z ciemnej uliczki — żartowała. — Co takiego? — Ralph spojrzał na nią przerażony. — Żartuję tylko — uspokoiła go. — Od Lulu. Oczywiście. Z tylnej kieszeni Ralpha wyjęła papierosa, a potem przyczaiła się w cieniu mostu i odegrała stary rytuał: rozerwała papierosa, polizała i złączyła cienką bibułę, oddzieliła tytoń, wysypała gryzące zielone zioło, potem znów zwinęła bibułkę, skręciła ją w palcach, stopniowo dociskając zawartość jointa, zawinęła końcówkę i proszę bardzo, oto trzymała perfekcyjnie ukształtowanego, gotowego do odpalenia skręta, a jej zręczne ruchy wcale nie zdradziły, że minęło pięć lat, kiedy po raz ostatni podawała go Ralphowi. — Zupełnie jak jazda na rowerze — uśmiechnęła się. — Poważnie chcesz zapalić? — zapytał Ralph. — No pewnie — odpowiedziała. — A czemu nie? Wskazał na most. — A co jeśli nas przyłapią? — Nikt nas nie przyłapie — roześmiała się. — Skąd możesz to wiedzieć? Znów się roześmiała. — Bo wiem. Wykrzywił usta. — Chryste, Jem, pomyśl tylko. Pomyśl, co by się stało, gdyby nas zatrzymano. Moglibyśmy wylądować na komisariacie. Może trzymaliby tam nas godzinami. I kurde, jak wytłumaczyłabyś to opiekunce? — No biorąc pod uwagę, że opiekunka osobiście sprzedała mi ten towar, nie sądzę, żebyśmy musieli jej za dużo tłumaczyć. Zresztą, daj spokój, spójrz tylko na nas, naprawdę sądzisz, że policja nie ma nic lepszego do roboty w połu-

dniowym Londynie od aresztowania trzydziestoparoletnich rodziców na ulicach Battersea za małego skręta? Zapaliła i zaciągnęła się. Ralph patrzył na nią ze smutkiem. Ona patrzyła swawolnie. Dym podrażnił śluzówkę w jej płucach. Zaczęła kaszleć, a potem roześmiała się. — Jezu, zupełnie straciłam wprawę. Moje biedne płuca! Podała skręta Ralphowi. Zmierzył go wzrokiem i niechętnie wziął do ręki. — Dlaczego to robisz? — zapytał, zaciągając się. Jem miała ochotę powiedzieć: „Bo kiedyś, gdy byliśmy w sobie zakochani, robiliśmy takie rzeczy, a ja chcę, żebyśmy znowu się w sobie zakochali". Zamiast tego chwyciła jego dłoń. — Chodź, wskoczmy do autobusu i pojedziemy do Soho — powiedziała. — Nie ma jeszcze dziesiątej. Ralph najpierw spojrzał na skręta, a potem na nią, i Jem od razu wiedziała, że wcale nie ma ochoty wskakiwać z nią do autobusu i jechać do Soho. Westchnęła. — To głupi pomysł? — zapytała. Ralph wzruszył ramionami. — Chodź — wyciągnął do niej rękę. — Jest późno, wracajmy do domu. Ramiona Jem opadły, poddała się. Mniej więcej w połowie drogi na moście wyrzuciła palącego się skręta do rzeki i patrzyła, jak odpływa z nurtem, mały, biały, nic nie znaczący punkcik. Jem pchnęła drzwi do pokoju syna, otworzyły się, skrzypiąc, a ona zerknęła do środka. Pokój wypełniła ciemność rozproszona jedynie małym świetlikiem podłączonym do gniazdka nad listwą podłogową i światłem z korytarza przedostającym się przez otwarte drzwi za jej plecami. Blake le-

zał w zapiętym różowym śpiworku (Jem nie czuła potrzeby inwestowania kolejnych 30 funciaków w nowy śpiworek z chłopięcym motywem, mały i tak nigdy się nie dowie). Blake zdołał się zaklinować w narożnik łóżeczka, przyciskając (różowy) ochraniacz na szczebelkach, i Jem zakoły-sała się nieco pijanym ruchem i podciągnęła go z powrotem na poduszkę. Poruszył się delikatnie, potarł policzek zaciśniętą piąstką, zanim znów pogrążył się w głębokim śnie. Jem stała wyprostowana i wpatrywała się w łóżeczko. Trzeźwa wyszłaby stąd w przeciągu sekundy, w obawie, że może go zbudzić, ale w stanie upojenia alkoholowego liczyła w głębi serca, że mały zacznie się kręcić, a ona wyjmie go wtedy z łóżeczka i utuli w ramionach do snu. Ale Blake leżał spokojnie, spał w najlepsze, a Jem stała nad nim, uśmiechała się i czuła ból tam, gdzie jeszcze parę dni temu leżało inne dziecko: wcale się nie kręciło i nie spało, ale powoli umierało. Spojrzała na syna, a potem na płaski brzuch i znów na syna. Wcale nie było aż tak źle, prawda? Okres ciąży z Blakiem? Nocne pobudki też nie należały do koszmarnych doświadczeń, właściwie to w tej nocnej opiece, w jej ciszy i łagodności było coś pięknego. I tak naprawdę, z perspektywy, to wcale nie zajęło aż tyle czasu, by dojść do etapu, na którym ona i Ralph mogli wygospodarować trochę czasu dla siebie. Więc dlaczego tak desperacko uparła się, by przerwać ciążę? Nigdy przedtem, jak właśnie teraz po stracie dziecka, nie czuła się tak daleko od Ralpha. Poczuła napływające do oczu łzy; powstrzymała je. Nie chciała się tłumaczyć z tych łez. Nie mogła mu powiedzieć, że być może się myliła. Zamiast tego wchłonęła te wszystkie emocje, surowość i smutek, i skierowała się do łóżka. Ralph już leżał, na boku, plecami do niej. Odwrócił się na dźwięk jej kroków i spojrzał na nią.

— Gdzie byłaś? — Patrzyłam na Blakea — uśmiechnęła się. — Wszystko OK ? Skinęła głową. — Jest taki wspaniały — powiedziała. A potem zdjęła ubranie i nie nałożyła piżamy. Naga, wczołgała się obok niego do łóżka i przytuliła gołe ciało do jego półnagiego ciała. Może wieczór nie był aż taki zabawny, nie upili się razem i nie wskoczyli do autobusu do Soho, ale wciąż mogli wykrzesać cenne chwile z tej randki. Potarła koniuszkiem nosa o nagie plecy i wciągnęła jego zapach, bardzo przyjemny zapach. Ustami ocierała się o jego skórę i poczuła, po raz pierwszy od bardzo długiego czasu, że jest odpowiednio podniecona, że nie sprawiała jedynie przyjemności swojemu mężczyźnie czy sobie, ale pragnęła go całą sobą, pragnęła go szalenie. Biegła ustami wzdłuż pleców, sięgnęła karku, w końcu odwrócił się do niej, leżał na plecach, zanurzył dłoń w jej włosach i wpatrywał się w jej oczy. Jem pochyliła się, by go pocałować, ale nagle poczuła, jak jego druga ręka zaparła się na jej klatce piersiowej i odpychała ją. Spokojną ciemność przerwał jego szept: — Nie, Jem, nie. Nie mogę. Uniosła się na kolana i spojrzała na niego. — Co? — wysapała. — Nie mogę. Ja... po prostu. To nie w porządku. Skuliła się, klęcząc na kolanach, i poczuła, jak jej słodka świeża róża namiętności momentalnie uschła. — Sorry — wydusiła z siebie — ale nie rozumiem. Co nie jest w porządku? — To — powiedział Ralph, wskazując na nagie ciała. — Czuję, że to nie w porządku. Czuję... Jem wpatrywała się w niego, pragnęła ze wszystkich sił,

by znalazł sensowne słowa tłumaczące odtrącenie jej zalotów. Ale słowa nigdy nie były mocną stroną Ralpha. — Nie wiem — odezwał się w końcu. — Nie wiem. Jestem po prostu zmęczony. To wszystko. Jem wpatrywała się w niego przez dłuższą chwilę, miała nadzieję, że znajdzie słowa lub zrobi coś, co wymaże ostatnie dwie minuty ich życia. Upokorzona skóra skurczyła się, serce waliło ze wstydu. Ralph odtrącił ją po raz pierwszy w życiu. Ale chodziło o coś jeszcze. Po raz pierwszy w życiu seksualne zaloty Jem zostały odrzucone przez mężczyznę. Poczuła się obdarta ze skóry i obnażona. — No dobra — wstała z łóżka i sięgnęła po piżamę leżącą na krześle obok okna. — Dobra. — Włożyła koszulkę i spodenki i wślizgnęła się z powrotem do łóżka. Na usta cisnęły się słowa: „Przez te wszystkie cholerne miesiące wzbudzałeś we mnie poczucie winy, bo nie miałam ochoty na seks z tobą". Ale powstrzymała się. Doszła do wniosku, że w ten sposób chciał ją ukarać. To tak, jakby mówił: kiedyś to ja przez ciebie cierpiałem, więc nie oczekuj teraz ode mnie, że się odwrócę na plecy na zawołanie, byś mogła się zabawić. Podciągnęła kołdrę i odwróciła się do niego plecami. Nie mogła na niego patrzeć. Ani odezwać się choćby słowem. Złamał na pół tę świeżo uformowaną osobę, którą próbowała się stać. Dzisiejsza noc miała nadać sens wszystkiemu: Joelowi, utraconemu dziecku, podróży do Kalifornii, ślubowi. Wszystko całkowicie zależało od tego wieczora. A teraz nie zostało już nic. Dziewczyna w szyfonowej sukience z fotografii zniknęła. Wieczór, odrodzenie, tak długo wyobrażana sobie pełna spontaniczności noc, seks i frajda, wszystko przepadło. Nagle znów poczuła w sercu twardość i gorzki żal. Pozwoliła, by uśpiły ją bolesne i gorące łzy.

ROZDZIAŁ SZESNASTY B YŁO CIEPŁE majowe popołudnie. Ralph skończył kolejny obraz i zdecydował się to uczcić spacerem i wypaleniem trzech, jeden po drugim, papierosów. W ostatnim czasie próbował maksymalnie ograniczyć liczbę papierosów do dziesięciu dziennie. Jeden po śniadaniu, przy kawie. Kolejny, dziesięć minut później na pobudzenie jelit. Następne dwa pomiędzy śniadaniem a lunchem, potem jeden zaraz po lunchu. Do obiadokolacji wypalał dwa i dwa ostatnie przed pójściem do łóżka. Nigdy nie nadarzyła się okazja, by wypalić trzy z rzędu. To było jak kieliszek dom perignon albo szklanka z grubym dnem pełna najlepszej, dziesięcioletniej słodowej whisky. Wypuszczanie dymu na balkonie wydało mu się za płytkie, więc wyszedł z domu i gdy spacerował przez ulice południowego Londynu ze słońcem na plecach, poczuł się jak król świata. Odpalał właśnie trzeciego papierosa, przykładając go do drugiego, i zaciągał się ciepłym liściastym dymem, gdy jego wzrok zatrzymał się na nich. Jem i Joel. Stali przed placem zabaw. Joel trzymał w jednej ręce różowy skuter, a drugą głaskał ramię Jem. Dłoń Jem spoczywała na rączce wózka Blake'a, a dwie dziewczynki za ich plecami pochłonęła jakaś skoczna zabawa. Ralph wstrzymał oddech i zakaszlał, bo dym wleciał na niewłaściwy tor. Zgniótł butem niedopałek i przesunął się

za zaparkowaną ciężarówkę, ręką zasłonił usta, by stłumić kaszel. Co rusz zerkał zza ciężarówki i widział, że Jem i Joel prowadzili dość intensywną konwersację. Jem zupełnie pochłonęły słowa Joela, a w pewnym momencie przykryła dłoń spoczywającą na jej ramieniu swoją ręką. Zamilkli na chwilę, spuścili wzrok na ziemię, potem spojrzeli na siebie i Joel coś powiedział, i nagle zachwiał się, i Jem przytrzymała go rękoma, i przez kolejne dziesięć sekund, według obliczeń Ralpha, stali tak w objęciach, zanim w końcu się rozdzielili. Potem ten cały Joel wyciągnął rękę i pogłaskał włosy Jem, a ona zamiast zawyć ze strachu, wykorzystując język ciała, raczej przysunęła się do niego i kokieteryjnie zatrzepotała rzęsami. Znów się do siebie uśmiechnęli i zamiast pożegnać się i rozejść, wolnym krokiem skierowali się ku restauracji Ask Pizza, gdzie Joel przytrzymał drzwi dla Jem i wózka, a potem podążył za nią do środka. Ralph opuścił pozycję za ciężarówką i zajął stanowisko za budką telefoniczną naprzeciw pizzerii. Usiedli przy oknie. Jem wkładała Blakea do wysokiego krzesełka, a dziewczyna z ciemną kitką trzymała wachlarz z wielkich kart menu. Wszyscy się do siebie uśmiechali. Obcy przechodzień na ich widok pomyślałby: o, jak miło, cała rodzina zafundowała sobie przyjemność na mieście. (Równie dobrze mógł pomyśleć: co taka niezła laska robi z takim typem, ale nie o to chodziło). Ralph stał za budką telefoniczną dokładnie przez dwadzieścia osiem minut. Wypalił dziesięć papierosów, jeden po drugim i żaden nie sprawił mu przyjemności. Zamierzał czekać, aż zaczną się zbierać do wyjścia, ale z powodu nagłej potężnej dawki tytoniu i adrenaliny jego jelita najpierw się rozluźniły, a potem skręciły z dyskomfortu, więc ruszył do domu z zawrotną prędkością.

— Miłe popołudnie? — zapytał pół godziny później, gdy Jem weszła do domu. — Tak, cudowne. — Fajnie. Co robiliście? — Och, to, co zawsze. Plac zabaw. Pizza. Ralph odczekał chwilę, chciał się przekonać, czy Jem sama poda mu jakieś informacje, zaoferuje coś niewinnego, czego mógłby się uczepić, zanim dojdzie do najgorszej z możliwych konkluzji. — Spotkaliście kogoś? — zapytał. Zauważył jej wahanie, chwilę później spojrzała na Scarlett. Widział, że miała ochotę skłamać, ale nie mogła tego zrobić przy stojącej obok córce. — Tak. Na placu zabaw wpadliśmy na Jessicę, prawda, Scarlett? — No. I poszliśmy na pizzę i tatuś Jessiki pozwolił mi zjeść lody ze swojego ciastka, bo on nie lubi lodów waniliowych. Ralph pokiwał głową i uśmiechnął się do niej. — A tatuś Jessiki jest miły Scarlett? Dziewczynka wzruszyła ramionami. Opinie Scarlett na temat obcych ludzi można było traktować niczym papierek lakmusowy. Lubiła może z pięciu ludzi na świecie, trzech z nich należało do jej bezpośredniej rodziny. Jeśli Scarlett kogoś polubiła, to to musiało coś znaczyć. — Tak — odpowiedziała w końcu, ciągnąc za czarną sprężynkę włosów. — Chyba tak. Ma miły głos. — Miły głos. — Tak, taki jak Tatuś Świnka. Tylko że... nie taki gruby. Ralph wymusił uśmiech. — Więc masz nowego przyjaciela, tak? — zwrócił się do Jem najprzyjemniejszym tonem, na jaki mógł się zdobyć.

Jem spojrzała na niego dziwnie. — No, nie do końca. Właściwie to dzisiaj się nam narzucił. Napomknęłam niepotrzebnie, że musimy już iść, bo obiecałam zabrać Scarlett na jej ulubioną pizzę, i myślałam, że na tym się skończy, ale on sam się wprosił. Było mi go żal, bo właśnie opowiedział mi wszystko o naprawdę okropnej sytuacji ze swoją byłą żoną... — Nie jest żonaty? — Nie, już nie. Ale jego żona próbuje odebrać mu opiekę nad Jessicą i on bardzo się tym przejmuje. W sumie to było nieco zawstydzające, naprawdę. To znaczy, ledwo go znam, a on mi to wszystko opowiedział, ale nie miałam serca odmówić mu, gdy zaproponował, że przyłączy się do nas na pizzę. Tuż po tym, jak się wyżalił. Sam rozumiesz. Ralph ściągnął ramiona. — Ale było fajnie, tak? — zapytał, przypominając sobie obraz rodzinnej harmonii, który obserwował z ukrycia przed pizzerią przez dwadzieścia osiem nieprzyjemnych minut. Jem wzruszyła ramionami i wyciągnęła Blakea z wózka. — Było w porządku. Ale wcale nie mam ochoty się z nim przyjaźnić. Po prostu. Ralph miał właśnie okazję, by to skomentować na tuzin sposobów, z całego mnóstwa rzeczy mógł wybrać coś, co być może doprowadziłoby tę rozmowę do miejsca, w którym mogliby wyjaśnić nieporozumienia, a wszelkie przypuszczenia nie miałyby szans na zakorzenienie się i sianie fermentu. Ale Ralph nie odezwał się słowem. Uśmiechnął S1ę tylko znacząco do Jem i wyszedł z pokoju.

ROZDZIAŁ SIEDEMNASTY WEDŁUG PROGNOZY pogody zaczął się najgorętszy dzień roku z temperaturą sięgającą dwadzieścia pięć stopni, więc Jem postanowiła odebrać Scarlett z przedszkola nieco wcześniej i dołączyć do Lulu i jej dwóch młodszych synów na wycieczkę do South Bank na lunch i deskorolki. Wypadał właśnie ostatni dzień przerwy semestralnej i Londyn zalało morze rodzin. O godzinie trzynastej Jem, Scarlett i Blake wysiedli z autobusu numer 68 przed stacją Waterloo, słońce osiągnęło punkt kulminacyjny, a z Jem lał się pot. Ostatnie piętnaście minut podróży upłynęło jej na wysłuchiwaniu żałosnych wrzasków Blake'a. W międzyczasie Scarlett poczuła się odpowiedzialna za uspokojenie brata, zaczęła więc zeskakiwać ze swojego siedzenia w regularnych odstępach i ściskała wykrzywione w złości policzki Blakea, głaskała, a raczej tłukła go po głowie i intensywnie próbowała skierować jego uwagę na bardzo głośno skrzeczącą zabawkę uwiązaną do wózka. Oznaczało to, że przez ostatnie piętnaście minut Jem powtarzała w kółko: „Siadaj, Scarlett. Zostaw go, Scarlett. To jeszcze bardziej go denerwuje, Scarlett. Siadaj, Scarlett!". Doszła do momentu, w którym dźwięk jej głosu zmiksowany z bezustannym zawodzeniem syna i hałaśliwym piskiem córki sprawił, że miała ochotę przyłożyć sobie pistolet do głowy, dzięki czemu nie musiałaby dłużej zastanawiać się, co reszta pasażerów prawie pełnego autobusu myślała na ten temat. Wiedziała, że cały autobus ode-

tchnął z ulgą, jak tylko wysiadła ze swoją hałaśliwą ekipą, a hydrauliczne drzwi zamknęły się za nimi na dobre. Lulu siedziała na chodniku i czytała książkę, a jej synowie ujeżdżali trampolinę pod Festival Hall. Za ich plecami przygrywał na blaszanych pojemnikach mały zespół — fajne i lekkie rytmy wypełniły otoczenie atmosferą karaibskiego ośrodka plażowego. Kawałek dalej muskularny mężczyzna ubrany jedynie w obcięte legginsy wykonywał salta i jednocześnie żonglował trzema dzbankami do herbaty. Jem dokonała niezwykłego odkrycia. Codziennie pokonywała te same ścieżki, z których składało się jej życie: dom — przedszkole — sklepy — dom — przedszkole itd., a niespełna trzy mile dalej na South Bank urzędował mężczyzna żonglujący dzbankami do herbaty. Znów poczuła delikatny, dobrze jej znany żal, że nie żyje pełnią życia. Odcięła się od świata, ponieważ przerastała ją logistyka wyprawy do miasta z dziećmi; poruszanie się po domu i najbliższych okolicach było znacznie wygodniejsze. — Hej — Lulu przytuliła ją na przywitanie. — Ale tutaj uroczo, co? — Super — zgodziła się Jem. — Aczkolwiek jazda autobusem plus upał plus dzieci to koszmarna kombinacja. — A my przyszliśmy tu pieszo! — oznajmiła dumnie Lulu. — Całą drogę? — Tak, całą drogę. Co prawda tylko dlatego, że mieli ze sobą deskorolki. — Lulu przyciągnęła do siebie Scarlett i spróbowała ją objąć. Scarlett odsunęła się od cioci z nieco zniesmaczoną miną. Jeśli chodzi o publiczne okazywanie czułości, Scarlett bardzo przypominała wiktoriańskie dziecko. Lulu uśmiechnęła się. — Jak się miewasz? — zwróciła się do siostry. Jem uśmiechnęła się.

— Dobrze — odpowiedziała. — Tak mi się przynajmniej wydaje. — Wydaje ci się? — Tak — potwierdziła Jem, blokując hamulce w wózku Blakea. Dołączyła do siostry na chodnik, Scarlett wspięła się na jej kolana, a ona objęła ją ramionami. — Dziwny tydzień. Lulu spojrzała na nią wyczekująco. — Jak to? — Znów ten facet — zaczęła Jem, zastanawiając się, ile informacji i treści Scarlett jest w stanie wchłonąć i przetrawić z tego, co zamierzała powiedzieć. — Samotny ojciec? — Tak — skinęła głową Jem. — Dokładnie ten sam. Wczoraj wydarzyło się coś dziwnego. — Aha... — Siostra zsunęła okulary przeciwsłoneczne na głowę. — No więc po raz pierwszy od tamtego, no wiesz, incydentu, spotkałam się z nim na placu zabaw. — Chodzi ci o wykład na temat płytkich mamusiek? — Dokładnie. A on zachowywał się jakby nigdy nic. Siostra w zdziwieniu uniosła brwi. — Co za bezczelność — powiedziała. — Zapytał cię, co zrobiłaś z kwiatami? — Tak. — No i co powiedziałaś? — Że wrzuciłam je do śmieci. — Żartujesz! — Nie. No przecież kiedyś uważał mnie za niewiarygodnie niesamowitą osobę, zupełnie inną niż reszta świata, więc rozczarowałabym go pospolitym kłamstwem. Spodziewał się uprzejmej gadki, więc bez owijania w bawełnę powiedziałam, jak było, a on się roześmiał. Uznał to za bardzo zabawne.

— O rety! — No właśnie. Zaczął mi się tłumaczyć z tamtego dnia. Powiedział, że wtedy był w dziwnym nastroju z powodu, no wiesz... — zatrzymała wzrok na głowie córki, tłumacząc niemożność bardziej szczegółowych wyjaśnień — ... matki. Wygląda na to, że znów jest czysta, ma nowego faceta i uparła się, by przejąć opiekę nad dzieckiem. Tamtego dnia pojawiłyśmy się dokładnie w chwili, gdy skończył z nią rozmawiać. Dlatego był taki spięty i, no wiesz, wredny. — No wiesz — powiedziała Lulu — każdy z nas ma gorsze dni i rzuca mięsem w innych, ale to, co on tobie powiedział, jest niewybaczalne. Jem wzruszyła ramionami. — No niby tak. Tyle że im dłużej o tym myślę, to dochodzę do wniosku, że wiele z tego, co mówił, było prawdą. Trochę go zwodziłam. I bawiłam się nim. I faktycznie spojrzałam na jego buty, myśląc sobie, że są ohydne. A poza tym dał mi do myślenia. Faktycznie zmieniłam się w znużoną, miejską mamuśkę, dałam się zamknąć w pułapce poprawności, wczesnego kładzenia dzieci do łóżek, planowania, rutyny, narzekania na faceta i zapatrzenia w siebie. Dotknął mnie do żywego. Dobrze wiem, o co mu chodziło. Nie twierdził, że jestem złym człowiekiem. Mówił tylko, że nie byłam tą osobą, za którą mnie uważał. I miał rację. — I oczywiście wszystko mu wyklepałaś, tak? — Tak. Siostra uniosła brwi i cmoknęła z niezadowoleniem. — Ale to dobrze, naprawdę. — Wcale nie jest dobrze. Prześladuje cię jakiś cholerny pomyleniec, obraża cię i przysyła tandetne kwiaty, a ty mu niowisz, że właściwie to jesteś mu za to wdzięczna? — Tak — roześmiała się Jem. I to była prawda. Już dawno przestała patrzeć na rzeczywistość z szerszej per-

spektywy, Joel widział znacznie więcej. Pod stertami bagażu dostrzegł prawdziwą Jem, ale ona zlekceważyła jego interpretację i zostawiła go zranionego i zdziwionego. — Tylko mi nie mów — Lulu spojrzała na nią poważnie — że znów ci się podoba. Jem potrząsnęła głową. — O to możesz być spokojna. Kategorycznie nie. A na sam koniec wydarzyło się coś cudacznego. Mieliśmy już wychodzić z placu zabaw i myślałam, że każdy z nas pójdzie w swoją stronę, zaczęłam się z nim żegnać, a on spojrzał na mnie i powiedział: „To dla mnie tyle znaczy, że mi wybaczyłaś, jesteś naprawdę wspaniałą osobą. Przepraszam cię z całego serca, jeśli moje słowa sprawiły, że pomyślałaś źle o sobie". A potem mnie przytulił! Scarlett spojrzała na nie wtedy i uśmiechnęła się. — Naprawdę przytulił mamusię. Baaardzo mocno. O tak. — Przyłożyła klejącą rączkę do policzka Jem. — I popłakał się. Jem i Lulu spojrzały na Scarlett, a potem na siebie. — Popłakał się? — zapytała Lulu. — Nie, to nie do końca tak. — A właśnie, że tak! Zapłakał całe policzki! — wołała Scarlett z oburzeniem. — Tak — zgodziła się Jem. — Faktycznie miał mokre policzki i wyglądało to trochę dziwnie. No po prostu miał zły dzień. A potem zapytał, gdzie idziemy, powiedziałam, że na pizzę, myśląc sobie, że i tak nie pójdzie z nami, bo go na to nie stać, no ale myliłam się. — I pozwolił mi zjeść swoje lody waniliowe, bo nie lubi waniliowych. — To prawda — uśmiechnęła się Jem. — Ta historia z lodami zrobiła na Scarlett wrażenie. Nie mogła przestać o tym gadać.

— Czyli mam rozumieć, że przez te wszystkie lata próbowania wkupienia się w łaski Scarlett jedyne, co miałam zrobić, to wcisnąć jej jakieś niechciane lody waniliowe? — Na to wygląda. Oooch, oj! — Jem zsunęła Scarlett na bok i poderwała się na nogi. Theo właśnie zaliczył salto na deskorolce i wylądował na brodzie. Wstał i zrozpaczonym wzrokiem szukał mamy. Nagle znów stał się małym chłopcem, a nie przedwcześnie dojrzałym nastoletnim mistrzem deskorolki. Lulu przyciągnęła go w ramiona i uważnie przyjrzała się podrapanej brodzie. — Oj — jęknęła. — Chyba boli, co? — Wyciągnęła chusteczkę z torebki i starła żwir. — Będzie dobrze — oznajmiła, wpatrując się badawczo w brodę. — To tylko zadrapanie. — Chodźcie, pójdziemy na Żyrafę. Zawołała starszego syna i cała szóstka przedzierała się przez zatłoczoną drogę w kierunku restauracji. Scarlett znalazła się w końcu poza zasięgiem słuchu, więc Lulu zwróciła się do Jem. — No więc co się dzieje? Zamierzasz mieć romans z tym facetem? Jem rzuciła jej pełne zdumienia spojrzenie. — Nie! — zaprzeczyła. — Oczywiście, że nie. On mi się nawet nie podoba. I powiedziałam ci już, że to dziwak do kwadratu. A jego życie to totalny galimatias. Po co miałabym pakować się w romans z takim facetem? — Bo brakuje ci czegoś? Jem spojrzała na Lulu. — O co ci chodzi? Lulu milczała przez chwilę, potem polizała usta. — Sama nie wiem — zaczęła ostrożnie. — Roztaczasz taką aurę. — Aurę?

— No wiesz, to, czym ludzie emanują, kiedy coś... kombinują. — Chcesz powiedzieć, że zachowuję się jak wygłodniała suka? — Nie! Tylko że wydajesz się... dostępna. Jem spojrzała z przerażeniem i zdumieniem na siostrę. — Nie, nie, nie o to mi chodzi. Trudno to wytłumaczyć. Ale gdybym ciebie nie znała, to pomyślałabym, że jesteś singielką. Jem roześmiała się ironicznie. — Nieźle — stwierdziła. — Akurat teraz, gdy mam trzydzieści osiem lat, dwójkę dzieci i za chwilę się żenię. — No właśnie. Doszły do placu przed restauracją i przyłączyły się do długiej kolejki ludzi czekających na wolne stoliki. Scarlett podreptała dalej, by zajrzeć do środka przez okna, a Jem odwróciła się do Lulu. — Ralph nie chciał się ze mną kochać — wyszeptała. Lulu odpowiedziała wielkimi oczami. — Naprawdę. Wczoraj w nocy. Ja zaczęłam. A on powiedział nie. — Ale dlaczego? — Nie mam pojęcia. Mamrotał tylko coś chaotycznie. Że nie może, że jest zbyt zmęczony. Lulu przytaknęła i skrzywiła usta. — Chyba nie sądzisz, że mu trochę odbiło po, no wiesz, stracie dziecka, co? — Ostatnie słowa wypowiedziała ściszonym głosem. Jem spojrzała na nią. — Boże, chyba nie. Tamto to przeszłość, wszystko jest w porządku. No przynajmniej tak mi się wydaje. Owszem przyznał, że chciał tego dziecka, i faktycznie pojawił się w klinice, żeby mnie powstrzymać, ale myślę, że robił

to wszystko dla mnie, no wiesz. Uważał chyba, że kiedyś będę tego żałować. Naprawdę nie sądzę, by faktycznie chciał trzeciego dziecka, tak głęboko w sercu i pewnie ulżyło mu, tak samo jak i mnie, że stało się, jak się stało. W każdym razie według mnie to on próbuje się na mnie odegrać za te wszystkie razy, kiedy to ja go odtrącałam. — Ale dlaczego? Po co miałby to robić? Myślałam, że teraz między wami jest naprawdę dobrze? — No niby tak, ale już sama nie wiem. Ostatnio Ralph zachowuje się tak dziwnie, jeszcze zanim wyszła ta sprawa z łóżkiem. Jest taki na dystans. — No, ale Ralph zawsze był trochę na dystans. — Ale teraz chodzi o coś więcej. Nie wiem. On jakby się oddalał. Choć brzmi to irracjonalnie, bo przecież nigdy nie spędzał z nami tyle czasu, co teraz, fizycznie jest bardzo obecny, ale psychicznie... — Chyba się nie rozstaniecie, co? — Lulu zagryzła lekko wargi. — Boże, oczywiście, że nie. Przecież bierzemy ślub! Oczywiście, że się nie rozstaniemy. Dlaczego w ogóle to powiedziałaś? — Sama nie wiem — odpowiedziała Lulu. — Po prostu czasem mam wrażenie, że jako para robicie dwa kroki do przodu, a jeden w tył. — No, ale zawsze to dwa kroki naprzód, a tylko jeden do tyłu. Więc prędzej czy później dojdziemy do mety. Prawda? Odwróciła głowę. Nagle zdała sobie sprawę, że może się rozpłakać, a nie chciała płakać, nie tutaj, nie teraz. Między nią a Ralphem działo się coś złego. Coś znacznie gorszego niż żal za nierówny podział obowiązków czy za brak seksu, coś gorszego nawet od popadania w samozadowolenie. Miała wrażenie, że doszli do jakiegoś niewidzialnego

rozwidlenia na drodze i Ralph oddalał się od niej wielkimi krokami, nie oglądając się za siebie. Wreszcie doczekały się swojej kolejki i kelnerka zaprowadziła je do wolnego stolika. Rozmowę przerwało studiowanie menu, uspokajanie dzieci, rozdawanie kredek i zestawów do kolorowania. Jem zamówiła dla siebie koktajl i zignorowała zdziwione spojrzenie Lulu. W końcu mieli lato. Na dworze fajni faceci grali na blaszanych przedmiotach. Dojechała tutaj w stresujących warunkach. Miała ochotę na koktajl z owocami i rumem. Chciała, by coś złagodziło dyskomfort odczuwany na dnie żołądka. Wypiła dwa koktajle, ale nie zjadła lunchu. Straciła apetyt. Pięć dni później Jem przyłączyła się do Lulu i jej przyjaciółek na wieczorne babskie wyjście. Lulu od sześciu lat posyłała dzieci do szkoły i przez ten czas zorganizowała całkiem liczną bandę matek z sąsiedztwa, z którymi lubiła wychodzić na drinka. Jem szła z nimi do miasta po raz pierwszy. Jem i Lulu były przyjaciółkami, ale ich kręgi towarzyskie nie mieszały się ze sobą. Jem słyszała o tych kobietach, znała ich imiona, a jedną spotkała nawet w domu Lulu podczas wspólnej zabawy dzieci. Lulu zdołała ją przekonać, że nadszedł czas wkręcić się w towarzystwo. — Polubisz je, zobaczysz — przekonywała ją później tego popołudnia na South Bank. — Niektóre z nich potrafią być trochę upierdliwe, ale en masse wszystko gra. No i można się wyśmiać za wszystkie czasy. Ralph na wieść o wyjściu zareagował dość dziwnie. — Przepraszam, z kim wychodzisz? — Z Lulu. I jej znajomymi. Koleżankami z sąsiedztwa. — OK — powiedział. — A dlaczego? — Bo Lulu mnie zaprosiła.

— Aha. I gdzie się wybieracie, ty, Lulu i jej kumpelki? Jem wzruszyła ramionami. — Jeszcze nie wiem. Pewnie gdzieś niedaleko. Jedna z nich jest członkinią Soho House, może tam pójdziemy. Spojrzał na nią z uniesionymi brwiami. — O co ci chodzi? — zapytała. — O nic — powiedział. — Po prostu trudno mi sobie wyobrazić kobietę, która mieszka tu w okolicy, zaprowadza do szkoły Theo i Jareda i jest członkinią Soho House. — Mnie też to sobie trudno wyobrazić. Lulu uprzedziła mnie, że niektóre z nich są trochę upierdliwe, ale mam to gdzieś. Po prostu chcę wyjść z domu. Chcę się trochę rozerwać. Ralph prychnął cicho i westchnął. — No dobra — powiedział. — Proszę bardzo. Mam nadzieję, że będziesz usatysfakcjonowana. Do końca dnia traktował ją dość oficjalnie. Fochy i dąsy nie były w jego naturze i zawsze cieszył się, gdy Jem wychodziła się rozerwać, szczególnie odkąd pojawiły się dzieci. Jem nie miała pojęcia, dlaczego tak się wkurzył, że postanowiła wyrwać się na miasto z kilkoma innymi matkami z okolicy. Postanowiła zignorować jego humor i zaczekać, aż mu przejdzie. Ostatni raz wychodziła sama na drinka jeszcze przed ciążą z Blakiem. Jeśli Ralph chciał z powrotem dziewczynę, w której się zakochał tyle lat temu, a przypuszczała, że tak było, to musiał zaakceptować jej niezależność. W środę wieczorem ponownie nałożyła szyfonową bluzkę vintage, rurki i wysokie szpilki. Rozpuściła włosy, spięła je diamentową spinką i nałożyła na siebie grubszą warstwę makijażu niż zazwyczaj, a usta pokryła warstwą czegoś z Benefit, co zmieniło ich kolor na krwisto czerwony. A potem w teatralnym geście wolności wyrzuciła z torebki

obowiązkową paczkę chusteczek nawilżających i zapasową pieluszkę. Ralph siedział na sofie z Blakiem na kolanach, Scarlett w piżamie i szlafroku przytulała się do niego. Na widok Jem wchodzącej do pokoju dziewczynka wypuściła kciuk z ust. — Mamusiu, wyglądasz bardzo pięknie. Jem uśmiechnęła się i przytuliła ją. Ralph spojrzał na nią z nieznacznie uniesioną brwią. — Bardzo ładnie — powiedział i utkwił wzrok w monitor telewizora. Jem pocałowała córkę i syna, a potem pocałowała suchy i zimny policzek Ralpha, który jej nadstawił, gdy próbowała pocałować go w usta.

ROZDZIAŁ OSIEMNASTY J EM POCZUŁA ciepły przypływ sił witalnych, gdy przecinała mokre ulice Soho wieczorną porą w poszukiwaniu małych zielonych drzwi na Greek Street, jedynej zewnętrznej oznaki nocnego klubu, do którego wstęp mieli tylko wybrańcy. Od wielu lat nie spacerowała wieczorem po Soho. Wybrała dłuższą trasę pomimo chłodu i wilgoci. W głowie odtwarzała wspólne z Ralphem wyprawy sprzed łat, chińska restauracja na Lisie Street, w której siedzieli nad chrupiącą kaczką, sex shop na Brewer Street, gdzie ze zdumieniem przyglądali się wszystkim klientom podczas jednej z tych szalonych, mocno pijanych nocy, i anonimowe drzwi na rogu ulicy w Chinatown, które przekroczyli, by dostać się do mieszkania faceta z Manchesteru o imieniu Pete, korzystając z jego zaproszenia na piwo i fajkę. Od tamtych chwil minęło jakieś tysiąc lat. Sam, przyjaciółka Lulu, należała do członków klubu Soho House i to dzięki jej zaproszeniu Jem znalazła swoje nazwisko na liście imion wiszącej przy drzwiach. Pokonała wąską klatkę schodową prowadzącą do pomieszczenia na drugim piętrze, gdzie zobaczyła siostrę siedzącą na sofie z trzema innymi kobietami. Z boku na stole stała otwarta i schłodzona butelka szampana i Sam, niesamowicie wysoka kobieta z geometryczną rzeźbą na głowie, którą zwykle można zobaczyć w oknach niemodnych salonów fryzjerskich, przygotowywała naprędce kolejny kieliszek

i napełniała go dla Jem. Jem połknęła zawartość kieliszka tak szybko, że z ledwością odnotowała fakt, iż pije szampana, a przecież to właśnie o tej czynności marzyła tyle razy w ciągu dnia podczas długich, prozaicznych samotnych dni z dziećmi. Wkrótce pojawiła się kolejna butelka i po trzech błyskawicznych kieliszkach Jem poczuła się całkiem swobodnie w towarzystwie trzech nowych, nieco nieprzystępnych kobiet. Ingrid (wyglądała dokładnie tak jak jej imię) miała czworo dzieci, w tym jedno w wieku Blakea i nie pracowała, odkąd skończyła dwadzieścia pięć lat. Diana, mała i biuściasta z gęstymi żółtymi włosami, była rozwiedziona, mieszkała z dziewięcioletnią córką Tansy i sprzedawała organiczne ubranka niemowlęce we własnym sklepie internetowym. Sam miała dwóch bliźniaków w wieku Jareda i córkę w klasie Theo i pracowała jako dyrektor od marketingu i reklamy w magazynie plotkarskim o celebrytach. — Masz dzieci, Jem? — zapytała Sam, jedyna mama z całej trójki, której Jem nie spotkała wcześniej w domu Lulu. — Tak — skinęła głową. — Trzyipółletnią dziewczynkę i sześciomiesięcznego chłopca. — Więc jeszcze nie wiesz, co to szkoła, co? — No nie — zgodziła się. — Wszystko przede mną. — A czym się zajmujesz? — zapytała Sam. — Pracujesz? Jem najpierw skinęła głową, potem nią potrząsnęła, wreszcie znów skinęła. — Coś w tym rodzaju — odpowiedziała i wyjaśniła, na czym polega praca w dziale dła celebrytów, którą przydzieliła jej ukochana szefowa agencji, by się nie nudziła w czasie urlopu macierzyńskiego. — Mam tylko dwóch klientów — kontynuowała. Kobiety spojrzały na nią zaciekawione, chętne, by wbić zęby w jakieś gorące nazwiska celebrytów.

— Karl Kasparov — rzuciła Jem przepraszająco. Kobiety pokręciły głowami w pocieszającym geście, jakby chciały powiedzieć: to nic, z kolejnym dopisze ci szczęście. — I Philip Samuel. — Ach — zareagowała Sam — to ten mały facet z serialu, ale nie pamiętam tytułu. — Jubilee Road! — No właśnie. Słodki jest. — Tak. Do agencji trafił, jak skończył czternaście lat. Występował w Oliver!, potem przeszedł do telewizji, a teraz, no cóż, oczekuje, że uczynię go sławnym. Ale musimy z tym poczekać do czasu, gdy wygaśnie jego kontrakt na show, które kręci. Więc w międzyczasie to tak naprawdę nie mam za wiele do roboty. Pewnie kiedy młody trochę podrośnie, a córka pójdzie do przedszkola na cały dzień... — No to słuchaj, jak będziesz gotowa i mały Philip też będzie gotów, to musimy zjeść razem lunch — powiedziała Sam. — Znam różnych ludzi w branży. Z pewnością mogłabym cię umówić z kilkoma bardzo pomocnymi osobami. Jem uśmiechnęła się. Propozycję lunchu przyjęła z wdzięcznością. Miło, że ktoś potraktował jej pracę poważnie. Podekscytowała się na myśl o tym, że za parę miesięcy wróci do tego błyszczącego, fry wolnego, emocjonującego i pozłacanego świata pracy. — I jesteś mężatką? — Jeszcze nie. — Jem wychodzi za mąż w przyszłym miesiącu — oznajmiła Lulu dumnym głosem. Kobiety spojrzały na Jem uszczęśliwionym wzrokiem. — Za ojca twoich... — ...dzieci, tak — dokończyła Jem. — W końcu, po całych jedenastu latach.

— Och, gratulacje. — Ingrid podniosła kieliszek z szampanem. — To wspaniale. Toast! Pięć kobiet stuknęło się kieliszkami, a Jem uśmiechnęła się promiennie. Słońce zaszło i przez krótką chwilę ładne pomieszczenie wypełniło granatowe światło. Za nimi siedział lider zespołu Kasabian, a w narożnik sali zajmował sam Fearne Cotton, pochłonięty rozmową z kimś, kto wyglądał znajomo, ale Jem nie mogła skojarzyć imienia. Ten pokój mógł znajdować się wszędzie: cztery ściany, kilka kanap, przygaszone światło, niskie stoliki z przekąskami i drinkami, porozrzucane gazety, ale był to pokój w Soho House, do którego wstęp miało kilka wybranych osób, i pomieszczenie wypełniło się własną, silnie oddziałującą energią. To miejsce, choć nieco pretensjonalne, żyło. Z pewnością nabrzmiało od niewspółmiernego poczucia własnej ważności. Czy Jem chciałaby posiąść przywilej posiadania karty członkowskiej takiego klubu? Zastanowiła się. I doszła do wniosku, że tak, chciałaby przynależeć do grona wybrańców i to bez względu na to, co miałby do powiedzenia w tej kwestii jakiś marny komik. Fajnie byłoby przechodzić obok ładnej dziewczyny za biurkiem, która witałaby ją miłym uśmiechem i słowami „Witamy, pani Catterick. Jak się pani miewa dziś wieczorem?". Jem zamówiła sobie koktajl, który wypiła bardzo szybko, bo czuła pilną potrzebę zanurzenia się w zapomnieniu. Poszła do toalety i podjęła rozmowę na temat mydła do rąk z kimś o wiele bardziej trzeźwym i młodszym. Siedząc na toalecie, uśmiechała się do siebie. Czuła się tak bardzo dorosła. Chciała wrócić do pracy i znów załapać kontakt ze światem. Pragnęła sukcesu i spełnienia. Myła ręce i nadal uśmiechała się do swojego odbicia w lustrze. Wyglądała całkiem nieźle jak na kobietę w wieku trzydziestu ośmiu lat, która wypiła o kilka drinków za dużo. Zawsze

zaklinała się, że po trzydziestce przestanie się upijać, bo pamiętała okropne przyjęcia rodziców pełne chwiejących się na nogach, rechoczących gości, z pożółkłymi zębami i rumianymi policzkami, na których straszyły pory, zwykle z rękoma dookoła cudzej żony czy męża. Bycie pijanym, jak większość przyjemnych rzeczy, najlepiej służyło młodym. Ale w przyćmionym świetle toalet w Soho House Jem doszła do wniosku, że wygląda nieźle. A właściwie to nawet lepiej niż nieźle. Wyglądała dobrze. Miała wrócić do pracy. Wychodziła za mąż. Ona i Ralph odnajdą swoją drogę, oczywiście, że tak. Przywołała uśmiech na twarz, poprawiła szyfonową bluzkę i wróciła do baru. Następnego ranka o szóstej rano Jem obudził żałosny płacz Blakea dochodzący z pokoju po przeciwnej stronie korytarza. Jem prawie nic nie pamiętała z poprzedniego wieczora. Ciężko obróciła się na bok, by uświadomić Ralpha, że ich najmłodsze dziecko wymaga uwagi, ale miejsce, na którym powinien był leżeć jej partner, było puste. Elektroniczna niania błyskała gorączkowo czerwonym i zielonym okiem, dając do zrozumienia, że płacz Blakea eskalował do niepokojącego wycia. Jem doszła do wniosku, że Ralph musi kręcić się gdzieś po domu, więc z czystym sumieniem wyłączyła nianię, przykryła głowę poduszką i spróbowała zasnąć jeszcze na godzinę. Trzy minuty później w drzwiach stanęła Scarlett w niezwykłej pościelowej fryzurze i z bardzo zmęczonym wyrazem twarzy. — Mamusiu — jęknęła. — Blake płacze. Jem powstrzymała się przed sarkastyczną odpowiedzią i wymusiła uśmiech. — Słyszę — odparła. — Tatuś za chwilę się nim zajmie. Scarlett rozejrzała się po pokoju. — A gdzie jest tatuś?

— Nie wiem — wychrypiała w odpowiedzi. — Pewnie na dole. Może zejdziesz i go poszukasz? Scarlett skinęła główką, a Jem odetchnęła z ulgą. Do chwili. — Pójdziesz ze mną mamusiu? — I mała rączka przedostała się przez pomiętą narzutę. Jem jęknęła i z trudem wyrwała ciało z ciepłego kokonu. Uratowały zapłakanego Blakea, Jem przytuliła jego małe roztrzęsione ciało do swojego drobnego drżącego ciała i cała trójka poczłapała na dół dowiedzieć się, gdzie, do cholery jasnej, jest Ralph i co, do cholery jasnej, wyprawia. Krótka eksploracja dolnego piętra ujawniła szybko, że w domu brakowało Ralpha, jego butów do biegania oraz iPoda. Jem zdołała dojść do kuchni, wyciągnęła z kredensu kartonik mleka w proszku, wysypała zawartość do butelki, zamknęła butelkę w mikrofalówce, zlokalizowała plastikową miseczkę z obrazkiem Świnki Peppy na dnie, wypełniła ją płatkami Shreddies i już chciała zalać je wodą, ale powstrzymała się w porę i nalała do niej pełnotłuste mleko, wrzuciła do środka łyżeczkę i z hukiem postawiła na stole. Zaklinowała Blakea w wysokim krzesełku, na tacy przed jego nosem postawiła butelkę ciepłego mleka i wysypała garść suchych płatków i wreszcie zabrała się do przygotowywania dla siebie bardzo dużej filiżanki herbaty. Znalazła wyschnięty croissant, za który podziękowała niebiosom, reanimowała go w mikrofalówce i posmarowała hojnie masłem. Potem na chwilę zaległa cisza i Jem zdołała zebrać myśli, by rozstrzygnąć następujące kwestie: a) jak dotarła do domu poprzedniej nocy i b) co, do diabła, wyprawia Ralph, wybiegając z domu o szóstej rano. Pamiętała, że zamawiała przekąski. Wybrała sałatkę z sera koziego i miseczkę oliwek. Pamiętała jeszcze trzy koktajle i rozmowę, która przeszła na fajne tematy, takie

jak „prawda, że seks jest przereklamowany?" i „mężczyźni, właściwie po co w ogóle istnieją?". Dyskutowały również 0 szkołach (Jem wiedziała teraz dokładnie, co musi zrobić, żeby zapisać dzieci do dobrych szkół w rejonie) i o figurze po urodzeniu dziecka (Sam pokazała im swój obwisły brzuch, pamiątka po urodzeniu bliźniaków, z których każdy ważył trzy i pół kilo). A potem otwierając szeroko oczy i opuszczając zszokowane szczęki, dyskutowały na temat romansu Diany z ojcem jednej z najlepszych przyjaciółek córki. Jem mgliście pamiętała jakichś mężczyzn. Nie potrafiła przypomnieć sobie żadnych imion czy twarzy, jeden próbował z nią flirtować, ale nie zrobił na niej wrażenia, a potem Ingrid i Diana wyszły, a Sam gdzieś zniknęła i Lulu zasugerowała, że poszła do hotelu z jednym z mężczyzn, a Jem stanowczo odrzuciła ten pomysł, bo przecież Sam była mężatką i miała trójkę dzieci, a Lulu spojrzała na nią ze smutną czułością, jakby chciała powiedzieć: „czy ty naprawdę myślisz, że takie rzeczy się nie zdarzają?" i Jem poczuła się tak, jakby w pewnym sensie żyła na marginesie prawdziwego życia, w którym ludzie uprawiali seks z rodzicami przyjaciółek córek i znikali w hotelach z nieznajomymi, podczas gdy ich małżonkowie i dzieci spali nieświadomi w domu, i że zaproszenie samotnego ojca na curry to w takim razie nie była żadna wielka sprawa, ale co wydarzyło się później? Nic. Czy wzięły taksówkę? Czy przyjechały do domu nocnym autobusem? Równie dobrze mogły wrócić na latającym dywanie, a do środka mogła wczołgać się przez komin. Film się urwał. Jem z ledwością kojarzyła nieludzką godzinę 3-45 na wyświetlaczu mikrofalówki w kuchni w drodze do zlewu po szklankę wody. I to było wszystko. Resztę mogło jej przybliżyć dwoje ludzi, siostra i narzeczony, ale ta pierwsza z pewnością słodko spała (co za luksus mieć dzieci, które Potrafią same obsłużyć się rano w kuchni), a drugiemu coś

strzeliło do głowy i wyszedł z domu. Pobiegać. Po porannej rosie, która nie skończyła jeszcze złocić ulic Herne Hill. Zauważyła komórkę. Leżała na blacie kuchennym, podłączona do ładowarki. Zamrugała. Telefon odmrugał. Skąd miała tyle świadomości, by podłączyć telefon do ładowarki o trzeciej czterdzieści pięć nad ranem? Sięgnęła po telefon, zastanawiając się, czy może tam znaleźć jakieś wskazówki dotyczące ostatnich dwóch godzin nocnej balangi. I znalazła. Wiadomość od Joela. „Cieszę się, że dotarłaś do domu cała. Mogę więc spać spokojnie. Całuję". Joel? Joel? Sprawdziła folder z wysłanymi przez siebie wiadomościami i znalazła SMS , który napisała o 3.48 nad ranem: „Dotarłam. Cała i zdrowa. Dobranoc pchły na noc!". Właśnie, Joel. Teraz sobie przypomniała. Był tam. Gdzie? Gdzieś. Wczoraj w nocy. Z pięknym wysokim mężczyzną o egzotycznej urodzie, z krótko ostrzyżonymi włosami i o zielonych oczach. Jego syn. W tej samej chwili zaniepokoiła się. Coś się wydarzyło. Coś się wydarzyło! Ale za Chiny nie potrafiła sobie przypomnieć co.

ROZDZIAŁ DZIEWIĘTNASTY R ALPH WYHAMOWAŁ naprzeciw wieży zegarowej w Brockwell Park i pochylił się do przodu. Oddychał ciężko, gwałtownie, oczy zalewał pot ściekający ze skroni. Pędził po ulicach SE 24 od niemal dwóch godzin i dopiero teraz, gdy zaspany park powoli zaczęli wypełniać ludzie w drodze do pracy, a słońce usadowiło się wystarczająco wysoko na niebie, by oświetlić nieco więcej niż wierzchołki drzew, poczuł, że może się zatrzymać. Przykucnął i oparł brodę na zadyszanej klatce. Skrzywił twarz od niewygodnej pozycji i poczuł, że supeł, w jaki związał się jego żołądek, zaczął się rozluźniać. Powlókł się do pustej ławki i ciężko na nią opadł. Westchnął głęboko i rozluźnił ciało. Miał za sobą przedziwny i stresujący poranek. Jem wczołgała się do łóżka o czwartej nad ranem. Niebo zaczynało właśnie zmieniać kolor na popielatoniebieski, a mały ptak przed oknem sypialni rozgrzewał się przed rannym koncertem. Nie miało to jednak znaczenia, bo Ralph nie zmrużył oka od północy, po tym jak dostał SMS -a od Jem z informacją, że „już wychodzi" i będzie w domu „w ciągu godziny". Minęła pierwsza i Ralph zaniepokoił się. Bezskutecznie próbował się do niej dodzwonić. Chwilę później zadzwonił jego telefon, wyświetlając numer Jem. Odebrał go natychmiast i szybko zorientował się, że komórka Jem zadzwoniła do niego sama, przypadkowo naciśnięta w kieszeni albo raczej w torebce. Przez kolejne

dziesięć minut Ralph przysłuchiwał się rozmowom Jem i jej towarzystwa. Słyszał męskie głosy i damski śmiech. Na stole wylądowała taca z drinkami i ktoś upierał się, że to jego kolejka, a inny męski głos przekonywał: „Nie mogę uwierzyć, że masz dwójkę dzieci", a potem głos Jem odpowiedział: „A niby jak powinna wyglądać matka dwójki dzieci?", na co męski głos odrzekł: „Sam nie wiem, ale chyba inaczej. Ty jesteś piękna". Głos Jem powiedział: „Dziękuję, to bardzo miło z twojej strony", a potem rozmowę zagłuszył wrzaskliwy kobiecy śmiech i męski rechot, po czym połączenie zostało zerwane i Ralph siedział sam w łóżku, w uszach dzwoniła mu cisza, trochę go mdliło. Uspokoił się, że przynajmniej nie musi dzwonić na policję, bo Jem nie leżała pod kołami samochodu ani żaden zboczeniec nie molestował jej w ciemnej uliczce, zgasił więc światło i próbował zasnąć, ale bezskutecznie. Gdy wreszcie Jem dotarła do łóżka, śmierdząc kwaśnym winem i starymi perfumami, udawał, że śpi, a potem leżał z otwartymi oczyma, obserwował jak wczesnoporanne słońce farbuje zasłony, wsłuchiwał się w świergot ptaków i chrapanie partnerki pogrążonej w stanie alkoholowej śpiączki. Wytrzymał do piątej trzydzieści nad ranem, w końcu pogodził się z nieprzespaną nocą i wstał, by pobiegać. Był trochę wściekły. I zaniepokojony. Rozzłoszczony, ale nie miał pewności, czy wystarczająco, by przeprowadzić konfrontację z Jem. Do chwili gdy pod wpływem impulsu zerknął do komórki Jem leżącej na kuchennym blacie, podłączonej do ładowarki i migającej na niego sugestywnie. Włączył telefon i natychmiast zauważył nową wiadomość, kliknął na nią i przeczytał słowa Joela: „Cieszę się, że dotarłaś do domu cała. Mogę więc spać spokojnie. Całuję".

Zaznaczył wiadomość jako nieprzeczytaną, wyłączył telefon i pognał przed siebie, pozwalając, by z każdym ciężkim krokiem chodnik boleśnie uderzał o jego stopy. Dwie gorączkowe godziny później przyznał sam przed sobą, że nie znalazł nic jednoznacznie przekonującego. Wiadomość Joela wysłana w środku nocy, w której pisał, iż cieszy się, że bezpiecznie wróciła do domu, nie oznaczała, że wcześniej przespali się ze sobą. Znaczyło to jedynie... właściwie to nie miał pojęcia, ale był gotów wrócić teraz do domu, by się tego dowiedzieć. Wszedł do kuchni, Jem w piżamie leżała na sofie. Blake siedział na podłodze otoczony zabawkami, a Scarlett z nosem przyklejonym do telewizora zajadała KitKata. — Wiem — odezwała się Jem, zanim Ralph zdążył wypowiedzieć słowo. — Wiem. To okropne. Ale na chwilę obecną nie mogę zrobić nic więcej. Ralph ściągnął buty do biegania i zaczął sprzątać po śniadaniu stół i krzesełko. Zgarnął płatki do ręki, wysypał je do kosza na śmieci, opłukał miseczkę Scarlett i tłusty talerz po rogaliku i włożył naczynia do zmywarki. — Nie przewinęłam jeszcze Blakea — zachrypiała Jem. — Naprawdę nie dałabym rady. Ralph zamaszystym krokiem poszedł na korytarz i wyciągnął pieluszkę i kilka chusteczek ze schowka, po czym wrócił do kuchni. — Naprawdę przepraszam — jęknęła Jem. — Po prostu myślałam, że będziesz tutaj i zajmiesz się wszystkim od rana. Gdybym wiedziała, że ciebie nie będzie, wypiłabym o kilka drinków mniej i postarała się pospać dłużej. Ralph delikatnie położył Blake'a na plecach i otworzył zatrzaski od śpioszka. Wyciągnął nabrzmiałą pieluszkę i zręcznym ruchem zamienił ją na cienką i suchą. Przeszedł

z fazy „nie wiem, co powiedzieć" na „nie chce mi się z tobą gadać". Rozwalona na sofie Jem, jej żałośnie oklapłe ciało i pełne bólu westchnienia, którymi raczyła go z kanapy, doprowadzały go do szału. Z każdą mijającą chwilą poziom jego napięcia podnosił się, co odzwierciedlały coraz bardziej wymuszone i agresywne ruchy. — Ralph, wkurzyłeś się na mnie? — Później — syknął. — Co? — Porozmawiamy. O tym. Później. — Rety — wyprostowała się gwałtownie na sofie. — Jesteś zły, prawda? Wkurzyłeś się na mnie. Co ja takiego zrobiłam? Obudziłam cię? — Nie — zaczął krótko. — Bynajmniej. Bo w ogóle nie zdążyłem zasnąć. Ponieważ o północy przysłałaś mi SMS -a, że będziesz w domu o pierwszej. Jem przykryła usta dłońmi. — O Boże, naprawdę tak zrobiłam? — Dokładnie tak zrobiłaś. A kiedy nie zjawiłaś się w domu do pierwszej trzydzieści, zadzwoniłem do ciebie, ale ty nie raczyłaś odebrać. Dwie minuty później twój telefon sam do mnie oddzwonił z torebki i mogłem sobie posłuchać, jak ty i twoje znajome świetnie się bawiłyście w towarzystwie rechoczących frajerów, a potem w końcu wczołgałaś się do łóżka o czwartej nad ranem i zaczęłaś chrapać w przeciągu dwóch sekund od zamknięcia oczu i skutecznie przeszkadzałaś mi zasnąć, więc dałem za wygraną i poszedłem pobiegać. Ręce Jem wciąż przykrywały usta, a oczy otworzyły się szeroko z przerażenia. — O Boże, bardzo cię przepraszam. Bardzo, bardzo przepraszam. Kurde, czuję się okropnie. Ja po prostu, Boże,

naprawdę prawie nic nie pamiętam. Ten facet, z którym rozmawiałam, to jakiś palant. I naprawdę nie mam pojęcia, co wydarzyło się potem i jak dostałam się do łóżka... — No to ci kogoś przypomnę. Jem spojrzała na niego pytająco. — Dobrze wiesz, twój przyjaciel, samotny tatulek. Przysłał ci SMS -a. — Wiem o tym — odpowiedziała. — Czytałam go. Chyba wracaliśmy razem taksówką. Ja, Lulu, on i jego syn. Ale nie pamiętam dlaczego, bo wcześniej nie siedzieli z nami. Przypuszczam, że wpadłyśmy na nich gdzieś w drodze do domu. Mam nadzieję, że Lulu będzie pamiętać... — Zaczęła drapać się po głowie, przestała na dźwięk wibrującego w kuchni telefonu. Ralph spojrzał na wyświetlacz, odłączył komórkę z gniazdka i rzucił ją na sofę. — O wilku mowa — syknął, wziął papierosy i zimną kawę zaparzoną wcześniej i wyszedł do ogrodu. Drżał częściowo z powodu braku snu, a częściowo pod wpływem gotujących się emocji. Zużył trzy zapałki, zanim udało mu się zapalić papierosa, a potem z ulgą zaciągnął się głęboko dymem. Nigdy wcześniej nie czuł w stosunku do Jem tego co teraz. Wcześniej również zdarzało się jej wychodzić wieczorami, upijać się i wracać późno, ale zawsze podchodził do tego spokojnie. Znał Jem od lat, wiedział, że była niezależna, beztroska, a lektura jej pamiętników nauczyła go, że mężczyźni próbujący spiąć jej skrzydła nie mieli u niej szans. Ale w ostatnim czasie patrzył na Jem inaczej. Już nie widział w niej jedynie „swojej dziewczyny". Od dłuższego czasu należała do ich dzieci i pokazała Ralphowi swoje drugie oblicze, twarde i bezkompromisowe, była zdolna pojechać z nienarodzonym dzieckiem do kliniki i poprosić kogoś, by je dla niej zabił. Wydawało się teraz, że do pełni

szczęścia wystarczą jej ładne ciuchy, ciasne dżinsy, wypad na miasto i upicie się do nieprzytomności. Wiadomość od Joela wytłumaczyła w racjonalny i wiarygodny sposób. Zresztą każdy kontakt z Joelem wydawał się z jej relacji uzasadniony. Wcześniej rozważał, czy „samotny ojciec Joel z sąsiedztwa" może być traktowany tak samo jak „samotna matka Julie z sąsiedztwa", ale taka opcja nie wchodziła w grę. Po prostu. Joel był facetem, a Jem atrakcyjną kobietą, Joel przyniósł jej kwiaty. Kwiaty, o które nie mógł nigdy zapytać, ponieważ nie powinien był o nich wiedzieć. Wyrzucił kwiaty z głowy. Wziął głęboki oddech. Musiał przejąć nad tym kontrolę. Przyhamować. Bardzo szybko zanurzał się z powrotem w zniechęceniu i żalach. Zamknął oczy. Nie powinien koncentrować się na przeszłości, na kwiatach, na frajerach z nocnych imprez. Miał inne priorytety. Chciał uszczęśliwić Jem. Ożenić się z nią. Sprawić, by jego rodzina stała się silna. Zdusił koniuszek papierosa w doniczce i wyrzucił go na grządki kwiatowe. A potem wszedł do środka. Musiał teraz odnaleźć wewnętrzny spokój. Jem właśnie skończyła rozmowę. Blake siedział na jej kolanach, ciągnął za oczka srebrną bransoletkę, a Scarlett wciąż niezmiennie tkwiła z nosem przyciśniętym do telewizyjnego ekranu, na którym leciał kanał CBeebies. — Dobra — przemierzył energicznymi krokami pokój i chwycił pilota. — Koniec z telewizją. Scarlett odwróciła się i spojrzała na niego z przerażeniem. — Nieeee! — zawyła. — Wychodzimy. Mama nie czuje się najlepiej. Twarz Scarlett zalała się łzami.

— Nie, tatusiu! — rozpaczała, jakby właśnie oznajmił jej, że zamierza ją oddać do poprawczaka. — Przykro mi, kochanie, ale posłuchaj, mamy śliczny dzień i nie powinnaś cierpieć tylko dlatego, że mama zdecydowała się balować całą noc i wypić za dużo piwa. Scarlett wpadła w czarną rozpacz, zaczęła krzyczeć, a po chwili rzuciła się na podłogę i zaczęła wić się w beznadziejnej agonii z powodu zakazu oglądania telewizji. — Trzeba było dać jej dwuminutowe ostrzeżenie — powiedziała Jem. Ralph oparł się pokusie, by rzucić w nią jakimś znaczącym i tryumfalnym tekstem, energię skierował na pozbieranie wijącego się ze złości ciała Scarlett i doprowadzenie go do pokoju, gdzie mógłby je ubrać. — Powinieneś najpierw znieść ubrania na dół — zawołała za nim Jem i Ralph pomyślał, że jeśli odezwie się do niego jeszcze raz, to jak słowo honoru... W końcu udało mu się wcisnąć dzieci w odpowiednie ubrania na dwór, zapiął Blakea w wózku, zrezygnował z prysznica, przepocone rzeczy po bieganiu zamienił na wczorajsze dżinsy i T-shirt, sprawdził, czy ma gotówkę w portfelu, klucze w kieszeni, usłyszał: „Gdzie idziecie, kiedy wrócicie", odpowiedział burknięciem: „Nie wiem", a potem, bach, zatrzasnął za sobą drzwi wejściowe i o wiele za szybkim krokiem odmaszerował jak najdalej od domu. Scarlett zaciskała dłoń na jego ręce, walcząc o przeżycie, gdy pędziła wzdłuż chodnika w kierunku obranym przez Ralpha, by odnaleźć spokój. Zabrał dzieci do kościoła. — Co to za miejsce? — zapytała Scarlett. — To dobre miejsce — powiedział Ralph, głaszcząc jej kosmatą głowę. — To naprawdę bardzo dobre miejsce. Tutaj przychodzą ludzie, którzy czują się źli, smutni albo nieszczęśliwi, by sobie pomóc.

— Jak w szpitalu? — zapytała Scarlett. — Tak, jak w szpitalu. Ale nie ma tu lekarstw, strzykawek i noży. Podoba ci się? — zapytał. Scarlett przez chwilę zastanawiała się nad odpowiedzią. — Nie — odpowiedziała w końcu. — Nie podoba mi się. Tu jest strasznie. I zimno. Ralph uśmiechnął się, pogłaskał ją, a potem zapalili razem świeczkę za babcię Joan, mamę Ralpha i za kota rozjechanego na Brixton Hill ponad rok temu, o którym Scarlett wciąż pamiętała. Z kościoła wyszli kilka minut później, a Ralph znów wypełnił się spokojem, siłą i gotowością na spędzenie przyjemnego przedpołudnia z dziećmi z dala od domu.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY Z RELACJI LULU wczorajsza noc wyglądała następująco. O drugiej nad ranem opuściły opustoszałe Soho House ku wyraźnemu zadowoleniu obsługi nie kryjącej chęci zamknięcia lokalu. Udało im się odczepić od grupy szurniętych młodych mężczyzn, którzy narzucali się im przez cały wieczór. Tamci ruszyli w kierunku na północny wschód, one obrały przeciwstawny kurs. Maszerowały przez niespełna godzinę, bezskutecznie szukając taksówki. Doszły aż do Vauxhall Bridge, przez chwilę podziwiały odbijające się w czarnych nurtach Tamizy światełka, a potem wypaliły skręta, którego dostały w prezencie pożegnalnym od szurniętych chłopaków. Po drugiej stronie Vauxhall Bridge podeszło do nich dwóch mężczyzn. Jednym z nich okazał się Joel, drugi zaś przedstawił się jako jego syn, Lucas (choć Jem w pijackim amoku upierała się, że była to męska prostytutka, którą Joel przyprowadził tutaj spod łuku na Charing Cross). „W życiu nie widziałam tak pięknego mężczyzny", stwierdziła Lulu. »Po prostu piękny. Brązowa skóra. Zielone oczy. Ciemne włosy. Normalnie się wzruszyłam". Panowie wracali z koncertu w Camden, na północną stronę mostu podrzucił ich kolega i dalszą część drogi mieli pokonać razem. — Czy to nie jest największy z możliwych w życiu zbieg okoliczności? — zażądała potwierdzenia Jem. — No, proszę bardzo o odpowiedź, jakie jest prawdopodobieństwo, jakie

jest prawdopodobieństwo? — Pytanie powtarzała w kółko z milion razy. — Jestem bardzo pijana — oznajmiła potem. — A właściwie urąbana w trzy dupy. Szli pieszo w kierunku Camberwell New Road, cała czwórka i Jem, och tak, zrobiła to, objęła się ramieniem z Jo-elem. Jakby był jej najlepszym przyjacielem. Albo facetem. — Posłuchaj, Jem — Lulu stanowczym głosem przerwała wycie Jem do słuchawki — to nie miało żadnego podtekstu. Wygłupialiście się tylko. On wiedział o tym. Nie wyglądało to tak, jakbyś miała ochotę zaciągnąć go do hotelu czy coś. — Boże, a co jeśli on znowu pomyśli, że chodziło o coś więcej. — Nic z tych rzeczy. Wiesz przecież, że bym ci powiedziała, gdyby było inaczej. W końcu udało im się zwabić taksówkę, ale Lulu nie pamiętała zbyt wiele, o czym rozmawiali. Ale jedna rzecz utkwiła w jej głowie. — A ten twój artysta — powiedział Joel — nie przypuszczałem, że lubi chodzić do kościoła. — Że co? — zawołała Jem. — Kościół — powtórzył Joel. — Kilka razy widziałem, jak wchodzi do tej małej kaplicy na Underwood Street. Ty też wierzysz? — Eee, nie, czekaj-czekaj-czekaj. — Jem zaczęła energicznie machać przed sobą rękoma. — Myślę, że coś ci się pomyliło. — Nie, z pewnością nie. Widziałem tego twojego artystę. On biega, prawda? — Hmm, tak. — No właśnie, to on, na sto procent, w czasie biegania robi sobie przerwę w kaplicy, na jakieś pięć minut. Widziałem go dwa razy.

— Zaraz zaraz. — Jem nadal machała rękoma, jakby próbowała odgonić od siebie tę niedorzeczność. — To mnie przeraża. Mówisz serio, że widziałeś, jak mój facet wchodzi do kościoła? — No tak — przytaknął Joel. — Nie miałem tylko pojęcia, że wyjdzie z tego takie zamieszanie. Myślałem, że wiesz. W końcu jeśli się mieszka z drugim człowiekiem, to wie się 0 takich sprawach. Jem bardzo powoli potrząsnęła głową. — A wcale nie — zaprzeczyła. — Nie miałam najmniejszego pojęcia. Przypuszczam... — ale nie dokończyła zdania. Lulu nie miała pojęcia, co chciała powiedzieć, a Jem rzecz jasna nie pamiętała ani słowa z procesu myślowego w jej głowie rozgrywającego się w tamtej chwili. Rozmowa szybko przeistoczyła się w wyścig alternatywnych propozycji rozwiązania tej zagadki i każdy przedstawiał swoją wersję: tak naprawdę pod fasadą kaplicy krył się burdel, szedł się wysikać do chrzcielnicy, musiał się napić wody święconej albo włamywał się do skarbonki na biednych. Jakoś nikomu nie przyszło do głowy, że chodził tam się modlić. Kościoły wzbudzały w Jem niepokój. Tolerowała je w czasie ślubów, pogrzebów i chrztów, ale poza tym nie potrafiła znaleźć uzasadnienia ich istnienia. Uważała, że jeśli ktoś potrzebował sobie posiedzieć i pomyśleć o różnych sprawach, to najlepiej służyły do tego ławka w parku, biblioteka albo choćby piętro autobusu. Zdaniem Jem kościół i wszystkie jego możliwe formy stały się przeżytkiem. A łudzi odczuwających potrzebę przebywania w kościele lub, co gorsza, bycia częścią kościoła postrzegała jako słabych i pozbawionych wyobraźni. A jeśli myliła się i istniało choćby jedno boskie stworzenie zdolne przewidzieć poczynania ca-

łej masy ludzi, to czy naprawdę chciało oglądać nudziarzy siedzących w drogich w utrzymaniu, starych budynkach, śpiewających posępne pieśni i czytających w kółko te same, suche historie z tej samej nudnej starej księgi bez końca? Czy nie wolałoby po prostu patrzeć, jak ludzie radzą sobie w życiu, kochają się, śmieją, zakładają rodziny, budują, tworzą wynalazki, rozwijają się? Nie, Jem nie była fanką ani Boga, ani zorganizowanej religii, ani kościołów, ani oddawania przeznaczenia za obietnicę czegoś, co było niemożliwe do zrozumienia. Jem była fanką ludzi i prawdziwego życia. Wierzyła w rzeczy niewytłumaczalne, magiczne i romantyczne. Uwielbiała spontaniczny chaos, zbieg okoliczności i przypadkowe okazje. Nie interesowały ją gotowe odpowiedzi ani wybawienie. Chciała po prostu przeżyć życie, w naturalnym porządku, a potem umrzeć ze świadomością, że wykorzystała swój czas na ziemi. Nic poza tym. Zawsze się zastanawiała, dlaczego ludzie odczuwali potrzebę czegoś więcej? Czy samo życie nie wystarczało? A teraz nie zadawała tych pytań bezimiennym, bezpostaciowym ludziom. Pytała Ralpha. Swojego Ralpha, którego znała od jedenastu lat. Ralph z duchowością wózka widłowego. Ralph, który pił, palił, spał z nieodpowiednimi kobietami i pomstował na życie rodzinne, a ludzi wiary nazywał „Bogonudziarzami". Ten Ralph. Leżała w ciszy, wczorajszy alkohol pulsował w jej żyłach, odpędzała natrętne przebłyski wyrzutów sumienia (z perspektywy przeczuwała, że podejmowała złe decyzje) i zastanawiała się, gdzie szukać łatwych odpowiedzi. Proszę, zaklinała w duchu, niech się okaże, że Ralph sika do chrzcielnicy.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIERWSZY TEJ NOCY Ralph obudził się o trzeciej nad ranem, zmarznięty, rozedrgany, przejęty niepokojem. Miał okropny i bardzo realistyczny sen. Śniło mu się, że leży w zaciemnionej pracowni zwinięty w kłębek, blady i mizerny. Otaczały go wulgarne kwiaty wymalowane na ścianach. Nad nim unosiła się wychudzona Jem, nazbyt głośna, bezmyślna, nazbyt radosna. Gdzie są dzieci? Wydałam je. Komu? Me wiem. Masz, sztachnij się... — podała mu skręta wielkości salami, koniuszek czerwienił się ohydnie. Wstał, podłogi zrobione z gąbek uginały się pod jego stopami, wskoczył na balkonik, który natychmiast oderwał się od ściany i zaczął spadać, powoli, a jednocześnie zbyt szybko, w kierunku patio na dole. Nagle poczuł w sobie piosenkę, brzmiała jak ptasia melodia, prosta, składała się z trzech nut, la, laaa, lo. Wypuścił piosenkę i ścisnął mocno balustradę oderwanego balkonu, jakby to miało uratować go przed upadkiem, la laaa lo, la laa lo. Melancholijna piosenka wyleciała, a on spostrzegł, że obraz się zmienił. Opadł na patio na równe nogi, lekki i zwinny, przebiegł przez maleńki ogród, przeskoczył mur w ogrodzie 1 tam, po drugiej stronie, zamiast ciągu szarych domów i zapleczy sklepów zobaczył otwartą przestrzeń. Na zielonych, Pokrytych bujną zielenią łąkach znajdowały się lamy, jelenie, rajskie ptaki i ludzie w białych koszulach. Ludzie siedzieli, tworząc okręgi, trzymali się za ręce; niebo, nirwana. Obrósł się za siebie, szukał Jem. Nie widział jej. Zniknął też mur,

ogród i dom. A potem ujrzał dwie małe ciemnowłose postacie, ubrane na biało. Jego dzieci! Uśmiechnęły się na jego widok i zerwały się biegiem w jego kierunku. Pieśń Ralpha zabrzmiała teraz szybciej, radośniej, wdzięczniej i czyściej. Widział, jak chwyta dzieci w ramiona i ściska je mocno, i potem, nagle, otworzył oczy i znów był w łóżku, trzymał brzeg kołdry, zniknęły dzieci i łąka, i jego pieśń. — Nie każda sprawa to problem — zaczął Gil. — Nie każde zmartwienie to troska. Nie każde zamknięte drzwi to odrzucenie i nie każdy udaremniony plan to katastrofa. Najważniejsze, by oddzielić prawdziwy problem od wymyślonego problemu. Ważne, by nie marnować ani sekundy z tego cennego podarowanego życia na rozmyślanie o rzeczach, których i tak nie można zmienić i których nie trzeba zmieniać. Wybierz bitwy, wybierz smutki i pomyśl o nich teraz. Pomyśl o swoim najgłębszym strachu, najprawdziwszej trosce. Poczuj, jak wypełnia ci serce, aż poczujesz strach przed trwałą szkodą. Ralph rozejrzał się dookoła, spojrzał na innych członków grupy modlitewnej i postąpił według wskazówek Gila. Wciągnął głęboko w siebie tajemnicze kwiaty Jem, stracone dziecko, gazetę w poczekalni, niechęć do fizycznego zbliżenia z nią, rosnącą nienawiść do obrazów z kalifornijskimi kwiatami, przeczucie nieuchronnie zbliżającego się fatum. Wepchnął to wszystko głęboko w siebie i czuł się tak, jakby w jego duszy rozpędził się pociąg gnający prosto ku przepaści. — Zatrzymaj to w sobie! —- usłyszał wołanie Gila z podium na przodzie sali. — Trzymaj to tak długo, aż poczujesz, że prawie cię zabija! Ralph pozwolił więc, by strach, zniechęcenie i żal urosły w nim, te wszystkie okropne uczucia, które starał się ze wszystkich sił stłumić w sobie, które z tak wstrętną zacię-

tością szarpały go na dnie żołądka, i w pewnym momencie poczuł tak bolesny skurcz, że pragnął już tylko zedrzeć z siebie skórę i rzucić się przez okno. — Tam! — wrzeszczał Gil. — Właśnie tam to jest. A teraz powiedz sobie: Bóg mnie kocha. Nie mam się czego bać. Bóg mnie kocha. Nie mam się czego bać. Powiedz to na głos. Powtórz to. Powiedz to GŁOŚNO ! I Ralph wymówił te słowa. Na początku zupełnie cicho i wcale nieprzekonany, że całkowicie wierzył w wypowiadane zdanie. Ale za każdym powtórzeniem czuł mocniejszy przypływ wiary. Tak, Bóg NAPRAWDĘ go kochał i on nie ma się czego obawiać. On i Jem poradzą sobie! Miłość pociągnie ich naprzód. Bóg pociągnie ich naprzód. Za kiłka tygodni pobiorą się. Będzie już po wystawie kalifornijskich kwiatów. Jeśli tylko uda mu się zatrzymać to uczucie, tę moc, to wszystko będzie dobrze. Poczuł pulsującą siłę emanującą z pozostałych ludzi w pokoju i słabnący strach w żołądku. Obok siedziała Sarah, w pewnym momencie przykryła jego dłoń chłodną ręką i spojrzała na niego pełnym otuchy wzrokiem. Uśmiechnął się do niej. A potem znów wrzasnął: „Bóg mnie kocha! Nie muszę się niczego bać!". — I jak poszło? — Gil zahuczał do jego ucha pół godziny później, gdy grupa się rozproszyła. — No — odparł Ralph — było dobrze. — Wciąż czuł się trochę roztrzęsiony po tym pierwszym, co do czego nie miał wątpliwości, prawdziwym religijnym doświadczeniu w jego życiu. —- Nie wystraszyłem cię za bardzo? —- Nie. Bałem się z początku, a potem poczułem się... bezpieczny. — Dobrze — pokiwał głową Gil. — To dobrze. A słuchaj. Sarah wspomniała, że jesteś artystą, tak?

Ralph pokiwał głową. — No to tak jak ja. Chociaż raczej bardziej ze mnie malarz niż artysta. A ciebie co interesuje? O czym malujesz? Ralph zastanawiał się przez chwilę nad frazą „malować o czymś". Nigdy wcześniej nie słyszał, by ktoś tak to ujął, zainteresowało go takie spojrzenie. Ralph nie malował „o czymś". Po prostu malował. — Martwa natura — odpowiedział. — Głównie kwiaty. Ale myślę, że zbliżam się do końca tego etapu. Nie chcę już traktować malowania tylko jako źródło dochodów. Chciałbym, by moje obrazy znów coś znaczyły. Gil spojrzał na niego i wolno pokiwał głową. — Muszą coś znaczyć — zgodził się. — Wszystko musi mieć jakieś znaczenie. Słuchaj, wpadnij kiedyś do mnie. Maluję w szopie. To magiczna szopa — mrugnął okiem, ale nie uśmiechnął się. — Przynieś swoje płótna. Możemy pomalować razem. Zobaczymy, czy uda nam się znaleźć znaczenie dla ciebie, chłopcze. — Gdzie mieszkasz? — Ach — odpowiedział niemal ze smutkiem — prawie tutaj, zaraz za tą salką. — Na tym osiedlu? — Tak, na tym osiedlu. Utkwiłem tu czterdzieści lat temu, jak tylko postawili te budynki. Mam mały domek i mały ogródek. I małą szopę. Lubię swoich sąsiadów. Wystarczy. I co ty na to? Przyjdziesz? Pomalujemy razem? Co ty na to? Ralph spojrzał na tego silnego, przystojnego, starego mężczyznę i uśmiechnął się. — Tak — odpowiedział. — Pewnie. To będzie niesamowite.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY DRUGI NASTĘPNEGO DNIA było na tyle ciepło, że Jem postanowiła wybrać się z dziećmi po przedszkolu na kąpielisko w Brockwell Park. Włożyła żółtą letnią sukienkę z marszczonym dekoltem i ramiączkami ze sznurków. Na nogi wsunęła jasnozielone japonki, a włosy spięła luźno na szczycie głowy. Pod sukienkę nałożyła bikini. Od prawie dziesięciu lat nie miała na sobie bikini i w pewnym momencie między rodzeniem dzieci myślała nawet, że już nigdy więcej go nie założy. Brzuch stracił dawną linię, no ale w końcu wybierała się na miejskie kąpielisko Brockwell, a nie basen w Mondrian i dobrze wiedziała, że spotka wiele brzuchów w znacznie gorszej kondycji niż niż jej. Stawiała ciężkie kroki, pchając wózek pod górę w kierunku parku. Wczoraj wieczorem ugotowała dla Ralpha smaczny posiłek i zadbała, by z nim usiąść, chociaż wcale nie była głodna. Wczesnym wieczorem wrócił z biegania w bardzo pogodnym nastroju, niemal szczęśliwy. Pocałował ją w czubek głowy, a pod nosem nucił jakąś melodię. Próbowała wciągnąć go w rozmowę na temat ślubnych przygotowań. W ostatnim czasie prawie nie rozmawiali o nadchodzącym ślubie. Jem kupiła okazyjnie na eBayu sukienkę dla siebie i Scarlett, rozesłali zapowiedzi i zarezerwowali termin w urzędzie stanu cywilnego, ale nie przedyskutowali logistyki: jak się tam dostaną, gdzie spędzą poprzedzający wie-

czór i noc później, gdzie zjedzą, ile na to przeznaczą pieniędzy, kto się zajmie dziećmi? Zrobiła listę spraw do załatwienia i zaprezentowała ją Ralphowi. Rzucił na nią pobieżnie okiem. — Myślałem, że już wszystko ustaliliśmy? — No właśnie nie — odparła Jem. — Musimy omówić wiele szczegółów. — Nalała sobie kieliszek wina i pozwoliła, by połowa zawartości spryskała głębiny pustego żołądka, zanim wzięła do ręki sztućce i zaczęła jeść. — Więc — odezwała się po chwili — co o tym wszystkim myślisz? — Myślę, że wygląda w porządku. — Ale co myślisz o tym, by przyjęcie zorganizować w Soho Hotel? Pomyślałam, że fajnie by było, no wiesz, nawiązać do naszej historii, starych dni. — Wspaniale — odrzekł, a jego wzrok ześlizgnął się z listy i spoczął na gazecie. — I pasuje ci, byśmy w przyszłą sobotę poszli do Hat-ton Garden, by załatwić obrączki ślubne? — Obrączki? Wywróciła oczami. — No tak, nasze obrączki. — No. Fajnie. Brzmi super. — Znów się do niej uśmiechnął; pełnym uśmiechem odsłaniającym wszystkie zęby, ale jednocześnie dziwnie płaskim. W końcu Jem nie wytrzymała. — Ralph, czy ciebie w ogóle obchodzi ten ślub? Spojrzał na nią, a potem zmrużył oczy. — Oczywiście — odpowiedział zadziwiająco łagodnie. — Oczywiście. A ciebie? Jem rzuciła mu speszone spojrzenie. — No chyba nie siedziałabym tutaj z listą rzeczy do załatwienia, gdyby mnie nie obchodził nasz ślub, co?

— Nie, nie pytam o ślub. Pytam o nasze małżeństwo. Czy wciąż tego chcesz? Zapadła krótka cisza, Jem rozważała pytanie. — Czy chcę tego? — powtórzyła w końcu. — Co masz na myśli? — Pytam, czy wciąż chcesz za mnie wyjść? — Oczywiście, że tak! Dlaczego, do diabła, zadajesz mi takie pytanie? Ralph wzruszył ramionami. — Sam nie wiem tak naprawdę. Pewnie chciałem się upewnić. Ślub coraz bliżej, ale wciąż możesz zmienić zdanie. — Boże, Ralph, wcale nie zamierzam zmienić zdania! Dlaczego, do cholery, miałabym chcieć je zmienić? Przecież mamy się pobrać, ty i ja, rodzice naszych dzieci, partnerzy od lat, bratnie dusze itd. Dlaczego miałabym chcieć zmienić zdanie? — Ale czy faktycznie wciąż nimi jesteśmy? — okrążył palcem plamę na stole. — Czy wciąż jesteśmy bratnimi duszami? Jem westchnęła i odchyliła się na oparcie krzesła. — Ralph, co się z tobą dzieje? — Nic. Czuję się świetnie. Po prostu daję ci możliwość wyboru, to wszystko, możesz zmienić zdanie. — No to bardzo ci dziękuję — Jem zaśmiała się nerwowo — ale jakoś mi wcale na tym nie zależy. Chcę wyjść za mąż. Jasne i proste. To wszystko. — No to fajnie — odrzekł. — Bo ja też chcę się ożenić. Bardzo mi na tym zależy i nie zniósłbym, gdybyś się zgodziła jedynie z powodu... poczucia obowiązku. Potem wstał i włożył pusty talerz do zmywarki. — Dziękuję za pyszną kolację — powiedział uprzejmie. — Wracam do studia. Do zobaczenia później. — Zo-

stawił buziaka na jej policzku, by udowodnić, że nie żywi wobec niej żadnych negatywnych uczuć. Ale Jem poczuła w jego pocałunku chłodny dystans. I to ją zmroziło na wskroś. Basen, co nie dziwiło w tak piękny dzień, był wypełniony po brzegi. Jem rozłożyła ręczniki w cieniu małych kanciastych budynków Deco stojących na obrzeżach kąpieliska, a potem zaczęła żmudny proces przygotowywania miejsca na użytek kilkuletniego dziecka i raczkującego bobasa. Wysypała zabawki z małej torby na ręcznik, wyjęła Blakea z wózka, rozebrała go i pokryła małe ciałko warstwą gęstego kremu. Wepchnęła grubiutkie nóżki w ciasną pieluchę do pływania, a potem w kąpielówki Gap, które kupiła, jak tylko dowiedziała się, że będzie miała synka (o niewielu chłopięcych ubrankach myślała, że są śliczne, ale akurat hawajski wzór na miniaturowych kąpielówkach uznała za bardzo śliczny). Na czubek głowy wsadziła mu kapelusik i ten sam proces powtórzyła z córką, tym razem jednak pomogła jej włożyć kostium zakupiony na żądanie pół godziny temu w Woolworth, bardzo śliska nylonowa szmatka z obrazkiem dis-nejowskiej postaci Ariel na przodzie. Nadmuchała parę rękawków z motywem bajki Gdzie jest Nemo i wsunęła je na cienkie ramiona Scarlett, a potem i ją nakryła kapeluszem, a na czubku nosa zostawiła dodatkowy kleks z kremu z filtrem, bo w zeszłym roku nosek córki bardzo ucierpiał od słońca, wpędzając Jem w ogromne poczucie winy. Wreszcie zabrała się do usuwania ubrań z siebie, przy czym bardzo ostrożnie omiatała wzrokiem najbliższe sąsiedztwo, ponieważ wcale nie chciała odkryć, że otaczały ją apetyczne i ponętne duńskie opiekunki do dzieci i creme de la creme lokalnej brygady seksownych mamusiek. Szybko zrolowała elastyczną sukienkę po ciele i pozwoliła opaść jej

na ziemię, zeszła z niej i już miała spryskać olejkiem brzuch, kiedy usłyszała znajomy pisk. — Scaaaar-lett! — Przed nimi stała Jessica, w praktycznym granatowym stroju, noszonym przez dziewczynki w czasach dzieciństwa Jem, na jej szyi dyndała para okular-ków do pływania. — Scaaaar-lett! Scarlett ostrożnie zmierzyła ją wzrokiem od stóp do głów. — Witaj, Jessica! — Jem przywitała się wylewnie, by zrekompensować powściągliwość córki. — Scarlett, przywitaj się z Jessicą! Scarlett wymamrotała coś pod nosem, a Jessica skakała z nogi na nogę, rozpromieniona, obojętna na brak wylewności ze strony Scarlett. — Scarlett, chodź ze mną popływać! Jest tak zimno! I tak fajnie! Chodź teraz! Chodź teraz! Jem założyła okulary przeciwsłoneczne na głowę. — A gdzie twój tato? — zapytała, wymuszając najpogodniejszy z możliwych ton. — W domu! Pracuje! — Och. — Jem poczuła ulgę. — Jesteś z mamą? — Nie — odpowiedziała Jessica. — Nie jestem z mamą. Jestem z bratem. Zobacz! — Wskazała za siebie na miejsce po drugiej stronie basenu. — Ma na imię Lucas! To mój starszy brat! Chodź, Scarlett, POPŁYWAJMY ! — Chwyciła dłoń Scarlett i zaciągnęła ją do płytkiej części basenu. Jem przyłożyła dłonie do ust i przeszukała wzrokiem drugą stronę trawnika. Lucas uśmiechał się do niej leniwie i uniósł rękę w delikatnym geście powitalnym. Jem też wyciągnęła rękę i poczuła, że blednie. Lucas miał na sobie ogromne szorty do pływania w mu-listym zielonym kolorze podkreślającym karmelowy odcień Jego skóry. Na głowie z krótko ostrzyżonymi włosami trzy-

mał okulary słoneczne i nawet teraz, gdy siedział z ramionami owiniętymi dookoła zgiętych kolan, jego nieowło-siony, gładki brzuch prezentował się płasko. Jem poczuła zawstydzenie na dwóch różnych poziomach. Pierwsze zrodziło się z faktu, że ostatni raz, gdy miała styczność z tym mężczyzną, była kompletnie pijana, najprawdopodobniej śmierdziała alkoholem i tytoniem i obejmowała się z jego ojcem. Po drugie jego widok wywoływał w niej dziwne uczucia. Bijący od niego blask i wigor, bezpośrednie spojrzenie, czysta bezpretensjonalna młodość, dobrze wiedziała, że ona w jego oczach wyglądała mizernie. On widział w niej jedynie stukniętą dziwaczkę, która wsiadła z jego ojcem do taksówki dwa tygodnie temu. Z pewnością nie dziewczynę. Ojciec Jem zwykł nazywać kobiety w jego wieku lub młodsze „dziewczynami". Dziewczyna więc oznaczała kobietę, która mogła wzbudzić seksualne zainteresowanie faceta, czy to w teorii, czy w praktyce. „Dziewczyna" brzmiała całkowicie obiektywnie. Blake zaczął złowieszczo popiskiwać, sugerując, że właśnie odkrył, że KĄPIELISKO MU SIĘ NIE PODOBA (zabieranie małych dzieci w nowe miejsca zawsze przypominało trochę rosyjską ruletkę), więc usiadła, by się nim zająć. — Chyba mu gorąco — usłyszała przy prawym uchu męski głos. — Zabiorę go do basenu, jeśli pozwolisz, schłodzę go trochę, co? — Lucas uśmiechał się do niej promiennie, szczerząc, a jakżeby inaczej, mlecznobiałe i bardzo proste zęby. Jem i Blake wpatrywali się w niego przez chwilę. — No co, chciałbyś, mały? — powiedział, łaskocząc miękkie różowe piętki Blakea. Blake przyglądał mu się jeszcze chwilę, a potem uśmiechnął się. — Potraktuję to jako odpowiedź pozytywną. — Lucas uśmiechnął się do Blakea, a potem do Jem. — Jeśli oczywiście mamusia nie będzie miała nic przeciwko.

Jem wpatrywała się w niego zahipnotyzowana. Nie miała pojęcia, co powiedzieć. Lucas mówił z miękkim północnym akcentem, a gdy się uśmiechał, co robił często, jego zielone oczy dosłownie błyszczały. Jem nagle uświadomiła sobie, że miał w sobie to coś, co przypominało jej Ralpha sprzed lat. To coś, co ujęło ją, gdy go poznała. Uroda, smu-kłość, słodka prostota. W końcu udało się jej odzyskać głos. — Eee, no, OK , pewnie. Jeśli masz ochotę. Skierował uśmiech do Blakea i powiedział: — No to chodź, koleżko, ponurkujemy, co? Blake pozwolił zabrać się Lucasowi nad wodę bez słowa protestu. Jem obserwowała ich z niepokojem z brzegu. Dotąd Blake bywał jedynie na krytej pływalni z ciepłą wodą. Czekała na przerażone wycie, gdy tylko dotknie nagimi nóżkami lodowatej wody, ale twarz syna wyrażała jedynie czysty zachwyt, gdy Lucas chlapał go centymetr po centymetrze w płytkiej części basenu. Jem pomyślała, że jako odpowiedzialna mama powinna się martwić. Może i spędziła czterdzieści minut w towarzystwie tego mężczyzny dwa tygodnie temu, ale nic nie pamiętała z tego spotkania, a teraz pozwoliła mu zabrać jedynego synka do basenu. Oczami wyobraźni ujrzała następujący obraz: Lucas ze złowieszczym uśmieszkiem powoli zanurza głowę nieświadomego Blake'a pod wodę, małe ciałko zaczyna się gwałtownie szamotać, aż... Jem natychmiast wyrzuciła wizję z głowy. Przez całe życie kierowała się zasadą „najpierw zaufaj, a dopiero później zadawaj pytania", a jej instynkt (poza kilkoma niechlubnymi wyjątkami) zawsze trafnie jej podpowiadał. I teraz instynkt wysyłał bardzo pozytywne wibracje. Lucas był dobry. I Blake go uwielbiał. Lucas i Blake pluskali się przez całe piętnaście minut. hm zupełnie pochłonął widok ukochanego synka, ślicznej

rozpromienionej buzi, wilgotnych ciemnych loczków, okrągły brzuszek wystający znad ściągniętych sznurkiem kolorowych szortów, że w pierwszej chwili nie zwróciła uwagi na mokrą, jędrną skórę Lucasa, mieniącą się niczym pokryty politurą orzech w południowym słońcu. A gdy w końcu ją zauważyła, to wstrzymała oddech. Wyciągnęła ramiona po schłodzone dziecko, owinęła je zwinnie w najgrubszy z trzech ręczników zabranych z domu. Ułożyła go na kolanach i przytuliła mocno do siebie, by ciepło jej ciała i słońce przywróciły mu normalną temperaturę. — Dziękuję — odezwała się do Lucasa, który kucnął z boku. — Nie ma problemu — powiedział. — Mieliśmy ubaw po pachy, prawda, mały? — Pogłaskał czubek głowy Blakea i obdarzył ich ponownie swoim świetlistym uśmiechem. W tym momencie Lucas mógł spokojnie wrócić na swoje miejsce po drugiej stronie basenu, gdyby miał taki zamiar, ale minęła chwila, a on nie ruszył się z miejsca. — To jak? — odezwał się, zmieniając pozycję na wygodny siad na tyłku. — Dotarłaś do domu bez problemów tamtej nocy? Jem wzdrygnęła się i zbladła. — Kurczę, wiesz, ja wcale ciebie nie pamiętam — odpowiedziała, obierając strategię szczerości. — A mimo to pozwoliłaś mi zabrać swojego syna do basenu? — zapytał Lucas, unosząc brew w podejrzliwym geście, zanim roześmiał się, dając do zrozumienia, że tylko żartuje. — Naprawdę — kontynuowała Jem — wiedziałam, że się poznaliśmy, tylko dlatego, że następnego dnia powiedziała mi o tym siostra. Serio, w przeciwnym razie nie miałabym pojęcia.

— Ale czy i wtedy pozwoliłabyś zabrać mi swojego syna do basenu? — droczył się. — Tak, najprawdopodobniej — uśmiechnęła się Jem. — Raczej ufam ludziom z natury. A poza tym wiedziałabym, że jesteś bratem Jessiki i synem Joela. Więc masz referencje. — No — obrócił się i zmrużył oczy do słońca. — Uwielbiam dzieciaki. Nie mogę się doczekać swoich. Jem zmarszczyła się. — Ale chyba jeszcze nie teraz? — A czemu by nie? — zapytał. — Jeśli tylko pojawi się odpowiednia kobieta. Za chwilę będę miał dwadzieścia pięć lat. Nie jestem już dzieciakiem i nie miałbym nic przeciwko, by zostać młodym ojcem. — Jak twój ojciec? — No. — Lucas owinął kolana ramionami i przeszukiwał wzrokiem basen, a gdy odnalazł Jessicę, odwrócił się do Jem. — No. Może nie do końca takim jak on. Nie było go z nami na początku. Ale teraz jest moim tatą i fajnie, że wciąż jest młody. A co z tobą, przecież też zaczęłaś wcześnie? Jem spojrzała na Lucasa, potem na syna, na Scarlett i znów na Lucasa. Nie potrafiła ocenić jego słów. Czy znów się z nią przekomarza? Czy jest upośledzony wzrokowo? Czy może, brońcie niebiosa, flirtował z nią? Zdecydowała się grać w otwarte karty, w nadziei zgaszenia czegokolwiek swawolnego między nimi. — Miły jesteś — powiedziała — ale nie. Byłam bardzo stara, kiedy zostałam matką. — Jak to? Przecież nie masz więcej niż trzydzieści lat, prawda? Więc to wcale nie jest staro. — W październiku skończę trzydzieści dziewięć — powiedziała.

Lucas otworzył usta w szczerym zdumieniu i wpatrywał się w nią zaskoczonym wzrokiem. — Niemożliwe. — Możliwe, choć to smutne — powiedziała Jem. — A niech to — uniósł dłoń, by przybić piątkę. — W takim razie masz pewnie na strychu ten sam obraz co Dorian Grey. Bo nie wyglądasz na tyle. Serio. Jem uśmiechnęła się, podziękowała i narobiła sporo zamieszania, siłując się z mokrymi kąpielówkami Blakea. Przedziwny bieg wydarzeń. Całkiem idiotyczny. Nie tego się spodziewała, wychodząc z domu dzisiejszego ranka. Otworzyła kartonik rodzynek i wysypała jego zawartość na koc przed nosem Blakea, który niczym kura z ludzkimi zdolnościami zaczął je automatycznie, jedna po drugiej wydzioby wać. — Słuchaj — kontynuował rozmowę Lucas, zmieniając ton głosu. — Ty i mój tato. Co to za historia? — O Boże — zaczęła Jem, w pewnym sensie zadowolona, że zaczął nowy temat i odciągnął ich od pierdoł. — Sama nie wiem. Tamtej nocy co prawda mogłeś odnieść inne wrażenie, ale ja i twój tato, z ręką na sercu, to nic, dziwna sprawa, dziwna znajomość. — Co masz na myśli? — Przebiegł palcami po nagiej skórze, usuwając kilka kropel z basenu. — Po prostu. Znaliśmy się z widzenia, zafascynował mnie, bo zajmował się dzieckiem bez kobiecej pomocy, i to najprawdopodobniej tylko dlatego, że w tym samym czasie mój partner zostawiał mnie samą z całą robotą, i przypuszczam, że byłam... — Pod wrażeniem? — No, tak mi się wydaje. A potem mój partner wyjechał na tydzień i próbowałam poznać trochę lepiej twojego ojca i... no cóż, posunęłam się ciut za daleko. — Słyszałem. Zaprosiłaś go na kolację, tak?

— Powiedział ci o tym? — No. Bez szczegółów, tyle że wysyłałaś mu sprzeczne komunikaty. Jem pokiwała głowę i podniosła nitkę z ręcznika. — No tak, trochę tak było, a potem zobaczyłam go kilka tygodni później i on na mnie naskoczył. Werbalnie. — Obróciła się i spojrzała na Lucasa, chciała sprawdzić jego reakcję, ale poza minimalnym skinięciem głowy nic nie znalazła. — Hmm — mruknął. — Hmm co? — podchwyciła Jem. — No tak, mój tato ma swoje problemy. Sama wiesz. — Chodzi ci o jego eks? — No w sumie tak, jego eks to jeden z jego problemów. No a do tego musi walczyć z własnymi demonami. Jem spojrzała na niego pytająco. — Narkotyki. Wiesz, tak? — Twój ojciec bierze narkotyki? — Teraz nie, ale kiedyś tak. Nie tknął ich, odkąd urodziła się Jessica. — Jakie narkotyki? — No te twarde. Hera. Jem zamrugała i wstrzymała na chwilę oddech. Dosłownie zamurowało ją. — Twój ojciec był ćpunem? — No — Lucas pokiwał głową. — Było z nim naprawdę źle. Nie widziałem go przez lata. Zresztą mama nie pozwalała na nasze kontakty, a poza tym on i tak miał to gdzieś, no wiesz, obchodziło go jedynie tamto. Ale potem Paulette zaszła w ciążę i zmienił się totalnie. Na początku jechał na metadonie, aż doszedł do stuprocentowej czystości jeszcze przed urodzeniem się Jessie. Ale każdy dzień to walka, wciąż chodzi na takie spotkania.

— Ach, no tak, do tego ośrodka na Maygrove Road? — Tak, zgadza się. Skąd wiesz? — Bo moja siostra mieszka przy tej ulicy, w takim starym pubie. — Nie znam tej ulicy. Nigdy tam nie byłem. Wiem tylko tyle, że chodzi tam na te swoje spotkania. Trzy razy w tygodniu, bez przerwy. Brał narkotyki przez pięć lat, no i wciąż nie jest taki jak kiedyś. Ma teraz tę swoją ciemną stronę. Stał się bardzo cyniczny i nieufny. I myślę, że byłaś pierwszą osobą od bardzo długiego czasu, którą wpuścił do swojego życia. Myślę... — Zaczął toczyć kawałek żwiru pod palcem. — To moja interpretacja, że on przypuszczał, że jesteś w tej samej sytuacji, wiesz, myślał, że też jesteś samotna. A potem okazało się, że nie. Byłaś po prostu... znudzona. Jem skinęła głową, nie wiedziała, co powiedzieć. Czuła się strasznie. Ogarnęło ją jeszcze większe poczucie winy, teraz gdy znała głębiej przeszłość Joela. Zastanawiała się, czy Lucas wyrobił sobie opinię na jej temat po tamtych zdarzeniach. — Tak — przyznała. — Nie zachowałam się najfajniej. Przechodziłam wtedy dziwny okres. Pogubiłam się. I byłam trochę zakręcona. I z pewnością wina częściowo leży po mojej stronie. No, nawet bardziej niż częściowo... — Ale mimo wszystko to nie usprawiedliwia wiadra żalów, które on wylał na ciebie w taki sposób. Ale mój tato to naprawdę dobry facet, niesamowity ojciec, tylko ma nieco skrzywione spojrzenie na resztę człowieczeństwa. — To tak jakby — Jem zaczęła ostrożnie — tak jakby był trochę przewrażliwiony? Lucas uśmiechnął się smutno. — No — zgodził się. — Dokładnie. Ale nie pozwól, by to cię do niego zraziło. Dopóki będziesz z nim szczera,

on pozostanie dobrym kumplem. Ale jeśli zaczniesz z nim pogrywać nie fair, tak jak wtedy, to sama widziałaś, co się dzieje. Odwrócili się i przyglądali się dziewczynkom bawiącym się w płytkiej części basenu. — Więc dzisiaj robisz za opiekunkę do dziecka, tak? — No, właściwie to cały tydzień. Tacie trafiło się zlecenie, termin upływa w przyszłą środę. Mam teraz luzy na uczelni, więc zgodziłem się codziennie zajmować się Jessicą przez parę godzin. Zresztą to żadna ciężka robota. Ona jest totalnie bezproblemową dziewczynką. Plus pogoda taka jak ta — wyciągnął w górę ręce — to tak jakbym zafundował sobie miniwakacje. Jem czekała na moment, w którym Lucas pod byle pretekstem przerwie tę nasiadówkę i wróci na swój koc po drugiej stronie basenu. Ale on nie ruszał się z miejsca i gdy pora lunchu zmieniła się w porę obiadu, siedzieli dalej, gadali i urządzili z dziewczynkami wspólny piknik. Jem gasiła w zarodku wszelkie próby Lucasa na flirt. Należał do tych mężczyzn, wiedziała to od razu, którzy uwielbiali kobiety i nie potrafili oprzeć się pokusie, by z nimi nie flirtować. Nie odbierała tego osobiście. Po prostu, niektórzy mężczyźni rodzili się z tym i tak funkcjonowali. A ona świetnie się czuła w jego towarzystwie. Był pogodny i łatwo się z nim rozmawiało. Wnosił tyle świeżości. W następnym tygodniu spotkali się ponownie. Nie było to zaplanowane czy ustawione spotkanie; Londyn pogrążył się w upałach, oboje mieli dzieci do zabawienia, więc czy można by szukać dogodniejszego miejsca w rozgrzanej metropolii niż odkryty basen? Jem codziennie o dwunastej trzydzieści pojawiała się na basenie z dziećmi, zapakowanym koszem piknikowym i w bikini pod sukienką. Lucas siedział już na miejscu, w szortach o zgniło zielo-

nym kolorze, jedwabistą karmelową skórą, która zdążyła już zbrązowieć do tego dnia, i niezmiennie na widok Jem zbierał swój ręcznik i torbę i dołączał do niej w cieniu. Rozmawiali o życiu, miłości, dzieciach, rodzinach i Londynie, o książkach, psach i północy. Rozmawiali na temat jego dyplomu (robił magisterkę na wydziale nauk stosowanych) i jej pracy (nigdy nie słyszał o Karlu Kasparovie), opowiadała o zbliżającym się ślubie (fajnie, powiedział, też chcę się tak żenić, szybko i tanio, a resztę kasy przepuścić na miesiąc miodowy). Jem nie mogła się nadziwić, że znalazła tyle wspólnych tematów z mężczyzną młodszym od siebie o wiele lat i z wielką radością czekała na codzienne trekkingi do parku w południowym skwarze, z zapałem pchała wyładowany ręcznikami, zabawkami i przekąskami wózek Blakea i nie mogła się doczekać ciepłego uśmiechu Lucasa, którym witał ją, gdy tylko wyłaniała się zza rogu. Cieszyła się bardziej, niż ośmielała się do tego sama przed sobą przyznać. Aż nadszedł czwartek, czarne chmury zasnuły niebo i spadł orzeźwiający deszcz, Jessica wróciła do taty, Lucas na uczelnię i słoneczne kąpielisko stało się odległym wspomnieniem. Magiczne okienko w trakcie długiego londyńskiego lata zostało zatrzaśnięte tuż przed nosem Jem, a na pamiątkę zostały jej jedynie blade paski po bikini ułożone w trójkątną linię na dekolcie. Przeznaczenie. Jem od zawsze wierzyła w przeznaczenie. W ostatnim czasie zaczęła jednak coraz częściej kwestionować jego istnienie. Zbyt wiele wyczytała z przypadkowych spotkań z Joelem podczas chłodniejszych wiosennych dni. Uwierzyła, że ten zbieg okoliczności musi coś znaczyć. Z perspektywy czasu nabrała jednak przekonania, że to nic nie znaczyło. Po prostu w tej samej okolicy mieszkało dwoje

ludzi z dziećmi w podobnym wieku. Być może ich przeznaczeniem była jedynie nieco niekonwencjonalna przyjaźń. I to wszystko. A teraz pojawił się Lucas. Przebył dziwną i pełną zakrętów podróż, by pojawić się akurat w tym momencie jej życia. Urodził się dwadzieścia cztery lata temu w innej części kraju, pewnej nocy włóczył się z ojcem po południowym Londynie i wpadli na siebie, a potem, podczas czterech słonecznych dni zaoferowanych przez tegoroczny czerwiec usadowił się dokładnie naprzeciw niej na miejskim kąpielisku. Czy powinna przywiązywać uwagę do spotkań tego typu, a jeśli tak, to jak bardzo? Czy to wszystko miało jakieś znaczenie? W przyszłym miesiącu wychodziła za mąż. Niby wszystko układało się dobrze. Ralph pracował, biegał, pomagał przy karmieniu dzieci, sprzątał po śniadaniu, opróżniał zmywarkę, układał walające się wszędzie buty i kubki z wodą, wziął odpowiedzialność za swoje dzieci i utrzymanie domu i stał się, pod wieloma względami, dokładnie takim mężczyzną, o jakim Jem marzyła te wszystkie lata wstecz. Ale jednocześnie coś się zmieniło. Coś było bardzo nie w porządku. Jem nie miała całkowitej pewności, o co dokładnie chodzi. Wiązało się to z Ralphem, widziała to w jego uśmiechu i zachowaniu. Wydawał się sztuczny, tak, „sztuczny" było jedynym określeniem, które przychodziło jej do głowy, by to opisać. Jakby udawał, że ją lubi. Bez wątpienia szczerze cieszyło go domowe życie i czas spędzany wspólnie z dziećmi, wydawało się, że praca również sprawia mu przyjemność, ale Jem miała wrażenie, że przestał ją zauważać. Przeznaczenie doprowadziło ją do spotkania z Joelem, co umocniło ją w przekonaniu, że przez życie chciała iść dalej tylko z Ralphem. A teraz przeznaczenie rzuciło na jej drogę zupełnie innego mężczyznę. Lucas. Jaka będzie jego rola? Czy spotka się z nim jeszcze w przyszłości? A może

to znów jej przerośnięte ego mydliło jej oczy, albo któż to właściwie wie, być może odegra bardziej znaczącą rolę w jej życiu? Czy Lucas mógł być odpowiedzią na pytanie postawione wiele miesięcy temu: co się teraz wydarzy?

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY TRZECI W SOBOTĘ JEM , Ralph i dzieci wybrali się na lunch do Prince Regent, knajpy, którą Ralph określił przed laty jako „jedyną przyzwoitą rzecz na tym pieprzonym wygnajewie". Duży gastronomiczny pub został urządzony w stylu wiktoriańskim, zajmował mało atrakcyjny zakątek na Herne Hill, a jego wnętrze wypełniały kanapy, gazety i dzieci. Ralph wrócił z baru z kuflem piwa Kronenbourg dla siebie, dużym kieliszkiem białego wina dla Jem i sokiem żurawinowym z żółto-zieloną słomką dla Scarlett. — Chcę różową słomkę! — Scarlett podjęła natychmiastowy protest. — Mają tu tylko żółto-ziełone słomki — odpowiedział cierpliwie Ralph. — Ale ja nie lubię zielonego. Westchnął. — Kiedyś lubiłaś zielony kolor. — Tak, ale teraz już nie! Lubię tylko różowy! — No to w takim razie, proszę bardzo, wstań, przejdź się wzdłuż ulicy i sprawdź, czy znajdziesz pub, w którym mają różowe słomki. — Wskazał kciukiem na drzwi wejściowe pubu. Scarlett opadła ciężko na oparcie krzesła i odepchnęła z pogardą odrażającą szklankę. Jem spojrzała na córkę i uniosła brwi. W tym momencie Blake zaczął się wiercić w wysokim krzesełku i wyda-

wać piszczące dźwięki, które, jak juź wszyscy zdążyli się nauczyć, stanowiły preludium do pełnego wrzasku. Jem szybko wypięła go z krzesełka i usadowiła na kolanach. Ralph zmarszczył czoło. — Widzisz — powiedział — to tylko krok od tego — wskazał na Blakea — do tego — wskazał na nadąsaną Scarlett, wciąż ze złością zezującą na żółto-zieloną słomkę. — Nie mam ochoty wysłuchiwać jego wrzasków — odpowiedziała Jem. — To nie byłoby fair w stosunku do tych wszystkich ludzi. — Ale on nawet nie zaczął jeszcze wrzeszczeć. Mogłaś spróbować odwrócić jego uwagę. Jem skrzywiła się. W przeszłości była w stanie uciszyć Ralpha zmrużeniem powiek, a poza tym uważała, że skoro w żaden praktyczny ani logistyczny sposób nie dokładał się do wychowywania dzieci, to nie miał prawa krytykować jej rodzicielskich technik. Co prawda sytuacja teraz się zmieniła i mieli zjeść w harmonijnej atmosferze posiłek na mieście, więc postanowiła uśmiechnąć się z zaciśniętymi ustami i nie odzywać ani słowem. Ralph pochylił się nad menu, a ona obserwowała czubek jego głowy. Z tej perspektywy nie różnił się wiele od Lucasa. Mieli podobne, kształtne, krótko ostrzyżone głowy. Ale gdy tylko uniósł wzrok, odkryła oszałamiającą różnicę. Zamiast miękkiego nieskomplikowanego spojrzenia Lucasa zobaczyła blady uśmiech Ralpha. Zamiast gotowych żartów i beztroskiej paplaniny wysłuchiwała kąśliwych komentarzy i śliskich niczym węże zarzutów. I wtedy Jem uświadomiła sobie następującą rzecz. Przez te wszystkie tygodnie, od tamtej bezsennej nocy, gdy błąkała się w ciemnościach po domu i szukała odpowiedzi na okropne pytania, próbowała odnaleźć tę wrażliwą, beztroską

dziewczynę ze zdjęcia sprzed niemal dwunastu lat. Uświadomiła sobie właśnie, że wtedy była taka z powodu Ralpha. Rozpierało ją szczęście, ponieważ Ralph patrzył na nią tak, że czuła się jak najwspanialsza królowa, księżniczka, kumpelka i najlepsza, najbardziej niezwykła dziewczyna na świecie. Na zdjęciach wyglądała tak dzięki niemu. A gdzie przepadł tamten młodzieniec? Gdzie się podział ten chłopak o sarnich oczach, troskliwy i zalewający się rumieńcem za każdym razem, gdy na nią spojrzał? Powiedział, że chce się z nią ożenić, ale swoim zachowaniem dawał do zrozumienia, że wcale nie ma na to ochoty. Bierny i obojętny, pozwalał po prostu zabrać się z prądem do nieuniknionej konkluzji. „Nie znam cię już", pomyślała, i jak tylko ta myśl przemknęła przez jej głowę, natychmiast ją wytrząsnęła. Takie rozmyślania nic nie wnosiły. Za dwa tygodnie miała poślubić tego mężczyznę. Wypiła schłodzone wino szybciej, niż zamierzała, i natychmiast poczuła procenty w głowie, ponieważ zalała alkoholem pusty, jak zawsze zresztą w ostatnim czasie, żołądek. Podeszła do baru, by złożyć zamówienie na obiad i uzupełnić kieliszek wina. — Co zamówiłaś? — zapytał Ralph, jak tylko wróciła do stolika. — Zupę — odparła. — I co jeszcze? — Nic. Uraczył ją jednym z tych obłudnych uśmiechów. — O co ci chodzi? — zapytała. — Za mało jesz. Jesteś za chuda. — Nie jestem za chuda! — wykrzyknęła. — Właśnie, że jesteś. I picie na pusty żołądek ci nie służy. Zjedz przynajmniej trochę chleba.

— Nie chcę chleba. Ralph cmoknął ze zniecierpliwieniem. — To nie jest dla ciebie dobre — powtórzył, a Jem miała ochotę parsknąć i zapytać: a ty co, zmieniłeś się w mojego ojca? Ale zamiast tego po prostu zignorowała go i połknęła kolejny haust wina. Bardzo szybko dzień stracił ostre krawędzie, a z Jem uleciały wszelkie złości i życie znów nabrało miodowej barwy innego bytu w innym czasie. Pomyślała, że to za sprawą wina. Szczególnie takiej jego ilości w pustym żołądku. Minęła chwila i znów siedzieli szczęśliwi, zadowolona Scarlett sączyła różowy sok z żurawiny przez zielonkawą słomkę, Blake żuł ciabattę, a Ralph i Jem omawiali w miłej atmosferze plany związane ze ślubem, i Jem pomyślała, że gdyby ktoś wszedł teraz do środka i spojrzał na rodzinę siedzącą po prawej stronie pomyślałby: „Och, jak miło, dwoje ślicznych dzieci, trendy tatuś, szczęśliwa mamusia, co za kultura". Ale Jem dobrze wiedziała, że ten obraz był jedynie złudnym mirażem sowicie podlanym winem. Włożyła ostatnią łyżkę szarej gęstej zupy do ust i zastanawiała się, co porabia Lucas. Lucas wspomniał, że wybiera się na festyn w Brockwell Park. Wtedy w ogóle się nad tym nie zastanawiała. Nie przepadała za festynami. Ale przy barze w Prince Regent leżały ulotki i schowała jedną do torebki. Festyn odbywał się w ten weekend, dzisiaj i jutro. To musiało coś znaczyć. Po południu zadzwoniła do Lulu. — Co robisz jutro? — zapytała. — Idziemy na festyn w Brockwell Park — odpowiedziała Lulu. — Może do nas dołączysz? To musiało coś znaczyć. Ralph został w domu. Jem nie spodziewała się ni-

czego innego. On również nie należał do fanów festynów w parku. Niedziela nie była upalna, raczej blada i chłodna. Jem uważnie wybrała ubrania: dżinsowe rurki, bawełnianą koszulkę w kolorze fuksji i dopasowany kardigan w leopardzie cętki, a na nogi srebrne balerinki. W uszach zawiesiła duże koła i miała nadzieję, że nie wygląda jak wróżka w średnim wieku. Wyruszając z dziećmi w południe z domu, poczuła lekki dreszcz niecierpliwego wyczekiwania. Dreszcz zwiększał moc z każdym krokiem przybliżającym ją do parku. Nie spodziewała się, że uda jej się w tłumie wpaść na Lucasa, szanse określiła na znikome. Ale gdyby jednak... spodziewała się, że skutki mogłyby okazać się potencjalnie sejsmiczne. Co jeśli odkryje, że żywi wobec niego jakieś uczucia? Na tydzień przed ślubem? Znalazła Lulu, Waltera i całą piątkę dzieci rozłożonych na powierzchni czterech dużych pledów oświetlonych niezbyt przekonującym słońcem. Jem dodała swój koc do patchworku i rozładowała swoje dzieci i piknik, mając nadzieję, że Scarlett nie zauważy wesołego miasteczka w oddali. Wesołe miasteczka sprawiały, że Scarlett stawała się bardzo emocjonalna w bardzo niepozytywnym sensie tego słowa. Wymieniła buziaki i uściski z Lulu i Walterem na przywitanie, a potem od razu zabrała się za otwarcie schłodzonej butelki wina, którą doniosła w specjalnym termosie, i wlewała zimny alkohol do plastikowych kubków. — Fantastyczna kobieto! — zawołała Lulu, biorąc szklankę z ręki Jem. — Nie pomyślałam, żeby coś przynieść. Jem połknęła lodowate rose i poczuła, jak uderza o dno jej żołądka. Chwilę później ostre kontury dnia rozmazały sie, a Jem ogarnęło beztroskie szczęście. Rozdała dzieciom kanapki z marmite i małe pudełeczka rodzynek i gawędziła

z Lulu i Waltem. Lulu poczęstowała ją humusem i słupkami marchewki. Jem wzięła garść marchewkowych pałeczek i maczała je w sosie. Wypiła kolejny kieliszek i pomyślała, że fajnie byłoby się przejść, możliwie jak najdalej od wesołego miasteczka. Pomyślała o zagrodzie dla małych zwierzątek. Małe zwierzątka wydawały się miłą atrakcją w porównaniu z psychodelicznym wirem roziskrzonych świateł, głośnej muzyki pop i przejażdżkami, na które desperacko uparłaby się Scarlett, wrzeszcząc, by ją zdjąć, dwie sekundy po starcie karuzeli. Małe zwierzątka zmniejszały też ryzyko powodzi łez i histerii. Rozważała opcje, podniosła wzrok i wtedy go zobaczyła. Lucas. Gruchał do zadowolonego Blakea i zanim zdążył wypowiedzieć słowo do Jem, pochylił się, poderwał malca z koca i uniósł go wysoko. — Witaj, szkrabie — powiedział. — Co porabiałeś? Stęskniłem się za tobą! Blake uśmiechał się do niego promiennie, a potem Lucas pochylił się i spojrzał na Jem. — Ledwo cię rozpoznałem w ubraniu — zaczął. Walter i Lulu spojrzeli na Jem szeroko otwartymi oczami. Jem roześmiała się. — Bardzo śmieszne — powiedziała. — Lulu, pamiętasz Lucasa? — Jak przez mgłę — roześmiała się Lulu. — Ale z pewnością wszyscy byliśmy w ubraniach. — Odwróciła się do Jem. — Prawda? Jem znów się uśmiechnęła, a Lucas jej zawtórował. — Spotykaliśmy się na basenie — wytłumaczył. — W zeszłym tygodniu. Podczas upałów. Więc miałem okazję oglądać twoją siostrę w bikini.

Lulu rzuciła Jem przerażone spojrzenie, a Jem odpowiedziała miną. Krótki, niewinny czterodniowy flirt wydał się nagle tandetnym kiczem rozłożonym przed siostrą i szwagrem. Pragnęła, by Lucas sobie poszedł. Ale on jak zwykle poczuł się jak u siebie. Usiadł obok Jem z Blakiem na kolanach. — Co u ciebie? — W porządku — odparła Jem. — A u ciebie? — Nieźle. Jestem tu ze znajomymi, właśnie ruszyliśmy do monopolowego, by uzupełnić zapasy wina. Zauważyłem znajomą buzię, pomyślałem, że przyjdę się przywitać. — Pohuśtał Blakea na kolanach i połaskotał go pod paszkami. Jem widziała, że czuł się trochę niezręcznie, nie zachowywał się tak naturalnie jak wtedy, gdy siedzieli przy basenie. — To jest Walter, tak przy okazji — powiedziała Jem. — Walter to mąż Lulu. — Mężczyźni uścisnęli dłonie, a Lucas rozejrzał się dookoła. — A twój mąż? — zapytał. — Nie ma go tutaj. Pracuje — odpowiedziała krótko. Nie chciała rozmawiać o Ralphie. Nie teraz. — I jak, tata wyrobił się na czas? — zapytała, czując, że chociaż wcale nie miała ochoty go zagadywać, to w sytuacji gdy on rozgościł się na dobre, sugestywne milczenie byłoby niegrzeczne. — Tak, z tego, co mi wiadomo. Wyjechał z Jessie na kilka dni. — Tak? W jakieś ładne miejsce? Wzruszył ramionami. — Nie wiem — powiedział. — Nie mówił, dokąd się wybierają. On, hmm... stara się wszystko trzymać w sekrecie, teraz gdy jego eks węszy dookoła, nawijając w kółko, że zabierze mu Jessicę, no wiesz.

— O Boże — przejęła się Jem. — Ona wciąż myśli o tym, by przejąć opiekę nad córką? — Na to wygląda. Więc ojciec uciekł przed radarem. I wcale mu się nie dziwię. Ta kobieta jest stuknięta. A co u ciebie? Co porabiałaś od środy? — Nic nadzwyczajnego. Po prostu byłam mamą. I kurą domową. Zwykłe nudne sprawy. — No nie! — krzyknął. — Nie mów tak! Jak to może być nudne! Najlepsza praca na ziemi, co? Lulu i Jem spojrzały na siebie i roześmiały się. — No może w porównaniu z patroszeniem kurczaków, czyszczeniem toalet, malowaniem mostów to tak, z pewnością zyskuje na atrakcyjności. Roześmiał się. — Ale przecież masz tę swoją pracę PR, interes się kręci, prawda? — zapytał Jem. — Więc nie chodzi jedynie o pieluchy i całą resztę. A poza tym — dodał — sądzę, że wszystko, co robisz, musi być interesujące. Masz taki błysk, no wiesz. Jem spojrzała wtedy na niego, chciała się przekonać, jak wyglądała jego twarz, gdy wypowiadał te słowa. Nie dostrzegła żadnego skrępowania czy wstydu. Był powściągliwie wyluzowany. Nie odpowiedziała ani słowem, po prostu nie miała pojęcia, co mogłaby powiedzieć. Lucas wręczył jej syna. — W każdym razie — powiedział — muszę lecieć. Ale będę się tu kręcił cały dzień. I zamierzam się za tobą rozglądać. Może uda nam się razem napić. Albo nawet i zatańczyć. Dobrze tańczysz? — Zmierzył ją wzrokiem i uśmiechnął się. — Pewnie, że tak — odpowiedział, zanim otworzyła usta. — Założę się, że jesteś dobrą tancerką. Przyjdź i znajdź mnie. Albo ja znajdę ciebie. Ale zajrzyj do nas, zanim pójdziesz do domu. OK ?

Jem pokiwała bez słowa głową. — A słuchaj — zapytał — jesteś na Facebooku? Jem zamrugała. Potem skinęła głową. — Jakie nazwisko? — Catterick — odpowiedziała. — Jemima Catterick. — No to czekaj na zaproszenie do grona znajomych — powiedział. — Jak tyłko wrócę do domu. Ałe nie odchodź bez pożegnania. Wstał, pomachał do Blakea i do Scarlett. Powiedział „miło mi było poznać" do Walta, „do zobaczenia" do Lulu i poszedł. Lulu patrzyła na jego oddalające się plecy, a potem odwróciła się i spojrzała na siostrę. — Co jest grane? — zapytała. — Co? — udawała Jem. — No co to znowu za historia? Cały kleił się do ciebie! — Co! — krzyknęła Jem, tym razem ciut mniej nieszczerze. — No pewnie — powiedziała Lulu. — Nie mogę uwierzyć, że mi nie powiedziałaś, że spotykaliście się na basenie! — No bo się nie spotykaliśmy. Kilka razy tylko. Nic wielkiego. — No tak, ale Boże, on się w tobie zadurzył! — Nieprawda. — Prawda. "Jesteś na Facebooku?" Ha! — Nie bądź śmieszna — burknęła Jem. — Hej, Walt — odwróciła się po konsultację do męża — uważasz, że ten młody mężczyzna zadurzył się w mojej siostrze czy nie? Walter wzruszył ogromnymi ramionami i uśmiechnął się przepraszająco. — Nie — odpowiedziała defensywnie Jem. — Mylisz

się. Naprawdę. To tylko flirciarz z natury. Założę się, że z każdą tak gada. No proszę cię! On ma dwadzieścia cztery łata. I widział mnie w bikini. Może mogłabym zrozumieć, że mu się spodobałam w ubraniu. Ale on widział moje pomarszczone, obwisłe trzydziestoośmioletnie ciało, w bikini, bez opalenizny. To niemożliwe, żebym mu się podobała. A poza tym to za dwa tygodnie wychodzę za mąż i nie jestem zainteresowana. Dziękuję ci! Odwróciła się, by ukryć zaczerwienione policzki przed siostrą, szwagrem, siostrzeńcami i dziećmi. Kompletnie niestosowna sytuacja. Tego dnia widziała Lucasa jeszcze raz. Zobaczyła tył jego głowy wznoszącej się nad tłumem. Widziała, jak obejmował ramieniem dziewczynę z krótkimi blond włosami. Patrzyła, jak rozmawiał i śmiał się z przyjacielem. Jego znajomi byli tacy młodzi. On był młody. Tak boleśnie przypominał jej Ralpha sprzed lat, młodzieńczo w niej zakochanego. Nie podeszła się pożegnać. Odwróciła głowę w drugą stronę i oddaliła się w przeciwnym kierunku tak szybko, jak to tylko było możliwe.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY CZWARTY W PONIEDZIAŁEK OSTATNI kalifornijski obraz Ralpha został załadowany na specjalistyczną ciężarówkę, tylne drzwi zatrzasnęły się bezceremonialnie i samochód oddalił się w kierunku Notting Hill. Jutro rano Ralph miał pojawić się w galerii, by osobiście dopilnować rozwieszenia obrazów, ale dzisiaj wypoczywał i dokładnie wiedział, jak chciał spędzić wolny dzień. Na dworze hulał wiatr, światło było kiepskie, ale Ralph z przyjemnością spacerował bocznymi uliczkami w kierunku posiadłości Gila. Przechodząc obok ogromnego domu Walta i Lulu na rogu Maygrove Road, odwrócił głowę w drugą stronę, na wypadek gdyby Lulu właśnie wyglądała przez jedno z frontowych okien i na jego widok z pewnością popędziłaby przez ulicę, by się przywitać, i zaczęła nawijać bez końca, a on zawstydziłby się (towarzystwo Lulu zawsze wprawiało go w zawstydzenie, miała w sobie coś bardzo wulgarnego, wydawało się, że bez przerwy myśli o seksie). Na koniec zapytałaby, dokąd się wybiera, i musiałby odpowiedzieć: »A tak, idę tylko do szopy pewnego starego człowieka, żeby z nim malować". W malowaniu w szopie starego człowieka nie było nic złego, tylko że wcale nie miał ochoty tłumaczyć, po co i dlaczego zamierzał to robić, a Lulu zapewne chciałaby wiedzieć. Dom Gila, jeden z dziesięciu identycznych w szeregu,

został schludnie i funkcjonalnie urządzony. Dzwonek nie działał, więc Ralph zapukał w otwór na listy w pomalowanych na niebiesko drzwiach. Gil przywitał go w niebieskich szortach w kratkę i niebieskim podkoszulku, na szyi zawiesił, jak to miał w zwyczaju, okulary słoneczne, na odsłoniętych, opuchniętych od wieku kolanach widniały plamy, a w dłoniach trzymał kubek herbaty. — Wejdź, Ralph, zapraszam do środka. Za minutę zaproponuję ci coś do picia, ale musisz poczekać. Murray nadal rozprawia się z naszym chłopakiem. Ralph podążył za Gilem do małego kwadratowego pokoju dziennego wyposażonego w antyczną sofę Knowle w szkocką kratę, fotel z odchylanym oparciem i mały telewizor schowany w alkowie. Cała pozostała przestrzeń została podzielona między książki i obrazy. Pokój był przytulny, czysty, ciepły. Na stoliku przed Gilem stała łubianka z winogronami i rozpakowane miętówki Aero. — Siadaj, proszę, siadaj. Ralph usiadł na sofie i ponieważ nie bardzo obchodził go ćwierćfinał rozgrywany na Wimbledonie, zaczął przyglądać się porozwieszanym obrazom Gila. Tak jak przypuszczał, zostały namalowane w prostym, surowym i niemodnym już stylu. Krajobrazy, morze i skaliste wychodnie pokrywały grube warstwy farb w ziemistych barwach. Niby nic oryginalnego, ale wszystkie obrazy emanowały energią, bardziej emocjami malarza niż jego umiejętnościami. Odsiedzieli jeszcze dwadzieścia minut, podczas których Gil podskakiwał, krzyczał i przeklinał, nie odrywając wzroku od monitora, aż wreszcie widowisko się zakończyło i Murray pożegnał się z turniejem. Gil zaprowadził Ralpha do kuchni, małej wnęki za schodami. Zaparzył kubek ciemnej, mocnej herbaty i wręczył go

Ralphowi, a potem poprowadził go przez małą plamę nierównej trawy do pomalowanej na szaro altany postawionej w rogu ogrodu. Szopa zajmowała niemal trzy czwarte dostępnej przestrzeni w ogrodzie. Pachniała drewnem i kurzem, powietrze zaś było suche i gorące. — Troszeczkę tu ciasnawo, jak sam widzisz, ale to miejsce wypełnione szczęśliwą energią. I światłem przez cały dzień. I jeszcze czymś wyjątkowym, jeśli rozumiesz, co mam na myśli. — Mrugnął do Ralpha. — Tutaj zorganizujemy ci sztalugę. Ściągnął kilka obrazów ze ściany, by uwolnić kolejną sztalugę, i postawił ją obok swojej. Ralph oparł o nią swoje płótno, a potem otworzył zamki pudła na farby. Czuł się obnażony. Odkąd zakończył naukę w Royal College, nie malował w obecności drugiego człowieka. — Zaczniemy od modlitwy, dobrze? — oznajmił, a nie zasugerował Gil. — Dobrze, pewnie, że tak — odpowiedział Ralph. — Może od prywatnej modlitwy. Ralph skinął i pozwolił głowie opaść na klatkę piersiową. Zamknął oczy i poczekał, aż wypełni się modlitwą. W ostatnich dniach modlił się często. Pomodlił się za wystawę, pragnął, by odniosła sukces i mógł sprzedać wiele obrazów, zarobić dużo pieniędzy, modlił się również za Jem, by odnalazła to, czego szukała, i żeby to coś nie znajdowało się zbyt daleko od niego. A potem pomodlił się, jak zawsze, za dzieci, ukochane aniołki, by cała piątka żyła bezpiecznie, w harmonii i szczęściu na wieki wieków. Czuł aurę Gila, jego czystość i siłę i modlił się, by pewnego dnia również zaznał duchowego spokoju, którego doświadczał ten strzelisty sękaty dąb ludzki w swoim życiu, tutaj, w tym zakurzonym pomieszczeniu w ciasnym kącie

maleńkiego ogrodu na osiedlu w zaułku ulicy Brixton. Jeśli on potrafił tutaj odnaleźć spokój, to z pewnością i Ralph mógł go doświadczyć w ślicznym edwardiańskim bliźniaku z piękną żoną u boku, pięknymi dziećmi i obszernym studiem na strychu z widokiem na ulice. W porównaniu z Gilem Ralph czuł się mały, byle jaki i nieuformowany, mizerne stworzenie z ograniczonym umysłem i wąskimi horyzontami. Miał skurczony i wysuszony mózg. Gdy skończył naukę w Royal College i zaczął swój świetlisty rok, wprost kipiał od energii. Potem znów odnalazł istotę siebie, stało się to na chwilę przed tym, zanim związał się z Jem, w czasie gdy był w niej szaleńczo zakochany, ale nie miał prawa jej posiąść. Tyłe że z natury był leniwy i lękliwy i znów pozwolił, by uleciała z niego pasja. Może stała przed nim trzecia szansa, właśnie tutaj, teraz, właśnie w tym miejscu. Stanął twarzą do płótna i uwolnił się z wszystkiego, co powstrzymywało go przez ostatnie dziesięć lat, otworzył umysł tak szeroko, jak tylko potrafił. Miał malować, nie wzorując się na żadnych modelach czy fotografiach, chciał wykrzesać energię ze środka siebie i odczekał chwilę, by przekonać się, co poczuje. Gdy już miał wybrać kolor, Gil zaczął śpiewać. Śpiewał doniosłym i przerażającym głosem bez słów i bez melodii. Ralph rzucił mu krótkie spojrzenie. — Też śpiewaj, jeśli chcesz — powiedział Gil, otwierając swoje pudło z farbami. — Wyśpiewaj melodię duszy. I śpiewaj tak głośno, jak chcesz, mój chłopcze, nie ma tu nikogo oprócz mnie. — Gil uśmiechnął się do niego, szeroko otwarte bladoniebieskie oczy wypełniała radość. — No dalej, chłopcze, śpiewaj! I Ralph zaczął śpiewać. Czuł, że dźwięki uwalniają się z każdej komórki jego ciała, unoszą się w nim z dołu, ze stóp, a on wypuszczał je z siebie w pieśni, lekkiej, różanej

i słodkiej jak maliny. Podczas śpiewania jego dłoń odnalazła najgłębszą, najbardziej owocową czerwień, wycisnął tubkę na paletę, chwycił szeroki pędzel i dał mu się poprowadzić, mokre włosie uderzało o gęsty materiał, zataczając znaki na płótnie, a on czuł, że nigdy dotąd nie doświadczył czegoś podobnego. Miał wrażenie, że był to czysty cholerny cud. Nie przestawał śpiewać i w ciągu kolejnej godziny jego płótno nabrało formy i życia. I kiedy półtorej godziny później poczuł, że skończył, odłożył pędzle i rozpłakał się łzami czystej radości. Następnego ranka Ralph przyniósł swój obraz z domu Gila. Postarał się tak to zaplanować, by w domu pojawić się wtedy, gdy Jem będzie odprowadzać Scarlett do przedszkola, ale gdy wrócił tuż po dziewiątej rano, zastał czerwoną i zapłakaną Scarlett na pierwszym stopniu schodów. Nieco zdezorientowany Blake siedział przypięty w wózku, a Jem przy stole kuchennym piła herbatę. — Co się dzieje? — zapytał Ralph. — Och. — Jem wstała. — W chwili obecnej trwa protest przeciwko karze siadania na stopniu. Minęło już jakieś dwadzieścia minut od chwili posadzenia tam Scarlett, ale ona wciąż odmawia przeproszenia. — Co zrobiłaś, Scarlett? — zapytał Ralph. — Nic! — prychnęła. Jem uniosła brwi i cmoknęła. — Rzuciła miskę z płatkami. Na podłogę. Specjalnie. — Wcale nie! Jem znów westchnęła. — A potem poprosiłam ją, by wstała i pomogła mi posprzątać, ale ona rozmazała wszystko nogą. Więc za karę wylądowała na stopniu, ale póki co nie doczekałam się przeprosin, i teraz jesteśmy spóźnione do przedszkola.

Scarlett wpatrywała się w Ralpha błagalnie, jakby wierzyła, że jest w stanie uratować ją przed okrucieństwem matki. — Przykro mi mała — powiedział — sama musisz to załatwić. Przeprosisz mamę, albo resztę dnia spędzisz na tym niewygodnym stopniu. A w tym czasie mogłabyś być w przedszkolu i bawić się z koleżankami. — Nie lubię przedszkola — prychnęła, a potem odwróciła twarz do ściany. Ralph i Jem wymienili spojrzenia, a Jem uniosła oczy. Głównym minusem sadzania w kącie był fakt, że technika ta nie sprawdzała się, gdy z domu trzeba wyjść o określonym czasie. — A to co? — zapytała Jem, spoglądając na przykryte szmatą płótno przy schodach. — Obraz — odpowiedział. — Aha, a skąd? — Znikąd, taki jeden, nad którym pracowałem. — W studiu? — Uhm. — Mogę obejrzeć? — Hm, nie — odpowiedział Ralph. — Mówisz serio? — Tak — odpowiedział Ralph zwięźle. — Serio. Nie jest skończony. — OK , ale będę mogła zobaczyć, kiedy skończysz? — Tak, pewnie. I słuchaj, Scarlett, jeśli przeprosisz mamę i pomożesz jej posprzątać płatki, to może ja odprowadzę cię dzisiaj do przedszkola. Odwróciła się od ściany i spojrzała na niego. — I pójdziemy tylko my? — zapytała. — Bez Blake'a? Jem potwierdziła bez słów, że wyraża zgodę na takie rozwiązanie, więc odwrócił się do córki. — Tak — odpowiedział. — Tylko my. Ale najpierw

przeprosisz mamę, a potem pójdziesz do kuchni i pomożesz posprzątać ten cały bałagan, OK ? — OK! — poderwała się entuzjastycznie i pogodnie objęła ramionami Jem. — Przepraszam, mamusiu — zaszczebiotała. — Już nigdy tak nie zrobię! — Potem popędziła do kuchni i pociągnęła długi kawałek kuchennego papieru z rolki na stole i zaczęła wycierać rozlane mleko i rozsypane płatki Shreddies z podłogi. — Ty to masz szczęście! — Jem bezgłośnie wypowiedziała słowa do Ralpha. — Co ja za to mogę? — wzruszył nonszalancko ramionami i uśmiechnął się zadowolony z siebie. — Mam magiczne zdolności. — Ha! No to w takim razie — zawołała tryumfalnie — zaraz sobie obejrzę twoje tajemnicze malowidło. Jem nie zauważyła, że uśmiech na twarzy Ralpha zgasł błyskawicznie. — Nie! — krzyknął, gdy jej dłoń sięgnęła szmaty przykrywającej obraz. — A tak! — odpowiedziała wciąż w żartobliwym tonie. — Chcę to zobaczyć! — Nie — powtórzył, tym razem bardziej zdecydowanie. Chwycił jeden z jej drobnych nadgarstków i ścisnął go, trochę za mocno. — Tak — powtórzyła Jem, rozzłoszczona faktem, że używał fizycznej siły, by powstrzymać zabawę, i jeszcze bardziej niż wcześniej zdeterminowana była obejrzeć obraz. Wyswobodziła rękę z mocnego zacisku Ralpha, zręcznie ściągnęła materiał z płótna, a potem znieruchomiała na chwilę, nie mając pojęcia, co powiedzieć. Z kuchni dobiegł piskliwy, wściekły głos Scarlett: — Mama! Mówiłaś, że mi pomożesz! Sama nie dam rady!

— Zaraz przyjdę — odpowiedziała z oczami przyklejonymi do obrazu. To było... no cóż, to było ohydne. Przypominało baz-groły osiemnastolatka ze złamanym sercem, który dostał do ręki pędzel po wypaleniu dużego skręta. Obraz wypełniały prymitywne symbole namazane czerwoną farbą o nieufor-mowanych kształtach przypominające serca, dzieci, kwiaty, domy, czarne punkty, ohydne twarze, ale w tym psychotycznym, nic nie znaczącym bałaganie trudno było stwierdzić z całą pewnością. — Jezu, Ralph — odezwała się w końcu — co, do diabła, dosypałeś rano do herbaty? Twarz Ralpha zastygła i z powrotem naciągnął materiał na obraz. — Nic — warknął. — Nic nie dosypałem do herbaty. To zostało zainspirowane naturą. Wiesz. Prawdziwym życiem. Czystością. Duchowością. Czyli wszystkim tym, o czym ty nie masz pojęcia! Jem otworzyła usta na te słowa i spojrzała na niego przerażona. — Słucham? — zaintonowała. — Nic — wymamrotał Ralph, niosąc obraz po schodach na górę. — Po prostu nie oczekiwałem, że zrozumiesz. I nie zrozumiałaś. To wszystko. Blake zaczął płakać, Jem wyjęła go z wózka i przytuliła. Poczuła, jak oszalałe serce miota się między nimi. Adrenalina mknęła w jej żyłach. Ralph nigdy wcześniej nie odezwał się do niej w ten sposób. Nigdy wcześniej nie użył wobec niej siły fizycznej. A ten obraz? Co za ohyda. Kiedyś Jem widziała pracę dyplomową Ralpha, opublikowaną w książce zachowanej na pamiątkę. Była to ciemna, przytłaczająca i dramatyczna praca, w niczym nie przypominająca wyjątkowo pięknych kwiatów, które zaczął malować

później, ale przynajmniej znaczyła coś i oddziaływała. Ten obraz nie miał nic. Totalny bałagan. I o co mu chodziło, gdy mówił, że nie miała pojęcia o czystości i prawdzie? Zamknęła oczy pełne wściekłych łez, zabrała Blake'a do kuchni, posadziła go na podłodze i pomogła córce zeskrobać brejowate płatki ze szpar między zniszczonymi, starymi deskami.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIATY WYSTAWA RALPHA została zatytułowana Taco Belle. McLearypo raz dziewiąty pokazuje swoje prace w galerii Philippe Daurignon, tym razem artysta łączy nowe spojrzenie i starą obsesję formą, fakturą i światłem. Kolekcja Taco Belle, zainspirowana podróżą po kalifornijskim kurorcie Santa Monica, stawia sobie ze cel ukazanie „delikatnego" oblicza Americany. Na uwidocznione życie uliczne patrzymy z nowej perspektywy kontrastującej z elegancką linią kalifornijskiej fauny i flory. Światło elektryzuje, nastrój wypełnia radość. Jak dotąd jest to najbardziej energetyczna praca Ralpha McLeary'ego". Ralph złożył ręce na klatce piersiowej i rozejrzał się po galerii. Wyglądało to dobrze. Światło we wnętrzu idealnie komponowało się z tymi pracami, szczególnie tutaj w środku lata. Obrazy prezentowały się dobrze, perfekcyjnie, bez zarzutu. Philippe nadzorował pracownika rozstawiającego na stole butelki taniego białego wina, podczas gdy ktoś inny wysypywał z paczek krakersy z japońskiego ryżu do dużych białych mis. Ralph stał ubrany w dżinsy, biały T-shirt, a na nogach miał buty ze spiczastymi noskami. Szczupły, opalony i wysportowany. — Świetnie wyglądasz, Ralph — oznajmił Philippe, omiatając go wzrokiem od stóp do głów. — Ostatnio, kiedy

cię widziałem, byłeś troszeczkę... — poklepał płaski brzuch. — Ale teraz, trzymasz formę, co? — Biegam — odparł bez entuzjazmu Ralph. — Codziennie. — No to trzymaj tak dalej. Służy ci to, wyglądasz znakomicie! Ralph uśmiechnął się, ale nie był w nastroju na niekończące się, francuskie wdzięki Phiłippea. Poklepał kieszenie dżinsów, by upewnić się, że ma tam papierosy, wyszedł na zewnątrz i stanął na ulicy, by wypalić jednego. Jedenaście lat temu, pomyślał, jedenaście lat temu stałem przed wejściem do tej galerii w garniturze Dolce & Gabbana za 600 funtów i paliłem papierosa tej samej marki. Jedenaście lat temu wydałem 500 funtów z własnych oszczędności, by moi znajomi mogli napić się szampana, zajadać tartinki w otoczeniu luksusowo ułożonych peonii podczas pierwszego wernisażu. Jedenaście lat temu stałem tutaj blady, wychudzony i chory z nerwów, czekając na przybycie kobiety. Nie miała na imię Jem, tylko Cheri — życiowa miłość Smitha. Ralph zaprosił ją na wernisaż wystawy celowo, chciał, by zdemaskowała głupi romans Smitha z Jem i by Jem przejrzała na oczy i przekonała się, że Smith jest idiotą. Wtedy znów byłaby wolna, wolna, by kochać jego. I plan wypalił. Smith upił się nieprzyzwoicie (upił się do tego stopnia, że przez kolejne trzy lata po tamtej nocy nie tknął alkoholu) i poprosił Cheri o rękę. Na oczach Jem. Za to Jem spojrzała na przepełnione miłością obrazy, na Smitha leżącego w toalecie w kałuży z własnych wymiocin i wpadła w omdleniu w ramiona Ralpha. I żyli długo i szczęśliwie. No sęk w tym, że nie do końca. Przeżyli siedem lat wspólnej zabawy i miłości, a potem kupili dom, urodziło im się dziecko i powoli zaczęli przeistaczać się w innych ludzi. A potem urodziło się kolejne dziecko

i oddalili się od siebie jeszcze bardziej. Następnie Ralph pocałował nieznajomą w Kalifornii, a Jem dostała kwiaty od nieznajomego w Londynie. Ralph odnalazł modlitwę, Jem straciła dziecko i gdzieś pomiędzy tym wszystkim zdecydowali się pobrać. Ralph wciąż uważał ślub za dobry krok, właściwy ze względu na dzieci i przyszłość ich związku, ale nie miał pewności, co na ten temat myślała Jem. Wydawało się, że przechodzi jakiś kryzys wieku średniego czy coś w tym stylu. Piła o wiele za dużo, za mało jadła i według niego próbowała być kimś, kim nie mogła już być. Może chciała być taka jak kiedyś. Tyle że było to niemożliwe, by stała się znowu tamtą dziewczyną i mogli wrócić do punktu wyjścia. Ralph już się z tym pogodził i miał nadzieję, że Jem również to zaakceptuje. Przypuszczał, że istniały różne formy „i żyli długo i szczęśliwie". Dzisiaj wieczorem nie planował w tym miejscu żadnych dramatycznych zdarzeń, jedynie wolny przepływ krytyków, ciekawskich, okolicznych mieszkańców i tych, którzy nie mieli nic lepszego do roboty. Spodziewał się przyjazdu ojca z Creydon, który zawsze pojawiał się na wernisażach, stary i dumny. Zje trochę krakersów, wypije połowę kieliszka wina, powie Ralphowi, który obraz podobał mu się najbardziej, a potem wyjdzie, mówiąc: „Kolejna wspaniała wystawa, Ralph. Twoja matka byłaby dumna". Jem też przyjdzie, ale dla niej, przypuszczał, będzie to jedynie kolejna szansa, by włożyć na siebie coś ładnego i wypić zbyt dużo wina. Pojawi się pewnie jakiś krytyk lub dwóch, jeden albo i więcej bloggerów, być może kupiec lub kolekcjoner. Przy odrobinie szczęścia uda się coś sprzedać. Ale z pewnością nie wydarzy się nic szokującego, nie będzie walenia pięścią w nos, dramatycznych wyznań miłosnych, pokrzyżo-

wanych planów i innych tragedii. Po prostu kolejny wieczór w kolejnej galerii w Londynie wn. Przydepnął wypalonego papierosa piętą drogiego, designerskiego buta i wszedł do środka, próbując roziskrzyć w sobie entuzjazm dla czegoś, co czuł, w odróżnieniu do pracy, którą pokazał na tych ścianach jedenaście lat temu, że nie miało z nim nic wspólnego.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY SZÓSTY NASTĘPNEGO WIECZORA Ralph wyszedł z pracowni o osiemnastej i oznajmił, że idzie pobiegać. Zazwyczaj biegał w ciągu dnia. Odkąd wrócił z Santa Monica, cały błyszczący i odmieniony, wieczory poświęcał zazwyczaj rodzinie, wspólnym posiłkom, kąpielom i sprzątaniu zabawek. Drugi raz z rzędu wychodził pobiegać w czwartek o osiemnastej. Jem już miała coś za nim zawołać, rzucić jakieś pytanie, ale gdy otworzyła usta, usłyszała tylko odgłos zatrzaskiwanych drzwi wejściowych. Zamknęła więc buzię i wróciła do ładowania zmywarki. Wciąż miała lekkiego kaca po poprzedniej nocy. Wypiła za dużo paskudnego wina na wernisażu Ralpha. A potem zapomniała zjeść cokolwiek. W ostatnim czasie wyrobiła sobie nawyk zażywania dwóch nurofenów ze szklanką wody przed położeniem się do łóżka, by uprzedzić efekty wypitej na pusty żołądek połowy, a zdarzało się, że i więcej, butelki chablis. Zeszłej nocy zapomniała o tym, po prostu wylądowała w łóżku ledwie świadoma, w pełnym makijażu i spała snem kamiennym do ósmej rano, gdy zbudził ją wzrok wpatrzonych w nią trzech członków rodziny. Ralph traktował ją bardzo miło. Odprowadził z Bla-kiem Scarlett do przedszkola. Mogła więc łagodnie i powoli dojść do siebie, nacieszyć się długim prysznicem, zjeść w spokoju śniadanie i zaparzyć porządną kawę. Ralph położył Blakea na przedpołudniową drzemkę i wrócił go-

dzinę później, sprawdził, czy Jem dobrze się czuje, a potem oddalił się na palcach do pracowni, gdzie siedział do tej chwili. Kac Jem ustąpił. Na lunch przygotowała sobie jajko z tostem i wypiła cztery puszki dietetycznej coli. Ale nie mogła otrząsnąć się z okropnego, przytłaczającego uczucia smutku męczącego ją od chwili, gdy otworzyła oczy tego ranka. Ostatnie wernisaże Ralpha rozczarowywały ją nieco. Było to nieuniknione. Przecież żaden z kolejnych wernisaży nie mógł się równać z tym pierwszym. Ale ostatni wieczór był jeszcze inny. Czuła, jak ich oddalone dusze zgrzytają i odbijają się echem w galerii. Każdy zakamarek przypominał jej o tym, jacy byli kiedyś. Cierpkie wino wykrzywiało jej usta, ale połykała kieliszek za kieliszkiem, by utrzymać dobrą minę do złej gry. W drodze do domu siedzieli w taksówce, powietrze wpadające przez otwarte okno było ciepłe i pełne Londynu, a Jem paplała na temat wystawy, obrazów, zachwycała się entuzjastycznie ich urodą i powtarzała w kółko, że sprzeda ich całe mnóstwo, bo są takie wspaniałe. Ralph gapił się przez okno i nie odezwał słowem. Potem Jem położyła dłoń na udzie Ralpha i czekała, by Ralph przykrył ją swoją dłonią. Ale nie zrobił tego. Zamiast tego poklepał ją delikatnie i protekcjonalnie, jakby dotykał głowy grzecznego psa, wymusił uśmiech w jej kierunku, a potem przesunął rękę na siedzenie. Jem zabrała dłoń i położyła ją smutno na swoich kolanach. Jem położyła wieczorem dzieci do łóżka. Odczuwała °gromną radość, że je ma, chyba nigdy wcześniej nie czuła się w podobny sposób.

— Dzięki Bogu, że tu jesteście — wyszeptała w wilgotne loczki. — Dzięki Bogu za was oboje. Co ja bym bez was zrobiła, moje aniołki? Gdzie bym teraz była? Zamknęła drzwi od pokoju, raczyła się ciszą domu, nalała sobie duży kieliszek wina i usiadła przy komputerze. Otworzyła skrzynkę mailową i poczuła bicie serca na widok pewnej wiadomości. FACEBOOK Lucas Warbush zaprasza cię do grona swoich znajomych. Przy zaproszeniu znalazła krótki list: Cześć, nieznajoma! Szkoda, że nie spotkaliśmy się jeszcze raz na festiwalu. Wypatrywałem ciebie. Mam nadzieję, że piszę do właściwej Jemimy Catterick, gdzie twoje zdjęcie?! Kliknęła na przysłany link, przyjmując zaproszenie Lucasa, i bardzo szybko pogrążyła się w jego świecie. Należał do bardzo zaangażowanych użytkowników swojego konta na Facebooku. Miał trzydzieści osiem albumów fotograficznych i ścianę wypełnioną po brzegi zawadiackimi wiadomościami od jego dwustu dziewięćdziesięciu znajomych. Za to zdjęcie na profilu było dość enigmatyczne: czubek głowy z okularami słonecznymi, z perfekcyjnie wykrojonymi uszami po obu stronach i zero twarzy. Tak bardzo przypominał jej Ralpha. Uderzało ją to podobieństwo przy każdej styczności z Lucasem. Momentalnie wracała do przeszłości. Najświeższy komunikat z życia Lucasa obwieszczał, że: „Lucas Warbush jedzie do domu zobaczyć się z mamusią". Jem uśmiechnęła się. Pomyślała o własnym synu, zapiętym w różowy śpiwo-

rek w łóżeczku i zastanawiała się, czy pewnego dnia i on będzie miał wystarczającą ilość dowcipu i pewności siebie, by obwieścić rówieśnikom bez krzty ironii, że jedzie w odwiedziny do mamusi. Od tych myśli oderwało ją nagle gwałtowne walenie w szyby, poderwała się, ale szybko zdała sobie sprawę, że to tylko porywista burza przetacza się po rozgrzanych chodnikach, zalewa gorące dachówki tłustymi kroplami. Niebo rozdarło się na chwilę, policzyła do ośmiu i usłyszała grzmot w oddali. Pomyślała o Ralphie. Biedny Ralph. Przedziera się przez rzęsisty deszcz. Przemoknie do nitki. Pewnie uskakuje przed zygzakami błyskawicy. Otworzyła okno sypialni i wciągnęła powietrze, wypełniając płuca tym charakterystycznym stęchłym zapachem rozpalonego, zmoczonego londyńskiego bruku. Rozejrzała się po ulicy, sprawdziła, czy Ralph wraca, ale ulica świeciła pustkami. Zamknęła okno i wróciła do komputera. Przejrzała albumy fotograficzne Lucasa i przeczytała komentarze jego znajomych. Obejrzała zdjęcia Jessiki, Joela i Lucasa obejmującego śliczną, czarnoskórą kobietę z krótkimi, rozpuszczonymi włosami, odgarniętymi z twarzy. Domyśliła się, że jest to jego matka. Widziała też starszą czarnoskórą kobietę z pokarbowanymi srebrnymi włosami; siedziała z parą kotów o rudym cętkowanym futrze. Dalej przejrzała zdjęcia jego znajomych, dziesiątki przyjaciół, młodych i szczęśliwych, w barach, na wakacjach, w akademikach, w obskurnych mieszkaniach. Studenci. Rozpoznała blondynkę, którą obejmował na festynie w parku. Nazywała się Malaika Fitzjohn. Bardzo interesujące imię dla bardzo interesująco wyglądającej dziewczyny. Zresztą wszyscy jego znajomi wyglądali interesująco i wszystkie komentarze i wiadomości zostawione przez nich na jego stronie były ciepłe i przepełnione sympatią. Jem zasmuciła się w tym momencie, że ona i Ralph przeżyli razem jede-

naście lat, a nie doczekali się grona wspólnych znajomych. Rodzina Ralpha składała się jedynie ze smutnego, osiem-dziesięciodwuletniego ojca, który już w młodości nie należał do energicznych ludzi, a resztki werwy stracił zupełnie po śmierci żony trzy lata temu. Jedyny prawdziwy przyjaciel Ralpha mieszkał w Kalifornii, a pozostali znajomi (głównie zadzierające nosa panienki PR wykorzystujące jego towarzystwo dla dodania sobie animuszu i wiarygodności) zniknęli w międzyczasie. Jakiś czas temu zaprzyjaźnili się z parą z sąsiedztwa, Alexem i Marią. Mieli oni córkę w wieku Scarlett, wychodzili więc razem na lunch do Prince Regent, a latem gościli się nawzajem w swoich ogrodach, aż w końcu Alex i Maria sprzedali dom za rogiem i przeprowadzili się do Hastings. Od tamtego momentu rodzina Catterick/McLeary stała się małym, samotnym oddziałem o zawężonych horyzontach, naznaczanych jedynie obecnością nieco szurniętej Lulu i jej męża. Ralph bał się Lulu, a o dwanaście lat starszy i wysoki na metr dziewięćdziesiąt Walt wydawał mu się mało przystępny. Jem czekała, aż Scarlett zacznie szkołę. Właśnie wtedy zaczynał się rozkwit lokalnych przyjaźni. Ale gdy wpatrywała się w znajomych Lucasa, czuła ciepło i siłę tych więzi, zasmuciła się małością swojego zamkniętego świata i nagle zapragnęła czegoś więcej. Westchnęła, opróżniła zawartość kieliszka, a gdy ruszyła po schodach, by go ponownie napełnić, usłyszała otwierające się drzwi i na korytarzu stanął Ralph w stroju do biegania i nieco kwaśną miną. — Cześć! — zaszczebiotała. Spojrzał na pusty kieliszek wina i odpowiedział „cześć". Zmierzyła go od stóp do głów. T-shirt był suchy i świeży. Szorty wyglądały dokładnie tak samo jak wtedy, gdy wyciągał je z szafy dwie godziny wcześniej.

— Jesteś suchy! — zdziwiła się. — No — odparł. — Ale deszcz — kontynuowała. — Co deszcz? — No myślałam, że przemokniesz. Lało jak z cebra. Wzruszył ramionami. — Widocznie nie tam, gdzie biegałem — stwierdził lakonicznie. — Ale... jak? — Lokalny deszcz? — zasugerował nieprzekonująco. Przytaknęła skinieniem głowy, zapewne tak, musiało padać lokalnie, i przeszła obok niego, by nalać sobie kolejny kieliszek wina. — O Boże, Lulu, szkoda, że tego nie widziałaś, co za ohyda. — Ale nie rozumiem. Brzydko wykonane czy co? — Gorzej. — Jem wtarła krem przeciwsłoneczny w gołe kostki. — Po prostu ohydne. To było nieprzyjemne. I gdyby tylko powiedział coś w stylu: „och, to tylko takie malowanie na rozgrzewkę, no wiesz, trochę frajdy", pomyślałabym sobie: „aha, no to w porządku". Ale nic z tych rzeczy. Zabrał to swoje dzieło na górę i nie odezwał się do mnie do końca dnia. Lulu wygięła lekko usta w szyderczym uśmiechu. Nie znosiła fochów, dąsów i obrażania się. — A gdzie jest teraz? — zapytała ze zmarszczonym figlarnie nosem. — W galerii, z Philippeem, ma jakiś wywiad z lokalną gazetą. — Kiedy wraca? Jem wzruszyła ramionami. — Nie wiem. Pewnie coś koło szesnastej. — No to chodź.

— Gdzie? — Chodźmy to zobaczyć. — Machnęła butelką piwa w kierunku dachu. — Ale co? Pracownię? — No, a czemu nie? Pokaż mi ten obraz. No chodź! Jem spojrzała na Blakea śpiącego w bujaczku i Scarlett bawiącą się radośnie w piaskownicy i pomyślała, że właściwie to czemu nie. — Scarlett — zwróciła się do córki — idziemy z ciocią do środka. Wrócimy za chwilkę. Scarlett spojrzała na nie apatycznie i kontynuowała zabawę. — A pytałaś go? — zapytała Lulu podczas wspinaczki po krętych schodach do pracowni Ralpha. — O tę sprawę z kościołem? — Masz na myśli to, o czym mówił Joel w taksówce? Lulu przytaknęła. — Nie — odpowiedziała. — Dlaczego nie? — Nie wiem. Pewnie dlatego, że wcale nie mam ochoty zaczynać rozmowy, w której musiałabym wspomnieć o Joelu. — A dlaczego nie? Przecież z Joelem nic się nie wydarzyło. — No wiem, ale w mojej głowie wygląda to tak, jakby coś się wydarzyło, i wolałabym o nim nie wspominać, to wszystko. Czuję się z tym niezręcznie. — Boże, no OK . Ale nie chcesz wiedzieć? Nie chcesz wiedzieć, dlaczego włóczy się po kościołach? Jem wzruszyła ramionami. — Jednego dnia zabrał tam nawet dzieci, Scarlett mi powiedziała. Zapalili jakieś świeczki za jego mamę. Więc pewnie chodzi tylko o to. W ten sposób radzi sobie ze stratą.

Jem weszła do pracowni Ralpha pierwszy raz od tamtej nocy sprzed tygodni, gdy wyznała mu, że nie chce urodzić kolejnego dziecka. Wtedy pracownię wypełniały piękne, tryskające życiem kalifornijskie kwiaty. Teraz w niemal pustym wnętrzu stały jedynie dwa płótna. Pierwszy obraz widziała tamtego dnia, obrzydliwe czerwono-czarne gryzmoły. Lulu stłumiła okrzyk na jego widok. — O Boże — jęknęła. — Czy to ten? — Niestety — przytaknęła Jem. — Przecież... — Lulu przez chwilę drążyła płótno wzrokiem — .. .przecież to nawet nie jest obraz, prawda? To tylko jakieś mazaje. Misz-masz. Jejku, a to co, do cholery? — obróciła się, bo inny obraz przyciągnął jej wzrok. Wciąż nieskończony, tkwił na sztaludze. I w tym przypadku miały do czynienia z wizualnym afrontem. Jem wpatrywała się w ten ostatni obraz z przerażeniem. Ralph z takim podekscytowaniem mówił o ruszeniu w nowym kierunku. Nie mógł się tego doczekać i Jem również. A teraz wszystko wskazywało na to, że chodziło o coś takiego. Bezsensowne, nieartystyczne, pozbawione wdzięku bazgroły. I właśnie wtedy, gdy chłonęła okropną rzeczywistość nowego kierunku Ralpha, zobaczyła coś jeszcze, coś, co zszokowało ją dogłębnie. Na półce z książkami leżało zdjęcie, na którym zobaczyła Ralpha i bardzo piękną dziewczynę o gęstych blond włosach w kolorze masła i o kocich rysach, z zagłębienia jej szyi migotał mały krzyżyk. Stykali się głowami i uśmiechali się tak promiennie, jakby to było Boże Narodzenie. Już miała odezwać się do Lulu, gdy zobaczyła przerażone spojrzenie siostry, podążyła więc za tym wzrokiem do ciemnego kąta studia, gdzie na skrzyni stało małe płótno. Kawałek muślinu, który miał za zadanie przykrywać obraz, Zsunął się i częściowo odsłonił kobietę podobną do tej ze

zdjęcia. Siostry wymieniły spojrzenia, Jem skinęła delikatnie głową i Lulu przeszła przez pokój i odsłoniła zupełnie obraz. Tak jak podejrzewały, był to portret kobiety ze zdjęcia, skrupulatnie namalowany w detalach. Ralph zamienił tło z palmowych drzew na coś, co przypominało duże srebrne słońce, a we włosy dziewczyny wplótł gałązkę z fio-letoworóżowymi kwiatami bugenwilli. Przepiękny obraz został utrzymany w świetlistych bielach i srebrze, kwiaty we włosach stanowiły jedyny kolorowy akcent. Jem nie potrafiła sobie przypomnieć ładniejszego obrazu namalowanego przez Ralpha od długiego czasu. Być może, pomyślała z bolesnym dreszczem, od czasu gdy malował jej portrety. — Kurwa mać — mruknęła Lulu, przygryzając wargi. Jem poczuła wirowanie w głowie. Miała wrażenie, że jej życie w jednej chwili zerwało się z łańcucha i sunęło w niekontrolowanym pędzie w nieznanej przestrzeni. Czy ta tajemnicza, jasnowłosa piękność mogła być powodem tej całej obcości między nimi? Czy to przez nią Ralph wydawał się taki zdystansowany w ostatnich dniach? Czy to możliwe, że przez te wszystkie tygodnie, podczas których Jem prze-czołgiwała się przez dziwny krajobraz własnych emocji, radziła sobie z cudzołożnymi myślami o Joelu, gasiła narastające uczucie względem Lucasa, wsłuchiwała się w szepty, które podpowiadały, że być może czekało ją inne zakończenie niż to, którego spodziewała się przez te wszystkie lata, że i Ralph przemierzał podobnie wyboiste terytorium? Czy Ralph mógł zakochać się w innej kobiecie i od chwili powrotu z Kalifornii myślał o niej nieustannie każdego dnia? A jeśli tak, to dlaczego, do diabła, poprosił ją o rękę? Ale Jem nie musiała zadawać sobie tego pytania, dobrze znała odpowiedź: oświadczył się jej, ponieważ nie chciał być zakochany w tej pięknej, młodej, jasnowłosej kobiecie w srebrnej sukience. Jem czuła podobnie. Chciała wyjść za Ralpha,

bo pragnęła uchronić siebie przed zakochaniem się w przystojnym młodym mężczyźnie z krótko ostrzyżonymi włosami i zielonymi oczami. Ślub miał ich ocalić przed potencjalnym, odmiennym zakończeniem. Miał zagwarantować bezpieczeństwo ich dzieciom. Ralph wrócił z galerii pół godziny później, ale Jem słowem nie wspomniała o ohydnych obrazach ani o portrecie dziewczyny z maślanymi włosami. Zamiast tego wessała to poczucie dyskomfortu głęboko w siebie, aż zaczęło ją lekko mdlić. Zagadnęła go na temat wywiadu („Nie wiem, dlaczego ludzie muszą wszystko intelektualizować. Przecież to tylko kwiaty. To wszystko. To nie ma nic wspólnego ani z moim dzieciństwem, ani z politycznym klimatem w Ameryce czy ceną jakichś cholernych ryb w Bejrucie, no wiesz. To tylko obrazy. Jestem tylko malarzem. Jezu") i odgrzała to, co zostało z makaronu z sosem bolońskim, który Scarlett miała na obiad. Potem otworzyła butelkę różowego wina, nalała duży kieliszek i zabrała go do ogrodu, gdzie patrzyła, jak córka bawi się w popołudniowym słońcu. Ralph nie przyłączył się do niej i gdy wróciła do środka, zastała pustą, posprzątaną kuchnię, a on zdążył się zaszyć w pracowni.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY SIÓDMY KILKA DNI później w drodze powrotnej od Gila Ralph wstąpił do Maygrove Centrę, by skorzystać z toalety. Wysikał się, umył ręce, przyjrzał się swojej twarzy w lustrze i już miał się odwrócić i wyjść, gdy do toalety wszedł inny mężczyzna. Ralph obrócił nieznacznie głowę w powitalnym geście. Spojrzał na mężczyznę, ten spojrzał na niego. Rozpoznali się. Po chwili wahania Ralph się odezwał: — To ty, prawda? Mężczyzna spojrzał na niego i zmrużył oczy. Ralph doskonale wiedział, że odmalowana na jego twarzy walka, by zlokalizować twarz Ralpha, była czystą grą. — Jesteś ojcem Jessiki, prawda? — kontynuował. — Hm, tak. Zgadza się. Przepraszam, ale... — Jestem Ralph. — Wyciągnął świeżo umytą dłoń w kierunku Joela. — Ojciec Scarlett. — Och tak, oczywiście. Fajnie w końcu cię poznać. Chyba widziałem cię w okolicy. — Tak — powiedział Ralph — z pewnością mnie widziałeś. Mógłbym nawet powiedzieć, że mnie śledziłeś — kontynuował. Utrzymywał wesoły ton głosu i patrzył prosto w oczy Joela. Nastawił się na fale Gila. Joel cofnął się, dotknięty. — Nie sądzę — odpalił defensywnie. — A właśnie, że tak. Przed kościołem. Kilka tygodni

temu. Stałeś tam, kiedy wszedłem do środka, i czekałeś, aż wyjdę na zewnątrz. — Akurat na kogoś czekałem — wytłumaczył Joel. Ralph milczał. Wiedział, że nie musi kwestionować kłamstwa Joela. Obaj znali prawdę. — Więc — Ralph kontynuował lekko, serce miał wciąż wypełnione popołudniowym spotkaniem z Gilem, a w głowie poczuł coś silnego i zdecydowanego. — Zaprzyjaźniłeś się z Jem, co? Joel wzruszył ramionami. — Niezupełnie. Ralph pokiwał głową i pozwolił, by na krótko zaległa cisza. — Wiesz — zaczął chwilę później — bierzemy ślub w przyszły weekend. Joel rzucił mu spojrzenie w stylu „no to fajnie, ale co ja mam z tym wspólnego?". Ralph znów wpuścił między nich ciszę i wpatrywał się w mężczyznę, próbując zinterpretować pusty wyraz jego twarzy, szukał prawdy pomiędzy bezbarwnym ułożeniem rys. Czy ty, pomyślał sobie, czy ty pieprzyłeś się z moją dziewczyną? Nagłe Joel wzdrygnął się i zmienił postawę, dostosowując język ciała, zupełnie jakby usłyszał myśli Ralpha. Nagle wyglądał na zjeżonego. — Jesteś bardzo z siebie zadowolony, co? — zapytał. — Co proszę? — odpowiedział Ralph. — Ty. Jesteś bardzo z siebie zadowolony. Tryumfujesz. — Sorry — odparował Ralph z krótkim śmiechem. — Nawet cię nie znam. Co cię uprawnia do tego, żeby mnie osądzać? Mężczyzna wzruszył ramionami.

— Mówię ci tylko to, co widzę. I, co mi powiedziano. — Powiedziano? — No. Mam wrażenie, że jesteś jednym z tych facetów, którzy pchają się przez życie, oczekując, że inni będą zbierać po nich śmieci. Ralph rzucił mu spojrzenie rozbawionej pogardy. — I powiem ci coś jeszcze. Być może i żenisz się w przyszłym tygodniu, ale wcale nie uważam, że ona jest na to gotowa. Wysyła w eter różne sygnały. I węszy powietrze. Ralph zatrzymał się i spojrzał na mężczyznę. — Węszy? — No. Dobrze wiesz. Ralph wykrzywił się i spojrzał na tego mężczyznę; pomniejszył się, zupełnie tak, jakby skurczył się pod wpływem gorzkich słów. Zresztą wybrał słowa jednocześnie wstrętne, jak i poetyckie. — Czy ty i Jem mieliście romans? Mężczyzna roześmiał się. Joel owinął śmiechem oczekiwaną odpowiedź, więc Ralph odczekał chwilę, by usłyszeć to, co mężczyzna ma do powiedzenia. — Nie — odpowiedział w końcu lekceważąco. — Nie mieliśmy romansu. Ale to nie oznacza, że ona nie miała romansu. I nie oznacza to, że nie jest do tego zdolna. Ralphowi przemknęło przez głowę, że chętnie zrównałby tego faceta z ziemią, wyobraził sobie, że wymierza mu cios za ciosem i patrzy, jak zdycha. Ale potem zastanowił się, czy Gil uderzyłby tego bezsensownego małego człowieka? I wiedział, że z pewnością nie. Wciągnął więc głęboko powietrze, odnalazł wewnętrzny spokój, a potem spojrzał Joelowi prosto w oczy, uśmiechnął się jeden jedyny raz i wyszedł.

Tej nocy Ralph miał kolejny, skomplikowany sen. Od momentu gdy zaczął spotykać się z Sarah, Gilem i grupą modlitewną, śnił częściej i intensywniej. Śniło mu się, że nadszedł dzień ślubu i pobierali się w Santa Monica. Smith był jego drużbą, czekali na Jem, która bardzo się spóźniała. Stał w środku altany na plaży, jego buty napełniły się piaskiem, ludzie wpatrywali się w niego wyczekująco, a on powtarzał: wszystko gra, ona zawsze się spóźnia. Smith siedział przy małym stoliku w kącie i zajadał kraba z miękką skorupą, a Ralph zastanawiał się: dlaczego on musi jeść kraba z miękką skorupką w tym momencie? Co za egoizm. W końcu opuścił klaustrofobiczną altanę na plaży i szedł wolno przez gorącą białą plażę i szukał Jem. Nie widział swoich dzieci. Zatrzymał się i zapytał policjanta, czy widział ciemnowłosą, drobną kobietę w białej sukni. Policjant odpowiedział, że nie. A potem wreszcie ją ujrzał, szła w jego kierunku ubrana na czarno. Widział, że była rozzłoszczona, na rękach trzymała kota Smitha. Spójrz tylko, mówiła, spójrz tylko. To wszystko jest nie tak. Muszę już iść. A potem podała mu kota, uniosła ciężkie warstwy czarnej sukni i oddaliła się szybkim, zdeterminowanym krokiem, jej łokcie sterczały ze złością. Stał na gorącej białej plaży i patrzył, jak od niego odchodzi, z każdym krokiem stawała się mniejsza, aż w końcu była jedynie maleńkim czarnym punktem na horyzoncie. Wrócił do altany na plaży, Smith w międzyczasie przeobraził się w Joela, a Ralph uniósł talerz z krabem w miękkiej skorupce i spuścił go prosto na jego głowę.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY ÓSMY GDY RALPH oświadczył po raz trzeci z rzędu, że wybiera się pobiegać o osiemnastej w czwartek, w głowie Jem w końcu rozległ się dzwonek alarmowy. Trzy czwartki z kolei to już nie był przypadek. Trzy czwartki z rzędu można było określić mianem nałogu. Dlaczego czwartki? Dlaczego osiemnasta? A w ogóle, skoro już o tym myślała, to czy oberwanie chmury mogło faktycznie zalewać miasto lokalnie? Ze wszystkich sił postarała się o pogodny i radosny nastrój i obserwowała, jak szykował się do wyjścia. — Miłego biegania — zawołała mechanicznie. Dała dzieciom kolację, wykąpała je, ubrała w piżamki i położyła do łóżek. A potem popędziła, jak codziennie, do komputera. Sprawdziła maile. Wiadomość z Facebooka od Lucasa: Musisz wkleić tu jakieś zdjęcia. Oczekuję regularnych fotosprawozdań z życia mojego kumpla Blake'a! A jak się miewa piękna Scarlett? I skoro mowa o pięknych paniach, to jak się miewa Jemima? Uśmiechnęła się i wystukała odpowiedź, jak zawsze, w neutralnym, pozbawionym flirtu tonie. Pracuję nad zdjęciami, muszę teraz zainstalować jakieś oprogramowanie, cierpliwości, w końcu do tego dojdę.

A Blake jest nadal gruby i wspaniały i nie przejawia najmniejszych chęci do pełzania. Myślę, że udaje Buddę, siedzi całymi dniami na tyłku i obrasta w tłuszcz. Panna Scarlett wciąż gra rolę divy w naszym rodzinnym serialu, a ja wcale nie jestem piękna, ale dziękuję za miłe słowa! A co u taty? Nie widziałam się z nim całe wieki. Wysłała wiadomość i w ciągu pięciu minut otrzymała odpowiedź. No to sprawdź w lustrze! Jesteś cudowna! Jestem teraz u mamy, na północy, nie widziałem się z tatą kilka dni. Rozmawiałem z nim wczoraj, mówił, że spotkał twojego męża w Maygrove Center. Jest członkiem jednej z grup? (Oczywiście nie osądzam go, jeśli tak, znasz historię mojego ojca) A tata wciąż na ringu z tą zdzirą, walczy o Jessicę. Biedaczek. W każdym razie mama woła mnie na kolację, a potem spadam do miasta na spotkanie z kumplami ze szkoły. Tak dobrze być znowu w domu! Trzymaj się. Wracam za kilka tygodni, może spotkamy się znów na basenie? Jem odpisała od razu. Unikam luster, jak to tylko możliwe w przypadku ludzi;). Twój tato musiał widzieć kogoś innego w Maygrove. Ralph ma swoje różne tajemnice, ale uzależnienie do nich nie należy! (Chyba że mają tam grupę Anonimowych Biegaczy?!). W każdym razie w sobotę bierzemy ślub, więc mam nadzieję, że nie ukrywa przede mną jakiegoś okropnego sekretu! Życzę ci smacznego i ciesz się pobytem w domu. Mam nadzieję, że mój Blakey też będzie do mnie wracać i jeść ze mną kolację w wieku dwudziestu czterech lat! Do zobaczenia, trzymam kciuki za basenową pogodę! Nacisnęła Wyślij, a potem przez kilka minut przeglądała Jego stronę na Facebooku, sprawdzała, co porabiali jego

znajomi i czym on się zajmował (zapewne „wcinam mamu-siny ryż z kurczakiem i czuję się tak doooobrzeeee"). Odczekała chwilę, ale Lucas nie odpowiedział. Poszedł na kolację w realu, zostawił cyberprzestrzeń. Kilka minut później usłyszała dźwięk otwieranych drzwi wejściowych. Przełączyła komputer w stan wstrzymania i zeszła na palcach na dół, by go przywitać. Ralph jak zawsze w czwartki wyglądał świeżo i dziarsko, zupełnie inaczej niż w pozostałe dni tygodnia, gdy wracał po bieganiu. Co prawda oddychał ciężko, twarz zaczerwieniła się, ale nie widziała szerokiej strużki potu płynącej przez środek koszulki, a jego czoła nie pokrywały słone krople. Przyszło jej na myśl, że wyglądał dokładnie jak ktoś, kto właśnie przybiegł do domu od skrzynki pocztowej stojącej na rogu ulicy. — I jak tam bieganie? — zagadnęła. — Dobrze. — Gdzie biegałeś? — Och, nigdzie, dookoła parku. A jak dzieci? — Ściągnął adidasy i schował je w szafce na buty. — W porządku — odpowiedziała. — Nie wyglądasz na bardzo spoconego — kontynuowała. Wzruszył ramionami i ruszył w kierunku kuchni. — Na dworze jest chłodno. — No — podążyła za nim, zdeterminowana, by odkryć prawdę o jego dziwnych czwartkowych wyjściach i chłodnym dystansie — ale przecież biegałeś prawie dwie godziny. Nawet gdyby było zimno na zewnątrz, to musiałbyś się bardziej spocić. — No cóż — odpowiedział po chwili wystarczająco długiej, pomyślała Jem, by sfabrykować jakąś wymówkę. — Zatrzymałem się na chwilę. W drodze do domu. Żeby ochłonąć.

— Gdzie? — Boże, czy to jakieś przesłuchanie? — Nie, Ralph, to nie jest przesłuchanie. Tylko twoja partnerka zastanawia się, gdzie byłeś przez dwie godziny. — A ja ci powiedziałem. Biegałem. — Tak. Biegałeś. A potem się zatrzymałeś. Gdzie się zatrzymałeś? — Boże, nie wiem, na ławce. — Siedziałeś na ławce? Żeby ochłonąć? — No. — A potem znów biegałeś? — No! Przecież mówiłem już! Boże, o co ci chodzi? — Chodzi mi o to Ralph, że... — przerwała. W tym momencie mogła albo zapanować nad przebiegiem rozmowy, albo pozwolić jej popłynąć w dzikim pędzie. Wzięła głęboki oddech. — Chodzi mi o wszystko, Ralph. Dosłownie o wszystko! Wróciłeś z Kalifornii i na początku wszystko układało się tak cudownie i wspaniale, a potem powoli, dzień za dniem, nagle okazało się, że wszystko jest nie tak. Nie chcesz się ze mną kochać, ledwo się do mnie odzywasz, malujesz poza domem i wracasz z tymi, Boże, przepraszam cię bardzo, ale muszę to powiedzieć, z tymi dziwacznymi obrazami, które wyglądają tak, jakby namalował je ktoś inny. A do tego dochodzą te czwartkowe biegi. Nie wierzę ci. Nie wierzę ci, że biegałeś. A poza tym wszystkim... — przerwała na chwilę w pełni świadoma, że za chwilę walnie z grubej rury — ...chodzi jeszcze o tę dziewczynę. Tę blondynkę. Widziałam jej zdjęcie w pracowni. Z tobą. W Kalifornii. I widziałam jej portret, który namalowałeś. Jest bardzo piękny, Ralph, naprawdę bardzo piękny. Ale zaczęłam się zastanawiać, no wiesz, co faktycznie wydarzyło się w Ameryce? Nigdy o tym nie rozmawia-

liśmy. Po prostu zaakceptowałam, że wróciłeś odmieniony, że bardziej się starałeś i przeszliśmy nad tym do porządku dziennego. Tak naprawdę nigdy nie zastanawiałam się, co takiego stało się w Ameryce, że w ciągu jednej nocy stałeś się innym człowiekiem. I czy to... czy to miało coś wspólnego z nią? Z tą dziewczyną? Ralph stał z głową zanurzoną w lodówce. Zanim Jem się odezwała, sięgał po piwo, ale zamarł bez ruchu na czas jej monologu. Zapadła cisza, Ralph zamrugał, a potem powoli osunął się na krzesło. — Nie — odpowiedział. — To nie miało nic wspólnego z tą dziewczyną. No, w zasadzie to częściowo tak. Ona w pewnym sensie zaczęła to. — Zaczęła co? — Pewną zmianę we mnie. To... — Co? — Nie mogę ci powiedzieć — powiedział. — Czego nie możesz mi powiedzieć? — serce Jem przyspieszyło z niepokoju. — Nie mogę ci powiedzieć. Zostawiłabyś mnie. — Co! — krzyknęła. — Po prostu mi powiedz! — To nie to, co myślisz — kontynuował. — Ale sądzę, że w pewnym sensie to jest jeszcze gorsze. — O mój Boże, Ralph, czy możesz mi po prostu powiedzieć! — To jest... — westchnął i przeciągnął dłońmi po twarzy. — To jest... Znalazłem... — Co? — Tam, gdzie chodzę w czwartki wieczorem. To grupa modlitewna. Chodzę się... modlić. — Modlić? — Jem również ciężko opadła na krzesło. — Tak. Razem z grupą modlitewną. — Do kościoła?

— Nie, nie do kościoła. Do ośrodka. — Chodzisz do ośrodka i modlisz się z obcymi? — Tak. Właśnie tak. — Ale... do kogo się modlisz? Wzruszył ramionami. — Modlę się do Boga. Rzuciła mu spojrzenie pełne czystego przerażenia. — Nie — powiedział. — Nie tego Boga. Nie tego mężczyzny z brodą. Nie tego z Biblii. Nie w imię którego zabijają ludzi. Ale mojego własnego, osobistego Boga. Jem pozwoliła głowie przetoczyć się po ramionach, jakby ciężar jego wyznania zaburzył jej fizjonomię. — A ta kobieta? — To dziewczyna Smitha — powiedział. — A ściślej, była dziewczyna Smitha. Rosey. Chrześcijanka. Zabrała mnie do kościoła. Myślałem, że to tylko przelotne zainteresowanie. Siedziałem w tym pięknym kościele i nagle wszystko zaczęło nabierać sensu. Zrozumiałem swoje beznadziejne i bezużyteczne zachowanie w domu, przysiągłem, że się zmienię na lepsze. To dało mi taką przedziwną siłę. Po powrocie do domu pomyślałem, że w końcu odnalazłem się w życiu. Ale potem, po, no wiesz, po dziecku, to sam nie wiem. Potrzebowałem tego jeszcze więcej, tego uczucia, którego doświadczyłem w tamtym kościele. — Nie rozumiem, mówisz o poronieniu? Skinął głową. — Tak bardzo pragnąłem tego dziecka, Jem. Pragnąłem go do bólu. I nie mogłem uwierzyć, że podchodziłaś do tego tak spokojnie. To było jak... jakbyś zmieniła się w kogoś innego. No wiesz. Widziałem ciebie, Jem, widziałem ciebie przez okno, czytałaś gazetę, jakbyś czekała na wyrwanie zęba albo coś. I w tamtej chwili, Chryste, ja nie wiem, czułem się prawie tak, jakbym cię nienawidził. — Przerwał.

Pozwolił, by słowa wsiąkły. Jem nie drgnęła. — A ty po tym wszystkim rozkwitłaś. A ze mną stało się odwrotnie. Jakbym usechł od środka. A jeśli chodzi o... seks, to sam nie wiem. Wydaje mi się, że to takie niewłaściwe. Wejść tam, skąd wycięli dziecko... — Oni go nie wycięli, Ralph... — Nie, no wiem, ale usunęli je. I bałem się, że znów się to stanie. Że będzie kolejne dziecko i kolejne poronienie albo kolejna aborcja, a potem musiałbym patrzeć, jak sobie z tym radzisz, upijasz się beztrosko, odtwarzasz młodość. Szczerze? Niedobrze mi się od tego robiło. — Niedobrze? — Jem przełknęła ślinę. — No. I jest jeszcze coś. Ten mężczyzna. — Jaki mężczyzna? — Ten facet z małą dziewczynką, ten, z którym jadłaś pizzę... — Joel? — No, jak tam go zwą. Widziałem się z nim w poniedziałek wieczorem. Zapytałem — przerwał na moment — zapytałem go, czy między wami do czegoś doszło. — Żartujesz! — Tak, zrobiłem to, Jem, ponieważ musiałem wiedzieć, bo to mnie zżerało, te wszystkie SMS -y i jazdy taksówką, i oczywiście, zawsze miałaś wiarygodne wytłumaczenie, ale i tak musiałem się sam przekonać. — O Chryste, nie mogę uwierzyć, że go o to zapytałeś. Co on na to? — Powiedział dokładnie to, czego się spodziewałem. Powiedział, że nie. — No oczywiście. A co miałby innego powiedzieć? Nie mogę uwierzyć, że w ogóle coś takiego przyszło ci do głowy. — Pomyślałaś o mnie dokładnie to samo — powiedział miękko Ralph. — Patrząc na dziewczynę z obrazu.

W kuchni zaległa na chwilę cisza, oboje chłonęli nowość odkrytych kart. — Dlaczego ją namalowałeś, Ralph? — zapytała Jem łagodniejszym głosem. Ralph wzruszył ramionami. — Ponieważ jest piękna — odpowiedział. — Ponieważ mnie o to poprosiła. I chciałem się jej odwdzięczyć za to, że pokazała mi światło. — Na twoim obrazie wygląda, jakby była świętą albo aniołem. Tak właśnie ją widzisz? Znów wzruszył ramionami. — Chyba tak. — Powinnam się nią przejmować? Ralph wpatrywał się w nią przez chwilę. — A przejmujesz się? — Czym? — Czy się nią przejmujesz? Jem zamrugała i przez chwilę zastanawiała się nad treścią pytania. — Tak — odpowiedziała w końcu. — Przejmuję się nią. Jesteś w niej zakochany? — Nie — odparł szczerze. — A ty jesteś zakochana w tym mężczyźnie? — Nie. — A jesteś zakochana we mnie? Pytanie zamurowało Jem. Tego pytania unikała od miesięcy. Szybko odbiła piłeczkę. — A ty jesteś zakochany we mnie? — Tak — odparł Ralph natychmiast, bez wahania. — Oczywiście, nie w taki sam sposób jak kiedyś. Ale wystarczająco, by mieć pewność, że moja podróż zatrzymuje się tutaj. Że to jest dla mnie. Ty, ja, dzieci. A ty? Skinęła głową.

— To samo — powiedziała. — Myślę i czuję dokładnie to samo. — Jem wstrzymała oddech. W tej chwili faktycznie czuła, że zbliżyła się do prawdy. — Dlaczego mnie nie powstrzymałeś? — zapytała chwilę później. — Dlaczego nie powstrzymałeś mnie przed aborcją? Ralph znów wzruszył ramionami. — A miałoby to jakikolwiek sens? — wymamrotał. —-Ty i tak podjęłaś decyzję. — Nie miałam pojęcia, że przeżywałeś to wszystko tak głęboko. Byłam przekonana, że kamień spadł ci z serca, kiedy poroniłam. Dlaczego nie powiedziałeś mi wprost, co czułeś? — Bo było na to za późno. Czy to zmieniłoby cokolwiek na lepsze? Czułabyś się jedynie bardziej winna. O coś, na co i tak nie mieliśmy wpływu. — Więc zamiast tego zwróciłeś się do Boga? — Jem ledwo wierzyła, że była w stanie wymówić te słowa. Brzmiały tak dziwacznie w jej ustach, kompletnie niedorzecznie. Rozmawiali przecież o Ralphie. Ralph McLeary. W jej definicji Ralpha McLeary nie było miejsca dla konceptu Boga. Ralph pokiwał głową i utkwił wzrok w stopach. — A to tak na poważnie, z tym Bogiem, czy to naprawdę coś na serio? Skinął głową. — Tak myślę — odpowiedział. — Wydaje się, że to jest prawdziwe. Na początku czułem się z tym naprawdę dziwnie, ale teraz wydaje się to takie... normalne. —- A co tam robisz, na tych modlitewnych spotkaniach? — Jem powstrzymała parsknięcie, wymawiając te słowa. Ralph odciągnął wzrok od butów, zmrużył oczy i spojrzał na nią. — Modlimy się — odpowiedział szczerze. — Ale do kogo?

— Sam nie wiem tak naprawdę. Do siebie. Do świata. Do kogokolwiek, kto tam jest, Bóg czy cokolwiek innego. Jest w porządku — kontynuował łagodniejszym tonem — naprawdę. Nie ma się czego bać. To nie chrześcijaństwo. To nie ewangelicyzm. To tylko... modlitwa. — No niby tak, ale ja wciąż nie rozumiem. Przecież... — Przerwała na chwilę, próbując sformułować znaki zapytania w głowie. — Dlaczego? — zapytała w końcu. Ralph westchnął i znów spuścił wzrok. — Nie wiem — odpowiedział po chwili. — Nie mam pojęcia. Po prostu stało się. I czuję, że to jest właściwe i dobre. — A ja nie mam wyboru. Muszę to po prostu zaakceptować, tak? Ralph znów westchnął, podniósł wzrok i spojrzał prosto w oczy Jem. — Tak — odpowiedział. — Myślę, że musisz. Jem skinęła lekko głową, jak dziecko. — A my — zapytała cicho. — A co z nami? — Co z nami? Spojrzała na podłogę. — Czy między nami wszystko gra? Przed chwilą powiedziałeś kilka ekstremalnych rzeczy pod moim adresem. Wyciągnąłeś różne, różne... sprawy. I Chryste, w sobotę bierzemy ślub. Przecież... — Wszystko zależy od ciebie, Jem. — Nie, to nie tak. Wszystko zależy od nas obojga. Rozmawiamy o naszym wspólnym życiu. I o naszej przyszłości. O naszym przeznaczeniu. — Wiem, że ciebie kocham. Wiem, że kocham siebie. Mnie to wystarczy. I dzięki tej rozmowie znów bardziej ciebie czuję i rozumiem. I jest mi łatwiej, kiedy pomyślę o tych wszystkich sprawach. Ale ostateczna decyzja należy do ciebie. — Rzucił jej pragmatyczne spojrzenie i Jem zbladła.

Przełknęła ślinę i skinęła głową. — OK — powiedziała. — Rozumiem. To ja jestem grzesznicą. — Dodała do tych słów cierpki śmiech. Ralph natychmiast pochylił się w jej stronę z twarzą wypełnioną troską. — Nie! — zaoponował. — Nie to miałem na myśli! Chciałem powiedzieć, że jestem teraz gotów poradzić sobie ze zmianami, które zachodzą w tobie, ale... czy ty poradzisz sobie z moimi zmianami? Kocham ciebie, Jem. Zawsze cię kochałem. Chcę się z tobą ożenić. Chcę z tobą być. Na zawsze. Bez względu na wszystko, OK ? Jem pozwoliła, by chwycił jej dłonie, wpatrywała się w jego ręce i nagle poczuła, jak na powierzchnię jej świadomości wypłynęło coś surowego i zwierzęcego. Z jednej strony chciała wyjść za Ralpha, uszczęśliwić jego i dzieci, chciała zabezpieczyć życie i przyszłość dla siebie i całej rodziny, ale z drugiej pragnęła uciec, otworzyć frontowe drzwi i wybiec na chłodne powietrze, biec szybciej i szybciej, dalej i dalej, aż do chwili, gdy z płuc byłaby w stanie wyrwać krzyk. Ale nie mogła tak po prostu wybiec. To był jej dom. To było jej życie. Uśmiechnęła się z zaciśniętymi ustami i uścisnęła dłoń Ralpha. — OK — powiedziała. — OK . Wszystko się ułoży. — Ale gdzieś głęboko wcale nie była o tym do końca przekonana.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY DZIEWIĄTY DZIEŃ ŚLUBU Ralpha i Jem zaczął się bladym i wodnistym porankiem. W powietrzu unosiła się zapowiedź deszczu, ale również i szczypta potencjalnego splendoru. Zapowiedzi pogody również były niejednoznaczne. Miał to być dzień przemiennego szczęścia. Ralph spędził noc w Croydon, z ojcem, i miał przyjechać z nim do urzędu stanu cywilnego o czternastej. Ralph wcale nie chciał jechać. „To głupie — przekonywał. — Teoretycznie moglibyśmy iść na ślub własnych dzieci, więc po co te ceregiele?". Ale Jem wychodziła za mąż po raz pierwszy w życiu i chociaż część dnia chciała uświęcić w tradycyjny sposób. Lulu i Isobel, druga siostra, spędziły z nią ostatnią noc, dzieląc się trzema butelkami szampana i połową butelki teąuili. Lulu zawzięcie smażyła teraz bekon, a Jem wkładała grube plasterki chleba do tostera i czuły, że ostatnia rzecz, na którą mają teraz ochotę, to pójście na ślub. Kiedyś Jem marzyła, by jej życie wyglądało właśnie tak, ona, siostry, dzieci i żadnych mężczyzn. Prowadziłyby wspólną kuchnię, gadałyby całymi dniami, dzieliły się domowymi obowiązkami. Dziwne, że myślała o tym akurat rano w dniu ślubu, ale w sumie wszystko wydawało się dziwne rankiem na kilka godzin przed taką uroczystością. Od rozmowy w czwartek wieczorem Jem snuła się po domu niczym w miazmatycznym transie. Życie nagle nabrało innego odcienia gnijącej zieleni. Nie potrafiła już wskazać

pewnych punktów odniesienia w swoim życiu. Wszystko stało się zbyt ulotne i śliskie. Przedpołudnie minęło jak we śnie. Około południa przyjechali rodzice z Devon i mały dom zaludnił się krytyczną liczbą ludzi, więc Jem zagnała wszystkich do ogrodu, a sama poszła przygotować dzbanek Pimm's. Czuła, że powoli zaczyna dochodzić do siebie po kacu, i utknęła teraz między akceptacją a dyskomfortem. Wkładała kostki lodu do dużego plastikowego dzbanka i przez okno wpatrywała się bezmyślnie w zgromadzoną rodzinę, gdy nagle jej wzrok ześlizgnął się na parapet i zatrzymał się na stojącej tam orchidei, która przekwitła dwa lata temu, a potem w cudowny sposób powróciła do życia. Każdy z czterech białych kwiatów ukształtowanych wcześniej tego lata zdążył przekwitnąć, na parapecie leżały rozsypane, zapomniane płatki niczym porzucone pończochy. Gałązka była goła. Zabolał ją ten oczywisty symbolizm, zaniosła przygotowany Pimm's do ogrodu, a potem wymknęła się niepostrzeżenie i popędziła na górę do sypialni. Zdarła z siebie ubrania i przesuwała rzeczy wiszące w szafie w poszukiwaniu sukienki, którą tu ukryła dwa miesiące temu po oświadczynach Ralpha, zakończony sukcesem zakup na gorączkowej aukcji eBay. Była to żywa, zabawna, faliście zakręcona sukienka Vivienne Westwood o kroju klepsydry, z głębokim dekoltem, drapowana po łydki i ozdobiona nadrukiem lwich paszczy i pawi. Przymierzyła ją tylko raz, zaraz po wyjęciu z paczki. Leżała jak ulał. Chciała ją teraz nałożyć. Jak tylko poczuje ją na sobie, to będzie już w połowie ślubu. Ubrana w sukienkę przestanie zadręczać się mrocznymi myślami i po prostu ruszy naprzód. Zejdzie na dół w tej pięknej kreacji i wszyscy zarzucą

ją komplementami, wypije kieliszek Pimms i wszystko znów nabierze odpowiednich barw. Faktycznie, wszystko zaczęło się tutaj, od sukienki. Najpierw włożyła nowiuteńką bieliznę, czarną z liliową obwódką, koronkową i boską, a potem wciągnęła na siebie sukienkę i odwróciła się, by ocenić swoje odbicie w lustrze. Za luźna. Sukienka była za luźna. Wisiała na niej niczym rozdęte zasłony. Piersi wciąż pełne mleka, gdy przymierzała suknię po raz pierwszy, teraz siedziały płasko i eksponowały stanik spod rozchełstanego materiału. Jej talia, która wcześniej podkreślała piękny krój sukni, zniknęła. Sukienka wyglądała na niej źle. Nieszczęśliwie. Wyobraziła sobie samą Vivienne, która przygląda się jej z kąta pokoju i smutno potrząsa głową. Nie! — warknęła rudowłosa projektantka mody. Nie! To nie tak ma wyglądać! Sukienka jej nienawidziła. I Ralph miał rację. Jem była za chuda. Usiadła na łóżku i zanurzyła twarz w dłoniach. Wcale nie czuła się jak piękna panna młoda. Raczej jak oszustka. Wychudzona, głupkowata mała dziewczynka. Co powie jej piękna córka na widok szalonej, starej kobiety przebranej w designerską sukienkę? Będzie taka zawiedziona. Dlaczego pozwoliła sobie tak bardzo schudnąć? Nawet nie zauważyła kiedy. Przypuszczała, że w ten sposób chciała odzyskać kontrolę nad ciałem po smutku i zamęcie spowodowanym stratą dziecka. Pragnęła odzyskać własne ciało. No i proszę! Co za ironia, skończyła z ciałem, które w niczym nie przypominało dawnego kształtu. Wytarła łzy, a potem przetrząsnęła szafę w poszukiwaniu czegoś innego. To był jedynie urząd stanu cywilnego, coś innego wystarczy. Miała mnóstwo ślicznych ubrań. Znajdzie coś.

Kilka chwil później pojawiła się w ogrodzie w perfekcyjnej, szkarłatnej sukience na ramiączkach, którą włożyła na ślub znajomej kilka lat temu, jeszcze zanim urodziła dzieci. Sukienka trzymała fason, wisiała prosto i kwadratowo, nie otulała wychudzonego ciała, ale podkreślała eleganckie obojczyki i delikatne, drobne ramiona. Pasowała idealnie do jedwabnych czerwonych pantofelków zakupionych pod kreację Vivienne Westwood i wszyscy powtarzali, że wygląda pięknie, że dobrze jej w czerwonym, że ślicznie wybrała. Nikt, nawet siostry, nie miały pojęcia o istnieniu przepięknej sukni z lwimi paszczami i pawiami upchanej teraz w najgłębszy kąt szafy. Podążali w kierunku urzędu stanu cywilnego w Cambe-rwell, a Jem nie potrafiła przepędzić poczucia smutku i czegoś, co boleśnie ją uwierało. Spojrzała na siostry: piękne, podekscytowane, uradowane jej szczęściem. Spojrzała na rodziców, pogodni, nic się nie zmienili od dnia podobnego do tego czterdzieści dwa lata temu w urzędzie stanu cywilnego w Paignton. Wreszcie popatrzyła na dzieci: Scarlett wyglądała olśniewająco w warstwach tiulu i piany, w lokach błyszczała mała tiara, a Blake siedział spokojnie w foteliku, nieświadom powagi sytuacji, ubrany na wzór dorosłego mężczyzny. Doczekała się. Nadszedł dzień jej ślubu. Dzień, którego nie potrafiła sobie wcześniej wyobrazić. Jechała do urzędu stanu cywilnego, gdzie miała wyjść za mąż. Za Ralpha. Za miłość życia. Jej przeznaczenie. Wysiedli z wieloosobowej taksówki, a ojciec udał się do środka na zwiady upewnić się, że Ralph czeka w środku. — Są tam — obwieścił tato, uśmiechając się, chwilę później. — Czeka z ojcem. Wygląda na bardzo zdenerwowanego. Jem poczuła szarpnięcie na dnie żołądka na dźwięk

tych słów. To było to, pomyślała sobie, oto nadchodzi panna młoda. O godzinie czternastej Jem, Lulu, Isobel i Scarlett weszły do budynku, wskazano im ich salę, najmniejsza sala w budynku numer piętnaście. Ralph siedział przed biurkiem urzędnika stanu cywilnego obok ojca. Po prawej stronie siedział Philippe i rodzice Smitha. Miejsca z lewej strony zajęli rodzice Jem, mama usadowiła Blakea na kolanach. Jem czuła, że jej nogi stają się coraz bardziej miękkie. Mózg desperacko domagał się cukru. Czuła się przejrzysta i niematerialna, jakby przemieniła się w obłok. Zobaczyła odwrócone, uśmiechnięte twarze gości i próbowała odpowiedzieć uśmiechem, ale jej twarz zesztywniała ze strachu. Wtedy odwrócił się Ralph, spojrzał na nią, uśmiechnął się i wyglądał zupełnie jak wtedy przed laty, na pierwszym wernisażu w galerii: elegancki w garniturze, blady z nerwów i przystojny jak diabli. Piękny mężczyzna. Ojciec jej dzieci. Ale. Skierowała wzrok z Ralpha na siostrę, na mamę, na syna. Spojrzała na ojca Ralpha, córkę, urzędnika. W klatce piersiowej Jem zaczął się kotłować niemy krzyk. Chciała uciec. Nie mogła oddychać. Nie chciała tu być. Nie chciała tego robić. Serce waliło w jej piersi jak szalone, spróbowała się opanować. Dasz radę, oczywiście, że dasz radę, zaklinała się w duchu, wszystko będzie dobrze. Denerwujesz się tylko, po prostu, denerwujesz się i masz kaca. Ruszyła w kierunku Ralpha i uśmiechnęła się do niego lekko. Odpowiedział szerokim uśmiechem i złapał jej dłoń.

— Wyglądasz pięknie — wyszeptał. — Ta sukienka wygląda na tobie przepięknie. — Dziękuję — odpowiedziała szeptem i ścisnęła jego dłoń, by się uspokoić. Ale uczucie paniki ściskające ją na dnie żołądka wydawało się przybierać na sile z każdą chwilą i wypełniło ją wołaniem, że nie powinna tego robić. Znów pomyślała o uschniętej orchidei w kuchni, o workowatej sukni w szafie, o ohydnych obrazach w pracowni Ralpha i dziecku, które zdecydowała się usunąć. A potem zobaczyła Ralpha w ponurym pomieszczeniu na Maygrove, wykrzykującego gorączkowe modlitwy do Pana Naszego Wybawiciela. Pomyślała o tych kilku dniach spędzonych z Lucasem na basenie, o tym uczuciu kiełkującym w sercu, że być może czeka ją inne zakończenie niż to, które sama sobie przeznaczyła, całując Ralpha po raz pierwszy jedenaście lat temu na niebieskiej sofie w Battersea. Być może czekało na nią coś nowego, jeszcze niezapisanego na stronach książki jej przeznaczenia. Inny szczęśliwy koniec. I właśnie wtedy, gdy po jej wyjałowionym mózgu myśli pędziły w popłochu niczym bose, zdziczałe dzieci, wydarzyło się coś niespodziewanego: Ralph przyłożył swoją dłoń do policzka Jem, potem pochylił się i pocałował ją delikatnie w usta. Uśmiechnął się smutno. — Wszystko w porządku — powiedział. — Nie musimy tego robić. Spojrzała na niego gwałtownie. — Nie róbmy tego — wyszeptał, delikatnie przyciskając swój nos do jej nosa. — Nie róbmy tego. Wciąż wpatrywała się w niego bez słowa. — Idź — powiedział. — Kocham cię. Mogę zaczekać. Idź. — Ale ja nie chcę odejść — wyszeptała.

— Chcesz — powiedział po prostu. — Chcesz. — A potem znów ją pocałował.

CZĘŚĆ CZWARTA

13 lipca 2008 Droga Rosey Przepraszam, że nie odpisałem na Twojego ostatniego maila. Kończyłem prace na wystawę i szykowałem się do ślubu, a poza tym często chodziłem na spotkania grupy modlitewnej. Skontaktowałem się z Sarah i bardzo ją polubiłem. Grupa jest wspaniała i spotkania są niesamowite. Bardzo mi pomogli. Przechodzę teraz ciężki okres. Sam nie wiem, jak zacząć, więc piszę po prostu, jak było. Jem zostawiła mnie w dniu naszego ślubu. Serio. No może nie do końca ona mnie zostawiła, raczej to ja pozwoliłem jej odejść. Podeszła do biurka, spojrzałem na nią i po prostu wiedziałem. Dla niej to wszystko ułożyło się nie tak. Dwa dni wcześniej odbyliśmy długą rozmowę i opowiedziałem jej o grupie i o odnalezieniu Boga, a ona totalnie nie zrozumiała, o co chodzi. Zresztą nie oczekiwałem tego od niej. No i nie zrozumiała. Rozmawialiśmy też o innych sprawach, o tym, jak się oboje zmieniliśmy i jak nasza miłość też się zmieniła. Na koniec rozmowy miałem wrażenie, że doszliśmy do dobrego miejsca, że oboje uświadomiliśmy sobie, gdzie się obecnie znajdujemy. Wszystko było dobrze przez następny dzień, a potem, w sobotę po południu ona weszła do biura urzędu stanu cywilnego i spojrzałem na nią, i po prostu wiedziałem. WIEDZIAŁEM. Wyglądała tak, jakby została złapana w pułapkę, była przerażona. Najśmieszniejsze, że wcale mnie to nie zdziwiło. W pewnym sensie tak, jakbym się tego spodziewał przez cały czas, deja vu czy coś, po prostu wiedziałem, że to się właśnie tak potoczy, zanim cokolwiek się faktycznie wydarzyło. Więc powiedziałem jej tylko: nie

musimy tego robić. A ona spojrzała na mnie, oczy miała pełne łez, spojrzała na mnie i kiwnęła głową, bardzo delikatnie, pocałowała mnie i wyszła. Tak po prostu, na oczach całej rodziny. Wszyscy krzyknęli ze zdumienia. Totalnie szokująca chwila. Czułem się jak bohater najgorszej opery mydlanej. Zniknęła, a ja pomyślałem sobie: „Do widzenia, Jem". Pozwoliłem jej odejść. Nie miałem wyboru. Wszyscy dziwili się, że zachowałem taki spokój. Każdy powtarzał tylko: kurczę, niesamowite, ale dobrze sobie z tym radzisz. I chcieli z nią porozmawiać, namówić, żeby wróciła, tłumaczyli, że to tylko nerwy, że na pewno wróci, a ja powtarzałem: nie, nie, nie rozmawiajcie z nią, zostawcie ją w spokoju, Jem nie wróci. I nie wróciła. Wszystko wydarzyło się tydzień temu i oczywiście widziałem ją od tamtej pory, bo przecież wciąż mieszkamy razem. Mam nadzieję, że uda nam się razem z tego wyjść, że nie posuniemy się za daleko i nikt się nie wyprowadzi z domu. Wciąż wierzę, że Jem w końcu odnajdzie to, czego szuka, i przekona się, że to jestem ja. Z ledwością mogę w uwierzyć, że to stało się naprawdę. Myślałem, że Jem i ja będziemy ze sobą na zawsze. Każdy tak myślał. Byliśmy jedną z tych par. Ale coś się z nami stało, sam nie wiem kiedy, może gdy zaczęliśmy powiększać naszą rodzinę, może po narodzinach Blake'a, lub gdy wyjechałem do Ameryki w kwietniu, może kiedy odnalazłem duchowość, może kiedy straciliśmy dzieci, szczególnie to ostatnie. Nie wiem dokładnie, w którym momencie, ale stało się. I nigdy dotąd nie czułem się tak smutny, Rosey. Nigdy nie spotkało mnie nic gorszego. Ale myślę, że ona wróci. Naprawdę. Nie chodzi tylko o mnie, grupę i Boga. Chodzi o coś więcej. Myślę, że ona wie, że musi coś zrobić, zanim będzie gotowa wrócić. A najpierw musi się dowiedzieć, co to jest. Nie miałem zamiaru zasypywać Ciebie tymi rozwlekłymi wynurzeniami. Chciałem Cię po prostu przeprosić, że tak długo się nie odzywałem, i podziękować za to, że zapoznałaś mnie z Sarah. To wspaniale, że ci ludzie są obecni w moim życiu od kilku tygodni, a szczególnie od ślubnego fiaska. Całuję, Ralph

ROZDZIAŁ PIERWSZY J EM OPADŁA na małą beżową sofę w gościnnym pokoju Lulu i głęboko odetchnęła. Czuła się kompletnie zszokowana. Dzieci zostały na dole z Lulu i do Jem, otoczonej walizkami, torbami i siatkami pełnymi zabawek, zaczęła docierać rzeczywistość nowej sytuacji. Wyprowadziła się. Nie mieszkała już z Ralphem. Dzieci nie mieszkały ze swoim ojcem. Teraz to był ich dom. Jem w życiu nie spodziewała się takiego obrotu spraw. Spodziewała się raczej wyjść za Ralpha. I to bez względu na wszystko. Bez względu na to, że odnalazł Boga, bez względu na sprawy, które wypłynęły podczas niespodziewanej rozmowy dwa miesiące temu i pomimo panicznego uczucia, które ścisnęło ją w żołądku, gdy niepewnym krokiem zbliżała się do Ralpha w urzędzie stanu cywilnego, Jem była pewna, że ostatecznie poślubi Ralpha. Jakżeby mogło stać się inaczej? Ale potem on wypowiedział te słowa „zaczekam, idź" i wiedziała, że miał rację. To nie był dobry czas. I nie chodziło jedynie o odnalezionego Boga. Wszystko, co miało miejsce tamtego lipcowego popołudnia, powinno było wyglądać inaczej. Sukienka, pogoda, nastrój, to dręczące, bolesne przeczucie, że być może czeka ją inne przeznaczenie. Z pewnością w dzień ślubu nie powinna była myśleć o innym mężczyźnie. Wyszła z sali. Wybiegła z urzędu prosto na ulicę,

klatka piersiowa falowała burzliwie w hiperwentylacji, mdliło ją. A potem nastał czas oczekiwania. Na co właściwie czekali, nikt nie wiedział. Na normalność? Na objawienie i gotowe odpowiedzi? A może, by Ralph zmienił zdanie na temat Boga? Czekali i czekali, ale nic się nie zmieniło. Za to czuli się coraz bardziej dziwnie i niezręcznie. Jem piła jeszcze więcej, jadła jeszcze mniej, Ralph coraz więcej czasu spędzał na spotkaniach z grupą i na malowaniu z Gilem. Oddalali się od siebie coraz bardziej. Ta jedna chwila w urzędzie stanu cywilnego zmieniła wszystko i powrót do siebie po takim szoku w tak krótkim czasie okazał się niemożliwy. Więc Jem zdecydowała się coś z tym zrobić. Podjęła decyzję o wyprowadzce. Może, myślała, może jeśli pożyjemy przez jakiś czas osobno, to wtedy uda się nam do siebie wrócić. Podjęła najtrudniejszą decyzję w życiu, ale robiła to dla nich, dla siebie i dla Ralpha; pragnęła dać im szansę na odnalezienie drogi do siebie. Więc siedziała w domu siostry, do którego wcześniej przychodziła na herbatę i pogaduchy, a teraz miała tu zamieszkać. Ziściła swoje marzenie, proszę bardzo, za ścianą mieszkała siostra, wielka, niekonwencjonalna rodzina żyjąca w komunie. Wedle życzenia. Tyle że nie czuła się tak, jakby doszła do tego miejsca w zaplanowany, spokojny sposób, a raczej że została porwana przez wielką, tłustą łapę losu i bezceremonialnie spuszczona z ogromnej wysokości. Nigdy dotąd nie czuła się tak bardzo nieszczęśliwa. Przed oczyma stanęła jej twarz Ralpha podczas pożegnania w drzwiach wejściowych domu godzinę temu. Fałszywe uśmiechy i wesołkowaty głos, gdyż próbowali nadać całej sytuacji lekki ton ze względu na dzieci, udawali, że

czeka ich przygoda i nieoczekiwane wakacje. Ale na jedną dramatyczną chwilę ich oczy spotkały się nad głowami dzieci, Ralph wyglądał na kompletnie zagubionego, mały chłopiec pogrążony w niedowierzaniu. Gdy Jem zobaczyła strach w jego pięknych oczach, poczuła, że z samego jej środka coś wygrzebało się na powierzchnię, i musiała dosłownie powstrzymać się fizycznie, by nie wskoczyć w jego ramiona i nie wyszlochać: „Wszystko OK , wszystko OK , kocham cię, kocham cię". Tyle że to nie był właściwy moment na wyznania Kocham cię. Podobnie jak wtedy nie był właściwy czas na ślub. Jem próbowała się uśmiechnąć i dodać mu otuchy, ale uśmiech zawahał się na jej ustach, a Ralph odwrócił twarz, chowając oczy pełne migoczących łez. Ruszyli w kierunku domu Lulu. Jem nie odwróciła się za siebie. 23 sierpnia 2008 Droga Rosey No więc stało się, Jem się wyprowadziła. Nigdy nie sądziłem, że do tego dojdzie. Myślę, że przez cały czas łudziłem się, że damy radę pozbierać się po tym wszystkim i w końcu wyjdziemy na prostą. Ale Jem oddaliła się ode mnie bardziej niż kiedykolwiek przedtem. Zatrzyma się u siostry, a ja zostaję tutaj. Dzieci będą mieszkały z nami na zmianę. Jakoś to dogramy. Jem potrzebuje teraz więcej czasu dla siebie i tak, bo jeden z jej klientów kończy kontrakt z producentami opery mydlanej i Jem musi się skupić na jego karierze, a w listopadzie wyjeżdża do Sydney, bo drugi klient bierze udział w reality show w dżungli. (Ale to top sekret — nic nie wiesz, gdyby ktokolwiek pytał!) A ja planuję zrobić sobie przerwę od malowania w szalonych godzinach, skoro wystawa odniosła sukces i mam pieniądze na koncie. Zresztą nie jestem jeszcze gotów, by rozpocząć pracę nad kolejną serią. Wszystko zmienia się tak szybko i dramatycznie i nie chodzi mi jedynie o moje życie, ale o to, jak się czuję, przeżywam

i odpowiadam na otaczający mnie świat. Coraz więcej czasu spędzam z Gilem. To ten stary facet z New Meaning, szkocki wyga, maluje szorstkie stare krajobrazy morskie, dużo warczy i zadaje pytania bez owijania w bawełnę. Jest bardzo otwarty i prawdziwy. W pewien sposób przypomina mi Ciebie (chociaż brzmi to dziwacznie) w tym sensie, że przy nim też nie muszę się zastanawiać, co naprawdę myśli. Po prostu jestem z nim, odprężam się. Czuję też, że zaczynam od nowa jako artysta, w sumie to regres do pozycji wyjściowej, trochę tak, jakby szekspirowski aktor udawał przez całe życie, że jest drzewem na wietrze, i w końcu oprzytomniał. To mnie naprawdę uwalnia i ciekaw jestem, dokąd dojdę. Przypuszczam, że nadchodzi kres chałturzenia graficznych projektów broszur dla agencji turystycznych. Wiem, że nie mogę wrócić tam, gdzie byłem. Nadszedł czas na nowe podejście. W każdym razie trzymam się nieźle. Pierwsza noc po odejściu Jem była najgorszą nocą w moim życiu, chodziłem po tych wszystkich pustych pokojach i zadręczałem się rozpamiętywaniem. Musiałem do bólu uświadomić sobie, że jestem sam, że nasza rodzina rozpadła się. Całą noc spędziłem na modlitwie i udało mi się przejść na drugą stronę. Rano wszystko ujrzałem w bardziej pozytywnym świetle. Muszę uwierzyć, że to właściwa kolej rzeczy, że to nas do czegoś doprowadzi. Chcę zrozumieć, dlaczego tak się stało, i pogodzić się z tym. Póki co żyję chwilą obecną. Dziękuję Ci za wsparcie i napisz szybko. Ściskam, Ralph, buziaki 21 września 2008 Najdroższa Rosey Przede wszystkim przepraszam, że zamilkłem w eterze. W zeszłym tygodniu wprowadziłem się do nowego mieszkania i zabrało mi to trochę czasu, by się na nowo zorganizować. Pozbieranie tego wszystkiego do kupy to był koszmar. Zdecydowaliśmy się wynająć dom. Nie mogłem już dłużej tam mieszkać, bez Jem, bez dzieci przez pół tygodnia. Więc wynajęliśmy dom, a ja znalazłem sobie nowe miejsce. Dwie sypialnie, mnóstwo przestrzeni dla dzieci, na ich za-

bawki i rzeczy. Co prawda bez ogrodu, ale siostra Jem ma ogromny wybieg za domem. Czuję się lepiej z tym, że nie mieszkam już w naszym domu. To mieszkanie jest całkiem fajne, zostało wydzielone z dużego domu i znajduje się dokładnie za rogiem nowego przedszkola Scarlett. Tak, moja córka chodzi już od kilku tygodni do prawdziwego przedszkola, taka duża panienka! W te dni, gdy zajmuję się dziećmi, zostajemy więc z Blakiem zupełnie sami. Ma teraz dziewięć miesięcy, za chwilę dziesięć. W końcu zaczął raczkować, co jest zarówno błogosławieństwem, jak i przekleństwem. Oznacza to, że nie potrzebuje już tyle rozrywki, gdy ląduje na piecach, ale jednocześnie nie mogę już go po prostu odłożyć w jednym miejscu i zająć się swoimi sprawami, znika w sekundę! Ale mam z nim mnóstwo frajdy i to dobrze, że jestem za niego odpowiedzialny przez taki szmat czasu. Pozwoliłem, by to Jem robiła dosłownie wszystko, gdy Scarlett była mała, teraz tego naprawdę żałuję. Moje relacje zjem układają się dobrze. Widzimy się dwa razy w tygodniu. Wygląda świetnie. Myślę, że kwitnie, bardzo mi przykro, kiedy to mówię. Roztacza wokół siebie taki blask. Dawno nie widziałem jej takiej, na pewno nie przez ostanie lata. Z pewnością miała to w sobie, gdy ją poznałem. Cieszę się, że jest szczęśliwa, ale nie mogę tego powiedzieć o sobie. Czuję się samotny. Naprawdę, Całuję

ROZDZIAŁ DRUGI B YŁO CIEMNE listopadowe popołudnie. Ulice rozświetliły lampy, a chodnik pod jej stopami pokrył się matowym złotem. Dzieci były z Ralphem, a Jem wracała do Lulu, by przyszykować się na babski wieczór na mieście z siostrą i jej przyjaciółkami. Jutro z rana nie musi zrywać się, by odprowadzić córkę do przedszkola czy ugotować owsiankę dla małego głodomora. Wieczorem mogła się więc napić, zaba-lować do późna, a następnego dnia wylegiwać się w łóżku do południa. Wychodziła do miasta po raz pierwszy od przeprowadzki z domu na Herne Hill, wcześniej czuła się zbyt poobijana, ale teraz była gotowa skorzystać z tej krótkiej wolności. Wracała z siłowni inną drogą, przez boczną uliczkę od Herne Hill Road. Lulu wspomniała o nowym butiku otworzonym właśnie tutaj. Uznała, że jest „totalnie w twoim stylu". I właśnie gdy przechodziła przez nieznajome boczne uliczki, zauważyła nazwę, która wydała się jej znajoma. Underwood Street. Na początku nie potrafiła przypomnieć sobie, skąd kojarzy nazwę ulicy. Underwood Street, powtarzała w myślach, gdzie słyszałam o Underwood Street? Wreszcie przypomniała sobie. To przy tej ulicy Joel zauważył Ralpha wchodzącego do kaplicy. Nieco dalej zauważyła mały budynek rozświetlony od środka. To tutaj, pomyślała, wolno zbliżając się do kościoła,

właśnie tutaj Ralph przyszedł po stracie ich dziecka. Po prostu wszedł do środka i zaczął się modlić. I nagle Jem zapragnęła wiedzieć, zrozumieć. Drzwi były otwarte, więc pchnęła je delikatnie do przodu. Czuła się lekko podenerwowana. Bynajmniej nie przez perspektywę stanięcia przed obliczem Boga, ale dlatego, że nie miała pojęcia, jacy ludzie szwendali się po zacisznych kaplicach w czwartkowe popołudnia. Co dziwne, nie czuła się całkowicie bezpieczna. Przeskanowała pamięć w poszukiwaniu nagłówków z gazet na temat kobiet zgwałconych w kaplicach, ale nic takiego nie mogła sobie przypomnieć. A mimo to wcale nie poczuła się pewniej. Minęła wejście i wolnym krokiem zbliżyła się do ławek. Oprócz niej w kaplicy nie było żywej duszy. Usiadła w tylnej ławie, blisko wyjścia, tak na wszelki wypadek. Położyła dłonie na kolanach i rozejrzała się dookoła. Parawany, świece, płyty nagrobkowe, tablice, śpiewniki, klęczniki. Zamknęła oczy i poczekała na uczucie, poczucie czegoś konkretnego, co mogłaby zabrać ze sobą z tego miejsca, coś prawdziwego i na tyle znaczącego, by mogła, choć w maleńkim zakresie, zrozumieć. Mocno zacisnęła powieki i wypełniła głowę wszystkimi nadziejami, marzeniami, lękami i fantazjami. Przypomniała sobie tamtą potworną chwilę w urzędzie stanu cywilnego kilka miesięcy temu, chwilę, która prześladowała ją codziennie; pomyślała o twarzy Ralpha podczas pożegnania w drzwiach wejściowych, gdy się wyprowadzała, i myślała o innej rodzinie, która mieszkała teraz w ich domu, rodzina taka, jaką oni kiedyś byli, mężczyzna, kobieta i dwoje małych dzieci zajmują przestrzeń należącą jeszcze niedawno do nich. Myślała o Ralphie mieszkającym samotnie w nowym, nieco depresyjnym mieszkaniu; zastanawiała się też nad sobą i małą rodziną zajmującą nieużywane kąty w domu siostry i próbowała odpowiedzieć sobie na pyta-

nie, o co w tym wszystkim chodzi. Co tak naprawdę powstrzymało ją tamtego dnia w urzędzie stanu cywilnego? Dlaczego wszystko wydawało się takie niewłaściwe? Trudno mieszkało się jej razem z Walterem i Lulu, którzy na każdym kroku uświadamiali jej boleśnie, że można tego nie spieprzyć, że nie każdy czuje się zbyt mały i lekkomyślny, by uciec przed wizją spędzenia reszty życia u boku tego samego człowieka. Bo właśnie tak to teraz czuła, z nowej jaśniejszej perspektywy po drugiej stronie emocjonalnego rozpadu. Nie dorosła do tego wszystkiego. A teraz miała przestrzeń i czuła, że z każdym dniem stawała się dojrzalsza, i przeczuwała, że pewnego dnia poczuje się wystarczająco dorosła, by wrócić w ramiona Ralpha i zostać z nim na zawsze. Myśli krążyły po jej głowie i wtedy doświadczyła najczystszego, najjaśniejszego od wielu tygodni wrażenia: maleńkie ziarenko spokoju. Ulżyło jej odrobinę. Nie miało to żadnego religijnego podtekstu, raczej terapeutyczne znaczenie. Ale w żadnym wypadku nie musiała się tego obawiać. Siedziała tam przez kolejne dziesięć minut i ze wszystkich sił postarała się pomodlić. A potem wstała, rozejrzała się dookoła jeszcze raz i ruszyła w kierunku nowego butiku za rogiem, z dala od Boga. 8 listopada 2008 Hej, Rosey Łał, sam nie jestem pewien, kiedy minęły ostatnie tygodnie. Mieliśmy przerwę semestralną i zabrałem dzieci do Szkocji na tydzień, mieszkaliśmy u Gila i jego siostry, która jest byłą zakonnicą(l), serio, prawdziwa była zakonnica! Dzieciaki pokochały Gila, ale za to była zakonnica nie przypadła im tak do gustu. Scarlett powiedziała, że ma dziwną twarz, całkiem trafne spostrzeżenie, ale wydaje mi się, że problem tkwił w jej bardzo staroświeckich poglądach na temat dzieci. Zawsze tak jest z ludźmi, którzy nie mają własnych dzieci.

W każdym razie mieliśmy fajny tydzień, dużo długich spacerów po plaży i malowania na świeżym powietrzu i wcale nie chciało mi się wracać do Londynu, mieszkania i prawdziwego życia. A masz dostęp do ITV w Stanach? Klient Jem wybiera się dzisiaj do dżungli, głośne fanfary, wielka sprawa. Nie mogę zdradzić ci jego imienia, ale biorąc pod uwagę fakt, że facet zdobył „sławę" (bardzo ogólnie rzecz ujmując) jedynie w tym kraju i nigdy o nim nie usłyszysz, to przypuszczam, że mogę ci podać jego inicjały (KK), tylko do celów identyfikacyjnych. Jem jest już w Sydney, więc przez parę dni, a może i całe dwa tygodnie zajmuję się dziećmi, wszystko zależy od tego, ile KK wytrzyma w dżungli, zanim go stamtąd wykopią. Czas z dziećmi jest dla mnie coraz bardziej absorbujący i jednocześnie satysfakcjonujący. Na tym etapie szczególnie fascynujący jest Blake. W przyszłym miesiącu skończy roczek. Co za charakterek. Stał się moim najlepszym kumplem. Bardzo mi go brakuje, gdy jest z Jem. Nie znoszę tego, że nie mieszkam z dziećmi. Naprawdę, naprawdę tego nienawidzę. Wciąż wydaje mi się, że Jem w każdej chwili wejdzie przez drzwi i przyzna, że to wszystko było potwornym błędem. I powie mi, że nadal mnie kocha. Że chce zacząć wszystko od początku. Damy jakoś radę ułożyć sobie życie dzień za dniem. Chociaż biorąc pod uwagę całość, życie to cholerny koszmar. Całuję cię mocno, R 22 listopada 2008 Rosey, kurde. Spójrz tylko na to: www.bbc.co.uk/news/imaceiebcontroversy/5480.htm Boże, biedna Jem. Jutro wraca z nim do domu. Dam wtedy znać, co i jak. Londyński DJ aresztowany w czasie programu na żywo 23 listopada 2008 Londyński DJ radiowy, Karl Kasparov, lat 47, został dziś zatrzymany przez policję w Sydney po tym, jak dokonał

napaści seksualnej na inną uczestniczkę programu, byłą gwiazdę serialu Jubilee Road, Melanie David, lat 27. Całe zajście sfilmowała kamera. Widzowie oglądający relację z programu na żywo zobaczyli, jak Kasparov najpierw całuje aktorkę w policzek a następnie dotyka jej piersi pomimo protestów kobiety. Do ucha poszkodowanej wyszeptał: „Brukowce będą miały o czym pisać po naszym powrocie do domu". Wcześniej tego dnia uczestnicy reality show rozmawiali o byłych bohaterach programu, których kariera nabrała tempa dzięki rozpoczętym w dżungli romansom. Najprawdopodobniej były DJ błędnie założył, że przysporzy aktorce więcej popularności. Jak dotąd nie postawiono jeszcze zarzutów przeciwko urodzonemu w Irlandii Kasparovowi. Pomimo prób nie udało się nam skontaktować z agentką Kasparova.

ROZDZIAŁ TRZECI J EM RZUCIŁA walizkę na sofę w hotelowym pokoju i zaczęła się rozpakowywać. Wreszcie dotarła do domu. Najdłuższy tydzień w jej życiu prawie dobiegł końca. Aktorka ostatecznie nie wniosła oskarżenia. Karl otrzymał upomnienie i został wypuszczony z aresztu. Jem i Karl spędzili kolejne trzy dni w hotelu, porządkując katastrofalne, medialne skutki jego wyskoku, a Jem postanowiła spędzić jeszcze dwie noce w hotelu w Hyde Park, by całkowicie zapanować nad sytuacją, zanim wróci i stanie przed dziećmi. Nie chciała wprowadzić tego całego cyrku do domu Lulu, to nie byłoby fair wobec niej. Ani kogokolwiek innego. Karl wrócił do swojego mieszkania, mimo że zaoferowano mu pokój w tym samym hotelu. Ale on się uparł. Na Almanac Road przez całą dobę koczowali dziennikarze. Jem przeszywały dreszcze za każdym razem, gdy włączała wiadomości albo czytała gazetę i widziała swój stary dom przy 31 Almanac Road. Przecież wszystko zaczęło się właśnie tam. Dom z jej snów. Co prawda w chwili obecnej raczej z koszmarów. Dziennikarzom tylko raz udało się zrobić zdjęcie Karlowi. Wychodził z domu w czarnym, eleganckim, trochę za luźnym garniturze. Od tamtej pory nie opuścił mieszkania, więc w gazetach pokazywano w kółko to samo zdjęcie. 31 Almanac Road. Niechlubne miejsce.

Na stoliczku nocnym postawiła zdjęcia dzieci, odsunęła zasłony i wpatrywała się w roztaczający się za oknem park. Wystawiła twarz na zimne i świeże powietrze. Dobrze, że wróciła już do Londynu. W Sydney zaliczyła szaloną jazdę. Upalną, wysokooktanową, intensywną. I to jeszcze zanim Karl ścisnął cycki tej dziewczyny na oczach pięciu kamer i pięciu milionów widzów. Wytrząsnęła australijskie wspomnienia z głowy. W końcu o niczym innym nie myślała przez ostatnie kilka dni. Ten obraz prześladował ją w kółko: obrzmiała, błyszcząca twarz Karla, suche usta zbliżają się do policzków młodej dziewczyny, dziewczyna patrzy na niego z rozbawionym zdziwieniem, wyciąga przed siebie ręce, by go odepchnąć, nagle akcja rozgrywa się jakby w zwolnionym tempie, wielkie łapy Karla lądują na bikini dziewczyny, paluchy wślizgują się pod maleńki trójkątny kawałek materiału, dziewczyna powtarza: „odwal się, Karl, no, ODWAL się", ale on nie przestaje, ściska ją mocno, zamyka oczy na ułamek sekundy, dziewczyna uwalnia się tuż po wibrującym w uszach szepcie: „Brukowce będą miały o czym pisać". Dłoń dziewczyny ląduje na jego policzku. Ty pieprzony kutasie, Karl, ty pieprzony kutasie. Karl zostaje sam, siedzi na skale, nieco speszony, ale co najgorsze, z uśmiechem na twarzy. Jem oglądała całe zajście w pokoju hotelowym, korzystając z całodobowej relacji na żywo udostępnionej przyjaciołom i rodzinie. Karl w przeciągu niespełna dwóch godzin prosto z dżungli wylądował na komisariacie. Cały świat dowiedział o aferze, zanim w eterze pojawił się oficjalny komunikat. Z powodu różnicy w czasie Jem nie zmrużyła oka prawie przez czterdzieści osiem godzin. Pierwszym możliwym samolotem przyleciała szefowa agencji, świadoma, że Jem potrzebuje solidnego wsparcia w uporaniu się ze skutkami tej porażki.

Karl okazał skruchę. Na miesiąc przed wyjazdem do dżungli przestał pić, by zrzucić jak najwięcej wagi. Tamtego feralnego dnia nagrodą za wygraną konkurencję była butelka szampana. Wypił trzy kieliszki i zupełnie stracił panowanie nad sytuacją. Szczerze wierzył, że jego kontrowersyjnie wyreżyserowana zagrywka zostanie doceniona przez aktorkę. Tłumaczył, że kobieta nawet nie podobała mu się za bardzo, mimo że rok wcześniej wygrała tytuł Most Fan-ciable Female w British Soap Awards, więc Jem pomyślała, że chciał nabrać nie tylko ją, ale i samego siebie. Karl wyraził gotowość poniesienia konsekwencji za każdy postawiony mu zarzut. Przyznał, że popełnił niewybaczalny błąd. Minęły dwadzieścia cztery desperackie godziny, w trakcie których policja i producenci programu rozmawiali z Melanie. Aktorka obejrzała całe zajście na taśmie i podjęła decyzję, że nie wniesie oskarżenia. W oświadczeniu podkreśliła, że absolutnie nieprzyzwoite zachowanie Karla bardzo ją rozczarowało, ale uważa, że każdy zasługuje na drugą szansę, a Karl dostał nauczkę. Po tej deklaracji program został wznowiony i wrócił na antenę. Jedna chwila. Czasami moment potrafił zmienić wszystko. Zaledwie jeden ułamek sekundy i całe życie obracało się o 180 stopni. Cztery miesiące temu Ralph wyznał, że odnalazł Boga. Podobnie zaskoczył ją Karl Kasparov. Już raz przed laty zdarzyło mu się stracić panowanie nad sobą podczas prowadzonej audycji radiowej. Właśnie rzuciła go dziewczyna, a on zauroczył cały kraj szczerymi i emocjonalnymi wyznaniami. Teraz cały kraj go nienawidził. Stał się zwierzęciem. Świnią. Bestią. Wszystko partaczył. Jego kariera, nieważne, jak mała i nieistotna, skończyła się. Naprawienie szkody zajmie długie lata. Pierwszy klient Jem. Równie dobrze mógłby być martwy. W rzeczywistość wdarła się kolejna chwila, która miała

zmienić bieg wydarzeń na zawsze. Sygnał telefonu. Kolejny SMS . Przez ostatnie kilka dni telefon hałasował nieustannie. Dzwonek za dzwonkiem. Wiadomość za wiadomością. Sygnał. Sygnał. Dzwonek. Dzwonek. Halo, mówi Jemima Catterick. Halo, mówi Jemima Catterick... Westchnęła i podniosła telefon. Zobaczyła nieznany numer. Otworzyła i przeczytała wiadomość. Hej tam. Tu Lucas. Zwędziłem twój numer z komórki taty. Chciałem tylko powiedzieć, że przykro mi, że przechodzisz taki gówniany czas, myślę o tobie i trzymaj się ciepło. Buziaki. Jem zamrugała i jeszcze raz przeczytała wiadomość. Lucas. Nie myślała o Lucasie od dłuższego czasu. To znaczy, nie do końca była to prawda. Myślała o Lucasie. Wspominała festiwal w Brockwell Park, kiedy to widziała go po raz ostatni na tydzień przed feralnym ślubem. Myślała, z jaką łatwością przychodzi mu pewność siebie, myślała o tym, co jej opowiadał, i że uważał, że wszystko, co robiła, musiało być interesujące. Przerabiała to w głowie mnóstwo razy. Faktycznie w ostatnim czasie trochę rzadziej. Życie posunęło się do przodu, a po drodze wydarzyły się różne rzeczy. Jej całe życie stanęło do góry nogami. Wyglądało teraz zupełnie inaczej. Stało się dziwne, inne, obce. Nabrało nieznanych konturów i kształtów. Jem czuła się samotna. Rozmyślanie na temat dwudziestoczterolatków, teraz gdy mogła robić to, na co miała z nimi ochotę, wydawało się takie inne. Pocieszenie się na wyciągnięcie ręki. No, ale doczekała się. Znów byli w kontakcie. Lucas się odezwał. Nie zrobił tego byle jak, od niechcenia. Odezwał się w bardzo dojrzały, słodki sposób w takim momencie jej życia, gdy ponad wszystko inne pragnęła się do kogoś przytulić. Otworzyła minibarek i wyciągnęła butelkę białego wina.

Otworzyła ją i nalała trochę do pękatego kieliszka, napiła się. Usiadła na skraju pościelonego łóżka i znów wpatrywała się w Hyde Park rozciągający się za grubymi szybami. Pomyślała o swoich pięknych dzieciach, które przebywały gdzieś tam na zewnątrz, na bocznych ulicach w południowej części Londynu. Nie miały pojęcia, że mama wróciła. Zastanawiała się, co teraz robią. Tęskniła za nimi całą sobą, boleśnie, wyobrażała sobie, jak wtula się w ich głowy, dotyka nosków, nosi w ramionach. Zasypiała w pozycji embrionalnej. A teraz, choć wróciła do Londynu, czuła się wciąż miliony mil z dala od nich. Mała łza wypłynęła z lewego oka, wytarła ją. Wypiła więcej wina, a potem spojrzała na telefon. Zaczęła wystukiwać odpowiedź na klawiaturze. Miło przeczytać przyjacielskie słowa. Co za totalny koszmar! Dziękuję ci bardzo za tę miłą wiadomość. Mam nadzieję, że u ciebie wszystko dobrze. Nadusiła Wyślij i odetchnęła z ulgą. Zachowała neutralny ton. Totalnie neutralny. Nic nie znaczący gest. Minęło dopiero południe. Chwilę później wino, zmęczenie i zmiana strefy czasowej przyćmiły jej myśli, rzuciła się w ubraniu na łóżko i zasnęła na pół godziny. Ze snu wyrwał ją dzwonek telefonu, poderwała się i odebrała telefon, odpowiadając automatycznym głosem „Halo, przy telefonie Jemima Catterick". To był Lucas. — Dostałem twojego SMS -a — powiedział. — Wróciłaś. — Tak — przyznała, odgarniając włosy z twarzy. — Wróciłam. Tej nocy Jem i Lucas spali ze sobą. Kolejną noc również spędzili razem. Trzeciego ranka obudziła się, wciąż na wpół zawieszona w snach, spojrzała na niego rozmazanym wzrokiem i przez jedną, słodko-gorzką, zakręconą chwilę po-

myślała, że to Ralph. I na moment poczuła, jak serce podskoczyło z radości i ulgi. Trzeciego dnia poprosiła go, by wyszedł. Nie spotkała się z nim już nigdy potem.

ROZDZIAŁ CZWARTY P OD KONIEC lutego Jem miała zabawne spotkanie. Scarlett siedziała w przedszkolu, Blake spał w spacerówce, a Jem maszerowała przez ulice Battersea na lunch z dawną koleżanką z college'u. Ostatni raz była w tej okolicy wiele miesięcy temu, gdy próbowała wzniecić żar w związku z Ralphem, tamtego wieczora zdała sobie sprawę, że wędrowali różnymi ścieżkami. Ze smutkiem przemierzała ulice, tak bardzo bliskie przed laty, gdy separacja, grupa modlitewna i rozdzielone rodzicielstwo wydawałoby się niedorzecznym absurdem. Zresztą nadal się takie wydawały. Jem w końcu zaczęła akceptować obecność duchowego rozwoju w życiu Ralpha. Zgodziła się, by zabrał dzieci do Moors, gdzie pojechał z Gilem, którego tak bardzo szanował. Scarlett jeszcze długo po powrocie z tych wakacji opowiadała o kobiecie ze spiczastym nosem, która nie pozwalała chodzić po trawie i bębnić stopami o nogi stołu i powtarzała słowo „Bóg" za każdym razem, gdy odczuwała zwiększony poziom frustracji. Do domu wróciła rozpromieniona, świeża i krzepka, zupełnie jak dziecko z innej bajki. Czasami Jem specjalnie wybierała okrężną drogę do domu, by zahaczyć o kaplicę na Underwood Street, i zazwyczaj w towarzystwie dzieci zapalała świeczkę, wspominając mamę Ralpha i przejechanego kota na Brixton Hill. Nie modliła się, ale rozmyślała w spokojny, medytacyjny sposób i zastanawiała się czasem, czy dla kogokolwiek ma to znaczenie?

Doszła do wniosku, że ta próbna separacja nie miała już żadnego sensu. Kurz opadł na dobre i Jem mogła obrócić się za siebie i w pełni ocenić miniony rok. Zobaczyła pasmo przejmujących wydarzeń, a nie zamglony ciąg dezorientacji, urazy, żalów i nieszczęścia, bo tak się wtedy czuła. Z tej perspektywy widziała jasno, że ona i Ralph oddalali się od siebie po następujących po sobie trudnych doświadczeniach: narodziny Blakea, strata kolejnego dziecka, sprawa Joela i zwątpienie w samą siebie, odnalezienie przez Ralpha spokoju i siły w pomieszczeniu pełnym modlitwy, szalona noc w hotelu Hyde Park. Po drodze nadarzyło się tyle okazji, by nadać sens temu wszystkiemu i odnaleźć powrotną ścieżkę do siebie, ale oni zupełnie się pogubili. I zatracili w swoich osobnych światach. Skręciła w kierunku Northcote Road i zobaczyła znajomą twarz. Kobieta, opalona na nieprawdopodobny odcień tostu, waniliowe włosy, długie zgrabne nogi, okulary przeciwsłoneczne Prada, skórzana torebka zwisająca z ramienia. Miała na sobie obcisłe czarne dżinsy i dopasowany sweter w kolorze jasnozielonym. Kobieta zatrzymała się przed Jem i przyglądała się jej, mrużąc oczy za ciemnymi szkłami ogromnych okularów przeciwsłonecznych. Jem odwzajemniła się podobnym spojrzeniem. Zwolniły kroku, zbliżyły się i wtedy Jem przypomniała sobie: Cheri! Rysy kobiety złagodniały, najwyraźniej i ona rozpoznała Jem, ściągnęła okulary z twarzy i uśmiechnęła się. — Jem! — krzyknęła. — Cheri! — odpowiedziała Jem. — Łał — zawołała Cheri. — Ile to lat minęło, dziesięć, więcej? — Więcej — odpowiedziała Jem. — Pewnie jedenaście. — Rety, łał. Wyglądasz świetnie! Jem uśmiechnęła się. Przyjrzała się kobiecie, wciąż

pięknej z dojrzałą trzydziestką na karku, zachwycająca, ale w pewnym sensie łagodniejsza, śliczniejsza. — Ty też — odpowiedziała. — Wyglądasz niesamowicie. — A to kto? — Spuściła wzrok na śpiącego w wózku Blakea. — To Blake — powiedziała Jem. — Moje najmłodsze dziecko. — Och, jest boski — Cheri uśmiechnęła się łagodnie. — Masz takich więcej? — Tak, jeszcze dziewczynkę, Scarlett. Jest w przedszkolu. — Łał! Dwoje dzieci! To wspaniale. I masz je z tym... z...? — Ralphem? — Jem skinęła potakująco. — Tak. Mam te dzieci z Ralphem. — Uśmiechnęła się blado, przygotowując się na następne pytanie. — A co u niego? Jak się miewa Ralph? — Och, w porządku. Dobrze. My, hm... jesteśmy w próbnej separacji. Twarz Cheri załamała się. — Och, nie! — zaprotestowała. — Nie. To okropne. Jem spojrzała na nią zaskoczona. Cheri wyglądała na szczerze poruszoną. — Boże, chodzi o to, wiem, że to zabrzmi głupio, ale tamtej nocy, pamiętasz tamten wieczór w galerii, kiedy Ralph poprosił mnie, żebym pomogła w waszej sprawie, tamten wieczór wywarł największy wpływ na moje życie. Przedtem w ogóle nie rozumiałam, co to miłość. Byłam zagubiona, wiesz, wędrowałam od jednego nieodpowiedniego mężczyzny do drugiego, pakowałam się z gówna w gówno, szukając, sama nie wiem, pieniędzy, bezpieczeństwa, statusu, czegokolwiek. Ale tamtej nocy, gdy zobaczyłam was razem, dwóch ludzi w tak oczywisty sposób przeznaczo-

nych sobie, to zmieniłam się. Zapragnęłam tego, co ty miałaś. Czegoś prawdziwego, znaczącego i pięknego i... Jem przeraziła się na widok małej łzy wyciekającej z boku perfekcyjnie umalowanego oka Cheri. — ...no cóż, znalazłam kogoś. Naprawdę. Znałam go od lat, ale wcześniej nie zauważałam go, bo uznałam, że był za biedny i za miły. I udało nam się, dzieliliśmy razem coś pięknego. Był miłością mojego życia. Naprawdę. Wszystkim. A potem, kurde, wybacz... — wytarła więcej łez. — Minęło już pięć lat, a ja wciąż nie mogę o tym mówić... on zmarł. Mój David. Zmarł na moich oczach. Coś z sercem, niezdiagnozowane, jadł stek z tuńczyka w jednej minucie, a w drugiej był już martwy. — O mój Boże, Cheri, tak mi przykro. — Jem przyłożyła rękę do miękkiego, wełnianego, drogiego swetra. — Tak mi przykro, tak mi przykro. To okropne. — Tak, wiem. I nawet nie mieliśmy ze sobą dzieci. Rozmawialiśmy o tym. Teraz sobie myślę, że gdybyśmy tyle o tym nie gadali, tylko po prostu to zrobili, miałabym przynajmniej coś z niego, wiesz. Więc słuchaj, ty i Ralph, dlaczego się rozstaliście? Jem przyglądała się jej w zdumieniu przez chwilę. Potem westchnęła. — Z wielu różnych powodów — odpowiedziała. — Nic konkretnego. Po prostu stres życia, oddalanie się od siebie, zmienianie, jak sądzę. Cheri potrząsnęła gwałtownie głową. — Nie rozwódźcie się — powiedziała stanowczo. — Bardzo was proszę. Jesteście szczęśliwcami, że udało się wam odnaleźć. Macie dwoje cudownych dzieci. I resztę wspólnego życia przed sobą. Nie przekreślajcie tego. Wyobraź sobie tylko — chwyciła dłoń Jem — wyobraź sobie, że Ralph by zmarł. Wyobraź sobie, że nie miałabyś drugiej

szansy. Jakbyś się wtedy czuła? — zapytała. — Jak byś się czuła. Jem na chwilę zamknęła oczy. Wchłonęła pytanie. A potem poczuła, że w podświadomości zaczęła się kształtować odpowiedź. Uśmiechnęła się przez zaciśnięte usta. Nie miała pojęcia, co powiedzieć.

CZĘSC PIATA DWA TYGODNIE PÓŹNIEJ

ROZDZIAŁ PIERWSZY J EST RANEK po wizycie Jem w mieszkaniu Ralpha. Wczoraj znalazła pomięte kawałki listu miłosnego w śmieciach. Jem zostawia Scarlett w przedszkolu i idzie prosto na May-grove Road, mija dom siostry, Maygrove Center i wchodzi na teren przyległego osiedla mieszkaniowego. Blake został z Lulu, mieli się wybrać do parku skateboardowego, ostatnimi czasy było to jego ulubione miejsce. Oczywiście sam nie potrafi jeszcze jeździć na deskorolce, ma dopiero szesnaście miesięcy, ale frajdę sprawia mu przyglądanie się dużym chłopakom świszczącym w powietrzu i śmigającym po betonie. Siedzi w wózku i powtarza „Oooh, aaah, och nie!". Jem podąża za oznakowaną numeracją domów, aż dochodzi do części osiedla nazwanego Sunbury Terrace. Stoi tutaj mniej więcej dziesięć segmentów w zabudowie szeregowej w kształcie półkola. Są małe i niezbyt atrakcyjne, ale mniej złowieszcze niż otaczające je wieże i bloki. Odnajduje numer piętnaście, dzwonek nie działa, więc puka daszkiem od otworu na listy. Drzwi otwiera ogromny mężczyzna w rdzawej bluzie z kapturem i w bojówkach. Jest przystojny i opalony, a w dłoni trzyma pędzel. — Tak? — pyta. Ma szorstki szkocki akcent. — Dzień dobry — uśmiecha się Jem. — Gil? — Tak, we własnej osobie. — Och. To dobrze. Mam na imię Jem. Jestem... — Ukochaną Ralpha.

— Tak. A właściwie już nie... — Wejdź do środka. — Otwiera szeroko drzwi i wprowadza ją do małego pokoju dziennego pełnego interesujących (chociaż niezupełnie pięknych) antyków i różnego rodzaju prymitywnych artystycznych rzeczy. — Czyściłem pędzle, ale skoro tu jesteś, to mogę sobie zrobić przerwę. Herbaty? — Klaszcze i składa razem duże dłonie. Gil wygląda bardzo pociągająco. Wszystko w nim jest czyste, silne i zdrowe. Ma świetne proporcje, to, co się zestarzało, nadal trzyma fason i wygląda elegancko. Jem natychmiast czuje się dobrze w jego towarzystwie. — Tak, bardzo chętnie napiję się herbaty, dziękuję — mówi. — Więc — Gil woła z maleńkiej kuchni — co cię do mnie sprowadza? Jem wstaje i zbliża się do drzwi, by nie musiała krzyczeć. — Przyszłam — tłumaczy, obserwując, jak wlewa odrobinę za dużo pełnotłustego mleka do herbaty — bo chodzi mi o Ralpha. Miał odebrać dzieci w minioną środę, ale nie pojawił się. Przez telefon powiedział mi, że musi coś załatwić, ale że wróci do przyszłej środy, czyli do wczoraj i zabierze dzieci. Nie przyjechał, więc poszłam do jego mieszkania, gdzie znalazłam numer do kobiety o imieniu Sarah, i wczoraj z nią rozmawiałam, ale ona też nie ma pojęcia, gdzie on może być. Powiedziała mi, że rozmawiała z tobą i wspomniałeś, że byliście gdzieś razem, więc pomyślałam, że może wiesz, gdzie on jest. Tak bardzo się o niego martwię. Tak bardzo... — przerywa, wspominając słowa Cheri na ulicy w Battersea. — Mam tylko nadzieję, że wiesz, gdzie mogę go szukać. — No dobra. Rozumiem, dlaczego Sarah pomyślała, że będę coś wiedział. Spędziłem z chłopakiem większość zeszłego tygodnia.

— Naprawdę? — Tak. Pojechaliśmy razem do Moors. W Yorkshire. Malowaliśmy. Jem kiwa głową i odbiera parujący kubek zbyt mlecznej herbaty z dłoni Gila. — Tak. Chłopaka coś gryzło. Przyszedł do mnie w środę wieczorem. Nie byliśmy umówieni. Było coś koło osiemnastej, tak mi się wydaje... i powiedział... poczekaj, muszę się zastanowić, bo teraz widzę, że to może być ważne; tak, powiedział, że to była wasza rocznica. Powiedział, że ileś lat temu pocałowaliście się po raz pierwszy. I jeszcze, że nie może się z tobą spotkać, nie dzisiaj, nie teraz. Poprosił, żebym z nim natychmiast wyjechał. Dał mi chwilę na spakowanie rzeczy, a potem pędem zawiózł mnie do Moors. Słyszałem, jak rozmawialiście przez telefon. Wtedy się martwiłem. Widziałem, że dzieje się coś nadzwyczajnego, że będziesz się niepokoić. Znaleźliśmy pokój w motelu, usiedliśmy i pomodliliśmy się, a następnego ranka wstaliśmy wcześnie, by malować. Ale nie rozmawialiśmy za dużo. Jestem pewien, że nie miał ochoty gadać, więc nie naciskałem. A potem chłopak oznajmił, że musi szybko wracać do domu, chciał się zobaczyć z dzieciakami. Więc wróciliśmy autostradą, tym razem trochę wolniej, pożegnaliśmy się przed moim domem. — Kiedy to było? — W sobotę. Minioną sobotę. — I powiedział, że jedzie zobaczyć się z dziećmi? — Tak, wyglądał, jakby mu się do nich naprawdę spieszyło. Byłem przekonany, że pojechał prosto do was. Przynajmniej tak mi to wyglądało. Jem potrząsnęła głową. — No to w takim razie — powiedział Gil, oblizując suche suta — ślad urywa się tutaj. Chociaż... — przerwał.

— Tak? — W głosie Jem słychać błaganie. Niemal boleśnie pragnie, by Gil powiedział coś, co uśmierzy chorobliwie bolesny lęk w brzuchu, zapewni, że Ralph żyje, że nie jest za późno. — Było coś jeszcze. Telefon w drodze powrotnej z Yorkshire. Z początku myślałem, że to ty, ale z tego, co trochę usłyszałem, akcent był inny. Australijski. Albo i może prawdziwy londyński akcent. Teraz jak się nad tym zastanawiam, to na pewno nie był twój głos. Ta dziewczyna powiedziała, że może być za dziesięć minut, a on odpowiedział, że w domu pojawi się dopiero za godzinę, i wyglądał mi na zdziwionego jej telefonem. To wszystko, co mam do powiedzenia. — Wspomniał imię tej kobiety? Gil znów oblizuje usta i mruży oczy. — Chyba, czekaj no, ja... tak! — Uderza dłońmi o bojówki. — Rosey! Gdy tylko wypowiada to imię, Jem natychmiast przypomina sobie fragment brzemiennej w skutki rozmowy z Ralphem sprzed wielu miesięcy, tuż przed nieszczęsnym ślubem. Piękna blondynka na zdjęciu w pracowni. Była dziewczyna Smitha. Chrześcijanka, która zaprowadziła Ralpha do kościoła, gdzie zmienił się w mężczyznę głębokiej wiary. Kobieta z pięknego portretu. Rosey. — Tak — kontynuuje Gil. — Na pewno. Rosey. A ja cały czas myślałem, że rozmawiał z tobą, nie bardzo zwracałem uwagę. Ale on rozmawiał z Rosey. Tak. Właśnie. — Przerywa i patrzy na Jem oczami w kształcie migdałów w kolorze niebieskim jak basen. — Czy to coś pomaga? Jem wzrusza ramionami. Jedne drzwi się otwierają. Inne zatrzaskują z hukiem tuż przed jej nosem. — Jeszcze nie jestem pewna na ile, ponieważ ta dziewczyna, Rosey, mieszka w Ameryce.

— Aha, no tak. To może być problem. No chyba, oczywiście, że przyjechała tutaj. Oczywiście, myśli Jem, oczywiście. Bransoletka, tania, śliczna bransoletka. Należy do Rosey. To Rosey była w sypialni Ralpha. Rosey spała w jego łóżku. Chrześcijanka. Śpiewa w zespole. Jest piękna. I dla Jem staje się jasne, że gdziekolwiek jest Rosey, Ralph też tam jest. Ta myśl powoduje, że w Jem rozlewa się coś czerwonego, piekącego i bolesnego. Ma smak gorzkiej żółci. To jest głęboka, dzika zazdrość. Kim jest ta kobieta, której nie można się oprzeć, która odciągnęła Ralpha od jej dzieci? I od niej? Do wczoraj Jem myślała, że dziewczyną Ralpha była Sarah. Ale z tego, co zdążyła się zorientować, Sarah nie stanowiła zagrożenia. Brzmiała nudno i świętoszkowato i było to mało prawdopodobne, że zdołała porwać Ralpha w stan szaleńczej miłości. To nie Sarah została dziewczyną Ralpha. Była nią Rosey. I ta Rosey pojawiła się, nie wiadomo skąd, i wyrwała Ralpha z jego życia. Jem przypomniała sobie, że Sarah mówiła, że utrzymuje kontakt mailowy z tą całą Rosey. — Przepraszam cię na chwilę — mówi do Gila. — Muszę szybko gdzieś zadzwonić. Odnajduje w komórce telefon do Sarah, trzyma słuchawkę trzęsącymi się dłońmi. — Sarah — mówi — tu Jem. Jestem u Gila. Wygląda na to, że Ralph jest teraz z tą dziewczyną, Rosey. Nie wiem gdzie. Nie mam pojęcia, nie. Czy mogłabyś dać mi jej adres mailowy? Może ma ze sobą BlackBerry czy coś i odbiera pocztę. — Mam coś lepszego — odpowiada Sarah, w tle słychać sygnał wystukiwanych klawiszy. — Podam ci jej numer telefonu. Zapisz sobie.

Jem zapisuje numer, dziękuje Sarah, a potem naciska na klawisz Połącz. W innych okolicznościach rozmowa z olśniewającą blondynką, która pewnie przekreśliła jej ostatnią szansę na powrót do Ralpha, kosztowałaby ją dużo nerwów, ale dzisiaj nie jest zdenerwowana, chce tylko usłyszeć, że Ralph jest cały i zdrowy, i chce to usłyszeć teraz. Telefon zostaje odebrany niemal natychmiast i Jem słyszy damski głos. — Tak? — Halo, czy to Rosey? — Jem pyta niecierpliwie. — Tak, a kto mówi? Jem słyszy, że Rosey jest na lotnisku albo na dworcu kolejowym. Słyszy pogłos metalicznego głosu odbijającego się w wysokim budynku. — Mówi Jem — odpowiada. — Była partnerka Ralpha, Jem. — Och. — Tak. Słuchaj, nigdzie go nie ma, a ja próbuję się z nim skontaktować. Jestem teraz u przyjaciela Ralpha, Gila, i on myśli, że Ralph może być z tobą. W telefonie zalega cisza, potem w tle słychać kolejne ding-dong i zapowiedź dla podróżnych. — Co? — słychać w końcu. — Ralph — odpowiada Jem z odrobiną zniecierpliwienia. — Czy on jest teraz z tobą? — Nie — pada szczera odpowiedź. — Nie. Nie ma go tutaj. Myślałam... — Rosey przerywa na chwilę. — Myślałam, że jest z tobą.

OSIEM DNI WCZEŚNIEJ R ALPH PARKUJE samochód na Maygrove Road i wyłącza silnik. Minęła osiemnasta piętnaście, spóźniał się. Słońce zachodziło i na wczesnowieczornym niebie umazanym w fioletowe i granatowe smugi zawisły ciężkie, grafitowe chmury. Ralph wysiadł z samochodu i usłyszał zbliżające się kroki. Jak zawsze w ciemnościach na tej ulicy napiął mięśnie. Właśnie w takich zaułkach napadano na ludzi po zmroku. Kroki zbliżały się, Ralph stanął twarzą do ulicy. Już miał przejść na drugą stronę, gdy bardzo blisko ucha usłyszał głos. — Witaj, Ralph. To był on. Ten mężczyzna. Joel. — Och — odpowiedział Ralph. — Cześć. — W drodze na spotkanie? — Nie — odparł Ralph. — Przyjechałem po dzieci. Jestem trochę spóźniony. — Tak, słyszałem, co się stało. Rozstaliście się z Jem. — Naprawdę? — Ralph uniósł brwi. — Tak. Wygląda na to, że miałem rację. Ralph zatrzymał się i rzucił Joelowi pytające spojrzenie. — Słucham?

— Mówiłem ci ostatnio, że ona czegoś szukała, że węszyła powietrze. No i znalazła to. Ralph zamknął oczy i głęboko wciągnął powietrze. — Przepraszam? — Nie przepraszaj — powiedział Joel, głos wypełnił satysfakcją. — O czym ty mówisz? — No co ty — zdziwił się Joel. — Ty o niczym nie wiesz? — Nie wiem o czym? — O Jem i Lucasie? — Kto to, do diabła, jest Lucas? — Lucas to mój syn. — No i? — No i Jem i Lucas, między nimi do czegoś doszło. Ralph potrząsnął głową, spróbował wytrząsnąć z głowy niedorzeczne słowa Joela. — Że co? — Jem miała romans z moim synem. Naprawdę. — Ale twój syn to... dziecko? — No cóż — Joel zaśmiał się irytująco. — Był dzieckiem, tak, dawno temu, ale teraz jest dorosłym mężczyzną. Ma dwadzieścia pięć lat. I spał z twoją eks. Ralph omal się nie przewrócił, gdy słowa walnęły w jego świadomość. — Ale ja... — Nie wiedziałeś? — No nie, to chyba cholernie oczywiste, że nie wiedziałem, co? — Ralph przez chwilę wpatrywał się w Joela. Miał taką płaską, bez wyrazu twarz, ale w jego oczach dostrzegł coś tryumfującego. Z jakichś powodów ten mężczyzna uznał, że go nienawidzi, i teraz czerpał przyjemność w bolesnym uświadamianiu Ralpha.

— Jak długo oni...? Joel wzruszył ramionami. — Nie mam pojęcia — odpowiedział. Ralph wymusił uśmiech. Nie zamierzał dać temu dziwakowi satysfakcji, okazując swoje przybicie. — No nic — wydusił z siebie. — Jem jest wolnym strzelcem. Może robić to, na co ma ochotę. — Siłą wcisnął te słowa w usta. Myśl o tym, że Jem może „robić to, na co ma ochotę" z innym mężczyzną, sprawiła, że gwałtownie zachciało mu się zwymiotować. — No nic, pomyślałem, że to cię zainteresuje — powiedział Joel. — Do zobaczenia wkrótce, bez wątpienia. — Tak — odpowiedział Ralph, utrzymując lekki i niewzruszony ton. — Bez wątpienia. Przeszedł na drugą stronę ulicy i słyszał, jak kroki Jo-ela oddalają się w kierunku Maygrove Center. Ralph wyrównał oddech i podszedł do drzwi wejściowych domu Lulu. Słowa Jóela dotarły do niego szybko i ciężko. Na tyle ciężko, że w głowie odczuł nagły brak tlenu, a wzrok stracił ostrość. Usiadł na wejściowych stopniach i spróbował wyrównać oddech i gdy rytm jego serca uspokoił się, zasłonił oczy dłońmi, by powstrzymać napływające łzy. Jem spała z innym mężczyzną. Dwudziestopięciolatkiem. Jego Jem. Jego mała Jem. Słodka, zabawna, dziewczyna z iskrą w oku, w której zakochał się w mieszkaniu w Battersea. Mała Jem, z którą jadł curry i rodził dzieci, i myślał, że spędzi resztę życia. Pozwolił jej odejść. A ona zamiast przybiec do niego w podskokach z powrotem, wskoczyła w ramiona dwudziestopięciolatka. Chryste, to ledwo mężczyzna. Jeszcze dzieciak. Chłopiec. Pod każdym względem ta myśl była potworna. Odwrócił się i spojrzał na dom Lulu za plecami. Pomy-

ślał o dzieciach czekających za drzwiami wejściowymi. Doszedł do wniosku, że nie jest w stanie się teraz z nimi spotkać. Czuł się zbyt rozgorączkowany. Gdyby zobaczyły go w takim stanie, mogłyby się przestraszyć. Wsiadł do samochodu i odjechał. Minął Maygrove Center, wjechał na teren osiedla Maygrove Estate i zaparkował przy Sunbury Terrace. Stanął przed drzwiami Gila i walił w nie pięścią do chwili, gdy w szparze zabezpieczonej przez łańcuch ukazała się głowa przyjaciela. — Wyjedź ze mną — powiedział Ralph. — Muszę stąd wyjechać. Gil wsiadł do samochodu i ruszyli w drogę, jechali w ciszy. Ralph musiał zebrać myśli, a Gil mu w tym nie przeszkadzał. Pół godziny jazdy dalej zadzwonił telefon. Lulu. Wytłumaczył jej, że musi wyjechać na weekend. Bardzo przepraszał. — Co mam powiedzieć Jem? — zapytała. — Powiedz, że przyjadę po dzieci w przyszłym tygodniu. Przeproś ją w moim imieniu. Pół godziny później telefon znów zadzwonił. Tym razem to była Jem. Wahał się, czy odebrać połączenie. Nie bardzo wiedział, co miałby powiedzieć. Jakich słów należało użyć w rozmowie z kobietą twojego życia, gdy właśnie dowiadujesz się, że miała romans z niemal o połowę młodszym mężczyzną? Co się mówi, kiedy twoja głowa świruje i wszystkie wypowiedziane dotąd słowa rozpylają się w szary pył gdzieś między uszami? Przeprosił ją. Obiecał, że przyjedzie po dzieci w przyszłym tygodniu. A potem rozłączył się szybko, zanim zdążył powiedzieć coś, czego mógłby żałować. Znalazł kwaterę dla siebie i Gila w Yorkshire. Znał to miejsce, kiedyś wybrał się tu z dziećmi na weekend (chciał chociaż w jakimś stopniu zrekompensować dzieciom stres

związany z bałaganem między nim a Jem, więc oferował im szczęśliwe weekendy na wsi, trochę odżywczej paszy dla dziecinnych wspomnień), i właściciele przywitali go serdecznie w środku tygodnia. Kolejne trzy dni upłynęły im na spacerach, modlitwie, rozmowie i kontemplacji krajobrazów. Pili mętne piwo w ciepłych pubach, a w sobotę wieczorem Ralph otrzymał maila od Rosey. „Drogi R. — pisała. — Zgadnij co? Jestem w Londynie. A gdzie ty jesteś?". Zadzwonił pod numer, który umieściła pod podpisem, i po trzech dniach milczenia Ralph zaczął mówić, za dużo. Opowiedział o rozmowie z Joelem w środę wieczorem, a ona go uspokajała i powiedziała, wszystko OK , jestem tutaj. Jestem tu teraz. Wróć do domu. Wracaj do Londynu. Wszystko OK . Jestem tutaj. A Ralph pragnął z całego serca wrócić do własnego łóżka i poczuć obok siebie ciepłe ciało, przytulić się do kogoś i być z kimś, kto rozumiał. Więc wepchnął starego przyjaciela do samochodu i w przeciągu czterech godzin Gil znalazł się z powrotem w małym domku na osiedlu, a Ralph wpuszczał Rosey do środka swojego mieszkania. Ralph nie zapytał Rosey, co robi w Londynie. W ogóle nie zadawał za dużo pytań. Poczęstował ją zimnym piwem z lodówki, przeprosił za bałagan, a potem położył dłoń na jej twarzy i wpatrywał się w jej niewiarygodnie zielone oczy. Przycisnęła jego rękę do policzka, a potem musnęła ustami wierzch jego dłoni i uśpiona żądza Ralpha została wzbudzona do życia. — Tak się cieszę, że tu jesteś — powiedział. — Tak się cieszę, że tu jestem — powtórzyła. — Wiedziałam, po prostu wiedziałam... Ale Ralph zatrzymał jej słowa ustami. Kochali się szybko i szaleńczo. Zsunęli z siebie bardzo mało ubrań. Po raz pierwszy od 1996 Ralph uprawiał seks

z kimś innym niż Jem. Ledwo miał szansę wchłonąć niuanse ciała Rosey, różnice, inny smak pod jego palcami. Pochłonęła go żądza, by się w niej zatracić, zanurzył twarz w jej pięknych, jedwabistych włosach i wdychał w nie swój gorący, kwaśny oddech. Całował ją mocno. Pragnął zapomnieć. I udało mu się. Ralph przebywał w słodkiej, kojącej i balsamicznej nicości dokładnie przez siedemnaście minut. Właśnie tyle zajęła im konsumpcja wzajemnej namiętności. — Wiesz... — chwilę później Rosey odsunęła się od niego i znów złączyła kolana. — Chciałam tego od pierwszej chwili, gdy cię zobaczyłam. Ralph oparł się o łóżko, spojrzał na sufit i zamrugał. Pomyślał o tamtej chwili sprzed wielu miesięcy, gdy po raz pierwszy ją zobaczył, przypomniał sobie piorunujące wrażenie, jakie zrobiła na nim jej uroda, i szok po odkryciu intensywnego pociągu do niej. Uśmiechnął się. — No — powiedział —- ja też. — Nie była to do końca prawda. Chciał tego, gdy spotkali się po raz pierwszy, i zapragnął jej teraz, ale w międzyczasie nie myślał o tym. Inne sprawy zaprzątały jego głowę. Za bardzo pochłonęło go odnajdowanie siebie, by myśleć o seksie z nieznajomymi pięknościami. A w tym samym czasie, gdy on szukał siebie, Jem zajęła się myśleniem o seksie z obcymi mężczyznami. I właśnie wtedy minęli się niczym nocne pociągi, pędzące w przeciwnych kierunkach, niewyraźne i mgliste. Odwrócił się i spojrzał na Rosey. Ochłonął, namiętność opadła i mógł się jej spokojnie przyjrzeć. Miała gładką, jędrną i opaloną skórę. Piersi, na które ledwo spojrzał, były małe, pełne, brodawki przypominały kropelki galaretki. Takie jędrne i młode ciało, jeszcze nie zużyte przez życie. Rosey była młoda. Przyjemnie patrzyło się na kogoś tak świeżego.

Zastanawiał się, czy Jem czuła się podobnie. Czy i ona spoglądała na półnagie ciało młodego kochanka i zachwycała się tą świeżością? Czy czuła wdzięczność, że mogła przeżyć jeszcze raz to, do czego myślała, że nie ma już dostępu? Odwrócił się od ciała Rosey i zamknął oczy. Rosey objęła jego tors ramieniem. Wciąż miał na sobie T-shirt. Podciągnęła materiał, by dotknąć jego nagiej skóry. Napiął się nieznacznie. — Wiesz... — zaczęła, zataczając bardzo powoli koniuszkiem palca kręgi wokół jego pępka. — Wiesz, że to przez ciebie rzuciłam Smitha? Wiesz, ja... — przerwała. — Dużo o tobie myślałam. Od tamtego czasu. Od tej pierwszej chwili. Wiedziałam, że masz w sobie coś wyjątkowego. Sama nie wiem, co dokładnie, coś magicznego. A potem ta noc po koncercie, Jezu, kiedy cię pocałowałam, myślałam, że ty też mnie pocałujesz. Bardzo, bardzo tego pragnęłam — roześmiała się. — Ale nie zrobiłeś tego. Bo jesteś dobrym mężczyzną. I powiedziałeś, że mnie namalujesz. Pamiętasz? Skinął głową. — Wciąż chciałbyś to zrobić? Ralph poczuł drżenie żyłki pod okiem. Pocałował ją w ramię. Nie mógł powiedzieć jej o portrecie schowanym w kredensie, obraz, którego nigdy nie sprzeda, ale też nigdy nie powiesi na ścianie, na zawsze zostanie w jego kredensie. Doszedł do wniosku, że Rosey zbyt wiele mogłaby sobie obiecać, gdyby powiedział jej o portrecie. — Może — odpowiedział w końcu. — Może. Zastanawiał się, jak zareagowałby Smith, gdyby zobaczył ich teraz leżących razem. Znów rozczarowana dziewczyna trafiła w jego ramiona. Ralph ponownie stał się preferowaną opcją. I jeśli ta niezwykła kobieta stwierdziła, że woli go od Smitha, co więcej, do cholery, rzuciła Smitha dla

niego, to co to wszystko mówiło o Jem? Czy ona też była niezwykła? Czy to oznaczało, że faktycznie była taką kobietą, za jaką ją uważał? Wyjątkowa? Magiczna? Zaczarowana? I że on też był kimś wyjątkowym? Nie czuł się wyjątkowy od bardzo długiego czasu. Pogłaskał Rosey po głowie i uśmiechnął się do niej. Wreszcie, po raz pierwszy od feralnej rozmowy z Joelem na chodniku, poczuł spokój. Nagłe wszystko wydało mu się takie proste i jasne. Prawda, że on i Jem narobili strasznego bałaganu w swoim związku, ale Ralph wiedział już dokładnie, jak to posprzątać. Będzie to oznaczało, że zniknie na kilka tygodni z realnego życia, zamknie się z dala od Jem i dzieci, ale dzięki temu zaczną wszystko od początku. Miał wskrzesić przeszłość. Zamówili pizzę na wynos, zjedli ją w łóżku, a potem znów się kochali, tym razem powoli i delikatnie, bo Ralph pragnął zachować dla siebie jak najwięcej z tej perfekcyjnej, młodej kobiety, zapamiętać każdy zapach i teksturę. Pieścił ją, eksplorował i odwlekał ostateczny moment, tak jak potrafił, ponieważ wiedział, zanim jeszcze szczytował, że ta chwila nie powtórzy się już nigdy więcej. Wczesnym rankiem gdy Rosey wciąż spała, do podręcznej torby wrzucił bieliznę, szczoteczkę do zębów, banany, karton soku pomarańczowego i paczkę Bran Flakes. Do większej torby wrzucił zapasową poduszkę i śpiwór, a potem usiadł i napisał list do Rosey. Najdroższa Rosey! Jesteś taka piękna. Do końca życia, gdziekolwiek będę, zabiorę ze sobą twoje piękno. Jesteś nieskazitelną, słodką i idealną istotą. Dziękuję, że przyszłaś do mnie wczoraj wieczorem. Nigdy tego nie zapomnę. Ale teraz muszę ruszyć dalej. Muszę coś zrobić, coś, co

mam nadzieję naprawi bałagan w moim życiu. Może dzięki temu znów popłynę we właściwym kierunku. Wiem, że jeszcze raz muszę zacząć wszystko od samego początku. Proszę, zostań w moim mieszkaniu tak długo, jak tylko zechcesz. Nie będzie mnie przez dłuższy czas. To mój klucz. Jesteś aniołem. Ucałowania Ralph Zostawił wiadomość na stole w kuchni i wyszedł. Słońce dopiero wschodziło.

ROZDZIAŁ DRUGI J EM W KÓŁKO obraca w głowie słowa, które Rosey zacytowała rano przez telefon. Muszę zacząć wszystko jeszcze raz. Muszę wrócić do samego początku i zacząć wszystko od nowa. Nic dziwnego, że Rosey pomyślała, że Ralph wrócił do domu, do Jem. Ale Ralpha nie ma w domu. Nigdzie go nie ma. Jem opuszcza dom Gila i błądzi jeszcze przez godzinę po ulicach SE24. Łudzi się, że Ralph nagle stanie przed nią, wynurzy się w cudowny sposób znikąd. Pragnie go zobaczyć, dotknąć i przekonać się, że nic mu nie jest; chce mu powiedzieć, że go kocha, że zawsze go kochała, i jest już teraz w pełni gotowa, by dojrzeć i przejść do następnego etapu. Przemierza alejki Brockwell Park, łzy zalewają jej policzki i zatrzymuje się w małej kaplicy na Underwood Street, myśli, że może przez cały czas ukrywał się tutaj, zatracił w modlitwie i leży zwinięty w kłębek przemarznięty i samotny w ławce kościelnej. Ale tutaj go nie ma. Ralpha tu nie ma. Oczywiście, że nie. Zamyka oczy i znów obraca w głowie słowa. Początek. Kiedy nastąpił Początek? Czy początek wydarzył się w Croydon, w jego rodzinnym domu? A może chodziło o Royal College of Art, gdzie

zaczęła się jego artystyczna kariera? Albo Almanac Road? Czy miał na myśli początek ich związku? Zastanawia się, co uznać za ich początek, w którym momencie zaistnieli oficjalnie jako para? Zanim wychodzi z kościoła, zapala trzy świeczki, po jednej za każde utracone dziecko, a następnie wychodzi na zewnątrz i miesza się z dodającym otuchy hałasem na żywych ulicach. Próbuje sprecyzować, co dla niej oznaczało słowo „początek". Kiedy wszystko zaczęło się dla niej, od którego momentu wiedziała na pewno? I oczywiście, była taka chwila. Zanim jeszcze spotkała Ralpha, miała sen, w którym zobaczyła zarys męskiej głowy w oknie sutereny. Wtedy nie miała pojęcia, że była to jego głowa. Mogła należeć do kogokolwiek. Dopiero później zorientowała się, że w śnie zobaczyła Ralpha, że od zawsze był jej przeznaczony. Na pewno noc wspólnego gotowania curry, podczas której wcinali surowe papryczki chilli, była znacząca. Czy właśnie wtedy wszystko się zaczęło? A może raczej podczas tamtej nocy, gdy upili się nieprzytomnie i zrobili rundę po seks shopach w Soho? Albo tamten moment na łóżku Pete'a Rzeźnika? W radiu leciała piosenka Radiohead Creep. Ralph spojrzał na nią... i właśnie wtedy zdała sobie sprawę, że on się w niej zakochuje, ale próbowała to ignorować, bo przecież chodziła ze Smithem i nie chciała komplikować sobie życia. Czy Ralph jest teraz gdzieś w Soho? Może biega po sex shopach i próbuje wskrzesić zagubioną więź, albo wali pięścią w drzwi w Chinatown, chce dostać się do środka mieszkania, bo ma nadzieję przywołać z powrotem tamten zapomniany magiczny moment przesiąknięty młodością, wolnością i szaleństwem z nieodwzajemnionej miłości? Podczas drogi powrotnej do domu dochodzi do wniosku, że nie chodziło o tamte chwile, tych momentów nie

można przeżyć jeszcze raz ani zacząć ich od początku. Więc co według Ralpha wskrzesi przeszłość i zapoczątkuje nowy etap w ich życiu? Gdzie może być? Odszedł na zawsze? Czy przeoczyła szansę zejścia się? Ta myśl napędza wszechogarniające poczucie paniki, że tak już zostanie na wieki, dławiący żal, wyrzuty sumienia i przerażająca samotność. Przypomina sobie, że dokładnie tak samo czuła się już kiedyś, wtedy też pozwoliła Ralphowi prześlizgnąć się przez palce i bała się, że straciła go na zawsze. Dwanaście lat ofiarował jej swoje serce, a ona go odrzuciła. Wtedy również zapadł się pod ziemię na wiele bolesnych dni. I Jem już wie. Oczywiście! Dobrze wie, gdzie jest Ralph. Ma pewność, że jest bezpieczny, myśli o niej i wszystko się ułoży. I wie również, że musi go teraz zostawić w spokoju. Zaczeka do chwili, gdy będzie gotów, by jeszcze raz do niej wrócić. Ralph wraca trzy tygodnie później. Stoi przed drzwiami do domu Lulu, chudy i blady. Jem otwiera drzwi i wpatruje się w niego. — Wyglądasz cholernie źle — mówi. — Bardzo, bardzo cię przepraszam, Jem. Wpuszcza go do środka, dzieci natychmiast uświadamiają sobie obecność taty. Schodzą po schodach w piżamach, z wilgotnymi włosami, zaciskają butelki z ciepłym mlekiem i wytarte misie. Rzucają się na niego, Jem obserwuje radosne przywitanie. Dzieci bardzo się za nim stęskniły. I ona też. — Wszystko wytłumaczę, Jem — mówi, siada na pierwszym stopniu, dzieci wiszą na nim niczym małe małpki. Jem uśmiecha się. — Później — odpowiada. — Wszystko w porządku.

— Ale naprawdę, muszę ci wszystko wytłumaczyć. — Wszystko w porządku, Ralph — powtarza. — Naprawdę. — Wcale nie, Jem. Zostałaś tutaj ze wszystkim sama. A ja zniknąłem bez słowa wyjaśnienia. — Rozmawiałam z Rosey. Twarz Ralpha zastyga. Jem uśmiecha się. — Wszystko OK — uspokaja go. — Nie przejmuj się tak. Powiedziała mi o liście, który jej zostawiłeś. Że chcesz zacząć wszystko od samego początku. Trochę musiałam pogłówkować, zanim połapałam się, o co ci chodzi, ale w końcu dotarło do mnie. Domyśliłam się. Zadzwoniłam do szefa pracowni na Cable Street i zapytałam, czy wynająłeś studio. Poprosiłam, żeby ci nie mówił, że dzwoniłam. Na twarzy Ralpha odmalowuje się łagodnie ulga i zdziwienie. — Przez te wszystkie tygodnie wiedziałaś, gdzie jestem? — pyta ze zdziwieniem. Jem przytakuje. — I nie przyszłaś do mnie? Potrząsa głową. — Nie przeszkadzałam tobie ostatnim razem — tłumaczy. — Dlaczego miałabym robić to teraz? Ralph patrzy na nią pytającym wzrokiem. — Początek — kontynuuje Jem. — Początek nas. Noc w galerii. Noc, w której uświadomiłam sobie, że ciebie kocham. Wtedy też wszystko poplątaliśmy, prawda? Przyznałeś się, że czytałeś moje pamiętniki, myślałam, że nie jestem w stanie ci przebaczyć, że wszystko się rozpadło. A potem zniknąłeś. Bardzo za tobą tęskniłam, do bólu. Dosłownie usychałam z tęsknoty. A ty po prostu... wróciłeś jednego

dnia, wyciszony, naprawiłeś wszystko. Tak jak teraz, tak jak dzisiaj. — Chciałbym, żebyś pojechała ze mną i coś obejrzała. Tym razem nie będzie przyjęcia. Tylko ja i ty. Połóż dzieci spać. Jedź ze mną, musisz to zobaczyć — prosi. Jem zerka na zegar. Zbliża się czas kładzenia dzieci do łóżek. — Chcecie, żeby dzisiaj tatuś położył was spać? — pyta dzieci. Piskiem i szczęśliwym wrzaskiem wyrażają aprobatę. Pół godziny później wychodzą z domu. — Gdzie samochód? — Jem rozgląda się na prawo i lewo. — Nie wiem — uśmiecha się swoim starym uśmiechem, nieco leniwym, przekrzywionym z lewej strony na prawą. — Pewnie stoi przed domem. — Chcesz powiedzieć, że jeszcze nie byłeś w domu? — Nie — uśmiecha się. — Oczywiście, że nie. — Więc jak się tam dostaniemy? Odwraca głowę i wskazuje na sędziwy motorower. Jem wpatruje się w niego zdumiona. — Serio? — No — z uśmiechem wręcza jej kask. — Dlaczego nie? Sprzedał mi go taki jeden gościu z pracowni, bo przeprowadza się do Madrytu. Może nie jest to najpiękniejszy model, ale jest na chodzie. Chodź — śmieje się. — Wskakuj na rumaka. Jem spogląda na Ralpha, a potem na okropny motorower. I przypomina sobie dziewczynę, którą kiedyś była. Tę, która wcinała surowe papryczki chilli, chodziła po sex shopach i nie potrzebowała pół butelki wina, by nastroić pozytywnie humor na życie. Wsuwa kask na loki i wspina się

na motorower. A potem ruszają. Motorower warczy głośno. Przez moment myśli o rodzicach w okolicznych domach, którzy właśnie usypiają dzieci. Wyobraża sobie zawzięte przekleństwa pod adresem kierowcy hałaśliwego motoroweru i myśli sobie: eee, mam to gdzieś! Owija ramionami talię Ralpha, opiera brodę na jego ramieniu i obserwuje Londyn, jej Londyn przesuwający się przed oczami w filmowych ujęciach: graffiti, sklepy z zamkniętymi okiennicami na Walworth Road, rozstawione podesty w kształcie łuków i puby Tudor na Borough High Street, przemierzają London Bridge, w dole gęsta i czarna rzeka, stroboskopowe bursztynowe światła migoczą z tuzina pustych taksówek zmierzających kawalkadą w ich stronę na Lower Thames Street, mijają uśpione, pozamykane targowiska na Smithfield i w końcu docierają na miejsce. Jem jest tu po raz pierwszy, wie, że właśnie tutaj zrodziły się prace, którym zawdzięczała najbardziej romantyczny wieczór w życiu. Studia dla artystów na Cable Street. Ralph namalował tutaj dwadzieścia cztery portrety Jem, by w ten sposób nie tylko wyznać jej swoją miłość, ale i pokazać, że ją zna. Nikt w życiu nie poznał jej tak dobrze jak on. Opustoszały i ponury budynek przypomina więzienie. Nie ma w sobie nic romantycznego. Pokonują przesiąknięte zapachem terpentyny i farb olejnych korytarze, Jem słyszy za mijanymi drzwiami hałasy ludzi pracujących nad artystycznymi projektami, okazjonalny dźwięk radia, i powoli czuje, jak nasiąka romantyzmem tego niesamowitego miejsca. — To tutaj — mówi Ralph. — Zamknij oczy. Jem zamyka oczy i pozwala prowadzić się za rękę przez pomieszczenie. — Jeszcze nie otwieraj — mówi. Jem kiwa głową, potem słyszy hałas, uderzenie ciężkiego szkła, tępy odgłos i wreszcie syczenie.

— Jeszcze nie — powtarza Ralph. Wkłada w jej dłoń coś twardego i zimnego. — Szampan — krzyczy Jem z zachwytem. — OK — mówi Ralph. — Teraz. Otwórz oczy! Jem rozgląda się dookoła. Stoi w pomieszczeniu wypełnionym sztuką. Nie są to klasyczne obrazy. Fryz. Otacza pokój z jednej i drugiej strony. Namalowany na grubym papierze; wysokim na dwa metry. Jest piękny. Obraca się dookoła, czuje zamęt w głowie, próbuje zdecydować, gdzie najpierw utkwić wzrok. Ma tyle do zobaczenia. Dziecko z otwartą buzią, wyciągnięta piąstka ciągnie czarne kręcone włosy, strzęp kwiecistego szyfonu i mignięcie bladej piersi. Dalej grupa roześmianych kobiet rozświetlona migoczącymi lampami Soho. Maleńkie dziecko śpi przy piersi matki. W ciemnościach uśpionego domu leży kobieta, głaszcze uśmiechniętego kota zwiniętego na jej kolanach. Widzi huśtawkę, zjeżdżalnię, a z cienia wynurza się obserwujący mężczyzna. Przy schodach, obok odwróconego kubka-niekapka leży but z wysokim, zwężającym się obcasem, jest też kobieta, uśmiecha się do młodego mężczyzny, jej twarz rozświetla czysta przyjemność. To jej życie, marzenia i to jest radosne! Nie znajduje jednej ciemnej plamy. Celebruje swoje pragnienia i doświadczenia z ostatniego roku życia. Odwraca się do Ralpha. Rozpływa się w uśmiechu pełnym radości, której nie jest w stanie kontrolować. — To niesamowite — wzdycha szczęśliwie. — Absolutnie niesamowite. Podchodzi do niej i wyciąga dłoń z kieliszkiem szampana. Jem stuka delikatnie kieliszkiem o jego kieliszek i upija pierwszy łyk. — Podoba ci się? — pyta. W głosie słychać zdenerwowanie i niepewność.

— Ralph — odpowiada — to jest cudowne. I tak bardzo cię przepraszam. — Za co? — śmieje się. — Za to, że myślałam, że na tym świecie może istnieć dla mnie coś lepszego niż ty. Że nie dojrzałam, by podjąć się tego ostatecznego zobowiązania względem ciebie. Za to, że zostawiłam cię w urzędzie na oczach twojej rodziny i naszych dzieci. Tak bardzo cię przepraszam. — Słuchaj, Jem, ja też cię przepraszam. Przepraszam, że pozwoliłem, by nasz związek doszedł do krytycznego punktu, że wykopałem głęboki dół i musiałaś się po nim wspinać. Przepraszam, że zostawiłem cię po urodzeniu Blakea, i za to, że zwiałem do Kalifornii i porzuciłem was, gdy mnie naprawdę potrzebowałaś. Nie mogę mieć żalu do ciebie, że czułaś się mną tak bardzo rozczarowana. — Och, Ralph, nie jestem tobą rozczarowana. Jak mogłabym? — Mogłabyś. I byłaś. Wróciłem z Kalifornii cały odmieniony i po prostu oczekiwałem, że o wszystkim zapomnisz. Powinienem przewidzieć, że będziesz potrzebowała trochę czasu, by znów mi zaufać. — Patrzy na nią z tym swoim leniwym uśmiechem na ustach, chwyta jej twarz za brodę. — Ani ty, ani ja nie zrobiliśmy tak naprawdę nic złego, wiesz o tym, prawda? Potakuje. Wie o tym od wielu dni. Cała uraza i ambiwalencja po prostu zniknęła. — Wiem — odpowiada. — To tylko, no wiesz... — Życie — kończy Ralph. — Czas. Całe to gówno. A ja zapomniałem. Zapomniałem o istocie. O co nam chodziło. A potem przypomniałem sobie i to takie proste: nam chodzi o nas. Po prostu... o nas. Kiedyś oznaczało to coś innego, teraz jesteśmy na kolejnym etapie i „my" nabrało nowego znaczenia. „My" to nasze dzieci i kariery. „My" znaczy

pogodzenie się, że nie wrócimy już do starych dni, że będziemy szczęśliwi, a czasem nie i że kiedyś obrócimy się za siebie i ten rok, z dalekiej perspektywy będzie wyglądać jak maleńki punkcik niczego w porównaniu z bezgranicznym obszarem naszego związku, a my będziemy się zastanawiać, o co w tym wszystkim chodziło, czemu służyło to całe zamieszanie. I jeszcze ta sprawa z religią: wiem, że to cię odstrasza, ale naprawdę, nie masz się czego obawiać... — Wiem, wiem. Teraz już wiem... — Potrzebuję tego. Muszę to robić, by kontrolować swoją kreatywność, to mnie nastraja pozytywnie i daje siłę, by koncentrować się na ważnych rzeczach. I wcale nie oczekuję, że skoncentrujesz się na tych samych sprawach co ja. Możemy wciąż być razem i wciąż być... — Osobno. — Tak. — Bierze jej twarz w dłonie i patrzy głęboko w jej oczy. — Tak, możemy być osobno. — I wciąż razem? — Tak. I razem. Cała nasza czwórka. Bo kocham cię, Jem. Kocham cię teraz bardziej niż kiedykolwiek przedtem. I jeśli zdecydujesz się być teraz ze mną, po tym wszystkim, przez co przeszliśmy przez ostatnie dwanaście miesięcy, to będę wiedział, oboje będziemy wiedzieć, że to coś więcej niż tylko romantyczny sen. Że to jest nasze przeznaczenie. I mówię to w najczystszym, najprawdziwszym, najmniej romantycznym tego słowa znaczeniu. — Chcesz powiedzieć, że jesteśmy na siebie skazani, bez względu na wszystko? Ralph uśmiechnął się. — Dokładnie o to mi chodzi. Jem odstawia kieliszek szampana i przykrywa dłoń Ralpha swoją dłonią. Patrzy w jego oczy i dostrzega w nich tego samego, cierpiącego, młodego mężczyznę, który dwanaście

lat temu namalował dla niej peonie, obnażył się przed nią, prosił, by go pokochała. A ona naprawdę go kocha. Z całego serca. — To dobrze — mówi. — Dzięki Bogu. A potem go całuje.

EPILOG J EM WCHODZI do sali, ściskając dłoń ojca. Ma na sobie piękną suknię Vivienne Westwood, z kwiatami lwich paszczy i pawiami, zebraną i upiętą we właściwych miejscach, w klapie jego marynarki jest wpięta pojedyncza biała orchidea. Wyciągnęła suknię z głębin szafy tego ranka, zdjęła ją z wieszaka i poczuła smutny zapach przeszłości wciąż obecny w jej fałdach. Z czterech dużych głośników rozstawionych w kątach sali sączy się piosenka I Want to Stay with You — Gallagher i Lyle. Radosny utwór w zabawny sposób opowiada o długoterminowej miłości. O całkowicie nieromantycznym przeznaczeniu. Piosenka przywołuje uśmiech na jej twarzy. Dodaje otuchy. Dlatego właśnie ją wybrali. Jest 5 marca, rok po zniknięciu Ralpha i trzynaście lat od pierwszego pocałunku na niebieskiej sofie w mieszkaniu w suterenie w Battersea. Na zewnątrz pada deszcz. Czerwone jedwabne pantofelki Jem są ochlapane brązową wodą, rękaw marynarki ojca jest mokry. Ale to nie ma znaczenia. To szczęśliwy dzień. Dzisiaj, w końcu, Jem wychodzi za Ralpha. I tym razem nie odbywa się to w nieciekawym pomieszczeniu urzędu stanu cywilnego, w otoczeniu jedynie najbliższej rodziny, w niewłaściwej sukience, z kacem i mdlącym strachem na dnie żołądka. Dzisiaj sukienka leży jak ulał, a Jem, świeża i promienna, jest w pełni przekonana, że robi właściwą rzecz.

Uśmiecha się, mijając ludzi ustawionych w przejściu. Przechodzi obok Karla, dużego i przystojnego, odzianego w niepowtarzalny biały garnitur, który tylko on mógłby włożyć. Podnosi kciuk w jej stronę, Jem odpowiada tym samym gestem. Karl nie jest już jej klientem. Zainkasował pięć tysięcy funtów za udzielenie zbawczego wywiadu, zrehabilitował się i wycofał z show biznesu. W London Radio prowadzi nocną audycję, a telewizję omija szerokim łukiem. Obok niego siedzi Smith, przyleciał w nocy, opalony, wciąż w lekkim szoku. Przed nimi siedzą Stella, Jarvis i Philippe, twarz Stelli promienieje z ekscytacji. Jem macha do sióstr, siostrzeńców, mamy i małego synka posadzonego na kolanach babci. Philippe pojawił się z bardzo piękną, młodą kobietą, która wygląda tak, jakby została wyrzeźbiona z najlepszego marmuru. Jest też Gil, wysoki i przystojny, w brązowym garniturze, dalej Sarah z ozdobą z piór na głowie, która z tego, co kojarzy Jem, nazywa się „fascina-tor". Towarzyszy jej bardzo drobny mąż i jeszcze jedna para z grupy modlitewnej, której Jem nie rozpoznaje. Ale wyglądają bardzo miło. Jem pogodziła się, że ta grupa stanowi część życia Ralpha, i wie, że to dobrzy ludzie. Tato Ralpha stoi z przodu, tuż za synem. Jest drużbą i gdzieś w kieszeni marynarki trzyma pudełeczko z dwiema gładkimi obrączkami z białego złota. Uśmiecha się nieśmiało do Jem i przesuwa się, by mogła stanąć obok syna. Sala udekorowana jest białymi orchideami. Ralph spodziewał się, że Jem zażyczy sobie peonie, ale ona uznała peonie za zbyt przelotne, wystawne, wczorajsze. Stara orchidea na parapecie w nowej kuchni kwitnie w pełni, Jem naliczyła rano osiem pełnych kwiatów. Ta orchidea nigdy nie umrze, miała w sobie wolę życia. Na końcu sali Jem zatrzymuje się, odwraca i całuje córkę ubraną w sukienkę druhny zakupioną na poprzedni ślub;

sukienka jest ciut za krótka, trochę obcisła w ramionach, ale wciąż jest to jedyna rzecz, którą Scarlett zgodziła się założyć na dzisiejszą uroczystość. „Ale ja muszę założyć tę sukienkę — powiedziała. — To sukienka na wasz ślub". Scarlett wślizguje się na krzesło obok babci i małego braciszka, a Jem staje u boku przyszłego męża. Ralph wygląda pięknie. Ma na sobie garnitur Dolce & Gabbana, garnitur zakupiony na przyjęcie w galerii Philippea trzynaście lat temu. Wciąż na niego pasuje i to nawet lepiej niż kiedykolwiek przedtem. Wyciąga do niej dłoń. Ona patrzy na niego. On spogląda na nią. Ona zaraz się rozpłacze. Chwyta jego dłoń. Piosenka dobiega do końca i w pomieszczeniu zalega cisza. Zaczyna się ślub.