Johanne Hildebrand Saga o Walhalli 01 Sigrid

Tytuł oryginału: Sigrid. Sagan om Valhalla Redakcja: Barbara Syczewska-Olszewska Korekta: Kinga Szafruga Skład i łamanie: Ekart Typografia na polskiej okładce: Magdalena Zawadzka/Aureusart SIGRID © by Johanne Hildebrandt First published by Forum, Sweden Published by arrangement with Nordin Agency AB, Sweden Cover design: Imperiet.dk/Lonnie Hamborg Polish language translation copyright © 2017 by Wydawnictwo Jaguar Sp. z o.o. ISBN 978-83-7686-557-7

Wydanie pierwsze, Wydawnictwo Jaguar, Warszawa 2017 Adres do korespondencji: Wydawnictwo Jaguar Sp. z o.o. ul. Kazimierzowska 52 lok. 104 02-546 Warszawa www.wydawnictwo-jaguar.pl instagram.com/wydawnictwojaguar facebook.com/wydawnictwojaguar

snapchat:jaguar_ksiazki Wydanie pierwsze w wersji e-book Wydawnictwo Jaguar, Warszawa 2017 Skład wersji elektronicznej: Marcin Kapusta

konwersja.virtualo.pl

SPIS TREŚCI

Część pierwsza Część druga Słowniczek Przypisy

W IX wieku n.e. żyła jedna z najpotężniejszych i najbardziej zagadkowych kobiet Północy – Sigrid Storråda. Szeroko słynęła z inteligencji, niezłomności i głębokiej wiary w moce. Z jej dramatycznego i pełnego przemocy życia pozostały jedynie strzępy opowieści i tropy historyczne, zaprzeczające sobie nawzajem. Tylko nieliczni znają wydarzenia, które miały miejsce, gdy ratowała Północ przed ciemnością. Oto saga o Sigrid – tej, która nie powinna popaść w zapomnienie.

CZĘŚĆ PIERWSZA

Czas wilków, czas miecza, czas żałoby. Nad świat nadciągały ciemności i pewna epoka zaczęła chylić się ku upadkowi. Trzy kapłanki starej wiary, posiwiałe i w znoszonym przyodziewku, wsparte na kosturach, posępnie spoglądały w ogień – w jego płomieniach przebłyskiwały obrazy dni, które miały nadejść. Midgård, Nifelheim, Jotumheim, wszystkie dziewięć światów legło w gruzach, kiedy bogowie porzucili ludzkie plemię. Świątynię w Aros, boską siedzibę na Ziemi, pochłonęły języki ognia. Drzewa padały, pola były zatrute, a wieszczki umierały z lamentem na ustach. Gromady ludzi deptały po stosach trupów, przemierzając jałowe równiny. Bezwolni padali na kolana pod krzyżem, błagając o łaskę i zbawienie. – Kapłani nowego boga wiedzą, jak zniewolić ludzkie umysły – odezwała się najstarsza z kobiet. Rozczłonkowane ciała, lody jednej nocy, tańczące niedźwiedzie, szepty dziewki w łożu. – Ragnarök – szepnęła druga. – Zwycięstwo wyznawców krzyża. Upadek Walhalli. A więc boginie nas opuściły. – Nie, jeszcze nie – zaprzeczyła najstarsza. Wzniosła zdobioną runami laskę z uchwytem w kształcie sokoła. Ogień się wzmógł. Ukazał teraz nowe obrazy. Wodzowie i monarchowie z bliska oraz z daleka, nowego i starego obrządku, klękali przed młodzieńcem w królewskim płaszczu, z koroną laurową na głowie. Młody władca wzniósł miecz do nieba, na jego rękojeści zalśnił znak Thora. Kapłanka mruknęła z zadowoleniem i podeszła o krok bliżej do ogniska. – Jest jeszcze nadzieja. Kim jest ten król królów? Erce, erce, pokaż mi.

W pląsających płomieniach ukazała się młoda kobieta. Klęczała z rękami wyciągniętymi do nieba, a nad nią piętrzył się czarny cień. Była noc. Obrazy następowały coraz szybciej po sobie. Kobieta leżała martwa na ziemi, ciemność wysysała jej siły życiowe. Zmarła w łożu, z rosnącym brzuchem. Z dzieckiem w objęciach padła w sali na miecz. Raz za razem ciążącemu nad nią przekleństwu udawało się odebrać jej życie. Potem obrazy zgasły i ogień na powrót spokojnie rozświetlał noc. Trzy kapłanki stały w milczeniu, zastanawiając się nad tym, co dane im było zobaczyć. Wreszcie odezwała się jedna z nich: – Kruche są nici, z których tkany jest żywot nienarodzonego króla. Przyszłość, którą obaczyłyśmy, jawi się jako bardzo niepewna. Najstarsza pokiwała głową i orzekła: – Potężne moce chcą uśmiercić matkę, zanim dziecko przyjdzie na świat. – Złożymy ofiary, aby ją chronić – powiedziała trzecia. – Tylko jej dziecię może wybawić nas od ciemności; będzie potrzebowała siły, aby przeżyć. Odwróciły się i wsparte o kostury wycofały się w mrok, zostawiając przygasające ognisko za sobą, aby się wypaliło.

Panowała jeszcze noc, kiedy z sercem pełnym oczekiwań Sigrid spieszyła na grób matki. Mrok przekształcił dąbrowę w inny świat, w którym rozłożyste korony drzew szeptem składały pozdrowienia. Śpiące bydło i pilnujący go niewolnicy stanowili cienie na ziemi. Między pradawnymi dębami szeleściły potwory, trolle i bestie. Wanadis, miej mnie w opiece, poprosiła w myślach. Z duszą na ramieniu rzuciła się pędem przed siebie. Babka i starszyzna wpadliby w furię, gdyby wyszło na jaw, że po raz kolejny wymknęła się z gospodarstwa. Mogło dojść do nieszczęścia, gdyby została schwytana i uprowadzona przez nieprzyjaciela Skilfingów. Tak czy owak musiała spróbować, tylko dziś w nocy miała taką szansę. Przyciskając tłumoczek mocno do serca, wdrapywała się na pagórek. Dopiero kiedy bezpiecznie dotarła na szczyt, przystanęła i zaczerpnęła tchu. Tej nocy korony drzew oraz pola uprawne mieniły się w blasku księżycowej pełni. Na firmamencie rozbłyskiwały światła domostw dwunastu bogów. Sigrid błądziła wzrokiem, aż doszukała się Folkwangu, siedziby Frei, strzeżonej przez sześć walkirii. – Miej mnie w swej opiece, pramatko – szepnęła w stronę migotliwych odblasków, czując, jak żołądek kurczy się jej ze strachu. – Erce, użycz mi odwiecznego seidu, bym mogła otworzyć bramy świata umarłych. Dygnęła przed Manim, przepięknym synem Nott, ściganym przez wilka Hatiego, i trzęsąc się, zaczerpnęła tchu. Nadeszła pora, by uczynić to, co należy. Bez wahania zadarła tunikę i osunęła się na wilgotną trawę porastającą kopiec pogrzebowy, aby wypłynęła z niej pełna życiodajnej siły krew. To była pierwsza czynność. – Hel, wysłuchaj mych próśb. Pozwól matce opuścić komnaty Nifelheimu i wyjść na ziemię. Drżącymi rękami otworzyła tobołek i wyjęła garść płatków kwiatowych zebranych w milczeniu podczas pełni księżyca. Ostrożnie rozsypała je na trawie. – Matko, wysłuchaj swej córki, przyjdź do mnie – poprosiła. To była druga czynność.

Ciepły wiatr przywiał odpowiedź. Poderwał płatki i uniósł je hen, daleko od pagórka, ku morzu, gdzie disy tańczyły we mgle powoli przetaczającej się nad wodą. Podziękowały cicho, nucąc dalej spokojną pieśń o tym, co miało nadejść, i o tym, co się wydarzy. Sigrid wzdrygnęła się, czując, jak ciemność wokół niej gęstnieje. Ostrożnie wyjęła zdobytą w drodze wymiany deszczułkę z zaklęciem, klucz, który miał skłonić Hel do otwarcia bram Nifelheimu. Wtarła w runy krew z łona i pełna nadziei rozejrzała się dookoła. Były już teraz bliżej. Dostrzegła cienie przesuwające się koło niej. Kiedy przodkowie, spragnieni jej młodości, zgromadzili się, wyczuła, że pośród bladych zjaw znajduje się matka. Serce w piersi zaczęło jej walić jak młotem. Już niedługo nareszcie będzie mogła ją zobaczyć. Dłonie jej drżały, kiedy palcami rozdrapywała ziemię, aby zakopać deszczułkę z runami. To była trzecia czynność, którą musiała wykonać. Tak nakazywał sen. To była jej święta noc, podczas pierwszego krwawienia przepełniał ją seid i mogła wtedy za pomocą zaklęcia otworzyć bramy do świata umarłych. Wzięła głęboki oddech i zaciągając się chłodnym powietrzem, krzyknęła w noc: – Ek heit Sigrid. Heyra ek blod1. – Serce o mało nie wyskoczyło jej z piersi. – Wystąp, matko. Nakazuję ci! Jej głos odbijał się echem nad kopcem, polami i zatoką, gdzie pląsały disy, aż po knieję zamieszkiwaną przez bestie. Czarny ptak, zawodząc, wzbił się w niebo, a potem zapadła niezmącona cisza. Cienie się wycofały, szepty dis umilkły. Sigrid się rozejrzała. Przecież miała przyjść do niej matka. Jak mogło się nie udać? – Gdzie jesteś? – zapytała błagalnie, przykładając dłonie do ziemi. Matka spoczywała pod nią, spalona w swej najpiękniejszej sukni zdobionej perłami i przetykanej srebrem. Dlaczego się nie pojawiła? Sigrid ogarnęła fala przytłaczającego rozczarowania. Tak długo żyła nadzieją, tyle tęskniła. – Dlaczego mnie opuściłaś? Jej wołanie rozległo się nad mogiłą, lecz pozostało bez odpowiedzi. To był koniec. Spuściła głowę. Wiernie składała ofiary i prosiła Wanadis o wstawiennictwo. Dlaczego więc odmówiono jej spotkania z matką ten jeden jedyny raz? Dlaczego nie dane jej było poznać powodu, dla którego ona, a nie matka, przeżyła? Dlaczego? Rozdzierana tęsknotą, skuliła się na wilgotnej trawie. Lęk matki, kiedy Swionowie napadli ich osadę. Jej ciało, którym okryła Sigrid, by ją chronić; żar ognia, dym, zapach krwi oraz krzyki konających. „Nie obawiaj się” – powiedziała matka, potem przycisnęła ją swoim ciałem tak mocno,

że Sigrid prawie nie mogła oddychać. Późniejsze wydarzenia spowiła ciemność, drobne fragmenty układanki ulatniały się, gdy tylko próbowała je złapać. Ktoś wyniósł ją z płomieni. Czyjeś opiekuńcze ramiona… Na wpół zabliźnione rany otwarły się i zalała ją fala smutku, doprowadzając ją do płaczu. Wanadis, proszę, pozwól mi się dowiedzieć. Błagalnie popatrzyła na Walhallę na niebie. Folkwang skrzył się, jakby sama Freja spoglądała na nią z komnat swego Sessrumniru, pełnego dis i einherjerów. – Pomóż mi, Pani, a będę Ci służyć we wszystkim do końca mych dni. Z chwilą gdy wypowiedziała te słowa, jedno światło oderwało się z Folkwangu i zaczęło spadać na ziemię. Sigrid usiadła prosto, zjeżyły się jej włoski na ramionach i karku. Po niebie powoli przesuwała się świetlista włócznia – płomienny rydwan prowadzony przez disę, która zmierzała do świata ludzi. Sigrid śledziła wzrokiem tę kierującą się na zachód jasność, gdzie światło rozbłysło i znikło. Zaparło jej dech w piersiach. Na Freję, cóż to było? Czy aby jej się nie przewidziało? Sięgnęła po płaszcz i okryła nim drżące ciało. A może to jakiś znak? Serce zabiło jej szybciej. W pieśni o Frei Kára zostaje wysłana do Gunhildy, aby wesprzeć ją w walce przeciwko Rusom – zstępuje z Folkwangu pod postacią światła. Sigrid w linii prostej wywodziła się od Frei. Pomyślała, że Nasza Pani musiała zesłać jej walkirię do pomocy i ochrony. Strużka krwi ściekła jej po udzie, kiedy wstała i spojrzała w gwiazdy rozbłyskujące na niebie. Tak musi być. Oddała się Frei, a w odpowiedzi ona, Jaśniejąca Promienna, zesłała jej disę. To więcej, niż mogłaby sobie wymarzyć. – Dostaniesz wszystko, czego pragniesz – szepnął czule wiatr, otulając Sigrid. Oszałamiające szczęście wezbrało w jej sercu. Została wybrana przez największą boginię w noc pierwszej miesiączki. Otrzymała znak najpotężniejszy z możliwych. Dzięki Ci, Pani. Odtąd służyć Ci będę we wszystkim. Moje życie należy do Ciebie, przyrzekła w duchu. Spuściła głowę i wznosiła modły dopóty, dopóki Sol na lśniącym rydwanie nie wystrzeliła z podziemi, a jej brat Dag nie objął panowania nad światem. Sigrid powitała nowy dzień z rękoma wzniesionymi do błękitnego nieba i z pewnością w sercu. Wiedziała już, którą drogą podążać. Wiedziała, że tajemna moc należy do niej.

Swen biegł tak szybko, że prawie nie czuł ziemi pod stopami. Gałęzie smagały go po twarzy, tarcza uderzała o plecy, a mimo to przyspieszył kroku na widok szarej tuniki Sasa przeświecającej między drzewami. Wróg stąpał teraz ciężej. W trakcie pościgu odrzucił tarczę, hełm oraz wór z łupami. Wyczerpany usiłował wdrapać się po stromym zboczu, lecz poślizgnął się i runął na ziemię. Swen w mgnieniu oka znalazł się przy nim i z wyciągniętym mieczem stanął gotowy do walki. Cały ociekał potem, bolały go nogi, ale bicie serca zaczęło się uspokajać. Sas podniósł się i czekał w gotowości, z krótkim mieczem w dłoni. Zdawał się dość leciwy, był chudy i wątłej postury. Zaczerwienione oblicze błyszczało od potu, z oczu wyzierał strach. Nie miał na sobie ani kolczugi, ani kirysu2, a jego burą szatę znaczyły plamy krwi i sadzy, ślady rzezi w wiosce. Swen mocniej ścisnął rękojeść i uśmiechnął się do wroga, który zaraz miał zginąć. – Mogłeś nam obu oszczędzić tej przebieżki – oświadczył, spluwając na ziemię. Długo płynęli z Jomsborga na ratunek Mikklavikowi. Kiedy jednak w końcu do niego dotarli, było już za późno, Jomswikingowie zastali osadę spaloną i opuszczoną. Wydarzyło się to na jakiś dzień przed ich przybyciem, co okryło ich wielką hańbą. Swen zwęszył kilku maruderów, którzy w poszukiwaniu łupów zatrzymali się w jednym z podgrodzi, i natychmiast on i jego kompani rzucili się za nimi w pogoń. Jego przybrany brat Åke powalił jednego strzałą, a teraz Swen schwytał ostatniego. Reszta przybiegła za nim, ciężko stąpając i sapiąc niczym stado dzików. – Pędzisz szybciej niż sam Alswid, chłopcze – wyrzęził Ulv-Topór, zginając się wpół i oddychając ze świstem. Ten rudowłosy wojownik był olbrzymem i nie uśmiechało mu się bieganie w pełnym rynsztunku po lasach i polach. Åke oraz Sigvard, brat Ulva-Topora, zdyszani i poczerwieniali na twarzy, stanęli za jeńcem z bronią w dłoni. Sas, rozejrzawszy się wokół, opuścił krótki miecz. Swen raz jeszcze splunął na ziemię i poczuł w gardle palące pragnienie.

– Komu służysz? – zapytał. Sas spojrzał na niego z rezygnacją, rozumiejąc, że za chwilę zginie, a mimo to milczał. – Kto was tu przysłał i nakazał spalić Mikklavik? W tym momencie pojmany zaatakował. Z wężową szybkością zamachnął się na Swena, który nauczony latami praktyki zareagował instynktownie. Jedno ostre pchnięcie i prawica Sasa upadła na ziemię. Wrzask woja mógłby pochodzić od kobiety. Osunął się na glebę i z przerażeniem wpatrywał w krwawiący kikut. Swen opuścił miecz, serce waliło mu jak młotem. O mały włos dałby się zaskoczyć, co nie świadczyło o nim dobrze. – Powiedz, komu służysz. Inaczej drugą też stracisz. Rabuś poszarzał na twarzy i zaczął się trząść na całym ciele, krew tryskała mu z rany. Za chwilę wpadnie w śmiertelne drgawki, a wówczas nie zdołają już nic z niego wyciągnąć, ocenił Swen. Ulv-Topór najwyraźniej pomyślał o tym samym, bo ociężałym krokiem podszedł do nieprzyjaciela i mocno zdzielił go w szczękę. – Kto was przysłał, aby spalić wioskę? – Król – wyszeptał zakrwawionymi ustami Sas. – Oczyściliśmy osadę ze zła, które ściągnęło na te ziemie przekleństwo nieurodzaju. Bóg nas za to wynagrodzi. – Wlepił tępe spojrzenie w kikut. Krew wypływała z rany coraz wolniej, ale ciało dygotało coraz bardziej. – Od tego tu już nic więcej się nie dowiemy – podsumował Ulv-Topór. – Gdyby zachował rękę, mógłby się jeszcze pomodlić do tego swojego jedynego Boga. Sigvard i Åke cofnęli się o parę kroków, tymczasem Swen uniósł miecz i dokładnie oszacował kąt wzrokiem. Ulv-Topór śledził jego ruchy. Cięcie musiało być czyste, w przeciwnym razie on na długo stanie się przedmiotem kpin. Sas z rezygnacją spojrzał przed siebie, szepcząc coś cicho pobladłymi, szarymi ustami. Swen uderzył w gardło, bryzgnęła posoka. Sas runął na ziemię, zacharczał, aby zaczerpnąć tchu, lecz udławił się własną krwią. – Jak na bękarta Jellingów całkiem nieźle – rzucił z zadowoleniem Ulv-Topór. Te słowa oznaczały spore uznanie i Swen uśmiechnął się, ocierając miecz kawałkiem płótna, które nosił za pasem. Sas skonał w kałuży krwi. To, że udało mu się powalić królewskiego wojownika, zapewniało pomyślność dalszej kampanii. Jeśli ubije wystarczająco wielu, zdobędzie sławę przed powrotem na ziemie Danii. Potrzebował tego, nim stawi się przed obliczem króla Haralda. – Co miało oznaczać to gadanie o złu pośród mieszkańców Mikklaviku? – zapytał Åke.

Ulv-Topór przykucnął i zabrał się do obmacywania zmarłego w poszukiwaniu czegoś, co warto by zatrzymać. – Pewnie król musiał znaleźć winnego. Åke podrapał się po policzku. Obawiał się wszystkiego, co nadprzyrodzone, i Swen był pewien, że tak łatwo nie odpuści. – A co, jeśli miał rację i wieś jest nawiedzona przez zło? Sigvard zzuł buty z nieboszczyka i rozpromienił się na widok monety ukrytej w słomianej wyściółce. – Jakie to ma znaczenie, dopóki zbieramy sute łupy? Obaj mężczyźni wstali i ruszyli przez las. – Nie zawracaj sobie głowy pustym gadaniem tego krzyżowiercy – tłumaczył Swen. – Obyś się nie mylił – wymamrotał Åke. Swen rzucił ostatnie spojrzenie na zwłoki i wraz z ziomkami zawrócił do ruin Mikklaviku. Jeśli mu się poszczęści, niedługo nadarzą się kolejni wrogowie do zabicia.

Oj, pewnie jej się dostanie, ale to bez znaczenia. Ucieszą się, jak tylko opowie im o łasce Wanadis. Serce Sigrid pękało z radości, kiedy wracała ścieżką, mijając łąkę, na której klacze i źrebaki pasły się z krowami, hasały i bawiły się cielęta. W blasku poranka nad polami i pastwiskami jarzyły się słomiane strzechy i bieliły gliniane ściany chałup. Smoki na świeżo pobudowanej sali biesiadnej ojca skrzyły się wysoko nad dachami, tak że wszystkie osady i domostwa na równinie mogły je z podziwem oglądać, uznając wyższość rodu Skilfingów. Uśmiechnęła się do słońca i wciągnęła do płuc zapach kwiatów i koniczyny. Dzięki Ci, Wanadis, za to bogactwo i piękno, i za disę, którą zesłałaś, by mnie chronić. Na ogrodzonych polach niewolnicy pielili chwasty. W kuźni Hilding rozpoczął już pracę, więc stukanie młota towarzyszyło jej w drodze na górę, kiedy mijała chlewik i warzywniak, zmierzając do chaty. – Gdzieś ty się podziewała? Sigrid zwolniła kroku na widok Jorun wynurzającej się z cienia rzucanego przez szczyt długiego domu. Krewniaczka skrzyżowała ręce na piersi okrytej suknią i fartuchem, wąskie usta zacisnęła tak mocno, że wyglądały jak dwie kreski w jej kanciastej twarzy. Sigrid uśmiechnęła się mimowolnie. To się Jorun zdziwi, kiedy usłyszy o cudzie, który się zdarzył. Freja odpowiedziała na jej prośby i uczyniła ją wieszczką, a jedna z dis zstąpiła na ziemię. – Żwawo – nakazała Jorun, zanim Sigrid zdążyła odezwać się choćby słowem. – Szukali cię przez pół nocy. Po zmierzchu przybył posłaniec. Powaga w jej głosie zgasiła uśmiech dziewczyny. – Co się stało? – spytała, w mgnieniu oka przygotowana na najgorsze. Zarówno ojciec, jak i jej brat Ulf wyjechali na thing. Czyżby w drodze powrotnej doszło do jakichś potyczek? Czy któryś był ranny? Albo zginął? – Toste z wpływowymi gośćmi zjadą niebawem. Masz się przygotować na ich przyjazd, to wszystko, co wiem. I natychmiast staw się u babki. Sigrid odetchnęła z ulgą. Jeśli tylko o to chodziło, nie miała się co spieszyć. Z lekkim sercem wkroczyła na podwórze otoczone starym domem oraz trzema

długimi budynkami pokrytymi świeżą strzechą. Zostały postawione naprzeciwko siebie, dzięki czemu dawały ciepło i osłaniały się nawzajem. Wszyscy zdawali się zajęci przygotowaniami do przyjęcia gości. Stara Halte przystrajała wejście do sali biesiadnej, a Rota-Kucharka skrzyczała jedną ze służących koło kuchni, gdzie opiekano dzika na rożnie. Zawiesiste zapachy gotowanej ryby, świeżo pieczonego płaskiego chleba i delikatnej kaszy unosiły się nad podwórzem. W chłodzie drzewa opiekuńczego przysiedli wojowie, świeżo przyczesani i w odświętnym przyodziewku. – Chodźże już, jeśli nie chcesz rozsierdzić Allvis jeszcze bardziej – ponaglała Jorun. Chwyciła Sigrid za rękę i pociągnęła ją w stronę babki i starszych kobiet czekających na ławach w cieniu starego domu. Na widok Sigrid niewiasty zamilkły. Włożyły najstrojniejsze suknie, jakie miały, a piękne chustki na ich głowach falowały w górę i w dół, kiedy nachylały się jedna do drugiej, szepcząc między sobą. Bez względu na to, co się wydarzyło, Sigrid nie miała co liczyć na ich łaskawość – odgadła to z ich spojrzeń. Nawet nałożnica ojca, Åse, zajęta kołysaniem córeczki nie wyglądała przyjaźnie. Cóż, niedługo ucieszą się z losu, który jej zesłano. Sigrid uśmiechnęła się do babki, która wolno podniosła się z siedzenia. Ze względu na ranną porę staruszka okryła się szarym płaszczem, choć zrobiło się już ciepło. Suknię miała spiętą staromodnymi klamrami z brązu. Wyglądem przypominała kruchego ptaszka, z pooraną zmarszczkami twarzą i wątłym ciałem, jednak Sigrid nie bez powodu obawiała się jej nastroju. – Gdzie się podziewałaś?! – zapytała babka. Dziewczyna zaczerpnęła głęboko tchu. – Na grobie matki i kiedy… – Wyglądasz, jakbyś przespała się na kupie gnoju – ucięła babka. – Twoje służące Jorun i Alfhild mają cię wystroić. Brać mi się zaraz do roboty! – Dlaczego mój wygląd ma takie znaczenie?– zapytała speszona Sigrid. Zazwyczaj nikogo nie obchodziło, czy jest, czy jej nie ma. W tym samym momencie z sali biesiadnej wyszła z krzykiem żona ojca, Gunlög. Odziana w jedną ze swoich najpiękniejszych sukien, tę błękitną, zdobioną haftem i błyszczącymi klamrami ze srebra, spiesznie przemierzała podwórze. – Frigg tylko dziękować, żeś już wróciła. – Odetchnęła i natychmiast zesztywniała. Sigrid przygotowała się na jakąś uszczypliwość, ale macocha tylko westchnęła. – Natychmiast idź się myć – nakazała. – Tak się kończy pozwalanie, żeby jak jakaś niewolnica pałętała się po

polach i lasach – burknęła Hilda. Gunlög rzuciła wściekłe spojrzenie pulchnej wdowie po jednym z braci jej męża. – Sama spróbuj ją okiełznać, jeśli potrafisz – odgryzła się. – Rusz się, dziewczyno, oni lada chwila przybędą. Sigrid zmarszczyła czoło. Droga wijąca się między sąsiednimi gospodarstwami i znikająca w lesie, który rozciągał się aż do Zatoki Vana, była pusta. Wszystko stało nieruchomo, jeśli nie liczyć najmłodszej córki Strutulfa, która pędziła owce na dębową łąkę. Wyrwała rękę z uścisku Jorun i ze spokojem popatrzyła babce w oczy. – Nigdzie nie pójdę, dopóki nie dowiem się, o co chodzi – oświadczyła. Babka i macocha wymieniły spojrzenia. – Ojciec znalazł ci męża – oznajmiła cicho Gunlög. – Niedługo przybędą jego posłańcy. Sigrid pokręciła głową ze zdumienia. – Nie mogę wyjść za mąż, zostałam wybrana na wieszczkę. – Zaprotestowała. Otrzymała przecież znak, widziała, jak disa zstępuje na ziemię, przeznaczono ją do celów wyższych niż bycie żoną. Babka zgromiła ją wzrokiem, dając do zrozumienia, że skończyła się jej cierpliwość. – Dość tego gadania. Córka wodza Skilfingów nie urodziła się po to, aby w kociej skórce biegać z wróżbami od domu do domu. Jej głos był jak smagnięcie batem. Staruszka nie wiedziała, co się wydarzyło, nie słyszała jeszcze o łasce, która spłynęła na jej wnuczkę. – Dziś w nocy na grobie matki dostałam znak od Naszej Pani. Disa niezwykłej urody i w płomiennym rydwanie zstąpiła na ziemię. – Na wspomnienie cudu Sigrid zaszkliły się oczy. Uśmiechnięta wyciągnęła ręce do kobiet siedzących na ławach. – To była najpiękniejsza rzecz, jaką kiedykolwiek widziałam. Nie rozumiecie? Jak gdyby Kára zstąpiła do Gunhildy, przynosząc jej zwycięstwo nad Rusami. Zostałam wybrana, Freja mi błogosławi. Odpowiedziało jej milczenie, które zgasiło uśmiech Sigrid. Gunlög odwróciła wzrok ze znienawidzonym przez pasierbicę szyderczym grymasem. Hedvig z rozpalonymi policzkami tylko potrząsnęła głową i zaczęła skubać nitkę płaszcza. Staruszki siedzące obok otworzyły usta i z niedowierzaniem gapiły się na córkę Tostego. Jorun stała bokiem, jakby nie słuchała, o czym mowa. Jedna jedyna Åse uśmiechnęła się do niej, gładząc meszek na głowie córeczki. Było jasne, że do żadnej z nich nie dotarło znaczenie ani potęga wizji. Sigrid zwróciła się do babki. Ona, która tak dobrze zna moce, musi to przecież zrozumieć, prawda? – Nie cieszysz się ze mną?

Staruszka podrapała ślad po pchlim ugryzieniu na szyi i odchrząknęła. – Wróżba, którą otrzymałaś, z pewnością zapowiadała zrękowiny – odparła tonem, którym zwracała się do wnuczki w dzieciństwie, aby ją delikatnie skarcić. Sigrid zaśmiała się krótko. To nie mogła być prawda. – Wanadis nie zesłałaby tak potężnego znaku, gdyby chodziło o zaręczyny. – Zmienisz zdanie, kiedy ci powiem, kim jest narzeczony. A teraz idź się wyszykować. Babka popatrzyła na nią z niezwykłą dla siebie życzliwością. – Już jadą! – dobiegł ich okrzyk spod wzgórza. Babka wzdrygnęła się i zerknęła na drogę. – Przygotuj się. W tej chwili! Sigrid skrzywiła się rozczarowana. Przebierze się, ale to jeszcze nie koniec sprawy, oj, nie. Posłaniec. Kiedy Sigrid w największym pośpiechu umyta i przebrana, dołączyła do babki, służba stała już w szeregu, czekając na Tostego i jego świtę. Im dłużej zastanawiała się nad tym, co usłyszała od babki, tym bardziej ją to irytowało. Nigdy nie przypuszczała, że ojciec mógłby rozmawiać z kimś o małżeństwie, nie pytając jej najpierw o zdanie. Tymczasem całą intrygę uknuto za jej plecami. Nikt też nie chciał słyszeć o znaku, który otrzymała. Zagryzła zęby, kiedy babka poprawiła jej warkocz spleciony naprędce przez Alfhild i oceniła suknię, którą włożyła: czerwoną z błękitnym haftem. Między klamrami zwisał sznur barwionych kamieni, a srebrny naszyjnik po matce ocierał się o szyję. – Ujdzie, ale nie rób takiej wściekłej miny – skwitowała sucho. – Nie każda ma szczęście wyjść za mąż. Sigrid prychnęła. – Kim on jest? – zapytała, ale w odpowiedzi staruszka tylko pokręciła głową. Ani przez chwilę nie dała się nabrać, że babka nie wiedziała o sprawie. Niczym pająk w sieci sterowała wszystkim i wszystkimi; ojciec nie podjąłby żadnych kroków bez zasięgnięcia u niej rady. W każdym razie zalotnik musi być dobrze urodzony, w przeciwnym wypadku Toste nie zapraszałby go do siebie. Byli przecież Skilfingami, najpotężniejszym rodem Götalandu. Z ośmiu dzielnic i trzydziestu dziewięciu häradów3 do nich należała prawie połowa. Narzeczony musiał dorównywać rodowi bogactwem i Sigrid na próżno łamała sobie głowę, któż to taki. Oby tylko nie przywlekli ze sobą jakiegoś bezzębnego starca ze sflaczałym członkiem. Gyrid wzięła sobie takiego, a on zażądał, aby wstąpiła na jego stos pogrzebowy i dołączyła do niego w zaświatach. Rozwiodła się zatem, a teraz mieszka u siostry i klepie biedę.

Taki sam pech spotkał Sif, która zajmowała się gospodarstwem, gdy mąż udał się na wyprawę. Kiedy po wielu latach powrócił, przywiózł ze sobą nową żonę, którą trzeba było traktować jak równą. I tak oto Sif została służącą we własnym domu. Sigrid wzdrygnęła się. Trudno sobie wyobrazić gorszy los. Tętent kopyt stawał się coraz donośniejszy, konie rżały na powitanie, a echo odpowiadało im znad łąk. Zaczerpnęła głęboko tchu. – Pamiętaj, że odpowiadasz za honor tego rodu – napomniała ją babka. – Jeśli zaczniesz się wykręcać i pokazywać rogi, już ja dopilnuję, żebyś dostała męża paskudnego jak troll. Sigrid fuknęła, wyprostowała się i skierowała wzrok na dwa dęby rosnące po obu stronach gościńca. Pierwszy na podwórze wkroczył ojciec. Zdrożony i zakurzony po podróży jedną ręką prowadził wierzchowca Sote, drugą zaś uniósł na powitanie. Koń aż się spienił, musieli porządnie galopować. Juki pękały od towarów wymienionych na thingu4 w Skedlöse. Z pewnością przystanęli też w Varze, obuwie ojca wyglądało bowiem na nowe, podobnie pas, którym przewiązał tunikę. Ulf wjechał zaraz za nim. Brat był tak leniwy, że rzadko chadzał piechotą, dlatego też głowa jego wierzchowca opadała ze zmęczenia. Kilku mężczyzn z hirdu5 ojca, również konno, podążało za nim. Następnie pojawili się obcy. Sigrid wyciągnęła się do góry, aby lepiej przyjrzeć się drużynie przybyszów wjeżdżającej do ich obejścia. Odziani w kolczugi prezentowali się imponująco i uważnie obserwowali czeladź, jakby tylko czekając, aż rzuci się na nich stara Halte. Ich tarcze nie nosiły żadnych znaków, co wydawało się nietypowe. Wojownicy zwykle chętnie pokazywali, dla kogo walczą. Chwilę potem na podwórze zawitało dwóch wielmoży. Serce Sigrid zaczęło bić dwa razy szybciej. Jeden był młodym wojem; uśmiechnięty od ucha do ucha, bez skrępowania gapił się na wszystkie białogłowy. Drugi, z posiwiałą brodą i twarzą pokrytą zmarszczkami, wyglądał na starszego. Zsiadł z konia i z wyrazem najwyższej ulgi otrzepał się z pyłu podróży. Nieznane wzory na ich płaszczach jasno mówiły o jednym: nie należeli do Gotów. Nie nosili też długich włosów jak Danowie. Sigrid ugryzła się w policzek. Kimże, na bogów, byli ci posłańcy? Zauważyła, że ojciec niecierpliwie przekazał konia Halte i wielkimi krokami podążał w jej stronę. Brodę miał poszarzałą od kurzu, ale oczy błyszczały mu z zadowolenia. – No i jak? – zagaiła babka. – Jak się udała wyprawa? Ojciec rękawem tuniki otarł pot z czoła i uśmiechnął się szeroko. – Lepiej niż się spodziewałem. Staruszka skinęła na Sigrid. – Rozmów się z nią.

Ojciec otoczył córkę ramieniem i poprowadził ją do ław pod szczytem długiego domu, z dala od wścibskich uszu. – Kim są konkurenci, z którymi przyjechałeś? – zapytała. – Skąd przybywają? – Ze Swithjodu6 – odparł. – To ludzie króla Eryka. Sigrid otworzyła usta ze zdumienia i wybałuszyła oczy. Ziemia zachwiała się pod jej stopami i dziewczyna osunęła się na ławę. Swithjod to wróg. Od dwóch pokoleń toczyli z nim boje, zwycięskie dla Swionów. Osady Gotów puszczano z dymem, a buntowników i ich rodziny mordowano. Swionowie wycięli w pień całe rody. Dopiero w ciągu dwóch ostatnich lat szczęście zaczęło się od nich odwracać. Anund Mocny zdołał skrzyknąć wiele rodów, które wspólnie ruszyły do walki przeciwko najeźdźcom. Jednak Skilfingowie jeszcze do Anunda nie przystali, gdyż obie rodziny dzieliło zbyt wiele przelanej krwi. – Waśnie między Skilfingami a Swionami zostały zażegnane. Jednogłośnie postanowiliśmy na thingu, aby zawrzeć z nimi pokój i wspólnie uderzyć na Anunda. Sigrid próbowała zebrać myśli. Wanadis, czy taka jest Twoja wola? – Na jakich warunkach? – zapytała ochrypłym głosem, choć znała już odpowiedź. Toste rozpromienił się, jak gdyby to było w tym najlepsze. – Pokój zostanie przypieczętowany małżeństwem – wyjaśnił z dumą. – Zgodziłem się, byś wyszła za mąż za króla Eryka. Zostaniesz królową Swithjodu. Sigrid zaczerpnęła kilka głębokich oddechów i spojrzała na podwórze, po którym przechadzali się dwaj posłańcy. Z zainteresowaniem badali ją wzrokiem, jak którąś z klaczy jej ojca. Czy właśnie to zapowiadałaś mi nad grobem matki? – zwróciła się w duchu do Wanadis. Niepostrzeżenie podeszła do nich babka. Usiadła na ławie i obrzuciła wnuczkę chłodnym spojrzeniem, gotowa wymierzyć jej policzek, gdyby ośmieliła się awanturować. Ojciec ścisnął ramię Sigrid; jego dłoń była szorstka i ciepła. – Rozumiesz wszystko, co się z tym wiąże? – Swithjod wygra, a ty staniesz się najpotężniejszym wodzem Götalandu – odparła. Ten związek osłabi Anunda. Toste będzie najpotężniejszym z Gotów – skoligacony z przywódcą Swionów i wspierany przez Haralda Sinozębego, króla Danów, jako członek jego armii. – Wykazałeś się, ojcze, wielkim sprytem. – Zostaniesz królową i żoną najwyższego władcy. O czym więcej może marzyć młoda dziewczyna? Zaśmiała się gorzko.

– Ojcze, dziś w nocy wezwała mnie do siebie Nasza Pani. Moim przeznaczeniem jest zostać wieszczką. Dała mi znak największy z możliwych. Toste przeciągnął ręką po płowej brodzie i zerknął na babkę. – Zapowiedź ożenku, ot, co – skwitowała krótko staruszka. – Ani chybi. – Przytaknął jej skinieniem. Sigrid skrzywiła się. Czy naprawdę im się zdawało, że jest tak naiwna, by nie zauważać sztuczek, którymi usiłowali przekonać ją do własnych celów? – Zastanów się, córko. W Swithjodzie znajduje się najświętsza świątynia naszych bogów. Jako pani tego królestwa zostaniesz tam pierwszą wieszczką, najwyższą ze sług Frei. Inne wölwy i kapłanki będą padać przed tobą na kolana. Te słowa zabrzmiały dla niej zachęcająco i zaczynały odnosić skutek. To jest wszystko, o czym marzyłam, aby służyć Ci, Pani, powiedziała sobie w duchu, ale pokręciła głową. Ojciec miał odpowiedź na wszystko, także i na to. – Wydaje ci się, że pragnę wyjść za człowieka, który zamordował moją matkę? Odwrócił się, Jednak zdążyła jeszcze dostrzec cierpienie w jego oczach. Po chwili złapał ją za rękę i przyciągnął do serca, tak że poczuła pod palcami, jak pulsuje. – Twoja matka była mi droga. Odkąd zmarła, nie ma dnia, abym nie życzył sobie być z wami, kiedy to się stało. Możemy jednak wszystko stracić, jeśli do małżeństwa nie dojdzie. Jako królowa Eryka zaprowadzisz pokój, obrócisz porażkę w zwycięstwo, zamiast śmierci i walki darujesz życie. To prawda, że Swionowie zabili Allfrid, ale czy to wystarczy, by odmówić ofiary, którą ocalić możesz wszystko, co kochasz i cenisz? Czy dobrzy mężowie muszą umierać, bo nie masz ochoty dzielić łoża z człowiekiem, o którym powiadają, że jest dostojny i zacny? Czy kolejne matki z dziećmi muszą ginąć w pożodze, bo duma nie pozwala ci wieść życia w bogactwie, miłości i szacunku? Pamiętaj, że jesteś córką wodza, żeś ze Skilfingów. Twój los nie do ciebie należy, lecz do rodu, to poświęcenie jest koniecznością. Sigrid przyjrzała się ojcu, bruzdom wokół jego oczu, szarym pasmom na brodzie i we włosach. Przez całe życie zapewniał jej bezpieczeństwo i świecił przykładem. Okazywał jej najwyższy szacunek. Odmówić mu, nie wywiązać się z obowiązku, do którego została zrodzona – to nie mieściło się w jej głowie. – Czy nic nie mogę zrobić, aby temu zapobiec? – szepnęła. Na moment w jego wzroku błysnęło ukłucie bólu, ale potem pozostała już tylko determinacja. – Jeśli się nie zgodzisz, ściągniesz hańbę na nas wszystkich, a ze mnie uczynisz krzywoprzysięzcę. Sigrid spuściła głowę. Ojciec miał rację, cóż mogła na to odpowiedzieć. Znała swoje powinności wystarczająco dobrze.

– Co mam zrobić? – Porozmawiaj z posłańcami. Niech zobaczą, jaki z ciebie cenny klejnocik. Uśmiechnęła się smutno. O wschodzie słońca wierzyła, że otrzymała błogosławieństwo największej pramatki, że Freja zesłała jej opiekę w postaci disy. Pół dnia później jej własny ojciec wydawał ją za mąż za człowieka, który pozbawił ją matki. Czyżby babka miała rację? Czy znak potwierdzał, że w imię Frei ma zostać królową pokoju? To nie mógł być przypadek, że zalotnicy przybyli tak szybko po przepowiedni. – Lepszej partii nie znajdziesz – dodała babka, drapiąc krostę na szyi, tym razem tak mocno, że zaczęła krwawić. Zirytowana otarła ranę rąbkiem płaszcza. Sigrid ugryzła się w policzek. A jeśli wychodząc za mąż, sprzeciwia się woli bogini? Najjaśniejsza zamieszkiwała Folkwang bez małżonka, w dostatku, z pełnią władzy, poważana przez Asów i Asynie, którzy drżeli przed jej czarami i temperamentem. Zaklinam cię, Pani. Daj mi jakiś znak, potwierdź, że taka jest Twoja wola, poprosiła w myśli. Krzyk z góry kazał jej zadrzeć głowę. Wysoko na błękitnym niebie, pośród obłoków układających się w sieć, zakołował sokół. Dzięki ci, Pani, za tę wskazówkę. Wstała i skinęła przed ojcem głową. – Postąpię, jak sobie życzysz – powiedziała. Skoro tego domagały się moce, ugnie się i będzie posłuszna.

Ani jeden dom w Mikklaviku nie oparł się płomieniom. Swen patrzył na spustoszenia, krocząc przez wioskę z trójką kompanów. Kruki biły się o zwęglone ciała. Jakaś kobieta w chwili śmierci trzymała dziecko w objęciach; w ślepym szale oboje zostali przebici włócznią. Spękana skóra, spalone bezzębne usta wykrzywione grymasem. Krew ofiar, które zginęły od ciosów toporów, mieszała się z gliną. Swen żachnął się na tchórzostwo, które tu oglądali. Gdyby tylko dotarli na miejsce dzień wcześniej, ludzie króla musieliby zmierzyć się z mieczami Jomswikingów, a nie siekierami chłopów. Stoczyliby wówczas godną walkę, a tak urządzili rzeź. Odwrócił wzrok od dziecka, co najwyżej dwuletniego, z głową rozpłataną toporem. Odór spalonego mięsa i śmierci drapał i kaleczył mu gardło. Przeklęte miernoty, że też nie potrafią stanąć do walki z prawdziwymi mężczyznami. Trzeba nie mieć honoru, żeby tak napadać i zbierać łupy. – Powinniśmy byli wyciąć temu Sasowi krwawego orła – rzekł szorstko Ulv-Topór, kopiąc osmolony garnek. – Wydaje mi się, że za łatwo się z tego wywinął. Wyglądał jak przerośnięty troll, kiedy tak stąpał między sztukami odzieży i sprzętami domowymi porozrzucanymi na ziemi po grabieży. Wymachiwał przed sobą toporzyskiem, jak gdyby opędzając się od niewidzialnego wroga. Åke szturchnął Swena w bok i wskazał na młodego Alfreda, który przysiadł przy zwłokach półnagiej kobiety leżącej w błocie. Z twarzą stężałą jak pośmiertna maska okrył jej ciało swym płaszczem. – Trudno o gorszy powrót do domu – stwierdził Åke. Swen pokiwał głową. Alfred przybył do Jomsborga pod koniec miesiąca 7 Góa z wiadomością od swego ojca Osmunda, hövdinga8 Mikklaviku. To, że sytuacja była śmiertelnie poważna, rozumiał każdy, kto widział żagle, bo tylko głupcy wypływają w morze w taki ziąb i mróz. Kiedy Alfred stanął w sali Palnego, okazało się, że jego ojciec chciał nająć miecze Jomswikingów do obrony wioski. – Ludzie króla palą osady Danelagh, wycinają w pień rodziny Danów i Jutów. Nazywają nas heretykami i twierdzą, że to przez naszą bezbożność na całą

Anglię spadła klęska nieurodzaju – wyłuszczył młodzieniec Palnemu, hövdingowi Jomsborga, obiecując sowitą zapłatę w srebrze za ocalenie Mikklaviku. Była to łatwa decyzja. Palne, przybrany ojciec Swena, stawał kiedyś do boju ramię w ramię z Osmundem i miał wobec niego dług wdzięczności. Zima okazała się długa i monotonna, a tu nadarzała się okazja zarówno do walki, jak i rabunku. Kiedy ogłosił, że wyraża zgodę, odpowiedział mu jednogłośny okrzyk radości. Dla Swena wyprawa do Anglii była łutem szczęścia. Jak dotąd powalił tylko trzech przeciwników, a żeby zyskać sławę, musiał pokonać ich o wiele więcej. Dzisiaj zabił czwartego, ale szabrownik-maruder nie przysparzał mu chwały. To wstyd, że przybyli do Mikklavik za późno, aby zmierzyć się z drużyną króla, niewątpliwie przydałaby mu się ta walka. Ulv-Topór zatrzymał się nagle i wygrzebał z gliny wyszczerbiony grzebień, wytarł go o nogawkę i schował do mieszka. – Marny łup, ale lepsze to niż nic – podsumował. – Wyczesz sobie tę plugawą brodę, to może znajdzie się nóż, który zginął mi zeszłej zimy – rzucił jego brat Sigvard. Niski muskularny wojownik uśmiechnął się szelmowsko do rudego olbrzyma. – Chowają się w niej tylko biedne dziewki, które dały chodu przed twoją sflaczałą kuśką – odparował dobrotliwie Ulv-Topór. Wieszczka Bejla, siostra Palnego, ryła w ziemi kosturem. Miała na ramionach płaszcz z lisimi czaszkami. Słysząc rechot Ulv-Topora, podniosła głowę i rzuciła mu tak wściekłe spojrzenie, że natychmiast zamilkł. Potrafiła odczytywać znaki bogów, a jej czary miały wielką moc. Wyczuwała to, co niewidoczne, i znała życzenia walkirii. – Nie szydź ze zmarłych swoją głupotą – fuknęła. Ulv-Topór rozejrzał się nerwowo dookoła w poszukiwaniu duchów z zaświatów. – Nie wyśmiewałem się z nich, chciałem ich tylko trochę rozchmurzyć – odburknął. Staruszka pokręciła głową, siwe warkocze się zakołysały. – Dostałeś swój łup? – zapytała Swena. Skinął tylko, ona odpowiedziała mu tym samym i odwróciła się w drugą stronę. Palne z resztą wojowników stał trochę dalej, przy studni. Skupili się wokół ciała dziewczynki z roztrzaskaną czaszką. Słomiana lalka, którą dzierżyła w dłoni, nadal leżała blisko jej palców, blond włosy zostały wdeptane w błoto. Obok niej znaleziono zwłoki starszego mężczyzny w płaszczu wodza i z normańską brodą. Palne odgarnął poły popielatego płaszcza i niczym zahartowany w polowaniach i próbach żylasty wilk przykucnął przy zmarłym. Zacisnął zęby,

blizna przecinająca jego oblicze zapłonęła purpurą. – Tak więc znowu się spotykamy, stary druhu – szepnął, wskazując palcem szramę na ramieniu nieboszczyka. – Osmund wziął na siebie cios wymierzony w mój czerep. Miałem nadzieję mu się dzisiaj odwdzięczyć, ale bogowie chcieli inaczej. Jomswikingowie odsunęli się i przywiedli Alfreda nad zwłoki ojca. Osunął się na kolana tak blady, że sam wyglądał jak trup. Wszyscy, jak tam stali, jednoczyli się z nim w bólu. Przypływając do nich na Północ, Alfred stawił czoła zimie. Zdołał namówić ich do wyprawy do Mikklaviku, lecz mimo że pędzili co tchu, przybyli za późno, co jego ojciec i krewni przypłacili życiem. Stali w milczeniu, kiedy wojowie z drużyny Alfreda przeciskali się do przodu, do swego poległego hövdinga. – Mój ojciec był człowiekiem sprawiedliwym, dumą swego rodu – przemówił ochrypłym głosem Alfred, rozglądając się po zgromadzonych wokół wojownikach. – Oby Bóg pozwolił mi go pomścić. Palne wstał i zamyślony przyjrzał się nieboszczykowi. – Twój bóg chyba cię opuścił, ale nasze miecze nie. Swen i Åke wymienili spojrzenia. Dobrze się zapowiadało. – Cherlak, którego zabiłem, twierdził, że w wiosce mieszkają wiedźmy i że zostali wysłani przez króla, aby wyplenić z kraju zło – oświadczył Swen. Palne przytaknął w zadumie i skinął ręką na przedstawiciela starszyzny z orszaku Alfreda, zgiętego wpół siwego mężczyznę. – Mieliście w wiosce siły ciemności? Starzec przecząco pokręcił głową. – Nieurodzaj prowadzi do głodu i to król Edward ponosi za to winę. Kościół wciąż jeszcze go popiera, lecz coraz więcej możnowładców zwraca się w stronę Elfridy, królowej wdowy, oraz jej syna, i głoszą, że to on jest prawowitym następcą tronu. Król wysłał swoich ludzi do Danelagh, aby grabili klasztory, kościoły i wsie z bogactw, których tak bardzo potrzebuje. Obwinia pogan za marne plony i twierdzi, że wymierza tylko karę Bożą tym, którzy herezją ściągnęli na kraj nieszczęście. Palne uśmiechnął się ponuro. – Tymczasem napełnia sobie sakiewkę skarbami – zauważył. – Wygląda na to, że ten król Edward jest niezwykle przebiegły, to cecha godna podziwu. Skierował wzrok na brzeg, na który wyciągnięto łodzie, i przeciągnął kciukiem po szramie na twarzy. Swen rozpoznawał ten gest. Obserwował w napięciu każdy ruch wodza, licząc na bitwę i modląc się o nią. – Możemy znaleźć tego sprytnego władcę? – zapytał w końcu Palne. Alfred wstał i z oczami poczerniałymi od żądzy zemsty zapewnił: – Z łatwością możemy się wywiedzieć.

Palne zerknął na swojego brata Gunnara, który odpowiedział skinieniem głowy. Dopiero wtedy skrzyżował ręce na piersi i objął spojrzeniem wikingów. – Honor i szacunek nakazują nam się zemścić! – zawołał. – Udajmy się na Południe pokazać królowi, jak wygląda prawdziwy gniew Normanów. Swen żwawo uniósł miecz i wraz z towarzyszami broni triumfalnie zawył. A więc nadchodzi. Wyprawiają się na króla Sasów. Wreszcie dane mu będzie uczestniczyć w prawdziwej bitwie i zawalczyć o cenne łupy. Będzie miał szansę na to, by zasłynąć.

Sigrid stała na podwórzu i w ciemności zaglądała do sali biesiadnej przez dwuskrzydłowe drzwi, które w ten ciepły wieczór stały otwarte na oścież. Siedzący przy długim stole mężczyźni łakomie pałaszowali to, co wystawiono w misach. Blask pochodni odbijał się w wiszących na ścianie tarczach z brązu i miękkim światłem otulał przybyłych z okolicy krewnych, którzy solidnie się wymyli i przebrali w najodświętniejsze stroje, aby zasiąść przy stole Tostego. Mężowie ze Swithjodu zajęli honorowe miejsca zaraz przy ojcu i czekali na jej przybycie. – Nie pojmuję, skąd w tobie taki spokój – dziwiła się Alfhild, wygładzając płaszcz dziewczyny. – Nie boisz się? Nie zżera cię ciekawość? Nie paplała o niczym innym, tylko o zalotnikach, w jej głowie Sigrid została już królową Swithjodu i zasiadła na tronie ze złota, otoczona przez książęta i księżniczki. Alfhild chciała dobrze, ale czasami zachowywała się jak dzieciak. Sigrid poprawiła naszyjnik, najpiękniejszy przedmiot, jaki posiadała. – Wypełniam wolę bogini – odparła. Zamierzali przedstawić ją kupcom niczym jedną ze znakomitych klaczy ojca. Z uniesioną głową i grzywą splecioną w warkocze miała wpaść kłusem do sali, stąpać dumnie i dać się oszacować. Taki los był jej pisany, powinna cieszyć się z pozycji, którą jako królewska małżonka zdobędzie, nie czuła jednak ani radości, ani żalu. Ugryzła się w policzek, ból przywołał ją do rzeczywistości. – Jeśli poślubisz Eryka, wszyscy będziemy się musieli przed tobą płaszczyć – rzuciła cicho Jorun. Krewniaczka od zawsze marzyła o tym, by wyjść bogato za mąż i zarządzać własnym gospodarstwem, dlatego uwodziła każdego wielmożę, jaki zawitał w ich progi, w nadziei, że zdoła go usidlić. – Pamiętaj, że Swionowie zamordowali mi matkę – odcięła się Sigrid. – Słodycz tej władzy jest przyprawiona goryczą. – Wszyscy kogoś straciliśmy, nie tylko ty cierpisz – zauważyła Jorun i zacisnęła usta tak, że widać było, iż jest naprawdę zła. Sigrid spojrzała na kuzynki. Były ślepe na to, kim jest, i na wszystko, co się wydarzyło. Zwracały uwagę jedynie na własne marzenia i plany. Nie rozumiały, że nie jest już tą dziewczyną, która wczoraj wybrała się na matczyny grób. Wanadis

zmieniła wszystko i niedługo każdy się o tym przekona. Związek z Erykiem, kuszący władzą i bogactwem, był przeznaczeniem, jakie wybrali dla niej bogowie, i ani Sigrid, ani ktokolwiek inny nic nie mógł na to poradzić. Liczyło się tylko niewysłowione szczęście, jakie odczuwała wobec disy i Frei. Wszystko inne było grą świateł i cieni. Z westchnieniem popatrzyła na krewniaczki. – Robię to, aby nikt więcej już nie ginął, niechętnie i bez zachwytu. Zapamiętajcie to sobie – oświadczyła, po czym dołączyła do towarzystwa. Wśród mężczyzn zapadła cisza, kiedy Sigrid kroczyła przez salę ze wzrokiem utkwionym w ojca. Zajmował miejsce honorowe, pięknie rzeźbione, z dwoma rodowymi słupami z każdej strony. To drewno nosiło znaki wszystkich hövdingów, okolone wijącymi się smokami. Korzenie przodków sięgały do samego Freja, który u zarania dziejów ów ród założył. Prezentujący się imponująco Toste, z przyczesaną brodą, w błękitnej koszuli i frankijskim płaszczu, wstał i z dumą popatrzył na córkę. – Usiądź koło ojca, najdroższy skarbie – powitał ją i wskazał dłonią mniejsze siedzenie po lewej stronie. Przybysze ze Swithjodu śledzili każdy jej ruch, kiedy zajmowała swe miejsce najdostojniej, jak tylko potrafiła. Najstarszy z nich wstał i lekko się pokłonił. Jego płowa broda skrywała szczupłą twarz. Oczy patrzyły czujnie i przyjaźnie zarazem. Miał na sobie niebieską tunikę zdobioną srebrnym haftem, na szyi nosił łańcuch z kluczem. – Nazywam się Axel, jestem krewnym Eryka Erikssona, wielce szanowanego i kochanego króla Swithjodu. Słowa zabrzmiały inaczej, niż przywykła Sigrid, niemal śpiewnie. Axel skinął na młodszego kompana, który siedział naprzeciwko niego za stołem. Był to przystojny mężczyzna o cerze i włosach równie jasnych jak Axla, lecz szeroki w barach i silny. – Przedstawiam ci, pani, Orma, najprzedniejszego wojownika króla i jego dobrego przyjaciela. Młodzieniec podniósł się. Złożył ukłon i rozpłynął się w uśmiechu. – Witajcie obaj w Skagulheim – powiedziała Sigrid. – To dla nas zaszczyt, pani. Wielu sławiło twą urodę, lecz słowa nie oddają ci sprawiedliwości. Sigrid uśmiechnęła się lekko. Gładka mowa i giętki język, można się było tego po Ormie-Wężu spodziewać. – Piękne lico więdnie z wiekiem, z pewnością szukacie w progach mego ojca czegoś więcej. Orm uśmiechnął się jeszcze szerzej. Niewątpliwie wspaniale się prezentował, jasnobrody i barczysty. Sigrid zrozumiała, że śliską dwulicowością

potrafi zbałamucić i kobiety, i mężów. – Zgadza się, choć twoja uroda przewyższa nasze oczekiwania. – Zatem rozmowy o wianie chyba pójdą memu ojcu jak z płatka – podsumowała Sigrid i skinęła na Tostego, który wyglądał na bardzo zadowolonego, że tak godnie się zachowała. Odchyliła się na krześle i dała znak niewolnicy, która czym prędzej przyniosła jej miarkę miodu. Wzięła trunek i świdrując posłańców wzrokiem, zażądała: – Opowiedzcie mi o królu. Posłowie spojrzeli na siebie. Z pewnością spodziewali się po córce Tostego prostej dziewczyny, ale Sigrid nie zamierzała im schlebiać czy okazywać sympatii, ani też zdradzać się z niechęcią, jaką wobec nich żywiła. Tego wieczoru uosabiała Freję i nie wiedziała, co to strach. Głos zabrał Axel. – Eryk jest najprzystojniejszym mężem w całym Swithjodzie, człowiekiem dobrym, życzliwym i sprawiedliwym. Nikt nie powie o nim złego słowa. Utwierdziła się w przekonaniu, że uważali ją za słabą na umyśle, za wiejską dziewkę, która chciwie będzie chłonąć ich słowa i brać je za prawdę. – Z pewnością ten czy ów z klanu Hafse z Północy nie darzy waszego króla zbytnim szacunkiem, skoro wysłaliście ich na tamten świat, a ich wioski puściliście z dymem. Nie powinna była tego mówić, ale słowa jakby same wypłynęły z jej ust. Na chwilę w sali zapadła grobowa cisza, po czym biesiadnicy przy długim stole wybuchnęli śmiechem. Rozbawieni wojowie zaczęli walić pięściami w stół. Orm pokłonił się najpierw swoim wrogom, a następnie Sigrid. – Eryk jest niezwykle zasłużonym wojownikiem, w całym Swithjodzie nie ma drugiego, który cieszyłby się równie wielkim poważaniem hövdingów i wolnych chłopów. Odnosi zwycięstwa, w bitwie walczy odważnie jak niedźwiedź. Ja i reszta wojów jesteśmy dumni, że nakarmiliśmy orły, bijąc się u boku tego wielkiego człowieka. Tym razem w ciszy, która w sali zapadła, nie było chęci pojednania. Sigrid wlepiła wzrok w napitek, próbując powściągnąć gniew. Za takie przechwałki powinna w imieniu matki poderżnąć posłańcowi gardło. Wszyscy obecni w sali wojowie pomyśleli o tym samym. Powstał Axel i gestem zmusił Orma, aby usiadł na ławie. – Wybaczcie, proszę, memu kompanowi te słowa. Przemawiał jako najwierniejszy przyjaciel naszego króla, i nie można go winić za lojalność. Sigrid skinieniem głowy dała mu znak, aby mówił dalej. – To, co wspomniałaś o wojnie, jest prawdą. Sławetne zemsty zbyt wielu już wysłały na tamten świat, także w Swithjodzie całe klany poległy w walce. Jednak

między Swionami a Skilfingami nigdy nie panowała niezgoda. Zarówno wy, jak i my jesteśmy synami i córami Freja. Jesteśmy krewniakami, nie przeciwnikami. Wielu zgromadzonych pokiwało głową z aprobatą w odpowiedzi na tę szczerą przemowę. – Piękna Sigrid, w tobie i Eryku płynie krew czcigodnych Folkungów, dlatego też stoję tu dzisiaj przed wami. Nasz pan potrzebuje cię jako królowej pokoju, aby ponownie zapanowały zgoda i dobrobyt. – Axel uniósł kielich. – Powiadają, że tylko twoja mądrość góruje nad urodą. Widzę dziś, że jesteś, pani, królową w mowie i uczynkach, zatem w imieniu mego króla zapytuję, czy zechcesz zostać żoną Eryka i zasiąść obok niego na tronie Swithjodu? Tak więc padło pytanie i nic nie mogło już tego cofnąć. Sigrid pociągnęła łyk miodu, wbiła plecy w oparcie krzesła i spojrzała na wpatrzonych w nią mężczyzn. Wszyscy wiedzieli, że musi powiedzieć „tak”, a jednak nie była w stanie zrobić tego tu i teraz. Wartość jej wiana poszła w górę. – Czy król czci naszą wiarę? – zapytała. – Eryk jest zaprzysiężony Frejowi. Władca Swithjodu musi co roku składać bogom krwawą ofiarę, w przeciwnym razie zostanie spalony przez thing. Tak stanowi nasze prawo. Pokrzepiająca wiadomość. – Czy jest zamożny? Na twarzy Axla zagościł szeroki uśmiech. – Posiada najwięcej z wszystkich Swionów. Toste pochylił się i włączył do rozmowy. – Licząc spadek po matce oraz moje dary, córka dysponuje ośmioma gospodarstwami i jednym häradem. To jej majątek. Zatrzyma go, zamężna czy nie. Czy wasz król się na to zgadza? Wysłannicy wymienili spojrzenia. – Możemy przysiąc, że tak, ale to wpłynie na wysokość wiana – zauważył starszy. Można było zacząć negocjować cenę za pokrycie klaczy. Sigrid zdusiła westchnienie, kiedy Toste przeciągnął dłonią po brodzie, udając, że się zastanawia. – Wybacz nam, moja piękna – zwrócił się do niej Axel. – Nie miałem zamiaru nużyć cię męskimi sprawami. Spojrzała na niego spokojnie. Wszystko, co w tej sali miało miejsce, zakrawało na kłamstwa, krętactwa i dwulicowość. – Gospodarstwa należą do mnie i to ja jestem gwarantką wszelkich ustaleń – odparła. Axel skinął dłonią na członka swojej drużyny, który stał pod ścianą z drewnianą szkatułą w dłoniach. Wojownik podbiegł do Sigrid i padł przed nią na kolana. Uniosła wieko kasetki.

Ujrzała najcudniejszą biżuterię, jaką kiedykolwiek widziała: była to ciężka srebrna tarcza w kształcie półksiężyca wysadzana kilkoma rzędami czerwonych kamieni. Każdy klejnot okolony był przepięknym wzorem smoków wijących się wokół siebie, tak że nie widać było ich końca ani początku. Łańcuch składał się z figurek, a zapięcie stanowiła święta para biorąca się w objęcia. Nigdy nie widziała czegoś równie ślicznego. Skryła jednak zachwyt nad wyrafinowanym prezentem, niewątpliwie wartym parę häradów. Mężczyzna uniósł naszyjnik, aby pokazać go Tostemu i biesiadnikom zgromadzonym przy długim stole. – Podziękuj królowi – rzekła cicho, zasługując swym opanowaniem na podziw w oczach wszystkich. Axel uśmiechnął się. Dla Sigrid było jasne, że nie dał się zwieść jej udawanej obojętności wobec podarunku. Odchrząknął i przemówił ponownie. – Oto, co Eryk prosił, aby przekazać: „Nic nie uraduje mnie bardziej, niż jeśli zostaniesz moją żoną. Ślubuję ci cześć i szacunek”. Przygryzła wargę, aby powstrzymać się od śmiechu. Każdy, kto tam stał, był świadkiem, że Eryk do wielkich skaldów nie należał. – Możliwe, że panny Swithjodu za sprawą gładkich słówek i przepięknych ozdób tracą głowę w miłosnym zapale, ja jednak jestem córą Skilfingów i aby mnie zdobyć, potrzeba czegoś więcej – oświadczyła. Ojciec ją nauczył, jak się sprytnie targować. Negocjowanie ceny za siebie przypominało sprzedaż konia albo niewolnika – o wszystkim decyduje to, ile ktoś jest gotów dać. Ten, kto słono zapłacił za klacz z dobrej rodziny, otaczał ją później troskliwą opieką i karmił do syta, aby rodziła mu silne i zdrowe źrebięta. Majątek Sigrid, liczony w ziemiach i wsiach, łącznie z włościami ojca i reszty klanu, obejmował niemal cały zachodni Götaland. Dzięki ich małżeństwu cały ten obszar znajdzie się w sferze wpływów Eryka. Nawet jeżeli musiała za niego wyjść, wiedziała, że będzie ją bardziej cenił, jeśli wytarguje wyższe wiano. Już teraz dało się zauważyć, że Axel i Orm mają ją w większym poważaniu, niż kiedy weszła do sali. Dopilnuje, aby tak zostało. Tylko tym sposobem mogła ich zmusić do szacunku. Łaskawie skinęła głową. – Wasz król jest szczodry. – Mamy nadzieję, że zostanie też twoim królem – odparował kwaśno Orm. Cała sala czekała na jej odpowiedź. Zapadła taka cisza, że Sigrid słyszała, jak myszy sapią. Wzięła głęboki oddech i powoli odstawiła kielich z miodem. Posiadanie takiej władzy okazało się niespodziewanie przyjemne. Ulf niezwykle się ożywił, jakby już gotów świętować, że siostra zostanie panią Swithjodu. Na końcu długiego stołu zasiadali wojownicy. To ci mężowie oraz wielu innych musieliby stanąć do walki ze Swionami, jeśli ona odmówi swej

ręki. – Cieszy mnie to, co usłyszałam o królu Eryku – oznajmiła, wstając. – Rozważę tedy dokładnie wasze słowa, zanim dam odpowiedź. Z wysoko uniesioną głową opuściła salę, czując, jak podłoga kołysze się pod jej stopami. Przynajmniej miała już za sobą oświadczyny. Wzdrygnęła się i otrząsnęła z utrapienia. Musi trwać w wierze. Poddaję się Twej woli, Wanadis. Jeśli tego sobie życzysz, podążę Twoją drogą.

Mam nadzieję, że za tymi murami trzymają sporo srebra i że nie odmrażam sobie jaj na darmo – szepnął Åke do Swena, obok którego kulił się na ziemi w strugach lodowatego deszczu. Swen spojrzał ponuro na wzgórze, na którym wznosił się kamienny kościół niczym czarny cień w tej ulewie. Z jednej strony sąsiadował z gospodarstwem, z drugiej – z budynkiem ogrodzonym murem. Na dole zbocza, od strony morza, mieściło się kilka domów, ale żywej duszy ani widu, ani słychu. Nawet trzoda schroniła się pod dachem przed lodowatą nawałnicą smagającą tę okolicę. Przesunął się i poczuł, jak woda przesiąka mu przez spodnie i buty. Chaszcze, pod którymi się położyli, stanowiły lichą ochronę, liście uginały się pod naporem opadów i płaszcz szybko zaczął mu ciążyć, zupełnie jakby ktoś mokrą dłonią przycisnął mu plecy. Świadomość, że obstawiają jedyne miejsce, w którym, jak wiedzieli z całą pewnością, nie znajdą króla ani jego ludzi, nie poprawiała mu humoru. Sześć okrętów, pięć jomsborgskich drakkarów9 i statek Alfreda przypłynęło na Południe w poszukiwaniu króla Anglii, by pomścić Mikklavik. Jak na taką garstkę wojów, pomysł był śmiały, wręcz graniczący z szaleństwem, ale przez to chwalebny. Jeśli uda im się zaskoczyć oddziały Edwarda i uśmiercić go, Jomswikingowie okryją się jeszcze większą sławą i będą opiewani w kolejnych pieśniach. Czegóż więcej może pragnąć wojownik? Wytropili króla w zamku Corfe w Wesseksie. Palne rozkazał Öjvindowi, jednemu z czterech dowódców statków, obserwować tę twierdzę. Następnie postanowił, że załoga jego okrętu stanie na czatach obok, blisko opactwa na skraju wioski, na którą mieli napaść, aby napełnić szkatuły. Wódz Jomsborgczyków do najlepszych zadań wyznaczał często wojów z czterech pozostałych langskipów10, utrzymując ich dzięki temu w dobrym nastroju. Jako że Swen i Åke należeli do najmłodszych, przypadały im obowiązki, których nikt inny nie chciał się podjąć. Dlatego też to oni w nieskończoność gapili się na klasztor, próbując dopatrzeć się tam śladów zbrojnych oraz bogactwa. Do tej pory spostrzegli dwóch wychudzonych biedaków żebrzących pod bramą i dwóch księży w długich, szarych tunikach, którzy weszli do kościoła.

– Ból i chłód hartuje – szepnął Swen, starając się myśleć o czymś innym niż słota. Tylko tak można było wytrzymać. Dobrze się tego nauczył. – Jeśli pozostali ruszą do walki bez nas, trudno mi będzie to zdzierżyć – rzekł Åke. Swen zacisnął zęby, by nie szczękały z zimna. Jomswiking znosi wszystko po męsku, bo jeśli nie, jego ziomkowie spuszczają mu lanie. Aby rozpoznać teren, niektórzy wojowie potrafili przeleżeć bez ruchu kilka dni. Ulv-Topór znał pełno takich przykładów z czasów młodości, choćby ten o Yngu, który w milczeniu zamarzł na śmierć koło niego, gdy obstawiali przełęcz w pobliżu Tromsö. Swen zacisnął obolałe dłonie i rozejrzał się po wzgórzach, które jakby falami trawy staczały się do morza. Anglia, jak nierządnica, rozkładała nogi przed każdym, kto jej pragnął, i gdyby nie Guthrum, który odwrócił się od bogów, ten kraj mógł był należeć do Północy. Guthrum zjednoczył normańskich wodzów w jedno królestwo, Danelagh, i objął panowanie nad niemal całą Brytanią. Jedynie w Wessex udało się królowi Alfredowi utrzymać Normanów na dystans i to właśnie tam Guthrum poprowadził swoje oddziały. Wyprawa zaczęła się nieszczęśliwie. Danowie stracili pod Swanage sto dwadzieścia okrętów, po czym hövdingowie Ivar i Ubbe zawrócili do domu. Guthrum mimo wszystko ruszył dalej, napadając na zamek Alfreda w Chippenham. Monarsze udało się jednak zbiec i z garstką wojska pokonał najpierw oddziały Guthruma, a następnie oblegał twierdzę, którą mu wcześniej odebrano. Dwa tygodnie później władca Danelagh haniebnie skapitulował. Porzucił starą wiarę i przyjął chrzest. Panowanie Normanów na wyspie nie wróciło już do dawnej potęgi. Trudno pojąć, że Guthrum był aż tak pozbawiony honoru, by najpierw się poddać, a potem zdradzić bogów. Jomswiking walczyłby aż po grób. Swen okręcił pierścień przymierza na ramieniu. Z niewielu rzeczy był tak dumny jak właśnie z niego. Harald Sinozęby postawił pięć grodów, zaludnił je wojami, którzy przyrzekli bronić królestwa Danów i Jutów. Jomsborg stanowił najlepszą z jego twierdz, co było zasługą wyłącznie Palnego, bo lepszego wojownika i godniejszego wodza niż jego przybrany ojciec ze świecą szukać. Do ich grodu przybywali mężowie z daleka, pełni wiary i z wysokim mniemaniem o swoich umiejętnościach w sztuce walki, jednak tylko nieliczni zasługiwali na to, by nosić pierścień przymierza. Od Jomswikinga wymagano zręczności zarówno we władaniu mieczem, jak i toporem i włócznią. Jedni kandydaci okazywali się zbyt niezdarni, inni za wątli, bo przesiadywali za stołem, zamiast biegać, pływać i hartować ciało. Wielu odprawiono z kwitkiem, bo byli za

głupi. Swen raz jeszcze potarł pierścień. Od maleńkości bił się, odnosił rany i znosił cierpienia, aby tylko go zdobyć. Nie pamiętał, by czuł większą dumę niż wtedy, kiedy Palne wręczył mu pierścień, czyniąc równoprawnym wikingiem. Zawdzięczał mu wszystko i jego jedynym pragnieniem było dowieść kiedyś Palnemu, że jest godny wiary, którą w nim pokładał. Ciężkie i głuche bicie dzwonów kościelnych przebiło się przez wycie wichru i ulewę. Wtem rozległ się w oddali jakiś pomruk. Swen z nadzieją spojrzał na ołowiane chmury i uśmiechnął się, słysząc narastające huczenie nieba. Thor był z nimi. Boski wojownik. Najwierniejszy z Asów przybył, by im towarzyszyć. Tylko czekać bitwy.

Te deum laudamus, te dominum confitemur. Świątobliwe siostry modliły się pod prostym drewnianym krzyżem. Ich welony to podnosiły się, to opadały, co sprawiało, że przypominały dziobiące ptaki. Emma razem ze służbą klęczała na tyłach kościoła, wyczekując końca modlitwy. Nogi bolały ją od twardej zimnej posadzki i ze zmęczenia; z trudem powstrzymywała się, aby nie zasnąć. Z siedmiu godzin liturgicznych matutinum zdawała się najcięższa, a Emma wciąż jeszcze opornie wstawała w środku nocy na invitatorium, by później harować przez cały dzień, z przerwą tylko na modły i posiłek. – Praca jest służbą Bogu – zwykła mawiać siostra Hedvig i Emma niewątpliwie była zmuszona wielbić Pana dzień i noc. Po liturgii pójdzie do kuchni pomagać w przygotowaniu pierwszego posiłku dnia. Potem trzeba będzie wyjść poza mury, do chaty, która nocą dawała podróżnym schronienie. Zaniesie im wodę i po kawałeczku chleba, po czym zamiecie klepisko, rozrzuci świeżą słomę i pobiegnie z powrotem na poranne modły, po których wróci do bieżących obowiązków. Spojrzała na Jezusa wiszącego na krzyżu. Siostra Hedvig powiedziała, że zlitował się nad jej grzeszną duszą i że pracą może uwolnić ciało od szatana. Taka pokuta mogła trwać całe życie, zanim dusza oczyści się z grzechu i będzie gotowa przyjąć łaskę Dziewicy Maryi. Emma usiłowała to poczuć, starała się już prawie rok. Zdusiła kolejne ziewnięcie. Zmęczenie jednak zwyciężyło i głowa mimowolnie pochyliła się do przodu. Koniec modlitw wyrwał ją ze snu. Łupało ją w nogach, kiedy wstawała. Uważała, aby nie otrzeć się o żadną z pozostałych służących, kiedy wracały za panią Gyrwynne do codziennych zajęć. Słyszała, jak Megan szepcze coś do jednej z dziewcząt. Brama palisady otaczającej siedzibę zakonnic wyglądała jak jasny cień na tle szarego i zimnego poranka. Deszcz zacinał, więc skulone przebiegły ścieżką i wypadły na podwórze. Kilka dziewek stłoczyło się koło Emmy. Wtem tuż przy niej wynurzyła się uśmiechnięta twarz Megan. – Diabelski pomiocie – syknęła dziewka.

Szybko, zanim pani Gyrwynne zdążyła cokolwiek zauważyć, mocno uszczypnęła Emmę w pierś, dziewczyna poślizgnęła się na gliniastej ziemi, ale nie dała po sobie poznać, jak ją to zabolało. Megan skrzywiła się szyderczo, niczym demon z mokrymi włosami przyklejonymi do zaróżowionych policzków. Nikt nie pałał do Emmy taką nienawiścią jak ona. – Dziś w nocy wypędzę z ciebie szatana – zagroziła. Pozostałe służące obserwowały je, nie mogąc się doczekać, aż Megan obije Emmę kijem i upodli, zmuszając do pełzania po ziemi. Powinnam ją zabić, pomyślała Emma, zmasakrować jej gębę a potem na nią nasikać. Popełniłaby grzech, za który skazano by ją na wieczne płomienie. Serce załomotało jej w piersi. Gdyby tylko mogła się stąd wyrwać! Czasami przyglądała się przyjezdnym nocującym w chacie, w nadziei, że któryś zechce ją przygarnąć, ale ci, podobnie do niej, byli biedakami – nieurodzaj i głód popchnęły wielu do tułaczki. Jeśli opuściłaby konwent, niechybnie umarłaby z głodu. – Daj mi spokój – rzuciła i po raz pierwszy spojrzała Megan prosto w oczy. – Udało ci się oszukać siostrzyczki, ale ja widzę, coś ty za jedna, zawszona ladacznico. Widzę w tobie diabła – wykrzywiła się Megan. Emma odgarnęła mokry kosmyk z czoła. Deszcz przemoczył buty i suknię, przyjdzie jej teraz marznąć przez resztę dnia. – Gdyby we mnie siedział, już dawno wysłałabym cię do piekła. Megan nie zdążyła odpowiedzieć, bo pani Gyrwynne posłała ją po warzywa. Emma patrzyła, jak Megan znika, po czym ruszyła po drwa do pieca. Rok temu, kiedy pierwszy raz wdrapywała się na wzgórze, by dotrzeć do klasztoru, zdawało jej się, że trafiła do nieba. Mnich William ulitował się nad nią, żebraczką z ulicy. Poprzedniego wieczoru jej właścicielka, Acca, skatowała ją za to, że ośmieliła się poprosić, aby przestała oddawać ją mężczyznom za pieniądze. Na widok jej ran i opuchniętej twarzy zmiękło mu serce i zabrał ją do sióstr, w nadziei, że uratują tę duszyczkę. Weszła do szopy i zaczęła wrzucać polana do kosza. Opactwo leżało koło wsi, niedaleko twierdzy, na wzniesieniu z widokiem na morze. Opactwo okazało się dużo większe, niż sobie wyobrażała. Z jednej strony mieścił się spory budynek braci zakonnych osłonięty wysokim kamiennym murem. Dom mniszek wzniesiono z drewna i otoczono zwykłą palisadą. Pomiędzy nimi pysznił się murowany kościół. Siostra Hedvig zaprowadziła Emmę do kuchni i zapewniła jej strawę i miejsce do spania na podłodze. Od tego czasu pracowała i starała modlić się do Zbawiciela Jezusa Chrystusa. Z początku nie było najgorzej. Pozostałe służki unikały jej, ale miała zapewniony dach nad głową, posiłek każdego dnia i nie musiała zadzierać spódnicy przed tymi wszystkimi chłopami, którym sprzedawała

ją Acca. Dostała nową suknię i nakrycie głowy, które całkowicie zasłoniło jej włosy. Robota męczyła ją do tego stopnia, że przestały się jej nawet śnić koszmary. Zniosłaby to, gdyby nie Megan. Zimą zaczęły się pierwsze ukradkowe uszczypnięcia, a później było już tylko gorzej. Emma przywykła do bicia i tego, że sapiący mężczyźni, którzy z nią sypiali, uderzali ją raz po raz, jednak to, że zaczepiała ją zaledwie o parę lat starsza dziewucha, przekraczało granice jej cierpliwości. Błagała Jezusa i Maryję o wstawiennictwo, a niekiedy, gdy nikt nie słyszał, modliła się do bogów znanych z dzieciństwa, do Thora i Frei. Na razie bez odzewu. Zakłuło ją w plecach, kiedy uniosła napełniony kosz i przez błotniste podwórze zataszczyła go do ciepłej kuchni. Pani Gyrwynne ugniatała ciasto. Megan siedziała na stołku i obierała rzepę. Uśmiechnęła się złośliwie na widok Emmy, która postawiła kosz koło pieca i dołożyła drew do ognia. Niech diabli wezmą tę grubą Megan i jej paluchy, pomyślała Emma. Płomienie podniosły się z trzaskiem. Powinnam podpalić kuchnię i przyglądać się, jak pożoga z rykiem pochłania klasztor, pomyślała. Megan zawyje z bólu, kiedy skóra zacznie jej pękać, i będzie skomleć, dopóki nie sczernieją jej usta. Mieli tu piekło na ziemi, więc dlaczego nie spłonąć już teraz? – Nie próżnować – napomniała ją gospodyni. Emma ocknęła się i wstała z kucków. Już niedługo opactwo stanie w płomieniach. Pewność wezbrała w jej sercu i sprawiła jej radość. Wkrótce zginą, a ona nareszcie odzyska wolność. Zachichotała i pobiegła do szopy na drewno.

Sprzyjała im ciemność nocy skrywająca sześć okrętów przy czajonych w zatoce. Swen towarzyszył Palnemu na rufie „Ranfakse” i nasłuchiwał ostatnich zwiadowców. Za nimi stali Åke, Ulv-Topór i reszta, wszyscy w gotowości. Jeśli otrzymają dobre wieści o królu Edwardzie, ruszą do ataku. Swen położył dłoń na rękojeści i mocno ją ścisnął. Złożył Thorowi ofiarę, prosząc, aby pozwolił mu zabić króla Anglii, i miał nadzieję, że Einherjer okaże mu łaskę. Na razie nic więcej nie mógł zrobić. Drakkar zakołysał się pod ich stopami, słychać było tylko cichy chlupot fal. Nikt nie odzywał się ani słowem. Zdradliwe córki Ran mogłyby ponieść głos hen daleko i zepsuć efekt zaskoczenia. A Jomswikingowie chcieli uderzyć jak Mjölnir, bez ostrzeżenia. Wreszcie dobiegł ich uszu cichy plusk, czarne cienie zaczęły brodzić od plaży w ich kierunku. Łucznicy napięli łuki i śledzili zwiadowców, dopóki ci nie wdrapali się na pokład. Palne czekał niecierpliwie, aż cała trójka zaczerpnie tchu. W końcu jeden z nich, Stigbjörn, spojrzał na wodza. – Król został wczoraj zamordowany na zamku Corfe. Królowa wdowa własnoręcznie przebiła go mieczem. Jego świta opuściła twierdzę, nie ma tam ani wielmożów, ani wojska. Swen skrzywił się. Niech ziemia pochłonie tę, która odebrała mu jego zaszczyt i zemstę, gdy wreszcie wytropili Edwarda. Jak do Mikklaviku, tak i tu się spóźnili. W ciemności wyczuwał niezadowolenie Palnego. Wszyscy potrzebowali tej bitwy. Wojownicy na okręcie mieli już walkirie w sercu i byli spragnieni krwi. – Gdzie się znajduje królowa? – zapytał szeptem Palne. – Też zbiegła w głąb lądu, do syna – wytłumaczył Axe, drugi ze szpiegów. – Na jad spływający na Lokiego! – burknął Palne. Za plecami Swena zaczęły się rozchodzić ciche pomruki, odczuwał niezadowolenie towarzyszy równie wyraźnie jak własne. Wódz potarł kark i spojrzał w morze, po czym odwrócił się do wojów. – Gdzie leży kościół? Swen uśmiechnął się szeroko. Szczękanie zębami w krzakach nie pójdzie na

marne. – Oprócz klasztoru znajdują się tam dwa gospodarstwa wielmożów, trzy mniejsze domy i wioska nad zatoką – odparł. – Będą dobrym łupem – dodał, tłumacząc, jak są położone domostwa. – Jacyś wojownicy? – Może ze trzydziestu dobrych. Palne zadumał się, po czym skinął głową. – Przekażcie dalej: kierujemy się na klasztor i jak tylko dobijemy do brzegu, ruszamy do ataku. Ja i moi ludzie idziemy pierwsi. Łupimy do woli. Swen gorliwie przytaknął. Nareszcie. – Wiosła do wody – nakazał Gunnar, uniósł rękę, a potem wypuścił smoczy okręt na czarne fale. Wódz położył dłonie na ramionach Swena i Åkego. – Pamiętajcie o tym, kiedy sami będziecie prowadzić ludzi do boju. Trzeba spuścić wilki i pozwolić im grabić, inaczej zaczną się gryźć między sobą, ale w pierwszej kolejności zwrócą się przeciwko temu, kto im przewodzi. Swen skinął głową i wyczekująco spojrzał na światła w zatoce. – Jesteście gotowi? – zapytał Palne. Młody wiking poczuł suchość w ustach. To miała być jego pierwsza porządna bitwa. W dwóch poprzednich walczył w tylnych szeregach z przeciwnikami, którzy zdążyli osłabnąć od poniesionych ran. Tym razem Åke i on dołączą do wodza, który kroczy pierwszy, i zmierzą się z prawdziwymi wojownikami, ostrze w ostrze. – Dobrze nas wyszkoliłeś, ojcze – odezwał się Åke. – W każdym razie mnie na pewno, z bratem mogło pójść gorzej. – Zaśmiał się nerwowo. – Pokażę, co jestem wart – odparował Swen. To było mu pisane. Z krzykiem przyszedł na świat dla Thora, aby walczyć, i teraz to nastąpi. Kilkakrotnie sprawdził napierśnik, topór i spodnie, a następnie nałożył hełm. Oby Thor tchnął moc w jego prawicę! Serce waliło mu w piersi, kiedy „Ranfakse” bezgłośnie jak włócznia sunął w stronę lądu. Miecz w spoconej dłoni ani drgnął, duch Einherjera przepływał przez jego ciało. Już za chwilę krew i śmierć zaspokoją głód walkirii. Åke stał dzielnie obok Swena. Poświata księżyca uwydatniała bladość twarzy i kroplisty pot, który wystąpił mu na czoło. Sigvard uśmiechnął się spokojnie i oparł dłoń o burtę. Z nich wszystkich on miał za sobą najwięcej bitew i przystępował do nich z taką lekkością, jakby wybierał się na spotkanie z kompanami. Einherjerzy stali za nimi w milczeniu. Woj koło woja. Księżyc za ich plecami oświetlał drakkary sunące po falach. Nie było na

świecie groźniejszej armii niż Jomswikingowie. Palne stał na samym dziobie, ze skrawkiem zakrwawionego płaszcza hövdinga Mikklaviku zawiązanym na ramieniu. Tej nocy pomszczą krewniaków z Północy. Dzisiaj wyzwolą duchy zabitych, aby mogły wkroczyć do krainy zmarłych. Ciche wiosła przywiodły ich na brzeg. We wsi panował spokój, między domostwami nie widać było najmniejszego ruchu. Wódz uniósł miecz, zapowiadając, że zaraz ruszą do boju. – Bijcie w nogi, od tyłu. Tnijcie ścięgna, żeby nie mogli uciec – pouczał Ulv-Topór za plecami Swena. Zaraz potem „Ranfakse” uderzył o ląd. Palne opuścił miecz, na co wszyscy jak jeden mąż przeskoczyli przez burtę, wyszli z wody i popędzili w stronę zabudowań. Jeden ze strażników wypatrzył ich i uderzył na alarm, budząc całą osadę piskliwym krzykiem. Swen wyciągnął toporek zza pasa, wyważył go w dłoni, oszacował odległość i cisnął. Czysty rzut, ostrze wbiło się w potylicę wartownika, który zginął na miejscu. Swen usłyszał wysoki okrzyk walkirii, kiedy wyciągał siekierkę z głowy nieboszczyka. – Niezły rzut, chłopcze – pochwalił Ulv-Topór. Swen uśmiechnął się, kiedy Åke uderzył go w ramię, po czym pobiegli dalej. Na pozostałych okrętach rozległ się sygnał do ataku. Mieszkańcy wioski wybiegli w ciemność z siekierami i nożami od siedmiu boleści. Ulv i Sigvard natarli na nich z rykiem. Swen bez trudu znalazł przeciwnika, odparował tarczą jego topór i wraził mu brzeszczot w plecy, tak że tamten upadł. Następnie uniósł miecz i odrąbał mu głowę. Drugi. Szybko się odwrócił. Åke powalił już swojego, Ulv i Sigvard tymczasem, ramię w ramię, bili się koło większego budynku. Obaj młodzieńcy bez słowa pobiegli ku swoim ziomkom. Ryknęli z gniewu, kiedy ostrze uderzyło o ostrze. Kiedy ostatni wróg padł martwy, Swen usłyszał nawoływanie Sigvarda. Wojownik wskazał na zwłoki i przeraźliwie zawył – zginął jeden z nich, Alfred. Ten, który miał pomścić ojca i ród, sam dołączył do przodków. – Chwalebna śmierć – stwierdził Ulv-Topór i pokłonił się z szacunkiem. Wojowie z łodzi szczwanego wodza Ingolfa kopniakami otwarli jedne drzwi i wraz z pozostałymi wtargnęli do wielkiej sali. Przyczajeni w środku mężczyźni rzucili się na nich z uniesionymi siekierami. Każdy wrzask, każdy jęk cierpienia podsycał bitewny szał Swena. Wojowie stanowili w mroku czarne cienie, a on rąbał wszystko, co się ruszało, kontrował tarczą, robił uniki, no i bił, bił, z całych sił.

W końcu zapanowała cisza. Swen z walącym sercem opuścił miecz i otarł pot z czoła, błądząc wzrokiem za swoimi. Åke przeszukiwał jakąś skrzynię z uśmiechem obłędu na ustach. Skoro podłoga pokryła się trupami mężów, mogli brać, co chcieli. Grabienie żyjących nie przynosiło chwały. Ulv-Topór przewrócił stół i krzesła w poszukiwaniu kolejnych krzyżowierców do ubicia. Sigvard wywlókł jakąś wydzierającą się kobiecinę z ukrycia i rechocząc, poderżnął jej gardło. Zmarła, charcząc krwią. Garstka kobiet kuliła się w kącie. Zawodziły i jęczały, próbując zasłonić dzieci i podrośniętych chłopców. Swen zamachnął się mieczem. Dostał już ośmiu, więcej, niż się spodziewał, ale to jeszcze nie koniec. Jeszcze nie czas na łupy. – Bierzcie niewolników – nakazał dwóm wojom z kompanii Ingolfa. Następnie uniósł klingę i zawył, spragniony krwi. – Dalej! Åke, Ulv-Topór i Sigvard rzucili wszystko i pobiegli do drzwi. Niczym stado wilków pędzili jeden przy drugim w pogoni za dalszą walką.

Chodu! Chodu! Emma odstawiła cebrzyk z wodą i wyszła na podwórze. Siostra Hedvig z trzema innymi zakonnicami spieszyły do kościoła. Wzywały wszystkich, aby poszli za nimi. Pani Gyrwynne i Megan razem ze służącymi rzuciły się do drzwi. W tym momencie rozległ się dźwięk dzwonów. Z bijącym sercem Emma przyglądała się, jak kobiety biegną przez błotniste podwórze, jak drób trzepocze się na lewo i prawo, a świnie w zagrodach kwiczą niespokojnie. Zbliżała się próba ognia, która ich wyzwoli. Głuche bicie dzwonów wypełniło poranek. Spojrzała na swoje dłonie – zarośnięte brudem i pokryte odciskami – i uśmiechnęła się ze zdumienia. Jej największe pragnienie miało się wreszcie ziścić. Anioły śmierci poślą Megan do piekła, gdzie skomląc, będzie się smażyła za grzechy. Oby zginęli jak bydło i niechaj ich ogień pochłonie. Drgnęła, gdy siostra Elfrida chwyciła ją za rękę. – Chodź, dziecko. Bóg nas ochroni – zapewniła ją leciwa zakonnica i pociągnęła do bramy. Ze wsi dobiegały jęki i wojenne okrzyki, wiele domów stało w płomieniach, a dwa spłoszone konie galopowały przez łąki. Wieśniacy co tchu wdrapywali się na wzgórze w nadziei na schronienie. Kobiety z niemowlętami na rękach, dzieci i starcy pędzili do kościoła, roztrzęsieni, we łzach. – Normanowie mordują wszystkich, nawet dzieci. Jak można zabijać dzieci?! – zawołała kobieta z krwawiącą szramą na ramieniu. Emma nie mogła uwierzyć, że to prawda. W zatoce stało sześć langskipów wyciągniętych na brzeg. Serce waliło jej tak mocno, że zapierało jej dech w piersi. Złapała dziewczynę pobitą na twarzy i z suknią zakrwawioną w kroku. – Czy to Normanowie?! – wrzasnęła. – To są demony, wyrzynają wszystkich – odpowiedziała, wyrwała się jej i wcisnęła do kościoła. Panował okropny ścisk, dla wszystkich nie wystarczało miejsca, krzyki odbijały się echem od kamiennych ścian. Emma pełna nadziei i z drżeniem kolan patrzyła, jak mroki zagłady nadciągają w ich stronę. Odór strachu i moczu drażnił

nozdrza. Już niedługo będzie po wszystkim. – Schrońcie się za naszymi murami – zachęcił jeden z mnichów. Siostra Hedvig wyciągnęła rękę do Emmy. – Pomóż mi chronić naszą trzodę – poprosiła i skinęła na grupę niewiast, aby za nią podążyły. Emma złapała dwie staruszki i ruszyła za zakonnicą. Wparowały do opactwa męskiego, minęły ogród i wpadły do małego domku, na wpół zapadniętego w ziemię. Brat William, który przyprowadził ją do zakonu, stał przy drzwiach. – Schowajcie się tutaj. Bóg was ochroni. Pomógł jednej staruszce zstąpić w te ciemności, za nią weszła kobieta z maleńkim dzieckiem przy piersi i nieco starszym trzymanym za rękę. Wkrótce wieśniacy zaczęli się cisnąć do wejścia. Emma cofnęła się kilka kroków, czując narastającą niechęć. To nie było miejsce, w którym można szukać schronienia. Ostrzegawcze ukłucie przeszyło całe ciało. – Idźcie do domu Pana, owieczki moje. Bóg was tam ochroni – wzywał Ambrosius, brat-senior, wskazując kolejnym drogę do ciemności. Oczy lśniły mu błogością. Emma nagle zdała sobie sprawę, że musi uciekać. Postąpiła kolejnych kilka kroków w tył, na krużganek biegnący wzdłuż domu i odwróciła się. Przez otwarte drzwi zauważyła, jak mnisi biegają w kółko po sali z jakimiś zwojami oraz lichtarzami ze złota i srebra. Pędzili do ściany, po czym znikali w jej otworze. Wtem złapała ją para silnych ramion. To Ambrosius z drugim zakonnikiem, obcym grubasem. – Musisz się schronić! Emma walczyła jak o życie, kopała i gryzła ich po rękach, ale nie puszczali. – Wszyscy zginiemy i niedługo trafimy do raju. Emma jęknęła. Ponownie spróbowała się wyrwać mężczyznom. Na próżno. – Ochronimy cię, córko – zapewnił Ambrosius, kiedy wlekli ją po schodach do kaplicy i strącali w ciemność. Emma potknęła się i jak długa runęła na podłogę. Jak tylko się podniosła, zaryglowano drzwi za jej plecami. – Nie! Wypuście mnie! – zawyła. – Ucisz się – odezwał się miękki głos. – Zwabisz ich tutaj tymi krzykami. Emma odwróciła się z biciem serca dudniącym w jej uszach jak dzwony kościoła. Siostra Hedvig stała koło kamiennego ołtarza tego ciasnego przybytku. Wokół niej na podłodze siedziały skulone kobiety i dzieci. Paru mężczyzn, recytując modły, kołysało się w tę i z powrotem. Nad zakonnicą znajdował się wąski prześwit, przez który wpadała odrobina światła. Za mały, aby Emma mogła się przez niego przecisnąć. Sufit był solidny, zbudowany z belek i słomy. Znalazła

się w pułapce. Bliska omdlenia osunęła się na ziemię i oparła plecami o drzwi. Dzwony przestały bić. Nawet najmłodsze dzieci były cicho, wtulone w ramiona matek. Niczym szare cienie czekali w ciemności, siostra Hedvig klęczała przed ołtarzem i modliła się do Stwórcy. Wtem rozległ się piskliwy niewieści wrzask i natychmiast umilkł. Strach był jak dotknięcie lodowatej ręki. To wszystko moja wina, pomyślała Emma. To ja zapragnęłam, aby ogień i śmierć pochłonęły tych biednych ludzi i teraz przyjdzie mi z nimi zginąć. W każdej chwili Normani mogą kopniakiem wyłamać drzwi i ich powybijać. Dołączyła do modlitewnego szeptu zakonnicy. – Święta Mario, Matko Boża. Módl się za nami grzesznymi w godzinę śmierci naszej. Nic już nie mogła zrobić, nie było dokąd uciec. Na zewnątrz klinga uderzała o klingę. Niespodziewanie ucichło agonalne skomlenie mężczyzn. Siostra Hedvig przeżegnała się i wstała z tobołkiem w dłoni. Na jej twarzy malowały się spokój i opanowanie, w oczach nie miała śladu strachu. Beznamiętnie wyjęła trzy noże i rozdała je matkom wokół siebie. – Idźcie silne do Pana. Oszczędźcie dzieciom hańby, zanim wkroczą do raju. Jedna z kobiet z płaczem przytknęła ostrze do szyi córeczki. Dziewczynka miała co najwyżej parę lat, a i tak, czując stal na skórze, zaczęła krzyczeć wniebogłosy. – Nie rób tego! – zawołała Emma. Matka uderzyła w szloch. Upuściła nóż na podłogę i objęła dziecko. – Wyzbądź się lęku, Emmo – zaklinała siostra Hedvig. – Ciesz się, że oddajesz się w ramiona Pana – mówiła łagodnie i cicho. Dobiegły ich jakieś trzaski, dym zaczął przenikać przez sufit. Podpalono kaplicę, za chwilę zginą w pożodze. Ze łzami w oczach Emma skuliła się w kącie. Bóg karał ją za życzenie śmierci w płomieniach wszystkim mieszkańcom grodu. Teraz spłonie razem z nimi. Siostra Hedvig stała za ołtarzem z rękami w górze. Twarz miała wykręconą, lśniły na niej żółte oczy szatana. Zaśmiała się, słysząc jęki konających, i oblizała usta długim wężowym językiem. Emma doznała olśnienia. Klasztor był dziełem diabła! Świątobliwi i wywyższeni byli demonami wabiącymi niewinne duszyczki do siebie, aby je pożreć. Wezbrała w niej wściekłość. – Przeklinam waszego fałszywego Boga! – krzyknęła. Sufit już na dobre zajął się ogniem, płomienie rozprzestrzeniły się nad ich głowami. Siostra Hedvig uśmiechnęła się spokojnie, uniosła świecę z ołtarza i cisnęła ją na słomę, która natychmiast z sykiem zaczęła się palić. – Bądź przeklęty, szatanie! – krzyknęła Emma. Demon w przebraniu fałszywej wiary zwabił ich w śmiertelną pułapkę. Jedna

z kobiet wstała i z wrzaskiem starała się ugasić pożar, ale reszta pozostała niewzruszona, sparaliżowana w spowijającym ich dymie. Przeklęci chrześcijanie i ta ich wiara. Przeklęci heretycy, pomstowała w duchu Emma. – Odrzucam Boga, Jezusa i Ducha Świętego! – Zakaszlała, aż łzy popłynęły jej z oczu. Zrobiło się gorąco nie wytrzymania, pot ściekał po ciele.– Bogowie przodków, wysłuchacie mnie i pomóżcie swej córze – błagała. Wokół niej ludzie krzyczeli, kiedy dosięgał ich ogień. Wielu stłoczyło się przy małym okienku, na próżno starając się wydostać na zewnątrz. Emma, krztusząc się od dymu, jeszcze raz wezwała: – Strzeżcie mnie moce! Przyzywam was w imię przodków! W tym momencie ogarnęła ją błoga cisza. Zawodzenia, odgłosy walki i żarłoczne płomienie znikły. Unosiła się teraz w niczym niezmąconej ciemności, w której nie istniały ani niebo, ani ziemia. Nie było tam strachu, lęku ani grzechu czy radości. Istniał tylko czas, którego spirale niespiesznie przewiercały się naprzód nieskończoności. Była wolna. Jak nienarodzone dziecię spoczywała bezpiecznie w ramionach matki, puls wieczności kojąco ją kołysał i napełniał błogosławionym spokojem. – Dziecię moje – odezwał się obcy głos, tak nieludzki i potężny, że wieczność zatrzęsła się w posadach. Kobieca postać zamajaczyła przed Emmą, oślepiająco piękna w swej lśniącej poświacie i przerażająca siłą, która wylewała się z niej ciężkimi falami. Emma spijała moc uderzającą w jej stronę. Wypełniła ją bezlitośnie i wdarła się w głąb jej duszy. Jak ogniem wypaliła to, czym była i czym miała się stać. A wtedy istota rozwarła usta i przemieniła wszystko w ryczący grzmot, który cisnął krzyczącą Emmę z powrotem w chaos pomiędzy życiem a śmiercią.

Dęby szeptały Sigrid pozdrowienia, gdy wędrowała przez nieznany las. Promienie słońca niczym złote włócznie przebijały się przez korony drzew, a niemal zupełnie przezroczyste w tym świetle disy unosiły się wokół niej, nalegając, aby podążyła za nimi. Uśmiechnęła się do figlarnych istot, ulotnych jak powietrze, i pozwoliła im się prowadzić głębiej w zarośla. Wkrótce znalazła się na skraju polany otoczonej drzewami i ujrzała wysokiego mężczyznę, który podniósł małego chłopca, co najwyżej kilkuletniego, i kręcił się z nim w koło tak długo, aż ten zaczął się krztusić ze śmiechu. Radość dziecka ucieszyła mężczyznę. Był młody, niewiele starszy od niej, i rosły w barach jak wojownik. Dobrze znała ten kwadratowy podbródek i bystre spojrzenie, jak gdyby od zawsze wiedziała, kim jest, i od zawsze do niego tęskniła. Posłała mu uśmiech. Należał do niej, co do tego zyskała pewność. Postawił dziecko na ziemi i pogładził po włosach z taką czułością, aż zakłuło ją w środku. Wskazał na nią i szepnął coś do malca. Chłopczyk rozpromienił się w uśmiechu i chwiejnym krokiem rzucił się ku Sigrid. Drobne stópki pod wełnianą tuniką były bose, włosy zaś tak jasne, że prawie białe. Ukucnęła i wyciągnęła do dziecka ramiona. Mój syn, pomyślała z sercem przepełnionym miłością. Będziesz największym pośród królów. Na całym świecie będą powtarzać twe imię i wspominać cię po wiek wieków. Pragnienie, aby wziąć to ciepłe, miękkie ciałko w objęcia, przenikało ją na wskroś. Zanim zdążyło dosięgnąć jej wyciągniętych rąk, dziecko zatrzymało się i spojrzało na nią z powagą. – Miej się na baczności, matko. Chcą cię zabić. Sigrid z biciem serca usiadła na posłaniu. To był tylko sen, nieważne, jak rzeczywisty się wydawał. W szarości poranka dało się dostrzec krewniaczki śpiące w łóżkach, niedźwiedzią skórę koło pieca, skrzynie na ubrania, haftowane makaty na ścianie. Wszystko było tam, gdzie zwykle. Nawet jeśli był to tylko sen, przyniósł jej ostrzeżenie. Przetarła rękami po policzkach, jej twarz ociekała potem. Głowa rozbolała ją od myśli, które ciskały się jak stado żab w trakcie ucieczki. Wcześniej nie działo się prawie nic i dni wypełniała nuda. Teraz wydarzyło się tyle, że nie miała pojęcia, jak postąpić.

Zaczerpnęła głęboko tchu i umościła się w piernatach. Musi powściągnąć zmysły i myśli, zaufać Pani Wszystkiego. Musi przestać kręcić się w kółko jak kura z odciętą głową. Usiłowała uspokoić oddech, gdy spomiędzy belek sufitu dobiegło ją bzyczenie muchy. Bicie serca stopniowo cichło, rozjaśniło jej się w głowie i przesłanie snu stało się oczywiste. Sen poświadczał wolę Wanadis, aby wyszła za Eryka – tak musi się stać. Sigrid pogładziła palcami miękką skórę na brzuchu i poczuła, jak przeszywa ją dreszcz oczekiwania. Król Swithjodu okazał się przystojniejszy, niż sądziła. Uśmiechnęła się na wspomnienie, jak radośnie bawił się z dzieckiem, ich synem. Tym, który zostanie najpotężniejszym spośród monarchów. Jest darem od Ciebie. Dziękuję za znak, który mi zesłałaś, także za ostrzeżenie, zwróciła się w duchu do Wanadis. Pod Twoją opieką nic nie jest mi straszne. Dziecko powiedziało, że chcą ją zabić, jednak nie pierwszy raz ktoś przychodził z zamiarem pozbawienia jej życia. Córka wodza Skilfingów miała licznych wrogów, ale jeszcze nie udało im się jej uśmiercić, choć próbowali. Życie było kruche, a istnienie stanowiło walkę o przetrwanie na świecie. Na jej oczach urodzili się dwaj młodsi bracia i siostra, kochała ich i otaczała opieką. Siostra i jeden z braci rozchorowali się i zmarnieli na śmierć. Ani jedno, ani drugie nie skończyło nawet roku. Kiedy matka i drugi młodszy brat zginęli w domu podpalonym przez Swionów, sąsiedzi znaleźli na podwórzu Sigrid samą i zapłakaną. Nigdy nie przestała się zastanawiać, dlaczego to ona ocalała, a nie oni. Wstała z łóżka i z wściekłością sięgnęła po suknię. Czuła narastającą determinację. Niech tylko przyjdą ci wrogowie, zdrajcy i moce ciemności! Nie pójdzie im tak łatwo, trudno będzie ją zabić. Jeśli czegoś się nauczyła, to jak walczyć o życie. W zabudowanym przejściu panował jeszcze mrok, kiedy zeszła na dół do sali, w której powinowate i służące spały na ławach pod ścianą. Drzwi zaskrzypiały cicho, kiedy wymknęła się na podwórze i pospieszyła do wychodka. W oddali, w świątyni Thora na wzgórzu bogów, godi witał dzień pokoju i dobrych plonów długim dźwiękiem rogu. Krowy muczały, owce beczały pędzone przez niewolników na dzisiejszy paśnik. Gdzieś dalej szczekały psy, zapewne Strutulf wyszedł na polowanie. Sigrid opuściła spódnicę i wyszła z wygódki. Zapach wypieków zwabił ją do kuchni, w której Allvis wraz z niewolnikami przygotowywała pierwszy posiłek. Axel siedział na ławie przed budynkiem. W jednej dłoni trzymał kawałek chleba, w drugiej – miseczkę mleka. Na widok Sigrid strzelisty gość ze Swithjodu błyskawicznie poderwał się na nogi.

– Mam nadzieję, że dobrze spałaś, pani. – Wyśmienicie – skłamała, nie mając najmniejszej ochoty na rozmowę ze Swionem. Skłoniła się grzecznie i zniknęła w progu małego domu, gdzie Allvis nad ogniem piekła chleb. Zauważyła ją jedna ze służek i otarła pot z zarumienionej twarzy. Podała jej naczynie, w którym studził się cały stos świeżo wypieczonych chlebków. – Przyniosę miód, jeśli sobie życzysz – zapewniła, nalewając świeżego ciepłego mleka do czarki. Sigrid pokręciła głową i skosztowała pieczywa. Zostawiła ciepło ogniska i z powrotem wyszła na chłód poranka. – Zapewne nie jest łatwo pojąć za męża człowieka winnego śmierci matki – odezwał się Axel w zadumie, kiedy go mijała. – W twoich oczach musimy się jawić jako potwory. Przystanęła i spojrzała na niego ze zdziwieniem. – Latem zeszłego roku mój syn Ivar zginął od miecza Gotów – ciągnął Axel. – Był moją dumą i żal wciąż jeszcze nie daje mi spać w nocy. – Oby zaznał radości w Walhalii – odparła cicho. – Ivar zginął we własnym gospodarstwie w Swithjodzie, kiedy zwoził siano. Klan Hafse przeszedł przez las, aby zemścić się za wcześniejsze zwycięstwo Swionów na ich włościach. Żadna ze stron w tej wojnie nie pozostaje bez winy. – Głos Axla zabrzmiał spokojnie i smutno. Sigrid z trudem przełknęła ślinę. – Zamierzałem go pomścić, kiedy król poprosił, abym wybrał się tutaj, do Skilfingów, w poszukiwaniu pokoju i żony dla niego – mówił dalej Axel. – Skoro jesteśmy tu oboje, pragnę ci coś wyznać, pani. Lepiej niż inni potrafię zrozumieć, że, o ile się nie mylę, nie do końca cieszysz się z wyjazdu do nas na Północ. Sigrid usiadła na ławie i czujnie przyjrzała się posłańcowi. Mówił mądrze, a słowa płynęły z serca. Skoro przyjechał, żeby zaproponować małżeństwo, to nie miał powodu, by ją skrzywdzić, wręcz przeciwnie, powinien ją chronić. Postanowiła mu zaufać. Potrzebowała sojusznika w Swithjodzie, a teraz, gdy miała pewność co do woli Najwyższej, zżerała ją ciekawość, jaki jest jej przyszły małżonek. – Opowiedz mi o Eryku. Tylko przedstaw prawdę, bez upiększania i hymnów na jego cześć. Axel zaśmiał się krótko i postawił czarkę z mlekiem na ławie. – Jest chyba o jakieś piętnaście lat starszy od ciebie. Zręczny w walce i silny jak na króla Swionów przystało, honor ceni nade wszystko, zarówno u kobiet, jak i mężczyzn. Gdy postanowi coś zrobić, wykonuje to wybitnie po męsku. A kiedy się na coś zdecyduje, rzadko kto potrafi oprzeć się jego woli.

Sigrid z błogim uśmiechem wyobraziła sobie Eryka. We śnie wyglądał jak jej rówieśnik, ale poza tym bez trudu uwierzyła, że wszystko, co powiedział jej Axel, jest prawdą. Ojciec jej syna. Tkliwość, którą wtedy poczuła, nadal paliła jej serce. Wszystko będzie dobrze. Los złączył ich ze sobą. Drzwi do sali biesiadnej zaskrzypiały, wyłoniła się zza nich Åse i pognała przez podwórze do domu kobiet. Nadal była ulubioną nałożnicą ojca, chociaż zaczynała się już starzeć. Nie dość, że uznał jej córeczkę, zamiast porzucić ją w lesie, jak to miał w zwyczaju, to jeszcze od czasu do czasu dzielił z Åse łoże. Cieszyło to Sigrid. – Ile nałożnic posiada Eryk? – zapytała. Axel uśmiechnął się. – Dwie, z tego co mi wiadomo, a z jedną ma dwoje dzieci. Te kochanice nijak nie mogą się z tobą mierzyć, ani pod względem urodzenia, ani urody. Znam Eryka, odkąd był chłopcem, i nie mam wątpliwości, że oczarujesz go, pani, urodą i siłą. Skinęła głową. Nigdy nie darzyła mężczyzny uczuciem i trudno jej było pojąć szaleństwo, które ogarniało Jorun i Alfhild na widok urodziwych wojowników; nie rozumiała, dlaczego tak się przed nimi puszyły i modelowały głos. Znała już swoją wartość. – Wystarczy mi, że twój pan okaże mi szacunek. Axel pokręcił głową i cmoknął karcąco językiem. – Nigdy tak nie mów, pani. Małżonka króla Swithjodu powinna zawsze domagać się tego, co najlepsze. Uśmiechnęli się do siebie i miała już pewność, że posłaniec jej sprzyja. Ich wspólną chwilę przerwało wołanie Ulfa. Brat szybkim krokiem zmierzał przez podwórze. – Starszyzna cię wzywa – zwrócił się do Sigrid. – To była owocna rozmowa o wojnie i kochanicach – powiedziała do Axla i wstała. Uśmiechnęła się na widok osłupienia malującego się na twarzy Ulfa. Swion także wstał i pokłonił się jej. – Cieszę się, pani, że mogę ci służyć. Sigrid skierowała się do sali biesiadnej. – Wojny i kochanice? – zapytał ze zdumieniem brat. Jego oczy pod skórzaną czapką wyglądały na zmęczone po wieczornym zgromadzeniu i spuchnięte tak samo jak jego brzuch. Sigrid wykrzywiła usta z rozbawienia, ale nie odpowiedziała. – Czy zebrali się wszyscy? – spytała z naciskiem. Nie miała ochoty stawać przed starszyzną i wysłuchiwać ich zrzędzenia, zwłaszcza jeśli żona ojca będzie w tym uczestniczyć.

Brat przytaknął. – Tak, i do wielu uszu zdążyła już nasączyć jadu. Zatrzymali się przed wejściem i spojrzeli na siebie. – Ojciec ją odprawi – zapewnił Ulf. – Nie dała mu potomstwa. – Nieszczególnie to dziś pomoże, ani tobie, ani mnie – odparła, otwierając drzwi. Toste tkwił za długim stołem ze spuszczoną głową, rozmemłany, ale w dobrym nastroju po wczorajszym piciu na wyścigi, które zwieńczyło wielodniowe negocjacje. – Swionowie są tobą urzeczeni, zaproponowali lepsze wiano, niż sam bym zażądał – oświadczył wesoło. Stryj Björn chrząknął twierdząco z miejsca, w którym siedział, opróżniając misę z kaszą. Długie włosy zwisały mu wokół twarzy. Babka siedziała pod krótszą ścianą, w otoczeniu kobiet z osady. Niczym stado ptaków ubranych na szaro, posuniętych w latach, lecz z językami jak brzytwy, czujnie obserwowały Sigrid zbliżającą się do długiego stołu. Gunlög znajdowała się pośród nich. Trzymała się na uboczu, ale Sigrid wiedziała, że to tylko dla niepoznaki. Usiadła na ławie naprzeciwko ojca. – Ile musiałeś zapłacić? Toste pokręcił głową, jak gdyby nie mógł uwierzyć, że to prawda. – Jeden härad. Skogsvik na granicy z Norrskogen, nasze najsłabsze ziemie. Nie mogła powstrzymać się od uśmiechu. Niewątpliwie Skilfingowie byli Erykowi potrzebni, skoro nie domagał się więcej. – Czy odzyskam posag, jeśli się rozwiedziemy? – zapytała. – Tak, i wszelkie podarunki, jakie otrzymasz. Przeciągnął dłonią po kędzierzawej brodzie, równie płowej jak włosy. Oczy płonęły mu podnieceniem, bo zdołał wydać córkę za króla Swionów. Mimo że sprawy zostały już ustalone, Sigrid nie zamierzała całkowicie się poddawać. – A czy mogę zabrać ze sobą dzieci, jeśli go zostawię? – drążyła spokojnie. Zostanie matką najpotężniejszego z królów, musi więc zaopiekować się synem. Uśmiech na twarzy ojca przygasł, było jasne, że o tym nie pomyślał. – Jeszcze go nie widziałaś, a już myślisz go porzucać? – mruknął stryj Björn. – Zgodnie z prawem Gotów dzieci powinny wychowywać się przy mnie do siódmego roku życia. Uwzględnijcie to w umowie. Jeśli ty, ojcze, nie zatroszczysz się o to, co mi się należy, zrobię to sama. Babka aż cmoknęła, uradowana taką zuchwałością, lecz kobiety siedzące za nią zaczęły szeptać między sobą. – Poruszanie takich spraw przynosi pecha, ona ściąga na siebie nieszczęście – stwierdziła jedna. – A pewnie, panna nie powinna frymarczyć sobą jak na targu – zawtórowała

druga. Hövding udawał, że nie usłyszał, i tylko wzruszył ramionami. – To rozsądne życzenie. Dopilnuję, aby stało się, jak sobie życzysz. Sigrid skinęła. Ojciec nigdy nie był w negocjacjach tak ugodowy. Åse musiała go tej nocy porządnie zadowolić, pomyślała. – To się nie może udać! – zawołała gderliwie stara Yrsa. Wstała z wysiłkiem i rozejrzała się dookoła. Przerzedzone siwe kosmyki przykleiły się do wychudzonej twarzy, tak pomarszczonej, że policzki niczym worki zwisały nad bezzębnymi ustami. – Dziewczyna jest nieokrzesana jak dwulatek na śliskim lodzie. Nie będzie w stanie zachowywać się godnie jak na królową przystało, ściągnie na Skilfingów hańbę i nieszczęście. Wspomnicie moje słowa. Sigrid westchnęła, gdy grono staruszek przytaknęło Yrsie. Zaczęły się lamenty. Babka odwróciła się i obrzuciła starszyznę gniewnym spojrzeniem. – Nie odzywajcie się w sprawach, o których nie macie pojęcia. Dopiero teraz wystąpiła Gunlög i stanęła za Tostem. – Być może trzeba się nad tym głębiej zastanowić. Sigrid jest młoda, to dzikie dziecko, które boso biega po lesie i wierzy, że rozmawia z Asyniami. Jorun jest starsza i zdaje się lepszym wyborem na królową. Ty żmijo. Myślisz, że nie wiem, że to ty podjudziłaś Yrsę i resztę staruch do kwękania? Sigrid zacisnęła usta. Macocha nie cierpiała jej, odkąd zrozumiała, że ona nie ugnie przed nikim. – Być może powinnaś urodzić własne dziecko i nie wypowiadać się w sprawach, które dotyczą wyłącznie mego ojca i rodu Skilfingów – oznajmiła. Celnie wbiła ten sztylet. Oczy Gunlög pociemniały i wycofała się jak niepyszna. Starowiny poklepywały ją po ramieniu, Toste zaś popijał z czarki kolejny raz, udając, że niczego nie słyszał. – Chcą Sigrid, nie Jorun. Decyzja zapadła, koniec gadania – odezwała się babka, która nie wyglądała na niezadowoloną z powodu skarcenia synowej. – Kiedy to ma się stać? Toste unikał jej wzroku. – Chcą, byśmy natychmiast wyruszyli do Swithjodu – wykrztusił w końcu. – To szaleństwo! – ryknęła staruszka i uderzyła pięścią w stół tak mocno, że wzdrygnęli się wszyscy obecni w sali. – Nie jest gotowa do zamążpójścia. Nie ma strojów ani skrzyń z wyprawą, nawet nie świętowałyśmy jeszcze jej pierwszego krwawienia. Toste skulił się wobec gniewu matki, ale wzruszył ramionami. – Takie postawili warunki. – Szaty nie mają znaczenia, jest coś ważniejszego – odezwała się Sigrid

spokojnie, spoglądając na babkę i ojca. – Tej nocy Nasza Pani zesłała mi w swej łaskawości przestrogę we śnie. Powiedziała, że ktoś pragnie mnie zabić. Björn podniósł głowę znad misy z kaszą i wgapił się w nią tępo przez zasłonę długich włosów. Starsi zaczęli szeptać między sobą, a stropiony wódz Skilfingów potrząsnął głową. – Takie ostrzeżenia należy traktować poważnie – powiedział. – To nie nowina, jak również i to, że krzywoprzysięzca Anund wiele może na twojej śmierci uzyskać. Jeśli zginiesz, ugoda między Skilfingami a Swionami nie dojdzie do skutku, a to ścierwo ucieszy się, jeśli zdoła zgładzić królową Eryka. Sigrid ugryzła się w policzek. Zatem było tak, jak przypuszczała. – Powinniśmy podziękować Frei za ostrzeżenie – ciągnął Toste. Pochylił się nad stołem i złapał córkę za rękę. – Wyruszymy z dużym oddziałem, będziesz pod ochroną mieczy silnych wojowników. Będę czuwał przy tobie dzień i noc i nie dopuszczę, by spotkał cię los matki. Widziała powagę w spojrzeniu ojca i ani przez chwilę nie wątpiła, że oddałby za nią życie. – A więc dobrze. Jeśli dodacie w umowie dzieci, wyjdę za króla Eryka – odparła zwięźle. – A nie mówiłam, że dziewczyna spełni swój obowiązek? – odezwała się z ulgą babka. Oblicze ojca rozpromieniło się w szerokim uśmiechu i ścisnął dłoń córki szorstką ręką tak mocno, że aż zabolały ją palce. – Dziękuję. Zajmiesz najwyższe miejsce w rodzie. Posłała mu blady uśmiech. Teraz, kiedy przeznaczenie objawiło się jej we śnie, wiedziała, że miał rację – czekała ją wielka przyszłość. – Nie zamierzam być pierwsza tylko pośród Skilfingów, ojcze. Zostanę największą królową na tym i na drugim świecie – oświadczyła i dodała w duchu: Bo wiem, Wanadis, że taka jest Twoja wola.

Siekierą na długim trzonku Ulv-Topór zamachnął się na Sasa, który zrobił woltę z mieczem w dłoni. Żołnierz nie należał do najmłodszych, przez warstwę brudu przeświecała blizna na twarzy, miał więc doświadczenie w boju, a mimo to nie zauważył, że jest spychany pod ścianę, gdzie Norman za chwilę miał skończyć te igraszki. Tuż obok jego brat Sigvard powalił przeciwnika silnym ciosem w brzuch. Przekręcił miecz i beznamiętnie przyglądał się, jak ranny umiera. Swen rozejrzał się dookoła. Oddział czekający na nich pod klasztorem był stanowczo za mały dla najeźdźców z Północy, a oni potrzebowali wysłać w zaświaty większą liczbę przeciwników. Znajdował się na zewnętrznym dziedzińcu otoczonym murem z dużych czarnych głazów. Za plecami miał bramę, a naprzeciwko siebie okazały kamienny budynek, wysoki na dwa piętra. Palne i jego ludzie już się do niego wdarli, wielu poszło ich śladem. Między domem a ogrodzeniem biegło przejście tak szerokie, że dwóch mężczyzn zmieściłoby się obok siebie. Paru mogło czyhać tam z tyłu. – Za mną! – zawołał i wraz z trójką kompanów rzucił się do przesmyku. Wyszli na małe podwórze koło stajni. Dwóch strażników zbiegło spod wejścia w murze i ruszyło w stronę schronienia dla zwierząt. Swen krzyknął i uniesionym mieczem zablokował jednego z nich. Strach wyzierał tamtemu z oczu, kiedy pochylił się z siekierą do przodu, by zmierzyć się z porażającą klingą Swena. Pierwszy cios wymierzył w szyję, co Swen bez trudu odparował tarczą. Nie ustał jeszcze szczęk żelaza uderzającego o drewno, gdy miecz Swena trafił przeciwnika w nogi i głęboko wgryzł się w ciało. Strażnik padł z wrzaskiem na kolana, a wtedy Swen zatopił brzeszczot w szyi przeciwnika, który runął na ziemię, gdzie rzężąc, skonał w drgawkach. – Szesnasty! – ryknął Swen do Åkego, który pałającymi zwycięsko oczami wyszarpywał siekierę z ciała drugiego ze strażników. Poszło lepiej niż dobrze. – Dziesiąty! – odburknął rozeźlony brat przyrodni. Wiedział, że nie dogoni Swena. Ulv-Topór zbliżył się do strażnika, którego ubił Swen, popatrzył na

nieboszczyka, odchrząknął i orzekł: – Nieczysty cios. Młodzieniec otarł pot z czoła i zmęczony spojrzał na swojego mistrza. – Ale co by nie mówić: trup. – Gdyby potrafił się bić, dźgnąłby cię w serce. Trzeba było ciachnąć go w nogę, jak mówiłem. A czerep, z twoją siłą, powinieneś odrąbać jednym ciosem. Swen wymienił z Åkem wściekłe spojrzenia; olbrzym nie krytykował, a jednak musiał mu przyznać rację. Mógł tę walkę rozegrać lepiej. Brama, której pilnowali strażnicy, stała otworem. Sigvard uniósł rękę, dając im znak. – Za mną! – zawołał. Rzucili się do wejścia i wpadli do ogrodu. Z jednej strony wznosił się mur, a po drugiej krużganek przed budynkiem mieszkalnym, w którym Normanowie zabrali się już do wyrzynania domowników. Na samym końcu ogrodu szalał pożar, z płomieni dobiegały ich krzyki konających. Swen ostrożnie minął kamienne ławy przy stawie otoczonym krzewami w kształcie ptaków albo krzyża. – Miejcie się na baczności przed księżmi – napomniał Ulv-Topór. – Niektórzy są potężnymi kapłanami i potrafią tak ludzi omamić, że bezwolnie poddają się ich rozkazom. – Po tych słowach pognał do pożogi. Brzuchaty mnich klęczał przed niskim domkiem, na wpół zapadniętym w ziemię. Ogień trawił dach, płomienie ogarnęły już drewnianą powałę. Mimo to ze środka dobywał się śpiew, choć szybko przerwały go kasłanie i krzyki. Swen pokręcił głową. – Podpalili się sami? – zapytał szczerze zdumiony. Ulv podniósł zakonnika, w jego garści to niskie, spasione i łysawe indywiduum wierzgało z przerażenia jak zwierzę w potrzasku, bełkocząc coś w obcym języku. Później wybuchł opętańczym śmiechem i wyciągnął ręce do nieba. Ktoś szarpał i walił w drzwi. Dym wydobywający się z płonącego dachu zgęstniał, dało się słyszeć krzyki konających. Swen ścisnął miecz i rozejrzał się dookoła. – Zdaje mi się, że on składa swojemu Bogu ofiarę z tych ludzi – stwierdził Ulv-Topór i spojrzał ze zdumieniem na rzucającego się mnicha. – Nie damy mu tej satysfakcji. Skinął na Sigvarda, który szybko pociągnął za zasuwę i zaczął otwierać drzwi. Zgromadzeni w środku ciągnęli za nie do wewnątrz, więc udało mu się je tylko uchylić. Ulv odepchnął ojczulka na bok i przystawił bark do drzwi. Przecisnął palce przez szparę, z płomieni dobiegło ich śmiertelne zawodzenie i szloch. Z rykiem

zdołał rozewrzeć drzwi dostatecznie szeroko, aby wygramoliła się stamtąd osmolona kobieta, a za nią wielu innych. Jazgoczący mnich rzucił się ku nim, skowycząc i tocząc pianę z ust. – Ucisz dziada – zwrócił się Swen do Åkego, który natychmiast zdzielił zakonnika w gębę i brzuch, aż ten krwawiąc, padł na kolana i zamilkł. Poparzone niewiasty przedzierały się przez zmarłych, aby wydostać się na zewnątrz. Staruszka z połową twarzy pokrytą bąblami trzymała w objęciach martwe dziecko. Stała pod ścianą i tępo się gapiła, nie wiedzieć na co. Inne tarzały się po ziemi, by ugasić płomienie, które je trawiły. Coś, co mogło być mężczyzną, zwęglone jak wieprz, którego zbyt długo trzymano nad ogniem, wyczołgało się na podwórze i wyzionęło ducha. Ci, którzy mniej ucierpieli, spoglądali na milczącego mnicha i zastanawiali się, co począć. Na widok zwęglonych ciał Swenowi zrobiło się słabo. Swąd opadał ciężko nad podwórzem. Niewielki budynek stał w ogniu, płomienie strzelały wysoko nad dachem. – Ojciec nie będzie z tego zadowolony – skwitował Swen, nie puszczając zakonnika. – Byłoby lepiej, gdyby Ulv pozwolił im się spalić, większość i tak umrze. Åke wykrzywił usta. – Topór potrafi wytykać błędy, gorzej z myśleniem. Umilkł, gdy rudowłosy olbrzym podszedł do nich i zamienił parę słów z mnichem w jego języku. – On mówi, że zamknęliśmy im drogę do raju i że będą się teraz po wiek wieków smażyć w piekle – oznajmił szyderczym tonem. – Muszą spłonąć żywcem z ręki zakonnika, aby trafić do swojego raju? – zdziwił się Sigvard. Ulv-Topór wzruszył ramionami. – Chrześcijanie – skwitował, jak gdyby to miało wszystko tłumaczyć. – Czego się po nich spodziewać, jeśli uznają tylko jednego Boga, i to przybitego do krzyża? Swen pokręcił głową i zerknął na wodza, który w otoczeniu najbliższych wojów przedzierał się przez kłęby dymu. Płaszcz na nim trzepotał jak orle skrzydło. To nie wróżyło nic dobrego. – Na śmierdzący ząb Baldra, co to ma znaczyć?! – ryknął. Ulv-Topór, mimo że niemal dwa razy większy od Palnego, skulił się, stając przed jego obliczem. – Księżulo składał ofiarę swojemu Bogu, więc pozbawiłem go tej przyjemności – wybełkotał. – Rozum ci odjęło? Pamiętasz chociaż, co tu robimy? Zwrócił się do Swena i Åkego, lecz zanim zdążył ich zrugać, chwiejnym

krokiem do Palnego zbliżyła się oddychająca chrapliwie dziewczyna z przypalonym ramieniem. Wódz uniósł miecz. – Bogowie zesłali mi was na ratunek – odezwała się dźwięcznie po nordycku, po czym dostała ataku kaszlu, który wstrząsnął jej całym ciałem. Palne opuścił miecz. Spod sadzy przezierały płowe kędziory. Szeroko otwarte błękitne oczy płonęły obłędem większym niż u mnicha. – Znasz język Danów – zdziwił się wódz. – Urodziłam się w Jorviku, ojciec pochodził z Północy – wyjaśniła i splunęła na ziemię. – Możemy ją dobrze sprzedać – zasugerował Swen, na co brat twierdząco pokiwał głową. – Sowicie wam się odpłacę za ratunek – obiecała. Palne zmierzył ją wzrokiem. – Jeśli posiadasz jakieś srebro, dobrze je ukrywasz. Złapała się za ramię i skrzywiła z bólu. Ludzie leżący wokół nich na trawie zaczęli umierać, jeszcze tylko nieliczni zawodzili głośno. Garstka tych, którzy uszli przed ogniem, usiłowała pomóc rannym, jednak większość rzuciła się do ucieczki. – Wiem, gdzie zakonnicy schowali swoje bogactwa – szepnęła – i zaprowadzę was tam, ale pod dwoma warunkami. Swen i reszta wymienili spojrzenia. Nie należy ufać słowu kobiety, sam Odyn tak mówił. Palne złożył ręce na piersi. – Słucham. – Chcę, abyście zabrali mnie ze sobą do domu. Wódz łypnął na Gunnara, swojego brata, który tylko wzruszył ramionami. Łatwo obiecać coś takiego. Skinął więc głową. – A jak brzmi drugi? – Pozwólcie mi ukatrupić mnicha. Chętnie odpłacę mu za łaskę, którą chciał mi wyświadczyć. Na jej twarzy pojawił się tak diaboliczny uśmiech, iż nie ulegało wątpliwości, że brak jej piątej klepki. Zemsta i srebro były jednak argumentami, które trafiły na podatny grunt. Palne bez wahania wyjął nóż zza pasa i wcisnął go dziewczynie w dłoń. Ulv-Topór wyczekująco popatrzył na duchownego, którego Swen nadal trzymał mocno. – To może być coś, co wszyscy zapamiętamy.

Emma zacisnęła palce na pięknie rzeźbionej rękojeści zbry zganego krwią noża, który przywódca Normanów wsunął jej w dłoń. Rwało ją w miejscu, gdzie skóra na ramieniu spłonęła i poczerniała. Jednak ogień jej nie opuścił, wciąż jeszcze wzbijał się wysoko w swej boskości, zsyłając moc, która nie pochodziła z tego świata. Łuski opadły jej z oczu i po raz pierwszy ujrzała prawdę. Wszystko wokół niej okazało się kłamstwem. Kościół był dziełem diabła. Wypaczali tam umysły i zmuszali ludzi do wyrzeczeń i mordów w imię fałszywego Boga. Niebiańska matka wysłała ją z powrotem na ten świat, nowo narodzoną z gniewu i przepełnioną jej świętym duchem, aby walczyła z heretycką zarazą. Teraz to zrozumiała. Rośli Normani, mocarni niszczyciele z bronią w ręku, stanowili jej oręż. Ci, którzy przebyli morze, zgwałcili jej krzyczącą matkę i spłodzili Emmę we krwi i w hańbie, powrócili teraz, aby wyciągnąć ją z czyśćca. Mnich jęczał i wyrywał się młodemu wojownikowi. Jego brzuch kolebał się nad cingulum, pot spływał po umorusanej twarzy, a napuchnięte policzki trzęsły się, gdy zanosił modły do fałszywego Boga. Emma zbliżała się do niego z ostrzem w dłoni, poiła się przerażeniem malującym się w jego oczach, rozkoszowała siłą, jaką jej to dawało. Zdecydowanym ruchem rozdarła woniejący moczem habit i mocno złapała za mosznę i członek. Mnich zaczął kwiczeć jak wieprz, pot lał się z niego strumieniami, prosił i błagał o litość. Emma nie miała jej w sobie. Cięła za tych śmierdzących chłopów, którzy spuszczali w nią swój brud, za niewinne dzieci zgładzone w pożarze, za szatana, który owładnął duszą tego fałszywego sługi Bożego. Nóż okazał się ostry i niewiele było trzeba, aby odkroić dyndające ochłapy skóry. Przytrzymała je mężczyźnie przed oczami, z uśmiechem słuchając piskliwego ryku, jaki wydał, sikając posoką. – Posmakuj mej zemsty – oznajmiła i wepchnęła zakrwawione narządy w jazgoczące usta. Następnie wyrwała grubego duchownego z rąk młodego wojownika i powlokła za sobą. Jej siła nie znała granic, gdy ciągnęła go w stronę ognia.

– Obyś się smażył w piekle – wyrzekła, strącając go w płomienie. Wpadł prosto do dołu wypełnionego rozżarzonym do czerwoności drewnem. Ubranie i skóra na brzuchu spaliły się natychmiast, jednak z krzykiem i poparzony, cały pokryty pęcherzami, zdołał wyczołgać się z ognia. Emma pozwoliła mu niemal uniknąć śmierci, po to tylko, by kopniakiem wepchnąć go z powrotem. Ucichły jego ryki, przez chwilę podrygiwał i wierzgał, po czym zupełnie znieruchomiał. Zaciągnęła się zapachem spalonego tłuszczu, czując, jak wzbiera w niej siła. Z triumfem odwróciła się do wikingów i wytarła nóż w suknię. Wojowie przyglądali się jej w milczeniu, niektórzy z odrazą. Pewien rudowłosy olbrzym, z siekierą długą jak jej ramię, jako jedyny uśmiechał się z zadowoleniem. – Musiał cię naprawdę porządnie rozzłościć – skomentował, na co reszta wybuchła śmiechem. Pośród trupów i rannych Normanowie rechotali, jak gdyby to była najzabawniejsza rzecz, jaką widzieli. – Oby moce miały nas w opiece i strzegły przed gniewem Frei – odezwał się cierpko i z szacunkiem ich wódz. Emma położyła nóż na jego dłoni i delikatnie zacisnęła jego palce na zakrwawionej rękojeści. Ujrzała pożądanie w jego oczach i poczuła, jak przepływa przez nią fala ciepła. – Chodź – szepnęła i skierowała się do sali, gdzie widziała mnichów chowających swoje rzeczy. Budynek z kamienia miał małe okna. Jedyne umeblowanie stanowiły niewielkie stoliki i ławki. Pod ścianą, w której, jak pamiętała, zniknęli zakonnicy, stała półka z pergaminami, nic więcej. Wskazała palcem na mur. – Widziałam, jak wchodzą tutaj, z całymi naręczami. Mignęli jej tylko krótko przed oczami, więc nie miała absolutnej pewności. Wikingowie nie okażą litości, pomyślała, jeśli jej słowa się nie potwierdzą. Dwóch wojów złapało za regał, usiłując go przewrócić, ale ten mocno tkwił pod ścianą. Ognistowłosy olbrzym przecisnął się do przodu, a kiedy uniósł topór, wojowie się odsunęli. Musiał rąbnąć aż dwa razy, aby wyciąć w drewnie otwór, w który zaczęli walić pozostali, żeby go powiększyć. Emma czuła na sobie wzrok ich przywódcy, wyczekujący i pełen nadziei. – Tam dalej jest dziura w murze – obwieścił jeden z wojów, więc odrąbano jeszcze więcej drewna. Zgadzało się, ściana była wydrążona. W nozdrza Emmy uderzył odór moczu i strachu, który wysączył się przez niski otwór.

Swen uniósł pochodnię i spojrzał w głąb wąskiego przejścia. Było tak niskie, że musiał zgiąć się prawie wpół, aby wejść do środka. Korytarz stromo opadał w dół, a cztery długości włóczni dalej, u jego kresu, kucała garstka mnichów w brunatnych habitach. Swen postąpił kilka kroków do przodu i poświecił wyżej. – Na osiem nóg Sleipnira – zdumiał się – szczodry ten ich Bóg. Za skomlącymi i trzęsącymi się duchownymi wznosił się stos lichtarzy, czar i krzyży ze srebra i złota. Taki majątek przekraczał wszelkie wyobrażenia Swena. Palne będzie w stanie zapewnić Jomswikingom łup na wiele lat i zdoła zbudować nowe okręty. – Jesteśmy bogatsi niż Rimthursy u Skadi! – wykrzyknął. – Przesuń się. Swen uśmiechnął się i przywarł do ściany tak, aby Sigvard mógł się koło niego przecisnąć. Starszy wiking bez zbędnych ceregieli szarpnął zakonników i zmusił ich do wyjścia korytarzem pod miecze jego braci. Kiedy ostatni duchowny, pomstując i bełkocząc pod nosem, przemknął obok, Swen podszedł bliżej i z ogniem w dłoni przyjrzał się klasztornemu bogactwu. Sigvardowi rozbłysły oczy, kiedy unosił wyszukaną srebrną czarę, na której myśliwi z łukami w dłoniach ścigali jelenia. Robotę wykonano tak kunsztownie, że postaci wydawały się niemal żywe. Złoty krzyż ozdobiono kolorowymi kamieniami ułożonymi w kręty wzór. Na jednej misie wił się smok z Północy. A były to tylko przedmioty leżące na szczycie kupki. – Bogu niech będą za to dzięki! – ryknął Sigvard, a pozostali gruchnęli śmiechem, gdy zaczął przekazywać przedmioty na zewnątrz kryjówki. Swen nie mógł uwierzyć, że ta fortuna istnieje naprawdę. Nawet mu się nie śniło, że mogliby znaleźć coś podobnego. Jego przyjaciel wyciągnął drewnianą skrzynkę niewielkich rozmiarów. – Zanieś ją natychmiast do Palnego. Kiedy Swen wnosił ją do sali, szkatułka zaczęła mu ciążyć. Wielu wojów zebrało się w środku, by sprawdzić, co się dzieje. Tłoczyli się, wznosili radosne okrzyki i dziwili się skarbom, uważnie je badając. Palne

zatrzymał się przy jednym ze stołów i nadzorował te poczynania, wyraźnie zadowolony. Jasnowłosa dziewka stała u jego boku i gapiła się z otwartymi ustami. Swen postawił skrzyneczkę na stole koło wodza, uniósł wieko i ujrzał monety, biżuterię oraz drogie kamienie. – Jesteśmy bogaci, ojcze – oznajmił i uśmiechnął się szeroko. Palnemu zadrżały usta. Nie ulegało wątpliwości, że z trudem powstrzymał się od okazania wielkiej radości. Uniósł naszyjnik z połączonych srebrnych płytek i uważnie go obejrzał. – Ojciec wszystkiego cię zesłał, abyś wskazała nam drogę – oświadczył, zakładając wisior na szyję dziewczyny. Nawet nie spojrzała na cenny dar, tylko wpatrywała się w Palnego wzrokiem pałającym szaleństwem i chucią. – Nie, to bogini mnie wiodła – zaprzeczyła tak beznamiętnie, że Swen aż cofnął się o krok. Wódz podniósł małą szpilkę ze złota przedstawiającą Sleipnira, Odynowego rumaka, pędzącego naprzód na swoich ośmiu nogach. Przedmiot rozbłysnął w smudze światła, które wpadało przez jedno z wąskich okien. – Ilu? – zapytał Palne. Swen wyprostował się. – Wszystkich będzie szesnastu. Wódz pokiwał głową uradowany. – Jak na mężczyznę przystało. Wsunął Sleipinira do ręki przybranego syna. – Oddaję cześć chwale, którą w walce zdobyłeś. Mężczyźni wokół nich, Gunnar, Ulv-Topór i kilku innych, zawtórowali. Serce Swena przepełniła taka duma, aż zabolało go w piersi. – Dzięki ci, ojcze. Dobrze mnie przygotowałeś. – Spojrzał na wierzchowca Odyna i przeciągnął palcem po złocie. Należało powiedzieć więcej. Błyskotliwie uhonorować Palnego i Jomswikingów, ale zabrakło mu słów i milczał. Z ulgą poczuł dłoń Åkego na ramieniu. – Lepszego brata i przyjaciela na tym świecie czy na tamtym nie znajdziesz, w boju zaś prędzej spotkałbym się z Garmem spuszczonym z uwięzi w Gnipahellir niż ze Swenem. – Dobrze powiedziane! – zawołał rudowłosy kompan. Ingolf, dowódca jednego z okrętów, przecisnął się do Palnego i na widok kosztowności zadowolony pokiwał głową. – Zbliża się odpływ – zauważył. Wódz popatrzył na czterech dowódców obecnych w pomieszczeniu. – Nie ma tu już czego brać. Dokonaliśmy zemsty, po którą przybyliśmy.

Zwołajcie swoich ludzi, wprowadźcie niewolników na pokład i podpalcie te przybytki. – A ona? To twoja niewolnica, czy mogę ją wziąć? – zapytał Ingolf, wskazując palcem na jasnowłosą mścicielkę. Chciwość tego krętacza była powszechnie znana, zdarzało się, że Ingolf sięgał po coś, co bez wątpienia należało do kogoś innego. Gunnar zabrał głos. – Nie odpłacimy niewolą tej, która przywiodła nas do skarbu. – Przysięga złożona obcej nic nie znaczy – zaoponował Ingolf. – Chcę ją mieć. Ona nie jest wolna. Powiedzże, kobieto, jak zwał się twój ojciec. Emma wyprostowała się i oznajmiła: – Moja matka pochodzi z rodu Danów, mój dziad poległ w walce przeciwko Haraldowi Krukowi. Matka nigdy nie poznała imienia mojego ojca, lecz należał do Normanów, którzy rozbili leża zimowe w Jorviku. Ingolf uśmiechnął się szeroko. – To, że jakiś Norman dogodził sobie z twoją matką, nie czyni cię wolną kobietą. Być może nasz szacowny przywódca zechce zatrzymać tę zdobycz dla siebie i nie dzielić się nią z resztą braci. – Bacz, co mówisz! – ryknął Swen, łapiąc za miecz. – O ile pamiętam, ciebie też ojciec nie chciał uznać. – Tym samym mam dwóch ojców zamiast jednego i nie spłodził mnie zramolały wół, tak schlany, żeby się zabić – odgryzł się Swen. Wojowie zarechotali. Często stroili sobie żarty z tego, że rodzic Ingolfa po pijanemu utopił się w kadzi z miodem. – Możecie sobie wszyscy wybić dziewczynę z głowy – rozległ się niski głos. – Ona należy do mnie. Wszyscy umilkli. Wieszczka śmierci, Bejla, wsparta o lasce, niepostrzeżenie wkroczyła do sali. Siwe warkocze okalały jej wciąż jeszcze piękną twarz, oczy poczerniały od gniewu. – Czyżby zaślepiło was pożądanie?! – huknęła tak, aż w pomieszczeniu odezwało się echo. – Nie widzicie, że kryje się w niej disa, która ofiarowała wam majątek i będzie strzec w boju? Czy w swojej bezdennej głupocie chcecie zakuć w kajdany dziewkę zesłaną przez moce? – Wieszczka splunęła na podłogę i pogroziła Ingolfowi kosturem. – Złożysz wieczorem porządną ofiarę Naszej Pani, bo nie będzie łaskawa wobec tego bluźnierstwa. Ingolf zbladł i wycofał się. – Winniście ją zapytać, czego sobie życzy – pouczyła Bejla. Oczy Emmy nadal płonęły obłędem, kiedy spoglądała to na Palnego, to na wieszczkę.

– Przyrzekli wziąć mnie do domu na Północ – odparła. – Tylko tego pragnę. Była to pierwsza białogłowa, o jakiej Swenowi wiadomo, która z własnej woli domagała się, by popłynąć z Jomswikingami. – Chyba niewiele się od życia spodziewa – skwitował Åke, wykrzywiając usta. Tymczasem Bejla z szacunkiem pokłoniła się dziewczynie, a skoro zrobiła to ona, wszyscy powinni pójść jej śladem. – Hövdingu, trzeba dochować przysięgi złożonej walkiriom – rzekła wyraźnie usatysfakcjonowana wieszczka. Palne nie wyglądał na niezadowolonego. – Będzie zatem pod opieką mego domu. Brać łupy, a resztę spalić. Płyniemy na Północ.

„Czy wiesz, jak rytować trzeba?”11 Dęby gaju Helgalunden szumiały wyczekująco, gdy trzynaście najważniejszych niewiast Skilfingów otoczyło Sigrid kręgiem. Wszystkie miały na sobie maski z drewna albo skórzane, przedstawiające najpotężniejsze pramatki rodu. Sigrid schyliła głowę, zmierzch wokół niej gęstniał coraz bardziej. Napój, który musiała wypić, zanim przywiedziono ją na rytuał, zaczął zacierać granice między dziewięcioma światami. Nagle ogarnęła ją ochota, aby śmiać się do rozpuku ze wszystkiego, co się wokół niej działo. Ugryzła się mocno w policzek i zmusiła do stania prosto. – Tak, czuję znaki, jakie Freja dała Odynowi, kiedy powiesił się na Yggdrasilu i poświęcił oko w studni Mimira – oświadczyła mocnym głosem. „Wiesz, jak badać trzeba? Czy wiesz, jak rysować trzeba? Wiesz, jak obrabiać trzeba?”12 Odpowiadając, gładziła ręką ciężki płaszcz, który zarzucono jej na ramiona. Wielkie osiągnięcia i uczynki, które na nim wyhaftowano, na chwilę nabrały życia. Domy płonęły, toczyły się walki, wyganiano olbrzymów, a pramatki zaklinały bogów. Chwilę później natłok wydarzeń ustał. „Czy wiesz, jak modlić się trzeba? Wiesz, jak ofiary składać trzeba? Czy wiesz, jak przekazać trzeba? Wiesz, jak ofiarę zabić trzeba?”13 To było najłatwiejsze z pytań. Sigrid potrafiła tak naciąć szyję zwierzęcia ofiarnego, aby odsłonić tętnicę i móc ją przeciąć. Nauczyła się dokładnie, jak dźgnąć świnię w serce, co powiedzieć, aby poświęcić ją do obrzędu, jak właściwie rozczłonkować ciało. Jak również, jaką część którym bóstwom przekazać, co i którym wysoko urodzonym gościom oddać. Wiedziała, które obrzędy należy wykonać i o jakiej porze roku, aby nie opuścili ich bogowie, a na ziemiach panowały pokój i urodzaj. Gdy padły odpowiedzi, niewiasty umilkły i usiadły na kamieniach ułożonych w krąg w środku gaju. Nieruchome maski, obce w swej sztywności, ożywiły się

i w drewnie oraz skórze przebłyskiwały twarze pramatek. Ogień mienił się w oddali przy osadzie, gdzie świętowano jej zaręczyny. Krewni z bardzo daleka przybyli, aby pożegnać się z Sigrid przed wyprawą na Północ. Najważniejsi hövdingowie Skilfingów tłoczyli się w sali biesiadnej ojca. Znaleźli się tam Torvald Skilfunge z rudowłosym synem Haraldem, Tibrand z Alfheimu z bratem Isarem, Annfinn z Frökind i wielu innych. Przywitali ją z szacunkiem i dumą. – Tylko prawdziwa córa Skilfingów zdobędzie się na odwagę, by wyruszyć do Swithjodu i zapewnić pokój swemu klanowi – szepnął jej na ucho leciwy Ubbe. – Przynosisz nam chlubę – oświadczył Torolf z Raskviku. – Wielkie jest twoje poświęcenie dla utrwalenia pokoju – dodała jego małżonka, wysoka Ebba. Przybył nawet wuj Sten, a błogosławieństwo matczynego rodu było wielkiej wagi. – Wzniosłe uczynki nie popadną w niepamięć, poniesione ofiary nie mogą zginąć w studni Mimira. Ciotka Ulfhild, siostra ojca, która była w młodości wojowniczką, wstała teraz, stanęła w środku gaju i przemówiła donośnym, przenikliwym głosem, wyliczając najpotężniejsze kobiety rodu. W zamierzchłych czasach Freja ocaliła Alfheim od wojny i chorób, którą złośliwa wieszczka zesłała na Wanów. Potem przyszedł czas na Sagę, która wydała na świat cztery córki, a dwie z nich zostały królowymi Thule, z kolei ich córy kapłankami, wojowniczkami i roztropnymi niewiastami. Yrsa, królowa Swithjodu, została pojmana przez króla Helge Halvdanssona, który przywiódł ją do Lejre i pojął za żonę. Z ich związku urodził się syn i kiedy miał trzy lata, do Lejre przybyła królowa Ålov, by wyjawić Yrsie, że Helge i ona są jej rodzicami. Kiedy Yrsa pojęła, że poczęła dziecko z własnym ojcem, wróciła do Swithjodu i sprawowała tam rządy aż do śmierci. Potem nastała Gyndla, która spaliła króla Eysteina i jego ludzi, aby ocalić swoich. „I oto zachłanny, żarłoczny ogień dosięgł króla w jego własnym domu, na podwórzu drewniane statki pełne mężów płonęły wokół monarchy”. Ulfhild zakończyła wyliczankę, opowiadając sagę o sobie, gdy jako wojowniczka uratowała swój härad. – Azali przysięgasz pamiętać wszystkich przodków rodu? Sigrid schyliła głowę na znak szacunku. Była cienką niteczką potężnej tkaniny, która sięgała zarania dziejów. – Przysięgam. Coś zaszeleściło na krańcu gaju i kątem oka zauważyła niskie, szare stworzenia, które z zaciekawieniem obserwowały, co się dzieje. Trawa pod jej

bosymi stopami zakołysała się i zalśniła czerwienią i błękitem. Piękny mężczyzna z nagą piersią i porożem jelenia na głowie mignął między drzewami. Szczęściem było dostrzegać piękno tego, co ukryte. – A czy przysięgasz stawiać honor rodziny ponad własne życie? Sigrid położyła rękę na sercu i skinęła głową. – Musisz więc wyrzec te słowa – oświadczyła Ulfhild. Czuła pod dłonią, jak mocno bije jej serce. Oto przysięga, którą składała każda z kobiet jej rodu, odkąd pramatka Freja weszła w ogień i spłonęła żywcem, by zająć miejsce w Walhalli. Teraz nadeszła jej kolej, by wpleść się tę sieć. – Na własną krew i na ród mój przysięgam wierność Walfrei i Skilfingom – odpowiedziała cicho. – Jesteście mym życiem, jesteście dla mnie wszystkim. Ciepły wiatr prześlizgnął się między drzewami i oto u jej boku stanęła władczyni, i delikatnie wzięła ją w objęcia. W jej obecności zjeżyły się Sigrid włoski na ramionach i karku. Ukochana Frejo, matko moja, siostro moja, wszystko moje. Błogosławiona niech będzie twa potęga. – Obym sczezła i była przeklęta na wieki, jeśli obietnicę tę złamię. – Głos drżał jej ze wzruszenia i z miłości. Prababki wstały i idąc w kierunku przeciwnym do ruchu słońca, nuciły zaklęcia wokół Sigrid. – Pobłogosław ją, matko. Chroń ją wiatrem, ziemią, ogniem i wodą. Przyjmij ją, o Wszechmocna. Ofiarujemy ją Tobie. Sigrid westchnęła z zachwytu, kiedy opadły welony między światami i ustał czas. Trzynaście poprzedniczek wypowiadało kolejne zaklęcia, wypełniając powietrze seidem. Na policzkach niektórych widniały wytatuowane spirale, a pewna młoda kobieta o płowych lokach, podobna do niej samej, miała wijące się węże na ramionach i oczy błękitne jak morze. Posłała Sigrid uśmiech tak piękny, że oczy zaszkliły się jej z radości. Jestem Tobą, stałyśmy się jednym na wieki. Sigrid zakołysała się i otoczona przez pląsające pramatki dała się porwać temu, co ukryte. Korony dębów figlarnie falowały na wietrze. Śmiech z oddali i rytmiczne bicie bębnów przenikały się nawzajem. Sigrid wyciągnęła ręce i dała się pochłonąć błogości Naszej Pani. Jestem Twoja, Wszechwładna. Na zawsze.

Posuńcie się, żeby chłopak mógł usiąść – zawołał Asbjörn, kiedy Swen podszedł do ogniska Palnego. Niemal wszyscy zebrali się, aby posilić się rybą upieczoną nad ogniem i powspominać tych, którzy polegli w boju. Sześćdziesięciu mężczyzn, którzy żyli, bili się i umierali razem, przyjaźnie kiwało głowami i spoglądało z podziwem, gdy Swen siadł na pniaku koło przyrodniego brata. Wymienili z Åkem spojrzenia, kiedy brat podał mu rybę owiniętą w liść. Różnica w szacunku okazywanym im przez wojów teraz, kiedy okazali się godnymi ich następcami, nie mogła być większa. Nikt już nie prosił, aby nazbierali drewna albo wykopali wychodek. Po powrocie z warty na Swena nawet czekało gotowe posłanie – ktoś nazbierał chrustu i ułożył go. Na widok mężów siedzących wokół ognia rosło w nim serce. Stryj Gunnar ostrzył siekierę i rozmawiał z Rolfem i Hakonem, którzy przybyli z Vestlandii. Jak wielu innych uciekli przed chrystianizacją. Zaciągnęli się u Palnego, który w skrytości wyznawał dawną wiarę, tę prawdziwą. Inge siedział na kamieniu obok nich i łapczywie opróżniał misę. Urodził się w Jutlandii i po długim okresie niezgody z ojcem postanowił opuścić gród i samotnie udać się do Jomsborga, gdzie wręcz błagał, aby go przyjęli. Teraz stawał do walki koło pokrytego bliznami Sverrego, który został wygnany z królewskiego rodu Franków i znalazł nowy dom pośród braci Jomsborga. Swen przez całe życie zabiegał o ich szacunek. Wdzięczny pokłonił się Palnemu. Blask ognia mienił się na pokrytej szramami twarzy wodza, nieruchomej, jakby wykutej z kamienia. Był człowiekiem twardym i srogim wychowawcą. Swen wiele razy przeklinał, gdy Palne zmuszał go, by ćwiczył z mieczem i toporem tak długo, dopóki ręce mu nie spuchły i nie zaczynały krwawić. Całe ciało bolało go potem tak bardzo, że nie mógł spać. Za każdym razem, kiedy źle posłużył się mieczem, za każdy brak poprawy w pływaniu czy biegach, był bezlitośnie karany. Palne okazywał większą surowość Swenowi niż Åkemu, rodzonemu synowi. – Wiking z Jomsborga jest silniejszy niż wszyscy inni wojownicy, a ty masz być najlepszy z nas – tłumaczył, łojąc Swenowi skórę za najmniejsze uchybienie. –

Jomswiking zawsze mówi prawdę i nigdy nie zawodzi swych braci. Nie kradnie, nie sypia z żoną drugiego i jest honorowy w mowie i uczynkach. Te zasady wbijano Swenowi pięściami tak długo, aż przestał popełniać błędy. Teraz udało mu się w pełni zadowolić przybranego ojca i nic nie napawało go większą dumą niż uznanie, jakie widział w jego oczach. Ulv-Topór z łoskotem przysiadł się do Swena. – Ulżyłem sobie z dwiema niewolnicami i prawdę mówiąc, było niezgorzej. Wy, młode byczki, powinniście do nich pójść, zamiast tu przesiadywać z chłopami. Idźcie do tej czarnuli. – Wejść w niewolnicę, w której ty już byłeś, to nie brzmi zachęcająco – skwitował Åke. – Cóż, mogę to sobie wyobrazić – odparł z namysłem rudowłosy olbrzym. – Na pewno niełatwo wbijać patyczek w coś rozciągniętego drągiem. Wygiął się do tyłu i zarechotał tak, aż zatrząsł mu się brzuch. Zawtórowała mu rzesza siedzących wokoło mężczyzn. Ulv nachylił się, skubnął kawałek ryby i włożył go do ust. – Wodzu, chodzą słuchy, że rozbijemy obóz zimowy w Jorviku – zagaił. Palne uśmiechnął się do wojów, zrobiło się cicho jak makiem zasiał. Jednak zamiast odpowiedzieć, zwrócił się do Swena: – Powiedz, co byś postanowił, gdybyś był na moim miejscu? Była to jedna z licznych prób, jakim Swen był poddawany. Kompani nachylili się, każdy chciał usłyszeć, co odpowie. W tej sprawie się nie pomyli, decyzja należała do łatwych. – Króla Edwarda zamordowano i Anglia pozostała bez władcy. Zatrzymałbym się na zimę w Danelagh, zebrał armię, po czym odbiłbym królestwa, które Guthrum tak haniebnie utracił: „W walce nie ukryjemy się przed szczękiem broni, będziemy wysoko trzymać głowę, gdy ostrze bitwy zamachnie się, by ją rozłupać”. Powinniśmy uderzyć teraz, kiedy panuje niepewność, zanim możnowładcy zjednoczą się i urosną w siłę. Na te słowa mężczyźni zebrani wokół ogniska pokiwali twierdząco głowami. Nawet dwóch wodzów okrętów okazało poparcie. – Co na to powiesz, Ingolfie? – zapytał Palne. Zamyślony hövding pogłaskał się po brodzie. – Swen mądrze prawi, ale ryzykowne jest zdawać się na obcych, kiedy moglibyśmy walczyć z braćmi u boku. Dzięki bogactwom, które tu zastaliśmy, możemy zbudować wiele statków, zebrać najlepszych ludzi i powrócić na wiosnę z zastępem, który będzie w stanie podbić całą Anglię. Do Garma z tą śliską miernotą! Swen z trudem stłumił wściekłość. Wystarczy okazać trochę męstwa, a z łatwością zdobędą ten kraj. Jednak wódz także na odpowiedź Ingolfa skinął głową z zadowoleniem.

– Zboża na polach Anglii gniją i tego roku zapowiada się jeszcze większy nieurodzaj. Mądrze będzie zostawić Sasów i Anglów, niech się przegłodzą przez kolejną zimę i osłabną, a wtedy podbijemy ich siłą większą niż ktokolwiek inny. Młodzian zacisnął pięść, ale ugiął się wobec woli ojca, który zarówno w walce, jak i sztuce wojennej nie miał sobie równych. – Jutro rano wypływamy do domu – oznajmił Palne. – Nadszedł czas – zwrócił się do Swena – żebyś stanął przed Haraldem i domagał się swych praw jako Jelling. – Następnie odwrócił się do Gunnara i zaczęli omawiać drogę powrotną. Swen odstawił resztki ryby, stracił apetyt. – Ojciec nikomu nie pozwala pławić się w zwycięstwie – rzucił cicho Åke. Swen nie odpowiedział. Na samą myśl, że przyjdzie mu się spotkać z rodzonym ojcem, zakłuło go w brzuchu. Pewnej nocy w Jomsborgu Harald Sinozęby po pijanemu brutalnie zgwałcił matkę Swena. Kiedy okazało się, że Åsa-szwaczka spodziewa się dziecka, król oświadczył, że pierwszy lepszy mógł je spłodzić. Palne, podobnie jak wszyscy w grodzie, wiedział jednak, iż Åsa, jakkolwiek uboga, była zacną niewiastą, której słowu można wierzyć. Usiłował nakłonić Haralda, by uznał syna, lecz kiedy ten, szydząc, kolejny raz odmówił, poprzysiągł wychować Swena jak własnego syna i wziął na siebie obowiązek, którego monarcha haniebnie się wyparł. Gdy Swen skończył sześć lat, Palne ponowił prośby, by Harald uznał swoją krew, ale i tym razem usłyszał odmowę. Zatem Swen miał stanąć przed Haraldem; tym razem był wystarczająco dorosły, by przemawiać w swoim imieniu. Jeśli mu się to nie uda, może to oznaczać koniec, nie tylko dla niego samego, ale też dla Jomsborga. Jako jarl14 grodu Palne został zmuszony przyjąć chrzest, ale w sercu pozostał wierny starym bogom i często składał im ofiary. Wprawnych wojów uciekających przed kropidłem przyjmowano w Jomsborgu z otwartymi ramionami, wbrew królewskiemu dekretowi, by ich zabijać. Palne hołdował przekonaniu, że każdy ma prawo do własnej wiary, otwarcie przeciwstawiając się władcy, któremu poprzysiągł wierność. Jak dotąd Harald udawał, że tego nie widzi. Pożytki z najmu jomsborgskich mieczy sowicie napełniały jego skrzynie srebrem, obawiał się więc z nimi walczyć. Jednego król nie wiedział: że Palne wraz z wieloma jarlami i hövdingami snuli plany, aby go obalić, a władzę nad Danami, Jutami i Skańczykami powierzyć jego synowi, Swenowi. Od maleńkości nasłuchał się, że przyszedł na świat, by zasiąść na tronie Jellingów i po to, by jak jego dziad Gorm Stary zostać panem i obrońcą Danów. Najpierw jednak Harald musi uznać go za syna i członka rodu Jellingów.

Odpowiedzialność niczym ciężki płaszcz spadła na barki Swena i po uprzedniej radości i dumie nie pozostało ani śladu. Tak chyba musi być, tłumaczył sam sobie w duchu. Mężczyzna powinien przyjąć swój los. Jeśli coś pójdzie nie tak, będzie ucztował z walkiriami w Walhalli, a to nie taka zła perspektywa.

Wojowie w milczeniu zebrali się wokół stosu pogrzebowego, na którym złożyli poległych w bitwie o klasztor. Blask pochodni padał na ich zasępione oblicza, kiedy czekali na podpalenie kopca, by pozwolić zmarłym przenieść się z dymem do Walhalli. Emma przechyliła głowę i z czułością przyjrzała się mężom z Północy. Ci, których w opactwie opisywano jako demony, jako pogan opętanych przez diabła, podczas podróży na Północ traktowali ją z takim szacunkiem, jakiego wcześniej nie zaznała. Bejla otoczyła ją opieką i opatrzyła ranę na ramieniu. Kiedy drakkar sunął przez fale, wieszczka dokładnie przedstawiła Emmie świat Normanów. Pierwsze promienie słońca odbijające się w wodzie to jasna disa Sol, która prowadzi rydwan Alfrödull po nieboskłonie, by roztoczyć światło nad ludźmi. Wóz ciągną dwa rumaki Arwak i Alswid, ścigane na niebie przez wilki Hatiego i Skölla15. Wiatr wypełniający żagle pochodzi z podmuchu skrzydeł orła Hräsvelga, który siedzi na szczycie Yggdrasila, Drzewa Życia. Płynęli po królestwie Ran, władczyni morza, i aby zapewnić sobie bezpieczne pokonanie jej wód, byli zmuszeni obłaskawić jej dziewięć córek. Emma chłonęła wiedzę tej mądrej kobiety. Otóż w świecie Normanów nie istnieje dobro ani zło, nie ma osądzającego Boga ani szatana kusiciela, opowiadała dalej Bejla. Thor sprawuje władzę nad ziemią, niebem i żeglarzami. Pomaga ludziom utrzymywać olbrzymów poza granicami świata ludzkiego, a kiedy ciska młotem, na niebie pojawia się błyskawica. Odyn posiada mądrość i władzę nad Walhallą, jasny Heimdall strzeże mostu Bifröst, a Frigg otacza opieką ogniska domowe. Są to potężni, kapryśni krewniacy, z którymi należy dobrze żyć, aby pokonać chaos zagrażający rozszarpaniem Ziemi na strzępy. – Walkirie Frei czuwają nad wojownikami. Są to przerażające i imponujące stworzenia – objaśniła Bejla i skierowała wzrok na wynurzające się z morza białe skały. Przy tych słowach Emma po raz pierwszy poczuła, że przemawia do niej obca istota. Niczym matka, której pierwsze ruchy dziecka przypominają pływającą

w brzuchu rybę, poczuła zmysłami, jak moc się w niej porusza. Należysz do mnie – słowa te były jak wiatr, który wyjąc, hula nad wyludnionym wrzosowiskiem. Emma chętnie poddała się jego woli. Matka Wszystkiego, starsza niż czas, pobłogosławiła ją, kiedy zawisła między życiem a śmiercią. To ten obcy seid kazał jej się odrodzić. Bejla wzniosła ręce i wezwała swą panią, Hel, by wsparła ją podczas składania ofiary. Na twarzy kapłanki widniały namalowane symbole bogini śmierci, tak potężne, że aż jarzyły się w mroku. – Egdir, falna sveir. Egdir, falna sveir – rzekła cicho. Na to wezwanie istota wewnątrz Emmy wyczekująco zawyła. Już niedługo, już za chwilę się stanie. Zadrżała, gdy Bejla podeszła do klęczącej na plaży, związanej i nagiej Megan, jednej z branek ściągniętych z okrętu na ląd, kiedy rozbito obóz – kolejny dar dla Emmy. Kiedy ją prowadzili, Megan krzyczała i zaklinała Boga, aby ocalił ją przed diabłami, które zdarły z niej ubranie i gwałciły jeden po drugim. Ta, która w klasztorze znęcała się nad Emmą i we wszelkie otwory ciała wtykała jej swoje zimne paluchy oraz wyzywała od bękartów, leżała w końcu na ziemi naga, zakrwawiona i pokonana. Emma delektowała się zemstą. Zasikana Megan trzęsła się teraz przed Bejlą, która uniosła nóż rytualny, zapraszając Asynie. Za chwilę się zacznie. Istota wewnątrz Emmy miotała się spragniona krwi. – Kochany, dobry Boże, ratuj mnie przed tymi demonami! – lamentowała branka. – Błagam, wysłuchaj mych modłów! Obfite piersi Megan zakołysały się ciężko nad brzuchem, kiedy zaczęła się kręcić, próbując uwolnić z więzów; cienie i światła pląsały nad jej szeroko otwartymi oczyma. Emma stanęła przed nią z czarą, do której miała spłynąć krew. Spojrzenie Megan wyrażało rezygnację, łzy kapały jej po policzkach. – Dobry Boże, nie pozwól im tego zrobić – wykrztusiła drżącym głosem. Emma uśmiechnęła się, cienie wokół niej zgęstniały. Jej Pani chciała się już wyrwać na wolność. Moc urosła do takiej potęgi, że zaczęła drżeć na całym ciele. – Jesteś szatanem, widzę w tobie zło – szlochała Megan. Emma zaśmiała się cicho, gdy stara kapłanka stanęła za plecami branki i odgięła jej głowę do tyłu, odsłaniając szyję. – Ofiarujemy wam tę niewolnicę, niechaj wam służy w zaświatach – odezwała się do wojów poległych w walce. Następnie zaczęła recytować zaklęcia śmierci. Blask stosu pogrzebowego tańczył na pomalowanej twarzy Bejli przerażającej swą mocą. Powolnym ruchem podcięła gardło Megan i święta, życiodajna krew trysnęła do naczynia Emmy. Oswobodzenie przyszło natychmiast. Potężna istota wewnątrz niej chłeptała

życiodajną energię, która spływając do czary, zrywała więzy przykuwające ją do tego świata. Bejla puściła niewolnicę i nakazała dwóm wojom wnieść ją na stos, gdzie rzężąc i sapiąc, wyzionęła ducha. Wikingowie przytknęli pochodnie do usypiska, które zawyło i zajęło się ogniem. Emma wzniosła do góry ręce, przepływała przez nią nawałnica. – Przyjmij tę moc, napij się tej siły – odezwała się Bejla. Umoczyła gałązkę klonu w czarze i skropiła Emmę pochłoniętą teraz przez wiatr. Resztki tego, co ludzkie, rozpadły się i ulotniły jak pył, podczas gdy to, co obce, zaczynało w niej kipieć. – Podaj swe imię! – wezwała Bejla. Czuła pod stopami odwieczne pulsowanie serca Ziemi. Olbrzymy na brzegu strzegły bram do królestwa Hel zamieszkanego przez zmarłych. Ran przyglądała się jej ze spokojem, jej dziewięć cór zaś, wyjąc z głodu, pływało wokół bogini morza. Thursowie z Muspelheimu chciwie pożerali stos pogrzebowy, a dym z niego wzbijał się w niebo, gdzie Asowie i Asynie połyskiwali jak gwiazdy. – Kára – odpowiedziało stworzenie. Wiatr przekształcił się w ryczący sztorm, który szarpał ich ubrania. Wieszczka padła na kolana do jej stóp i zaczęła tarzać się w prochu, niepozorna i krucha. Siwe warkocze wirowały wokół twarzy, a płaszcz łopotał niczym żagiel. Mężczyźni zasłonili oczy i skulili się przed wiatrem. Kára wycofała się i wichura wokół nich ustała. Fale rozbryzgujące się o brzeg przycichły. Emma padła na ziemię, dygocząc z wycieńczenia. Kára wypełniła jej zmysły, wyparła ją i przetoczyła się przez jej wątłe członki. To było tak, jakby wilgotny, zimny wąż wślizgnął się do jej głowy i ciała, jakaś przemożna siła rozbiła jej zmysły na kawałeczki. Zaraz potem Bejla pomogła Emmie usiąść i oprzeć się o chłodny kamień. – Wycofaj się, Potężna, zanim rozpęknie się twe naczynie – powiedziała spokojnie i pogładziła Emmę po policzku. Kára wewnątrz Emmy zawyła, lecz usunęła się, co natychmiast pozwoliło dziewczynie zaczerpnąć tchu. Charcząc, wciągała powietrze do płuc, a kapłanka objęła ją i kołysała czule jak matka. Palne przykucnął koło nich i zatroskany spojrzał na Emmę. – Co jej dolega? Wieszczka pogłaskała dziewczynę po włosach i delikatnie pocałowała w głowę. – Nic. Bogowie zesłali nam, o co prosiliśmy, bracie. To jest disa, która uratuje naszą Walhallę.

Proste pnie drzew podtrzymywały jasnozielone sklepienie. Promienie słońca przeszywały listowie i niczym rozżarzone włócznie padały na ziemię. Tę zaś pokrywała gruba warstwa liści tłumiąca stąpanie koni, kiedy pochód wikingów i wozów podążał ubitą ścieżką. Przepływający obok nich potok wesoło chichotał. Alvaskogen słynął z piękna w całej okolicy, ale Sigrid dopiero teraz pojęła, jak rzadkiej urody jest to las. – Tam stoi pamiątka po Gyrild – odezwał się Ulf i wskazał na malowany wysoki głaz, tak stary, że nie można było rozczytać wyrytych w nim run. – Dotrzemy do stryja Runego na długo przed zapadnięciem zmroku. – Spiął konia, aby ten zrównał krok z tempem Solögi, klaczy siostry. – Zdaje się, że Anund nie ma odwagi napadać na nasz oddział – stwierdził z zadowoleniem. – Nie masz powodu do niepokoju. Uśmiechnęła się krzywo. Odkąd opuścili osadę, wojownicy zapewniali ją, że jest bezpieczna. Ona jednak wcale nie lękała się ani mieczy Anunda, ani niczego innego, od kiedy została przyjęta przez swoje pramatki. Znak, jaki wycięto jej na nadgarstku, nadal niezagojony, szczypał. Linie otoczone kołem obrazują, jak ich Pani obiema rękami i nogami podtrzymuje świat ludzi. Pośrodku znajduje się mniejszy krąg, rosnący brzuch, który symbolizuje płodność i źródło wszelkiego życia. Po obu stronach mieści się strzała. Jedna skierowana grotem ku górze, nawiązuje do walkirii zesłanych przez Freję jako wsparcie w bitwie. Druga, zwrócona w dół, świadczy o tym, że jako Walfreja przyjęła swoich w zaświatach. Sigrid ocknęła się na klęczkach w Helgalunden, otumaniona i zdumiona, kiedy ten znak był już prawie całkowicie wyryty. Pod wpływem spożytego napoju wędrowała między światami, a babka upomniała ją, aby nikomu nie wyjawiała tego, co tam widziała. Nawet gdyby chciała, Sigrid nie była w stanie ubrać w słowa błogości, która na nią spłynęła. Była zbyt oszałamiająca. Kiedy piętno było gotowe, wróciła do domu jako dorosła, pełnowartościowa kobieta. Czekało ją pożegnanie oraz łzy krewnych, służby, a nawet niewolników. Lekko zniosła rozstanie, ponieważ miała teraz pewność, że wyjazd był jej pisany. W tym łonie jestem bezpieczna, pomyślała.

– Nie mogę się doczekać, żeby odpocząć – odezwała się do Ulfa. Toste mocno ich pospieszał, zezwalając na popas jeden jedyny raz. Jednak nigdzie nie widzieli ludzi Anunda i nic nie zakłócało ich podróży przez lasy i doliny. Otaczał ją krąg wojów stale gotowych do walki, lecz spokojniejszych niż wtedy gdy opuszczali osadę. Rozmawiali o tym i owym, jedni jadąc, inni prowadząc wierzchowce. Axel włożył hełm, który okrywał całą głowę i nos, kolczuga chrzęściła, ocierając się o napierśnik, do pasa miał przytroczony topór, a na biodrze miecz. Rynsztunek Orma wyglądał podobnie, tyle że jego rumak miał na sobie skórzany ochraniacz osłaniający szyję i pierś. Wozy ciągnięte przez woły trzeszczały i Sigrid zauważyła, że Jorun i Alfhild idą pieszo w ogonie długiego pochodu fur i wojów. Było ich takie mrowie, iż można by pomyśleć, że udają się na wyprawę. Przyglądała się im z zaciekawieniem wiewiórka, po czym wspięła się szybko po pniu, niczym Ratatosk biegająca w górę i w dół Yggdrasila, Drzewa Świata. Niedługo dotrą do okrętów przycumowanych nieopodal siedziby Runego, brata Tostego. Stamtąd przez otwarte morze mieli pożeglować na Zachód aż do Lejre, największego ośrodka handlowego w Danelagh, gdzie mieścił się jeden z grodów potężnego króla Haralda Sinozębego. Ojciec miał sprawy do załatwienia z ludźmi władcy i chciał, aby córka sprawiła sobie najpiękniejsze suknie i przepaski, jakie tylko można znaleźć na targu. – Dostaniesz wszystko, czego sobie zażyczysz – obiecał. Następnie mieli wyruszyć na Północ do Aros, gdzie po raz pierwszy Sigrid spotka się z mężem, królem Swithjodu, Erykiem. Z mężczyzną, który ukazał się jej we śnie. Pogładziła znamię Frei i poczuła, jak przepełnia ją miłość. To będzie niewątpliwie wspaniała historia, jaką opowie synowi, który się narodzi. Zza drzew obserwował ich jeden z rogaczy. Sigrid śledziła jelenia, kiedy zmykał od nich długimi susami, po czym utkwiła wzrok w czymś ciemnym, co poruszało się w zaroślach. Przez chwilę wydawało jej się, że widziała kobietę o pomalowanej twarzy kucającą na kamieniu. Zaraz potem wizja zniknęła i pozostał jedynie zalany słońcem las. Sigrid zmarszczyła czoło, przeczucie prześlizgnęło się po jej plecach. Wszelkie knieje zamieszkiwały leśne disy, huldry, zmory zamordowanych dzieci, vätter i inne bezimienne stworzenia. – Zauważyłam coś, tam w oddali – szepnęła do Axla i wskazała drzewa. – Zwiadowcę? – zapytał, kładąc dłoń na rękojeści miecza. Orm i pozostali otaczający ją wojowie czujnie rozejrzeli się dookoła, gotowi do walki. – Nie, jakąś kobietę – odparła Sigrid. Axel obserwował las, w miarę jak posuwali się dalej. Coś się zmieniło. Ptaki, które wcześniej witały się z dniem, ucichły i ani jednego zwierzęcia nie dało się

zauważyć. Jak gdyby las wstrzymał oddech przed tym, co miało nastąpić. – Chętnie zmierzę się z wojownikami z krwi i kości, ale trolle to co innego – burknął. Ołowiane chmury na niebie zakryły słońce i wnet przyszło im posuwać się naprzód w półmroku. Solöga zarżała niespokojnie i zaczęła zarzucać łbem. Sigrid wzdrygnęła się, przeczucie się nasilało. Wyraźnie czuła, że przygląda jej się coś złowrogiego. Chroń mnie od złego, Najjaśniejsza Pani, poprosiła w myśli. Wikingowie na czele pochodu zaczęli się nawoływać, wskazując na niską górę w kształcie wykręconej bestii, w trakcie skoku zamienionej w głaz. Pod nim znajdowała się niecka, a z jej dna buchały gęste szare opary i przelewały się przez brzegi niczym woda kipiąca z kotła. Mgła pędziła po ziemi z prędkością, która nie mogła być z tego świata. Konie zarżały, klacz Sigrid zaczęła się kręcić w kółko, przez co dziewczyna nie mogła się na niej utrzymać. – Seid wojenny! – wrzasnął Axel – Zewrzeć szeregi! Orm wyciągnął broń, jak gdyby ta mogła cokolwiek zdziałać wobec napierających wyziewów. Mężczyźni z toporami i uniesionymi mieczami otoczyli Sigrid. Chwilę później znaleźli się w chłodnych objęciach mgły, wszystko ucichło i zamarło. Axel, choć znajdował się nie dalej niż na wyciągnięcie ręki, był tylko konturem, a wojowie przed nią ciemnymi plamami w ogólnej szarości. Sigrid z całej siły uczepiła się grzywy Solögi, serce o mało nie wyskoczyło jej z piersi. Tętent kopyt i niespokojne parskanie koni zdawały się przytłumione, jak gdyby były daleko, na granicy zaświatów. – Wróg zaraz uderzy – stwierdził spokojnie Axel. Sigrid kurczowo ścisnęła grzywę rumaka. Chcieli ją zgładzić. Chcieli rozpłatać jej brzuch i rozłupać czaszkę. Miała ochotę rzucić się z płaczem na ziemię i błagać o łaskę, ale pozostała nieruchoma, zmrożona strachem. – Podejmiemy walkę tutaj! – ryknął Axel. Ktoś objął ją w talii, ktoś inny ściągnął z konia, który przepadł w oparach. Czyjeś dłonie zepchnęły jej głowę w dół, tak że siedziała w kucki otoczona Swionami, a raczej ich plecami. Nogi jej się trzęsły i wsłuchana we mgłę nie była w stanie utrzymać się prosto. Dobiegł ich krótki świst, następnie jęk bólu i ociężałe gruchnięcie. Ciemne sylwetki wyłaniały się i znikały w kłębach szarości. Rozległy się liczne krzyki, zarówno z przodu, jak i z tyłu oraz towarzyszący im szczęk ostrzy uderzających o siebie. – Trzymać się razem! – nakazał Axel. – Będą próbowali nas rozdzielić. Serce waliło Sigrid jak młotem, z przerażenia osunęła się na kolana. To za

mało. Zaczerpnęła głęboko tchu i przyłożyła dłoń do piętna Frei, chłonąc jej moc. Nie wolno jej pogrążać się w strachu, kiedy trzeba być silną. Ufam Ci, Pani. Tyś mą tarczą, Wanadis. Obok przemknął jakiś rumak niczym disa nocą. Wikingowie wystrzelili z łuków we mgłę. Inny cień wynurzył się nie wiadomo skąd i naparł na jednego ze Swionów. Ich brzeszczoty starły się dwa razy, po czym jeździec znów rozpłynął się w pomroce. – Nic nie widzę! – ryknął Orm z napięciem w głosie i odparł klingę kogoś, kto szybko zniknął w szarzyźnie. Sylwetki wyłaniały się, mężczyźni walczyli, by potem zniknąć w mgławicy. Jak rój os skupili się wokół osłaniających Sigrid Swionów. Atakowali i wycofywali się raz za razem. Zamknęła oczy. Ratuj mnie, Wanadis, potrzeba mi teraz Twej pomocy. Kurczowo ścisnęła bliznę i poczuła, jak spokój ogarnia ciało, a umysł odzyskuje jasność. Byli okrążeni. Wróg nacierał teraz ze wszystkich stron, słyszała ich nawet na szczytach drzew. Jeden okrzyk rozległ się nader blisko. Sigrid zacisnęła pięści, nareszcie otrzymała dar Frei, falę zbawiennego gniewu, która przetoczyła się przez nią całą, zmiatając wszelki lęk i marność. Niech będą przeklęci ci wojowie bez ikry, co nie potrafią stanąć do walki jeden na jednego. Ona nie zamierza tu dziś ginąć. Bogini jej strzeże. Wstała i zaczęła wpatrywać się w mgłę. – W imię matek moich, przeklinam was! – krzyknęła tak głośno, że ściągnęła na siebie spojrzenia zaniepokojonych wojów. Uniosła znamię do nieba i delektowała się potęgą swej furii. – Matko, pomóż swej córze! Wanadis, ratuj! Wzywam Cię! Strąć tych parszywców aż do jaskini Helheimu. – Zamilcz, tylko ich tu zwabisz – napomniał ją jeden z wojów, ale Sigrid za bardzo pałała gniewem, by dać się powstrzymać. – W imię Wanadis, przeklinam was! W tej samej chwili między drzewami przemknął wiatr. Pogłaskał ją po policzku, a potem wezbrał na sile. Sigrid zaśmiała się w głos. Jej prośby zostały wysłuchane. Żaden najczarniejszy nawet seid nie mógł już utrzymać mgły nad ziemią. – Diso burzy, zaklinam cię, okaż swą moc, a odwdzięczę ci się po stokroć. Ledwie wypowiedziała te słowa, wzmógł się wiatr. Z włosami chłoszczącymi ją po policzkach, Sigrid przyglądała się, jak wściekłe podmuchy rozpędzają opary. Napastnicy, którzy tak tchórzliwie ukrywali się za zasłoną mgły, nie mieli już jak się chować. Brodaci wojownicy noszący znak Anunda zaledwie kilka łokci od nich kulili się, szukając ochrony przed ziemią i liśćmi, które siekły ich po twarzach. Zbawienny cud Matki.

Swionowie i Skilfingowie zaczęli bez litości wyrzynać oślepionych ludzi Anunda. Orm skoczył na jednego z blizną i odrąbał mu głowę, by zaraz potem poderżnąć gardło drugiemu. Ostra stal rozpłatywała ludzkie członki w pogoni za nową pożywką. Napierśniki Swionów ociekały krwią Anundowych orężników, którzy, bezsilni, ginęli od ich mieczy. Uciekinierów dosięgały oszczepy, które wiatr jakby popychał naprzód, aby głęboko wbiły się tchórzom w plecy. Kiedy nadbiegli wojowie Tostego z uniesionymi klingami, ludzie Anunda już nie byli w stanie dłużej stawiać oporu. Potężna Asynio, dzięki Ci, że w swej mocy zlitowałaś się nad pokorną sługą w potrzebie. Moje życie należy do Ciebie, wypowiedziała w duchu Sigrid. Wiatr po raz ostatni pogładził ją po policzku i ucichł. Wzdrygnęła się i dotknęła piętna na nadgarstku. Tymczasem słońce przedarło się przez korony drzew i ogrzało ziemię, na której konający i ranni zawodzili z bólu. Toste wbiegł na ścieżkę z rozpiętym napierśnikiem uderzającym o mostek i mieczem w dłoni. Widząc córkę całą i zdrową, z ulgą zwolnił kroku. – Gdzie jest Ulf? – zapytała. – Dalej na przedzie, w przeciwieństwie do innych nic mu się nie stało – odparł ponuro Toste i z uznaniem popatrzył na Axla, który trwał przy Sigrid. – Niech będzie na wieki przeklęty ten szubrawiec Anund za chowanie się za czarami wieszczki. Gdyby nie wiatr, który wzmógł się i rozpędził te kłęby, wybiliby nas wszystkich, oślepionych przez Mist. Mist, walkiria mgły, wspierała w bitwie ludzi Anunda. Kapłanka, która mignęła Sigrid przed oczami, musiała posiadać wielką moc, skoro potrafiła ją przywołać. Orm zdjął hełm i zdyszany otarł pot z twarzy, tym samym rozmazując krople krwi po całym obliczu i brodzie. – Mieliśmy wiele szczęścia, że twoja córka wyprosiła u Naszej Pani ten wiatr. Toste rzucił Sigrid pytające spojrzenie. – Modliłam się do Frei, aż zesłała nam disę burzy – wyjaśniła z uśmiechem, uradowana. Ojciec zmarszczył czoło. Wtem ktoś z tyłu pochodu zawołał go po imieniu. – Za tę przychylność musimy złożyć sute ofiary – skwitował krótko i pospieszył do tego, kto go wzywał. Sigrid wzięła głęboki oddech, krew w jej żyłach kipiała ze zwycięstwa. Wikingowie z włóczniami w dłoni krążyli po lesie, dobijając wrogów, którzy jeszcze ostali się przy życiu. Inni zajęli się opatrywaniem sobie nawzajem ran albo znosili zmarłych do wozów. Jorun i Alfhild pomagały wojowi ugodzonemu w nogę. Sigrid weszła między drzewa, aby bliżej przyjrzeć się spustoszeniom.

– Nie dręcz oczu widokiem tego, co się tam znajduje – poradził Axel. Pokręciła głową. Czy naprawdę sądził, że będzie odwracała głowę od tego, co zaszło? – Skilfingowie nie robią uników – odparła i pokłoniła się, kiedy z szacunkiem niesiono Erolfa, woja jej ojca, w stronę fur wypełnionych jego kompanami. Zazna szczęścia i pokoju na tamtym świecie. Jeden z ludzi Anunda, co najwyżej jej rówieśnik, leżał nieopodal martwy, ze wzrokiem ziejącym pustką. Sigrid ugryzła się w policzek. Po raz pierwszy ujrzała nieprzyjaciela, członka klanu, który był zapiekłym wrogiej jej rodu. Wyglądał dokładnie tak samo jak oni. Przełknęła ślinę na widok mężczyzny z rozciętym brzuchem. Sinawe jelita przez otwór po cięciu wylały się na ziemię. To z jej powodu doszło do rozlewu krwi. Aby wyszła za mąż za człowieka, którego nigdy nie widziała. Dławiące nudności ścisnęły jej żołądek i o mały włos nie zwymiotowała na ciała poległych. Szybko zignorowała zadumany wzrok Axla i opanowała mdłości. – Okrucieństwo walkirii nie należy do pięknych – stwierdził jeden ze Swionów. Sigrid nie mogła teraz okazać słabości, nie po tym, jak bogini zebrała krwawe żniwo, by ją chronić, i nie teraz, kiedy oczy wszystkich były na nią zwrócone. Ocaliła ich disa burzy, bez niej wszyscy leżeliby tu na ziemi bez życia. Wyprostowała się, jej wzrok spotkał się ze spojrzeniem Axla. – Robią, co muszą, tak samo jak my. W tej chwili na ścieżkę wpadł Toste; wyglądał na spłoszonego. – Musimy ruszać! – krzyknął i wskazał na ciemny dym, który wzbijał się w niebo nad szczytami drzew. – Osada Runego stoi w ogniu.

Palne rozmawiał z bratem, gdy Emma weszła do namiotu. Obaj umilkli i spojrzeli na nią wyczekująco. Zapach niepewności był tak dojmujący, że trudno było oddychać, ale widziała pożądanie w oczach wodza, czuła je równie wyraźnie jak żar bijący od ognia. – Twoja zapłata – oświadczył hövding, rzucając jej skórzaną sakiewkę, którą złapała w locie. Obrzuciła sztuki srebra roztargnionym spojrzeniem. W poprzednim wcieleniu zrobiłaby wszystko dla zdobycia takiego majątku, teraz jednak pragnęła czegoś zgoła innego. Wyraźnie odczuwała obecność Káry. Niczym wiosenna powódź wciskała się w każdy zakamarek jej umysłu, wypełniając go głodem, jakiego Emma nigdy dotąd nie doznała. Głodem, który rwał i szarpał jej ciało jak jakieś żarłoczne zwierzę. Palne sięgnął po drewniany kielich i wyczekująco popatrzył na Emmę. – Jestem człowiekiem wierzącym i szanuję seid, ale czegoś takiego jak to przy stosie pogrzebowym jeszcze nigdy nie widziałem. Jesteś kobietą czy disą? W nozdrza Emmy uderzył kwaśny zapach jego męskości. Pierś przecinała mu blizna, być może po uderzeniu mieczem. Na barku miał znamię wielkości dłoni, a w pasie szramę. – Jestem jednym i drugim – odparła, wyślizgnęła się z sukni i stanęła naga przy jego posłaniu. – Bracie, zastanów się – odezwał się Gunnar z powątpiewaniem. – Nie wiadomo, do czego jest zdolna cię nakłonić. – Chyba mogę jej dać, czego chce – odrzekł Palne, odchylając się do tyłu. Rozwiązał spodnie i wyjął członka, nie zwracając uwagi na brata, który opuścił namiot. Głód, szarpiący i nienasycony, pochłonął Emmę swym mrokiem i bez wahania dosiadła Normana. – Freju, daj mi siłę – sapnął Palne. Jego ciało pokrywały zadrapania i ślady zębów, jak gdyby połknęła go jakaś bestia. Emma pochyliła się nad nim i powoli zlizała strużkę potu spływającą po jego udzie. A potem opadła na plecy z sercem bijącym jak młotem. Spocona i ociężała

po zaspokojeniu poczuła, jak nasycona Kára zaczyna się wycofywać. Wszystko było jak należy. Kolejny raz pochyliła się nad Palnem i ucałowała jego blizny. Jego siły witalne były dla niej jak żar z ogniska, ogrzewały ją i jednocześnie uspokajały, sprawiając, że ciężar dzikich porywów stawał się lżejszy do zniesienia. – Jestem tak zmordowany, jakbym już się przeniósł na tamten świat. Coś ty ze mną zrobiła, walkirio? Poszarzał na twarzy z wyczerpania, usta miał spękane i pobladłe. – To, co umiałam najlepszego – odparła z uśmiechem. Kiedy Acca sprzedawała ją mężczyznom, Emma leżała nieruchomo, czekając, aż ustanie ból i skończy się to ich wypocone stękanie. Z Kárą w sobie to ona zawładnęła hövdingiem, ujeżdżała go i kierowała każdym jego ruchem, chłonąc jego energię. A on jeszcze okazał jej wdzięczność i delikatnie pogłaskał po włosach. – Czy moja siostra ma rację, powiadając, żeś do nas zesłana przez moce, by pomóc nam walczyć z krzyżem? – zapytał, natarczywie się jej przyglądając. Emma ułożyła się na plecach i spojrzała na skórzaną płachtę namiotu nad głową. Było to poważne pytanie, a Kára siedziała cicho, nie podsuwając żadnej odpowiedzi. – Najwyżsi zawsze stoją po waszej stronie – odparła w końcu, aby zaspokoić ciekawość Palnego. Uradowany jej odpowiedzią, ucałował jej dłoń. – Opowiedz o swoim ojcu. Ojcu? Oblizała jego palce. Miały słony smak potu i jej samej. – Był Normanem, zgwałcił moją matkę, choć płynęła w niej krew Danów. – Tak na wojnie bywa. Zamyślony gładził jej piersi i zsunął dłoń niżej, w stronę brzucha. Emma poczuła, że Kára zbudziła się i głodna wypięła biust do jego ust. – Wiesz, ile masz lat? – zapytał Palne, po czym zacisnął wargi na jej sutku, przygryzając go tak, aż jęknęła. – Nie wiem dokładnie. Zmienił pierś i zaczął ją psotnie poszczypywać. Rozkosz przeszyła ciało Emmy. – I urodziłaś się w Jorviku? Westchnęła z irytacji, jakież to miało znaczenie? – Nie, w Mikklaviku, na granicy z Danelagh. Mówię, że w Jorviku, bo nikt nie zna mojej osady. Toczyła się wojna, Normanowie przyszli odbić ziemie, które stracili, w tej wiosce ojciec wziął matkę siłą, i tak przyszłam na świat. Matka znienawidziła ją za doznaną hańbę. Prawie jej nie karmiła i nie mogła ścierpieć jej widoku, nieważne, jak długo by nie błagała i szlochała z głodu.

Palne wypuścił jej pierś. Strużka krwi spłynęła ze szram, jakie wydrapała mu na plecach, i pełna energii zsuwała się w dół za pas. Emma dokładnie zlizała tę życiodajną moc, po czym stęknęła, czując jej smak w ustach. Wódz wstał i napełnił kielich miodem. – Zrobiłam coś nie tak? – zapytała, ocierając wargi, oszołomiona krwią. Palne nie odpowiadał, wpatrywał się tylko w czarę, którą trzymał w dłoni. – Mikklavik został spalony – rzucił krótko. – Wszyscy zginęli. Matka nie żyje. Emma opadła plecami na futro, próbując ją sobie przypomnieć. Wyraźnie pamiętała nienawistny wyraz twarzy, kiedy jako dziecko wyciągała do niej ręce, jak odwróciła się, gdy Emma, szlochając, błagała, by nie sprzedawać jej Akce. Miała też w pamięci rodzeństwo, ich rozgrzane i ciężkie ciałka ciążące na ręku, ramiona wokół jej szyi, ich dziecięcy zapach. – Dzieci też zginęły? – szepnęła. Przytaknął skinieniem. Zacisnęła usta. – Lepiej im będzie w zaświatach. – Ani chybi – rzekł Palne i pociągnął łyk. Stał dalej. Widziała wyraźnie, że usilnie stara się coś ukryć. On był w Mikklaviku już wcześniej, pomyślała. Przepłynęła przez nią fala wstrętu. – Czego mi nie mówisz o mojej rodzinnej wiosce? Odchrząknął i jednym haustem opróżnił kielich. – Walczyłem tam kiedyś, byłem wtedy niewiele starszy od ciebie. Nie było zacne to, co wyprawialiśmy w tej wsi, oszaleli po stracie wielu braci. Emma usiadła, głośny śmiech Káry odbijał się echem w jej głowie. Pomału zaczynał do niej docierać sens jego wyznania. – Byłeś jednym z tych, którzy zgwałcili moją matkę? Palne spojrzał na nią znużony, po czym wzruszył ramionami, jak gdyby to wszystko nie miało znaczenia. – To było dawno temu, gorsze rzeczy się działy. Emma zaczerpnęła głęboko tchu i cedziła powietrze przez zęby. Uda wciąż jeszcze miała mokre od jego nasienia, ujeżdżała go chciwie, łaknęła jego wytrysku. Wstyd przepełnił ją odrazą. – Przespałam się z własnym ojcem? Wódz zmierzył ją wzrokiem. – Nie, trudno mi w to uwierzyć – wykrztusił w końcu. – W ogóle nie jesteś podobna do moich córek. To bez znaczenia. Skuliła się i uczepiła tej pociechy, jakkolwiek niepewnej. – Ilu was było? – drążyła. – Wielu. Ojciec porządnie nas później złoił za zhańbienie krwi Danów. Nie jest to dla mnie powód do dumy.

Wziął matkę siłą. Matka nie żyje, rodzeństwo także. To bez znaczenia. Należysz teraz do mnie. Palne usiadł na posłaniu i zaczął głaskać jej nagie uda, podszepty Káry zmiotły upokorzenie i żal. – Nie ma co rozpamiętywać tego, co się stało – tłumaczył. – Lepiej cieszyć się nielicznymi przyjemnościami danymi nam teraz. Złapała go za rękę, ich spojrzenia się spotkały. – Ilu? – Wielu, nie pamiętam kto. Puściła jego dłoń i pozwoliła mu wsunąć ją sobie między uda. Mimowolnie jęknęła. Więcej, potrzebujemy więcej. – Nie jesteś z mojej krwi, przysięgam. Kára przepłynęła przez Emmę jak fala, zmywając wszelkie jej rozważania. Jak pijana rozłożyła nogi, pozwalając disie otworzyć objęcia.

Odgłosy walki i swąd dymu z płonącej osady Runego zbliżały się coraz bardziej. Sigrid zacisnęła zęby i szła dalej obok wozów z rannymi. W głębi serca nie miała wątpliwości, że Freja kolejny raz przyniesie im zwycięstwo i że dotrą do okrętów. Za to inna myśl dokuczała jej jak jątrząca się rana, mianowicie to, że ludzie Anunda na nich napadli. Jorun siedziała na wozie przy Stigu z oddziału ojca, na próżno usiłując zrobić coś ze szramą na jego piersi. Bez przerwy odganiała wygłodniałe muchy, które bzyczały nad krwią przebijającą się przez opatrunek na nodze. Alfhild podawała wodę trzem innym poszkodowanym, których, choć się opierali, zdołała nakłonić do picia. Twarz miała poszarzałą ze strachu albo od odoru ran, po jej zwykłej wesołości nie pozostało ani śladu. Woły ociężale posuwały się naprzód, drewniane koła furgonów podskakiwały na drodze. Mężczyźni nieustannie rozglądali się na wszystkie strony, gotowi do odparcia ataku lub do bitwy, która niewątpliwie ich czekała. Nad szczytami drzew smolisty dym wzbijał się w niebo. Niedługo dotrą na miejsce. Toste ze swą drużyną ruszył przodem, bratu na odsiecz, tymczasem Axel i gromada Swionów wiernie trwali przy Sigrid. Powiedzieli, że jest ich dostatecznie dużo, aby pokonać zbrojnych, którzy ich najechali, lecz Anund skrupulatnie zaplanował ataki i sporo wiedział o ich wyprawie. Popędziła Solögę, która wlokła się za nią i przyspieszyła kroku, aby dogonić Ulfa jadącego konno, choć jego wierzchowiec gnał ostatkiem sił. – A co jeśli ktoś z naszych jest w zmowie z Anundem? – odezwała się cicho. Brat prychnął i pokręcił głową. – Gadasz, jakbyś się znała na męskich sprawach. Żaden Skilfing nie zdradziłby swoich. – Skąd wiesz? Gdyby tylko Ulf miał więcej oleju w głowie, uznałby, że to możliwe i warte rozważenia. Wielu Skilfingów straciło krewnych za sprawą Swionów, stąd też nieprzychylnie zapatrywali się na jej zaślubiny z królem Erykiem. – Stąd, że wszyscy podczas thingu głosowali za unią ze Swithjodem.

Hövdigowie byli jednomyślni, żaden nie wyraził sprzeciwu wobec tych planów. Tłumaczył jak nierozgarniętemu dziecku, ale Sigrid nie dawała się uciszyć. – Gdybyś był takim zdrajcą, który służy Anundowi w sekrecie, wystąpiłbyś na thingu przeciwko wszystkim wodzom czy raczej milczał i nadstawiał ucha, aby przekazać Anundowi wieści, których mu potrzeba? – Do Runego prowadzi tylko jedna droga. Anund miał pewnie ludzi na czatach, którzy widzieli, jak opuszczamy wioskę. Zwiadowca na rączym koniu mógł powiadomić ich na czas. Przytaknęła skinieniem. To, co mówił Ulf, było prawdopodobne, z wyjątkiem jednego. – Szpieg nie byłby w stanie przemknąć przez nasze ziemie niezauważony. Osady leżą zbyt gęsto obok siebie. Ulf zaprzeczył ruchem głowy i spiął wierzchowca, który pokłusował na czoło pochodu, z dala od Sigrid, która poprosiła w duchu: Pani, obdarz go mądrością, bo niechybnie jej potrzebuje. – Moim zdaniem, w tym, co mówisz, może być dużo racji – odezwał się Axel za jej placami. Odwróciła się zaskoczona. Rozmawiała z bratem tak cicho, że nie przypuszczała, aby wysłannik króla mógł ją usłyszeć. – Co z tym poczniemy? Odgłosy walki nasiliły się, woń dymu rozlała się między drzewami. Zwiadowcy, których puścili przodem, wjechali galopem na drogę. – Trzeba poczekać i obserwować – odparł Axel i ponownie nasunął hełm. – W tej chwili czekają nas pilniejsze sprawy. Ruszył jeźdźcom naprzeciw. – Czy my zginiemy?! – zawołała Alfhild z wozu. – Nie, ale zbliżamy się do bitwy – odrzekła Sigrid i dosiadła Solögę. – Wszystkich nas zabiją, skończymy jak on. Służka zrobiła gest w stronę rannego woja, którego opatrywała, i który leżał teraz bez życia, z wytrzeszczonymi oczyma. Po chwili zaczęła szlochać i skuliła się przy zwłokach. Jorun dla otuchy ścisnęła ją za rękę, jak gdyby to mogło cokolwiek pomóc. Sigrid zacisnęła zęby. Ostatnie, czego teraz potrzeba, to płacz. – Alfhild, opanuj się. Bogini ma nas w swej opiece, wiary, dziewczyno. Służąca popatrzyła na nią, jakby była szalona. – Jak możesz tak mówić, kiedy to nieprawda? Jeśli Ona nas strzeże, to dlaczego pozwoliła mu umrzeć? Jorun objęła ją ramieniem i rzuciła Sigrid oskarżycielskie spojrzenie. – Bacz, co mówisz, krewniaczko. Nie wszyscy mają tyle siły i wiary co ty. Sigrid pokręciła głową. Jak można tracić przytomność umysłu wtedy, kiedy

go najbardziej potrzeba? Jakich jeszcze chcą znaków po tym, jak uszli z życiem? – Jeśli musisz biadolić, rób to po cichu – odparowała i ściągnęła cugle Solögi. Odjechała do mężczyzn, którzy zebrali się dalej na drodze przy skraju lasu. – To koniec – oświadczył Ulf, nie spuszczając wzroku z równiny u ich stóp. Osada stryja leżała na półwyspie, który ciągnął się wzdłuż rzeki. Wysoka palisada, gorejąca tu i ówdzie, otaczała liczne domy, które chyba ostały się przed ogniem. Płonęły jednak budynki na zewnątrz ogrodzenia, parę drewnianych rusztowań na plaży oraz dwa okręty cumujące przy brzegu. Kłęby dymu rozlewały się nisko nad błękitną wodą niczym mgła w jesienny poranek. Pozostałych okrętów ani widu, więc to był koniec wyprawy, bez statków nie mieli jak udać się dalej. Bitwę jednak wygrali. Sigrid widziała zwłoki w trawie, lecz walki zdążyły ustać. Wojowie Skilfingów oraz inni, których uznała za ludzi Runego, podeszli pod bramy grodu. Otarła pot z czoła. Zwycięstwo, tylko za jaką cenę? Z ciężkim sercem podążyła śladem mężczyzn w dół zbocza, do gospodarstwa, a wozy mozolnie potoczyły się jej śladem. Toste był spocony i czerwony na twarzy po bitwie, którą stoczył u boku swego brata Runego. Jego topór i napierśnik były zbroczone krwią, podobnie jak broda, a spod warstwy potu spływającego po policzkach wyzierały cięcia i szramy. Miał rozdarty rękaw koszuli i niewielką ranę na ramieniu, tak nieznaczną, że zdawał się jej nie zauważać. – Kolejny raz przepędziliśmy wroga, i to bez żadnych strat w ludziach! – oznajmił podniesionym głosem, a otaczający go wojownicy unieśli siekiery. Niczym wataha psów zawyli do nieba. Kiedy umilkli, wódz spojrzał na Sigrid, tym razem oczami pociemniałymi z gniewu. – Przysięgam na twe imię, córko, że po powrocie do Skagulheimu wyślę wszystkich z klanu Anunda, kobiety i mężczyzn, na tamten świat. Miecz mój nie spocznie, póki tego nie dokonam. Mężczyźni zaczęli krzyczeć jeszcze głośniej i znów unieśli oręż. Sigrid nie pozostało nic innego, jak przyłożyć dłoń do serca i gestem okazać wzruszenie wobec tej obietnicy. – Thor przyniesie ci zwycięstwo, ojcze – odparła i odkaszlnęła, kiedy wiatr zawrócił i przywiał chmurę gryzącego dymu znad pogorzeliska. Gorąco pragnęła, aby wytępiono te bestie, co do ostatniej. Dopiero teraz do niej dotarło, jakie są złe i żądne krwi Skilfingów. – Jak dotrzemy do Swithjodu, skoro wszystkie okręty spłonęły? – stropiła się. Jeśli nie będą w stanie kontynuować wyprawy, to będzie tak, jakby Anund wygrał. Rune, młodszy i potężniej zbudowany niż Toste, wybuchnął śmiechem. – Większością statków zdążyliśmy przepłynąć na drugi brzeg zatoki.

Czekają tam na nas bezpieczne. Ten napad to dla nas nie pierwszyzna, za dobrze znamy ich płonące strzały i wiemy, jaką mają chrapkę na moje morskie rumaki. Sigrid odetchnęła z ulgą, to były dobre wieści. Pochwaliła przebiegłość stryja, przy czym jej gniew na Anunda wzrósł jeszcze bardziej. Nie mieli powodu, aby najeżdżać Skilfingów, a jednak stale prowokowali potyczki. Banda rzeźników, potwory, które ukrywają się za spódnicami wieszczki. Oby Twoje walkirie wyrżnęły ich co do jednego, pomyślała. Ona i stryj spojrzeli na siebie. – Niech będą na wieki przeklęci, Anund i jego ród. Obyście zgładzili ich wszystkich, aż ich imiona popadną w zapomnienie. Opiewajcie mój gniew, niech im przypomina, jak na próżno usiłowali mnie dziś zabić. Rune z szacunkiem pochylił głowę. – Usłyszą twe imię, krewniaczko, gdy znów staniemy z nimi do boju. Jakiś krzyk kazał mu odwrócić głowę. – Skoro mowa o furii, nie poznałaś jeszcze mojej żony Ylvy – oznajmił i uśmiechnął się do pulchnej niewiasty, która z miną jak chmura gradowa kroczyła w ich stronę. Szara spódnica nosiła ślady krwi i sadzy, włosy zwisały luźno wokół rozpalonej twarzy, lecz trudno powiedzieć, czy to ze złości, czy z wysiłku. – Żałosne chłopy, nie dość wam, że daliście spalić domy na podgrodziu? Musicie jeszcze kazać dziewczynie sterczeć pod bramą bez wody czy osłony przed słońcem? – Nie czekając na odpowiedź, zatrzymała się przed Sigrid i przyjrzała się jej zatroskana. – Toś ty blada jak śnieg. Nie myśl o wszystkim, co przeszłaś. Chodźże teraz ze mną, niech się chłopy zajmą swoimi sprawami. Chwyciła ją krzepko za ramię i wprowadziła przez otwarte drewniane wrota na podwórze grodu. Dom mieszkalny był o połowę mniejszy niż ten w Skagulheimie i pokryty strzechą. Mieściły się tu zaledwie trzy budynki gospodarcze, ale za to więcej zagród, w których zwierzęta niespokojnie dreptały między ludźmi. Niewolnicy, lepiej odżywieni niż ci w domu Sigrid, donosili sakwy z wodą, aby dogasić ostatki ognia trawiącego palisadę. Rannemu wojowi kompani pomagali wejść do długiego domu. – Tam dalej znajdziesz trochę ciszy i spokoju – rzekła Ylva i wepchnęła Sigrid do ogrodu przy krótszej ścianie domu. Między pnączami chmielu, ziołami i przyprawami stała drewniana ławka, na której posadzono Sigrid. Ylva wezwała niewolnicę, która pędem przyniosła misę wody i utkaną z najprzedniejszego lnu ściereczkę do obmycia rąk i twarzy. – Biedulko, jakaś ty młoda, dziewczyno – orzekła gospodyni, kiedy Sigrid się odświeżyła i dostała kubek mleka do picia. – Że też targają cię do samego Swithjodu. – Pokręciła głową i odchrząknęła. – Czego te chłopy nie wymyślą… Sigrid oparła głowę o nagrzaną od słońca ścianę domu i wciągnęła do płuc

zapach kwiatów; zmęczenie zalewało ją falami. Reszta orszaku wkroczyła na podwórze, rozsiodłano konie i wyprzężono woły. Alfhild i Jorun stanęły przy wozach i nieporadnie rozglądały się dookoła. Ylva chwyciła się pod boki i surowo przyjrzała kobietom. – Wy od Sigrid? – zawołała. – Co tak stoicie po próżnicy? Wnieście jej rzeczy do domu, do wewnętrznej izby. Dzieciaku, pokaż im, jak tam trafić. W mig podbiegł do nich kilkuletni niewolnik z szelmowskim uśmiechem. – Za dużo swobody dajesz służącym – skarciła Sigrid stryjenka. – To źle wróży twoim obowiązkom na Północy. Trzymać je mocno w ryzach i nie pozwalać się lenić, zawsze to powtarzam. – Usiadła koło niej na ławce i popatrzyła na nią z niepokojem. – Toste rozum odjęło, że wysyła cię na obczyznę tylko z dwiema beznadziejnymi służkami. Już ja im pokażę, co to posłuszeństwo i przestroga. Oby to wszystko okazało się warte twojej dalekiej podróży i oby w tę okolicę zawitał pokój. Na bogów, dosyć już mamy potyczek z Anundem. Ylva pogłaskała Sigrid po twarzy z taką czułością, aż ścisnęło ją w gardle. Zmusiła się do uśmiechu, lecz nagle ogarnęło ją takie zmęczenie, że omal nie osunęła się na ławkę. – Oj, dziewuszko – rzekła stryjenka z niepokojem. – Boli mnie, że przechodzisz przez to wszystko sama, bez matki. Gdybyś była jednym z moich dzieci, nie puściłabym cię w podróż do jakichś Swionów, to pewne. Czy to pod wpływem troski Ylvy, czy z powodu długiej jazdy, walki, disy burzowej, znaku, czy też przez wszystko razem, po policzkach Sigrid nagle popłynęły łzy. Na próżno usiłowała ukryć tę hańbę, zasłaniając się dłońmi, ale ciotka przytuliła ją do siebie i pogładziła po plecach. – Płacz, dziewczyno. Wypłacz się. Sigrid pokręciła głową. Nie mogła się mazgaić jak jakaś niewydarzona niewolnica, słaba na umyśle i urodzona, by służyć. Wściekła osuszyła oczy. – Skilfingowie nie płaczą. Ylva prychnęła z pogardą. – Co to za głupoty nakładli ci do głowy w tym Skagulheimie? Czy to aby nie są słowa Allvis? A jakże. Ta stara urodziła się z sercem jak kamień i wiem, jak surowo wychowywała mojego Runego. Zajęło mi lata, żeby go z powrotem wyprowadzić na ludzi. Jak ona może czynić cię pełnowartościowym członkiem rodu, a zaraz po tym wysyłać do obcych, którym daleko do zacnych i prawych? Ylva przeciągnęła dłonią po piętnie na nadgarstku Sigrid i przygładzając kosmyki, które wysunęły się z jej warkoczy, ze smutkiem pokiwała głową. Sigrid nie zamierzała uskarżać się na babkę. Obmyła twarz zimną wodą. – W lesie widziałam wieszczkę – powiedziała. – To ona zesłała na nas tę mgłę. Ylva zdumiała się.

– Zatem naprawdę szczęście, że uszłaś z życiem, bo suka, którą spotkaliście, należy do potężnych. Sigrid uśmiechnęła się blado. – Nic nie może się równać Najjaśniejszej Pani. Wysłuchała wezwania i zesłała nam disę, która przepędziła Mist, by mężczyźni zobaczyli wroga i mogli ruszyć do walki. Zaskoczenie i niedowierzanie odbijały się wyraźnie w oczach Ylvy, która dłuższą chwilę przesiedziała w milczeniu, po czym zapytała ostrożnie: – Czyżbyś rozmawiała wcześniej z Naszą Panią? Sigrid nie potrafiła powstrzymać się od uśmiechu. – Tak, codziennie, odkąd sięgam pamięcią. W noc pierwszego krwawienia zesłała mi disę, Kárę, która zstąpiła na ziemię, to właśnie ona rozpędziła opary podczas najtrudniejszego momentu bitwy. – Coś jeszcze? – drążyła stryjenka, na co Sigrid żarliwie przytaknęła. – Podsunęła mi też sen o mężu. Trzymał dziecko, które miało zostać królem królów, chłopiec nazwał mnie matką i ostrzegł, że ktoś chce mnie zabić. To wszystko. Ylva wstała. Zaczęła chodzić obok ławki tam i z powrotem. – Mówiłaś o tym Allvis albo komuś innemu? – Powiedziałam, co się wydarzyło na kopcu grobowym matki. Wie, że Freja czuwa nade mną. – Matko kochana – burknęła Ylva. Zatrzymała się i zerwała liść chmielu. – Budujemy statki i uprawiamy rolę, o mocach wiem tylko tyle, że ziemia rodzi dobre plony, kiedy wiernie składamy ofiary i żyjemy dobrze z disami pól. Moja matka opowiadała mi jednak o swojej siostrze. Po pierwszym krwawieniu zaczęła widzieć to, co ukryte, i babka, która znała się na wielu sprawach, chciała wysłać ją do trzech kapłanek, żeby nauczyła się seidu. Mieszkały same w okolicznym gospodarstwie. Dziadek sprzeciwił się i dziewczyna była pozostawiona sama sobie z wizjami, znakami i duchami. Jej umysł tego nie zniósł, pękł i pogrążył się w ciemności. Pewnego dnia zniknęła, a kiedy ukazała się dużo później, przepełniał ją mrok i posługiwała się seidem, by czynić zło. – Ylwa ponuro pokiwała głową, widząc minę Sigrid. – Tak, to właśnie ją spotkaliście w lesie. Ragna, niech będzie przeklęte jej imię, wysługuje się teraz Anundowi i wykorzystuje seid przeciw członkom własnego rodu. – Pogłaskała Sigrid po policzku. – Możliwie, że ty także otrzymałaś te zdolności. Nie można się przed tym darem uchylić, ale w samotności staje się on przekleństwem, a ty przecież tak naprawdę byłaś sama. Przemawiała tak czule, że Sigrid zebrało się na płacz. – Wypełniam wolę Asynii – odparła. – Ona wybrała dla mnie ten los, mam zostać żoną Eryka i matką największego władcy z władców. – Nie miała wyboru, innego wyjścia nie było.

– Naprawdę udało im się zawładnąć twoimi myślami i umysłem – orzekła Ylva. – Bierzesz na swoje barki wielki los. Obyś nie zbłądziła po drodze. Sigrid zastanawiała się, co Ylva chciała przez to powiedzieć. Jak mogła zabłądzić, skoro prowadziła ją sama Freja? Nie zdążyła się jednak odezwać, bo ciotka utkwiła wzrok w służącej, która ostrożnie do nich podeszła. – Co tak patrzysz? – zapytała. – Ciepła woda na kąpiel już czeka, pani. – Trzeba było tak od razu. Możesz teraz pomóc w gotowaniu. Odprawiła ją gestem, a dziewka prawie biegiem ruszyła do kuchni. Ylwa odprowadziła ją wzrokiem i wzruszyła ramionami. – Tylko od wieszczki uzyskasz rady, których ci potrzeba. Moce rządzą, a Norny tkają ludzkie losy. Co ma być, to będzie. Skoro teraz czuwa nad tobą Wanadis, nie masz się czego obawiać. – Wstała i wyprostowała plecy z grymasem bólu. – Musisz się jednak pożywić i wziąć ciepłą kąpiel. Chodź, poszukamy twoich nieudolnych dziewek i zobaczymy, czy zdołają znaleźć dla ciebie czystą spódnicę. Sigrid podreptała za stryjenką przytłoczona pytaniami jeszcze bardziej niż w chwili przyjazdu. Tak, tylko wieszczka mogła jej udzielić odpowiedzi. Ale gdzie ją znaleźć?

Mężczyzna, który śpi, rzadko zwycięża. Mocny kopniak gwałtownie wyrwał Swena ze snu. Odruchowo złapał za miecz i poderwał się, gotów zmierzyć się z wrogiem. Stojący w ciemności Åke roześmiał się i rzucił: – Spokojnie. Swen wziął głęboki oddech i rozejrzał się po pokładzie. Kompani spali między ławkami, głośno chrapiąc. Jasnoszara mgła unosiła się nad taflą wody, w oddali majaczyły napięte żagle pozostałych langskipów. Wszystko było jak należy. Odetchnął i wciąż zaspany przetarł oczy. Język miał spuchnięty, a w ustach czuł posmak świńskiego łajna. – Ojciec chce z tobą pomówić – oznajmił Åke. – To nie powód, żeby mnie skopać – odburknął Swen.

– Wyglądasz, jakby Garm przegonił cię wokół Gnipahellir. – Czego chce ojciec? Åke wzruszył ramionami, po czym ułożył się na posłaniu brata i zamknął oczy. „Ranfakse” kołysał się pod stopami Swena, gdy zmierzał na rufę statku. Jak zwykle do wschodu słońca Gunnar pilnował steru. Nikt lepiej niż on nie prowadził okrętu przez noc. Palne stał koło brata i spoglądał w morze. Słysząc kroki przybranego syna, odwrócił się i zmierzył go wzrokiem. Na pociętej bliznami twarzy Palnego wyraźnie odznaczał się wiek, wyglądał na zmęczonego, jakby coś mu ciążyło. Niemniej jednak tylko nieliczni, jeśli ktoś w ogóle, byli w stanie pokonać go w pojedynku czy bitwie. Gdyby Palne tego zażądał, Swen poszedłby za nim do samego Nifelheimu, jako że poważał go najbardziej na świecie. – Gotów jesteś na to, co nadchodzi? – zapytał Palne. Swen popatrzył mu w oczy, niewzruszony. – Nie boję się go. Palne wymienił spojrzenia z bratem, który pokręcił głową. – Bogom dziękować za niewiedzę młodości, bo lepszej tarczy niż ona nie znajdziesz. Gestem wskazał ławkę koło siebie, na której postawiono strawę. Swen usiadł i skubnął trochę solonego mięsa, ułamał też kawałek czarnego chleba. – Władza Jellingów jest potężna. Nawet jeśli upływ czasu dał się Haraldowi we znaki, to nie możemy być pewni zwycięstwa. Jeżeli nie zdołasz uzyskać od niego, czego pragniesz, runą wszystkie plany, które tak pieczołowicie snuliśmy. Młodzieniec skinął głową, głęboko chowając niepokój, jaki palił go w trzewiach. – Wiem, co robić – zapewnił. Palne włożył do ust kęs chleba i spojrzał na niego z powagą. – A utrzymasz nerwy na wodzy? Swen przytaknął raz jeszcze. – Pamiętaj, że nie jesteś sam. – Palne położył dłoń na ramieniu Swena, co było niespotykane. – Przynosisz mi zaszczyt jako syn i jako kompan w walce. Rad jestem widzieć, jak wypełniasz swój los. „Ranfakse” gwałtownie się przechylił, kiedy sunęli przez fale. Słoneczny rydwan już prawie cały wynurzył się z wody i miękkim światłem oblał płynące za nimi łodzie. Ich rozciągnięte żagle nosiły znak Jomswikingów: młot z wyjącym wilkiem, którego widok siał największy postrach na wodach Północy. Nikt nie dorównywał im ani siłą, ani sprawnością w walce, a mimo to niepewność ściskała Swenowi serce. Był bękartem bez majątku i pozycji, podczas gdy Jellingowie stanowili najpotężniejszy ród Danów. Stanąć przed obliczem

pierwszego spośród nich, przed królem słynącym z potęgi i sprytu, nie będzie łatwo. – Jestem gotów walczyć dla ciebie do upadłego, ale Harald ma trzech prawowitych synów, których poważa. Najstarsi bracia, Eryk i Hakon, już rywalizują o tron ojca. Palne odwrócił twarz z niesmakiem. Nie chciał słuchać zastrzeżeń. Jomswiking ma być odważny i nie bać się niczego. – Czy twoi bracia są lepszymi wojami niż ty? Swen wciągnął głęboko do płuc przesycone solą powietrze i chociaż nie znał odpowiedzi na to pytanie, odpowiedział tak, jak oczekiwał ojciec: – Nie. – Bierz zatem to, czego pragniesz, prawem silniejszego. Pamiętaj, aby panować nad gniewem. Harald musi cię uznać za swego i dać to, czego sobie życzysz. O takie zwycięstwo walczymy, nie inaczej. Palne spojrzał na morze, nad którym wstało już słońce. W oddali rysował się ląd. Ich kraj. Ziemie Danów. Królestwo Swena. Bryza na pełnych żaglach niosła ich okręty do Lejre, morskie rumaki wystrzeliły wartko z objęć Ran i poniosły ich w stronę brzegu. – Dzisiaj zaczyna się gra – oświadczył Palne. – Być może nasza opiekuńcza disa pomoże ci odnieść zwycięstwo. Swen ponuro popatrzył na Emmę, która przykucnęła trochę dalej na pokładzie – kołysała się tam i z powrotem z wytrzeszczonymi oczami i uśmiechem obłędu na ustach. Nie takiej pomocy potrzebował. Oby tylko nie skrewił. Oby nie zawiódł Palnego. Kára śpiewała wraz z disami poranka, które niespiesznie pląsały wokół łodzi. Te zwiewne istoty, prawie niewidoczne w półmroku, z ciekawością muskały śpiących wikingów, aby po chwili zakręcić się frywolnie w tańcu jedna z drugą. Przywołała wiatr. Ten ochoczo zadął w żagle i uniósł okręt naprzód. Zaniosła modły do dziewięciu cór Ran, które poruszały się w głębinach pod nimi: Siostry, nieście mnie ostrożnie przed siebie. Chór niskich głosów, niepodobnych do niczego, co ludzkie ucho słyszało, odezwał się z toni na powitanie. Emmę rozbolała głowa, gdy urzeczona ujrzała to, co niewidzialne. Kiedy opadły zasłony, ukazała się jej sieć dis. Istoty napełniały świat życiem i zniszczeniem w nieskończonej spirali czasu, która z wolna przewiercała się przez otchłań wszechświata. Ludzie, jakże pyszni i słabi, byli jeno przelotnymi iskierkami w tęczach światła i ciemności, jakie przepływały przez dziewięć światów. Była wszystkim i niczym. Kruchym naczyniem, które zostało pobłogosławione. Założono jej rozżarzoną obręcz na głowę, która parzyła tak

okropnie, że Emma skuliła się i zaczęła skomleć z bólu. Rozdygotana, okryła się płaszczem i podczołgała bliżej Bejli, która spała zwinięta na paru workach. – Ratuj… Tak mnie boli. Wieszczka chrząknęła niezadowolona i niechętnie podniosła powieki. – Czaszka mi pęka – poskarżyła się z jękiem Emma. Prawie się rozpłakała z tego nieznośnego cierpienia. To było tak, jakby ktoś wbijał jej noże w głowę. Bejla przetarła oczy. – Wszystko ma swoją cenę. Ziewnęła szeroko, po czym sięgnęła po sakwę i wyjęła z niej drewnianą czarkę i kilka tłumoczków. – Przypuszczałam, że tak się stanie – dodała i zaczęła mieszać w naczyniu zioła z jakąś ciemną mazią. – Dla nieprzysposobionego umysłu disa to za duży ciężar. Jeden z wojów wstał z legowiska, przeciągnął się, a potem wysikał przez burtę. Palne na samym tyle okrętu rozmawiał z synem. Wydawał się blady i wycieńczony nocą, którą Emma z nim spędziła. Wiedziała, o czym Bejla powiedziała bratu: nie wolno mu z nią więcej sypiać, bo wyssała z niego tyle sił witalnych, że nie mógł sobie pozwolić na dalsze osłabienie. To było bez znaczenia. Potarła głowę, usiłując stłumić ból nie do wytrzymania. Bez skutku. – Powinno dłużej postać, ale musi wystarczyć. Wypij. Bejla podała czarę z mulistą zawiesiną Emmie, która bez namysłu wychyliła ją do dna. Zrobiło jej się niedobrze od gorzkiego posmaku ziemi, lecz przełykała ślinę, aż przestało ją skręcać w żołądku. – Dziękuję – szepnęła i otarła pot, który wystąpił na czole. – Co ze mną będzie? Bejla zebrała swoje zawiniątka i pieczołowicie włożyła je do sakwy. – Nie pytaj, skoro wiesz. Emma spojrzała na swoją brudną, zabandażowaną rękę. Ani jej ciało, ani umysł nie zdołają dłużej udźwignąć dzikiej, rozwścieczonej Káry; moc disy była zbyt potężna na naczynie z człowieka. Zarówno zło, jak i dobro będą się wzmagać, aż rozerwą Emmę na strzępy. Skuliła się pod płaszczem. – Co mam począć? W oczach staruszki współczucie zmieszało się z pogardą. – Jesteś pustym czerpakiem, narzędziem, którym posługuje się disa. Okaż radość i wdzięczność za łaskę, że to na ciebie padł wybór. Emma przeciągnęła dłońmi po twarzy, usiłując pozbyć się bolesnego pulsowania. – Dlaczego wybrała właśnie mnie? – chlipnęła.

Bejla westchnęła ciężko, jakby miała do czynienia z tępym dzieckiem. – Uśmierzę twoje cierpienia i obłęd, pomogę Kárze, czegokolwiek zapragnie, ale tylko ona będzie wiedziała, co zamierza, oraz ty, kiedy nauczysz się odczytywać pragnienia Potężnej. Emma podczołgała się do wieszczki po chybotliwym pokładzie. Przytuliła się do tej leciwej kobiety i zadała pytanie, na które znała już odpowiedź. – Czy ja postradam zmysły? Bejla ze znużeniem poklepała ją po dłoni. – To już się stało, dziewczyno. Emma zaczęła płakać. Kurczowo ścisnęła rękę wieszczki i błagalnie na nią spojrzała. – Czy ja umrę? – zapytała szeptem. – Nie – odparła Bejla. Rozejrzała się po statku, na którym wojowie w większości jeszcze spali między ławkami, kołysani do snu przez niezliczone fale unoszące ich na Północ. Następnie z czułością w oczach zwróciła się do Emmy: – Nie pojmujesz, żeś ty już nieżywa?

Sigrid przytrzymywała się burty, kiedy łódź, kiwając się i kolebiąc przy pełnych żaglach, posuwała się naprzód. Przypominało to jazdę na narowistym rumaku podczas burzy. Kiedy wszystkim zdawało się podobać, gdy słona woda chlustała im w twarz, ona marzyła tylko o tym, by poczuć ziemię pod stopami i spokojnie wyspać się w miękkim łożu, z dala od ścisku i kapryśnych fal. Już niedługo. Królestwo Danów wynurzało się z otaczającego ich morza. Było płaskie, pozbawione gór i rozległych lasów, jakie rosły w ich stronach. Na łąkach utuczone bydlęta skubały trawę, a na polach żyto i len uginały się przed wiatrem. Pośrodku tego wszystkiego rozpościerały się niezliczone domostwa Lejre. – To jest naprawdę widok godzien bogów – stwierdził Ulf. Sigrid przyjrzała się miastu bez słowa. Więcej statków, niż mogła sobie wyobrazić, tłoczyło się przy pomostach albo zostało wyciągniętych na brzeg, a budynki, zakłady rzemieślnicze i kramy stały tak gęsto koło siebie, że nie było widać, gdzie się jeden kończy, a drugi zaczyna. Dwór królewski był usytuowany na wzgórzu – okazały długi dom okolony chatami bez liku. Nieopodal wznosiły się kopce grobowe, w których spoczywali królowie wywodzący się od Asów, jej przodkowie. – Poczekaj, aż zobaczysz kramy. W Lejre można kupić wszystko, a królewska sala jest najwystawniejsza na całej Północy. – Brat uśmiechnął się szeroko. – To wielkie szczęście, że przybywamy na święto lata, podobno jest niezapomniane. Sigrid odwróciła się od Ulfowej radości. Czy on rzeczywiście sądzi, że spieszno jej do tkanin, bogactw i świecidełek? Omal nie postradali życia w Alvaskogen, a wielu świetnych mężów poległo w starciu z ludźmi Anunda. Co noc, zanim sen ją zmorzył, stawali jej przed oczyma pomarli, wojowie, którzy zginęli, by jej bronić. Ten dług będzie jej ciążył aż po grób. Z trudem przeprawili się przez morze, gdzie córy Ran całymi dniami pędziły wokół okrętu, grożąc, że ściągną ich do potworów przyczajonych w mokrej ciemności pod pokładem. Teraz, gdy wreszcie mieli poczuć stały ląd pod stopami, czyhało na nich kolejne niebezpieczeństwo. Sigrid wzdrygnęła się i uczepiła burty.

W Lejre roiło się od obcych wyznawców krzyża, którzy swoimi chrześcijańskimi czarami mogli zakląć im umysły. – To jacyś odszczepieńcy, tak biedni, że czczą tylko jednego Boga, i w dodatku przybitego do krzyża – objaśniła jej z niesmakiem Ylva. – Jeśli natkniesz się na ich kapłana, nie rozmawiaj z nim, nawet na niego nie patrz. Mogą zapanować nad twoją wolą. Opowiedziała jej też, że spożywają ciało zmarłego boga i piją jego krew i że musieli wyrzec się wszystkich innych bogów i bogiń, aby ich Pan mógł zawładnąć ich umysłami i sterować ich działaniami. – Danowie uśmiercają tych, którzy trwają przy starej wierze, obiecaj mi więc, że będziesz ostrożna – napomniała ją Ylva, kiedy żegnały się na brzegu przy osadzie Runego. Przyrzekła, po czym na znak przyjaźni podarowała stryjence Solögę. Gdy klacz trąciła ją pyskiem, jak zwykle, gdy wyczuwała u niej smutek, Sigrid zebrało się na płacz. Gdyby to od niej zależało, zostałaby u tej opiekuńczej Ylvy, była jednak zmuszona ruszać dalej i spełnić swoje przeznaczenie. Zaciągnęła się głęboko powietrzem przesyconym solą oraz obcymi zapachami. – Jak mamy się chronić przed zaklęciami chrześcijan? – zapytała z powagą. Ulf złapał połę powiewającego na wietrze płaszcza. – Co prawda król Harald zakazał poddanym starej wiary, ale wielu z nich ukradkiem składa ofiary – odparł. – Przybysze mają prawo do własnych wierzeń, więc jeśli tylko nie będziesz na głos rozprawiać o Wanadis, wszystko pójdzie gładko. Zaśmiała się chmurno. – Mam się wyprzeć swojej wiary? – To jakby wyrzekła się życia na tym świecie i na tamtym. Cień powagi padł na oblicze Ulfa. – Nie jesteś już Sigrid, córką Tostego, lecz narzeczoną Eryka, przyszłą królową Swithjodu. Tym samym musisz ważyć słowa i uczynki. Nie mogła powstrzymać się od uśmiechu wobec tak tępej przemowy brata. Świątynia mieściła się w Aros, kolebce ich wiary, stamtąd moc Asów i Asynii rozprzestrzeniała się po ziemi. – Zostanę panią kraju, gdzie nasza wiara jest najsilniejsza. Jakże mogę ją ukrywać? Ulf spojrzał na nią jak na małe dziecko. – Między Swionami i Danami od pokoleń panuje niezgoda. Nawet jeśli teraz zapanował między nimi pokój, to jest kruchy, lada chwila może wybuchnąć wojna. Jeżeli pani Swithjodu otwarcie złamie prawo Haralda, to znieważy króla Danów w imieniu małżonka.

Sigrid stropiła się i popatrzyła na osadę, która przybliżała się coraz bardziej. Było jasne, że musiała się jeszcze wiele nauczyć. Gdzie nie spojrzeć, czekało na nią coś nieznanego i obcego. Splamić honor przyszłego męża, to ostatnie, czego sobie życzyła, miała być przecież jego dumą i szczęściem. Strach ścisnął jej żołądek. Jakże temu wszystkiemu podołać, a równocześnie bronić się przed zaklęciami chrześcijan? A co, jeśli popełni jakiś błąd? Ukochana Wanadis, ześlij mi wieszczkę, która objaśni mi Twe znaki i podpowie, jak postępować, poprosiła w duchu. – Ojciec winien cię lepiej przygotować – orzekł Ulf. Rozsierdzona odgarnęła kosmyk, który smagał ją po twarzy. – Nie waż się źle mówić o ojcu, wychował mnie lepiej niż dobrze – żachnęła się. Brat otarł w ramię brud i pot z twarzy, po czym zmierzył ją spojrzeniem. – Wszyscy jesteśmy darami, które rozdaje, aby pomnożyć swój majątek. Nie zauważyłaś tego, pałętając się po polach i lasach, chroniona przez wszystkich. Sigrid zaskoczyła gorycz słyszalna w głosie brata. – Przecież jesteście sobie z ojcem tak bliscy. Ulf, odkąd był małym chłopcem, towarzyszył ojcu we wszystkim, a ona często mu tego zazdrościła. Brat wzruszył ramionami i spojrzał w morze. – Byliśmy blisko, dopóki nie zachciało mi się ożenić z Ingeborgą z Haglaskogen. Jednak ojciec postanowił, że Jorid i jej pięć gospodarstw będą lepszą partią. I tak oto jestem zaręczony z brzydulą, a Ingeborga wzięła sobie innego. Zdumienie Sigrid rosło coraz bardziej. Nie miała pojęcia, że tak go to dotknęło. – Małżeństwo jest poświęceniem dla rodu – odrzekła. – Przemawia przez ciebie ojciec, a nie własna wola. Pamiętaj, że Toste poślubił matkę z miłości, a Gunlög dla urody, nas jednak sprzedaje temu, kto najbardziej mu się przyda. Miał rację, co ją przygnębiło. – Nie powinieneś tak mówić. Niespokojnie zerknęła na Tostego, który żywo prawił o czymś z Axlem na drugim krańcu łodzi. Brat nie odrywał wzroku od wody. – W dniu, kiedy poza wiarą zacznie ci na kimś zależeć, będziesz miała prawo głosu. Co on tam wie? – To nie po męsku, tak się użalać i usychać z tęsknoty za panną, która ci się nie trafiła.

Brat i siostra stali w milczeniu, wpatrzeni w siebie, kiedy przez szum wiatru przebiło się czyjeś wołanie. – Okręty za nami! Sigrid zwróciła spojrzenie na sześć majestatycznych drakkarów, które skręcały do zatoki i zmierzały w ich kierunku z całą mocą. Ojciec wstał i rozpromieniony przyglądał się, jak pruły fale. Wskazał na wilka namalowanego na żaglach i ryknął przez bryzę. – Jomswikingowie! Palne ich prowadzi! Popatrzyła na statki. Przez całe życie nasłuchała się legend o ich wyczynach. Żaden z wojów nie był w stanie ich pokonać. Ich wódz Palne i Toste walczyli kiedyś razem, dwa razy udali się na wyprawę na Zachód, przywożąc do domu wielkie bogactwa i opowieści o niesamowitych dziwach. Nareszcie pozna mężów, o których śpiewano pieśni przy ogniu. Alfhild i Jorun szeptały między sobą i pożądliwie gapiły się na statki. Już im było spieszno do wikingów. Jedynie Ulf sposępniał. Oparty o burtę świdrował okręty wzrokiem, jakby przewoziły wrogą armię. Zapewne nieprzyjemnie było się znaleźć pośród postawnych wojaków, kiedy samemu ma się pękate brzuszysko i wolno włada mieczem. – Jesteś aż tak zazdrosny, że nie możesz nawet powitać bohaterów z Jomsborga? – Łodzie pełne Jomswikingów w Lejre, w święto lata… To nie może się dobrze skończyć – odparł. Nie mogła się powstrzymać od śmiechu. – Gadasz jak starzec, żółć cię zalewa, bo stają do walki, jak na mężczyzn przystało. Ulf nawet się nie rozeźlił, łypnął tylko na nią ponuro. – Gadasz, jakbyś się znała, siostrzyczko. Pewnego dnia lepiej to zrozumiesz.

Wygląda na to, że pół świata zjechało do Lejre na święto – stwierdził Åke i łupnął Swena w plecy tak, że ten nie miał wyboru i musiał pójść w głąb lądu. Łodzie i statki tłoczyły się przy pomostach, wyciągano je na długi pas plaży albo cumowano w porcie. Większość stanowiły kutry rybackie lub królewskie langskipy, jednak znalazły się tam również dwa okręty Obodrytów, dwa drakkary z Trondheim oraz trzy dobrze zbudowane statki, których nikt nie rozpoznawał. Jeden wyglądał na handlowy, ale dwa były wojenne, mimo że bez smoków na dziobie. – Powstały w Gardariki – wyjaśnił Sigvard. – Przesyłki ze Wschodu docierają już wszędzie, nie można im ufać – napomniał, kiedy zatrzymali się przy pomostach, aby poczekać, aż inni dołączą. Przed nimi rozciągało się targowisko. Kupcy handlujący rybami, obuwiem, strojami, trzodą i ziarnem na siew przystawali i gapili się na nich. Kowale, garncarze, tkacze i szewcy z okolicznych sklepików odrywali się od swojej roboty, aby wyjść i się na nich napatrzeć. – To wikingowie z Jomsborga – szepnął do syna jeden z rzemieślników w skórzanym fartuchu. – Powiadają, że są najlepszymi wojami króla – rzuciła jedna kobieta do drugiej, kiedy przeciskały się, aby móc im się dokładnie przyjrzeć. Swen położył dłoń na rękojeści miecza i przeciągnął się, usiłując przy tym wyglądać tak groźnie i męsko, jak to tylko możliwe. Palne pozostał na molo i ustalał ze swoimi dowódcami, co zrobić z załogą i niewolnikami, ale przerwał rozmowy na widok mężczyzny, który zmierzał na pirs w otoczeniu swoich ludzi. Swen rozpoznał w nim Skoglar-Tostego. Obaj hövdingowie padli sobie w ramiona, witając się tak głośno i serdecznie, że Swen poczuł się lekko zażenowany ich brakiem powściągliwości. Bladolicy Skoglar-Toste w kosztownych szatach, z łańcuchami na szyi i bransoletami na nadgarstkach wyglądał na modnisia. Swen pamiętał jednak, że słynął ze sprytu i zręczności we władaniu mieczem. – Czyżby to syn Tostego? Nie wygląda na takiego, który zdołałby unieść klingę. – Wskazał na młodziana w ich wieku, odzianego równie paradnie jak

ojciec, ale z krótkim podbródkiem i brzuchem przelewającym się nad pasem. Przyrodni brat uśmiechnął się krzywo na tę mizerię i zauważył: – Córkę ma za to urodziwą. Swen przeniósł spojrzenie na pannę, która czekała za Tostem, i w tej chwili jakby Samotny Jeździec trafił go piorunem i doszczętnie wypalił. Była jak disa, która zstąpiła z Walhalli. Włosy barwy dojrzałej pszenicy wiły się miękko wokół poważnej twarzy. Oczy lśniły kolorem spokojnego morza. Stała wyprostowana i silna niczym walkiria. Swen z bijącym sercem chłonął ten widok, dopóki Åke nie dał mu kuksańca w bok. – Kiedy gapisz się z otwartą gębą, wyglądasz jak głupek – droczył się brat z szelmowskim uśmieszkiem. – Aż tak piękna to ona nie jest. Swen czym prędzej spuścił wzrok i ścisnął rękojeść, usiłując się opanować. – Swen, Åke, chodźcie tu do mnie! – zawołał Palne. Młodzian ścisnął szczęki, dołączając do ojca. Na Megingiard, magiczny pas Thora, jakże tu się oprzeć temu stworzeniu? Sigrid nigdy dotąd nie widziała tylu ludzi naraz. Wokół roiło się jak w ulu. Gospodynie krążyły z koszykami w dłoniach, dzieci biegały z krzykiem, kupcy unosili barwione przepaski i przedmioty na sprzedaż, jakiś obcy, dziwacznie odziany, rozmawiał z dziewczyną w prostej sukni, ciemnoskóry mężczyzna prowadził wołu, a przy nich zebrało się kilkoro wychudzonych i umorusanych dzieci, prosząc o coś do jedzenia. Niewiasty i mężczyźni w podartym i brudnym przyodziewku stali ramię w ramię obok pulchnych niewiast ze służkami i możnowładców obwieszonych srebrem. Świnie, psy, a także niewolnicy chodzili między nimi, zdolni uciec w każdej chwili. Zdawało się to pozbawione jakiegokolwiek porządku. Czaszka pękała jej od hałasu, a odór przyprawiał o mdłości. W domu, nawet w najgorętsze dni, wychodek nie śmierdział tak okropnie. Podejrzliwie przyjrzała się krzyżowiercom. Na pewno wiedzieli już, że jest wierna swoim bogom i zastanawiali się, jak ją omamić krzyżami i rybami. Dotknęła piętna Frei. Nie odważą się na nią porwać. Ich duchowi nie uda się nigdy wniknąć do jej umysłu. Wiem, że nade mną czuwasz, zwróciła się w duchu do bogini. Uradowany ojciec rozprawiał z wodzem Jomswikingów, Palnem, który okazał się niższy, niż go sobie wyobrażała, i pozbawiony wydatnych muskułów. Był żylasty i chudy jak szczapa. Głowę miał ogoloną, a gładki policzek przecinała blizna. – Dlaczego nie mają brody? – szepnęła do Ulfa. Wszyscy znani jej mężczyźni nosili długie brody, i to z dumą. Wydawało się zatem osobliwe, że najlepsi spośród wojów chodzili bez zarostu na twarzy.

– Podczas walki wróg może złapać za brodę i włosy, dlatego zawsze je obcinają. Takie wytłumaczenie mogła przyjąć. – Ten rudy troll ma długą brodę – zauważyła i pokłoniła się wojownikom zgromadzonym kawałek dalej, także otoczonym ciżbą, która wlepiała w nich oczy. Olbrzym, niemal o dwie głowy wyższy niż pozostali, odznaczał się krzaczastym rudym zarostem i rozczapierzonymi włosami tej samej barwy. Ulf wykrzywił usta. – To jest berserk Ulv-Topór, ubił z dwudziestu wojów w bitwie pod Oldenburgiem, z brodą, czy bez brody, jego nikt nie pokona. Spojrzała na wielkoluda i o mało nie zakręciło jej się w głowie na myśl o tym, co ci mężczyźni musieli wyczyniać. Tylko pomyśleć, ile opowieści snuło się o nich przy ogniu. Nie dziwota, że Ulf i ich oddział czuli się niepewnie w obecności tych wojów. Swionowie byli rośli i mocni w barach, ale w porównaniu z Jomswikingami odziewali się strojnie i splatali brody w warkocze. Wielu, oprócz pierścieni przymierza na ramieniu, nosiło też naszyjniki. Natomiast ludzie Palnego mieli na sobie proste tuniki, spodnie i płaszcze z surowej szarej tkaniny. Jednak ich napierśniki były pieczołowicie natarte oliwą, podobnie broń i pasy. Rzadko który miał na sobie krztynę tłuszczu, a ich ramiona emanowały siłą. Wikingowie z Jomsborga przypominali watahę wilków ostrożnie omijanych przez psy domowe. – Ty się ich boisz – stwierdziła Sigrid. – Oni żyją i umierają tylko dla wojny i swoich braci. Nikt ich nie pokona, a oni służą temu, kto zapłaci najwięcej. Nawet król Harald nie potrafi ich do końca okiełznać. Tak, drżę przed nimi, i ty, siostro, też powinnaś. Po skosie za plecami Palnego stał młody wojownik ze wzrokiem wbitym w ziemię. Strąki płowych włosów okalały jego kwadratową twarz. Napiął mięśnie jak pies przed atakiem. Odziany był w prostą tunikę jak Jomswikingowie, ale z mieczem na biodrze i toporem zatkniętym za pas. Buty miał zawiązane do połowy łydek, a płaszcz, narzucony na skórzany napierśnik, spięty był prostą szpilką z żelaza. Sigrid zmarszczyła czoło. Było w nim coś swojskiego, jakby wielokrotnie spotkali się w przeszłości i byli dobrymi znajomymi. W tym momencie wiking uniósł głowę i ich oczy się spotkały. Błękitne strzały przebiły Sigrid i rozszarpały jej pierś. Serce załomotało tak mocno, że zaparło jej dech. Ciemnoniebieskie źrenice, ręce, które unosiły roześmiane dziecko. Wiking uśmiechnął się ostrożnie, a ona runęła w przepaść. Wanadis, nie rób mi tego! Sen był jej pociechą i oparciem w sprawie zamążpójścia. To dzięki niemu uwierzyła, że poślubienie Eryka wynika z woli Asynii. A tymczasem to były tylko

czary-mary. – Oto moi synowie Åke i Swen – przedstawił ich Palne. Zrozpaczona Sigrid spojrzała na Jomswikinga i wydukała pozdrowienie, coraz głębiej pogrążając się w ciemności. To Swen był mężem, którego obiecano jej we śnie, a teraz wszystko przepadło. Poślubi nie tego mężczyznę, co trzeba.

Swen z wysiłkiem oderwał wzrok od Sigrid. Miała poślubić króla Swithjodu, a niehonorowo jest gapić się na przyszłą żonę innego. Ulżyło mu, kiedy Toste pożegnał się z Palnem i oddalił się ze swoją świtą. Czas wziąć się w garść i przygotować do walki z rodzonym ojcem, upomniał się w duchu. Tylko to się liczy. Odwrócił się i ostatni raz spojrzał Sigrid w oczy, zanim rozpłynęła się w tłumie. – Córka Tostego odebrała ci przytomność umysłu. – Åke objął go ramieniem i zawadiacko klepnął w pancerz, kiedy zmierzali do pozostałych. – Jak jakiś wiejski głupek śliniłeś się i wlepiałeś ślepia w kobietę obiecaną innemu. Swen strząsnął jego dłoń. Wzdychanie do poślubionej innemu było wbrew prawu Jomswikingów; Palne by go ukatrupił, gdyby zaczął uganiać się za się córką Tostego. Musi ją sobie wybić z głowy tak samo jak myśl o zimnie, kiedy marzł, albo o strawie, gdy dokuczał mu głód. Tak po prostu. Jeszcze raz spojrzał za siebie, ale nie dostrzegł Sigrid. – Wracacie z wyprawy? – zagadnął jakiś umorusany na twarzy chłopaczyna w dziurawej tunice. Swen przytaknął skinieniem głowy, rad skierować myśli w inną stronę. Dwie panny obrzuciły go pieszczotliwymi spojrzeniami i szeptały między sobą z wypiekami na twarzy. – Zabiliście dużo wrogów? – dopytywał się malec. Ponownie potwierdził. – To znaczy ilu? – Ragnvald, wystarczy już – uciął starszy mężczyzna i odepchnął go na bok. – Wybaczcie chłopakowi, łeb ma nabity sagami o was. Trudno mu tedy siedzieć cicho i zachowywać się jak należy. – Jak dorosnę, zostanę Jomswikingiem! – krzyknął Ragnvald i czmychnął, kiedy mężczyzna pogroził mu pięścią. – Nie z takimi rzeczami się miało do czynienia – uspokoił go Swen i uśmiechnął się do chłopca, który buńczucznie zatrzymał się kilka łokci dalej. Mężczyzna z powagą pokiwał głową.
 – Nie wątpię. Pozwólcie, że naleję

wam najlepszego miodu w Lejre. To dla mnie honor gościć Jomswikingów. Skinął dłonią na dziewkę, która przybiegła od baryłki z dzbanem trunku i kielichami, które gospodarz zaczął ochoczo napełniać dla wojów. Swen przyjął puchar i napił się spragniony, po czym przekazał go dalej. – Zawsze możecie zajrzeć do mnie, do Stena Halte. Sprzedaję najlepszy miód w całym królestwie, a podają go najpiękniejsze dziewczęta. Na ławach wokół beczki siedziało już sporo mężczyzn, choć dzień był jeszcze młody. W oddali na molo wyprowadzano niewolników. Kobiety i dzieci skupiły się blisko siebie, mężczyźni musieli zaś stać osobno. Zrezygnowani, ze związanymi rękami, rozglądali się dookoła. Swen odwrócił się z niesmakiem wobec takiej słabości. Z drugiego końca targowiska jarl króla i jego ludzie wjechali konno na rynek. Widok tłustego możnowładcy, który stoczył się ze swego nieszczęsnego wierzchowca i pokołysał w stronę Palnego, odebrał Jomsborgczykom mowę. – Przybywam z pozdrowieniami od króla. Nasz Pan serdecznie wita Jomswikingów w Lejre. Nikt nie uwierzył w te słowa, jednakże Palne przycisnął dłoń do serca w geście szacunku. – Jego Wysokość pozwala wam rozbić obóz na polu bitewnym. – Policzki jarla trzęsły się, gdy to mówił, a pot zalał mu czoło, mimo że dzień nie należał do szczególnie ciepłych. – Król Harald wzywa cię również, jarlu, oraz twoich najbliższych, do siebie na dwór dziś wieczorem. Swen mocno ujął rękojeść. A zatem jeszcze przed zachodem słońca stanie przed obliczem rodzonego ojca. – To dla nas zaszczyt. Przybędziemy – odparł Palne. Wysłannik otarł spocone czoło i z trwogą spojrzał na otaczających go wojaków. – Nasz władca czeka na wieści z Zachodu i należne mu dary. – Domyślam się – skwitował oschle hövding i zwrócił się do swoich dowódców. – Słyszeliście. Natychmiast zaczęto rozdzielać zadania i Swen poszedł po toboły. Teraz nie było już odwrotu. Jeśli szczęście mu nie dopisze, przed wschodem słońca będzie martwy.

Pani Folkwangu, odezwij się. Dlaczego zesłałaś mi ów sen o wikingu z Jomsborga? Jaka jest Twoja wola? Sigrid zerknęła na kupców, którzy pokazywali towary, stojąc przed kramami. A co, jeśli wieszczka Ragna albo jakieś inne siły ciemności nadały tę przepowiednię ze Swenem? Jeśli tak, to doprawdy, już ona dopilnuje, aby spalono tę sukę na stosie, a jej szczątki przeklęto, by nie miała wstępu do komnat Nifelheimu. A może to chrześcijański seid nabił jej głowę majakami? Wzdrygnęła się. Nie pojmuję tego, co się dzieje. Chyba Wanadis nie życzyła sobie, aby Sigrid poślubiła młodego Jomswikinga bez ziemi, gospodarstwa ani pozycji? – Bierz, co ci się podoba – oświadczył Toste z dumą i zrobił gest w stronę zwojów najprzedniejszego lnu, które Jorun i Alfhild zaczęły już obmacywać. – Są piękne – zwróciła do ciemnoskórego mężczyzny, który trzymał przed nią naszyjnik z pereł. Ostrzeżenie i wieszczki, disy i bitwy. Rozbolała ją głowa, pot spływał po plecach. Ustąpiła o krok przed paroma kozami i wdepnęła w kupę łajna. Alfhild zaczęła chichotać. – Ani słowa – napomniała krewniaczkę, która natychmiast umilkła. – Ojcze, jestem strudzona, potrzebuję odpoczynku. Zauważyła rozczarowanie w oczach Tostego, ale nie czuła się na siłach, aby biegać od kramarza do kramarza jak jakiś bezwolny wiór. Nie teraz, kiedy zawalił się jej świat. – Jesteś zmęczona, rozumiem – odparł i rozpromienił się w uśmiechu. – Wszystko, co najlepsze dla mojej królowej. – Tłoczno tu u nas, pełno gawiedzi zjechało na święto lata, więc może być trudno znaleźć miejsce – tłumaczył służący, wskazując im drogę do jednego z długich domów otaczających królewski dwór. Był to starszy mężczyzna w zielono-żółtej koszuli i białych spodniach, z ustami ukrytymi pod ciemną brodą. Spoglądał na nich z takim znużeniem, jakby miał po dziurki w nosie napływających gości, którzy odrywają go od ważnych zajęć.

– Czy to z woli króla, czy z własnej nie okazujesz szacunku przyszłej królowej Swithjodu, by zapewnić jej godne schronienie? – zapytał Toste, unosząc brwi. Mężczyzna obrzucił Sigrid i resztę orszaku stropionym spojrzeniem i odchrząknął. – Jeśli poczekacie, sprawdzę, czy uda mi się wyszukać coś lepszego – odparł i oddalił się w pośpiechu. – Już wkrótce znajdziesz wytchnienie, którego ci potrzeba – zapewnił Sigrid ojciec. Opadła na ławkę i posępnie popatrzyła na budynek, w którym znajdowała się sala biesiadna władcy Danów. Zmieściłyby się w nim ze cztery sale jej ojca. Na wielu ślicznie przystrojonych drzwiach widniały wielobarwne przedstawienia wydarzeń, których nie rozpoznawała. Na ciemnym dachu wiły się wzory z różnokolorowych klepek, a na samym grzbiecie połyskiwały smoliste łby smoków, tak ogromne, że te na ojcowej sali wypadały przy nich żałośnie. Liczne budynki mieszkalne otaczały podwórzec, po którym tam i z powrotem biegali wojownicy i nieznajomi w wytwornych szatach. Miała wyjść za mężczyznę równie potężnego jak król Danów i wkrótce panować nad podobnym do tutejszego przepychem. Czy mogła go poślubić, jeśli nie takie jest życzenie Walfrei? Czy mogła odmówić królowi, kiedy na szali stoi pokój? Rozżarzona obręcz zacisnęła się wokół jej czoła tak mocno, że nie była w stanie myśleć. – Spójrz na kopce grobowe naszych przodków – rzekł Toste, aby ją rozchmurzyć. – Spoczywają tu Harald Hildetand, ostatni z królów, a także Skjold, Rolf Krake i Frode Fredegod oraz pozostali ojcowie rodu. Walczyli z olbrzymami, trollami, smokami i potworami o władzę nad tymi ziemiami. Dzięki ich męstwu i poświęceniu rodzina urosła w siłę. – Pokiwał głową sam do siebie, zadumany nad ich świetnością. – To wspaniałe – odparła matowym głosem. – Chciałbym żyć w tamtych czasach i zabić smoka – dodał Ulf. – Jak Beowulf ubił Grendela. Toste zaśmiał się i wsunął kciuki za pas. – Ten pyszałek Beowulf słynął ze skłonności do przesady. Grendel był zaledwie młodym jaszczurem, a te łatwo ukatrupić. Inaczej by to wyglądało, gdyby zmierzył się z jego matką. Przed samicami trzeba się mieć zawsze najbardziej na baczności. Sigrid odwróciła się od wojów, którzy zaczęli się przechwalać, ile powalili samic i jakie są groźne. Dwóch mężczyzn w długich szarych tunikach i z ogolonymi głowami kroczyło przez dziedziniec. Weszli do drewnianej chaty usytuowanej między dwoma świetlicami na niskim wzniesieniu. Dopiero, gdy

zauważyła krzyż na drzwiach, dotarło do niej, że to dom Boży. Wzdrygnęła się ze złości. Niech ich wszystkich Pani walkirii spali na popiół, wypowiedziała w duchu życzenie. Ich obecność oznaczała świętokradztwo. Sam Wszechmocny mieszkał tutaj, nim nie przeniósł się dalej, a potomkowie jego synów leżeli pochowani na wzgórzu. Skuliła się na ławce, rozsadzało jej czaszkę. Wanadis, ratuj, poprosiła w myśli. Błądzę w ciemnościach samotnie, wskaż mi drogę. Jakaś niewiasta w brunatnej szacie podeszła do nich krokiem tak szybkim, że jej jasnowłosa pomoc nie była w stanie za nią nadążyć. – Bądź pozdrowiony Skoglar-Toste – odezwała się. – Wciąż jeszcze nie doczekałam się podarku, który tak szumnie mi obiecywałeś, kiedy opatrywałam ci rany. Siwe warkocze zakołysały się wokół twarzy kobiety ni to starej, ni to młodej. Nie miała przy sobie laski ani modrego płaszcza kapłanek, lecz Sigrid dostrzegła kocią skórkę przy pasku – znak Frei. Z całą pewnością kobieta była wieszczką ich wiary, choć może nie okazywała tego otwarcie. Sigrid odetchnęła z ulgą. Dzięki Ci. Nigdy nie powinnam była wątpić. – Zacna kobieto, potrzebuję twej rady – zaczęła. Wieszczka nie zwróciła na nią uwagi, tylko podeszła do Tostego, który natychmiast z szacunkiem się jej pokłonił. – Racz wybaczyć mi, Bejlo, tę bezwstydność. Zanim zajdzie słońce, sowicie odpłacę ci za opiekę. Kapłanka przyjęła przeprosiny skinieniem głowy. – Znajdziesz mnie w obozie Palnego – odparła i obróciła się na pięcie. Zmierzyła Sigrid wzrokiem, aż głębokie bruzdy pojawiły się wokół jej wilczych, szarych oczu. Sigrid spotkała w swoim życiu dwie wölwy16, dobroduszną Helgur, która co roku odwiedzała gród z orszakiem kapłanek, przepowiadając nadchodzącą przyszłość i miłosne zmartwienia, oraz mściwą Ragnę w Alvaskogen. Ta tutaj nie przypominała żadnej z nich. – Muszę się poradzić mocy – poprosiła Sigrid, na co odpowiedziało jej ostre spojrzenie i pogardliwe prychnięcie. – Szukaj ich tedy tam, gdzie nie są zakazane. – Bejla ukłoniła się krótko Tostemu i pospiesznie ich opuściła. Czerwone plamki zatańczyły Sigrid przed oczami. Wieszczka nie mogła jej tak zostawić, potrzebuje pomocy, inaczej przepadnie. – Błagam, dam ci, czego tylko zapragniesz! – zawołała za plecami wölwy, która nawet się nie obejrzała. Za to jej jasnowłosa posługaczka została przy Sigrid. Zachichotała i wpatrywała się w nią urzeczona.

– Bejla nie może ci pomóc. – Zabieraj się stąd! – zrugał ją Toste i postąpił krok naprzód, aby dziewczynę odgonić. Jasnowłosa jednak pokręciła głową. – Nie mogę cię zostawić, moja piękna, przenigdy. Skrępowana Sigrid spojrzała na tę obłąkaną dziewczynę. Potargane loki zwisały wokół twarzy, w oczach ani śladu życia, strużka śliny sącząca się z kącika ust. – Idź sobie – powiedziała. – Spokojnie, jestem przy tobie – szepnęła. Z kwikiem złapała Sigrid za ramię, zadarła rękaw, obnażając tatuaż, jak gdyby od początku wiedziała o jego istnieniu i ucałowała go. W tej samej chwili zawyła zduszonym głosem, który brzmiał, jakby dobywał się z gardła zabijanego zwierzęcia. Zaświeciła białymi gałkami oczu, zatoczyła się i upadła na ziemię. Sigrid przyciągnęła rękę do siebie i cofnęła się o krok, z sercem łomoczącym w piersi. – Coś ty wymyśliła? W mig pojawiła się Bejla, chwyciła dziewczynę pod ramię i pomogła jej wstać. – Opanuj się, Emmo – nakazała jej surowo, acz czule. Zdumienie i błogość malowały się na obliczu dziewczyny, kiedy podniosła się i zamroczona spojrzała na Sigrid. – Ujrzałam jej ból i zabrałam go – powiedziała ze śmiechem. Córka Tostego zadrżała stropiona wobec tego obłędu. Kiedy jednak potarła dłonią czoło, odkryła, że pieczenie ustało. – Coś ty ze mną zrobiła? Odpowiedział jej tylko grymas podobny do tych na twarzach obłąkanych. Bejla objęła dziewczynę, która rechotała jak pijana, a potem spojrzała na Sigrid, jakby jej nigdy przedtem nie widziała. – Może jednak powinnyśmy porozmawiać – stwierdziła. – Przyjdź do mnie jutro w południe. Dostaniesz odpowiedzi, których szukasz. Sigrid zachłysnęła się. Przynajmniej miała rację. – Jesteś wieszczką. – Ciszej, dziewczyno. – Głos Bejli był jak smagnięcie bicza. Mocno chwyciła swoją podopieczną i poprowadziła ją przez podwórze. Sigrid śledziła je zafrasowana, dopóki nie zniknęły za strzechą długiego domu. Jutro rano nareszcie pozna odpowiedzi. Moce odkryją wreszcie, co Norny utkały. Dzięki ci, Czcigodna, za ten dobry uczynek.

Bejla krzepko podtrzymywała Emmę, kiedy ta niepewnym krokiem oddalała się od Sigrid. – Co tam widziałaś? – zapytała wieszczka, kiedy znalazły się poza zasięgiem ciekawskich uszu i zmierzały na pole, na którym Jomswikingowie rozbijali obóz. Emma uśmiechnęła się smutno. – Ujrzałam to, co się wydarzy – odparła ochrypłym głosem. Słowa nie mogły opisać tego, jak pięknie było zobaczyć rozżarzone ziarna piasku unoszące się w łonie Sigrid. Niczym spirala kręciły się wolno w czasie, podczas gdy to, co już było, powracało w niekończących się powtórzeniach powstawania świata i upadku. Dookoła spirali roiło się od iskierek, które błyskały, by potem zgasnąć. Życie ludzi stanowiły krótkie chwile niekończącego się odradzania. Gdy musnęła nadgarstek Sigrid, spojrzała prosto w sieć Norn. Niezliczone połyskujące nici losu zbiegały się i rozchodziły. Spotkania, porody, śmierci. Na dół w zaświaty i do góry jako nowe życie. Wszystko łączyło się ze sobą, żaden człowiek nie pozostawał samotny ani w obecnym, ani w następnym wcieleniu. Dopiero wówczas oświeciło Emmę, dlaczego została wybranką Káry i dlaczego disa utrzymywała ją jeszcze przy życiu. Ulga i strach stopiły się w jeden wściekły huk w jej wnętrzu. – Ujrzałam przyszłość, Sigrid nosi ją w swoim łonie. Bejla rzuciła jej spojrzenie, niecierpliwie czekając na więcej. – Powije dziecko. Jeśli on się nie narodzi, sieć się rozpadnie, a nasz świat runie w Ragnarök. Emma wzdrygnęła się, gdy dotarło do niej, jak kruche były nici, na których zasadzał się ich świat. Jeśli sieć zostanie przerwana, na mieszkańców Północy padną lęk i trwoga. Uwolnią się Hrimthursy i nastanie długa zima Fimbulvetr, która przyciągnie nieurodzaj i śmierć. Poza zimą czyhają zarazy, które pochłoną prawie całą ludzkość. Jedynie on, najpotężniejszy z królów, będzie w stanie utrzymać sieć w jednym kawałku i zaprowadzić harmonię tam, gdzie inaczej zapanowałby chaos. Bejla pobladła jak trup.

– Co jeszcze? – dopytywała się. Emma żałośnie wykrzywiła usta na wspomnienie kobiety, która wyła z bólu i lęku przed śmiercią. – Zostanę złożona w ofierze, aby dziecko mogło żyć.

Teraz to miało nastąpić. Swen mocno zacisnął zęby, aż do bólu, i wziął głęboki oddech. Całe jego życie zmierzało do tej chwili. Oparł dłoń na rękojeści miecza i kiedy zacisnął na niej palce, ogarnął go spokój. Kompani są obok. Ma wygrać i prawem silniejszego wziąć to, co do niego należy. Åke rzucił mu spojrzenie pełne otuchy, także dowódcy okrętów zapewnili go wzrokiem o swoim poparciu. Nawet na Ingolfie można było w takiej godzinie polegać. – Wszyscy za jednego? – zapytał. – Wszyscy za jednego! – odparli. Palne odwrócił się do umajonych drzwi królewskiej sali. – Zanim wejdziemy do środka, trzeba dokładnie przyjrzeć się wszystkim wejściom. Oczywiście musimy wiedzieć, które ławy z tyłu sali zajmuje nieprzyjaciel. Bądźcie czujni; wkraczając do tej komnaty, stąpamy po cienkim lodzie. Swen uśmiechnął się ponuro. – Długo na to czekałem. – Daj nam zatem wybadać, w jakim nastroju jest dziś król – odparł Palne. Wyprostowani ruszyli w stronę drzwi. Dwaj służący otworzyli je na oścież i dziewięciu Jomswikingów wkroczyło prosto do sali przyjęć króla Haralda. Powiadano, że królewska sala w Jelling jest największa, jaką Normanowie postawili, ale oświetlona pochodniami komnata w Lejre zdawała się dostatecznie okazała, z wysokim sklepieniem oraz ścianami obwieszonymi draperiami i tarczami. Możni w zbytkownych, drogich szatach umilkli na widok Jomsborgczyków. Pośród nich dało się zauważyć wielu wojowników, niektórych z oddziałów Haralda. I tak oto znajdowali się tam Starke, jarl Trelleborga oraz liczni hövdingowie z orszakami. Inni mężowie wyglądali wątlej i byli obwieszeni srebrnymi łańcuchami. Oni nie stanowili zagrożenia. Obodryci stali osobno, podobnie do innych grup obcych. Goście, szepcząc między sobą, rozstąpili się, aby przepuścić Jomswikingów

do króla. Monarcha zasiadał na tronie na samym krańcu rozległej komnaty. Rzeźbiony tron mienił się srebrem i drogimi kamieniami. Na obu słupach, po jednym z każdej strony, widniały obrazy przedstawiające czyny Jellingów i ich władcy. Król Harald Sinozęby okazał się starszy i mniejszy, niż wyobrażał sobie Swen. Włosy na głowie miał przerzedzone, a brodę splecioną w jeden cienki ciemnorudy warkocz. Twarz, nalaną i pooraną zmarszczkami, spowijała chorobliwa szarość jak u konającego. Odziany był w płaszcz przetykany złotymi nićmi i szatę z czerwonego jedwabiu napinającą się na pękatym brzuchu. Mniejsze krzesło koło niego zajmowała starsza kobieta, włosy miała upięte w dziwaczną fryzurę. Musiała to być królowa Tofa, córka wendyjskiego księcia Mściwoja. Siedząca przy niej drobna ciemnowłosa panna była zapewne jej córką Tyrą. Po drugiej stronie króla zajmowali miejsca trzej mężczyźni odziani wytwornie jak dworzanie. Dwóch z nich wyglądało na rówieśników Swena. Jeśli to byli jego przyrodni bracia Eryk i Hakon, to trzeci młodzik mógł się nazywać Torgny i być najmłodszym synem Haralda Gormssona. Jomswikingowie zatrzymali się przed tronem władcy. Zacisnęli pięści, przytknęli je do serc i pochylili głowy na znak, że należą do Haralda i oddają mu cześć. W milczeniu czekali, aż król przemówi. – Pozdrawiam cię, jarlu Palne, silna ręko Danów, hövdingu Jomsborga – odezwał się w końcu monarcha. Z wysiłkiem poprawił się na tronie, jakby dokuczały mu plecy i nogi. Serce w piersi Swena biło ciężko, nienawiść dawała mu siłę. Co za wstyd i okropność – ten gruby starzec na tronie, rozpuchnięty i przegniły, to jego ojciec. On i pokryty bliznami potężny Palne nie mogli się bardziej od siebie różnić. – Rad jestem znów cię widzieć – ciągnął król, a kiedy mówił, ukazały się sine zęby na samym przodzie szczęki. Zostały opiłowane i ubarwione, aby pokazać, że jest największym z wojowników. – Doszły mnie słuchy, że udała się wam wyprawa i że przynosisz wieści. Od tych fałszywych serdeczności Swenowi zebrało się na wymioty. Harald obawiał się Palnego i jego wikingów. To ich miecze pomogły mu objąć władzę nad Danami i Jutami, to ich zwycięstwa uczyniły go silnym królem, i to ich krwawe ofiary stworzyły tę haniebną pokrakę, która zarzynała wierzących Normanów i zatruła królestwo swoją chciwością. – Król Anglii Edward został zamordowany – oznajmił Palne. – Słudzy królowej wdowy zabili go, kiedy nawiedził jej zamek. Syn Elfridy objął teraz tron, to jeszcze pacholę. Ten król gołowąs zwie się Ethelred. Władca wybuchnął gromkim śmiechem, który rozniósł się po sali. Zawtórowali mu wszyscy bez wyjątku, by się podchlebić.

– A zatem Elfrida zakatrupiła pasierba? Jeśli baba wykazuje się takim zdecydowaniem, sporo to mówi o samych Sasach. – Pogardliwie wydął usta i pogładził warkocz. – Sam Bóg zesłał nam taką okazję. Swen skrzywił się z niechęci. – Pomówimy o tym później – ciągnął zadowolony Harald – ale najpierw chcę zobaczyć dary, z którymi przychodzisz. Swen wciągnął głęboki oddech, gdy Åke wręczył mu szkatułę. Teraz się to wydarzy. Zgodnie z ustaleniami Swen ruszył za Palnem do tronu, uniósł wieko i pokazał łup parze królewskiej. Był to zaledwie skromny ułamek tego, co znaleźli w klasztorze, większość zatrzymali dla siebie, ale wystarczyło, aby królowa z córką wydały okrzyk zachwytu. Ukontentowany Harald pokiwał głową. – Poszczęściło ci się, Palne. – Mam zdolnych wojowników – odparł wódz i położył dłoń na ramieniu Swena. – Ten tutaj powalił mieczem szesnastu, jak na jego wiek przystało. Pomruk podziwu rozległ się wśród zebranych. Młody wiking postawił skrzyneczkę u stóp króla. Wyprostowany stał w miejscu i spokojnie spoglądał mu w oczy. Wszelki niepokój i zwątpienie znikły bez śladu. Istnieli tylko on i przeciwnik. Harald pochylił się do przodu, tak że krzyż na jego szyi zakołysał się nad tłustym brzuchem, i dokładnie przyjrzał się Swenowi. – Twój ojciec może być z ciebie dumny. Powiedz, jak on się zowie. Tym samym wpadł do dołu, jaki wykopał pod nim Palne. – Moją matką jest Åsa-Szwaczka, to uboga kobieta, ale cieszyła się wielkim poważaniem i szacunkiem wszystkich. Dobrze ją znasz, panie, bo podczas bytności w grodzie Palnego, mego przybranego ojca, wziąłeś ją siłą. To ty, Haraldzie Gormsonie, jesteś moim ojcem, mimo że nigdy nie okazałeś dumy z tego powodu. W komnacie zapadła cisza. Król gapił się na Swena, czerwony na twarzy, zaś jego małżonka złapała córkę za rękę. – Kim jesteś, żeby tak bezczelnie nazywać się moim synem! – ryknął Harald, wstając z tronu. Poczłapał do Swena, płonąc z gniewu, ale ten ani drgnął. Kiedy matka, najukochańsza i najmilsza kobieta pod słońcem, próbowała uciec, Harald zbił ją niemal do nieprzytomności, a potem począł syna we krwi i hańbie. Swen ścisnął szczęki do bólu. – Matka twoja nie poświęciła wyborowi ojca zbyt wiele czasu, idąc raczej za głosem swoich pożądliwych lędźwi! – huknął monarcha, plując śliną, a z jego ust wydobywał się odór zgnilizny. – Wyglądasz mi na chłystka, i to równie pomylonego jak twoja matka. Swen spojrzał na tego grubasa bez emocji i otarł policzek. Powinien zabić

Haralda tu i teraz, rozpłatać to tłuste brzuszysko i nasikać na jego wnętrzności. – Może i chłystek ze mnie, ale twoim obowiązkiem jest postąpić honorowo. Daj mi trzy statki z obsadą, abym sam mógł kształtować mój los. To wszystko, czego żądam. – Przemówił tak spokojnie, że sam się zdziwił. – Za kogo się masz, aby domagać się czegokolwiek od swego króla? – Jako twój syn mam do tego prawo. Harald zamachnął się, a Swen czekał dumnie, aby przyjąć cios, ale władca nie zdążył go wymierzyć, ponieważ Palne zastąpił mu drogę. – Jeśli podarujesz mu trzy statki, ja zrobię to samo. Harald opuścił rękę i rozejrzał się po sali; jego goście i dworzanie uważnie śledzili przebieg wypadków. Dopiero teraz zdawało się do niego docierać, że wszyscy obserwowali rozwój wydarzeń, co nie przemawiało na jego korzyść. – Wiesz, że chłopak jest twój, tak bardzo przypomina ciebie w młodości, że nie możesz się go wyprzeć – dodał Palne. Harald wyglądał jak szalony. Swen położył więc dłoń na rękojeści i poczuł moc czujnych współbraci stojących za jego plecami. Zostali otoczeni przez straże króla gotowe wkroczyć, jeśli Jomsborgczycy chwyciliby za broń pod królewskim dachem. Krople potu ściekły z pomarszczonego czoła Sinozębego na obwisłe policzki. Ty sterana miernoto bez jaj, pomyślał Swen, czując zbliżające się zwycięstwo. Jestem wilkiem, który poderżnie ci gardło, kiedy szlochając, będziesz się trzymał tych swoich krzyży. Jestem mocą, która pozbawi cię tronu i wyśle do Nifelheimu. Jestem przyszłością, a ty tłustym i żałosnym cieniem przeszłości. To ja przebiję cię mieczem i z uśmiechem będę patrzył, jak zdychasz. Kątem oka dostrzegł, że królowa szepnęła coś do córki, która natychmiast wstała i podeszła do nich. – Czy nie widzisz, ojcze, że on wygląda równie wspaniale jak ty? – zapytała przymilnie i położyła dłoń na jego ramieniu. Tyra miała kręcone ciemnobrązowe włosy z odcieniem rudości i piękną twarz. Wszystko w niej zdawało się wytworne i kruche, jednakże udało jej się udobruchać i okiełznać króla. – Nie mieszaj się w męskie sprawy, Tyro – pouczył ją, jednak z jego głosu ulotnił się gniew. Ona zdawała się w ogóle nie przejmować sytuacją. Przeciwnie, przechyliła głowę i błękitnymi oczyma bacznie przyjrzała się młodemu wikingowi. – Palne ma rację, wszyscy zgromadzeni widzą podobieństwo chłopaka do ciebie. Po cóż odrzucać wojownika, który składa ci hołd? Wściekłość uleciała z Haralda, jakby jej nigdy nie było. Cmoknął i poklepał córkę po dłoni, a ona uśmiechnęła się omdlewająco. Najwyraźniej opanowała umysł króla jak wieszczka.

– I pomyśleć, że miałam za brata Jomswikinga. Tyra wyszła za mąż za Styrbjörna Starke ze Swithjodu. Swen słyszał, że jest ona rzadkiej urody i czaru, ale nie dawał temu wiary. Siostra nachyliła się ojcu do ucha i szepnęła tak cicho, że prawie niesłyszalnie: – Jeśli dasz chłopakowi okręty, będzie w stanie wesprzeć w bitwie mego męża. Nawet Palnego będziesz mógł wysłać do naszej walki. Kiedy Styrbjörn zasiądzie na tronie, Swionowie przyjmą chrzest. Bóg cię za to wynagrodzi, ojcze. Źrenice Haralda rozbłysły. – Wezmę to pod rozwagę – odpowiedział z godnością i odwrócił się plecami do Palnego i Swena, jakby przestali istnieć. Wsparty na ramieniu Tyry monarcha ruszył do wielkich drzwi, które otwierały się na jeszcze obszerniejszą komnatę. Dopiero gdy zniknął, Swen z wolna odetchnął i wytarł spocone dłonie w spodnie. – Poszło całkiem nieźle – podsumował Palne. Dowódcy łodzi otoczyli go i jego wychowanka, tworząc rodzaj muru ochronnego. – Powinienem był zakatrupić go za to, że nazwał matkę rozpustnicą – stwierdził Swen. Palne chrząknął niezadowolony. – A jak martwy król miałby cię uznać za Jellinga? Pozwól mu wręczyć ci młot, którym go zgnieciesz. – Całe szczęście, że wmieszała się Tyra – wtrącił Ingolf. – Chyba sama Freja zesłała ci siostrę na pomoc. – Raczej królowa – poprawił Åke. – To ona posłała Tyrę, aby ostudziła gniew Haralda. Zamyślony Palne podrapał się po szramie na twarzy. – Za tym darem pewnie kryją się jakieś warunki. – Da mi okręty? – zapytał Swen. Przybrany ojciec przestał się drapać. Nie wyglądał na niezadowolonego, kiedy oznajmił: – Haraldowi trudno się będzie z tego wykręcić. Nie wyparł się ciebie po tym, jak Tyra nazwała cię bratem, wszyscy to słyszeli. Jeśli nie da ci tego, czego pragniesz, postąpi niehonorowo. Swen zacisnął dłoń w pięść i zuchwale spojrzał na obserwujący go dwór. Z wodzami, którzy pokazali mu plecy, spotka się w walce, byli natomiast i tacy, którzy przyjaźnie skinęli głowami, a ich mógł przeciągnąć na swoją stronę. Tore, olbrzymi jarl z Juteborga, jako pierwszy podszedł do Jomswikingów. – Palne – krótko pozdrowił wodza, który odpowiedział mu równie szorstko. Jarlowie pięciu Haraldowych twierdz należeli do trudnych przeciwników. Fakt, iż Tore w ogóle się do nich zbliżył, był równie zaskakujący jak to, że zwrócił

się do Swena. – Obyś otrzymał ojcowiznę – rzekł, powściągliwie skinął głową i zostawił zdumionego chłopaka. Palne skrzyżował ręce na piersi i powiedział: – Pozyskałeś nieoczekiwanego sprzymierzeńca. Jeśli Jutowie są aż tak niezadowoleni, że udało ci uzyskać poparcie Torego, to już dużo wygraliśmy. Swen przytaknął, ojciec jak zwykle miał rację. Królowa z resztą wysoko urodzonych minęli Swena, dokładnie mierząc go wzrokiem, większość z wyrazem niesmaku i gniewu. Mimo to jeden z trójki mężczyzn zasiadających koło króla przyjaźnie skinął głową. – To twój brat, Eryk, następca Haralda – wyjaśnił Palne. – Nie daj się zwieść tej przemyślności. Erykowi równie gorąco marzy się tron Jellingów jak tobie – ostrzegł Skoglar-Toste, który beztrosko podszedł do Jomsborgczyków. Popatrzył na młodego wikinga z podziwem. – Dobrze to rozegrałeś. Swen uśmiechnął się i mimowolnie jego wzrok zaczął błądzić dookoła. Skoro jest tutaj Toste, może zabrał córkę, pomyślał. – O czym szeptano tam w tyle? – dopytywał się Palne. – Mówiono dobrze o prawach Swena i źle o zuchwałości Jomswikingów. Palne szyderczo wykrzywił usta. – Zuchwałość im jeszcze pokażemy. Swen obejrzał się i jego wzrok spotkał się ze spojrzeniem Sigrid, córki Tostego. Piękniejsza niż Hnoss, stała obok brata, z włosami splecionymi w warkocz i upiętymi w koronę na głowie oraz ze wspaniałym naszyjnikiem błyszczącym wokół szyi. Na chwilę serce w nim zamarło, a wszystko wokół wyblakło. Piersi pod jej suknią falowały. Usta miała czerwone jak krew świeżo poległych. Płonął z pożądania. Musi ją mieć. Pewność wezbrała w nim z taką samą mocą, jak żądza objęcia tronu Haralda. W taki czy inny sposób tak musi się stać.

Królewski syn. Policzki Sigrid zapałały, gdy spojrzeli sobie ze Swenem w oczy; ogarnęły ją zarazem spokój i tęsknota. Na krótką chwilę przeniosła się do snu, w którym on z uśmiechem brał na ręce ich syna. Radosny śmiech dziecka odbijał się w oddali echem, a ona pieściła wojownika wzrokiem. Odwróciła się z sercem szaleńczo bijącym w piersi. Dlaczego mnie tym dręczysz? – poskarżyła się bogini. Wzięła głęboki oddech. Miała wyjść za mąż za władcę Swithjodu, aby zapewnić rodzinie pokój i wsparcie przy wyplenieniu Anunda i jego podłych krewniaków aż po najmłodsze dzieci. Nie mogła złamać danej obietnicy i okryć hańbą siebie, ojca oraz wszystkich Skilfingów. Na sklepieniu nad nią wiły się smoki i nieznane stworzenia. Barwne tkaniny na ścianach przedstawiały dokonania króla i Jellingów. Mimo że wieczór był ciepły i część drzwi otwarto, by wpuścić nieco światła i powietrza, na ścianie osadzono w uchwytach pochodnie, których blask pląsał nad nimi, co sprawiało, że obrazy wyglądały prawie jak żywe. Wokół niej rozmawiali wielmożowie i wodzowie, cudacznie odziani, z wymuskanymi brodami, obwieszeni błyskotkami. W porównaniu z nimi Swen nie wyróżniał się szczególnym wyrafinowaniem. Ot, żebrzący u ojca o okręty bękart z pretensjami do królewskiego pochodzenia. Butny młody wiking w siermiężnym przyodziewku żyjący z miecza. To, co czuła, było wymysłem, który niebawem się ulotni, na powrót dopuszczając rozum do władzy. Tyra, córka Haralda, wędrując i rozmawiając z gośćmi zgromadzonymi w komnacie, niemal unosiła się nad podłogą. Jej ciemnomodra suknia mieniła się jak morze, na szyi wisiały misternie zdobione naszyjniki. Chustka przykrywająca włosy była poprzetykana pasmami srebra, a suknię skrojono tak, że odsłaniała biust, który Sigrid widziała dokładnie, ponieważ górowała nad tym przypominającym elfa stworzeniem o głowę. – A więc to jest narzeczona Eryka – zagadnęła Tyra. – Naprawdę szczęście mu sprzyja, skoro znalazł sobie pannę tak młodą i urodziwą. – Nie mogę się doczekać spotkania z przyszłym mężem – odparła Sigrid. – Nie rozczarujesz się. Stryj mojego męża jest całkiem przyjemnym

człowiekiem, mimo że uparcie wylizuje misy ofiarne. Zgromadzeni dookoła wybuchnęli śmiechem, jakby to była najzabawniejsza rzecz, jaką słyszeli. Sigrid ze zdumieniem rozejrzała się po niewiastach i mężczyznach w dziwacznych ubraniach i poczuła narastający gniew. Jak ci krzyżowiercy śmieli wyśmiewać Jaśniejącą i Promienną? – Skoro król nie ugina się przed nowym obrządkiem, to niewątpliwie zdaje się zacny – odparowała i wyprostowała się, wywyższając się nad córkę Haralda. – Wiele się po Lejre spodziewałam, ale nie tego, by królewska krewniaczka szydziła z wiary władcy Swithjodu. Tyra natychmiast spoważniała i położyła rękę na jej dłoni. – Wybacz mi, proszę. Nie zamierzałam nikogo obrazić. Eryk jest dobrym człowiekiem i widzę, że będziecie do siebie pasować. Wykręciła nadgarstek Sigrid, obnażając znamię Frei przed tymi, którzy stali wokół. Tu i ówdzie rozległ się chichot, a niektórzy ze wstrętem spojrzeli na znak pramatek, dumę Sigrid. A więc to tak miała wyglądać ta zabawa. Sigrid z niewzruszoną miną powoli przyciągnęła rękę do siebie. Jeśli Tyra wyobrażała sobie, że ona ugnie się wobec jej sztuczek, to się rozczaruje. – Uprzejme przyjęcie gości należy do dawnych obyczajów, po którym, jak widać, w Lejre nie pozostało już śladu – oznajmiła. – Dobrze było cię poznać, Tyro, córko Haralda, oraz twoją prawdziwą naturę. Na te słowa królewna z chichoczącej pannicy przeobraziła się w uosobienie mroku. – Między nami nie będzie przyjaźni, poganko, i niedługo się o tym przekonasz. Nie myśl sobie, że zamierzam kłaniać się chłopce, której zdaje się, że przewyższa mnie urodzeniem. Sigrid spojrzała z góry na Tyrę i uśmiechnęła się leniwie. A więc tu biło źródło niechęci. – Ten, kto ma szyję zbyt sztywną, by się ugiąć, łatwo ją złamie – odparła spokojnie. Tyra wykrzywiła usta, odwróciła się i znikła za plecami zgromadzonych, Sigrid zaś zaczerpnęła tchu. Spodziewała się nieżyczliwości i złych czarów, ale atak ze strony córki króla ją zaskoczył. – Gratulacje, siostrzyczko, naprawdę udało ci się ukryć zamiłowanie do starej wiary – skwitował z przekąsem Ulf. – Zrobiłaś sobie potężnego wroga, a nawet nie usiedliśmy jeszcze do stołu. Babka byłaby z ciebie dumna. Stał obok niej i bacznie śledził wypadki, z tym samym szyderczym uśmieszkiem na ustach co zwykle. Sigrid dłonie trzęsły się z wściekłości, prędko więc zacisnęła je w pięści, aby nikt tego nie zauważył. – Obiłaby mnie, gdybym się nie odgryzła.

– Dobrze sobie z tym wszystkim poradziłaś. Doprawdy rzadko kto potrafi zamknąć Tyrze usta – odezwał się młody człowiek o otwartym obliczu, który stanął koło nich. – Nazywam się Olaf Tryggvarson, jestem z Gardariki, w tej sali tak samo obcy jak ty. Uśmiechnął się tak przyjaźnie i zachęcająco, że wściekłość Sigrid stopniała do oburzenia. – Czy to tutejszy zwyczaj, aby tak traktować gości? – zapytała. Olaf zerknął na Tyrę, która znajdowała się kawałek dalej, i pokręcił przecząco głową. – Właściwie mogę powiedzieć, w czym rzecz, to żadna tajemnica. Mąż Tyry, Styrbjörn Starke, ma pretensje do tronu Swithjodu. Jego ojciec, Olof Edmundsson, to brat króla Eryka i razem władali Swithjodem. Po jego śmierci Eryk sam objął rządy. Styrbjörn usiadł na kopcu grobowym ojca i domagał się jego miejsca na tronie. Zamiast tego otrzymał trzydzieści okrętów, by mógł udać się na wyprawę i zdobyć własny majątek. Bratanek nie zadowolił się tym i zatrzymał teraz w Lejre, żebrząc u Haralda o wsparcie, by wyruszyć przeciwko Erykowi. – Olaf znacząco uniósł brew. – Jeśli zdoła namówić Haralda do pomocy, twój czas jako królowej Swithjodu będzie krótki, bo Tyra przejmie tę rolę. A więc tak się sprawy miały. Sigrid przygryzła wargę. W tej sytuacji wstręt, jaki żywiła do niej Tyra, nie był niczym niezwykłym. I nie dziwota, że król Swithjodu tak usilnie zabiegał o pokój ze Skilfingami. – Dzięki ci – odparła. Olaf kolejny raz uśmiechnął się szeroko. – Poza tym Tyra od zawsze sączy jad do ucha innych oraz uwielbia sterować wolą mężczyzn. Odkąd zeszłaś w Lejre na ląd, wszyscy rozprawiają o twojej urodzie, a ona nie może ścierpieć, że jej rywalka jest piękna. Sigrid poczuła, że się czerwieni. – Ot, ludzkie gadanie – wymamrotała zażenowana. Odwróciła się, aby ukryć zarumienione policzki, i w tym momencie spojrzała Swenowi prosto w twarz. Tam do kata. Jego ciemnobłękitne oczy spoglądały bystro i surowo, szczęki zacisnął tak mocno, że widać było mięsień pulsujący na policzku. Stał bardzo blisko, czuła bijące od niego ciepło i z trudem mogła oddychać. – Trudno uwierzyć, że jesteś synem króla – wypsnęło jej się i cofnęła się o krok. Natychmiast pożałowała tych słów, ale on tylko się uśmiechnął. Nie wyglądał na urażonego. – Harald zdaje się podzielać to zdanie – odparł niskim głosem. Spłoniła się po raz kolejny. Nie przyszło jej do głowy nic, co mogłaby powiedzieć. Bezmyślnie gapiła się na Jomswikinga. – Trudno mu ustąpić – wtrącił się Olaf. – Chwała ci za to, jak dumnie wystąpiłeś o swoje prawa.

Sigrid odetchnęła z ulgą, zadowolona, że Trygvarsson wybawił ją w tej krępującej sytuacji. – Widzę też, że jesteś świetnie uzbrojony – zauważył Olaf i wskazał na miecz, który Swen nosił przy sobie. – Longbardzki kowal wykuł go z najczystszego żelaza z Thule – wyjaśnił Swen i lekko wysunął broń z pochwy, aby Olaf mógł się przyjrzeć robocie. Miał ogorzałe od słońca mocne ramię. Dwie jasne blizny odznaczały się na nadgarstku. – Pewien mistrz kowalski, z którym rozmawiałem, powiedział, że dwa ostrza Ulfbertha znajdują się tu, na Północy – odparł Olaf. – Dałbym sobie rękę odjąć, żeby takie zdobyć. Swen się rozpromienił. – Powiadają, że Ulfberth jest wykuty w ogniu smoka i że nic go nie złamie. – To dzięki smoczym płomieniom klinga tak się świeci – dodał Ulf, który do tej pory w milczeniu stał koło siostry. Mężczyźni od razu zajęli się porównywaniem broni, kuźni i żelaza. Swen zaśmiał się z czegoś, co powiedział Ulf, na co Sigrid ścisnęło się serce. W tej chwili wyglądał na tak szczęśliwego jak w jej śnie. Wanadis, daj mi siłę, aby o nim zapomnieć, poprosiła w duchu. – Szacowna Sigrid, córko Tostego. Ku swemu zdumieniu ujrzała leciwego sługę, który lekko się przed nią ukłonił. – Królowa chce z tobą pomówić, pani. To niespodziewane zaproszenie mogło się źle skończyć. Sigrid przeciągnęła dłonią po włosach i poprawiła płaszcz. Nie znała zwyczajów panujących na tym dworze ani zamiarów królowej. Pewnie ojciec mógłby udzielić jej kilku rad, ale nigdzie nie było go widać. A Ulf, w odpowiedzi na jej pytające spojrzenie, tylko wzruszył ramionami. – Pani czeka – niecierpliwił się służący. Swen się odwrócił, lecz Olaf potrafił zaradzić wahaniu Sigrid. Pochylił się i szepnął jej na ucho: – Nie bój się, królowa jest najżyczliwszą osobą na tym dworze. Pokłoń się głęboko, poczekaj, aż odezwie się pierwsza. Pamiętaj, że jesteście sobie równe. Na te słowa Sigrid dumnie uniosła głowę. Skoro nie przestraszyła się córki, matki też nie zamierza się lękać. – Dziękuję, jesteś prawdziwym przyjacielem. Olaf zawadiacko się ukłonił. – Otrzymasz, o co tylko poprosisz. Sigrid rzuciła ostatnie spojrzenie na Swena i podążyła za posłańcem. Komnata, do której weszła, przypominała rozmiarem i paradnością

królewską salę przyjęć, z tym że tu znajdowały się dwa długie stoły, najdłuższe, jakie kiedykolwiek Sigrid widziała, na które służba donosiła misy z jedzeniem, jedną za drugą. Drobna jak ptaszek, odziana w przepiękną suknię, królowa Tofa siedziała na krześle koło okna. Sigrid ukłoniła się nisko, tak jak należało. – Eryk dobrze wybrał narzeczoną, młodą, piękną i silną – odezwała się królowa śpiewnym głosem. – To dla mnie zaszczyt, pani. Monarchini wstała z wysiłkiem, po czym chwyciła jej dłoń i pogłaskała ją ostrożnie. – Byłam w twoim wieku, kiedy mój ojciec Mściwój, książę Obodrytów, podarował mnie Haraldowi na trzecią żonę. Ach, ależ ja się bałam rozstania z ukochaną matką i wyjazdu na Północ. Czy ty też się tak lękasz? Sigrid nie odpowiedziała od razu, pomna słów Olafa. Niewykluczone, że Harald wesprze pretensje Styrbjörna do Swithjodu. Ta życzliwość mogła być tylko zasłoną dymną ich gry. – Nie mogę się doczekać ślubu z Erykiem – skłamała. – To imponujący mężczyzna, a wasz związek jest bardzo korzystny, dzięki niemu zostaniesz dobrze przyjęta przez Swionów. Bruzdy wokół oczu Tofy pogłębiły się, kiedy się uśmiechnęła. Nie należała do urodziwych kobiet, ale godnym zachowaniem zaskarbiła sobie przyjazne spojrzenia i życzliwe nastawienie innych. – Mnie również Danowie uwielbiali, gdy wyszłam za króla, ale potem mój ojciec poprowadził Obodrytów do bitwy przeciwko Sasom i powrócił do wiary naszych przodków, do dawnych obyczajów. Wszyscy, także król i Danowie, przeklęli mnie za czyny mojego ojca – powiedziała. – Tyle jest spraw, na które nie mamy wpływu – dodała po namyśle. Odwróciła się i spojrzała na Haralda, który siedział na tronie na samym krańcu sali i rozmawiał z trzema mężczyznami. Wyglądał na wzburzonego, krzyczał i przeklinał wojów, którzy stali przed nim skuleni. Potężny czy nie przez niegodne zachowanie przedstawiał sobą nieprzyjemny widok. Królowa westchnęła lekko. – Moja córka Tyra odziedziczyła po swoim ojcu trudne usposobienie. Wybacz jej to, co rzekła. Nie życzę ci źle, przeciwnie, ofiarowuję ci moją gorącą przyjaźń. Sigrid pojęła teraz, skąd taka przychylność królowej dla prostej córki hövdinga z kraju Gotów. Chciała z nią zawrzeć przymierze, zapewnić sobie jej poparcie. Sigrid uprzytomniła sobie, że uzyskała taką potęgę, iż pani Danów i Jutów zabiega o jej przyjaźń. Poczuła się oszołomiona.

– Radam przyjąć twą życzliwość, pani, z wzajemnością. – Nic nie mogło mnie bardziej ucieszyć – odparła Tofa i wzięła Sigrid pod ramię. We dwie ruszyły wolno wzdłuż ściany ozdobionej tarczami, które oddzielały płonące pochodnie. – Obyś obdarzyła męża licznymi synami. Tęsknota za domem przycichnie po pierwszym dziecku, ono jest wielką pociechą. Zatrzymała się przed krzyżem, który wisiał na ścianie, i zaczęła wymachiwać dłonią przy piersi. Sigrid zesztywniała, ogarnęło ją zakłopotanie. Na krótką chwilę zapomniała, gdzie się znajduje. – Szukaj pocieszenia w Bogu i Najświętszej Dziewicy, piękna Sigrid – odezwała się królowa łagodnie. – Tylko ona może dać ci spokój i zbawienie. Dziewczyna z niesmakiem popatrzyła na wątłą królową. Chroń mnie, nie pozwól, aby tą fałszywą mową oplotła mi umysł, poprosiła w duchu boginię. – Ja szukam dla siebie ratunku gdzie indziej – rzekła krótko. Tofa skinęła, jakby już o tym wiedziała. – Po narzeczonej Eryka nie spodziewałam się niczego innego, skoro Swithjod nadal trzyma się starej wiary. Modlę się, aby poprowadził was Pan, byście wyrzekli się fałszywych bogów i błagali Jezusa Chrystusa o odkupienie. Tylko On, jeden jedyny, przynosi zbawienie. Nie czujesz w sercu, że jego miłość jest drogą z dala od walk, krwawych zemst i śmierci? Tylko Bóg daje zwycięstwo. Oblicze królowej przesłoniła błogość tak obca, że skonsternowana Sigrid aż się wzdrygnęła. Ani chybi to duch tego samotnego Boga przemawiał ustami Tofy. Za plecami wykonała znak mający odstraszyć zło. – Każdy ma prawo do własnej wiary – stwierdziła. Żona Haralda skinęła głową, jakby nigdy nie słyszała nic bardziej słusznego. – Mądrze powiadasz. Wiem już teraz, że jeśli jakiś sługa Boży przybędzie do Swithjodu, królowa obroni go od śmierci, każdy bowiem ma prawo do własnej wiary. Czy możesz mi to obiecać? Wnuczka Allvis ścisnęła szczęki – oto pułapka ponownie się zatrzasnęła. Czyżby Tofie wydawało się, że ma do czynienia z głupią młódką, którą da się omamić zapewnieniami o przyjaźni i piękną mową? Na pewno nie będzie kładką, po której ci kapłani niczym szczury wdrapią się do Swithjodu. – Tylko mój małżonek może to przyrzec. Będę go wiernie wspierała we wszystkim, co postanowi. Nie takiej odpowiedzi spodziewała się pani Danów i Jutów. Pociemniały jej źrenice i puściła ramię córki Tostego. – Pomodlę się o zbawienie twej duszy, moje dziecko. Sigrid nie potrafiła stłumić uśmiechu. – A ja złożę ofiarę w twoim imieniu, pani.

W tej samej chwili otwarły się drzwi i do sali wpadła fala gości. Nadeszła pora, by siadać do stołu. Królowa wyprostowała się, na powrót przyjęła łaskawy i godny wyraz twarzy. – Cieszę się, że się spotkałyśmy, chociaż na krótko. Wiem już, żeś nie tylko obdarzona urodą, ale i rozumem. Postępuj rozważnie. Rola, którą na siebie bierzesz, jest trudniejsza, niż ci się wydaje. Sigrid grzecznie skinęła głową. – Szczęście zatem, że jestem taka silna. Nawet królowa nie zastraszy jej zawoalowanymi groźbami.

Emma spojrzała na wschodzący księżyc, do pełni pozostała tylko jedna noc. Zimne światło szarpało i darło ciało niczym pazury i sprawiało, że niespokojnie chodziła przed namiotem Bejli w tę i z powrotem. Wojownicy skupili się wokół ognisk na wieczorny posiłek, śmiejąc się i gawędząc w ten jasny wieczór. Jakiś niski głos śpiewał smutną pieśń o ukochanej dziewczynie, która szukała ukojenia w mokrych objęciach Ran. Emma chciwie wciągnęła do płuc kwaśną woń męskości i krwi. Jej skóra odczuwała każde z tych rozgrzanych ciał, odbierała każde bicie serca. Kára domagała się siły życiowej i potrzebowała zaspokoić głód. – Daj mi więcej tego wywaru – szepnęła do Bejli, która przykucnęła na zewnątrz namiotu. – Jestem rozdzierana na strzępy. – Chciała znowu unosić się nad ziemią, lekka i beztroska. Staruszka pokręciła głową. – Dzisiaj nie. Emma zrozumiała, że to kara za małomówność w sprawie wizji, ale nie mogła o niej mówić, jeszcze nie teraz, kiedy Kára była tak nienasycona. Głód zdawał się wielokroć silniejszy, niż kiedy spała z Palnem, rozrastał się jak dziura bez dna. Niedługo ją unicestwi. Szarpnęła wieszczkę za włosy i odgięła jej głowę do tyłu, odsłaniając szyję. – Dawaj! – syknęła. Jednak w oczach starej kobiety nie było strachu, kiedy ostrożnie wyswobadzała się z uścisku Emmy. – To nie wywaru ci dziś w nocy potrzeba. Nie możesz szukać zaspokojenia w tym obozie. Wszyscy zauważyli bladość i osłabienie Palnego po twoich odwiedzinach w jego namiocie. Jeśli zrobisz to z jeszcze jednym z nich, to cię przepędzą. Emma zaczęła paznokciami rozdrapywać twarz. Przestać. Przestać. – Tępa starucho, jesteś dla mnie bez wartości. – Zapoluj dziś w nocy na innych ziemiach – odparła spokojnie Bejla. Dziewczyna spojrzała na światła jarzące się w porcie. Bez słowa rzuciła się biegiem.

Na rynku ławy wokół kadzi z miodem gęsto obsiedli mężczyźni, którzy popijali, tocząc ze sobą głośne rozmowy. Służące tam i z powrotem kursowały z dzbanami i czarkami. Ciemnowłosa dziewczyna siedziała na kolanach obcego wojownika i filuternie ciągnęła go za brodę, przy czym gospodarz bacznie ich obserwował. Zdobycz Emmy musiała mieć odpowiedni zapach, inaczej się nie nada. Przeszła wolno między ławami, udając, że nie słyszy męskiego nawoływania. – Chodź, dziewczyno, usiądź koło mnie. – Pokaż, co masz pod kiecką. – Popatrz tylko, ona ma obłęd w oczach. – Takie są najlepsze. W tym miejscu niczego nie znajdzie. Rozeźlona ruszyła dalej, zatrzymała się i zerknęła na przejście między dwoma budynkami. Jakiś mężczyzna na stojąco chędożył kobietę z zadartą spódnicą. Stękając, wbijał w nią swoją męskość. Ten też się nie nadawał. Rozczarowana skierowała się na drugą stronę rynku, gdzie wrzaski rzeszy wojów przeszywały zmierzch. O, tam, młodzieniec z brązową brodą rozmawiał z grupką mężczyzn przy stole. Bez wahania podeszła do niego, stanęła tak blisko, by otrzeć się o jego ciało. – Chodź ze mną. Cofnął się o krok, a jego kompani uderzyli w rechot. – Precz, ja nie płacę. – Nie chcę zapłaty, potrzebuję cię – odparła Emma, łapiąc go za uda. Mężczyzna zwątpił, lecz tylko na chwilę, potem uśmiechnął się i postawił napitek na stole. – Skoro tak, z przyjemnością służę pomocą.

Mam wśród Swionów krewniaka, którego obiecałem od wiedzić, może ugościsz mnie, pani, jakimś poczęstunkiem, jeśli zajrzę w twe progi! – zawołał Olaf Trygvarsson przez stół, aby przekrzyczeć muzykę fletów i lutni. Sigrid odstawiła kielich z winem, które sączyła, mimo że zbierało jej się na wymioty. Już trzeci raz podchmielony Trygvarsson zadawał jej to samo pytanie. – Zawsze będziesz mile widziany w moim domu, Olafie z Gardariki – zapewniła po raz kolejny, ale on zdążył już odwrócić się i odprowadzić wzrokiem piersiastą służkę. Powinna się czuć niezwykle zaszczycona, że zajmuje miejsce przy stole i je pod dachem króla. Tyle że posiłek przeciągał się w nieskończoność, i to w towarzystwie wydzierających się głośno mężczyzn. Wyczekiwanie na jutro zdawało się bez końca, a pragnienie wiedzy wprawiało ją w takie rozdrażnienie, że nie była w stanie usiedzieć spokojnie. Zerkała na Swena, który zasiadał dalej. Powiedział wojownikowi koło siebie coś, z czego się obaj zaśmiali. Potem pochylił się nad talerzem i ich spojrzenia spotkały się ponownie. Fletniści rozpoczęli nową pieśń, ktoś zaczął uderzać dłonią o dłoń i po chwili wszyscy klaskali do taktu. Sigrid nie mogła się powstrzymać i posłała Jomswikingowi uśmiech. Swen natychmiast spuścił wzrok na talerz. – Nie podsycaj jego wzdychania – odezwał się Ulf. – Zachowujesz się jak suka w rui. Bełkotał po przepiciu, więc go ofuknęła: – Zajmij się własnymi sprawami. Przez cały wieczór gadał o utraconej Ingebordze i nie miała już siły kolejny raz o niej słuchać. – Znam się na tych sprawach lepiej niż ty. Łokieć osunął mu się, kiedy próbował się na nim oprzeć, i o mały włos nie rozlał zawartości pucharu. Nie, żeby miało się to szczególnie rzucać w oczy, ponieważ między półmiskami gotowanego mięsiwa i warzyw obgryzione kości walały się pośród kałuż wina i miodu.

– Czyli na tym, jak wyjść na głupka? Tak, braciszku, tutaj masz rację. Butnie pociągnęła wina, choć i tak wypiła za dużo, i skrzywiła się na kwaśny posmak trunku. Na widok półmiska z gotowanym szarym mięsem skręciło ją w żołądku, a ciepło w pomieszczeniu stało się nagle nie do zniesienia, mimo że otwarto drzwi, wpuszczając chłodny nocny powiew. Nieco dalej starsza dama wstała i odeszła od stołu. Sigrid przełykała ślinę, czując narastające nudności. – Wyjdę razem z nią – rzekła. Ulf zaczął się zbierać, aby jej towarzyszyć. – Zostań, stosowniej mi będzie pójść z tą damą, biorąc pod uwagę, co chcę zrobić – wytłumaczyła i opuściła ławę. Podłoga kołysała się pod jej stopami, kiedy przesuwała się wzdłuż stołu, i zakręciło jej się w głowie od wszystkich trunków, gdy spieszyła na podwórze zalane księżycową poświatą. Dama, za którą podążała, zniknęła i w oddali widać było jedynie dwóch rozmawiających ze sobą wartowników. Sigrid wciągnęła chłodzące powietrze głęboko do płuc i spojrzała na księżyc. Jakaś kobieta w ciemności odpowiedziała śmiechem na uparte namowy jakiegoś mężczyzny, zza drzew dobiegło ją pełne rozkoszy stękanie. Nie ulegało wątpliwości, że obchody lata już się rozpoczęły. Znowu przełknęła ślinę, czując nadchodzącą falę nudności. Z dłonią przyciśniętą do ust pobiegła w mrok, zgięła się wpół i zwymiotowała. – To prawda, król Harald upił się do szaleństwa, odpędził gości od stołu i krzyczał, że wszystkich ich wykastruje – rzekł Ingolf, który właśnie dołączył do uczty po dłuższej nieobecności. – Starke z Trelleborga widział to na własne oczy, opowiedział mi, kiedy poszliśmy się wysikać. Zniesmaczony Swen spojrzał na Haralda, który z rozdziawionymi ustami przysypiał na tronie. – Takim brakiem honoru przynosi wstyd wszystkim Danom – skwitował. Ingolf opróżnił kielich, otarł wargi zewnętrzną stroną dłoni i rzucił cicho: – Dlatego potrzebujemy silnego króla. Wodzowie okrętów spojrzeli na Swena i twierdząco pokiwali głowami, po czym wrócili do naśmiewania się z Gunnara, który wcześniej tego dnia rozdarł spodnie. – Już lepiej być ujeżdżanym przez wiedźmę, niż oglądać goły zad – zarechotał Tostein i cała reszta. Swen w milczeniu pociągnął łyk miodu. Nie potrafił się z nimi śmiać. Ukradkiem rzucił okiem na Sigrid, która siedziała z Olafem z Gardariki bliżej szczytu stołu. Poczuł ukłucie zazdrości w sercu, widząc, jak ich głowy poufale nachylały się do siebie. Tam do kata! Pożądanie trawiło jego ciało niczym dojmujący głód. Nigdy dotąd nie zależało mu na kobiecie i żadnej nie poświęcił

więcej niż przelotne wspomnienie, które szybko bladło i po stosunku popadało w zapomnienie. Sigrid musiała go zaczarować, zarzucić na niego pęta miłości, które krępowały jego myśli. To było jedyne rozsądne wytłumaczenie. Swen opróżnił kielich i uniósł go, by służący mógł mu polać na nowo. W tym momencie Sigrid spojrzała na niego i szelmowsko uśmiechnęła się na jego katusze. Niech tę sukę ziemia pochłonie! – Wiedźma – mruknął. Åke przyjrzał mu się i zmarszczył czoło. – Jak możesz zawracać sobie nią głowę, kiedy masz wszystko w zasięgu ręki? Swen ścisnął szczęki aż do bólu. Czy Åke się wydaje, że on z własnej woli gapił się na nią jak ogłupiały szczeniak? – Nie chcę mieć z nią do czynienia – odparł stanowczo – i wymogę na niej, żeby zdjęła okowy, którymi mnie spętała. W tej samej chwili zauważył, że Sigrid wstała i podeszła do otwartych drzwi. Postanowił, że zaraz zmusi tę sukę, aby naprawiła szkodę, którą wyrządziła. Oparł dłonie na blacie stołu i podniósł się do pionu. – Tylko żebyś nie okrył hańbą siebie ani swoich braci – napomniał go ostro Gunnar. – Wspomnij nasze prawo. – Idę się tylko wysikać, nic w tym haniebnego – odburknął Swen. Na dworze nie spostrzegł nikogo oprócz straży. Po Sigrid nie było śladu. Pewnie pobiegła do domu się położyć, zadowolona, że tak go udręczyła. Rozgniewany poszedł za róg, ale stanął jak wryty. Zgięta wpół nad ogrodzeniem z poprzecznych pali Sigrid wymiotowała jak kot. – Idź sobie – rzuciła na jego widok przez łzy, po czym znów się rozpłakała. Rozgoryczenie Swena zniknęło jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Zaczął się wycofywać, ale po chwili przystanął. Gdyby chodziło o któregoś z jego towarzyszy broni, uśmiałby się do rozpuku i kopnął go w tyłek, ale to było coś innego. Dziewczyna bezwładnie opadła na płot i ledwo trzymała się na nogach. Pozostało mu zrobić tylko jedno. Podszedł do niej, objął ją i pomógł jej stanąć. Odgarnął włosy, które opadły jej na twarz. – Puść mnie – pisnęła. – Nie ma się czego bać – uspokoił ją, rozczulony jej niedolą. Rozgrzane ciało Sigrid drżało w jego ramionach. Położył dłoń na jej talii, a ona oparła się plecami o jego pierś, niechcący dotykając udem jego członka. A niech to! Poczuł, że twardnieje, i przekręcił się na bok. Palne złoiłby go do nieprzytomności, gdyby to się wydało. Odchrząknął zażenowany, po czym zapytał: – Lepiej ci? Sigrid osuszyła usta wierzchem dłoni, nie patrząc mu w oczy.

– Wody. Poidło stało tuż obok, Swen podprowadził ją tych parę kroków. – Może być? Opłukała twarz i usta, po czym skrupulatnie wytarła je połą płaszcza. Przeklęta baba, pomyślał Swen. Dopiero co zwymiotowała, a nadal jest taka piękna. W tę jasną noc jej włosy zdawały się utkane z księżycowej poświaty, a usta odznaczały się krwistą czerwienią. – Ale wstyd – odezwała się i pochyliła głowę. Jakże mogło istnieć coś tak czystego i ślicznego? Jak zaczarowany wyciągnął dłoń i pogłaskał ją po ciepłym i wilgotnym policzku. Podniosła głowę, ich spojrzenia się spotkały. Jej oczy wyrażały błaganie. Swenowi niemal dech zaparło. Teraz już wiedział. Pragnęła go równie mocno jak on jej. Zadrżał mu kciuk, kiedy przeciągnął nim po jej wargach i wsunął go do jej ust. Przeszył go dreszcz czułej żądzy, kiedy wciągnęła palec głębiej. – Zdobędę cię – powiedział ochrypłym głosem. – W tym życiu albo w następnym będziesz moja.

Dotyk jego dłoni był jak ogień biegnący po ciele. Sigrid ogarnęła słabość i osobliwa radość. Mój ukochany, pomyślała. Z powrotem znajdowali się na łące, sami z dzieckiem, które śmiało się do nich, szczęśliwe. Obietnica życia, które mogli wieść. „Będziesz moja” – powiedział. Jak coś, co wydaje się tak dobre, może być złe? A jednak to się nie wydarzy, nie za tego żywota. Nagły smutek był niczym cios w brzuch i Sigrid z wysiłkiem odwróciła się od Swena. – Jestem przeznaczona Erykowi, wkrótce będę jego żoną. Na te słowa pociemniało mu w oczach. – Nigdy – odparł – o ile mam coś w tej sprawie do powiedzenia. – Cofnął się o krok, opamiętał i przeciągnął dłonią po karku. – Nie powinienem tak mówić. Apatycznie skinęła głową. Wszystko było nie tak. Tęsknota za nim odbierała jej zmysły. Za dużo wypiła, ośmieszyła się jak jakaś przybłęda bez pochodzenia i pozycji, a teraz niczym napalona suka wzdychała do Jomswikinga bez grosza przy duszy, do jakiegoś bękarta, który żebrał u ojca o okręty. Dlaczego mi to robisz, Frejo? Musi stąd iść, zostawić Swena i nie myśleć o nim nigdy więcej. Z łomoczącym sercem niespokojnie rozejrzała się dookoła, niemal spodziewając się, że Axel wynurzy się z cienia, krzycząc, że jest niegodna małżeństwa z Erykiem. – Sigrid! Drgnęła, słysząc wołanie Ulfa, i cofnęła się parę kroków. Chwilę potem brat wychynął zza rogu. – Co tu robisz? – zapytał. – Narzucasz się wikingowi, za którym wodziłaś oczyma? Czyś zupełnie straciła honor? Prychnęła. Ulf wychędożył wszystkie spódnice w ich okolicy, nie powinien się więc wypowiadać w tej sprawie. – Przyszedł, kiedy zwracałam wszystkie wnętrzności – wytłumaczyła. – Jeśli to nazywasz narzucaniem się, to się zgadza. Ulf zmierzył Swena podejrzliwym spojrzeniem.

– Przyszedłeś za moją siostrą? Jomsborgczyk obronnie uniósł ręce. – Wyszedłem za potrzebą i zauważyłem, że wymiotuje, więc podszedłem, aby jej pomóc. Masz moje słowo, że nic więcej się nie wydarzyło. Ulf podreptał do ogrodzenia, obrzucił tę mizerię nieufnym spojrzeniem i wrócił do nich. – Ojciec musi się o tym dowiedzieć – zapowiedział. Sigrid aż się wzdrygnęła na te słowa. Była odpowiedzialna za honor Tostego i ich rodu. Ludzie postradali życie, wioząc ją do męża na północy. Na boską Freję, co też on wyrabia? – Nie byli sami – odezwał się surowy głos. Ku swemu zaskoczeniu Sigrid ujrzała, jak wieszczka, którą dziś wcześniej spotkała, wynurzyła się z ciemności pod drzewami. Tak oto kolejny raz Wanadis ochroniła ją i zesłała ratunek, kiedy najbardziej go potrzebowała. – Nikomu tu czci nie ubyło, może dziewczynie nieco dumy, tak że z żałości trochę popłakała. Ręczę za to, chyba nie wątpisz w moje słowa? Ulf pokłonił się Bejli. – Na szczęście tylko się zagalopowałem – odparł. Wieszczka bacznie się mu przyjrzała. – Dziewczyna potrzebuje odpoczynku i opieki, żeby odzyskać siły do jutra. Odprowadź ją do jej komnaty. Ulf posłusznie podał Sigrid rękę. – Chodź, siostro. – Porozmawiamy rano – zapowiedziała srogo Sigrid, która kornie schyliła głowę przed wieszczką. Nie śmiała nawet zerknąć na Swena, kiedy podążała za bratem jak na potulną i zacną narzeczoną przystało. Czuła jednak na plecach pieszczotę jego ciepłego spojrzenia. Do stu piorunów, że też nie miała szansy być z wikingiem sam na sam! Na Freję, dlaczego jest spętana okowami?! Na Thora, za tę burzę, która rozszarpuje ją na strzępy! Gdy Sigrid zniknęła za rogiem budynku, Swen z ponurą miną odwrócił się do wieszczki. Wszystko widziała i pałała gniewem, o czym dobitnie świadczyło jej zmarszczone czoło. Nie ulegało wątpliwości, że opowie Palnemu o tym, co zaszło. Nie okłamałaby brata. – Szczerze dziękuję, Bejlo. Kobieta chwyciła go za ramię i poprowadziła między drzewa, z dala od spojrzeń i ciekawskich uszu. – Dziś wieczorem byłam świadkiem, jak najcenniejszy Jomswiking zupełnie traci rozum i jest skłonny porzucić plany dla jakiejś spódnicy – rzuciła z wściekłością. – Jak możesz być tak głupi i nieostrożny? Zapomniałeś

o odpowiedzialności, która na tobie spoczywa? „Pożyteczniejszego człowiek nie dźwiga w podróży, niż niezmierną mądrość. Lepsza od pieniędzy w obcym kraju – ona skarbem ubogiego”17. Musi się od tego uwolnić. – To się nie stało z mojej woli, przysięgam. Zarzuciła na mnie pęta miłości, zaczarowała mnie zaklęciami. Wieszczka parsknęła, po czym zaśmiała się cicho i szyderczo. Następnie położyła dłoń na naszyjniku z patyczków i kości, który nosiła na szyi. – Nie spodziewałabym się usłyszeć czegoś tak żałosnego. „Pęta miłości”? Kto jeszcze ci zawinił? Może Thor nie trzymał cię w bitwie za rękę jak należy? Swen wbił wzrok w ziemię, paliły go policzki. Nie powinien był zrzucać winy na innych. – Błagam cię, nie mów Palnemu. Bejla westchnęła i zamyślona spojrzała na księżyc. – Niech i tak będzie – zgodziła się w końcu. – Może są to pęta miłości, a nad takimi sprawami ani ja, ani mój brat władzy nie mamy. Gdy księżyc osiągnie pełnię mocy, „złej pamięci żuraw” może znieść te okowy. Jutro w nocy przy kopcu Attila mogę ci przynieść ukojenie. A więc istniało wyjście z tej sytuacji. Swen odetchnął z ulgą. Wieszczka uśmiechnęła się beznamiętnie. – To cię będzie sporo kosztowało. A teraz idźże już, bracia na ciebie czekają.

Emma zatrzęsła się z zimna, kiedy skulona ocknęła się w na- miocie. Dygocząc, usiadła i owinęła się płaszczem. Światło wpadające przez wejście kłuło ją w głowę jak gwoździe. Dłonie miała czyste, ale coś tkwiło pod paznokciami. Gdy to wydłubała, okazało się, że były to strzępki skóry. Co ona takiego zrobiła? Kára z zadowoleniem poruszyła się w jej wnętrzu, najwyraźniej zaspokoiła głód, lecz Emma nie mogła sobie przypomnieć, w jaki sposób. Poszła z nieznajomym na łąkę. Leżał w trawie poszarzały na twarzy, to jedyne, co zapamiętała. Na próżno usiłowała pochwycić wspomnienia – wycofywały się i ulatniały niczym jesienna mgła. Zauważyła Bejlę u wejścia. Za pomocą kamienia ucierała trochę ziół w korytku. – Wypij to – rzekła, stawiając przed Emmą czarkę z miksturą. Ręce drżały jej tak mocno, że nie była w stanie unieść naczynia. – Jest aż tak źle? – zapytała wieszczka i nie czekając na odpowiedź, przytknęła miseczkę do ust Emmy, zmuszając ją, aby przełknęła śmierdzącą zawiesinę. Skręciło ją w żołądku i zwróciłaby wszystko, gdyby nie Bejla, która palcem ścisnęła jej gardło, tak że nudności zelżały. – Zaraz poczujesz się lepiej – powiedziała cierpko i przykucnęła przed Emmą. – Kiedy tu przyszłam? Bejla wzruszyła ramionami. – Nie wiem. Leżałaś na ziemi, kiedy wróciłam. Nic nie pamiętasz? – Stropiona popatrzyła na Emmę, która położyła się na klepisku z podciągniętymi kolanami. – Zaspokoiłaś głód? – spytała. Ujrzała krótkie skinienie. Zaczęła zbierać swoje zawiniątka z ziołami. – Powszechnie wiadomo, że disy, kiedy przyjmują ludzką postać, wymagają ofiar. Potrzebują siły życiowej, aby utrzymać się na tym świecie. Emma poczuła, jak chłód ziemi na powrót przenika jej ciało, a łono boli ją

tak jak wtedy, kiedy jako dziecko spała z wieloma mężczyznami. – To będę zabijać, aby zatrzymać w sobie Kárę wystarczająco długo, bym mogła umrzeć za dziecko. Nie jest to radosna przyszłość. – Spróbowała się uśmiechnąć. – Wolałabym, aby Kára mnie nie wybrała. Szybko jak wąż Belja sięgnęła po kostur i trzepnęła nim Emmę mocno po plecach. – Milcz, paskudna. Emma odsunęła się i potarła miejsce, gdzie padł cios. – Nie mówiłam poważnie – szepnęła i skuliła się w oczekiwaniu na kolejne uderzenie. Wieszczka prychnęła i opuściła laskę. – Bądź wdzięczna, że możesz poświęcić to swoje podłe życie czemuś większemu niż ty. Myślisz, że Asynie rozdają dary i nie biorą nic w zamian? Ja jestem wybranką Hel, przez co dniem i nocą słyszę szepty zmarłych. Wykrzykują swój żal i tęsknotę za tym światem, a jednak z radością to znoszę, wdzięczna, że zostałam wybrana przez Panią Nifelheimu. W jej imieniu składam ofiary, leczę, przepowiadam przyszłość i zmuszam walkirie, aby chroniły wojowników. Ona działa przeze mnie, jestem jej kapłanką i sługą. – Oczy Bejli pociemniały. Przez moment wyglądała staro i krucho, ale w następnej chwili już pałała gniewem. – Byłaś odrzuconym istnieniem, kiedy Kára, Burzliwa Dzika, ulitowała się nad tobą. Jest to zaszczyt, którego nawet najpotężniejszym kapłankom nie dane jest dostąpić. Emma wbiła wzrok w ziemię. – Jestem wdzięczna – szepnęła. Tymi słowy nieco udobruchała staruszkę, która osunęła się z powrotem na futra i wyjęła sakiewkę noszoną przy pasku. – Asowie i Asynie powołują wieszczki i kapłanki, aby tłumaczyły ich życzenia oraz pomagały w składaniu ofiar i wszelkich czynnościach. Kára wybrała cię do wyższych celów. Mroki chrześcijaństwa nadciągają do naszego świata. Północ długo dawała krzyżowi odpór, lecz kuszącą mową i obietnicami władzy oraz bogactwa krzyżowiercom udaje się zatruć Normanów i nasze mury zaczynają się kruszyć. Ja też widziałam Ragnarök, który ci się objawił. On zmiecie nas wszystkich. Wsypała kości i kamyki do ręki. A potem zaśpiewała zaklęcie, które wypełniło powietrze wokół nich seidem, i rzuciła zawartość dłoni na ziemię przed nimi. – Zawsze odpowiadają to samo, za każdym razem. – Podniosła dwa kamienie ze znakami.– Król, który naprawi to, co się rozpadło. Emma usiadła i przytaknęła głową. Bejla podniosła do góry kostkę z symbolem, który żarzył się w świetle poranka wpadającym do namiotu. – Bo jeśli nie, to zagłada. Ragnarök. – Wieszczka westchnęła ciężko

i odłożyła znak na skóry. – Cała nasza nadzieja leży w tej wizji, którą miałaś, w zbawcy, którego urodzi Sigrid. Emma zamknęła oczy i zaczęła przyglądać się splatającym się i odchodzącym od siebie nitkom sieci stanowiącej życie wszystkich. Mikstura zaczynała działać, ciało wydawało się lżejsze, ustąpił ból i poczucie bezsilności. – O ile tego dożyje. Bejla szarpnęła Emmę za ramię i ścisnęła tak mocno, że aż zakłuło. – Kto grozi Sigrid? – Zbyt wielu, życie jej i dziecka wisi na włosku. Emma zamrugała, zdumiona zaniepokojeniem wieszczki. Jak ta mądra kobieta mogła być tak ślepa? – Nie pojmujesz, że Kára przybyła właśnie dlatego?

Sigrid przechadzała się boso po spowitej mgłą plaży wzdłuż morza pokrytego cieniutką warstwą lodu. Szeptając, bladoszare disy przemykały wokół niej, kiedy kroczyła przez nicość, przez wydarzenia z przeszłości oraz te, które miały nadejść. Sol na niebie zgasła połknięta przez wilki, które goniły za nią po firmamencie. Płonął tam za to wąż, który połknął własny ogon, symbol wieczności. Trzymający jej rękę chłopiec przywiódł ją na skraj strumienia, który chichocząc, szukał ujścia do morza. Goniły się w nim swawolnie dwa niedźwiedzie. Przekomarzały się tak wesoło, że doprowadziły Sigrid do śmiechu. Mgła zgęstniała. Cienie pojawiały się i znikały, nikłe sylwetki w wielkiej szarości. Chłopiec zatrzymał się przed trzema kopcami nagrobnymi. Wskazał na środkowy i kazał jej się tam udać. Sigrid miała ochotę zostać, ale on tylko pokręcił głową i kazał jej iść dalej. Wypuścił jej rękę z dłoni i wycofał się w mgłę z czasu, a ona zmusiła się do wejścia na szczyt kopca. Tam go znowu znalazła. Swen klęczał ze złamanym mieczem w dłoni. Miał spuszczoną głowę i czujne spojrzenie, kiedy uklękła przed nim i pogłaskała go po policzku. Popatrzyli na siebie w milczeniu, zamknięci w czasie. – Mój kochany – wyrzekła i zrzuciła ubranie. Bez śladu wahania wyciągnęła ramiona i chętnie przyzwoliła, by w nią wszedł. Wszystko było tak, jak miało się stać. – Zaraz zaczną się obchody lata. Głos Alfhild wyrywał Sigrid z błogiej drzemki. Otworzyła oczy i z rozczarowaniem spojrzała na krewniaczkę siedzącą na brzegu łóżka. – Idź sobie – wymamrotała i odwróciła się do ściany. Już drugi raz Swen z dzieckiem nawiedzili ją we śnie. Z ciałem nabrzmiałym z tęsknoty skuliła się pod futrzanym przykryciem. Dlaczego dręczysz mnie chucią, Wanadis? Wystawiasz mą wolę na próbę? Wczoraj pijana wymiotowała w obecności Swena, a potem bezwstydnie mu się narzucała. Ona, przyszła królowa, zachowywała się jak jakaś lubieżna prosta nałożnica czyhająca na przychylność gospodarza. Freja jednak zesłała kapłankę, która ocaliła jej honor. Już wkrótce wieszczka również udzieli jej odpowiedzi,

o które poprosiła. Wzięła głęboki oddech i powoli usiadła na posłaniu. Natychmiast pojawiła się Alfhild z kubkiem mleka. Sigrid zerknęła na napój i odwróciła się. – Nadal ci niedobrze? – zapytała Jorun. Pokręciła głową, przytłoczona samotnością. – Czy Wanadis nie powinna zadbać o to, by nasza królowa pozostała zdrowa i piękna, zamiast dawać popis rzygania pod salą biesiadną króla? – skrzywiła się Jorun. – Trzymaj język na wodzy – odparła cicho Sigrid. Krewniaczki wymieniły spojrzenia i wbiły wzrok w podłogę. Odziały się w proste biało-szare spódnice używane do składania ofiar w święto lata, rozpuściły włosy i ozdobiły je kwiatami. – Kapłani duńskiego władcy zakazali rytuałów ofiarnych – upomniała je Sigrid. – Nie wolno tu czcić naszej wiary. Złośliwy uśmieszek na ustach Jorun jeszcze się poszerzył, Alfhild natomiast pokręciła głową. – Zabronili tylko składania ofiar. Zabawa się odbędzie, a ludziska z bliska i z daleka zjeżdżają się, by wziąć w niej udział. Mimo że król jest wyznawcą krzyża, mamy się spotkać przy kopcach grobowych, gdzie z większym rozmachem niż kiedykolwiek dotąd będziemy się bawić. Nie mogę się doczekać rozpoczęcia, mam na oku kilku takich, z którymi chciałabym zatańczyć wokół słupa. – Zachichotała, oblewając się rumieńcem. – Orm mówi, że Sjöfn czczona jest ukradkiem, ponieważ włada mocą zbyt silną, by się jej oprzeć – wyłożyła Jorun. – Doprowadza to księży do wściekłości, ale nie mają na to rady. Alfhild rzuciła Sigrid znaczące spojrzenie. – Ostatnio Orm sporo opowiada Jorun, kiedy szepczą ze sobą po ciemku. Nie ma wątpliwości, z kim dziś w nocy chce oddać cześć Sjöfn. – Stul się, zawzięta suko – odezwała się Jorun z rozbawieniem w głosie i wyjęła z kufra prostą suknię dla Sigrid. – Czy Wasza Wysokość raczy włożyć tę? Córka Tostego zmarszczyła czoło na ostry ton, jakim wypowiedziano ostatnie słowa. Jednakże dzisiejszy dzień nie nadawał się na swady z krewniaczką. – Z ochotą – odparła i podniosła się z pościeli. Był to odpowiedni strój na odwiedziny u wieszczki. – Wybieram się do obozu Jomswikingów, być może twój Orm zechciałby nas tam zaprowadzić, Jorun? To powinno wprawić krewną w lepszy nastrój i zająć jej myśli czym innym niż poczynania Sigrid. – To nie tak – broniła się Jorun, ale z uśmieszkiem zadowolenia na ustach. – Jeszcze nie, ale dziś w nocy panuje Sjöfn, a ona pozwala na to, co kiedy

indziej jest zabronione – zauważyła kpiąco Alfhild. Oby mnie także pobłogosławiła, pomyślała Sigrid. Wciągnęła suknię przez głowę i poczekała, aż dziewczęta skończą wpinać jej kwiaty we włosy. Już niedługo otrzyma odpowiedzi, których tak żarliwie pragnęła, i to podczas błogosławionego święta lata. – Przestań tak krążyć, bo podetnę ci ścięgna! – ryknął Ulv-Topór. Swen przerwał wędrówkę przed namiotem Palnego i posłał szelmowski uśmiech olbrzymowi, który leżał na ziemi na plecach i stękał po przepiciu miodem. Kompania wesoło spędziła wieczór w porcie, podczas gdy Swen i dowódcy okrętów zasiadali przy królewskim stole, chociaż on sam wolałby się napić z braćmi. Harald i Sigrid dręczyli go nawet we śnie i nadal zajmowali jego myśli. – „Wiktu gorszego nie masz na drogę niż beczka piwa”. – Åke skrzywił się złośliwie i łupnął w swoją tarczę tuż koło głowy Topora, aż zadudniło. Rozjuszony olbrzym uniósł wielką głowę. – Wypruję ci flaki, przeklęty durniu. Åke zaklął, czując uderzenie kamienia na ramieniu. Skierował uwagę gdzie indziej. Wskazał na jednego ze sług króla, który dreptał przez obóz. Kiedy służący podszedł do ich legowisk, Swen wyprostował plecy i ukrył ogarniający go niepokój. Mężczyzna ze wstrętem zmierzył wzrokiem Sigvarda, który zaległ na ziemi i głośno chrapał, po czym zwrócił się do Swena: – Król wzywa cię do siebie na dwór, panie. Młodzieniec poczuł, jak ulatnia się niepokój. Nadszedł czas ogłoszenia decyzji, niedługo okaże się, jak potoczą się losy jego i Jomswikingów. Rozejrzał się dookoła za Palnem, ale go nie dostrzegł. Pomyślał, że pewnie został w porcie. Jednak to było coś, z czym był zmuszony zmierzyć się sam. Ulv-Topór kopnął Sigvarda, a ten, zaspany i czerwony na gębie, poderwał się na równe nogi. – Ani ludzie, ani broń nie będą ci potrzebni – oznajmił sługa. Ulv-Topór położył dłoń na ramieniu posłańca. – Nie puścimy go samego, i już – rzekł. Wkrótce razem zmierzali do królewskiej sali przyjęć, a Jomswikingowie wstawali i wykrzykiwali życzenia pomyślności. – Dużo szczęścia, chłopcze! – Plecy prosto! Głuchy pomruk w oddali skłonił ich do spojrzenia na szarawe niebo. – Samotny Jeździec jest tutaj – stwierdził Åke. – Sprawa potoczy się dobrze. Swen czuł coraz większy spokój. Lepszego znaku nie mógł sobie wymarzyć. Komnata świeciła pustkami, jeśli nie liczyć Haralda, który siedział na tronie pochylony do przodu i rozmawiał w zaufaniu z wytwornie odzianym mężczyzną bez brody, a także Tyry i jej męża Styrbjörna, zajmujących miejsca po prawicy

króla. Tyra uśmiechnęła się zachęcająco i przyjaźnie, kiedy Swen i jego trzej kompani stanęli przed władcą i złożyli mu pokłon. Monarcha przez dłuższą chwilę ciągnął pogawędkę z gładkolicym, aż w końcu odprawił go skinieniem dłoni i opadł na oparcie tronu. Światło dnia nie było łaskawe dla jego tłustego oblicza; trudno uwierzyć, że Harald był kiedyś najpotężniejszym i siejącym największy postrach wojownikiem pośród Danów. Oczka, które spoglądały na Swena z niezwykłą odrazą, bardziej pasowałyby do świni aniżeli do człowieka. – Wezwałeś mnie, ojcze – zaczął Swen, czekając na to, co ma się wydarzyć. Gniew niczym mroczny cień przesłonił twarz Haralda. – Za zamieszanie, które wprowadziłeś, powinienem cię poćwiartować i wysłać w ognie czyśćca na całą wieczność! – zawołał gromko, aż zatrzęsły się jego policzki. – Dziękuj Tyrze, że jeszcze żyjesz. W tym samym momencie rozległ się łomot powozu Thora przetaczającego się po niebie. Gładkolicy służący na ten dźwięk drgnął i zbladł na twarzy. Nawet król zerknął na sufit, a Swena dobiegł odór strachu przed bogami, których Harald tak haniebnie porzucił. On sam poczuł niewzruszoną moc. Oto Samotny Jeździec stał po jego stronie i tym samym Swen nie miał powodu obawiać się króla, ani na tym, ani na tamtym świecie. A jeśli zostanie wysłany do Walhalli, spotka się tam z najlepszymi. Harald wściekłym gestem przyzwał gładkolicego, który podbiegł czym prędzej i oznajmił: – Harald Jelling, król z Bożej łaski, w swej niezmierzonej wielkoduszności postanowił podarować ci dwa okręty z obsadą. Oznaczało to dla Swena o jeden statek mniej, niż się domagał, ale Palne uprzedził go, że powinien się z tym liczyć. Pochylił się, nie mogąc ukryć radości z ogromnego zwycięstwa. Triumf. Bezzębny niedźwiedź w końcu się poddał. Kolejny huk, tym razem potężniejszy, wypełnił pustawą salę, a porywisty wiatr zaczął szarpać za drzwi. Służący niespokojnie rozejrzał się dookoła. – Ten wspaniałomyślny dar, tak łaskawie ofiarowany przez największego z władców, przychodzi pod dwoma warunkami, które musisz przyjąć – dorzucił gładkolicy. – Staniesz u boku Styrbjörna Mocnego, kiedy prawowicie sięgnie po władzę nad Swithjodem. Swen zmierzył Styrbjörna spojrzeniem. Wyglądał na dobrego chłopa, a Tyra wstawiła się w jego sprawie. Było to słuszne żądanie i mógł na nie przystać. – Mój miecz należy do ciebie – odparł, na co Styrbjörn uradowany odpowiedział skinieniem głowy. Nad nimi Thor uderzył Mjöllnirem. Ostre łupnięcie młota odbiło się echem w wyludnionym gmachu, silne podmuchy napierały i trzęsły drzwiami.

– Co jeszcze? – zapytał Swen. Gładkolicy odchrząknął bojaźliwie. – Musisz przysiąc, panie, że król Harald, najpierwszy z Jellingów, nigdy więcej nie będzie cię musiał oglądać. Młodzian wykrzywił usta w szerokim uśmiechu. Ze starości i nadmiaru miodu staremu przegniła głowa, podobnie jak zęby. – Chętnie to obiecam. Kiedy spotkają się po raz kolejny, Swen wrazi miecz w jego tłusty brzuch i zaśmieje się, gdy wstrząsną nim śmiertelne podrygi. – Zatem postanowione. Opuśćcie salę. Gładkolicy pokazał im plecy, Swen jednak nie ruszył się z miejsca. Tak łatwo się go nie pozbędą. – Kiedy dostanę okręty? Gładkolicy pytająco spojrzał na Haralda, który uniósł pięć palców. Zatem za pięć dni. Swen skinął głową. – Kiedy wyruszamy z wojskiem na Swionów? Styrbjörn wstał i wyprostował się, a był słusznego wzrostu. – Bądźcie gotowi na święto wiosny. Przyślę wtedy posłańca do Jomsborga. Dopiero teraz wszystko zostało ustalone. Swen pokłonił się i Jomswikingowie jak jeden mąż odwrócili się i miarowym krokiem opuścili komnatę. Thor pozdrowił ich dudnieniem, kiedy wracali do obozu. Bracia wikingowie walili Swena po plecach, wychwalając jego siłę. Zwycięstwo. Swen wciągnął deszczowe powietrze głęboko do płuc, wzniósł zaciśnięte pięści do władcy piorunów i zamknął oczy. Wiatr tarmosił jego ubranie. – Dzięki ci – wyrzekł, a uczucie ulgi przebiegło wszystkie członki. – Za to będę ci się odpłacał bez końca. Odpowiedział mu pomruk. Rankiem obudził się jako prosty wojownik, jakiś wyrostek bez rodzinnych korzeni, zdany na łaskę innych i bez dobytku z wyjątkiem oręża. Odzienie na grzbiecie oraz złotą szpilkę podarował mu Palne. Teraz stał się Swenem Jellingiem, dowódcą okrętów i Jomswikingiem – miał imię z rodowodem, które zapada w pamięć i budzi strach. Tron Jellingów znajdzie się niebawem w zasięgu ręki. – Pomóż mi, Samotny Jeźdźcu – poprosił i popadł w zachwyt, kiedy niebo przecięła błyskawica. Moce stały po jego stronie.

Sigrid wybrała się do obozu Jomsborgczyków w towarzystwie obu krewniaczek i Orma. Zastała opuszczone i puste podwórze. Jakaś służka z naręczem drewna rzuciła im bojaźliwe spojrzenie i popędziła dalej. Każdy ze strażników obstawiających swoją stronę dziedzińca wybałuszał na nich oczy. Powóz Thora przetoczył się w oddali po niebie, z dość daleka dobiegły ich wiwaty. – Obchody lata już się zaczęły? – zapytała Orma, który w odpowiedzi przecząco pokręcił głową. – Wszyscy zebrali się pod kamieniem thingowym, żeby zobaczyć egzekucje skazańców. – Możemy się zatrzymać i popatrzeć? – poprosiła Jorun. – To jest niedaleko obozu. Sigrid podniosła wzrok na niebo zasnute burymi chmurami. Słońce jeszcze nie znajdowało się w zenicie. – Ale wartko – odparła i twarz Jorun rozpromieniła się z zachwytu. – Egzekucje thingowe są najlepsze. Teraz to będzie prawdziwe święto lata. Cała okoliczna ludność musiała się zebrać wokół kamienia thingowego, bo panował tam spory ścisk. Starzy i młodzi, wysocy i niscy, stali ramię przy ramieniu wokół pagórka, gdzie jeden z chrześcijańskich kapłanów odprawiał modły nad mężczyzną ze związanymi na plecach rękami. Kat stał z boku i czekał z toporem. Uboga niewiasta otoczyła barki córki ramieniem, na jej twarzy malowały się smutek i niechęć. Obok nich stał, sądząc po ubraniu, rzemieślnik. Jego oczy, podobnie jak wielu innych, pałały żądzą krwi. Sigrid wbrew sobie podążyła za Ormem, który poprowadził je do podnóża pagórka. Przebywanie w otoczeniu tylu obcych okazało się nieprzyjemne, ale rozstępowali się w milczeniu. Wytrzeszczano na nie oczy, szeptano i wytykano palcami ich proste suknie i wieńce z kwiatów, które włożyły na rozpuszczone włosy. – To trzy siostry. Wróciły. To jest znak. Sigrid zmarszczyła czoło, zdumiona spojrzeniami, z których wyzierała nieśmiała radość.

Na ich widok skazaniec, starszy mężczyzna o potarganych siwych włosach i twarzy pokrytej dziobami, przyłożył dłoń do serca, ukląkł i położył głowę na zakrwawionym już pniaku. Kat, chudzielec o ponurym wejrzeniu, uniósł topór. Powietrze zgęstniało z napięcia, wszyscy wpatrywali się w pagórek. Zaraz potem ostrze opadło na szyję straceńca i jego głowa stoczyła się na trawę, a przez ciżbę przeszedł szum. Ludzie z zadowoleniem pokiwali do siebie nawzajem. Oby odzyskał spokój w Nifelheimie. Sigrid podeszła do podnóża wzniesienia, gdzie wodzowie, księża i wysoko urodzeni skupili się wokół siedzącego na stolcu króla Haralda. Gapili się na nią z taką odrazą, jakby była olbrzymką z Jotunheimu, i szeptali między sobą. Spojrzenie króla nie wyrażało życzliwości. Sigrid wzdrygnęła się. Tyra, która klęczała obok, ucałowała rękę ojca i powiedziała coś cicho tylko do niego. Ta mała żmija owinęła się wokół smoka i sączyła mu jad do ucha. Ulf, stojący razem z jarlami za władcą, opuścił swoje miejsce i podszedł do siostry. – Niewątpliwie udało ci się wywołać poruszenie tym strojem. – Ubrałam się tak jak należy w najświętszy dzień roku – odparła Sigrid. Brat popatrzył na nią z rozbawieniem. – Powiadają, że odziałyście się jak trzy siostry, które w dawnych czasach składały w Lejre ofiary podczas obchodów lata, oraz że lekce sobie ważysz nową wiarę i szydzisz z jej kapłanów. Kolejny raz ściągnęłaś na siebie uwagę, siostrzyczko. Orm skrzywił się na te słowa. – Przyszła królowa Swionów nosi się tak, jak jej się podoba. Sigrid zauważyła, jak starsza kobieta szybko dotknęła dłonią swej sukni z wadmalu i pokłoniła się jej, bojaźliwie zerkając na wysoko urodzonych. Danowie za czczenie dawnej religii płacili gardłem, związani wolą króla Haralda i księży. Jednakże Sigrid miała i prawo, i chęć oddać cześć bogom. – Zostajemy – oznajmiła i dumnie się wyprostowała. Niechaj sobie myślą, co chcą, uznała w duchu. Ulf westchnął ciężko. – Cóż, nie zamierzam cię w tym wspierać – powiedział i odszedł. Orm odprowadził go pogardliwym spojrzeniem i w tym momencie Sigrid zrobiło się wstyd za brata, który z taką uległością poddawał się życzeniom krzyżowierców. – W Swithjodzie to by się nigdy nie wydarzyło – oświadczył Orm krótko, po czym ponownie stanął za Sigrid. Uśmiechnięty i beztroski Olaf z Gardariki natychmiast zajął jego miejsce, kolejny raz okazując jej przyjaźń. – Przyszliście za późno, została już tylko dwójka – stwierdził, wskazując na

ciała u podstawy kopca. – Zginęli dobrze? – zapytała Sigrid. – Dumnie i bez słowa – odparł Olaf. – A więc stara wiara jest w Lejre jeszcze silna – uznała z powagą. – Następna nie wypadnie już tak godnie. Olaf skinął w stronę młodej kobiety, którą wprowadzano na pagórek. Wyglądała na wychudzoną, a jej odzienie było tak brudne i znoszone, że wisiało na niej w strzępach. Miała skołtunione włosy i twarz pobladłą z przerażenia, kiedy kurczowo trzymała się kapłana, który obok niej kroczył. Kiedy tłusty mężczyzna z ciężkim łańcuchem na szyi wystąpił naprzód, by odczytać wyrok, wśród gapiów zapadła głęboka cisza. – Sif, córka Stena, zostanie stracona za zabicie męża Eskila we śnie oraz za utopienie zaraz potem dwojga swych dzieci: Roty, lat cztery, i Thorvalda, który skończył dwa lata. Ludzie zaczęli krzykiem dawać upust nienawiści. – Morderczyni! Ściąć jej głowę! Zabić ją! – Topór wydaje się dla niej za lekką karą – stwierdziła Sigrid. – W naszych stronach powieszono by ją powoli albo ukamienowano. Olaf wzruszył ramionami. – Ponoć nie byli zupełnie pewni jej winy. Skazana uczepiła się księdza tak mocno, że musiał siłą wyrywać się z uścisku. – To Eskil je zabił! Zaciukałam go, bo zamordował dzieciska! – Jej piskliwy krzyk odbijał się echem nad pagórkiem, kiedy na próżno usiłowała się wyrwać oprawcom. W końcu rzucili ją na kolana przed katem. – Proszę, nie zabijajcie mnie! – wydzierała się do milczących słuchaczy, tonąc we łzach. – On to zrobił! Odebrał mi dzieci! – Całe jej ciało trzęsło się, kiedy uniosła związane ręce do nieba. – Kochany Boże, ratunku! Nie chcę umierać! Nie chcę umierać! Jeden z mężczyzn złapał ją za włosy i przyciągnął głowę do pniaka. Potem puścił, zrobił krok do tyłu i skinął na kata. Krzyk kobiety umilkł nagle, wraz z klingą opadającą na szyję. Jej korpus runął na ziemię, a czaszka obok. Krew spływała na glebę. Tę krwawą ofiarę przyjął wiatr, który owionął pagórek, a po nim błyski, które zaczęły przecinać ołowiane obłoki. Bądź pozdrowiony, Thorze, Panie Mjöllnira. Gromowładny przyjął ofiarę, a ziemia zatrzęsła się od blasku jego młota. Sigrid dobiegły pojedyncze okrzyki i wiwaty gapiów. – Wzywała swojego Boga, a to Thor we własnej osobie przyjmuje ją

w krwawym darze – zauważyła. Oprawca podniósł głowę zabitej za włosy, aby pokazać zgromadzonym. W tej samej chwili ponownie rozległ się pomruk wozu Thora na nieboskłonie. Sigrid uśmiechnęła się do kochanka Wanadis. Wielu gapiów wzniosło ręce do nieba, witając pana Thrudwangu na uroczystościach ofiarnych z okazji lata. Powietrze wibrowało siłą Pogromcy Olbrzymów. Księża tłoczyli się za krzesłem króla, wymachiwali ręką przy piersi i wyglądali na śmiertelnie przerażonych, jak gdyby Pan Piorunów miał ich własnoręcznie spalić na popiół. Tyra złapała ojca za rękę i bojaźliwie rozejrzała się dookoła. Sigrid podchwyciła jej spojrzenie i skrzywiła się złośliwie. Poczuj moc starej wiary, pomyślała pośród okrzyków dudniących dookoła. Drżyj przed karą Asów i Asynii za to, że odwróciłaś się od nich. Nigdy nie zostaniesz królową Swithjodu i nie będziesz szerzyć uwielbienia dla krzyża w najpotężniejszym królestwie starego obrządku. – Pozwolisz, pani, że udzielę ci rady? – zapytał dyskretnie Olaf. Sigrid niechętnie zwróciła się w jego kierunku. – Opuść to miejsce jak gdyby nigdy nic. W jego głosie pobrzmiewały niepokój i troska. – Dlaczego? – Możesz okazać się iskrą, która wznieci ogień niezadowolenia, a to nie wyjdzie ci na zdrowie. Dobrze ci życzę, pani, i dlatego proszę, abyś posłuchała mej rady. Kapłani patrzyli na nią jak na potwora, w oczach wielu jarlów płonęła nienawiść. Otaczający ją tłum kipiał jak nieobliczalne morze, na którym lada chwila zacznie się sztorm. – Słusznie prawi, pani – dodał Orm za plecami Sigrid. – Chodźmy stąd – rzuciła Jorun i przylgnęła Ormowi do przyrodzenia. – Boję się. Sigrid spokojnie zdjęła wieniec, po czym z podniesioną głową opuściła plac. Uginają się pod twoją wolą, Wanadis. Ty i Asowie nadal sprawujecie rząd nad Danami, pomyślała.

Osiągnąłeś tylko połowiczne zwycięstwo – orzekł Palne z powagą, która natychmiast zgasiła radość Swena. Przybrany ojciec uważnie wysłuchał relacji o tym, co wydarzyło się na królewskim dworze. Przysiadł w kucki i wbił wzrok w ziemię. – Dostałem przecież wszystko, o co prosiłem – tłumaczył młodzieniec. – Król sporo ugrał, wymuszając na tobie obietnicę wsparcia Styrbjörna w bitwie o Swithjod. Poprosi mnie o podobne przyrzeczenie i nie będę mógł odmówić. Tym samym utrzyma nas z dala od swoich brzegów. On się nas obawia, i bardzo dobrze. Swen przykucnął koło Palnego. Liczył na uznanie przybranego ojca, ale najwyraźniej nie ma co na nie liczyć u wodza Jomswikingów. – A co jest złego w tym, żeby walczyć dla Styrbjörna Starke? Wcześniej toczyliśmy boje dla chrześcijan. Jomsborgczykowi, póki jest srebro, nie robi różnicy, w czyim interesie walczy. To twoje słowa. Palne bacznie i z namysłem przypatrzył się ciemniejącemu niebu. – Po co się urodziłeś? – zapytał w końcu. – Aby zająć tron i królestwo Haralda, jak zaplanowałeś. – A kto jest potęgą, która może ci w tym pomóc? Swen wciągnął powietrze przez zaciśnięte zęby. Dopiero teraz dotarło do niego, że Eryk, władca, który szanował starą wiarę, mógłby zostać jego potężnym sojusznikiem. – Powinienem był się tego domyślić – odparł zawstydzony. – Trzy duńskie twierdze wiernie stoją po stronie Haralda. Ich wojowie nie dorównują Jomswikingom w walce, ale jest ich czterokroć więcej. Z toporami i mieczami Eryka zwycięstwo należałoby do nas. Harald wiedział, co robi, zmuszając cię do udziału w wojnie razem ze Stryrbjörnem. Uchował się na tronie dłużej niż większość z nas żyje, bo potrafi jątrzyć i dzielić. – Chytry czy nie, kiedy dostanę okręty, sięgnę po to, czego pragnę – oznajmił Swen. – Ci, którzy nie zegną karków, będą padać na kolana, bo ich wojska polegną, wioski pójdą z dymem, a rody obrócą się w żer dla orłów. Palne podrapał na szyi miejsce, w którym ugryzła go pchła.

– Da ci stare statki, licho zbudowane i z niewydolną obsadą. Nikt jednak nie będzie mógł powiedzieć nic oprócz tego, że postąpił honorowo. – Zaśmiał się cicho. – Naprawdę nie powinieneś był się tak spieszyć z odpowiedzią. Trzeba było najpierw omówić ją ze mną. Swen pokręcił głową. Palne wpoił mu, by działać z rozwagą, a mimo to wpadł prosto w sidła Haralda. – Dostałem jednak nazwisko i okręty. Dla ciebie to może niewiele, ale dla mnie jest to spore osiągnięcie. Zamierzam wziąć to, czego pragnę. Daj mi czas na osiągnięcie celu. – Nic nie cieszy mnie bardziej niż twój gniew. Zastanawiam się tylko, czy pożądanie innej zdobyczy nie przyczyniło się do tak skorej zgody na walkę ze Swionami. Palne spojrzał na namioty, gdzie pojawiła się Sigrid ze swoją świtą. Swen zwrócił wzrok w tym kierunku i zaparło mu dech w piersi. A niech to licho! Jakaż ona piękna, odziana w prostą suknię i z rozpuszczonymi włosami wijącymi się na barkach. – Bez wątpienia nigdy nie spotkałem kogoś takiego jak ona i z chęcią zabiłbym Eryka, a ją pojął za żonę – wyznał szczerze. Palne złapał Swena za ramię i gwałtownie obrócił ku sobie. – Jej ojciec jest dla mnie jak brat, jego honor jest moim honorem. Nie zbliżaj się do niej, zapamiętaj to sobie! Bądź posłuszny. Rozgoryczenie Swena przerodziło się we wściekłość. Zawsze bez sprzeciwu naginał się do woli Palnego, niezmiennie starał się go słuchać, ale w tej sprawie nie mógł siedzieć cicho. – Skoro jesteś bratem Tostego, to czy zacnie tak w milczeniu przyglądać się, jak Sigrid poślubia mężczyznę, którego wiosną mamy najechać? Palne rzucił mu spojrzenie tak mroczne, że zdjęła go trwoga. – Tknij ją tylko, a zedrę ci batem mięso z pleców, zrozumiano? Swen potulnie spuścił wzrok i niechętnie skinął głową. – Tak, ojcze. Suknia łopotała na wietrze, kiedy Sigrid wędrowała przez obóz Jomswikingów, mijając wojowników, którzy ostrzyli broń przed namiotami, naprawiali zbroje albo grali w tafl. Błądziła oczami, aż wreszcie znalazła to, czego szukała. Zapałały jej policzki. „Będziesz moja” – powiedział jej wczoraj. „Moje kochanie” – czule szeptał w jej śnie. A teraz odwrócił wzrok i nawet na nią nie spojrzał. Serce Sigrid skuliło się w piersi. Skąd u niego taka niechęć? Czy to wszystko było tylko gadką pijanego młodzika pełną podstępnych kłamstw? – Co przywodzi córkę Tostego i jej kapłanki lata do naszego prostego obozu? – zapytał Palne.

Sigrid uśmiechnęła się do wodza poznaczonego bliznami. – Szukam Bejli. – Znajdziesz mą siostrę pod dębami, tam dalej. – Hövding wskazał palcem na samotny namiot na skraju obozu. Wiatr przywiał ze sobą chmurę pyłu, spadło też na nich parę kropel deszczu. Sigrid odwróciła się do Orma i krewniaczek. – Poczekajcie tutaj. – Spojrzała wyczekująco na Swena, którzy nadal patrzył w inną stronę. – Muszę to zrobić sama – dodała. Namiot wölwy znajdował się pomiędzy czterema dębami, które zaszumiały Sigrid na powitanie, kiedy zbliżyła się do zagajnika. Mrocznawe cienie gałęzi padały na schronienie wieszczki, gdzie przed wygaszonym ogniskiem tkwiła Emma. Włosy zakrywały twarz dziewczyny przykucniętej nad skórzaną sakwą, którą napełniała ziemią i liśćmi, kołysząc się przy tym na palcach w przód i w tył, jakby była kompletnie pijana. Bejla miała na sobie błękitną suknię. Koło niej spoczywał niebieski płaszcz z wyhaftowanymi znakami. Dekolt zdobił prosty naszyjnik z kości i drewnianych kawałeczków. – Brisingamen – rzekła Bejla, kładąc rękę na wisiorze. Sigrid uśmiechnęła się. To była łatwa próba. Znała sagę o tym, jak Freja oddała się czterem karłom złotnikom za naszyjnik ze złota, dzięki któremu mogła rozprawić się ze swoimi wrogami. Kiedy bogini wróciła do domu, inni ujrzeli w naszyjniku jedynie kości i drewienka i uznali, że oszalała. Jednak mocą naszyjnika Freja potrafiła pokonać przeciwników i przy wsparciu Thora zostali wybici wszyscy co do jednego. – Moc przybiera różne postaci – odparła. Kapłanka z zadowoleniem skinęła głową. Takiej odpowiedzi oczekiwała. – Dobrze powiedziane – stwierdziła i zaprosiła ją do namiotu. Wnętrze było ciasne, unosił się w nim nieznany zapach. Sigrid usiadła na futrze i przyjrzała się sakwom i tłumoczkom leżącym dookoła. U góry wisiał wysuszony łeb lisa, który wpatrywał się w nią pustymi oczyma. Emma wślizgnęła się do środka i przycupnęła przy jednym z worków. Gapiła się przed siebie, ruszając ustami, jakby prowadziła cichą rozmowę z tym, co ukryte dla oka. – Co z nią jest nie tak? – zainteresowała się Sigrid. Wisior Bejli zaszeleścił, kiedy przysiadła koło niej na futrze. – Gdyby nie Emma, nie ryzykowałabym spotkania z tobą. Harald wyznaczył karę śmierci dla tych, którzy oddają cześć bogom. Nawet tu, w obozie mojego brata, jesteśmy narażone na działania szpiegów króla. – Najjaśniejsza spali ich wszystkich na popiół.

Bejla uśmiechnęła się. – Miejmy nadzieję. A teraz powiedz, czego przyszła królowa Swithjodu szuka u wieszczki. Sigrid zaczerpnęła tchu i zaczęła opowiadać o disie, która spadła z nieba, o wietrze, który uratował ich w Alvaskogen, o snach z dzieckiem i Swenem. – A potem Wanadis zesłała mi ciebie, byś odpowiedziała na moje pytania. Dlaczego śniłam o Swenie, skoro mam wyjść za innego? Jaka jest wola Naszej Pani? – Przełknęła ślinę. Po wyznaniu wszystkiego poczuła suchość w ustach. Bejla zerknęła na Emmę, która ze zwieszoną głową kołysała się do przodu i do tyłu. – Przestań milczeć, pomóż mi i daj mi odpowiedzi, których tak usilnie poszukuję – ponagliła wieszczkę Sigrid. Czekała już tak długo, że nie pozostała jej nawet krztyna cierpliwości. Kapłanka zacisnęła wargi i srogo na nią spojrzała. – Żal słuchać, jak dopytujesz się o to, co już wiesz. Wanadis oznajmiła, czego sobie życzy. Czego się jeszcze spodziewasz, córko Tostego? Czy Freja musi wyryć twój los w kamieniu i cisnąć cię nim w głowę? Emma zaczęła piskliwie chichotać. Sigrid z konsternacją spojrzała na obie kobiety. Nie tego się spodziewała. – Brak mi doświadczenia wieszczki i nie mam pojęcia o tym, co ukryte – odezwała się w końcu. Bejla potrząsnęła głową i z dezaprobatą cmoknęła językiem. – Wieszczką się jest, a nie zostaje. Sigrid zamurowało. W takim razie miała seid w sobie, została wybrana, tak jak przypuszczała, od najmłodszych lat. Dziękuję Ci, Pani. – Poradź zatem, jak mogę służyć Asynii – poprosiła z sercem bijącym jak młotem. Bejla pokręciła głową, jakby miała do czynienia z pomylonym durniem. Rozdmuchała żar w naczyniu i dokładała suchego mchu, aż wzniecił się niewielki płomień. – Jeśli jeszcze tego nie pojęłaś, naprawdę nie zasługujesz na odpowiedź. Zawstydzona Sigrid w milczeniu wpatrywała się w ogień. Kapłanka podsyciła go gałązkami i rozsypała suszone zioła nad ogniem. Namiot wypełnił się gryzącym ciężkim dymem. Piętno na nadgarstku Sigrid rozgorzało i zaczęło palić. – Wolę Asynii, jak i sieć Norn niełatwo jest zrozumieć – oświadczyła Bejla. – Dane są nam krótkie spojrzenia, jakieś okruchy wieczności i któż wie, jakie miejsce w sieci zajmują albo kiedy coś się wydarzy. Wiedza, której pragniesz, jest nie do zdobycia. Od zawiesistych oparów oczy Sigrid zaczęły łzawić i poczuła zadziwiającą

lekkość, jakby unosiła się nad ziemią. – Wiesz, co się musi stać – rzekła nieswoim głosem Emma. Powietrze wokół nich zgęstniało, Sigrid zjeżyły się włoski na rękach. W pomieszczeniu znajdowała się istota, która nie była z tego świata. Pojawił się tunel światła i połączył ją z Emmą, lecz twarz tej dziewczyny zajęło coś innego, jakieś nieokreślone stworzenie, które patrzyło na nią czarnymi jak noc oczyma. Sigrid zdjął strach, a jednocześnie nagła radość zaczęła rozpierać jej piersi. – Okaż mi cześć! – odezwał się głos przypominający ryk tysiąca bestii, przerażający swą nieludzką mocą. – Bądź pochwalona, diso – szepnęła Sigrid. Chwilę później światło w tunelu przygasło i znikło. Pozostała jedynie Emma kołysząca się tam i z powrotem, wpatrzona w pustkę. W namiocie zapadła cisza. Słychać było jedynie wycie wiatru. Sigrid drżącą ręką przeczesała włosy. Wściekła nieludzkość disy budziła w niej lęk, ale i przyciągała ją do siebie. – Powiedz, jak mogę ci służyć – poprosiła ochryple. Emma ponownie zachichotała. – Twoje dziecko należy do mnie – syknęła istota w jej wnętrzu. Z chwilą, gdy wypowiedziała te słowa, podmuch wiatru przeszedł przez namiot. Sigrid poczuła delikatny dotyk dłoni na włosach, a potem załopotała płachta przy wejściu. Oczy Emmy zaświeciły białkami, po czym dziewczyna bezwładnie opadła na ziemię. Sigrid w osłupieniu wpatrywała się w wieszczkę, serce o mało nie wyskoczyło jej z piersi. – Czy ona skrzywdzi mego syna? – Chłopcu nic się nie może stać. Prędzej sama zginie. Poczuła ostre pieczenie na twarzy, aż dech jej zaparło. To Bejla zdzieliła ją w policzek. – Nie bluźnij! Kára przybyła, by chronić ciebie i dziecko. Ciesz się, że twój syn został wybrany. Sigrid spuściła głowę. Wybacz mi tępotę wobec ochrony i darów, które mi zsyłasz, zwróciła się w duchu do bogini. Przetarła oczy swędzące od dymu. Pląsające niedźwiedzie, cienki lód, słowa dziewczyny. Od samego początku chodziło w tym wszystkim o dziecko. Opary rozrzedziły się nieco, a ona poczuła w sercu pewność tego, co musi się stać. Pokręciła głową i wytrzymała surowe spojrzenie wieszczki. Bejla skinęła głową zadowolona. Sigrid stłumiła pragnienie, które napawało ją lękiem. – Nie mogę tego zrobić. – Uczyniłaby dla Wanadis wszystko, tylko nie to. Wieszczka pochyliła się do przodu, by okryć Emmę płaszczem, po czym

pogłaskała ją niezdarnie po włosach. – Ona zginie pod ciężarem, który znosi przez wzgląd na twoje dziecko. W Sigrid wezbrało współczucie na widok tej skulonej pod płaszczem dziewczyny. Nie wyglądała na starą, raczej na młodszą niż ona sama, a teraz została zmuszona do życia z disą, i to z jej powodu. Sigrid pogłaskała Emmę po ramieniu i ujęła jej dłoń. – Przykro mi. Emma wygięła spękane wargi w uśmiechu. – Robię to z ochotą, dla niego i dla ciebie – szepnęła, wręczając jej skórzaną sakiewkę, którą trzymała w dłoniach. Sigrid zacisnęła palce na sfatygowanej skórze. Nie wolno jej się teraz zawahać, skoro Wanadis oznajmiła swoją wolę, powiedziała sobie w duchu. Siła nade wszystko. Emma zwróciła się do niej z kamienną twarzą. – Tak jest zapisane w sieci. Sigrid ogarnęła nieprzeparta radość, która rozwiała wszelkie wątpliwości i rozważania. Jestem Twoja, zapewniła w myśli. Pokłoniła się i powiedziała: – A więc tak się stanie.

Tańce wokół umajonego słupa, który miał zapewnić płodność ziemi, już się rozpoczęły, dudnienie bębnów rozchodziło się nad kopcami grobowymi. – Dziś wieczorem uczcimy twoje wielkie szczęście! – ryknął radośnie Ulv-Topór, aby przekrzyczeć bębny. Kopnął pijanego chłopa, który usnął w trawie. Tuż obok jakaś para obściskiwała się tak żarliwie, że krocze kobiety widoczne było dla wszystkich. – Dawaj – domagał się Åke. Wyrwał Toporowi wysokoprocentowy trunek. Kiedy się napił, podsunął bukłak Swenowi, ale ten przecząco pokręcił głową. – Gniewasz się jeszcze na ojca? Niedługo o niej zapomnisz. Młodzieniec nie odpowiedział, patrzył tylko, jak Ulv-Topór złapał dziewoję o włosach tego samego koloru co jego własne i pocałował ją prosto w usta. Każdego innego dnia zdzieliłaby go w twarz, ale dzisiaj pieszczotliwie przylgnęła do wikinga. Tej nocy ludzie oddawali cześć darom zesłanym przez bogów płodności, którymi władała Sjöfn. Wszystko było dozwolone i wiele dzieci miało przyjść wiosną na świat. – Ojciec chce tylko naszego dobra, żebyśmy byli najpierwsi. Trzy dziewczyny pląsały wokół Åkego, starając się przywabić go do siebie, a kiedy rozbawiony podziękował, przerzuciły się na innych wojowników. Popił jeszcze i otoczył brata ramieniem. Roześmiał się do rozpuku na widok umalowanego na niebiesko mężczyzny, który na przemian podrzucał i łapał parę kulek. – Zapomnij o Palnem, Sigrid i o wszystkim. Raduj się, chociaż ten jeden raz. Swen rozejrzał się po tańczących, którzy kręcili się wokół przybranego kwieciem wysokiego pala. Wielu z nich zrzuciło już górną część ubrania. Niedługo opadną kolejne części przyodziewku. Zacisnął szczęki. Sigrid tknąć mu nie wolno, ale zawieść jej ojca i najechać męża – najwyraźniej tak. – Tam dalej, na pastwisku, toczą się walki byków! – zawołał Gunnar, przebiegając obok z chmarą wojów, wszyscy mieli już porządnie w czubach. Wielu Jomsborgczyków dołączyło do nich, aby obejrzeć ten spektakl, większość jednak została przy biciu bębnów i tańcach, żądna tego, co obiecywały.

Roześmiana dziewczyna rzuciła Swenowi pieszczotliwe spojrzenie i gestem dała mu do zrozumienia, aby za nią poszedł. – Wybij sobie z głowy córkę Tostego – namawiał Åke. – Spójrz tylko, jak na ciebie patrzą. Dziś w nocy możesz wychędożyć, którą tylko zechcesz. Thor we własnej osobie strzeli cię w łeb, jeśli nie przyjmiesz tych darów. Swen wykręcił się z uścisku brata. Pęta Sigrid owładnęły go taką mocą, że nie miał ochoty na żadną z rozkrzyczanych i rozweselonych kobiet. Zupełnie jak gdyby go wykastrowała. – To się skończy dziś w nocy, Bejla zdejmie ze mnie te okowy – powiedział z powagą. Åke przekornie skrzywił usta. – Ty naprawdę wierzysz, że jesteś pod urokiem czarów? – Ja to wiem – odparł rozjuszony. Brat uniósł ręce i usunął się ubawiony. – Jak chcesz. Twoje zaklęcie nadchodzi. To znaczy, gdybyś chciał je odpędzić – dodał z przekąsem. Swen odwrócił się i dech mu zaparło. Sigrid kroczyła przez tłum w jego kierunku, wyprostowana i z uśmiechem na ustach. Podeszła do niego bez słowa, spojrzała mu w oczy i chwyciła go za rękę. Swen bezwolnie ruszył z nią w tany. Kościół zbudowano z najprzedniejszego drewna, spadzisty dach pokryto czarną klepką. Przed wejściem stały dwie pochodnie, a przez otwór z boku ciepłe światło wylewało się na trawę. Emma przycupnęła pod dębem i wsłuchiwała się w dobiegającą przez okno pieśń do Boga. Głosy kobiet i mężczyzn splatały się ze sobą w wysokie tony, które przywiodły jej na myśl klasztor w Wesseksie. Obrazy z kościoła: twarda kamienna posadzka, surowe oblicza zakonnic, śmiech służących i szykany Megan zalały ją niczym fala szczurów i wypełniły ją ohydnym mrokiem. Emma skrzyżowała ramiona i zaczęła kołysać się w przód i w tył. Klasztor przepadł, a osoba, którą była przed błogosławieństwem Káry, przestała istnieć. Śpiewanie ucichło i ksiądz celebrował mszę. Disa przekazała jej swą mroczną siłę, która owionęła jej umysł i zmyła grzech. Emma zamrugała, kiedy przed nią pojawił się jazgoczący brat Ambrosius, na kolanach, z krwią sikającą z odciętego członka. Chwilę potem już go nie było. Monotonnie odprawiający mszę głos z kościoła zlewał się z bębnami świętujących. Emma kołysała się tam i z powrotem. Podniosła głowę, kiedy dwóch mnichów w brunatnych habitach zbliżało się w kierunku kościoła. Szli blisko siebie, rozmawiając poważnie i z troską w głosie. Przylgnęła plecami do drzewa, w nadziei, że jej nie zauważą, lecz starszy z nich spojrzał w bok i ze zdumieniem

zatrzymał się koło dębu. – Co się stało, moje dziecko? – zapytał dobrotliwie. Emma popatrzyła na nich z bijącym sercem. Poczuła swąd ognia. Zapach nasilał się, piekł w nozdrzach, gryzł w gardle tak, że trudno było oddychać. – Jest przerażona – stwierdził młodszy z nich. – Nie lękaj się, nie wyrządzimy ci krzywdy. Kiedy nie odpowiedziała, spojrzeli na siebie stropieni. – Bóg raczy wiedzieć, co przeszła – skwitował starszy. Młodszy postąpił kilka kroków naprzód i wyciągnął rękę. – Bóg daje zwycięstwo. Chodź się z nami pomodlić. Kára obecna w Emmie syknęła jak zwierzę. Emma przypomniała sobie frazy z klasztoru i disa natychmiast znikła. Grzesznica. Proś o zbawienie. Będziesz się smażyć w piekle za grzechy. Dłoń, którą podał jej zakonnik, była czysta, o przyciętych ładnych paznokciach. Jakby we śnie, Emma przyjęła ją i pozwoliła się poderwać na nogi. Dym drapał w gardle, głosy szeptały, kiedy niczym bezwolne zwierzę pozwoliła się zaciągnąć dalej, do kościoła. Bracia zwracali się do niej tonem pełnym troski i chwalili ją za to, że nie bierze udziału w pogańskich uroczystościach. Emma nie dała się skusić tej mowie. Poławiacze dusz mówili tak tylko po to, żeby nakłonić ją do oddania się w niewolę ich Bogu. Zatrzymała się przed wejściem do kościoła. Zapach spalenizny nasilał się coraz bardziej. Krzyż na drewnianych drzwiach jarzył się niczym żar z ogniska. Serce mało co nie wyskoczyło Emmie z piersi. – Chodź, dziecko – kusił ten bardziej leciwy, o wykrzywionej brzydkiej twarzy i z oczyma pałającymi czerwienią. Oni wszyscy są demonami, przemknęło Emmie przez myśl. Nie była w stanie się ruszyć, stopy miała jak z kamienia, a głowę pełną krzyków konających. Księża-demony weszli do kościoła, krzyż płonął i jarzył się na drzwiach. – Czego chcesz? – szepnęła i spojrzała na swoje brudne dłonie, w jej uszach nadal pobrzmiewały wrzaski. Przygryzła wargę tak mocno, aż poczuła smak krwi w ustach. Kára musi powrócić. Bez niej jest nikim. – Dlaczego mnie opuściłaś? Krzyki konających, palących się w piwnicy wieśniaków, odbijały się echem w głowie Emmy, swąd spalenizny jeszcze silniej uderzył w jej nozdrza i dopiero wtedy pojęła, czego Burzliwa Wspaniała od niej oczekiwała. Poderwała pochodnie z ziemi i podłożyła je pod zeszłoroczne suche liście pod schodami. Odsunęła się, czując, jak Kára zamyka ją w pocieszających chłodnych objęciach. Dopilnowała,

by drewno zajęło się ogniem i w mgnieniu oka płomienie zaczęły lizać rozżarzony krzyż. Ogień ogniem. Wiarę wiarą. Wrzaski w głowie Emmy stały się rzeczywistością i Kára na powrót wypełniła jej umysł. Ze śmiechem pobiegła w stronę świętujących, a tymczasem języki ognia strzelały do nieba, połykając dom krzyżowierców. Wolna rzuciła się w tany, pozwalając bębnom zagłuszyć krzyki rozlegające się w jej głowie. Kára była zadowolona z ofiary. Emma wróciła do łask. Uradowana poczuła, jak czyjeś ramię przyciąga ją do siebie. – Palne! – zawołała, zarzucając mu ręce na szyję i chciwie przyciskając się do niego. – Czym mogę służyć wodzowi Jomswikingów? Uśmiechnął się i pociągnął ją za sobą.

Niech szlag trafi przyszłość i przeszłość, do licha z pokrętnymi przepowiedniami, mężami, przodkami i powinnościami. Istniało tylko tu i teraz. Krzepkie ramię Swena obejmowało Sigrid, jego dłoń spoczęła na jej talii, a gorący oddech parzył skórę na szyi. Rogi zadęły na powitanie Nátt, gdy eteryczna ciemność lata zapadła nad Lejre. Na wzniesieniu zapłonęły ogniska i wystrzeliły płomieniami w górę. Torsy bębniarzy spływały potem, a oni grali, wypełniając mrok ciężkim transowym dudnieniem. Bose stopy wzbijały pył, rozgrzane ciała lgnęły do siebie. Przymykano oczy i obściskiwano się mocno. Poganiani przez bębny, bóstwa i ludzie splatali się w jedno, księżyc w pełni czuwał nad nimi na niebie, a seid zalewał ziemię. Od zarania dziejów w tę noc wierni poprzez taniec wyrażali swą wdzięczność dla darów mocy, za co sowicie wynagradzała ich pożądliwa Sjöfn. Żądza i poczucie swobody wprawiły Sigrid w upojenie. Jorun mignęła w tłumie gdzieś daleko, złączona z Ormem dzikim pocałunkiem. Nagie piersi błyskały w ciemności, uda otwierały się na śmiałe pieszczoty. Walenie bębnów narastało, sprawiając, że pulsowali niczym jedność, unoszeni w święty trans. Wszystko było tak, jak być powinno, a ona chciała więcej. – Wystarczy już. Swen złapał ją za nadgarstek i została przywołana z tłumu do rzeczywistości. Kroczył tak szybko, że z trudem nadążała, kiedy pociągnął ją na pagórek. Dopiero gdy pod dębem znaleźli się w ciemności sam na sam, Swen zwolnił uścisk i otarł pot z czoła. – Nie powinnaś brać udziału w tańcach – powiedział. Spomiędzy kopców grobowych, w których spoczywali przodkowie, dobiegły ich chichot i jęki rozkoszy. Wiele osób szukało odosobnienia w mroku, aby oddać cześć Wanom. – Lepiej, kiedy przebywam z tobą sam na sam? – zapytała Sigrid, opierając się o pień dębu. – Nie – odparł i popatrzył w górę na księżycową pełnię, która kusiła i przyciągała.

– A jednak się tu znaleźliśmy – rzuciła z uśmiechem. Skinął głową. W oddali, koło królewskiego dworu, niebo pojaśniało od ognia i po chwili czarny dym wzbił się do nieba. Nawoływania i krzyki docierały aż do nich na wzgórza. – Czyżby paliła się sala biesiadna? – zainteresowała się Sigrid. Swen zmarszczył czoło i popatrzył, gdzie wzbija się dym, po czym zadowolony uśmiechnął się krzywo i odparł: – Ktoś podpalił kościół, chyba nie pierwszy raz. Sigrid także się uśmiechnęła. Dobrze się złożyło, że tej nocy szare habity straciły świątynię. Popatrzyła w oczy Swena. Dane im było tylko tu i teraz. – Odprowadzę cię do ojca – oznajmił ochrypłym głosem. Zdjęła wieniec z głowy i przyjrzała się więdnącym kwiatom. – Nie. Tęsknota za Swenem zapierała jej dech. To był tylko sen, nic z tego, co dzisiejszej nocy robiła, nie wydawało się rzeczywiste. – Niedługo zostanę przykuta do łoża Eryka, ale dziś jestem wolna. Swen skrzyżował ręce na piersi i błagalnie pokręcił głową. Przykryła jego rękę swoją dłonią. Po chwili wahania ujął ją, ścisnął mocno i wypuścił. Morze szeptem pieściło brzegi, księżyc pluskał się w ciemnej wodzie. – Chodź za mną – poprosiła cicho. Pogłaskała policzek Swena, czując ciepło jego skóry. Mięśnie żuchwy napięły się pod jej palcami. W ciemnobłękitnych oczach dojrzała zwątpienie i wahanie. Jeśli pójdą wzdłuż brzegu, dotrą do kopca Atlego, Bejla jasno jej to wyłożyła. Rósł tam święty dąb. Przysunęła się do Swena tak blisko, że ustami prawie muskała jego ucho, i zaciągnęła się surowym zapachem pewności. – Pomóż mi złożyć ofiarę – szepnęła. Mój kochany, dodała w duchu. Swen zadrżał cały z oczekiwania, choć jego wzrok wyrażał cierpienie i wewnętrzną walkę. – Nie rób nam tego – poprosił, lecz wiedział, że Sigrid już zwyciężyła. Chwyciła go za rękę i powiodła na plażę, krew jak ogień buzowała w jej całym ciele. Oby tylko podołała. Oby nie popełniła błędu.

To było szaleństwo. Palne zarzekał się, że wychłoszcze go do nieprzytomności, jeśli choćby pokaże się w pobliżu Sigrid, a jednak przyszedł z nią tutaj jak bezwolne zwierzę. „Taki jest pokój z niewiastą, co nosi fałsz w sercu, jak jazda po śliskim lodzie, gdy koń nie jest ostro okuty, lub jak błądzenie w sztormie, gdy łódź nie ma steru”. Mógł wszystko stracić przez Sigrid. Jomswikingowie przepędzali takich, którzy cudzołożyli z żoną innego, tak stanowiło prawo, na które przysiągł, co przypieczętował bransoletą noszoną na ramieniu. Odrzucenie przez braci i wyjęcie spod prawa były najgorszą karą. A mimo to nie był w stanie jej zostawić. W blasku księżyca włosy Sigrid przypominały srebrną przędzę, a ona lśniła w mroku niczym nieziemska istota, którą zresztą była. Ciepło jej dłoni w jego własnej przyprawiało go o szczególną słabość. W jej pobliżu nie było cierpienia ani krwi. Żadnych krzyków mężczyzn konających z rozpłatanymi brzuchami, żadnych dzieci spalonych w objęciach matek, żadnych wojen czy śmierci, żadnych ran ani bólu, miała w sobie tylko piękno, czystość i spokój. Nie potrafił zrezygnować. Była jedyną, jakiej w życiu pragnął, i najpiękniejszą, jaką widział. Tylko głupiec bez ikry mógłby sobie odmówić tego, co mieli tu i teraz. Z każdym krokiem cichły odgłosy zabawy, a wzmagał się szum rozświetlonych księżycem fal uderzających o ląd. W oddali, bliżej brzegu, majaczyły kopce grobowe przodków. – Nic o tobie nie wiem oprócz tego, że jesteś wikingiem z Jomsborga i bękartem Haralda – zagaiła miękko Sigrid. – Już nie bękartem, skoro podarował mi okręty i tym samym uczynił Jellingiem. Odwróciła się do Swena z oślepiającym uśmiechem. – Radam słyszeć, że przyjęto cię do rodu. Mówiła szczerze, Swen chciwie spijał jej radość. – Co poczniesz z okrętami? – zapytała, a on w odpowiedzi wykrzywił usta.

Popędzi wraz z walkiriami szerzyć śmierć w królestwie Swionów, zabije Eryka i pojmie Sigrid za żonę, aby na zawsze już należała do niego. Następnie rozprawi się z hövdingami wiernymi Haraldowi, pokona ich jednego po drugim, aż się przed nim ukorzą. A wtedy ukatrupi wreszcie rodzonego ojca i zajmie jego miejsce. – Stanę do walki u boku Styrbjörna w Swithjodzie – odparł. – Później strącę Haralda z tronu Jellingów i zostanę królem Danów i Jutów. Kiedy obejmę rządy, napadnę na Anglię i odbiorę to, co kiedyś utraciliśmy. Nagle zamilkł. Powiedział więcej niż Åkemu, a zdradzanie tego Sigrid graniczyło z szaleństwem. Spojrzał na nią niespokojnie, spodziewając się, że wybuchnie śmiechem w odpowiedzi na jego rozbuchane plany, przechodzące wszelkie wyobrażenia bękarta, ale ona popatrzyła na niego z powagą. – A więc to przesądzone, że Harald ruszy do walki u boku Styrbjörna. Swen skinął głową. Za dużo jej wyjawił. – Wiem, że jesteś w stanie zdobyć wszystko, czego pragniesz – powiedziała, mocniej ściskając go za rękę. – Czy wieszczka ujrzała to w czarze ofiarnej, kiedy się z nią dzisiaj spotkałaś? – zapytał ochrypłym głosem. Przecząco pokręciła głową, aż zafalowały włosy nad jej ramionami. – Jeśli walczysz dla Walhalli, bogowie dadzą ci zwycięstwo – odparła z namaszczeniem. – Nigdy w to nie wątp. W tym momencie pragnął wierzyć we wszystko, co mówiła. Jej słowa dodawały mu siły. Był wojownikiem Walhalli, wybranym i chronionym. – Zabiorę cię ze Swithjodu i uczynię swoją – oznajmił uroczyście. Przystanęła i przyjrzała mu się, jej wzrok był jak pieszczota. – Wiem – szepnęła. Stali pod prastarym dębem, tak rozłożystym jak sam Yggdrasil. Na ziemi leżały kwiaty, pień przewiązano strzępkami materiału w różnych kolorach. Swen rzucił okiem na gałęzie, na których ofiary ze zwierząt dyndały na lekkim wietrze. Dwie kozy, cielak i coś, co mogło być psem, ale żadnych ludzi. Położył dłoń na piersi, tam, gdzie biło serce, i z szacunkiem się pokłonił. Stojąca obok niego Sigrid dygnęła głęboko, wypięła z sukni małą szpilkę i położyła ją u stóp drzewa. Następnie podniosła ozdobną czarę ofiarną, która jakby na nią czekała. Swen śledził każdy jej ruch. Nie była to chichocząca i roztańczona dziewoja, która rusza w tany i w święto lata bezwstydnie oddaje się każdemu, ale głęboko wierząca osoba. Jedynie najczcigodniejsi byli na tyle silni w wierze, by pod groźbą kary śmierci dawnym sposobem składać ofiary w tę najpotężniejszą noc w roku. Sigrid wyjęła sztylet z sakiewki u paska i szeptem wypowiedziała zaklęcie. Potem wycięła szramę na dłoni, pozwalając krwi skapnąć na ziemię.

– Erce, matko ziemio, przyjmij ofiarę swej córy – powiedziała głosem ochrypłym ze wzruszenia. Ręka jej zadrżała, kiedy przysunęła ją do misy i wpuściła do niej kilka kropli krwi. – Frejo, Wanadis, Pramatko. Weź mnie w opiekę. Przyjmij me ciało i duszę. Moja krew należy do ciebie. Jestem twoja. – Dała Swenowi znak, aby podszedł bliżej. – Nie znam słów – rzekł. – Oddaj bogom swoją moc i życie, pozwól im wziąć cię w posiadanie – wyjaśniła cicho i przytknęła ostrze noża do jego dłoni. Swen przełknął ślinę i skinął głową. Rzuciła mu pieszczotliwe spojrzenie, po czym nacięła skórę. Poczuł swędzący ból. Z rany polała się krew. Zamknął dłoń i kilka kropel krwi upadło na glebę. – Panie pioruna, oddaję swe życie za zwycięstwo w Twoim imieniu. – Przyłożył rękę do czary, by spłynęło do niej trochę krwi. – Moje życie należy do ciebie. Sigrid się uśmiechnęła. Z błyskiem w oku uniosła misę na cztery strony świata, a potem w kierunku drzewa, recytując frazy, których Swen nie rozumiał. Następnie odwróciła się do niego. – Złożoną przysięgę przypieczętuje krew Kwasira – oznajmiła, wręczając mu czarę. Drżącymi dłońmi przyjął od niej naczynie i patrząc jej głęboko w oczy, upił jego zwartość. Miód miał posmak goryczy od ziemi i krwi. – Oddaję me siły życiowe Wanadis. Miał nadzieję, że mężczyzna właśnie to powinien powiedzieć. Wypadło to dobrze, bo gdy Sigrid opróżniła czarę, korona świętego dębu zadrżała na wietrze. Poczuli tak dojmującą obecność czegoś nieznanego jak ukłucie szpilek na skórze. Ziemia pod stopami pulsowała niczym serce. Ciemność wokół nich zgęstniała. Swenowi zjeżyły się włoski na ramionach. Moce, które zawezwali, przybyły. – Nadeszła – szepnęła podniośle Sigrid. Zakolebała się, czara wysunęła jej się z dłoni i upadła na ziemię. Sigrid przewróciła oczami, aż zaświeciły białka. Przez krótką chwilę stała przed Swenem obca, a mimo to jakże znajoma kobieta. Wzrok przeszywający jak włócznia, kręgi na czole, syczące węże na ramionach wydały mu się tak znajome, jakby towarzyszyła mu od zawsze. Za jej plecami majaczyły cienie pląsające wokół rozpalonych ognisk; znowu dobiegło ich bicie bębnów. – Błogosławi cię – przekazała Sigrid. Zdjęła czarny mieszek ze skóry, który nosiła na piersi, i zawiesiła go na szyi Swena. Zatrzymała dłonie na jego ramionach. Ich spojrzenia się spotkały. – Okaż jej cześć – szepnęła nieśmiało. Nareszcie. Przyciągając Sigrid do siebie, był już gotów. Jej usta miały słodki

smak miodu, czuł ciepło jej ciała. Musiał wytężyć wszystkie siły, by zapanować nad sobą i się na nią nie rzucić. Położył ją ostrożnie na swoim płaszczu. Gdy zrzuciła z siebie suknię i jej ciężkie piersi się zakołysały, trunek ofiarny wziął górę i Swen dał upust żądzy. Sigrid unosiła się między światami, kiedy bogini wzięła w posiadanie jej ciało i dopełniła rytuału świętej pary. – Moja – szepnął Swen z ustami przy jej wargach. Pieszczoty pozostawiały ogniste linie na jej skórze i Sigrid ochoczo zatopiła się w morzu pożądania. Przyjmij mój dar, moje życie, weź wszystko moje. Gdy Swen wszedł w nią, jej łono początkowo przeszył ból i przestała istnieć. Potem objęła go nogami i spijała jego moc, dopóki dygocząc, oboje nie wrócili do rzeczywistości. Stało się. Zasłony do przeszłości gęstniały, kiedy Sigrid czule głaskała blizny na zlanych potem plecach Swena. Disy pląsały w koronie świętego dębu, zadowolone ze złożonej ofiary. Erce trzymała ją bezpiecznie w swoich objęciach. Sigrid zrobiła to, co musiała. W przypływie czułości pocałowała Swena w ramię. Mój kochany, pomyślała. Swen otarł pot z czoła i zaśmiał się, przewracając na plecy. – Popełniłem błąd. Jeśli dobrze pamiętam stare sagi, mężczyzna powinien wylać nasienie na ziemię, aby pobłogosławić przyszłoroczne plony. Jego niewiedza wywołała uśmiech na twarzy Sigrid. Poczuła, jak wycieka z niej siła życiowa. – Ziemia dostaje swoje, mój królu lata. Ułożyła się na jego piersi, czując bicie jego serca na policzku, a on objął ją ramionami. Gdyby tylko mogła zostać tu na zawsze! Tak zostało zaplanowane, aby to byli oni dwoje. – A więc zostałem królem szybciej, niż się spodziewałem – skwitował z rozbawieniem Swen. Sigrid wciągnęła do płuc zapach jego siły i pogładziła włosy na piersi. Było doskonale. – Ty krwawisz – zdziwił się, oglądając plamy krwi na ręce. – Wszystko jest jak należy – odparła miękko. Wieszczka uprzedziła, że tak się może stać, więc był to pomyślny znak. – Dlaczego? – dopytywał się zatroskany, z ustami przy jej włosach. – Byłam nienaruszona. Znieruchomiał. Długo się nie odzywał, a potem odgarnął jej lok z twarzy i pocałował. – Dziękuję – powiedział cicho i z taką czułością, że Sigrid niemal zebrało się na płacz. Pospiesznie, tak aby nie zauważył, sięgnęła po suknię. Prędko się ubrała,

dokładnie zapięła pas i sprzączki. Swen poruszał się wolniej, przyglądała się jego krzepkiej sylwetce, kiedy wkładał ubranie. – Skąd się wzięły? – zapytała, musnąwszy szramy przecinające mu plecy. – Od chłosty – wytłumaczył. – Ona szybko uczy człowieka postępować, jak należy. Choć się uśmiechnął, zwróciła uwagę na cień, który przebiegł mu po twarzy. Chciała wypytać go o jego życie, dowiedzieć się wszystkiego, przez co do tej pory przeszedł. Pragnęła zostać u jego boku na wieki i głaskać te blizny co wieczór. Jednak musiała wracać, zanim ktoś zauważy jej nieobecność. Przeciągnęła palcami po mieszku, który zawiesiła mu na szyi. – Seid w środku jest potężny. Przyniesie ci zwycięstwo, a w walce nie będzie cię można zranić. To mój podarunek dla ciebie. Pocałowała go po raz ostatni, odwróciła się i ociężałym krokiem ruszyła w stronę świętujących. – Zaczekaj. Gdyby się zatrzymała, nie byłaby w stanie drugi raz się z nim rozstać. Dalej szła ścieżką, namawiając samą siebie do stawiania jednej stopy przed drugą. Chwilę potem złapał ją za ramię i zmusił, aby się odwróciła. – Zostań ze mną. Jestem teraz dowódcą okrętów, Jellingiem. Możemy uciec razem. Sigrid uśmiechnęła się smutno do tych mrzonek i przecząco pokręciła głową. – To byłaby największa podłość, okryć hańbą ojca i ród. Szła dalej, chociaż serce w piersi krwawiło. – Przysięgam, że cię odbiję – rzucił za nią. Kiedy się odwróciła, wyjął złotą sprzączkę, ośmionogiego Sleipnira. Wsunął jej klamrę w dłoń i zacisnął na niej jej palce. – Przyślij ją do mnie, a natychmiast przybędę. Zapinka wykuta z łez, które Freja wylewała za zaginionym małżonkiem. Sigrid pogładziła cenne złoto rozdzierana cierpieniem na strzępy. – Idź już – szepnęła. Zawahał się, błagalnie złapał ją za rękę. – To jeszcze nie koniec. – Musisz już iść – nalegała. Mój kochany, dodała w duchu. Swen się odwrócił. Rzucił jej ostatnie spojrzenie, wszedł do lasu i zniknął jej z oczu. Ścisnęła sprzączkę w dłoni i ujrzała przed sobą chłopca w blasku księżyca, jakby bladą zapowiedź tego, co miało nadejść. Mój syn, pomyślała. Miłość do tego dziecka była tak silna, że prawie dech jej zaparło. – Stało się – szepnęła.

Zaraz potem dziecko zniknęło, pozostała jedynie pusta ścieżka wiodąca z powrotem do jej życia.

Tysiące zębów wgryzło się w ciało i kości Emmy, a jej głowę rozsadzał pulsujący ból. Blask księżyca, który przeświecał przez korony drzew, doprowadzał jej krew do wrzenia i przyprawiał o rozdrażnienie i głód, którego ani ogień, ani Palne nie byli w stanie zaspokoić. Dreptała na ścieżce w tę i z powrotem ścigana gniewnymi spojrzeniami Bejli. – Słowo daję, że ci przyłożę, jeśli się nie uspokoisz. I tak już zasłużyłaś na karę za nieszczęścia, które sprowadziłaś. Emmę niewiele obchodziło podenerwowanie wieszczki. Zaraz zrobi to, o co poprosił ją Palne. Zaniesie wiadomość do Skoglar-Tostego, musi tylko najpierw zobaczyć się z Sigrid. Błogosławione ukojenie spłynęło na nią, kiedy ujrzała Sigrid, idącą w uwalanej sukni i ze zwieszoną głową. To z nią miała zostać, tego była pewna. Przechyliła głowę. – Czym się frasujesz? – zapytała Sigrid. Powinna wracać tą ścieżką w pląsach i radować się cudem, który się wydarzył, a nie zamartwiać. Sigrid odgarnęła włosy, ukazując ściągniętą i ponurą twarz, bez śladu szczęścia. – Stało się – oznajmiła krótko. Emma zachichotała. – Tak, najwyraźniej – przytaknęła, słysząc w głowie dziki ryk Káry. Mimo bladości na policzkach Sigrid błogosławieństwo roztaczało wokół niej nieziemską jasność. Emma podbiegła bliżej. – Co cię trapi? Ofiara odniosła skutek, wyraźnie to widzę. Córka Tostego odwróciła głowę, jej oczy przepełniał ból. – Już nigdy więcej go nie zobaczę. A więc w tym rzecz. Emma zaśmiała się jak echo Káry. Małe plaże. Małe morza. Jakże małe są ludzkie umysły. – Jakie to ma za znaczenie, skoro zrobił swoje? – Zamilcz – ucięła ostro Bejla. Emma już się nie odezwała. Podążyła za nimi obiema na dwór króla. Sigrid niedługo zrozumie, była tego pewna. Uśmiechnęła się na widok zgliszcz domu

Bożego, gdzie księża wśród żaru i popiołu szukali rzeczy wartych ocalenia. To, co kiedyś było kościołem, zmieniło się teraz w rozżarzony stos. Gęsty dym wzbijał się do rozwidniającego się nieba. – Plugastwo zniknęło, nie musisz go już oglądać – oświadczyła z dumą Emma. – Nie tak głośno – szepnęła Bejla. – Możesz za to zapłacić, a także za trupa, którego znaleziono dziś rano. Emma wzruszyła ramionami. Strażnicy prawie nie zwracali na nie uwagi, para kochanków szeptała coś koło studni, jakiś mężczyzna spał pod ścianą domu, donośnie chrapiąc. – To nie ma znaczenia. Zanim słońce wskaże południe, Sigrid opuści Lejre, a my musimy podążyć za nią. Córka Tostego odwróciła się do niej ze zmarszczonym czołem. – To nieprawda. Ojciec powiedział, że wypływamy za trzy dni. Emma się skrzywiła, ale zachowała milczenie. Nie miały pojęcia, co się wydarzy. Były ślepe niczym świeżo narodzone kocięta. Drzwi domu Sigrid stały na oścież, a w środku liczni wojowie raczyli się miodem. Przystanęła na progu, nadal zasmucona rozstaniem ze Swenem, choć powinna być cała w skowronkach. – Jutro będę chciała z wami pomówić, teraz jednak muszę odpocząć – zwróciła się do Bejli i Emmy. Skinęła lekko głową, po czym weszła do sali. – Spotkamy się koło łodzi Tostego – powiedziała Emma do wieszczki. Kapłanka spojrzała na nią niepewnie i przyciągnęła ją do siebie. – Co ma znaczyć to szaleństwo? Nie mogę wyjechać i zostawić brata samego. Emma wzruszyła ramionami. To było bez znaczenia. Nie potrzebowała już wieszczki, nie teraz, kiedy miała Sigrid. – Zatem nasze drogi się rozchodzą – odparła obojętnie i wślizgnęła się do wnętrza. Wszyscy byli mocno pijani. Emma patrzyła, jak Sigrid stąpa po surowych deskach, obserwując krewniaczki, krewniaków i obcych obściskujących się i pijących. Wielu mężczyzn trzymało kobiety w objęciach, niektórzy chrapali głośno na ławach. – Gdzieś ty się, córko, podziewała?! – zapytał rozsierdzony Toste. Siedział, trzymając na kolanach piersiastą niewiastę. Rękę włożył pod jej spódnicę. – Składałam ofiary należne w taką noc – odparła Sigrid. – Sama? Zaprzeczyła ruchem głowy. – Bejla była ze mną.

– I ja też – odezwała się Emma i wysunęła z cienia. Toste odcharknął. Miał zaczerwienione oczy, które błyszczały z upojenia, i brodę mokrą od rozlanych trunków. – Nie powinienem był pozwolić, żebyś kręciła się w pojedynkę. Ludzie gadają, że ty i dziewczęta pojawiłyście się na egzekucjach jak kapłanki. Już cię wzięli na języki, a teraz jeszcze sprzeciwiłaś się królowi, składając ofiary. Na usta Sigrid wypłynął uśmiech. – Król może sobie panować, ale w co wierzę, to moja sprawa – odszczeknęła się i dumnie wyprostowana oddaliła do swojego pokoju. Naprawdę była godna losu, jaki utkały dla niej Norny. Emma pękała z dumy i miłości. Toste burknął, że córka jest zbyt uparta i sama sobie szkodzi. Po chwili jego wzrok padł na Emmę. – Co tutaj mamy? – zagadnął. Z uśmiechem podeszła do Tostego. Kobieta siedząca na jego kolanach obrzuciła ją niechętnym spojrzeniem. – Mam coś dla ciebie – powiedziała tak pieszczotliwie, że Toste kazał piersiastej przynieść miodu. Gdy wstała, Emma zajęła miejsce w objęciach wodza. Wtuliła się w niego, kiedy napełniano jego kielich. Znała już prawdę o Toste, całą prawdę. Palne wyjawił Emmie wszystko, zanim posłał ją, by z nim pomówiła. Jednak w tym momencie nie miało to większego znaczenia. – Ludzie Olafa wdali się w porcie w bójkę z Obodrytami – doniósł jeden ze Swionów. Rozbawiło to Tostego. – Miałem więcej szczęścia z moimi ludźmi dziś w nocy – oświadczył. Pewna kobieta siedząca z wojami ze Swithjodu zaczęła opowiadać, że król wpadł w furię, kiedy nie udało mu się wychędożyć nałożnic, i że próbował zmusić księży, aby poświęcili jego męskość. Podczas tej relacji Emma oparła głowę na ramieniu Tostego i zaczęła bawić się jego brodą. Nawinęła ją sobie na palce i zaciągnęła jego zapachem. Jego szorstka dłoń wędrowała w górę jej uda. – Co to za dar, który mi przyniosłaś? – zapytał niskim głosem, szukając ręką jej łona. Emma się przysunęła, kiedy wsunął w nią palec, i pochyliła się nad nim tak, że ustami niemal muskała jego ucho. – Palne chciałby, abyś czym prędzej przyszedł pod jego namiot – szepnęła tak cicho, aby nikt nie słyszał. – Cokolwiek by to było, może poczekać – odparł Toste. Emma przygryzła wargę, gdy jego palec wszedł w nią jeszcze głębiej. – Na święto wiosny król Harald wyśle Jomswikingów u boku Styrbjörna do walki o tron Swithjodu. Twój stary przyjaciel staje się teraz wrogiem, a córka znajduje się

w niebezpieczeństwie. Toste wypuścił ją natychmiast, jakby była rozżarzonym polanem. Zaczerwienione oczy pociemniały, pełne niedowierzania. – Palne nigdy by tego nie uczynił. Emma skrupulatnie ukryła swoje zadowolenie. – Mówię prawdę. Palne powiedział mi o tym dziś wieczorem, kiedy dzieliłam z nim łoże. – To było tylko drobne kłamstwo, ale podziałało. – Nie wierzę w ani jedno twoje słowo, żmijo, nie poróżnisz mnie z bratem w boju. – Przysięgam na imię twej fylgii, że mówię prawdę. Spytaj Palnego, czeka przy swoim ognisku. Toste podniósł się tak szybko, że Emma o mało nie spadła na podłogę. Złapał ją za rękę, aż zabolało. – Jeśli łżesz, wyślę cię na tamten świat. Emma potrząsnęła głową. – Niedługo przekonasz się, że ja nigdy nie kłamię – odparła. Nadejdzie dzień, w którym prawda dosięgnie Skoglar-Tostego.

Miał ją. Swen zacisnął palce na mieszku i znowu poczuł Sigrid przy sobie. Najpiękniejsza kobieta dziewięciu światów złożyła ofiarę wraz z nim i zapowiedziała, że w walce nie będzie można go zranić. Thor dodał mu siły. Swen uśmiechnął się na tę osobliwą radość, która go ogarnęła. Podczas święta lata najurodziwsza z kobiet złożyła z nim hołd bogom, a Harald przekazał mu okręty. Zaczerpnął głęboko tchu, napawając się swoją rosnącą potęgą. Dopiero teraz pojął, jak wspaniały los podarowali mu Asowie i Asynie. Nic nie mogło się równać czystej urodzie i mocy najpiękniejszej Sigrid, disy nad disami. Zatrzymał się na skraju obozu. Ziomkowie głośno chrapali przy dogasających ogniskach. Paliło się tylko jedno z nich. Siedział przy nim pogrążony w myślach Palne i spoglądał w ogień. Swen nie miał ochoty na rozmowę z ojcem, który miał bystre oko i od razu by zauważył, że coś się stało, jednak usiadł obok. Palne nawet na niego nie spojrzał. Zasępienie okrywało jego barki niczym płaszcz, wzrok utkwił w pląsających płomieniach. – Nie powinieneś był pozwolić bratu upijać się do nieprzytomności – odezwał się po dłuższej chwili. Swen spojrzał na Åkego, który leżał na futrze, pogrążony w głębokim pijackim śnie. – Poszedł swoją drogą – odparł. Palne charknął z niezadowolenia. Najwyraźniej tej nocy łatwo wpadał w gniew. Swen uznał, że cokolwiek by powiedział, nie zostanie to dobrze przyjęte. Za często zbierał cięgi, gdy ojca zżerał smutek, by nie wiedzieć, że lepiej przeczekać do rana. – Tylko mężczyzna bez honoru zawodzi swego brata – orzekł Palne. Swen nieruchomo wpatrywał się w ogień. – Czasami człowiek nie ma wyboru – wydusił w końcu. Z ogniska dobywały się ciche trzaski. Paru wojów wróciło na noc do obozowiska i pośród śmiechów i harców układało się do odpoczynku. – A jednak za złe uczynki się płaci – dodał Palne z głośnym westchnieniem. – Król Harald wymógł na mnie obietnicę, że ruszę do walki wraz ze Styrbjörnem

Starke. Nie będziesz płynął na Północ sam. – Rad jestem to słyszeć. – Swen pytająco przyglądał się ojcu. Coś było nie tak, lecz nie miał pojęcia co. – Jestem pewien, że po bitwie ze Swionami Harald odbierze mi Jomsborg. Zemści się, bo poważam starą wiarę i przyprowadziłem cię na jego dwór. Swena zamurowało. Bez Palnego Jomsborg nie stałby się tą ostrą włócznią, która przynosiła koronie Jellingów zwycięstwa i srebro. A królowi zdawało się teraz, że można Palnego wyrzucić jak znoszone obuwie? – Bracia staną po twojej stronie, – Dotrzymamy słowa i ruszymy na wojnę ze Swithjodem – oświadczył Palne. – A potem z pomocą wilków połkniesz jarlów Haralda, jednego po drugim, aż smok padnie na kolana. Spojrzeli na siebie. – Jestem gotów – zapewnił Swen. Jeszcze nigdy w życiu nie był tak pewny siebie. Stanie do boju z Haraldem, odniesie zwycięstwo, a Sigrid zostanie jego królową. Z obrzeży obozowiska dobiegły ich jakieś głosy. Swenowi serce w piersi stanęło na widok Tostego, który kroczył ku nim z córką u boku. Na Baldra, co to miało znaczyć?! Czyżby Toste usłyszał o ofierze, którą złożyli, i przybył domagać się zapłaty za honor dziewczyny, skoro córka została zhańbiona przed ślubem? Wstał z mieczem w dłoni, przyglądając się, jak ta dwójka przemierza obóz. Sigrid była jego kapłanką i zamierzał bić się o jej i swój honor dopóty, dopóki bogowie nie wyślą go na tamten świat. – Miarkuj się – nakazał cicho Palne, który nadal siedział. Gdy Toste podszedł bliżej, Swen zauważył, że to nie Sigrid, lecz Emmę prowadził ze sobą. Powoli odetchnął. W ciemnościach nocy zwiodły go płowe włosy szalonej dziewczyny. Nawet jeśli były podobne, to ta okrutnica w żaden sposób nie równała się pięknej Sigrid. Czyżby nagadała Tostemu o ofierze? A niech to! Swen wciąż stał z bronią w dłoni, gdy Toste dotarł do ich paleniska. – Czy ona mówi prawdę? – zapytał, wskazując na Emmę. Był pijany, wyraźnie czuło się odór miodu. – Tak – potwierdził krótko Palne. Toste pokręcił głową. – Odwracasz się ode mnie i stajesz się moim wrogiem? Swen mocno ścisnął rękojeść. Napiął wszystkie mięśnie, gotów do ataku. – Nie był to ani mój wybór, ani życzenie – odparł z ciężkim westchnieniem Palne. – Harald zarzekał się, że za odmowę przysięgi puści Jomsborg z dymem. Nie mogę sam przeciwstawić się królowi. Postąpiłbyś tak samo.

Swen ostrożnie opuścił broń. Rozmawiali o wojnie o Swithjod, nie o ofierze złożonej bogom. Toste zamyślił się i podrapał po brodzie, wściekłość z niego wyparowała. – Słusznie prawisz – przyznał. Dopiero teraz Palne podniósł się i stanął naprzeciwko dawnego kompana. – Może i stoimy w tej sprawie po przeciwnych stronach, ale z szacunku dla naszej przyjaźni posłałem dziewkę, aby cię przyprowadziła. A teraz opowiem ci resztę. Król ze Styrbjörnem zamierzają jutro porwać twoją córkę. Musisz opuścić Lejre dziś w nocy. Toste rzucił mu podejrzliwe spojrzenie. – Toczyłem dla Haralda boje, odkąd byliśmy wyrostkami i nosiliśmy jego pierścień przymierza. Trudno uwierzyć, że pojmałby moje dziecko i przypuścił na mnie atak. Blask i cienie grały na twarzach postarzałych wikingów, kiedy ponuro mierzyli się wzrokiem. – Nic na dworze króla Haralda nie jest takie jak kiedyś – odparł Palne. – Boje, które stoczyliśmy dla władcy Danów, już dawno poszły w zapomnienie. Jesteśmy duchami przeszłości, skazanymi na wypędzenie. Toste powoli gładził się po brodzie. – Mam teraz pewność, że pakt ze Swionami był słuszny i właściwy. Boli mnie, że stajemy w tej sprawie po przeciwnych stronach, przyjacielu, ale szlachetne, żeś mnie ostrzegł. – Do ataku na Swithjod jestem związany przysięgą, którą złożyłem, lecz to ostatni raz, kiedy mój miecz służy Haraldowi – oświadczył Jomsborgczyk. – Jeśli wszystko pójdzie dobrze, zacniejszy król zajmie jego miejsce na tronie Jellingów. Po tych słowach przybrany ojciec po raz pierwszy spojrzał na Swena. Toste położył Palnemu rękę na ramieniu. – Życzę ci wszelkiej pomyślności. Niedługo znów napijemy się miodu, czy to w Jomsborgu, czy też w Walhalli. Krótko pokłonili się sobie, po czym Skilfing szybkim krokiem opuścił obóz. Oby udało mu się ujść wojom Styrbjörna, bo on, Swen, nie będzie w stanie w milczeniu przyglądać się, kiedy będą chcieli pojmać Sigrid. – Myślisz, że zdążą? – Toste nie rozładował statków. Z łatwością mogą wypłynąć na cieśninę, zanim się rozwidni. Swen ukrył niepokój. – Godnie postąpiłeś, ojcze, że ich uprzedziłeś. – Toste uratował mi życie dwa razy, muszę mu się odpłacić. Odwrócił się do Emmy, która wyczekująco stała kawałek dalej i przysłuchiwała się rozmowie.

– Dobrze uczyniłaś, nawet jeśli zajęło ci to trochę czasu. Podeszła do Palnego, stanęła na palcach i pocałowała go w usta. – Żegnaj – rzuciła i zwróciła się do Swena. – Będę czuwała nad twoją Sigrid, aż się znowu spotkamy, królu Danów. – Rzuciła się pędem, mijając namioty i śpiących wojów. Swen zamknął oczy i w myśli przeklął wariatkę. Powinien był wiedzieć, że nie można na niej polegać. – Córka Tostego należy do ciebie? – zainteresował się Palne. Młody wiking się skrzywił. Nie potrafił przemilczeć tego, co zaszło, a kłamstwo było wbrew prawu, szramy na plecach dobitnie tego dowodziły. Złapał wiszącą na szyi sakiewkę i jak mężczyzna spojrzał ojcu w oczy. – Dziś w nocy oddaliśmy z Sigrid cześć bogom. Thor i Freja nas pobłogosławili. Będę w walce niezwyciężony. Gniew i niedowierzanie odmalowały się na obliczu Palnego. – Powiedziałem, żebyś się trzymał od córki Tostego z daleka, a mimo to okazałeś nieposłuszeństwo ojcu i wodzowi! – Jego głos zabrzmiał jak ciche warknięcie. Swen zacisnął szczęki. Nic go nie zmusi do tego, by żałował wszystkiego, co się wydarzyło pomiędzy nim a Sigrid. – Tak, ona mi się oddała – przyznał. Cios nadszedł tak błyskawicznie, że nie zdążył się uchylić. Ostry ból żuchwy niemal rzucił go na ziemię. Kiedy znów mocno stanął na nogach, popatrzył na ojca gotowy na kolejne uderzenie. Do tej pory bez słowa przyjmował cięgi, na jakie zasłużył. Tym razem zablokował dłoń Palnego w powietrzu i mocno ją ściskał, wytrzymując jego wzrok. – Przyjmę chłostę, jaką obiecałeś mi za zbliżanie się do Sigrid, ale nie dam się bić jak jakiś wyrostek. W źrenicach wodza błysnęło zdumienie, ale tylko na chwilę, bo zaraz przyłożył synowi w szczękę lewą dłonią i dał kopniaka w brzuch. Swen był jednak na to przygotowany, wykręcił się i złapał ojca za drugą rękę. Palne, choć walczył, nie zdołał się wyswobodzić. Serce dudniło Swenowi w piersi jak bęben. – Pozwól mi przyjąć karę jak mężczyzna, nie jak syn. Szamotanina obudziła wikingów, którzy zaspani zaczęli obserwować, co się dzieje. Gunnar wychynął z namiotu z pytaniem, za co się Swenowi dostało. Palne spojrzał Swenowi prosto w oczy. – Nad ranem zatańczy sobie pod batem. To mówiąc, wyrwał się z uścisku syna i zdzielił go w twarz z taką mocą, że ten runął na ziemię, na wpół przytomny z bólu. Potem dał mu kopniaka w brzuch i Swen skulił się z jękiem. – Nie mówiłem, że cię wybatożę do kości, jeśli nie będziesz się trzymał

z daleka?! – ryknął. Syn pokiwał głową i odchrząknął. – A czy jestem mężem, który dotrzymuje słowa? Swen zmusił się do ponownego skinienia głową. – Rano nie będziesz już taki zuchwały. Młody wiking stęknął w odpowiedzi na ostatniego kopniaka w żołądek, którego ojciec mu nie oszczędził. Ostry smak ciepłej krwi wypełnił mu usta. Ziemia zakołysała się pod nim, próbował wstać. Ciało miał obolałe, krwawił z nosa i ust. Mężczyzna musi przyjąć ciosy. Sigrid była tego warta. Nawet gniew Palnego nie zmusi go, by żałował tego, co się stało. Otarł podbródek wierzchem dłoni i dowlókł się do posłania. Żebra bolały, ale wydawały się całe, no i zachował wszystkie zęby, więc nie było tak źle. – Spośród wszystkich rozochoconych panien, które miałeś dziś w nocy do wyboru, musiałeś wychędożyć jedyną, której miałeś zakaz tykać – powiedział Åke. Swen zaśmiał się udręczony, kolejny raz splunął krwią i objął mieszek, który wciąż jeszcze wisiał na jego szyi. – To się musiało stać. Åke popatrzył na niego z głębokim rozczarowaniem. – Jak możesz sprzeciwiać się ojcu po wszystkim, co dla ciebie zrobił? Jak możesz odwracać się od nas? Czy usynowienie przez króla i statki, które ci podarował, tak ci uderzyły do głowy, żeś rozum postradał? Swen dotknął pękniętej wargi, unikając spojrzenia brata. Jego palce nadal nosiły zapach Sigrid, wciąż jeszcze czuł, jak w niej był. – Może chłosta przywróci ci rozsądek. Swen przełknął ślinę i spojrzał na rozjaśniające się na wschodzie niebo, po czym stękając z bólu, ułożył się na posłaniu. Oby Sigrid udało się ujść ludziom Haralda i Styrbjörna. Nic poza tym nie miało znaczenia.

Zasapana Sigrid spieszyła boso przez jasną noc. Broń wo jów pobrzękiwała, kiedy kroczyli obok niej z dłońmi na rękojeściach. Axel znajdował się najbliżej, gniew dobitnie malował się na jego twarzy. Ulf bez przerwy rozglądał się z trwogą dokoła. W każdej chwili mogli przybiec i ich pojmać. Wcześniej Sigrid ułożyła się już w łóżku do snu, kiedy drzwi rozwarły się z hukiem i do izby wpadł Toste, oznajmiając, że ruszają do łodzi. – Harald stanął po stronie Styrbjörna przeciwko Swithjodowi. Zamierzają cię wziąć w niewolę. Wojowie weszli do środka i zaczęli wynosić skrzynie. Alfhild i Jorun zebrały swoje rzeczy. Dziedzińca przed królewską siedzibą strzegł chudy służący w podeszłym wieku, który gapił się na nich z otwartymi ustami. – A dokąd to się wybieracie o tej porze? Serce w piersi Sigrid zamarło. Jeśli sługa uderzy na alarm, żołnierze Haralda zbiegną się pędem i powloką ją ze sobą, ze skrępowanymi rękami i nogami niczym zwierzę. Toste wbił wzrok w strażnika. – Dokąd zmierzają wolni ludzie to ich sprawa – uciął stanowczo. Służący ugiął się pod jego wolą i cofnął o krok, a oni minęli go i pognali drogą prowadzącą do wioski nad morzem. – Pójdzie powiedzieć swojemu dowódcy, co widział – stwierdził Toste. – Długo nie potrwa, a rzucą się w pościg za nami. Sigrid zadrżały dłonie, kiedy kurczowo ścisnęła płaszcz. Nigdy, ani na tym, ani na tamtym świecie nie da się pojmać Haraldowi. Zdeterminowani dotarli do wsi, gdzie wielu mieszkańców pokazywało ich palcami, kiedy co sił zmierzali po zboczu w stronę portu. Na rynku minęli kilku niemrawych mężczyzn. – Skąd ten pośpiech? – zainteresował się jeden z nich. Toste złapał Sigrid za ramię, zmuszając ją do pokonania biegiem ostatniego odcinka przez rynek do przystani. Trzy okręty wypłynęły już na wodę. Tylko ostatni, największy statek czekał na brzegu na ich przybycie. Wikingowie siedzieli w ławkach u wioseł, rozbudzeni

i z zaciętymi minami. Czterech mężczyzn podtrzymywało dziób, czekając, aż wdrapią się na pokład, aby wypchnąć łódź na fale. Koło nich stała Emma z pokaźnym tobołkiem w ramionach. Zapowiedziała, że tak będzie, nie miała najmniejszych wątpliwości, przepowiadając, że opuszczą Lejre. – Ona płynie ze mną – orzekła Sigrid. Uderzył ją chłód wody, kiedy brodziła do burty, przez którą wciągnięto ją na pokład. Jak tylko ostatni wojowie wskoczyli do środka, okręt wyruszył w morze i siła ramion wioślarzy wyprowadziła go daleko od brzegów Lejre. Łapiąc oddech, Sigrid przysiadła na miejscu przy maszcie, Emma przycupnęła obok. Przestraszona wypatrywała zbrojnych albo statków, ale wszędzie panował spokój. Wzmógł się korzystny wiatr od lądu i zadął w żagle, gdy tylko je spuścili. I tak oto cztery okręty szybko pomknęły przez fale w stronę otwartego morza. Sigrid zatrzęsła się z zimna, choć była opatulona płaszczem. – Harald w swoich komnatach nie ujrzy cię ani jako gościa, ani jako zakładniczki – zdecydowanie zapewnił ją Toste. – To jest robota Tyry – odparła córka. Żmija nienawidziła jej od samego początku. Na pewno sączyła jad do uszu męża i ojca, namawiając ich do pojmania Skilfingówny. Gorzko za to zapłaci. Axel przecząco pokręcił głową. – To z winy Styrbjörna został zerwany pokój między Swionami a Danami. Powiadam wam: nie ma w Swithjodzie woja uchylającego się przed walką, do której on dąży. Niechaj przybywa z armią Haralda, rozgromimy ich na naszych równinach. On już nie żyje, przeklęty, a wkrótce też przez wszystkich zapomniany. Rozległy się pomruki poparcia wśród wojów, Toste położył zaciśniętą dłoń na piersi. – Skilfingowie staną do boju razem z wami. Po dzisiejszej nocy Harald i Styrbjörn stali się także naszymi wrogami. Obaj mężczyźni spojrzeli na siebie. Sigrid z przygnębieniem patrzyła, jak duńskie plaże maleją coraz bardziej w świetle poranka. Oddano ją Erykowi jako królową pokoju, lecz zamiast zagwarantować spokój, wplątała Gotów w kolejną wojnę. Ofiara, którą poniosła, okazała się bez znaczenia i ani chybi pociągnie za sobą kolejne zgony. Płaszcz smutku, którym okryła się po rozstaniu ze Swenem, ciążył jej na ramionach. To nie może być Twoja wola, Wanadis, pomyślała. Swen wspomniał, że popłynie ze Styrbjörnem do Swithjodu, a jej się zdawało, że mowa o bitwie była mrzonką, którą snuł z pożądania, lecz wszystko, co powiedział, okazało się prawdą. Namiętność do Jomswikinga zawróciła jej w głowie.

Kiedy w pełni dotarło do niej, co uczyniła, zabrakło jej tchu. Od czasów Rovalda Mocnego, który odmówił ratowania ojca i trójki swych braci z tonącego okrętu, nikt tak bardzo nie zawiódł ich rodu. Skuliła się pełna żalu, wyrzuty sumienia niczym ostrze noża zakłuły ją w brzuchu. Pożądliwie swawoliła z wrogiem zamierzającym uśmiercić mężczyznę, z którym była zaręczona. – Przyszłe rody będą mnie przeklinać – szepnęła do Emmy, która przytuliła się do niej jak pies. Wieszczka spojrzała na jej skruszoną minę ze zdumieniem. – Wielu będzie wysławiało twoją odwagę i wielkość przez wieki – odparła cicho z ustami przy uchu Sigrid. – Kornie poddałaś się woli Asynii, która szczodrze cię za to wynagrodzi. – Delikatnie pogładziła Sigrid po włosach. – Będą przeciwko sobie walczyli – skonstatowała córka Tostego. Swen stanie przeciwko jej małżonkowi do boju o Swithjod na śmierć i życie. Nie było drugiego takiego miejsca jak Aros, w którym dawne zwyczaje miałyby taką moc, gdzie spoczywali bogowie, a ludzie pielgrzymowali do świątyni przodków. Styrbjörn należał do krzyżowierców i nie miał szansy odnieść tam zwycięstwa. Jeśli zginie, Swen również może stracić życie. Sigrid westchnęła ciężko. Cokolwiek by się wydarzyło, będzie źle. Emma wzruszyła ramionami, jak gdyby to się w ogóle nie liczyło. – Przyjaźnie mężczyzn bywają zmienne i zawodne jak zimowa pogoda na górskich szczytach, raz się biją, raz bratają ze sobą. Wybij sobie Swena z głowy, jemu przypadła w tej sieci inna rola. Sigrid spojrzała posępnie na swoje buty przemoczone brodzeniem do łodzi. Jak ma zapomnieć coś najwspanialszego, co ją w życiu spotkało? Tęsknota szarpnęła ją w piersi. – Po co rozpamiętywać poważne sprawy, kiedy masz tyle powodów do radości? – spytała Emma. – Wybrany niedługo nadejdzie. Król królów, największy z władców. Wieszczka uśmiechnęła się spokojnie i zaczęła nucić pieśń. Sigrid nigdy dotąd jej nie słyszała. Skinęła głową. Dla syna posunęła się do czegoś niewyobrażalnego. W porównaniu z tym cokolwiek, co miało nastąpić, było skromnym poświęceniem. „Moje kochanie” – zwrócił się do niej Swen. – „Zabiorę cię stamtąd”. Położyła rękę na brzuchu i czule go pogłaskała. To jeszcze nie koniec ich historii.

Swen zawisł na linach, które utrzymywały jego ramiona rozciągnięte na boki. Plecy miał poharatane i ociekające ciepłą krwią, która spływała mu po nogach. Wydał jęk, kiedy uderzenie bata oderwało kawałek mięśni. Był to trzynasty raz. Jeszcze tylko dwa. Musi wytrzymać. Sigrid jest tego warta. Palne stał przed nim ze skrzyżowanymi rękami, sprawdzając, czy przyjmuje karę po męsku. Jego twarz nie zdradzała cienia emocji. Słowa danego dotrzymał i Swen nie miał tu nic do gadania. Czternasty. Smagnięcie okazało się bardziej bolesne niż poprzednie i trafiło wysoko w barki. Wydał zduszony krzyk i natychmiast przeklął się za tę słabość. Wszyscy Jomswikingowie bez wyjątku zebrali się wokół niego, przyglądając się, jak przyjmuje chłostę. Większość nosiła na plecach blizny od bata, ale tylko nielicznym dostało się więcej niż dziesięć. Mimo to uśmiechali się krzywo, słysząc jego postękiwanie. Swen zaczerpnął głęboko tchu i czekał na ostatnie uderzenie. Piętnasty. Bat przeciął ciało niczym nóż. Palne skinął lekko głową i odszedł. Gdy rozwiązano liny, Swen padł twarzą na trawę. – Durny oberwańcu – mruknął Ulv-Topór, przyglądając się leżącemu na ziemi Swenowi. – Mogłeś świętować najwspanialszy dzień w życiu. Dostałeś wszystko, do czego dążyłeś: okręty, obsadę, uznanie przez króla. Ale musiałeś się włóczyć i kuśką ściągnąć na siebie nieszczęście. – Lepiej nie śpij dziś w nocy na plecach, tyle ci powiem – odezwał się stropiony Åke, spoglądając na brata. – Uszła? – zapytał ochryple Swen. Mężczyźni wymienili spojrzenia, po czym Åke przytaknął ruchem głowy. – Łodzie Tostego odpłynęły, Harald szaleje. Jego ludzie szukają tego, kto ich ostrzegł. Spękane wargi zapiekły Swena, kiedy się uśmiechnął. Sigrid była bezpieczna, niedługo ją odbije i uczyni swoją.

CZĘŚĆ DRUGA

Swen podejrzliwie przyjrzał się okrętom wciągniętym do po łowy na brzeg. Były to najstarsze langskipy, jakie w życiu widział. Sporo desek wyglądało na tak zbutwiałe, że aż dziw, iż łodzie nie poszły na dno. Brakowało ponad połowy wioseł, a większość ławek dla załogi była połamana i zdezelowana. Z załogą było jeszcze gorzej. Mężczyźni, którzy mieli mu służyć, okazali się albo za starzy, albo za młodzi. Nie sprawiali wrażenia, jakby byli w stanie utrzymać w dłoni miecz. Tych kilku w odpowiednim wieku było za wątłej postury albo zbyt chorowitych. – Mój przeklęty ojciec zebrał tu najgorsze pokraki z całej Danii – rzucił do Ulv-Topora, który z trudem powstrzymywał się od śmiechu. – Trzeba będzie sporego wysiłku, żeby tych cherlaków przerobić na wojowników. Połowa z nich padnie na serce, jeśli posadzimy ich przy wiosłach. Åke, który stał obok z rękami skrzyżowanymi na piersi, cmoknął cicho. Swen uniósł rękę i przeciągnął dłonią po włosach. Skrzywił się, gdyż zabolały go szramy na plecach. Bejla wysmarowała je jakąś mazią, obłożyła rany ziołami i zabandażowała, co przyniosło mu pewną ulgę, lecz osmagane batem plecy wciąż go rwały i psuły samopoczucie. Palnemu, podobnie jak pozostałym, trudno było ukryć rozbawienie. – Ostrzegałem, że pewnie cię oszuka – rzekł z szelmowskim uśmieszkiem, gdy blady wyrostek, jeden z członków załogi, rozkaszlał się tak, jakby miały mu pęknąć płuca. Swen dostał to, o co prosił, i został uznany za Jellinga, lecz z tymi okrętami i z tą obsadą nie mógł liczyć na wygranie jakiejkolwiek bitwy. – Da się nimi dopłynąć do Jomsborga? – spytał. Sigvard i Ulv-Topór przyjrzeli się statkom, zaczęli je opukiwać i wbijać nóż w najbardziej zniszczone deski, a następnie wymienili spojrzenia. – Powinny dać radę, ale trzeba naprawić podarty żagiel i zdobyć więcej wioseł. A zatem postanowione, mógł się zająć kolejną sprawą. Swen podszedł do mężczyzn, którzy stali na plaży z tobołkami i bronią w rękach. Ani jeden nie miał miecza, wszyscy dzierżyli tylko siekiery. Najstarszy z nich wyglądał na ponad

sześćdziesiąt wiosen, a sądząc po jego szczupłych ramionach, od dawna nie trzymał w ręku wiosła. – Wracaj do domu – nakazał mu Swen. Starzec podziękował, złapał tłumoczek i prawie biegiem puścił się z powrotem do Lejre. Swen odesłał też kaszlącego młodzieńca – nie potrzebował ludzi o słabych płucach. Podobnie postąpił z większością najstarszych i najmłodszych. Jeden po drugim mężczyźni opuszczali szeregi, aż pozostała ich mniej niż połowa. Spojrzał na chłopaka, którego pamiętał z dnia swojego zejścia w Lejre na ląd. Wówczas młodzik zarzekał się, że pragnie zostać Jomswikingiem, ale został z krzykiem przepędzony. – Ile masz lat? – zwrócił się do niego Swen. – Piętnaście – odparł z powagą chłopak i stanął na baczność. Swen i Åke zerknęli na siebie wesoło, było dla nich jasne, że nie skończył jeszcze jedenastu. – Nie łżyj! – ryknął Åke. Chłopak skulił się, jakby spodziewał się uderzenia, ale jego wzrok nie wyrażał strachu, a wyłącznie determinację. – Niedługo skończę jedenaście, ale jestem silny i ćwiczyłem z drewnianym mieczem – oświadczył. Swen nie mógł się powstrzymać od uśmiechu. Dzieciak był chudy i pogryziony przez pchły, w brudnym i połatanym przyodziewku, śmierdział zaschniętym gównem. Jednak przypomniał mu jego samego w tym wieku: ta sama buta i brak pojęcia, co go czeka. – Nazywasz się Ragnvald, prawda? Chłopak przytaknął. Miał inteligentne spojrzenie, zdawał się szybki w nogach i bystry w myśleniu. To więcej niż można było powiedzieć o jego towarzyszach. – Wiesz, co służba u mnie oznacza? Gorliwie skinął głową i odparł: – Ćwiczenia dzień i noc, cięgi za błędy i nieposłuszeństwo. A jeśli złamię prawo, będę obmawiał braci albo nie wyjawię całej prawdy, jaką znam, pozbawicie mnie życia. Jeśli okażę się godny, będę stawał do bitwy razem z wami, aż padnę na polu walki, ginąc najbardziej zaszczytną śmiercią, jakiej wojownik może dostąpić. Słowa niemal potykały się o siebie. Åke wesoło uniósł brwi. – Orientuje się lepiej niż większość. – Zostajesz – zawyrokował Swen, a młokos rozpłynął się w uśmiechu. Mężczyźni z załogi uważnie przysłuchiwali się temu, co mówił chłopak, w oczach wielu z nich pojawiło się zwątpienie.

– Słyszeliście Rangvalda – oznajmił Swen. – Obiecuję tylko walkę aż po grób. Kto nie chce na to przystać, może odejść wolno. Czterech podniosło tłumoczki i oddaliło się, na plaży pozostało jedynie siedemnastu. Połowa osady jednego okrętu. – Ostał ci się wątły hird po odsianiu tych, którzy się nie nadają – podsumował ironicznie Palne, nawiązując do nazwy straży przybocznej króla. – Lepsza garstka dobrych niż gromada do niczego – zauważył Swen. – Sigvardzie, wyszukaj tych, którzy chcieli się do nas zaciągnąć, kiedy przybiliśmy do Lejre. Pewnie znajdzie się wśród nich paru zdolnych do walki. Sigvard natychmiast porzucił łódź, którą badał. – Ich znalezienie nie powinno być trudne – dodał Swen. – Poproszę szkutnika, aby zajął się okrętami. Dobrze się znamy, więc pewnie nam pomoże. Ukontentowany Palne pokiwał głową. – Jak ich opłacisz? Swen poklepał się po sakiewce umieszczonej za paskiem. – Moja część łupu z klasztoru wystarczy na wyżywienie ludzi przez zimę. Åke położył mu rękę na ramieniu. – A moja część pokryje to, czego zabraknie. Palne wyglądał teraz na jeszcze bardziej zadowolonego. – W Jomsborgu dostaniesz okręty, które ci obiecałem – oświadczył i zostawił ich na plaży. Swen popatrzył na swoje łodzie i osadę. Może i przedstawiali żałosny widok, ale należeli do niego. Ujął w dłoń mieszek podarowany mu przez Sigrid i poczuł wzbierającą w piersi pewność. – Będzie dobrze – rzucił do Åkego, po raz pierwszy z wiarą w to, co mówi.

Jorun wpięła Sigrid we włosy ostatni kwiat, poprawiła jej na szyjnik i suknię. – Jesteś gotowa – orzekła i obrzuciła ją bacznym spojrzeniem, szukając oznak słabości. Następnie pokłoniła się i zrobiła krok do tyłu. Sigrid uniosła podbródek. Wrogowie usiłowali ją zabić i zniewolić, przemierzyła lasy i morza, w świętą noc lata oddała się Wanadis w posiadanie, otrzymując w zamian najcenniejszy z możliwych darów. Straciła też to, co kochała najbardziej, pozostały tylko popiół i kamienie. Nie miała się już czego obawiać, nawet zbliżającego się spotkania z królem Erykiem. Spojrzała na gleby uginające się pod ciężarem żyta i lnu. – Odejdźcie – nakazała obu służkom. – Chcę pomówić z Emmą. Oczy Jorun i Alfhild pociemniały. Podczas podróży do Swithjodu wyraźnie dawały do zrozumienia, jak trudno im się pogodzić z faktem, że Sigrid chce mieć Emmę przy sobie dzień i noc. Pozostawały ślepe i głuche na więzy, którymi one zostały złączone. Nie miały pojęcia o sile i spokoju, które za sprawą tej opiekunki przepełniały Sigrid. Służki niechętnie opuściły zagajnik, Emma zaś została. Wówczas Sigrid zapytała: – Jakże mam czule uśmiechać się do innego mężczyzny, kiedy tęsknota za Swenem rozdziera mnie na strzępy? Słowa te zabrzmiały blado w porównaniu do wspomnień o jomsborgczyku i o tym, jak składali ofiary bogom. Bez przerwy miała to w pamięci – żywo i dobitnie. – Zatruwa cię pożądanie – odparła niespiesznie Emma. – Skup zamroczone myśli na tym, jak skusić męża, by chętnie odwiedzał twe łoże. Nie może być żadnych wątpliwości co do ojcostwa dziecka, które urodzisz. Sigrid skrzywiła się, paliło ją w brzuchu z niechęci. Przez całą podróż zanosiła do bogini modły o dziecko Swena, prosząc, by spełnił się sen, jednak odpowiadała jej głucha cisza. Emma zachichotała. – Liczy się tylko to, w co wierzą, a nie to, jak jest. – Gotowa?! – zawołał niecierpliwie Toste. – Czekamy.

Stał razem z Axlem, Ulfem i pozostałymi mężczyznami na plaży, na którą wciągnięto okręty. Za ich plecami połyskiwała woda, która całymi dniami niosła ich przez szlaki rojące się od morskich potworów w głębinach, wzdłuż nieznanych wybrzeży Swithjodu z jego płodnymi polami i łąkami, na których pasły się tłuste bydlęta. Wszędzie widać było ślady głębokiej wiary mieszkańców: ołtarze, drogi duchów, miejsca ofiarne. Oto przybyli do piasty tego koła i ona, Sigrid, córka Tostego, lada chwila zostanie królową tych rodów i ziem. Zakłuło ją w brzuchu, jakby zachwiała się nad krawędzią przepaści. – Zanim zapadnie zmrok, będę leżała w ramionach króla. – Wtedy wszystko potoczy się jak należy. – Emma uśmiechnęła się promiennie do motyla, który pląsał jej przed oczyma. Daj mi siłę, Wanadis, poprosiła Sigrid. Podeszła do czekających na nią mężczyzn i z wysiłkiem przybrała radosny wyraz twarzy. – Pamiętasz, co nastąpi i co mówić? – zapytał przyjaźnie Axel. Sigrid usiłowała przełknąć ślinę, ale zaschło jej w ustach. – Obawiam się, że nie spodobam się królowi. – Niepotrzebnie. O to nie musisz się martwić – odparł z uśmiechem Axel. Toste odchrząknął. Wyglądał niepewnie, jakby w ostatnim momencie opadły go wątpliwości. – Wysłano cię tutaj jako królową pokoju, lecz spotkasz się z Erykiem jako wojenna oblubienica – powiedział. – W święto wiosny Styrbjörn Mocny wraz Jomswikingami zamierzają przypuścić atak. Sigrid uśmiechnęła się smutno. – Od dziecka żyłam z wojną za drzwiami. Ta bitwa prawie wcale mnie nie przeraża, podobnie jak poprzednie. – Eryk zadba o twoje bezpieczeństwo – zapewnił ją ojciec. W to akurat wierzyła. Uśmiechnęła się blado i wyciągnęła rękę. Toste wyjął wstęgę Skilfingów, która w rodzinnych stronach łączyła rody podczas zaręczyn, i przewiązał nią nadgarstek Sigrid i Axla. – Czy jesteś gotowa, by spotkać się z mężem? – upewnił się Swion. Z jego oczu biły radość i przyjaźń. Sigrid wzięła głęboki oddech. Czy jest gotowa stanąć przed ludźmi, przeciwko którym Gotowie toczyli wojny od dwóch pokoleń? Gotowa spojrzeć w oczy człowieka, który stał za śmiercią jej matki? Mężczyzny, z którym będzie musiała żyć zamiast tego, który skradł jej serce? Spojrzała na Swionów; zebrali się przy drodze biegnącej między szarymi drewnianymi chatami a większymi gospodarstwami, aż do dworu króla. – Niczego więcej nie pragnę – odparła. Kiedy Sigrid kroczyła ścieżką do królewskiej siedziby, zgromadzeni wokół ludzie nie wznosili wiwatów ani okrzyków na jej powitanie. Przeciwnie,

odprowadzały ją spojrzenia pełne podejrzliwości i wstrętu. Dwie kobiety, obie z włosami ukrytymi pod chustkami, poszeptały między sobą, a potem wykrzywiły usta, jak gdyby Sigrid była więźniarką idącą na stracenie. Starszy mężczyzna w skórzanym fartuchu pokręcił głową i obrzucił ją nieufnym spojrzeniem. – Przychodzi z wojną i ze śmiercią w koronie! – zawołał ktoś. Sigrid wysiłkiem woli kroczyła wyprostowana, lecz odwaga topniała jej w piersi. Nienawidzili jej jako wroga i obcej. Z bijącym sercem, cała sztywna, wlepiła wzrok przed siebie. – Wracaj do domu, córko Skilfingów! – krzyknął ktoś za jej plecami. – Skąd u nich aż taka niechęć? – zapytała cicho Axla, który zdawał się tym wszystkim niewzruszony. – Na waszych ziemiach powitała mnie podobna czujność, a mimo to nawiązałem tam sporo przyjaźni – odparł niefrasobliwie. – Daj im czas, pani. Zdobędziesz ich swą urzekającą siłą. Poprowadził ją na szczyt pagórka do zbudowanego z ciemnych pniaków ogromnego warownego dworu ze smokami wijącymi się na dachu. Przed dziedzińcem, wokół ozdobnego łuku przybranego liśćmi i kwiatami, czekało liczne towarzystwo. Axel wyjaśnił, że Swionowie przywiązują ogromną wagę do powitania świeżo poślubionej żony, wkraczającej do nowego domu, i przekazania obręczy przymierza. To, co dzieje się na progu nowego domostwa, podlega interpretacji. Sigrid przyjrzała się orszakowi, który na nią czekał. Na dworze króla Haralda znajdowali się liczni wykwintnie odziani wielmoża, księża, kupcy i obcy, pośród Swionów natomiast dostrzec można było jedynie wojowników i wodzów. Poważni i silni mężczyźni patrzyli na nią wyczekująco, z dumnie zadartymi głowami. Nosili tatuaże i srebrne obręcze przymierza okalające ramiona. Kobiety wyglądały równie surowo, obwieszone cenną biżuterią. Badawczo jej się przypatrywały. Sigrid przełknęła ślinę, gdy jeden z mężczyzn wystąpił naprzód i stanął pod umajonym łukiem. To Eryk. Człowiek, który przyczynił się do śmierci jej matki, był starszy i niższy, niż się spodziewała; ani przystojny, ani brzydki. Miał krótką brązową brodę i długie włosy sięgające ramion. Ubrany był w haftowaną na brzegach tunikę z wadmalu. Nogawice miał w tym samym kolorze, a skórzane buty sięgały mu do połowy łydek. Bacznie się jej przyglądał, opierając dłoń na bogato zdobionej rękojeści miecza przytroczonego na biodrze. Przez krótką chwilę w jego zielonoszarych źrenicach mignął taki sam chłód jak u jego poddanych. Wstręt, który poczuła Sigrid, był jak stado uciekających ptaków. Zacisnęła zęby. Wanadis była jej pramatką, Kára dawała ochronę. Poradzi sobie, zrobi to dla

Skilfingów. – Mój królu, przedstawiam ci twą małżonkę, Sigrid, córkę Tostego – oznajmił uroczyście Axel. Razem wyciągnęli ręce związane wstęgą przymierza. Sigrid i Eryk długo przyglądali się sobie w milczeniu. – Przyjmuję ją – odparł w końcu władca Swithjodu głosem niższym i bardziej męskim, niż Sigrid oczekiwała. Zdjął z nich wstęgę i Axel natychmiast się usunął. Starszy kapłan odziany w szary płaszcz z lisimi główkami dyndającymi u ramion, kuśtykając, podszedł do pary małżonków. W dłoni dzierżył wykonaną ze srebra ozdobną obręcz przymierza. Najpiękniejszą, jaką Sigrid kiedykolwiek widziała. Wyrecytował nad klejnotem zaklęcie, następnie przejął go Eryk i wyciągnął do Sigrid. Odchrząknęła i położyła dłoń na obręczy. Było ważne, aby się teraz nie pomyliła, Axel dokładnie jej to wyłożył. Najmniejsze potknięcie zostałoby uznane za zły znak. – Na tę obręcz przysięgam ci wierność, Eryku ze Swithjodu, i przysięgam, że uhonoruję cię wieloma silnymi synami oraz że czcić cię będę w myślach i uczynkach – skłamała wysokim głosem, nie spuszczając wzroku z króla. – Niechaj Eir i Odyn pozbawią mnie życia, jeśli przysięgi tej nie dotrzymam. Przebłysk aprobaty dał się zauważyć w oczach Eryka, lecz po chwili na powrót pociemniały. Biła od niego jakaś ponura oschłość, jak gdyby on również był zmuszony do ślubu. No cóż, w takim wypadku mieli ze sobą coś wspólnego, pomyślała. – Tą obręczą przymierze zostaje przypieczętowane – oświadczył kapłan, nakładając ją na nadgarstek Sigrid. Była ciężka i tak szeroka, że zatrzymała się dopiero na samym końcu jej ramienia. – Wstępujesz do mych komnat i królestwa jako moja małżonka – oświadczył Eryk i skłonił się lekko. Kapłan, trzymając siekierę nad ich głowami, ponownie odczytał zaklęcie. Starsza kobieta z pięknie posiwiałymi włosami i wiszącym u paska pękiem kluczy wystąpiła ku nim z rogiem z błękitnego szkła. Była to matka króla; sprawowała władzę nad dworem, nie będzie więc rada z utraty pozycji. Sigrid przyjęła róg, uniosła go w kierunku Eryka, jego matki, a potem gości, po czym wypiła kilka łyków chłodnego wina. Następnie przekazała róg królowi. Kapłan mrugnął do nich z zadowoleniem. – Stało się – oznajmił. W tym samym momencie trzech flecistów zaczęło wygrywać melodię, a zgromadzeni goście wykrzykiwali życzenia pomyślności. Ich oschłość znikła, zaczęli śmiać się i rozmawiać.

Sigrid zaczerpnęła głęboko tchu. Została żoną Eryka, a niedługo stanie się królową tego kraju. Żadna kobieta nie dorównywała jej rangą. Od tej władzy zakipiała jej krew w żyłach, a policzki zapłonęły z gorąca. – Nie łgali, mówiąc, żeś piękna, pani – odezwał się cicho Eryk. – To dla mnie ulga. Sigrid zmusiła się do uśmiechu. Axel i Orm wymalowali Eryka jako najwspanialszego z mężczyzn, co, jak widać, rozmijało się z prawdą. Nachyliła się ku niemu. – Rada jestem, że ci się podobam, panie – szepnęła. Natychmiast nagrodził ją pożądliwym spojrzeniem. Uwodzenie chyba szło dobrze. – Oto moja matka, Haldis. – Serdecznie witamy, Sigrid, córko Tostego – oznajmiła królowa matka. – Nie mogłam się doczekać twojego przyjazdu. Każdy by się zorientował, że jej słowa ociekały fałszem. A jednak uśmiechnęła się i podała synowej pięknie haftowany czepiec, który oznaczał, że Sigrid została mężatką. Kobiety i mężczyźni podchodzili, aby się przywitać. Twarze i imiona zlewały się ze sobą, nie miała pojęcia, jak je wszystkie spamiętać. Nim dwie piękne dziewczyny o jasnych włosach podeszły pozdrowić Sigrid, wpatrywały się w nią z nienawiścią, dzięki czemu domyśliła się, że są nałożnicami króla. Powitała je z roztargnieniem, troszcząc się tylko o to, aby nie okazać najmniejszej słabości. – Pozwól, że oprowadzę cię po twoim nowym domu – zaproponowała Haldis. Sigrid rzuciła pytające spojrzenie Erykowi, który z powagą rozmawiał z jej ojcem. – Zobaczysz się z mężem podczas wieczornego zgromadzenia – dodała Haldis. Sigrid zaczerpnęła głęboko tchu i dotrzymała towarzystwa matce monarchy. Uspokajająco podziałała na nią obecność Emmy, która podążyła za nią wraz z Jorun i Alfhild. Sala, do której weszły, okazała się obszerna, każdy kawałek drewna zdobiły wijące się wzory namalowane w zdecydowanych kolorach. Zdumiona Sigrid przystanęła, studiując otaczające ją bogactwo barw. Ustawiony pośrodku długi stół był tak ogromny, że na ławkach przy nim znalazłoby się miejsce dla setki mężczyzn. Tron rozmiarami przypominał Haraldowy i był tak udekorowany, że tron Tostego wyglądał przy nim jak zwykły stołek. Po obu stronach krótszej ściany znajdowały się schody wiodące na półpiętro, na którym mieściły się pokoje dla najwyższych stanem, dokładnie tak jak u niej w domu.

Haldis nie weszła jednak na żadne z nich, lecz ruszyła w stronę drzwi poniżej. Sigrid poszła za nią do mniejszej izby zastawionej ławkami i ramami tkackimi. Wokół znajdowało się kilkoro drzwi. Haldis zatrzymała się przy jednych z nich i pokazała synowej nędzny pokój o ścianach pozbawionych tkanin. Umeblowanie składało się z prostego łóżka bez słupów oraz dwóch krzeseł. – Mam nadzieję, że będzie ci tutaj wygodnie – oznajmiła. To zakrawało na jawną obrazę i Sigrid nie zamierzała tego tolerować. – U nas nałożnice mają lepsze mieszkania niż to – wyrwało się zaskoczonej Alfhild stojącej za Sigrid. – Dlaczego oferujesz, pani, tak prostą izbę królowej Swithjodu? Policzki Haldis zapłonęły czerwienią. – To mamy do zaoferowania. – A kto zajmuje pokoje na półpiętrze? – zapytała Sigrid. – Mieszka tam król ze swoją świtą. – We wszystkich komnatach? Haldis odchrząknęła. – Z woli króla wszystkie są zajęte – oznajmiła. Sigrid dokładnie przyjrzała się świekrze; cisza w izbie zgęstniała. Już teraz musi nauczyć ich, kto tutaj rządzi. – To ja decyduję o tym, kto i gdzie przebywa w moim domu. Obejrzyjmy pokoje, które mamy do wyboru, a potem postanowię, gdzie urządzę sobie mieszkanie – oświadczyła, po czym wyparowała z izby. Służba gapiła się na nią w osłupieniu, kiedy zdecydowanym krokiem weszła do dużej sali i spojrzała na schody wiodące na półpiętro, gdzie pod łukiem dachu znajdowało się kilka pokoi. – Gdzie mieszka król? – zapytała starszą służącą, która wskazała na schody koło tronu. Sigrid podziękowała i ruszyła w kierunku schodów po przeciwnej stronie. Haldis dreptała jej po piętach. – Te są zajęte! – zawołała zasapana. Sigrid nie opowiedziała. Wdrapała się na półpiętro i zatrzymała dopiero pod podwójnymi drzwiami. – Otwórz – rozkazała Jorun, która nie zwlekając, rozwarła je na oścież. Tego się spodziewała. Oba pokoje były obszerne, przewiewne, a na podłodze rozłożono skóry. Uderzył ją przepych: ujrzała wspaniale malowane łoże, skrzynię, na której leżały dwie suknie, i stół, na blacie którego pozostawiono mnóstwo biżuterii. Na podłodze jednego z pomieszczeń walała się lalka oraz bączek. – Czy w Swithjodzie panują takie zwyczaje, aby nałożnice króla mieszkały wygodniej niż jego królowa? – Sigrid zwróciła się do Haldis, która w milczeniu spuściła wzrok.

– Alfhild, poproś mężczyzn, aby wnieśli moje skrzynie. Jorun, możesz zabrać stąd te rzeczy. Usiadła na krześle, a Emma stanęła za jej plecami. – Przyślij służącego z wodą, bym mogła zmyć z siebie kurz podróży – nakazała, gdy Jorun wrzucała przedmioty z pokoju do kufra, który później wytargała na zewnątrz. Matka króla wyglądała tak, jakby miała ochotę wydrapać jej oczy. – Król nie pozwoli ci się awanturować – oświadczyła po krótkiej chwili. Sigrid podniosła się z krzesła. – Może więc wrócę do domu i opowiem, że kochanice stawiacie wyżej aniżeli córkę wodza Skilfingów. Tej zniewagi Goci nie zniosą. Haldis spojrzała na nią nienawistnie, ale Sigrid się nie ugięła. Ta Swionka to nic w porównaniu z jej surową babką albo judzącą Gunlög, z którymi zmagała się przez poprzednie lata. – Może i jesteś zuchwała, będziesz wierzgać i stawać dęba, ale u nas panują inne zasady niż u Gotów, o czym się wkrótce przekonasz, gdy ujarzmi cię mój syn. Sigrid się uśmiechnęła. – Doświadczę szacunku, który mi się należy przez wzgląd na pochodzenie i pozycję – odparła spokojnie. Wyciągnęła rękę i Emma podała jej sakiewkę, którą dla niej nosiła. Otworzyła ją i ujrzała Slepinira, którego podarował jej Swen, lecz nie wyjęła tego prezentu, tylko srebrną szpilkę z czerwonymi kamieniami. – Jeśli dostanę to, co mi według urodzenia przystoi, chętnie nawiążę przyjaźń z wysoce poważaną matką mego męża. Przyjmij ten dar, pani, na znak mej wiary, że zajmiesz się mną jak córką i nauczysz tutejszych obyczajów. Oczy Haldis rozbłysły, gdy wzięła szpilkę do rąk. – Dziękuję ci i ja również mam nadzieję, że staniesz się dla mnie jak córka – odparła łagodniejszym głosem. Sigrid uśmiechnęła się miękko, gdy świekra przypinała ozdobę do sukni, a potem z zachwytem na twarzy pogładziła ją dłonią. – Czcigodna pani, obie pragniemy dla twego syna tego, co najlepsze – dodała Sigrid. Haldis skinęła niejako do siebie samej, jak gdyby od tej chwili zdecydowała się stać po stronie synowej. – Po tym, co dzisiaj usłyszałam i zobaczyłam, możesz okazać się godną Eryka. Odpocznij nieco, przyślę dziewkę, aby przyprowadziła cię na zgromadzenie. Gdy zamknęły się za nią drzwi, Sigrid osunęła się na krzesło. – Jakbym weszła w gniazdo żmij. Wszyscy mnie nienawidzą, widziałaś to? Emma wygięła lekko usta. – Dopóki się ciebie boją, nie ma to znaczenia.

Młoda królowa zacisnęła wargi. – Nie cierpię Swionów. Emma wzruszyła ramionami. – Mimo to w sieci jest zapisane, że ich ocalisz.

Sigrid wstała, słysząc ciężkie stąpanie na schodach. Wycze kująco skierowała wzrok na drzwi. Zaraz potem rozległo się podwójne stukanie i nim zdążyła odpowiedzieć, do środka wszedł Eryk. Kolejny raz popatrzyli na siebie bez słowa. – Wygodnie się urządziłaś? – zapytał w końcu. – Po wyrzuceniu twoich nałożnic dostałam zadowalające komnaty – odparła. Eryk uśmiechnął się szelmowsko i spuścił wzrok na podłogę niczym mały chłopiec, którego przyłapano na psotach. – Nie miałem pojęcia, że nie poczyniono właściwych przygotowań na twoje przybycie – odparł. Albo tylko zrzucał winę na matkę, albo rzeczywiście to ona stała za tym wszystkim, uznała w duchu Sigrid. Przez okno popatrzyła na gospodarstwa i łąki. – Gdzie się teraz podziewają? – zapytała. Eryk odchrząknął. – Odesłałem je. Skinęła głową, choć nie wierzyła w ani jedno słowo. Trzymał je gdzieś w pobliżu, aby móc je odwiedzać, ale zupełnie jej to nie obchodziło. Przysiadł na skrzyni koło łoża. – Boli mnie, że po długiej podróży nie przywitano cię lepiej, oraz to, że byłaś zmuszona uciekać z Lejre. Sigrid zdołała opanować rozdrażnienie. Jest królem Swithjodu, wybranym przez wodzów tego kraju na przywódcę. Pojął ją za żonę dla przymierza ze Skilfingami. To, co sądziła albo czuła, nie miało w tej rozgrywce żadnego znaczenia. Westchnęła ciężko. Łono paliło ją z tęsknoty za Swenem. – Dla nas obojga nie jest to łatwa sytuacja – powiedziała. – Nie – przytaknął – lecz konieczna. Spojrzeli na siebie bez radości, ale ze zrozumieniem. – Czego ode mnie oczekujesz, mężu? Uśmiechnął się na tę obcesowość. – Masz być piękna i czarująca. Powinnaś też pozostawać w zgodzie z tutejszymi kobietami, w przeciwnym razie czeka cię trudne życie pośród

Swionów. Wyprostowała się. – Czy to nie one powinny pozostawać w zgodzie ze mną, królową tego kraju, potomkinią Wanadis? Bez wsparcia mego rodu Swithjod słabo wypadnie, kiedy Styrbjörn z Jomswikingami staną u bram. Eryk przeciągnął dłonią po brodzie i popatrzył na nią rozbawiony. – Szacunku się nie dostaje, trzeba na niego zasłużyć. Jesteśmy dumnym narodem i podejrzliwie podchodzimy do tego, co obce, nawet jeśli jest to błogosławiona i piękna panna z rodu Skilfingów. – To, co jest uchybieniem wobec mnie, jest uchybieniem wobec mojego męża – odparowała tak szybko, że wybuchnął śmiechem. – Axel ostrzegał, że masz cięty języczek i zdrowy rozsądek. – Eryk wstał ze skrzyni i stanął blisko Sigrid. – Powiedział również, żeś piękna niczym letni poranek, lecz trzeba cię okiełznać. Wszystko, co od niego usłyszałem, okazuje się prawdą. Sigrid ponownie opanowała rozdrażnienie i podniosła wzrok na mężczyznę, którego serce i wsparcie musiała pozyskać. – Możliwe, zdradź mi zatem, jakie masz wobec mnie życzenia, mężu mój i królu. Eryk wyglądał na bardzo zadowolonego, kiedy pogładził ją po policzku, a potem zsunął dłoń po sukni aż do piersi. – Chcę, abyś nosiła moje dziecko, gdy hövdingowie zjadą na obchody zimy. Wszyscy mają zobaczyć, że jesteś płodna i że spodziewam się syna i następcy. Możesz to dla mnie uczynić? Sigrid poczuła, jak wbrew woli oblewa się rumieńcem. – Niczego innego nie pragnę – skłamała cicho i stosownie spuściła wzrok. – Jestem gotowa, kiedy tylko zapragniesz, mężu. Eryka nie trzeba było namawiać. Niespiesznie rozpiął jej suknię, tak że opadła na podłogę. Sigrid zadrżała, stając przed nim naga, pieszczona jego dłonią i wzrokiem. – Ciało masz stworzone do rodzenia dzieci – stwierdził usatysfakcjonowany, wędrując dłonią w dół jej brzucha, między nogi. Sigrid niechętnie westchnęła z rozkoszy, otwierając się pod wpływem pieszczoty. – Jestem oddany Frejowi – oświadczył, kładąc ją delikatnie na łóżku i zdejmując spodnie. – Rozumiesz, co to oznacza? Przytaknęła skinieniem. Frej, obrońca i bóg płodności, brat bliźniak Frei. Oznaczało to, że sypia z tyloma kobietami, z iloma tylko da radę. Przyniosło jej to pewną ulgę. Eryk był już twardy, kiedy położył się na Sigrid i wszedł w nią głęboko.

Jęknęła z bólu i powściągnęła niechęć. Nikt nie może jej zarzucić, że nie jest dziewicą. Objęła go ramionami i pieściła, gdy stękał z rozkoszy. Jeśli spodziewała się dziecka, będzie to dziecko Eryka. Byli bezpieczni, tylko to się liczyło. Robię to wszystko dla Ciebie, Wanadis, zwróciła się w duchu do bogini.

Zdawało się, że od opuszczenia Jomsborga minęła wieczność. W tym czasie Swen pracował nad doprowadzeniem okrętów do dobrego stanu, ale zdarzały się chwile, gdy dopadały go wątpliwości, czy dotrze z powrotem do domu. Jednak udało mu się znaleźć dość zadowalającą załogę i zreperować statki, tak że nadawały się do użytku. Szedł ścieżką, która wiła się między murkami otaczającymi wąskie poletka. Triumfalnie powrócił do Jomsborga, gdzie przyjęto go z honorami. Zabrakło tylko jednej osoby. Gdy zatrzymał się przed płotem, czuł w piersi narastający niepokój. Chata jeszcze bardziej popadła w ruinę od chwili, kiedy ją opuszczał. Sporo żerdzi ogrodzenia było wyłamanych, a otwór nad paleniskiem w poszyciu dachu zdawał się zapadać do środka. Za to maleńki ogródek sprawiał wrażenie zadbanego i rósł w najlepsze. Swen przykucnął i pogłaskał Szarego, który podbiegł, szczekając tak żywiołowo, że kury pouciekały na drzewa. Drzwi chatki były na wpół otwarte, Swen pospieszył do środka. – Matko, wróciłem do domu! – zawołał, pękając z dumy. Siedziała koło ławy, na której sypiała. Zakłopotana przeciągnęła dłonią po siwiejących włosach. – Mój chłopcze, nie spodziewałam się tak szybko cię zobaczyć. Miała do dyspozycji tylko jedno pomieszczenie z paleniskiem, ramę tkacką, ławę do spania oraz stół, przy którym szyła. Mimo to wszędzie panowały porządek i czystość. Chodziła w połatanej sukni, ale uszytej najprzedniejszymi szwami. – Chora jesteś? – zapytał zaniepokojony. To było do niej niepodobne, aby odpoczywać w ciągu dnia, poza tym miała cienie pod oczami. Uśmiechnęła się do niego łagodnie. – Nic groźnego, musiałam tylko chwilę odetchnąć. – Zacząłem się martwić, gdy w Jomsborgu nie wyszłaś na powitanie. Kiedy dopłynęli, wszyscy wylegli na brzeg i gapili się na jego statki oraz ludzi, którzy teraz pod nim służyli. Był to dla niego moment chwały i pragnął, aby matka była świadkiem tej ważnej chwili. Chciał ją mieć przy sobie, kiedy pełen dumy kroczył na przedzie, przeprowadzając swoich ludzi przez bramę okrągłej

palisady grodu. – Szkoda, że nie widziałaś moich wojów, kiedy ujrzeli Jomsborg. Gapili się z otwartymi ustami, ponieważ potężniejszej twierdzy obronnej ze świecą szukać. Gród leżał na skraju półwyspu, na wzniesieniu, skąd rozciągał się widok na wiele mil dookoła. Bardzo wysokie ściany zbudowano z pali, dodając wieże dla łuczników. Twierdzę otaczały pola do ćwiczeń, które każdego Jomswikinga napawały strachem. Tam właśnie Swen i jego kompani będą szkolić mężczyzn, którzy zaciągnęli się na okręty. Wielu z nich miało predyspozycje i doświadczenie, a niektórzy przy odrobinie szczęścia mogli zostać prawdziwymi Jomswikingami. Z pozostałych przed upływem zimy można było zrobić wojowników. Swen zakwaterował ludzi i pospieszył z Jomsborga do matczynej chaty znajdującej się pod lasem, na zewnątrz grodu. Teraz, będąc u niej, zorientował się, że wcale nie czuje się dobrze. – Widziałam ich zdziwienie oraz to, z jaką godnością przechodziłeś z nimi przez bramę – zapewniła go i zakaszlała okropnie. – Nie podeszłam do przodu, aby nie zakłócać chwili chwały. Pogłaskała go po ramieniu i spojrzała z uznaniem. Swen położył wór na stole i wziął matkę w ramiona. – Koniec z biedowaniem w tym chłodzie. Mój los się odmienił, zamieszkasz w grodzie, będziesz spać w miękkim łóżku i codziennie jadać mięso i słodki chleb. Potrząsnęła głową i zaśmiała się zakłopotana. – To się nie godzi. Jakżeby to miało wyglądać? Swen uśmiechnął się. Nareszcie mógł powiedzieć to, czego od dziecka pragnął. – Koniec hańby, która nad tobą ciążyła. Harald mnie uznał, podarował mi też dwa langskipy. Twój syn jest Jellingiem i dowódcą okrętów, więc nie przystoi, abyś przebywała w takich warunkach. Mam srebro, żeby to opłacić. – Wyjął mieszek ze swoją częścią klasztornego łupu. Matka nie będzie już więcej żyła w biedzie, postanowił. Zatroszczy się o to, aby dostała wszystko, co najlepsze. Padł przed staruszką na kolana i spojrzał w jej łagodne oczy. – Oczyszczono twe imię na królewskim dworze. Nawet jeśli godnym zachowaniem i zręcznością w szyciu zaskarbiła sobie szacunek jomsborgczyków, to przez minione lata haniebne postępowanie Haralda było dla matki dużą zgryzotą. To, że została przez króla zgwałcona, a potem oskarżona o kłamstwo i wszeteczność, odbiło się na niej, choć starannie usiłowała to przed Swenem ukryć. Ujął jej chudą dłoń i ponownie poczuł, jak duma rozpiera mu pierś. – Teraz wszystko będzie dobrze.

Odwróciła głowę i stropiona otarła łzy z oczu. – Od pierwszej chwili, kiedy trzymałam cię w ramionach, wiedziałam, że wyrośniesz na kogoś wielkiego. Nie ma matki dumniejszej ze swego syna. Kolejny raz zakaszlała, tak że szarpnęło w płucach. Swen zmarszczył czoło. – Zabierzesz teraz swoje rzeczy i zamieszkasz ze mną w grodzie. Nigdy więcej nie będziesz już szyła dla innych. Uśmiechnęła się spokojnie. – A czym wypełnię dni? – Będziesz odpoczywać i nabierać ciała – odparł radośnie i zaczął zbierać skromny dobytek matki. – Nie mogę zostawić domu, co z kurami i kozą, co z moim polem? – Wszystko będzie pod dobrą opieką, a Szary pójdzie z tobą. Jako dowódcy okrętu, Swenowi przysługiwała w twierdzy własna izba. Pomieszkają tam, dopóki nie znajdzie czegoś większego. – Chcę się dowiedzieć wszystkiego o twojej wyprawie. Czy jest jakiś inny powód twej radości? – zapytała matka, bacznie obserwując syna pakującego rzeczy do sakwy. Wobec jej przenikliwości szelmowsko wykrzywił usta, ale potrząsnął przecząco głową. – Nie, nie ma o czym mówić. W swoim czasie matka pozna Sigrid, ale na razie nie ma sensu jej niepokoić, uznał Swen.

Skromne zgromadzenie dla uczczenia, że się pobraliśmy, oś wiadczył Eryk, kiedy w końcu opuścił łoże Sigrid po tym, jak kochał się z nią kilka razy pod rząd. Nic równie uroczystego jak podczas ceremonii ofiarnych w połowie zimy, dodał, kiedy to wszyscy hövdingowie zbierają się wokół świątyni. Sigrid objęła teraz spojrzeniem pijanych, roześmianych gości zebranych przy ustawionych pod gołym niebem długich stołach. Przybyłych było kilkakrotnie więcej niż tych, których widziała w sali przyjęć króla Haralda. Pewnie to prawda, pomyślała, że zimowe święto u Swionów było najwspanialszym widowiskiem na Północy. Nad ogniem piekły się prosięta, kobiety i mężczyźni tańczyli ochoczo do muzyki grajków. Eryk siedział na tronie obok niej, rozdając drogocenne upominki wodzom, wojownikom i innym wysoko urodzonym, którzy z zachwytem oglądali prezenty. Nawet kapłanki i kapłani zajmujący miejsce przy stole zostali obdarowani. – Szczodry z ciebie król, mężu – odezwała się Sigrid. – To mój obowiązek. – Uśmiechnął się do niej szeroko i ujął jej dłoń. – Powiedz, żono, czyś zadowolona z uciech Sjöfn, w które cię wtajemniczyłem? Nie mogła powstrzymać uśmiechu na wspomnienie, jak pod wpływem pieszczot męża krzyczała z żądzy i wpijała się w jego ciało. – Doprawdy, mężu, jesteś oddany Frejowi – odparła skromnie. Z wyrazem satysfakcji na twarzy wstał z miejsca. – Zamierzam często odwiedzać twoje łoże. Do zimy będziesz nosiła moje dziecko. Poklepał ją po brzuchu, po czym odszedł, by powitać serdecznie starszego mężczyznę ze splecioną w warkocz brodą i tatuażem na czole. Spojrzenia, którymi zebrani wodzili za Erykiem, wyrażały oddanie i podziw. Axel nie kłamał, mówiąc, że wszyscy w Swithjodzie darzyli króla szacunkiem i czcią. Byłoby łatwiej, gdyby we mnie budził wstręt, pomyślała Sigrid, ale nie znajdowała w Eryku niczego odrzucającego. Przyłożyła rękę do łona, czując w ciele palącą tęsknotę. Król królów. Najlepszy z wojowników. Oby już niedługo trzymała go w ramionach.

– W tę radosną noc wydajesz się zamyślona, pani, jesteś niezadowolona z małżonka? Sigrid podniosła wzrok na Axla, który podszedł do niej z piękną kobietą u boku. – Jest wszystkim, co powiedziałeś, a nawet więcej – odparła ciepło. – Witaj, mój przyjacielu i towarzyszu. – Zaszczycasz mnie, królowo – odpowiedział, wskazując dygającą białogłowę. – Oto Solveig, moja żona. Polecam ci trzymać ją przy sobie, by służyła ci, pani. Sigrid popatrzyła na kobietę, która miała w sobie spokojną życzliwość, i posłała jej urocze szczere wejrzenie. – Twój mąż dobrze się mną zaopiekował, wdzięczna będę, mając cię za przyjaciółkę. Chciałabym dowiedzieć się sporo o Swionach. – Opuszczę was zatem – wtrącił Axel i podszedł do króla. Kobiety uśmiechnęły się do siebie. – Mąż opowiedział mi o trudnościach w podróży. Zrobię wszystko, co w mej mocy, aby ci pomóc, pani. – Solveig rozejrzała się dokoła i nachyliła bliżej Sigrid. – Czy wiesz, co miało oznaczać powitanie? – Haldis nie wygląda na zadowoloną, że Eryk sprawił sobie żonę. – Sigrid ironicznie wykrzywiła usta. – To nie jej powinnaś się obawiać. Ona żyje wyłącznie dla syna, a brak gościnności miał być próbą, czy jest w tobie siła godna szacunku. Solveig pochyliła się ku Sigrid. – Gorsi są ci, co podważają zacność króla dlatego, że pojął za żonę obcą – wyszeptała tak cicho, że trudno było usłyszeć jej słowa. Sigrid podążyła za wzrokiem Solveig, który spoczął na kapłance z czarnymi obwódkami namalowanymi wokół oczu stojącej w towarzystwie dwóch wysokich dziewcząt. Wszystkie trzy spoglądały na Sigrid z jawną niechęcią. – Najmłodsza z nich, Aedis, jest nałożnicą Eryka, urodziła mu dwie córki. To ją pozbawiłaś mieszkania. Sigrid skinęła głową. Musi mieć na nią baczenie. – Jej matka Hyndla jest potężną wieszczką, a jej siostra wyszła za mąż za Swena-Ofiarnika, który wzdycha do Erykowego tronu równie gorąco jak Styrbjörn. Sigrid nie mogła się powstrzymać od uśmiechu. – Dorobiłam się wrogów niczego sobie i to, proszę, jak szybko. Niechęć, którą napotykała z każdej strony, zdawała się bez dna. Osoby, z którymi nie zamieniła nawet słowa, gotowe były ją skrzywdzić za to tylko, że żyje. Pośród tych obcych zmuszona była poruszać się równie ostrożnie jak po cienkim lodzie. Nawet Solveig mogła się okazać fałszywą przyjaciółką pragnącą zbliżyć się do niej dla własnych korzyści.

– Nie martwi cię to, co właśnie powiedziałam? – zdziwiła się żona Axla. Sigrid śledziła Emmę wzrokiem. Jej opiekunka lawirowała pomiędzy pogrążonymi w rozmowie grupkami i z wybałuszonymi oczyma, niczym małe dziecko, przysłuchiwała się temu, co mówią. Nikt nie domyślał się, że nosi w sobie niezwykłą moc. – Moje życie spoczywa w rękach Wanadis – odparła spokojnie. – Obawiam się tylko jednego, że nie zadowolę męża i mej Pani, a nie swarów i intryg innych ludzi. – Uśmiechnęła się do wieszczki, która posłała jej wściekłe spojrzenie i przesunęła palcami po piętnie na własnym nadgarstku. – Odwiedzę czcigodną świątynię Swithjodu i porozmawiam z Hyndlą – dodała i pomyślała, że jak tylko kapłanka przekona się o wierności Sigrid wobec Frei, jej wrogie nastawienie z pewnością ustanie. Solveig popatrzyła na nią. – W najciemniejszym momencie nocy ty i Eryk staniecie w świątyni przed obliczem bogów. Czy Axel już o tym wspominał? Sigrid przytaknęła skinieniem. Przekazał jej mgliście i ogólnikowo, że pójdzie pokłonić się mocom. Jaką to wszystko odgrywało rolę, nie miała pojęcia, ale perspektywa wizyty w szwedzkiej świątyni była pociągająca. – Wiesz, co tam nastąpi? – zapytała. Solveig odwróciła wzrok. – Nikomu nie wolno o tym mówić. Sigrid uśmiechnęła się. – Muszę więc oddać swój los w ręce Wanadis. Żona Axla zawahała się, po czym wyjaśniła: – To nie przed Asyniami przyjdzie ci stanąć, lecz przed Asami, to Thor, Odyn i Frej będą cię oceniać.

Potężny seid panował w Swithjodzie, Kára wtórowała śpiewem mocom wypełniającym ziemię i emanującym z miejsc ofiarnych, ołtarzy i grobów, którymi ogromne równiny usiane były niczym niebo gwiazdami. Emma przykucnęła, wzięła garść ziemi, powąchała ją, a potem pozwoliła, by przesypała się przez jej palce. Bliskość Walhalli wokół niej była silnie wyczuwalna, pod nią kryło się coś jeszcze starszego. Ull i Nerthus, pramatka, która władała ziemią od zarania dziejów, zapewniając jej pokój i dobre plony. Rzeczywiście Swionowie mieli powód do przechwałek o mocach panujących nad ich krainą. Emma wstała i weszła między rozwrzeszczanych wojów pojących się miodem, mijała osoby żarliwie wysławiające Eryka za to, że napełnia ich żołądki, by chwilę potem oczerniać Sigrid, która jakoby opętała ich króla miłosnymi sztuczkami. Kiedy zbliżyła się do jej krewniaczek, odwróciły się do niej plecami. Ślepe i głuche na wszystko poza własnymi nędznymi pragnieniami, jednoczyły się w niechęci do niej, Emmy. Jakże małe były ludzkie umysły. Emma poszła dalej, przyglądając się obcym, których gesty, przyodziewek i ozdoby wskazywały na ich miejsce w stadzie. Jakby niewidoczna dla oczu wszystkich, krążyła między grupkami gości i zatrzymała się koło Haldis, matki króla, otoczonej przez oburzone kobiety. – Jeśli ta suka Skilfingów wyobraża sobie, że będziemy tańczyć, jak nam zagra, to się zdziwi! – oburzyła się młoda jasnowłosa dziewczyna. Haldis kojąco pogłaskała ją po ręce. – Spokojnie, Frigdo. Znasz Eryka, osiągnie to, czego chce, a potem wróci w twoje ramiona, jak zwykle. Potrzebuje prawowitego syna, nie możesz mu tego odmówić. – Ale to hańba, że wybrał sobie żonę z kraju Gotów – orzekła ciemnowłosa piękność. – Zrobił, co musiał – rzekła starsza od niej dama z pękatym brzuchem spodziewająca się dziecka.

– Zawsze pragnęłam tylko, abyśmy byli razem – powiedziała jasnowłosa nałożnica i zacisnęła usta. Haldis potrząsnęła głową. – Frigdo, Eryk jest królem w imię Freja. Ma obowiązek rozsiewać płodność i siłę w całym kraju, nie tylko wewnątrz swego rodu. Ciesz się chwilami, które były ci dane. Dla chłopskiej córki to zaszczyt być kochanicą króla. Płowowłosa skinęła głową i otarła łzy z policzków. Nie ulegało wątpliwości, że pozostała niepocieszona. Haldis zmarszczyła czoło i wyzywająco spojrzała na dziewczynę. – Znajdę ci męża, abyś miała swój dom. Obowiązki zajmą ci myśli, kiedy Eryk nie będzie mógł nawiedzać cię w łożu równie często jak dawniej. Nie chcesz? – Chcę, czcigodna pani. – Posłusznie spuściła głowę. – A więc postanowione. – Zadowolona Haldis złożyła ręce i popatrzyła na mężczyzn. – Kogo tu wybrać, żeby się nadał? Emma kontynuowała wędrówkę. Nieco dalej dwóch wojowników rozmawiało o tym, że chętnie wyruchaliby Skilfingową sukę do krwi, i ubolewali, że nie mogą się do niej zbliżyć. Przystanęła w pewnym odstępie od stołów, przy których najdostojniejsi goście posilali się pieczonym wieprzem. Ukryta w ciemności, z radością obserwowała, jak Sigrid uśmiecha się do Eryka. Siedziała i nasłuchiwała pod jej drzwiami, kiedy się kochali, aby zapewnić dziecku przyszłość. Wszystko szło jak powinno. Obecność Erce była niczym powolne bicie serca Ziemi – rozgrzewała i dawała jej poczucie bezpieczeństwa. Cierpienia, którymi dręczyła ją Kára, ustały, odkąd czuwała nad Sigrid. Nie było powodów do niepokoju. Wszystko będzie dobrze. Skierowała się na plażę, gdzie zastała łodzie wyciągnięte na piasek. Usiadła i oparła się plecami o jedną z nich, popatrzyła na czarne fale na rzece. Żołądek pękał od jedzenia, jakim się posiliła. Noc była ciepła, powieki ciążyły jej ze zmęczenia. Zadowolona skuliła się i ziewnęła sennie. – Co my tutaj mamy? – zapytał chrapliwy głos. Przydreptały do niej trzy wölwy starsze niż sam czas. Miały pomarszczone twarze i policzki zapadnięte tak głęboko, że ich głowy przypominały czaszki. Pokrywały je skołtunione szare i białe włosy, na szyjach dyndały pazury zwierząt i krucze łapki. – Widzę fylgię w ludzkim ciele – orzekła druga bezzębnymi ustami. Wszystkie odziane były w najzwyklejszy wadmal, który wisiał na nich postrzępiony i brudny, posiadały jednak moc tak potężną, że Emma poczuła jej igiełki na całym ciele. Usiadła i zdumiona popatrzyła na tę trójkę. Po chwili usłyszała: – Widzę naczynie unoszące disę, o którą zanosiłyśmy modły i składałyśmy

ofiary. Trzy kobiety zamilkły, czekając na odpowiedź Emmy. Przełknęła ślinę, zastanawiając się, czy pochodzą z tego świata, czy nie. – Pobłogosławiła mi disa Kára, fylgia mej pani Sigrid, córki Tostego. Kim jesteście, zacne niewiasty? Przez dłuższą chwilę wpatrywały się w nią bez słowa. – Jesteśmy tymi, które widzą to, co minęło, co jest i co się wydarzy – wyrzekły jednym głosem. Jasnowidzące. Emma kornie pokłoniła się przed trzema starowinkami. Na kosturach, którymi się podpierały, roiło się od znaków, a wszystkie wieńczyły główki o różnych kształtach: sokół z rozpostartymi skrzydłami, smok i maciora. – Ona jest naczyniem, zostanie poświęcona dla dziecka, ale nie widzi jasno – powiedziała druga. – Ten, na którego czeka, nieprędko się pojawi. Trzecia potrząsnęła głową. – Kto wie, czy nie umrze, zanim wypełni to, co ma się wydarzyć. Natychmiast odsunęły się od Emmy, jakby przerażone jej losem i się odwróciły. – Co widzicie?! – zawołała Emma do ich pleców. – Gdzie mogę was znaleźć? Najstarsza zatrzymała się, żeby odpowiedzieć. – Szukaj w świętym gaju. Może ci odpowiemy. Chwilę potem znikły, jak gdyby nigdy ich nie było. Emma przeciągnęła palcami po włosach i popatrzyła na opustoszałą plażę, gdzie trzciny kłaniały się wiatrom, a cienie mościły pod drzewami. Co też miały na myśli? Kára siedziała cicho i zdawała się równie odległa jak wspomnienia z Anglii. „Ten, na którego czeka, nieprędko się pojawi”. „Kto wie, czy nie umrze”. Chłodne podmuchy nadciągnęły nad wodę i chociaż trwało lato, Emma zadygotała z zimna. Może nawet nie istniały naprawdę, pomyślała, tylko zstąpiły z zaświatów – niemniej jednak ją ostrzegły. Plaża, sprawiająca wcześniej wrażenie bezpiecznej, nagle wydała się mroczna i ponura. Emma podniosła się, aby szybko dołączyć do biesiadników, ale nie zdążyła ujść więcej niż kilka kroków, gdy z lasu wytoczyła się najpierw ciemna męska postać, a po niej następni mężczyźni. Toste ze swoją świtą zmierzał w jej stronę. Był kompletnie pijany i łypał na nią z lubieżnym uśmiechem. – Szukałem cię, złoty kędziorze – odezwał się. Emma poczuła niepokojące mrowienie na plecach. Starając się ujść przed niebezpieczeństwem, rzuciła się biegiem w przeciwną stronę. Zaraz potem dwa silne ramiona złapały ją od tyłu i czyjaś broda połaskotała ją w kark. – Dlaczego uciekasz? Był to jeden z wojów, doskonale znała ten głos ze statku. Capnął ją za piersi

i ścisnął tak mocno, że aż krzyknęła. – Chyba ją schwytałeś! – zawołał, zbliżając się Toste. Strach zaczął przeszywać Emmę zimnymi igłami. Przymknęła oczy i wezwała Kárę. Przybądź do mnie. Ratuj, poprosiła. Na próżno usiłowała się wyrwać z rąk Tostego zaciśniętych na jej talii. Podniósł ją, po czym zaśmiał się, rzucając ją na ziemię. – Rozkładasz nogi, wzdychasz i kusisz. Wojownicy, rechocząc, zerwali z niej suknię i przytrzymali tak mocno, że nie była w stanie się poruszyć. Przeraziła się naprawdę, serce biło jej tak mocno, że o mało nie wyskoczyło z piersi. Toste przyciągnął ją do siebie. Pani, błagam Cię! Pomocy! Dostała cios prosto w szczękę, szorstkie dłonie przytrzymywały jej ramiona, pijany rechot odbijał się echem, kiedy Toste się na niej położył. Był tak ciężki, że prawie nie mogła oddychać. Strach oblewał ją zimnymi falami. Zastygał i paraliżował. Nie mogła się ruszyć ani uciec przed jego oślinionymi ustami, które przyciskał do jej warg. Káro, ratuj mnie, błagała w duchu. – Dostaniesz, o co się prosisz, skoro rozkładasz nogi i nagabujesz. Emma krzyczała i kopała, lecz Toste ponownie dał jej w twarz, tym razem tak mocno, że niemal straciła przytomność. – Cisza! – ryknął i wyciągnął członka. – Błagam – wyszeptała, dusząc się lepką męską chucią. – Dostaniesz, o co się dopominasz. Wzrok miał szklany i pusty. Emma jęknęła z bólu, gdy w nią wszedł. Sapał i chrząkał jak – wiedziała to teraz – nad jej matką. Tego wieczoru w Lejre Palne wszystko jej opowiedział. Toste ocierał się brodą o jej twarz, śmierdział mieszaniną żądzy i alkoholu. Rodzony ojciec wchodził w nią i sapał. Krople jego potu kapały Emmie na twarz. Zamknęła oczy, gdy wylał się w niej głęboko. – Lubisz to. Toste wyszedł z niej i natychmiast następny zajął jego miejsce. Ból rozrywał jej łono. Ktoś wcisnął jej do gardła na wpół stwardniałego członka tak głęboko, że zebrało jej się na wymioty. Poderwali ją do góry. Rechoczący mężczyźni przerzucali się nią i penetrowali na każdy możliwy sposób. Śmierdzące postękiwania przy jej twarzy, bolesne ostrza przebijające jej ciało. Kiedy słaniając się, próbowała odejść, zdzielili ją tak mocno, że krew polała się po brodzie. Krzyczała wewnątrz siebie. Káro, błagam! Ratunku! Káro, zabierz ich natychmiast! Chwilę potem Kára powróciła. Niczym sztormowy wiatr zalała jej zmysły świętym gniewem, zmiatając wszelką słabość, ale było już za późno. Mężczyźni pozapinali spodnie i chichotali zaspokojeni.

– Umarła. – Powinniśmy wziąć ją na pokład, żeby się nie zanudzić na śmierć. Emma stała koło siebie i jak we śnie przyglądała się, jak rozjuszona Kára stawia jej zakrwawione nagie ciało na nogi. Następnie disa rozłożyła ręce i wybuchła przejmującym śmiechem nad marnością wojowników. – Lubisz gzić się z własną córką, kazirodco?! – ryknęła Kára, wskazując na Tostego. Pijany grymas, tak pełen zadowolenia, zastygł nagle w maskę zwątpienia. – Która dała ci większą przyjemność, matka, którą zgwałciłeś w Mikklaviku, czy córka, którą wtedy spłodziłeś i wziąłeś teraz? Wycie Káry ściągnęło wiatr z Północy, który zaczął targać ich i szarpać. Uśmieszek Tostego zgasł jak ogień, do którego ktoś nasikał. Wojownicy podnieśli wzrok znad spodni, które zapinali, i niepewnie popatrzyli na Emmę. – Czego łżesz? – odezwał się Toste. Emma z satysfakcją pokręciła głową, podeszła do ojca i krzepko złapała go między nogami. – Palne opowiedział mi, jak zabawialiście się z moją matką. Kiedy zobaczył Sigrid, nie miał wątpliwości, że ty jesteś moim ojcem. Nie dostrzegasz między nami podobieństwa, między mną a moją siostrą? Nalana twarz Tostego stężała z wyrazem wstrętu, silnie odepchnął Emmę, która upadła na ziemię. – Zabieraj się stąd, krętaczko. Wzmocniona nienawiścią Emma podpełzła po piasku. – Cóż to, ojcze? Odechciało ci się sypiać z córką? Toste poprawił odzienie, ale poznała po oczach, że nawet on zauważył jej podobieństwo do Sigrid. – Milcz, wszetecznico. Emma wstała i roześmiała się. To więzy krwi łączące z Sigrid uratowały ją z płomieni w klasztorze i kazały Kárze ją pobłogosławić. Tylko siostra może czuwać nad siostrą. – Chodź ojcze, poużywaj sobie bardziej! – wydarła się. – Daj mi jeszcze! – Oszalałaś – sapnął Toste. Odsunął się od niej. Znikła jego zuchwałość, pozostała tylko odraza. – Wracaj, ojcze, weź mnie jeszcze raz! Emma rozłożyła ramiona ku zatoce, wiatr Káry zadął i pochylił zarośla na plaży. – Przeklinam was wszystkich. Przeklinam wasze członki. Niechaj sflaczeją i nie nadają się do niczego aż do końca waszych parszywych dni. Wicher zaczął smagać ich piaskiem, teraz pochyliły się nawet drzewa. Widziała trwogę w ich oczach, kiedy zmykali przed gniewem Káry.

Emma odchyliła głowę i zaśmiała się tak, że polały się łzy. Strzępy podartej sukni chłostały jej ciało, nasienie ojca spływało po udzie. Zaraz potem otworzyła się przed nią otchłań i runęła w ciemność.

Drogę procesji oświetlały pochodnie. Przed nimi stał kapłan z ogoloną głową i czarnymi obwódkami namalowanymi wokół oczu jak u disy. Miał na sobie jasną tunikę. Pokłonił się Erykowi i Sigrid, po czym gestem zachęcił, aby poszli za nim. Napięcie Sigrid rosło, kiedy kroczyła do boskiej świątyni, gdzie mieli otrzymać właściwe błogosławieństwo. Gdy wcześniej zapytała Eryka, jak to będzie przebiegało, zaśmiał się niemalże szyderczo i szepnął jej do ucha: „Musimy to zrobić, aby zadowolić bogów. Zrób dobrą minę, moja piękna, i udawaj, żeś pełna uwielbienia”. Te lekceważące słowa ubodły Sigrid. Czyżby Eryk nie czcił najwyższych? Może go źle zrozumiała. Jasna Promienna, nie pozwoliłabyś, aby władca Swithjodu bluźnił przeciwko Walhalli, pomyślała. Zjeżyły się jej włoski na ramionach, kiedy podążała śladem płonących pochodni do pradawnego miejsca, w którym znajdował się tron Odyna. Mroczne cienie przemykały w ciemności; może to gapie, a może jakieś obce stworzenia. Roiło się od opowieści o tutejszych olbrzymach, jak również o karłach zamieszkujących góry i strzegących głazów u wejścia do królestwa Hel. Siedząc przy ogniu w długie zimowe wieczory, babka mnóstwo jej o nich naopowiadała. Wtem dobiegło bicie bębnów, których dźwięk prowadził ich przez noc. Woń wilgotnej letniej ziemi oraz ognia mieszały się z nieznanym zapachem. Serce Sigrid zabiło mocniej, kiedy zbliżyli się do okrągłej palisady z pomalowaną na niebiesko, bogato zdobioną furtką. Odziani na biało kapłani i kapłanki z przyczernionymi oczyma czekali na nich jak Asowie i Asynie, którym służyli. Piętno na nadgarstku Sigrid zaogniło się i zaczęło ją palić, kiedy pobożnie zatrzymała się u wejścia. Pozdrawiam Was. Oto była Walhalla na ziemi. Bębny rytmicznie odbijały się echem i niebawem rozległa się pieśń o królach Swithjodu namaszczonych przez bogów. Głosy wznosiły się i splatały ze sobą tak, że pieśń uniosła się prawie pod samo rozgwieżdżone niebo. Oczy Sigrid nabiegły łzami. Nigdy nie słyszała czegoś równie pięknego. Stojący koło niej Eryk rozłożył ręce i kapłani zdjęli z niego pas z mieczem, potem płaszcz i obuwie. Jedna z kapłanek ostrożnie zsunęła Sigrid buty, by mogła

wstąpić na poświęconą ziemię. Potem jedni i drudzy się usunęli. Eryk ze ściągniętą twarzą i surową miną podał jej rękę. Przyjęła ją niecierpliwie i podążyła za królem tej krainy do wejścia. Malunki na ścianach świątyni poruszały się w blasku pochodni. W chłodnym powietrzu unosiły się najsłodsze zapachy. Sigrid czuła zimno kamienia pod gołymi stopami, z każdym krokiem zdawała się coraz lżejsza, jakby pozostawiła wszelką przyziemność za sobą, i unosząc się, wstępowała do królestwa bogów i bogiń. Na wielkich drzwiach roiło się od złotych znaków i malunków, a kiedy podeszli, drzwi same otworzyły się z głuchym skrzypieniem. Sigrid zadygotała, wkraczając do najświętszego miejsca, i poczuła otaczającą ją moc Walhalli. Sala była tak duża, jakby zbudowano ją dla olbrzymów. Białe ściany obwieszono tarczami z brązu. Na samym końcu, na podwyższeniu, znajdowały się trzy trony, z których obserwowali ich Odyn, Thor i Frej. Kapłani i kapłanki ustawili się pod ścianami, trzymając pochodnie, Eryk zaś poprowadził żonę przed oblicze potężnych bóstw. Nareszcie. Radość z obecności bogów przyprawiła Sigrid o słabość. Służę Wam, potężni Asowie, zapewniła w duchu. Tron Thora był najokazalszy – pana chłopów i wojowników Swionowie wynosili najwyżej. Obrońca plemienia ludzkiego odziany był w lniany płaszcz, a jego młot, Mjölnir, spoczywał przy nim na siedzeniu. U jego boku zasiadali Odyn, praojciec, który podarował ludziom runy. Draupnir, pierścień naramienny, wisiał z jednej strony, a włócznia Gungnir stała oparta o tron. Frej z rodu Wanów, brat Frei, obrońca płodności, miał na sobie wieniec uginający się od zboża, a jego wzwiedziony członek był takich rozmiarów jak on sam. Ze wszystkich trzech drewnianych bóstw spływała krew ofiarowanych zwierząt, których ciężki zapach wypełniał salę. Przed podwyższeniem stały trzy zbroczone krwią kamienne ołtarze. Przy nich czekała trójka kapłanów w maskach, każdy ze znakiem swego bóstwa. Frej, Odyn, Thor. Byli ludzkimi wcieleniami bogów na ziemskim padole. Sigrid pochyliła głowę. Uznajcie mnie za godną, poprosiła w duchu. Zbliżyli się kapłani, wzbudzając szacunek maskami, haftowanymi płaszczami i pasami, które mieli na sobie. – Pozdrawiamy cię, Eryku, obrońco bogów, przywódco Swithjodu, wybrańcu Freja. Eryk pochylił się i położył dłoń na piersi, w miejscu, gdzie wewnątrz biło serce. – Służę Wam we wszystkim, moje życie należy do Was. Trzy beznamiętne maski przyglądały się im obojgu. – Przedstawiam Wam moją małżonkę, Sigrid, córkę Tostego, byście pobłogosławili ją albo odrzucili.

Odwrócił się do żony i rzucił jej obojętne spojrzenie, jakby nie obchodziło go, jaki wyrok wydadzą Asowie. Sigrid zmiękły kolana, z trudem trzymała się prosto. Eryk winien był ją uprzedzić, że to nastąpi, mogłaby się na to przygotować. Trójka zbryzganych krwią kapłanów obserwowała ją w milczeniu, nieprzenikniona w bezbrzeżnej potędze. Zdawało się, że całą wieczność Sigrid słyszała szybkie bicie swojego serca. Zapierało jej dech w ich obecności. – Żyję po to, by służyć Walhalli – odezwała się i osunęła się na kolana przed kapłanem Thora. Pokazała tatuaż, który pocieszająco palił ją na nadgarstku. On musi jej pobłogosławić. Przez całe życie służyła Walhalli, wybrana przez Freję i strzeżona przez jej disę. Z trudem łapała powietrze, kiedy Thor, zwany też Einherjerem, wynurzył się przed nią, w wywyższeniu swym żywy i obcy. Skinął z aprobatą. Zamoczył gałąź w czarze z krwią i skropił nią Sigrid. Bez zastanowienia złapała rąbek długiej tuniki kapłana i ucałowała szorstki materiał. Na to podeszli kapłani Odyna i Freja i udzielili jej błogosławieństwa. Sigrid ogarnęła błogość. Została wyświęcona w najwspanialszej świątyni. Urzeczona spojrzała na kapłanów, łzy radości zlały się z krwią zwierząt ofiarnych, spływającą jej po policzkach. Wanadis, dziękuję Ci za tę łaskę. Nigdy nie czuła większego szczęścia.

Ostrza wolno przebijały Emmę, kiedy udręczona odzyskała przytomność. Czuła w ustach krew, rwały ją i bolały wszystkie cząsteczki ciała. Nagle po jej policzku przesunęło się coś chłodnego. – Leż spokojnie. Przycupnięta u jej boku niewolnica ostrożnie obmywała jej rany wilgotną szmatką. Była jeszcze dziewczynką. Chuda, odziana w połataną tunikę, z ciemnymi włosami tak krótkimi, że okrywały jej głowę niczym hełm. – Zagoi się – orzekła z powagą. – Możesz wstać? Emma powoli usiadła i spojrzała na zakrwawione uda. Z siłą pioruna uderzył ją wstręt i tysiącem strumieni zalało ją cierpienie. Kára dopuściła do tego, by własny ojciec zhańbił ją tak samo jak jej matkę. Jak mogła tak ją zawieść? – Myślałam, że umarłaś. Przeklęła ich, to ostatnie, co zapamiętała. Przekleństwo pochłonęło resztki sił i dlatego była tak słaba. Na próżno próbowała okryć się rozdartą suknią. Dlaczego Kára zostawiła ją samą? Zwaliła się na nią trująca ciemność, słyszała szepty. Emma zaczerpnęła tchu i usiłowała utrzymać się na tym świecie. – Jak ci na imię? – zapytała dziewczynkę. – Sot. Należę do Haldis. – Uniosła koszyk, który trzymała w dłoni. – Przyszłam zbierać małże i znalazłam tu ciebie. Najpierw byłam pewna, że nie żyjesz, ale potem się poruszyłaś. Emma przełknęła ślinę i popatrzyła na brud, którym była pokryta, nieokreślona maź wyciekała z jej łona i spływała po nogach i brzuchu. – Pomóż mi podejść do wody, Sot. Muszę się oczyścić.

Król wyglądał wspaniale, a ty u jego boku przepięknie. – Alfhild przeciągnęła grzebieniem po świeżo umytych włosach Sigrid. Zmęczona uśmiechnęła się na wspomnienie świątyni i ludzi, którzy po zakończeniu ceremonii czekali na zewnątrz. Wiwatując, odprowadzili ich do królewskiego dworu. – Twój mąż naprawdę jest najprzedniejszym z mężczyzn – stwierdziła Jorun. – Rzeczywiście potrafisz okazać mu cześć i wzbudzić w nim żądzę i oddanie? – Opuściła wieko szkatuły z biżuterią, gdzie schowała wszystkie ozdoby, które nosiła Sigrid podczas ceremonii w świątyni. Sigrid ostro spojrzała na krewniaczkę. – Nic ci do mego męża, sługo. W oczach Jorun zabłysła zawiść, odwróciła się i postawiła szkatułę na jednym z kufrów. To był za długi dzień, by Sigrid mogła tolerować przytyki Jorun. Jednakże wątpliwości wobec Eryka zaczęły kiełkować. Zostawił ją pod drzwiami jej alkowy. „Jestem z ciebie zadowolony, ale nie powinnaś całować szaty kapłana. Ten stary kozioł już i tak ma wygórowane mniemanie o sobie” – oświadczył lekceważąco, czym wprawił Sigrid w osłupienie. „Wyśpij się teraz, jutro znowu odwiedzę twe łoże” – dodał. Odwrócił się do niej plecami i zszedł na dół, nie czekając na jej odpowiedź. Swen nigdy by się tak o kapłanie nie wyraził. Ułożyłby się do snu obok niej i razem czule porozmawialiby o wydarzeniach dnia. Oparłaby się na jego piersi, wsłuchana w bicie serca, jak to się stało w lasku po złożonej ofierze. Położyła się w pościeli, całe ciało paliła tęsknota za Jomswikingiem. – Gdzie jest Emma? – zapytała. Chciała mieć ją przy sobie. Tylko ona była w stanie zrozumieć jej żałość po Swenie i znaczenie błogosławieństwa kapłana. Jorun wzruszyła ramionami i skrzywiła się szyderczo, spoglądając na Alfhild. – Pewnie gdzieś się pałęta i puszcza z wojami. – Znajdź ją i przyprowadź do mnie. Obie krewniaczki wymieniły spojrzenia, których znaczenia Sigrid nie potrafiła odczytać.

– Dnieje już, a my nie znamy gospodarstwa – odparła Alfhild. – Może być wszędzie. – Nie przystoi, abyśmy biegały dokoła w poszukiwaniu kogoś, kto stoi niewiele wyżej niż niewolnica – dodała Jorun. Sigrid zacisnęła zęby. Dość tego stawiania się, uznała w duchu. – To ja decyduję o tym, co wam przystoi – oświadczyła i usiadła w łóżku. – Przyprowadźcie Emmę, chcę ją mieć przy sobie. Krewniaczki znowu spojrzały po sobie. Alfhild ścisnęła płaszcz, który trzymała w rękach. Policzki spłonęły jej czerwienią, wlepiła nieruchomy wzrok w podłogę. Jorun ściągnęła usta w ciup, wyzywająco unosząc podbródek. – Łączy nas ta sama krew, od dziecka byłyśmy z tobą blisko – powiedziała. – Jak możesz dawać pierwszeństwo znajdzie bez pochodzenia? Jak śmiały kwestionować jej wolę, zwłaszcza teraz, kiedy została królową Swithjodu? Czy im się zdaje, że znajdują się w rodzinnej osadzie, gdzie mogą się z nią po przyjacielsku przekomarzać, niemal jak z kimś równego stanu? Czy nie docierało do nich, że wszystko uległo zmianie? Ylva miała rację, mówiąc, że żadna z nich się nie nadaje. Nadszedł czas, aby Sigrid pokazała im, gdzie ich miejsce, raz na zawsze. – Znajdźcie ją albo każę was wychłostać. Musicie się nauczyć szacunku dla królowej tej krainy. Umknęły wzrokiem przed jej spojrzeniem, pokornie pochyliły głowy i zostawiły ją samą z resztkami swojej niechęci i zawiści. Sigrid położyła się, przytłoczona dokuczliwą samotnością. Oby szybko znalazły Emmę. Nikt inny nie potrafi uśmierzyć jej smutku i tęsknoty. Strażnik domu popatrzył na Emmę, jakby nie warto jej było trącać nawet butem. Nie chciał jej wpuścić na schody wiodące do sypialni królowej, ale Sot przekonała go, że zostanie ukarany, jeśli nie pozwoli służce Sigrid dostać się do jej pokoju. – Zapłacisz, jeśli za to oberwę – pogroził niewolnicy. – Nie oberwiesz, zasłużysz na nagrodę – rzekła matowym głosem Emma. Strażnik podniósł rękę i załomotał do drzwi. Natychmiast odpowiedziano im, żeby wejść. Emma wtoczyła się do pokoju, wspierając się ciężko na Sot. Sigrid spojrzała na nią z takim wyrazem twarzy, jakiego Emma nigdy dotąd nie widziała. Zagląda w moje cuchnące wnętrze, przeraziła się Emma, widzi, że jestem zbrukana, nie lepsza od bezwartościowej niewolnicy. Jeśli się ode mnie odwróci, nie będę miała po co dłużej żyć. – Wyjdź – rzuciła Sigrid do Sot, która natychmiast znikła. Emma kołysała się w przód i w tył. Runęłaby na podłogę, gdyby Sigrid nie pomogła jej usiąść na łóżku. Zarzuciła jej płaszcz na ramiona, którym Emma

owinęła się, dygocząc z zimna. – Kto ci to zrobił? Nie mogła tego powiedzieć. Wstyd ściskał ją niczym pętla na szyi. Jeśli wyzna prawdę, zostanie wygnana. – Mów – naciskała Sigrid. – Żądam tego. Emma się zawahała, słysząc rozkaz. – Lepiej, abyś nic nie wiedziała. – Ja o tym zdecyduję, nie ty. – Głos Sigrid był niczym smagnięcie bata. – Siedziałam nad rzeką sama. – Słowa stawały jej w gardle i z trudem mogła je wymówić. – Wielu wojów. Rechoczące gęby zaczęły pląsać przed jej oczyma. Sapiąca, lepka chuć. I ból, ten przeklęty, okrywający hańbą ból. – Kim byli? Emma zawyła. Nie mogła powiedzieć jej o kazirodztwie, nie mogła tak skrzywdzić Sigrid. Sama będzie musiała dźwigać ten ciężar. – Kto hańbi moją służbę, hańbi też mnie. Nie możesz milczeć w tej sprawie. – Sigrid spojrzała Emmie prosto w oczy, zabraniając jej szukania wybiegów. Wstyd zatruwał każdą cząsteczkę ciała Emmy. Dokuczały jej nudności. Umyła się kilka razy, szorując skórę mokrym piaskiem do krwi, mimo bólu, lecz nawet morze wody nie potrafiło zmyć brudu tych wydarzeń. Jęknęła, gdy Sigrid złapała ją za ramię pokryte siniakami. – Przysięgam, że wypędzę cię stąd, jeśli nie powiesz, kto to zrobił. Dla Emmy to było coś najgorszego na świecie. – To był Toste ze swoimi ludźmi – szepnęła. Szukała wzrokiem jakiejś reakcji, ale w ciemności twarz Sigrid przypominała maskę. Emmę pochłonął wstyd i rozpacz. Teraz mnie wygna, pomyślała. Najpierw zawiodła Kára, a teraz ona odwróci się ode mnie. Nie wykonam tego, do czego zostałam powołana. Niech mnie prędko śmierć zabierze, nie mogę z tym żyć. – Ojciec za to zapłaci – odezwała się w końcu Sigrid. – Nie ma prawa bezcześcić mojego domu. Emma rozpłakała się z ulgi. Będzie mogła zostać. Skuliła się, łzy spływały jej po policzkach. – Wytrzyj oczy. Twoje rany się zabliźnią. Pełna wdzięczności Emma przymknęła oczy, kiedy Sigrid przesunęła dłonią po jej włosach. Była u niej bezpieczna, mogła mówić, jak było. Niczego nie musiała ukrywać. – To jest kazirodztwo – szepnęła. Sigrid złapała ją za podbródek i odwróciła jej twarz ku sobie. – Coś ty powiedziała?

– Toste zgwałcił moją matkę. – Przełknęła ślinę, zmuszając się, by mówić dalej. – Jest moim ojcem. To dlatego zostałam wybrana przez disę, by ci służyć. – Odwróciła wzrok, rany szczypały od spływających na nie łez. Oby umarła, skoro tylko spełni to, czego domagała się Kára. Wtedy wreszcie wszystko się skończy. Siostra. Sigrid z niesmakiem popatrzyła na smętnie szlochającą Emmę. Gdyby płynęła w niej krew Skilfingów, nie mazałaby się jak niewolnica. Trafiła na złą opiekunkę, która nie potrafiła obronić siebie samej, a teraz głośno rozpaczała nad tym, co zaszło. Jednak ojcowe kazirodztwo trudno było pominąć. Skręcało ją z odrazy. Jeśli Emma rzeczywiście jest jej siostrą, to jakby i ją ojciec zgwałcił. Na samą myśl o tym Sigrid poczuła skurcz żołądka. Z rękami skrzyżowanymi na piersi, pochlipując, Emma kołysała się w przód i w tył. Miała popękane i spuchnięte usta. Twarz szpeciły krwawiące szramy i siniaki. W rzeczy samej mocno ją poturbowali. Siostra, choćby tylko przyrodnia. Sigrid ugryzła się w policzek. Miała kiedyś siostrę – zmarła przed upływem pierwszego roku życia. Åse, nałożnica ojca, musiała zostawić w lesie dwie nowo narodzone córeczki, lecz trzecią wolno jej było zatrzymać, ponieważ zaczynała się starzeć. Toste nawet uznał dziewczynkę za swoją, by nie została niewolnicą. Sigrid bardzo się z tego ucieszyła, bo ceniła Åse i często bawiła się ze słodką Helgą. Krew miała moc, a ona od pierwszej chwili czuła się z Emmą związana. Wieszczka gościła w sobie disę, która zstąpiła, by bronić jej nienarodzonego syna i która też zatruwała jej rozum. Zesłałaś mi krewniaczkę? Czy to przez wspólną krew jest gotowa poświęcić się dla mnie? Sigrid rozbolała głowa. Tyle rzeczy się wydarzyło, że odnosiła wrażenie, jakby bezwładnie staczała się po zboczu, obijając się o kamienie. Spękane usta Emmy trzęsły się od płaczu, smętnie zwiesiła głowę. Siostra. Ułożyła głowę Emmy na swoich kolanach i zaczęła głaskać ją po włosach. Były wilgotne. Sigrid czuła ciepło na swym łonie. – Dlaczego disa cię nie ochroniła? – Kára mnie zawiodła – odparła cicho Emma. – Dopiero gdy znalazłam się na granicy śmierci, ruszyła swemu naczyniu na pomoc i przeklęła ich wszystkich. Ręka Sigrid zesztywniała w trakcie pieszczoty. – Przekleństwo? Toste był jej ojcem, wodzem Skilfingów, była krwią z jego krwi. – Z jej rozkazu nie będą w stanie się kochać – szepnęła Emma. Sigrid dłuższą chwilę przesiedziała w milczeniu, walcząc z rozbawieniem, które sączyło się jak swawolny strumyk na wiosnę, lecz szybko wezbrało i wypłynęło na powierzchnię. Śmiała się ze wszystkiego, co się wydarzyło, z wielkiej zgryzoty i ciężaru, który przyszło jej znosić. Śmiała się do łez ze

sflaczałych członków wikingów, z próżności Eryka na punkcie swej męskości, z nienawiści Swionów, nadciągającej wojny, z losów Swena i Emmy. To zakrawało na szaleństwo, od początku do końca. Emma uniosła głowę i popatrzyła na Sigrid ze zdumieniem. Po chwili w jej oczach pojawił się cień uśmiechu. – Chyba źle się stało, że wybrali mnie, by się zabawić – stwierdziła. – Ani chybi. – Sigrid zgięła się wpół. Brzuch zaczął ją boleć, łzy kapały po policzkach. – Ach, Emmo – odezwała się wreszcie. – Jaki los utkały dla nas Norny? Emma zesztywniała i cień przesłonił jej poobijaną twarz. Podniosła wzrok na Sigrid, lecz to już nie były oczy Emmy. W Sigrid wlepiały się czarne jak sadza ślepia ze srebrnymi drobinkami. – On już przybył – oznajmiła zawodzącym, nieswoim głosem Emma. Zachybotała się i nieprzytomna padła na łóżko. Sigrid pojęła, co usłyszała, i oszałamiające szczęście przyćmiło wszystko. Spodziewa się dziecka. Twój największy dar, Pani Folkwangu, błogosławiąca matkom. Z namaszczeniem położyła dłoń na ciepłej skórze brzucha. Poczuła, jak głęboko, w środku kiełkuje w niej życie. Jej syn. Niedługo utuli go w ramionach i będzie strzegła tego maleństwa, aż osiągnie siłę, by podbić świat. Skuliła się obok siostry, czując jej ciepło. Teraz potrzebowała Emmy bardziej niż kiedykolwiek.

Dzięki Ci, Frejo, za hojne dary i opiekę, którą nade mną roztoczyłaś, Twoją krewną i sługę. Nasza Pani, użycz mi swej siły, aby posłusznie wykonywano, co powiem, i żeby ten obcy naród obdarzył mnie szacunkiem. Pomóż mi postępować sprawiedliwie, abym uświęciła ów cenny dar, którym mi dałaś. – Pod koniec modłów Sigrid poczuła, jak wstępuje w nią moc Wanadis. Uśmiechnęła się do Emmy, której opuchnięta twarz mieniła się na niebiesko i czarno. Była na wpół nieprzytomna z gorączki i Jorun z trudem udawało się wmusić w nią wywar z ugotowanej kory wierzby, przywrotnika, czarnego bzu i mistrzownika, który dostały od Haldis. – Odpoczywaj – odezwała się miękko do siostry. – Jorun zaopiekuje się tobą najlepiej, jak to możliwe. – Uciszyła sługę wzrokiem, zanim ta zdążyła zaprotestować. Krewniaczki nawet nie zapytały, co się stało Emmie. Ani też nie posłuchały Sigrid i nie poszły jej szukać. Za to wszystko przyjdzie im zapłacić. – Zajmę się nią, moja pani – odparła cicho Jorun. – A niech tylko nie poprawi się jej do wieczora, odpowiesz za to. Gdy Sigrid zeszła na dół, duża sala była niemal zupełnie pusta. Jedna z niewolnic dygnęła przed nią, po czym prędko wybiegła, zapewne by przekazać, że królowa opuściła alkowę. Sigrid wyszła na podwórze, gdzie znalazła tego, kogo szukała. Ojciec z Ulfem i paroma innymi mężczyznami oglądali konia. Toste miał na sobie haftowaną białą tunikę z lnu oraz płaszcz podszyty futrem z bobra, chociaż było ciepło. Brzuch przewiązał nowym pasem, suto przetykanym srebrną nicią, brodę miał przyczesaną i splecioną w warkocz. Zaśmiał się wesoło na widok rumaka, który stanął na tylnych nogach i strzelił kopytami. Wtedy dostrzegł Sigrid i wyszedł jej naprzeciw. – Spałaś długo i dobrze, moja córko – odezwał się z oczami błyszczącymi z radości. Zawahała się. W świetle dnia jej gniew się ulotnił. Jest jej ojcem, hövdingiem Skilfingów i zawsze traktował ją z najwyższą powagą. To on nauczył ją wszystkiego, co córka możnowładcy powinna wiedzieć, a nawet więcej. Sigrid

pogłaskała się po brzuchu, pomna swoich obowiązków i odpowiedzialności. – Chodź ze mną, ojcze. W jego źrenicach pojawiło się przelotne wahanie, lecz skinął głową. Opuszczając podwórze, wyszli na ścieżkę wijącą się między polami i łąkami, które burzyły się niczym gniewne morze. Sigrid zatrzymała się przy ogrodzeniu i zaciągnęła zapachem ziemi i kwiatów. – Dałem ci, córko, potężne królestwo – zaczął z satysfakcją Toste. – Dotrzymałem słowa. Spojrzała na ojca. Wielokrotnie towarzyszyła mu, kiedy występował jako rozjemca między chłopami, i podzielała jego wstręt do śliskiego krążenia wokół sedna sprawy. – Zniszczyłeś coś, co należy do mnie. Toste wytrzeszczył oczy. – Nie zawracaj sobie tymi sprawami głowy w taki dzień. Niedługo rozpocznie się wielkie zgromadzenie twojego męża, musisz się dla niego wystroić, żeby godnie wyglądać. W jego oczach, ukryty pod pogodną życzliwością, dał się zauważyć ślad wyrzutów sumienia. Nie było wątpliwości, czego się dopuścił: kazirodztwa. Sigrid skrzywiła się z odrazy. – Emma jest moją siostrą, gwałcąc jej matkę, przekazałeś jej krew Skilfingów. – Córko – odezwał się, tym razem ostro – wielu fałszywie twierdzi, że przynależą do naszego rodu. Powinnaś kazać dziewczynę wychłostać za takie kłamstwa. Potrząsnęła głową. Całe życie brała z ojca przykład, poważała go w myślach i uczynkach. Wszystko to przepadło, kiedy w ten letni poranek ujrzała podstarzałego mężczyznę noszącego się z przepychem, lecz pozbawionego honoru. Gdyby nie to, że zobaczyła w oczach Emmy Kárę, pewnie by jej nie uwierzyła, jednak Freja we własnej osobie poświadczyła, że to prawda. Nawet ojciec nie mógł bluźnić przeciwko bogini. – Widzę w Emmie twoją krew. Toste pokręcił głową. – Nawet jeśli jest moja, to nic nie znaczy, nie jest nawet dzieckiem nałożnicy. Moje psy są więcej warte niż ona. Bogowie nadali nam miejsce na świecie, ona jest niewolnicą, a ty królową Swionów. Nie ściągaj na nas nieszczęścia, przez łamanie porządku tych mocy. Sigrid uśmiechnęła się smutno na tę śliską przemowę. Nie da się omamić sztuczkom. – Emma jest wölwą, wieszczką i moją siostrą. Służy mi, a ty naruszyłeś moją własność.

Toste przeciągnął dłonią po brodzie i parsknął. – Dość tych głupot. Dziewka rozkładała nogi i kusiła mnie, odkąd pierwszy raz zobaczyłem ją w Lejre. Dostała to, czego się lubieżnie domagała, nie ma w tym nic złego. Ujeżdżała mnie pożądliwie i z rozkoszą, łże, jeśli opowiada co innego. Daję ci na to słowo honoru, córko. Sigrid zachwiała się w swojej stanowczości. Prawił, jakby tylko jego słowa miały sens. W tym momencie jej dłoń spoczęła na brzuchu i dziecko dodało jej siły. Dla ochrony jej syna Emma była ważniejsza niż Toste. Wybierając między Walhallą a własnym rodem, musiała być silna i stanąć po stronie tej pierwszej. – Moce surowo karzą za zhańbienie własnej krwi – oświadczyła ze wzrokiem utkwionym między nogami ojca. Dopiero teraz popatrzył na nią zaniepokojony. – Nie dawaj wiary jej łgarstwom. Jest obca, to niewolnica. Czyżby jej słowo ważyło więcej niż słowo własnego ojca? Sigrid westchnęła ciężko. On się do winy nie przyzna, bez względu na to, co ona powie. Toste miał jednak inne słabości. – Przez przekleństwo, które na ciebie narzucono, nie spłodzisz już więcej synów. Radzę ci, zapłać mi sowicie za szkody, które poczyniłeś. Zawróciła do sali, zostawiając ojca samego. – Zatrzymaj się, córko! – ryknął. Wołanie było jak smagnięcie bata na plecach, znów była małą dziewczynką kulącą się przed gniewem ojca. Wyprostowała się i odwróciła. – Jestem królową Swithjodu, dlatego należy się do mnie zwracać z większym szacunkiem. Czekam na okup za kazirodztwo. Zostawiła go tak jak stał koło łąki. Nosiła w łonie dziecko największego króla Północy i nie zamierzała nikomu dać się zastraszyć. Nawet własnemu ojcu.

Swen ostrożnie przeprowadził wierzchowca przez otwarte bramy Jomsborga na główną drogę. Matka, nieprzywykła do jazdy konno, kurczowo trzymała się konia i nieśmiało przyjmowała pozdrowienia oraz gratulacje od napotykanych wojów, kobiet i rzemieślników. Żadne z nich nie spojrzało nieprzyjaźnie w jej stronę.

– Widzisz, jak cię szanują – odezwał się Swen, pękając z dumy. Matka uśmiechnęła się lekko. W świetle dnia zdawała się jeszcze mizerniejsza, skórę miała prawie szarą. Trzeba posłać po Bejlę, pomyślał Swen, ona na pewno będzie umiała przywrócić matce siły. Stanął przed domem, w którym zatrzymywali się dowódcy okrętów, i wprowadził ją do swojego pokoju. Znajdowało się tam palenisko, cztery miejsca do spania, stół i ławka. – Bardzo ładnie – rzekła, z ulgą opadając na ławę do spania. – Jesteś chora – stwierdził Swen. Zaprzeczyła ruchem głowy. – Potrzebuję tylko odpoczynku. Odwrócił się, słysząc pukanie. W drzwiach stali Åke oraz jedna z niewolnic Palnego, chuda młoda kobieta ze spuszczonym wzrokiem. – Ojciec przesyła ci ją w prezencie. Swen popatrzył na brata z wdzięcznością. Nie miał czasu kupić służącej, mimo że naprawdę jej potrzebował. Jeśli nie spał, każdą chwilę zajmowały mu nowe obowiązki. – Czy załoga dostała jakąś salę, w której może zamieszkać? – Tak, czekają. Trzeba załatwić strawę i opał. Musimy też ustanowić oddziały. Swen objął matkę i wstał. – Dobrze się nią zajmuj albo zachłoszczę cię na śmierć – pogroził niewolnicy. Sługa pokłoniła się nisko. – Tak, panie. Rzucił matce ostatnie strapione spojrzenie i opuścił kwaterę, ruszając wraz z Åkem do swojej załogi.

Sigrid zwolniła kroku, widząc, że brat wyszedł jej naprzeciw. – O co ten gniew, siostro? – zapytał. – Czyżbyś już popadła w niezgodę? W takim razie czeka cię tego więcej na dworze. Pragną, byś się tam pojawiła. Sigrid z ulgą zaczerpnęła tchu. Nigdy nie czuła się tak osamotniona jak w chwili, gdy odwracała się do ojca plecami. Ulf był jej bratem, tylko on jej pozostał. – To może zaczekać – odparła z ciężkim westchnieniem. – Mam ci coś ważnego do powiedzenia. Dowiedziałam się, że mamy siostrę. To Emma, moja własna służka. Brat obojętnie wzruszył ramionami. – Ojciec ma mnóstwo dzieci z nałożnicami. – A gwałci je ze swoimi wojami i tłucze na miazgę? – Sigrid… – odezwał się cicho. W jego głosie zabrzmiała przestroga i przygnębienie. – Brałeś w tym wszystkim udział? Wypluła z siebie te słowa. Nie przyszło jej to na myśl aż do teraz i poczuła nagłe obrzydzenie. – Nie, nie nęcą mnie rozrywki ojca. – A więc to nie był pierwszy raz. Potarła dłonią czoło. Miała wrażenie, że od tego wszystkiego rozsadzi jej czaszkę. Eryk, świątynia, disa, która wstąpiła w Emmę, rola królowej Swithjodu… Jakie to wszystko miało teraz znaczenie? Osunęła się na głaz. – Mężczyźni tak robią. – Ale to jest kazirodztwo – szepnęła. Ulf przysiadł obok siostry i rozejrzał się po wsi rozciągającej się u stóp królewskiego dworu. Wyraz zniesmaczenia zamajaczył pod jego ciemną brodą i Sigrid zrozumiała, że choć brat milczy, to jest wściekły. – Czy ona przeżyje? – Tak sądzę. Spojrzał w dół zbocza i splótł palce, głośno wzdychając. – Ojciec jest dobrym człowiekiem, lecz popełnia błędy, podobnie jak my

wszyscy. Zawsze widziałaś tylko to, co chciałaś, zawsze stawiałaś go na piedestale. Sigrid prychnęła w odpowiedzi na te bzdury. – To, że wydał mnie za mordercę matki, z pewnością otworzyło mi oczy. Jak również to, że wychędożył moją siostrę i prawie zatłukł ją na śmierć. – Nie jestem już w stanie ojca znosić, już nigdy mu nie zaufam, pomyślała. – Znajduję się z dala od domu, w miejscu, gdzie każdy chce mnie zabić. Swionowie mnie nienawidzą, a dla Eryka jestem tylko krową, którą czym prędzej chce zapłodnić. Jorun i Alfhild co rusz mi się stawiają. Wstała i zaczęła chodzić tam i z powrotem, targana poczuciem beznadziei. – Jedyna pociecha i wsparcie w Emmie, która gości w sobie disę zesłaną przez Asynię, aby mnie chronić. Teraz siostra walczy o życie po tym, co spotkało ją od przez naszego ojca. Czy to dziwne, że zaczynam popadać w obłęd? – Zamilkła i z bijącym sercem popatrzyła na brata. – Mogło być gorzej – odparł. – Co musiałoby się wydarzyć, żeby było jeszcze gorzej? Ulf wyrzucił w górę ręce i zaśmiał się posępnie. – Yrsa była królową Swithjodu, kiedy została pojmana przez Helge Halvdanssona i spłodzili razem syna. Chłopiec miał trzy latka, gdy Yrsa dowiedziała się, że Helge jest jej ojcem. A Harald-Obłąkany poderżnął gardło żonie i dzieciom, bo duchy tak mu nakazały. Do takich rzeczy posuwamy się w naszej rodzinie. Spoglądał na nią tak łagodnie, że nie mogła się nie uśmiechnąć. – Jesteś szalony. Powiedziała to jednak miękko, z trudem tłumiąc śmiech. Ulf wzruszył ramionami. – Jeszcze nie, tobie też to nie grozi, siostrzyczko. Spełnisz pokładane w tobie nadzieje. Jesteś silna, a wiara będzie dla ciebie oparciem. Te słowa poruszyły ją do głębi. Powinna opowiedzieć mu o dziecku, którego się spodziewa, i o tym, że ukazała się jej disa, obwieszczając, że nosi pod sercem syna. – Ojciec postąpił źle, zawsze potem mocno żałuje i udaje, że nic się takiego nie stało – tłumaczył Ulf. – Zapłaci ci za krzywdę wyrządzoną twej służce. – Naszej siostrze. Spojrzał jej surowo w oczy. – Nigdy nie będzie naszą siostrą. Moment bliskości minął. Ruszyli rozgrzaną słońcem ścieżką w stronę dworu. – Wykup czy nie, wygląda na to, że będziesz musiała się z Emmą rozstać – oświadczył Ulf. Wskazał na podwórze, gdzie stał wóz zaprzężony w woły, strzeżony przez

ogromnego wartownika. Nosił fartuch z koziej skóry, na którym widniał znak świątyni. – Przyjechali ją zabrać. Spojrzała ze zdumieniem na brata. Dlaczego mieliby zaprzątać sobie głowę Emmą? – Nic im do mojej służby. Ulf popatrzył na nią strapiony. – Kapłani ze świątyni mają więcej do gadania niż król. Postępuj rozważnie, siostro. Twoi wrogowie posługują się Emmą, aby ci zaszkodzić. Ze strachu zaschło jej w ustach. Nie lękała się ziemskiej władzy, ale kapłani i kapłanki to inna sprawa. – Oni są tylko ludźmi – powiedział brat. Sigrid wolno potrząsnęła głową. – Nie, w Asach i Asyniach nie było nic z człowieka. Sigrid wraz z bratem wkroczyła do sali pełnej ludzi. Zgromadzeni umilkli i spoglądali na nią bez cienia życzliwości. To nie wróżyło niczego dobrego. Eryk siedział na tronie pogrążony w rozmowie z trzema kapłanami, którzy udzielili im w nocy błogosławieństwa. Wciąż mieli na sobie jasne tuniki, ich oczy podkreślały czarne obwódki, ale nie włożyli masek. Znajdował się tam również Ergil, ålderman18 królewskiego rodu. Eryk powiedział jej, że tego starca z przerzedzoną brodą, o twarzy pełnej przebarwień i plam, wzywano tylko w ważnych sprawach. Król wstał z miejsca i skinieniem przywołał Sigrid. Znamię na nadgarstku zaogniło się i piekło, kiedy zmierzała w kierunku męża. Solveig spojrzała na nią z wyraźnym niepokojem. Gdy podeszła bliżej tronu, ujrzała Emmę klęczącą niedaleko króla. Smętnie zwiesiła głowę i nie podniosła wzroku nawet wtedy, gdy Sigrid się zbliżyła. Co to ma znaczyć? Czy ojciec zrzucił winę na Emmę, czy może Ulf miał rację i ktoś inny próbował się nią posłużyć, aby zasiać niezgodę wokół królowej? – Czym mogę ci służyć, królu mój i mężu? – zapytała Sigrid, składając ukłon. Popatrzył na nią czerwonymi ze zmęczenia oczyma, które nie wyrażały chęci do zgody. – Przedstawiono pewne oskarżenia – oświadczył piskliwym głosem. Sigrid zadrżała, kiedy trójka kapłanów spojrzała na nią jak na zwierzę ofiarne. Potrafili porozumiewać się z bogami, widzieli to, co ukryte. Jeśli oskarżyli ją albo Emmę, to miała wszelkie powody do obaw. – Nie rozumiem. Czyżbym zrobiła coś, by rozgniewać mego męża albo najwyższych, którym tak wiernie oddaję cześć? Udało jej się wypowiedzieć to prawie beznamiętnie i bez śladu winy.

Zdumiona, spoglądała to na kapłanów, to na Eryka. Przemówił Arngrim, najstarszy z kapłanów. Twarz zakrywała mu gruba warstwa białej farby, pękająca w niektórych miejscach, mimo to wzbudzał ten sam szacunek co Thor, który wstąpił w niego tej nocy podczas błogosławieństwa. – Masz fałszywą wieszczkę za służącą. Łże i zatruwa ludzi nieczystym seidem, rzucając przekleństwa na dobrych ludzi. Sigrid z bratem wymienili spojrzenia. Miał rację, że używali Emmy, aby jej zaszkodzić. Ale kto za tym stał? Ojciec był obecny w sali. Z satysfakcją śledził przebieg wypadków. Jorun i Alfhild znajdowały się między kobietami; oczy świeciły im się tak, jakby wydarzyło się coś wspaniałego. Inni z podobnym zadowoleniem wpatrywali się w kapłana i ani nałożnice Eryka, ani Haldis nie uważały, że dzieje się coś złego. Emma podniosła głowę, miała granatowo-czarną twarz, zniekształconą opuchlizną. Patrzyła zrezygnowanym wzrokiem. Fala czułego gniewu zaparła Sigrid dech w piersi. Siostro, darze Wanadis, nawet kapłanom nie pozwolę cię tknąć. – To poważne oskarżenie – odparła wysokim głosem i omiotła salę spojrzeniem. – Całe szczęście, że nie ma w nim ziarna prawdy. Emma nosi w sobie Kárę, którą obdarzyła mnie sama Freja. Kto przeciwstawia się Asynii, przeciwstawia się Walhalli. Z pewnością nie taka była wola szacownego kapłana. Wyprostowała się; po sali przeszedł szmer. Zbyt późno Sigrid zrozumiała, że posunęła się za daleko. Rzuciła świętym mężom wyzwanie, choć tego nie planowała. Spojrzenia mieli zimne jak lód, a Eryk wyglądał na głęboko niezadowolonego. Wytarła spocone dłonie o suknię. – Bogowie przemawiają przez nas, córo Skilfingów. Ich wola jest naszą – odezwał się kapłan Freja, umilkł jednak, gdy Arngrim uniósł rękę. – Czcimy Naszą Panią i królową – zapewnił. – Niechaj bogowie zdecydują, czy dziewka jest związana z mocami. Jeśli nosi w sobie Kárę, oddamy jej cześć. A niech to. Wpadłam prosto w sidła, pomyślała Sigrid. Zerknęła na Emmę, która tkwiła z zamkniętymi oczyma, przygnębiona swoją niedolą. Dlaczego disa nie pojawia się jak dziś rano, kiedy zapowiedziała narodziny dziecka? Dlaczego ona tak siedzi, żałosna i skulona, zostawiając Sigrid samą z tą hańbą? – Dobrze powiedziane – przyklasnął Eryk. – Natychmiast sprawdźmy prawdomówność służącej. Jeśli łże, chcę się jej pozbyć przed zachodem słońca. Trzej kapłani pokłonili się władcy i wstali. Sigrid zauważyła triumf w ich oczach i zrozumiała. Próba, na którą Emmę wystawią, będzie kosztowała jej życie. – Chętnie popatrzę, jak moja służka zwycięsko przechodzi tę próbę – rzuciła szybko. – Jeśli skłamała, sama wyślę ją w zaświaty. Jeśli jednak jej słowa okażą się prawdą, życzę sobie, by oddawano jej cześć jako najwyższej z kapłanek.

Arngrim uśmiechnął się i przytaknął skinieniem głowy. – Niechaj tak będzie. Jeśli przeżyje, będzie święta.

Nie mogą zabrać Emmy i jej zabić, trzeba wierzyć i mieć nadzieję, powiedziała sobie w duchu Sigrid. Podążała za procesją, przeciskając się przez ciżbę wokół świątyni. Odwiedzający tłoczyli się przy kramach, w których zaopatrzeni w wagi i ciężarki kupcy sprzedawali wszystko, czego dusza zapragnie: ozdoby, miód, chleb, smażone mięso owinięte w liście. Drób, świnie i kozy kłębiły się w ciasnych zagrodach. Pewien mężczyzna dźwigający owcę ze spętanymi kończynami przystanął, by z odrazą popatrzeć na Emmę, która szła na przedzie obok kapłanów. Sigrid przełknęła ślinę. Musi pójść dobrze. Przy jednym ze stoisk sprzedawano małe gliniane figurki bogów i bogiń. Odziana w długą suknię Freja miała miecz u boku i trzymała rękę w górze, jakby odprawiała seid. Thor dzierżył w dłoni młot. Znalazła się tam również Erce – siedziała na swoim wozie przybrana kwiatami w podzięce za pokój i obfite plony, które zesłała. – Pół monety – rzekła kobieta sprzedająca figurki. – Na pewno potrzebujesz błogosławieństwa Erce. Sigrid minęła ją przepełniona obrzydzeniem, że musi patrzeć na bezczeszczenie Asynii. Wzdrygnęła się i wraz z pochodem przeszła przez wysokie bramy strzeżone przez dwóch młodych mężczyzn dzierżących młot Thora. Wszystko wyglądało inaczej niż w nocy. Budynek wydawał się mniejszy; przez otwarte drzwi widziała drepczących kapłanów z ogolonymi głowami i kapłanki z kosturami w dłoniach. Jednak nie tam prowadzili ich trzej święci mężowie, ale do gaju na tyłach świątyni. – Zabierają ją do świętych dębów – szepnęła do brata i popatrzyła na pradawny las, w którym od zarania dziejów ludzie składali ofiary. Jedna z kapłanek czekała przy stosie. Nadzieja osłabła, gdy rozpoznała w niej Hyndlę, wieszczkę, przed którą ostrzegała ją Solveig. Zamierzają spalić Emmę, pomyślała. Jeśli Kára jej nie pomoże, Emma niechybnie zginie. Za jej plecami rozległ się chichot Jorun. Gdy rozsierdzona odwróciła się do niej, krewniaczka spuściła wzrok, Sigrid zdążyła jednak dostrzec mściwy błysk w jej oczach.

– Cieszysz się z jej udręki? – zapytała. Jorun pospiesznie pokręciła głową, Alfhild zaś zacisnęła usta, by się nie roześmiać. Czy naprawdę kobiety z jej rodziny przyszły w to święte miejsce, by pozbyć się Emmy? – Czy to wasza sprawka? – drążyła. – Nie – zaprzeczyła Jorun. – Nie skrzywdziłybyśmy Emmy, podobnie jak twoich psów czy klaczy. Kłamała. Sigrid aż za dobrze znała ten jej wyraz oczu. – Niechaj się tylko okaże, że zrobiłyście to za moimi plecami, a polecę obedrzeć was ze skóry i posypać solą wasze zawodzące i okrwawione członki. Była tak wściekła na te zdrajczynie, że mogłaby rozpłatać im brzuchy. Odwróciła się do nich plecami i zacisnęła dłonie tak mocno, aż paznokcie wbiły się w skórę. Kára przyjdzie Emmie z pomocą, by ją ocalić. Walfreja nie zawiedzie swej sługi, pocieszyła się Sigrid. – Za chwilę wszyscy padną przed Dziką Wściekłą kornie na kolana – rzuciła do brata. – Obyś miała rację, siostro – odparł Ulf. – Obyś miała rację. Emma z rezygnacją popatrzyła na piętrzący się przed nią stos. Śmierć w płomieniach, której raz uszła, dosięgała jej ponownie. Nie da się uciec przeznaczeniu, już była martwa. Teraz przeniesie się w zaświaty, do wielkiej próżni, którą władała bogini, gdzie nie istniało cierpienie. Wieszczka nawet na nią nie spojrzała, tylko zwróciła się do trójki czcigodnych. – Kto to taki? – zapytała. – Twierdzi, że jest disą i że rzuciła klątwę na wolnych mężczyzn – odparł kapłan Thora. Kobieta pogardliwie wygięła usta. – Przywiążcie ją do ognia, niechaj płomienie powiedzą, czy posiada błogosławieństwo mocy, czy kłamie. Twarde dłonie wciągnęły Emmę na stos i przywiązały ją do pala na środku. Jęknęła z bólu, gdy powróz wpił się głęboko w nadgarstki i talię. Kára siedziała cicho, jakby jej tam nigdy nie było. Emma musiała wypełnić swoje przeznaczenie. Disa nie miała już z niej pożytku i pozwoli jej zginąć śmiercią, od której ją wybawiła. Ze smutkiem ujrzała, jak ludzie zbiegają się, aby przyglądać się jej męczarniom. Łaknęli jej śmierci. Gdzie nie spojrzeć, tylko podniecenie i ciekawość, aż natknęła się na błagalny wzrok Sigrid. Siostro moja. Emma zacisnęła usta, bliska płaczu. Tak bardzo chciała chwycić za rękę Sigrid i jej syna. Jak ma to uczynić, przebywając w zaświatach? Popatrzyła w górę na poszarzałe niebo. Kto ma ich teraz strzec?

Kapłanka głośno wypowiedziała zaklęcia, trzymając w uniesionej ręce płonącą pochodnię. Bez wahania przytknęła ją do chrustu, który z rykiem buchnął ogniem. Żar podchodził do Emmy coraz bliżej. Kłęby dymu drapały i rozdzierały jej płuca. Wstrząsnął nią kaszel; kiedy płomienie zaczęły lizać stopy, pojawił się ból. – Gdzie się teraz podziewa twoja disa?! – krzyknęła kapłanka, wytrzeszczając oczy. Trzej szacowni mężczyźni stojący obok kapłanki przyglądali się wyczekująco Emmie, delektowali się jej męczarnią. Twarz Sigrid była biała jak śnieg, jej usta poruszały się, powtarzając modły. Emma jęknęła z bólu, gdy ogień zaczął kłuć jej stopy niczym nóż. Potem zajęła się suknia. Umrze. Usmaży się w palących płomieniach. Przerażenie rozdarło ją na pół i pogrążyła się w otchłani. Z powrotem znalazła się w klasztorze, krzycząca i zamknięta z demonami, które tak ochoczo dążyły do spalenia. Moje przeznaczenie jeszcze się nie wypełniło! Rykiem nakazała chmurnemu niebu, by otworzyło się przed nią. Zmusiła moce, nagięła ich wolę, by się jej poddały. Káro, Dzika Wściekła. Zrób, o co proszę. Disy, przybywajcie! Emma krzyczała tak głośno, że jej głos odbijał się echem nad ziemią, docierał do zaświatów pod nią i aż po horyzont. Rozległ się pomruk nieba spieszącego siostrze na ratunek, wiatr znienacka przeciągnął nad gajem. Ciężka kropla deszczu kapnęła Emmie na twarz. Podniosła wzrok na sklepienie nad sobą, gdzie skrzeczące istoty, przerażająca zawoalowana potęga, śmigała w chmurach. Witajcie, siostry. Deszcz zaczął smagać ziemię, jakby rozwarły się bramy nieba i samo źródło Hwergelmir zaczęło wylewać się z czarnych obłoków. Strugi wody tłumiły płomienie, które zgasły z sykiem. Emma spojrzała do góry i zaśmiała się do sióstr; deszcz zmywał z niej zwątpienie, ból i grzech. Spirala wieczności przewiercała się dalej przez czas, a ona ostała się przy życiu. Ludzie, słabe miernoty, szukali schronienia pod dębami, deszcz lał się strumieniami. A zaraz potem ustał. Przemoczona Sigrid stanęła przed Emmą, jej twarz i ubranie ociekały wodą. Zdawała się nie zauważać, jak bardzo przemokła; urzeczona, posłała jej uśmiech pełen ulgi. Wieszczka, która tak gorliwie usiłowała wyprawić ją na tamten świat, gapiła się na Emmę, trójka świątobliwych wyglądała na równie skonsternowanych. – Uwolnijcie dziewczynę – rozkazał surowy głos. Trzy leciwe wölwy, które Emma spotkała na plaży, przydreptały z wysiłkiem zza drzew, wspierając się na kosturach. Świątynna wieszczka i kapłani przykucnęli na wilgotnej trawie. – Bogowie odrzucili ofiarę – odezwała się jedna ze staruszek.

– Kieruje nimi żądza zemsty i władzy – dodała druga, z odrazą spoglądając na wieszczkę i kapłanów, którzy pobledli pod jej gniewnym spojrzeniem. Klęczeli na mokrym podłożu przed trzema staruszkami, a z ich oczu wyzierała trwoga. – Ciężka kara czeka tych, którzy zrywają sieć i zakłócają losy wszystkiego – zawyrokowała najstarsza z kobiet. Huskarlowie19 wdrapali się na stos i rozcięli pęta krępujące Emmę. Żyła. Ból stóp promieniował na nogi i nie była w stanie utrzymać się prosto. Trzęsąc się z zimna, osunęła się na ziemię. Sigrid uklękła obok, narzuciła jej na ramiona własny płaszcz i pogłaskała ją po włosach. Trzy staruszki objęły je pustym wzrokiem. – Dzięki wam, czcigodne. – Żyjesz, by wypełnić swój los. Emma pochyliła głowę i przyłożyła rękę do piersi. Zrozumiała. Niedługo nadejdzie pora na ostatnią ofiarę. Jej przeznaczenie zbliżało się nieubłaganie. Jęknęła ze strachu i wtuliła się w kojące ciepło siostry. – Usłucham waszej woli. Skinęły głowami, rade, słysząc taką odpowiedź. Zdumiona Sigrid przyjrzała się trzem bardzo starym kobietom. Były odziane nędzniej niż ktokolwiek w świątyni, a ich szare kosmyki, które trudno nazwać włosami, przypominały pajęcze sieci. Zapadnięte twarze znaczyły gęsto brodawki i blizny, oczy spowijały głębokie zmarszczki. Jedna z nich miała laskę z sokołem, zwierzęcym wcieleniem Frei. Musiały być potężnymi wieszczkami, ich wygląd sugerował, że żyły od zarania dziejów. – Szacowne, wybaczcie pytanie, ale kim jesteście? – zwróciła się do nich, kładąc dłoń na piersi. – Królowa matka jest ślepa – oznajmiła najstarsza z trójki. Druga cmoknęła ochryple. – Nie zna tych, którzy ustalają warunki, szafują losem i wymierzają przeznaczenie ludzkim dzieciom. Sigrid zjeżyły się włosy na rękach, padła na kolana przed Werdandi, Urd i Skuld. Pojęła teraz strach kapłanów. Dla tej trójki potężnych, sterujących koleją wszelkich rzeczy, oni wszyscy byli nicością. – Wszystkowiedzące prząśniczki losu, jestem waszą sługą – szepnęła z westchnieniem. Trzy Norny zamieszkujące u stóp Yggdrasila, strażniczki źródła wiedzy, spokojnie skinęły głowami. Bez słowa zostawiły Sigrid i Emmę i weszły między drzewa, w głąb gaju, wsparte na kosturach. Po chwili zniknęły, jak gdyby nigdy ich tu nie było. Pozostały jedynie zmoczone deszczem liście, z których kapało na żyzną glebę.

Sigrid objęła Emmę ramieniem i trzymała ją mocno. Z całego serca dziękuję Ci za ochronę, zwróciła się w duchu do bogini. Gapie i służący świątynni, którzy zaledwie chwilę temu tak gorąco łaknęli dla Emmy śmierci w męczarniach, teraz odsunęli się od nich, pełni trwogi i szacunku. Ulf był zbity z tropu, jakby nie dowierzał temu, co zaszło. Sigrid przycisnęła policzek do mokrych włosów siostry, wdychając swąd dymu i kwaśnych konopi. Odniosły zwycięstwo, wielkie i potężne. Po rozpaczy razem doczekały się czci. – Już nikt nie odważy się podnieść na nas ręki – powiedziała i ostrożnie pogłaskała Emmę po brudnym policzku. – Jesteśmy bezpieczne.

Wokół beczki z miodem panował tłok, mężczyźni grali w tafl, pili i słuchali muzyki, i to tak radośnie, że mało kto był w stanie spokojnie usiedzieć na ławie. Panny tańczyły z upojonymi wojami, a podczas refrenu wszyscy się ściskali. „Płynął statkiem, który prowadził go do domu. Do domu i siedziby Ojca Wszechpotężnego. Pije teraz przy stole Ojca swego, walkirie miodem mu polewają. Śpiewajcie o radości Kvasera”. Swen skosztował słodkiego trunku i oparł się plecami o ścianę; uśmiechnięta Gunn próbowała usiąść mu na kolanach. – Tęskniłam za tobą, mój piękny. W przeszłości obściskiwali się, ale choć była jedną z najurodziwszych dziewcząt w sali, z wypiętym biustem wyglądała brzydko i niesmacznie. – Nie tego wieczoru, ślicznotko – odparł grzecznie. Po Sigrid nie ciągnęło go do innych kobiet. Nie użył nawet swojej niewolnicy, choć zaoferowała się ogrzewać mu łoże. Kiedy było się z najpiękniejszą z kobiet, trudno potem pożądać innej. Gunn przysiadła się zatem do Åkego, który z chęcią wziął ją na kolana. – Nie odmawiaj sobie uciech, które daje nam to życie, niedługo my także będziemy pili w Walhalli – powiedział. Gunn zaśmiała się pieszczotliwie, gdy Åke złapał ją za pierś. – Czyżby Swenowi usechł? – zapytała, skubiąc go w ucho. Åke poderwał się z miejsca tak żwawo, że omal nie spadła na podłogę. – Wynocha. Nikt nie będzie tak gadał o moim bracie. Z piskliwym szyderczym śmiechem dumnie odeszła od stołu. – Nie możesz już dłużej opędzać się od bab, ludzie zaczynają gadać, że brak ci męskości, że wolisz żyć z matką niż z kobietą – zwrócił się do Swena. Skinął na wojowników, którzy szeptali między sobą, rzucając im wymowne spojrzenia. Swen westchnął ciężko. Pierwszy wieczór od wieków, kiedy miał czas napić się miodu i, do stu piorunów, nawet tutaj nie mogli zostawić go w spokoju! Jednak plotka o braku męskości była groźna, więc nie mógł odpuścić.

– Znużony jestem tutejszymi kobietami, za często się z nimi zadawałem – odezwał się głośno, aby wielu usłyszało. Opróżnił kielich i skinął na dziewkę o jasnych włosach, która niosła trunek w obu dłoniach. Nieco przypominała mu Sigrid, chociaż była stokroć brzydsza od jego ukochanej. – Ta nowa może się jednak nada – dodał. Åke uśmiechnął się z ulgą, gdy Swen przywołał jasnowłosą do siebie, a ona wypięła przed nim biust. – Ładna jesteś, ale czy droga? Uśmiechnęła się szelmowsko, odsłaniając szczerbę w uzębieniu. – Na pewno możemy się dogadać. – Ja zapłacę, bracie – zaproponował Åke. Swenowi dziewczyna nie bardzo przypadła do gustu, ale gapili się na niego wszyscy w sali. Mężczyzna bez żony musi dowieść swojej męskości. Bez słowa przerzucił więc sobie jasnowłosą przez ramię i zaniósł ją na pustą pryczę pod długą ścianą. Natychmiast zadarła spódnicę i rozłożyła nogi. Swen zdecydowanie odpędził od siebie myśli o Sigrid i rozpiął spodnie, a potem położył się na karczmarce. Wszystko jedno, zrobi to i będzie miał święty spokój.

Wiatr niósł ze sobą podmuch jesieni, kiedy Sigrid z ponurą miną kroczyła u boku Eryka, aby pożegnać ojca i Skilfingów. Mdłości paliły ją w żołądku, gdy w skwarze odchodzącego lata wędrowali między gospodarstwami położonymi na zboczu prowadzącym do rzeki. Nie miała pojęcia, że oczekiwanie na urodzenie dziecka powoduje aż takie dolegliwości. Nad wodą czekały okręty wypełnione mężczyznami, którzy palili się do powrotu do domu, do swoich. Ona miała zostać sama pośród obcych i w oczekiwaniu na nadciągającą wojnę. Toste stał na brzegu wyprostowany i pewnie popatrzył Erykowi w oczy, gdy ten położył mu rękę na ramieniu. – Przed świętem wiosny przybędę z najlepszymi wojownikami Skilfingów, masz na to moje słowo. Staniemy do walki razem, jak bracia. Eryk przycisnął dłoń do piersi. – Razem zwyciężymy. Uśmiechnęli się do siebie. – Wiosną weźmiesz swego wnuka na ręce – dodał Eryk. – On silnie zwiąże mój ród ze Skilfingami. Sigrid przełknęła ślinę, starannie maskując odrazę, którą wzbudzał w niej mąż. W każdym razie nie odwiedzał jej łoża od półtora miesiąca, co przyjmowała z ulgą. Na początku przychodził do jej alkowy przynajmniej raz dziennie, często dwa. Wkrótce zaczął dopytywać się, czy krwawi i obmacywać jej piersi, doszukując się oznak ciąży. Choć powiedziała, że spodziewa się jego syna, nie słuchał. Uwierzył dopiero wtedy, kiedy nie miała krwawienia. Podarował jej nad wyraz kunsztowną bransoletę ze srebra i tyle go widziała. Parę razy próbowała z nim porozmawiać, lecz pospiesznie ją odprawiał. Za dnia i wieczorami wolał męskie towarzystwo i rady, nocami inne kobiety grzały jego łoże. Sigrid położyła rękę na brzuchu i spojrzała na ojca. Chłód między nimi nie zniknął, wręcz przeciwnie, jeszcze się spotęgował. – Zostawiam cię z najzacniejszym z mężów – oświadczył Toste. Ku zadowoleniu wszystkich klacz została pokryta. Ojciec zaoferował jej

srebro jako wykup za poturbowanie Emmy, domagając się jednak zdjęcia przekleństwa, które rzuciła na niego i jego ludzi. – Nie ulżyłem sobie od tygodni, nie możesz skazywać własnego ojca na takie męki – błagał ją. – Nawet kapłani ze świątyni nie są w stanie przeciąć okowów, którymi mnie spętała! – Sam ją poproś i zapłać za swoje uczynki – odparła, lecz ojciec odmówił. – Nie zamierzam się zbliżać do tego plugastwa. Po długim wahaniu przyjęła kruszec i obiecała pomówić z Emmą. Siostra ze śmiechem powiedziała jej, że oczywiście, może zdjąć pęta wiążące Tostego, ale siedzą one przede wszystkim w jego głowie. Teraz Sigrid uśmiechała się sztywno do ojca. – Oby Ran bezpiecznie przeprowadziła cię przez morze – rzekła i położyła dłoń na ramieniu Eryka. – Opowiedz w domu o mym wielkim szczęściu. Walczyła z nudnościami, podczas gdy Jorun i Alfhild żegnały swoich krewniaków. Sigrid zwróciła się do brata, z którym najtrudniej było jej się rozstać. – Uważaj na te dwie – znacząco skinął na krewniaczki. – Słyszałem to i owo. Ulf poprosił, by odesłała je do domu, i zaniepokoił się, widząc, że siostrze zbiera się na płacz. – Tylko one mi z naszych zostały. Nie była w stanie się ich pozbyć i nie istniał już powód, by to robić. Napomniała je surowo, a one przestały się jej sprzeciwiać. Zaczęły bać się Emmy i podlizywać im obu, aby wkraść się w ich łaski. – Obiecaj mi tedy, że będziesz uważała na wszystkich dokoła. Przytaknęła i uśmiechnęła się do Ulfa. Kiedyś działał jej na nerwy, był chłopakiem, z którym dorastała, lecz którego prawie nie znała. Teraz stał przed nią dorosły mężczyzna, i to on jako jedyny okazał jej prawdziwą troskę. – Niewątpliwie zmieniłeś się podczas tej wyprawy – stwierdziła, gładząc go po policzku. Rozbawiły go te słowa. – Wcześniej byłaś nieznośnym dzieciakiem przyzwyczajonym, by zawsze stawiać na swoim. Teraz widzę młodą królową, która niedługo zostanie matką. Jestem z ciebie dumny, siostro, i zazdroszczę ci głębokiej wiary. Będziesz jej potrzebować już niedługo, kiedy dosięgnie nas burza. – Ostatnie słowa wypowiedział tak ponuro, że aż zadrżała. – Wrócisz na wiosnę? Skinął głową. – Tak, i przywiozę nowiny z domu. Zaraz potem odszedł, a Sigrid została sama pośród radosnych pożegnań i życzeń szczęśliwej drogi. Serce jej pękało, gdy okręty Skilfingów zostały zepchnięte do wody

i popłynęły w dół rzeki Frei do morza. Miała ochotę za nimi pobiec, krzyknąć do ojca, by ją stąd zabrał, żeby mogła żyć ze Swenem do końca swych dni. Zamiast tego zmusiła się do uśmiechu, gdy Eryk chwycił ją za rękę i zawiódł z powrotem do grodu. Ani jedno słowo pociechy nie padło z jego ust, nie doczekała się nawet współczującego spojrzenia. Jednak napotykani mieszkańcy wioski pozdrawiali ją życzliwie i z głębokim szacunkiem. – Pobłogosław nas pokojem i płodnością, piękna królowo! – zawołała młoda kobieta o pulchnych policzkach z pęcherzami na twarzy. Wszyscy wiedzieli, co się wydarzyło w gaju: królowa otrzymała od Frei disę, a od Norn błogosławieństwo. Kobiety wyobrażały sobie, że była w stanie zagwarantować im płodność Asynii. – Z pewnością dostałaś tę łaskę – odparła z uśmiechem Sigrid. Jakiś starzec pokłonił się jej głęboko, kładąc dłoń na piersi. – Deszcz w gaju przyniósł korzyści – odezwał się Eryk z uśmieszkiem zadowolenia. – Widzą w tobie Freję, a we mnie Freja. Pieśni o nas, świętej parze, śpiewają w całym kraju. Także balladę o tym, że mój królewski potomek został zesłany przez bogów. To mi pomoże przeciągnąć wodzów na moją stronę w walce przeciwko Styrbjörnowi. Dobrze mi służysz, umacniając moją pozycję. Sigrid powoli wchodziła pod górę. Stopy bolały ją w tej spiekocie, pot spływał po plecach, mdłości jak huśtawka pojawiały się i znikały. Nigdy nie czuła się dalej od Walhalli niż teraz. – Bez wątpienia sam zatroszczyłeś się o to, by zaczęto o nas śpiewać. Zmusiła się do posłania uśmiechu kobiecie, która pokazała jej swój pęczniejący brzuch. Cichy chichot męża potwierdził jej przypuszczenia. – Byłbym głupcem, gdybym nie wykorzystał takiej okazji. Przyspieszył kroku, o niej nawet nie pomyślał. – Jutro wcześnie rano wyjeżdżam z grodu, matka i jej świta zaopiekują się tobą i dzieckiem. Biorąc pod uwagę, jak rzadko się widywali, nie robiło jej to większej różnicy. – Kiedy wrócisz? – Muszę przekonać każdego z moich wodzów po kolei do postawienia Swithjodu w stan gotowości, tylko tak pokonamy Styrbjörna. – Możesz użyć legendy o świętej parze w rozmowie z Blot-Swenem i… – Blot-Swena ujarzmię. Nie zawracaj sobie głowy męskimi sprawami. Powiedział to tak ostro, że zastanawiała się, czy jej nie uderzy. – Pod moją nieobecność będziesz składała ofiary co siedem dni. Przebłagaj bogów, ugłaskaj tych starych capów, żeby przychylnie na mnie spojrzeli. Odwiedzaj gospodarstwa i błogosław kobiety i dzieci. Rozmawiaj ze starcami, chłopami i możnymi. Wkładaj najpiękniejsze stroje, upinaj włosy wysoko

i ozdabiaj szyję naszyjnikami. Jesteś Freją tego kraju i powinnaś promienieć blaskiem i płodnością. Będziesz mi w tym posłuszna? Skinęła głową. – Dobrze. Żegnaj, moja królowo. Nie obawiaj się. Wrócę przed świętem zimy. – Cmoknął ją w policzek i zostawił na podwórzu. Sigrid zacisnęła zęby. Erykowi wydawało się, że jest jego posługaczką! Jak mu nie wstyd mówić o szacownych ze świątyni, jakby byli złem koniecznym, z którym musi sobie radzić. Nie miała jednak wyboru. Klaczy trzeba włożyć złotą uprząż, ma kłusować od grodu do grodu, z grzywą i ogonem splecionymi w warkocze. Westchnęła ciężko. – Nie zasępiaj się tak, jeszcze nie trzeba się niepokoić o życie Eryka – zagaiła Solveig i złapała ją pod ramię, kiedy zmierzały do sali. – Nosisz jego syna zesłanego z Walhalli. W oddali na łące Eryk z powagą rozmawiał z Axlem i rzeszą mężczyzn. – Erykowi nie będzie łatwo namówić wodzów, aby dołączyli do niego ze swoimi wojskami, wielu możnych skrycie popiera Styrbjörna. Ty jesteś szalą, która przeważy o naszym zwycięstwie. Sigrid położyła rękę na brzuchu. Wygrana Eryka była konieczna, aby jej syn mógł zostać królem, a świątynia trwała nienaruszona i zachowała pełnię mocy. Taka jest Twoja wola, pomyślała. Przypomniało jej się, co powiedział Swen: pokona władcę Swithjodu i uczyni ją swoją. Czasami, kiedy budziła się przed świtem, odnosiła wrażenie, jakby leżał obok niej tak blisko, że czuła na policzku jego oddech i serce pękało jej z tęsknoty. Prosiła, aby spełnił przyrzeczenie i zabrał ją stąd, nieważne jak, mimo że jej ukochany zamierzał stanąć do walki przeciwko jej ojcu, bratu i mężowi. Życzenie mu zwycięstwa oznaczało zdradę, za co było jej wstyd. A jednak nie potrafiła stłumić płomyczka nadziei i pragnęła jedynie być z nim choćby tylko przez krótką chwilę. Bywały dni, kiedy wolałaby Jomswikinga nigdy nie spotkać, bo łatwiej przyszłoby jej uczestniczyć w tym gorzkim kłamstwie, że ona i Eryk są świętą parą. Nie targałyby nią nadzieja i zwątpienie, kto jest ojcem jej syna. Daj mi znak, prosiła. Jednak Freja milczała, a Emma nie znała odpowiedzi. Sigrid westchnęła. – Nie wiem, co robić – powiedziała ni to do Solveig, ni to do siebie. – Podaruj mu coś na znak twego oddania – poradziła życzliwie. – Jakąś biżuterię albo haft, który może zabrać ze sobą w podróż, żeby o tobie pamiętał. Niewiele brakowało, a Sigrid wybuchłaby śmiechem. Solveig tak mało wiedziała. – To dobra rada, zamierzam jej posłuchać – odparła.

Haldis ze świtą swoich dam czekała na nią w sali. Dotarcie do nich zajęło Sigrid dłuższą chwilę. Podczas ciąży była tak zmęczona, że czasami zaczynała się tym niepokoić. Stale odczuwała jakieś bóle. Odkąd stało się jasne, że jest brzemienna, królowa matka odnosiła się do niej wyjątkowo przyjaźnie. – Zjedz ze mną, to porozmawiamy – zaproponowała. Skierowały się do ogródka zielnego, gdzie usiadły na ławce. Poczęstunek już na nie czekał. Sigrid skubnęła kęs sera w nadziei, że uda jej się go zatrzymać w żołądku. – To łaska, że spodziewasz się królewskiego potomka i że otrzymałaś błogosławieństwo Norn i Frei – rzekła królowa matka, spoglądając na rzekę wijącą się niczym błyszczący wąż pośród zieleni. Sigrid uważnie przyjrzała się starszej damie, zachodząc w głowę, co z tego wyniknie. – Sądząc po wypowiedziach twojego syna, nie zawsze okazuje on szacunek świątyni – odparła ostrożnie. Haldis spojrzała na nią surowo. – Ma ku temu powody. Musisz wiedzieć, że świątynią rządzą wyznawcy Thora. Wcześniej najwyższą czcią darzono Odyna, jego sala należała do najpiękniejszych, jaką ludzkie oko widziało. Jednak kapłani Thora wystąpili przeciwko Odynowym i koniec końców spalili tę salę. Jeszcze nie minął spowodowany tym gniew wielu. Sigrid nigdy nie słyszała o walkach między sługami Walhalli, to zakrawało na bluźnierstwo, którego nie wolno tolerować. – Przecież Eryk jest oddany Frejowi. Haldis zaśmiała się krótko i z goryczą. – Tak, całe szczęście, że Frej wybrał mego syna, w przeciwnym razie żadne z nas już by dzisiaj nie żyło. Kropla trucizny, pętla na szyi; możnowładca czy zwykły chłop, to bez znaczenia. Ten, przeciwko któremu zwracają się kapłani, rzadko wiedzie długi żywot. Sigrid zachwiała się, czując nawrót dławiącej słabości, która jakby owładnęła jej ciałem i zatruła je chorobą. Liczyła, że się to poprawi, kiedy dziecko urośnie. – Wypełniają wolę Asów – udało jej się powiedzieć pewnym głosem. Na te słowa królowa matka surowo pokręciła głową. – Obawiam się, że kierują się głównie swoją. Cóż mogła odpowiedzieć? To było bluźnierstwo, i to z ust matki Eryka. Gorliwie przywiązali Emmę do pala na stosie, ale zdjęci strachem padli na kolana przed Nornami. Z trudem przełknęła ser i napiła się nieco wody. – A Wanadis? Nie czci się jej w gaju? – Nigdzie nie widziała choćby śladu

największej Asynii. – Miała kiedyś własną salę ozdobioną szczerym złotem i mnóstwo wieszczek. Jednak teraz czczona jest wyłącznie w gajach. Tam też panują wszystkowiedzące Norny. Sigrid powoli wciągnęła powietrze do płuc, kipiała z gniewu. – Nasza Pani jest największą z bogiń. – Ci żądni krwi kapłani powinni dostać nauczkę, dodała w myślach. – Wiem, że jesteś głęboko wierząca, ja również codziennie oddaję jej cześć – oznajmiła Haldis, dotykając dłonią piętna Sigrid. – Czy rozumiesz w pełni znaczenie tego, co ci wyjawiłam? Walki między kapłanami o to, który z Asów jest najpotężniejszy, stanowiły zły znak zapowiadający Ragnarök. Walhalla chwiała się w posadach. – Czy Styrbjörn był oddany Thorowi, nim przyjął chrzest? Haldis skinęła głową. – Dlatego musisz urodzić syna i pokazać moc Freja w Eryku – dodała z desperacją w oczach. Sigrid przytaknęła. Nowe życie zdążyło zapuścić w niej korzenie i z każdym jej oddechem syn karmił się i rósł coraz silniejszy. – Jeśli o to chodzi, nikogo nie rozczaruję. – W takim razie masz też moje wsparcie i przychylność jako królowa i jako kapłanka Frei. Porozumiewawczo spojrzały na siebie. Sigrid ze zdumieniem odkryła, że zawarła pakt z królową matką.

Formacja wojów zaczęła powoli przesuwać się po gliniastym podłożu w stronę wojowników, którzy czekali w szeregu z uniesionymi tarczami i mieczami. Front poruszał się naprzód, trzymając tarcze na zewnątrz, jedną obok drugiej, niczym zaporę. – Oszczep! – ryknął Ulv-Topór, kiedy znaleźli się o rzut kamieniem od czekających na nich mężczyzn. Ci na samym przedzie szyku natychmiast przyspieszyli, pozostali zaś zwolnili kroku, formując klin, którym mieli się wbić w czekającą na nich kolumnę. Jednak ci na czele ruszyli za szybko i zbytnio oddalili się od reszty. Jeden z mężczyzn upadł i kiedy reszta usiłowała go nie zadeptać, cały szyk się rozpadł. Zafrasowany Swen pokręcił głową. – Natychmiast się zatrzymać! – wrzasnął Ulv-Topór czerwony z gniewu. – W życiu nie widziałem gorszych fujar i miernot! Niewolnik byłby lepszy niż każdy z was! Swen przeciągnął dłonią po twarzy i cicho zaklął. Ćwiczyli ten szyk tygodniami, a mimo to nie byli w stanie utrzymać klina. Wojownicy wrócili na swoje pozycje, zmęczeni i uwalani gliną, drżąc z zimna na północnym wietrze. Paru Jomswikingów, którzy zebrali się na polu i obserwowali ludzi Swena, pękało ze śmiechu. – Wygląda na to, że twoim wojom się spieszy! – zawołał Urban z formacji Öjvinda. – Jednoczesne przemieszczanie się i walka są chyba ponad ich siły. Swen zaśmiał się cicho, nie okazując złości. – Sam po pijaku padłeś przed Gunnarem jak długi, więc wiesz najlepiej. Urban zamilkł rozeźlony, a mężczyźni zarechotali jeszcze głośniej. Nikt nie potrafił wymazać z pamięci tej nocy, kiedy pijany jak bela Urban potknął się i wylądował na brzuchu przed bratem Palnego. – Jednak ma rację, że połowa z nich jest do niczego – zwrócił się Swen do Åkego. Jomswikingowie służący na dwóch statkach, które podarował mu Palne, potrafili wszystko. Natomiast wojowie, których dostał od Haralda albo najął w Lejre, na niewiele mogli się przydać w walce.

– Ulv-Topór chyba nauczy ich porządku – odparł przyrodni brat. – Mamy jeszcze sporo czasu do wyprawy na Swithjod. – Za mało – odparł zasępiony Swen. Pozostawało pytanie, na jak długo Jomswikingom wystarczy cierpliwości. Kilku mężczyzn z Lejre już zostało pobitych, jeden tak poważnie, że dotąd nie stanął na nogi. Wojowie zebrali się na polu, aby spróbować raz jeszcze. Zbliżał się Jul20. Swen cały swój czas poświęcał załodze, wydał majątek w srebrze na jej wyżywienie oraz na kowali, którzy ją uzbroili. Mimo to ludzi miał tak miernych, że padliby w pierwszej bitwie, a z nimi w gruzach ległyby jego plany. Muszą się nauczyć. Nawet jeśli będzie trzeba wbić im tę wiedzę batem, zrobi z nich siejących postrach wojowników. – Nie pozwól im zejść z pola, dopóki tego dobrze nie wykonają – zwrócił się do Åkego. – Wrócę przed zmrokiem, Palne wezwał mnie do siebie. Północny wiatr tarmosił płaszcz Swena, kiedy zmierzał do domu przybranego ojca. Był to największy budynek w Jomsborgu wzniesiony z pobielonego szachulca, pokryty grubą strzechą, znad której unosił się dym z dwóch kominów. Mocno zapukał do drzwi i czekał, aż otworzy mu Valdur, stary wojownik, który był służącym Palnego. – Spodziewaliśmy się ciebie – przywitał Swena i poprowadził go przez salę główną do izby Palnego, który wpatrzony w płomienie siedział na stołku koło ognia. Swen stanął na środku pomieszczenia i głęboko zaciągnął się dymnym ciepłem. To, że ojciec pragnął pomówić z nim sam na sam, nie wróżyło niczego dobrego. – Usiądź, proszę – rzekł Palne i wskazał dłonią stojące w pobliżu ławy. Swen chętnie zajął miejsce, nogi bolały go od stania. Z wdzięcznością grzał się w cieple strzelających płomieni ognia. – Jak się miewa twoja matka? – Lepiej. Bejla odprawiła nad nią zaklęcia i dała mikstury do picia. Mam nadzieję, że odpędziła zło, które ją toczyło. Zadowolony Palne pokiwał głową. – Dobrze troszczysz się o matkę, to ci przydaje godności. – Dzięki ci za niewolnicę, którą mi sprawiłeś. Palne uśmiechnął się i podrapał szramę na policzku. – Dobrze, dobrze. Z tego, co słyszę, z wojami idzie ci gorzej. – Do wiosny będą gotowi – odparł Swen. Jakoś to będzie, pomyślał. Pokaże ojcu, że potrafi przewodzić ludziom i zwyciężać w walce.

– Jestem tego pewien. Nie w tej sprawie cię wezwałem. Nie jesteś już wyrostkiem, lecz wysoko urodzonym Jellingiem, wodzem czterech okrętów. Potrzebujesz żony. Jeśli urodzi ci się syn, zapewni ci ciągłość imienia i pozycji. Moja Valfrid dorosła do zamążpójścia, jest bystra i urodziwa. Swen popatrzył na ojca z dystansem. A więc to takie pomysły rodziły się w głowie tego starego wilka. Zaśmiał się ponuro na myśl o dzieleniu łoża z jedną z trzech córek Palnego. – Ona jest moją siostrą. – Nie z krwi. Valfrid może ci dać wielu wspaniałych synów i wie, jak wygląda życie Jomswikingów. Rozsądnie byłoby pojąć ją za żonę. Swen spojrzał w płomienie. Valfrid była przeraźliwie pusta i nigdy nie miała nic mądrego do powiedzenia. W porównaniu z Sigrid była nikim, prędzej przywiąże sobie kamień na plecach, niż pojmie ją za żonę. – Zostanę królem Danów, a z Valfrid żadna królowa. Na twarz Palnego padł cień. – Chcesz powiedzieć, że moje córki się nie nadają? – To moje siostry – odparł spokojnie Swen. Nie zamierzał dać się zastraszyć i zmusić do czegoś, czego nie chce. – Widzę, że córka Tostego nadal zatruwa ci myśli, ale możesz ją sobie wybić z głowy, bo spodziewa się dziecka Eryka. Tak powiadali kupcy z Północy, kiedy rozładowywali towary w zeszłym miesiącu. Dziecko. Swenowi na chwilę stanęło serce. – Który to miesiąc? Palne westchnął. – To potomek Eryka, ona jest dla ciebie stracona. Pojmij Valfrid za żonę, a o Sigrid zapomnij. Swen nabierał pewności. Sigrid była nietknięta, kiedy kochając się, złożyli bogom ofiarę, a teraz jest w ciąży… To musi być jego dziecko. – Wiosną zabiorę ją i niemowlę ze Swithjodu i przywiozę do Jomsborga. Ona jest moją żoną i królową. Tylko ona. Zostanie ojcem. Świadomość tego dodała mu skrzydeł. Pokona Swionów, jego załoga będzie więcej niż tylko gotowa. Powinien wrócić na pole ćwiczeń i tresować ich surowiej niż dotychczas. Musi im się udać, ze względu na los jego oraz dziecka. – Twoje pragnienia i zamiary to mrzonki. Ożeń się z Valfrid, takie jest moje życzenie. Swen wstał. – Oddaję ci cześć i pod każdym względem darzę szacunkiem, mój ojcze. Jestem jednak Jellingiem i synem króla, o tej sprawie będę decydował sam. Gdy po wyjściu z domu Palnego szedł przez Jomsborg, wyjął mieszek, który

nosił na rzemieniu przy sercu, i pogłaskał wytartą skórę. Sigrid i dziecko należeli do niego. Ani Eryk, ani wojowie Swithjodu nie powstrzymają go przed sięgnięciem po to, czego pragnie. Wiosną skończy się jego czekanie.

Lodowate wiatry hulały w pomieszczeniu, uderzały i szar- pały za drzwi, łomotały zasuwami. Na zewnątrz panowały Hrimthursy, które pokryły ziemię grubą warstwą śniegu. Sigrid okryła rosnący brzuch płaszczem podszytym futrem. Nawet ogień w palenisku nie chronił przed zimnem, mimo że zebrały się w należącej do kobiet mniejszej komnacie, gdzie łatwiej było utrzymać ciepło. Solveig i Haldis ślęczały nad ramą tkacką, na której w ciemności i z wysiłkiem wyłaniało się zwycięstwo Eryka nad Obodrytami. Wiele dam zajmowało się haftowaniem innej części tego gobelinu. Niedługo zawiśnie w dużej sali razem z pozostałymi opowiadającymi o Eryku i przedstawiającymi go jako największego z królów Swithjodu. Kobiety traktowały z najwyższą powagą odpowiedzialność polegającą na uwiecznieniu bohaterskich czynów w obrazach. Haldis skrupulatnie decydowała o tym, których wojowników wziąć na kanwę i jaką czynność im przypisać oraz przesądzała o tym, czy są żywi, czy martwi. – Jest wolą samej Sagi, złotoustej Asynii, aby wszystkie gospodynie przekazywały opowieści dalej i by każda tkaczka, na podobieństwo Norn, pracowała nad własną tkaniną – wyjaśniła, jak gdyby Sigrid pochodziła z dalekiego kraju. Sigrid ponuro przyjrzała się własnej robótce i westchnęła. Rumakowi Eryka było bliżej do wielkiej świni, a ona czuła się zbyt zmęczona, by siedzieć prosto na ławie. Powinna była domagać się od Haldis swoich praw, postawić się i oświadczyć, że od tej chwili to ona podejmuje decyzje o gobelinach i uwiecznianych na nich historiach, lecz nie miała dość siły. Dziecko wyssało z niej wszelką energię i nasuwało sny o bestiach i olbrzymkach, które włożyły je do jej brzucha, a teraz kręciły się przy łóżku, czekając na narodziny maleństwa, aby je wykraść z jej objęć. Wzdrygnęła się i popatrzyła na milczące kobiety pochylone nad ramami tkackimi. Ostatnimi czasy z powodu osłabienia prawie nie bywała w gospodarstwach, jednak wcześniej zmusiła się, aby wraz z Emmą odwiedzić każde, jak jej się wydawało, domostwo w tym kraju. Ubodzy chłopi nieśmiało częstowali ją kaszą,

a potem prosili, żeby dotykała brzuchów dziewcząt, jak również kóz, krów, klaczy, kur a nawet wołu, by obdarzyć je płodnością. Dumne gospodynie, żony wojowników i wodzów, robiły to samo, tyle że podawały lepszy posiłek. Nawet częstowały ją mięsem. Pełne przeciągów długie domy, gdzie zasmarkane dzieci oraz ich umorusane matki siedziały na łóżkach ze słomy, oraz zdobione sale z domownikami w wytwornych strojach. Wszyscy przyjmowali jej koszyk i z podobną radością wypełniali go suszonym mięsem, jajkami, miodem, serami, jagodami i słodkim chlebem. A potem zadawali te same pytania. Czy otrzymała błogosławieństwo Frei, czy była Wanadis we własnej osobie? Czy Kára mogłaby się im ukazać? Czy mogą pomacać jej brzuch, aby otrzymać błogosławieństwo? Pokornie odpowiadała im wszystkim, pozwalając się dotknąć. To dla Ciebie, aby ujrzeli Cię i wielbili, mówiła sobie. Odwiedzając stare gospodarstwo z przeciekającą strzechą i wychudzonymi bydlętami, spotkała Aedis, wypędzoną kochanicę Eryka. Tamtejsi mieszkańcy przywitali Sigrid z wrogością, której nie mogła pojąć, dopóki nie zauważyła Aedis kryjącej się za kilkoma kobietami. Po tym, jak Sigrid wyrzuciła ją z dworu królewskiego, nałożnica cierpiała biedę. Jej matka, Hyndla, nie była w stanie pomóc, ponieważ za próbę uśmiercenia Emmy na stosie została wygnana ze świątyni. Aedis wraz z dziećmi pomieszkiwała u krewnych, którzy nie mieli za co ich wyżywić, a żaden mężczyzna nie chciał pojąć jej za żonę z obawy przed dezaprobatą króla. – Czy Eryk nie dał ci srebra, aby zapewnić dobrobyt tobie i dzieciom? – zapytała. – W dniu, w którym się pojawiłaś, musiałam zostawić dzieci – padła gorzka odpowiedź. Sigrid spojrzała na dwie córki Eryka, poszarzałe na twarzach i chude jak patyki. Co za hańba! Nie różni się od jej ojca, który brał, co mu się podobało, a potem szedł swoją drogą. Miernoty pozbawione honoru, które skazują własne potomstwo na życie w głodzie i ubóstwie. – Pójdziesz ze mną, zamieszkasz na dworze i będziesz służyła w mojej świcie. Tą propozycją wprawiła Aedis i domowników w osłupienie, ale po namyśle nałożnica Eryka powiedziała: – Prędzej sczeznę z głodu, niż pozwolę z siebie robić pośmiewisko. Sigrid nietrudno było zrozumieć nienawiść i dumę tej kobiety, nie liczyła nawet, że tamta się podda. – Cóż, w każdym razie potomstwo króla nie będzie klepać biedy. Przyjmij ten oto dar przyjaźni, pierwszy z wielu.

Położyła jedną ze swoich srebrnych bransolet na stole przed nałożnicą i opuściła progi domostwa. Wieści o szczodrej trosce okazanej Aedis szybko się rozeszły. Solveig pochwaliła swą panią za tę życzliwość. Sigrid każdego dnia Frei udawała się do świątyni z darami ofiarnymi, zwierzętami z królewskich stad. Poznała bliżej kapłanów, ale to kapłankom przekazywała większość zwierząt. Czcigodne kobiety zaczęły okazywać jej przyjaźń. Podczas każdej wizyty modliła się w świętym gaju do Naszej Pani i Norn, czym zaskarbiła sobie szacunek w przybytku. Fakt, że mogła pomodlić się w miejscu emanującym najsilniejszym seidem, traktowała jako łaskę. W rzeczy samej wypadki potoczyły się pomyślnie. Dokądkolwiek się udała, witano ją z podziwem i radością. Przyda się to jej synowi, kiedy już się urodzi, pomyślała. – Emmo, opowiedz nam, jak królowa Elfrida zamordowała króla Edwarda i posadziła dziecko na tronie! – zawołała Virun, młoda żona Orma, i w tej samej chwili zawtórowało jej wiele innych kobiet. Opowieści Emmy o odległej Anglii cieszyły się sporym uznaniem i wszyscy słuchali ich z zainteresowaniem. Emma wstała i wytarła ręce w suknię. Odgarnęła jasne loki, które zdawały się nie do okiełznania i obrzuciła wzrokiem wysoko urodzone damy, siedzące na ławach. – W Anglii zapanował nieurodzaj i większość ludzi była przekonana, że bogom nie spodobało się, zasiadanie młodego Eryka na królewskim tronie. Wodzowie licznie przybyli na zamek Corfe, szukając rady u jego macochy Elfridy, królowej wdowy, która mieszała tam wraz z synem Ethelredem. Za każdym razem, gdy któryś z wodzów pojawiał się w jej sali, odpowiadała, że gdyby bóg życzył sobie jej interwencji, otrzymałaby jakiś znak. Damy z napięciem na twarzy słuchały, jak król Edward, wymknąwszy się pościgowi, samotnie pędził konno na zamek Corfe, gdzie na dolnym dziedzińcu spotkał się z Elfridą, a ona nalała mu miodu. Już miał zsiąść z wierzchowca i przyjąć powitalny kielich, gdy został powalony przez sługi królowej. – Czy król umarł godnie? – przerwała Virun. – Przebito mu plecy mieczem, nie zdążył wiele powiedzieć. – Nie zaśpiewał o swej śmierci? Nie udzielił młodemu bratu wskazówek? Emma pokręciła przecząco głową. – Kiedy padł cios, królewski rumak wystrzelił przed siebie, wlokąc swego pana poza mury zamku. Dopiero kiedy napotkał ślepą ubogą kobiecinę, która mieszkała u stóp twierdzy, ciało władcy oderwało się od konia. Niewidoma podeszła do zmarłego, dotknęła go i natychmiast odzyskała wzrok. Był to pierwszy znak, że nieurodzaj się skończył. Tylko Jorun i Alfhild nie słuchały z uwagą. Siedziały ze ściągniętymi

twarzami. Na ich widok Sigrid zakręciło się w głowie, a ból w brzuchu się nasilił. – Eryk powinien niedługo wrócić do domu, skoro Skade skuła wody lodem – odezwała się Solveig, nie podnosząc oczu znad robótki hafciarskiej. Sigrid spojrzała w ogień, nie była w stanie siedzieć na ławie wyprostowana. Dziecko w łonie kopało, jakby chciało złamać jej kręgosłup. Jęknęła, na co Haldis rzuciła jej karcące spojrzenie. – Rodzenie dzieci jest dla kobiety polem bitewnym, powinna to znosić równie dzielnie jak mężczyźni walkę. Swionki twierdząco pokiwały głowami, nawet Alfhild i Jorun zajęte szyciem jak reszta, zdawały się uważać swoją panią za słabą, choć same nigdy nie były w ciąży. Sigrid zacisnęła zęby z wściekłości. Naprawdę wymądrzanie się nie było potrzebne, kiedy bolało tak, jakby ją rozdzierano na pół. A ten dzień i tak nie należał do najgorszych. W ostatnich dniach czuła się tak słabo, że czasami nie mogła wstać z łóżka ani przełknąć nic poza ciepłym mlekiem, które Jorun przynosiła jej rano. – Miesiącami nie mogłam nic jeść, kiedy spodziewałam się Virun, dwa dni przecierpiałam, zanim się urodziła, ale się nie użalałam – oznajmiła Ingrid, siostra Haldis. – Królewski syn kopie z siłą Thora – dodała królowa matka i wszystkie się roześmiały. Do stu piorunów z nim! Ostry ból przeszył brzuch Sigrid, zgięła się wpół. Emma natychmiast znalazła się przy niej i złapała ją za rękę. – Coś jest nie tak – szepnęła Sigrid, zimny pot wystąpił jej na czole. – Ależ skąd – odparła pocieszająco Haldis. – Zaprowadzę cię do łóżka – zdecydowała Emma, próbując pomóc siostrze wstać. Podłoga chwiała się pod stopami Sigrid, wszystko zaczęło się rozmazywać. – Pomóż mi – syknęła Emma do Jorun, która z ostentacyjną flegmą odłożyła robótkę na bok. Do Emmy podbiegły Alfhild i Solveig. Pomogły Sigrid dojść do schodów. Coś było z dzieckiem nie tak, już od pewnego czasu zdawała sobie z tego sprawę. Wysiłkiem woli posuwała się naprzód, krok po kroku; wzmógł się ból przypominający przeszywanie sztyletami. W końcu osunęła się w ciemność.

Zdumiony Swen zatrzymał się na progu, widząc matkę na nogach. Mimo że już dawno zapadła noc, szyła jego flagę wojenną. – Jeszcze nie śpisz? – zapytał, odpinając miecz. Całe ciało miał obolałe po długich dniach spędzonych na zimnie w polu, gdzie ćwiczył i powtarzał szyk bojowy. Opłaciło się jednak. Łucznicy jeszcze nie osiągnęli wymaganej biegłości, ale napastnicy w końcu nauczyli się, jak atakować klinem. – Chcę dokończyć twą dumę – odparła z uśmiechem matka, podnosząc wzrok znad szycia. Blask lampy tańczył w głębokich zmarszczkach pod jej oczami. – Powinnaś odpoczywać, a nie pracować do późna. – Bzdura. Jesteś głodny? Gren może rozpalić ogień i podgrzać coś do jedzenia. Niewolnica wstała i czekała ze spuszczonym wzrokiem. Swen podszedł do matki, aby przyjrzeć się jasnobłękitnej fladze. Pękał z dumy. Długo głowił się nad tym, jaki znak sobie obrać. Flaga była symbolem, za którym w walce mają podążać jego ludzie i który powiesi za swoimi plecami, kiedy obejmie tron Haralda. Należało wybrać znak z rozwagą. Matka najdelikatniejszym szwem kończyła ostatnią część barwnego wzoru. Owijał się on wokół młota Thora, który dzierżył wyjący wilk. Nigdy nie widział czegoś podobnego. Robota była wykonana tak świetnie, że nie mógł oderwać od niej oczu. – To jest coś wspaniałego – oświadczył, głaszcząc haft. Åsa uśmiechnęła się z zadowoleniem. – Cieszyłam się każdym szwem. Ten sztandar podąży za tobą, gdy będziesz podbijał świat. Kiedy poniosą go wysoko i tysiące wojowników ruszą za tobą do walki, część mnie na zawsze pozostanie przy tobie, synu, moja ty dumo. Swen położył rękę na jej dłoni i mocno uścisnął. – Sama zobaczysz, jak to się będzie działo. Zakaszlała ze świstem, po czym spojrzała mu w oczy. – Ja niedługo umrę. Wbił wzrok w podłogę. Wiedział o tym od dawna, ale nawet teraz nie chciał

uwierzyć, że to prawda. – Pójdę na tamten świat z honorem i przywróconym dobrym imieniem. Nie żałuj mnie, synu, nawet ty ze swą silną wolą nie możesz nic począć w tej sprawie. Ciesz się ostatnimi wspólnymi dniami, kiedy to uczyniłeś mnie najdumniejszą z matek. Widziałam, jak stawiasz pierwsze kroki ku wielkości, którą osiągniesz, i mogę odejść w pokoju. Swen bez słowa wpatrywał się w drewnianą podłogę. – Nie – odparł kategorycznie. – Nie umrzesz, zobaczysz, jak wstępuję na tron Jellingów. – Nawet ty nie jesteś w stanie odmienić mojego losu. Zapadło przedłużające się milczenie. – Zamierzasz mi coś o niej powiedzieć, czy wolisz milczeć, aż będzie za późno? – zapytała w końcu Åsa. – O kim? – zdziwił się Swen, przeczesując palcami włosy. – O dziewczynie, którą tu nosisz. – Z uśmiechem przytknęła rękę do piersi w miejscu, gdzie biło serce, po czym wróciła do szycia. – Matka dostrzega takie rzeczy, nawet jeśli starasz się je ukryć. Nakłoniłam Bejlę, by opowiedziała mi to i owo, mimo że w rzeczy samej niełatwo rozwiązać jej język. Powiedz, bo sporo się już naczekałam, byś wreszcie coś mi wyjawił. Swen skinął na niewolnicę, która postawiła na stole naczynie z chlebem i serem oraz kubek piwa. – Spotkacie się, kiedy wiosną przywiozę ją tutaj z dzieckiem, które się już wtedy urodzi. Samo wypowiedzenie tych słów wypełniło go nieznanym ciepłem. Syn, którego wychowa, kopia jego samego, albo dziewczynka podobna do Sigrid. Będą mieć mnóstwo dzieci, to było pierwsze z całego klanu. – Mój chłopiec zostanie ojcem. Nie mogłeś przekazać mi lepszych wieści. Matka wyglądała na bezbrzeżnie szczęśliwą, a Swen pożałował, że tak długo to przed nią ukrywał. – Rozumiesz już teraz, że nie możesz tak po prostu umrzeć – oznajmił. – Sigrid jest silna i pochodzi z wysokiego rodu, otrzymała błogosławieństwo od samej Frei. Żadna kobieta nie może się z nią równać. To jest moja królowa. Åsa pokiwała głową, przeszywając kolejny ścieg, po czym spojrzała na niego ponownie. – Jeśli taka jest twoja wola, wiem, że tak się stanie. Uradowany Swen sięgnął do misy po kawałek chleba. Nareszcie ktoś rozumie, że będzie miał Sigrid, nieważne za jaką cenę.

To musi być przekleństwo, tylko ono może zadziałać tak pręd ko – stwierdziła Solveig, z niepokojem przyglądając się Sigrid, która w gorączkowej malignie rzucała się w łóżku na lewo i prawo, bełkocząc słowa, których nie sposób było zrozumieć. Siedząca przy łóżku Haldis ponuro pokiwała głową i wskazała na Virun, która stała w drzwiach. – Udaj się do kapłanek. Weź ze sobą kilku mężczyzn. Dziewczyna pokłoniła się i natychmiast znikła. Haldis otarła pot spływający po czole synowej. – Musisz żyć, Eryk potrzebuje syna – powiedziała. Sparaliżowana przerażeniem Emma patrzyła, jak Sigrid osuwa się w zaświaty. W pokoju cuchnęło zgnilizną i śmiercią, mroczne cienie nieumarłych złowieszczo krążyły wokół łoża, gotowe połknąć życie jej siostry. Przepadnij, przeklęta ciemności, pomyślała. Wbijała paznokcie w twarz i jęczała z bólu, orając nimi po skórze. To się nie może stać. Nosiła w sobie Kárę, opiekunkę Sigrid i dziecka, a mimo to nie wiedziała, co począć. Modliła się, błagając Kárę o interwencję, lecz kapryśna disa opuściła jej zmysły. Musiała bezsilnie przyglądać się blaknącym zaklęciom ochronnym, które wyryto na framudze drzwi. Żelazo pod łóżkiem opóźniało cienie, które jednak pełne nadziei zbierały się nad osłabionym ciałem. Coraz bardziej zmęczona Sigrid opadała z sił, jakby powoli zatruwało ją coś złego. Kochana siostrzyczko. Krew kapała Emmie ze szram, które wydrapała na policzkach. Trzęsła się na całym ciele. Sigrid umierała na jej oczach, a ona nic nie mogła na to poradzić. – Dość już widziałyście, odejdźcie! – krzyknęła Haldis do kobiet, które cisnęły się wokół łóżka i w drzwiach. Swionki oraz krewniaczki Sigrid niechętnie opuściły alkowę. Niepokoiły się, jakby z obawy o jej, ale i również swoje życie. – Dlaczego jej nie pomożesz? – rzuciła z wściekłością Haldis do Emmy. – Potrafisz przywołać deszcz i przepowiadać przyszłość, ratuj mego wnuka. Emma nie wiedziała, co odpowiedzieć. Wślizgnęła się do łóżka, ujęła dłoń cierpiącej i przyłożyła ją do zakrwawionej skroni. Kochana siostrzyczko, wróć do

mnie, błagała w duchu, nie opuszczaj mnie. Królowa matka prychnęła pogardliwie i zdjęła skórzany mieszek, który nosiła na szyi. Położyła go na brzuchu Sigrid i szepnęła jej coś do ucha, jakieś bezwartościowe zaklęcie. Ciężarna zarzuciła głową na lewo i prawo. Twarz jej pałała czerwienią, oczy błyszczały wpatrzone w to, czego nie widać. – Nic nie działa – uznała rozwścieczona Haldis i zwróciła się do Emmy. – Uratuj mojego wnuka, bo jak nie, to o świcie zadyndasz martwa na dębie. Przysięgam ci. W tej chwili Kára na powrót wstąpiła w Emmę. Tylko nieznacznie dała o sobie znać, ale to wystarczyło. Emma mocniej ścisnęła dłoń Sigrid, przekazując jej całą moc. Zamknęła oczy i głęboko wniknęła w siostrę, poczuła truciznę krążącą w jej krwi. Myśli Sigrid zabrnęły głęboko w to, czego nie widać, ale Emma opuszkami palców niemal zdołała jej dotknąć, potem znowu opadła na pościel koło chorej. – I co, udało ci się? – zapytała Haldis i prychnęła z niezadowoleniem, kiedy Emma potrząsnęła głową. – Oby kapłanki były w stanie uratować naszą królową, inaczej jesteśmy zgubieni.

Ołowiana, czarna mgła otoczyła Sigrid niczym wilgotne objęcia, mimo to nie czuła chłodu, ustał również ból. Pozostała tylko błogosławiona pustka oraz opary, tak dobrze znane ze snów. Nie docierało do niej, że wędrowała w zaświatach, jakże innych od mieniącego się złotem Folkwangu Frei, o wpuszczenie do którego tak bardzo prosiła. Nie miało to jednak znaczenia, już nic się nie liczyło. Spojrzała tępo na blade cienie, które mijały ją we mgle: wychudzone dziatki o zapadniętych policzkach, zgarbieni starcy, kobiety z dziećmi na rękach, podstarzali wojownicy, którzy zgięci wpół przemykali obok, by zaraz zniknąć. Wszyscy zmierzali na wschód, podążając za szumem potężnego strumienia, który przyciągał ich do siebie. Odległy głos, cichy niczym szept, zawołał ją z daleka, ale zdołała się nie odwrócić. Nic już nie miało znaczenia. Bezwolnie dołączyła do rzeki zmarłych zmierzających w pustkę, do źródła Hwergelmir w Nifelheimie. Z każdym krokiem ulatywało z niej życie jak mgły w letni poranek, rozpędzane bryzą nadciągającą od morza. Swen i dziecko opuścili ją jako ostatni, obojętnie pozwoliła im stopnieć i zniknąć, jak gdyby nigdy nie istnieli. Nicość odbijała się w bladych ciałach tych, którzy ją mijali. Małe morza. Małe plaże. Jakże małe są ludzkie umysły. Tutaj nie było ani cierpienia, ani radości, ani smutku. Wszystkich uwolniła od nich wielka pustka. Sigrid podniosła wzrok na wznoszącą się przed nią bramę do dziewięciu królestw Hel. Przeogromna, zbudowana z ludzkich kości i czaszek, stała otwarta na oścież, wpuszczając zmarłych do podziemia. Głos po raz kolejny zawołał jej imię, tym razem jeszcze słabiej. Huczenie kipiącego kotła Hwergelmira, źródła wszystkiego, z którego początek brało jedenaście rzek Eliwagar, zagłuszało wszystko, także głos, który ją przywoływał. Sigrid nie miała innego wyboru niż poddać się pokusie. Bezwolnie poszła dalej, nie zastanawiając się nad obcą istotą, która wyszła jej na powitanie. Swen spojrzał na słońce, które w zimowej szacie chowało się na ciemniejącym niebie. Coś było nie tak, czuł to każdą kosteczką ciała. Przez cały dzień niepokój o Sigrid dokuczał mu jak rana w piersi. Oglądając chylące się ku zachodowi słońce, pojął, że przeczucie przerodziło się w pewność. Łącząca ich więź pękła. Obecność Sigrid, dotychczas tak wyraźna, jakby stała na tyle blisko, że

czuł zapach i ciepło jej skóry, znikła. Coś musiało stać się jej i dziecku, bo inaczej by go nie opuściła, uznał w duchu. Potarł pięścią pierś, aby uśmierzyć ból serca, dosłowny jak cios miecza w klatkę. Jeśli ktoś wyrządził jej krzywdę, obedrze go ze skóry, przysięga. – Wanadis, Thorze, wzywam was. Chrońcie moją Sigrid – powiedział. W tej samej chwili słońce schowało się za chmurami i nad Jomsborgiem zapadła ciemność. Swen pokręcił głową wobec tak złego znaku, niepokój go wręcz rozsadzał. Do stu piorunów, że też go przy niej nie ma, że też nie może jej bronić! Trawiła go bezsilność. Oby tylko żyła. Ponownie spojrzał w niebo. Sigrid musi żyć, aby urodzić ich dziecko. Była czysta i drogocenna, bez niej wszystko, co robił, traciło sens, bo czynił to dla niej. Zacisnął pięść i ponuro spojrzał na brud pod gałgankami, którymi owinął zmarznięte palce. Gdyby tylko mógł być przy niej. Osłoniłby ją i trzymał w bezpiecznej odległości od zagrożeń, nikomu nie dając jej skrzywdzić. W Lejre nie powinien był pozwolić jej odejść. Myśl, że Eryk ze Swithjodu miał ją u siebie, dręczyła go dniami i nocami. A niech to! Podniósł wzrok, słysząc czyjeś wołanie. Åke pędził do niego przez pole, gestem ręki ściągając go do siebie. – Kolejna bijatyka! – krzyknął zasapany. – Tym razem chyba kogoś zabili! Swen rzucił ostatnie spojrzenie na horyzont i markotny wyszedł bratu naprzeciw. Służący pod nim pełnowartościowi Jomswikingowie nadal z trudem tolerowali mniej sprawnych od siebie, co łatwo zrozumieć, jednak dawali im zbyt surowe nauczki i za mocno tłukli najsłabszych. – Nie będą lepsi, kiedy im kości pogruchoczę! – ryknął rozwścieczony i rzucił się biegiem do obozu, gdzie kwaterowali jego ludzie.

Sigrid obojętnie zerknęła na nieznajomą, która zakłóciła jej wędrówkę. Młoda kobieta, niewiele starsza od niej, zmierzała w kierunku zmarłych, oddalając się od Hel. Owinięta szarymi welonami zatrzymała się przed Sigrid. Połowa jej twarzy była spalona, jak u pani królestwa zmarłych, a sczerniałe w ogniu odzienie wisiało na szczupłej sylwetce. Jej spojrzenie wyrażało jednak tyle czułej miłości, że przebiło się przez pustkę wewnątrz Sigrid i dotarło do niej, do takiej, jaką kiedyś była. – Matko? – zapytała tak cicho, że jej głos zagłuszyło huczenie źródła wszystkiego. Fałdka na ustach okazała się uśmiechem nieboszczki, która wyciągnęła kruche i przezroczyste ramię i pogłaskała Sigrid po policzku. Miękki dotyk rozpalił skórę, zobojętnienie rozwiało się jak pył. Na powrót znalazła się w bezpiecznych objęciach matki, która śpiewała jej na dobranoc. Welony spowijające istotę uniosły się, poparzenia zbladły i matka stanęła przed nią młoda i piękna, o zaróżowionych policzkach i z płowymi kędziorami na głowie. Dokładnie taka, jak ją Sigrid zapamiętała. – Jakże mi ciebie brakowało – szepnęła, czując łzy spływające po twarzy. Matka uśmiechnęła się miękko, z wyrazem takiej miłości i smutku w oczach, że Sigrid mogła sobie wyobrazić jej tęsknotę. Złapała ją za rękę i w mig przeniosły się z powrotem do koszmaru z dzieciństwa. W płonącej sali wokół nich pełno było trupów oraz konających, którzy umierali z krzykiem. Trzy kobiety szarpały zaryglowane drzwi, koło nich widać było niemowlę z roztrzaskaną czaszką. Matka leżała nieprzytomna na podłodze, krwawiła z rany na plecach, Sigrid zaś utknęła pod nią. Miała trzy latka. Wyła i płakała, okładając matkę zaciśniętymi piąstkami, aby wydostać się spod bezwładnego ciała. Walczyła o oddech, przygnieciona matczynymi zwłokami, rozdzierana strachem na strzępy. Szlochając, uderzała matkę, płomienie zaś zbliżały się coraz bardziej. W tej chwili rodzicielka podniosła głowę i rozejrzała się wokół. Kredowo biała, kaszląca i z plecami broczącymi krwią, jednak zdołała wstać. Chwyciła córeczkę za rękę i pociągnęła ją pod ścianę. Sama już konała, nie powinna być w stanie tego zrobić, a jednak z twarzą stężałą z determinacji, krok po kroku,

dotarła się do wąskiego okna. Był to tylko świetlik, za mały dla dorosłego, lecz wystarczający dla dziecka. Krzycząc z bólu, wzięła Sigrid na ręce, a ona, przerażona, kurczowo objęła ją za szyję. – Sigrid, ty masz żyć – powiedziała przez łzy i ucałowała jej włosy. Płomienie były już blisko. Z rykiem pochłonęły deski podłogi i pędziły w ich stronę. Matka odczepiła od siebie rączki małej. Wyjąc z męczarni, wypchnęła ją przed otwór. Przytrzymała ją za rączkę, aby miękko opadła na trawę. Dziewczynka popatrzyła na matkę tkwiącą przy okienku, przez które buchał dym. – Uciekaj, Sigrid! Musisz się schować. Biegnij, no już! Dziecko się zawahało, po czym odwróciło się plecami do budynku i pobiegło do lasu. W środku zaś matka osunęła się na podłogę i z uśmiechem oparła głowę o ścianę, a ogień i kłęby dymu odebrały jej życie. Wizja zniknęła i na powrót znalazły się na drodze do królestwa zmarłych. – To byłaś ty – rzekła Sigrid, ocierając łzy spływające po policzkach. Przez całe życie zastanawiała się, kto uratował ją z ognia, nigdy nie domyśliła się, że to matka, która, aby ocalić córkę, przeciwstawiła się śmierci. Nie wiedziała też, że to matka bezustannie czuwała nad nią ze świata zmarłych. – Dziękuję – szepnęła. Rodzicielka uśmiechnęła się i ujęła jej dłoń. Bez słowa ruszyła przed siebie, jednak nie w stronę źródła, ale z dala od Podziemia, za bramę, na teren Pogranicza. Wyraźniej było teraz słychać głos, który przywoływał Sigrid, i to tam właśnie prowadziła ją matka. Mgła zaczęła się przerzedzać, wszystko stawało się coraz jaśniejsze. W końcu matka się zatrzymała. Sigrid zrozumiała. Nie mogła już iść dalej. Otworzyła usta, aby wyznać to, co w sobie nosiła, lecz matka położyła jej palec na ustach i z uśmiechem potrząsnęła głową. Wiedziała już wszystko, Sigrid nie musiała nic mówić. Ostatni raz pogłaskała córkę po policzku i wyprawiła w drogę do światła i życia. Charcząc, Sigrid zaczerpnęła tchu i w tym momencie na powrót znalazła się w swoim ociężałym ciele. – Dzięki Ci, Wanadis, dzięki Wam, boginie w Walhalli. Twarz Emmy unosiła się nad nią, jej usta poruszały się, ale nie słyszała, co mówią. Sigrid zamknęła oczy, sztylety bólu nie przeszywały już jej łona. Spotkała się z matką. Wspomnienia owładnęły nią całą, zmiatając truciznę, która o mały włos nie odebrała jej życia. Przełknęła ślinę i poczuła w ustach kwaśny smak choroby. Matka czuwała nad nią i przed wszystkim ją chroniła. – Myślałam już, że straciliśmy cię na dobre – powiedziała Emma. – Dziecko… – szepnęła Sigrid, dotykając brzucha.

– On żyje – odparła z powagą Emma. Pomogła siostrze unieść głowę i napić się wody z miseczki. Chłodny napój trochę zniweczył niesmak w ustach. Sigrid odkaszlnęła i zachciało jej się sikać. Rozejrzała się po pokoju, nie było w nim nikogo prócz Emmy tkwiącej przy łóżku. Na stołku koło chorej stały dzban z wodą i misa, obok leżało mnóstwo szmatek. – Przez trzy dni i trzy noce leżałaś nieprzytomna – wyjaśniła Emma miękko. Oczy miała zaczerwienione ze zmęczenia albo od płaczu. Była szara na twarzy, nieuczesane strąki włosów opadały na ramiona. – Nawet Kárze nie udało się dotrzeć do ciebie pod bramami królestwa Hel. Podobnie kapłankom, które odprawiały nad tobą zaklęcia. Myślałam, że jesteś stracona i że oboje umrzecie. Dziecko w brzuchu poruszyło się, jakby chciało dać znak, że żyje. Sigrid ponownie z wysiłkiem przełknęła ślinę i napiła się jeszcze trochę wody. – Już prawie je przekroczyłam, kiedy matka nakłoniła mnie do powrotu. Uśmiechnęła się ze świadomością, że nie będzie w stanie nikomu wyjaśnić, co zaszło, nawet Emmie. Pewność matczynej miłości ukoiła coś głęboko w Sigrid. Dała jej życie i dwa razy je uratowała. Nie istniała potężniejsza miłość niż ta. Oprócz Twojej, Matko Wszystkich. – Powiedziała coś? Sigrid smutno pokręciła głową. – Ani słowa – szepnęła i utkwiła wzrok w siostrze. – Czy to ty mnie wołałaś? Emma spuściła wzrok i przytaknęła skinieniem głowy. – Przez trzy dni i trzy noce. – Słyszałam cię, dzięki tobie trafiłam do domu – wyznała. – Czy wiesz, dlaczego się rozchorowałam? Emma skrzywiła się groźnie. – Wiem tylko, że zażyłaś truciznę, ale nie mam pojęcia, kto ci ją podał. Sigrid wciągnęła powietrze, zmęczenie zawładnęło jej ciałem. Musi być silna. Ukarzą winnego, i to tak surowo, że on lub ona będą wyć, konając w męczarniach.

Wszystkie włócznie z wyjątkiem dwóch trafiły w ułożony na polu stos słomianych bali. Niewiele później strzały łuczników wbiły się w snopki. Swen z dumą przyglądał się wojom, którzy dygotali z zimna na pokrytym śniegiem polu. Chudzi i żylaści jak silne wilki uśmiechali się do siebie szelmowsko. Mimo wszystko wiele dni ćwiczeń przekuło ich w wojowników. – Walczyliście długo i dobrze i za to należy się wam coś specjalnego! – zawołał i ironicznie wykrzywił usta na widok pełnych nadziei spojrzeń, jakie mu odpowiedziały. – Odpoczniecie podczas Jul. W tej chwili ubijane są dwa wieprze, które napełnią wasze misy dziś wieczorem. Mężczyźni gromko dali wyraz radości z tego daru. Ważne było, aby ciężką pracę nagrodzić, a wyborny posiłek wart był srebra, które kosztował. – Rozejdźcie się i niech wam wasi bogowie błogosławią – dodał Swen. Szereg wojów się rozproszył, zeszli z pola. Swen odwrócił się do Ulv-Topora, Sigvarda i Åkego. – Może koniec końców wyjdą na ludzi. – Nie byłbym tego taki pewien, ale nie są też zupełnie do niczego – skwitował Ulv-Topór z wyraźnym zadowoleniem z wykonanej roboty. Sigvard uniósł brew. – Ćwierć z nich stanowią dobrzy wojownicy, ci są cenni. Połowa to gorliwe wyrostki, które w bitwie chcą zyskać dobre imię, i oni najprędzej zginą. – A co z ostatnimi? – zapytał Swen, obserwując wojów, którzy żartowali i rozmawiali między sobą, schodząc z pola. – Brakuje im woli walki i trzymają się na krańcach szeregu. Nigdy nie robią nic ponad to, co muszą. Swen surowo pokiwał głową. – Trzeba ich zahartować, aby nie czuli strachu. – Każ im wykonać taniec Hrimthursów – wyszczerzył się Åke. – To naprawdę wypędziło z nas strach przed śmiercią. Na to wspomnienie Swen nie mógł powstrzymać się od uśmiechu. Kiedy mieli dziewięć lat, on i Åke zostali zostawieni w lesie, w samym środku mroźnej

zimy, każdy uzbrojony tylko w nóż. Przez trzy dni i trzy noce nie wolno im było zbliżać się do grodu ani do ludzi, musieli przeżyć sami w ciemności, pośród Thursów i olbrzymów. – Gdyby nie udało ci się wtedy rozpalić ognia, już byśmy wędrowali w Podziemiu – zażartował. – Zając, którego złapałeś w sidła, też się do tego przyczynił – dodał brat. – A zatem postanowione – podsumował Ulv-Topór i wspólnie ruszyli do bram Jomsborga. – Kiedy skończy się Jul, zaczniemy wystawiać ich na próbę. Ragnvald, chłopiec, którego Swen najął w Lejre na plaży, podążał ze swoimi towarzyszami broni, a na widok Swena uśmiechnął się szeroko. Wydawał się starszy i silniejszy, ale mocno utykał. – Co ci się stało w stopę? – zainteresował się Swen. – Nic – odparł spokojnie chłopak. Skóra jego butów była przetarta, z jednego przez pokaźną dziurę wystawała słoma. – Nie kłam, dzieciaku. Na nic się zdasz z odmrożoną stopą. Dostaniesz nowe buty, a następnym razem masz się zgłosić. Ragnvald spuścił głowę. – Dziękuję, wodzu. Swen odprowadził wzrokiem chłopaka, który pognał za swoimi ziomkami. – Daj im też nowe ubranie z wełny – zwrócił się do Åkego. – Szkatuła ze srebrem zaczyna świecić pustkami. Twoja i moja część łupu z Anglii rozeszły się dawno temu. Została jedynie resztka tego, co przekazał nam Ulv-Topór. Swen pokręcił głową. – Wystarczy do wiosny? – Nie, nawet jeśli ludziom uda się upolować grubą zwierzynę w lesie. Koszty utrzymania własnego oddziału przechodziły wyobrażenia Swena. Okręty i wojsko pochłaniały srebro w zawrotnym tempie, a wszyscy bez przerwy czegoś od niego chcieli. Życie w służbie Palnego niewątpliwie było łatwiejsze. – Załatwię pieniądze. Kup Ragnvaldowi, czego potrzebuje, i nie frasuj się więcej. W Swithjodzie czekają na nas bogate łupy, potem nie będziemy się już martwić o srebro. Tak się musi stać, inaczej popadnie w ogromne długi. Głodne wilki polują najlepiej, dlatego zwycięży w walce przeciwko Swionom. Musi w to wierzyć. – Zapożyczysz się u ojca. – Åke uśmiechnął się krzywo. Przytaknął. Palne znowu będzie naciskał, aby pojął siostrę za żonę, ale nawet jeśli Swen odmówi, otrzyma pieniądze. Tego był pewien. Minęli wysoką bramę i wkroczyli na główną ulicę, na której jarmark trwał w najlepsze. Mróz skuł ziemię, powietrze było tak czyste i świeże, że szczypało

w twarz, ale na uliczkach grodu roiło się od wolnych wojów i chłopów, którzy tłoczyli się wokół kramów. Najwięcej ciżby zebrało się przy śniadym handlarzu z północnych stron, który miał całą skórę młotów Thora, krzyży słonecznych oraz innych amuletów z obcymi znakami oddającymi cześć nieznanym bogom. W Jomsborgu panowała wolność wyznania, Palne bardzo tego pilnował, kupiec osiągał tu więc dobry utarg. Åke zatrzymał się przy jednym z kramów i zaczął bacznie oglądać piękne obuwie ze skóry. – Jeśli szkatuła się znowu zapełni, to powinniśmy zasiąść wieczorem wokół baryłki miodu. – Na pewno tak zrobimy – odparł Swen, uśmiechając się do brata. To będzie dobry Jul i wszystko ułoży się jak najlepiej, uznał. Przestał się trapić o Sigrid, niepokój, który go opadł, był chyba urojeniem. – Panie… Odwrócił się i ujrzał przed sobą niewolnicę dygoczącą z zimna. – Palne cię wzywa – powiedziała ze spuszczoną głową. – Masz się natychmiast stawić w jego domu. Swen i Åke wymienili spojrzenia. Oby nie chodziło o jakieś nieszczęście, kiedy sprawy pierwszy raz dla odmiany szły jak należy. Kiedy wszedł do ogrzanej sali w domu ojca, zastał w niej mnóstwo przybyszów. Podszedł do ognia i uważnie przyjrzał się gościom, ale żadnego nie rozpoznał. Palne stał razem z wielmożą o siwej brodzie i sokolim spojrzeniu oraz obliczu pociętym bliznami wojownika. Miał na sobie jedwabną tunikę i wełniany płaszcz podszyty futrem z borsuka. Nie ulegało wątpliwości, że to mąż potężny i niezwykle bogaty. Swen pokornie się pokłonił. – Nigdy się nie spotkaliśmy, jestem Waldemar – oświadczył władczym głosem. – Przybyłem wesprzeć cię w walce przeciwko Haraldowi, temu psu, który kiedyś był moim bratem.

Na wielkim brzuchu odznaczała się pewna wypukłość, jak by dziecko próbowało się wydostać na wolność, na zewnątrz jej ciała. Sigrid uśmiechnęła się, przeciągnęła dłonią po napiętej skórze i aż dech jej zaparło z roztkliwienia. Mój śliczny chłopiec. Mój ukochany syn, pomyślała. – Spokojnie, jeszcze nie czas – powiedziała. Te słowa musiały go ukoić, ponieważ przestał napierać, a ona mogła swobodnie oddychać i skończyć się ubierać. – Chyba odzywa się w nim krew Skilfingów – stwierdziła Alfhild, pomagając jej przeciągnąć przez głowę suknię, którą przerobiono, aby pasowała na powiększające się ciało. Brzuch miała naprawdę wielki. Kobiety często powiadały, że czegoś podobnego nigdy widziały, ona zaś miała wrażenie, jakby dźwigała na sobie górę. – No cóż, ród Eryka też do spokojnych nie należy, wiem to aż za dobrze po jedenaściorgu, które donosiłam i wydałam na świat – wtrąciła znad robótki Solveig, siedząca w nogach łóżka. Podniosła wzrok i znacząco spojrzała na Fridborgę, swoją córkę, która również usługiwała przy Sigrid. Odpowiedziała matce uśmiechem. – Jeśli dziecko dużo kopie, to znaczy, że jest zdrowe, tak mawiała moja babka – dodała Sigrid i zarzuciła na ramiona płaszcz, który trzymała przed nią Emma. – Nie mogę się doczekać, aby pokazać królowi, jak rośnie jego syn. Po miesiącach nieobecności w środku nocy wrócił Eryk wraz z całą świtą. Sigrid obawiała się, że odwiedzi jej alkowę, i leżąc w łóżku, nasłuchiwała jego kroków. Jednak z dużej sali aż do świtu dobiegało tylko echo męskich śmiechów. Nie mogła już dłużej zwlekać z tym, co należało omówić z Erykiem. Odkąd matka uratowała ją z Podziemia, zastanawiała się, jak chronić siebie i dziecko przed niewidzialnym wrogiem, który niemal pozbawił ją życia. Znalazła już na to odpowiedź i w głębi serca liczyła na to, że Eryk się do niej przychyli. Kiedy jednak wspomniała, że zamierza odwiedzić króla, kobiety zesztywniały, a Alfhild spuściła wzrok. Sigrid wiedziała aż za dobrze, kogo wśród nich brakuje, i przeczuwała, czego się spodziewać. Zapięła płaszcz i wyprostowana opuściła pokój.

Axel i Orm należeli do królewskiej świty, która spożywała poranny posiłek. Kiedy Sigrid zeszła do sali, mimo zmęczenia natychmiast poderwali się z miejsc i z radością ją przywitali. – Syn Eryka niewątpliwie urodzi się duży i silny – rzekł Orm, z podziwem spoglądając na jej brzuch. – Dotarły do nas wieści o zbrodni, która niemal kosztowała cię życie – zaczął z powagą Axel. – Przysięgam na własny honor, że znajdziemy winną i że za to zapłaci. Sigrid nie miała najmniejszych wątpliwości, że dotrzyma słowa. – A gdzie mój król? Cień przebiegł po twarzy Axla. – Odpoczywa jeszcze, nie należy mu przeszkadzać – rzucił szybko Orm. Sigrid uśmiechnęła się do nich przekornie. – Po tak długiej nieobecności na pewno zechce spotkać się ze swoją królową. Axel wyprostował się i spojrzał na nią błagalnym wzrokiem. – Poczekaj, pani. Pozwól, że go przyprowadzę. Niewątpliwie Eryk nie był w łożu sam, jednak Sigrid ani myślała dać się zatrzymać. Miała do załatwienia sprawę większej wagi. – To ja decyduję, dokąd chodzić we własnym domu – oświadczyła i z trudem wdrapała się po schodach. Natychmiast rozpoznała kobiecy śmiech, który dochodził z wnętrza komnaty. Potwierdziły się jej przypuszczenia. Otworzyła drzwi, nie pukając. Naga Jorun leżała w łóżku Eryka. Usiadła z włosami w nieładzie, lecz na jej twarzy zamiast przerażenia malował się szyderczy triumf. Eryk w osłupieniu wpatrywał w Sigrid. – Na pięść Odyna, żono, toś ty wielka jak głaz. Sigrid spojrzała na Jorun. Eryk sypiał z wszystkimi kobietami, lecz nie zamierzała tolerować, aby jej własna krewniaczka ochoczo zapraszała go między nogi. W końcu posunęła się za daleko. W milczeniu obserwowała Jorun, która z uśmiechem przeciągnęła suknię przez głowę i bez pośpiechu wsunęła buty. Pokłoniła się Erykowi, który zadowolony odchylił się w pościeli i odprowadził ją wzrokiem do wyjścia. Sigrid odezwała się dopiero wtedy, gdy zamknęły się za nią drzwi. – Zatem wziąłeś sobie Jorun na nałożnicę? Zaśmiał się beztrosko. – Tej pozycji nigdy nie otrzyma, po prostu miałem na nią ochotę. Podejdź, żono, usiądź, niech no ci się przyjrzę. Lekko poklepał łóżko. – Wyglądasz jak nabrzmiały pączek kwiatu, który zaraz pęknie. Sigrid stała w miejscu przepełniona pogardą do męża.

Została wybrana, udało jej się począć życie, zawędrować do świata zmarłych i z powrotem. Trzy razy usiłowano ją zabić, a mimo to przeżyła. Eryk wyszedł z bitew ledwo draśnięty i w żaden sposób nie dorównywał jej siłą. Jednak to ona musiała służyć mu jako żona i królowa. Nigdy bardziej niż teraz nie pragnęła, aby Swen posłał go do Nifelheimu. – Otrzymałeś wsparcie wodzów? – zapytała. Wytężyła wszystkie siły, aby jej głos zabrzmiał przyjaźnie. Eryk się zachmurzył, więc było jasne, że nie poszło tak dobrze, jakby sobie tego życzył. – To nie twoja sprawa. Daj mi dotknąć piersi. Są największe, jakie widziałem. Zacisnęła zęby. Łamało ją w plecach, a dziecko wierciło się, od czego zachciało jej się sikać. Musiała jednak nakłonić Eryka do zrobienia tego, czego pragnęła. – Wiem, jak zjednoczyć więcej hövdingów pod twoją wodzą, mężu. Popatrzył na nią znudzony. – Wdzięczny ci jestem za postępy, które tu w domu poczyniłaś. Wspaniale odegrałaś rolę, jaką ci wyznaczyłem, ale to jeszcze nie oznacza, że babsztyl Skilfingów może udzielać królowi rad. Daj mi siłę, poprosiła. Jednak na próżno starała się zatrzymać gniew, który uderzył niczym wzburzona rzeka. Znosiła dotąd wszystko, na co wystawiła ją ta miernota, ale miała już tego dosyć. – Ktoś o mały włos nie zabił mnie i twego syna, a mimo to bardziej obchodzi cię, żeby sobie poużywać, niż zapewnić bezpieczeństwo najbliższym. – Miarkuj się, kobieto, kiedy mówisz do męża i króla. – Kim ty jesteś, by nazywać się królem, skoro nawet nie potrafisz ochronić swojego nienarodzonego potomka? Eryk zeskoczył z łóżka i dwoma susami znalazł się przy Sigrid. – Milcz, mówię! – rzucił tak gwałtownie, że śliną obryzgał jej twarz. Uśmiechnęła się na tę pożałowania godną furię. – Rozumiem, dlaczego wodzowie cię opuszczają. Jałowy mężczyzna, który nie potrafi zadbać o własny gród, nie zdoła zabezpieczyć królestwa. Pięść męża trafiła ją w policzek z taką siłą, że prawie upadła. Ból promieniował na całą głowę, palił przez skórę i czaszkę. Wyprostowała się i opanowana spojrzała mu w oczy. – Prawda boli aż tak bardzo, żeby pastwić się nad bezbronną, ty miernoto bez jaj? Eryk zrobił się purpurowy z wściekłości, ponownie uniósł pięść. Żyły wystąpiły mu na twarzy. Sigrid nie czuła przed nim strachu, każdym ciosem dowodził, jaki z niego

bezpłciowy słabeusz. Popatrzyła mu w oczy zimno jak Hrimthursy. W milczeniu mierzyli się wzrokiem. Aż Eryk dał upust złości donośnym okrzykiem i się odwrócił. Uśmiechnęła się pogardliwie, rozcierając rozpalony policzek. Eryk zaś krążył po pokoju w tę i z powrotem, nadal nago. – Nie rozumiesz, kobieto, jaki to ciężar ratować Swithjod? Dlaczego nie okażesz mężowi wsparcia? Czyż właśnie tego nie robiła? Położyła dłoń na napęczniałym brzuchu. Brakowało jej cierpliwości, aby wysłuchiwać narzekań, jak bardzo ciążą mu obowiązki. Nadeszła jego kolej, by słuchać. – Zadbaj o życie swego syna – rzekła. – Podczas świąt zimowych ogłoś go królem, kiedy jeszcze leży w mym łonie. Wówczas nawet jeśli polegniesz na wojnie, będziesz miał następcę rodu. Wzmocnisz swoją pozycję, a synowi zapewnisz bezpieczeństwo. To było najrozsądniejsze, co Eryk mógł zrobić, jednak z jego oczu powiało pogardą. – Zanim znalazłaś się ze mną w łóżku, zdążyłaś przespać się z jakimś prostym Jomswikingiem jak nierządnica. A teraz domagasz się, abym ogłosił twojego bękarta królem? Trudno o większy fałsz. Niedobrze. Sigrid ugryzła się w policzek. Teraz pojęła, dlaczego Eryk okazał jej wzgardę. Jeśli się zawaha, to ona i dziecko przypłacą to życiem. – To jakieś złośliwe kłamstwo, wiesz przecież – odparła spokojnie. Śmiech Eryka zabrzmiał jak warczenie. – Wiem? Nie przypominam sobie krwi, kiedy pierwszy raz się kochaliśmy. – Ja sobie przypominam – skłamała, nie spuszczając wzroku. Jorun musiała się jakimś sposobem dowiedzieć, co zaszło, i wygadać Erykowi o złożonej ofierze. Zdrada krewniaczki przerosła wyobrażenie Sigrid. Wzięła głęboki oddech i wysiłkiem woli zapanowała nad głosem. – Kto rozpuszcza o mnie takie plotki, służy Styrbjörnowi. Z pewnością ta sama osoba otruła mnie i twojego syna. Zamierzasz poprzeć tego, kto rozsiewa łgarstwa, czy zgładzisz wroga popierającego sprawę Styrbjörna? Eryk podniósł walające się na podłodze spodnie. Ubrał się i sięgnął po sztylet leżący na skrzyni. Powoli wysunął ostrze z pochwy. – Jeśli to prawda, mój honor wymaga, abym cię zabił. – Mówił poważnie. Miał pustkę w oczach, kiedy przeciągnął ostrzem po szyi Sigrid i dalej po brzuchu, niemal pieszczotliwie. Pot ściekał jej po plecach. Zapanuj nad jego szaleństwem, daj mu swą mądrość. Nie opuszczaj mnie w takiej chwili, błagam Cię, zwróciła się do bogini. – Plotka, że twoja królowa spodziewa się dziecka innego mężczyzny, ściągnie na ciebie pogardę hövdingów Swithjodu – ostrzegła. – Mało kto stanie do

walki po twojej stronie i pozbędziesz się wszystkiego, co posiadasz. Po wiek wieków wspominać będą, jak utraciłeś Swithjod na rzecz krzyżowierców. Głos o mało jej się nie załamał, kiedy spojrzała mężowi w oczy. Balansował nad otchłanią obłędu i jeśli w nią runie, ugodzi ją tym sztyletem. Nie pozwól mu skrzywdzić mego syna. Odbierz mi życie, ale ratuj dziecko. Na próżno trzymała dłonie na brzuchu. – Pojąłem cię za żonę, aby zabezpieczyć granice na południowym zachodzie i dlatego, że potrzebowałem syna. Nie mogłem się bardziej pomylić, twoja fałszywość i pęczniejące ciało przyprawiają mnie o mdłości. Prosty lud może i wierzy, że jesteś wybranką Wanadis, ale ani ty, ani kapłani nie omamicie mnie tą waszą Walhallą. Puste bujdy wzięte z powietrza. Fałszywi bogowie wyssani z palca przez chciwych kapłanów żądnych darów ofiarnych. Sigrid dech zaparło. Władca Swithjodu nie mógł zaprzeczać istnieniu Asów i Asynii. – Nie bluźnij – poprosiła. Eryk ponownie przyłożył jej ostrze do gardła. Zimne żelazo na skórze, jedno uderzenie serca od śmierci. – Mam nadzieję, że umrzesz w połogu, a mój syn przeżyje. Tak byłoby najlepiej. Dziecko kopało tak mocno, że Sigrid z trudem trzymała się prosto. Czuła zbliżające się dreszcze. Daj mi siłę, żeby zapanować na tym bluźniercą, poprosiła w myślach. – Potrzebujesz i mnie, i syna, by przekonać wodzów do walki przeciwko Styrbjörnowi – szepnęła. – Ogłoś chłopca królem w czasie zimowych uroczystości, a hövdingowie chętnie pójdą za tobą do boju i zdusisz kłamstwa. Będą wielbić męskość króla, a nie szydzić, że jesteś jałowy. – Prędzej sczeznę, niż dam się przykuć do ciebie i twojego bękarta. Zamknęła oczy. To już koniec. Zginie tu i teraz z ręki męża. – Noszę twoje dziecko. Twoją własną krew i ciało. Polegasz bardziej na nisko urodzonej służącej Skilfingów, jakieś obcej, niż córce wodza i królowej? Szybkie spojrzenie, którym ją obrzucił, potwierdziło podejrzenia Sigrid. To Jorun sączyła Erykowi jad do ucha i nastawiła go przeciwko niej. Ostrze w jego dłoni zadrżało. – Nie mam powodu jej nie wierzyć. – Owszem, masz, Eryku – odezwał się spokojny głos. Ulga spłynęła na Sigrid. Minęło. Dzięki Ci, że ocaliłaś mnie przed jego szaleństwem. Axel niepostrzeżenie wślizgnął się do pokoju i bez żadnych honorów podszedł do króla. – Zostaw nas. Gdyby nie ty, byłbym od niej wolny – oświadczył Eryk, ale

Axel potrząsnął na to głową. – Gdyby nie ona, nie miałbyś syna, którego możesz pokazać, ani Skilfingów po swojej stronie. Opuść sztylet. Ogłoś dziecko królem, postaw ród i królestwo nad siebie samego. Oto przemówiła prawdziwa władza stojąca za królem. Oczy Eryka pozostały ciemne i gniewne. – Jak możesz opowiadać się po jej stronie? Jest obca, a jej ludzie zabili ci syna. Zapomniałeś już? Twarz Axla ani drgnęła. – Dla Swithjodu zrobię wszystko, ty też powinieneś, jeśli jesteś godzien tronu. Wzrok Axla zdawał się poskramiać Eryka, który opadł na łoże i popatrzył na nich oboje ze wstrętem. – Czy to przyciągnie ród Frede i ludzi Hågvarda na pole walki? – Nie mam co do tego pewności, ale jeśli pozwolisz, by rozeszły się plotki o królowej noszącej dziecko innego, odwrócą się od ciebie wszyscy. Król zacisnął pięści tak mocno, aż zbielały mu kłykcie. Długo się nie odzywał, aż wreszcie skinął głową. – Niechaj tak będzie – oznajmił z tłumioną wściekłością w głosie. – Obyś był przeklęty za związanie mnie z tą intrygantką. Pierwszy raz, odkąd pojawił się w izbie, Axel popatrzył na Sigrid. – Postanowione. Zwyciężyła, uratowała życie maleństwa. Skinęła lekko głową i dopiero gdy spokojnie zmierzała do wyjścia, aby nie okazać strachu wobec królewskiego szału, pozwoliła sobie na uśmiech. – Miej wyrozumiałość dla męża – poprosił Axel. – Wspieraj go w tych trudnych chwilach. Sigrid odwróciła się. – Oczywiście – odparła. – Wybaczcie mi, proszę, że was opuszczę. Mam kłopoty wśród czeladzi, którymi muszę się zająć. Odniosła zwycięstwo, ale plotki trudno jest zdusić. Karmione ludzką złośliwością, pleniły się jak chwasty. Dziecko będzie bezpieczne dopiero wtedy, kiedy doszczętnie pozbędzie się jadu Jorun. Axel pochylił głowę. – To godne pochwały, że troszczysz się o służbę. Nie wahaj się prosić moją żonę o pomoc. Ma dużą wprawę w tych sprawach. Spojrzeli na siebie ze zrozumieniem, Sigrid nie posiadała się z wdzięczności. – Pójdę za twą radą – zapewniła, zdolna wreszcie opuścić alkowę króla. Zamknęła za sobą drzwi i oparła się o nie, a stropiona Emma obserwowała jej słabość. Nie było czasu na pogrążanie się w nieszczęściu, nie teraz, kiedy musi

walczyć o swój honor i życie dziecka. Koniecznie trzeba się dowiedzieć, co zaszło, kiedy rzucono na nią przekleństwo, a trucizna osłabiła ją tak, że niemal umarła. Emma musi dowiedzieć się wszystkiego o nocy, kiedy zgwałcił ją Toste, a ona pomówić z Haldis i Solveig. Bez nich nie będzie w stanie upleść sieci potrzebnej do złowienia krewniaczki. – Czeka nas sporo pracy – oświadczyła surowo. – Tym razem suka dostanie za swoje.

Swen wpatrywał się w ogień, wciąż jeszcze wstrząśnięty wie ściami, które stryj przywiózł do Jomsborga. Harald zabił Henninga, jedynego syna Waldemara, który się ostał przy życiu. Pewnego wieczoru bratanek pomagał królowi dojść do łóżka, ponieważ ten spił się na umór. Harald bez powodu wyciągnął nóż i zaciukał Henninga na śmierć. O podobnej podłości dotąd nie słyszano. Swen przełknął nienawiść do rodzonego ojca, żądza władzy zakipiała mu w żyłach. Hańba Haralda obróci się na moją wielką korzyść, pomyślał. – Jeśli wypowiesz królowi walkę, stanę u twego boku – oświadczył Waldemar. – Dlaczego sam nie uderzysz? – zapytał Swen. – Czyżby tron Danów nie kusił najprzedniejszego z Jellingów? Waldemar uśmiechnął się beznamiętnie na to bezczelne pytanie. – Czterech synów złożyłem na stosie pogrzebowym, a Harald nikczemnie pogrzebał nadzieje, jakie wiązałem z Henningiem. Pozostała mi już tylko zemsta, zanim nadejdzie czas, by napić się z synami w Walhalli. Swen popatrzył na stryja z szacunkiem. Był człowiekiem honoru, najlepszym z Jellingów, zesłanym przez bogów. Jeśli on będzie u jego boku, pretensje Swena do tronu zostaną potraktowane poważnie, bo Waldemar dysponował ludźmi i majątkiem i mógł wspomóc jego wyprawę. – Jestem ogromnie wdzięczny, że to mnie wybrałeś na wsparcie swojego oręża. – To, co mój brat w młodości zbudował, niedługo przeminie. Cesarz Otto zdobył Danevirke, prastary wał, który w tej sytuacji nie chroni już ziem Danów i Jutów. Z pięciu okrągłych warowni, niegdyś pełnych siejącego postrach wojska, które stało na straży pokoju i wolnego przejazdu, tylko Jomsborg trzyma się mocno. Harald, głupi i obłąkańczo nieudolny, nie jest w stanie zagwarantować jedności królestwa, które przejął po ojcu, Gormie Starym. Ziemie Danów i Jutów są rozdzierane w walce o coś, co mój brat dawno temu zbudował, lecz czego nie może już dłużej utrzymać. Pomniejsi wodzowie stają przeciwko sobie, brat przeciwko bratu, wierzący przeciwko krzyżowiercom. Waldemar zapatrzył się w ogień. Światło i cienie tańczyły na jego twarzy,

kiedy wspominał czasy, które minęły. Wtem odwrócił się do Swena i bacznie mu się przyjrzał. – Wiem, że bogowie podsycili twój gniew, kiedy w królewskiej sali w Lejre bez śladu strachu czy słabości domagałeś się swych praw. W tamtej chwili rozeszły się wieści o twej sile. Z synów Haralda jedynie w tobie wykuto odwagę żelazem, lodem i śmiercią. Tylko młody wojownik, tak głodny władzy i zwycięstwa, by nie znać strachu, jest wystarczająco silny, by przejąć i utrzymać tron Jellingów. Swen pochylił głowę, ukrywając, jak bardzo uradowały go słowa stryja. – Jeśli mnie wesprzesz, zabiję Haralda w imię twego syna Henninga – zapewnił. Wyraz zadowolenia pojawił się na twarzy Waldemara pomarszczonej przez czas i zgryzoty. – Zasiądźmy zatem do rozmów o tym, jak najlepiej tego dokonać. Jorun uśmiechała się butnie, kiedy huskarlowie wprowadzili ją do sali kobiet. Wyprostowana i odziana w czystą suknię, z ciemnymi włosami splecionymi i upiętymi na głowie jak wieniec, dawała jasno do zrozumienia, że nawet jeśli nie miała pojęcia, co nastąpi, zamierzała to godnie przyjąć. Co innego Alfhild. Wykręcała dłonie i trwożnie rozglądała się dookoła, kiedy usiadła na ławce, którą postawiono na środku izby. Sigrid zajęła miejsce na tronie, który ulokowano naprzeciwko ławki. Solveig i Haldis stanęły koło niej, a pod ścianami w dwóch szeregach tłoczyły się wysoko urodzone damy. Przybyły z bliska i z daleka, by wziąć udział w uroczystościach zimowych. Wezwane przez Sigrid, chętnie do nich dołączyły. Znajdowały się wśród nich trzy najwyższe kapłanki ze świątyni, które łaskawie ukłoniły się swojej królowej. Od tego tłoku w komnacie zrobiło się gorąco i duszno, ale ważne było, aby wiele osób usłyszało i przekazało dalej wieść o tym, co się miało zaraz wydarzyć. Spojrzała na krewniaczki, które znała i na których polegała od maleńkości. Zaślepiły ją więzy krwi i troska o nie, teraz przejrzała na oczy. – Oskarżam cię, Jorun ze Skilfingów, o rozsiewanie wierutnych kłamstw o tym, kto jest ojcem mego dziecka – zaczęła. – Złośliwie sączyłaś jad do ucha mojego ukochanego małżonka, szlachetnego króla Eryka, aby nas poróżnić i pozbawić mnie honoru. Jorun pogardliwie wykrzywiła usta. – Honoru, który sobie przypisujesz, nigdy nie miałaś. W Lejre poszłaś do lasu, żeby się przespać z Jomswikingiem Swenem. Wymienialiście czułe słówka i pożądliwe spojrzenia. Widziałam to na własne oczy. Przysięgam na Freję i wszystkie Asynie, że mówię prawdę. Wysoko urodzone Swionki zapamiętale szeptały między sobą, chłonęły słowa ze wzrokiem pałającym ciekawością. Gorszego oskarżenia niż to, że ich

królowa spodziewa się dziecka innego mężczyzny, daleko by szukać. Głupia suko! Sigrid zacisnęła pięść w pogardliwym gniewie. Rozgoryczenie i zawiść musiały przepełniać Jorun tak bardzo, że przegnił jej mózg, jeśli wyobrażała sobie, że Sigrid spokojnie i w milczeniu pozwoli jej zatruwać królestwo swym jadem. Skinęła na Emmę, która gorliwie czekała, by wbić pierwszy sztylet w plecy Jorun. – Wszystko, co mówisz, jest łgarstwem. Sigrid i Jomswiking nigdy nie przebywali w Lejre sam na sam. Byli razem ze mną i wieszczką Bejlą. We czwórkę udaliśmy się do dębowego gaju, gdzie złożyliśmy ofiary w tajemnicy, aby ujść przed Haraldowym zakazem praktykowania starej wiary. – Emma spojrzała na Jorun i się skrzywiła. – Hańba ci za to, że plugawymi wymysłami obrażasz honor swojej królowej i krewniaczki, która oddawała cześć Walhalli w najświętszym dniu roku. Na krótką chwilę w oczach Jorun pojawiła się niepewność. Potem się wyprostowała i zwróciła do wysoko urodzonych. – Nie wierzcie słowom przybłędy bez rodu. Służy Sigrid we wszystkim i chętnie kłamie dla swej żywicielki. – Emma jest disą, którą zesłała sama Freja – oświadczyła Haldis głosem lodowatym jak zimowa zamieć. – Jedna z najwyższych może zaświadczyć o jej honorze. Królowa matka skinęła na huskarlów, by otworzyli drzwi. Przez pomieszczenie przeszedł szmer, kiedy wkroczyła Hyndla, wzbudzając szacunek swym kosturem, wspaniałym błękitnym płaszczem obszytym haftem oraz wiszącymi u paska rękawiczkami z kociej skóry. Nie zwracając uwagi na zebrane ani oskarżone, podeszła do Sigrid i padła na kolana. – Oddaję ci cześć, błogosławiona królowo. Przemawiała głośno, aby wszyscy w pomieszczeniu słyszeli. Ku satysfakcji Sigrid, Jorun zbladła. Na szczęście dla siebie Sigrid wsparła Aedis i jej dzieci prezentami i srebrem. Nałożnica Eryka miała w stosunku do niej dług wdzięczności, dlatego też chętnie zaaranżowała w tajemnicy spotkanie Sigrid ze swoją matką. Potem z łatwością doszły do porozumienia. Hyndla została przepędzona ze świątyni, gdy Kára uratowała Emmę przed śmiercią na stosie i dotkliwie ucierpiała za niesławę, którą się okryła. Żywo przystała na żądania królowej, aby odzyskać dobre imię. – Witaj, potężna kapłanko, wyróżniona przez Asynie, darzona szacunkiem przez twą królową. Hyndla położyła rękę na sercu, wstała i podeszła do Emmy, która wciąż jeszcze stała naprzeciwko Jorun. – Czcigodna Káro, najwyższa pośród walkirii, pokornie składam ci pokłon.

Moje życie należy do ciebie. Pozwól mi sobie służyć. Oczy Emmy błysnęły srebrem, twarz wyglądała jak wykuta z kamienia. Sigrid zacisnęła pięści tak mocno, że paznokcie wbiły się we wnętrze dłoni. Oby Emma przebaczyła wieszczce. W świetlicy zapanowała cisza jak makiem zasiał. Kapłanki ze świątyni wystąpiły do przodu i z napięciem obserwowały, co się dzieje. Sigrid żywiła nadzieję i wierzyła, że siostra postąpi jak należy, lecz całkowitej pewności mieć nie mogła. – Masz mój szacunek – odparła wreszcie Emma. Sigrid powoli odetchnęła, a uradowane kapłanki ze świątyni pokiwały do siebie głowami. Hyndla zaś wstała i uniosła laskę w kierunku Jorun. – Po trzykroć przeklinam cię za to, że odrzuciłaś Kárę. Oby za te kłamstwa usechł ci język. Twe łono niechaj nigdy nie rodzi, a serce przestanie bić. Jorun stała z otwartymi ustami jak ścięta mrozem. Sigrid z satysfakcją starła kroplę potu spływającą po czole. Wreszcie zaczęło do krewniaczki docierać, do czego to zmierza. Hyndla dołączyła do kapłanek, które przywitały ją ciepło, i posłały uśmiech młodej królowej. Sigrid położyła rękę na piersi na znak szacunku dla nich, po czym ponownie zwróciła się do Jorun. – Bluźnierstwo przeciwko Emmie jest tylko jednym z twoich haniebnych uczynków – przemówiła. Skinęła na huskarlów, by otworzyli drzwi i wciągnęli dziewczynkę imieniem Sot, niewolnicę, która znalazła Emmę na plaży. Chuda i umorusana, stanęła pośrodku izby, niepewnie rozglądając się wokół i roztaczając w pomieszczeniu odór brudu i moczu. – Powtórz to, co opowiedziałaś Emmie – nakazała przyjaźnie Sigrid i pochyliła się do przodu na tyle, na ile pozwalał jej brzuch. Sot odgarnęła kosmyk włosów i odchrząknęła. – Ta tutaj pokazała wojom drogę, mówiąc im, że Emma prosi, aby przyszli się z nią gzić – zaczęła, wskazując na Jorun. – Emma nie chciała spółkować, więc ją pobili i zgwałcili. A ta czaiła się w rowie z szyderczym uśmiechem. Jorun wbiła wzrok w podłogę. Pojęła, że została pokonana. – Co się potem stało? – zapytała Sigrid takim tonem, by nikt nie poznał po głosie, że kipiała z wściekłości. Sot chrząknęła. – Pobili Emmę do nieprzytomności, a kiedy odeszli, podeszłam, żeby jej pomóc. – Dlaczego to zrobiłaś? – dopytywała się szorstko Haldis. Sot spuściła głowę. – Bałam się, że umrze. Sigrid skinęła głową.

– Dobrze postąpiłaś. Biegnij do kuchni najeść się do syta. Poproś Ägdis, żeby cię umyła i dała nowe odzienie. Poczynając od dzisiaj, należysz do mnie. Sot otworzyła usta, lecz zabrakło jej słów, pokłoniła się tak głęboko, że o mało nie upadła twarzą na podłogę. Sigrid odprawiła ją gestem dłoni, wyprostowała się i spojrzała na Jorun. – A więc? – Już nie ukrywała odrazy w głosie. – Nie dajesz chyba wiary temu, co mówi dziecko? Słowa niewolnicy są nic niewarte. Jesteśmy krewnymi z tego samego rodu. Dlaczego miałabym chcieć skrzywdzić twoją służącą? Sigrid czuła jedynie wstręt wobec krętactwa Jorun. – Przyznaj się i zachowaj resztki godności – powiedziała. Jorun wzniosła ręce i błagalnie spojrzała na kobiety. – Nigdy nie przyznam się do czegoś, czego nie zrobiłam. Przez Sigrid przemawia zawiść, bo król woli mnie niż ją. – Zamilcz i pamiętaj, gdzie twoje miejsce, mówisz do królowej Swithjodu, do błogosławionej przez Freję! – odezwała się gniewnie Solveig. Sigrid zbierało się na śmiech. Nie wierzyła własnym uszom. Jorun była krewniaczką niskiego stanu, a mimo to święcie wierzyła, że sypianie z królem dawało jej władzę do przeciwstawienia się królowej. Dopiero teraz zaczynała pojmować, że jej przekonanie opierało się na kruchych mrzonkach. Sigrid utkwiła wzrok w Alfhild, która nie odezwała się ani słowem. Z trzęsącymi rękami i blada na twarzy, kuliła się na ławce. Zawsze była nierozgarnięta, ale trudno pojąć, dlaczego zadawała się z Jorun. – Nigdy bym nie przypuszczała, że mnie zdradzisz. Alfhild zadrżała dolna warga i jedna łza stoczyła się po policzku. – Ja tego nie chciałam. Myślałam, żeby się przyznać, ale nie odważyłam się przez Jorun. – To nieprawda! – rzuciła rozwścieczona Jorun. – Rozsierdziło cię to tak samo jak mnie, że odwróciła się od nas bez zmiłowania. – Wybacz mi, Sigrid. Nie chciałam cię skrzywdzić. Wybacz… Alfhild wyciągnęła do swej pani rękę, ale ta odwróciła głowę. Wstyd było patrzeć na tę żałosną słabość krewniaczki. Stojąca obok Haldis prychnęła z pogardą. – Tak się dzieje, kiedy proste chłopki próbują służyć na królewskim dworze. Królowa matka wystąpiła naprzód, pełna dostojeństwa z siwizną we włosach i surową miną. – Na tym wasze odpychające postępki się nie kończą. Znalazłyśmy truciznę w skrzyni Jorun. Tę samą, którą podałaś królowej, aby odebrać życie jej i nienarodzonemu królowi Swithjodu. Te głośno i dobitnie wypowiedziane słowa natychmiast wzbudziły gniew

kobiet. – Zdrajczyni! – zawołała żona Orma. – Zabić suki! – dodała Aedis. Wysoko urodzone damy pokiwały głowami. – Spalić ją! Jorun zaczęła dygotać z przerażenia. Padło najcięższe oskarżenie. Nieprawdą było, że doszukały się trucizny, lecz Sigrid i Haldis uradziły, by Jorun za ten czyn ukarać, ponieważ to zamknie sprawę na dobre. – To wszystko wymysły – szepnęła Jorun. Zapłakana Alfhild kuliła się na ławce. – Zarzucasz królowej matce, że mówi nieprawdę?! – ryknęła Solveig. Żona Axla wstała i zmierzyła Jorun wzrokiem. Zostało ustalone, że Solveig, jako pochodząca z najstarszego i najpotężniejszego rodu Swionów, wyda wyrok. Tym sposobem nikt nie zakwestionuje kary, a honor Sigrid zostanie oczyszczony na zawsze. – Za działanie na szkodę królowej Swithjodu płaci się głową. Tak stanowi prawo. O świcie zostaniesz powieszona. Damy z zadowoleniem pokiwały głowami i głośno wyraziły swoje poparcie. – Niech tak się stanie – przytaknęła Sigrid i skinęła na huskarlów, którzy postawili Jorun na nogi. Dopiero w tym momencie krewniaczka zdała sobie sprawę z tego, co nastąpi. Poszarzała na twarzy, zwróciła się błagalnie do Sigrid: – Nie pozwól im mnie zabić, zaklinam cię. Nie pozbawiaj życia własnej krewniaczki. Sigrid nie potrafiła znaleźć w sobie współczucia dla Jorun. – Nie chcę ani nie mogę sprzeciwić się prawom tego kraju. – Ojciec cię za to ukarze. Młoda królowa potrząsnęła głową. Nawet w takiej chwili Jorun nie rozumiała, jaką wyrządziła szkodę. Wychowana w tym samym rodzie co Sigrid, powinna pamiętać, że kto okazuje słabość, ten sam ginie. Trzeba ją poświęcić dla ratowania honoru Sigrid i dziecka. Gdyby nie zatraciła się we własnym rozgoryczeniu, nie snuła intryg i nie sączyła jadu na wszystkie strony, nigdy by do tego nie doszło. – Zawiodłaś swój ród i okryłaś go hańbą. Gdyby był tutaj twój ojciec, sam założyłby ci sznur na szyję. Idź, umieraj z godnością. Sigrid dała znak ręką i wrzeszczącą Jorun wywleczono z sali. Na ławce pozostała zgarbiona i drżąca ze strachu Alfhild. – Proszę, nie zabijaj mnie. Nigdy więcej cię nie zawiodę, pozwól mi to sobie wynagrodzić. Sigrid z prychnięciem zadarła podbródek.

– Moje zaufanie rozpadło się na kawałeczki, nie da się go scalić. Nie służysz już u mnie, w tym grodzie nie ma dla ciebie miejsca. Alfhild spojrzała na nią z przerażeniem. – Dokąd mam się udać? – szepnęła. – To twoje zmartwienie. Masz natychmiast opuścić ten dom. Nie wolno ci ze sobą nic zabrać. Huskarlowie poderwali Alfhild na nogi. Musieli ją podtrzymać, by nie upadła. – Nie ma sposobu, aby cię przebłagać? – zapytała cicho. – Jeśli chcesz okazać wierność swej królowej, możesz pójść do gaju i błagać kapłanów, by cię wybrali – odpowiedziała Solveig. Krewniaczka wytrzeszczyła oczy, kiedy dotarło do niej znaczenie tych słów. Została wyprowadzona przez mężczyzn. Sigrid patrzyła, jak drzwi zatrzaskują się za ostatnią, którą miała z domu. Jeśli Alfhild wybierze życie, będzie musiała znaleźć kogoś, kto wziąłby ją na służbę, w przeciwnym razie szybko zamarznie albo umrze z głodu. Nikt jednak nie przyjmie jej pod swój dach. Szacunek i dobrobyt, którym cieszyła się jako służka królowej, przepadły bezpowrotnie. Sigrid mogła kazać ją zabić, ale lepiej było okazać wspaniałomyślność. Haldis wstała, jej spojrzenie dobitnie wyrażało szacunek. – Chwała ci, moja królowo. Oby pokój zapanował teraz w twoim domu. Solveig godnie skinęła głową. – Sprawiedliwości stało się zadość. Sigrid się podniosła, wyprostowała obolałe plecy i rozejrzała się po świetlicy, gdzie zebrały się najdostojniejsze kobiety w królestwie. – Jestem gotowa poświęcić wszystko, nawet własnych krewnych, by chronić mego męża, jego syna i Swithjod. Pamiętajcie o tym w tych nieszczęsnych czasach, kiedy Styrbjörn pragnie wymordować waszych synów i mężów i zmusić wszystkich do klękania przed fałszywym bogiem. Jestem gotowa za was zginąć, córy Swithjodu. Noście to w waszych sercach, kiedy nieszczęście zajrzy do waszych domów. Wszystkie zgromadzone pokłoniły się przed nią z szacunkiem, jakiego dotychczas nie zaznała. Dopiero teraz w pełni uznały ją za swoją królową. Opłaciło się poświęcić krewniaczki.

Swionowie, wodzowie, bracia! – zawołał Eryk i spojrzał na wielki tłum mężczyzn i kobiet, którzy zebrali się koło świętego gaju. – Thor obiecał nam zwycięstwo w wojnie. Samotny Jeździec zesłał znak, bym podczas tej ofiary ukoronował mą królową, jak również nienarodzonego syna na króla. Fala wiwatów przetoczyła się przez zgromadzonych. Eryk przytknął dłoń do pęczniejącego brzucha Sigrid i rozejrzał się po odzianych w futra i grube płaszcze krajanach, którzy otaczali ich, jak wzrokiem sięgnął. Większość wyciągnęła do góry ręce i oręż na znak aprobaty, co poniektórzy zwracali się jednak ku sobie z wyrazem niedowierzania. Tych właśnie hövdingów Eryk musi sobie zjednać. Sigrid siłą woli uśmiechnęła się do męża. Na czole wystąpiły mu żyły i pot, choć dzień był zimny. Nigdy dotąd nie ogłaszano królem nienarodzonego potomka i gdyby Eryk nie zdobył poklasku Swionów, byłby zgubiony. Jednak innego wyboru nie miał. Sigrid pieczołowicie o to zadbała. Kapłan Thora, Arngrim, wystąpił naprzód i wzniósł do nieba zbroczony krwią kostur. – Wypełniamy wolę Asathora, Alda bergr. Obrońca rasy ludzkiej obiecuje Swionom zwycięstwo, jeśli dziecko ukoronowane zostanie w imię Walhalli. Zgromadzeni, wciąż jeszcze skropieni krwią i w świętym uniesieniu po składaniu ofiar, zaczęli wznosić okrzyki bojowe. Wołania przerodziły się w huk, który rozszedł się po równinie i odbił echem od pokrytych śniegiem pagórków i zwłok zwierząt ofiarnych wiszących w świętym gaju. Sigrid się zakołysała, gdy moc zalała jej ciało. Dziecko w brzuchu zaczęło kopać, jakby w odpowiedzi na okrzyki. Musi się cieszyć. Do tego została wybrana. Uśmiechnęła się. Silna i dostojna dla Swionów, chłonęła ich pełne aprobaty spojrzenia. Dzięki Ci za los, który mi zesłałaś, zwróciła się w duchu do bogini. Tej nocy nie spała, lecz przygnębiona czekała, aż wzejdzie słońce. Na wieść o wyroku Eryk wpadł w furię, ale nie mógł nic zrobić, by ocalić życie Jorun. Rozsierdzony musiał pogodzić się z podstępem, który tak skrupulatnie uknuła. Początkowo uradowała się zwycięstwem, ale wieczorem jej żądza zemsty i wojenny zapał przygasły, a zastąpiły je udręka i żal.

Nie mogąc zasnąć, leżała w łóżku z Emmą. Gdy zapanował najgęstszy mrok, a wycie wilków przebiło się przez wycie wiatru, zwinęła się pod futrem w kłębek i szeptem zadała zakazane pytanie: – Kto jest ojcem dziecka? Część jej żywiła nadzieję i modliła się co wieczór o to, aby okazał się nim Swen. Była jednak królową Swithjodu. Czy mogła zawieść swój lud i posadzić bękarta na tronie? Emma pogłaskała Sigrid po włosach, lecz odpowiedziała jedynie, że jest matką dziecka, a resztą zajęły się Norny. – Nie obwiniaj się, ciesz się potęgą. Twój honor został uratowany. Eryk jest zmuszony poddać się twojej woli. Wszyscy mówią o tobie z szacunkiem i nazywają cię błogosławieństwem zesłanym przez Freję. Kára podziwia cię za to zwycięstwo. – Ucałowała czoło Sigrid i skuliła się za jej plecami, z ręką na jej brzuchu. Bez wsparcia siostry musiałaby znosić to sama. Tylko Emma rozumiała tęsknotę i strach, które jej nie opuszczały. – Boję się i wyczekuję tego, co ma wiosną nadejść. – Wszystko leży w rękach Asynii, więc nie ma powodu do niepokoju – uspokajała Emma. – Jutro staniesz się najpotężniejszą kobietą pośród Swionów, a twój syn zostanie okrzyknięty królem tego królestwa. Już teraz jesteś uwielbiana przez wszystkich. Raduj się wyniesieniem, które otrzymałaś od Frei. – Kruche jest to, co człowiek nosi w sercach innych. Emma zaśmiała się ponuro i czule pogładziła Sigrid po ramieniu. – To prawda, ale teraz jesteś bezpieczna, moja śliczna. Nad ranem zajrzały Solveig i Haldis, aby ubrać Sigrid w suknię, którą królowa matka miała na sobie w dniu własnej koronacji. Splotły jej włosy, upięły je wysoko i kunsztownie, tak jak dobrze urodzone Swionki miały w zwyczaju. – Teraz pod każdym względem wyglądasz jak jedna z nas, jak królowa, nie jak obca. Pokonując ostatnie stopnie do sali biesiadnej, Sigrid pilnowała się, aby nie zdradzić, że coś jej leży na sercu. Eryk czekał na nią z Axlem u boku. Za nimi stała reszta dworzan, wytwornie odzianych i gotowych do Midvinterblotu21, najważniejszego wydarzenia w roku. Posłała mężowi wymuszony uśmiech. – Witaj, szanowny małżonku. Ledwie na nią spojrzał, chwytając jej ramię i prowadząc do czekających sań. Na nich, pod futrami, siedzieli koło siebie w milczeniu złączeni wspólnym losem. Woźnica pogonił konie, które żwawo ruszyły przez zimowy krajobraz. Był to najpiękniejszy dzień zimy, śnieg grubą warstwą przykrywał równiny i otulał gałęzie, tak że biel iskrzyła się w słońcu. Taka jasność w najciemniejszy dzień roku

stanowiła dobry znak zapewniający pomyślne przyjęcie ofiar przez bogów. W ten dzień skuszeni darami Sol i Dag mieli opuszczać Podziemie, by brat z siostrą mogli rozsiewać ciepło i życie nad ziemiami Midgardu. Członkowie wszystkich rodów i rodzin stawiali się na Midvinterblot, ponieważ tak stanowiło prawo tego kraju. Przybywali pieszo, na nartach albo saniami. Wszędzie dookoła trzech kopców grobowych płonęły ogniska i piętrzyły się namioty. Gdy sanie zatrzymały się koło gaju, gdzie niedaleko świątyni zbierał się thing, Sigrid miała ochotę odwrócić wzrok. Dyndały tam na osobnych dębach trzy trupy. Dwa z nich byli to wychudzeni niewolnicy, którzy próbowali uciec swemu panu. Sigrid przełknęła ślinę i zmusiła się do spojrzenia na trzecie zwłoki. Jorun wisiała z rękami związanymi z tyłu i sino-czarnym, spuchniętym językiem wystającym z ust. Kołysała się na wietrze przyprószona śniegiem, który spadł w nocy. Ciemne włosy, które Sigrid tyle razy czesała i splatała, zwisały zmrożone wokół białej twarzy. W dzieciństwie bawiła się z Jorun, która była dla niej jak siostra. Ta jednak odwróciła się od niej i zdradziła ją w najgorszy sposób. Powinna się cieszyć z wymierzonej kary, splunąć na jej zmarznięte członki. Tymczasem widząc martwe ciało, Sigrid z trudem mogła oddychać. – Czy umierała dobrze? – zapytała niewyraźnie. Słowa stawały jej w gardle. – Nie, szlochała i krzyczała o litość – odparł sztywno Eryk. Odwrócił głowę i po raz pierwszy spojrzał na nią z odrazą, której ani przykrywające ją skóry, ani noszone przez nią dziecko nie były w stanie złagodzić. Kryształki lodu pokrywały jego brodę, twarz była skuta zimnem. – Zadowolona jesteś? – zapytał. Zrozumiała, że nigdy jej nie przebaczy ani do końca nie uwierzy, że jest ojcem dziecka. Zapanowała między nimi zbyt wielka nieufność. Sigrid skinęła głową i popatrzyła na woźnicę, który odwrócony plecami czekał na polecenia. – Jedźmy. Dość już zobaczyłam – odezwała się i sanie ruszyły na uroczystości. Na zewnątrz palisady otaczającej świątynię nie wiedzieć kiedy wyrosło targowisko. Rozpalono ogniska między kramami, w których oferowano rękodzieło, strawę i odzienie na sprzedaż. W zagrodach znajdowały się świnie, krowy, kozy oraz zaniedbane zwierzęta z wielkim porożem na głowie. Wszędzie dookoła roiło się od ludzi – mężczyzn z bronią i w podszytych futrem szpiczastych czapkach oraz kobiet w długich sukniach i podbitych futrem płaszczach. Pomiędzy nimi kręcili się niewolnicy; brudni i wychudzeni marzli w lichym przyodziewku. Wytrzeszczonymi oczyma gapili się na jarmark. Król życzliwie pozdrawiał wodzów i wolnych chłopów. Kiedy sanie się

zatrzymały i ludzie skupili się wokół nich, Eryk wstał i godnie powitał Swionów. Następnie wyciągnął rękę i podciągnął Sigrid na nogi. Na widok jej brzucha wśród zgromadzonych przeszedł szmer. – A więc to prawda. – Wybranka Frei spodziewa się jego syna. – Odrodziła się święta para. Sigrid zmusiła się, by posłać im uśmiech. Rolą królowej jest szerzenie pokoju i życia pośród poddanych. Była Freją, tą, której szlachetna krew stawiała ją wysoko nad nimi wszystkimi. Miała obowiązek wieść szczęśliwe i dostatnie życie u boku ich króla oraz rodzić mu dzieci. Górowała nad nimi rangą i urodzeniem, a dziś jej syn zostanie królem. Nic nie liczyło się bardziej. Odraza ścisnęła jej gardło niczym dusząca pętla. Eryk obszedł z nią sanie dookoła, a potem razem ruszyli do zamkniętych bram. Po trzykroć uderzył w rzeźbione drewno, na co odpowiedziało im wołanie: – Któż to? – Król Swionów przybywa, aby złożyć bogom ofiary i przysiąc im wierność. – Zatem wejdźcie – odparł głos i wielkie bramy rozwarły się na oścież. Trzech kapłanów czekało na nich z rytualnymi nożami za pasem i w maskach na twarzy. Pochodnie wyznaczały drogę aż do świętego gaju. Sigrid pomodliła się w duchu o to, by nie spełniły się jej obawy. Pozbawiona nadziei, wkroczyła między święte drzewa i padła na kolana z szacunku dla Odyna, Thora i Freja, których figury wystawiono w środku gaju. Trzej bogowie spojrzeli na nią obojętnie, gdy zaczęło się składanie ofiar – podarowano im dziewięć psów i dziewięć koni, po trzy dla każdego. Przy każdej ofierze kapłani i kapłanki zanurzali gałąź we krwi i skrapiali bóstwa oraz zgromadzonych, odmawiając przy tym zaklęcia pomyślności. Krople krwi ściekały po policzkach Sigrid; wyciągnęła ręce, czując, jak moc bogów wstrząsa powietrzem. Dudnienie bębnów odbiło się echem jak potężny piorun, kiedy wieszczki przyprowadziły dziewięć osób, które miały zostać ofiarowane. Trzy pochodziły z wysokich rodów, dwóch mężczyzn i kobieta, trzech należało do chłopstwa i trzech to niewolnicy. Wszyscy z własnej woli zgłosili się złożyć z siebie ofiarę, by świat odwrócił się od ciemności i by powróciła Sol. Wówczas bogowie otoczą Swionów opieką, a urodzaj zapanuje na ziemi, wśród zwierząt i ludzi. Dla obłaskawienia Asów należało tak czynić co dziewięć lat. Wybrańcy, bohaterscy mężczyźni i kobiety, bezinteresownie oddawali swoje życie za życie innych. Sigrid sapnęła na widok Alfhild. Miała ogoloną głowę, a na sobie prostą tunikę wieszczki. Gołe stopy zsiniały z zimna, z oczu wyzierał strach przed śmiercią, choć dzielnie usiłowała się uśmiechnąć. Wypędzona z dworu

i pozbawiona wszystkiego postanowiła ofiarować swe życie bogom. Dokonała godnego wyboru. Sigrid poczuła ukłucie w sercu. Ogarnęła ją duma z krewniaczki, która chwalebnie zdecydowała udać się w zaświaty. W drodze do kapłanki wykonującej rytuał Alfhild poślizgnęła się na zakrwawionym śniegu. Omal nie upadła i kiedy wróciła do pionu, poprosiła o przebaczenie. Gdy zatrzymała się przed Sigrid i położyła rękę na piersi, czuć było woń jej strachu. – Królowo moja i najdroższa krewniaczko, przekaż bliskim w domu, że miałam dobrą śmierć – odezwała się słabym głosem. Zbielałe usta zadrżały, gdy spróbowała się uśmiechnąć, z oczu wionęło pustką bez śladu życia. Kochana Alfhild. Jakąś częścią siebie Sigrid pragnęła objąć i pocieszyć krewną, jak to czyniła w czasach dzieciństwa, ale tylko skinęła głową i powiedziała: – Uczynię, jak sobie życzysz. Alfhild zaczęła oddalać się od Sigrid i gaju, jakby nie wiedziała, gdzie się znajduje. Towarzysząca jej wieszczka musiała złapać ją za ramię i podprowadzić do czekającej już kapłanki śmierci. Dudnienie bębnów się nasiliło, a potem zupełnie ustało, kiedy kapłanka odgięła jej głowę na bok i podcięła gardło, aż krew spłynęła do czary podtrzymywanej przez młodego sługę świątyni. Bębny odezwały się raz jeszcze i zgromadzeni wykrzyknęli imiona bogów. Parująca krew tryskała z Alfhild, gdy zarzucono jej pętlę na szyję i powieszono na gałęzi świętego dębu. Drgawki wstrząsnęły ciałem, z którego uchodziło życie. Wówczas kapłanka śmierci uniosła sztylet i wraziła go w jej serce. Dokonała się trzykrotna śmierć. Ociekające krwią zwłoki Alfhild zakołysały się na wietrze. Będzie jej lepiej w zaświatach. Następny dar, błogo uśmiechającego się mężczyznę, przyprowadzono do ołtarza obok. Sigrid się wzdrygnęła, kiedy kapłanka śmierci podeszła do niej i skropiła jej twarz krwią Alfhild. Przyjmij ją w Folkwangu, moja Pani, poprosiła w duchu Sigrid. Ciemność ukryła jej łzy. Wszystko ma swoją cenę, wszystko wymaga ofiar. Sigrid spojrzała na Swionów, którzy zebrali się wokół wzgórza wciąż jeszcze okrytego krwią ofiar. Arngrim odmówił nad dzieckiem zaklęcia i się usunął, by Eryk mógł zająć jego miejsce. – Mój syn i spadkobierca nazywać się będzie Olof! Wiwaty odbijały się echem od otulonych białym puchem pagórków aż po samą Walhallę. Stało się. Poczucie gorzko-słodkiego zwycięstwa rozpierało Sigrid. Olof został ogłoszony królem w jej łonie. Odwróciła głowę, popatrzyła na dziewięć sylwetek dyndających w gaju, po czym wzniosła zakrwawione ręce do nieba. Jej syn stawiał pierwsze kroki ku wielkości. Triumfując, spijała radość Swionów. Zwycięstwo króla królów. Niech żyje Olof Skötkonung!

Posłańcy Styrbjörna Mocnego przybyli i Jomsborg odpowiedział na jego wezwanie. Każdy mężczyzna zdolny do walki popędził na przystań. Kobiety i dzieci pobiegły za nimi, aby się pożegnać, zlewając się w rzekę ludzką, która wypływała gliniastą drogą poza bramy warowni. Swen przyspieszył kroku, idąc pod prąd do Jomsborga. Przez cały dzień i całą noc nadzorował różne aspekty przygotowań i nie pozostało już nic więcej do zrobienia. Podczas leży zimowych okręty zostały naprawione i doskonale nadawały się do żeglugi. Załoga była dobrze wyćwiczona i spragniona wojennych igraszek. Ludzie Swena otrzymali porządny oręż, a tarcze zostały pomalowane na czerwono i żółto, barwami Swena. Nieliczni dostali zbroję, jeszcze mniej otrzymało hełmy, ale wielu miało ocieplany przyodziewek i przynajmniej dwie sztuki broni. Dzięki wsparciu i srebru Waldemara Swen był w stanie wyposażyć ludzi w to, co potrzebne, a nawet więcej. Najcenniejszy dar włożył sam. Pancerz o niepojętej wartości, wykonany z połączonych ze sobą drobnych żelaznych płytek. Stryj zdobył ten łup w młodości podczas wyprawy na Południe i podarował go Swenowi, nakazując mu nosić go tak, aby rzucać się w oczy, żeby wszyscy ujrzeli w nim godnego króla. Swen nie posiadał się z wdzięczności, pomoc Waldemara przybliżała go do tronu Jellingów. Zwolnił kroku, widząc, że drzwi jego kwatery stoją otworem. To nie wróżyło nic dobrego. Z ciężkim sercem zdjął hełm i wszedł do środka. Kobiety z białym kirem na twarzy odsunęły się, gdy podszedł do łoża matki. Było po wszystkim. Wyglądała spokojnie, leżąc z na wpół otwartymi ustami i spuszczonymi powiekami. Pogłaskał Szarego po głowie. Pies, skomląc, czuwał przy swej żywicielce, jednocząc się ze Swenem w żalu. Kiedy wychodził do portu nadzorować załadunek okrętów, matka jeszcze żyła. Obiecał, że wróci się pożegnać, zanim wypłyną o świcie. – Powinnaś była mnie wezwać – odezwał się zduszonym głosem do Bejli. – Nie chciała – odparła wölwa. – Åsa stwierdziła, że powiedzieliście sobie wszystko, co trzeba, i że opuszcza ten świat z pokojem w myślach i sercem pełnym dumy.

Strzały żałości przewiercające Swena sprawiły mu taki ból, że z trudem mógł oddychać. Matka umarła. Nachylił się i czule pogładził ją po policzku. Wszystko w tym życiu otrzymał od niej. – „Swen będzie odnosił zwycięstwa”, to były jej ostatnie słowa – przekazała Bejla. – Dobrze okazywałeś jej szacunek. Wieszczka wyciągnęła sztandar, który matka tak pieczołowicie dla niego wyhaftowała. Zapamiętał jej słowa: „Część mnie na zawsze pozostanie przy tobie”. Przytulił do siebie kawałek materiału. – Wiedziała, że zbliża się do kresu – rzekł ochryple. Miał świadomość, że to dla niego kurczowo trzymała się życia. Nie chciał się pogodzić z tym, co się stało. Westchnął głęboko, gdy dźwięk rogu wezwał wszystkich wojowników na zbiórkę w porcie. – Czas już iść – powiedziała cicho Bejla. Ingbritt, żona Gunnara, brata Palnego, położyła mu rękę na ramieniu. – Wyprawimy jej godny pochówek. – Dziękuję – wydusił. – Opiekuj się Szarym i moją niewolnicą, dopóki nie wrócę. – Wszystkim się zajmiemy – zapewniła go Ingbritt. – Walcz dzielnie. Hełm ciążył Swenowi jak kamień, kiedy wsunął go na głowę. Zacisnął dłoń na rękojeści miecza i z wysiłkiem opędził się od wszechogarniającej rozpaczy. Matka nieodwołalnie zeszła do Podziemia. – Klan Torsteina przybył dziś rano aż z Północy – oznajmił Orm królowi, który zebrał zaufanych ludzi przy długim stole w sali biesiadnej. – Ich ålderman złoży ci dzisiaj przysięgę wierności. Ynge, sędziwy wojownik o twarzy zniekształconej ostrzem miecza, podniósł tarczę z niewielkiej kupki i położył ją na blacie obok innych. Tarcze należały do wodzów, rodów i orężników, którzy posłuchali uniwersału wzywającego Swionów do walki przeciwko Styrbjörnowi. – Na stosie hańby została tylko garstka – oświadczył Orm. Odziany w zbroję i z mieczem u boku, Eryk pochylił się nad stołem. Objął spojrzeniem gotowych do bitwy mężów w błyszczących pancerzach i napierśnikach. Wszyscy mieli przy sobie topory lub miecze. Ich hełmy i rękawice spoczywały na stole koło naczyń z chlebem i mięsem, którymi posilali się podczas długiej narady wojennej. Sigrid położyła dłoń na niezgrabnym brzuchu. Zbliżał się czas wilków. Niedługo przybędzie Swen i rozpoczną się walki na śmierć i życie o Swithjod oraz świątynię Walhalli. Jeśli Swionowie przegrają, ciemność pochłonie ich wszystkich. Dziecko kopnęło. Wiosną jej brzuch rozrósł się do niebotycznych rozmiarów i trudno było jej i stać, i spać. Mężczyźni powiadali, że król Olof urodzi się w pełnym rynsztunku i z uniesionym mieczem natychmiast rzuci się do walki

przeciwko Styrbjörnowi. Kobiety starały się ukrywać zaniepokojenie, jako że duże dziecko oznaczało trudny poród. Sigrid się wzdrygnęła, czując mrowienie strachu na plecach. – Knut i Halvdan są najpotężniejsi na Południu. Jeśli nie pojawią się do jutra, to znak, że popierają Styrbjörna. Nie przybyły też jeszcze okręty Skilfingów, choć ojciec mej królowej święcie mi to przysiągł. Eryk podniósł wzrok i rzucił pogardliwe spojrzenie Sigrid, która stała pod ścianą ze swą świtą. Źle wróżyło, że ojciec nie dotrzymywał słowa w czasach nieszczęścia, gdy nadciągała ciemność i bój o Walhallę miał się niedługo rozpocząć. Od czasu zimowych uroczystości wyraźny wstręt męża do niej jeszcze się pogłębił. Nie rozmawiał z nią, a kiedy już na nią spoglądał, to wzrokiem pełnym odrazy. Wszyscy domownicy widzieli, jak niegodziwie ją traktuje, więc jeśli ojciec zawiedzie, Eryk wykorzysta to, by się jej pozbyć. – Jest jeszcze czas – pojednawczo dodał Orm. – Toste to człowiek honoru, a kapłanki odczytały znaki jako pomyślne. Swithjod zwycięży. Eryk spojrzał na niego surowo. – Zobaczymy, jak to będzie. Sigrid pogłaskała brzuch i popatrzyła Erykowi w oczy. – Twój syn, król Olof, może przyjść na świat w każdej chwili. Proszę cię o pozwolenie opuszczenia dworu wraz z damami, by urodzić dziecko w bezpiecznym miejscu. Ciężka i bezbronna, obawiała się ostrych brzeszczotów. Dziecko jest delikatne, łatwo zgasić jego życie. Nawet jeśli Swen zwycięży i pospieszy do niej, to gdyby nie zdążył na czas, znajdzie się mnóstwo wojowników, którzy zabiją ich bez wahania. Mogła jedynie chronić siebie i maleństwo. Co rusz prosiła o zgodę na poszukanie schronienia w którymś z gospodarstw króla, z dala od potyczek, ale Eryk odmawiał. – Kobiety Swionów nie uciekają przed bitwą, zostają i zagrzewają mężczyzn do walki. Nosisz w sobie przyszłego króla i będziesz tutaj. Była to ta sama odpowiedź, jakiej udzielał za każdym razem, gdy go o to prosiła. Zacisnęła pięści, w tym momencie nienawidziła go bardziej niż kiedykolwiek. – Mam dla ciebie zajęcie – dodał. Nie patrząc na żonę, Eryk skierował się do wyjścia i dał znak, aby ruszyła za nim. Krokiem tak ociężałym, że trudno jej było utrzymać się prosto, opuściła nagrzaną, przesiąkniętą odorem potu salę i wyszła za mężem na podwórze. Czas wilków, czas miecza. Kruki krążyły nad nimi w poszukiwaniu pożywienia. Drzewa jednak oblekły się w delikatną nową szatę, a ptaki rześko świergotały pośród wiosennych pąków.

Równinę zapełniły rzesze orężników, którzy rozbili na niej obozowiska. Wojownicy, członkowie straży oraz wolni chłopi postawili namioty blisko dowódców. Mimo to Eryk pozostawał niezadowolony. Zafrasowany stanął koło Orma, wciąż wściekły na hövdingów, którzy pozostali w gospodarstwach i tym samym odwrócili się od swojego króla. – Kapłani i kapłanki domagają się srebra i zwierząt, ale nie byli w stanie przewidzieć, kto zdradzi. Klechy Styrbjörna kręcą się wszędzie i przechwalają, że ich Bóg posiada moc, która pozwoli mu pokonać potężne wyprawy. Że obrał Styrbjörna na króla i że nikomu na ziemi nie wolno podważać praw Bożych. Bardzo chciałbym mieć taką władzę nad wodzami Swithjodu. Sigrid niespokojnie rozejrzała się wokół, ale Orm jako jedyny usłyszał te bluźnierstwa. – Mało kto ruszy za tobą do boju, jeśli dotrą do nich te słowa – rzekł stropiony. – Ochrzczeni królowie powoływani są z Bożej łaski i krnąbrnym chłopom kłaniać się nie muszą. Ci, którzy sprzeciwiają się ochrzczonemu władcy, po wiek wieków smażą się w piekle. Z chęcią sprawowałbym taką władzę. Sigrid zwróciła się w myśli do bogini: Wybacz mu to szaleństwo, bo nie wie, co mówi. Słowa męża do głębi ją przeraziły. Obrońcy Walhalli nie wolno wątpić, inaczej bogowie ukarzą i jego, i Swithjod. Podeszła do Eryka i łaskawie spojrzała na Orma, który po chwili się ulotnił. – Złorzeczysz naszym bogom przed wielką bitwą, mężu? – zapytała, kiedy zostali sami. – Będziesz mogła otworzyć pysk, kiedy twój ojciec dotrzyma słowa – odparł. Nawet na nią nie spojrzał. Wiatr uniósł jego płaszcz, tak że wyglądał jak drapieżny ptak. Zbroja połyskiwała srebrnymi okuciami, w dłoni trzymał żelazny hełm – przypominał w nim Freja, boga, któremu został zaprzysiężony. Sigrid otuliła się płaszczem i zeszła z glinianego podłoża, którego wilgoć przenikała przez podeszwy. – Zostańmy w zgodzie – poprosiła. – Pamiętaj, że jestem matką twojego syna. Eryk pochylił się nad nią. Poczuła jego cuchnący oddech. – Mam taką nadzieję – odparł cicho. – Jeśli nie będzie do mnie podobny, nie dożyjecie lata. Sigrid stłumiła ogarniający ją strach. – Przysięgnij, że nie oddasz się krzyżowiercom. – Niczego nie będę ci obiecywał. Nie masz nade mną władzy. Poczuła, jak ciemność wokół nich gęstnieje. On był naprawdę obłąkany. – A teraz miejmy to za sobą – stwierdził, kiwając dłonią na swój orszak

i zeszli razem na równinę. – Wojowie Swithjodu, bracia, krewni! – zawołał Eryk tak donośnie, że słychać go było w tylnych szeregach. – Niedługo wilki pod wodzą zdradzieckiego Styrbjörna przybiją do wybrzeży Swithjodu. Żądni złota, chcą wkroczyć do królestwa. – Powoli wysunął miecz z inkrustowanej srebrem skórzanej pochwy i wzniósł go do nieba. W tym samym momencie przeleciało nad nimi stado kruków i na ten znak Eryk uśmiechnął się z zadowoleniem. – W imię dawnych bogów wyślijcie obcych na tamten świat! – zawołał. – Za Walhallę! – Za Walhallę! – odpowiedzieli wojowie ogłuszającym rykiem oraz uniesionymi włóczniami, toporami i mieczami. To była oszałamiająca siła. Nawet Jomswikingowie nie byliby w stanie złamać potężnej armii Swionów. Oni już zwyciężyli, gotowi wiernie pójść za Erykiem, by bronić swych grodów i ziem. Gdyby tylko wiedzieli, co ich król o wężowym języku przed chwilą powiedział… Sigrid wzięła głęboki oddech. Wanadis, Samotny Jeźdźcu, Wszechojcze… Skieruj Eryka z powrotem na dobrą drogę. Nie pozwól, aby skusiły go obietnice fałszywego Boga. Uspokój jego myśli i daj mu zwycięstwo w imię Walhalli. Wzniosła ręce do nieba i spuściła powieki, gdy wiosenne słońce poczęło gładzić ją po twarzy, a wycie żądnych krwi wojów rozeszło się echem nad równiną. Nawet w tym momencie poczuła haniebne pragnienie, aby Swen ją stąd zabrał i aby mogli żyć razem. Jednak gdyby tak się stało, pozbawiłaby Olofa królestwa i przyszłości, a Walhalla przestałaby istnieć. Smutek przytłoczył ją do tego stopnia, że ledwo utrzymała się na nogach. Eryk zstąpił z głazu i napawał się pochlebstwami Axla i swoich przybocznych, gdy nagle nad wojskami poniosło się wołanie. Wojowie pokazywali na zatokę, po której pięć okrętów płynęło w ich stronę. Sigrid zalała fala ulgi, kiedy ujrzała symbol Skilfingów na trzepoczących żaglach. Ojciec dotrzymał przysięgi i przybył ze swoimi ludźmi. – Jest jednak honor w słowie Skilfingów – rzekł uradowany Eryk. – Zabierz stąd Sigrid, Axlu, twoje gospodarstwo się nada. Sigrid zaczerpnęła głęboko tchu. Nareszcie mogła oddalić się od walk i urodzić w bezpiecznym miejscu. Axel skinął głową. – Moi ludzie cię tam zawiozą, pani – oświadczył i gestem przywołał czterech zbrojnych z oddziału. Podeszli do niej skwaszeni. Z pewnością obawiali się, że walka przejdzie im koło nosa.

– Mówiłam, że pozwoli ci wyjechać, prędzej czy później – szepnęła Solveig. Sigrid ujęła ją pod ramię i podreptały z powrotem do dworu. Kapłani i kapłanki stanęli na podwórzu, odziani w odświętne płaszcze, trzymając w dłoniach wojenne bębny. Wieszczki o pomalowanych na czarno twarzach, przerażające niczym walkirie, gotowe były rzucać na wroga bojowe pęta i zaklęcia. Hyndla uniosła kostur na powitanie i wyszła jej naprzeciw. – Niedługo już. Twój syn przyjdzie na świat w śmierci i we krwi. Sigrid zerknęła na towarzyszącą jej Solveig, po czym złapała Hyndlę za ramię i poprowadziła ją z dala od ciekawskich uszu. – Chcę zwierzyć się z czegoś, co nie daje mi spokoju – zaczęła cicho. Niepokoiła ją niewierność Eryka wobec bogów, ale gdy tylko zobaczyła kapłankę w bojowym stroju, natychmiast wiedziała, co robić. Hyndla z szacunkiem pokiwała głową. – Jestem ci winna oddanie. – Wanadis zesłała mi we śnie ostrzeżenie. Jeśli król Eryk, mój zacny małżonek, przysięgnie wierność Odynowi, odniesie w tej walce zwycięstwo. Jeśli zaś tego nie uczyni, Wszechojciec odwróci się od niego. W oczach kapłanki błysnęło zdumienie. – Jesteś pewna, że to Odyn? Sigrid przytaknęła z powagą. Nikt się nie dowie, że to kłamstwo, a jeśli uda się zmusić Eryka, by to uczynił, nie będzie już mógł zwrócić się ku Chrystusowi. Jeśli król złoży przysięgę Odynowi, Arngrim, kapłan Thora, straci na znaczeniu, co byłoby dogodną zemstą za zwrócenie się przeciwko niej i Emmie. Sigrid nie zapomniała. Nigdy niczego nie zapominała. – Sen był prawdziwy i wyraźny. Hyndla wykrzywiła usta. – Zajmę się tą sprawą, o nic się nie martw. – Jestem ci głęboko wdzięczna. Jęknęła, gdy pętla bólu ścisnęła jej brzuch, mocniej i ostrzej niż niewyraźne pulsowanie, które czasami jej dokuczało. – Jak się czujesz? Sigrid spojrzała na Hyndlę z przerażeniem. – Dziecko chce wyjść.

Tę bitwę sławić się będzie przez wieki, kobiety zaś utkają go beliny upamiętniające największych bohaterów. Okrętów, które zapełniły zatokę i czekały na przybicie do wybrzeży Aros, było takie mrowie, że tylko najstarsi widzieli kiedykolwiek armię tej potęgi. Styrbjörn zebrał pięćdziesiąt langskipów, a Jomswikingowie dwadzieścia pięć drakkarów. Wielu dołączyło do nich w drodze do Swithjodu. Mnóstwo wodzów było gotowych stanąć do walki przeciwko Swionom. Powiadano, że mieli teraz sto pięćdziesiąt siedem statków i że grubo ponad siedem tysięcy wojów zebrało się na błoniu Fyrisvallir, nieco ponad milę od siedziby króla Eryka. Z takim rozmachem Swen miał poprowadzić swoich ludzi do boju. Przeciągnął napierśnik przez głowę i dokładnie zapiął sprzączki. Jego zbrojni stali w napięciu, nie mogąc doczekać się zejścia na ląd. Wokół nich setki wojów wyskakiwały z łodzi i jakby murem z żelaza i mocy nacierali na ziemię Swionów w poszukiwaniu chwały. Swen wręcz pękał z radości i dumy, brodząc do brzegu i stawiając pierwsze kroki w stronę Sigrid. Moje dziecko. Sigrid stękała z bólu w pościeli. Przez cały dzień biła się dla Olofa, który zapamiętale trzymał się jej łona. – Nie mogłeś był wybrać gorszego dnia, by się urodzić. Zacisnęła zęby tak mocno, że aż zabolały ją szczęki. Nigdy dotąd nie cierpiała tak jak od tych rozżarzonych kleszczy, które zaciskały się na jej brzuchu. – Przynieście wodę i suche szmatki! – zawołała Haldis do służących. Sigrid krzyknęła, kiedy kolejna fala skurczy rozdarła jej podbrzusze. Nie było to najlepsze pole do bitwy. Wodzowie w bojowym rynsztunku, co niektórzy tak możni, że nosili kolczugi, zmierzyli wzrokiem miejsce wyznaczone przez Styrbjörna Mocnego. Danowie, Jutowie, wschodni i zachodni Goci stanęli ramię w ramię, odznaczając się jedynie symbolami rodów na tarczach. Nawet dwóch wojów z Götalandii dołączyło do ich wyprawy na Północ. – Ludzie Eryka stawią się gotowi o świcie – oświadczył Styrbjörn i powiódł wzrokiem po wojach o surowych twarzach. Równina Fyrisvallir rozciągała się aż do lasu w oddali, po obu stronach

otaczała ją woda. Ostatni bok kończył się rozległym bagniskiem. Styrbjörn, odziany w kosztowną zbroję z wielkim srebrnym krzyżem na piersi, zdjął hełm i wskazał na świerki na krańcu lasu. – Tamta knieja liczy ćwierć mili22 szerokości, za nią leży Aros. Tam czekają ludzie Eryka. Od tej strony uderzą. Niech tylko coś pójdzie nie tak, zapędzą nas do zatoki, pomyślał Swen. Bić się bez drogi odwrotu było szaleństwem, wie to każdy, kto zna się na wojaczce. – Ilu ich? – zapytał matowym głosem Palne. Styrbjörn uśmiechnął się szeroko i położył dłoń na ramieniu barczystego chłopca, który pojawił się w obozie rozbitym za ich plecami, nad brzegiem. Wartownicy o mały włos nie poderżnęli mu gardła, zanim przekonał ich, że służy ich panu. – Östen powiada, że mniej niż nas. Najpotężniejsi wodzowie nie posłuchali Erykowego wezwania. Są po naszej stronie. Młokosowi jeszcze nie puścił się zarost, ale wyszczerzył zęby, pękając z dumy, że Styrbjörn wymienił jego imię. – Swionowie wiedzą, że Eryk niesprawiedliwie mianował się ich królem. To, co sobie przywłaszczył, z Bożą pomocą jutro odbierzemy. Wodzowie pokiwali głowami i zaczęli wypytywać Styrbjörna, z kim się spotkają i czy nieprzyjaciele zręcznie władają orężem. Swen skierował wzrok na świerki, których szczyty pochylały się na wietrze. Znajdowała się tak blisko. Wyobrażał ją sobie, jak siedzi w alkowie z ich dzieckiem w objęciach. Złapał skórzany mieszek, który nosił na szyi. Moja Sigrid, moja królowo. – Frode, widziałem cię i twoich ludzi, jak twardo trzymacie się w walce, i chcę cię mieć koło siebie – oświadczył Styrbjörn, kładąc rękę na ramieniu wodza Jutów, który pokłonił się, uradowany z honorowego miejsca. – Åsmund i Ärre, was też chcę zobaczyć w pierwszym szeregu. Dwaj hövdingowie ze Skanii wyprostowali się, słysząc, jaki zaszczyt ich spotyka. Następnie Styrbjörn zwrócił się do Palnego: – Eryk wyśle oddziały, aby przedarły się przez bagnisko, chcę, żebyś zajął się nimi ze Swenem z waszymi Jomswikingami. Palne z ponurą miną podrapał bliznę na policzku. – Więcej pożytku miałbyś z Jomsborgczyków przy sobie. Styrbjörn Mocny uśmiechnął się szeroko do zaprawionego w walce wodza. – Jesteście wilkami, które zadadzą bestii cios w bok i przyniosą mi zwycięstwo. Hövdingowie sprawiali wrażenie zdumionych i zarazem usatysfakcjonowanych decyzją Styrbjörna pozbawiającą ludzi Palnego udziału w chwalebnej części potyczki. Jednak to, że nie potrafił wykorzystać Jomswikingów, czyniło go słabym przywódcą. Tylko głupiec posłałby najlepsze

klingi do tylnych szeregów. Swen i Palne wymienili spojrzenia, ale nie odezwali się słowem, dopóki nie opuścili Styrbjörna i jego świty i we dwóch zawrócili do obozu. – Pomyślałby kto, że z nas jakieś chłopy z podgrodzia, którzy z lichymi siekierami dopraszają się o miejsce w jego oddziałach. A pole, które wybrał, jest do niczego – psioczył Swen. W odpowiedzi usłyszał jedynie chrząknięcie. W obozie Jutów wojowie o pękatych brzuchach żłopali miód i grali w tafl. W sąsiednim widać było doświadczonych wojowników z Północy pochłoniętych przysposabianiem broni. – Mam co do tego złe przeczucie – rzekł Palne. Swenowi nie pozostało nic innego, jak przytaknąć, kiedy wędrowali przez zatłoczone koczowisko. – Mimo wszystko wielu z własnej woli idzie za Styrbjörnem. – Niezależnie od tego, ilu by ich było, i nieważne jak dobrych, ustawieni w złym miejscu pozostaną bezwartościowi. – Palne odwrócił się do Swena, uważnie mierząc go wzrokiem.– Rano dowiedziałem się z zaufanego źródła, że Harald podarował Jomsborg Styrbjörnowi, a on chełpi się, że będziemy mu służyć. Ustawił nas w tylnych szeregach, aby nas upokorzyć, potem zabierze nam ludzi. Nienawiść do Haralda rozgorzała w Swenie, nie wierzył własnym uszom. – Jomsborg bez ciebie nie istnieje, nikt za Styrbjörnem nie pójdzie. Przybrany ojciec uśmiechnął się ponuro. – Nie łudź się. Lojalność ludzka jest niestała, dołączą do tego, kto ich najwyżej opłaci. Palne umilkł i z szacunkiem odkłonił się hövdingowi z warkoczem na głowie i brodzie, który ze swym orszakiem dumnie rozpychał się między namiotami. Podjął rozmowę dopiero wtedy, gdy ich minęli. – Mówiłem ci już, że to się może wydarzyć, i mamy znak, że nadszedł twój czas. Możemy popłynąć na Południe i rzucić wodzów Haralda na kolana, jednego po drugim. Sięgaj po tron Jellingów teraz albo nigdy. Swen przystanął i zacisnął dłoń na rękojeści miecza, krew się w nim gotowała z zapału. Palne miał rację. Wiarołomność Haralda znosiła obietnicę walki u boku Styrbjörna. Zostać tutaj i marnować życie dobrych ludzi na nieswoją wojnę graniczyło z szaleństwem. Tyle że dał słowo Sigrid, że ją stąd zabierze. – Jeśli chcesz pokonać ojca, nie możesz okazać cienia słabości – upomniał go Palne głosem pełnym słusznego gniewu. Wkroczyli do swojego obozu, gdzie żądni krwi wojowie chyżo poderwali się na nogi, aby wypytać o przebieg bitwy. Swen zatrzymał się i potarł kark. Zrezygnować z Sigrid to jak wyciąć sobie serce z piersi, ale zawieść Palnego i nie wypełnić swego przeznaczenia jako król Jutów i Danów było nie do pomyślenia.

– Jeśli masz wątpliwości, nie jesteś godzien tronu Jellingów – rzekł Palne i odwrócił się z pogardą. Zasępiony Swen skinął głową. Musi podjąć właściwą decyzję. Nieważne jak trudną. Pot strumieniami spływał po drżącej Sigrid, gdy siła potężniejsza niż cokolwiek, czego wcześniej doświadczyła, rozrywała jej ciało i popychała dziecko do przodu. Już niedługo. Kleszcze bólu ścisnęły jej brzuch i z krzykiem wczepiła się w rękę Emmy, usiłując wyprzeć dziecko na zewnątrz. Solveig pochyliła się między jej nogami, Haldis zaś kazała służkom przynieść pieluchę. Zaraz, tylko patrzeć, będzie po wszystkim. Sigrid zdyszana, w ostatnim bolesnym spazmie wypchnęła dziecko. Wycieńczona osunęła się na plecy. Krótka chwila ciszy, po czym rozległo się żałosne kwilenie. – Dajcie mi go – wysapała. Jakże tęskniła za tą chwilą, teraz wreszcie będzie mogła wziąć Olofa na ręce. Jednak kobiety zgromadzone przy łóżku milczały, patrząc na noworodka między jej udami. Coś poszło nie tak. W ich oczach malowały się zaskoczenie i strach. – Dajcie mi go! Poczuła trwogę niczym zimną dłoń na sercu. Emma pochyliła się i okryła maleństwo szmatką. Przytrzymała nowo narodzone dziecko przed Sigrid. – To jest dziewczynka – oznajmiła z niedowierzaniem. Sigrid zachłysnęła się na widok płaczącego i wierzgającego dziecka. To niemożliwe. Miała urodzić syna, króla Swithjodu. Władcę nad władcami. Rozczarowanie i nieufność rozeszły się po izbie. – To nie mogło się stać w gorszym momencie – rzuciła Haldis głosem ociekającym wstrętem. Dziecko w ramionach Emmy kwiliło, otwierało usta w poszukiwaniu piersi i machało drobnymi paluszkami. Dziewczynka. Jakże mogłaś mi zesłać dziewczynkę? – Sigrid zwróciła się w duchu do bogini. Mleko zaczęło się sączyć z jej piersi, gdy siostra podała jej małą na ręce. Niechętnie objęła dziecko ramionami, a ono cmokając, znalazło sobie drogę do sutka. Małe usteczka zacisnęły się na nim i jęły chciwie ssać. Moja córka. Sigrid ogarnęła zapierająca dech w piersiach miłość. Moje dziecko. Uśmiechnęła się do dziewczynki, która nagle zasnęła z otwartymi ustami, nieświadoma katastrofy, jaką pociągało za sobą jej przyjście na świat. Wtem rozwarły się drzwi i do środka wparował pełen nadziei, rozradowany Eryk – Dajcie mi Olofa, chcę go pokazać hövdingom! – zawołał. Haldis pochyliła się ku łóżku i odgarnęła szmatkę między nogami

dziewczynki. – Jest dziewuszka. Eryk wlepił wzrok w przerwę między nogami, po czym jego twarz wykrzywił gniew. – Bądź przeklęta, córo Skilfingów, i przeklęty niech będzie twój bękart! – zawołał i sięgnął po sztylet. Sigrid zakryła dziecko ramionami. – Możemy udawać, że urodziła się martwa – rzekła Haldis. Sigrid potrząsnęła głową i rozejrzała z trwogą po pokoju. Córka była tak mała i bezbronna, nie wolno im jej skrzywdzić. Eryk popatrzył na nie obie. – Obie umarły w połogu. Tak będzie najlepiej. Matko Wszystkich, ratuj! Eryk opuścił komnatę, trzaskając drzwiami. Sigrid zaś kurczowo obejmowała maleństwo. – Dlaczego to jest dziewczynka? – szepnęła do Emmy, która pokręciła głową. – Nie wiem. I wtedy zaczęły się kolejne bóle.

Sigrid czuła dygotanie własnego ciała, gdy kleszcze bólu ścisnęły jej brzuch. Z radością przyjęła to cierpienie. Jej Pani nie zawiodła. Tym razem szło szybciej. Odgięła głowę do tyłu i z triumfalnym okrzykiem wypchnęła dziecko na zewnątrz. Z rykiem wydała na świat jeszcze jedno maleństwo, które zapłakało głośno. Haldis przecięła pępowinę, wytarła krew i tłuszcz, po czym uniosła nowo narodzonego chłopca do góry. – Olafie Skötkonungu, witaj na świecie – rzekła i przekazała dziecko w matczyne objęcia. Wyczerpana Sigrid zapadła się między zakrwawione prześcieradła, łzy radości spływały jej po policzkach. Byli uratowani. Chłopczyk był mniejszy niż siostra i o ściśniętej twarzyczce, ale jego dziecięcy krzyk wyrażał wolę życia. Witaj, synu. Kobiety z uśmiechem składały życzenia pomyślności, w ich oczach czaił się jednak niepokój, szeptały między sobą tak cicho, by Sigrid nie usłyszała. – To jest silny chłopak – oświadczyła Haldis – jednak bliźnięta źle wróżą. Sigrid zesztywniała i rozejrzała się po komnacie. Czyżby zabrały jej córkę? Życie nowo narodzonych nie przedstawiało większej wartości. Wystawiano je w lesie, by przeobraziły się w duchy, topiono, duszono i porzucano na kupie gnoju, aby umarły. – Dajcie mi małą! – zawołała. Z jej głosu przebijał strach. – Jest tutaj – odparła Emma ze spokojem i ostrożnie podała jej śpiącą, umytą i owiniętą w najdelikatniejszy len córeczkę. Sigrid odetchnęła z ulgą, przytulając maluchy blisko do siebie. Dziewczynka lekko drzemała na jej ręku. Chłopczyk jęknął i zapadł w sen. Rozpierało ją szczęście. To był cały jej świat, wola Asynii, cel, dla którego żyła. Jeśli ktoś podniesie na nich rękę, rozszarpie go na strzępy i wybije w pień jego ród. Nikt, ani na tym, ani na tamtym świecie, nie tknie jej potomstwa. – Podwójnie narodzone to dzieci święte, błogosławione przez disy – powiedziała Emma, rzucając kobietom ostre spojrzenie. – Kára będzie ich strzec

jak fylgia. Walkiria przysięga to Swionom. Sigrid pogłaskała synka po liczku. Ziewnął i rozejrzał się dookoła rozbieganymi oczętami. Te błękitne źrenice i nos znała bardzo dobrze, widziała je wcześniej wiele razy. Ogarnął ją przeszywający niepokój, który szybko przerodził się w strach. To Swen, jej ukochany, jest ojcem chłopca. Wanadis obdarowała ją dzieckiem podczas rytuału świętej pary w Lejre. Stało się dokładnie jak we śnie. Święta Matko, ukryj to podobieństwo, ocal nam życie, poprosiła Sigrid. Wzdrygnęła się, gdy Haldis delikatnie wyjęła Olofa z jej objęć. Królowa matka obmyła mu twarz i owinęła w złoto-niebieską szatkę, z rodowym smokiem króla wyhaftowanym srebrną nicią. Drzwi otwarły się i Eryk kolejny raz wszedł do izby. – Przedstawiam ci twego syna króla Olofa, władcę nad rodami Swithjodu – powiedziała. Eryk wziął dziecko i przytrzymał przed sobą, bacznie mierząc je wzrokiem. Twarz miał jak wykutą z kamienia, na widok czego Sigrid serce prawie stanęło. Wiedział. – Dziecko zostało zesłane z Walhalli, aby zapewnić ci zwycięstwo nad Styrbjörnem i chrześcijanami. – Nie dała rady opanować głosu, kiedy spojrzała Erykowi w oczy. Olof w jego rękach wydał się tak mały i kruchy! Lekkie skręcenie karku i malec mógłby nie żyć. Przycisnęła córeczkę mocno do piersi. Chroń swój dar, błagam Cię. – Hövdingowie ucieszą się i pójdą po zwycięstwo dla ciebie, kiedy pokażesz im syna – poradziła Haldis. Sigrid wyciągnęła ręce po małego. Na to król odwrócił się i ruszył do drzwi z dzieckiem na ramieniu. Powoli odetchnęła. Pokaże im chłopca. Chwilowo ryzyko śmierci Olofa zostało zażegnane. Wycieńczona opadła na pościel. Z dużej sali dobiegły okrzyki „hurra”, którymi mężczyźni uczcili nowego króla. – Bądź pozdrowiony Olafie Skötkonungu! – zawołał jeden z mężczyzn, a pozostali do niego dołączyli. – To dobra wróżba – dorzucił inny. Myta i szykowana przez kobiety Sigrid pusto gapiła się przed siebie, nie wypuszczając córeczki z objęć. – Teraz nawet jomsborgczycy nie pomogą Styrbjörnowi wygrać! – krzyknął głos w sali. Sigrid zamarła. On tu był. Serce zaczęło jej walić jak młotem. Jej ukochany znajdował się w pobliżu. – Odpocznij teraz – zwróciła się do niej Solveig, opatulając ją czystym

okryciem. – Niedługo przyniesiemy chłopca z powrotem. Sigrid nie zdołała nawet popatrzeć na opuszczające jej alkowę damy. Co miała począć? Życie dzieci było jak słabe płomienie podczas szalejącej burzy. Bez pomocy Frei wkrótce powędrują do grot Hel. Dziewczynka spojrzała na nią oczami granatowymi jak morze. Prowadź mnie, błagam. Ujrzała odpowiedź głęboko w prastarych źrenicach swej córki. Otarła łzę i uśmiechnęła się, ogłuszona rozpaczą. Okropnością było to, co musiała teraz zrobić, ale innego wyjścia nie miała. Teraz to do niej dotarło. Słucham i jestem posłuszna. Sigrid musiała się długo naczekać, aż Haldis wróciła z Olofem. Jedynie Emma czuwała u jej boku. Mogła poprosić siostrę o kawałek kory i zwęglonego polana. Chciała coś napisać. – Brak mi słów, by opisać, z jakim bólem cię o to proszę. Emma przyjęła od niej drewienko z runami, które Sigrid z wysiłkiem wyryła, i uśmiechnęła się smętnie. – Wiem – szepnęła. Smutek po decyzji, którą musiała podjąć, rozdzierał Sigrid na strzępy, lecz nie miała wyboru. Jutro jej ukochany miał stanąć do walki z Erykiem i bez względu na to, kto okaże się zwycięzcą, życie jej i dzieci znajdzie się w niebezpieczeństwie. Jeśli król zwycięży, zabije ich, nie miała co do tego wątpliwości. Po odniesieniu triumfu nie będzie ich potrzebował. Jeśli zmiażdży go Styrbjörn, ostatnia twierdza Walhalli zostanie zmieciona, a świat pogrąży się w upadku. Nowy król zamorduje dzieci, aby uniknąć ich pretensji do tronu. Gdzie nie spojrzeć, widziała tylko śmierć tych dwóch małych istnień, które wydała na świat. Zafrasowana spojrzała na Emmę. W tym wszystkim dostrzegła tylko jedno wyjście, zresztą niepewne i ryzykowne. Wzięła głęboki oddech. – Musisz to przekazać Swenowi i tylko jemu – rzekła matowym głosem. Emma pochyliła się nad Sigrid i czule odgarnęła włosy, które opadły jej na twarz. – Wiem – zapewniła po raz drugi. Sigrid zdawała sobie sprawę, że nikt nie czuwałby przy niej równie wiernie jak siostra. Teraz Kára musi otoczyć swe naczynie opieką. Nie może jej się nic stać. Masz nad nią pieczę, zwróciła się w duchu do bogini. – Przynieś mi szkatułkę. Emma wstała i podała jej ozdobną kasetkę z biżuterią. Sigrid uniosła wieko i wyjęła Sleipnira, złotą szpilkę otrzymaną od Swena w Lejre. Delikatnie ją ucałowała i włożyła siostrze do ręki. – Daj ją Swenowi, dzięki niej będzie wiedział, że to ja posyłam mu runy. Emma zacisnęła palce na ośmionogim rumaku.

– Coś jeszcze? – zapytała. Sigrid przepełniała boleść. Miała ochotę powiedzieć, że myśli o nim każdego poranka po przebudzeniu i każdego wieczoru, zanim zaśnie. Że najgorszym i zarazem najlepszym momentem w jej życiu była ta krótka chwila, którą spędzili razem, i że nie wyobrażała sobie życia bez niego. Jednak nie mogła prosić Emmy o przekazanie mu żadnej z tych wiadomości. Dzieci muszą żyć, nawet jeśli ona sama miałaby zginąć. – Przekaż mu, że wysoko go cenię, i zaklinam, aby nie brał udziału w tej bitwie. – A co powiedzieć o małych? Sigrid zachlipała. – Powiedz, że są Eryka. – Słowa były tak ciężkie, że z trudem przeszły jej przez gardło. Emma skinęła głową i wstała. Sigrid wyciągnęła ramię, by mocno uścisnąć jej dłoń. – Wróć do mnie, bez ciebie jesteśmy sami i bezbronni. Siostra pocałowała ją w rękę, po czym podeszła do kołysek. – Zawsze będę nad wami czuwała – obiecała, po czym zniknęła.

Emma wymknęła się z sali biesiadnej, w której Eryk z naj bliższymi hövdingami przypinali miecze, poprawiali napierśniki i inne części zbroi. Stali w grupach, pewni siebie, gotowi do walki. Nikt nie zwrócił na nią uwagi, gdy przechodziła przez salę, jak gdyby Kára ukryła ją przed ich wzrokiem. – Dobrze udawałeś wściekłość, że wodzowie Sudermanii zawiedli. Szpiedzy Styrbjörna na pewno donieśli mu o tym rozczarowaniu. On nie ma pojęcia o sile, która kryje się w lesie. Złamie mu kręgosłup jak młot. Orm zaśmiał się rozbawiony, Eryk zaś podniósł hełm ze stołu. – Styrbjörn gorzko pożałuje bitwy pod Fyrisvallir. Emma wyślizgnęła się na podwórze, kiedy Eryk z dowódcami ruszyli w stronę wyjścia. Powietrze tej nocy było chłodne, podążyła w głąb lasu za cieniami przecinającymi równinę. Rżenie koni i szczęk oręża odbijały się w ciemności echem. Rzuciła się biegiem bez śladu strachu, w pełni zdeterminowana. Wiedziała, że teraz dopełnia się jej los. Kára niosła ją przed siebie. Bezgłośnie jak ciepły wiatr przemykała między drzewami, zmierzając do obozu Styrbjörna. Blask ognisk wroga wskazywał jej drogę naprzód. Zatrzymała się na skraju lasu i przyjrzała bezkresnemu polu. Ognisk było mrowie, tyle co świateł na rozgwieżdżonym niebie. Uniosła dłoń i uśmiechnęła się miękko, czując zapach dzieci na skórze. Bez wahania ruszyła prosto przez równinę, słysząc, jak szept Káry przybiera na sile. Nikt jej nie zatrzymał, kiedy mijała namioty oznaczone powiewającymi flagami walczących. Zgromadzeni wokół ognisk wojowie o zawziętych i ściągniętych twarzach ostrzyli broń albo wpatrywali się w płomienie w oczekiwaniu na bitwę, która miała się rozegrać o świcie. Niektórzy modlili się do krzyży, szukając odwagi i pocieszenia u swego Boga. Inni, rozmawiający podniesionymi głosami, znajdowali je w trunku. Rozchodzący się wokół smród strachu przed śmiercią wywołał u Emmy chichot. Żaden z nich nie dożyje następnej nocy. Wszyscy nosili piętno śmierci. Naprzód. Przy jednym z ognisk leżąca na plecach dziewczyna cierpliwie czekała, aż mężczyzna, z jękiem wciskający się między jej nogi, skończy. Leciwa kobieta

z dziobami na policzkach przyjęła srebro od następnego, który czekał w kolejce. Sądząc po sporym ścisku wokół paleniska, musiały mieć suty zarobek. Emma odwróciła wzrok. Dawno temu Acca zaciągała ją do takich obozów, gdzie musiała rozkładać nogi za parę uncji. Było to, zanim pobłogosławiła ją Kára i Emma połączyła się z Sigrid, ukochaną siostrą, która jako jedyna na tym padole zapewniła jej radość i bezpieczeństwo. Ze względu na dzieci Sigrid ona posłusznie dostarczy wiadomość, która zburzy jej szczęście. Przyspieszyła kroku, bacznie przyglądając się każdej chorągwi. Gryfy, smoki, krzyże, skrzyżowane topory – znaków i barw powiewających w blasku ognisk było bez liku, lecz nigdzie nie widziała jomsborgskich wyjących wilków. Zręcznie wykręciła się przed wartownikiem w szpiczastej czapce, który przystanął i zaskoczony wlepił w nią oczy. – Nie mogę znaleźć drogi powrotnej do mego pana Palnego, wodza Jomswikingów. – Są na samym końcu – odparł. Od przegniłych zębów cuchnęło mu z gęby. Nareszcie. Emma rzuciła się pędem, ale nie ubiegła daleko, gdy jakiś cień wyłonił się z ciemności i mocno złapał ją za ramię. Ulv-Topór podszedł do ognia i przykucnął zwrócony twarzą do płomieni. Rudowłosy olbrzym wydawał się jeszcze surowszy niż zwykle. Mężczyźni siedzieli w milczeniu, bez oczekiwań i nienawiści w sercu, jak należy. – Co cię trapi, bracie? – zapytał Swen. Ulv-Topór skrzywił się i podrapał po karku. – Biłem się na wszystkich wybrzeżach tego świata, mierzyłem się z Frankami i olbrzymami, nigdy nie uchylałem się od walki. Teraz mam złe przeczucie, bez dwóch zdań. Z nieba spadł martwy czarny ptak, jakby Odyn we własnej osobie przesłał mi ostrzeżenie. Na te słowa kompani pokiwali głowami. Stawanie po stronie Styrbjörna we wszystkich budziło wątpliwości. Przed zachodem słońca harcownicy Eryka odgrażali się, że pokonają ich z imieniem jednookiego władcy Asów na ustach. – Wytniemy w pień tych bezbożnych pogan, demony przestaną zatruwać Swithjod, a tych, których dosięgną miecze, czeka nagroda wieczna w królestwie niebieskim! – zawołał Styrbjörn Mocny. Klecha krążył po obozie i skrapiał ich wodą. Rzadko który z Jomswikingów i ludzi Swena przyjmował seid tego białego Boga z radością. Swen wysupłał noszony na szyi mieszek i ścisnął go w dłoni. Sigrid znajdowała się tak blisko, że czuł jej zapach, dzielił ich jedynie las. Jeśli Styrbjörn odniesie zwycięstwo, zanim następny dzień dobiegnie końca, Swen będzie mógł wziąć ją w ramiona. Westchnął ciężko i spojrzał na wartownika imieniem Trond, który przecinał mrok, wlokąc ze sobą jakąś kobietę. – To szpieg, kręciła się w ciemności – oświadczył, popychając ją w krąg

światła z ogniska. Swen natychmiast rozpoznał Emmę, która upadła twarzą naprzód. – Zostaw ją w spokoju – polecił, przyglądając się dziewczynie, która ociężale podniosła się do pionu. Na pewno przysłała ją Sigrid, pomyślał. – Masz jakieś wieści? – zapytał. Emma odgarnęła włosy z twarzy, popatrzyła na Palnego, Bejlę i resztę skupionych nad ogniskiem i przemówiła. – Mam wieści, jakkolwiek złowróżbne – zaczęła i wręczyła Swenowi kawałek kory. Wyszarpnął ją i przykucnął koło płomieni. Powoli rozczytał znaki wyryte w drewnie. „Opuść Swithjod. Opuść mnie”. Tylko tyle. Zacisnął rękę na korze, nadzieja, którą się żywił i z której czerpał siłę, zgasła i umarła, wszystko obróciło się w jałowe zgliszcza. – Zaklina cię, abyś odstąpił od walki, czeka was tu jedynie śmierć. Emma wyjęła złotą szpilkę, którą Swen podarował Sigrid i włożyła mu ją do ręki. – W lesie kryje się po dwakroć tyle Swionów, którzy podczas bitwy zaatakują was od tyłu. Zginą wszyscy, każdy nosi już piętno śmierci Odyna, który obiecał Erykowi zwycięstwo. Zawróćcie, to nie wasza walka, tutaj czeka was jedynie zguba. A tobie pisany jest inny los. Swen spojrzał na Sleipnira i przeciągnął po nim kciukiem. Ryzykowała wszystko, wysyłając mu ostrzeżenie. Moja kochana. – Czy Sigrid urodziła moje dziecko? – zapytał szorstko. Emma zaprzeczyła ruchem głowy. – Powiła dziś syna i córkę. Oboje są kopiami Eryka. Nie jego? Z wściekłością cisnął korę z runami do ognia. Urodziła dzieci innemu. Błagała, aby opuścił Swithjod. Odwróciła się od niego. Jak mogła aż tak go zawieść?

Kára przeciągnęła nad łąką i wstąpiła w Emmę, która za chwiała się, gdy wypełniła ją Dzika Wściekła. Żarłoczne płomienie, trawiący ogień. Palenisko buchnęło i wzniosło się do góry chmurą iskier. Emma skłoniła się rozszalałej disie. Los, którego uniknęła dwa razy, musi się dopełnić. – Zwołajcie swoich ludzi, zwodujcie okręty. Tutaj czeka was tylko śmierć i rozpacz! – krzyknęła na wiatr, który targał i podrywał namioty i płaszcze. Przekreśliła nadzieje Swena, a mimo to ociągał się ze zrobieniem tego, co trzeba, pozostawał głuchy i ślepy na otrzymane znaki. – Uciekajcie, Kára wypełni wam żagle. Wysłuchaj prośby Sigrid. Jomswikingowie żywili silną niechęć do tego miejsca. Wszyscy przeczuwali piętrzącą się przed nimi ciemność, zwlekali jednak i dalej sterczeli nad krawędzią przepaści. Szepty Káry zaczęły się nasilać. Trzeba przegonić ich z tych ziem. Ocalić im życie. Emma odwróciła się do Bejli i złapała ją za ramię. – Musi się stać, jak powiedziałam. Wieszczka skinęła głową. – Rozumiem. – Wspominaj tedy w pieśniach me imię, aby przetrwało na wieki. Emma puściła ramię wieszczki, zawróciła i ruszyła biegiem, oddalając się od obozu, między namioty z powiewającymi sztandarami oraz ogniska, wokół których mężczyźni kucali na wietrze. Kára powiodła ją do okrętów w barwach Styrbjörna Mocnego. Dopiero przy nich Emma się zatrzymała, wzniosła ręce do nieba, na którym nocą krążyły walkirie, spragnione krwi czekającej nad brzegiem. Kára powitała je dzikim rykiem, tak potężnym, że odbił się echem między dziewięcioma światami. Ogniste Thursy, przyzywam was i zaklinam waszą pożerającą moc. Emma porwała płonącą szczapę drewna i wskoczyła na jeden ze statków. Przytknęła ogień do wiszącej wysoko płachty i zaśmiała się głośno, kiedy płomienne Thursy rozeszły się na wszystkie strony. Prędko wskoczyła na kolejną wyciągniętą na brzeg łódź, by i na niej wzniecić pożar. Ogień był niczym żywe stworzenie. Połknął jeden okręt i zaczął przerzucać się z jednego na drugi, buchając w nocy płomieniami. Emma przeturlała się przez

burtę i oddaliła od statków. Uradowana obserwowała ryczące morze ognia. Trawiące płomienie, lśniąca zagłado, najgroźniejsza spośród mocy, zaklinam was. Żarłoczny ogień znajdował się zdecydowanie za blisko. Z krzykiem na ustach patrzyła, jak od rąbka sukni wspina się w górę do piersi. Płonąć. Wszyscy muszą spłonąć. Ze wszystkich stron zbiegli się mężczyźni, na próżno usiłując ugasić pożogę. Emma uniosła płonące ramiona ku odmętom ognia. Jej skóra pokryła się pęcherzami i zaczęła swędzić, włosy spłonęły, zwęgliło się odzienie, które miała na sobie. Wyjąc, przyjęła pożerający ją ból. Płonąć. Oni wszyscy muszą spłonąć, a ona umrzeć. Lecz jeszcze nie teraz. Styrbjörn Mocny i jego ludzie wpatrywali się w nią z przerażeniem. Emma ledwo trzymała się na nogach, gdy chwiejnym krokiem zbliżyła się do krzyża na jego piersi. – Przeklinam cię, krzyżowierco! – ryknęła potężnym głosem Kára. – Was wszystkich, którzy bezcześcicie Najwyższą, czeka śmierć. Suknia i płaszcz buchnęły płomieniem, Emma osunęła się na kolana. Płuca wypełniły się dymem, charcząc i kaszląc, próbowała zaczerpnąć tchu. Sigrid i dzieci… Kiedy ogień zwęglił skórę i zaczął trawić mięśnie, cierpienie stało się nieznośne. Skomlała w męczarniach. – Káro! Niedługo cię do siebie zabiorę, szepnęła miękko disa. W paroksyzmie bólu Emma zamknęła oczy, ciemność zwróciła jej wolność. To się nareszcie skończyło. Swen podniósł się na nogi jako nowy człowiek, pełen pogardy. Był bezpłodnym głupcem, omamiony fałszywą nadzieją, podstępnie łasił się do żony innego. Niegodnie pozwolił mrzonkom zahamować jego siłę i okazywał wahanie, choć jego sprawę wsparło tak wielu. Dość tego. Popatrzył na ogień, który wzbił się w oddali na plaży. W tym samym momencie nadbiegł zasapany Ragnvald. – Styrbjörn pali swoje okręty! – krzyknął chłopak zdyszany. – Podobno ogłosił, że albo tu zwycięży, albo zginie. A zatem koniec końców krzyżowierca popadł w obłęd. Swen spojrzał na swoich wojów i widząc ich rozterkę spowodowaną tym, co się dzieje, wyszczerzył się szeroko. – To nie jest nasza bitwa – oświadczył. – Przekażcie ludziom, że się natychmiast ładujemy na okręty. Czekają na nas łupy większe i bogatsze niż to, co może zapewnić nam Styrbjörn. Te słowa uwolniły mężczyzn, którzy porwali swoje tobołki i popędzili do łodzi. Swen skinął na przybocznych, kiedy opuszczali obóz.

– Czas wziąć, co jest moje. Żądza walki przeszywała bólem jego ciało, kiedy tak stał na dziobie langskipa i spoglądał na ogień, który lotem błyskawicy rozprzestrzeniał się na wietrze. Miał ochotę pobić kogoś do krwi, ukatrupić każdego, kto mu się nawinie, usłyszeć ostatnie krzyki, kiedy polegną od jego miecza. Ragnvald brnął w wodzie z ekwipunkiem w objęciach, był ostatnim z wojów spieszących na pokład. Chłopak cisnął tłumoczek przez burtę i został wciągnięty do łodzi, mężczyźni zaczęli już wiosłować, by odprowadzić ją z dala od setek płonących statków. Ogień z rykiem wzbił się aż po samą Walhallę, obracając dla Jomswikingów noc w dzień. – Drogi sposób wybrał Styrbjörn, aby natchnąć swoich odwagą – rzucił Åke. Na brzegu wojownicy Styrbjörna wytykali palcami ich łodzie i wydzierali się, że Jomswikingowie zdradzili. Wypuszczono w ich stronę płonące strzały, w nadziei, że uda się ich wciągnąć we własną zagładę. Na próżno. – Wiosłować! – wrzasnął Swen. – Zaprowadźcie nas do samej Walhalli! W tym momencie wszystko stało się dla niego jasne. Sigrid, Swithjod, bitwa Styrbjörna. To wszystko było ułudą, istniała tylko jedna droga, którą mógł kroczyć. – Einherjowie! – zawołał do zlanych potem mężczyzn, tkwiących przy wiosłach i przy żaglach napiętych przychylnym wiatrem Káry. – Płyniemy na Południe, będziemy palić i grabić wszystkie wsie służące Haraldowi Sinozębemu. Obiecuję wam bogactwo i chwałę albo zaszczytną śmierć. Głośne okrzyki załogi podsyciły jego gniew. Sigrid może i stracił, ale zamierza sięgnąć po królestwo, które mu się należy.

Dzieci spały spokojnie, oddychały beztrosko przy piersi Sigrid, nieświadome kruchości własnego żywota. Trzymała je w ramionach i nie była w stanie ich wypuścić, chciała chronić każdy ich oddech i wykorzystać czas, który mieli przed sobą. Nieważne jak krótki. Stłumione krzyki dobiegły ją z sali biesiadnej. Otarła łzy z policzków i zaczęła uważnie przysłuchiwać się wieściom, na które liczyła i których się obawiała. – Jomswikingowie uciekają! Opuszczają Swithjod! – Styrbjörn pali swoje okręty! Udało się. Swen usłuchał. Sigrid spuściła głowę, wstrząsana spazmami płaczu. Jej ukochany odpłynął. Dzięki Ci, Wanadis, zwróciła się w duchu do bogini. Łzy kapały na maleństwa, gdy żałość ze złożonej ofiary rozdzierała jej serce. Swionowie mieli szansę zwyciężyć po odstąpieniu Jomswikingów od walki. Zrezygnowała ze szczęścia i bezpieczeństwa, jakie jej i dzieciom zapewniłby Swen, przez wzgląd na Freję, aby utrzymać władzę Asów i Asynii. Teraz mogła jedynie żywić nadzieję, że Jasna Promienna zlituje się i ocali ich życie. Wytarła mokry policzek wierzchem dłoni. Freja zesłała Kárę, by czuwała nad dziećmi, a jej zapewniła wszelką ochronę. Musi ufać, że nie opuści jej teraz, kiedy Olof, król królów, przyszedł na świat. Podniosła wzrok, słysząc krótkie pukanie do drzwi. Kiedy się otworzyły, ku swej uldze ujrzała Ulfa, który wkroczył do pokoju w bojowym stroju. Z bronią wyglądał bardzo męsko. Ze zdumieniem popatrzył na Sigrid pospiesznie ocierającą łzy. – Co się stało? Potrząsnęła głową. – Teraz, kiedy tu jesteś, już nic. – Ojciec został w domu i bije się z ludźmi Anunda, jego ziemie niedługo będą należały do Skilfingów. Przysłał mnie z pięcioma okrętami, aby wywiązać się z obietnicy danej Erykowi. Musiało być źle, skoro Toste wyprawił Ulfa, który nie był stworzony do miecza.

– Przywiozłem ze sobą zręcznych ludzi – oświadczył szorstko. Podszedł do łóżka, aby przyjrzeć się maleństwom. – Tylko ze mnie jest żałosny nieudacznik. Sigrid podniosła leżącą bliżej niej córeczkę i podała ją bratu na ręce. Spojrzał na nią zafrasowany. – Czy to jest Olof? – To jest dziewczynka. Eryk nie chce jej uznać i każe ją zamordować. Chce się pozbyć całej naszej trójki. – Wiem. Zmarszczyła czoło. – Skąd to wiesz? Ulf uśmiechnął się do małej, która ziewnęła w jego ramionach. – Mam ludzi, którzy zdają mi sprawę. Ostrożnie przekazał dziecko siostrze. – Jeśli Eryk jej nie uzna, wezmę ją jako swoją – oświadczył. – Nie będzie Swion przelewał krwi Skilfingów. Sigrid łzy napłynęły do oczu, tym razem z ulgi. – Łączy nas, siostro, krew i urodzenie. Muszę was opuścić i ruszyć do walki. Przed bitwą Eryk zaprzysięgnie się Odynowi i kiedy z pomocą Wszechojca zwyciężymy, wrócę do ciebie. Wyprostowany podszedł do drzwi i z dłonią na rzeźbionej klamce rzekł: – Estrid. Sigrid delikatnie uścisnęła córkę trzymaną w objęciach. – Tak, będzie nosiła imię Estrid – potwierdziła, usiłując się uśmiechnąć. – Wróć zwycięski. Skinął głową i zdecydowanym krokiem wyszedł. Sigrid opadła na poduszki i wzdrygając się, zaczerpnęła tchu. Istniała nadzieja. Jeszcze nie pochłonęła ich ciemność. Rytmiczne uderzenia bębnów wojennych odbijały się echem w mglisty poranek. To potężna armia Swionów gotowała się na wojowników Styrbjörna. Mężowie o surowych twarzach, z uniesionymi tarczami i z bronią w ręku, szereg za szeregiem, czekali na walkę po grób. Sztandary łopotały na wietrze. Konie rżały i niespokojnie przestępowały z nogi na nogę. Na niebie czuwały walkirie, rade zabrać do siebie najlepszych z poległych orężników. Przepiękne disy o falujących włosach, niczym łowne ptaki, skrzeczały i obnażały kły. Emma unosiła się nad trawą wypełniona głębokim spokojem, którym została pobłogosławiona. Ziemia pulsowała w nadziei i udręce przed bitwą, która zaraz miała się rozpocząć. Pot spływał po twarzach wojowników, kiedy odliczali czas do walki na śmierć i życie. Nie powinni mieć jakichkolwiek obaw. W zaświatach czekał

wyłącznie spokój, zatem ich męki niedługo ustaną. Po drugiej stronie łąki Styrbjörn na białym koniu podjechał do pierwszego szeregu. Flaga z białym krzyżem trzepotała nad jego głową. Emma obojętnie spojrzała na przyszłość wyzywającego. Mrok nad jego ciemieniem wskazywał, że jego czas wkrótce dobiegnie końca. Bębny ucichły i Eryk wystąpił naprzód z Wszechojcem u swego boku. Jednooki, zgarbiony pod ciemnym płaszczem, dźwigał swoje kruki, po jednym na ramieniu. Eryk włożył hełm i złapał za oszczep, ślepy w obliczu potężnego boga, który nad nim czuwał. Król Swithjodu uniósł włócznię w stronę swoich, po czym odwrócił się i cisnął nią przez pole. – Wszyscy należymy do Odyna! – zawołał. Wojownicy odpowiedzieli na wezwanie do boju. Swionowie rzucili się przez łąkę niczym wściekła fala i popędzili na dół, nad brzeg, przeciwko najeźdźcom. Równe i szybkie dudnienie bębnów uruchamiało zastęp za zastępem morderczych mężów przepełnionych wściekłością walkirii. Wobec klinów zbliżających się do swoich szeregów wojowie Styrbjörna wznieśli ściany z tarcz i włóczni. Chmary strzał lały się z nieba jak deszcz, wbijały w drewno tarcz i w mężczyzn, którzy padali z krzykiem na ustach. Chwilę potem obie strony starły się ze sobą z furią. Ostrza toporów uderzały o siebie, miecz krzyżował się z mieczem, oszczepy przeszywały miękkie ciała. Miotacze, karczownicy, ćwiartownicy, naganiacze. Emma przemierzała pole walki, obserwując, jak mężczyźni jeden po drugim padają od ostrych brzeszczotów. Młodzieńcy, którym śniło się zdobycie sławy wojownika, ojcowie szukający chwały i bogactwa, wojowie, którzy nie mieli innego wyboru niż usłuchać wezwania swego pana. Wszyscy nosili piętno śmierci. Emma uśmiechnęła się do Káry, która zawodząc głośno, opadła z nieba jak czarny cień. Walkirie, przerażające w krwiożerczym szale, zbierały żniwo z poległych w boju. Niektórych porywały w ramiona i unosiły w zaświaty, najlepszych do Frei w Folkwangu, innych do Odyna w Walhalli. Tych i owych obdarowywały swą błogosławioną wściekłością, która dawała im taką siłę że jednym ciosem rozpłatywali tarczę. Nielicznych zażarcie ochraniały. Emma ze zdumieniem patrzyła na to, co ukryte, na co przez całe życie pozostawała ślepa. Mjölnir ciskał błyskawice, gdy Thor, Wielki Burzyciel, stanął do walki po stronie wojów Eryka. Wspaniały Obrońca Rodu Ludzkiego kładł wroga za wrogiem i napełniał Swionów swoją mocą. Styrbjörna i krzyżowierców otaczała promienna światłość, oślepiająco czysta. Ona prowadziła ich naprzód i napawała ich serca odwagą. Wkrótce zmierzą się w walce, na tym i na tamtym świecie. Emma usiadła w kucki i pogładziła po policzku umierającego orężnika Styrbjörna, który nie mógł być starszy od niej. Trząsł się ze strachu i kurczowo

utrzymywał przy życiu, przykładając dłonie do krwawiącej i śmierdzącej rany na brzuchu. – Nie obawiaj się, przyjacielu – powiedziała z uśmiechem. – Odpuść, tak będzie łatwiej. Młodzieniec odwrócił głowę i na jej widok zaczął krzyczeć z przerażenia. Emma obejrzała swoje spalone czarne stopy. Skoro nie chce od niej pociechy, niechaj umiera w samotności, wkrótce i tak będzie miał liczne towarzystwo, uznała. Ludzie Styrbjörna krok po kroku wycofywali się na brzeg. Swionowie uderzali z furią w ich szeregi, miażdżąc wojownika jednego za drugim. Miecz Eryka, wiedziony przez Wszechojca, połyskiwał podczas potyczki. Zbryzgany krwią Eryk ścinał wrogów pod trzepoczącym sztandarem królestwa, torując sobie drogę do Styrbjörna Mocnego. Wyznawca krzyża dzielnie stawiał opór murowi wrogich tarcz oraz napominał i zagrzewał swoich, aby trzymali się twardo. Wtem głośne ostrzeżenie rogu przebiło się przez dudnienie bębnów. Okręt za okrętem niepostrzeżenie zaczęły przybijać do brzegu i hövdingowie z Sudermanii zaatakowali oddziały Styrbjörna z flanki. Emma zachichotała, przypatrując się rozpaczliwej walce skazanych na śmierć. Uwięzieni między dwoma wojskami, między wodą a bagnem, Danowie nie mieli drogi ucieczki. Z odwagą tych, dla których nie ma nadziei, walczyli zawzięcie z przeważającą armią. Ziemia uginała się od krzyków umierających, a niebo zasnuwało się mrokiem wygłodniałych walkirii. Emma szła przez łąkę, skąpana we krwi, kierując się do Styrbjörna Mocnego, który bił się otoczony pierścieniem swoich zaufanych. Trzymający sztandar Dan leżał już martwy u jego stóp, z gardłem przebitym strzałą. Swionowie trzebili nieprzyjaciół jednego po drugim. Axel i Orm, ramię w ramię, wiedli prym w boju. Wreszcie Eryk popędził do bratanka i ich klingi uderzyły o siebie. Zamierzali się na siebie mieczami i toczyli brutalny pojedynek. Krewny przeciwko krewnemu. Walhalla przeciwko krzyżowi. Pot spływał po ich twarzach, gesty zdradzały zmęczenie, kiedy zmierzch zaczął nadciągać nad pole bitwy. Styrbjörn górował nad królem Swithjodu wzrostem i siłą. Mocny w barach, zdołał rozbić tarczę stryja. Eryk, drobniejszej budowy, ale i szybszy w ruchach, złapał tarczę podrzuconą mu przez Axla i z oczami pałającymi ekstatyczną wściekłością Odyna kontynuował potyczkę. Emma pochyliła głowę przed rosłym starcem, który wędrował wśród walczących w kapeluszu z szerokim rondem i w granatowym płaszczu. W dłoni dzierżył włócznię, jedno oko stracił w walce. – Vakr, Farmatyr, Baleyg – powiedziała. – Cześć Ci, Odynie.

Najwyższy nawet na nią nie spojrzał, lecz uniósł włócznię w stronę światła bijącego z krzyża, który Styrbjörn nosił na piersi. Brzeszczoty ścierały się ze sobą coraz szybciej. Eryk dostał cios w ramię, którym trzymał miecz, ale, choć spłynęło krwią, walki nie przerwał. Krzyż rozjarzył się płomienną czystością, a Styrbjörn zaczął promienieć blaskiem potężnego Boga i spychać słabnącego Eryka do tyłu. Wszechojciec ponownie uniósł włócznię i Walhalla czerwoną falą uniosła się w stronę oślepiającego blasku. Bóg przeciwko bogu, siła przeciwko sile. Walkirie nadciągnęły przez mrok do tej jasności i rozerwały niosącego światło na strzępy. Czerwona fala runęła na Styrbjörna i pochłonęła wszelką światłość. W Eryka na nowo wstąpiła odwaga. Odrzucił tarczę. Z mieczem w jednej dłoni i sztyletem w drugiej zaszarżował na Strybjörna, spychając go tak, że ten się cofał. Parł, aż zdołał wbić nóż w gardło bratanka. Ze śmiechem na ustach spojrzał mu w oczy, gdy ten charcząc, dusił się własną krwią. Styrbjörn padł trupem na ziemię. Obok niego leżał wdeptany w glinę sztandar z krzyżem. Wszechojciec z satysfakcją popatrzył na niedoszłego zdobywcę Swithjodu. – Wszyscy należymy do Odyna! – ryknął Eryk i uniósł sztylet wysoko nad głową. Lśniące krwistą czerwienią ostrze emanowało mocą nad polem bitewnym i w tej chwili wszystkich wojowników Swithjodu rozpierała radość zwycięstwa. Ludzie Styrbjörna byli zgubieni. Młodzi i starzy padali pod pałaszami i ostrymi włóczniami wrogich wojów. Kapłanki skrępowały najeźdźców wojennymi pętami tak, że ci nie byli w stanie się ruszyć. Inni kulili się ze strachu, przerażeni seidem. Wielu rzucało się do ucieczki przez bagna, ale rynsztunek ściągał ich w dół. Tonęli w objęciach córek Ran. Tylko nielicznym udało się przedostać na ląd po drugiej stronie i zbiec do lasu. Emma uśmiechnęła się do martwego młodzieńca wędrującego między rannymi, którzy wciąż jeszcze zawodzili z bólu. Wskazała na południe, gdzie bramy Podziemia otwarły się na oścież, ale on zdawał się jej nie zauważać czy wręcz nie wiedzieć, że już umarł. Zdezorientowany błąkał się to tu, to tam pośród duchów poległych. Emma uniosła ręce i dołączyła do walkirii tańczących na polu bitewnym aż do nadejścia nocy. Dopiero gdy błonia Fyrisvallir okryły się krwią, a zabitych ogołocono ze wszystkiego, co cenne, na łące zapanował pokój. Wszyscy należeli do Odyna.

Zwycięstwo Walhalli. Wdzięczność i ulga oszołomiły Sigrid, kiedy zajrzała do dużej sali, gdzie damy dworu wraz ze służbą i niewolnicami pomagały rannym. Okaleczone ramiona, rozcięte brzuchy, krwawiące rany. Triumf Swithjodu miał swoją dotkliwą cenę. Kapłanki odczytywały zaklęcia nad zmarłymi, których następnie wynoszono, a ich miejsce natychmiast zajmowali nowi ranni. Sigrid się zachwiała, wciąż jeszcze osłabiona wysiłkiem porodu, ale niezdolna zalegać w łóżku, gdy krzyki konających przepełniały salę na dole. Z niepokoju o Emmę i brata kłuło ją w piersi. Siostra powinna była wrócić już dawno temu. Możliwe, że została, aby obejrzeć bitwę. A może czuwała nad Ulfem, aby wyszedł z niej bez szwanku? – Raduj się, moja pani – odezwał się wojownik z opatrzoną nogą, który siedział na ławie. – Głowę Styrbjörna zatknięto na pal przy ogrodzeniu. Królestwo twego syna jest bezpieczne. Zwycięstwo dla Walhalli i jej syna, zrodzone we krwi i w śmierci. Zmusiła się do uśmiechu. Zbocze mieniło się tysiącami pochodni. Eryka obnoszono na tarczy pośród Swionów, którzy donośnie oddawali hołd władcy i obrońcy Swithjodu. Dochodzące z zewnątrz zwycięskie okrzyki zlewały się z jękami bólu rannych opatrywanych w głównej komnacie dworu. – Eryk Zwycięski! Eryk Zwycięski! – niosło się gromko. Haldis, pochylona nad rannym młodzieńcem, którego opatrywała, wyprostowała się, wytarła zakrwawione dłonie w szmatkę i rozpromieniła się, słysząc te okrzyki. – Mój zacny syn nas nie zawiódł – rzekła pełnym dumy głosem. Sigrid kolejny raz zmusiła się do uśmiechu. – Odyn pobłogosławił królowi Swithjodu – odparła ochryple. – Będą kochać i wielbić jego imię. Haldis skinęła głową. – Stos pogrzebowy dziś w nocy zapłonie wysoko – powiedziała i zwróciła się do wydzierającego się chłopaka, który krwawił z rany zadanej włócznią: –

Przestań zawodzić. – Pogłaskała go szorstko po spoconych włosach, po czym zaczęła owijać ranę cienkim płótnem. Oby Emma albo Ulf nie leżeli pokiereszowani na polu, sami nocą pośród bestii i innych stworzeń, krzycząc o pomoc, martwiła się Sigrid. Rosnący w piersi niepokój był jak jątrząca się rana. Przeszywał ciało i zatruwał krew. Zauważyła pusty i nieruchomy wzrok mężczyzn, jakby ujrzeli najgłębsze ciemności i wciąż jeszcze mieli je przed oczami. Podzielała ich rozpacz. Sama również stała nad przepaścią, ona, królowa Swithjodu, którą powinni wysławiać. Wtem w drzwiach pojawiła się znajoma sylwetka i Sigrid odetchnęła z ulgą. Do środka wkroczył Ulf w rynsztunku zbroczonym krwią. Nie bacząc na rannych, podszedł do niej z tarczą w jednej i hełmem w drugiej dłoni. – Zwyciężyliśmy – rzekł lakonicznie. Złapała go za ramię i ścisnęła tak mocno, aż zbielały jej kłykcie. – Ilu z naszych poległo? – Ośmiu Skilfingów – odparł ponuro. – Wysoka cena za panowanie Eryka. Prawie wypluwał te słowa. W jego spojrzeniu nie było radości, jedynie ciemność i determinacja. Sigrid się zachwiała. – Zaczynasz tracić rozum – oświadczył. Chwycił ją za ramię i poprowadził z powrotem do komnaty, gdzie Sot czuwała nad dziećmi. Zmęczony, z westchnieniem opadł na stołek przy łożu siostry, kładąc miecz na kolanach. Sigrid wdychała zapach walki i potu, wdzięczna, że skąpany we krwi brat pozostał przy życiu. – Nie zamierzasz świętować zwycięstwa, zadbać o ludzi i napić się z nimi po bitwie? – zapytała. – Taki przecież panuje zwyczaj. Ulf rzucił jej ostre i zarazem posępne spojrzenie. – Uspokój się, dumna. Wiem, co robię. Sigrid nie dopytywała się więcej. Wycieńczona, wślizgnęła się do łóżka i w końcu zasnęła. Głos Emmy był dla Sigrid muzyką. Mówił o rzeczach tak pięknych, że śmiertelnicy nie byli w stanie docenić ich urody. – Obudź się, siostro, wróciłam zgodnie z obietnicą. Sigrid otworzyła oczy i spojrzała na Emmę, która pochylała się nad kołyską dzieci. Plecy miała okopcone od ognia, włosy spalone tu i ówdzie. Jednak była tu i czuwała nad dziećmi. Sigrid powoli odetchnęła, czując, jak odpływa od niej dręczący ją niepokój. – Tak się bałam, że cię na zawsze straciłam. Siostra zachichotała i wyprostowała się. – Nigdy nie opuszczę ani ciebie, ani dzieci. Sigrid wzdrygnęła się z przerażenia, kiedy Emma odwróciła się do niej.

Twarz miała spaloną, zwęglone usta, z nosa został jedynie kawałek sczerniałej kości. Przedstawiała odstraszający widok, musiała mieć potworną śmierć. Przypomniała sobie stos, na którym Emma wyła z bólu, zanim spadł deszcz, i jak pogrążona w bezsilności błagała o jej życie. Kochana siostrzyczka. Teraz sama wysłała ją na umieranie w męczarniach. – Przepraszam – szepnęła ze łzami spływającymi po policzkach. – Miałam nadzieję i modliłam się o to, aby nic ci się nie stało. Siostra pochyliła się i pogłaskała ją po włosach. Mięśnie na dłoni miała spalone, jej palce przypominały szpony. – Czas, który w dzierżawę otrzymałam, upłynął. Mój los się wypełnił. Wykrzywiła twarz w uśmiechu, odsłaniając osmolone zęby za zwęglonymi ustami. Sigrid przytuliła skroń do jej dłoni i zapłakała nad siostrą i własną samotnością. – Wiedziałam od początku, że umrę za ciebie – odparła Emma. – Co mi powierzono, wykonałam. Swen opuścił Swithjod. Walhalla trzyma się mocno. Raduj się naszym zwycięstwem. Jej głos był miękki jak pieszczota, lecz Sigrid nie znajdowała w nim pocieszenia. Nikt tak wiernie jej nie chronił, nikt nie okazał jej tyle troski co siostra. Nie powinna była jej posyłać. Emma musiała umierać sama jak palec. Konać okropnie, w męczarniach. – To jest niesprawiedliwe – poskarżyła się ze szlochem. Straciła wszystkich, na których jej zależało – matkę i Emmę. Pozostały jedynie śmierć i cierpienie. – Uspokój się – rzekła Emma, spoglądając na nią pustymi oczodołami. – Musisz jeszcze powalczyć o życie swoje i dzieci. Pętla żałości zacisnęła się na szyi Sigrid. Siostro moja. Szukała po omacku ręki Emmy, ale ta odsunęła się i wyprostowała. Przerażająca, ze spalonym obliczem i pustką zamiast oczu, stanęła wysoko nad łożem Sigrid. – Uciekaj, siostro, uciekaj. On idzie po was. Sigrid gwałtownie wyrwały ze snu krzyki i ciężkie pchnięcia. Ulf stał przy łóżku z mieczem ociekającym krwią. U jego stóp leżał niewolnik i rzęził w śmiertelnych drgawkach. Zaczęła się trząść na widok czerwonych plam na podłodze. – Dzieci? – zapytała. – Żyją – odparł brat. Sot tkwiła przy kołysce Estrid z Olofem na rękach. Niewolnica wytrzeszczyła oczy ze strachu, lecz przytaknęła skinieniem. – Nic im się nie stało. Ulf pochylił się i wyjął sztylet z dłoni niewolnika. – To zabójca wysłany, aby was zgładzić. – W jego głosie pobrzmiewał

tłumiony gniew. Sigrid ledwo zdołała utrzymać Olofa w ramionach, gdy Sot podała jej syna. Zaraz wróciła z Estrid, która ziewnęła szeroko, ułożona w łóżku przy matce. Morderca w jej własnej alkowie! Sigrid wbiła spojrzenie w oczy córeczki. Chcieli zabić jej dzieci. Sprawdziły się jej obawy. Ciemność przetaczała się tam i z powrotem i groźnie usiłowała ją pochłonąć. Gdyby nie Ulf, wszyscy zginęliby we śnie. Morderca w królewskim domu. Nikt nie mógł niepostrzeżenie dostać się do włości króla. – Wiedziałeś, że to się wydarzy? Zmęczony Ulf skinął głową. – Kiedy wracałem z walki, doszły mnie słuchy, że umarłaś w połogu. Obawiałem się, że Eryk zechce pomóc ci w drodze na tamten świat, a takie rzeczy szybko się zapomina, kiedy ludzie świętują zwycięstwo i palą zmarłych. Sigrid przeciągnęła palcami przez włosy. – Co ja pocznę? – spytała z westchnieniem, przytłoczona sytuacją. Eryk zamierzał uśmiercić ją i dzieci. Wszyscy wokół niej znikali. Emma. Alfhild. Jorun. Swen. Wstała z łóżka i zaczęła zbierać swoje rzeczy. Musi się natychmiast spakować i uciec z maleństwami. Zjawa Emmy, stojąca przy drzwiach, przerażająca stanem własnego zniszczenia, obserwowała ją łagodnym spojrzeniem. – Czy to Eryk cię spalił? – szepnęła Sigrid. – Czy mnie też zaprowadzi na stos? Siostra pokręciła głową, po czym zniknęła. Łaskawa matko, pomocy! Trzeba się spakować i pobiec do okrętów. Uciekać z dala od Swithjodu, jak wspomniała Emma. Uciekać i żyć. Sigrid krążyła po pokoju w tę i z powrotem, nie mogąc znaleźć tego, czego szukała. Nie było sakwy. Jak tu się wymknąć, skoro nie ma w czym ponieść dzieci? – Opanuj się! Pieczenie po policzku, który wymierzył jej Ulf, przywołało ją do porządku. Potarła skórę na twarzy i spojrzała w proszące oczy brata. – Nie możemy uciec. Eryk ruszy za nami w pościg, a kiedy spali nasze okręty, uda się na ziemie Skilfingów. Musisz znaleźć inne rozwiązanie. Sigrid dech zaparło. Wybacz mą słabość, poprosiła boginię. Sot pochylała się nad dziećmi, ochraniając je własnym wychudzonym ciałem. Na twarzy brata malowały się jednocześnie niesmak i błaganie. Sigrid przeciągnęła ręką po włosach. Ulf miał rację. Honor Eryka znaczył dla niego wszystko, nie pozwoliłby im ujść z życiem. Teraz, po swoim triumfie i jako wybraniec Odyna, był czczony przez wszystkich w królestwie. Wzdrygnęła się na widok krwi zabitego niewolnika. Eryk z łatwością mógł ich uśmiercić i nikt nie powiedziałby o nim

złego słowa. Byli zgubieni. – Nie wiem, co robić – szepnęła. Ulf ujął jej dłoń i mocno ścisnął. – Znajdziesz jakieś wyjście, zawsze je znajdujesz. Moce, wskażcie mi drogę. Dajcie siłę. Sigrid skrzyżowała ręce na piersi i zaczęła kołysać się do przodu i do tyłu, wpatrzona w ścianę. Na zaprawionych smołą grubych balach wisiały kolorowe gobeliny. Na jednym z nich król Swionów zabijał wojów z obco wyglądającymi tarczami. Czyżby tu znajdowała się odpowiedź? Sigrid zadrżała, nagle przeszyta dojmującym chłodem. Zrozumiała, co robić. – Czy mam twoje pełne poparcie? – zapytała brata. Ulf spojrzał na nią stropiony. – Jak możesz wątpić w rodzonego brata, siostro? – Dobrze, wiem już, jak poprowadzić tę grę.

Kruki i mewy ucztowały na ciałach poległych, zgromadzo nych przed otwartymi bramami twierdzy. Za drewnianymi ścianami wzbijał się w górę dym pełen żarłocznego ptactwa. Ludzie Haralda Sinozębego nie byli w stanie odeprzeć wilków, które upojone siłą niszczyły to, co napotkały na swojej drodze. Wojowie Swena rozkoszowali się zapłatą, plądrując gród ze wszystkiego, co cenne. Tym, którzy nie zdołali uciec, nie okazywali łaski ani litości. Było to największe zwycięstwo Swena. Wraz ze swoją świtą przemaszerował wzdłuż szeregu wojowników, pokonanych i rzuconych na kolana. Jeden z nich wyzywająco spojrzał mu w oczy, zuchwały aż po grób, pozostali jednak zwiesili głowy i patrzyli w ziemię. Wiedzieli, że nie okaże im łaski. „Bezlitosny”, tak brzmiało imię na płaszczu, który nosił na ramionach, i które wprawiało jego wrogów w przerażenie. W Swithjodzie spalił na popiół ostatnią ze swoich słabości i uwolnił się od Sigrid. Od tamtego dnia nikt, ani w tym, ani w następnym życiu, król czy wojownik, nie mógł go pokonać. Krewniaków Haralda Sinozębego trzebiono niemiłosiernie. Mieczem i toporem sięgał Swen po los zesłany przez bogów, którzy kroczyli u jego boku, głośno domagając się kolejnych ofiar. – Wieści o upadku Trelleborga już się rozeszły – rzekł Waldemar, brat Haralda. – Przybył posłaniec od Eskila Erlandssona. Przysięga ci wierność i przesyła pięćdziesięciu ludzi. Wodzowie opuszczają Haralda i chowają się w twoim cieniu. – Pełen dostojeństwa, z posiwiałą brodą i w okutym srebrem napierśniku, Waldemar z zadowoleniem skinął w jego stronę. – Zwyciężam dzięki twojemu wsparciu, najstarszy – odparł Swen pokornie. Nadal potrzebował jarlów, więc musiał trzymać ich blisko. – Korzystnie dla nas padły wojska Styrbjörna Mocnego – dodał Palne. – Nie będzie trzeba mierzyć się z tymi, którzy nie uratowali się pod Fyrisvallir. Swionowie wybili ich wszystkich, hövdingów i wojów. – Gdyby nie twoja mądrość, my również poleglibyśmy w Swithjodzie – dorzucił Swen i zauważył, że Palnemu spodobało się to wyróżnienie. – Po tym zwycięstwie Harald nie może odmówić ci bitwy – oświadczył

Waldemar. – Zanim lato dobiegnie końca, pokonasz króla i dopełnisz zemsty. Swen się zatrzymał i z szacunkiem pochylił głowę. – Obym był godny. – Jesteś. Wszyscy oddawali im cześć, a jemu, bękartowi, okazywali szacunek. Omiótł wzrokiem obóz swojej armii i poczuł słodki i oszałamiający smak władzy. Namioty rozciągały się dalej, niż okiem sięgnąć; las rodowych sztandarów powiewał na wietrze. Przywódcy klanów próbowali się do niego zbliżyć, używając pochlebstw. Byli żądni udziału w bogactwach i ziemiach, które zdobywał. Za namiotami połyskiwało morze, tylko ono dzieliło go od rodzonego ojca. Tron Jellingów znajdował się tak blisko, że Swen mógł go niemal dotknąć. Odkąd opuścili brzegi Swithjodu, Swen napadał na każdą wioskę i gród, które obiecały wierność Haraldowi. Bezlitośnie podbijał wodzów, którzy stanęli z nim do walki, i zmuszał ich do przysięgi oraz zobowiązania, że wesprą wojnę wojami, srebrem oraz najpotrzebniejszym zaopatrzeniem. Czterej możnowładcy Haralda jako jedyni odmówili, za co ponieśli najsroższą karę. Zostali powieszeni na drzewie, z którego musieli się przyglądać, jak ich synów torturowano ogniem, a ich kobiety i córki gwałcono i maltretowano. Dopiero potem Swen własnoręcznie rozpłatał im brzuchy, aby powoli, w konwulsjach, przenieśli się na tamten świat. Rada Palnego, aby nie okazywać miłosierdzia, okazała się nad wyraz przenikliwa. Wieści o okrucieństwie Swena rozeszły się lotem błyskawicy i napawały jego wrogów trwogą. Odnosił zwycięstwo, kiedy tylko zbliżali się do pola walki. Wielu wodzów, pełnych szacunku wobec jego potęgi i bezwzględności, składało wtedy broń i przysięgało mu wierność. Inni przyjaźnie wychodzili mu naprzeciw. Wzburzenie z powodu wysokich podatków nałożonych przez Haralda i nagonki na starą wiarę okazało się większe, niż Swen przypuszczał. Często witano go z radością, jako wyzwoliciela. Kiedy dotarli do Skanii, cieszył się już tak wielką sławą, że hövdingowie sami się do niego zgłaszali i zapewniali o swoim oddaniu. Fakt, że Waldemar, członek starszyzny Jellingów, przyłączył się do Swena, pozwalał mu, zgodnie z prawem, rzucić wyzwanie własnemu ojcu. Już okrzyknięto go królem Danów i Jutów. Okręt za okrętem wypełnione orężnikami dołączały do jego armii, która urosła w taką siłę, że mało kto miał odwagę mierzyć się z nią w walce. Teraz zdobyli skański Trelleborg, ostatnią z twierdz Haralda. Rodzony ojciec musiał więc zmierzyć się z nim w boju, inaczej nie będzie już w stanie mienić się królem. – I co? – zapytał Sigvard, kiwając na jeńców, którzy przeżyli bitwę. – Będą żyć czy nie? Swen spojrzał obojętnie na dwudziestu pokonanych, którzy nadal czekali na

kolanach, odarci z nadziei i ledwie żywi. Wszyscy odmówili złożenia przysięgi wierności. Blade duchy kurczowo trzymające się tych swoich drewnianych krzyżyków na szyi, bezmyślnie podążające za starym głupcem, którego mieli za króla, zaślepione fałszywą wiarą i lojalnością. I po co? Brudny chłopaczyna, co najwyżej dziesięcioletni, trząsł się żałośnie i zsikał ze strachu. Jakiś starszy mężczyzna z siwą brodą, być może jego dziadek albo opiekun, szepnął coś do wpatrzonego w ziemię chłopca. Swen westchnął ciężko. – Zetnij im głowy, ale tych dwóch zachowaj – oświadczył, wskazując na chłopca i starca. – Wsadź ich na łódź i każ im zawieźć worki z głowami zabitych Haraldowi, niech mu przekażą, że ma się tu ze mną spotkać i zginąć. Sigvard uśmiechnął się ponuro i dał znak swoim ludziom, którzy czekali w pogotowiu. Odciągnęli dwójkę wybranych przez Swena, po czym jeden z wojowników zabrał się do uśmiercenia pierwszego więźnia. Potrzeba było trzech ciosów topora, aby oddzielić głowę od reszty ciała. Swen odwrócił się do Palnego, który z aprobatą pokiwał głową. – Po takiej obrazie Harald nie będzie już ukrywał się w Jelling. – Oby pospieszył na spotkanie z losem – odparł Swen. Kierując się do obozu, zaciągnął się zapachem krwi i spalenizny. Mężczyźni grabili trupy z ubrań, butów i kosztowności, chmary kruków i mew ucztowały na zwłokach. Wojowie opuszczali bramy grodu z naręczami łupów. Inni wyszukali sobie taczki, które obładowali mnóstwem przedmiotów, nieliczni wzięli niewolników do targania ich zdobyczy. Jutowie, Danowie, ramię w ramię ze Skańczykami i Jomswikingami, wszyscy przyłączyli się do Swena. Miało to swoją cenę. Podczas wieczornego zgromadzenia będzie rozdawał najlepsze łupy hövdingom i jarlom, co zawsze wiązało się z ryzykiem. Nie cierpiał waśni między możnowładcami i tego, jak uważnie się przyglądali, kto dostał najwięcej, ale ponieważ ich potrzebował, musiał niczym sprawiedliwy ojciec uhonorować każdego bez wyjątku. Bez wątpienia życie prostego wojownika było łatwiejsze. Wszedł do obozu, gdzie parobkowie rozdzielali wielkie stosy zdobyczy i upojeni wygraną składali mu hołdy. – Zwycięski! – Nasz król! Gęsty zapach mięsa ubitych świń i owiec, które piekły się nad ogniem, roznosił się po całym obozie. Dwóch mężczyzn biło się o sprzączkę, okładając się pięściami i tarzając w pyle, gorliwie zagrzewani przez kompanów. Jakiś pijany gołowąs z krzyżem na szyi zataczał się z dzbanem wina w dłoni. Na widok Swena wyciągnął dzban w jego stronę. – Napij się ze mną, królu – powiedział, szczerząc się głupio i kolebiąc do

przodu i do tyłu. Natychmiast zapadła cisza. – Co ty sobie wyobrażasz, że jesteś równy swemu królowi?! – ryknął Palne. Swen podniósł rękę. Gdyby to miało miejsce w Jomsborgu, za brak szacunku tego pijanicę zbito by do krwi, ale ci ludzie ciężko walczyli o jego zwycięstwa. Przyjął więc dzban i uniósł go w stronę chrześcijanina. – Twoje zdrowie za to, że bijesz się u mego boku. – Uniósł naczynie w kierunku otaczających go mężczyzn. – Oddaję pokłon wam wszystkim. Jestem z was dumny i pełen podziwu. Kiedy skosztował kwaśnego wina, wojownicy zaczęli wiwatować. Brudne twarze zaprawionych w boju mężczyzn wyrażały oddanie, w tym momencie poważali go najbardziej na świecie. Triumfy, sakwy z łupami i pełne żołądki przywiązały ich do Swena. Oddał dzban pijanemu i poklepał go po ramieniu. – Twój Bóg dobrze nam się przysłużył. Ukontentowany Waldemar pokiwał głową. Wielu wodzów, którzy przybyli walczyć po ich stronie, było ochrzczonych, i stryj poprosił Swena, by złożył hołd zarówno nowej, jak i starej wierze. Dopóki dla niego walczyli, nie miało to większego znaczenia. Wiedział, które moce królują. Wiwaty „hurra” odbijały się echem, kiedy wędrował przez obóz. Uklęknął przy rannym młodzieńcu, który leżał na ziemi. Nieszczęśnik krwawił z barku i blady dygotał w febrze. – Widzę, że dobrze walczyłeś. – Dwóch ubiłem, a trzeciego zraniłem toporem – odparł wojownik, szary na twarzy z gorączki – ale spóźniłem się z tarczą i dlatego tu leżę. – Noś rany bitewne z dumą – pokrzepił go Swen, wstając. – Dzięki ci za męstwo, pozwól, że przyniosę ci ulgę w cierpieniu. Kiwnął do Palnego, który natychmiast wydał ziomkom rozkaz, aby podnieśli poturbowanego. Bejla miała opatrzyć mu rany, co dawało spore szanse, że przeżyje i ujrzy kolejny dzień. Swen kroczył dalej, witał się z wojami, wypytywał o obrażenia, wychwalał ich odwagę. Po każdej bitwie tak się przechadzał, oddając cześć każdemu z poległych. Już jako pacholę nauczył się od Palnego, że nic nie napawa ludzi większą siłą niż wierność wobec przywódcy. Starał się nie okazywać znużenia. Dopiero pod własnym namiotem miał okazję opłukać ręce z krwi i gliny w misie, z którą pospieszył do niego Ragnvald. Chłopak podał mu ręcznik i wszedł za Swenem do namiotu, gdzie wódz odpiął miecz. – Czego jeszcze sobie życzysz, mój panie?

Swen odprawił go gestem i ciężko opadł na posłanie. Mięśnie bolały go z wysiłku, ale zwycięstwo, ta mroczna radość, rozpalało mu krew w żyłach i dawało moc, jakiej sobie nie wyobrażał. Thor chyba przepasał go Megingjordem, bo Swen nie czuł potrzeby, aby spać, jeść, nie wiedział też, co to zmęczenie. Wpatrywał się tępo w ścianę namiotu. Zabici wyli z przerażenia. Synowie możnowładców, czasami bardzo młodzi, krzyczeli spalonymi ustami, umierając w męczarniach. Kobiety o rozszarpanych twarzach. Martwi wrogowie. Haraldowi wielmoże z rozpłatanymi brzuchami. Wszyscy oni dzień i noc zawodzili z zaświatów, niespokojne duchy tłoczące się wokół niego, dokąd by się udał. Odwrócił głowę z odrazą. Nie mogli go tknąć, był wybrańcem bogów i składał ofiary, jak należało. Liczyło się jedynie zwycięstwo. Tkanina namiotu załopotała i ku jego uldze do środka wszedł Åke, niosąc róg pełen miodu. – Eskil Srogi znowu wdał się w waśń z Jutami. Wysłałem Ulv-Topora, aby to rozstrzygnął. Swen przytaknął skinieniem. Przyjął róg i opróżnił go duszkiem. Skomlenie umarłych natychmiast zelżało. – Magne Toke, hövding z pogranicza z Gotami, przybył przysiąc ci wierność. Ze wszystkich stron zjeżdżają się z darami i czczą cię jak boga. – Åke potrząsnął głową ze zdumienia. Za jego plecami majaczyły blade cienie tych, którzy byli kiedyś ich kompanami. Öjvind, który poległ w bitwie pod Lund. Wojowie, których imion Swen już nie pamiętał. Ci, których rozpierała dawniej odwaga i siła, stali teraz ramię w ramię w nieprzebranych szeregach kroczących za nim z zaświatów. Zacisnął pięść. – Wodzowie się obawiają, by nie wypaść z łask zwycięzcy i nie stracić korzyści, które mogę zapewnić. Prawię ludziom piękne słówka, obiecuję chwałę oraz wolność myśli i wiary ich przodków, a oni oddają mi cześć, ale w dniu, w którym poniosę klęskę, bez wahania pójdą płaszczyć się przed Haraldem, błagając o litość. Ich pochlebstwa budziły w nim niechęć. Mógł liczyć tylko na tych, którzy od początku stali po jego stronie. – Jesteś niepokonany – zapewnił z powagą przyrodni brat. Pojawiło się wspomnienie dziewczyny z Eklund, tej o kręconych płowych włosach. Krew wylewała się z niej ustami, ciałem wstrząsały śmiertelne drgawki. Frenetyczne okrzyki walkirii rozpędziły upiory i wprawiły Swena w mroczne upojenie. Był wybrańcem Thora. Władca Thrudwangu kroczył obok niego, więc musi udowodnić, że jest godzien.

– Przysięgam, że obejmę panowanie nad największym królestwem, jakie Północ widziała. Wszystkie ziemie od Thule na północy, po Rzym na południu, od Rusów na wschodzie i Anglii na zachodzie będą należeć do mnie. Uśmiechnął się do zaciśniętej pięści. Jego imię, podobnie jak Aleksandra Wielkiego, Cezara i Gorma Starego, będą powtarzać przez wieki. Tylko najbardziej bezwzględni mogą sięgać po to, czego chcą, a on jest jednym z nich. – Kiedy zdobędę tron Jellingów, nawiążę przyjaźń z Erykiem ze Swithjodu. Podobno ma siostry, pojmę jedną z nich za żonę. Królestwa Walhalli muszą się zjednoczyć. Åke spojrzał na niego zaskoczony. – Rzeczywiście zapomniałeś o Sigrid, córce Tostego. Swen wykrzywił się z goryczą, widząc oczami wyobraźni, jak ona z uśmiechem wyciąga dłoń, by pogłaskać go po policzku. Był suce wdzięczny za zdradę, ponieważ dopiero gdy ją porzucił, osiągnął pełnię swoich możliwości. – Ona się nie liczy – oświadczył, czując w piersi przeszywający ból. Ciemne moce cór Odyna rosły w potęgę, aż burza ognia przetoczyła się przez Swena, wypalając duchy i wspomnienia na popiół. Istniało jedynie tu i teraz. Wstał i spojrzał na brata. – Ani ona, ani nikt inny nie powstrzyma mnie przed wzięciem tego, czego pragnę.

Jesteś gotowa? – zapytał Ulf. Sigrid ostatni raz pogłaskała dłonią puszek na główkach dzieci i poczuła ich ciepło. Maluchy leżały blisko siebie. Olof i Estrid spali spokojnie tylko wtedy, gdy ich ciała się dotykały, jak gdyby nawzajem zapewniali sobie bezpieczeństwo. W podobny sposób i ona znalazła oparcie w bracie podczas tych mrocznych miesięcy nieobecności Eryka. Już dzień po zwycięstwie pod Fyrisvallir i próbie zamordowania jej i dzieci opuścił dwór. Swiońscy wodzowie, którzy odwrócili się od Eryka, mieli zapłacić za zdradę, jak jej przekazano, i nie żywiła najmniejszych wątpliwości, że i ją czeka podobny los. Całe lato żyła w strachu przed powrotem króla i przy narastającej niechęci otoczenia. Krążyły plotki tak szalone, że powinno być trudno w nie uwierzyć. Ponoć spała z własnym bratem i to on jest ojcem bliźniąt. Ci, którzy kiedyś darzyli ją wielkim szacunkiem i prosili o błogosławieństwo, szeptali teraz, że uśmierciła niewinne krewniaczki i była w zmowie z Haraldem Sinozębym. Inni zarzekali się, że widzieli, jak modli się do krzyża, i że w tajemnicy przyjęła chrzest. Sigrid na próżno zwalczała rozprzestrzeniającą się truciznę, lecz z serdeczności, którą jej ongiś okazywano, nie pozostało ani śladu. Jedni po drugich odwracali się od niej, nawet kapłanki ze świątyni. Ze wszystkich rozczarowań najbardziej dopiekło Sigrid, że ją, która była najpierwszą ze sług Naszej Pani, opuściły strażniczki bogów. Z trwogi przed niełaską Eryka nikt nie miał odwagi z nią przestawać. Byli tchórzami, a do tego fałszywymi. Nawet Haldis spoglądała na nią podejrzliwie, a gdzie by się Sigrid obróciła, odpowiadały jej milczenie i chłód. Zżerało ją to. Co noc czuwała nad dziećmi, przekonana, że ktoś będzie próbował odebrać im życie. Na każdy dźwięk strwożona podskakiwała i ledwo potrafiła coś przełknąć. Gdyby nie Ulf i Skilfingowie, postradałaby zmysły z samotności. Więzy krwi faktycznie były ponad wszystko. Sigrid po raz ostatni pogłaskała maleństwa. Błagam Cię, pozwól mi żywą powrócić do moich dziatek, poprosiła boginię. Wczoraj otrzymała wieści, że król zamierza przybyć do grodu i pociągnąć ją

do odpowiedzialności. Drżącymi rękoma spięła płaszcz szpilką. Możliwe, że przed zachodem słońca przyjdzie jej wędrować z matką po Nifelheimie, ale uczyni wszystko, aby do tego nie dopuścić. Skinęła na wojów ze swego rodu, którzy pilnowali kołyski. – Bijcie się o moje dzieci do upadłego – poprosiła ochryple. Mężczyźni pokłonili głowy, zdołała jednak zauważyć w ich wzroku współczucie. Z Ulfem u boku ruszyła do sali przyjęć, gdzie czekali na nią mąż i sędziowie. – To jeszcze nie koniec – szepnął brat, ale z jego oczu wyzierał niepokój. Sigrid zmusiła się do uśmiechu. Pozostało mi jedynie prosić, byś mnie strzegła, zwróciła się w myślach do bogini. Kiedy wkroczyła do sali, Eryk ze wstrętem odwrócił głowę. Axel i Orm stali obok niego, podobnie Ergil, najstarszy z rodu, który słuchał wszystkiego, ale rzadko coś mówił. Trzech kapłanów o ściągniętych twarzach czekało przy palenisku. Znajdowały się tam również Haldis i Solveig spoglądające na nią bez krztyny życzliwości. A więc to tych dziewięcioro miało zdecydować o jej życiu lub śmierci. – Nie mogę patrzeć na to plugastwo – burknął Eryk. Na widok małżonka Sigrid ogarnął zbawienny chłód. To jej zawdzięczał zwycięstwo nad Styrbjörnem. Szlachetnie poświęciła własne szczęście, mimo że dwukrotnie próbował ją zabić, raz sztyletem w alkowie, drugi raz rękami niewolnika, którego wysłał do jej pokoju. Za trzecim razem zrobi wszystko, aby nie skrewić. Axel wystąpił do przodu. I on ją opuścił, zabrał głos bez śladu przychylności czy wyrozumiałości na twarzy. – Sigrid, córko Tostego, jesteś oskarżona o to, że z czystej perfidii nakłoniłaś władcę Swithjodu, aby mianował twego bękarta królem tej krainy, co jest zbrodnią tak haniebną, że podlega karze śmierci. A zatem postanowione, ma umrzeć. Strach w piersi ustąpił miejsca szaroczarnej pustce. Wiedzieli, a ona przypłaci gardłem za spełnienie woli Asynii. Poświęciła wszystko, ale to na nic. Sigrid popatrzyła po kolei na każdego obecnego w sali. Pozostało jej tylko bić się aż po grób, jak na Skilfingów przystało. Dzielnie zawalczy o swoje dzieci, a potem zginie. – Łgarstwa o mnie rozpuszczano, odkąd tu przybyłam. Luźne pogłoski rozsiewane przez zawistnych wrogów, które powtarzano tak często, że zaczęto je uważać za prawdę. Haldis i mężczyźni spojrzeli na nią z odrazą. Mówiła prawdę, a oni słyszeli kłamstwa, przekonani, jak widać, o jej winie. Trwali wiernie przy Eryku,

poświęcając ją tak, jak ona złożyła Jorun. Zaczerpnęła głęboko tchu. – Te pomówienia stanowią występek przeciwko królowi oraz Walhalli. Arngrim, nasz czcigodny kapłan, nie ogłosiłby Olofa w mym łonie królem, gdyby nie był on synem Eryka. Odyn, najmądrzejszy z bogów, zatrzymałby jego rękę, gdyby w dziecku nie płynęła wyraźnie krew rodu Eryka. Z satysfakcją zauważyła, że cień niepokoju padł na oblicze Arngrima. Kiedy Eryk złożył przysięgę Wszechojcu, utracił pozycję na rzecz kapłana Odyna. Nie mógł zakwestionować mocy najwyższego z bogów bez sprzeciwienia się jemu samemu. – Czarownica sztuczkami i złem potrafi zwieść nawet najpotężniejszych mężów – wtrącił sługa Freja. Arngrim ponuro przytaknął skinieniem głowy. – Dziecko w twym łonie, które ukoronowałem, to był Olof, ale te, które leżą w kołysce, są odmieńcami. Dwojaczki są znakiem złego, jeden Wszechojciec tylko wie, co zrobiłaś z prawdziwym synem Eryka. Może twoja służka przekazała chłopca ciemności, jaką zatrułyście Swithjod, a potem odebrała sobie życie. Sigrid pieczołowicie ukryła gniew, kiedy kapłani odcięli jej drogę wyjścia z oskarżeń. Tchórze o pokrętnych umysłach. Chcieli, aby zawisła, w sali unosił się odór tej żądzy. To jest Walhalla, dla której zmusiłaś mnie do poświęcenia wszystkiego? Zwróciła się do króla. – Eryku, wysłuchaj mej przysięgi. Dzieci są twoje. Wszystko, czego kiedykolwiek pragnęłam, to służyć ci i pomagać w zwycięstwie. Pierwszy raz, odkąd weszła do pomieszczenia, obrzucił ją spojrzeniem. Zmizerniał w czasie swej nieobecności, a na brodzie pojawiły się siwe kosmyki. – Jak śmiesz twierdzić, że masz udział w wygranej swego króla? – zapytał. – W zwycięstwie, za które dobrzy wojowie walczyli i oddali życie? Jesteś obłąkana, kobieto, olbrzymko w ludzkiej skórze, rozsiewasz tylko oszczerstwa i jad. – Mówisz o mojej siostrze – odezwał się spokojnie Ulf. Eryk oparł dłoń na rzeźbionym tronie. – Nie ufam już ani jednemu słowu Skilfingów. Twarz Ulfa pociemniała. Te słowa oznaczały wypowiedzenie wojny całemu rodowi, były iskrą, która mogła na nowo rozpalić waśń między dwoma plemionami. Sigrid zadrżała ręka, kiedy poprawiała czepek na włosach, zbierając się do wyznania prawdy o tym, co zaszło. – Wysłałam mą służącą z wieściami dla Jomswikingów. Błagałam ich, aby w imię Wanadis odstąpili od bitwy, i posłuchali mnie, co przyniosło ci zwycięstwo. Wszystko to uczyniłam dla ciebie, mój kochany i czcigodny małżonku. Z ochotą

służę tobie i królestwu we wszystkim i nic nie sprawia mi większej boleści, niż widzieć cię w gniewie. Zwątpienie odbiło się głębokimi bruzdami na twarzach słuchaczy. Nie dawali wiary ani jednemu słowu, które wyrzekła. Eryk zaśmiał się i zwrócił się do Axla, który stał z rękami skrzyżowanymi na piersi. – Odzywa się teraz, jakby była mężczyzną. Posłuch u Jomswikingów dowodzi, że z nimi sypiałaś. Jorun miała rację. Zabiłaś ją ze strachu, że rozpowie prawdę. Skinął dłonią, odprawiając Sigrid, jakby nie istniała. – Zabrać mi tę sukę i powiesić. Nagle ogarnęło ją przerażenie. Nie powinna była nakłaniać Jomswikingów do odstąpienia od walki, trzeba było pozwolić Styrbjörnowi zwyciężyć. Spośród wszystkich błędów, jakie popełniła, najgorszym było danie Erykowi jeszcze większej władzy. Pozostało tylko jedno wyjście. – Wiem, jak możesz się stać najpotężniejszym z władców Północy! – zawołała. Eryk odchylił się na tronie. – Dość już powiedziałaś. Twoje życie straciło wszelką wartość. – Poczekaj – poprosił słabym głosem stary Ergil. – Chcę usłyszeć, co ma do powiedzenia. Sigrid popatrzyła ze zdumieniem na zgarbionego starca. Przez cały swój pobyt na królewskim dworze nie słyszała, by się odezwał choć słowem, a teraz właśnie on zabrał głos w jej sprawie. Zaczerpnęła tchu. – Wypędź mnie – oświadczyła. Sala ucichła, a oni gapili się na nią w osłupieniu. – Wygnaj mnie i każ mi, okrytej hańbą i z dziećmi przy sobie, wracać do Götalandu. To podtrzyma i wzmocni pokój między Skilfingami a Swionami. Pozwól mi sprawować władzę w imieniu twego syna, a przysięgam na Freję i mą zmarłą matkę, że będę ci powolna we wszystkim. Wypędź mnie i pojmij za żonę którąś księżniczkę Obodrytów. Królestwo będzie tedy chronione zarówno od wschodu, jak i zachodu, twoje włości powiększą się i urosną w siłę. Zapadła niezręczna cisza. To była jej ostatnia deska ratunku, tylko tak mogli ocaleć. Jeśli Eryk tego nie pojmował, Axel, jako najrozsądniejszy ze Swionów, powinien. Zerknęła na brata, który pokrzepiająco skinął głową. – Jeśli nie doszukasz się u Olofa podobieństwa, kiedy osiągnie siedem lat, będziesz miał prawo go odrzucić. Do tego czasu możesz już mieć kilku synów i wybrać innego na króla. Z ulgą zauważyła, że w oczach Eryka zapłonęło zainteresowanie. To było wyjście, dzięki któremu jego honor pozostałby bez szwanku. Prawa Swithjodu

pozwalały mu posiadać wiele żon i idąc za jej radą, mógłby zachować wszystko, nie tracąc ni krzty. Serce w niej biło powoli, raz za razem, kiedy czekała. – Jest to propozycja warta rozważenia – stwierdził Axel, przemawiając jako pierwszy. Pozostali mężczyźni poparli go, nawet kapłani pokiwali głowami na znak zgody. Ulf położył dłoń na mieczu i rozejrzał się po zgromadzonych. – Występuję w imieniu mego rodu, mówiąc, że uszanujemy tę umowę. Ojciec mój, Toste, pokonał Anunda. Götaland jest prawie dwukrotnie większy, niż kiedy pojmowałeś Sigrid za żonę i nad tymi ziemiami będziesz sprawował władzę. My, Skilfingowie, złożymy Sigrid hołd, jeśli obejmie rządy w twoim imieniu. Jeśli ją jednak zabijesz, każdy z nas będzie pragnął ją pomścić. Sigrid z zapartym tchem obserwowała zgromadzonych. Musieli złapać przynętę, którą ona i Ulf zarzucili. Był to zbyt tłusty kąsek, aby go przepuścić. – To godna umowa – powiedział Axel do Eryka. – Zyskujesz więcej, niż dajesz. Ergil skinął głową z aprobatą. Eryk był od niej częściowo odwrócony, ale zauważyła wściekłość odciskającą się głęboko na jego obliczu. Upłynęła wieczność, aż wreszcie krótko skinął głową. – Chłopak zostaje tutaj, dziewczynkę możesz zabrać. Sigrid zacisnęła dłonie. Nigdy w życiu, ani na tym, ani na tamtym świecie nie dostanie jej syna. – Umowa między Skilfingami a Swionami stanowi, że Sigrid wolno zatrzymać dzieci do siódmej wiosny, zgodnie ze zwyczajem – oświadczył spokojnie Ulf. – Odmówienie jej Olofa będzie złamaniem przymierza. Eryk postąpił dwa kroki do długiego stołu, na którym ustawiono dzbany miodu i misy z jedzeniem. Zaperzony zrzucił wszystko na podłogę, tak że roztrzaskały się kufle. – Nakłoniła mnie, żebym ogłosił jej bękarta królem Swithjodu! – Jeśli możesz tego dowieść, uczyń to tu i teraz – wyzwał go Ulf, kładąc dłoń na rękojeści. Gdyby Eryk sięgnął po broń, zginęliby wszyscy: Ulf, ona i maleństwa. Swionowie najechaliby Gotów i domy Skilfingów kolejny raz stanęłyby w ogniu. – Dość tego! – ryknęła Haldis i wystąpiła naprzód. – Nasz ród honoruje umowy, które zawiera. – Rozsierdzona popatrzyła na Sigrid i Eryka. – Wasza wrogość zatruła ten dwór i królestwo. Eryku, widzę w chłopcu ciebie, on wygląda jak ty, kiedy przyszedłeś na świat. Przestań się go wyrzekać i przyjmij układ, który jest dla nas korzystny. Skołowana Sigrid spojrzała na matkę Eryka. Spodziewała się, że będzie

twardo stać po stronie syna, a nie że opowie się za nią. Haldis wlepiła surowy wzrok w króla, który w końcu przytaknął ruchem głowy. – Niech i tak będzie, dopóki małemu nie minie siedem wiosen. Ale chcę tam mieć swoich ludzi, człowieka, który da mi znać, jeśli suka nie będzie posłuszna. Zwycięstwo. Sigrid wstrzymała oddech, gdy Eryk z Ulfem pociągali z rogu przymierza, aby doprowadzić przysięgę do końca. Będzie mogła popłynąć z dziećmi do domu. Noce pełne strachu dobiegły kresu. Haldis przejęła zdobiony róg ze srebrnymi okuciami, wypiła z niego i podała Sigrid. Miód w ustach smakował słodko, lecz nie tak wybornie jak ulga. – Kiedy opuszczacie królestwo? – zapytała królowa matka, gdy Sigrid oddała róg Solveig. – Natychmiast. – Chyba tak jest najlepiej. Nie pozostało nic do dodania. Z bratem u boku, Sigrid dumnie wyprostowana opuściła Eryka i Swionów na zawsze. Z każdym krokiem, którym oddalała się od sali, czuła narastającą radość. Wrócą do domu. Wpadła do komnaty, wyjęła Olofa z kołyski i mocno ścisnęła w ramionach, wdychając upojny zapach śpiącego dziecka. Ze łzami w oczach pochyliła się, by pogładzić Estrid po policzku. Wybiera się do domu i wraca jako królowa Gotów. Sigrid chłonęła ten triumf, radość zalewała ją strumieniami. Koszmar, w którym żyła, odchodził w zapomnienie, koniec pocenia się w nocy ze strachu, koniec podchlebiania się temu głupiemu obcemu, za którego ją wydano. Uśmiechnięta spojrzała na brata. – Gdyby nie ty, zaprowadziliby mnie pod pętlę naznaczoną śmiercią i rychło stałabym się cieniem, zapomniana przez wszystkich. Jestem ci bezgranicznie wdzięczna, dostaniesz wszystko, czego sobie zażyczysz. Zostań moim thegnsmanem23, a jeśli Ingeborg z Haglaskogen jeszcze cię zechce, wykupię jej męża, aby mogła zostać twoją żoną. Radość, która odmalowała się na twarzy Ulfa, była niczym w porównaniu ze wszystkim, co dla niej uczynił. Męki życia w rozłące z ukochanym znała aż za dobrze i nie chciała dopuścić, by spotkało go to samo. – Jeśli możesz tego dokonać, zostanę twym wiernym sługą. Sigrid uradowana przytaknęła. Mogła dokonać tego i wiele więcej, bo od tej pory to ona była Panią.

Jest tutaj! – zawołał Palne, wskazując królewski sztandar Jel lingów, który wynosił się ponad pozostałymi flagami. Ludzie Haralda klinem grubym na trzech mężczyzn ustawili się na gliniastej równinie, opadającej do samego morza. Zimne wiatry jesieni owiewały wojowników i podrywały ich płaszcze. Dla Swena była to najdonioślejsza chwila, początek sag, które miały opiewać jego czyny. Nadszedł dzień, w którym zabije własnego ojca. Głęboka cisza panowała na polu walki, na którym setki wojów czekały na zwycięstwo albo śmierć. Jomswikingowie i hird Swena z uniesionymi tarczami stali w pierwszym rzędzie, a za ich plecami oszczepnicy gotowi uderzyć na wroga. Wojownicy, wiernie podążający za Swenem pod sztandarem, który wyhaftowała przed śmiercią jego matka, czekali na jego sygnał niczym wygłodniałe wilki. Po ich stronie stali Skańczycy i Danowie z lasem łopoczących flag smaganych przez wiatr. Ulv-Topór uśmiechnął się z nadzieją. Na szyi miał niedźwiedzie zęby, by czerpać siłę od swego zwierzęcia opiekuńczego. Sigvard skrzywił się szelmowsko, jakby na widok dziewek na targu niewolników. Zawzięty Åke z mieczem w dłoni stał gotowy do walki. Nienawiść i duma rozpierały pierś Swena, gdy naciągnął hełm i sięgnął po tarczę. Była to chwila spotkania z losem: albo zajmie miejsce, które było mu pisane, albo zginie. – Po stronie króla brakuje wielu flag Jellingów – stwierdził Palne. Waldemar przytaknął i z nieprzeniknioną miną przyjrzał się sztandarom brata. – Opuścili mordercę mego syna. – Wkrótce padną na kolana przed moją przeważającą potęgą – zapewnił Swen. Spojrzał na sokoła, który kołował nad nimi na szarym niebie; to Freja pod postacią ptaka wtórowała okrzykom swoich walkirii. Walfreja nigdy go nie opuściła, wiedział to teraz, kiedy spadło mu bielmo z oczu i pojął prawdziwe znaczenie ofiary w Lejre.

Z północy otrzymali wieści, że Sigrid została przez Eryka wygnana i że powróciła do Gotów, gdzie sprawuje władzę z ramienia Swithjodu. Chodziły słuchy, że dzieci nie są Eryka, a ich ojcem jest jakiś Jomswiking. Dwojaczki były jego, Swena, spłodzone przez moce, aby władać królestwem, które pisane mu było podbić. Sigrid skłamała, aby ocalić mu życie, wiedziała bowiem, że ludzie Styrbjörna polegną pod Fyrisvallir. Dobrze mu się przysłużyła. Pełen odwagi i dumy, skinął na Ragnvalda i matczyny sztandar poszedł w górę. – Mężowie, wojownicy, bracia! – zawołał do tysięcy mężczyzn, którzy zwrócili ku niemu twarze. – Przez dziesiątki lat Harald Sinozęby ciemiężył Skańczyków, Jutów i Danów swoim bezprawiem. Zakazał wiary naszych przodków, podatkami zagarnął nasiona pod zasiew, tak że cierpieliście głód, kiedy on pławił się w bogactwie. Ograbił was z odwiecznej wolności wikingów. Dziś nastał dzień, aby odebrać, co straciliśmy. Obalić Haralda Sinozębego! Zabić wroga! Wojowie odpowiedzieli z taką siłą, że aż ziemia zadrżała. – Zabić wroga! Swen wyciągnął miecz i nieznacznie skinął na Palnego. Przybrany ojciec cofnął się o dwa kroki i cisnął włócznię, poświęcając tym samym pole bitwy. – Wszyscy należymy do Odyna! – krzyknął. Głuche mruczenie bębnów zlało się z wyciem rogu, gdy Swen ze swoimi ludźmi zaczęli marsz w stronę przeciwnika. Groźna fala wzniesionych tarcz zbliżała się do wojów Haralda. Pierwsza chmara strzał przeszyła powietrze. Swen przykucnął pod tarczą, usłyszał głuchy dźwięk grotu wbijającego się w drewno. Bez wahania ruszył naprzód. Zaraz potem obie armie starły się ze sobą. Swen uchylił się przed włócznią i natychmiast zamachnął toporem na wroga przed sobą, ale chybił. Jakiś ruch na skraju pola widzenia pod hełmem kazał mu unieść tarczę. Niemal rozpadła się pod uderzeniem siekiery, a Swen poczuł cios aż w barku. Nie czekając, rąbnął oszczepnika i tym razem ostrze trafiło w szczelinę między kapturem a pancerzem. Przeciwnik, spływając krwią, utrzymał się na nogach i wycofał w przeszywający las włóczni. Swen odwrócił się do topornika, który mierzył się teraz z Åke, złapał oburącz kąśliwe żelazo i uderzył. Brzeszczot rozłupał czaszkę, zabijając przeciwnika na miejscu. Przeklęty Haraldowy żer dla padlinożerców! Zasapany odwrócił głowę, by przyjrzeć się bitwie, która toczyła się w oddziale starającym się osłonić króla. Ściana tarcz krok za krokiem spychała orężników Haralda w stronę morza. Oszczepnicy idący za tarczownikami ubijali woja za wojem, których potem tratował pochód mężczyzn niewzruszenie trzymających szereg. Przeklęci skazańcy, których pochłonęła jego władza!

– Oszczepnicy naprzód! – Parować! Zwycięska fala, z którą spotkali się ludzie Haralda, była nieugięta w swej sile, kliny przebijały się przez obronę Jellingów i rozrywały ich szeregi. Cały hird Swena toczył bój. Palne, który walczył koło niego, wraził sztylet w woja i odrzucił jego ciało na stronę, by potem szybkim cięciem powalić oszczepnika. Sztandar Haralda trzepotał przed Swenem, kusząc i przyciągając do siebie. Swen odwrócił głowę i z gniewem wrzasnął: – Naprzód! Wojowie odpowiedzieli na jego ryk i naraz wilki oznajmiły wyciem, jak żądne są krwi. Żelazo uderzało o stal. Żelazo łamało kości i rozrywało krwawiące ciała. Szybki wyskok i Swen odrąbał ramię jednemu topornikowi, który skomląc, padł na kolana. Ostrza się krzyżowały, mężczyźni krzyczeli, włócznie przebijały wojowników. Swen nacierał do przodu, krok po kroku. Poczuł pod stopą coś miękkiego – to poległy, który jeszcze nie wyzionął ducha – i rąbnął chłopa bez zbroi w plecy. Tarcza Swena o mały włos nie pękła pod jednym z ciosów, ale on, upojony ferworem walki, wciąż parł naprzód. Szybko niczym wąż sieknął wojownika w szyję między hełm a napierśnik. Przeciwnik upadł, spływając krwią. Tymczasem Swen skrzyżował klingę z rosłym mężczyzną w kosztownej zbroi. Wojownik zrobił krok w bok i zaatakował z szybkością, jakiej Swen nigdy nie widział. Uniósł miecz, a ten o mało co nie wypadł mu z dłoni. Zaraz potem ich brzeszczoty uderzyły o siebie. Hełm przeciwnika zakrywał mu prawie całą twarz i ze szpary na oczy spoglądały na niego lodowate źrenice. Swenowi zadrżały ręce, kiedy z całej mocy starał się wytrzymać napór przeciwnika. Cofnął się o krok, potem o dwa. Próbował ściągnąć wojownika na kolana, ale ten w ostatniej chwili wykręcił się, uderzył tarczą i wymierzył cios. Ramię Swena zapłonęło bólem, jakiego dotąd nie zaznał. Tarcza wysunęła mu się z rąk, w ostatnim momencie zdołał odeprzeć mieczem kolejny cios. Nie mógł przegrać potyczki. Musiał się cofać, przy czym ramię, którym walczył, dokuczało mu coraz bardziej. Jego przeznaczeniem było odnieść zwycięstwo. Wolną ręką złapał za sztylet, ale upuścił go na ziemię. Przeciwnik przeważał tężyzną. Kopnął Swena, który osunął się na kolana, lecz zdążył zablokować cios w gardło. Miecze skrzyżowały się ze sobą. Swen nie był w stanie wytrzymać siły napierającej na jego ramię. Trząsł się cały z wyczerpania. Pot spływał mu po twarzy, wszystko ucichło. Walkirie nie krzyczały, nie słychać było wycia walczących ani skomlenia umierających. To była chwila, w której miał zginąć.

Rywal cisnął tarczę i wolną ręką złapał za sztylet. Tron Jellingów, zwycięstwo, podboje i Sigrid, wszystko to Swen miał stracić. Ręka dzierżąca miecz nieuchronnie zbliżała się do piersi, mimo że walczył z całych sił. Przeciwnik wzniósł sztylet. Poturbowane ramię paliło żywym ogniem, gdy Swen dźwignął je do góry. Bezbronny gotował się na śmierć. W tym momencie napieranie wrogiej klingi zelżało i wojownik z krzykiem padł na kolana. Swen bez wahania uderzył w oczy i poczuł pęknięcie, gdy ostrze wbiło się w czaszkę. Skończyło się. Zasapany i krwawiący wstał. – Pięty, chłopcze – rzucił Ulv-Topór z szelmowskim uśmiechem, stojąc nad powalonym wojownikiem. – Mówiłem ci przecież, żeby w nie mierzyć. Pozostał przy życiu. Ciężko dysząc, Swen wysunął miecz. Sikająca krwią rana na ramieniu zdawała się głęboka, kość wyzierała spod mięśni, ale nie wyglądała na śmiertelną. Nie zginie w walce. Zaśmiał się triumfalnie i uniósł miecz. Wtem rozległ się nad polem dźwięk rogu. Harald zwoływał swych ludzi. Jego wasale odwrócili się i ruszyli biegiem w stronę okrętów, ścigani przez wojów Jomswikinga, którzy cięli ich po plecach. Swenowi bruzdę na ramieniu przewiązano szmatką. Palne walnął go w grzbiet i razem popędzili przed siebie. Chwilę później było po wszystkim. Swen się zatrzymał. Zasapany i zlany potem, łapał oddech. Przed nim stał Harald, ongiś władca królestwa Danów i Jutów, otoczony najwierniejszymi wojami, którzy zbroczeni krwią i z wyciągniętą bronią otoczyli tego starca kręgiem. Król nie miał na sobie hełmu i wyglądał na speszonego, jakby nie dowierzał własnym oczom. Brzuch wylewał się spod pozłacanego pancerza. Twarz pod splecioną brodą mieniła się ognistą czerwienią. Przedstawiał sobą żałosny widok. Swen zerwał hełm z głowy i cisnął go Ragnvaldowi. – Na kolana przed waszym królem i władcą! – zawołał, podchodząc bliżej do garstki wojów otaczających Haralda. W powietrzu unosił się zapach strachu, gdy zbrojni Swena zwarli szereg, otaczając pierścieniem króla i jego straż przyboczną. – Stać! – wykrzyknął Harald Sinozęby. Swen pogardliwie wykrzywił usta, słysząc piskliwy głos rodzonego ojca i krew w nim zakipiała z triumfu. Teraz nie był już taki zuchwały ten ojciec, który tylko wyszydzał go i upokarzał. – Złóżcie broń i przysięgnijcie mi wierność, a daruję wam życie. Przyboczni Haralda zaczęli się wahać. Wymienili spojrzenia, po czym popatrzyli na druzgocącą potęgę, którą byli osaczeni. – Walczyć! – ryknął ich władca. – Bóg was w raju wynagrodzi! Swen obserwował ich mękę. Dla niego nie miało znaczenia, czy wybiorą

życie, czy honor. Jeden z nich, młody mężczyzna, opuścił tarczę, po męsku podszedł do Swena i rzucił swój miecz u jego stóp. Następnie zdjął hełm. Swen natychmiast rozpoznał w nim Eryka, przyrodniego brata, jedynego mężczyznę z rodu, który okazał mu życzliwość w Lejre. – Szanuję twoje postanowienie. – Bóg was za tę zdradę ukarze! – ryknął Harald. – Wyhodowałem węże z własnych lędźwi! Przyrodni brat odchylił głowę, spojrzał na ojca, który wyglądał żałośnie, po czym zwrócił się do Waldemara stojącego za plecami Swena. – Twój syn był mi bliski, åldermanie. Waldemar godnie skinął. – Uczyń zatem, co należy. Eryk zaczerpnął głęboko tchu i pochylił głowę. – Przysięgam ci, bracie przyrodni, mą wierność. Mój miecz należy do ciebie. Władca musi okazać wspaniałomyślność. Swen schylił się więc, podniósł klingę Eryka z ziemi i wsunął mu ją do ręki. – Zatem potrzebny ci będzie ten klejnot. Zajrzyj do mojego namiotu dziś wieczorem, byśmy mogli się rozmówić jak bracia. W oczach młodzieńca pojawiło się uznanie, pochylił się do przodu i szepnął Swenowi na ucho: – Ojciec jest szalony. Zabij go. Swen ponownie odwrócił się do Haralda obrzucającego przekleństwami swych wojów, którzy opuszczali go jeden po drugim i składali broń na ziemi. Wkrótce król pozostał sam. – Powinieneś czołgać się u mych stóp za to, że dałem ci życie! – zawołał, dobywając miecza. To wobec tego człowieka Swen od zawsze żywił nienawiść i strach. To o tej chwili marzył. Mimo to nie miał poczucia zwycięstwa ani nie odczuwał radości, a wyłącznie pustą odrazę. Bez tronu i wodzów sączących do ucha pochlebstwa ojciec był jedynie kupą skóry i tłuszczu z rozdziawionymi ustami. Godną ubolewania miernotą i głupcem, któremu brakowało i męskości, i siły. – Chodź no, chłoptasiu. Boisz się stanąć do walki? – Harald wyszczerzał cuchnące sinawe zęby. Swen dwoma susami znalazł się przy nim i bez wahania wraził mu miecz pod pancerz. Gładko wbił się w ciało i wszedł między żebra. – Pozdrów w zaświatach mą matkę, Åsę. Swen zaśmiał się na widok zdumienia widocznego w oczach ojca. Harald zaczął charczeć, a jego krew tryskała na ręce Swena. – Zdychaj, tłusty wieprzu. Obyś zgnił w męczarniach w jaskiniach Hel.

Gdy krew zalała mu płuca, Harald zaczął rzęzić. Wzrok zasnuł się mgłą i ciemna strużka spłynęła z kącika ust. Upadł. Swen wysunął miecz i spojrzał na zakrwawioną dłoń. To był koniec. Król Jellingów, najpotężniejszy z mężów, jego napawający strachem ojciec, dokonał żywota. Swen uniósł klingę do nieba i rozejrzał się po swoich wojach. – Zwycięstwo. Jeden po drugim padali w milczeniu na kolana i z ręką na sercu chylili głowy. Gdzie spojrzał, mężczyźni oddawali mu cześć. W głębokiej ciszy słychać było tylko szum morza i wiatru. Swen popatrzył na horyzont, gdzie sokół z krzykiem szybował w przestworzach. Został panem wikingów, jego wola stanowiła prawo. On, bękart, wypełnił swój los, sięgnął po władzę i bogactwa, których pragnął. Palne uniósł głowę i spojrzał na niego wzrokiem wyrażającym dumę i szacunek. Waldemar wzniósł ramiona. – Wstańcie przed Swenem, królem Danów, Jutów i Skańczyków – wezwał. – Przed najpotężniejszym wikingiem. Pierwszym spośród nas. Wojownicy powstali i triumfalnym rykiem wprawili ziemię w drżenie. Swen podniósł ręce. Dzięki hołdom poczuł, jak staje się niezniszczalny, radość i oszołomienie zwycięstwem rozsadzały mu pierś. – Ciesz się, synu, tronem Jellingów! – zawołał Palne. Swen przyjął z uśmiechem wiwaty mężczyzn, upojony słodyczą władzy. Był niezniszczalny, największy pośród panujących. A jego historia dopiero się zaczynała, nie zdobył jeszcze wszystkiego, czego pragnął.

Sigrid rozejrzała się po sali biesiadnej Skagulheimu. Wodzo wie Skilfingów tłoczyli się przy długim stole. Torvald Skilfunge wraz z rudowłosym synem Haraldem, Tibrand z Alfheimu z bratem Isarem, wesoły Annfinn i wszyscy pozostali gawędzili radośnie, napychając żołądki do pełna mięsem z dwóch świń, które ubito specjalnie na tę okazję. Babka siedziała pod ścianą i w rzeczy samej nie wyglądała na niezadowoloną, zwłaszcza że wypiła więcej miodu niż powinna. Ulf szepnął Ingeborg z Haglaskogen coś na ucho i oboje się roześmiali. Narzeczona brata kosztowała sporo ziemi, ale widząc ich szczęście, Sigrid uznała, że było warto. Blaski pochodni pląsały na tkaninach zdobiących ściany, niewolnicy biegali tam i z powrotem z dzbanami pełnymi wina i miodu. Wszystko wydawało się jak dawniej, jak tego wieczoru, kiedy jako młoda dziewczyna, która o niczym nie miała pojęcia, weszła do komnaty, by przyjąć posłańców Eryka. A jednak wszystko było odmienione. Sala, którą kiedyś naiwnie uważała za największą na świecie, teraz wydawała się uboga i ciasna. Ona nie była już tą pannicą, która bez opamiętania i beztrosko uganiała się po lasach, wyobrażając sobie, że zjadła wszystkie rozumy. Zajmująca miejsce honorowe Sigrid pochyliła się do przodu, huśtając Olofa na kolanach. Maluch odziany był w wojenną tunikę, którą kazał uszyć Toste, pełen podziwu i czułości dla wnuka. Był to gest przebaczenia za złą krew przelaną między ojcem a córką, bo jej powrót do domu nie przebiegł tak łatwo, jak się spodziewała. Posiwiały i zmęczony wojowaniem z Anundem, ojciec nie miał już tyle sił, co kiedyś, ale ani myślał padać przed Sigrid na kolana. Odniesione zwycięstwo pochłonęło wiele istnień i gospodarstw. Sigrid wiedziała już, jaką cenę musiał zapłacić ojciec. – Nigdy nie oddam moich ziem kobiecie i dziecku, to się hövdingowi Skilfingów nie godzi. Spokojnie wysłuchała gniewnych słów ojca i ukryła satysfakcję z faktu, że jego żona Gunlög okazała się zdrajczynią. Macocha czmychnęła ze Skagulheimu, kiedy Toste przebywał w Swithjodzie, i nikt nie był w stanie odgadnąć, gdzie

przepadła, dopóki nie pojmano jej razem z bratem Anunda. Od dłuższego czasu posyłała kochankowi wieści o posunięciach Skilfingów. To właśnie Gunlög wyjawiła nieprzyjacielowi, że udali się drogą przez Alvaskogen, gdzie Anund zaskoczył ich wraz z wojami oraz posługując się gusłami. Kobieta, która dręczyła Sigrid w okresie dorastania, okazała się najbardziej zdradzieckim wrogiem Skilfingów. Toste zatłukł ją gołymi rękami, co dla Sigrid bynajmniej nie stanowiło powodu do smutku. – Nie mówisz do swojej dwulicowej żony, ale do córki – rzekła. – Uklękniesz przede mną i przed swoim wnukiem, przed krwią z twojej krwi. Wzmocni to władzę rodu i spoi ziemie, które tak chlubnie zdobyłeś. Rokowania między ojcem a córką ciągnęły się przez cały dzień, ale Sigrid nie dawała za wygraną. Nie kto inny jak Toste sprzedał ją Erykowi, aby zacieśnić więzy ze Swithjodem, i musiał teraz przełknąć to, co z tego wyniknęło. Ulf niewzruszenie trwał przy niej, więc ojciec ostatecznie dał za wygraną. – Musisz jednak nakłonić do hołdu pozostałych możnowładców. – Z twoją pomocą uklękną przed swym królem Olofem – odparła na to i miała rację. Była zmuszona dużo i pięknie mówić oraz wykosztować się na liczne upominki ze srebra, na trzodę i ziemie, aby zawładnąć umysłami wodzów, lecz koniec końców przyrzekli wierność jej i Olofowi. Ucałowała główkę syna i wstała z tronu. Mężczyźni poderwali się i złożyli im pokłon. – Dzięki wam wszystkim, czcigodni wojowie. Służyć wam jako królowa w imieniu ukochanego męża i syna jest największą łaską, jakiej kobieta może dostąpić. Przysięgam na własne życie, że odtąd wasze włości zaznawać będą pokoju pod ochroną Wanadis. Hövdingowie wznieśli kielichy i okrzykami zapewnili o swym oddaniu. – Najdostojniejsza ze Skilfingów. – Jesteśmy na twe usługi, pani. Sigrid uśmiechnęła się wobec tych dowodów szacunku. Zwycięstwo smakowało jak najsłodsze wino, choć było też zaprawione goryczą. Uczucia w piersi innych bywają niestałe. W każdej chwili ktoś może obrócić się przeciwko niej, jednak w tej chwili trzymała ich w garści. Wiedziała aż za dobrze, jak omotać ich jeszcze bardziej. – Dziś wieczór jedzcie i pijcie, a jutro, by upamiętnić ten dzień, król Olof przekaże wam dary! – zawołała, na co, zgodnie z oczekiwaniami, odpowiedziały jej wiwaty. Sigrid skinęła na Åse, która stała za tronem z Estrid na rękach, i dumnie opuściła salę biesiadną. Pozostała tylko jedna sprawa, której najbardziej obawiała się i pragnęła.

Księżyc w pełni oblał jesienne pola zimną poświatą, kiedy Sigrid wdrapywała się na kopiec grobowy matki. Wzięła dzieci przyniesione przez Åse i Sot. Nałożnica ojca z niewolnicą, która tak dobrze przysłużyła jej się w Swithjodzie, zostawiły ją koło matczynej mogiły. Dopiero gdy została z maluchami zupełnie sama, spojrzała do góry i pozdrowiła Folkwang i walkirie na niebie. – Oto moje dzieci, Olof i Estrid, twoi potomkowie. Uśmiechnęła się do matki, która wysunęła się z cienia, zwiewna niczym poranna mgła nad łąką i równie piękna jak za życia. – Żyjemy dzięki tobie – szepnęła Sigrid. Gdyby nie matka, utknęłaby w zaświatach i zagubiona błąkałaby się po Nifelheimie. Matka wskazała jej drogę powrotu do żywych i dała jej siłę, by walczyć o siebie i potomstwo. Ulotna zjawa, która ją kiedyś urodziła, pogłaskała dzieci po policzkach. Sigrid zamknęła oczy, czując na skroni dłoń matki, delikatną jak letnia bryza. Spragniona chłonęła jej czułość, pozwalając, by ukoiła tęsknotę, która trawiła ją, odkąd sięgała pamięcią. Wreszcie rodzicielka zaczęła blednąć w księżycowym blasku i, wezwana do Podziemia, znikła. Wszystko było jak należy. Łańcuch rodu pozostał nienaruszony. Uśmiechnęła się do Olofa, którego trzymała na ręku, do króla królów zrodzonego do wielkich czynów. Był tak podobny do Swena, że nie ulegało wątpliwości, kto go spłodził. Swen towarzyszył jej dzień i noc. Dostrzegała go w dzieciach, którymi podczas świętej ofiary w Lejre obdarzyła ich Wanadis. Przychodził do niej wieczorami, kiedy wspomnienia spędzonych razem krótkich chwil były tak żywe, że widziała jego twarz przed sobą. Mój ukochany. Z Południa doszły ich wieści, że Swen pokonał własnego ojca i został ukoronowany na króla. Osiągnął wszystko, co sobie zamierzył. Ona również. Sigrid przytuliła maleństwa do siebie, chłonąc ciepło swych drogocennych skarbów. Zdawać by się mogło, że wieki upłynęły od czasu, gdy stojąc na tym kopcu, jeszcze jako dziecko, otrzymała od Wanadis najwspanialszą obietnicę. Teraz, mając za sobą podróże po świecie i w zaświaty, wiedziała już, co jest prawdą, a co zostało utkane z wiary i gorliwości podlotka. – Mimo wszystko tęsknię za nim – powiedziała na głos. Emma, czuwająca nad nimi bez ustanku, wyłoniła się z cienia. – Kto wie, co kryją sieci. Sigrid uśmiechnęła się smutno. – Ty wiesz, siostro. Emma z powagą przyjrzała się dzieciom.

– Ciemność rośnie w siłę, to jeszcze nie koniec walki. Sigrid przełknęła strach, gdy cienie wokół niej zaczęły się zagęszczać. Bezimienni z przeszłości stali ramię w ramię z Jorun i Alfhild, nawet Gunlög mignęła na samym końcu szeregu. Na niebie rozbłyskiwały walkirie. Ostrzegawcze zawodzenie ptaka rozniosło się nad skąpanymi w księżycowej poświacie włościami Sigrid. Ciągnęły się dalej, niż okiem sięgnąć. – Z pomocą Wanadis ochronisz nas – odparła. Na ustach siostry pojawił się nieprzenikniony uśmiech. – Ciesz się pokojem, on długo nie potrwa – rzekła łagodnie i dała się na powrót pochłonąć nocy. Życie nieustannie toczyło się kołem. Sigrid zaczerpnęła głęboko tchu. To się nigdy nie skończy. Odwróciła się plecami do ciemności i popatrzyła w stronę domu. Cztery razy nieprzyjaciel próbował ją zgładzić. Zstąpiła do Podziemia, w ogniu wojny powiła dzieci i została oczerniona. Splamiono jej honor i usiłowano odebrać to, co do niej należało. Zdołała to wszystko przezwyciężyć. Była potężniejsza niż kiedykolwiek i otrzymała najcenniejsze skarby w nagrodę. Oddychając głęboko i pewnie, Olof spał na jej ramieniu, a Estrid wpatrywała się w nią ciemnymi źrenicami, z których wyzierała nieskończona mądrość. Miłość do nich była silniejsza niż tysiąc bestii, rozpościerała się ponad sklepienie nieba i głębiej niż jaskinie Nifelheimu. Potężniejszej mocy w dziewięciu światach nie znajdziesz, nawet śmierć nie mogła pokonać największego daru Frei. Sigrid zostawiła za sobą przeszłość i zeszła z dziećmi z pagórka, w stronę domu i kryjącej się w sieci mrocznej przyszłości. Bez względu na to, co w niej zapisano, pozostanie silna. – Nie lękajcie się – powiedziała do dzieci. – Matka was obroni.

SŁOWNICZEK Mitologia w świecie Sigrid dull – rydwan Słońca Arwak i Alswid – rumaki ciągnące rydwan Słońca Asowie i Asynie – główne boskie plemię zamieszkujące Asgard (królestwo bogów) Asathor – inne imię Thora Baldr – bóg światła, dobry i mądry syn Odyna i Frigg Bifr st – most łączący krainę ludzi (Midgard) z królestwem bogów (Asgard) Brisingamen – naszyjnik należący do Frei, bogini zdobyła go za cenę spędzenia nocy z każdym z czterech karłów, którzy go stworzyli. Przynosił zwycięstwo w bitwie i roztaczał nieodparty urok. Dag – bóg dnia Disy – bliskie Nornom żeńskie boginie władające płodnością natury, opiekunki człowieka Einherjowie – wojownicy, którzy padli w boju zgodnie z decyzją Odyna i po walecznej śmierci trafiali do Walhalli Erce – matka ziemia Frej – bóg płodności, najważniejszy bóg z plemienia Wanów Freja – najpiękniejsza z bogiń uosabiająca płodność i bogactwo, najważniejsza bogini Wanów Frigg – bogini, żona Odyna Fylgia – bóstwo opiekuńcze, mogło przyjmować postać zwierzęcą lub kobiety-ducha. Garm – wilczur strzegący wejścia do królestwa zmarłych Gnipahellir – jaskinia, przez którą przechodzi się do królestwa zmarłych, strzeżona przez Garma Hati – brat Skölla, straszliwy wilczur ścigający po niebie Maniego Heimdall – bóg zwany „najjaśniejszym z Asów”, widzący i słyszący wszystko, strzeże przejścia przez Bifröst Hel – bogini władająca światem zmarłych Hnoss – córka Frei Hrimthursy – „śnieżne olbrzymy”, niosły ze sobą groźbę wiecznej zimy Hwergelmir – „Kipiący Kocioł”, studnia w centrum Podziemia; dawała początek rzekom ziemskim, niebiańskim i podziemnym. Jotunheim – królestwo olbrzymów ra – jedna z walkirii

Kwasir – bóg mędrzec stworzony ze zmieszanej śliny Asów i Wanów; z niego bierze początek miód, także jako miód poezji czyniący pijącego skaldem. Loki – zdradliwy bóg, przyrodni brat Thora Mani – przepię átt, bóg Księżyca Megingjord – pas siły Thora Mist – walkiria („Mgielna”) lnir – młot Thora tt – bogini nocy Nerthus – bogini płodności natury Nifelheim – królestwo zmarłych Norny – trzy boginie losu: Urd, Verdandi i Skuld Odyn – najstarszy i najważniejszy władca Asów k – wydarzenia zwiastujące nadejście końca świata Ran – bogini morskiej głębiny Ratatosk – wiewiórka, która biega z góry na dół po pniu Yggdrasila Seid – forma szamanizmu uprawiana przez wikingów Sessrumnir – piękny pałac Frei Sjofn albo fn – bogini pożądania Skade – bogini łowów i zimy Skoll, Sk ll – straszny wilk, który nieustannie pędził za rydwanem prowadzonym przez Sol l, Sol – prowadzi rydwan Słońca Thor – piorunowładny, jeden z najpotężniejszych Asów, syn Odyna, bóg gromów Thrudwangar – niebiańska posiadłość Thora Walhalla – niebiańska „Komnata Poległych”, w której ucztowali polegli bohatersko wojownicy Walkirie – półboskie dziewice-wojowniczki, które wybierały poległych wojowników i zanosiły ich do Walhalli Wanadis – inne imię Frei Yggdrasil – drzewo życia, czerpało wodę ze źródła Mimira

1

Jestem Sigrid. Wysłuchajcie własnej krwi (przyp. tłum.). Kirys – zbroja ochraniająca korpus, składająca się z napierśnika i naplecznika (przyp. red.). 3 Härad – mniejsza jednostka prawno-administracyjna (przyp. tłum.). 4 Thing – zebranie ustanawiające prawo ustawodawcze (przyp. red.). 5 Hird – straż przyboczna króla, tu zbrojna świta złożona z poszczególnych wodzów (przyp. tłum.). 6 Swithjod (isl.) – staronordycka nazwa królestwa Swionów, przodków Szwedów (przyp. tłum.). 7 Góa – drugi miesiąc tradycyjnego kalendarza islandzkiego (przyp. tłum.). 8 Hövding – wódz, przywódca w skandynawskiej społeczności plemiennej (przyp. tłum.). 9 Drakkar– największy typ okrętów wikingów, zdolny do żeglugi rzecznej i pełnomorskiej (przyp. tłum.). 10 Langskip – dosłownie: długi statek; średniowieczny okręt wikingów (przyp. tłum.). 11 Edda poetycka, Ossolineum 1986, tłum. A. Załuska-Strömberg (przyp. tłum.). 12 j.w. 13 Edda poetycka, Ossolineum 1986, tłum. A. Załuska-Strömberg (przyp. tłum.). 14 Jarl – średniowieczny tytuł nadawany skandynawskim wodzom, powiernikom króla (przyp. tłum.). 15 Według mitologii skandynawskiej Hati gonił za Manim (Księżycem), (przyp. tłum.). 16 Wölwa – wieszczka, kapłanka (przyp. tłum.). 17 Edda poetycka, Ossolineum 1986, tłum. A. Załuska-Strömberg (przyp. tłum.). 18 Ålderman – senior, nestor (przyp. tłum.). 19 Huskarlowie – straż przyboczna (przyp. tłum.). 20 Jul – zimowe święto obchodzone w czasach przedchrześcijańskich przez plemiona germańskie. Po przyjęciu chrześcijaństwa Jul to święta Bożego Narodzenia (przyp. tłum.). 21 Midvinterblot – rytuał ofiarny kultu Asów. Zdaniem jednych odbywał się w dniu przesilenia zimowego i jako taki jest utożsamiany z Jul. Według innych uroczystości te miały miejsce w połowie stycznia, czyli zgodnie z nazwą w połowie zimy (przyp. tłum.). 22 Mila – mila szwedzka dawniej miała 10,688 km. Obecnie liczy 10,00 km (przyp. tłum.). 23 Thegnsman – honorowy tytuł możnowładców, zaufanych króla (przyp. 2

tłum.).