Joy Fielding W pajeczej sieci

JOY FIELDING w PAJĘCZEJ sieci Z angielskiego przełożyła Anna Zielińska Świat Książki Tytuł oryginału CHARLEY'S WEB Redaktor prowadzący Elżbieta Kobusińska Redakcja merytoryczna Ewa Borowiecka Redakcja techniczna Małgorzata Juźwik Korekta Irena Kulczycka Jolanta Spodar Copyright © 2008 by Joy Fielding, Inc. All rights reserved Copyright © for the Polish translation by Świat Książki Sp. z Warszawa 2010 Świat Książki Warszawa 2010 Świat Książki Sp. z o.o. ul. Rosoła 10, 02-786 Warszawa Skład i łamanie Joanna Duchnowska Druk i oprawa DRUK-INTRO SA, Inowrocław ISBN 978-83-247-1289-2 Nr 6584 1 Od: Oburzony czytelnik Do: Charley@Charley'sWeb.com Temat: JESTEŚ NAJGORSZĄ FELIETONISTKĄ, JAKĄ KIEDYKOLWIEK NOSIŁA ZIEMIA!!!

Data: Poniedziałek, 22 stycznia 2007, 07:59 - 0500 Witaj, Charley. Powiem krótko: nie dość, że jesteś NAJGORSZĄ FELIETONISTKĄ, JAKĄ KIEDYKOLWIEK NOSIŁA ZIEMIA, to najprawdopodobniej jesteś również NAJBARDZIEJ ZADUFANĄ KOBIETĄ NA CAŁEJ PLANECIE!!! Wystarczy spojrzeć na zdjęcie (długie, wijące się blond włosy, duże oczy z tym wszystko-widzącym spojrzeniem spod rzęs, usta lekko wygięte w ironicznym uśmieszku i niewątpliwie powiększone zastrzykiem z restylane) i nie ma już wątpliwości, że według ciebie słońce wschodzi i zachodzi na twych ślicznych ramionkach. Twoje nijakie felietony o kupowaniu idealnych czółenek, dobieraniu błyszczyku i radzeniu sobie z wymaganiami nowego osobistego instruktora fitness jedynie utwierdziły mnie w tym przekonaniu. Co, u licha, każe ci sądzić, że kogokolwiek interesuje twoja niedawna eksploracja świata pustoty - mam na myśli depilację bi-kini!!! Przed ukazaniem się obrazowego i niepotrzebnie szokującego opisu ogołacania dolnych rejonów własnego ciała w niedzielnym wydaniu (WEBB SITE, niedziela, 21 stycznia) nie miałem nawet pojęcia, że istnieje coś takiego jak „brazylijski wosk", nie mówiąc już o tym, iż jakakolwiek dojrzała kobieta 7 wiem z poprzedniego felietonu, że w marcu ubiegłego roku obchodziłaś trzydzieste urodziny - dobrowolnie podda się takim barbarzyńskim zabiegom. Ciekawe, co pomyślał twój biedny ojciec, gdy przeczytał, że jego wykształcona w Harvardzie córka infantylizuje swe ciało w taki poniżający sposób. Zastanawiam się, jak twoja matka może patrzeć w oczy znajomym, gdy ty bez przerwy ogłaszasz intymne - ośmielę się

powiedzieć, łonowe -rewelacje. (Dobrze, że pozostałe dwie córki pozwalają jej chodzić z podniesioną głową!!! Przy okazji - chwała Anne za oszałamiający sukces najnowszej powieści Pamiętaj miłość, dziewiąte miejsce na liście bestsellerów „New York Timesa" i cały czas pnie się w górę!!! A Emily z wielkim powodzeniem zastąpiła Dianę Sawyer w „Dzień dobry, Ameryko" w zeszłym miesiącu!!!). Z takich córek rodzice mieliby prawo być dumni. A skoro mowa o córkach, to jak się czuje twoja ośmiolatka, gdy widzi cię paradującą nago po domu, co niewątpliwie robisz, sądząc z twej skłonności do obnażania się na łamach!!! Nie mówiąc już o pięcioletnim synku narażonym na kpiny przedszkolnych kolegów, których rodzice także są niewątpliwie zdegustowani twymi niedzielnymi felietonami! Artykuł z ubiegłego tygodnia o gadżetach erotycznych był obrzydliwy!! Spójrz dalej niż na czubek swego zgrabnego, zadartego nosa niewątpliwie dzieło najlepszego chirurga plastycznego, jakiego można nająć za odpowiednie pieniądze - i zastanów się nad konsekwencjami takiej pustej paplaniny dla tych dwóch małych, niewinnych istot! (Czego jednak można spodziewać się po kobiecie, która jest dumna z tego, że nie poślubiła ojca żadnego z dwójki swych dzieci?!!!). Mam dość czczego ględzenia o wszystkich sprawach Char-ley. (Dziękuję, że nie używasz imienia Charlotte. Przynajmniej nie obrzydziłaś nam jednej z najwspanialszych książek dla dzieci!). Po trzech latach czytania tych dyrdymałów i kręcenia z niedowierzaniem głową moja cierpliwość się wyczerpała!!! Wolałbym powiesić się na nietkniętym włosie łonowym niż przeczytać choćby jeszcze jedno słowo tej twojej infantylnej pisaniny, i nie widzę sensu w dalszym wspieraniu gazety, która

8 chce ją publikować. Dlatego od dziś rezygnuję z prenumeraty „Palm Beach Post". Jestem pewien, że wyrażam życzenie wielu zdegustowanych i oburzonych czytelników, mówiąc: MOŻE SIĘ WRESZCIE ZAMKNIESZ I ZNIKNIESZ?!!! Charley Webb siedziała wpatrzona w gniewny list na ekranie monitora, nie bardzo wiedząc, czy się roześmiać, czy rozpłakać. Nie wytrąciły jej z równowagi inwektywy; dostała mnóstwo gorszych listów w ciągu tych wszystkich lat, włączając nawet niektóre z dzisiejszego poranka. Nie wzburzył jej również niemal histeryczny ton. Zdążyła przywyknąć do gniewnych reakcji czytelników. Nie zbulwersowały jej też zdecydowanie nadużywane znaki interpunkcyjne. Autorzy gniewnych e-maili przeważnie uważali wszystkie zdania za bardzo istotne, a więc godne wielkich liter, kursywy i wielokrotnych wykrzykników. Nie dotknął jej nawet osobisty charakter ataku. Każda kobieta, która poświęca tysiąc słów na opis depilacji włosów łonowych, musi się z tym liczyć. Niektóre osoby (w tym kilkoro współpracowników z redakcji) zapewne uznałyby, że ona sama zachęca do osobistych wycieczek, skoro szczyci się tym, że lubi prowokować. Ma, na co zasłużyła, powiedzieliby. I może nawet mieliby rację. Charley wzruszyła ramionami. Nawykła do kontrowersji i krytyki. Pogodziła się z tym, że postrzegano ją jako osobę płytką oraz niekompetentną, i określano mnóstwem niepochlebnych epitetów. Przyzwyczaiła się do kwestionowania motywów, którymi się kierowała, podawania własnej uczciwości w wątpliwość oraz do omawiania i

oceniania wyglądu. Nawet uwagi, że przede wszystkim właśnie dzięki urodzie zdobyła rubrykę w gazecie, nie robiły na niej wrażenia. Ani też spekulacje, iż któraś z jej sławnych sióstr musiała pociągnąć za sznurki, lub że ojciec, poważany profesor literatury angielskiej w Yale, używając swych wpływów, załatwił jej tę pracę. 9 Wiedziała, że ma opinię złej córki i jeszcze gorszej matki. Takie opinie zazwyczaj spływały po jej „ślicznych ramionkach" jak woda po kaczce. Dlaczego więc akurat ten e-mail uwięził ją pomiędzy śmiechem i łzami? Co ją w nim tak cholernie zraniło? Może nadal przeżywa następstwa poprzedniego felietonu? Sąsiadka, Lynn Moore, która mieszkała kilka domów dalej przy niegdyś zapuszczonej, a obecnie modnej ulicy w centrum West Palm, zaprosiła ją przed Bożym Narodzeniem na tak zwane Passion Party. Impreza okazała się niczym innym jak tylko pewną odmianą dawniejszych sąsiedzkich spotkań połączonych z pokazem naczyń Tupperware, tyle że zamiast wytrzymałych plastikowych pojemników demonstrowano wibratory i sztuczne penisy. Charley świetnie się bawiła, przepuszczając przez ręce najróżniejsze akcesoria i słuchając kwiecistej przemowy akwizytorki („A te niewinnie wyglądające koraliki, hmm... drogie panie, uwierzcie mi, to prawdziwy cud. Pomyślcie tylko o wielokrotnych orgazmach! Najlepszy prezent pod choinkę, radość na cały rok!"), po czym w następnym miesiącu zgrabnie odtworzyła przebieg spotkania w swoim felietonie. -

Jak mogłaś zrobić coś takiego?! - napadła ją Lynn już w dniu

ukazania się pisma. Stała na stopniu przed frontowymi drzwiami małego, parterowego domu Charley z dwiema sypialniami. Trzymała w garści

zgniecioną kartkę z felietonem, zaciskając palce na papierowym gardle Charley. - Myślałam, że jesteśmy przyjaciółkami. -

Jesteśmy - rzekła Charley, chociaż szczerze mówiąc, uważała Lynn

raczej za znajomą niż za przyjaciółkę. Nie miała przyjaciółek. -

Więc jak mogłaś mi to zrobić?

-

Nie rozumiem. Co takiego zrobiłam?

-

Nie rozumiesz? - powtórzyła Lynn z niedowierzaniem. -Nie wiesz,

co zrobiłaś? Poniżyłaś mnie! Oto, co zrobiłaś. Przez 10 ciebie wyszłam na nimfomankę. Mąż się wścieka. Teściowa tonie we łzach. Córka umiera ze wstydu. Telefon urywa się od rana. -

Przecież nie napisałam, że ten wieczorek odbył się u ciebie.

-

Nie musiałaś. Moja gospodyni - Lynn recytowała z pamięci -

brunetka około czterdziestki (obcisłe rybaczki, trzy-centymetrowe paznokcie ozdobione kryształkami i czteroipół-centymetrowe obcasy) mieszka w uroczym domu z białym sidingiem, pełnym świeżo ściętych kwiatów ze wspaniałego ogrodu. Amerykańska flaga sporych rozmiarów powiewa dumnie na małym, zadbanym trawniku przed domem. No ciekawe, kto to może być?! -

Ktokolwiek. Uważam, że jesteś przewrażliwiona.

-

Naprawdę? Przewrażliwiona? Zapraszam cię na imprezę,

przedstawiam moim znajomym, częstuję cię nie jednym, ale kilkoma kieliszkami szampana... -

Lynn, na miłość boską! Czego się spodziewałaś? -przerwała jej

Charley, zła, że musi się tłumaczyć. - Jestem reporterką. Dobrze o tym wiesz. Takie historie to moja działka. Było oczywiste, że to opiszę.

Wiedziałaś o tym, zapraszając mnie. -

Nie zaprosiłam cię jako reporterki.

-

To moje życie - przypomniała Charley. - Jestem reporterką.

-

Mój błąd - ucięła Lynn. - Myślałam, że jesteś kimś więcej.

W chwili niezręcznej ciszy, jaka zawisła między nimi, Charley starała się nie traktować słów Lynn zbyt poważnie. -

Przykro mi, że cię rozczarowałam - powiedziała.

Lynn zbyła przeprosiny machnięciem dłoni z trzycentymetrowymi paznokciami. -

Ale wcale nie jest ci przykro, że napisałaś ten felieton. Prawda? -

Ruszyła ścieżką w stronę chodnika. 11 -

Lynn...

-

Och, zamknij się!

MOŻE SIĘ WRESZCIE ZAMKNIESZ I ZNIKNIESZ?!!! Charley wpatrywała się w ekran komputera. Czy możliwe, że oburzony czytelnik to Lynn Moore? Czujnym wzrokiem prześliznęła się po słowach wybranych przez oburzonego czytelnika, szukając w nich echa delikatnego południowego zaśpiewu Lynn, ale go nie znalazła. Tak naprawdę każdy mógł być oburzonym czytelnikiem. W ciągu trzydziestu lat spędzonych na tej planecie i trzech przy tym biurku Charley Webb nadepnęła na strasznie dużo odcisków. Mnóstwo ludzi życzyłoby sobie, żeby się zamknęła i znikła. „Myślałam, że jesteś kimś więcej" - powtórzyła pod nosem. Ile osób popełniło ten sam błąd? Od: Charley Webb Do: Oburzony czytelnik Temat: Logiczna odpowiedź Data: Poniedziałek, 22 stycznia 2007, 10:17:24 - 0800

Witam. Ha!!! To ci dopiero list!!! (Jak widzisz, oburzony czytelniku, ja też mam wykrzyknik na klawiaturze!!!). Dzięki za odzew. Zawsze mnie ciekawi reakcja czytelników na moje felietony, nawet jeśli niekoniecznie jest pozytywna. Może zwariowałam, lecz coś mi się wydaje, że te ostatnie niezbyt przypadły Ci do gustu. Bardzo mi przykro, ale co mogę na to poradzić? Przecież nie da się wszystkim dogodzić. Cóż, dawno się nauczyłam, że nie ma nawet sensu tego próbować. Czytanie jest bardzo subiektywnym doświadczeniem i to, co jednym wydaje się niebiańskie, innym jawi się jako piekielne. Najwyraźniej według ciebie jestem wcieleniem szatana!!! , A teraz, mimo że zdecydowanie szanuję Twoje prawo do wyrażania własnych, choćby mylnych sądów, muszę się odnieść do niektórych wierutnych bredni. (Zauważ, że Twoją 12 beznadziejną paplaninę awansowałam do określenia „wierutne brednie"!!!). Po pierwsze, nie powiększam i nie powiększałam warg za pomocą restylane. Z takimi ustami się urodziłam i chociaż są całkiem udane, nigdy nie uważałam ich za szczególnie godne uwagi, bo gdyby było inaczej, prawdopodobnie nie omieszkałabym napisać o nich felietonu. Po drugie, kiedy miałam siedem lat, złamałam nos w zderzeniu z ceglanym murem, uciekając przed młodszym bratem, który gonił mnie z zaskrońcem znalezionym na naszym podwórku. W rezultacie od dziecka boję się wszelkich gadów, a mój nos jest odrobinę - niektórzy powiedzieliby, że uroczo - skrzywiony w lewo. Nigdy ani przez chwilę nie czułam potrzeby, żeby go skorygować, chociaż teraz, gdy nazwałeś go

zadartym, być może przemyślę sprawę. Jestem zdumiona, że dowiedziałeś się o depilacji włosów łonowych dopiero z mego felietonu, ponieważ zapewniam Cię, że ten kosmetyczny zabieg, o nazwie „brazylijski wosk", od dawna cieszy się popularnością. Skoro jednak zorientowałeś się, o czym jest felieton, a temat ranił Twoją niewątpliwą wrażliwość - ostatnio to bardzo powszechne zjawisko czemu, u licha, kontynuowałeś czytanie?!!! (Widzisz, w końcu ja też użyłam: „?!!!". Duża frajda!!!). Jeśli chodzi o to, co myśli mój ojciec na temat infantylizo-wania się (ciekawe słowo!) w taki sposób córki wykształconej w Harvardzie, to podejrzewam, że zamknięty w swej wieży z kości słoniowej w Yale, nic o tym nie wie, a jeśli wie, wcale go to nie obchodzi, bo od lat nie rozmawiamy ze sobą. (Wierni czytelnicy WEBB SITE powinni o tym wiedzieć!!!). Co do matki: nie musi się przejmować patrzeniem w oczy znajomym, bo, podobnie jak ja, nie ma ich. (Prawdopodobnie temat ten to pożywka dla felietonu na zbliżający się Dzień Matki, ale Ty go, niestety, już nie przeczytasz). Natomiast moje dzieci mają mnóstwo kolegów i koleżanek szczęśliwie nieświadomych pustej paplaniny ich matki, a ponieważ (niespodzianka!) nie mam zwyczaju paradować nago po domu, nie spotkała ich konieczność oceny estetycznych efektów ogołacania 13 moich dolnych rejonów. Ha, brzmi mocno, nawet na piśmie!!! A co do braku ślubu z ojcem któregoś z dwojga dzieci czy wspólnego zamieszkania... Cóż, mogę jedynie powiedzieć, że oszczędziłam latoroślom przykrości związanych z rozwodem, w przeciwieństwie do moich bardziej udanych sióstr, które w sumie mają za sobą cztery i pół

rozwodu: Emily trzy, Anne jeden i ostatnio separację. (Przy okazji, ceduję na Ciebie złożenie im obu gratulacji za niedawne szczerze zasłużone sukcesy). Teraz w sprawie felietonów: powinieneś zdać sobie sprawę, że robię to, do czego mnie zatrudniono. Kiedy przed trzema laty podjęłam pracę w „Palm Beach Post", redaktor naczelny, Michael Duff, oznajmił mi, że zależy mu na przyciągnięciu młodszych czytelników, a przede wszystkim na zorientowaniu się, co ludzie w moim wieku myślą i robią. Krótko mówiąc, w przeciwieństwie do Ciebie, bardzo go ciekawiły wszystkie sprawy Charley. Nie był natomiast absolutnie zainteresowany obiektywnym dziennikarstwem. Wręcz przeciwnie, chciał, żeby to, co piszę, było w pełni subiektywne, uczciwe, na czasie i najlepiej również kontrowersyjne. Sądząc z e-maili, jakie przyszły dziś rano, osiągnęłam cel. Szkoda, że uważasz moje felietony za infantylne i że rezygnujesz z prenumeraty naszej wspaniałej gazety, ale takie jest Twoje prawo. Będę dalej robić to, co robię, komentować nowe zjawiska społeczne, odnotowywać zachowania i zwyczaje młodych Amerykanów oraz zajmować się takimi palącymi problemami jak przemoc w rodzinie czy rozpowszechnianie pornografii, a także eksplorować beznadziejnie płytki świat. Przykro mi, że nie będziesz mi towarzyszyć. Z poważaniem, Charlotte Webb (Przepraszam, nie potrafiłam się oprzeć). Palce Charley na kilka sekund zawisły nad klawiszem WYŚLIJ, zanim przesunęły się nad USUŃ i opadły na klawiaturę. Patrzyła, jak słowa momentalnie znikają z ekranu, słysząc wokół siebie potęgujące się odgłosy pracowitego poniedziałkowego poranka: dzwoniły telefony, klikały

klawiatury, 14 deszcz dudnił o sięgające sufitu okna na trzecim piętrze przestronnego, czteropoziomowego budynku. Zza przepierzenia ciasnego boksu dochodziły rozmowy współpracowników; przyjaźnie wypytywali się wzajemnie o miniony weekend. Przez chwilę wsłuchiwała się w sympatyczną paplaninę, pełną śmiechu i niewinnych ploteczek, zadając sobie pytanie, czemu nikt nie zatrzymuje się przy jej biurku, żeby zapytać o weekend czy pogratulować najnowszego felietonu. Nikt tego nigdy nie robił. Najłatwiej byłoby złożyć takie zachowanie na karb zawodowej zawiści wiedziała, że większość kolegów uważa jej felietony (a przy okazji i ją) za banalne i płytkie, jak też ma jej za złe ich popularność, lecz szczerze mówiąc, w dużej mierze sama przyczyniła się do ochłodzenia stosunków z ludźmi z redakcji. Celowo ucięła wszelkie próby zbliżenia po rozpoczęciu pracy w „Palm Beach Post", uważając, że będzie lepiej, bezpieczniej zachować czysto zawodowe relacje. (Podobnie jak nigdy nie uważała za dobry pomysł bratania się z sąsiadami. I, kurczę, miała rację). Nie okazywała niechęci, była po prostu powściągliwa. Jej komunikat dość szybko dotarł do współpracowników. Nikt nie lubi braku akceptacji, szczególnie ludzie pióra, którzy aż nadto dobrze znają to uczucie. Wkrótce urwały się spontaniczne zaproszenia na kolacje, a wraz z nimi propozycje wypadu na drinka po pracy. Nawet uprzejme „Cześć" czy „Co słychać?" przestano kierować w jej stronę. Tak było do dzisiejszego ranka i teraz aż ją zatrzęsło na wspomnienie lubieżnego spojrzenia starszego redaktora, Mitchella Johnsona, gdy mijała

jego przeszklone biuro. Mitch, którego trudno byłoby nazwać subtelnym, gapiąc się w krok jej dżinsów Rock&Republic, zapytał: - I jak tam depilacja? Rekreacja - poprawił się, jakby przejęzyczył się niechcący. - Znaczy, czy odpoczęłaś w weekend? 15 Wydaje mu się, że mnie zna, pomyślała teraz Charley, odchylając się w fotelu z brązowej skóry i kierując wzrok ponad przepierzenie oddzielające jej skromną przestrzeń od dziesiątków podobnych boksów w centrum dużego działu redakcyjnego. To rozległe pomieszczenie dzieliło się na trzy główne sektory, chociaż podział był bardziej symboliczny niż rzeczywisty. Największą część zajmowali dziennikarze skupieni na aktualnych problemach, piszący relacje z codziennych wydarzeń; drugi sektor był zarezerwowany dla redaktorów specjalistycznych rubryk w tygodniowych wydaniach, takich właśnie jak kącik Charley, a trzecia część przypadła weryfikatorom faktów oraz personelowi biurowemu. Ludzie godzinami tkwili przed ekranami monitorów, powarkiwali do mikrofonów umocowanych na słuchawkach lub dociskali ramieniem do ucha czarne słuchawki staromodnych telefonów. Śledzili gorące materiały, dopinali terminy, uzgadniali punkty widzenia, potwierdzali oświadczenia. Zawsze ktoś tam wpadał, prosząc o radę, opinię czy pomoc. Nikt jednak nigdy nie prosił o nic Charley. Wydaje im się, że mnie znają, że wszystko o mnie wiedzą, pomyślała. Biorą mnie za słodką idiotkę, bo piszę o Passion Party i brazylijskim wosku. Nic nie wiedzą. MOŻE SIĘ WRESZCIE ZAMKNIESZ I ZNIKNIESZ?!!!

Od: Charley Webb Do: Oburzony czytelnik Temat: Logiczna odpowiedź Data: Poniedziałek, 22 stycznia 2007, 10:37:06 - 0800 Drogi oburzony: Jesteś podły. Z poważaniem Charley Webb Tym razem bez namysłu nacisnęła klawisz WYŚLIJ i odczekała, aż komputer potwierdzi, że wiadomość rzeczywiście 16 została wysłana. Pewnie należało dać sobie spokój, pomyślała w kilka sekund później. Celowe urażanie czytelników to kiepski pomysł. Jest mnóstwo beczułek z prochem, które tylko czekają, żeby wybuchnąć. Powinnam była odpuścić, pomyślała, kiedy zadzwonił telefon. Sięgnęła po słuchawkę. -

Charley Webb - powiedziała zamiast „Dzień dobry".

-

Jesteś zwykłą dziwką - warknął męski głos. - Ktoś powinien cię

wypatroszyć jak rybę. -

Mamo, to ty? - spytała i zaraz ugryzła się w język. Czemu nie

sprawdziła tożsamości rozmówcy? Do jakich wniosków doszła przed chwilą co do celowego antagonizowania ludzi? Powinnam była odłożyć słuchawkę, skarciła się, kiedy rozmówca się rozłączył. Telefon natychmiast ponownie zadzwonił. Odebrała go, podobnie jak wcześniej, nie sprawdzając numeru. -

Mama? - zapytała, nie potrafiąc się powstrzymać.

-

Skąd wiedziałaś? - usłyszała w odpowiedzi.

Charley zachichotała, oczyma duszy widząc zdumienie na pociągłej, szczupłej twarzy matki. Elizabeth Webb miała pięćdziesiąt pięć lat i sięgające ramion kruczoczarne włosy, które podkreślały nieziemską wręcz bladość cery. Mierzyła ponad sto siedemdziesiąt centymetrów i nosiła

długie, zwiewne spódnice, które optycznie skracały nogi, oraz głęboko wycięte bluzki, pozornie powiększające biust. Była kobietą piękną tak samo jak wtedy, gdy będąc w wieku Charley, miała czwórkę małych dzieci. Charley zostało niewiele wspomnień z tamtego okresu i jeszcze mniej zdjęć, bo matka znikła z jej życia, kiedy ona miała zaledwie osiem lat. Pojawiła się niespodziewanie przed dwoma laty, bardzo chętna do odnowienia kontaktów ze swymi latoroślami, które porzuciła dwadzieścia lat wcześniej. Siostry Charley, postanawiając trwać lojalnie przy ojcu, nie wybaczyły matce, że uciekła do Australii, nie z innym mężczyzną, bo to jeszcze dałoby się pojąć, lecz z kobietą, co było niewybaczalne. Jedy17 nie Charley okazała się na tyle ciekawa (złośliwa, jak niewątpliwie ująłby to ojciec), że zgodziła się spotkać z matką. Brat, oczywiście, odciął się od obojga rodziców. -

Chciałam ci tylko powiedzieć, że bardzo mi się spodobał twój

wczorajszy felieton - mówiła matka z ąuasi-austra-lijskim zaśpiewem na każdym słowie. - Zawsze mnie ciekawiły takie sprawy. Charley pokiwała głową. Niedaleko pada jabłko od jabłoni, przemknęła jej przez głowę nieuchronna refleksja. -

Dziękuję.

-

Wczoraj kilkakrotnie do ciebie dzwoniłam, ale gdzieś wyszłaś.

-

Nie zostawiłaś wiadomości.

-

Wiesz, że tego nie cierpię - przypomniała matka.

Charley uśmiechnęła się. Matka, osiadając tak niedawno w Palm Beach po dwudziestu latach życia na odludziu, czuła lęk przed

wszystkimi rzeczami, które miały w sobie choć odrobinę techniki, i nie korzystała ani z komputera, ani z telefonu komórkowego. Poczta głosowa nadal wprawiała ją w zdumienie i frustrację, a Internet był nie do pojęcia. -

Pojechałam do Miami zobaczyć się z Bramem - wyjaśniła Charley.

Cisza, a po niej: -

Co słychać u twojego brata?

-

Nie wiem. Nie zastałam go. Czekałam kilka godzin.

-

Wiedział, że przyjedziesz?

-

Tak.

Kolejna cisza, dłuższa od poprzedniej. -

Myślisz, że on...? - Matkę zawiódł głos.

-

...Pije i bierze narkotyki?

-

Tak sądzisz?

-

Może. Nie wiem.

-

Bardzo się o niego martwię.

-

Trochę za późno, nie uważasz? - Słowa wymknęły się

18 nie Charley okazała się na tyle ciekawa (złośliwa, jak niewątpliwie ująłby to ojciec), że zgodziła się spotkać z matką. Brat, oczywiście, odciął się od obojga rodziców. -

Chciałam ci tylko powiedzieć, że bardzo mi się spodobał twój

wczorajszy felieton - mówiła matka z ąuasi-austra-lijskim zaśpiewem na każdym słowie. - Zawsze mnie ciekawiły takie sprawy. Charley pokiwała głową. Niedaleko pada jabłko od jabłoni, przemknęła jej przez głowę nieuchronna refleksja. -

Dziękuję.

-

Wczoraj kilkakrotnie do ciebie dzwoniłam, ale gdzieś wyszłaś.

-

Nie zostawiłaś wiadomości.

-

Wiesz, że tego nie cierpię - przypomniała matka.

Charley uśmiechnęła się. Matka, osiadając tak niedawno w Palm Beach po dwudziestu latach życia na odludziu, czuła lęk przed wszystkimi rzeczami, które miały w sobie choć odrobinę techniki, i nie korzystała ani z komputera, ani z telefonu komórkowego. Poczta głosowa nadal wprawiała ją w zdumienie i frustrację, a Internet był nie do pojęcia. -

Pojechałam do Miami zobaczyć się z Bramem - wyjaśniła Charley.

Cisza, a po niej: -

Co słychać u twojego brata?

-

Nie wiem. Nie zastałam go. Czekałam kilka godzin.

-

Wiedział, że przyjedziesz?

-

Tak.

Kolejna cisza, dłuższa od poprzedniej. -

Myślisz, że on...? - Matkę zawiódł głos.

-

...Pije i bierze narkotyki?

-

Tak sądzisz?

-

Może. Nie wiem.

-

Bardzo się o niego martwię.

-

Trochę za późno, nie uważasz? - Słowa wymknęły się

18 __ z ust Charley, zanim zdążyła ugryźć się w język. - Przepraszam zreflektowała się natychmiast. -

Nie szkodzi. Pewnie na to zasłużyłam.

-

Nie chciałam być złośliwa.

-

Właśnie, że chciałaś - powiedziała matka bez urazy. -I dlatego tak

dobrze piszesz. Natomiast twoja siostra jest mierną pisarką - dodała, nie potrafiąc się powstrzymać. -

Mamo...

-

Przepraszam, kochanie. Nie chciałam być złośliwa - zacytowała

córkę. -

Właśnie, że chciałaś. - Charley uśmiechnęła się, czując, że matka też

się uśmiecha. - Słuchaj, muszę kończyć. -

Pomyślałam, że mogłabym później wpaść do ciebie, zobaczyć się z

dziećmi... -

Dobry pomysł - odparła Charley z roztargnieniem, otwierając kolejny

e-mail. Od: Osoba o dobrym smaku Do: Charley@Charley'sWeb.com Temat: Zboczeńcy Data: Poniedziałek, 22 stycznia 2007, 10:40:05 - 0400 Droga Charley, chociaż należę do ludzi, którzy wyznają zasadę: ŻYJ I DAJ ŻYĆ INNYM, twój najnowszy felieton zmusił mnie do zmiany zdania. Już poprzedni, o gadżetach erotycznych, był wystarczająco obrzydliwy, lecz ten ostatni stanowi obrazę dla wszystkich porządnych chrześcijan. Jesteś nikczemna, obrzydliwa i zboczona. Powinnaś smażyć się w piekle. Więc ZDECHNIJ, DZIWKO, ZDECHNIJ, i zabierz ze sobą swoje bękarty! PS: Lepiej ich dobrze pilnuj. Nie wyobrażasz sobie, do jakich potworności ludzie bywają zdolni. Charley poczuła, że oddech zamiera jej w płucach. 19

r -

Mamo, muszę kończyć.

Rzuciła słuchawkę, zerwała się od biurka, wywracając fotel, i wybiegła z boksu. 2 -

No już, Charley, uspokój się.

-

Jak mogę się uspokoić? Jakiś świr grozi moim dzieciom.

-

Rozumiem. Weź kilka głębokich oddechów i opowiedz mi jeszcze

raz... Charley dwukrotnie zaczerpnęła powietrza, a Michael Duff podniósł się zza masywnego dębowego biurka i podszedł do drzwi dużego przeszklonego gabinetu, który zajmował południowo-zachodni narożnik piętra. Przed biurem zdążyła już się zgromadzić grupka reporterów, ściągnięta zamieszaniem. -

Jakieś problemy? - zainteresował się ktoś.

-

Wszystko w porządku - zbył go Michael.

-

Wszystko Charley! - mruknęła lekceważąco jakaś kobieta, kiedy

Michael zamykał drzwi. -

No dobrze, powiedz, co dokładnie było w tym e-mailu -poprosił

Charley, dając znak, by usiadła. Ona jednak wolała krążyć po dywanie w piaskowym kolorze, ignorując dwa fotele z zielonej skóry, stojące przed biurkiem Michaela. Deszcz siekł o szyby, a szum wody konkurował z odgłosami dobiegającymi z pobliskiej autostrady 1-95. -

Tam było, że powinnam smażyć się w piekle, i jeszcze „zdechnij,

dziwko, zdechnij", no i żebym zabrała ze sobą swoje bękarty. -

No tak, najwyraźniej nie mamy do czynienia z twoim fanem...

20 -

A dalej, że powinnam starannie pilnować dzieci, bo nie wiadomo, do

czego ludzie potrafią być zdolni. Brwi Michaela ściągnęły się, kiedy przysiadał na skraju biurka. -

A poza tym coś więcej? - Zmrużył piwne oczy.

-

Nie, to wszystko. Wystarczy.

Michael potarł dużą dłonią mocno zarysowaną szczękę, odgarnął z czoła kosmyk siwych włosów i skrzyżował muskularne ramiona na potężnej piersi. Charley, obserwującą każdy jego ruch, uderzyło, że wszystko w tym starszym mężczyźnie wydaje się za duże i to, co normalnie uznałaby za krzepiące, w tej chwili jedynie wzmacniało w niej poczucie bezradności. Słuchając jego z natury tubalnego głosu, dostrzegając bezwiedną władczość w każdym geście, czuła się mała i słaba. Patrząc na niego, wreszcie zrozumiała, co ludzie mają na myśli, mówiąc, że ktoś przejął kontrolę. Nie wyszarpał. Nie przechwycił. Mężczyzna pokroju Michaela Duffa nigdy nie musiał o to walczyć, jak zazwyczaj bywało w jej wypadku. Władza stanowiła jego naturalny atrybut. Coś, co uważał za oczywiste, coś, co zwyczajnie przejmował. -

Nie powinnam była wparować do ciebie w taki sposób

-usprawiedliwiała się, przypominając sobie, jak wpadła do gabinetu bez pukania. Zerknęła na reporterów, siedzących przy biurkach za szklaną ścianą. Wiedziała, że chociaż już nie patrzą w tę stronę, nie przestali jej obserwować, oceniać. -

Miałaś prawo się zdenerwować.

-

Zdarzało mi się wcześniej dostawać złośliwe e-maile. Nawet grożono

mi śmiercią. Popularnym reporterom często zdarzały się takie przykre incydenty, lecz w większości wypadków były bez znaczenia, podobnie jak propozycje matrymonialne, które również się trafiały. Oprócz obraźliwych listów przychodziły i gratulacje, a także całkiem sporo wyznań miłosnych. Niektórzy czytelnicy sugerowali tematy do następnych felietonów, inni przy21 syłali swe roznegliżowane zdjęcia, a zdumiewająco liczna grupa szukała kogoś, kto spisałby historię ich życia. W ostatnich tygodniach Charley dostała dwie takie propozycje. Odrzucała wszelkie oferty najtaktowniej, jak potrafiła (mam inne zobowiązania, nie jestem odpowiednią osobą do podjęcia się takiej pracy, proszę samemu spróbować), a mimo wszystko niektóre osoby traktowały odmowę bardzo osobiście. -

Nikt dotąd nie groził moim dzieciom - dodała ze łzami w oczach. -

Ale według ciebie przesadnie zareagowałam, prawda? -

Wcale nie. Bardzo poważnie traktujemy groźby. Powiedz mi tylko,

czy zachowałaś ten list. -

Oczywiście.

-

To dobrze. Zawiadomię policję, prześlę im kopię tego maila i

zobaczymy, czy dotrą do autora. -

Ten, kto to napisał, prawdopodobnie korzystał z kafejki internetowej.

-

Nie byłbym pewien - powiedział Michael. - Większość tych

świrusów nie jest zbyt bystra. Wcale bym się nie zdziwił, gdyby ten zbok użył własnego komputera.

-

Zbok? Myślisz, że to facet?

-

Według mnie styl wygląda na męski.

-

No to co mam teraz zrobić?

-

Niewiele możesz zrobić, pozostaje ci jedynie wzmóc czujność -

odparł, wzruszając ramionami. - Nie otwieraj drzwi nieznajomym; staraj się nikomu nie narażać; miej dzieci na oku i pozwól się sprawą zająć policji. Nie sądzę, aby ten facet ponownie cię niepokoił. Tacy z reguły są tchórzami. Ulżył sobie, wysyłając ten e-mail. Charley uśmiechnęła się, już czując się bezpieczniej. -

Podejrzewam, że wczorajszy felieton wielu ludzi wyprowadził z

równowagi. -

Znaczy, robisz dobrą robotę.

-

Dzięki.

22 -

Postaraj się tego tak nie przeżywać - poradził Michael, otwierając

drzwi gabinetu. -

Wszystko gra? - spytała jedna z sekretarek, gdy Charley mijała jej

biurko. -

Gra i buczy - przytaknęła, nie zatrzymując się ani nie oglądając, ze

strachu, że jeśli to zrobi, uderzy w płacz. -

Bezwłose cudo - szepnął ktoś na tyle głośno, żeby usłyszała.

-

Musi świerzbić jak cholera.

Stłumione chichoty odprowadziły Charley do boksu. Ile bym dała, żeby móc zatrzasnąć za sobą drzwi, pomyślała, wchodząc do środka i podnosząc fotel. E-mail z pogróżkami zniknął z ekranu, zastąpiony tapetą - zeszłorocznym zdjęciem jej dzieci. Charley zapatrzyła

się na rozkoszne twarzyczki, podsumowując zmiany, jakie zaszły na nich w ciągu ostatnich dwunastu miesięcy - uśmiech bezzębnej Franny był bardziej nieśmiały niż obecnie, gdy wreszcie urosły jej dwa przednie zęby, a brązowe włosy krótsze i cieńsze niż teraz, natomiast w bystrych zielonych oczach tliły się te same iskierki. Piegowatym ramieniem obejmowała brata, a ten gest, który można byłoby wziąć za przejaw siostrzanej miłości, prawdopodobnie stanowił próbę utrzymania go w miejscu. Czteroletni James był kulką nerwowej energii, nawet kiedy się nie ruszał. Obecnie pucki mu zmalały i wyciągnął się o kilka centymetrów, ale nadal kipiał energią. Wygląda jak cherubinek z tą złotą czuprynką i chabrowymi oczkami, pomyślała, dotykając palcami dołka w policzku, lecz w sumie to mały diabełek. Uwielbiała go. Popatrując na niego i jego siostrę, nie mogła uwierzyć, że wydała na świat coś tak perfekcyjnego. Czasami miłość do dzieci sprawiała jej wręcz fizyczny ból. Dlaczego nikt jej na to nie przygotował? Nie uprzedził, że można kochać aż tak mocno? Prawdopodobnie nie miał kto jej tego powiedzieć. Zagłębiła się w fotelu i sięgnęła do górnej szuflady biurka. 23 Wyciągnęła ostatnią powieść Anne, Pamiętaj miłość, którą siostra przysłała przed dwoma tygodniami, a ona dotąd jej nie przeczytała. Gdyby nie zniechęciła jej okładka (panna młoda o oczach zasnutych łzami, częściowo przesłoniętych welonem), to niewątpliwie dokonałaby tego dedykacja: Memu cudownemu ojcu, Robertowi Webbowi. O co tu chodzi? To ten sam ojciec? Charley stanął w pamięci zimny, zgorzkniały człowiek, w którego domu dorastała, w domu pełnym gniewnej ciszy przerywanej surowymi napomnieniami. Czy ojciec choć raz powiedział coś miłego?

Komukolwiek? Otworzyła książkę na stronie tytułowej. Charlotcie, wykaligrafowała Anne ozdobnym pismem z brzuszkami i zawijasami, które pewnie musiała ćwiczyć ze dwa tygodnie. Z najlepszymi życzeniami, Anne. Jakby łączyła je zaledwie znajomość. Tak chyba zresztą było. Dotarła do pierwszego rozdziału, przeczytała zdanie: Gdy Tiffany Lang po raz pierwszy ujrzała Blake'a Castle, wiedziała, że jej życie już na zawsze się zmieni. -

O matko!

Nie dlatego, że był najprzystojniejszym mężczyzną, jakiego dotąd spotkała, chociaż niewątpliwe tak było. I nie z powodu intensywnie niebieskich oczu czy sposobu, w jaki zdawały się ją przenikać, jakby patrzyły prosto w jej duszę, odczytując najskrytsze myśli. Ani dlatego, że anektując środek pokoju, stal w wyzywającej pozie, z biodrami nieco wychylonymi do przodu i z kciukami prowokacyjnie zatkniętymi za kieszenie obcisłych dżinsów, a jego odęte, pełne wargi, szepcząc nieme zaproszenie, rzucały wyzwanie. Zbliżasz się na własne ryzyko, ostrzegały bezgłośnie. -

Dobry Boże...

-

Co czytasz? - odezwał się ktoś za jej plecami.

Charley szybko zamknęła książkę. -

W czym mogę ci pomóc, Mitch? - zapytała, nie odwracając się.

24 -

Słyszałem, że grożono ci śmiercią.

Charley wykonała półobrót wraz z fotelem. Mitch Johnson był w średnim wieku, miał brzuch piwosza, włosy przerzedzone nad czołem i z powodów

dla niej niezrozumiałych uważał, że kobiety nie potrafią mu się oprzeć. Stał oparty o ściankę boksu w wystudiowanej pozie, która, jak się domyślała, wydawała mu się seksowna, i marszcząc czoło, usiłował nadać poważny wyraz nalanej twarzy. -

Powinnaś była przyjść z tym do mnie - wytknął. - Jestem starszym

redaktorem, twoim bezpośrednim zwierzchnikiem - zaznaczył, bo takt nie był jego mocną stroną. - Nie powinnaś biegać do Michaela z byle błahostką. -

Nie uważam tego za błahostkę.

-

Niemniej najpierw należało przyjść do mnie - pouczył ją, zgodnie ze

swym denerwującym zwyczajem stosując bezosobową formę. -

Przepraszam, nie zastanawiałam się nad tym, co robię.

-

Następnym razem się zastanów.

-

Mam nadzieję, że nie będzie następnego razu.

-

W związku z powyższym może lepiej będzie wybrać jakiś mniej

prowokujący temat na przyszły tydzień - zasugerował, błądząc spojrzeniem w okolicach jej krocza. Charley, żeby zasłonić mu widok, skrzyżowała dłonie na książce leżącej na kolanach. - Nie powiem, mnie się podobały te prywatne wynurzenia. Próbowałem nawet namówić żonę na brazylijski wosk. - Puścił oko. - Chyba jednak, w przeciwieństwie do ciebie, brakuje jej fantazji. Charley odwróciła się do komputera. -

Prześlę ci ten e-mail - powiedziała, uderzając w odpowiednie

klawisze. -

Zrób to. A następnym razem...

-

Dowiesz się pierwszy.

-

Dobrze. Zawsze lubiłem być pierwszy.

Nawet siedząc tyłem do niego, czuła, że znowu puścił 25 oko. Co jest z niektórymi facetami, zastanawiała się. Czyżby nie słyszeli o takiej drobnostce jak molestowanie? Nie czuli, że to ich dotyczy? Jednocześnie nie przypuszczała, by wiele osób na tym piętrze było gotowych wziąć jej stronę. Już słyszała, jak koledzy z redakcji pytają, czy przypadkiem swymi felietonami nie prowokuje zaczepek z podtekstem seksualnym. „Niech nie liczy na nasze współczucie". Nie ma sprawy, pomyślała, przerzucając kartki książki leżącej na jej kolanach. Dawno przestała liczyć na kogokolwiek. Zorientowała się, że patrzy na efektowne zdjęcie siostry, zamieszczone na tylnej okładce. Anne siedziała na różowej pluszowej kanapie, otoczona ozdobnymi poduszkami w białych koronkowych powłoczkach. Z długich kasztanowych włosów, luźno zebranych na czubku głowy, wymknęło się kilka pasm, malowniczo okalając twarz w kształcie serca. Trudno odmówić jej urody pomimo grubej warstwy makijażu, jaki zwykła nakładać. Jednak żaden tusz czy cienie nie były w stanie zamaskować smutku w jej oczach. Charley czytała w ta-bloidach o niedawnej separacji Anne z nic niewartym mężem numer dwa. Krążyły pogłoski, że domagał się alimentów i groził, iż sądownie załatwi sobie opiekę nad małymi córeczkami, jeśli Anne mu nie zechce wypłacać alimentów. O ile Charley dobrze pamiętała, Darcy miała dwa lata, a Tess zaledwie osiem miesięcy. Ale draka, pomyślała, sięgając po telefon. Wydobyła numer siostry z zakamarków pamięci i wybrała Nowy Jork, zanim zdążyła się rozmyślić. -

Rezydencja pani Webb - zaanonsowała oficjalnie gosposia,

odbierając telefon po pierwszym sygnale. -

Czy mogę prosić Anne? Mówi siostra.

-

Pani Anne! - zawołała gosposia. - Dzwoni Emily.

-

Nie, tu...

-

Hmm, co słychać? - odezwała się siostra, przejmując słuchawkę.

-

To nie Emily - sprostowała Charley.

26 -

Charlotte?

-

Charley - poprawiła.

Cisza w słuchawce. -

Anne? Jesteś tam?

-

Jestem.

-

Przez chwilę miałam wrażenie, że połączenie się zerwało.

-

Nie, po prostu zaskoczyłaś mnie telefonem. U ciebie wszystko w

porządku? -

W jak najlepszym.

-

A u matki?

-

Świetnie. Jak się czuje ojciec?

-

Doskonale.

-

To dobrze.

Znów milczenie, nawet dłuższe od poprzedniego. -

Jak tam dzieci? - spytała Charley.

-

Dobrze. A twoje?

-

Są słodkie.

-

Pewnie słyszałaś, że rozchodzę się z AJ.

-

Szczerze współczuję.

-

Możesz mi wierzyć, że z radością pozbędę się tego su-kinkota. Ten

gnojek zdradzał mnie z dwiema z moich najlepszych koleżanek i jeszcze ma czelność domagać się alimentów. Wyobrażasz sobie? Charley nie była pewna, czy bardziej ją zaskoczyło, że wkrótce były szwagier sypiał z dwiema z przyjaciółek Anne, czy też to, że siostra ma ich tak wiele. -

Co słychać u Emily? - spytała.

-

Em wspaniale sobie radzi. Chyba widziałaś ją w „Dzień dobry,

Ameryko". -

Szczerze mówiąc, nie. Przegapiłam. Nikt mi nie powiedział...

-

Świetnie wypadła. Podobno stacja zastanawia się nad propozycją

programu autorskiego. 1 -

To kapitalnie.

-

No. A co u Brama?

-

W porządku. Kontaktował się z tobą ostatnio?

-

Żartujesz? Dzwoni jeszcze rzadziej niż ty. Czemu pytasz? Coś się

stało? -

Nie.

-

Charley, co się dzieje? Dlaczego dzwonisz?

Dlaczego zadzwoniła? -

Czy zwracał się do ciebie ktoś z magazynu?

-

Jakiego magazynu?

-

No, z „People". Moja agentka próbuje ich przekonać do zrobienia o

mnie materiału. Chce wykorzystać tę całą historię z siostrami Bronte.

-

Co?

-

Emily uważa to za doskonały pomysł. Nie dzwonili?

-

Nie. Na razie nie. Posłuchaj, dzwonię, bo... chcę ci podziękować za

książkę. Miło, że przysłałaś mi egzemplarz. -

Ach, taak. To też pomysł mojej agentki. Pomyślała, że może

napiszesz o niej w swojej rubryce. Powiedziałam, że prawdopodobnie nawet jej nie przeczytasz. Czytałaś? -

Jeszcze nie. Mam zamiar zabrać się do lektury w ten weekend.

-

Jasne.

-

Podobno jest naprawdę dobra - zaryzykowała Charley.

-

Wszyscy twierdzą, że najlepsza.

-

Na dziewiątej pozycji listy rankingowej.

-

Właściwie przesuwa się na szóste w tym tygodniu.

-

Wspaniale.

-

Wszystkim się bardzo podoba.

-

Zrozumiałe.

-

Mam umówione terminy spotkań autorskich na najbliższe dwa

miesiące. -

Naprawdę? Nie zajedziesz przypadkiem w moje okolice?

-

Może. Nie znam dokładnie grafiku.

28 -

No to zadzwoń, jak tylko dowiesz się czegoś więcej.

-

Czemu?

Proste, a zarazem wnikliwe pytanie. -

Pomyślałam, że mogłybyśmy się spotkać - zaimprowizowała

Charley, usiłując sobie przypomnieć, kiedy ostatnio widziała którąś z

sióstr. I znowu milczenie, najdłuższe ze wszystkich. -

Może. Słuchaj, muszę się zbierać. Dzięki za telefon.

-

Dzięki za książkę.

-

Dobrej zabawy - rzuciła Anne, zanim się rozłączyła.

-

Dobrej zabawy - powtórzyła Charley i odkładając słuchawkę,

przymknęła oczy, usiłując ustalić, kiedy rozpoczął się powolny rozpad rodziny. Ojciec niewątpliwie obarczyłby winą matkę, utrzymując, że swą ucieczką doprowadziła do rozpadu życia rodzinnego. Matka bez wątpienia wytknęłaby w rewanżu, że to chłód męża pchnął ją w inne ramiona. A fakt, że te ramiona akurat należały do kobiety, jeszcze bardziej rozjuszyłby ojca. Nie powinno było do tego dojść. Pozornie Robert i Elizabeth Webbowie stanowili idealną parę: urodziwi, wykształceni, zakochani. Nawet ich imiona świetnie do siebie pasowały, biorąc pod uwagę, że on był szanowanym profesorem literatury angielskiej. Robert i Elizabeth, tak jak sławni romantyczni poeci, Robert Browning i jego żona, Elizabeth Barrett Browning. Jaki niesamowity zbieg okoliczności, żartowali. Niestety, Roberta Webba trudno byłoby nazwać romantycznym, a jego żona szybko odkryła, że zakochała się w Robercie, a za mąż wyszła za Boba. W ciągu ośmiu lat urodziło im się czworo dzieci. Pierwsza przyszła na świat Charlotte (powiastka Charlotte's Web była ulubioną książeczką matki, a gra słów miała nieodparty urok dla profesora filologii), dwa lata później pojawiła się Emily, a po kolejnych dwóch latach Anne. „Nasze własne siostry Bronte", mówiła matka wszystkim, kto chciał słuchać. A

po29 tem urodził się wyczekiwany przez ojca syn. Chcieli dać mu na imię Branwell, bo takie imię nosił jedyny brat sióstr Bron-te, ponieważ jednak w przeciwieństwie do nich Branwell był nieudacznikiem, zdecydowali się na Brama, po Bramie Sto-kerze, autorze powieści o krwawym hrabim Draculi. Niestety, zmiana imienia na niewiele się zdała. I kiedy siostry Webb podążały za przykładem swych błyskotliwych imienniczek, Bram należycie odgrywał swoją rolę i idąc w ślady Branwel-la, nie miał żadnych osiągnięć. „To przeznaczenie", zwykł mawiać, widząc w uzależnieniu Branwella od alkoholu i narkotyków inspirację dla siebie. Charley jeszcze raz sięgnęła po słuchawkę. Powinna zadzwonić do Brama. Rozmowa z młodszym bratem zawsze jednak stanowiła frustrujące doświadczenie, a ona już czuła się sfrustrowana. Czara goryczy przelała się w ostatni weekend, gdy po jeździe do Miami zatłoczonymi autostradami południowej Florydy w wakacyjnym szczycie, który trwał tu od grudnia do marca, nie zastała go w domu. Kiedyś może by się przejęła, ale teraz już nie. Zbyt często powtarzały się podobne sytuacje. „Do zobaczenia o ósmej", mówił, a zjawiał się o północy. „Będę w piątek na kolacji", zapowiadał się, a przyjeżdżał w poniedziałkowe południe. Charley od lat wiedziała o narkotykach. Liczyła, że może coś zmieni obecność matki, ale minęły dwa lata od jej przyjazdu, a Bram nadal nie chciał mieć z nią nic wspólnego. Zachowywał się jeszcze gorzej niż kiedykolwiek przedtem. -

Puk, puk - odezwał się damski głos za Charley.

Odwróciła się z fotelem i zobaczyła Monicę Turnball - lat

dwadzieścia parę, kruczoczarne, krótko obcięte włosy, srebrne kółeczko w prawym skrzydełku nosa, a w krwistoczerwonych pazurach biała koperta. -

Poczta do ciebie - zaszczebiotała. - Nie jakieś tam wirtualne bzdety,

ale najprawdziwszy list - mówiła, upuszczając kopertę na wyciągniętą dłoń Charley. 30 tem urodził się wyczekiwany przez ojca syn. Chcieli dać mu na imię Branwell, bo takie imię nosił jedyny brat sióstr Bron-te, ponieważ jednak w przeciwieństwie do nich Branwell był nieudacznikiem, zdecydowali się na Brama, po Bramie Sto-kerze, autorze powieści o krwawym hrabim Draculi. Niestety, zmiana imienia na niewiele się zdała. I kiedy siostry Webb podążały za przykładem swych błyskotliwych imienniczek, Bram należycie odgrywał swoją rolę i idąc w ślady Branwel-la, nie miał żadnych osiągnięć. „To przeznaczenie", zwykł mawiać, widząc w uzależnieniu Branwella od alkoholu i narkotyków inspirację dla siebie. Charley jeszcze raz sięgnęła po słuchawkę. Powinna zadzwonić do Brama. Rozmowa z młodszym bratem zawsze jednak stanowiła frustrujące doświadczenie, a ona już czuła się sfrustrowana. Czara goryczy przelała się w ostatni weekend, gdy po jeździe do Miami zatłoczonymi autostradami południowej Florydy w wakacyjnym szczycie, który trwał tu od grudnia do marca, nie zastała go w domu. Kiedyś może by się przejęła, ale teraz już nie. Zbyt często powtarzały się podobne sytuacje. „Do zobaczenia o ósmej", mówił, a zjawiał się o północy. „Będę w piątek na kolacji", zapowiadał się, a przyjeżdżał w poniedziałkowe południe. Charley od lat wiedziała o narkotykach. Liczyła, że może coś zmieni obecność matki, ale minęły dwa lata od jej przyjazdu,

a Bram nadal nie chciał mieć z nią nic wspólnego. Zachowywał się jeszcze gorzej niż kiedykolwiek przedtem. -

Puk, puk - odezwał się damski głos za Charley.

Odwróciła się z fotelem i zobaczyła Monicę Turnball - lat dwadzieścia parę, kruczoczarne, krótko obcięte włosy, srebrne kółeczko w prawym skrzydełku nosa, a w krwistoczerwonych pazurach biała koperta. -

Poczta do ciebie - zaszczebiotała. - Nie jakieś tam wirtualne bzdety,

ale najprawdziwszy list - mówiła, upuszczając kopertę na wyciągniętą dłoń Charley. 30 Charley wpatrywała się przez chwilę w niewyrobione dziewczęce pismo, a potem dwukrotnie sprawdziła adres nadawcy. -

Zakład Karny Pembroke? To przecież więzienie?

-

Widać masz tam fankę.

-

Tylko tego mi jeszcze potrzeba. - Odezwał się brzęczyk telefonu. -

Dzięki - rzuciła do Moniki, gdy ta pomachała palcami na pożegnanie. Charley Webb - przedstawiła się, podnosząc słuchawkę. -

Mówi Glen McLaren. Mam pani brata.

-

Co?

-

Wie pani, gdzie mnie znaleźć.

Została z głuchą słuchawką przy uchu. 3 -

Gdzie jest mój brat? - zaatakowała Charley, wparowu-jąc przez

ciężkie, frontowe drzwi do Prime, szykownego nocnego klubu w Palm Beach, miejsca, gdzie należało bywać i być widzianym. Do klienteli należeli głównie młodzi, z zasady bogaci, przeważnie piękni (lub tacy,

których pieniądze czyniły pięknymi) ludzie. Przychodzili tu, żeby obracać się wśród podobnych sobie, fotogenicznie potrząsać wycieniowa-nymi blond grzywami, demonstrować opalone ciała, obleczone w najnowsze designerskie ciuchy, szukać dawnych znajomych, nowych miłości oraz dyskretnych dealerów. Charley w jednym z ostatnich, niezbyt pochlebnym felietonie nazwała to miejsce Magazynem Mięsa Klasy Prime, co absolutnie nie wpłynęło na osłabienie rosnącej w zawrotnym tempie popularności tego przybytku. Po raz pierwszy zajrzała do Prime nad ranem w weekend pod koniec października. Podobnie jak większość ludzi w jej wieku oczarowało ją połączenie luster i mahoniu, głośnej muzyki i przyciemnionych świateł, drogich perfum i lśnią31 cych od potu zgrabnych ciał. W ciągu pięciu minut, które zajęło jej przedarcie się przez zmyślnie obnażony tłum do imponująco szczodrze zaopatrzonego baru, ciągnącego się wzdłuż całej lewej ściany pomieszczenia, zaczepiło ją trzech przystojnych mężczyzn, kobieta ze sztucznymi piersiami wielkości balonów i chór pozornie bezcielesnych głosów, oferujących wszystko od ekstazy po heroinę. „Rzuć nazwę, a ja to mam" - ktoś szepnął jej kusząco do ucha, gdy mijała ją młoda imprezowiczka, chwiejnie stąpając na wysokich obcasach, z białym proszkiem na nosie. Gwar i śmiechy towarzyszyły Charley w drodze do baru, zabłąkane dłonie mimochodem muskały ją po pośladkach, a ostry rytm muzyki zagłuszał myśli. Pojęła wtedy, jak łatwo poddać się bezsensowi tego wszystkiego, pozwolić się ponieść muzyce, odpłynąć, zapomnieć...

Nie myślę. Więc mnie nie ma. Jakież to było kuszące. Teraz jednak, w mdłym świetle deszczowego poranka, wnętrze zachowało niewiele z uroku i dekadenckiego powabu z godzin otwarcia. Podobnie jak na prześwietlonym zdjęciu brakowało tu życia. Jeszcze jedna pusta przestrzeń z parkietem pozbawionym tancerzy. Ze dwadzieścia czteroosobowych stolików stało zsuniętych w prawym narożniku w głębi pomieszczenia z myślą o klientach, którzy wpadli coś przegryźć, natomiast nad wysokimi, dwuosobowymi stolikami, rozstawionymi po całej sali, czuwały górujące nad nimi brązowe posągi nagich kobiet o twarzach pozbawionych wyrazu, z ramionami zgiętymi w łokciach i z uniesionymi dłońmi, wskazującymi palcami wysoki sufit. - Gdzie jest mój brat? - Charley ponowiła pytanie, kierując spojrzenie na bar, przy którym na obitym rudą skórą stołku siedział Glen McLaren, pochylony nad gazetą rozłożoną na blacie z brązowego marmuru, otwartą na informacjach sportowych. Ubrany na czarno, mógł mieć ze trzydzieści pięć lat, był 32 wysoki i szczupły, ale nie tak przystojny, jak go zapamiętała z poprzedniego pobytu. W dziennym świetle jego rysy wydawały się ostrzejsze, nos szerszy, a piwne oczy bardziej senne, chociaż i tak odniosła wrażenie, że ją nimi rozbiera, kiedy podeszła bliżej. -

Pani Webb - przywitał ją. - Miło panią widzieć.

-

Gdzie mój brat?

-

Nic mu nie jest.

-

Nie pytałam, jak się czuje. Pytałam, gdzie jest.

-

Napije się pani czegoś? - zapytał Glen, jakby nie dosłyszał pytania. -

Może soku pomarańczowego, albo... -

Nie mam ochoty.

-

...kawy?

-

Nie chcę kawy. Proszę posłuchać. Zadzwonił pan do mnie i

powiedział, że ma mojego brata. -

A pani w swoim felietonie napisała w ubiegłym miesiącu mnóstwo

nieprzyjemnych rzeczy o mnie i o moim klubie. Przynajmniej tak to zrozumiałem. - Błysnął zębami w uśmiechu. - Nigdy nie czytuję pani felietonów. -

W takim razie nie powinien się pan przejmować moją opinią.

-

Niestety, mnóstwo ludzi, łącznie z naszym burmistrzem i szefem

policji, nie ma tak wyrobionego smaku jak ja. W ostatnich tygodniach spotkało mnie sporo niepożądanego zainteresowania. -

Przykro mi.

-

Naprawdę?

-

Nie całkiem. Co to jednak ma wspólnego z moim bratem?

-

Nic. Po prostu próbuję nawiązać rozmowę.

-

Panie McLaren, nie jestem zainteresowana rozmową.

-

Glen - poprawił ją.

-

Nie jestem zainteresowana rozmową, panie McLaren -powtórzyła,

przewieszając dużą torbę z beżowej skóry z jed33 nego ramienia na drugie. - Interesuje mnie brat. Ma go pan czy nie? -

Tak. - McLaren uśmiechnął się nieśmiało. - Boże, moje ostatnie „tak"

kosztowało mnie fortunę. - Spuścił głowę i spojrzał filuternie spod rzęs. -

Co? Nawet cienia uśmiechu? Staram się panią oczarować. -

Czemu? - Charley omiotła spojrzeniem salę, ale nie dostrzegła

nikogo poza kelnerem wycierającym stoliki na drugim krańcu parkietu. -

Czemu staram się panią oczarować? Och, sam nie wiem. Bo ślicznie

pani wygląda? Bo jest reporterką? Bo próbuję się wkraść w pani łaski? A może zwyczajnie staram się wśliznąć w pani majtki? Zniecierpliwiona Charley westchnęła głośno. -

Panie McLaren, nie pieprzę się w ramach rewanżu.

Glen wzruszył ramionami, wracając spojrzeniem do sportowych szpalt porannej gazety. Jeśli nawet zszokował go jej wulgarny język, nie dał tego po sobie poznać. -

Ciekawe, skoro nie ma pani problemu z pieprzeniem wszystkich

wokoło. Ostry jest, podsumowała go w myślach Charley. Trzeba mu to przyznać. -

To powinno pana nauczyć unikania rozmów z reporterami.

-

Pragnę zaznaczyć, że, o ile sobie przypominam, rozmawiając z panią

ostatnim razem, nie wiedziałem, iż mam do czynienia z reporterką. Nie miałem pojęcia o istnieniu czegoś takiego jak WEBB SITE. Nawiasem mówiąc, zmyślny tytuł na felieton. -

Dziękuję.

-

Miałem wrażenie, że rozmawiam po prostu z piękną kobietą, której

straszliwie pragnąłem zaimponować. -

Lecz to pragnienie natychmiast przeszło, gdy się pan zorientował, że

ona nie da się zaciągnąć do łóżka. 34 -

Jestem facetem, Charley. Rozmowa interesuje mnie średnio.

-

W takim razie dlaczego rozmawiamy teraz?

Glen znów się uśmiechnął. Posyła te uśmiechy z niepokojącą częstotliwością, pomyślała Charley. I wtedy pojawiają się zmarszczki wokół jego sennych, piwnych oczu. -

Mam ochotę dla zabawy trochę z panią pograć - wyznał.

-

Nie lubię, jak się ze mną pogrywa.

-

I stąd ten mały wybuch literackiej złości? Czuła pani, że pogrywam z

panią, i to zraniło uczucia? -

Zranione uczucia nie mają tu nic do rzeczy - odparła Charley, nie

dając po sobie poznać, że spodobał jej się zwrot „mały wybuch literackiej złości". - I z pewnością nie dlatego zaniedbałam pracę i przejechałam taki kawał drogi w ulewie. -

Och, to znowu nie tak daleko - zauważył Glen.

-

Gdzie jest mój brat?

Glen ruchem głowy wskazał zaplecze. -

W moim biurze.

Charley natychmiast ruszyła w tamtą stronę. -

Proszę skręcić w lewo - podpowiedział Glen, podążając za nią.

Błyskawicznie znalazła się na zapleczu i torbą obijającą się o jej biodro z całej siły pchnęła ciężkie, ręcznie rzeźbione drzwi. Przy opuszczonych żaluzjach w biurze wyłożonym boazerią panował półmrok, lecz bez problemu dostrzegła mężczyznę wyciągniętego w poprzek czerwonej pluszowej kanapy, opierającego prawą nogę na podłodze, z ramionami rozrzuconymi w dramatycznym geście nad głową; jasnobrą-zowe włosy opadały mu na czoło. -

Boże! Co pan z nim zrobił?

Glen zapalił światło. -

Spokojnie. On sobie śpi.

-

Śpi? - Charley upuściła torbę na podłogę i podbiegła do

35 brata. Przyklękła i przykładając głowę do jego piersi, nasłuchiwała oddechu. -

Właściwie to stracił przytomność.

-

Stracił przytomność? Co pan mu dał?

-

Hmm, proponowałem mu filiżankę kawy, ale jest uparty. Jak pani.

Powiedział, że nie chce. -

Bram?! - zawołała Charley, potrząsając brata lekko za ramię. A

potem już mniej delikatnie. - Bram, zbudź się! -Przeniosła spojrzenie na Glena. - Nie rozumiem. Co on tu robi? -

Och, więc teraz ma pani ochotę rozmawiać? - Glen opadł na drugą,

mniejszą kanapę, ustawioną pod kątem prostym w stosunku do tej, na której Bram najwyraźniej spędził noc. -

Skąd pan w ogóle zna mojego brata?

-

Nie znam - oznajmił Glen. - Po raz pierwszy widziałem go w nocy,

gdy poprosiłem, żeby opuścił lokal. -

O czym pan mówi?

-

Według mego barmana brat pani przyszedł tu wczoraj około

dziesiątej, wypił parę drinków, zaczął się przystawiać do kilku młodych dam, a kiedy go pogoniły, zrobił się agresywny. Miotał przekleństwa, zachowywał się skandalicznie, informując na cały głos, że przyszedł po towar, więc chce wiedzieć, gdzie są ci wszyscy dealerzy, o których czytał w felietonie siostry.

-

I stąd pan się dowiedział, że to mój brat - podsumowała Charley,

wznosząc oczy. -

Stąd, no i z prawa jazdy, które znalazłem w portfelu, kiedy ten młody

człowiek stracił przytomność. -

Czyli dokładnie kiedy?

-

Około pierwszej.

-

A ten siniec na twarzy? - Charley ostrożnie przesunęła palcami po

bladym policzku brata. Czuła, że drgnął, lecz oczu nie otworzył. - Uderzył go pan? 36 -

Nie miałem innego wyjścia.

-

Co to znaczy?

-

Był pijany i prawdopodobnie również naćpany. Zaproponowałem, że

wezwę taksówkę, żeby pojechał do domu, ale on odmówił, utrzymując, że spokojnie sam dojedzie do Miami. No cóż, nie mogłem mu na to pozwolić. Poszedłem za nim na parking, tłumaczyłem, że nie jest w stanie prowadzić, a on na to, że mogę spróbować go powstrzymać. - Glen wzruszył ramionami. - Jak powiedziałem, nie miałem innego wyjścia. -

Taki z pana dobry samarytanin?

-

Po prostu nie chciałem, żeby jechał po pijanemu i może kogoś zabił.

Ostatnie, czego mi trzeba, to ciąganie po sądach. W szczelinach metalowych żaluzji pojawił się błysk, a kilka sekund później po niebie przetoczył się grzmot. -

Więc przyholował go pan tutaj?

-

Wolałaby pani, żebym go zostawił na dworze?

-

Mam nadzieję, że nie liczy pan na to, że zacznę dziękować - odcięła

się Charley. -

Niech Bóg broni. Pomyślałem tylko, że chciałaby pani wiedzieć,

gdzie on jest. -

Pan zawsze tak dramatyzuje? - spytała Charley, naśladując jego głos

w telefonie: - „Mam pani brata. Wie pani, gdzie mnie znaleźć". Glen odpowiedział śmiechem. -

To dla żartu. Wzięła mnie pani za gangstera, uznałem, że w takim

razie mogę trzymać się tej konwencji. -

O ile mnie pamięć nie myli, użyłam określenia: „kiepska imitacja

mafioza". To nie ta sama liga co gangsterzy -sprostowała Charley. -

Auu! - Glen chwycił się za pierś, jakby został śmiertelnie trafiony

-

A jest pan gangsterem? - spytała Charley kilka sekund później, nie

mogąc pohamować ciekawości. 37 -

Tak prywatnie? Obieca pani, że nie przeczytam o tej rozmowie w

weekendowym wydaniu? -

Myślałam, że nie czytuje pan moich felietonów.

Glen uśmiechnął się. -

Nie jestem gangsterem. - Spojrzał na śpiącego Brama. -Często mu się

to zdarza? -

Naprawdę nie pańska sprawa.

-

Ale moja kanapa. Mogłaby pani przynajmniej postarać się

zachowywać choć trochę uprzejmiej, dopóki on się nie obudzi. -

Przepraszam, nigdy nie silę się na uprzejmość.

-

Czemu mnie to nie dziwi?

-

Ponieważ jest pan człowiekiem o wielkiej inteligencji i ostrej

percepcji. I jak, było trochę uprzejmiej? -

Nieco topornie.

-

Można to kupić albo nie.

-

Och, kupuję. Czy to znaczy, że przemyśli pani propozycję przespania

się ze mną? -

Odpada.

Kolejny błysk. Następny grzmot. -

Burza się zbliża - zauważył Glen.

-

Świetnie - powiedziała z sarkazmem Charley. - Uwielbiam jeździć po

1-95 podczas ulewy. -

Nie sądzę, by pani dokądkolwiek pojechała, przynajmniej w

najbliższym czasie. Charley przeniosła wzrok z okna na brata, który teraz chrapał w najlepsze. -

Świetnie - powtórzyła.

-

Czy zmieni pani zdanie w sprawie kawy?

-

Czemu jest pan dla mnie taki miły?

-

Sprawia pani przykrość uprzejme traktowanie?

Charley uniosła ręce w geście poddania, bardzo przypominającym pozę brązowych posągów kobiecych o twarzach bez wyrazu, stojących w sąsiedniej sali. 38 -

Tak prywatnie? Obieca pani, że nie przeczytam o tej rozmowie w

weekendowym wydaniu? -

Myślałam, że nie czytuje pan moich felietonów.

Glen uśmiechnął się. -

Nie jestem gangsterem. - Spojrzał na śpiącego Brama. -Często mu się

to zdarza? -

Naprawdę nie pańska sprawa.

-

Ale moja kanapa. Mogłaby pani przynajmniej postarać się

zachowywać choć trochę uprzejmiej, dopóki on się nie obudzi. -

Przepraszam, nigdy nie silę się na uprzejmość.

-

Czemu mnie to nie dziwi?

-

Ponieważ jest pan człowiekiem o wielkiej inteligencji i ostrej

percepcji. I jak, było trochę uprzejmiej? -

Nieco topornie.

-

Można to kupić albo nie.

-

Och, kupuję. Czy to znaczy, że przemyśli pani propozycję przespania

się ze mną? -

Odpada.

Kolejny błysk. Następny grzmot. -

Burza się zbliża - zauważył Glen.

-

Świetnie - powiedziała z sarkazmem Charley. - Uwielbiam jeździć po

1-95 podczas ulewy. -

Nie sądzę, by pani dokądkolwiek pojechała, przynajmniej w

najbliższym czasie. Charley przeniosła wzrok z okna na brata, który teraz chrapał w najlepsze. -

Świetnie - powtórzyła.

-

Czy zmieni pani zdanie w sprawie kawy?

-

Czemu jest pan dla mnie taki miły?

-

Sprawia pani przykrość uprzejme traktowanie?

Charley uniosła ręce w geście poddania, bardzo przypominającym pozę brązowych posągów kobiecych o twarzach bez wyrazu, stojących w

sąsiedniej sali. 38 -

Napijmy się kawy - powiedziała. - Czemu nie?

-

Właśnie, czemu nie? - zawtórował jej Glen, kierując się do drzwi. -

Jaką pani pije? -

Czarną.

-

Tak też myślałem. Zaraz wracam - zapowiedział, gdy kolejny błysk

rozdarł niebo. Natychmiast po nim przetoczył się ciężki grzmot. -

Umyka ci niezłe widowisko - zwróciła się Charley do śpiącego brata,

podnosząc się z podłogi. Podeszła do okna, trzepnięciem palców uchyliła żaluzję i zapatrzyła się na ulewę. Deszcze na Florydzie nie mają sobie równych nigdzie na świecie, pomyślała, patrząc, jak ogromne krople bębnią o szybę niczym gniewne pięści. Są nieustępliwe, zasnuwąją wszystko, na co natrafią, i oślepiają. Gdyby teraz była w drodze, musiałaby się zatrzymać i przeczekać ulewę na poboczu. Czy byłoby to bardziej niedogodne od wysiadywania w biurze człowieka, którego zdyskredytowała, nazywając w swym felietonie kiepską imitacją mafioza, gdy tymczasem jej brat odsypia alkoholowe zamroczenie na jego czerwonej pluszowej kanapie? -

Czemu ty mi robisz takie rzeczy? - zwróciła się do niego, gdy

kolejny piorun rozjarzył niebo, oświetlając parking z jej wgniecioną, srebrną toyotą camry obok wiekowego ciemnozielonego MG Brama w idealnym stanie. - Zawsze bardziej kochałeś ten samochód niż wszystkich na świecie -mruknęła, gdy następny grom przeczesał czubki palm i zatrząsł okolicą. - Boże, Bram! Co z tobą? Czemu zawsze wszystko spieprzysz? - Wróciła i usiadła obok niego. - Obudź się. No już! Dość tych

bzdur. Czas dorosnąć i wracać do domu. No już, Bram - powtórzyła. Dość tego. Bram się nie odezwał, prowokacyjnie zatrzepotał natomiast długimi czarnymi rzęsami, jak gdyby dając do zrozumienia, że do otwarcia oczu mogą go zmusić tylko trafnie dobrane słowa. 39 -

Bram - nie ustępowała Charley, niecierpliwie szturchając go w ramię.

- Bram, słyszysz mnie? Nadal nic. -

Bram, tak się dłużej nie da - tłumaczyła Charley. - Nie możesz

wiecznie pakować się w tarapaty i oczekiwać, że ktoś cię będzie z nich wyciągał. Przesadzasz. A nie stajesz się coraz młodszy - dodała, chociaż dwudziestoczteroletniego brata trudno byłoby zakwalifikować jako kandydata na członka społeczności emeryckiej. - Czas zacząć poważnie podchodzić do życia. - Westchnęła. Brat nigdy nie traktował życia poważnie. - Matka dzwoniła dziś rano - ciągnęła, przypominając sobie jednocześnie, że z ich czwórki Bram wydawał się najlepiej znosić brak matki. Może dlatego, że kiedy ich opuściła, miał zaledwie dwa lata i nie w pełni zdawał sobie sprawę z tego, co się dzieje. Przez kilka dni popłakiwał, że chce do mamusi, po czym radośnie potuptał w ramiona kobiety, którą ojciec wynajął w jej zastępstwie. I biedny dzieciak praktycznie nie wychodził z tych ramion do chwili, gdy dwa lata później kobieta zrezygnowała z pracy po kłótni z ojcem o wysokość wynagrodzenia. Ona również odeszła bez słowa pożegnania. Przez dom przewijały się od tej pory kolejne gospodynie, tak liczne i tak pozbawione twarzy jak posągi z

brązu za drzwiami biura Glena. Żadna nie zagrzała dłużej miejsca. Przyczyniał się do tego trudny do zniesienia chłód ojca. - Ona martwi się o ciebie. - Powiedziała to, myśląc o własnych latoroślach i zastanawiając się, jak zawsze, gdy zbyt długo krążyła myślami wokół matki, jak kobieta może tak po prostu odejść, porzucając dzieci. -

Chciałam was zabrać ze sobą - tłumaczyła się matka, kiedy przed

dwoma laty zaistniała na nowo w życiu Charley. -Ale wiedziałam, że ojciec nie pozwoli mi wywieźć was z kraju. A ja musiałam odejść. Umarłabym, gdybym została w tym domu choć trochę dłużej. 40 -

Więc zostawiłaś nas, żebyśmy umarli - podsumowała Charley,

postanawiając, że łatwo jej nie wybaczy. -

Och, spójrz tylko na siebie - usłyszała błyskawiczną odpowiedź. -

Świetnie sobie radzisz. Wszystkim moim dziewczynkom idzie zdumiewająco dobrze. -

A Bram? Co z nim?

Na to pytanie Elizabeth Webb nie znalazła odpowiedzi. -

Bram! - zwróciła się teraz Charley do brata. - Bram, zbudź się. Czas

do domu. Poczuła zapach kawy, a kiedy się odwróciła, zobaczyła Glena. -

Są postępy? - zapytał, stojąc w drzwiach i wyciągając rękę z

filiżanką. Zaprzeczyła potrząśnięciem głowy. -

Cudownie pachnie - pochwaliła, gdy odbierała od niego kawę, a para

załaskotała ją w nos. -

Ma pani szczęście. Paul akurat zaparzył świeżą.

Charley powoli wypiła długi łyk. -

Pyszna. Dziękuję.

-

Bardzo proszę. - Usiadł z powrotem na drugiej kanapie.

-

A pan się nie napije?

-

Nie przepadam za kawą.

-

Naprawdę. A to dlaczego?

-

Mam wrażenie, że koliduje z dużą ilością kokainy w moim

organizmie - oznajmił z poważną miną i przez moment Charley nie miała pewności, czy on mówi serio, czy tylko się z niej nabija. — To był żart dodał szybko. - Naturalnie, niezbyt śmieszny. Szczególnie w tych okolicznościach. - Rzucił spojrzenie na Brama. -

Myśli pan, że on bierze kokę?

-

Myślę, że po przebudzeniu czeka go piekielny ból głowy - odparł

Glen, pomijając pytanie. - Właściwie to jakie on ma problemy? 41 -

Problemy? - powtórzyła Charley, przeciągając ostatnią sylabę.

-

Figura retoryczna.

-

Albo przejęzyczenie. Mój brat jest trochę zagubiony -wyznała, a

kolejny grzmot jakby podkreślił wagę jej słów. -

Jak długo tak meandruje?

Charley powściągnęła uśmiech. Najwyraźniej ten gość, będący „kiepską imitacją mafioza", miał duszę poety. -

Wolałabym o tym nie rozmawiać - powiedziała, chociaż wręcz

przeciwnie, nagle zapragnęła o tym mówić. „Jest popieprzony, odkąd pamiętam - miała ochotę wykrzyczeć. -Pije od czternastego roku życia i mniej więcej od tego czasu ćpa. Jako nastolatek wylatywał po kolei ze

wszystkich prywatnych szkół w Connecticut. Potem, na pierwszym roku, wyleciał z Brown i przyjechał do mnie na Florydę, gdzie zapisał się na wieczorowe studia na University of Miami i ciągle jeszcze studiuje, biorąc jeden bezsensowny kurs po drugim i przeważnie żadnego nie kończąc egzaminem. Mieszka w umeblowanym mieszkaniu w zakazanej dzielnicy, pracuje najmniej jak się da i tylko wtedy, gdy musi dołożyć do pieniędzy z niewielkiego spadku po babce ze strony ojca, który nasz papa, jako formalny powiernik jej majątku, wydziela w mizernych miesięcznych kwotach". - Prawdopodobnie to jeden z niewielu mądrych pomysłów, na jakie wpadł w życiu - wymruczała. -

Słucham? - spytał Glen.

-

Mądry pomysł z tą kawą - poprawiła się Charley, zastanawiając się,

czy on da się nabrać. Czy ktokolwiek daje się nabrać? -

Zawsze chętnie służę.

Zadzwonił telefon. Glen podniósł się i po trzech posuwistych krokach znalazł się przy biurku. -

McLaren - powiedział do słuchawki. - A co u ciebie? -zapytał,

zniżając głos, który natychmiast nabrał ciepłej, uwo42 dzicielskiej barwy. Przesłonił dłonią mikrofon i szepnął do Charley: Przepraszam na chwilą. -

Mam wyjść?

Pokręcił głową. -

Nie ma takiej potrzeby. - Usiadł za biurkiem i wraz z czarnym

skórzanym fotelem z wysokim oparciem odwrócił się twarzą do okna. -

Oczywiście, że się cieszę, że zadzwoniłaś. Nie, nie przeszkadzasz. Charley zmarszczyła brwi. Burza trochę zelżała. Widać już było czubki gigantycznych palm przyginane wiatrem. -

Obudź się, Bram! - wysyczała przez zaciśnięte zęby. Wróciła do

kanapy, usiłując nie podsłuchiwać rozmowy Glena. -

Nie, nie mam żadnych planów na wieczór - usłyszała.

Akurat teraz przydałby się jakiś potężny grzmot, pomyślała, słysząc śmiech i dumając, czym mogłaby zagłuszyć głos Glena. Sięgnęła do torby stojącej na podłodze. Może zadzwonić do Emily do Nowego Jorku, bo pozostała jedyną z rodzeństwa, z którą dzisiaj się nie widziała czy nie rozmawiała. Niewątpliwie Emily ucieszyłaby się z jej telefonu tak samo jak Anne. -

Oczywiście, że bardzo chcę zobaczyć twoje nowe mieszkanko. -

Glen dosłownie mruczał w słuchawkę. -

O rany! - powiedziała na głos Charley, siląc się na uśmiech, bo Glen

wysunął głowę zza oparcia fotela, żeby sprawdzić, co się stało. - Szukam czegoś - wyszeptała, wyciągając z torby białą kopertę. - Znalazłam! zawołała, chociaż prawdę mówiąc, zupełnie zapomniała, że przed wyjściem z biura wrzuciła list do torby. „Poczta do ciebie", zadźwięczały jej w uszach słowa Moniki. Charley odwróciła kopertę i wpatrywała się w adres nadawcy - Zakład Karny Pembroke. „Widać masz tam fankę". Starając się nie słyszeć tokowania Glena, rozdarła koper43

tę, wyciągnęła białą, poliniowaną kartkę, zapełnioną dziewczęcym pismem, i zaczęła czytać. 4 17.01.2007 Droga Charley, mam nadzieją, że nie jesteś zła, iż do Ciebie piszę. Wiem, musisz być bardzo zajęta i prawdopodobnie dostajesz tony listów, choć pewnie niewiele z więzienia. Rany, ciągle nie mogę uwierzyć, że tu jestem, mimo że minął już ponad rok. Naprawdę się bałam tego miejsca (widziałaś te wszystkie przerażające filmy o życiu kobiet w zakładach karnych?), lecz muszę przyznać, że wcale nie jest tak żle. Po tych wszystkich listach z pogróżkami, jakie na wolności dostawałam od niewątpliwie praworządnych obywateli, wyznam, że pobyt tutaj stanowi coś w rodzaju ulgi i jak dotąd nikt nie próbował mnie zgwałcić kijem od szczotki ani zrobić coś równie okropnego. Panuje tu spokój, i z radością stwierdzam, że jest stosunkowo czysto, bo prawdę mówiąc, mam trochę fioła na punkcie porządku. Współwięźniarki okazały się całkiem miłe (większość tych kobiet siedzi za przestępstwa związane z narkotykami), chociaż na początku przez długi czas nikt się do mnie nie odzywał. Zachowuję się najlepiej, jak potrafię, staram się pokazać z jak najlepszej strony, zawsze jestem uprzejma i uczynna, więc prawie wszystkie się do mnie przekonały. Jedna kobieta, z wyrokiem za dźgnięcie przyjaciółki nożyczkami podczas kłótni o wybór kanału telewizyjnego, powiedziała mi nawet, że mam miły uśmiech. Myślę, że ona na mnie leci, chociaż w żaden sposób jej nie zachęcałam. Kilka kobiet, głównie matek małych dzieci, nadal nie chce mieć ze mną

nic wspólnego, ale pracuję nad nimi i czuję, że ich niechęć zaczyna topnieć. Może to zabrzmi dziwnie i mam nadzieję, że nie zrozu44 mi es z mnie źle, lecz zawsze stanowiłaś dla mnie coś w rodzaju wzoru do naśladowania. Chcę, żebyś wiedziała, że bardzo Cię podziwiam. Zanim trafiłam do więzienia, co tydzień czytałam Twoje felietony. Najbardziej podobał mi się ten o skoku na bungee, do którego namówił Cię Twój były chłopak (dobrze to rozumiem, ja też dałam się nakłonić do kilku wybryków), oraz ten o problemach, jakie miałaś z wyborem stroju na ślub ojca swego dziecka, bo nie chciałaś zaćmić panny młodej. Wydał mi się zabawny i wzruszający zarazem z powodu Twego szacunku dla uczuć innych ludzi. Kilkakrotnie pisałam na Twoją stronę internetową, a Ty okazałaś się tak uprzejma, żeby mi odpowiedzieć. Zapewne nie pamiętasz. No bo czemu miałabyś pamiętać? Tamte e-maiłe napisałam trzy lata temu, jak tylko zaczęłaś prowadzić swoją rubrykę. To było jeszcze przed tym wszystkim, co się działo, a poza tym podpisałam je fałszywym nazwiskiem, więc nie mogłaś mnie skojarzyć z tamtym potworem, o którym pisałaś później. Krwawa Niania, tak mnie nazwałaś. Poczułam się okropnie - nadal się tak czuję - bo strasznie mi przykro, że tak źle o mnie myślisz. Chciałabym, żebyś mnie polubiła. Twoje zdanie bardzo się dla mnie liczy. Pierwszy raz napisałam do Ciebie o mojej starszej siostrze, Pameli, która zawsze była prawdziwym ostem, sama wiesz gdzie. Pożyczyłam sobie jej starą bluzkę - przysięgam, nie wiedziałam, że to jej ulubiona - a mój chłopak niechcący poplamił ją czerwonym winem. Chłopak miał na imię

Gary. (Może go pamiętasz? Zeznawał przeciwko mnie w sądzie). Kiedy próbowaliśmy zmyć plamę, zrobiło się jeszcze gorzej. (Nie wiedziałam, że bluzka jest z jedwabiu i trzeba ją czyścić chemicznie). Pam łatwo się wścieka - podobnie jak wszyscy w mojej rodzinie - i bałam się przyznać, że zniszczyłam bluzkę - taki ze mnie tchórz - więc wyrzuciłam ją do śmieci. A potem dręczyły mnie wyrzuty sumienia, bo ona płakała i przewracała cały dom do góry nogami, szukając tej bluzki. Więc 45 napisałam do Ciebie, prosząc o radę. Odpowiedziałaś, że nie prowadzisz kącika porad, lecz według Ciebie powinnam powiedzieć jej prawdę i zaproponować rekompensatę za bluzkę. Spodobała mi się ta rada i żałuję, że Cię nie posłuchałam. Po prostu nie mogłam. Za bardzo się bałam złości Pam. (No i nie miałam pieniędzy). Drugi e-maił był o problemach z Garym. Napisałam Ci, że mnie kontroluje i próbuje zmuszać do rzeczy, które mi nie odpowiadają, ale ustępuję, bo nie chcę go stracić. Wtedy też jasno dałaś mi do zrozumienia, że nie prowadzisz kącika porad, lecz według Ciebie nie powinnam robić niczego, co mi nie odpowiada, bo bardziej powinno mnie martwić, że mogę się zatracić, niż że stracę Gary'ego. I chociaż Cię nie posłuchałam, te słowa ogromnie mnie poruszyły. Proszę, nie myśl, że żle mi doradziłaś. Raczej byłam za słaba czy za głupia, żeby posłuchać. Miałaś rację. Rzeczywiście, w końcu się zagubiłam. I dlatego właśnie znalazłam się w takim położeniu. Chcę, żebyś wiedziała, iż nie zaplanowałam niczego w związku z tym, co się stało. Nigdy nie zamierzałam nikogo skrzywdzić. Nadal nie mogę uwierzyć, że przyłożyłam rękę do tych okropności, które mi się przypisuje.

Wydaje mi się niemożliwe, abym w jakikolwiek sposób w tym uczestniczyła. Jestem bardzo wrażliwą osobą. Mam nadzieję, że mi uwierzysz. Po cichu liczę na to, że być może kiedyś się zaprzyjaźnimy. I tu muszę przejść do sedna sprawy. Przez ostatni rok miałam bardzo dużo czasu na myślenie. O różnych rzeczach. Nie tylko o tamtych strasznych, przez które tu wylądowałam, chociaż, oczywiście, to też jest ważne, ale o tym, jak mógł wylądować w więzieniu ktoś taki jak ja, z moim pochodzeniem i wychowaniem - moi rodzice są ze sobą od prawie trzydziestu czterech lat i regularnie chodzą do kościoła, mam starszego brata i siostrę, którzy nigdy nie mieli 46 kłopotów z policją. Nie mówiąc już o tym, że zawsze liczyłam się z cudzymi uczuciami. Nie rozdeptałabym nawet mrówki. Przysięgam, kiedy znalazłam jakąś w domu, brałam ją na chusteczkę higieniczną i wynosiłam na dwór. A więc jak mogłabym tak okrutnie postąpić z ludźmi? To nie ma sensu. Oczywiście, z początku wszyscy obwiniali Gary 'ego, uważali, że on zaplanował to wszystko, co się stało. Nieprawda. Moja matka mawiała, że Gary nie wykombinowałby nawet, jak się wydostać z papierowej torby. I z przykrością muszę przyznać, iż miała rację. (Nie mów jej, że to powiedziałam). Poza tym chociaż Gary teoretycznie był moim chłopakiem w czasie tych zabójstw, właściwie już z nim nie chodziłam. Niektórzy ludzie nadal sądzą, że był zamieszany w to, co się stało. Nie mogą uwierzyć, że dziewczyna sama mogłaby popełnić takie okropne zbrodnie, o jakie mnie oskarżono. Może mają rację.

Czy zaostrzyłam Twoją ciekawość? Obecnie roztrząsam wiele kwestii i zaczynam wszystko podważać. Problem w tym, że nie zawsze wiem, jak powinny brzmieć prawidłowo zadane pytania. I to, mam nadzieję, byłaby rola dla Ciebie. Nawet jeśli nie czytuję Twoich felietonów tak często jak kiedyś i zazwyczaj trafiają do mnie z dużym opóźnieniem, nadal sprawiają mi wiele radości i uważam, że masz świetne pióro. Potrafisz docierać do prawdy, ujmować sprawy celnie i bezpretensjonalnie. Jesteś wrażliwą i ciepłą osobą, a jednocześnie nie dajesz sobie wciskać kitu. Bronisz własnych poglądów i nie boisz się zająć niepopularnego stanowiska. I chociaż napisałaś o mnie tamte okropne rzeczy, nadal Cię podziwiam. Masz niesamowity talent. A ja mam do opowiedzenia niewiarygodną historię. I to właśnie sedno mojej sprawy. Myślę, że czas opowiedzieć moją historię, niczego nie pomijając, i jak sądzę, jesteś jedyną osobą, która potrafi uczciwie do tego podejść. Właściwie byłoby to coś w rodzaju 47 współpracy, jako że musiałybyśmy spędzić ze sobą mnóstwo czasu. Nie wydaje mi się, że byłoby to dla Ciebie przykre. Nie jestem taka, jak przedstawiano mnie w mediach (masz w tym swój udział). Nie jestem bestią z Twoich opisów. Pomimo tych okropnych taśm, które odtwarzano podczas procesu, nie jestem potworem. Ludziom się wydaje, że mnie znają. Wcale nie. Szczerze mówiąc, mam wrażenie, że wiele nas łączy. (Proszę, nie obrażaj się za te słowa).

Spójrz na fakty: Obie jesteśmy atrakcyjnymi młodymi kobietami. (No dobra, ty jesteś piękna!). Tak, mam zaledwie dwadzieścia dwa lata, czyli różnica wieku między nami wcale nie jest taka duża. Obie mamy braci i siostry, tyle że Ty jesteś najstarsza z rodzeństwa, a ja najmłodsza. Obie jesteśmy blondynkami z dużym biustem. I chyba gustujemy w podobnym typie mężczyzn. Zarówno Tobie, jak i mnie podobają się starsi przystojni faceci, co niekoniecznie wychodzi nam na dobre. Mają być silni i przejmować inicjatywę, a potem się wkurza-my, gdy próbują nas ograniczać. Czy nie dlatego właśnie nie wyszłaś za mąż? Ja zawsze chciałam wyjść za mąż. Marzy mi się szumny ślub ze wszystkimi bajerami. Zanim to się stało, wymyślałam teksty przysięgi małżeńskiej i robiłam projekty ślubnej sukni. W domu walało się mnóstwo moich rysunków. Widziałam siebie w długiej białej sukni bez ramiączek, ale niezbyt głęboko wyciętej. Według mnie eksponowanie rowka między piersiami przez pannę młodą jest w złym guście i chciałam czegoś szykownego, czegoś w stylu Very Wangish. Zawsze inspirowały mnie jej stroje, choć wiedziałam, że nigdy nie będzie mnie na nie stać. To problem czysto hipotetyczny zresztą, bo w Zakładzie Karnym Pembroke nie zezwalają na więzienne śluby, co wcale nie znaczy, że brakuje tu okazji do spotkania odpowiedniego kandydata. (Chociaż kobiety i mężczyźni są odse48 parowani, od czasu do czasu znajdują sposób, żeby się spotkać. Podpowiedź: nie tylko czytanie odchodzi za regałami w więziennej bibliotece). Dużo więcej o tym, jeśli zgodzisz się napisać książkę. Proszę Cię, PROSZĘ, PROSZĘ - zastanów się nad moją propozycją.

Naprawdę myślę, że mogłybyśmy stworzyć zgrany tandem. Obiecuję, że będę szczera i najuczciwiej, jak potrafię, odpowiem na każde Twoje pytanie. Niczego nie zataję. Opowiem Ci wszystko o moim dzieciństwie, o rodzicach, o bracie i siostrze, o moich chłopakach i doświadczeniach seksualnych. (Tak jak Ty, wcześnie zaczęłam. W przeciwieństwie do Ciebie, nie z własnej woli). Krótko mówiąc, wyjawię wszystkie najbardziej obrzydliwe szczegóły, łącznie z faktami dotyczącymi tragicznej śmierci małej Tammy Barnet oraz Noaha i Sary Starkeyów, które dotąd nie wyszły na jaw. Podejrzewam, że jako matkę dwójki małych dzieci mierzi Cię sama myśl o poznaniu mnie bliżej. Zapewne wydaje Ci się, iż wiesz o mnie więcej, niż kiedykolwiek chciałaś się dowiedzieć. Uwierz mi, kiedy mówię, że jesteś w błędzie. Tak więc nie spiesz się z podjęciem decyzji. Spokojnie; zapewniam Cię, że dla mnie jesteś jedyną kandydatką do tego zadania. Oczywiście, liczę na w miarę szybki odzew. Zdaję sobie sprawę, że jesteś bardzo zajęta i nie dysponujesz nadmiarem wolnego czasu. Masz na głowie rodzinę i cotygodniowe felietony. Lecz sama powiedz, czy nie jest tak, że wszyscy dziennikarze marzą o napisaniu książki? Już jesteś znana w Palm Beach, lecz taka historia jak moja mogłaby rozsławić Twoje nazwisko na cały kraj. Zasługujesz na to, tak jak ja zasługuję na ujawnienie prawdy o tym, co rzeczywiście się stało z tą trójką maluchów. Naturalnie, nie liczę na korzyści finansowe. Pieniądze mnie nie interesujei nie mówiąc już o tym, że według prawa kryminaliści nie mogą czerpać zysków z przestępstwa. Kwota, jaką wynegocjujesz u wydawcy, w całości przypada Tobie.

49 Dla mnie zostaje historia, która musi ujrzeć światło dzienne. Myślą, że wystarczy Ci odwagi, żeby ją opowiedzieć. Z niecierpliwością oczekują na odpowiedź Jill Rohmer PS: Jeśłi zdecydujesz sią przyjąć moją propozycją lub będziesz miała jakieś pytania, możesz śmiało zwrócić się do mego adwokata, Alexa Prescotta. Ma kancelarię w Palm Beach Gardens i już go powiadomiłam, że być może się z nim skontaktujesz. Proszę, zrób to. Obiecuję, że nie będziesz żałować. Niezależnie od Twojej decyzji pozostaję Twą wierną czytelniczką. Jill -

Kurczę pieczone... - wymamrotała Charley i opuściła rękę z listem na

kolana, patrząc na swe drżące palce. -

Złe wiadomości? - zapytał Glen zza biurka.

Charley zauważyła, że on nie trzyma już słuchawki przy uchu. -

Zrobiła się pani blada jak ściana. Wszystko w porządku?

-

Sama nie wiem.

Glen obszedł biurko. -

Mogę w czymś pomóc?

Charley pokręciła głową, kierując wzrok na list w swej ręce. -

Pamięta pan Jill Rohmer? - Usłyszała własne pytanie. -Kilka lat temu

zamordowała troje małych dzieci. Wszystkie stacje telewizyjne nadawały sprawozdania z jej procesu. Sama też napisałam o niej w mojej rubryce. Glen zmrużył oczy, marszcząc przy tym brwi.

-

Tak. Kojarzę ją. Była niańką czy kimś w tym rodzaju. Pamiętam, że

moja była bardzo to przeżywała. -

Ma pan dzieci?

-

Syna. Eliota. W sobotę skończy sześć lat. - Sięgnął do kieszeni i

wyjął małe zdjęcie ciemnowłosego chłopczyka 50 o wdzięcznym uśmiechu. Podał je Charley. - Mieszka z matką i jej nowym mężem w Karolinie Północnej. Nie widuję go często. -

Przykro mi.

-

Taak. Mnie również. Ale przywożą go na ten weekend. Z okazji

urodzin wybieramy się wszyscy do Lion Country Safari. -

Brzmi to sielankowo.

-

Ciekawe określenie - zauważył, nie starając się ukryć napięcia w

głosie, kiedy chował zdjęcie do kieszeni. - A pani? Jakieś dzieci? -

Dwoje. Chłopiec i dziewczynka.

-

A męża nie ma. - Glen spojrzał wymownie na jej serdeczny palec

lewej ręki. -

Nie ma.

-

W takim razie co by pani powiedziała na to, aby cała wasza trójka

wybrała się z nami w sobotę do Lion Country Safari? Miałbym okazję udowodnić, jaki ze mnie zacny i godny szacunku obywatel. Charley roześmiała się. -

Mówię poważnie - rzekł Glen. - Właściwie wyświadczyłaby mi pani

przysługę. Dzięki temu nie byłoby tak sielankowo. -

Dzięki, ale...

-

Proszę to przemyśleć. Oferta ważna do soboty. A właściwie dlaczego

rozmawiamy o Jill Rohmer? - zapytał na tym samym oddechu. Charley uniosła dłoń z listem. -

Najwyraźniej, w przeciwieństwie do pana, jest moją fanką.

-

Mogę rzucić okiem?

Wręczyła mu list, obserwując go podczas czytania i starając się ocenić reakcję. -

No i co, zaostrzyła pani ciekawość?

51 -

Och, i to jak!

-

Czy to oznacza, że pani to zrobi?

-

Co zrobię?

-

Skontaktuje się z nią? Spisze historię jej życia?

Charley zareagowała na to pytanie, wydając odgłos pomiędzy lekceważącym prychnięciem i pogwizdem. -

Czemu niby miałabym to zrobić?

-

Bo ona uderza w czułe struny. Podsyca zarówno pani ambicję, jak i

ciekawość. Kusi obietnicą wyłączności oraz roztacza widoki na sławę, nie mówiąc już o możliwości obnażenia prawdy i naprawy poważnego błędu wymiaru sprawiedliwości. -

Chwileczkę. Nie doszło do żadnego błędu wymiaru sprawiedliwości.

Ta kobieta to psychopatka. Nie ma żadnych wątpliwości, że zabiła te dzieci. Nie pamięta pan tej okropnej taśmy z krzykami konających ofiar, którą policja znalazła w jej sypialni? -

Przecież ktoś mógł ją podrzucić.

-

A skąd na taśmie wziął się jej głos? Pozostaje jeszcze łatwy dostęp

do dzieci, sprzyjające okoliczności, odciski jej linii papilarnych na miejscu zbrodni oraz DNA na ciałach ofiar. -

Coś takiego... A nie było wideokasety?

Charley wzruszyła ramionami. Krążyły pogłoski o wideo-kasetach, lecz pomimo intensywnych poszukiwań policja ich nie znalazła. -

Co pan sugeruje? Że powinnam się z nią spotkać?

-

Absolutnie nie.

-

To dobrze. Co do jednego się zgadzamy.

-

Lecz pani to zrobi.

-

Co?

-

Słyszała pani.

Charley wyrwała mu list z ręki i schowała do torby, kręcąc przy tym głową. Pyszałkowaty sukinsyn, pomyślała. -

Panu się wydaje, że mnie zna, prawda?

52 -Ludziom się wydaje, że mnie znają. Wcale nie. -

Na tyle, aby widzieć, że połknęła pani haczyk.

-

Czyżby?

Szczerze mówiąc, mam wrażenie, że wiele nas łączy. -

Kto połknął haczyk? - odezwał się za jej plecami Bram, otwierając

oczy i podciągając się na łokciach. Jeśli nawet dziwiło go, że znajduje się w nieznanym pomieszczeniu wraz z siostrą i z mężczyzną, który ciosem w szczękę pozbawił go przytomności, nie dał tego po sobie poznać. Wydawał

się wypoczęty i w błogim nastroju. -

Czy się nie przesłyszałem? Mówiłaś coś o Jill Rohmer?

-

No, czas, żebyś się wreszcie dobudził - upomniała go Charley,

walcząc z chęcią potrząśnięcia bratem. Pomimo sporego sińca na policzku Bram, ze swą porcelanową cerą, błyszczącymi szaroniebieskimi oczyma i rzęsami tak gęstymi i długimi, że wyglądały na sztuczne, był najurodziwszy z czworga dzieci Webbów. -

Wiesz, kiedyś chodziłem z jej siostrą - oznajmił obojętnym tonem,

prostując długimi, smukłymi palcami przód niebieskiej jedwabnej koszuli. Charley poczuła, że za chwilę całkiem straci cierpliwość. -

Co ty mówisz?

-

Chodziłem z jej siostrą... Jak jej było na imię? Pamela...?

-

Co ty mówisz? - powtórzyła, tym razem głośniej.

-

Chodziłem z...

-

Rany boskie, kiedy?

-

Nie wiem. Kilka lat temu. Krótko po przyjeździe na Florydę.

Mieliśmy razem jakieś zajęcia. -

Dlaczego nigdy mi o tym nie powiedziałeś?

-

A niby o czym miałbym mówić? Spotkaliśmy się kilka razy. To bez

znaczenia. -

Podczas procesu ani słowem nie wspomniałeś, że znasz Jill Rohmer.

53

-

Nie znałem jej. Znałem siostrę. A właściwie skąd ta rozmowa o Jill

Rohmer? Glen podszedł do drzwi. -

Myślę, że pani bratu dobrze zrobiłaby filiżanka kawy.

-

Nie, nie ma takiej potrzeby - zaprotestowała Charley.

-

Marzę o kawie - równocześnie z nią odezwał się Bram.

-

Zaraz wracam. - Glen wyszedł, zamykając za sobą drzwi.

-

Co z tobą jest? - wysyczała Charley.

-

Ha. Chwilę. Jaki masz problem? - Bram złapał się obiema rękami za

głowę, jakby chciał ją przytrzymać na karku. -

Jaki mam problem? Ty jesteś moim problemem! - Kipiała z gniewu,

starając się kontrolować przy tym głos. - Jesteś cholernie nieodpowiedzialny. -

Tylko dlatego, że trochę wypiłem...

-

Nie wypiłeś trochę. Spiłeś się. I Bóg jeden wie co jeszcze. W

dodatku pojechałbyś w takim stanie do domu, gdyby Glen cię nie powstrzymał. Bram ostrożnie dotknął policzka. -

No. Pamiętam coś jak przez mgłę.

-

A może jak przez mgłę pamiętasz, że mieliśmy się wczoraj spotkać?

-

Musisz tak głośno mówić?

-

Myślisz, że dla własnej przyjemności telepałam się taki kawał drogi

do Miami po to, żeby pocałować klamkę? Uważasz, że to zabawne, gdy obcy człowiek, którego obraziłam na piśmie, dzwoni do mnie do pracy, mówiąc, że ma mojego brata? Rany boskie, czemu musiałeś wybrać akurat to miejsce? -

Przeczytałem o nim w twoim felietonie. Wydało się interesujące.

Tym razem to Charley złapała się za głowę. -

Dobra, dość tego. Przestaje padać. Jedziemy do domu. -Chwyciła

brata za ramię i podciągnęła do pionu. Zawisł nad nią jak wysokie drzewo. -

Moja kawa! - protestował, gdy Charley popychała go

54 w kierunku wyjścia. - Pojadą za tobą moim samochodem -oznajmił, gdy dotarli na parking. -

Myślisz, że jesteś w stanie prowadzić?

-

Nic mi nie jest - upierał się. - Będę się trzymał tuż za tobą.

-

Obiecujesz?

Bram przytaknął skinieniem głowy, wsiadając zgięty wpół do malutkiego MG. Charley skręciła w prawo i wjechała na South County Road, a gdy zaledwie kilka sekund później zerknęła we wsteczne lusterko, Bram zdążył zniknąć z jej pola widzenia. -

Dobra, koniec. Dość tego! - warknęła Charley i wrzuciła komórkę do

torby, zjeżdżając z Old Dixie Highway i lawirując w plątaninie wąskich uliczek za Palm Beach Convention Center w kierunku domu. Dochodziła trzecia po południu. Po wielu bezowocnych próbach skontaktowania się z bratem wróciła do redakcji. Uciekła się nawet do podstępu i wydzwaniała do niego z różnych aparatów, żeby nie mógł jej zidentyfikować, lecz nie odbierał ani domowego telefonu, ani komórki. Nagrała przynajmniej z pół tuzina wiadomości („Bram, gdzie ty się, do cholery, podziewasz? Przestań się zachowywać jak ostatni idiota!"). Trudno się dziwić, że nie odpowiedział na żadną z nich. Najwyraźniej nie miał ochoty z nią rozmawiać. Po paru godzinach jałowych poszukiwań tematu do

następnego felietonu postanowiła wrócić do domu. -

Chcesz się upijać, dostawać po głowie, skończyć w areszcie albo

jeszcze gorzej, twoja sprawa. Nie moja -dodała i jakby dla podkreślenia wagi swego postanowienia kiwnęła głową do swego odbicia we wstecznym lusterku. -Więcej nie będę pędzić ci na ratunek. Nie pojawię się w kost55

nicy, żeby zidentyfikować twe zmaltretowane, pokiereszowane zwłoki. Zostawię to Anne - zdecydowała, przypominając sobie siostrę w zarzuconym poduszkami nowojorskim mieszkaniu, kiedy mijała uliczkę New York Street. - Może wstrzeli się z tym pomiędzy spotkania autorskie. I może, być może -ciągnęła, skręcając w New Jersey Street i wjeżdżając na podjazd przed domem - jej agentka przekona ludzi z magazynu „People", żeby przysłali za nią fotografa. To dopiero byłby gorący temat. Pobiłby na głowę „całą tę historię z siostrami Bronte" - podsumowała, cytując słowa siostry. - Do diabła z tym. Czy wszystkich popaprało? -

Coś nie tak? - zapytał ktoś i Charley odwróciła się w kierunku głosu.

Dom obok przechodził kapitalny remont i robotnik w żółtym kasku przyglądał jej się z kpiącą miną z sąsiedniego podjazdu. Stał z rękami opartymi na smukłych biodrach, w białym podkoszulku wilgotnym od potu na piersi i z obwiązaną wokół pasa koszulą w niebiesko-szarą kratę. Staramy się nie kurzyć i nie śmiecić na pani posesję - zapewnił ją. - Jeżeli jest jakiś problem... -

Nie ma problemu - ucięła. Z wyjątkiem mego brata, matki, sióstr i

tego, że dostaję ociekające nienawiścią e-maile z pogróżkami, dodała w myślach. Nie wspominając o liście od osadzonej dzieciobójczyni, która życzy sobie, żebym napisała jej biografię. - Wszystko w porządku mruknęła, czując na pośladkach wzrok robotnika, kiedy szła wąską, wybetonowaną ścieżką do drzwi frontowych. -

Przynajmniej przestało padać - zauważył młody mężczyzna.

Czyżby próbował nawiązać rozmowę? - zastanawiała się Charley, zerkając na ciągle ołowiane niebo, a następnie z powrotem na robotnika, który musiał być mniej więcej w jej wieku i wyglądał całkiem zachęcająco pod żółtym kaskiem. Odwróciła się, zanim zdążyła zrobić coś głupiego, na przy56 kład zaprosić go na drinka. Ostatnim razem, gdy spontanicznie wpuściła mężczyzną do domu, został na trzy tygodnie i spłodził syna. -

Jak pan myśli, kiedy skończycie? - zapytała, przekręcając klucz w

drzwiach. -

Bądziemy tu jeszcze przynajmniej z miesiąc.

-

W takim razie do zobaczenia.

-

Liczą na to.

Charley z uśmiechem pomyślała, że jego tupet podoba jej się prawie tak samo jak rzeźba tricepsów. -

Co się dzieje? - niespodziewanie rozległ się inny głos.

Zrezygnowana, opuściła ramiona. Należało wejść do domu, kiedy była ku temu okazja, pomyślała. Ostatnią rzeczą, na jaką miała ochotę, była sprzeczka z podminowanym sąsiadem. -

Zapytałam, jak się posuwa remont - powiedziała, wyczuwając

jadowitą minę Gabe Lopeza, zanim jeszcze się odwróciła. -

Wszystko idzie zgodnie z planem. - Ciemne oczy patrzyły na nią

gniewnie spod krzaczastych, zrośniętych brwi. -Nie dzięki pani. -

W takim razie... - powiedziała, otwierając drzwi - ...powodzenia. -

Weszła do środka i zamknęła je za sobą. - Ty dupku! - mruknęła. - Nic dziwnego, że żona cię zostawiła. -Strząsnęła z nóg czarne pantofle i przeszła z chłodnych kafli w maleńkim holu na ciepłą drewnianą podłogę w salonie. -A to, nawiasem mówiąc, nie moja wina! - wrzasnęła w kierunku zamkniętych drzwi. -

Zawsze tak głośno mówisz? - zapytał ją brat siedzący na kanapie.

Charley ze stłumionym okrzykiem zatoczyła się na bambusowy stolik pod ścianą w kolorze kości słoniowej, o mało nie strącając szklanego wazonu ze sztucznymi, czerwono-żółtymi tulipanami. 57 r -

Boże! Śmiertelnie mnie wystraszyłeś! Co tu robisz?

-

Kazałaś mi jechać za sobą do domu - przypomniał, wyciągając chude

ramiona nad głową i prężąc sto osiemdziesiąt cztery centymetry smukłego jak trzcina ciała, przez co wydało się jeszcze dłuższe. Równocześnie uniósł stopy i oparł je na ławie przed sobą. -

A ty nie posłuchałeś.

-

Tylko dlatego, że znałem skrót. Pomyślałem, że dojadę szybciej. I tak

było. Czekam na ciebie przez cały dzień. Gdzie się podziewałaś? -

Wróciłam do redakcji.

-

Fatalnie. Liczyłem na to, że zrobisz zakupy. Wiesz, że skończyła ci

się kawa? Charley z irytacją pokręciła głową. -

Nie wierzę.

-

Naprawdę. Sama zobacz.

-

Nie mówię o kawie, bałwanie.

-

Hej, tylko bez wyzwisk.

-

Gdzie masz samochód?

-

Na końcu ulicy. Przed takim domem z ogromną amerykańską flagą.

Czy to nie tam odbywają się te opisane przez ciebie orgietki? -

To było Passion Party - sprostowała Charley.

-

A to nie to samo?

-

Boże. - Czy rzeczywiście prowadzą tę rozmowę? -Wydzwaniałam do

ciebie przez cały dzień. Nie masz zwyczaju sprawdzać wiadomości? -

Padła mi komórka. Zawsze zapominam naładować to badziewie.

-

Na wszystko potrafisz znaleźć odpowiedź, prawda?

-

A ty o wszystko zapytać.

Charley rozejrzała się bezradnie. Po co się z nim sprzecza? Nigdy jeszcze nie wygrała kłótni z bratem. A poza tym był tutaj, prawda? Czyli tak, jak chciała. (Muszę uważać z ży58 czeniami, pomyślała). Wygląda na to, że wszystko jest mniej więcej na swoim miejscu. Meble stały tam, gdzie zawsze; dwa obszerne ratanowe fotele naprzeciw niewielkiej beżowej kanapy, na środku dywanu z sizalu; regał sięgający sufitu zajmował całą północną ścianę i był tak wypchany książkami w twardych okładkach, że z tych, które się nie pomieściły, uformowała się dodatkowa półka na podłodze; zdjęcia dzieci stały na

półce za kanapą i na stoliku przy wykuszowym oknie. Raczej niczego nie brakowało. -

A właściwie jak się tu dostałeś?

-

Skorzystałem z klucza.

-

Skąd masz klucz?

-

Sama mi go dałaś.

-

No, akurat! - zaprotestowała Charley.

-

Dałaś mi go - upierał się Bram. - Wtedy, gdy pilnowałem dzie...

-

Po pierwsze, nigdy ich nie pilnowałeś - weszła mu w słowo - a po

drugie, wiem, że nie dawałam ci klucza. -

Dobra, może znalazłem zapasowy gdzieś na wierzchu, kiedy ostatnio

byłem na kolacji - przyznał ze skruszonym uśmiechem. -

Wziąłeś mój zapasowy klucz? Szukałam go całymi dniami.

-

Trzeba było mnie zapytać.

-

Czemu miałabym to robić?

-

Bo go miałem. - Uśmiechnął się.

-

Dobrze się bawisz, co?

-

No. - Uśmiechnął się szerzej.

Charley walczyła z chęcią walnięcia go w głowę wazonem z tulipanami. -

Oddaj klucz.

-

Daj spokój, siostrzyczko.

-

Siostrzyczko? Od kiedy mnie tak nazywasz? Odpuść sobie te bzdety.

59 -

Wiesz, że trochę seplenisz? - zapytał zaczepnie. - To chyba przez te

wrzaski. Na dzieci też się tak wydzierasz? -

Nigdy nie krzyczę na dzieci.

-

Nie? Wrzeszczałaś, wchodząc do domu. O co właściwie chodziło?

-

Co? - Charley potrząsnęła głową, chcąc uporządkować myśli. Brat

po mistrzowsku potrafił zbijać ją z tropu. -

O ile pamiętam, padło tam słowo „dupek".

-

Ach, o to chodzi. Mój sąsiad. - Charley opadła na jeden z ratanowych

foteli i położyła bose stopy na ławie, tak że jej palce niemal dotykały czarnych butów brata. - Robi remont. Być może zauważyłeś bałagan na sąsiedniej posesji. I strasznie się stawiał, kiedy sąsiedzi próbowali oponować przeciwko zmianom, jakich zamierzał dokonać... -

Sąsiedzi, czyli ty?

-

Byłam jedną z tych osób. Chciał dobudować ogromny piętrowy

aneks, który całkowicie zacieniłby moje podwórko za domem... -

O ile się nie mylę, czytałem coś o grubiańskich właścicielach

domów, którzy łamią lokalne przepisy i rujnują urocze stare dzielnice. Bram splótł ramiona na piersi, udając, że się zastanawia. - W jakiej gazecie ja to przeczytałem? -

Dobra, może i wspomniałam o tym w felietonie, ale wszyscy

okoliczni mieszkańcy byli oburzeni. Nie tylko ja. Poza tym co się stało, już się nie odstanie. Po sprawie. Masz ochotę napić się czegoś zimnego? Charley zerwała się i skierowała do biało-brązowej kuchni na tyłach domu. -

Gin z tonikiem? - podsunął z nadzieją Bram.

-

Kiepska sprawa. Co powiesz na sok pomarańczowy?

-

A może piwo?

-

A może sok pomarańczowy? - powtórzyła Charley.

-

Chyba zdecyduję się na ten sok - odparł Bram.

-

Trafny wybór. - Charley nalała soku do dwóch szklanek i wróciła do

salonu. 60 -

Czemu on uważa, że to przez ciebie odeszła od niego żona? - spytał

Bram. Charley prawie natychmiast się zorientowała, że nadal rozmawiają o Gabe Lopezie. -

Uwierz mi. Nie miałam z tym nic wspólnego.

-

Nic?

-

Nie sądzę, abym w życiu zamieniła z tą kobietą więcej niż dwa

słowa. -

A te dwa słowa to przypadkiem nie było: „rzuć go"?

-

Bardzo śmieszne. Minąłeś się z powołaniem. Wiesz

0

tym?

Bram pociągnął długi łyk soku i skrzywił się. -

Czegoś tu brakuje. Przydałaby się kropelka wódki. Charley

westchnęła. -

Co ty wyprawiasz, Bram? Co się z tobą dzieje?

-

Oj, Charley. Nie zaczynaj.

-

Jesteś zbyt bystry na to, żeby tak marnować życie.

-

Mam dopiero dwadzieścia cztery lata - przypomniał. -

1

wcale nie jestem nadzwyczaj bystry.

-

Mówiłeś, że pójdziesz na odwyk, że dołączysz do AA. Obiecałeś.

-

Tak zrobię.

-

Kiedy?

-

Kiedyś.

-

Bram...

-

Przestań, Charley. Myślisz, że dobrze się czuję, budząc się na

kanapie u jakiegoś obcego faceta? Chociaż, jak się nad tym zastanowić, musisz dobrze znać to uczucie. Charley przewróciła oczyma. -

To nie było śmieszne.

-

Muszę wyostrzyć dowcip.

-

Póki co, przytęp język.

-

Auu! Zdaje się, że trafiłem w czuły punkt.

-

Bram, nie jestem dziwką. - Charley podeszła do fronto-

61 wego okna i patrzyła, jak młody mężczyzna w żółtym kasku wspina się po drabinie na dach sąsiedniego domu. - To, że moje dzieci mają różnych ojców, wcale nie oznacza, że jestem łatwa. „Czego jednak można się spodziewać po kobiecie, która jest dumna z tego, że nie poślubiła ojca żadnego z dwójki swych dzieci?" - przypomniały się jej słowa czytelnika. -

Przepraszam, nie zamierzałem sugerować...

-

Ależ tak.

„Ależ tak", zabrzmiały jej w uszach słowa matki. -

Hej, ja tylko odbijam piłeczkę - powiedział brat, wypijając kolejny

łyk soku. - Chcę, żebyś wreszcie ze mnie zeszła. Charley prowadziła wzrokiem żółty szkolny busik, który wyłonił się zza zakrętu i zatrzymał przed domem. -

Dzieci wróciły. - Wzięła głęboki oddech i podeszła do drzwi.

Otworzyła je na oścież. - Postaraj się nie palnąć przy nich jakiegoś

głupstwa. -

Tak jest, tatusiu - usłyszała, jak mruknął.

Poczuła ukłucie winy, przypominając sobie, jak ojciec zwykł się zwracać do Brama. Ma rację, pomyślała. Traktuję go tak samo jak ojciec. -

Przepraszam, Bram. Nie chciałam...

-

Mamuś! - zawołał James, wyskakując z autobusu.

Składał się cały z dołeczków, kędziorków i wirujących części. Nawet stojąc na krawężniku w oczekiwaniu na siostrę, był cały w ruchu: prawą ręką machał na powitanie, lewą podciągał porteczki w kolorze khaki i jednocześnie przerzucał ciężar ciała z lewej nogi na prawą, żeby kopnąć kamień, oczyma zaś strzelał po całej ulicy. -

Cześć, pączusiu! - odkrzyknęła Charley, czekając, aż córka przejdzie

przez cały autobus do wyjścia. Franny podnosiła się z miejsca, dopiero gdy autobus na dobre się zatrzymał, i zaczynała wędrówkę z tylnej części pojazdu do wyjścia, przytrzymując się po drodze oparć foteli. 62 Zawsze była ostrożnym dzieckiem, przemknęło przez myśl Charley. Nawet jako mały szkrab wolała się zastanowić, zamiast rzucać na ślepo w wir zabawy. Przypomniała sobie chwile, kiedy pilnowała córki na placu zabaw, a ona się namyślała, którą huśtawkę wybrać. Jej brat zdążył z tuzin razy śmignąć głową do przodu z ogromnej zjeżdżalni, zanim ona postawiła nogę w piaskownicy. Podobnie było z posiłkami. James już wiercił się nad pustym talerzem, bo pochłaniał obiad w dwóch kęsach, podczas gdy Franny z namysłem przeżuwała pierwsze kęsy. Cicha, refleksyjna całkowite przeciwieństwo matki - nie odzywała się, jeśli nie miała nic konkretnego do powiedzenia.

-

Jest myślącym dzieckiem - podsumowała nauczycielka drugiej klasy

na początku roku szkolnego. - Dosłownie widać, jak obracają się trybiki. Musiała się wrodzić w rodzinę swego ojca, pomyślała teraz Charley, oczami duszy widząc zabójczo przystojnego mężczyznę, gdy Franny, biorąc brata za rękę, rozejrzała się w obie strony i przeprowadziła go przez jezdnię. Kiedy tylko stanęli na krawężniku, James wyrwał dłoń i ruszył galopem do Charley. -

Rysowaliśmy dzisiaj w szkole. Namalowałem aligatora i węża.

-

Tak?

-

Gdzie mój obrazek? - zapytał James, jakby Charley miała to

wiedzieć. Okręcił się dokoła. - O nie! Zgubił się! -

Ja go mam - oznajmiła siostra, podchodząc do nich. -Upadł ci na

podłogę w autobusie. - Podała obrazek matce. -

Zobacz! - triumfalnie zawołał James, wskazując bezkształtną,

jaskrawożółtą plamę i fioletowy zaciek. - To jest aligator, a to wąż. Powiesimy na lodówce? - I już pędem wbiegał do domu. -

A jak tobie, kochanie, minął dzień? - zwróciła się Charley do córki,

która cierpliwie czekała na swoją kolej. -

Dobrze. A tobie?

63

1 -

Dobrze - powtórzyła po niej Charley, myśląc, że gdy Franny

dorośnie, będzie taką osobą, jaką ona chciałaby być. -

Hej, Franny! - zawołał z domu podekscytowany James. -Zobacz, kto

tu jest! -

Twój wujek Bram - zaanonsował się młody człowiek, podchodząc do

drzwi z Jamesem pod pachą. Jak zawsze na widok Brama buzia Franny rozpromieniła się. -

Dzień dobry, wujku. Podoba mi się twoja koszula.

-

Naprawdę?

-

Lubię niebieski kolor.

-

Tak? Ja też.

-

I ja też! - zapiszczał James.

-

Tobie się podoba fioletowy - przypomniała Franny.

-

Podoba mi się fioletowy - potwierdził skwapliwie. -Ale niebieski to

mój ulubiony. Franny uśmiechnęła się pobłażliwie. Wie, kiedy nie warto się odzywać, pomyślała Charley z rosnącym podziwem. Dopięła swego. Przedłużanie tej dyskusji nie miało sensu. -

Czy ktoś ma ochotę na mleko i ciasteczka? - spytała.

-

Jaa! - krzyknął James wiszący głową w dół na rękach Brama.

-

Jakie ciasteczka? - chciała wiedzieć Franny.

-

Mam pomysł - odezwał się Bram. - Co myślicie o chiń-szczyźnie na

kolację? Ja stawiam. -

Mniam! - krzyknął James.

-

Możemy, mamusiu? - upewniła się Franny.

-

Jasne - przytaknęła Charley. - Może by tak...

-

Nawet o tym nie myśl - wszedł jej w słowo Bram.

-

...zapytać babcię, czy nie chciałaby do nas dołączyć -dokończyła

cicho Charley.

-

O czym mama nie ma myśleć? - dociekała Franny.

-

O niczym. - Bram zagarnął siostrzenicę wolnym ramieniem i ruszył z

obojgiem dzieci do kuchni. 64 Jakim sposobem wylądowałam z trójką dzieciaków? - zastanawiała się Charley, podnosząc z podłogi obrazek z aligatorem i wężem, który wypadł Jamesowi z ręki, i podążyła za całą gromadką do kuchni. Gdy Bram pojechał do domu, a dzieci leżały już w łóżkach, Charley usiadła na białej pikowanej kapie na swym łóżku i jeszcze raz przeczytała list od Jill Rohmer. Droga Charley, mam nadzieją, że nie jesteś zła, iż do Ciebie piszą. Cóż, skoro już pytasz, nie powiem, abym była zachwycona, pomyślała. Może to zabrzmi dziwnie i mam nadzieją, że nie zrozumiesz mnie źle, lecz zawsze stanowiłaś dla mnie coś w rodzaju wzoru do naśladowania... I zobacz, co z tego wyszło. Jestem bardzo wrażliwą osobą... Po cichu liczą na to, że być może kiedyś się zaprzyjaźnimy... Boże broń! Dla mnie zostaje historia, która musi ujrzeć światło dzienne. Myślę, że wystarczy Ci odwagi, żeby ją opowiedzieć. Czy aby na pewno? - zadumała się Charley. Czy ma odwagę, chęć i odpowiednio silne nerwy, żeby powrócić do wydarzeń, które na wiele miesięcy wprawiły w osłupienie całą Florydę? Nawet teraz, rok po procesie, a dwa lata po zabójstwach, pozostało jej w pamięci wiele szczegółów. W słoneczne popołudnie pięcioletnia Tammy Barnet znikła z ogrodzonego

podwórka. Cztery dni później znaleziono jej ciało w płytkim dole w pobliżu śródlądowego szlaku wodnego. Wcześniej torturowana i wykorzystana seksualnie, zmarła uduszona workiem foliowym. Pięć miesięcy później Noah i Sara Starkeyowie, sześcioletnie bliźnięta dwujajowe, znikły bez śladu podczas zabawy na trawniku przed domem. Matka spuściła je z oka na dwie 65 minuty, żeby odebrać telefon. Kiedy wróciła od aparatu, dzieci nie było. Odnaleziono je w następnym tygodniu, z głowami owiniętymi workami foliowymi i z licznymi śladami po ugryzieniach oraz po przypalaniu papierosem na obnażonych ciałach. Oboje zgwałcono ostrym przedmiotem. Zabójstwa wstrząsnęły Florydą. Policja niewątpliwie miała do czynienia z seryjnym zabójcą, zwyrodnialcem zdolnym do torturowania i zabijania dzieci. A do tego wyjątkowo sprytnym, skoro porywał swe ofiary spod czujnego oka rodziców. Najwyraźniej dzieci musiały mu ufać, bo nie słyszano żadnych krzyków. Prawdopodobnie znały sprawcę również rodziny ofiar. Na pozór Barnetów i Starkeyów nic nie łączyło. Barneto-wie byli młodzi i dobrze sytuowani, Starkeyowie starsi, z trudem wiązali koniec z końcem. Ellis Barnet zajmował wysokie stanowisko w banku inwestycyjnym; Clive Starkey pracował jako spawacz; Joan Barnet była nauczycielką, a Rita Starkey siedziała w domu z dziećmi. Małżeństwa obracały się w zupełnie innych kręgach. Jednakże po kilku tygodniach policja natrafiła na łączące je ogniwo. Była nim Jill Rohmer. Barnetowie zatrudniali Jill do opieki nad Tammy w każdy sobotni wieczór,

kiedy wychodzili na spotkania towarzyskie. Jill zawsze zjawiała się punktualnie i z chęcią zostawała tak długo, jak było trzeba. Bawiła się z Tammy lalkami i godzinami jej czytała. Według wywiadu z rodzicami Tammy ją uwielbiała. Podobnie jak Noah i Sara Starkeyowie, których pilnowała we wszystkie piątkowe wieczory, a potem również w sobotnie, gdy niespodziewanie urwało się zajęcie u Barnetów. Wiedząc, że Starkeyowie mają kłopoty finansowe, często rezygnowała z zapłaty. „Dzieciaki są kapitalne" - mówiła. „To ja powinnam wam płacić". Policja po uzyskaniu nakazu rewizji przeszukała dom, w którym Jill mieszkała razem z rodzicami i starszym rodzeństwem. Pod jej łóżkiem znaleziono zakrwawioną bieli66 znę Tammy Barnet oraz taśmę z nagraniem krzyków konających dzieci. Wyraźnie słychać było na niej głos Jill. DNA w ślinie pozostawionej na ciałach ofiar okazało się identyczne z jej DNA. Prosta sprawa, szybki proces. Krążyły pogłoski o istnieniu współsprawcy, i na początku w kręgu podejrzanych znaleźli się brat i chłopak Jill, lecz nie zgromadzono wystarczająco mocnych dowodów, żeby ich aresztować. Jill ich nie obciążała i sama się nie broniła. Jej adwokat, Alex Prescott, próbował podważyć zarzuty, jednak nie było wątpliwości. Jill Rohmer została uznana za winną i skazana na karę śmierci. Wygląda na to, że teraz nabrała ochoty, żeby przemówić. Jeśli zdecydujesz się przyjąć moją propozycję lub będziesz miała jakieś pytania, możesz śmiało zwrócić się do mego adwokata, Alexa Prescotta.

Ma kancelarię w Palm Beach Gar-dens i już go powiadomiłam, że być może się z nim skontaktujesz. Charley podniosła się i podreptała przez korytarz do większej sypialni na jego końcu, zajmowanej przez dzieci. Zajrzała do środka. Franny spała w swym łóżku pod jedną ścianą, a James, pod drugą, w połowie zwisał ze swego łóżeczka. Patrząc na uśpione dzieci, zastanawiała się, jak to możliwe, że młoda, zdawałoby się - przy zdrowych zmysłach kobieta dopuściła się takich ohydnych czynów. I co takiego ma do powiedzenia, co w jakikolwiek sposób by ją usprawiedliwiało? Czy możliwe, że kto inny popełnił te zbrodnie? Ktoś, kto nadal jest na wolności? Charley przeszła do kuchni, zaparzyła herbatę ziołową, po czym podniosła słuchawkę i zadzwoniła do informacji. - Palm Beach Gardens, na Florydzie - podyktowała. -Alex Prescott, adwokat. 67 Z samego rana zadzwoniła do kancelarii, chcąc jak najszybciej umówić się na spotkanie. -

Mecenas Prescott do jedenastej jest w sądzie - poinformowała

zwięźle sekretarka tonem, który mówił: Jestem lodowatą blondynką z nieskazitelną fryzurą i zadbanymi paznokciami w kolorze idealnie dobranym do błyszczyku na ustach. Charley popatrzyła na swoją brązową bluzkę, z malowniczym śladem białej pasty do zębów, która zapewne musiała kapnąć z elektrycznej szczoteczki, kiedy myła zęby. (A ty mnie krytykujesz, bo nie umiem posługiwać się komórką, niemal usłyszała ironiczną uwagę matki). -

Nie wierzę - wymruczała Charley, dociskając słuchawkę ramieniem

do ucha i rozpinając bluzkę. -

Może pod koniec tygodnia, powiedzmy: w czwartek...

-

Nie. Zdecydowanie wcześniej. - Charley ściągnęła bluzkę i upuściła

ją na podłogę. - Nie znajdzie się jakaś luka dzisiaj? -

Obawiam się, że nie. Do jedenastej sąd, o dwunastej biznesowy

lunch, o drugiej kolejne spotkanie... -

No dobrze. Trudno. - Wyłączyła komórkę i rzuciła ją na nieposłane

łóżko. Widocznie to znak, że ma nie dojść do współpracy z Jill Rohmer. Podeszła do szafy i lustrowała imponującą kolekcję firmowych dżinsów oraz o wiele mniej imponującą kolekcję innych części garderoby. -

Komu potrzeba dużo ciuchów? - Skierowała pytanie do pustego

domu, bo Franny i James odjechali szkolnym busem pół godziny wcześniej. W końcu zdecydowała się na beżowy T-shirt nabijany cyr-koniami, z trupią czaszką i piszczelami pod biustem. Skoro nie idzie dziś do Alexa Prescotta, nie musi się ubierać oficjalnie. -

Po prostu nie miało do tego dojść - powiedziała głośno.

68 A jednak zaskoczył ją i nieco zdetonował fakt, że poczuła się rozczarowana, tym bardziej że przecież nie chciała mieć nic wspólnego z Jill Rohmer i z jej koszmarną historią. W nocy nie mogła zasnąć i wiercąc się w łóżku, rozważała różne opcje, zastanawiała się, jak najlepiej zorganizować czas, a nawet planowała układ książki. Nie mogę się w to angażować, powtarzała wciąż sobie, jednocześnie formułując pytania do Alexa Prescotta oraz listę koniecznych warunków, gdyby ewentualnie miało dojść do współpracy. Pakujesz się w kłopoty, karciła się przed

świtem, a po chwili wyobrażała sobie pierwsze spotkanie z Jill Rohmer, zastanawiając się, jak zareaguje na jej widok i co powie. Kiedy o siódmej zadzwonił budzik, oczyma duszy widziała już gotową książkę ze swym nazwiskiem wytłoczonym srebrnymi literami poniżej tytułu lub, jeszcze lepiej, nad nim. (Zdjęcie Jill Rohmer niewątpliwie znajdzie się na przedniej okładce, natomiast jej, o wiele bardziej efektowne, zajmie tylną. Może nawet pożyczy od siostry te białe koronkowe poduszki?). - Nie, nie mogę się w to angażować - oświadczyła na głos, wchodząc pod prysznic i myjąc głowę. Zanim włosy zdążyły wyschnąć, miała już gotowe proste zdanie otwierające przedmowę: Dostałam list od zabójczyni. A co tam! Zawsze mogę je wykorzystać jako wstęp do najbliższego felietonu, pomyślała. Wygrzebała komórkę z łóżka, wsunęła ją do tylnej kieszeni dżinsów i narzuciła gładką białą kapę na zwykłą białą pościel, żeby łóżko przynajmniej wyglądało na posłane. Kiedyś uładzę swoje życie, postanowiła, i podnosząc torbę z nieosłoniętej dywanem drewnianej podłogi, skierowała się do holu. Kupię ładną pościel. Położę dywan. Zacznę nosić rzeczy dla dorosłych. Właściwie co obecnie kryje się pod pojęciem rzeczy dla dorosłych? zastanowiło ją. Wszyscy wydają się ubierać tak samo. Nie obowiązują żadne zasady dotyczące stroju, zatarły się różnice między pokoleniami. Trzylatki i trzydziestolatki 69 reprezentują podobny styl. Nawet siedemdziesięciolatki noszą się jak trzydziestolatki. A trzydziestolatki jak nastolatki. Nic dziwnego, że wszyscy się pogubili.

-

Zdecydowanie zmieniły się czasy - podsumowała niedawno matka,

gdy razem szukały prezentu urodzinowego dla Franny. - Kiedy ja byłam młoda, nie przeszłoby mi nawet przez myśl, żeby podebrać matce z szafy jakiś ciuszek. -

Trudno mi cokolwiek powiedzieć na ten temat - odpaliła Charley. -

Szafa mojej matki świeciła pustkami. Rozmowa się urwała. Czy to zatarcie się różnic między pokoleniami, kurczowe trzymanie się młodości, zdecydowana niechęć do starzenia się przyczyniły się w jakiś sposób do wzrastającej erotyzacji młodzieży? Czy możliwe, że obecne trendy w modzie, odzwierciedlające podejście społeczeństwa do poważniejszych spraw, są przynajmniej w pewnym stopniu odpowiedzialne za to, co się stało z Tammy Barnet czy Noahem i Sarą Starkeyami? -

Nie bądź śmieszna - mruknęła Charley, przystając na chwilę w

kuchni, żeby zanotować te spostrzeżenia. (W każdym pomieszczeniu trzymała bloczek papieru, bo nigdy nie wiadomo, gdzie pojawi się inspiracja). Nawet na wpół gotowe pomysły mogły się przydać do późniejszych felietonów. I wszystko wskazywało na to, że jednak będzie miała więcej wolnego czasu, niż sądziła jeszcze wczorajszego wieczoru. -

Po prostu nie miało do tego dojść - powtórzyła po raz kolejny,

otwierając drzwi i osłaniając oczy przed jaskrawym słońcem, które zastąpiło wczorajszą szarugę. Kiedy podniosła wzrok, zobaczyła, że Gabe Lopez stoi na podjeździe, oparty o jej samochód. Jego kwaśna mina świadczyła o tym, że nie przyszedł życzyć sąsiadce miłego dnia. O co chodzi tym razem?

-

Mogę w czymś pomóc, panie Lopez? - spytała, podchodząc z

wahaniem. 70 -

Niech pani przestanie zaczepiać moich robotników -powiedział, a

ciemne okulary nie pozwalały widzieć wyrazu jego oczu. - Nie prowadzę biura matrymonialnego. Charley poczuła, że napinają się jej wszystkie mięśnie. -

W porządku. Dobrze wiedzieć. - Zacisnęła zęby, aby przypadkiem

nie wymsknęło jej się słowo „dupek". - A teraz, jeśli pan pozwoli, chciałabym pojechać do pracy. -

Podpowiem pani, że najlepszym miejscem do znajdowania nowych

boyfriendów są ogłoszenia towarzyskie. -

A ja podpowiem, że ma pan zejść mi z drogi.

Gabe Lopez cofnął się na tyle, że mogła otworzyć drzwi samochodu. -

Złamas - mruknęła, drżącymi palcami wsuwając kluczyk w stacyjkę.

Wyjeżdżając na ulicę, widziała, że robotnik w żółtym kasku obserwuje ją z dachu. Obejrzała się, skręcając za narożnik. Robotnik nadal stał na dachu i nie odrywał od niej wzroku. -

Mecenas Prescott dziś rano jest w sądzie - powiadomiła sekretarka

parę minut po jedenastej. Charley poczuła coś w rodzaju drobnej satysfakcji, przekonując się, że ta czterdziestokilkuletnia kobieta jest rzeczywiście lodowatą blondynką, tyle że z nietwarzową fryzurą, która podkreślała kwadratowy zarys szczęki i nie sprzyjała przesadnej opaleniźnie. Natomiast wymanikiurowane paznokcie istotnie współgrały z intensywnie koralową szminką na ustach.

-

Miałam nadzieję, że uda mi się uchwycić go pomiędzy spotkaniami.

Czy zajrzy tu przed lunchem? Sekretarka spojrzała na zegarek. -

Możliwe, ale tylko na chwilę. Może umówię panią na jakiś termin

pod koniec tygodnia? -

Jeśli pani pozwoli, wolałabym poczekać.

-

Obawiam się, że marnuje pani czas.

71 - Zaryzykuję. - Charley przycupnęła na brzeżku jednego z czterech ciemnozielonych krzeseł pod pastelowozieloną ścianą. Sekretarka wzruszyła ramionami i skupiła uwagę na komputerze, udając bardzo zajętą. Jak dawaliśmy sobie radę bez komputerów? - zastanawiała się Charley z roztargnieniem, biorąc „Time'a" ze sterty czasopism leżących na stoliku obok i przeglądając go pobieżnie. Ja nie umiałabym już funkcjonować bez komputera, uznała, usiłując przypomnieć sobie kogoś, kto by to potrafił. Moja matka, przyszło jej na myśl. Elizabeth trzy popołudnia w tygodniu pracowała w małym sklepiku z upominkami na Worth Avenue, gdzie sprzedawała „biżuterię podróżną", co w języku Palm Beach oznaczało podróbki, lecz robiła to bardziej dla zabicia czasu niż z potrzeby zarobkowania. Jej była „życiowa partnerka", z którą uciekła do australijskiego buszu, przed trzema laty zmarła na raka, zostawiając Elizabeth Webb cały - zaskakująco pokaźny - majątek. Elizabeth natychmiast spakowała manatki i wróciła do Stanów, rojąc sobie, że będzie dzielić czas pomiędzy czworo porzuconych kiedyś dzieci oraz ich latorośle. Czy naprawdę oczekiwała, że oni wszyscy ochoczo padną w

jej ramiona? Charley potrząsnęła głową, chcąc pozbyć się myśli o matce, i skoncentrowała się na artykule o najnowszych badaniach dotyczących gęstości kości, których wyniki - a to ci dopiero niespodzianka! - były dokładnym zaprzeczeniem wcześniejszych badań. Najwyraźniej tabletka reklamowana jako cudowny środek na osteoporozę nie okazała się szczególnym darem niebios. Mogła nawet stanowić przekleństwo, bo powodowała martwicę żuchwy, i nawet przerwanie kuracji nie pomagało. Jak już raz wprowadziło się to paskudztwo do organizmu, zostawało tam na wieki. Podobnie jest z matkami, myślała, chwytając w nozdrza woń ulubionych perfum Elizabeth Webb, gdy odkładała czasopismo na stolik. 72 - Zaryzykuję. - Charley przycupnęła na brzeżku jednego z czterech ciemnozielonych krzeseł pod pastelowozieloną ścianą. Sekretarka wzruszyła ramionami i skupiła uwagę na komputerze, udając bardzo zajętą. Jak dawaliśmy sobie radę bez komputerów? - zastanawiała się Charley z roztargnieniem, biorąc „Time'a" ze sterty czasopism leżących na stoliku obok i przeglądając go pobieżnie. Ja nie umiałabym już funkcjonować bez komputera, uznała, usiłując przypomnieć sobie kogoś, kto by to potrafił. Moja matka, przyszło jej na myśl. Elizabeth trzy popołudnia w tygodniu pracowała w małym sklepiku z upominkami na Worth Avenue, gdzie sprzedawała „biżuterię podróżną", co w języku Palm Beach oznaczało podróbki, lecz robiła to bardziej dla zabicia czasu niż z potrzeby zarobkowania. Jej była „życiowa partnerka", z którą uciekła do australijskiego buszu, przed trzema laty zmarła na raka,

zostawiając Elizabeth Webb cały - zaskakująco pokaźny - majątek. Elizabeth natychmiast spakowała manatki i wróciła do Stanów, rojąc sobie, że będzie dzielić czas pomiędzy czworo porzuconych kiedyś dzieci oraz ich latorośle. Czy naprawdę oczekiwała, że oni wszyscy ochoczo padną w jej ramiona? Charley potrząsnęła głową, chcąc pozbyć się myśli o matce, i skoncentrowała się na artykule o najnowszych badaniach dotyczących gęstości kości, których wyniki - a to ci dopiero niespodzianka! - były dokładnym zaprzeczeniem wcześniejszych badań. Najwyraźniej tabletka reklamowana jako cudowny środek na osteoporozę nie okazała się szczególnym darem niebios. Mogła nawet stanowić przekleństwo, bo powodowała martwicę żuchwy, i nawet przerwanie kuracji nie pomagało. Jak już raz wprowadziło się to paskudztwo do organizmu, zostawało tam na wieki. Podobnie jest z matkami, myślała, chwytając w nozdrza woń ulubionych perfum Elizabeth Webb, gdy odkładała czasopismo na stolik. 72 -

Moja mama chyba używa tych samych perfum - zwróciła się do

sekretarki. -

Chanel Numer Pięć - odpowiedziała kobieta, nie odwracając głowy. -

Od lat są popularne. Charley sięgnęła po najnowszy „Vouge", myśląc przy tym, że to ładnie ze strony Alexa Prescotta, iż wykłada świeże czasopisma. Otworzyła magazyn na chybił trafił i ujrzała zdjęcie przepięknej bluzki z białej koronki Oscara de la Renty. -

Tylko sześć tysięcy dolarów - zauważyła z drwiną.

-

Przepraszam. Pani coś do mnie mówiła? - spytała sekretarka.

-

Widzę tu bluzkę za sześć tysięcy dolarów.

-

Niesamowite.

-

A ta torebka! - prychnęła parę sekund później. - Torebka za

siedemdziesiąt pięć tysięcy. Siedemdziesiąt pięć tysięcy dolarów! Kto płaci siedemdziesiąt pięć tysięcy za torebkę? -

Jak moja matka zwykła mawiać, bogaci to inny gatunek ludzi niż ty

czyja. -

F. Scott Fitzgerald - podpowiedziała Charley.

-

Słucham?

-

Bogacze to inny gatunek ludzi niż ty czy ja. Tak napisał F. Scott

Fitzgerald w Wielkim Gatsbym. -

Tak? Ha, musiał to zapożyczyć od mojej matki.

Charley zachichotała. Wszystko zawsze kręci się wokół matek, pomyślała dokładnie w chwili, gdy otwarły się drzwi i do kancelarii wpadł przystojniak w eleganckim granatowym garniturze. -

Cholera, co za dzień! - zawołał i przeszedł długimi krokami wzdłuż

biurka sekretarki prosto do gabinetu, nie racząc nawet spojrzeć w stronę Charley. Po chwili odezwał się brzę-czyk intercomu i bezcielesny głos zapytał: - Czy ktoś tam czeka? -

Tak. - Sekretarka uśmiechnęła się pobłażliwie. - I ma nadzieję, że się

zmieści między pańskimi spotkaniami. 73 1 -

Nie da rady. Mam roboty po uszy. Proszę wyznaczyć jakiś termin.

-

Panie Prescott, chwileczkę. - Charley zerwała się z krzesła,

upuszczając czasopismo na podłogę. - Jestem Charley Webb. Bardzo bym chciała porozmawiać z panem o... Drzwi gabinetu natychmiast stanęły otworem. -

Ta Charley Webb? - Uśmiech wypłynął mu na usta. -Jak mogę

odmówić? Proszę nie łączyć żadnych rozmów - poinstruował sekretarkę, gdy Charley w drodze do gabinetu podnosiła z podłogi czasopismo i rzucała na krzesło. - Aha, i niech pani zadzwoni do Cliffa Marcusa i powiadomi go, że spóźnię się trochę na lunch. Proszę siadać - zwrócił się do Charley, kiedy zamknął za nią drzwi. Kilka sekund później, sadowiąc się za biurkiem, odgarnął z czoła jasnobrązowe włosy i wpatiywał się przenikliwymi niebieskimi oczami w Charley. -

Pan zawsze taki... zajęty? - spytała.

Zauważyła idealny porządek na biurku i brak rodzinnych fotografii. -

Chciała pani powiedzieć „rozgorączkowany", prawda?

Uśmiechnęła się. -

Przyznam, że przypomina mi pan trochę mego syna.

-

Łysawe skronie, długi nos i zaczątek brzucha?

-

Brzucha nie zauważyłam - zaśmiała się Charley.

-

To dobrze. Mój instruktor się ucieszy. Czym mogę pani służyć,

Charley Webb? Zaczerpnęła powietrza za nich oboje. -

Chodzi mi o jedną z pańskich klientek.

-

Jill Rohmer - dopowiedział.

-

Dostałam od niej list.

-

Chce, żeby pani spisała jej historię.

-

Tak.

-

Według mnie nie powinna pani tego robić - oznajmił.

-

Słucham?

74 -

Według mnie nie powinna pani tego robić.

Charley nie ukrywała zdumienia. -

Mogę zapytać czemu?

-

Proszę mnie źle nie zrozumieć...

-

Ale...?

-

Ale nie wydaje mi się pani odpowiednią osobą do przedstawienia

historii Jill. -

Mogę zapytać czemu? - powtórzyła.

-

Proszę posłuchać. Jestem pani wielkim fanem - zaczął.

-Obowiązkowo co tydzień czytam pani felietony. Uważam je za prowokujące i zabawne, ale... -

...są płytkie i poruszają błahe tematy - dokończyła za niego Charley.

-

Hmm, nie ująłbym tego aż w tak ostrych słowach.

-

Jednak to właśnie miał pan na myśli - powiedziała Charley, starając

się nie dąsać z powodu tej, jakże dobrze znanej, oceny. -

Nie mówię, że pani źle pisze. Nie o to chodzi. Problem w tym, że Jill

Rohmer jest bardzo skomplikowaną młodą kobietą. -

A ja jestem zbyt prosta, żeby ją zrozumieć.

-

Tego nie powiedziałem.

-

Nie musiał pan.

-

Pani Webb, czy napisała pani już kiedyś książkę?

-

Od trzech lat prowadzę swoją rubrykę.

-

To niezupełnie to samo. Proszę posłuchać, rozumiem, co panią w tym

pomyśle pociąga. -

Rzeczywiście?

-

Naturalnie. To mroczna historia. Fascynująca. Erotyczna w chory,

perwersyjny sposób... -

Uważa pan, że pociąga mnie to, co chore i perwersyjne? - Charley

splotła ramiona na czaszce i skrzyżowanych piszczelach widniejących na T-shircie. -

...głośna - kontynuował, puszczając mimo uszu pyta-

75 nie. - Przysporzy pani popularności, może nawet zrobi z pani gwiazdę. -

Tylko jeśli solidnie się tym zajmę.

-

Czemu pani chce się tym zająć?

-

Nie jestem pewna, czy chcę.

-

W takim razie, co pani tu robi?

-

Mam kilka pytań.

-

Niech pani strzela.

Charley po raz drugi wzięła głęboki oddech. Alex Prescott potrafi człowieka zmęczyć, pomyślała, patrząc, jak adwokat poluzowuje niebieski krawat we wzorki i rozsiada się wygodnie w fotelu. Nie może być dużo starszy ode mnie, rozmyślała, jednocześnie starając się sformułować pierwsze pytanie. -

Jak pan sądzi, o co Jill Rohmer chodzi z tą książką?

Alex Prescott milczał przez chwilę, patrząc w okno swego małego, pozbawionego charakteru gabinetu. Charley spostrzegła, że nie ma tu nawet obrazów na ścianach.

-

Wydaje mi się, że chce ujawnić swoją wersję tej historii - powiedział.

-

Myśli pan, że istnieje jakaś jej wersja?

-

Myślę, że wiele.

-

I w każdej z nich jest winna.

-

No właśnie. I to jest to, o czym mówiłem.

-

Czyli...?

-

Że pani nie jest odpowiednią osobą do pisania tej historii.

-

Bo uważam, że jest winna?

-

Bo nie będzie pani umiała uczciwie jej wysłuchać.

-

Miała już uczciwy proces.

-

Nigdy w życiu nie była traktowana uczciwie.

-

Usiłuje mi pan wmówić, że jest niewinna? - Charley usłyszała

własny, pełen niedowierzania głos. -

Mówię jedynie, że o wielu rzeczach pani nie wie i wielu rzeczy nie

usłyszała ława przysięgłych. 76 Charley poprawiła się na krześle, starając się powściągnąć rosnącą gwałtownie ciekawość. -

Panie Prescott, jak doszło do tego, że został pan jej adwokatem?

-

Wierzę w nasz system prawny - odpowiedział, zgrabnie uchylając się

od konkretnej odpowiedzi. - Nawet oskarżonym o dzieciobójstwo należy się możliwie najlepsza obrona. -

Jak Jill pana znalazła? - naciskała Charley, nie pozwalając mu odbiec

od tematu. -

Nie jestem pewien, czy dobrze rozumiem pytanie.

-

No cóż, Jill Rohmer nie ma pieniędzy, a pan nie jest obrońcą z

urzędu ani też nie został pan wyznaczony przez sąd. Pierwsze, co zrobiłam rano, to sprawdziłam to wszystko. -

Jestem pod wrażeniem.

-

A więc jak doszło do spotkania?

-

Prawdę mówiąc, sam zaproponowałem jej swoje usługi - odparł po

krótkim milczeniu. -

Pan zaproponował jej swoje usługi? - powtórzyła Charley.

-

Za darmo.

-

Mimo że nie specjalizuje się pan w takich sprawach?

-

Wcześniej już broniłem w kilku procesach o zabójstwo.

-

Lecz nigdy w tak skomplikowanej sprawie jak ta - zacytowała jego

określenie. - Ani w tak głośnej. -

Szczera prawda.

-

A więc dlaczego postanowił pan wziąć tę sprawę?

Wzruszył ramionami. -

Bo wydawała mi się interesująca.

-

A może dlatego, że uznał pan, iż przysporzy panu popularności?

Może nawet zrobi z pana gwiazdora - podsunęła, po raz kolejny go cytując. Uśmiechnął się. -

Możliwe, że coś w tym było.

-

I szczegóły tej sprawy nie budziły pańskiej odrazy?

-

Wręcz przeciwnie, budziły ogromną.

77 -

Czy kiedy pan spotkał się z Jill po raz pierwszy, uważał ją za winną?

-

Muszę wyznać, że tak.

-

Lecz mimo wszystko wziął pan sprawę. Fakt, że Jill była winna, nie

zniechęcił pana do zapewnienia jej możliwie najlepszej obrony w granicach prawa. -

Powiem, że zdeterminowało mnie to do wytężonej pracy

-

No dobrze. Rekapitulując, zaoferował pan swoje usługi i podjął się

obrony, mimo że wcześniej nie uczestniczył pan w procesach tego kalibru. Przeszło panu przez myśl, że taka głośna sprawa może przysporzyć panu sławy. A więc, bez obrazy, z jakiej racji pan mnie osądza? Co daje panu prawo kwestionować moje motywy i utrzymywać, że nie mam odpowiednich kwalifikacji do napisania książki? Nieistotne, czy Jill Rohmer jest winna, czy nie. Ważne, że zwróciła się do mnie. Panie Prescott, pańska klientka czeka na wykonanie wyroku śmierci. Skąd pewność, że opowiadając jej historię, wykonam swoją robotę gorzej niż pan? Wypuściła wreszcie powietrze. On zrobił to samo. -

To dopiero mowa końcowa! - powiedział z nieukrywanym

podziwem. -

Dziękuję.

-

Czy ktoś już pani mówił, że byłby z pani świetny adwokat?

-

Ojciec chciał, żebym została prawniczką.

-

Lecz pani nigdy nie słuchała ojca, prawda?

Charley poprawiła się w fotelu. -

Jedyną rzeczą, która sprawiłaby mi satysfakcję w tym zawodzie,

byłaby możliwość spojrzenia z góry na jakąś szumowinę i zamknięcia jej ust słowami: „Powiedz to głupiemu". -

Nieczęsto coś takiego się zdarza - zaśmiał się Alex.

-

Gdybym miała pisać tę książkę... - Charley wróciła do tematu. -

...musiałabym mieć nieograniczony dostęp do akt Jill Rohmer. 78 - -- Co moje, to twoje. -

Potrzebowałabym również stenogramów z rozpraw.

-

Dostanie je pani już dziś.

-

Będę chciała rozmawiać z jej rodziną i znajomymi.

-

Zobaczę, co da się zrobić.

-

No i naturalnie niezbędny jest mi swobodny dostęp do Jill.

-

Będziemy musieli załatwić to z dyrekcją więzienia.

-

Upieram się też przy prawie do pełnej swobody i absolutnej kontroli.

Jill powinna rozumieć, że efekt końcowy może jej się nie spodobać. -

Będziemy musieli jej to uświadomić.

-

Czy może pan zorganizować widzenie?

-

Odpowiada pani sobota po południu?

Charley wiedziała, że zarówno Franny, jak i James będą spędzać weekend u swoich ojców, ale matka wspominała, że chce jej zafundować dzień w spa, sześć niczym niezakłóconych godzin, które miały przyczynić się do zacieśnienia więzów. -

Może być. - Uśmiechnęła się ponad biurkiem do Alexa.

7 WEBB SITE Podczas niedawnej wizyty w kancelarii prawniczej miałam okazję przejrzeć w poczekalni kilka magazynów. Na szczęście wszystkie były świeże, więc nie musiałam się zastanawiać, czemu świat opłakuje Marlona Brando, skoro wiem na pewno, że zmarł przed kilku laty.

Kilka rzeczy przyciągnęło moją uwagę. Między innymi niepokojący artykuł o popularnym środku na osteoporozę i dotychczas nieznanym skutku ubocznym tego szeroko stosowanego specyfiku, a mianowicie o martwicy żuchwy, którą 79 odnotowano u alarmującej liczby kobiet podczas zabiegów chirurgicznych w jamie ustnej. Stomatolodzy, z którymi następnie się skontaktowałam, potwierdzają, że problem jest rzeczywiście poważny. „Żuchwa dosłownie się rozpada -poinformował mnie dr Samuel Keller. - Każda przyjmująca te tabletki kobieta stanie przed poważnym kłopotem w wypadku nawet tak prostego zabiegu jak ekstrakcja zęba". To nie jedyny poważny kłopot, z jakim kobiety mają dziś do czynienia. - W porządku - orzekła Charley po przeczytaniu wstępu do sobotniego felietonu. - Jak dotąd, nie najgorzej. Kolejnym kłopotem jest cena herbaty w Chinach, a właściwie cena torebki na Worth Avenue. Konkretnie - cena wiśniowej torebki ze skóry krokodyla, torebki, która nie jest duża, biorąc pod uwagę obecne standardy, kosztuje natomiast bajońską sumę, bo aż siedemdziesiąt pięć tysięcy dolarów. Tak, dobrze przeczytaliście. Siedemdziesiąt pięć tysięcy dolarów. Za torebkę. Mózg się lasuje. Kto przy zdrowych zmysłach jest gotów wydać tyle na torebkę? -

Czy ona jest wyłożona złotem? - spytałam chudą jak szkielet

ekspedientkę z ciemnymi, gładko zaczesanymi włosami, która przywitała

mnie na progu eleganckiego sklepu Bottega Veneta w handlowym centrum Palm Beach. Sprzedawczyni w odpowiedzi uśmiechnęła się cierpko, jak ktoś, kto być może ma za sobą o jedną operację plastyczną za dużo, i uprzejmie poinformowała: -

Została wykonana ręcznie.

-

Och, rozumiem. To wszystko wyjaśnia. Mogę obejrzeć?

-

Nie trzymamy ich tutaj - odrzekła ekspedientka, jakby to było

oczywiste. - Musiałaby pani zamówić. -

A czy wyrób torebek ze skóry krokodyla nie jest przypadkiem

niezgodny z prawem? - zaryzykowałam pytanie. W odpowiedzi zostałam jedynie obdarzona wzgardliwym spojrzeniem. 80 Jak można używać czegokolwiek ze skóry gadów, pomyślała Charley i przebiegł ją dreszcz obrzydzenia. Następne pół godziny upłynęło mi na oglądaniu innych, już nie tak zawrotnie drogich rzeczy, wyeksponowanych z szacunkiem w odpowiedniej odległości od siebie na długich rzędach półek po obu stronach sklepu. Pomiędzy cudownymi torebkami z plecionej skóry ze znakiem firmowym Bottegi stały rzędy uroczych sandałków, jak też butów na płaskim oraz wysokim obcasie. Wszystkie były obłędne, a także obłędnie drogie, mimo że siedemset dolarów za parę czółenek wydaje się korzystną ceną w porównaniu z siedmioma tysiącami dolarów za torebkę. Bo czymże jest siedemset dolarów przy siedemdziesięciu pięciu tysiącach? Och, to prawdziwa okazja, pomyślałam, decydując się jednak opuścić sklep, zanim będzie za późno.

Idąc wzdłuż Worth Avenue, zajrzałam do kilku innych sklepów. U Giorgia Armaniego natrafiłam na długą spódnicę z jedwabiu za piętnaście tysięcy dolarów, a u Chanel na prostą bawełnianą sukienkę za osiem tysięcy, widziałam wisiorek wysadzany żółtymi brylantami od Van Cleef and Arpels za jedyne dwa miliony dolarów. W salonie Neiman Marcus znalazłam bluzkę Oscara de la Renty, którą podziwiałam w najnowszym „Vouge'u". Na wieszaku! Pośród mnóstwa innych modeli o zbliżonych cenach. Jakby to było normalne. -

Przymierzy pani? - zapytała mnie ekspedientka rzeczowym tonem.

-

Może innym razem - odparłam, uciekając z salonu i kierując się na

wschód, nad ocean, żeby ochłonąć. -

Kto kupuje te wszystkie rzeczy ? - usłyszałam swoje, zadane na głos,

pytanie, a łagodna oceaniczna bryza poniosła je nad wodę. Zsunęłam z nóg sandały (za szesnaście dolarów i dziewięćdziesiąt dziewięć centów, kupione w Payless) i ruszyłam boso po chłodnym piasku... 81 -

Nie, to mi się nie podoba. Jak na mój gust za bardzo w stylu Pamiętaj

miłość - mruknęła Charley i usuwając dwie ostatnie linijki z komputera, zastanawiała się nad dalszym ciągiem. Kto kupuje te wszystkie rzeczy? - zastanawiałam się, ukradkiem lustrując mijane kobiety. Czy tamta ohydna torba na ramieniu straszydła w granatowym dresie naprawdę jest warta prawie tyle co mój dom? Czy te przesadnie duże okulary na pryszczatych twarzach nastolatek chichoczących przed wystawą Tiffany'ego rzeczywiście kosztują więcej niż miesięczne utrzymanie mego samochodu? Czy nikogo poza mną nie

szokują ceny, jakich domagają się projektanci, a ludzie naprawdę płacą tyle? -

Uuch! To chyba brzmi trochę fałszywie - wymamrotała.

Nie zrozumcie mnie źle. Nie jestem pierwszą naiwną, jeśli chodzi o koszt modnego wyglądu. Sama jestem znana z tego, że lekką ręką potrafię sporo wydać na parę dżinsów tylko dlatego, że na tylnej kieszeni mają wyhaftowaną malutką koronę. Ale sześć tysięcy za bluzkę? Siedemdziesiąt pięć tysięcy za torebkę? Czy wszyscy powariowali? Dokąd w końcu zaprowadzi nas taka ekstrawagancja? No właśnie, dokąd? Zamyśliła się, nie bardzo wiedząc, do czego zmierza. Czy zapewni nam lepszy seks, lepsze zdrowie, dłuższe życie? Kiedy udręczonymi stopami w pantoflach na zbyt wysokich szpilkach przemierzamy ulice, a ramiona uginają się nam pod ogromnymi torbami z krokodylej skóry, nasze kości rzeszotowieją i grożą rozpadem. Pomimo usilnych prób zachowania młodości i ciągłego postępu medycyny nieuchronnie się starzejemy. Martwica żuchwy pozbawia nas jednej źle wymyślonej, cudownej tabletki. 82 -

Charley...? - przerwał jej rozmyślania Michael Duff.

Odwróciła się z obrotowym fotelem. Naczelny wypełniał sobą wejście do boksu. -

Policjantka chce z tobą porozmawiać.

-

Policjantka?

-

O e-mailu - wyjaśnił. - Czeka w moim gabinecie.

-

Och! - Nacisnęła ikonkę „zachowaj" i zapisała w pamięci komputera

artykuł do niedzielnego wydania, zanim podniosła się z fotela i podążyła

za Michaelem do jego gabinetu. Prawdę mówiąc, niemal zdążyła zapomnieć o poniedziałkowym e-mailu. Wydawało się to tak dawno temu. -

Wiedzą, kto go przysłał? - skierowała pytanie do pleców w zielono-

białej koszulce polo. -

Myślę, że po prostu chce z tobą porozmawiać - odparł Michael,

otwierając drzwi do gabinetu i usuwając się na bok, żeby ją przepuścić. Umundurowana policjantka natychmiast zerwała się z miejsca. -

Jennifer Ramirez - przedstawiła się, wyciągając rękę.

Pomimo drobnej budowy i nieśmiałego uśmiechu uścisk dłoni miała mocny i pewny. Ciemne włosy były zwinięte w kok nad karkiem, brązowe oczy przypominały barwą ciepły sos czekoladowy. -

Charley Webb.

Michael Duff zajął miejsce za biurkiem i gestem ręki zaprosił kobiety, żeby usiadły. -

Na pewno nie chce pani kawy? - zwrócił się do policjantki.

-

Dziękuję, wypiłam już poranną porcję.

-

Charley?

Podziękowała ruchem głowy. -

Wiadomo już, kto przysłał ten e-mail? - spytała.

-

Niestety, nie - odparła Jennifer Ramirez, wyciągając notes z kieszeni

granatowej koszuli. - Przyszły następne? 83 -

Co dzień dostaję mnóstwo maili.

-

Takich z groźbami?

-

Zazwyczaj nie, na szczęście. Zawsze przesyłam kopię maili z

pogróżkami Michaelowi. - Ruchem głowy wskazała szefa.

-

Trzymamy je wszystkie w jednym pliku - wtrącił Michael.

-

Może będziemy musieli im się przyjrzeć.

-

Naturalnie.

-

Czy ten konkretny tekst był pierwszym e-mailem z pogróżkami pod

adresem dzieci? - Pytanie oficer Ramirez zabrzmiało raczej jak stwierdzenie. -

Zawarto tam sformułowanie: „zdechnij, dziwko, zdechnij, i zabierz

ze sobą swoje bękarty". Była też rada, żebym dobrze pilnowała dzieci, bo nie wyobrażam sobie, do jakich potworności ludzie bywają zdolni wyrecytowała Charley, widząc w myślach cytowany tekst tak samo wyraźnie jak przed tygodniem, gdy się wyświetlił na monitorze. -

I pani odczytuje to jako pogróżki?

-

A pani nie?

-

Rzeczywiście, list nie należy do przyjemnych - przyznała oficer

Ramirez. -

Według pani ten, kto to napisał, nie jest jednak niebezpieczny?

-

Raczej go poniosło.

-

Na tyle, że chce skrzywdzić moje dzieci?

-

Miejmy nadzieję, że to jakiś dziwak, który rozładowuje agresję

poprzez pisanie jadowitych listów. -

To samo powiedział Michael - wyznała Charley. -Prawdopodobnie

zareagowałam przesadnie. -

Lepiej dmuchać na zimne.

-

Nie udało się wam namierzyć komputera?

-

Niestety, nie. Więcej listów z pogróżkami w ostatnich dniach nie

przyszło, zgadza się?

-

W tym tygodniu nie.

84 -

To dobrze. Pani Webb, proszę wybaczyć mi ignorancję, ale artykuły

jakiego rodzaju pani pisze? Charley starała się ukryć zdumienie, że policjantka nie zna jej felietonów. -

Prowadzę stałą rubrykę, w której raz w tygodniu pisuję o różnych

bieżących problemach. O tym, co akurat przyjdzie mi do głowy - uściśliła. -

Jak rozumiem, to, co pani przychodzi do głowy, czasami ludzi

bulwersuje - podsumowała oficer Ramirez. -

Charley jest znana z tego, że lubi trochę namieszać -zaśmiał się

Michael Duff. -

Brzmi to ciekawie. Chyba zacznę zaglądać do pani rubryki. Proszę

mi jeszcze powiedzieć, pani Webb, i znowu muszę przeprosić za swą ignorancję, czy zdarzyło się kiedyś pani urazić jakieś konkretne osoby w felietonach, osoby, które ewentualnie chciałyby się zemścić za to, co pani o nich napisała? -

Lista niewątpliwie byłaby długa.

-

Chętnie ją obejrzę.

-

Och! - westchnęła Charley, a przed oczami mignęła jej twarz Lynn

Moore, Gabe Lopeza oraz Glena McLarena. To były tylko najświeższe przypadki. - Czy nie powinna pani wstrzymać się z przesłuchaniami do chwili, aż ewentualnie pojawią się kolejne takie maile? Nie chciałabym jeszcze bardziej narazić się tym osobom. - Charley spróbowała się roześmiać, ale efekt był mizerny. -

Oczywiście. To wszystko wstępne procedury - wyjaśniła Jennifer

Ramirez. - Niemniej prosiłabym o tę listę. Na wszelki wypadek.

-

Na wypadek czego? - chciała wiedzieć Charley. - Na wypadek,

gdyby coś mi się stało? O to chodzi? -

Czy według pani ten mail mógłby wysłać ktoś z bliskiego pani

otoczenia? Na przykład były mąż? Współpracownik, któremu nadepnęła pani na odcisk? 85 Charley potrząsnęła przecząco głową. Była w dość dobrych układach z ojcami obojga dzieci, chociaż w nie najlepszych stosunkach z macochą Franny. Co prawda utrzymywała dystans wobec dziennikarzy z zespołu, lecz wątpiła, aby którykolwiek z nich nie lubił jej tak bardzo, żeby grozić dzieciom. -

Nie, nie ma kogoś takiego.

-

Prawdopodobnie to jakiś niezadowolony czytelnik -dodał Michael.

-

Zapewne. - Oficer Ramirez podniosła się z fotela. - Na pani miejscu

za bardzo bym się tym nie przejmowała. Najprawdopodobniej mamy do czynienia z jednorazowym wybrykiem. Niech pani najszybciej, jak to możliwe, prześle mi tę listę, a gdyby pojawiły się następne „ciekawe" emaile, proszę natychmiast dać mi znać. - Wręczyła po wizytówce Charley i Michaelowi. - Miło mi było państwa poznać. Proszę mnie nie odprowadzać, trafią do wyjścia. -

W porządku? - zwrócił się Michael do Charley, gdy policjantka

opuściła gabinet. -

W jak najlepszym.

Może trzeba było powiedzieć policjantce o liście Jill Rohmer? zastanawiała się. Teraz, kiedy jej zaświtała ta myśl, zatrzymała się nad nią na dłużej. Ale co by to dało? Jill nie mogła wysłać tamtego e-maila.

Charley wątpiła, aby skazani za zabójstwo więźniowie mieli dostęp do komputera. Czy nie dlatego właśnie Jill przysłała jej list odręcznie napisany? Poza tym napomknięcie o Jill Rohmer skierowałoby uwagę policjantki na niewłaściwe tory. Śledztwo spaliłoby na panewce. Czy to nie ironia losu, że rozważa spotkanie ze skazaną dzieciobójczynią w czasie, gdy ktoś grozi jej własnym dzieciom? Omal się nie roześmiała. Kogo chce nabrać? Niczego nie rozważa. Już postanowiła. Chociaż, wracając myślami do spotkania z Alexem Prescottem, nie była pewna, jak mu się uda86 ło namówić ją na widzenie z Jill. Uśmiechnęła się. Kogo chce oszukać? Przecież Alex Prescott do niczego jej nie namawiał. Nie chciał, żeby zajęła się historią Jill. To ona go przekonała. -

Co jest? - spytał Michael.

-

Słucham?

-

Co ci chodzi po głowie?

-

Nic. Dlaczego?

-

Bo wyglądasz tak, jakbyś była milion kilometrów stąd.

Raczej jak siedemdziesiąt pięć, poprawiła go w myślach, szacując odległość do Pembroke Pines. -

Wyznam ci, że myślę o napisaniu książki.

-

Myślisz czy planujesz?

-

Planuję. - Uśmiechnęła się.

-

Czy to oznacza, że planujesz także prośbę o urlop?

-

Nie - zaprzeczyła pospiesznie. - Chyba że nie zaakceptujesz tematu.

-

A ten temat to...?

-

Jill Rohmer. - Charley bez wahania streściła list Jill i zdała szefowi

relację z wizyty w kancelarii Alexa. - Myślisz, że to kiepski pomysł? -

Wręcz przeciwnie. W normalnej sytuacji powiedziałbym, że świetny.

-

W normalnej sytuacji?

-

No wiesz, dostałaś właśnie e-mail z groźbami pod adresem dzieci.

Naprawdę uważasz, że to dobry moment na kontakty z dzieciobójczynią? Charley zastanawiała się nad tym pytaniem. Może właśnie groźby pod adresem dzieci przyczyniły się do chęci - a właściwie żądzy - poznania Jill Rohmer. Może czuła potrzebę zrozumienia, jak działa umysł osoby zdolnej do tak potwornych czynów. A może po prostu zamarzyła mi się sława, przyznała w duchu. -

Oczywiście, jeśli się zdecydujesz, zastrzegam sobie pra-

87 wo do publikacji w odcinkach - dodał Michael, przeglądając papiery rozłożone na biurku. W taki sposób zazwyczaj sygnalizował koniec spotkania. -

Masz to jak w banku. - Charley podniosła się i wyszła z gabinetu.

Kiedy dotarła do swego boksu, akurat dzwonił telefon. -

Halo... - Zdążyła odebrać tuż przed włączeniem się poczty głosowej.

-

Charley?

-

Steve?

-

Co słychać? - zapytał, a ona oczyma wyobraźni ujrzała ojca swego

synka, prężącego się dumnie na brzegu basenu, który właśnie pomagał budować; stał bez koszuli, ze szklanką lemoniady w dłoni, przyrządzonej specjalnie dla niego przez rozpustnicę z sąsiedniego domu. Przecież tak właśnie sama go poznałam, pomyślała z uśmiechem. Po kilku

tygodniach oglądania jego idealnego ciała, gdy kopał, murował i wykładał kafelkami basen u sąsiadów, wytknęła głowę ponad płot dzielący ogródki i spytała, czy nie ma ochoty na szklankę czegoś zimnego. -

A co pani ma? - zapytał, podążając za nią do domu.

Dziewięć miesięcy później urodził się James, skóra zdjęta z ojca, i chociaż Steve nigdy nie stanowił stałego elementu ich życia, szczerze się starał widywać z synem kilka razy w miesiącu. Młodszy o dwa lata od Charley, ciągle jeszcze skakał z jednej pracy do drugiej, z podwórka na podwórko, od lemoniady do lemoniady. -

U mnie w porządku, a u ciebie?

Charley zastanawiała się, co się mogło wydarzyć. Steve nie miał zwyczaju dzwonić do niej do pracy. -

Świetnie. Tylko wiesz, mam mały problem z tym weekendem.

-

Co znaczy „mały problem"?

-

Nie dam rady.

88 -

Jak to nie dasz rady?

-

To kłopot dla ciebie?

-

Oczywiście. Mam już plany na te dni.

-

Charley, naprawdę przepraszam. Wiesz, że nie nawaliłbym bez

ważnego powodu. -

Ważniejszego od własnego syna? - spytała i natychmiast ugryzła się

w język. To nie w jej stylu grać na poczuciu winy ze swymi byłymi. Prawda była taka, że żaden z nich nie prosił, żeby zostać ojcem, a ona czuła się bardziej niż szczęśliwa w roli samotnej matki. Nigdy nie chciała, aby jakikolwiek

mężczyzna zajął ważne miejsce w jej życiu i nigdy o nic nie prosiła swych byłych, nawet o alimenty. Niemniej Ray, ojciec Franny, od początku nalegał, żeby uczestniczyć w życiu dziecka i co miesiąc punktualnie przekazywał Charley pieniądze, a i Steve dorzucał coś od czasu do czasu. Obaj mężczyźni okazali się bardziej odpowiedzialni, niż miała prawo oczekiwać. -

Oj, Charley! Nie bądź taka.

-

Przepraszam. Nowa praca?

-

Nowa dziewczyna - wyznał i Charley poznała po głosie, że się

uśmiecha. - Chce mnie przedstawić rodzicom. Mieszkają w Sarasocie. -

To wygląda poważnie.

-

Hmm, kto wie?

Charley poczuła lekkie ukłucie w piersi. Ona już wiedziała, nawet jeśli on nie był tego jeszcze świadomy. Wiedziała także, że kobiety mają swoje sposoby na komplikowanie spraw. Niewątpliwie wszystko stało się o wiele bardziej zawiłe, odkąd Ray ożenił się z Elise, pomyślała. -

Może James mógłby zabrać się z Franny - podsunął Steve. - Tak już

bywało. Miał rację. Przynajmniej w dwóch sytuacjach Franny poprosiła, żeby brat jej towarzyszył podczas weekendowych wi89 zyt u ojca, a Ray się wspaniałomyślnie zgodził. Może więc ugnie się i tym razem. -

Nie przejmuj się. Coś wymyślę.

-

Powiedz Jamesowi, że mu to szybko wynagrodzę.

-

Powiem.

-

Dzięki, Charley. Jesteś wspaniała.

-

Wiem - zgodziła się z nim. - Udanego weekendu.

-

Tobie również.

No i nici z wyjazdu do Pembroke Pines, pomyślała, odkładając słuchawkę. Przecież nie może przeprowadzać wywiadu z dzieciobójczynią z własnym dzieckiem na kolanach. A z drugiej strony myśl o odłożeniu tej rozmowy... Podniosła słuchawkę i wybrała domowy numer Raya. Telefon odebrano dopiero po pięciu sygnałach. -

Halo?! - Podniesiony kobiecy głos przebił się przez płacz dziecka.

Charley stanęła w oczach umordowana kobieta z ciemnymi kręconymi włosami, podrzucająca na ramieniu spazmują-ce niemowlę. -

Cześć, Elise. Mówi Charley.

-

Raya nie ma.

Ojciec Franny pracował w domu, prowadząc małą firmę konsultingową. Charley nigdy nie była pewna, czego dotyczą te konsultacje i szczerze mówiąc, nie bardzo ją to obchodziło. Poznali się krótko po jej przeprowadzce na Florydę. W tamtym czasie Ray pracował w sklepie komputerowym, a ona szukała laptopa. Wróciła do domu z komputerem i z mężczyzną, który go jej sprzedał. -

Wróci niedługo?

-

Wątpię. Dopiero co wyszedł. Mogę ci w czymś pomóc?

Charley nabrała powietrza i przeszła do sedna: -

Zastanawiałam się, czy James nie mógłby razem z siostrą przyjechać

do was na weekend... - zaczęła. 90

Chyba żartujesz!

-

Wiem, że to z mojej strony nadużywanie uprzejmości...

-

Nieprawdaż?

-

Ale właśnie ojcu Jamesa coś niespodziewanie wypadło, a ja muszę

służbowo wyjechać za miasto. -

A czy to mój problem? - spytała Elise, której przez cały czas

towarzyszył płacz dziecka. -

Nie. Naturalnie, że nie twój. Słuchaj, może zadzwonię później i

pogadam z Rayem? -

Po co? Bo nim łatwiej manipulować?

Charley przemilczała to pytanie. Co miała powiedzieć? Że owszem? -

Słuchaj, to wszystko nie grało, zanim jeszcze pojawiło się dziecko. -

Elise zupełnie niepotrzebnie przypomniała to Charley. Stosunki pomiędzy obiema kobietami od początku były napięte. Teraz, gdy urodził się Daniel, zrobiło się jeszcze gorzej. - Obawiam się, że musisz sobie poszukać nowego frajera - dokończyła Elise i odłożyła słuchawkę. Charley szybko przebiegła w myślach listę ludzi, do których mogłaby zadzwonić w kryzysowej sytuacji. Ku jej zaskoczeniu, okazała się zdecydowanie krótsza od tamtej dla oficer Ramirez, bo znalazły się na niej zaledwie dwie osoby: matka, lecz ona zdążyła zarezerwować sobie weekendową wycieczkę statkiem na Bahamy po odwołaniu przez Charley wizyty w spa, no i brat, który z zasady nie bywał dyspozycyjny, i na tym koniec, kropka. Więcej nikogo nie ma, uprzytomniła sobie, sięgając po słuchawkę, żeby powiadomić Alexa Prescotta, że nie może dotrzymać sobotniego terminu. Dokładnie w tej samej chwili telefon zadzwonił. -

Charley Webb - przedstawiła się, nie potrafiąc ukryć przygnębienia w

głosie.

-

Co się stało? - zapytał dzwoniący.

Charley natychmiast rozpoznała głos Glena McLarena. -

Po prostu mam zły dzień.

-

Mogę jakoś pomóc?

91 To pytanie zelektryzowało Charley Jest wyjście, pomyślała, wychylając się w fotelu. Lecz zaraz pojawiła się następna myśl - co z nią? Rany boskie, przecież ledwo zna tego człowieka, a to, co o nim wie, jest, delikatnie mówiąc, nieciekawe. Właściciel nocnego klubu, bawidamek, kiepska imitacja mafioza. Czyż sama nie oskarżyła go o konszachty z gangsterami? A jednocześnie intuicja podpowiadała jej, że w zasadzie to porządny człowiek, a poza tym nie zostanie z jej synkiem sam na sam. Będzie też jego syn z matką i z ojczymem. James uwielbia Lion Country Safari. Co Glen takiego powiedział o niej - w ogóle o ludziach - że bardziej ufa obcym niż własnym krewnym? -

Charley? Jesteś tam?

-

Posłuchaj, Glen - zaczęła. - Czy twoja propozycja jest nadal

aktualna? 8 -

Widzi pani? - spytał Alex Prescott.

Charley przez przednią szybę dziesięcioletniego kabrioletu malibu w kolorze musztardy spojrzała na rysujące się w oddali monotonne, białe zabudowania. Posępne, podobne do koszar baraki kontrastowały z rzędami pięknych starych sosen, rosnących po obu stronach drogi. -

To Zakład Karny Pembroke?

-

Tak jest.

-

Wygląda okropnie.

-

Z bliska jeszcze gorzej.

Charley założyła za uszy włosy, które wiatr zwiewał jej na oczy i usta. Poprawiła słoneczne okulary, chociaż nie było takiej potrzeby. Słońce przestało świecić tuż przed południem, mniej więcej w tym samym czasie, gdy Glen zajechał przed 92 dom srebrnym mercedesem. Obok niego siedział syn. Z tyłu była żona z obecnym mężem. -

Ty musisz być Eliot - zwróciła się Charley do chłopczyka z okrągłą

buzią i z ciemnymi włosami, który stał uczepiony nogi ojca, gdy we dwójkę weszli do domu. - Wszystkiego najlepszego z okazji urodzin. -

Co się mówi? - zapytał Glen synka.

-

Gdzie jest James?! - wykrzyczał w odpowiedzi Eliot, przyciskając

buzię do nogawki czarnych spodni ojca. -

Siedzę na muszli! - odkrzyknął James.

-

To całe moje dziecko - zaśmiała się Charley.

-

Ładny dom - zauważył Glen.

-

Ładnie z twojej strony, że się zgodziłeś. Mam wobec ciebie dług.

-

Tak jest, masz.

W tej samej chwili do salonu wgalopował James i niemal wpadł na Glena, usiłując zaciągnąć zamek przy krótkich spodenkach koloru khaki. -

Prrr, tygrysie! - zawołał Glen.

-

Nie jestem tygrysem! - James wyrzucił ramiona w górę w geście

irytacji. - Jestem chłopczykiem, głuptasie! -

No tak, niewątpliwie.

-

Glenie... Eliocie... to jest James - Charley dokonała prezentacji,

usiłując utrzymać synka przez ten czas w bezruchu. -A gdzie prezent dla Eliota? James plasnął otwartą dłonią w czoło. -

Zapomniałem!

-

W takim razie idź i przynieś.

-

Naprawdę nie trzeba - zaprotestował Glen, gdy James wybiegł z

pokoju. -

Oczywiście, że trzeba. Prawda, Eliocie? - zwróciła się do chłopca.

Eliot uśmiechnął się, energicznie kiwając głową. 93 -

To książka - obwieścił James, wracając, i wcisnął kolorowo

zapakowany prezent w wyciągnięte ręce Eliota. -

No, Eliot, chodźmy już!

-

Jak widzisz, jest bardzo nieśmiały przy obcych.

-

Czy jest jeszcze coś, co powinienem wiedzieć? - zapytał Glen, gdy

chłopcy wybiegli na dwór. -

Nie spuszczaj go z oczu ani na minutę.

-

Będę go strzegł jak źrenicy oka.

-

Cały czas miej go na widoku.

-

Nie oderwę od niego wzroku.

-

I nie pozwól mu wyjść z samochodu, kiedy zobaczy lwy.

-

Usiądę na nim, jeśli zajdzie taka konieczność.

-

Powinnam wrócić do domu przed szóstą.

-

W takim razie do zobaczenia.

Kilka sekund po tym, jak poszerzona rodzina odjechała mercedesem

Glena, zza zakrętu wyłonił się stary kabriolet malibu z Alexem za kierownicą. -

Gotowa?! - zawołał, nie racząc wysiąść z auta.

I to była mniej więcej cała ich rozmowa aż do tej chwili. Przez prawie półtoragodzinną jazdę z West Palm Beach do Zakładu Karnego Pembroke w Pembroke Pines, leżącym na południe od Fort Lauderdale i dokładnie na wschód od Hollywood, Alex ze słuchawkami na uszach przesłuchiwał taśmy z nagraniami precedensów, przygotowując się do sprawy, którą prowadził. -

Mam nadzieję, że pani wybaczy. Proces zaczyna się w poniedziałek,

nie chcę niczego puścić na żywioł - oznajmił bez cienia skruchy, kiedy wsunęła się na fotel obok kierowcy. Charley przez prawie dziewięćdziesiąt minut podziwiała krajobrazy i łajała się w myślach za to, że zostawiła syna pod opieką zupełnie obcego mężczyzny i jego rodziny. Teraz, odpychając od siebie niespokojne myśli, zerknęła na Alexa, licząc na uśmiech, który dodałby jej otuchy, lecz on 94 prowadził, wpatrzony w przednią szybę, i w skupieniu słuchał taśmy jakby nieświadomy jej obecności. Wygładziła na udach krótką brązową spódnicę zebraną w gumkę i z roztargnieniem sprawdziła przód zielonego podkoszulka, zerkając, czy przypadkiem nie ma tam śladu pasty do zębów, lecz wszystko wydawało się w należytym porządku. Dziwne uczucie - siedzieć tak blisko mężczyzny, w którym najwyraźniej nie budzi nawet odrobiny zainteresowania, pomyślała, nie mogąc sobie przypomnieć, kiedy była w

podobnej sytuacji. Dawno zdążyła się przyzwyczaić, że mężczyźni wychodzą ze skóry, starając się wywrzeć na niej wrażenie. To, że Alex Prescott pozostawał nieczuły na jej delikatne rysy, blond włosy i gołe nogi, było niepokojące. Jest żonaty? Nie zauważyła obrączki, lecz to jeszcze o niczym nie świadczy. Mógł kogoś mieć, żyć w związku. Albo był gejem. Z początku ją cieszyło, że nie musi się silić na grzecznościową rozmowę. Miło było tak po prostu wyciągnąć się w fotelu z żółtej skóry, przymknąć oczy i pozwolić wiatrowi czesać włosy. Jednak w miarę upływu czasu i przy wzmagającym się wietrze cisza stawała się przytłaczająca. Korciło ją, by włączyć radio, lecz nie chciała zakłócać skupienia Ale-xa. I tak już nadużyła jego uprzejmości. Przecież to on wykonał wszelkie niezbędne telefony do dyrekcji więzienia, to on działał jako pośrednik między nią a Jill Rohmer i on zgodził się ją zawieźć do Pembroke Pines. Wątpiła jednak, aby kierowały nim czysto altruistyczne pobudki. Najwyraźniej wolał trzymać rękę na pulsie i chronić interesy klientki. Gdybym potrzebowała adwokata od prawa karnego, niewątpliwie zwróciłabym się właśnie do niego, zdecydowała Charley chwilę przed tym, jak zdjął słuchawki i wskazał drogę wiodącą do więzienia. - Przepraszam za to - usprawiedliwił się, rzucając słuchawki na tylne siedzenie. - To skomplikowana sprawa. 95 -

Może pan o tym co nieco powiedzieć?

-

No cóż, nie wdając się w szczegóły, powiem, że chodzi o spór

między spadkobiercami sporej fortuny Brat występuje przeciwko siostrze, siostra przeciwko ciotce, a wszyscy hurmem przeciwko matce.

-

Brzmi znajomo.

Uśmiechnął się porozumiewawczo. -

Podejrzewam, że nie ma domku bez ułomku.

-

Prawdopodobnie nawet nie chodzi w tym wszystkim o pieniądze.

-

Proszę mi wierzyć - sprzeciwił się. - Właśnie o nie chodzi.

Charley roześmiała się. Kiedy skręcili na drogę prowadzącą prosto do więzienia, zauważyła nagle brak drzew, wysuszoną ziemię, zwiędłą trawę i spiralę z drutu kolczastego na szczycie wysokiego płotu okalającego teren. Kiedy podjechali bliżej, przesunęła słoneczne okulary na czubek głowy, widząc teraz wyraźnie kraty w oknach i uzbrojonych w karabiny strażników w wieżyczkach, a także kabury z bronią u patrolujących oficerów. -

Nie robią zbyt przyjaznego wrażenia.

-

Co pani wie o naszym systemie penitencjarnym? - spytał Alex.

-

Niewiele.

Planowała trochę poczytać pomiędzy pisaniem felietonu do niedzielnego wydania, szykowaniem Franny na weekendowy wyjazd do ojca i kłopotami z Jamesem, lecz zabrakło jej czasu i energii. Poza tym nie była pewna, czy podejmie się napisania tej książki. Nic nie zostało omówione ani ustalone. Wszystko zależało od dzisiejszego spotkania. -

Według Departamentu Sprawiedliwości stanu Floryda, gdzie zbiera

się dane statystyczne od tysiąc dziewięćset trzydziestego roku - zaczął Alex, nie czekając na zachętę - przestępczość w tym stanie spadła w ostatniej dekadzie o osiem96 naście procent, a liczba osadzonych zmniejszyła się o piętnaście procent.

-

Naprawdę? Dlaczego więc ciągle czytam, że zakłady karne są

przepełnione? -

Cóż, po pierwsze - kontynuował Alex, sypiąc danymi statystycznymi

jak z rękawa - według przepisów z tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątego piątego roku więźniowie mogą wyjść na zwolnienie warunkowe dopiero po odbyciu przynajmniej osiemdziesięciu pięciu procent zasądzonej kary. A po drugie, prawo na Florydzie dopuszcza obłożenie zakładów karnych w stu pięćdziesięciu procentach. -

Co?

-

Nie jest jednak tak źle, jakby się mogło wydawać. Większość

więzień ma rozbudowaną infrastrukturę, tak więc wielu osadzonych przebywa w obozach, gdzie może wyuczyć się zawodu lub uczestniczy w programach pracy na rzecz lokalnej społeczności, albo też jest w szpitalach czy w zakładach odwykowych. -

Ilu ludzi siedzi na Florydzie?

-

Podejrzewam, że około siedemdziesięciu pięciu tysięcy.

Cena torebki od Bottega Veneta, pomyślała Charley. -

Z czego pięć tysięcy to kobiety - dopowiedział Alex.

-

Jak wyglądają proporcje w Zakładzie Karnym Pem-broke?

-

Zakład jest przewidziany na pięćset czterdzieści miejsc. W

rzeczywistości przebywa tam ponad siedemset osób. -

Chodzi mi o proporcje mężczyzn i kobiet.

-

Są tu same kobiety.

-

Same kobiety? - powtórzyła Charley.

-

Czemu wydaje się pani zaskoczona?

-

Jestem pewna, że Jill napisała... Chwileczkę. - Wyciągnęła z torby

list Jill i przekartkowała go. - O, jest! Tutaj. W Zakładzie Karnym Pembroke nie zezwalają na więzienne śluby, co wcale nie znaczy, że brakuje tu okazji do spotkania 97 odpowiedniego kandydata. (Chociaż kobiety i mężczyźni są odseparowani, od czasu do czasu znajdują sposób, żeby się spotkać. Podpowiedź: nie tylko czytanie odchodzi za regałami w więziennej bibliotece). Dużo więcej o tym, jeśli zgodzisz się napisać książkę. -

Ach, do tego pani zmierza! - zaśmiał się Alex.

-

Dokąd zmierzam? - spytała zniecierpliwiona.

-

Najwyraźniej Jill stara się panią znęcić.

-

Nie lubię, gdy się mnie okłamuje.

-

Cóż, formalnie rzecz biorąc, to nie jest kłamstwo. Można założyć, że

w Zakładzie Karnym Pembroke, jako więzieniu z definicji kobiecym, są same kobiety. Ale władze więzienne, strażnicy, personel biurowy oraz techniczny to przeważnie mężczyźni. Jestem pewien, że od czasu do czasu znajdują sposób, żeby się zejść z więźniarkami. -

Możliwe. - Charley, nie w pełni przekonana, włożyła list z powrotem

do torby. - Nie odpowiada mi wrażenie, że się mną manipuluje kontynuowała. - Jeśli ten pomysł ma wypalić, muszę ufać Jill. Musi być ze mną autentycznie, a nie tylko formalnie szczera. -

Rozumiem. Proszę posłuchać. Jeszcze czas, żeby się wycofać. - Alex

zatrzymał samochód w odległości niespełna pięćdziesięciu metrów od bramy więzienia. - Jeśli ma pani jakieś wątpliwości w związku z tym projektem, mogę w tej chwili zawrócić i odwieźć panią do domu. -

Na razie nic jeszcze nie zostało postanowione - przypomniała

Charley. -

Oczywiście.

-

To wstępna rozmowa.

-

Jill zdaje sobie z tego sprawę.

-

Pierwsze kłamstwo, na jakim ją złapię, oznacza koniec współpracy.

-

Zupełnie zrozumiałe.

-

W porządku - powiedziała Charley, myśląc, że on ma

98 rację, bo powinni zawrócić i pojechać do domu. Prawdopodobnie nie nadawała się do tego zadania. Brakowało jej doświadczenia zarówno w pisaniu książek, jak i w obchodzeniu się z psychopatami. Ale co tam! Byli przecież na miejscu. Nie po to przejechała taki kawał drogi, żeby się wycofać w ostatniej chwili. Równie dobrze może wejść do środka i poznać Jill Rohmer. Wyciągnęła z torebki prawo jazdy ze zdjęciem i pokazała strażnikowi. - No to jedziemy z tym koksem! Alex postawił samochód na dużym parkingu pod gołym niebem na tyłach więzienia. -

Może powinien pan podnieść dach - poradziła Charley. -Na wypadek

deszczu. -

Nie będzie padać - orzekł z przekonaniem i zostawił dach

opuszczony. - Idzie pani? - rzucił, idąc przodem. Charley przyspieszyła kroku, ale niełatwo jej było szybko się poruszać w sandałach na platformach. Czemu nie nałożyła dżinsów i adidasów, zastanawiała się. Na kim chciała zrobić wrażenie, strojąc się w spódnicę i w buty na obcasach? Na Jill Rohmer? Na jej adwokacie? I dlaczego w ogóle przyszło jej do głowy, żeby zrobić wrażenie na kimś z tej dwójki?

Prawda, Jill już była pod jej wrażeniem. A druga prawda, że jej adwokat nie, i prawdopodobnie nigdy nie będzie. Toleruje mnie, myślała, starając się dorównać mu kroku, kiedy skręcili za róg budynku, kierując się do głównego wejścia. Uważa mnie za beztalencie. Może i racja, zastanawiała się, mając w pamięci pogardliwą opinię ojca. -

Infantylne i płytkie - rzekł lekceważąco, gdy przysłała mu do

przeczytania swe felietony zaraz po rozpoczęciu pracy w „Palm Beach Post". -

Nie spodobały ci się - powiedziała niepotrzebnie, zadowolona, że

dzieli ich wiele kilometrów drutów telefonicznych i ojciec nie może widzieć jej łez. 99 -

Wiesz, że mam ograniczoną tolerancję dla bzdur - padł ostateczny

cios. Na co liczyłam? - zastanawiała się, wchodząc do głównego korytarza przez ciężkie obrotowe drzwi ze szkła. Czego mogła się spodziewać po człowieku, któremu krytyka przychodzi równie naturalnie jak oddychanie, po tetryku z ciętym językiem, przykrym w obejściu, kłótliwym i pamiętliwym? Odkąd dowiedział się, że Charley utrzymuje kontakty z matką, wykreślił ją ze swego życia i nie odezwał się już słowem. -

Pani Webb... - Alex Prescott coś mówił.

-

Słucham? Przepraszam. Nie dosłyszałam.

-

Powiedziałem, żeby trzymała pani prawo jazdy pod ręką. Trzeba je

będzie jeszcze kilkakrotnie okazać. -

Aha. Dobrze. I błagam, niech pan nie nazywa mnie panią Webb.

-

Jakoś trudno mi myśleć o pani jako o Charley - powiedział, pierwszy

raz dając do zrozumienia, że dostrzega w niej kobietę, i zaraz dodał: Teraz przejdziemy przez wykrywacz metali. Charley podała torbę strażniczce, która przetrząsnęła ją dokładnie i wyciągnęła dużą rękę ze zrogowaciałym naskórkiem po prawo jazdy. Była postawną kobietą o masywnych ramionach, długich palcach, z mnóstwem dziecinnych piegów na nosie oraz policzkach. Ciemnymi oczami kilkakrotnie omiotła twarz Charley i zdjęcie na prawie jazdy. -

Proszę opróżnić kieszenie - poleciła, skinieniem głowy wskazując

taśmociąg. -

Urocze - mruknęła Charley, kiedy przeszli przez bramkę wykrywacza

metali. Alex wziął ją pod łokieć i poprowadził korytarzem. Zdumiała ją ulga, jaką przyniósł jej ten gest. Dotąd nie zdawała sobie sprawy, że jest aż tak spięta, że czuje się w tym miejscu zupełnie bezbronna i obnażona. Jakby popełniła jakieś przestępstwo i lada moment mieli ją zakuć w kajdanki. 100 -

Kolejna kontrola dokumentów - uprzedził Alex.

Charley rozchyliła usta, żeby wziąć oddech, i wciągnęła do płuc gęste powietrze o ostrym zapachu. -

Eau de dezynfekcja - zażartowała, chcąc wywołać uśmiech Alexa, ale

on zdążył ją wyprzedzić o kilka kroków i wcale nie słuchał. Długie korytarze były nie tyle szczególnie brzydkie, ile przytłaczająco surowe. Ich nagie bladozielone ściany tworzyły coś w rodzaju labiryntu, z coraz ciaśniej szymi okręgami wokół czeluści w centrum, coraz dalej i dalej od wolności. Nie wytrzymałabym tu nawet tygodnia, pomyślała Charley, gdy gdzieś za jej plecami z łoskotem zatrzasnęły się drzwi i

kolejne czujne oczy czekały, żeby prześwietlić prawo jazdy. -

No, no! - powitała ją strażniczka z nieco drwiącym uśmiechem

błąkającym się na mięsistych ustach. Wyglądała jak bliźniacza siostra tamtej pierwszej, tyle że nie miała piegów, które dodałyby jej bardziej ludzkiego wyglądu. - Charley Webb. Fajne są te pani felietony. -

Dziękuję. - Charley uśmiechnęła się, dziwnie wdzięczna.

-

No, naprawdę do śmiechu. A książki pani siostry są bardzo popularne

w Zakładzie Karnym Pembroke. Uśmiech Charley przygasł. -

Naturalnie.

-

Miło mi panią poznać - powiedziała jeszcze strażniczka. - Proszę

skręcić w pierwszy korytarz na prawo, a potem w lewo. I znowu Alex prowadził ją korytarzem. Tym razem jednak nie podtrzymywał za łokieć. -

A więc pani siostra pisze książki - odezwał się, gdy dotarli do

dwuskrzydłowych drzwi, przy których czuwał kolejny strażnik, tym razem mężczyzna. Na ich widok podniósł się z krzesła. -

Pierwszy korytarz w prawo - poinformował po kontroli dokumentów.

- Pokój sto osiemnaście. 101 Pokój 118 wyglądał dokładnie tak, jak Charley to sobie wyobrażała. Ciasne pomieszczenie, tandetny, laminowany stolik przytwierdzony do podłogi i trzy niewygodne składane krzesła. Nagie ściany w tym samym zielonym kolorze co w korytarzach, oświetlone ostrym światłem z jarzeniówek na niskim suficie. Zamiast okien minimalnie ustawiona klimatyzacja.

-

Przyprowadzą ją za jakieś pięć minut - poinformował Alex.

-

Skąd ją sprowadzą?

-

Z wydzielonej części przeznaczonej dla więźniarek z wyrokiem

śmierci. -

Dużo ich jest?

-

Garstka.

-

Siedzą w jednej celi?

-

To nieliczna grupa więźniów na Florydzie, którym przysługują

osobne cele. Jedna z korzyści wynikających z wyroku śmierci. -

Niemal warta zachodu - zauważyła z sarkazmem Charley.

-

Naturalnie tak jest do chwili, gdy gubernator podpisze rozkaz

wykonania wyroku. Wtedy skazaniec zostaje przeniesiony do „separatki" bliżej miejsca egzekucji. -

Czyli dokąd?

-

Do Starke, w pobliżu Raiford, więzienia dla mężczyzn. Na północ od

Gainesville - uściślił. -

Wiem, gdzie jest Raiford - powiedziała, chociaż, szczerze mówiąc,

nie miała pojęcia. - Kiedy przypada termin egzekucji Jill? Alex wzruszył ramionami. -

Prawdopodobnie za jakieś dwanaście lat.

-

Dwanaście lat?!

-

To przeciętny czas oczekiwania na wykonanie wyroku śmierci.

Charley zastanawiała się, czy nie zanotować tej informa102 cji, lecz po chwili rozmyśliła się. Nie chciała sprawiać wrażenia nadmiernie zainteresowanej. Jak na razie nic nie zostało postanowione,

upomniała się w myślach. -

Ze względu na apelacje?

-

Apelacje, wznawianie procesów, kolejne przesłuchania, rewizje

wyroków, prośby o ułaskawienie; to wszystko wymaga czasu. -

A te kobiety siedzą sobie w pojedynczych, klimatyzowanych celach.

-

Cele więźniarek z wyrokiem śmierci nie są klimatyzowane - wyjaśnił

Alex z nutą irytacji w głosie. -

Och! - Charley nawet się nie starała ukryć braku współczucia.

-

Nie uważasz, że te kobiety już wystarczająco cierpią? -zapytał.

-

Jedzą, śpią i żyją o dwanaście lat dłużej niż ich ofiary. Moim

zdaniem to nieźle. -

A także spędzają większość czasu w celach, gdzie są kontrolowane

przynajmniej raz na godzinę. Przed każdym opuszczeniem celi zakłada im się kajdanki, z wyjątkiem wyjścia na spacerniak i pod prysznic, który przysługuje im co drugi dzień. -

Odniosłam wrażenie, że Jill zawarła tu wiele przyjaźni - kpiąco

dodała Charley. -

Prawdopodobnie zanim przeniesiono ją z części z wieloosobowymi

celami. Charley, podejrzewam, że będziesz zaskoczona. Jill Rohmer wzbudza sympatię. Charley nie była pewna, czy bardziej zaniepokoiła ją myśl, że morderczyni z wyrokiem za dzieciobójstwo może budzić sympatię, czy też uwodzicielskie brzmienie jej imienia w ustach Alexa. -

Tak, zapewne jej ofiary nie widzą świata poza nią - ucięła, starając

się zapanować nad niepokojącymi ją odczuciami. -

Ja tylko cię proszę, żebyś niczego nie zakładała z góry.

103 Po tych słowach adwokata drzwi do pokoju widzeń otwarły się i Jill Rohmer weszła do środka. 9 W rzeczywistości okazała się drobniejsza, niż Charley ją sobie wyobrażała. Mierzyła nie więcej niż sto pięćdziesiąt kilka centymetrów, miała ciemnoblond włosy ściągnięte w koński ogon na czubku głowy, małe wypukłe usta i twarz w kształcie serca, a ciemnobrązowe oczy trzymała skromnie spuszczone. Nic w niej nie było ani za duże, ani za małe, w jej wyglądzie nie było niczego, co by ją szpeciło, żadnej asymetrii czy jakichkolwiek innych cech, które zaćmiewałyby pozostałe i rzucały się w oczy. Może poza jaskrawopomarańczowym podkoszulkiem, identyfikującym ją jako więźniarkę z wyrokiem śmierci. Ku wielkiemu zaskoczeniu Charley pierwszym słowem, jakie przyszło jej na myśl na widok Jill, było: „milutka". Zdecydowanie „Betty", nie „Veronica". Absolutnie niegroźna, trochę pospolita. Nic nie sugerowało natury potwora. Drobnokoścista, filigranowa Jill Rohmer wyglądała raczej na niewinną ofiarę niż bezwzględną zabójczynię. Gdyby Charley spotkała ją na ulicy, zapytana o wiek, dałaby jej z szesnaście lat. Nie więcej. -

Cześć - powiedziała cicho Jill.

Nawet jej głos brzmi dziecinnie, pomyślała Charley. Nic dziwnego, że tak łatwo zdobywała zaufanie. -

Jill, to jest Charley Webb - odezwał się Alex, dokonując prezentacji

w taki sam sposób, w jaki ona wcześniej przedstawiła Glena McLarena synkowi. - Pani Webb, to Jill Rohmer. -

Szczerze się cieszę, że mogę panią osobiście poznać -powiedziała

Jill, podając rękę. -

Cześć - odpowiedziała Charley, udając, że nie zauważyła jej gestu.

Dłoń się cofnęła. 104 -

Od lat jestem pani fanką. Naprawdę ładnie z pani strony, że

przejechała pani taki kawał drogi. -

Prowadził twój prawnik.

-

Dzięki, Alex - wyszeptała Jill ze wzrokiem wbitym w podłogę. -

Wiem, że bardzo jesteś zajęty. -

Może usiądziemy? - Alex energicznym ruchem przyciągnął krzesło i

usiadł. Charley zajęła miejsce obok niego, obserwując, jak Jill siada na jedynym pozostałym krześle po przeciwnej stronie stołu i skromnie splata dłonie na kolanach. -

Pani jest jeszcze ładniejsza niż na zdjęciu w gazecie -zwróciła się do

Charley. -

Ty też - odwzajemniła się z niechęcią Charley. Bolało ją, że uważa za

atrakcyjną kobietę, która w okrutny sposób zabiła troje dzieci. Jill się rozpromieniła, uniosła prawą rękę do końskiego ogona i nerwowo nawijała włosy na palce. -

Dziękuję. Nie pozwalają nam tutaj nosić makijażu ani nawet

farbować włosów. -

Twoim włosom nic nie brakuje.

-

Chyba lepiej by wyglądały, gdyby były trochę jaśniejsze. Takie jak

pani. -

Sama nie wiem - odparła Charley, zdziwiona, że wdaje się w

pogawędkę o takich prozaicznych sprawach. - Z takimi ci do twarzy. -

Taak? Naprawdę? To w porządku. To jest pani prawdziwy kolor?

Wygląda naturalnie. -

Trochę go poprawiłam.

-

Poważnie? Nigdy bym nie zgadła.

-

Dziękuję.

-

Drogie panie - wtrącił się Alex. - Temat niewątpliwie fascynujący, ale

mamy ważniejsze sprawy do omówienia. Jill wyglądała na skruszoną. Pochyliła głowę, a jej policzki oblał dziewczęcy rumieniec. 105 -

Przepraszam - powiedziała.

-

Nie musisz przepraszać - uspokoił ją prędko Alex. - Po prostu mamy

niewiele czasu i nie sądzę, abyś chciała go zmarnować. -

Przepraszam - powtórzyła Jill.

-

Czego właściwie się po mnie spodziewasz? - spytała Charley,

decydując się przejść od razu do sedna. Jill podniosła wzrok i spojrzała prosto na nią. -

Tak, jak powiedziałam w liście. Chcę, żeby pani napisała o mnie

książkę. -

A czemu to miałabym się tym zająć?

-

Ponieważ ma pani świetne pióro - odpowiedziała natychmiast Jill. -

A ludzie, którzy potrafią tak pisać, zawsze szukają ciekawych tematów. Nieprawdaż? -

I ty właśnie byłabyś tym ciekawym tematem?

-

Wiem tylko, że mam do opowiedzenia historię.

-

Musisz być bardziej konkretna.

-

Nie rozumiem.

-

Mordercy sami z siebie niekoniecznie są interesujący -zdecydowanie

oświadczyła Charley. -

Pani uważa, że jestem morderczynią?

-

A ty uważasz, że nie jesteś?

-

Uważam, że jest wiele rzeczy, których pani nie wie -odparła Jill.

-

Wiem, że odbył się proces i uznano cię za winną.

-

Dlatego, że ława przysięgłych nigdy nie usłyszała całej historii.

-

Czemu jej nie opowiedziałaś?

Jill poprawiła się na krześle i podniosła wzrok na sufit. -

Nie mogłam.

-

Dlaczego?

-

Po prostu nie mogłam.

-

Dlaczego? - powtórzyła Charley. - Osłaniałaś kogoś?

-

Nie.

106 -

Boisz się kogoś?

Cień wahania pojawił się w oczach Jill. -

Już nie.

-

Chcesz powiedzieć, że miałaś wspólnika?

Jill powoli rozejrzała się, jakby sprawdzała, czy nikt ich nie podsłuchuje. -

Może - wyszeptała tak cicho, że Charley, pochylając się na krześle,

nie była pewna, czy dobrze usłyszała. -

Może? Czy to oznacza „tak"?

Jill powoli pokiwała głową.

-

Dlaczego więc mówisz to mnie, a nie prokuratorowi okręgowemu?

-

Prokurator okręgowy nie jest zainteresowany. Uzyskał już wyrok

skazujący. -

A ty jesteś gotowa mi zdradzić, kim jest osoba, o której wspominasz?

Jill znów przytaknęła skinieniem głowy. -

Wszystko pani powiem. Chcę, żeby ludzie poznali prawdę.

-

To znaczy?

-

Że nie jestem takim potworem, za jakiego mnie uważają.

-

A jakim potworem jesteś? - złośliwie podchwyciła Charley.

Oczy Jill wypełniły się łzami. Charley odwróciła głowę, walcząc z chęcią wygłoszenia przeprosin. Nie spodziewała się łez u tej dziewczyny. Ani też tego, że zabójczym niewinnych dzieci wzbudzi w niej jakiekolwiek uczucia poza pogardą. -

Dlaczego ja? - spytała.

-

Bo panią podziwiam. Bo lubię panią. Bo wydaje mi się, że mogę

pani zaufać. -

Ale czy ja mogę zaufać tobie?

-

Tak, naturalnie, może mi pani zaufać.

107 -

Już dwukrotnie zdążyłaś mnie okłamać.

-

Co? Nie!

Charley wyciągnęła z torby list Jill i zaczęła czytać: -

Współwięźniarki okazały się całkiem miłe (większość tych kobiet

siedzi za przestępstwa związane z narkotykami), chociaż na początku przez długi czas nikt się do mnie nie odzywał. Zachowuję się najlepiej, jak potrafię, staram się pokazać z jak najlepszej strony... zawsze jestem

uprzejma i uczynna, więc prawie wszystkie się do mnie przekonały. Jedna kobieta... powiedziała mi nawet, że mam miły uśmiech. Myślę, że ona na mnie leci... Kilka kobiet... nadal nie chce mieć ze mną nic wspólnego, ale pracuję nad nimi i czuję, że ich niechęć zaczyna topnieć. Charley odłożyła list na stolik. -

Zechcesz to wyjaśnić? - spytała.

Jill wyglądała na zagubioną. Spojrzała błagalnie na prawnika. -

Powiedziałem pani Webb, że więźniarki z wyrokiem śmierci siedzą

w pojedynczych celach i rzadko, jeśli w ogóle, mają okazję do kontaktów z innymi skazanymi. -

Tak, ale jest nas pięć, a nasze cele sąsiadują ze sobą -szybko odparła

Jill. - Cały czas ze sobą rozmawiamy. -

Nie wiedziałam, że za przestępstwa związane z narkotykami dostaje

się wyrok śmierci. Nawet na Florydzie - zauważyła Charley z sarkazmem. -

No nie... Oczywiście, tak nie jest. Miałam na myśli kobiety, z

którymi zetknęłam się tu na początku. Zanim zapadł wyrok. Kiedy siedziałam w wieloosobowej celi. -

Inaczej to odebrałam.

-

Usiłowałam stworzyć ogólny obraz.

-

A więc skłamałaś.

-

Nie. To nie było kłamstwo. Raczej licencja poetycka. Czy to

właściwy termin? -

A czy ten fragment jest również przykładem licencji

108 poetyckiej? Chociaż kobiety i mężczyźni są odseparowani, od czasu do czasu znajdują sposób, żeby się spotkać. Podpowiedź: nie tylko czytanie

odchodzi za regalami w więziennej bibliotece. Myślałaś, że się nie dowiem, iż w Zakładzie Karnym Pembroke siedzą same kobiety? -

Są tutaj mężczyźni - broniła się Jill. - Może nie więźniowie, ale...

-

Kierownictwo, strażnicy, robotnicy - wymieniła za nią Charley. -

Wiem. -

Bałam się zagłębiać w te sprawy, bo... no... bo nigdy nie wiadomo,

kto mógłby otworzyć ten list i przeczytać. -

I ci mężczyźni uprawiają seks w więziennej bibliotece, do której ty

nie masz wstępu, jako że wolno ci wychodzić z celi wyłącznie na spacerniak i pod prysznic. Na policzki Jill znowu wystąpił delikatny rumieniec. -

Miałam dostęp do biblioteki, zanim mnie przeniesiono do pojedynki.

Nie uwierzyłaby pani, jakie rzeczy widziałam. -

Czemu miałabym uwierzyć w cokolwiek z tego, co mówisz?

-

Pani jest na mnie zła - podsumowała Jill łamiącym się głosem. -

Rozczarowałam panią. -

A kim ty dla mnie jesteś, żebyś mnie mogła rozczarować? - ucięła

Charley i świadoma okrucieństwa tych słów, odczuła pewną satysfakcję, lecz mniejszą, niżby się mogła spodziewać. -

Ma pani rację - powiedziała Jill i łzy pociekły jej po policzkach. -

Nie zasługuję ani na pani zainteresowanie, ani na czas. Jestem głupią dziewczyną, która dała się zastraszyć i zrobiła mnóstwo okropnych rzeczy. Zasłużyłam na to, co ze mną będzie. -

Kto cię zastraszył? - podchwyciła Charley. To pytanie wyrwało jej

się, zanim zdążyła pomyśleć. Jill pokręciła głową.

-

Nie mogę teraz o tym mówić.

109 -

W takim razie kiedy?

-

Gdy usłyszy pani całą moją historię.

-

Pani Webb jasno dała do zrozumienia, że nie ma ochoty jej słuchać -

podsumował Alex, podnosząc się z krzesła. -

Chwileczkę - powstrzymała go Charley. - Nie powiedziałam, że nie

chcę. -

A chce pani? - zapytała z nadzieją Jill. - Jest pani zainteresowana?

Charley musiała przyznać, że owszem. -

Lecz to jeszcze nie oznacza zgody - dodała szybko.

-

Jak mogę panią przekonać?

-

Sama nie wiem.

-

Dostałaś moje akta i stenogramy z procesu? - wtrącił się Alex.

-

Tak. Dziękuję, że tak szybko mi je przesłałeś.

-

Przeczytałaś je?

-

Przejrzałam.

-

A więc nie przeczytałaś - stwierdził.

-

Prawdę mówiąc, nie.

-

Czyli można przyjąć, że „przejrzałam" to coś w rodzaju licencji

poetyckiej? - zapytał, unosząc brew. Charley poczuła, że się uśmiecha. -

Byłam zajęta, a twoje akta są bardzo...

-

Wyczerpujące?

-

Nużące - poprawiła go.

Jill parsknęła śmiechem. Śmiała się całą twarzą, głośno i szczerze.

-

Dołożyła ci, Alex.

-

Rzeczywiście, dołożyła.

-

I dlatego wiem, że pani jest idealną osobą do tego zadania.

-

Nie rozumiem.

-

Bo pani się nikogo nie boi - wyjaśniła Jill. - I potrafi się postawić,

nawet Alexowi. - Znowu się roześmiała. -1 nie 110 pozwoli mi niczego zataić. Jest pani nieustępliwa w zadawaniu pytań, właściwych pytań. Pani pomoże mi się otworzyć, wydobędzie całą prawdę. I złapie mnie na wszystkich sprzecznościach, tak jak było z tym listem. Charley, wbrew chęci, pochlebiały te słowa. „Uderza w czułe struny usłyszała słowa Glena. - Podsyca zarówno pani ambicję, jak i ciekawość". Odchrząknęła. -

Nie może być więcej żadnych sprzeczności.

-

Nie będzie. Obiecuję.

-

Co zrobisz, jeśli powiem „nie"?

-

Nie rozumiem...

-

Do kogo się zwrócisz? Z kim się skontaktujesz?

-

Z nikim - zapewniła Jill. - Napisałam to w liście. Jest pani jedyną

osobą, do której się zwróciłam. -

Chcesz powiedzieć, że - jeśli się nie zgodzę - jesteś gotowa zabrać do

grobu prawdę o tym, co stało się z tymi dziećmi? Jill osunęła się na oparcie krzesła. -

Nie zastanawiałam się nad tym. Chyba po prostu założyłam, że mi

pani nie odmówi.

-

Pisarką jest siostra Charley - podpowiedział Alex, a Charley

zesztywniała. - Wiedziałaś o tym? -

Oczywiście. To Anne Webb. Jest bardzo sławna.

-

Chyba nie zetknąłem się z jej twórczością - zauważył Alex.

-

O pani też nie słyszał. - Jill zwróciła się do Charley, pobłażliwie

machając delikatną ręką w kierunku swego adwokata. - Anne pisze romanse - wyjaśniła, jakby znała ją osobiście. - Niezbyt dobre - dodała. Mam nadzieję, że się pani nie obrazi. -

Nie podobają ci się? - spytała Charley.

-

Nie bardzo. Są głupawe. Mam nadzieję, że się pani nie obrazi -

powtórzyła. 111 Charley niemal z zakłopotaniem pomyślała, że absolutnie nie poczuła się dotknięta. -

Trudno wszystkim dogodzić - powiedziała.

-

Ona się powtarza. No wie pani. Zmieniają się imiona, lecz treść

pozostaje mniej więcej ta sama. Chłopak spotyka dziewczynę. Traci ją. W końcu ją odzyskuje. A potem żyją długo i szczęśliwie. -

Jak sądzę, to romans w sam raz dla ciebie - zauważył Alex.

-

Taak? - spytała Jill. - Nigdy czegoś takiego nie przeżyłam.

-

Ja też - przyznała Charley.

-

Widzi pani? Mówiłam, że wiele nas łączy.

-

Nie wyciągałabym tak daleko idących wniosków - osadziła ją

Charley lodowatym tonem. -

Nie chciałam... Proszę się nie obrażać... Naprawdę, przykro mi, że...

-

Przestań przepraszać - odezwał się ostrym tonem adwokat. - Nie

powiedziałaś nic niewłaściwego. -

Nie chciałam sugerować...

-

Ona to wie - dodał łagodniej. - Prawda, pani Webb?

-

Charley ma jeszcze jedną siostrę, Emily - przypomniała Jill. - Jest

reporterką w telewizji. I brata. Chyba nigdy nie wspominała pani, czym on się zajmuje, prawda? - zwróciła się do Charley. Dlatego, że nic nie robi, pomyślała Charley, głośno natomiast wyjaśniła: -

Dopiero szuka swego miejsca w życiu. A właśnie, kiedyś chodził z

twoją siostrą. Wiedziałaś o tym? -

Co? - zapytała Jill.

-

Co? - powtórzył za nią Alex.

-

Zdumiewające, prawda? Podobno poznali się na studiach

wieczorowych parę lat temu i kilkakrotnie się umówili. Jak rozumiem, nie miałaś okazji go poznać. 112 -

Nie sądzę. Pamela nigdy nie przyprowadzała swoich chłopaków do

domu. Co nie znaczy, że miała ich wielu. Ha! To dopiero zbieg okoliczności. -

Nie jestem pewna, czy wierzę w zbiegi okoliczności -powiedziała

Charley. -

Poważnie? - spytała Jill, otwierając szeroko oczy. -Według pani to

przeznaczenie czy coś w tym rodzaju? -

Zdecydowanie nie wierzę też w przeznaczenie.

-

Naprawdę? W takim razie w co pani wierzy?

-

Nie przyjechałam tu po to, żeby rozmawiać o mnie -zauważyła

cierpko Charley.

-

Ja wierzę, że nic się nie zdarza bez powodu - wyznała Jill. - Nawet

czyste zbiegi okoliczności. O ile jest w tym jakiś sens... - Zachichotała. - A więc to znak. Znak, że miałyśmy się spotkać. Charley stłumiła dreszcz. -

Jesteś wierząca? - spytała.

-

Hmm, zostałam wychowana jako baptystka i rodzice ciągali nas co

niedzielę do kościoła. To było strasznie nudne. Wręcz obrzydzało wiarę. Ethan dosłownie tego nienawidził. Kiedy wyrósł na tyle, żeby postawić się ojcu, przestał chodzić do kościoła. Potem ja przestałam. Tylko Pamela jeszcze chodzi. - Roześmiała się. - Pamiętam, kiedy byliśmy mali, Pammy ciągle powtarzała, że zostanie zakonnicą. Ojciec dostawał wtedy szału. Któregoś razu tak mocno trzasnął ją w twarz, że częściowo straciła słuch w jednym uchu. „Nie jesteśmy katolikami. Jesteśmy baptystami, do cholery!", wykrzykiwał. - Jill znowu się roześmiała. -

Uważasz, że to zabawne? - zapytała Charley.

-

No cóż, oczywiście nie to, że ją uderzył. To wcale nie jest zabawne.

Ale wciąż widzę go, jak stoi i wywrzaskuje: „Jesteśmy baptystami, do cholery!". To jest śmieszne. -

A więc wierzysz w Boga - orzekła Charley.

-

A pani nie?

113 -

Nie wiem.

-

Och, musi pani wierzyć - upierała się Jill.

-

Muszę? A to czemu?

-

Bo bez Boga nic nie ma sensu.

-

A z nim ma?

Jill wyglądała na skonsternowaną. -

Jaki widzisz sens w tym, że troje niewinnych dzieci ginie z twojej

ręki? -

Kochałam te dzieci - wyznała Jill.

-

Masz dziwny sposób okazywania miłości.

-

Nie chciałam ich skrzywdzić.

-

Torturowałaś je - przypomniała Charley. - Nagrałaś ich jęki, gdy

konały. Jill gwałtownie zatrzęsła głową. -

Nie...-zaczęła.

-

Dzieci wołały swoje mamy...

Jill przycisnęła dłonie do uszu, jakby chciała odciąć się od tych krzyków. -

Proszę, nie. Niech pani przestanie.

-

Czy tak właśnie mówiły? Błagały, żebyś przestała?

-

Nie, proszę, nie.

-

No już. Charley, dość tego - nakazał Alex.

-

Były kasety wideo?

-

Co takiego? - spytała Jill z twarzą mokrą od łez.

-

Chodziły słuchy o kasetach wideo.

-

To tylko pogłoski - odezwał się Alex. - Policja szukała ich całymi

miesiącami i nie znalazła. -

To wcale nie znaczy, że nie istnieją.

-

Istnieją - przyznała Jill po chwili. Zapadła cisza.

Charley zorientowała się, że wstrzymuje oddech. Miała ochotę wykrzyczeć: Naprawdę istnieją wideokasety?! Lecz tylko wyszeptała: -

Gdzie są?

114 -

Nie wiem.

-

Musisz pamiętać, gdzie je schowałaś.

-

Nie chowałam ich. Nigdy ich nie miałam.

-

Lecz ktoś je ma? - Charley spojrzała na Alexa, który odpowiedział jej

osłupiałym spojrzeniem. -

Po raz pierwszy o tym słyszę - rzekł, pocierając czoło.

-

Widzisz, a mówiłam, że Charley jest właściwą osobą do tego zadania

- zwróciła się do niego Jill z nutą triumfu w łamiącym się od płaczu głosie. -

Słuchaj, jeśli uznam, iż nie jesteś ze mną całkiem szczera, przyłapię

cię na choćby najmniejszym, choćby niewinnym kłamstwie, lub dojdę do wniosku, że ze mną pogrywasz, zrywam układ - poinformowała ją Charley, tak jak wcześniej Alexa. -

Rozumiem.

-

Jeżeli załatwię umowę na tę książkę, nie dostaniesz honorarium ani

żadnych innych pieniędzy z tego tytułu. Nawet centa. -

Niczego nie chcę.

-

Jeśli nie spodoba ci się to, co napiszę, to już twój problem.

-

Wiem, że tak się nie stanie.

-

A jeśli...?

-

Mój problem - zgodziła się Jill.

-

Jesteś gotowa potwierdzić to wszystko na piśmie?

-

Jak najbardziej. - Jill spojrzała na swego adwokata. -Alex...?

-

W poniedziałek z samego rana sporządzę umowę -obiecał.

-

Czy to oznacza, że zawarłyśmy układ? - spytała Jill z nadzieją w

głosie.

Charley przełknęła ślinę przez ściśnięte gardło. Jasny piorun! W co ja się pakuję? -

Tak - odrzekła.

115 10 -

Miałeś rację - powiedziała Charley, wsiadając do starego kabrioletu

Alexa. W ciągu godziny, którą spędzili w więziennych murach, chmury się rozwiały i wyłonił się spod nich czysty błękit. - Nie padało. -

Oczywiście, że nie. - Alex uśmiechnął się.

Charley zastanawiała się, czy on należy do tych mężczyzn, którzy zawsze mają rację, czy raczej jest jednym z tych, którym się zawsze tak wydaje. Wygrzebała z torby okulary słoneczne, a on zapiął pas i uruchomił silnik. -

Naprawdę nie wiedziałeś o kasetach?

-

Wiedziałem o pogłoskach. - Wycofał samochód z wąskiego miejsca

na parkingu i skręcił w kierunku bramy. -

Nie wspomniała ci o ich istnieniu?

-

Najwyraźniej sporo nie wiem o własnej klientce.

-

Nadal uważasz, że jest niewinna? - sondowała Charley.

-

Nigdy nie powiedziałem, że jest niewinna. Mówiłem, że jest

skomplikowana. -

Skomplikowana czy po prostu przebiegła?

Alex zastanawiał się chwilę. -

Chyba będziesz musiała sama to rozsądzić.

-

Masz jakieś pojęcie, gdzie mogą być te kasety?

-

Najmniejszego.

-

Jesteś pewien, że nie dała ci ich na przechowanie?

-

Charley, prawnikom nie wolno ukrywać dowodów -powiedział nieco

zirytowany, z naciskiem wymawiając słowa, gdy strażnik przy bramie dał im znak, że mogą wyjechać. -

A gdybyś nie wiedział, co jest na kasetach?

-

To okazałbym się idiotą - powiedział stanowczo - którym, możesz mi

wierzyć, nie jestem. -

A więc wierzysz Jill, kiedy mówi, iż ktoś jeszcze był w to wszystko

zamieszany - podsumowała Charley, chociaż formalnie rzecz biorąc, było to pytanie. 116 -

Zawsze w to wierzyłem. Tak.

-

Wiesz, kto to jest?

-

Nie. Nie chce mi powiedzieć.

-

Masz jakieś podejrzenia?

-

Parę.

-

Zdradzisz mi je?

-

Hmm, jej brat to kawał drania.

-

Sądziłam, że ma alibi.

-

Zeznał, że w czasie, kiedy zaginęła Tammy Barnet, był u swojej

dziewczyny, a ona, oczywiście, to potwierdziła, natomiast na czas, gdy zabito dzieci Starkeyów, alibi zapewnił mu ojciec. -

Ale ty mu nie wierzysz?

-

Ojciec jest jeszcze gorszy niż brat. Nie zdziwiłbym się, gdyby się

okazało, że obaj maczali w tym palce. -

A Gary, chłopak Jill?

-

Gary? Odpada. Nie było go w mieście, kiedy zabito Tammy, i według

jego słów nic go już nie łączyło z Jill, kiedy zginęli Starkeyowie. -

Nie masz ochoty zatrzymać się gdzieś na kawę?

Charley nie bardzo rozumiała, czemu rzuciła ten pomysł. Po spotkaniu z Jill nie opadła jej jeszcze adrenalina, więc kofeina była ostatnią rzeczą, jakiej potrzebował jej organizm. Poza tym chciała znaleźć się w Palm Beach, zanim Glen przywiezie Jamesa. Niemniej potrzebowała choć kilku minut oddechu, żeby ogarnąć to, co się wydarzyło. Wszystko działo się tak szybko. Przydałaby się chwila wytchnienia. -

Nie mogę - odparł Alex. - Naprawdę muszę wracać -dodał, nie

informując, dlaczego mu tak śpieszno. -

Obowiązki rodzinne?

-

W pewnym sensie.

-

W jakim sensie?

Uśmiechnął się. -

Tamta sprawa, o której ci wcześniej mówiłem. Gdzie

117 brat występuje przeciwko siostrze, siostra przeciwko ich wspólnej ciotce... -

...a wszyscy razem przeciwko matce - dokończyła Charley. - Twoja

żona nie ma pretensji, że tak ciężko pracujesz nawet w sobotę? - Boże, czy mogłabym wysłać jeszcze jaśniejszy sygnał? - pomyślała, wznosząc oczy w niebo. Czemu nie zapytam wprost, czy jest żonaty? Czy to mnie zresztą w ogóle obchodzi? -

Nie jestem żonaty.

-

Rozwiedziony?

-

Nie.

-

Niezainteresowany?

-

Czy to propozycja? - Spojrzał na nią po raz pierwszy, odkąd wsiedli

do samochodu. Charley roześmiała się. -

Przepraszam. Nie zamierzałam być wścibska.

-

Ależ zamierzałaś! Jesteś reporterką, nieprawdaż?

-

Próbowałam tylko nawiązać rozmowę.

-

Raczej wydobyć informacje - poprawił.

-

A są zastrzeżone?

Parsknął śmiechem. -

Niekoniecznie. - Lecz niczego już nie dodał.

Jechali w milczeniu aż do wjazdu na płatną autostradę. -

No i co myślisz o Jill? - zapytał, odbierając bilet od strażnika w

budce i chowając go do kieszeni koszuli. -

Sądziłam, że wywrze na mnie większe wrażenie.

-

Taak. Jest bardzo zwyczajna.

-

Niemniej budzi respekt.

-

W jakim sensie?

-

Sama nie wiem. Jest w niej coś takiego, co każe myśleć, że to ona

kontroluje sytuację. Alex wyglądał na zdziwionego. -

Ciekawe spostrzeżenie.

-

Nie wydaje ci się, że mam rację?

118 -

Będę się musiał nad tym zastanowić. - Zamilkł na chwilę. - A więc

kiedy chcesz się z nią znowu zobaczyć? Charley usiłowała uzmysłowić sobie, co ma w planach na najbliższe

tygodnie, lecz samochód przyspieszał i wiatr dmący w twarz utrudniał koncentrację. -

Wiesz co? - Musiała podnieść głos, żeby ją słyszał. -Daj mi trochę

czasu. Przeczytam stenogramy i twoje akta, rozejrzę się nieco na własną rękę, może skontaktuję się z kilkoma wydawcami, przygotuję propozycję... -

Co powiesz na następną sobotę?

Odgarnęła włosy za uszy i przytrzymywała je obiema rękami. -

Weekendy to dla mnie nie najlepszy czas. Moje dzieci...

-

Racja. Zapomniałem, że masz dzieci.

-

Ty oczywiście jesteś bezdzietny - podsumowała, a pod tym

stwierdzeniem znowu kryło się pytanie. -

Tak. Jakoś nie widzę siebie z dziećmi.

-

Nie lubisz ich?

-

Przeciwnie. Uważam, że są kapitalne. - Wzruszył ramionami. - No

cóż, nigdy nie wiadomo. -

Nigdy nie wiadomo - zgodziła się.

Przez kilka chwil jechali w milczeniu. -

No to kiedy byłoby ci najwygodniej spotkać się z Jill? -zapytał znów.

Charley przerzucała w myślach kartki terminarza. -

Co powiesz na środę w następnym tygodniu?

-

Zobaczę, co da się zrobić.

-

Może udałoby się ustalić jakiś sztywny termin w tygodniu plus od

czasu do czasu w sobotę? -

Dobry pomysł.

-

Dłużej niż godzinę. Może dwie, a nawet trzy?

-

Trzy to wielce wątpliwe, lecz, jak mówię, zobaczę, co się da zrobić.

-

Czy Jill ma dostęp do telefonu?

119 -

Ograniczony.

-

Może dzwonić do mnie do biura, kiedy zechce. Albo na komórkę. No

i oczywiście zawsze może pisać listy. Najlepiej, by zaczęła od dzieciństwa. Powiedz jej, żeby nie ukrywała niczego. Sama zdecyduję, co jest istotne. -

Przekażę jej to.

-

Okay. - Charley, nagle wyczerpana, opadła na oparcie. -Okay.

-

Dobrze się czujesz?

-

Trochę zmęczona.

-

Jakieś plany na wieczór?

-

Nie, żadnych. - Czy chciałby zaprosić ją na kolację? Jeśli tak, to jak

powinna zareagować? Łączenie przyjemności z interesami to nie najlepszy pomysł, zdecydowała w tej samej chwili. Będzie musiała się wykręcić, wymyślić jakiś dobry powód, bo Alex był sprytny i łatwo mógł ją przejrzeć. -

To dobrze - powiedział. - Możesz wziąć gorącą kąpiel, zamówić

chińszczyznę i powylegiwać się przed telewizorem. I po zawodach, pomyślała Charley, lekko rozczarowana. Co z nią? Dlaczego nie czuje wyłącznie ulgi? Przecież ten facet nie wydawał się jej ani szczególnie błyskotliwy, ani taki znowu atrakcyjny. Absolutnie nie. I nie był w jej typie. Zanadto uładzony, za bardzo gogusiowaty. Zawsze wybierała dość wyluzowanych mężczyzn. Poza tym czy przed chwilą nie doszła do wniosku, że łączenie przyjemności z interesami jest złym pomysłem? A gdyby po kilku spotkaniach uznała, że ma go dość? Przecież

taki był schemat. Jak zerwanie wpłynęłoby na robocze kontakty z Jill? Czy Alex potrafiłby namówić swoją klientkę, żeby wyłączyła Charley z tego projektu? Westchnęła. Uznała, że jedynym wytłumaczeniem dla jej lekkiej fascynacji Alexem jest całkowity brak zainteresowania z jego strony. A my zawsze chcemy tego, czego mieć nie możemy, podsumowała w myślach i zamknęła oczy, a rozwiane wiatrem włosy smagały jej powieki. 120 I już po chwili siedziała na podłodze w sypialni rodziców, obserwując matkę wrzucającą do walizki kłąb luźno pozwijanych bluzek. -

Mamuś, co robisz?

-

Kochanie, mamusia musi wyjechać na jakiś czas.

-

Dokąd?

-

W takie miejsce, które się nazywa Australia.

-

Gdzie to jest?

-

Daleko stąd.

-

Mogę pojechać z tobą?

-

Nie, kochanie. Raczej nie.

-

Czy dlatego płaczesz?

-

Tak, kochanie. Dlatego właśnie płaczę. Będę bardzo za tobą tęsknić.

-

To czemu nie mogę jechać z tobą?

-

Ponieważ chcę, żebyś została w domu i zaopiekowała się

braciszkiem i siostrzyczkami. -

Jak długo cię nie będzie?

-

Sama nie wiem.

-

Nie chcę, żebyś jechała.

-

Wiem, kochanie. Niestety, muszę.

-

To ważne?

-

Tak.

-

Ważniejsze ode mnie?

-

Nic nie jest ważniejsze od ciebie - zapewniła ją matka, jeszcze

mocniej szlochając. -

To dlaczego wyjeżdżasz?

-

Bo nie mam innego wyjścia.

-

Czemu?

-

Może któregoś dnia będę umiała ci to wytłumaczyć.

-

Wytłumacz teraz.

-

Nie mogę.

-

Czemu?

-

Ponieważ to jest bardzo skomplikowane.

121 -

Co jest „skomplikowane"?

-

Na miłość boską, Charlotte! Czy musisz zadawać tyle pytań?

-

Charley! - Jakiś głos wkradł się w jej zadumą, niczym intruz

zaglądający przez odsłonięte okno. Podskoczyła, a pas natychmiast sią zablokował, przytrzymując ją w miejscu. Alex patrzył na nią z uwagą. -

Miałaś zły sen - wyjaśnił łagodnie.

Potrzebowała kilku sekund, żeby sią zorientować, gdzie jest. Nadal jechali autostradą, a z powodu dużego ruchu wlekli sią teraz w kolumnie. -

Która godzina? Jak długo spałam?

Spojrzał na zegarek. -

Minąła czwarta. Spałaś jakieś czterdzieści minut.

-

Nie do wiary. Nigdy nie sypiam po południu.

-

To pewnie przez tę dużą ilość świeżego powietrza dmuchającego

prosto w twarz. -

Popracowałeś trochę, kiedy odpłynęłam? - zapytała, widząc

słuchawki na jego szyi. -

Próbowałem, ale nie mogłem się skoncentrować.

-

Przykro mi, że ze mnie taka kiepska towarzyszka podróży.

-

Często miewasz koszmary? - spytał.

-

Już nie.

-

Ale zdarzały się?

-

W dzieciństwie.

-

Co ci się śniło przed chwilą?

-

Nie pamiętam - skłamała, uznając, że tak będzie prościej.

-

Ja też nigdy nie zapamiętuję snów - wyznał Alex. -Czasem tylko

jakieś strzępy. Bywa, że budzę się w środku nocy zlany zimnym potem i mam wrażenie, że goni mnie jakiś facet z nożem... 122 -

Chyba znam tego faceta - przerwała mu Charley.

-

Potężny, w czarnym płaszczu, z zamgloną twarzą o niewyraźnych

rysach? -

Ten sam.

-

W takim razie możesz go sobie wziąć.

-

Dzięki.

Alex uśmiechnął się.

-

No to opowiedz mi o swoich dzieciach.

-

Co tu dużo mówić? Są idealne.

-

Naturalnie - roześmiał się. - Nie może być inaczej. Jakie mają

imiona? -

Franny i James. Syn ma pięć lat, a córka osiem.

-

Franny i James - powtórzył. - Ładnie.

-

Moje siostry tak nie uważają. Według nich powinno być Franny i

Zooey. -

Słucham?

-

Franny i Zooey - powtórzyła głośniej. - To tytuł książki Salingera.

„Kiepska powieść kiepskiego pisarza", jak powiedziałby mój ojciec. Widziała autentyczne zdumienie na twarzy Alexa. -

W naszej rodzinie tradycyjnie nadaje się dzieciom imiona związane z

literaturą. Moje siostry i ja nosimy imiona po siostrach Brontë - wyjawiła, zastanawiając się, czemu właściwie opowiada mu o prywatnych sprawach. Postanowiła, że nie uraczy go anegdotą związaną z Pajęczyną Charlotty. Anne i Emily kontynuują tę literacką tradycję. Anne nazwała swoje dzieci Darcy i Tess. -

Z Dumy i uprzedzenia oraz z Tessy d'Uberville - domyślił się Alex.

-

Jestem pod wrażeniem - powiedziała Charley i rzeczywiście była.

Większość prawników czytała wyłącznie fachowe periodyki, a od czasu do czasu powieści szpiegowskie. -

A Emily?

-

Oczywiście, dała córce na imię Catherine!

123 -

No naturalnie. Co innego mogła zrobić imienniczka autorki

Wichrowych wzgórz? -

Szybko kojarzysz - zauważyła Charley.

-

Niektórzy ludzie powiedzieliby, że mam ogładę.

-

Niech będzie. Ogłada mi się podoba.

Alex uśmiechnął się, koncentrując uwagę na drodze. -

Już prawie dojeżdżamy - powiedział, ruchem głowy wskazując

zbliżający się zjazd z autostrady na Okeechobee. Dziesięć minut później zatrzymał samochód przed domem Charley. -

Dzięki. Jestem ci szczerze wdzięczna za wszystko, co dla mnie

zrobiłeś. - Odpięła pas i otworzyła drzwi. -

Cała przyjemność po mojej stronie.

-

Wstąpisz na drinka? - spytała i przygryzła dolną wargę. Pogięło ją?

Czy rzeczywiście chce przedłużyć to popołudnie? Czy już nie wyczerpali zapasu uprzejmej paplaniny? -

Naprawdę nie mogę - odparł. - Ale zadzwonię do ciebie, kiedy coś

ustalę. Najpewniej gdzieś pod koniec tygodnia. -

Brzmi to rozsądnie. - Charley wysiadła z samochodu.

-

Dzwoń, gdybyś miała jakieś pytania.

-

Dobrze. Jeszcze raz dzięki.

Pomachała mu, kiedy oddalał się ulicą, lecz on nie patrzył. Przez kilka sekund bezwiednie trzymała w powietrzu uniesione palce, zanim się zorientowała, że ktoś ją obserwuje. -

Cześć, Lynn! - zawołała do sąsiadki, która gniewnym wzrokiem

wpatrywała się w nią spoza wielkiej amerykańskiej flagi zasłaniającej większą część trawnika przed domem. Lynn jednak zignorowała pozdrowienie i wykonując w tył zwrot na

przesadnie wysokich obcasach, zdecydowanym krokiem ruszyła ścieżką do domu. Po chwili trzask zamykanych drzwi odbił się echem po ulicy. Charley zdążyła wziąć prysznic i włożyć dżinsy, gdy Glen przywiózł Jamesa z wyprawy do Lion Country Safari. 124 -

Ale było fajnie! - wykrzyczał James, pędząc przez dom do łazienki.

-

To świetnie! - zawołała za nim Charley. - A tobie jak poszło? -

zwróciła się do Glena, który zatrzymał się w drzwiach i wyglądał niebezpiecznie, a zarazem pociągająco. W duchu podziękowała opatrzności, że nie zawiodła jej intuicja co do jego intencji. -

Było fajnie - powtórzył za Jamesem.

-

Nie wiem, jak ci dziękować...

-

Nie musisz. Jak poszło z Jill Rohmer?

-

Wychodzi na to, że jednak będę pisać tę książkę - odparła.

-

Jesteś pewna, że tego chcesz?

-

Owszem - potwierdziła, uświadamiając sobie, że rzeczywiście tak

jest. -

W takim razie powodzenia. Moje gratulacje.

-

Dziękuję. Teraz muszę poszukać wydawcy.

-

Nie sądzę, żebyś miała z tym kłopot.

-

Mam nadzieję, że się uda - zgodziła się z nim, uzmysławiając sobie,

że wcale nie chce, żeby Glen wyszedł. - Masz ochotę na drinka? Pewnie dobrze by ci zrobił. -

Nie, lepiej nie.

-

Gorąca randka?

-

Gorący klub - wyjaśnił. - I gorąca randka - przyznał na następnym

oddechu. Charley usiłowała szybko pokryć rozczarowanie uśmiechem. W jedno popołudnie dwóch mężczyzn dało jej kosza. Kiedyś musi być ten pierwszy raz. -

Chyba nie wspominałeś, że któregoś dnia dzwoniłeś do mnie -

zaryzykowała. Pewnie chciał zaproponować spotkanie. -

Pomyślałem, że sprawdzę, jak się ma twój brat.

-

Aha. - Boże, naprawdę traci kontakt z rzeczywistością. -James! -

zawołała w stronę łazienki głośniej, niż zamierzała. - Chodź, pożegnaj się z Glenem! 125 -

Siedzę na muszli! - odkrzyknął mały.

-

Najwyraźniej wróciłem do punktu wyjścia - zaśmiał się Glen. - Pa,

James! Do zobaczenia! -

Pa, Glen!

-

Mam wobec ciebie dług - przypomniała Charley.

Był już w połowie ścieżki, kiedy się odwrócił. -

Nie przejmuj się. Nie omieszkam tego wykorzystać.

11 W piątek przyszedł do biura Charley następny list od Jill. Droga Charley, nie masz pojęcia, jak bardzo byłam podekscytowana po naszym sobotnim spotkaniu. Zupełnie jakby spełniło się moje największe marzenie. Jesteś taka, jak sobie wyobrażałam, a nawet przechodzisz moje oczekiwania. Nie dość, że w rzeczywistości wyglądasz jeszcze piękniej niż na zdjęciu (powinnaś zrobić sobie nowe, bo tamto nie oddaje w pełni Twojej urody),

to w dodatku, tak jak miałam nadzieję, jesteś bardzo inteligentna i błyskotliwa. Nie pozwoliłaś mi niczego ukryć, a właśnie na tym mi zależy, bo to konieczne, jeśli w tej książce ma wyjść na jaw cala historia. Mam nadzieję, że Alex nie daje Ci się we znaki. Wiem, iż nie jest zachwycony, że akurat Ciebie wybrałam do tego projektu -podczas naszej ostatniej rozmowy telefonicznej powiedział, że według niego powinniśmy poszukać kogoś bardziej doświadczonego i jak to ujął, „o większym potencjale intelektualnym ". (Musiałam mu przypomnieć, że studiowałaś na Harvardzie!). I dlatego proszę, nie pozwól, aby jego nastawienie zniechęciło Cię czy wywołało wątpliwości. Nie chodzi o to, że on Cię nie lubi. Tak nie jest. On tylko stara się dbać o moje dobro. Jestem pewna, że z czasem doceni Twój talent, tak jak ja go cenię. Więc udowodnijmy mu, że nie ma racji, 126 i napiszmy najlepszą cholerną książkę pod słońcem. Nie potrafię wyrazić, jak bardzo czekam na naszą współpracę. Więc pan Prescott nadal uważa, że się nie nadaję, pomyślała Charley, zła na siebie, że rozjuszyła ją ocena Alexa na temat jej „potencjału intelektualnego". - Nadęty dupek! - mruknęła pod nosem. W każdym razie on powiedział, że postara się załatwić widzenie na następną środę i chociaż jestem rozczarowana, że będę musiała tak długo czekać na spotkanie, cieszy mnie, iż sprawy posuwają się w dobrym kierunku. Jestem Ci szczególnie wdzięczna za propozycję, abym, kiedy tylko zechcę, dzwoniła do Ciebie do biura i na komórkę. Możesz mi wierzyć, nie nadużyję Twojej uprzejmości i będę dzwonić tylko w

ważnych sprawach lub kiedy będę się bała o czymś pisać. Nie chcę się narzucać i nie będę namolna. Przyrzekam. Uważam pisanie listów za dobry pomysł. W ten sposób zaoszczędzimy mnóstwo czasu i być może łatwiej Ci przyjdzie formułować pytania. Oczywiście, nie mówię, jak masz organizować sobie czas. Absolutnie nie. Nie przyszłoby mi do głowy dyktować pisarce, co ma robić. Jestem bardzo uradowana, że będziemy razem pracować, więc proszę, wybacz, że chwilami ponosi mnie entuzjazm. Dodatkową korzyścią wynikającą z pisania listów jest zapewnienie mi zajęcia. Mnóstwo czasu spędzam samotnie w celi i chociaż osadzonym z wyrokiem śmierci wolno mieć radio i mały czarno-biały telewizor (wiedziałaś o tym?), czasem przychodzi chęć porozmawiać z kimś. (I nie mam tu na myśli współwięźniarek). Co prawda listy są monologiem, ale mogę udawać, że tu jesteś i wyobrażać sobie, że na mnie patrzysz, słuchasz tego, co mówię, i jak, mam nadzieję, próbujesz mnie zrozumieć. Już to mi wystarczy, nawet jeśli nie osiągniemy niczego więcej. Alex powiedział, że według Ciebie powinnam zacząć od 127 dzieciństwa. Myślę, że to świetny pomysł. Przecież wszystkich kształtuje dzieciństwo. To, kim jesteśmy w dorosłym życiu, bierze początek z dzieciństwa, z tego, jak byliśmy traktowani i co kształtowało nasze poglądy oraz system wartości. Jesteśmy tymi samymi osobami, tylko przybyło nam wzrostu. Nie uważasz? Charley opuściła ręce z listem na kolana. -

To, kim jesteśmy w dorosłym życiu - powtórzyła na głos - bierze

początek z dzieciństwa. Chyba się z tym zgadzam. - Nabrała powietrza w

płuca i wypuściła je, jakby wydmuchiwała dym z papierosa. - Jesteśmy tymi samymi osobami - przeczytała po cichu. - Tylko przybyło nam wzrostu. Pewnie uważasz, że to strasznie mądre, co? -

Czemu nie. Można tak to ująć - odezwał się Mitch Johnson za jej

plecami. Odwróciła się z fotelem. -

Byłoby miło, gdybyś zapukał - powiedziała do swego szefa, faceta z

nalaną twarzą i wystającym brzuchem. -

Miło też byłoby mieć drzwi, ale co tam, jak się nie ma, co się lubi, to

się lubi, co się ma. - Stanął za fotelem. Charley owionął lekki zapach jego potu. - Kolejny list z pogróżkami? - spytał. Charley położyła list Jill pismem do spodu. -

Nie. Od tygodnia cisza.

-

Hmm, to spora ulga.

-

Tak. - Przez chwilę czekała, aż szef coś powie albo wyjdzie. - Mitch,

mogę ci w czymś pomóc? -

Michael mówi, że piszesz książkę o Jill Rohmer.

-

Zgadza się.

-

Byłoby miło, gdybym dowiedział się o tym od ciebie.

-

To dopiero plany - powiedziała z fałszywą skromnością. Nie była w

nastroju do zajmowania się zranionym ego Mitcha. - Nie mam nawet umowy. 128 -

Temat spoza twojej bezpiecznej działki, co?

-

Zobaczymy. To się okaże.

-

Mógłbym ci pomóc... poczuć się bezpiecznie. Kolacja? Jutro

wieczorem? On chyba żartuje, pomyślała Charley. -

Nie mogę - odparła. - Ale serdecznie podziękuj ode mnie żonie za

zaproszenie. -

Polly z dzieciakami wyjechała na weekend. Pomyślałem, że

moglibyśmy wypróbować tę nową restaurację z brazylijską kuchnią. Charley pokręciła głową. -

Mitch, to naprawdę nie na miejscu.

-

Ach, Charley, przestań! Rozchmurz się. Nie widzisz, że żartuję?

Gdzie twoje poczucie humoru? -

Uleciało, Mitch. Masz do mnie coś jeszcze?

-

Niedzielny felieton - odezwał się po chwili. - Nie należy do

najlepszych. -

Co z nim nie tak?

-

Zdecydowanie za poważny.

-

Jazda po alkoholu to poważny temat - odparła Charley.

Uniósł brwi. -

Może zostaw poważne tematy poważnym dziennikarzom.

Telefon zadzwonił akurat w chwili, gdy Charley rozważała, czy nie cisnąć nim w głowę szefa. Mitch Johnson z uśmiechem wycofał się z boksu. -

Charley Webb - warknęła do słuchawki.

-

Pani Webb, mówi Ella Fiorio, sekretarka Alexa Pre-scotta.

Charley stanęła przed oczyma mocno opalona kobieta z nietwarzową fryzurą. Odetchnęła głęboko, pragnąc pozbyć się z myśli Mitcha Johnsona. -

Witam. Jak się pani ma?

-

Dobrze, dziękuję. Pan Prescott prosił, żebym zadzwoniła w sprawie

Jill Rohmer. 129 Charley przez moment zastanawiała się, dlaczego Alex sam nie zadzwoni. -

Mecenas prosił, by przekazać, że udało mu się załatwić dwugodzinne

widzenie od pierwszej po południu w najbliższą środę. Mam nadzieję, że termin pani odpowiada. Charley szybko liczyła w myślach. Dwugodzinne spotkanie plus półtoragodzinna jazda w każdą stronę oznacza, że praktycznie rzecz biorąc, musi zarezerwować czas pomiędzy jedenastą i piątą po południu. A więc potrzebny jest ktoś, kto popilnuje Franny i Jamesa po powrocie ze szkoły. Pomyślała o Glenie i pokręciła głową, pamiętając swój ostatni zuchwały numer. Nie mogła ot tak sobie, nagle do niego zadzwonić. Od tygodnia się nie odzywał. Zapewne gorąca randka okazała się wręcz płomienna. -

Pani Webb...?

-

Tak, jak najbardziej pasuje.

-

Świetnie. Poinformuję pana Prescotta. - Rozłączyła się, zanim

Charley zdążyła zapytać, czy Alex będzie obecny podczas wywiadu i czy skontaktuje się z nią przed spotkaniem z Jill. Kolejny godny uwagi mężczyzna, który nie ma ochoty ze mną rozmawiać, pomyślała. W przeciwieństwie do wszystkich Mitchów Johnsonów, jakich nosi ziemia. Wróciła do listu leżącego na kolanach. Dobra, od czego by tu zacząć? Chyba od pierwszej zapamiętanej rzeczy, czyli, możesz mi wierzyć lub nie, wspomnienia, jak stoję w łóżeczku i drę się na całe gardło. Nie mogłam mieć wtedy więcej niż dwa łata i chociaż mój ojciec upiera się, że niemożliwe, aby ktoś zapamiętał cokolwiek z tak

wczesnego dzieciństwa, przysięgam, że pamiętam, jak stoję w łóżeczku i trzymając się szczebelków, strasznie krzyczę, bo mój brat, Ethan, zabrał mi pluszowego misia i siedząc na podłodze, tak długo szarpał go za łapki, aż je w końcu pourywał. Trociny posypały się na dywan i wyglądały jak krew. 130 Ethan zaklina się, że nic takiego się nie zdarzyło, lecz ja wiem, że tak było, bo moja siostra Pamela powiedziała, że też to pamięta. Jest ode mnie o trzy lata starsza, więc musiała mieć wtedy z pięć lat. Pam ma tak zwaną fotograficzną pamięć. Wystarczy, że raz na coś spojrzy i jej mózg to rejestruje. Jak aparat fotograficzny. - Albo jak magnetowid - wyszeptała Charley. Nie mogę przestać myśleć o tym zbiegu okoliczności w związku z Twoim bratem i moją siostrą. Kiedy się z nią zobaczę, muszę o niego zapytać. (Zaraz, jak on ma na imię? Pamiętam z Twoich felietonów, że jakoś podobnie do Brada, tylko brzmi to ciut inaczej, bardziej oryginalnie). Niestety, Pamela mnie nie odwiedza. Prawdopodobnie zobaczysz się z nią wcześniej niż ja. Jeśli dojdzie do Waszego spotkania, proszę, przekaż jej, że za nią tęsknię i mam nadzieję, iż potrafi mi wybaczyć ból, jaki jej sprawiłam. Powiedz jej, że nigdy celowo jej nie zraniłam i że jest mi szczerze przykro, iż cierpiała przeze mnie. Siostry są zabawne, prawda? Sama masz dwie, więc jestem pewna, że wiesz, o co mi chodzi. Płynie w nich ta sama krew, są dziećmi naszych rodziców, a więc mogłoby się wydawać, że powinny być do siebie podobne. Niewątpliwie pomiędzy mną i Pamelą istnieje podobieństwo fizyczne. Obie jesteśmy drobnymi blondynkami i mamy brązowe oczy, z

tym że moje są ciemniejsze. Za to oczy Pameli są większe i mają złote cętki. Mama mawiała, że to gwiezdny pyl, a ja byłam zazdrosna, bo w moich nie było gwiezdnego pyłu. Raz chciałam wszystkich nabrać, więc poszłam do starej, brudnej drewutni i wy turlałam się w trocinach, żeby pył wpadł mi w oczy. Dostał się wszędzie tylko nie tam. Byłam cała w kurzu. Mama uznała to za zabawne, ale ojciec się nie śmiał. Po południu kazał mi nałożyć tamtą brudną sukienkę na przyjęcie imieninowe u sąsiadów. Wstydziłam się i nie chciałam iść, ale on 131 powiedział, że jeśli nie pójdę, da mi nauczkę i utnie głowę mojemu ukochanemu żółwikowi. Oczywiście, poszłam na te urodziny. Żółwia wzięłam ze sobą - to była samiczka, nazywała się Tilły - i schowałam ją do kieszeni. Ale musiała się jakoś wydostać, bo kiedy później sprawdziłam kieszeń, już jej tam nie było i nigdy więcej jej nie zobaczyłam. Pamela powiedziała, że pewnie ją dopadł kot sąsiadów. Ojciec uznał, że dobrze mi tak. Matka była zdania, że to woła boska. Ale wracając do sióstr, to zdumiewające, jak bardzo mogą różnić się ludzie, którzy mają tych samych rodziców, wychowywali się pod jednym dachem, wpajano im te same zasady itp., itd. Dam Ci przykład. Pamela zawsze była grzeczną dziewczynką. Nie sprawiała kłopotów, zawsze odrabiała lekcje i dostawała najlepsze oceny, w przeciwieństwie do mnie, bo wiecznie w coś się pakowałam. Ona miała mnóstwo przyjaciół, ale chłopcy się za nią nie uganiali tak jak za mną. Chyba mogę ją nazwać idealistką. Często wspominała, że zaciągnie się do Korpusu Pokoju, pojedzie do Afryki i będzie się opiekować biednymi ludźmi umierającymi na AIDS i takie tam. Ojciec mówił, że skoro tak bardzo chce się

opiekować biednymi ludźmi, niech lepiej zostanie w domu i zajmie się matką, u której dziesięć lat wcześniej wykryto stwardnienie rozsiane. I tak się mniej więcej stało. Chociaż skończyła średnią szkołę jako prymuska, nie poszła do college 'u. Kilka lat temu postudiowała trochę wieczorowo i na tym koniec. A odkąd zaczęły się problemy ze mną, żyje jak pustelnica. Siedzi w domu, opiekuje się matką i gotuje dla ojca i brata. Ethan ma ponad trzydziestkę, lecz nadal mieszka z rodzicami. Wyobrażasz to sobie? Był żonaty przez jakiś czas, ale żona wykopała go z domu po tym, jak wybił jej dwa zęby. Zaczynam się niepotrzebnie na tym wszystkim rozwodzić, a zależało mi na tym, żeby Ci pokazać, że chociaż ja i Pammy jesteśmy siostrami, bardzo się od siebie różnimy. (Nie powinnam napisać: „chociaż jesteśmy z Pammy siostrami"?). Ja 132 zawsze byłam wcielonym diabłem, tą, która wiecznie sprawia kłopoty. Nie chciałam być zła, nie robiłam tego celowo. Starałam się dobrze zachowywać, na przykład w kościele. Trudno jednak było wysiadywać tam w każdą niedzielę i słuchać, jak pastor straszy piekłem za byle drobiazg. W końcu zaczęłam wierzyć, że lepiej siedzieć w piekle niż w kościele. Bo wiesz, gość strasznie przynudzal, więc zaczynałam się wiercić, a wtedy ojciec walił mnie po głowie. Wkrótce się zbuntowałam, zaczęłam pyskować i opuszczać się w szkole. Tak było, dopóki nie poznałam Wayne'a Howlanda, który uporządkował mój świat i pokazał lepsze życie. Za bardzo wybiegam do przodu. Chciałaś poznać moje dzieciństwo, a ja skaczę z tematu na temat. Ale tak pewnie działa mój umysł i może dlatego

zawsze mam kłopoty. No więc, co jeszcze pamiętam z dzieciństwa? Hmm, pamiętam matkę. -

No właśnie, mama! - powiedziała Charley, wyciągając się w fotelu i

prostując ręce i nogi. Odłożyła list i podniosła słuchawkę. -

Cześć, mamo! - odezwała się, gdy matka odebrała już po pierwszym

sygnale. - Co słychać? -

Wszystko dobrze, kochanie. Cieszę się, że dzwonisz.

-

Przepraszam, że się nie odezwałam po twoich telefonach, ale byłam

bardzo zajęta. -

Naturalnie, kochanie.

-

Jak udała się wycieczka?

-

Wspaniale. Świetnie się bawiłam. Mieli kasyno. Wygrałam

pięćdziesiąt dolarów. -

Całe pięćdziesiąt dolarów?

-

No wiesz, przecież mnie znasz, kochanie. Kiedy wygrywam,

natychmiast odchodzę od stolika. -

Szczerze mówiąc, tego o tobie nie wiedziałam.

-

Chyba marna ze mnie hazardzistka.

133 Charley miała ochotę zaprotestować. Bo jakże nie nazwać hazardzistką kobiety, która porzuca rodzinę i całe dotychczasowe życie, żeby zacząć wszystko od nowa na drugim końcu świata? -

No i poznałam bardzo sympatycznego pana - mówiła dalej matka z

nutą dziewczęcego podniecenia w głosie. -

Poznałaś jakiegoś mężczyznę?

-

Wdowca z Newark. Nazywa się Phil Whitmore, co według mnie

brzmi bardzo elegancko, nie uważasz? Jest emerytowanym bankierem inwestycyjnym i planuje kupić apartament nad oceanem. -

Mamo... - wtrąciła Charley.

-

Tak, kochanie?

-

Przecież jesteś lesbijką.

-

Kochanie, zdaje mi się, że powinnaś użyć słowa: „bi-seks" -

upomniała ją matka. - Phil był nim autentycznie zaintrygowany. -

Chyba nie jestem gotowa do tej rozmowy - powiedziała Charley.

-

Och, kochanie! - zaśmiała się matka. - Jesteś słodka.

-

Posłuchaj, właściwie dzwonię z pewną prośbą... - Charley przeszła

do rzeczy. -

O co chodzi?

-

W środę po południu muszę pojechać w okolicę Fortu Lauderdale.

-

Chcesz, żebym zajęła się dziećmi? - Charley słyszała nutkę nadziei w

głosie matki. -

Jeśli nie masz nic przeciwko temu.

-

Cóż mogę mieć przeciwko temu? Będę zachwycona.

-

To się może przerodzić w cotygodniowy obowiązek. Przynajmniej na

jakiś czas. -

Jeszcze lepiej.

-

Powinnam dotrzeć do domu przed piątą.

-

Kochanie, zostań tam tak długo, jak trzeba.

134 -

Po moim powrocie moglibyśmy wszyscy razem zjeść kolację.

-

Przygotuję coś specjalnego.

-

Nie musisz nic robić.

-

Pozwól mi, proszę.

Charley uśmiechnęła się. -

Jasne - zgodziła się. - Przygotuj, co tylko chcesz.

-

Kiedyś lubiłaś mojego pieczonego kurczaka. Przyrządzałam go z

sokiem pomarańczowym. -

Nie pamiętam - skłamała Charley. A tak naprawdę otoczył ją zapach

kurczaka pieczonego przez matkę, tak intensywny, że niemal poczuła jego smak. -

Hmm, pewnie pieczony kurczak nie jest żadnym rarytasem -

powiedziała matka. -

Przyznam, że brzmi to bardzo zachęcająco. Proszę, zrób go, jeśli to

nie kłopot... -

Żaden kłopot. Dziękuję, kochanie.

-

Nie żartuj. To ja powinnam dziękować.

-

Bzdura. No cóż, w takim razie do środy - ucięła matka.

-

Gdybyś tak mogła przyjechać przed jedenastą...

-

Będę na pewno. Kocham cię, słonko.

-

Do zobaczenia w środę - powiedziała Charley.

Odłożyła słuchawkę i zacisnęła powieki, czując cisnące się do oczu łzy. Pamiętam mamę, powtórzyła w myśli za Jill, wracając wspomnieniem do tamtych okropnych dni po wyjeździe matki do Australii, pustych tygodni, które przeradzały się w miesiące, samotnych miesięcy przechodzących w lata bez żadnego telefonu czy listu. Oczywiście, potem wyszło na jaw, że Elizabeth Webb dzwoniła, wydzwaniała tak często, że ojciec postarał się o nowy, zastrzeżony numer.

I pisała do dzieci codziennie, mimo że kolejne listy wracały do niej nieotwarte. Raz przyjechała nawet do Connecticut na spotkanie z prawnikiem, żeby załatwić prawo do widywania dzieci, ale Robert Webb nie wy135 raził zgody, a w konsekwencji sąd opowiedział się po jego stronie. Oczywiście, dzieci nie miały o tym wszystkim pojęcia. Wiedziały jedynie, że matka je porzuciła. Matka była rozjemcą w naszej rodzinie - przeczytała Charley, skupiając się znów na liście Jill. - Zawsze usiłowała łagodzić napięcia i nie dopuścić, żebyśmy się wszyscy pozabijali. Na pewno nie było jej łatwo i nie od dziś podejrzewam, że to w końcu w jakiś sposób przyczyniło się do jej choroby. Wierzysz w coś takiego? Wierzysz, że stan naszej psychiki wpływa na zdrowie fizyczne? Ja myślę, że może tak być. Pamiętam, że za każdym razem, kiedy się zdenerwowałam lub coś wytrąciło mnie z równowagi, potwornie bolał mnie żołądek - na przykład przed ważnymi sprawdzianami czy egzaminami. A kiedy umarła mała Tammy Barnet, byłam taka chora, że ledwo zwlokłam się z łóżka. Niełatwo się dorastało w naszym domu. Ojciec był strasznie porywczy. Bez przerwy się o coś wkurzał. Mama mawiała, że jest perfekcjonistą i że jest bardziej surowy dla siebie niż dla innych, ale ja w to nie wierzyłam. Widziałam, że to my cierpieliśmy, a on wychodził z tego, jak to się mówi, „scot--free". (Nie wiesz przypadkiem, co to znaczy?). Poza tym według mnie to kiepskie wytłumaczenie. Chcesz być perfekcjonistą, to sobie bądź, ale zostaw innych w spokoju. Pomyśl tylko, jaki wspaniały byłby świat,

gdyby wszyscy stosowali zasadę: żyj i daj żyć innym. Zdaję sobie sprawę, że te słowa w ustach kogoś takiego jak ja muszą brzmieć co najmniej ironicznie, lecz ja w to wierzę. Mimo wszystko. Matka wierzyła w uszczęśliwianie wszystkich. Za każdym razem, gdy o niej myślę, a myślę o niej bardzo często, widzę ją, jak w fartuszku w żółtobrązowe kwiaty, pochylona nad kuchnią, miesza zupę w ogromnym garze. Ona jest małego wzrostu, jeszcze niższa ode mnie i waży nie więcej niż czter136 dzieści kilogramów. Przynajmniej kiedyś tyle ważyła. Myślę, że teraz, przykuta do wózka, jeszcze zeszczuplała. Ale założę się, że nadal zwija kręcone rudobrązowe włosy w kok i podtrzymuje go brązową siateczką, taką, jaką się widuje u ekspedientek w supermarketach. Pamiętam, że gdy byłam jeszcze mała, któregoś razu pałce wplątały mi się w tę siatkę i rozerwałam oczko paznokciem, a wtedy ojciec się rozzłościł i obciął mi wszystkie wielkimi nożycami do żywego mięsa, tak że krwawiły opuszki. Matka nie lubiła, gdy ojciec bił któreś z nas. Starała się go powstrzymać, ale on jej nie słuchał. Czasami jej prośby tylko pogarszały sytuację. Ją też zdarzało mu się uderzyć. Gdy któregoś razu przypaliła kotlety schabowe, tak się wkurzył, że wcisnął jej twarz w tłuczone ziemniaki. Ja się rozpłakałam, a on strącił ze stołu mój talerz i kazał mi jeść z podłogi jak psu. Kiedyś mieliśmy psa. Wabił się Sam. Ojciec i brat czasami okropnie go męczyli. Przywiązywali go na podwórku i ustawiali miskę z jedzeniem tak, że nie mógł jej dosięgnąć. Biedny pies rył ziemię, żeby się do niej dostać. I skowyczał, czasem całymi dniami, a wtedy Ethan wychodził na

dwór i go kopał. To było naprawdę smutne. Mama, kiedy tylko mogła, wynosiła mu resztki jedzenia, ale ojciec ją raz przyłapał i strasznie pobił. Potem zastrzelił psa na naszych oczach. Więcej już nigdy nie mieliśmy zwierząt. - Mój Boże... - wyszeptała Charley, niemal bojąc się czytać dalej. Prawdopodobnie to wszystko brzmi gorzej, niż było naprawdę. Matka zawsze mówiła, że mam skłonność do przesadzania. Nie chcę, abyś myślała, że nie zdarzały się również szczęśliwe chwile. Było ich mnóstwo. Na przykład wtedy, gdy ojciec zabrał nas do Disney Worldu. Pammy obchodziła dziesiąte urodziny i ojciec ni z tego, ni z owego wpadł na pomysł, żeby wybrać się tam całą rodziną. Pojechaliśmy samocho137 dem. Nie wiem, czy Ci mówiłam, że pochodzimy z małego miasteczka pod Fort Lauderdale - tuż za lotniskiem - które nazywa się Dania. Znasz je? Jest naprawdę małe i kurczy się coraz bardziej. Kiedyś stanowiło coś w rodzaju centrum handlu starociami, a obecnie przypomina wymarłe miasto. Na głównej ulicy ciągną się teraz same obskurne sklepy, a w przeszłości ludzie z całej Florydy przyjeżdżali tam na zakupy. W ostatnich latach wszystko się pogorszyło, prawdopodobnie przez Internet i eBay. Mnóstwo sklepów pozamykano. Wielka szkoda. Dziś nic się tam nie dzieje. Wracając do Disney Worldu - świetnie się bawiliśmy. Zatrzymaliśmy się w motelu z fioletowymi zasłonami i z czerwonymi ścianami. Miejscowość nazywała się Kissimee, co ja wymawiałam jako: Kiss-a-me, zamiast Kissee-me. Na hotel w Disney Worldzie nie było nas stać, ale nie szkodzi. Podobał nam się ten mały, tandetny motel. Wynajęliśmy dwa pokoje, jeden

dla rodziców, a drugi dla Ethana, Pammy i dla mnie. W naszym pokoju stały dwa podwójne łóżka. W jednym miał spać Ethan, a w drugim ja z Pammy. Tylko że Ethan w środku nocy przeniósł mnie do swego łóżka i wśliznął się do Pammy. Widziałam, jak się na niej położył. Słyszałam, że Pammy płacze i każe mu przestać. Myślałam, że on ją łaskocze i nie chciałam, żeby przyszedł łaskotać mnie, bo potrafił to robić bardzo boleśnie, więc udałam, że śpię. Rano na pościeli była krew i słyszałam, jak Ethan mówi do Pammy, że jeśli piśnie komuś słowo, następnym razem będzie gorzej. Nie rozumiałam, jak może pojawić się krew od łaskotania, i sądzę, że nie chciałam w to wnikać. Wkrótce jednak się dowiedziałam. No więc pojechaliśmy do Disney Worldu i muszę przyznać, że było kapitalnie. Wyleciała mi z głowy Pammy i zakrwawiona pościel. Zaliczyliśmy wszystkie karuzele, a gdy piszczałam, ojciec przytulał mnie i nazywał swoim pączusz-kiem. To było naprawdę miłe. Podobało mi się, że jestem jego pączuszkiem. 138 Byty też inne szczęśliwe chwile. Lepsze i gorsze momenty. Pewnie jak w każdej rodzinie. Ale już zaczynam się męczyć i cierpnie mi nadgarstek, więc chyba będę kończyć. Jutro napiszę kolejny list i czekam niecierpliwie na środowe spotkanie. Całe dwie godziny. Jejku! Nie wątpię, że dałam Ci dużo do myślenia i wiem, że będziesz miała mnóstwo pytań. Postaraj się mnie nie oceniać. Nikt nie jest z gruntu dobry ani zły, a ja wybaczyłam mojej rodzinie jej wady. Jak nakazuje Biblia? „1 odpuść nam nasze winy, jako i my odpuszczamy naszym winowajcom "? To tyle na razie. Nie mogę się doczekać spotkania. Serdecznie pozdrawiam

Jill PS: Jakieś sygnały od wydawców? Daj znać, jak tylko się ktoś odezwie. Charley złożyła list i wsunęła go do torby. Potem podniosła się z fotela, wyszła z boksu, skierowała się do damskiej toalety na końcu długiego korytarza, zamknęła w pierwszej kabinie z brzegu i wybuchnęła płaczem. 12 Kiedy wjechała na podjazd, robotnik w żółtym kasku obserwował ją z dachu sąsiedniego domu. Uśmiechnęła się do niego, wysiadając z samochodu, a on odpowiedział uśmiechem. -

Jak leci?! - zawołał.

-

W porządku! - odkrzyknęła. - A u pana?

-

Jakoś idzie. Nie mogę się doczekać końca tygodnia.

-

W takim razie przyjemnego weekendu! - Charley czujnym

spojrzeniem omiotła teren. Ostatnią rzeczą, jakiej potrzebowała, była kolejna utarczka z Gabe Lopezem, tym bar139 dziej że jeszcze nie zdążyła ochłonąć po rozmowie z Mi-tchem Johnsonem. Jak on śmie wykorzystywać moje felietony do odwetu za nieudane zaloty?! - myślała, przekręcając klucz w drzwiach wejściowych. Tak naprawdę ten najnowszy felieton należał przecież do najważniejszych w ciągu wielu miesięcy. W przeciwieństwie do wcześniejszych wypocin brakowało w nim podtekstów seksualnych, lecz na wpół poważna sugestia autorki, że jedynym sposobem na powstrzymanie ludzi odjazdy po alkoholu byłoby wyciąganie ich z samochodu i rozstrzeliwanie na miejscu, miała budzić kontrowersje i prowokować do myślenia. Może felieton

wstrząśnie bratem i skłoni go do przemyśleń, może spowoduje, że od czasu do czasu odpowie na telefony. A właściwie to gdzie on się podziewa? Nie odzywa się od tygodnia. Jeszcze jeden mężczyzna, który mnie unika, naszła ją myśl, gdy zamknęła za sobą drzwi i trochę niespokojna skierowała się do sypialni. Wierzysz, że stan naszej psychiki wpływa na zdrowie fizyczne? przypomniała sobie pytanie Jill. Sama już nie wiem, w co wierzę, pomyślała, wchodząc do sypialni i zmieniając biały T-shirt na drugi, identyczny. Wierzę, że dzieci mają prawo wychowywać się w domu, gdzie nie zabija się psa, zwłaszcza w ich obecności, gdzie nie zmusza się nikogo do jedzenia z podłogi i gdzie nie dochodzi do rękoczynów ani molestowania. Czy Jill jest szczera? A jeśli nawet wszystko, co napisała czy choćby sygnalizowała, było prawdą, to czy usprawiedliwia to jej postępowanie? Czy fakt, że Jill Rohmer spotkała się w dzieciństwie z brutalnym traktowaniem i była seksualnie wykorzystywana, stanowi usprawiedliwienie jej późniejszego bestialstwa? To, kim jesteśmy w dorosłym życiu, bierze początek z dzieciństwa, z tego, jak byliśmy traktowani i co kształtowało na140 sze poglądy oraz system wartości. Jesteśmy tymi samymi osobami - pisała Jill. - Tylko przybyło nam wzrostu - dopowiedziała na głos Charley. W takim razie jak wytłumaczyć, że tysiące dzieci, które każdego roku doświadczają przemocy w rodzinie, wyrasta na wrażliwych i odpowiedzialnych ludzi? I odwrotnie - czemu te kochane i otaczane opieką

przez rodziców potrafią zabijać bez wahania i wyrzutów sumienia? Co sprawia, że jedna siostra marzy o wstąpieniu do Korpusu Pokoju, a druga snuje zbrodnicze fantazje o krwawej rzezi niewinnych istot? Może i kształtuje nas dzieciństwo, zgodziła się z tą myślą Charley, wchodząc do kuchni, lecz istnieje jeszcze coś takiego jak wybór. Określa nas własne postępowanie. To nie jest kwestia wzrostu. Otworzyła lodówkę, sięgnęła po piwo imbirowe i sączyła je prosto z puszki. Popatrz na własną rodzinę, pomyślała. Albo nie. Nie chcę. Lecz już było za późno. Rodzeństwo stanęło przy niej rzędem: Emily z pedantyczną fryzurką na pazia i z melodyjnym głosem telewizyjnej reporterki; Anne z kasztanowymi włosami luźno spiętymi na czubku głowy i Bram z giętkimi członkami i z długimi rzęsami. Jak bardzo się od siebie różnimy, pomyślała Charley, usiłując pozbyć się bliskich z linii wzroku. A z drugiej strony, jak wiele nas łączy. Wszystkie siostry są ambitne i odnoszą sukcesy na podobnych polach. Wszystkie mają dzieci z wielokrotnych, nieudanych związków. Wszystkie liżą niewidoczne rany. Odróżnia je tylko sposób, w jaki starają się te rany wyleczyć. A Bram? Niewątpliwie był bardziej wrażliwy niż siostry, bardziej skłonny do aktów autodestrukcji, łatwiej poddawał się bez walki. Po prostu... bardziej. 141 I mniej. A jednak kształtuje nas dzieciństwo, pomyślała. Czy dlatego Charley z taką determinacją stara się zapewnić dzieciom możliwie najlepsze dzieciństwo, dlatego zawsze wita je w domu, gdy

wracają ze szkoły, i dlatego nigdy nie wyjeżdża na dłużej niż dwa dni? Czy również dlatego wzdry-ga się na myśl o małżeństwie? Nigdy nie była w związku z mężczyzną dłużej niż dwa miesiące i nigdy, przenigdy nie pozwoliła sobie na luksus zakochania się. A może po prostu nie spotkałam dotąd właściwego mężczyzny, podsumowała Charley i dopijając piwo imbirowe, zerknęła na zegarek. Wiedziała, że lada chwila dzieci wrócą do domu, więc otworzyła drzwi i usiadła na schodku, żeby tam na nie poczekać. Uwielbiała te krótkie chwile oczekiwania, momenty, gdy w wyobraźni widziała buzie dzieci i kiedy te buzie rozpromieniały się na jej widok. Zastanawiało ją, czy jej matka doznała kiedyś podobnego uczucia. Jednak za każdym razem, gdy usiłowała wyobrazić sobie matkę czekającą na nią w progu, widziała jedynie puste miejsce. Najbardziej wyrazistym wspomnieniem Charley z dzieciństwa był brak matki. I nagle, po dwudziestu latach nieobecności, wróciła. Charley nadal pamięta słowo w słowo pierwszą telefoniczną rozmowę z nią. -

Charlotte...? - zapytał niepewnie kobiecy głos.

Z miejsca odgadła, kto dzwoni. Wyobrażała sobie tę chwilę, przygotowywała się do niej przez całe życie. Gdzie jesteś? Gdzie się podziewałaś? Myślisz, że możesz, ot tak sobie, radośnie wtargnąć w moje życie po tych wszystkich latach? -zamierzała spytać. A jednak, kiedy ta chwila nadeszła, Charley nie potrafiła wydusić z siebie słowa. Żaden dźwięk nie chciał wydobyć się z ust. Z trudem chwytała powietrze. -

Charlotte, kochanie, to ty? Proszę, nie rozłączaj się -mówiła matka,

gdy ona właśnie się zastanawiała, czy nie od142

łożyć słuchawki. - Kochanie, to ja, twoja matka. Poznajesz, prawda? Skarbie, proszę, odezwij się. Wiem, że na to nie zasługuję, ale powiedz choć słowo. Gdzie jesteś? Gdzie się podziewałaś? Myślisz, że możesz, ot tak sobie, radośnie wtargnąć w moje życie po tych wszystkich latach? -

Jak mnie znalazłaś? - zdołała w końcu wy dukać.

-

Wynajęłam prywatnego detektywa. Powiedział; że gdybym weszła

do Internetu, sama bym cię znalazła. Ale nie mam pojęcia, jak to cholerstwo działa i... o Boże, tak się cieszę, że słyszę twój głos. U ciebie wszystko dobrze, kochanie? Możemy się spotkać? Jestem tu, w Palm Beach. Mogę do ciebie zaraz przyjechać. -

Myślisz, że możesz, ot tak sobie, radośnie wtargnąć w moje życie po

tych wszystkich latach? - postawiła się Charley, wreszcie znajdując siłę na wymówienie przygotowanych słów. -

Wiem, że jesteś rozgniewana - powiedziała matka. -Wiem, że nie

zasługuję na wybaczenie. Nie oczekuję go. Po prostu mam nadzieję, że dasz mi szansę wytłumaczyć się. Proszę, Charley. Charley czuła, że gardło ma zaciśnięte, a w oczach łzy. -

Czemu akurat do mnie dzwonisz?

-

Hmm, kochanie, czytam twoje felietony. Znam wszystkie od tego

pierwszego, sprzed roku. Detektyw je znalazł. Skserował je dla mnie. Takie ciekawe i dobrze napisane. Jestem strasznie dumna. -

Podobają ci się? - Charley usłyszała własne pytanie.

-

Uwielbiam je. I ta nazwa rubryki, WEBB SITE, z twoim adresem

mailowym, Charley'sWeb.com, wydaje się taka pomysłowa, kochanie, nawet jeśli nie mam bladego pojęcia o komputerach. Detektyw

zasugerował, żebym wysłała e-mai-la, zamiast ryzykować bezpośredni kontakt, zaoferował się nawet wystąpić w moim imieniu, widząc moje przerażenie 143 tym pomysłem, ale bardzo chciałam usłyszeć twój głos. Spotkamy się? Bardzo proszę. Nie, nie spotkamy się. Porzuciłaś nas. Nie ma dla ciebie miejsca w moim życiu. Nienawidzę cię. -

Dobrze - powiedziała.

-

Och, kochanie, dziękuję. Kiedy? Mogę przyjechać zaraz.

-

Znasz fontannę na środku City Place?

-

Nie, ale na pewno ją znajdę.

-

Spotkajmy się tam za godzinę. - Charley odłożyła słuchawkę, zanim

zdążyła się rozmyślić. Chociaż zjawiła się dwadzieścia minut przed czasem, matka już czekała. Pomimo upływu lat natychmiast się rozpoznały. Elizabeth Webb wyglądała tak samo imponująco, jak utrwaliło się to w pamięci Charley; te same czarne włosy, te same długie nogi. Co prawda bladą, delikatną cerę pokryły zmarszczki, a ciemne oczy były zamglone od łez, lecz matka pozostała tak samo piękna jak kiedyś. Charley celowo nie zrobiła makijażu ani się nie przebrała. Miała na sobie ten sam granatowy T-shirt i te same dżinsy, w których chodziła przez cały dzień. -

Boże, jakaś ty piękna! - zachwyciła się Elizabeth.

Kojące brzmienie głosu matki niespodziewanie zagłuszone zostało przez walenie młotków na sąsiednim dachu. Spojrzała w górę i zobaczyła apetycznego robotnika w żółtym kasku, który balansował na jednym

kolanie obok zdecydowanie mniej apetycznego kolegi, również w żółtym kasku; młotki w ich dłoniach poruszały się rytmicznie, lecz co właściwie robili, stanowiło tajemnicę. Od miesięcy w okolicy słychać było stukot młotków, gdyż ostatnimi czasy wokół trwały gruntowne remonty. To miejsce, dawniej nieciekawa plątanina zaniedbanych uliczek w zapuszczonej części miasta, zamieszkanych głównie przez biedotę i ludzi z marginesu, zyskało zupełnie nowy wygląd dzięki pojawieniu się efektownego centrum handlowego City Place oraz okazałej sali widowis144 kowej Kravis Center, a także imponującego Palm Beach Convention Center. Pobudowanie tych przybytków pociągnęło za sobą napływ firm, turystów oraz pieniędzy, a wraz z nimi kolejnych inwestycji. Okolice Okeechobee pomiędzy Congress i Dixie, przez które przejeżdżało się kiedyś możliwie najszybciej, z podniesionymi szybami, stały się obecnie celem podróży samym w sobie. W rezultacie ogromnie podniósł się status okolicznych terenów. Luksusowe apartamentowce wyrastały jak grzyby po deszczu, a istniejące już domy zyskiwały nowych właścicieli, były remontowane i przebudowywane. Charley wprowadziła się do swego małego parterowego domu krótko po narodzinach Franny; wynajmowała go przez pierwszych kilka lat, a potem kupiła, przy niechętnej zgodzie ojca wpłacając zaliczkę z pieniędzy, które przypadły jej w spadku po babce. Mieszkała już tam, gdy Lynn i Wally Moore wprowadzili się do domu na rogu, była świadkiem, jak Gabe Lopez przenosił przez próg swą świeżo poślubioną żonę, złożyła protest do Rady Miejskiej, kiedy najbliżsi sąsiedzi, Riversowie, zaczęli prace ziemne pod basen na podwórku. Patrzyła, jak krok po kroku

hiszpańskie płytki zastępują stare gontowe dachy, na parterowych domach wyrastają piętra z sypialniami, a kuchnie ulegają gruntownej przebudowie. Wiecznie ktoś coś modernizował. Gdy kończyły pracę jedne maszyny, natychmiast pojawiały się następne. Jedynie dom Charley wyglądał mniej więcej tak samo jak w chwili, gdy się do niego wprowadziła. Szkolny autobus wyłonił się zza zakrętu i Charley podniosła się ze schodka. Chwilę później Franny przeprowadzała już przez jezdnię młodszego brata, który w ręce uniesionej nad głową trzymał swoje najnowsze dzieło. - To są sarenki i one piją wodę z jeziora w środku lasu -obwieścił, wskazując trzy brunatne plamy, niebieskie kółko i kilka zielonych kresek. Poznajesz? - zapytał. - Widzisz sarenki? Widzisz je? 145 -

Śliczne - powiedziała Charley i rzeczywiście tak myślała. - A ty,

skarbie? Co mi pokażesz? - zwróciła się do córki. -

Nie mamy rysunków w piątki - oznajmiła Franny takim tonem, jakby

wielokrotnie to już powtarzała. -

Racja. Zapomniałam.

-

Chce mi się pić - oznajmił James.

-

Pamiętałaś, żeby kupić sok jabłkowy? - spytała Franny tonem, który

wskazywał, iż podejrzewa, że to kolejna rzecz, 0

jakiej matka zapomniała.

Cholera! - zaklęła w duchu Charley. -

Przepraszam, później po niego wyskoczę.

Zza zakrętu wyjechał czarny Chevrolet i zaparkował na podjeździe sąsiedniego domu. Doreen Rivers, atrakcyjna brunetka pod pięćdziesiątkę,

wysiadła z samochodu i zaczęła wyjmować zakupy z bagażnika. -

Proszę pozwolić, pomogę - zaoferowała się Charley, podchodząc i

wyjmując z rąk zdumionej kobiety ciężką torbę z zakupami. -

Chcesz zobaczyć mój obrazek?! - zawołał na cały głos James. - To

stado sarenek i one piją wodę z jeziora w środku lasu. -

Bardzo ładne - pochwaliła Doreen Rivers, otwierając szeroko oczy,

gdy Charley wyjęła z bagażnika drugą torbę 1

z obydwiema ruszyła do domu.

Czemu ona patrzy na mnie w ten sposób? - dziwiła się Charley, czując na plecach świdrujące spojrzenie sąsiadki. To prawda, prawie nie zamieniły ze sobą słowa, odkąd Charley oprotestowała budowę basenu. Ale przecież nie była bardzo niesympatyczna. A może była? -

Kupiłaś sok jabłkowy? - chciał wiedzieć James. - Nasza mama

zapomniała. -

No, nie. Nie kupiłam - odparła Doreen Rivers. - Ale chyba stoi jakiś

w lodówce, jeśli masz ochotę. -

Możemy, mamo? Możemy?

146 -

Hmm, ja...

-

Naturalnie, że możecie. - Doreen Rivers otworzyła kluczem drzwi i

wpuściła przodem wahającą się Charley i podrygujące ochoczo dzieci. Kuchnia jest w głębi - dodała. -

Piękny ma pani dom - powiedziała Charley na widok drewnianych

podłóg i eleganckiego, minimalistycznego umeblowania. -

Myślę, że rozkład jest taki sam jak u pani - mówiła Doreen, kiedy

ustawiały torby z zakupami na blacie w kuchni z czarnymi meblami i z

akcesoriami z nierdzewnej stali. -Ale myśmy dobudowali trzecią sypialnię, no i... basen. -

Mój tata buduje baseny - oznajmił z dumą James, drepcząc z nogi na

nogę, gdy Doreen nalewała dla niego i siostry po szklance jabłkowego soku. -

Tak. Zdaje się, że budował i nasz basen. - Spojrzała czujnie na

Charley. - Mogę zaproponować coś zimnego do picia? -

Nie, dzięki. Naprawdę, nie powinniśmy zawracać pani głowy.

-

Żaden problem. Właściwie mam wrażenie, że jeszcze nigdy tak

długo ze sobą nie rozmawiałyśmy. -

Moja mama nie uznaje spoufalania się z sąsiadami -wyjaśniła

Franny, a Charley zamknęła oczy, modląc się o atak huraganu. -

Tak właśnie mi się zdaje.

-

Gdzie są twoje dzieci? - zapytał James głosem, który byłby w stanie

rozbić szkło. -

Mam tylko jednego syna. Ma na imię Todd i uczy się w innym

mieście. -

James, dopij sok - ponagliła go Charley.

-

Chcę zobaczyć basen taty - oznajmił James. - Mogę?

-

James...

-

Oczywiście, że możesz. - Doreen Rivers otworzyła rozsuwane

szklane drzwi na patio, gdzie znajdował się nieduży 147 basen w kształcie nerki, zajmujący niemal całą powierzchnię ogródka. Właściwie moglibyście pobiec do domu po opala-cze i popływać sobie. -

Mamuś, możemy? - spytał James, uwieszając się u jej ramienia.

-

Nie sądzę.

-

Proszę! - nalegał James.

Nawet Franny patrzyła błagalnie. -

No, cóż, jeśli nie nadużywamy pani uprzejmości...

-

Nie proponowałabym, gdyby mi to przeszkadzało.

-

W takim razie chyba możecie.

-

Proszę się nie przejmować. Nie musi pani silić się na rozmowę -

powiedziała Doreen z drwiącym uśmieszkiem, lecz jej słowa zagłuszone zostały przez radosne okrzyki Jamesa. Później, gdy dzieci po kąpieli i po kolacji znalazły się w łóżkach, zdziwiona Charley usłyszała pukanie do drzwi. -

Kto tam? - spytała, myśląc, że to zapewne Doreen Rivers.

Przyszła pożyczyć filiżankę cukru albo przyniosła kawałek domowego ciasta kawowego, a może przywiodło ją coś jeszcze innego, co prowadzi do sąsiedzkich zażyłości, czyli tego, przed czym Charley konsekwentnie się broniła przez te wszystkie lata, nie chcąc się narażać na... Kontakty, przyjaźń, zależność? Cokolwiek to oznaczało. Solidne płoty gwarantują dobre sąsiedztwo, jak napisał poeta Robert Frost. Czy spontaniczna propozycja pomocy przy wniesieniu zakupów wystarczyła do obalenia bariery wznoszonej całymi latami? „Mam wrażenie, że jeszcze nigdy tak długo ze sobą nie rozmawiałyśmy" przypomniała sobie uwagę Doreen. A tam! Nie ma co się przejmować, uznała, myśląc o Lynn Moore i Gabe Lopezie. I tak znajdzie sposób, żeby na nowo zniechęcić sąsiadkę. Westchnęła i otworzyła drzwi. 148

Przystojny młody mężczyzna z brązowymi kręconymi włosami i z dołkami w rumianych policzkach uśmiechał się, stojąc za progiem. Dopiero po jakiejś minucie zorientowała się, kim jest. Bez żółtego kasku z trudem go poznała. -

Pomyślałem, że może zastanę panią w domu - odezwał się,

wyciągając zza pleców butelkę czerwonego wina. - Poto-warzyszy mi pani? Charley zerknęła za siebie, spodziewając się ujrzeć obserwujące ją dzieci. Lecz James i Franny już smacznie spali. Był piątkowy wieczór, a ona od miesięcy nie umówiła się na randkę, nie mówiąc już o tym, że jeszcze dłużej nie miała faceta. Co z nią? -

Dziękuję, nie - odparła.

-

Na pewno? - zapytał, starając się ukryć zaskoczenie w głosie.

Konsternacja na jego przystojnej twarzy podpowiadała jej, że nie pierwszy raz zastosował tę metodę i nie spodziewał się odmowy. Co mi szkodzi? - pytała się w myślach. Kilka kieliszków wina z przystojnym nieznajomym, parę słodkich kłamstewek, wyszeptanych przez niego, parę wyszeptanych przez nią. Kilka czułych, głębokich pocałunków, być może trochę wyrafinowanych pieszczot jako przygrywka do kilku godzin miłosnych igraszek bez komplikacji. Gdzie? Na kanapie? W jej łóżku? Tam, gdzie w każdej chwili mogą wejść dzieci? Co powie? Jak się wytłumaczy? Nie, ten pan nie jest waszym nowym tatusiem. Ledwo go znam. Nie, nie zostaje. Bez komplikacji? - zastanawia się. Od kiedy cokolwiek w jej życiu dzieje

się bez komplikacji? Pamięta tamten pierwszy raz, kiedy Franny poszła na przyjęcie urodzinowe do koleżanki z klasy. 149 -

Gdzie mieszka tata Erin? - zapytała, gdy Charley po nią przyjechała.

-

Mieszka z Erin i z jej mamą - wyjaśniła.

Wyraz zagubienia na twarzy Franny zastąpiło zdziwienie. -

To znaczy, że mamusie i tatusiowie mogą mieszkać razem? - spytała.

Charley patrzyła na muskularnego młodzieńca, uwodzicielsko uśmiechającego się w progu. Bez kasku jest jeszcze bardziej sexy, pomyślała, czując, jak słabnie jej postanowienie, a ciało chyli się ku niemu. -

Na pewno - odrzekła i cicho zamknęła drzwi.

13 -

Termin „scot-free" wywodzi się ze średniowiecza i dotyczy

podatków - powiedziała Charley, gdy wprowadzono Jill Rohmer do małego pokoju widzeń w Zakładzie Karnym Pembroke. - Według tego, co znalazłam w Internecie, nie ma żadnego związku ze Szkotami, skąpstwem czy czymś w tym rodzaju - ciągnęła, starając się zapanować nad przyspieszonym biciem serca, kiedy strażniczka zdjęła Jill kajdanki i wyszła z pomieszczenia, zamykając za sobą drzwi. Jill, w przepisowym pomarańczowym T-shircie i w workowatych spodniach, wysunęła krzesło i usiadła naprzeciw Charley, splatając drobne dłonie na stole i wpatrując się w nią czarnymi oczami. -

Wyjaśnij to szerzej.

-

„Scot" to skandynawskie słowo i znaczy tyle co „opłata" -

kontynuowała Charley, z chęcią przystając na prośbę Jill, bo dzięki temu zyskiwała czas na pozbieranie myśli. Chociaż ostatnie pięć dni upłynęło jej na analizowaniu sprawy i formułowaniu pytań, widok młodej kobiety z końskim ogonem, w uniformie więźniarki, kobiety z wyrokiem 150 -

Gdzie mieszka tata Erin? - zapytała, gdy Charley po nią przyjechała.

-

Mieszka z Erin i z jej mamą - wyjaśniła.

Wyraz zagubienia na twarzy Franny zastąpiło zdziwienie. -

To znaczy, że mamusie i tatusiowie mogą mieszkać razem? - spytała.

Charley patrzyła na muskularnego młodzieńca, uwodzicielsko uśmiechającego się w progu. Bez kasku jest jeszcze bardziej sexy, pomyślała, czując, jak słabnie jej postanowienie, a ciało chyli się ku niemu. -

Na pewno - odrzekła i cicho zamknęła drzwi.

13 -

Termin „scot-free" wywodzi się ze średniowiecza i dotyczy

podatków - powiedziała Charley, gdy wprowadzono Jill Rohmer do małego pokoju widzeń w Zakładzie Karnym Pembroke. - Według tego, co znalazłam w Internecie, nie ma żadnego związku ze Szkotami, skąpstwem czy czymś w tym rodzaju - ciągnęła, starając się zapanować nad przyspieszonym biciem serca, kiedy strażniczka zdjęła Jill kajdanki i wyszła z pomieszczenia, zamykając za sobą drzwi. Jill, w przepisowym pomarańczowym T-shircie i w workowatych spodniach, wysunęła krzesło i usiadła naprzeciw Charley, splatając drobne dłonie na stole i wpatrując się w nią czarnymi oczami.

-

Wyjaśnij to szerzej.

-

„Scot" to skandynawskie słowo i znaczy tyle co „opłata" -

kontynuowała Charley, z chęcią przystając na prośbę Jill, bo dzięki temu zyskiwała czas na pozbieranie myśli. Chociaż ostatnie pięć dni upłynęło jej na analizowaniu sprawy i formułowaniu pytań, widok młodej kobiety z końskim ogonem, w uniformie więźniarki, kobiety z wyrokiem 150 śmierci przyprawił ją o nagłą pustkę w głowie. Jedyną rzeczą, którą w tej chwili potrafiła wygrzebać z zakamarków pamięci, były informacje związane z pojęciem „scot-free" i sypała nimi jak z rękawa. -

Dokładnie cały termin brzmi „scot and lot", „scot" to podatek, a „lot"

oznacza jego wysokość. Zdaje się, że tylko ci, którzy płacili „scot", mieli prawo głosować. -

Mnie już nie wolno głosować - wtrąciła Jill. I zaraz dodała: -

Przepraszam, nie chciałam przerywać. Mów dalej. -

Właściwie to nic ciekawego. Po prostu się popisuję.

-

Nie - zaprotestowała Jill. - To jest bardzo ciekawe. Proszę, mów.

Charley zastanawiała się przez moment, czy Jill jej czasem nie podpuszcza. A może również potrzebuje chwili wytchnienia, paru minut na rozluźnienie się przed czekającymi ją trudnymi godzinami. -

Ludzie byli opodatkowani proporcjonalnie do dochodu - wyjaśniała

więc ochoczo - a podatek szedł na wspomożenie biednych. O kimś, kto uchylał się od podatku, mówiono, że uszedł scot-free. I stąd wzięło się to powiedzenie -podsumowała z wymownym skinieniem głowy. To skinienie mówiło, że dość tych bzdur. Czas przejść do rzeczy.

Wyciągnęła z torby mały magnetofon i położyła go na stole wraz z notesem i kilkoma czarnymi pisakami. -

Jeny! Nie wiedziałam, że będziesz korzystać z magnetofonu.

-

Sądziłam, że lubisz magnetofony - palnęła Charley i ugryzła się w

język, widząc, jak z twarzy Jill w kształcie serca znika kolor. Co z nią?! Czyżby chciała zrazić do siebie tę młodą kobietę, zanim zdążyły zacząć współpracę? Więcej much złapiesz na miód niż na ocet, przypomniała sobie, zastanawiając się, skąd wzięło się to powiedzenie. -

Przepraszam, to było niepotrzebne.

151 -

Nie musisz przepraszać - powiedziała Jill, nadal blada jak ściana. -

Wiem, co o mnie myślisz. -

Pomyślałam, że nagrywanie naszych sesji byłoby korzystne z wielu

powodów - wyjaśniła Charley. - Gdybym bowiem robiła notatki, niemożliwe, abym spisała wszystko, nawet jeśli mówiłabyś bardzo powoli. Poza tym nie chcę, żeby cię zaprzątało to, czy nadążam z pisaniem za twoimi słowami. Wolałabym, żebyś wypowiadała się swobodnie i we własnym tempie tak, jakbyśmy prowadziły normalną rozmowę. -Normalną, na ile to możliwe, biorąc pod uwagę fakt, że siedzimy zamknięte w części więzienia wydzielonej dla skazanych na śmierć, pomyślała, lecz nie powiedziała tego. - Po drugie, w ten sposób później unikniemy nieporozumień co do twojego opowiadania, ewentualnych przekłamań czy niewłaściwej interpretacji słów. Zyskamy punkt odniesienia, coś, do czego zawsze możemy wrócić. Ponadto zaś to korzystne dla mnie, bo mogę odsłuchać taśmę, odnajdując kontekst czy próbując oddać ton wypowiedzi.

-

W ten sposób chronisz siebie.

-

Chronię nas obie.

-

Dobra - zgodziła się Jill. - Niech będzie.

-

Okay. W takim razie muszę sprawdzić, czy działa. -Włączyła

magnetofon. Jill, przygarbiona, pochyliła się nad tym urządzeniem. -

Nazwisko, wyrok i numer identyfikacyjny? - zapytała i zachichotała

nerwowo. Charley nacisnęła klawisz odtwarzania. Słowa: „nazwisko", „wyrok" i „numer identyfikacyjny" odbiły się echem od ścian wraz z towarzyszącym pytaniu głośnym dziewczęcym chichotem. -

Chyba działa jak należy. - Zatrzymała taśmę. - I wcale nie musisz

mówić prosto do mikrofonu. To małe, ale bardzo czułe urządzenie. Zarejestruje wszystko, co powiesz, więc jeśli chcesz, możesz nawet przechadzać się po pokoju. 152 -

Rany! Jest dużo lepszy od tego, który ja miałam.

Charley zaparło dech. Czy dobrze usłyszała? -

W takim razie możemy zaczynać? - zapytała, kiedy była w stanie

posłużyć się głosem. -

Mogę najpierw zadać kilka pytań?

-

Oczywiście.

-

Czy rozmawiałaś już z jakimiś wydawcami?

-

Skontaktowałam się z kilkoma - odrzekła Charley. -A także z

kilkoma agentami. Wydawali się zainteresowani. -

Naprawdę? - Jill wyglądała na ogromnie zadowoloną. -Co

powiedzieli? -

Poprosili, żebym złożyła na piśmie ofertę, nad którą zresztą zaczęłam

pracować. Mam nadzieję, że będę w stanie ją przekazać pod koniec przyszłego tygodnia. -

Ekscytujące, nie?

-

Chyba tak.

-

A co na to Alex?

-

Nie rozmawiałam z nim.

-

Naprawdę? - Jill wydawała się rozczarowana. - Ja też. Pewnie jest

bardzo zajęty. -

Zapewne.

-

Co o nim myślisz? - spytała Jill.

Charley wzruszyła ramionami. -

Sprawia wrażenie człowieka sympatycznego.

-

Jest świetnym prawnikiem.

-

Tak. Czytałam stenogramy z rozpraw. Odwalił kawał dobrej roboty,

biorąc pod uwagę okoliczności. -

Jakie okoliczności?

-

Ciężar dowodów przeciwko tobie.

Jill pogardliwie wydęła usta, lecz zaraz uśmiechnęła się promiennie. -

Nie uważasz, że on jest fajny?

-

Słucham?

-

Alex. Jest fajny, nie?

153 -

Rany! Jest dużo lepszy od tego, który ja miałam.

Charley zaparło dech. Czy dobrze usłyszała?

-

W takim razie możemy zaczynać? - zapytała, kiedy była w stanie

posłużyć sią głosem. -

Mogą najpierw zadać kilka pytań?

-

Oczywiście.

-

Czy rozmawiałaś już z jakimiś wydawcami?

-

Skontaktowałam się z kilkoma - odrzekła Charley. -A także z

kilkoma agentami. Wydawali się zainteresowani. -

Naprawdę? - Jill wyglądała na ogromnie zadowoloną. -Co

powiedzieli? -

Poprosili, żebym złożyła na piśmie ofertę, nad którą zresztą zaczęłam

pracować. Mam nadzieję, że będę w stanie ją przekazać pod koniec przyszłego tygodnia. -

Ekscytujące, nie?

-

Chyba tak.

-

A co na to Alex?

-

Nie rozmawiałam z nim.

-

Naprawdę? - Jill wydawała się rozczarowana. - Ja też. Pewnie jest

bardzo zajęty. -

Zapewne.

-

Co o nim myślisz? - spytała Jill.

Charley wzruszyła ramionami. -

Sprawia wrażenie człowieka sympatycznego.

-

Jest świetnym prawnikiem.

-

Tak. Czytałam stenogramy z rozpraw. Odwalił kawał dobrej roboty,

biorąc pod uwagę okoliczności. -

Jakie okoliczności?

-

Ciężar dowodów przeciwko tobie.

Jill pogardliwie wydęła usta, lecz zaraz uśmiechnęła się promiennie. -

Nie uważasz, że on jest fajny?

-

Słucham?

-

Alex. Jest fajny, nie?

153 -

Nie wiem - skłamała Charley.

-

Hmm, mnie się wydaje fajny. To znaczy, jest trochę sztywny i za parę

lat wyłysieje, ale... -

Jill... - przerwała jej Charley.

-

Przepraszam - powiedziała natychmiast dziewczyna, skruszona,

jakby nawykła do przepraszania, zanim jeszcze zorientowała się, czym zawiniła. -

Nie rozmawiamy jak przyjaciółki - przypomniała jej Charley. - Nie

przyszłam na pogawędki o chłopakach. -

Wiem. Przepraszam.

-

Chodzi o to, że mamy tylko kilka godzin i nie chcę marnować czasu.

-

Rozumiem.

-

Jest mnóstwo tematów do omówienia.

-

Przepraszam. Możemy zaczynać. Naprawdę przepraszam.

-

Nie musisz wciąż przepraszać.

-

Tak. Przepraszam.

Charley westchnęła i włączyła magnetofon. -

Może zaczniemy od listu, który napisałaś do mnie w ubiegłym

tygodniu? -

Był dobry? O coś takiego ci chodziło?

-

Tak. Zawierał sporo informacji.

-

To dobrze. Postanowiłam się wstrzymać z następnym listem, dopóki

nie będę wiedziała, czy tamten ci się podobał. -

Nie chodzi o to, czy mi się podobał...

-

Nie, oczywiście. Nie to miałam na myśli. Chciałam powiedzieć...

Przepraszam. -

Wiem, co chciałaś powiedzieć.

Jill wydała przeciągłe westchnienie ulgi. -

To dobrze.

-

W swoim liście dajesz do zrozumienia, że byłaś seksualnie

wykorzystywana - powiedziała Charley, uważając, że lepiej od razu przejść do rzeczy. 154 -

Nie pisałam, że byłam wykorzystywana! - uniosła się Jill. - To było o

Pam. Charley wyjęła list z torby i odszukała odpowiedni fragment. -

Nie rozumiałam, jak może pojawić się krew od łaskotania i sądzę, że

nie chciałam w to wnikać - zacytowała. -Wkrótce jednak się dowiedziałam. Co to więc znaczy? -

Nie wiem.

-

Jak to nie wiesz? - naciskała Charley. - Wkrótce jednak się

dowiedziałam, piszesz. -

Nie chcę teraz o tym rozmawiać. - Jill splotła ramiona na piersi i

wbiła wzrok w przeciwległą ścianę. -

Czemu?

-

Bo za wcześnie na to.

-

Na co za wcześnie?

-

Na roztrząsanie takich spraw. Jeszcze za mało cię znam.

-

Chcesz powiedzieć, że mi nie ufasz?

-

Ufam - zapewniła Jill. - Ale to trochę tak jak z seksem na pierwszej

randce, no wiesz, zanim jesteś naprawdę gotowa. Najpierw trzeba zaprosić mnie na kolację, może postawić kilka drinków. - Przewróciła oczami i wysunęła język jak psotne dziecko. -

To znaczy, że mam cię zachęcać? - spytała z niedowierzaniem

Charley, nie po raz pierwszy zastanawiając się, co ona tu, u diabła, robi. -

Mówię jedynie, że przydałoby się trochę wrażliwości, i to wszystko -

odparła Jill, a miejsce psotnego dziecka zajęła uparta kobieta. Charley ze zrozumieniem skinęła głową. -

Nie chciałam być brutalna.

-

Bo widzisz, to był bolesny okres w moim życiu.

-

Niewątpliwie.

-

I nie chcę o tym rozmawiać.

-

A o czym chciałabyś rozmawiać? - zapytała Charley, idąc na

ustępstwo. Może takie bezpośrednie podejście nie 155 było najlepsze. Może należało pozwolić Jill po prostu mówić i podążać za tokiem jej myśli. -

Nie wiem. O Waynie?

-

O Waynie Howlandzie? - uściśliła Charley, zaglądając do notatek,

chociaż nie było takiej potrzeby. -

Taak. Mam ochotę mówić o nim.

-

Dobrze. Opowiedz o Waynie.

-

Był moim pierwszym prawdziwym chłopakiem.

-

Ile miałaś lat?

-

Czternaście. Pamiętam, bo zaczęłam wtedy miesiączkować. Kiedy

dostałaś pierwszej miesiączki? Charley korciło, żeby powiedzieć Jill, że to nie jej interes, jeszcze raz zaznaczyć, iż nie są koleżankami i że nie ma ochoty na osobiste wynurzenia. Była tu po to, żeby napisać książkę. O ile możliwe, bestseller, nośną rzecz o odpowiednim ciężarze gatunkowym, która być może poszybuje w rankingach i raz na zawsze zamknie usta krytykom. A może uda się lepiej osiągnąć cel, zbliżając się do Jill? Jeśli wymiana paru zwierzeń ma pomóc jej się otworzyć i wyjawić bolesne tajemnice, niech tak będzie. Sięgnęła pamięcią wstecz. -

Dwanaście - powiedziała po chwili namysłu.

-

Taak? Dokuczały ci bóle menstruacyjne?

-

Nie pamiętam.

Pierwsza miesiączka zapadła jej głęboko w pamięć, bo nie było przy niej nikogo, kto by ją podniósł na duchu. Matka tkwiła gdzieś w Australii, ojciec nie wychylał nosa z gabinetu, siostry były młodsze i jeszcze bardziej naiwne od niej, nie miała przyjaciółki, której mogłaby się zwierzyć, a gosposia swój okres nazywała złowieszczo przekleństwem. Cała skąpa wiedza Charley o tych sprawach pochodziła z lekcji higieny i z podręczników. To wszystko było zimne i beznamiętne, a ona potrzebowała, żeby ktoś ją objął i powiedział, by się nie przejmowała, że świat dorosłych, do którego właśnie wcho156

dzi, wcale nie jest okropnym, przerażającym miejscem. Przydałoby się trochę wrażliwości, pomyślała, zapożyczając słowa od Jill. -

Masz zabawną minę - zauważyła Jill. - O czym myślisz?

Charley potrząsnęła głową. -

Właśnie mi się przypomniało, jak pierwszy raz użyłam tampaxu -

zrobiła unik. - Nie wiedziałam, że trzeba zdjąć opakowanie. -

Auu! - jęknęła Jill i obie się roześmiały.

-

Wtedy jeszcze nie dodawano plastikowych aplikatorów. No, ale

mówiłaś o Waynie - skierowała rozmowę na właściwy temat. -

Wydawał mi się bardzo fajny - wyznała Jill. - Nie był zbyt wysoki,

chyba niższy od ciebie. Ile masz wzrostu? -

Sto sześćdziesiąt dwa centymetry.

-

Tylko? Wydajesz się wyższa.

-

Sto sześćdziesiąt dwa - powtórzyła Charley.

-

Wayne mógł mieć jakieś sto sześćdziesiąt, czyli niewiele jak na

faceta, ale mi to nie przeszkadzało. Ja też zresztą nie jestem wysoka, gdybyś przypadkiem nie zauważyła. - Wydała z siebie dźwięk bardziej podobny do nerwowego chichotu niż śmiechu. -1 właściwie pasowało mi, że facet nade mną nie góruje. -

Jak Ethan?

-

Taak. Jak Ethan. - Westchnęła.

Charley odnotowała to westchnienie w notesie. -

Ile lat miał Wayne? - spytała.

-

Osiemnaście.

-

Stary dziad.

-

Zawsze wolałam starszych.

-

Starszych?

-

Moich facetów - odparła Jill z szerokim uśmiechem.

Od przeciągłego westchnienia po szeroki uśmiech - zapisała Charley. 157 -

Jaki był Wayne?

-

Naprawdę miły. Był synem pastora, wyobrażasz sobie? Zupełnie jak

w tej starej piosence... Jak to szło? „Jedyny mężczyzna, który mnie zdobędzie..." - zanuciła. - Tak, to był on. Syn naszego kaznodziei. Chyba mu się wydawało, że może mnie ocalić czy coś w tym rodzaju. -

Ocalić od czego?

-

Od tego, co działo się w moim życiu.

-

Czyli...?

-

Wiedział, że ojciec nas bije.

-

A wiedział o Ethanie?

-

Chodzi ci o Ethana i Pammy, tak?

-

O Ethana i ciebie - poprawiła.

Zapadła cisza. Charley słuchała, jak taśma przewija się z szumem w miniaturowym magnetofonie. -

Opowiedz o Ethanie - delikatnie zachęciła dziewczynę.

-

Powiedziałam, że nie chcę o tym na razie rozmawiać.

-

Myślę, że chcesz.

-

To się mylisz! - warknęła. Zerwała się i zaczęła przemierzać pokój. -

To jak, chcesz posłuchać o Waynie? -

Tak. Oczywiście.

Jill odetchnęła głośno i usiadła. Ściągnęła frotkę z włosów, następnie zebrała pasma z tyłu głowy i związała na nowo, tak ciasno, że frotka

naciągnęła skórę na czole, unosząc do góry brwi. Jej głos, kiedy wreszcie się odezwała, brzmiał szorstko: -

Jak powiedziałam, Wayne nie był wysoki ani też szczególnie

przystojny. Miał włosy ostrzyżone na jeża i brzydką cerę, ale było w nim coś, co mnie pociągało. Może to, że tak bardzo różnił się od Ethana i mego ojca. - Wzruszyła ramionami. - Nie pamiętam dokładnie, jak się poznaliśmy. Pewnie w kościele. No wiesz, chodziliśmy co tydzień i on też tam był. Wkrótce zaczęliśmy się trzymać razem. Wychodziłam ze szkoły, a on czekał na końcu ulicy. Naturalnie, z początku nie chciał się przyznać, że czeka na mnie. Udawał, że znalazł się 158 tam przypadkiem, ale odprowadzał mnie do domu. Czasami szliśmy do kina albo na lody. Było fajnie. Nigdy nie próbował niczego głupiego. -

Byliście przyjaciółmi - podsumowała Charley.

-

Był moim najlepszym przyjacielem. Potrafiliśmy gadać całymi

godzinami. Wszystko mu opowiedziałam. - Zawiesiła głos. -1 to był mój błąd - dokończyła, posępniejąc. -

W jakim sensie?

-

Zaczął się inaczej wobec mnie zachowywać.

-

Czyli jak?

Długa cisza, a po niej: -

Jak Ethan.

-

Co to znaczy, że zachowywał się jak Ethan?

-

Nie chcę o tym mówić - odparła z uporem Jill.

Charley odłożyła długopis. -

Jill, kręcimy się w kółko.

-

Wiem.

-

To nas donikąd nie doprowadzi.

-

To też wiem.

-

Co to znaczy, że zachowywał się jak Ethan? - Charley powtórzyła

pytanie. Znów pauza, jeszcze dłuższa od poprzedniej. -

Kiedy Pammy dostała miesiączki, Ethan uznał, że nie może dłużej

tego z nią robić, bo ona może zajść w ciążę. -Jill zamilkła i poruszając wargami, nerwowo szarpała koński ogon. Charley opisała każdy z tych gestów w notesie. -1 wtedy zaczął się zakradać do mego łóżka. Charley głęboko zaczerpnęła powietrza i powoli je wypuściła. -

Ile miałaś wtedy lat?

-

Dziewięć. Może dziesięć.

Charley przyszła na myśl Franny. Za rok skończy dziewięć lat. Dobry Boże! - pomyślała, opuszczając powieki. -

Co on ci robił?

159 Jill wzruszyła ramionami. -

No, wiesz...

-

Muszę to usłyszeć od ciebie.

Jill wyraźniej niż poprzednio wzruszyła ramionami. -

Kazał się dotykać, robić to ustami - opisywała beznamiętnym tonem.

- I gwałcił mnie. Najpierw palcami, a potem... Jak brzmi to słowo, którego używa w książkach twoja siostra? „Męskość". - Parsknęła głośno tym swoim dziewczęcym chichotem. - Wiesz, standard z pornosów z dzieciakami. Ohyda.

„Standard z pornosów z dzieciakami", powtórzyła w myślach Charley, zaciskając palce na długopisie, żeby opanować ich drżenie. -

I to trwało...

-

Do chwili, kiedy skończyłam czternaście lat i w końcu dostałam

okresu. Mówię ci, wciąż modliłam się o ten dzień, bo wiedziałam, że Ethan będzie musiał zostawić mnie w spokoju. -

I było tak?

-

Przestał mnie gwałcić, ale nadal zmuszał do robienia tego ustami.

Mówił, że jestem w tym lepsza od Pammy i od wszystkich dziewczyn, które znał. Czyżby w głosie Jill pobrzmiewała duma? - pomyślała Charley, postanawiając przesłuchać później ten kawałek taśmy. -

Lubisz te rzeczy? - zainteresowała się Jill.

-

Co?! - To pytanie zabrzmiało jak okrzyk.

-

Te rzeczy. No wiesz, robienie loda. Lubisz to?

Charley zastanawiała się, jak zareagować. Może zdecydowanie odmówić odpowiedzi, lecz tym prawdopodobnie rozgniewa Jill i w efekcie zniechęci do mówienia. A może lepiej zrobić unik, mówiąc, że w seksie wszystko może być przyjemne i dopuszczalne, jeśli odbywa się pomiędzy dorosłymi partnerami i oboje mają na to chęć. Albo że w miłości wszel160 kie zachowania seksualne są dozwolone. Tylko co ona o tym wie? Przecież nigdy nie była zakochana. -

Tak - wyznała w końcu otwarcie. - Lubię te rzeczy.

Na twarz Jill powoli wypełzł szeroki uśmiech. Uniosła rękę i podobnie jak wcześniej, uwolniła koński ogon z ciasnej frotki. Potrząsnęła głową,

pozwalając opaść miękkim włosom na ramiona. -

Wiesz, co ja najbardziej w tym lubię? - spytała, podpierając się

łokciami. - Lubię poczucie władzy, jakie mi to daje. No wiesz, facet leży, zupełnie bezbronny. I rany... masz jego interes w ustach! Jęczy. Jego los jest w twoich rękach. - Zachichotała. - Chyba raczej powinnam powiedzieć: w twoich ustach. - Oblizała koniuszkiem języka dolną wargę, a potem przymknęła oczy i odchyliła się na oparcie krzesła, jakby coś wspominając. - I do ciebie należy decyzja... ty decydujesz... -

O czym? - podchwyciła Charley. - O czym decydujesz?

Jill uniosła powieki i spojrzała prosto na nią. -

O wszystkim.

14 Gdy Charley wracała do domu, słowa Jill nadal dźwięczały jej w uszach jak refren denerwującej, a jednocześnie szczególnie chwytliwej piosenki. „Kazał się dotykać, robić to ustami". Włączyła radio i zaczęła zmieniać stacje, żeby zagłuszyć prześladujące ją słowa. „Jęczy. Jego los jest w twoich rękach". Prawa stopa opadła na pedał gazu. Samochód szarpnął, zawył i gwałtownie przyspieszył. „Dziewięć, może dziesięć". Charley spojrzała na swe odbicie we wstecznym lusterku i zobaczyła patrzące na nią niewinne oczy Franny. Odwróciła wzrok, podkręciła radio i mocniej nacisnęła na gaz. „Do ciebie należy decyzja. Ty decydujesz". 161 O czym? - zapytała. O wszystkim - padła zagadkowa odpowiedź. Jednak czy dziewczyna wychowana przez despotycznego, sadystycznego ojca, w wieku dziewięciu lat gwałcona przez brata, jako czternastolatka w podobny sposób wykorzystywana przez swego pierwszego chłopaka,

manipulowana i porzucana praktycznie przez wszystkich poznanych mężczyzn, rzeczywiście decyduje o czymkolwiek? Wbrew własnej woli Charley przyszedł na myśl tamten czas, kiedy kształtowała się jej osobowość. Nieprzystępny, nieczuły ojciec i szkody, jakie wyrządził ten jego chłód. Żona znalazła pocieszenie u bardziej wrażliwej kobiety i uciekła z nią na drugi koniec świata, zostawiając córki, dla których ratunkiem przed samotnością stały się związki z kolejnymi nieodpowiednimi mężczyznami. Emily nie miała nawet trzydziestki, a już zdążyła się trzykrotnie rozwieść, a Anne, w separacji z mężem numer dwa, uciekała w świat bohaterek własnych romansów, by tam szukać idealnych mężczyzn i bezwarunkowej miłości. Brat znajdował ukojenie w alkoholu i w narkotykach, których złudne obietnice parzyły mu gardło i wypalały płuca. A Charley? Charley miała dzieci z przelotnych romansów i goniła za sławą, żeby ogrzać się w jej blasku. Podobnie jak Jill, pierwszego prawdziwego chłopaka miała w wieku czternastu lat. Alan, Alan Porter, przypomniała sobie, chłopak tak samo nijaki jak jego imię i nazwisko. Stanął jej przed oczyma wysoki, chudy wyrostek z długimi, rudawymi włosami, które zawsze opadały na jasnozielone oczy, oczy, które niegdyś wydawały jej się tajemnicze, a były, jak teraz o tym myślała, zwyczajnie pozbawione wyrazu. W tej chwili nie potrafiła zrozumieć, co ją w nim pociągało. Tak jak Wayne nie był szczególnie przystojny. Ujął ją wyłącznie zainteresowaniem nią. Czternastoletnia Charley była nieopierzonym pisklęciem, które czekało bolesne przebijanie się przez skorupę okresu 162 dojrzewania. Dobrze o głowę wyższa od większości chłopców w szkole,

była bardziej kanciasta niż krągła i miała szerokie ramiona, które najbardziej rzucały się w oczy w całej sylwetce. Minie jeszcze rok, zanim jej piersi zaczną przyciągać uwagę, a oczy staną się źródłem siły. W tamtym czasie chłopcy ją ignorowali. Z wyjątkiem Alana Portera, który, być może ujęty własnym odbiciem w jej nieśmiało wzniesionych oczach, a może, co bardziej prawdopodobne, podpuszczony przez kumpli z klasy, któregoś ranka podszedł do niej, gdy stała przy szafce w szatni i przywitał się z nią. Po kilku tygodniach zaczęli się trzymać razem, a po następnych oficjalnie uznano ich za parę, chociaż w tej chwili nie przypominała sobie, żeby umawiali się na prawdziwe randki. Być może znaleźli się na kilku prywatkach, które polegały na zbiorowym obściskiwaniu; chłopcy leżeli na dziewczynach na najróżniejszych niewygodnych kanapach i fotelach w czyjejś suterenie, nastoletnie ciała niezdarnie ocierały się o siebie, ręce ukradkiem sunęły pod spódnice i ramiączka biustonoszy, palce zmagały się z błyskawicznymi zamkami, a wszystkiemu towarzyszyły stłumione pojękiwania i głośne popiskiwania oraz od czasu do czasu: „nie", po którym następowało smętne: „pozwól". Alan uparcie czyhał na jej cnotę, a kiedy już dopiął swego, z równym uporem zniechęcał ją do siebie. „Zadzwoń kiedyś", powiedział po fakcie, pospiesznie wbijając się w dżinsy i udając, że nie widzi krwi na szarym dywanie w pokoju wypoczynkowym u Charley. Ona usiłowała oczyścić dywan, lecz nawet po kilku próbach wiele mówiąca plama nie dała się usunąć. Nie miało to jednak znaczenia. Ojciec nigdy jej nie zauważył. Charley wyrwało z rozmyślań ciche wycie i nie bardzo wiedziała, w którym momencie zreflektowała się, że to nie wydłużony gitarowy riff

dobiegający z radia KISS-FM, lecz policyjna syrena. Nie potrafiła określić, kiedy ją tknęło, że 163 pulsujące światła podążają właśnie za jej samochodem. Radiowóz niespodziewanie wyprzedził ją z lewej strony i zajechał drogę, a policjant dał znak, żeby się zatrzymała. -

Cholera! - mruknęła pod nosem, zjeżdżając na pobocze ruchliwej

autostrady i sięgając do torby po prawo jazdy oraz dowód rejestracyjny. Opuściła szybę i podała dokumenty policjantowi, zanim zdążył o nie poprosić. -

Czy pani ma pojęcie, jak szybko jechała? - zapytał, jak się tego

spodziewała, chociaż zaskoczył ją ostry ton. Naprawdę jest aż tak wkurzony, jak można by sądzić po głosie? zastanawiała się, patrząc mu w oczy i przygryzając dolną wargę z miną, która miała oznaczać bezbronność i skruchę. Bezradna kobieta, przytłoczona okolicznościami i onieśmielona demonstracją męskiej władzy. Takie zachowanie już dwukrotnie w tym roku uchroniło ją od mandatu za przekroczenie szybkości. -

Przepraszam - wyszeptała na wydechu, trzepocząc rzęsami w

rozpaczliwej próbie wyciśnięcia łez. - Nie zdawałam sobie sprawy... -

Namierzyłem panią przy stu pięćdziesięciu dwóch kilometrach na

godzinę. Udało jej się uronić parę łez. Policjant jednak pozostał zdumiewająco niewzruszony. -

Jest pan pewien? - spytała głosem, w którym szczere zdumienie

przebijało przez sztucznie szczebiotliwy ton. Naprawdę przekroczyła

dozwoloną prędkość o ponad czterdzieści kilometrów? - Nigdy tak szybko nie jeżdżę. -

Jeśli pani woli, może dochodzić swych racji w sądzie -rzekł

policjant, zanim wrócił do radiowozu, żeby sprawdzić dane w komputerze. Charley patrzyła, jak jego zwalista sylwetka maleje we wstecznym lusterku, rozważając, jaka taktyka najlepiej podziała na tego ponuraka w średnim wieku. Najwyraźniej kończył służbę, był podminowany i żadne łzy, jakie Charley 164 zdoła wycisnąć ze swych dużych niebieskich oczu, nie zrobią na nim wrażenia. -

Proszę posłuchać, naprawdę przepraszam - zdecydowała się na

szczerość, kiedy wrócił. - Miałam bardzo przykre popołudnie. -

Niech pani pomyśli, o ile bardziej byłoby nerwowe, gdyby pani

kogoś zabiła - zareplikował, wręczając Charley prawo jazdy i dowód rejestracyjny wraz z mandatem na czterysta dolarów. -

Czterysta dolarów! Pan chyba żartuje!

-

I trzy punkty.

-

Trzy punkty? - Tym razem łzy, które pojawiły się w oczach, były

szczere. Twarz policjanta natychmiast złagodniała. Westchnął głośno, wbijając wzrok w ziemię. Charley sądziła, że się zastanawia. Może wycofa mandat albo zmniejszy odnotowaną prędkość, tak aby przynajmniej darować te punkty. Odpowiednio do sytuacji założyła pasmo włosów za ucho i skromnie spuściła oczy.

Policjant klepnął dłonią w karoserię. -

Proszę jechać ostrożnie - polecił.

-

Cholera! - zaklęła, kiedy znalazła się poza zasięgiem jego słuchu.

Wepchnęła mandat do torby, która niczym milczący pasażer tkwiła na siedzeniu obok. - Trzy punkty! Czterysta dolarów! Jasny gwint, to wszystko przez ciebie! - pieniła się, myśląc o Jill i jednocześnie kombinując, czy nie dałoby się wrzucić tego mandatu w koszty uzyskania przychodu. W wydatki związane z pozyskiwaniem materiałów, uściśliła, czekając na szansę włączenia się do ruchu. - Czterysta dolarów! - Znów jęknęła, czujnie popatrując na licznik. Taka kasa! Pomyśleć tylko, na co mogłaby przeznaczyć te pieniądze. Wystarczyłoby na spłatę raty hipoteki w przyszłym miesiącu albo na rękaw bluzki od de la Renty. „Może pani dochodzić swych racji w sądzie", zasugerował policjant. Może 165 i powinnam tak zrobić, zastanawiała się, myśląc o Aleksie Prescotcie, ciekawa, czy wziąłby od niej honorarium czy też reprezentowałby ją za darmo. - Wziąłby - orzekła na głos, podejrzewając, że jej urok na młodego adwokata działa tak samo jak na policjanta w średnim wieku. Zdecydowanie tracę dryg - mruknęła, gdy po raz kolejny słowa Jill zadźwięczały jej w uszach. „Kazał się dotykać". - Zamknij się! - „Robić to ustami". -Spadaj! - „I gwałcił mnie. Najpierw palcami, a potem... Jak brzmi to słowo, którego zawsze używa w książkach twoja siostra? Męskość". - No, prawdziwie męski facet! - warknęła Charley. W tej samej chwili usłyszała, że w piosence nadawanej w radiu ktoś wykrzykuje coś o dziwkach, i natychmiast zmieniła stację. Teraz jakaś kobieta śpiewała

smętnie o niewiernym mężu, modląc się, aby odzyskał rozum i wrócił, obiecując, że jeśli trzeba, będzie czekać na niego do końca świata. Idiotka! - wrzasnęła Charley do zawodzącej piosenkarki. - Już lepiej być dziwką niż podnóżkiem! - Wyłączyła radio, żałując, że nie ma żadnych taśm z rozpraw, których mogłaby słuchać jak Alex w drodze do Pembroke Pines. Złapała się na tym, że po raz drugi w ciągu paru minut powędrowała myślami do Alexa. O co tu chodzi? „Nie uważasz, że on jest fajny? Słucham? Alex. Jest fajny, nie? Nie zauważyłam". No, jasne. Wiedziała, że ma taśmę, której może posłuchać. Zerknęła na torbę, widząc oczyma wyobraźni miniaturowy magnetofon w jej wnętrzu. „Rany! Jest dużo lepszy od tego, który miałam", zadźwięczały jej w uszach słowa Jill. W żadnym wypadku nie powinnam się była zgodzić na pisanie tej książki, pomyślała, pewna, że wcale nie będzie musiała przesłuchiwać taśmy, żeby odtworzyć którąś z wypo166 wiedzi Jill. Słowa młodej kobiety wryły jej się w pamięć niczym piętno wypalone żelazem. Wątpiła, czy kiedykolwiek zdoła zapomnieć. I wiedziała coś jeszcze - tkwiła już po uszy w tej historii. Otworzyła frontowe drzwi i natychmiast owionął ją zapach piekącego się kurczaka. -

To ty, Charley?! - zawołała matka, a James podbiegł i objął ją za

kolana, o mało nie podcinając jej nóg. -

Mamuś! Babcia tłucze ziemniaki, a ja jej pomagam.

-

O tak, widzę. - Charley starła coś białego i miękkiego z czubka jego

noska. Miała nadzieję, że to piure. Franny stanęła w wejściu do kuchni. -

Nakryłam do stołu - oznajmiła z dumą.

-

Nie wiem, jak bym sobie bez nich poradziła - powiedziała Elizabeth

Webb, podchodząc do wnuczki i obejmując ją ramieniem. Charley po raz pierwszy dostrzegła między nią a córką trudne do określenia, a przecież wyraźne podobieństwo. -

Ja czuję to samo - odparła.

-

Babcia mówi, że jak dorosnę, zostanę kucharzem - pochwalił się

James. -

Niewątpliwie godne to zastanowienia.

-

Czy kucharz może mieć nocny klub?

-

Nocny klub? - zdziwiła się Elizabeth.

-

Glen ma nocny klub - przypomniał James, potrząsając głową dla

podkreślenia swych słów. -

Jest coś, o czym powinnam wiedzieć? - spytała Elizabeth, zerkając z

nadzieją na Charley. -

Z pewnością jest mnóstwo rzeczy, o których powinnaś wiedzieć -

skwitowała Charley. - Ale czemu zaczynać akurat teraz? Oczy Elizabeth natychmiast zaszły łzami. Odwróciła się, ocierając je wierzchem dłoni. 167 -

Babcia się przez ciebie rozpłakała! - oświadczył oskar-życielskim

tonem James. -

Przepraszam! - zreflektowała się Charley. Co z nią? Matka okazała

się tak miła, że popilnowała dzieci i nawet zrobiła obiad. - Nie chciałam... -

Nie, nie, nic się nie stało - odezwała się Elizabeth. -Nie płaczę przez

mamę, skarbie. Coś mi wpadło do oka. -

A co? Mogę zobaczyć?

-

Kiedy dorosnę, zostanę pisarką - oznajmiła Franny.

Tym razem Charley zakręciły się łzy w oczach. -

Tobie też coś wpadło do oka? - zainteresował się James.

-

Bycie pisarzem to wspaniała rzecz - powiedziała Elizabeth Webb.

-

To ja także będę pisarzem - zadecydował James. -I właścicielem

nocnego klubu. -

A co z kucharzem? - zapytała Charley.

-

A co z moimi tłuczonymi ziemniakami?! - zawołała Elizabeth z

udawanym przerażeniem. -

Oj! - James pogalopował z powrotem do kuchni, a za nim, dostojnie,

podążyła Franny. -

Mamo - wyszeptała skruszona Charley. - Naprawdę przepraszam.

-

Nic się nie stało.

-

Stało się.

-

Ciężkie popołudnie? - spytała matka, wsuwając kilka luźnych pasem

włosów w nisko zwinięty kok. -

To mnie nie usprawiedliwia.

Na drżących ustach matki ukazał się nieśmiały uśmiech. -

Kocham cię, Charley - powiedziała po prostu. - Zawsze cię

kochałam. Mam nadzieję, że o tym wiesz.

Charley pokiwała głową, a jednocześnie pomyślała: skoro tak, to czemu mnie zostawiłaś? Jak mogłaś odejść? Wiem, że ojciec nie był łatwy we współżyciu, ale jak mogłaś zostawić dzieci? Jaka matka tak postępuje? Prędzej dałabym sobie 168 wyrwć serce, niż porzuciłabym Franny i Jamesa. Naprawdę uważasz, że po dwudziestu latach nieobecności wystarczy upiec kurczaka i utłuc ziemniaki, żeby wszystko zostało ci wybaczone? Czy tak właśnie myślisz? Że miłość jest taka prosta? -

Chciałabym cię uściskać - odezwała się matka, postępując nieśmiało

do przodu. Charley instynktownie cofnęła się o krok. -

Babciu! - zawołał James z kuchni. - Gdzie jesteś?

-

Już idę! - odkrzyknęła Elizabeth, nie odrywając oczu od Charley.

Obie patrzyły przez chwilę na siebie, stojąc nieruchomo. -

Babciuu!

-

Lepiej tam pójdź - powiedziała Charley, czując głuche dudnienie w

piersi, gdy matka odwróciła się i wyszła z pokoju. -

Jak wygląda życie z kobietą? - zwróciła się Charley do matki, gdy

dzieci już poszły spać, a one odpoczywały w salonie, kończąc butelkę taniego bordeaux. Charley, z nogami niedbale wyciągniętymi przed siebie, siedziała na podłodze oparta plecami o fotel, a matka przycupnęła w rogu kanapy, trzymając nogi skromnie splecione w kostkach pod długą, plisowaną spódnicą. Charley spodziewała się, że matka się żachnie, wyprostuje ramiona i zmieni temat, tymczasem Elizabeth Webb wypiła łyk wina i

odpowiedziała: -

Z początku było trochę dziwnie. A potem dość sympatycznie.

-

Dość sympatycznie?

-

Jak by to wyjaśnić? - spytała Elizabeth nie tyle Charley, ile samą

siebie. A potem nastąpiło kilka długich sekund bez odpowiedzi. -

Nie krępuj się - zachęciła ją Charley, błędnie interpretując ciszę. - Ta

rozmowa pozostanie między nami. 169 -

Wcale się nie krępuję. Możesz powtarzać ją słowo w słowo, jeśli

masz ochotę. Czy mogłabym o tym napisać, zastanawiała się Charley. Moja matka, lesbijka. Albo coś w rodzaju: Moja matka bi-seks? Pewnie dostałabym kilka jadowitych e-maili. -

Co właściwie chcesz wiedzieć? - zapytała matka.

-

Sama nie jestem pewna.

-

Pytasz, jak to jest pod względem fizycznym?

Dobry Boże, o to pyta? -

To chyba część tego wszystkiego?

-

Jest dziwnie. Przynajmniej z początku - wyjaśniła matka z

rozbrajającą szczerością. - Wiesz, musisz się oswoić z odmiennością kształtów, zapachów i smaków. Trzeba się przemóc. Muszę przyznać, że łatwiejsza jest bierność. Wygodniej po prostu leżeć, przymknąć oczy i odczuwać rozkosz. Jednak to egoistyczne i w końcu musisz wykazać aktywność. A potem wszystko nabiera smaku przygody. I trudno oddzielić sprawy fizyczne od emocjonalnych. Jedno miesza się z drugim. To nie tak, że miałam wrodzone skłonności. - Zamilkła i wypiła łyk wina. - Wiem, że

to, co powiem, nie jest politycznie poprawne, lecz jeśli chodzi o mnie, zaznaczam, że mówię wyłącznie za siebie i na podstawie własnych doświadczeń, nigdy nie uważałam się za lesbijkę. I nadal się nie uważam. Wręcz przeciwnie, nadal interesują mnie mężczyźni. Seks z nimi zawsze sprawiał mi wielką przyjemność, nawet z twoim ojcem. Prawdę mówiąc, był bardzo sprawnym kochankiem, o dziwo. - Uśmiechnęła się. Kochanie, dobrze się czujesz? Jesteś trochę blada. Charley pociągnęła spory łyk wina, usiłując wyobrazić sobie rodziców w sytuacji intymnej. Trudno jednak myśleć o ojcu jako o człowieku, w którym cokolwiek budzi namiętność. -

Niestety, sprawdzanie się w roli kochanka wszystkiego nie załatwia -

ciągnęła matka. - Chociaż przez jakiś czas wystarczało. W każdym razie tak byłam zajęta inkubowaniem 170 -

Wcale się nie krępuję. Możesz powtarzać ją słowo w słowo, jeśli

masz ochotę. Czy mogłabym o tym napisać, zastanawiała się Charley. Moja matka, lesbijka. Albo coś w rodzaju: Moja matka bi-seks? Pewnie dostałabym kilka jadowitych e-maili. -

Co właściwie chcesz wiedzieć? - zapytała matka.

-

Sama nie jestem pewna.

-

Pytasz, jak to jest pod względem fizycznym?

Dobry Boże, o to pyta? -

To chyba część tego wszystkiego?

-

Jest dziwnie. Przynajmniej z początku - wyjaśniła matka z

rozbrajającą szczerością. - Wiesz, musisz się oswoić z odmiennością

kształtów, zapachów i smaków. Trzeba się przemóc. Muszę przyznać, że łatwiejsza jest bierność. Wygodniej po prostu leżeć, przymknąć oczy i odczuwać rozkosz. Jednak to egoistyczne i w końcu musisz wykazać aktywność. A potem wszystko nabiera smaku przygody. I trudno oddzielić sprawy fizyczne od emocjonalnych. Jedno miesza się z drugim. To nie tak, że miałam wrodzone skłonności. - Zamilkła i wypiła łyk wina. - Wiem, że to, co powiem, nie jest politycznie poprawne, lecz jeśli chodzi o mnie, zaznaczam, że mówię wyłącznie za siebie i na podstawie własnych doświadczeń, nigdy nie uważałam się za lesbijkę. I nadal się nie uważam. Wręcz przeciwnie, nadal interesują mnie mężczyźni. Seks z nimi zawsze sprawiał mi wielką przyjemność, nawet z twoim ojcem. Prawdę mówiąc, był bardzo sprawnym kochankiem, o dziwo. - Uśmiechnęła się. Kochanie, dobrze się czujesz? Jesteś trochę blada. Charley pociągnęła spory łyk wina, usiłując wyobrazić sobie rodziców w sytuacji intymnej. Trudno jednak myśleć o ojcu jako o człowieku, w którym cokolwiek budzi namiętność. -

Niestety, sprawdzanie się w roli kochanka wszystkiego nie załatwia -

ciągnęła matka. - Chociaż przez jakiś czas wystarczało. W każdym razie tak byłam zajęta inkubowaniem 170 dzieci, że nie miałam czasu pomyśleć, jak bardzo jestem nieszczęśliwa. Rzadko rozmawialiśmy ze sobą poza sypialnią, a w końcu tam też się nic nie działo. Może to moja wina. Nie wiem. Miałam wrażenie, że z niczym sobie nie radzę. Jak wiesz, ojciec był bardzo wymagający, perfekcjonista w każdym calu, a ja byłam bałaganiarą. - Jakby na dowód tych słów wytarła kroplę wina ze stopki kieliszka i strzepnęła okruszki chleba z białej bluzki.

- Trudno wszystko ogarnąć, zajmując się czwórką małych dzieci, lecz on tego nie rozumiał. Ciągle coś miał mi za złe. Był nadzwyczaj krytyczny. Wszystko było nie tak, nic mu nie odpowiadało. Ani moje gotowanie, ani to, jak prowadzę dom. A już na pewno, jak wychowuję dzieci. Nie aprobował moich znajomych, krytykował książki, które czytałam, i filmy, jakie chciałam obejrzeć. Nie próbuję się wybielać, choć może tak... W każdym razie czułam się bardzo samotna. - Podniosła butelkę i wlała resztkę wina do swego kieliszka. - Nigdzie samotność nie jest większa niż w nieudanym małżeństwie. -

Kiedy poznałaś Sharon? - Charley usłyszała swoje pytanie.

-

Jakieś pół roku po narodzinach Brama. Dosłownie wpadłam na nią w

supermarkecie, najechałam jej wózkiem na nogę i z miejsca się rozpłakałam. Wyobraź sobie - ją boli, a ja płaczę. Zachowała się cudownie. Zaczęłyśmy rozmawiać i coś między nami zaiskrzyło. Ona pochodziła z Australii, a ja zawsze chciałam tam pojechać, lecz twój ojciec nie przepadał za podróżami. A ona przyjechała wtedy na rok do New Haven. Robiła doktorat z antropologii. Fascynowała mnie. Uwielbiałam jej słuchać. Mówiła z takim cudownym australijskim akcentem. Było w niej tyle pasji. I nie krytykowała mnie. W przeciwieństwie do twego ojca. Byłam oczarowana, ale fizycznie nic nas nie łączyło. Przynajmniej na początku. Była lesbijką. Wiedziałam o tym, bo nie robiła z tego tajemnicy. Powiedziała, że już w bardzo młodym wieku ciągnęło 171 ją do kobiet. Zastrzegłam, że jestem hetero, i ona przyjęła to do wiadomości. Zaprzyjaźniłyśmy się. Po prostu chciałam z nią przebywać.

Dawało mi to poczucie bezpieczeństwa. A potem, któregoś wieczoru, pokłóciłam się z twoim ojcem. Poszło o jakiś drobiazg i jak to bywa, zrobiła się z tego wielka awantura. Później wypłakiwałam się na jej ramieniu, a ona całowała mnie po włosach, pocieszała, że wszystko się ułoży i wtedy... Nie wiem. Po prostu się stało. -

Takie rzeczy nie dzieją się po prostu - zaoponowała Charley z

większym przekonaniem w głosie, niż czuła. -

Może się i nie dzieją - zaskakująco łatwo zgodziła się Elizabeth. -

Może poszłam do niej, wiedząc, co będzie. Nie wiem. Wiem jedynie, że po raz pierwszy od dawna czułam się kochana. I nieważne, że Sharon była kobietą. Liczyło się tylko to, co dzięki niej czułam. -

A twoje dzieci? - spytała chłodno Charley i przyjazna atmosfera

wieczoru natychmiast się ulotniła. - W ogóle cię nie obchodziły? -

Do końca życia będę żałować, że was zostawiłam - wyznała matka.

W tej samej chwili w zamku zazgrzytał klucz i obie jak na komendę zwróciły głowę w stronę, skąd doszedł ten dźwięk. -

Kto tam?! - zawołała Charley, podnosząc się z podłogi.

-

Cześć, Charley, jak leci? - odezwał się brat, a jego smukła sylwetka

ukazała się w drzwiach pomiędzy holem i salonem. - Och, przepraszam. Nie wiedziałem, że masz gościa. - Wpatrywał się w kobietę na kanapie i świadomość, kim ona jest, docierała do niego powoli, a potem uderzyła go między oczy niczym pocisk. I jeszcze jeden, tym razem prosto w serce. Charley widziała, jak Bram blednie, przyciska dłoń do piersi i zachłystuje się oddechem. -

Bram! - zawołała Elizabeth Webb. Jego imię w jej ustach zabrzmiało

raczej jak westchnienie, gdy zerwała się z kanapy i ruszyła ku niemu. -

Mój drogi chłopcze... 172 -

Nie - ostrzegł, wyciągając przed siebie rękę niczym miecz i celując w

głowę matki wskazującym palcem. - Nawet nie próbuj. - Powłócząc nogami, dotarł do drzwi i pobiegł ścieżką do samochodu, który stał tuż za liliową hondą civic matki. -

Bram! - zawołała za nim Elizabeth.

Charley patrzyła, jak stare MG brata odbija od krawężnika i w chmurze spalin znika w głębi ulicy. Widziała, jak matka ze zwieszonymi ramionami osuwa się na podłogę, szepcząc imię syna, co teraz brzmiało bardziej jak modlitwa niż westchnienie. Wyobraziła sobie, że podchodzi do matki, otaczają ramionami, jak niegdyś Sharon, całuje po włosach i pociesza, że wszystko się ułoży. A jednak stała jak wmurowana, słuchając płaczu matki, i zastanawiała się, jak rodzina jest w stanie przeżyć śmierć swych bliskich. 15 -

Dobrze się czujesz?

Charley stała naprzeciwko brata po drugiej stronie zewnętrznych drzwi z metalowej siatki. Siatka była poprzerywana w kilku miejscach i niedbale zabezpieczona kawałkami taśmy izolacyjnej, które tu i tam zdążyły się odkleić i zwisały, niczemu nie służąc. Bram za gęstą siatką wydawał się szary i miał ziarnistą fakturę jak bohater filmu w czarno-białym telewizorze. Kopnięciem bosej stopy otworzył drzwi. -

Nie mam kaca, jeśli o to pytasz. I nie zaćpałem - oznajmił,

uprzedzając następne pytanie i upychając dół białego podkoszulka w

dżinsy biodrowki. Charley weszła do dusznej kawalerki Brama. -

Boże, ale tu gorąco!

173 -

Jest upał na dworze.

Dyskretnie powąchała powietrze, żeby sprawdzić, czy nie zalatuje marihuaną, i zerknęła na kwadratowy stolik do kawy ze szklanym blatem, stojący na środku pokoju, spodziewając się ujrzeć tam szklanki z niedopitym alkoholem. Tymczasem poczuła wyłącznie aromat świeżo zaparzonej kawy, a na stoliku zobaczyła jedynie pusty kubek i pół obwarzanka z masłem. Wypuściła powietrze i teraz dopiero ją olśniło, że przez cały ranek wstrzymywała oddech, a właściwie chodziła na wdechu od chwili, gdy brat uciekł z jej domu poprzedniego wieczoru. Czego się spodziewała, rozmyślała, usiłując połapać się w sytuacji, odgadnąć, co naprawdę się kryje pod spokojem malującym się na przystojnej twarzy brata. Przez całą noc nie zmrużyła oka, bojąc się, że lada chwila zadzwoni policja z informacją, że Bram siedzi w areszcie za jazdę po pijanemu. Albo, jeszcze gorzej, że na autostradzie 1-95 doszło do wypadku i trzeba zidentyfikować zwłoki. Lub że znaleźli go w jakimś zaułku, leżącego jak worek śmieci, z igłą sterczącą w odrzuconym bezwładnie ramieniu. Czy jadąc tu, nie spodziewała się znaleźć go w łóżku nieprzytomnego z przedawkowania? -

Masz wentylator?

-

W sypialni.

-

Mógłbyś go tu przynieść.

-

Mógłbym.

-

Dobrze się czujesz? - ponowiła pytanie.

-

Nieźle. - Wzruszył ramionami. Ten gest mówił, że Bram nie jest

całkiem szczery. - A ty jak się masz? -

W porządku.

-

Napijesz się kawy?

-

Z chęcią.

Bram kilkoma długimi krokami pokonał odległość do przeciwległego końca pokoju, gdzie znajdowała się zaimprowizowana kuchnia. Ten prostokąt o powierzchni niewiele 174 większej niż trzy metry kwadratowe oddzielała od salonu wysoka kuchenna szafka z małym telewizorem. Charley usiadła na brązowej, krytej sztruksem kanapie naprzeciwko telewizora i postawiła torbę na podłodze. Zauważyła, że w mieszkaniu panuje porządek, a beżowo-brązowy kosmaty dywan, który pokrywa prawie całą podłogę w salonie, został niedawno odkurzony. I chociaż ścianom w kolorze poszarzałej bieli przydałby się remont, ożywiały je kolorowe reprodukcje, utrzymane w radosnych barwach. Między innymi wisiały tam litografie serii pastelowych szlafroków Jima Dine'a i pomarańczowo-żółtego mobilu Alexandra Caldera oraz plakat z nowojorskiego Museum of Modern Art z kobiecym aktem złożonym z mnóstwa ostrych kątów i nakładających się na siebie łuków. Były też trzy obrazy, których Charley nie rozpoznawała. Podniosła się z kanapy i podeszła bliżej, starając się odnaleźć sygnaturę malarza. -

Mam nadzieję, że lubisz czarną kawę - odezwał się brat, zaglądając

do lodówki. - Chyba skończyła mi się śmietanka i cukier.

-

Może być czarna. Czyje to?

Brat stanął za nią. -

Podoba ci się?

-

Bardzo. Skąd masz? - Odebrała od Brama filiżankę z parującą kawą.

-

To moje - oznajmił, siadając na kanapie, wyraźnie uradowany

zdumioną miną siostry. -

Ty to namalowałeś?

-

No wiesz, nie tylko twój syn ma zdolności plastyczne.

-

Kiedy to zrobiłeś?

-

W zeszłym roku. Kolejny kurs na wydziale sztuk pięknych. Tamte

dwa też są moje. - Wskazał abstrakcyjny pejzaż w odcieniach różu i zieleni oraz drugi obraz, na którym pozornie chaotyczne jaskrawoczerwone, poskręcane linie po uważnym przyjrzeniu się układały się w twarz klauna. 175 -

Bram, są świetne!

-

Wolałbym nie słyszeć takiego zaskoczenia w twoim głosie.

-

Czemu ich wcześniej nie widziałam?

-

Zapewne dlatego, że dopiero wczoraj wieczorem zdecydowałem się

je powiesić. -

Wczoraj wieczorem?

-

Trochę tu posprzątałem. To część mojego nowego ,ja". Świętowanie

dziesięciu dni bez kropli alkoholu. Pojechałem nawet do siostry, żeby podzielić się dobrą nowiną. - Uśmiechnął się smutno. - To mnie zapewne nauczy, że należy zapowiadać swą wizytę. -

Musiałeś przeżyć niezły szok, wpadając na matkę.

-

Prędzej czy później musiało do tego dojść.

-

Skąd wiedziałeś, że to ona? Nie widziałeś jej od...

-

...dwudziestu dwóch lat? - dokończył Bram z sardonicznym

uśmiechem. -

A jednak z miejsca się zorientowałeś, kim jest.

-

Taak. Rzeczywiście. Czy nie to właśnie nazywają macierzyńskim

instynktem? Nie, chwila! To jest coś, co podobno mają matki. -

Bram...

-

Zabawne, lecz gdy zobaczyłem fioletową hondę zaparkowaną przed

twoim domem, pomyślałem sobie: Kto może jeździć fioletowym samochodem? -

Ona twierdzi, że to kolor liliowy - powiedziała Charley. Wróciła do

kanapy i usiadłszy obok brata, wypiła łyk kawy. -Uhm, pycha! -

Jeszcze jedna z moich specjalności.

-

Kryjesz w zanadrzu mnóstwo niespodzianek, co?

-

Podobnie jak ty. Przyjeżdżasz w czwartkowy ranek do Miami tylko

po to, żeby skontrolować swego starego braciszka. Nie powinnaś siedzieć w tak zwanej pracy? -

Według ciebie moja praca to tak zwana praca? - obruszyła się

Charley. 176 -

No więc, jak dama z fioletowym samochodem zareagowała na

przelotny widok syna? - spytał Bram po dłuższym milczeniu. -

Była dość wstrząśnięta.

-

Ale szybko przyszła do siebie, co?

-

Nie jestem pewna.

-

A ja tak.

-

Ostatni raz widziała cię w pieluszkach.

-

No właśnie. Nic się nie zmieniłem.

-

Ona się zmieniła.

-

Zmieniły się jedynie okoliczności. Jest starsza i zupełnie sama. Gdy

tylko znajdzie coś, kogoś lepszego, zwinie ma-natki. Dobrze o tym wiesz. -

Nie wiem.

-

Oczywiście, że wiesz. Bronisz jej?

-

Nie bronię.

-

Jak możesz znieść chociażby samo przebywanie z nią w jednym

pokoju? -

Jest naszą matką.

-

Bzdura! Ty byłaś dla mnie matką bardziej niż ona.

-

Bram, ona szczerze tego żałuje.

-

Jest egoistyczną suką. Nie rozumiem, jak możesz tak po prostu

wszystko wybaczyć i zapomnieć. -

Uwierz mi, nie zapomniałam.

-

Ale potrafiłaś wybaczyć?

-

Tak. Nie - poprawiła się natychmiast. - Nie wiem -dodała. - Staram

się. -

Czemu?

-

Bo ona żałuje i bardzo chce wszystko naprawić.

-

No cóż, o kilka dekad za późno.

-

Gdybyś się z nią zobaczył, porozmawiał...

-

Nie mam najmniejszego zamiaru rozmawiać z tą kobietą.

-

Ta kobieta to twoja matka.

177

-

Taak? A może ja już nie potrzebuję matki? Przywykłem do życia bez

niej. -

Gdybyś dał jej szansę... Dał szansę sobie. Nie musisz jej kochać. Nie

musisz jej nawet lubić. -

To dobrze. Bo serdecznie jej nienawidzę. - Zaśmiał się, a głuchy

odgłos prześwidrował powietrze jak szpikulec blok lodu. - To brzmi bardzo dojrzale, nie uważasz? -

Nieważne, co ja uważam.

-

A co jest ważne?

-Ty. -

Masz na myśli jedną z tych maksym życiowych w stylu: nie da się

robić planów na przyszłość, dopóki nie uporasz się z przeszłością? -

To wcale nie jest takie banalne, jak mogłoby się wydawać.

-

Tak? Według mnie brzmi dość banalnie.

-

Bram...

-

Słuchaj. Wczoraj wieczorem całkiem dobrze sobie poradziłem,

prawda? Nie pobiegłem z twego domu prosto do najbliższego baru. Nie zadzwoniłem do zaprzyjaźnionego dealera z sąsiedztwa. Wiesz, do kogo zadzwoniłem? Do mojego sponsora - poinformował z nieśmiałym uśmiechem. - Czyżbym zapomniał ci wspomnieć, że jestem w AA? Z oczu Charley popłynęły łzy wdzięczności. -

No, nie. Nie płacz. Charley, przestań. Tylko nie to. - Wyjął z jej

drżących dłoni filiżankę z kawą i otoczył ją ramionami. - Proszę cię, przestań. Płaczące kobiety mnie osłabiają. -

Czemu mi nie powiedziałeś?

Wzruszył ramionami.

-

Chciałem się przekonać, czy dam radę. Spróbuj za bardzo się nie

podniecać. Dziesięć dni to żaden wyczyn. -

To bardzo duży wyczyn.

-

Prawdopodobnie dojdzie do nawrotów. Mam zamiar naprawdę się

starać, ale nie chcę składać obietnic, których po178 tem nie będę w stanie dotrzymać. Wiesz, jak to mówią: krok po kroku. -

Krok po kroku - powtórzyła Charley. Oboje milczeli przez dłuższą

chwilę. -

Nie jestem jeszcze gotowy na spotkanie z nią - Bram pierwszy

przerwał ciszę. -

Rozumiem.

-

Może nadejdzie taki dzień.

-

Kiedy tylko będziesz gotowy.

-

Powiedz jej, że dobrze to zniosłem. Że mi nie odbiło.

-

Tak zrobię.

Siedzieli w milczeniu przez kilka minut. Bram trzymał w objęciach starszą siostrę i oboje lekko się kołysali. Wzrok Charley powędrował ku obrazom na ścianie. -

Wiesz, one są naprawdę niesamowite.

-

Myślisz, że tylko siostry Bronte mają talent? Charley uścisnęła dłoń

brata. -

Anne przysłała mi egzemplarz swojej książki.

-

Poważnie? A ja musiałem kupić.

-

Naprawdę poszedłeś ją kupić?

-

Była na wyprzedaży w Costco.

-

Przeczytałeś?

-

Taak.

-

Ico?

-

Podobała mi się - wyznał zmieszany. - Co mam powiedzieć? Jestem

romantykiem. Charley pocałowała brata w policzek. -

Boże, jakiś ty słodki!

W dusznym pokoju rozległo się głośne wycie wilka. -

Kurde, co to?! - Bram zerwał się na równe nogi.

-

Spokojnie. To moja komórka. - Charley ze śmiechem sięgnęła w głąb

torby i wyjęła telefon. - Halo? -

Charley? - odezwał się nieśmiało kobiecy głos. - To ty? Charley

pochyliła się i zniżyła głos. 179 tem nie będę w stanie dotrzymać. Wiesz, jak to mówią: krok po kroku. -

Krok po kroku - powtórzyła Charley. Oboje milczeli przez dłuższą

chwilę. -

Nie jestem jeszcze gotowy na spotkanie z nią - Bram pierwszy

przerwał ciszę. -

Rozumiem.

-

Może nadejdzie taki dzień.

-

Kiedy tylko będziesz gotowy.

-

Powiedz jej, że dobrze to zniosłem. Że mi nie odbiło.

-

Tak zrobię.

Siedzieli w milczeniu przez kilka minut. Bram trzymał w objęciach starszą siostrę i oboje lekko się kołysali. Wzrok Charley powędrował ku obrazom

na ścianie. -

Wiesz, one są naprawdę niesamowite.

-

Myślisz, że tylko siostry Bronte mają talent? Charley uścisnęła dłoń

brata. -

Anne przysłała mi egzemplarz swojej książki.

-

Poważnie? A ja musiałem kupić.

-

Naprawdę poszedłeś ją kupić?

-

Była na wyprzedaży w Costco.

-

Przeczytałeś?

-

Taak.

-

Ico?

-

Podobała mi się - wyznał zmieszany. - Co mam powiedzieć? Jestem

romantykiem. Charley pocałowała brata w policzek. -

Boże, jakiś ty słodki!

W dusznym pokoju rozległo się głośne wycie wilka. -

Kurde, co to?! - Bram zerwał się na równe nogi.

-

Spokojnie. To moja komórka. - Charley ze śmiechem sięgnęła w głąb

torby i wyjęła telefon. - Halo? -

Charley? - odezwał się nieśmiało kobiecy głos. - To ty? Charley

pochyliła się i zniżyła głos. -

Jill?

-

Przeszkadzam ci?

Charley spojrzała na brata, który przyglądał się jej z mieszaniną zainteresowania i troski.

-

Nie, nie przeszkadzasz. Co u ciebie?

-

Wszystko świetnie.

-

To dobrze.

-

Możesz rozmawiać?

Charley ponownie skierowała spojrzenie na brata z myślą, że raczej powinna kontynuować tę rozmowę bez świadków. -

Może pójdziesz do sypialni? Tam przynajmniej jest chłodniej -

wyszeptał Bram, odgadując jej potrzebę prywatności. -

Zaraz wracam - powiedziała bezgłośnie, podnosząc się z kanapy i

kierując do małego pokoju na prawo od kuchni. -No dobra - odezwała się, siadając na podwójnym łóżku, przykrytym niebieską kapą. Powiew z wentylatora pod oknem przyjemnie chłodził kark. -

Jesteś w pracy? Mam wrażenie, że cię od czegoś oderwałam.

-

Nie. Szczerze mówiąc, jestem u brata.

-

O, jak miło. Co u niego? - spytała Jill, jakby ona i Bram byli starymi

znajomymi. -

W porządku.

-

Pamięta moją siostrę?

-

Tak, oczywiście. Powiedział, że kilkakrotnie gdzieś razem

wychodzili. -

Podobała mu się?

-

Jakoś nie rozmawialiśmy o tym.

-

Hmm, pozdrów go ode mnie. Powiedz, że naprawdę jestem

podekscytowana, że mogę współpracować z jego siostrą. -

Jill, czy coś się stało? Dlatego dzwonisz?

-

Och nie. Tak właśnie pomyślałaś? Że mam kłopoty?

-

A masz?

180 -

Nie. Wszystko świetnie.

Wszystko świetnie, powtórzyła w myślach Charley. Jill dwukrotnie tak powiedziała. Charley wydało się to dość dziwnym doborem słów u osoby z wyrokiem śmierci. -

To znaczy, biorąc pod uwagę całokształt - dodała Jill, jakby

domyślając się powodu milczenia Charley. - Dzwonię, bo pozwolili mi dziś rano skorzystać z telefonu, a ty mówiłaś, że jeśli miałabym ochotę pogadać czy coś w tym rodzaju... -

Naturalnie.

Charley rozejrzała się po sypialni w poszukiwaniu długopisu i kawałka papieru do ewentualnych notatek. Jednak na komodzie pod przeciwległą ścianą dostrzegła jedynie szczotkę do włosów i dezodorant w sprayu, a na szafce nocnej nie było niczego poza zdjęciem Franny i Jamesa oraz książką Anne Pamiętaj miłość. Pomyślała o miniaturowym magnetofonie na komodzie w swojej sypialni. Nie ruszaj się z domu bez niego, nakazała sobie, chwytając w lustrze nad komodą odbicie grymasu na swej twarzy, zanim otworzyła jedyną szufladę w nocnej szafce i z roztargnieniem przeglądała zawartość. -

O czym chciałaś porozmawiać?

Natrafiła na ołówek, ale złamany, więc wrzuciła go z powrotem do szuflady. I tak zresztą nie widziała niczego, na czym mogłaby notować. -

Wiesz, jak wczoraj wyszłaś, zaczęłam myśleć...

-

O czym?

-

O tym, co mówiłam. Szczególnie o niektórych sprawach, jakie

opisałam w ostatnim liście. -

To nie była prawda? - Charley dostrzegła zdjęcie odwrócone

wierzchem do dołu i uznała, że może na nim porobić notatki, pod warunkiem, że znajdzie coś do pisania. -

Och, nie! Wszystko, co ci mówiłam, to szczera prawda -zapewniła

Jill, a Charley oczyma wyobraźni zobaczyła, jak dziewczyna szeroko otwiera oczy i sięga dłonią do frotki na 181 końskim ogonie. - Tylko się boję, że mogłam stworzyć mylne wrażenie. -

Jak to? - Charley już miała wrócić do sypialni po torbę, gdy odkryła

pióro obok starej fajki. Odruchowo podniosła fajkę do nosa i poczuła zwietrzały zapach haszyszu. Zwietrzały, upomniała się, odkładając fajkę, po czym zdjęła nasadkę z pióra i przyciskając telefon lewym ramieniem do ucha, zapisała na odwrocie zdjęcia: Telefon od Jill, czwartek, 10:45. Obawia się, że stworzyła mylne wrażenie podczas spotkania. -

No bo chyba nakreśliłam bardzo negatywny obraz mojej rodziny.

-

A nie był taki?

-

Nie całkiem.

-

No tak, wspomniałaś, że zdarzały się też szczęśliwe chwile.

Wycieczka do Disney Worldu, gdzie ojciec nazywał cię pączuszkiem. - A brat zgwałcił siostrę na sąsiednim łóżku, dodała w myślach. -

No właśnie. Może trudno byłoby nazwać mojego ojca człowiekiem

sympatycznym czy coś w tym guście, ale miewał przebłyski. Matka zawsze o nim mówiła, że to nieoszlifo-wany diament. Wiesz, co to znaczy? Nieoszlifowany diament - Charley zdołała to zapisać, zanim w piórze

skończył się atrament. -

Zdaje się, że kawałek węgla po kilku tysiącach lat może zmienić się

w diament - wyjaśniła, szukając w szufladzie innego pióra i znajdując je pod drugim zdjęciem. Wyjęła pióro i zdjęcie, z którego uśmiechał się do niej śniady, mniej więcej sześcioletni chłopiec. Ciekawe, kto to, pomyślała, a odwracając fotografię, na której wcześniej robiła zapiski, zobaczyła z kolei małą dziewczynkę z szerokim uśmiechem na okrągłej, czekoladowej buzi oraz z mnóstwem ciasno splecionych warkoczyków zebranych jaskrawoczerwoną wstążką. -

Przepraszam, co mówiłaś? - zreflektowała się, słysząc w słuchawce

głos Jill. 182 -

Spytałam, czy sugerujesz, że mój ojciec jest kawałkiem węgla? -

powtórzyła Jill ze śmiechem. Kim są te dzieci? - zastanawiała się Charley, odwracając zdjęcie, żeby kontynuować zapiski. -

W takim sensie, że wymaga szlifu dla nabrania blasku -wyjaśniła.

Jill parsknęła śmiechem. -

Dobrze to ujęłaś. Czy ktoś już ci mówił, że powinnaś zostać pisarką?

-

A twoja matka?

-

Co moja matka?

-

Opowiedz mi o niej trochę więcej. Wiem, że ma stwardnienie

rozsiane... -

Moja matka jest wspaniała. Nie czepiaj się jej.

-

Nie czepiam się.

-

Robiła, co mogła.

-

Nie wątpię.

„Czemu jej bronisz"? - Charley usłyszała w myślach słowa Brama. -

S

Chodzi o to, że nie było jej łatwo z porywczym ojcem i z kimś takim

jak Ethan. Jak ci mówiłam, ze mną też miała sporo kłopotów. Niewiele mogła zdziałać. Zawsze jednak starała się wszystkich godzić i wszystkim dogodzić. -

Wiedziała, co wyprawia Ethan?

-

Co masz na myśli?

-

Czy wiedziała, co robił twojej starszej siostrze i tobie?

Krótkie milczenie, a po nim: -

Nigdy jej nie powiedziałyśmy, jeśli o to ci chodzi.

-

Nie o to.

-

Dajesz do zrozumienia, że według ciebie musiała wiedzieć?

-

Nie wiem. Pytam, co ty o tym myślisz.

-

Myślę, że zaczynam żałować tego telefonu.

-

Nie żałuj. Naprawdę się cieszę, że zadzwoniłaś.

183 -

Czemu musisz zadawać tyle cholernie głupich pytań? Dlaczego dla

odmiany raz po prostu mnie nie wysłuchasz? Zawzięcie broni matki - zapisała Charley, kilkakrotnie podkreślając słowo „zawzięcie". -

Przepraszam, już o nic więcej nie zapytam.

-

Myślę, że jeśli nawet wiedziała, nie mogła nic zrobić.

-

Jestem pewna, że masz rację.

-

Jak możesz być taka cholernie pewna czegokolwiek?

-

Właściwie nie jestem.

-

Tym bardziej że gówno wiesz.

Połączenie zostało przerwane. -

No, dobra - powiedziała Charley, siedząc bez ruchu. -Dobra. - Po

chwili podniosła się z łóżka i wróciła do salonu. -

Wszystko gra? - zwrócił się do niej Bram.

-

Podobno gówno wiem.

-

Mogłem ci to powiedzieć.

-

Dzięki. No, muszę wracać do roboty. Aha, porobiłam trochę

zapisków na odwrocie. - Uniosła oba zdjęcia. - Będzie z tego problem? Bram zerknął w stronę zdjęć. -

Niee. To dzieciaki z sąsiedztwa. Myślałem, żeby je sportretować.

-

Są słodkie - zauważyła Charley, wrzucając zdjęcia do torby i kierując

się do drzwi. -

Dzięki, że wpadłaś - powiedział Bram, nachylając się i całując ją w

policzek. -

Czy przynajmniej zastanowisz się nad spotkaniem z matką? -

zapytała. -

Dzięki, że wpadłaś - powtórzył, gdy druciane drzwi zatrzasnęły się

za nią. 184 -

Czemu musisz zadawać tyle cholernie głupich pytań? Dlaczego dla

odmiany raz po prostu mnie nie wysłuchasz? Zawzięcie broni matki - zapisała Charley, kilkakrotnie podkreślając słowo „zawzięcie". -

Przepraszam, już o nic więcej nie zapytam.

-

Myślę, że jeśli nawet wiedziała, nie mogła nic zrobić.

-

Jestem pewna, że masz rację.

-

Jak możesz być taka cholernie pewna czegokolwiek?

-

Właściwie nie jestem.

-

Tym bardziej że gówno wiesz.

Połączenie zostało przerwane. -

No, dobra - powiedziała Charley, siedząc bez ruchu. -Dobra. - Po

chwili podniosła się z łóżka i wróciła do salonu. -

Wszystko gra? - zwrócił się do niej Bram.

-

Podobno gówno wiem.

-

Mogłem ci to powiedzieć.

-

Dzięki. No, muszę wracać do roboty. Aha, porobiłam trochę

zapisków na odwrocie. - Uniosła oba zdjęcia. - Będzie z tego problem? Bram zerknął w stronę zdjęć. -

Niee. To dzieciaki z sąsiedztwa. Myślałem, żeby je sportretować.

-

Są słodkie - zauważyła Charley, wrzucając zdjęcia do torby i kierując

się do drzwi. -

Dzięki, że wpadłaś - powiedział Bram, nachylając się i całując ją w

policzek. -

Czy przynajmniej zastanowisz się nad spotkaniem z matką? -

zapytała. -

Dzięki, że wpadłaś - powtórzył, gdy druciane drzwi zatrzasnęły się

za nią. 184 16 „The Palm Beach Post" WEBB SITE

Niedziela, 11 lutego 2007

Ostatnio między matką i mną wywiązała się dyskusja, którą można by podsumować krótko: geny czy wychowanie? A mówiąc bardziej konkretnie, co wpływa na naszą orientację seksualną? Oczywiście, obecnie panuje szeroko rozpowszechniony pogląd, że nasza seksualność, podobnie jak kolor oczu, jest zakodowana w genach. Lecz czy naprawdę to takie proste? Pomyślcie o tysiącach kobiet i mężczyzn, którzy odsiadując wyroki, zwracają się ku tej samej płci w poszukiwaniu odrobiny pocieszenia czy ulgi albo o paraliżującym onieśmieleniu (bo przecież i tak może być) w kontaktach z płcią przeciwną po wyjściu z więzienia. (Jak brzmi to stare powiedzenie? „Jak się nie ma, co się lubi, to się lubi, co się ma"?). A co z wyborem? Czy w tej materii mamy w ogóle coś do powiedzenia? Moja matka twierdzi, że tak. Według jej słów przynajmniej kobiety mają wybór. Lecz zanim zasypie mnie grad e-maili od religijnych fundamentalistów, pragnących zwerbować ją do walki o ratowanie tych biednych, błądzących lesbijek przed nimi samymi, pozwólcie mi wyjaśnić, że moja matka przez długi czas była homo z własnego wyboru. Argumentuje - według mnie całkiem przekonująco - iż o naszym człowieczeństwie nie decyduje to, co mamy ochotę robić z naszymi narządami płciowymi, i chociaż mnóstwo lesbijek, prawdopodobnie większość, rzeczywiście urodziło się ze skłonnością do obdarzania uczuciem przedstawicielek własnej płci, są i takie, które czy to z przypadku, czy też świadomie decydują się lokować uczucie w innej kobiecie. Bo były molestowane albo źle traktowane, niedostrzegane lub lekceważone. Odwróciły się od mężczyzn. Szukają odrobiny ciepła i jeśli ciało, które emanuje ciepło, wygląda podobnie do ich własnego, no cóż,

może z początku trudno się przyzwyczaić, lecz w końcu będzie okay. Kobiety na185 wykły akceptować różne sytuacje. Mamy łatwość przystosowywania się do okoliczności. I chociaż wygląda na to, że moja matka postanowiła na powrót stać się hetero, dwadzieścia lat temu otwarcie podjęła decyzję o związaniu się z kobietą i zniknięciu z życia własnych dzieci, za co trudno byłoby przyznać jej tytuł matki roku. Lecz co to właściwie znaczy być dobrą matką? I tu znowu wszystko sprowadza się do wyborów, jakich dokonujemy. Przychodzi mi na myśl pewna historia, którą jakiś czas temu opowiadała sąsiadka. Wracała skądś samolotem i pechowo przypadło jej miejsce obok opasłego mężczyzny, który podróżował z synkiem. Krótko po starcie chłopiec zaczął się wiercić, a ojciec szorstkim tonem nakazał mu siedzieć spokojnie. Dzieciak zaczął narzekać, że jest mu za ciasno, bo ojciec zajmuje część jego fotela, a w odpowiedzi usłyszał: „Jak się nie zamkniesz, dostaniesz kopa w tyłek". Chłopiec oznajmił, że zna swoje prawa, i zagroził, że zadzwoni pod 911.1 wtedy ojciec go uderzył. Moja sąsiadka zawołała stewardesę i zażądała, aby ta znalazła dla niej inne miejsce. Matka chłopca, która, jak się okazało, siedziała w rzędzie tuż za nią, natychmiast zgodziła się zamienić z nią miejscami. Kiedy się przesiadły, moja sąsiadka usłyszała, jak matka błaga chłopca, aby nie zadzierał z ojcem. Czy to jest troskliwa matka? Czy w naturze kobiety leży ugłaskiwanie wszystkich dokoła i łagodzenie sporów? Prawda, ona nie opuściła syna, przynajmniej nie w sensie fizycznym, lecz jaki komunikat mu przekazała?

Że można tyranizować i obrażać kogoś tylko dlatego, że jest słabszy i bezbronny? Że racja leży po stronie silniejszego? Ta kobieta zapewne dowodziłaby, że nie miała wyboru, że była równie bezradna jak jej syn, bo gdyby w tamtej chwili postawiła się mężowi, po powrocie do domu też by oberwała. A jednak, tak jak wszyscy dorośli ludzie, miała wybór, poza tym obowiązkiem matki jest chronić dzieci, nawet jeśli się to wiąże z ryzykiem. Ostatnio wiele myślałam o maltretowanych dzieciach i nadal ten problem mnie nurtuje. Po co w ogóle mieć dzieci, 186 jeśli później się je krzywdzi? Nieprawda, że nie mamy wyboru. Istnieje wiele metod zapobiegania ciąży, można zdecydować się na aborcję albo oddać niechciane dziecko do adopcji, stworzyć tej małej, niewinnej istocie szansę na wzrastanie w zdrowej, kochającej rodzinie. A tymczasem zbyt często wolimy skazywać je na życie w pozbawionym miłości, wręcz wrogim środowisku, gdzie rodzice są za słabo przygotowani lub emocjonalnie niezdolni do pełnienia swej roli. Nie mówię o młodocianych matkach żyjących z zasiłku opieki społecznej, które tak chętnie się piętnuje. Większość tych dziewcząt po prostu pragnie kogoś pokochać i być kochanymi, a sporo z nich w dzieciństwie zdążyło doświadczyć przemocy. Te młode kobiety przeważnie bardzo chcą być dobrymi matkami, lecz ich możliwość wyboru jest bardzo ograniczona. Pragnienie akceptacji, której szukają przez całe życie, przenoszą z niewiernego partnera na dziecko, które z kolei ma swoje wymagania, i kiedy to dziecko płacze przez całą noc, łatwo odebrać ten płacz jako wyrzut. „Nie jesteś dobrą matką" - bez końca powtarza niemowlęcy

szloch, potwierdzając najgorsze obawy. Czasem mogą puścić nerwy. Właśnie, co powstrzymuje jedną osobę od podniesienia ręki na dziecko, a innej każe schwycić kwilące niemowlę i potrząsając nim, złamać mu kark? Czy niektórzy ludzie są brutalni z natury, czy też wychowali się w domach, gdzie panowała przemoc? Przemoc to zakaźna choroba, przenoszona z pokolenia na pokolenie. W każdej chwili może okazać się śmiertelna. Mogę się skarżyć, że matka mnie porzuciła, lecz uwaga! Przynajmniej mnie nie biła. Ktoś na to powie, że co prawda obrywał od matki, ale ją miał. Ta dyskusja nie ma sensu i do niczego nie prowadzi, podobnie jak debata o tym, co ważniejsze - geny czy wychowanie. W końcu liczą się wybory, to, jakich wyborów dokonujemy w życiu. Nie wybieramy rodziców. Natomiast do nas należy wybór, jakimi rodzicami będziemy. A jako przypadkowi świadkowie również mamy wybór; możemy stanąć w czyjejś obronie albo zwyczajnie zmienić miejsce i umyć ręce. 187 Pukanie do drzwi było równie gwałtowne i uparte jak niespodziewane. Niedzielny poranek, zaledwie dziewiąta; za wcześnie na wizyty. Charley odstawiła filiżanką z kawą, odsunęła niedzielną gazetą, którą dokładnie przeglądała (lubiła sprawdzić, jakie wrażenie robią na niej własne felietony po wydrukowaniu), upewniła sią, czy pasek niebieskiej frotowej podomki jest dobrze zawiązany, wstała od kuchennego stołu i ruszyła przez hol do drzwi frontowych. -

Kto tam? - spytała, zerkając w stroną sypialni dzieci, gdzie Franny z

Jamesem grali w nową grą planszową, prezent od Elizabeth. -

Lynn! - padła gniewna odpowiedź. - Otwieraj. Mam z tobą do

pogadania. Charley zacisnęła powieki, wziąła głąboki oddech, rozciągnęła usta w wymuszonym uśmiechu i otworzyła drzwi. To jak déjà vu, pomyślała na widok Lynn Moore, która stojąc na jedynym schodku, wymachiwała jej przed nosem dzisiejszą gazetą, a kryształki zdobiące długie, czerwone paznokcie migotały Charley przed oczami jak mikroskopijne kwadraty na obracającej się kuli w dyskotece. Ciemne włosy Lynn, zwinięte niedbale na czubku głowy, w każdej chwili mogły wysmyknąć się z podtrzymujących je spinek. -

To też? - spytała Charley z rezygnacją.

-

Nie możesz wyżywać się na kimś innym?

-

Nie spodobał ci się mój felieton. - Charley stwierdziła raczej, niż

zapytała. -

Co ty do mnie masz?

Charley poczuła, że opadają jej ramiona. -

Wstąpisz na chwilę?

-

Nie, nie wstąpię.

-

Akurat zaparzyłam kawę.

-

Nie mam ochoty na kawę. Chcę tylko, żebyś dała mi spokój.

-

Skoro już przyszłaś... - wyrwało się Charley.

188 -

Nie dość, że robisz ze mnie żałosną erotomankę...

-

Nigdy nie powiedziałam...

-

To teraz z kolei okazują się nieodpowiedzialna.

-

O czym ty mówisz?

-

Co miałam zrobić? - mówiła dalej Lynn, jakby Charley w ogóle się

nie odzywała. - Siedzę wciśnięta w fotel obok opasłego brutala, którego już sam wygląd mówi: „Ze mną nie zadzieraj", i jak niby mam zareagować, gdy facet zaczyna okładać dziecko? Zawołałam stewardesę, poinformowałam, co się dzieje, a ona doradziła, żebym zmieniła miejsce. Więc jeszcze raz pytam, co według ciebie mogłam zrobić? -

Nie wiem.

-

Akurat! - krzyknęła Lynn, machając Charley przed nosem poranną

gazetą. - Według Pani Wszystkowiedzącej powinnam była ująć się za słabszym, zapomnieć, że siedzę zakleszczona w ciasnej przestrzeni jedenaście kilometrów nad ziemią i że jestem jedynym świadkiem przemocy w całym tym przeklętym samolocie. -

Nie pisałam konkretnie o tobie - broniła się Charley.

-

Jak to nie? Kto opowiedział ci tę historię?

-

Starałam się naświetlić problem.

-

Och, i naświetliłaś. A jako przypadkowi świadkowie również mamy

wybór: możemy stanąć w czyjejś obronie albo zwyczajnie zmienić miejsce i umyć ręce. Powiedz, nigdy cię nie nuży osądzanie ludzi? -

Nie próbowałam nikogo osądzać.

-

Nie, ty nie musisz próbować. Tobie to samo przychodzi. Niezła z

ciebie sztuka, wiesz? -

Mamuś? - odezwał się przestraszony głosik za Charley.

Odwróciła się i zobaczyła Franny, która szeroko otwierając oczy, kołysała się niepewnie na progu kuchni. -

To nic takiego, skarbie. Pani Moore się trochę zdenerwowała.

-

Na ciebie?

189

-

Franny, to nic takiego. - Lynn uspokoiła dziecko. - Już idę. Tylko o

jedno cię proszę - zwróciła się do Charley. -Przestań robić z mego życia pożywkę do swych felietonów. -

Dzięki, że wpadłaś - wyszeptała Charley, cytując słowa Brama, kiedy

zamknęła drzwi. Następnie odwróciła się do córki. -

Czemu nikt cię nie lubi? - spytała Franny.

-

Co? Kto tak mówi?

-

Wszyscy zawsze na ciebie krzyczą.

-

Wcale nie.

Franny nie wyglądała na przekonaną. -

Słyszałam, jak Elise rozmawiała z tatą.

Charley przyklękła przed córką i odgarnęła jej włosy z czoła. -

Co powiedziała?

-

Powiedziała, że nic cię nie obchodzi poza tobą samą. -W kącikach

oczu Franny zakręciły się łzy, bo wyczuwała, że powtarzając słowa żony Raya, jest nielojalna wobec matki. -

Co jeszcze mówiła?

-

Że jesteś samolubna nie do opisania.

-

Ha! Nie do opisania.

-

Co to znaczy?

Charley zastanawiała się przez chwilę. -

To znaczy, że nie ma takich słów, którymi można by opisać, jak,

według niej, jestem samolubna. -

Ale ty nie jesteś taka. Prawda?

-

Nie, nie jestem - potwierdziła Charley. Była?

-

A jesteś niezłą sztuką?

Charley roześmiała się. -

Jestem niedokończoną sztuką.

-

Co to znaczy?

-

Że jeszcze nie wiadomo, w którą stronę potoczy się akcja. Ale staram

się, jak mogę. -

Wcale nie jesteś samolubna nie do opisania.

190 -

Dziękuję, kochanie. Jestem ci bardzo wdzięczna.

-

Czemu jesteś dźwięczna? - zainteresował się James pędzący holem i

wpadł na nie z takim impetem, że cała trójka wylądowała na podłodze. Charley szybko pozbierała dzieci i posadziła je sobie na kolanach. -

Jestem „dźwięczna", bo mam dwa cudowne aniołki.

-

Nie jestem aniołkiem, głuptasie - zachichotał James.

-

On jest niedokończoną sztuką - oznajmiła Franny z nieśmiałym

uśmiechem. -

Bardzo was kocham - wyznała Charley, obsypując ich pocałunkami,

aż znudzeni, zaczęli się wyrywać z jej objęć. -

Jak bardzo kochasz?! - zawołał James, uciekając z zasięgu jej rąk.

Charley wyciągnęła ramiona na boki i wyprostowała palce. -

Tak bardzo. - Śmiejąc się i płacząc, patrzyła, jak dzieci znikają w

sypialni. Nie do opisania, dodała w myślach. Godzinę później odezwał się dzwonek u drzwi. -

Dobry Boże! - mruknęła Charley. - Kogo znowu niesie? - Ostrożnie

zbliżyła się do drzwi. - Kto tam? -

Glen McLaren.

Otworzyła. On naprawdę wygląda jak gangster, pomyślała mimo woli.

Przyszedł odebrać swój dług? Ale na co właściwie liczy? -

A to ci dopiero niespodzianka!

-

Mam nadzieję, że nie przykra. Przyszedłem nie w porę?

Usunęła się z progu, pozwalając mu przejść. -

Kawa? - spytała, mimo że wiązało się to z zaparzeniem drugiego jej

dzbanka. Po najściu Lynn wypiła duszkiem trzy filiżanki gorącej kawy, parząc sobie podniebienie. -

Nie, dzięki. - Stał w holu, na przemian zerkając nerwowo w głąb

domu i na srebrnego mercedesa przy krawężniku. - Gdzie James? 191 -

Gra w monopol z siostrą - wyjaśniła Charley, machnąwszy ręką w

kierunku sypialni. - Zawołać go? -

Nie. Właściwie mam sprawę do ciebie. - Zerknął na samochód.

Czyżby się bał, że ktoś mu go zdewastuje? -

Tak...?

-

Mam nadzieję odebrać swój dług.

Charley spojrzała w stronę sypialni. -

Teraz?

-

Według mnie to odpowiedni moment.

-

Co właściwie masz na myśli?

-

Lubisz psy? - zapytał Glen.

-

Psy?

-

A konkretnie małego, białego kundelka, który wabi się Brutal, nie

gubi sierści, nie ujada, załatwia się na dworze i będzie mieć złamane serce, jeśli przyjdzie mu mieszkać w schronisku przez trzy tygodnie. -

Masz małego, białego psa, który wabi się Brutal?

-

To prezent od byłej, raczej chybionej narzeczonej.

-

No tak.

-

Ale jest wyszkolony i nie sprawia kłopotu.

-

Prosisz mnie, żebym przez trzy tygodnie zajmowała się twoim psem?

-

Jadę do Karoliny Północnej zaopiekować się synkiem, bo jego matka

udaje się na spóźniony miesiąc miodowy, a osoba, która miała wziąć do siebie Brutala, hmm... Powiedzmy, że doszło między nami do małej różnicy zdań i ona nie chce więcej widzieć ani mnie, ani mojego psa. -

Interesujące.

-

Wcale nie. Ale Brutal jest interesujący. Możesz mi wierzyć, tak

pokochasz tego psiaka, że nie zechcesz go oddać. Charley nie wiedziała, co robić. -

Nie mówię, że go nie wezmę - zastrzegła się. - Ale trudno uznać

mnie za psiarę. W życiu nie miałam żadnego zwierzaka. Nie mam pojęcia... 192 -

Przede wszystkim musisz pamiętać, żeby co rano go nakarmić i nalać

do miseczki świeżej wody. A potem to samo wieczorem. W ciągu dnia wyprowadzasz go kilka razy. To jeszcze szczeniak, więc prawdopodobnie lepiej to robić co kilka godzin. Po prostu stawiasz go na trawniku i mówisz: „Rób swoje". -

Rób swoje?

-

Wiem, to brzmi idiotycznie.

-

Naprawdę głupio brzmi.

-

Ale działa.

-

Przez większą część dnia nie ma mnie w domu.

-

Kiedy nikogo nie ma w domu, śpi w swoim pudełku. W nocy też tam

śpi i w ogóle nie skomle. Daję słowo. Poważnie, potrafi całkiem dobrze się sobą zająć. Pies! - pomyślała z rozpaczą Charley. Chyba wolałaby kolejne najście Lynn niż wizytę Glena. Co ona będzie robić z tym psem? Przez trzy tygodnie!!! Ale Glen bez słowa zabrał Jamesa do Lion Country Safari... -

Czy on lubi dzieci?

-

Żartujesz? On je uwielbia.

-

James bywa bardzo żywiołowy.

-

Uwielbia żywiołowość.

-

Hmm, no dobra - poddała się Charley. - Chyba jakoś sobie

poradzimy przez te trzy tygodnie. -

Wielkie dzięki! - Glen już łapał za klamkę. - Lecę po niego.

-

Co?!

-

Jest w samochodzie.

-

Zostawiłeś go w samochodzie?! - Wyszła na dwór za Glenem.

-

Nie przejmuj się. Opuściłem szybę. Widzisz, jaki dobrze ułożony?

Oczom Charley ukazała się biała, kosmata mordka. Ogon zwierzaka poruszał się w szalonym tempie. 193 -

No już spokój, brachu - powiedział Glen, gdy pies podskakiwał jak

piłka na czarnym skórzanym siedzeniu. - Widzisz? Mówiłem, że zaraz wrócę. - Otworzył drzwi i wziął na ręce podekscytowany kłębek. Psiak natychmiast zaczął go lizać po szyi. -

To rujnuje twój wizerunek - zauważyła Charley.

Glen parsknął śmiechem.

-

Brutal, przywitaj się z Charley. Będzie twoją pańcią przez najbliższe

trzy tygodnie. Podał psa Charley. Wzięła go na ręce, a psiak natychmiast się uspokoił i przytulił się do szyi Charley, kładąc pyszczek na jej ramieniu. -

Patrzcie tylko. Ty to masz szczęście.

-

Ja mam szczęście?

-

Kiedy pies w taki sposób kładzie głowę na ramieniu, to znaczy, że

przywiązuje się do ciebie na całe życie. -

I w tej chwili przywiązuje się do mnie?

-

Na całe życie.

-

Na trzy tygodnie - poprawiła Charley, gdy Glen wyciągał z

bagażnika karton z rzeczami Brutala. - A to co? -

Jego pudełko, karma, miseczka, smycz, zabawki - najbardziej lubi

piszczącego hamburgera - numer telefonu do weterynarza... -

Boże, chyba nie dam rady.

-

Żartujesz? Ktoś, kto radzi sobie z Jill Rohmer, na pewno potrafi

przez trzy tygodnie zająć się pieskiem. -

Kto mówi, że radzę sobie z Jill Rohmer? - Charley podążyła za

Glenem ścieżką do domu. -

Nie piszesz o niej książki?

Gdy Glen otworzył drzwi i postawił karton z rzeczami Brutala w holu, Charley wzruszyła ramionami. -

Prawdę mówiąc, nie jestem pewna, jak się sprawy mają w tej chwili.

Podczas ostatniej rozmowy telefonicznej Jill rzuciła słuchawkę. 194 -

Miło wiedzieć, że nie tracisz ducha. - Wygiął usta w szelmowskim

uśmiechu. - A jaka ona jest właściwie? -

Nie wiem - odparła szczerze Charley. - Nie wiem, co

0

niej myśleć. W jednej chwili przypomina zagubioną dziewczynę,

łagodną i bezbronną - dosłownie musisz się uszczypnąć, aby pamiętać, że ma na koncie zabójstwo tych trojga dzieci -a w drugiej patrzy na ciebie tak, jakby brała miarę na trumnę, 1

jesteś skłonny uwierzyć, że może być zdolna do wszystkiego.

-

To brzmi intrygująco.

-

Nie wiem. Być może jej prawnik ma rację. Nie uważa mnie za

odpowiednią osobę do tego zadania. -

W takim razie się myli - rzekł Glen. - Komu wolisz wierzyć -

jakiemuś drogiemu adwokatowi z imponującymi tytułami czy kiepskiej imitacji mafioza ze słodkim szcze-niaczkiem? Według mnie wybór jest prosty. Charley roześmiała się, a szczenię jeszcze mocniej przylgnęło jej do szyi. -

Jesteś pewien, że ten pies dobrze się czuje?

-

Żarty sobie stroisz? Jest w siódmym niebie. Każdy facet byłby

szczęśliwy na jego miejscu. Charley cofnęła się o krok, jakby chciała się zdystansować od tego komplementu, nie mówiąc już o mężczyźnie, który za każdym razem, kiedy go widziała, zyskiwał na atrakcyjności. Czy ta historia ze szczeniakiem to zwykła sztuczka, która ma ją rozbroić, podstęp, żeby ją uwieść, a następnie porzucić i dać jej nauczkę za to, co nawypisywała o nim w swoim felietonie? To, że ona nie należy do mściwych, wcale nie oznacza, że on taki nie jest. -

Cóż, w takim razie naciesz się pobytem u synka.

-

Dzięki. Właśnie taki mam zamiar.

-

Zadzwoń, jak tylko wrócisz. W związku z odbiorem psa - uściśliła.

-

Na pewno zadzwonię. Pa, Brutal! - Obszedł ją i cmoknął Brutala w

łepek. - Trzymaj się! - rzucił do Charley. 195 Charley na poły spodziewała się podobnego cmoknięcia w czoło i poczuła się niemal rozczarowana, gdy Glen tylko poklepał ją po ramieniu, zanim wsiadł do samochodu i ruszył. Kiedy zniknął za zakrętem na końcu ulicy, postawiła Brutala na trawie. -

A niech to! - Wzruszyła ramionami. - Rób swoje!

Pies węszył dokoła przez kilka sekund, znalazł odpowiadającą mu kępkę trawy, uniósł nogę i posiusiał. -

Niesamowite! - Charley wzięła go z powrotem na ręce akurat w

chwili, gdy Gabe Lopez otworzył frontowe drzwi i spiorunował ją wzrokiem. -

Dzień dobry, panie Lopez! - przywitała go, zdecydowana poprawić

sąsiedzkie stosunki, i pomachała mu wolną ręką. -

Tylko niech pani trzyma tego psa z daleka od mego trawnika -

warknął, po czym wycofał się i zatrzasnął drzwi. 17 Od: Nowa fanka Do: Charley@Charley'sWeb.com. Temat: Świetny felieton! Data: Poniedziałek, 12 lutego 2007, 9:06:24 - 0400 Droga Charley! Ten wczorajszy felieton był naprawdę świetny. Nie mogłam się doczekać, żeby pójść do pracy i Ci podziękować, jako pracownica opieki społecznej,

uważam, że bardzo trafnie ujęłaś najważniejsze sprawy. Wraz z kolegami po fachu zdecydowanie za dużo czasu spędzamy na dywagacjach, co ważniejsze -geny czy wychowanie, i w końcu zgodnie dochodzimy do wniosku, że w sumie to nie ma znaczenia. Bo tak naprawdę liczą się tylko skutki. I nie sporów nam potrzeba, lecz tolerancji. Może gdybyśmy wszyscy z większą tolerancją odnosili się 196 do dzielących nas różnic, nie dochodziłoby do aktów przemocy wobec dzieci. Z poważaniem Kara Stephenson Od: Charley Webb Do: Kara Stephenson Temat: Podziękowanie Data: Poniedziałek, 12 lutego 2007, 9:08:16 - 0800 Droga Karo, dzięki za sympatyczny list. Miło być docenionym. Mam nadzieję, że moje następne felietony będziesz czytać z taką samą przyjemnością. Pozdrawiam Charley Webb Od: Zaniepokojony Do: Charley@Charley'sWeb.com Temat: Twój ostatni felieton Data: Poniedziałek, 12 lutego 2007, 9:14:02-0500 Droga Charley, zawsze zabieram się do Twoich felietonów z mieszaniną podniecenia i lęku. Na kim sobie dziś poużywasz i dlaczego? W jaki sposób wyżyłaś się tym razem na własnym ciele? Jakie myśli kłębią się w tej małej, ślicznej główce? - zastanawiam się. Tak więc wyobraź sobie moje rozczarowanie

ostatnim felietonem, który był głęboki i skłaniający do refleksji. Liczę, że nie zrezygnujesz z pogoni za bardziej samolubnymi, wybacz mi, samolubnymi doświadczeniami w rodzaju brazylijskiego wosku czy Passion Parties (niewątpliwie wszystko w imię pasji badawczej) dla ważniejszych, lecz znacznie mniej zabawnych problemów, takich jak przemoc wobec dzieci. I chociaż pochwalam Twoje głębokie przywiązanie do sprawiedliwości społecznej, tęsknię 197 za dawną, mniej skomplikowaną Charley. Proszę Cię, nie rozczaruj mnie więcej. Arnold Lawrence Od: Charley Webb Do: Arnold Lawrence Temat: Dzięki, niedzięki Data: Poniedziałek, 12 lutego 2007, 9:20:20 - 0800 Drogi zaniepokojony Arnoldzie, kilkakrotnie przeczytałam Twój e-mail i nadal nie jestem pewna, czy mam potraktować go jako komplement czy raczej zniewagę. Owszem, to miłe, gdy ktoś uważa Cię za atrakcyjną osobę, lecz w konsternację wprawia mnie fakt, że dla Ciebie jestem kimś w rodzaju pustego kobieciątka. I chociaż cieszy mnie, że lubisz moje felietony, przykro mi, iż uważasz je za płytkie. Coś, co jest zabawne, wcale nie musi być mniej godne uwagi, podobnie jak poważny artykuł absolutnie nie dodaje powagi jego autorowi. Zapewniam Cię, że będę poruszać tematy, które w jakiś sposób mnie dotyczą i intrygują. Prawdopodobnie niektóre z nich będą poważne, inne nie, lecz zawsze będę się starać, aby prowokowały do myślenia i do dyskusji. Mam nadzieję, że nadal będziesz ich wypatrywał z mieszaniną podniecenia i lęku.

Z poważaniem Charley Webb Od: Sheryl Volpe Do: Charley@Charley'sWeb.com Temat: To, co mnie wkurza Data: Poniedziałek, 12 lutego 2007, 9:32:59-0400 Droga Charley, czytam Twoje felietony, odkąd tylko zaczęły się ukazywać w „Post", i wszystkie uważam za wnikliwe, dobrze napisane i na 198 czasie. Jednym z tematów, którymi się dotąd nie zajęłaś, chociaż pośrednio dotknęłaś go w swym ostatnim felietonie o brutalnym zachowaniu ojca wobec syna, jest to, co mnie wkurza, a mianowicie grubasy w samolotach! Czy to nie denerwujące, że płacąc za cały bilet, ląduję na połowie miejsca tylko dlatego, że ktoś nie potrafi kontrolować apetytu i wylewa się ze swego fotela? Już sam ten fakt powinien upoważniać do żądania zamiany miejsca. Ciekawa jestem Twego zdania w tej sprawie. Szczerze oddana Sheryl Volpe Od: Wyrozumiały czytelnik Do: Charley@Charley'sWeb.com Temat: Twoja matka Data: Poniedziałek, 12 lutego 2007, 9:42:13 - 0500 Biedna, droga Charley, teraz rozumiem, co ukształtowało Cię właśnie w taki sposób. To wpływ Twojej matki! Jakaż to okropna, odrażająca kobieta! Ktoś musi jej wskazać drogę, podobnie jak Tobie, bezbronnej ofierze jej amoralnej

indoktrynacji. Nie bez powodu bogobojni ludzie potępiają tych, którzy wypaczają wolę Pana. Sam Bóg nakazał, aby tacy degeneraci byli karani śmiercią. Twoja matka musi zawrócić z drogi zła, a dopóki tego nie uczyni, Ty musisz się jej wyrzec. Będę się modlić za Wasze dusze. Niech Bóg ma Cię w opiece. Wyrozumiały czytelnik Charley głowiła się nad jakimiś zgrabnymi odpowiedziami na ostatnie dwa e-maile, gdy zadzwonił telefon na biurku. -

Charley Webb.

-

Cześć! - odezwał się dźwięczny, jakby znajomy głos. Bezskutecznie

usiłowała skojarzyć go z konkretną osobą, zanim rozmówczyni ponownie się odezwała. -

Tu Emily - przedstawiła się po krótkiej przerwie. -

199 Twoja siostra - dodała, dobitnie akcentując każde słowo, jakby mówiła do mikrofonu. Natychmiast przed oczyma Charley stanęła piękna, młoda kobieta z wyrazistymi, klasycznymi rysami i z jasnymi, prostymi włosami przyciętymi na wysokości podbródka. -

Emily! Mój Boże! Co słychać?

-

Wszystko w porządku. A u ciebie?

-

Bardzo dobrze. Może tylko jestem trochę niewyspana. Zgodziłam się

przez trzy tygodnie opiekować szczeniaczkiem znajomego, i on podobno miał spać w swoim pudełku, ale że piszczał przez większą część nocy, wzięłam go w końcu do siebie, no i się uparł, żeby spać przytulony do mojej nogi, a ja chyba nie jestem przyzwyczajona do dzielenia z kimś

łóżka... - Co się z nią dzieje? Nie rozmawiała z siostrą od niemal dwóch lat! Po co paple o tym cholernym psie? - Co słychać? -zapytała jeszcze raz. -

Nadal wszystko w porządku - odparła chłodno siostra. -Słuchaj, jak

rozumiem, rozmawiałaś z Anne. -

Tak, przed paroma tygodniami. Czemu pytasz? Coś się stało?

-

Nie, naturalnie, że nie. Wszystko dobrze się układa. Jej nowa książka

wysunęła się na drugą pozycję listy bestsellerów „New York Timesa". -

To fantastycznie!

-

Przeczytałaś ją?

-

Mam zamiar zrobić to w ten weekend. - Charley przewróciła

oczyma. - Ale Bram przeczytał. Podobała mu się. -

Był wtedy naćpany?

-

Nie. Czemu? Jest aż tak beznadziejna?

-

Według taty to bzdet w złym guście.

-

Jakbym go słyszała. A jakie jest twoje zdanie?

-

Bzdet, ale nie w złym guście - zawyrokowała Emily.

-

Recenzja niewątpliwie pochlebna.

-

A jak Bram sobie radzi?

200 -

Dobrze. Od ponad dziesięciu dni trzeźwy i czysty.

-

Całe dziesięć dni. No proszę. - Na Emily najwyraźniej informacja nie

zrobiła wrażenia. - A jak tam Franny i James? -

Są cudowni. A Catherine?

-

Rośnie jak na drożdżach. Czy Anne mówiła ci, że się zgodzi, aby

A.J. zabrał dzieci? -

Jak to? - Charley pamiętała, że A.J. odgrażał się, iż wystąpi do sądu o

opiekę nad Darcym i Tess, jeżeli Anne nie zgodzi się wypłacać mu alimentów. - To jakiś wybieg? -

Nie. Zrzeka się opieki na jego rzecz. Mówi, że obecnie dużo

podróżuje, a kiedy bywa w domu, pracuje, udziela wywiadów i tak dalej. Uważa, że on lepiej się nimi zajmie. -

Ależ to jakiś absurd!

-

Nie, to cała Anne. Lub raczej Elizabeth. Jak rozumiem, nadal

kontaktujesz się z matką. -

Będzie zdruzgotana, jak się o tym dowie.

-

Chyba żartujesz? To tylko naśladowanie jej metod wychowawczych.

-

Czy nie powinnam zadzwonić do Anne? Może uda mi się odwieść ją

od tego pomysłu? -

No, na pewno ciebie posłucha, przecież jesteście sobie tak bliskie i w

ogóle. -

Ona popełnia duży błąd. Wiesz o tym.

-

Może tak, a może nie. W każdym razie nie w tej sprawie dzwonię.

-

A w jakiej?

-

Chodzi o magazyn.

-

Jaki magazyn? - zdziwiła się Charley, nadal oszołomiona

rewelacjami Emily. Jak Anne w ogóle może rozważać rozstanie z dziećmi po tym, co sama przeżyła? -

Magazyn „People". Ten reportaż, który zamierzają zrobić.

Charley pamiętała jak przez mgłę, że Anne również o tym wspominała. 201

Historia z siostrami Bronte? - domyśliła się.

-

Właśnie. Podobno normalnie nie zajmują się pisarzami, bo to jakoby

nudne, lecz Anne stanowi wyjątek z powodu tego zamieszania z A.J., no a ja pracuję w telewizji... -

Naprawdę mi przykro, że przeoczyłam twój kawałek w „Dzień

dobry, Ameryko" - weszła jej w słowo Charley -

Nie ma sprawy. W każdym razie - ciągnęła Emily - kiedy ludzie z

„People" dowiedzieli się, że ty też piszesz i masz na imię Charlotte, jak mogli się oprzeć? Napalili się na ten reportaż i chcą jak najszybciej zrobić z nami wywiady. Padła propozycja, abyśmy spotkały się wszystkie w Palm Beach, bo leży na trasie objazdu Anne z wieczorami autorskimi. Tysiące pytań kłębiło się w głowie Charley, lecz tylko jedno się wyłoniło: -

Kiedy?

-

Dokładna data nie została jeszcze ustalona. Prawdopodobnie w ciągu

kilku najbliższych tygodni. Powiadomię cię, jak będę znać termin i miejsce. -

Naprawdę uważasz to za dobry pomysł? - spytała Charley. Od

niepamiętnych czasów siostry nie znalazły się razem w tym samym pomieszczeniu. -

Żartujesz? To najlepszy sposób na zdobycie rozgłosu. Pomyśl o

zdjęciach w czasopiśmie, nie mówiąc już o ewentualnym dalszym ciągu. „Dzień dobry, Ameryko" zastanawia się nad programem o nas. Wszystko może się zdarzyć. Nawet zaproszenie do talk-show „Oprah". Artykuł w „People" na pewno nie zaszkodziłby w pozyskaniu wydawców zainteresowanych wydaniem książki o Jill Rohmer, spekulowała Charley. Ustawialiby się w kolejce, machając jej przed nosem hojnymi zaliczkami. A dzięki udziałowi w talk-show „Oprah" jej książka najprawdopodobniej

znalazłaby się na liście pozycji, które wypada przeczytać. Charley stałaby się bogata i sławna, nie mówiąc już o tym, że byłaby rozchwytywana i zyskałaby szacunek. Musiała jedynie wyrazić zgodę na wywiad. 202 -

A co z Bramem? - zapytała, zamiast powiedzieć „tak".

-

Z Bramem? W jakim sensie?

-

No wiesz, po pierwsze, to nasz brat, a po drugie, jest utalentowanym

malarzem. Czy bierzecie go pod uwagę? -

Nie bardzo pasuje do tej historii - orzekła Emily. - Ale niewątpliwie

można o nim napomknąć. -

Zasługuje na więcej niż napomknięcie - postawiła się Charley z

zaskakującą determinacją. -

Charley, nie decydujemy o kształcie umowy.

-

A co z naszą matką? - Charley zmieniła temat.

-

Ona nie ma z tym nic wspólnego. - Profesjonalnie ustawiony głos

Emily stał się zimny i twardy. Charley oczyma wyobraźni widziała, jak siostra przygryza dolną wargę, tak jak to zawsze robiła w dzieciństwie, kiedy coś ją rozgniewało. -

Ma wiele wspólnego - zaoponowała. - Gdyby nie ona, nie byłoby

trzech sióstr o imionach: Charlotte, Emily i Anne. -

Do czego właściwie zmierzasz? - zniecierpliwiła się Emily.

Do czego zmierza? -

Zgodzę się na wywiad pod dwoma warunkami - odpowiedziała.

-

Pod dwoma warunkami? - powtórzyła Emily, nie mogąc wyjść ze

zdumienia. -

Po pierwsze, Bram zostanie w to włączony na równych prawach...

-

Naprawdę myślisz, że do tego czasu nie zacznie się znowu upijać? -

wtrąciła Emily. -

...a po drugie, kiedy tu przyjedziecie, obie spotkacie się z matką.

-

Co?! Nie ma mowy.

-

W takim razie nie jestem zainteresowana.

-

Oszalałaś?! Ten artykuł może otworzyć ci wszystkie drzwi. To

jedyna taka okazja w życiu. 203 -

Pojawią się i inne. - Czy aby na pewno? Co ona wyrabia?

Po długiej ciszy w słuchawce usłyszała: -

Skontaktuję się z tobą. - I Emily się rozłączyła, zanim Charley

zdążyła powiedzieć: „Do usłyszenia". Odłożyła słuchawkę i oniemiała zapatrzyła się w ekran monitora. Co ona najlepszego zrobiła? Czy naprawdę postawiła pod znakiem zapytania szansę na karierę przez swoje niedorzeczne wymagania? Kim była, żeby stawiać warunki innym? Siostry, podobnie jak ona, dokonały wyboru. Jakie miała prawo im mówić, że matce należy się druga szansa? Emily ma rację. Chyba oszalałam, pomyślała. Z roztargnieniem przesuwała na ekranie e-maile, które nadeszły podczas rozmowy z Emily, i zatrzymała kursor na ostatnim. Od: Osoba o dobrym smaku Do: Charley@Charley'sWeb.com Temat: Ostatni felieton Data: Poniedziałek, 12 lutego 2007, 9:53:01 -0400 Droga Charley, jak widać, niektórzy ludzie nie potrafią się niczego nauczyć! Po moim ostatnim liście wydawało się już, że jest szansa, zauważ, jest szansa, iż być

może zastanowisz się nad moimi słowami i postarasz się zmienić. Felieton o szastaniu pieniędzmi wydawał się krokiem we właściwym kierunku i budził we mnie nadzieję. Lecz z przykrością stwierdzam, że najwyraźniej BYŁEM W BŁĘDZIE!!! Pozostajesz tak samo GŁUPIA i WULGARNA jak zawsze. Jak śmiesz częstować nas historyjkami o CHORYM i PERWERSYJNYM zachowaniu twojej matki. Już sam fakt, że lubi LIZAĆ CIPKI, jest dostatecznie obrzydliwy, a radosny sposób, w jaki o tym opowiadasz, jest nie do zniesienia dla PORZĄDNEGO człowieka. Nie została mi dla ciebie nawet odrobina współczucia. ZASŁUGUJESZ NA ŚMIERĆ! 204 PS: I nie licz, że twoje dzieci zostaną oszczędzone. Nic z tego. -

O nie! - wyszeptała Charley, przyciskając dłoń do ust. Natychmiast

przesłała kopie maila do Mitchella Johnsona oraz Michaela Duffa, a potem, zrezygnowana, opadła na fotel i czytała ten tekst tyle razy, że w końcu mogła go wyrecytować z pamięci. -

Ty popaprany skurwysynu! Jak śmiesz! - Sięgnęła do szuflady,

odnalazła wizytówkę Jennifer Ramirez i zadzwoniła na jej telefon komórkowy. Niestety, policjantka nie odbierała i Charley mogła jedynie zostawić wiadomość w poczcie głosowej. - Cholera! Cholera! pomstowała, zrywając się z fotela i bezradnie krążąc wokół niego. Rozległ się dzwonek telefonu. Charley natychmiast podniosła słuchawkę. -

Halo? Oficer Ramirez?

-

Alex Prescott - odezwał się męski głos. - Dzwonię nie w porę?

Charley przez chwilę łapała powietrze, starając się nadać głosowi spokojne brzmienie.

-

Nie, tylko... Dostałam taki nieprzyjemny e-mail.

-

Co znaczy „nieprzyjemny"?

-

To, co zwykle: jestem głupia, wulgarna i zasługuję na śmierć.

-

Rzeczywiście, można go nazwać nieprzyjemnym.

-

Zdarza ci się dostawać takie listy?

-

Czasami. Do moich ulubionych należą te z cytatem z Szekspira.

Znasz to: „Najpierw zabijemy wszystkich prawników"? -

Poważnie? - Charley złapała się na tym, że się uśmiecha, i nie bardzo

wiedziała, czemu ją cieszy, że Alexowi też grożono śmiercią. - Więc uważasz, że nie ma się czym przejmować? -

Jestem pewien, że to tylko pogróżki.

205 -

Ten ktoś grozi również moim dzieciom - wyjawiła, słysząc własny

łamiący się głos. -

W takim razie powinnaś skontaktować się z policją.

-

Już to zrobiłam. Czekam na odzew.

-

Może spróbuję zadzwonić później? - zaproponował.

-

Nie, w porządku. Co się dzieje? - Czyżby Jill się z nim

skontaktowała, powiedziała, że zdenerwowała ją sprzeczka i chce, żeby poszukał innego autora? -

Siostra Jill, Pam, zgodziła się z tobą porozmawiać.

-

Naprawdę? Kiedy?

-

Niestety, musicie się spotkać w ten weekend. Ojca i Ethana nie

będzie w mieście, a ona jest skłonna rozmawiać z nami wyłącznie pod ich nieobecność. -

Zobaczę, czy uda mi się to zorganizować.

-

Dasz mi znać jak najszybciej?

-

Naturalnie. - Odłożyła słuchawkę.

Telefon natychmiast zadzwonił ponownie. -

Oficer Ramirez?

-

Nie całkiem - odezwał się lodowaty głos.

-

Emily?

-

Rozmawiałam z Anne - oznajmiła siostra. - Załatwione.

18 -

Wyglądasz na zmęczoną - zauważył Alex, kiedy wsunęła się na fotel

obok niego. Siąpił deszcz i kabriolet miał podniesiony dach. Charley, starając się przełknąć uwagę Alexa, pomachała na do widzenia matce, która patrzyła na nich z okna salonu. Spędziła sporo czasu na przygotowaniach do tego wyjazdu -więcej, niż poświęciłaby na szykowanie się na randkę - i według niej wyglądała cholernie dobrze. Starannie wybrała ubiór, odrzucając bladoróżową bluzkę jako zbyt dziewczęcą i rezyg206 nując z kwiecistych wzorów, bo to wydało jej się zbyt krzykliwe. W końcu zdecydowała się na wrzosowy top z jedwabnego dżerseju i klasyczne czarne spodnie. Całość cechowała dyskretna elegancja i Charley wyglądała pociągająco, a przy tym nieagresywnie sexy. -

Na kim chcesz zrobić wrażenie? - zainteresowała się matka.

Na kim chcę zrobić wrażenie? - zastanawiała się, kiedy Alex odjechał spod domu. Przecież nie na Pam, siostrze Jill. Ani na Aleksie, który zjawił się ubrany swobodnie, w dżinsach oraz kraciastej koszuli, i najwyraźniej nawet nie usiłował na niej zrobić wrażenia.

-

Kiepsko sypiam - odrzekła na jego uwagę.

-

Przyszło więcej e-maili z pogróżkami? - Alex skręcił na północ w

kierunku Okeechobee, w drogę z wylotem na autostradę 1-95. -

Dzięki Bogu, nie. Wszystko przez tego szczeniaka z mało pojemnym

pęcherzem. Alex miał zaskoczoną minę. -

Absolutnie nie wziąłbym cię za miłośniczkę psów.

-

Przyjacielska przysługa. - Charley opowiedziała o historii z Glenem

McLarenem. („To pies Glena - tłumaczyła się wcześniej przed matką. -Co miałam zrobić? Miałam wobec niego dług". ,A nie wystarczyłoby mu obciągnąć"? - padła błyskawiczna riposta). -

Glen McLaren - powtórzył Alex, przeciągając słowa, jakby to

nazwisko obiło mu się o uszy. -

Znasz go?

-

Nazwisko brzmi znajomo.

-

Ma nocny klub w Palm Beach.

Alex wzruszył ramionami, jakby przestało go to interesować. -

Prędzej czy później na pewno skojarzę. Czy to twoja matka

przyglądała nam się przez okno? 207 -

Tak, moja matka.

-

Z tego, co udało mi się dostrzec, wygląda na bardzo atrakcyjną

kobietę. -

Zdecydowanie, na swój sposób.

-

Jak one wszystkie. - Alex uśmiechnął się.

-

Tak to zabrzmiało, jakbyś wspominał coś z własnego doświadczenia

- zauważyła Charley. -

Na pewno każdy z nas ma w pamięci jakąś historię z matką w roli

głównej. -

Opowiedz mi swoją.

Przez chwilę obawiała się, że być może naruszyła jego prywatność i Alex wycofa się z rozmowy w bezpieczne schronienie, jakim było słuchanie prawniczych taśm, lecz on znów się uśmiechnął. -

Moja matka - zaczął - należy do ludzi, którzy wyrzucają z siebie

tysiąc słów wtedy, gdy wystarczyłoby jedno. Opowiadanie o tym, co zjadła na śniadanie, potrafi zająć jej cały dzień. -

Ciekawe.

-

Wcale nie, lecz co można zrobić?

-

A co robisz?

-

Słucham. Jakoś to znoszę.

-

A twój ojciec?

-

Przestał słuchać, gdy miałem dwa lata. Krótko mówiąc, pewnego

dnia wyszedł z domu i nie wrócił. -

Chcesz powiedzieć, że więcej go nie widziałeś?

-

Widywałem go do czasu, kiedy założył nową rodzinę. Wtedy

kontakty bardzo się rozluźniły. Od mniej więcej pięciu lat nie miałem od niego wiadomości. Podobno przeniósł się do Kalifornii. -

Brakuje ci go?

-

Raczej nie. Mam kilku przyrodnich braci, ale jakoś nie jestem ich

ciekaw - opowiadał. -

Mógłbyś się z nimi skontaktować - podsunęła Charley.

208 -

Mógłbym - zgodził się. - O ile dobrze pamiętam, Jill wspominała, że

masz brata i dwie siostry. Charley wyprostowała ramiona. Nie przeszła jej jeszcze złość na Jill po tym, jak ją urządziła na początku tygodnia. Pojechała taki kawał drogi do Pembroke Pines tylko po to, by usłyszeć, że Jill źle się czuje i nie może się z nią zobaczyć. -

Jeszcze jeden taki wyskok... - powiedziała teraz, nie wdając się w

szczegóły. -1 zwijam manatki. Alex nie starał się udawać, że nie wie, o co chodzi. -

Mówiła mi, że bardzo jej przykro z powodu takiego zachowania.

-

Ona musi zrozumieć, że dozwolone są wszelkie pytania.

-

Ona to rozumie.

-

Książka jest jej pomysłem - przypomniała Charley. -Nie pozwolę

sobą pomiatać. -

Przysięga, że więcej to się nie zdarzy.

-

Mam nadzieję - ucięła Charley, zdecydowana nie odpuścić Jill tak

łatwo. Miała pracowity tydzień, poza tym musiała przemyśleć kolejny felieton, no i uporać się z obsesyjnym myśleniem o e-mailu z pogróżkami. -

Chcę dostać tę listę - przypomniała oficer Ramirez i Charley spędziła

kilka godzin na wypisywaniu nazwisk wszystkich osób, z którymi kiedykolwiek miała na pieńku, zaczynając od Lynn Moore i Gabe Lopeza, a kończąc na koleżankach ze szkoły podstawowej. Nie pominęła nawet ojca i sióstr, udając, że nie dostrzega błysku zdumienia w ciemnych oczach policjantki. -

Siostry za parę tygodni przyjadą do Palm Beach - wymknęło jej się

teraz. -

To miło. - Alex zamilkł i spojrzał na nią. - Prawda?

-

To się dopiero okaże.

Znowu przez parę minut jechali w milczeniu. Alex włączył radio i dźwięki popularnego rocka wypełniły wnętrze sa209 mochodu. Josh Groban melodyjnie i melodramatycznie ogłaszał, że jakaś ona pomaga mu się podnieść. -

Jaką muzykę lubisz? - spytał Alex.

-

Pewnie powinnam powiedzieć, że klasyczną - doszła do wniosku po

chwili zastanowienia. -

Czemu niby powinnaś?

-

Nie wiem. Może wtedy nie pomyślałbyś, że jestem płytka.

-

Wcale tak nie myślę.

-

Nie? A ja tak - powiedziała i odczuła ogromną wdzięczność, gdy się

roześmiał. - Country - wyznała po chwili. - Lubię country. -

Naprawdę? Masz jakichś ulubionych wykonawców?

-

Wszystkich ich lubię. Gartha Brooksa, Vince'a Gilla, Tima

McGrawa. -

Żadnych kobiet?

-

Faith Hill, Alison Krauss, no i oczywiście Dolly Parton.

-

Oczywiście, wszyscy lubią Dolly.

-

A ty jaką muzykę lubisz? - odwzajemniła się, uzmysławiając sobie,

że nie pyta przez grzeczność, bo naprawdę ją to ciekawi. -

Klasyczną - odparł ze śmiertelną powagą. - Nie, wygłupiam się.

Właściwie też lubię posłuchać country. - Zmienił stację na WIRK. The

Judds śpiewali: „Mama, He's Crazy". - Nawet brzdąkam trochę na gitarze. -

Wcale nie jestem zaskoczona. To znaczy nie tym, że grasz na gitarze,

ale wcale nie byłabym zdziwiona, gdybyś był w tym dobry, o ile z tego, co mówię, można wyłapać jakiś sens. -

Myślę, że można.

-

Kiedyś grałam na pianinie - wyznała.

-

Teraz już nie?

-

Skończyłam z tym, gdy miałam dwanaście lat. Ojciec mówił, że od

mojego grania dostaje migreny. 210 -

Byłaś taka kiepska?

-

Byłam taka dobra - poprawiła go Charley. - Ćwiczyłam z wielkim

zaangażowaniem, żeby miał te ataki migreny. Alex był wyraźnie zaciekawiony tematem, ale zrezygnował z drążenia go. -

Jaką kuchnię najbardziej lubisz? - zapytał, zapewne, żeby przejść na

bezpieczniejszy teren. -

Włoską.

-

Tak myślałem. Byłaś kiedyś w Centro?

-

Nie. Gdzie to jest?

-

To mały pasaż handlowy niedaleko Zakładu Pembroke. Moglibyśmy

podjechać tam w środę po wizycie u Jill. Czy proponuje mi randkę? - zastanawiała się, pozostawiając propozycję bez odpowiedzi. -

Nie sądziłam, że do nas dołączysz - powiedziała, mając na myśli

środowe spotkanie z Jill. -

Wydawało mi się, że może to dobry pomysł w świetle tego, co

zaszło. Poza tym mam rano spotkanie w Fort Lauderdale. Mogę więc dojechać do więzienia. Oczywiście, o ile nie masz nic przeciwko... -

Nie. Absolutnie nie.

-

W takim razie załatwione.

Znowu zamilkli. Juddsów zastąpiła grupa Alabama. „Jedyne, co mogę zrobić, to żyć i umrzeć" - wyśpiewywali z werwą. -

A tak szczerze, ile wiesz o tym, co się działo? - spytała Charley.

-

Nie bardzo rozumiem.

-

Wiesz, że Jill była gwałcona przez brata? - skonkretyzowała pytanie

Charley. -

Tak.

-

I że ojciec ją maltretował.

-

Owszem, bił ją.

-

Czy była przez niego molestowana?

-

Lepiej sama zapytaj o to Jill - odparł po chwili.

211 -

Pytam ciebie.

-

Nie czuję się zręcznie, rozmawiając o tych sprawach.

-

A jeśli Jill oświadczy, że nie ma nic przeciwko temu, byś o tym ze

mną rozmawiał? -

Wtedy będę rozmawiać.

Znowu zamilkli. Ucichł chóralny śpiew Alabamy i w radiu podawano wiadomości: sześcioletni chłopiec utonął podczas wywrotki łódki na śródlądowym szlaku wodnym; policja przesłuchała miejscowego polityka w związku z porno w Internecie; na nowo rozgorzały walki w Afganistanie.

-

Jaki był wynik tej sprawy, nad którą pracowałeś? - zagadnęła

Charley. -

Którą masz na myśli?

-

No wiesz. Cały świat przeciwko matce.

-

Ach, tej! - Skojarzył i uśmiechnął się przebiegle. - Wygrałem.

Dania leżała na północ od Hollywood, parę minut jazdy samochodem od strony lotniska w Fort Lauderdale. Jill miała rację co do tego miejsca, pomyślała Charley, bo rozglądając się po obu stronach ulicy, widziała wystawy sklepowe zabite dyktą. Wiele domów było niezamieszkanych i musiały tak stać przez dłuższy czas, sądząc po mrocznych, martwych wnętrzach, odpadającym płatami tynku na murach, łuszczących się, a czasem już nieczytelnych reklamach nad witrynami i ciemnych, brudnych oknach. -

Z tego, co wiem - odezwał się Alex - to miejsce kiedyś tętniło

życiem. Teraz działa zaledwie kilka sklepów. -

Czy souveniry nie pisze się przypadkiem przez „o"? -zainteresowała

się Charley, kiedy mijali nieczynny sklep z szyldem: ANTYKI I SUVENIRY. -

Niewątpliwie.

-

Jesteś kolekcjonerem? - spytała.

-

W dzieciństwie zbierałem karty z baseballistami. A ty?

212 Charley zaprzeczyła ruchem głowy. -

Za to moja matka miała wspaniałą kolekcję lalek z całego świata.

Przynajmniej setkę. Zakradałam się do jej pokoju, żeby się nimi bawić. -

Nadal je ma?

-

Ojciec wszystkie wyrzucił po jej wyjeździe. Któregoś dnia wróciłam

ze szkoły i już ich nie było. Z początku myślałam, że zabrała je ze sobą... Charley zawiesiła głos. Czekała, że Alex zada jakieś oczywiste w tej sytuacji pytanie ojej rodzinę, lecz albo nie chciał okazać się wścibski, albo po prostu go to nie interesowało. -

A antyki? - spytał.

-

Co antyki? - Czemu nie był ciekaw sprawy z lalkami?

-

Podobają ci się?

-

Średnio. - Czy w pewnym sensie nie zaprosił jej na randkę? Obraził

się, bo nie odpowiedziała? - A tobie? -

Nigdy nie rozumiałem, co w nich tak ludzi pociąga. Zawsze wolę

być pierwszym właścicielem. -

To niewątpliwie wyjaśnia twój wybór samochodu.

Roześmiał się. -

Możesz mi nie wierzyć, lecz kupiłem go prosto z taśmy. Zapłaciłem

gotówką, a pieniądze zbierałem przez wiele lat. Zawsze marzył mi się kabriolet. I nie mam serca się z nim rozstać. - Skręcił w prawo na końcu ulicy, potem w lewo i jeszcze raz w lewo. Wkrótce zostawili za sobą centrum i znaleźli się w rzadziej zabudowanej części miasta. - O, tam mieszkają Rohmerowie - powiedział po pokonaniu półtora kilometra i kilku kolejnych zakrętów, wskazując skromny, szary, parterowy dom z drewna. Charley wyjęła z torby magnetofon, włączyła go i cichym głosem nagrała spostrzeżenia: -

Dom mały, parterowy, powierzchnia może ze sto metrów

kwadratowych, niepozorny jak wszystkie okoliczne domy. Panele

pomalowane na szaro, wykończenie białe, farba 213 wygląda na w miarę świeżą, trawnik od ulicy zadbany, zasłony w oknach pozaciągane. Brama wjazdowa od podwórka. Garaż na jeden samochód. Wrzuciła magnetofon do torby i sięgnęła po mały aparat cyfrowy. Wypada zrobić zdjęcie? -

Ale dyskretnie - poradził Alex, wjeżdżając na podjazd.

Charley, nie zwracając uwagi na siąpiący deszcz, wysiadła z samochodu i obfotografowała dom, zanim Alex zdążył wyłączyć silnik. -

Tędy - powiedział, biorąc ją pod łokieć i prowadząc do frontowych

drzwi. Nacisnął dzwonek, odczekał. Po dziesięciu sekundach zadzwonił jeszcze raz. -

Ona wie, że mieliśmy przyjechać, tak? - upewniła się Charley,

żałując, że nie wzięła parasolki, jak radziła matka. -

Wie.

Minęło kolejnych dziesięć sekund. Charley czuła, jak deszcz przenika przez dżersejowy top. Za następnych dziesięć sekund, z włosami przyklejonymi do głowy, będzie wyglądać jak zmokła kura. Niezbyt korzystny wizerunek, pomyślała, gdy Alex dzwonił po raz trzeci. -

Może dzwonek nie działa - podsunęła, chociaż słyszała dźwięk

niosący się po domu. Alex zapukał. Żadnej reakcji. -

Poczekaj tu - powiedział i zniknął za domem, żeby otworzyć furtkę

do ogródka. -

Strasznie zabawne - mruknęła pod nosem Charley, czując na sobie

czyjś wzrok. Odwróciła się powoli w stronę sąsiedniego domu.

W otwartych drzwiach stała kobieta, w połowie ukryta w cieniu korytarza. Wyglądała na jakieś sześćdziesiąt lat, ale być może postarzały ją długie siwe włosy. Była nieco otyła i miała na sobie czerwony welurowy dres z napisem: „Seksowna Laska" na przodzie bluzy zapiętej na zamek. -

Czego chcecie?! - zawołała.

Nie twój zakichany interes, miała ochotę odkrzyknąć 214 Charley, ale ugryzła się w język. Prawdopodobnie nie było to najlepszym pomysłem. Kto wie, może ona zechce z nimi porozmawiać, szczególnie jeśli Pam rozmyśliła się co do współpracy. Właściwie to dobra okazja, aby nawiązać rozmowę, uznała, ruszając przez trawnik Rohmerów i dyskretnie włączając magnetofon ukryty w torbie. -

Przyjechałam do Pam Rohmer. Nie wie pani, gdzie ona może być?

-

Nie widziałam jej. - Kobieta miała niski, ochrypły głos, zapewne z

powodu zbyt dużej liczby wypalonych papierosów w ciągu zbyt wielu lat. To podejrzenie potwierdzały żółte plamy na palcach i dres przesiąknięty zapachem nikotyny. - Czego pani chce od Pam? -

Jestem z nią umówiona - odpowiedziała wymijająco, rozglądając się

za Alexem, lecz niewiele widząc przez deszcz. - Alex! - zawołała. - Gdzie on zniknął? - Alex! -

Niech pani zajdzie na chwilę - zaproponowała Seksowna Laska. -

Przemoknie pani do nitki. Charley jeszcze raz się rozejrzała, zanim weszła do małego przedpokoju z tapetą w złoto-brązowe pasy. Wytarła buty o sfatygowaną wycieraczkę i strzepnęła krople wody z włosów. -

Dziękuję, pani...

-

Fenwick. A pani to...?

-

Charley Webb.

-

Reporterka?

Charley starała się ukryć zaskoczenie, a także fakt, że to pytanie mile ją połechtało. Ta kobieta niewątpliwie była mądrzejsza, niż można by sądzić z wyglądu, a ogromny puf z brązowej skóry, oparty o jedną ze ścian salonu, wcale jeszcze nie świadczył o kiepskim guście. -

Tak. Czytuje pani „Palm Beach Post"?

-

A niby czemu miałabym czytać „Palm Beach Post"? -prychnęła

drwiąco pani Fenwick. -

Nie, sądziłam... Jak pani odgadła, że jestem reporterem?

215 -

A kim innym mogłaby pani być? - Pani Fenwick wzniosła wodniste

oczy na żyrandol, który z grubsza przypominał cierniową koronę. - A mogłoby się wydawać, żeście się już nachapali. Niewiele mięsa zostało na kościach. -

Nie bardzo rozumiem.

-

Stado wilków! - mruknęła pogardliwie pani Fenwick. -Nie

wystarczy, że Jill siedzi z wyrokiem śmierci? Musicie jeszcze zadręczać biedną Pam? -

Pani Fenwick, nie mam zamiaru nikogo zadręczać.

-

Nie przyjechała pani zrobić wywiadu o Jill?

-

Jestem tu na zaproszenie Pam.

-

Tak? No to dlaczego ona nie otwiera drzwi?

Charley rozciągnęła wargi w wymuszonym uśmiechu, czując, jak kropelka wody spada jej z czubka nosa do ust. Obejrzała się na otwarte drzwi,

szukając wzrokiem Alexa, ale nie było go widać. -

Proszę posłuchać. Piszę książkę...

-

Książkę! Aleśmy ambitni.

-

To pomysł Jill. Zapewniam panią, że wspólnie nad nią pracujemy.

Twarz pani Fenwick przybrała dziwny wyraz. -

Może odpowiedziałaby mi pani na kilka pytań? - zaryzykowała

Charley, wyczuwając zmianę w nastawieniu kobiety i decydując się to wykorzystać. -

Na przykład?

-

Zacznijmy od tego, jak długo mieszka pani po sąsiedzku z

Rohmerami. -

Dwadzieścia pięć lat.

-

Więc zna pani Jill___

-

Od urodzenia. Pammy także. Cudowna dziewczyna ta Pammy.

Wspaniale opiekuje się matką. -

A Jill?

Pani Fenwick potrząsnęła głową i zdjęła palcami okruszek tytoniu z języka. 216 -

Grzeczna, odnosi się do ludzi z szacunkiem, chętna do pomocy. Aż

trudno uwierzyć, że zrobiła te okropne rzeczy -rzekła. -

Trudno - potwierdziła Charley, zwracając uwagę na określenie użyte

przez panią Fenwick. - Ale nie można tego wykluczyć? Kobieta milczała przez chwilę. -

Nie można - przyznała w końcu.

-

Charley! - niespodziewanie rozległ się głos Alexa. -Charley! Gdzie

jesteś? Charley otworzyła drzwi, lecz nadal nie mogła umiejscowić adwokata. -

Zaraz przyjdę! - Odwróciła się z powrotem do pani Fenwick. -

Czemu nie można wykluczyć? Kobieta wyjęła z kieszeni dresowych spodni papierosa i pudełko zapałek. -

Nie wiem.

-

Myślę, że wie pani.

-

A niby czemu miałabym z panią o tym rozmawiać? -Wsunęła

papierosa do ust, zapaliła, zaciągnęła się głęboko i powoli wydmuchała dym. -

Bo sądzę, że chce pani o tym mówić.

Pani Fenwick pokręciła głową. -

Nie potrzeba mi kolejnych problemów z Ethanem -oświadczyła.

-

Kolejnych?

-

Pammy to najlepsza dziewczyna pod słońcem. Wszystko bym dla

niej zrobiła. Jej matka, hmm, no wie pani, od lat na wózku i z każdym dniem coraz z nią gorzej. Ale ten jej mąż i Ethan! Wiecznie się o coś wściekają. Któregoś razu poskarżyłam się, że ich samochód blokuje mi wyjazd. Zanim się obejrzałam, miałam kupę śmieci na trawniku. Innym razem obrzucił mi drzwi jajkami. -

Charley! - zawołał znowu Alex.

217 -

Pani Fenwick, a co pani powie o Jill? - zapytała Charley, ignorując

wołanie Alexa. -

To chyba nic ważnego. Raczej wrażenie, jakie...

-

Proszę opowiedzieć.

-

To dawna sprawa, sprzed jakichś ośmiu, może dziewięciu lat -

zaczęła kobieta. - Mieliśmy tu na jednym z drzew w ogródku ptasie gniazdo i akurat wykluły się pisklęta. Nie wiem, co to były za ptaki, pewnie wróble. Niepozorne, ale lubiłam im się przyglądać. Takie wychudzone, ciągle miały otwarte dzióbki i darły się, domagając się jedzenia. Pokazałam to gniazdo Jill. Wydawała się zaciekawiona. Aż tu jednego popołudnia wracam z pracy... -

Charley!

-

Tu jestem! - odkrzyknęła niecierpliwie, kiedy Alex zmaterializował

się na trawniku przed domem Rohmerów. -Pani Fenwick, co się wtedy wydarzyło? -

Doprawdy, nie wiem, po co to opowiadam.

-

Co robiła Jill, kiedy pani wróciła z pracy?

-

Była w moim ogrodzie - kontynuowała opowieść pani Fenwick po

chwili wahania. - Stała pod drzewem, a gniazdo i biedne, nieżywe ptaszki leżały u jej stóp. Płakała, powiedziała, że kot się do nich dobrał. Pocieszałam ją i razem je zakopałyśmy. Szybko wyleciało mi to z głowy aż do chwili, kiedy wyjrzałam przez okno w sypialni i zobaczyłam, że Jill siedzi na trawie, oparta plecami o dom, trzyma w ręku długi kij i patrzy na moje drzewo, dziwnie się uśmiechając. Wtedy się domyśliłam, że to nie kot dobrał się do tych biedaków. -

Charley! - Alex podbiegł chodnikiem.

-

Porozmawiamy jeszcze kiedyś? - spytała Charley z nadzieją.

Pani Fenwick pokręciła przecząco głową. -

Nie, dość już naopowiadałam. Powinna pani iść. - Otworzyła drzwi i

niemal wepchnęła Charley w objęcia Alexa.

-

Co się dzieje? - spytał.

218 -

Później ci powiem. Znalazłeś Pam?

Alex przez zasłonę deszczu wskazał dom Rohmerów. Kotary we frontowym oknie były rozsunięte. Pamela Rohmer przez szybę obserwowała nadchodzących. 19 Z drzwi wejściowych u Rohmerów wchodziło się prosto do salonu. Pokój był mały, idealnie kwadratowy i całkowicie zdominowany przez ogromny telewizor plazmowy, który zajmował większą część pomalowanej na kremowo ściany. Pod ścianą po prawej stronie stała sfatygowana, beżowa kanapa w stylu chesterfield, wciśnięta pomiędzy dwa opasłe fotele z brązowej skóry firmy La-Z-Boy. Typowo męski wystrój, podsumowała w myślach Charley, ze zdziwieniem odnotowując obecność wazonu ze świeżo ściętymi kwiatami na szklanym stoliku przy zwieńczonym łukiem wejściu do jadalni, jedynym akcencie świadczącym o tym, że w domu mieszkają również kobiety. Zauważyła stół w jadalni nakryty do obiadu. Spojrzała na zegarek. Dochodziła zaledwie druga. Pamela Rohmer stała przy dużym oknie wychodzącym na ulicę. Była wyższa od siostry, miała takie same ciemnoblond włosy i twarz w kształcie serca, natomiast w spojrzeniu tajemniczych, piwnych oczu brakowało witalności Jill. Te oczy zdawały się wyblakłe jak fotografia, która zbyt długo leżała na słońcu, i nie było w nich zaciekawienia, jakby ich właścicielka poznała już odpowiedzi na wszelkie pytania, jakie niesie ze sobą życie, i uznała je za bezsensowne, mało interesujące. Dziewczyna była w dżinsach i w białej bluzce z okrągłym kołnierzykiem, a świeżo

umyte, sięgające ramion włosy pozostawiła rozpuszczone. -

Charley to trochę dziwne imię dla kobiety - odezwała się, zanim Alex

zdążył je sobie przedstawić. 219 -

Tak naprawdę mam na imię Charlotte. - Charley postanowiła

wstrzymać się z prośbą o wspólne zdjęcie. -

Charlotte Webb. - Pamela kiwała głową, słuchając wyjaśnienia. -

Rodzice pewnie uznali, że to dobrze brzmi. -

Tak właśnie było.

Pamela się uśmiechnęła. -

Mogę podać coś do picia? - zapytała.

Charley podziękowała ruchem głowy. -

Przepraszam, że musieliście tak długo czekać. Zajmowałam się

mamą i nie mogłam otworzyć. -

Jak ona?

-

Zasnęła. Na chwilę. - Głos Pam był głęboki i przytłumiony, jakby

dochodził z innego pomieszczenia. Charley żałowała, że nie może na gorąco robić notatek, zanim umkną jej takie szczegóły. -

Proszę siadać. - Dziewczyna ruchem ręki wskazała kanapę.

Charley usiadła, a wtedy lekko zatęchły zapach poduszek przebił się przez cytrynowy aromat odświeżacza powietrza. Jej rozmówczyni przycupnęła na drugim końcu kanapy, sztywno krzyżując nogi w kostkach i skromnie splatając dłonie na kolanach. Alex podszedł do okna i udawał, że patrzy na deszcz. -

Dzięki, że zgodziła się pani ze mną zobaczyć - zaczęła Charley.

Pamela wzruszyła ramionami. -

Jill tego chciała.

-

Pani z nią rozmawiała?

-

Zadzwoniła w zeszłym tygodniu i poprosiła, żebym pomogła.

-

Jestem wdzięczna.

Charley zerknęła na Alexa, licząc na skinienie głową dla zachęty, lecz on nadal stał przy oknie, najwyraźniej zapatrzony na wzmagającą się ulewę. Przeniosła wzrok na Pamelę, 220 która patrzyła na nią z twarzą pozbawioną wyrazu. Co ja tu robię? zastanawiała się Charley. Nie mam pojęcia, o co pytać tę kobietę ani nawet od czego zacząć. Usiłowała przywołać z pamięci listę pytań, które przychodziły jej na myśl w ciągu tygodnia, lecz miała w głowie taką samą pustkę jak Pamela w oczach. Co powiedzieć, żeby zdobyć jej zaufanie? -

Aha, zanim zapomnę - usłyszała własny tekst. - Brat prosił, żeby

przekazać pani pozdrowienia. -

Pani brat?

-

Bram Webb - podsunęła pytającym tonem, jakby nie była pewna. -

Podobno znaliście się przed laty. - Podpowiedź zabrzmiała raczej jak pytanie. Charley żachnęła się w duchu. Nie cierpiała, gdy ludzie stosowali intonację pytającą do oczywistych stwierdzeń. Nie wiedzą, o czym mówią? -

Bram jest pani bratem?

-

Z tego, co wiem, chodziliście na te same wykłady.

-

Ze sztuki, tak. Miał prawdziwy talent.

-

Mówił, że spotykaliście się przez jakiś czas.

-

Tak, umówiliśmy się kilka razy. Bram i Pam, żartowaliśmy. Dobrana

para. Jak mu się wiedzie? -

Świetnie. Doskonale sobie radzi. - Mam nadzieję, dodała w myślach.

Nie odezwał się, odkąd zadzwoniła do niego z wiadomością, że zanosi się na spotkanie rodzinne. „Proszę cię, powiedz, że dobrze usłyszałem" podsumował krótko nowinę. -

To jego imię wydawało mi się takie dziwaczne. Najwyraźniej pani

rodzice... -

Najwyraźniej - powtórzyła Charley, przewracając oczami.

-

Bram Webb - powiedziała Pam, kręcąc głową z niedowierzaniem. -

Ha, świat jest mały, co? -

Świat jest mały - zgodziła się z nią Charley, wyjmując z torby

magnetofon i ustawiając go na kanapie. Puste dotąd spojrzenie Pam zmieniło się w czujne i przestraszone. - Jeśli 221 pani nie życzy sobie, abym nagrywała - szybko powiedziała Charley mogę robić notatki. - Pospiesznie wyjęła bloczek papieru i przekopywała torbę w poszukiwaniu długopisu. -

Nie, może być.

-

Na pewno?

Pam skinęła głową i przygładziła włosy, jakby magnetofon był aparatem fotograficznym. Charley przypomniała sobie, że nie wyłączyła urządzenia po rozmowie z panią Fenwick i zastanawiała się, czy Pam słyszy cichy szum przewijającej się taśmy. -

Rozmawiałam z waszą sąsiadką - oznajmiła.

-

Z panią Fenwick?

-

Bardzo panią ceni.

Pam przyjęła tę wiadomość z tym samym obojętnym wyrazem twarzy. -

To miła kobieta - powiedziała tylko.

-

Mówi, że pani z wielkim oddaniem opiekuje się matką.

Pam wzruszyła ramionami. -

Staram się.

-

No tak. A więc gotowa? - spytała Charley.

-

Chyba tak.

-

Chciałaby pani powiedzieć coś od siebie, zanim zaczniemy?

-

Niby co?

Niby to, że twoja siostra jest bezwzględną morderczynią małych dzieci, wyrecytowała w myślach Charley, uznając jednak, że rozsądniej będzie wybrać łagodniejsze podejście. -

Żeby było nam łatwiej, zacznijmy może od ogólnych informacji.

-

Ogólnych informacji?

-

Ile ma pani lat?

-

Szesnastego maja skończę dwadzieścia pięć.

-

Pani nie jest mężatką?

-

Nie jestem mężatką.

222 -

Rozwódka? Zaręczona?

-

Samotna.

-

Czy zawsze mieszkała pani z rodzicami?

-

Tak.

-

Pani pracuje? Znaczy poza domem. Pam potrząsnęła głową.

-

Matka dostarcza mi zajęcia na cały dzień.

Charley zauważyła, że dziewczyna powiedziała to bez goryczy. -

Musi być pani ciężko - oceniła.

-

To moja matka. - Pam znowu wzruszyła ramionami. -Co pani by

zrobiła na moim miejscu? Charley odchrząknęła i przesunęła magnetofon nieco w prawo, chociaż stał w idealnym miejscu. -

Nikt pani nie pomaga?

-

No, była Jill, ale...

-

Jill mówiła, że planowała pani zaciągnąć się do Korpusu Pokoju.

-

Pamięta? To było tak dawno temu.

-

Wspominała też, że mówiła pani o wstąpieniu do zakonu.

Pam skrzywiła się. -

Nie można zostać zakonnicą, nie będąc katoliczką.

-

Według jej słów wasz ojciec bardzo się wkurzył i uderzył panią tak

mocno, że straciła pani częściowo słuch. Pam odruchowo podniosła lewą rękę do ucha. -

To było niechcący.

-

Niechcący panią uderzył?

-

Nie chciał uderzyć tak mocno - uściśliła. - Co wcale nie znaczy, że na

to nie zasłużyłam. -

Pani uważa, że zasługiwała na bicie?

-

Nie powiedziałam, że byłam bita.

-

A nie była pani? Pam zmrużyła oczy.

223 -

Myślałam, że przyszła pani rozmawiać o Jill.

-

Cóż, chciałabym poznać was obie. - Charley zrobiła unik. - Ciekawi

mnie, jak to jest, że czasem rodzeństwo ma bardzo różne wspomnienia z dzieciństwa. Aż trudno uwierzyć, że wszyscy wychowywali się w tym samym domu. -

Czy tak to wygląda w wypadku pani i Brama?

-

Hmm, zdecydowanie tak jest, jeśli chodzi o mnie i o siostry -

przyznała Charley. -

Alex mówił, że pani siostry są dość znanymi osobami.

-

To prawda.

-

Jesteście sobie bliskie?

-

Nie bardzo.

-

Czemu? Pani im zazdrości?

Zaskoczyła Charley tym pytaniem. -

Czy zazdroszczę? Nie. No, może trochę - wyznała po chwili. I zaraz

się poprawiła. - Chyba bardziej niż trochę. -Czy tak naprawdę było? A może powiedziała tak tylko dlatego, żeby wkraść się w łaski Pam, zdobyć jej zaufanie? -A pani była w dzieciństwie zazdrosna o Jill? -

Tak - przyznała otwarcie Pam. - Nienawidziłam jej.

-

Mocne słowo.

-

Pewnie tak. Była taka ładna, miała anielską buzię, więc wszyscy koło

niej skakali. Nie znosiłam jej za to. Wystarczyło, że się uśmiechnęła i wolno jej było robić, co chciała. Ojciec nazywał ją swoim pączusiem. Nawet Ethan przymknął oczy na zabójstwo. - Przerwała gwałtownie, być może czując, że się zagalopowała. - Tak samo było w szkole - podjęła przerwany wątek po paru sekundach. - Chłopcy lgnęli do niej jak muchy do miodu. Bardzo jej tego zazdrościłam. Ja zawsze czułam się przy nich

nerwowa i skrępowana. Raz poprosiłam ją o radę, bo podobał mi się taki jeden chłopak, Daniel Lewicki, a ona parsknęła śmiechem i powiedziała: „Im gorzej ich traktujesz, tym bardziej fascynujesz". Ale ja tak nie potrafiłam. Jill mówiła, że jestem beznadziejna, że nie zasługuję 224 na to, żeby mieć chłopaka, i że ona poderwie Daniela. I tak zrobiła. -

Odbiła pani chłopca?

-

Nigdy tak naprawdę nie chodziliśmy ze sobą.

-

Ale on się pani podobał, a Jill o tym wiedziała.

-

To nie było nic poważnego. Poza tym miała rację, traktowała go jak

śmiecia, a on za nią bez przerwy łaził. -

A Wayne Howland? - spytała Charley.

-

Syn kaznodziei? Czemu o nim mówimy?

-

Jak rozumiem, coś było między nim i pani siostrą.

-

Przyjaźnili się, lecz potem chyba się pokłócili i przestał przychodzić.

-

Wie pani, o co się pokłócili?

-

Nie, ale nie uwierzy pani, jaka Jill była uparta. Zawsze musiała

postawić na swoim. Może Wayne nie był nią bardzo zafascynowany. Charley usiłowała pogodzić obraz Jill nakreślony przez Pam z opinią Alexa o swojej klientce jako o młodej kobiecie źle traktowanej i manipulowanej przez każdego z poznanych mężczyzn. Całkiem możliwe, że negatywne nastawienie Pam zniekształcało wspomnienia. -

Co teraz czuje pani do siostry?

-

Żal mi jej.

-

Bo siedzi w więzieniu?

-

Bo cierpi.

-

Skąd to przeświadczenie?

-

A czy może być inaczej?

-

Cierpi z powodu tego, co zrobiła?

-

Nikt nie jest bez winy - odrzekła Pam zagadkowo.

-

Co pani chce przez to powiedzieć?

W pokoju zapanowała cisza. -

Jill przydarzyły się różne rzeczy - powiedziała w końcu Pam z

ociąganiem. - Mogłam temu zapobiec. Powinnam była coś zrobić. 225 -

Co?

Pam pokręciła powoli głową. -

Czemu mogła pani zapobiec? - naciskała Charley.

Dziewczyna zaczęła się niespokojnie wiercić, jakby chciała uciec z pokoju. -

Jill powiedziała mi o Ethanie - powiedziała Charley. -O tym, co jej

robił. - Sięgnęła ponad kanapą i nakryła ręką dłoń Pam. - O tym, co robił pani. Pam wyrwała rękę, jakby dłoń Charley ją oparzyła, i splotła ramiona na piersi. Zaczęła się kołysać. -

Ile pani miała lat, gdy zaczęło się molestowanie?

-

Nie chcę o tym rozmawiać.

-

Rozumiem. - Charley udała, że studiuje notatki. - Czy może pani

potwierdzić parę rzeczy? Pam milczała, wciąż się kołysząc. -

Jill powiedziała, że pojechaliście do Disney Worldu w pani dziesiąte

urodziny.

-

Naprawdę nie chcę o tym rozmawiać.

-

Mówiła, że w motelu miałyście wspólny pokój z Etha-nem. Wy

spałyście w jednym łóżku, a on w drugim. Tak było? Pam, drżąc na całym ciele, przytaknęła skinieniem głowy. -

W środku nocy Ethan przeniósł Jill do swego łóżka i zakradł się do

pani. Mówiła, że słyszała, jak pani płacze i każe mu przestać, a następnego ranka widziała krew na pościeli. -

Nie dam rady - wyszeptała Pam.

-

Czy byłoby łatwiej, gdybym wyszedł? - odezwał się Alex.

Charley poderwała się na dźwięk jego głosu. Zupełnie zapomniała o jego obecności. -

Może mógłby pan rzucić okiem na moją matkę, jeśli nie sprawi to

panu kłopotu. - Pam wskazała wnętrze domu. -Trzeba przejść przez jadalnię. Ostatnie drzwi na prawo. Alex, wychodząc, spojrzał przelotnie na Charley. „Nie przeholuj", wyczytała w jego wzroku ostrzeżenie. 226 -

Przykro mi, że muszą przywoływać te bolesne wspomnienia -

powiedziała. -

Można by pomyśleć, że po tylu latach powinno być łatwiej -

odezwała się Pam, bardziej do siebie niż do Charley. - Jak to ludzie mówią? Że czas leczy rany? Charley przytaknęła skinieniem głowy. -

Nieprawda. Niektóre rany się nigdy nie goją - rzekła Pam.

Do Charley powróciło wspomnienie matki pakującej się przed wyjazdem do Australii i takiej pustki w piersiach, jakby uchodziła z

niej cała krew po regularnie zadawanych pchnięciach nożem. Pamiętała, jak po odkryciu pustej szafki, w której matka trzymała lalki, zgięła się wpół, bo miała wrażenie, że dostała pięścią w żołądek. Na nowo doświadczała odczuwanego wówczas odrętwienia, gdy co wieczór wypatrywała matki, tkwiąc przy drzwiach wejściowych. Pam ma rację, pomyślała. Niektóre rany nigdy się nie goją. -

Przepraszam, że się tak roztkliwiam - powiedziała dziewczyna.

-

Proszę się nie tłumaczyć.

-

Chcę pomóc. Jill mówi, że to ważne.

-

Co jeszcze powiedziała?

-

Że nie chce, abym cokolwiek zataiła. Mam opowiedzieć wszystko.

-

Da pani radę?

-

Nie wiem.

-

Myślę, że tak.

-

To niełatwe. Każdy ma własną prawdę. Nikt nie chce się uważać za

złego człowieka. Wszyscy mamy doskonale wypracowany system oceniania i usprawiedliwiania własnych poczynań. Przynajmniej tak jest w wypadku Ethana. -

Czy kiedyś rozmawiała z nim pani o tamtych sprawach?

Pam roześmiała się krótkim, ostrym warknięciem przypominającym trzask łamanej gałęzi. -

Raz spróbowałam, po tym, jak żona wyrzuciła go z do-

227 mu i z powrotem się tu wprowadził. Zaprzeczył wszystkiemu, powiedział, że coś kombinuję. Wyparł się, że mnie kiedykolwiek dotknął, i wmawiał mi, że sobie to wymyśliłam.

-

A ojciec? - podsunęła Charley.

Z twarzy Pam znikły resztki koloru. Jej palce bezwiednie powędrowały do lewego ucha. -

Czasami bywa szorstki.

-

To prawda, że zastrzelił waszego psa?

-

Pies był stary i chory. Zastrzelenie go było raczej aktem litości niż

czymkolwiek innym. -

Naprawdę pani w to wierzy?

-

A co za różnica? To stało się tak dawno temu.

-

Niektóre rany nigdy się nie goją - przypomniała Charley.

Pam cicho jęknęła. -

Czy ojciec też panią wykorzystywał? A Jill?

-

Proszę posłuchać. - W głosie Pam zabrzmiało błaganie. - Chcę

pomóc siostrze. Naprawdę chcę. Lecz to, o czym pani mówi, działo się dawno temu. Może jej zależy na upublicznieniu oskarżeń, ale ja przecież muszę nadal mieszkać w tym domu. -

Wcale nie. Może pani pójść na policję. Ethan i ojciec trafią do

więzienia. -

A matka? Co się z nią stanie? Nie mam pieniędzy. Skąd wezmę na

utrzymanie, gdy ojciec i Ethan pójdą siedzieć? Charley zamilkła, bo nagle przypomniała sobie rozmowę telefoniczną z Jill. -

Myśli pani, że matka wiedziała o tym, co się dzieje?

-

Nie wiem. Dużo chorowała. A poza tym, co mogła zrobić?

-

Mogła was obronić, zabrać z tego domu.

-

Myśli pani, że tak łatwo po prostu odejść?

Charley pomyślała o własnej matce. Jej łatwo to przyszło? Pam niespodziewanie wyciągnęła rękę i wyłączyła magnetofon. 228 -

Koniec rozmowy. - Podniosła się. - Myślę, że powinna już pani

pójść. -

Proszę poczekać! - Charley zerwała się z kanapy. -Jeszcze tylko kilka

pytań. Pam wyczekująco przechyliła głowę. -

Myśli pani, że Jill zamordowała te dzieci?

-

Dowody były bardzo przekonujące.

-

Nie o to pytam.

-

Ale taka jest moja odpowiedź.

-

Czy ona działała sama?

-

Może tak, a może nie.

-

A więc sądzi pani, że ktoś jeszcze mógł być w to zamieszany?

-

To, co myślę, jest bez znaczenia, czyż nie?

-

Zależy. Sądzi pani, że tym kimś był Ethan? - naciskała Charley,

żałując, że nie majak włączyć magnetofonu. -

Policja najwyraźniej tak nie uważała.

-

A pani się z nią nie zgadza?

-

Niekoniecznie. Ethan to żałosny skurwysyn, lecz nie wyobrażam

sobie, aby był zdolny zabić małe dzieci. -

Pamela! - Słaby kobiecy głos dobiegł z któregoś z pokoi. - Pamela,

gdzie jesteś? Co się tu dzieje? -

Muszę iść - oświadczyła Pam, kierując się w głąb domu.

W tej samej chwili Alex wynurzył się z korytarza.

-

Przepraszam - usprawiedliwiał się. - Obudziła się i zobaczyła mnie w

drzwiach. Nie chciałem jej przestraszyć. -

Pamela!

-

Już idę!

-

Będziemy mogły jeszcze kiedyś porozmawiać? - zwróciła się do niej

Charley, podnosząc magnetofon z kanapy. Pam zaprzeczyła, gwałtownie kręcąc głową. -

Tu jest moja wizytówka. - Charley wcisnęła kartonik w uniesioną

dłoń dziewczyny. - Gdyby pani coś przyszło na myśl... 229 -

Nie przyjdzie - ucięła Pam. - Proszę przeprosić ode mnie Jill. -

Przystanęła w drzwiach do jadalni. - I niech pani przekaże pozdrowienia bratu. To były dobre czasy - dodała. I już jej nie było. 20 -

Jasna cholera! Chyba mnie pogięło! - pieniła się Charley, wpadając

do domu jak burza i z impetem zatrzaskując drzwi. -

Charley? - Matka wyszła jej na spotkanie z sypialni, z Brutalem przy

piętach. - Wcześnie wróciłaś. Wszystko dobrze poszło? Charley, głośno tupiąc, wmaszerowała do salonu, padła na kanapę, cisnęła torbę na podłogę i odchyliła głowę na oparcie. Pies błyskawicznie znalazł się przy niej i z łapkami na jej ramieniu, podskakując jak piłka, entuzjastycznie lizał ją po twarzy. Charley robiła uniki, żeby język Brutala nie wylądował jej w ustach. -

No tak, dobrze już, dobrze. A teraz daj mi spokój. Nie jestem w

nastroju. Nie, nie poszło - odpowiedziała matce na tym samym oddechu. -

Gdzie dzieci? -

U siebie, przebierają się. Przez ten deszcz cały dzień siedziały w

domu. Obiecałam, że pojedziemy do McDonalda, a potem do kina. Nie spodziewaliśmy się ciebie tak wcześnie. Kochanie, co się stało? Wywiad się nie udał? -

Delikatnie powiedziane. Jeezuu, Brutal! Wetknąłeś mi język do ust! -

jęknęła, gdy pies kontynuował swój opętańczy taniec powitalny. -

Cieszy się, że cię widzi. Chce, żebyś go pogłaskała.

Pogłaskała! - prychnęła w myślach Charley. Pies chce, żeby go pogłaskać. A czy kogoś obchodzi, czego chcę ja? A właściwie czego ja chcę? - zastanawiała się, biorąc popis230 kujący, biały kłębek na ręce. Brutal natychmiast wtulił pyszczek we wgłębienie jej szyi i znieruchomiał. -

Niesamowite - rzekła Elizabeth Webb.

Charley poczuła, że mięśnie jej karku i ramion rozluźniają się pod wpływem dotyku ciepłego ciałka Brutala. -

Masz na niego sposób - zauważyła matka.

-

Nic nie zrobiłam.

-

Nie musiałaś. To jest właśnie cudowne u psów. Obojętnie, co zrobisz,

będą cię kochać. -

W przeciwieństwie do ludzi - mruknęła Charley.

-

Ludzi trudniej zadowolić. - Elizabeth usiadła obok niej. - Kochanie,

co się stało? Jechałaś tam z takim entuzjazmem... -

To było, zanim się zorientowałam, jaki ze mnie kiepski reporter.

-

Kto tak mówi?

-

Ja - oświadczyła Charley. - Mamo, to przekracza moje możliwości.

Rzeczywiście chyba jestem tak bezmyślna, jak wszyscy wkoło uważają. -

Kto uważa, że jesteś bezmyślna?

-

Nie wiem, jak rozmawiać z ludźmi - kontynuowała Charley,

pomijając pytanie matki. - Gorzej, nie wiem, jak ich sprowokować do mówienia. Nie wiem, jakie pytania zadawać. Nie wiem nawet, czy w ogóle je zadawać, czy raczej pozwolić rozmówcom swobodnie się wypowiadać. Nie wiem, co jest istotne, a co nie. Nie wiem, kto jest ważny, a kto się nie liczy. Nie wiem, co robię. Koniec, kropka. - Poczuła, że matka gładzi ją po włosach. -

Zachowujesz się zupełnie tak samo, jak wtedy, gdy byłaś małą

dziewczynką. I tylko mi nie mów, że nie mogę tego wiedzieć - uprzedziła matka, bo Charley już otwierała usta, by zaprotestować. - Może nie było mnie przy tobie przez całe twoje dzieciństwo, ale pamiętam pierwszych osiem lat i wiem, że gdy się zabierałaś do czegoś nowego, czy była to gra 231 w chińczyka, czy też zadanie wyznaczone przez nauczycielkę, zawsze panikowałaś, że nie dasz rady. -

To trochę inna sprawa.

-

W końcu jednak zawsze ci się udawało.

-

Podaj przykład - zażądała Charley.

Elizabeth zastanawiała się przez chwilę. -

Proszę bardzo. Pamiętam, a mogłaś wtedy mieć z pięć lat, że bardzo

chciałaś dostać jo-jo. Uparłaś się, chociaż sprzedawca tłumaczył, że jesteś za mała i nie poradzisz sobie. Tak nalegałaś, że w końcu ustąpiłam i kupiłam ci je. Oczywiście, nic z tego nie wychodziło. Nie potrafiłaś nawet

porządnie odbić piłeczki, nie mówiąc już o tych wszystkich sztuczkach. Próbowałaś i płakałaś na zmianę i byłaś taka nieszczęśliwa, że w końcu poradziłam, byś wyrzuciła to paskudztwo. Ale ty się zawzięłaś. Tak długo ćwiczyłaś, że w końcu żonglowałaś nim jak zawodowiec. Charley sceptycznie przyglądała się matce. -

Zmyśliłaś to?

-

Tak - przyznała się Elizabeth, wzdychając. - Jak odgadłaś?

-

Bo nienawidzę jo-jo. Nadal kiepsko sobie z nim radzę.

-

No dobrze. Może to nie był akurat najszczęśliwszy przykład, ale tak

na poczekaniu nic innego nie przyszło mi do głowy. Wszystko jednak, co o tobie mówiłam, to szczera prawda. -

A ta szczera prawda to...?

-

Że odczuwanie lęku w obliczu nowych zadań to coś zupełnie

naturalnego, ale ty jesteś bystrą, zdolną, młodą kobietą, która zawsze osiągnie to, do czego dąży. Jeśli w tej chwili nie masz pomysłu na pytania, wkrótce ci się same nasuną. Przestań więc się gryźć i nie oceniaj się tak surowo. Chcesz wiedzieć, gdzie, według Sharon, leży tajemnica szczęścia? Charley starała się nie przybrać zdegustowanej miny na wzmiankę o zmarłej kochance matki. 232 -

No, gdzie?

Matka wyprostowała ramiona i wypięła obfity biust. -

Zmniejsz oczekiwania - wyrecytowała.

-

Zmniejsz oczekiwania? Tylko tyle?

-

Wystarczy. Sharon była najszczęśliwszą osobą, jaką kiedykolwiek

znałam. A teraz może przebierzesz się w coś wygodniejszego i pojedziesz

z nami do McDonalda i do kina? Charley czuła zamęt w głowie. Czy matka ma rację? Może rzeczywiście za dużo wymaga od siebie i od innych? Czy szczęście naprawdę jest kwestią mniejszych oczekiwań? -

Będziesz zła, jeśli powiem, że wolałabym nigdzie nie jechać? Jestem

wykończona. -

W takim razie mam inny pomysł - oznajmiła matka. -Może

pozwolisz mi zabrać dzieci do siebie? Przywiozę je rano i wszyscy pójdziemy na śniadanie do TooJay's. Co ty na to? -

Świetny pomysł.

-

No dobrze. W takim razie ustalone. - Elizabeth energicznie podniosła

się z kanapy i posuwistym krokiem ruszyła do holu. -

Franny, James! Spakujcie piżamki. Dzisiaj śpicie u babci.

Charley uśmiechnęła się, słysząc radosne okrzyki dzieci. Psiak, prawdopodobnie podniecony zamieszaniem, zaczął entuzjastycznie lizać ją po szyi. Przynajmniej jednemu facetowi się podobam, pomyślała, starając się zapomnieć o Aleksie Prescotcie. „Do zobaczenia w środę", powiedział, wysadzając ją przed domem. Nie zaproponował wspólnego drinka dla osłodzenia niefortunnego wywiadu z Pamelą, nie wspomniał też o obiedzie w Centro po środowym widzeniu z Jill. Właściwie w powrotnej drodze prawie się nie odzywał, zdegustowany zapewne jej tak zwaną techniką przeprowadzania wywiadu, a zbyt grzeczny, żeby otwarcie ją skrytykować. „Jak rozumiem, chcesz na gorąco porobić notatki", powiedział, lecz Charley podejrzewała, że zwyczajnie woli się od niej uwolnić. Wiedziałem, że nie nadajesz się do tego zadania 233

odczytywała milczenie Alexa w drodze do domu. Tak więc skupiła się na spisywaniu wrażeń dotyczących domu Rohme-rów i ludzi, którzy tam mieszkali, chociaż najchętniej walnęłaby swego towarzysza notesem w głowę. Dwie siostry, napisała u góry strony, wychowane przez tych samych rodziców, w tym samym środowisku; obie bite i wykorzystywane seksualnie. Jedna wyrasta na samarytanką, druga na zabójczynię. Czemu tak się dzieje? Nie znała odpowiedzi. -

Pamiętasz, jakim byłam dzieckiem? - zwróciła się do matki. - Tylko

nie zmyślaj. -

Nie muszę niczego zmyślać. Oczywiście, że pamiętam. Byłaś

kochanym dzieckiem - odparła Elizabeth. - Trochę może zbyt wrażliwym, ale słodkim i ciekawym świata. Rozwijałaś się wręcz wzorcowo. -

A Emily i Anne?

-

Och, Emily to była primadonna. Cudowne dziecko, naturalnie, ale od

szóstego tygodnia życia do trzeciego miesiąca płakała całymi nocami. Doktor Spock w swojej książce nazywa to niemowlęcą nadpobudliwością i twierdzi, że takie objawy trwają sześć tygodni. No i miał rację. Potem już był spokój, chociaż trudniej było jej niż tobie pogodzić się z pojawieniem Anne. Zapewne to syndrom środkowego dziecka. I wcale nie pomogło, że Anne była najmniej wymagającym niemowlęciem pod słońcem. Prawdziwy skarb. Nie płakała, nie marudziła. Wiecznie uśmiechnięta. Siadała na nocnik, mając trzynaście miesięcy. Naprawdę niezwykłe. Natomiast Bram stanowił całkowite jej przeciwieństwo - snuła wspomnienia matka. - Wiecznie płakał. Nieważne, czy się go nosiło na rękach, kołysało czy woziło samochodem. Bez przerwy zanosił się

szlochem. A kiedy wreszcie skończył z płaczem, zaczęło się walenie głową. Całymi godzinami potrafił uderzać nią w szczebelki łóżeczka, dopóki nie postawił na swoim. Któregoś razu nawet stracił przytomność. Żyłam w stra234 chu, że kiedyś się zabije. - Westchnęła. - Właściwie, gdy się nad tym zastanowić, niewiele się od tamtej pory zmieniło. -

Myślę, że się zmieni - powiedziała Charley.

-

Czemu tak sądzisz?

Charley opowiedziała o rozmowie z Emily. -

Twoje siostry mają tu przyjechać? - Oczy Elizabeth napełniły się

łzami. -

Nie ustaliłyśmy jeszcze dokładnej daty, ale powinno dojść do

spotkania w najbliższych kilku tygodniach. -

I zgodziły się ze mną zobaczyć?

-

Pomyślałam, że obiad mógłby się odbyć u mnie - odparła

wymijająco Charley. - Bram też przyjdzie. Elizabeth wyglądała tak, jakby miała za chwilę zemdleć. Cicho łkając, oparła się o ścianę. -

Nie liczyłam na to.

-

Mówiłaś, że na czym polega szczęście? - spytała Charley

podchwytliwie, myśląc przy tym, że powinna podejść do matki i wziąć ją w ramiona, ale nie potrafiła zmusić ciała do posłuszeństwa. Może i minęły dwa lata od powrotu Elizabeth, lecz nadal dzieliła je przestrzeń lat dwudziestu. Zbyt duża odległość do pokonania. -

Mamuś! - James wgalopował do pokoju i wskoczył Charley na

kolana. -

Czemu babcia płacze? - zainteresowała się Franny, stając przy

Elizabeth -

Płaczę, bo się cieszę, że jestem twoją babcią.

-

To niemądre! - wykrzyczał James. - Człowiek nie płacze, kiedy się

cieszy. -

Czasami ludzie płaczą z radości - powiedziała Charley, starając się

przytrzymać Jamesa, tak żeby pocałować jego policzek. -

Babcia zabiera nas do McDonalda i do kina - poinformowała

nieśmiało Franny, jakby się bała, że Charley może się nie zgodzić. 235 -

Jedziesz z nami? - chciał wiedzieć James.

-

Kotku, nie dzisiaj. Tym razem pojedziecie tylko z babcią.

-

Spakowałem piżamę z Supermanem.

-

To pewnie będziesz miał supersny. - Charley patrzyła, jak synek

zsuwa się z kanapy i oplata rączkami kolana babki. -

Będzie padać przez cały weekend? - Franny zwróciła się z tym

pytaniem do Charley, jakby to ona w jakiś sposób odpowiadała za kiepską pogodę. -

Podobno jutro ma się przejaśnić.

-

Chyba musimy się zbierać, jeśli nie chcemy się spóźnić - wtrąciła

Elizabeth. Charley odprowadziła ich do drzwi z psem owiniętym wokół szyi jak szalik. -

Popatrz. Już przestało padać - zwróciła się do Franny, która

podejrzliwie spoglądała na szare niebo. - Do widzenia, skarby! I nie

naprzykrzajcie się babci! - Przykucnęła w oczekiwaniu na pożegnalnego całusa, ale James biegł już ścieżką do fioletowej hondy. -

No, chodźcie szybciej! - poganiał Elizabeth i Franny, ponaglając je

gestami. -

Zadbasz o Brutala? - upewniała się Franny. - Nie zapomnisz go

nakarmić i wyprowadzić na spacer? -

Nie zapomnę - obiecała Charley.

-

Pa, Brutal! - Franny pocałowała psiaka w wilgotny nosek. Szczeniak

w rewanżu liznął ją po twarzy. -

Zadzwoń, gdybyś przypadkiem miała ich dość - zwróciła się Charley

do matki, gdy Franny dogoniła Jamesa. -

Nie wiem, jak ci dziękować, kochanie. Domyślam się, że to ty

przekonałaś ich wszystkich do tego spotkania. -

Nie musisz dziękować.

-

Bardzo cię kocham. Wiesz o tym, prawda? - spytała jak zwykle

matka. -

Wiem. Bawcie się dobrze - odrzekła Charley.

Popatrzyła jeszcze, jak dzieci zapinają pasy, i stała, raa236 chając na pożegnanie do chwili, gdy samochód zniknął jej z oczu. Postawiła psa na trawniku. -

Rób swoje - poleciła łagodnie.

Brutal od razu podniósł nogę. -

Żeby wszystko było takie proste - westchnęła Charley, biorąc psa na

ręce. Weszła do domu i zamknęła drzwi. Gdy Tiffany Lang po raz pierwszy ujrzała Blake 'a Castłe, wiedziała, że jej

życie już na zawsze się zmieni, przeczytała Charley. Sięgnęła po butelkę z winem, stojącą na ławie, napełniła kieliszek niemal po brzegi i łapczywie pociągnęła spory łyk. -

Rozkurczowy - wyjaśniła Brutalowi, który zwinięty w kłębek leżał

obok na kanapie. Nie dlatego, że był najprzystojniejszym mężczyzną, jakiego dotąd spotkała, chociaż niewątpliwie to była prawda. I nie z powodu intensywnie niebieskich oczu czy sposobu, w jaki zdawały się ją przenikać - jakby patrzyły prosto w jej duszę, odczytując najbardziej skryte myśli. Ani dlatego, że anektując środek pokoju, stał w wyzywającej pozie, z biodrami nieco wygiętymi do przodu i z kciukami prowokacyjnie wetkniętymi w kieszenie obcisłych dżinsów, a jego odęte, pełne usta, szepcąc nieme zaproszenie, rzucały wyzwanie. Zbliżasz się na własne ryzyko, ostrzegały bezgłośnie. -

No popatrz, ten kawałek jest całkiem udany. - Brutal przechylił

głowę na bok. - Najbardziej leży mi to ostanie zdanie: Zbliżasz się na własne ryzyko, ostrzegały bezgłośnie. -Popiła wina i z determinacją zabrała się do dalszej lektury. -To numer drugi na liście bestsellerów poinformowała psa. -I prawdopodobnie numer jeden w przyszłym tygodniu, a ja nie dość, że to przeczytam, to jeszcze się zachwycę. Jak skończę, zadzwonię do Anne i poinformuję ją, że bardzo mi się podobało. Nie będę się wywyższać ani zachowywać protekcjonalnie jak niektórzy prawnicy, których mogłabym wy237 mienić. - A właściwie co ten Prescott sobie wyobraża, kontynuowała już w myślach. W jednej chwili proponuje obiad w małym włoskim bistro, a w

następnej mnie ignoruje. - Zapewniam cię, że nie nawykłam, by mężczyźni traktowali mnie jak powietrze - oświadczyła psu, a jego ostre szczeknięcie posłużyło za wykrzyknik. - On nawet nie jest przystojny. A do tego zanadto pewny siebie, rozumiesz, co mam na myśli? - Brutal znowu zaszczekał, jakby na znak, że zrozumiał. -Widzisz, zawsze kręcili mnie aroganccy faceci. Raz nawet napisałam o tym felieton. Wytłumacz mi - nakazała psu. -Skoro nikt nie czyta moich felietonów, jakim cudem jestem taka popularna? - Psiak zeskoczył z kanapy i zaczął się kręcić w kółko. - Jestem tak cholernie popularna, że siedzę w domu w sobotni wieczór. Jak to się ma do popularności? -W odpowiedzi Brutal trzykrotnie zaszczekał, po czym podbiegł do drzwi, wykonał obrót i szczeknął jeszcze raz. - Nie, już byliśmy na dworze. Pies zaczął drapać w drzwi. - No dobrze, już dobrze, rozumiem. - Charley zsunęła się z kanapy, popiła wina, postanawiając nie rozstawać się z kieliszkiem. Może świeże powietrze dobrze jej zrobi, rozpędzi niechciane myśli i pomoże skupić się na wybitnym dziele siostry. - Ale idziemy tylko do rogu - uprzedziła psa i otworzyła drzwi. Mężczyzna za progiem nie był wysoki, lecz niedobór wzrostu kompensowała jego budowa; potężne bicepsy groźnie rysowały się na tle czarnego podkoszulka bez rękawów. Charley zachłysnęła się z wrażenia i upuściła kieliszek, a pies przemknął pomiędzy szpicami wysokich butów z czarnej skóry na nogach przybysza. Szok i strach walczyły w Charley o palmę pierwszeństwa, gdy usiłowała zamknąć mężczyźnie drzwi przed nosem, lecz on był silny i szybki, więc w ciągu kilku sekund, nawet jej nie dotykając, wmanewrował ją do domu,

a potem do salonu 238 i nagle leżała na kanapie, niemal pod nim, górującym nad nią niczym rozwścieczony grizzly. Czy to świr od tych e-maili? Człowiek, który groził jej i dzieciom? Dzięki Bogu, dzieci są poza domem... Przelatywały jej przez głowę gorączkowe myśli, gdy szukała wzrokiem czegoś, co mogłaby chwycić, i starała się namacać cokolwiek, czym mogłaby zdzielić intruza w głowę. Przyszedł ją zabić? Czy matka i dzieci, kiedy wrócą jutro, znajdą jej zwłoki rozciągnięte na środku salonu? A może ten szaleniec będzie tu na nie czekał? Palce Charley musnęły butelkę z winem. Uda się ją uchwycić? -

Nawet o tym nie myśl - ostrzegł mężczyzna.

Ręka Charley opadła bezwładnie. -

Kim jesteś? - Zadając to pytanie, wiedziała już, z kim ma do

czynienia. - Ethan Rohmer - powiedziała i w tej samej chwili ogarnął ją dziwny spokój. -

Do usług - odparł i z uśmiechem cofnął się o kilka kroków,

pozwalając jej usiąść. -

Czego chcesz? - zapytała, z góry znając odpowiedź.

-

Chcę, żebyś trzymała się z daleka od Pameli. Od mojej matki. I od

mego domu. Nie odpowiedziała. W myślach dobierała słowa, jakimi go opisze: ciemne oczy w oprawie dziewczęco długich rzęs; nos, zapewne wielokrotnie złamany, nie razi w twarzy o idealnie owalnym zarysie; wąskie usta ze skłonnością do cynicznego uśmiechu; włosy sięgające podbródka, jaśniejsze niż u sióstr; tułów nieproporcjonalnie długi w stosunku do nóg.

-

Wracam do domu i z miejsca widzę, że coś nie gra - odezwał się

Ethan. - Trochę trwało, zanim wyciągnąłem z nich, o co chodzi. Okazuje się, że wzięty prawnik mojej popapranej siostry sprowadził jakąś wścibską reporterkę, która szuka brudów do swojej książki, opowiada dyrdymały i wszystkich wokół wkurza. Nie lubię, jak obcy niepokoją moją rodzinę. -

Chcesz powiedzieć, że Jill kłamie?

-

Chcę powiedzieć, że to porąbana dziwka.

239 -

Co jeszcze nie oznacza, że kłamie.

-

Co ci nagadała? Że pomogłem jej pozabijać tamte dzieciaki?

-

A pomogłeś?

-

Dzieci mnie nie interesują.

-

Zgwałciłeś ją, kiedy miała jedenaście lat - przypomniała Charley.

-

Akurat! - Zaśmiał się drwiąco i odgarnął włosy z twarzy. - Dowiedz

się, że sama mnie podpuszczała. -

A Pamela?

-

Pamela chce, żebyś ją zostawiła w spokoju. Boi się, że jak zaczniesz

wsadzać nos w nieswoje sprawy, może ci się coś przytrafić. -

Grozisz mi?

-

Tylko dbam o twoje dobro. - Ethan uśmiechnął się.

-

Myślę, że powinieneś stąd wyjść - rzekła Charley, zła na siebie za

lekkie drżenie głosu. -

Dopiero, jak się dogadamy. Trzymaj się z daleka od mojej rodziny.

Dotarło? Charley dostrzegła na ścianie przesuwający się cień za plecami Ethana. Usłyszała metaliczne kliknięcie, poszczekiwanie i przybliżające się wycie

syreny. -

Nie ruszaj się! - polecił Gabe Lopez, gdy Ethan się odwrócił i

zobaczył lufę wycelowaną w głowę. - Bo inaczej odstrzelę ci ten pieprzony łeb. -

Posłuchaj, gościu - zaczął Ethan, podnosząc ręce do góry, a Brutal w

tej samej chwili wskoczył Charley na kolana. - To jakieś nieporozumienie. Odłóż pan tę spluwę. -

Siedziałem na werandzie, kiedy ten człowiek wszedł do pani domu, a

pies wybiegł na ulicę - tłumaczył Lopez. - Ponieważ pani nie wyszła za nim, pomyślałem, że dzieje się coś niedobrego, i zadzwoniłem pod dziewięćset jedenaście. -

Dziękuję - powiedziała Charley, a Brutal zlizywał z jej policzków

łzy, które teraz dopiero puściły się strumieniem. 240 -

Słyszałem coś o gwałcie na jedenastolatce...? - Gabe Lopez

odbezpieczył broń. -

Facet, to kłamstwo. Nikogo nie zgwałciłem.

-

Powiedz to głupiemu - zarechotał Lopez.

Śmiał się jeszcze, kiedy jakieś piętnaście minut później policjanci wpychali Ethana do radiowozu. -

Zawsze chciałem to komuś powiedzieć - wyznał Lopez. - A potem,

stawiając strzelbę pod ścianą, zapytał: - Zostało coś w tej butelce? Chętnie bym się napił. 21 -

Opowiedz mi o Tammy Barnet - zażądała Charley, zanim Jill zdążyła

zająć miejsce.

Sztywno wyprostowana, siedziała obok Alexa, z włączonym magnetofonem na stole, w ciasnym i dusznym pokoju widzeń w Zakładzie Karnym Pembroke. Po fiasku z zeszłego tygodnia, gdy bezceremonialnie wyprowadzono ją poza teren więzienia, bo Jill nie zgodziła się na widzenie, postanowiła narzucać tematy rozmowy i pokazać Jill, kto tu rządzi. -

Cześć, Alex! - odezwała się Jill i puszczając mimo uszu żądanie,

wysunęła krzesło. - Ładną masz bluzkę, Charley. W różowym jest ci bardzo do twarzy. -

Proszę, odpowiedz na moje pytanie.

-

Nie słyszałam żadnego pytania.

-

Jak trafiłaś do państwa Barnetów? - Charley inaczej sformułowała

wcześniejsze pytanie, czując, że traci grunt. -

Oj, Charley. Bądź miła. Mogłabyś przynajmniej zapytać, jak się

czuję. Powiedzieć, że się cieszysz na mój widok. Coś w tym stylu. Dziewczyny lubią małą grę wstępną, zanim dojdzie do konkretów. Dobrze o tym wiesz. -

Jill, nie jestem w nastroju do twoich gierek. Już dość czasu

zmarnowałam przez ciebie. 241 Jill podparła się na łokciach i pochyliła do przodu, a z jej oczu zniknął figlarny wyraz. -

W takim razie więcej go nie marnujmy. Założę się, że zdążyłaś już

porozmawiać z Barnetami. Charley rzeczywiście spędziła poprzednie popołudnie na rozmowie z matką Tammy Barnet. Kobieta była z mężem w trakcie bolesnego

rozwodu, bo wspólne życie po zabójstwie córki okazało się nie do zniesienia. („Obwinia mnie", wyznała pani Barnet ze łzami w oczach). Jej mąż nie zgodził się na rozmowę, natomiast ona chciała pomóc i chętnie mówiła, chociaż nadal, dwa lata po tamtym zdarzeniu, nie mogła wyjść z szoku, że ta, zdawałoby się sympatyczna, młoda kobieta, którą najęła do opieki nad córeczką, w brutalny sposób pozbawiła ją życia. -

Chciałabym usłyszeć twoją wersję - oznajmiła Charley.

Jill uśmiechnęła się słodko do swego adwokata, jakby w ogóle nie słyszała reporterki. -

Alex, nie spodziewałam się ciebie dzisiaj.

-

Pomyślałem, że wam po towarzyszę i dopilnuję, żeby wszystko

sprawnie szło - odparł. -

Czemu nie miałoby iść? Kilkakrotnie przeprosiłam Charley za moje

zachowanie w zeszłym tygodniu. Prawda, Charley, że dostałaś mój list? Najwyraźniej rozmowa potoczy się w tempie i w kierunku narzuconym przez Jill albo wcale. Nie ma sensu oponować, doszła do wniosku Charley. -

Tak, dostałam. Dziękuję.

List z oficjalnymi przeprosinami Jill przyszedł w poniedziałek, wraz z dwudziestoma czterema gęsto zapisanymi stronami paplaniny o wszystkim i o niczym, a zaczynał się od słów na temat matki: Naprawdę nie potrafię powiedzieć, czy wiedziała, co się dzieje, i właściwie nie mam do niej pretensji, jeśli wiedziała. Nie mogłaby nic zrobić, żeby położyć temu kres. Następnie Jill pisała o ulubionym zespole rockowym: 242 Autentycznie lubię Coldplay i nie mogę się pogodzić z tym, że Chris Martin ożenił się z tą chudą dziwką Gwyneth Paltrow. Co on w niej widzi?

Pożaliła się też na klaustrofobię: Wpadam w panikę w każdym miejscu, gdzie nie mogę się wyprostować. Jak myślisz, co to może znaczyć? -

Czyli między nami gra? - upewniła się teraz.

-

Gra. Mamy wiele tematów do omówienia i chciałabym przejść do

nich. Przepraszam, jeśli zachowałam się obcesowo. -

A ja przepraszam za Ethana.

-

Słyszałaś o tym? - Charley spojrzała z wyrzutem na Alexa.

Zadzwoniła do niego zaraz po wyjściu policji, ale nie było go w domu. Przejęty i zatroskany, oddzwonił nazajutrz z samego rana. Zapytał, czy Charley chce zrezygnować z napisania książki, zapewniając, że zrozumie, jeśli wycofa się z umowy. Odparła, że tak jak ustalili, spotkają się w środę po południu. -

Żartujesz?! - prychnęła Jill. - Strażniczki nie mogły się doczekać,

żeby mi o tym opowiedzieć. -

Jak się dowiedziały?

Jill wzruszyła ramionami. -

Nie masz pojęcia, jak szybko rozchodzą się wieści w systemie

penitencjarnym. Mają tu jakiś telepatyczny biuletyn czy coś w tym rodzaju. Strażniczki doniosły mi, że mój brat został aresztowany za włamanie do ciebie, i strasznie je to ubawiło. Natychmiast zadzwoniłam do Alexa, ale był zajęty, a potem najwyraźniej nie znalazł czasu, żeby się odezwać - zaznaczyła uszczypliwie. Alex zignorował udawaną obrazę w jej głosie. -

Nie było o czym mówić. Twój ojciec wpłacił kaucję. Wątpię, aby

Ethanowi groziło coś poza upomnieniem, biorąc pod uwagę, że właściwie nie było włamania i nie padły groźby karalne, poza tymi ze strony

wzburzonego sąsiada, który trzymając nabitą strzelbę, groził, że odstrzeli mu głowę. -

Nigdy nie przypuszczałam, że będę wdzięczna za drugą

243 poprawkę do konstytucji, gwarantującą prawo do posiadania broni wtrąciła Charley, pocierając czoło na wspomnienie spieszącego jej w sukurs Gabe Lopeza. Nie do wiary! - pomyślała, mając przed oczyma to wszystko, co działo się po wtargnięciu Ethana: przyjazd policji, aresztowanie intruza, sąsiadów gromadzących się przed domem. Potem paru z nich zajrzało do środka i zobaczyło Gabe Lopeza z Charley, popijających wino. Pobiegli do domów po swoje butelki i zrobiła się z tego sąsiedzka impreza dla całej ulicy. Lynn Moore przyniosła czekoladowe ciasteczka własnej roboty i biorąc Charley w swe długie pazury, wyściskała ją na zgodę, a na zakończenie tego, i tak już surrealistycznego, wieczoru połowa mieszkańców ulicy wykąpała się w basenie Doreen Rivers. Poprzedniego dnia zadzwoniła policjantka Ramirez z informacją, że nie ma konkretnych dowodów na autorstwo Ethana, jeśli chodzi o e-maile z pogróżkami, niemniej obiecała, że będą go mieli na oku. Nie można go też oskarżyć o gwałt, jeśli Pamela nie potwierdzi zarzutów siostry, bo słowa zabójczym z wyrokiem śmierci najwyraźniej są niewiarygodne. Charley nie miała wątpliwości, że Ethan wykorzystywał seksualnie obie siostry. Natomiast o wiele mniej przekonywały ją inne opowieści Jill, a czasem zupełnie nie wiedziała, gdzie się kończy prawda i zaczyna kłamstwo. Czy możliwe, że i sama Jill tego nie wie? Po późnym śniadaniu w TooJay's spora część niedzieli upłynęła Charley na

sporządzaniu listy osób, z którymi powinna porozmawiać: Barnetowie, Starkeyowie, Wayne How-land (podobno wstąpił do wojska i walczy w Iraku), Gary Go-jovic, którego zeznania przeciwko byłej dziewczynie jeszcze bardziej ją pogrążyły, nauczyciele oraz koleżanki i koledzy ze szkoły, przyjaciele z dzieciństwa, policjanci, którzy dokonali zatrzymania, detektywi pracujący nad sprawą, prawdopodobnie prokuratorzy, członkowie ławy przysięgłych i kto wie, 244 może nawet Alex. Skąd ma wiedzieć, jakie pytania zadawać każdemu z nich? „Jesteś bystrą, zdolną, młodą kobietą, która zawsze osiągnie to, do czego dąży" - przekonywała ją matka. „Jeśli w tej chwili nie masz pomysłu na pytania, wkrótce same się nasuną". Nasunęły się przy odrobinie profesjonalnej pomocy, bo udało się Charley dotrzeć do psychologa, który badał Jill i zeznawał na jej niekorzyść podczas procesu. Zadzwoniła do niego z samego rana w poniedziałek. -

Potrzebuję pańskiej pomocy - zaczęła, przedstawiając się i

wprowadzając go w swe kłopotliwe położenie. -

O dziesiątej mam pacjenta - odparł suchym tonem. -Chyba nie sądzi

pani, że w dwadzieścia minut wygłoszę pani wykład z psychopatologii. Charley wyobraziła go sobie jako łysawego mężczyznę w średnim wieku, kogoś w typie psychiatry z serialu „Prawo i porządek", choć równie dobrze mógł być młody i mieć bujną czuprynę. Głos, jak wszystko inne, potrafi zwieść. -

Jak rozumiem, przeczytała pani mój raport - dodał.

-

Tak. Diagnozuje pan tam Jill jako osobę z „pogranicznym

zaburzeniem osobowości", a to oznacza... -

...że jest skrajnie narcystyczna i niezdolna do odczuwania

podstawowych emocji, z empatią włącznie. -

Skąd coś takiego się bierze?

-

Według obecnie obowiązującej teorii za pograniczne zaburzenie

osobowości odpowiadają trzy czynniki, a mianowicie: geny, wychowanie i środowisko - wyjaśniał cierpliwie doktor Norman. - W wypadku kogoś takiego jak Jill Rohmer fakt, że w dzieciństwie spotkała się z przemocą, sprawił, że później w taki sam sposób zaczęła traktować innych. -

A jednak nie każdy człowiek maltretowany w dzieciństwie kończy

jako bezwzględny morderca. Weźmy, na przykład, jej siostrę. 245 -

Pani Webb, gdybym potrafił przewidzieć, kto wyrośnie na zabójcę,

byłbym sławniejszy od Freuda. Jedno musi pani wziąć pod uwagę - fakt, że Jill Rohmer nie jest głupia. To przebiegła manipulatorka i kłamczucha. -

W takim razie jak z nią postępować?

-

Zdecydowanie zachować czujność - odparł psycholog.

-

Panią Barnet poznałam w parku - mówiła teraz Jill, nagle reagując na

pytanie, o którym Charley prawie zdążyła zapomnieć. - Ten park znajduje się kilka przecznic od mojego domu i lubiłam tam chodzić, kiedy chciałam pobyć sama. -

Mówisz o Crescent Park?

Jill wyglądała na szczerze zaskoczoną. -

Nie wiem. Nie miałam pojęcia, że to miejsce jakoś się nazywa..

-

I co dalej?

-

Któregoś dnia, gdy siedziałam na jednej z huśtawek, tam są trzy

huśtawki, podbiegła Tammy. Jej mama tuż za nią. Było widać, że mała jest jej oczkiem w głowie. Dlaczego teraz o tym mówimy? - żachnęła się Jill. Skończyłyśmy już z moim dzieciństwem? - Wydawała się nieco urażona. -

Pomyślałam, że zmienimy na razie temat - odparła Charley.

-

Czemu?

-

Bo dzięki twoim listom i wcześniejszym rozmowom nazbierało się

sporo materiału, który jeszcze muszę przemyśleć. Uznałam, że mogłybyśmy skupić się dzisiaj na czymś innym. Chyba że chcesz mi powiedzieć coś szczególnego. Jill ze sceptyczną miną odchyliła się na oparcie, nawijając na palce pasmo włosów. -

Coś szczególnego? Teraz mówisz zupełnie jak psychiatra.

-

Twoje listy są dość niezwykłe - rzekła Charley, wyczuwając jej

wrogie nastawienie i starając się zachować panowanie nad sytuacją. (Doktor Norman podkreślił, że absolutnie nie może pozwolić Jill na sterowanie sobą. „To pani ma ją 246 zwodzić, a nie odwrotnie", powiedział.) - Piszesz z polotem - pochwaliła dziewczynę. - Masz prawdziwy talent. Na twarzy Jill natychmiast wykwitł dumny uśmiech. -

Tak sądzisz?

-

Zdecydowanie. Te listy bardzo dużo o tobie mówią.

-

Na przykład?

-

Że jesteś bystrą, zdolną, młodą kobietą. - Charley cytowała słowa

matki, zastanawiając się przy tym, czy kryła się za nimi podobna obłuda. Że zawsze osiągasz to, co postanowisz.

-

Poważnie? Nie mówisz tego ot tak sobie?

Charley z powagą pokręciła głową. -

Nie.

-

Jak miło. Dla mnie ważne, że tak uważasz.

Od tego są matki, pomyślała Charley. -

A więc poznałaś Tammy i jej mamę w parku? - wróciła do tematu.

-

Tammy chciała się pobujać akurat na tej huśtawce, na której

siedziałam. Powiedziała, że najbardziej ją lubi, bo unosi się wyżej niż pozostałe. Ustąpiłam jej, nawet zgodziłam się ją pohuśtać. I tak to poszło od słowa do słowa, i chyba musiałam dać pani Barnet mój numer telefonu, bo parę dni później zadzwoniła z pytaniem, czy nie chciałabym popilnować Tammy w sobotni wieczór. Powiedziałam, że z ochotą. Okazało się, że Barnetowie lubią spędzać sobotnie wieczory poza domem i tym sposobem trafiło mi się regularne zajęcie. Oczywiście, Gary nie był z tego zadowolony. Rozmawiałaś już z nim? -

Jeszcze nie.

-

Aha. W takim razie uważaj, kiedy będziesz z nim rozmawiać. Kłamie

jak najęty. - Jill roześmiała się. - Mój ojciec ciągle powtarzał, że faceci kłamią jak najęci. Bardzo długo nie wiedziałam, co to znaczy. A kiedy wreszcie zrozumiałam, nieźle się uśmiałam. -

Gary nie był zadowolony, że pracujesz w sobotnie wieczory?

247 -

Z początku uznał, że to całkiem fajnie, bo wymyślił sobie, że

pozwolę mu przychodzić i będziemy... no wiesz, się bzykać. Szczególnie przypadł mu do gustu pomysł, żebyśmy to robili w łóżku Barnetów, ale ja nie bardzo miałam ochotę. A gdyby Barnetowie wcześniej wrócili albo

Tammy by się obudziła? Więc po jakimś czasie zabroniłam mu przychodzić. Natomiast kiedy zaczęłam pilnować w piątki dzieci Starkeyów, wkurzył się na dobre. „Co z takiej dziewczyny, która przez całe weekendy pilnuje smarkaczy?", powiedział. -

Rzeczywiście raczej nietypowe dla dziewczyn w twoim wieku,

szczególnie gdy z kimś chodzą. Ile lat wtedy miałaś? -

Dziewiętnaście, gdy zaczęłam zajmować się Tammy.

-

Prawdopodobnie Gary czuł się nieszczęśliwy, spędzając tyle czasu

samotnie. -

Czuł się nieszczęśliwy, bo nikt mu nie obciągał fiuta tak często,

jakby chciał. Przynajmniej ja tego nie robiłam - wypaliła Jill. No tak, pomyślała Charley. -

Chyba lubiłaś zajmować się dziećmi? - spytała, nie komentując

wypowiedzi Jill. -

Och, tak! - zapewniła Jill z takim entuzjazmem, że trudno byłoby w

to nie uwierzyć. - Uwielbiałam te dzieciaki. Tammy była taka ładniutka z tymi rudymi włoskami i w bucikach z lakierowanej skórki. I miała uroczy nosek, jak guziczek. I ciągle chichotała. Lubiłam ją rozśmieszać. -

A bliźnięta Starkeyów?

-

Były słodkie. Jasne czuprynki, niebieskie oczy. Noah miał taką

malutką bliznę nad prawą brwią, bo zdrapał sobie strupek, kiedy chorował na ospę. Ciągle go tam całowałam. Aż się chciało go zjeść. Jego siostra też była milutka. A ty je zaszlachtowałaś! - miała ochotę wykrzyczeć Charley. Te słodkie maluchy ze ślicznymi noskami jak guziczki i z bliznami do całowania nie żyją przez ciebie. Jak możesz siedzieć i mówić o nich tak spokojnie i z

takim uczuciem? 248 Opanuj się, Charley, nakazywał jej trzeźwy głos reportera. Prowadź rozmowę. Zadawaj konkretne pytania. Utrzymuj kontrolę nad sytuacją, tak jak zalecał doktor Norman. -

Panią Starkey też poznałaś w parku?

Jill zadumała się, mrużąc oczy. -

Nie. Natknęłam się na nią w centrum handlowym. Kupowałam w

księgarni prezent dla Tammy, a ona weszła z bliźniakami i zapytała, jaką książkę kupuję, więc jej powiedziałam. To była Papierowa księżniczka, naprawdę dobra rzecz. Zapewniłam, że z czystym sumieniem mogę polecić tę książkę, więc ona też ją kupiła. I jakoś tak wyszło, że poszliśmy wszyscy na lody. Od tego się zaczęło. Podobnie jak z panią Barnet. Potrafię ujmować ludzi - wyznała Jill. - Naprawdę budzę sympatię. Charley pokiwała głową, starając się doszukać w jej tonie choć śladu autoironii, ale nie znalazła. -

Co robiłaś z dziećmi?

-

To, co normalnie się robi. Czytałam im, oglądaliśmy razem telewizję,

bawiliśmy się Barbie i w chowanego. -

A czy bawiłaś się z nimi w doktora?

-

Co? - Jill otworzyła szeroko oczy. Rzuciła czujne spojrzenie na

Alexa. - Co to niby ma znaczyć? -

To, że dzieci czasami bawią się w doktora - odparła Charley.

-

Nie jestem dzieckiem.

Charley zastanowiło oburzenie Jill. Wydawała się wyraźnie zaniepokojona sugestią.

-

Czy dzieci zadawały ci pytania dotyczące seksu?

-

Na przykład jakie?

-

Na przykład, skąd się biorą dzieci, czy jak powstają -podsunęła

Charley. Jill zawahała się. -

Noah czasami napomykał, że on ma ptaszka, a Sara nie. Coś w tym

rodzaju. 249 -

Czy dzieci czasem cię denerwowały?

-

Nie. To były grzeczne dzieciaki - oznajmiła Jill.

-

Więc nie zdarzyło ci się któregoś uderzyć?

-

Naturalnie, że nie.

-

A jak je utrzymywałaś w ryzach?

-

Nie musiałam.

-

Nigdy nie wysłałaś żadnego z nich za karę do pustego pokoju?

-

Nie, to były wspaniałe dzieci. Nie sprawiały kłopotów.

-

Chodziliście czasem popływać?

-

Popływać?

-

Barnetowie mieli basen, nieprawdaż?

-

Taak. Kilka razy pływałyśmy z Tammy.

-

Nałożenie opalaczy czy zdjęcie ich może sprawiać trudność małemu

dziecku. Pomagałaś Tammy zdejmować mokry kostium? -

Chyba tak.

-

A więc widywałaś ją nago.

-

Może. I co z tego?

-

Czy to cię podniecało?

-

Czy co mnie podniecało?! Oglądanie małej dziewczynki bez

ubrania? Myślisz, że jestem aż tak stuknięta? Tym pytaniem naprawdę wkurzyła Charley. -

Jill, pragnę ci przypomnieć, że dostałaś wyrok śmierci za zabójstwo

trojga małych dzieci na tle seksualnym. Czy rzeczywiście masz prawo aż tak się oburzać? -

Dzieci mnie nie podniecają - oznajmiła z emfazą. -Rany, ja nawet nie

lubię seksu. -

Nie?

-

To prawdziwa udręka, jeśli chcesz wiedzieć. Ciekawy dobór słów,

pomyślała Charley. -

Lubisz dręczyć?

-

Co?

-

Czy lubisz zadawać ból?

250 -

Nie. Oczywiście, że nie.

-

To wcale nie byłoby takie dziwne, biorąc pod uwagę twoje

dzieciństwo. -

Nie byłoby dziwne?! - prychnęła Jill.

-

Psychiatra mógłby uznać, że jako ofiara przemocy domowej masz

skłonności sadystyczne - Charley przytoczyła opinię doktora Normana. -

Rzeczywiście?

-

A jak wytłumaczysz to, co działo się z tymi dziećmi? Skąd się wzięły

ślady ugryzień, blizny po przypalaniu papierosem, obrażenia organów płciowych i... Jill przycisnęła dłonie do uszu.

-

Przestań! Dość!

-

Zarówno Tammy, jak i bliźnięta były przed śmiercią torturowane.

Uduszono je, zakładając im plastikowe worki na głowy, a ich jęki przed skonaniem nagrano na magnetofon znaleziony w twojej sypialni. Twój głos też jest na taśmie. A twoje DNA znaleziono na ich ciałach. -

Są powody...

-

Powiedz mi o nich.

-

Nie mogę.

-

W takim razie co ja tu robię?

-

Nie rozumiesz.

-

Więc pomóż mi zrozumieć.

-

To nie był mój pomysł. Nigdy nie chciałam skrzywdzić tych dzieci.

Kochałam je. -

A czyj?

Jill przygryzła wargę i nerwowo spoglądała na zmianę to na Charley, to Alexa. Szarpała włosy, wierciła się na krześle, a w końcu ukryła twarz w dłoniach. -

Jacka - wydusiła z siebie.

Charley przechyliła się nad stołem, starając się ukryć zainteresowanie. -

Jacka? - powtórzyła.

251

-

Mojego chłopaka.

-

Sądziłam, że twoim chłopakiem był Gary.

-

Jemu też tak się zdawało - zachichotała Jill.

Ten chichot był niepokojący. Czy Jill znowu z nią pogrywa? - zastanawiała się Charley. -

Jack, a dalej?

Jill pokręciła głową. -

Jack Puch, co miał duży brzuch...

-

Chyba Jack Buch! - warknęła Charley, nie będąc w nastroju do

żartów. -

Taak? A powinno być Puch. Wiesz, jak się nadepnie na robala, to on

robi „puch!". - Jill przesunęła włosy z jednego ramienia na drugie. -

Opowiedz mi o Jacku - poprosiła Charley półgłosem.

Oczy Jill stały się rozmarzone, jakby nieobecne. Kąciki ust zadrgały w leciutkim uśmiechu. -

Jest najlepszy.

Charley przechyliła głowę na bok. Zupełnie jak Brutal, pomyślała, czekając na dalszy ciąg. -

I nie mówię o tym, że jest dobry w łóżku. Bo to oczywiste. Jest

najlepszy. To, co wyprawia językiem, to pełny odlot. Charley odruchowo założyła nogę na nogę. -

Myślałam, że nie lubisz seksu - przypomniała dziewczynie,

spoglądając na Alexa, który siedział ze wzrokiem utkwionym we własnych kolanach. Prawdopodobnie żałuje, że nie został w Palm Beach Gardens, pomyślała. -

Nie. Przynajmniej nie lubiłam. Aż do Jacka.

-

Co on ma w sobie szczególnego? Poza językiem.

-

Wszystko. Jest kochany, mądry, zabawny i czuły. - Jill wzruszyła

ramionami. - Po prostu jest inny od wszystkich facetów, jakich

kiedykolwiek znałam. -

I ten kochany, mądry, zabawny i czuły facet wpadł na pomysł, żeby

porwać i zamordować troje bezbronnych dzieci? - wyrwało się Charley, zanim zdążyła się pohamować. 252 W" -

Zbyt łatwo osądzasz ludzi, Charley! - obruszyła się Jill.

-

Przepraszam. Po prostu trudno mi jakoś pogodzić te przymiotniki,

których używasz, opisując Jacka, z czynami. -

Nie rozumiem.

Nie jesteś jedyna, pomyślała Charley. -

To Jack wymyślił, żeby porwać Tammy Barnet oraz Sarę i Noaha

Starkeyów? -

Powiedział, że będzie świetny ubaw.

-

Ubaw?

-

Mówił, że zorganizujemy dziecom przygodę, której nie zapomną do

końca życia. Naprawdę, nie myślałam, że... - Jill zawiódł głos. -

Opowiedz, jak to było.

Jill spojrzała na Alexa, jakby pytając, czy może mówić dalej, a on przytaknął skinieniem głowy. -

Poszłam pod dom Tammy. Była na podwórku, siedziała w domku na

drzewie. Wiedziałam, że codziennie się tam bawi. Matka, gotując obiad, mogła ją obserwować z kuchennego okna. Zakradłam się od strony podwórka, ściągnęłam na siebie jej uwagę i z palcem przyłożonym do ust przywołałam skinieniem, że to niby tajemnica. Powiedziałam, że jeśli pójdzie ze mną, zrobimy mamie niespodziankę. Bardzo przejęta, wzięła

mnie za rękę, po czym wsiadłyśmy do samochodu Jacka, który stał zaparkowany za rogiem, i odjechaliśmy. Charley z trudem stłumiła dreszcz. -

I naprawdę nie pomyślałaś, że może jej przytrafić się coś złego?

-

Naprawdę.

-

A Noah i Sara? Wiedziałaś, co się z nimi stanie.

Jill spuściła głowę. -

Jack powiedział, że będzie inaczej.

-

Ale nie było, prawda?

-

Nie.

-

A ty z nim pojechałaś. Pomogłaś mu...

253 -

Robiłam, co kazał.

-

Dlaczego? - Charley nie potrafiła tego zrozumieć. Niespodziewanie

stanął jej przed oczyma Gabe Lopez. - Przystawił ci broń do głowy? -

Nie musiał.

-

Co to znaczy?

-

Miał władzę nade mną. Nie mogłam inaczej. Jak leci ta dziecięca

wyliczanka? Jack i Jill weszli na wzgórze po wiaderko wody. Jack spadł i skręcił kark... Nie mogłam inaczej, powtórzyła w myślach Charley, bezgłośnie kończąc wyliczankę: A Jill poleciała za nim. 22 -

Co o tym sądzisz? Myślisz, że Jack istnieje? - zwróciła się Charley

do Alexa. -

Myślę, że kryje się za tym jakiś facet. Czy rzeczywiście ma na imię

Jack, tego nie wiem. -

Naprawdę nigdy ci tego nie powiedziała?

Alex zaprzeczył ruchem głowy, uniósł widelec i wbił go w sałatkę. Było parę minut po piątej. Siedzieli w małej salce na tyłach Centro, bezpretensjonalnej włoskiej restauracji w bardziej jeszcze bezpretensjonalnym pasażu handlowym kilka kilometrów na wschód od Pembroke Pines, sączyli znakomity sziraz, starając się stwarzać pozory, że wspólna kolacja ma stricte biznesowy charakter. Czy aby na pewno? zastanawiała się Charley. O co naprawdę chodzi? -

Jack i Jill - zadumała się. - Pasuje idealnie.

Alex uniósł brew, wsuwając do ust widelec z porcją jarzyn, i musiała przyznać, że, o dziwo, nawet z odrobiną oliwy w kąciku ust wyglądał pociągająco. 254 -

Nie smakuje ci carpaccio? - Ruchem podbródka wskazał ledwo

napoczętą przystawkę. -

Jest pyszne. - Charley podniosła do ust widelec z plasterkiem

surowego mięsa i prawie natychmiast z powrotem go opuściła. - To wszystko jest takie frustrujące - mówiła. -W jednej chwili wydaje mi się, że czynimy z Jill postępy, a już w następnej ona mi się wymyka. -

Jesteś blisko.

-

Czego?

-

Prawdy, oczywiście.

-

Prawda wcale nie jest oczywista - rzekła Charley.

-

Prawdą jest, że Jill nie działała w pojedynkę. Ktoś nią dyrygował.

-

Ten ktoś to Jack Puch? - Odchyliła się na oparcie krzesła, a on

zgarnął na talerz kolejną porcję sałatki. - Alex, co ja tu robię? -

Z tego, co widzę, nie jesz przystawki.

Charley roześmiała się i podniosła widelec do ust. -

Chodzi mi o...

-

Wiem, o co ci chodzi.

-

Co ja robię z Jill? Lub raczej powinnam zapytać: co Jill robi ze mną?

Czy z jej strony to jakaś misternie zaplanowana gra? Bawi się ze mną? Tak jak bawiła się z Tammy Barnet i z bliźniętami Starkeyów, zanim... Zamilkła, zatrzymując wzrok na ręcznie malowanej mapie Włoch, wiszącej na ścianie za Alexem. -

Nie sądzę - powiedział. - Uważam, że ona chce współdziałać i zależy

jej na ujawnieniu prawdy. I wiem, że bardzo cię ceni. -

I niby dlatego mam się lepiej poczuć? Bo psychopatka, która ma na

sumieniu troje dzieci, uważa, że jestem świetna? -

Charley, to wszystko nie jest dla niej łatwe. O niektórych sprawach z

nikim dotąd nie rozmawiała. -

Nawet z tobą?

255 -

Nawet ze mną. - Dokończył sałatkę. - W każdym razie nie tak

szczegółowo jak z tobą. Naturalnie, wiedziałem o Etha-nie. I miałem pewne podejrzenia co do ojca. Charley wygładziła palcami brzeg papierowego obrusa. -

Takie jak...?

Alex zawahał się.

-

Oj, Alex, wiesz, że Jill pozwoliła ci o tym ze mną rozmawiać -

przynagliła Charley. -

To prawda, lecz nawykłem strzec tajemnic klientów, a nie ujawniać

je reporterom. Trudno mi się przełamać. Charley poczuła się mile połechtana tą przypadkowo rzuconą uwagą o reporterach. Nie bądź śmieszna, skarciła się w duchu, wpychając carpaccio do ust i żując zaciekle. A jednak jesteś reporterem, czyż nie? Próbujesz realizować swój projekt, dogrzebać się do prawdy, by potem napisać skłaniający do refleksji bestseller o przerażającej, pozbawionej elementarnych uczuć psychopatce i w efekcie zdobyć pieniądze, sławę i szacunek (niekoniecznie w tej kolejności). Kimże innym jesteś w jego oczach jak nie reporterem? A kim chciałabyś dla niego być? - zapytała się w duchu, gryząc kolejny kawałek surowego mięsa. -

Więc o co podejrzewasz ojca Jill? - ponowiła pytanie, starając się nie

widzieć, jak elegancko Alex prezentuje się w granatowym garniturze i jak dobrze ten kolor podkreśla głęboki błękit jego oczu. Co się z nią dzieje?! -

Według mnie mógł, podobnie jak Ethan, wykorzystywać Jill. Czy nie

tak właśnie myślisz? Charley westchnęła. -

Myślę, że przy Rohmerach Webbowie wypadają niemal normalnie.

Alex parsknął śmiechem. Charley liczyła na to, że zada jakieś oczywiste w tej sytuacji pytanie o jej rodzinę, lecz się tego nie doczekała. Najwyraźniej go to nie interesuje, pomyślała. 256 -

Czemu nie poruszyłeś żadnej z tych kwestii podczas procesu Jill?

-

Jakich kwestii?

-

Molestowania, historii rodziny, Jacka Pucha.

-

Chciałem.

-

Jill nie wyraziła zgody?

-

Odmówiła zeznań - wyjaśnił. - Powiedziała, że jeśli wspomnę o

molestowaniu czy współudziale, wszystkiemu zaprzeczy. -

Ze strachu czy dlatego, że kogoś osłania?

-

Prawdopodobnie w jakimś stopniu i jedno, i drugie. -Dopił wino i

rozejrzał się za kelnerem. - Myślę, że twoja książka będzie stanowić coś w rodzaju zeznania. -

Trochę za późno, nie uważasz? Zapadł wyrok śmierci.

Alex poprawił się na krześle, przesunął talerz po sałatce na środek stołu, o mało przy tym nie przewracając wazonika z kolorowymi sztucznymi kwiatami. -

Pani Webb, jestem aż nazbyt świadomy sytuacji mojej klientki -

powiedział dobitnie. -

Przepraszam. Nie chciałam...

-

Nie, to ja przepraszam - zmitygował się natychmiast. -Niepotrzebnie

się uniosłem. Nie sądzisz, że moglibyśmy porozmawiać o czym innym? O czymkolwiek. Chociaż na chwilę zmienić temat? -

Pewnie.

Zapadła cisza. -

Czemu zostałeś prawnikiem? - odezwała się Charley i wzniosła oczy

na sufit. Głupszego pytania nie mogłam zadać, pomyślała, czując się zupełnie jak nastolatka na pierwszej randce. Czemu się tak peszę? -

Wybaczysz na chwilę? - zwrócił się do niej, jakby nie usłyszał

pytania, i podniósł się od stolika, zanim zdążyła odpowiedzieć. Patrzyła, jak znika w drzwiach toalety. 257 -

No, świetnie mi idzie - mruknęła pod nosem, w myślach zaś dodała:

a jak ma iść? To oczywiste, że facet nie jest w najmniejszym stopniu zainteresowany Zaprosił ją na kolację o piątej po południu, w porze, kiedy do knajpy ściągają seniorzy na dania po obniżonej cenie, a zrobił to wyłącznie dlatego, że czuł się zobowiązany. Teraz nie może się doczekać, żeby się od niej uwolnić. Pilnował, żeby zjadła przystawkę, nie dlatego, by doceniła jego wybór, tylko chciał, aby kelner jak najszybciej przyniósł drugie danie i by mogli wreszcie stąd pójść. A ponieważ przyjechała samochodem, nie będzie zmuszony znosić jej towarzystwa przez długą drogę powrotną. Szczęśliwie mogą jechać osobno. Czyż jej nie zależało na tym samym? Od kiedy niby zaczęła widzieć w Aleksie kogoś więcej poza pośrednikiem, który miał pomóc w osiągnięciu celu? Wcale nie jest atrakcyjny, uznała, przyglądając się, jak po wyjściu z toalety kluczy między stolikami. I nie z powodu intensywnie niebieskich oczu czy sposobu, w jaki zdawały się ją przenikać -jakby patrzyły prosto w jej duszę, odczytując najbardziej skryte myśli, powtarzała sobie w myśli, kiedy zatrzymał się i rozmawiał z kelnerem. Ani dlatego, że anektując środek pokoju, stał w wyzywającej pozie z biodrami nieco wygiętymi do przodu i z kciukami prowokacyjnie wetkniętymi w kieszenie obcisłych dżinsów, a jego odęte, pełne usta, szepcząc nieme zaproszenie, rzucały wyzwanie. Zbliżasz się na własne ryzyko, ostrzegały bezgłośnie. -

Kurczę! - zaklęła na głos, dopijając duszkiem wino.

-

Co takiego? - zainteresował się Alex, odsuwając krzesło i siadając.

Charley podniosła pusty kieliszek. -

Sucho.

-

Poprosiłem kelnera, żeby nam przyniósł jeszcze po jednym. A więc -

zaczął, podpierając się na łokciach. - Czemu zostałem prawnikiem? Tak brzmiało pytanie? 258 Wzruszyła ramionami. -

Gadka szmatka numer sto jeden.

Uśmiechnął się. -

Niech pomyślę. Matka zawsze była zdania, że w pojedynkach

słownych każdego rozłożę na łopatki. Była dziewczyna miała pretensje, że ostatnie słowo zawsze musi należeć do mnie. Poza tym fascynowała mnie idea dążenia do sprawiedliwości jako do swego rodzaju celu. -

Co przez to rozumiesz?

-

Ludzie zwykle starają się naprawiać zło - wyjaśnił. -Dzieje się coś

niedobrego, a ty już doszukujesz się jasnych stron sytuacji. Coś się psuje, instynktownie starasz się to naprawić. Ktoś się skaleczył, trzeba pocałować zranione miejsce. Rozpada się rodzina, szukasz winnego. Za krew ofiary żądasz krwi zabójcy. Ktoś musi zapłacić. Ludzie pragną sprawiedliwości - spuentował. - Według nich jest ważna. -

Chcesz powiedzieć, że według ciebie nie?

-

Mówię jedynie, że nie całkiem przestałem w nią wierzyć i dlatego

zostałem prawnikiem. -

Idealista i cynik w jednej osobie - podsumowała, nie bez uznania.

-

Przemawia do mnie struktura systemu sprawiedliwości -

kontynuował, jakby nie dosłyszał tej uwagi. - Fascynuje mnie już samo zestawienie dwóch słów: „sprawiedliwość" i „system", świadomość, że można mieć system sprawiedliwości. Podoba mi się, że mamy do dyspozycji zbiór zinstytucjonalizowanych procedur - areszt, stan oskarżenia, wielką ławę przysięgłych, akt oskarżenia, proces, wyrok, apelację. Lubię, kiedy ludzie przychodzą do mnie, bo myślą, że potrafię im pomóc. I czasem mi się to udaje. Cieszy mnie, że mogę w dobrej sprawie wykorzystać swój dar rozkładania przeciwnika na łopatki w pojedynkach słownych i że czasami moje ostatnie słowo bywa na tyle przekonujące, że pozwala komuś uniknąć więzienia. Niekiedy zdarza mi się też naprawić zło. 259 -

Pocałować zranione miejsce - podchwyciła z uśmiechem Charley.

Alex niespodziewanie odsunął krzesło, przechylił się nad stołem i pocałował ją w usta. Potem usiadł i patrzył, jak ona mieni się na twarzy, gdy kelner podszedł z dwoma kieliszkami wina. -

Wybacz, nie powinienem był - powiedział po jego odejściu.

Nie odpowiedziała. Gdyby się odezwała, słowa mogłyby spłoszyć rozkoszne mrowienie ust. Co się przed chwilą wydarzyło? -

Możemy udawać, że tego nie zrobiłem?

-

A czemu właściwie zrobiłeś? - spytała Charley.

-

Bo najwyraźniej jestem idiotą.

-

Nie uważam cię za idiotę.

-

Nie?

Charley przecząco pokręciła głową. Alex pochylił się i jeszcze raz ją pocałował. Teraz odwzajemniła pocałunek.

-

A to ci niespodzianka! - powiedział Alex, gdy kelner przyniósł dania.

-

Niewątpliwie - zgodziła się z nim.

-

Przepraszam - odezwał się kelner. - Lazania dla pani?

-

Nie, dla mnie - odparł Alex.

-

Dla mnie ravioli.

Para z talerza, który kelner postawił przed Charley, częściowo przesłoniła siedzącego naprzeciw mężczyznę. Kim on jest, zrodziło się w jej głowie pytanie. A co bardziej istotne -kim ona jest? -

Czuję się jak bohaterka którejś z powieści mojej siostry - wyznała.

-

Jakie to uczucie?

-

Całkiem przyjemne.

Oboje się roześmiali. -

Co właściwie się wydarzyło? - spytała.

260 -

Pocałowałem cię, a ty odwzajemniłaś pocałunek.

-

Ale dlaczego mnie pocałowałeś? Nie przypuszczałam nawet, że mnie

lubisz. -

Nie przypuszczałaś, że cię lubię? - powtórzył z niedowierzaniem. -

Towarzyszę ci w tych beznadziejnie nudnych przejażdżkach dlatego, że cię nie lubię? -

Sądziłam, że pilnujesz interesów Jill.

-

Umówmy się, że raczej twoich.

-

Naprawdę?

-

Czy ty czasami patrzysz w lustro? - zapytał. - Boże, gdy pierwszy raz

weszłaś do mego biura, o mało nie spadłem z krzesła. Inteligentna, przebojowa babka z biglem, jak mawiała moja matka. O chłopie,

pomyślałem, no to masz problem. -

Udało ci się wyprowadzić mnie w pole.

-

Bóg mi świadkiem, że się starałem.

-

Wzięłam cię za aroganckiego skurczybyka. Co niekoniecznie jest złe

- dodała natychmiast. - Mam słabość do aroganckich skurczybyków. Zaśmiał się. -

Powtarzałem sobie: trzymaj się z daleka, bądź uprzejmy, ale

zachowuj się profesjonalnie, pozostań ślepy na jej piękne włosy i nieczuły na zapach. I nagle siedzisz naprzeciw mnie, dłubiesz w tym carpaccio, uprawiasz gadkę szmatkę numer sto jeden i mówisz coś o całowaniu... Więc cię pocałowałem. -

I co teraz?

-

Ty decydujesz.

-

Hmm, właściwie nie jestem głodna - powiedziała, odsuwając talerz. -

Zazwyczaj nie jadam tak wcześnie. -

Zawsze możemy poprosić, żeby nam to zapakowali na wynos -

zasugerował. -1 zjeść potem. -

Później?

-

Potem.

-

Potem? - powtórzyła. - A potem choćby potop?

261 Uśmiechnął się. -

Właśnie tak.

Dochodziła dziesiąta, gdy wreszcie usiedli do kolacji. -

Umieram z głodu - oznajmiła Charley, rzucając się na swoje ravioli i

patrząc, jak kropla pikantnego sosu pomidorowego spada na

jasnoniebieską koszulę Alexa. - Och! Zobacz, co narobiłam. Alex wyciągnął rękę ponad szklanym blatem, żeby zetrzeć kroplę, i musnął palcami nagą pierś Charley. -

To stara koszula - powiedział.

Siedzieli we wnęce sporej kuchni jego mieszkania z jedną sypialnią, w samym sercu Palm Beach Gardens, niedaleko PGA Boulevard. Okna tego apartamentu na siódmym piętrze wychodziły na staw, za którym niedawno wyrósł modny skwer handlowy z eleganckimi restauracjami i butikami. Tuż pod bokiem znajdowało się imponujące centrum handlowe, Gardens Mall, a nad ocean docierało się w niecałe dziesięć minut. Mogłabym tu mieszkać, pomyślała Charley i czym prędzej odpędziła tę myśl. Jedna noc nie wróży związku na całe życie. To, że Alex Prescott jest dobry w łóżku (no, nie bójmy się tego powiedzieć - jest super), nie oznacza wcale, że ten romans potrwa dłużej niż inne. Podniosła do ust kolejną porcję ravioli, żywiąc cichą nadzieję, że będą razem przynajmniej do końca pracy nad książką. -

Ściągasz brwi - zauważył Alex.

-

Naprawdę?

-

Masz wątpliwości?

Zaprzeczyła potrząśnięciem głowy. -

Zastanawiam się, jak to wpłynie na naszą współpracę.

-

Nie musi wpłynąć. Oboje jesteśmy profesjonalistami.

-

Tak, ale ja jestem kobietą - przypomniała mu Charley ze śmiechem. -

My, w przeciwieństwie do facetów, tak łatwo nie oddzielamy różnych spraw. 262

-

Jakoś w to wątpię. - Pochłonął jeden po drugim dwa kęsy łazanii. -

Jak to się stało, że nie wyszłaś za mąż? - zapytał i natychmiast się wycofał. - Nie, nie odpowiadaj. To głupie pytanie. -

Wcale nie, biorąc pod uwagę, że mam dwoje dzieci. (Których matka

uprzejmie zgodziła się popilnować do jej powrotu do domu). „Jesteś na randce"? - spytała Elizabeth, kiedy Charley zadzwoniła z restauracji. „To nie jest randka" - odrzekła. „Oczywiście. Baw się dobrze, kochanie". -

Małżeństwo nigdy nie było na mojej liście priorytetów - wyznała

teraz Charley. - Może dlatego, że związek rodziców okazał się kompletnie nieudany. - Wzruszyła ramionami. - A ty? -

Raz byłem blisko. Kilka lat temu. Ale nie wypaliło.

Przez kilka minut jedli w milczeniu. Charley w koszuli Alexa, którą wcześniej miał na sobie, Alex w samych dżinsach. Korciło ją, żeby zapytać, czemu nie wypaliło, ale się rozmyśliła. Prawdopodobnie sam tego nie wiedział. Czy ktoś naprawdę jest w stanie powiedzieć, czemu związek się rozpada? Czy nie ma zazwyczaj dwóch wersji tej samej historii? Rzeczywistość jest subiektywna, prawda kwestią punktu widzenia. W sumie związek albo jest udany, albo nie. -

Jakie masz plany? - spytał. - Co do książki Jill?

-

Mojej książki - poprawiła go z naciskiem.

Uśmiechnął się. -

No tak, przepraszam. Twojej książki.

-

Pomyślałam, że warto byłoby porozmawiać z chłopakiem Jill.

-

Garym Gojovicem. - Alex wymówił nazwisko, akcentując każdą

sylabę.

-

Nie przepadasz za nim?

-

Można śmiało powiedzieć, że jego zeznania przypieczętowały wyrok

śmierci na Jill. 263 -

Zdecydowanie ją pogrążyły - zgodziła się Charley. - Ta historia o Jill

znęcającej się nad kotem... -

Stanowczo zaprzeczała, że taki incydent się zdarzył.

-

Alex, ona zamordowała troje małych dzieci - przypomniała. - Czy to

takie nieprawdopodobne, że torturowała kota? Odłożył widelec na talerz. -

Skoro mowa o zwierzętach, jak tam twój pies?

Charley natychmiast się rozpromieniła. -

Jest cudowny. Sama słodycz. Wracam do domu, czeka przy

drzwiach. Siadam, wskakuje mi na kolana. Wychodzę z pokoju, drepcze za mną. Zniknę mu z oczu na chwilę, a on zaraz mnie wita, jakby mnie wieki nie widział. Staram się do niego zanadto nie przywiązać. -

Wygląda na to, że już za późno.

-

Tak, bezwarunkowa miłość ma w sobie coś bardzo pociągającego.

Muszę sobie wciąż przypominać, że to nie mój pies i wkrótce będę musiała go oddać. -

Glenowi McLarenowi - dopowiedział Alex, nerwowo bębniąc

palcami w szklany blat. -

O co chodzi? - spytała, wyczuwając, że coś go nurtuje.

-

Jak dobrze znasz tego gościa?

-

Glena? Nie za dobrze. Ale uważam go za przyjaciela -oznajmiła. -

Powtarzam: o co chodzi?

-

Sam nie wiem.

-

Alex, co usiłujesz mi powiedzieć? Zazwyczaj nie bywasz tak

powściągliwy. -

Zrozum, nie chcę wścibiać nosa w nie swoje sprawy. Po prostu to

nazwisko obiło mi się o uszy, więc trochę powę-szyłem. I okazało się, że w swoim czasie pan Glen McLaren miał powiązania finansowe z kilkoma klubami na terenie Lauderdale. -

Wiem. I co z tego?

-

A czy wiesz, że stałym bywalcem jednego z tych klubów był drobny

dealer narkotyków Ethan Rohmer? 264 -

Co?!

-

Ustaliłem, że którejś nocy Ethan trafił do aresztu, gdy usiłował

sprzedać towar tajnemu agentowi, ale sprytny prawnik obalił zarzuty. Charley usiłowała nadać sens temu, co usłyszała. Co z tego wynika? -

Chcesz powiedzieć, że Glena i Ethana coś łączy?

-

Niczego nie chcę powiedzieć. Mogą się nawet nie znać.

-

To, że Ethan bywał w klubie, w którym Glen miał udziały, wcale nie

musi oznaczać niczego innego poza tym, że... -

...Ethan bywał w klubie, w którym Glen miał udziały -zgodził się z

nią Alex. -

Całkiem możliwe, że ci dwaj nigdy się nie spotkali, ba, nawet nie

wiedzą o swoim istnieniu. -

Oczywiście.

-

Wygląda mi to na zbieg okoliczności.

-

To może nic nie znaczyć. Prawdopodobnie nic nie znaczy.

-

Ty jednak myślisz inaczej - podsumowała Charley.

-

Nie wiem, co myśleć - wyznał Alex.

-

Cholera.

-

Prawdopodobnie to bez znaczenia - powtórzył Alex.

Charley skwapliwie pokiwała głową. -

Po prostu uważaj na siebie i tyle - dodał. Obszedł stół, położył ręce

na jej ramionach i delikatnie masował kark. - Zostaniesz na noc? Potrząsnęła głową. -

Nie, muszę wracać do domu.

-

Pojadę za tobą moim samochodem - zaproponował, kiedy ubrana

stała przy drzwiach. -

Nie, nie trzeba.

-

Proszę.

-

Alex, naprawdę. Nic mi się nie stanie.

-

Nie sprzeczaj się ze mną.

265 Uśmiechnęła się. Nie powiedziała mu tego, ale w tej sprzeczce była gotowa ustąpić. 23 Kiedy weszła na palcach do salonu, pogrążona w śnie matka siedziała na kanapie z Pamiętaj miłość na kolanach. Brutal drzemał przy jej nogach. -

Mamo - wyszeptała, gdy pies zaczął podskakiwać z radości. - Tak,

tak, cześć, Brutal, ja też się cieszę, że cię widzę -zwróciła się do psa, uzmysławiając sobie, że to prawda. -Mamo - powtórzyła, tym razem trochę głośniej, wyciągając rękę, by dotknąć jej ramienia, lecz w ostatniej chwili się rozmyśliła. - Wróciłam.

-

Och, kochanie. - Matka otworzyła oczy i przeciągnęła się. - Jak ci

poszło? -

Dobrze. Wszystko dobrze.

Elizabeth uśmiechnęła się i poruszyła głową na boki. -

Musiałam się zdrzemnąć. Która godzina?

-

Dochodzi jedenasta. Może zostaniesz na noc?

-

O nie! - Odłożyła książkę na ławę, podniosła się z kanapy i

wyciągnęła ręce nad głowę, prostując palce. - Czas na mnie. - Ściągnęła z oparcia kanapy karminowy szal i zarzucając go na ramiona, skierowała się do drzwi. -

Zadzwonię do ciebie jutro - obiecała Charley, myśląc przy tym, że

prawdopodobnie należałoby przekonać matkę, by została lub przynajmniej zamienić z nią parę słów, zapytać, jak minął dzień. Brutal, nie odstępując jej nóg, poszczekiwał na pożegnanie, gdy Elizabeth wsiadła do liliowej hondy i ruszyła sprzed domu. - Musisz zrobić swoje? - zwróciła się Charley do psa. Brutal w odpowiedzi podbiegł do najbliższego krzaczka i podniósł nogę. 266 -

Niesamowite! - Jak zwykle nie mogła się nadziwić. -Niesamowite -

powtórzyła, uznając, że to słowo najlepiej oddaje wydarzenia dnia, nie mówiąc już o wieczorze. Wzięła psa na ręce i poszła do pokoju dzieci. Uchyliła drzwi. - Słodkich snów, moje śliczne aniołki - wyszeptała. Zamknęła drzwi i skierowała się do swojej sypialni. Rozbierając się, wspominała Alexa metodycznie zdejmującego z niej ubranie, czuła dotyk jego dłoni na piersiach i pośladkach, muśnięcia warg we wgłębieniu szyi, delikatną wędrówkę palców po wewnętrznej stronie

ud, wyrafinowaną pieszczotę języka. Boże, jeśli na sali sądowej jest choćby w połowie tak dobry jak w łóżku, dorówna sławą Clarence'owi Darrow, pomyślała, mając w oczach stosy prawniczych książek pod ścianami salonu adwokata, konkurujących o palmę pierwszeństwa z imponującą kolekcją klasyki filmowej. Poza tym salon nie różnił się od tego typu pomieszczeń innych samotnych mężczyzn. Dominował tam rozbudowany zestaw stereo. Podłogą pokrywały meksykańskie kafelki. Całe umeblowanie stanowiła kanapa z brązowej skóry i taki sam fotel oraz duży telewizor z odtwarzaczem DVD i magnetowidem do oglądania starych filmów na kasetach. Obrazy na ścianach miały przede wszystkim walory dekoracyjne. Wisiał tam jakiś pejzaż, martwa natura z paterą zielonych jabłek i marynistyczny obraz przedstawiający port z licznymi żaglówkami. Zupełnie inny charakter miała sypialnia. Tam ściany pokrywały czarnobiałe fotogramy: zdjęcie pary na kamienistej plaży, autorstwa Henri Cartier-Bressona; rozradowany marynarz całujący młodą kobietę na Times Square w dzień lądowania aliantów w Normandii, Roberta Doisneau; kwitnąca orchidea, Roberta Mapplethorpe'a, oraz dwie prace Diane Arbus - fotografia dwóch sióstr patrzących tępo w przestrzeń i zdjęcie dwóch młodych kobiet śmiejących się radośnie, z głowami odchylonymi do tyłu. -

Niezły zbiór - wyszeptała, zatrzymując spojrzenie na

267 -

Niesamowite! - Jak zwykle nie mogła się nadziwić. -Niesamowite -

powtórzyła, uznając, że to słowo najlepiej oddaje wydarzenia dnia, nie mówiąc już o wieczorze. Wzięła psa na ręce i poszła do pokoju dzieci. Uchyliła drzwi. - Słodkich snów, moje śliczne aniołki - wyszeptała.

Zamknęła drzwi i skierowała się do swojej sypialni. Rozbierając się, wspominała Alexa metodycznie zdejmującego z niej ubranie, czuła dotyk jego dłoni na piersiach i pośladkach, muśnięcia warg we wgłębieniu szyi, delikatną wędrówkę palców po wewnętrznej stronie ud, wyrafinowaną pieszczotę języka. Boże, jeśli na sali sądowej jest choćby w połowie tak dobry jak w łóżku, dorówna sławą Clarence'owi Darrow, pomyślała, mając w oczach stosy prawniczych książek pod ścianami salonu adwokata, konkurujących o palmę pierwszeństwa z imponującą kolekcją klasyki filmowej. Poza tym salon nie różnił się od tego typu pomieszczeń innych samotnych mężczyzn. Dominował tam rozbudowany zestaw stereo. Podłogę pokrywały meksykańskie kafelki. Całe umeblowanie stanowiła kanapa z brązowej skóry i taki sam fotel oraz duży telewizor z odtwarzaczem DVD i magnetowidem do oglądania starych filmów na kasetach. Obrazy na ścianach miały przede wszystkim walory dekoracyjne. Wisiał tam jakiś pejzaż, martwa natura z paterą zielonych jabłek i marynistyczny obraz przedstawiający port z licznymi żaglówkami. Zupełnie inny charakter miała sypialnia. Tam ściany pokrywały czarnobiałe fotogramy: zdjęcie pary na kamienistej plaży, autorstwa Henri Cartier-Bressona; rozradowany marynarz całujący młodą kobietę na Times Square w dzień lądowania aliantów w Normandii, Roberta Doisneau; kwitnąca orchidea, Roberta Mapplethorpe'a, oraz dwie prace Diane Arbus - fotografia dwóch sióstr patrzących tępo w przestrzeń i zdjęcie dwóch młodych kobiet śmiejących się radośnie, z głowami odchylonymi do tyłu. 267

Niezły zbiór - wyszeptała, zatrzymując spojrzenie na

gitarze opartej o krawędź biurka, stojącego naprzeciw łóżka. Światło księżyca wpadające przez boczne okno odbijało się w monitorze komputera. -

Może później zagrasz coś dla mnie.

-

Później - zgodził się.

-

Potem - wyszeptała.

I oboje się roześmiali. W rezultacie Alex wymigał się z obietnicy, twierdząc, że gra na gitarze to jego as w rękawie, sposób, żeby skłonić ją do ponownej wizyty. Z tym nie będzie problemu, pomyślała teraz i potwierdziła tę myśl z cichym pomrukiem. -

Niesamowite - wyszeptała jeszcze raz. Umyła twarz i zęby i weszła

do łóżka. Brutal natychmiast zwinął się w kłębek w zgięciu jej kolan. Charley po chwili zapadła w głęboki sen. Śniło jej się, że po łące pełnej kwiatów goni za czarnym parasolem. Ściga ją Ethan Rohmer, a dopinguje go szpaler mężczyzn w marynarskich mundurach. Oddech Ethana owiewa jej kark, palce chwytają za włosy. Czuje, że się przewraca, widzi nad sobą cień mężczyzny, gdy on podnosi ją z ziemi. „Czego chcesz?" - pyta błagalnie, kiedy owija ją jaskrawoczerwonym szalem. Ale to nie jest już Ethan. To Glen McLaren. Zerwała się, zadyszana. Brutal natychmiast znalazł się przy niej i zaczął zlizywać pot z jej twarzy i szyi. -

Już dobrze, dobrze - powiedziała i pogładziła psa po łebku, starając

się uspokoić ich oboje. Sen wyparowywał powoli jak poranna rosa. Pamiętała, że za czymś biegła, ale nie mogła sobie przypomnieć, co to było. Zdaje się, że przyglądała się

jej grupa marynarzy. I wtedy dopadł ją Ethan. Ale to wcale nie był Ethan, tylko... -

Glen - powiedziała na głos.

„Glen McLaren miał powiązania finansowe z kilkoma klubami na terenie Lauderdale. Wiem. I co z tego? 268 A czy wiesz, że stałym bywalcem jednego z tych klubów był drobny dealer narkotyków Ethan Rohmer"? No i co z tego? Jakie to ma znaczenie? Czy cokolwiek oznacza? Senność ją opuściła. Przewracała się z boku na bok, a potem przez dobrą godzinę leżała ze wzrokiem utkwionym w wiatrak powoli obracający się pod sufitem, usiłując odpędzić wszelkie myśli. W końcu poddała się i z Brutalem przy nodze poszła do kuchni zaparzyć herbatę ziołową. Zaniosła ją do salonu i usiadła na kanapie, zastanawiając się, czy Alex też czuwa, czy podobnie jak ona ma kłopoty z zaśnięciem. Jej spojrzenie spoczęło na powieści siostry. Podniosła ją. Cholera, wciągnęła ją ta rzecz! Równie dobrze może zobaczyć, co będzie dalej. Poza tym książka pięknie uśpiła matkę. Przy odrobinie szczęścia z nią może być tak samo. Czytała przez całą noc. O siódmej rano dotarła do ostatniej strony. Tiffany odprowadzała spojrzeniem oddalającego się Bla-ke 'a. Jak zawsze, tak i tym razem robił na niej wrażenie jego miarowy krok i zdecydowany sposób, w jaki się poruszał. Zastanawiała się, skąd bierze się taka pewność siebie i czy ją będzie na nią stać bez opiekuńczej obecności Blake 'a u boku. Miała nadzieję, że on się obejrzy, więc na wszelki wypadek wygięła usta w bohaterskim uśmiechu. Czy zostaną mu w pamięci tamte pełne

śmiechu dni i noce pełne miłości, tamte godziny, minuty i sekundy, kiedy obejmowała go całym swoim jestestwem? Czy będzie go, tak jak ją (a tego była pewna), prześladować wspomnienie miłości, którą tak pielęgnowali, a potem bezmyślnie zaniedbali i utracili? - Pamiętaj, kochany - wyszeptała, kiedy jego cień wtopił się w noc i zniknął jej na zawsze z oczu. - Pamiętaj miłość. Ocierając łzę, Charley zatrzasnęła książkę. Nie, błagam! Powiedz, że nie płaczesz. Powiedz, że te bzdety cię nie wzruszyły. Kobieto, co z tobą?! 269 -

Mamuś? - odezwała się Franny, stając w drzwiach. Wyglądała słodko

ze splątanymi po nocy włosami i w liliowej nocnej koszulce w maciupeńkie różowe kokardki. - Babcia jeszcze jest? -

Nie, kochanie. Wróciła wczoraj do siebie.

-

To z kim rozmawiasz?

Charley zrobiła porozumiewawczą minę. -

Ze sobą.

Franny usiadła obok na kanapie. Brutal błyskawicznie wskoczył jej na kolana. -

A o czym?

-

O powieści cioci Anne. - Upuściła książkę na kanapę.

-

Jest dobra?

-

Powiem ci coś, o ile obiecasz, że nikomu nie piśniesz ani słowa.

Franny z powagą skinęła głową. -

Podobała mi się.

-

To dobrze, prawda?

-

Sama nie wiem.

Franny pokiwała głową, jakby to zrozumiała. -

Babcia mówi, że niedługo obie ciocie przyjadą z wizytą.

-

To prawda.

-

Zobaczę je?

-

Jasne. Wszyscy razem zjemy obiad.

-

Babcia zrobi swego sławnego kurczaka?

-

Jeszcze o tym nie myślałam. Ale możemy ją zapytać.

-

Chyba powinnaś powiedzieć cioci Anne, że podobała ci się jej

książka. -

Tak sądzisz?

-

Cieszysz się, kiedy ludziom podobają się twoje felietony.

-

To prawda. Skąd u ciebie taka mądrość?

-

Elise mówi, że po tacie - wyznała z powagą.

-

No proszę - podsumowała Charley znużonym głosem. -Co jeszcze

mówi? 270 -

Uważa, że jestem ładna.

-

Niewątpliwie w tym wypadku ma rację.

-

I że dobrze mnie wychowujesz.

-

Tak powiedziała? - Charley nie ukrywała zdumienia.

-

Słyszałam, jak rozmawiała przez telefon z koleżanką. Mówiła, że

naprawdę dobrze wychowujesz mnie i Jamesa i że ma nadzieję, że jej też się tak uda z Danielem. Charley ponownie zwilgotniały oczy. -

Ty płaczesz? - spytała córeczka.

Szybko otarła łzy wierzchem dłoni.

-

Po prostu jestem zmęczona.

-

Wyprowadzę Brutala, żeby zrobił swoje - zaproponowała Franny.

-

Dziękuję, kochanie. Będę ci wdzięczna.

Franny objęła ją za szyję i pocałowała w policzek. -

Kocham cię.

-

A ja ciebie.

Pamiętaj miłość, pomyślała, uśmiechając się. Telefon odebrała gosposia. -

Rezydencja pani Webb.

-

Poproszę z Anne. Mówi Charley, jej siostra - dodała szybko i

zerknąwszy na zegar przy komputerze w swym biurze w „Palm Beach Post", zorientowała się, że dochodzi dopiero wpół do dziesiątej. Czy Anne o tej porze jest już na nogach? Może pracuje? Czy jej nie przeszkodzi? Czy ona w ogóle jest w domu? Może wyjechała na spotkanie autorskie? Skrzywiła się, zdając sobie sprawę, jak mało wie o życiu siostry. -

Charlotte? Co się stało?

Czemu, dzwoniąc do siebie, zaczynały od tego pytania, jak gdyby jedynym powodem rozmowy miało być jakieś nieszczęście? -

Nic. Wszystko dobrze. Przeczytałam twoją książkę.

-

Naprawdę?

271 -

Podobała mi się. Przesiedziałam nad nią całą noc. Wciągnęła mnie.

-

Sądząc po głosie, wydajesz się zaskoczona - zauważyła Anne.

-

Nie. Hmm, może rzeczywiście. Ale pozytywnie.

-

To dobrze, prawda?

-

Jak się mają dzieci? - spytała Charley.

-

Świetnie. Emily mówiła ci, że powierzam A.J. opiekę nad nimi?

-

Naprawdę uważasz, że to mądra decyzja?

-

Okaże się to pewnie za dwadzieścia lat, kiedy wywnę-trzą się w

swoich książkach. -

Anne, jesteś pewna? Mówiłaś, że A.J. wykorzystuje dzieci do

szantażu, żeby wywalczyć wyższe alimenty. -

Taak, ale wiesz, nie do końca poszło po jego myśli.

-

Naprawdę uważam, że powinnaś się jeszcze zastanowić.

-

A ja naprawdę uważam, że to ciebie nie powinno obchodzić.

-

Od kiedy twoje sprawy mnie nie obchodzą?

-

Od bardzo dawna - wypomniała jej Anne.

-

Nadal jesteśmy siostrami - zrewanżowała się Charley.

-

Dobra, oszczędź mi tych sentymentalnych bzdur. To do ciebie

niepodobne. Charley, o co ci chodzi? -

O nic. Po prostu nie chcę, żebyś zrobiła coś, czego będziesz potem

żałować. Jak Tiffany z Pamiętaj miłość - dodała, przewracając oczami. Naprawdę użyła powieści siostry jako argumentu? Anne parsknęła śmiechem, jakby czytała w jej myślach. -

Posłuchaj, nie ma powodu do zmartwień. A.J. jest wspaniałym

ojcem. Ma o wiele lepsze podejście do dzieci niż ja. Świetnie się nimi zajmie. -

Tak jak ojciec nami?

-

Tata się nami zajmował, Charley. No, może nie był najcieplejszym

człowiekiem pod słońcem... 272 -

Najcieplejszym? - weszła jej w słowo. - On nie był nawet letni!

-

Starał się, jak mógł.

-

W ogóle się nie starał.

-

Nie dałaś mu szansy.

-

Wielokrotnie dawałam mu szansę. To nie ja zerwałam kontakty.

-

Charley, on się poczuł zdradzony.

-

A w jakim sensie go zdradziłam? Bo zgodziłam się zobaczyć z matką

po dwudziestu latach? -

Nadal się z nią widujesz.

-

A czemu nie? Dlaczego muszę wybierać między nimi?

-

Bo tak się sprawy mają.

-

Wcale nie musi tak być.

-

Nie zostawiłaś mu wyboru.

-

To śmieszne. Wszyscy mamy wybór.

-

Racja. Ty wybrałaś. On wybrał. Ja też wybrałam. I niech tak zostanie.

-

Mogłabyś przynajmniej jeszcze raz wszystko przemyśleć, zanim

podejmiesz ostateczne kroki? -

Uwierz mi, dużo nad tym myślałam. Charley, ja nie porzucam moich

dzieci. Nie zamierzam uciec do Australii -dodała z przekąsem. Dwadzieścia smutnych lat wypełniło przestrzeń między nimi. -

No dobrze - ustąpiła Charley.

-

Proszę cię, nie przejmuj się mną. Wszystko świetnie się układa. Moje

książki rozchodzą się jak ciepłe bułeczki. Właśnie podpisałam wielomilionowy kontrakt na trzy następne powieści. Moje wieczory autorskie są wielkim sukcesem. W zeszłym tygodniu w Kansas City przyszło czterystu ludzi, co jest dość niesamowite. Niesamowite, powtórzyła w myślach Charley, widząc uśmiechniętego

Alexa. 273 -

Prawie tyle samo zjawiło się w poniedziałek w Atlancie. Jutro lecę

do Denver, a stamtąd do Los Angeles i San Francisco. -

Kiedy będziesz na Florydzie?

-

Wygląda na to, że do Palm Beach dotrę od soboty za tydzień, co, jak

się zdaje, wypada trzeciego marca. Prawdopodobnie po południu będę też podpisywać książki, a moja agentka chce na niedzielę umówić mnie z ludźmi z magazynu. A jeśli zapytasz, z jakiego magazynu, to cię uduszę. Charley zanotowała daty. -

Dobra. W takim razie kolacja w sobotę?

Cisza. -

Anne? Kolacja w sobotę u mnie?

-

W porządku - odparła siostra zdawkowo. - Odezwę się do ciebie w

przyszłym tygodniu. -

Trzymaj się - powiedziała na pożegnanie Charley.

-

Ty też.

Charley odczekała, aż siostra się rozłączy, i dopiero wtedy odłożyła słuchawkę. Przez kilka minut siedziała wpatrzona w zdjęcie dzieci na ekranie monitora, wyobrażając sobie, że dobrowolnie je komuś oddaje. Wykluczone! - pomyślała. Nacisnęła kilka klawiszy i na ekranie ukazała się pusta strona. Wystukała u góry: WEBB SITE, zjechała kursorem i rozpoczęła pierwszy akapit. Ostatnio wiele myślałam o rodzinach - napisała. - I doszłam do wniosku, że rodzina to cudowna rzecz. Przypomina solidny patchwork, w którym kawałeczki połączone są najdelikatniejszymi, najcieńszymi z nici.

Wystarczy jedno szarpnięcie i wszystko strzępi się, rwie. A jednak niektóre patchworki mogą przetrwać kilka pokoleń. Dlaczego jednym się to udaje, a innym nie? Przestała pisać. Wykasowała tekst. Zbyt napuszony, uznała, patrząc, jak słowa błyskawicznie znikają z ekranu. Zaczęła od nowa: 274 Ostatnio wiele myślałam o rodzinach. Stali czytelnicy moich felietonów wiedzą, że matka opuściła mnie i moje rodzeństwo, kiedy byliśmy mali. Moja siostra zamierza postąpić tak samo ze swymi dziećmi. Już słyszą, jak mleczarz Tewje pomstuje ze swego miejsca na dachu, wołając: Tradycja! Usunąć. Zanadto krytyczne. Jeszcze raz: Ostatnio wiele myślałam o rodzinach. W ubiegłych tygodniach sporo czasu spędziłam z Jill Rohmer na rozmowach o jej rodzinie. Jill była bita przez ojca, wykorzystywana seksualnie przez brata i opuszczona emocjonalnie przez matkę. Obecnie oczekuje na wykonie wyroku śmierci za zabójstwo trojga bezbronnych dzieci. Czy to bardzo dziwi? Usunąć. Zbyt drastyczne. O czym ona myśli? Hura! Wczoraj wreszcie przespałam się z facetem. -

Problemy? - zapytał Mitch Johnson, stając w wejściu do boksu.

Charley czym prędzej wykasowała tekst i odwróciła się. -

Mitch, nie wiedziałam, że tu stoisz.

-

Przyszedłem sprawdzić, co słychać u mojej sztandarowej reporterki,

bo ostatnio rzadko ją widuję. -

Wpadam i wypadam.

-

Zdaje się, że głównie wypadasz. Jak tam Jill Rohmer? Rzeczywiście

taka sexy jak na zdjęciach?

-

Według ciebie Jill Rohmer jest sexy? - Charley nie wiedziała, czy ją

bardziej zadziwia czy przeraża ta opinia. -

W perwersyjny, psychopatyczny sposób - odrzekł uśmiechnięty

Mitch. - Nie uważasz? -

Raczej nie.

-

Szkoda. Intrygujący obrazek - wy dwie razem.

-

Muszę wracać do pracy - powiedziała z irytacją Charley.

-

Właściwie o czym ty i ta dzieciobójczyni rozmawiacie?

-

Chyba będziesz musiał poczekać. Dowiesz się z książki.

-

Tylko jeśli dostanę darmowy egzemplarz.

Charley odwróciła się z powrotem do komputera. 275 -

Do czwartej chcę mieć na biurku felieton do niedzielnego wydania -

usłyszała słowa Mitcha, który wycofywał się z boksu. -

Dupek - mruknęła, kiedy się oddalił.

Jestem winna siostrze przeprosiny - wystukała na klawiaturze. - Napisała sześć bestsellerowych powieści, a ja do wczoraj ani jednej nie przeczytałam. Zadzwonił telefon. -

Charley Webb - przedstawiła się, nieobecna duchem, myśląc, co

napisać w następnym zdaniu. -

Gary Gojovic - odpowiedział głos w słuchawce. - Zdaje się, że

próbowała się pani ze mną skontaktować. -

Tak. Witam, panie Gojovic. Dziękuję, że pan zadzwonił.

-

Czy my się znamy?

-

Nie sądzę. Jestem reporterką z „Palm Beach Post" . -Połączenie

zostało przerwane. - Halo? Panie Gojovic? Halo? - Odłożyła słuchawkę, odszukała w notesie numer telefonu i zadzwoniła do pracy tego człowieka. -

Hartley i Synowie. Instalacje Wodno-Kanalizacyjne -odezwała się

recepcjonistka. -

Poproszę z Garym Gojovicem.

-

Chwileczkę. Już łączę.

-

Gary Gojovic - powiedział męski głos po paru sekundach.

-

Charley Webb. Proszę się nie rozłączać. - Znowu odłożył słuchawkę.

- Świetnie. Po prostu cudownie. - Wcisnęła przycisk ponownego wybierania. -

Hartley i Synowie. Instalacje Wodno-Kanalizacyjne -usłyszała

znajomy już głos. -

Zamierzam zainstalować nową kabinę prysznicową -improwizowała.

- Koleżanka poleciła mi Gary'ego Gojovica. -

Tak. Gary jest naszym najlepszym hydraulikiem. Czy ma pani na

myśli jakiś szczególny projekt? -

Chciałabym całkowicie zmienić wystrój.

-

To zawsze ekscytujące. Gdzie pani mieszka?

276 Charley podyktowała adres. -

Jeśli to pani odpowiada, mogę przysłać Gary'ego jutro przed

południem, między dziesiątą a dwunastą. -

Idealnie.

-

Mogę prosić o godność?

Charley miała pustkę w głowie. Patrzyła tępo na ekran. Jestem winna siostrze przeprosiny. Napisała sześć bestsełle-rowych powieści, a ja do

wczoraj ani jednej nie przeczytałam. -

Tiffany - rzuciła, zapożyczając imię ostatniej bohaterki Anne. -

Tiffany Lang. 24 -

Pani Lang? - zapytał młody człowiek, uśmiechając się na widok

Charley. Był niewysoki i dość masywny, miał około trzydziestu lat, jasne, krótko przystrzyżone włosy i bladozielone oczy, a kiedy się uśmiechał, kąciki ust zamiast w górę wyginały się w dół. -

Jestem Gary Gojovic z firmy Hartley i Synowie.

Charley usunęła się na bok, żeby go wpuścić do środka. Brutal przybiegł w powitalnych podskokach. -

Musi pan przymknąć oko na mojego psa - powiedziała, zaskoczona

niezamierzonym użyciem przymiotnika dzierżawczego. - Jemu się wydaje, że wszyscy przychodzą do niego. Gary pochylił się, żeby podrapać Brutala za uchem, a jednocześnie położył na podłodze stos folderów, które przyniósł. Brutal, wachlując ogonem, wprawiał w ruch całe ciało. -

Spokojnie, piesku. Uważaj, bo się wykopyrtniesz. Co to za rasa?

-

Prawdopodobnie kombinacja wielu. Widzę, że pan lubi psy.

Charley włączyła miniaturowy magnetofon, ukryty w kie277 szeni dżinsowych szortów, przerzucając przy tym ciężar ciała z jednej obnażonej nogi na drugą. Nic tak nie ożywia rozmowy jak obecność małego pieska i widok kawałka gołej skóry, rozmyślała, sprawdzając ukradkiem, ile rowka widać w głębokim dekolcie jej białego podkoszulka.

Nie za dużo. Akurat tyle, żeby podnieść poziom testosteronu młodego człowieka i rozwiązać mu język. -

Och, tak. Lubię psy. Sam mam trzy.

-

Trzy? Mój ty panie! - Mój ty panie? powtórzyła w myślach. Może

naprawdę jest Tiffany Lang. - Jakiej rasy? -

Dobermany.

-

Uuch. - Automatycznie cofnęła się o krok.

-

To wspaniałe psy. Proszę nie wierzyć w te bzdury, jakie o nich

wypisują. Jeśli dobrze się je traktuje, tak samo traktują człowieka -

Zupełnie jak z ludźmi.

-

Właśnie. - Gary pozbierał foldery i wyprostował się, a Charley

oceniła jego wzrost na jakieś sto siedemdziesiąt centymetrów. Przepraszam za spóźnienie. Trochę błądziłem. -

Rzeczywiście, dojazd jest nieco skomplikowany.

Charley usiłowała wyobrazić sobie Gary'ego z Jill. Pasowali do siebie, zdecydowała, omiatając spojrzeniem spadziste ramiona i wygięcie bioder mężczyzny, gdy obraz Jill pojawił się w jej myśli obok niego. -

Taak. Za wcześnie skręciłem. No i w efekcie musiałem objechać

Centrum Konferencyjne. -

To się często zdarza. Napije się pan kawy?

-

Nie, dzięki. Wypiłem swoją działkę.

-

W takim razie może sok pomarańczowy?

Gary przecząco potrząsnął głową i spojrzał w głąb domu. -

Podobno chce pani zainstalować nowy prysznic?

-

Zastanawiam się nad tym.

Z Brutalem nieodstępującym jej nogi poprowadziła Ga-ry'ego do łazienki

z wejściem z urządzonej na biało sypialni, 278 starannie kontrolując swój lekko rozkołysany krok. Obeszli świeżo posłane łóżko. -

Miejsca tu nie za wiele - skomentował, taksując wzrokiem przestrzeń

od sufitu do podłogi i od okna do lustra nad umywalką. - Trochę to ogranicza możliwości. - Obejrzał wannę połączoną z prysznicem, odsunął białą plastikową zasłonę i usiadł na brzegu wanny, wodząc krótkimi palcami po białych kafelkach na ścianie za prysznicem. -

Nie miała pani z nimi problemu?

-

Nie, nic takiego nie pamiętam. Czemu?

-

Hmm, bo to nie są kafle łazienkowe. Nie służy im wilgoć. Aż dziw,

że nie zaczęły jeszcze odpadać. - Postukał w kafelki, jakby chciał zilustrować swe słowa. - Słyszy pani? Charley pochyliła się ku ścianie. -

Jakby pusto.

-

Może być kiepsko. To samo z podłogą. - Kopnął posadzkę obcasem

czarnego roboczego buta. -

Pan żartuje! - Kafelki na podłodze i za prysznicem nie są

odpowiednie? Zaczną odpadać? Będzie musiała naprawdę przerobić łazienkę? -

Na pani miejscu bym je wymienił. Sugerowałbym też zamontowanie

kabiny prysznicowej. Lepiej zatrzymuje wodę. Mamy całą gamę wzorów do ustawiania na wannie. Pokażę pani te, które według mnie by tu pasowały. - Poklepał foldery na kolanach. - A potem można się zastanowić nad wymianą końcówki prysznica, chyba że woli pani wymienić całą

sanitarkę, to znaczy wannę i resztę. Wanna jednak wygląda porządnie i jak już mówiłem, mała przestrzeń ogranicza możliwości. -

O jakiej sumie rozmawiamy?

-

No, to zależy, na co się pani zdecyduje. Ceny kabin wahają się od

niespełna pięciuset dolarów do ponad dwóch tysięcy. -

Dwa tysiące dolarów za nadstawną kabinę?

279 -

Górna półka. Łącznie z montażem.

-

Mogę przejrzeć foldery?

-

Oczywiście. - Wręczył jej plik reklamówek.

Charley przerzuciła pierwszy folder, zastanawiając się, jak taktownie przejść z tematu białej armatury na dzieciobójczynię. -

Wie pan co, ja jednak muszę napić się kawy. - Wyszła z łazienki,

zanim Gary Gojovic zdążył zareagować. - A pan na pewno nie chce? spytała, wchodząc do kuchni i rzucając foldery na stół. Nalała sobie kawy, którą zdążyła zaparzyć przed przyjściem Gojovica. -

Może pół filiżanki. Ze śmietanką, bez cukru. - Usiadł przy

kuchennym stole i wskazał obrazek Jamesa z aligatorem i wężem, wiszący na drzwiach lodówki. - Czyje to dzieło? -

Mojego synka. Ma pięć lat. - Podała Gary'emu filiżankę, muskając

opuszkami jego palce. - Mam też ośmioletnią córkę. -

Akurat! Nie wygląda pani na matkę ośmioletniej córki. -Uśmiechnął

się nieśmiało, jakby ta kwestia wypadła mało przekonująco. -

Hmm, dziękuję. Potraktuję to jako komplement.

Tym razem jego uśmiech był odważniejszy. -

Bo to miał być komplement.

-

A pan? - Charley wypiła łyk parującej kawy, wdychając jej mocny

aromat. - Jakieś dzieci? -

Nie, jeśli nie liczyć moich dobermanów.

-

Żona?

-

Nie. Nie jestem żonaty.

-

Ciekawe. A ja zamężna.

Gary był wyraźnie zaintrygowany. -

Trudno uwierzyć.

-

A to czemu? - Charley, pochylając się nad stołem i stawiając talerz z

kruchymi ciasteczkami, poczuła, że Gary zapuszcza żurawia w jej dekolt. 280 -

Wystarczy spojrzeć. Jest pani piękną kobietą. - Zamilkł i podniósł

wzrok na jej twarz. - Ale pani to wie, nieprawdaż? Co ja wyprawiam! - oburzyła się w duchu. Nie pierwszy raz uciekała się do flirtu, żeby wyciągnąć od mężczyzn informacje, lecz po raz pierwszy dokuczało jej poczucie winy. Gary podniósł herbatnik do ust. -

Kruche ciastko. Moje ulubione. Jak pani zgadła?

Charley usiadła, wyjęła magnetofon z kieszeni i postawiła go na stole. Czas zakończyć tę zabawę. -

Wiem, że lubi pan kruche ciasteczka, bo powiedziała mi o tym Jill

Rohmer. Wypuścił herbatnik z ręki. -

Cholera! - Zerwał się z krzesła jak oparzony.

Kawa zachybotała w filiżance, ochlapując mu dłoń. Brutal się rozszczekał. -

Proszę usiąść. Po prostu chcę z panem porozmawiać.

-

Co tu jest grane? Kim, do diabła, pani jest?!

-

Nazywam się Charley Webb. Rozmawialiśmy wczoraj przez telefon.

Gary zmrużył oczy. -

Reporterka z „Palm Beach Post"?

-

Muszę porozmawiać z panem o Jill Rohmer.

-

Wychodzę. - Odstawił filiżankę i ruszył do wyjścia. „Wystarczy

spojrzeć. Jest pani piękną kobietą. Ale pani to wie, nieprawdaż"? Przystanął, odwrócił się i patrzył na Charley z wyrzutem. - I co? Chce pani odtworzyć tę rozmowę mojemu szefowi? Żeby wylał mnie z roboty? O to pani chodzi? Czy o to? Rzeczywiście byłaby zdolna posunąć się do czegoś takiego? Czy potrafi chociaż postraszyć, że może tak postąpić? -

Chcę tylko zadać panu kilka pytań.

-

Na wszystkie odpowiedziałem w sądzie. Sprawa zamknięta. Nie

mam nic więcej do powiedzenia. -

Piszę książkę o Jill - wyjaśniła. - I próbuję uwzględnić

281 wszelkie aspekty tej historii, łącznie z pańskim punktem widzenia. Gary z niedowierzaniem pokręcił głową. -

Ładny z was zespół.

Charley usiłowała przełknąć tę uwagę bez złości. -

Proszę, Gary, niech pan usiądzie. Naprawdę potrzebna mi pańska

pomoc. -

A mam jakiś wybór? - zapytał ze wzrokiem wbitym w podłogę.

Charley wyciągnęła rękę, nacisnęła klawisz, usunęła nagranie i czekała. Gary stał nieruchomo przez kilka sekund, zaciskając dłonie w pięści. A

potem wyszedł z kuchni. -

Cholera! - mruknęła, obejmując się ramionami. Usłyszała trzask

frontowych drzwi. Nic z tego. -

Co pani chce wiedzieć? - zapytał chwilę później, wchodząc do

kuchni. Charley wydała przeciągłe westchnienie ulgi. -

Bardzo dziękuję.

-

Niech pani oszczędzi sobie tych podziękowań. Bardziej przyda się

jeszcze jedna kawa. - Opadł na drewniane krzesło z wysokim oparciem. - I proszę się streszczać. Mam na dzisiaj sporo zleceń. Charley zerwała się na równe nogi, nalała mu świeżej kawy, dodała śmietanki. -

Ma pan obiekcje, jeśli...? - Wskazała magnetofon.

-

Nie, wręcz przeciwnie. Jak rozumiem, nie musimy już robić próby -

dorzucił z przekąsem. -

Naprawdę jest mi przykro.

-

Nie wątpię. - Sięgnął po herbatnik i cały włożył do ust. -Tak na

marginesie, pyszne ciasteczka. -

Nazywasz się Gary Gojovic? - Charley przystąpiła do nagrywania. -

Czy prawidłowo wymówiłam nazwisko? 282 -

Gojovic - powtórzył. - Dobrze pani wymówiła.

-

Co to za nazwisko?

-

Słowiańskie. Moi dziadkowie pochodzą z Ukrainy.

-

Ale urodziłeś się w Stanach?

-

Drugie pokolenie rodem z Florydy.

-

Niezwykłe.

-

Tak mówią. Co to ma wspólnego z Jill?

-

Staram się stworzyć tło. Gary, ile masz lat?

-

Dwadzieścia dziewięć.

-

Jak długo pracujesz w firmie Hartley i Synowie?

-

Wkrótce miną trzy lata.

-

Mają siedzibę w Juno Beach?

-

Tak.

-

A wcześniej co robiłeś?

-

Wcześniej pracowałem w sklepie ze sprzętem gospodarstwa

domowego Jeninngs Hardware w Danii. -

Mieszkasz tam?

-

Nie. Obecnie mieszkam w Jupiter.

-

Ale to w Danii poznałeś Jill Rohmer?

-

Poznałem ją w sklepie, gdy przyszła po toster.

-

Opowiedz o niej.

-

Co tu opowiadać? - Wzruszył ramionami. - Wydawała się fajna.

Zaczęliśmy rozmawiać. Zapytałem, czy mogę kiedyś do niej zadzwonić. Powiedziała, że nie, że to ona zadzwoni. -

Ciekawe.

-

Jill w ogóle jest ciekawa.

-

Ile miałeś wtedy lat?

-

Dwadzieścia cztery... może dwadzieścia pięć.

-

A Jill siedemnaście?

-

Myślałem, że ma osiemnaście.

-

I zaczęliście ze sobą chodzić?

-

Tak jakby.

-

Takjakby?

283 -

Co pani chce usłyszeć?

-

Chcę, żebyś opowiedział o swoim związku z Jill. Jak najwięcej

szczegółów, oczywiście, pomijając te, które cię krępują. -

Wszystko mnie krępuje.

-

Wiem, że to niełatwe.

-

Gówno pani wie. - Ugryzł następne ciastko, a cukier puder osypał się

na jego podbródek jak płatki śniegu. - Ma pani pojęcie, jakie to uczucie dowiedzieć się, że dziewczyna, z którą chciałeś się ożenić, to maniakalna zabójczym? Że dziewczyna, która pewnego dnia mogła zostać matką twoich dzieci, zamordowała trójkę dzieciaków? Jak to o mnie świadczy? -

Że dałeś się oszukać.

-

O tak, jestem głupi - zgodził się. - Dowiodła pani tego.

-

Gary, wszyscy popełniamy błędy.

-

Taak? W ilu psychopatach się pani zakochała?

-

A więc kochałeś Jill? - podchwyciła.

Gary wyprostował się na krześle i zapatrzył na podwórko. -

Chyba tak.

-

Opowiedz o niej.

Wydał z siebie dźwięk pomiędzy śmiechem i ironicznym parsknięciem. -

Co ja mogę powiedzieć o Jill oprócz tego, co już zostało

powiedziane? - Uśmiechnął się mimo woli. - To perfekcyjna kombinacja chodzącej niewinności i intrygantki. W jednej chwili czuła, w drugiej

twarda jak skała. Jedwab i stal. I kuta na cztery nogi. Zna pani film Dziewczyna z sąsiedztwa? Jakie to było powiedzenie? Dama w salonie, a dziwka w sypialni? -

Jill była dziwką w sypialni?

Gary uśmiechnął się szerzej. -

Nie miała żadnych oporów.

-

No dobrze. Odbiegamy od tematu. Możemy wrócić do pierwszej

randki? 284 -

To była nasza pierwsza randka. - Parsknął śmiechem.

-

Przespała się z tobą na pierwszym spotkaniu?

-

Nawet nie musiałem jej najpierw zaprosić na kolację. Czekała na

mnie po pracy. Idę na parking, patrzę, a ona stoi przy moim samochodzie. Zapytałem, skąd wiedziała, że to mój, a ona na to, że obserwowała mnie od kilku tygodni. Zanim się obejrzałem, ujeżdżała mnie na tylnym siedzeniu. Nie powiem, to było coś. -

A potem?

-

Potem zaczęliśmy się spotykać regularnie. Dwa, trzy razy w

tygodniu. Oczywiście, widywałem się też z innymi dziewczynami. Przynajmniej z początku. Dopóki Jill się o tym nie dowiedziała. -

Poprosiła cię, żebyś przestał?

-

Niezupełnie. Sama załatwiła sprawę. Pobiła jedną z nich. Do tego

stopnia, że złamała jej nos. -

Jak się ta dziewczyna nazywa?

-

Susan. Susan Nicholson. Chyba nadal mieszka w Danii.

-

A co z pozostałymi dziewczynami?

-

Była tylko jeszcze jedna. Christine Dunlap. Jill wpuściła jadowitego

węża wodnego do basenu jej rodziców. -

Co?!

-

Oczywiście, nikt jej tego nie udowodnił, a ona stanowczo

zaprzeczyła - dodał Gary. - Ale wszyscy wiedzieli, że to jej robota. -

Dunlapowie nadal mieszkają w Danii?

-

Żartuje pani? Trzy miesiące później sprzedali dom. Podobno

przeprowadzili się do Tampy. -

A co ty na to wszystko?

-

No i to jest właśnie najgorsze. Prawdę mówiąc... to mi pochlebiało.

Uwierzy pani? Ja, głupi, myślałem, że ona to robi z miłości. To dowód, jak sprawne obciąganie druta potrafi faceta odmóżdżyć. Pod tym względem rozumiem Billa Clintona. 285 „Lubisz te rzeczy"? Niespodziewanie Charley zabrzmiało w uszach pytanie Jill. -

Więc przestałeś się widywać z innymi dziewczynami?

-

A miałem inne wyjście?

-

I Jill została twoją dziewczyną.

-

Zaczęliśmy się spotykać prawie każdego wieczoru.

-

Jak długo to trwało?

-

Około roku.

-

Jak spędzaliście czas? Oczywiście pomijam seks.

-

Chodziliśmy do kina, na tańce, piliśmy. Tak jak wszyscy.

-

Czy Jill miała wielu przyjaciół?

Gary zaprzeczył ruchem głowy.

-

Nie za wielu. Chyba najbliżej była z siostrą.

-

Poznałeś ich brata?

-

Ethana? To złamas. Trzymałem się od niego z daleka.

-

Czy Jill z tobą rozmawiała o nim?

-

Powiedziała, że ją molestował w dzieciństwie.

-

A co mówiła o ojcu?

-

Że ją bił i że zastrzelił psa. Strasznie szlochała, opowiadając o tym

psie. Dlatego przeżyłem szok, jak zobaczyłem, co zrobiła z bezdomnym kociakiem. -

Co zrobiła?

-

Trzymała go. Wił się jej w rękach jak zwariowany. Z początku

myślałem, że go łaskocze. A potem zaczął wydawać z siebie opętańcze dźwięki, bardziej przypominały wrzask niż miauczenie, więc podszedłem powiedzieć jej, żeby go puściła. I wtedy zobaczyłem, że ona go dźga scyzorykiem. Wyrwałem jej to zwierzę. Uciekało, aż się za nim kurzyło. -

A co Jill na to?

Gary wzruszył ramionami. -

Śmiała się. Powiedziała, że nigdy nie lubiła kotów. Przysięgam,

dokładnie tak powiedziała: „Nigdy nie lubiłam kotów". -

Czy to był powód zerwania?

286 -

W dużej mierze. Znaczy widywaliśmy się jeszcze przez jakiś czas.

Nie jestem z tego dumny, ale trudno zrezygnować, kiedy tak bardzo rajcuje seks. Tylko że między nami już nie było tak samo. I wtedy zaczęła pracować jako opiekunka w weekendy. Nabrałem podejrzenia, że oprócz mnie ma kogoś.

-

Wiesz, kto to mógł być?

-

Nie mam bladego pojęcia.

-

Kiedy po raz ostatni widziałeś Jill?

-

Na procesie. Skończyliśmy?

Charley wyłączyła magnetofon. -

Mogę do ciebie zadzwonić, gdybym miała jeszcze jakieś pytania?

Gary przesunął foldery leżące na stole. -

Pod warunkiem, że będą dotyczyć kabiny prysznicowej i kafelków. -

Po tych słowach wpakował do ust herbatnika i wyszedł z kuchni. Kwiaty - przepiękna aranżacja z różowych róż i białych stokrotek przyniesiono dokładnie w południe. Na dołączonej karteczce widniało pytanie: Jesteś wolna jutro wieczorem? I podpis: Alex. -

A co planujesz? - spytała, przyciskając ramieniem słuchawkę do ucha

i nalewając wodę do wysokiego wazonu. -

Co powiesz na kolację w Taboo?

-

Czemu nie? Dzieci spędzają weekend u swoich ojców, więc jeśli

chcesz, możesz zabrać ze sobą szczoteczkę do zębów. -

Uważaj ją za spakowaną. - Alex odpowiedział bez chwili namysłu.

-

Kwiaty są niezwykłe.

-

Ostatni wieczór był niezwykły.

Poczuła, że się rumieni. -

Był niesamowity - przyznała.

-

O której jutro wracasz od Jill?

287 -

Około piątej. Dzięki, że załatwiłeś mi ten dodatkowy czas.

-

Drobnostka. Co powiesz na to, żebym podjechał po ciebie o wpół do

ósmej? -

Pasuje idealnie.

-

Do zobaczenia jutro wieczorem.

-

Pa!

Charley ułożyła kwiaty w wazonie i zaniosła go do salonu. Dopiero gdy przypadkiem spojrzała w lustro, zobaczyła, że uśmiecha się od ucha do ucha. 25 Kiedy weszła do pokoju widzeń, zobaczyła naburmuszoną Jill. -

Spóźniłaś się.

-

Utknęłam w korku. - Charley spojrzała na plik kartek w dłoni Jill. -

Nie spodziewałam się robót drogowych. -

Powinnaś była wyjechać wcześniej.

-

Nie jechałam z domu. Te notatki są dla mnie?

Jill nadal ściskała w dłoni pogniecione kartki. -

Może.

Nadąsana, usiadła na krześle naprzeciw Charley, najwyraźniej nie mając ochoty wybaczyć jej dziesięciu minut spóźnienia. -

Jill, naprawdę mi przykro. To się więcej nie zdarzy.

-

No, nie wiem. A gdzie właściwie byłaś?

-

W Danii.

Jill otworzyła szeroko oczy. -

Pojechałaś jeszcze raz porozmawiać z Pam?

-

Nie. Pojechałam zobaczyć się z Susan Nicholson.

-

Po co?

-

Nazwisko brzmi znajomo?

288 -

A powinno?

-

Podobno kilka lat temu złamałaś jej nos.

Kąciki ust Jill powoli uniosły się w uśmiechu. Z oczu zniknęły łzy. -

Susan Nicholson! Boże, zupełnie o niej zapomniałam!

-

Natomiast ona ciebie pamięta.

-

Nie dziwię się. Jak wygląda jej nos?

-

Jakby go ktoś złamał w trzech miejscach.

-

No cóż, zasłużyła sobie. Nie podrywa się faceta innej kobiety.

-

Z tego, co słyszałam, było dokładnie na odwrót.

-

Taak? Coś mi mówi, że rozmawiałaś z Garym. Charley przytaknęła

ruchem głowy. -

Powiedział ci o Susan, tak? Co jeszcze nagadał?

-

Że wpuściłaś jadowitego węża do basenu Christine Dunlap.

Jill zbyła to oskarżenie niecierpliwym machnięciem ręki. -

Pieprzy głupoty. Nic takiego nie zrobiłam. Rany, przecież to Floryda,

nie? Pełno tu węży. Czasami wślizgują się do basenów. Nie miałam z tym nic wspólnego. -

Gary mówił, że znęcałaś się nad kotem.

-

No, to samo powiedział w sądzie.

-

Było tak?

-

Głupie bydlę mnie podrapało. Chciałam je pogonić.

-

Dźgając nożem?

-

Podziałało, nie? Wiał, aż się za nim kurzyło. Charley wskazała kartki

w ręce Jill. -

Co to?

-

Zrobiłam trochę notatek.

-

Dużo tego.

-

Sześćdziesiąt stron. Wczoraj napisałam.

-

Napisałaś sześćdziesiąt stron w jeden dzień?

-

Nie ma tu wiele do roboty. - Przesunęła kartki w stronę Charley.

289 Charley wygładziła pozaginane brzegi i zaczęła przeglądać kartki gęsto zapisane drobnym pismem Jill. -

Masz tam sporo rzeczy, jakie zapamiętałam z dzieciństwa. Jest też o

tym, co lubię, a czego nie. Moi ulubieni aktorzy, gwiazdy rocka, modelki, programy telewizyjne. Nawet dołożyłam oceny. Wiesz, kciuk w górę, kciuk w dół. Tak dla zabawy. Charley wyjęła z torby magnetofon i schowała starannie poskładane papiery. -

Później to przeczytam.

-

Napisałam też o innych sprawach. Trochę o tym, co się tutaj dzieje.

-

Poznałaś kogoś nazwiskiem Glen McLaren? - zwróciła się do niej

Charley, mając na myśli ewentualne powiązania Glena z bratem Jill, Ethanem. -

Glen... a dalej jak? - spytała Jill, nieruchomiejąc na ułamek sekundy.

-

McLaren.

Pokręciła przecząco głową, wpatrzona w ścianę ponad głową Charley. -

Chyba nie. Kto to?

-

Właściciel kilku klubów. Twój brat może go znać.

-

Taak? Na pewno go zapytam, kiedy następnym razem przyjedzie na

widzenie. - Zaśmiała się. - Kilka dni temu mój ojciec się tu zjawił.

Wiedziałaś o tym? -

Nie. Jak poszło? - Charley starała się ukryć zaskoczenie, manipulując

przy magnetofonie. Jill opadła na oparcie i splotła ramiona. -

Średnio.

-

Czemu?

-

Nie życzy sobie, żebym z tobą rozmawiała, nie chce tej książki.

Mówi, że to nie wyjdzie na dobre matce, a Ethan już przez to daje im do wiwatu. Charley milczała, czekając na dalszy ciąg. 290 -

Powiedziałam mu, że za późno, bo książka jest w trakcie pisania.

-

A on co na to?

-

Nazwał mnie niewdzięczną dziwką i powiedział, że należy mi się ten

wyrok śmierci. Gdyby nie to, sam by mnie zabił. -

Urocze.

-

Tak właśnie powinnam mu była odpalić - zachichotała.

-

A co powiedziałaś?

-

Że jest mi przykro. - Rozpłakała się. - Wyobrażasz to sobie?

Zaczęłam go przepraszać! -

Za co?

-

Że nie jestem taką córką, jaką chciałby mieć. Że ranię matkę. Że się

musi za mnie wstydzić. Że przynoszę hańbę rodzinie. -

Jill, on nie jest bez winy.

-

Wiem.

-

To on powinien przeprosić ciebie.

-

Też wiem. Ale nigdy tego nie zrobi. - Potrząsnęła gwałtownie głową,

trzepiąc końskim ogonem o szyję. - Jaki jest twój ojciec? Charley zatchnęło. Słowa z trudem przeciskały się jej przez gardło. -

Bardzo inteligentny, to naukowiec. Wykłada literaturę angielską w

Yale. Fenomenalny profesor. Bardzo ceniony. -

A jednocześnie nisko ceni innych - uzupełniła Jill, jak gdyby

wiedziała. -

To też - przyznała Charley.

-

Czy nie napisałaś w którymś z felietonów, że przestaliście się do

siebie odzywać? -

Tak. Zgadza się.

-

Dlaczego?

-

Chyba też nie jestem taką córką, jaką chciałby mieć.

-

Wyraźnie coś nas łączy. - Jill pokiwała głową.

291 -

Niewątpliwie.

-

Myślę, że mamy ze sobą wiele wspólnego.

-

Już to kiedyś mówiłaś - przypomniała Charley, mając w pamięci

pierwszy list. -

I nie mam na myśli jedynie rozmiaru miseczek biustonosza - dodała

Jill. - W nas obu jest dużo gniewu. -

Myślisz, że noszę w sobie gniew?

-

Anie?

-

A ty? - Charley odbiła pytanie.

-

Ja spytałam pierwsza. - Jill rozsiadła się wygodniej i splotła ramiona

na piersi.

-

Nie ma we mnie gniewu - oznajmiła Charley.

-

Kłamiesz.

-

Czemu miałabym kłamać? - Charley prychnęła drwiąco.

-

Sama powiedz.

-

Nie mam nic do powiedzenia.

-

Nie jesteś zła na matkę, że cię opuściła w dzieciństwie? Nie budzi w

tobie gniewu ojciec, który może i jest wybitnym naukowcem, ale podle się zachowuje? Nie złoszczą cię siostry, które chociaż mniej uzdolnione, odnoszą znacznie większe sukcesy? Nie wściekasz się na brata nieudacznika? Nie wkurzasz się na sąsiadów za... nie wiem, za cokolwiek, co robią, żeby sobie nawzajem dopiec? Nie denerwują cię przyjaciele? O, zapomniałam. Przecież ty nie masz przyjaciół. Dlaczego? Bo cię złoszczą. -

Dobra, Jill. Udowodniłaś swoje racje.

Jill roześmiała się. -

W tym cały problem z twoimi felietonami, Charley. Ludzie uczą się

czytać między wierszami. Tam się kryje to, co najciekawsze. Charley pokiwała głową, udając, że reguluje magnetofon. W rzeczywistości chciała zyskać na czasie, żeby wyrównać oddech i zapanować nad głosem. -

Różnica między nami - mówiła dalej Jill - polega na

292 tym, że ty znalazłaś pozytywne ujście dla gniewu. Masz swoje pisanie wyjaśniła, zanim Charley zdążyła zadać pytanie. - Pisząc, dajesz upust złości. Odkryłam to, kiedy zaczęłam do ciebie pisać. Wtedy zdałam sobie sprawę, jakie to katartyczne, jeśli można wyrzucić z siebie pewne rzeczy. „Ka-tartyczne" to właściwe słowo?

Charley kiwnęła głową. -

A wczoraj, kiedy już zaczęłam pisać, nie mogłam przestać. Słowa

płynęły ciurkiem jak woda. Im dłużej pisałam, tym lepiej się czułam. Może gdybym również znalazła takie ujście dla złości, te biedne dzieci nie musiałyby umrzeć? -I znów łzy popłynęły po jej policzkach. Charley sięgnęła do torby i podała Jill chusteczkę. -

Dziękuję. - Dziewczyna osuszyła oczy, ale łzy nie przestawały kapać.

- Wiesz, że nie jestem potworem. -

Wiem.

-

Kochałam te dzieciaki.

-

Wiem, że tak było.

-

Nie chciałam, żeby przydarzyło im się coś złego. Musisz mi

uwierzyć. -

Wierzę.

-

Nie chciałam, żeby umarły.

-

Jill, jak to się stało?

-

Nie wiem, nie wiem. - Zaczęła się kołysać na krześle.

-

Wiesz. Dobrze wiesz.

-

Jack powiedział, że się ubawimy. Obiecał, że Tammy nie stanie się

żadna krzywda. -

Co zrobił?

-

Użył paralizatora. Jak je nazywają? Tasery?

Charley, niezdolna wymówić słowa, skinęła głową. -

Straciła przytomność. Wtedy pojechaliśmy do opuszczonego garażu.

Kiedyś musiała tam być stacja benzynowa czy coś w tym rodzaju. Tammy zaczęła przytomnieć, więc Jack zawiązał jej oczy i skrępował ręce na

plecach. Płakała, 293 mówiła, że chce do domu. Jackowi się to nie podobało. Powiedział, że zabawa dopiero się zaczyna. I kazał mi... - Zamilkła. -

Co ci kazał? - Głos Charley przeszedł w pełen napięcia szept.

-

Kazał mi ją rozebrać. Powiedziałam „nie". Nie chciałam tego zrobić.

-

Ale jednak zrobiłaś - wytknęła Charley.

-

Musiałam. Jack tego chciał.

-

A potem?

-

Sama wiesz. Wszystko jest w raporcie z sekcji zwłok.

-

Przypalałaś ją papierosem i zgwałciłaś butelką?

-

Starałam się tylko udawać, że to robię. Ale Jack nie dał się nabrać.

Pilnował mnie. -

Czy nie przyszło ci do głowy, żeby mu się sprzeciwić?

Jill popatrzyła na Charley w taki sposób, jakby patrzyła na osobę niespełna rozumu. -

Nie mogłabym tego zrobić.

-

A torturować bezbronne dziecko mogłaś?

-

Tammy nie była bezbronna.

-

Co?

-

Mogła uciec. Cały czas szeptałam jej do ucha, żeby uciekała. Ale ona

była takim uparciuchem. Płakała tylko, żebym zabrała ją do domu. Jak miałam to zrobić? Jack stał z kamerą, jak jakiś hollywoodzki reżyser, i mówił mi, co mam robić. Kazałam jej przestać wrzeszczeć, ale ona dalej się darła. W końcu nałożyłam jej na głowę plastikowy worek, żeby się wreszcie zamknęła.

Charley zmagała się z mdłościami. Wsunęła dłonie pod pośladki, żeby nie schwycić Jill za gardło. -

Brzydzisz się mną. Poznaję po twoich oczach - zawyrokowała Jill.

-

Jill, niełatwo mi tego słuchać.

-

Wiem. To pomyśl, jak mnie było wtedy ciężko.

-

Jak ciężko ci było? - zapytała drętwo Charley.

294 -

Starałam się pomóc Tammy - broniła się Jill. - W kilku miejscach

rozdarłam worek paznokciami, żeby mogła oddychać. Ale chyba dziurki były za małe. Nie wiem. Starałam się jej pomóc, naprawdę się starałam. -

A bliźnięta Starkeyów?

-

Podwój przyjemność - powiedziała Jill, próbując się uśmiechnąć. -

Przepraszam, nie powinnam była tak mówić. Jack często coś takiego podśpiewywał. Podwój przyjemność, podwój zabawę... To chyba jakiś dżingiel ze starej reklamy gumy do żucia czy czegoś tam. Przepraszam. Nie powinnam. To nie było taktowne. -

Opowiedz o bliźniętach - wydusiła z siebie Charley, nie mogąc

zdobyć się na więcej. -

W zasadzie wszystko odbyło się tak samo. Razy-dwa. Aha, no i tym

razem Jack wymyślił, żeby oni to robili ze sobą. No wiesz, chodzi o seks. Ale kiepsko im szło, więc Jack kazał mi pokazać im, co i jak. -

To wszystko jest na kasecie wideo?

Jill przymknęła oczy. -

Nie wiem, co Jack zrobił z tymi kasetami, więc nie masz po co pytać.

Poprosiłam, żeby je zniszczył, lecz nie wierzę, że mnie posłuchał. -

Kim jest Jack? Jak można go znaleźć?

I znowu oczy Jill wypełniły się łzami. -

Już dawno go tu nie ma.

-

Zniknął, zrzucając całą winę na ciebie, żebyś gniła w więzieniu do

wykonania wyroku - rzekła Charley, mając nadzieję, że w ten sposób podburzy dziewczynę do ujawnienia nazwiska byłego kochanka. -

Nie mogę się doczekać. - Jill zaskoczyła ją tym dziwnym

stwierdzeniem. -

Naprawdę chcesz umrzeć?

-

Zasługuję na śmierć, no nie? Po tym, co zrobiłam...

-

Nie byłaś sama - przypomniała jej Charley, chociaż tak

295 naprawdę miała ochotę wykrzyczeć: Tak! Zasługujesz na śmierć! Sama z radością nacisnęłabym dźwignię! - Dlaczego go osłaniasz? -

Nie mam innego wyjścia.

-

Nie rozumiem. Co on mógłby ci zrobić?

-

Nie chcę o tym rozmawiać.

Charley wypuściła długo wstrzymywany oddech. Ona też nie chciała już o tym rozmawiać. Prawda wkrótce wyjdzie na jaw. Podczas kolejnych rozmów Jill coraz bardziej się otwierała. Teraz opowiedziała, jak było z dziećmi, wkrótce wyjawi tożsamość Jacka. Charley nie miała co do tego wątpliwości. -

A jak tam Franny i James? - spytała Jill, jakby to było

najnormalniejsze z pytań. -

Co?

-

Zapytałam, jak...

-

Słyszałam.

-

Czemu tak na mnie patrzysz?

Charley zorientowała się, że wbija w tę dziewczynę wściekły wzrok. Odwróciła oczy, usiłując rozluźnić zaciśnięte szczęki. -

Nie mam ochoty rozmawiać o moich dzieciach.

-

Staram się tylko podtrzymać rozmowę.

-

Poszukaj innego tematu.

-

Widzę, że się na serio wkurzyłaś.

-

Nie mam ochoty rozmawiać o moich dzieciach - powtórzyła Charley

z naciskiem. -

Dobra. Jak wolisz. Wyluzuj. - Jill podniosła się od stolika, podeszła

do drzwi i pukaniem dała znak strażniczce. -Chyba omówiłyśmy dziś wszystko, co było do omówienia, nie sądzisz? Charley wyłączyła magnetofon i wrzuciła go do torby, zerkając na kartki z wynurzeniami Jill. -

Myślę, że zajmie mi to sporo czasu.

Jill zawahała się, stojąc w otwartych drzwiach, a dużo od niej wyższa, potężna strażniczka również przystanęła. 296 -

Charley...

Charley zmusiła się, żeby na nią spojrzeć. -

Nie miałam wyjścia. Proszę, powiedz, że mnie rozumiesz. Nie

miałam wyjścia. Charley pokiwała głową. -

Do zobaczenia w przyszłym tygodniu.

-

Jasna cholera! - zaklęła pełnym głosem, gdy już, bezpieczna,

siedziała w samochodzie. Cholera, dupa, gówno, pieprzony skurwysyn! -

Uderzała otwartą dłonią w kierownicę, biła pięściami w boczną szybę i okładała fotel obok. -Cholera, dupa, gówno! Cholera, dupa, gówno? - zastanowiła się, gdy zamilkła. Parsknęła histerycznym śmiechem. Ileż ja mam lat? Pięć? Jak James? Jak Tammy Barnet. -

Cholera! - zaklęła jeszcze raz i wybuchnęła płaczem. -Niech to szlag!

Jak Jill mogła dopuścić się takich potworności? Jak mogła opisywać je takim rzeczowym tonem? Co z nią jest?! Mogła, bo nie ma sumienia i nie zna uczucia empatii, orzekła, przypominając sobie opinię doktora Normana. Tak naprawdę odczuwa wyłącznie własny ból. I nie ma znaczenia, czy taka już się urodziła, czy empatię wybił z niej ojciec pięściami w dzieciństwie. Wyłącznie śmierć trojga Bogu ducha winnych dzieci ma teraz znaczenie. A jeszcze większe fakt, że człowiek, który tym wszystkim sterował, nadal korzysta z wolności. A największe, że stanowi zagrożenie dla dzieci. Każdego dnia. Wszędzie. Przyszły jej na myśl tamte ohydne e-maile z groźbami pod adresem Franny i Jamesa. Zabiłaby każdego, kto próbowałby skrzywdzić dzieci. „W nas obu jest dużo gniewu", powiedziała Jill. 297 I miała cholerną rację. Rozległ się gwizd komórki. Charley grzebała w torbie, dopóki jej nie znalazła. Sprawdziła, kto dzwoni, lecz nie skojarzyła numeru. -

Halo? Halo?! - powtórzyła, gdy nikt się nie odezwał. Odczekała kilka

sekund, zamknęła klapkę i wrzuciła telefon do torby. - Idiota! - mruknęła, kiedy telefon ponownie zadzwonił. - Halo?! -

Charley? - wybełkotał obcy głos.

-

Kto mówi?

-

Charley... - Tym razem jej imię zabrzmiało raczej jak westchnienie.

Poczuła nieprzyjemny ucisk w żołądku. -

Bram, to ty?

-

Jak się masz, Charley?

-

Cholera jasna, Bram! Jesteś pijany?

-

Nie wiem. A jestem?

-

Skąd dzwonisz?!

-

Proszę, Charley, nie wrzeszcz na mnie. Głowa mi pęka.

-

Bram, skąd dzwonisz? - powtórzyła.

-

Nie bardzo wiem.

-

Cholera!

-

Nie klnij. Matce by się to nie podobało.

-

Jest tam ktoś, z kim mogłabym porozmawiać?

-

Taka dziewczyna - zachichotał. - Nie pamiętam, jak ma na imię, ale

właśnie wychodzi z łazienki i nic na sobie nie ma. Oho, nie wygląda na zachwyconą. -

Daj mi go - usłyszała Charley kobiecy głos. - Halo? Kto tam?

-

Siostra Brama. Kim pani jest?

-

To nie ma znaczenia. Ważne, że twój brat był tu przez całą noc i wisi

mi dwieście dolców. Zajmiesz się nim, czy sama mam to załatwić? Dociera do ciebie, co mówię? Charley zamknęła oczy i potarła czoło.

298 -

Podaj adres - powiedziała i zapisała go na odwrocie jednej z kartek

Jill. - Przyjadę najszybciej, jak będę mogła. 26 -

Długo ci to zajęło. - W drzwiach stanęła kobieta o skórze koloru

ciemnej melasy. Miała na sobie purpurowo-różowy top z poliestru z głębokim wycięciem w szpic, uwydatniający i tak obfity biust, jaskrawozieloną minispódniczkę i zamszowe brązowe kozaki sięgające ud. Obramowanie twarzy z ciemnych, ciasno skręconych loków podkreślało zmarszczki wokół czujnych oczu oraz wargi napompowane kolagenem. Twarz kobiety, która już wszystko w życiu widziała i wiele ją rozczarowało, podsumowała w myślach Charley, wchodząc do zapuszczonego mieszkania, w którym zalatywało szybkim seksem i rozlanym piwem. -

Przyjechałam najprędzej, jak mogłam. Zatrzymały mnie roboty

drogowe. -

Daruj sobie te szczegóły. Gdzie moje pieniądze?

-

Gdzie mój brat?

-

Śpi. - Kobieta wygięła kciuk w kierunku sypialni, po czym

wyciągnęła rękę. Charley sięgnęła po pieniądze do tylnej kieszeni dżinsów i położyła je na wyczekująco otwartej dłoni. Kobieta starannie przeliczyła dziesięć dwudziestodolarowych banknotów, które Charley podjęła w pobliskim bankomacie, i wetknęła je w rowek między piersiami, zanim wprowadziła ją do ciemnego salonu. Mimo zgaszonych świateł i zaciągniętych zasłon Charley bez trudu dostrzegła butelki po alkoholu na tanim, kosmatym

dywanie. „Mężczyźni kłamią jak najęci", zabrzmiały jej w uszach słowa Jill. Poczuła zapach marihuany. -

Co ćpaliście? - zwróciła się do kobiety, gdy ta otworzyła drzwi do

sypialni. .299 -

Nic nie wiem o narkotykach. - Kobieta wskazała postać wyciągniętą

na wznak na łóżku. - Zabieraj go. Muszę wracać do pracy. Charley podeszła do łóżka. Bram miał rozpiętą koszulę, a zamek dżinsów zaciągnięty tylko do połowy, jakby przerósł go trud ubrania się i zemdlał z wysiłku. Jeśli wcześniej miał pasek, to gdzieś go stracił. Natomiast buty miał na nogach. -

Możesz mi pomóc?

Kobieta zamachała w powietrzu długimi pazurami. -

Przykro mi, złotko. Mogłabym połamać tipsy, a trochę mnie

kosztowały. Charley nabrała powietrza i przytrzymała je w płucach, żeby nie wdychać zaduchu z pościeli, po czym złapała Brama za prawe ramię i zarzucając je sobie na barki, usiłowała poderwać go z łóżka. Przypominało to wyrywanie z ziemi starego dębu. -

No dalej, Bram! Obudź się. Naprawdę mam tego dość!

Po kilku minutach udało jej się ściągnąć brata z łóżka. Z głuchym łomotem runął na dywanik udający niedźwiedzią skórę i natychmiast zwinął się w kłębek. -

Bram, ostrzegam. Jeszcze chwila, a sobie pójdę.

-

Nie ma mowy! - warknęła kobieta z drugiego końca sypialni.

-

W takim razie musisz mi pomóc.

-

Jezu! - mruknęła tamta, kopiąc Brama w nogę. - No, dalej! - Jeszcze

raz botek wylądował na jego nodze. -

Auu! - Bram złapał ją za kostkę, lecz nie otwierał oczu.

-

Puszczaj moją nogę, bo popamiętasz! - naskoczyła na niego.

Bram podniósł powieki. -

Katarina, mój aniele.

-

Wal się! No już. Spadaj stąd!

-

Bram... - Charley usiłowała podciągnąć go do pionu. -Chodź. Wstań.

300 Bram obdarzył ją najbardziej błogim z uśmiechów. -

Charley, co ty tu robisz?

-

Ratuję cię. Po raz ostatni - zaznaczyła, z nadzieją, że rzeczywiście

więcej się nie ugnie. Naturalnie, Bram nie był w stanie prowadzić, a to oznaczało, że musi go odwieźć do domu, przez co odwlecze się powrót do Palm Beach i w rezultacie spóźni się na spotkanie z Alexem, na które czekała od rana. Niech kaczka kopnie jej brata! Czemu nie potrafi się pozbierać do kupy? -

Gdzie twój samochód? - spytała, gdy dowlekli się do frontowych

drzwi. Bram rozejrzał się sennie po ulicy i spojrzał na siostrę. -

Jestem pewien, że wczoraj tu stał.

-

Bram, na litość boską!

-

Charley, na litość boską.

-

Charley, Bram... Ludzie, kto was tak ponazywał? - prych-nęła

Katarina, wypychając ich na dwór i zatrzaskując drzwi. -

Na Boga, Bram! - westchnęła Charley, sadowiąc brata na przednim

siedzeniu i zapinając mu pas. - Jeżeli nie znajdziemy twojego samochodu, będziemy musieli wezwać policję i złożyć zeznanie... -

To chyba nie najlepszy pomysł - rzekł, opierając głowę o zagłówek. -

Gdybyś przypadkiem nie zauważyła, to nie jest dobra dzielnica, a ja nie jestem... Czekała, żeby dokończył zdanie. Nie jestem w najlepszej formie, nie jestem w najlepszym humorze, nie jestem w najlepszym... Cokolwiek. Jednak on zamilkł i nawet nie musiała na niego spojrzeć, żeby odgadnąć, iż zapadł w sen. -

Jak on się czuje? - spytał Alex, gdy Charley wróciła do salonu i

usiadła obok niego na podłodze, opierając się plecami o kanapę, a Brutal przydreptał za nią i zaczął obwąchiwać pudełka z napoczętą chińszczyzną na wynos, ustawione na ławie. Alex otoczył ją ramieniem. 301 Przytuliła siq do niego, a pies zwinął się w kłębek na jej kolanach. -

Śpi jak kłoda.

-

Dobrze mu to zrobi.

-

Taak. Musi odpocząć, ale jak tylko się obudzi, zabiję go.

-

Moja dziewczyna! - zaśmiał się Alex.

Charley uśmiechnęła się w odpowiedzi. Właśnie tym była? Jego dziewczyną? -

Dzięki, że tak dobrze to zniosłeś.

-

Nie ma za co dziękować. Wyskoczymy do Taboo innym razem.

-

Naprawdę miałam ochotę tam pójść dzisiaj.

-

Ja też, lecz takie rzeczy się zdarzają.

-

No tak, ale zdecydowanie za często, jak na mój gust.

-

Nie wiesz, czemu się tak zaprawił?

-

Prawdopodobnie to moja wina - wyznała Charley. -Zadzwoniłam do

niego tamtego dnia po rozmowie z Anne i podałam datę zlotu rodzinnego, zaznaczając, iż oczekuję, że stawi się promienny i radosny. Alex pokiwał głową. -

Prawdopodobnie to „promienny i radosny" przeważyło szalę.

-

Mogłam odpuścić promienność i radość - przyznała Charley ze

śmiechem. - Dzięki, że skontaktowałeś się z policją w sprawie samochodu. -

I tak będą musieli porozmawiać z Bramem - przypomniał.

-

Jest nadzieja, że odzyskamy go w całości?

-

Zawsze jest nadzieja. - Alex wzruszył ramionami.

-

Zaczynam w to wątpić. Przynajmniej jeśli chodzi o mego brata.

Alex sięgnął po pierożka wonton, usmażonego w głębokim tłuszczu, zanurzył go w słodkim sosie pomarańczowym i odgryzł kawałek. 302 -

Charley, postaraj się nie być dla niego zbyt surowa. Czy takie

potknięcia nie są typowe przy wychodzeniu z nałogu? -

Są typowe dla nałogu - poprawiła go. - Wiem, że powinnam Brama

wspierać i otaczać troską, i tak bym niewątpliwie robiła, gdyby cierpiał na jakąś poważną chorobę, ale coś mi mówi, że w tym wypadku to kwestia wyboru, luksus, jakiego nie mają ludzie chorzy na raka czy parkinsonizm. Nie możesz wybrać życia bez raka czy parkinsonizmu. On może dokonać wyboru - zrywam z piciem i z narkotykami. -

To nie takie proste.

-

Nie twierdzę, że to proste. Mówię, że konieczne.

Alex scałował łzy, które potoczyły się po jej policzkach.

-

Przepraszam, nie chciałam na ciebie krzyczeć - powiedziała. - Boże,

jesteś ostatnią osobą, na której powinnam wyładowywać złość. -

Nie jest źle. Masz w sobie żar.

Uśmiechnęła się. -

Zdecydowanie podoba mi się to określenie.

-

Daję ci wolną rękę, możesz go używać do woli. - Pocałował ją w

kącik ust. Charley poczuła na wargach słodki smak sosu do pierożków. -

Jill mówi, że we mnie jest dużo gniewu.

-

Czyżby? Co jeszcze mówi nasza urocza panna Rohmer?

-

Że jesteśmy bardzo do siebie podobne.

-

Nie powiem, żebym dostrzegał podobieństwo.

-

Naprawdę jest we mnie dużo gniewu.

-

Żaru-poprawił ją Alex.

-

Powinieneś był dzisiaj ją słyszeć - powiedziała Charley, wracając

myślą do rozmowy z Jill. - Ta obojętność, z jaką opowiadała o zabójstwie dzieci... Na tym samym oddechu zapytała o Franny i Jamesa i zupełnie nie zrozumiała, dlaczego się uniosłam. -

Socjopaci po mistrzowsku przeskakują z tematu na temat.

303 Charley odchyliła się nieco od niego. -

Po raz pierwszy słyszę, że nazywasz Jill socjopatką.

-

Ja również przeczytałem raport doktora Normana, a fakt, że jestem

prawnikiem, nie czyni ze mnie idioty - powiedział z uśmiechem. - To, co mówię, przypomina trochę twoje słowa na temat Brama i jego nałogów. Wiem, że Jill była bita, molestowana i manipulowana, że nie dostała

najmniejszej szansy na normalne, szczęśliwe życie. Żal mi jej. Szczerze. Współczuję jej. Do diabła! Ja ją nawet lubię. Ale wiem również, co zrobiła tym dzieciom. I wiem, że normalni ludzie do czegoś takiego nie byliby zdolni, niezależnie od tego, jak źle by ich traktowano lub jak sprytnie by nimi manipulowano. Najwyraźniej ten cały Jack musiał widzieć w niej bratnią duszę, bo inaczej poszukałby sobie kogoś innego. -

Więc uważasz, że miała wspólnika?

-

A ty nie?

Charley z roztargnieniem pogładziła Brutala po głowie. Natychmiast przewrócił się na plecy, żeby go drapała po brzuszku. -

Sama nie wiem. W jednej chwili mam absolutną pewność, że ona

mówi prawdę, w drugiej odnoszę wrażenie, że konfabuluje, że to wszystko to dla niej wielka gra. -

W jakim celu miałaby ją prowadzić? - spytał Alex.

-

Bez celu. Dla zabawy, dla zabicia czasu. Nie wiem. Wyobrażam

sobie, że takie czekanie na wykonanie wyroku musi być dość nudne. -

Myślisz, że ze mną też się tylko bawi?

-

Myślę, że bardzo by tego chciała - zażartowała Charley. - Ma takie

iskierki w oczach za każdym razem, kiedy wymawia twoje imię. Nie powiem, do twarzy jej z tym. -

Ugryź się w język.

-

Czy zamiast tego mogę ugryźć twój?

Przysunął się. -

Bardzo proszę.

304 Charley zapraszająco rozchyliła wargi. Pocałunek był głęboki i czuły.

Mógłby trwać bez końca. -

Coś mi się zdaje, że wyczuwam chińszczyznę - odezwał się głos

gdzieś nad jej głową. Plaskanie bosych stóp po podłodze salonu ucichło przy ławie. Charley szybko wysunęła się z objęć Alexa, Brutal zeskoczył z jej kolan, żeby przywitać Brama. -

Sądziłam, że śpisz - zwróciła się Charley do brata.

-

Spałem, ale intensywny zapaszek kurczaka z nerkowcami wniknął

szeptem w moje uszy. -

Wątpię, czy zapaszki potrafią szeptać - odparł Alex z kamienną

twarzą. -

Kto to? - spytał Bram.

-

Alex Prescott. Alex, pozwól, że ci przedstawię mojego brata, Brama.

-

Miło mi, Alex.

-

Mnie również, Bram.

-

Czy mogę się przy siąść? - Bram wskazał jedzenie stojące na ławie. -

Widzę, że sporo zostało. -

Jesteś pewien, że twój żołądek to wytrzyma?

-

Nic mi nie jest, Charley.

-

Przyniosę ci talerz - zaoferował się Alex.

-

Dzięki. Co to za facet? - Bram zwrócił się szeptem do Charley, gdy

Alex wyszedł z pokoju. -

Znajomy.

-

Z tego, co widziałem, wchodząc, bardzo bliski znajomy. Aha, i

jeszcze jedno. Co ja właściwie tu robię? -

Nie pamiętasz, jak po ciebie przyjechałam?

Bram przecząco potrząsnął głową. -

Mam jakieś mgliste wspomnienie piersi w kształcie torped.

-

Zapewniam cię, że nie należały do mnie.

-

A do kogo?

305 -

Zapewne do Katariny.

-

Huraganu?

-

Prostytutki. A tak na marginesie, huragan nazywał siq Katrina.

-

Wracając do Alexa, kim on jest?

-

Znajomym.

-

Jesteś w ciąży?

-

Pogięło cię?

-

Ja się upijam, ty zaciążasz - tłumaczył Bram, gdy Alex wrócił. - Ja

mam przerwy w pamięci, a ty dzieci - kontynuował wywód nie całkiem cicho. -

Smacznego. - Alex podał mu widelec i talerz.

Bram po kolei zaglądał do kartoników zjedzeniem. -

Kurczak z orzeszkami nerkowca, pierożki smażone w głębokim

tłuszczu, słodko-kwaśna wieprzowina, żeberka smażone z czosnkiem i miodem, krewetki w sezamie na ostro w cytrynowym sosie i jeszcze ta ciekawa sałatka. Dobry wybór. Spisaliście się. - Nałożył sobie po sporej porcji każdego z dań i klapnął na kanapę. - Wina już nie ma, jak mniemam? -

Jak mniemam, nie chciałbyś spędzić tej nocy na chodniku -

zrewanżowała się Charley. -

Siostrzyczko, gdzie twoje poczucie humoru?

-

Tam, gdzie twój samochód.

-

Mój samochód?

-

Twoje ukochane MG zmiotło sprzed miłosnego gniazdka Huraganu

Katarina. -

Cholera - westchnął Bram, zwieszając głowę.

-

Alex już rozmawiał z policją, ale i tak rano będziesz musiał

formalnie zgłosić kradzież. -

Cholera.

-

Zdaje się, że słowo, którego szukałeś, to „bardzo dzię-kuję".

-

Zdaje się, że to dwa słowa.

-

Nie wymądrzaj się.

306 -

Naprawdę kochałem ten samochód.

-

W takim razie powinieneś lepiej o niego dbać.

-

Tak jest, powinienem - odwarknął Bram, zrywając się z kanapy. -

Dziękuję, mamusiu, że zwróciłaś mi na to uwagę. -

Dobra, Bram, wyluzuj. Nie chcę mieć chińszczyzny rozdeptanej po

całej podłodze. -

A ja nie chcę wykładów.

-

Niewątpliwie kilka by ci nie zaszkodziło. - Teraz Charley zerwała się

z podłogi, bo cierpliwość ją opuściła wraz z dobrą wolą i szlachetnymi intencjami. - Co z tobą? Ile razy coś takiego będzie się powtarzać? Jak do ciebie dotrzeć, żebyś wreszcie przejrzał? -

Nie wiem! Nie wiem! Nie wiem! - wykrzykiwał, a Brutal

rozszczekał się, doskakując mu do stóp. - Skąd się tu wziął ten pieprzony pies?!

-

Wyluzuj, Bram - wtrącił Alex.

-

Spadaj, Alex! - Przytknął mu talerz do piersi, zmuszając go w ten

sposób, żeby wziął talerz. -

Bram, w tej chwili przestań! Mówię poważnie -ostrzegła Charley.

-

Bo co? Postawisz mnie do kąta? Odbierzesz samochód? Och,

przepraszam, zapomniałem, że już ktoś go zabrał. -

Ze względu na sytuację przestań się zachowywać jak kretyn!

-

Chcesz powiedzieć: ze względu na ciebie?

-

A może przez wzgląd na siebie?

Zapadła cisza. Bram zakołysał się na piętach. -

Siostrzyczko, wszystko będzie dobrze. Nie musisz się mną

przejmować. -

Jesteś moim bratem. Jak mam się nie przejmować?

-

Przepraszam.

-

To trochę za mało.

-

Taak, wiem, ale potrafię jedynie przepraszać - westchnął, siadając na

kanapie. 307 Charley usiadła tuż przy nim. -

Bzdura, i dobrze o tym wiesz. Potrafisz mnóstwo rzeczy.

Pies wskoczył mu na kolana i zaczął go lizać po twarzy. -

Chryste, nie możesz odwołać tego przeklętego psa?

Charley zabrała Brutala z jego kolan i postawiła na podłodze. -

Daj spokój, Bram...

-

Daj spokój, Charley - wszedł jej w słowo. - Popatrz na mnie.

Zawaliłem wszystko, czegokolwiek tknąłem.

-

To spróbuj czegoś nowego.

Bram przeniósł spojrzenie z siostry na Alexa, a jego przystojną twarz powoli rozjaśnił uśmiech. -

Ona jest naprawdę niesamowita, co?

-

Jest - zgodził się z nim Alex.

-

Bram, co się stało? - dociekała Charley. - Tak dobrze ci szło.

-

Nie wiem. Naprawdę, nie wiem. Wieczorem oglądałem telewizję,

pokazywali jakiś głupi program, rozrywka taka czy śmaka, gdzie jakieś cholernie zarozumiałe babsko opowiadało o tych wszystkich popieprzonych celebrytach, o których w życiu nie słyszałem, i nagle na ekranie pojawiła się twarz Anne, a babsko radosnym głosem oznajmiło, że Anne postanowiła oddać dzieci. Rozwrzeszczałem się na telewizor, sąsiedzi zaczęli walić w ściany i sam nie wiem, kiedy znalazłem się w barze obok właścicielki cycków jak torpedy. A co do reszty, jak to mówią, urwał mi się film. Czy Anne naprawdę chce oddać dzieci A.J.? -

Na to wygląda. - Charley otoczyła brata ramieniem.

-

I bądź tu mądry. Jak to się mówi? Historia nas uczy, że niczego nas

nie jest w stanie nauczyć? -

Może uda ci się przekonać Anne do zmiany zdania podczas kolacji w

przyszłym tygodniu. -

No, jasne. A skoro mowa o kolacji... - Spojrzał na Alexa. - Oddaj mi

talerz. 308 -

Chyba będę się zbierał - zwrócił się Alex do Charley, podając talerz

jej bratu. -

Nie. Nie idź jeszcze.

-

Lepiej pójdę.

-

Proszę, nie rób tego ze względu na mnie - odezwał się Bram.

-

Miło mi było cię poznać, Bram.

-

Wzajemnie.

Charley odprowadziła go do drzwi. -

Przykro mi, że tak wyszło.

-

Nie przejmuj się. Dzięki temu przejrzę akta na poniedziałek.

-

Zadzwonisz?

Ujął twarz Charley w dłonie i czule pocałował w usta. -

Żartujesz? - Otworzył drzwi i wyszedł na chłodne nocne powietrze.

-

Nie zapomnij swojego psa! - zawołał za nim Bram. Charley

przymknęła oczy i zrobiła jedyną możliwą w tej sytuacji rzecz: parsknęła śmiechem. Telefon zadzwonił tuż po północy. Charley po omacku znalazła słuchawkę i podniosła ją przy drugim dzwonku. -

Halo?

-

Cześć! To ja.

-

Jill? - Charley usiadła na łóżku. - Jest bardzo późno. O co chodzi?

-

Jak się mają Franny i James?

-

Co?!

-

Słyszałam, jak płaczą za mamusią.

-

Co?! - powtórzyła, tym razem głośniej, a potem jeszcze raz głosem

przechodzącym w krzyk. - CO?! CO?! -

Charley - włączył się inny głos. - Charley, obudź się. Poczuła dotyk

dłoni na ramieniu.

309 -

Charley, zbudź się. Przyśniło ci się coś złego.

Otworzyła oczy i zobaczyła brata przycupniętego na skraju łóżka, z psem liżącym go po ręce. -

O Boże! To było straszne.

-

Znowu ci się przyśniłem?

Pokręciła głową. -

Nie, tym razem dałeś mi spokój. - Zmusiła się do uśmiechu.

-

Charley, ja się wezmę w garść - zapewnił ją Bram. -Jutro z samego

rana dzwonię do mego sponsora. Obiecuję. To się więcej nie zdarzy. -

Dobrze by było.

-

Przykro mi, że zepsułem ci wieczór.

-

A mnie, że cię obudziłam.

-

Cieszę się, że tu jestem.

-

Ja też. Kocham cię, Bram.

-

A ja ciebie.

27 Nazajutrz telefon zadzwonił punktualnie o dziewiątej. -

Chciałbym rozmawiać z panią Charley Webb.

Charley zelektryzował dźwięk nieznajomego męskiego głosu. Czyżby kolejny koszmar? Wypiła spory łyk kawy, wdzięczna, że czuje, jak płyn parzy przełyk. A więc nie śpi. -

Przy telefonie.

-

Nazywam się Lester Owens. Jestem starszym redaktorem w

wydawnictwie Pinnacle Books w Nowym Jorku. Przepraszam, że dzwonię tak wcześnie, szczególnie że dziś niedziela...

-

Nie szkodzi.

-

Wczoraj wieczorem przeczytałem wreszcie pani propozycję i

załączone felietony i chciałbym jak najszybciej sfina310 lizować sprawą, bo uważam pomysł na tę książkę za frapujący. Bardzo mi się podoba pani styl. Pisze pani w przystępny, a zarazem wciągający sposób. Proszę mi powiedzieć, że nie podpisała pani jeszcze umowy z żadnym wydawnictwem. -

Nic jeszcze nie podpisałam - odparła Charley na wstrzymanym

oddechu. -

To dobrze. Ma pani agenta?

-

Mam prawnika - uściśliła Charley.

Ma? Czy Alex byłby gotowy negocjować w jej imieniu? Czy przypadkiem nie ponosi jej fantazja? Uspokój się, mitygowała się. Tylko spokojnie. Podała Lesterowi Owensowi nazwisko Alexa i numer jego telefonu. -

Będziemy w kontakcie - powiedział na zakończenie zamiast „do

widzenia". Charley położyła słuchawkę na kuchennym blacie i łyknęła kawy. -

Będziemy w kontakcie - powiedziała do psa przy swych nogach.

Brutal przechylił głowę na bok, a telefon znów zadzwonił. - Rozmyślił się! - jęknęła, niechętnie przykładając słuchawkę do ucha. - Halo? -

Kochanie, muszę ci powiedzieć, że bardzo mi się podoba dzisiejszy

felieton - odezwała się matka. - Jestem pewna, że twoja siostra się ucieszy. Tak sympatycznie wyrażasz się o jej książce. I myślę, że masz dużo racji w tym, co piszesz o elitarności literatury kobiecej. -

Mamo, chyba dostanę umowę na moją książkę! - zapiszczała

radośnie Charley i zrelacjonowała matce rozmowę z Owensem. -

Och, kochanie, moje gratulacje. To taka dobra nowina.

-

No, nie mam jeszcze umowy, ale...

-

Jakiej umowy nie masz? - zainteresował się Bram, który wczłapał do

kuchni i nalewał sobie kawy, radośnie witany przez Brutala. - Co jest z tym psem? - zapytał, siadając przy stole. 311 Charley szybko pożegnała się z matką. -

Jak się czujesz?

-

Zmęczony i rozbity. Kto tak wcześnie do ciebie wydzwania? Tu jest

zupełnie jak na dworcu. Coś taka radosna? -

Chyba dostanę umowę na książkę - oznajmiła, starając się nie

podrygiwać na krześle. -

Piszesz książkę?

-

O Jill Rohmer.

-

O Jill Rohmer - powtórzył, chmurząc czoło. - Kiedy przyszło ci to do

głowy? -

Jakiś miesiąc temu. Napisała do mnie. Pamiętasz, byliśmy wtedy w

biurze Glena... -

Jakiego Glena?

-

Glena McLarena. Właściciela Prime.

Bram myślał intensywnie, mrużąc oczy. -

Tego, co mi przyłożył?

-

Tego samego. A tak na marginesie to pan Brutala.

Bram uniósł dłoń do czoła, jakby nagle rozbolała go głowa. -

Wiesz co, myślę, że lepiej jak jestem pijany. Wtedy wszystko

wygląda jakoś sensowniej. -

Bardzo śmieszne.

Kolejny raz odezwał się dzwonek telefonu. Charley podniosła słuchawkę. -

Halo?

-

Właśnie odbyłem intrygującą rozmowę z panem Lesterem Owensem

z Nowego Jorku - poinformował Alex. -Człowiek ów wydaje się bardzo zainteresowany projektem książki przedstawionym przez błyskotliwą felietonistkę i debiutującą pisarkę, którą podobno reprezentuję. -

Nie jesteś zły? Nie masz pretensji?

-

Żartujesz? Kapitalna wiadomość. Za kilka dni Owens ma

przedstawić mi ofertę. Gratulacje. -

Dziękuję. Nie masz pojęcia, jaka jestem podekscytowana.

312 -

To zrozumiałe. Jak się ma twój brat?

Charley spojrzała na Brama. -

Wygląda całkiem dobrze. Akurat pijemy kawę. Może do nas

dołączysz? -

Lepiej nie. Może innym razem.

-

Dobrze.

-

Odezwę się później.

-

Alex Prescott, jak mniemam, sądząc z twego uśmiechu - zauważył

Bram, kiedy odłożyła słuchawkę i usiadła naprzeciw niego. -

Będzie negocjował umowę na książkę - powiedziała, jeszcze szerzej

się uśmiechając. -

Jest agentem?

-

Prawnikiem. A dokładniej adwokatem Jill - dodała już bez uśmiechu.

-

Adwokatem Jill Rohmer - uściślił Bram.

-

Jest bardzo dobrym prawnikiem

-

Spotykasz się z człowiekiem, który bronił Jill Rohmer? -zapytał z

niedowierzaniem. -

To wcale nie jest takie niedorzeczne, jakby się mogło wydawać.

-

Dobrze, że mi to mówisz, bo takie właśnie się wydaje. Czy ta książka

to jego pomysł? -

Absolutnie nie - zaprzeczyła. - On nie chciał, żebym się w to

angażowała. -

To dobrze. Ja też nie chcę.

Charley zaskoczył zdecydowany ton Brama. -

Co? Niby dlaczego?

-

Och, sam nie wiem. Zaraz, poczekaj, już wiem. Jill Rohmer to

wariatka. Nie możesz mieć pewności, czy za chwilę nie poderżnie ci gardła. Jak ci to pasuje? -

Nie sądziłam, że ją znasz.

Bram wolną ręką odgarnął włosy z czoła i odchylił się na oparcie krzesła. 313 -

Nie znam. Tak naprawdę to nie znam.

-

Co znaczy „tak naprawdę"?

-

Znaczy, że miałem okazję raz ją widzieć i uwierz mi, wystarczyło.

Przeraziła mnie nie na żarty. Charley podniosła się od stołu i pobiegła do sypialni po magnetofon. Postawiła go na stole i włączyła. -

Opowiedz.

-

Czy ta rzecz musi tu być?

-

Musi. Opowiadaj.

-

To nic wielkiego. - Bram uniósł ręce, jakby na znak, że się poddaje. -

No, dobrze. Któregoś wieczoru poszliśmy z Pam po zajęciach na pizzę. Ni stąd, ni zowąd zjawiła się Jill. „Niesamowite, że na was wpadłam, co za przypadek" i takie tam ple, ple, po czym siadła obok siostry, zabrała się do jej pizzy i bezczelnie zaczęła mnie podrywać. -

A co na to Pam?

-

Nic. Siedziała i milczała. Odniosłem wrażenie, że boi się siostry.

Zanim Jill poszła sobie, „przypadkiem" strąciła butelkę i Pam była cała w coca-coli. Czuła się poniżona. Kiedy potem chciałem się z nią umówić, nie zgodziła się. -

I widziałeś Jill tylko ten jeden raz?

-

Jedenjedyny.

-

Na pewno? Nigdy się z nią nie umówiłeś, nie przespałeś się z nią?

-

Myślę, że to bym zapamiętał - odparł z naciskiem Bram.

-

I nie masz nic więcej do powiedzenia?

-

Widziałem ją wtedy pierwszy, jedyny i ostatni raz.

-

Dlaczego mi o tym wcześniej nie powiedziałeś?

-

Nie sądziłem, że jest o czym mówić. Czemu nie powiedziałaś mi, że

piszesz książkę? Dlaczego mu nie powiedziała? -

Chyba chciałam zobaczyć, jak to wszystko będzie wychodzić. Na

razie zbieram materiały. 314

Czyli spotkałaś się już z Jill?

-

Nie znam. Tak naprawdę to nie znam.

-

Co znaczy „tak naprawdę"?

-

Znaczy, że miałem okazję raz ją widzieć i uwierz mi, wystarczyło.

Przeraziła mnie nie na żarty. Charley podniosła się od stołu i pobiegła do sypialni po magnetofon. Postawiła go na stole i włączyła. -

Opowiedz.

-

Czy ta rzecz musi tu być?

-

Musi. Opowiadaj.

-

To nic wielkiego. - Bram uniósł ręce, jakby na znak, że się poddaje. -

No, dobrze. Któregoś wieczoru poszliśmy z Pam po zajęciach na pizzę. Ni stąd, ni zowąd zjawiła się Jill. „Niesamowite, że na was wpadłam, co za przypadek" i takie tam ple, ple, po czym siadła obok siostry, zabrała się do jej pizzy i bezczelnie zaczęła mnie podrywać. -

A co na to Pam?

-

Nic. Siedziała i milczała. Odniosłem wrażenie, że boi się siostry.

Zanim Jill poszła sobie, „przypadkiem" strąciła butelkę i Pam była cała w coca-coli. Czuła się poniżona. Kiedy potem chciałem się z nią umówić, nie zgodziła się. -

I widziałeś Jill tylko ten jeden raz?

-

Jedenjedyny.

-

Na pewno? Nigdy się z nią nie umówiłeś, nie przespałeś się z nią?

-

Myślę, że to bym zapamiętał - odparł z naciskiem Bram.

-

I nie masz nic więcej do powiedzenia?

-

Widziałem ją wtedy pierwszy, jedyny i ostatni raz.

-

Dlaczego mi o tym wcześniej nie powiedziałeś?

-

Nie sądziłem, że jest o czym mówić. Czemu nie powiedziałaś mi, że

piszesz książkę? Dlaczego mu nie powiedziała? -

Chyba chciałam zobaczyć, jak to wszystko będzie wychodzić. Na

razie zbieram materiały. -

Czyli spotkałaś się już z Jill?

314 -

Tak, kilkakrotnie.

-

Mówiła coś na mój temat?

-

Nie. Nawet nie wspomniała, że się poznaliście.

-

Prawdopodobnie nie pamięta tego.

-

Jakoś wątpię.

-

Cóż, to wyjaśnia, dlaczego prześladują cię koszmarne sny.

Po raz kolejny zadzwonił telefon. Charley wstała od stołu i podeszła do aparatu. -

Halo?

-

Charley, mówi Lynn Moore - obwieścił głos sąsiadki.

Wyobraźnia podsunęła Charley obraz kobiety siedzącej przy kuchennym stole, zarzuconym sztucznymi penisami i kajdankami obszytymi futerkiem. -

Chciałam ci powiedzieć, że w pełni się zgadzam z tym, co napisałaś

w dzisiejszym felietonie o literaturze kobiecej. -

Dziękuję - odrzekła Charley, odwracając się do brata, lecz zobaczyła

jedynie rzedniejącą smużkę pary z filiżanki, którą zabrał ze sobą, wychodząc z kuchni. Tak, ten dzień inaczej się ułożył, niż się spodziewała, rozmyślała, kiedy

wysadziła Brama pod domem jego sponsora i skierowała się ku autostradzie. Miała o piątej odebrać Jamesa od ojca, a było już po czwartej. Nie ma szansy na dotarcie do Boynton Beach na czas, a to oznacza, że spóźni się również po Franny do Lantany i Elise przywita ją z miną pełną nieukrywanego wyrzutu, która sprawia, że Charley przychodzi ochota ją znokautować. Nie tak widziała tę niedzielę. Rozmarzyła się. Miała ją spędzić w łóżku, na miłosnych zapasach z jednym z najlepszych kochanków pod słońcem, z człowiekiem, który naprawdę rozumiał, jak funkcjonuje kobiece ciało, i wiedział, co, gdzie, jak i kiedy należy przycisnąć. Zamiast tego spędziła czas z bratem, odwożąc go do Miami, gdzie spora część

popołudnia upłynęła im na wypełnianiu druków w komisariacie. Potem jeszcze przystanek w Coral Gables i wizyta u sponsora Brama, pana w średnim wieku, z kasztanowymi włosami i siwiejącą brodą, który z uprzejmym uśmiechem tłumaczył Charley, że mogłaby odnieść korzyść, zgłaszając się do Al-Anon. Obiecała, że spróbuje, jak tylko znajdzie czas, a on, cierpliwie kiwając głową, orzekł, że mówi zupełnie tak samo jak jej brat, przez co jego też miała ochotę znokautować. „W nas obu jest sporo gniewu", zabrzmiały jej w uszach słowa Jill. -

Nie jestem zła - zaprzeczyła na głos. - Może napalona, ale nie zła.

Musiała przyznać, że ten dzień przyniósł sporo dobrych wiadomości: telefon z Nowego Jorku od Lestera Owensa, rysującą się perspektywę lukratywnej umowy na książkę. Ma co świętować, myślała, jadąc

autostradą. Może zabierze dzieci na kolację do restauracji? Może namówi Alexa, żeby do nich dołączył? Nie, to nie jest dobry pomysł, natychmiast zmieniła zdanie. Za wcześnie na przedstawianie go dzieciom. Co jej chodzi po głowie?! James siedział z ojcem na stopniach wąskiej przyczepy, zaparkowanej na stosunkowo ekskluzywnym osiedlu domów na kółkach w Boynton Beach, gdzie Steve obecnie mieszkał. -

Mamuś! - zawołał, zeskakując ze stopni na widok samochodu i

czepiając się jej nóg, gdy szła przez mały trawnik w kierunku przyczepy. Wiesz co? Wiesz co? Tata się żeni! Zakłopotany Steve, wpatrując się w czubki butów, przeczesał ręką jasną czuprynę. -

Myślałem, że damy mamie trochę czasu, zanim wyskoczymy z tą

wiadomością - powiedział, podnosząc wzrok i wyraźnie się czerwieniąc. Przepraszam, Charley. -

Żenisz się?

-

Nie ustaliliśmy jeszcze daty, ale...

316 -

...się zenisz.

-

Taak. - Steve uśmiechnął się, patrząc na nią wyczekująco.

Chciała odwzajemnić uśmiech, lecz nie bardzo wiedziała, co właściwie w tej chwili czuje. Oczywiście, przypuszczała, że Steve się kiedyś ożeni. Sama nie była już nim zainteresowana. Do tej pory sprawy między nimi układały się w miarę gładko i bez komplikacji, podobnie jak między nią i Rayem, dopóki na scenie nie pojawiła się Elise. -

W takim razie gratuluję - usłyszała własne słowa. -Wydajesz się

bardzo szczęśliwy. -

Bo jestem. Dzięki.

-

Ma na imię Lew i jest Laurie - obwieścił z dumą James.

-

Słucham?

-

Chciał powiedzieć, że ona ma na imię Laurie i jest Lwem - wyjaśnił

Steve. - To jej znak zodiaku. Pociągają ją takie rzeczy - dodał zmieszany. -

Myślę, że bywają gorsze rzeczy, które mogłyby ją pociągać. -

Charley przyszedł na myśl Bram. -

Chciałabyś ją poznać?

-

Jest tutaj?

-

Czeka w środku.

-

W takim razie z chęcią ją poznam.

Charley zamarła, kiedy Steve zapukał mocno do drzwi przyczepy. Otwarły się po paru sekundach i na popołudniowe słońce wyszła bardzo ładna dziewczyna z kasztanowymi włosami sięgającymi talii i z kompletem olśniewająco białych zębów. -

Cieszę się, że mogę cię poznać - powiedziała, wyciągając rękę. -

Czytam w Internecie twoje felietony, odkąd Steve powiedział mi, kim jesteś. Są naprawdę dobre. Jesteś spod znaku Ryb, prawda? Oho, pomyślała Charley. Stuprocentowa świruska. -

Jak odgadłaś? - spytała.

317 -

Przysięgam, ja jej nie powiedziałem - odezwał się z dumą Steve.

-

Och, to oczywiste. Jesteś wrażliwa, masz wyobraźnię i intuicję.

Widać to w twoim pisaniu. Hmm, może nie do końca świruska, Charley skorygowała swą opinię.

-

Zajmujesz się astrologią? - spytała.

-

Nie, to tylko takie hobby. Jestem Lwem. Lubimy się w to bawić.

-

Laurie jest technikiem dentystycznym - rzekł Steve. -Tak się

poznaliśmy. -

Pomyślałam, że on ma śliczne zęby - zachichotała Laurie.

-

Bo tak jest - zgodziła się z nią Charley.

-

A ja mam ładne zęby? - wtrącił się James na cały głos, odciągając

wargi i otwierając usta najszerzej, jak mógł. -

Masz piękne ząbki - pochwaliła go Laurie, uprzedzając Charley.

James otoczył ramionami jej nogi, a ona instynktownie pogładziła go po głowie. Charley natychmiast poczuła, jak opuszcza ją napięcie. To co, że Laurie trochę świruje? Jest ciepła, miła i najwyraźniej uwielbia jej synka. Czego więcej można chcieć? -

Będziecie tu mieszkać?

-

Mamy nadzieję znaleźć dom - wyjaśniła Laurie. - O ile trafi się coś,

na co nas stać. -

Staramy się oszczędzać - dodał Steve.

-

Dacie radę.

-

Mam nadzieję, że będziesz na naszym ślubie - powiedziała Laurie.

Tego się Charley nie spodziewała. -

To bardzo miłe z twojej strony.

-

Ja będę rozdawał obrączki - pochwalił się James.

-

Podawał obrączki - poprawił go ojciec.

318 -

Wesele nie będzie duże - mówiła dalej Laurie. - Ale bardzo

chcielibyśmy, żeby siostra Jamesa niosła bukiet. -

Na pewno będzie zachwycona.

-

A jeśli chciałabyś przyjść z przyjacielem...

-

To naprawdę miło z twojej strony.

-

I co myślisz? - zapytał Steve, gdy Laurie wróciła do przyczepy, a

James siedział już zapięty w foteliku. -

Myślę, że jest urocza. Ale z ciebie szczęściarz!

-

Zawsze byłem szczęściarzem. - Wsunął głowę przez okno i

pocałował Charley w policzek. - Dzięki. -

Trzymaj się!

-

Ty też.

Kilka minut później jechała Military Trail do Lantany. Dopiero teraz, kiedy spojrzała we wsteczne lusterko, żeby sprawdzić, co robi James, zorientowała się, że ma mokre oczy. -

Patrzcie, patrzcie, kto się wreszcie zjawił! - przywitała ją Elise,

otwierając drzwi małego, dwupoziomowego domu, zanim Charley zdążyła zapukać. Czarne loki zebrane na czubku głowy przypominały fantazyjną kokardę, którą niemowlę trzymane na prawym biodrze usiłowało rozwiązać. -

Przepraszam - kajała się Charley. - Cześć, Daniel. Jak się słoneczko

czuje? -

Słoneczko ząbkuje i jest nieszczęśliwe. Nie zmrużyliśmy oka przez

całą noc. Franny! Mama przyjechała! - krzyknęła Elise w głąb domu. Budują z Rayem fort z lego. Cały weekend nad tym przesiedzieli. Franny! Mama czeka! Zajdziesz? - spytała bez entuzjazmu. Charley spojrzała na samochód. James zasnął w foteliku jakieś pięć minut

przed wjazdem do Lantany i nie chciała go budzić. -

Lepiej nie.

W domu rozległ się dzwonek telefonu, a potem drugi i trzeci. 319 -

Cholera! Czy nikt nie odbierze?! - rzuciła Elise w przestrzeń. - Czy

wszystko musi być na mojej głowie? Telefon nie przestawał dzwonić. Dziecko uderzyło w płacz. Elise wyglądała tak, jakby miała zrobić to samo. -

Może pójdziesz odebrać, a ja potrzymam Daniela? - zaproponowała

Charley. Elise natychmiast wcisnęła jej niemowlę w ręce i zniknęła w głębi domu. -

Cześć, maluszku - zaćwierkała Charley do bobasa, który miał osiem

miesięcy, ważył dobre dwanaście kilogramów i patrzył na nią tak, jakby miała trzy głowy. - Ząbki cię męczą? Znam taką panią, która jest technikiem dentystycznym i pewnie mogłaby pomóc. Niemowlę sięgnęło do jej nosa, złapało za czubek i mocno zacisnęło paluszki. -

Ci cholerni telemarketerzy! - pomstowała Elise, wracając. - Ray, na

miłość boską, zostawicie już ten głupi fort! Charley czeka. -

Chwileczkę! - odkrzyknął.

Elise pokręciła głową. -

Mówię ci. Gorzej niż z dzieckiem. - Spojrzała na niemowlę na

rękach Charley. - Uważaj, żeby cię nie oślinił. -

Nie szkodzi. To stara bluzka. - Pulchna rączka Daniela przemieściła

się z nosa na ucho. Elise z westchnieniem oparła się o framugę.

-

Dobrze się czujesz?

-

Jestem w ciąży - oznajmiła, z rezygnacją wzruszając ramionami.

-

Och.

-

Oczywiście, Ray jest zachwycony.

-

A ty?

-

Wyczerpana. Ray! Franny! Chodźcie tu zaraz! - Zapatrzyła się w

pociemniałe niebo. - To nie tak, że się nie cieszę z dziecka. Ale w ostatnich latach moje życie radykalnie się 320 odmieniło. Wyszłam za mąż, zostałam macochą, a potem matką. Teraz spodziewam się drugiego dziecka. Wiesz, czasami odnoszę wrażenie, że to wszystko za szybko się kręci. Mam ochotę wrzasnąć „stop" i spowolnić tę karuzelę. -

Mogę ci jakoś pomóc? - spytała Charley, zaskakując i Elise, i siebie.

- No wiesz, gdybyś kiedyś potrzebowała podrzucić Daniela na popołudnie czy coś w tym rodzaju... -

Zgodziłabyś się?

Zgodziłaby się? -

Czemu nie? Franny często tu przebywa i byłaś tak miła, że

kilkakrotnie zaprosiłaś Jamesa... -

Czy mówisz to, żeby wzbudzić we mnie poczucie winy, bo

odmówiłam ostatnim razem, kiedy dzwoniłaś? -

Co? Nie, absolutnie, nie.

-

Przepraszam. Jestem taką dzikuską - usprawiedliwiła się szybko

Elise. - Tak ostatnio nazywa mnie Ray. Mówi o mnie „moja mała dzikuska".

Charley wysiliła się na uśmiech. Nie miała ochoty wysłuchiwać, jakich pieszczotliwych określeń używa jej były kochanek w stosunku do żony. Niemniej rozumiała, o czym mówi Elise. Jej świat też zmienił się dramatycznie w ciągu ostatnich dwóch lat, od chwili, gdy pojawiła się w nim matka. Dwa ostatnie tygodnie przyniosły wręcz sejsmiczne zmiany; rozpoczęła nowy etap w karierze zawodowej, poznała mężczyznę, z którym być może przeżyje coś więcej niż tylko przelotny romans; siostry i brat, aczkolwiek niechętnie, zgodzili się na rodzinne spotkanie; naprawiła stosunki z sąsiadami. Rany, nawet została właścicielką psa, chociaż tylko chwilowo. A teraz Steve będzie się żenił, a Rayowi urodzi się kolejne dziecko. Nic nie stoi w miejscu. Nie ma sensu oglądać się za siebie, trzeba patrzeć w przyszłość. A jedyną rzeczą, jaką tam dostrzegała, były kolejne zmiany. -

Czy to oznacza, że chcesz się ze mną przyjaźnić? -padło nerwowe

pytanie Elise. 321 -

Boże, nie! - uspokoiła ją szybko. Co innego zmiana, a co innego

szaleństwo. Elise wydała z siebie przeciągłe westchnienie ulgi. -

To dobrze. Bo nie sądzę, żeby to był dobry pomysł. Z powodu Raya,

no i w ogóle. -

Nie chcę się zaprzyjaźniać - wyrecytowała dobitnie Charley.

-

No i świetnie. - Elise wyjęła niemowlę z jej ramion. -Franny!

Pospiesz się! Mama czeka! Franny pojawiła się w drzwiach i wzięła matkę za rękę. -

Do zobaczenia! - Charley pomachała na pożegnanie w chwili, gdy

Ray stanął za Elise i opiekuńczym gestem otoczył ją ramieniem. -

Jedź ostrożnie! - zawołali zgodnym chórem, kiedy wycofywała

samochód z podjazdu. Machali jej jeszcze, kiedy skręcała za róg, kierując się na drogę wiodącą do domu. 28 -

Podobno masz umowę na książkę. Gratuluję - powiedziała Jill,

wchodząc do pokoju widzeń. Charley znieruchomiała. Jakaś nutka w tonie Jill, a także fakt, że przyszła spóźniona o piętnaście minut, nakazywały czujność. Włączyła magnetofon, który wcześniej ustawiła na stole, i wyprostowała notatnik przed sobą. -

Jak rozumiem, rozmawiałaś z Alexem.

-

Zadzwoniłam do niego przed południem. Wydawał się bardzo z

siebie zadowolony. -

Ma prawo. Świetnie się spisał podczas negocjacji.

-

Jak długo to trwa? To... negocjowanie?

Charley postanowiła zignorować mało subtelny podtekst tej uwagi (co właściwie Alex powiedział Jill?) i odpowiedziała wprost na pytanie: 322 -

Od wczoraj rano. Wydawca przedstawił ofertę, a Alex

kontrpropozycję. Po kilkukrotnych korektach i wzajemnych ustępstwach dziś przed południem doszli do porozumienia. Akurat gdy wychodziłam z biura, Alex przekazał mi dobrą wiadomość. -

Pewnie musiałam do niego zadzwonić chwilę po tym telefonie.

-

Być może.

-

Miałam przeczucie, że coś się dzieje.

-

Wydajesz się obrażona - zauważyła Charley.

-

Czemu miałabym się obrażać?

-

Nie wiem. A nie jest tak? - Może ponosi ją wyobraźnia?

-

Wynegocjował korzystną umowę? - Jill wysunęła krzesło, lecz nie

usiadła. -

Myślę, że tak. Biorąc pod uwagę, że to moja pierwsza książka, no i w

ogóle... -

I w ogóle? - podchwyciła Jill.

-

Jill, o co ci chodzi? - Charley rozpięła guzik bluzki i poprawiła złoty

łańcuszek na szyi. - Przecież nam obu na tym zależało, prawda? -

Chyba tak.

-

To skąd to nastawienie?

-

Jakie nastawienie?

-

Nie wiem. Po prostu wyczuwam... Mówisz, że u ciebie wszystko w

porządku? -

A u ciebie?

-

Wszystko się dobrze układa - odparła Charley.

-

Nic dziwnego. Masz umowę na książkę, nowego chłopaka...

-

Nowego chłopaka?

-

Właśnie, jak długo to trwa?

-

Co jak długo trwa?

-

Och, proszę cię, Charley! Nie jestem głupia.

-

Nie uważam cię za głupią.

323 -

W takim razie nie traktuj mnie jak debilki.

-

Co właściwie powiedział ci Alex?

-

Alex? Pan „Obawiam się, że to poufne"? On miałby coś powiedzieć?

Żartujesz sobie? -

A więc do czego zmierzasz?

-

Zaprzeczasz? - spytała Jill.

Czy rzeczywiście to robi? - zastanowiła się Charley. -

Myślisz, że ktoś musi mi mówić, że między tobą i Ale-xem coś jest?

Sądzisz, że nie mam oczu? Że sama tego nie widzę? Wydaje ci się, że nie widzę, jak on na ciebie patrzy, że nie słyszę dumy w jego głosie za każdym razem, gdy pada twoje imię? Myślisz, że nie potrafię tego odgadnąć z wyrazu twojej twarzy? No proszę, Charley. Skłam. Powiedz, że nie sypiasz z Alexem. No już. I postaraj się mnie przekonać. Może ci nawet uwierzę. -

To naprawdę nie twoja sprawa - odparła, starając się nadać głosowi

spokojny ton, żeby złagodzić szorstkość tej uwagi. -

Nie moja sprawa, że pieprzysz się z moim adwokatem? -naskoczyła

na nią Jill. - Czy to przypadkiem nie jest trochę wbrew etyce? -

Nic nieetycznego się nie dzieje.

-

Nie pieprzysz się z moim adwokatem?

-

To nie jest mój adwokat.

-

Nie negocjuje dla ciebie umowy?

-

To było po... - Charley urwała, widząc, jak Jill wykrzywia usta w

ironicznym uśmiechu. - Nie ma nic nieetycznego w tym, że się spotykam z Alexem. -

A więc się z nim spotykasz? Wiesz, on wcześniej był mój.

-

Twój?

-

Był moim adwokatem. Moim przyjacielem. - Jill coraz bardziej

podnosiła głos. - On nawet był przeciwny tej całej książce. Mówił, że

według niego to zły pomysł. A już na 324 pewno nie chciał, żebyś akurat ty się tym zajęła. Uważał, że jesteś płytka i powierzchowna. -

Wiem, co uważał. - Charley stwierdziła ze zdumieniem, że te słowa

jeszcze ją ranią. -

I według niego wcale nie byłaś bardzo ładna. Po twojej pierwszej

wizycie w kancelarii powiedział do mnie: „Jest niczego sobie". „Jesteś pewna, że nie wolisz kogoś bardziej kompetentnego?" - zapytał. A potem nagle przestał mnie namawiać, żebym szukała kogoś innego i ckliwym głosem zaczął wymawiać twoje imię. Wtedy właśnie się zorientowałam, że między wami coś jest. -

Przykro mi, że to cię tak dotknęło. - Prawdopodobnie Jill uważała

Alexa za swoją własność, a ją za uzurpatorkę. -

Alex jest poważnym człowiekiem - powiedziała z naganą Jill, teraz

już bliska płaczu. - Nie wolno mu złamać serca. -

Kto mówi, że złamię mu serce?

-

A nie?

-

Nie wiem, co się zdarzy.

-

On naprawdę cię lubi. To widać.

-

Ja też go lubię - zapewniła ją Charley.

-

Hip, hip, hurra! A co ze mną?

-

Jill, Alex cię nie zaniedba.

-

Nie? Tak się składa, że prawie w ogóle przestał się pojawiać.

-

Wiem, że pracuje nad twoją apelacją.

-

Którą przegra.

-

Może nie. Kiedy wyjawisz, jak było naprawdę, gdy sąd dowie się,

kto brał udział... -

Chcesz powiedzieć, że ta książka uratuje mi życie? Mam widzieć w

Charley Webb moją panią i wybawczynię? -

Dobrze wiesz, że nie to chcę powiedzieć.

-

Ale chcesz się dowiedzieć, kim jest Jack? - zarepliko-wała Jill.

Charley pochyliła się na krześle, a Jill przestała chodzić 325 po pokoju. Wiedziała, że dziewczyna chce ją sprowokować, i cokolwiek Charley w tej chwili powie, będzie źle przyjęte. -

A jeśli ci nie powiem? - zapytała zaczepnie Jill.

Charley starała się zachować obojętny wyraz twarzy, jakby fochy Jill w ogóle nie robiły na niej wrażenia. -

Niewątpliwie masz do tego prawo.

-

Niewątpliwie. - Jill wyprężyła plecy i poruszała głową na boki, jakby

się szykowała do walki. - A co się wtedy stanie z twoją wspaniałą książką, hę? Co będzie, jeśli uznam, że i tak już powiedziałam ci za dużo? -

Nie wpłynie to na umowę. Mam dość informacji, nie mówiąc już o

twoich wynurzeniach zapisanych na taśmie. Cała reszta to tylko wisienka na torcie. -

Wisienka na torcie - powtórzyła Jill, po czym parsknęła śmiechem. -

Nie wiem, co Jack powiedziałby na to, że nazwano go wisienką. - Usiadła na krześle i prostując nogi, zapatrzyła się na przeciwległą ścianę. Chociaż jest bardzo apetyczny. - Oblizała dolną wargę i przeniosła spojrzenie z powrotem na Charley. -

Byłoby mi jednak przykro, gdybyśmy zerwały nasze prywatne

relacje - mówiła dalej Charley. -

Prywatne relacje? Co masz na myśli?

-

Wydawało mi się, że powstał pomiędzy nami pewien związek.

-

Chcesz powiedzieć, że uważasz mnie za przyjaciółkę?

„Czy to oznacza, że chcesz się ze mną przyjaźnić"? usłyszała pytanie Elise. -

Nie - zaprzeczyła. - Nie jesteśmy przyjaciółkami.

-

Co się stanie z naszymi cotygodniowymi sesjami, kiedy będziesz już

miała wszystko, co chcesz? - spytała Jill, znowu bliska płaczu. - Czy cię jeszcze kiedykolwiek zobaczę? -

Oczywiście, że tak.

-

Gdzie? W gazetach? W telewizji? A może w snach?

-

Nie wiem, co się wydarzy.

326 -

A ja tak - powiedziała Jill, szarpiąc włosy i ocierając łzy wierzchem

dłoni. - Wiem, że jak skończysz tę książkę, nie znajdziesz dla mnie czasu. Będziesz zajęta innymi pomysłami i Alexem. Może nawet się pobierzecie. Zaprosisz mnie na ślub? -

Ha! Tutaj to cię dopiero poniosło.

-

Nie pokażesz się więcej - mówiła z uporem Jill, trzęsąc głową na

boki. - I kto mnie będzie wtedy odwiedzał? Myślisz, że Jack tu przyjdzie? Charley oddech uwiązł w płucach. -

Nie wiem. Odwiedził cię już kiedyś?

Jill westchnęła przeciągle, wodząc nerwowo oczyma po pomieszczeniu. Zatrzymała wzrok na magnetofonie. -

Właściwie kiedy zamierzasz skończyć tę książkę?

-

Przed końcem roku.

-

No to, teoretycznie, mogę cię zwodzić jeszcze przez dziesięć

miesięcy. -

To właśnie robisz? Zwodzisz mnie?

-

Może.

-

Czy dlatego przemilczałaś, że znasz mojego brata?

-

Ty też mi nie powiedziałaś, że bzykasz mojego adwokata - postawiła

się Jill. -

Jill, nie pozwolę z sobą pogrywać. Zapowiedziałam to na pierwszym

naszym spotkaniu. -

A ja nie chcę, żeby mnie ktoś traktował jak zużytą chusteczkę.

Charley wyciągnęła rękę ponad stołem i wyłączyła magnetofon. -

Co robisz?

-

Jill, drepczemy w miejscu. - Wstała i wrzuciła magnetofon do torby.

-

Jak to? Poczekaj! Chyba nie masz zamiaru odejść?

-

Myślę, że potrzebujesz czasu na przemyślenie różnych spraw i na

podjęcie decyzji, czy chcesz to kontynuować. 327 -

Chcę, żebyś usiadła. Mówiła do mnie.

-

Jill, nie po to tu jestem. To ty masz mówić do mnie.

-

Dobrze. W takim razie dobrze. Będę mówić. Tylko usiądź. Rany,

jakaś ty niecierpliwa. Gdzie twoje poczucie humoru? -

Czeka, żeby usłyszeć coś zabawnego - odrzekła Charley, siadając i

ustawiając magnetofon na środku stołu. -

Chcesz usłyszeć coś zabawnego? - podchwyciła Jill. -Ojciec wczoraj

znowu tu był. To naprawdę zabawne.

Charley czekała na dalszy ciąg. -

Powiedział, że matce się pogorszyło. Że coraz mu trudniej

opiekować się nią. -

O ile wiem, zajmuje się nią głównie twoja siostra.

-

Taak. I to właśnie jest zabawne. Co biedna Pam teraz pocznie?

Śmiechu warte. -

Co jest śmiechu warte?

-

Pam. - Jill wzruszyła ramionami.

-

Nie przepadasz za nią, co?

Jill posłała jej najsłodszy z uśmiechów. -

Co ty mówisz? Kocham siostrę. A ty nie kochasz swoich?

Zignorowała to pytanie. -

Czy dlatego zawsze starałaś się odbijać jej chłopaków? -zapytała.

-

Nie musiałam się bardzo starać. - A po krótkiej przerwie dodała: -

Jeśli mi nie wierzysz, zapytaj swego brata. I tym razem Charley usiłowała zachować obojętność, ale zdradziły ją oczy. -

Chcesz powiedzieć, że między wami do czegoś doszło?

-

Mówię, że masz go zapytać.

-

Już to zrobiłam.

-

No to już wiesz.

-

Twierdzi, że nic między wami nie było.

-

W takim razie musi mówić prawdę. - Uśmiechnęła się szerzej. -

Przecież siostry i bracia nigdy się nie okłamują. 328 -

Wierzę mojemu bratu.

-

I dobrze. Tak powinno być.

-

Dlaczego nie lubisz Pam? - Charley usiłowała zapanować nad

głosem. -

Nigdy nie powiedziałam, że jej nie lubię. To twoje słowa.

-

Czy dlatego, że nie mogłaś jej dorównać?

-

Pod jakim względem?

-

Pam była zawsze grzeczna, pilna i troskliwa.

-

Męczennica - podsumowała Jill.

-

To ona opiekowała się matką i dzięki jej staraniom rodzina

przetrwała razem... -

No i na dobre nam to wyszło, prawda?

-

Według tego, co sama napisałaś, odprowadzała cię do szkoły, kiedy

byłaś mała, gotowała obiady, odrabiała za ciebie zadania domowe, żebyś nie miała kłopotów... -

...i odetchnęła z ulgą, kiedy Ethan zamiast do niej, zaczął się

wpychać do mego łóżka! - Jill prychnęła. - Och, tak. Była wspaniała. Naprawdę się o mnie zatroszczyła. -

Co mogła zrobić?

-

Nie wiem. Może komuś powiedzieć o tym? To ona była tą dobrą,

pamiętasz? Tą, której by wysłuchali i uwierzyli. A ja... ja byłam kłamczuchą i zakałą rodziny. Myślisz, że ktokolwiek by mi uwierzył, gdybym powiedziała, że pieprzy mnie mój własny brat? A... -

A...? - Ta jedna głoska przeleciała nad stołem i zawisła nad nimi w

powietrzu. -

Czy muszę wyłożyć kawę na ławę? - wysyczała Jill.

-

A ojciec molestował, tak?

-

On mnie sodomizował! - wykrzyczała Jill. - Chcesz usłyszeć coś

naprawdę śmiesznego? Uśmiejesz się do rozpuku. Powiedział, że to dla mojego dobra. Bo nie muszę się martwić, że zajdę w ciążę. Jakież to z jego strony wspaniałomyślne. - Jill otarła łzy. - A teraz przychodzi tu jak gdyby 329 nigdy nic, jakby zapewnił mi najwspanialsze dzieciństwo na świecie. A ja co robię? Daję się wciągać w tę głupią grę. -

Nigdy mu tego nie wypomniałaś?

-

A ty postawiłaś się swemu ojcu? - spytała zaczepnie Jill.

-

Co?

-

Czy kiedykolwiek wygarnęłaś mu to i owo?

-

Mój ojciec mnie nie molestował.

-

Nie. A co robił?

-

Nic. I to właśnie był problem.

-

Bardzo mi to przypomina mój problem z Pam.

Milczały przez chwilę. -

Ciekawe, nie? - Jill podjęła przerwany wątek. - Potrafię jakoś

pogodzić się z tym, co robili Ethan i ojciec, natomiast nie mogę przejść do porządku nad tym, czego Pammy i matka nie zrobiły. A ty potrafiłaś wybaczyć matce, że cię opuściła, nie możesz się jednak przemóc i wybaczyć ojcu, że niczego nie zrobił. -

Stek bzdur! - W Charley ciągle wrzało, bo słowa Jill nadal

rozbrzmiewały echem w jej głowie, gdy kilka godzin później szła zamaszystym krokiem po korytarzu trzeciego piętra budynku „Palm Beach Post", kierując się do swego boksu. Nie pozwól się jej skołować. Nie daj się zwariować, nakazywała sobie. -

Charley? - Michael Duff wyłonił się z gabinetu, gdy maszerowała

obok drzwi. - Możesz na chwilę? -

Jasne. - Potrzebowała kilku sekund na ochłonięcie, zanim weszła do

środka. -

Jak rozumiem, należą ci się gratulacje - zaczął, kiedy znalazła się w

gabinecie. -

Gratulacje?

-

Po południu miałem telefon od znajomego z Nowego Jorku. Podobno

moja wybitna felietonistka podpisała umowę na książkę. 330 -

To się stało dziś rano. Zamierzałam ci powiedzieć -wyjąkała

speszona. -

Cała branża wydawnicza to jedna klika. Wieści szybko się

rozchodzą. -

Byłam zaprzątnięta czymś innym. Przykro mi.

-

Nie musisz się usprawiedliwiać, ale pamiętaj, że liczę na prawo

przedruku w odcinkach. -

Bankowo - obiecała Charley, wychodząc z gabinetu i kierując się do

swego boksu. -

Gratuluję! - zawołał ktoś z personelu biurowego, gdy skręcała za róg

korytarza. -

Dziękuję! - odkrzyknęła. Rzeczywiście wieści szybko się rozchodzą,

pomyślała. Przy swoim komputerze zastała Mitchella Johnsona. -

Mitchell? - Odwrócił się do niej i poczerwieniał. -W czym mogę ci

pomóc? - spytała. Zerwał się z fotela.

-

Michael powiedział, że dostałaś umowę na książkę, więc

pospieszyłem z gratulacjami, ale cię nie zastałem. -

No i rozgościłeś się?

-

Czekam na twój powrót.

-

Znalazłeś coś ciekawego? - Wskazała komputer.

-

Niewiele. - Zaśmiał się sztucznym, wymuszonym śmiechem. -

Książkę i ostatni felieton. Nie sądzisz, że bierzesz na siebie więcej, niż możesz unieść? -

Myślę, że jakoś sobie poradzę.

-

Dzielna dziewczyna.

-

Wydaje mi się, że czas na ciebie.

Wydął usta w mało pociągający dzióbek. -

Jak sobie życzysz.

-

A w przyszłości, jeśli mnie nie będzie, ciebie też tu ma nie być -

dodała, kiedy przeciskał się obok. Widziała, jak nieznacznie wyprężył plecy, a kiedy już wyszedł, w powietrzu pozostał ckliwy zapach wody po goleniu. 331 -

To sią stało dziś rano. Zamierzałam ci powiedzieć -wyjąkała

speszona. -

Cała branża wydawnicza to jedna klika. Wieści szybko się

rozchodzą. -

Byłam zaprzątnięta czymś innym. Przykro mi.

-

Nie musisz się usprawiedliwiać, ale pamiętaj, że liczę na prawo

przedruku w odcinkach. -

Bankowo - obiecała Charley, wychodząc z gabinetu i kierując się do

swego boksu. -

Gratuluję! - zawołał ktoś z personelu biurowego, gdy skręcała za róg

korytarza. -

Dziękuję! - odkrzyknęła. Rzeczywiście wieści szybko się rozchodzą,

pomyślała. Przy swoim komputerze zastała Mitchella Johnsona. -

Mitchell? - Odwrócił się do niej i poczerwieniał. -W czym mogę ci

pomóc? - spytała. Zerwał się z fotela. -

Michael powiedział, że dostałaś umowę na książkę, więc

pospieszyłem z gratulacjami, ale cię nie zastałem. -

No i rozgościłeś się?

-

Czekam na twój powrót.

-

Znalazłeś coś ciekawego? - Wskazała komputer.

-

Niewiele. - Zaśmiał się sztucznym, wymuszonym śmiechem. -

Książkę i ostatni felieton. Nie sądzisz, że bierzesz na siebie więcej, niż możesz unieść? -

Myślę, że jakoś sobie poradzę.

-

Dzielna dziewczyna.

-

Wydaje mi się, że czas na ciebie.

Wydął usta w mało pociągający dzióbek. -

Jak sobie życzysz.

-

A w przyszłości, jeśli mnie nie będzie, ciebie też tu ma nie być -

dodała, kiedy przeciskał się obok. Widziała, jak nieznacznie wyprężył plecy, a kiedy już wyszedł, w powietrzu pozostał ckliwy zapach wody po goleniu.

331 - Kurde! - wymamrotała, poprawiając drobiazgi na biurku, których mógł dotykać: notatniki i czarne pisaki, szklany przycisk do papieru w kształcie jabłka, kalendarz - reklamówkę od lokalnego pośrednika handlu nieruchomościami, bryłkę fioletowego kryształu, który podobno miał przynosić szczęście. - Chyba powinnam to wszystko zdezynfekować -mruknęła, zastanawiając się, czy Mitchell próbował otwierać jakieś pliki. Był znany ze swych skłonności do węszenia i prawdopodobnie nie po raz pierwszy znalazł się tu bez jej wiedzy. Pochyliła się w fotelu i otworzyła pocztę, mając nadzieję, że nie znajdzie tam nic pilnego. Minęła piąta. To był długi dzień i pragnęła jak najszybciej znaleźć się w domu. Od: Lester Owens Do: Charley@Charley'sWeb.com Temat: Witaj na pokładzie! Data: Środa, 28 lutego 2007, 2:10:17 - 0800 Droga Charley, nie masz pojęcia, jak się cieszę, że udało nam się dopiąć umowę i że dołączysz do rodziny Pinnacle Books. Głęboko bowiem wierzę, że tym właśnie jesteśmy - jedną wielką rodziną. A więc witaj! Oczywiście, w najbliższym czasie skontaktuję się z Tobą i mam nadzieję, że w niedalekiej przyszłości uda nam się spotkać. Teraz, korzystając z okazji, pragnę powitać Cię jako nową załogantkę i życzyć owocnej współpracy. Jeżeli potrzebujesz jakiejś pomocy czy masz jakiekolwiek pytania, daj znać. Jestem do Twojej dyspozycji. Z niecierpliwością czekam na pierwsze rozdziały. Z poważaniem

Lester Owens 332 Od: Zmartwiony fan Do: Charley@Charley'sWeb.com Temat: Twoje ostatnie felietony Data: Środa, 28 lutego 2007, 2:32:15-0400 Droga Charley, jako Twój wierny czytelnik muszę wyznać, że niepokoją mnie najnowsze felietony. Za dużo w nich przemyśleń, a za mało pazura. Gdzie się podziała dawna Charley? Ta, która podarłaby taką szmirę jak Pamiętaj miłość na strzępy i wrzuciła do śmietnika, tam, gdzie jej miejsce. Czy na Twoją ocenę wpłynął fakt, że autorką jest siostra? Z dawniejszych felietonów można by wnosić, że obca Ci taka stronniczość. Widocznie się myliłem. Piszę ten mail w nadziei, że w tę niedzielę zobaczę Charley w szczytowej formie. Być może przydałaby się następna wizyta u kosmetyczki. Chyba już czas na kolejną depilację okolic bikini. Pozdrawiam Zmartwiony fan Od: Zachwycona Do: Charley@Charley'sWeb.com Temat: Jesteś świetna! Data: Środa, 28 lutego 2007, 3:10:10-0500 Droga Charley, piszę ten krótki liścik, aby dać Ci znać, że bardzo mi się podobają Twoje ostatnie felietony. Są nie tylko zabawne jak zwykle, ale w dodatku głębokie i wnikliwe. Szczególnie mi się spodobało to, co piszesz o książce siostry, i cieszę się, że Twoja rodzina wydaje się jednoczyć. W dzisiejszym

świecie nie ma nic ważniejszego od rodziny. Powodzenia dla Was wszystkich! 333 Od: Glen McLaren Do: Charley@Charley'sWeb.com Temat: Brutale i inni dręczyciele Data: Środa, 28 lutego 2007, 3:28:05 - 0800 Cześć, Charley. Mam dwie wiadomości: jedną dobrą, a drugą raczej złą. Zacznę od dobrej: bardzo pochłania mnie opieka nad synkiem (który, co tu dużo mówić, jest fantastyczny), poza tym udało mi się nawiązać kontakty z ewentualnymi inwestorami, którzy są zainteresowani otwarciem przeze mnie kilku klubów tutaj, na terenie Raleigh. A teraz przechodzę do złej wiadomości: prawdopodobnie będę zmuszony zostać tu kilka dni dłużej, niż planowałem, i mam nadzieję, że nie będzie to dla Ciebie wielkim problemem w związku z Brutalem. Zdaję sobie sprawę, że nadużywam Twojej przyjaźni (czy nazywając nas przyjaciółmi, nie popełniam nietaktu?) i mam nadzieję, że mi wybaczysz, a po powrocie pozwolisz się zaprosić na kolację. Proszę, przekaż temu kundelkowi, że bardzo za nim tęsknię, i mocno go ode mnie uściskaj oraz ucałuj. (Dla Ciebie też ucałowania, jeśli się zgadzasz). Tyle na razie. Z podziękowaniem i wyrazami wdzięczności Glen -

Nie! - zawołała na głos, zdając sobie nagle sprawę, że absolutnie nie

chce oddać Brutala. Przez ten krótki czas, kiedy się nim zajmowała, stał się integralną częścią jej życia. Dzielił z nią dni i noce, a nawet łóżko.

„Rób swoje" weszło na dobre do jej słownictwa, a słodki łepek Brutala na ramieniu działał równie kojąco jak dotyk miękkiej poduszki. A teraz będzie musiała go oddać? -

Nie. Nie mogę. On jest mój. Mój, mój, mój!

Już miała odpisać Glenowi, że za nic w świecie nie odda Brutala, i błagać go, jeśli to okaże się konieczne, gdy dostrzegła, że pozostała jeszcze jedna wiadomość. Otworzyła ją. 334 Od: Glen McLaren Do: Charley@Charley'sWeb.com Temat: Brutale i inni dręczyciele Data: Środa, 28 lutego 2007, 3:28:05 - 0800 Cześć, Charley. Mam dwie wiadomości: jedną dobrą, a drugą raczej złą. Zacznę od dobrej: bardzo pochłania mnie opieka nad synkiem (który, co tu dużo mówić, jest fantastyczny), poza tym udało mi się nawiązać kontakty z ewentualnymi inwestorami, którzy są zainteresowani otwarciem przeze mnie kilku klubów tutaj, na terenie Raleigh. A teraz przechodzę do złej wiadomości: prawdopodobnie będę zmuszony zostać tu kilka dni dłużej, niż planowałem, i mam nadzieję, że nie będzie to dla Ciebie wielkim problemem w związku z Brutalem. Zdaję sobie sprawę, że nadużywam Twojej przyjaźni (czy nazywając nas przyjaciółmi, nie popełniam nietaktu?) i mam nadzieję, że mi wybaczysz, a po powrocie pozwolisz się zaprosić na kolację. Proszę, przekaż temu kundelkowi, że bardzo za nim tęsknię, i mocno go ode mnie uściskaj oraz ucałuj. (Dla Ciebie też ucałowania, jeśli się zgadzasz). Tyle na razie. Z podziękowaniem i

wyrazami wdzięczności Glen -

Nie! - zawołała na głos, zdając sobie nagle sprawę, że absolutnie nie

chce oddać Brutala. Przez ten krótki czas, kiedy się nim zajmowała, stał się integralną częścią jej życia. Dzielił z nią dni i noce, a nawet łóżko. „Rób swoje" weszło na dobre do jej słownictwa, a słodki łepek Brutala na ramieniu działał równie kojąco jak dotyk miękkiej poduszki. A teraz będzie musiała go oddać? -

Nie. Nie mogę. On jest mój. Mój, mój, mój!

Już miała odpisać Glenowi, że za nic w świecie nie odda Brutala, i błagać go, jeśli to okaże się konieczne, gdy dostrzegła, że pozostała jeszcze jedna wiadomość. Otworzyła ją. 334 Od: Osoba o dobrym smaku Do: Charley@Charley'sWeb.com Temat: Twoje dzieci Data: Środa, 28 lutego 2007, 4:02:55 - 0400 Droga Charley, zjawię się. Wkrótce. 29 -

Franny, James, gdzie jesteście?

Cisza, która jej odpowiedziała, niemal przytłaczała. Nasłuchując, przeszła z sypialni do salonu i coraz bardziej przyspieszając kroku, zajrzała po kolei do kuchni i do dziecinnego pokoju. Brutal dreptał za nią krok w krok. -

Franny? James?

Hałasowali, grając w twistera, kiedy postanowiła trochę posprzątać przed przyjazdem sióstr, a teraz... gdzie się podziali? Sprawdziła w łazience i

zajrzała do szaf, zanim przez kuchnię wyszła na taras, omiatając spojrzeniem mały ogrodzony teren. Pusto. -

Franny?! James?! - zawołała zaniepokojona, zerkając ponad

drewnianym parkanem na sąsiednią posesję. Szczęśliwie basen Doreen Rivers był pusty, poza tym, uspokoiła się, dzieci absolutnie nie poszłyby popływać, nie pytając jej o zgodę. Nie ruszały się z domu bez pozwolenia. W takim razie gdzie są? -

Jakiś kłopot? - odezwał się ktoś ponad jej głową.

Osłoniła dłonią oczy przed słońcem i spojrzała na dach domu Gabe Lopeza. Robotnik w żółtym kasku patrzył na nią z góry, na jego przystojnej twarzy połyskiwał pot. -

Nie widział pan przypadkiem moich dzieci?

Pokręcił głową. 335 -

Dzisiaj nie.

Charley tylko skinęła głową, bojąc się, że jeśli otworzy usta, wydostanie się z nich krzyk. Na litość boską, gdzie one są?! Czy nie zakazała im otwierać drzwi bez jej wiedzy, nawet żeby wypuścić Brutala? Wróciła do kuchni, zasunęła drzwi tarasu, o mało przy tym nie nadeptując Brutalowi na łapę. Dobrze, uspokój się. Nie panikuj. Pomyśl przez chwilę. Gdzie mogą być? I wtedy od strony holu dobiegło ją skrzypnięcie, pełne przejęcia szepty i tłumione chichoty. -

James? Franny?!

Jeszcze raz przeszła przez hol do dziecinnego pokoju i zajrzała do środka.

I tym razem nic. Brutal doskoczył do łóżka stojącego bliżej drzwi. Wsunął pyszczek pod falbanki kapy i zawzięcie merdał ogonem. -

Brutal, idź sobie - szepnął cichy głos, a zwinne paluszki odepchnęły

wścibskiego psiaka. Piesek merdał ogonem jak najęty. Szczeknął trzy razy, cofnął się i znowu zaszczekał. -

No, dzieciaki, dość tego. Wychodzić! - Ton Charley wyraźnie

świadczył, że nie jest zachwycona. Franny pierwsza wysunęła się spod łóżka w głębi pokoju. Włosy, niedawno starannie uczesane, opadały luźnymi pasmami, a do świeżo wyprasowanej białej bluzki przylgnął kurz. -

No nie, spójrz tylko na siebie! - jęknęła Charley, nie wiedząc, czy

bardziej pragnie przytulić córkę, czy potrząsnąć nią. - Co wy wyrabiacie?! Wołam was od pięciu minut. -

Bawimy się w chowanego - oznajmił James, wyczoł-gując się spod

łóżka i zrywając na nogi. -

Taak? Następnym razem zaproście mnie do zabawy.

-

Jesteś wściekła? - zdziwiła się Franny. - Masz taki głos, jakbyś była

wściekła. -

Odpowiednie słowo to „rozgniewana", i tak, jestem rozgniewana.

Śmiertelnie mnie wystraszyliście. 336 -

Dzisiaj nie.

Charley tylko skinęła głową, bojąc się, że jeśli otworzy usta, wydostanie się z nich krzyk. Na litość boską, gdzie one są?! Czy nie zakazała im otwierać drzwi bez jej wiedzy, nawet żeby wypuścić Brutala? Wróciła do

kuchni, zasunęła drzwi tarasu, o mało przy tym nie nadeptując Brutalowi na łapę. Dobrze, uspokój się. Nie panikuj. Pomyśl przez chwilę. Gdzie mogą być? I wtedy od strony holu dobiegło ją skrzypnięcie, pełne przejęcia szepty i tłumione chichoty. -

James? Franny?!

Jeszcze raz przeszła przez hol do dziecinnego pokoju i zajrzała do środka. I tym razem nic. Brutal doskoczył do łóżka stojącego bliżej drzwi. Wsunął pyszczek pod falbanki kapy i zawzięcie merdał ogonem. -

Brutal, idź sobie - szepnął cichy głos, a zwinne paluszki odepchnęły

wścibskiego psiaka. Piesek merdał ogonem jak najęty. Szczeknął trzy razy, cofnął się i znowu zaszczekał. -

No, dzieciaki, dość tego. Wychodzić! - Ton Charley wyraźnie

świadczył, że nie jest zachwycona. Franny pierwsza wysunęła się spod łóżka w głębi pokoju. Włosy, niedawno starannie uczesane, opadały luźnymi pasmami, a do świeżo wyprasowanej białej bluzki przylgnął kurz. -

No nie, spójrz tylko na siebie! - jęknęła Charley, nie wiedząc, czy

bardziej pragnie przytulić córkę, czy potrząsnąć nią. - Co wy wyrabiacie?! Wołam was od pięciu minut. -

Bawimy się w chowanego - oznajmił James, wyczoł-gując się spod

łóżka i zrywając na nogi. -

Taak? Następnym razem zaproście mnie do zabawy.

-

Jesteś wściekła? - zdziwiła się Franny. - Masz taki głos, jakbyś była

wściekła.

-

Odpowiednie słowo to „rozgniewana", i tak, jestem rozgniewana.

Śmiertelnie mnie wystraszyliście. 336 -

Czemu śmiertelnie cię wystraszyliśmy? - James podniósł Brutala i

huśtał go energicznie. -

A temu, że nie wiedziałam, gdzie jesteście - warknęła Charley i zaraz

się pohamowała na widok lęku w oczach córki. - Przepraszam - szepnęła. Nie chciałam na was krzyczeć. Już dobrze. Już wszystko dobrze. - Wcale NIE dobrze, zaprzeczyła sobie w myślach. Jakiś świr grozi, że was skrzywdzi. W ostatnim mailu napisał, że niedługo się zjawi. Policja nie ma pojęcia, co robić. Według ich eksperta wiadomości są wysyłane z różnych komputerów i nie można drania namierzyć. Więc pozostaje mi tylko wzmóc czujność, a co będzie, jeśli to nie wystarczy? A jeśli to nie wystarczy?! Charley przyszły na myśl słowa Jill o szaleńcach kręcących się na wolności i o tym, jak łatwo pozbawić życia niewinnych ludzi. Wszystko przez ten projekt, nad którym obecnie pracuję - tłumaczyła się. Jestem trochę podminowana. -

Co to znaczy „podminowana"? - zainteresował się James.

-

Zdenerwowana - wyjaśniła Charley. - Poirytowana.

-

Co znaczy „poirytowana"?

-

To znaczy, że powinnaś przestać pracować nad tym, co robisz -

skwitowała Franny, wychodząc z pokoju. -

Możemy wziąć Brutala na spacer? - James postawił na podłodze

wijącego się psa. -

Później. Jak babcia przyjedzie. Wtedy będę mogła pójść z wami.

-

Możemy robić malowanki palcami?

-

Niestety, skarbie. Nie dzisiaj. Widzisz, mają nas odwiedzić siostry

mamusi, a nie wiem dokładnie, o której przyjadą. -

To co mamy robić?

Odezwał się dzwonek u drzwi. -

Ja otworzę! - zawołał James, wybiegając z pokoju.

-

Nie otwieraj beze mnie! - krzyknęła za nim Charley.

Drzwi skrzypnęły, zanim Charley z dziećmi dobiegła do przedsionka. 337 -

Ciągle zapominam, że mam klucz - powiedziała speszona Elizabeth

Webb z uśmiechem, który natychmiast zgasł. - Co się dzieje? - spytała, unosząc brwi. -

Mama jest podminowana - oznajmiła Franny.

-

A ja się nudzę - poinformował James.

-

A ty? - Elizabeth zwróciła się do Franny.

Franny popatrzyła zagniewana na matkę. -

Jestem wściekła - oświadczyła.

-

O rany! - westchnęła Elizabeth. - Zdaje się, przybywam w samą porę.

-

Zrobisz kolację dla sióstr? - chciał wiedzieć James.

-

Jasne. Zakupy są w samochodzie. Moglibyście mi pomóc je

przynieść? James z jedną nogą już za progiem przystanął i spojrzał za siebie. -

Możemy? - zwrócił się do Charley.

Skinęła głową. W tej samej chwili zadzwonił telefon. -

Nie spuszczaj ich z oczu - szepnęła do matki.

-

Naturalnie.

-

Ładnie wyglądasz - dodała Charley, z uznaniem ogarniając

spojrzeniem krwistoczerwoną bluzkę i czarną, zwiewną spódnicę matki. Elizabeth przygładziła kok zwinięty starannie nad karkiem i zareagowała na komplement dziewczęcym uśmiechem i jeszcze jaśniejszym błyskiem w oczach delikatnie podkreślonych tuszem. Charley skierowała się do kuchni, żeby odebrać telefon, a matka prawie tanecznym krokiem ruszyła do drzwi. -

Charlotte, tu Emily - odezwała się siostra, ledwo Charley zdążyła

powiedzieć „halo". Od razu wyczuła, że coś się kroi. Napięcie w głosie siostry wybiegało poza intonację towarzyszącą oficjalnej formie jej imienia. Szybko jednak zagłuszyła tę myśl potokiem słów: -

Emily! Bogu dzięki! Od tygodnia próbuję uchwycić Anne. Gdzie

jesteś? Już przyleciałaś? Mam cię odebrać? 338 -

Charlotte... Charley... Chwileczkę. Posłuchaj mnie.

-

Akurat dotarła mama z zakupami. Będzie robić swego słynnego

kurczaka. Nie wiem, czy pamiętasz, ale to jest naj... -

Charley, nas nie będzie.

-

Coo?! Nie wygłupiaj się. Przeleciałyście taki kawał świata i nie

pokażecie się na kolacji? -

Nie jesteśmy na Florydzie.

-

Jak to?!

-

James, uważaj na tę torbę! - zawołała Elizabeth, podążając z Franny

za Jamesem, który w podskokach wgalopo-wał do kuchni. - W środku są butelki, uważaj, żeby się nie potłukły! - Pomogła chłopcu umieścić torbę

na szafce, a Franny w tym czasie ustawiła kilka kolejnych na stole. -Świetnie! Ruszamy z powrotem! Jeszcze sporo zostało. Chyba przesadziłam z tymi zakupami - rzuciła do Charley, puszczając oko, gdy cała trójka opuszczała kuchnię. -

Co znaczy, że nie jesteście na Florydzie? - wyszeptała gniewnie

Charley w słuchawkę. -

Anne zdecydowała się odwołać wieczór autorski.

-

O czym ty mówisz? Kiedy na to wpadła?

-

Kilka dni temu. Zadzwoniła do mnie z Atlanty i powiedziała, że się

rozmyśliła. -

Rozmyśliła się - powtórzyła tępo Charley. - O czym, oczywiście, nie

raczyła mnie powiadomić. -

Nie chciała robić z tego wielkiej sprawy.

-

Chcesz powiedzieć, że bała się, iż spróbuję ją namówić - poprawiła

Charley -

Nie sądzę, aby ci się udało. Od wielu tygodni podróżuje po kraju.

Jest wyczerpana. -

I przypadkiem postanowiła ominąć Florydę?

-

Nie, nie przypadkiem.

-

Nie mogłaś przemówić jej do rozumu?

-

A niby czemu? Zgadzam się z nią. To tobie brakuje rozsądku.

339 Charley ze złością i niedowierzaniem pokręciła głową. -

A co z wywiadem dla „People"?

-

Przesunięty na przyszły tydzień. Zrobią go w Nowym Yorku.

Oczywiście, chcemy, żebyś ty też była.

-

Nie sądzę.

-

Charley, nie bądź uparta. Znasz powiedzenie: „Na złość mamie

odmrożę sobie uszy"? -

Według ciebie tak to właśnie wygląda?

-

A nie? Doszły mnie słuchy, że podobno podpisałaś umowę na

książkę? Czy to nie najlepszy czas na pojawienie się w Nowym Jorku? „Zjawię się. Wkrótce". -

Teraz akurat nie mogę ruszyć się z domu.

-

Nie? No, cóż, właściwie to nie ma większego znaczenia. Tak czy

owak artykuł ma być głównie o Anne. Prawdopodobnie ktoś z magazynu skontaktuje się z tobą w przyszłym tygodniu z prośbą o wspomnienia czy coś w tym rodzaju. No, czas na mnie, powinnam się zbierać do... -

Powinnaś się stawić na kolację.

-

Nie zawsze robimy to, co powinniśmy. Trudno, stało się. Nie ma co

rozdzierać szat. -

Będzie zawiedziona - powiedziała Charley, kiedy matka weszła do

kuchni i ustawiła na szafce kolejne siatki. -

Przeżyje. Pozdrów ode mnie dzieciaki. Odezwę się niebawem.

-

Niebawem - powtórzyła Charley, a słowo przeciął wpół trzask

odkładanej słuchawki. -

Kto będzie zawiedziony? - zapytała Elizabeth, gdy Franny z

Jamesem wpadli do kuchni i zaczęli rozpakowywać reklamówki. -

Dzwoniła Emily - zaczęła Charley i widząc, jak gaśnie entuzjazm na

twarzy matki, miała nadzieję, że nie będzie zmuszona dodać nic więcej. Niestety, Elizabeth patrzyła na nią wyczekująco, jakby werbalizacja wiadomości miała dla

340 niej znaczenie. - Anne była zmuszona odwołać wieczór autorski na Florydzie, więc nie przyjadą. -

Sióstr nie będzie na kolacji? - zainteresował się James.

- Chodź, James - powiedziała Franny, na przemian obrzucając spojrzeniem twarz matki i babki. - Zagramy w twistera. -

Nie zrobisz swojego sławnego kurczaka? - nie ustępował James.

Elizabeth wyprostowała się i wzięła głęboki oddech. -

Naturalnie, że zrobię. Muszę tylko trochę odsapnąć i tyle.

-

Możecie malować obrazki palcami - zwróciła się Charley do dzieci.

James natychmiast dał nurka pod zlew po niezbędne akcesoria. -

Anne była zmuszona odwołać wieczór autorski na Florydzie? -

zapytała Elizabeth, gdy dzieci układały farby na tarasie, a Brutal kręcił się w kółko na trawniku. -

Czy naprawdę liczyłyśmy na to, że przyjadą? - spytała Charley.

Elizabeth opadła na jedno z kuchennych krzeseł i odsunęła na bok zakupy. -

Chyba jednak tak.

-

Przykro mi.

-

Po prostu miałam nadzieję...

-

Wiem. Ja też.

-

A Bram?

-

Na niego też bym raczej nie liczyła - powiedziała Charley. Rano

kilkakrotnie dzwoniła do brata. Jak dotąd, nie odpowiedział na nagraną wiadomość. -

Nakupowałam tyle jedzenia...

-

Zauważyłam.

Elizabeth uśmiechnęła się smutno, a jej dolna warga niebezpiecznie zadrżała. -

A ten młody człowiek, z którym się spotykasz? Myślisz, że miałby

ochotę skosztować mego sławetnego kurczaka? 341 Charley już miała zaoponować - czyż nie uznała, że za wcześnie na przedstawianie Alexa rodzinie? - lecz pomyślała: a co tam?! Być może obecność Alexa uratuje ten wieczór przed totalną klęską. Zadzwoniła do niego i wprowadziła w sytuację. -

O której mam być? - padła błyskawiczna odpowiedź.

-

Przyjedzie o wpół do siódmej - poinformowała matkę.

-

W takim razie lepiej zabierzmy się do roboty - powiedziała

Elizabeth, podnosząc się z krzesła i zerkając na zegarek na kuchence mikrofalowej. -

W życiu nie jadłem lepszego kurczaka - oświadczył Alex, zmiatając

jedzenie z talerza. -

A to było niewątpliwie najlepsze wino - odwzajemniła się Elizabeth.

- Dziękuję, że je przyniosłeś. -

Mogę spróbować? - wtrącił się James.

-

Na razie powinieneś pozostać przy mleku - odparła Charley, z

uśmiechem przyglądając się gromadce skupionej wokół kuchennego stołu. Intuicja dobrze jej podpowiedziała. Zaproszenie Alexa okazało się świetnym pomysłem. Doskonale radził sobie w rozmowie z dziećmi oraz z matką i chyba częściowo złagodził jej gorycz z powodu braku Brama. W przeciwieństwie do sióstr Bramowi nie starczyło nawet na tyle przyzwoitości, żeby zadzwonić. Charley zatelefonowała do niego po raz

ostatni, kiedy matka podawała kolację, wysłuchała dobrze znanej instrukcji poczty głosowej, żeby zostawić wiadomość po długim sygnale. Nie zamierzała się rozwodzić. Jej wiadomość była krótka i zwięzła. „Dupek", powiedziała i trzasnęła słuchawką. -

Jaki jest twój znak? - James zwrócił się do Alexa.

-

Mój co?

-

Znak - powtórzył James z udawanym zniecierpliwieniem. - Franny

jest spod znaku Bliźniąt. My z babcią jesteśmy Bykami, a mama to Ryby. 342 -

Zaczął interesować się astrologią - wyjaśniła Charley.

-

Mój tata się żeni z Lwem - oznajmił James, jakby to wszystko

tłumaczyło. -

Hmm, w takim razie pomyślmy. Mam urodziny piątego listopada -

powiedział Alex. - Więc jaki to znak? James przez chwilę zastanawiał się. -

Panna - odrzekł. - Nie, zaraz. Skorpion.

-

W przyszłym tygodniu są urodziny mamy - obwieściła Franny.

-

Naprawdę?

-

Dziesiątego marca - uściśliła.

-

Jeden z najszczęśliwszych dni w moim życiu - powiedziała cicho

Elizabeth. Charley łzy zakręciły się w oczach. Walczyła z chęcią, by zerwać się z krzesła, objąć matkę i pocałować ją w ciepłe, miękkie policzki. Zamiast tego wstała od stołu i zaczęła hałaśliwie zbierać naczynia. -

W takim razie musimy ten dzień jakoś uczcić - rzekł Alex.

-

Możemy pojechać do Disney Worldu? - James zaczął podrygiwać na

krześle. -

James... - upomniała go Charley.

-

Nigdy nie byliśmy w Disney Worldzie - włączyła się Franny.

-

Franny...

-

Ja też tam jeszcze nie byłam - wtrąciła Elizabeth.

-

Mamo...

-

Ja również - wyznał Alex. - Właściwie zawsze korciło mnie, żeby

pojechać tam. -

Mamuś, możemy? Możemy? Możemy? - Franny i James pytali

zgodnym chórem. Franny podskakiwała na krześle prawie tak wysoko jak brat. -

Moglibyśmy wyruszyć w sobotę rano, tam przenocować i wrócić w

niedzielę po południu - podsunął Alex. -

Prosimy, prosimy, prosimy!

343 -

Moja sekretarka może zrobić rezerwację - zaproponował Alex. - No,

Charley! Będzie świetna zabawa. -

Mamuś, zgódź się! Prosimy. Możemy jechać?

-

No, nie wiem...

-

Dokąd jedziemy? - dobiegł głos z holu.

Wszystkie oczy zwróciły się w tamtą stronę. -

Wujek Bram! - James zeskoczył z krzesła i wybiegł na powitanie

nowo przybyłego. - Jedziemy do Disney Worldu w urodziny mamy! Chcesz pojechać z nami? Charley wstrzymała oddech, gdy James wprowadził Brama w pole widzenia.

Brat miał na sobie popielatą jedwabną koszulę i starannie wyprasowane czarne spodnie, ostrzygł włosy, a trzeźwe oczy patrzyły przenikliwie. Pomyślała, że nigdy jeszcze nie wydał jej się tak przystojny. Ani też tak wystraszony. Jak powinna się zachować? Przedstawić ich sobie? Bram, to twoja matka. Mamo, twój syn. Zastanowiło ją, czy on wie, że Anne i Emily nie przyjechały, a kiedy otwierał usta, zamarła ze strachu, co usłyszy. -

Przepraszam za spóźnienie. - Uciekał oczyma przed uporczywym

spojrzeniem matki, skupiając wzrok na Charley. - Coś pysznie pachnie. Zostało trochę dla mnie? Elizabeth Webb zerwała się od stołu. -

Przyniosę ci talerz - powiedziała, nie odrywając oczu od syna.

Charley dosunęła jeszcze jedno krzesło, wzięła brata za rękę i usiadła obok niego, nie bardzo wiedząc, które z nich mocniej dygocze. -

Dzieci, pora na was! Powiedzcie grzecznie „dobranoc"! -zawołała

Charley parę minut po ósmej. Kolacja została zjedzona, deser podany, a Bram siedział nad trzecią filiżanką kawy. I on, i Elizabeth ledwo tknęli ciasta z brzoskwiniami. James wyściskał mamę i babcię, po czym z nadzieją spojrzał na Alexa. 344 -

Naprawdę zabierzesz nas do Disney Worldu?

Alex zerknął przez ramię na Charley i pytająco uniósł brew. Kiedy nie możesz zwyciężyć, dołącz do wygranych, pomyślała i uśmiechnęła się na zgodę. -

Hura! - zawołał James. - Jedziemy do Disney Worldu! Jedziemy do

Disney Worldu!

-

Dobranoc, James! - powiedział Alex. - ...branoc, Franny!

-

Dobranoc, Alex - odpowiedziała onieśmielona dziewczynka. - Miło

było cię poznać. -

Mnie również.

Podała mu rączkę, następnie pocałowała mamę i babcię. -

Czy wujek Bram może nam przeczytać bajeczkę? -James już ciągnął

go za rękę. Bram nie oponował. Mało się odzywał podczas kolacji, a jeśli, to zwracał się głównie do dzieci i z rzadka do Alexa, którego obecność niewątpliwie powstrzymywała go od manifestacji głęboko zakorzenionej urazy. Jedynymi słowami, jakie podczas całego wieczoru skierował do matki, było pytanie o zdrowie, a zadał je, nawet na nią nie patrząc, na co Elizabeth odpowiedziała po prostu, że dziękuje, czuje się dobrze. Natomiast gdy spróbowała dodać, jak bardzo się cieszy, że pojawił się na kolacji, wymruczał, iż zawsze chętnie widuje dzieci, i resztę wieczoru spędził na dokazywaniu z Jamesem. -

Mogę przeczytać nie jedną, a sześć bajeczek - powiedział teraz,

pozwalając wyciągnąć się do holu. -

Za dwadzieścia minut światła mają być pogaszone! -zawołała za

nimi Charley. -

Kapitalne dzieciaki - zauważył Alex.

-

Charley jest wspaniałą matką - dorzuciła Elizabeth.

-

A ty wspaniałą kucharką - skomplementował ją. -Dziękuję za pyszną

kolację. -

To mi wygląda na pożegnanie - powiedziała Charley, widząc, że

podnosi się z miejsca. - Chyba jeszcze nie idziesz?

-

Tak będzie lepiej. - Wziął ją za rękę i poprowadził do

345 frontowych drzwi. - Jak mi się wydaje, wasza trójka ma sobie wiele do powiedzenia. -

Tak uważasz?

Delikatnie pocałował ją w usta. -

Według mnie najwyższy czas.

30 -

No dobrze, Bram. Myślę, że dość bajek jak na jeden wieczór.

Gdy pół godziny później Charley otworzyła drzwi dziecinnego pokoju, ku swemu zaskoczeniu, przekonała się, że światło jest zgaszone. Po kilku sekundach jej wzrok przywykł do ciemności i zobaczyła, że dzieci już śpią, a Bram, zapatrzony w ścianę, siedzi na brzegu łóżka Franny. -

Zasnęły podczas bajki numer trzy - powiedział cicho.

-

Jak dawno?

-

Dziesięć, może piętnaście minut temu.

-

I cały czas tak siedzisz?

-

Wstałem, żeby zgasić światło.

-

Po czym z powrotem usiadłeś - dodała Charley.

-

Tak. Miło tu. Cicho. Nie ma tłoku. Czy dobrze słyszałem, że ktoś

przed chwilą wyszedł? -

Alex.

-

Nieprawidłowa odpowiedź.

-

Bram, ona nigdzie nie idzie.

-

Nie mogłaś porozkładać paru folderów biur podróży? Jakichś

ładnych fotek z Australii, żeby zatęskniła za domem?

-

Ona jest w domu.

-

Na razie.

-

Mieszka tu od dwóch lat - przypomniała.

-

Czyli dokładnie tyle, ile ja miałem lat, kiedy wyjechała. Ciekawa

symetria, nie uważasz? 346 -

Jej naprawdę jest z tym źle.

-

Mnie również. - Bram sapnął głośno, jakby zmagał się z jakimś

ciężarem. - Charley, dla mnie to obca osoba. Patrzę na nią i nie czuję żadnej więzi. -

Dość to dziwne, bo jesteś do niej bardzo podobny - zauważyła. -

Takie same ciemne włosy, owal twarzy, oczy, a nawet gestykulacja, kiedy mówisz. Bram szybko splótł ramiona na piersi i wsunął dłonie pod pachy. -

Ponosi cię wyobraźnia.

-

Nie. Ja i Emily wdałyśmy się w ojca. Ty i Anne wyglądacie zupełnie

jak... -

Widzisz, co chcesz zobaczyć - przerwał jej Bram.

-

Możliwe.

-

Nie powinienem był przychodzić.

-

Cieszę się, że jednak się zdecydowałeś. To wymagało sporo odwagi.

-

No! - Zaśmiał się. - Dlatego ukrywam się tutaj od półgodziny.

-

Bram, ona nie gryzie.

-

Nie musi.

Charley powoli zbliżyła się do niego, wyciągając rękę. -

Chodź! Ona nie młodnieje.

Bram uchwycił jej dłoń i mocno ścisnął, ale nie ruszył się z miejsca. -

Czemu tak się czuję, jakbym ja z kolei stawał się młodszy?

Charley uśmiechnęła się, dokładnie wiedząc, co brat ma na myśli. -

No, chodź! - powtórzyła. - Ona czeka.

Usiedli w salonie przy ławie, ostatnie trzy pionki w niezbyt przyjaznej partii szachów. Charley na kanapie, matka i Bram naprzeciwko, w dwóch przepastnych ratanowych fotelach. Charley wodziła spojrzeniem od jednej twarzy do drugiej, bojąc się na którejkolwiek zatrzymać na dłużej wzrok. 347 Matka nerwowo zerkała na syna, a on utkwił oczy w podłodze, wyraźnie żałując, że tu jest. -

Wiem, że to dla ciebie niełatwe - zwróciła się do niego Elizabeth.

-

Nic o mnie nie wiesz - zaprzeczył.

-

Wiem, że jesteś zły i jak najbardziej masz prawo czuć złość.

-

To wspaniałomyślne z twojej strony, że rozumiesz mój gniew.

-

Bram! - rzuciła ostrzegawczo Charley, wychylając się do przodu,

jakby szykowała się do skoku nad ławą, gdyby rozmowa wymknęła się spod kontroli i trzeba było interweniować. -

Jestem pewna, że chciałbyś mi wiele powiedzieć - mówiła Elizabeth.

-

Wręcz przeciwnie - skontrował. - Nie mam ci nic do powiedzenia.

Nauczono mnie nie rozmawiać z nieznajomymi. Na policzku Elizabeth pojawiła się czerwona plama jak po uderzeniu otwartą dłonią. -

Jestem twoją matką - wymówiła z drżeniem warg.

Bram roześmiał się ostrym warknięciem i zamilkł, natrafiając na

spojrzenie Charley. -

Przepraszam, myślałem, że to żart.

-

Wiem, przez bardzo długi czas nie było mnie przy tobie w

znaczącym sensie... -

Popraw na „w żadnym sensie przez dwadzieścia dwa lata" - przerwał

Bram. -

I nie ma słów, którymi mogłabym wyrazić, jak mi z tego powodu...

-

Żadne słowa nie są potrzebne, bo nie mam ochoty ich słuchać.

-

Codziennie o tobie myślałam...

-

A to ciekawe, bo ja o tobie wcale. - Bram zatrzymał spojrzenie na

wazonie ze sztucznymi czerwono-żółtymi tuli348 panami, stojącym na bambusowym stoliku pod przeciwległą ścianą. - Nie, zaraz, to nie całkiem tak. Pewnie z początku musiałem myśleć. Miałem dwa lata. Rany boskie, taki maluch, a maluchy potrzebują mamy. Więc musiałem za tobą tęsknić. Tak było, Charley? Płakałem? -

Wszystkim nam było smutno - przyznała Charley.

-

Ten smutek będzie mi towarzyszyć do końca życia. -Oczy Elizabeth

wypełniły się łzami, na policzki wystąpił rumieniec. -

Nikt nie prosi, żeby ci cokolwiek towarzyszyło - odpalił Bram. -

Uwierz mi, to zbędne. Dwulatek szybko zapomina, i to jest dobra strona tej całej sytuacji. Mieści ci się to w głowie? Zapomniałem o twoim istnieniu. Możesz sobie płakać, mówić, że codziennie o mnie myślałaś przez te pieprzone dwadzieścia dwa lata, lecz tak naprawdę nie mam ani jednego wspomnienia, które w jakikolwiek sposób wiązałoby się z tobą. Nic. Nada. Zero. Zippo. Zilch. Patrzę na ciebie -ciągnął, rzeczywiście

spoglądając na matkę po raz pierwszy od początku wieczoru i natychmiast odwracając wzrok, jakby boleśnie poraził go błysk światła - i widzę atrakcyjną starszą panią, która jest chyba trochę do mnie podobna, ale zupełnie nic dla mnie nie znaczy. Przepraszam, jeśli to brzmi brutalnie. Przykro mi, jeśli cię to smuci. Lecz czego się spodziewałaś? Nie jestem Charley. Ona miała osiem lat, kiedy wyjechałaś, więc ma jakieś wspomnienia. Mnie jednak nie zdążyłaś zapisać się w pamięci, za co jestem szczerze wdzięczny. Nie interesuje mnie zaczynanie wszystkiego od zera ani łatanie przeszłości. Nie jestem zainteresowany poznawaniem ciebie i tworzeniem z tobą jakichś relacji. Nie pragnę więzi. Za późno. Nie chcę cię. Nie potrzebuję. -

Myślę, że tak nie jest - powiedziała Elizabeth z przekonaniem.

Bram zerwał się na równe nogi i zaczął chodzić tam i z powrotem po pokoju. 349 -

No właśnie, jak widzę, tylko to się liczy. Co ty myślisz, co ty robisz,

czego ty chcesz. Jesteś pępkiem świata, zawsze nim byłaś. Boże, ale bym się napił! Elizabeth niespodziewanie wstała z fotela i wyciągając ręce, przytrzymała go w miejscu. Wzdrygnął się pod jej dotykiem i podniósł ramiona, jakby się osłaniał przed złymi mocami. -

Możesz mówić, że mnie nie pamiętasz - zaczęła Elizabeth, cofając

się nieco. - Możesz opowiadać, że mnie nie znasz, że jestem starą egoistyczną kobietą, która nic dla ciebie nie znaczy, powtarzać, że nie chcesz mieć ze mną nic wspólnego, i muszę się z tym pogodzić. Lecz nie mów mi, że mnie nie potrzebujesz, bo wiem, iż tak nie jest. I wiem też, że

dopóki nie dojdziemy ze sobą do ładu, nie skończą się twoje problemy z alkoholem i narkotykami. -

Myślisz, że mam problem z alkoholem i narkotykami przez ciebie?

Boże, gdzie kończy się twoja władza? Wiesz co? Naprawdę chętnie bym się napił. - Rozejrzał się po pokoju, jakby szukał jakiejś zapomnianej butelki wina. -

Bram... - ostrzegła go Charley.

-

Myślę, że gniew ze mnie przeniosłeś na siebie, a alkohol i

narkotyki... - kontynuowała matka. -

Zdecydowanie nie mam ochoty słuchać tych bzdur. -Bram

przeciągnął palcami po włosach i wzniósł oczy na sufit, jakby tam szukał pomocy. -

...są dla ciebie środkiem uśmierzającym ból - zakończyła Elizabeth.

-

Czyżby? Co mnie boli? Odkrycie, że matka jest lesbą, czy

świadomość, że przy swoim egoizmie uważa, iż może pojawiać się w moim życiu i znikać, kiedy jej się żywnie podoba? -

Bram...

Wymaszerował do kuchni. Charley słyszała trzaśnięcie drzwi lodówki. 350 -

Nie masz tu nawet jednego cholernego piwa? - naskoczył na nią,

wracając do salonu i wyrzucając ręce w górę, jakby rozsypywał konfetti. Ani białego wina? Nie kupiłaś szampana, żeby uczcić przyjazd Emily i Anne? Ach, zapomniałem! One się nie zjawiły. Miały dość rozumu, żeby w ostatniej chwili odwołać przyjazd. A przy okazji, dzięki, że mnie o tym powiadomiłaś. -

Moglibyśmy pójść do psychoterapeuty - zaproponowała Elizabeth.

-

Nie chcę iść do żadnego pieprzonego psychoterapeuty. Chcę pójść do

pieprzonego baru. -

Wyluzuj, Bram. Dość tych słów na „p" jak na jeden wieczór -

wtrąciła się Charley. Parsknął śmiechem. -

Dobrze, mamusiu. - Zaśmiał się jeszcze raz, oskarża-jąco celując

palcem w Elizabeth. - Słyszałaś? Charley była mi matką, a nie ty. -

Wiem i...

-

I co? Jest ci przykro? Już to do nas dotarło. Jest ci przykro. To niech

teraz dotrze do ciebie i to - pieprzę! Zaszurały kapcie na deskach podłogi. Charley obejrzała się i zobaczyła w drzwiach Franny z Jamesem u boku. -

Wujek Bram powiedział słowo na „p"! - zawołał James, szeroko

otwierając zaspane oczy. -

Usłyszeliśmy krzyki - dodała Franny.

-

To nic, kochanie. - Charley podbiegła do dzieci. - Wujek Bram trochę

się zdenerwował. -

Ale pojedziemy do Disney Worldu? - spytał James.

-

Jasne - przytaknął Bram. - Przepraszam za te hałasy.

-

Babciu, ty też pojedziesz? - zapytała niepewnie Franny, jakby się

bała usłyszeć odpowiedź. Elizabeth uśmiechnęła się. -

To są mamy urodziny - dodała Franny.

-

Ona jest spod znaku Ryb - dopowiedział James.

351 -

Naturalnie, że babcia pojedzie - zapewnił Bram. -Myślicie, że

mogłaby przepuścić urodziny mamy? Niech Bóg broni - wymamrotał pod nosem. -

Dzieciaki! - zawołała Charley. - Marsz do łóżek!

-

Położę je - zaoferowała Elizabeth, zagarniając dzieci i

wyprowadzając je z pokoju. -

Trzymasz się jakoś? - zwróciła się Charley do Brama.

Potrząsnął głową. -

Trzymałbym się lepiej, gdybym się napił.

-

Może powinieneś zadzwonić do sponsora.

-

Słyszałaś kiedyś większe bzdury?

-

No nie wiem. Może wizyta u psychoterapeuty nie jest złym

pomysłem? -

Może powinienem zniknąć, zanim wróci nasz doktor Phil w

spódnicy. - Ruszył w stronę frontowych drzwi. -

Bram...

-

Nie przejmuj się wycieczką do Disney Worldu. Nie pojadę. Nie mam

zamiaru zepsuć wam zabawy. Nie lubię zresztą takich miejsc. - Wyciągnął rękę do klamki. -

Bram... - Tym razem głos, który go zatrzymał, nie należał do

Charley. Z ociąganiem puścił klamkę i powoli się odwrócił. - Posłuchaj mówiła Elizabeth. - Muszę ci coś powiedzieć. -

Przeprosiny przyjęte - oświadczył, żeby uprzedzić dalszy ciąg.

-

Nie chodzi o przeprosiny. - Elizabeth wyprostowała się, splotła

dłonie przed sobą i wzięła głęboki oddech, jakby zamierzała wygłosić mowę przed liczną publicznością. -

Skoro masz jeszcze coś do powiedzenia, to proszę bardzo, wal -

odparł Bram. Charley patrzyła, jak Elizabeth po raz drugi głęboko nabiera powietrza. Miała wrażenie, że minęła cała wieczność, zanim matka wreszcie się odezwała. -

Wiem, że mi nie wierzysz, lecz ja naprawdę rozumiem twój ból.

352 -

Oczywiście, że rozumiesz.

-

I rozumiem twój gniew. Nawet ci współczuję. Postąpiłam okropnie,

uciekając do Australii i zostawiając cię z siostrami w tamtym domu. I będę tego żałować do końca życia. -

Już to mówiłaś.

-

Niestety, w tej chwili nie da się tego odwrócić - mówiła Elizabeth,

nie zwracając uwagi na jego wtręty. - Co się stało, to się nie odstanie. Dokonałam wyboru. Dobrego czy złego. Dokonałam, i nie mogę cofnąć czasu, żeby cokolwiek zmienić. Może, tak jak mówisz, jestem egoistką. Może jestem winna tych wszystkich okropnych zaniedbań, o które mnie oskarżasz. Masz prawo mnie obwiniać, lecz przyjmij w końcu do wiadomości, że to ty odpowiadasz za to, jak będzie wyglądać twoje życie. Nie masz już dwóch lat, Bram. Jesteś dorosłym człowiekiem i sam dokonujesz wyborów. Możesz żyć przeszłością, szukać zapomnienia w alkoholu i w narkotykach, lecz to nie zmieni tego, co już się stało. Czas skupić się na przyszłości, ułożyć sobie życie. Ze mną lub beze mnie. Nie zostawiłam ci wyboru, opuszczając cię przed laty. Natomiast teraz masz wybór. Niczego bardziej nie pragnę, niż stać się częścią twego życia, ale nie mogę bez końca przepraszać. To żadnemu z nas nie przyniesie niczego dobrego.

-

Chcesz powiedzieć, że ty namieszałaś, a teraz to mój problem? To

właśnie mówisz? -

Wiem, że to nie w porządku, lecz...

-

Niewątpliwie masz rację. Czy chcesz jeszcze coś dodać?

-

Tylko to, że cię kocham.

Bram kiwnął głową, bezwiednie zaciskając dłonie w pięści. -

Dobrze. W takim razie czy mogę już wyjść?

-

Bram, proszę cię - zwróciła się do niego Charley, kiedy otwierał

drzwi. - Tylko nie zrób nic głupiego. -

Cześć, Charley. Dzięki za kolację. - Ruszył szybkim krokiem do

niepozornego białego samochodu z wypożyczalni, który stał zaparkowany na rogu. - Udanych urodzin! 353 zawołał, gdy wsiadł i zapuścił silnik. - A gdybyśmy w przyszłym tygodniu się nie zobaczyli, życzę ci stu lat! Dochodziła północ, kiedy Charley znalazła się w łóżku i wzięła do ręki słuchawkę. O tej porze jeszcze nie śpi, pomyślała. Zawsze kładł się dobrze po północy, bo nadrabiał zaległości w lekturze. Od wyjścia matki zastanawiała się, czy do niego zatelefonować, a słowa skierowane do Brama dzwoniły jej w głowie jak kamyki rzucane o szybę. „Dokonałam pewnych wyborów... nie mogę cofnąć czasu, żeby cokolwiek odwrócić... może jestem winna tych wszystkich okropnych zaniedbań, o które mnie oskarżasz... przyjmij w końcu do wiadomości, że to ty odpowiadasz za to, jak będzie wyglądać twoje życie... jesteś dorosłym człowiekiem i sam dokonujesz wyborów... możesz żyć przeszłością... czas skupić się na przyszłości, ułożyć sobie życie... do tej pory mogłeś mnie obwiniać".

-

Albo naszego ojca - dodała na głos i wystukała numer, żeby się

dodzwonić, zanim zdąży się rozmyślić. Po dwóch sygnałach nastąpiło połączenie. -

Robert Webb - odezwał się elegancko modulowany głos bez śladu

znużenia. Słysząc szelest gazety, zastanawiała się, od którego z dzienników, jakie czytał wieczorem - „New York Times", „The Washington Post" czy „New Haven Register" - go odrywa. -

Tato, mówi Charley. - W słuchawce zaległa cisza i przez chwilę nie

była pewna, czyjej nie odłożył. - Tato...? -

Słucham cię, Charlotte.

Poczuła, jak powietrze uchodzi jej z piersi serią bolesnych, spazmatycznych wydechów. Głos ojca nie zdradzał żadnych emocji, co jej nie zdziwiło, bo często się zastanawiała, czy on w ogóle odczuwa cokolwiek. Niemniej dochodziła północ, a ona nie odzywała się do niego od blisko dwóch lat. Czy ten głos musi brzmieć aż tak obojętnie? -

Co słychać? - zaczęła potulnie.

354 -

Wszystko dobrze.

Najwyraźniej nie zamierzał niczego ułatwiać. -

Przepraszam, że dzwonię tak późno, ale pamiętam, że nigdy nie

kładziesz się przed pierwszą. Cisza, a po niej: -

Charlotte, czy dzwonisz z jakiegoś konkretnego powodu?

-

Właściwie nie. To znaczy, nic się takiego nie dzieje. Dzieci są

fantastyczne. Nie mam żadnych kłopotów. To tylko coś w rodzaju

spontanicznego odruchu. -

Coś w rodzaju spontanicznego odruchu - powtórzył.

Niemal widziała, jak się krzywi, zdegustowany, rozkładając jej wypowiedź na czynniki pierwsze. -

Po prostu zastanawiałam się, jak się czujesz, co robisz...

-

Czuję się świetnie. I w zasadzie robię to co zawsze. Wykładam,

uczestniczę w zebraniach, czytam. -

Często widujesz się z Emily i Anne?

-

Kontaktują się ze mną.

-

Powieść Anne odnosi sukces.

-

Na to wygląda.

-

Przeczytałeś ją? Jest naprawdę niezła. Oczywiście, nie jest to

literatura wysokich lotów ani żadne dzieło... - Zorientowała się, że zaczyna manewrować, wyczuwając jego dezaprobatę. - ...ale zaskoczyło mnie, jak dobrze się to czyta. Nie mogłam się oderwać od lektury. To też się powinno liczyć. -

Powinno?

Oczyma wyobraźni widziała, jak ojciec spogląda na zegar przy łóżku. Zaczerpnęła tchu. -

Ja też podpisałam z wydawnictwem umowę na książkę. Z gatunku

literatury faktu. O Jill Rohmer. Zamordowała troje małych dzieci, którymi się opiekowała... -

Rzeczywiście, to się może mieścić w kręgu twoich zainteresowań.

Charley usiłowała zignorować lekceważenie w głosie ojca, a jednak ukłuło ją w serce jak żądło osy. 355

-

Ty często wspominałeś, że myślisz o książce. Co z twoim pisaniem?

-

Poważna literatura wymaga ogromnego nakładu czasu i

zaangażowania intelektualnego. Nie da się tego pisać na kolanie w wolnych chwilach. A i tych, niestety, mi brakuje. -

Czasem powinieneś postarać się je znaleźć - odrzekła Charley.

-

Zakonotuję to sobie. Masz do mnie coś jeszcze?

-

Nie. Tak - poprawiła się i zdecydowana kontynuować, zanim

zabraknie jej odwagi, pozwoliła słowom popłynąć strumieniem: - Jesteś moim ojcem. Stanowimy rodzinę, a nie widujemy się, nie rozmawiamy ze sobą. Tak być nie musi. Przykro mi, jeśli cię rozczarowałam. Szczerze. Wiem, że nie jestem idealną córką; daleko mi do ideału. Ale ty też mnie rozczarowałeś. Wolałabym, żebyś był inny, pod wieloma względami. Lecz tak nie jest. Jesteś, jaki jesteś i muszę to zaakceptować. I mam nadzieję, że ty zaakceptujesz mnie taką, jaka jestem. Wszyscy jesteśmy tylko ludźmi. Dokonujemy wyborów i popełniamy błędy. Czyż to właśnie nie jest jedną z cech dorosłości? Branie odpowiedzialności za własne wybory, uczenie się akceptacji cudzych wyborów i patrzenie przed siebie, w przyszłość? -

A celem tej wyszukanej diatryby jest...?

-

Przekonanie cię, że moja decyzja o nawiązaniu kontaktów z matką

nie powinna mieć wpływu na nasze relacje. Jedno nie wyklucza drugiego. Widując się z nią, nadal doceniam, ile dla mnie zrobiłeś, doceniam to, że mnie wykształciłeś i byłeś przy mnie, kiedy jej zabrakło. Jednak fakt, że nas opuściła, nie oznacza, iż przestała istnieć, tak samo jak jej powrót nie znaczy, że przestałeś się dla mnie liczyć. Jest moją matką. A ty moim ojcem. Nie chcę wybierać między wami. W słuchawce zapadła cisza. Po raz drugi Charley nie była pewna, czy

ojciec się nie rozłączył. -

Skończyłaś? - zapytał po chwili.

356 Charley przytaknęła skinieniem głowy, po czym się zreflektowała i powiedziała: -

Tak.

-

Cóż, to była niezła przemowa. Oprócz paru gramatycznych potknięć

i niefortunnej skłonności do banałów całość spójna i dobrze wygłoszona. Nie wątpię, że to było szczere, lecz, niestety, błędne. -

Błędne?!

-

Proszę, bądź łaskawa mi nie przerywać, tak jak ja tobie nie

przerywałem. -

Przepraszam - wybełkotała.

-

Mówisz o wyborach. A zatem wiedz, że ja dokonałem wyboru

dwadzieścia dwa lata temu, kiedy matka odeszła i wystąpiła o rozwód. Postanowiłem trwać w gniewie i w goryczy, i nie wybaczyć jej do końca życia. -

Ale to jest...

-

Szalone? Absurdalne? Być może. Jednak to właśnie jest mój wybór -

powiedział, akcentując każde słowo. - Nie mam ochoty wybaczać matce, a tobie czegokolwiek ułatwiać. To mój punkt widzenia i moja życiowa decyzja. Twoja matka mnie zdradziła. Zdradziła nas wszystkich. Twoje zbliżenie się do niej w moich oczach stanowi zdradę. A więc, jeśli postanowiłaś jej wybaczyć, masz rację, to twój wybór i muszę go zaakceptować. Ale nie jestem tym zachwycony i nie mam obowiązku tego aprobować. Zdecydowanie nie życzę też sobie obecności zdrajcy w moim

bliskim otoczeniu. -

Zdrajcy? Tato, na miłość boską...

-

Wydawało mi się, że podczas naszej ostatniej rozmowy jasno dałem

ci do zrozumienia, że nie toleruję zdrady. Może i nie powinnaś dokonywać wyboru między matką i ojcem, niemniej uczyniłaś to. Dokonałaś wyboru. No, chyba że zmieniłaś decyzję. Jeśli tak, wszystko może wrócić do dawnego porządku. Czy dlatego dzwonisz, Charlotte? Aby mi powiedzieć, że zmieniłaś zdanie? 357 Charley przytaknęła skinieniem głowy, po czym się zreflektowała i powiedziała: -

Tak.

-

Cóż, to była niezła przemowa. Oprócz paru gramatycznych potknięć

i niefortunnej skłonności do banałów całość spójna i dobrze wygłoszona. Nie wątpię, że to było szczere, lecz, niestety, błędne. -

Błędne?!

-

Proszę, bądź łaskawa mi nie przerywać, tak jak ja tobie nie

przerywałem. -

Przepraszam - wybełkotała.

-

Mówisz o wyborach. A zatem wiedz, że ja dokonałem wyboru

dwadzieścia dwa lata temu, kiedy matka odeszła i wystąpiła o rozwód. Postanowiłem trwać w gniewie i w goryczy, i nie wybaczyć jej do końca życia. -

Ale to jest...

-

Szalone? Absurdalne? Być może. Jednak to właśnie jest mój wybór -

powiedział, akcentując każde słowo. - Nie mam ochoty wybaczać matce, a

tobie czegokolwiek ułatwiać. To mój punkt widzenia i moja życiowa decyzja. Twoja matka mnie zdradziła. Zdradziła nas wszystkich. Twoje zbliżenie się do niej w moich oczach stanowi zdradę. A więc, jeśli postanowiłaś jej wybaczyć, masz rację, to twój wybór i muszę go zaakceptować. Ale nie jestem tym zachwycony i nie mam obowiązku tego aprobować. Zdecydowanie nie życzę też sobie obecności zdrajcy w moim bliskim otoczeniu. -

Zdrajcy? Tato, na miłość boską...

-

Wydawało mi się, że podczas naszej ostatniej rozmowy jasno dałem

ci do zrozumienia, że nie toleruję zdrady. Może i nie powinnaś dokonywać wyboru między matką i ojcem, niemniej uczyniłaś to. Dokonałaś wyboru. No, chyba że zmieniłaś decyzję. Jeśli tak, wszystko może wrócić do dawnego porządku. Czy dlatego dzwonisz, Charlotte? Aby mi powiedzieć, że zmieniłaś zdanie? 357 Charley milczała przez dłuższą chwilą. - Nie, nie zmieniłam - odrzekła. Tym razem cisza na drugim końcu linii okazała się jednoznaczna. 31 WEBB SITE Rodzina. Należy ją kochać. Prawda? Weźmy, na przykład, moją. Mam dwójkę wspaniałych dzieci, które uwielbiam. Mam również matkę, którą zaczynam poznawać, ojca, który nie chce ze mną rozmawiać, dwie siostry, które z rzadka widuję, i brata, który jest zajęty wyłącznie własnymi sprawami. I tu muszę przejść do ostatniego weekendu. Z jakichś powodów - nie jestem pewna, czy w tej chwili chociaż jeden

wydaje mi się sensowny - uznałam, że czas pogodzić moje rodzeństwo z matką. Czas zamknąć przeszłość, pomyślałam. Zacząć żyć teraźniejszością i pozwolić żyć innym. Siostry w zasadzie skłoniłam do przyjazdu szantażem, brata zmusiłam do przyjęcia zaproszenia na kolację, matkę namówiłam, żeby przyrządziła swego sławnego kurczaka, wykąpałam dzieci, wyszczotkowałam psa i poprosiłam Boga, żeby udało nam się dojść do porozumienia. Przecież jesteśmy rodziną. Prawda? Powiedzcie to moim siostrom, które w ostatniej chwili odwołały przyjazd, czy bratu, który przez cały wieczór nie spojrzał na matkę, mimo że wielokrotnie i szczerze przepraszała go za to, że opuściła nas w dzieciństwie. Tyle o wybaczaniu. Tyle na temat zamykania przeszłości. Najwyraźniej nikt nie jest gotów odpuścić. Zbyt wiele wysiłku kosztowało nas ułożenie spraw tak, jak teraz wyglądają, aby nagle podjąć próbę zmiany wszystkiego. Smutna prawda - przeszłość na zawsze pozostaje z nami. Bywa, że dodaje sił i wspiera, popychając ku przyszłości jak sprzyjający wiatr w plecy, lecz częściej spowija nasze ra358 Jb1 Charley milczała przez dłuższą chwilą. - Nie, nie zmieniłam - odrzekła. Tym razem cisza na drugim końcu linii okazała się jednoznaczna. 31 WEBB SITE Rodzina. Należy ją kochać. Prawda? Weźmy, na przykład, moją. Mam dwójkę wspaniałych dzieci, które uwielbiam. Mam również matkę, którą zaczynam poznawać, ojca, który

nie chce ze mną rozmawiać, dwie siostry, które z rzadka widuję, i brata, który jest zajęty wyłącznie własnymi sprawami. I tu muszę przejść do ostatniego weekendu. Z jakichś powodów - nie jestem pewna, czy w tej chwili chociaż jeden wydaje mi się sensowny - uznałam, że czas pogodzić moje rodzeństwo z matką. Czas zamknąć przeszłość, pomyślałam. Zacząć żyć teraźniejszością i pozwolić żyć innym. Siostry w zasadzie skłoniłam do przyjazdu szantażem, brata zmusiłam do przyjęcia zaproszenia na kolację, matkę namówiłam, żeby przyrządziła swego sławnego kurczaka, wykąpałam dzieci, wyszczotkowałam psa i poprosiłam Boga, żeby udało nam się dojść do porozumienia. Przecież jesteśmy rodziną. Prawda? Powiedzcie to moim siostrom, które w ostatniej chwili odwołały przyjazd, czy bratu, który przez cały wieczór nie spojrzał na matkę, mimo że wielokrotnie i szczerze przepraszała go za to, że opuściła nas w dzieciństwie. Tyle o wybaczaniu. Tyle na temat zamykania przeszłości. Najwyraźniej nikt nie jest gotów odpuścić. Zbyt wiele wysiłku kosztowało nas ułożenie spraw tak, jak teraz wyglądają, aby nagle podjąć próbę zmiany wszystkiego. Smutna prawda - przeszłość na zawsze pozostaje z nami. Bywa, że dodaje sił i wspiera, popychając ku przyszłości jak sprzyjający wiatr w plecy, lecz częściej spowija nasze ra358 miona jak całun, a jej ciężar przytłacza nas i przygina do ziemi, czasami grzebiąc żywcem. Aż dziw, że gdy nadarza się okazja, zamiast pozbyć się tych zabójczych pęt, często kurczowo się ich trzymamy. „Nie masz już dwóch lat - wygarnęła bratu moja poirytowana matka po

zakończeniu wspomnianej kolacji. -Wszystko, co o mnie mówisz, to być może prawda, ale jesteś już dorosły i teraz to twój problem". Parafrazuję jej wypowiedź i skracam, lecz przesłanie jest jasne: Jesteś dorosły. Czasem człowiekowi układa się gównianie. I trzeba się z tym uporać. Pomyślałam wtedy, że te słowa nie dotyczą wyłącznie mego brata. Ja również jestem dorosła i również mam swoje problemy. Na przykład mój ojciec, z którym zbyt długo już nie rozmawiam. Uznał, że go odrzuciłam, akceptując matkę. Postanowiłam, ze względu na nas oboje, zakopać wojenny topór. Złapałam za słuchawkę i zadzwoniłam do niego, do New Haven. Przeprosiłam za późną porę i wszelkie przykrości, jakie, być może, sprawiłam mu przez te lata i chowając dumę do kieszeni, błagałam go tylko o jedno - żeby nie kazał mi dłużej wybierać między nim i matką. Chłodno odrzucił moje prośby. Powiedział, i tu cytuję dosłownie: „Dwadzieścia dwa lata temu postanowiłem trwać w gniewie i goryczy, i nie wybaczyć jej do końca życia". I co wy na to? Czemu ktoś świadomie decyduje się trwać w gniewie i goryczy, i nie przebaczyć do końca życia? Czemu chce celowo, zapamiętale, a nawet zaciekle pozostawać nieszczęśliwym? Czy to w ogóle ma sens? Widocznie ma. Przynajmniej dla niego. Jesteś albo ze mną, albo przeciwko mnie, powiedział. Przyjmij to do wiadomości. W takim razie, tato, przyjmuję. I jestem zdania, że niektórzy ludzie nie zasługują na ból, jaki niesie ze sobą darzenie ich miłością, bo miłość nie tylko należy cenić, ale trzeba na nią zasłużyć, a jeżeli w taki sposób postanowiłeś przeżyć życie, będziesz musiał przeżyć je beze mnie. W dzieciństwie przez twój gniew i rozgoryczenie czułam się samotna i

nieszczęśliwa. Byłeś szorstki i traktowałeś mnie lekceważąco. 359 Budziłeś lęk, ale bardziej przerażasz mnie teraz. Mam dwoje dzieci. Muszę je chronić przed ludźmi twego pokroju. I wcale nie chcę przez to powiedzieć, że odcinam się od rodziny. Ciągle mam nadzieję, że spotkam się z bratem i z siostrami na kolacji i wszyscy będziemy zajadać się słynnym kurczakiem mojej mamy, a jeśli nawet nie uda nam się pogrzebać przeszłości, to przynajmniej znajdziemy dla niej odpowiednie miejsce. W ten weekend zostawiam psa u sąsiadki i razem z dziećmi, matką i z nowym mężczyzną jadę do Disney Worldu świętować swoje urodziny. Wygląda na to, że wreszcie dorosłam. Charley, skupiona na monitorze, kolejny raz czytała felieton do niedzielnego wydania. Prawdopodobnie powinna wyrzucić słowo „gównianie", ale niech tam, zostawi, najwyżej Mitchell je wykreśli. Czy siostry to przeczytają? A Bram? Może ojciec? Najpewniej nie. -

Nieważne - powiedziała, przesyłając felieton e-mailem Mitchellowi.

-

Co jest nieważne? Odwróciła się.

-

Glen! - Zerwała się z fotela, wpatrując się w stojącego w wejściu do

boksu śniadego, przystojnego mężczyznę w białej jedwabnej koszuli i w szytych na miarę czarnych spodniach. - Co tu robisz?! Kiedy wróciłeś?! Dlaczego recepcjonistka nie wywołała mnie pagerem? -

Przyjechałem wczoraj wieczorem. Nie wywołała, bo powiedziałem,

że chcę ci zrobić niespodziankę. Przeszkodziłem ci w czymś? -

Nie. Akurat skończyłam niedzielny felieton.

-

Co u ciebie? Wyglądasz ślicznie jak zawsze.

-

Wszystko po staremu. - Czy przyszedł powiedzieć, że chce jak

najszybciej zabrać Brutala? - Jak tam pobyt u synka? -

Kapitalnie. To najsłodszy dzieciak na świecie. Zastanowiła ją jakaś

nuta w jego tonie. 360 -

Kłopoty?

-

Nie całkiem. Możemy pogadać przy lunchu?

-

Przy lunchu?

-

Zarezerwowałem stolik u Renato.

Charley poczuła, że blednie. -

O mój Boże. Czy to ma być...?

-

Randka? Nie. Po prostu jestem arogancki i zadowolony z siebie. Co

ty na to? Jesteś wolna? Charley sprawdziła czas. Dochodziło południe, a o drugiej miała widzenie z Jill. -

Hmm, wprawdzie mam słabość do zadowolonych z siebie,

aroganckich facetów, ale przed drugą muszę się znaleźć w Pembroke Pines. Co więc powiesz na kawę? -

Dobre i to.

-

Na parterze jest barek.

-

W takim razie prowadź.

-

To nie całkiem Renato - usprawiedliwiała się, kiedy parę minut

później weszli do dużego pomieszczenia. Pachniało tam zapiekanką z tuńczyka i zawiesistym sosem. Zeszło się już sporo ludzi i oczy wszystkich skierowały się na Charley i Glena. -

Zupełnie jak w liceum - mruknął Glen, podążając za Charley do

automatów z kawą w końcu sali między rzędami długich stołów. -

Cześć, Anito! Hej, Jeff! - Charley pozdrowiła dwoje

współpracowników. Wydawali się zdumieni, że zaszczyciła ich swą uwagą. -

Więc jaki masz problem z synkiem? - zapytała, kiedy z kubkami w

dłoniach usadowili się przy małym stoliku w głębi sali. -

Z Eliotem nie mam żadnych problemów. - Glen zapatrzył się na sufit.

- Natomiast moja była... -

Daje ci do wiwatu?

-

To nie to.

361 -

Nadal ją kochasz?

-

Boże, nie!

-

No to w czym rzecz?

-

Chodzi ojej męża. Sam nie wiem. Chyba się boję...

-

Glen, dla Eliota na zawsze pozostaniesz ojcem - zapewniła.

Glen wypił łyk kawy. -

Czy ty zawsze kończysz zdania za swych rozmówców? Uśmiechnęła

się z zażenowaniem. -

Jak zwykle jestem arogancka i zadowolona z siebie. Zaśmiał się.

-

No popatrz tylko! Od początku widziałem w nas pokrewne dusze.

Jak ci idzie z książką? Opowiedziała mu o umowie i rozmowach z Jill. -

Wiedziałeś, że Ethan Rohmer handlował kiedyś narkotykami w

jednym z twoich klubów w Fort Lauderdale? -

Poważnie? Kto tak mówi?

-

To prawda?

Glen, wyraźnie zirytowany, wypił kolejny łyk kawy. -

Nie wiem. Niczego takiego nie zauważyłem.

-

Poznałeś go?

-

Nie przypominam sobie. Dlaczego pytasz?

-

Przez ciekawość.

-

Charley, nie zadaję się z dealerami.

-

Wcale tego nie sugeruję.

-

Na pewno?

-

Oczywiście, że nie. Pamiętasz? Pozwoliłam ci zabrać mojego synka

do Lion Country Safari. Nie zgodziłabym się, gdybym nie widziała w tobie porządnego faceta. -

Ledwo mnie znałaś - przypomniał.

-

Tak, ale intuicja mi mówiła, że mogę ci zaufać. Uniósł kubek, jakby

wznosił toast. -

Niech żyje intuicja! - Wysączył resztkę kawy. - Jak tam Brutal? Mam

nadzieję, że nie sprawił ci dużo kłopotów. 362 -

Nie. Wcale.

-

Prawda? Fajny z niego psiak.

-

Nie możesz go zabrać - oświadczyła Charley głośniej, niż

zamierzała. Kilka głów odwróciło się w ich stronę. -

Co?

-

Nie mogę. Po prostu nie mogę - mówiła jak nakręcona. - Uważaj

mnie za bezczelną, ale nie mogę ci go oddać. Pamiętasz? Kiedy go

przyniosłeś, przytulił się do mojej szyi, a ty powiedziałeś, że taki gest oznacza przywiązanie na całe życie... -

Charley...

-

Ale zapomniałeś mnie ostrzec, że ja też się mogę do niego

przywiązać. A tak się właśnie stało. Pokochałam tego psiaka i jeśli go zabierzesz, pęknie mi serce. Zdaję sobie sprawę, że to nie w porządku, że dostałeś go od byłej dziewczyny i tak dalej, ale wiem, że ci na niej bardzo nie zależało, a poza tym jesteś zajęty, a ja będę o niego bardzo dbać. Możesz go odwiedzać, kiedy tylko zechcesz... -

Charley...

-

Proszę, nie zabieraj go. - Łzy zakręciły się w jej oczach.

Oboje zamilkli na chwilę. -

Mogę go odwiedzać, kiedy zechcę? - podchwycił Glen.

Charley zerwała się z krzesła i zarzuciła Glenowi ramiona na szyję. -

Och, dziękuję, dziękuję!

-

Co powiesz na sobotę wieczorem? - zapytał, gdy szybko zajęła na

powrót swoje miejsce. - No, żebym odwiedził Brutala. Możemy zamówić pizzę i... -

W ten weekend zabieram dzieci do Disney Worldu.

-

Do Disney Worldu. Lubię Disney World. Przyda ci się towarzystwo?

-

Jedzie z nami moja matka.

-

Lubię matki.

363 -

I mój facet - dodała Charley.

-

Nie przepadam za facetami - powiedział Glen ze smętnym

uśmiechem. - Przepraszam. Nie wiedziałem, że się z kimś spotykasz. -

To całkiem świeża sprawa.

-

I całkiem poważna?

-

Nie wiem. Możliwe.

-

Do bani! - westchnął Glen i roześmiał się.

-

Ale mogę zatrzymać Brutala? - upewniła się Charley.

-

Jest twój. - Glen poderwał się z krzesła. - Czas na mnie, nie będę ci

dłużej zawracać głowy. -

Zostań jeszcze trochę.

-

Niestety, nie mogę. - Wyciągnął rękę i ujął ją za podbródek. -

Trzymaj się, Charley. -

Ty też.

Wyszedł z barku, nie obejrzawszy się za siebie, a ona siedziała nieruchomo, wciąż czując na skórze dotyk jego palców. -

Jesteś dziś bardzo milcząca. - Jill rozparła się na krześle i

uśmiechnęła do swego gościa. -

Mam słuchać - przypomniała Charley.

Jill mówiła od prawie dwóch godzin, częstując ją głównie mało istotnymi wspomnieniami z czasów szkoły średniej. W rezultacie Charley odpłynęła myślami do Glena i do zaskakująco delikatnego dotyku jego palców. Jill spojrzała na magnetofon na środku stołu. -

Ile godzin nagrań zgromadziłaś?

„Nie będę dłużej zawracać ci głowy", usłyszała w myślach słowa Glena. -

Przepraszam, co mówiłaś?

-

Zapytałam, ile masz godzin nagrań?

-

Dokładnie nie wiem. Dużo.

-

Przesłuchałaś część?

-

Nie.

364 -

Jak to?

Bo nie mogę się przemóc, odpaliła w myślach. -

Postanowiłam, że najpierw zgromadzę cały materiał -wyjaśniła. - A

potem zacznę go porządkować. -

Niezła zabawa - zauważyła Jill rozmarzonym głosem, patrząc przed

siebie nieobecnym wzrokiem. - Będziesz musiała przeżyć to wszystko jeszcze raz. Charley poczuła, że żołądek podchodzi jej do gardła. -

Jak ty przy tamtych taśmach znalezionych pod łóżkiem? - Postarała

się, aby to pytanie zabrzmiało spontanicznie, a zarazem obojętnie. Nie spojrzała na Jill, zajęta strzepywaniem niewidzialnego pyłku z szarych spodni. -

Nie powinnaś tego robić - oznajmiła Jill.

-

Czego?

-

Patrzeć na podłogę i udawać, że cię to nie interesuje. Skucha.

-

Skucha?

-

W kartach nazywają to wykładką.

-

Nie rozumiem.

Jill westchnęła z politowaniem, jakby nagle jej najlepsza uczennica okazała się tępa. -

Grasz w pokera?

-

Nie.

-

Dobra. Spróbuję ci to wytłumaczyć. Jeśli za każdym razem, gdy

dostajesz dobre karty, dotykasz nosa, albo blefując, drapiesz się po szyi, to wtedy się wykładasz. I nawet o tym nie wiesz. Ale ci, co na ciebie patrzą, od razu się skapną. -

Chcesz powiedzieć, że ja tak robię?

-

Cały czas. Kiedy udajesz, że nie interesuje cię to, co mówię, patrzysz

na podłogę albo oglądasz paznokcie. I wiecznie otrzepujesz ubranie zaśmiała się Jill. - Tak samo łatwo się ciebie czyta jak książki twojej siostry. Charley starała się pokryć rozdrażnienie uśmiechem. -

O, a teraz się złościsz. Zawsze ściągasz usta w takim

365 cierpkim uśmiechu, gdy nie chcesz, żebym się zorientowała, co naprawdę myślisz. -

Wydaje ci się, że przejrzałaś mnie na wylot - podsumowała Charley.

Myślisz, że mnie znasz. -

A mylę się?

-

Czemu miałabym udawać brak zainteresowania?

-

Prawdopodobnie boisz się, że się zatnę, jeśli okażesz nadmierne

zainteresowanie. Jak wcześniej, gdy mówiłyśmy o taśmach i powiedziałam: „będziesz musiała to wszystko przeżyć na nowo". Obie wiemy, że to brzmi prowokacyjnie, jak zapowiedź wyjawienia wielu pikantnych szczegółów. Siliłaś się więc na nonszalancję, myśląc, że ja, głupia, się nie skapnę i zacznę paplać jak najęta, tylko po to, żeby wywrzeć na tobie wrażenie. -

Czy to właśnie robisz? Starasz się wywrzeć na mnie wrażenie?

Jill wzruszyła ramionami i wykonała kilka ćwiczeń rozluźniających

mięśnie karku, tocząc głową od ramienia do ramienia. -

Mam jakiś przykurcz w szyi. Musiałam źle się ułożyć podczas snu.

-

Dlaczego trzymałaś tamte taśmy pod łóżkiem? - Ta psychoanaliza w

wykonaniu psychopatki rozdrażniła Charley. Naprawdę tak łatwo ją przejrzeć? -

To chyba oczywiste, nie? - spytała Jill.

-

Najwyraźniej nie.

Jill rozcierała teraz kark. -

Nie chciałam, żeby ktoś je znalazł - odrzekła.

-

Zdarzało ci się je przesłuchiwać?

-

Po co?

-

Żeby przeżyć to wszystko na nowo. - Charley zacytowała słowa

dziewczyny. -

Czemu miałabym chcieć tego?

-

Przede wszystkim czemu nagrałaś te taśmy?

366 -

To był pomysł Jacka.

-

A jednak leżały u ciebie.

Jill wzruszyła ramionami i uniosła brwi w niemym wyzwaniu. -

A może kręciło cię słuchanie tych nagrań? - zaryzykowała Charley.

-

Kręciło?

-

Podniecało seksualnie.

-

Tylko ktoś nieźle popaprany mógłby się czymś takim podniecać.

Charley cisnęło się na usta oczywiste stwierdzenie, że przede wszystkim ktoś nieźle popaprany mógł się dopuścić takich potworności. Zniżyła głos, siląc się na współczujący ton:

-

Niekoniecznie umiemy kontrolować nasze erotyczne potrzeby.

-

Charley, jesteś wielce lekkoduszna. - Jill przeciągnęła się, prężąc

ramiona nad głową. - Ciekawe, jakie podniety są poza twoją kontrolą. -

Rozmawiamy o tobie.

-

Ach, wyluzuj, Charley. Rozbaw mnie trochę, Powiedz, co ciebie

rajcuje? -

Jill, nie mam na to czasu.

-

Czy kręci cię mój pieprzony adwokat?

-

Trudno. Wychodzę. - Charley zerwała się z krzesła.

-

O rany, usiądź. Odpuść sobie te teatralne gesty. Chcesz się

dowiedzieć, kim jest Jack, czy nie? Charley nadal stała. -

Prawdę mówiąc, nie jestem pewna, czy w ogóle istnieje jakiś Jack.

Jill wydawała się szczerze zdumiona. -

Nie wierzysz mi?

-

Chciałabym wierzyć. Naprawdę chciałabym mieć poczucie, że nie

marnuję czasu, przyjeżdżając tu co tydzień, i że 367 to wszystko, co opowiadasz, to nie są jakieś totalne bzdury. Ale zaczynam wątpić. -

Jack poczułby się bardzo dotknięty, słysząc, że wątpisz w jego

istnienie. Charley usiadła, patrząc Jill prosto w oczy. -

W takim razie powiedz, kim on jest.

-

Bardzo dobrze! - zawołała Jill. - Naprawdę świetnie. Tym razem

żadnej wykładki. Wszystko autentyczne.

-

Jill, kim on jest?

-

Dowiesz się.

-

Kiedy?

-

Wkrótce.

-

Jill, kończy mi się cierpliwość.

-

W przyszłym tygodniu. Co ty na to? To będzie mój urodzinowy

prezent dla ciebie. - Uśmiechnęła się. - Co? Dziwisz się, że wiem o twoich urodzinach? Nie pamiętasz, jak w jednym z felietonów napisałaś, że po wyjeździe matki nie obchodziłaś urodzin, ale że teraz, kiedy masz dzieci, starasz się hucznie ten dzień świętować? Dobrze cię rozumiem, bo w naszym domu też nie obchodziło się urodzin i zawsze myślałam, że gdy będę mieć własne dzieci... - Jill zająknęła się, a z jej oczu znikło rozbawienie. - Nie wygląda na to, żeby szybko do tego doszło. -

Mówisz, że chciałabyś mieć dzieci?

-

Czy to nie jest marzeniem każdej zwykłej dziewczyny?

-

Nie bardzo mieścisz się w tej kategorii.

Oczy Jill znowu się roziskrzyły. -

To prawda. A więc co planujesz z okazji szczęśliwej liczby

trzydzieści jeden? -

Wybieramy się do Disney Worldu - wyjawiła cicho Charley,

niepewna reakcji dziewczyny, bo wciąż miała w pamięci tamtą jej potworną wycieczkę do Magie Kingdom. -

Och, to świetnie! - zawołała Jill z niekłamanym entuzjazmem. -

Dzieciaki będą zachwycone. Byłaś tam już? 368 Chwila na przetrawienie reakcji Jill.

-

Nie. Jadę po raz pierwszy.

-

Przepadałam za jazdą w kręcących się filiżankach - wyjawiła Jill. -

No wiesz, większość ludzi zachwyca się Space Mountain i Piratami z Karaibów, ale mnie najbardziej się podobały filiżanki i Mały Świat. Bo przecież świat jest mały - zanuciła. - Wiesz, co się wydarzyło podczas podróży w Małym Świecie? To było strasznie śmieszne. Musisz posłuchać. - Poprawiła się na krześle i pochyliła nad stołem, mówiąc prosto do mikrofonu: - Siedzimy w tych małych łódeczkach, które niby to mają opłynąć świat, a wszystkie lalki od jakichś dwudziestu minut śpiewają w kółko tę samą głupawą piosenkę, i ja oczywiście razem z nimi. Wydaje mi się to strasznie fajne. Ojciec wygląda tak, jakby za chwilę miał zacząć strącać tym kukłom głowy. Ethan grozi, że jeszcze trochę, a wyskoczy z łódki. Wreszcie podróż dobiega końca. Już widać światło w tunelu. Zostaje dosłownie pół minuty. I nagle cała instalacja zamiera. Światła gasną, nic się nie porusza. Poza lalkami, które w dodatku ciągle śpiewają. A my siedzimy i przez kolejne dwadzieścia minut słuchamy tych głupich kukieł śpiewających w kółko tę samą głupią piosenkę, i nawet ja już mam tego dość, a gdy nas wszystkich bierze ochota krzyczeć, światła niespodziewanie się zapalają i łódki ruszają. Tyle że płyną do tyłu, zamiast w przód. Kolejne dwadzieścia minut, bo tyle trwa powrotna podróż! A lalki cały czas śpiewają. Bo przecież świat jest mały. - Jill parsknęła śmiechem. - Bo przecież świat jest mały. To było takie śmieszne. - Otarła łzy z kącików oczu. -Skoro mowa o przeżywaniu na nowo... - Oparła się o poręcz krzesła i westchnęła. - ...szkoda, że nie mogę pojechać z wami. Z echem tych słów w głowie Charley wyłączyła magnetofon, schowała do torby i wstała, o mało przy tym nie wywracając krzesła.

-

Co ty na to, abym w przyszłym tygodniu wszystko ci opowiedziała?

369 -

Będę czekać z niecierpliwością.

Podeszła do drzwi i pukaniem dała znak strażniczce. -

Charley?

Odwróciła się. Jill stała z krzywym uśmieszkiem na ustach. -

Wszystkiego najlepszego z okazji urodzin - powiedziała,

kokieteryjnie opuszczając powieki. 32 Najpierw we śnie pojawił się hałas. Potem szukała butów pasujących do czarno-białej sukienki, w którą planowała się ubrać na kolację w Renato, a znalazła jedynie dwie pary brzydkich, znoszonych czółenek, zielone i fioletowe. Sfrustrowana, zaczęła wyrzucać buty z szafki. Jeden z nich odbił się od podłogi i trafił ją w czoło. Poczuła wilgoć, gdy krew spływała na policzki. I wtedy się obudziła. Otworzyła oczy i przekonała się, że Brutal liże ją po twarzy. -

Czemu tak wcześnie się zerwałeś? - spytała, siadając na łóżku i

sprawdzając czas na zegarku stojącym na nocnej szafce. Była szósta trzydzieści pięć. - Możemy jeszcze poleżeć dwadzieścia pięć minut... - Z westchnieniem opadła na poduszkę. I wtedy usłyszała hałas. Brutal zeskoczył z łóżka, pobiegł do drzwi i wrócił, jakby dawał jej znak, że ma pójść za nim. Niechętnie wydobyła się z pościeli i narzuciła bawełnianą różową podomkę na biały T-shirt i bokserki. Zapewne któreś z dzieci, podniecone wycieczką, nie może spać, myślała, idąc przez korytarz i otwierając drzwi do dziecinnego pokoju. Jednak oboje smacznie spali, a

spakowane torby na wyjazd stały przy łóżkach. Brutal szczekał, wyraźnie podniecony, więc szybko wycofała się z dziecinnego pokoju, zamykając za sobą drzwi. Ktoś 370 jest w kuchni, uzmysłowiła sobie, usiłując się zorientować w sytuacji. Złodziej? Jaki złodziej włamuje się do domu około siódmej rano, pomyślała, uznając, że prawdopodobnie jeszcze śni. I wtedy usłyszała szept. -

Ćśśś! - nakazał jakiś głos. - Nie tak głośno. Pobudzisz wszystkich.

Charley pospieszyła do kuchni. Mężczyzna w dżinsach i biało-zielonej hawajskiej koszuli stał przy szafce, której wszystkie drzwiczki były pootwierane. -

Bram!

Odwrócił się. -

Charley, wszystkiego najlepszego z okazji urodzin.

-

Co tu robisz?

-

Obudziłem cię?

-

A jak myślisz? Jest wpół do siódmej.

-

Znaczy, obudziłem. Rano zawsze jesteś marudna.

-

Co tu robisz? - powtórzyła pytanie.

-

Placki z jagodami. Albo raczej usiłuję je zrobić. Kupiłem placki w

proszku. Kupiłem jagody. Liczyłem na twój cudowny mikser. I to był chyba fatalny błąd. -

Robisz placki?

-

Usiłuję.

-

Piłeś?

-

A ty? - zrewanżował się.

-

Naturalnie, że nie.

-

Ja też nie. No to gdzie trzymasz mikser?

Wskazała robot kuchenny, stojący na blacie obok ekspresu do kawy. -

Kurde! - zaklął Bram. - Patrzę, a nie widzę.

-

Bram, co tu robisz? - spytała po raz trzeci.

-

Placki z jagodami na twoje urodziny - odparł, biorąc ją w ramiona i

całując w policzek. - Chciałem zdążyć przed waszym wyjazdem. A tak na marginesie, zabieram się z wami. -

Jedziesz do Disney Worldu?

371 -

Masz jakieś zastrzeżenia?

-

Będzie mama - przypomniała mu, nadal przekonana, że śni.

-

Wiem - odparł po chwili milczenia.

-

To ci nie przeszkadza?

Znów milczenie, a następnie: -

Zobaczy się.

-

Och, Bram! - Przytuliła go. Jeśli to sen, zdecydowanie nie miała

ochoty się zbudzić. - Dziękuję. To najmilszy prezent urodzinowy, jaki kiedykolwiek dostałam. -

Cieszę się, że ci się podoba, bo i tak nie mogłabyś go zwrócić. O

której wyjeżdżamy? -

Mama i Alex powinni się zjawić przed ósmą.

-

Oj, zapomniałem o Aleksie!

-

To jakiś problem?

-

Z tego wynika, że musimy jechać dwoma samochodami. Ale z tym

nie ma kłopotu, bo... - Podprowadził ją do wejścia i otworzył drzwi. - Ha! Odnaleźli go! - Wskazał swój świeżo wypucowany sportowy samochód, zaparkowany przy krawężniku przed domem. - A swoją drogą, chyba powinniśmy posłać Katarinie kwiaty z dziękczynnym bilecikiem - mówił, kiedy Brutal wybiegł z domu, wysiusiał się i wrócił. -

Z okazji...?

-

Gdyby nie ona, nie skradziono by mi samochodu i po powrocie od

ciebie tamtego dnia nie czekałaby w domu wiadomość z policji, że go odnaleźli, i to w jednym kawałku. Jak więc mogłem się ubzdryngolić, skoro musiałem odebrać auto? I jeszcze jedna dobra wiadomość - ten, kto go skradł, zabrał ze schowka trawkę i inne dobra, a także telefon komórkowy, w związku z czym nie mogłem zaćpać ani zadzwonić do mego dealera. A kiedy wreszcie dotarłem do domu, byłem taki skonany, że poszedłem prosto do łóżka. I tym sposobem tydzień później jestem u ciebie czysty, trzeźwy i gotowy do wypadu do Magie Kingdom. 372 Charley nie wiedziała, czy chce jej się śmiać czy płakać, więc zrobiła obie te rzeczy naraz. -

Och, proszę cię, tylko nie płacz. Płaczące kobiety mnie osłabiają.

-

Jestem szczęśliwa. Odchodziłam od zmysłów, nie mogąc się z tobą

skontaktować... -

Po prostu potrzebowałem pobyć trochę sam na sam ze sobą i

przemyśleć parę spraw... -

I do jakich wniosków doszedłeś?

-

Że czas, abyś się ubrała, a ja zacznę smażyć urodzinowe placki dla

sześciu osób.

-

Przyrzekasz, że się nie rozmyślisz i nie czmychniesz, zanim wrócę?

-

Kiedy wrócisz, zastaniesz mnie na posterunku.

Gdy Charley, wykąpana i ubrana w nieskazitelnie białą bluzkę oraz obcisłe rybaczki w kolorze khaki, ponownie weszła do kuchni, dzieci już były na nogach i pomagały Bramowi nakrywać do stołu. -

Wszystkiego najlepszego z okazji urodzin! - zawołała Franny.

Miała na sobie różowy T-shirt i spodnie do kompletu, a starannie wyszczotkowane włosy podtrzymywały dwie różowe spinki w kształcie kupidynków. -

Wszystkiego najlepszego! Wszystkiego najlepszego! -James

zawtórował siostrze. On z kolei nałożył T-shirt z Myszką Mickey i częściowo wciągnął krótkie niebieskie spodenki. -

Wujek Bram robi placuszki - oznajmiła Franny z nieskrywaną dumą.

-

I jedzie z nami do Disney Worldu! - dopowiedział James.

-

Wiem. Prawda, że to cudownie?

James zaczął biegać w radosnych podskokach wokół stołu, a Brutal tuż za nim. 373 Skrzypnęły frontowe drzwi. -

Dzień dobry! - zawołała z holu Elizabeth Webb. - Co tak pysznie

pachnie? - Zajrzała do kuchni i zamarła w progu na widok Brama przy kuchence, z patelnią w dłoni. -

Robię placki z jagodami - wyjaśnił. - Jak widać, nie ty jedna w

rodzinie masz swoje pokazowe danie. Oczywiście, w moim wypadku autorką przepisu jest Ciocia Jemima. Ale co to za różnica?

-

Wujek Bram jedzie z nami do Disney Worldu! - poinformował babkę

James. -

Naprawdę? - Elizabeth nie odrywała oczu od syna.

-

Czy nie tak właśnie postępują dorośli? - Bram szybko odwrócił się

do kuchenki i zaczął nakładać masło na patelnię. -

Zaparzę kawę - zaproponowała Elizabeth.

Usłyszeli pukanie. -

To Alex - powiedziała Charley, spiesząc do holu. Otworzyła drzwi.

Za progiem stał Gabe Lopez. -

Przepraszam, że tak wcześnie cię niepokoję - zaczął nerwowo - ale

zobaczyłem, że samochód zajeżdża pod dom, pomyślałem więc, że już nie śpisz. -

Co się stało? - spytała Charley, gdy Brutal, podskakując, obijał się o

łydki mężczyzny. Gabe pochylił się i pogłaskał psiaka po głowie. -

Chciałem uprzedzić, że może być głośno, bo robotnicy przez cały

dzień będą używać wiertarek udarowych na tylnym tarasie. -

Tak się akurat składa, że ten weekend spędzamy w Disney Worldzie,

więc nie ma problemu. Ale dzięki za wiadomość. Gabe Lopez pociągnął nosem. -

Coś tu bardzo ładnie pachnie.

-

Mój brat smaży placki z jagodami. Dołączysz do nas?

-

Chyba nie... - powiedział, odwracając się z ociąganiem. - Z chęcią -

zakończył wypowiedź. 374

Świetnie! - Charley była zdumiona, że naprawdę się

cieszy. - Wchodź! Słuchajcie, to mój sąsiad, Gabe Lopez! -zawołała. - Zje z nami śniadanie. - Miała zamknąć drzwi, gdy dostrzegła samochód Alexa wyłaniający się zza zakrętu. -

Zgadnij, kto będzie na śniadaniu - zagadnęła po chwili.

-

Co się dzieje? - zainteresował się.

-

Sam zobaczysz.

-

Uwaga! Czy wszyscy są gotowi na niebiańską ucztę? -zapytał Bram

kilka minut później. James zachichotał. -

Niebiańska uczta - powtórzył i znowu się roześmiał.

To naprawdę niebiańska uczta, pomyślała Charley, zajmując miejsce przy stole między matką i Alexem. Franny i James usiedli po obu bokach Gabe Lopeza. Bram uwijał się między kuchenką i stołem, nakładając placki na talerze. -

Kto ma ochotę na sok pomarańczowy? - zapytał Alex, podnosząc się

z krzesła. Powinnam pójść po kamerę, pomyślała Charley, i uwiecznić tę chwilę, odtwarzać ją, kiedy tylko zechcę, utrwalić wspomnienie. „Przeżyć na nowo", przypomniała sobie słowa Jill, czując, że przebiega ją dreszcz, bo w przeszklonych drzwiach tarasu zobaczyła odbicie jej złośliwego uśmieszku. Znikaj ! - rozkazała w myślach. Nikt cię tu nie prosił. -

Coś się stało, kochanie? - zaniepokoiła się Elizabeth.

-

Nie! - zaprzeczyła prędko, odpychając od siebie obraz Jill, lecz mimo

wszystko jakaś jego część pozostała i przyczajona jak zły duch, puszczała oko z zakamarków kuchni, gdy Charley pochłaniała swoją porcję. Powinnam zaprowadzić Brutala do Lynn - powiedziała, gdy skończyła

jeść, mając cichą nadzieję, że świeże powietrze do reszty rozwieje niepokojące myśli o Jill. -

Ja też będę się zbierał - powiedział Gabe Lopez, podnosząc się od

stołu z lekkim ukłonem. - Bardzo dziękuję. -

Cieszę się, że zajrzałeś - powiedziała Charley, idąc z nim do drzwi.

375 -

Dobrze mieć miłych sąsiadów - odwzajemnił się.

-

Tak, to prawda.

Gdy Gabe szedł przez trawnik, na podjeździe jego domu zatrzymała się ciężarówka i wysiadło z niej kilku robotników. Mężczyzny w żółtym kasku nie było wśród nich. Charley zapięła smycz. -

Dzieci, chodźcie powiedzieć Brutalowi „do widzenia".

Franny i James podbiegli do drzwi, wzięli Brutala na ręce i obsypali go pocałunkami. -

Do widzenia, Brutal - powiedzieli chórem.

-

Tylko się dobrze zachowuj - pouczył go z powagą James.

-

Zaraz wracam! - Charley wzięła papierową torbę z wyprawką Brutala

na weekend i wyszła z psem. Lynn już czekała przed domem, ściskając w palcach z długimi, czerwonymi szponami kubek z gorącą kawą. Mimo tak wczesnej pory miała pełny makijaż, natapirowane włosy, a na stopach pantofle na ponadsiedmiocentymetrowych koturnach. -

Jak się ma mój mały puszek-kłębuszek? - zagruchała, gdy Brutal

lizał ją po palcach stóp, a Charley wręczała torbę z jego rzeczami. -

Masz tu wszystko, co może się przydać. Jedzenie, miseczka,

ulubiona zabawka. - Wyjęła z torby gumowego hamburgera i nacisnęła go. Brutal, słysząc pisk, znieruchomiał i postawił uszy. - Na wszelki wypadek w torbie jest też numer do weterynarza... -

Nie będzie żadnego wypadku. Prawda, chłopczyku? Niee, nie będzie.

- Wzięła Brutala na ręce i wystawiła usta do pocałunku. Brutal skwapliwie wsunął w nie język. - O matko! Aleś ty szybki! Taak! Jesteś taaki szybki! Tego się nie spodziewałam! Wcaale niee! -

Lynn, jestem ci ogromnie wdzięczna.

-

Nie ma sprawy. Od czego są sąsiedzi?

Charley chciała się uśmiechnąć, ale powstrzymał ją przeszywający ból żołądka. 376 -

Co ci jest? - spytała Lynn.

-

Chyba przesadziłam z plackami jagodowymi.

Lynn poklepała się po brzuchu. -

Lepiej już nic nie mów. Chcesz pepto-bismol?

-

Nie, zaraz mi przejdzie. - Jednak zanim dotarła do domu, ból się

nasilił, tak że z trudem trzymała się prosto. -

Próbujemy ustalić, czyj samochód bierzemy - zwróciła się do niej

matka, kiedy weszła w drzwi. - Co prawda Alexa jest większy, za to mój nowszy... -

I liliowszy - dodał Bram.

-

I liliowszy - zgodziła się z uśmiechem. - A także bezpieczniejszy.

Poza tym mam tam zamocowany fotelik dla Jamesa i... -

Weźmiemy twój samochód - ustąpił Alex, niosąc pierwsze dwie

torby do fioletowej hondy civic na podjeździe, z Jamesem depczącym mu

po piętach. - Dobrze się czujesz? -rzucił do Charley, wracając do domu. Jesteś blada. -

Żołądek daje mi do wiwatu - wyznała cicho. - Chyba nie nawykłam

do takich obfitych śniadań. - Poczuła kolejny skurcz i odwróciła się, by ukryć grymas bólu. Niespodziewany zawrót głowy kazał jej przytrzymać się ściany. -

Kochanie, co z tobą? - zaniepokoiła się matka.

-

Nic. Wszystko w porządku.

-

Na pewno? - dopytywał się Alex. - Lepiej chwilę poczekajmy.

-

Nie. Zaraz mi przejdzie. Naprawdę.

-

Nie wyglądasz dobrze - powiedziała Franny.

-

Co się dzieje? - spytał Bram.

-

Chodźcie już! - wołał James z dworu. - Jedziemy!

-

Nic mi nie jest - przekonywała Charley, ale kolejny atak bólu

przeszył jej jelita. -

No, nie wiem - zauważył Alex z powątpiewaniem. -Przy siądź na

moment. - Zaprowadził ją do salonu i usiadł obok niej na kanapie. - Zbiera ci się na wymioty? 377 -

Nie wiem.

-

Weź kilka głębokich oddechów.

Charley posłusznie odetchnęła głęboko kilka razy, lecz wcale jej nie ulżyło. James w podskokach wpadł do pokoju. -

Chodźcie! - ponaglał ich. - Bo się spóźnimy!

-

Mama źle się czuje - poinformowała go Franny.

-

Ale to są jej urodziny!

-

Nic mi nie jest - zapewniła z uporem Charley, postanawiając nie

zepsuć weekendu. Spróbowała wstać, ale ból, który przypominał cios nożem w splot słoneczny, wcisnął ją z powrotem w kanapę. -

Trudno - rzekł Alex. - Przykro mi, dzieci, ale nigdzie chyba dzisiaj

nie pojedziemy. -

Nie! - zaprotestował James. Dramatyczne rozczarowanie, dające się

odczuć w tym jednym słowie, łamało serce. -

Pojedziemy, pojedziemy - upierała się Charley.

-

Przecież ty ledwo się trzymasz na nogach - oponował Alex.

-

Za dziesięć minut będzie dobrze.

-

W takim razie pojedziemy za dziesięć minut - ustąpił. -Posłuchaj.

Mam pomysł. Niech Bram z Elizabeth wezmą dzieci, zainstalują się w motelu i zaczną wycieczkę po Magie Kingdom, a my dołączymy do nich, gdy tylko się lepiej poczujesz. I tak potrzebujemy dwóch samochodów. Co ty na to? -

Mamuś, możemy? Możemy? Możemy?!

-

Sama nie wiem.

-

Jak myślicie? Dacie sobie przez parę godzin radę bez nas? - zwrócił

się Alex do Brama i Elizabeth. -

Sądzę, że tak - odparła z nadzieją w głosie. - Jak myślisz, Bram?

-

Myślę, że powinniśmy ruszać. - Entuzjazm w jego głosie prawie

maskował strach czający się w oczach. -

Skończymy ładować bagaże - zwrócił się do nich Alex. -

378 I możecie jechać. - Pomógł Bramowi zanieść pozostałe torby, z Jamesem

nieodstępującym ich ani o krok. -

Nie wiem, czy to dobry pomysł - rzekła Charley, kiedy wyszli na

zewnątrz. -

Doskonały! - zapewniła matka. - To mi daje szansą zbliżenia się do

Brama. Ty na pewno nie udajesz...? -

Uwierz mi, nie udaję.

-

Przestanie cię boleć? - upewniała się Franny.

Charley przytaknęła skinieniem głowy, a ruch ten jeszcze spotęgował ból. -

Mamo, sięgnij po moją komórkę, dobrze? Jest w torebce.

Matka szybko wyłowiła telefon z torby. -

Proszę, kochanie. Chcesz, żebym wezwała lekarza?

-

Nie, chcę, żebyś ją zabrała.

-

Co? Wiesz, jak nie cierpię tych urządzeń.

-

Mamo, musisz ją wziąć. Bramowi ukradziono telefon, a ja muszę

mieć możliwość kontaktu z wami. Bez niej nie zgadzam się na wyjazd. -

Aleja sobie w ogóle z takimi rzeczami nie radzę.

-

Poradzisz sobie. Nie ma obawy. Tylko pamiętaj, ona nie dzwoni, ale

gwiżdże. -

No tak. - Matka niechętnie wrzuciła telefon do torebki.

-

Franny! Babciu, chodźcie! - wrzasnął James z trawnika. - Jedziemy!

Elizabeth czule pogładziła córkę i zwróciła się ku drzwiom. -

Wiesz, jak nazywa się motel? - spytała Charley.

-

Wszystko wiem, kochanie. Nie przejmuj się.

-

W takim razie jedźcie już - ponagliła ją Charley. - Zadzwonię, jak

tylko się lepiej poczuję. Gdybym się nie odezwała, zatelefonujcie do mnie,

jak już tam dotrzecie. Tymczasem Elizabeth, zamiast wyjść, przysiadła obok córki na kanapie, otoczyła ją ramionami i delikatnie kołysała. Charley czuła ciepło tych objęć i dotyk warg muskających czoło. Jakaś część jej istoty instynktownie zapragnęła ode379 pchnąć matkę, natomiast pozostała, ta, która czekała na taką chwilę od dwudziestu lat, lgnęła do niej z całej siły. Co za traf, że zdarza się to akurat w urodziny! - myślała, tuląc głowę do matczynej piersi i szlochając jak dziecko. -

Moja śliczna dziewczynka - szeptała matka, całując ją w czubek

głowy. - Moja słodka, śliczna dziewczynka. Jak ja cię kocham! -

Ja ciebie też kocham - wyznała Charley, coraz mocniej zanosząc się

płaczem. -

Rzeczy spakowane. - Alex ramię w ramię z Bramem weszli do

pokoju. - Dzieci zapięte w fotelikach i gotowe do drogi. Charley zwolniła kurczowy uścisk wokół talii matki, a ta pocałowała ją w czoło. -

O nic się nie martw, kochanie. Wracaj do zdrowia.

-

I to szybko - dorzucił Bram.

Charley pokiwała głową, ale w rzeczywistości czuła się bardzo marnie. Zza ściany dobiegł łomot wiertarek udarowych. -

O Boże! - jęknęła, gdy brat, pochylając się, cmoknął ją na do

widzenia. -

Cały czas miej dzieci na widoku - ostrzegła go.

-

Będę ich strzegł jak oka w głowie - obiecał.

-

Jedźcie ostrożnie! - usłyszała wołanie Alexa, gdy kilka sekund

później samochód wytaczał się z podjazdu. Po chwili Alex wrócił do niej. -

Naprawdę sądzisz, że to dobry pomysł? - upewniała się.

-

Najlepszy. Potrzebujesz odpoczynku.

-

Niewątpliwie czegoś potrzebuję.

-

Może powinienem zawieźć cię na pogotowie?

-

Co? Nie. To nie jest nagły wypadek.

-

Może to wyrostek.

-

Nie, to nie wyrostek, tylko te cholerne placki z jagodami.

-

Rzeczywiście, były przyciężkie - zgodził się Alex. -Podać ci coś?

Może zaparzyć herbaty? 380 -

Nie. Zdrzemnę się parę minut. - Jak na zawołanie, wiertarki

ponownie ruszyły, a wibracje wywołane warkotem zdawały" wrzynać się w ciało niczym elektryczna piła. - No nie! Alex spojrzał w stronę, skąd dochodził hałas. -

Do diabła, co się tam dzieje?!

-

Cokolwiek to jest, potrwa przez cały dzień.

-

W takim razie nie możemy tu zostać.

Pochylił się, podniósł Charley z kanapy, zarzucił jej ramię na swą szyję i mocno objął ją w pasie. -

Co robisz? Dokąd mnie prowadzisz?

-

Do mnie. Im prędzej się tam znajdziemy, tym lepiej. Szczerze

mówiąc, ja też zaczynam się dziwnie czuć. -

Ładna z nas para - zażartowała, uśmiechając się blado.

Alex przystanął przy frontowych drzwiach i delikatnie pocałował ją w policzek. -

Ładnie to ujęłaś - powiedział.

33 Obudził ją stuk drzwi zamykanych gdzieś w oddali. Otworzyła oczy i usiadła, usiłując zorientować się w otoczeniu. Zawroty głowy zmusiły ją do osunięcia się na poduszkę. Powoli, ostrożnie spoglądając w prawo, rozpoznała kolekcję czarno-białych fotogramów na ścianie. Jest w sypialni Alexa, przypomniała sobie. Jak przez mgłę pamiętała jazdę samochodem i trochę wyraźniej - windą na piętro. Pamiętała, jak Alex na poły niósł ją, na poły wlókł do sypialni, a potem nakrył pledem i sam padł obok na łóżko. Lecz teraz nie było go tutaj; sprawdziła, macając wgłębienie w materacu, gdzie wcześniej leżał. -

Alex?! - zawołała, lecz jej głos zamarł, zanim zdążył wydobyć się z

ust. Gdzież on jest? Zastanowiło ją, która może być godzina, więc ostrożnie 381 odwróciła głowę w stronę zegarka na nocnej szafce. Dopiero po kilku sekundach udało jej się skupić wzrok na tarczy, a po paru kolejnych odczytać czas. Naprawdę dochodzi jedenasta? Czy to możliwe? Rzeczywiście umknął jej prawie cały poranek? Zapewne rodzina dotarła już do Kissimee, uzmysłowiła sobie. Może nawet zameldowali się w hotelu. Jak on się nazywa? - myślała gorączkowo, wpadając w panikę, bo za żadne skarby nie potrafiła sobie przypomnieć. Jakaś taka przesłodzona nazwa. Zamek Śpiących Krasnoludków...? Zajazd Śpiącej Królewny...? Motel Pięknych Marzycieli...? - przywoływała w

pamięci nazwy, kiwając głową dla potwierdzenia, i czym prędzej zamknęła oczy, bo pokój zareagował chybota-niem. Do diabła, co jest grane?! Rano, po przebudzeniu czuła się świetnie. Teraz zaś tak, jakby przejechała po niej ciężarówka. Czy grypa może człowieka złapać tak gwałtownie? -

Muszę zadzwonić do matki - powiedziała, ale żaden dźwięk nie

wydobył się z ust. Na pewno wymówiła te słowa na głos? Matka pewnie zamartwia się na śmierć, pomyślała. Prawdopodobnie próbowała się do niej dodzwonić, ale nie ma pojęcia ani gdzie córka jest, ani też jak się z nią skontaktować. Możliwe, że do tej pory zdążyła już kilkakrotnie zadzwonić do domu i za każdym razem odzywała się poczta głosowa, więc pewnie całkiem się pogubiła. -

Muszę zadzwonić - powtórzyła, dźwigając się z trudem, a następnie

siedząc nieruchomo, dopóki pokój nie przestał wirować. Powoli przeniosła wzrok na nocny stolik, szukając telefonu, lecz słuchawki nie było na podstawce. Alex też znikł. -

Alex...? - wycisnęła to słowo z siebie razem z porcją żółci.

Rzuciła się do sąsiadującej z sypialnią marmurowej łazienki, zwymiotowała do muszli, po czym osunęła się na posadzkę i chłodząc głowę o kafelki, zastanawiała się, co, do 382 cholery, z nią jest. Wcześniej zdarzały się jej bóle żołądka, podczas ciąży miewała poranne mdłości, ale nigdy aż tak nie chorowała. Czyżby Alex miał rację? Zapalenie wyrostka? A właściwie, gdzie on się podział? Przez chwilę oddychała głęboko, a gdy w końcu nabrała dość powietrza w płuca, dźwignęła się z posadzki. -

Co dalej? - spytała poszarzałej twarzy odbitej w lustrze nad

umywalką. Poszukaj telefonu, odpowiedziało odbicie. Powłócząc nogami, wyszła z łazienki i powlokła się przez sypialnię i hol do salonu. Przenośny telefon leżał na ławie przed kanapą. Chwyciła go, lecz w tej samej chwili nogi odmówiły jej posłuszeństwa i osunęła się na podłogę jak szmaciana lalka. Oparta plecami o kanapę, wystukała numer i czekała na połączenie. -

Nie ma takiego numeru - poinformował ją mechaniczny głos parę

sekund później. -

Bzdura! Co ty opowiadasz?!

Spróbowała ponownie, lecz osłabione palce osunęły się po słuchawce i musiała zacząć wszystko od początku. Wysłuchała trzech sygnałów, zanim wreszcie podniesiono słuchawkę. -

Halo? - dziewczęcy głos przedarł się przez salwy śmiechu.

-

Franny?

-

Kurde, Margo, gdzie ty się podziewasz? Czekamy na ciebie.

-

Margo? - powtórzyła Charley.

-

Przestań się wygłupiać - powiedziała dziewczyna. -Robi się późno.

-

Kto mówi?

-

Co?

-

Chcę rozmawiać z Bramem.

-

Z kim?

Charley rozłączyła się. Najwyraźniej źle wybrała numer. 383 -

Cholera!

Kobieto, co z tobą? Jeszcze raz wstukała numer, tym razem ze skupieniem,

które w innych okolicznościach mogłoby wyglądać komicznie. Po czterech sygnałach włączyła się poczta głosowa. -

Tu Charley Webb - poinformował ją własny głos. -W tej chwili nie

mogę odebrać telefonu, lecz jeśli zostawisz nazwisko, swój numer i krótką wiadomość, oddzwonię najszybciej jak to możliwe. -

Mamo, to ja - powiedziała. - Gdzie się podziewacie? Jestem u Alexa.

Jego numer... - Cholera, jaki jest jego numer? Nie miała pojęcia. - Musisz zapytać w informacji. Alex Prescott, Palm Beach Gardens. Zadzwoń do mnie. - Zakończyła nagranie i upuściła słuchawkę, a ta odbiła się od podłogi i potoczyła pod ławę. Kogo chce nabrać? Matka w życiu nie wykombinuje, jak odsłuchać wiadomość. Może Bram wpadnie na pomysł, żeby sprawdzić pocztę? Ale Bram jest znany z tego, że nie miewa dobrych pomysłów, przypomniała sobie i być może nawet by się roześmiała, gdyby nie ciężar w głowie. Grypa czy nie grypa, myślała, na siłę unosząc powieki, jedno jest pewne nigdy więcej nie tknie placków z jagodami. Chwilę później już spała. Śniło jej się, że w sklepie z porcelaną kupuje filiżanki. -

Jestem kolekcjonerką - oświadczyła sprzedawczyni w długiej,

marszczonej spódnicy. -

W takim razie - odparła ekspedientka - niech pani obejrzy te. -

Zaprowadziła ją na zaplecze pełne ogromnych filiżanek w całej gamie pastelowych kolorów. Glen McLaren siedział w filiżance znajdującej się najbliżej drzwi. -

Glen! - zawołała. - Co tu robisz?

-

Świat jest mały! - zaśmiał się.

I wtedy włączył się alarm przeciwpożarowy.

384 -

Musimy się stąd wydostać - powiedział Glen, a alarm rozbrzmiewał

coraz głośniej i coraz bardziej natarczywie. Charley otworzyła oczy. Dzwonienie nie ustawało. To telefon, uzmysłowiła sobie i biorąc głęboki oddech, usiłowała namacać słuchawkę na podłodze. Jak długo spała tym razem? Sięgając pod ławę, dostrzegła zegarek na nadgarstku i spróbowała odczytać godzinę. Albo dziesięć po jedenastej, albo za pięć druga; nie potrafiła odróżnić wskazówek. Sięgnęła po telefon i naciskając jeden guzik po drugim, w końcu trafiła na właściwy. -

Halo? - wyszeptała w słuchawkę. - To ty, mamo?

-

Rozmowa na koszt abonenta od... - poinformował automat i w

nagraniu nastąpiła przerwa na przedstawienie się dzwoniącego. -

Jill Rohmer - padło wyraźnie wymówione nazwisko.

-

Czy zgadzasz się na rozmowę? - ponownie włączył się automat.

-

Co?! - krzyknęła Charley. - O co chodzi?

-

Czy zgadzasz się na rozmowę? - powtórzył głos z taśmy, jakby

zrozumiał pytanie. Charley usiłowała odzyskać trzeźwość umysłu. Czy możliwe, że na linii rzeczywiście znajduje się Jill Rohmer? To musi być tylko część przedłużającego się koszmaru, który zaczął się od porcji placków z jagodami. Rozmowa z zabój-czynią to na pewno ciąg dalszy upiornego snu. Jednak cokolwiek to było, jawa czy sen, Charley rozumiała, że musi dobrnąć do końca koszmaru. -

Tak - usłyszała własny głos. - Zgadzam się.

Sekunda ciszy, a po niej w słuchawce głos Jill:

-

Alex?

-

Jill - odezwała się Charley. - Czy coś się stało?

Pauza. -

Charley?

-

Tak. Czy coś...?

385 -

Co ty tam robisz? Myślałam, że pojechałaś do Disney Worldu.

-

Nie czuję się dobrze.

-

Co robisz w mieszkaniu Alexa?

-

To długa historia - ucięła Charley z nadzieją, że nie będzie zmuszona

do opowiadania wszystkiego. -

Mam mnóstwo czasu - odparła Jill, jakby czytając w jej myślach.

Charley przymknęła oczy, walcząc z pragnieniem odpłynięcia w niebyt. Brakowało jej siły na utarczki z Jill. -

Posłuchaj, w tej chwili Alexa nie ma.

-

Muszę z nim pomówić. Chcą mi ograniczyć przywileje. Gdzie on

jest? -

Nie wiem. Mam mu coś przekazać?

-

Jesteś teraz jego sekretarką? - spytała Jill.

-

Powiem mu, że dzwoniłaś.

-

Sama mu powiem. Jest moim prawnikiem.

-

Przepraszam, Jill. W tej chwili nie nadaję się do prowadzenia

żadnych rozmów. -

Nie nadajesz się? - powtórzyła Jill ze złością. - Co to znaczy?

Próbujesz mnie zbyć? -

Nie czuję się dobrze.

-

A może mi powiesz, do czego się nadajesz?

-

Do widzenia, Jill.

-

A nadajesz się do tego, żeby usłyszeć, kim jest Jack?

Charley mocniej przycisnęła słuchawkę do ucha. -

Co?

-

Od razu poczułaś się lepiej, prawda?

-

Dość tego, Jill. Nie jestem w nastroju do tych twoich gierek.

-

Ach tak? Nie jesteś w nastroju?

-

Mówiłam ci, że źle się czuję.

-

Czyli jak? Jakby przejechała po tobie ciężarówka? Jakby płonęły ci

wnętrzności? - Zawiesiła głos po ostatnim sło386 wie na tyle długo, by zwrócić uwagę Charley. - Jakbyś zjadła na śniadanie za dużo placków z jagodami? Charley usłyszała przeciągły świszczący odgłos, jakby całe powietrze było wysysane z pokoju. Uprzytomniła sobie, że to ona, z ogromnym wysiłkiem, wciąga powietrze. -

Coś ty powiedziała?

-

Takie placki to zabójstwo, nie? - bezczelnie rozwodziła się Jill. -

Unikam ich jak ognia. Tyle kalorii! Lepiej ich nie tykać. -

Skąd wiesz, że jadłam placki?

-

A jak myślisz? Rany, to jedyne, co potrafi upichcić. Mówiłam mu, że

powinien rozszerzyć swój repertuar, ale jak takiego przekonać? Facet nienawidzi swojej mamusi, ale za to uwielbia Ciocię Jamimę. Słowa boleśnie obijały się po mózgu Charley, zbyt szybko padające, by wyłonił się z nich sens.

-

O czym ty mówisz?

-

Przestań, Charley. Naprawdę muszę ci to jaśniej powiedzieć?

-

Tak. Naprawdę - potwierdziła stanowczo Charley. -Musisz to jaśniej

powiedzieć. -

W takim razie, pomyślmy. Jak literuje się słowo „Jack"? Aha, już

wiem: B...R...A...M. Charley poderwała się, a litery wypowiadane przez Jill, chłostając ją między oczy, o mało nie powaliły jej z powrotem na podłogę. -

Nie wierzę - wyszeptała.

-

W co nie wierzysz, Charley? W to, że Bram jest Jackiem, czy że nie

jesteś aż tak bystra, jak ci się wydawało? Jak myślisz, kto mi podsunął pomysł, żebym akurat z tobą się skontaktowała? Myślałaś, że przez przypadek znam brata kobiety, którą poprosiłam o spisanie mojej historii? A tak na marginesie, „znam" go w biblijnym sensie tego słowa. -

Łżesz - zaprotestowała niepewnie Charley.

387 -

Biedna, głupia Charley bawi się w dom z moim adwokatem, kiedy

jej brat jest... gdzie? Zaraz, niech zgadnę. W Disney Worldzie, prawda? I to nie sam. Z twoimi dziećmi. -Wybuchnęła ironicznym, gardłowym śmiechem. -

Jesteś wariatką.

-

A ty idiotką. Cokolwiek się stanie, w pełni na to zasłużyłaś. - W

głosie Jill było słychać drwinę. - Nie zapomnij przekazać Alexowi, że dzwoniłam. Aha, i wszystkiego najlepszego z okazji urodzin. Sto lat! Połączenie zostało przerwane. -

Jill! Jill! - krzyknęła Charley. - Niee! To niemożliwe! Nieprawda! -

Wiła się konwulsyjnie, chwytając płytkie, bolesne oddechy i zgięta wpół opadła na kanapę, szaleńczo wciskając guziki na przenośnej słuchawce. -

Mamo, błagam. Odbierz. Odbierz telefon! - krzyczała, aż własny

głos dzwonił jej w uszach. -

Tu Charley Webb. W tej chwili nie mogę odebrać telefonu... -

usłyszała. Rozłączyła się i odnajdując przycisk ponownego wybierania, wduszała go raz po raz. -

Odbierz telefon! - nakazywała. - Odbierz ten przeklęty telefon.

-

Tu Charley Webb...

Cisnęła słuchawkę przed siebie, a ta odbiła się od ściany i trafiła w zbiór starych filmów Alexa, rozrzucając kilka pudełek po podłodze. W tej samej chwili usłyszała, że ktoś ją woła. -

Charley! - odezwał się donośny głos z korytarza. - Co się dzieje? Co

z tobą? - W otwartych drzwiach stanął Alex trzymający przed sobą oburącz papierową torbę z zakupami. Natychmiast postawił ją na podłodze i podbiegł do Charley. -Co się stało? Już w holu słyszałem twój krzyk. -

To Bram! - zawołała, chwytając się kurczowo jego ramion i próbując

wstać. 388 -

Co? - Alex rozejrzał się po pokoju. - Gdzie?

-

Jest z dziećmi!

-

Oczywiście, że jest z dziećmi.

-

To Jack!

-

O czym ty mówisz?

-

Mój brat! Jest Jackiem! To Jack! - Rozszlochała się.

Alex podprowadził ją z powrotem do kanapy i usiadł obok. -

Charley, uspokój się. Mówisz bez sensu.

-

Musimy powiadomić policję!

-

Dobrze - obiecał. - Jak tylko mi powiesz, o co chodzi.

-

Jill dzwoniła.

-

Tutaj? Po co?

-

Chciała z tobą rozmawiać.

-

O czym?

-

Coś tam o ograniczeniu przywilejów - niecierpliwiła się Charley. -

Nie mam pojęcia. Powiedziała, że mój brat to Jack. -

To bzdura! - Alex z niedowierzaniem kręcił głową, jakby Charley

przemawiała do niego w jakimś obcym, niemożliwym do zrozumienia języku. - Zacznijmy od początku. Musisz powtórzyć mi wszystko słowo w słowo. -

Nie ma na to czasu. Musimy zawiadomić policję.

-

Kiedy Jill dzwoniła?

-

Kilka minut temu. - Charley spojrzała na zegarek; cyfry tańczyły jej

przed oczyma, nie chcąc się zatrzymać. - Chyba. -

Chyba?

-

Leżałam w łóżku. Zadzwonił telefon - zaczęła Charley i urwała. -

Nie, nie tak. Leżałam w łóżku. Coś mnie wyrwało ze snu. Ciebie nie było... -

Poszedłem po rosół z kurczaka. Myślałem, że zdążę wrócić, zanim

się obudzisz. -

Wstałam z łóżka - mówiła dalej, jakby się w ogóle nie odezwał. -

Zaczęłam szukać telefonu...

-

Wyniosłem go, żeby ci dzwonek nie przeszkadzał.

-

...zwymiotowałam w łazience.

389 Alex dotknął jej policzka. -

Tak mi przykro.

-

Potem przyszłam tutaj, znalazłam telefon i próbowałam dodzwonić

się do matki. Ale ona nie odbierała. I chyba znowu zasnęłam. Nie wiem na jak długo. Która godzina? -

Dochodzi południe.

-

O Boże. Zbudził mnie telefon Jill.

-

Jesteś pewna, że nie były to senne majaki? - zapytał z

niedowierzaniem. -

Nie jestem - odparła szczerze. Czyżby jej się to wszystko przyśniło?

- Nie wiem. Naprawdę nie wiem. -

Dobrze. Co Jill mówiła? Powtórz dokładnie.

Charley, najdokładniej jak potrafiła, odtworzyła rozmowę. Alex słuchał uważnie, po czym zerwał się z kanapy, nerwowo rozglądając się po pokoju. -

Gdzie położyłaś telefon?

-

Nie wiem. Rzuciłam słuchawką...

Tymczasem Alex, już w drugim końcu salonu, wodził oczyma po podłodze. W końcu pod ścianą znalazł słuchawkę. -

Co robisz? - spytała Charley, obserwując go.

-

Dzwonię na policję stanową.

-

Nie rozumiem. Skoro uważasz, że tylko mi się to śniło...

-

To wszystko jest zbyt spójne jak na sen - rzekł.

Charley wybuchnęła płaczem. -

Halo? Halo? Tak. Muszę zaalarmować policję w Kissi-mee - mówił

stanowczym tonem. - Słucham? Tak, dobrze. Proszę się pospieszyć. Nakrył słuchawkę dłonią. - Próbują mnie połączyć z kim trzeba. - Zaczął przemierzać pokój. -Jestem zły na siebie, że wcześniej nie dopatrzyłem się żadnego związku. Naturalnie, to nie przypadek, że wybrała akurat ciebie... Halo? Halo?! Tak, pilna sprawa. Muszę rozmawiać z policją w Kissimee... Nazwisko? Alex Prescott. Jestem adwokatem... Tak, Prescott. Przez dwa „t". Proszę posłuchać. Dzieciom mojej przyjaciółki grozi niebezpieczeństwo. Są pod 390 opieką jej brata i mam podstawy podejrzewać, że... Nie mogę czekać! Cholera! Znowu mnie przełączają! -

Och, nie! Co robić?! - Charley usiłowała wstać, lecz nogi ugięły się

jej w kolanach i opadła na kanapę. -

Oddychaj głęboko i spróbuj się skupić. Jak tylko zbierzesz siły, idź

do sypialni i wyjmij z dyplomatki moją komórkę. Postaraj się skontaktować z matką. Halo? Halo?! Jasny piorun, gdzie oni wszyscy się podziewają?! Charley oddychała głęboko, wmawiając sobie, że wszystko dobrze się skończy. Był przy niej Alex. I ciągle tliła się iskierka nadziei, że cały ten upiorny dzień jest jedynie przedłużającym się sennym koszmarem. W końcu się obudzi, dzieci będą w łóżeczkach, matka i Alex w drodze do niej, a brat... brat będzie w kuchni smażył placki z jagodami. „Facet nienawidzi mamusi, ale za to uwielbia Ciocię Jamimę". -

To się nie może dziać naprawdę...

-

Charley, wszystko będzie dobrze - uspokajał ją Alex. -Obiecuję, że

wszystko będzie dobrze. Charley skwapliwie pokiwała głową. Zdecydowanie Alexa pomogło jej wstać z kanapy i przejść przez salon. Jednak gdy dotarła do sypialni, zadyszana i zlana potem, musiała przytrzymywać się ściany. Przez minutę usiłowała uprzytomnić sobie, po co tu przyszła, następną minutę zajęło jej zlokalizowanie dyplomatki Alexa na podłodze przy biurku, a kolejną zmagania z zamkiem. Komórka leżała na pliku jakichś dokumentów, a kiedy po nią sięgała, niechcący potrąciła dyplomatkę i oficjalnie wyglądające papiery zasłały podłogę. -

Boże, co ja wyrabiam? - Szybko wystukała numer swojej komórki. -

Proszę, odbierz! Proszę, odbierz! - powtarzała jak mantrę, osuwając się na kolana i próbując drżącymi dłońmi pozbierać dokumenty. -

Tu Charley Webb. W tej chwili nie mogę odebrać telefonu...

391 -

Nie! Nie!

Alex wbiegł do pokoju i podniósł ją z klęczek. -

Charley, co robisz?

-

Rozsypałam twoje papiery...

-

Nieważne. Drobnostka.

-

Nikt nie odbiera telefonu.

Posadził ją na łóżku. -

W takim razie posłuchaj. Charley, słuchasz, co mówię?

Skinęła głową, chociaż jego słowa dobiegały do niej zniekształcone i niewyraźne, jakby przemawiał spod wody. -

Rozmawiałem z policją stanową. Obiecali wysłać kogoś do motelu w

Kissimee. -

Dzięki Bogu! - westchnęła z ulgą, zanim na nowo ogarnęła ją panika.

- A jeśli ich tam nie ma? -

Wtedy przetrząsną cały Disney World. Jadę im na spotkanie.

-

Pojadę z tobą.-Usiłowała wstać.

-

Zostajesz. Ledwo się trzymasz na nogach.

-

A ty? Ciebie też wzięło.

-

Ale nie aż tak.

-

Boże, Alex. Jeśli on skrzywdzi moje dzieci...

-

Nie skrzywdzi.

-

Przyrzekasz?

-

Przyrzekam. - Pocałował ją. - Teraz jadę i zabieram komórkę, żebyś

mogła zadzwonić do mnie, jak tylko skontaktujesz się z matką. -

Nie znam twojego numeru.

-

Zapiszę go. Dobrze? Zostawię kartkę na ławie w salonie. Próbuj

dodzwonić się do matki i daj mi znać, jak tylko ci się to uda. Rozumiesz? Charley, skup się. Zrozumiałaś? -

Mam dzwonić do matki.

-

I dać mi znać, jak się z nią skontaktujesz.

-

Zadzwonię do ciebie, jak tylko się z nią skontaktuję.

-

Zostawię kartkę z numerem w salonie - powtórzył.

392 -

Zadzwonisz do mnie, kiedy tam dotrzesz? - spytała błagalnie.

-

Gdy tylko dojadę.

Podążyła za nim do salonu i patrzyła, jak zapisuje numer komórki, a potem kładzie kartkę na ławie.

-

Leży tam - przypomniał jej jeszcze w drodze do drzwi. -A ty próbuj

dodzwonić się do matki. Pokiwała głową, trzymając się ściany i ledwo go widząc przez łzy. Alex otworzył drzwi, zawahał się i odwrócił do niej. -

Dasz radę? Może powinienem zawieźć cię do szpitala?

-

Nie. Żadnego szpitala, dopóki nie będę pewna, że dzieci są

bezpieczne. -

Obiecaj, że gdybyś przypadkiem gorzej się poczuła, zadzwonisz pod

dziewięćset jedenaście. -

Obiecuję.

-

Na pewno sobie poradzisz?

-

Na pewno. Jedź już, proszę.

Patrzyli na siebie przez parę sekund. Charley odczekała, aż Alex zamknie za sobą drzwi, i dopiero wtedy osunęła się na podłogę. 34 Przez następną godzinę jedyną częścią ciała, jaką poruszała, był prawy kciuk, gdy na przemian uruchamiała funkcję ponownego wybierania i rozłączała się. Przycisk. Sygnał. -

Tu Charley Webb. W tej chwili nie mogę odebrać telefonu...

Przycisk. Sygnał -

Tu Charley Webb. W tej chwili...

Przycisk. Sygnał. 393 -

Tu Charley Webb...

Przycisk. Sygnał.

-

Tu...

-

Boże! - jęknęła, kiwając zwieszoną głową.

Musi wstać. Nie może bez końca siedzieć na podłodze. Musi przemóc słabość, umyć twarz, uczesać się, być gotowa na wypadek, gdyby Alex zadzwonił i trzeba byłoby szybko się zbierać. Przycisk. Sygnał. -

Tu Charley Webb...

Powoli, ostrożnie udało jej się wreszcie podnieść, chociaż dla pewności wolała przytrzymywać się ściany. Przycisk. Sygnał. -

Tu Charley Webb...

Posuwając się przy ścianie, obeszła narożnik sypialni i nie zwracając uwagi na rozrzucone dokumenty, skierowała się do łazienki. Stanęła nad umywalką i założywszy włosy za uszy, ochlapała twarz zimną wodą, a potem zajrzała do szafki i znajdując tam jakąś szczoteczkę, umyła zęby. -

Trochę lepiej - orzekła, oszukując samą siebie.

Przycisk. Sygnał. -

Tu Charley Webb. W tej chwili...

Wróciła do sypialni, depcząc po drodze kilka arkuszy formatu A-4. Pochyliła się i ruszając się jak mucha w smole, zaczęła zbierać papiery z dyplomatki Alexa. Pinnacle Books, przeczytała, a słowa drgały przed oczyma niczym stroboskopowe światła. Charley Webb. Zorientowała się, że to jej umowa, i pomyślała, że jeszcze parę godzin temu ten widok wbiłby ją w dumę. Przycisk. Sygnał. -

Tu Charley Webb. W tej chwili...

Och, jak bardzo żałowała! Że poznała Jill Rohmer. Że dała się ponieść myślom o sławie i pieniądzach. Że współczuła Jill, wysłuchując potwornych historii o molestowaniu, gdy 394 tymczasem ta podła dziewczyna przez cały ten czas śmiała się w kułak za jej plecami, spiskując z bratem - z jej ukochanym bratem (czy to możliwe?) - żeby skrzywdzić dzieci. Czy to się mieści w głowie? Przycisk. Sygnał. -

Tu Charley Webb...

Wróciła do salonu, poruszając się teraz nieco sprawniej, i podniosła z podłogi torbę z zakupami. Zaniosła ją do kuchni i wyjęła puszki z rosołem z kurczaka, mając nadzieję, że odrobina zupy dobrze jej zrobi. Jakimś cudem udało jej się otworzyć puszkę i przelać zupę do kubka. Wstawiła go do mikrofalówki, włączyła i patrzyła, jak przesuwają się sekundy na automatycznym timerze. Przycisk. Sygnał. -

Tu Charley Webb. W tej chwili...

-

Tu Charley Webb. W tej chwili...

-

Tu Charley Webb. W tej chwili...

Przeszła z zupą do salonu i usiadła na kanapie, a aromatyczna para łaskotała ją w nos. Wypiła mały łyk, czując, jak zupa ogrzewa przełyk. Oby tylko udało się ją utrzymać w żołądku, pomyślała, kolejny raz wybierając numer. Przycisk. Sygnał. -

Tu Charley Webb...

Rany boskie, gdzie wy się podziewacie?! Czemu nie odbierasz?! Oczyma duszy widziała, jak matka rozgląda się skonsternowana, zastanawiając się, skąd dochodzi to wycie wilka. Cholera! Powinna była zmienić ten dźwięk na tradycyjny dzwonek! Czemu tego nie zrobiła? Wyobraziła sobie dzieci: słodką, wrażliwą Franny z dużymi, poważnymi oczami i z analitycznym umysłem oraz żywiołowego, beztroskiego Jamesa z niespożytą energią i entuzjazmem. Czy komukolwiek mogłoby przyjść do głowy ich skrzywdzić? 395 Pomyślała o e-mailach z pogróżkami. Zjawię się, uprzedzał ostatni złowieszczo. Wkrótce. Czy to Bram je wysyłał? Przyszło jej na myśl zdjęcie dzieci znalezione u niego w nocnej szafce. „To dzieciaki z sąsiedztwa, które miałem namalować", powiedział. Rzeczywiście były ewentualnymi modelami do portretów? Czy potencjalnymi ofiarami? Nie. Proszę, nie! Jej przystojny, zagubiony brat, który większą część ostatniej dekady przeżył w narkotycznym zamroczeniu - czy byłby zdolny skrzywdzić kogokolwiek poza sobą? Przycisk. Sygnał. -

Tu Charley Webb. W tej chwili...

Ile razy go zawiodła? Ile razy rozczarowała, zwymyślała, zostawiła na łasce losu? Był najmłodszym, najwrażliwszym, najbardziej bezbronnym z czwórki dzieci Webbów. Siostrom jakoś udało się przekuć ból dzieciństwa na coś produktywnego, Bram znajdował ulgę jedynie w alkoholu i narkotykach.

Przypomniało jej się, jak matka uczyła ją trzymać Brama na rękach, kiedy był niemowlęciem. Kazała go lekko kołysać i wtedy do głowy jej nie przyszło, że wkrótce Bram będzie znać tylko jej ramiona. Widziała go czepiającego się spódnic kolejnych nianiek i jego szklane, mokre od łez oczy, które w końcu obeschły. Pamiętała okrutne docinki dzieci, które dokuczały mu w drodze ze szkoły do domu, i jeszcze okrutniej sze upomnienia ojca, że „ma się zachowywać jak mężczyzna". Przycisk. Sygnał. -

Tu Charley Webb. W tej chwili...

Ona też go porzuciła, przyznała się w duchu. Zaraz po ukończeniu studiów wyjechała na Florydę. Zdecydowana robić karierę i skupiona na własnych sprawach, nie miała czasu dla młodszego brata pędzącego rozpustne życie. W końcu to on ją odszukał, przyjechał do Miami starym MG, wynajął 396 Pomyślała o e-mailach z pogróżkami. Zjawią się, uprzedzał ostatni złowieszczo. Wkrótce. Czy to Bram je wysyłał? Przyszło jej na myśl zdjęcie dzieci znalezione u niego w nocnej szafce. „To dzieciaki z sąsiedztwa, które miałem namalować", powiedział. Rzeczywiście były ewentualnymi modelami do portretów? Czy potencjalnymi ofiarami? Nie. Proszę, nie! Jej przystojny, zagubiony brat, który większą część ostatniej dekady przeżył w narkotycznym zamroczeniu - czy byłby zdolny skrzywdzić kogokolwiek poza sobą? Przycisk. Sygnał. -

Tu Charley Webb. W tej chwili...

Ile razy go zawiodła? Ile razy rozczarowała, zwymyślała, zostawiła na łasce losu? Był najmłodszym, najwrażliwszym, najbardziej bezbronnym z czwórki dzieci Webbów. Siostrom jakoś udało się przekuć ból dzieciństwa na coś produktywnego, Bram znajdował ulgę jedynie w alkoholu i narkotykach. Przypomniało jej się, jak matka uczyła ją trzymać Brama na rękach, kiedy był niemowlęciem. Kazała go lekko kołysać i wtedy do głowy jej nie przyszło, że wkrótce Bram będzie znać tylko jej ramiona. Widziała go czepiającego się spódnic kolejnych nianiek i jego szklane, mokre od łez oczy, które w końcu obeschły. Pamiętała okrutne docinki dzieci, które dokuczały mu w drodze ze szkoły do domu, i jeszcze okrut-niejsze upomnienia ojca, że „ma się zachowywać jak mężczyzna". Przycisk. Sygnał. -

Tu Charley Webb. W tej chwili...

Ona też go porzuciła, przyznała się w duchu. Zaraz po ukończeniu studiów wyjechała na Florydę. Zdecydowana robić karierę i skupiona na własnych sprawach, nie miała czasu dla młodszego brata pędzącego rozpustne życie. W końcu to on ją odszukał, przyjechał do Miami starym MG, wynajął 396 mieszkanie i kiedy nie ćpał, chadzał na wykłady ze sztuki. Właśnie na jednym z wykładów poznał Pamelę Rohmer. A przez nią jej siostrę, Jill. Jack i Jill. Czy to możliwe? Kolejny raz nacisnęła guzik ponownego wybierania i po raz nie wiadomo który wysłuchując sygnału, skuliła się w sobie, oczekując na dźwięk własnego, niechcianego głosu.

-

Halo? - odezwała się matka. - Halo? Jest tam kto?

Charley oddech uwiązł w gardle. Dodzwoniła się! Są cali i zdrowi! -

Nikt się nie odzywa - denerwowała się matka. - Nie wiem, czy

nacisnęłam to, co trzeba. -

Mamo! - krzyknęła Charley rozdzierającym głosem. -Mamo!

Słuchaj! -

Charley?

-

Gdzie się podziewacie?! Cały czas usiłuję się do was dodzwonić.

-

Byliśmy w Magie Kingdom. Taki tam tłok, że pewnie nie słyszałam

tego gwizdu. Wcześniej próbowałam dzwonić, ale za każdym razem odzywała się twoja poczta głosowa. -

To mamusia? - Charley usłyszała dziecinny głosik.

-

Franny?! - krzyknęła Charley. - To Franny? - Córka tam jest! Nic się

jej nie stało. -

Naturalnie, że Franny. Porozmawiaj z nią. Muszę się na chwilę

położyć. Cały dzień dokucza mi żołądek. Charley słyszała, jak telefon przechodzi z rąk do rąk. -

Mamuś, gdzie jesteś? - spytała Franny. - Już do nas dojeżdżasz?

-

Nie, skarbie. Niedługo będzie u was Alex. Macie z Jamesem

grzecznie czekać i nigdzie się nie ruszać, dopóki Alex nie przyjedzie... -

Jamesa tu nie ma - przerwała Franny.

Charley zamarła. 397 -

Co?!

-

Jamesa tu nie ma - powtórzyła Franny

-

Gdzie jest?

-

Z wujkiem Bramem.

Przygryzła dolną wargą, żeby powstrzymać krzyk. -

Dokąd poszli?

-

Są ciągle w Magie Kingdom. James chciał koniecznie pójść do

Piratów z Karaibów, ale kolejka jest strasznie długa, a babcia źle się czuje. -

Chcę z nią porozmawiać.

-

Mamuś, ona bardzo cierpi.

-

Franny, daj babcię do telefonu! - zniecierpliwiła się Charley.

-

O co ci chodzi? - Franny zaczęła pochlipywać.

-

Kochanie, co jest? - Charley usłyszała, jak matka zwraca się do

Franny. -

Mama chyba jest na mnie zła...

-

Charley...? - odezwała się matka. - Co...

-

Zostawiłaś Jamesa z Bramem?

-

A czemu nie? Tak się dobrze bawili... Nie chciałam zepsuć

wszystkim zabawy tylko dlatego, że źle się czuję. Franny zgodziła się dotrzymać mi towarzystwa. -

Jak długo ich nie ma?

-

Niedługo. Trochę ponad pół godziny. Czemu pytasz? Coś się stało?

-

Stało się - przytaknęła Charley. - Coś bardzo złego. Musimy znaleźć

Jamesa. Zabrać go od Brama. -

Co ty opowiadasz?

-

Nie mogę teraz wchodzić w szczegóły. Rozmawiałaś z policją?

-

Z policją? Dobry Boże, nie. Czemu miała...

-

Prawdopodobnie przyszli, kiedy byliście w Magie Kingdom. Miejmy

nadzieję, że wrócą... -

Dlaczego? O co chodzi?

398 -

Alex ci wytłumaczy, kiedy się u was zjawi. Nie spuszczaj Franny z

oka, a jeśli wróci Bram z Jamesem, nie pozwól im więcej wychodzić. -

Przerażasz mnie.

-

Nie wpadaj w panikę. Po prostu rób, co mówię.

-

Kiedy Alex przyjedzie?

Charley zerknęła na zegarek, co było bezsensownym gestem. Cyfry na tarczy nie raczyły się zatrzymać. -

Za jakąś godzinę. - Czy aby na pewno? Jak długo go nie ma?

Spojrzała na kartkę z numerem jego komórki, leżącą na ławie. Zadzwonię do niego, gdy tylko się rozłączymy. Pilnuj Franny. Cały czas miej ją na widoku - powiedziała to samo, co rano bratu. „Będę ich strzegł jak oka w głowie", obiecał. Czy możliwe, że od dawna to planował? Nie, niemożliwe. Niemożliwe! Charley rozłączyła się i natychmiast wybrała numer Alexa. Odebrał na początku pierwszego sygnału. -

Charley? Udało ci się skontaktować z matką?

-

Właśnie skończyłam z nią rozmawiać. Jest w motelu z Franny.

-

A James?

-

Nadal w Disney Worldzie. Z Bramem.

Milczał przez chwilę. -

Dobrze. Posłuchaj. Wiemy, że przynajmniej Franny nic nie zagraża.

-

Gdzie jesteś?

-

Już dojeżdżam. Skontaktuję się z policją i podam im wszelkie

szczegóły. Dowiedziałaś się czegoś więcej od matki? -

Franny i James chcieli pójść do Piratów z Karaibów, gdzie była długa

kolejka. -

Tam się czasami czeka parę godzin - potwierdził Alex. -Przy

odrobinie szczęścia, gdy nadjedzie policja, jeszcze będą tkwić w kolejce. 399 -

Tak sądzisz?

-

Myślę, że to możliwe. Jak się czujesz?

-

Jakby lepiej - skłamała.

-

To świetnie. Zadzwonię, jak tylko się czegoś dowiem.

-

Zadzwoń, obojętnie, co miałbyś do powiedzenia

-

Dobrze. Staraj się zachować spokój.

Po telefonie do Alexa siedziała na kanapie i przez kilka minut powtarzała w kółko, że wszystko się dobrze skończy. Franny jest bezpieczna. Alex w drodze. Znajdzie Jamesa, zanim Bram zdąży mu cokolwiek zrobić. Wszystko będzie dobrze. Nigdy już nic nie będzie dobrze. Jeśli Bram był wspólnikiem Jill... Jeśli podtruł własną siostrę, żeby oddzielić ją od dzieci... Jeśli to prawda, że jest równie obłąkany i okrutny jak Jill... Czy to może być prawda? Czy to możliwe? Co innego dać się zwieść takiej Jill, a zupełnie co innego, gdy oszukuje cię ktoś, kogo znasz przez całe życie. Własny brat. Uroczy, wrażliwy, cudowny Bram. O tak, miał swoje problemy. Tak, był nieodpowiedzialny. Ale był też kochającym bratem i wspaniałym wujkiem. Niemożliwe, aby

miał osobowość sadystycznego psychopaty. Nigdy w życiu nie skrzywdziłby dzieci, które uwielbiał od dnia narodzin. Absolutnie nie, nigdy w to nie uwierzy! Czemu miałaby uwierzyć? - zadała sobie nagle pytanie. Bo Jill tak powiedziała? Dlaczego miałaby wierzyć w cokolwiek, co mówi Jill? Ponieważ znała szczegóły, odpowiedziała sobie. Wiedziała o Cioci Jemimie i o plackach z jagodami. Wiedziała, że Bram zdecydował się pojechać do Disney Worldu. Skąd znałaby te wszystkie szczegóły? Chyba że... ktoś podał jej informacje przez telefon. Zerwała się z kanapy i krążyła po pokoju. 400 -

Niemożliwe. Wykluczone!

A jednak to brzmi całkiem logicznie. Pobiegła do sypialni Alexa i zaczęła przeszukiwać szuflady komody. Co ona robi? Czego właściwie szuka? -

Nic tu nie ma - powiedziała na głos, wyrzucając z szuflad na podłogę

podkoszulki i swetry, a potem zgięta wpół rzuciła się do szafy i otworzyła ją, opadając na kolana. -

Same buty - mruknęła, ciskając nimi na boki. I właśnie wtedy

dostrzegła wsunięty głęboko w narożnik spory stos czasopism. Przyciągnęła je. - Nie, och, nie! - jęknęła, patrząc na okładkę, na której naga kobieta, skrępowana i z kneblem w ustach, leżała wygięta w nienaturalnej pozycji, z twarzą wykrzywioną bólem. Pozostałe czasopisma wyglądały jeszcze gorzej, a zdjęcia w środku z każdą przewracaną stroną stawały się coraz bardziej drastyczne i wyuzdane. Charley spojrzała w górę i na najwyższej półce dostrzegła pudełko na buty. Zamachnęła się i strąciła je stamtąd. Wieczko

odskoczyło, a zawartość pudełka wysypała się na podłogę. Łkając, Charley patrzyła, jak pornograficzne zdjęcia dzieci opadają wokół niej niczym popioły z krematorium. Przyciskając dłoń do żołądka i walcząc z atakiem torsji, pobiegła do salonu. Jej wzrok przyciągnęła kolekcja starych filmów, z których kilka nadal leżało na podłodze. Białe Boże Narodzenie, Casablanca, Niezapomniany romans. Zaczęła jedną po drugiej wyrzucać kasety z opakowań. Co chce znaleźć? „Wiesz, gdzie mogą być te kasety? Nie mam pojęcia. Na pewno nie dała ci ich na przechowanie? Charley, prawnikom nie wolno zatajać dowodów. A gdybyś nie wiedział, co jest na tych kasetach"? A jeśli wiedział? Jeśli bardzo dobrze wiedział? Bram, wybacz. Byłam idiotką. Dokładnie w tej samej chwili ją zobaczyła. 401 Na półce w głębi, wciśniętą pomiędzy Lawrence 'a z Arabii i Obywatela Kane. Niepozorna czarna kaseta z trzema odręcznie napisanymi słowami na boku okładki. Jack i Jill. Wyciągnęła ją drżącą dłonią, czując, jak jeżą się włoski na jej przedramieniu. Powoli, ostrożnie wyjęła kasetę z pudełka, wsunęła do magnetowidu i uruchomiła. Czekała z twarzą przysuniętą do ogromnego telewizora. Przez parę sekund ekran jarzył się tylko niebieską poświatą i już pomyślała, że

cokolwiek było na tej taśmie, dawno zostało usunięte. Jednak po chwili ekran wypełniła roześmiana twarz Jill. Maksymalne powiększenie karykaturalnie zniekształciło delikatne rysy i zmieniło je w maskę gargulca, jakby kamera przejrzała właścicielkę twarzy na wskroś, zaglądając w głąb duszy. Jill paliła papierosa i posyłała całusy do kamery. -

Co robisz? To nie jest moja najmocniejsza strona - mówiła, a jej głos

tonął pośród dziewczęcego chichotu. - Pokażę ci moją najmocniejszą stronę. - Podciągnęła T-shirt, eksponując nagie piersi. W tej samej chwili Charley wychwyciła inne dźwięki -polecenia szeptane męskim głosem i stłumiony dziecięcy płacz. Jęknęła zrozpaczona, gdy kamera powoli najechała na małą Tammy Barnet. Przywiązana do polowego łóżka, wiła się i szlochała z oczami zasłoniętymi opaską. -

Och nie, błagam, nie! - jęknęła Charley.

-

Dobrze, Jill - męski głos szeptał uwodzicielsko. - Teraz weź

papierosa i zgaś go na udzie Tammy. -

Boże drogi! - Charley zakryła oczy.

-

Każ tej smarkatej się zamknąć - rozkazał ostro mężczyzna. - Zaczyna

mi grać na nerwach. -

Chcę do mamusi! - krzyczała dziewczynka.

-

Nigdy więcej nie zobaczysz mamusi, jeśli nie przestaniesz się mazać!

402 -

No już, Tammy - strofowała ją Jill. - Bądź grzeczna. Wkrótce będzie

po wszystkim. Rozległ się mrożący krew w żyłach krzyk. -

Głuptasku, to była tylko malinka - zganiła ją Jill, zanosząc się

śmiechem.

-

Teraz moja kolej - oznajmił mężczyzna, a Charley przysunęła się

jeszcze bliżej ekranu, jakby ten męski głos przyciągnął ją niczym magnes. Patrzyła, jak Jill odbiera kamerę z wyciągniętych rąk. -

W porzo, kowboju. Pokaż, co potrafisz - powiedziała Jill, kierując

obiektyw na stopy mężczyzny. Kamera powoli sunęła w górę po nogach, zatrzymując się przez kilka sekund na wyraźnej wypukłości w kroku, po czym wznowiła leniwą wędrówkę po piersi i szyi, docierając do roześmianej twarzy. Alex. Charley kiwała się, skulona, nie mogąc oderwać oczu od ekranu, gdzie tymczasem Alex założył dziecku na głowę plastikowy worek. -

To niemożliwe. To się nie dzieje naprawdę!

Charley powoli podniosła się z podłogi i wyłączyła magnetowid, zanim zdążyła zobaczyć coś więcej, następnie wyszarpnęła paznokciami kasetę, usiłując ogarnąć rozumem to, co widziała. Jednak nie było czasu na przemyślenia, na pytania: jak i dlaczego. W tej chwili nie liczyło się nic poza jednym: to Alex zabił dzieci. Był kochankiem Jill, jej wspólnikiem i mentorem. Był Jackiem. Zabił tamte dzieci, a teraz jechał zamordować jej synka. „Ruszać się!", nakazała nogom. „No, dalej!". Chwilę później rozglądała się za torebką. Znalazła ją na podłodze w sypialni, schowała kasetę i przerzucała zawartość w poszukiwaniu kluczyków. Niestety, nie była u siebie. Nie miała samochodu. I nie dałaby rady prowadzić, przypomniał jej żołądek kolejną falą mdłości. Alex musiał ją podtruć. Ale kiedy? Placki usmażył Bram, kawę zaparzyła matka. 403

„Kto ma ochotę na sok pomarańczowy?", zadźwięczało jej w uszach pytanie Alexa. Trudno, w tej chwili nie ma na to czasu, skarciła się w myślach. Musi działać. Alex zapewne tylko udawał, że dzwoni na policję, a to oznacza, że nikt nie przyjdzie Jamesowi na ratunek. Musi zadzwonić do matki, niech zaalarmuje miejscowy posterunek. Wróciła do salonu, chwyciła słuchawkę i wstukała numer swojej komórki. -

Tu Charley Webb. W tej chwili nie mogę odebrać...

-

Kurde! Co jest grane? - Wybrała 911.

-

Czego dotyczy zgłoszenie? - zapytała telefonistka.

-

Muszę rozmawiać z policją w Kissimee. Mężczyzna, który w tej

chwili jest w drodze do Disney Worldu, chce skrzywdzić mego syna. -

Przepraszam, może pani powtórzyć jeszcze raz, trochę wolniej. Pani

synowi coś się stało? -

Jeszcze nie. Ale człowiek nazwiskiem Alex Prescott...

-

Pani nazywa się Prescott?

-

Nie! Nazywam się Charley Webb. Niech pani posłucha. Memu

synowi grozi niebezpieczeństwo. Jest w Disney Worl-dzie... -

Bardzo przepraszam, lecz w takim razie powinna pani rozmawiać z

policją stanową. -

Dobrze. Może mnie pani połączyć?

-

Niestety, nie mam takiej możliwości.

Charley rozłączyła się i wybrała numer informacji. -

Podaj miejscowość - zażądał dziarski głos z taśmy.

-

Ręce opadają - mruknęła Charley i rozłączyła się, czując, że

powracają zawroty głowy.

Gdzieś z zakamarków pamięci powoli wyłaniał się numer. Wybrała go, gdy tylko wyraźnie go zobaczyła. Sekundę później w słuchawce odezwał się męski głos. -

Glen! - zawołała z ulgą. - Tu Charley. Potrzebuję twojej pomocy.

404 35 -

Spokojnie, Charley. Oddychaj głęboko. Postaraj się ochłonąć.

Charley chwytała hausty powietrza jak tonący, który idzie pod wodę po raz trzeci i ostatni. Omiatała oczami drogę; samochody na sąsiednich pasach, wyprzedzane przez srebrnego mercedesa Glena, widziała w postaci różnokolorowych smug. Tak właśnie namalowałby je James, pomyślała, tłumiąc krzyk. -

Nie możesz szybciej?

-

Jadę sto dziewięćdziesiąt kilometrów na godzinę - mówił Glen. -

Chcę, żebyśmy tam dojechali. -

Jak najprędzej nas tam dowieź! - błagała Charley, a kolejna kaskada

łez, zalewająca jej oczy, zniekształcała rysy Glena, zmieniając je w zachodzące na siebie linie i rozmyte plamy, jak na abstrakcyjnym obrazie. - Powtórz jeszcze raz, co powiedzieli policjanci. Starała się przypomnieć sobie, co Glen mówił, lecz jej umysł był jak teflon i słowa się go nie trzymały. Zdaje się, że powiedział, iż policja kazała im zostać na miejscu do czasu, aż ich przesłuchają, lecz to nie wchodziło w grę. Utkwił jej w pamięci gniewny głos Glena, który usiłował przekonać policjantów stanowych o powadze sytuacji. Zapamiętała ciszę na drugim końcu linii, kiedy padło nazwisko Jill Rohmer. -

Myślisz, że ci uwierzyli? - upewniała się, dobrze wiedząc, że już

wcześniej go o to pytała. -

Nie wiem - wyznał szczerze. - Na pewno mają sporo fałszywych

alarmów od różnych świrów. Niewątpliwie lepiej byłoby porozmawiać z nimi osobiście i pokazać kasetę. -

Pokażemy ją w Kissimee. Powiedziałeś im, tak? - Usiłowała

wydobyć z zamroczonego umysłu słowa Glena, którymi opisał policji zawartość kasety. -

Powiedziałem.

-

Będą czekać na nas w motelu?

405 -

Powiedzieli, że mamy ich powiadomić, gdy dojedziemy. Może

spróbuj jeszcze raz zadzwonić do matki. Charley chwyciła telefon i wybrała numer. -

Tu Charley Webb. W tej chwili nie mogę...

-

Czemu ona nie odbiera? O Boże! - jęknęła rozpaczliwie.

-

Co się stało?

-

A jeśli Alex już tam jest? Może to on nie pozwala jej odebrać? A

jeśli...? -

Zadzwoń do recepcji-podsunął Glen.

-

Do recepcji? - No jasne, recepcja! Czemu wcześniej na to nie

wpadła?! Co z nią jest?! - Nie znam numeru! - zawodziła spanikowana, bo uciekła jej z głowy nawet nazwa motelu. Siedmiu Krasnoludków... Śpiąca Królewna...? Jak się nazywa to przeklęte miejsce? - Nie mogę pozbierać myśli. Mam pustkę w głowie! -

Charley, uspokój się. Musisz się opanować.

-

Jestem zupełnie skołowana. Kręci mi się w głowie. Nie mogę...

-

Możesz - powiedział stanowczo Glen. - Możesz.

Charley nabrała powietrza w płuca i przymknęła powieki, starając się przywołać zdjęcie motelu na stronie internetowej. Wyłaniał się powoli jak fotografia zanurzona w wywoływaczu; zarys i szare cienie stopniowo wypełniały się kolorem, nabierały kształtu i ostrości. -

Piękni Marzyciele - powiedziała na głos, kiedy biała, przysadzista,

dwupoziomowa budowla z falującym logo z czerwonych liter na tle lazurowego nieba ostatecznie uformowała się na ekranie jej pamięci. Zadzwoniła na 411, wydobyła od informacji numer motelu, niecierpliwie zgadzając się zapłacić dodatkowe pięćdziesiąt centów za automatyczne połączenie. -

Piękni Marzyciele - wymruczał parę sekund później do słuchawki

aksamitny męski głos, jakby Charley wyrwała recepcjonistę z głębokiego snu. 406 -

Chcę rozmawiać z Elizabeth Webb - zażądała z czołem zroszonym

potem. Oparta o zagłówek, usiłowała opanować zawroty głowy i zachować trzeźwość umysłu, choć wszystko wokół niej, łącznie z palmami wzdłuż autostrady, wirowało, jakby wjechali w oko cyklonu. Krótka przerwa ze stukotem klawiatury w tle. -

Przykro mi, ale wśród naszych gości nie ma nikogo o takim

nazwisku. -

Zaraz. Chwilę - powiedziała z napięciem bardziej do siebie niż do

ospałego młodego mężczyzny na drugim końcu linii. - Niech pan sprawdzi nazwisko Alex Prescott - rzuciła, niemal się przy tym dławiąc. I pomyśleć,

że zaledwie przed paroma godzinami poważnie brała pod uwagę związek z tym człowiekiem. Ponownie stukot klawiatury. -

Teraz lepiej. Mam dwa pokoje zarezerwowane na to nazwisko. W tej

chwili tylko jeden jest zajęły. Połączyć panią? -

Tak! - Rozmawiam z idiotą, miała ochotę wykrzyczeć w słuchawkę,

kiedy recepcjonista przełączał rozmowę. Po dwóch sygnałach odezwał się dziecinny głosik. -

Halo?

-

Franny! Dzięki Bogu!

-

Mamusiu, gdzie jesteś?

-

Już dojeżdżam, skarbie. Daj babcię do telefonu.

-

Śpi. Mamusiu, ona jest bardzo chora. Boję się.

-

W takim razie posłuchaj... - W tle rozległo się ciche pukanie.

-

Ktoś przyszedł - poinformowała ją Franny.

-

Co? - Charley gwałtownie nachyliła się w fotelu, niemal uderzając

głową o przednią szybę. Pas napiął się na piersi, utrzymując ją na miejscu. - Poczekaj! Nie otwieraj! Franny, słyszysz mnie? Nie otwieraj drzwi. -

Dlaczego?

407 Westchnęła głęboko. Może to Bram. Albo policjanci. -

Kochanie, posłuchaj. Chcę, żebyś wyjrzała przez okno i sprawdziła,

kto puka. Zrobisz, jak mówię? -

Dobrze.

Usłyszała stuknięcie odłożonej słuchawki. Oczyma duszy widziała, jak córka podchodzi do dużego okna i rozchyla zasłony. Sekundę później

Franny była z powrotem przy telefonie. -

Mamuś, wszystko w porządku - powiedziała radośnie. -To Alex.

-

Co?! Nie! Nie wpuszczaj go! Franny? Franny?!

Lecz ona już biegła do drzwi. -

Nie otwieraj! Franny, słyszysz?! Nie otwieraj drzwi!

Skrzypnięcie drzwi i głos córki: -

Cześć, Alex!

A potem cisza. Charley poczuła, że krew ścina się jej w żyłach. Odwróciła się do Glena, którego smagła cera zdawała się poszarzała pod opalenizną. -

Ma Franny - wydyszała.

-

Proszę posłuchać. To nie jest żaden kawał! - krzyczał Glen w

słuchawkę, dzwoniąc do policji stanowej chwilę później. - Mężczyzna nazwiskiem Alex Prescott porwał dziewczynkę o imieniu Franny. Dziecko ma osiem lat. Charley wyrwała mu telefon i gorączkowo opisała dyżurnemu oficerowi córkę, a następnie syna. -

Prawdopodobnie Alex jest w tej chwili w drodze do Disney Worldu -

poinformowała policjanta, łkając. - Błagam, zatrzymajcie go, zanim zdąży skrzywdzić moje dzieci. Oficer wyraził współczucie i poprosił, żeby powtórzyła wszystko jego zwierzchnikowi. Charley od nowa opowiedziała więc całą przerażającą historię. Ile razy w ciągu ostatniej godziny była zmuszana powtarzać to wszystko? Iłu ludziom? Czemu policja zachowuje się tak sceptycznie? 408 -

A jeśli już jest za późno? - zwróciła się do Glena, kiedy ją

przełączano. -

Nie jest - rzekł Glen, chociaż ton jego głosu nie świadczył o

głębokim przekonaniu. -

Nie przeżyję, jeśli coś im zrobi.

-

Charley, postaraj się nie myśleć w ten sposób.

-

Nie widziałeś taśmy! - zaszlochała. - Nie widziałeś tych okropnych

rzeczy, które robił dzieciom. - Spojrzała na torbę na kolanach, odnosząc wrażenie, że taśma wypala dziurę w podszewce jak kwas w ludzkiej skórze. -

Tak, jestem przy telefonie - powiedziała do słuchawki. - Jakim

samochodem jeździ Alex... - powtórzyła usłyszane pytanie. Najdokładniej jak potrafiła, opisała stary kabriolet malibu w musztardowym kolorze. Jakieś dziesięć lat. Niestety, nie znam numeru rejestracyjnego. Ile tam może być takich samochodów? - Zaczęła dygotać. Glen wziął od niej telefon i półgłosem rozmawiał z policjantem. -

Ogłaszają alarm Amber* - przekazał Charley kilka sekund później.

-

Dzięki Bogu.

-

Wysyłają ambulans do motelu. Policja będzie tam na nas czekać.

Charley otarła łzy i postarała się wyprostować. -

Kiedy dojedziemy? - spytała.

-

Za jakieś pół godziny.

-

Jaka ja byłam głupia!

-

To, że dałaś się zwieść, wcale nie świadczy o głupocie -powiedział

Glen. Poszukał ręką jej dłoni. - Dopadniemy go, Charley. Obiecuję ci. Dorwiemy drania. -

Zanim zrobi krzywdę dzieciom?

Delikatnie uścisnął jej rękę, lecz nie odezwał się. * Nazwa alarmu ogłaszanego w wypadku porwań dzieci (przyp. tłum.). 409 Dwadzieścia pięć minut później wjechali na parking Pięknych Marzycieli. Stały tam już cztery wozy policyjne i ambulans. Charley na trzęsących się nogach weszła chwiejnym krokiem do motelu, o mało nie wpadając w drzwiach na starszą parę. -

Gdzie znajdę policjantów? - zwróciła się do młodego recepcjonisty,

siedzącego w białym holu ze złotymi sztukateriami. - Który pokój? -

Pani to...? - Podniósł słuchawkę do ucha.

Charley zauważyła piegi na jego nosie i małe piwne oczy za okularami w kwadratowych, designerskich oprawkach. Wykrzyczała swe nazwisko, aż cofnął się odruchowo, osłaniając się prawą ręką. -

Pokój dwieście dwadzieścia jeden, na pierwszym piętrze po prawej

stronie. Pójdzie pani wzdłuż basenu aż do... Charley już go nie słuchała. Ruszyła w korytarz i wiedziona zapachem chloru, skręciła za narożnik, a potem za drugi, potykając się o własne nogi na czerwono-złotej wykładzinie. Glen ją podtrzymał, zanim zdążyła upaść. Kiedy wreszcie poczuje się lepiej? Kiedy znowu poczuje się jak normalny człowiek?! Gdy już odzyskam dzieci, odpowiedziała sobie w myślach. -

Tędy. - Glen wskazał kolejny korytarz i biorąc ją pod ramię,

poprowadził obok basenu. - To tam. - Obeszli trzech nastolatków, siedzących przy płytszym końcu. - Tędy - powiedział znowu, kierując ją ku lastrikowym schodom. - Dasz radę?

Charley wspięła się po nich z trudem i na podeście skręciła w prawo, po czym prawie wpadła w ramiona czekającego policjanta. -

Charles Webb? - Policjant skierował pytanie do Glena.

-

Charley Webb. To ja - poprawiła go, zbierając siły. -Gdzie moja

matka? 410 -

Są przy niej sanitariusze. Dali jej coś na żołądek. Powinna się już

lepiej czuć. Charley wbiegła w korytarz, gdzie przed drzwiami z numerem 221 stał na straży policjant. W sporym pokoju było tłoczno od funkcjonariuszy policji i personelu medycznego. Powietrze zalatywało wymiocinami. Matka, szara na twarzy, z mokrymi od potu, lepiącymi się do czoła włosami, siedziała w rogu podwójnego łóżka, owinięta w kapę w biało-czerwone kwiaty. -

Tak mi przykro - wyszeptała na widok Charley. -Wzięło mnie w

samochodzie, gdy tylko ruszyliśmy. Starałam się przemóc słabość, żeby nie zepsuć dzieciom wycieczki. Co się stało? -

Zostałyśmy podtrute - wyjaśniła Charley, siadając na brzegu łóżka i

otaczając matkę ramionami, kiedy Glen konferował z policjantami. - Alex dodał coś do soku pomarańczowego. Na twarzy Elizabeth odbiło się zdumienie. -

Alex? Nie rozumiem. Czemu miałby...?

-

Pamiętasz cokolwiek? - weszła jej w słowo Charley.

-

Przykro mi. - Potrząsnęła przecząco głową. - Tylko tyle, że z każdą

chwilą czułam się gorzej. Jak przez mgłę pamiętam, że powlokłam się z łazienki do łóżka. Zdaje się, że Franny przykryła mnie kapą. A dalej już

nic. Wiem jeszcze, że usiłowałam usiąść, gdy wpadła policja i wszyscy rzucili się do mnie z pytaniami, a ja nigdzie nie widziałam Franny... Przepraszam, kochanie. Tak mi przykro. -

Pani Webb? - zwrócił się do Charley wysoki, łysiejący mężczyzna

około pięćdziesiątki, w tanim jasnobrązowym garniturze i z oliwkowym krawatem. Charley domyśliła się, że zapewne on tu dowodzi. Dźwignęła się z łóżka. -

Detektyw Ed Vickers z Policji Stanowej Florydy -przedstawił się

mężczyzna. - Muszę zadać pani kilka pytań. 411 -

Przede wszystkim musi pan odnaleźć moje dzieci, zanim ten potwór

je skrzywdzi. -

Zrobimy, co w naszej mocy, pani Webb. Ma pani przy sobie zdjęcia

dzieci? Charley wygrzebała portfel z torby i wyjęła z niego najświeższe legitymacyjne zdjęcia Franny i Jamesa. -

Potrafi pani opisać, jak dzieci są ubrane?

-

Franny jest w różowym T-shircie i takich samych spodniach...

-

I ma we włosach dwie różowe spinki w kształcie aniołków - dodała

matka. -

Amorków - poprawiła ją łagodnie Charley. - James ubrany jest w

niebieski T-shirt z Myszką Mickey i w granatowe krótkie spodnie. -

Zdjęcia Alexa Prescotta pewnie pani nie ma - rzekł detektyw na wpół

twierdzącym tonem, jednocześnie przekazując zdjęcia jednemu z policjantów, który z kolei podawał rysopisy dzieci komuś, z kim rozmawiał przez komórkę.

Charley sięgnęła do torebki, wyciągnęła kasetę z naklejką Jack i Jill i wręczyła ją Vickersowi. -

Co to?

Wyjaśniła, widząc, jak oczy policjanta zwężają się w miarę słuchania, a jego krzaczaste brwi coraz bardziej zbliżają do nasady szerokiego nosa. -

Jak pani to zdobyła? - zapytał, przerywając ciszę, która nagle zaległa

w pokoju. -

Błagam! - jęknęła Charley. - Wyjaśnię wszystko w drodze do Disney

Worldu. Musimy odnaleźć mojego synka, zanim zrobi to Alex. - Zbierała energię, żeby się przeciwstawić w razie odmowy i gburowatej rady, by została na miejscu i czekała, lecz nic takiego nie usłyszała. -

Może pani pojechać ze mną - zadecydował Vickers. -A tymczasem

sanitariusze zabiorą pani matkę do szpitala. -

Nie ma mowy, dopóki się nie dowiem, że dzieci są bez-

412 pieczne - zaprotestowała Elizabeth, podnosząc się z łóżka. Nawet teraz, lekko przygięta z bólu, imponowała wzrostem. -

Jadę z wami - oświadczyła.

-

Dobrze - ustąpił detektyw, kierując się do drzwi i mrucząc po drodze

rozkazy dla podwładnych. Charley wzięła matkę za rękę i razem podążyły za nim. Charley uznała, że Disney World przyprawiłby ją o zawroty głowy nawet bez działania narkotyku. Tłum ludzi, hałas, kręcące się karuzele, aktorzy w kostiumach ulubionych przez dzieci postaci z kreskówek kręcący się po całym ogromnym terenie, z depczącymi im po piętach fanami. Tu są tysiące ludzi, pomyślała, wbijając wzrok w kłębiącą się ciżbę w

poszukiwaniu skrawka czegoś różowego czy niebieskiego. Miała wrażenie, że co drugi chłopiec nosi T-shirt z Myszką Mickey, a wszystkie dziewczynki wystrojono na różowo. -

Jak my ich odnajdziemy? - wyszeptała bezradnie, patrząc, jak

wirujące filiżanki stopniowo zwalniają i zatrzymują się, wypluwając uszczęśliwionych pasażerów, a na ich miejsca natychmiast rzuca się nowa gromada popiskujących radośnie dzieciaków. -

Nie zapominaj, że Alex ma ten sam problem - uspokajał ją Glen.

-

Ale dotarł tu wcześniej.

-

Bram nie pozwoli mu zabrać Jamesa - powiedziała stanowczo

Elizabeth przytulona do córki. Charley uścisnęła jej dłoń, czując, że właściwie nie wie, czy to ona podtrzymuje matkę, czy też jest odwrotnie. Ogłoszono alarm Amber. Policjanci patrolowali autostrady i pozostałe drogi oraz przeczesywali parkingi wokół Disney Worldu w poszukiwaniu musztardowego kabrioletu ma-libu. Cały park rozrywki został szczelnie obstawiony. Przyglądano się starannie wszystkim wychodzącym. Jeśli Alex 413 jest na tym terenie, na pewno go znajdą, zapewnił Charley detektyw Vickers. Czy jednak nie będzie za późno? Królewskim krokiem minął ich Kopciuszek naturalnej wielkości w pięknej białej sukni, ścigany przez czeredę roześmianych dzieci. Gdzie są ich rodzice? - zastanawiała się Charley. Kto pilnuje tych dzieci? -

Tu są Piraci z Karaibów. - Glen podprowadził ją do długiej, wijącej

się zygzakiem kolejki przed wejściem do popularnej atrakcji.

Charley szybko przebiegła wzrokiem twarze oczekujących. Nie dostrzegła ani Brama, ani Jamesa. Niewątpliwe Alex też zaczął poszukiwania od tego miejsca. Czy ich znalazł? Przepychali się w ciżbie. -

Jest tam! - krzyknęła Charley i odrywając się od Glena i matki,

rzuciła się w stronę chłopczyka z balonikiem z Myszką Mickey. W tej samej sekundzie jak spod ziemi wyrosła grupa policjantów, która otoczyła wystraszonego malca, a Charley, zanim jeszcze zobaczyła słodką, ale obcą buzię i usłyszała protesty rodziców, wiedziała, że się pomyliła. -

Przepraszam - wymamrotała i kto wie, czy nie osunęłaby się na

ziemię, gdyby nie gromadzący się wokół tłum. -

To nic - uspokajał ją Glen, wyprowadzając poza krąg gapiów. - Nie

przejmuj się. Niespodziewanie zelektryzowała ją znajoma melodia. Bo świat jest maty. Świat jest mały... -

O Boże!

-

Co takiego? - zaniepokoił się Glen.

Piosenka przyciągała ją jak magnes, prowadząc do tunelu obwieszonego mnóstwem kolorowych lalek. I tu także Charley zlustrowała twarze ludzi oczekujących w szybko topniejącej kolejce do łódek. Wpływa się jednym końcem, a wypływa drugim, pomyślała, mając w pamięci opowiadanie Jill o tym, jak utknęła z rodziną tuż przed końcem tunelu. 414 -

Te łódki... One tu nie wracają, prawda?

-

Wypływają z drugiej strony.

-

Musimy tam podejść. - Skierowała się do wylotu tunelu.

Tłok w tamtym miejscu był niewiele mniejszy niż przed wejściem do tunelu. Przez chwilę Charley przyglądała się rodzinom wysiadającym z łódek; część ludzi nadal nuciła chwytliwą piosenkę. Bo świat jest mały... Dostrzegła drzwi z tabliczką TYLKO DLA PERSONELU i pchnęła je mocno. -

Mogę w czymś pomóc? - zapytał znajdujący się w środku mężczyzna

w kostiumie Goofy'ego, więc potrząsnęła głową i czym prędzej się wycofała. Na widok zbliżającego się policjanta pomyślała, że chce ją aresztować za wtargnięcie na teren prywatny. -

Chyba coś mamy - oznajmił oficer.

Reszta jego wypowiedzi utonęła w echu tych trzech słów. -

Bram! - krzyknęła Charley, biegnąc do brata, który, oszołomiony,

siedział na ziemi, z wyciągniętymi przed siebie nogami, oparty plecami o drzwi na tyłach budynku Kosmicznej Podróży. -

Charley! - Usiłował się podnieść, ale przewrócił się na bok. - Gdzie

James? Co się dzieje? -

Tam go znaleźliśmy - poinformował Charley policjant, wyciągniętą

ręką wskazując drzwi z napisem TYLKO DLA PERSONELU. -

Charley, przysięgam, nie jestem pijany.

-

Wiem.

-

Wygląda na to, że ktoś użył paralizatora - mruknął policjant.

-

Paralizatora! - jęknął Bram, odgarniając włosy z czoła i kręcąc z

niedowierzaniem głową. - Cholera! A ja myślałem, że mam zawał. Czy ktoś mi wreszcie powie, o co tu chodzi?

415 -

Widziałeś, kto ci to zrobił?

-

Nic nie widziałem.

-

Może pan opisać, co właściwie się wydarzyło? - ponaglił go

policjant. -

Akurat kupiłem Jamesowi takiego wielkiego pluszowego węża,

według niego z Księgi dżungli - zaczął Bram, z trudem wymawiając słowa. - Szliśmy sobie, James opowiadał, że ten wąż wygląda zupełnie tak samo jak tamten, którego namalował, i nagle poczułem potworny ból w karku, nogi się pode mną ugięły i runąłem na ziemię. Ktoś mnie wrzucił do jakiegoś ciemnego pomieszczenia i znowu poczułem ból. Nic już nie widziałem. Chyba musiałem zemdleć. Która godzina? -

Dochodzi wpół do piątej - powiedziała Charley.

-

W takim razie byłem nieprzytomny przez jakieś dwadzieścia minut.

Gdzie James? -

Nie wiemy.

-

Jezu! Pomóżcie mi wstać. - Znów spróbował się podnieść, ale i tym

razem nie starczyło mu na to siły. -

Nigdzie pan nie pójdzie, dopóki nie obejrzą pana sanitariusze -

oznajmił policjant. -

Gdzie mama? - Bram zwrócił się do Charley głosem bezbronnego

pięciolatka. -

Tu jestem - odezwała się Elizabeth, wysuwając się zza Glena i

przyklękając przed synem. - Jestem przy tobie. -Usiadła obok i przytuliła go. Bram położył głowę na jej ramieniu i zamknął oczy.

Charley zachowała w pamięci ten obrazek jako talizman, kiedy pospiesznie zanurzyła się z powrotem w tłum. Zauważyła ich, kiedy wychodzili z toalety - przystojny mężczyzna z małym chłopcem trzymanym za rękę. Chłopczyk miał na głowie czapeczkę z Myszką Mickey i niósł ogromnego fioletowego węża. To właśnie wąż przyciągnął jej uwagę. 416 -

Są - wyszeptała, niepewna, czy ktoś ją usłyszał. Dopiero kiedy

zobaczyła, że detektyw Vickers mówi coś do miniaturowego mikrofonu i nasłuchuje meldunków od rozstawionych wokół policjantów, odzyskała oddech. Rzuciła się przed siebie, lecz w tej samej chwili detektyw zagrodził jej drogę ramieniem. -

Czekamy - powiedział. - Czekamy, aż wszyscy zajmą pozycje.

Znaleźliśmy go, myślała gorączkowo. James tu jest i nic mu się nie stało. Moje maleństwo jest cale i zdrowe. Lecz ani śladu córeczki. Gdzie Franny?! -

Proszę posłuchać - mówił detektyw. - Słucha mnie pani? Charley

skinęła głową, nie odrywając oczu od syna, znajdującego się jakieś piętnaście metrów od niej. Alex podniósł go nad głowę i posadził sobie na barana. -

On nie wie, że go pani zdemaskowała, więc proszę nie wzbudzić

jego podejrzeń, dopóki nie odbierzemy mu Jamesa. Niech się pani uśmiecha i udaje, że wszystko jest w jak najlepszym porządku. Dobrze? Da pani radę? Charley znowu skinęła głową. -

Alex! - zawołała, zmuszając się do uśmiechu. - James!

-

Mamuś! - odkrzyknął uszczęśliwiony chłopiec. Dostrzegła

zaskoczenie w oczach Alexa, widziała, jak twarz mu tężeje, a potem powoli się rozpromienia. Gdyby nie znała prawdy, być może by uwierzyła, że ucieszył się szczerze. -

Charley! Znalazłem go! Nic mu się nie stało.

-

Dzięki Bogu! - westchnęła. - Chodź, moje maleństwo. Mamusia cię

weźmie na ręce. -

Jak tu dotarłaś? - spytał Alex, wciąż trzymając jej synka za stopy.

-

Nie mogłam już dłużej czekać. Poprosiłam znajomego, żeby mnie

podrzucił. -

Chcę do mamy - oznajmił James, młócąc Alexa piętami.

417 -

Hej, uspokój się. Za chwilę cię zdejmę.

-

Teraz! Chcę teraz! - James zaczął bić go pluszowym wężem po

głowie. - Nie lubię cię! Przez ciebie wujek Bram się przewrócił. Alex wyrwał mu węża z ręki i gniewnie cisnął na bok. W tej samej chwili Glen rzucił się do niego, pochwycił Jamesa i błyskawicznie umieścił w wyciągniętych ramionach matki. Charley pokryła twarz synka pocałunkami. Czy kiedykolwiek pachniał tak cudownie? - przemknęło jej przez głowę, kiedy gładziła go po rękach, buzi i po nogach, jakby chciała się upewnić, że naprawdę go trzyma i nikt go nie poranił, nie okaleczył ani w żaden inny sposób nie skrzywdził. -

Glen! - ucieszył się James, kiedy ten podniósł węża z ziemi i zwrócił

go malcowi. - Też przyjechałeś do Disney Worldu? -

Charley, co się tu dzieje? - zwrócił się do niej Alex.

-

Poraziłeś mego brata paralizatorem.

-

Żeby ochronić twego syna.

-

Czy w tym samym celu poraziłeś Tammy Barnet i bliźnięta

Starkeyów? -

O czym ty mówisz? - Alex miał zdumioną minę.

-

Znalazłam taśmę - oznajmiła po prostu.

Nie odezwał się słowem i tylko zerkał na boki, jakby oceniał szansę ucieczki. -

Nawet o tym nie myśl - uprzedził detektyw Vickers, przysuwając się

ku niemu. -

Gdzie Franny? - spytała Charley.

-

Nie mam pojęcia - odrzekł.

-

Wyprowadziłeś ją z motelu. Co z nią zrobiłeś?

Wygiął usta w cynicznym uśmiechu. -

Skoro widziałaś taśmę, myślę, że powinnaś znać odpowiedź -

wycedził. Charley chwyciła się za żołądek i przygryzła wargę, żeby stłumić wzbierający w niej krzyk. 418 -

Nie - zaprzeczyła zdławionym głosem. - Nie miałeś tyle czasu. A ty

nie lubisz się spieszyć. Prawda, Alex? -

Jak dotąd nie narzekałaś - odpalił, wyraźnie dobrze się bawiąc.

-

Powiedz, gdzie jest dziewczynka - wtrącił się detektyw. - Być może

szepnę słówko komu trzeba i... -

Och, detektywie! Sądzi pan, że choć trochę zależy mi na pańskich

szeptach? -

Nie zdążył jej nigdzie wywieźć. - Charley zaczęła się głośno

zastanawiać. - Przyjechał tu prosto z motelu. W takim razie Franny musi być w samochodzie. -

Brawo, Charley! - zakpił Alex, kiedy skuwano mu ręce. - Jeśli

książka nie wypali, możesz zostać detektywem. Zabrzęczała komórka Vickersa. Odebrał, spojrzał na Charley, na Alexa i z powrotem przeniósł wzrok na Charley. -

Znaleźli samochód.

-

Franny...?

-

Była w bagażniku, nieprzytomna, ale już dochodzi do siebie. Nie ma

strachu. Dwóch policjantów w mundurach ujęło Alexa pod ręce. -

Chwilę! - powstrzymała ich Charley. Podbiegła, stanęła przed

Alexem i spojrzała przez ramię na Glena. - Czy właśnie tak robisz? spytała i przerzucając ciężar ciała z nogi na nogę, zamachnęła się prawą ręką i z całej siły trzasnęła Alexa pięścią w twarz. 36 Charley siedziała w ciasnym pokoju widzeń w Zakładzie Karnym Pembroke, czekając, aż strażniczki doprowadzą Jill z celi. Wcale nie miała pewności, że Jill zechce się z nią zobaczyć. Co prawda zgodziła się na widzenie, lecz to jeszcze nie oznaczało, że dotrzyma słowa. 419 A jak ona się zachowa, kiedy zobaczy tę uśmiechniętą psychopatkę? To Jill namówiła swego kochanka, żeby nawiązał z Charley romans i wyreżyserowała porwanie oraz zabójstwo dwóch najważniejszych dla Charley istot. Od pamiętnych urodzin upłynęło ponad miesiąc, miesiąc, podczas którego

budziła się w środku nocy zlana potem, a koszmarne wizje torturowanych dzieci czaiły się w wyobraźni jak głodne wilki, gotowe rozszarpać jej ciało. Świt przynosił niewielką tylko ulgę. Gdziekolwiek się obróciła, widziała małą Tammy Barnet z plastikowym workiem na głowie, walczącą o powietrze; słyszała rozpaczliwe krzyki bliźniąt wzywających mamę i przypalanych papierosem. Stawała jej przed oczami matka, odurzona, z na wpół otwartymi ustami, owinięta kapą w czerwono-białe kwiaty, oraz brat, siedzący na ziemi z rozrzuconymi nogami, a jego zwykle błyszczące, szaroniebieskie oczy zaćmiewał ból i niedowierzanie. Widziała synka, jak niepewnie przycupnięty na barkach Alexa, walczy o zestawienie go na ziemię, i córkę, bezwładną, z poszarzałą buzią, na rękach sanitariusza. Za każdym razem, kiedy uświadamiała sobie, jak niewiele brakowało do nieszczęścia, z jej gardła wydobywał się jęk. Nie mogła spać. Jedzenie rosło jej w ustach. Nie była w stanie pisać. Przerwała pracę nad książką. Wzięła urlop. Każdego ranka odwoziła dzieci do szkoły i odbierała je po lekcjach, a kiedy nie było ich w domu, przesiadywała w salonie, starając się nie myśleć o tym, jak niewiele brakowało do tragedii. Czasem jej się udawało, częściej nie. Dzieci natomiast zniosły to przeżycie nadspodziewanie dobrze. Franny umknął moment porażenia paralizatorem; pamiętała jedynie, że otworzyła drzwi pokoju, a potem ocknęła się na rękach matki. James miał pretensje o skrócenie wycieczki do Disney Worldu i opowiadał wszystkim, którzy chcieli go słuchać, że zdecydowanie woli Glena od Alexa. Glen często dzwonił, tak po prostu, żeby porozmawiać 420 i sprawdzić, jak Charley się czuje. Wiedziała, że wystarczy słowo i

natychmiast przyjedzie, lecz brakowało jej odpowiednich słów. Alex odarł ją z naturalnych odruchów. Grał na jej emocjach jak na pieprzonym stradivariusie. Niestety, nie mogła złożyć całej winy na niego. W końcu to przez swoje wybujałe ego, własne ambicje i egocentryzm naraziła dzieci na niebezpieczeństwo. -

Chyba jednak ojciec miał rację - wyznała matce któregoś wieczoru.

-

Twój ojciec jest kretynem - ucięła Elizabeth.

To ona nalegała, żeby Charley zdecydowała się na konfrontację z Jill. Z początku wzbraniała się przed tym pomysłem. Mówiła sobie, że nie widzi powodu do spotkania z tą kobietą. Nie ma do niej żadnych pytań ani też nie jest ciekawa odpowiedzi. Od policji dowiedziała się, że Jill poznała Alexa poprzez Ethana. To Alex był tym „sprytnym prawnikiem", któremu udało się obalić zarzut handlu narkotykami i uchronić dealera przed więzieniem. Nie trzeba było geniusza, aby odgadnąć, że Jill znalazła w Aleksie idealnego partnera. Obydwoje mieli podobnie perwersyjne fantazje. Czy to istotne, że w pojedynkę być może nigdy nie ulegliby morderczym instynktom i dopiero w parze stanowili śmiertelne zagrożenie? Poza tym Jill zapewne kłamałaby jak najęta. A gdyby nawet mówiła prawdę, Charley nie była już ciekawa jej opowieści. Liczyło się tylko to, że Alex w areszcie oczekuje na proces i niewątpliwie wkrótce, podobnie jak jego bogdanka, dostanie wyrok śmierci. Żadne z nich nigdy więcej nie skrzywdzi żadnego dziecka. Nie, przekonywała się, nie da Jill kolejnej okazji do poniżania, oszukiwania i manipulacji. Niech się bawi czyimś innym kosztem. -

To zupełnie do ciebie niepodobne - wytknęła matka. -Skąd to

poczucie winy? Przecież nie jesteś niczemu winna. 421 Odkąd to rozczulasz się nad sobą? Jesteś najlepszą matką, siostrą, córką, jaką można sobie wymarzyć. Dla mnie stanowisz niezasłużony dar losu. Poza tym świetnie piszesz. Masz prawdziwy talent. Nigdy nie wątp w siebie. Nie pozwól, żeby ta nędzna kreatura pozbawiła cię pewności siebie. Nie daj jej takiej władzy nad sobą. -

A mam jakiś wybór? - spytała Charley.

-

Zawsze masz wybór.

Czy rzeczywiście podołam? - zastanawiała się teraz, słysząc kroki na korytarzu. Sekundę później drzwi otwarły się z impetem i postawna strażniczka wprowadziła Jill Rohmer. Sprawnie zdjęła jej kajdanki i wycofała się na korytarz. Jill, jak zwykle, była w przepisowym pomarańczowym T-shircie i w spodniach od dresu, a włosy, dłuższe niż Charley zapamiętała, tym razem zwisały luźno wokół twarzy. Dziewczyna, antypatycznie wydymając usta, wpatrywała się w ścianę. -

Nie jestem pewna, czy chce mi się z tobą rozmawiać -powiedziała.

-

Ja też nie wiem, czy mam ochotę na tę rozmowę - zrewanżowała się

Charley. Obserwowała, jak Jill gwałtownie odwraca głowę i po raz pierwszy od ponad miesiąca spogląda jej w oczy. -

Schudłaś - orzekła.

-

A ty przytyłaś.

-

Taak? No to spróbuj pojeść ten szajs, którym nas tutaj karmią -

obruszyła się Jill. - Sama skrobia! Jak twoja ręka? -zapytała, nie robiąc żadnej przerwy. - Podobno złamałaś kilka palców na szczęce Alexa.

Charley pod stołem poruszyła palcami, nie odzywając się. -

W telewizji to wygląda tak prosto, nie? Faceci okładają się nawzajem

pięściami, naparzają się ze wszystkimi dokoła i żaden nawet się nie spoci, nie mówiąc już o pogruchotanych palcach. - Zaśmiała się, lecz zaraz spoważniała. - Wiesz, powinnam cię znienawidzić za to, co zrobiłaś. 422 -

Ty mnie?

-

Ale tak nie jest. Kurde, ja cię właściwie lubię. Jesteś jedyną

przyjaciółką, jaką mam. -

Jill, nie jestem twoją przyjaciółką.

-

Nie. Jasne, że nie. Ale było zabawnie, kiedy to trwało, co?

-

Można różnie na to patrzeć - powiedziała Charley. -Trudno jednak

zobaczyć w tym coś zabawnego. -

Ups! Chyba błędnie oceniłam sytuację.

-

Chyba tak.

-

A więc co cię dziś sprowadza? - Jill usiadła naprzeciwko Charley i

oparłszy łokcie na stole, spojrzała z zaciekawieniem. - Szukasz zakończenia? Dlatego tu jesteś? -

Chyba można tak to ująć. Został mi do napisania ostatni rozdział

mojej książki. - Wyjęła z torby magnetofon, ustawiła go na środku stołu, włączyła, rozsiadła się swobodnie na krześle i czekała. -

Chciałaś powiedzieć: naszej książki?

-

Nie. Skądże znowu? Mojej książki. Dzięki niej stanę się bogata i

sławna, a ty będziesz tu gnić do chwili, kiedy przypną cię pasami do noszy i wbiją igłę w ramię. - Uśmiechnęła się z satysfakcją. - Wtedy dopiero będzie zabawnie.

Jill znieruchomiała. -

A co się stanie z twoją cenną książką, jeśli nie usłyszysz ode mnie

ani słowa więcej? Co wtedy? Charley lekceważąco wzruszyła ramionami. -

Na pewno sama coś wymyślę. Nie jesteś bardzo skomplikowana.

-

Jak na kogoś, komu o mało nie zabito dzieci, jesteś niezwykle pewna

siebie. Charley odepchnęła krzesło i zrywając się z miejsca, wyciągnęła rękę po magnetofon, chociaż najchętniej złapałaby Jill za gardło. -

Och, usiądź. Nie bądź taka w gorącej wodzie kąpana -

423 powiedziała Jill. - To właśnie za tę pewność siebie zawsze cię podziwiałam. Charley powoli osunęła się na krzesło, czekając na dalszy ciąg. -

Popatrz tylko, jak ciekawie sprawy potrafią się układać. Wiesz, ja nie

przepadam za czytaniem. Nigdy nie zaglądam do gazet. No, chyba że akurat jest tam coś o mnie. - Zachichotała i zerknęła na Charley, licząc na jej uśmiech, a ponieważ się nie doczekała, podjęła przerwany wątek. Którejś niedzieli Pammy w kuchni czytała matce twój felieton i mimochodem napomknęła, że kilkakrotnie spotkała się z twoim bratem. Zaczęłam się przysłuchiwać. Felieton był o tym, jak zdecydowałaś się na dzieci, nie wychodząc za mąż. Pomyślałam, że tekst jest zabawny i luzacki, no i spodobało mi się twoje zdjęcie. Wyglądałaś jak ktoś, kto ma wszystkich w nosie. Zaczęłam więc prawie regularnie czytywać twoje felietony. I dowiedziałam się sporo o twoich siostrach, o matce, o dzieciach. Wiedziałam już, co lubisz, a czego nie. Całkiem dobrze cię

poznałam i powiedziałam sobie, że jeśli kiedyś stanę się sławna, nakłonię cię do napisania mojej biografii. Właśnie wtedy poznałam Alexa. Uśmiechnęła się błogo, a jej oczy rozbłysły pod wpływem wspomnień. Chcesz wiedzieć, jak się poznaliśmy? -

To już wiem.

-

Taak? A chcesz posłuchać o naszej pierwszej randce? Opowiem ci,

jeśli przyrzekniesz, że nie będziesz zazdrosna. -

Nie należę do zazdrosnych.

-

Szczęściara! - Jill z niedowierzaniem pokręciła głową. - Ja aż się

zwijam z zazdrości. Dostawałam szału, kiedy zaczęłaś się spotykać z Alexem. Oczywiście, wiedziałam, o co chodzi. Przecież sama pomagałam to zaplanować. Ale inna sprawa planowanie, a zupełnie inna wprowadzanie planów w czyn. Na samą myśl o tym, że on cię całuje, a ty go dotykasz, robiło mi się niedobrze. Dostawałam białej gorącz424 ki, myśląc o was razem. Wyobrażałam sobie was oboje w łóżku i przyprawiało mnie to o gęsią skórkę. Bez obrazy - zastrzegła się, chichocząc. -

Ja też dostaję gęsiej skórki - wyznała Charley.

-

No, może teraz. - Jill parsknęła śmiechem. - Ale się założę, że nie

wtedy. Czy on nie jest najlepszym kochankiem pod słońcem? Mówiłam ci. W tej sprawie na pewno nie kłamałam. -

Miało być o pierwszej randce - przypomniała Charley, chcąc

odwrócić rozmowę od siebie. -

Właściwie to nie było nic specjalnie ciekawego. Zabrał mnie do

małej włoskiej restauracji. Alex lubi włoską kuchnię. Ale ty o tym wiesz,

nie? Charley skrzywiła się i spojrzała na magnetofon. -

Jedyny interesujący szczegół to to, że zrobiłam mu loda w męskiej

toalecie. -

Niezły z ciebie numer - powiedziała Charley.

-

A z ciebie świętoszka. Mimo długiej listy porzuconych kochanków i

dwójki nieślubnych dzieci tak naprawdę jesteś pruderyjna. Aż śmiech człowieka bierze. -

Cieszę się, że mogę cię rozbawić.

-

Żebyś wiedziała. Cały czas nabijaliśmy się z ciebie z Alexem. Że

niby taka jesteś mądra, a w rzeczywistości okazałaś się cholerną gąską. Tak, jak Alex przewidział, dawałaś się wodzić za nos. - Jill przeciągnęła się i głośno ziewnęła. -Wiedział, jak cię zachęcić do spisania mojej historii. - Parsknęła śmiechem. - Dokładnie powiedział, co mam napisać w liście do ciebie, jak ci się przypochlebić w jednym zdaniu, a w drugim sprowokować. Pamiętasz? Poszłaś wtedy do niego, a on powiedział, że nie jesteś aż tak dobra, że potrzebny jest uznany pisarz, wiedząc, iż jeszcze bardziej cię tym podkręci. Tak samo wiedział, że najszybciej zaciągnie cię do łóżka, udając obojętność. Dałaś się prowadzić jak na sznurku, prawda, Charley? 425 -

Kto wpadł na pomysł zabicia tamtych dzieci? - spytała Charley, znów

próbując odwrócić uwagę Jill od siebie. Jill zaczęła się bawić włosami, nawijając pasma na palce. -

Alex - odrzekła. - Żaliłam się przed nim, że w każdy weekend muszę

pilnować tych smarkaczy, a on na to, że przecież możemy je zabić. Z

początku sądziłam, że się wygłupia, ale on podsunął mi pomysł, żeby najpierw zrobić z nimi to, co zrobiłam kiedyś z kotem. W dzieciństwie matka za karę przypalała Alexa papierosem - poinformowała niemal radośnie. - Wiedziałaś o tym? Charley przymknęła powieki, zdecydowanie nie chcąc współczuć temu człowiekowi. -

Można przyjąć, że mniej więcej wtedy zrodził się ten pomysł -

kontynuowała Jill. -

W takim razie od samego początku wiedziałaś, co się stanie z Tammy

Barnet. I wcale nie było ci jej żal - powiedziała Charley, mając w pamięci wcześniejsze wyznania Jill. -

Och, nie! Nie zrozum mnie źle. Naprawdę było mi przykro w

związku z tym, co się z nią stało. Była fajnym dzieciakiem. Autentycznie przeżyłam jej śmierć. Ale jakie mieliśmy wyjście? -

Jakie mieliście wyjście? - powtórzyła tępo Charley.

-

Przecież by nas zdradziła. Nie było innego sposobu, żeby ją skłonić

do milczenia, i nie chcieliśmy ryzykować, że zostaniemy złapani. -

A jednak tak się stało.

-

Taak, ale nie od razu. Załatwiliśmy jeszcze bliźniaków Starkeyów. -

Oczy Jill przybrały tęskny wyraz. - A tak na marginesie, co myślisz o tamtej taśmie? Charley zakręciły się łzy pod powiekami. Milczała, ze wzrokiem wbitym w stół. -

Aha. Coś cię poruszyło. Jak miło.

-

Zamknij się, Jill.

-

Myślałam, że chcesz, abym mówiła.

426 -

Chcę, żebyś zdechła! - warknęła Charley, patrząc, jak oczy Jill robią

się ogromne z przerażenia. - Niestety, nie zawsze dostajemy to, co chcemy, prawda? Przynajmniej nie od razu. Powiedz mi, jak zareagował Alex na twoje aresztowanie? -

Podobnie jak ty w tej chwili. Poniosło go.

-

Bał się, że zawrzesz umowę z prokuratorem?

-

Nie! - Jill wyglądała na szczerze oburzoną. - Wiedział, że go nie

wydam. -

Był gotowy pozwolić ci wziąć całą winę na siebie?

-

Bez sensu, abyśmy oboje siedzieli. Poza tym szukał sposobu, żeby

mnie stąd wydostać. Jak myślisz, kto wpadł na pomysł tej książki? -

Według niego miała ci pomóc wyjść na wolność?

-

Przynajmniej z bloku skazanych na śmierć. Kiedy wyszłoby na jaw,

że byłam molestowana... -

Czy jest w tym choć odrobina prawdy?

-

Och, to wszystko prawda. Mój ojciec, brat, Wayne. Po kolei. A

właśnie, udało ci się namierzyć Wayne'a? -

Nie. Zginął w Iraku.

-

Naprawdę? Nie powiem, aby mnie to ruszało. - Jill wykrzywiła usta.

- Alex dobrze rozumiał, przez co przeszłam. Wiedziałaś, że był molestowany przez jednego z kochasiów matki, kiedy miał osiem lat? Zanim Charley zdążyła cokolwiek powiedzieć, Jill wróciła do wcześniejszej myśli: -W każdym razie, gdyby nawet nic nie wyszło z tej książki, mieliśmy dobrą zabawę. To było coś, co nas łączyło. Ożywiało marzenia. Wiesz, jak w tej piosence zespołu Spirit: Rodzina, która się

razem trzyma... i tak dalej. Poza tym pomagało mi wypełnić czas. Tutaj jest straszliwie nudno. -

A wybrałaś mnie, bo...

-

Bo byłaś do tego idealna. Jakby stworzona do rozkazywania

wszystkim dokoła. -

Czy moje dzieci były częścią waszego planu?

-

Żartujesz? Stanowiły jego siłę napędową. - Jill wes-

427 tchnęła głęboko, pozwalając sobie na lekki uśmiech. - Zdążyliśmy coś we dwójkę rozkręcić. Czemu więzienie miałoby nas pozbawić dalszej zabawy? Chcieliśmy mieć książkę i chcieliśmy namierzyć jakieś dzieci. Alex uznał, że upieczemy dwie pieczenie na jednym ogniu. - Zaśmiała się. - No, Charley, nie rób takiej miny! Musisz przyznać, że to całkiem pomysłowe. -

Według ciebie mam uważać plan zabicia moich dzieci za

pomysłowy? Jill wzruszyła ramionami. -

Pewnie nie.

-

A jaką w tym wszystkim przewidzieliście rolę dla mojego brata?

-

Wisienki na torcie. Sama musisz przyznać, że on nie jest całkiem

wiarygodny. Wiedzieliśmy, że nie możesz na nim polegać. Ale teraz się ustatkował, nie? Od początku chcieliśmy go w to wrobić, o ile tylko znajdzie się odpowiednia okazja. Kto mógł przewidzieć, że zjawi się akurat tamtego ranka i nasmaży placków jagodowych? Trudno o lepszy scenariusz. Rozumiesz, czekaliśmy jak na rozżarzonych węglach na taką szansę. I nagle bingo! Bram puka do drzwi. Alex już u ciebie w domu

zdecydował się dosypać tamtych środków do soku. Jednak gdyby tego nie zrobił wtedy, wszystko by się tylko odwlekło. Trzeba wyczuć odpowiedni moment. Jak tamten, gdy zadzwoniłam do jego mieszkania z rewelacją na temat twojego brata. Rzygałaś jak kot, więc nie mogłaś jasno myśleć. Poza tym to wcale nie było całkiem naciągane. Bram kiedyś ćpał, był nieodpowiedzialny i znał moją siostrę. Należało mu tylko nadać jakieś imię. -

Jack - wymówiła półgłosem Charley.

-

Jack - powtórzyła z uśmiechem Jill. - Ale mieliśmy też innych

kandydatów. Uwierz mi, można znaleźć mnóstwo potencjalnych podejrzanych. Twój znajomek, ten, który dał ci psa, Glen? Alex wymyślił historyjkę, jakoby on znał mego 428 tchnęła głęboko, pozwalając sobie na lekki uśmiech. - Zdążyliśmy coś we dwójkę rozkręcić. Czemu więzienie miałoby nas pozbawić dalszej zabawy? Chcieliśmy mieć książkę i chcieliśmy namierzyć jakieś dzieci. Alex uznał, że upieczemy dwie pieczenie na jednym ogniu. - Zaśmiała się. - No, Charley, nie rób takiej miny! Musisz przyznać, że to całkiem pomysłowe. -

Według ciebie mam uważać plan zabicia moich dzieci za

pomysłowy? Jill wzruszyła ramionami. -

Pewnie nie.

-

A jaką w tym wszystkim przewidzieliście rolę dla mojego brata?

-

Wisienki na torcie. Sama musisz przyznać, że on nie jest całkiem

wiarygodny. Wiedzieliśmy, że nie możesz na nim polegać. Ale teraz się

ustatkował, nie? Od początku chcieliśmy go w to wrobić, o ile tylko znajdzie się odpowiednia okazja. Kto mógł przewidzieć, że zjawi się akurat tamtego ranka i nasmaży placków jagodowych? Trudno o lepszy scenariusz. Rozumiesz, czekaliśmy jak na rozżarzonych węglach na taką szansę. I nagle bingo! Bram puka do drzwi. Alex już u ciebie w domu zdecydował się dosypać tamtych środków do soku. Jednak gdyby tego nie zrobił wtedy, wszystko by się tylko odwlekło. Trzeba wyczuć odpowiedni moment. Jak tamten, gdy zadzwoniłam do jego mieszkania z rewelacją na temat twojego brata. Rzygałaś jak kot, więc nie mogłaś jasno myśleć. Poza tym to wcale nie było całkiem naciągane. Bram kiedyś ćpał, był nieodpowiedzialny i znał moją siostrę. Należało mu tylko nadać jakieś imię. -

Jack - wymówiła półgłosem Charley.

-

Jack - powtórzyła z uśmiechem Jill. - Ale mieliśmy też innych

kandydatów. Uwierz mi, można znaleźć mnóstwo potencjalnych podejrzanych. Twój znajomek, ten, który dał ci psa, Glen? Alex wymyślił historyjkę, jakoby on znał mego 428 brata. No i oczywiście dostawałaś e-maile z pogróżkami pod adresem dzieci. -

Chcesz powiedzieć, że to Alex je wysyłał?

-

Jesteś bystra.

-

Głupio zrobił, nie niszcząc kasety - wytknęła Charley.

-

Taak, pechowo się złożyło. Akurat kiedy wszystko tak dobrze szło.

Widać zgubiła nas pewność siebie. -

Najwyraźniej. - Charley wyciągnęła rękę i zatrzymała taśmę.

Podniosła się z krzesła i wrzuciła magnetofon do torby. -

Czekaj! Co robisz? Chyba jeszcze nie idziesz?

-

Myślę, że mam już wszystko, czego potrzebowałam.

-

Wcale nie! - zaprotestowała Jill. - Mnóstwa rzeczy jeszcze ci nie

opowiedziałam. Prawie nie rozmawiałyśmy o tym, co się tu dzieje, o strażniczkach, o seksie... Charley wyprostowała ramiona, wzięła głęboki oddech i uśmiechnęła się promiennie. -

Powiedz to głupiemu.

37 „The Palm Beach Post" Niedziela, 7 października 2007 WEBB SITE Mniej więcej dziewięć miesięcy temu coś mi się przydarzyło. Nie, nie zaszłam w ciążę. Dostałam list od zabójczyni. Nazywa się Jill Rohmer, a ja parę lat wcześniej nazwałam ją na tych łamach Upiorną Niańką. Otóż zgłosiła się do mnie z propozycją, że jeżeli zgodzę się spisać jej historię, ona opowie mi wszystko, łącznie z wyjawieniem nazwiska swego kochanka i zarazem wspólnika, wcielonego diabła, który zmusił ją do popełnienia tamtych potworności. Jak już wszyscy wiemy, tym diabłem jest Alex Prescott, niebezpieczny w trójnasób, bo był nie tylko kochankiem Jill i wspólnikiem, ale również jej adwokatem. Obecnie pan Prescott 429 w więziennym szpitalu liże rany, bo o mało go nie zadźgano, gdy oczekiwał na proces w więzieniu w Raiford. Nikt bardziej niż ten facet nie zasługuje na taki los. A ja powinnam to odkryć. Bo widzicie, Alex Prescott był również moim kochankiem.

Mam wrażenie, że wiele nas łączy, napisała mi Jill dziewięć miesięcy temu. Co za bzdura, pomyślałam. Według mnie nic nas nie łączyło poza pewnym fizycznym podobieństwem. A jednak w miarę jak poznawałam Jill, rosło we mnie przekonanie, że mamy ze sobą więcej wspólnego, niż z początku sądziłam. Na życie nas obydwu kładło się cieniem nieszczęśliwe dzieciństwo, nasze matki były w nim nieobecne - moja fizycznie, jej emocjonalnie, a ojcowie źle nas traktowali - mój wyżywał się na mnie werbalnie, a jej znęcał się nad nią fizycznie. Nasze relacje z rodzeństwem były napięte i mało serdeczne, a związki z mężczyznami przeważnie przypadkowe i przelotne. Obie traktowałyśmy seks jako środek do zaspokajania zachcianek, co niewiele nam dawało, bo rzadko wiedziałyśmy, czego naprawdę chcemy. I tu muszę wrócić do Alexa Prescotta. Proszę, miejcie na uwadze, że poznając go, widziałam w nim prawego człowieka, rzetelnego adwokata i wrażliwego, opiekuńczego mężczyznę, który jeździł starym kabrioletem i brzdąkał na gitarze. Tymczasem on po prostu znakomicie odgrywał rolę przyzwoitego człowieka. Okazał się zaś wilkiem w owczej skórze. A ja dałam się nabrać. Widzicie, w ciągu całego czasu, który spędziłam z Jill Rohmer, podczas wielogodzinnych rozmów, gdy się jej przyglądałam, starając się dostrzec choćby przelotne zwężenie dużych czekoladowobrązowych oczu czy wychwycić choćby najmniejszą zmianę w tonie zwodniczo łagodnego głosu, tak naprawdę wcale jej nie poznałam. Natomiast ona przejrzała mnie. Socjopaci są w tym dobrzy. Ty dajesz, oni biorą. Ponadto po mistrzowsku pokazują ludziom to, co oni sami chcą widzieć. Tak mi kiedyś powiedział

dobry znajomy. Według 430 niego to, że dałam się zwieść, wcale nie świadczy o mojej głupocie. Kłamcy i hochsztaplerzy żerują na ludzkiej dobroci. I choć trudno mnie podejrzewać o łagodne usposobienie, w ciągu tych dziewięciu miesięcy odkryłam kilka prawd na własny temat. Otóż wcale nie jestem aż tak cyniczna i nieczuła, jak o sobie myślałam. Okazuje się, że mimo wszystkiego, co przeżyłam, a może właśnie dzięki temu, wierzę, iż ludzie są z natury dobrzy. I potrafią się zmieniać. Chyba nawet jestem po trosze romantyczką. W końcu dostałam imię po Charlotte Brontë (i po pająku, co może usprawiedliwiać fakt, że czasem boleśnie kąsam). Potrzebowałam tej wielomiesięcznej przerwy w pisaniu na przewartościowanie swoich poglądów, odzyskanie zapału i równowagi, a także nacieszenie się dwojgiem najcudowniejszych dzieci na świecie. (Och, wiem! Wasze dzieci też są wspaniałe. Ale moje wspanialsze. Czy muszę wam przypominać, że to moja rubryka?). W tym czasie zaszło wiele zmian. Moja matka na przykład, że tak powiem, „nawróciła się" na hetero i niedawno wyszła za mąż za pana, którego poznała w zeszłym roku podczas wycieczki statkiem na Bahamy. Mieszka teraz z tym przeuroczym człowiekiem w pięknym apartamencie nad oceanem, gdzie razem z dziećmi, bratem i z psem często ją odwiedzam. Emily i Anne jakiś czas temu dały znać, że chyba wkrótce przyjadą na Florydę i być może nawet przywiozą dzieci na mocno spóźnione rodzinne spotkanie. Okazało się, że mam dwie przyrodnie siostry - Grace i Audrey (imiona po Grace Kelly i Audrey Hepburn), z których poznania szczerze się cieszę. Mój brat zapisał się na dzienne studia w College of Art and

Design w Miami, no i od prawie dziesięciu miesięcy nie pije i nie bierze prochów. Jestem z niego bardzo dumna. Ponadto pojawił się w moim życiu nowy mężczyzna. To tamten wcześniej wspomniany przyjaciel, całkowite przeciwieństwo Alexa Prescotta, czyli baranek w skórze wilka. Aha, mam też nową łazienkę! Tak więc coś jednak poczęło się we mnie dziewięć mie431 sięcy temu. Istota, która się narodziła, ma trzydzieści jeden lat, sto siedemdziesiąt centymetrów wzrostu i waży pięćdziesiąt sześć kilogramów. Z radością donoszę, że ma też burzę blond włosów, bystry umysł oraz niewyparzony język. W tej chwili robię z niego użytek, dziękując wszystkim ludziom, którzy wspierali mnie e-mailami podczas mojej długiej nieobecności. W przerwach między okresami zapatrzenia w siebie kończyłam pisać książkę Upadek; prawdziwa historia Jacka i Jill, która trafi do księgarni w tym tygodniu. Jeśli kogoś nie cieszy mój powrót na łamy „Palm Beach Post", trudno. To wolny kraj i nikt nie ma obowiązku czytać moich felietonów. Proszę jedynie, żebyście nie przysyłali obraźliwych e-maili, jeśli to, co piszę, wam nie odpowiada. Jak mawia moja matka - hmm, może nie moja, ale czyjaś na pewno - jeśli nie masz nic miłego do powiedzenia, lepiej nie mów nic. A ja? Ja dalej będę pisać, co mi się żywnie podoba, prosto z mostu i bez owijania w bawełnę. Bo w przeciwieństwie do Jill Rohmer i Alexa Prescotta nie mam nic do ukrycia. Czy muszę jeszcze raz wam przypominać? To moja rubryka.

Od: Szczęśliwa czytelniczka Do: Charley@Charley'sWeb.com Temat: Ty Data: Poniedziałek, 8 października 2007, 08:33:21 -0400 Droga Charley, dobrze, że wróciłaś!