Joyce Brenda - Skradziona narzeczona

BRENDA JOYCE

SKRADZIONA NARZECZONA Tytuł oryginału: The Stolen Bride

0

PROLOG Askeaton, Irlandia czerwiec 1814 r.

Wzywało go nieznane. Był rozdrażniony, czuł nieodparte pragnienie przygody. Sean O'Neill przystanął na dziedzińcu domu, który należał do jego rodziny od niemal czterystu lat. Kamienne ściany odbudował własnymi rękami. Pomagał rzemieślnikom z miasteczka usunąć pokryte złuszczoną farbą framugi i zastąpić je nowymi. Klęczał na starych posadzkach,

S R

wymieniając pęknięte płytki i naprawiając inkrustacje. Wraz ze służbą czyścił każdą osmaloną klingę broni zdobiącej frontowy hol, całe rodzinne dziedzictwo. Niestety nie zdołał ocalić ogromnego gobelinu, który doszczętnie spłonął.

I orał zgliszcza, sczerniałe pola za siedzibami dzierżawców O'Neillów, dzień po dniu, tydzień po tygodniu, aż ziemia znów stała się brązowa i żyzna. Nadzorował zakup i transport bydła i owiec, które zastąpiły stada wybite przez brytyjskie wojska pamiętnego lata 1798 roku. Teraz, gdy stal przy wierzchowcu obładowanym podróżnymi sakwami, na wzgórzach za domem jagnięta hasały wokół swoich mam w pierwszych promieniach brzasku. Odbudował majątek własnym potem, własną krwią i własnymi łzami. Odbudował Askeaton dla starszego brata, Devlina, kapitana marynarki królewskiej, który walczył na morzach z Francuzami. Przed kilkoma dniami Devlin wrócił do domu z amerykańską żoną i córką. Wystąpił ze służby i zamierzał pozostać w Askeaton. Właśnie tak powinno być.

1

Seana ogarnęła gorączka. Nie był pewien, czego pragnie, wiedział jednak, że zadanie już wykonał. Coś na niego czekało, coś dalekiego i ogromnego, coś, co przyzywało jak syreny żeglarzy. Miał zaledwie dwadzieścia cztery lata i uśmiechał się do wschodzącego słońca, radosny i gotów na każdą przygodę, jaką ześle mu los. - Sean! Zaczekaj! Drgnął. To wołała Eleanor de Warenne. Powinien był przewidzieć, że o tej porze może już być na nogach i dopadnie go, gdy będzie opuszczał posiadłość. Podążała za nim jak cień od czasu, gdy jego matka wyszła za jej ojca. Była wtedy dwuletnim dziewczątkiem, on zaś ośmiolatkiem o

S R

ponurym usposobieniu. Biegała za nim jak szczeniak za nowym panem, co go na przemian bawiło i irytowało. A kiedy harował, odbudowując rodową siedzibę, zdzierała sobie na klęczkach kolana i palce, wyłuskując z posadzki popękane kamienne płyty. W wieku szesnastu lat wysłano ją do Anglii, gdzie przestała być małą Elle, którą znał tak dobrze.

Niechętnie odwrócił się ku niej. Zawsze kroczyła zamaszyście, nie drobnym i wdzięcznym krokiem, jaki przystoi damie. To się nie zmieniło, choć wszystko inne tak. Drgnął na jej widok, gdyż była bosa i w samej tylko białej nocnej koszuli.

Po prostu nie znał kobiety, która wykrzyczała jego imię. Koszula spowijała jej ciało, eksponując krągłości panny Eleanor, nie małej Elle. - Dokąd jedziesz? Dlaczego mnie nie zbudziłeś? Pojadę z tobą! Możemy się ścigać do kaplicy i z powro... - Zamilkła, uśmiech znikł, zdumiona, patrzyła na podróżne sakwy. I już wiedziała. Wciąż traktował Elle jak trochę niezdarne dziecko, tyczkowatą dziewczynkę o szczupłej twarzy z warkoczami do pasa. Co się z nią stało przez ostatnie dwa lata? Kiedy jej ciało nabrało tak nieskromnych, 2

kobiecych kształtów? I kiedy twarz się wypełniła, osiągając nieskazitelny owal? Odwrócił wzrok od dekoltu, który skandalicznie naruszał zasady przyzwoitości. Potem od pełnych ust i bioder, które po prostu nie mogły należeć do niej. Z tego wszystkiego zarumienił się. - Nie powinnaś tak paradować w nocnej koszuli. Ktoś może cię zobaczyć! Poprzedniego dnia podczas kolacji zajmował przy stole miejsce naprzeciw niej. Wtedy też czuł się niepewnie, ponieważ za każdym razem, kiedy na nią spojrzał, uśmiechała się do niego, zmuszając, by nie uciekał

S R

wzrokiem. Starał się więc nie zerkać w jej stronę.

- Przecież już setki razy widziałeś mnie w koszuli - odpowiedziała niepewnie. - Sean, dokąd się wybierasz?

Zmusił się, by na nią spojrzeć. Przynajmniej oczy pozostały te same, bursztynowe, w kształcie migdałów. Potrafił w nich czytać, rozumiał każde drgnienie nastroju małej Elle, każdą myśl i uczucie. Teraz w tych oczach wyczytał strach. Zareagował natychmiast uspokajającym uśmiechem. Zawsze czuł się w obowiązku koić jej lęki. - Muszę jechać, ale wrócę.

- Musisz? To znaczy... ? - wykrztusiła z niedowierzaniem. Mała Elle też czytała w jego w myślach i tak już pozostało. Nie musiał niczego wyjaśniać. Odrzekł jednak: - Elle, coś tam jest - machnął ręką wokół, wskazał wszędzie i nigdzie i ja muszę to znaleźć. - Co? Gdzie? Nie! Niczego tam nie ma. Ja jestem tutaj! Wpatrywali się w siebie. Wiedział, tak jak i wszyscy, że go uwielbiała beznadziejnie i głupio. Nikt nie pamiętał, kiedy, tak było to dawno, uznała, 3

że go kocha, i powtarzała z mocą, że zostanie jego żoną. Seana to dziecinne paplanie tylko śmieszyło. Choć nie łączyły ich więzy pokrewieństwa, uważał ją za siostrę. Była córką hrabiego i wiedział, że kiedyś poślubi tytuł albo majątek. A może jedno i drugie? - Elle... - Postanowił pominąć jej słowa. Nie jest już dzieckiem, na pewno nie będzie się upierać przy tych bzdurach. - Askeaton należy do Devlina. Mój brat wrócił do domu. Tu jego miejsce, a ja czuję, że gdzieś w świecie coś na mnie czeka. Muszę jechać. Chcę jechać. - Nie! Nie możesz! - Zbladła, jej krzyk był rozpaczliwy. - Co to w ogóle znaczy? Co by miało na ciebie czekać? O czym ty mówisz? Twoje

S R

życie jest tutaj! My tu jesteśmy, twoja rodzina, ja tu jestem! A Askeaton należy tak samo do ciebie jak do Devlina!

Nie prostował, choć przed ośmioma laty Devlin kupił Askeaton od hrabiego. Zawahał się, szukając właściwych słów, które by zrozumiała. - Muszę jechać. Poza tym już mnie nie potrzebujesz. Jesteś przecież dorosła. - Nie zdołał się uśmiechnąć. - Wkrótce wyjedziesz do Anglii i przestaniesz o mnie myśleć w tłumie kandydatów do twojej ręki. - Poniewczasie uznał tę uwagę za niezbyt stosowną. - Wracaj do łóżka. Oczy Elle zdradzały, że podjęła decyzję. Kiedy wbiła sobie coś do głowy, nic nie mogło jej od tego odwieść. Spodziewał się najgorszego. - Jadę z tobą, Sean. - Wykluczone! - Nawet nie myśl o tym, że beze mnie wyruszysz! Idę się ubrać. Osiodłaj dla mnie konia! - Ruszyła biegiem do domu. Dopadł ją, chwycił za ramię i gwałtownie przyciągnął. Kiedy poczuł jej ciało, opuścił go na chwilę rozum. Z wrażenia odskoczył jak oparzony.

4

- Wiem, że zawsze stawiasz na swoim, że każdy ci w końcu ustępuje, ja zwykle też, ale nie tym razem. - Widzę, że od wczoraj dziwnie się zachowujesz! Unikasz mnie! Nie próbuj zaprzeczać, przy kolacji nie chciałeś nawet na mnie spojrzeć! A teraz nagle informujesz, że mnie opuszczasz! Patrzył na koronkę nocnej koszuli, za którą rysowały się pełne piersi. Przeraziła go własna reakcja. Natychmiast odwrócił wzrok. - Wyjeżdżam. - Nie rozumiem. - Do oczu nagle napłynęły jej łzy. - Po prostu zabierz mnie z sobą!

S R

- Przecież wracasz do Anglii. - Nie znoszę Anglii!

Oczywiście. Była dzikim kwiatem, nie cieplarnianą różą. Eleanor wychowywała się z pięcioma chłopcami. Urodziła się, by przemierzać konno irlandzkie wzgórza, a nie tańczyć kadryla na balach w Londynie. Gdy tak stała przed nim, czas się cofnął. Wyglądała nie jak osiemnastoletnia panna, lecz jak rozżalona ośmiolatka. Po jej policzkach spływały łzy.

Przytulił ją, jak tysiące razy dawniej.

- Nie płacz... - Umilkł gwałtownie. Zamiast chudych żeber poczuł jej piersi. Odepchnął Elle, znów spłonęły mu policzki. - Czy kiedykolwiek wrócisz? - Chwyciła go kurczowo za rękę. - Oczywiście - odparł, usiłując się oswobodzić. - Kiedy? - Nie wiem. Za rok albo dwa... - Rok albo dwa? - Rozpłakała się. - Jak możesz? Jak możesz mnie opuścić na tak długo? Już za tobą tęsknię! Jesteś moim najlepszym 5

przyjacielem! A ja twoją najlepszą przyjaciółką! Nie będzie ci mnie brakowało? Poddał się, ujął jej dłoń. - Oczywiście, że będzie. - Obiecaj. Przyrzeknij mi, że do mnie wrócisz. - Przyrzekam. W jej oczach lśniły łzy. Delikatnie się wyswobodził. Nadszedł czas, by wyruszyć. Odwrócił się, sięgnął po strzemię. - Zaczekaj! Zanim zdążył zareagować, zarzuciła mu ręce na szyję i przywarła wargami do jego ust.

S R

Elle, ta chudzina Elle, do szaleństwa odważna dziewczynka, która ze śmiechem skoczyła ze starej kamiennej wieży za domem, teraz pocałowała go w usta. I trzymał w ramionach kobietę, miękką i ciepłą, o gorących wargach.

Ogarnięty zgrozą, gwałtownie się odsunął. - Co to było?

- Pocałunek, kretynie! - wyjaśniła wrzaskliwie, patrząc, jak oszołomiony ociera usta dłonią. - Nie spodobało ci się? - spytała z niedowierzaniem.

- Nie, nie spodobało! - wrzasnął jeszcze głośniej niż ona, a potem z furią wskoczył na konia i z góry spojrzał na Elle. Łkała, lecz bezgłośnie, przykrywała usta ręką. Nie mógł tego znieść. - Przestań płakać, proszę. Skinęła głową z poszarzałą twarzą. - Przyrzeknij jeszcze raz - błagała. - Przyrzekam.

6

Uśmiechnęła się do niego przez łzy. Odwzajemnił uśmiech, też bliski płaczu. A potem spiął konia w galop i pomknął przed siebie, gnany bólem Elle, bólem, który sam wywołał. Jednak po chwili odwrócił się. Już mniejsza, już w oddali, stała niczym kamienny posąg przy żelaznej bramie w białej koszuli nocnej i patrzyła za nim. Uniosła rękę. Czuł jej smutek i strach. Też uniósł rękę, potem ruszył dalej. Nie drogą do Limerick, lecz prosto na wschód. Na szczycie pierwszego wzgórza ostatni raz zatrzymał wierzchowca. Czuł, że serce bije mu mocno, niespokojnie. Zawrócił koniem, by ujrzeć dom. Wydawał się niewielki jak zabawka, a maleńka postać w

S R

bieli nadal tkwiła przy bramie. Elle nawet nie drgnęła.

Zastanawiał się przez chwilę, czy nie miał już w zasięgu ręki tego, czego właśnie wybierał się szukać.

7

ROZDZIAŁ PIERWSZY Adore, Irlandia 7 października 1818 r.

Za trzy dni zostanie mężatką. Jak to możliwe? Za trzy dni wyjdzie za dżentelmena uważanego przez wszystkich za

S R

idealną partię. Za zaledwie trzy krótkie dni zostanie żoną Petera Sinclaira. Eleanor de Warenne przywarła do szyi galopującego wierzchowca. Popędziła go, zmuszając do cwału. Było to niebezpieczne na nierównym terenie, lecz zagłuszała w ten sposób lęk. Radość z dzikiego pędu wyparła wszystkie myśli. Ziemia umykała spod końskich kopyt, rzeczywistość zostawała z tyłu. Eleanor ogarnęła euforia.

Blade niebo zwiastowało świt. Wreszcie poczuła zmęczenie, podobnie jak ogier. Wyprostowała się w siodle, zwolniła. I natychmiast wróciły myśli o rychłym zamążpójściu.

Gniadosz przeszedł w stępa. Eleanor ze wzgórza spoglądała na dom. Adare stanowił ich siedzibę, królował w centrum posiadłości jej ojca obejmujących ziemie z trzech hrabstw, sto wiosek, tysiące farm i lukratywną kopalnię, a do tego jeszcze kilka kamieniołomów. Poniżej naga grań przechodziła w gęsty las, a jeszcze dalej w przecięte rzeką bujne zielone łąki i kipiące krzewami ogrody otaczające wielką kamienną budowlę. Choć pałac wzniesiono za panowania królowej Elżbiety, z pierwotnej konstrukcji pozostało niewiele. Odnowiony przed stu laty fronton był długim 8

trójkondygnacyjnym prostokątem z tuzinem kolumn wspierających dach i tympanonem pośrodku. Za fasadą kryły się dwa krótsze skrzydła, jedno zajmowane przez rodzinę, a drugie zarezerwowane dla gości. Teraz dom zaludniali jedni i drudzy. Na ślub zaproszono trzysta osób, z czego pięćdziesiąt, głównie z rodziny Petera, upchnięto we wschodnim skrzydle. Pozostali zatrzymali się w wiejskich gospodach i w Grand Hotelu w Limerick. Eleanor przyglądała się z góry pałacowi i ogrodom. Miała na sobie bryczesy, które już dawno zabrała jednemu z braci. Po oficjalnym towarzyskim debiucie przed dwoma laty powinna jeździć konno w damskim

S R

siodle i w stosownym dla damy stroju. Ponieważ wychowała się z trzema rodzonymi braćmi i dwoma przybranymi, uznała to za absurd. Jeździła więc o świcie, na męskim siodle i w męskim stroju. W spódnicy, w damskim dosiadzie nie mogłaby przecież skakać przez płoty. Ludzie z towarzystwa, w tym jej narzeczony, gdyby ujrzeli ją, jak galopuje, siedząc okrakiem, doznaliby wstrząsu.

Oczywiście nie zamierzała do tego dopuścić. Chciała przecież wyjść za Petera Sinclaira, czyż nie?

Dlaczego więc była taka niespokojna? Wprawdzie zamierzała poślubić Petera, lecz dziś, zaledwie kilka dni przed ceremonią, zaczęły dręczyć ją wątpliwości. Brały się one przede wszystkim z tego, że nie wiedziała, czy Sean jeszcze żyje. Ruszyła stępa w dół. Sean zostawił ją cztery lata temu, a przed rokiem się z tym pogodziła. Pewnego ranka obudziła się przerażająco świadoma smutnej rzeczywistości. On odszedł i nie wróci. Brak wieści oznaczał, że jest martwy.

9

Spędziła kilka dni samotnie w swoich pokojach, płakała po utracie najlepszego przyjaciela, chłopca, z którym przeżyła dzieciństwo, mężczyzny, którego kochała. Czwartego ranka poszła do hrabiego, który samotnie siedział w pokoju śniadaniowym. - Jestem gotowa do małżeństwa, ojcze. Chciałabym, żebyś wyznaczył odpowiedniego kawalera. - Gdy hrabia spojrzał na nią ze zdumieniem, dodała: - Niech to będzie ktoś z tytułem i zamożny, dobrze, gdyby lubił polowania jak ja, no i niechby był choć trochę atrakcyjny. - Eleanor... - Hrabia powoli wstał -... podjęłaś słuszną decyzję... - Tak, wiem - ucięła.

S R

Oddaliła się, żeby nie zdążył zapytać, skąd ta nagła odmiana. Nie miała ochoty na rozmowy o swoich uczuciach.

Przedstawiono ich sobie miesiąc później. Peter Sinclair był dziedzicem tytułu hrabiowskiego i majątku w Chatton, pochodził z bardzo zamożnej rodziny. Był przystojny i czarujący. Doskonały jeździec, a ponadto hodowca koni wyścigowych. Po doświadczeniach z dwoma rozpustnymi Anglikami, którzy narzucali się jej przez cały towarzyski sezon, obawiała się nieco jego angielskiego pochodzenia, jednak Peter swoją postawą rozwiał jej lęki i szybko go polubiła. Wkrótce potem - pośpiech wynikał z jej zaawansowanego wieku - ogłosili oficjalnie zaręczyny. A teraz Eleanor czuła się jak na koniu, który poniósł. Będąc doświadczonym jeźdźcem, wiedziała, że najlepszym ratunkiem jest wtedy zeskoczyć. Nigdy jednak w całym swoim dwudziestodwuletnim życiu tego nie uczyniła. Przeciwnie, swoją wolą i umiejętnościami zmuszała w końcu zwierzę do posłuszeństwa. Powtarzała sobie, że kobiety przed ślubem się denerwują i nie ma w tym nic niezwykłego. W końcu jej życie miało się na 10

zawsze odmienić. Przeprowadzi się do Chatton, będzie mieszkała w Anglii, prowadziła dom, a po jakimś czasie urodzi dziecko. Boże, czy naprawdę temu wszystkiemu podoła? - Gdybym tylko wiedziała, co się stało z Seanem - szepnęła. Nie znała jednak jego losu. Jej ojciec i Devlin szukali go latami, miał jednak często spotykane nazwisko i każdy trop okazywał się w końcu fałszywy. Jej Sean O'Neill rozpłynął się w powietrzu. Pomyślała po raz setny, że nie powinna była go puścić. Próbowała go wprawdzie zatrzymać, jednak zbyt szybko zrezygnowała. Eleanor osadziła wierzchowca w miejscu i mocno zacisnęła powieki.

S R

Peter byłby doskonałym mężem i bardzo go lubiła. Sean zniknął. A poza tym nigdy nawet nie spojrzał na nią tak jak Peter. Narzeczony jest czarującym i inteligentnym blondynem. Ma bzika na punkcie koni, podobnie jak ona. Każda angielska debiutantka uznałaby go za pierwszorzędną zdobycz.

Ścisnęła boki ogiera łydkami, energicznie ruszając. Okłamywała się. Ceniła Petera, jak jednak mogłaby za niego wyjść, póki pozostaje choćby najmniejsza szansa, że Sean żyje? Z drugiej strony, nie mogła przecież złamać umowy!

Ogarnęła ją panika. W Londynie poniosła klęskę. Nienawidziła balów, na których spotykały ją afronty. Bo była Irlandką, bo była wysoka i wolała konie od przyjęć. Anglicy traktowali ją protekcjonalnie. Także w Chatton poniesie klęskę, tego była pewna. Nawet Peter, kiedy pozna ją lepiej, też stanie się protekcjonalny. Po prostu nie dorosła i nigdy nie dorośnie do roli jego żony. Prawdziwe damy nie myślą nawet o konnych galopadach w męskim siodle i bryczesach, w ogóle nie myślą o jeżdżeniu wierzchem. Choć nie, bo niektóre 11

uczestniczą jednak w gonitwach za lisem, ale na pewno nie ćwiczą oka w strzelectwie i nie biorą lekcji fechtunku. Damy uwielbiają za to zakupy i plotki, którymi ona się brzydzi. Peter nie zna jej zbyt dobrze, w ogóle jej nie zna. Czuła się tak, jakby Sean stał obok niej, jakby jego srebrzyste oczy ją oskarżały. Gdyby jej nie zostawił... Eleanor znów poczuła się jak na koniu, który poniósł. Ceremonia miała się odbyć za trzy dni i jeszcze do niedawna oczekiwała jej z przyjemnością. Zerwanie zaręczyn wywołałoby skandal. Po prostu opanowała ją przedślubna gorączka, nic więcej. Peter jest doskonałą partią.

S R

Ponownie zatrzymała wierzchowca i zamknęła oczy, usiłując przywołać obraz, który raz na zawsze rozwieje wszystkie wątpliwości. Ujrzała się w ślubnej sukni z długim trenem i z koronkowym stanikiem ozdobionym perłami. Peter stał przy niej, przystojny blondyn we fraku. Złożyli śluby i Peter unosił jej welon, żeby ją pocałować. Lecz zamiast Petera ujrzała wysokiego bruneta o zadziwiająco srebrzystych oczach. - Sean, odejdź! Zostaw mnie, proszę!

Zepchnęła go w najgłębsze zakamarki pamięci, zakopała, lecz teraz, zaledwie parę dni przed ślubem, wychynął. Znała Seana O'Neilla od dziecka. Jego matka owdowiała wskutek straszliwej rzezi urządzonej przez Brytyjczyków, a jej ojciec, wówczas też wdowiec, poślubił Mary O'Neill, przyjmując wraz z nią Seana i jego brata. Choć nigdy prawnie nie adoptował chłopców, z ojcowską miłością wychowywał ich razem z trzema własnymi synami i Eleanor. Tyle wspomnień! Jako dziecko uważała Seana za księcia, choć pochodził ze zubożałej katolickiej szlachty. Dreptała za nim wszędzie, nie odstępowała na krok. Na początku był miły, nosił ją na ramionach albo 12

odprowadzał za rękę z powrotem do niani. Kiedy jednak Eleanor trochę podrosła, zaczął się irytować. Ukrywała się na przykład w pokoju, kiedy pobierał lekcje, a potem doradzała, jak ma rozwiązać zadanie domowe. Sean odpowiadał, żeby pilnowała swojego nosa, a przecież na przykład z arytmetyką, choć młodsza, radziła sobie lepiej. Jeśli akurat zamierzał wagarować, wiedziała o tym i podążała za nim nad staw - także chciała łowić ryby. Sean próbował odstraszać ją robakami, lecz efekt był taki, że mała Elle pomagała mu nadziać przynętę na haczyk. Także to potrafiła lepiej od niego. - No dobrze, chudzino, możesz zostać - mówił.

S R

Niemal codziennie przemierzał wraz z braćmi konno ziemie Adare. Eleanor jechała za nimi na starym tłustym kucu walijskim, nie dając się zniechęcić. Najczęściej Sean pozwalał jej w końcu odesłać kuca do stajni i siadać za nim na prawdziwym wierzchowcu.

Najbardziej jednak lubiła szpiegować i kraść. Ukryta w schowku, podsłuchiwała Seana, kiedy rozmawiał z braćmi. Fascynujące dyskusje starszych chłopców, których na ogół nie rozumiała. Albo zabierała cenne przedmioty Seana - ulubioną książkę, scyzoryk, but - żeby się upewnić, że o niej nie zapomniał. Ścigał ją potem po domu albo ogrodzie, krzyczał wściekle, żądał zwrotu swojej własności. Eleanor uwielbiała te gonitwy, wiedząc, że Sean jej nie złapie, jeśli mu na to nie pozwoli, bo biegała szybciej od niego. Uśmiechnęła się na te wspomnienia. Zeskoczyła już z konia i stała w pewnej odległości od stajni, ogier z zadowoleniem skubał trawę, a ona miała w oczach łzy. Sean odszedł. W głębi serca może pragnąć jego powrotu, może za nim tęsknić, ale co dobrego z tego wyniknie? Prosta logika 13

podpowiadała, że gdyby mógł wrócić - albo gdyby chciał - już by tu był. Ponadto Sean nigdy nie dał żadnego sygnału, by żywił do niej jakieś inne niż braterskie uczucia. Eleanor dostrzegła, że z domu wyłonił się wysoki, muskularny brunet, jej starszy brat Tyrell. Tak bardzo zajmowały go sprawy państwowe, hrabstwa i rodzinne, że nie spędzali razem wiele czasu, nie znała jednak nikogo tak sympatycznego jak on i nikogo, na kim można by było tak bardzo polegać. Pewnego dnia zostanie głową rodziny i każdy problem, czy to osobisty, czy inny, będzie trafiał do niego do rozstrzygnięcia. Ucieszyła się, że go widzi.

S R

Tyrell uśmiechnął się do niej.

- Cóż za ulga, że nic ci się nie stało. Zobaczyłem cię przez okno i kiedy zsiadłaś, wydało mi się, że coś jest nie w porządku. Mimo smutku zmusiła się do uśmiechu.

- Nic mi nie jest. Wyprowadziłam Apolla, by skubnął zielonej trawy, i tyle.

- Ejże, przecież ustaliliśmy, że nie będziesz jeździć w taki sposób, kiedy jest tu tylu gości.

Usiłowała utrzymać uśmiech, umknęła jednak spojrzeniem. - Dzisiaj po prostu musiałam.

- Co się stało? - Spojrzał na nią uważnie. Drgnęła, nie mogła odegnać wizerunku Seana. Czuła w jakiś sposób jego obecność. Rozejrzała się wokół, ujrzała jednak tylko ogrodnika z synem na trawniku. - Kobiety przed ślubem zwykle dłużej sypiają, żeby poprawić urodę zakpił przyjaźnie Tyrell.

14

- Dłuższy sen nie ujmie mi wzrostu - odparła cierpko - a piękne kobiety zwykle nie są wyższe od swoich mężów. - Zamarzył ci się wyższy mąż? Trochę za późno na zmianę. A niech to! Od razu pomyślała, że głową ledwie sięgała Seanowi do podbródka. Przygryzła wargę. - Bardzo lubię Petera - rzekła niepewnie. - Nie obchodzi mnie, że kiedy jestem boso, patrzymy sobie prosto w oczy. - Cieszy mnie to, bo on darzy cię głębokim uczuciem - odparł z powagą Tyrell. - Wczoraj wieczorem, podczas tańców, nie mógł oderwać od ciebie wzroku. I trzykrotnie cię poprosił, a przecież wiesz, że czwarty raz

S R

byłby skandalem - zakończył ze śmiechem.

- To dlatego, że strasznie tańczę, ciągle mylę krok - rzuciła cierpko. Naprawdę uważasz, że mnie kocha? Wnoszę w to małżeństwo fortunę. - To oczywiste, Eleanor. Dlaczego płaczesz? Drgnęła. Zdała sobie sprawę, że jest gotowa wyznać Tyrellowi prawdę. Tak bardzo potrzebowała powiernika.

- Tyrell, mam w głowie mętlik - usłyszała własny szept. - Powiedz, co się dzieje. - Wskazał kamienną ławkę. Eleanor przekazała bratu wodze i usiadła. Ogarnęła ją dziwna desperacja. - Naprawdę lubię Petera. Jest bardzo inteligentny, dowcipny i uprzejmy... Miło spędzać z nim czas. Wiesz, że nie cierpię balów, jednak w ostatnich miesiącach, pod opieką Petera, rzeczywiście dobrze się bawiłam. - Jest dla ciebie znakomitą partią. Cała rodzina jest w tym zgodna. Przy nim stajesz się wreszcie wytworną damą. - Bo się staram... - Nagle zerwała się ławki. -Tyrell! Prześladuje mnie obraz Seana. Nie mogę! Naprawdę nie mogę! Powinniśmy odwołać ślub. Nie obchodzi mnie, że zostanę starą panną. 15

- Eleanor, o co w tym wszystkim chodzi? - Nie wiem! Gdybyśmy chociaż wiedzieli, czy Sean... gdybyśmy wiedzieli, co się z nim stało. Zdaję sobie sprawę, że już go pogrzebałeś w duchu. A jednak nadal za nim tęsknię. Bardzo... Objął ją ramieniem. - Kochałaś go przez całe życie i nigdy do końca nie wyrzucisz z serca, natomiast Peter jest dla ciebie wspaniałą partią. Nie mogę wprost wyrazić, jak cieszy mnie fakt, że i on jest w tobie szczerze zakochany. - I on? Więc i niby ja? Nie rozumiesz?! Jak mogę wyjść za mąż, skoro moje serce płacze za innym? I skoro czuję, że Sean jest tutaj i chce mnie po-

S R

wstrzymać? Wiesz, co to dla mnie oznacza? Dobrze wiesz. Mam zostać żoną Petera Sinclaira, przenieść się do Chatton, rodzić jego dzieci. Spojrzała na brata błagalnie.

- Nawet gdyby Sean tu był, coś by się zmieniło?

- Oczywiście! Domyślam się, co chcesz mi powiedzieć. On nigdy nie dbał o mnie tak jak Peter. Przecież zdaję sobie z tego sprawę. - Wszystkie panny denerwują się tak przed ślubem - zauważył. - Może tylko szukasz pretekstu, żeby odroczyć ślub albo z niego zrezygnować? - A jeśli masz rację? Co powinnam zrobić?

- Czekałaś na Seana niemal cztery lata. Chcesz czekać następne cztery? - I cztery, i dziesięć... On nie jest martwy, Tyrell. Ja to wiem. Ja to czuję. On żyje. Bardzo mnie zranił, ale kiedyś wróci i opowie, co się wydarzyło. - Mam nadzieję, że tak się stanie - odparł ponuro Tyrell. - Jakiś mędrzec rzekł kiedyś, że nie wybieramy sobie miłości, tylko ona wybiera nas. Prawdziwa miłość nigdy nie umiera, Eleanor. 16

- Co mam więc uczynić? - zapytała z rozpaczą. - Wcale się nie dziwię, że w przededniu ślubu nękają cię takie myśli powiedział ostrożnie. - Byłoby dziwne, gdybyś zapomniała o Seanie. Nie oznacza to jednak, że powinnaś rezygnować z małżeństwa z Sinclairem. Gwałtownie uniosła głowę. - Przestań tak kluczyć i dobierać słowa. - Chwyciła go za rękaw. - Po prostu powiedz wszystko szczerze. - Chciałbym, żebyś miała własne życie. Własny dom i rodzinę, radość z dzieci. Sean nigdy nie odwzajemniał twoich uczuć, a ponadto nie wiemy, gdzie jest i czy kiedykolwiek wróci. A Sinclair zapewni ci przyszłość.

S R

Sądzę, że odrzucenie jego oferty byłoby błędem. Taka okazja się nie powtórzy. Nie chodzi o twój wiek, choć i to nie jest bez znaczenia, lecz o to, że Sinclair jest dla ciebie naprawdę wspaniałą partią.

Jednak te argumenty nie trafiały do niej, mimo że były takie oczywiste i poza nimi nic istnieć nie miało prawa. Ogarnięta rozpaczą, przygarbiła się, milczała.

- Sinclair jest człowiekiem honoru - mówił dalej brat. - Zarówno z urodzenia, jak i charakteru to prawdziwy dżentelmen. Gdybyś złamała umowę, z pewnością by to uszanował, a nawet zrozumiał, choć bardzo by cierpiał, gdyż naprawdę cię kocha. Czy jednak w ogóle rozważasz taką możliwość? Liczysz, że Sean wróci i, co jeszcze mniej prawdopodobne, nagle się w tobie zakocha? Musiała się z tym zgodzić. Tyrell miał rację. Dała słowo Peterowi Sinclairowi, a jakiś inny wariant to... to absurd. - Oczywiście gdyby Sinclair był ci zupełnie obojętny, nie chciałbym, żebyś za niego wychodziła - dodał cicho Tyrell. - Jednak z tego, co widzę, wynika, że go lubisz. Z przyjemnością odkryłem, że znów potrafisz się 17

śmiać, Eleanor. No i nigdy nie sądziłem, że ujrzę, jak się uśmiechasz, tańcząc kadryla. W tym momencie podjęła decyzję. - Mam szczęście. - Wcale tego nie czuła. - Któraż kobieta może sama dokonać tak ważnego wyboru? Co zatem wybrać? Peter jest utytułowany, bogaty i przystojny. Jest miły i mnie kocha. Musiałabym być kompletną idiotką, żeby z nim zerwać dla człowieka, który mnie nie chce, którego tu nie ma i który być może nie żyje. - Nie jesteś idiotką - odparł Tyrell z szerokim uśmiechem. - Muszę przyznać, że odetchnąłem z ulgą. Trudno mi nawet wytłumaczyć, jaką

S R

radość ci sprawi posiadanie własnej rodziny.

Powtórzyła w myślach, że ma szczęście. Musi przestać myśleć o Seanie. I koniec z wątpliwościami.

- Tyrell, wybrałeś Lizzie wbrew wszystkiemu. Ożeniłeś się z prawdziwej miłości. Nie jestem więc pewna, czy radość, o której wspomniałeś, stanie się także moim udziałem.

- Nie dowiesz się, jeśli nie spróbujesz. Nie zachęcałbym cię do tego związku, gdybym nie chciał, żebyś była kochana i szczęśliwa. Wszyscy tego pragniemy.

Zarzuciła mu ręce na szyję.

- Jesteś moim ulubionym bratem! Czy już ci to kiedyś mówiłam? - Tak, siostrzyczko. I wiesz co? Małżeństwo małżeństwem, ale nie pozwól się spętać konwenansami! Wreszcie się uśmiechnęła. - Nie musisz się obawiać, że aż tak bardzo się zmienię. Czyż nie masz przed oczami wystarczającego dowodu? - Wskazała swoje bryczesy. Tyrell tym razem się nie zaśmiał. 18

- Co do tego, niestety, wyrażam sprzeciw. Eleanor, czy naprawdę musisz nawet teraz codziennie jeździć? Obiecaj, proszę, że powstrzymasz się do ślubu... i do zakończenia miodowego miesiąca. A nawet wtedy radziłbym ci poprosić grzecznie Petera o zgodę na jazdę po męsku. Bez wątpienia potrafisz go przekonać do wszystkiego, czego naprawdę pragniesz. - Spróbuję być grzeczna, Tyrell. Masz rację, po co mi skandal. Wśliznę się do domu ukradkiem. Czy dżentelmeni już wstali? - Wielu wybiera się na ryby, więc są już w pokoju śniadaniowym. Najlepiej wejdź przez salę balową. Panie oczywiście jeszcze śpią, z

S R

wyjątkiem mojej żony - poinformował z uśmiechem.

- Dziękuję, braciszku. Dziękuję za te perły mądrości. Bardzo mi pomogłeś. Uspokoiłam się, jest mi znacznie lepiej.

- Naprawdę uważam, że podjęłaś właściwą decyzję. - Ucałował ją w policzek. - Sądzę, że z czasem jeszcze bardziej pokochasz Petera. A już na pewno kiedy będziesz w sobie nosić jego dziecko. Zasługujesz na wszystko, co życie ma do zaoferowania. I Sinclair ci to zapewni.

- Tak, masz rację. Właściwie jak zawsze. -Uśmiechnęła się do niego. Nigdy nie zawadzi przy-pochlebić się dziedzicowi majątku. - Moja żona wyprowadziłaby cię z błędu - odparł z uśmiechem. - Nie musisz mi kadzić, moja droga. - Przecież jesteś najmądrzejszym z wszystkich moich braci! Zaprowadzisz Apolla do stajni? - Oczywiście. Uścisnęła go i ruszyła do domu. Tyrell powiódł za nią wzrokiem. Już się nie uśmiechał. W życiu spotkało go wielkie szczęście, bo uniknął zaaranżowanego związku i ożenił 19

się z kobietą, którą gorąco kochał. A Eleanor pałała głęboką miłością do Seana O'Neilla. Jak zawsze. Nie było nic bardziej oczywistego. W ostatnich miesiącach odgrywała komedię, a on nie mógł nic na to poradzić. Ogromnie pragnął, by jego siostra poślubiła wybranka swego serca, lecz było to niemożliwe. Sinclair oferował jej pewną przyszłość, a Sean, nawet gdyby wrócił, nie miał jej niczego do zaofiarowania. Już nie. Tyrell okłamał siostrę, w każdym razie zataił przed nią prawdę i miał nadzieję, że postępuje słusznie. Wczoraj kapitan Brawley, który dowodził regimentem stacjonującym na południe od Limerick, poprosił hrabiego o prywatną audiencję. Tyrell uczestniczył w tym spotkaniu. Młody oficer

S R

poinformował ich, że wiadomo już, gdzie się podziewał Sean O'Neill. Zaszokowani dowiedzieli się, że przebywał przez dwa lata w wojskowym więzieniu w Dublinie. Z niedowierzaniem i przerażeniem usłyszeli, że Sean został skazany za zdradę stanu. Nie wiadomo, dlaczego nie został jeszcze powieszony, dziwne też było, dlaczego nie powiadomiono rodziny o procesie. Na koniec Brawley przekazał najbardziej zdumiewającą wiadomość. Przed trzema dniami Sean wziął zakładnika, naczelnika więzienia, i tym sposobem uciekł.

Sean O'Neill był poszukiwanym przez władze zbiegiem. Za jego ujęcie lub wskazanie miejsca pobytu wyznaczono nagrodę.

I Tyrell spodziewał się go w każdej chwili w Adare.

20

ROZDZIAŁ DRUGI W piekle nie ma płomieni, piekłem są ciemności. Ciemność, cisza i odosobnienie. On to wiedział, bo spędził w tych warunkach dwa lata. I trzy dni temu uciekł. Ponieważ światło dzienne raniło oczy, ponieważ każdy dźwięk drażnił i przerażał, ponieważ ścigali go Brytyjczycy, a on nie zamierzał wisieć, ukrywał się za dnia w lasach, podążał zaś na południe nocami. Wiedział, że w Cork są ludzie, którzy pomogą mu uciec z kraju. Radykałowie, zdrajcy

S R

jak on, mający do stracenia tylko własne życie.

Niemal świtało. Z więzienia do przedmieść Cork dotarł pieszo w zaledwie trzy noce. To było szaleńcze tempo i szaleńczy dystans, po prostu organizm nie miał prawa tego wytrzymać, lecz siła woli w wyjątkowych okolicznościach potrafi działać cuda. Odkąd Sean się zorientował, że pewnie nigdy go nie wypuszczą z czarnej dziury, jaką była cela, zaczął ćwiczyć ciało i planować ucieczkę. Ćwiczenie fizyczne były proste - znalazł w ścianie występ, na którym się podciągał. Robił pompki do bólu w rękach i ramionach. Próbował zachować silę nóg ćwiczeniami szermierczymi, wypadami i przysiadami, lecz ciało odzwyczaiło się od chodzenia. Długo nieużywane mięśnie protestowały teraz i karały go bólem. Najbardziej ucierpiały stopy. W więzieniu trudniejszy okazał się trening umysłu. Rozwiązywał w pamięci zadania matematyczne, usiłował recytować z pamięci wiersze. Prędko się zorientował, że nieustannie musi czymś zajmować umysł, bo inaczej napływały wspomnienia, a te rodziły rozpacz i najgorsze z uczuć, czyli strach. Przeszłości musiał unikać za wszelką cenę. 21

Niósł pochodnię. Była jego największym skarbem. Pogrążony przez dwa lata w niemal kompletnych ciemnościach, wreszcie miał własne źródło światła - ważne jak powietrze, którym oddychał, albo jak wolność. Sean O'Neill spojrzał w niebo, które pojaśniało do szarości. Nie potrzebował już pochodni. Jedyna poza nim osoba z wioski Kilvore, która pozostała przy życiu, poradziła, by dotarł do pewnej farmy najszybciej, jak zdoła. Musiał pokonać strach i iść dalej. Zryta koleinami droga do Blarney prowadziła do centrum miasteczka. Znajdzie na niej farmę Connelly'ego. Zapewniono go, że odpocznie tam i uzyska pomoc.

S R

Posuwał się skrajem lasu, nie ośmielając się korzystać z drogi, bo po śladach sądząc, była bardzo uczęszczana. Przez trzy długie noce wędrówki w ogóle unikał dróg, a nawet szerszych ścieżek, podążając przez wzgórza i lasy. Raz napotkał wojsko. Kiedy zaledwie godziny marszu dzieliły go od Dublina, usłyszał tętent i ostrożnie wyjrzał zza skały na szczycie wzgórza. Zobaczył granatowe mundury regimentu kawalerii. Kiedy poprzednio widział kawalerię, zginęły dwa tuziny mężczyzn - oraz niewinne kobiety i dzieci. Szybko cofnął się w las.

Niebo poróżowiało. Dzisiaj na pewno nie spadnie deszcz, pomyślał. Odczuwał napięcie, dobrze znane i znienawidzone. Był już jednak zbyt blisko celu, by zapaść w zarośla i czekać do zmroku. Pójdzie w świetle dnia, nieważne, ile to go będzie kosztowało. Słyszał już odgłosy budzącego się do życia lasu, wesoły śpiew ptaków. Jak każdego ranka od czasu ucieczki, ich śpiew sprawiał, że w oczach stawały mu łzy. To było tak wspaniałe jak pochodnia, którą niósł. Za zakrętem ujrzał dużą chatę. Kryta strzechą, ściany otynkowane, dwie świnie ryły w błocie na podwórzu przy studni. 22

Skrył się za drzewem. Choć wytężał wzrok, nie widział szczegółów. Jego oczy nie były już tak dobre jak dawniej. Po chwili dostrzegł jednak człowieka. Miał nadzieję, że to Connelly. Omiótł spojrzeniem drogę. Pusta. Nie dowierzając wzrokowi, nasłuchiwał. Zrazu słyszał tylko śpiew ptaków, po chwili również szelest liści w powiewach wiatru. Opuścił las i wkroczył na drogę, niemal oczekując żołnierzy, którzy rozniosą go bez litości na strzępy. Lecz niepotrzebnie się bał - żadnego munduru wokół. Ruszył naprzód. Człowiek zobaczył go i przystanął. Sean przeklął swój słaby wzrok i szedł dalej. Usiłował zebrać się w

S R

sobie, by przemówić pewnym głosem. Zanim trafił do izolatki, w więzieniu popełniono morderstwo, po którym wybuchł bunt i polała się krew. W zamieszaniu ktoś zranił Seana w gardło. Nie przysłano lekarza i na moment stanął u wrót śmierci. Ozdrowiał, lecz nie w pełni. Nie mógł już swobodnie mówić. Każde słowo wymagało bolesnego wysiłku. Oczywiście przez dwa lata nie miał do kogo przemawiać, a kiedy wreszcie się zorientował, że ledwie sobie z tym radzi, nawet nie próbował ćwiczyć głosu. Teraz zmusił gardło, by wychrypieć: - Con... Connelly?

Mężczyzna ruszył pospiesznie w jego kierunku.

- O'Neill? - odpowiedział, mocno ujmując go pod ramię. Przerażony Sean gwałtownie odskoczył. - Skąd... - Urwał. Szukał słowa, którym każde dziecko posłużyłoby się z łatwością. - Skąd wiesz? - Dzięki naszej tajnej poczcie. - Connelly był wysokim, silnym mężczyzną z dużym czerwonym nosem i jasnoniebieskimi oczami. - Wejdź do środka. - Sean odczuł pewną ulgę, kiedy drzwi zostały solidnie 23

zaryglowane, odgradzając ich od zewnętrznego świata. - No to witamy rzekł Connelly. -Nazywasz się teraz John Collins. - Spojrzał z troską na gościa. - Przypominasz szkielet, mój chłopcze. Nakarmię cię i dam brzytwę, żebyś się ogolił. Cholerni Brytole! Sean dotknął bujnej czarnej brody. Nie golił się od dwóch lat. Po chwili ciszy Connelly powiedział z wahaniem: - Przykro mi z powodu Kilvore... tego wszystkiego... twojej żony i dziecka. Sean drgnął. Pojawił się zamazany obraz: słodka twarz, miłe, pełne nadziei oczy. Peg była już tylko niewyraźnym i bolesnym wspomnieniem.

S R

Najpierw rozpaczał, teraz pozostało jedynie poczucie winy. Zginęli przez niego.

- Nie masz wyboru, musisz opuścić kraj. Rozumiesz to, prawda? - Tak.

- Dobra. Pójdziesz prosto do ulicy Blarney, przejdź przez most i wzdłuż rzeki dojdziesz do Nabrzeża Andersona. Przenocuje cię O'Dell, szewc.

Sean chciał zapytać, kiedy będzie mógł uciec z kraju i jak za to zapłaci, poczuł się jednak potwornie wyczerpany i głodny. Przez ostatnie trzy dni w trudnym terenie pokonał niewyobrażalny dystans. Co gorsza, mówienie stało się męką. Mozolnie szukał słów i z trudem je wypowiadał: - Kiedy? Kiedy... opuszczę kraj? - Nie wiem. Codziennie w południe sprawdzaj na ulicy Oliver, w pubie, to zaraz za rogiem od O'Della. Pojawi się dżentelmen z kwiatem w butonierce, on ci wszystko powie. Ja jestem tylko farmerem. - W południe... - Sean odchrząknął. - Dzisiaj? Czy... powinienem... dzisiaj? 24

- Nie wiem, czy ten dżentelmen zjawi się dzisiaj, jutro czy pojutrze, ale to dobry człowiek i pomaga patriotom. Nazywa się McBane. Koniecznie go znajdź. - Connelly ruszył do spiżarni. Powrócił z talerzem ugotowanych ziemniaków, wielką pajdą chleba i serem. Sean poczuł, jak cieknie mu ślina. Stół nakryty do kolacji białym obrusem, kryształowe kieliszki do wina, porcelana i złocone sztućce. Nad głową ogromne żyrandole, na stole świece. Lokaje w liberiach wnoszą półmiski z sarniną, cielęciną i łososiem. Kobiety w jedwabiach i biżuterii, mężczyźni w czarnych frakach i białych koszulach. W powietrzu zapach perfum...

S R

Drgnął na wspomnienie innego życia. Zapomnieć, zapomnieć... Oderwał kawał chleba, pożerał go z serem. Jedyna przeszłość, którą chciał pamiętać, nie była aż tak odległa. Życie na farmie Boyle'ów. Nigdy nie będzie w stanie zapłacić za to, co im uczynił.

Ogłuszający hałas dosłownie osadził go w miejscu. Przytłoczony kakofonią dźwięków - wrzaskliwymi rozmowami i śmiechem, szuraniem krzeseł, brzękiem cynowych kufli - Sean przystanął w progu sali z szynkwasem. Z trudem powstrzymał się przed przyciśnięciem dłoni do uszu. Oślepiło go jasne światło.

Opuścił farmę po godzinie i bez kłopotów dotarł do szewca, który zakwaterował go w małej izbie nad warsztatem. Potem przemierzał tętniące życiem miasto. Seana zdumiewał widok tłumów - pieszych, jadących wierzchem i w powozach. Widział jednokonne dwukołowe gigi, dwukonne bryczki i duże karety. I wszystkie te barki na rzece. Tyle zamieszania, gwaru, rozmów i hałasu. I cały ten kurz, sadza, dym i śmieci. Czuł się dziwnie obco, jak farmer z północnego zachodu, który nigdy przedtem nie

25

odwiedził miasta. A jednak zatłoczona sala była znacznie lepsza niż mikroskopijna cela. Wiedział też, że w końcu przywyknie do gwaru i tłumu. Ktoś wszedł do środka, ocierając się o niego przypadkiem w dość wąskich drzwiach. Sean zareagował odruchem ratującym życie: w jego dłoni pojawił się sztylet, choć żaden obserwator nie dostrzegłby nawet ruchu ręki. W chwili jednak, gdy już miał przeciąć intruzowi gardło, powróciła jasność umysłu, może nawet ludzkie uczucia. Zatrzymał rękę. Oparł się mocno o ścianę, zwalczając odruch, który kazał mu się bronić choćby kosztem innego życia. Powtarzał sobie, że nie jest zwierzęciem, mimo że dwa lata spędził w klatce i rzucano mu pokarm jak

S R

zwierzęciu. Był człowiekiem, mimo wszystko.

Lecz jakim był człowiekiem? Może naprawdę przemienił się w zbira, który morduje z lada powodu albo i bez? Taki jest John Collins? Ogarnęła go rozpacz.

- Hej, ty, nie przeszkadzam? - zagadnął go jakiś pijaczyna. Sean zabrał sztylet naczelnikowi więzienia. Zręcznie ukrywał broń, by zawsze móc błyskawicznie się nią posłużyć. Rękojeść ginęła w dłoni, ostrze w rękawie koszuli, płasko przy przedramieniu. Wiedział, że musi się uśmiechać - tak jest grzecznie, tak się zachowuje dżentelmen - jednak nie mógł. Desperacko walczył o uśmiech, starał się zmusić mięśnie twarzy do posłuszeństwa, te jednak stawiały opór. Patrzył więc tylko na intruza. Przerażony pijak wycofał się w tłum. Sean trwał nieruchomy. Chciałby się już znaleźć na statku, na morzu. Dopiero po chwili ruszył do stolika w rogu. Kiedy tam dotarł, poczuł ulgę. Żadne z dwóch wypaczonych krzeseł nie zapewniało bezpieczeństwa. Przysunął jedno do ściany i dopiero wtedy usiadł. Teraz miał za plecami mur, a jednocześnie mógł obserwować salę. Trzydziestu, może czterdziestu 26

mężczyzn. Wszyscy pili, śmiali się, rozmawiali, grali w kości lub w karty. Sami Irlandczycy, jak on. Kiedyś oddałby życie, broniąc ich przed tyranią i niesprawiedliwością, i niemal oddał. Teraz nie czuł z nimi żadnej więzi. Dostrzegł, że w jego kierunku zmierza jakiś człowiek. Miał na sobie granatowy surdut, w butonierce polny kwiat, w ręku niewielką torbę. Sean, na wypadek pułapki, położył uzbrojoną dłoń na udzie, pod blatem. Dżentelmen zatrzymał się przy jego stoliku. - Collins? - Tak. - Sean wskazał mu wolne krzesło. - Opisano mi pana. Niestety tak właśnie pan wygląda, jak zbiegły przestępca.

S R

Sean zignorował tę uwagę. Rory McBane był wysoki, o płowych włosach. Jego surdut wyszedł spod ręki dobrego krawca, jasnobrązowe spodnie uszyto z przedniej wełny. Z pewnością pochodził z wyższej klasy społecznej, o czym zresztą świadczyło również nazwisko. - Jest pan... sam?

- Nikt mnie nie śledził. Jestem bardzo ostrożny. A pan? - Uważnie wpatrywał się w Seana, jakby zastanawiał się, komu tak naprawdę pomaga. Pewnie wiedział, że Sean jest poszukiwany za zabójstwo, że jest zabójcą. Być może się bał. - Wszystko, czego panu potrzeba, jest w tej torbie. Butem przysunął ją do Seana. - Trochę pieniędzy i ubranie. Bilet na rejs do Hampton w Wirginii. Amerykański statek handlowy „US Hero". Wypływa pojutrze o świcie. Wkrótce stanie się wolnym człowiekiem. Za dwa dni będzie już żeglował przez ocean, oddalał się od Brytyjczyków, od swojej ojczyzny, od Irlandii. Wiedział, że powinien być wdzięczny McBane'owi, poczuł jednak nieprzyjemne ukłucie w sercu. 27

Zignorował je. Już za dwa dni nikt nie będzie go ścigał. Wkrótce zdoła spojrzeć w słońce, nie osłaniając oczu dłonią. Już nigdy nie będzie krył się w ciemności. Nie będzie otoczony zimnymi kamiennymi ścianami z zamkniętymi żelaznymi drzwiami. Już nigdy nie będzie spał na nierównej kamiennej posadzce, bez posłania, tylko w łachmanach. Nie będzie się żywił wodą ze skórkami kartofli i chlebem z robakami. Popłynie do Ameryki i będzie wolny. Tam go nie znajdą. Powinien być w euforii, nie czuł jednak niczego takiego. Pobrzękiwanie kryształów. Zapach perfum. Ciche rozmowy. I wesołe, wpatrzone w niego bursztynowe oczy.

S R

Sean drgnął, zdumiony, że umysł może mu jeszcze płatać podobne figle. Może tracił rozum? Nie chciał wyruszyć tam, gdzie dyktował rozsądek. A przecież nie ma powrotu do dawnego życia! - Collins, potrzebuje pan dobrej brzytwy - rzekł McBane. - Widziałem list gończy. Rysunek bardzo podobny do pana. Proszę całkowicie pozbyć się brody.

Sean próbował się ogolić brzytwą Connelly'ego, była jednak za tępa. McBane miał rację. Potrzebował ostrej brzytwy, pędzla, dobrze pieniącego się mydła.

Srebrzyste oczy, jasne i miłe, spoglądały na niego z lustra. Widział przystojnego bruneta, który się rano goli. Widział też w lustrze rozchylone aksamitne zasłony. Za nimi wspaniałe błękitne niebo i fantastycznie zieloną trawę. Także ruiny wieży i morze w oddali. - Sean, przestań się guzdrać! Pojedziemy do Skały? - Dobrze się pan czuje? - zapytał McBane. Sean drgnął. Nie powinien myśleć o tej dawniejszej przeszłości. Kiedy się żenił z Peg Boyle, mając nadzieję, że pewnego dnia ją pokocha, i 28

zamierzając być ojcem dla jej dzieci, tego już urodzonego i tego, które w sobie nosiła, podjął decyzję. Jedyną kobietą, którą musi pamiętać, jest Peg. Zmusił się, żeby przywołać jej wspomnienie. Pobitej, wykrwawiającej się na śmierć. - Posłuchaj, Collins, wiem, że przeszedłeś piekło. Stoimy po tej samej stronie. Jesteśmy Irlandczykami. Podobno też jesteś szlachcicem, co także nas łączy. Nie wyglądasz dobrze. Czy mogę ci jeszcze jakoś pomóc? Pomóc mu? W jaki sposób? - Dlaczego... pan to robi? - Musiał wiedzieć, dlaczego ten dżentelmen ryzykuje dla niego życie.

S R

- Już mówiłem - odparł żywo McBane. - Jesteśmy rodakami, czuję się patriotą. Pan walczył o wolność po swojemu, ja walczę inaczej, piórem mianowicie. Niekiedy jednak pomagam takim jak pan. - Dziękuję - wychrypiał Sean.

- Czy potrzebuje pan jeszcze czegokolwiek?

- Nie. - Chciał tylko jednego: odpłynąć daleko, do innej ziemi i innego życia. Może wtedy przestaną go torturować przebłyski wspomnień, które już dawno powinien był zniszczyć, unieważnić.

- Niech pan nie przechadza się po mieście do czasu wejścia na pokład „Hero". Wyjeżdżam dziś z Cork, ale można się ze mną skontaktować w Adare. To pół dnia wierzchem stąd. Nasi wspólni przyjaciele mogą przekazać wiadomość. Serce Seana drgnęło z bolesną siłą, jakby McBane przebił je nożem. Czy to jakiś podstęp? A może umysł znów płata okrutne figle? Czy on naprawdę wspomniał o Adare?

29

- Z Bogiem. - McBane wstał, a gdy oszołomiony Sean milczał, spojrzał na niego z uwagą. Dostrzegł w oczach błysk żalu. Nie indagował go jednak. Odszedł. Sean był jak sparaliżowany. Wiedział, że powinien jak najszybciej opuścić kraj, uciec i od tego świata, i od tego wahadła emocji, pragnień, celów. Czy jednak naprawdę może wierzyć McBane'owi? A jeśli to pułapka? Nie zamierzał wrócić do więzienia, nie zamierzał zawisnąć. Wstał, chwycił torbę i ruszył do wyjścia. McBane kroczył energicznie wąską ulicą. Sean bezgłośnie podążał za nim, zbliżając się do nie-spodziewającej się niczego ofiary. Nagłym ruchem

S R

chwycił McBane'a za surdut i popchnął na mur twarzą do ściany. - Nie... nie jedziesz do Adare - wychrypiał z furią Sean. - To... pułapka.

- Collins? Zwariowałeś? Co ty, u diabła, wyczyniasz? Sean brutalnie szarpnął go za ramię.

- Co... zamierzasz? Co... to za podstęp?

- Pytasz, co zamierzam? - wydyszał wzburzony McBane w mur. Usiłują ci pomóc uciec z kraju, ty głupcze. Nie powinniśmy się pokazywać razem! Wszyscy znają moje antybrytyjskie poglądy. Do diabła! W mieście roi się od żołnierzy!

Sean przycisnął go mocniej do ściany. - Nie możesz jechać do Adare, to sztuczka! -Wypowiedzenie całego zdania stanowiło wysiłek, po którym oblał się potem. - Jaka sztuczka? Oszalałeś? Słyszałem, że trzymali cię przez dwa lata w izolatce. Po prostu straciłeś rozum! Dlaczego niby nie miałbym tam pojechać? Jadę do Adare jako przyjaciel panny młodej i jej rodziny. - Sean

30

osłupiał. Adare było jego domem, tam się wychował. - Do diabła, puścisz mnie wreszcie? - pieklił się McBane. Jednak Sean go nie słyszał. Rano były lekcje, przedmioty ścisłe i humanistyczne, z panem Godfreyem. Popołudniami ćwiczenia w szermierce z włoskim mistrzem, niekiedy powtarzanie kroków i figur z nauczycielem tańca, częściej nabywanie zaawansowanych umiejętności jeździeckich. Było ich pięciu. Wszyscy młodzi i przystojni, silni i inteligentni, uprzywilejowani i aroganccy. I była tam Elle. - Collins.

S R

Powrócił do teraźniejszości, do ulicy w Cork, gdzie nadal przyciskał McBane'a do ściany domu. Stało się. Dopuścił do siebie wspomnienia przeszłości, do której nie miał już prawa. Rozluźnił uścisk. Powinien natychmiast zaszyć się w klitce nad szewskim warsztatem. Zamiast tego zapytał: - Jest jakiś... ślub? - A co w tym dziwnego?

Sean zamknął oczy. Nie chciał wspominać tych jasnych, ciepłych dni, ale było już za późno. Miał brata, bratową i bratanicę. Miał matkę, ojczyma i przybranych braci. I była też Elle. Jeśli dopuści do siebie choć jedno wspomnienie, dopadną go ich tysiące i już nie ucieknie z kraju. Już nie wymknie się Brytyjczykom. Zatęsknił. Przesuwały się przed nim twarze, zamglone i niewyraźne. Jego duma, jego brat, waleczny kapitan okrętu, jego zawadiaccy przybrani bracia, potężny hrabia, wytworna matka. I dziecko, swawolna dziewczynka z warkoczami...

31

McBane niecierpliwie przygładził surdut i halsztuk. Po chwili jednak spojrzał na Seana z troską. - Poczułeś się lepiej? - Kto... kto bierze ślub? - Eleanor de Warenne. Znasz tę rodzinę? Wstrząs strzaskał wszystkie bariery, którymi pracowicie odgradzał się od przeszłości. Elle stała w drzwiach jego pokoju w Askeaton. Włosy zebrała w gruby warkocz, ubrana była do jazdy konnej. - Co tak długo? — zapytała. - Wyruszamy! Powiedziałeś, że możemy

S R

pojechać do Skały Dolana. Kucharka zapakowała jedzenie, wypuścili psy, szczekają jak oszalałe.

Próbował sobie przypomnieć, ile miała wtedy lat. Trzynaście, może czternaście, nie więcej, bo wyglądała jak tyczka. Uśmiechnął się.

- Damy nie wpadają nagle do pokojów dżentelmenów, Elle. -Miał nagi tors. Odwrócił się od lustra i sięgnął po miękką białą koszulę. - Wiem, ale ty przecież nie jesteś dżentelmenem, prawda? - droczyła się z uśmiechem.

Spokojnie zapinał koszulę.

- A ty z pewnością nie jesteś damą. - Dzięki Bogu! - Nie przywołuj imienia Pana twego nadaremno! - wyrecytował, tłumiąc śmiech. - Dlaczego nie? Ty robisz jeszcze gorzej. Słyszałam, jak przeklinałeś. Chłopcom wolno przeklinać, a panie muszą kręcić biodrami, kiedy idą... i to w niewygodnych gorsetach! 32

- Ty nie będziesz musiała używać gorsetu. -Zmierzył wzrokiem jej chude ciało. - I świetnie. -Przysiadła na jego niepościelonym łóżku. - Wiem, że mam okropną figurę! - Westchnęła dramatycznie. - Stosuję tuczącą dietę. Codziennie zjadam dwa desery. I nic! Musiał się roześmiać, na co ze złością cisnęła w niego poduszką. - Elle, są gorsze rzeczy niż szczupła figura. Na pewno kiedyś się zaokrąglisz - zapewnił, chociaż był pewien, że na zawsze pozostanie chmielową tyczką. Wstała.

S R

- Tylko mnie nie pocieszaj! Dwa lata temu zapewniłeś, że przestanę rosnąć. I co? I nic!

- Nie chcę, żebyś się przejmowała głupstwami.

Posłuchaj, jeśli wygrasz ze mną wyścig do Skały, będziesz tu mogła zostać o dzień dłużej. Oczy jej rozbłysły. - Naprawdę?

- Naprawdę. - Odwzajemnił uśmiech. - Kto ostatni przy Skale, wraca dziś do domu-powiedział, ruszając w kierunku drzwi.

Wprost sfrunęła po schodach, a kiedy dosiadł konia, Elle była już w połowie łąki.

Nie powinien tak stać w chłodny jesienny wieczór i pozwalać myślom błądzić. Musi wejść na pokład „US Hero" i popłynąć do Ameryki. Ile ona ma teraz lat? Kiedy widział ją po raz ostatni, miała osiemnaście. Walczył ze wspomnieniami, lecz nie mógł ich już zatrzymać. Elle w białej koszuli nocnej przy bramie Askeaton. Ze szczytu wzgórza widoczna już tylko jako maleńka, żałosna figurka. Nie musiał być blisko niej, by wiedzieć, że płacze. 33

- Obiecaj. Przyrzeknij, że do mnie wrócisz. - Z kim bierze ślub? - spytał z trudem. - O co ci chodzi? - zapytał McBane. - Znasz ją? - Kto ma zostać jej mężem? - Peter Sinclair, syn hrabiego. - Wychodzi za cholernego Brytola?! - Ma tytuł, majątek, podobno jest przystojny i słyszałem, że tworzą bardzo dobraną parę - powiedział ostrożnie McBane. - Posłuchaj, Collins, widzę, że jesteś zdenerwowany, ale zdenerwujesz się jeszcze bardziej, jeśli dopadnie nas wojskowy patrol. Musisz się gdzieś schować, a potem prosto na statek.

S R

Sean wałczył z sobą, próbował odzyskać rozsądek. Niebawem popłynie do Ameryki. To kwestia życia lub śmierci. Nie jego sprawa, co robi Eleanor i z kim bierze ślub. Kiedyś oddałby za nią życie, teraz jednak był już innym człowiekiem, żył w innym świecie. Sean O'Neill jest martwy, martwy od tej strasznej nocy w Kilvore. Był mordercą, za jego głowę wyznaczono cenę. Nawet gdyby chciał, nie miał odwrotu, ponieważ Sean O'Neill nie istnieje. Został tylko niejaki John Collins, bardziej bestia niż człowiek. Spojrzał na McBane'a. - Masz rację. - Zatem z Bogiem, Collins, z Bogiem.

34

ROZDZIAŁ TRZECI - Zanim panowie przejdą na brandy, chciałbym wznieść toast oświadczył hrabia Adare. Przy długim stole zmieścili się wszyscy goście, pięćdziesięcioro, cała rodzina de Warenne'ów - poza Cliffem, który jeszcze nie przybył - jak również Devlin i Virginia O'Neill. Na stole pyszniły się najlepsze w Adare kryształy i porcelana oraz pozłacane holenderskie sztućce. Pośrodku ułożono dwa wspaniałe wzory z roślin ze szklarni hrabiny. Hrabia zajmował

S R

miejsce u szczytu stołu, hrabina naprzeciw niego, na drugim końcu. Eleanor dostrzegła, że jej ojciec się uśmiecha.

Był przystojnym pięćdziesięcioparoletnim mężczyzną o siwych włosach i władczym sposobie bycia. Przez całe życie służył hrabstwu, krajowi i rodzinie. Niebieskie oczy spoglądały ciepło na zgromadzonych bliskich i gości.

Eleanor wpatrywała się w obrus. Ojciec tak bardzo się cieszył z jej małżeństwa z Peterem... Narzeczony zajmował miejsce obok niej. Na początku trudno jej było udawać, że wszystko jest w porządku, potem jednak wypiła dwa kieliszki czerwonego wina i w cudowny sposób powrócił jej spokój. Rozmowa z Peterem zaczęła jej sprawiać przyjemność. Dopiero teraz dostrzegła, jak bardzo jest dowcipny. Uznała też, że powiedzieć o nim „przystojny" to za mało. Bliższe prawdy by było: „niesłychanie przystojny". Te śmieszne debiutantki, zwariowane na punkcie zamążpójścia, z którymi musiała spędzić tyle czasu, uznałyby, że Peter jest partią

35

wszechczasów. Dlaczego nie zaprosiła na ślub lady Margaret Howard i lady Jane Nettles? Zzieleniałyby z zazdrości. Słyszała, że ich mężowie są tłuści. Chętnie wypiłaby trzeci kieliszek, by przepłynąć przez resztę wieczoru. - Dobrze się czujesz? - szepnął Peter. - Cudowny wieczór - odparła z uśmiechem, a gdy uniósł brwi w zdziwieniu, bo cóż cudownego w tym, że ludzie siedzą za stołem, dodała: Każdy wieczór z tobą jest cudowny. - Poczuła, że się roztapia, jakże miłe uczucie. Czy naprawdę miała wątpliwości co do ich związku? - Jesteś taki romantyczny, Peter. - Żartobliwie szturchnęła go w ramię. - Przy tobie zawsze.

S R

Zalotnie zatrzepotała rzęsami. Jakże szczęśliwym może być człowiek! Dlaczego przedtem tak się martwiła? Nie mogła sobie przypomnieć. Hrabina zajmowała miejsce na końcu stołu. Lord Henredon, ojciec Petera, po jej prawej stronie. Mary łagodnie ponagliła męża: - Kochanie? Wszyscy czekamy.

Hrabia ponownie powiódł wzrokiem po twarzach gości oczekujących toastu.

- Nie mogę wprost wyrazić, jak jestem szczęśliwy, że moja ukochana, piękna córka postanowiła wreszcie wyjść za mąż. Tym szczęśliwszy, że za młodego Sinclaira. Jest oczywiste, że odmiana jej serca wymagała właściwego mężczyzny. I nie sądzę, bym kiedykolwiek widział ją bardziej szczęśliwą. Za pannę młodą i pana młodego. Niech waszą przyszłość wypełnią miłość, spokój, śmiech i radość. - Wzniósł kieliszek. Eleanor uśmiechnęła się do ojca, potem spojrzała na Petera, który wpatrywał się w nią jak w boginię. Może Tyrell ma rację. Może ten człowiek ją kocha, a ona kiedyś odwzajemni to uczucie? A może już go 36

kocha? Ojciec wspomniał o odmianie serca... Zmarszczyła brwi. Jak jej serce mogło się zmienić? Znalazła właściwego mężczyznę, oczywiście chociaż nie ma szarych oczu. Coś się nie zgadzało. Peter miał oczy niebieskie, nie szare. Może powinna się jeszcze napić wina. Jeśli nie jest zakochana, kolejny kieliszek z pewnością załatwi tę sprawę. - Chciałbym także podziękować lordostwu Henredonom za pomoc w zaplanowaniu wspaniałej ceremonii. Dziękuję również wszystkim gościom za przybycie. Wreszcie chciałbym podziękować młodemu Sinclairowi. Peter, jestem ci wdzięczny, że dzięki tobie moja córka jest szczęśliwa -

S R

zakończył hrabia i zajął na powrót miejsce.

- Chciałby się przyłączyć do tego toastu i dodać własny - odezwał się z uśmiechem Tyrell, wstając. - Za człowieka, który odważa się poślubić moją siostrę. Daj jej szczęście albo będziesz miał do czynienia z wszystkimi pięcioma braćmi.

- Uczynię, co w mojej mocy... - zaczął z uśmiechem Peter i urwał gwałtownie. - Przepraszam, przecież Eleanor ma tylko czterech braci, czyż nie?

- Och... - szepnęła Elle. Miała trzech braci i dwóch przybranych. Wszyscy to wiedzieli. Peter nie? Tyle że Seana nie ma, zniknął... a to on miał szare oczy. - Czy powiedziałem coś nie tak? - zapytał zdumiony Sinclair. - Cliff jeszcze nie przybył, ale on jest przecież czwarty. Gwałtownie posmutniała Eleanor wpatrywała się w obrus. Gdzie jest Sean? Dlaczego nie ma go tutaj? Czy nie chce wrócić do domu? Wino pomieszało jej w głowie. Za kogo zatem wychodzi za mąż? Nie może przecież być ślubu bez Seana. Nagle zadrżała. 37

- Przepraszam, Eleanor - mruknął Tyrell. Gwałtownie wytrzeźwiała, jakby w upalny dzień wpadła do lodowatej wody. Wychodziła za Petera, nie za Seana. Kochała Petera albo... prawie... i musiała wypić trzeci kieliszek, zanim wieczór przemieni się w koszmar. Przemówił Devlin O'Neill. Słynny kapitan marynarki królewskiej miał spaloną słońcem twarz. - Jestem pewien, że musieliście o tym słyszeć. Peter, mój młodszy brat zniknął cztery lata temu. Od tego czasu Sean nie dał znaku życia. - Nie, nie wiedziałem. Dobry Boże, tak mi przykro, panie kapitanie! W kieliszku nie pozostało już nic. Eleanor wpatrywała się w kryształ.

S R

Sean psuł jej właśnie najszczęśliwszy dzień w życiu. Bo przecież jest szczęśliwa, czyż nie? Lubiła sposób, w jaki Peter na nią patrzył, i to, jak się uśmiechał. Była szczęśliwa jeszcze przed chwilą! Zawsze będzie tęsknić za Seanem, ale wychodziła za wspaniałego człowieka, po prostu doskonałego, chociaż Anglika.

Spróbowała uporządkować myśli. Bardzo lubiła Petera, czasem nawet sądziła, że go kocha. Tęskniła za Seanem, który ma szare oczy, ale nie ma nic, ale to nic wspólnego z jej weselem!

- Peter? - Uśmiechnęła się. - Chciałabym dostać jeszcze jeden kieliszek wina. Bardzo..

- Za Sinclaira! - wzniósł toast Rex de Warenne. Stracił na wojnie prawą nogę, wsparł się więc na kuli, by wstać. - Doskonałego męża dla naszej siostry. Eleanor, żadna inna panna młoda nie ma tyle szczęścia. Nie wiedziała, czy Rex z niej kpi. Wrócił do domu z wojny tak bardzo odmieniony...

38

- Jestem najszczęśliwszą kobietą w Irlandii. -Gdy wszyscy na nią spojrzeli, zaniepokoiła się, czy nie wypowiedziała tych słów z pijackim bełkotem. Ciemne brwi Reksa podjechały ironicznie do góry. - Doprawdy? Eleanor uznała, że Rex może doskonale wiedzieć, jak ona się czuje. Uwielbiał wino i brandy, zwłaszcza od czasu, gdy stracił nogę. Może jej naleje następny kieliszek, dyskretnie, nie chciała przecież popełnić okropnego faux pas, ujawniając towarzystwu, że jest nieco pijana. - Damy się nie upijają, Elle.

S R

Podskoczyła, zerwała się z krzesła, obróciła do Seana, ale nikt za nią nie stał.

- Eleanor, co się stało? - spytał zaniepokojony Peter. - Czy on tu jest? - wyszeptała gorączkowo, chwytając się oparcia. Hrabia zdecydowanie wstał.

- Panowie, sądzę, powinniśmy się już udać na brandy. Eleanor? Z głębokim zawodem opadła na krzesło. Zdumieni panowie patrzyli na nią, wychodząc z sali. Peter pozostał przy niej, zaraz też przykuśtykał do nich skonfundowany Rex.

- Przepraszam, Eleanor, nie miej mi za złe.

- Och, Rex, jesteś moim ulubionym bratem i niczego nie miałabym ci za złe, przecież wiesz, prawda? - odparła z uśmiechem, nie wiedząc, za co ją przepraszał. Rex spojrzał na Petera. - Wybacz mi. - Ujął ją pod rękę i odciągnął od stołu, co stanowiło spory wyczyn, musiał się bowiem wspierać na kuli. - Jesteś wstawiona! upomniał ją przyciszonym głosem. 39

- No właśnie! - Rozpromieniła się. - Zaczynam rozumieć, dlaczego tak lubisz pić. Nie zdobyłbyś dla mnie trochę wina, Rex? - Nie. - Starał się walczyć z rozbawieniem. -Powinnaś natychmiast wrócić na górę. - Jeszcze nie teraz. - Ruszyła w kierunku narzeczonego. Panie już przeszły do innego salonu. Peter tkwił samotnie przy stole. - Wszystko w porządku, Eleanor? - Oczywiście - odparła zdziwiona. - Moja droga, wybacz tę uwagę, ale, nie powinnaś tyle pić. Może chcesz, żebym zawołał twoją bratową i życzył ci dobrej nocy?

S R

- Absolutnie nie! - Przysunęła się bliżej. - Przez cały dzień nie mieliśmy ani chwili dla siebie - szepnęła. - Nie pooglądałbyś ze mną gwiazd? - Zastanawiała się, czy zdradzić, że marzy o pocałunku. Oblał się rumieńcem. - Jasne, że tak. Wygrałaś.

- Często wygrywam z mężczyznami. Jeżdżę konno i strzelam lepiej niż oni. - Gdy Peter otworzył szeroko oczy ze zdumienia, dodała bagatelizująco: - Och, nieważne. - Uśmiechnęła się i pociągnęła go na taras. Sean jednym susem pokonał schody prowadzące na pusty, nieoświetlony taras. Pospieszył do najbliższego z wielkich okien sali jadalnej i zajrzał do środka. Panował tam miły, radosny nastrój. Przycisnął czoło do chłodnego szkła. Widział, jak Tyrell poklepuje Devlina po ramieniu. Śmiali się z czegoś, podążając za innymi do drzwi. Tak bardzo pragnął tam z nimi być, znów należeć do szczęśliwej rodziny. Był jednak poszukiwany za zdradę stanu.

40

Panie też zaczęły wychodzić. Jakaś kobieta oddaliła się od towarzystwa z Reksem. Sean przyjrzał się jej uważniej - i jego serce na moment przestało bić. Zmieniła się, lecz poznałby ją zawsze. Elle. Nie pozostało w niej nic z niezdarnego, choć nieustraszonego dziecka. Oczywiście nadal była wysoka, jednak kanciastość zarówno twarzy, jak i ciała zniknęła. Kształty były bujne i ponętne. Nieporadny dzieciak wyrósł na piękną kobietę, na której widok każdy mężczyzna wstrzymałby oddech. Sean czuł, że świat wywraca się do góry nogami. Elle uśmiechała się do Reksa, jej uśmiech oślepiał, a Sean niemal słyszał jej słowa. - Mówiłam ci już, że jesteś moim ulubionym bratem?

S R

Słowa, które kierowała do wszystkich braci i do Devlina. Do wszystkich poza nim. Ta myśl uderzyła go z siłą pioruna, wprawiła w osłupienie. Ogarnięty niewyobrażalną żądzą, wpatrywał się w Elle. To niemożliwe, myślał, niepojęte i przerażające. Nie powinien pożądać kobiety, którą zawsze uważał za siostrę. Reakcję ciała spowodowała dwuletnia przymusowa wstrzemięźliwość...

Opuściła Reksa, uśmiechnęła się do jakiegoś blondyna i wzięła go pod rękę. Wystarczył rzut oka, by wiedzieć, że to jej wybranek. Peter Sinclair. Był przystojny, po sposobie bycia widać, że to prawdziwy arystokrata. Sean natychmiast go znienawidził. Był wściekły na nią, na Sinclaira, na siebie. Oczywiście Elle dorosła. Mogła go zadziwiać jej uroda, nie miał jednak prawa do żadnych innych uczuć. I dokąd, u diabła, wybierała się z tym Sinclairem? Po chwili drzwi prowadzące na taras otwarły się. Sean usłyszał jej śmiech. Śmiała się inaczej. Zmysłowo. Uwodzicielsko. Przylgnął do ściany, a oni byli tak zajęci sobą, że z pewnością go nie zauważyli. Elle nadal chodziła dość długim krokiem, ale było coś w 41

sposobie, w jaki kołysała biodrami... coś, co natychmiast znienawidził. Poruszała się jak kobieta, która wie, że jest podziwiana. - Czy już ci mówiłem, jak cudownie dziś wyglądasz? - zapytał Sinclair, ujmując jej dłonie. Sean miał ochotę wepchnąć mu te słowa z powrotem do gardła. - Chyba nie - odparła Eleanor żartobliwym tonem - ale jeśli nawet, nigdy nie zawadzi powtórzyć. Flirtowała! Od kiedy to Elle nauczyła się flirtować? - Jesteś taka piękna - powiedział Sinclair. Seanowi nie podobał się jego lekko chrapliwy głos. Nie powinni przebywać sami na tarasie, zwłaszcza po

S R

ciemku. Gdzie, u diabła, wszyscy się podziali? Ma przecież czterech braci, którzy powinni jej pilnować. Dlaczego nikt się tym nie zajmuje? - A ty, panie, jesteś zbyt dworny i czarujący -odpowiedziała cichym głosem. - Taka jestem szczęśliwa, że za ciebie wychodzę! - Przy tobie mężczyzna nie może być ani zbyt dworny, ani zbyt czarujący - wyszeptał Sinclair.

Czy on wie, że jego wybranka jest diabłem wcielonym? A może Elle zrezygnowała ze swoich końskich galopów, walk na pięści i przekleństw? Ciekawe, czy nadal poluje i łapie ryby? A może przemieniła się w kokietkę i w głowie jej tylko flirty?

- Naprawdę jesteś czarujący, chociaż masz niebieskie oczy odszepnęła. Sean nie miał pojęcia, co to ma oznaczać. Najwidoczniej Sinclair również nie. Zapadła pełna napięcia cisza. Sean miał ochotę tłuc pięścią w ścianę. Wiedział, że Sinclair zaraz ją pocałuje. 42

- Mogę? Czy mogę cię pocałować, Eleanor? - Już myślałam, że będziesz z tym zwlekał przez całe wieki. Niedowierzając własnym oczom, Sean patrzył, jak Sinclair bierze ją w ramiona i powoli przybliża twarz do twarzy Elle. Właśnie w tym momencie księżyc wyjrzał zza chmury, rzucając na kochanków jasne światło. Sinclair przylgnął ustami do jej warg, a ona namiętnie odwzajemniła pocałunek. Opierał się o kamienną ścianę, był wściekły, nie odwracał jednak wzroku. Nie rozumiał tej zmysłowej kobiety w ramionach innego mężczyzny. Całowała go, wydając ciche westchnienia. - Ktoś mnie pocałował, Sean!

S R

Słowa, które wypowiedziała przed laty, nagle do niego wróciły. Miała wtedy jedenaście lat, a on siedemnaście. Stali w stajni w Adare. Uśmiechała się do niego szelmowsko.

Całe tygodnie zajęło mu uwiedzenie córki najemcy - blondynki z dużymi piersiami, ładnym uśmiechem i dołeczkami w policzkach. Pewnego dnia nagle znalazł się z nią na sianie, z ręką pod jej spódnicą. Dziewczyna jęknęła z rozkoszy. Już niemal ją posiadł, lecz nagle usłyszał chichot. Od razu wiedział, że to Elle. Znów szpieguje. Wściekły, zerwał się na nogi. Przycupnęła na szczycie przegrody. Uśmiechała się do niego. Zdał sobie sprawę, że widziała wszystko, i poczuł, że policzki stają mu w płomieniach. Dostrzegła jego gniew, zeskoczyła i rzuciła się do ucieczki. Puścił się za nią w pogoń. Zatrzymała się, czekała na niego przed stajnią, spoglądając nieufnie. - Jesteś w poważnym niebezpieczeństwie - rzucił z furią, a ona pokazała mu język. — Walnę cię w ucho, a potem powiem ojcu, co zrobiłaś. - Nie złapiesz mnie. - Miała rację. Była szybka jak jeleń. - Nie lubię, kiedy się mnie szpieguje. 43

- Kochasz ją? - zapytała. - Nie! - Natychmiast pożałował tej spontanicznej odpowiedzi. To nie była sprawa tej smarkuli. - Chodź tutaj, Elle. Postąpił w jej kierunku. Pokręciła głową i nieco się cofnęła. Potem na jej twarz wypłynął uśmiech. - Ktoś mnie pocałował, wiesz? Zdało mu się, że wszystko wokół znieruchomiało. - Mam nadzieję, że kłamiesz, Elle. - Nie. - Szeroko się uśmiechnęła. - Jack O 'Connor pocałował mnie w zeszłym tygodniu za kaplicą.

S R

Wstrząśnięty Sean okręcił się na pięcie i ruszył w kierunku stajni. Zawołał na stajennego, by siodłał mu konia. Eleanor pobiegła za nim. - Dokąd chcesz jechać?

- Jadę zabić Jacka O 'Connora. - Nie żartował. Jeszcze nigdy nie był równie wściekły. Elle była przecież dzieckiem!

- Zaczekaj, nie! — Chwyciła go za ramię. - To moja wina! Spojrzał na nią ponuro. - Pocałował cię czy nie?

- Ja go pocałowałam. W taki sposób. -Zarzuciła mu ręce na szyję i zbliżyła usta do jego ust. Odepchnął ją. - Rzuciłaś się na tego chłopca? - A dlaczego nie? Ty całujesz wszystkie dziewczyny! I dorosłe panie! Jesteś rozpustnikiem! Tata tak powiedział. On i jego bracia rzeczywiście sporo narozrabiali w okolicy. Zaczerwienił się. 44

- Przestań mnie wreszcie szpiegować! Nie jestem już chłopcem, Elle! Widzisz rzeczy, których nie powinnaś widzieć! - Był naprawdę wstrząśnięty. - Takie jak wkładanie ręki za dekolt i dotykanie między nogami? — Uśmiechnęła się szelmowsko i wydyszała: - Och, ooooch! Miał tego dość. Palnięcie w ucho nic by tu nie pomogło. Sean chciał ją chwycić, lecz zręcznie odskoczyła i zaczęła uciekać. Ruszył za nią w pościg. Chciał, żeby przynajmniej raz otrzymała porządne lanie. Ona jednak uskoczyła za drzewo. Tańczyła, wygłupiała się, a on nie potrafił jej dopaść. Zaśmiewała się po każdej jego nieudolnej próbie. Postanowił uciec się do podstępu.

S R

- No już dobrze, poddaję się-powiedział z rezygnacją i odwrócił się do niej tyłem.

Westchnęła i wyszła zza drzewa. Wtedy błyskawicznie się okręcił i chwycił ją za ucho. - Au, boli!

- Następnym razem, jak cię złapię na szpiegowaniu, przełożę cię przez kolano i spiorę, jakbyś miała pięć lat!

- Przepraszam, już nie będę, przysięgam, puść, do diabła! - Damy nie przeklinają, ale przepraszam, ty jesteś diabłem wcielonym, a nie damą. Idziemy. Ruszył, ciągnąc Elle z ucho. - Bardzo mi przykro. I nie będę przeklinać! - Wcale ci nie jest przykro! - Nie zabieraj mnie do ojca! - błagała, płacząc. Zatrzymał się. Mimo wszystko było mu jej żal. Puścił ucho i chwycił Elle za ramię. - Naprawdę pocałowałaś Jacka? - Tak, naprawdę, ale nie w usta, tylko w policzek. 45

- Tak myślałem. - Westchnął. - Damy nie kłamią, Elle, nie całują chłopców i nie przeklinają. - Nie znoszę być damą - oświadczyła z nadąsaną miną. Nie mógł się nie uśmiechnąć - a ona odwzajemniła uśmiech. - Eleanor, kocham cię. Oświadczenie wydyszane przez Sinclaira wyrwała Seana z zamyślenia. Fakt, nie chciał wspominać przeszłości, ale nie chciał także patrzeć, jak Elle obściskuje się z innym mężczyzną. Sinclair trzymał jej twarz w dłoniach. Drżał, a Elle, niech to diabli, uśmiechała się do niego, jakby była zakochana. - Z całych sił staram się pozostać dżentelmenem - szepnął Sinclair - ale ty to uniemożliwiasz.

S R

- Jesteśmy tu sami. Nikt się nie dowie, czy byłeś dziś dżentelmenem, czy nie.

Sean postąpił o krok do przodu. Chciał interweniować, lecz natychmiast przypomniał sobie, że przecież nie może. Czy ona sugeruje, że Sinclair powinien sobie pozwolić na więcej? Jako dziewczynka była dzika i uparta. Czy teraz jest dziką i namiętną kobietą? A może już wcześniej zaciągnęła narzeczonego do łóżka? Nigdy nie odmawiała sobie niczego, czego pragnęła. Znów się pocałowali.

Sean uderzył pięścią w ścianę. Gdzie, do kroćset, są jej bracia? Wiedział, że dłużej tego nie zniesie. Elle oswobodziła się z objęć Sinclaira. - Co to było? - Rozejrzała się wokół. Sean przylgnął mocno do ściany. - Co takiego? - zduszonym głosem spytał Peter. - Nie słyszałeś? Ktoś nas szpieguje? - Kochanie, kto miałby nas szpiegować? 46

- Rex, czy to ty? - zawołała gniewnie. - O Boże. - Sinclair westchnął. - Twoi bracia bardzo się o ciebie troszczą. To chwalebne, ale czy nie przesadne? Każdy powiedział mi w cztery oczy, że lepiej dla mnie będzie, jeśli do ślubu pozostanę dżentelmenem. - Przełknął nerwowo. - Wracajmy do środka. - Och, nie przejmuj się nimi! Tacy są napuszeni! Z Tyrellem, Reksem i Cliffem łatwo sobie poradzę. Nie bój się! Bardzo lubię się całować, Peter. Sean miał ochotę chwycić ją za ucho, jakby miała jedenaście lat. Nagle drzwi na taras stanęły otworem i rozległy się ciężkie kroki. Sean poznał Reksa, a po chwili zauważył, że brat nie ma połowy prawej nogi i

S R

podpiera się kulą. Mój Boże, pomyślał.

Rex przykuśtykał do gruchających gołąbków.

- Chyba pora przerwać tę uroczą schadzkę. Nie jesteście jeszcze małżeństwem. - W jego uśmiechu nie było wesołości.

- Mam dwadzieścia dwa lata - oświadczyła Elle, choć żadna inna kobieta w jej sytuacji nie przypominałaby o swoim zaawansowanym wieku i nie potrzebuję przyzwoitki.

- Jestem innego zdania - odparł Rex. - Wracamy? - Niby pytał, lecz tak naprawdę rozkazywał. Elle tupnęła ze złością.

- To tylko do waszego ślubu - łagodził Rex, zapraszając ich do środka. Sean widział, jak demonstracyjnie naburmuszona Elle ruszyła do drzwi, a za nią rozgoryczony Sinclair. On nigdy sobie z nią nie poradzi, pomyślał, nie odczuwając jednak satysfakcji. Bolało go, że niebawem Elle znajdzie się w łóżku tego człowieka, i to mając do tego pełne prawo. Nagle Rex znieruchomiał. Sean wstrzymał oddech. Jego brat wyczuł, że na tarasie ktoś jest. 47

Rex odwrócił się tyłem do drzwi i powiódł wzrokiem po tarasie, nie omijając ściany, do której przyciskał się Sean. Sean przysiągłby, że Rex go zobaczył, musiał się jednak mylić, gdyż brat pokuśtykał w końcu do drzwi.

S R 48

ROZDZIAŁ CZWARTY Nadszedł kolejny świt. Eleanor spała zaledwie godzinę i przyśnił się jej Sean. Wrócił do domu, lecz zmieniony - było w nim coś mrocznego i niepokojącego. Po obudzeniu poczuła okropne rozczarowanie. Teraz, przylepiona do szyi ogiera jak dżokej z Newmarket, brała ostry zakręt, ponaglając jeszcze wierzchowca. I wtedy jakiś człowiek wyszedł z boku prosto pod kopyta jej konia. Tak mocno ściągnęła wodze, że ogier aż przysiadł i stanął na tylnych

S R

nogach. Była wściekła, miała ochotę powalić intruza na ziemię. - Głupcze! - krzyknęła, unosząc szpicrutę. -Chcesz zginąć? Ruszyła, zamierzając objechać mężczyznę, ten jednak chwycił wodze. Elle wściekła się jeszcze bardziej, zarazem jednak odczuła strach. Na ziemi jej ojca nikt nigdy jej nie zaczepił... i wtedy ich spojrzenia się spotkały.

Zamarła, nie wierząc własnym oczom, a potem ogarnęła ją niezwykła radość. Tam, przed nią, stał Sean. Sean wrócił do domu. Od razu wiedziała, że spotkało go coś strasznego. Wychudły i w bliznach - lecz to był Sean. Z okrzykiem radości skoczyła na ziemię, dopadła do niego, zarzuciła mu ręce na szyję i zaczęła płakać. Ściskała jego chude, ale muskularne ciało z całych sił. Bała się, że jeśli puści, on zniknie, rozpłynie się w powietrzu. Wtuliła twarz w jego pierś. Sean zawsze był szczupły, teraz jednak pozostały same kości i mięśnie. A jednak był, przecież wrócił do domu, do niej. Tak bardzo jej go brakowało, tak go potrzebowała. Nadal kochała. Nigdy nie przestała kochać. Spoglądał nieufnie, odstąpił nieco. 49

Wyciągnęła ręce, by znów go objąć. - Wiedziałam, że wrócisz. - Nie. - Zręcznie uniknął uścisku. - Sean! Nie? Co za nie? Jesteś w domu! Kiedy spojrzała mu w oczy, usiłując znaleźć w tym wszystkim jakiś sens, straciły wyraz, aż wreszcie Sean uciekł wzrokiem. A przecież nigdy nie mieli przed sobą tajemnic. Zawsze potrafiła wyczytać wszystko z jego oczu. Jego twarz także się zmieniła. Wymizerowana, z bliznami na policzku i gardle. Ktoś zranił go nożem! - Och, Sean...

S R

Patrzył na nią nieufnie. Tak, na pewno wydarzyło się coś bardzo złego. Cokolwiek jednak wycierpiał, ona tu jest. Pomoże mu. - Co ci się...

- Jesteś zaręczona - przerwał jej głosem chrypliwym i ledwie słyszalnym. - O co ci...

Nie patrzył jej w oczy. Wpatrywał się w usta, potem piersi. Miała na sobie jedną z jego starych, nieużywanych od dawna koszul. Spojrzał na skórzany pas... na biodra. Nagle Eleanor zdała sobie sprawę, jak musi wyglądać w bryczesach. Wkładała męskie ubrania od dawna, Sean widział ją w nich tysiące razy, teraz jednak, w tej właśnie chwili, poczuła, że jest nieskromna, nieprzyzwoita, naga. Po raz pierwszy w życiu rozumiała, czym jest pożądanie. Już dawniej myślała, że je odczuwa. Lubiła pocałunki Petera, a zanim Sean opuścił Askeaton, patrzyła na niego, marzyła o nim, o tym, by wziął ją w ramiona, pocałował. Teraz zrozumiała, w czym rzecz. Tylko udawała, że czuje to, co

50

kobieta powinna odczuwać, kiedy kocha mężczyznę. Była na to zbyt młoda i niewinna. Teraz podniecenie niemal pozbawiało ją mowy. - Jesteś w domu. - Chciała ująć jego dłoń, bała się jednak. Przed chwilą wszystko między nimi się zmieniło. - Co się stało? Gdzie byłeś? Spojrzał jej w oczy, potem odwrócił wzrok. - Słyszałem... że... wychodzisz za mąż. Zbita z tropu, przygryzła wargę. Czyż nie fantazjowała o nim w sekrecie? O jego powrocie, o tym, że wybawi ją od małżeństwa z innym mężczyzną? - Sean, jestem zaręczona... - Umilkła gwałtownie.

S R

- Ślub... - wykrztusił z trudem -... za dwa dni. Nie zastanawiała się nad odpowiedzią.

- Błąd - odparła natychmiast, jakby to było coś oczywistego. - Nie wychodzę za Petera. - Musiała go jeszcze raz dotknąć, chociaż bała się nawet tak prostego gestu. Wyciągnęła rękę, pogłaskała Seana po dłoni. Chciała tę dłoń chwycić i nie wypuścić jej już nigdy. - Tak długo cię nie było! Wszyscy myśleli, że nie żyjesz. Ja także prawie w to uwierzyłam, ale przyrzekłeś, że wrócisz. I wróciłeś!

- Przepraszam. - Nie patrzył jej w oczy. - Nie chciałem... nikogo zranić.

Zachowywał się dziwnie i mówił dziwnie. Zapanowała niezręczna cisza, jakby stali się sobie obcy, ale to niemożliwe, pomyślała, są przecież najlepszymi przyjaciółmi. - Co ci się stało? Co się stało z twoim głosem? Dlaczego jesteś taki chudy? Dlaczego nie dałeś znaku życia? Sean... tak bardzo się zmieniłeś! - Nie mogłem. - Jego oczy pociemniały. - Byłem... w więzieniu.

51

- W więzieniu?! To stamtąd masz te blizny. Mój Boże! Dlaczego w więzieniu? Jesteś najuczciwszym człowiekiem, jakiego znam! - Nie powinienem tu przychodzić. - Wreszcie spojrzał jej w oczy. Uciekłem. - Uciekłeś? To znaczy... że cię szukają? - Tak. Myślała gorączkowo, czuła strach i determinację. On nie wróci do więzienia, powiedziała sobie z mocą. - Musisz się ukryć! Nikt cię tu nie widział? - Nie.

S R

- To dobrze. Stajnia! Schowaj się w pustym boksie! - Milczał. Dlaczego? Co znaczyło to jego puste spojrzenie? - Powtarzam, musisz się ukryć. - Ja... nie zostaję.

Co?! Przecież ledwie wrócił. Nie może jej teraz opuścić. - Co chcesz przez to powiedzieć? - Opuszczam... kraj.

- Sean! Dopiero co wróciłeś!

Chwyciła go za dłoń. Była twarda, a przez to znajoma. Wyrwał rękę bez słowa, pokręcił tylko głową.

Zdała sobie sprawę, że Sean konsekwentnie unika jej dotyku. A przecież wychowali się razem. Jako dziecko wskakiwała mu na plecy albo, obudzona z sennego koszmaru, wczołgiwała się do jego łóżka. Jeździła na koniu, siedząc po męsku za nim. Nawet kiedy podrosła, trzymała go za rękę, gdy tylko miała na to ochotę, on zaś miliony razy klepał ją po ramieniu albo przytrzymywał za łokieć. - Zmieniłaś się - powiedział chrapliwie. 52

Oczywiście, że się zmieniła, więc niby powiedział coś zwykłego, oczywistego, ale ponownie dopadło ją pożądanie. - Dorosłam. Ty także się zmieniłeś - odparła, starając się mówić normalnie. Dystans, jaki powstał między nimi, wypełniło napięcie. Chyba się nie myliła. Czyżby Sean odczuwał tę samą potrzebę, to samo pragnienie co ona? Nigdy przedtem nie wpatrywał się w nią jak teraz. Nigdy nie był tak napięty, tak niepewny siebie. - Jak długo byłeś w więzieniu? Co zrobiłeś? - Dwa lata - rzekł obojętnym tonem. - Była pewna wioska. Już jej nie

S R

ma.

Eleanor od urodzenia nasiąkała historią swojego narodu, swojego kraju. Historią oszustw i jawnej grabieży, zawłaszczania należnych z tytułu urodzenia praw, gwałtów i morderstw. W jednej z największych rzezi w historii Irlandii zginął ojciec Seana. Nie musiała znać szczegółów, żeby zrozumieć. Jasne. Wybuchł jakiś protest albo powstanie, wezwano brytyjskie wojsko. A Sean był w to jakoś wplątany.

Przez całe dorosłe życie zajmował się Askeaton, a ten obowiązek obejmował także ochronę praw każdego irlandzkiego dzierżawcy na ziemiach majątku. Nie musiała pytać, po czyjej stanął stronie. Złe przeczucia niemal ją sparaliżowały. - Czy zginęli brytyjscy żołnierze? Czy byłeś uzbrojony? Noszenie broni w hrabstwie Limerick stanowiło zbrodnię zdrady stanu, podobnie jak kwestionowanie brytyjskiej władzy. Jeszcze przed wyjazdem Seana wprowadzono specjalną ustawę o zapobieganiu powstaniom. - Tak, żołnierze zginęli. Broń? - Teraz był wyraźnie zły. - Mieliśmy noże i widły. 53

Eleanor zbladła. Nie słyszała o tej rebelii, ale to nie miało znaczenia. Skoro żołnierze zostali zabici, Sean znalazł się w okropnym położeniu. Mogą go nawet uznać za zdrajcę. - Poprzedniej zimy, Sean, powiesili kilkunastu mężczyzn, a kilkudziesięciu deportowali! Oskarżyli ich o wywołanie buntu! Ojciec nie pełni już funkcji sędziego, zrezygnował. Oskarżyli go o stronniczość, bo ośmielił się stanąć w obronie paru naszych ludzi! Kapitan Brawley dowodzi garnizonem w hrabstwie i on jest najwyższym sędzią. Zdała sobie sprawę, że płacze. Otarła łzy. Nie pora teraz na łkanie.

S R

- Dlaczego więc ojciec zrezygnował?

- On i Devlin objęli swoje funkcje, mając nadzieję, że uda się ocalić przynajmniej niektórych oskarżonych. Jednak ojciec nie panował już nad sytuacją w hrabstwie i nie mógł chronić naszych. - Zmusiła się, by zachować spokój. Wyciągnęła rękę, lecz Sean się odsunął. Jego konsekwentny upór, by zachowywać dystans, zrazu ją denerwował, teraz także przeraził. Co mu się stało, że jest tak nieufny i tak bardzo ma się na baczności? - Sean, nie obchodzi mnie, co zrobiłeś. Między nami wszystko jest jak dawniej. Jesteś moim najlepszym przyjacielem i uczynię dla ciebie wszystko. Wszystko! powtórzyła z mocą. -Sean, dlaczego nie pozwalasz mi się objąć? - Nic nie jest jak dawniej. Żałowała, że nie umie już czytać w jego oczach. Skąd się brała jego złość? Co miały znaczyć jego słowa? - Przeszedłeś okrutną próbę, to oczywiste. Moje uczucia wobec ciebie się nie zmieniły. Pomogę ci się ukryć, a potem pójdziemy do ojca i coś uradzimy, żebyś mógł normalnie wrócić do domu.

54

- Nie pójdziesz do hrabiego! - Gwałtownie uniósł głowę. - Chcesz, żeby został... spiskowcem? Chcesz, żeby hrabstwo... przepadło? Zdrajcom odbiera się tytuły i ziemię! - Zostałeś oskarżony o zdradę stanu?! - Gdy ponuro skinął głową, krzyknęła: - Przecież zdrajców wieszają! - Wiedziała, że egzekucje przeprowadzano często i sprawnie. - Na razie... przestali. - Ciężko oddychał, słowa przychodziły mu z trudem. - Ucieknę do Ameryki. Ameryka była tak daleko! A jednak Sean miał rację. Nie wolno im wplątać w to jej ojca. Stronice irlandzkiej historii pełne były odebranych

S R

tytułów i skonfiskowanych majątków. Jednak Sean nie może wyjechać za ocean.

- Nie musisz uciekać aż tak daleko. Devlin może nam pomóc. Przez chwilę myślała, że wyciągnie do niej dłoń, jednak opuścił rękę. - Nie nam. A mnie nie pomoże.

- Devlin na pewno cię nie zostawi, a jest jednym z najbogatszych łudzi w Irlandii i nadal ma koneksje z rządem, znajomych w sądach... - Nie! Dlaczego... nie rozumiesz? Człowiek, który... cztery lata temu... nie wraca! - Był wściekły, oczy mu błyszczały, twarz płonęła. Eleanor mimo wszystko odczuła ulgę, widząc, że Sean się czymś przejmuje. - Przecież wrócił. Stoi koło mnie! - On umarł! - wychrypiał tym strasznym szeptem. - Sean O'Neill nie żyje. Jestem John Collins. Nie zaciągnę Devlina... do piekła. - Jego oczy błyszczały jak u obłąkanego. Była przerażona. Nie bała się go. Przerażało ją to, co się z nim stało. - Gdyby Sean nie żył, ja bym to wiedziała. 55

Uderzyła go mocno ręką w pierś. Podskoczył, ze zdziwienia otworzył szerzej oczy. Uderzyła jeszcze mocniej. - Gdyby Sean nie żył, nie starałby się ochronić swojego brata! Nie wiem, kim jest John Collins, i nic mnie to nie obchodzi! Widziała, że Sean stara się nad sobą zapanować. Nie przeszkadzała mu. Gdy przestał dygotać, pogładziła go dłonią po policzku. Drgnął, utkwił spojrzenie w jej oczach. Kochała go bardziej niż kiedykolwiek przedtem, choć wydawało się to niemożliwe. Gdyby tylko wziął ją w ramiona, wystarczyłoby. Pragnęła więcej, lecz zadowoliłaby się choćby tym. - Nie płacz.

S R

- Jak mogę nie płakać, skoro jesteś zbiegiem? Skoro znów chcesz opuścić dom. Czy kiedykolwiek wrócisz? I jesteś taki chudy! - Załkała. - Nie, nie płacz - poprosił. - Elle.

Łzy przestały płynąć. Nazwał ją tym jej dziecięcym zdrobnieniem. Zatęskniła całym sercem do tego, co niemożliwe, do tego, by się do niej uśmiechnął jak dawniej. Nadal trzymała dłoń na jego policzku, w jego dziwnie pustych oczach pojawiło się nieco światła, a może błysk łez? Opuściła rękę.

- Hrabia nie może pomóc... Devlin nie może pomóc - tłumaczył jej cicho. - Musisz zrozumieć.

- Wszystko rozumiem i wiem, że Devlin może pomóc. Nie zostawi tej sprawy, nie zostawi tak ciebie jak jakiś tchórz. On za tobą tęskni, Sean, tak samo jak wszyscy. - Zabiłem żołnierza. Był proces. Jestem zdrajcą. Nikt... nie może pomóc. Wyjeżdżam do Ameryki... jutro. Poczuła się jak uderzona obuchem w głowę. Już jutro? Zatoczyła się, a on odruchowo ją podtrzymał. Jego duża dłoń, silna i twarda, boleśnie 56

znajoma, zamknęła się na jej ramieniu, jak czyniła to dawniej niezliczoną ilość razy. Czuła ją jednak inaczej, jak dotyk mężczyzny, gdyż stała się kobietą. Patrzyła mu w oczy. Nie miała wyboru. Musi popłynąć z nim. - Kiedy wypływa twój statek? - Jutro po południu. Dostrzegła w jego oczach coś jakby poczucie winy. Skłamał. Eleanor wprost nie mogła uwierzyć. Sean nigdy nie kłamał. Tak wiele się wydarzyło, tak wiele dzieje się nadal. - Jadę z tobą. - Przecież wychodzisz za mąż.

S R

- Popłynę z tobą i nawet nie myśl, że mnie zatrzymasz - oświadczyła z mocą.

- Nie, nie popłyniesz - odpowiedział twardo. -Masz ślub. Własny ślub. - Och... - Po raz pierwszy od chwili, w której Sean pojawił się na jej drodze, ten fakt naprawdę do niej dotarł. Co zrobi z Peterem? Przecież w tej sytuacji nie może za niego wyjść. - Co się stało?

- Nadal wyczuwasz moje nastroje i uczucia? - Być może - odparł niechętnie.

- Zatem zdajesz sobie sprawę, że nie mogę teraz wziąć ślubu z Peterem. - Podobał ci się... wczoraj wieczorem. - O czym ty... - Zaczerwieniła się. - Byłeś tam? Nie, to niemożliwe! Nie było cię tam wczoraj, prawda? - Co za upokarzający wieczór! Upiła się. Bełkotała przy stole, wyciągnęła Petera na zewnątrz, była zuchwała i bezwstydna. - Dlaczego na tarasie nikt cię nie pilnował? 57

- Jak wiele... widziałeś? - Wszystko. - Odwrócił się od niej. Jak miałaby to wyjaśnić? - Lubię Petera... - Nie obchodzi mnie to. Słowa padły zadziwiająco szybko. On także poczerwieniał. - Jest moim narzeczonym... - A więc zostaniesz Angielką? - zapytał kpiąco. - Zamieszkamy w Yorkshire, to znaczy zamierzaliśmy mieszkać tam, w Chatton, ale...

S R

- Zmieniłaś się! - Po raz pierwszy jego głos zabrzmiał donośnie. Nienawidziłaś tych swoich dwóch angielskich sezonów... Elle nigdy nie opuściłaby Irlandii!

Zamilkł. Nie wiedziała, czy zmęczyło go przemawianie podniesionym głosem, czy też nie miał już nic więcej do dodania.

- Wcale nie chcę opuszczać Adare! - krzyknęła.

- Zatem nie opuszczaj! - Zakaszlał. Doprowadzało go do furii, że głos go zawodzi w tak ważnej chwili. - Czy on wie... że potrafisz odstrzelić poroże biegnącemu jeleniowi?

- Sean, przestań - rzekła z niepokojem. - Przecież widzę, że mówienie sprawia ci ból. - Czy... widział... cię... w męskim stroju? - Przemawiał z widocznym trudem, chrypiał, zdołał jednak nadać głosowi ironiczne brzmienie. - Czy widział cię w spodniach? W wysokich butach? Z szerokim pasem? - Sean, przestań! - On nie chce Elle! - Przestań, dlaczego to robisz? 58

- On chce... kobietę... kokietkę! - Zmieniłam się. Jestem teraz kobietą i nie miałeś prawa podglądać, jak całuję Petera! Jednak masz rację, on mnie nie zna. Dlaczego zniknąłeś na tyle lat? Jak mogłeś? A teraz wracasz i mnie szpiegujesz! I chcesz znów wyjechać! Wyjechać beze mnie! - Tak! Zamachnęła się otwartą dłonią. Chwycił ją za nadgarstek, zanim cios wylądował na twarzy. Właściwie nie chciała go uderzyć. Był przecież tak wycieńczony, a ona go kochała. On jednak tak okrutnie wypytywał ją o Petera, a Peter

S R

przecież wcale się dla nich nie liczył. Chciała mu to wszystko wytłumaczyć, lecz tym razem to ją zawiódł głos.

Ponieważ spojrzała mu w oczy i dojrzała w nich błysk. Nie gniewu, lecz zazdrości. Nie puścił jej nadgarstka. Przeciwnie, przyciągnął ją bliżej, tak że czuła udami jego nogi. Co się z nią dzieje, na Boga! Spłoszona, chciała się cofnąć, a wtedy jej piersi otarły się o jego tors. - Och... - westchnęła.

Znieruchomiał, słyszała jego chrapliwy oddech.

Zdała sobie sprawę, że oddałaby wszystko, by znaleźć się w ramionach Seana i w jego łóżku, by kochać się z nim dziko i namiętnie, bez żadnych zahamowań. I on o tym wiedział. - Masz rację - wydyszała. - Peter nie chce Elle, za to ty chcesz. Przyciągnął ją jeszcze bliżej... i nagle puścił. - Nie. Elle była dzieckiem. Elle już nie ma.

59

- Przecież tu jestem. Dorosłam, to wszystko. Wydobył z siebie chrapliwy dźwięk, który miał być, jak się domyśliła, bezlitosnym śmiechem. Znów była przy nim. - Należysz... do Sinclaira. - Nie! Należę do ciebie! Drgnął, potem odwrócił się i zaczął pospiesznie oddalać. Pobiegła za nim, zrównała się z nim. - Musisz się ukryć. Mogę pomóc. - Ukryję się w lesie... na noc. - I potem wyjedziesz? O świcie? Zawahał się. - Tak.

S R

Była zdecydowana. Może się spakować i przygotować do wyjazdu równie dobrze na rano. Poza tym wpadła na doskonały pomysł. - Nie, w lesie jest zbyt niebezpiecznie. Ukryjesz się u mnie.

60

ROZDZIAŁ PIĄTY Podejmowali decyzje, które miały zmienić ich losy. Uzgodnili, że Sean zaczeka w lesie do wieczora, bo tylko tak mógł się niepostrzeżenie dostać do domu. Zaplanowali, że wśliźnie się do pałacu podczas kolacji, kiedy wszyscy - domownicy i goście - będą zajęci. Wreszcie znalazła moment, żeby się zastanowić nad sytuacją. Gdyby Sean nie popełnił żadnych zbrodni, nie byłoby trudno przekonać ojca, żeby pozwolił jej wyjść za mąż z miłości. Rodzina Seana miała stary rodowód,

S R

kiedyś nawet jego przodkowie rządzili połową Irlandii. Sean urodził się jednak jako młodszy syn zubożałego irlandzkiego szlachcica wyznania katolickiego. Jego ojciec dzierżawił Askeaton od Adare, mimo że te ziemie należały niegdyś do O'Neillów. Hrabia z pewnością oddałby jej rękę swojemu pasierbowi i jeszcze podarował im jakiś niewielki majątek. Jednak teraz miała narzeczonego, a Sean był wyjęty spod prawa, więc hrabia nie zgodzi się na takie małżeństwo. Nie dopuści, by i ona została zbiegiem.

Na razie jednak mieli spędzić razem noc. Nie mogła się wprost doczekać ponownego spotkania. Musi się wszystkiego dowiedzieć. Z pewnością wkrótce przestanie się mieć przed nią na baczności. A upieranie się, że Sean O'Neill nie żyje, to jakiś absurd. Jest jak najbardziej żywy, choć wychudł, nosi blizny i mówi z trudem. Był ranny, ale rany się zagoiły i Sean dojdzie do siebie. Eleanor już tego dopilnuje. Wiedziała, że jest w pobliskim lesie, i strasznie za nim tęskniła. Chciałaby, żeby ją objął jak niegdyś. Chciałaby widzieć jego uśmiech. Tak długo go nie było! Czy na przykład wie, że Tyrell ma żonę i dwójkę dzieci? 61

A Devlin syna i córkę? Tak wiele mogła mu opowiedzieć. A jeśli się ośmieli, zachęci go, by ją pocałował. Przed kamiennym tarasem zwolniła i ostrożnie się rozejrzała. Poranne przejażdżki odbywała zwykle sporo przed siódmą, a słońce stało już wysoko na niebie. Przed ósmą jej ojciec, bracia i niektórzy goście jedli śniadanie, chociaż panie rzadko pokazywały się na dole przed dziesiątą. Ujrzała tkwiącego samotnie na tarasie Reksa i nerwowo drgnęła. Uśmiechnął się i przykuśtykał do niej. - Przestraszyłem cię? - zapytał ze zdziwieniem. - Tak, przestraszyłeś.

S R

- Jeździłaś nieco dłużej niż zwykle.

Coś podejrzewa, pomyślała. Właściwie dobrze by było zasięgnąć jego rady. Powstrzymała się jednak.

Sean stanowczo zakazał włączania kogokolwiek z rodziny w jego sprawy. Ponadto Rex też zgłosiłby stanowcze weto, gdyby się dowiedział, że jego siostra zamierza dołączyć do zbiegłego przestępcy. - No właśnie, już późno i trochę się boję. Ostatnie, czego bym chciała, to żeby ktoś z Sinclairów zobaczył mnie w tym ubraniu. - Mam sprawdzić, czy droga wolna?

- Cudownie. - Skinęła głową i ścisnęła jego dłoń. - Chodź. - Jego spojrzenie zmiękło. - Ruszę przodem. Po chwili pomachał do niej na znak, że w salonie nikogo nie ma. Szybko pomknęła do schodów i pobiegła na górę. Kiedy mijała ją pokojówka, Eleanor błyskawicznie podjęła decyzję. - Beth! - Pani. - Pulchna dziewczyna zatrzymała się i dygnęła, nie mrugnąwszy nawet okiem na widok panienki w męskim ubraniu. 62

Choć miła i uczynna, była dość tępa, co teraz działało na korzyść Eleanor. - Chciałabym, żebyś poszła do kuchni i zapakowała do worka bochenek chleba, duży kawał sera, pieczone mięso, jeśli jest, i butelkę wina. Nie musi być schłodzone. - Sean ją zapewnił, że poczeka z jedzeniem do wieczora, ona jednak nie zamierzała go w tej sprawie słuchać. Beth skinęła głową. - Wino, chleb i ser - powtórzyła. - W worku. Jeśli kucharka zapyta, powiedz, że to dla mnie. Zostaw worek na zewnątrz, przy tylnych drzwiach kuchni. I nie zapomnij o mięsie, jeśli je mamy.

S R

Beth oddaliła się, żeby wykonać polecenie.

Eleanor odetchnęła głęboko. Tak ją absorbował zdumiewający fakt powrotu Seana, że musiała się zmuszać, by jasno myśleć. Potrzebował też ubrania. Po chwili zastukała do pokoju Cliffa. Jako korsarz, który spędzał większość awanturniczego życia na morzu, rzadko przebywał w domu. Eleanor dowiedziała się od zaczerwienionej pokojówki, że pojawił się zeszłej nocy, i to bardzo późno, choć zdążył jeszcze rozegrać kilka partyjek wista.

Nikt nie zareagował na pukanie, więc otworzyła drzwi. Pokój był duży i bogato umeblowany, o niebieskich ścianach, z marmurowym kominkiem i wielkim łożem z baldachimem pośrodku. W pościeli nie było Cliffa widać, ale brat musiał tam z pewnością leżeć. - Cliff! - Podeszła bliżej. Gwałtownie usiadł, odsłaniając nagi, potężny tors. Bardzo się zdumiał widokiem siostry. Eleanor zorientowała się, że w pościeli nie jest sam, i zarumieniła się ze wstydu. 63

- Czy chociaż zapukałaś? - zapytał. Jak wszyscy Warenne'owie był wysoki, dobrze zbudowany i zabójczo przystojny. Podobnie jak Eleanor miał włosy ciemnoblond, choć wypłowiałe od słońca i lat spędzonych na morzu. Był tak brązowy jak piraci, na których polował. - Dopiero co wróciłeś do domu. Nie możesz utrzymać rąk przy sobie przez jeden wieczór? - Spośród wszystkich jej braci Cliff cieszył się wątpliwą sławą największego rozpustnika. - Nie widzisz, że jestem zajęty? - Też zrobił się czerwony. - Czy mogłabyś wyjść?

S R

Sytuacja zaczęła ją bawić. Zastanawiała się, kim jest ta kobieta. Obrzuciła wzrokiem bezimienny kształt pod pościelą. Cliff przestał się interesować pokojówkami już w wieku czternastu lat - to znaczy po swojej pierwszej ucieczce z domu. Dama w jego łóżku była więc gościem, kimś z rodziny Petera albo żoną jednego z jego przyjaciół.

Owinął się prześcieradłem wokół bioder i wyskoczył z łóżka. - Potrzebuję ubrania! - krzyknęła Eleanor, wybiegając na korytarz. - Widzę - odburknął.

Zostawiła drzwi do sypialni nieznacznie uchylone. Usłyszała, że wciąga spodnie.

- Nie, Cliff, potrzebuję twoje spodnie, koszulę i surdut. - Już w chwili, gdy kończyła mówić te słowa, zdała sobie sprawę z błędu, który popełniła. Wyszedł na korytarz i podejrzliwie na nią patrzył. Starannie zamknął za sobą drzwi. - Trudno, innym razem. - Wycofała się na widok jego spojrzenia. - Chwileczkę. - Chwycił ją za ramię.

64

- Jesteś półnagi - uświadomiła mu z naciskiem. Jej to nie obchodziło, lecz gdyby przypadkiem przechodziła tamtędy jakaś pokojówka, mogłaby zemdleć. - Co ty wyczyniasz? - zapytał, ignorując jej uwagę. - Jutro po południu wychodzisz za mąż. Czy narzeczony widział cię w tym skandalicznym stroju? Patrzyła słodko w jego niebieskie oczy. - Pokojówka, która wpuściła cię wczoraj, w pierwszej chwili pomyślała, że to jakiś rozbójnik albo pirat. - Ja mogę się ubierać jak barbarzyńca, ale ty nie powinnaś. Poza tym przyjechałem prosto z okrętu.

S R

- Daj mi tylko swoje ubranie - poprosiła. -Wszystko ci wyjaśnię, ale nie teraz.

- Wpadłaś w kłopoty, siostrzyczko?

Nagle ją olśniło: przecież Cliff zjawił się tu prosto ze swojego statku. - Zacumowałeś w Limerick? - A jeśli tak, to co?

Cliff był kapitanem, miał własne okręty, pływał po morzach i oceanach. Zdobył jedenaście wrogich statków i okrętów, zdumiewający wyczyn. W wieku dwudziestu sześciu lat był już uważany za jednego z największych korsarzy. Sean nie chciał mieszać w swoje sprawy Devlina, i słusznie. Devlin miał żonę i dwoje dzieci, a także rodzinną posiadłość, która miała przejść na jego syna. Natomiast Cliff? Miał tylko duszę awanturnika i odwagę, którą można by obdzielić dziesięciu ludzi. Razem pożeglujemy do wolności, pomyślała. Zanim jednak zacznie go namawiać, żeby zabrał i ją, najpierw musi do tego pomysłu przekonać Seana. - Eleanor, co to za kłopoty? 65

- Mógłbyś mi dać teraz ubranie, a spotkamy się później? Wtedy wszystko ci opowiem. - To znaczy kiedy? - zapytał podejrzliwie. - Przed kolacją w galerii. - Spróbowała się do niego uśmiechnąć. Wszystko wyjaśnię, ale daj mi ubranie już teraz. - Uciekasz, prawda? W męskim przebraniu uciekasz od Sinclaira. - Cliff, to nie... - Przecież nie musisz uciekać! Dobry Boże, dokąd pójdziesz? Z czego będziesz żyła? Skoro nie chcesz wyjść za Sinclaira, chodźmy razem do hrabiego i wyjaśnijmy mu sytuację. Ja cię poprę.

S R

- Byłbyś moim ulubionym bratem, gdybyś częściej przebywał w domu - szepnęła wzruszona.

- Poczekaj, ubiorę się. Potem porozmawiamy z Edwardem. Dziwne, ale nigdy nie nazywał ojca inaczej niż hrabia albo Edward. - Nie uciekam, Cliff. - W każdym razie nie była to zwykła ucieczka spanikowanej panny przed niechcianym ślubem. - Chcę ci wszystko opowiedzieć, zrobię to, ale w tej chwili nie mogę. Dopiero wieczorem. - Nie wiem, co o tym myśleć. Czyli jednak wyjdziesz za Sinclaira? - Nie, już nie.

- Zatem uciekniesz sprzed ołtarza?

- Chciałabym inaczej to rozwiązać, uwierz mi! Ale nie ma jak! - Nie zamierzam czekać do kolacji, żeby się dowiedzieć, co się tu dzieje. I nie wmawiaj mi, że nie uciekasz. Widzę to w twoich oczach. - Ty uciekłeś z domu, kiedy miałam dziesięć lat. Potrzebuję trochę czasu. Wiem, co robię. Pożycz mi ubranie i spotkajmy się o szóstej. I nie waż się wspomnieć komukolwiek o naszej rozmowie! - Gdy dostrzegała odmowę w jego oczach, krzyknęła błagalnie: - Cliff, proszę! 66

- Niech będzie - rzekł w końcu - ale wcale mi się to nie podoba. Odwróciła się, zanim mógł dojrzeć jej uśmiech. Nie było łatwo nim manipulować, w końcu jednak, jak zawsze, postawiła na swoim. Na polanie, na której zostawiła Seana, nie było po nim śladu, zaraz jednak wyłonił się zza drzewa. - Co ty tu robisz? - zapytał ochryple. - Powiedziałem ci... że wieczorem przyjdę do domu! Ześliznęła się z damskiego siodła w stosownym damskim stroju jeździeckim i kapeluszu. - Nie pozwolę, żebyś przez cały dzień głodował.

S R

- Elle... nikt cię nie widział?

- Nie, byłam bardzo ostrożna.

- Jest prawie... południe! Przecież ktoś musiał... cię widzieć. - Nie jestem taka głupia. - Uśmiechnęła się pogodnie. - Udałam, że boli mnie głowa, żeby uniknąć towarzystwa pań. Potem zakradłam się do stajni i sama osiodłałam konia. Proszę. Jest chleb, wino, ser i trochę szynki. Wręczyła mu worek. -Masz też ubranie na zmianę. Jest w tym zawiniątku. - Dziękuję.

Usiadł na ziemi i zaczął jeść. Widziała po nim, jak bardzo jest głodny. Miała rację, nie czekając z tym do wieczora. Po chwili powiedział: - Ojej, Elle, niczego dla ciebie nie zostawiłem. - Nie jestem głodna. - Przecież zawsze jesteś głodna - stwierdził przyjaźnie. Elle od dziecka słynęła z ogromnego apetytu, o czym najlepiej wiedział Sean. Pomyślała o tych ciężkich dniach w Askeaton, kiedy

67

pracowała u jego boku, odbudowując dom ze zgliszczy. Podczas przerw na posiłki siadali po turecku na podłodze. - Zjadłam wielkie śniadanie - skłamała. - Chcesz trochę wina? - Nie, dziękuję. - Gdy wstał i odkorkował butelkę groźnie wyglądającym sztyletem, dodała: - Nie wzięłam ani szklanki, ani kieliszka. Uśmiechnęła się. - Musisz pić z butelki, choć to skandaliczne złamanie zasad. Z rozkoszą wlewał w siebie wino. Była pewna, że od lat nawet nie spróbował trunku. Serce jej krwawiło. Pod wyglądem zbrodniarza krył się

S R

dżentelmen, który próbował się teraz wyswobodzić, czy Sean zdawał sobie z tego sprawę, czy nie.

Przyjrzała mu się uważnie. Bardzo schudł, nadal jednak był najbardziej olśniewającym mężczyzną, na którym spoczęło jej oko. W dzieciństwie to on był tym pięknym, a ona brzydulą. Podkpiwali sobie z tego. Teraz prezentował się inaczej. Ponieważ nie pozostało na nim ani grama tłuszczu, każdy ruch wywoływał interesującą grę mięśni i ścięgien. Było oczywiste, że Sean ma ciało twarde i silne. Powędrowała spojrzeniem do wąskich bioder i przypomniała sobie chwile, w których bezwstydnie podglądała, jak kocha się z miejscowymi dziewkami. Zaczerwieniła się. Myślała o tym, że Sean jest niezwykle męski. Jak by to było, gdyby ją pocałował? Tak naprawdę pocałował. - Nie - powiedział nagle. Stężała, spojrzeli sobie w oczy. - Sean, przecież nic nie robię. Chcę tylko z tobą porozmawiać. - Gdy zerknął na nią ostrożnie, zrobiło się jej niewymownie przykro. Dlaczego

68

miał się przed nią na baczności? - Jestem po twojej stronie. Bezwarunkowo tylko po twojej. Przecież o tym wiesz. - Elle... to nie jest dobry pomysł, żebyś mi pomagała... wszystko jedno w jaki sposób. - Zeszłej nocy przyjechał Cliff- zmieniła temat, by uniknąć sprzeczki. - Co tam u niego? - Sean rozluźnił się nieco. - Nadal pływa do Indii Zachodnich i Afryki Zachodniej? Zdobywa pirackie okręty pełne wina i jedwabiu? Uwodzi habsburskie księżniczki? - Uwiódł austriacką księżniczkę? - Uśmiechnęła się. To by jak ulał pasowało do jej lekkomyślnego brata. - Prawie nie ma go w domu, ciągle na

S R

morzu. Pewnie zdobył już fortunę. Nie zmienił się zbytnio. Usta Seana drgnęły, jakby chciał się uśmiechnąć. - To dobrze. - Sean prawie się uśmiechnął. -Cliff jest najmłodszym synem. Może robić, co mu się podoba. Szczęściarz.

- Tak jak ty robiłeś, na co miałeś ochotę? -Wspomniała dzień, w którym ją opuścił. Gdy Sean gwałtownie odwrócił się od niej, chwyciła go za ramię. - Przepraszam! Przepraszam, że sprawiłam ci przykrość. Więcej tego nie zrobię. Tak bardzo się cieszę, że wróciłeś. - Niewiele brakowało, a ujęłaby jego dłoń. Musiał wyczuć to pragnienie, gdyż cofnął się o krok i starannie ją obserwował. - On ma okręty. - Gdy to powiedziała, w jego oczach pojawił się błysk. - Szybkie bojowe okręty. Jeden cumuje w Limerick. Cliff może nam pomóc w ucieczce! - Co mu powiedziałaś? - Chwycił ją za ramię. - Jeszcze nic, jednak on przypuszcza, że zamierzam uciec. Myśli, że nie chcę wyjść za mąż. I ma rację. - Nie sądzę. - Słucham? 69

- Gdybyś nie chciała Sinclaira... dlaczego... wczoraj rzucałaś się mu w ramiona? - Chciałam... - Poczuła, że pieką ją policzki. - Chciałam wiedzieć, jak to jest, kiedy się kogoś całuje. - Modliła się, żeby Sean ją pocałował. - Nie - powiedział ostro. - Nawet nie próbuj ze mną grać... tak jak z Sinclairem! - Jestem już kobietą, Sean. Z pewnością to widzisz! - Dlaczego nie słuchasz? - Ostrzegawczo uniósł rękę. - Dlaczego patrzysz na mnie w taki sposób? Nie chcę, żebyś ze mną grała... Eleanor! - Nie mam pojęcia, o co ci chodzi. Nie gram ani z tobą, ani z nikim

S R

innym. Okropnie za tobą tęskniłam.

- Nie słuchasz! Nic nie wiesz! Nie jestem tym samym człowiekiem. - Nigdy w to nie uwierzę.

- Nic ci nie mogę dać, uwierz. Przestań na mnie patrzeć! - krzyknął z rozpaczą.

- Mam na ciebie nie patrzeć? Sean, przecież wiesz, bardzo mi ciebie brakowało i jak bardzo cię kocham. - Oblała się rumieńcem. Patrzył na nią na poły z dziką furią, na poły z bezgranicznym zdziwieniem.

- Eleanor, wracaj do Sinclaira. Twoja przyszłość jest w Anglii, z nim. - Nie, z tobą. W Ameryce albo gdziekolwiek wyjedziesz! - Jesteś taka uparta... nieznośny bachor! Już zapomniałem, jaka potrafisz być nieznośna! - A ty marnujesz czas, próbując mnie przekonać, że jesteś jakimś kryminalistą, kimś strasznym! - Poczuła się jednak dotknięta. Czy naprawdę uważał ją za zepsutego bachora? Łudziła się tylko, gdy myślała, że dostrzegł w niej kobietę? Kobietę, której pragnie? 70

- Przecież jestem kryminalistą... mordercą... wyjętym spod prawa. - Dlaczego tak się zachowujesz? Naprawdę chcesz, żebym się ciebie bała? - Powinnaś się mnie bać. Tak dziwnie drżał. Rozpoznała to męskie spojrzenie, władcze i gorące, można by też rzec - prymitywne i nikczemne. Już wiedziała: Sean jej pożąda. Ujęła jego dłoń. - Nie obchodzi mnie, że żołnierze zginęli przez ciebie, ani to, że byłeś w więzieniu, potem uciekłeś i zostałeś zbiegiem. Nigdy nie będę się ciebie bała, Sean.

S R

- Zatem jesteś głupia. - Odepchnął jej dłoń. -Kiedy wreszcie zrozumiesz? Dawnego Seana nie ma. Nieważne, czy jesteś Elle, czy Eleanor. Spędziłem w samotności dwa lata, więc nie powinnaś mnie kusić. To zły pomysł. Powinnaś się mnie bać.

Dopiero po chwili dotarło do niej prawdziwe znaczenie jego słów. - Mój Boże! Próbujesz mi powiedzieć, że nie żywisz do mnie żadnych uczuć? I tylko chcesz mieć kobietę, jakąkolwiek kobietę, byle teraz, już, natychmiast?

- Tak. - Popatrzył na nią twardo.

- Nie wierzę ci. - Nie mógł się aż tak zmienić. - Mnie nie wykorzystasz. Wolałbyś umrzeć, niż tak mnie potraktować. Gdy ścisnął boleśnie jej dłoń, naprawdę się wystraszyła. Czyżby rzeczywiście stał się kimś innym? Przerażającym? Powiódł po niej spojrzeniem, jakby zdzierał z niej ubranie. - Sean zginąłby pierwszy - powiedział cicho. Zrozumiała. Głęboko poruszona, odwróciła się od niego. Sean nigdy by jej nie skrzywdził. Był jej

71

obrońcą i przyjacielem. A jednak naprawdę się zmienił. Pytanie, jak bardzo i na ile ta zmiana jest nieodwracalna. Oparła się o drzewo. Chciała, żeby Sean O'Neill jej pożądał, pragnęła się z nim kochać... lecz powinien w to włożyć choć odrobinę uczucia. - Mówiłem poważnie. Powinnaś się bać... i powinnaś odejść. - Nie boję się ciebie, Sean. A jeśli chcesz mnie w taki sposób, to dlatego, że jestem zarówno Elle, jak i Eleanor, a nie dlatego, że jesteś zbrodniarzem, który potrzebuje kobiety. - Musisz... zrezygnować - wychrypiał. - Z ciebie nie zrezygnuję. - Pogładziła bliznę na jego policzku. -

S R

Widzisz, nie gryziesz. Znam cię lepiej niż ty sam. Gwałtownym ruchem odsunął głowę. - Znów... płaczesz.

Nie zdawała sobie z tego sprawy.

- Ranisz mnie. A jeszcze bardziej czuję się zraniona, gdy patrzę na ciebie. - Nie chcę twojej litości!

- To nie litość. Pragnę cię i cierpię, gdy myślę, przez co musiałeś przejść, lecz jeśli mi na to pozwolisz, wynagrodzę ci twoje cierpienia. - Mnie tu nie będzie - odparł ponuro. Ostrożnie poszukała jego wzroku. Jak do niego dotrzeć? Nie do człowieka, którym, jak twierdzi, się stał, lecz do tego, którym jest naprawdę. - Czy pamiętasz, jak pierwszy raz spadłam z tego walijskiego kuca, tego kasztanka? - Zobaczyła, że jego oczy się rozjaśniły. Pamięta, pomyślała z radością. - Byłam na niego obrażona, że nie chce przeskoczyć przez kłodę. Chciałam wszystkim pokazać, jak wspaniale jeżdżę na koniu, choć miałam wtedy cztery czy pięć lat. 72

Sean odwrócił głowę, jego oczy straciły wyraz. - Nie pamiętam - rzucił. Pamiętał. Dobrze to wiedziała. - Próbowałam zmusić go do skoku, a on się zarył w miejscu i poleciałam przez łeb. Sean oddalił się o kilka kroków, wreszcie rzekł cicho: - Przypominam sobie tego kuca. Był za stary, żeby przeskoczyć choćby przez źdźbło trawy. - Tak, to ten! - Roześmiała się i zamachała rękami. - Uwielbiałam go. Odwrócił się, jego spojrzenie złagodniało. - Tak, uwielbiałaś. - Popatrzył na nią z namysłem. -Nie ma sensu rozmawianie o przeszłości.

S R

Nie zgadzała się z tym. Przecież się uśmiechnął, może niewyraźnie, ale w sercu tak. I ona to czuła.

- Nazywałeś mnie chudziną, czego nienawidziłam, i trzepałeś mnie po uchu, kiedy byłam nieznośna.

- Niczego takiego nie pamiętam - wycedził przez zęby. - Kiedyś schowałam się na strychu. Nie mogłeś mnie znaleźć! Nadeszła pora kolacji i tata był zły, że zniknęłam. Złościł się na ciebie, Sean, chociaż to ja byłam winna. Zostałeś ukarany, a mnie, kiedy w końcu opuściłam kryjówkę, tylko wyściskali i wycałowali. - Miałaś sześć lat i wszyscy jedli ci z ręki. - A więc możesz sobie coś przypomnieć, jeśli tylko chcesz. - Nie chcę pamiętać... żadnej... nie chcę pamiętać... tego! Nić porozumienia pękała, Sean znów wkładał swój pancerz. Eleanor milczała przez chwilę, bo jego cierpienie było aż nadto widoczne. - Pozwól sobie pomóc - rzekła wreszcie. - Już mi pomogłaś, Elle. Przyniosłaś jedzenie... ubranie. 73

- Nigdy nie potrzebowałeś mnie bardziej niż teraz - perswadowała z mocą. - Nie rozumiesz? Nie zostawię cię tak. Spojrzał na nią ostro. A więc źle dobrała słowa, musiały zabrzmieć dwuznacznie. Doskonale wyczuwała, czego Sean pragnie. Wiedziała, że potrzeby mężczyzn różnią się od jej potrzeb i są trudniejsze do okiełznania. - Może pamiętam, że nazywałem cię chudziną. Nazywałem cię też bachorem. - Teraz to ty zmieniasz temat, Sean. Możemy powspominać sobie przeszłość wieczorem. Na razie muszę wracać do domu. Jeszcze bardziej spochmurniał.

S R

- To nie jest dobry pomysł. Lepiej zostanę w lesie. Nocą mogę przebyć długą drogę.

- Nie! Mamy sobie tyle do opowiedzenia! Tak wiele się wydarzyło od czasu twojego wyjazdu! Nie chcesz usłyszeć o małżeństwie Tyrella? A Gallant został czempionem. Pamiętasz go? Był takim niezdarnym źrebakiem! Sean, możesz się wykąpać w gorącej wodzie z pianką. Zamówiłam już kolację. Jest bażant, szynka i dorsz, łosoś i pieczona perliczka. Także wino z Burgundii, za którym przecież przepadasz! - Chcesz mnie przekupić?!

- Skoro tak uważasz... - odparła ze smutkiem.

- Kusząca propozycja, ale odmawiam. Wyruszam w drogę... i nie wrócę. Delikatnie ujęła go za rękę. Drgnął, lecz się tym nie przejęła. Jeszcze nigdy nie była na nic tak zdecydowana. - Mówiłeś poważnie? Naprawdę przez dwa lata nie miałeś kobiety? zapytała cicho. - Co, u diabła... - Wyrwał się jej. Czuła swoją potęgę. 74

- Miałeś czternaście lat, kiedy byłeś po raz pierwszy z kobietą. Wiem, bo szpiegowałam. - Jak zawsze - odparł sucho. - Dwa lata? Nie mogę sobie wyobrazić, że wytrzymałeś tak długo bez kochanki. - Już nie była sobą. Stała się uwodzicielką doskonałą. - Dlaczego to robisz? - Aż poczerwieniał. - Jak wytrzymałeś? Marzyłeś o kochance? -szeptała. - W nocy wyobrażałeś sobie dotyk kobiety, jej miękkie ciało? - Widziała jego płonące oczy. - A może śniłeś o moim ciele? Wiesz, co do ciebie czuję. Przyjdź wieczorem do domu, Sean, bo chcę cię mieć.

S R

Wiedziała, że zwyciężyła.

75

ROZDZIAŁ SZÓSTY Seanowi każdej nocy śniło się to samo. Sparaliżowany strachem, patrzył bezradnie, jak następują po sobie zdarzenia tamtej krwawej nocy. Nie mógł zapobiec śmierci mieszkańców wioski, zamordowaniu swojej żony i jej syna. Peg uśmiechnęła się do niego, lecz w jej smutnych oczach wyczytał to samo pytanie co zawsze: „Dlaczego mnie nie kochasz, Sean?". Chciał do niej iść, błagać o przebaczenie i skłamać, że ją kocha.

S R

Ożenił się z nią, bo tak nakazały okoliczności i oboje o tym wiedzieli. - Kiedy oddasz mi łódkę? - zapytał Michael.

Sean ukarał go za niegrzeczne odezwanie się do matki, odbierając mu zabawkę.

Nie zdążył jednak odpowiedzieć, bo pojawił się tłum rozwścieczonych wieśniaków. Musiał zrobić wszystko, by ich zatrzymać, inaczej ruszą na lorda Darby 'ego, a Sean wiedział, co się stanie, kiedy dotrą do żelaznej bramy posiadłości. Wiedział to, ponieważ tam był, nie tylko przed trzema łaty, tej krwawej nocy, lecz także jako dziecko, w dniu, w którym jego ojciec poprowadził taki sam gniewny tłum przeciwko Brytyjczykom. Chciał im wytłumaczyć, że nic dobrego z tego nie wyniknie, lecz głos go zawiódł. Chwycił za ramię Boyle'a, ojca Peg, lecz ten nawet tego nie zauważył. Próbował zatrzymać Flynna, ten jednak zniknął mu z oczu, a majątek już płonął. Pojawili się żołnierze i Sean trzymał sztylet wbity w brzuch żołnierza, właściwie chłopca. Chłopiec spojrzał na niego, w jego oczach wyczytał pytanie: „Dlaczego? ". A kiedy Sean ułożył go na ziemi i uniósł

76

głowę, zetknął się spojrzeniem z brytyjskim oficerem. Pułkownik Reed wpatrywał się w niego z nienawiścią. Wiedział, co Reed zamierza zrobić. Nie mógł go powstrzymać. I nie powstrzymał. Dym, ogień. Michael gdzieś zniknął. Sean znalazł Peg. Skonała od ran w jego ramionach. Zerwał się z krzykiem, pot lał się z niego strumieniami. Przez chwilę był w małej głodującej wiosce, zaledwie kilka mil od Kilvore. Widział dym i ogień, słyszał krzyki, tętent oddalających się galopem koni, a on dławił się i łkał nad swoją umierającą żoną i ich utraconym dzieckiem.

S R

Świadomość powróciła, a z nią rozum i rzeczywistość. Wstał. Był sam, w lesie. Koń, którego ukradł poprzedniego dnia w Cork, skubał nieopodal trawę.

Był w Adare. Dom, jego dom, w którym się wychowywał od ósmego roku życia, znajdował się za lasem. W tej wielkiej rezydencji mieszkał hrabia, którego kochał jak ojca, jego matka, jego brat i bracia przybrani. A także Elle.

Nie była już tamtą małą Elle. Wyrosła na piękną kobietę, której niemal nie poznawał. Zachowała jednak upór i odwagę, to w niej zostało z tej chudej dziewczynki. Mógł sobie wmawiać, że w jego sytuacji to naturalne i po latach przymusowej wstrzemięźliwości musi reagować na jej ciało, na jej urodę, ale przecież nie zwracał najmniejszej uwagi na kobiety, które mijał na ulicach Cork. Nawet na ładną córkę szewca ledwie rzucił okiem. Kiedy mówił Eleanor, że powinna się go bać, naprawdę tego chciał. Ona się jednak nie przestraszyła i nie uciekła. Co gorsza, zaprosiła go do swojego łoża. Może to on powinien się jej bać? 77

Zaoferowała mu swoje ciało. On jednak nie przyjmie tej oferty. Nie wybierał się wieczorem do pałacu, ponieważ przyjęcie propozycji oznaczałoby zobowiązanie. Elle nadal go uwielbiała, o czym szczególnie wyraziście mówiły jej zakochane oczy. Owszem, była gotowa oddać mu ciało, żądała jednak w zamian jego serca. A tego nigdy nie dostanie. Choć był pewien, że Sean O'Neill jest martwy i pogrzebany, jakaś jego część pozostała i rozpaczliwie pragnęła Eleanor. Jednak nie wolno mu było jej wykorzystać. Ponadto ona należała do innego mężczyzny. Boże, jak

S R

nienawidził Sinclaira! Mimo to pochwalał ten wybór. Elle poślubi tytuł i majątek. Coś jednak, choć to było szaleństwo, nakazywało mu udaremnić ten ślub. Co gorsza, pragnienia jego ciała były zupełnie jednoznaczne i domagały się przyjęcia przeklętej oferty Eleanor. Jak nie pogubić się w tych sprzecznościach?

Starał się stłumić gniew. Sinclair, mimo że Anglik, stanowił dobrą partię, a on musi uciekać do Ameryki i wykluczone, żeby Elle mu towarzyszyła. Będą go ścigać i mógłby ją spotkać taki sam los jak Peg. Znów dopadł go ten okropny dygot. Przy ludziach starał się go tłumić, choć nie zawsze mu się to udawało. Runął na kolana i zwymiotował. Skąd te myśli? Huczało mu w głowie. Nie zabierze z sobą Elle, bo nie jest aż tak zepsuty, żeby uczynić z niej swoją kochanką, a sam już nigdy nie unie-szczęśliwi żadnej kobiety, biorąc ją za żonę. Elle zasługuje na utytułowanego dziedzica i jego majątek, a przede wszystkim na spokojną przyszłość. Przekleństwo! Znów napłynęło niechciane wspomnienie. - Jadę z tobą. Ja też chcę na polowanie! 78

Z włosami zaplecionymi w warkocze i w jeździeckim stroju miotała wściekłe spojrzenia i tupała. Wiedział, że tak będzie, jeśli tylko ona się dowie, że wyruszają na dwudniową wyprawę myśliwską. Ubłagał Tyrella, żeby jej niczego nie zdradził, tylko że akurat w tym tygodniu nie był w stanie uwolnić się od jej towarzystwa na dłużej niż kilka minut. - Masz dziewięć lat i jesteś dziewczynką, mimo że wolałabyś być chłopcem. Nie jedziesz z nami -oświadczył stanowczo. - Właśnie że jadę! - Znów tupnęła. - To strasznie głupie być dziewczynką i nie chcę, nie chcę! Nienawidzę lalek! Lubię polować! I łapać ryby! Lubię robaki! Nie jestem za mała. Tata zabierał cię na polowania, kiedy miałeś dziewięć lat!

S R

- Skąd wiesz? Byłaś wtedy dzieckiem. Rozzłoszczony wyszedł z pokoju, a ona wypadła za nim.

- Pytałam tatę i mi powiedział.

Zatrzymał się gwałtownie, aż Elle na niego wpadła. - A czy ktoś ci już powiedział, tak dla twojego dobra, że jesteś za sprytna? Nie jedziesz z nami, Elle. Jeśli wciąż będziesz wrzeszczeć, że chcesz być chłopakiem, urośnie ci broda i umrzesz jako stara panna! Rozpłakała się.

- Nie chcę być dziewczynką! Chcę być taka jak ty. Trudno było znaleźć na to odpowiedź. Co gorsza, żałował jej i nękało go poczucie winy, wzruszył więc tylko ramionami i odszedł. A kiedy po kilku godzinach myśliwi wyruszali, o dziwo, Elle nie kręciła się przy nich. Czy to możliwe, że zrezygnowała? Może wciąż dąsa się w swoim pokoju? I szlocha? Tylko nie to. Jej łzy były najczęściej tylko przedstawieniem, ale i tak czul się źle, kiedy płakała.

79

Byli już wiele mil od Adare, gdy stanęli na popas. Sean zapomniał o Elle, ponieważ Cliff raczył ich opowieścią o swym ostatnim podboju - damie starszej od niego o całych sześć lat i do tego zaręczonej z przyjacielem ojca. I wtedy kuc Elle wkroczył do obozowiska. Bez jeźdźca. Seana sparaliżował strach. Rozdzielili się, żeby jej szukać. Nękał go obraz Elle leżącej na drodze ze skręconym karkiem. To moja wina, powtarzał w myślach i modlił się, żeby nic się jej nie stało. Bo inaczej nigdy sobie nie wybaczy... Znalazł ją. Szła drogą, brudna i nieszczęśliwa, lecz cala. Kiedy go zobaczyła, uśmiechnęła się promiennie i z wyciągniętymi rękami pobiegła ku niemu.

S R

Zeskoczył z konia i otoczył ją ramionami.

- Co ty sobie myślałaś? - krzyknął ze złością, lecz zaraz pogłaskał ją po policzku. -Nic ci nie jest?

- Nie, nic. Sean, ja zasnęłam!

Nie mógł uwierzyć, że usnęła w siodle i spadla z kuca. Znów ją uścisnął

- Za godzinę się ściemni, a tutaj są wilki i rysie. Elle, obiecaj mi, że już nigdy nie zrobisz czegoś tak głupiego. Spojrzała na niego z powagą.

- Chciałam tylko pojechać z tobą. Siedział oparty o drzewo. Nie miał już piętnastu lat, a ona dziewięciu. Kiedyś bez trudu nim manipulowała, lecz te dni już minęły. Nikt nie może nim teraz sterować. „Wiesz, co do ciebie czuję. Przyjdź wieczorem do domu, Sean, bo chcę cię mieć".

80

Zerwał się na równe nogi. Był szaleńczo podniecony, brakowało mu powietrza. Elle jako dziecko była za bardzo rozpieszczana. Chętnie palnąłby ją w ucho, tylko że na to za późno. Jako dziewczynka nie chciała zostać damą i nic się pod tym względem nie zmieniło. Nie interesowały jej konwenanse i lekceważyła zasady. To jasne, że owinęła sobie Sinclaira wokół palca. Ktoś powinien nią pokierować żelazną ręką. Kiedyś tym kimś był on. Miała jednak ojca i trzech braci i to ich obowiązek. Na przykład gdyby Devlin poważnie z nią porozmawiał... Żadna kobieta o jej pozycji społecznej nie narzucałaby się tak śmiało mężczyźnie. Co ona sobie myślała?

S R

„Wiesz, co do ciebie czuję. Przyjdź wieczorem do domu, Sean, bo chcę cię mieć".

Powinien wskoczyć na siodło i uciec jak najdalej od Adare. Nie pójdzie wieczorem do pałacu.

Nawet gdyby to miało oznaczać, że już nigdy jej nie ujrzy. - No, wreszcie cię widzę. Jak ci się wiedzie? -powiedział Cliff. Rex wpatrywał się w wygasły kominek. Był zagłębiony w myślach. Wyraźnie czymś się trapił. Usłyszawszy brata, uśmiechnął się i pokuśtykał ku niemu. Objęli się i poklepali po plecach.

Cliff nie gościł w domu od ponad roku, a wcześniej, kiedy odwiedził Adare, nie zastał Reksa. Spotkali się tylko poprzedniej zimy w Harmon House w Londynie. - Dziękuję, świetnie. Widzę, że i ty wyglądasz dobrze. - Zmierzył Cliffa od stóp do głów. - Nawet to wytworne ubranie nie ukryje smutnej prawdy, że stałeś się barbarzyńcą.

81

Cliff się zaśmiał. Nie miał pojęcia, dlaczego ludzie uważają, że wygląda jak pirat lub Maur. Nikt przecież nie wiedział, że zawsze ma za pasem nóż, a w rękawie i w bucie z cholewą - nigdy nie wkładał innych, nawet do fraka - dwa sztylety. - Chyba coś ci się roi, braciszku. Co tam słychać w Kornwalii? - Absolutnie nic. - Dlaczego zatem spędzasz tam większość czasu? - Cliff podszedł do barku i nalał do szklaneczek whisky. - Ja bym zwariował z nudów. - Wprowadzam pewne ulepszenia w majątku, to moje życie. - Rex wziął od niego szklaneczkę.

S R

Cliff wiedział, że różnią się z bratem jak noc i dzień, lecz i tak nie mógł zrozumieć, dlaczego ktoś mieszka w majątku w Kornwalii, czyli pośrodku niczego.

- Mam nadzieję, że jakaś piękna kochanka ogrzewa ci łóżko. - Są uczynne pokojówki. Na prawdziwą piękność nie mogę sobie pozwolić.

Cliff nawet sobie nie wyobrażał, by mógł zadawać się z pokojówkami. Poprzedniej nocy wpadła mu w oko lady Barton. Grała w wista i zdołał włączyć się do gry, kiedy jej partner udał się na spoczynek. Szybki flirt doprowadził do takiego właśnie wyniku, jakiego pragnął. Jeśli kobieta nie była prawdziwą pięknością, po prostu dla niego nie istniała. A gdyby tak załatwił bratu śliczną kurtyzanę? Z pewnością milej by wtedy zabijał czas. - Dlaczego tak się gapisz? - obruszył się Rex. -Jesteś bogaty i przystojny. Nie musisz płacić kobietom. A ja tak. Cliff podjął decyzję. Wyśle bratu prezent. Bardzo uwodzicielski i nęcący prezent. - Nieprawda. Wiele dam uważa cię za atrakcyjniejszego ode mnie. 82

- To już przeszłość. Poza tym podziwiały raczej mój mundur. Cliff nie bardzo mu wierzył, choć z drugiej strony podczas wojny panie adorowały każdego żołnierza, a już zwłaszcza oficera kawalerii. Miał jednak ważniejszy temat do omówienia. - Usiądźmy. Chciałbym porozmawiać o naszej małej siostrzyczce i jej rychłym zamążpójściu. Rex uśmiechnął się w zadumie. - Chcesz, żebyśmy podzielili się spostrzeżeniami? - Tak, właśnie tak. Eleanor zaczęła się pakować, wciąż jednak myślała o wyznaczonym na

S R

następny dzień ślubie. Gdybyż Peter był okrutny i brzydki! Niestety, nic z tych rzeczy, był przystojny i miły. I ona go porzuci. Wolałaby zaoszczędzić mu tej przykrości. Czeka na nią przed ołtarzem, a panna młoda się nie zjawia...

Tknęła ją nagła myśl. Nikt nie wiedział o powrocie Seana, nikt więc nie zgadnie, że uciekła właśnie z nim. Na pewno jednak będą jej szukać, może nawet zawiadomią władze. Zdała sobie sprawę, że jeśli ucieknie od Petera, może doprowadzić Brytyjczyków prosto do Seana! Musiała więc odwołać ślub już teraz, natychmiast! Tyle że ojciec nie zgodzi się tak bez powodu na złamanie podpisanych małżeńskich umów. Musiała więc działać inaczej. Przekona Petera, żeby to on ją porzucił. Pobiegła korytarzem i wypadła na zewnątrz. Peter siedział na tarasie ze swoją siostrą lady Barton i jej mężem. Lady Barton była piękną i elegancką blondynką. Jej mąż, nieco starszy, sprawiał wrażenie surowego i dość posępnego. Lady Barton uśmiechnęła się na widok przyszłej szwagierki.

83

- Musisz być bardzo podekscytowana, Eleanor. Pamiętam dzień swojego ślubu! Wprost nie mogłam się doczekać, kiedy będę paradować przez kościół w sukni ślubnej. - Jestem szczęśliwa, milady. - Usta Eleanor były rozciągnięte w nieznośnie sztucznym uśmiechu. Jakże nienawidziła takiego zachowania! Lady Barton poklepała ją po ramieniu. - Mów mi Dianna, moja droga. Wybierzemy się na spacer? Widziałam, że twoi bracia weszli do labiryntu. - Właściwie miałam nadzieję zabrać na spacer mojego narzeczonego. Peter natychmiast zajął miejsce u jej boku.

S R

- Uwielbiam spacery z tobą, moja droga.

- Dianno - wtrącił się lord Barton - hrabia zabiera mnie na objazd posiadłości. Niestety będę musiał cię pozostawić samą. - Och, kochanie, nic nie szkodzi. Z pewnością znajdę sobie jakąś rozrywkę. - Pocałowała męża w policzek. Lord skłonił się i odszedł.

- Czy chcesz nam towarzyszyć? - zapytał Peter siostrę. - Nie będę wam przeszkadzać. Bawcie się dobrze, pospaceruję sobie po ogrodach.

Eleanor dostrzegła Cliffa. Stal w najbliższym wejściu do labiryntu. Zerknęła na lady Barton, która gapiła się na jej brata. Stało się jasne, że w nocy to ona była z Cliffem w łóżku. - Moja droga? Peter wziął ją pod rękę i wolnym krokiem opuścili taras. Serce Eleanor waliło ze zdenerwowania i strachu. Peter zasługiwał na miłość i lojalność, a już z pewnością nie na to, co go właśnie czekało. - Milczysz - zauważył z troską. - Wszystko w porządku? 84

- Chciałabym przeprosić za moje zachowanie wczoraj wieczorem. - Bardzo mi się podobało oglądanie z tobą gwiazd, Eleanor - odparł znaczącym tonem. - Zachowałam się absolutnie niestosownie. Błagam cię o wybaczenie. - Kochanie! - Ujął jej dłonie. - Nie wydarzyło się nic złego. Już jutro po południu będziemy mężem i żoną. - Byłam pijana. Tak szczere i śmiałe wyznanie go zaskoczyło. Damom co najwyżej może „zakręcić się w głowie" lub czują się „niedysponowane". - Zdaję sobie z tego sprawę.

S R

Przygryzła wargę. Brzydziła się kłamstwem, nie miała jednak wyboru. - Przepadam za winem.

- Kochanie, odkąd się znamy, nigdy nie widziałem, żebyś wypiła więcej niż łyk szampana.

- Nie chciałam, żebyś się zorientował.

- Hm... - Na chwilę odebrało mu mowę. - Co chcesz mi powiedzieć? - Że jestem taka jak Rex - wydusiła, czując się strasznie. - To znaczy... Nie wierzę! On pije rano i w południe... Czyżbyś twierdziła, że ty także pijesz przez cały dzień!

- Nie, nie, ja tylko... - Wiedziała, że nie wolno jej przesadzić. - Po prostu przepadam za winem, za tym, jak na mnie działa. Trochę za bardzo... jak na damę. Nie chciałam, żebyś się zdziwił, kiedy już będziemy małżeństwem. - Eleanor... - Spojrzał na nią podejrzliwie. -Skoro utrzymujesz, że lubisz wino, mogę się tylko z tego cieszyć. W Chatton mamy dobrze zaopatrzoną piwniczkę. Choć nie powinienem o tym głośno mówić, wina są francuskie, najlepsze. Co wieczór będziemy sobie serwować butelkę 85

doskonałego trunku! A ja nie cierpię pić w samotności. I naprawdę nie masz się czym przejmować, bo wszystkie znane mi damy lubią wino i sherry. Nie ma w tym nic złego, zapewniam. A może preferujesz brandy i cygara? zażartował na koniec. Czyli ten pomysł upadł, pomyślała. - Nie, nie piję brandy, ale słyszałam, że w Paryżu są kobiety, które palą. - Tak, istotnie, ale nie są damami. Zaraz... Eleanor... nie chcesz mi chyba powiedzieć, że palisz?! Był przerażony, nie sprawiło jej to jednak żadnej satysfakcji. Powinna

S R

po prostu wyznać prawdę. Powiedzieć mu, że jest wspaniały, ale ona nie może za niego wyjść, ponieważ kocha innego. - Jeżdżę konno - poinformowała.

- Damom nie przynosi to ujmy. - Wyraźnie się uspokoił. - Mam ogiera, dosiadam go po męsku, w bryczesach. Damski strój jest bardzo niewygodny, nie mówiąc już o siodle.

- Eleanor, dlaczego to robisz? - zapytał powoli.

- Musisz wiedzieć o pewnych rzeczach, skoro mamy wziąć ślub. - Wiem o twoich przejażdżkach o świcie. - Wiesz?! A skąd?

- Obserwuję cię, kiedy tylko mogę - odparł z uśmiechem. - Jesteś wspaniała. Jeździsz równie dobrze, nie, lepiej niż jakikolwiek mężczyzna, którego znam. Patrzę, jak cwałujesz o świcie na tym ogierze i wprost zapiera mi dech. Przyznaję, na początku byłem zaszokowany. Nie tym, jak znakomicie trzymasz się w siodle, ale ubiorem. Zrozumiałem jednak, że w damskim siodle i sukni nie mogłabyś tak wspaniale cwałować. A teraz cieszę się, że mi o tym powiedziałaś. 86

- Jak możesz być tak zadowolony? Damy nie jeżdżą po męsku, nie noszą bryczesów! - krzyknęła porywczo. - To straszne faux pas. - Ty tak jeździsz, a przecież jesteś damą. Damą, którą kocham. Nie rozumiesz? Nigdy dotąd nie znałem kobiety takiej jak ty. Jesteś dumna i piękna! I taka oryginalna! Jak sądzisz, dlaczego się w tobie zakochałem? Mój Boże, Eleanor, dopiero dzięki tobie poznałem uczucie miłości. Bo na całym świecie nie ma drugiej takiej kobiety jak ty! Doprowadził ją do krzesła ogrodowego. Z ulgą usiadła, bo z tego wszystkiego nogi się pod nią uginały. Peter kochał ją taką, jaką była, a nie taką, jaką się wydawała! Jak to się mogło stać?

S R

Przyklęknął przy niej na trawie.

- Nie chciałbyś mieć w domu prawdziwej damy? - rozpaczliwie snuła swoją intrygę. - Jesteś Anglikiem i na pewno marzysz o angielskiej żonie, takiej, która przestrzega wszelkich form i zasad, po prostu ma to we... - Mój Boże, co za nudy! - Przerwał jej z uśmiechem i ziewnął demonstracyjnie. - Przecież wcale taki nie jestem, jak i wszyscy moi przyjaciele. Oni cię uwielbiają! Zwłaszcza panowie, bo niektóre panie zazdroszczą ci uwagi, którą na siebie ściągasz. - Spojrzał na nią bacznie. Dlaczego jesteś taka przygnębiona?

Powinna teraz wyznać prawdę. „Lubię cię, Peter, i bardzo szanuję, ale moje serce od zawsze należało i zawsze należeć będzie do Seana. Dlatego nie mogę wyjść za ciebie". Gdyby jednak wspomniała o Seanie, który jakby nie istniał w tym świecie, zapadł się w mroku przed czterema laty, szczególnie gdyby wspomniała o nim w takim kontekście, wzbudziłoby to podejrzenia, zrodziłoby mnóstwo dociekliwych pytań. A przecież Sean przebywał tak

87

blisko, ledwie kilkaset jardów stąd. Nie mogła narażać jego życia na niebezpieczeństwo. - Nie mam pewności, czy jestem dla ciebie odpowiednią żoną wykrztusiła. - To bez znaczenia. - Przyciągnął ją bliżej. - Ja mam pewność, że jesteś doskonała. Eleanor pospieszyła do swoich. pokojów. Była rozdarta między żalem, że tak właśnie ułożyły się jej relacje z Peterem, a dotkliwą świadomością zbliżającego się spotkania z Seanem. Jeśli nie stawi się na własnym ślubie, jeśli ucieknie z Seanem, może

S R

doprowadzić do jego ujęcia i śmierci. Była na straconej pozycji. Przecież nie mogła, ulegając egoistycznym pragnieniom, sprawić, by schwytali Seana. Czy w takim razie powinna pozwolić, by wyjechał do Ameryki sam? Bez niej? Wpadała w coraz większą panikę. Nie była w stanie wymyślić żadnego sensownego planu wspólnej ucieczki. A najważniejsza jest wolność Seana! Miłość wymaga poświęceń... Tyle razy słyszała to zdanie. Było to jednak zbyt bolesne. Któż potrafiłby znieść takie cierpienie?

- Śpieszysz się? - zapytał grzecznie Rex, nie było jednak nic grzecznego w sposobie, w jaki zagradzał jej drogę.

Uśmiechał się przy tym tak dziwnie... Spojrzała na Cliffa, który stał jak mur z drugiej strony i też patrzył na nią w specjalny sposób. Sprawa była jasna. Bracia ją przejrzeli. Choć wzięta w dwa ognie, spróbowała rejterady, lecz Cliff mocno chwycił ją za ramię. - Eleanor, chcemy z tobą pogadać - wyjaśnił jakby nigdy nic. Poczuła się jak dziecko złapane na czymś niewiarygodnie głupim. Nie była jednak dzieckiem, a ci dwaj to jej bracia. W razie potrzeby poradzi 88

sobie z nimi. Nie mogli wiedzieć, że Sean ukrywa się w lesie, a ona zamierza tej nocy wziąć go do łoża. Gdyby podejrzewali ją o takie zamiary, poruszyliby góry, by jej to uniemożliwić. Gdy weszli do małego salonu, Rex spojrzał na nią badawczo i spytał: - Jak się miewa panna młoda? - Zdenerwowana, tego się jednak ode mnie oczekuje, czyż nie? - Myślałem, że zamierzasz pozostawić Sinclaira samego przed ołtarzem - oznajmił Cliff. Spojrzała na Reksa. Wcale nie był zaskoczony słowami brata. - Cliff, a jednak zdradziłeś mnie. - Była tak przybita, że nie miała siły

S R

się złościć. - Jak wiele mu powiedziałeś?

- Wszystko, co wiem i co podejrzewam - odparł z uśmiechem. Co mógł mieć na myśli? Zresztą to bez znaczenia... Jutro wyjdzie za mąż za Petera. Jeśli tego nie zrobi, będą jej szukać - i znajdą Seana, a potem go powieszą. Przez nią.

Niech więc Sean ucieka sam. I niech mu w tym pomogą Cliff i Rex. Sean będzie wściekły, że go zdradziła, jednak Cliff mówił z wielką pewnością siebie, że jest najszybszym żeglarzem na świecie i nikt nie zdołał go pokonać w morskiej bitwie. A ona mu wierzyła.

Czy się odważy wydać Seana? Czy będzie miała dość siły? - Wczoraj byłaś zakochana, przynajmniej na to wyglądało, a dziś chcesz uciec narzeczonemu i gromadzisz męskie ubrania! - rzekł Rex. Skąd ta nagła odmiana? Znam cię, to do ciebie nie pasuje! Gdybyś po prostu zmieniła zdanie co do Sinclaira, już rozmawiałabyś z ojcem. Moja mała siostrzyczka z pewnością nie uciekłaby sprzed ołtarza. Eleanor, co się stało? Gdyby zdradziła Seana, nigdy by jej nie wybaczył, ale byłby żywy i wolny. 89

- Każda panna młoda się denerwuje. Każda kobieta miota się w wątpliwościach i niezdecydowaniu. - Co się dzieje, Eleanor? - Cliff patrzył na nią podejrzliwie. - Jesteś bliska płaczu... Dlaczego chcesz zostawić Sinclaira? Dlaczego rano prosiłaś mnie o ubranie? Na moment stanęły jej przed oczami srebrzyste, płonące uczuciem oczy Seana, pożądanie jednak nie było miłością. Wiedziała to doskonale. Jej bracia wciąż uganiają się za kobietami. Jeśli teraz wyda Seana, nie zobaczy go wieczorem. Czy chociaż będzie się mogła z nim pożegnać? - Z kim zamierzasz uciec, Eleanor? - nieustępliwie dopytywał się Rex.

S R

Mogła to zrobić. Myślała o życiu, które spędzili razem, o szczęśliwych chwilach. Szczery, radosny uśmiech Seana... Może w Ameryce stanie się na powrót człowiekiem, jakim był niegdyś.

- Czy jest tu Sean? - zapytał ponuro Rex.

- Tak... Jest w strasznym położeniu. Potrzebuje was. - Rozpłakała się. - Gdzie jest? - Cliff uspokajająco położył jej dłoń na ramieniu. Wiesz, że zrobimy wszystko, żeby mu pomóc, chociaż za to, jak bardzo cię zranił, chętnie skręciłbym mu kark.

- Grozi mu śmiertelne niebezpieczeństwo, ale przecież go znacie. Popatrzyła na nich przez łzy. - Chce chronić wszystkich, tylko nie siebie! Cliff i Rex porozumieli się wzrokiem. Tym, który przemówił, był Rex: - Skoro rozmawiałaś z Seanem, na pewno wiesz, że popełnił ciężkie zbrodnie, dlatego musimy się spieszyć. - Kiedy się dowiedzieliście? I dlaczego nikt mi o tym nie powiedział? - Dwa dni temu kapitan Brawley zapytał ojca i Tyrella, co wiemy. Ponieważ wtedy nie wiedzieliśmy nic, nawet gdybyśmy chcieli, nie mieliśmy mu nic do powiedzenia - wyjaśnił Rex. 90

- Czy ktokolwiek zamierzał mi kiedyś wyjawić prawdę? - zapytała z goryczą. - Uznaliśmy, że nie powinniśmy ci przekazywać takiej informacji niemal w przeddzień ślubu - stwierdził Cliff. - No i okazało się, że mieliśmy rację. - Tak? Jasne! Jestem tylko kobietą, więc nie muszę wiedzieć, że człowiek, którego kocham przez całe życie, nie umarł i potrzebuje mojej pomocy! - Rozumiemy, że nadal go kochasz, ale on musi uciec z kraju i zamierzam mu w tym pomóc. Potrzebuje mojej pomocy, a nie twojej, Eleanor. Pokręciła głową.

S R

- Błagał mnie, żeby nikomu nie wspomnieć o jego powrocie. Boi się, że ucierpi na tym hrabstwo, a Devlin straci tytuł i majątek. I ma rację. Brwi Cliffa podjechały do góry.

- I ty, Eleanor, zamierzałaś z nim uciec? Mam nadzieję, że otrzeźwiałaś, bo porzucenie Sinclaira i ucieczka z Seanem to kiepski pomysł. Zaszkodziłabyś mu, a nie pomogła.

- Zdaję sobie z tego sprawę! - krzyknęła. - To ty niczego nie rozumiesz! Nigdy nie byłeś zakochany! Latami tęskniłam za nim tak bardzo, moja dusza umierała z tej wielkiej miłości... - Powstrzymała szloch. Chcesz z nim popłynąć za ocean? A ja mam już nigdy nie ujrzeć Seana? I nigdy już go nie przekonam, że jestem kobietą, którą kocha... - Gdzie on jest? - Cliff zignorował jej płynące z serca wynurzenia. - W lesie. - Wyjaśniła im, jak trafić na polanę. - Jest ranny?

91

- Ma blizny, strasznie schudł. Mówi słabym, dziwnym głosem. Tak, krwawi, ale nie jego ciało, lecz dusza. - A więc może jechać konno i maszerować? - Może, może... Lecz on cierpi straszliwie! -Machnęła ręką w desperacji. - Komu ja to mówię. Nigdy tego nie pojmiesz, Cliff. Pozostał niewzruszony. - Cierpię, gdyż jesteś zrozpaczona, musisz jednak zrozumieć, że Sean nie ma przed sobą żadnej przyszłości. Ty z nim też nie. A z Sinclairem jak najbardziej. - Boże, jaki ty jesteś tępy! - krzyknęła z furią. - Obyś zakochał się

S R

kiedyś prawdziwie, a twoja wybranka uznała, że z takim prostakiem nie chce mieć nic do czynienia.

- Jesteś moją jedyną siostrą. Mam obowiązek cię pilnować i robić to, co uważam za najlepsze dla ciebie. - Cliff spojrzał na Reksa. - Sądzę, że nie powinniśmy informować o niczym hrabiego, Tyrella i Devlina. Wyślę do Limerick rozkaz, by szykowano „Piękną Panią" do wyjścia w morze. Spotkajmy się na dole za pięć minut. - Ruszył do drzwi. Eleanor była wściekła, że nie ma pod ręką nic ciężkiego, tak bardzo chciała rozwalić mu łeb. Pozostało jej tylko nienawistne spojrzenie. Rex przyciągnął puf i usiadł koło niej. Podał jej nieskazitelnie czystą chusteczkę z wyhaftowanymi inicjałami. Ze złością wytarła oczy. - Rozumiem - powiedział łagodnie. - Rozumiem siłę twojej miłości. I dlatego rozumiem też głębię twojego poświęcenia. Spojrzała w jego mądre brązowe oczy. - Dziękuję. - Jesteś bardzo odważna, Eleanor, nikt nigdy tego nie kwestionował. - Mam złamane serce. 92

- On jest głupcem - rzucił z żarem Rex. -I zamierzam mu to uświadomić. Każdy mężczyzna, oczywiście poza Cliffem, dałby sobie obciąć prawą rękę, żeby być tak kochanym. - Gdy szedłeś na wojnę, byłeś romantykiem. I nadal nim jesteś. Dotknął jej włosów. - Postaram się tak wszystko zorganizować, żebyście się mogli pożegnać. Chwyciła go za ręce. - Dziękuję, Rex... dziękuję! Uśmiechnął się. - I co, nie twierdzisz już, że jestem twoim ulubionym bratem? - Gdy

S R

skinęła tylko głową i otarła rękawem oczy, chwycił kulę i wstał. - Zrobiłaś dla Seana wszystko, co mogłaś i powinnaś. - Wiem...

93

ROZDZIAŁ SIÓDMY Sean wśliznął się przez okno do pokoju Eleanor. Rozgarnął złociste aksamitne draperie i powoli rozejrzał się wokół. Jej sypialnia była teraz zielono-złota i komfortowo urządzona. Sypialnia kobiety, nie dziecka. To się czuło. Zobaczył stolik nakryty dla jednej osoby, a więc posiłek już na niego czekał. Serce przepełniła mu wdzięczność. Pomyślał o Reksie i Cliffie szukających go w lesie. Zdradziła go, przez co wpadł w furię, łatwo jednak

S R

wymknął się braciom. Chociaż powinien już być w drodze do Cobh, ale musiał się pożegnać. Nie mógł odjechać bez słowa.

Widział ją, widział taką, jak poprzedniego wieczoru, omdlewającą i żądną rozkoszy w ramionach Sinclaira. Chciałby zapomnieć o jej przeklętej propozycji, która wciąż go prześladowała i nie pozwalała trzeźwo myśleć. Musi się uwolnić od okropnego napięcia. Stanie się to już niedługo. Na statku będą kurwy, wszędzie są.

Nigdy nie korzystał z ich usług. Zawsze znajdowała się jakaś dziewczyna, której się podobał. Miał ich naprawdę dużo. One jednak chciały Seana O'Neilla, szykownego syna irlandzkiego szlachcica i pasierba hrabiego. Żadna z dawnych kochanek teraz by się za nim nawet nie obejrzała. Nie dbał o to. Także on za żadną z nich by się nie obejrzał. Stojąc w luksusowych komnatach Eleanor, zastanawiał się po raz setny, jak życie mogło go doprowadzić do obecnej sytuacji. Stał się obcy... również dla samego siebie.

94

Czy jednak na pewno? Nawet dwa lata więzienia nie sprawiły, by zerwał wszystkie więzi. W celi myślał, że przeszłość odeszła w niepamięć i już się nie liczy. Był w błędzie. Wspomniał stary kamienny most na drodze wiodącej z Askeaton do Adare. Spinał brzegi rzeki, odnogi Shannon, szczególnie w tym miejscu głębokiej. Gdy był chłopcem, z braćmi często skakał z tego mostu, skok jednak stanowił dopiero połowę zabawy. Nurt był bardzo silny i można z nim było błyskawicznie spłynąć przez kilka bystrzy, do zakrętu, gdzie rzeka tworzyła spokojne rozlewisko. Zostawiali tam dwa konie, jechali na dwóch innych do mostu, dwóch na jednym koniu, na drugim trzech, jeśli bawiła się cała piątka.

S R

Nie chciał pamiętać, było na to za późno. - Sean!

Bez koszuli, ociekający wodą, wracał na koniu do mostu z Reksem i Cliffem. Devlin i Tyrell jechali za nimi na drugim. Kiedy usłyszał głos Eleanor, odwrócił się, wypatrywał. Pojechała za nimi? Miała zaledwie sześć lat, była jednak niepokojąco odważna. To nasilało się z każdym miesiącem. Lekkomyślnością dorównywała całej ich piątce, lecz oni byli podrostkami u progu męskości, a ona maleńką dziewczynką. - Sean!

Wreszcie ją dostrzegł. Stała na moście, w białej sukience, uśmiechała się, machała ręką. Zamarł. Wiedział, co zaraz się stanie. - Elle! Nawet się nie waż! - wrzasnął. Zaśmiała się i uniosła spódnicę, odsłaniając grube białe pończochy i czarne buciki. Zaczęła włazić na balustradę. - Psiakrew! — krzyknął Rex, a że siedział z przodu, spiął konia do galopu. 95

- Elle, złaź! - ryknął Sean. Stała już na balustradzie. Przestała się uśmiechać. Wpatrywała się w rzekę. Skoczy, pomyślał z przerażeniem. Nie! - Do diabła, ona to zrobi! - rozwiał jego nadzieje Cliff. Sean zepchnął go na ziemię przez koński zad i sam runął za nim. Eleanor uniosła ręce i skoczyła z mostu. Zsunął się po śliskiej trawie do rzeki, nie odrywając wzroku od Elle. Z krzykiem uderzyła w powierzchnię wody i znikła. Sean wiedział, gdzie się wynurzy, znał dobrze rzekę. Pognał w dół, po chwili był już w wodzie.

S R

Usłyszał, że Elle się krztusi. Próbował stanąć na dnie, lecz prąd był zbyt silny. Widział białą twarz, przerażone oczy... i nurt wciągnął ją w głębinę. Zanurkował, wyciągając przed siebie ręce. Zdołał chwycić spódnicę. Starał się płynąć w poprzek, wałcząc z siłą nurtu, zdołał opasać Elle ręką. Popłynął w górę, ku powierzchni, wypychając ją przed sobą. Usłyszał, że znów się krztusi, a po sekundzie krzyk Tyrella: - Mam ją, trzymam!

Devlin szarpnął go za włosy, wyciągnął nad wodę. Wreszcie mógł wciągnąć powietrze w płuca.

Po chwili wypłynęli na spokojne rozlewisko. Gdy byli już na brzegu, Seanowi aż pociemniało w oczach. Ten dzieciak oszalał! Omal nie utonęła! Ponury i milczący Devlin stał koło niego. tylko Tyrell, który usiadł na płyciźnie, napawał się uczuciem ulgi. Elle spojrzała na Seana, na jej twarz wracały kolory. Uśmiechnęła się. - Możemy tak zrobić jeszcze raz? Szarpnął ją tak mocno, żeby zabolało. - Zwariowałaś?! - wrzasnął. 96

- Jeśli wy możecie, to ja też! - nie pozostała dłużna. Był tak wściekły, że chwycił z ziemi gałąź. Zaraz tak złoi jej skórę... Odskoczyła. - Nie zrobisz tego. - Ktoś musi! - Serce mu nadal waliło, dławiło go w gardle z przerażenia. - Sean. - Tyrell odebrał mu gałąź. - Ona już tego nie powtórzy. Sean poczuł na twarzy łzy. Zawstydzony, odwrócił się tyłem. Elle do niego podbiegła, chwyciła go za rękę. - Już więcej tego nie zrobię, obiecuję! Tylko nie bądź taki smutny...

S R

Przysiadł na krawędzi łóżka z baldachimem. Miękki materac przyjemnie przyjął jego ciężar. Sean już dawno stracił swoją przyjaciółkę i do przeszłości nie było powrotu. Wspomnienia tylko pogorszą sytuację. Teraz, kiedy widział Eleanor, widział za nią Elle. Otaczała go teraźniejszość, kusiła jednak przeszłość. Już nic nie miało sensu.

A już na pewno jego obecność w jej sypialni, zwłaszcza po tej przeklętej ofercie.

Nie, wycieczki w przeszłość byłyby zbyt niebezpieczne. Elle nie ma. Nie ma już od wielu lat. Nie ma też żadnych przyjaciół. Co musi pamiętać? Tylko to, że jest zdrajcą i zbiegiem, a ona lady Eleanor, osobą całkiem mu obcą. Musiał się jednak z nią pożegnać. Usprawiedliwiając się bólem głowy, który zresztą naprawdę ją nękał, życzyła dobrej nocy Peterowi, skłoniła się reszcie i wyszła z sali. Kolacja ciągnęła się w nieskończoność. Eleanor cały czas dręczyła myśl, że Cliff i Rex nie znaleźli Seana w lesie. Zniknął, odszedł, jak to zapowiedział. Niewiarygodne. Koszmar się ziścił. Jakby w ogóle nie wrócił do domu. 97

- Kochanie, zaczekaj. Zatrzymała się na schodach, dopiero po chwili zdołała się odwrócić do matki. Hrabina Mary de Warenne wciąż uchodziła za piękność. Oczywiście nie była naturalną matką Eleanor, a tylko Seana i Devlina. Pierwsza lady de Warenne zmarła tuż po urodzeniu córki, a po dwóch latach u boku hrabiego pojawiła się druga żona, lady Mary. I stała się dla maleńkiej Elle prawdziwą matką. Eleanor bardzo ją kochała i myślała nie raz, że powinna być taka jak hrabina, to znaczy elegancka, miła i bezgranicznie szlachetna. - Kochanie, widzę, że jesteś strasznie zmartwiona. Chciałabyś ze mną o tym porozmawiać? - Nie mogę.

S R

Mary spojrzała na nią badawczo.

- Wszystkie panny młode denerwują się przed ślubem, ale obawiam się, że tutaj chodzi o coś więcej. Chcę ci tylko pomóc.

Eleanor poczuła, że do oczu napływają jej łzy. Wiedziała, że hrabina wciąż opłakuje Seana, jest bowiem pewna, że jej syn nie żyje. Eleanor nie wiedziała, czy poruszyć ten bolesny temat. - Kochanie, chodzi o Seana?

- Tak strasznie mi go brakuje.

- Wszystkim nam go brakuje. - Oczy Mary pociemniały z matczynego bólu. - Myślałam, że się z tym pogodziłaś. Sądziłam, że naprawdę lubisz Petera, a nawet się w nim zakochałaś. Twój ojciec i ja bardzo się cieszyliśmy, że między wami dobrze się układa. - Też tak myślałam, ale pomyliłam się. Jest tylko jeden mężczyzna, którego mogę kochać. Sean.

98

- Usiądźmy. - Gwałtownie pobladła hrabina otoczyła Eleanor ramieniem. - Jest coś, o czym muszę ci powiedzieć. - Nie teraz, proszę. Muszę wrócić do siebie. Jestem bardzo zmęczona. Jutro czeka mnie ciężki dzień. - Nie miała już siły walczyć, widocznie to małżeństwo było jej pisane. - Kochanie, wiem, jak to jest wyjść dobrze za mąż, lecz kochać kogoś innego. Wiele razy słyszała historię miłości jej ojca i Mary, nigdy jednak nie od któregoś z nich. - To prawda, że nie kochałaś pierwszego męża? - szepnęła.

S R

- Kochałam Geralda, ponieważ to było moim obowiązkiem. Był dobrym człowiekiem, ojcem moich dwóch synów. I wiedziałam, że mimo jego miłosnych podbojów, na swój sposób mnie kochał. - Ale... ? Bo słyszę jakieś „ale".

- Kochałam Geralda, ponieważ to było moim obowiązkiem powtórzyła hrabina. - I to jest to „ale". Kiedy Gerald został zamordowany, a Edward uratował mnie i moich synów przed Brytyjczykami, znalazłam tak wielką miłość i namiętność, o jakiej nawet nie śmiałam marzyć. Poznałam twojego ojca pięć lat po ślubie z Geraldem, kiedy wzięliśmy w dzierżawę jego ziemie. Choć starałam się tłumić wszelkie myśli o tym, od razu wiedziałam, że między nami coś się dzieje. Wiedziałam, że Edward jest inny, po prostu wspaniały. Przez pięć lat był tylko uprzejmy i absolutnie poprawny, ale, Eleanor, kiedy wreszcie wziął mnie w ramiona, wiedziałam, że dotąd nie zdawałam sobie sprawy, czym jest prawdziwa miłość i namiętność. - Co przez to chcesz mi powiedzieć? Mary dotknęła jej policzka. 99

- Chcę, żebyś miała to co ja, kochanie. Eleanor przymknęła oczy. - Nigdy nie będę miała tego co ty. Od zawsze kocham Seana, a on mnie nie. Przepraszam, jestem wyczerpana, wracam na górę. - Eleanor! Proszę! Tak się o ciebie martwię! Wbiegała już jednak po schodach. Zatrzymała się przy swoich drzwiach, ból w skroniach bardzo jej doskwierał. Wreszcie będzie mogła w samotności oddać się rozpaczy po ponownej utracie Seana. Ile razy jej serce pęknie z powodu tego samego mężczyzny? Weszła do sypialni i zamknęła drzwi. Spojrzała na nakryty stół. Zapomniała poinformować pokojówkę, że rezygnuje z posiłku, choć jako

S R

znany głodomór zawsze, mimo kolacji, dojadała jeszcze przed snem. I nagle serce przestało jej bić, a potem zabiło w zdwojonym tempie. Talerz został wyczyszczony do cna. Przeniosła wzrok na butelkę wina - była niemal pusta.

Wyszedł zza ciężkich aksamitnych draperii. A więc został.

Nie kochał jej tak jak ona jego, ale o to nie dbała. Jeszcze nigdy nie radowała się tak bardzo na czyjś widok. Popędziła do Seana, zarzuciła mu ręce na szyję. Straszne uczucie zagubienia i samotności, porzucenia i chłodu, zniknęło.

Odsunął jej dłonie, patrzył w oczy. - Powiedziałaś im. - Sami się domyślili, więc musiałam im zdradzić, gdzie jesteś. Chcieli ci pomóc, przecież wiesz. - Prosiłem cię... błagałem, żebyś zachowała milczenie. Wyjaśniłem...

100

- Twardo domagali się prawdy, żadnych wykrętów, tylko kawa na ławę. Rozumiesz, że nie miałam wyjścia! Cliff chce cię zabrać na morze. Dzisiaj. Patrzył na nią, srebrzyste oczy pałały gorącym blaskiem. I kiedy nie odpowiadał, kiedy tylko pochłaniał ją wzrokiem jak kobietę, którą mężczyzna chce wziąć do łóżka, przypomniała sobie swoją propozycję... i fakt, że to była ich ostatnia noc. Ogarnęła ją fala pożądania. Wrócił, żeby się z nią kochać. - Sean... - Nie przyszedłem tu... po to.

S R

- Zatem dlaczego? Dlaczego jesteś tutaj, w mojej sypialni? Dlaczego w ogóle wróciłeś? - Rozpaczliwie pragnęła usłyszeć odpowiedź, którą mogłaby zrozumieć i... pozostać z nią już na zawsze. - Skoro nie chcesz mnie z sobą zabrać i nie chcesz się zobaczyć z rodziną, dlaczego tu jesteś? - Nie wiem! - W jego głosie pobrzmiewała taka sama rozpacz. Usłyszałem o... ślubie. Zapadła okropna cisza.

- Nie wróciłeś po to, żeby nie dopuścić do ślubu - powiedziała wreszcie. - Nie, nie po to.

Nie taką odpowiedź chciałaby usłyszeć. - Tak bardzo za tobą tęskniłam. Sean, naprawdę nie będzie ci mnie brakować? - Masz na sobie zieloną suknię. Niezamężne damy ubierają się... na biało. Starannie wybrała suknię do pożegnania, które obiecał jej Rex, a później nie pomyślała, by się przebrać. Suknia była w kolorze ciemniejszym 101

i głębszym niż pastelowa zieleń, wchodziła w skład jej wyprawy. Miała ją nosić po ślubie jako strój stosowny dla mężatki, co wynikało z koloru i kroju. W tej kreacji wyglądała najponętniej, gdzie tam do niej panieńskim sukienczynom. Włożyła ją specjalnie dla Seana. - Panny mogą nosić pastelowe barwy. - Ta nie jest pastelowa. Zostawiał ją. Dlaczego nie mógł pojąć, że jedna wspólna noc jest lepsza niż nic? Dlaczego nie rozumiał, że nawet jeśli jej nie kocha, ona ma w sobie tyle miłości, że starczy dla nich obojga? Pragnęła znaleźć się w jego ramionach, chciała sprawić, żeby czas się zatrzymał, choćby na krótko.

S R

- Nie podoba mi się - dodał. Jego słowa raniły. - To piękna suknia.

- Nie znam się... na modzie.

Wiedziała, że nie powinna się uciekać do takich sztuczek, ale co tam. - Peterowi się podoba. Widzę to po jego spojrzeniu. Prosił, żebym się w niej przeszła po ogrodzie, ale odmówiłam. - Z tym ostatnim to już fantazjowała, ale po wtóre „co tam".

Na twarz wypłynęły mu kolory. - Nie.

- Nie co? Mam nie wspominać o tym, że inny mężczyzna uznaje mnie za godną pożądania, choć ty twierdzisz, że nie jestem? I do tego w oczywisty sposób kłamiesz? - Powiedziałem... że nie przyszedłem tu teraz... po ciebie. - Więc po co?! - Należysz... do kogoś innego! Spochmurniała.

102

- Nie. - Pokręciła głową. - Nie, nie, nie! - Jej serce i dusza zawsze należały do Seana. - Moja propozycja jest aktualna. - Nie! - Sean... - Zbliżyła do niego. - Zawsze byliśmy wobec siebie szczerzy. - Nie jesteś już Elle. - Spoglądał na nią nieufnie. Czuła, że się jej wymyka. - Wiem, że mnie nie kochasz, przynajmniej nie w taki sposób, jak bym tego chciała, ale Elle po prostu dorosła. W tym się zgadzamy, prawda? Uśmiechnęła się mimo napięcia. - Wczoraj wieczorem... byłaś z Sinclairem... zmysłowo jęczałaś.

S R

- Och! Pozwól mi dokończyć!

- Dlaczego? - Omiótł wściekłym spojrzeniem jej twarz, a zaraz potem dekolt. - Jutro... będziesz w łóżku... z Sinclairem!

- Nie kocham Petera. I nie chcę za niego wyjść. Dlaczego jednak to cię w ogóle obchodzi? Dlaczego jesteś zły? Sean, być może widzimy się po raz ostatni!

Patrzył na nią ponuro, oparł pięści na biodrach.

- Nie jestem... zły. Chcę porozmawiać o Sinclairze! - Nie! Chcę się z tobą kochać! Teraz, natychmiast! - Przymknęła oczy, szepnęła: - Nie wymagam od ciebie miłości.

- Powinnaś... wyjść za Sinclaira! To dobry związek. Do diabła! Tytuły, ziemie, bogactwo... Nie wolno ci tak mówić, jak mówisz! Rozumiesz? - Dlaczego? Bo tak cię kusi, że zaraz przestaniesz nad sobą panować? Powiedziałam, że się ciebie nie boję! Kochaj się ze mną, Sean. Tylko ten jeden raz, żebym to zapamiętała na zawsze.

103

Zapanowała przejmująca cisza. Eleanor w błagalnym geście uniosła rękę. Sean drgnął, a ona odetchnęła głęboko i pogłaskała go po szorstkim policzku. Zadrżał, lecz nie odsunął się. Po jego oczach poznała, jak straszną walkę z sobą toczył. Wtedy ktoś zapukał do drzwi. - Lady Eleanor? - Pokojówka? - spytał pobladły ze strachu Sean. - Zaraz ją odprawię. - Ścisnęła uspokajająco jego dłoń. Już prawie się poddał, wiedziała na pewno. Służąca zapukała w najgorszym momencie. Teraz Sean myślał tylko o tym, żeby nie dać się schwytać. - Po prostu jej otwórz.

S R

Spoglądał na nią trzeźwo, w pełni nad sobą panował. No cóż... Sean ruszył do okna i zniknął za zasłoną. Okno się nie zamknęło. Pokojówka ponownie zapukała.

- Lady Eleanor? Wreszcie otworzyła drzwi.

- Milady, dlaczego pani tak długo nie odpowiadała? Tylko Lettie, jej osobista pokojówka, która znała ją od urodzenia, mogła być tak śmiała. - Zasnęłam.

- Przyniosę pani koszulę nocną. - Lettie ruszyła do szafy i wydobyła białą bawełnianą koszulę. Eleanor chciała powiedzieć, że przebierze się później, ale Lettie każdego wieczoru towarzyszyła jej przed snem. Jednak za zasłoną stał Sean i musieli dokończyć rozmowę, która ma jej wystarczyć do końca życia. Jak mogłaby się teraz rozebrać? Zadrżała. Te dziwne sensacje w całym ciele... 104

Pokojówka zaczęła ją rozbierać. Kiedy ściągała jej suknię przez głowę, po prostu przestała oddychać. Potem gorset... Eleanor schyliła się do podwiązek. Czuła się naga, policzki jej płonęły. Ledwie wierzyła, że naprawdę to robi. Wiedziała, że Sean na nią patrzy. Po prostu czuła jego pożądanie. Kiedy pozbyła się pończoch i trzewików, zawahała się. Drżała już tak, że pokojówka mogła to zauważyć. Kochanie się z Seanem nie będzie przypominało delikatnych pocałunków Petera. Była tego pewna. Potrzebowała go już, od razu. Pozbyła się halki. Kiedy Lettie rozwiązywała tasiemki jej majtek, Eleanor czuła się tak,

S R

jakby to Sean dotykał jej nagiej skóry.

Nocna koszula spadła na nią przez głowę i opłynęła wokół ciała. Była uszyta z najcieńszej bawełnianej przędzy, z dekoltem, z wstawkami, bez rękawów, obszyta koronką.

Lettie wyjęła z włosów swej pani spinki i pukle opadły swobodnie na ramiona. Zaczęła je rozczesywać.

- Nie, nie chcę na noc warkocza. - Zanim pokojówka zdążyła odpowiedzieć, uśmiechnęła się do niej. - Dobranoc, Lettie. Jestem wyczerpana.

Odprowadziła służącą do drzwi, zamknęła drzwi na klucz. Zrobiła to jakby poza świadomością. Mogła myśleć tylko o Seanie. Usłyszała, że nadchodzi. Odwróciła się i oparła plecami o drzwi. Chwycił ją za ramiona, zderzyli się spojrzeniami. To był Sean, nigdy jednak nie widziała go takim. Oszalałym z żądzy. Nie miłość, tylko żądza. Trudno, jej miłości starczy dla nich obojga. 105

- Sean... - Sięgnęła do jego pięknej twarzy. - Za późno! - krzyknął. Pochłonęła ich mroczna noc, odwieczny azyl dla kochanków. Jej myśli błąkały się leniwie. Wiedziała, co się stało, i było jej z tym dobrze. To znaczy stało się coś okropnego, straciła dziewictwo i powinna smażyć się w piekle, ale, o dziwo, czuła się jak w niebie. - Och, Sean - szepnęła. Patrzył na nią z przerażeniem. - Nie... Wyciągnęła do niego rękę.

S R

- Sean! To nie tak! Wszystko w porządku! Kocham cię! Cofał się, samotny, schowany w sobie... dziki. Wiedziała, że znów siebie nienawidzi.

- Nie odchodź! - błagała. - Kocham cię, wracaj! Pokręcił głową, ruszył w kierunku okna.

Wyłkała jego imię. Lecz już go nie było.

106

ROZDZIAŁ ÓSMY Dopadła do okna. Sean gnał przez trawnik. A przecież poszukiwały go władze i gdyby ktoś go zobaczył... Wielu gości grało na dole w karty czy bilard. Tylko ta myśl powstrzymała ją przed wykrzyknięciem jego imienia. On nie może w taki sposób odejść. Nie teraz!

S R

Narzuciła peniuar, wypadła z pokoju, wbiegła po schodach piętro wyżej i jak tajfun wparowała do pokoju Reksa.

Siedział na kanapie przed kominkiem, bez surduta, i popijał brandy. Spojrzał na siostrę, odstawił kieliszek i wstał, opierając się mocno na kuli. - Eleanor?

- Rex, Sean właśnie opuścił dom. Proszę... -Chciała go błagać, żeby sprowadził Seana z powrotem. Lecz on przecież musiał uciekać z domu, przed gośćmi i władzami, musiał uciekać z kraju.

A ona musiała zbiec wraz z nim. Nie. Rano wyjdzie za Petera, żeby Sean mógł bezpiecznie zniknąć na zawsze.

A ona stanie się mężatką. Ona i on, na dobre i na złe, dopóki śmierć... Lecz coś się przecież stało. Coś nieodwracalnego. Jak może w tej sytuacji zostać żoną Petera? A jak mogłaby nią nie zostać? Ta ich rozmowa: „Nie przyszedłem tu... po to". „Zatem dlaczego?" 107

„Nie wiem". A potem nastąpiła zdumiewająca eksplozja pożądania i równie zdumiewające wyzwolenie od tego napięcia, lecz namiętność nie musi przecież łączyć się z miłością. A prawda była taka, że chciałaby, żeby Sean ją kochał. Tak jak ona jego. „Powinnaś... wyjść za Sinclaira!" Tak jej doradzał mężczyzna, któremu oddała swe serce... Czego właściwie chciała od Reksa? Żeby znalazł Seana i zawlókł go do niej siłą, by mógł na nią patrzeć z jeszcze większym przerażeniem? Czy też z... odrazą? Nie kochał jej tak, jak chciała być kochana. Teraz miała co do tego zupełną jasność.

S R

- Eleanor! Co tu się, u diabła, dzieje? Nic ci nie jest? Nie skrzywdził cię?

Wiedziała, że Rex jest wściekły, że podejrzewa najgorsze - to znaczy podejrzewa prawdę. Zdołała jakoś się uśmiechnąć.

- Nie zobaczę już Seana, mam złamane serce. Pokłóciliśmy się i odszedł, zanim zdążyłam się z nim pożegnać. Czy mógłbyś go znaleźć? Ty i Cliff i tak musicie pomóc mu uciec, a ja muszę zobaczyć go po raz ostatni. Przynajmniej to było prawdą. Musiała się ostatecznie pożegnać. - Był w twoim pokoju?

- A gdzież indziej moglibyśmy bezpiecznie rozmawiać? - Musisz mi powiedzieć prawdę. - Przecież właśnie mówię! Sean chce, żebym wyszła za Petera. Właśnie dlatego jestem taka zmartwiona. - Hm, skoro tak... Spróbuję go odszukać, a ty się ubierz. Jeśli go znajdę, pojedziemy do Limerick i tam będziecie się mogli pożegnać.

108

Ruszył do drzwi pokoju Cliffa, a Eleanor wróciła do siebie. Jeśli ktokolwiek jest w stanie znaleźć Seana, to jej bracia. W sypialni ciężko oparła się o drzwi, potem osunęła na podłogę. Była kompletnie rozbita i zdezorientowana. Bo co tak naprawdę się wydarzyło? Uwiodła Seana? Czy też to on ją wykorzystał? Słodkie, cudowne chwile... Słodkie?! Szalone jak burza z piorunami, jak cwał na najdzikszym rumaku! A potem Sean gna przed siebie w samotność. Mówił jej, że nie chce, że nie powinni... Rzuciła się na niego.

S R

Był namiętny jak... jak... Och, będzie te chwile wspominać do końca swych dni. A potem znikł.

Mówił jej, że nie jest już dawnym sobą. Że jest kimś całkiem innym. Kto więc kochał się z nią?

I kto potem uciekał od niej?

Kiedy Rex wrócił, już świtało. Eleanor przez cały czas siedziała przy drzwiach. Teraz wstała. Poruszała się sztywno, odczuwała ból po utracie dziewictwa.

Ponure spojrzenie Reksa powiedziało jej, że nie zdołał znaleźć Seana. - Bardzo mi przykro. On stał się chytry jak lis, Eleanor. Zaszył się w jakiejś kryjówce. Tylko skinęła głową. - Naprawdę nie zrobił ci krzywdy? Znów tylko pokręciła głową. - Czy ty w ogóle spałaś? Już prawie świta. - Nie. - Eleanor, za kilka godzin masz ślub. Odwróciła się, powstrzymując płacz. Nie było 109

w niej choćby źdźbła energii. Jeszcze niedawno cieszyłaby ze ślubu z Sinclairem; teraz drętwiała z przerażenia. Powinna być rozsądna, lecz jej udręczony umysł nie był zdolny do żadnego wysiłku. Zresztą i tak nie wolno jej było porzucić kogoś tak wysoko urodzonego jak Peter Sinclair. O czym więc miałaby rozmyślać? - Musisz się trochę przespać. Spojrzała w jego przepełnione troską oczy. - Kocham Seana. - Wiem. Mój Boże, wiem... Posłuchaj, już po wszystkim. Nawet gdyby Sean cię kochał, jak powiedział Cliff, nie miałabyś z nim przyszłości. A

S R

przecież cię nie kocha, inaczej nie zostawiłby cię we łzach. I pamiętaj, wszystkie jego słowa nie mają znaczenia, wszystkie obietnice, jeśli jakieś złożył, cokolwiek, wszystko to jest nieważne. Bo on może rozbić twoje małżeństwo. - Te słowa bolały. Eleanor załkała, a Rex przytulił ją mocno. Odpocznij trochę, siostrzyczko.

Zeszła na dół. O śnie nie było mowy. Skoro miała wziąć ślub, potrzebowała pomocy. W przeciwnym razie trzy setki gości, jej rodzina i narzeczony zorientują się, że z panną młodą coś jest nie tak. Znalazła w kuchni bratową. Lizzie, damę nadzwyczaj miłą i życzliwą ludziom, pasjonowały sprawy kulinarne, a gdy przed trzema laty została mężatką, stopniowo przejęła niektóre obowiązki hrabiny, natomiast Eleanor znalazła w niej swoją najlepszą przyjaciółkę. - Eleanor, co się stało? - Lizzie wyraźnie zaniepokoiła się widokiem szwagierki. - Jesteś tak blada. Płakałaś? Chodź, porozmawiajmy. - Otoczyła ją ramieniem i pospiesznie wyprowadzała z kuchni. Eleanor próbowała się uśmiechnąć, jednak z mizernym efektem.

110

- Wiem, że masz mnóstwo pracy, i jestem ci bardzo wdzięczna za to, że zajęłaś się przyjęciem... - Eleanor! - przerwała jej Lizzie. - Co się stało? Jesteś chora? Jak miała odpowiedzieć na to banalne z pozoru pytanie? - Pomożesz mi się ubrać? To prawda, nie czuję się najlepiej i wyglądam żałośnie. - Wcale nie - skłamała Lizzie - ale... czy choć trochę spałaś tej nocy? - Nie bardzo... Pomożesz mi nałożyć róż na policzki? Lizzie przyglądała się jej badawczo. - Jesteś mi tak bliska jak rodzona siostra. To powinien być

S R

najszczęśliwszy dzień w twoim życiu, ale nie jest, prawda? - Och... - Eleanor zamknęła oczy i zobaczyła Seana. Nie takiego, jakim ujrzała go w lesie, lecz kroczącego ku niej w sypialni z dzikim, przepełnionym pożądaniem wzrokiem.

- Kochanie, usiądźmy i porozmawiajmy o tym, co cię gryzie, dobrze? - Tylko... pomóż mi się ubrać.

- Oczywiście! - Lizzie mocno ujęła jej dłoń. -Posłuchaj mnie jednak. Skoro jesteś taka nieszczęśliwa, może nie powinnaś brać ślubu... Eleanor spojrzała jej w oczy.

- Jesteś taka odważna. Ty i Tyrell nie zawahaliście się wprawić w osłupienie całego towarzystwa. Jak to osiągnęłaś, Lizzie? - Byłam tak bardzo zakochana, że po prostu nie myślałam o niczym innym - odparła z uśmiechem. - Przynajmniej dopóki ci inni trzymali się z daleka. W końcu jednak rzeczywistość dała o sobie znać. - Przez chwilę milczała. - Czy naprawdę chcesz tego małżeństwa? - Nie dbam o nie. - Eleanor poczuła bolesny ucisk serca. - Tylko tak mogę powiedzieć, że nie dbam. Gdyby ślub miał się odbyć za kilka tygodni, 111

rozpoczęłabym starania, by go odwołać, to jednak już za kilka godzin. Po prostu brak mi sił. - Co się stało? - zapytała łagodnie Lizzie. Była bliska, by wszystko jej opowiedzieć, jednak Lizzie poszłaby z tym prosto do Tyrella, dziedzica hrabiowskiego tytułu. A Tyrell nie może wiedzieć o Seanie. Nie wolno go w to mieszać. - Jestem smutna - szepnęła. - Kiedyś marzyłam o małżeństwie z kimś innym. - Ruszyła szybkim krokiem, pozostawiając bratową przy drzwiach kuchni. Nie chciała natknąć się na nikogo. Omijając hol, wyśliznęła się na

S R

dwór, by dotrzeć do tylnych drzwi skrzydła pałacu. Gdy zamierzała bezpiecznie tamtędy wrócić do budynku, kątem oka dostrzegła kapitana Brawleya.

Został zaproszony na ślub, ponieważ jej ojcu zależało na poprawnych stosunkach z brytyjską władzą. Brawley był najwyższym rangą oficerem w hrabstwie i zajmował się miejscowymi sprawami. Major Wilkes był wprawdzie jego przełożonym, dowodził jednak wojskiem także w Cork i Kerry.

Brawley przybył z pięcioma żołnierzami. Dosiadali właśnie koni. Pospieszyła w ich kierunku. Serce biło jej mocno, zmęczenie ustąpiło. - Kapitanie! - zawołała. - Kapitanie Brawley! - Lady Eleanor. Zsiadł z konia i złożył ukłon. Miał dwadzieścia kilka lat, kruczoczarne włosy, jasną cerę i jasnoniebieskie oczy. Znali się, ponieważ regularnie bywał w Adare, rozmawiali jednak z sobą rzadko i tylko zdawkowo. Choć Brawley był młodym i dość przystojnym człowiekiem, nie miał w zwyczaju

112

flirtować. Cechowały go powaga i zdecydowanie, a także dobre maniery. W sumie uważała go za osobę solidną i godną zaufania, lecz przy tym nijaką. Zdołała się promiennie uśmiechnąć. Musiała wyciągnąć od niego, co wraz żołnierzami robi w Adare. Brawley był zaproszony na ślub i wesele, ale jego podwładni nie. Miała nadzieję, że nie polują na Seana. - Dzień dobry, kapitanie. - Lady Eleanor, mam nadzieję, że nie przeszkadzam pani, zwłaszcza w takim dniu. - Jego twarz pokrył lekki rumieniec. Nie była w nastroju do wymiany pustych uprzejmości. - Trudno, żeby mi pan przeszkadzał, skoro to ja pana zawołałam.

S R

Wcześnie przyjechał pan na ślub. Nie jestem nawet stosownie ubrana. Zaśmiała się, udając pogodę ducha.

Przypatrywał się jej twarzy. Bała się, że wspomni coś o śladach łez i nienaturalnej bladości.

- Lady Eleanor, obawiam się, że niepotrzebnie zabieram pani czas. Czy wolno mi odprowadzić panią do domu? Nie da się zbyć byle czym.

- Naprawdę przyjechał pan na mój ślub? - spytała lekkim tonem. - Nie ma nawet południa!

- Przywiodły mnie tu inne obowiązki, ale z pewnością nie zapomnę o pani ślubie. Szukał Seana? Tylko to wchodziło w grę. Bo jakiż inny powód? - Lady Eleanor! - Chwycił ją za ramię. - Słabo pani? Tak nagle zbladła pani. Oparła się na nim, przez co nie mógł odejść. - Kapitanie, musi mi pan powiedzieć prawdę.

113

- Znajdźmy jakieś miejsce, w którym będzie pani mogła usiąść, a ja wezwę pomoc. - Nie, proszę nie robić sensacji. Jak pan wie, za kilka godzin wychodzę za mąż i dlatego wszyscy utrzymują mnie w słodkiej niewiedzy. A pan był tutaj przed kilkoma dniami. I znam przyczynę pańskiej wizyty, kapitanie. - Lady Eleanor, proszę pozwolić odprowadzić się do domu. Jak pani powiedziała, to dzień pani ślubu. - Wczoraj otrzymałam straszną wiadomość -chwyciła go za rękaw - że mój przybrany brat Sean siedział w więzieniu i niedawno uciekł. A dziś pojawił się pan ze swymi ludźmi! Jeśli szukacie mojego brata, którego tak

S R

bardzo kocham, musi mi pan to powiedzieć!

- Lady Eleanor - odparł po krótkim wahaniu -przykro mi, ale nie mogę rozmawiać z panią o tej sprawie.

- Jego tu nie ma! Gdyby Sean tu był, na pewno by mnie odwiedził, zwłaszcza dzisiaj, żeby mi złożyć życzenia!

- Lady Eleanor... - Wpatrywał się w nią miotany sprzecznymi uczuciami.

- Przecież chyba pan nie sądzi, że on tu jest? -

Puściła rękaw. - Sean i ja wychowaliśmy się razem, pod tym dachem. Tak się o niego martwię! I nieważne, co rzekomo zrobił, bo to na pewno pomyłka. Sean jest niewinny! - Lady Eleanor, skoro pani rodzina uznała za stosowne nie informować pani o wszystkim, co wyszło na jaw, mnie tym bardziej nie wolno tego uczynić. Boże, jakie to wszystko straszne! Ogarniały ją złe emocje, desperacja, zniechęcenie, nienawiść do całego świata.

114

- Jak mogę wyjść za mąż, skoro nie wiem, czy on jest żywy, czy martwy? Skoro nie wiem, czy jest bezpieczny? Nie wiem, gdzie jest? - Lady Eleanor, proszę! - Brawley wręczył jej nieskazitelnie białą chusteczkę. - Otrzymałem rozkaz przeszukania terenu, ale to tylko rutynowe działanie. Już raz bezskutecznie przeczesaliśmy całą okolicę, a zatem pani brat nie wrócił do Adare. Może więc pani przyjąć, że nic mu nie grozi, niezależnie od tego, gdzie się podziewa. - To znaczy... że już go nie szukacie? - Szukamy - rzekł z niezamierzoną szorstkością. - W świetle prawa jest zbiegiem, a ja mam obowiązek go zatrzymać.

S R

- Co pan zamierza uczynić? - zapytała gorzko. - Przecież pan wie, że on jest niewinny!

- Jestem żołnierzem, lady Eleanor. - Uciekł wzrokiem. Ta rozmowa kosztowała go wiele. - Muszę wykonywać rozkazy.

- A jakie rozkazy pan otrzymał? - Zdrajców wieszano. Od tego nie było odwołania, a Sean został już skazany za zdradę stanu. - Kapitanie Brawley, powiedział pan, że ma zatrzymać Seana, ale nie patrzył mi pan w oczy!

- Jest niebezpieczny! Dlaczego pani sama zadaje sobie męczarnie, i to tuż przed ślubem?

- Jest coś więcej! - Chwyciła go za ramię. -Dlaczego mi pan nie mówi? A Sean wcale nie jest niebezpieczny! - Jest poszukiwany żywy lub martwy - odparł sztywno, oswabadzając rękę. Walka, którą z sobą toczył, kosztowała go wiele. - Przykro mi, że to ja musiałem panią o tym poinformować.

115

Siedziała w sukni ślubnej przed toaletką w garderobie w towarzystwie bratowych. Żona Devlina, Virginia, była drobną kobietą o jasnej cerze i czarnych włosach. - Pięknie ci w tej koronkowej sukni - rzekła z uśmiechem. Eleanor było to najzupełniej obojętne. Wciąż myślała o rozmowie z Brawleyem. Modliła się, żeby Sean znalazł się jak najszybciej na statku i wypłynął na szerokie fale oceanu. W lustrze widziała, że jest blada jak papier. Wysadzany brylantami diadem z przymocowanym do niego welonem jeszcze to podkreślał. Wyglądała na osobę chorą lub pogrążoną w głębokim smutku. Zresztą

S R

przecież właśnie tak było. Opłakiwała utratę najlepszego przyjaciela i miłości swego życia. Czy będzie tak rozpaczać aż do śmierci? Na domiar złego miała poślubić Petera Sinclaira, człowieka godnego szacunku, który ją kochał. Poprzedniej nocy sprzeniewierzyła się mu w najgorszy z możliwych sposobów, niedługo ponownie go skrzywdzi, zostając jego żoną.

Lizzie położyła dłoń na jej ramieniu. Suknia ślubna miała krótkie bufiaste rękawy, duży prostokątny dekolt i ogromną spódnicę w kształcie tulipana. Całą wykonano z koronki, ozdobiono perłami i srebrną nicią. Atłasowy tren miał podobne wykończenia.

- Moja droga, od godziny nie wypowiedziałaś ani jednego słowa. Mogłybyśmy porozmawiać? Ginny i ja bardzo się o ciebie martwimy. Eleanor zamknęła oczy. Co ja uczyniłam? I jak Sean mógł tak po prostu odejść? - myślała. No i, dobry Boże, nie chciała wyjść za Petera. To nie było ani honorowe, ani właściwe. Utraciła jednak wolę. Czuła się, jakby ktoś rozbił ją na miazgę i pozbawił zdolności chodzenia, myślenia, mówienia czy odczuwania czegokolwiek. 116

- Eleanor? - dobiegł ją głos Virginii. - Masz minę, jakby ktoś umarł. Nie jak szczęśliwa panna młoda. Widziała swoje ładne bratowe w lustrze. Ich spojrzenia się spotkały. - Ktoś umarł. A ja nie kocham Petera. Nie mogę tego zrobić. Uśmiechnęła się gorzko. - Peter na to nie zasługuje. - Ktoś umarł? - spytała zdumiona Lizzie. - Ja. - Eleanor trwała nieruchoma jak posąg. - Ja umarłam. I jestem w piekle. - Zawołam hrabinę. - Lizzie nie kryła zdenerwowania. - Chyba jest z ochmistrzynią.

S R

- Sean tu był - powiedziała cicho Eleanor.

- Co ty mówisz?! - krzyknęła Virginia. Eleanor spojrzała na nią w lustrze.

- On mnie nie kocha. Byłam taka głupia. Gorzej, bo nadal go kocham. - Gdzie on jest? - dopytywała się spanikowana Virginia. - Dobry Boże, byli tu żołnierze! Kilka dni temu i dziś rano! Devlin musi wiedzieć, że jego brat jest w pobliżu!

- Odszedł w nocy. Nie wróci. Wyjeżdża do Ameryki - odpowiedziała Eleanor jak w transie.

- Devlin musi o tym wiedzieć! - zawołała Virginia w drodze do drzwi. Lizzie ujęła dłoń Eleanor, zmusiła ją, by spojrzała jej w oczy. - Dlaczego nikomu nie powiedziałaś? - Prosił mnie o to, ale i tak wyznałam Cliffowi i Reksowi. Lizzie była bliska łez. - Idę do Tyrella. Też musi poznać prawdę. Dasz sobie radę sama? - Idź, nie przejmuj się mną. Nie wyjdę za mąż. Ani dzisiaj, ani nigdy. Może wstąpię do klasztoru. 117

- Zostań tutaj. - Lizzie wstała. - Nie ruszaj się stąd, dopóki ktoś nie wróci. - Opuściła pokój. Eleanor gniewnie starła łzę z policzka. Przynajmniej Sean miał nad Brawleyem i jego ludźmi dwunastogodzinną przewagę, może nawet większą, jeśli porucznik nie podjął jeszcze tropu. Poczuła na sobie czyjś wzrok. Spojrzała w lustro. Nie zobaczyła swojego odbicia, a parę szarych oczu. Zerwała się na nogi, odwróciła. - Sean! - Przyszedłem... Przepraszam, Elle. Przykro mi, że cię zraniłem. Zwilżyła wargi, jej myśli galopowały, lecz serce podyktowało odpowiedź: - Kocham cię.

S R

- Nie! To było złe. Nienawidzę siebie. Tak bardzo żałuję! Jak mógłbym to wymazać, jak? To przecież nieodwracalne. - Nieważne... - Marzyła o tym, by rzucić mu się w ramiona, lecz nie śmiała. - Liczy się tylko to, że wróciłeś. Och! Sean, szukają cię! - Wiem. - Patrzył na nią, jakby chciał zapamiętać każdy szczegół. Odjechali przed godziną... nie złapią mnie. - Omiótł spojrzeniem jej ślubną suknię. - Elle, nie chciałem cię zranić. Nie wiem, co się stało... Tak mi wstyd.

- Wcale mnie nie zraniłeś - skłamała, a potem dodała szczerze: - Nic, co powiesz lub zrobisz, nie zmieni moich uczuć do ciebie. - Nie, Eleanor, to nie jest... Wyciągnęła do niego rękę, a on ją pochwycił. Gorączkowo myślała. Wyjedzie z nim, oczywiście. To jedyne rozwiązanie. - Sinclair... dziś wieczorem, Elle... panna młoda... musisz udawać. Pojęła, o czym on mówił. O jej nocy poślubnej. 118

- Nie! - Udawaj... ból. Nie zorientuje się... On cię kocha. - Przestań! Nie wyjdę za niego! Nie mogę! - Przeciwnie, on się tobą zaopiekuje. - Cierpiał potworne katusze, ale musiał to powiedzieć. - Żegnaj. - Smutno się do niej uśmiechnął. - Nie... Nie... Nie... Odwrócił się i ruszył do sypialni. - Nie! - Pobiegła za nim, gdy zbliżał się do szeroko otwartego okna. Sean, nie możesz! Nie beze mnie! Jakby jej nie słyszał. - Nie zostawiaj mnie! - Już była przy parapecie. Widziała, jak Sean

S R

zsuwał się na balkon piętro niżej. - Weź mnie z sobą!

Nie uniósł głowy, skoczył z poręczy na dąb, potem po gałęziach schodził na ziemię.

Pognała jak wicher, już była na korytarzu, schodami w dół, dzierżąc wysoko spódnicę, a tren, długa fala z atłasu i jedwabiu, płynął za nią. Choć po domu kręcili się goście, nie dbała o to. Ignorowała pełne zdziwienia okrzyki, gdy przecinała susami zatłoczony hol, a ludzie pospiesznie usuwali się jej z drogi.

Kątem oka dostrzegła Cliffa flirtującego z lady Barton. Na jej widok gwałtownie się wyprostował. - Eleanor! W drodze do frontowych drzwi spojrzała na lorda Henredona, niedoszłego teścia, po którym Peter odziedziczy hrabiowski tytuł. Wpatrywał się w nią z przerażeniem. - Otwierać drzwi, głupcy! - krzyknęła do dwóch lokajów w liberiach. Natychmiast usłuchali. - Eleanor! - krzyknął Devlin. Zabrzmiało to jak rozkaz. 119

Ledwie go usłyszała. Wybiegła na zewnątrz i natychmiast dostrzegła Seana, który pędził do stajni. Pognała za nim. - Sean! Obejrzał się i jeszcze przyspieszył kroku. Zobaczyła stajennego, który prowadził w jego kierunku konia. - Sean! - wrzasnęła najgłośniej jak mogła. Potknęła się, lecz odzyskała równowagę i popędziła przez trawnik. Dosiadł wierzchowca, który stanął dęba. Dzieliło ich dwieście jardów. Eleanor dostała kolki i przystanęła. Ciężko dyszała, walcząc z ostrym

S R

bólem. Z domu wysypali się ludzie. Słyszała okrzyki. Między nią a tłumem gości przystanęli Devlin i Cliff.

- Dev, oni wracają - powiedział Cliff. Eleanor wiedziała, że mówił o żołnierzach. Kątem oka przed frontem pałacu dostrzegła mały oddział. Sean spiął karego ogiera i popędził w kierunku lasu. Myślał tylko o ucieczce.

Eleanor uniosła spódnicę i puściła się za nim biegiem, wołając jego imię. Jednak po chwili musiała stanąć, gdyż całkiem straciła oddech. Nagle wielki koń gwałtownie zawrócił. Sean cwałował prosto na nią. Wyciągnęła rękę.

Ich spojrzenia spotkały się, Eleanor ogarnęła euforia. Ich dłonie znowu razem. Eleanor pofrunęła na koński grzbiet. Oplotła Seana rękoma w pasie i wtuliła twarz w plecy. A teraz cwałem w las!

120

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY Galopowali leśną przecinką. Gdyby Eleanor nie urodziła się tak wspaniałą amazonką, byłyby kłopoty, jednak cudownie wczuwała się rytm biegu, w myśl starej jeździeckiej zasady, że człowiek powinien jak najmniej przeszkadzać koniowi, skoro już usiadł na jego grzbiecie. Było więc jak zawsze, przynajmniej w tej sprawie. Bo wszystko inne się zmieniło. Co ja zrobiłem? - myślał. Eleanor wtulała się w niego, a za nimi został

S R

jej rodzinny dom pełen weselnych gości, jej rodzice, bracia i narzeczony. I wszyscy są w szoku. Bo właśnie ukradł pannę młodą.

Zdumiewał go jego własny czyn, nie miało to jednak teraz znaczenia. Sean sprzed lat świetnie pamiętał ten las, ot, choćby jak wtedy, gdy szukał w kniei nieposkromionej i żądnej przygód chudej dziewczynki. Skręcił już chyba dziesiąty raz w kolejną wydeptaną przez dzikie zwierzęta ścieżkę. Ta wreszcie doprowadziła ich do szerokiej i płytkiej rzeki, odnogi Shannon. Eleanor przyciskała policzek do jego ramienia, teraz jednak, kiedy zatrzymał ogiera, wyprostowała się. Poczuł ulgę.

Elle nie była już rozkwitającą dziewczyną. Była w pełni kobietą. Nie powinni razem uciekać, podobnie jak nie powinni dzielić łoża - choć jak dotąd do łóżka nawet nie dotarli. Wziął ją przy ścianie, jakby była dziwką oddającą się w ciemnej uliczce. - Sean - odezwała się chrapliwie. - Możemy ich zgubić w rzece. Oczywiście wiedziała, co zamierzał. Nie znał równie bystrej kobiety. Zeskoczył na ziemię i wreszcie spojrzał na Elle. Cierpiał, odkąd opuścił jej sypialnię, i nic się pod tym względem nie zmieniło. Powiedziała, że 121

nieważne. Nieprawda, to było ważne. Ważne dla niego. Stał się bestią, nie był człowiekiem i poprzedniej nocy tego dowiódł. W białej sukni ślubnej wyglądała uderzająco pięknie. Policzki tryskały czerwienią, oczy płonęły radością. Choć włosy więziła spinka, kilka kosmyków oswobodziło się i opadało lokami wokół twarzy. Długi tren, symbol panny młodej, ciągnął się w strzępach po ziemi. Sean pomyślał, że jego kawałki mogą stać się świetnym tropem dla grupy pościgowej. Wrócił tylko po to, żeby jej wytłumaczyć, jak może w noc poślubną oszukać Sinclaira, ale przede wszystkim by przeprosić i błagać o wybaczenie, na które nie zasługiwał. Chciał się także pożegnać. A zamiast tego ją porwał.

S R

Co go opętało? Wrócił po Elle, choć widział zbliżających się żołnierzy, ale ona wykrzyknęła jego imię, jak czyniła to tyle razy, gdy była dzieckiem i potrzebowała pomocy. Wtedy po prostu zawrócił konia i porwał ją.

- Sean? - Była zdenerwowana, oczekiwała jakiejś decyzji. Ścigali ich Brytyjczycy. Naraził ją na śmiertelne niebezpieczeństwo. - Sean, co teraz zrobimy?

- Pójdziemy rzeką i ich zgubimy - odpowiedział powoli. - To jedyny sposób - stwierdziła rzeczowo. -Muszę pozbyć się tej sukni. - Ogromna spódnica i tren uniemożliwiłyby marsz w wodzie. - Nie ruszaj się - polecił ponurym głosem, wyciągając sztylet. Odciął tren i zwinął go starannie. Nie powinni zostawiać za sobą śladów. Sean liczył po cichu, że żołnierze nie wypatrzą w lesie skrawków materiału. - Daj mi nóż - poprosiła.

122

Wiedział, co Elle zamierza zrobić. Pamiętał ją półnagą, w rozdartej nocnej koszuli. Poczuł, że palą go policzki i znów atakuje podniecenie. Wręczył jej sztylet. Ich dłonie się otarły, co w Seanie wywołało kolejną, jeszcze silniejszą reakcję. Podniósł z ziemi ułamaną gałąź, odszedł spory kawałek i zaczął starannie zacierać ślady, posuwając się do brzegu rzeki, gdzie stała Elle z ogierem. Po dłuższej chwili uniósł wzrok. Suknia zniknęła. Elle miała na sobie halkę. I zostawiła nietknięty stanik sukienki, biały, z perełkami. Nadal wyglądała jak panna młoda - tylko że uprowadzona w niegodziwych celach. Jak panna młoda, z której zdarto suknię, żeby się na nią rzucić. Zaczerwienił się jeszcze mocniej.

S R

- Jak sądzisz, jaką mamy nad nimi przewagę? - zapytała spokojnie. Wprowadził konia do wody. Rzeka była płytka, lecz jej dno skaliste. Próbował się skupić na zachowaniu równowagi. Elle weszła za nim. Starał się na nią nie patrzeć.

- Być może ich zgubiliśmy... zupełnie - odpowiedział. - A być może są tylko o minutę za nami.

Mimo długiej halki poruszała się cicho. Cała Elle, niesłychanie sprawna, gibka, opanowana i zuchwała. - Już byśmy ich słyszeli.

Odwrócił się, zobaczył, że podciągnęła halkę i owinęła ją sobie wokół bioder. Prędko skierował wzrok na rzekę. Miała na sobie ozdobione koronką reformy, które kończyły się nad kolanami. Starannie dobrane, pasowały do halki. Intymny strój na noc poślubną. - Kiedy po mnie zawróciłeś, stali za mną Devlin i Cliff. Na pewno coś wymyślili, żeby pomóc nam uciec.

123

Tak, z pewnością tak, pomyślał. Miał nadzieję, że cokolwiek to było, uczynili to dyskretnie. Tyle że naraził na niebezpieczeństwo nie tylko Elle, ale i całą rodzinę. - Co zrobimy, Sean? - Będziemy iść do zmroku. Odpoczniemy... potem znów. - Dokąd? - Do Cork. - Cliff ma okręt w Limerick. Postanowił nie odpowiedzieć. Im mniej Elle wie, tym lepiej. Znalazła się w niebezpieczeństwie. Mogą jej kazać zapłacić za moje zbrodnie,

S R

pomyślał, tak jak Peg i Michaelowi.

Twarz Peg zbielała ze strachu.

- Musisz ich zatrzymać. Nie pozwól im! - błagała. - Zabiją ich, wszystkich zabiją. Sean, proszę!

Ruszył za jej ojcem, który prowadził tłum, ponieważ obiecał jej, że będzie interweniował. Od czasu, gdy poprzedniego roku przybył do wsi, wszyscy mieszkańcy zasięgali jego rady i uważali go za przywódcę. A ponieważ rządził w Askeaton przez te wszystkie lata, gdy brat pływał po morzach, w naturalny sposób i tu objął przywództwo.

Obiecał Peg, że zatrzyma katastrofę, było już jednak za późno. Dwudziestu paru żałośnie uzbrojonych mężczyzn zaatakowało lorda Darby 'ego. Stanęli rzędem, nie pozwalając, by jego powóz przejechał przez bramę posiadłości. Darby miał eskortę - pułkownika Reeda i pięciu ludzi. Sean, zanim się o tym dowiedział, negocjował z Darbym, żądając cofnięcia eksmisji, co zapobiegłoby rozruchom. Darby odmówił. Mężczyźni wpadli w furię. Przewrócili powóz 124

I wyciągnęli lorda na ziemię. Zrzucili dwóch żołnierzy z koni i pobili ich na śmierć. Reed i pozostali żołnierze uciekli. Darby 'ego zaciągnęli do najbliższego drzewa. Płakał, nie kontrolował odruchów fizjologicznych. Sean błagał, żeby pozostawili go przy życiu, lecz znienawidzonego Anglika natychmiast powieszono. Tłum rzucił się na siedzibę Darby 'ego i zaczął ją demolować. I tym razem zignorowali prośby Seana, który nawoływał do odwrotu. Wreszcie podpalili pałac i zabudowania. Bezradny Sean odwrócił się, żeby wyruszyć do domu. Wtedy przybyły posiłki i rozpoczęła się rzeź. Nie minęło wiele czasu, gdy wszyscy mężczyźni z Kilraddick, poza

S R

Seanem i Flynnem, byli martwi. Jeden żołnierz zginął z ręki Seana. Instynkt podpowiadał mu, żeby wrócić do Peg i Michaela, zabrać ich i uciec. Pieszo, kulejąc od rany zadanej bagnetem, wrócił do wioski. Przerażona Peg czekała. Nie było czasu na wyjaśnienia, na pakowanie mizernego dobytku. Zabrał ją i chłopca, uciekli do sąsiedniej wioski. Wszystko jej opowiedział. Opłakiwała śmierć ojca i innych mężczyzn. I powiedziała mu, że nosi w sobie jego dziecko.

Następnego dnia wzięli ślub. Ponieważ wojsko go nie szukało, nabrali nadziei, że uznano go za martwego. Napięcie powoli ustępowało miejsca smutkowi po tragedii.

Kiedy Peg zapytała go, gdzie zamieszkają, wreszcie w pełni zdał sobie sprawę, że jest żonaty. Nie mógł zrozumieć, jak i kiedy poślubił tę kobietę. Kobietę, której właściwie dobrze nie znal, a już na pewno nie kochał. Prześladowały go bursztynowe oczy, dręczyło poczucie winy. Miał teraz żonę, za którą odpowiadał, stał się ojczymem jej syna i ojcem dziecka, które miało się dopiero narodzić. A byli tak blisko Kilvore i 125

garnizonu w Drogheda. Wiedział, że musi zabrać rodzinę do Askeaton. Pułkownik Reed na pewno nie będzie go tam szukał, a jeśli nawet, to nigdy nie domyśli się, że pasierb hrabiego jest tym samym człowiekiem, który uczestniczył w rozruchach. Jak jednak mógłby wrócić do domu z Peg i pasierbem? Co by powiedział jego brat? A hrabia i hrabina? Co by sobie pomyśleli? Co by pomyślała Elle? Pogrążony w tych myślach, siedział w wiejskiej gospodzie, aż usłyszał krzyki, że się pali. Zadowolony z pretekstu do odroczenia decyzji, wyszedł przed zajazd, żeby pomóc w gaszeniu pożaru. Ze zdziwieniem zdał sobie

S R

sprawę, że zapadł już zmrok. A potem zobaczył, że płonie dom, w którym wynajmowali pokój.

Dostrzegł oddalającą się galopem kawalerię. Wtedy zrozumiał. Palił się tylko jeden dom, ten, w którym mieszkał. Płonęła strzecha, zajmowały się drewniane ściany. Wołał Peg i Michaela. Zdarł z siebie koszulę i owinął wokół nosa i ust, by nie zadławić się dymem. W środku ogień pożerał meble, drzwi... Walcząc z gorącem i dymem, znalazł Peg nieprzytomną na podłodze, nagą, krwawiącą, ściskającą w dłoni łódkę, zabawkę synka. Zmarła na jego rękach, a Michaela nigdy nie znaleziono... Teraz była z nim Elle, a Brytyjczycy deptali im po piętach. Bał się, że przeszłość może się powtórzyć. Nic nie było tak ważne jak bezpieczeństwo Elle, dopilnowanie, by wróciła cało do Adare. Gdyby w lesie nie było dzików, mogłaby sama ruszyć w drogę powrotną, a tak musieli dotrzeć do Cork, gdzie znajdzie kogoś, kto odwiezie ją do domu. Ktoś taki jak Reed nie zdołałby jej skrzywdzić za solidnymi murami Adare. Czy jednak hrabia ochroniłby ją przed procesem karnym? Skoro nie mogą jej dosięgnąć tak, jak dosięgli Peg i Michaela, może uciekną się do drogi 126

prawnej? Nie byłaby pierwszą kobietą osadzoną dożywotnio w Tower, skazaną za udział w spisku i zdradę stanu. Nie, myślał, wszystko skończy się dobrze. Niepokój jednak nie ustępował. - Sean, dlaczego wczoraj nie odjechałeś? Nie chciał myśleć o poprzedniej nocy, a już zwłaszcza omawiać tych zdarzeń z Elle. - Odjechałem. - Jednak wróciłeś. Milczał. Gwałtownie chwyciła go za ramię. Stanął, odwrócił się do niej. - Dziękuję - szepnęła. Odsunął się.

S R

- Elle, mówiłem ci już... Wróciłem, żeby się pożegnać. - To nie było pożegnanie, tylko nowy początek - sprostowała łagodnie. - Do diabła! Kiedy stałaś się taka głupia? Mogłaś mieć męża... Anglika... Sinclaira! A zamiast tego... w lodowatej wodzie... A Anglicy na nas polują! - Nie kocham Petera.

- Nieważne. - Ruszył w dół rzeki. - Nikt nie bierze ślubu z miłości. - Nieprawda! Ojciec kocha hrabinę i wybrał ją z miłości! Tyrell ożenił się z miłości... No tak, nie wiesz, przecież cię tu nie było. Był zaręczony z pewną dziedziczką, a żył otwarcie z Lizzie, mieszkali razem w Wicklow. Dla niej chciał zrezygnować z tytułu. A Devlin? - krzyczała do jego pleców. - Wiesz równie dobrze jak ja, że on też ożenił się z miłości! Odwrócił się. - Nasz rodzina jest dość dziwna, czyż nie? A jednak Rex się nie ożenił... Cliff w ogóle się nie ożeni! A ja... - Urwał, ciężko oddychał. 127

On też nie ożenił się z miłości, tylko dlatego, że Peg zaszła z nim w ciążę, a poza tym miała Michaela i w ogóle go potrzebowała. Także Michael błagał, by został jego ojcem. Ożenił się z Peg, ponieważ w szoku po rzezi nie zastanawiał się nad niczym innym, jak tylko nad tym, żeby jej i dziecku nie stała się następna krzywda. I jakie owoce przyniosły te starania? Nastąpiło właśnie to, do czego nie chciał dopuścić. Zostali zamordowani. - Ty co? - zapytała zdumiona. Pociągnął ogiera. Ona dopiero po dłuższej chwili ruszyła za nim. Elle zawsze wyczuwała, kiedy powinna działać, a kiedy się wycofać, kiedy naciskać, a kiedy pozwolić, by sprawy toczyły się swoim biegiem.

S R

- Utrzymujemy niezłe tempo - zauważyła, jakby przed chwilą się nie kłócili. - Musimy jednak odpocząć, zwłaszcza Saphyr. Wątpił, czy od ich ucieczki z Adare minęły dwie godziny. Miała jednak rację, przez cały czas poruszali się szybko. Potrzebowali odpoczynku, podobnie zresztą jak koń. Słońce stało jeszcze wysoko na niebie, lecz za godzinę czy dwie zacznie zachodzić.

- Opuścimy rzekę za pół godziny... pojedziemy brzegiem. - Sean! - Chwyciła go za ramię. - Słyszałeś? - Prędko.

Pobiegł, ciągnąc ogiera do przeciwległego brzegu, Eleanor przy nim. Przekazał jej wodze i zniknęła z wierzchowcem w lesie. Sean przywiązał resztki trenu do ułamanej gałęzi, zatarł ślady i wycofał się, zacierając za sobą odciski stóp. Po chwili był przy Elle. Ich spojrzenia się spotkały. Jej było badawcze, pytające. Nie chodziło jej o pogoń, lecz o poprzednią noc. Odwrócił wzrok.

128

I nagle to usłyszał. Elle zamierzała coś powiedzieć, lecz nakrył jej usta dłonią i przyciągnął bliżej. - W górze rzeki. Blisko - szepnął. Bała się, lecz panowała nad sobą. Wciąż ją obejmował, a drugą ręką gładził szyję ogiera, którego rżenie mogłoby ich zdradzić. Czterech żołnierzy posuwało się gęsiego rzeką, ich spojrzenia wędrowały od jednego brzegu do drugiego. A piątym jeźdźcem był Devlin O'Neill. Sean wiedział, co robi jego brat. Devlina wszyscy znali. Podczas wojny wsławił się jako bezlitosny dowódca. Większość oficerów marynarki

S R

bała się go i jednocześnie podziwiała. Musiał nakłonić dowodzącego oficera, żeby pozwolił mu uczestniczyć w pościgu. Był tam, żeby pomóc Seanowi uciec.

Devlin spojrzał w ich kierunku, jakby wiedział, gdzie są. Sean mocniej otoczył Elle ramieniem. Spróbowała się uśmiechnąć. Była blada ze strachu, lecz nie spanikowana.

- Sir! - krzyknął żołnierz niepokojąco blisko. - Musieli wyjść na brzeg dalej, w dole rzeki. Ani śladu konia, człowieka... Na pewno nie tutaj. - A pan, kapitanie? Co pan sądzi? - zapytał oficer. - Mądrze pan zrobił, wysyłając połowę ludzi na północ, w kierunku Limerick. Nie natrafiliśmy na żaden ślad, który świadczyłby o tym, że jadą tędy - odpowiedział Devlin. - Z sukni ślubnej na pewno by się sypały strzępki. Sean spojrzał na Elle. Devlin musiał znaleźć kawałki jej trenu. Schował je albo odwrócił uwagę żołnierzy. - Tak, ma pan rację, kapitanie O'Neill. Z pewnością pojechali na północ do Limerick. To fałszywy trop. Przecież nie mają skrzydeł i na 129

pewno by zostawili jakieś ślady, a tu nie było żadnej złamanej gałęzi, odcisku kopyta, nawet nitki z sukni pana siostry. Jest pan niezwykle spokojny, sir. - Mówiłem już panu, a nie lubię się powtarzać, że mój brat nikomu nie zagraża, a zarzuty przeciwko niemu wynikają z błędu. - O'Neill chłodno się uśmiechnął. - Służąc Wielkiej Brytanii, zdarzało mi się słyszeć fałszywe oskarżenia, kapitanie. - Skoro tak, to im prędzej zatrzymamy pańskiego brata, tym szybciej będzie się mógł oczyścić z podejrzeń. Żołnierze i Devlin podjechali do przeciwnego brzegu i ruszyli w górę rzeki, czyli tam, skąd przybyli.

S R

- On nas widział - szepnęła Elle.

Sean nie mógł się skupić na niczym poza kobietą, którą trzymał w ramionach. Puścił Elle, odsunął się od niej.

- Tak. Odciągnął ich... od nas. - Wiedział już, że kierują się do dużego portu w Cobh. - Nie ma ich... Już dzisiaj nie wrócą.

- Wiem. - Usiadła na ziemi. Nie sprawiała wrażenia osoby odczuwającej ulgę. Zdjęła białe giemzowe pantofle, teraz podarte i brudne, patrzyła na stopy.

- Niewiele brakowało, ale udało się. Elle... oni szukają mnie, a nie ciebie. Nie mógł w tej chwili myśleć o Peg i Michaelu. Nie śmiał. Ściągnęła też pończochy. - Właśnie! To był Brawley, kapitan Brawley, Sean. Rozmawiałam z nim dziś rano. Ma rozkaz cię schwytać wszelkimi możliwymi sposobami. Czyli „sprowadzić żywego lub martwego". - Devlin próbował go przekonać, że jesteś niewinny, ja zresztą też. Trochę go jednak znam. Jest w każdym 130

calu żołnierzem. Rozkaz to rozkaz. Może zyskaliśmy jeden dzień, ale Brawley uczyni wszystko, żeby cię znaleźć i zatrzymać. - Próbowałaś prosić... targować się... z brytyjskim oficerem? - zapytał z niedowierzaniem. - Nie miałam wyboru. Chwycił ją za ramiona. - Nie chcę, żebyś kiedykolwiek... nigdy... z angielskim żołnierzem... rozumiesz? - Próbowałam wysondować, co on wie. Chciałam pomóc! - krzyknęła. - Tak bardzo się boisz, widzę to w twoich oczach...

S R

- Boję się o ciebie! - wrzasnął, zanim zdołał ugryźć się w język. Musimy ruszać... Pojedziemy na wschód. Tam jest następny las.... - Na wschód? Dlaczego?

- Potrwa dłużej, ale dotrzemy do Cork.

- Nie chcę, żebyś się o mnie martwił - oświadczyła powoli. - Sean, to twoje życie jest zagrożone, nie moje.

Gdy dotrą do Cork, powie jej, żeby go zostawiła i wracała do domu. Odłożył nieuniknioną kłótnię na później.

- Zbierajmy się już, Eleanor. - Gdy wstała z trudem, spytał zaniepokojony: - Co z twoimi stopami?

- Spróbuj pochodzić w nowych butach, w dodatku po dnie rzeki. Przygryzła wargę. - Usiądź. - Ujął ją za ramię. Czuł, że pieką go policzki, zignorował jednak sposób, w jaki na niego patrzyła - z absolutną wiarą i zaufaniem. Jak wtedy, gdy była dzieckiem. Ukląkł i obejrzał stopę. Spochmurniał na widok pęcherzy. - Mogę iść - rzekła z uporem. 131

- Pojedziesz na koniu. I potnę tren na bandaże. Zaczynało zmierzchać, gdy Devlin wkroczył do holu Adare z kapitanem Brawleyem, którego ludzie zostali na zewnątrz. Natychmiast zjawili się Cliff i Tyrell, a po nich Rex, hrabia, hrabina i Peter Sinclair. Ten ostatni miał twarz barwy popiołu. Devlin porozumiał się wzrokiem z Cliffem, który nieznacznie się uśmiechnął. Czyli plan wypalił. Cliff pognał na najlepszym rumaku, jakby go diabeł gonił, do Limerick, ale wcale nie po to, by przygotować okręt do oddania cum o świcie. Tym zajął się wcześniej. Cliff, ten chwat nad chwaty i spryciarz nad spryciarze, sprokurował żołnierzom fałszywy ślad, a czarci

S R

błysk w jego oczach świadczył, że połknęli przynętę.

- Kapitanie Brawley, znaleźliście ich? - zapytał hrabia, unikając spojrzenia Devlina.

- Niestety nie. Wygląda na to, że skierowali się do Limerick. Czekam na wiadomość od ludzi, których wysłałem na północ.

- Doceniam twoje starania, Thomas. Muszę znaleźć mojego syna. - Wiem, milordzie. Miejmy nadzieję, że ten kryzys zostanie rozwiązany w satysfakcjonujący sposób. Ukłonił się i opuścił hol.

Hrabia spojrzał na młodego Sinclaira.

- Peter, wypijesz ze mną i ojcem drinka? Dzisiaj już niczego się nie dowiemy. Jednak nie trunek był mu w głowie. Porzucony pan młody podszedł do Devlina. - Co za drania ma pan za brata, panie kapitanie! Naprawdę sądzi pan, że on zmierza do Limerick? A co z Eleanor? Wszyscy przysięgają, że z jego strony nic jej nie grozi, ale mogą sobie przysięgać. Ja tam swoje wiem! 132

- Mój brat jest niewinny. - Devlin poklepał Petera po ramieniu. - Został oskarżony o morderstwo i zdradę stanu! - wybuchnął Sinclair. - Sean jest dżentelmenem, a nie przestępcą. I prawdziwym patriotą. - Zapewne irlandzkim. - Stanowimy część Zjednoczonego Królestwa -oświadczył Devlin władczym tonem. - On jest takim samym patriotą jak ty. A Eleanor to jego przybrana siostra i na pewno jej nie skrzywdzi. Przeciwnie, oddałby za nią życie. - Nigdy nie zrozumiem, dlaczego z nim pojechała - stwierdził smętnie Sinclair.

S R

- Od kołyski była narwana - włączył się pospiesznie hrabia. - Sean dopilnuje, żeby była bezpieczna, i jestem pewien, że do rana oboje się znajdą. Będziesz mógł z nią porozmawiać, a my zaczniemy pracować nad oczyszczeniem Seana z tych strasznych zarzutów.

- Przepraszam. Wyjdę na zewnątrz - powiedział strapiony Peter. Muszę się zastanowić.

Kiedy opuścił hol, odezwał się Rex:

- Ktoś powinien go przekonać. Gdyby Sean został schwytany, może się okazać użytecznym sprzymierzeńcem.

- Masz rację. - Hrabia był bardzo przybity. -Tyrell, zajmij się nim. Wytłumacz mu, że proces, wyrok i uwięzienie Seana to wszystko wynik nieporozumienia. Potem zrób wszystko, by uwierzył, że postępek Eleanor wynikał z głupoty i siostrzanej miłości. Tyrell poszedł za Sinclairem. - Co się wydarzyło? - zapytał hrabia.

133

- Jadą na południe, do Cork. Dogoniliśmy ich cztery mile stąd, po drugiej stronie rzeki. Upewniłem się jednak, że nie zostawili żadnych śladów, a Brawley sądzi, że podążają na północ, do Limerick. Hrabia spojrzał na Cliffa. - Jak tam twój okręt? - Najdalej za dwa dni mogę doprowadzić „Piękną Panią" do Cobh. To drobiazg. Lecz co z Eleanor? Po długiej ciszy odezwała się hrabina: - Jest dorosła. I nigdy nie przestała kochać Seana. - A jeśli nie zdołamy doprowadzić do uchylenia wyroku? I nie będzie

S R

amnestii? On jest wyjęty spod prawa, Mary, i musi opuścić kraj. Co będzie, jeśli go schwytają, a Eleanor wraz z nim? I oskarżą ją o spisek albo o pomoc przestępcy?

- Jeśli Sean będzie chciał ją z sobą zabrać, nie przekonamy Elle, żeby go opuściła. Kochanie, wiem, że jesteś zły, ale znam swojego syna. On ją kocha, Edwardzie. Inaczej nie da się wytłumaczyć jego zachowania. - Mój Boże! Nie obchodzi mnie, co on czuje, Eleanor! - Hrabia aż poczerwieniał z gniewu. - Sinclair jest dla niej odpowiednią partią. Dziedziczy tytuł, już teraz jest bogaty, i nie ściga go brytyjskie wojsko! Nie naraża swoją osobą na śmiertelne niebezpieczeństwo! A przez Seana naszej małej Elle grozi wszystko co najgorsze. - Zatem nawet wiedząc, jak bardzo Eleanor kocha mojego syna, byłbyś przeciwny ich związkowi? - Zanim Sean wystąpił zbrojnie przeciwko Brytyjczykom, pozwoliłbym im się pobrać. Wychowywałem go jak syna. On jest moim synem! Z pewnością jednak nie oczekujesz, że zgodzę się, by Eleanor wyszła za kogoś wyjętego spod prawa. 134

- Jeśli oboje tego chcą, to właśnie tak, oczekuję! Devlin posłał matce uspokajający uśmiech I zwrócił się do hrabiego: - Edwardzie, spór jest czysto teoretyczny. Małżeństwo mojego brata i twojej córki to tylko hipoteza. Nie znamy przecież ich zamiarów. Ponadto jestem przekonany, że Sean nigdy nie naraziłby umyślnie Eleanor na niebezpieczeństwo. Za bardzo ją kocha, choćby jak siostrę. - Przecież właśnie ją naraził! - krzyknął Edward. - Boję się o nich oboje! - Tak jak i my. Jednak go nie schwytają - stwierdził z niezachwianą

S R

pewnością Devlin. - A ja sam chętnie pożeglowałbym z nim po oceanie. - Masz żonę i dwoje dzieci, a ja nie - zaprotestował Cliff. - Zajmę się Seanem, Eleanor również, jeśli z nim będzie. Niezręcznie mówić mi o tym przy tobie, drogi bracie, ale na morzu prześcignę każdego i z każdym wygram bitwę, w tym z jakimś brytyjskim okrętem, gdyby ruszył za mną w pościg.

- Następny niezwyciężony! - ostro zripostował Devlin. - Uważaj, bo możesz się rozczarować, chłopcze. W Cobh jest baza marynarki wojennej, zapomniałeś?

- Nigdy nie przegrałem bitwy na morzu i nie zamierzam tego zmieniać. - Cliff uśmiechnął się chłodno. - Jeśli zaś chodzi o tę twoją marynarkę... Załogi to w połowie siłą wcieleni przestępcy i inni obwiesie. Przed bitwą powskakiwaliby ze strachu do wody. Przykuśtykał do nich Rex. - Hej, pamiętajcie, że każdy, kto wywiezie Seana z Irlandii, nieważne, czy z Eleanor, czy bez, może nie mieć powrotu. Dlatego obmyśliłem plan. Cliff pożegluje do Cobh, ale tylko jako przynęta. Devlin, musisz w 135

największej dyskrecji kupić szybki, uzbrojony okręt. On także popłynie do Cobh, chyba że od razu tam się go kupi. Kiedy skontaktujemy się z Seanem, Cliff postawi żagle i wyprowadzi Brytyjczyków na manowce. A Devlin wywiezie Seana bez żadnego pościgu. Tymczasem ja zaraz ruszam do Cork i dotrę tam najwyżej kilka godzin po nich, więc ślad będzie świeży. Ktoś znacząco kaszlnął i wszystkie głowy się odwróciły. W progu stał Rory McBane. - Postanowiłem wam pomóc - oświadczył. Słońce w końcu zaszło. Eleanor jeszcze nigdy nie witała nocy z taką radością, tak bardzo była wyczerpana. Utykając, dotarła do porośniętej trawą

S R

polany i tam owinęła się trenem. Miała nagie ramiona, a panował chłód. Usiadła, trzęsła się z zimna. Wszystko ją bolało, czuła głód - nigdy jednak nie była szczęśliwsza.

Sean po nią wrócił. To był cud, spełnienie marzeń. Poprzednia noc zmieniła wszystko. Oczywiście odwzajemniał jej uczucia albo przynajmniej zaczynał się do tego skłaniać. A ponieważ żołnierze ich nie dopadli, najgorsze było za nimi. Wkrótce przybędą do Cork i popłyną razem do Ameryki.

Bo nic innego nie wchodziło w grę. Skoro Sean po nią wrócił, skoro ją kochał, musiał chcieć, żeby z nim wyjechała.

Przyciągnęła kolana do piersi, obserwując go. Stopy bolały, lecz czuła się, jakby stąpała wysoko, po chmurach. - Jak się czujesz? - spytał Sean. Spochmurniała. Z drugiej strony, przez cały dzień zachowywał się dziwnie. Pewnie wstydził się swojego postępowania zeszłej nocy. Czy zbierze się na odwagę i powie mu, że to bez znaczenia? Znaczenie miała tylko każda chwila, począwszy od dziś.

136

- Jestem zmęczona i głodna, jest mi zimno, ale czuję się świetnie, Sean - zapewniła pogodnie, lecz i uwodzicielsko zarazem. Powoli pętał konia, jakby chciał zyskać na czasie, potem odwiązał zwiniętą przy siodle impregnowaną płachtę i podszedł do Elle. - Nie chciałbym rozpalać ogniska - powiedział. Miał rację. Co prawda żołnierze zawrócili, mógł jednak natknąć się na nich ktokolwiek, a w całej Irlandii stacjonowały angielskie wojska. - Sądzę, że jakoś wytrzymam bez ognia - rzekła dwuznacznie. - Na pewno jest ci zimno. W ogóle robi się chłodniej... Nie mamy nic poza tym trenem... nie będzie zbyt ciepło.

S R

Pomyślała o najbardziej oczywistym sposobie rozgrzania się i na jej twarz wypłynął uśmiech.

- Nie martwię się o chłód - niemal szepnęła. Odwrócił głowę. - Co to... oznacza, Eleanor? Wstała i chwyciła go za rękę. - Boisz się nawet na mnie spojrzeć! - krzyknęła. - Sean, jeśli już ktoś powinien czuć się zakłopotany z powodu wczorajszej nocy, to raczej ja. Oswobodził rękę.

- Jest chleb i ser - rzucił z wściekłością.

Uklęknął i rozłożył płachtę. Zawahała się, przygryzła wargę. Przypomniała sobie te cudowne chwile w jej sypialni.

- Sean, moje zachowanie rzeczywiście było naganne, ale... - Nie chcę dyskutować na temat... zeszłej nocy! - Wiem, że to niestosowny temat, lecz przynajmniej twój opór dowodzi, że nadal jesteś dżentelmenem. Wstał, patrzył na nią z niedowierzaniem. - Zachowywałem się jak dżentelmen? Zwariowałaś? Zaczerwieniła się, czuła się strasznie niezręcznie. 137

- Zachęcałam cię... - Powiedziałem... nie rozmawiamy o zeszłej nocy! Jeśli o mnie chodzi... to się w ogóle nie stało! - Ukląkł, rozciął kawał sera na cztery części, a bochenek chleba na dwie. Opadła koło niego na kolana. - Nie rozumiem. Dlaczego jesteś zły? Wściekasz się na mnie? - Jestem zły... na siebie. - Uniósł głowę. - Jestem zły, że cię w to wszystko wciągnąłem. Jestem zły, że zeszłej nocy cię wykorzystałem. - Jego twarz stała się purpurowa. - Nie mogę znieść siebie samego! Patrzyła, jak wstaje i zaczyna chodzić tam i z powrotem, nie mogła

S R

uwierzyć, że on naprawdę tak uważa. - Jednak po mnie wróciłeś.

- Wróciłem... do diabła... żeby się pożegnać.

Powinnaś jeść! - I zaraz dodał groźnie: - Jedz, nie żartuję! - Przecież nie odjechałeś, przecież wróciłeś... po mnie. - Patrzyła mu w oczy. - Prawda?

- Tak, ale żałuję... Żałuję, że wróciłem.

- Żałujesz... żałujesz, że po mnie wróciłeś?!

- Przez całe życie... przez cale moje życie... pilnowałem cię i chroniłem. Ratowałem cię... wyciągałem z kłopotów. Eleanor, nie powinnaś być teraz ze mną. - Nieprawda! Wprost nie mogę uwierzyć, że się o to kłócimy właśnie teraz, kiedy z tobą jestem, a wczoraj odebrałeś mi niewinność! Jego oczy płonęły. - Co to znaczy? - Byłam pewna, że właśnie dlatego po mnie wróciłeś. Po tym, się stało w mojej sypialni. 138

- Co ty sobie wyobrażasz? - zapytał ochryple. - Nie jestem już dziewicą, Sean. Masz obowiązek pojąć mnie za żonę. I zabrać z sobą. - Gdy milczał uparcie, szepnęła: - Mój Boże, Sean... Ty w ogóle nie myślisz o ślubie... - Myślę o tym, jak odesłać cię do domu... do Adare... tam, gdzie jest twoje miejsce, gdzie hrabia może cię chronić. - Nie! - I żałuję. Bardzo żałuję! Nigdy nie zamierzałem cię tknąć... w ogóle. Mówiłem ci już, jak bardzo mi przykro! Powiedziałem... żebyś wyszła za Sinclaira! Nie jestem jednak dżentelmenem, Seana O'Neilla nie ma... już ci

S R

mówiłem... nie słuchałaś. Nie możesz uciekać razem ze zbiegiem... Do licha, dlaczego nie chcesz być rozsądna?!

Ogarnęła ją rozpacz. Poprzedniej nocy oddała mu siebie bez żadnych warunków, kiedy jednak później po nią wrócił, uwierzyła, że chce się z nią ożenić. Myliła się. Może powinna bardziej zwracać uwagę na to, co chciał jej powiedzieć. Uparcie twierdził, że Sean O'Neill jest martwy. Nie dawała temu wiary, ale mężczyzna, którego kochała przez całe swoje życie, nie odebrałby jej niewinności, gdyby także jej nie kochał. Mężczyzna, którego kochała przez całe swoje życie, nie stałby przed nią i nie nalegał, by wyszła za Sinclaira.

- Więc dlaczego, u diabła, zabrałeś mnie z sobą?! - natarła z furią. Dlaczego? Jeśli nie po to, żeby uczynić mnie uczciwą kobietą, to po co? Wytłumacz mi, bo nie rozumiem! - Nie wiem! Po prostu nie wiem! Wołałaś mnie... jak mała Elle! Więc wróciłem do ciebie... jak sto razy przedtem! Spoliczkowała go z całej siły.

139

- Nie jestem małą dziewczynką! Jestem kobietą, której odebrałeś dziewictwo! Czym się teraz stałam? Śmieciem, który najlepiej wyrzucić? - Sinclair cię kocha... - Oczy miał podejrzanie wilgotne. - Nie zamierzam do niego wrócić... zresztą nigdy z nim naprawdę nie byłam! Jak śmiesz mnie do niego odsyłać po tym, jak ze mną spałeś! Chciała znów go uderzyć, bić do utraty przytomności, ale chwycił ją za nadgarstek. - Elle! - rzekł z naciskiem, a ona wściekle się miotała. - Muszę cię chronić... zrozum to, proszę. Sinclair jest Anglikiem. Jeśli za niego wyjdziesz, nikt cię nie będzie ścigał... nikt cię nie skrzywdzi. Dzięki niemu będziesz bezpieczna! Z furią wyszarpnęła rękę.

S R

- Oszalałeś?! On mnie nie przyjmie po tym, co zrobiliśmy, po tym, jak uciekłam sprzed ołtarza. I nikt mnie nie krzywdzi poza tobą! - Powiesz, że mnie kochasz... jak brata... że jako siostra pomogłaś mi uciec. Sinclair ci uwierzy. Są sposoby... żeby uwierzył. - Och, ty... Jaka byłam głupia! Oddałam ci ciało i oddałabym życie, ale po co? Żebyś mnie tak traktował? Czy ty w ogóle kiedykolwiek mnie kochałeś, nawet jak byliśmy dziećmi? - Serce jej krwawiło. Ruszyła w kierunku drzew.

- Do diabła! - Pobiegł za nią, chwycił i zaciągnął z powrotem na środek polany. - Dokąd się wybierasz? W tym lesie są wilki! - Nic mnie to nie obchodzi! Chcę być jak najdalej od ciebie! - Szarpała się, aż się wyswobodziła. Otarła z twarzy łzy. Nie zamierzała już uronić ani jednej z jego powodu, a na pewno nie przy nim, łzy jednak nadal płynęły. Dostałam nauczkę. Nie kochasz mnie, nigdy nie kochałeś. Ja też zamierzam przestać cię kochać! Nie zasługujesz na moją miłość! 140

- Dobrze - odpowiedział. Nie na taką odpowiedź liczyła. - Wczoraj mnie wykorzystałeś. Wczoraj byłam dla ciebie dziwką. - Nie! To... nieprawda. - Chciałam, żebyś się ze mną kochał, Sean. Bardzo głupie? To się jednak nie wydarzyło, prawda? Przez dłuższą chwilę milczał. Potem odpowiedział powoli, starannie wymawiając słowa: - Nie, nie to. Uderzyła go, a on się tym razem nie bronił.

S R 141

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY Leżała odwrócona do niego plecami. Owinęła się trenem sukni ślubnej, nie wiedział, czy z zimna, czy dla wygody. Wokół nich zapadła noc, bez księżyca, lecz rozjaśniona gwiazdami. Cieszył się, że nie jest tak chłodno, jak się obawiał. Wiedział, że Elle w końcu usnęła, ponieważ oddychała wolniej i głębiej. Siedział oparty o drzewo. Wziął na siebie pierwszą wartę. Musieli czuwać, lecz jak dotąd było cicho i spokojnie. Pohukiwał puchacz,

S R

świerszcze śpiewały nocną pieśń. W innej sytuacji delektowałby się czarowną nocą.

Nie miał się jednak z czego cieszyć.

Znów zranił Elle, może nawet bardziej niż poprzedniej nocy. Nie mógł się z tym pogodzić. Jak to się stało, skoro przez całe życie chronił ją przed wszystkim i wszystkimi? Teraz potrzebowała ochrony przed nim. I nie miało znaczenia, że nie była już dzieckiem. Zawsze powinien jej pilnować. Tylko że zdał sobie z tego sprawę zbyt późno. Przeniósł spojrzenie z jej szczupłych pleców na las. Żołnierze oddalili się na północ, Devlin zadbał o to. Jednak co z Elle? „Zamierzam przestać cię kochać!" Wciąż słyszał jej krzyk, a tak bardzo pragnął zapomnieć te słowa. Nigdy nie prosił jej o tak wielką miłość, wierność, zaufanie, nigdy ich nie chciał, ale jej słowa bardzo go zabolały. I przeraziły zarazem. Czuł się jak na torturach, jakby coś rozrywało go na kawałki, jego umysł cierpiał.

142

Ona tak bardzo się zmieniła, a jednak nie zmieniła się wcale. Nie wiedział, jak postąpić. Oczywiście, powinna kochać Sinclaira i za niego wyjść. Czy jednak naprawdę tego chciał? Napływały wspomnienia. Elle, chuda, zuchwała dziewczynka, włócząca się za nim i jego braćmi. Elle, już mała panienka, nieznośna łobuzica, szpiegująca go nawet na schadzkach z dziewczynami; Elle u jego boku, z poranionymi dłońmi i spaloną słońcem twarzą, pomagająca mu odbudować Askeaton. Mocno zacisnął powieki. Powinien ją zmusić, by wróciła do Adare i poślubiła Sinclaira. On powinien zostać sam. Jeśli zdoła uciec, to dobrze. Jeśli nie, zginie ze świadomością, że Elle jest bezpieczna

S R

I kochana. Nie wierzył, by mu kiedykolwiek przebaczyła. Przecież wykorzystał ją, nie odwzajemniając jej miłości. Nie zostaną ponownie przyjaciółmi. Zresztą on najpewniej i tak zginie, po cóż więc te rozważania o przyjaźni?

Rozumiałby nawet jej nienawiść. Miała wszelkie powody, by nim pogardzać. Nie mógł się jednak z tym pogodzić.

Choć noc była chłodna, po czole spłynęła mu kropla potu. Skoro dzięki nienawiści Elle będzie się trzymała od niego z daleka, powinien podsycać jej gniew - wtedy łatwiej wpadnie w ramiona innego mężczyzny. Puchacz zahukał. Ten dźwięk powinien uspokajać, lecz nie uspokajał. Seanowi pulsowało w skroniach. A może bolało go serce? Miał przed oczami Elle. Elle we łzach, wściekłą i obolałą. Po chwili obraz stracił ostrość, noc otulała, skłaniała do snu. Także wyraz twarzy Elle złagodniał, uśmiechała się do niego. Nie, uśmiechała się Peg... Dziwnie wyblakła, jakby za woalem. Pojawiała się we śnie. Jak zawsze. Tak bardzo nie chciał wracać do tych strasznych chwil! 143

- Dlaczego mnie nie kochasz, Sean? We śnie Peg nigdy o to nie pytała! - Dlaczego mnie nie pokochasz, Sean? Serce zabiło mu mocniej. Tylko że tym razem nie była to Peg. Wpatrywał się w kobietę, którą trzymał w ramionach. To była Elle. Piękna Elle z bursztynowymi oczami, w których błyszczała miłość. Odczuwał zdumienie i strach. Elle nie powinno tu być, nie w jego śnie, nie podczas tej krwawej nocy, kiedy zgwałcili i zamordowali Peg! Chciał jej powiedzieć, żeby uciekała, zanim zjawią się żołnierze. Chciał ją trzymać i błagać o przebaczenie, uspokajać i zapewnić, że ją kocha.

S R

Nie podobał mu się rozwój wydarzeń w tym śnie, ale było już za późno. Musiał zrobić wszystko, by ich zatrzymać, bo inaczej ruszą na lorda Darby'ego, a Sean wiedział, co się stanie, kiedy dotrą do żelaznej bramy posiadłości. Chciał im wytłumaczyć, że nic dobrego z tego nie wyniknie, ale glos go zawiódł. Chwycił za ramię Boyle 'a, ojca Peg, lecz on nawet tego nie zauważył. Próbował zatrzymać Flynna, który jednak zniknął mu z oczu, a majątek już płonął. Pojawili się żołnierze i Sean trzymał sztylet wbity w brzuch żołnierza, właściwie chłopca. Chłopiec spojrzał na niego, w jego oczach wyczytał pytanie: „Dlaczego? ". A kiedy Sean ułożył go na ziemi i uniósł głowę, zetknął się spojrzeniem z brytyjskim oficerem. Pułkownik Reed wpatrywał się w niego z nienawiścią. Obok stała Elle, która nie miała pojęcia, że będzie niewysłowienie cierpieć z ręki Reeda. Sean nie mógł pozwolić, by pułkownik ją zamordował, tak jak pozwolił swoim ludziom zamordować Peg i Michaela. Kiedy jednak zdał sobie z tego sprawę, Reed znikł. Trzymał Elle w ramionach, uśmiechała się do niego, jej oczy przepełniała miłość. 144

Serce waliło mu dziko, nie do końca wierzył, że Elle uszła cało. Trzymał ją mocno, przepełniony ulgą, która ustąpiła nagle miejsca innemu uczuciu. Elle była taka gorąca, taka miękka, taka rzeczywista, że ogarnęło go pożądanie. Odnalazł jej usta i zaczęli się delikatnie całować. Nigdy nie pragnął nikogo tak jak jej. I ona o tym wiedziała. Uśmiechała się, dała oczami znak, że też go pragnie. Pojął ten znak... Obudził się, płonąc z pożądania, niepewny, sen to czy jawa. Zerwał się na nogi, obrzucił dzikim spojrzeniem Elle, ona jednak spała. Otarł pot z czoła. Powinien był czuwać, a zasnął. Powinien jej bronić przed nieprzyjaciółmi, a zamiast tego kochał się z nią we śnie. Był na siebie

S R

wściekły. Odwrócił się i obszedł polanę wokół, by znów stać się wartownikiem.

A jednak wciąż był w niewoli żądzy. Czy Elle będzie odtąd nawiedzała jego koszmar? Ten sam sen powtarzał się codziennie od dwóch lat, a teraz nagle Elle zajęła w nim miejsce Peg. Poczuł zgrozę. Czy to coś oznaczało? Dlaczego umysł płata mu takie figle? Elle nigdy nie była w wiosce Kilvore. Nie stanęła i nie stanie twarzą w twarz z jego Nemezis, z Reedem. I nie porwie jej w taki sposób w ramiona, ponieważ ona nie powinna go kochać, musi wrócić do Sinclaira. Sean nie mógł jej zaofiarować niczego poza losem zbiega i wypaloną duszą. Przystanął i patrzył na śpiącą Elle. W tym śnie powiedział jej, że ją kocha, i wcale nie skłamał. A przecież nie miał już serca, więc nie mógł nikogo pokochać. Otworzył wypaczone sosnowe drzwi na ciemnym, ponurym i ciasnym podeście, do którego prowadziły wąziutkie schody. Pokój, w którym mieli się ukryć, mieścił się nad warsztatem szewskim przy ulicy wychodzącej na jedną z odnóg rzeki przecinających Cork. Wprost trudno było uwierzyć, że 145

mieli zamieszkać w takim miejscu, choćby na krótko. Pod schodami śmignął szczur i ani na dole przy drzwiach, ani na podeście, gdzie stała Eleanor, nie paliło się żadne światło. W budynku coś podejrzanie śmierdziało, jakby ocet - a może uryna? W zbitych z czterech desek, niegdyś zapewne zielonych drzwiach, które Sean otworzył, ziała wielka szpara. W środku odwrócił się, próbując dodać Eleanor otuchy. - Żaden komfort - powiedział - ale to dobra kryjówka. Nawet na niego nie spojrzała, tylko minęła ostrożnie i przystanęła pośrodku skąpo umeblowanego pomieszczenia, a Sean zamknął za nią drzwi na zasuwę.

S R

Podróżowali od świtu. Wbrew umowie obudził Eleanor dopiero przed samym wyruszeniem w drogę. Jeśli spodziewał się wdzięczności, to się zawiódł. Nie był dżentelmenem, nie chciał się z nią ożenić. Skorzystał tylko z jej ciała, dał to do zrozumienia zupełnie jednoznacznie. Eleanor odkryła, że mężczyzna, którego kochała przez całe życie, zniknął, a na jego miejscu pojawił się ktoś tajemniczy i niebezpieczny, i całkiem obcy. Rozejrzała się po pokoju. Zobaczyła ściany z desek i cynowy zlew. Był też żeliwny piecyk, koło niego koszyk z drewnem, powyżej mała szafka. Pośrodku stał chybotliwy stolik i dwa równie rozchwierutane krzesła z taniej, jasnej sosny. Przy ścianie znajdowało się łóżko z czerwonym kocem i pościelą, niegdyś zapewne białą, a obecnie barwy nieokreślonej. Naprzeciwko drzwi w zabrudzonym oknie wisiały wyblakłe muślinowe firanki. Był też wieszak z ubraniem dla dżentelmena, łącznie z kamizelką i marszczoną koszulą, a na podłodze buty i skarpety. Dobrze skrojony strój zupełnie tu nie pasował. - Wiem... nigdy nie byłaś... w takiej norze - powiedział Sean - ale nie zostaniesz tu długo. 146

Wyjrzała przez okno na odnogę rzeki Lee. Na wodzie unosiły się dwie niewielkie barki, pasażerski slup odbijał od nabrzeża, na którym stało kilka straganów. Odwróciła się od tego malowniczego widoku, potem usiadła na krześle. Ściągając potwornie brudne pantofle, zastanawiała się, czy nie ignorować Seana przez cały czas, jaki mieli jeszcze spędzić razem. Takie zachowanie byłoby jednak dziecinadą, więc uniosła głowę. Wpatrywał się w nią, lecz kiedy popatrzyła mu w oczy, uciekł spojrzeniem. Odetchnęła głęboko. Ten człowiek był obcym, kimś, kogo nie znała... i nie życzyła sobie poznać.

S R

- Tak, przecież pamiętam. Odsyłasz mnie do domu, natychmiast. Właściwie kiedy?

- Gdy tylko będzie to możliwe. Nie mogę cię odesłać... z kimkolwiek, Elle. - Zaczerwienił się i poprawił: - Eleanor. Muszę znaleźć kogoś, komu mogę zaufać... kto będzie cię bronił z narażeniem życia. Więc teraz jestem Eleanor, pomyślała ponuro.

- A zanim wyruszę, udzielisz mi dokładnych wskazówek, jak mam wmówić Peterowi, że jestem dziewicą?

Drgnął, czerwień na jego twarzy zamieniła się w purpurę. - Tak. - Odwrócił się do niej tyłem i wbił ręce w kieszenie. - Lepiej zrób to od razu - syknęła wściekle. -Przecież jesteś specjalistą w odbieraniu niewinności i pouczaniu panienek, którymi już się znudziłeś, jak odgrywać teatr. Odwrócił się do niej. - Rozumiem... jesteś na mnie zła. - Nie jestem zła. - Uśmiechnęła się chłodno i wstała. - Doszłam do wniosku, że masz rację. Zmieniłeś się. Sean O'Neill nie żyje. Powinnam jak 147

najprędzej wrócić do domu i do narzeczonego. Zanim się zjawiłeś, byłam zakochana i nie wiem, co mnie opętało, że w ogóle na ciebie spojrzałam. Chciała go zranić i nadal znała na tyle dobrze, żeby odpowiednio dobrać słowa. Dostrzegła w jego oczach ból. Nie powinno to jej obchodzić. Czas wrócić do domu i wyjść za Sinclaira. Tylko że, dobry Boże, nie mogła się nad nim nie litować. Jego twarz stała się wypraną z wyrazu maską. Podszedł do piecyka i zaczął układać podpałkę. Już żałowała, że przemówiła do niego tak okrutnie. - Mogę ci pomóc? - Nie.

S R

Skrzesał ogień, a kiedy zapłonął, zamknął drzwiczki piecyka. Nie patrząc na nią, podszedł do stołu, wysunął daleko krzesło i usiadł. Wyciągnął długie nogi, a głowa opadła mu do tylu.

Był wyczerpany, widziała to. Kilka dni temu uciekł z więzienia i nieustannie wymykał się prześladowcom. Poprzedniej nocy spał w lesie, a ostatniej w ogóle, trzymając za nią wartę. Nie chciała go żałować, lecz było oczywiste, że całkowicie opadł z sił. Obserwowała jego twarz. Po chwili zauważyła, że się rozluźnił. Powiodła spojrzeniem wzdłuż twardego konturu szczęki, a potem wokół jeszcze twardszej klatki piersiowej. Biała koszula opinała ją ciasno. Otworzył oczy i napotkał jej spojrzenie. Czuła, że się czerwieni. - Na pewno jesteś zmęczony. Zdejmij buty i się połóż. Ja będę czuwać. - Nie uśmiechnęła się do niego. Współczuła mu jak każdemu, kto znalazłby się w jego sytuacji. Nie poruszył się, jednak nie spuszczał z niej wzroku. Po chwili poprawił się na krześle, chwycił but i jęknął. 148

Chciała mu pomóc, lecz przypomniała sobie, że Sean jest draniem i rozpustnikiem bez sumienia. „Boję się... o ciebie" - powiedział. Dlaczego się o nią bał, skoro nie ona, tylko on był w kłopotach? Wciąż walczył z butem. Zbladł, krople potu spływały mu po czole i wyglądał, jakby cierpiał z bólu. Nie mogła się powstrzymać i wstała. - Ja to zrobię - oświadczyła. - Dziękuję. Chwyciła i mocno pociągnęła. Gdy but się zsunął, Sean cicho krzyknął i cała krew odpłynęła mu z twarzy. Skarpety miał podarte, a stopy

S R

spuchnięte i zakrwawione. Co ona sobie myślała? Dwa lata przebywał w celi. Odwykł od chodzenia, nawet od noszenia butów. A ona skarżyła się na swoje trzy malutkie bąble. - Sean... - szepnęła.

Na jego twarz powracały kolory. Zdarł zakrwawioną skarpetę, odrzucił ją i postawił stopę na podłodze. Sięgnął do drugiego buta, lecz go powstrzymała.

- Ja to zrobię - powtórzyła.

Uniósł głowę. Ich spojrzenia się spotkały. Sean nie odwrócił wzroku. - Tylko szybko.

Błyskawicznie ściągnęła drugi but. Sean tym razem nie jęknął. Eleanor przyklęknęła i usunęła zakrwawioną skarpetę. - Przyniosę wodę. Mamy mydło? Tłumiąc grymas bólu, powiedział: - Nic mi nie jest. Jego koszula przesiąkła potem. Odwróciła wzrok, starając się opanować strach.

149

- Nieprawda. To grozi infekcją. Musimy się zająć twoimi stopami. Sean... dlaczego mi nie powiedziałeś? - Miałem inne sprawy na głowie. Zaczął wstawać, więc popchnęła go z powrotem na krzesło. - Przyniosę wodę i mydło. Siedź spokojnie. Wzięła wiadro stojące przy zlewie, na którym leżał kawałek brązowego mydła, i wyszła z mieszkania. Na podwórku za warsztatem była pompa. Eleanor szybko nabrała wody. Skoro jego stopy są w tak fatalnym stanie, myślała, co jeszcze mu dolega? Zauważyła, że Sean chodzi inaczej, nie tak sprężyście jak dawniej. Musiały go boleć wszystkie mięśnie.

S R

Kiedy wróciła na górę, siedział na krześle z odrzuconą do tyłu głową i mocno spał.

Zapomniała, że jest zraniona i odrzucona. Zapomniała, że jest zła. Strasznie się o niego martwiła i nie było sposobu, żeby zwalczyć to uczucie. Sean był wyczerpany, miał poranione nogi i, co gorsza, okropnie poranioną duszę. Jakżeby mogła nadał się na niego złościć? Jeśli ona mu nie pomoże, to kto?

Do czego to ich doprowadzi? Chyba do niczego. Nie będą już razem skakać z mostów i urwisk. Nie będą ramię w ramię harować w polu, bielić ścian, a potem radośnie ochlapywać się wapnem.

Dławił ją smutek. Odszedł jej najlepszy przyjaciel - a jednocześnie mężczyzna, którego kochała. Nigdy mu nie zapomni, że ją wykorzystał, nieważne, że sama go do tego zachęcała. Musi jednak zapobiec infekcji. Musi mu ocalić życie. Myła mu nogi. Sean spał jak kamień, choć krzesło było okropnie niewygodne, a pozycja do spania jeszcze gorsza. Spojrzała w górę, przyjrzała mu się uważnie. Twarz miał szczuplejszą niż dawniej, prawy 150

policzek znaczyła blizna, poza tym jednak wyglądał po prostu jak Sean. Przystojny twardziel, tak boleśnie i cudownie znajomy. Wrzuciła szmatkę do brudnej wody i wstała. - Sean? - Wzięła go delikatnie za rękę. - Sean, do łóżka. - Nawet nie drgnął. - Sean, spać! - Powoli otworzył oczy, miał nieprzytomne spojrzenie. - No już, do łóżka. - Szarpnęła go za rękę. - Elle... Nie obudził się w pełni, wiedziała to. Jej imię wypowiedział uwodzicielsko, z czułością. I uśmiechnął się... Nie widziała jego prawdziwego uśmiechu, odkąd wrócił do domu, teraz jednak, półprzytomny, wyraźnie się uśmiechnął.

S R

Oddałaby wszystko, byle tylko znów zobaczyć ten uśmiech. Gdyby zdołała go do tego skłonić, może dawny Sean wróciłby do niej? Wciąż trzymała go za rękę, gdy wstał. Jego spojrzenie zawisło na jej ustach, a potem przeniosło się na piersi. Nie zareagowałaby silniej, nawet gdyby dotykał tam dłonią. Tętno waliło jej w skroniach, skóra stała się niezwykle wrażliwa. Nagle objął ją w pasie, przyciągnął. W głowie Eleanor zadźwięczały alarmowe dzwonki. Jej ciało nie zwracało jednak na nie uwagi.

- Chodź ze mną - szepnął.

Opadł na łóżko, pociągając ją za sobą. Znalazła się więc z nim w łóżku, w jego ramionach. Nie powinnam, myślała w popłochu. A jednak jej ciało obudziło się do życia, krew coraz silniej krążyła. Eleanor wiedziała, że Sean jest półprzytomny, śni właściwie. Jeśli mu ulegnie, będzie żałowała. Choć bardzo tego pragnęła, nie pozwoli znów się wykorzystać.

151

- Elle... - Zanurzył dłonie w jej włosach. Płonęła. Ręce Seana powędrowały w dół jej pleców. Przyciągnął ją mocno do siebie, podczas gdy jego usta pocierały jej wargi, miękko i delikatnie, badawczo. Eleanor zapadała się w pustkę, siła jej pożądania wywracała świat na drugą stronę. Wtedy jego usta znieruchomiały. Sean zasnął. Pozostała w jego objęciach. Czuła jednocześnie uniesienie i rozpacz. Czy kochała kogoś, kto naprawdę istnieje, czy jego widmo? Czy mężczyzna, z którym leży w pościeli, jest prawdziwym Seanem? Po kilku godzinach wyśliznęła się z łóżka. Nie zmrużyła oka, a Sean

S R

przez cały ten czas nawet nie drgnął. Eleanor podeszła do okna i zorientowała się, że jest już późne popołudnie. Czuła głód, a chleb i ser skończyły się rano. Nie chciała jednak ani zostawić Seana samego, ani go obudzić. Wiedziała, że w najbliższych dniach nie znajdzie kolejnej okazji do snu.

Nagle poczuła na sobie jego wzrok i spojrzała na łóżko. Leżał na boku, przodem do niej.

- Obudziłeś się. - Uśmiechnęła się do niego, czuła niechciane podniecenie, na które nie była przygotowana. - Jak długo spałem?

- Cztery, może pięć godzin. Już późno. Kościelny zegar wybił piątą. Nagle usiadł na łóżku i opuścił nogi na podłogę. Wstał i zmierzył ją wzrokiem. Jeśli nawet stopy go bolały, nie dawał tego po sobie poznać. - Wychodziłaś? - Nie. Sean wziął skarpety i buty spod wieszaka. 152

- Dokąd się wybierasz? - zapytała. - Potrzebujemy jedzenia... ubrań. - Skrzywił się, wciągając but. Przygryzła wargę. Sean powinien najpierw wyzdrowieć, a nie krążyć po mieście w poszukiwaniu potrzebnych rzeczy i narażać się na spotkanie z żołnierzami z miejscowego garnizonu. - Ja pójdę. - Nie! Zaczekasz tutaj. Spróbowała się do niego uśmiechnąć. - Powinieneś odpocząć. - Sean dał służącemu w liberii jej kolczyk z diamentem za przechowanie i karmienie Saphyra. Sięgnęła do ucha po drugi. - Na rogu jest sklep, to niedaleko. Na pewno mają tam chleb i ser,

S R

może także bekon. Trzeba kupić patelnię. Zapłacę kolczykiem, dostaniemy za niego kredyt na całe miesiące. - Gdy popatrzył na nią dziwnie, spytała: Co się stało? - Wiedziała doskonale, o co mu chodzi, udała jednak, że nie wie. W końcu całkiem niedawno była na niego wściekła. - Ja czuję się dobrze, a ty nie. Zawsze sobie pomagaliśmy, prawda? Zresztą z przyjemnością zaczerpnę świeżego powietrza.

- Nienawidziłaś mnie... zaledwie parę godzin temu. - Nie, Sean. Mogłam być zła, ale to niemożliwe, bym choć na moment cię znienawidziła. I nieważne, jak bardzo się zmieniłeś. Zawsze byliśmy przyjaciółmi.

- Uważasz, że mamy być... przyjaciółmi? - Sean... - Jeśli zaofiaruje mu przyjaźń, czy on ją przyjmie? - Przebaczyłaś mi? - zapytał z niedowierzaniem. - To nie takie proste - rzekła po chwili. - Jeśli pytasz, czy przebaczyłam ci to, że potraktowałeś mnie jak przypadkową kochankę, jak traktowałeś te wszystkie żony i córki farmerów, to nie, nie przebaczyłam. -

153

Nie czuła gniewu. Właściwie w głębi ducha mu wybaczyła. - Przyniosę coś na kolację, Sean. I kupię ci nowe skarpety. - Nie. - Zabrzmiało to twardo i ostatecznie. - Dlaczego nie? - zdumiała się. - Tu są żołnierze... garnizon... na zachód od miasta! - Dlaczego się o mnie obawiasz? To ciebie ścigają, nie mnie. - Nie wpuszczaj nikogo - rozkazał. - Zamknij drzwi na zasuwę. Stał już na podeście. Podbiegła, zanim zdążył zatrzasnąć drzwi. - Czego się boisz, Sean? Nie rozumiem! - Już ci powiedziałem. Oskarżą cię o współudział.

S R

Przestraszył ją swoją pewnością siebie. „Muszę cię chronić" powiedział poprzedniego dnia.

- Nikt nie oskarży mnie o nic poza lekkomyślnością i głupotą, a już na pewno nie o to, że jestem twoją wspólniczką. Wczoraj powiedziałeś, że musisz mnie chronić. Nic mi nie grozi, Sean. Przeciwnie, to ty jesteś zagrożony.

- Jakaś ty głupia! Pomagałaś mi... to jest zbrodnia! Nie dopuszczę... nie pójdziesz do więzienia... za moje grzechy. - Jego oczy płonęły. Znieruchomiała. Dlaczego on mówi o grzechach? Intuicja podpowiadała jej, że dociera do straszliwych korzeni ran. - Mówisz o zbrodniach. Mówisz, że nie chcesz, bym zapłaciła za twoje przestępstwa. Nikt nie będzie mnie karał za to, co ty zrobiłeś, Sean. Odwrócił się i sięgnął po wiadro. - Wrócę jeszcze z wodą. Zarygluj drzwi, Eleanor - upomniał ją na odchodnym. Ledwie go usłyszała. Nawet jak na mroczną postać, w którą się przemienił, jego słowa brzmiały dziwnie. Sean nie był fanatycznie religijny. 154

Wierzył w Boga jak wszyscy, lecz z pewnością nie nazwałby grzechem zabicie brytyjskich żołnierzy z pobudek patriotycznych. Przypomniała sobie jednak, że to rozumowanie dotyczy dawnego Seana, a niekoniecznie tego obecnego. Prędko wyciągała wnioski. Sean stał się twardy i zamknięty w sobie, a także chłodny i wiecznie rozdrażniony. Zmienił się bez wątpienia, jednak nie w taki sposób, by stać się kimś zupełnie innym. Pewne cechy człowieka, którego niegdyś kochała, pozostały. Co groziło uczuciowymi komplikacjami. Postanowiła, że nie będzie mu współczuć, już nie. Od logiki nie można było uciec. Skoro Sean nazwał swoje

S R

przestępstwa grzechami, było oczywiste, że obwiniał się o coś strasznego. Czy właśnie dlatego tak się zmienił?

Nagle wkroczył do pokoju z wodą, znów zły. - Nie zaryglowałaś drzwi!

Zawahała się, lecz szybko podjęła decyzję. Musiała wiedzieć, co się wydarzyło. Musiała wiedzieć wszystko.

- Wyszedłeś tylko na chwilę - zaprotestowała. - Powiedziałem, żebyś zaryglowała drzwi!

Nie chciała się kłócić o taki drobiazg. Było coś stokroć ważniejszego. - Dlaczego mówiłeś o grzechach, a nie o przestępstwach? - Przez pomyłkę. - Wzruszył ramionami... i uciekł spojrzeniem. - To nie było przejęzyczenie, Sean. - Zwilżyła wargi. - Coś się wydarzyło. Coś strasznego... ale nie chodzi o żołnierza. Nie obwiniałbyś się o zabicie wroga w bitwie. - Nie rozumiem, co masz na myśli. - Choć rzekł to spokojnie, zdradliwe oczy błysnęły zdumieniem i niepokojem.

155

Eleanor wiedziała, że dotknęła prawdy. Ruszył w kierunku drzwi, ona jednak zastąpiła mu drogę. - Przepraszam - rzucił szorstko. Mógł sobie nawet krzyczeć. - Być może warto o tym porozmawiać, Sean. - Nie. Idę po żywność i ubrania. - Czy dlatego tak się zmieniłeś? Bo skrywasz w sobie mroczną tajemnicę, jakiś grzech, którego się dopuściłeś? - Nie. - Chwycił ją za ramię. Gdy syknęła z bólu, natychmiast się zmitygował i puścił. Potarła ramię, nie odrywając spojrzenia od jego oczu.

S R

- Pozwól sobie pomóc, Sean. - Uniosła dłoń do jego policzka. Odtrącił jej rękę.

- Nie możesz... nikt nie może. - Gwałtownie wypadł z pokoju. Tym razem starannie zasunęła rygiel.

156

ROZDZIAŁ JEDENASTY Eleanor odczuwała coraz większy niepokój. Wyprawa do sklepu na rogu nie mogła zająć Seanowi aż tyle czasu. Stała boso przy oknie. Przebrała się. Włożyła bryczesy i marszczoną koszulę, nie przyciągała więc spojrzeń przechodniów. Widziała szeroką brukowaną ulicę prowadzącą do budynku urzędu celnego u zbiegu odnóg rzeki. Cumowały tam liczne statki, głównie łodzie rybackie i barki. Kiedy jednak spojrzała dalej, gdzie rzeka się rozszerzała, w kierunku Wielkiej

S R

Wyspy, zobaczyła trzy wysokie maszty fregaty. Znała się trochę na sprawach morskich, wiedziała więc, że jest to uzbrojony w działa okręt. Ponieważ w Cobh była baza marynarki wojennej, uznała, że okręt należy do floty Królestwa. Widok złowrogiej morskiej jednostki wzmagał jej zdenerwowanie.

Przeniosła wzrok na ulicę. Ani śladu po Seanie. Wypatrzyła za to piekarnię, aptekę, krawca i warsztat stolarski. Z okna nie mogła natomiast widzieć najdalszego rogu ze sklepem spożywczym. Dlaczego Sean tak długo nie wraca?

Kiedy była już pewna, że coś się zdarzyło, zobaczyła go. Co za ulga! Niósł kilka paczek, ale ważniejsze, że nic złego się mu nie przydarzyło. Uśmiechnęła się z ulgą, lecz uśmiech błyskawicznie zamarł jej na ustach. Sean nie był sam. Towarzyszyła mu niska drobna kobieta z ciemnymi kręconymi włosami. Rozmawiali. Przypomniały się jej natychmiast wszystkie jego schadzki. Sean był strasznym rozpustnikiem i tylko Cliff, gdyby nie opuścił domu w wieku 157

czternastu lat, mógłby z nim konkurować o mało zaszczytne miano największego łajdaka nie tylko w całym hrabstwie, ale i rozległych okolicach. Pamiętała również wybuch nieokiełznanego pożądania, jakiego przecież sama doświadczyła z jego strony. Przez dwa lata kumulował w więzieniu energię i teraz ta zapewne lekkich obyczajów kobieta to wykorzystała. Nie musiała słyszeć, co mówi, nie musiała widzieć jej twarzy. Czuła to instynktownie. Zatrzymali się na ulicy pod oknem, z którego Eleanor ich obserwowała. Kobieta była pulchna i ładna, podczas rozmowy dotykała ręki Seana. Eleanor doskonale wiedziała, co się tam odbywa. Jeśli nawet Sean

S R

nie miał tej kobiety w łóżku, to wkrótce tak się stanie.

Zacisnęła palce na parapecie. Nie powinna być zazdrosna. Przecież wracała do domu, żeby wyjść za Sinclaira. Nie zdołała jednak poskromić emocji. Z wysiłkiem odwróciła wzrok od sceny na dole, dopiero jednak wtedy, gdy Sean i nieznajoma się rozstali. - Elle.

Podeszła do drzwi. Odetchnęła głęboko, przywołała na twarz uśmiech i odsunęła zasuwę. Nie obchodziło jej, czy spał z tą kobietą. - Dobrze się czujesz? - spytał z niepokojem, przypatrując się jej uważnie.

- Długo cię nie było. Nic na to nie poradzę, niepokoiłam się. Gdy wszedł do środka i położył na stole papierowe torby, powiedział: - Usiądź. Zabandażuję ci stopy. - Moje stopy czują się świetnie. To ty potrzebujesz bandaża. Kim jest twoja przyjaciółka? - Pytanie wypowiedziało się samo. Eleanor spłonęła rumieńcem.

158

- Masz na myśli Kate? To córka naszego gospodarza. Powiedziałem jej, że jesteś moją siostrą. - Nie patrzył jej w oczy. - Bardzo wygodnie - wypaliła. - Oczywiście. Ona jest nieco wścibska. Musiałem jej coś powiedzieć. Pamiętaj, masz na imię Jane. A mnie zna jako Johna Collinsa. Usiądziesz wreszcie? Chciałaby wiedzieć, czy byli razem w łóżku. Jeśli tak, do tego w tym łóżku, w tym pokoju, ona się na nim nie położy. To nie była jej sprawa, ale czuła się urażona. Zaczęła krążyć po pomieszczeniu. Jak mogła nadal czuć coś do niego,

S R

skoro stanowił dla niej zagadkę? Leczyć mu rany i pomagać w ucieczce to jedno, a darzyć miłością... no, może półmiłością... Seana, człowieka, jakim się stał... to coś zupełnie innego.

- Nie spałem z nią... jeśli o to ci chodzi. A więc nadal czytał jej w myślach!

- O nic mi nie chodzi! - Szeroko się uśmiechnęła i wreszcie usiadła. Dlaczego miałoby mnie to interesować? - Teatralnie wzruszyła ramionami. I niestety jeszcze bardziej się zaczerwieniła.

I nagle znów ją dopadło to wściekłe pożądanie. Nieznośne, domagające się natychmiastowego zaspokojenia.

Spojrzenie Seana ześlizgnęło się niżej, na marszczoną koszulę... i nagle się odwrócił. Wziął do ręki rolkę bandaża. - Dlaczego nie... - Urwał gwałtownie. - Daj, sama to zrobię - powiedziała drżącym głosem. Wręczył jej bandaż, starannie unikając spojrzenia w oczy.

159

Co za ironia losu! - myślała ze złością. Latami czekała, aż Sean zauważy w niej kobietę, a teraz, kiedy to się stało, zaciekle z tym walczyła. To już nie ironia losu, uznała, a tragedia. Opatrzyła sobie stopy. Atmosfera w pokoju była nieznośnie ciężka. Eleanor pomyślała o czekającej ich długiej nocy. A łóżko jest tylko jedno. - Kupiłem... w gospodzie za rogiem... pieczonego indyka. Aha, więc musiał zaczekać, aż się upiecze, pomyślała, dlatego tak długo nie wracał. Z małej szafki nad zlewem wyjął talerze, cynowe kubki i sztućce. Na stole stała już butelka czerwonego wina. Aromat unoszący się z

S R

papierowego opakowania ściągniętego sznurkiem kusił, jednak Eleanor wciąż była ogromnie spięta, przez co bliska rozpaczy.

Poustawiał wszystko na stole. Eleanor rozwiązała paczkę, natomiast Sean zabrał się do otwierania wina.

- Widziałeś żołnierzy? - zapytała, by rozproszyć nieznośne napięcie. - Nie. W porcie na wyspie jest fregata... „HMS Gallatine". - Znasz ten okręt? - Ze wzrokiem wbitym w talerz nałożyła sobie porcję indyka.

W małym pokoju odgłos odkorkowywanej butelki zabrzmiał jak wystrzał.

- Przed laty Devlin zdobył go na Francuzach. Pytałem... ma trzydzieści dwa działa. Może jutro się mu przyjrzę. - Jakie to ma znaczenie? Co za różnica, czy na tym okręcie jest dziewięć dział, czy trzydzieści? - To ważne, jeśli będzie mnie ścigać na morzu. - Zarezerwowałeś sobie miejsce na jakimś statku? - zapytała.

160

- Jak mógłbym to zrobić? Najpierw ty musisz wrócić do domu. Gwałtownie sięgnął po wino, napełnił kubek, a przy drugim znieruchomiał. Zapomniałem, że nie pijesz. - Tym razem poproszę. - Nigdy jeszcze tak bardzo nie potrzebowała trunku. Wręczył jej kubek, ich dłonie na moment się zetknęły. Jaką moc miał ten dotyk! Sean odwrócił się gwałtownie i przechylił kubek. Ona nie wypiła nawet łyczka. - Myślałam o tym. - O czym?

S R

- Powinieneś opuścić kraj, zanim ja wrócę do domu. Muszę mieć pewność, że ci się udało.

- Wykluczone! - Ze złością machnął kubkiem, rozlewając resztę wina. - Nasza przyjaźń może się zmieniła - mówiła spokojnie Eleanor - lecz kiedyś byliśmy sobie bardzo bliscy. Kiedyś byłeś moim bohaterem. Jestem twoją dłużniczką, Sean. Ile razy mnie uratowałeś? Przecież nie zostawię cię tu samego.

- Nic mi nie jesteś winna, Elle... Eleanor - rzekł po chwili. - Jak mógłbym dalej żyć... gdybym dopuścił, żeby coś ci się stało z powodu tego, co ja zrobiłem. - Już teraz niby żyjesz, a jakbyś nie żył! - krzyknęła spontanicznie. Och, Sean! Powiedz, co to takiego? - Drgnął, skulił się w sobie. Wiedziała, że teraz nie wolno jej zrezygnować. - Co takiego się stało, o co się obwiniasz? Z jakiego powodu sam siebie nienawidzisz? Dlaczego tak bardzo się zmieniłeś? Gdzie jest człowiek, którego kochałam i któremu ufałam? 161

- Zabierajmy się do jedzenia! - Opadł na krzesło, chwycił widelec i zaczął jeść. Uderzyła w czułą strunę. Odkrywała jego uczucia, lecz nie ich przyczynę. Też usiadła. Sean pochłonął już połowę swej porcji. Przepełniło ją współczucie, którego tak bardzo się obawiała. Jeszcze nigdy nie widziała, żeby ktoś jadł tak szybko. Tylko dzikie, wygłodzone psy. - Sean, nie będę cię już dręczyć. Jedz spokojnie - szepnęła. Widelec znieruchomiał. Po chwili Sean go odłożył i przełknął to, co miał w ustach. Uniósł wzrok. Jego spojrzenie ją zaniepokoiło.

S R

- Proszę. - Spróbowała się uśmiechnąć, odruchowo chwyciła go za przedramię. Dotyk wywołał nawrót podniecenia. Szybko cofnęła rękę. Spoglądał posępnie. I nagle powiedział:

- Zawsze byłaś wścibska. Szpiegowałaś. - Jego twarz złagodniała. Byłaś niemożliwa... Nie mogłem mieć żadnych tajemnic. - Nie chciałam ci dokuczać! Tak cię kochałam! Musiałam przez cały czas być z tobą. Nie mogłam się powstrzymać.

- Całkiem niemożliwa - powtórzył łagodnie. Przyglądała się mu. Wspominał przeszłość. Ich przeszłość. Oddałaby wszystko, żeby wrócił jej dawny Sean.

- A jednak zawsze mnie ratowałeś, nawet kiedy nie musiałeś, to znaczy gdy nie mogło się stać nic złego. - Tak, rzeczywiście. - Pamiętasz, jak zabroniłeś mi wchodzić do jeziora? Padało wtedy przez cały tydzień. Oczywiście nie usłuchałam. - Nigdy nie słuchałaś.

162

- Zaplątałam się w gałęzie i bym utonęła, ale zanurkowałeś i mnie wyłowiłeś. - Uśmiechnęła się. - Miałam wtedy osiem albo dziewięć lat. - Dziesięć. Miałaś dziesięć, bo ja szesnaście. Eleanor natychmiast zrozumiała, skąd ta doskonała pamięć. - No tak, nowa guwernantka była piękną blondynką. Znalazłeś się w jej łóżku, gdy tylko przybyła do Adare! Zdała sobie sprawę, że napięcie między nimi stało się inne. Gorące i zmysłowe. Czuła, jak jej serce bije równym mocnym rytmem. - Była szczupła i jak na kobietę wysoka. Sean durzył się tego lata w lady Celii, kobiecie starszej nieco od niego, co dziesięcioletnią Elle

S R

śmieszyło do łez. Przypomniała sobie, że Celia była szatynką, szczupłą i wysoką jak teraz ona. Próbowała sobie powiedzieć, że nie powinna z tego zbiegu okoliczności wyciągać pochopnych wniosków.

Przyglądała się im, gdy tańczyli na tarasie, podczas gdy w domu, w sali, trwał bal. Byli tak zaabsorbowani sobą, że Sean nie dostrzegł ukrytej w cieniu Elle.

- Byłeś zakochany? Wzruszył ramionami.

- Za każdym razem byłem zakochany, ale to nigdy długo nie trwało. - Zatem to nie była miłość. Prawdziwa miłość nigdy nie umiera. - Miałem szesnaście lat. Uśmiechnęła się.

- Kiedy ja miałam szesnaście, mama i tata zmusili mnie do towarzyskiego debiutu. Pamiętasz? - Współczułem ci. - Nie spotkało mnie nigdy nic gorszego! - Nienawidziła towarzyskiego sezonu w Londynie, nienawidziła pobytu w Bath. Dla niej była to jedna wielka rozpacz i poniżenie. Ona także została pozbawiona wolności. Jednak on uratował ją nawet wtedy. 163

- Sean, przyjechałeś do Londynu na mój pierwszy bal. Boże, całymi latami starałam się o tym wszystkim nie myśleć. To było straszne! - Przepraszam, że wykpiłem twoją suknię. O tym zapomniała. Jej suknia na pierwszy bal była piękna, Elle uważała jednak, że jest za wysoka i chuda jak tyczka i suknia jeszcze to podkreśla. No i naprawdę była wysoka i chuda. Sean się z niej śmiał. Ze złości uderzyła go pięścią w brzuch, a on jęknął i zgiął się wpół. W tym momencie nienawidziła go, ponieważ miał rację, wyglądała okropnie. Kiedy jednak poprosił ją do pierwszego tańca i zaprowadził na parkiet, była mu wdzięczna i odczuwała dumę. Myliła niektóre kroki, lecz kierował nią tak

S R

zręcznie, że nikt tego nie zauważył. Na początku paraliżował ją strach, a pod koniec czuła tylko radość.

- Tańczyłeś ze mną. -I dodała po chwili: - Teraz wiem, dlaczego zawsze tak bardzo cię kochałam. Wstał. - Jedz.

Odsunęła talerz i też wstała.

- Sean, potrzebuję ciebie. Musisz do mnie wrócić, tak jak dawniej wracałeś.

Odsunął się, gwałtownie pokręcił głową.

- Proszę! - krzyknęła. - Powinniśmy rozmawiać o przeszłości tak jak teraz. Powinniśmy wrócić razem do Askeaton. Devlin nie skończył remontu drugiego piętra. Możemy razem wyszykować te ostatnie pokoje. Cokolwiek cię martwi, zapomnisz o tym, po prostu to wiem! - To nigdy... Odejdź! - wyrzucił z siebie gwałtownie. - Przestań mnie prosić... o to, czego nie mogę dać!

164

- Nie proszę cię o miłość - zapewniła z mocą. - Mogę się bez niej obejść. Mogę! Chcę jednak, do diabła, żebyś wrócił! - Gdy ostrzegawczo uniósł rękę, podeszła do niego, zatrzymała się tak blisko, że jego dłoń niemal dotykała jej nosa. - Nie, nie możesz tak po prostu mnie odesłać, jakbym była duchem, który cię prześladuje. To nie ja cię prześladuję, lecz coś innego albo ktoś inny. Ja wiem, że mogę ci pomóc. - Pewne... sekrety... powinny pozostać... sekretami. Zmieniłem się. Więzienie tak działa! - Opowiedz w końcu, jak tam było. Co się stało z twoim głosem? Dlaczego jesteś taki chudy?

S R

- Było źle... bardzo źle... to tak, jak być pogrzebanym żywcem w czarnej dziurze.

- Pogrzebany w czarnej dziurze? - Chyba nie powinna tego rozumieć dosłownie?

- Ty też się zmieniłaś, Elle. I należysz do innego. A ja jestem zbrodniarzem, który ucieka do Ameryki.

- Jest jedna rzecz, która nigdy się nie zmieni.

- Nie, nie ma. - Lecz czekał niecierpliwie, co to takiego. - Nie możemy zmienić naszej przeszłości. Jesteś teraz inny. Wiem, trudno, ale przeszłość pozostała, i jest to nasza wspólna przeszłość. Nie chcę jej zapomnieć. Nigdy nie zapomnę. I jeśli tylko mogę ci pomóc wyleczyć rany, pomóc do mnie wrócić, to właśnie to zrobię. - Nie. - Wbił wzrok w deski podłogi. - Sean, czy to znaczy, że naprawdę siedziałeś w jakiejś jamie? Och, mój Boże! - Wyczytała odpowiedź w jego twarzy. - Trzymali cię w ciemnej dziurze przez dwa lata? - Nieważne - wychrypiał. 165

- Dla mnie ważne! To takie straszne... Sean... - Nie. - Ruszył w kierunku drzwi. Chwyciła go za ramię. - Wiem, że nie jesteś tchórzem, a jednak uciekasz ode mnie i jeszcze od czegoś. Prawda? Uciekasz nie przed Brytyjczykami, a przed tym, o co się obwiniasz! Uwolnił ramię. - Powinnaś mnie nienawidzić za to, co ci zrobiłem tamtej nocy. - Próbujesz zmienić temat? Nie chodzi o moją straconą niewinność, którą sama ci zaoferowałam. Chodzi o to, że uciekasz. Uciekasz przede mną, przed samym sobą i tym, co uważasz, że zrobiłeś. Sięgnął do zasuwy.

S R

- Sean, stój. Dokąd się wybierasz? - Gdy oparł się czołem o drzwi, rzekła łagodniej: - Dobrze, dam ci już spokój. - Ponieważ milczał, dodała: Przecież wiesz, że wychodzenie nie jest bezpieczne. My się tu ukrywamy. - Dobrze, zostanę. Zjedz i połóż się spać... Ja będę czuwał. - Doskonale. - Nieznacznie się uśmiechnęła.

Kiedy jednak zajmowała miejsce przy stole, a Sean podchodził do okna, nie myślała o kolacji. On uciekał nie od niej, a od siebie, i musiała to jakoś przerwać. Zamierzała odnaleźć mężczyznę, którego kochała, i przywrócić go do życia.

W żelaznym piecyku płonął ogień, i tylko on rozjaśniał nieco pokój. Tym razem czuwali na zmianę. Na jakąś godzinę przed brzaskiem, kiedy noc jest najmroczniejsza, Sean mocno spał na jedynym łóżku, a Eleanor siedziała przy oknie. Ulica była tak ciemna, że wypatrywanie czegokolwiek nie miało sensu. Nie przejmowała się tym. Dobrze wypoczęła i była zadowolona, że zdołała namówić Seana na trochę snu. Musiał być bardzo wyczerpany, bo gdy tylko się położył, natychmiast głęboko zasnął. 166

Cieszyła się, że przez jakiś czas będzie sama, musiała bowiem dokładnie przemyśleć sytuację i coś zaplanować. Sean był więziony w ciemnej pojedynczej celi. To było okrutne. Jej nienawiść do władz brytyjskich wzrosła jeszcze bardziej. Lecz to już minęło, a za główny cel Eleanor postawiła sobie wskrzeszenie dawnego Seana. Wniosek był jasny: nie może teraz wrócić do domu. Czuła, że osiąga postępy. Każda spędzona razem chwila zbliżała ich do siebie, a najważniejszym lekarstwem były wspomnienia razem przeżytych i jakże szczęśliwych dni i lat. Sean nie odpędzał już ich niczym

S R

na zawsze utraconej Arkadii, tylko odżywał w ich blasku, o czym świadczył jego uśmiech, z dawnych czasów przybyły gość.

Ich przeszłość była więc kluczem do przyszłości. Nawet jeśli Sean nigdy nie kochał jej tak, jak chciała, teraz zadowoli się czymś znacznie mniejszym. W taki czy inny sposób ona pomoże mu uleczyć rany i odnaleźć samego siebie.

Nagle Sean się poruszył. Nie obudził się jednak, tylko rzucał się we śnie i mówił coś, krzyczał.

- Nie! - Zaszlochał przejmująco. Przerażona Eleanor podbiegła do łóżka.

- Sean... - Dotknęła dłonią jego ramienia. On jednak już się uspokoił, znów oddychał miarowo. Co mu się śniło? Dlaczego płakał? Jakie męki cierpiał? Cokolwiek dręczyło go za dnia, nie dawało mu spokoju również w nocy. Idąc za głosem serca, usiadła na łóżku i ujęła dłonie Seana. Zdumiało ją, jak bardzo pragnie położyć się przy nim. Gdyby się ośmieliła, objęłaby

167

go mocno, tylko jednak po to, żeby zły sen nie wrócił, ale bała się, że jej zdradzieckie ciało zażąda czegoś więcej. Jego dłonie zacisnęły się na jej dłoniach. - Elle! Dlaczego w tym okrzyku dał się słyszeć strach? - Sean, obudź się. - Nie! Elle, do kroćset, nie ty, to Peg! - Odepchnął ją gwałtownie i usiadł. Był blady i przerażony, nieprzytomnie błądził spojrzeniem. Pogłaskała go po ramieniu, lecz w głowie jej huczało. Kim jest Peg? Czyżby śnił o innej kobiecie?

S R

Twarz Seana stała się zielonkawa. Wyskoczył z łóżka i zwymiotował do nocnika. Przez jego ciało przebiegały spazmy, nadal klęczał, miotany mdłościami.

Podeszła do niego i położyła delikatnie rękę na plecach. - Już dobrze, to ja, Elle. Miałeś straszny sen, ale już po wszystkim. Gdy nie uniósł się z kolan, tylko oddychał z wysiłkiem, powtórzyła: - Sean, już dobrze, to ja, Elle.

- Tak, słyszę... W porządku. Elle, proszę, zostaw mnie na chwilę. Odsunęła się od niego, on zaś wstał i zataczając się lekko, ruszył w kierunku zlewu i wypłukał usta winem.

Eleanor miała o czym myśleć. Co jakaś kobieta nosząca imię Peg miała wspólnego z nią, z nimi, z jego niedawną przeszłością? - To był tylko sen - rzekł cicho. - Musiałem zjeść coś nieświeżego. A ty dobrze się czujesz? Nie patrzył jej w oczy. Kłamał, tyle że robił to bardzo nieudolnie. Zresztą ktoś inny może by się na to nabrał. Był sprytny, ale nie tak przebiegły jak ona. 168

- Świetnie. Pewnie miałam szczęście. Czy mogę zejść na dół i przynieść ci świeżej wody? - Uśmiechnęła się, jakby nic ważnego nie zaszło. - Ja przyniosę. - Sean. - Zbliżyła się. - Co ci się śniło? - Nie... nie pamiętam. - Wypowiedziałeś moje imię. Zaczerwienił się. - Nie przypominam sobie. - Sean, kto to jest Peg? - Dotknęła jego ramienia. - Wołałeś jakąś Peg. - To był sen!

S R

- Tak, wiem, ale nieprzyjemny. Niekiedy śni się nam nasze życie... - Nie znam żadnej Peg - przerwał jej ostro, odsunął zasuwę i wyszedł. Ze zdenerwowania nie zamknął za sobą drzwi. Ona także tego nie zrobiła. Sean kłamał, znał jakąś Peg, lecz chciał to zachować w tajemnicy. Ogarnęło ją przerażenie. Dlaczego Sean tak cierpi w majakach sennych? I kim jest ta kobieta? Czy płakał z jej powodu? Czy ją kochał? To byłoby najgorsze ze wszystkiego. Sean należał do niej, nawet gdyby nigdy nie odwzajemnił jej miłości. Nie może być innej kobiety, po prostu nie może!

Powinna się uspokoić. Roztrzęsiona nie będzie pomocna Seanowi. Tylko ta Peg... Musiała poznać prawdę o niej. Tak bardzo się bała. Sean wrócił z dwoma wiadrami wody. Kopnięciem zatrzasnął za sobą drzwi, a potem ustawił kubły obok zlewu. - Jest już prawie jasno. Masz ochotę na świeże babeczki? - zapytał spokojnie, jakby nic się nie wydarzyło. Z małej piekarni na dole dochodziły smakowite zapachy. 169

- Nie jestem głodna. Spojrzał na nią, potem szybko spuścił wzrok. Z rękoma w kieszeniach podszedł do okna i wyjrzał. Eleanor nie zamierzała jednak brnąć w tę grę pozorów i spytała: - Często miewasz koszmary? Odwrócił się do niej. - Nie. - To dobrze. - No cóż, następne kłamstwo, pomyślała. - Sean, czy naprawdę sądzisz, że Brytyjczycy szukają cię tak daleko na południu? Powiedziałeś, że więzienie, z którego uciekłeś, jest w Drogheda. - Na południe od Drogheda. Dlaczego pytasz?

S R

- Skoro byłeś uwięziony dwa lata, gdzie byłeś przez pozostałe dwa? - W pewnej wiosce... nie znasz jej. - Wyraźnie chciał skończyć tę rozmowę. - Może znam...

- Nie, nie znasz. - Spojrzał na nią chłodno. - Co chcesz wiedzieć? - Sądzę, że wiesz.

- Nie mam pojęcia - odparł po chwili milczenia.

- Zniknąłeś na cztery lata! Dwa lata w więzieniu to połowa. Co robiłeś przez pozostałe dwa?

- Powinnaś dać sobie spokój.

- Dlaczego? - Pokręcił głową. - Dlaczego? - Bo... nie spodobałoby ci się to, co mogłabyś usłyszeć! - krzyknął rozdrażniony. Wiedziała, wiedziała od chwili, kiedy wypowiedział przy niej imię innej kobiety. - Byłeś z Peg. - Przestań! Po prostu przestań! 170

- Byłeś z nią? Była inna kobieta? Jest inna kobieta? - Pomagałem im... to wszystko! Dlaczego ciągle wtykasz nos w nie swoje sprawy? Do kroćset... dlaczego? - Sean, do diabła! - Przez dwa lata pomagał jakiejś kobiecie? Pomagał w czym? - To bez znaczenia, Elle. Wrócisz do domu, do Sinclaira... A ja wyjadę do Ameryki. - Nie, to ma znaczenie. - Chwyciła go za ramię. - Kochałeś ją? - Nie - padła zdumiewająca odpowiedź. - Nie, nie kochałem stwierdził dobitnie.

S R 171

ROZDZIAŁ DWUNASTY - Jak mam to wytrzymać? - narzekał Tyrell, chodząc nerwowo po pokoju. - Siedzę w domu i nic nie robię, podczas gdy Eleanor i Sean Bóg wie gdzie się podziewają. - Zatrzymał się przy kominku, przy którym na sofie siedziały jego żona i hrabina. - Rex jest w Cork - powiedziała Lizzie. - Przysłał wiadomość. Cliff powinien tam dotrzeć do rana. Twój ojciec jest w drodze do Londynu, gdzie złoży wniosek o ułaskawienie. Tyrell, ktoś musiał tu zostać. Wiem, że

S R

wolałbyś pognać do Cork i przeszukać całe miasto, ale nawet Sean nie chciałby, żebyś narażał całą rodzinę i jej pozycję.

- Devlin wybrał się do Cobh dokonać zakupu - przypomniała pobladła z napięcia hrabina.

- Właśnie, i jeśli jego rola w tym wszystkim wyjdzie na jaw... Dev także ma wiele do stracenia - perorował Tyrell. - Co do mojego drogiego przyjaciela McBane'a, mam ochotę go udusić. Czekał całe popołudnie z podzieleniem się z nami swoją wiedzą!

- Powinieneś mu raczej podziękować za to, że pomógł Seanowi, nie wiedząc nawet, kim on jest - wstawiła się za szwagrem Lizzie. - Tak - szepnęła hrabina. - Lizzie, jak sobie radzi twoja siostra? Siostra Lizzie, Georgina, była żoną McBane'a. - Zachowuje godny pozazdroszczenia spokój. Jestem pewna, że Georgie wiedziała od początku o tajnych sprawach Rory'ego. - Lizzie nachyliła się do teściowej i ujęła jej dłoń. - Och, Mary, wiem, co czujesz. Wiem, ponieważ tak bardzo kocham Eleanor, a po tym, co usłyszałam o

172

Seanie, jego też kocham! Nasi mężczyźni uporządkują wszystko. Musisz w to wierzyć, tak jak ja wierzę. W tym momencie pojawił się w progu służący I skłonił przed Tyrellem. - Milordzie, pułkownik Reed chciałby z panem porozmawiać. Twierdzi, że to bardzo pilna sprawa. Tyrell wymienił spojrzenia z żoną i matką. - Powiedz, że go przyjmiemy. - To nie będzie konieczne. - Przystojny blondyn, oficer w granatowym mundurze lekkiej kawalerii, wmaszerował dziarsko do salonu. Jego

S R

niebieskie oczy spoglądały hardo. - Lordzie de Warenne, wreszcie się spotykamy - dodał z pewnym sarkazmem i skłonił głowę. - Pułkowniku - odparł ostrożnie Tyrell, potem zwrócił się do pań. Chcielibyśmy na moment zostać sami. - Oczywiście.

Lizzie ujęła hrabinę pod rękę i opuściły pomieszczenie. - Napije się pan czegoś? - zapytał grzecznie Tyrell, lecz był bardzo czujny. Nigdy nawet nie słyszał o tym oficerze. Obawiał się, że może przynosić złe wieści. - Wino, może whisky? Szkocka, irlandzka? - Nie, dziękuję. - Reed się uśmiechnął, to znaczy niemal niezauważalnie rozciągnął wąskie usta. -Przybyłem tu w sprawie zbiegłego skazańca Seana O'Neilla. Tyrell wpadł w furię, opanował się jednak i tylko skinął głową. Gdyby stracił zimną krew, na pewno nie pomógłby Seanowi. - Oczywiście - odparł spokojnie. - Czy ma pan jakieś wieści? - Nie. Polowanie trwa. Chciałbym, żeby mi pan powiedział, co pan wie. 173

- Co ja wiem? - Coraz trudniej było mu nad sobą zapanować. - Mój brat przebywał przez dwa lata w więzieniu i nikt nie powiadomił o tym rodziny. Co wiem? Wiem, że został skazany za zbrodnię, chociaż rodzina nawet nie słyszała o żadnym procesie. Tyle wiem, sir. - Jestem pewien, że armia przeprosiła już państwa za naruszenie etykiety. - Trzymanie człowieka w więzieniu, w pojedynczej celi, trudno nazwać naruszeniem etykiety. Reed westchnął. - Tak, strasznie to spartaczono, prawda? Nie przybyłem tu, żeby bronić

S R

systemu więziennictwa w Irlandii. Czy O'Neill skontaktował się z panem po ucieczce? - Nie.

- Jednak wczoraj tutaj był. Widziało go trzystu gości. - Ja też go widziałem. Po raz pierwszy od czterech lat. - Tyrell uznał, że powinien się napić, i nalał sobie mocnej irlandzkiej whisky. - Więc nie wie pan, że mieszkał w Kilvore przed rebelią, która tam wybuchła?

- Zostałem o tym poinformowany dopiero niedawno, po ucieczce Seana. Nie znam tej wsi.

- To mała wioska w środkowej części kraju, na południe od Drogheda. A kiedy O'Neill się ożenił, nie napisał listu, żeby poinformować o tym szczęśliwym wydarzeniu? - On jest żonaty? - zapytał z niedowierzaniem Tyller. I zaraz pomyślał o Eleanor. Kiedy się o tym dowie, będzie zdruzgotana. - Widzę, że zdziwiła pana ta informacja.

174

- Przez cztery lata, odkąd opuścił dom, nie mieliśmy od niego żadnych wiadomości. Pułkowniku Reed, wygląda pan na człowieka rozsądnego. W Kilvore mogło sobie być jakieś powstanie, nie przeczę, zapewniam jednak, że mój przybrany brat nie miał z tym nic wspólnego. Od dnia, w którym mój ojciec poślubił jego matkę, to znaczy od jego wczesnego dzieciństwa, tutaj, w Irlandii, Sean należy do arystokracji. Ktoś inny musiał prowadzić tych chłopów, sir. - Jednak Tyrell doskonale wiedział, że Sean zawsze brał stronę słabszych. - Przecież on nie jest szlachcicem. Jego ojciec dzierżawił ziemię od Adare, prawda? To katolicka rodzina, czyż nie? Nie ma żadnych tytułów ani majątków ziemskich.

S R

- I cóż z tego? Mój przybrany brat zajmował pokój obok mojego i cieszył się takimi samymi przywilejami jak ja. Sean nie popełnił zbrodni, sir. Na pewno ktoś inny poprowadził mieszkańców wioski. - Mogę pana zapewnić, że to on im przewodził. Ja tam byłem, lordzie de Warenne.

- Zatem na pewno pan się myli.

- Jest pan bardzo lojalny - zadrwił Reed. - Co się jednak dziwić, skoro Irlandczycy są z tego znani, i katolicy, i protestanci, czyż nie? - Proszę nas nie obrażać, pułkowniku. Nie tutaj, skoro już łaskawie przyjmuję pana w moim domu. - Błagam o wybaczenie. Nie miałem takiego zamiaru. Chciałbym porozmawiać z pańską siostrą, lady Eleanor. - Ja także. Niestety, jak pan przecież wie, nie ma jej tutaj. - Zatem nie wróciła po tym, jak uciekła z pańskim przybranym bratem?

175

- Nie wróciła - potwierdził spokojnie Tyrell -ale Eleanor nie uciekła, jak się pan wyraził, z Seanem. Zawsze była impulsywna, uparta i nierozważna. Jestem pewien, że uradowała się na widok dawno niewidzianego brata. Koniecznie chciała z nim porozmawiać i dlatego go zawołała. Jak ją znam, pojechała z nim bez zastanowienia. - Naprawdę? - Reed niemal się zaśmiał. -W dniu swojego ślubu? Tyrell zachował spokój, choć miał ochotę palnąć pułkownika pięścią w nos. - Naprawdę. Tak się składa, że moja siostra kocha narzeczonego. Nie ma się z czego śmiać, panie pułkowniku.

S R

- W takim razie przepraszam. - Reed i tak wyglądał na rozbawionego. Jak pan sądzi, czy pańska siostra kontaktowała się z O'Neillem po jego ucieczce, a przed tym, jak wczoraj opuścili razem Adare? - Czy sugeruje pan, że moja siostra jest zdrajczynią, sir? - Tyrell przeraził się nie na żarty. Ten człowiek stanowił zagrożenie nie tylko dla Seana, lecz również dla Eleanor.

Reed przestał się uśmiechać.

- Oczywiście nie. Muszę jednak uporządkować fakty. Dlaczego lady Eleanor wyjechała w dniu własnego ślubu ze swoim przybranym bratem? - Już to wyjaśniłem, pułkowniku. A odpowiadając na poprzednie pytanie, moja siostra przez te cztery lata ani nie widziała Seana, ani nie miała od niego żadnej wiadomości. - Proszę mi więc wyjaśnić, dlaczego O'Neill zabrał ją z sobą. - Nie wiem. - Wreszcie powiedział prawdę. Postępowanie Seana nie miało sensu. - Kiedy dorastali, Sean i Eleanor, mimo różnicy wieku, byli nierozłączni. - Są więc sobie bliscy. 176

- Byli - sprostował Tyrell. - Krążą plotki o dwóch wersjach wydarzeń. Podobno on ją porwał i chce wykorzystać do wydostania się z kraju. - Mój brat jest dżentelmenem, pułkowniku. A już na pewno nie porwałby własnej siostry. - O'Neill jest odpowiedzialny za śmierć siedmiu żołnierzy i jednego więźnia. Nie bardzo to pasuje do dżentelmena, milordzie. - Na pewno ujawnią się nowe okoliczności, których sąd nie uwzględnił. Sean jest niewinny i dotyczy to wszystkich zarzucanych mu czynów. Ja to wiem. - Patrzył na pułkownika w najbardziej protekcjonalny i

S R

onieśmielający sposób, jednak z miernym efektem.

- Inni mówią, że lady Eleanor jest nie tylko jego przybraną siostrą. - Słucham?!

- Słyszałem taką pogłoskę, nawet w pańskich stajniach. Podobno jest w nim zakochana.

- Moja siostra jest zakochana w pana rodaku, w lordzie Sinclairze. Nie mógł dopuścić, by Reed poznał prawdę o wielkiej miłości Eleanor do Seana.

- To się jeszcze okaże. Jeśli dowie się pan, gdzie jest O'Neill, jako obywatel brytyjski ma pan obowiązek natychmiast mnie o tym poinformować. Z pewnością zdaje pan sobie sprawę, że niedopełnienie tej powinności uczyniłoby pana współwinnym jego przestępstw. - Natychmiast panu o tym doniosę - skłamał gładko Tyrell. Reed tylko się zaśmiał i wyszedł. Tyrell z całej siły kopnął drzwi salonu, aż drewno zatrzeszczało. Co za koszmarna sytuacja! Nie tylko Sean igrał z życiem. Eleanor również. A pułkownik Reed był bardzo niebezpiecznym przeciwnikiem. 177

Dochodziło południe. Zanosiło się na deszcz. Eleanor siedziała na łóżku. Sean wyszedł przed kilkoma godzinami i do jego powrotu na pewno nie zazna spokoju. Chciał przyjrzeć się fregacie i załatwić jakieś inne sprawy. Bała się zapytać, co to za sprawy, choć i tak wiedziała, czyż nie? Musiał opłacić podróż do Ameryki i znaleźć kogoś, kto odwiezie ją do Adare. A co z tą Peg? Kim jest ta kobieta, tak ważna, że śni się mu po nocach? Czy zanim trafił do więzienia, żył właśnie z nią? Pewnie tak... Powiedział, że nie kocha Peg, ale to jej wcale nie uspokoiło.

S R

Bała się prawdy, lecz musiała wszystkiego się dowiedzieć. Jak inaczej mogłaby mu pomóc?

Gdy lunął deszcz, Eleanor rzuciła się do okna, by je zamknąć, i zobaczyła biegnącego ulicą Seana. Z ulgą oparła się o parapet. Zaraz też wkroczył do środka, ociekając wodą. - W porządku? - zapytała.

Zrzucił mokrą koszulę, odsłaniając piękny, szczupły tors. Kiedy odwrócił się, żeby powiesić ją na oparciu krzesła, zobaczyła kilkanaście długich białych blizn na plecach. Był więc brutalnie biczowany... Zdławiła okrzyk. Zdziwiony, odwrócił się. A ona drżała, głęboko poruszona. - Sean! Co się stało? - Aha, zobaczyłaś te blizny... Przecież byłem w więzieniu. - Biczowali cię?! - Stare dzieje. - Dlaczego cię bili? 178

- To była próba. - Próba? - Nieważne... - Dla mnie ważne, Sean! - Elle, strażnicy tak się zabawiali... nowy więzień... zdrajca, który i tak niebawem zawiśnie. - Tak dużo tych blizn... - Gdy milczał, pytała dalej: - Znęcali się nad tobą, prawda? Niejeden raz. Wiele razy. - Nie musisz o tym wiedzieć - stwierdził szorstko. - Muszę wiedzieć, Sean. - Otarła łzy.

S R

- Co za różnica? Są szramy... Już się zagoiło...

- Naprawdę? Zagoiło się? Skóra tak, ale w tobie nic się nie zagoiło. Odwrócił się od niej, lecz ona podeszła do niego i powiodła dłonią po bliznach. - Dlaczego trzymali cię w izolatce, Sean? - zapytała łagodnie. - Bo zabiłem więźnia.

- Zabiłeś... więźnia? - spytała zaszokowana. - Nie patrz... tak... na mnie.

- Powiedz, co się stało. Dlaczego...

- Musiałem kogoś bronić... chłopaka! - W jego oczach pojawił się błysk. - Nikt inny by się za nim nie ujął!

Przymknęła oczy. Jak wiele Sean musiał wycierpieć i ile jeszcze zostało do opowiedzenia? Ile bólu może znieść człowiek? - Broniłeś chłopca? - Był nagabywany. Musiałem położyć temu kres. Gwałtownie wciągnęła powietrze. Nie była typową panienką z dworu i wiedziała, w czym rzecz. Co za potworność!

179

- Zresztą i tak umarł... ten chłopak... Brian... tylko później. Nie rozumiem tego świata... jak nie ten sukinsyn, to inny. Nie mogła dłużej powstrzymywać łez. Płakała nad jakimś chłopcem, nad Brianem, i płakała nad Seanem. - Elle, nie trzeba - poprosił zduszonym głosem i chwycił ją za nadgarstki. - To już przeszłość... bez znaczenia. Nie spierała się z nim, choć wiedziała, że dla niej będzie to zawsze miało znaczenie. Czuła, że w tym momencie znów są sobie bliscy, czuła jego silne dłonie, jego zapach. Powoli uniosła wzrok i spojrzała mu w oczy. - Sean, dlaczego trzymali cię tak długo w pojedynczej celi?

S R

Puścił jej nadgarstki i cofnął się o krok.

- Zmienił się naczelnik więzienia. Nowy był pijakiem. Nie wiedziałem wtedy... nie wiedziałem niczego, dopóki nie uciekłem. Myślałem, że będę w tej czarnej dziurze do końca życia.

- Mój Boże, ten drugi naczelnik w ogóle nie wiedział, że tam jesteś? Skinął głową.

- Dzięki temu przeżyłem. Gdyby wiedział, powiesiliby mnie. Nie mogła sobie wyobrazić, jakich katuszy zaznał i jak długo by trwały, gdyby nie uciekł.

- Przecież ktoś musiał wiedzieć. To znaczy przynosili ci jedzenie, sprawdzali, że jesteś i żyjesz... - W drzwiach był otwór. Karmili mnie jak psa... strażników to bawiło. Naczelnik nie wiedział, że tam jestem, strażnicy wiedzieli i nic ich to nie obchodziło... Nikogo nie widziałem, Elle... przez dwa lata... aż do dnia, w którym uciekłem! - Z bezsilnej złości uderzył pięścią w bok zlewu. - Dranie! Jak uciekłeś? - Wziąłem zakładnika. To był naczelnik. 180

- Więc ten drugi naczelnik dowiedział się jednak o twoim istnieniu... - To był już trzeci naczelnik... lord Harold... Było mu przykro, że miały miejsce, jak to ujął, „pewne nieprawidłowości". Przyszedł przeprosić. -Gorzko się zaśmiał. - A ja byłem zdesperowany. Delikatnie położyła mu rękę na plecach. Poczuła, że Sean drży. - Jak cię znam, na pewno zaplanowałeś ucieczkę. Przygotowałeś się na moment, kiedy ktoś do ciebie przyjdzie. Gwałtownie się do niej odwrócił. - Tak. W jego oczach zobaczyła taki chłód, że aż się skuliła. Nie mogła się

S R

jednak go bać. Miała przecież do wypełnienia misję. - Dzięki Bogu, to już przeszłość, Sean.

- Naprawdę? - Odszedł od niej kilka kroków.

- A co z procesem? - Wodziła za nim wzrokiem. - Nie było cię na sali sądowej, a jednak zostałeś skazany.

- Ciągle się tak dzieje... nie wiesz? Procedura wojskowa. Usiadł na krześle, opuścił głowę.

- Sean, jesteś pewien, że zostałeś skazany zgodnie z prawem? Można zaskarżyć ten wyrok?

- Być może. - Patrzył na nią beznamiętnie. -Lecz najpewniej nie. - Pamiętaj, już nigdy więcej nie będziesz tak cierpiał! - Nie lituj się nade mną. Jak mógł ją prosić o coś takiego? - Czy właśnie to ci się śniło? Te lata spędzone w ciemnościach? - Gdy jego twarz ściągnęła się, zapytała cicho: - Czy to Peg? To ona ci się śniła? Zerwał się z krzesła. - Dlaczego jesteś taka wścibska? Dlaczego? 181

- Dlatego, że zamierzam ci pomóc - odparła zdecydowanie. - Pomogę ci zapomnieć o wszystkich tych strasznych rzeczach. - Gdy spojrzał na nią z ironiczną niewiarą, krzyknęła: - Nie chcesz odzyskać dawnego życia? A może wolałbyś je dostać od tej Peg? - Dlaczego tak się odezwała? Nie powinna! - Nigdy nie przestaniesz? - rzucił z wściekłością. - Prawda? Nigdy? - Nie, nie odchodź! Przepraszam! Obiecuję, już nie będę, Sean! Zniknął za drzwiami. Zatrzymał się na podwórku za warsztatem szewca, oparł się o ścianę. Dlaczego Eleanor jest taka dociekliwa? Czy nie zdaje sobie sprawy, że jej

S R

pytania są jak obracające się powoli ostrze noża wbitego w żywe ciało? Peg nie żyła. Nie chciał o niej rozmawiać, a już na pewno nie z Elle. Ukrył twarz w dłoniach. Dziwne. Chciałby pobiec na górę i pozwolić, żeby go objęła. Wiedział jednak, jak jego zdradzieckie ciało zareaguje na jej niewinny, uspokajający uścisk. W jakiś dziwny sposób smutek i poczucie winy przemieniły się w pożądanie. Nękało go jak obsesja. Rankiem z brzegu rzeki przez małą lunetę przyjrzał się dobrze „HMS Gallatine". Mały okręt, uzbrojony w zaledwie dwadzieścia osiem dziewięciofuntowych dział, wyglądał jednak na szybki. Potem odwiedził Connelly'ego, który przyrzekł, że skontaktuje się z McBane'em i poprosi go o odwiezienie lady Eleanor do Adare. Obiecał też, że jeśli okaże się to niemożliwe, sam ją odwiezie. - Sean? - Pod okapem stanęła uśmiechnięta Kate. - Pada. Dlaczego tak stoisz i mokniesz? Doskonale wiedział, czego Kate chce. Nigdy do końca nie rozumiał, dlaczego kobiety się za nim uganiają, ale to mu nie przeszkadzało. Pierwszą kochankę posiadł w wieku trzynastu lat i od tego czasu tylko zmieniał 182

kolejne. Jak wszyscy mężczyźni z rodziny O'Neillów, w tej materii dysponował niespożytymi siłami. Kate podeszła do niego. Mokra od deszczu sukienka lepiła się do ciała, uwydatniając kobiece kształty. - Dobrze się czujesz? - zapytała. Wiedział, co jej chodziło po głowie, sam też tego pragnął. A Kate nie żądałaby miłości w zamian za seks. Mógł po prostu zabrać ją do stajni, położyć na sianie. - Doskonale - odparł. - Cieszę się. - Patrząc badawczo na Seana, musnęła palcami jego policzek. Nie było powodu, żeby nie ująć jej dłoni i nie poprowadzić jej tam, gdzie naprawdę chciał - poza jednym. Na górze, w odstręczającym pokoju, czekała na niego Elle. Gdyby tylko wrócił, od razu by wiedziała, co zrobił. I to by ją zraniło, znów zraniło. Kate powiodła dłonią niżej, po szyi i nagiej ciepłej skórze piersi. Podziałało to na niego jak diabli, gdy nagle w jego głowie rozbłysła myśl, że Kate nie ugasi jego pragnienia, bo to nie ona jest jego powodem. Uśmiechnęła się kusząco, powędrowała dłonią za pasek spodni. Sean gwałtownie zatrzymał jej rękę. Kate zdumiała się, oblała rumieńcem. Chciał ją przeprosić, lecz zdał sobie nagle sprawę, że nie są sami. Pod okapem stała Elle. Odepchnął Kate. Wiedział, że powinien krzyknąć na Elle, przypomnieć jej, że damy nie szpiegują, nie mógł jednak wydobyć głosu. tylko na nią patrzył - a ona na niego. I zaraz zniknęła za drzwiami. 183

- Przepraszam, Kate. - Ona nie jest twoją siostrą - szepnęła. Nie usłyszał tych słów, biegł już za Elle. Eleanor wpadła do pokoju i zatrzasnęła za sobą drzwi. Przedtem nie odrywała wzroku od Seana, który stał tam z Kate, od tej pełnej lubieżności sceny. Bez wahania zasunęła zasuwę. Czyż nie wiedziała, że jeśli nawet Sean nie spał jeszcze z Kate, to na pewno się do tego szykuje? Dlaczego jednak tak się tym przejmowała? Jeśli nie Kate, zjawiłaby się jakaś inna kobieta. Prędzej czy później musiałaby się z tym pogodzić, dlaczego więc nie teraz? - Elle, otwórz.

S R

Wpatrywała się w zamknięte drzwi. - Nie! - Zacisnęła z furią usta.

- Otwórz, proszę. Zmokłem i... jest mi zimno.

- Zimno? A ja myślę, że jest ci bardzo gorąco!

I znów zaatakowało ją pożądanie. Dlaczego ogarniała ją gorączka, kiedy tylko choćby pomyślała o Seanie?

- Otwórz drzwi... porozmawiamy... do diabła! Choć nie chciała, jednak odsunęła zasuwę i szybko się cofnęła.

Obrzucił ją chmurnym spojrzeniem.

- Myślałem, że już wyrosłaś... z tego szpiegowania mnie. - Nie szpiegowałam - skłamała gładko, ale każda kobieta ją zrozumie. Jak tylko zobaczyła Kate, musiała zejść na dół. - Potrzebujemy wody, a ty nie zabrałeś wiadra. Więc je zniosłam. - Szpiegowałaś. Skrzyżował ramiona na piersi. Eleanor wpatrywała się w niego, ponieważ, niestety, nadal był bez koszuli. 184

Wiedziała, że nie powinna się tak gapić, lecz to było silniejsze od niej. Czy nie mogłaby z nim sypiać? Jeżeli nie, to zawsze znajdzie się jakaś inna kobieta, a ona przecież i tak nie jest już dziewicą. - Posłuchaj... wcale nie chcę Kate. - Owszem, chcesz. - Nie, nie Kate. - Zaczerwienił się. Krew zapulsowała jej w skroniach. - Co masz na myśli? Bezradnie machnął ręką, a potem jego spojrzenie powędrowało niżej, ku jej piersiom, biodrom... A potem zamknął oczy i odwrócił się gwałtownie.

S R

Czyżby oznajmiał w ten sposób, że jej pragnie? Jego wzrok tak dziwnie płonął, gdy na nią patrzył. Była już jednak tak zdezorientowana, że nie wiedziała, czy to był gniew, czy pożądanie. A teraz próbował się opanować. Tłumił złość czy żądzę? Boże, dlaczego to wszystko takie trudne! - pytała się w desperacji samej siebie.

- Elle... ja nie spałem z Kate, nie spałem i nie zamierzam. - Dlaczego? Dawniej nie byłeś taki wybredny. - Stal ze zwieszoną głową, milczał. Położyła dłoń na krzyżujących się bliznach. - Nie rozumiem. Już byś się z nią uporał. - Nie...

- Sean... - Powiodła dłonią po plecach. Zadrżał. Przysunęła się bliżej, przycisnęła wargi do jego karku. - Nie... uwierz... Czuła, że się poddawał, że musi się podać. Przysunęła się jeszcze bliżej, aż jej piersi przylgnęły do niego. Całowała skórę na karku, powoli przesuwała usta. Zadrżał i szepnął: - Czy chcesz... żebym cię zranił? 185

- Nie, Sean, ty nie możesz mnie zranić. - Wpiła się wargami w szyję. Wyrwał się. Jego oczy dziko błyszczały. - Dlaczego? Dlaczego znów mnie uwodzisz? -W jego głosie słychać było i pożądanie, i strach. - Bo muszę być z tobą! Nie tylko ty odczuwasz żądzę, ja też! - I dlatego, że cię kocham, dodała w myślach. - Eleanor... nie... utrudniaj... wszystkiego... jeszcze bardziej. - Sean, zmieniłeś się, ale wciąż cię pragnę, nawet bardziej niż kiedyś. Stał nieruchomo, walczył z sobą. Wreszcie powiedział: - Nie mogę... znów cię zranić. Proszę! - Nie zranisz.

S R

Wiedziała, że kłamie. Wiedziała, że będzie zraniona. Jednak wszystko straciło znaczenie, cała logika, jej plany, wszystko poszło precz. Pozostał tylko nędzny, skąpo umeblowany pokój, oraz ona i Sean. - Powinnaś wrócić do Adare - przemówił żarliwie. - Powinnaś wyjść za Sinclaira.

- A ty musisz wyjechać do Ameryki. Wiem. Lecz co to ma wspólnego z tą chwilą? - Gdy milczał, cały napięty i rozedrgany, szepnęła: - Ta chwila, zrozum, ta chwila.

- Nie mogę ci dać... miłości - powiedział błagalnie, jakby korzył się przed nią. - Proszę cię tylko o rozkosz. Daj mi ją. Musisz. Ta chwila, Sean... Już była w jego ramionach. Ich usta stopiły się z sobą. - Elle - szeptał nieprzytomnie, rozpinając jej koszulę. - Elle. Gdy po latach będzie wspominać ten dzień, niewiele obrazów zdoła odtworzyć. Nigdy jednak nie zapomni szaleńczego pożądania i gwałtownego pędu ku jego spełnieniu. 186

A także że są już nadzy, leżą w łóżku, i zaraz ma się stać to. Wtedy Sean nagle uspokoił się, spojrzał jej w oczy i szepnął: - Potrzebuję cię, Elle. - A gdy tylko się uśmiechnęła, spytał z czułością: - Jesteś pewna? Dotknęła jego twarzy, blizny na policzku. - Tak. I wiedz, że nigdy mnie nie zranisz. Pospiesz się, Sean. Kocham cię! I świat zawirował. A gdy przestał wirować, zrobiło się tak cicho i tak dobrze. Lecz po jakimś czasie niepoprawna Elle znów zaczęła wszystko analizować. I doszła

S R

do wniosku - miała się bać tej prawdy czy cieszyć z niej? - że pokochała Seana takiego, jakim się stał, równie mocno, jak kochała tego dawnego, sprzed lat. A może inaczej: niezależnie od zmian, które w nim zaszły, nigdy nie kochała go bardziej. Pocałowała go w policzek.

- Czy... w porządku, Elle... Eleanor? Nie znosiła, kiedy tak się poprawiał.

- Jestem Elle, tyle tylko, że trochę urosłam. -W jego oczach był smutek. Sięgnęła po koszulę, zasłoniła nią piersi. - Tak, Sean. W porządku. Było... cudownie. - Nie odwzajemnił jej uśmiechu. Zmusiła się, by dodać lekkim tonem: - Czuję się doskonale. To takie wspaniałe, być razem w łóżku. Było mi dobrze i niczego więcej nie pragnę. - Patrzył na nią jak na potwora. Przestała się uśmiechać. Walczyła z ogarniającym ją poczuciem bólu. - Tylko tego mi trzeba. Namiętności, kogoś w łóżku, kochanka. Usiadł i się odwrócił, włożył spodnie. Potem na nią spojrzał. Uniosła koszulę wyżej, do szyi. - A ja chcę, żebyś była bezpieczna... pragnę tego. - Wstał. - Przyniosę wodę, żebyś mogła się umyć. 187

- Chcesz, żebym była bezpieczna... w Adare. - Tak. - Ruszył w kierunku drzwi. Gdyby żywił do niej głębsze uczucia, nie odsyłałby jej do domu i narzeczonego, tylko zabrał z sobą do Ameryki. Przy drzwiach się odwrócił. - Jesteś niesłychanie piękna... Eleanor. - Sean... -Nie podobał się jej wyraz jego twarzy. Wiedziała, że zaraz nastąpi jakieś „ale". - Zasługujesz na coś więcej niż noc... w moim łóżku. - Tak, zasługuję - odparła natychmiast. - Przepraszam.

S R

Patrzyła tylko, jak wychodził z pokoju.

188

ROZDZIAŁ TRZYNASTY Ogarnęła ją dotkliwa pustka. Kiedy się kochali, czuła się bliższa Seanowi niż kiedykolwiek. Teraz jednak żałował tamtych chwil. Wiedziała, że wiele przeszedł i potwornie cierpiał, nie mogła jednak zrozumieć, dlaczego nie chce dopuścić, by między nimi rozkwitła miłość. Zaczęła się ubierać. Może kiedy dowie się więcej o ostatnich czterech latach, zachowanie Seana stanie się bardziej zrozumiałe, ale brakowało na to czasu. Wyjeżdżał do Ameryki, a ona miała wracać do domu.

S R

Gdy postawiła gołą stopę na podłodze, poczuła ból. Nadziała się na jakiś przedmiot. Musiał wypaść z kieszeni Seana. Podniosła go. Mały stateczek, dziecięca zabawka. Jeden maszt, precyzyjnie wyrżnięte w drewnie szczegóły.

Dlaczego Sean nosił w kieszeni ten stateczek? Jak wiele tajemnic jeszcze skrywa? Najpierw ta Peg, teraz jakieś dziecko... Wrócił do pokoju, stanął przy balii w kącie.

- Napełnię ją, żebyś się mogła wykąpać. - Unikając wzroku Elle, przelał wodę z wiadra do balii.

Zanim zdążył ponownie się oddalić, zawołała: - Sean, zaczekaj. - Nie. - Zupełnie cię nie rozumiem!

- Zmieniłem się... i dobrze o tym wiesz. Uprzedziłem, że nie mogę ci dać nic więcej poza godziną w łóżku. A ty się na to zgodziłaś. - Myślałam, że to mi wystarczy, ale to nieprawda. - Przyniosę jeszcze wody. Chwyciła go za ramię. 189

- Posłuchaj! To było coś więcej niż fizyczne doznanie, Sean! Szarpnięciem oswobodził ramię i opuścił pokój. Opadła na krzesło. Po chwili zorientowała się, że nadal ściska w dłoni drewniany stateczek. Odstawiła zabawkę na stół. Właściwie przyznał, że ich zbliżenie nic dla niego nie znaczyło. Potrzebowała więcej czasu z Seanem. Więcej czasu, żeby mu pomóc. Jednak Brytyjczycy deptali im po piętach. Najpóźniej za kilka dni on wyruszy do Ameryki, a ona do Adare... Wrócił, nie patrzył na nią, miał zaróżowione policzki. Wlał do balii następne wiadro wody.

S R

- Zaczekam na podwórzu - rzucił. Zerwała się na nogi. - Czy zarezerwowałeś miejsce na statku? - Jeszcze nie.

Poczuła niewysłowioną ulgę.

- Elle, to znaczy Eleanor. - Patrzył na nią ponuro. - To był kiepski pomysł. I znów to moja wina. Proszę, nie płacz - zakończył bezradnie. - Nie płaczę.

- Jednak czujesz się zraniona... Widzę to w twoich oczach! Znów to zrobiłem.

- Nie rozumiem, jak możesz mnie dotykać tak, jak dotykałeś, całować tak, jak całowałeś, a potem twierdzić, że tylko bawiliśmy się w łóżku! Kochałeś mnie, kiedy byłam dzieckiem... nie ośmielaj się zaprzeczać! powstrzymała jego protest. - A kiedy dorosłam, byliśmy najlepszymi przyjaciółmi... Niemal wszystko robiliśmy razem! A teraz, gdy stałam się kobietą, połączyła nas również namiętność. - Uważaj, to zbyt dale...

190

- Zbyt daleko sięgam? Och, Sean... Wiem, że przez dwa lata siedziałeś sam w celi. Wiem, że cię biczowali. Wiem, że tamtej nocy w wiosce zginęli żołnierze... i wiem, że obwiniasz siebie! To jednak już przeszłość. Dlaczego nie chcesz mnie z sobą zabrać?! Dlaczego? Próbujesz sam siebie za coś ukarać? I dlatego odmawiasz sobie szczęścia? A przecież uczyniłam cię szczęśliwym! Możemy codziennie być razem w łóżku, możemy wieść wspólne życie! Mogę rodzić twoje dzieci! - Gdzie twoja duma? - Pobladł gwałtownie. -Nie powinnaś błagać mężczyzny... o miłość. Miała ochotę walnąć go w twarz.

S R

- Nie błagam o miłość. Otwieram ci tylko oczy na to, co oczywiste. Przecież już mnie kochasz, choć nie chcesz się do tego przyznać. I to głęboko. Czy możesz temu zaprzeczyć?

Z zapartym tchem czekała na odpowiedź.

- Nie chcę... zranić cię... znowu - wykrztusił.

- Najmocniej mnie zranisz, jeśli znikniesz z mojego życia - tłumaczyła żarliwie. - I kto się tobą zajmie w Ameryce? Kto uleczy twoje rany? - Mówiłem ci już... są wyleczone.

- Oboje doskonale wiemy, że to kłamstwo. Ich spojrzenia się zderzyły. - A jeśli... nas schwytają?

Nadzieja sprawiła, że szybciej zabiło jej serce. Podeszła bliżej, dotknęła ramienia Seana. - A co, jeśli nie schwytają? - Nie rozumiesz... brytyjscy żołnierze... nie wiesz... co mogą zrobić. - Nie mnie! Jestem kobietą, damą, córką hrabiego. Sean, jeśli pozwolimy, żeby Cliff nam pomógł, nikt nas nie schwyta.

191

- Nie chcę, żeby go powiesili razem ze mną! I nie chcę, żeby z mojego powodu skrzywdzili ciebie! Myślała intensywnie przez chwilę. - Jest coś więcej, prawda? Stało się coś strasznego, o czym mi nie wspomniałeś. Coś, co sprawia, że tak się boisz o mnie, o Cliffa, o nas wszystkich. Sean, co naprawdę wydarzyło się w więzieniu? Milczał potwornie zdenerwowany i spięty. Ta cisza była nie do zniesienia. - Wiesz, że możesz mi ufać - szepnęła wreszcie. - Cokolwiek ukrywasz, twoja tajemnica będzie u mnie bezpieczna.

S R

- Nie mogę ci dać tego, czego pragniesz... nie mogę, Elle. Poczuła cały jego ból, jakby stali się jedną osobą. To następuje tylko wtedy, gdy darzy się kogoś bezkresną miłością.

- Nie będę już naciskała, Sean. - Objęła go czule. - Pozwól tylko, bym niosła ci ulgę. Na to na pewno możesz się zgodzić.

Rozpaczliwie walczył z sobą, wreszcie odsunął się nieco od Elle. - Jesteś wspaniałą kobietą. - Jego twarz złagodniała, kąciki ust uniosły się w delikatnym uśmiechu.

Dotknęła palcem jego policzka.

- Miałeś kiedyś dołeczek. Chciałabym znów go zobaczyć. I raz już zobaczyłam. Uśmiechnąłeś się do mnie na chwilę przed tym, zanim zaciągnąłeś mnie do tego łóżka. Pokręcił przecząco głową. Być może nie chciał przyznać się do tamtego uśmiechu lub też podkpiwał sobie z niej, zaiste bowiem, kto tu kogo tak naprawdę zaciągnął do łóżka? Nagle, gdy spojrzał na stół, wzrok jego błysnął. - Skąd to masz?! 192

Zdziwiona Eleanor patrzyła, jak stateczek błyskawicznie zniknął w jego kieszeni. Odwrócił się do niej, patrzył na nią oskarżycielsko. Przeraziła się tego, co zabawka mogła dla niego oznaczać. - Znalazłam na podłodze - wyjaśniła spokojnie. - Sean, dlaczego nosisz z sobą ten stateczek? To pamiątka? - Tak. Odwrócił się i sięgnął po wiadro. Zagrodziła mu sobą drogę do drzwi. - Nie rozumiem. Co to znaczy? Kto ci to dał? Jakieś dziecko? - Przepraszam - wycedził przez zęby. - To zabawka jakiegoś dziecka, prawda?!

S R

Odparł równie gwałtownie:

- Tak, dziecka! Michaela... mojego syna... który nie żyje. Z łomotem zbiegł po schodach.

Eleanor rozmyślała zaszokowana. Sean miał syna? I ten syn nie żyje? Spał z tak wieloma kobietami, że nie byłoby dziwne, gdyby miał bękarta. Większość mężczyzn miała.

Osunęła się na krzesło. Lecz jego syn nie żył? Objęła się rękoma i pogrążyła w myślach. Czy Sean dlatego tak rozpacza? Czy taka jest prawdziwa przyczyna jego bólu?

Wrócił i wlał do balii ostatnie wiadro wody. Widać było, że wciąż jest zły. - Nie wiedziałam, że miałeś syna - szepnęła. -Sean, tak mi przykro. Dopiero kiedy wypowiedziała te słowa, smutna prawda w pełni do niej dotarła. Miał dziecko i to dziecko jest martwe. - Powinienem był go chronić. To był mój obowiązek. - Jak umarł? - Ujęła jego dłoń.

193

- Żołnierze podpalili mój dom. Nie mogli znaleźć mnie... więc zabili jego. - Oswobodził dłoń. - Nie chcę o tym opowiadać... Dlaczego nie zostawisz mnie w spokoju? - Podszedł do piecyka i uklęknął, żeby dorzucić drew do ognia. Uklękła przy nim. - Wiem, że to bardzo bolesne. - Głaskała jego plecy. Nadal drżał, choć starał się opanować. Nigdy nie kochała go bardziej i nigdy nie chciała go chronić tak jak teraz. Chronić przed smutkiem, poczuciem straty. - To nie twoja wina, Sean. - Moja. Miała rację. Obwiniał się o wielką tragedię.

S R

- Nie. Za śmierć Michaela odpowiadają ci, którzy podpalili dom. Ty jesteś wspaniałym człowiekiem. Gdybyś tam był, oddałbyś za niego życie. Oboje doskonale to wiemy. Nie możesz się obwiniać. Sean, popatrz na mnie... Musisz przestać się oskarżać. To nie przywróci Michaelowi życia. - Ile razy... uratowałem ciebie? A Michaela nie. Dlaczego? Po jego policzku popłynęła łza. Eleanor zmazała ją kciukiem. Patrzyli sobie w oczy. Po chwili wstała. Ujęła go za rękę i zmusiła, żeby również wstał.

- Tak bardzo cię kocham - szepnęła niepewnie. Patrzył na nią z rozpaczą, po chwili pokręcił głową. Nie zważając na ten protest, powiodła wargami po jego ustach. Stał nieruchomo, pozwalając się całować. Czuła jego usta, czuła słonawy smak spływających po policzkach łez. Aż wreszcie objął ją mocno i z żarliwą desperacją pocałował. Złożyła głowę na jego piersi. Jego ręka powoli wśliznęła się pod jej ramię. Eleanor mocno zacisnęła powieki, żeby zatamować gwałtownie napływające łzy. 194

Myślała o jego synu, Michaelu. Nasuwało się wiele pytań, nie był to jednak dobry moment na powracanie do tej kwestii. Poza tym wolała jak najdłużej pozostać przytulona do niego w łóżku. Tym razem się nie łudziła. Ich namiętność nie oznaczała, że Sean zmienił swoje plany. Chciała się zatem tylko cieszyć chwilą. Położyła dłoń na jego piersi, pieściła go, tak jednak, by go ukoić, a nie podniecić. A potem zaburczało jej w brzuchu. Spojrzała na niego. Chociaż nieznacznie, to jednak się uśmiechnął. - Przyniosę coś na kolację. Odpowiedziała uśmiechem. - Jest już ciemno. Może to nie najlepsza pora na włóczenie się po ulicach.

S R

- Też zgłodniałem, a po ciemku jest bezpieczniej. Mogę sobie chodzić i nikt... mnie nie widzi. A do gospody jest blisko.

Pogładziła go po brzuchu. Rozkoszowała się gładkością jego skóry i własną odwagą, która pozwoliła jej na taką pieszczotę. Przypomniała sobie jednak straszny wzór na plecach, pamiątka po biczowaniu, i otrzeźwiała. Usiadła. Nie chciała, żeby znów cierpiał.

- Ja przyniosę kolację. Ja pójdę do gospody. Patrzył na jej nagie piersi. - Nie.

Podziwiał ją, co znów przyjemnie podnieciło Elle. Niby skromność nakazywała zasłonić się, ale przecież to był Sean, jej... kochanek. - Nie jestem już dzieckiem. Nie trzeba mnie pilnować na każdym kroku. Gospoda jest tuż za rogiem... - Nie. - Uniósł skraj koca i okrył jej piersi. - Damy są skromne. Musiała się uśmiechnąć. - A kto powiedział, że jestem damą? W każdym razie między sobą już dawno ustaliliśmy, że nią nie jestem. On także się uśmiechnął i wstał z łóżka. 195

- Jakże mógłbym zapomnieć? Pożerała go wzrokiem, kiedy sięgał po ubrania. Dostrzegł to, gdy wciągał spodnie, i mocno się zarumienił. - Damy nie są tak śmiałe. - Damy zapewne tak - zakpiła. - No a ty jesteś piękny, więc dlaczego miałabym nie patrzeć? Mężczyźni ciągle gapią się na kobiety. - Nie możesz... nie powinnaś być taka... przecież sama wiesz. - Nienawidzę wszystkiego, co powinnam -oświadczyła z rozbrajającą szczerością. Znieruchomiał, myślał o czymś głęboko. Eleanor przypominało to

S R

niejasno inny czas, inne miejsce. Byli wtedy znacznie młodsi... - Sean?

Powoli się odwrócił, obrzucił ją wzrokiem. Wiedziała, wyczytała to w jego oczach, że widzi ją jako dziewczynkę z warkoczami, nie kobietę, którą właśnie miał w łóżku. Po chwili jego spojrzenie nabrało ostrości. - Jesteś damą... tylko niekonwencjonalną. Nie zapominaj o tym. - Udaję damę, kiedy muszę, to znaczy prawie zawsze. Wiesz, że nie znoszę sukien, picia herbaty i chodzenia na bale. Nie nauczyłam się nawet dobrze tańczyć.

- Tylko ty... jesteś na tyle odważna, żeby uczciwie to wyznać. - Był wyraźnie rozbawiony. - Sean, zobaczyłam dołeczek! - Gdy natychmiast spoważniał, wstała z łóżka. - Wspaniale jest widzieć, gdy się uśmiechasz. - Powinnaś się ubrać. Kiedy to mówił, jego policzki się zaróżowiły. Czuła się z nim tak dobrze, że nie pamiętała nawet, że jest naga. Teraz jednak chwyciła koc i owinęła się nim. 196

- Przecież znasz już doskonale każdy kawałek mojego ciała. Rumieniec na jego twarzy się pogłębił. - A mnie to nie przeszkadza! - Elle, mam nadzieję, że zachowujesz się tak... tylko przy mnie. Nikt inny by tego nie zrozumiał. Ani by tego nie... zaakceptował. - Aha, to znaczy Sinclair? - On także. Gdy się odwrócił, chwyciła go za ramię, a słowa same popłynęły: - Chyba się nie spodziewasz, że do niego wrócę? Przecież nie po tym, co się działo między nami! - W milczeniu zapinał koszulę. Nadal chce mnie odesłać do Sinclaira, uznała. - Całe popołudnie spędziliśmy w łóżku!

S R

- Już to przedyskutowaliśmy - odparł ze złością.

- Nie było żadnej dyskusji. Po prostu podjąłeś decyzję i wydałeś mi polecenie. A ja co? Kukiełka? Nie mam w tej sprawie głosu? - Dlaczego musimy znów do tego wracać? - rzucił poirytowany. - Dlatego, że czym innym jest popełnienie głupiego błędu, który nie ma większego znaczenia, a czymś zupełnie innym świadome oszukiwanie dobrego i uczciwego człowieka. Przecież świadomie zostaliśmy kochankami! - krzyknęła z furią. Zerknął na nią z ukosa.

- Nic się nie zmieniło... Sinclair zapewni ci ochronę. - Ruszył w kierunku drzwi. Eleanor osłupiała. Dopiero po chwili zdołała odpowiedzieć: - Nie potrzebuję ochrony przed Brytyjczykami, ale ty nigdy w to nie uwierzysz, prawda? Odwrócił się do niej.

197

- Byłem zwierzęciem... w klatce. Tym razem zawisnę. A ty? Chcesz spędzić resztę życia w Tower? Czy może jednak wolisz pozostać w klasie uprzywilejowanej jako pani Sinclair? Nie złościła się już, starała się go zrozumieć. - Przecież nikt nie zamierza zamykać mnie w Tower. Czy te irracjonalne obawy mają coś wspólnego z losem Michaela? - Gdy milczał, dodała: - Poza tym chyba czegoś nie rozumiesz. Nie mogę zaraz po wyskoczeniu z twojego łóżka ślubować wierności Peterowi. To byłoby ohydne. - Wiedziałem, że to błąd! - Zaklął szpetnie. -Załatwiłem ci na jutro

S R

powrót do domu. I uzgodniliśmy, że będziesz przed Sinclairem udawała niewinną. Obiecałaś!

- Niczego takiego nie obiecałam! Poza tym nasza jednostronna dyskusja odbyła się przed tym, gdy przez całe popołudnie korzystałeś z mojej... przychylności.

- Uważaj! - Ostrzegawczo uniósł rękę.

- Na co mam uważać? Na twoją wrażliwość? Mam ci nie wypominać, że postępujesz niehonorowo? Już raz popełniłam ten błąd, prawda? I ty już raz odmówiłeś mi małżeństwa - powiedziała gorzko. Niezależnie od tego, co wiedziała i co rozumiała, jego niechęć do ślubu z nią bardzo ją bolała. - Nie jestem głupia. Na pewno nie będę grała ponownie tą samą kartą. - W jaką grę zatem grasz? - rzucił wściekle. - Nie mogę cię tu zostawić, Sean. Mówiłam ci to już wcześniej. Jeśli sam popłyniesz do Ameryki, nikt się tam tobą nie zajmie. Powiedziałeś, że nikt nie może ci pomóc, ale to nieprawda. Ja mogę. I pomogę. Jestem twoją drugą połową. - To dziwne, ale uśmiechnęła się przez łzy.

198

- Prędzej umrę... - był szary jak popiół -... niż narażę cię na takie niebezpieczeństwo. Opadły jej ręce. On jej nie słuchał, a ona nie mogła pojąć jego obaw. - A ja prędzej umrę, niż cię tutaj zostawię. - Nie! Kiedy wreszcie zrozumiesz? To nie jest bezpieczne. Nie powinienem był wracać po ciebie... Byłabyś teraz bezpieczna jako żona Sinclaira! Do diabła! Elle! - Rozumiem, że chcesz mnie odesłać do domu. Tak, to jeszcze pojmuję. Ale ty mnie wpychasz w ramiona innego mężczyzny! To nie do wiary! Przecież pragniesz być ze mną, przecież mnie potrzebujesz, Sean!

S R

- Nikogo nie potrzebuję! Potrzebuję tylko powietrza, wody, jedzenia... To ty potrzebujesz mnie, nie odwrotnie! Zawsze tak było! - Nie zważał, jak bardzo ją ranił. A może chciał zranić? - Przestań więc twierdzić, że jest inaczej! Nigdy o to nie prosiłem... o miłość! Nigdy, ani razu! - Zaczerpnął tchu, lecz wcale się nie uspokoił. - Gdyby sprawy ułożyły się inaczej, kto wie, może byśmy byli razem... Postąpiłbym honorowo, uczynił cię moją żoną, ale przecież jesteś zaręczona! Tak jak powinnaś! Zapomnij o mnie! Zapomnij o tym wszystkim! -Gwałtownym gestem wskazał łóżko. - Musisz wyjść za Sinclaira, nie za mnie, za zdrajcę, który skończy na stryczku... I... jeśli będziesz w sobie nosić moje dziecko... on wychowa mojego syna na cholernego Anglika! I ten syn nie doświadczy nigdy przemocy... niesprawiedliwości... najgorszego upodlenia! - Wściekłym ruchem strącił ze stołu butelkę po winie, która roztrzaskała się z hukiem. Jak bardzo prawda może ranić? - pomyślała Eleanor. - Masz rację. Zawsze cię potrzebowałam i kochałam. A ty co? Nienawidziłeś mojego uczucia, mojego zaufania? Tak jak brzydziłeś się tego, co przed chwilą robiliśmy w łóżku? 199

- To... to nieuczciwe. - Tak, to nieuczciwe. Za to ty postąpiłeś nad wyraz uczciwie, gdy przed czterema laty zostawiłeś mnie bez słowa... choć wiedziałeś, jak bardzo będę tęsknić za tobą... a zostawiłeś mnie, by się cieszyć związkiem z inną kobietą, czyż nie? A potem Sean O'Neill, ten wzór uczciwości, powrócił i zabrał mnie w dniu mojego ślubu! I ten wzór uczciwości wziął mnie do łóżka. Lecz żenić się ze mną już nie zamierza. To nad wyraz uczciwe, czyż nie, Sean? -Patrzył na nią w milczeniu. Uśmiechnęła się gorzko. - Tyle razy mnie już zraniłeś. Swoim wyjazdem i po powrocie. Czy zdajesz sobie sprawę, że nigdy nie zraniłeś mnie przez te wszystkie lata, kiedy razem

S R

dorastaliśmy? Byłeś moim bohaterem. - Przestań - szepnął.

- Może jednak nie potrzebowałeś dokuczliwego bachora, który wciąż cię szpiegował, albo młodej kobiety, która z radością zdzierała sobie dłonie, żeby pomóc ci odbudować dom. Być może beze mnie miałbyś przyjemniejsze dzieciństwo i młodość.

- Wybacz mi, Elle. Ale... ale już dość.

- Nie! To ty powiedziałeś już dość, ale teraz moja kolej. Potrzebujesz mnie. Cierpisz z powodu śmierci Michaela, z powodu dwóch lat spędzonych w więzieniu, może jeszcze coś innego cię dręczy. Nie wiem, ale wiem za to, że potrzebujesz mnie tak bardzo, jak jeszcze nigdy nie potrzebowałeś niczego i nikogo. Potrzebujesz mnie bardziej niż powietrza, jedzenia i wody! - Przerwała na moment. Sean był blady jak trup, pot wystąpił mu na czoło. Wiesz, z czego jeszcze zdałam sobie sprawę dziś po południu? Kocham cię całym moim sercem. Kocham cię nie tylko takim, jakim byłeś, lecz także takim, jakim jesteś teraz. - Oszalałaś! 200

- Zapewne, bo miłość jest bliska szaleństwa. Ale poza tym wszystko ze mną w porządku. Myślę, słyszę, widzę. I właśnie dziś przejrzałam na oczy. Uciekasz przed tym, co spotkało Michaela. Uciekasz przed strasznymi wspomnieniami. Wiedz jednak, że przede mną nie uciekniesz. Chcę zostać twoją żoną. I jeśli będę musiała, zaczekam. Nieważne jak długo. - Nie... Elle... Eleanor... nie. - Nie wrócę do domu, żeby wyjść za Sinclaira, Sean. To postanowione. - Powiedziałem „nie"! - ryknął. - Kiedy wreszcie zrozumiesz? Ożeniłem się z Peg. Nie ożenię się z tobą!

S R 201

ROZDZIAŁ CZTERNASTY Musiała się przesłyszeć. Przecież nie mógł się ożenić z inną kobietą. Kiedy jednak patrzyła na jego zaczerwienioną twarz i płonące wściekłością oczy, traciła tę pewność. Przesłyszała się, tak? A może to tylko sen? - Nie jesteś żonaty - wykrztusiła. - Peg nie żyje. Wszystko wokół się rozmazało. Jak to się mogło stać? Przez całe lata za nim chodziła, była jego uprzykrzonym giermkiem, nieraz dostała w ucho,

S R

ale zawsze było dobrze, przyjaźnie, wesoło, zawsze to był jej Sean. Przeżyli tyle wspólnych pięknych chwil. Razem pływali, jeździli konno, polowali, łowili ryby, i skakali z urwiska. Grali w karty i bawili się w chowanego. I za każdym razem, kiedy znalazła się w kłopotach, w cudowny sposób pojawiał się on. Kiedy spadła z kuca, jadąc za myśliwymi. Kiedy w jeziorze zaplątała się pod wodą w zielsko. Sean nieodmiennie zjawiał się przy niej na czas. Kochała go zawsze i nigdy nie przestała kochać, nawet gdy tak bezdusznie odebrał jej niewinność. A on ożenił się z inną kobietą. - Proszę. - Podał jej kubek z wodą. - Wypij trochę, poczujesz się lepiej. - Och... - Odtrąciła kubek. - Dlaczego? Sean, dlaczego? - Serce odrętwiało, przenikał ją chłód. - Ona nie żyje, Elle. Przeze mnie... Oni oboje nie żyją... Powinnaś usiąść. Opadła na krzesło. Miała mokrą od łez twarz. Próbowała skupić wzrok na Seanie, nadal jednak mgła zamazywała jej wzrok. - Jak mogłeś... ? Chwycił jej dłoń. - To nie tak... Nie kochałem jej. 202

Kłamał? Nic już nie rozumiała. Co go tak naprawdę łączyło z tą Peg? Patrzyła na niego ze smutkiem i niedowierzaniem. - Dlaczego się gapisz? - krzyknął. - Minęły cztery lata! Wiele w tym czasie zaszło! Ty miałaś wyjść za Sinclaira, ja ożeniłem się z Peg. I już po wszystkim. Teraz już w ogóle nie potrafiła go zrozumieć. Rozumiała tylko, że był mężem innej kobiety. Największa zdrada, z jaką miała do czynienia w swoim życiu. Gdyby Sean czuł tak, jak czuła ona, gdyby czuł, że należą do siebie, niezależnie od wszelkich okoliczności, z pewnością nie ożeniłby się z nikim innym. Małżeństwo jest czymś na zawsze. Postanowił być z inną kobietą do końca swoich dni.

S R

I nie miało znaczenia, że ta kobieta już nie żyła. Liczyły się jego wybór, decyzja i zdrada.

- Jak długo? - wykrztusiła, ocierając łzy. - Jak długo byłeś żonaty? - Krótko. Proszę, nie płacz.

Spojrzała w jego jasne, srebrzyste oczy i wyszeptała ze smutkiem: - Przecież miałeś ożenić się ze mną... Umknął wzrokiem, coś mruknął do siebie, a potem oświadczył zdecydowanie:

- Pójdę przynieść kolację. - W drodze do drzwi dodał: - Zamknij na zasuwę.

Nie ruszyła się z miejsca. W głowie miała istny huragan. Ożenił się z inną kobietą! Z jakąś Peg! Zobaczyła skończenie piękną damę, Irlandkę oczywiście, córkę arystokraty. Blondynkę, raczej niską, ponieważ Sean nie lubił wysokich kobiet. Ujrzała go z wybranką, z jego żoną. Śmiał się, był nią oczarowany.

203

Powiedział, że jej nie kochał. Załkała. Znała Seana wystarczająco dobrze, zwłaszcza Seana sprzed pobytu w więzieniu, by wiedzieć, że musiał darzyć tę kobietę uczuciem. I to głębokim. Rozszlochała się na dobre. Jakaż była głupia! Wykorzystał ją, jak wykorzystywał kobiety pokroju Kate. Była naiwna, gdy łudziła się, że ją kocha. Czy z Peg też kochał się z taką energią? Tak, na pewno, przecież w rezultacie ożenił się z nią! Prawda była taka, że Eleanor nie różniła się od Kate albo od jakiejś pokojówki czy córki farmera - bo nie była Peg, bo on na nią nie czekał, bo nie dbał o nią na tyle, by ją pojąć za żonę. Bo postanowił spędzić resztę życia z kimś innym.

S R

Nienawidziła tej kobiety. Boże, jakże nienawidziła, choć nie powinna. Po chwili zdała sobie sprawę, że nienawidzi też Seana. Zabrakło jej tchu, zaczęła się krztusić, jakby zaraz miała umrzeć. Och, jak dobrze byłoby nie żyć! Ale żyła i musiała coś z tym wszystkim zrobić. Pozostało jej jedno wyjście: musi uciec od Seana. Był zdrajcą w każdym znaczeniu tego słowa. Zdradził ją, zdradził ich oboje.

Ruszyła w dół po wąskich schodach. Zbyt późno zdała sobie sprawę, że jest bosa, nie wróciła jednak po buty. Na zewnątrz, na nocnym niebie błyszczało tysiące gwiazd. Na końcu ulicy paliła się lampa gazowa w żeliwnym kloszu. Eleanor zaczęła biec. Nieważne dokąd. Ważne, że biegnie tak szybko, jak potrafi. Że ucieka przed własnym sercem i pożerającym ją bólem. Minęła róg i zobaczyła trzech brytyjskich żołnierzy. Zachowywali się hałaśliwie, byli pijani. Dopadła do najbliższej wnęki i skryła się w niej. Po jakimś czasie, kiedy żołnierze już dawno odeszli, zaczęło padać.

204

Eleanor tego nie zauważyła. Przemarzła tak, że nie czuła także lodu w swym sercu i duszy. Powoli wspinał się schodami do pokoju nad warsztatem szewskim, przygnębiony rozpaczą Eleanor. Ponieważ Peg nie żyła, Eleanor zareagowała przesadnie na fakt, że był żonaty. Zachowywała się tak, jakby ją zdradził. On jednak, kiedy brał Peg za żonę, był w szoku po rzezi w Kilvore. Nie miał czasu, żeby przemyśleć ten krok. Ciężar smutku przytłaczał wszystko. A Sean nigdy nie dał do zrozumienia, że kocha ją tak, jak ona kochała jego. - Obiecaj. Przyrzeknij, że do mnie wrócisz. - Przyrzekam.

S R

Kiedy zostawiał Elle przy frontowej bramie Askeaton, wiedział od razu, że przyjęła jego obietnicę dosłownie, chociaż nie w takiej intencji ją wypowiedział. Czy to wyłącznie jego wina?

Pierwsze, co uczynił po powrocie do Adare, to zaczaił się na nią na drodze, a potem się z nią kochał. Teraz, w tym pokoju, uległ swoim najdzikszym żądzom i spędził z nią całe popołudnie. Nie powinien był jej tknąć! Oczywiście, miała swoje oczekiwania, ponieważ nie rozumiała, w jakim znalazła się niebezpieczeństwie. Każda szlachetnie urodzona i dobrze wychowana kobieta na jej miejscu oczekiwałaby, że się z nią ożeni - ale Elle chciała także jego miłości, a on jej w sobie już nie umiał znaleźć. Nawet dla niej. - Czy ty, Seanie O 'Neillu, bierzesz tę kobietę za żonę? Będziesz ją miłował w zdrowiu i chorobie, póki śmierć was nie rozłączy? Stał przy Peg w małej wiejskiej kaplicy w czarnym niedzielnym ubraniu pożyczonym od kowala. Peg miała na sobie prostą białą sukienkę i także pożyczony ślubny welon. Sean niespokojnie na nią spoglądał. Był 205

zdruzgotany. Wykonywał straszny obowiązek, ona zaś płakała z radości. Jednak jej łzy były też łzami smutku po śmierci ojca i wielu przyjaciół. Przez niekończącą się chwilę nie był w stanie wypowiedzieć słów ślubowania. Obraz Peg drgał, jej niebieskie oczy ściemniały, przybierając barwę bursztynu, i nagłe to Elle patrzyła na niego z wyczekiwaniem. Po raz pierwszy od miesięcy pomyślał o Elle i domu, zyskał niejasną świadomość, że wszystko jest jakimś nieporozumieniem, ale Peg szepnęła nagląco jego imię. Znów ją zobaczył, potem spojrzał na Michaela, który czekał z przejęciem, aż on poślubi jego matkę. Ktoś ze zgromadzonych płakał, wylewał łzy nad poległymi braćmi i kuzynami, ojcami i synami. Musiał

S R

chronić Michaela i Peg. Ponuro odpowiedział księdzu: - Tak.

Zdał sobie sprawę, że tkwi po ciemku na schodach, zatopiony w przeszłości. Dotąd nie przywoływał dnia swojego ślubu, pogrzebał go wraz z innymi wspomnieniami. Peg i Michael odeszli. Elle nie. I musiał w duchu przyznać, że nie wspomniał jej o swoim małżeństwie, bo wiedział, że ją to zmartwi.

Ruszył w górę. Nie zdołał ochronić żony i syna, nie zawiedzie jednak Elle. Nie spocznie, dopóki nie znajdzie się bezpiecznie w Adare z Sinclairem. Nauczy się odpędzać wizję Elle leżącej w łóżku innego mężczyzny. Zawahał się w połowie ciemnych wąskich schodów, oparł się o ścianę. Co się z nim dzieje? Dlaczego wrócił do domu tylko po to, by wplątać się w życie Elle? Dlaczego nie może z tym skończyć? Jego egzystencja stała się zimna i czarna tej nocy, podczas której zginęli Peg i Michael. Choć było już za późno, kiedy teraz, stojąc w ciemności, cierpiący i samotny, pomyślał o Elle, 206

schody rozjaśniało światło. Tak, Elle była promykiem słońca w jego życiu. Kiedy się uśmiechała, czuł niesłychane ciepło, nie tylko w ciele, lecz także w sercu i duszy. Nie wiedział, jak ją przeprosić, bo pocieszać by się nie ośmielił. Ponownie ruszył w górę. Zanim dotarł do ostatniego stopnia, zobaczył światło i zamarł. Drzwi do ich pokoju były szeroko otwarte. Upuścił torbę i jednym susem pokonał resztę schodów. Rzut oka wystarczył, by się upewnić, że pokój jest pusty. Krzyknął i uderzył pięścią w ścianę. Dokąd ona poszła? Ogarnął go przeraźliwy strach. Nasunął się mu przed oczy wyblakły czarno-biały wizerunek Peg, a potem najzimniejsze i

S R

najbardziej przerażające na świecie spojrzenie niebieskich oczu. Jeśli pułkownik Reed nadal pełni służbę w Irlandii, może być w każdym zakątku kraju, na przykład na północy, koło Drogheda. Jest kawalerzystą, jego regiment przenosi się tam, gdzie ma jakieś zadanie do wykonania. No tak, ale choć Reed stał się w jego snach potworem, ten mściwy pułkownik na pewno już o nim zapomniał, w Irlandii bowiem ciągle coś się działo. Dlatego nie skrzywdzi Elle, nawet jej nie tknie. Zamierzał już wyjść, lecz gwałtownie się odwrócił. Zobaczył sznurowane buty, które jej kupił.

Była w mieście boso. Boso! Zaraz jednak zdał sobie sprawę, że to dobrze, bo dzięki temu Elle zbytnio się nie oddali. Po kilku minutach siedział już w siodle i jechał kłusem ulicą. Konno przeszuka łatwiej większy obszar, tyle że Eleanor mogła być wszędzie. Czy zamierza wrócić na piechotę do domu? Znając ją, wiedział, że to możliwe. Dobrze, gdyby wróciła do Adare, ale w męskim ubraniu będzie bardzo zwracać na siebie uwagę, a żołnierze mogli być wszędzie. Poza tym samotna piękna kobieta na drodze narażała 207

się na ogromne niebezpieczeństwo, dla różnych obwiesiów to wspaniała gratka. Popędził Saphyra. Świt skąpał w szarym świetle port na południowym wschodzie miasta. Sean zatrzymał ogiera na niewielkim wzgórzu. Zbyt lękał się o Elle, żeby czuć zmęczenie. Prędko się zorientował, że jeśli ukryła się w mieście, nigdy jej nie znajdzie. Sprawdził teren na północ w kierunku Limerick, nie spotkał jej jednak na drodze. Zawrócił, gdy dotarł do punktu, którego na pewno nie zdołałaby osiągnąć, poruszając się pieszo. Oczywiście ktoś mógł ją podwieźć i w takim wypadku byłaby teraz w

S R

drodze do domu. Ta myśl powinna mu przynieść ulgę, nie zazna jednak spokoju, póki się nie upewni, że dotarła bezpiecznie do Adare. Lecz gdzie ona się podziewa? Może ktoś ją napadł? I teraz... Może zatrzymali ją żołnierze? Na skraju paniki, nie mógł skupić myśli. A potem skupił się na jednej. Cliff i jego brat zamierzali mu pomóc, chciał tego czy nie. Przed nim rozciągał się port, w którym cumowały promy kursujące pomiędzy Cobh a Cork. Sean spojrzał na zatokę oddzielającą port od wyspy i bezładnego zbiorowiska budynków wzdłuż linii brzegowej Cobh. Poprzedniej nocy kupił małą lunetę i teraz użył jej, przyglądając się panoramie w dole.

Kilkanaście jolek i slupów cumowało przy kei, kilka rybackich łodzi wychodziło już w morze. Jedyną dużą jednostką był „HMS Gallatine". Dziwne, bo baza marynarki znajdowała się po drugiej stronie wyspy, w Cobh. Zatoczył lunetą łuk - i uśmiechnął się. Fregata, znacznie większa, silniej uzbrojona i znacznie groźniejsza, z kadłubem pomalowanym na czerwono-czarno, stała nieopodal na kotwicy.

208

Tylko Cliff miał fregatę w tak jaskrawych kolorach. Tak, to musiała być „Piękna Pani". Ruszył w dół ze wzgórza, pozostawiając Cork z tyłu. Skoro Cliff tu jest, to może Elle też? Oddałby wszystko, by zastać ją bezpieczną na pokładzie okrętu. Znalazł małą rybacką łódź. Po chwili wiosłował jak szalony w kierunku „Pięknej Pani". W połowie drogi usłyszał wołanie wachtowego. Kiedy dotarł do burty, czekało już na niego kilku marynarzy. Rzucili mu linę i rozwinęli sznurową drabinkę, po której szybko się wdrapał. Żeglarze, choć prawo tak ich nie postrzegało, dziwnie przypominali piratów.

S R

Przy relingu stał Cliff. Objął go i poprowadził wzdłuż rzędu armat do kapitańskiej kajuty. Sean ledwie go poznawał. Był ubrany jak pirat, ze złotym kolczykiem w uchu, uzbrojony przy tym po zęby. Już sam jego widok podnosił na duchu.

- Zwariowałeś? - zapytał Cliff ściszonym głosem, a potem dodał głośno, by podwładni go usłyszeli: - Nikt nie może się zbliżyć do tego okrętu i nikt nie może go opuścić.

- Tak jest, kapitanie - rozległo się zewsząd.

- Mnie też jest miło cię widzieć - mruknął Sean. Cliff roześmiał się i gestem zaprosił brata do środka. Znaleźli się w dużej kabinie. Czerwony chiński dywan pokrywał niemal całą podłogę. Pośrodku stało ogromne łoże z baldachimem, a z boku stół i cztery wyściełane aksamitem w kolorze burgunda krzesła. Pokryte mapami portugalskie biurko ze spiralnymi nogami umieszczono naprzeciw drzwi. Cliff zamknął drzwi i mocno objął brata. - Sean, niech to diabli!

209

Nie widzieli się od ponad czterech lat, gdyż Cliff popłynął do Indii Zachodnich, zanim Sean opuścił dom. Cliff był od niego o dwa lata młodszy, sprawiał jednak wrażenie równego mu wiekiem. Byli sobie szczególnie bliscy, być może dlatego, że różnili się jak noc od dnia. Seana cechowały rozwaga, ostrożność i odpowiedzialność, natomiast Cliff był diabłem wcielonym. - Kopę lat - powiedział Sean. - Kopę... Przypłynęliśmy wczoraj, koło północy. - Cliff przyjrzał się bratu i przestał się uśmiechać. -Nie przypominasz siebie. Dobrze się czujesz?

S R

Sean wiedział doskonale, że z wyglądu bliżej mu do oprycha niż dżentelmena, nie miał jednak czasu na wyjaśnienia. - Ty też nie wyglądasz na syna szlachcica.

- Na morzu jakoś nie w głowie mi moda i dobre maniery. Co się stało? - Czy widziałeś Elle?

- Nie. Do diabła, przecież była z tobą! Sean usiadł. - Była. Potrzebuję twojej pomocy.

- Powiedz, co się stało. - Cliff poklepał go uspokajająco po plecach. Wtedy coś postanowimy.

- Odeszła... Poszedłem po kolację, a kiedy wróciłem, nie było jej. - Dlaczego Eleanor cię opuściła? Przecież jest w tobie na zabój zakochana. Zmilczę, że idiotycznie zakochana. Do diabła, uciekła Sinclairowi sprzed ołtarza! Co takiego zrobiłeś? - natarł na niego ostro. - Zachowałem się jak dureń. Powiedziałem jej prawdę... że ożeniłem się z inną kobietą.

210

- Ożeniłeś się? Do kroćset, nie wiedziałem. Nikt nie wiedział. - Szybko otrząsnął się ze zdumienia. -A twoja szczęśliwa wybranka? Kto ona zacz? I gdzie teraz jest? - Peg nie żyje - odparł ponuro Sean. - Podobnie jak jej syn. - Ubolewam z powodu twojej straty - rzekł surowym tonem Cliff - ale chyba się nie spodziewałeś, że Eleanor lekko to zniesie. Kocha się w tobie od zawsze. Czekała na twój powrót, Sean. Latami usychała z tęsknoty, wszyscy to widzieliśmy. - Nigdy jej nie przyrzekłem, że... - Urwał gwałtownie. - A więc coś jednak przyrzekłeś? - Cliff był coraz bardziej zły.

S R

- Powiedziałem, że wrócę, i miałem taki zamiar. Nie wiedziałem, że będę przez dwa lata gnił w więzieniu!

- Co cię opętało, że wystąpiłeś zbrojnie przeciwko Brytyjczykom? - Próbowałem tylko zatrzymać mieszkańców wioski, nie dopuścić do napadu na posiadłość Darby'ego.

- Masz na to jakichś świadków? Bo pułkownik Reed przysięga, że widział cię, jak ich prowadziłeś. - Reed? A więc jednak...

- Złożył wizytę Tyrellowi. Wygląda na to, że Reed kieruje polowaniem na ciebie.

- Cliff! - Seanowi zdało się, że okręt faluje. -Reed jest mordercą! To on zabił Peg i Michaela! - Mój Boże! To bardzo ważne. Jesteś pewien, że zamordował twoją żonę i syna? - Jak to, że dzień wstaje po nocy. On będzie chciał skrzywdzić Elle! Musisz mi pomóc ją znaleźć! - krzyczał, ogarnięty paniką.

211

- Kochasz moją siostrę? - Cliff chwycił go za ramię. - Jeśli tak, to dlaczego, u diabła, ożeniłeś się z kimś innym? Czy kochał Elle? - Wzięliśmy ślub dwa dni po wydarzeniach w wiosce. Ożeniłem się z Peg, ponieważ nosiła w sobie moje dziecko... i dlatego, że chciałem w ten sposób chronić ją i Michaela przed Brytyjczykami. Oni mnie potrzebowali, Cliff, a Michael potrzebował ojca, lecz ich zawiodłem. Reed ich dopadł, bo nie mógł dopaść mnie. Gdzie on teraz jest? - Ostatnio, kiedy o nim słyszałem, był w Limerick. Sean, znajdziemy Eleanor. Rex, Devlin i Rory McBane są w gospodzie „Pod Jelenim

S R

Skokiem" w Cork. Pomogą nam. Widzę, że bardzo się o nią boisz, ale to nie ona jest w prawdziwym niebezpieczeństwie. Reed może sobie być mordercą, ale przecież nie napadnie na córkę hrabiego Adare! Tym się nie przejmuj. Znacznie bardziej boję się o ciebie. Chciałbym natychmiast postawić żagle i wywieźć cię do dalekich krajów. Nie masz po co tu zostawać.

- Nigdzie nie płynę! Nie rozumiesz. Reed jest niebezpieczny. Nie ma żadnych zasad. Jego ludzie zgwałcili moją żonę, Cliff, i pobili ją na śmierć. Zapłaciła za moje czyny... została ukarana za moje grzechy. Elle jest boso, w męskim ubraniu i bez pensa przy duszy. Jest sama gdzieś w Cork albo na drodze do Adare! Wystarczy już to, że może ją dopaść byle zbir! Pełno ich wszędzie... A jeśli znajdą ją żołnierze, to po niej! - Reed pytał o nią i o to, co was łączy, ale Eleanor jest inteligentna, odważna i zaradna, a przy tym silna i strzela lepiej od większości mężczyzn. Ma broń? - Nie.

212

- Szkoda. Jak zareagowała, kiedy opowiedziałeś o swoim małżeństwie? - Równie dobrze mógłbym jej wbić nóż w serce. - No właśnie... ale znam swoją siostrę. Może rozpaczać, nie straci jednak głowy. Najpewniej wróci do mieszkania, w którym się ukrywaliście, ale i tak zawiadomię Reksa i Devlina. Poszukają jej na drodze do Adare, a my stawiamy żagle. - Nigdzie się nie wybieram! Wyjadę, kiedy Elle będzie bezpieczna! Dopiero wtedy! - Nie odpowiedziałeś mi. - Cliff zmierzył go wzrokiem. - Kochasz ją?

S R

Sean poczuł dziwny skurcz w sercu. Podszedł do otwartego iluminatora i głęboko odetchnął. Morze było takie spokojne... - Muszę ją uratować. Zawsze ją ratowałem. To mój obowiązek zadbać, żeby wróciła do domu... i wyszła za Sinclaira. - Nagle się odwrócił. Cliff przyglądał się mu z jawnym niedowierzaniem. -Cliff, przyrzeknij. Dopilnujesz, żeby wyszła za Sinclaira.

- Nie rozumiem. Skoro pałasz uczuciem do mojej siostry, a ona także cię kocha, po co ją odsyłać? Dlaczego nie wyjedziecie razem? Ona przecież tego właśnie chce... i ty też.

- A co, jeśli Reed nas złapie? Elle musi wyjść za Sinclaira! - Bardzo mi przykro z powodu twojej żony i pasierba, Sean. Zaczynam wreszcie jednak rozumieć wszystkie aspekty powstałej sytuacji - powiedział powoli. - Musimy znaleźć Elle. Potrzebuję broni. - Sean, czy Sinclair przyjmie ją z powrotem? Pytanie, niby niepostawione wprost, było wręcz brutalne w swej oczywistości. 213

- Elle powinna mu powiedzieć... - mimo wszystko zdołał spojrzeć Cliffowi w oczy - że uciekła ze swoim bratem... że kierowała nią siostrzana miłość. - Wiesz, że nie o to pytam. Ty byś jej nigdy nie wykorzystał. Czyż nie? Nie musiał nic mówić. Winę miał wypisaną na twarzy. Gdzie wina, tam i kara. Okazała się nią szybka jak błyskawica pięść Cliffa. Sean, już powalony, uniósł wzrok. Wściekły brat stał nad nim ze sztyletem w ręku. - Ty sukinsynu! Ty pieprzony sukinsynu! Gdybyśmy się razem nie

S R

wychowali, obciąłbym ci jaja, a potem powiesił je na maszcie i kazałbym ci patrzeć, jak schną na popiół! Sean wstał.

- Nie żałuj sobie - powiedział. - Masz rację. Jestem sukinsynem. No, do roboty. Rób, jak powiedziałeś.

Cliff uczyniłby to z rozkoszą, jednak jakimś cudem zdołał się opanować.

- Cholera jasna! Nic dziwnego, że Elle od ciebie uciekła. A tak w ogóle, to po co jej mówiłeś o swojej żonie?

- Nie wiem. Już sam siebie nie rozumiem!

Cliff zaczął intensywnie myśleć, patrząc na brata. To wszystko stawało się już nazbyt skomplikowane. Ludzie i ich sprawy, czyny i motywy, te jawne i te nieuświadomione... - Błagam cię o pomoc - rzekł cicho Sean. - Ona musi wrócić do domu. Musi wyjść za Sinclaira, zanim zostanie oskarżona o pomoc zbiegowi... zanim Reed ją znajdzie.

214

- To ty powinieneś się z nią ożenić, Sean, nie Sinclair - niemal krzyknął Cliff. - A potem powieszą nas razem! Piękny widok dla hrabiny... nie sądzisz? - Pozwól mi skończyć. W innej sytuacji osobiście zawlókłbym cię przed ołtarz i trzymał pod pistoletem, aż powiesz „tak". - Nie było wątpliwości, że był do tego zdolny. - Dobrze, zaraz skontaktuję się z Reksem i Devlinem i skoncentrujemy się na szukaniu Eleanor. Tylko co potem? Jeśli te poszukiwania potrwają kilka dni? Jeśli cię schwytają, zanim ją znajdziemy?

S R

- Mnie mogą choćby zaraz powiesić. Ratujcie moją Elle! Cliff spojrzał innym okiem na brata. Jakby oglądał okaz zoologiczny. - Ciekawy przypadek zakochanego idioty - powiedział z życzliwa kpiną.

- Gadanie! Zresztą skąd możesz wiedzieć? Chyba że całkiem się zmieniłeś i sam zapadłeś na to uczucie. Cliff się uśmiechnął.

- Raczej nie zapadnę na tę choro... to znaczy uczucie, ale widziałem, jak twój starszy brat zamienił się w zadurzonego głupka z powodu Virginii, mój zaś braciszek zbzikował aż tak bardzo, że był gotów oddać całe hrabstwo za Lizzie. Mam więc nieco praktyki w rozpoznawaniu tej dolegliwości. Zły na cały świat, a zwłaszcza na Cliffa, Sean rzucił ostro: - Nie obchodzi mnie, co o tym myślisz! - Mógłbyś jednak choć trochę z nami współpracować, ponieważ obmyśliliśmy plan. Ja obejmę rolę przynęty. Kiedy będą mnie ścigać, odpłyniesz z Devlinem innym statkiem. 215

- Nie chcę, żebyś w tym uczestniczył, Dev też nie. Sam się dostanę na jakiś statek. Dziękuję - zakończył ponuro Sean i ruszył w kierunku drzwi. Cliff zagrodził mu drogę. - Nie przyjmuję odmowy - rzekł twardo. - Sam sobie nie poradzisz. - Nie komplikuj sprawy, Cliff. Przed chwilą pozwoliłem się uderzyć... Ostrzegam jednak, nie jestem już tym spokojnym chłopcem, którego kiedyś znałeś. Cliff po chwili wahania odstąpił na bok. - Doskonale. Nie boję się ciebie, Sean, ale widzę, że zamierzasz postąpić bezinteresownie i szlachetnie. Jak mam się z tobą skontaktować,

S R

kiedy znajdziemy Eleanor? - Wydobył z szuflady biurka dwulufowy pistolet i wręczył go bratu.

- Powiedziałeś, że z Reksem i Devlinem jest McBane? - upewnił się Sean.

- Tak. Nie znasz go, ale przez małżeństwo należy do naszej rodziny. - Znamy się, tyle że przedstawiłem się mu jako John Collins. Powiedz mu o tym. Będzie wiedział, jak się ze mną skontaktować. - Moja ciekawość wzrasta z każdą mijającą chwilą - oświadczył sucho Cliff.

- Jasne. Cliff, po prostu zapewnij jej bezpieczeństwo. Daj mi słowo. - Zapominasz, że ona jest moją małą siostrzyczką. Oczywiście, że zrobię wszystko, żeby była bezpieczna. W razie potrzeby oddam za nią życie. - Dziękuję. Cliff objął go ramieniem. - Cholera, uważaj na siebie - rzucił szorstko. Sean skinął głową i wyszedł. 216

ROZDZIAŁ PIĘTNASTY Kapitan Brawley odczuwał niepokój. Dowodził małym garnizonem w Kilraven Hill w hrabstwie Limerick od niemal dwóch lat, i to przypadkiem jego przełożony zginął w wypadku powozu i nie mianowano nikogo na jego miejsce. Ponadto, od kiedy hrabia Adare zrezygnował ze stanowiska sędziego, Brawley wykonywał także ten cywilny obowiązek, ale ostatnio zaszły istotne zmiany. Jego gabinet - i dowodzenie - przejął pułkownik Reed.

S R

Reed siedział za biurkiem Brawleya i przerzucał niecierpliwie jakieś akta. Podobizna Seana O'Neilla leżała obok, druga widniała z tyłu na ścianie. Brawley uważał, że O'Neill zagraża lady Eleanor. Wiedział, że ona nigdy nie uciekłaby ze zbrodniarzem, i był przekonany, że O'Neill jakoś ją zwiódł, okłamał, i właśnie dlatego porzuciła narzeczonego i zniknęła z Adare.

Reed wpatrywał się w list gończy z podobizną O'Neilla w każdej wolnej chwili. Brawley wiedział, że pułkownik stale go nosił w wewnętrznej kieszeni na piersi. Widział, jak pułkownik w czasie musztry czy pobudki nagle wyjmował list gończy, rozwijał i po prostu się w niego wpatrywał. Reed miał najzimniejsze oczy, jakie Brawley kiedykolwiek widział, zwłaszcza kiedy patrzyły na podobiznę O'Neilla. Regiment Reeda stacjonował w garnizonie hrabstwa tej fatalnej nocy, kiedy wieśniacy podnieśli rebelię. Wojsko przywróciło w końcu spokój, nie zdołało jednak zapobiec splądrowaniu posiadłości Darby'ego, a niemal wszyscy mężczyźni z wioski zginęli.

217

A teraz Reed był w Limerick, setki mil od oficjalnego miejsca pełnienia służby, i pałał żądzą schwytania O'Neilla. Kapitan był pewien, że to polowanie było dla pułkownika sprawą osobistą. Brawley napisał list do majora Wilkesa dowodzącego wojskiem w południowej części kraju. W liście wspomniał o interwencji Reeda na terenie, do którego nie został odkomenderowany, ale listu jeszcze nie wysłał. Jako żołnierz z krwi i kości podporządkowywał się starszym stopniem, słuchał rozkazów. Wolałby nie wysyłać do majora tego pisma, gdyby tylko, okazało się to możliwe. Reed uniósł wzrok. Brawley zobaczył jasnoniebieskie, inteligentne oczy. - Brawley, o co chodzi?

S R

- Odział wrócił z Limerick, sir. Jeśli nawet O'Neill tam jest, nie można go znaleźć. Przeszukaliśmy wszystkie domy i mieszkania, każdy sklep, warsztat i stajnię. - Nie przesadzał. Żołnierze wykonali ogromną pracę i zrobili to rzetelnie, dlatego Brawley uważał, że O'Neilla w mieście nie ma. Reed uśmiechnął się zimno.

- Tak, nie ma go tam. De Warenne wyszedł w morze nazajutrz po ucieczce O'Neilla z Adare. O północy widziano jego okręt o kilka mil od Cork. Sądzę, że O'Neill jest w Cork.

- Sir! W takim razie proszę o zezwolenie na zabranie dwunastu żołnierzy i udanie się do Cork! - Nie zezwalam - odpowiedział Reed, wstając. - Sir, lady Eleanor może grozić niebezpieczeństwo. Jest zakładniczką. - Wątpię. Sam pan powiedział, że pojechała z O'Neillem dobrowolnie.

218

- Tak to wyglądało, ale trochę ją znam. Jest wielką panią, choć nieco oryginalną. Mógł ją przekonać, żeby z nim pojechała, a potem wykorzystać jako zakładniczkę. Trzeba ją jak najszybciej oswobodzić. - Przecież zostanie oswobodzona, kiedy schwytamy O'Neilla. - Reed wstał i poklepał Brawleya po ramieniu. - Mam w Cork szpiegów, kapitanie. Obserwują okręt de Warenne'a. Sean O'Neill wpadnie prosto w pułapkę, którą na niego zastawiłem, może mi pan wierzyć. Brawley spojrzał w jego płonące oczy i przeszedł go dreszcz. Rozległo się pukanie i w drzwiach stanął młody człowiek, spocony i zaczerwieniony z wysiłku. Nie miał na sobie munduru, lecz Brawley skądś

S R

go znał. Reed zaprosił go gestem.

- Proszę do środka, sierżancie Lewes. Czego się pan dowiedział? Lewes przystanął pośrodku pokoju.

- O'Neill wszedł o świcie na pokład „Pięknej Pani", panie pułkowniku. Rozmawiał z de Warenne'em przez mniej więcej pół godziny. - Dobra robota! - Pułkownik uśmiechnął się mściwie. - Gdzie O'Neill jest teraz?

- Nie wiem, sir - rzekł sierżant niepewnie. - Co to, u diabła, znaczy?!

- Panie pułkowniku! Opuściłem posterunek, żeby złożyć panu sprawozdanie, od razu kiedy on zszedł na ląd. Taki miałem rozkaz, sir. - Ty pieprzony głupcze! - wrzasnął Reed. - Miałeś ustalić, gdzie on jest, i powiadomić mnie o tym, a nie pozwolić mu zniknąć! Kto obserwuje okręt? A może „Piękna Pani" też już odpłynęła? - John Barret, sir. - Już dla mnie nie pracujesz - stwierdził ostro Reed.

219

Brawleya zdumiewały zdarzenia, których był właśnie świadkiem. Nie wiedział, że Reed ma w Cork ludzi śledzących Cliffa de Warenne'a. Oczywiście pułkownik specjalnie utrzymywał go w niewiedzy i choć nie było rolą kapitana kwestionować działania dowódcy, ponownie odczuł niepokój. - Sir, doskonale znam Cork. Znam także Cobh. - Wiem, kapitanie. Przeczytałem pańskie akta, nawet kilka razy. Brawley milczał, niepewny, czego miała dotyczyć ta uwaga. Mógł z łatwością dowodzić akcją, wiedzieli mniej więcej, gdzie jest O'Neill, ale pułkownik najwyraźniej zamierzał schwytać zbiega bez jego pomocy.

S R

Dlaczego? Reed kontynuował chłodno:

- Mam w mieście więcej ludzi. Przede wszystkim słyszałem, że pewien buntownik pomógł O'Neillowi. Wczoraj złamałem jednego z nich, kapitanie. Teraz mają wśród siebie zdrajcę. Kiedy O'Neill skontaktuje się ze swoimi przyjaciółmi, dowiemy się o tym.

- Sir, a jeśli on uzna, że taki kontakt jest zbyt niebezpieczny? - To będzie potrzebował pomocy swojego brata. Dlatego właśnie, z uwagi na te nowe informacje, uda się pan jednak do Cork. Proszę wziąć jednego albo dwóch ludzi i nadzorować obserwację „Pięknej Pani". Zawiadomię naszego człowieka. Tak czy siak, dopadniemy O'Neilla. - Tak jest, sir. - Brawley ucieszył się, że wreszcie może działać. - Zadanie pozostaje bez zmian. Schwytać O'Neilla żywego lub martwego. To bez znaczenia, bo tym razem na pewno zawiśnie. - Tak jest. - I gdyby zdarzyła się okazja, proszę zatrzymać kobietę. - Przepraszam, sir, ale...

220

- Najważniejsza sprawa to O'Neill, ale proszę pamiętać, że lady de Warenne może dysponować użytecznymi informacjami. Zatrzyma ją pan i odstawi bezpośrednio do mnie. - Tak jest! - Kapitana ogarnął jeszcze większy niepokój. Rozbawiło to Reeda. - Proszę się uspokoić, kapitanie. Jeśli ma pan rację, ta dama powinna się obawiać swojego wyjętego spod prawa braciszka, a nie mnie. Poza tym wątpię, by natknął się pan na nią. Brawley wiedział, że w słowach pułkownika kryl się jakiś podtekst, ale nie rozumiał jaki.

S R

Przynajmniej mam teraz broń, pomyślał Sean, wkraczając na schody prowadzące do ich pokoju.

Cały czas zamartwiał się o Eleanor. Jego przybrani bracia i Devlin zaczną jej intensywnie szukać. Z pewnością ją znajdą, i to szybko. W ciemnościach ruszył schodami w górę. On także będzie szukał, musi tylko godzinę odpocząć.

Nagle dostrzegł na podeście cień. Cień okazał się stosem łachmanów, a po chwili Sean zorientował się, że łachmany skrywały ludzką postać. - Elle!

Leżała skulona przy ścianie, ociekała wodą, drżała. Gdy opadł na kolana, próbowała go odepchnąć. Ignorując jej protest, objął ją. Skórę miała mokrą i zimną, niemal lodowatą. Ich spojrzenia się spotkały. Ze ściśniętym sercem obserwował smutek w jej oczach. Była nadal zdruzgotana tym, co jej zrobił, lecz mimo to wróciła do niego. - Musisz się ogrzać - powiedział. 221

Ręce mu drżały, utrudniając trafienie kluczem w dziurkę. Czy spędziła całą noc na deszczu? Dlaczego nie znalazła jakiegoś schronienia? - Wróciłam tylko po Saphyra. Pojadę na nim do domu - oświadczyła słabym głosem. Nadal siedziała na podłodze, przyciągając kolana do piersi. Miała brudne stopy, a na jednej krwawiącą ranę. W jej oczach wyczytał oskarżenie. Zdał sobie sprawę, że musi jej wyjaśnić sprawę swojego małżeństwa. Tyle że sama myśl o tamtych zdarzeniach sprawiała tak straszny ból... Poza tym wiedział, że nie wybaczyła mu zdrady i nigdy nie wybaczy.

S R

- Musisz się wysuszyć. Mam kogoś, kto cię odwiezie. Nie możesz samotnie podróżować po kraju.

Tylko wzruszyła ramionami. Wyciągnął do niej rękę. - Elle... Eleanor. Pozwól, pomogę ci wstać. Podniosła się z trudem o własnych siłach. Pchnął drzwi i pierwsze, co zrobił, to rozpalił w piecyku. Potem spojrzał na Elle.

Starał się omijać wzrokiem mokrą koszulę i kamizelkę, niemal przezroczyste i przyklejone do piersi. Chciał spojrzeć w dół, na jej krwawiącą stopę, a zamiast tego zwrócił uwagę na długie nogi w mokrych spodniach z irchy. Wbił wzrok w podłogę. - Co się stało? Znów wzruszyła ramionami i kulejąc, ruszyła do łóżka. Chwycił ją za ramię. - Musisz najpierw zdjąć mokre ubranie. - Nie, jeśli zostaniesz w tym pokoju. - W jej oczach malowała się wrogość. - Może odwiedzisz Kate. Dzięki temu zostanę sama. Chciał jej wytłumaczyć, że to nie tak, lecz powiedział tylko: 222

- Zaczekam za drzwiami. - W progu obejrzał się, ale Elle nawet nie drgnęła. Dostrzegł jej łzy. W końcu złamał jej serce. Ogarnęło go straszne uczucie, świadomość, że już nigdy tego serca nie odzyska. Zamknął za sobą drzwi. Próbował opanować strach. Jest tak, jak powinno być, powtarzał sobie z mocą. Elle wyzwoli się od niego i będzie mogła oddać serce Sinclairowi. Kopnął w ścianę tak mocno, że ból przeszył nogę. Nie znalazł jednak spokoju, nie odczuł ulgi. Kiedy minęło dość czasu, zapukał, lecz nie usłyszał odpowiedzi. Ostrożnie uchylił drzwi i zajrzał. Ubranie na zmianę nadal wisiało na

S R

ścianie, a Eleanor leżała w łóżku owinięta w koc. Zobaczył na podłodze poplamioną krwią koszulę. Przynajmniej więc oczyściła rany. Wszedł do środka.

- Powinnaś posiedzieć przy ogniu. Nie odpowiedziała. Zbliżył się do niej. Albo spała, albo tylko udawała. Od czasu do czasu wstrząsał nią silny dreszcz. Zawahał się, niepewny, jak powinien postąpić. Elle potrzebowała znacznie więcej ciepła, niż mógł jej zapewnić koc. Poza tym dobrze byłoby przyjrzeć się skaleczonej stopie. Tyle że Elle go nienawidziła. - Elle? Nie było odpowiedzi. Usiadł na łóżku, patrzył na nią. Przez całą noc błąkała się po ulicach miasta, ze złamanym sercem, samotna, zrozpaczona. Nie mógł już siebie znieść. Zranił istotę, która go obchodziła najbardziej na świecie. „Kochasz moją siostrę?"

223

To pytanie potraktował jak pułapkę. Nie zamierzał połykać przynęty. Jego prawdziwe uczucia nie miały znaczenia. Ujął dłoń Elle. Była lodowato zimna. Zsunął buty i położył się koło Eleanor, objął ją. Była miękka jak lalka ze szmatek i zimna jak lód. - Przepraszam. - Pocałował ją w policzek. - Powinienem był opowiedzieć ci o Peg od razu, kiedy tylko wróciłem do domu... ale się bałem. Wiedziałem, że mnie znienawidzisz za to małżeństwo. Nigdy jej nie kochałem. Przyciągnął ją blisko i uniósł głowę, żeby na nią spojrzeć. Rzęsy

S R

zatrzepotały. Serce zabiło mu mocno. Była taka piękna, silna i odważna. Oparł podbródek o jej włosy.

- Jak mógłbym w ogóle kochać Peg? Przecież kocham ciebie. I zbyt późno zorientował się, że słowa, które wypowiedział, są prawdą. Zamknął oczy, przycisnął ją do siebie jeszcze mocniej. Wreszcie zdobył się na to, by nazwać swoje uczucia. Oszałamiał go ich ogrom, intensywność i siła.

Wiedział, co się może stać. Elle będzie cierpieć, tak jak cierpiała Peg. A on jest skazany. Nic się nie zmieniło, tylko jego serce zapragnęło czegoś, czego nie mógł mieć i czego mieć nie miał prawa. - S... Sean... z... zimno. Spojrzała półprzytomnie. - Wiem. Wkrótce się ogrzejesz. - Uśmiechnął się do niej. - Będzie ci ciepło i... nic ci nie grozi. Przysięgam. Zaufanie, o którym myślał, że minęło bez śladu, wypełniło jej oczy. - Nic mi nie grozi... - Pocałowała go w brodę.

224

A jego znów ogarnęło pożądanie! W takiej sytuacji! Ma się nią opiekować, a nie... Elle jest śpiąca, być może chora, w malignie. Nienawidziła go, a zaufanie, które dojrzał w jej oczach, było tylko okrutnym przypomnieniem tego, co utracił na zawsze i na co nigdy naprawdę nie zasługiwał. Nagle jej chłodne dłonie znalazły się pod jego koszulą. Westchnęła i zaczęła wolno głaskać go po piersi. Sean chwycił ją za nadgarstek, powstrzymał. Rozsądek podpowiadał, żeby uciec z łóżka, zanim ulegnie pokusie. Bo zdawał sobie dotkliwie sprawę z tego, że ona jest naga i że są z sobą spleceni. A potem poczuł, jak jej ciało mięknie.

S R

Zdumiony, zorientował się, że zasnęła, tym razem głęboko, a dreszcze ustały. Westchnął trochę rozczarowany, lecz zarazem z ulgą. Pocałował Elle w czubek głowy, myśląc o uczuciach, które właśnie w sobie odkrył. Nie wiedział, kiedy się w niej zakochał, jednak była w jego życiu od zawsze, od kiedy poznał małego diablika, piekielnie energiczną i ciekawską dwuletnią dziewczynkę. A potem ona rosła, i on rósł. Aż zrozumiał, że ją kocha. Uczucie wzbierające w jego sercu mogło być radością i nadzieją, gdyby był innym człowiekiem, w innym życiu. Postanowił dłużej tego nie analizować. Czuł się dziwnie, jak w obliczu cudu, i wiedział, że musi się cieszyć chwilą, przedłużać ją, jak tylko się da. Rzeczywistość musiała zaczekać. Po przebudzeniu dopiero po chwili zdała sobie sprawę, gdzie jest. Światło słoneczne wlewało się do niewielkiego, skąpo umeblowanego pomieszczenia. W piecyku przy cynowym zlewie trzaskał ogień. I Sean wchodził do pokoju z naręczem drewna.

225

W tym momencie przypomniała sobie, że on wrócił, a ona uciekła przed ślubem z Peterem Sinclairem. Byli w Cork, ukrywali się przed władzami, a Sean ożenił się z inną kobietą, z jakąś Peg. Powoli usiadła, zasłaniając piersi kocem. Odczuwała ogromny smutek. Sean nie należał już do niej, zresztą nie należał nigdy. - Co mi się stało? Gdzie jest moje ubranie? -zapytała tonem, który nawet w jej własnych uszach zabrzmiał piskliwie, a jednocześnie ochryple. Włożył drewno do wiklinowego kosza, nie patrzył na nią. - Uciekłaś ode mnie. - Obejrzał się na nią, miał ściągniętą twarz. Wróciłaś zmarznięta i przemoczona.

S R

I nagle przypomniała sobie, że spędziła noc w korytarzu, mokra, dygocząca z zimna i wypłakująca oczy. Nękało ją poczucie straty. - Kupiłem ci trochę ubrań. - Wskazał wieszak na ścianie, na którym wisiała muślinowa suknia, bielizna, pelisa i kapelusz. Pod ścianą stały buty, a na nich złożone pończochy.

Zastanawiała się, czy zostało mu trochę pieniędzy, jednak postanowiła się o niego nie martwić. Był zdrajcą, nie kraju, ale jej, ich. Nigdy tego nie zapomni.

- Zakładam, że spodziewasz się wdzięczności za to ubranie? - zapytała z goryczą.

- Nie, Eleanor, nic nie jesteś mi winna - odpowiedział ostro. Ich spojrzenia się zderzyły. Odwrócił głowę, miał zaczerwienione policzki. - Oczywiście. - Przycisnęła mocniej koc do piersi. To on był jej winien wszystko, lecz ona nigdy tego nie dostanie, ponieważ wybrał zamiast niej inną kobietę. Czy kiedykolwiek podniosę się po tym ciosie? - zastanawiała się. Pewnie nigdy... 226

- Gdzie są moje spodnie? - spytała ponuro. Tak naprawdę marzyła o czystej sukni i bieliźnie, postanowiła się jednak do tego nie przyznawać. Podszedł do wieszaka i zdjął damskie ubranie. - Spaliłem je. - Podał jej suknię. - Jak śmiałeś! - krzyknęła ze złością. - Chcę moje spodnie! Zdając sobie sprawę, że Elle zachowuje się dziwnie, odparł ostrożnie: - Nie ma ich, nie istnieją. Nie możesz paradować po mieście ubrana jak mężczyzna. W domu poproś Tyrella, na pewno da ci coś ze swojej garderoby. Kiedy będzie w domu, odrzucona jak śmieć. Tym właśnie była,

S R

śmieciem nadającym się do wyrzucenia do kosza. A Peg w ten sposób nie potraktował. - Zaczekam na zewnątrz.

- Tak, z Kate! To od niej masz te rzeczy, od Kate? - rzuciła z wściekłością.

- Nie, kupiłem je w sklepie.

- Być może, ale ubrania Kate byłyby dla mnie doskonałe! Ponieważ ja się od niej nie różnię, prawda? Nie jestem inna niż pokojówka, dojarka albo córka farmera. I nie różnię się niczym od dziwki, prawda? - Na Boga, przestań. - Zbladł śmiertelnie.

- Co mam przestać? Przestać wskazywać fakt, że potraktowałeś mnie jak te swoje ladacznice, które zabierałeś do stajni? - W jej oczach błyszczały łzy gniewu. - Jak śmiałeś spalić moje spodnie? Odetchnął głęboko. - Przepraszam. Przepraszam za wszystko. Wiem, że mnie kochasz... a ja jestem draniem. Wykorzystałem cię i nie ma na to żadnego usprawiedliwienia. 227

Odwrócił się, żeby wyjść. Wyskoczyła z łóżka, zręcznie owijając się kocem. - Stój! Wcale cię nie kocham! Kiedy byłam dzieckiem, ty byłeś rozpustnikiem. I nadal jesteś draniem! Kłamca i drań bez sumienia! Nie drgnął, milczał. - Broń się! - krzyknęła, dygocząc z wściekłości. Wciąż się nie ruszał. Walnęła go z całej siły w policzek. - I żeby nie było żadnych nieporozumień. Teraz cię nienawidzę. Skinął głową i opuścił pokój. Nasunęła na oczy kapelusz o szerokim rondzie, by ukryć twarz. Sean

S R

włożył upudrowaną perukę, jaką noszą starsi, obojętni na modę mężczyźni, jakby poprzedni król nadal żył.

Dotarli do przystani. Eleanor nigdy nie było ciężej na sercu, tego jednak teraz chciała - wrócić do domu. Sean powiedział, że Cliff przewiezie ją okrętem do Limerick. Podróż lądem byłaby znacznie krótsza, nie spierała się jednak, gdyż chciała uniknąć wszelkich rozmów z Seanem. Zresztą pewnie też tego chciał, bo od ostatniej kłótni zamienili z sobą może ze trzy zdania.

Widziała pirsy z kołyszącymi się na wodzie statkami wszystkich rozmiarów i kształtów. I zobaczyła „Piękną Panią", nieco dalej, na kotwicy. Dostrzegła też okręt marynarki brytyjskiej. Zadrżała na widok znienawidzonej flagi. Na pokładzie kręciło się kilku żołnierzy w czerwonych mundurach. Objęła się ramionami. Widok żołnierzy wytrącił ją z równowagi. Nie patrząc na Seana, spytała: - Dlaczego Cliff ma mnie zabrać do domu, choć mógłby wywieźć cię z kraju? Musieliście już wszystko ustalić. 228

- Cliff odstawi cię do domu. Co do tego on i ja jesteśmy jednego zdania - odparł zdecydowanie. Trudno jej było rozmawiać z człowiekiem, którego kiedyś tak bardzo kochała. Teraz chciała tylko od niego uciec, wiedziała jednak, że Sean nie zasługuje na szubienicę. - Nie - powiedziała szorstko, nie odrywając spojrzenia od portu. - Chcę natychmiast wrócić do domu, ale pojadę lądem. Cliff może cię zatem zabrać. - Kiedy tylko znajdziesz się na pokładzie, kupię bilet na jakiś statek. - Nie obchodzi mnie, co zrobisz. Chcę tylko, byś się wydostał z kraju. Tutaj wszędzie są żołnierze. Ja pojadę dyliżansem.

S R

- Nie mamy czasu na kłótnie. Już wszystko zaplanowane. A Cliff zapewni ci bezpieczeństwo.

Słowa padły, zanim zdołała je powstrzymać:

- A kto zapewni bezpieczeństwo tobie, Sean? - Przecież mnie nienawidzisz...

Zapanowało niezręczne milczenie.

- Nienawidzę cię... ale nie życzę ci śmierci - rzekła w końcu. Po długiej chwili milczenia Sean spytał cicho: - Nigdy mi nie wybaczysz, prawda?

Musiała spojrzeć w jego przepełnione cierpieniem oczy. Zadrżała i zmusiła się do kłamstwa: - Nie. - Tak myślałem. Siedziała z tyłu gigu owinięta miękkim wełnianym paltem należącym do żony Connelly'ego. Po porcie kręciło się zbyt wielu żołnierzy i w końcu wyruszyła do domu powozem. Otwartym i ciągniętym przez jednego konia. Choć słońce świeciło, był to zimny, gorzki dzień. Drżała z chłodu, a 229

jednocześnie lód skuł jej serce. Connelly zaproponował, że odwiezie ją do Adare, i wreszcie zmierzała do domu. Próbowała o niczym nie myśleć, nie było to jednak łatwe. Już nigdy nie zobaczy Seana O'Neilla. W jaki sposób dotarła do tego punktu? Ich ścieżki życiowe rozeszły się już dawno temu, kiedy wybrał drogę, która zaprowadziła go na północ, daleko od Askeaton, do innej kobiety. Lecz dziwnym zrządzeniem fortuny znów się na krótko zetknęli. I ponownie oddalali się od siebie, tym razem na zawsze i nieodwołalnie. Nie będzie już cudownych odmian losu, ich ścieżki nigdy się więcej nie skrzyżują. To nie powinno boleć, nie po tym, co Sean jej zrobił, ale, dobry Boże, bolało.

S R

Spuściła głowę. Mówi się, że czas leczy rany, jej nie wyleczy nigdy. Mogła uciekać w nienawiść, nigdy jednak tak naprawdę nie znienawidzi Seana. Będzie pielęgnować w sobie gniew, jak długo zdoła, lecz jej serce wiedziało, że to oszustwo. Tak bardzo żałowała...

Nagle zaniepokojony Connelly obejrzał się przez ramię. Eleanor poczuła lęk i także odwróciła głowę. Nad drogą za nimi unosiła się chmura kurzu.

- Mamy towarzystwo, milady - powiedział Connelly. - Pewnie to powóz, ale nigdy nie wiadomo. Mogą być bandyci albo... gorzej. „Gorzej" oznaczało oczywiście żołnierzy. Connelly zwolnił. Z chmury kurzu wyłoniło się sześciu jeźdźców, wszyscy poza jednym w granatowych mundurach regimentu lekkich dragonów. A oficerem w czerwonej kurtce okazał się nie kto inny, tylko kapitan Thomas Brawley. Natychmiast zaczęła się bać o Seana. Musi przekonać żołnierzy, że Sean opuścił kraj już przed kilkoma dniami i jest teraz na pełnym morzu. 230

Nienawiść gdzieś uleciała, Elle ze wszystkich sił zamierzała walczyć o życie mężczyzny, którego kochała najbardziej na świecie. Zniżając głos, powiedziała: - Nie zrobiliśmy nic złego. Connelly był biały jak prześcieradło. - Powieszą mnie, jeśli się zorientują, że to ja. Eleanor myślała gorączkowo, co powiedzieć. Nie widziała Seana od kilku dni, była chora i utknęła w Cork. - Ja będę mówić - szepnęła. Brawley podjechał do niej. - Lady de Warenne! - krzyknął z widoczną ulgą. - Kapitanie - rzekła z uśmiechem.

S R

Zeskoczył z konia i omiótł ją spojrzeniem, żeby się upewnić, że jest cała i zdrowa.

- Wszystko w porządku, milady?

Doceniła troskę, która dała się słyszeć w jego głosie, zaczęła się jednak zastanawiać, kto naprowadził na jej ślad wojsko. Zerknęła na Connelly'ego, był jednak blady ze strachu. Więc nie on jest zdrajcą, jeśli w ogóle ktoś taki się wśród nich znalazł.

Pomyślała, że skoro Brawley się o nią martwił, musi to wykorzystać. Wyciągnęła do niego rękę, która niestety zadrżała. - Przeszłam ciężką próbę - powiedziała cicho, mrugając powiekami, jakby powstrzymywała łzy. -Dzięki Bogu, pan tu jest. - Co się pani stało? - Pomógł jej wysiąść, zaoferował ramię i odprowadził na bok, żeby mogli rozmawiać bez świadków. - Gdzie jest O'Neill? - Uciekł. Kilka dni temu porzucił mnie w mieście, sir. Byłam zagubiona i samotna. Błąkałam się w deszczu, zachorowałam, miałam wysoką gorączkę. Straciłam przytomność i obudziłam się na farmie, a ten 231

sympatyczny farmer nie tylko doglądał mnie w chorobie, lecz jeszcze zaproponował odwiezienie do domu. - Nadal nie wygląda pani dobrze, lady Eleanor. Przykro mi, że tyle pani wycierpiała, muszę jednak zapytać, czy pani wie, gdzie jest Sean O'Neill? - Wiem tylko tyle, że wsiadł na jakiś statek, lecz nie mam pojęcia na jaki. - Nie podał pani jego nazwy? Z ulgą pokręciła przecząco głową. Wydawało się, że Brawley jej uwierzył. Żeby wzmocnić ten efekt, dodała:

S R

- Czy wie pan, co słychać u mojego narzeczonego? - Udało jej się uronić prawdziwe łzy. - On mi nigdy nie wybaczy.

Brawley wydobył z kieszeni i wręczył Eleanor nieskazitelnie czystą białą chusteczkę.

- Kiedy go ostatnio widziałem, był ogromnie zaniepokojony, milady. O'Neill zmusił panią do wyjazdu, prawda?

Przyjęła chusteczkę i otarła łzy. Jak Brawley mógł coś takiego pomyśleć, skoro połowa hrabstwa widziała, co się stało. Przecież pognała za Seanem w ślubnej sukni!

- Martwiłam się o niego. Chciałam go zatrzymać, lecz nie zdołałam, więc pojechałam z nim, żeby poznać prawdę. A kiedy uciekliśmy z Adare, nie było odwrotu. Już po godzinie powiedział, że zostawi mnie, gdy tylko dotrzemy do Cork. - To człowiek bez skrupułów - skomentował ponuro Brawley. Wiedziała, że kapitan będzie chciał ją odwieźć, i nie było sposobu, żeby się od tego wybronić.

232

- Muszę dotrzeć do domu. Obiecałam O'Brienowi znaczną sumę za to, że zapewnił mi transport. - Oczywiście ukryła prawdziwą tożsamość Connelly'ego. - Czy możemy już ruszać? Chcę jak najszybciej wrócić, żeby uspokoić bliskich. No i strasznie tęsknię za Peterem. - Lady Eleanor, to przecież oczywiste. Z radością panią odwiozę oświadczył zdecydowanie. - To nie jest konieczne. Nie chcę panu przeszkadzać w wykonywaniu wojskowych obowiązków i, jak pan widzi, mam już pojazd i woźnicę. Uśmiechnęła się do niego. Nerwowo pociągnął za wysoki, przylegający do szyi kołnierz.

S R

- Niestety moje rozkazy na to nie pozwalają.

- Rozkazy? Jakie rozkazy? - zaniepokoiła się nie na żarty. - Proszę o wybaczenie, lady Eleanor - powiedział sztywno - ale mam rozkaz odstawić panią do Kilraven Hill.

Osłupiała. Sean uparcie powtarzał, że musi wrócić do Adare, do Sinclaira, że zagraża jej niebezpieczeństwo. Nie rozumiała, o co mu chodzi, lecz teraz zaczęła się bać.

- Dlaczego ma pan rozkaz odwiezienia mnie do fortu? - zapytała powoli.

- Mój dowódca chce z panią porozmawiać. -Spróbował się uśmiechnąć, lecz nie zdołał. - Nie mam wyboru. Przykro mi, ale musimy wyruszyć do garnizonu. Sean twierdził, że z jego powodu może zostać oskarżona o różne przestępstwa. Nie dawała mu wiary, lecz teraz zaczęły ją nękać wątpliwości. Gdyby dotarła do domu, z pewnością ojciec by nie pozwolił, żeby stała się jej jakakolwiek krzywda. - Czy jestem więźniem, sir? 233

- Oczywiście nie! Pułkownik Reed chce tylko z panią porozmawiać. Sam z przyjemnością odwiozę panią do domu od razu po tej rozmowie. - Przecież powiedziałam już panu wszystko, co wiem, kapitanie. - Lady Eleanor, być może, nie zdając sobie z tego sprawy, zna pani jakieś fakty, które naprowadzą nas na trop O'Neilla. Może będzie pani mogła zidentyfikować zdrajców, z którymi współdziałał. Pułkownik Reed chce tylko zadać pani kilka pytań. Wiem, że jest pani zmęczona i zdenerwowana. Przepraszam w imieniu pułkownika, muszę jednak zabrać panią do Kilraven. Dalszy opór nie miał sensu. - Rozumiem, że wykonuje pan tylko swoje obowiązki, sir. Nie będę więc oponowała.

S R

- Tak jest najlepiej, lady Eleanor - odparł z mocą. - Ogromnie żałuję, że muszą narazić panią na taką niedogodność. Nawet zdołała się uśmiechnąć.

234

ROZDZIAŁ SZESNASTY Devlin wkroczył zdecydowanie do ogromnego holu Askeaton, rzucając po drodze palto kamerdynerowi. - Gdzie jest moja żona, Hughes? - zapytał. Jakby w odpowiedzi solidne dębowe drzwi prowadzące do dużego salonu stanęły otworem i pojawiła się w nich Virginia. Pobiegła po posadzce z kamiennych płyt i rzuciła się mu w ramiona. - Devlin!

S R

Objął ją, uścisnął i szybko poprowadził z powrotem do salonu. - Hughes - rzucił po drodze, jakby wydawał komendę na okręcie. Niech nikt nam nie przeszkadza. - Tak jest, panie kapitanie.

Devlin dostrzegł w oczach żony obawę i ścisnęło się mu serce. Nie był pewien, kiedy się w niej zakochał, ale sądził, że od pierwszego wejrzenia, kiedy stała na pokładzie amerykańskiego statku handlowego, na pełnym morzu, i próbowała go zastrzelić. Podziwiał jej odwagę, a także niezwykłą urodę.

Stała się jego kochanką, a później żoną. I tak naprawdę - wszystkim. - Kochanie, nie ma powodu do zmartwienia. - Nie ma powodu! - powtórzyła z niedowierzaniem. - Nie byłam pewna, czy cię w ogóle jeszcze zobaczę! Myślałam, że jesteś w Cobh! - Zanim opuściłem hrabstwo, dowiedziałem się o szkunerze, który właśnie przypłynął do Limerick. Kupiłem „Gazelle". To mały statek, ale szybki I zwrotny. Nadaje się doskonale do naszych celów. 235

- Muszę popłynąć z tobą, Devlin. Jestem przerażona. Boję się, że już cię nigdy nie zobaczę. - Przecież do ciebie wrócę. I co z dziećmi? Po policzku spłynęła jej łza. - Wiesz, że ich nie opuszczę, ale mogłyby przecież z nami popłynąć. Cokolwiek się stanie, będziemy razem. - Absolutnie nie. - Jakiej wielkości jest ten szkuner? Ile ma dział i jak liczną załogę? Niestety jego żona znała się na okrętach i morskich bitwach. Zawahał się. - Devlin! - ponagliła go.

S R

- Kochanie, tylko dziewięć dział. - Dostrzegł w jej oczach panikę. Nie zamierzam walczyć z Brytyjczykami. Ten szkuner jest bardzo szybki, a ścigać i tak będą Cliffa. - Uśmiechnął się. - Zamierza im urządzić niezłą zabawę! Na pewno wystrychnie ich na dudka. Virginia otarła łzy.

- Jeśli wasz plan się powiedzie, jak wrócisz do domu? - Nie chcę, żebyś znała szczegóły, bo o mojej nieobecności zacznie się w końcu mówić. Na pytania odpowiadaj, że wyjechałem załatwić jakieś sprawy w Paryżu. Wrócę nie na „Gazelle". I nie obawiaj się, Virginio, na pewno zobaczysz mnie w domu. Kochanie, muszę pomóc Seanowi. - Wiem. Jesteś najdzielniejszym mężczyzną, jakiego znam - szepnęła. - Nie będzie mnie tylko przez kilka miesięcy. W jego życiu zaszły ogromne zmiany. Kiedyś unikał lądu jak zarazy, a teraz przeciwnie, kiedy tylko mógł, unikał podróży. Nie chciał opuszczać żony i dzieci, musiał jednak ocalić brata przed szubienicą.

236

- Będziemy na ciebie czekać. - Virginia zmusiła się do uśmiechu. Przepraszam, że zachowuję się tak tchórzliwie. Cieszę się, że zdołałeś wpaść do domu choćby na kilka godzin. - Muszę wyruszyć przed świtem i zdążyć do Cobh, Virginio. - Spojrzał w jej fiołkowe oczy. -Nie chcę tracić czasu. - Ja także, mój kochany. Wpił się w jej usta z taką samą pożądliwością, jaką poczuł, kiedy zobaczył ją po raz pierwszy. Garnizon w Kilraven Hill powstał jeszcze za panowania królowej Elżbiety. Fort dzieliło od Limerick i Adare mniej więcej pięć godzin jazdy,

S R

Eleanor nigdy jednak się tam nie wybrała. Teraz, kiedy Connelly siedział obok niej w kajdankach, zadrżała. Brawley twierdził, że nie jest więźniem, ona jednak tak właśnie się poczuła.

Connelly przez kilka ostatnich godzin w zasadzie milczał. Od czasu do czasu Eleanor słyszała, że się po cichu modli. Najpierw próbowała go pocieszać, potem jednak zrezygnowała. Był człowiekiem z gminu, Irlandczykiem i katolikiem, pomógł zdrajcy w ucieczce. Jeśli dopisze mu szczęście, nie powieszą go, a tylko deportują.

- Milady - powiedział nagle. - Modliłem się także za panią. Serce Eleanor ścisnął strach.

- Panie Connelly, naraził się pan na ogromne ryzyko, żeby odwieźć mnie do domu. Kiedy tylko tam dotrę, uczynię wszystko, co w mojej mocy, by spowodować pana uwolnienie. Pokręcił głową. - Mam żonę i dwójkę dzieci. Najbardziej o nich się boję. Dotknęła jego ramienia. - Zajmę się nimi. Przyrzekam. 237

Powóz zatrzymał się przed dużym kamiennym budynkiem. Brawley już otwierał przed nią drzwiczki. - Lady Eleanor. - Uśmiechnął się, by dodać jej otuchy. - Jesteśmy przed komendą garnizonu. Raczy pani wysiąść? - Co się stanie z O'Brienem? - zapytała, korzystając przy wysiadaniu z ręki Brawleya. - Zostanie uwięziony do czasu procesu. - Już jest o coś oskarżony? - krzyknęła. Brawley się zaczerwienił. - Nic o tym nie wiem. - Czy jest na tym świecie sprawiedliwość? - zapytała ponuro. - Nie

S R

wpadło panu do głowy, że on może nie jest winien tych zbrodni, o które chcecie go oskarżyć?

Brawley patrzył w ziemię.

- Lady Eleanor, od kilku dni mamy w Cork szpiegów. Nasi ludzie zidentyfikowali Connelly'ego jako spiskowca. Mamy świadka na to, że pomagał Seanowi O'Neillowi od chwili, kiedy ten przybył do miasta. Ma jednak pani rację. To może być nieporozumienie i zbyt pochopnie przesądziłem sprawę.

Przerażało ją, że Brawley zna prawdziwą tożsamość Connelly'ego. Fakt, że ona ją ukrywała, nie przemawiał na jej korzyść. Jednak kapitan nawet o tym nie wspomniał. Z ponurym wyrazem twarzy wprowadził ją do środka. Urzędnicy i sierżanci sztabowi zajmowali miejsca za biurkami w dużym pomieszczeniu, pochłonięci swoją pracą. Naprzeciw wejścia Eleanor dostrzegła otwarte drzwi, a za nimi pokój z dużym biurkiem. Kapitan Brawley zaprowadził ją tam i puścił przodem. Ona zaś błyskawicznie ułożyła plan działania. Straszna ironia losu sprawiła, że mogła teraz pomóc Seanowi w ucieczce. Sama już nigdy go nie 238

zobaczy, ale udzielając fałszywych informacji, sprowadzi poszukiwania na manowce. Przekroczyła próg i w tym momencie ujrzała portret Seana na ścianie za biurkiem. Zbladła. Plakat znajdował się za daleko, żeby mogła odczytać litery, wiedziała jednak, że oferuje się nagrodę za schwytanie Seana. - Każę podać herbatę i ciasteczka - rzekł przyjaźnie Brawley. Pułkownik niedługo wróci. Wpatrywała się w list gończy, próbując zapanować nad nerwami. Miała ochotę zerwać go ze ściany i podrzeć. Zamiast tego uniosła głowę i uśmiechnęła się do młodego kapitana.

S R

- Jest pan bardzo miły. Dziękuję, że ułatwia mi pan przebrnięcie przez tę okropną sytuację.

- Och, pani sytuacja nie jest wcale okropna, lady Eleanor. Ponownie się uśmiechnęła.

- Czy mógłby pan wysłać do mojego ojca wiadomość, że jestem tutaj? - Niestety hrabia jest w Londynie, stara się uzyskać ułaskawienie dla pani przybranego brata.

Poczuła nadzieję, nie dała tego jednak po sobie poznać. Brawley ukłonił się i wyszedł, zamykając za sobą drzwi. Jej ojciec był człowiekiem bardzo wpływowym i bogatym. Na pewno uzyska ułaskawienie i koszmar wreszcie się skończy! Wstała i okrążyła biurko. Na plakacie napisano, że Sean jest zbiegłym zbrodniarzem i zdrajcą. Ostrzega się wszystkich, bo jest uzbrojony i niebezpieczny. Należy go schwytać wszelkimi sposobami, żywego lub martwego. Oferowano nagrodę w wysokości dziesięciu funtów. Wściekła, sięgnęła po plakat, żeby go zedrzeć. - Jeśli pani chce, może sobie to pani zabrać na pamiątkę. 239

Opuściła rękę, błyskawicznie przybrała smutny wyraz twarzy, postarała się o parę łez - ta nowa umiejętność mogła być bardzo pomocna - i odwróciła się. Patrzyła na nią para straszliwie zimnych niebieskich oczu. Choć pułkownik utrzymywał na swojej bladej, owalnej twarzy lekki uśmiech, oczu to nie dotyczyło. Eleanor ujrzała potwora. Pułkownik skłonił się uprzejmie. - Lady Eleanor de Warenne, jak mniemam? Serce waliło jej dziko. Powtarzała sobie, że nie ma powodu bać się tego człowieka. Był oficerem i dżentelmenem. I potworem, wiedziała.

S R

- Tak. Pan pułkownik Reed?

Przypatrywał się jej twarzy z taką uwagą, że zdenerwowała się jeszcze bardziej. Potem przeniósł spojrzenie niżej, na ciało. Zesztywniała. Oceniał ją jak farmer konia na targu. Odruchowo ściągnęła poły peleryny i trzymała je kurczowo nad piersiami.

- Chce pani dostać plakat pani przybranego brata? Brwi odjechały do góry, a ton pozostał nienaturalnie obojętny. - Nie chcę pamiątki z ciężkiej próby, przez którą przeszłam. - Wierzę, że była to dla pani rzeczywiście nadzwyczaj męcząca próba. - Jego spojrzenie niczego nie zdradzało. - Proszę usiąść. Najwyraźniej jest pani wyczerpana. Musi mi pani wszystko opowiedzieć. Eleanor zawahała się. Biurko oddzielało ich od siebie i czuła się za nim bezpieczniej. Nie miała jednak wyboru. Okrążyła na powrót mebel. Była na siebie zła, że reaguje tak histerycznie. Musiała się skupić, żeby przeprowadzić swój plan. Usiadła na krześle, a Reed zajął miejsce za biurkiem.

240

- Opowie mi pani wszystko o tym zdarzeniu, prawda, pani de Warenne? - Oczywiście. - Przywołała fałszywe łzy. - Jestem taka głupia, sir. Kiedy zobaczyłam brata po tylu latach, zupełnie straciłam głowę. Dowiedziałam się niedawno, że jest zbiegiem, ale byłam przekonana, że przecież nie może być winny przestępstw! Pojechałam z nim, bo chciałam poznać prawdę. Nie zdawałam sobie sprawy, że po wyjeździe z Adare z uwagi na pościg nie będę mogła po prostu zawrócić. Uniosła wzrok, żeby sprawdzić, czy uwierzył w jej historyjkę, jak to się jej udało z kapitanem Brawleyem.

S R

Uśmiechał się. Właściwie był rozbawiony. Eleanor zorientowała się, że pułkownikiem nie da się manipulować jak młodym kapitanem. - A teraz czy moglibyśmy przejść do rzeczy, lady Eleanor? Obruszyła się. Brawley miał prawo zwracać się do niej tak familiarnie, gdyż był gościem w ich domu, zaproszonym przez jej ojca. A ten człowiek był przecież zupełnie obcy. - Słucham?

- Muszę odnaleźć pani przybranego brata, a przyznam, że jestem człowiekiem niecierpliwym. Czy moglibyśmy zatem skończyć z tymi nonsensami?

Serce zabiło jej mocniej. Ośmielał się przemawiać do niej tak śmiało i niegrzecznie! - Proszę pamiętać, pułkowniku, że mówi pan do lady de Warenne. Zaśmiał się bezlitośnie. - Skoro sobie pani życzy... A więc, lady de Warenne, gdzie jest O'Neill? - W drodze na Sycylię, sir. 241

- Sycylię? Myślałem, że nie jest pani wtajemniczona w jego plany. Znalazł więc chwilę, żeby wypytać Brawleya. - Przemilczałam to, pułkowniku. Sean błagał, żebym zachowała tę informację dla siebie, ale jest mi zimno, czuję się zmęczona i chcę wreszcie wrócić do domu. Postanowiłam więc wszystko panu powiedzieć. Wyznam panu prawdę i szybciej mnie pan wypuści. Czyż nie mamy floty na Morzu Śródziemnym? Jestem pewna, że jeśli się pan postara, znajdą tam Seana. Reed odchylił się na krześle i tylko na nią patrzył, aż poczuła, że palą ją policzki. Potem przemówił: - I nagle zapragnęła pani, żebyśmy go złapali?

S R

Miała nadzieję, że pułkownik przegapi tę nielogiczność. Musiała robić dobrą minę do złej gry i udawać głupią.

- Mój przybrany brat, sir, nie jest żadnym zbirem. Wiem, że to wszystko jest straszliwym nieporozumieniem i że kiedy stanie przed władzami, cała sprawa się wyjaśni. I chcę, żeby Sean wrócił do domu! Próbowałam go namówić, ale mnie nie słuchał! - Westchnęła. - Cały Sean. Czasami postępuje tak nieracjonalnie!

Reed nadal nieznacznie się uśmiechał.

- Jakim statkiem popłynął? I kiedy ma dotrzeć do celu? - Nie wiem, co to za statek, ale zostawił mnie w Cork rankiem, cztery dni temu. Następnego dnia po tym, kiedy miałam wziąć ślub - wyznała dramatycznie. - Po prostu mnie zostawił, samą i zagubioną! Nigdy mu tego nie wybaczę, sir! - Jakież to straszne - skomentował z fałszywym współczuciem. - A zatem spędziła pani samotnie trzy dni w Cork i dopiero dzisiaj, czwartego dnia, postanowiła nagle wrócić do domu?

242

- Byłam chora! - krzyknęła Eleanor. - Przez całą noc błąkałam się w deszczu. Straciłam przytomność. Nie mogę wprost opisać, jak źle się czułam. Spałam w sieni, sir! Dopiero po kilku dniach odzyskałam siły na tyle, żeby prosić o pomoc. Na szczęście ten miły farmer zaproponował, że odwiezie mnie do domu. Oczywiście wynagrodzę mu jego fatygę. - Oczywiście... Ten miły farmer jest wywrotowcem i pani doskonale o tym wie. Zdradził koronę brytyjską, dążył do rewolucji i anarchii. I to jeszcze zanim zaczął pomagać pani wyjętemu spod prawa braciszkowi. Zamrugała powiekami, gdyż pułkownik tym razem przemówił z gniewem. Po chwili obrzucił wzrokiem stanik jej taniej białej sukni, a kiedy

S R

odezwał się ponownie, jego głos znów zabrzmiał obojętnie. - Zatem przez cały czas w Cork wałęsała się pani i spała w sieniach? Zdawała sobie sprawę, że jej opowieść nie jest przekonująca. - Przez dwa dni majaczyłam, pułkowniku. Nie wiem jak, ale trafiłam na farmę i tam się w końcu obudziłam. Czy pan wątpi w moje słowa? zakończyła z oburzeniem i przycisnęła poły peleryny do piersi. Nadal z grzecznym uśmiechem, wstał. - Uważam, że łże pani jak z nut.

Patrzył na nią, teraz już bez uśmiechu, w pokoju panowała straszna, niemożliwa do zniesienia cisza. W końcu ona też wstała. - Jak pan śmie... Nikt nigdy nie ośmielił się odezwać do niej tak bezceremonialnie. - Proszę usiąść. - To był rozkaz. - Ani myślę! Natychmiast wracam do domu. Pan, sir, nie jest dżentelmenem, usłyszy pan jeszcze o tym od mojego ojca. Była wściekła. A pułkownik Reed wybuchnął gromkim śmiechem. Eleanor wprost nie mogła uwierzyć. Zaczynał się prawdziwy koszmar. 243

Ponieważ Reed powoli okrążył biurko i zbliżył się do niej. - Twój ojciec, moja droga, nie przebywa w tym kraju. - Sir, to wysoce niestosowne zachowanie - zaprotestowała. Uśmiechnął się. - Nie lubię łgarstw, Eleanor. W tym momencie, kiedy ośmielił się wypowiedzieć jej imię z takim brakiem szacunku, zdała sobie sprawę, że jest w prawdziwym niebezpieczeństwie. Nagle przypomniała sobie obawy Seana. Już wiedziała, że były zasadne. Cofała się przed pułkownikiem, aż za plecami poczuła ścianę.

S R

- Jestem lady de Warenne.

Zesztywniała, gdyż zbliżył się do niej niewiarygodnie blisko, dzieliły ich tylko cale.

- Naprawdę uważasz mnie za takiego głupca? Kompletnego idiotę? zapytał cicho.

- Proszę się odsunąć! - krzyknęła, gdyż czuła na twarzy jego oddech. - Tutaj ja decyduję o wszystkim. Możesz współpracować i wtedy wrócisz do domu, względnie bez szwanku. Albo możesz kłamać... i ponieść konsekwencje. Bardzo nieprzyjemne konsekwencje. Próbowała wyrównać oddech.

- Jak pan śmie traktować mnie jak kogoś z gminu, sir! Jestem damą i... - Oboje wiemy, że nią nie jesteś. - Nachylił się do niej, jego wargi ocierały się o jej policzek. - Na milę wyczuwam kurwę. Zareagowała instynktownie, ciosem. Chwycił jej nadgarstek z taką siłą, że niemal złamał jej kość. Z bólu gwałtownie wciągnęła powietrze, widziała wszystko jak przez mgłę. Przez nadgarstek przechodziły fale gorąca, a szare ściany pokoju 244

pociemniały. Nagle, kiedy chciała już tylko zemdleć i w ten sposób wyzwolić się od koszmaru, ból ustąpił i poczuła zapach soli trzeźwiących. - Nie - poprosiła, odwracając się od nieznośnego odoru. - Dasz mi to, czego chcę - rzucił ostro. - I na pewno nie pozwolę ci zemdleć. - Nie. Trzymał sole przy jej nozdrzach i świat przestał wirować. Zamiast strasznego bólu czuła teraz w nadgarstku tylko pulsowanie. Otworzyła oczy i zobaczyła bezlitosne spojrzenie. Nie sądziła, że ma złamany nadgarstek, czuła jednak, że pułkownikowi, gdyby mógł zadać jej jeszcze większy ból, sprawiłoby to przyjemność.

S R

Jeszcze nigdy tak się nie bała. Reed wypluwał słowa:

- O'Neill jest twoim kochankiem, a ty zdrajczynią taką samą jak on. Objął ją.

Walczyła bezskutecznie, aż zorientowała się, że zmusza ją tylko, żeby usiadła na krześle. Opadła na nie i chwyciła się za nadgarstek. Próbowała uspokoić oddech i się skupić, za bardzo się jednak bała. - Cóż za wypadek, przewróciłaś się na schodach - zadrwił. Następnym razem będzie gorzej. Złamana ręka albo noga... Tak, Eleanor, żeby dostać to, czego chcę, połamię cię na kawałki. A chcę twojego kochanka. Powinien zawisnąć za śmierć moich ludzi. Tym razem zapłaci za swoje zbrodnie. - Pan oszalał! - Ostatecznie pojęła obawy Seana. Znalazła się w śmiertelnym niebezpieczeństwie. -Mój ojciec, moi bracia... - Nigdy się nie dowiedzą. Jeśli zmusisz mnie do gwałtu, postaram się, żebyś zniknęła bez śladu. -Chwycił ją za podbródek i siłą uniósł głowę. 245

Proszę więc mnie nie zmuszać do zrobienia pani krzywdy, lady de Warenne. Powiesz mi, gdzie jest O'Neill, a ja zaoszczędzę ci niesławy, jaką przyniosłaby kara za związek ze zdrajcą. Milczała. Ten człowiek był niepoczytalny. Właśnie groził, że ją zabije, i z całą pewnością był do tego zdolny. Co gorsza, w swojej arogancji nie obawiał się jej rodziny. I mógł nawet mieć rację. Lady de Warenne po awanturniczej ucieczce z domu gdzieś zniknie na zawsze i nikt nie będzie o to podejrzewał jakiegoś oficera. Nie mogła niczego wymyślić. Przez całe życie była ukochaną córeczką hrabiego Adare, zawsze szanowaną, traktowaną z poważaniem i respektem.

S R

I przez całe życie bronił jej Sean. Miała też trzech rodzonych braci i Devlina. Jak to się stało, że znalazła się w rękach szaleńca, który nie boi się jej rodziny i dla którego jej pozycja społeczna nic nie znaczy? Nie mogła jednak zdradzić Seana.

- Oboje wiemy, że O'Neill jest w Cork. Mam tam szpiegów, uwierz, jak inaczej znaleźlibyśmy cię na drodze? - przerwał jej rozmyślania Reed. Gdy milczała, spytał nagląco: - Gdzie on jest?

Eleanor usiłowała zaprowadzić w głowie ład. Nie zdradzi Seana, lecz nie chciała z tego powodu umrzeć. Po prostu musiała wyrwać się z sideł Reeda. - Nie wiem. Spojrzał na nią zdziwiony. - Hm, ciekawe... Nie wiesz? Czekała na coś strasznego. Może złamie jej rękę? Lub jeszcze gorzej, bo trzymał nóż do papieru z pięknie rzeźbioną rękojeścią i cienkim ostrzem. Uniósł kosmyk jej włosów. - Czy ty się w ogóle cenisz, Eleanor? 246

Poczuła ulgę, zamierzał tylko obciąć jej włosy. Zaczęła spokojniej oddychać. Włosy jej nie obchodziły, przecież odrosną. On jednak przeciął kokardę peleryny, która opadła na podłogę. Chciała wstać, lecz położył dłoń na jej nagim dekolcie i zmusił, by z powrotem usiadła. Nie cofnął dłoni. Dostrzegł jej zaszokowane spojrzenie. Uśmiechnął się. - To może być długie i nieprzyjemne albo krótkie i bezbolesne. Gdzie jest O'Neill? - Nie wiem. Włożył nóż za krawędź stanika. Napotkał jej spojrzenie i zaczekał, aż

S R

Eleanor zrozumie, co zamierza. Nie zdołała nawet przełknąć śliny, gdyż zdała sobie sprawę, że rozetnie jej suknię, tak żeby opadła z niej jak przedtem peleryna. - Nie!

- Wstydliwość u irlandzkiej dziwki? Jakie to dziwne. Mów! Gdzie jest twój kochanek?

Eleanor zamknęła oczy. Nie mogła się nawet modlić. Poczuła, że nóż tnie tkaninę sukni. Wciągnęła gwałtownie powietrze i otworzyła oczy. Reed spokojnie rozcinał pierwszą warstwę białej bawełny, zaczął między piersiami i ciął w dół, do brzucha. Potem szarpnął tkaninę. Ustąpiła, odsłaniając jej ciało w przezroczystej halce. Była bezsilna, nie miała czym się bronić, a Reed postępował z nią w sposób, którego przedtem nie potrafiłaby sobie nawet wyobrazić. Nie może jednak wydać Seana. Co pułkownik zamierza? Czy ją rozbierze? Przeżyje i okrucieństwo, i upokorzenie. Zgwałci ją? Wolałaby umrzeć. - Spójrz na mnie - polecił. Otworzyła oczy i napotkała jego zimne, niebieskie spojrzenie. 247

- Co pan zrobi? Z godnością zasłoniła się, łącząc rozcięte poły sukienki. Był wyraźnie rozbawiony. - Nie przestanę, aż mi powiesz to wszystko, co muszę wiedzieć. Nie zmuszaj mnie do tego, Eleanor. - Do niczego pana nie zmuszam - zdołała odpowiedzieć. - Po co pan to robi? Żeby się zemścić za swoich ludzi? Sean właściwie nie uczestniczył w tym powstaniu! - Boże, wy, dzikusy, zbiry i złodzieje, nigdy się nie zmienicie. Odłożył nóż i chwycił ją nagle za podbródek. - Wiedziałaś, że moja matka

S R

była irlandzką dziwką? I w końcu zamordowała mojego ojca. Przypominasz mi ją! Nie z wyglądu, ale charakterem.

- Proszę mnie nie obwiniać o to, co pańska matka zrobiła pańskiemu ojcu! Powoli obszedł krzesło.

- Poświęciłem życie na wprowadzanie sprawiedliwości na tej pogańskiej ziemi, ale to niewdzięczne zadanie. - Patrzył na nią z góry. - Być może nie wiesz, gdzie on jest teraz. Powiedz mi, gdzie ukrywaliście się w Cork.

- Z pewnością pańscy szpiedzy już to wykryli. Uderzył ją mocno w twarz.

Jak wiele jeszcze wytrzyma? Będzie ją torturował i zgwałci. Reed z osobistych przyczyn nienawidzi wszystkiego, co irlandzkie. A przy tym nikogo i niczego się nie boi. Musiała doprowadzić do przerwania przesłuchania, zyskać na czasie, wtedy znajdzie jakąś drogę ucieczki. Przysiadł na krawędzi biurka.

248

- Kochasz go. I co z tego masz? Czeka cię gwałt, tortury i marna śmierć na dnie morza... Czy chociaż on też cię kocha? Wątpię. - Kocham go i nigdy go nie wydam - odparła bez wahania. Zmierzył ją wzrokiem. - Ciekawe, czy choćby o tobie pomyślał, kiedy brał do łóżka tę swoją ładną rudą żonkę, noc po nocy. Eleanor przeszył ból. Reed miał rację. Sean o niej nie myślał, kiedy miał za żonę Peg, tego była pewna. - Ach, przecież on się ożenił się z Peg Boyle, nie z lady Eleanor! Ja tam bym wybrał ciebie, twoje zalety są... no, znacznie pokaźniejsze. -

S R

Uśmiechnął się, kierując spojrzenie na jej piersi. To było odrażające. Eleanor milczała.

- Och, porozmawiajmy o małżeństwie Seana. Mam ci opowiedzieć o Peg Boyle?

Musiała na niego spojrzeć. Czuła do pułkownika obrzydzenie, ale chciała go wysłuchać, żeby się przynajmniej czegoś dowiedzieć. - Była bardzo ładna, płomiennie rude włosy i gładka skóra. Drobna i... Wiesz, że mężczyźni lubią małe, ciasne kobiety? Peg była bardzo uwodzicielska. Nigdy jednak nie miałem okazji popróbować jej wdzięków. Za to moi ludzie tak.

- Mam nadzieję, że pan kłamie! - Mówię prawdę. Nie mogłem go schwytać, więc ona zapłaciła za jego zbrodnie. Też jesteś gotowa oddać za niego życie? - Jestem gotowa na śmierć. Patrzył na nią, teraz już bez uśmiechu. Jego głos zniżył się do szeptu. - Ona nie chciała umierać, walczyła do końca. Jeśli śmierć cię nie przeraża, będę musiał dla ciebie obmyślić coś znacznie ciekawszego. 249

Oczywiście wystarczy, że mi wszystko opowiesz, a włos ci z głowy nie spadnie. Stężała, kiedy się do niej zbliżał. - Gdybym nawet zdradziła, gdzie jest Sean, nie mógłby pan puścić mnie wolno. Powiedziałabym braciom, co mi pan zrobił, i zapłaciłby pan straszną cenę. Nachylił się do niej. - W ten sposób nie zyskasz nade mną przewagi. Przecież nie dopuścisz, by którykolwiek z twoich braci napadł na brytyjskiego oficera, prawda?

S R

Zdała sobie sprawę, że jest w pułapce. Nawet gdyby uciekła, Reed nie zapłaci za to, co jej uczynił, ponieważ - tak, miał rację - nie chce, żeby jej bracia ponieśli konsekwencje napaści na brytyjskiego oficera. - O'Neill właściwie już nie żyje, z twoją pomocą czy bez. Proponuję, żebyś sobie przemyślała, jak by to było w więzieniu ze skazanymi zbrodniarzami, mordercami i złodziejami, bo to właśnie zrobię: zamknę cię tam, gdzie nikt cię nie znajdzie, z wszystkimi szumowinami tego świata. Zastanów się nad tym.

Po tych słowach opuścił pokój.

Eleanor opadła na krzesło. Wierzyła mu. Już nie wiedziała, czy nie załamie się pod wpływem jego gróźb. Szaleństwo tego człowieka nie miało granic. Otarła oczy i wstała. Zatoczyła się, gdyż zakręciło się jej w głowie, ruszyła do okna. Zapadał zmierzch, nie było jednak jeszcze zupełnie ciemno. Mógł jej pomóc Brawley. Gdyby wiedział, jak została potraktowana, z pewnością by zaprotestował. Żaden dżentelmen nie pozwoliłby na takie okrucieństwo

250

wobec kobiety. Budynku pilnowali jednak obcy żołnierze. Ogarnęła ją czarna rozpacz. Reed ją przerażał. I wiedziała, że chce ją złamać.

S R 251

ROZDZIAŁ SIEDEMNASTY Brawley przechadzał się przed drzwiami gabinetu, w którym Reed rozmawiał z lady Eleanor. Pułkownik nie zezwolił mu na udział w tej rozmowie, również na zaoferowanie damie przekąsek. Eleanor de Warenne była zmęczona, miała ściągniętą, bladą twarz. Wiele w ostatnich dniach wycierpiała i Brawley chciał jej w miarę możliwości pomóc, Reed jednak do tego nie dopuścił. Nie ufał swojemu zwierzchnikowi. Rozmowa trwała za długo, a

S R

przecież to nie było przesłuchanie. Kiedy o tym rozmyślał, usłyszał nagle szloch - szloch bólu.

Brawley miał nadzieję, że tylko to sobie wyobraził. Co się, na Boga, tam dzieje? No tak, lady Eleanor de Warenne bardzo się martwiła i byłoby naturalne, gdyby zapłakała nad losem swojego przybranego brata. I przecież Reed z pewnością grzecznie wyjdzie na chwilę, żeby umożliwić jej odzyskanie równowagi ducha. Brawley zamierzał to wykorzystać i podać lady Eleanor szklankę wody. Jednak Reed się nie pokazywał. Brawley wiedział, że pułkownik nie jest dżentelmenem. Był oficerem zawodowym - jego ojciec, syn rzeźnika, służył w wojsku i stopniowo awansował aż do stopnia kapitana. Reed był człowiekiem z gminu, wystarczająco inteligentnym, żeby także zrobić karierę w wojsku. Minęło kolejnych dziesięć minut. Brawley starał się nasłuchiwać, lecz zza zamkniętych drzwi nie wydobył się żaden dźwięk. A potem pułkownik Reed opuścił pokój.

252

Brawley drgnął. Reed nawet się nie zatrzymał. Nakazał mu gestem, żeby ruszył za nim. Przecięli hol i wyszli na zewnątrz, gdzie panowały już nocne ciemności. Reed mówił szybko: - Może pan teraz podać lady de Warenne herbatę. Ma pan w pełni z nią sympatyzować. Potem pomoże jej pan w ucieczce. - Przepraszam, sir, ale nie rozumiem. - Niech pan nie będzie głupcem - rzucił Reed niecierpliwie. - Pomoże jej pan uciec, a ona doprowadzi nas do O'Neilla, oczywiście jeśli jest nadal w kraju.

S R

Brawley był innego zdania.

- Uważam, sir, że ona wróci do Adare. Reed spojrzał na niego jak na idiotę.

- Nie obchodzi mnie, co pan uważa albo co myśli, Brawley. Niech pan tylko wykonuje rozkazy. Zdobędzie pan jej zaufanie i zaplanuje wraz z nią ucieczkę. Ona nas zaprowadzi do O'Neilla.

- Sir, czy lady Eleanor jest więźniem? W przeciwnym wypadku po cóż miałaby uciekać?

- Skłamała o O'Neillu, nie jest więc wolna. Wiem, że pan się w niej podkochuje, ale ona jest zdrajczynią, tak jak O'Neill.

Gdyby nie nosili mundurów, Brawley zażądałby satysfakcji. Jako żołnierz nie mógł tego uczynić, pomyślał jednak natychmiast o liście, który napisał do majora Wilkesa. Przed wyruszeniem z Kilraven Hill za lady Eleanor wysłał ten list przez posłańca. Nękały go wtedy wątpliwości. Teraz się okazało, że postąpił słusznie. - Niech jej pan zaniesie herbatę, zaplanujecie ucieczkę, a potem proszę o raport. 253

Oddalił się, sięgając do kieszeni na piersi. Brawley widział, jak rozwija list gończy za O'Neillem informujący o nagrodzie za jego schwytanie. Czuł odrazę. A zatem miał pomóc lady de Warenne w ucieczce. Nic nie sprawiłoby mu większej przyjemności, zwłaszcza że Eleanor, a tego był pewien, zamierza wrócić do domu. Wyjął z kieszeni chusteczkę i otarł czoło, a potem wrócił do budynku. Kazał adiutantowi przygotować tacę z poczęstunkiem i ruszyć za sobą do gabinetu. Zanim wszedł, zapukał. Nie było odpowiedzi.

S R

Otworzył drzwi. W pokoju panował półmrok. Eleanor stała nieruchomo przy oknie. W mroku, w białej sukni i z rozpuszczonymi długimi włosami była bez wątpienia najpiękniejszą kobietą, jaką kiedykolwiek widział.

- Kapitanie - powiedziała schrypniętym głosem.

Uśmiechnął się, potem polecił adiutantowi rozpalić światło, sam zaś zajął się ledwie tlącym ogniem w kominku, gdyż był pewien, że milady jest zimno. Po chwili adiutant bez słowa opuścił pokój. Brawley wstał i spojrzał na lady Eleanor.

Pozostała przy oknie, jej oczy wydawały się ogromne, ciemne w pobladłej twarzy zabarwionej tylko różową plamą na policzku. Dopiero wtedy zdał sobie sprawę, że lady Eleanor kurczowo przytrzymuje górę sukni. Była rozdarta! - Mój Boże, co się stało? - Nieważne. - Ależ ważne, milady! - Ku jeszcze większemu przerażeniu dostrzegł na jej twarzy wyraźny ślad po uderzeniu. 254

- Madame, proszę mi pozwolić pomóc - powiedział z trudem, podchodząc do niej i gorączkowo zastanawiając się, co tutaj zaszło. Reed uderzył kobietę? Rozdarł jej suknię? I co jeszcze?! Jej oczy wypełniły łzy, lecz głowę trzymała wysoko. - Dziękuję, kapitanie. - Proszę, niech pani usiądzie. Wezwę lekarza garnizonowego. - Nie... Pomóż mi... proszę... Thomasie. Spotkali się wzrokiem. Eleanor po raz pierwszy zwróciła się do niego po imieniu, dotąd nie wiedział nawet, czy je zna. Przytłaczała go sytuacja, to, co przydarzyło się Eleanor, jej osobowość i uroda.

S R

- Pomogę ci, przyrzekam, ale najpierw powinien zająć się tobą lekarz. - To niepotrzebne. Twarz najwyżej spuchnie, drobiazg, ale proszę, zawiń mi nadgarstek. Nie mogę nim poruszać, a będzie mi potrzebny. Była najodważniejszą kobietą, jaką znał. Zsiniały nadgarstek musiał bardzo ją boleć. Jako prawdziwy dżentelmenem nie zapytał oczywiście, jak jeszcze skrzywdził ją Reed, obawiał się jednak najgorszego. Nie miał już żadnych wątpliwości. Pułkownik był niepoczytalny. - Za chwilę wrócę.

- Nie! - Zerwała się z krzesła i chwyciła kapitana za rękę. Poły rozdartej sukienki rozeszły się na boki. - Proszę nie zostawiać mnie samej! On może wrócić! Proszę wysłać kogoś po opatrunek, proszę! Odwrócił się do niej tyłem i trzęsącymi się dłońmi zdjął kurtkę, a potem podał ją lady Eleanor. Czy kiedykolwiek zapomni, jak stała tak przerażona i w podartym ubraniu? Zawołał adiutanta i kazał mu przynieść opatrunek. Potem starannie zamknął drzwi. - Dziękuję - szepnęła. 255

- Zabiorę cię stąd jeszcze dziś. Jej oczy rozbłysły nadzieją. - Czy możemy... Czy jest jakiś sposób, żebym uciekła z tego fortu... i od tego szaleńca? - Tak, i ja się tym zajmę. Zamknęła oczy, oddychała z trudem. Kiedy je otworzyła, kapitan się do niej uśmiechał. Koło północy wymknęli się z fortu. W lesie czekały na nich dwa konie. Eleanor miała na sobie koszulę, którą dał jej kapitan, i pelerynę. Jechali traktem w pełni księżyca. Nikt ich nie ścigał, jednak Elle bardzo się niepokoiła. Ucieczka przebiegała zbyt gładko.

S R

Dojeżdżali do rozwidlenia dróg. Mogli wybrać kierunek na południe, do Cork, albo na północny wschód, do Adare i Limerick. Zatrzymała wierzchowca i spojrzała na kapitana. Paraliżowała ją myśl o pułkowniku Reedzie. Z jednej strony wolałaby wrócić do Adare, gdzie byłaby bezpieczna jak księżniczka w ufortyfikowanej wieży, z drugiej jednak powinna ostrzec Seana przed tropiącym go szaleńcem. - Powinniśmy wjechać w las - zaproponowała. - On się zorientuje, że uciekłam, i wyśle pościg.

- To bez znaczenia - rzekł Brawley, patrząc jej w oczy. - On nas śledzi, postępuje naszym tropem. - Gdy próbowała spiąć konia i rzucić się do ucieczki, kapitan chwycił jej cugle. - Lady Eleanor! Jestem po pani stronie! Proszę mnie wysłuchać. W ułamku sekundy uspokoiła się. Zawdzięczała Thomasowi Brawleyowi życie i ufała mu jak komuś, kto wprawdzie stał po złej stronie, lecz w sercu był człowiekiem uczciwym. - Tak?

256

- Wydał mi rozkaz, bym pomógł pani w ucieczce. On uważa, rzecz jasna błędnie, że wróci pani do Cork, do swojego przybranego brata. Ma nadzieję, że zaprowadzi go pani do O'Neilla, natomiast pani pojedzie do Adare, a ja dopilnuję, żeby dotarła tam pani bezpiecznie. Pomagał jej uciec przed Reedem. Zdradził dla niej przełożonego, lecz uczynił tak z głęboko rozumianego poczucia honoru. Mógłby być wzorem do naśladowania dla wszystkich oficerów. Stawką było jednak życie Seana. Zbliżyła się, ich konie się zrównały. - Lady Eleanor? Nachyliła się do niego. - Dziękuję. Zawdzięczam ci więcej, niż mogłabym kiedykolwiek

S R

spłacić. - Sięgnęła do zatrzasku naramiennego pasa, błyskawicznie odpięła kawaleryjski krótki karabin Brawleya i odbezpieczyła go. Kapitan wpatrywał się w nią ze zdumieniem.

- Thomas! - krzyknęła. - Nieważne, co o tym pomyślisz, ale jadę do Cork! Reed jest szaleńcem i muszę się upewnić, że Sean uciekł z kraju. - Pułkownik twierdził, że do niego pojedziesz, uznałem to jednak za nonsens. Moja droga lady Eleanor, proszę się zastanowić. Tak, Reed jest szaleńcem, dlatego wysłałem list do majora Wilkesa. Major wkrótce położy kres jego sprawkom.

- Mam nadzieję, ale na wszelki wypadek ostrzegę Seana. - Proszę mi więc pozwolić pojechać do Cork. Jestem dżentelmenem. Nie mogę dopuścić, żebyś sama podróżowała w nocy. Zaufanie miało jednak swoje granice i nie chciała go wtajemniczyć w swoje plany. - Jeśli pojedziesz ze mną do Cork, możemy powiedzieć, że uciekłam ci tutaj, a ty ścigałeś mnie do granicy miasta.

257

- Dobrze. - Zrozumiał, że Eleanor nie zaprowadzi nikogo, nawet jego, do kryjówki Seana. Wyciągnął rękę. - Pozwolisz? Zwróciła mu karabinek. Spięli konie i popędzili w noc. Kupił bilet nie do Ameryki, lecz do Francji. W drogę przez Atlantyk mógł potem wyruszyć z Normandii. Statek, mały francuski szkuner, wypływał nazajutrz. Rąbał drewno dla farmera O'Rileya, u którego się ukrywał, by jakoś się odwdzięczyć za jego bezinteresowną pomoc. W głowie miał pustkę, niczego nie odczuwał, był jak otępiały. Czasem tylko ogarniał go dziwny, nieokreślony smutek.

S R

Jednak Elle była już teraz bezpieczna w Adare. Powinna tam dotrzeć poprzedniego dnia wieczorem. Przynosiło mu to ulgę, ale i pogłębiało smutek.

Zamachnął się siekierą i rozłupał na dwoje spory pniak. Choć mżyło, nie czuł zimna, zdjął nawet koszulę.

Bolało, że nie mógł cofnąć czasu. Zanim tak beztrosko opuścił Askeaton, wiedział dobrze, kim jest. I ostatnio, na krótko, ta świadomość powróciła. Teraz jednak zniknęła. Zabrała ją z sobą Elle. Usłyszał, że zbliża się jakiś jeździec. Wyprostował się. Stał na podwórku za domem, nieopodal drewnianego chlewika, w którym O'Riley trzymał cenione w okolicy świnie. Skoczył za róg domu i ściskając w dłoni siekierę, przywarł plecami do ściany. Ostrożnie wyjrzał zza węgła i zamarł. Eleanor zsiadała z kawaleryjskiego wierzchowca, ubrana w białą suknię, którą jej kupił, męską koszulę i brązową pelerynę. Wyszedł zza rogu i zawołał: - Elle! Zatrzymała się, okręciła w miejscu. 258

- Sean! Nie wyjechałeś! Jego serce waliło dziko, wariacko, radośnie. Tak bardzo pragnął ją ujrzeć. Siąpił deszcz, jemu jednak zdawało się, że nad podwórkiem rozbłysło wspaniałe słońce. A ona z uśmiechem ruszyła ku niemu. Kiedy chciał ją objąć, zobaczył na jej twarzy siniak. Padła mu w ramiona. - To nic, naprawdę. Kate mi powiedziała, gdzie jesteś. Sean, mam wieści! Ogarnęło go przerażenie. Zdołał oderwać wzrok od siniaka i spojrzał

S R

jej w oczy, a w nich wyczytał strach. - Co się stało? - zapytał cicho.

- Nie jesteś tu bezpieczny. Connelly'ego i mnie wojsko zatrzymało na drodze.

Patrzył na jej zabandażowany nadgarstek. W skroniach pulsowała mu krew. Ujrzał nagle Peg.

- Spadłam z konia - rzuciła niecierpliwie. Nigdy nie słyszał bardziej oczywistego kłamstwa.

- Koń się potknął - wyjaśniła.

- Jak bardzo jesteś ranna? - zapytał, czując, że ogarnia go silne, mroczne uczucie. - Och, siniak i kontuzja ręki... Sean, pułkownik Reed jest w Kilraven Hill. Przyznał się do zamordowania twojej żony. Jest niepoczytalny! - Do oczu napłynęły jej łzy. - On cię ściga, Sean. Musiałam wrócić, żeby cię ostrzec! To Reed jej to zrobił. Wiedział to.

259

- Musisz mi powiedzieć wszystko, Eleanor - zażądał tonem tak twardym, że sam ledwie poznawał własny głos. Odsunęła się od niego. - Najważniejsze jest to, że Reed nasłał żołnierzy na twoją biedną żonę. Bardzo się go boję, ty też powinieneś. - A więc ktoś nas wydał - rzekł spokojnie, na zimno rozważając sytuację. - Żołnierze zatrzymali cię i przekazali Reedowi... w Kilraven Hill. - Nic złego mi nie zrobił. - Jak się tu dostałaś? - Kapitan Brawley pomógł mi uciec.

S R

Gdy uniósł jej podbródek, nie zdołała powstrzymać łez. - Nie kłam, Elle.

- Naprawdę nic mi nie jest.

- Uderzył cię, prawda? Dotykał cię? Pokręciła przecząco głową, zaraz jednak rozszlochała się na dobre.

On zabije pułkownika, przemknęło jej przez myśl. - Już dobrze. - Wziął ją za ramiona. - Elle, teraz ja tu jestem. Nie pozwolę, żeby jeszcze kiedykolwiek cię dotknął. - Tak się bałam, Sean.

- Co ci zrobił? - Był zdumiony, że jego głos brzmiał tak spokojnie. A może tak się dzieje, kiedy granica gniewu została przekroczona? Gdy Eleanor milczała, delikatnie dotknął wargami jej ust. - Powiedz mi, Elle. - To brutal i szaleniec, Sean. On się nikogo nie boi. Ani hrabiego, ani Tyrella, nikogo! Nikt się nigdy do mnie nie zwracał tak jak on, a co gorsza... -Urwała, przełykając łzy. Przytulił ją mocno. Ukryła twarz w jego piersi, łkała. - Czy cię zgwałcił? 260

- Nie. - Więc dlaczego włożyłaś na sukienkę męską koszulę? Zadrżały jej usta. Rozwiązał kokardę peleryny, zaczął rozpinać koszulę. Elle próbowała go powstrzymać, lecz ją zignorował. Z każdym rozpiętym guzikiem rozcięcie stanika stawało się coraz bardziej widoczne. Rozchylił poły koszuli. Sukienka trzymała się na dwóch szpilkach. - Nie kłam. - On nie... nie zrobił tego. Rozciął mi tylko suknię. - Zbladła na tamto wspomnienie, zacisnęła powieki.

S R

Zawsze ludzie ją szanowali, uwielbiali i chronili. Najgorsze obawy Seana spełniły się. Reed znów się pojawił w jego życiu i położył brudne łapska na Elle. Było to niemal jak prawdziwy gwałt.

Przylgnęła do niego. Pogłaskał ją po plecach, włosach. - Gdzie jest teraz Reed? - zapytał.

- Nie wiem. Kazał Brawleyowi pomóc mi w ucieczce. Zamierzał nas śledzić, przewidując słusznie, że wrócę do ciebie. Sean, to szaleniec, mściwy okrutnik, mówił tak straszne rzeczy!

Spojrzał w jej przerażone oczy i znów pogłaskał po głowie. - Gdzie jest Brawley?

- Rozstaliśmy się kilka godzin temu. On nam sprzyja, chce powstrzymać Reeda. Zrozumiał, że nigdy mu nie zdradzę, gdzie się ukrywasz, i przystał na to. Jednak Reed wie, że jesteś w Cork, i tu będzie cię szukał. Już układał plan. Zwabi Reeda w pułapkę. To nie będzie trudne, skoro pułkownik czuje się silny i bezkarny. Pycha zawsze gubi człowieka. A

261

potem... a potem Sean zaciśnie dłonie na jego gardle i powoli będzie dusił. Co za rozkosz będzie obserwować, jak uchodzi z niego życie. - Wiem, o czym marzysz! Ale nie wolno ci napaść na oficera... Nie wolno! Nie pozwolę na to! Delikatnie pogładził ją po policzku. - Elle, Reed zapłaci za swoje... zwyczaje. - On cię zabije. Sean pomyślał, że plan, który przed chwilą ułożył, nie jest żadnym planem, tylko nienawistnymi mrzonkami. To pułkownik reprezentował silę, nie on. Mimo to rzekł z wielką pewnością siebie:

S R

- Urządzę na niego zasadzkę, najlepiej w nocy. Nikt się nie dowie, kto go dopadł. Elle, wiem, że tak atakują tchórze, ale ja jestem sam, a on ma cały regiment. Muszę to zrobić. Dzięki temu będziesz mogła spać spokojnie. - To nie mnie nawiedzają nocne koszmary! To nie ja tracę sen z powodu tego, co Reed zrobił Peg i Michaelowi! Za mnie się nie mścij. Nic mi nie jest... - Odetchnęła głęboko. - Proszę, nie nastawaj na Reeda. Ojciec stara się w Londynie o ułaskawienie, a wszystko zniweczysz, jeśli napadniesz na brytyjskiego oficera!

- Nie mógłbym żyć, gdybym dopuścił, żeby mu to uszło płazem! - Nic mi się nie stało! Wiem jednak, że próżne moje błagania, i tak zrobisz swoje! - Załkała. -Najważniejsza zemsta, prawda? Nieważne, że potem zginiesz! Bo jak myślisz, kogo natychmiast obwinią o śmierć Reeda?! - Jeszcze nie pora, żeby mnie opłakiwać. - Przyciągnął ją ponownie do siebie. - Chodź tutaj. Uniosła głowę, szukając żarliwie jego ust. On zaś pomyślał, że to już koniec. Odejdzie od Elle, żeby ją pomścić, a potem zawiśnie, chyba że żołnierze Reeda położą go trupem na miejscu. 262

I nagle poczuł ogromne, wszechogarniające pożądanie. Eleanor spojrzała mu głęboko w oczy. Wziął ją za rękę, pociągnął za dom i rzucił na ziemię. Krzyknęła, ogarnięta takim samym rozpaczliwym pragnieniem. Rozbierali się nawzajem, zgodnie niecierpliwi, zgodnie marzący o chwili szczęścia, którego los tak bardzo im skąpił. - Elle - szepnął. - Elle, nie pozwól mi odejść. Nigdy. Cudownie zmęczona leżała przytulona do Seana, lecz szybko wróciła do rzeczywistości. Poprawiła spódnicę, włożyła koszulę i powiedziała: - Musimy ruszać, Sean. Czy okręt Cliffa jeszcze tu jest? „Piękna Pani" zapewni bezpieczną ucieczkę.

S R

- Chcę, żebyś to ty weszła na pokład - oświadczył zdecydowanie. Masz rację, musimy ruszać. Wstał i włożył bryczesy.

- Do diabła! - Zerwała się na równe nogi. -Chcesz mnie podrzucić Cliffowi, a sam popełnisz samobójstwo? Nie rób tego, Sean. Jeśli się upierasz, żebym wróciła do Sinclaira, dobrze, wrócę. Ty popłyń do Ameryki, a ja pojadę do domu.

- Za późno na negocjacje, Elle - rzekł ze smutkiem. - Ruszajmy. Pojedziemy na jednym koniu.

- Nie zostawię cię, żebyś zniszczył swoje życie! - Nie zmuszaj mnie, żebym cię siłą wsadził na siodło. Sięgnęła po ostateczny argument. - Jeśli choć trochę mnie kochasz, to wybierz życie, a nie polowanie na pułkownika Reeda. - To nieuczciwe, Elle - rzekł z bólem. - Nic nie jest uczciwe! - wrzasnęła histerycznie. 263

Jego oczy pociemniały z gniewu. Ruszył za dom, gdzie przywiązał kawaleryjskiego wierzchowca. Wtedy Eleanor usłyszała jeźdźców. Sean też. - Do domu! - rozkazał. - Koło łóżka jest klapa do piwnicy. Schowaj się. Miała tylko moment na podjęcie decyzji. - Nie zostawię cię samego. Nawet nie masz broni! - Mam ręce i siekierę. A ty do piwnicy! - Pobiegł wokół domu. Eleanor ruszyła za nim, spodziewając się, że zobaczy wjeżdżających na podwórze Reeda i jego ludzi. Wyobraziła sobie, jak Sean rzuca się na oficera... i ujrzała martwe ciało Seana.

S R

Gwałtownie zarył w miejscu, a ona wpadła mu na plecy. I zobaczyła Devlina, Tyrella i Reksa.

Zatrzymali konie, w milczeniu patrzyli na Seana, potem na nią. - Musicie go powstrzymać! - Wiedziała, że cała nadzieja w Devlinie, z którego zdaniem Sean najbardziej się liczył. - Devlin, on chce zamordować pułkownika Reeda!

Dwaj bracia zeskoczyli na ziemię, tylko Rex pozostał na koniu. Wciąż był znakomitym jeźdźcem, lecz z powodu kalectwa nie ruszał się z siodła. - Ty cholerny głupcze! - natarł na Seana Devlin, potem go objął i przytrzymał przez dłuższą chwilę.

Eleanor jeszcze nigdy nie czuła takiej ulgi. Wybrała drugiego sprzymierzeńca: - Musisz go zatrzymać, Tyrell. - Uczynię, co w mojej mocy. Masz siniaka. - Nic wielkiego. Spojrzał jej w oczy.

264

- Musisz dokonać wyboru, Eleanor. Wybrać między Seanem a Sinclairem, który czeka w Adare na twój powrót. A czasu jest mało. Spojrzała na Seana, - Nie ma żadnego wyboru. - Nic się nie zmieniło. Sean był jej życiem. - Ona wybrała Sinclaira - ponuro oznajmił Sean. - Czy raczysz jej to wyjaśnić? - spytał z naciskiem Tyrell. - Elle... - Urwał gwałtownie. Co miał powiedzieć? Jakich słów użyć? Bezmyślnie patrzył na Reksa, który jednak opuścił siodło i dokuśtykał do nich. Płaczem błagała go po raz ostatni, żeby zmienił zdanie.

S R

- Muszę to zrobić - rzekł z pobladłą twarzą. - Jak mógłbym żyć z takim ciężarem, gdybym puścił to Reedowi płazem?

- Nic mi się nie stało - szepnęła, choć to było kłamstwo. - Właśnie że się stało! I on zapłaci za swoje odrażające postępki! Oboje wiemy... że nie przeżyję tego dnia. - Podeszła do niego. Łkała, nie mogła z siebie wydobyć ani słowa, lecz Sean uśmiechnął się do niej. Gdyby sprawy miały się inaczej, gdybym mógł zmienić swoje życie, nie opuściłbym Askeaton cztery lata temu. Gdybym nie był zbiegiem, ożeniłbym się z tobą, Elle, bo cię kocham.

Zaczęła osuwać się na ziemię, lecz nie Sean ją podtrzymał, tylko Tyrell. - Zabieram cię do Cliffa - poinformował łagodnym głosem. - Rex i Devlin zostaną z Seanem. Pokręciła głową, chciała mu powiedzieć, że zostanie do samego końca u boku ukochanego. Zadudniły końskie kopyta. Eleanor wiedziała, że teraz musi to być Reed. 265

Tyrell nadal obejmował ją ramieniem, kiedy dwunastu żołnierzy w granatowych mundurach i z białymi pasami naramiennymi wpadło galopem na podwórze. Zatrzymali się, z przodu Reed. Zapadła straszliwa cisza, przerywana tylko parskaniem koni i pobrzękiwaniem uprzęży. Sean się uśmiechał. Eleanor nie mogła odwrócić wzroku, mdliło ją ze strachu. Devlin wydobył z pochwy szablę, tę samą, którą nosił jako kapitan marynarki królewskiej, i rzucił ją bratu. Sean zręcznie złapał broń za rękojeść. Potem przeniósł wzrok na Reeda. Reed też się uśmiechnął.

S R

- Gniazdo żmij... - Dobył szabli.

Sean nie odpowiedział. Minął Eleanor, Tyrella i Reksa, zmierzał w kierunku Reeda. Pułkownik ruszył stępa.

- Gniazdo irlandzkich zdrajców - wycedził z okrutną satysfakcją. O'Neill, jesteś aresztowany.

- Złaź z konia - rzekł cicho Sean, lecz wszyscy doskonale go usłyszeli, tak wiele nienawiści i determinacji było w tym niemal szepcie. - Pojmać go! - rozkazał Reed, ściągając wodze, pozostając poza zasięgiem wrogiej szabli. - Tchórz - wycedził Sean. Pułkownik zeskoczył z konia. Stanęli naprzeciw siebie z uniesionymi szablami. W oczach Seana błyszczała radość. W oczach Reeda także. - En garde - mruknął Reed. I Sean zaatakował, jednak pułkownik zręcznie sparował cios.

266

Eleanor wiedziała, że wszyscy jej bracia są znakomitymi szermierzami, jednak Sean nie trzymał szabli od co najmniej dwóch lat. Serce jej zamierało, kiedy klinga dzwoniła o klingę, sztych następował za sztychem. Sean ruszał do przodu, Reed się cofał. Reed postępował naprzód, cofał się Sean. Sekundy zmieniały się w koszmarne minuty. Twarz Seana błyszczała potem, twarz Reeda także zwilgotniała. Walczyli zażarcie, lecz w skupieniu. Stawką było życie lub śmierć. Sean zamarkował sztych, a potem ciął naprawdę. Z ramienia Reeda trysnęła krew. Sean znów zaatakował i wytrącił pułkownikowi szablę z dłoni. A potem z diabolicznym uśmiechem przytknął mu szablę do krtani.

S R

- Nie! - krzyknęła Eleanor. - Sean, nie! Sean się zawahał. - Zatrzymać go! - rozkazał Reed. Dwanaście kling otoczyło Seana. Eleanor wiedziała, że już po wszystkim. Czuła teraz to samo co Sean. Był z nią, był w niej, znała każdą jego myśl, każde pragnienie, jakby byli jednością. Chciał zabić. A potem żołnierze posiekają go na kawałki. Huknął strzał, pocisk wyrwał Seanowi szablę z ręki. Zdumiona Eleanor zobaczyła Reksa w pozycji strzeleckiej. Ciężar ciała spoczywał na kuli i lewej nodze, lufa pistoletu wciąż była uniesiona. Zanim jeszcze Reed zdążył wydać komendę, kilku żołnierzy chwyciło Seana. - Skuć go - polecił. - Nie! - krzyknęła Eleanor. Wlekli Seana w kierunku koni. Zaczęła się wyrywać Tyrellowi, lecz trzymał ją w żelaznym uścisku. Znienawidziła go za to. - Pozwól mi się pożegnać! Tyrell, puść mnie! - Nie.

267

- Na konie i jazda - warknął Reed, który już dosiadł wierzchowca. Cios w ramię nie uczynił mu wielkiej krzywdy. - Nie szukam tu już z nikim zwady, zwłaszcza nie z panem - spojrzał na Devlina -panie kapitanie, ani z panem - spojrzał na Reksa -panie majorze. - Dał żołnierzom znać, żeby ruszali. Sean jechał w środku z rękami skutymi z przodu. Walczyła z Tyrellem. Kopała i drapała, a on nagle ją puścił. - Eleanor, nie. Ona jednak uniosła spódnicę i podbiegła do kawalkady. Minęła jednego konia, drugiego.

S R

- Sean! Sean! - Chwyciła go za nogę. - Sean! Miał zaciśnięte usta, pulsowało mu w skroniach.

Udawał, że jej nie dostrzega.

Nie mogła już nadążyć za przechodzącym w kłusa koniem. Zwolniła kroku. Kawalerzyści mijali ją z obu stron. Zatoczyła się, nie dbała o to, że może upaść prosto pod kopyta.

A potem patrzyła za oddziałem, aż zniknął za zakrętem drogi. - Chodź, Eleanor - powiedział Tyrell. - Pora wracać do domu.

268

ROZDZIAŁ OSIEMNASTY Kiedy przybyła do Adare, mocno padało. Jechała powozem z Reksem. Eleanor paraliżował strach, prześladowały obrazy Seana w brytyjskich kajdanach. Nigdy nie zapomni jego zrezygnowanego spojrzenia. Teraz musiał już być w celi w Kilraven Hill. W końcu wyznał, że ją kocha, lecz miast radości wprawiło ją to w czarną rozpacz. Ich miłość skazana była na zagładę. Spojrzała na Reksa, który przez całą drogę w milczeniu dumał o czymś głęboko.

S R

- Reed jest maniakiem - powiedziała. - Może zranić Seana tylko dla zabawy lub nawet powiesić, nim dotrze jakakolwiek wiadomość z Londynu. - Wiemy, że to szaleniec. Dlatego Tyrell pojechał za nimi do garnizonu. Będzie wywierał nacisk na pułkownika i groził konsekwencjami. - Tyrell nie wie, z kim ma do czynienia! - krzyknęła Eleanor. Jechali długim żwirowym podjazdem, dom już się przed nimi wyłonił, szary i okazały, kamienne ściany połyskiwały srebrzyście w strugach deszczu. Reed się go nie boi. Także ojca ani nikogo z naszej rodziny. - Z Tyrellem jest Devlin - odpowiedział spokojnie Rex. Jego usta wykrzywiły się w nieznacznym uśmiechu. - A w ich obecności każdy czułby się nieswojo. Uwierzyłaś Reedowi, że nikogo się nie boi, ale to nieprawda. On uwielbia znęcać się nad ludźmi, Eleanor, a tacy są zwykle tchórzami. - Być może... Tyle że on wcale nie wygląda na tchórza. - Bo jesteś bezbronną kobietą. To łajdak i tchórz, uwierz mi. Zapłaci za to, jak się wobec ciebie zachował.

269

Wiedziała już, że Rex zaplanował dla Reeda jakąś okropną niespodziankę, lecz nie mogła skupić na tym myśli. Gdy powóz się zatrzymał, Rex mocno ścisnął jej dłoń. - Eleanor, w Adare jest Peter. - Tutaj?! - zdumiała się. - Czeka na mnie? - Tak. Proszę, spróbuj się opanować i udawać, przynajmniej na razie, że nic się nie stało. Byłoby dla nas źle, gdyby Sinclair dowiedział się nagle, że jesteś do szaleństwa zakochana w Seanie. Zdumiała się, że Peter nadal mieszka w ich domu, z drugiej jednak strony od dnia ich niedoszłego ślubu nie minął nawet tydzień. Musiała się

S R

psychicznie przygotować na to spotkanie.

- Nie dam rady. Nie teraz, kiedy tak się boję o życie Seana. - Musisz - odpowiedział twardo Rex. - Zrozumie, że udasz się najpierw do swojego pokoju, ale potem z nim porozmawiasz.

Miała zatem chwilę wytchnienia, przynajmniej do następnego dnia. Peter będzie się jednak domagał wyjaśnień.

- Muszę z nim zerwać - szepnęła. - Nie mam nawet serca, żeby go przeprosić.

- Stanowczo ci odradzam szczerość wobec Sinclaira. Jeśli Sean nie zostanie ułaskawiony, nadal będzie ci grozić wielkie niebezpieczeństwo. - Tak, też jestem zdrajczynią. Teraz nie mogę się tego wyprzeć... i nie chcę! Jeśli Seana powieszą, zawisnę na szubienicy razem z nim. - Nie mów tak! - Rex pobladł gwałtownie. - On nie jest Romeem, a ty Julią! Powiem ci, co zrobimy, i przynajmniej raz w życiu uważnie mnie wysłuchaj! Nie będziesz się przed nikim tłumaczyła z wyjątkiem Sinclaira, któremu opowiesz to co Reedowi. Tęskniłaś za przybranym bratem i wierząc w jego niewinność, chciałaś usłyszeć od niego prawdę. 270

Przypadkiem, w zamieszaniu, opuściłaś Adare z Seanem. Nie pomagałaś mu celowo, lecz kiedy już z nim wyruszyłaś, nie mogłaś zawrócić. Porzucił cię po przybyciu do Cork, a później wróciłaś, żeby go ostrzec przed Reedem. Jest twoim ukochanym przybranym bratem, Eleanor - zakończył sucho nikim więcej. Objęła się rękoma. - Jest mnóstwo świadków, że uciekłam z garnizonu i pojechałam prosto do Seana. Jaka siostra tak się zachowuje? - Siostra, która usiłuje ostrzec brata, że ściga go szaleniec! Nie wiemy, jak to wszystko się skończy, więc małżeństwo z Sinclairem jest najlepszym

S R

wyjściem. Zresztą może to twój jedyny wybór.

- Nigdy! - krzyknęła z furią. - Nie mogę za niego wyjść! Kocham Seana! A na wypadek gdybyś wtedy nie usłyszał, on też mnie kocha! - Słyszałem, ale już za późno. Sean może zawisnąć, lecz niech mnie diabli wezmą, jeśli dopuszczę, żebyś spędziła resztę życia w Tower. - Kocham Seana - szlochała. - I zostałam jego kochanką! Nie zamierzam się tego wypierać.

- Jeśli Sean się wywinie, odpowie za to przede mną! - wybuchnął Rex. - Zamierzasz więc powiedzieć Peterowi prawdę? On cię kocha, Eleanor, do tego zachowuje się w tej trudnej sytuacji nadzwyczaj honorowo. Został w Adare i umiera ze strachu o ciebie! A ty chcesz go zranić prawdą? Milczała. Peter zasługiwał na znacznie więcej, niż kiedykolwiek mogłaby mu dać. - Oczywiście nie chcę mnożyć jego cierpień, ale nie mogę za niego wyjść, bo kocham Seana. - Nawet on chce, żebyś poślubiła Sinclaira. Naprawdę nic nie dociera do ciebie?! Jak żona angielskiego lorda będziesz bezpieczna! I tylko wtedy! 271

Wyglądała z okna powozu z coraz większym niepokojem. Sean myślał tak samo jak Rex. Czuła się jak w matni, ale nie mogła ignorować opinii ludzi, którzy ją kochali. - Co do jednego masz rację. Przedstawię Peterowi taką wersję wydarzeń, jaką usłyszał Reed, ale tylko dlatego, że tak jest grzeczniej. - Grzeczniej... - Rex westchnął ciężko. - Eleanor, ja nie jestem nieczuły i okrutny. Po prostu usiłuję zapewnić ci ochronę, na wypadek gdyby sytuacja jeszcze się pogorszyła. - Rozumiem, ale zapomnijmy o mnie. Na razie to nie mnie grozi stryczek.

S R

- Pomówimy o tym jutro, kiedy wróci Tyrell.

- Zamierzasz zmusić mnie do ślubu po jego powrocie? - spytała z niepokojem.

Uśmiechnął się ponuro, lecz nie odpowiedział. W drzwiach pokazali się służący i pospieszyli do nich przez deszcz.

Doszła z przerażeniem do wniosku, że Rex to rozważał. Nie mogła jednak dalej go wypytywać, gdyż na szerokich kamiennych schodach stanęła hrabina, a po chwili obok niej pojawił się Peter.

Eleanor z wrażenia potknęła się, wysiadając z powozu. Przeniosła spojrzenie z matki na Sinclaira. Przyglądał się jej badawczo. - Mamo - szepnęła, odrywając wzrok od Petera. Rex mocno ujął ją pod rękę i posługując się kulą, pokuśtykał w kierunku schodów, po których Eleanor ruszyła już sama. Zerknęła jeszcze na Petera, który nie mógł od niej oderwać wzroku. Hrabina krzyknęła i zalała się łzami, a Eleanor wpadła jej w ramiona. - Nie martw się, mamo ze mną wszystko w porządku - zapewniła. - A Sean? - W szeroko otwartych oczach hrabiny malował się strach. 272

- Schwytali go. - Kiedy matka zachwiała się na nogach, krzyknęła: On żyje i nie jest ranny! Lecz hrabina już nie słyszała, bo zemdlała. Peter zdążył ją złapać i trzymał na rękach. - Naprawdę nic ci się nie stało? - spytał Eleanor, a potem wniósł milady do środka. Reszta ruszyła za nimi do holu. Ułożona na wyściełanej ławie, hrabina otworzyła oczy. Peter się odsunął, a Eleanor przyklękła. - Mamo? - Naprawdę nic ci się nie stało? - spytała, tłumiąc szloch.

S R

- Jestem brudna i głodna, ale poza tym nic mi nie dolega. - Tak się bałam o ciebie i o Seana. Gdzie go zabrali? - Do Kilraven Hill.

Wiedziała, że matka chciałaby zadać setki pytań, lecz boi się odpowiedzi, które mogłaby usłyszeć.

- Kochanie, musisz odpocząć. - Hrabina z trudem usiadła. - Każę przygotować gorącą kąpiel i przyślę ci na górę kolację. Później zajrzę też do ciebie.

- Tak, mamo, jestem wyczerpana. - Z bijącym sercem wstała i odwróciła się do Petera.

Utkwił spojrzenie w siniaku na jej policzku. Zbliżyła się do niego. - Przeżyłam ciężkie chwile. Peterze, przepraszam za wszystko. Ujął jej dłonie, nie odrywał wzroku od sińca. - Dziękuję Bogu, że do mnie wróciłaś. - Chciała cofnąć ręce, ale nie dostrzegł jej powstrzymanego gestu. - Czy na pewno nic ci nie jest? zapytał głęboko przejęty. - Tak, na pewno. Jestem ci winna wyjaśnienia... - Urwała gwałtownie. 273

- Twoja matka ma rację. Musisz teraz odpocząć. Trzeba wezwać waszego lekarza. Porozmawiamy, kiedy poczujesz się lepiej. Czy naprawdę zapomniała, jak miły jest ten człowiek i jak o nią dba? - Dziękuję, Peter. Tylko się do niej uśmiechnął. Do tej celi wpadało światło z dworu i dochodziło świeże powietrze. Sean zwrócił na to uwagę od razu, kiedy żołnierz wepchnął go do środka. Szare światło sączące się przez jedno małe okno nie rozpraszało jednak w pełni ciemności i Sean czuł, że się dusi. Usłyszał, jak żelazne drzwi zatrzaskują się za nim, potem klucz zachrobotał w zamku.

S R

Zaczął się krztusić. Nie byłby bardziej przerażony, gdyby włożyli go do dołu i zaczęli zakopywać. Reed cicho się zaśmiał.

- Płaczemy, O'Neill? Jak dziecko albo dziewczyna? Sean także słyszał łkanie. Pochodziło z jego piersi. Przylgnął twarzą do kamiennej ściany. Nie został pogrzebany żywcem i zapomniany. Tym razem było inaczej. Preludium do szybkiej i nieuchronnej śmierci. Pomyślał o Eleanor, którą kochał. Oczywiście, jak już go powieszą, jej udział w jego zbrodni pójdzie w zapomnienie. Nie podzieli losu Peg... Czy jednak na pewno?

Nie mógł oddychać. W oknie były tylko kraty, brakowało szyby, ale jego płuca jakby tego nie rozumiały. Serce biło dziko, pot spływał strumieniami po ciele, dygotał, drapał paznokciami ścianę. - Nie martw się - powiedział łagodnie Reed - nie zostaniesz tu długo. Niebawem zawiśniesz, O'Neill. Osobiście dopilnuję, żeby sprawiedliwości stało się zadość.

274

Kamienna ściana raniła mu czoło, lecz o to nie dbał. Drapał ją, walczył o powietrze i poczytalność, spokój jednak nie nadchodził. - Eleanor? - wydyszał. - Twoja kochanka z pewnością dotarła już na łono rodziny. - Ona jest niewinna! - krzyknął Sean. - Jest moją przybraną siostrą! - Jest twoją irlandzką dziwką i obaj to wiemy. Taka ślicznotka... Żałuję, że nie miałem czasu na dokończenie tego, co z nią zacząłem. Sean się odwrócił. - Zamierzam cię zabić, sukinsynu - wykrztusił. Reed się zaśmiał. - Jak? Słowami? Szkoda, że nie widziałeś przerażenia w jej oczach,

S R

kiedy rozciąłem jej sukienkę, O'Neill. Och, to piękna kobieta, nie ma dwóch zdań.

Sean rzucił się na Reeda, ten jednak stał z drugiej strony kraty. - Zapłacisz za swoje uczynki.

- A może to ona zapłaci za ciebie? - spytał obojętnie Reed. Sean wspomniał pobitą na śmierć Peg. Muszę zabić Reeda, a potem niech mnie wieszają, pomyślał. Tylko jak zwabić go do celi? - A gdy już się nią znudzę - ciągnął Reed - lady Eleanor również zapłaci za swoją zbrodnię. Pewnie sprawi mi to jeszcze większą przyjemność. Będzie gnić w więzieniu, powoli umierać za życia. Sean chwycił kratę, chciał ją gryźć, ogarnięty morderczym szałem, walczył o oddech. - Będzie sprawiedliwość, pod każdym względem - zakończył chłodno Reed. - Cieszę się, że jest pan za sprawiedliwością, pułkowniku - powiedział spokojnie Tyrell. On i Devlin wkroczyli właśnie do biegnącego wzdłuż cel korytarza. - Wszyscy dążymy do tego jakże chwalebnego celu. 275

Sean zdołał w końcu zaczerpnąć powietrza. Tyrell i Devlin są tutaj. Choć nie ucieknę od swojego losu, myślał, oni na pewno nie pozwolą, by Eleanor stała się krzywda. - Sprawiedliwość wymaga, żeby O'Neill zadyndał, o czym doskonale wiecie - odparł Reed. - Nie. To byłoby kolejną niesprawiedliwością. Przypominam panu, że mój przybrany brat doznał już wielkiej krzywdy i niesprawiedliwości ze strony wojska... pod pana jurysdykcją. Dwa lata przebywał w brytyjskim więzieniu, choć został niesłusznie skazany. Hrabia Adare jest w Londynie. Zostanie przeprowadzone pełne dochodzenie w sprawie zdarzeń tamtej nocy

S R

w Kilvore, a także w sprawie zatrzymania, uwięzienia i skazania naszego brata.

Dla Seana była to niespodzianka, nie rozważał nawet takiej możliwości.

Uśmiech Reeda nie był zbyt szeroki.

- Czy jest jakiś powód? Bo jeśli tak, milordzie, ja tego nie rozumiem. - Jest świadek tych zdarzeń, pułkowniku, i mój brat zabiera go do Londynu. Sean nie popełnił żadnej zbrodni, a kiedy to wykażemy, zostanie uniewinniony. Ostrzegam pana. Musi pan zapewnić mu bezpieczeństwo, dopóki sprawa nie zostanie zakończona - wyjaśnił chłodnym tonem Tyrell. - Nie ma świadków - zaprotestował Reed. -Wszyscy mężczyźni z tej wioski powstali zbrojnie i wszyscy zginęli. Poza O'Neillem. - Myli się pan. Jest świadek i jego zeznanie oczyści Seana - odparł Tyrell. - Lecz to jeszcze nie wszystko. Także pańska rola w tych wydarzeniach zostanie dokładnie zbadana. Po chwili milczenia Reed się zaśmiał. - Dyrdymały. Kto tu panów wpuścił? 276

- Brawley. I jeśli pan sądzi, że może mi odmówić dostępu do brata, teraz, po dwóch latach bezzasadnego uwięzienia, powinien pan to ponownie przemyśleć. W oczach Reeda pojawił się błysk. - Nie ma żadnego świadka. A ja nie zrobiłem nic złego! Tyrell uśmiechnął się niebezpiecznie. - Dotknąłeś mojej siostry. Sean stężał. Jak wiele Tyrell wie? - Przeprowadzałem z nią rozmowę, okazując cały należny szacunek dopiero po chwili odparł pułkownik. - Najwidoczniej potknęła się i upadła,

S R

kiedy przywieziono ją do fortu. Nigdy nie tknąłbym damy. - Pańska kariera dobiega właśnie końca, pułkowniku - chłodno rzekł Tyrell.

- Proszę mi nie grozić - prychnął Reed i wyszedł. Sean oparł się o ścianę. Był dziwnie spokojny.

- Tyrell, nie rób tego. Nie drażnij go. Jest zbyt niebezpieczny. Kiedy ze mną skończy, może się uwziąć na Elle.

- Nie boję się go, Sean. Więcej, zamierzam go unicestwić. - To ustaw się w kolejce.

- Dość już narozrabiałeś, braciszku - odparł ostro. - Zostaw Reeda mnie. Zza Tyrella wysunął się Devlin. Chwycił kratę. - Jesteś chory - zauważył. - Chory to ja byłem. - Sean niemal się roześmiał, potem otarł z czoła pot. - Jak możemy ci pomóc? Sean odetchnął głęboko kilka razy. 277

- Tu jest za mało powietrza - wykrztusił - lecz wiem, że tylko w mojej wyobraźni. - Masz gorączkę? - zapytał Devlin. - Nie, ale chyba w końcu straciłem rozum. -Usiadł na podłodze, zaczął się w nią wpatrywać. -Nie dbam o siebie. Jestem gotów zawisnąć... taki mój los, trudno, ale Elle... - Uniósł głowę. - Musicie ją chronić. Znajdź jakiś sposób, Dev, żeby Eleanor nie łączyli ze mną. Reed jej groził. - Reed już wkrótce wybierze się na wycieczkę do Australii statkiem skazańców - odpowiedział ponuro Tyrell. - Gorzej, że dwunastu żołnierzy wie o udziale Eleanor w twojej ucieczce. Czy specjalnie pojawiłeś się

S R

właśnie w dniu jej wesela, żeby zniszczyć jej przyszłość? Sean przypomniał sobie Eleanor stojącą przed lustrem w ślubnym stroju, tak piękną, że aż zapierało dech. Chciał się tylko pożegnać, a nie skraść pannę młodą.

- No cóż, nie traćmy czasu na oskarżenia - dodał chłodno Devlin. - Musi być jakiś sposób - rzekł Sean powoli -może transakcja... jej wolność za moje życie? - Nie! - warknął Devlin.

- Nie rozumiesz. Z radością zawisnę, jeśli ona będzie mogła dożyć starości, korzystając z wszystkiego, na co zasługuje.

- Rozumiem. Rozumiem, że jesteś zakochany w Eleanor! Nie będzie takiej transakcji. Zacznijmy od najważniejszego. Policja chce przesłuchać Flynna, a Cliff jest w drodze do Kilvore, pewnie nawet już tam dotarł. Przesłuchają go, Sean. W ten czy inny sposób zostaniesz oczyszczony z wszystkich zarzutów. - Dlaczego uważasz, że to takie pewne? Devlin zimno się uśmiechnął. - Może nie poznasz Flynna, kiedy go znów spotkasz. 278

Zamigotała iskierka nadziei, lecz bał się, że to tylko ułuda. - Tamtej nocy zginęli żołnierze. W końcu i ja chwyciłem za broń. - Ty próbowałeś powstrzymać buntowników -sprostował z naciskiem Tyrell. - I jesteś szlachcicem, nie chłopem. Trzeba to wszystko wyjaśnić. A twoja żona i syn? Oni także zasługują na sprawiedliwość. - Skąd... skąd o nich wiesz? - Eleanor nam powiedziała, Sean. Bardzo mi przykro - rzekł ciepło Devlin. - Musisz zatem znać całą historię. Oni zapłacili... za moje zbrodnie. Reed o to zadbał.

S R

- To znaczy, że dochodzenie doprowadzi do jego uwięzienia podsumował Tyrell.

Sean powoli wstał. Znów zrodziła się nadzieja, a wraz z nią cudowny obraz Eleanor, jej oczy przepełnione miłością i zaufaniem. Lecz zaraz pojawiła się konająca w jego ramionach Peg. Serce ścisnęło mu się z przerażenia. Peg okrutnie torturowali, potem zabili. Zrobili tak z jego powodu. A tylko Bóg znał los biednego Michaela. Jak śmiał marzyć o czymkolwiek, nie mówiąc już o przyszłości z Eleanor? Oczywiście nie chciał, żeby wyszła za Sinclaira, spała w jego łóżku i rodziła jego dzieci. Pozostawało jednak faktem, że ten lord ją kochał. Lord potężny, bogaty i utytułowany, no i Brytyjczyk. Zapewni jej dobre, długie życie. - Mylicie się. W Irlandii nie ma sprawiedliwości, nigdy nie było. Reed nie odpowie za swoje grzechy, a ja za moje zawisnę. A jeśli nawet nie, to wyjadę do Ameryki... sam. Co do Eleanor... nie kocham jej w taki sposób, jakiego ona pragnie. - Zobaczył, że Tyrell chce mu przerwać. - No cóż, jest piękną 279

kobietą. A ja nie jestem tym człowiekiem, którego kiedyś znaliście. Czy wyrażam się jasno? - Jeśli to żart, to bardzo kiepski - rzekł pobladły z nagła Tyrell. - Wiesz, że zawsze lubiłem kobiety. - Sean wzruszył ramionami. Dwa lata w celi, a potem Eleanor ofiaruje mi coś, czego nie potrafię odrzucić. Tyrell wpatrywał się w Seana jak w odrażającego potwora, którego nie znał i nie chciał znać. Sean czekał. Tyrell zaklął i wypadł na zewnątrz. Devlin patrzył na niego drwiąco.

S R

- Ładne przedstawienie. Dlaczego, Sean? Zostaniesz przecież uwolniony.

- Nie rozumiesz? Ona musi być bezpieczna. Dopilnuj, żeby wyszła za Sinclaira. Daj mi słowo. - Nawet na to nie licz.

280

ROZDZIAŁ DZIEWIĘTNASTY Eleanor przystanęła w progu złotego salonu. Peter siedział przy kominku. Pogrążony w myślach, wpatrywał się w ogień. Zamierzała pozostać w swoich pokojach tak długo, jak to możliwe, rzekomo po to, by odpoczywać, a naprawdę by unikać Petera. Nie mogła jednak wytrzymać, nie wtedy, gdy Sean pozostawał uwięziony zaledwie kilka godzin drogi od Adare i do tego groziła mu śmierć. Poza tym nie dawała jej spokoju obecność Petera w ich domu i świadomość, jak nieuczciwie go traktuje.

S R

Była mu winna coś więcej niż wyjaśnienia. Zaczęła pisać list, uznała jednak, że to tchórzostwo. Musiała z nim porozmawiać i zerwać zaręczyny. - Peter? Zerwał się na nogi.

Chciała się uśmiechnąć, ale nie mogła. Chciała wejść do salonu, lecz także nie mogła. I język, i nogi odmawiały posłuszeństwa. Peter ruszył w jej kierunku.

- Eleanor! Dlaczego nie wypoczywasz? Przynajmniej do czasu, aż przybędzie doktor?

- Nie mogę. - Zawahała się. Wolałaby, żeby nie był taki miły. Jego troska tylko wszystko utrudniała. Minęła go i wkroczyła do salonu. Musimy porozmawiać, Peter. Nie ruszył się z miejsca, pozostał przy drzwiach, jakby zamarł po jej słowach. Powoli się do niego odwróciła, oparła dłonią o szezlong. - Przede wszystkim muszę ci powiedzieć, jak bardzo mi przykro z powodu tego, co uczyniłam w dniu naszego ślubu. 281

Zbladł i zamknął drzwi. - Ja rozumiem, Eleanor - powiedział ochryple. - Jak możesz to rozumieć? - zdumiała się. - Może ci wyjaśnię? Postąpił w jej kierunku, jego policzki poróżowiały. - Rozumiem, że Sean jest twoim przybranym bratem. Słyszałem, że jako dziecko uwielbiałaś go. Słyszałem także, że przez dwa lata przebywał w więzieniu i nikt z twojej rodziny nie wiedział nawet, czy żyje. Jakie to musiało być dla was straszne! - Moja rodzina uważała, że on nie żyj e, ja jednak nigdy w to nie uwierzyłam - szepnęła.

S R

- Tak się cieszę, że miałaś rację.

Eleanor musiała usiąść. Czuła, że zaraz zemdleje. Peter zajął miejsce na otomanie naprzeciw niej.

- Wiem, co musi czuć taka jak ty kobieta - zapewnił żarliwie. - Wiem, że zrobiłabyś wszystko, by pomóc tym, których kochasz i którzy są ci drodzy.

- Peter... - Kiedy wreszcie oskarży ją o niewierność i oszustwo? - Twoja rodzina twierdzi, że Sean jest niewinny. Ja także zostanę wkrótce członkiem waszej rodziny, Eleanor, i uczynię co w mojej mocy, żeby wam pomóc.

Zdumiewała ją jego szlachetna postawa. Czy to oznaczało, że Peter nadal chce ją poślubić? - Kiedy Sean się zjawił, byłam wstrząśnięta. Nie wiedziałam, że został skazany za zdradę stanu i osadzony w więzieniu. Kiedy się okazało, że jest poszukiwany, musiałam z nim pojechać. Może to głupie, ale chciałam mu pomóc w ucieczce z kraju. - Rozumiem, ale to musi pozostać w tajemnicy. 282

- Jak możesz rozumieć? - krzyknęła, zrywając się na nogi. - Dlaczego mnie nie znienawidziłeś? Zostawiłam cię samego przed ołtarzem! Porzuciłam cię, Peter! Chociaż nie miałam takiego zamiaru. - Rozumiem, ponieważ cię kocham. - Ujął jej dłonie. Dopiero po chwili zdołała zapytać: - Jak możesz mnie teraz kochać? - A jak mógłbym nie kochać? Oswobodziła dłonie i odwróciła się. Gniew i oskarżenia znacznie ułatwiłyby jej zadanie, a tak nie wiedziała, jak postąpić. Uznała, że musi po prostu wyznać całą prawdę. - Kocham Seana - zaczęła powoli.

S R

Natychmiast ją okrążył, tak że patrzyli sobie w oczy. - Eleanor! Wiem, że kochasz wszystkich swoich braci! Wiem, że kochasz Seana. Poprosiłem ojca, żeby pojechał do Londynu i pomógł twojemu ojcu w uzyskaniu ułaskawienia.

- Lord Henredon jest kuzynem premiera...

- Tak. Mój ojciec uczyni wszystko, co w jego mocy, żeby uzyskać dla Seana ułaskawienie. Ma dobre koneksje i dlatego jestem w tej sprawie optymistą.

Znów musiała usiąść. Nic nie rozumiała. - Dlaczego to robisz?

- Przecież wkrótce będziesz moją żoną, więc twoje zmartwienia są moimi zmartwieniami. Skoro Sean jest twoim bratem, jest także moim. Kiedy wreszcie uwierzysz, że dla ciebie jestem gotów na wszystko? Do oczu napłynęły jej łzy. - Nadal chcesz się ze mną ożenić? Po tym, jak od ciebie uciekłam? - Zostawiłaś mnie ze szlachetnych pobudek! -Ukląkł przed nią i ponownie ujął jej dłonie. - Jesteś kobietą honoru, podziwiam to u ciebie tak 283

samo jak wszystko inne. I ufam ci. Jakże mógłbym nie ufać? Uczynię wszystko, żeby pojąć cię za żonę. - Peter... - Policzki ją paliły. - Nie powinieneś... Gwałtownie wstał. - Kiedy nadejdzie wiadomość o ułaskawieniu Seana, natychmiast weźmiemy ślub, ale tym razem bez wielkich ceremonii. Nie miała już wątpliwości, że Peter ją kocha, zastanawiała się jednak, czy dopuszcza do siebie prawdę o jej miłości do Seana. W jego pragnieniu, by jej ufać i bezgranicznie w nią wierzyć, wyczuwała coś nienaturalnego. - Sean zostanie ułaskawiony, Eleanor. Naprawdę można w takich sprawach liczyć na mojego ojca. Niedługo będzie po wszystkim i wreszcie

S R

przypieczętujemy nasz związek.

Znieruchomiała. Przesłanie Petera stało się jasne. Wysłał z misją do Londynu swego potężnego ojca, a po rozwiązaniu problemu od razu wezmą ślub. Poczuła się w pułapce. Po prostu została wymanewrowana. Czyżby Peter proponował transakcję? Wolność i życie Seana za jej rękę?

Jeśli taka jest prawda, jak się zachowa, kiedy mu powie, że za niego nie wyjdzie? Odwoła Henredona?

- Eleanor, myślałem, że ta nowina cię uraduje - powiedział chłodno Peter.

Wstała i przywołała na twarz uśmiech. Tak, znalazła się w pułapce, ale przecież to niewielka cena za wolność Seana. - Jestem bardzo zadowolona, Peter, dziękuję. Dziękuję za wszystko, co zrobiłeś dla mojego przybranego brata. - Nie musisz mi dziękować, Eleanor. Wystarczy, jeśli przyrzekniesz, że tym razem nie umkniesz sprzed ołtarza.

284

Żartował, zastanawiała się jednak, czy nie mówi tego jednocześnie poważnie. - Oczywiście. Wyznacz tylko nową datę, a twoja panna młoda się zjawi. Rozpromienił się, dojrzała w jego oczach ulgę. - Podzielmy się więc dobrą nowiną z twoją matką. Skinęła głową. Peter wyraźnie się cieszył, że ich umowa została przypieczętowana. Powtarzała sobie, że tak jest najlepiej. Sean odzyska wolność, a wszystko, co ona musi uczynić w zamian, to wyjść za szlachcica, który ją kocha. Znaleźli hrabinę w sali muzycznej. Trzymała palce na klawiszach

S R

fortepianu, lecz nie grała. Uniosła wzrok, zdobyła się na uśmiech. - Jest nadzieja. - Eleanor usiadła przy matce na wyściełanej ławie. Ojciec Petera pojechał do Londynu i także on ubiega się o ułaskawienie Seana. Jest wielka nadzieja. Hrabina objęła ją.

- Za bardzo się boję, żeby pozwolić sobie na nadzieję. Eleanor przygryzła wargę i spojrzała na narzeczonego, który pozostał w progu.

- Peter i ja bierzemy ślub od razu po uzyskaniu ułaskawienia. Hrabina drgnęła, jej wzrok również spoczął na Peterze. Ukłonił się z uśmiechem. - Oczywiście za pani pozwoleniem, milady. Zdezorientowana Mary zerknęła na Eleanor. - Kochanie? - Chciałam powiedzieć najpierw tobie. - Pocałowała matkę w chłodny policzek i wstała. - Wracam do siebie, żeby odpocząć. Mary tylko skinęła głową. Brakowało jej słów. 285

W korytarzu Eleanor chciała przeprosić Petera i ruszyć na górę, usłyszała jednak rozkazujący głos Tyrella z holu i jej serce drgnęło. Peter ujął ją pod rękę. - Ponieważ nie ma twojego ojca, może powinniśmy poinformować o naszych zamiarach brata? Ledwie go słyszała. Czy Sean dobrze się czuje? Czy Tyrell się z nim widział, rozmawiał? I co z Reedem? Ruszyła pospiesznie do holu, Peter za nią. Kiedy tam dotarli, brat znikał właśnie w bibliotece. - Tyrell! - krzyknęła.

S R

Odwrócił się. Zrzucił surdut, miał zabrudzone błotem buty i spodnie. Przeniósł spojrzenie z Eleanor na jej narzeczonego. - Dlaczego nie jesteś na górze i nie wypoczywasz? Przeraziła się, gdyż był strasznie ponury.

- Nie mogę, za bardzo się denerwuję. - Zdobyła się na szeroki uśmiech. - Peter wybaczył mi moje zachowanie i wkrótce bierzemy ślub. Nie zmienił wyrazu twarzy, tylko z jawną nieufnością patrzył jej w oczy.

- Cieszę się - odparł ostrożnie. - Peter, z ogromną przyjemnością uczciłbym to, wypijając z tobą kieliszek. Eleanor, zostawisz nas samych? - Są pewne sprawy, które musimy omówić -rzekła stanowczo. - Oczywiście - odparł nieco skonsternowany. - Peter, wybacz, ale porozmawiam przez chwilę z siostrą. - Rozmawiajcie sobie, ile chcecie. - Skłonił się i odszedł. - Co z Seanem? Widziałeś go? - krzyknęła niecierpliwie, gdy tylko zamknęli się w bibliotece.

286

- Mówisz jak prawdziwa panna młoda. - Nalał sobie dużą porcję whisky. - Nie śmiej mi robić wyrzutów z powodu prawdziwej miłości, którą noszę w sercu! Przykro mi, że nie kocham Petera... Jak się czuje Sean? - Najlepiej, jak można w takich okolicznościach. Co się z nim, u diabła, stało, Eleanor? Rozumiała wszystkie aspekty tego pytania. - Trzymali go w ciemnicy, Tyrell. To tak, jakby go pogrzebali żywcem. Przedtem go biczowali. A jeszcze wcześniej? Mówiłam ci, że ludzie Reeda spalili mu dom, zgwałcili i zamordowali żonę, a syn zginął w

S R

pożarze. Wszystko to jako zaplata za jego domniemane zbrodnie. Zżera go poczucie winy.

- Jest zupełnie niepodobny do siebie - rzekł głęboko zatroskany. - Nie widziałeś go przed tygodniem, kiedy nie potrafił wypowiedzieć całego zdania. Nie widziałeś blizn na jego plecach. I jego oczu, pustych i pozbawionych nadziei - rzekła z cierpieniem.

- Postępujesz słusznie, wychodząc za Petera -powiedział po chwili milczenia.

- Nie mam wyboru. - Starała się powstrzymać łzy. - Zawarłam szatański pakt i wyjdę za człowieka, którego nie kocham. Tyrell dotknął jej ramienia. - Sean się zmienił, i to nie na lepsze. Nie jest mężczyzną dla ciebie, Eleanor. Może przynieść kobiecie tylko ból... i nie sądzę, żeby był zdolny do wielkiej miłości, jakiej ty pragniesz. Też tego się obawiała się, pokręciła jednak przecząco głową i przemówiła zgodnie z tym, co dyktowało jej serce:

287

- Sean zaczął się właśnie odnajdywać. Zaczął się uśmiechać. Zaczął opowiadać o przeszłości. Wiem, że gdybym pobyła z nim dłużej, pomogłabym mu w powrocie do nas wszystkich. Nie było mi to jednak dane. Zamierzam wyjść za Petera, którego ojciec uzyska ułaskawienie. I Sean zostanie sam ze swoimi bliznami i ranami. - Powstrzymała łkanie, myśląc rozpaczliwie, że już nikt się o niego nie zatroszczy. - Nie będzie sam - zaprotestował szorstko Tyrell. - Devlin i Virginia mu pomogą. My wszyscy mu pomożemy. Nie, pomyślała, nie zdołają, a ona będzie w Chat-ton, lojalna i kochająca żona innego mężczyzny.

S R

- Tak będzie dla ciebie najlepiej, Eleanor - mówił dalej Tyrell. Bałbym się o ciebie, gdybyś została z człowiekiem, jakim on się stał. - Mylisz się! Sean mnie kocha.

- Życie z nim byłoby dla ciebie pasmem zgryzot, uwierz. Nie powiedziała, że oddałaby wszystko za możliwość przeżywania przy Seanie dalszych zgryzot, spytała tylko: - Czy dobrze go traktują?

- Tak, ale byłoby lepiej, gdyby nie przebywał w celi zbyt długo. Niezależnie od warunków, fatalnie znosi uwięzienie. - Muszę się z nim zobaczyć. - Nie. - Nie proszę cię o pozwolenie. Informuję cię tylko, że jadę się z nim zobaczyć, nawet gdybym musiała wyruszyć sama i o północy! Spiorunowała go wzrokiem. - A ponieważ wycierpiałam się już dość w rękach pułkownika Reeda, twoim obowiązkiem jest zapewnić, żebym mogła się bez obaw zobaczyć z Seanem. - Stawiasz pod znakiem zapytania swoją przyszłość z Sinclairem! 288

- Nic podobnego. Nałgałam już tyle, że Peter ze zrozumieniem przyjmie moją decyzję o wyjeździe do Seana. - W takim razie dobrze - skapitulował. - Wyruszymy jutro po śniadaniu. Poprosiła Tyrella, żeby zaczekał na zewnątrz. Kiedy adiutant prowadził ją do celi Seana, cieszyła się, a jednocześnie obawiała tego, co może tam zastać. Sean leżał na sienniku. Pomyślała, że śpi. Za oknem jasno świeciło słońce. Jednak Sean nie spał. Wpatrywał się w sufit, oddychał płytko. Eleanor podbiegła do kraty. - Sean!

S R

Natychmiast zerwał się na nogi. - Elle...

Dostrzegła nowe rany na jego czole i twarzy.

- Proszę mnie wpuścić do środka - zwróciła się do adiutanta. - Przepraszam, ale nikt nie może tam wchodzić. - On jest ranny! I chory!

- Jest stuknięty. Kompletnie zwariował. Adiutant wyszedł, podzwaniając kluczami, i zatrzasnął za sobą drzwi.

- On ma rację - powiedział ochryple Sean. - Nie powinnaś tu przychodzić. Chwyciła kratę. - Sean, wszystko będzie dobrze. Na zewnątrz czeka Tyrell, a za dzień czy dwa będziesz wolny. - Nie powinnaś tu przychodzić - Jego oczy mówiły, że jej nie wierzy. Widziałaś Reeda?

289

- Nie. Brawley nas wpuścił. - Sięgnęła przez kratę i dotknęła czubkami palców jego policzka. -Mam dobre wiadomości. - Jakie? - Ojciec Petera jest krewnym premiera. Też pojechał do Londynu i stara się o twoje ułaskawienie. I wszyscy spodziewamy się sukcesu, Sean. Patrzył na nią ponuro. Eleanor zdała sobie sprawę, że zrozumiał, jak do tego doszło. - Nie miałam wyboru, przecież wiesz - szepnęła. - To jest umowa, bez słów, ale wiążąca. Jego ojciec walczy o twoje ułaskawienie, a kiedy wygra, weźmiemy ślub.

S R

- Dobrze - powiedział ochryple.

- Nie! Nic nie jest dobrze... Tak bardzo cię kocham! Uczyniłabym wszystko, żebyś wyszedł na wolność. Więc tak jest dobrze - zakończyła bezradnie bliska płaczu.

- Właśnie. Tak jest dobrze. Tego chciałem! Nie skończysz jak Peg. Nie mogła znieść, że wciąż obwinia się o śmierć tej kobiety. - Ty jej nie zamordowałeś. Ty się z nią ożeniłeś. To Reed kazał swoim ludziom ją zamordować. Więc to on ją zamordował. Uderzył pięścią w kratę.

- To moja wina. Kiedy wreszcie zrozumiesz? Gdybym się z nią nie ożenił... nie zapłaciłaby za moje czyny. Miałem ją chronić, miałem ją kochać, a nie zdołałem ani jednego, ani drugiego! - Przecież broniłbyś jej, gdybyś tam był. Ja to wiem, ponieważ cię znam! Cofnął się. - Już nawet nie pamiętam jej twarzy. Nie pamiętam, jak wyglądała. Czuła jego palący ból i poczucie winy. 290

- Och, Sean, musisz pozwolić jej odejść. Jeśli naprawdę cię kochała, nie obwiniałaby cię, a jestem pewna, że kochała cię bardzo. Patrzył na nią, po policzkach płynęły mu łzy. To był bezradny płacz odważnego i silnego mężczyzny, którego złamało życie. - Była zdumiona i zdruzgotana. Nie mogła zrozumieć, dlaczego jej nie kocham. - Miała szczęście, bo została twoją żoną - powiedziała po długim milczeniu. - Jestem pewna, że tak to odczuwała. Ukrył twarz w dłoniach. - Być może zdołam zapomnieć, co uczyniłem Peg, ale nigdy nie zapomnę Michaela. Boże, Elle!

S R

Wcześniej Sean tylko raz wspomniał o Michaelu. Czuła, że to dziecko jest kluczem do męki Seana.

- Ile miał lat? - zapytała. Uniósł głowę. - Sześć. - Jakie miał włosy?

- Rude. Płonące jak zachód słońca - powiedział ciepło. - Był łobuziakiem, Elle... ciągle wpadał w kłopoty, ale wiem, że tylko chciał zwrócić na siebie moją uwagę.

- Uwielbiał cię, prawda? - Uśmiechnęła się przez łzy. Skinął głową, nie mógł dobyć głosu. Wyciągnęła do niego rękę przez kratę. - Możesz mi powiedzieć, Sean. Powiedz mi, co się naprawdę z nim stało. - Nie wiem, nikt nie wie. Dobre, niewinne dziecko... Musiał zginąć w tym pożarze. Na pewno krzyczał, żebym go ratował... czekał na mnie... A ja się nie zjawiłem. 291

Udało jej się dotknąć przez kratę jego dłoni. Przywarł do niej, wciąż łkając z rozpaczy. Eleanor zdołała go objąć. - Tak mi przykro. - Nie było nic więcej do powiedzenia. Kiedy łzy się skończyły, Sean rozdzierająco westchnął i cofnął się w głąb celi. Ich spojrzenia się spotkały. - Był dobrym chłopakiem. Chciałem być jego ojcem. - Wiem. - Bacznie się mu przyglądała. Sądziła, że w końcu wypłakał swój smutek, a tym samym tego dnia wydarzyła się przynajmniej jedna dobra rzecz. - Zawiodłem ich oboje, Peg i Michaela.

S R

- Nikogo nie zawiodłeś. Próbowałeś zatrzymać rebelię, potem zabrałeś rodzinę z Kilvore. Nie mogłeś wiedzieć, jak sprawy się potoczą. - Prześladują mnie słowa „gdybym tylko". Gdybym tylko nie był tego dnia w gospodzie, gdybym tylko nie ożenił się z Peg, gdybym tylko powstrzymał tłum... Elle, już nie mam siły myśleć o tym, co mogłoby się stać. Już nie mam siły rozpamiętywać ostatnich czterech lat. - Powinieneś być tym zmęczony, Sean. Wiem, że chciałeś się ukarać, i to ci się udało. Jednak nie możesz cofnąć czasu. Jesteś dobrym człowiekiem. Jak sądzisz, dlaczego Peg cię kochała? Dlaczego Michael chciał być twoim synem? Bo wiedzieli, że jesteś szlachetny.

- Nigdy nie myślałem o poślubieniu jej, Elle. Kilka dni po rzezi powiedziała mi, że jest w ciąży. Ja byłem w szoku, ona straciła ojca. I nagle tak to jakoś wyszło... - Rozumiem. Przez chwilę w milczeniu ją obserwował. - Naprawdę rozumiesz? Wybaczyłaś mi, Elle? Uśmiechnęła się do niego, wspominając cierpienia, o które przyprawiła ją jego zdrada. 292

- Tak, naprawdę rozumiem, ponieważ dobrze cię znam. I dlatego ci wybaczam. - Tamtego dnia myślałem o tobie. Źle się z tym czułem. Było tak wiele wspomnień. Byłaś takim niemożliwym dzieciakiem. Przed opuszczeniem Askeaton nie mogłem dopasować tego dzieciaka do kobiety, którą się stałaś. Pamiętasz ten ranek, kiedy wyjechałem? - Nigdy nie zapomnę - rzekła ze smutkiem. -Chciałam cię pocałować, a ty się przeraziłeś. - Bałem się. - Nieważne. - Naprawdę?

S R

- Przecież uzgodniliśmy, że nie ma powrotu do przeszłości. - A jednak cię zawiodłem. Ufałaś mi, a ja cię opuściłem. Zawiodłem cię.

- Ty nie możesz mnie zawieść, Sean. Przyrzekłeś, że wrócisz, i wróciłeś. Zawsze będę ci ufać. Patrzyli sobie w oczy.

- Cieszę się, że wychodzisz za Sinclaira.

To były właśnie słowa, których Eleanor nie chciała usłyszeć. - Nie mów tak.

- Kocha cię i zaopiekuje się tobą. - Mówisz, jakby między nami wszystko było skończone! Przecież pozostaniemy przyjaciółmi -tłumaczyła z mocą. - To się nigdy nie zmieni! - Nie sądzę... Elle, nie sądzę, żeby przyjaźń była w tej sytuacji możliwa.

293

- Mogę zostać żoną Sinclaira, ale zawsze będę cię kochać! Zawsze będziesz moim najlepszym przyjacielem, osobą, do której zwrócę się w każdej potrzebie! - Wstrzymywała łzy. - Jesteś moim sercem, moją duszą! Jego usta zacisnęły się w twardą linię. Zapadła brzemienna cisza. Po ich wspólnym życiu, po całym tym bólu i pożądaniu, Eleanor chciała wiedzieć, czy także on czuje, że ich miłość przetrwa wszystko, nawet jej małżeństwo z Peterem. Wreszcie powiedział: - Musisz iść naprzód. - I opuścić ciebie? Nigdy. - Gdy milczał uparcie, spytała: - Co zrobisz, gdy już będziesz wolny? - Wyjadę do Ameryki.

S R

- Co?! Dlaczego nie wrócisz do domu? Musisz wrócić do Askeaton, to twoje miejsce.

- A ty zamieszkasz z mężem o kilka mil dalej w Adare? Nie, to już nie jest moje miejsce.

Poczuła, że do oczu napływają jej łzy.

- Oczywiście, że twoje! Nie wyremontowaliśmy wszystkich pokojów! Mogę od czasu do czasu ci pomagać, kiedy Peter i ja odwiedzimy latem Adare!

- Nie możesz za niego wyjść i mieć także mnie. - Jesteś moim najlepszym przyjacielem. Oczywiście, że mogę! - Elle, nie rozumiesz? Wszystko się zmieni. Będziesz żoną innego mężczyzny. Będziesz miała z nim dzieci. I nieważne, gdzie ja będę czy co będę robił, bo ty będziesz szczęśliwa... Musisz zapomnieć o nas.

294

- Jak możesz w ogóle tak myśleć? Zapomnieć o nas? - Na moment zakryła dłońmi twarz. - Nigdy nie zapomnę ciebie! Nigdy nas nie zapomnę! Sean, przyrzeknij mi, że kiedy wyjdziesz na wolność... - Nie! - przerwał jej. - Sean... Nawet mnie nie proś, żebym pozwoliła ci odejść. - Nie płacz! - Wyciągnął do niej rękę przez kratę. - Elle, musisz zrozumieć. Tak będzie najlepiej. - Tak, będzie dobrze. - Starała się opanować. -Dotrzymam umowy z Peterem i wyjdę za niego. Jestem zdecydowana. Jednak ty powinieneś mieszkać w swoim domu, bo tam jesteś kochany i tam przynależysz. I

S R

pozostaniemy dobrymi przyjaciółmi. Zaśmiał się gorzko.

- Ta rozmowa jest absurdalna, bo i tak mnie powieszą. Powinnaś już iść.

Zignorowała słowa o egzekucji. Nie wierzyła w nią. Natomiast przemknęło jej przez myśl, że to koniec, ale w innym sensie. Sean zrywał z nią wszelką znajomość. Cudowne dziecięce lata i szalona miłość, wszystko to ma nagle przestać istnieć? Nie zniosłaby tego. Nie w taki sposób. - Nie mogę odejść. Nie teraz i nie tak! Powoli uniósł wzrok. - Jestem szczęśliwy... twoim szczęściem... Eleanor. - Nie! Jestem Elle! I zawsze będę twoją Elle! Przymknął oczy, opanował się. - Będziesz miała dobre życie. Będziesz miała dzieci... może nawet zuchwałą dziewczynkę, taką jak niegdyś ty. Jestem szczęśliwy twoim szczęściem - powtórzył. Pokręciła głową. - Ja od ciebie nie odchodzę, jeszcze nie. Kiedy mam cię odwiedzić?

295

- Sama wiesz, że to nie jest dobry pomysł. Zdajesz sobie chyba sprawę, że to pożegnanie. Krzyknęła i przylgnęła do kraty. A Sean się odwrócił i zawołał strażnika.

S R 296

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY - Kochanie? Eleanor w skórzanych rękawicach pracowała w szklarni swojej matki. Choć na zewnątrz panował ziąb, w środku było ciepło. Na bawełnianą suknię narzuciła tylko lekki wełniany szal. Przesadzała egzotyczne odmiany róż. Dawniej nie pociągało jej ogrodnictwo, teraz jednak szklarnia matki stała się jej schronieniem. Mogła pracować w gorącej i wilgotnej atmosferze, mając za towarzystwo tylko swoje odrętwiałe serce.

S R

- Kochanie? - zawołał ponownie Peter.

Wiedziała, że stoi przy wejściu. Od czasu, kiedy wyprawiła się do Kilraven Hill w odwiedziny do Seana, minęły trzydzieści dwa dni i sześć godzin. Narzeczony traktował ją z najwyższym szacunkiem i ogromną delikatnością, jakby się obawiał, że może z nim zerwać, gdyby powiedział coś niewłaściwego albo tylko użył niewłaściwego tonu. Spędzała większość czasu w szklarni, kiedy jednak pozwalała na to pogoda, wkładała koszulę Seana i swoje bryczesy, wyprawiając się samotnie na okoliczne wzgórza na ogierze. Rano sypiała długo, a wieczorem kładła się spać wcześnie. Spała przytulona do koszuli Seana. Z Londynu nie nadeszła żadna wiadomość ani od jej ojca, ani od lorda Henredona. Przywołała na twarz uśmiech, odwróciła się do Petera. - Witaj - rzuciła lekko. - Czy znów zapomniałam sprawdzić, która godzina? Doskonale wiedziała która. Nosiła z sobą mały kieszonkowy zegarek i wiedziała, że od rozstania z Seanem minęły trzydzieści dwa dni, sześć godzin i dwadzieścia minut. 297

Zdawała sobie sprawę, że nie powinna tak odmierzać czasu. Przecież Sean oświadczył całkiem wyraźnie, że nie zmieni zdania. Gdyby miała choćby niewielką szansę, wybiegłaby ze szklarni, wskoczyła na konia i pognała galopem do fortu, żeby spotkać się z nim jeszcze raz i błagać, by odmienił koleje ich życia. Peter zbliżał się do niej z uśmiechem. - Zaraz jadę z Reksem do Limerick. Potrzebujesz czegoś? - Byłoby cudownie, gdybyś przywiózł coś do czytania - skłamała. Nigdy nie miała cierpliwości do lektury, podobnie jak do ogrodnictwa, przesiadując jednak godzinami w swoim pokoju, udawała, że wciągnęła ją

S R

nowa powieść. Zgromadziła przy łóżku stosik książek, choć żadnej nawet nie zaczęła.

Peter skinął głową, przypatrywał się jej badawczo. - Tak, nawet sam pomyślałem, że przyda ci się nowa książka - rzekł, udając dobry nastrój. - Jak idzie sadzenie? - Bardzo dobrze.

Ujął jej dłoń, jakby chciał ją unieść do ust. Eleanor stężała, lecz zaraz się uspokoiła. Nie mógł pocałować jej w rękę. Rękawica była cała pokryta ziemią.

Peter spojrzał jej w oczy, nachylił się i dotknął ustami policzka. Wyraźnie posmutniał. - Eleanor, cierpię, kiedy jesteś taka ponura! -krzyknął. - A może czekanie tutaj na wiadomość o losie Seana nie jest najlepszym pomysłem. Może powinniśmy popłynąć do Chatton. Jestem pewien, że Cliff chętnie nas przewiezie do Anglii. „Piękna Pani" cumowała w porcie w Limerick. Jeśli Sean nie zostanie ułaskawiony, Cliff napadnie na areszt, oswobodzi brata i wywiezie gdzieś 298

daleko. Cliff spędził kilka dni w Askeaton, rozmawiał z Devlinem i Reksem. Eleanor wiedziała, że uzgodnili plan, na wypadek gdyby sprawy przybrały zły obrót. Devlin wyjechał wkrótce po ujęciu Seana. On także był w Londynie i starał się uzyskać poparcie w admiralicji. - Nie mogę wyjechać - oświadczyła stanowczo, nie próbując już się uśmiechać.. - Gdyby twój brat był w takim niebezpieczeństwie jak Sean, na pewno byś go nie opuścił. - Masz rację - odparł ze smutkiem - ale to tak strasznie długo trwa. Dostaliśmy tylko jeden list od twojego ojca, w którym wyraża nadzieję, że wszystko pójdzie dobrze. Zaczynam się martwić, kochanie.

S R

- Obu naszym ojcom nie mogą odmówić. - Wierzyła w to, nie mogła sobie pozwolić na wątpliwości. - A teraz jest tam jeszcze Devlin, bohater brytyjskiej marynarki.

- Wiem, że usiłujesz być odważna - odparł z powagą - ale nie mogę patrzeć na twoje przygnębienie, Eleanor.

Nie mógł znać prawdziwej przyczyny jej smutku. - Wkrótce dostaniemy jakąś wiadomość - upierała się. - Jestem pewna, że już bardzo szybko.

- Jesteś taka dzielna! Przynajmniej Cliff i policja znaleźli Flynna. Jest świadkiem zdarzeń tamtej strasznej nocy.

- Czuję, że ojciec może się tu w każdej chwili zjawić z dobrymi wieściami - oświadczyła zdecydowanie. Gdy Peter poklepał ją po ramieniu, musiała spojrzeć mu w oczy. - Jak mogę ci dodać otuchy? - zapytał po chwili milczenia. - Przywieź mi nową powieść - odparła z uśmiechem. - Wiesz przecież, że to mnie ucieszy.

299

Odwrócił się, zdążyła jednak dostrzec w jego oczach smutek. Zaczęła się niepokoić. Czy Peter podejrzewa prawdę? Czy czuje, że troska o los Seana wcale nie bierze się z niewinnej siostrzanej miłości? Była taka ostrożna, zachowywała się miło, starannie dobierała słów, udzielała właściwych odpowiedzi... - Zobaczymy się na kolacji - powiedział na odchodnym. Po krótkim wahaniu podbiegła do niego. - Peter! Zdziwiony, odwrócił się. - Dziękuję za to, że jesteś taki miły i że mnie rozumiesz. Żałuję, że nie jestem weselsza.

S R

Gdy porwał ją w ramiona, zesztywniała

- Nie chcę, żebyś dla mnie udawała wesołość. Chcę tylko później zobaczyć, jak wracają do ciebie radość i śmiech. Rozluźniła się, lecz nie do końca.

- Wkrótce znów będę sobą, muszę tylko wiedzieć, że Sean wyjdzie z tego wszystkiego jako wolny człowiek.

- Nie mogę sobie wyobrazić, że naszym ojcom mogłoby się nie udać zauważył cicho. - Eleanor?

To nieuchronne, pomyślała. Niebawem wezmą ślub, może już w najbliższy weekend. Tak postanowili. I w nocy znajdzie się w łóżku z Peterem. Zamierzała ofiarować mu tyle namiętności, ile tylko zdoła z siebie wykrzesać. Miała nadzieję, że z czasem poczuje do niego coś więcej niż przyjaźń i szacunek. Zresztą nieważne. Będzie doskonałą żoną, już się zdecydowała. Niekiedy jednak nachodziła ją inna myśl - że być może pewnego dnia Sean wróci do Askeaton i pozbierają strzaskane kawałki

300

swojego życia. Może kiedy będą starsi, o posiwiałych skroniach, staną się ponownie najlepszymi przyjaciółmi. Poczuła na wargach dotknięcie ust Petera. Natychmiast przypomniała sobie, że nie powinna marzyć o takiej przyszłości. Zdołała się uśmiechnąć i odwzajemnić delikatny, niepewny pocałunek. - Nie wiem, czy powinienem sobie tak śmiało poczynać - szepnął. - Jeśli chcesz, to twoje prawo. Jesteśmy zaręczeni. Zamknęła oczy i czekała na pocałunek. Tym razem odwzajemniła go goręcej. Peter w końcu się odsunął. Sprawiał wrażenie oszołomionego i

S R

zachwyconego. Dotknął jej policzka.

- Jesteś piękna nawet z rękami po łokcie w ziemi. Zatem do wieczora. Wciąż uśmiechnięta, skinęła głową, a Peter wymaszerował ze szklarni. Opadła na kamienną ławkę. Miała migrenę, w kolanach czuła dziwną słabość. Kiedyś, dawno temu, uwodzicielskie pocałunki Petera sprawiały jej przyjemność. Teraz z trudem zmuszała się, by je wytrzymać. A potem usłyszała ciche brzękniecie, ale nie od drzwi. Odwróciła się. Za wielką palmą stał Cliff. Dostał się tu niezauważony. Musiał skorzystać z tylnych drzwi.

Ruszył w jej kierunku. Miał na sobie piękny granatowy surdut, srebrzystą kamizelkę i skórzane spodnie, czyli najnowszy krzyk mody. Niewiele to zmieniło. I tak wyglądał nie jak dżentelmen, lecz jak pirat udający dżentelmena. Zza poły surduta wystawała rękojeść sztyletu, co już całkiem nie pasowało do dżentelmena, za to do pirata jak najbardziej. Eleanor wstała. Codziennie ktoś z rodziny jechał do Kilraven Hill, żeby odwiedzić Seana. Nie uczestniczyła w tym tylko ona. Bracia zdawali jej relacje, rzecz jasna nie w obecności Petera. 301

- Co u niego? Zamiast udzielić odpowiedzi, spytał: - Dobrze się czujesz? - Nie wracasz właśnie od Seana? - Nie. Dzisiaj pojechały hrabina i Lizzie. Jeszcze nie wróciły. Poczuła rozczarowanie. Nie liczyła zresztą na nic nowego. Sean nadal był niespokojny, miewał też ataki klaustrofobii, ale generalnie dochodził do ładu z sobą. Bracia twierdzili nawet, że jest w dobrym nastroju, lecz w to Eleanor już nie wierzyła. Przecież znała go jak nikt. Po prostu pogodził się z tym, że zawiśnie na szubienicy, i czekał na to z fatalistycznym spokojem.

S R

Cliff położył jej rękę na ramieniu i przemówił kpiąco: - Jeśli nie możesz nawet całować swojego narzeczonego, to jak mu urodzisz dzieci?

- Sądzę, że tak jest w większości małżeństw. - Jesteś więc kobietą światową? - Wszyscy już tak sądzą.

Speszył się. Zabrzmiało to jak oczywista aluzja, a do tej pory starannie omijali kwestię, co tak naprawdę łączyło Eleanor i Seana. - On wyznał mi prawdę. Omal go wtedy nie udusiłem. - Ja nie potrzebuję obrony, lecz Sean.

- Obrony potrzebuje twój honor, o czym wiesz nawet lepiej ode mnie. Nie o tym chciałem z tobą porozmawiać... ale może już się nie trafi lepszy moment? Zaniepokoiła się. Spojrzała w kierunku drzwi, lecz pozostawały zamknięte. Na wszelki wypadek zniżyła głos.

302

- Niczego nie żałuję. Już dawno oddałam Seanowi serce. Wiem, że nie podoba ci się to, co wyszło na jaw, ale nic mnie to nie obchodzi. Gdybym mogła cofnąć czas, niczego bym nie zmieniła. - Czy jesteś w ciąży? - Nie sądzę. - Gdy uniósł brwi, rzuciła ostrzegawczo: - Ta rozmowa jest zbyt osobista! - Prawda była taka, że nie dostała jeszcze miesiączki. Nawet nie miała odwagi myśleć, że być może nosi w sobie dziecko Seana. Odwróciła się, jednak Cliff chwycił ją za ramię. - Jest taka możliwość? - zapytał szorstko. Zaczerwieniła się jeszcze bardziej.

S R

Już wiedział, jak zabrzmiałaby odpowiedź. - Czy ty w ogóle o tym pomyślałaś?!

- Nie mogę teraz o tym myśleć - zaprotestowała niepewnie. Konsekwencje ciąży byłyby straszne. Eleanor musiałaby wyznać Peterowi prawdę, a on z pewnością nie chciałby wychowywać cudzego dziecka. Z drugiej strony kochał ją i był nadzwyczaj wspaniałomyślnym człowiekiem. Sean złożył jasną deklarację. Jeśli zostanie uwolniony, wyjedzie. Gdyby było dziecko, chciałby, żeby wychowywał je Peter. - Lepiej jednak pomyśl - rzucił ostro Cliff.

I nagle Eleanor zdała sobie sprawę, że nadeszła jakaś wiadomość. Chwyciła brata za rękaw. - Co się stało?! Mów! - krzyknęła przerażona. Objął ją. - Mam wieści, Eleanor - poinformował z uśmiechem, a jej oczy rozbłysły nadzieją. - Z brzegu widziano statek Devlina z wywieszonymi flagami sygnałowymi. Jest z nim hrabia. Wiozą dokument ułaskawienia Seana.

303

Sean nie bał się zasnąć. Od czasu ponownego pojmania sen stał się jego sprzymierzeńcem, był na ogół głęboki i spokojny. A jeśli coś mu się śniło, to miejsca ciepłe i miłe, takie, do jakich tęsknił. W leniwe letnie dni, pełne śmiechu i nadziei, ścigał bosą Elle przez trawniki Adare. Śniły się mu ich zwariowane wyścigi, także dni spędzone na pływaniu w jeziorze. Były proszone kolacje, kiedy Elle wróciła do domu po swoim pierwszym sezonie. W snach zachwycał się jej urodą i nie mógł zrozumieć, dlaczego pozostawał tak długo na nią ślepy. Były też chwile, kiedy się kochali, w Cork, chwile niewysłowione, gorące... - O'Neill!

S R

Usłyszał swoje nazwisko, nie zwrócił jednak na nie uwagi, ponieważ był właśnie z Elle, w Askeaton. Elle na progu kobiecości. Miała na nosie wapno, w oczach miłość, a on nie mógł zrozumieć, dlaczego był takim głupcem. Już w wieku piętnastu lat była śliczna. Nie zwracał uwagi na głos oficera, ponieważ jej ręce były całe w pęcherzach po pracy, którą wykonała, żeby mu pomóc, i chciał je zabandażować, zanim na zawsze zniknie z tego świata. Bo nawet w snach zdawał sobie sprawę, że jego życie wkrótce się zakończy. Rodzina żywiła nadzieję, on jednak odmawiał sobie takiego luksusu. Bał się, że jeśli się obudzi, nie będzie już miał następnej okazji, by zasnąć i śnić. - O'Neill. Poddał się. Usiadł, pozostawiając Elle i dom daleko za sobą. Zobaczył kapitana Brawleya, który wszedł do jego celi. Był z nim Devlin. Sean nie widział brata od ponad miesiąca, gdyż wyjechał do Londynu prosić o jego życie. Sean wstał, zdając sobie sprawę, że czas dobiegł końca. Devlin uśmiechał się szeroko. Och Boże, czy to możliwe? 304

- Zostałeś ułaskawiony - poinformował Brawley. - To oficjalna wiadomość, jesteś wolny. Oszołomiony Sean przeniósł spojrzenie na brata. - To prawda. - Devlin mocno go objął. - Gratulacje. Był wolny. Radosny uśmiech brata, zadowolenie na twarzy Brawleya... Był wolny. Nie powieszą go. Mój Boże, pomyślał, będę żył! Muszę powiedzieć Elle. - Wszyscy czekają na zewnątrz - dodał Devlin, poklepując go po ramieniu. - Wieczorem to uczcimy! Szok, po prostu szok. Już opuszczał celę prowadzony przez brata,

S R

który trzymał go za rękę, jakby czuł, że Sean nie zdoła opuścić budynku o własnych siłach. W sali za blokiem więziennym zobaczył matkę i hrabiego, rozpromienionych, a jednocześnie roniących łzy. Potem uśmiechniętych Tyrella i Lizzie, a także Virginię, Reksa i Cliffa. I w tej właśnie chwili zdał sobie sprawę, że nie ma tam Elle.

Mary krzyknęła, objęła go, popłynęły łzy ulgi. On też ją objął, zdumiony nieobecnością Elle, jednak szok mijał. W jego miejsce nasuwało się poczucie zimnej rzeczywistości. Oczywiście nie przyszła. Już po wszystkim. Jest z Sinclairem. Czy wzięli ślub? Przez cały miesiąc nie odważył się zapytać.

- Sean, modliłam się o tę chwilę - powiedziała hrabina, głaszcząc go po policzku. - Jesteś taki chudy! Wrócisz do Adare? Proszę! Poczuł skurcz w sercu. Wyciągnął rękę do hrabiego, lecz ten spontanicznie go objął. - Witaj w domu, synu. - Ukradkiem otarł łzę. - Dziękuję, ojcze, dziękuję za wszystko, co zrobiłeś.

305

- Jesteś moim synem. Oddałbym za ciebie życie, Sean. Nie udałoby mi się jednak załatwić tej sprawy, gdyby nie Henredon. Bez niego moje prośby nie spotykały się ze zrozumieniem. Sean zrozumiał. Ułaskawienie zawdzięczał ojcu Petera. Tak, oczywiście. I teraz Eleanor wypełni swoje zobowiązanie. Hrabia zdawał się rozumieć tę sytuację, nie był jednak pewien zamiarów Seana wobec jego córki. - Zatem zawdzięczam życie jemu... i Sinclairowi. - Tak, ale swoją przyszłość i szczęście będziesz już zawdzięczał tylko sobie.

S R

Bez Elle nie będzie żadnego szczęścia. Stało się jednak tak, jak miało się stać, czyż nie?

- Dramatów w rodzinie wystarczy nam na całe życie - rzekł z uśmiechem Tyrell. - Zgadzam się, że musimy uczcić ten szczęśliwy dzień. - Witamy na wolności. - Rex objął brata ręką wolną od kuli. Cliff poklepał Seana po ramieniu.

- Twoje winy zostały odpuszczone - rzekł cicho, na co Sean drgnął i spojrzał mu w oczy. - Musisz jednak porozmawiać z Eleanor - dodał Cliff stanowczo.

Sean wiedział, że w tym niedopowiedzeniu kryło się coś ważnego, lecz nie miał czasu dociekać ukrytego sensu, bo już gratulowały mu dalsze osoby. Uśmiechał się do wszystkich, a gdy spojrzał na Devlina, ten rzekł gładko: - Myślę, że Sean potrzebuje spokojnej nocy w Askeaton. Mamo, może pojedziesz z nami? Edward, ty także spędziłbyś dzień lub dwa w moim domu? 306

- Niczego więcej nie pragnę - odparła z uśmiechem Mary. Ujęła dłoń Edwarda, a ten skinął głową na znak zgody. Sean powinien się cieszyć, lecz nie mógł. Przeniósł wzrok na otwarte okno. Na zewnątrz był szary listopadowy dzień, podwórkiem przeszło kilku żołnierzy, ale nie czekała tam na niego Elle. Oczywiście nie spodziewał się, że ją tam zobaczy. Została z Sinclairem - i tego właśnie chciał. Zastanawiał się, jak długo zdoła tak okłamywać samego siebie. Wypili wiele butelek doskonałego burgunda, potem przyszła kolej na brandy. Dobrze po północy hrabia, hrabina, Devlin i Virginia położyli się spać. Sean usiadł samotnie w salonie przy huczącym ogniu, wpatrywał się w płomienie.

S R

W końcu uwierzył, że naprawdę jest wolny i horror dwóch ostatnich lat ma już za sobą. Nie znajdował jednak w sobie ani radości, ani ulgi. Był tylko głęboki, mroczny smutek - i równie silny żal. Musiał spotkać się z Elle, już po raz ostatni, bał się jednak, co z tego spotkania wyniknie. Była winna Sinclairowi małżeństwo. On sam był jego dłużnikiem. Potarł dłonią twarz. Sinclair i Henredon uratowali mu życie, więc nie mógł pójść do Elle i powiedzieć jej, jak bardzo za nią tęskni i jak bardzo ją kocha. Usłyszał, że mają się pobrać za kilka dni, w weekend. Musi wyjechać wcześniej z kraju. Nie będzie więc nawet pożegnania.

Pożegnali się już przecież przed miesiącem w jego celi. Stanął mu przed oczami obraz znękanej Elle. Rozpaczliwie pragnął ją uspokoić, tak wiele chciałby jej teraz powiedzieć. Powiedziałby, że jest jego drugą połową, tą lepszą, że ją kocha i zawsze kochał, i że jego życie będzie bez niej puste i jałowe. Wstał, chwycił butelkę brandy i cisnął nią o ścianę. Nie mógł tego powiedzieć, gdyż nie był pewny siebie, nie wiedział, czy nie skradnie panny 307

młodej po raz drugi. Do diabła, a był przecież człowiekiem honoru i musi postąpić jak człowiek honoru. Powinien wyjechać z Askeaton, w ogóle z Irlandii, by Elle była wolna. Z czasem Sinclair ją uszczęśliwi. Musi o mnie zapomnieć, powtarzał w myślach, nieważne, co mi obiecywała. - Sean? Odwrócił się. Devlin uważnie się mu przypatrywał. - Nie mogę spać - rzekł, byle tylko coś powiedzieć. Devlin wszedł do pokoju, zerknął na rozbitą butelkę, potem skierował spojrzenie na brata.

S R

- Jesteś wolny. I kochasz Eleanor. Dlaczego więc to robisz? - Ona zawarła pakt z Sinclairem. Ich małżeństwo za moje życie. - I nagle dotarło do niego, że brat ma rację. Dlaczego ja to robię?! - huczało mu w głowie. Nie mógł znieść myśli o ślubie Eleanor z innym mężczyzną. Był bohaterem Elle, nikt inny nie miał prawa...

- Zerwij ten pakt - poradził spokojnie Devlin. Już biegł do drzwi. Nadszedł czas, by rozmówić się z Sinclairem. Miał wobec tego człowieka dług, nie odda mu jednak miłości swojego życia.

- Weź powóz! - zawołał za nim Devlin. - Drogi rozmiękły. Sean nie słyszał, był już za daleko.

308

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIERWSZY Po szaleńczej jeździe przez noc Sean wszedł do pałacu, jakby w nim mieszkał. Od odźwiernego dowiedział się, gdzie zakwaterowano Sinclaira. W żyłach kipiała mu krew. Rozmowa, którą chciał odbyć, nie mogła czekać do rana. Wkroczył do wschodniego skrzydła, ruszył korytarzem, zastukał. Po dłuższej chwili drzwi się otworzyły. Zaspany i zaskoczony Peter Sinclair stał w progu w nocnej koszuli. Dotąd nigdy się nie widzieli. - Słucham? Czy wybuchł pożar?

S R

Sean wiedział, że nie powinien pogardzać tym człowiekiem, i właściwie nie pogardzał. Był jednak oszalały z zazdrości. - Sinclair, to nie może zaczekać. Musimy porozmawiać. Peter spojrzał na niego twardo. - O'Neill? - Tak.

- Zatem proszę o pięć minut. Cofnął się do pokoju, żeby się ubrać. Sean czekał w korytarzu. Chodził w tę i z powrotem z zaciśniętymi pięściami.

Po chwili pojawił się Sinclair w spodniach i szlafroku. Zmierzyli się wzrokiem. Sean pamiętał, że on i jego ojciec ocalili mu życie. - Mam wobec pana i pańskiego ojca ogromny dług - zaczął bez wstępów. - Nie zdołam go nigdy spłacić. Nie spuszczając z niego wzroku, Sinclair odparł: - Zrobiłbym wszystko dla mojej narzeczonej. Nic pan nie jest mi dłużny. 309

- Naprawdę? Dlaczego nie? - Wkrótce zostaniemy braćmi. Tak o tym myślę. Jest oczywiste, że nie chciałem dopuścić, by powieszono mojego brata. - A jako bracia poprzez małżeństwo... będziemy również przyjaciółmi? Sinclair, choć chłodny i opanowany, wyraźnie czymś się trapił. - Oczywiście. Nie musiałeś przychodzić tu w nocy, O'Neill. Jeśli chcesz podziękować za nasze starania, mogłeś to zrobić rano. Sean wiedział, że ten człowiek nie jest głupcem. Z takim przeciwnikiem - a przecież byli teraz nimi - trzeba działać ostrożnie, starannie więc dobierał słowa.

S R

- Chciałem podziękować, ale to nie wszystko. - Zobaczył, że Sinclair drgnął. - Cieszysz się znakomitą opinią. Zostałem poinformowany, że jesteś dżentelmenem i dobrą partią dla Elle. Wiem, że ją kochasz. Wiem, że możesz jej zapewnić wszelkie wygody, na jakie zasługuje, nie mówiąc już o tytule. Popierałem ten związek. I bardzo cię cenię.

- Użyłeś czasu przeszłego - zauważył z napięciem Peter. - Poznałem Elle, kiedy jeszcze nie umiała dobrze chodzić. Nieustannie się przewracała. Była nad wiek rozwiniętym, rozpieszczonym dzieckiem. Od tego dnia opiekowałem się nią. Tak było przez wiele lat. Chronienie jej stało się dla mnie najważniejszą sprawą. Chcę zawsze tego, co dla niej najlepsze. Dlatego właśnie pochwalałem wasz związek. Sinclair poczerwieniał nieco. - Słyszałem wasze rodzinne opowieści. Rozumiem, że byliście z Eleanor bardzo sobie bliscy. Dlatego tak zamartwiała się twoim losem. Tylko dlatego? - pomyślał ponuro Sean. I nagle miał już dość tego całego kluczenia. - Wydaje mi się, że znasz odpowiedź, Sinclair. 310

- Tak. Eleanor kocha swoją rodzinę, zwłaszcza ciebie. Jesteś jej przybranym bratem i bohaterem. Ile podejrzewa? Ile wie? I co trzeba zrobić, żeby położyć go na łopatki? - Oczywiście, ale to nie wszystko. Przecież już wiesz, prawda? W oczach Sinclaira pojawił się ból. - Dobry Boże! O'Neill, na moją prośbę mój ojciec poruszył góry, żeby ocalić ci życie. - Czy tego naprawdę chcesz? Małżeństwa jako spłaty długu? Peter zaczął szybciej oddychać.

S R

- Nie rozumiem cię, O'Neill.

W jakimś stopniu Sean żałował Petera Sinclaira.

- Dorastałem, uważając Elle za przybraną siostrę. Teraz jest inaczej. - Słucham?

- Zawsze kochałem Elle. Teraz kocham ją jeszcze bardziej, jako kobietę, z którą chcę dzielić życie.

- Do kroćset! Nie rób tego teraz, O'Neill! Ja ją uwielbiam! Uczyniłem wszystko, co w mojej mocy, żeby uzyskać twoją wolność, by Eleanor nie była zdruzgotana! Jesteś mi coś winien!

- Wiem, że ją kochasz - rzekł ponuro Sean. -I że zawdzięczam ci życie. Nie mogę ci jednak zapłacić kobietą, którą kocham. Przyjechałem po swoją pannę młodą. - Ona także... cię kocha... prawda? - Tak. To krótkie słowo załamało Petera.

311

- Cały czas udawałem przed samym sobą, że wasza miłość nie istnieje. Oczywiście słyszałem plotki, pogłoski... Co ty mi naprawdę mówisz? Porwałeś ją, żeby nie dopuścić do naszego ślubu? - Nie planowałem tego. - Sean czuł stanowczo zbyt wiele sympatii dla tego człowieka. - I nie zdawałem sobie sprawy z głębi moich uczuć do Elle, zanim nie zostałem schwytany w Cork. - Czy prosisz, żebym ci ją oddał? - Tak. Zapadło milczenie. - Idź do diabła! - krzyknął w końcu Peter. - Ona mnie lubi, a ty nie

S R

możesz jej zaoferować niczego poza ubóstwem. Nie masz złamanego pensa i jesteś w niełasce! Ja mogę jej zapewnić życie królowej! Jeśli ją naprawdę kochasz, sam powinieneś pozwolić jej odejść. To przecież ty chcesz, żeby miała taką przyszłość, jaką ja mogę dla niej stworzyć.

Sean był wściekły, ponieważ Sinclair miał rację. Minęła dłuższa chwila, zanim zapytał spokojnym tonem:

- Ożeniłbyś się z nią, wiedząc, że ona kocha kogoś innego? Peter nie znajdował na to odpowiedzi. Staczał wewnętrzną walkę. I Sean zdał sobie sprawę, że miłość Sinclaira jest równa jego miłości. - Peter - powiedział powoli - co byś zrobił... gdyby ona nosiła w sobie moje dziecko? Nie chciał kłótni, po prostu musiał znać odpowiedź na to pytanie. Peter zbladł i wytrzeszczył oczy. Sean modlił się w duchu, wiedząc, że jego prośba nie zostanie wysłuchana. - A niech cię! To taka mnie spotkała nagroda! - Oddychał ciężko. - Nie mogę przestać kochać Eleanor, tak samo jak nie mogę nakazać swojemu 312

sercu, żeby przestało bić. Jeśli jest w ciąży, to niech tak będzie. Wychowam dziecko jak własne, będę je szanował i kochał. Musisz odejść, O'Neill. I proponuję, żebyś odszedł bardzo daleko, bo za dwa dni bierzemy ślub. Pod Seanem ugięły się kolana. Sinclair nie tylko kochał Elle, był również gotów uznać za swoje ich dziecko! Mógł dać Elle wszystko, dać wszystko dziecku, a Sean zawdzięczał mu ocalenie. Pozostawało tylko jedno wyjście - wypełnić zobowiązanie wobec tego człowieka. I Sean dokonał największego wyczynu w swoim życiu - ukłonił się. Potem się odwrócił i odszedł. Eleanor przeglądała się w lustrze na toaletce. Była bardzo blada. Sean

S R

mieszkał ledwie godzinę jazdy stąd, jednak za dwa dni miała wyjść za Petera Sinclaira. Była na skraju wytrzymałości.

Usłyszała pukanie, a przecież była dopiero ósma rano. Pewnie to któryś z braci, gdyż pokojówka nie zakłóciłaby jej o tej porze spokoju. Wstała i otworzyła drzwi.

I ujrzała Petera. Miał zaczerwienione oczy, jakby nie spał przez całą noc - albo jakby płakał. - Peter, co... ? - Musimy porozmawiać.

Zupełnie jak nie on minął ją i ruszył do saloniku, choć będąc dżentelmenem, doskonale wiedział, że żaden mężczyzna nie powinien tam z nią przebywać sam na sam. Zamknęła drzwi, podobnie jak on lekceważąc dobre obyczaje. - Peter, dlaczego jesteś taki przybity? Machnął ręką, nie mógł wykrztusić słowa. Była już pewna, że płakał. Nagle wpadła w panikę. - Och Boże, proszę, nie przynoś żadnych złych wieści! - Wieści są dobre... jak sądzę. 313

- Dlaczego więc wyglądasz, jakby ktoś umarł? - Nikt nie umarł. - Ujął jej dłonie. - Kocham cię całym sercem, Eleanor. Kocham od chwili, kiedy cię po raz pierwszy ujrzałem, i zawsze będę kochać. Zdenerwowała się jeszcze bardziej. Dotkliwie świadoma wolności Seana, czuła się, jakby zamknięto ją w trumnie i pogrzebano żywcem. - Ogromnie cię lubię, przecież wiesz. - Nic nie mów, proszę. - Przyciągnął ją do siebie i delikatnie pocałował. - Przyszedłem się z tobą pożegnać. - Co? Peter... Objął ją mocniej.

S R

- Jestem dżentelmenem, Eleanor. Jeśli można człowieka określić jednym słowem, to mnie właśnie tym. Jak mógłbym zmuszać cię do małżeństwa, skoro wiem, że kochasz innego?

- Och... - Poczuła, że ze wstydu palą ją policzki.

- Przyznajesz to? Kochasz Seana O'Neilla. Lubisz mnie, ale nic więcej. Oddałaś serce O'Neillowi już wiele lat temu.

- Peter, jestem gotowa wyjść za ciebie w sobotę, jak uzgodniliśmy. I będę dobrą żoną, nawet doskonałą, jeśli zdołam. Ocaliłeś Seanowi życie! I naprawdę bardzo cię lubię.

Wierzchem ręki otarł oczy.

- Zostaniesz moją żoną... bo... ? - Zostanę nią - odparła, wciąż oszołomiona. - Dlatego, że jesteś mi to winna za życie Seana? - Tak - szepnęła. - Kocham cię tak bardzo, że pozwolę ci odejść. On nie może ci zapewnić takiego życia jak ja, ale wiem, choć wolałbym nie wiedzieć, że nie

314

da ci szczęścia fortuna, nie z człowiekiem innym niż ten, którego kochasz. Zrywam z tobą, Eleanor, żebyś mogła wrócić do Seana. - Peter! - krzyknęła, sięgając dłonią do jego twarzy. - Nie porzucę cię, jeśli powiesz, że nadal chcesz mnie za żonę. Jestem ci to winna. Sean i ja, oboje jesteśmy ci to winni! Spróbuję cię uszczęśliwić! - Nawet tak chciałem. - Pokręcił głową. - Myślałem, że będę cię miał jako spłatę długu, ale nie mogę. Myślałem, że zdołam ignorować twoje uczucie do innego mężczyzny, ale nie, nie zdołam. Kocham cię tak, że chcę dla ciebie szczęścia, choćby miało to oznaczać, że muszę oddać cię O'Neillowi.

S R

- Peter... Nigdy nie znałam nikogo tak szlachetnego i wspaniałomyślnego jak ty. - W jej oczach zalśniły łzy. - A ja nikogo tak pełnego uczuć i odważnego jak ty... Wiesz, O'Neill tutaj był. Pewnie już wrócił do domu. Lepiej do niego pojedź, bo opuścił Adare w strasznym nastroju.

Skinęła głową. Miała już odejść, lecz nagle zarzuciła Peterowi Sinclairowi ręce na szyję i uściskała go mocno, ostatni raz. Potem pobiegła. Pokonując galopem drogę z Adare do Askeaton, Eleanor bała się, że nawet teraz Sean ją odprawi. Dwa lata w więzieniu oraz utrata Peg i Michaela sprawiły, że stał się nieprzewidywalny.

Kiedy zeskakiwała z ogiera przed Askeaton Hall, boki konia pokrywała piana. Pobiegła w kierunku drzwi, zanim jednak do nich dotarła, same się otworzyły. I zobaczyła Seana z dużą sakwą w ręku... jak wtedy. Zadyszana patrzyła na tę przeklętą torbę, jednak po chwili zmusiła się, by spojrzeć na jego ściągniętą bólem twarz. - Dokąd się wybierasz?! - Już ci mówiłem. Wyjeżdżam z kraju. A co ty tu robisz? 315

Czy czekał ją ten sam koszmar? - Nie możesz wyjechać... nie możesz mnie zostawić! - Nie mogę zostać. Nie ufam sobie na tyle, żeby zostać - rzekł ponuro. - Co to ma znaczyć?! - Chwyciła go za rękę, a on, ku jej zdziwieniu, zacisnął dłoń tak mocno, że aż zabolało. Jakby nie pozwalał jej odejść. - Miesiąc temu ukradłem pannę młodą. Nie byłoby mądrze narażać mnie po raz drugi na taką pokusę. - Nie biorę ślubu z Peterem. - Oboje jesteśmy mu to winni - odpowiedział z mocą Sean. Wyjeżdżam, bo tylko tak może postąpić człowiek honoru.

S R

Patrzyli sobie w oczy. Eleanor zdała sobie sprawę, że Seanowi chodziło po głowie, by ponownie porwać ją sprzed ołtarza. - Sean, on ze mną zerwał.

- Co takiego? Właśnie z nim rozmawiałem. I racja jest po jego stronie. To ja powinienem odejść, żebyś ty miała przyszłość.

- Nie. - Uśmiechnęła się, gdyż zdała sobie sprawę, że Sean pojechał do Petera, żeby walczyć o nią i ich miłość. - Peter zerwał zaręczyny, ponieważ jest szlachetny i wspaniałomyślny... i wie, że ciebie kocham. - Zaraz... On sam od ciebie odchodzi, bo ty... bo ja... bo my... ? - Tak. Zaczął się uśmiechać. - Co mu powiedziałaś? - zapytał. - Że ciebie kocham. Nie jako przybrana siostra, a jako kobieta. - Elle, kocham cię - rzekł ciepło, delikatnie, jak prawdziwy Sean. - Nie mogę bez ciebie żyć. Z płaczem wpadła mu w ramiona.

316

- Kiedy wyznałeś mi miłość w Cork po tym, jak cię schwytali, czułam, że to jest sen i że jest już za późno. Czekałam i czekałam, żeby usłyszeć, jak wypowiadasz te słowa bez przymusu, szczerze! Czekałam przez całe życie, aż wyznasz mi miłość, Sean! - Rozpierała ją radość, wszystkie smutne myśli uleciały gdzieś w przestrzeń. Ujął jej twarz. - A ja byłem głupcem, nie dostrzegałem tego, co miałem pod samym nosem... przez dwadzieścia lat. - Skąd mogłeś wiedzieć, że dwuletnia dziewczynka jest twoim przeznaczeniem? - zażartowała.

S R

- Może wiedziałem - odparł z powagą. - Może dlatego przez całe życie zajmowałem się tobą. Nadal muszę się tobą opiekować, Elle, nieważne, jak zaradna jesteś... Chcę do końca życia cię chronić.

Ich usta się złączyły. Westchnęła. Nie mogła wprost uwierzyć, że to wszystko dzieje się naprawdę, że przyszłość należy do nich. - Czy mogę? - spytał zmysłowo, muskając wargami jej usta. - Tylko pod warunkiem, że uczynisz ze mnie uczciwą kobietę. - Przecież jesteś niesłychanie uczciwą kobietą - przekomarzał się. Szarpnęła go ostrzegawczo za koszulę.

- Mówię poważnie! Zamierzasz się ze mną ożenić, Sean? W końcu? Uśmiechnął się - i ten uśmiech wypełniał mu oczy. - Elle! Zostaw mi inicjatywę. Damy nie wymuszają takich deklaracji! - Ja wymuszam! - krzyknęła. Z bijącym mocno sercem oczekiwała na wyśnioną przez lata odpowiedź. Opadł na jedno kolano. - Czy uczynisz mi zaszczyt, zaszczyt, na który nie zasługuję, i zostaniesz moją żoną? Czy pozwolisz, żebym cię czcił, szanował i chronił 317

oraz kochał do końca życia? Czy będziesz w sobie nosiła moje dzieci i prowadziła mój dom? Czy wybaczysz, że nie opamiętałem się wcześniej? W milczeniu skinęła głową, a on wstał. Wreszcie wszystko się dopełniło - Sean ją kochał. Odwzajemniał jej miłość i razem mieli rozpocząć najcudowniejszą podróż, podróż przez życie. - Sean, to jest jak sen. Tak długo na ciebie czekałam. - Wiem, ale nie zdawałem sobie sprawy, że między nami może tak być. Trudno mi było patrzeć, jak stajesz się kobietą. Nie mogłem uwierzyć, że dorosłaś. Potrzebuję cię. Potrzebuję twojego uśmiechu i twojej nadziei. Z tobą znalazłem jasność i spokój.

S R

- Nigdy nie wrócisz do starych mroków - szepnęła. - Już ja tego dopilnuję.

- Więc chodź ze mną w przyszłość, naszą przyszłość. - Czule się do niej uśmiechnął.

- Nie zatrzymałbyś mnie, nawet gdybyś chciał! Odwzajemniła uśmiech, szczęśliwa do szaleństwa, a on otoczył ją ramionami. - Jako głupiec próbowałem - wyznał z niekłamanym żalem. - Elle, czy możesz być w ciąży?

- To się staje z każdym dniem coraz bardziej prawdopodobne. Poszukała jego spojrzenia. -Chcę urodzić twoje dziecko, Sean, tak samo mocno, jak pragnę naszej przyszłości. Pomyślał o Peg, lecz tym razem nie dręczyło go poczucie winy, a tylko ogarnął go smutek. I pomyślał o Michaelu. - Jeśli to będzie chłopiec, możemy go nazwać Michael - szepnęła. - Tak, Elle. Tak. Dotknęła jego policzka. - Pójdę wszędzie tam, gdzie ty będziesz chciał pójść. - Pocałowała go. -I wiem, że nie uwierzysz, ale pójdę za tobą, a nie przodem. 318

Miał ochotę się zaśmiać, bo rzeczywiście w to nie wierzył, ale jej ciepłe, silne ciało wywoływało zbyt wiele niedawnych wspomnień. Zanim odwzajemnił pocałunek, odpowiedział: - Lubię, kiedy prowadzisz, jeśli tylko mogę za tobą podążać... i zbierać wszystko, co mogłabyś po drodze zgubić. Już niecierpliwa, całowała go długo, gorąco. - Aha, teraz prowadzę. Dopiero po chwili odzyskał zdolność mówienia. - Dobrze, moja Elle - szepnął. - Ogłośmy więc naszą nowinę. Wyruszyli na poszukiwanie hrabiego i hrabiny Adare, żeby podzielić

S R

się z nimi radością i dobrymi wieściami.

319

EPILOG Kilvore, Irlandia luty 1819 r.

Dzień był zimny i szary, wiał porywisty wiatr. Eleanor siedziała obok Seana w eleganckim powozie ciągniętym przez cztery konie. Kiedy wjechali do cichej wioski, Sean zamilkł, ponieważ jednak trzymała go za rękę, wiedziała, że nie jest spięty. Położyła jego dłoń na swoim okrągłym brzuchu, gdyż dziecko właśnie kopnęło. Uśmiechnął się do niej ciepło - Jak samopoczucie? - spytała łagodnie.

S R

Patrzył na wiejską ulicę z bielonymi wapnem domami krytymi strzechą. Przemknął jakiś przechodzień, skulony w powiewie chłodnego wiatru.

- Doskonałe. Wiem, że powinienem być smutny, ale nie jestem. Cieszę się na to, co ma nastąpić, Elle.

- To dobrze, Sean. - Uśmiechnęła się z ulgą. Dawne demony ostatecznie przestały go nękać. Wzięli ślub w ten weekend, w którym miała poślubić Petera. Zadowolili się skromną ceremonią z udziałem tylko najbliższej rodziny. Do ołtarza poprowadził ją oczywiście hrabia. Kiedy poinformowali go o swoim zamiarze, natychmiast wyraził zgodę. Choć Edward odbył z nim długą i szczerą rozmowę, lord Henredon był po prostu wściekły, bo jego syn, Peter Sinclair, wyjechał nie tylko z Irlandii, lecz także w ogóle z Wielkiej Brytanii. Eleanor usłyszała, że jest w Ameryce i wyruszył na Dziki Zachód. Nie potrzebował fortuny, szukał tam przygód. Złamała mu serce, rozstali się jednak w przyjaźni. Eleanor jeszcze raz podziękowała mu za wspaniałomyślny gest i zapewniła, jak wiele dla niej znaczy. Peter życzył jej szczęścia. 320

Powóz się zatrzymał. Lokaj otworzył drzwiczki i Sean wysiadł, a potem podał Eleanor rękę, pomagając jej zstąpić na ziemię. Trzymała bukiet kwiatów. Na wiejskim cmentarzu ogarnął ją łagodny smutek. Nie czuła już nienawiści do Peg i żałowała, że nie spotkał jej lepszy los. Sean wziął ją za rękę i ruszyli w milczeniu. Po chwili stali przy grobie Peg. Mieszkańcy Kilraddick umieścili na nim niewielki kamień, na którym wyryto napis: Margaret Boyle O'Neill ukochana córka i matka 1790-1816 Eleanor położyła kwiaty przy szarym nagrobku i spojrzała na Seana. Na jego twarzy malował się smutek, dalekie echo rozpaczy, która go niegdyś pochłaniała.

S R

- Gdzie jest grób Michaela? - zapytał ze zdziwieniem. - Dlaczego nie został pochowany przy matce?

Chociaż nie odnaleziono jego ciała, powinien mieć mogiłę koło grobu Peg. Zanim Eleanor zdążyła odpowiedzieć, usłyszała krzyk i odwróciła się. Koło ich powozu stał niski żylasty mężczyzna. Natychmiast rozpoznała Jamiego Flynna.

Przeprowadzono szerokie dochodzenie w sprawie zdarzeń zarówno w Kilvore, jak i Kilraddick. Poza Flynnem znaleziono też innych świadków. Pułkownik Reed stanął przed wojskowym sądem dyscyplinarnym i został wydalony ze służby, zanim jednak rozpoczął się proces karny o zabójstwo Peg Boyle i jej syna, zniknął. Mówiono, że był w drodze do Indii Zachodnich, raju piratów. Rozpromieniony Flynn zbliżył się do nich. - Zastanawiałem się, czy się pan tu kiedykolwiek zjawi, milordzie. - Flynn! - Sean gorąco go uściskał. - Nazywam się O'Neill i doskonałe wiesz, że nie mam tytułu. 321

- Dla mnie jest pan jego lordowską mością. Obiecał pan, że przyjedzie w lutym i naprawdę pan wrócił. Flynn opuścił Limerick dwa miesiące wcześniej, po złożeniu zeznań. - Tak, wróciłem, z moją żoną. I zostajemy tutaj. - Myślałem, że chodzi tylko o wizytę. - Mamy inne plany. - Słyszał pan pewnie, że mamy nowego lorda, ale nikt go jeszcze nie widział. Sean wymienił spojrzenie z Eleanor. Kiedy odpowiadał Flynnowi, musiała się uśmiechnąć.

S R

- Wiem. Czasy się zmieniły, Flynn. Nadszedł nowy dzień, nowa epoka. Nie będzie już na tej ziemi tyranii.

- Milordzie, to znaczy sir. Skąd pan wie? Zna pan jego lordowską mość? Czy to dobry człowiek?

- Ja jestem nowym lordem, Flynn - poinformował z uśmiechem. Kupiłem majątek Darby'ego.

Właściwie to hrabia kupił im ten majątek jako prezent ślubny. Flynn osłupiał, jego oczy zaszkliły się łzami.

- Milordzie, to wielki dzień! Muszę wszystkim powiedzieć! - Otarł oczy wierzchem dłoni. - Aha, milordzie! To jest wielki dzień także dla pana. - To znaczy? - zapytał zbity z tropu Sean. - Proszę tam spojrzeć. - Flynn uśmiechał się od ucha do ucha. Eleanor odwróciła się. Jakiś chłopiec zatrzymał się za bramą cmentarza. Miał na sobie grube zimowe palto i czapkę z włóczki. Patrzył na nich, a kiedy Flynn - przywołał go gestem, po chwili wahania ruszył w ich kierunku.

322

- Muszę wszystkim powiedzieć! - Flynn minął chłopca i pobiegł do bramy. - Och, Boże... - Sean szeroko otworzył oczy. - O co chodzi? - zapytała Eleanor. Lecz jej nie usłyszał. - Michael? - krzyknął, ruszając w kierunku dziecka. - Michael Boyle O'Neill, to ty? - Puścił się biegiem. Chłopiec skinął głową. - Jestem Michael Boyle O'Neill - szepnął. - Tata? Naprawdę wróciłeś? Objął chłopca, a Michael, który miał tylko osiem lat i nie widział Seana od dwóch, zgodził się na to bez protestów.

S R

- Wiesz, kim jestem? Pamiętasz mnie? - pytał Sean, opadając na kolano.

Michael z poważną miną skinął twierdząco głową. - Ożeniłeś się z moją mamą. Byłeś moim tatą. Flynn mi powiedział, ale ja też pamiętam.

- Nadal jestem twoim tatą - zapewnił Sean, głaszcząc go po policzku. Myślałem, że zginąłeś w pożarze! Co się wydarzyło, Michael? Gdzie się podziewałeś?

- Wzięła mnie do siebie rodzina O'Rourke. Przeprowadzili się do Raharney, gdzie jest ich więcej. - Zaczynał się uśmiechać. - Jednak wrócili tutaj na jesieni. Flynn mnie zobaczył, jak jechał do sądu. Powiedział, że przyjedziesz i przyjechałeś. Naprawdę znów jesteś moim tatą? Pani O'Rourke mówi, że trudno jej wyżywić nas wszystkich. Ona ma pięcioro własnych dzieci. Sean wstał, ocierając łzy, potem sięgnął do kieszeni i wyjął małą drewnianą łódeczkę. Oczy chłopca się rozszerzyły. Sean poklepał go po ramieniu. 323

- Pamiętasz? Należy do ciebie. - Gdy Michael w milczeniu skinął głową, dodał cicho: - Nosiłem tę łódkę w kieszeni od czasu pożaru. Chcesz ją z powrotem? Chłopiec przyjął łódkę i przycisnął mocno do piersi. Sean wziął go za małą dłoń i odwrócił się do Eleanor. - Elle - powiedział zdławionym głosem. - To jest Michael. Mój syn. Serce biło jej mocno. Czasami, myślała, życie może być piękne. Czasami jest na tym świecie sprawiedliwość. Spojrzała na chłopczyka, poczuła radość i miłość. Dziękowała Bogu za cud. - Witaj. - Zbliżyła się do niego. - Nazywam się Eleanor. Jestem taka

S R

szczęśliwa, że cię poznałam, Michael.

Z dziecięcym sprytem przeniósł spojrzenie z niej na Seana i znów na nią.

- Czy ty też będziesz mieszkać z tatą i ze mną?

- Bardzo bym chciała, jeśli nie masz nic przeciwko temu. - Nie mam. - Spojrzał na Seana. - Ona jest wysoka i ładna. - Jest bardzo wysoka i bardzo ładna - zgodził się ze śmiechem Sean. -I jest moją żoną, Michael. Nie przeszkadza ci to? Przygryzł wargę, zarumienił się.

- Nie - odpowiedział powoli, z widocznym namysłem. - Nie przeszkadza. Poklepał chłopca po plecach. - Chodźmy obejrzeć nasz nowy dom. - Zwrócił się do Eleanor: Dziękuję. - Nie masz mi za co dziękować - odparła cicho. - Mam. Za wszystko. Idziemy?

324

Ramię w ramię kroczyli ulicą. Michael podskakiwał, pokazywał im każdy mijany dom i osobę. Ten domek należał do O'Brienów, z zawodu szewców, a tamten do piekarza Johna O'Dare'a. Mieszkańcy wsi wychodzili przed warsztaty i domy, żeby ich pozdrowić. Uśmiechali się i uchylali kapeluszy, kobiety dygały. Seana i Eleanor witano słowami „milordzie" i „milady" niezależnie od tego, jak często Sean poprawiał ten błąd. Szczerbaty sprzedawca wcisnął im w dłonie gorące kasztany, a rzeźnik zawinięty w papier jagnięcy udziec. Jakaś kobieta podbiegła i podarowała „milady" jedwabną chustę, a Eleanor gorąco jej podziękowała. Częstowano ich herbatą, ofiarowywano whisky i ciepłe ciasteczka prosto z pieca.

S R

Składali to wszystko w sunącym za nimi powoli powozie. W końcu zostawili za sobą ostatnie wiejskie zabudowanie. Zmierzali w kierunki bramy z kutego żelaza w wysokim kamiennym murze. Dalej, na wzgórzu, widniał duży dom. Był nadal zniszczony po pożarze, lecz ciemny kamień i otwarte okna wyglądały dziwnie zachęcająco. Eleanor spojrzała na Seana, a on na nią. Remont majątku zajmie wiele miesięcy, a ona nie mogła się wprost doczekać, aż padnie na kolana i będzie wraz z nim szorować podłogi. Z tym że Sean nie pozwoli jej na zbyt wiele w jej stanie. Kiedy jednak skończą, ich dom będzie tak wspaniały jak Askeaton, co do tego nie mieli wątpliwości. Myślała o dziecku, które będzie po tym domu biegało, o Michaelu, który będzie pilnował, żeby nie upadło, i wychowywał po swojemu, jak to starsi bracia mają w zwyczaju. Nie pozwolą skrzywdzić, ochronią przed wszelkim złem, ale palną w ucho, gdy zajdzie taka potrzeba. I nagle nabrała przekonania, że urodzi dziewczynkę. - Jest spalony - odezwał się Michael ze strachem. -I podobno tam straszą duchy.

325

- Wątpię w te duchy - odparł Sean z uśmiechem. - Musimy odbudować dom, Michael, pokój po pokoju, cała nasza trójka. Pomożesz Elle i mnie? Chłopiec gorliwie potwierdził. A kiedy zbliżali się do bramy, Eleanor zerknęła na mosiężną tablicę z nazwą, którą poleciła tam przytwierdzić. Nazwała majątek na cześć Petera Sinclair Hall.

S R 326