J.R Ward -Bractwo Czarnego Sztyletu 13- Lover at last

1 2 3 Tłumaczenie/The translation by: Fiolka 2708 SarahRockwell Nuffanillia Magdalena.Bojka1 Wszelkie ...

12 downloads 18 Views 4MB Size

1

2

Tłumaczenie/The translation by: Fiolka 2708 SarahRockwell Nuffanillia Magdalena.Bojka1 Wszelkie prawa zastrzeżone/All rights reserved Copyright for the Polish translation 2014

3

Kilka słów od nas No, dziewczęta i chłopcy – oddajemy w Wasze ręce tłumaczenie Lover At Last w nadziei, że lektura wciągnie Was tak samo jak nas tłumaczenie i sprawi tyleż samo przyjemności. Błędy – cóż, niewątpliwie starałyśmy się sprostać Waszym wysokim wymaganiom, ale złośliwe chochliki (dzięki Ci Pani Kronik, że istnieją!) z całą pewnością również się napracowały. Myślimy jednak, iż doskonale zrozumiecie treść książki, a przede wszystkim odczujecie bezbłędnie wszystkie zawarte w niej emocje… W trakcie tłumaczenia podjęłyśmy decyzję, o pozostawieniu oryginalnego imienia jednego z bohaterów: Blaya, który w polskiej wersji był dotychczas Blastherem. Mamy nadzieję, że Wy też wolicie Blaya – tak jak my ☺. Pozostałe imiona bohaterów, są takie same jak w wersji drukowanej. Jeżeli będziecie mieli jakieś pytania do nas, zapraszamy do odwiedzenia naszych chomików. Życzymy przyjemnej lektury, Tłumaczki

4

GLOSARIUSZ Ahstrux nohtrum -‐ osobisty ochroniarz z uprawnieniami zabójcy. Funkcja z królewskiego nadania Bractwo czarnego sztyletu -‐ tajna organizacja mistrzów sztuk walki, której zadaniem jest obrona wampirów przed Korporacją Reduktorów. Dzięki właściwemu doborowi genetycznemu członkowie Bractwa obdarzeni są potężnym ciałem i umysłem, oraz niecodzienną zdolnością regeneracji. Bractwo wyławia kandydatów na swoich członków, którzy nie są rodzonymi braćmi. Agresywni, pewni siebie a przy tym tajemniczy, trzymają się z dala od cywilów i nie utrzymują kontaktów z członkami pozostałych kast, o ile nie potrzebują się dokrwić. W świecie wampirów bracia cieszą się wielkim poważaniem. O ich wyczynach krążą legendy. Giną tylko od bardzo poważnych urazów; takich jak rany postrzałowe, cios w serce itp. Broniec -‐ samiec wampirów, który ma partnerkę. Samce mogą mieć więcej, niż jedną partnerkę. Cerbher -‐ kurator przydzielony z urzędu. Funkcja podlega gradacji; najwięcej uprawnień mają cerbherzy eremithek. Chcączka -‐ okres płodności u samicy wampirów, zwykle trwa dwa dni i towarzyszy jej potężny apetyt seksualny. Pierwsza chcączka występuje około pięciu lat po przemianie, później pojawia się raz na dziesięć lat. Chcączka samicy wyczuwana jest przez wszystkie samce, które mają z nią kontakt. To niebezpieczny okres, w którym dochodzi do waśni i starć między rywalizującymi samcami, zwłaszcza jeśli samica nie ma partnera. Dhunhd -‐ piekło. Ehros -‐ wybranka kształcona w dziedzinie sztuki erotycznej i miłosnej. Eremithka -‐ status przyznawany przez króla arystokratycznej samicy w odpowiedzi na suplikę jej rodziny. Eremithka podlega wyłącznie władzy cerbhera, zwykle najstarszego samca w domostwie. Cerbher ma prawo decydowania o jej postępowaniu, zwłaszcza ograniczania bądź całkowitego zakazu kontaktów ze światem zewnętrznym.

5

Frathyr -‐ zwrot używany pomiędzy mężczyznami na znak wzajemnej miłości i szacunku. W swobodnym tłumaczeniu: drogi przyjaciel. Glymeria -‐ opiniodawcze kręgi arystokracji. Socjeta. Gwardh -‐ osoba odpowiedzialna za wychowanie, ojciec chrzestny. Juchacz -‐ wampir płci męskiej lub żeńskiej, który ma obowiązek karmić swoją krwią właściciela. Choć posiadanie juchaczy należy do ginących obyczajów, jest nadal praktyką legalną. Korporacja Reduktorów -‐ organizacja zabójców powołana przez Omegę w celu eksterminacji rasy wampirów. Krwiczka -‐ wampirzyca, która ma partnera seksualnego. Samice zwykle poprzestają na jednym partnerze, ponieważ samce mają silny instynkt terytorialny. Krypta -‐ rytualne miejsce spotkań Bractwa Czarnego Sztyletu, wykorzystywane do ceremonii oraz przechowywania słoi z sercami reduktorów. W Krypcie odbywają się ceremonie przyjęcia do Bractwa i pogrzeby; tu również dyscyplinuje się nieposłusznych członków Bractwa. Wstęp przysługuje jedynie członkom Bractwa, Pani Kronik i inicjowanym adeptom. Lillan -‐ pieszczotliwie: ukochany, ukochana. Łyż -‐ narzędzie tortur służące do wyłupywania oczu. Mahtrona -‐ babcia. Mamanh -‐ spieszczenie słowa: matka. Nalla -‐ najdroższa, ukochana. Rodzaj męski: nallum. Normalsi -‐ symphackie określenie wampirów niebędących symphatami. Nówka -‐ dziewica. Omega -‐ złowroga, tajemnicza postać dążąca do zagłady wampirów z powodu niechęci do Pani Kronik. Istota nadprzyrodzona, posiada zdolności magiczne, z wyjątkiem mocy tworzenia. Pani Kronik -‐ duchowy autorytet, doradczyni królów, strażniczka świętych ksiąg wampirów, dawczyni przywilejów. Istota nadprzyrodzona, posiada wiele nadprzyrodzonych mocy. W jednorazowym akcie kreacji powołała do istnienia rasę wampirów.

6

Pierwsza Rodzina -‐ królewska para wampirów z ewentualnym potomstwem. Pre -‐ trans -‐ młody wampir w okresie bezpośrednio poprzedzającym przemianę. Princeps -‐ bardzo wysoki stopień w hierarchii wampirzej arystokracji; ustępuje rangą jedynie członkom Pierwszej Rodziny i Wybrankom Pani Kronik. Provodhyr -‐ wpływowy osobnik piastujący wysokie stanowisko. Przedświtek -‐ trzeci posiłek wampirów, odpowiednik kolacji w świecie ludzkim. Przemiana -‐ przełomowy okres w życiu wampirów obojga płci, w którym osiągają dojrzałość. Odtąd muszą regularnie pić krew osobnika płci przeciwnej i nie mogą przebywać w świetle słonecznym. Przemiana zwykle występuje w wieku około dwudziestu pięciu lat. Niektóre wampiry, zwłaszcza samce, giną w trakcie przemiany. Wampiry przed przemianą są słabowite, nierozbudzone płciowo i niezdolne do dematerializacji. Psaniec -‐ wampir należący do kasty sług. Psańce są posłuszne wielowiekowej tradycji, która dyktuje ich strój i maniery Mogą przebywać w świetle dziennym, za to starzeją się dość szybko. Średnia długość życia psańca wynosi około pięciuset lat. Samica psańca: psanka. Pyknąć -‐ unicestwić Nieumarłego przez przebicie mu piersi; anihilacji towarzyszy charakterystyczne pyknięcie połączone z rozbłyskiem. Pyrokant -‐ pięta achillesowa, słaby punkt lub niszcząca słabość danego osobnika. Natury wewnętrznej (np. nałóg) lub zewnętrznej (np. kochanek). Pomstha -‐ odwet. Akt wymierzenia sprawiedliwości, zwykle przez samca związanego z poszkodowanym. Qhrih (St. Jęz. ) -‐ runa honorowej śmierci. Reduktor -‐ członek Korporacji Reduktorów. Bezduszny humanoid, pogromca wampirów. Reduktorów można pozbawić życia wyłącznie przez przebicie piersi; w pozostałych wypadkach żyją wiecznie. Nie jedzą, nie piją, nie rozmnażają się. Z czasem tracą pigment we włosach, skórze i tęczówkach -‐ są bezkrwiści, białowłosi, oczy mają bezbarwne. Pachną zasypką dla niemowląt. Do Korporacji wprowadzani przez Omegę, po rytualnej inicjacji wypatroszone serce przechowują w kamiennym słoju. 7

Rundha -‐ rytualna rywalizacja samców o samicę, z którą chcą się parzyć. Ryth -‐ rytuał zwracania honoru proponowany przez stronę znieważającą. Znieważony wybiera dowolną broń i atakuje nieuzbrojonego adwersarza (samca lub samicę). Sadhomin -‐ tytuł grzecznościowy używany w relacjach sado maso przez osobnika podległego wobec osobnika dominującego. Sroghi -‐ określenie odnoszące się do sprawności męskiego członka. W tłumaczeniu dosłownym: podziwu godny, zasługujący na szlachetną samicę. Symphaci -‐ odmiana rasy wampirów charakteryzująca się, między innymi, skłonnością i talentem do manipulowania uczuciami bliźnich; w ten sposób doładowują się energetycznie. Symphaci od stuleci są gatunkiem pogardzanym, w niektórych epokach przeznaczonym na odstrzał. Odmiana bliska wymarcia. Tolly -‐ czuły zwrot. W wolnym przekładzie: moja miła; mój miły. Wampir -‐ przedstawiciel gatunku odmiennego od Homo sapiens. Aby żyć, wampir musi pić krew osobnika płci przeciwnej. Ludzka krew utrzymuje wampiry przy życiu, jednak jej działanie jest krótkotrwałe. Po przemianie, która występuje około dwudziestego piątego roku życia, wampiry nie mogą przebywać na słońcu i regularnie muszą się dokrwić. Istota ludzka nie może zostać wampirem przez ukąszenie ani transfuzję krwi, spotyka się jednak rzadkie przypadki krzyżówki ras. Wampiry potrafią się dematerializować, ale wymaga to spokoju i koncentracji oraz braku większych obciążeń. Potrafią też wymazywać wspomnienia z pamięci krótkoterminowej człowieka. Niektóre wampiry umieją czytać w myślach. Średnia życia wampira wynosi ponad tysiąc lat; znaczna część osobników żyje o wiele dłużej. Wieczerza -‐ pierwszy posiłek wampirów, odpowiednik śniadania w świecie ludzkim. Wybranki -‐ samice wampirów chowane na służebnice Pani Kronik. Uchodzą za arystokrację, choć bardziej w hierarchii duchowej niż świeckiej. Z samcami nie mają prawie styczności, czasem jednak parzą się z wybranymi dla nich przez Panią Kronik braćmi, aby zapewnić liczebność kasty. Posiadają dar jasnowidzenia. W dawnych czasach karmiły swoją krwią członków

8

Bractwa, którzy nie mieli własnych krwiczek, praktyka ta została jednak zarzucona. Zanikh -‐ duchowa kraina, w której zmarłe wampiry pędzą życie wieczne w otoczeniu swoich bliskich. Zghubny brah -‐ młodszy bliźniak, nosiciel klątwy. Zvidh -‐ pole buforujące, maskujące realistyczną iluzją wybrany fragment terenu; fatamorgana. Zwyrth -‐ martwy osobnik powracający z Zanikhu do świata żywych. Zwyrthy darzone są głębokim szacunkiem i podziwiane za bolesne doświadczenia.

9

PROLOG Przeszłość Khill wszedł do domu swojej rodziny przez wielkie frontowe drzwi. W momencie, gdy podszedł do progu, zapach tego miejsca natychmiast zakręcił go w nosie. Cytrynowa pasta do polerowania mebli. Świece z wosku pszczelego. Świeże, przynoszone codziennie przez psańce z ogrodu kwiaty. Perfumy Matki. Woda kolońska Ojca i brata. Cynamonowa guma do żucia jego siostry… Gdyby firma Glade kiedykolwiek stworzyła taki odświeżacz powietrza, mógłby nazywać się zapach łąki pachnącej starymi pieniędzmi. Albo wschód słońca nad tłustym rachunkiem bankowym. A może bardziej popularny: jesteśmy lepsi od kogokolwiek innego. Odległe głosy z jadalni dryfowały w powietrzu, okrągłe samogłoski jak cięte brylanty, spółgłoski cedzone gładko i długo, jak satynowe wstążki. „Och, Lillie, to jest cudowne, dziękuję „, jego matka powiedziała do psanki. „Ale tego jest dla mnie za dużo. I nie dawaj też wszystkiego Solange. Robi się ciężka”. Ach, tak, permanentna dieta matki narzucana każdemu następnemu pokoleniu: kobiety Glymerii prawdopodobnie zniknęłyby z pola widzenia, gdy odwróciły się bokiem, a każdy wystający obojczyk, zapadnięty policzek i kościste ramię stanowiły pewnego rodzaju popieprzoną odznaką honorową. Tak jakby ognisty poker mógł sprawić byś stał się lepszy. A Pani Kronik Cię uchroni, jeśli twoja córka wyglądała jakby była zdrowa. „Ach, tak, dziękuję, Lilith” powiedział ojciec spokojnie. " Więcej dla mnie proszę. " Khill zamknął oczy i starał się przekonać swoje ciało do zrobienia kroku naprzód. Jedna noga po drugiej. To nie było takie trudne. Jego zupełnie nowy trampek z rodzaju Ed Hardy rozpoczyna środkowym palcem na tę sugestię. Potem znowu, na tak wiele sposobów, ale wchodzenie do tej jadalni było jak wchodzenie do brzucha bestii.

10

Pozwolił swojej wełnianej kurtce spaść na podłogę. Kilka dni w domu jego najlepszego przyjaciela Blaya, zrobiło mu dobrze, przerywając zastój powietrza w tym miejscu. Niestety pożar w głównej części był tak rozległy, że koszty i korzyści z pozostawienia posiadłości były niemal równe. Ok, to było niedorzeczne. Nie mógł stać tu jak posąg. Zwracając się do ściany, pochylił się do pełnej długości antycznego lustra, które znajdowało się tuż przy drzwiach. Zamyślił się. Nad potrzebą arystokracji, aby dobrze wyglądać. W ten sposób goście mogli sprawdzić swoje włosy i ubrania, jak lokaj przyjmowane płaszcze i kapelusze. Wpatrująca się w niego uporczywie twarz młodego pretransa miała nawet wszystkie cechy, dobrą linię szczęki i ust, wyglądające jakby mogły uczynić nieco spustoszenia, gdy będzie starszy. A może to było tylko myślenie życzeniowe. Włosy a’la Vlad Palovnik, kolce wystające prosto z jego głowy. Szyja powleczona łańcuchem rowerowym, ale niekupionym w jednym z Urban Outfitters, ale łańcuchem, który wcześniej motywował prędkość jego roweru. Wyglądał jak złodziej, który się włamał i przygotował do zabrania srebra, biżuterii i przenośnych przedmiotów elektronicznych. Ironią było, że wszystkie te gotyckie gówna nie były aktualnie najbardziej obraźliwym elementem jego wyglądu dla jego familii. W rzeczywistości, mógłby wisieć nago na lampie i biegać w kółko po pierwszym piętrze, gdzie Jose Canseco grałby w bejsbol eksponatami i antykami, a to nie byłoby nawet maleńkim powodem, aby wkurzyć jego rodziców. Tym czymś były jego oczy. Jedno niebieskie, jedno zielone. Ups. Jego problem. Glymeria nie lubiła defektów. Nie w ich porcelanach i ogrodach różanych. Nie w ich tapetach, dywanach i blatach. Nie w jedwabnej bieliźnie lub wełnie ich marynarek czy szyfonie ich sukni. A już z pewnością, nigdy u swoich dzieci. Siostra była w porządku -‐powiedzmy, z wyjątkiem „małego problemu z wagą”, który w rzeczywistości nie istniał, i seplenienia, którego może nie uleczyć jej przemiana, och, i faktu, że posiadała osobowość swojej matki. I nie było sposobu na naprawienie tego gówna. Brat, z drugiej strony, był 11

prawdziwą kurwa gwiazdą, fizycznie doskonały, pierworodny syn przygotowany do przenoszenia rodzinnej krwi, do reprodukcji w bardzo dystyngowany sposób, z pominięciem jęków i potu w sytuacji z kobietą wybraną dla niego przez rodzinę. Kurwa, odbiorczyni jego spermy już stała w kolejce. Miał się z nią sparzyć jak tylko przejdzie transformację. „Jak się czujesz, mój synu?” Zapytał ojciec z wahaniem. „Zmęczony, sir”, odpowiedział głęboki głos. „Ale to pomoże”. Chłodna żaba przemaszerowała po kręgosłupie Khilla. To nie brzmiało jakby to mówił jego brat. Za dużo basu. Zbyt męskie. Za … Na święte gówno, chłopak przeszedł swoją transformację! Teraz Ed Hardy poszedł zgodnie z programem zabierając go naprzód, aby mógł zajrzeć do jadalni. Ojciec siedział w swoim fotelu u szczytu stołu. Odhaczony. Matka siedziała w fotelu po prawej stronie naprzeciwko drzwi do kuchni. Odhaczony. Siostra została skierowana na zewnątrz, ale pozostały wylizane z głodu złote obręcze na jej talerzu. Odhaczone. Mężczyzna, który odwrócił się do Khilla nie był częścią Programu. Luchas był dwukrotnie większy. No cóż, to wszystko tłumaczyło. Przyjął, że jego ojciec po prostu złagodniał i zgodził się na prośbę Khilla złożoną przed tygodniem, aby mógł zabrać swoje rzeczy i pójść do Blaya. Ale nie, on chciał się pozbyć syna z domu wraz z pojawieniem się złotego dziecka w puli genowej. Jego ojciec, typ niewylewny, wyciągnął rękę i niezgrabnie podał przedramię Luchasowi. „Jesteśmy z Ciebie bardzo dumni. Wyglądasz... doskonale”. „Ty..” matka Khilla pisnęła. „ Po prostu idealnie. Czyż Twój brat nie jest doskonały Solange? " „Tak, jest. Doskonały”. „A ja mam coś dla ciebie” powiedział Lohstrong. Samiec sięgnął do wewnętrznej kieszeni swojego sportowego płaszcza i wyjął czarne, aksamitne pudełko wielkości piłki do baseballa. Matka Khilla zaczęła drżeć i ocierać łzy pod oczami. „To dla ciebie, mój cenny synu”.

12

Skrzynka została przesunięta po białym adamaszkowym obrusie, i jego brat swoimi wielkimi teraz drżącymi dłońmi, wziął przedmiot i otworzył pokrywę. Khill złowił blask złota w całym foyer. Wszyscy przy stole zamilkli, jego bart przyglądał się sygnetowi, wyraźnie poruszony, jak ich matka, a nawet ojciec. A jego siostra po kryjomu wykradająca chleb z koszyka. „Dziękuję panie”, powiedział Luchas ujmując ciężki, złoty pierścień i wkładając go na palec wskazujący. „Pasuje, czyż nie?”, zapytał Lohstrong. „Tak, proszę pana. Doskonale.” „Nosimy przecież ten sam rozmiar” odparł ojciec. Oczywiście, że tak. W tym momencie ojciec odwrócił wzrok, jakby mając nadzieję, że ten ruch pozwoli ukryć łzy wzruszenia. Zobaczył Khilla podglądającego ich z holu. Krótki błysk rozpoznania. Ale nie z rodzaju – o jak dobrze widzieć mojego drugiego syna w domu. Bardziej, jak podczas spaceru po trawie gdy zauważyłby psie gówno, ale było już zbyt późno, aby zatrzymać stopę przed wylądowaniem w nim. Mężczyzna powrócił do patrzenia na swoją rodzinę, wykluczając Khilla. Oczywiste było, że ostatnią rzeczą, jakiej Lohstrong chciał w takim historycznym momencie, to to, aby został zrujnowany i dlatego pewnie nie wykonał żadnego ruchu, aby ukryć się przed złym okiem. Zazwyczaj każdy w domu przeprowadzał swoisty rytuał, gdy widział Khilla. Nie dzisiaj. Tatuś nie chciał aby inni się dowiedzieli. Khill podszedł do swojej wełnianej kurtki. Zawiesił jej ciężar na ramieniu i poszedł głównymi schodami do swojego pokoju. Zwykle jego matka preferowała, aby korzystał ze schodów dla służby, ale to by oznaczało, że musiałby przebić się przez tę całą miłość w środku. Jego pokój mieścił się z dala od innych, tak daleko na prawo jak tylko się dało. Często zastanawiał się, dlaczego nie umieścili go od razu w pomieszczeniach dla służby, ale psańce prawdopodobnie by go wyrzuciły.

13

Zamknął się w swoim pokoju, rzucił ciuchy na podłogę i usiadł na łóżku. Wpatrując się w swój skromny bagaż, stwierdził, że lepiej zrobić szybko pranie, bo w środku były mokre kąpielówki. Pokojówki obawiały się dotykać jego rzeczy, jakby zło według nich tkwiące w nim, unosiło się z włókien jego dżinsów i koszulek. Plusem było to, że nigdy nie uczestniczył w oficjalnych przyjęciach, więc jego szafa zawierała tylko ubrania w stylu pierz i ubieraj. Gdy spojrzał na swoje trampki Ed Hardy, zorientował się że płacze – na jednym z jego butów pomiędzy sznurowadłami było kilka kropel wody. Khill nigdy nie dostał pierścienia. Ach, kurwa jak to boli. Szorował twarz dłońmi gdy zadzwonił jego telefon. Biorąc go ze swojej rowerowej kurtki, musiał zamrugać kilka razy. Wcisnął klawisz odbierz, ale się nie odezwał. „Właśnie słyszałem,” powiedział Blay. „Jak się miewasz?” Khill otworzył usta, aby odpowiedzieć, a jego mózg odkrztuszał wszystkie rodzaje odpowiedzi: „Zaje – kurwa –biście.” Przynajmniej nie jestem tak ‘gruby jak moja siostra’”. Zamiast tego powiedział: "Oni pozbyli się mnie z domu. Nie chcieli mnie tutaj podczas rytuału przejścia. Domyślam się, że to zadziałało, bo gość wygląda jakby wszystko było w porządku.” Blay zaklął cicho. „Aha, i dostał swój pierścień właśnie teraz. Mój ojciec podarował mu swój pierścień.” Sygnet z herbem rodzinnym był symbolem, gdyż wszyscy mężczyźni z dobrych rodów nosili je w celu potwierdzenia wartości ich linii. „Patrzyłem jak Luchas wkładał go na palec, " Khill powiedział, czując jakby ostry nóż rozrywał mu klatkę piersiową. „Pasował idealnie. Wyglądał świetnie. Wiesz, tak jakby mogło być inaczej.” Zaczął płakać w tym miejscu. Po prostu, kurwa, to zgubił. Ohydna prawda była taka, że pod swoim wyglądem pieprzyć wszystko i wszystkich, chciał aby jego rodzina go kochała. Jak jego siostrę, jak jego brata. 14

Widział miłość pomiędzy nimi i czuł ją. To był krawat, który wiązał te osoby razem, niewidzialny łańcuch z jednego serca do drugiego, zaangażowanie w dbałość o wszystko, począwszy od rzeczy gówno wartych do prawdziwych dramatów, które ich dotykają. I jedyną rzeczą mocniejszą od tego połączenia było jak się od tego odciąć. Każdego pieprzonego dnia w życiu. Usłyszał głos Blaya. „Jestem tu dla ciebie. I jest mi tak cholernie przykro. Ale jestem tu dla ciebie. Tylko nie rób nic głupiego, okay? Pozwól mi przyjść." Zostawi Blaya, który wiedział, że myślał o rzeczach wymagających zaangażowania liny i prysznica. W rzeczywistości już przesuwał wolną rękę w dół do prowizorycznego pasa o mocnym splocie z nylonu, ponieważ jego rodzice nie dawali mu dużo pieniędzy na ubrania, a ten pasek zrobił lata temu. Pociągnął wolny kawałek i zerknął na zamknięte drzwi swojej łazienki. Wszystko co musiał zrobić, to zawiązać to wszystko na prysznicu. Bóg wiedział, że to wodne ustrojstwo było wykonane w starych, dobrych czasach, kiedy wszystko było mocniejsze i zdolne wytrzymać sporą wagę. Miał nawet krzesło na którym mógł stanąć, a następnie wykopać spod siebie. „Muszę iść.” „Khiller? Nie rozłączaj się ze mną. Nie waż się ze mną rozłączać!" „Słuchaj, stary, muszę iść." „Idę do ciebie właśnie teraz.” jakieś trzepotania w tle, jakby Blay już naciągał na siebie ubrania. „Khill! Nie odkładaj słuchawki! Khill...!!” Tłumaczenie: SarahRockwell

15

JEDEN Dzień Dzisiejszy "Teraz, skurwielu obczaj tą odpierdoloną furę.” Jonsey spojrzał na idiotę, który przykucnął obok niego na przystanku. Para z nich została zapakowana niczym w klatkę myszoskoczka z pleksiglasu na trzy godziny. Co najmniej. Mimo to, podobne komentarze sprawiły, że wydawało mu się to kwestią dni. I to gówno zbliżało go do popełnienia uzasadnionego zabójstwa. " Jesteś białym facetem, wiesz o tym? " Jonsey podkreślił. " Że coooooo?" Dobra, to sprawia, że wydaje mu sie jakby czekał trzy lata. " Biały kolesiu. Potrzebujesz kurwa kremu z filtrami w lato. Nie tak jak ja -‐ " " Cokolwiek koleś, obczaj tą brykę " " Więc dlaczego gadasz jakbyś był z ‘okolicy’? Robisz z siebie durnia, yo. " W tym momencie, po prostu chciał aby noc sie skończyła. Było zimno, padał śnieg, a on musiał się zastanawiać, kogo musiał wkurwć, by utknąć tutaj z Vanilla Icem. Faktem było, że myślał o tym jak się w ogóle wydostać z tego gówna. Zrobił dobry interes handlując narkotykami w Caldwell; uniknął dwóch miesięcy odsiadki w z więzieniu z powodu tych morderstw których dokonał w poprawczaku, ostatnią rzeczą którą był zainteresowany było utknięcie z jakąś białą suką zdecydowaną uzyskać uliczną wiarygodność poprzez słownictwo. Aha, i to nie było sąsiedztwo Richie Richa. Z tego, co wiedział, było tu rozporządzenie określające, że nie wolno było pozostawać na ulicy po godzinie dwudziestej drugiej. Dlaczego, do diabła, się na to zgodził? " Czy. Ty. Proszę. Mógłbyś. Spojrzeć. Na. To. Świetne. Auto? " Żeby facet się zamknął, Jonsey odwrócił głowę i wychylił się z kryjówki.

16

Kiedy zawiało, śnieg dostał się do jego oczu, przeklął. Kurewski stan Nowy Jork w zimie. Tak zimno, że twoje jaja zamieniają się w kostki lodu -‐ Cóż... Witam was. Naprzeciw płytkiego parkingu, stojąc naprzeciwko czystej, nieobjętej monitoringiem dwadzieścia cztery godziny na dobę, stało w rzeczywistości, odpicowane zajebiste auto. Hummer został całkowicie zaciemniony, nigdzie śladu chromu -‐ ani na kołach, ani wokół okien, nawet na kratce. Miał wielkie cielsko i cały był wymuskany, bez wątpienia miał w sobie duży silnik. Fura była taka, jaką można zobaczyć na ulicach skąd pochodził, fura którą jeździł główny diler. Chyba, że był daleko od centrum tutejszego miasta, to był to pewnie jakiś dziadek próbujący sprawiać wrażenie jakby miał fiuta. Koleś -‐ Vanilla podciągnął swój plecak, przewieszając go przez ramię. "Idę to obczaić. " " Autobus będzie niedługo. " Jonsey spojrzał na zegarek, i myślał życzeniowo. " Pięć, może dziesięć minut. " "No dawaj -‐ " " Spadaj, dupku. " " Boisz się czy co za gówno? " Skurwiel uniósł ręce i zaczął udawać Paranormal Activity. " ale, strrrrrrraszne-‐" Jonsey wyjął spluwę i skierował ją prosto w jego twarz. " Nie stanowi dla mnie problemu zabicie cię, tu i teraz. Robiłem to wcześniej. I zrobię to ponownie. Teraz wracaj z powrotem kurwa i zrób sobie przysługę. I się odpierdol. " Kiedy Jonsey spotkał oczy faceta, nie szczególnie dbał, jaki będzie tego wynik. Zastrzelić fiuta. Nie zastrzelić go. Cokolwiek. " Dobra, dobra, dobra. " Pan Brudas cofnął się i opuścił przystanek autobusowy. Dziękuję. Kurwa. Jonesy schował gnata, skrzyżował ręce i spojrzał w kierunku, z którego miał nadjechać autobus – jakby to miało pomóc. Głupi pieprzony idiota.

17

Spojrzał na zegarek. Ludzie, dosyć tego gówna. Jeśli autobus powrotny do centrum miasta będzie tu pierwszy, miał zamiar po prostu do niego wsiąść i pieprzyć wszystko. Przekręcając plecak, który kazano mu zabrać, poczuł twardy kontur słoika wewnątrz. Opakowanie było zrozumiałe. Jeśli miał przetransportować produkt z centrum w sąsiedztwo to tak. Ale słoik? Na co, do cholery, był im potrzebny? Chyba że to był luźny proszek? Fakt, że został wybrany przez C -‐Rider'a, we własnej osobie, co kurwa, samo w sobie było super. Do momentu kiedy poznał White Boy 'a1.-‐ bo po tym pomysł, że był wyjątkowy stracił swą soczystość. Instrukcja szefa była jasna: Spotkać się z kolesiem na przystanku Fourth Street. Pojechać ostatnim autobusem na przedmieścia i czekać. Przesiąść się na wiejską linie, której obsługa zostanie wznowiona w pobliżu świtu. Wysiąść na przystanku Warren Country. Oddalonej o jeden km do nieruchomości rolnych. C -‐ Rider ma sie tam spotkać wraz z kilkoma innymi kolesiami w sprawach biznesowych. A potem? Jonsey będzie częścią nowej załogi, która zdominuje scenę w Caldie. Lubił to gówno. I w pełni szanował C-‐ Ridera -‐ ten skurwysyn był surowy: wysoko ustawiony w okolicy, nerwowy. Ale jeśli reszta z nich była jak Vanilla-‐ Ryk silnika sprawił, że objął to co Caldwell Transit Authority miało wreszcie ukazać, a on miał to u swoich stóp -‐ " Nie ma kurwa mowy, " wydyszał. Zaciemniony Hummer zatrzymał się naprzeciwko przystanku autobusowego, a kiedy okno opadło, Biały koleś był pełen szaleństwa – od rżenia za kierownicą, i nie tylko dlatego, że Cypress Hill, w rzeczywistości, rozbrzmiewało. " Wsiadaj! No dawaj! Wsiadaj! " " Co ty, kurwa, zrobiłeś yo? " Jonsey jąkał, nawet kiedy wystrzelił dookoła SUVa i wskoczył na siedzenie pasażera. 1

Koleś z przystanku jakby ktoś nie załapał:) 18

Jasna pierdolona cholera – pierdolony dupek nie był totalnym głupkiem, wyciągając coś takiego. Facet wcisnął w podłogę pedał gazu, silnik ryczał, bieżnik opon złapał dobrą przyczepność na śniegu i wystrzelił ich do przodu pięćdziesiąt mil na godzinę. Jonsey starał się trzymać czegokolwiek co znalazł, kiedy przestrzelili się przez czerwone światła skrzyżowania, a następnie wjechali na krawężnik i przecięli parking Hannaford. Kiedy dostali się na drugą stronę, muzyka została zagłuszona przez sygnał dźwiękowy, dlatego, że żaden z nich nie zapiął swoich pasów. Jonsey uśmiechnął się szeroko ukazując zęby. " Pierdolone tak, skurwysynu! Ty szalona suko, kurwa psycholu szalona śnieżynko...! " *** " Myślę, że to Justin Bieber. " Stojąc przed składem chipsów ziemniaczanych Lay's, Khill spoglądał na wstawki głośników umieszczone w płytach sufitowych. " Tak. Mam rację, i nienawidzę tego, jak nie wiem co. " Obok niego, John Matthew zamigał, Skąd wiesz? "To małe gówno jest wszędzie." Aby udowodnić, punkt, skinął na kartki z życzeniami przedstawiające Krótkiego, Zarozumiałego i posiadającego swoje piętnaście -‐ minut -‐sławy. " Przysięgam, że dziecko jest dowodem na to, że Antychryst nadchodzi. " Może juz tu jest. " To wyjaśnia Miley Cyrus". Trafne spostrzeżenie. Kiedy John wrócił do kontemplacji wyboru swojej przekąski, Khill dwukrotnie sprawdził zapasy. 4 rano i jego CVS2. był w pełni zaopatrzony i całkowicie pusty -‐ z wyjątkiem dwóch z nich, i faceta z przodu kontuaru, który czyta National Enquirer i zajada batonika Snickers. Brak reduktorów. Brak Bandy Drani. Nic do zastrzelenia. 2

Concurrent Version System(CVS) Oprogramowanie, śledzące wszystkie prace 19

Chyba, że ekspozycja Biebera się liczy. Co masz zamiar robić? John zamigał. Khill wzruszył ramionami i popatrzył wokół. Jako ahstrux nohtrum Johna, był odpowiedzialny za to, aby facet powrócił do rezydencji Bractwa co noc w jednym kawałku, po ponad roku, tak długim, tak przyjemnym... Boże, jak brakowało mu Blaya. Potrząsając głową, wyciągnął rękę i chwycił cokolwiek. Gdy jego ręka wróciła do niego, trzymał w niej jakieś śmietanowe i cebulowe chipsy. Patrząc na logo Lays i skupiając się na jednym chipsie, wszystko o czym mógł myśleć o to sposób w jaki on, John i Blay przesiadywali w domu rodziców Blaya, grali w Xbox'a, pili piwo, marzyli o większym i lepszym życiu posttransa. Niestety, większa i lepsza okazała się być tylko wielkość i siła ich ciał. Chociaż może to był tylko jego punkt widzenia. John był, mimo wszystko, szczęśliwie sparowany. A Blay był z... Cholera, nie mógł nawet wypowiedzieć imienia kuzyna w swojej głowie. " Wszystko dobrze, J -‐man? " Zapytał szorstko. John Matthew rozdarł Doritos staroświeckie i oryginalne i skinął głową. Chodźmy po napoje. Kiedy ruszyli w głąb sklepu, Khill chciał być w centrum miasta, walcząc w zaułkach, stawać przeciw jednemu z ich dwóch wrogów. Za bardzo zagłębił się w tych podmiejskich szczegółach, a to spowodowało, że znów załapał ten stan. Odciął się ponownie. Cokolwiek. Poza tym, nienawidził konieczności kontaktu z glymerią -‐ i to gówno było wzajemne. Niestety, członkowie arystokracji stopniowo przeprowadzali się z powrotem do Caldwell, a to oznaczało że Ghrom zostanie zalany rozmowami o tzw. obserwacji zabójców. Jakby nieumarły Omega nie miał lepszych rzeczy do roboty niż grasować wokół nagich drzew owocowych i zmrożonych basenów.

20

Mimo to, król nie mógł powiedzieć dandysom, by sie poszli pierdolić. Nie, od kiedy Xcor i jego Banda Drani włożyła kulę do jego królewskiego gardła. Zdrajcy. Skurwiele. Przy odrobinie szczęścia, Vhredny zamierza udowodnić bez cienia wątpliwości, z jakiego karabinu pochodził strzał, a następnie jednego po drugim wypatroszyć, umieścić ich głowy na palach i spalić ich trupy w ogniu. A także dowiedzieć się dokładnie, kto z Rady był w zmowie z ich nowym wrogiem. Tak, gra była teraz przyjazna użytkownikom -‐ więc jedną noc w tygodniu, każda z drużyn kończyła tutaj, w dzielnicy, w której dorastali, pukając do drzwi i sprawdzając pod łóżkami. W muzeum – jak w domach, w których dostawał ciarek bardziej niż w ciemnych podziemiach centrum. Lekkie uderzenie w przedramię sprawiło że podniósł głowę. " Tak? " Chciałem zapytać o to samo. " Co? " Zatrzymałeś się tutaj. I stałeś gapiąc się na... no, wiesz. Khill zmarszczył brwi i spojrzał na wystawę produktów. Potem stracił ciąg myśli, jak również większość krwi z głowy. " O, tak... ach... " Cholera, ktoś podkręcił ciepło? " Um ". Butelki dla niemowląt. Pokarm dla niemowląt. Śliniaczki dla niemowląt, mokre chusteczki i waciki. Smoczki. Butelki. Jakieś ustrojstwo -‐ Och Boże, laktator. Khill zrobił zwrot o 180 stopni tak szybko, że stanął twarzą w twarz z wysokim na sześć stóp stosem Pampersów, odwrócił się do świata NUK'a3., wreszcie odbił się od powietrznej przestrzeni dla niemowląt, dzięki prawu odbicia. Czymkolwiek, do cholery, to gówno było. Dziecko. Dziecko. Dziecko-‐ O Boże. Udało mu się dotrzeć do kasy. Wpychając rękę pod kurtkę rowerową, Khill wyciągnął portfel i sięgnął po przekąski Johna. " Daj mi swoje żarcie. " 3

Firma produkująca rzeczy dla dzieci smoczki itp 21

Kiedy facet zaczął się kłócić, ruszając bezgłośnie ustami, ponieważ jego ręce były pełne, Khill zabrał mu Mountain Dew i Doritos, co utrudniało im komunikację. " Nie ja zapłacę. Podczas gdy on nas skasuje, musisz krzyczeć na mnie właściwie. " Co ty nie powiesz, Johna ręce przeleciały w pozycjach Amerykańskiego języka migowego w różnych Ja-‐ to -‐zrobię kombinacjach. " Czy on jest głuchy? "Facet w kasie zapytał scenicznym szeptem. Jakby ktoś, używający amerykańskiego języka migowego był jakimś dziwakiem. " Nie. Ślepy. " " Och ". Kiedy koleś zaczął znowu, Khill chciał go uderzyć. " Czy zamierzasz nam tu pomóc, czy jak? " " Och... tak. Hej, masz tatuaż na twarzy. " Pan Spostrzegawczy poruszał się powoli, jak na kodów kreskowych te torby tworzyły pewnego rodzaju wietrzny opór pod jego czytnikiem laserowym. " Czy zdajesz sobie z tego sprawę? " Naprawdę. " Nie wiedziałem. " " Czy też jesteś ślepy?" Nie będzie sie przejmował tym kolesiem. Nie będzie " Tak, jestem. " " Och, tak, to dlatego Twoje oczy są dziwne. " " Tak. Zgadza się. " Khill wyjął dwudziestkę i nie czekał na resztę -‐ morderstwo było trrrrrrrrrrochę zbyt kuszące. Kiwając na Johna, który mierzył kolesia jakby był czymś co może zainfekować jego umysł, Khill zwiał. " Co z Twoją resztą? " koleś zawołał. " Jestem też głuchy. Nie słyszę cię. " Facet krzyczał głośniej: "Po prostu ją wezmę, dobrze? " " Brzmi dobrze, " Khill krzyknął przez ramię. Idiota miał piąty etap głupoty. I piął się w górę.

22

Przechodząc przez drzwi bezpieczeństwa Khill pomyślał, że to cud, że ludzie, tacy jak ten koleś dają sobie radę w dzień i noc, w ogóle. Skurwiel potrafił założyć poprawnie swoje gacie i obsługiwać kasę. Cuda nigdy się nie kończą. Kiedy przepchnął się na zewnątrz, zimno uderzyło go ze wszystkich stron, wiatr rozwiał jego włosy, płatki śniegu dostały się do nosa -‐ Khill zatrzymał się. Spojrzał w lewo. Spojrzał w prawo. " Co... gdzie jest mój Hummer? " Kątem oka, zauważył że ręce Johna zaczęły latać wokół, jakby zastanawiał się nad tym samym. I wtedy facet spojrzał na dół na świeżo spadły śnieg... i na odciski głębokich bieżników czterech potwornych opon, które zostawiły gruby ślad i kierowały się przez parking. " Cholerne pierdolone gówno! " Khill zacisnął zęby. A myślał, że pan Spostrzegawczy był tym głupim? Tłumaczenie: magdalena.bojka1

23

DWA Po powrocie do siedziby Bractwa, Blaylock usiadł na brzegu łóżka, a jego nagie ciało lśniło od potu na piersi i ramionach. Fiut między jego nogami spoczywał swobodnie, a jego biodra były luźne od wszelkiego napięcia. Na drugim końcu jego oddech był nieco płytki jakby jego ciało potrzebowało więcej tlenu niż płuca, były w stanie dostarczyć. Sięgnął po paczkę Dunhill Reds leżącą na stoliku. Odgłosy jego kochanka biorącego prysznic wraz z ostrym zapachem ręcznie robionego mydła były tak boleśnie znajome. Czy właśnie minął prawie rok? Wyjmując jednego papierosa podniósł starą zapalniczkę firmy Van Cleef & Arpels, którą Saxton podarował mu na urodziny. Rzecz była wykonana ze złota w 1940 roku, oznaczona znakiem firmowym Mystery Set, wysadzana rubinami, która nigdy nie przestała się podobać – i ciągle działała. Kiedy płomień zapłonął, prysznic umilkł. Blay pochylił się do ognia, aby przypalić papierosa, płomień skakał w górę i w dół. Jak zwykle odrobina płynu z zapalniczki spowodowała, że wdychany dym pachniał słodyczą – Khill nienawidził palenia. Nigdy go nie aprobował. Co biorąc pod uwagę ilość skandalicznych rzeczy, jakie robił, było wręcz obraźliwe. Seks w klubowych łazienkach z niezliczoną ilością nieznajomych? Trójkąty w mężczyznami i kobietami? Piercing? Tatuaże w dziwnych miejscach? A facet nie „pochwala” palenia! Jakby to był niegodziwy zwyczaj. W łazience Sax włączył suszarkę do włosów i Blay mógł sobie wyobrazić jego piękne, blond kosmyki nawijane i wypuszczane w gorącym powietrzu, łapiące światło i naturalnie lśniące. Saxton był piękny, lśniąca, gładka skóra i doskonały smak. Boże, a ubrania w jego szafie! Niesamowite. Jakby wielki Gatsby wyskoczył ze stron powieści, wpadł na Piątą Aleję i wykupił naręcza ubrań haute couture. Khill nigdy taki nie był. Nosił t-‐shirty i sfatygowane skóry i tą samą rowerową kurtkę, którą miał od czasu swojej przemiany. Nie dla niego mokasyny Ferragamo ani Ballys, ale New Rocks z podeszwami jak bieżnik opony ciężarowej. Włosy? Uczesane, jak miały szczęście. Woda kolońska? Proch i orgazmy. Do diabła, przez te wszystkie lata gdy go znał, praktycznie od

24

urodzenia, nigdy nie widział gościa w garniturze. Właściwie nie był pewien, czy Khill zdaje sobie sprawę, że smoking można mieć na własność, a nie tylko wypożyczać. Jeśli Saxton stanowił obraz arystokraty idealnego, to Khill wyglądał jak bandzior. „Tutaj. Możesz strzepać popiół tutaj.” Blay poderwał głowę. Saxton był nagi, doskonale uczesany i pachniał Cool Water, trzymał w dłoni ciężką popielniczką Baccarata, którą kupił z okazji letniego przesilenia, również w prezencie. Też pochodziła z lat czterdziestych i ważyła tyle, co kula do kręgli. Blay wziął popielniczkę i balansował nią w dłoni chcąc zrównoważyć jej ciężar. „Już po pracy?” Jakby to nie było oczywiste. „W rzeczy samej.” Saxton odwrócił się i w drodze do szafy błysnął jego doskonały tyłek. Technicznie rzecz biorąc, facet powinien mieszkać za ścianą w jednym z wolnych pokoi dla gości, ale z czasem jego ubrania migrowały do pokoju Blaya. Nie miał nic przeciwko paleniu. Czasami nawet dzielili się papierosem po szczególnie energicznych „razach.” „Jak leci?” spytał Blay na wydechu. „Twoje super tajne zadanie”. „Raczej nieźle. Prawie skończyłem”. „Czy to znaczny, że możesz mi wreszcie powiedzieć, o co w tym wszystkim chodziło?” „Dowiesz się wystarczająco szybko”. Gdy trzepotanie koszuli dochodziło z łazienki, Blay odwrócił papierosa i spojrzał na żarzącą się końcówkę. Saxton pracował nad czymś tajnym dla Ghroma od czasu wypadku i nie było to coś, o czym można pogadać do poduszki. Z całą pewnością było wiele powodów, dla których Ghrom uczynił samca swoim osobistym prawnikiem. Saxton był dyskretny i pewny jak sejf bankowy. W przeciwieństwie do Khilla, który nie umiał trzymać języka za zębami. Od zaskakujących plotek po pikantne szczegóły o spaniu z tanimi dziwkami. „Blay?” „Przepraszam, co?”

25

Saxton pojawił się kompletnie ubrany w trzyczęściowy garnitur od Ralpha Laurena. „Powiedziałem, że zobaczymy się na ostatnim posiłku.” „Och, jest już tak późno?” „Tak. Jest.” I pomyśleć, że oni wałkowali temat pierwszego spotkania tego dnia. Boże, nie mógł nawet myśleć o tym, co się stało zaledwie tydzień temu. Nie mógł sobie nawet ułożyć w głowie słów, które by mogły opisać co czuł myśląc o jedynej rzeczy, którą nie martwił się przed pójściem w Zanikh -‐ tuż przed swoimi oczyma. A on myślał, że odrzucenie przez Khilla było złe? Patrzyć jak gość ma młode z samicą. Ups, nie powinien przypadkiem odpowiedzieć swojemu kochankowi? „Tak, oczywiście. Zobaczymy się potem.” Po krótkim wahaniu Saxton podszedł do Blaya i pocałował go w usta. „Jesteś poza grafikiem dziś wieczorem?” Blay skinął trzymając papierosa w bezpiecznej odległości od samca, by nie przypalić jego pięknych ubrań. „I zamierzam poczytać New Yorkera, a może zacznę od From the Terrace. Saxton uśmiechnął się, wyraźnie doceniając atrakcyjność obu. „Zazdroszczę Ci. Po wszystkim zamierzam wziąć kilka nocy wolnego i odpocząć.” „Może moglibyśmy się gdzieś wybrać?” „Pewnie moglibyśmy.” Smutek i napięcie mignęły na twarzy Saxtona. Ponieważ doskonale zdawał sobie sprawę, że nigdzie się razem nie wybiorą. I to nie dlatego, że nie było w ich przyszłości sandałów typu all-‐inclusive. „Bądź zdrów” powiedział Saxton, głaszcząc Blaya po policzku wierzchem dłoni. Blay trącił jego dłoń nosem. „Ty też.” Chwilę później drzwi otworzyły się i zamknęły... i został sam. Siedząc na niepościelonym łóżku, miał wrażenie jakby cisza miażdżyła go z każdej strony. Spalił papierosa do samego filtra i zdusił go w popielniczce. Zapalił 26

następnego. Zamknął oczy starając się przypomnieć sobie jęki Saxtona, widok samca od tyłu lub dotyk jego skóry na swojej. Nie mógł. I to było źródłem problemu w rzeczy samej. *** „Powiem wprost: zgubiłeś hummera” wycedził Vhredny przez telefon. Khill chciał wystawić głowę przez okno. „Tak, zgubiłem. I dlatego, gdybyś mógł…” „Jak można zgubić ważący osiem tysięcy funtów pojazd?” „To nie jest istotne.” „Tak, właściwie jest, jeśli zamierzasz poprosić mnie o to abym zlokalizował tę cholerną rzecz, bo po to dzwonisz, prawda? Chyba, że myślisz, iż spowiedź bez detali jest dobra dla duszy albo jakieś inne gówno.” Khill chwycił mocniej telefon. „Ileftthekeysinit.” „Przepraszam? Nie złapałem tego.” Bzdura. „Zostawiłem kluczyki w stacyjce.” „To była cholernie głupia rzecz synu.” Nie-‐kurwa-‐żartuj. „To, co pomożesz mi?” „Prześlę Ci emailem link. Jedna rzecz – kiedy odzyskasz samochód?”. „Tak?” „Wsiądź do niego, ustaw sobie na nowo fotel i usiądź wygodnie albo inne gówno. Wiesz, oni prawdopodobnie się nie spieszyli, bo kluczyki były w środku.” Rechot Vhrednego brzmiał jak grzechotanie jajami po grillu samochodowym. „Słuchaj, muszę lecieć. Potrzebuję obu rąk do trzymania jelit, a ze śmiechu to chyba urwie mi dupę. Nara.” Połączenie zostało przerwane, a Khill musiał zwalczyć pragnienie, żeby rzucić telefonem. Tak, bo strata telefonu, super by pomogła w tej sytuacji. Logując się na Hotmail i zastanawiając się jak długo to potrwa, dostał namiar na swój samochód. „Kieruje się na zachód.” Przechylił telefon tak żeby John mógł zobaczyć. „Zróbmy to.” 27

Dematerializując się, Khill był mgliście świadomy, że jego wściekłość była nie proporcjonalna do sytuacji, jego cząsteczki były rozrzucone, był rozświetlonym bezpiecznikiem gotowym do połączenia się z czymś wybuchowym i nie chodziło tylko o to, że był skończonym kretynem albo o zgubiony samochód czy, że przed jednym z najbardziej szanowanych samców z Bractwa wyszedł na idiotę. Tego gówna było znacznie więcej. Zmaterializował się na wiejskiej drodze, sprawdził jeszcze raz swój telefon i czekał aż pokaże się John. Kiedy wojownik się zescalił, poszli dalej na zachód trzymając się blisko siebie, aż do czasu, gdy … Khill stanął jak wryty na zmrożonej asfaltowej drodze – jego pierdolony Hummer był tam. Jakieś sto jardów przed nimi. Ktokolwiek siedział za kierownicą, jechał sześćdziesiąt mil na godzinę po śniegu w stronę zakrętu. Co za ….Cóż nazywanie ich głupcami było poważnym niedopowiedzeniem. „Pozwól mi strzelać w koła” zamigał John jakby wiedział, że broń w rękach Khilla w tym momencie to nie jest najlepszy pomysł. Ale zanim zdążył unieść swoją czterdziestkę, Khill zmaterializował się na dachu samochodu. Wylądował twarzą na przedniej masce, pęd powietrza obrócił nim jak pluskwą. Następnie turlając się, złapał dzięki odblaskowi z deski rozdzielczej wyraz totalnego, o-‐mój-‐Boże, zaskoczenia na twarzach pary facetów na przednim siedzeniu, a potem jego błyskotliwy pomysł zamienił się w pieprzenie kozy nr 2 tego wieczoru. Zamiast nadepnąć na hamulec, kierowca wykonał skręt kierownicą, jakby mógł zrzucić to, co wylądowało na masce Hummera. Szarpnięcie odrzuciło Khilla, jego ciało w stanie nieważkości starało się utrzymać oczy na torze jazdy. Okazało się, że był szczęściarzem. Hummer był zaprojektowany i zbudowany do innych rzeczy niż aerodynamika i dogodne hamowanie, prawa fizyki złapały cały ten ciężki metal i zakołysały całym tym gównem. Metal zahaczył o asfalt, mimo pokrywy śnieżnej i ciszę przerwały dwa piskliwe okrzyki przerażenia dobiegające z środka. Grzmot uderzenia Hummera był taki, jakby oderwał się przedmiot wielkości domu i zagłuszył całe to miauczenie. Khill niewiele sobie robił z wypadku, niemniej ponieważ sam z całym impetem uderzył bokiem o ziemię, jego ciało wykonało własną wersję nasmarowanej tłuszczem, ślizgającej się świni po ośnieżonym chodniku. CRACK! 28

Jego pęd nie trwał jednak długo, coś ciężkiego złapało go za głowę. Spektakularny pokaz świateł, jakby ktoś odpalił fajerwerki tuż przed jego twarzą. Czas ptaszka Tweety – gwiazdki fruwały dookoła pola widzenia, a ból kiełkował w różnych miejscach ciała. Popychając przed sobą coś, co było blisko niego – nie był pewien czy to było drzewo, ziemia czy czerwono odziany, gruby Święty Mikołaj -‐ przewrócił się na plecy. Opadł miękko, a chłód objął jego głowę i pomógł stępić zmysły. Chciał się podnieść. Chciał sprawdzić Hummera. Chciał wpierdolić temu, kto wykorzystał moment, gdy zachował się jak blondynka. Ale jego mózg bawił się sam ze sobą. A jego ciało miało pod kontrolą kierownicę, pedał gazu i nigdzie się kurwa nie wybierało. Leżał na ziemi i wydychając z płuc nierówne chmury mroźnego powietrza, czas zwolnił i Khill zaczął popadać w odrętwienie. Przez chwilę zastanawiał się nad tym, co się stało, że leży na ziemi? Miał wypadek samochodowy? Albo… czy to Gwardia Honorowa przed obławą? Czy leżenie płasko na asfalcie to jakieś jego wspomnienia z przeszłości, czy to się dzieje teraz? Dobrą wiadomością było to, że porządkowanie rzeczywistości dało zajęcie jego mózgowi. Złą, to, że wspomnienia nocy, gdy jego rodzina się go wyparła były bardziej bolesne od wszystkiego, co aktualnie dokuczało jego ciału. Boże, to było jasne jak słońce, psaniec przyniósł mu oficjalne papiery i poprosił o trochę krwi do rytuału oczyszczenia. Potem zarzucił swój bagaż na ramię i wyszedł z domu po raz ostatni. Droga przed nim była pusta i ciemna – ta droga, uświadomił sobie. Jedyna, którą schodził w dół. Kiedy opuścił rodzinny dom chciał iść na zachód, gdzie jak słyszał mieszkał klan dupków podobnych do niego. Zamiast tego dopadło go czterech zakapturzonych mężczyzn, okradli go i pobili prawie na śmierć. Gasł i nie wierzył, że czeka go jakakolwiek przyszłość … dopóki to się nie wydarzyło. Wydarzyło się właśnie teraz … z Laylą. Och, popatrz John mówi do ciebie. Tuż przed jego oczami John gestykulował zawzięcie, mówiąc do Khilla, a on mu odpowiedział jako tako trzeźwo. „Czy to jest prawdziwe?” wymamrotał. John popatrzył przez chwilę skonfundowany.

29

To musiało się zdarzyć naprawdę, pomyślał Khill. Ponieważ Gwardia Honorowa przyszła do niego latem, a teraz było zimno. „Wszystko w porządku?” zamigał John. Wpychając ręce w śnieg tak mocno jak tylko mógł, Khill próbował się odepchnąć. Kiedy nie drgnął za pierwszym ani za drugim razem – cóż, to mówiło samo za siebie… i znów, kurwa. Tłumaczenie: SarahRockwell

30

TRZY Dźwięk koksu wciąganego w skrzywioną przegrodę nosową, przez faceta znajdującego się za drzwiami, sprawił że napiął chwyt na swoim nożu. Skurwiel. Co za skurwiel. Pierwsza zasadą każdego odnoszącego sukces dealera było to, że nie zażywał. Uzależniasz tych, którymi zasilisz swój biznes. Wspólnicy byli potrzebni aby wywierać wpływ. Dziwki potrzebne na zewnątrz, na ulicy. Zarząd nie był potrzebny. Nigdy. Logika miała więc głośny wydźwięk, była podstawą, i nic nie różniła się od, powiedzmy, pójścia do kasyna, które miało sześć milionów metrów kwadratowych, wyposażonego w jedzenie z małych krajów, i płatki złota wszędzie -‐ i bycia zaskoczonym ze straciło sie wszystkie pieniądze. Jeżeli branie narkotyków było takim cholernie gorącym pomysłem, dlaczego ludzie umierają regularnie z powodu tego gówna, niszczą dzięki nim życie i trafiają dzięki nim do więzienia? Dureń. Mężczyzna przekręcił pokrętło i pchnął. Oczywiście drzwi były otwarte, a kiedy wszedł do plugawego pomieszczenia, smród proszku dla niemowląt ogarnął go, jak gdyby nie przyzwyczaił się do tego zapachu na sobie. To paskudny szczypiący w nos smród było jedyna rzeczą, której nie lubił po przemianie. Wszystko inne -‐Wytrzymałość, trwałość, wolność – to było ok. Ale cholera, zapach. Nie ważne ile wody kolońskiej użył, nie mógł się go pozbyć. I tak, brakowało mu bycia zdolnym do uprawiania seksu. Poza tym, korporacja reduktorów była biletem do jego dominacji. Przestał kręcić nosem i główno dowodzący reduktor spojrzał w górę z nad magazynu People, który oglądał. Poniżej pozostałych, jakiś koleś nazwany Channing Tatum patrzył w kamerę, gorący jak cholera. " Hej. Co ty tu robisz? "

31

Oczy, niczym nawleczone paciorki, starały się skupić,’ Szef ‘ wyglądał jakby robił loda pudrowanemu pączkowi. " Mam coś dla ciebie " " Więcej? Och, mój Boże, skąd wiedziałeś? Zostały mi tylko dwie uncje i ja -‐ " Connors, aka C -‐ Rider, przeniósł się szybko, wysuwając się trzy kroki do przodu, rzucając rękę na całą szerokość i wymachując nożem w tym szerokim okręgu kończąc z boku głowy znajdującego się z przodu reduktora. Ostrze ze stali weszło głęboko, krojąc bardziej miękkie kości czaszki, przebijając się z brzęczeniem przez istotę szarą mózgu. Główno dowodzący reduktor dostał ataku może z powodu kontuzji... chociaż raczej dlatego, że jego nadnercza właśnie pompują miliony centymetrów sześciennych jebanego świństwa w jego układzie krwionośnym, a to gówno nie miesza się dobrze z kokainą. Kiedy gówniarz zsunął się z krzesła i chybotliwie spadł na podłogę, nóż został z Connorem, odłączając się od czaszki, którego ostrze oznaczone było czarną krwią. Connor napotkał wstrząśnięty wzrok swojego byłego przełożonego -‐ i czuł się naprawdę dobrze dostając ten awans. Sam Omega przyszedł do niego i zaproponował mu pracę, bez wątpienia, wszyscy myśleli, że był skate punkiem, z którym nie chcesz stawać w szranki w żadnej zabawie większej niż gra w pokera. Jasne, facet był przydatny by wzmocnić szeregi. Ale ilość nie równała się jakości, dlatego nie uwzględniał wojsk lądowych, marynarki, sił powietrznych lub Marines, aby zobaczyć, czy korporacja reduktorów zostanie opanowana przez działające poza prawem gangi nadpobudliwych nieletnich. Trudno wypromować jakiekolwiek stowarzyszenie rangi tego rodzaju -‐ kiedy masz prawdziwe profesjonalnie działające gówno. Co wyjaśniało dlaczego Omega, dał się temu rozwijać. " Co-‐ co -‐ co -‐ " "Zostałeś zwolniony, skurwysynu ". Końcowa część przymusowej emerytury została spowodowana innym przeszywającym ruchem, który naprowadził ostrze prosto w środek klatki piersiowej. Z odgłosem ‘pop!’ i pokazem dymu, zmiana reżimu stała się kompletna. 32

I Connors stał się główno dowodzącym. Całkowita kontrola sprawiła, że uśmiechnął się na chwilę -‐ zanim jego oczy przebiegły się po pokoju. Z jakiegoś powodu, pomyślał o tej reklamie Febreze, ten, w którym zasyfili jakieś miejsce, wysprejowali je jak szaleńcy, a przywleczeni ‘prawdziwi ludzie, a nie aktorzy ‘ w tej scenerii wąchali dookoła. Człowieku, pomijając resztki żywności – których nie powinno być, ponieważ zabójcy nie potrzebowali jedzenia -‐ wszystko pasowało: pleśń na suficie, zniszczone meble, kapiący zlew, a zwłaszcza...ten chłam, który był używany do multichemicznego uzależnienia, jak strzykawki, łyżki, nawet dwu-‐ litrowa butelka po Sprite, laboratorium mety w kącie. .

To nie była siedziba władzy. To był pospolita meta.4 Connors podszedł i złapał telefon małego zasrańca. Ekran był pęknięty i był tam jakiś rodzaj lepkiego plastra na odwrocie. Przedmiot nie był chroniony hasłem, a gdy wszedł do sekcji wiadomości, wszystkie rodzaje lizania dupy powiały z telefonu, teksty bla -‐ bla -‐ bla gratulacje z powodu ceremonii indukcji, która miała odbyć się dzisiaj. Ale główno dowodzący nie wiedział o tym. To nie on miał dać występ. Connors nie chciał jednak odwetu. Ten włażący w tyłek kretyn starał się po prostu pozostać przy życiu i wyssałby każdego kutasa aby móc tylko dalej oddychać: On w pełni wyczekiwał tej samej możliwości, aby go sprzątnąć, tak jak on chciał to zrobić jemu. Szpiedzy mieli swój cel w wielkim układzie rzeczy. I człowieku, to była robota, którą trzeba było wykonać. Z tego, co zorientował się w swoim własnym cudownie krótkim okresie wchodzenia w dupę, Korporacja Reduktorów miała trochę kapitału zawartego w umowach dotyczących broni i amunicji lub mienia. Brak gotówki, ponieważ to, co udało się zdobyć z drobnych kradzieży poszło do nosa tego małego zasrańca lub do jego łapy. Nie było głównej listy indukowanych, nie było zorganizowanych oddziałów, brak szkolenia. Wiele rzeczy potrzebowało natychmiastowej rekonstrukcji.

4

Miejsce gdzie można zdobyć kokainę 33

Zimny przeciąg wdarł się do pokoju, i Connors się odwrócił. Omega przybył gdzieś z pustki, zło przyodziane w białe szaty świeciło jasno, czarny cień znajdujący się pod nim przypominał optyczną iluzję. Wstręt, który ogarnął Connorsa był czymś, z czego zdawał sobie sprawę, będzie musiał kiedyś minąć. Omegę zawsze cieszyły szczególne stosunki z jego główno dowodzącym reduktorem -‐ i być może, dlatego wyrażenie to rzadko było używane przez długi czas. Potem znowu, dawał temu którego wybrał... " Zająłem się nim, " Connors powiedział, kiwając głową na wypalony znak na podłodze. " Wiem " odpowiedział Omega, jego głos snuł się przez cuchnące, chłodne powietrze. Na zewnątrz podmuch wiatru zawiewał śniegiem na okna, przez dziurę w jednym z parapetów zdmuchnął płatki śniegu do środka. Gdy weszli w wolną przestrzeń, upadli na migoczącą podłogę, temperatura była na tyle niska by je utrzymać, dzięki obecności mistrza. " On powrócił teraz do domu. " Omega wystąpił naprzód niczym powiew, bez dowodu na to, że poruszały nim jakiekolwiek nogi. " A ja jestem bardzo zadowolony. " Conners powiedział swoim nogom, aby stały nieruchomo. Nie było dokąd uciekać, a on musiał się po prostu dowiedzieć co stanie się dalej. Przynajmniej przygotowywał się do tego. " Mam kilku nowych rekrutów dla ciebie. " Omega zatrzymał się. " Naprawdę? " "Oni stanowią trybut " Albo inaczej zdefiniowany punkt końcowy do tego gówna: musiał udać się szybko, a on miał starannie zaplanowane te dwa wydarzenia jedno z drugim. Omega, mimo wszystko, był w swoim żywiole, ale podobało mu się jego społeczeństwo, a cel wyeliminowania wampirów jeszcze bardziej. " Proszę nie każ mi kończyć, " Omega szepnął, kiedy się zbliżył. " Wierzę, że będzie nam razem całkiem nieźle... Panie C. " Tłumaczenie: magdalena.bojka1

34

CZTERY Wybranka Layla istniała w swoim własnym ciele bez żadnego cielesnego kompromisu dla całości jej istnienia. Urodziła się w Sanktuarium Pani Kronik i szkoliła w oczyszczonym, nadprzyrodzonym spokoju gdzie, nigdy nie zaznała głodu, gorączki ani żadnego bólu. Ni ciepła, ni zimna, ani kontuzji, wstrząsu mózgu lub skurczu. Jej ciało było, tak jak wszystkie rzeczy matki rasy, najbardziej świętym miejscem, zawsze tak samo spokojne, doskonały osobnik funkcjonujący na najwyższym poziomie – " O Boże, " przełknęła ślinę, kiedy wystrzeliła z łóżka i zatoczyła się do łazienki. Jej bose stopy wpadły w poślizg na marmurze, gdy rzuciła się na kolana i pojawił się sedes a ona pochyliła się, by być twarzą w twarz z otworem. " Po prostu... zrób to... " jęknęła gdy nudności toczyły zanieczyszczenia jej ciała, nawet jej zwinięte palce chwyciły podłogę. " Proszę... na litość Pani Kronik... " Gdyby mogła po prostu opróżnić zawartość żołądka, tortury, by na pewno ustąpiły – Włożyła palce do gardła i pchnęła je tak mocno, że aż się zakrztusiła. Brak koordynacji jej przepony, nie uwolnił zepsutego jedzenia z żołądka... nie, nie żeby rzeczywiście je spożyła lub cokolwiek innego,... jak długo to było? Dni. Może to był problem. Owinęła rękę wokół biodra, położyła spocone czoło na twardej, chłodnej krawędzi toalety i próbowała oddychać płytko, bo uczucie przepływającego powietrza z tyłu gardła powodowało bezsilną chęć zwymiotowania. Kilka dni temu, kiedy miała chcączkę, jej ciało przejęło kontrolę, silny popęd do Brata wystarczył, aby wymazać wszystkie myśli i emocje. Chcączka szybko minęła, podobnie bóle i obolałość po bezlitosnym kryciu, jej skóra i kości wracały na swoje miejsce. Podobnie wracał bilans korzyści i strat.

35

Podnosząc się, delikatnie przemieściła się, kładąc ramiona na cudownie chłodne marmurowe ściany. Biorąc pod uwagę jak chora się czuła, jej jedynym wnioskiem było to, że straciła ciążę. Nigdy nie widziała nikogo w Sanktuarium, kto przez to przechodził -‐ czy ta choroba była normalna, tu na ziemi? Zamknęła oczy, chciała porozmawiać z kimś o tym wszystkim. Ale bardzo niewiele wiedziała o swoim stanie -‐i na razie, musiała zostawić rzeczy w ten sposób: Większość z mieszkańców była całkowicie nieświadoma, że miała i przeszła chcąckę i że była obsłużona. Okres płodny Autumn uderzył pierwszy, a w odpowiedzi, Bractwo rozproszyło się, by nikt nie był narażony na hormony -‐ dobry pomysł, jak przekonała się na własne oczy. Po tym czasie ludzie wrócili do swoich mieszkań i do siedziby. Jej chcączka minęła, a wszelkie pozostałości hormonów w powietrzu, wszyscy przypisywali na konto Autumn. Jednak jeśli jej ciąża nadal będzie trwała, nie będzie mogła przebywać w tych dwóch pokojach. Po pierwsze, jej sytuacja zostanie wykryta przez innych, zwłaszcza mężczyzn, którzy byli szczególnie wrażliwi na tego rodzaju rzeczy. Po drugie, po jakimś czasie, ona chciałaby to ogłosić. Z wyjątkiem sytuacji, gdy czuła się tak źle, w jaki sposób młode mogło przetrwać? Niejasne uczucie ucisku w dole brzucha, podobnie jej miednica była miażdżona przez niewidzialne imadło, próbowała przestawić swój umysł na coś, cokolwiek innego niż jej fizyczne doznania. Oczy koloru nocnego nieba. Przenikliwe oczy, oczy, które wpatrywały się z twarzy, skrwawionej i zniekształconej... i pięknej, nawet w swojej brzydocie. Ok. To nie było lepsze. Xcor, przywódca Bandy Drani. Zdrajca przeciwko królowi, ścigany mężczyzna, który był wrogiem Bractwa i praworządnych wampirów. Okrutny wojownik, urodził się ze szlachetnej matki, która go nie chciała ze względu na jego oblicze, i nieznanego ojca, który nigdy nie dochodził rodzicielstwa. Niechciane obciążenie przenoszone od domu do domu, aż przystąpił do obozu treningowego Krhviopija w Starym Kraju. Bezlitosny wojownik, 36

wyszkolony w nim z dobrym skutkiem, a następnie, dojrzały mistrz zadawania śmierci, który przemierzał ziemię z zespołem elitarnych wojowników, najpierw przynależnych do Krhviopija a potem do samego Xcora -‐ i nikt więcej. Informacje w bibliotece Sanktuarium o jego drodze zakończyły się na tym, bo żadna z Wybranek nie aktualizowała nic więcej. Resztę historii, jednak może sama wypełnić: Bractwo wierzyło że zamach na życie Ghroma został wykonany przez Xcora, a później słyszała, że w glymerii byli tacy co współpracowali z wojownikiem. Xcor. Zdradziecki, brutalny mężczyzna bez sumienia, bez lojalności, bez zasad. Jednak kiedy spojrzała mu w oczy, kiedy była w jego obecności, gdy nieświadomie karmiła nowego wroga... czuła się jak prawdziwa kobieta, po raz pierwszy w życiu. Dlatego, że nie patrzył na nią z agresją, ale z – " Przestań, " powiedziała głośno. " Przestań w tej chwili. " Poczuła się jakby była młodym i weszła do szafki lub coś w tym rodzaju. Zmusiła swoje stopy, owinęła szatę wokół siebie i postanowiła opuścić pokój w kierunku kuchni. Zmiana scenerii była potrzebna i tam było jedzenie -‐ jeśli tylko jej wzburzony żołądek na to pozwoli. W drodze nie sprawdziła wyglądu swoich włosów lub twarzy w lustrze. Nie przejmowała się jak leżała jej szata. Nie traciła ani chwili na zastanawianie się, które z jej identycznych sandałów założyć. Tak dużo czasu marnowała w przeszłości na najdrobniejsze szczegóły swojego wyglądu. Raczej powinna była pilniej studiować czy trenować swoje powołanie. Bo to nie wchodziło w zakres aktywności dla Wybranki. Gdy wyszła na korytarz, wzięła głęboki oddech, uspokoiła się i zaczęła iść w kierunku gabinetu króla – Przed nią, Blay, syn Rockea, wystrzelił w korytarz rzeźb, z głową nisko spuszczoną, ciałem odzianym w skóry od wierzchołków ramionach po podeszwy swoich ogromnych butów. Gdy szedł do przodu, sprawdzał po kolei swoją broń, wyjmując każdą z kabury i wkładając z powrotem. 37

Layla zamarła. Kiedy w końcu mężczyzna na nią spojrzał, robił to samo, jego oczy stały się odległe. Ciemnoczerwone włosy i piękny szafirowy błękit oczu, pełnokrwisty arystokrata, był wojownikiem Bractwa, ale nie był brutalny. Bez względu na to, jak spędzał noce, nadal miał dobre maniery, był wyedukowanym inteligentnym dżentelmenem. Więc nie było zaskoczeniem, że nawet gdy się spieszył, pochylił się lekko w oficjalnym powitaniu zanim doszedł do wielkich schodów. Podczas gdy on schodził w dół do foyer, przypomniał jej się głos Khilla. Jestem w kimś zakochany... Layla ćwiczyła właśnie swój nowy zwyczaj przeklinania pod nosem. Tej smutnej sytuacji między tymi dwoma wojownikami, nie polepszy jej ciąża. Ale kości zostały rzucone. I wszyscy będą żyć z konsekwencjami. *** Gdy Blay trafił na schody, poczuł jakby był ścigany i to było szaleństwo. Nikt nie był zagrożony wokół niego. Nie było żadnego mordercy w masce Jasona, czy chorego drania w swetrze z Bożego Narodzenia z nożami zamiast palców lub klauna mordercy... Tylko Wybranka, chyba w ciąży, która spędziła dobre dwanaście godzin na pieprzeniu się z jego dawnym najlepszym przyjacielem. Ostatecznie nie powinno być żadnego problemu. Kłopot polegał na tym, że za każdym razem gdy widział tą kobietę, czuł się jakby dostał pięścią w brzuch. Co było kolejnym symptomem szaleństwa. Nie zrobiła nic złego. Ani Khill. Chociaż, Boże, jeśli była w ciąży... Blay uruchomił te wszystkie szczęśliwe myśli w tle, gdy szedł przez hol na wezwanie. Nie czas na psycho-‐ bełkot, nawet jeśli tylko kierował go do siebie: Kiedy Vhrhedny wzywa cię w wolną noc i mówi abyś był biegiem w pięć minut przed domem, to nie dlatego, że wszystko szło dobrze.

38

Nie otrzymał żadnych szczegółów podczas rozmowy telefonicznej, ani nie został o nic zapytany. Blay miały tylko moment na powiadomienie Saxtona, a potem zarzucił skóry i stal, gotowy na wszystko. Tak na prawdę to było dobre. Spędzenie nocy na czytaniu w swoim pokoju okazało się torturą i mimo, że nie chciał aby ktoś miał kłopoty, przynajmniej to poderwało go do jakiegoś działania. Wystrzelił przez wiatrołap -‐ Stanął twarzą w twarz z ciężarową lawetą Bractwa. Auto było wyposażone tak, by wyglądać jak autentycznie człowieków, ze specjalnie namalowanym czerwonym logo AAA, wymyśloną nazwą holowania Murphy'ego. Fałszywym numerem telefonu. Fałszywym sloganem: ‘Jesteśmy tam zawsze dla ciebie. ‘ Bzdura. O ile, oczywiście, ‘ciebie’, był jednym z Bractwa. Blay wskoczył na siedzenie pasażera i znalazł się obok Thora, to nie V siedział za kierownicą. "Czy Vhredny przyjdzie? " " Ty i ja, dzieciaku -‐ on nadal pracuje na badaniami balistycznymi tego pocisku. " Brat wcisnął gaz, a silnik wysokoprężny ryczał jak bestia, grube ruchome reflektory zaświeciły wokół fontanny, dziedzińca i całego składu samochodów zaparkowanych obok siebie. Podobnie jak Blay sprawdzał ilość pojazdów i stwierdził że jednego brakowało, Thor powiedział: " To Khill i John. " Blay zamknął na chwilę oczy. " Co się stało ". " Dużo nie wiem. John prosił V o awaryjne wsparcie. " Brat spojrzał." A wolni jesteśmy tylko ty i ja. " Blay sięgnął do klamki, gotowy ją wyrwać i zdematerializować się kurwa stąd. " Gdzie oni są -‐ " " Uspokój się synu. Znasz zasady. Nikt z nas nie może być sam na zewnątrz, więc muszę mieć twój tyłek na tym siedzeniu lub naruszę własne cholerne zasady. " Blay uderzył pięścią w drzwi, na tyle mocno, że ból w ręku trochę oczyścił jego głowę. Pierdolona Banda Drani ogranicza ich wszystkich -‐ i fakt, że zasady mają sens, tylko wkurzał go jeszcze bardziej. Xcor i jego chłopcy 39

okazali się być ostrożni, agresywni i całkowicie bez moralności -‐ nie taki rodzaj wroga chciałbyś spotkać gdy jesteś sam. Ale chwila. Blay chwycił telefon, zamierzając napisać smsa do Johna -‐ jednak przestał, bo nie chciał rozpraszać chłopaków przez jego próby uzyskania informacji. " Czy jest ktoś, kto może dostać się do nich szybciej? " " V dzwonił do innych. Walczą ciężko w śródmieściu i nikt nie może się z tego wyrwać. " " Niech to szlag ". " Będę jechać tak szybko, jak tylko mogę, synu. " Blay skinął głową, tak po prostu, by nie wyglądało to niegrzecznie. " Gdzie oni są i jak daleko? " " Piętnaście do dwudziestu minut. Po za dawnymi przedmieściami ". Cholera. Wyglądając przez okno i obserwując smugę śniegu, powiedział sobie, że jeśli John wysyłał wiadomość, byli żywi, i na miłość boską, facet poprosił o lawetę, nie o karetkę. Domyślał się, że pewnie złapali gumę lub uszkodzili szybę, a popadanie w histerię nie skróci dystansu, nie zmniejszy dramatu, jeśli jakiś był i w ogóle nic nie zmieni. " Przepraszam, jeśli byłem dupkiem " mruknął Blay, gdy Brat wystrzelił na autostradę. " Nie musisz przepraszać za to, że martwisz się o swoich chłopców. " Ludzie, Thor był taki fajny. Ponieważ było już późno, późno w nocy, na Northway nie było żadnych samochodów, tylko jedna naczepa lub dwie, niespokojni kierowcy którzy jechali jak nietoperze z piekła. Laweta nie zatrzymywała się na czteropasmówce. Osiem kilometrów dalej, skierowali się na wyjazd na północ od centrum Caldwell, w strefę podmiejską, która była znana z dworów, nie z rancz, z Mercedesów, nie Mazd. " Co do diabła oni robią tutaj? " Zapytał Blay. " Badają te raporty. " " O reduktorach? " " Taa. "

40

Blay potrząsnął głową, gdy jechali obok kamiennych ścian, wysokich i grubych i przepięknych bram, z kutego cienkiego żelaza, które były zamknięte dla osób z zewnątrz. Nagle, wziął głęboki oddech i się zrelaksował. Arystokraci, którzy poruszają się tam i z powrotem do miasta wystraszyliby się widząc dowody ingerencji reduktorów we wszystko wokół nich -‐ co nie znaczy, że zabójcy wyskakali w rzeczywistości zza ich rzeźb ogrodowych lub ukrywali się w ich piwnicach. To nie był wypadek śmiertelny. To był problem mechaniczny. Blay potarł twarz i uderzył gówniany wewnętrzny przycisk paniki. Przynajmniej do czasu przejechania na drugą stronę i znalezienia miejsce wypadku. Gdy wyjechali z zza zakrętu na drodze, na boku pojawiła się para tylnych świateł, świecących na czerwono – zbyt wysoko od krawędzi, do góry nogami. Kurwa to tylko problem mechaniczny. Blay wyskoczył na zewnątrz zanim Thor zaczął zjeżdżać na bok, zdematerializował się bezpośrednio przy Hummerze. " O Jezu, nie, " jęknął, gdy zobaczył dwie pajęczynki na przedniej szybie -‐ rodzaj rzeczy która może być wykonana tylko przez parę głów trzaskających w szkło. Potykając się przez śnieg, udał się do drzwi od strony kierowcy, słodkie ukłucie gazu wdarło się do jego nosa, dym z silnika szczypał w oczy – Piskliwy gwizd po lewej stronie przeciął noc. Skacząc wokoło, Blay przeszukiwał ośnieżony krajobraz... i znalazł dwa duże kształty, około dwudziestu metrów dalej, zgromadzone u podstawy drzewa, prawie takiej wielkość że Hummer mógł się na nim powiesić. Gramoląc się przez zaspy, Blay podbiegł i wylądował na kolanach. Khill leżał na ziemi z wyciągniętymi długimi ciężkimi nogami i górną częścią ciała na kolanach Johna. Mężczyzna po prostu patrzył na niego tymi niedopasowanymi oczami, nieruchomo, bez słowa. " Czy on jest sparaliżowany? " nacierał Blay, patrząc na Johna. " Nie to, jestem świadomy, " odpowiedział Khill sucho. 41

Myślę, że ma wstrząs mózgu, zamigał John. " Nie mam " Przeleciał nad maską swojego samochodu i uderzył w to drzewo – " Najczęściej kurwa brakuje drzewa " A ja musiałem trzymać go tak od wieków. " Co mnie wkurzało -‐ " " Jak tam idzie, chłopcy? " powiedział Thor gdy chrzęścił do nich przez śnieg, a jego buty kruszyły lód. " Ktoś ranny? " Khill uwolnił się od Johna i zerwał do pionu. " Nie -‐Jesteśmy wszyscy po prostu -‐ " W tym momencie, równowaga gościa osłabła, jego ciało przechyliło się tak mocno, że Thor musiał go złapać. " Ty czekasz w samochodzie, " powiedział Brat ponuro. " Pieprzyć to -‐ " Thor szarpnął faceta do przodu tak, że byli twarzą w twarz. " Przepraszam, synu. Co powiedziałeś? Bo wydaje mi się, że chyba się tylko przejęzyczyłeś. " Ok. Prawda. Blay wiedział z pierwszej ręki, że było kilka rzeczy w życiu Khilla sprowadzających go na ziemię; z pewnością jedną z nich był Brat, szanowany facet, który był bardziej niż gotowy, aby zakończyć robotę, którą rozpoczęła sosna. Khill spojrzał na swojego zrujnowanego SUVa. "Przepraszam. Kiepska noc. Właśnie miałem zawrót głowy przez chwilę. Czuję się dobrze. " W typowym stylu Khilla, drań uwolnił się i odszedł, kierując się w stronę stosu metalu, jakby zrzucił swoje urazy siłą woli. Pozostawiając wszystkich innych w ich pyle. Blay wstał i zmusił się do skupienia na Johnie. " Co się stało? " Dzięki Bogu za język migowy, miał powód do patrzenia gdzie indziej i na szczęście John zapełnił mu czas szczegółami. Gdy skończył opowiadać, Blay mógł tylko patrzeć na przyjaciela. Ale ludzie, to nie było tak, że byle kto mógł zrobić takie gówno. Thor zaczął się śmiać. " Typowy hysop (Hyslop -‐ naukowiec opisujący stadia choroby Alzhaimera), jak mówisz. " 42

" Nie jestem pewien co to jest? " uciął Blay. Thor wzruszył ramionami i poszedł w ślady Khilla przez śnieg, wskazując w kierunku wraka. " Tutaj. To jest definicja hyslop -‐ stan twojego chłopaka który zostawił kluczyki w stacyjce. " To nie jest mój chłopak, powiedział Blay do siebie. Nigdy nim nie był. Nigdy nie będzie. I fakt, że to bolało gorzej niż wszelkiego rodzaju kontuzje, tak bardzo, że nic na to nie odpowiedział. Z boku poza poświatą świateł, Blay oparł się i patrzył, jak Khill przykucnął przy drzwiach kierowcy i zaklął cicho. " Brudny. Bardzo brudny. " Thor robił rekonesans na fotelu pasażera. " Och, spójrz, jaki dopasowany zestaw. " "Myślę, że nie żyją. " " Serio. Skąd ten pomysł. Z tego powodu, że się nie ruszają czy, że ten facet tutaj nie ma twarzy z lewej strony? " Khill wyprostował się i spojrzał na podwozie. "Musimy obrócić i odholować go. " " A ja myślałem, że jedziemy opiekać marshmallows (pianki), " powiedział Thor. " John? Blay? Chodźcie tu. " Czterech razem, ramię w ramię między oponami wkopali buty, blokując ich pozycje w śniegu. Cztery pary rąk chwyciły karoserię; cztery ciała pochyliły się gotowe, cztery pary ramion napięte. Jeden głos, Thora. " Na trzy. Jeden. Dwa. Trzy " Hummer miał już kiepską noc, ale ta robota wydała tak głośny jęk, że sowa zerwała się do lotu w poprzek drogi i para jeleni odskoczyła pomiędzy drzewa. Samochód nie był jedynym, przeklinającym. Wszyscy pracowali, aby pokonać grawitację całej tej stali. Prawa fizyki były zaborcze, Blay napiął ciało, wszystkie mięśnie zacisnęły się na kościach, odwrócił głowę i przesunął nachwyt – Stał obok Khilla. Tuż obok niego. Oczy Khilla były zwrócone prosto przed siebie, jego usta odsłaniały kły, jego dziki wyraz twarzy był wynikiem nadnaturalnego anatomicznego wysiłku... 43

To było prawie tak, jak wyglądał, kiedy dochodził. Święty niewłaściwy, Batman. Szkoda, że rzeczywistość, nie zmieniła toku jego myśli. Kłopot polegał na tym, że Blay widział nie raz, co robił by osiągnąć orgazm -‐ choć nie dlatego, że facet był jednym z aktorów, który został jakimś laureatem. O, nie. Nie to. Boże, za pierdoloną propozycję gościa, by mógł trzymać jego fiuta, by dyszał, cokolwiek – Blay zrobiłby wszystko. Taa, przez ten wysublimowany seksualny smak, który doprowadził do tego że Khill obracał wszystko w Caldwell w wieku od dwudziestu do dwudziestu ośmiu lat, odwalił Blaya z puli pieprzonych. " On jest... zaczyna się poruszać... " zachrzęścił Thor. "Chwyćcie pod nim! " Blay i Khill rzucili się do akcji, zwolnili uchwyty, kucnęli wtykając ramiona pod występ dachu. Naprzeciw siebie, ich oczy spotkały się, gdy oddech eksplodował z ich ust, ich uda gotowe do działania, ich ciała prężyły się przeciwko całej tej zimnej, twardej masie -‐ która zrobiła się śliska przez śnieg. Ich dodatkową siłą był punkt przeciwwagi -‐ dosłownie. Przeciwwagę utworzyli na przeciwległych kołach, ciężar cztero tonowego Hummera przeniósł na nie i stawał się coraz lżejszy i lżejszy – Dlaczego, do cholery, Khill patrzy na niego w ten sposób? Te oczy, para niebieskie i zielone, były wbite w Blaya -‐ i były nieruchome. Może to była po prostu koncentracja – może był rzeczywiście skoncentrowany na dwóch centymetrach przed swoją twarzą, a Blay był po prostu po drugiej stronie. Tak to musiało być to... " Spokojnie, chłopcy! " zawołał Thor "Albo będziemy przerzucać to cholerstwo od nowa! " Blay poluzował uchwyt i był moment zawieszenia, ułamek sekundy, w którym nie możliwe stało się możliwe, w którym czterotonowy SUV był idealnie wyważony na krawędzi dwóch opon, w którym stan przygnębienia stał się... radosnym. A Khill nadal wpatrywał się w niego. 44

Gdy Hummer wylądował z na czterech kołach, Blay zmarszczył brwi i odwrócił się. Kiedy spojrzał ponownie... oczy Khilla były dokładnie tam, gdzie były wcześniej. Blay pochylił się i syknął: " Co? " W związku z tym, że nie było żadnej odpowiedzi, Thor podszedł i otworzył drzwi SUVa. Zapach świeżej krwi wzbił się w powietrze. " Człowieku, nawet jeśli nie jest skasowany, nie jestem pewien, czy będziesz chciał go z powrotem. Porządki tutaj będą kurewsko wredne. " Khill nie zareagował, jakby zapomniał o tym że ubezpieczyciel Allstate Mayhem jego SUVa był z zewnątrz. On po prostu stał, wpatrując się w Blaya. " O co chodzi? " powtórzył Blay. " Przyniosę platformę " powiedział Thor i ruszył do drugiego pojazdu. " Zostawimy ciała tu gdzie są -‐ możesz zdecydować co nimi zrobisz w drodze do domu. " Tymczasem, Blay czuł konsternację Johna patrzącego na nich -‐ coś Khill nie wydawał się tym przejmować. Przeklinając, Blay rozwiązywał problem biegając do lawety i chodząc wzdłuż gdy Thor cofał w kierunku pogiętej maski Hummera. Idąc za wyciągarką, Blay odpiął zaczep i zaczął uwalniać linkę. Miał wrażenie, że wiedział, co było w umyśle Khilla, a jeśli miał rację, lepiej żeby facet był cicho i trzymał się kurwa z daleka. Nie chciał tego słyszeć. Tłumaczenie: Fiolka2708

45

PIĘĆ Kiedy Khill stał na mocnym wietrze, a Blay próbował odpalić Hummera, sypki śnieg osadzał się na czubkach jego butów, miękko, stopniowo pokrywał metalowe czubki. Spoglądając w dół, odniósł niejasne wrażenie, że gdyby stał tak wystarczająco długo, śnieg pokryłby go od czubka głowy po palce u stóp. Cholernie dziwna rzecz, tak zagłębić się we własnych myślach. Ryk silnika poderwał mu głowę do góry, oczy śledziły ruch wyciągarki samochodowej, która próbowała wyciągnąć tę kupę złomu ze śnieżnej zaspy. Blay był jedynym pracującym przy wyciągarce, samiec stał z boku starannie monitorując i kontrolując prędkość przeróżnych mechanicznych elementów sprzętu produkcji Dobry Samarytanin. Uważny. Skupiony. Khill udając zainteresowanego postępami pracy wyciągarki, podszedł do Thora. Nie. Oczywiście chodziło o Blaya. Zawsze chodziło o niego. Chcąc wyglądać nonszalancko, skrzyżował ramiona na piersi, ale kiedy jego posiniaczone ramię krzyknęło z bólu, natychmiast je opuścił. „Lekcja odrobiona” zagaił. Thor mruknął coś w odpowiedzi, ale cholernie niedobrze jeśli on to usłyszał. Cholernie niedobrze, jeśli mógł widzieć cokolwiek oprócz Blaya. Nie w mgnieniu oka. W oddechu. W jednym uderzeniu serca. Wpatrując się w wirujący śnieg, dziwił się jak ktoś o kim wiesz wszystko, mieszkający w tym samym korytarzu, kto jadł z tobą, pracował i spał w tym samym czasie co ty, może stać tak się obcy. Ale znowu, jak zwykle, nie chodziło o pracę czy mieszkanie pod jednym dachem, tylko o dystans emocjonalny. Cholerne gówno. Rzecz w tym, że Khill chciałby wyjaśnić pewne sprawy. Niestety, w przeciwieństwie do swojego zdzirowatego kuzyna Saxtona – lachociąga, nie posiadał daru wymowy i skomplikowanego wnętrza, a to czyniło jego milczącą skłonność jeszcze gorszą. Wraz z ostatnim zgrzytem wyciągarki, Hummer został podniesiony z ziemi, Blay rozpoczął zwijanie łańcucha i odczepianie go od podwozia.

46

„Ok, wy trzej zabierzcie tę kupę złomu z powrotem” powiedział Thor smagany wiatrem. Blay zamarł i spojrzał na Thora. „Chodzimy w parach. Tak więc muszę iść z Tobą”. Jakby był za obaleniem tego. „Widziałeś co my tu mamy? Całkowicie rozwalony kawał rupiecia z dwoma martwymi człowiekami w środku. Myślisz, że to sytuacja z rodzaju ‘pełny luzik’?”. „Poradzą sobie” powiedział Blay na wydechu. „Obaj są silni.” „A z tobą nawet silniejsi. Ja się dematerializuję do domu.” W ciszy, która zapadła, linia prosta biegnąca od tyłka Blaya do podstawy jego czaszki stanowiła odzwierciedlenie wystawionego, środkowego palca. Nie do Brata, jednak. Khill dokładnie wiedział do kogo. Odtąd wszystko przebiegało szybko, SUV został zabezpieczony, Thor się zdematerializował, John skakał po spłaszczonym dachu. W tym czasie Khill podszedł do drzwi od strony pasażera, otworzył je i czekał. Jak na dobrze wychowanego samca przystało, jak przypuszczał. Krocząc sztywno przez śnieg, podszedł Blay. Jego twarz była jak otaczający krajobraz: zimna, zamknięta i nieprzyjazna. „Już po tobie” facet mruknął, wyjął z paczki papierosa i delikatną złotą zapalniczkę. Khill w odpowiedzi pochylił głowę w krótkim ukłonie, potem zanurkował do auta przesuwając się tak daleko, aż otarł się ramieniem o Johna. Blay wsiadł ostatni, zatrzasnął drzwi i popękane okno, biorąc papierosa końcówkami zgrabiałych palców, żeby skierować dym w dół. Wspólna platforma porozumienia znikła na jakieś pięć mil. Siedząc pomiędzy dwoma najlepszymi przyjaciółmi, Khill patrzył przez przednią szybę i liczył sekundy pomiędzy ruchami wycieraczek – trzy… dwa… jeden… w górę i w dół. Trzy… dwa… jeden… w górę i w dół. Prawie nie było wystarczająco dużo padającego śniegu w stosunku do tego wysiłku. „Przepraszam” wypalił. Cisza. Za wyjątkiem warkotu silnika przed nimi i dźwięczeniem łańcuchów z tyłu, gdy z rzadka uderzali w coś na wyboistej drodze. Khill zerknął w bok, Blay wyglądał jakby żuł metal. 47

„Mówisz do mnie?” facet spytał szorstko. „Tak. Do Ciebie.” „Nie masz za co przepraszać.” Blay zdusił papierosa w popielniczce na desce rozdzielczej i zapalił drugiego. „Czy możesz przestać się na mnie gapić?” „Ja po prostu…” Khill przeczesał dłonią włosy, robiąc w nich gówniany bajzel. „Ja nie … ja nie wiem, co mam powiedzieć o Layli.” Blay gwałtownie skręcił głowę. „To co robisz ze swoim życiem, nie ma nic wspólnego ze mną.” „To nie prawda” odpowiedział Khill. „Nie prawda?” „Blay, posłuchaj… Layla i ja…” „Co pozwala Ci sądzić, że chcę usłyszeć choćby jedno słowo o Tobie i o niej?” „Myślałem po prostu, że potrzeba… nie wiem… jakiegoś kontekstu, w tym co się stało, czy czegoś takiego.” Blay zapatrzył się na niego przez chwilę. „A właściwie dlaczego sądzisz, że potrzebuję jakiegoś kontekstu?” „Pomyślałem, że … może poczułeś się … trochę zasmucony. Albo coś.” „A dlaczego miałbym?” Khill nie wierzył, że facet chce aby powiedział to głośno. Przed kimkolwiek, nawet przed Johnem. „Ponieważ, no wiesz przecież.” Blay pochylił się, uniósł wargi odsłaniając kły: „Żeby było zupełnie jasne. Twój kuzyn daje mi wszystko, czego potrzebuję. Przez cały dzień. Każdego dnia. Ty i ja?” Poruszył między nimi papierosem. „Pracujemy razem. To wszystko. Dlatego zrób nam obu przysługę i pomyśl, zanim uznasz, że chcę wiedzieć cokolwiek. Zapytaj sam siebie: gdybym przerzucał burgery w Mc Donald’s, czy byłbym pierdolonym chłopcem od smażenia? Jeśli odpowiedź brzmi nie, to zamknij się w końcu, do diabła!” Khill skoncentrował się na przedniej szybie. I rozważył rozsmarowanie na niej swojej twarzy. „John zatrzymaj się.” Wojownik zerknął w bok. Potem pokręcił głową. 48

„John zatrzymaj się do kurwy nędzy, albo zrobię to za Ciebie!” Khill mgliście uświadamiał sobie, że jego pierś pompuje w górę i w dół, a jego dłonie zwinęły się w pięści. „Kurwa, zatrzymaj się!!!” ryknął, kiedy uderzył w deskę rozdzielczą na tyle mocno, że niektóre z pokręteł wyleciały w powietrze. Gwałtowny skręt w bok i hamulce zapiszczały, kiedy prędkość zmalała. Ale Khilla już nie było. Zdematerializował się przez szparę w oknie wraz ze sfrustrowanym westchnieniem Blaya. Prawie natychmiast scalił się na poboczu drogi. Totalne wkurwienie uniemożliwiało pozostawanie w stanie molekularnym. Był zbyt rozemocjonowany. Zaczął iść. Brnął przez śnieg, obojętny na wszystko poza kłującym bólem w kostkach. Gdzieś z tyłu głowy, wydawało mu się, że coś się dzieje na poboczu drogi, ale w jego głowie było tyle hałasu, że nic nie było w stanie się przez niego przebić. Nie miał pojęcia dokąd idzie. Człowieku, ale było zimno! Siedząc płasko na dupie, Blay skoncentrował się na rozjarzonej końcówce papierosa, mały pomarańczowy blask drgał jak struna od gitary. Czyjaś ręka klepnęła go w ramię. „Ten odcinek nie jest dla niego najlepszy” zamigał John. „Żartujesz sobie, prawda?” Mruknął Blay. „Absolutnie, kurwa żartujesz. Przecież on zawsze chciał konwencjonalnego krycia i dlatego uderzył do Wybranki – powiedziałbym, że to super.” „Nie o to chodzi. Tam” John wskazał na asfalt. Blay przeniósł wzrok na przednią szybę, tylko dlatego, że nie miał siły się wykłócać. Przednie reflektory oświetlały wszystko dookoła – krajobrazy pokryte śniegiem, tworzące oślepiająco biały rysunek, cień sylwetki na poboczu drogi. Czerwone krople znaczyły drogę. Dłonie Khilla krwawiły od uderzenia w deskę rozdzielczą. Nagle Blay zmarszczył brwi. Usiadł nieco wyżej. Jakby części układanki zaczęły wskakiwać na swoje miejsca, tak zapomniane szczegóły o tym gdzie byli, od zakrętu na drodze, przez rosnące drzewa, po skały dookoła – wszystko złożyło się w pełny obraz. „O cholera.” Blay walnął głową w zagłówek. Zamykając na chwilę oczy, próbował znaleźć jakieś wyjście z sytuacji, coś innego niż wyjście na zewnątrz. Zamiast tego podniósł głowę z wielkim, tłustym niczym. 49

Otworzył drzwi, zimne powietrze wtargnęło do wnętrza szoferki. Nie odezwał się do Johna. Nie było powodu. Wychodzenie za kimś w śnieżną zamieć, mówiło samo za siebie. Zaciągając się głęboko, zaczął brnąć przez nawałnicę. Drogi, wcześniej odśnieżone, znowu stawały się nieprzejezdne. A to oznaczało, że musi działać szybko. W takiej bogatej dzielnicy jak ta, gdzie podstawa opodatkowania była szeroka jak pofałdowane trawniki wokół domów, można być pewnym, że jakiś pług zjawi się przed świtem. Nie było sensu odgrywać tego na oczach człowieków. Zwłaszcza z parą truposzy w Hummerze. „Khill” powiedział szorstko. „Khiller, stój!” Nie krzyczał. Nie miał siły. Cokolwiek było między nimi, już dawno go wyczerpało, a to co się działo na tym odcinku drogi, było tylko jeszcze jednym wykańczającym wydarzeniem, na które nie miał siły. „Khill, poważnie.” Przynajmniej facet trochę zwolnił, a przy odrobinie szczęścia był tak wkurwiony, że nie zorientował się co do prawdziwych powodów dla których Blay był z nim teraz w tym samym miejscu. Jezu Chryste, jakie były szanse – pomyślał Blay rozglądając się wokół. Tylko zakręt dzielił ich od miejsca, w którym Gwardia Honorowa wykonała swoje zadanie, a Khill prawie stracił życie w wyniku pobicia. Blay pamiętał tamtą noc, inne reflektory oświetlające ciemną postać i krew wsiąkającą w ziemię. Otrząsając się ze wspomnień, Blay jeszcze raz zawołał, tym razem głośniej: „Khill!” Facet zatrzymał się, jego ciężkie buty utknęły w śniegu. Nie odwrócił się jednak. Blay skinął lekko na Johna, żeby wyłączył reflektory. Chwilę później wszystko co miał, to subtelny, pomarańczowy blask świateł postojowych. Khill oparł ręce na biodrach i odchylił głowę do tyłu, jego oddech poszybował w górę. „Wracaj z powrotem do samochodu” powiedział Blay i zaciągnął się głęboko uwalniając dym. „Musimy ruszać.” „Wiem, ile dla Ciebie znaczy Saxton” odparł Khill szorstko. „ Naprawdę to rozumiem.” Blay zmusił się aby odpowiedzieć. „Dobrze.”

50

„Myślę, że … kiedy usłyszałem jak mówisz to głośno… to nadal dla mnie szok.” Blay zmarszczył brwi w słabym świetle. „Nie rozumiem.” „Wiem, że nie rozumiesz. I to moja wina. Wszystko to … moja wina.” Khill zerknął przez ramię. Jego silna, twarda twarz była ponura. „Nie chcę po prostu, żebyś myślał, że jestem w niej zakochany. To wszystko.” Blay wciągnął do płuc potężną dawkę swojego Dunhilla, ale nie miał wystarczająco dużo powietrza w płucach. „Ja … sorry, ale … nie łapię… dlaczego…” wyksztusił. To dopiero dziwne wyjaśnienie. „Nie jestem w niej zakochany. Ona nie jest we mnie zakochana. Nie śpimy razem.” Blay roześmiał się chrapliwie. „Gówno prawda.” „Mówię śmiertelnie poważnie. Obsłużyłem ją z konieczności, bo chcę młode, tak samo jak ona – tylko to i nic więcej.” Blay zamknął oczy, rana w jego piersi rozerwała się ponownie. „Khill, daj spokój. Byłeś z nią przez ostatni rok. Widziałem Was – wszyscy widzieli was dwoje.” „Wziąłem jej dziewictwo cztery dni temu. Nikt z nią wcześniej nie był – w tym ja.” Och, to właśnie był obraz, którego potrzebował w swojej głowie. „Nie jestem w niej zakochany. Ona nie jest we mnie zakochana. Nie śpimy razem.” Blay nie mógł dłużej ustać w miejscu. Chodził w kółko, a jego buty ugniatały śnieg. I nagle, znikąd, głos świętej panienki rozbrzmiał w jego głowie: cóż, to nie jest nic speeeeecjalnego! „Nie jestem z nikim” powiedział Khill. Blay roześmiał się ostro. „W związku? Oczywiście, że nie jesteś. Ale nie oczekuj, że uwierzę, iż spędzasz swój wolny czas z tą kobietą, szydełkując i układając alfabetycznie słoiczki w przyprawami.” „Nie miałem seksu od prawie roku.” 51

To otrzeźwiło Blaya i pozbawiło tchu. Boże, gdzie się podział cały pierdolony tlen tego świata? „Bzdura” powiedział łamiącym się głosem. „Byłeś z Laylą – pięć dni temu. Sam tak powiedziałeś.” W ciszy, która zapadła, ohydna prawda znowu uniosła swój ośli łeb, a ból uczynił niemożliwym próby ukrycia, co tak sumienne próbował pogrzebać w ciągu ostatnich dni. „Ty naprawdę z nią” odparł „ widziałem jak żyrandol wiszący pod Twoim pokojem, kołysał się tam i z powrotem.” Teraz Khill był tym, który zamknął oczy próbując zapomnieć. „To było celowe.” „Posłuchaj…” powiedział Blay. „Nie bardzo wiem, dlaczego mówisz mi to wszystko. Mam na myśli – nie potrzebuję żadnych wyjaśnień na temat tego co robisz ze swoim życiem. Ty i ja… dorastaliśmy razem i tyle. Łączyło nas wtedy wiele rzeczy i byliśmy dla siebie nawzajem, kiedy to miało znaczenie. Ale żaden z nas nie nosi już ubrań, których kiedyś używał i relacja między nami jest właśnie taka. Już nie pasują do naszego życia. Nie pasują… w ogóle. I posłuchaj, nie chciałem być wkurzony, tam w samochodzie, ale chcę żeby to było jasne. Ty i ja? Mamy wspólną przeszłość. To jest to. To wszystko co kiedykolwiek będziemy mieli.” Khill odwrócił wzrok, jego twarz znowu była w cieniu. Blay zmusił się by dalej mówić. „Wiem, że… to co się stało z Laylą… jest dla Ciebie ważne. Lub zgaduję jak ważne będzie, gdy ona naprawdę zajdzie w ciążę. A dla mnie? Cóż, życzę Wam obojgu wszystkiego co najlepsze. Ale nie jesteś mi winien żadnych wyjaśnień, a ja ich nie wymagam. Przeszło mi już to dziecinne zakochanie. To było tylko zauroczenie, Khill. Tak więc, dbaj o swoją samicę i nie martw się, że potnę sobie nadgarstki, bo masz kogo kochać. Tak samo, jak ja mam.” „Mówiłem Ci, nie jestem w niej zakochany.” To było, to na co Blay czekał. I to nadeszło. To był właśnie cały Khill, właśnie tu. Klasyka. Samiec był niewiarygodny na tym polu. Lojalny do granic ocierających się o psychozę. Inteligentny. Do szaleństwa seksualnie zmysłowy. Posiadał zresztą tysiąc innych cech, które

52

Blay w nim podziwiał, jak u nikogo innego. Ale miał jedną, poważną wadę i to nie były jego różnokolorowe oczy. Nie radził sobie z emocjami. W ogóle. Khill uciekał od wszystkiego co głębokie – nawet jeśli się nie ruszał. Mógł siedzieć naprzeciwko ciebie i rozmawiać, ale gdy emocje stawały się dla niego zbyt silne, wydawało się jakby opuszczał swoje wnętrze. A jeśli chciałeś go z tym skonfrontować? Cóż, to nie było możliwe. Nikt nie mógł zmusić Khilla do niczego. Ok, było wiele powodów, dla których był właśnie taki. Jego rodzina traktowała go jak przekleństwo. Glymeria patrzyła na niego z góry. Był wykorzeniany zewsząd całe swoje życie. Ale cokolwiek samca stresowało, pod koniec dnia, uciekał od wszystkiego co skomplikowane lub wymagające czegokolwiek od niego. Jedyną rzeczą, która mogła to zmienić było młode. Bez względu na to, co mówił teraz, nie było wątpliwości, że był zakochany w Layli, ale teraz po tym, jak była mu potrzebna i czekając na rezultaty, tracił rozum z niepokoju o nią i nie mógł znieść, że nie może przy niej być. I dlatego stał tu, na poboczu drogi, mówiąc rzeczy, które nie miały sensu. „Życzę Wam obojgu wszystkiego najlepszego, naprawdę” powiedział Blay z bijącym sercem. „Szczerze mówiąc, mam nadzieję, że Wam obojgu to dobrze zrobi.” W ciszy, która nastała, Blay wygrzebał się z dziury, w którą wpadł znowu próbując się wydostać na powierzchnię, z dala od pełnego piekącego bólu miejsca w głębi jego duszy. „Możemy teraz wrócić do samochodu i dokończyć naszą robotę?” Khill na chwilę uniósł dłonie do twarzy. Potem zgarbił się, wepchnął zakrwawione kostki do kieszeni skóry i ruszył z powrotem. „Tak, zróbmy to.”

Tłumaczenie: SarahRockwell

53

SZEŚĆ " O mój Boże, zaraz dojdę –zaraz dojdę -‐ " Dalej na południe, w centrum Caldwell, na parkingu za Żelazną Maską, Trez Latimer był zadowolony że usłyszał tą nowinę -‐ choć nie był nią zaskoczony. Jednak nikt inny w okolicy trzech hrabstw nie musiał jej słyszeć. Pracował właśnie nad bardzo chętną panienką i uciszył ją całując mocno, jego język wszedł głęboko w gorące usta i uciął wszystkie niepotrzebne komentarze. Samochód w którym byli, był ciasny i pachniał jak perfumy kobiety: słodkie, pikantne i tanie -‐ cholera, następnym razem, zamierza wybrać ochotniczkę z SUVem lub jeszcze lepiej, Mercedesem S550 z dodatkowym miejscem z tyłu. Oczywiście, ten Nissan nie został zaprojektowany, aby trudzić się 75-‐ krotnym wybzykaniem półnagiej asystentki dentysty. Czy może ona była radcą prawnym? Nie mógł sobie przypomnieć. I miał pilniejsze problemy na głowie. Przerwał raptownie pocałunek ponieważ im bliżej był własnego spełnienia tym bardziej jego kły wydłużały się, a on nie chciał przez przypadek jej skaleczyć: smak świeżej krwi mógł sprowadzić go nad niebezpieczniejszą krawędź, po za tym, nie był pewien czy karmienie się nią było dobrym pomysłem – Zapomnij o tym. To był zły pomysł. I nie dlatego, że była po prostu człowiekiem. Ktoś ich podglądał. Podniósł głowę i spojrzał przez okno za tylnym siedzeniem. Jako Cień jego oczy były trzy do czterech razy bardziej spostrzegawcze niż normalnego wampira, a on był w stanie łatwo przeniknąć ciemność. Tak, ktoś był przy ‘popcorn i Milk Dudding’ na lewo od wejścia dla personelu. Czas to zakończyć.

54

Natychmiast przejął kontrolę, znajdując jej płeć i smakując ją, zanim w nią wszedł, uczynił jej dojście tak intensywnym, że odrzuciła głowę do tyłu i uderzyła nią w drzwi. Brak orgazmu dla niego. Ale co tam. Ktoś wałęsał się wokół podpatrując ten szybki numerek na innym terytorium, i to oznaczało, że musiał zakończyć te bzdury. Nawet jeśli nie doszedł. Dzięki jego wielu wspomnieniom, miał wielu wrogów. A potem były... komplikacje... jego własne. " O mój kurwa Boże -‐" Kierując się wybuchem oddechu, wszystkimi pulsowaniami i drganiami, które chwyciły go za ciężkiego kutasa, asystentka dentysty-‐radca prawny-‐ weterynarz spędziła odlotowo czas. On jednak musiał się już wyrwać od tych psychicznych bzdur i mógł być myśliwym równie dobrze poza samochodem, polując na to – To była kobieta. Tak, ktokolwiek to był miał zdecydowanie kobiecą formę-‐ Trez zmarszczył brwi, gdy uświadomił sobie, kto to był. Cholera. Przynajmniej nie był to reduktor. Symphatha. Diler którym musiał się zająć. Konkurencyjny alfons. Wampir, który był z rządu. iAm, jego brat – To tylko nieszkodliwa kobieta, szkoda, że nie było już powrotu do jego kawałka szczęścia. Nastrój prysł. Asystentka dentysty-‐radca prawny-‐ weterynarz dyszała jakby próbowała umieścić strażaka na fortepianie. " To było... niesamowite... to... było... " Trez wyciągnął i schował fiuta z powrotem w swoim rozporku. Szanse na finał w pół godziny były duże, ale w tej sytuacji sobie z tym jakoś poradzi. "Jesteś niesamowity. Jesteś najbardziej niesamowity -‐ " Trez pozwolił fali głupich słów opaść na niego. " Ty też dziecinko. " Pocałował ją, aby się wydawało że się nią przejmuje -‐ i przejmował, w pewnym sensie. Te kobiety człowieków których używał, miały znaczenie w tym sensie, że były żywymi istotami, godnymi szacunku i życzliwości dzięki czystości bicia ich serc. Prze krótką chwilę pozwalały mu używać swoich ciał, 55

a czasem żył, on doceniał takie dary, zawsze dobrowolne, a czasem więcej niż raz. I druga rzecz, że ciągle tam stały. Zapinając spodnie, Trez zaczął ostrożnie manewrować wokół tak, żeby nie zmiażdżyć swojej chwilowej partnerki i żeby nie zrobić głową dziury w dachu samochodu. Jednak dziewczyna nie wydawała się chętna by się ruszyć. Po prostu leżała jak poduszki rzucone na siedzenia, nogi nadal rozłożone, jej płeć wciąż gotowa, jej piersi nadal na wierzchu ignorujące grawitację, jak dwa melony przyklejone na jej klatce piersiowej. Muszą być pod mięśniami, pomyślał. " Ubierz się, " zasugerował, ściągając połówki jej koronkowego gorsetu. " Byłeś tak fantastyczny... " Była jak galaretka -‐ z wyjątkiem twardych jak kamienie sztucznych piersi –były jędrne i sympatyczne, ale zupełnie nieprzydatne gdy je schował, posadził ją i złożył jej nogi. " To była zabawa, dziecinko, " mruknął i tak też myślał. " Czy mogę cię znowu zobaczyć? " " Być może. " Uśmiechnął się do niej szeroko, tak by nie pokazywać kłów. "Kręcę się w pobliżu." Zamruczała na to jak kot, a następnie podała swój numer, którego on nie zamierzał zapamiętać. Prawda była taka, że kobiet takich jak ona było bez liku: W tym kilku milionowym mieście musiało być kilka tysięcy dwudziestolatek ze szczupłymi tyłkami i łatwo rozchylającymi się nogami, które poszukiwały odlotowej zabawy. W rzeczywistości, wszystkie były tylko odmianą tej samej osoby, dlatego musiał je zmieniać. Były tak bardzo podobne do siebie że zmiany były potrzebne do utrzymania jego zainteresowania. Trez był poza samochodem półtorej minuty później, nie przejmował się czyszczeniem jej wspomnień. Jako Cień, na zawołanie miał wiele sztuczek umysłu, ale przestał zawracać sobie tym głowę lata temu. Nie warte wysiłku -‐ i czasami lubił to powtórzyć. 56

Szybko sprawdził godzinę. Niech to cholera, właśnie się spóźniał zmierzając do iAma -‐ ale oczywiście musiał załatwić problem przy tylnych drzwiach, przed zamknięciem sklepu. Gdy podszedł i zatrzymał się przed kobietą, ona uniosła podbródek i umieściła jedną rękę na biodrze. Ta specjalna wersja gotowa-‐i-‐chętna miała blond przedłużane włosy i gustowała w ciepłych majtasach, w przeciwieństwie do spódnic -‐ więc wyglądała śmiesznie w zimnie, z jej puszystą różową kurtką Patagonia, gołym tyłkiem i nogami na wietrze. Coś jak Sno Ball5 na dwóch wykałaczkach. " Zajęty? " Spytała. Próbowała oczywiście zachować zimną krew, ale biorąc pod uwagę stukanie jej sztyletu, była gniewna i niespokojna -‐ i była na zlej drodze. " Hej, dziecinko. " Zagadnął. "Miałaś dobrą noc? " " Nie. " " Hmm, to bardzo źle. Słuchaj, zobaczymy się " Kobieta zrobiła kolosalny błąd, chwytając go za ramię, gdy szedł do niej, jej paznokcie wbiły się w jego jedwabną koszulę i zacisnęły na jego skórze. Trez wyrwał się, jego oczy płonęły. Ale przynajmniej udało mu się powstrzymać, zanim wyszczerzył kły. " Co ty sobie do cholery myślisz? " Powiedziała, pochylając się do niego. " Trez! " Ktoś szczeknął. Nagły ostrzegawczy głos odciął się w jego mózgu. I dobrze. Cienie były z natury spokojnym gatunkiem -‐ nie byli agresywni. Gdy Xhex podbiegła, wiedziała że morderstwo nie było stu procentową ewentualnością, a on wyrwał rękę z uścisku, czując ból wbitych paznokci. Blokując wściekłość, wpatrywał się w twarz kobiety. " Idź już do domu. " " Jesteś mi winien wyjaśnienie -‐ " 5

Sno Balls to ciastka wypełnione kremem czekoladowym pokryte piankami marshmallow lukrem i płatkami kokosowymi, dawniej produkowane i dystrybuowane przez gospodynie. Sno Balls są zwykle różowe, ale były też dostępne inne kolory, w zależności od święta. Wyglądają jak puchate różowe kulki

57

Potrząsnął głową. " Nie jestem twoim chłopakiem, dziecinko. " " Cholernie proste, on wie jak traktować kobietę! " " Więc idź do domu, do niego, " powiedział Trez ponuro. " Co ty robisz, każdej nocy pieprzysz inną dziewczynę? " " Taa. A czasem dwie w niedzielę. " Cholera, tę powinien był wyczyścić. Kiedy był z nią? Dwa dni temu? Trzy? Teraz już za późno. " Idź do domu, do swojego faceta. " " Rzygać mi się chce! Ty kurwa jebany skurwysynu -‐ " Gdy Xhex wkroczyła między nich i zaczęła mówić niskim głosem do histeryczki, Trez był więcej niż szczęśliwy, że ma zapasową... bo laska w Nissanie wybrała dokładnie ten moment, by zawrócić na parkingu i jechała dokładnie w ich kierunku. Opuściła szybę w dół, uśmiechnęła się, jakby stała się inną kobietą. " Zobaczymy się wkrótce, kochaneczku. " Sygnał do płaczu: dziecinka w różowej kurtce, chłopak i dodatkowy wybuch bałaganu w płaczącej depresji godnej poważnego miejsca. Noooooooooo i oczywiście to wszystko się działo, gdy pojawił się iAm. Kiedy Trez zauważył obecność brata, zamknął oczy. Świetnie. Po prostu kurewsko cudowne. Tłumaczenie: Fiolka2708

58

SIEDEM Około dziesięć przecznic dalej od miejsca w którym zła noc Tereza zamieniła się w jeszcze gorszą, Xcor wycierał ostrze swojej kosy ściereczką zamszową, która była miękka jak ucho baranka. Po drugiej stronie alei, Dholor wisiał na telefonie, rozmawiając półgłosem. Robił tak zawsze, w ten sposób każdy z trzech reduktorów znajdujących się w tym kwadrancie, został znaleziony, i odesłany do Omegi. Xcor nie był zainteresowany jakąkolwiek zwłoką, komórkową czy wynikającą z innego powodu. Reszta jego Bandy Drani znajdowała się gdzie indziej w centrum miasta, szukając jednego lub obu z dwojga ich przeciwników – a on wolał być zaangażowany w ten sam sposób. Ale potrzeby biologiczne były przymusem. Niech to szlag. Dholor zakończył rozmowę i spojrzał na niego, jego przystojna twarz wyciągnęła się w poważnym wyrazie. " Ona jest chętna. " " Jak miło z jej strony. " Xcor schował kosę i położył ściereczki z dala. " Jestem jednak mniej zainteresowany jej zgodą, niż kwestią tego, czy ma umiejętności. " " Ma. " " A skąd możemy to wiedzieć? " Dholor odchrząknął i odwrócił wzrok. " Poszedłem do niej ostatniej nocy i sam skorzystałem. " Xcor uśmiechnął się chłodno. Tak to, by wyjaśniało nieobecność żołnierza – a powodem jego nieobecności było ukojenie. On sam przerażał kobiety które posiadł... " I jaka ona była. " " Była opłacalna. " " Czy można skosztować wszystkich jej uroków? Ten dystyngowany samiec, który niegdyś był intelektualistą, członkiem glymerii, teraz był już użyteczny, przeczyścił gardło. "Ja, ach... tak. "

59

"A jak było. " Gdy nie było odpowiedzi, Xcor śledząc śnieg zabarwiony na czarno, zbliżył się do swojego zastępcy." Jaka ona była, Dholor? Mokra i gotowa? " Głębszy rumieniec pokrył jego perfekcyjnie przystojną twarz. " Ona była odpowiednia. " " Ile razy ją miałeś? " " Kilka ". " I w różnych pozycjach, mam nadzieję? " Kiedy nastąpił tylko sztywny ukłon, Xcor ustąpił. " Cóż, musisz więc wiernie spełnić swój obowiązek w stosunku do swoich kolegów żołnierzy. Jestem całkiem pewien, że inni też chcą posilić się zarówno z żyły jak również i z płci" W niezręcznej ciszy, która nastąpiła, Xcor nigdy nie zamierzał się do tego przyznawać komukolwiek, ale naciskał o szczegóły nie by celowo sprowokować jego podwładnego... ale dlatego, że był zadowolony, że Dholor był z kobietą. Chciał utrzymać dystans między mężczyzną, a tym co się stało jesienią. Chciał kalendarze pełne lata i niezliczonych samic, i rzeki krwi innych samic... " Jest tylko jeden warunek, " Dholor powiedział. Xcor zacisnął usta. Jeśli kobieta pytając nie widziała go jeszcze, to nie może chodzić o więcej gotówki poza tym, on nie potrzebował się karmić, tym razem. Dzięki... " i to by było na tyle. " " To musi być zrobione w jej siedzibie. Noc premierowa odbędzie się jutro. " " Ach ". Xcor uśmiechnął się chłodno. "Oto pułapka zatem. " "Bractwo nie wie, kto dokonał zapytania. " "Ty podałeś tożsamości sześciu samców, nieprawdaż. " "Użyłem nie naszych imion. " " Bez względu na to. " Xcor rozejrzał się po alei, jego zmysły rozciągnęły się, szukając reduktora lub Brata. "Nie lekceważ zasięgu króla. Nie powinieneś tego robić. " W rzeczy samej, jego własne ambicje postawiły ich wszystkich przeciwko godnemu wrogowi. Zamach na życie Ghroma który nastąpił jesienią, był jego otwartym wypowiedzeniem wojny, i zgodnie z oczekiwaniami, nastąpiły łatwe do przewidzenia skutki: Bractwo znalazło 60

jego kryjówkę -‐ Bandy Drani, zinfiltrowali ją i opuścili ją zabierając walizkę, zawierającą karabin, który został użyty, aby umieścić kulę w gardle ślepego króla. Nie ulega wątpliwości, że posłuży ona za dowód. Pytanie było, po co? Nie wiedział, jak dotąd, czy król żył czy umarł, Rada też nie wiedziała, z tego, co zrozumiał. W rzeczywistości, glymeria nie wiedziała, że próba miała nawet miejsce. Czy Ghrom przeżył? Może został zabity i Bractwo w tej chwili jest zajęte, aby wypełnić wakat? Stare Prawo było bardzo jasne, jeśli chodzi o zasady dziedziczenia, pod warunkiem, że król nie miał potomstwa, którego w rzeczywistości nie miał. Więc byłaby to jego następna najbliższa rodzina -‐ zakładając, że była jakaś. Xcor chciał wiedzieć, ale nie miał się kogo zapytać. Wszystko, co mógł zrobić, to czekać, aż słowo samo się rozprzestrzeni -‐ w międzyczasie, on i jego żołnierze kontynuowali zabijanie reduktorów, a on nadal wzmacniał swoje zaplecze polityczne u glymerii. Przynajmniej oba te starania szły mu dobrze. Każdej nocy, odsyłali zabójców z powrotem do Omegi. Jego zniewieściały kontakt Rady, nie -‐ szczególnie – czcigodny Elan, syn Larexa, okazał się dość naiwny i plastyczny -‐ dwie cechy bardzo przydatne u jednorazowego narzędzia. Xcor był jednak coraz bardziej zmęczony unikaniem informacji. Rzeczywiście, ta sprawa z tą kobietą którą znalazł Dholor była konieczna, ale stwarzała duże niebezpieczeństwo. Kobieta będąca w stanie sprzedawać swoje żyły i seks wielu użytkownikom z pewnością jest w stanie udzielać informacji handlowych za gotówkę -‐ i mimo tego że, Dholor nie ujawnił ich prawdziwej tożsamości, ich numer został podany. Bractwo musi się domyślać, że żaden z Bandy Drani nie jest sparowany, i że prędzej czy później, w tej nowej ziemi, będą wymagać tego, czego mieli wystarczającą ilość w Starym Kraju. Może ta kobieta została wystawiona przez króla i jego prywatną straż. Dobrze, dowiedzą się tego jutro. Zasadzki było łatwo ustawić, i nie było na to bardziej podatnego momentu, niż gdy głodny samiec był u gardła i między nogami kobiety. Jednak nadszedł czas. Jego żołnierze byli gotowi do walki, ale ich twarze były mocno zarysowane, oczy zapadnięte, rozciągnięta skóra 61

zbyt ściśle leżąca na ich policzkach. Krew ludzka, ten słaby substytut, nie zapewniający wystarczająco dużo siły, a jego dranie żyli bez niej zbyt długo. Cofając sie w czasie, w Starym Kraju, było wystarczająco dużo samic gotowych im usłużyć, kiedy zaszła taka potrzeba. Ale od kiedy przybyli do Nowego Świata, nie robili tego. Jeśli to była pułapka, był gotów do walki z Braćmi. Potem znowu, zostanie prawidłowo obsłużony Najdroższa Pani Kronik, nie powinien o tym myśleć. Xcor odchrząknął, kiedy ból w klatce piersiowej stał się trudny do przełknięcia. " Powiedz samicy, że pierwsza ciemność nadchodzi zbyt wcześnie rano. Zamiast tego przybędziemy do niej o północy. I zorganizujemy karmienie człowiekiem, gdy tylko noc zapadnie. Jeśli Bracia tam będą, zetrzemy się z nimi z pozycji względnej siły. " Brwi Dholora uniosły się tak, jakby był pod wrażeniem myślenia Xcor'a. " Tak. Zrobię tak jak mówisz. " Xcor skinął głową i odwrócił wzrok. W ciszy, wydarzenia mające miejsce w czasie jesieni, tłoczyły się między nimi, ochładzając jeszcze bardziej grudniowe lodowate powietrze. Święta Wybranka była zawsze z obojgiem z nich. " Świt szybko wstaje ponad nami, " Dholor powiedział ze swoim idealnym akcentem. " Nadszedł czas, by odejść. " Xcor spojrzał na wschód. Blask przedświtu jeszcze nie przybył, ale jego zastępca miał rację. Szybko... bardzo szybko... zabójcze światło słońca spadnie na dół, i bez względu na to, że było teraz najsłabsze, wraz z niedawnym minięciem przesilenia zimowego. " Odwołaj żołnierzy z terenu " powiedział Xcor. " I spotkajmy się w bazie". Dholor wpisał jakąś kombinację liter do wiadomości, których Xcor nie byłby w stanie przeczytać. A następnie żołnierz schował telefon i zmrużył oczy. " A Ty nie wracasz? " Zapytał Dholor. " Idź ". Nastąpiła długa pauza. A potem drugi żołnierz powiedział cicho: " Dokąd idziesz? " 62

W tym momencie, Xcor pomyślał o każdym z jego wojowników. Cypher, zdobywca seksualny. Balthazar, złodziej. Syfon, skrytobójca. I jeszcze jeden, który nie miał nazwy, a zbyt wiele grzechów by je liczyć. Więc nazywał go Syn. Następnie zaczął rozmyślać o, uczciwym, lojalnym Dholorze, jego zastępcy. Doskonale wychowany, nienagannej krwi Dholor. Przystojny, miły Dholor. " Idź teraz, " powiedział samiec. "A co z tobą? " " Idź ". Dholor zawahał się, kiedy w przerwie, tej nocy, gdy Xcor już prawie umarł, wrócił do nich obu. Jak mógłby tego nie zrobić? " Jak sobie życzysz ". Jego żołnierz zdematerializował się, pozostawiając Xcor'a stojącego samotnie na wietrze. Kiedy był pewien, że go opuścił, posłał swoje cząsteczki podobne do zimnych podmuchów, wyruszając dalej na północ, na łąkę pokrytą śniegiem. Przybierając postać, stał u podstawy jej łagodnego wzgórza, wpatrując się w piękne drzewo stojące dumnie i pięknie na jej szczycie. Pomyślał o miękkich wzgórkach piersi samicy, jej eleganckich obojczykach, o najbardziej wysublimowanej kolumnie bladej szyi -‐ Kiedy wiatr rozbił się na jego plecach, zamknął oczy i zrobił krok do przodu, aby wrócić do miejsca gdzie poznał swoją phyrocant6 Gdzie była jego Wybranka? Czy ona jeszcze żyje? Czy Bractwo odebrało jej życie za jej uprzejmość, szczodrość, nieświadomie dany prezent wrogowi swojego króla? Xcor wiedział, że umarłby bez jej krwi. Ciężko ranny w zamachu na Ghroma, był na skraju wygaśnięcia, gdyby Dholor nie przyprowadził go na to pole i nie wezwał Wybranki, umarłby. Dholor zaplanował to wszystko. I, w tym procesie, zasadził przekleństwo w mrocznym sercu Xcor'a. 6

Słaby punkt lub niszczaca słabość danego osobnika. Nałóg natury wewnętrznej lub zewnętrznej np. kochanek 63

Jego ambicje pozostały jak wtedy: Zamierzał wydrzeć tron spod Ślepego Króla i zapanować nad wampirami. Była jednak krytyczna słabość, która go prześladowała. Ta kobieta. Została ona błędnie wciągnięta w konflikt między dzierżącymi-‐sztylet mężczyznami, niewinna która została zmanipulowana i później użyta. Bardzo martwił się o jej dobro. W rzeczywistości, żałował tylko jednej rzeczy w swoim życiu ze wszystkich popełnionych złych uczynków. Gdyby nie wysłał Dholora w ramiona Bractwa, ścieżka jego zastępcy nie przecięły się z jej, i nie karmiłby się od niej. A pomijając to skrzyżowanie ich dróg, Dholor nie wezwałby jej później aby mu usłużyła, a ona nie przybyłaby do nich na to pole... i Xcor nigdy nie spojrzałby w te współczujące oczy. I nie straciłby części siebie. Był brudnym, zniekształconym, kundlem, zdrajcą rządów i ochrony pod którymi ona żyła. Nie zasłużył na jej dar. Nie zasłużył na niego również Dholor i nie dlatego, że został zdegradowany z poprzedniego wysokiego stanowiska w społeczności glymerii. Nie umierający samiec, musiał na to zasłużyć. Zatrzymując się pod drzewem, Xcor wpatrywał się w miejsce, gdzie leżał rozwalony przed nią... gdzie ona klęczała nad zanim, a on złapał ją za rękę, otworzył usta, aby otrzymać moc, którą tylko ona mogła mu dać. Była chwila, gdy ich oczy się spotkały i czas się zatrzymał... i wtedy ona powoli opuściła rękę do jego ust. Och, to był tak krótki kontakt. Był przekonany, że była objawieniem jego zbłąkanego umysłu, ale kiedy Dholor odwoził go z powrotem do legowiska, to zdał sobie sprawę z tego, że była prawdziwa. Bardzo realna. Tygodnie mijały. A potem pewnego wieczoru, w mieście, wyczuł ją i zaczął podążać za echem jej krwi w jego żyłach, aby ją zobaczyć. W tych minutach i godzinach pomiędzy, odkryła prawdę o nim: spojrzała w ciemność, prosto na niego, a jej cierpienie było oczywiste.

64

Następnie jego legowisko zostało zinwigilowane. Prawdopodobnie za jej sprawą. Z podmuchem wiatru, śnieg zaczął ponownie spadać, płatki śniegu zgęstniały w powietrzu, mieszając się, dostając się do jego oczu. Gdzie ona teraz jest? Co oni z nią zrobili? Na wschodzie, blask świtu zaczął gromadzić się pomimo zachmurzenia, a jego oczy płonęły -‐ więc zadbał o to, aby utrzymać je wycelowane na zapowiedź brzoskwiniowego światła dziennego, tylko po to by poczuł ból. Nigdy wcześniej nie był rozdzierany na strzępy przez emocje, takie jak te. Przez całe życie wyłącznie szkolił się w sztuce przeżycia -‐ przez jego pierwsze lata w obozie wojennym, a następnie podczas jego eonów służby pod Krhviopijem, a teraz w tej obecnej epoce jako szef jego zespołu wojowników. Ale ona rozszczepiła go, tworząc istotną szczelinę. W momencie kiedy dała mu życie, zabrała jego część, a on nie wiedział, co z tym zrobić. Może po prostu będzie tu stać i pozwoli się spalić. Wydawało się to łatwiejsze, niż los, który spotkał go teraz... Jaki los spotkał ją? Musiał się dowiedzieć. To było tak istotne, jak jego dążenia do tronu. Tłumaczenie: magdalena.bojka1

65

OSIEM „Więc, gdzie zrzuciłeś ciała?” zażądał Vhredny, wychodząc tylnymi drzwiami przy centrum szkoleniowym. Kiedy Khill czekał, aż Blay i John wydostaną się ze spłaszczonego SUVa, pozwolił jednemu z nich odpowiedzieć na pytanie V. Był zbyt wykończony, aby przejmować się tym faktem, spojrzał przez przednią szybę, zabrał gąsior do wyposażonego w różne udogodnienia podziemnego garażu, ale tak naprawdę rozważał wyciągnięcie się na przednim siedzeniu ciężarówki i zaśnięcie. Był kurewsko zbyt zmęczony, żeby troszczyć się o cokolwiek innego. W końcu jednak poszedł w ślady Johna i przeniósł swoje żałosne dupsko, przednimi drzwiami od strony kierowcy, na zewnątrz. Musiał sprawdzić co z Laylą, a nie mógł tego zrobić stąd. Wbrew wszystkiemu, konfrontacja na poboczu drogi, pozwoliła im na pełną współpracę, podczas powrotu do domu. Jakieś dziesięć mil od ogrodzonego terenu Bractwa, zjechali w drogi, wyciągnęli dwa martwe ciała z samochodu i wrzucili je do naturalnej dziury, gdzie nikt nie mógł ich zobaczyć. Kiedy było po wszystkim, wycofali samochód i zniknęli jak duchy, pozwalając aby śnieg po raz kolejny zatarł ślady opon i czerwone krople krwi, które znaczyły ich drogę. Zakładając, że prognozy pogody są prawdziwe, do południa nie powinno być żadnych dowodów na to, iż cokolwiek się zdarzyło. Śnieg pracował na ich korzyść. Prawdopodobnie powinien czuć się źle względem rodzin tych kolesi – nikt nigdy ich nie odnajdzie. Według niepotwierdzonych informacji tych, dwóch mieszkało na obrzeżach miasta nie dlatego, że byli hipisami – pistolety, noże, zioło i inne gadżety znalezione po kieszeniach, wskazywały na zgoła inne powody. I Bóg raczy wiedzieć, co mieli w plecakach. Burzliwe życie, często prowadzi do burzliwej śmierci. „Sukinsyn” – powiedział Vhredny chodząc dookoła rozbitego Hummera. „W co, do kurwy nędzy, on wjechał? W betonową barykadę?” John coś zamigał i V spojrzał ostro na Khilla.

66

„Co Ty sobie myślałeś do diabła? Mogłeś zginąć.” Khill uderzył się w pierś. „Wciąż bije.” „Dureń.” Ale Brat uśmiechał się szczerząc ostre kły. „He, zrobiłbym dokładnie to samo.” Kątem oka Khill zauważył, że Blay cicho i dyskretnie, dryfuje w stronę drzwi. Sekundę później miał za nimi zniknąć, kończąc dramat, kolejny raz rzucony u stóp. Khill poczuł nagle nieodpartą chęć znalezienia się na sali ćwiczeń z dala od wścibskich oczu. Ale jakby potrzebował tego jeszcze raz – Twój kuzyn daje mi, to czego potrzebuję. Cały dzień. Każdego dnia. Jezu, chyba zwymiotuje. „Co, jeszcze więcej osobistych wycieczek?” Khill otrząsnął się z tego gówna, by stać się bardziej użytecznym. „Wezmę je.” Skacząc po spłaszczonym dachu, sforsował pomięte drzwi Hummera i wcisnął się w dwunastocalową szczelinę na tylne siedzenie. Dobrze było umieścić ciało w miejscu, do którego nie pasowało i dać coś do roboty umysłowi, aby nie dopuścił do kolejnych obrażeń, kierując myśli w innym, fantastycznym kierunku. Dwa plecaki cholernie dobrze rozrzuciło. Znalazł jeden, który widzieli najpierw, daleko za siedzeniem pasażera, a drugi z przodu na hamulcu i pedale gazu. Dziwny bagaż jak na tych dwóch, mógł wiele powiedzieć – jak to, że pieszo daleko by nie doszedł z wszystkimi tymi rzeczami miejskiego chłoptasia, chyba, że sztywniak był wysportowany. Bardziej jak licealista, a nie jak pośrednik narkotykowy. Chyba, że potrzebowali miejsca na swoją wytwórnię, które miałoby więcej zalet. Kiedy Khill próbował przyjąć na powrót pozycję siedzącą, zdecydował nie wychodzić na zewnątrz drogą, którą wszedł. Okręcając się, położył się na zrujnowanej skórze siedzenia i podciągnął kolana do piersi. Z gwałtownym wydechem uderzył buciorami w drzwi po drugiej stronie i wypchnął je, metalowe zawiasy puściły z krzykiem i panel uderzył z hukiem w beton. Satysfakcjonujące. Kiedy dźwięk rozszedł się echem w podziemnym parkingu, Vhredny korzystając z ręcznej latarki, poświecił w dziurę, którą właśnie zrobił Khill. „Wiesz, że one miały do tego klamkę, prawda?”

67

Khill usiadł i w tym momencie zdał sobie sprawę, że wykopał właśnie jedyne, nieuszkodzone drzwi. Cóż, jeśli to miała być metafora jego popierdolonego życie, to było właśnie to. Wyrzucił na zewnątrz obydwa plecaki i wyskoczył na zewnątrz, lądując ciężko, gdy John przeciął blokady i otworzył zamek błyskawiczny. Cholera. Blay wyszedł. Drzwi do centrum treningowego się zamknęły. Przeklinając pod nosem, mruknął „Telefony komórkowe muszą nadal być gdzieś w środku – nawet jeśli okna są zniszczone, to szyby są nietknięte, więc nie mogły wylecieć na zewnątrz.” „Dobrze, dobrze, dobrze…” powiedział Brat na wydechu. Khill zmarszczył brwi i spojrzał na to co znalazł John. Co… do diabła? „Żartujesz sobie ze mnie?” Jego najlepszy przyjaciel wyjął właśnie słoik – tani, taki jaki można dostać w każdym sklepie gospodarstwa domowego. I wiesz co? Drugi facet również miał zapakowany jeden. Jakie były szanse, że…? „Musimy znaleźć te telefony” mruknął Khill, wskakując znowu na samochód. „Ma ktokolwiek latarkę?” Vhredny zdjął wzmacnianą ołowiem skórzaną rękawicę i uniósł dłoń. „Tutaj.” Kiedy Brat wskoczył na cienką krawędź kanapy, Khill wrócił do tylnych schowków Hummera. „Nie uderz mnie tą rzeczą, dobrze V?” „To byłyby klapsy, których nigdy byś nie zapomniał, obiecuję.” Ludzie, ale ta ręka była przydatna. Gdy V wsadził ją do środka w całym wnętrzu zrobiło się jasno jak w dzień, wszystko wewnątrz rzucało ostre cienie. Czołgając się Khill, szukał pod siedzeniami, rozciągając ręce po kątach. Zapach był okropny – mieszanina benzyny, spalonego plastiku i świeżej krwi, i za każdym razem gdy czegoś dotykał, w powietrze unosiły się resztki proszku z poduszek powietrznych. Ale warto było zastosować te wszystkie pozycje rodem z pseudo-‐jogi. Wyłonił się z dwoma iPhonami. „Nienawidzę tych rzeczy” mruknął Vhredny zakładając z powrotem rękawiczkę. 68

Wracając do jako tako świeżego powietrza, Khill wziął oddech i trzasnął sztywnym karkiem, a potem skoczył w dół ponownie. Była jakaś rozmowa w tym miejscu, a on pokręcił głową kilka razy, jakby wiedział co było, kurwa, mówione. „Słuchaj, nie będziesz miał nic przeciwko, jeśli wezmę T.O. na chwilę i coś sprawdzę?” wtrącił. V zmrużył oczy. „Z kim?” Jak na zawołanie wyskoczył John i zapytał o plany wyremontowania Hummera -‐ zupełnie jak ktoś kto macha pochodnią tuż przed nosem tyranozaura, żeby ten go zauważył. Kiedy V zaczął mówić o przyszłości SUVa w charakterze kamiennej rzeźby na trawnik, Khill był bliski ucałowania swojego kumpla. Oprócz Johna i Blaya nikt nie wiedział o Layli i w najbliższym czasie tak miało pozostać. Ponieważ Khill był ahstrux nohtrum Johna, nie mógł odejść daleko -‐ i nie odszedł. Spokojnie podszedł do drzwi, które Blay wykorzystał w szczytnym celu i wyjął telefon. Wykręcił jeden z wewnętrznych numerów do domu i czekał słuchając kolejnych sygnałów, wpatrując się w swój zrujnowany samochód. Pamiętał noc, w którą dostał do cholerstwo. Mimo, że jego rodzice mieli pieniądze, nie czuli gorącej potrzeby, aby je wydawać na jego potrzeby – w przeciwieństwie do potrzeb jego brata i siostry. Przed przemianą zarabiał sprzedając czerwony dymek, ale nie zdobywał wielkich kwot na nielegalnym handlu – tylko tyle, żeby załatać dziury w swoim marnym zasiłku i powstrzymać Blaya od ciągłego muczenia. Kryzys z gotówką skończył się wkrótce po tym, jak awansował na osobistego ochroniarza Johna. Jego nowa praca wiązała się z poważnym wynagrodzeniem – siedemdziesiąt pięć tysięcy dolarów rocznie. A biorąc pod uwagę, że nie płacił podatków jakiemuś głupiemu rządowi człowieków, a jego mieszkanie i wyżywienie były opłacone, zostawało mu sporo zielonych. Hummer to był jego pierwszy duży zakup. Zrobił rozeznanie w sieci, ale tak prawdę mówiąc wiedział już wcześniej co chce. Fritz wyszedł na zewnątrz, aby ponegocjować ze sprzedawcą i dokonać oficjalnego zakupu …, a kiedy usiadł po raz pierwszy za kierownicą, przekręcił kulczyk w stacyjce i poczuł dudnienie pod maską, był bliski płaczu jak jakaś cipa. 69

Teraz stał rozwalony. Mechanicznie był bardzo solidny, ale uszkodzenia konstrukcji były tak poważne, że nie było sensu go zatrzymywać. „Halo?” Głos Layli postawił go na baczność. „Hej. Po prostu jestem z powrotem. Jak się czujesz?” Precyzyjna dykcja przywiodła mu na myśl jego rodziców, każde słowo precyzyjnie wypowiedziane i starannie dobrane. „Dobrze. Dziękuję bardzo. Odpoczywam i oglądam telewizję zgodnie z Twoją sugestią. Maraton z Million Dollar Listing.” „Co to do diabła jest?” „Program, w którym sprzedają domy w Los Angeles – przez chwilę myślałam, że to fikcja, ale okazało się, że to reality show. Myślałam, że wszystko robią specjalnie. Madison ma super fryzurę i bardzo lubię Josha Flagga. On jest dosyć przebiegły, ale bardzo miły dla swojej babci.” Zadał jeszcze kilka pytań, jak to czy coś zjadła, czy ucięła sobie drzemkę – tylko po to aby podtrzymać jej mówienie – ponieważ między słowami, doszukiwał się jakichkolwiek oznak dyskomfortu lub niepokoju. „Tak, więc wszystko z Tobą w porządku” powiedział. „Tak, i zanim spytasz, już prosiłam Fritza żeby przyniósł mi na górę ostatni posiłek, i tak zamierzam grzecznie zjeść mój cały rostbef.” Skrzywił się, nie chciał aby czuła się jak w potrzasku. „Posłuchaj, nie chodzi tylko o młode. Ale także o Ciebie. Chcę dla Ciebie jak najlepiej, wiesz o tym?” Zniżyła trochę głos. „Ty zawsze w ten sposób. Nawet przed tym, gdy my… Ty zawsze chciałeś dla mnie wszystkiego, co najlepsze.” Skupiając się na rozwalonych drzwiach Hummera, pomyślał jak dobrze byłoby w coś pierdolnąć. „Cóż, planuję trochę poćwiczyć na siłowni. Sprawdzę co u Ciebie zanim padnę, ok?” „Dobrze. Trzymaj się.” „Ty też.” Gdy się rozłączył, uświadomił sobie, że Vhredny przestał mówić i patrzył na niego jakby coś było nie tak – włosy w ogniu, spodnie opuszczone do kostek, albo ogolone brwi. 70

„Masz tam swoją samicę, Khill?” wycedził Brat. Khill rozejrzał się dokoła w poszukiwaniu koła ratunkowego, ale napotkał wielkie nic. „Ach…” Vhredny westchnął przez ramię i przeszedł na drugą stronę. „Nieważne. Idę popracować nad tymi telefonami. A Ty musisz sobie kupić nowy pojazd – cokolwiek, byle nie Priusa. Na razie.” Kiedy zostali z Johnem sami, było całkowicie jasne, że facet chce powiedzieć coś ciepłego o zawstydzającym popisie na poboczu drogi. „Nie chcę tego słuchać John. Po prostu nie mam teraz na to siły.” „Gówno” zamigał John. „W tym słowie zawiera się wszystko. Idziesz d domu?” Ściśle interpretując stanowisko ahstrux nohtrum, Khill powinien być przy Johnie dwadzieścia cztery godziny przez siedem dni w tygodniu. Ale Król udzielił im dyspensy, ze względu na związek Johna. W przeciwnym razie Khill mógłby się za dużo nauczyć o swoim kumplu i Xhex. A John miałby być świadkiem, gdy on i Layla …uch, tak. Kiedy John kiwnął głową, Khill otworzył drzwi na szeroko. „Nara.” Gdy wojownik przechodził obok, nie spojrzał mu w twarz – po prostu nie mógł. Ponieważ wiedział o czym tamten myślał i nie miał interesu, aby rozmawiać o tym, co się wydarzyło na tamtym odcinku drogi, wcześniej kiedy nią szedł. I nie ze względu na chłam dzisiejszej nocy. I nie, jeśli chodzi o chłam … wszystkich poprzednich nocy – dzięki Gwardii Honorowej. Skończył z gawędzeniem o tym. Gówno jeszcze nigdy nie pomogło nikomu. *** Saxton, syn Thyma, zamknął ostatnią Księgę Historii Mówionej i mógł tylko patrzeć na drobnoziarnistą skórę okładki, wytłaczaną złotymi detalami. Ostatnia. Nie mógł w to uwierzyć. Jak długo to badanie trwało? Trzy – cztery miesiące? Jak może być już koniec? Szybki rzut oka na bibliotekę Bractwa, z setkami, setkami tomów prawa, dekretami królewskimi – i pomyślał, w rzeczy samej, przebijanie się przez to, zabrało całe miesiące. I teraz, po 71

przekopaniu wszystkiego, wykonaniu notatek i wykuciu ścieżki prawnej dla tego, co chciał zrobić Król, powinien czuć satysfakcję ze swoich dokonań. Zamiast tego, poczuł strach. W trakcie nauki i wykonywania zawodu prawnika, zdarzyło się, że rozwiązywał ‘lepkie’ sprawy – szczególnie przed tym, jak zjawił się w tym ogromnym domu i przyjął obowiązki osobistego prawnika Ślepego Króla: Stare Prawo było bardzo zawiłe, nie tylko w zakresie słownictwa, ale również treści – a władca rasy wampirów zupełnie taki nie był. Sposób myślenia Ghroma, był zarówno prosty i przyszłościowy, ale również rewolucyjny i kiedy doszedł do władzy, przeszłość i przyszłość nie mogła współegzystować bez pewnych obramowań rodem ze Starego Prawa. Jednakże był to zupełnie inny poziom. Ghrom, jako suweren, sprawiedliwie mógł robić wiele rzeczy, które chciał pod warunkiem istnienia precedensów – rozpoznanych, przekształconych i zarejestrowanych. Po tym wszystkim, Król był żywym, oddychającym dowodem istnienia prawa i porządku koniecznego dla cywilizowanej społeczności. Problemem było to, że prawo nie powstało przez przypadek, było wynikiem życia wielu, wielu pokoleń, które dokonywały wyborów według pewnych zasad społecznie akceptowanych. Postępowi myśliciele próbowali poprowadzić zakorzenioną, konserwatywną społeczność w nowych kierunkach, ale to zwykle doprowadzało do problemów. A teraz … czy zmiana sposoby myślenia została dokonana? W obecnym środowisku politycznym, przywództwo Ghroma już było kwestionowane. „Jesteś głęboko zamyślony.” Na dźwięk głosu Blaya, Saxton podskoczył, prawie rzucając przez ramię piórem marki Montblanc. Blay wyciągnął przed siebie ręce, jakby chciał uspokoić, to co poruszył. „Och, przepraszam.” „Nie, wszystko w porządku … ja” Saxton zmarszczył brwi widząc mokre i zakrwawione ubranie wojownika. „Najdroższa Pani Kronik … co się stało dzisiaj w nocy.? Najwyraźniej chcąc ukryć odpowiedź, Blay udał się w stronę antycznego barku w rogu. Dokonując wyboru pomiędzy cherry i Dubonnet,

72

było raczej jasne, że dobiera w myślach odpowiednie słowa i ich kolejność. Co oznaczało, że miał do czynienia w Khillem. W rzeczywistości, Blay nie dbał ani o cherry ani o Dubonnet. Faktycznie poczęstował się porto. Saxton rozluźnił się w fotelu i spojrzał na żyrandol wiszący wysoko nad, podłogą. Oprawa była oszałamiającym okazem Baccarata, wykonanym z troską w połowie XIX wieku z kryształami umieszczonymi w ołowianych osłonach. Kołysał się delikatnie powodując rozrzucanie tęczowych refleksów po pokoju. Ile nocy temu to było? Jak długo Khill obsługiwał Wybrankę dokładnie nad tym pokojem? Nic nie było od tego czasu takie samo. „Zepsuty samochód.” Blay pociągnął długi łyk. „Tylko mechaniczny problem.” Czy dlatego Twoje skóry są mokre, a przód koszuli umazany krwią?, zastanawiał się Saxton. I oczywiście zachował pytania dla siebie. Zachował dla siebie swoje myśli. Cisza. Blay wypił swoje porto i nalał sobie następny kieliszek w sposób zwykle zarezerwowany dla pijaka, którym nie był. „A … Ty? Powiedział samiec. „Jak Twoja praca?” „Skończyłem. Prawie.” Blay strzelił swoimi niebieskimi oczami. „Myślałem, że będziesz tu na zawsze.” Saxton śledził wyraz twarzy, którą znał tak dobrze. To spojrzenie, które wydawał się mieć na całe życie. Usta, na których blokowaniu spędził godziny. Poczucie smutku, które zdławił było niezaprzeczalne, tak jak atrakcyjność wszystkiego co sprowadziło go do tego domu – jego praca, jego nowe życie. „Tak jak ja” odpowiedział po chwili. „Ja … też, myślałem, że to potrwa dłużej niż to miało miejsce.” Blay wpatrywał się w swój kieliszek. „Jak długo to trwało, odkąd zacząłeś?” „Ja nie … nie pamiętam” Saxton potarł nasadę nosa. „ To nie ma znaczenia.”

73

Więcej ciszy. W której, Saxton był gotów założyć się o każdy oddech w swoich płucach, że myśli Blaya powracały do innego samca, jedynego którego kochał jak nikogo innego, jego drugiej połowy. „Więc, co to było?” zapytał Blay. „Słucham?” „Twój projekt. Cała Twoja praca” Blay obrócił kieliszkiem elegancko. „Te wszystkie księgi, przez które się przedzierałeś. Jeśli skończyłeś, to możesz mi powiedzieć o co chodziło. Prawda?” Saxton przez chwilę rozważał, czy powiedzieć prawdę, ale … były inne, pilne i ważne powody, dla których musiał milczeć. Powody, o których myślał, że będzie mógł z nimi żyć, a które cały czas, udowadniały mu jak ciężkie było to brzemię. „Dowiesz się wystarczająco szybko.” Blay skinął. Ale od samego początku, było to niezbędne odwrócenie uwagi. Z wyjątkiem tego co powiedział. „Cieszę się, że jesteś tu.” Saxton uniósł brwi. „Naprawdę?” „Ghrom powinien mieć naprawdę dobrego prawnika po swojej stronie.” Acha. Saxton odsunął krzesło i wstał. „Tak. To prawda.” Z dziwnym uczuciem słabości zaczął zbierać papiery. Tak to musiało wyglądać, w tym pełnym napięcia, smutnym momencie, jakby były w stanie go podtrzymać, kruche, a jednocześnie potężne arkusze papieru z niezliczonymi słowami, ręcznie zapisanymi z dbałością o kunszt, zawierające staranne, schludne linijki tekstu. Nie wiedział, co by bez nich zrobił w taką noc jak ta. Odchrząknął. „Jakieś plany na końcówkę wieczoru?” Kiedy czekał na odpowiedź, jego serce tłukło się w piersi, bo zdawał sobie sprawę, że zadanie powierzone przez króla, nie było jedynym co zakończy dzisiejszy wieczór. W rzeczy samej, bezpodstawny optymizm, 74

którym, się podpierał na początku tego romansu, zamienił się w rodzaj desperacji, która kazała mu chwytać się brzytwy na swojej nietypowej drodze, ale teraz … nawet to przepadło. To była ironia losu, naprawdę. Sex owszem był – przemijające fizyczne połączenie, które często w jego życiu było wszystkim czego szukał. Nawet z Blayem na początku na tym to polegało. Jednakże z czasem, serce się zaangażowało, doprowadzając go do dzisiejszego wieczoru. Do końca drogi. „…popracować.” Saxton otrząsnął się, „Słucham?” „Idę do pracy, na chwilę.” Po opróżnieniu karafki porto? Pomyślał Saxton. Przez chwilę miał ochotę zażądać szczegółów – z kim, po co, dokąd, jakby to mogło odblokować uczucie ulgi. Ale wiedział lepiej. Blay miał współczującą duszę i torturą było dla niego zrobienie czegoś, co było tylko częścią jego roli, gdy było to konieczne. Nie byłoby uczucia ulgi, nie z kombinacji seksu, rozmowy czy milczenia. Przygotowując się, Saxton założył dwurzędową marynarkę i sprawdził czy krawat jest na swoim miejscu. Przekazywany z pokolenia na pokolenie, pektorał ukazywał jego doskonale zorganizowane kwadratowe kieszenie, ale francuskie mankiety koszuli potrzebowały ostrego szarpnięcia, które szybko wykonał. „Muszę trochę odpocząć, żeby się przygotować do rozmowy z królem. Moje ramiona mnie zabijają od siedzenia przez całą noc przy tym biurku.” „Weź kąpiel. Może to je trochę rozluźni.” „Tak, kąpiel.” „Zobaczymy się później” powiedział Blay, nalał sobie kolejną porcję i poszedł. Ich usta spotkały się w krótkim pocałunku, potem Blay odwrócił się i ruszył w stronę foyer, znikając na górze schodów kiedy szedł się przebrać. Saxton przyglądał się jego odejściu. Nawet przesunął się kilka kroków, aby ujrzeć ‘skopajdupy’ (ciężkie buty), jak je nazywali Bracia, idące w górę po wielkich schodach. Jakaś jego część krzyczała, żeby poszedł za samcem i pomógł mu pozbyć się tych ubrań. Emocje na bok, fizyczne iskrzenie zawsze

75

było bardzo silne między nimi i czuł, że chciałby to teraz wykorzystać. Za wyjątkiem tego, że ten plaster się przecierał. Nalał sobie sherry i popijając, poszedł posiedzieć przez kominkiem. Fritz dorzucił drewna nie tak dawno, płomienie były jasne i aktywnie pochłaniały stosy kłód. To będzie bolało, pomyślał Saxton. Ale go nie załamie. W końcu będzie ponad to. Uzdrowiony. Ruszy naprzód. Serca były łamane przez cały czas… Nie było o tym piosenki? Pozostawało pytanie – kiedy porozmawia o tym z Blayem.

Tłumaczenie: SarahRockwell

76

DZIEWIĘĆ Dźwięk nart biegowych podróżujących po śniegu był rytmicznym pośpiechem, powtarzanym w szybkich uderzeniach. Burza, która nadpłynęła z północy ustąpiła po świcie, a wschodzące słońce, które świeciło pod odchodzącym zachmurzeniem przenikało przez las do połyskującej powierzchni gruntu. Na Solę Morte spadały promienie złota wyglądające jak ostrza. W górze z przodu, jej cel prezentował się niczym jajko Fabergé siedzące na stanowisku: Dom na Rzece Hudson był wizytówką architektoniczną, klatka pozornie kruchych dźwigarów utrzymywała niezliczony stos paneli ze szkła. Ze wszystkich stron, refleksy wody i wschodzącego słońca były niczym zdjęcia zrobione przez prawdziwego artystę, obrazy zamrożone w budowie samego domu. Nie jesteś w stanie mi tyle zapłacić abym tak żyła, Sola pomyślała. Chyba, że to wszystko było kuloodporne? Ale kto miał na to pieniądze. Według działu rejestrów publicznych Caldwell, grunty zostały nabyte przez Vincenta DiPietro dwa lata wcześniej, a zagospodarowane przez człowieka z agencji handlu nieruchomościami. Przy jego odbudowie nie liczono się z kosztami -‐ co najmniej, biorąc pod uwagę podatki, była wyceniona na osiem milionów dolarów. Tuż po tym jak budynek został skończony, nieruchomość przeszła z rąk do rąk, ale nie do osoby: do zaufanej agencji nieruchomości-‐ tylko prawnik w Londynie, oznaczony został jako powiernik. Wiedziała jednak, kto tu mieszkał. Miała powód, by tu przyjść. Był także powód dla którego uzbroiła się tak dokładnie. Sola miała wiele broni w łatwo dostępnych miejscach: Nóż w kaburze na plecach, pistolet na prawym biodrze przełącznik ukryty w kołnierzu jej białej moro kurtki. Ludzie, jeśli jej cel nie zdawał sobie sprawy z bycia szpiegowanym -‐ mimo, że przyszła tylko w poszukiwaniu informacji, a nie by go zabić, nie

77

miała wątpliwości, że gdyby została znaleziona w nieruchomości, sytuacja mogłaby stać się napięta. Szybko. Kiedy wyjęła swoją lornetkę z wewnętrznej kieszeni, nadal stała nieruchomo i mocno nasłuchiwała. Brak dźwięków czegokolwiek zbliżającego się od tyłu lub z boków, i z przodu, miała wyraźny wizualny strzał z tyłu domu. Zwykle, kiedy zostawała zatrudniana do jednego z tych rodzajów zadań, zwykle pracowała w nocy. Nie w przypadku tego celu. Mistrzowie handlu narkotykami prowadzili interesy od 9 do 5, ale mogło to trwać jedynie od godzin popołudniowych do porannych, a nie na odwrót. W dzień spali i pieprzyli, więc to był czas, gdy chciałeś prześledzić ich domy, poznać ich zwyczaje, zaznajomić się z ich towarem i tym jak chronili się kiedy mieli okres przestoju. Przyglądając się domowi w przybliżeniu, dokonała jego oceny. Bramy garażowe. Tylne drzwi. Połowiczne okna które podejrzewała że wychodzą do kuchni. A następnie od podłogi ciągnęły się w górę do sufitu szklane szyby, spływały na tylne skrzydło i za róg, gdzie zwracały się w stronę linii brzegowej rzeki. Trzy piętra w górę. Nic nie poruszało się wewnątrz, z tego co widziała. Człowieku, tu było dużo szkła. I w zależności od kąta padającego światła, mogłaby rzeczywiście zajrzeć do niektórych pomieszczeń, zwłaszcza dużej otwartej przestrzeni, która wydawała się zajmować co najmniej połowę pierwszego piętra. Meble były rzadkie i nowoczesne, jak gdyby właściciel nigdy nie gościł obcych. Widok był niewiarygodny. Szczególnie teraz, z częściowym zachmurzeniem przesłaniającym słońce. Przesuwając lornetkę na okap pod linią dachu, spojrzała na kamery bezpieczeństwa, oczekując jednej co dwadzieścia metrów. Tak. Dobrze, to ma sens. Z tego co jej powiedziano, właściciel domu był ostrożny jak cholera -‐ a tego rodzaju nieustępliwa nieufność ma tendencję do wyposażenia z dobrą dawką świadomego zachowania bezpieczeństwa, nie wykluczając prywatnych ochroniarzy, osłon kuloodpornych samochodów 78

osobowych, i z pewnością, ciągłego monitorowania każdego środowiska indywidualnego, w którym spędza się dużo czasu. Człowiek, który ją zatrudnił miał to wszystko, a nawet o wiele więcej, dla przykładu. " Co do... " szepnęła, poprawiając ostrość w lornetce. Przestała oddychać, aby upewnić się, że nic się nie poruszyło. To było... wszystko nie tak. Wzór fali dotyczył tego co było w domu: wszystkie meble które widziała były subtelnie pofałdowane. Oddalając od oczu soczewki o dużej mocy, rozejrzała, zastanawiając się, czy może jej oczy były problemem. Nie. Wszystkie sosny w lesie zachowywały się odpowiednio, stojąc w miejscu, ich gałęzie były nieruchome na zimnym powietrzu. A kiedy znowu przyłożyła lornetkę, prześledziła dach domu i kontury kamiennych kominów. Wszystkie były całkowicie martwe. Wróciła do szkła. Oddychając głęboko, trzymała tlen w płucach i złapała równowagę przy najbliższym pniu brzozy, aby dać swojemu ciału dodatkową stabilność. Czegoś ciągle nie wyłapywała. Ramy tych szklanych drzwi przesuwnych i linie ganku i wszystko w tym domu? Statyczne i stałe. Wnętrza, jednak wydawały się być... zbzikowane w jakiś sposób, jakby złożony obraz został stworzony, aby rzeczy wyglądały tak, jakby były tam meble... i obraz ten wyglądał jakby nałożono na niego coś w rodzaju zasłony... która była podatna na miękkie prądy powietrza. To będzie bardziej interesujące, niż zakładał projekt. Zdawanie sprawozdania z działalności tej firmy kojarzącej się z jej ‘przyjacielem’ nie dokładnie podłoży ogień pod jej tyłek. Preferowała większe wyzwania. Ale może było to coś więcej niż do tej pory jej sie wydawało. Po tym wszystkim, kamuflaż oznaczał, że się coś ukrywa -‐ i robiła karierę odkrywając rzeczy ludzi, którzy pragnęli zachować: Sekrety. Przedmioty wartościowe. Informacje. Dokumenty. Słownictwo używane do określenia rzeczowników było bez znaczenia dla niej. Spenetrowanie zamkniętego domu lub samochodu lub sejfu lub teczki i ich wydobycie, było tym co miało dla niej znaczenie. Była myśliwym. 79

I człowiek w tym domu, kimkolwiek był, był jej ofiarą. Tłumaczenie: magdalena.bojka1

80

DZIESIĘĆ

Blay nie miał żadnego interesu w tym by trzymać w ręku ciężar, który był dużo mniejszy niż ten, który zwykle podnosił w centrum treningowym. Młot uderzał i powracał, a jego pusty żołądek powodował mdłości i brak koordynacji. Ale musiał mieć jakiś plan… cel, zajęcie, które pochłonęłoby jego beznadziejną osobę. Coś innego niż pójście do pokoju, i ponowne siedzenie na łóżku i zaczynanie dnia w ten sam sposób w jaki rozpoczął noc – od palenia i wpatrywania się w przestrzeń. Przeszedł przez podziemny tunel, skierował się w stronę biura i popchnął szklane drzwi. Pijąc z wciąż do połowy pełnej szklanki, jego myśli krążyły wokół tego całego gówna. Zastanawiał się kiedy ten szajs między nim i Khillem się skończy. Na jego łożu śmierci? Boże, miał nadzieję że nie potrwa to tak długo, zakładając, że nie wydarzy się nic i dożyje starości. Może powinien wyprowadzić się z rezydencji. Zanim zginęła Wellsie, ona i Thor mogli żyć w swoim własnym domu. Cholera gdyby on tak zrobił, nie musiałby oglądać Khilla, no chyba że podczas zebrań – ale wówczas tyle jest ludzi z Bractwa wokoło, że byłoby łatwo zerkać. Właściwie, teraz też to robił. W zasadzie, niejedno zerknięcie krzyżowało się z innym— John zawsze towarzyszył im, przez te całą rzecz z ahstrux nohtrum7, pomiędzy rotacją harmonogramu oraz podziału terytorium, on i Khill nigdy nie walczyli wspólnie, chyba, że w wyjątkowych sytuacjach. Saxton wrócił do pracy. – Blay zatrzymał się w wejściu do siłowni. Poprzez szybę w oknie zobaczył zestaw ciężarów podnoszących się i opadających w maszynie do ćwiczeń i wiedział kto to był. Cholera jasna, mógłby dać sobie spokój. Oparł się i uderzył głową. Drugi raz. Trzeci – „Powinieneś teraz robić powtórzenia na maszynie – nie na drzwiach.” Głos Many’ego Manello był tak miły, jak stalowy kop w dupę. Blay wyprostował się, a świat zrobił małe łiiiii – do tego stopnia, że musiał ukradkiem położyć wolną dłoń na framudze, żeby nie ujawnić swojego 7

Khill został strażnikiem Johna z rozkazu Króla – jakby ktoś zapomniał ;) 81

problemu z równowagą. No i zabrał też, z zasięgu wzroku swojego prawie wypitego drinka. Doktor zapewne nie uznałby ćwiczeń pod wpływem, za dobrą rzecz. „Co słychać?” Zapytał Blay, mimo że naprawdę go to nie obchodziło – i nie zamierzał rozmawiać na temat Panikhi hellren8. Miał to gdzieś w tym momencie. Usta Manello zaczęły się poruszać, a Blay patrzył jak wargi mężczyzny formują, a następnie uwalniają sylaby. Chwilę później wymienili jakieś pożegnania i Blay znowu został sam z drzwiami. Wyglądało na to, że zanim pomyślał już powiedział dobremu doktorowi, że będzie ćwiczył na maszynach. Przecież ile mogło być maszyn w siłowni, dwadzieścia pięć? Plus sztangi i ciężarki. Bieżnie. StairMasters9, orbitreki… masa ich dookoła. Nie kocham Layli. Przeklął, Blay odepchnął te myśli i przygotował się na krępujące och-‐ hej-‐to-‐ty. Khill nie zauważył jego nadejścia. A także zamiast słuchać muzyki z głośników, miał na uszach słuchawki, więc muzyka zagłuszała dźwięki z pomieszczenia, po za tym podnosił się na drążku, więc był odwrócony tyłem, twarzą do ściany. Blay trzymał się możliwie jak najdalej z tyłu, wybierając losową maszynę – atlas. Obojętne. Zaraz po odłożeniu na podłogę szklanki, złapał za rączki i zaczął odpychać ciężar od swojej klatki piersiowej. Musiał spojrzeć na Khilla. Może to było coś więcej, bo jego oczy odmawiały patrzenia gdziekolwiek indziej. Mężczyzna miał na sobie czarny podkoszulek na ramiączka, który eksponował te wspaniałe ramiona w pełnej krasie. Mięśnie wzdłuż nich napięły się mocno ponieważ podciągnął się na drążku, mięśnie wojownika … nie prawnika – Blay powstrzymał się przed kontynuowaniem tej myśli. Robienie takich porównań było niesprawiedliwe. Po roku lub coś w tym stylu, wiedział, że Saxton ma ciało niemal jak jego własne, że mężczyzna jest pięknie zbudowany, tak szczupły i elegancki. Khill robił kolejne podciągnięcie, ciężar jego ciała wystawiał na próbę siłę w tych ramionach i w tułowiu. Dzięki wysiłkom, pot skraplał jego ciało sprawiając, że ciało lśniło w świetle. Tatuaż na karku przesuwał się kiedy zwolnił uchwyt i znowu kiedy się podciągnął. W dół. W górę. 8 9

Obcowanie mężczyzny z kobietą coś w ten deseń ☺ taka maszyna że po schodach się wchodzi, jak bieżnia tylko schody ;) 82

Blay pomyślał że mężczyzna w trakcie tej czynności wygląda jakby zamienił się w młot: potężny, muskularny... erotyczny. To się nie działo. Nie siedział, naprawdę, i nie patrzył na Khila w ten sposób – obrazy z przeszłości przesuwały się mu przed oczyma, jak na ekranie telewizora. Widział Khilla pieprzącego na stole kobietę człowieków od tyłu. Jego biodra pompujące w nią i pieprzące. Jego ręce zamknięte na jej biodrach, utrzymujące ją w miejscu. Nie miał wtedy na sobie koszulki i jego ramiona były szczuplejsze niż obecnie. Twarde ciało używane we właściwy sposób. Było tyle obrazów podobnych do tego, z Khillem w różnych pozycjach z różnymi osobami, mężczyznami, kobietami. Na początku, tuż po przemianie, był tak podekscytowany kiedy chodzili razem polować —albo raczej, Khill był beztroski, a Blay brał cokolwiek. Tyle sexu z tyloma człowiekami – i wtedy w tym momencie, Blay utknął tylko z kobietami. Może dlatego, że wiedział, że tak jest bezpieczniej, że nie ‘zaliczył’ na tak wiele sposobów. Tak nieskomplikowanie na początku. Ale z czasem, sytuacja zaczynała robić się gówniana – i zaczął uświadamiać sobie, że patrząc na Khilla z przypadkową osobą, wyobrażał sobie, siebie pod tym ciałem przyjmującego to, co ten facet tak hojnie rozdawał. Po jakimś czasie, nie były to obce usta na fiucie Khilla; to były jego usta... A kiedy osiągali orgazm, a zawsze tak było, on także go osiągał. To były jego ręce na ciele Khilla, i jego wargi zamknięte na nim, jego nogi rozłożone. I to spieprzyło wszystko. Cholera, mógł przypomnieć sobie jak nie mógł zasnąć w ciągu dnia i jak wpatrywał się w sufit, mówiąc sobie, że gdy w klubie to ponownie zajdzie, w łazienkach, albo gdzieś tam, nie zrobi już tego, nie będzie sobie tego wyobrażał. Ale za każdym razem, kiedy to zachodziło był jak narkoman, któremu oferowano ulubioną pigułkę, której potrzebował. Potem były dwa pocałunki – pierwszy w tej sali, drugi w klinice w pokoju egzaminacyjnym. I musiał błagać o niego. A następnie chwila w jego sypialni, właśnie po tym jak po raz pierwszy wyszedł z Saxtonem. O ten również musiał błagać. Nagle, Blay przestał udawać, że faktycznie podnosił ciężary i położył swoje ręce na udach. Kazał sobie wyjść. Po prostu wypieprzać zanim Khill przeniesie się na inne urządzenie, i zauważy jego obecność.

83

Zamiast tego, znalazł swoje oczy z powrotem na tych ramionach i tym kręgosłupie, wąskim pasie i napiętym tyłku, na tych muskularnych nogach. Może to alkohol. Argument upadł zanim skończył myśl. Ta cała sprawa sex-‐z-‐ Laylą… Ale w tym momencie był napalony. Twardy jak skała. Gotowy. Blay spojrzał w dół, na przód swoich szortów – i poczuł się jakby sam sobie strzelił w głowę. Jezu, musi się wynieść stąd w tej chwili. *** Ponieważ Khill kontynuował, raz po raz, podciąganie się-‐ jego ręce były zdrętwiałe, i poczuł jakby jego bicepsy były obdzierane nożami do kości, ale to było po prostu nic nieznaczącymi łaskotkami, w porównaniu z jego ramionami. Były prawdziwym problemem. Ktoś najwyraźniej głupio pomyślał i położył na nich zmywacz do lakieru, a następnie wypolerował je szlifierką. Nie miał pojęcia ile powtórzeń zrobił. Ile przebiegł mil. Nie liczył przysiadów, czy rzutów. Wiedział tylko, że musiał ćwiczyć jeszcze i jeszcze. Cel: totalne wyczerpanie. Chciał paść w momencie kiedy wejdzie po schodach, do sypialni i położy się na wznak na łóżku. Puścił drążek, złapał się za biodra, pochylił głowę i oddychał ciężko. Jego prawe ramie natychmiast powiększyło rozmiar, ale to była jego dominująca strona, więc się tego spodziewał. Poluzował mięśnie, zatoczył duże koło ramieniem, odwracając się – Khill zamarł. Po drugiej stronie sali, na niebieskich matach, był Blay, na maszynie stojącej najbliżej drzwi, siedział nieruchomo, nie podnosił ciężarów. Wyraz jego twarzy był jak wulkan. Ale nie był zły. Nie, nie był. Miał erekcję, na tyle dużą, że była widoczna z każdego miejsca w pomieszczeniu. Może nawet z każdego miejsca w stanie. Khill otworzył usta. Zamknął. I otworzył ponownie. W końcu, postanowił, że to jest klasyczny przykład, że życie potrafi zaskakiwać. Ze wszystkich możliwych sytuacji, nie pomyślałby, że znajdą się w takiej sytuacji. Nie. Nie po… po tym wszystkim. Ściągnął słuchawki i pozwolił im zwisać z szyi, co zredukowało koncertowy-‐ryk do słabego, małego szemrania.

84

To dla mnie? Chciał zapytać. Przez ułamek sekundy, pomyślał, że tak, ale przecież jak aroganckie, by to było z jego strony? Facet dopiero co skończył przemówienie, że oni obaj byli niczym, jedynie partnerami w pracy, ramię w ramię przy kadziach tłuszczów trans. Następnie Blay pokazuje wzwód wielkości łomu i pierwszą rzeczą, która przyszła mu do głowy było to że może, być może, tylko może, tak, jakby... miał go dla niego? Co z niego za kutas. I co do cholery zrobił, że nagle znalazł się w równoległym wszechświecie z Blayem i jego hej-‐jestem interesem. Oczywiście, że chciał tego faceta. Na miłość Boską, zawsze go chciał— do punktu, w którym musiał się zastanowić jak bardzo te całe odpychanie Blaya, tak naprawdę było mu nie na rękę. Zastanawiał się nad tym i wtedy zauważył szklankę u jego stóp. Ach, alkohol był w to zamieszany -‐ szczerze wątpił, by ten ciemny płyn był coca colą. Cholera, z tego co wiedział, Saxton pewnie wysłał mu fotkę krocza i to było powodem jego erekcji. I nie było to ciśnienie.10 Twój kuzyn daje mi to co potrzebuję cały boży dzień, codziennie. “Masz mi coś do powiedzenia?” szorstko zapytał Khill. Blay potrząsnął swoją głową tam i z powrotem. Khill zmarszczył brwi. Blay nie był w gorącej wodzie kąpany, nigdy nie był, i to było między innymi powodem, że, przez długi, długi czas, był spięty. Równowaga i inne bzdury. W tej chwili jednak facet wyglądał jakby był bliski jej utraty. Kłopoty w raju między szczęśliwą parą? Nie, było im zbyt dobrze razem. “Okej”, Człowieku, pomysł kręcenia się tu podczas gdy Blay napalał się na kolejną sesję z Saxtonem Wspaniałym, był nie do przyjęcia. “Zobaczymy się później” Gdy przechodził obok poczuł wzrok Blay na sobie, ale nie był on na poziomie jego twarzy. Przynajmniej, tak mu się wydawało. Co tu się, kurwa, dzieje?

10

deflator w org. serio, wydaje mi się że to ciśnieniomierz,wskażnik 85

Zmusił się do wyjścia z sali. Zatrzymał się i dwa razy sprawdził czy betonowe ściany nie topnieją i czy nie ma ryb na rękach lub coś. Poczucie nierealności prześladowało go, gdy szedł do szatni. Prysznic był obowiązkowy; był zlanym potem, Psańce lubiły duży bałagan, ale nie miał zamiaru dawać im więcej pracy, tylko dlatego, że próbował zabić się w sali gimnastycznej -‐ Twardy. Wzbudzony. Gotowy do seksu. Jako, że obraz Blaya wrył mu się w czaszkę, zamknął oczy, a następnie uderzył w drzwi do sali kąpielowej. Zamierzał udać się bezpośrednio pod prysznic, ale skończyło się na zwlekaniu w przedniej części sali, gdzie stały szafki w równych rzędach ze stojącymi przy nich na środku ławkami. Zatrzymał się tam, rozsznurował swoje Nike i skopał je z nóg, ściągnął skarpetki. Całkowicie kurwa pobudzony. Wyrzucił Blaya z głowy. Z jakiegoś powodu, dwa ostatnie spotkania seksualne Khilla pojawiły się w jego głowie. To był rudy facet w Żelaznej Masce -‐ którego uwiódł i przeleciał w łazience. Wybrał go z tłumu właśnie przez tę jedną cechę, i naturalnie w tym spotkaniu nie było nic nadzwyczajnego dla niego. Było jak marzenie o Herradurze,11 a zamiast tego wlewanie sobie piwa imbirowego do gardła. A potem ta sprawa z Laylą12, która była niczym innym, jak wymagającą fizycznie pracą, jak kopanie rowu lub budowanie ściany... Boże, czuł się jak dupek kiedy tak myślał -‐ nie miał na myśli braku szacunku do Wybranki. Dość oczywistym było, że ona myślała podobnie. Taki był ostatni rok. Tylko dwa razy uprawiał sex. Prawie dwanaście miesięcy żadnego sexu i również żadnego walenia konia… On po prostu nie był zainteresowany niczym, podobnie jak jego jaja przeszedł w stan hibernacji. Zabawne, zaraz po zmianie, ruchał wszystko co miało dwie nogi i bijące serce, i starał się zapamiętać niektóre z tych twarzy – Bóg jeden wiedział, że nie starał się zbytnio zapamiętywać imion. Nieprzyjemnie ścisnęło go w środku. 11

marka tequilli nie lubię pindy

12

86

Wszystko to anonimowo, bez imion, bez twarzy, kurwa... przed Blayem. Zawsze wtedy był z nim, jeśli by się zastanowić. Wtedy traktował to tak, że byli kumplami a kumple tak robią. Ale teraz się zastanawiał. Tak, spieprzył. Teraz wiedział o co chodziło. Był taką cipą. Sięgnął do stóp, nagi, pozwolił, by jego podkoszulek i szorty zrobiły na ławce mokry bałagan. Wszedł do sali z prysznicami, wybrał pierwszy z brzegu i odkręcił wodę. Była zimna, jego jądra skurczyły się. Nie przejmował się tym. Wystawił swoje ciało bardziej na jej atak, zamknął oczy i otworzył usta. Rudzielec z klubu sprzed roku? Kiedy go uwodził cały czas myślał o Blayu. To Blaya popchnął na zlew i całował mocno, to fiuta Blaya wtedy ssał, to jego wziął potem od tyłu i-‐ “Z miłości…” jęknął. Znikąd pojawiający się obraz jego starego przyjaciela, siedzącego teraz na maszynie, z rozłożonymi kolanami, ze stojącym pomiędzy nimi fiutem napierającym na och-‐jak-‐ciasne szorty, wdarł się w jego umysł, a stamtąd prosto między jego nogi. Przeklął i opadł na ścianę, kładąc rękę na śliskich kaflach. “Kurwa…” Pochylił się i oparł głowę na ramionach, starał się skupić na kroplach wody uderzających mu w kark. Nie, nawet nie jest blisko skupienia się na tym. Był cały świadomy krwi, która pulsowała w jego fiucie. Fantazjował o tym, że rzuca Blaya na kolana i wciska się między rozchylone uda, liżąc jego usta … rękę natomiast wkłada mu w szorty i trzepie mu, tak że nigdy kurwa tego nie zapomni. I tyle innych rzeczy. Odwracając się wokół, by wyjść ze strumienia wody, Khill włożył ręce we włosy i wygiął w łuk kręgosłup. Czuł jak jego kutas stoi prosto między udami, prosząc o uwagę. Ale nie zamierzał nic z tym zrobić. Blay zasługiwał na coś lepszego – tak, to nie miało sensu, ale czułby się paskudnie gdyby trzepał sobie z powodu erekcji faceta, która była wywołana myślą o innym. Cholera, partnerze faceta. 87

Kuzynie Khilla, na litość boską. Jego erekcja stała nadal, niewzruszona logiką tej myśli i już wiedział, że to będzie cholernie długi dzień. Tłumaczenie: nuffanilia

88

JEDENAŚCIE Blay spuścił głowę z przekleństwem, kiedy drzwi do siłowni zamknęły się z łatwością. I oczywiście, wszystko co mógł zobaczyć z tego punktu widokowego, to własny fiut. Co nie pomagało. Skierował oczy z powrotem w górę, spojrzał w poprzek baru i wiedział, że musi coś zrobić. Siedząc tu na wpół pijany z imprezką w gaciach, nie chciał być nakryty w takiej pozycji. Gdyby Brat taki jak Rhankor wszedł tutaj? Blay słuchałby o tym do końca swojego naturalnego życia. Poza tym, był w swoim roboczym ubraniu, otoczony sprzętem, więc równie dobrze mógłby wyciskać jakieś żelastwo i mieć nadzieję, że Pan Szczęśliwy utonie w depresji z braku uwagi. Dobry plan. Naprawdę. Yap. Kiedy zerknął na zegar, zorientował się, że minęło piętnaście minut, a on nie był bliżej konstruktywnych, powtarzających się ruchów, chyba, że liczysz oddech. Jego erekcja miała sugestie, jak to wykorzystać. I jego dłoń, stawiła się natychmiast na pokładzie, sunąc między nogi, odnajdując twardość – Blay zerwał się z fotela i podszedł do drzwi. Dosyć tych bzdur –zamierzał uderzyć do kibla w szatni, w nadziei że uda mu się pozbyć części alkoholu z systemu, a potem wypocić resztę na bieżni. Po tym wszystkim, będzie czas do łóżka – gdzie, jeśli potrzebował ujścia erotycznej różnorodności, znajdzie je w bardziej odpowiednim miejscu. Pierwszym znakiem, kiedy pchnął drzwi do szatniolandii, że jego plan mógł wziąć w łeb, był odgłos prysznica, który oznaczał, że ktoś używa mydła i szamponu. Był tak zajęty kopaniem się w tyłek, że przeszkodziło mu to w wyciąganiu wniosków. Znaczyło to, że mógł się zatrzymać, zrobić w tył zwrot i znaleźć inną toaletę. Zamiast tego przeszedł obok szafek i załatwił swoją sprawę, Dopiero kiedy mył ręce, zaczął dodawać dwa do dwóch. Z własnej woli odwrócił głowę w kierunku pryszniców.

89

„Musisz wyjść” powiedział sobie. Subtelny pisk zakręcanego kranu, zabrzmiał jak krzyk, a on odmówił sobie spojrzenia w lustro. Nie chciał zobaczyć co było w jego oczach. Wróć do drzwi. Po prostu wróć do drzwi. Po prostu… Niepowodzenie jego ciała, aby postąpić zgodnie z tą prostą komendą, nie było tylko ćwiczeniem fizycznego buntu. To było tragiczne. I mógłby tego później żałować. Jednak w chwili, kiedy dokonał wyboru, żeby odejść i uniknąć wykafelkowanej ściany prysznica, gdy sam pozostając prawie całkiem ukryty szpiegował samca, którego nie powinien mieć – szalony przypływ emocji był tak boleśnie znajomy, to było jak garnitur szyty na miarę dla jego szaleństwa. Khill stał przodem w kierunku prysznica pod deszczownicą, jedną ręką opierał się o śliską ścianę, jego ciemna głowa była pochylona pod mgiełką natrysku. Woda opływała jego ramiona i płynęła dalej w dół jego jędrnej skóry, pokrywając silny grzbiet… a potem jego wspaniały tyłek… i coraz dalej po długich, silnych nogach. W ciągu ostatniego roku wojownik zaokrąglił się trochę. Khill był duży po swojej przemianie, a potem jeszcze zmężniał w ciągu kilku pierwszych miesięcy intensywnego jedzenia. Ale minęło trochę czasu odkąd widział samca bez ubrania… i ludzie, mordercze treningi uwypukliły na wylot, jego twarde, cięte mięśnie. Nagle Khill zmienił pozycję, odchylił głowę do tyłu, woda spływała po czarnych włosach – jego niewiarygodne ciało wygięło się w łuk. Powstrzymał swojego asystenta. I, jasna cholera – był podniecony! Orgazm natychmiast zagroził główce fiuta Blaya, jego jaja były twarde jak pięści. Obrócił się wkoło zostawiając szatnię, wyskoczył na korytarz jakby został trafiony kulą armatnią. „Och… kurwa… pieprzony… przeklęty…. kurwa!” Idąc tak szybko, jak potrafił próbował wyrzucić z głowy tamten obraz, przypominając sobie, że miał kochanka, że poszedł naprzód z dala od tego wszystkiego -‐ jakbyś mógł dokonać wielokrotnego samozniszczenia przez to samo.

90

Kiedy nic nie zadziałało, odtworzył raz jeszcze przemowę Khilla podczas holowania trucka. Gdzie do diabła było biuro? Pomyślał. Zatrzymał się na krótko i rozejrzał dookoła. Super, szedł w przeciwnym kierunku do zamierzonego i był teraz na dole obok kliniki, przy klasach będących częścią centrum szkoleniowego. Całe mile od wejścia do tunelu. „…rana szarpana. Ale nie powinien mieć.” Głęboki głos doktora Mannego Manello poprzedził mężczyznę wchodzącego na korytarz z głównego gabinetu zabiegowego. Sekundę później dr Jane zjawiła się tuż za nim, końcówką palca wodząc po otwartym wykresie, który niosła. Blay zanurkował w pierwsze drzwi, których dopadł. Pobiegł prosto w ciemność. Klepał dłonią wokół włącznika, był zbyt wzburzony, żeby włączyć mentalnie jakąkolwiek żarówkę, aż znalazł jeden, pstryknął, oślepiając sam siebie. Och. Ostry strzał, który przeskoczył z jego goleni do mózgu, poinformował go, że wszedł w coś dużego. Acha, biurko. Był w jednym z małych biur okalających klasy i to była dobra wiadomość. Program szkoleniowy został chwilowo zawieszony z powodu ataków, nikogo tu nie było i nikt nie wpadnie na pomysł aby się zjawić w małym, pustym pokoju. Mógł mieć chwilę prywatności dla siebie, co było błogosławieństwem. Bóg jeden wiedział, że nie będzie teraz próbował wracać do rezydencji. Znając swoje szczęście, spotkałby Khilla, a ostatnią rzeczą jakiej chciał, to być blisko faceta. Wchodząc za biurko, usiadł na cichym, biurowym krześle i uniósł nogi, rozciągając je w poprzek na płaskim blacie, na którym powinien stać komputer, jakaś roślinka i stojak pełen piór. Ale mimo, iż puste – nie pokryło się kurzem. Fritz nie zgodziłby się na to, nawet w nieużywanej przestrzeni. Pocierając bolące miejsce z przodu łydki, było jasne, że będzie miał cholerny niebiesko-‐czarny ślad. Ale przynajmniej, ból rozproszył myśli o tym, co go tu przywiodło. Jednak to nie wystarczyło. Kiedy odchylił krzesło do tyłu i zamknął oczy, jego mózg powrócił do szatni. 91

Czy ta tortura nigdy się nie skończy? Pomyślał I, Boże jego fiut pękał z bólu. Zastanawiając się nad swoimi wyborami, mentalnie zgasił światło, zamknął oczy, nakazał swojemu mózgowi zamknąć się i zasnąć. Gdyby mógł złapać, tu na dole, godzinkę lub dwie, obudziłby się trzeźwy, zwiotczały i jako tako gotowy, żeby się ludziom pokazać na oczy. Tak, teraz to był dobry plan i odpowiednie środowisko. Ciemno, trochę chłodno, super cicho, nie licząc urządzeń, które były pod ziemią. Zagłębiając się bardziej w fotel, skrzyżował ramiona na piersi i był gotowy, żeby wsiąść do REMpociągu i odjechać ze stacji. Kiedy to nie pomogło, zaczął sobie wyobrażać różne ‘wyłączone’ sytuacje, jak wyłączony odkurzacz, ogień ugaszony wodą, czarny ekran telewizora… Khill wyglądał nadzwyczaj pieprznie, jego śliskie, gładkie ciało z wyrzeźbionym każdym mięśniem, jego penis taki gruby i dumny. I cała ta woda, czyniąca go zarówno śliskim i gorącym… i … najdroższa Pani Kronik, Blay dałby wszystko, żeby chodzić na kolanach po kafelkach i brać cały ten seks w swoje usta, aż po nasadę, czuć jak obła główka przejmująco uderza w jego język, gdy on napiera i cofa się w górę i w dół. Obrzydliwy dźwięk rozległ się wokoło, brzmiąc prawdopodobnie głośniej niż powinien. Otwierając oczy próbował wyczyścić wszystkie zawiłe fantazje, wyssać je ze swojego mózgu. Ale ciemność, czarna jak smoła nie pomagała, tworzyła idealny ekran do projekcji. Przeklinając, wykonał strzał jogi, rozluźniając napięcie w każdej części ciała, zaczynając od marszczenia skóry pomiędzy brwiami, przez sztywną linę biegnącą od jego ramion do podstawy jego kręgosłupa. Jego klatka piersiowa była zaciśnięta, mięśnie były skurczone bez wyraźnej przyczyny, bicepsy wbijały się w górną część ramion. Następnie, jak przypuszczał, powinien skupić się na mięśniach brzucha, tyłku, udach, kolanach, łydkach i … jego mały prosiak wrócił do domu. Nie dotarł tak daleko. I znowu, próbując przemawiać do swojego pobudzenia o jakimkolwiek stanie plastyczności, potrzebował siły perswazji, której jego na wpół pijany mózg nie posiadał. Niestety była tylko jedna droga ewakuacji, aby uwolnić Pana Szczęśliwego. I w ciemności, sam na sam, pod parasolem ochronnym 92

nikt-‐się-‐nigdy-‐o-‐tym-‐nie-‐dowie, dlaczego nie miałby zrobić tej cholernej rzeczy, spuścić ciśnienie i paść. To się nie różniło od pobudki z pełnym wzwodem każdego wieczoru – Bóg jeden wiedział, że nie były w to zamieszane żadne emocje. A poza tym, był pod wpływem – prawda? Więc była jeszcze jedna przepustka. Przecież nie zdradzał Saxtona – nie był z Khillem, a Saxton był jedynym którego pragnął… Przez chwilę rozważał wszystkie za i przeciw, aż w końcu jego ręka podjęła decyzję za niego. Zanim się zorientował, przekopała się pod jego luźnym paskiem – wypuścił w sykiem powietrze, gdy chwycił siebie, to było jak wystrzał z broni w ciszy, krzesło jęknęło kiedy wypchnął biodra w górę, a ramionami naparł na oparcie. Gorący i twardy, gruby i długi jego fiut błagał o uwagę, ale kąt głaskania był nieodpowiedni w ciasnych szortach. Z jakiegoś powodu pomysł striptizu od pasa w dół wydał mu się brudny, ale jego dobre wychowanie poszło w cholerę dosyć szybko, gdy wszystko co mógł robić to ściskać. Podnosząc dupę, zrzucił spodenki i … uświadomił sobie, że będzie musiał jakoś uprzątnąć cały ten bałagan. Koszulka opadła następna. Nagi w ciemności, rozciągnął się między krzesłem, a biurkiem, rozłożył uda i pompował w górę i w dół. Tarcie sprawiło, że jego oczy przetoczyły się w głąb czaszki, a on przygryzł dolną wargę – Boże, uczucia przepływające przez jego ciało były tak silne. Kurwa. Khill był w jego myślach. Khill był w jego ustach. Khill był w nim, poruszali się w jednym rytmie. To było złe. Zamarł. Zatrzymał się jak wryty. „Cholera.” Blay uwolnił fiuta, ale poczucie zdrady było jak piasek z zębach. Otworzył oczy i zapatrzył się w ciemność. Odgłos jego oddechu wydostającego się z płuc i z powrotem, sprawił, że znowu zaklął. Więc, jego pompowanie dążyło do orgazmu, którego sobie odmówił. Nie zamierzał iść dalej. Ale, pojawiając się znikąd, obraz wyginającego się w łuk Khilla pod prysznicem wybuchł w jego mózgu i opanował wszystko. Jego wyższe rozumowanie, lojalność, poczucie sprawiedliwości… jego ciało natychmiast doznało przeciążenia, orgazm wystrzelił z jego fiuta zanim mógł 93

to powstrzymać, zanim mógł powiedzieć, że to nie w porządku … zanim mógł powiedzieć – nie znowu, nigdy więcej. Och, Boże. Słodkie, kłujące uczucie powtarzało się, aż zaczął się zastanawiać, czy kiedykolwiek się skończy, choć nie pomagał dłużej. Fizyczna reakcja musiała być poza nim. Ale odpowiedź brzmiała – nie. Gdy się w końcu uciszył, jego oddech był ciężki, chłód przenikający jego klatkę piersiową sugerował, że oblał się potem… a jego ciało dochodziło do siebie po wysiłku, powróciła świadomość, która wraz z brakiem erekcji była barometrem jego nastroju. Podjeżdżając do przodu, klepał wokół biurka, aż odnalazł koszulkę, którą wytarł wszystko, aż do zwieńczenia ud. Reszta tego bałaganu nie będzie taka łatwa do sprzątnięcia. *** Po drugiej stronie miasta, na osiemnastym piętrze Commodore, Trez siedział na lśniącym stalowo-‐skórzanym fotelu, przodem do ściany okien wychodzących na rzekę Hudson. Południowe słońce świeciło w dół, wprost z chromowego, kryształowo czystego nieba – wszystko było o wiele jaśniejsze z powodu śniegu, który spadł w nocy na okolicę. „Wiem, że tam jesteś” powiedział sucho biorąc łyk kawy z kubka. Gdy nie było odpowiedzi, okręcił się na krześle i, rzeczywiście iAm wyszedł ze swojej sypialni i siedział na kanapie z iPadem na kolanach, wodził palcem po ekranie. Mógł czytać wydanie online New York Timesa, oczywiście, przecież robił to każdego ranka. „Więc” warknął Trez. „Dalej.” Jedyną reakcją iAma było uniesienie brwi. Coś jak sekundowe pęknięcie w litej ścianie. Zadowolony w siebie łajdak nawet nie spojrzał. „To musi być fascynujący artykuł. O czym? Krnąbrnych braciach?” Minęło trochę czasu, w którym Trez zajmował się swoją gorącą kawą. „iAm. Poważnie. To jest bzdura.” Po chwili brat podniósł na niego ponure spojrzenie. Jego oczy były takie same jak zawsze, pozbawione wszelkich emocji, wątpliwości i całego tego gówna, z którym niekiedy borykają się śmiertelnicy. iAm był praktyczny w sposób wręcz nadprzyrodzony… bardziej jak kobra: obserwujący, 94

inteligentny, gotowy do ataku, ale niechętny aby marnować energię na cokolwiek, co nie było potrzebne. „Co?” spytał Trez. „To sprowadza się do tego co już wiesz.” „Śmieszysz mnie.” Wziął następny łyk z brzegu kubka i zastanawiał się, dlaczego zgłosił się do tego na ochotnika. „No, dalej.” iAm zacisnął usta, jak zawsze gdy rozważał swoją odpowiedź. Zwiesił w dół pokrowiec od iPada, co sprowadziło się do czterech ruchów jak kroki w poprzek ekranu. Wtedy odłożył rzecz i rozkrzyżowując nogi, opadł do przodu i opierając łokcie na kolanach, złapał balans. Bicepsy faceta były tak grube, że rękawy koszuli musiały się sporo rozciągnąć. „Twoje życie seksualne wymknęło się spod kontroli.” Trez przewrócił oczami, a jego brat kontynuował. „Pieprzysz trzy, cztery kobiety każdej nocy, czasami więcej. Nie chodzi o karmienie, więc nie marnuj naszego czasu na przepraszanie i mówienie o modzie. Kompromitujesz profesjonalne standardy.” „Rozprowadzam wysokoprocentowy alkohol i dziwki. Nie sądzisz, że to trochę przeintelektualizowane?” iAm podniósł iPada i pomachał nim w przód i w tył. „Powinienem wrócić do czytania?” „Po prostu mówię …” „Poprosiłeś mnie, żebym mówił. Jeśli to problem, rozwiązaniem nie jest obrona, bo ty nie lubisz tego co słyszysz. Odpowiedzią jest nie zapraszanie mnie do mówienia.” Trez zazgrzytał zębami. Widzicie, taka była sprawa z jego pieprzonym braciszkiem. Za bardzo, cholernie, praktyczny. Podrywając się w górę, przemaszerował w poprzek otwartego salonu. Kuchnia była jak wszystko w tym budynku – nowoczesna, przestronna, jasna i niezagracona. Co oznaczało, że jak wlał w siebie więcej kawy, mógł zobaczyć brata w peryferyjnej wizji. Człowieku, jak on czasami nienawidził tego miejsca: za wyjątkiem, gdy był w swojej sypialni za zamkniętymi drzwiami i mógł zerwać z tym swoim spojrzeniem.

95

„Czy ja czytam, lub mówię?” spytał iAm spokojnie, jakby nie troszczył się o nic. Ludzie, Trez rozpaczliwie pragnął, żeby brat wyściubił nos z New York Timesa, ale to było z góry skazane na porażkę. „Mów dalej” Trez usiadł w fotelu, wracając po więcej kopniaków w tyłek. „Nie zachowujesz się jak profesjonalista.” „Ty jesz swoje własne jedzenie w Sal.” „Mój makaron z sosem z małży nie wymaga powstrzymywania nakazów, kiedy decyduję, że następnej nocy chcę Fra Diavolo.” Dobra uwaga. Ale coś sprawiło, że facet poczuł narastającą agresję. „Wiem co robisz” ciągnął iAm niewzruszenie. „I wiem dlaczego.” „Nie jesteś dziewicą, oczywiście.” „Wiem co Ci przysłali.” Trez zamarł. „Skąd?” „Kiedy nie odpowiadałeś, otrzymałem telefon.” Trez pchnął stopami chodnik i odwrócił się twarzą w stronę rzeki. Cholera. Liczył, że oczyści trochę atmosferę tą rozmową, wiecie, dać bratu możliwość zrobienia sesji w roli suki, tak by obaj mogli powrócić do normalności – zwykle ci dwaj byli blisko jak skóra i kości i ta relacja była podstawą dla niego. Mógł poradzić sobie ze wszystkim, za wyjątkiem tarć z bratem. Niestety, problemy, do których nawiązywał, nie były z gatunku ‘po prostu nie ma sprawy’. „Ignorowanie problemu nie sprawi, że zniknie, Trez.” Trez – zostało powiedziane w pewną łagodnością, jakby było mu przykro z jego powodu. Kiedy Trez spoglądał na drugi brzeg rzeki, wyobraził sobie, że jest w swoim klubie, wokół pełno ludzi i gotówkowy handel wymienny, pracujące tam kobiety, robiące ‘te rzeczy’ na zapleczu. Miło. Normalnie. Pod kontrolą i komfortowo. „Masz zobowiązania.” Trez zacieśnił uchwyt na kubku. „Nie zgłaszałem się na ochotnika.” 96

„To bez znaczenia.” Zakręcił kubkiem intensywnie, kawa rozlała się na jego kolanach. Zignorował parzący ból. „A powinno mieć. Powinno. Nie jestem przedmiotem, który można komuś dawać. Cała ta sprawa do niezłe gówno.” „Niektórzy powiedzieliby, że to sprawa honorowa.” „Cóż, ja nie. Nie jestem gotowy, żeby parzyć się z tą kobietą. I nie dbam o to kim ona jest, albo kto mówi jak ważne to jest dla s’Hisbe.” Trez przygotował się na odparcie ataków w stylu ‘ależ, tak zrobisz to’. Za to jego brat wyglądał na smutnego, jakby też nie chciał tego przekleństwa. „Powiem to jeszcze raz, Trez. To nie zniknie w magiczny sposób. I Twoje pieprzone próby, wykręcenia się z tego, nie tylko są daremne, ale również potencjalnie niebezpieczne.” Trez potarł swoją twarz. „Te kobiety są tylko ludźmi. Nie liczą się.” Odwrócił się znowu w stronę rzeki. „I szczerze, jeśli nie będę czegoś robił, to oszaleję. Kilka orgazmów jest chyba od tego lepsze, prawda?” Kiedy cisza się przedłużała, wiedział, że brat się z nim nie zgadza. Ale prawdziwym dowodem na to, że jego życie było w sraczu, był fakt, że rozmowa wyschła w tym punkcie. iAm, wbrew pozorom, nie był zainteresowany kopaniem leżącego. Jakkolwiek. Nie dbał o to czego od niego oczekiwali – nie zamierzał wracać i poświęcać życia usługiwaniu. Nie obchodziło, go to nawet jeśli to była królewska córka. Tłumaczenie: SarahRockwell

97

DWANAŚCIE Było już późne popołudnie, gdy Ghrom miał już dość. Był przy swoim biurku, z tyłkiem na tronie swego ojca, palcami biegnącymi nad raportem w alfabecie Braille'a, gdy nagle nie mógł już przyjąć żadnego słowa więcej. Zepchnął papiery na bok, zaklął i zerwał swoje okulary z twarzy. Gdy już miał nimi rzucić o ścianę, w łokieć trącił go pysk. Położył rękę na swoim golden retriewerze, zacisnął dłoń na miękkim futerku, które rosło wzdłuż boków psa. " Ty zawsze wiesz, prawda. " George zanurkował głęboko, wciskając się na nogi Ghroma -‐ co było wskazówką, że chce być wyżej i już. Ghrom pochylił się i wziął całe te dziewięćdziesiąt funtów w ramiona. Gdy usadowił cztery łapy, lwią grzywę i merdający ogon tak, by było wygodnie, pomyślał, że dobrze, że był tak cholernie wysoki. Duże uda zapewniały więcej miejsca. A głaskanie całego tego futra uspokajało go, mimo że nie ułatwiało jego zadania. Jego ojciec był wspaniałym królem, był w stanie wytrzymać wielogodzinne ceremonie, niekończące się noce wypełnione opracowywaniem odezw i wezwań, całe miesiące i lata protokołu i tradycji. Ale to było zanim został zarzucony wiecznym potokiem kurew, który spływał z każdego rogu: z listów, telefonów, e-‐maili -‐ choć oczywiście te dwa ostatnie nie były problemem w erze jego ojca. Ghrom kiedyś był wojownikiem. Cholernie dobrym. Położył rękę na szyi, poczuł miejsce, gdzie weszła kula – Jego rozważania przerwało ostre pukanie do drzwi, które było tak naprawdę pełnym szacunku zapytaniem o wejście. " Wchodź V, " zawołał. Cierpki zapach piwa, który poprzedził Brata dał jasne ostrzeżenie, że był wkurzony. Głęboki głos miał paskudne brzmienie co było wystarczającym tego potwierdzeniem. " W końcu zakończyłem testy balistyczne. Te cholerne drobiny zawsze zabierają wieczność. "

98

" I co? " ponaglał Ghrom. " W stu procentach pasuje. " gdy usiadł po drugiej stronie biurka, krzesło zaskrzypiało pod jego ciężarem. " Mamy ich. " Ghrom odetchnął. " Dobra ". Pobiegł dłonią od góry głowy George'a w dół, do jego żeber. " Zatem to jest nasza amunicja." " Tak. W każdym razie, to co się miało stać, jest teraz usprawiedliwione i legalne. " Bractwo wiedziało cały czas, kto rozpętał strzelaninę, w której Ghrom omal nie zginął – i powinność wykopania Bandy Drani, jednego po drugim, była czymś, co było dla nich ważniejsze niż święty obowiązek rasy. " Słuchaj, mogę być szczery, prawda? " "A kiedy nie jesteś? " wycedził Ghrom. " Dlaczego, do cholery, wiążesz nam ręce? " "Nie wiedziałem, że wiążę. " " Z Thorem. " Ghrom przeniósł George tak, żeby dopływ krwi do lewej nogi nie został całkowicie odcięty przez wagę psa. " Poprosił o proklamację". " Wszyscy mają prawo do wyeliminowania Xcora. Ten dupek jest nagrodą, której wszyscy chcemy. To nie powinno być zarezerwowane tylko dla niego. " " Poprosił. " " To sprawia, że trudniej jest zabić drania. Co gdy jeden z nas znajdzie go, a Thora z nim nie będzie? " " Więc przyprowadzicie go " Zapanowała długa, napięta cisza. " Słyszysz mnie, V. Przyprowadzisz ten kawałek gówna, a Thor spełni swój obowiązek. " "Celem jest wyeliminowanie Bandy Drani ". " A co powiesz na utrzymanie pracy? " Gdy nie było odpowiedzi, Ghrom pokręcił głową. " Thor był w tym vanie ze mną, mój Bracie. Uratował mi życie. Bez niego... " Gdy zdanie dryfowało, V zaklął cicho -‐ jakby liczył w pamięci i zbliżał się do wniosku, że Brat, który musiał uciąć plastikową rurkę od swojego CamelBak (profesjonalny pojemnik na wodę) i wykonać tracheotomię 99

królowi w pędzącym samochodzie, z dala od pomocy medycznej, może mieć miiinimalnie więcej prawa, by zabić sprawcę. Ghrom uśmiechnął się lekko. " Powiem ci coś – tylko dlatego, że jestem miłym facetem, rezerwuję dla ciebie wszystkie ciosy, zanim Thor zabije skurwysyna gołymi rękami. Stoi? " V roześmiał się. " To trochę poprawia sytuację. " Pukanie, które przerwało im było spokojne i taktowne -‐ zdawało się sugerować, że ktokolwiek to był, poczeka, ma nadzieję na natychmiastowe spotkanie, lub nadal zadowolony wcale nie dostanie się na audiencję, wszystko w tym jednym odgłosie. " Tak, " zawołał Ghrom. Droga woda kolońska zapowiedziała przybycie jego adwokata: Saxton zawsze pachniał dobrze i to pasowało do jego osobowości. Z tego, co Ghrom pamiętał, oprócz wysokich kwalifikacji faceta i wartościowych opinii, był ubrany modnie i był dobrze wychowanym synem glymerii. Czyli idealnie. Nie, żeby go ostatnio widział. Ghrom szybko nałożył swoje okulary. Jedna rzecz, to pokazywać się przed V; nie wydarzy się to jednak przed młodym, skutecznym samcem, który wkraczał przez drzwi -‐ bez względu na to, na ile Sax był zaufanym i kompetentnym. " Co masz dla mnie? " powiedział Ghrom gdy, ogon George’a merdał na powitanie. Nastąpiła długa pauza. " Może powinienem wrócić później? " " Możesz powiedzieć wszystko przy moim Bracie. " Kolejna długa przerwa, podczas której V zapewne przyglądał się prawnikowi, jakby chciał wziąć kawałek jego luksusowej, ładnej-‐ chłopięcej dupy, sugerując że był tam dział informacji, które musiały być uszanowane. " Nawet jeśli jest to jest na temat Bractwa? " spokojnie powiedział Saxton. Ghrom praktycznie czuł lodowate spojrzenie V. I oczywiście to wystarczająco dogryzło Bratu, "Co o nas? " Kiedy Saxton milczał, Ghrom zorientował się, o co chodziło. " Czy możesz dać nam chwilę, V? " " Żartujesz sobie, kurwa? " 100

Ghrom podniósł Georgea i umieścił go na podłodze. " Potrzebuję tylko pięć minut. " " Dobrze. Baw się dobrze z tym, mój panie, " V splunął gdy dotarł do jego stóp. " Zajebiście. " Chwilę później, trzasnęły drzwi. Saxton odchrząknął. " Mogłem przyjść później. " " Gdybym tego chciał, to bym ci powiedział. Mów. " Wziął głęboki oddech, przez ostentacyjne wyjście V, zaczął się zastanawiać, czy jeśli V wyszedł tak wkurwiony to, nie spowoduje tego, że w ciągu dnia obudzi się później martwy. " Więc...przegląd Starych Praw jest zakończony, i mogę dostarczyć wam kompleksową listę wszystkich sekcji, które wymagają poprawki, wraz z proponowanym przeredagowaniem oraz osi czasu, na której zmiany powinny być wykonane, jeśli -‐ " " Tak czy nie. To wszystko, co mnie obchodzi. " Słysząc miękki szept mokasynów, Ghrom zgadywał, że jego adwokat spacerował. W pamięci, zobrazował sobie gabinet, z jasnoniebieskimi ścianami i pretensjonalnymi gzymsami i wszystkimi tandetnymi, francuskimi antykami. Saxton miał więcej sensu w tym pomieszczeniu, niż Ghrom ze swoimi skórami i koszulkami odkrywającymi muskuły. Ale to prawo określało, który z nich miał być królem. " Musisz zacząć ruszać ustami, Saxton. Gwarantuję ci, że nie stracisz pracy nawet jeśli mi powiesz, że jest to proste. Spróbuj zredagować prawdę lub jakiś jej wariant? Twój tyłek-‐ twoja sprawa, nie obchodzi mnie z kim sypiasz. " Odchrząknął. A następnie, usłyszał ten kulturalny głos z za biurka. " Tak, można to zrobić, jeśli tego sobie życzysz. Mam jednak obawy co do czasu." " Dlaczego? Bo wprowadzanie zmian zajmie ci dwa lata? " " Dokonujesz zasadniczych zmian w części społeczeństwa, która chroni gatunek -‐ i to może później zdestabilizować twoje panowanie. Zdaję sobie sprawę że jesteś pod presją, a z mojej strony byłoby niedbalstwem nie zauważyć tego co oczywiste. Jeśli zmieniasz zasady, kto może wejść do Bractwa Czarnego Sztyletu, to może to równie dobrze później otworzyć 101

drogę do buntu -‐ to jest niepodobne do niczego, na co się pokusiłeś podczas swojego panowania i zmierza w kierunku skrajnego niezadowolenia społecznego. " Ghrom oddychał przez nos długo i powoli -‐ i wychwycił całe mnóstwo nie złych myśli: nie było dowodów na to, że facet jest dwulicowy i nie chce wykonać tej roboty. I miał rację. " Doceniam wiedzę, " powiedział Ghrom. " Ale nie będę kłaniać się przeszłości. Odmawiam. I gdybym miał wątpliwości w sprawie co do tych mężczyzn, nie robiłbym tego. " " Jak to widzą inni Bracia? " " To nie twoja sprawa. " W rzeczywistości, jeszcze nie poruszył tego pomysłu z nimi. Po tym wszystkim, dlaczego miałoby im to przeszkadzać, jeśli nie ma innych możliwości ruszenia do przodu. Thor i Beth są jedynymi, którzy dokładnie wiedzieli, jak daleko gotów był się posunąć. " Jak długo zajmie ci przygotowanie tego, aby było to zgodne z prawem? " "Mogę mieć wszystko sporządzone do jutrzejszego świtu -‐ najpóźniej zmroku. " " Zrób to ". Ghrom zwinął dłoń w pięść i uderzył w poręcz tronu. " Zrób to teraz ". " Jak sobie życzysz, mój panie. " Usłyszał szelest cienkiej odzieży, jakby mężczyzna się kłaniał, a następnie połowa podwójnych drzwi otworzyła się i zamknęła. Ghrom wpatrywał się w nicość, był uwięziony przez jego ślepe oczy. Miał rację niebezpieczne czasy. I szczerze mówiąc, mądrą rzeczą było wprowadzić dodatkowych Braci, a nie myśleć o powodach dlaczego tego nie robić – choć z drugiej strony, jeśli ci trzej chłopcy byli gotowi do walki obok nich, bez wprowadzania, to po co się męczyć? Ale pieprzyć to. On był ze starej szkoły, chce uhonorować kogoś, kto kładzie swoje życie na szali, by on mógł przedłużyć swoją własną linię. Prawdziwym problemem, pomijając prawo, jednak... było, co inni o tym myślą?

102

Lepiej było zapobiec katastrofie niż zostawić wszystko spieprzone po staremu. *** Gdy zapadła noc kilka godzin później Khill leżał nagi w splątanych prześcieradłach, mimo że spał, ani jego ciało, ani jego umysł nie odpoczywały. We śnie, był z powrotem na drodze, gdy odchodził z rodzinnego domu. Na ramieniu miał zawieszoną torbę, proklamację wydziedziczenia wepchniętą w pasek i portfel z jedenastoma dolarami. Wszystko było krystalicznie czyste – żadnych przekłamań z powodu mylnego odtwarzania wspomnień: od wilgotnej letniej nocy po dźwięk jego butów na kamykach na poboczu... był świadomy, że nie miał przed sobą przyszłości. Nie miał dokąd pójść. Bez domu do którego mógł powrócić. Brak perspektyw. Nawet przeszłości już nie miał. Kiedy słyszał samochód za sobą, myślał, że to John i Blay – Jednak nie. To nie byli jego przyjaciele. To była śmierć, w postaci czterech mężczyzn w czarnych szatach, którzy wypłynęli czterema drzwiami i zaroili się wokół niego. Gwardia Honorowa. Wysłana przez jego ojca, by stłuc go za znieważenie imienia rodziny. Co za ironia. Niektórzy mogliby założyć, że zarżnął socjopatę, który próbował zgwałcić jego kumpla i uznaliby to za dobre posunięcie. Ale nie wtedy, gdy napastnik był twoim idealnym kuzynem. W zwolnionym tempie, Khill przyjął postawę bojową, przygotowany na atak. Nie było żadnych oczu patrzących bezpośrednio na niego, żadnych twarzy do zapamiętania -‐ powodem tego był fakt, że szaty uniemożliwiały ich identyfikację, co miało też stwarzać wrażenie, że całe społeczeństwo potępiało czyn, którego dokonał. Krążyli i krążyli, zamykając go... w końcu chcieli sprowadzić go do parteru, ale on nie zamierzał się poddawać. I nie poddał się. 103

Ale on też miał słuszność: Po walce, która wydawała się trwać godziny, skończył na plecach, i wtedy bicie zaczęło się naprawdę. Leżał na asfalcie, zakrył głowę i jaja najlepiej jak mógł, a ciosy posypały się na niego, czarne szaty łopotały jak skrzydła wron, kiedy był uderzany i znowu i ponownie. Po jakimś czasie nie czuł bólu. Zamierzał umrzeć tutaj, na poboczu – " Stop! Nie zamierzamy go zabić! " Głos jego brata przerwał to wszystko, przeniknął do wszystkich i ciosy się skończyły – Khill obudził się z krzykiem, rzucając ręce wokół twarzy, z zaciśniętymi udami chroniącymi genitalia-‐ Docierał do niego brak ciosów i pięści. Nie był na poboczu. Potrzebował światła, rozejrzał się po sypialni, w której mieszkał od czasu wyrzucenia z rodzinnego domu. W najmniejszym stopniu nie pasowała do niego, jedwabne tapety i antyki, coś co wybrałaby jego matka -‐ a jednak w tej chwili, widok całego tego starego gówna, które ktoś inny wybrał, kupił, powiesił, i zatrzymał, uspokajał go. Nawet gdy wspomnienia wracały. Boże, głos jego brata. Jego brat był częścią Gwardii Honorowej, która została nasłana na niego. Tym samym wysłał silny sygnał do glymerii, o tym, jak poważnie rodzina traktowała takie rzeczy -‐ to nie tak, że facet nie został przeszkolony. Nauczono go sztuk walki, choć oczywiście nigdy nie otrzymałby zgody na walkę. Cholera, ledwo pozwalano mu na sparing. Zbyt cenny dla rodu. Gdyby go zraniono? Ten, kto zamierzał iść w ślady Ojca i stać się ostatecznie Provodhyrem Rady, mógł być zagrożony. Małe ryzyko, katastrofalnej szkody dla rodziny. Z drugiej strony Khill? Zanim sam by zrezygnował, zostałby wprowadzony do programu szkoleniowego, być może w nadziei, że dozna śmiertelnych obrażeń w walce i zaszczytnie umrze z honorami dla wszystkich. Stop! Nie zamierzamy go zabić!

104

To był ostatni raz, kiedy słyszał głos swojego brata. Wkrótce po tym jak Khill został wyrzucony z domu, Korporacja Reduktorów dokonała nalotu i zabiła ich wszystkich, ojca, matkę, siostrę -‐ i Luchasa. Wszystko skończone. I mimo, że cząstka jego nienawidziła ich, za to wszystko co mu zrobili, nie życzył takiej śmierci nikomu. Khill potarł twarz. Czas na prysznic. To było wszystko, co wiedział. Podniósł się i wyciągnął, aż mu w plecach strzeliło, sprawdził telefon. Grupowy sms do wszystkich głosił, że jest spotkanie w gabinecie Ghroma – i po szybkim rzucie oka na zegarek stwierdził, że miał mało czasu. Co nie było takie złe. Gdy wszedł na wysokie obroty i popędził do kąpieli, ulgą było skupić się na prawdziwych rzeczach zamiast na gównianej przeszłości. W końcu nic nie mógł zrobić, z wyjątkiem przeklina jej. I nawet kurwa nie wiedział, czy byłoby tego dość na dwanaście wcieleń. Pobudka -‐ pobudka, pomyślał. Czas iść do pracy. Tłumaczenie Fiolka2708

105

TRZYNAŚCIE W tym samym czasie w którym Khill oporządzał siebie w głównym budynku, Blay obudził na krześle w tym małym podziemnym biurze. Ból głowy, który poczuł kiedy jego budzik zadzwonił nie pochodził od Porto -‐ był spowodowany tym, że pominął Przedświtek. Ale człowieku, pragnął by gorzała była przyczyną walenia w jego czaszce. Mógł jej użyć, bo był w sumie, niechlujny, postradał rozum i był w rozsypce przychodząc tutaj. Przeklinając, cofnął nogi z biurka i usiadł. Jego ciało było sztywne jak deska, bóle wykwitały w różnych miejscach, gdy spojrzał na górę na światło. Gówno. Wciąż był nagi. Ale dajcie spokój, dlaczego skromne elfy nie zakradły się i ubrały go we śnie? Dlaczego więc nie przypomniał sobie, co zrobił? Wkładając szorty, wsunął stopy w swoje sportowe buty, a następnie sięgnął po koszulę – zanim przypomniał sobie do czego jej użył. Kiedy patrzył na pogniecione fałdy bawełny i czuł sztywne miejsca na miękkim ubraniu, zdał sobie sprawę, że żadna ilość racjonalizacji nie zamierza zmienić faktu, że zdradził Saxtona. Kontakt fizyczny z kimś innym był tylko jednym ze sposobów pomiaru niewierność i tak, to była największy punkt zwrotny. Ale to co zrobił wczoraj stanowiło pogwałcenie ich związku, chociaż orgazm był spowodowany przez jego mózg, a nie jego rękę. Stając na stopach, był pół -‐ martwy, kiedy podszedł do drzwi i otworzył je robiąc szczelinę. Jeśli ktoś był w pobliżu, zamierzał cofnąć się z powrotem do środka i czekać na czysty strzał w korytarz: tak bardzo nie chciał dać się złapać na wyjściu z tego pustego biura, będąc na wpół ubranym i potwornie wyglądając. Z jednej strony życie na ogrodzonym terenie oznaczało, bycie otoczonym przez ludzi, którzy dbali o ciebie ; minusem było to, że wszyscy mieli oczy i uszy, i sprawy innych dotyczyły też ich samych. Kiedy nie usłyszał głosów lub kroków, eksplodował na korytarz i ruszył szybkim krokiem, jakby był gdzieś z jakiegoś ważnego powodu i zmierzał do swojego pokoju w równie ważnym celu. Miał wrażenie, że dał radę uciec, gdy uderzył do tunelu. Pewnie, że

106

zwykle nie chodził bez koszulki, ale wielu Braci i samców robiło tak kiedy wracało z siłowni -‐ nic niezwykłego. I naprawdę czuł się jak by wygrał na loterii, gdy wyszedł spod wielkich schodów rezydencji i zauważył pusty tor do kręgli. Jedynym problemem było to, że sugerując się odgłosami zastawy porcelanowej sprzątanej z jadalni, musiało być później niż myślał. Oczywiście przegapił Wieczerzę -‐ złe wieści dla jego głowy, ale przynajmniej miał kilka batonów proteinowych w swoim pokoju. Jego szczęście sie skończyło kiedy tylko wbiegł po schodach na drugie piętro. Stojąc przed zamkniętymi drzwiami do gabinetu Ghroma, Khill i John byli ubrani do walki, ich broń była przypięta, ich ciała pokryte czarną skórą. Prędzej kurwa piekło zamarznie niż on spojrzy na Khilla. Jakby w jego obwodowej wizji było mało tego faceta. " Co się dzieje? " Zapytał Blay. Mamy spotkanie, zamigał John. Albo przynajmniej powinniśmy. Nie dostałeś wiadomości? Cholera, nie miał pojęcia, gdzie był jego telefon. W jego pokoju? Miejmy nadzieję. " Wezmę migiem prysznic i zaraz wracam. " Być może nie trzeba się spieszyć. Bracia siedzą w odosobnieniu przez ostatnie pół godziny. Nie mam pojęcia co się dzieje. Obok faceta, Khill kołysał się tam i z powrotem w swoich shitkickersach, jego waga przesunęła się jakby chciał iść na spacer, mimo tego, że nie ruszał się z miejsca. " Pięć minut " Blay mruknął. " To wszystko, czego mi trzeba. " Miał nadzieję, że Bractwo nie otworzy tych drzwi wcześniej -‐ ostatnią rzeczą, jakiej pragnął było utknąć i czekać w dowolnym miejscu w pobliżu Khilla. Przeklinając na odchodne, Blay pobiegł w dół do swojego pokoju. Zazwyczaj w tym czasie byłby w gotowości, zwłaszcza jeśli Sax był w nastroju, ale to byłoby wham -‐ bam, dziękuję, ma-‐ Kiedy otworzył drzwi, zamarł. Co jest... do diabła? Worki. Na łóżku. Było ich tak wiele, że nie widział więcej niż cal i połowę królewskiej wielkości kołdry i wiedział, do kogo należały. 107

Dopasowane Gucci, marynarki w kolorze białym z granatowym logo i niebieskie i czerwone pospinane tkaniny -‐ bo według Saxtona, tradycyjny brązowo-‐ brązowy z czerwonym i zielonym był ‘ zbyt oczywisty. ‘ Blay zamknął cicho drzwi. Jego pierwszą myślą było, cholera, Saxton wiedział. Jakoś facet dowiedział się o tym co wydarzyło się w centrum szkoleniowym. Mężczyzna, o którym myślał wyszedł z łazienki z naręczem szamponów, odżywek i produktów. Zatrzymał się. " Cześć, " powiedział Blay. " Bierzesz urlop? " Po napiętej chwili, Saxton spokojnie podszedł, położył swój ciężar w torbie podróżnej, i rozejrzał się wokół. Jak zawsze, jego blond włosy przetoczyły się przez jego czoło w grubych fałdach. Był doskonale ubrany, w tweedowy garnitur w jednym kolorze, z pasującą kamizelką i czerwonym krawatem i czerwoną chustką w kieszeni dodające odpowiedni akcent kolorystyczny. " Myślę, że wiesz, co mam do powiedzenia. " Saxton uśmiechnął się smutno." Bo jesteś daleko od bycia głupim – w przeciwieństwie do mnie. " Blay poszedł usiąść na łóżku, ale musiał wykalibrować, by miał gdzie się zmieścić. Skończył na szezlongu, z, dyskretnym przechyleniem na bok, on schował zaspermioną koszulę. Usunął ją z oczu. To było przynajmniej to, co mógł zrobić. Boże, czy to naprawdę się dzieje? " Nie chcę, żebyś odchodził" Blay usłyszał własny zgrubiały głos. " Wierzę w to " Blay spojrzał na te wszystkie worki. " Dlaczego teraz? " Zauważył parę z nich dzień przedtem, pod prześcieradłem, po ciężkim seksie. Byli tak blisko -‐ chociaż jeśli miałby być brutalnie szczery, może to było czysto fizyczne. Zabierając może. " Oszukiwałem samego siebie. " Saxton pokręcił głową. " Myślałem, że mogę to z tobą kontynuować w ten sposób -‐ ale nie mogę. To mnie zabija. " Blay zamknął oczy. " Wiem, dużo w tej dziedzinie -‐ " " To nie jest to samo, o czym ja mówię. " 108

Kiedy Khill zajął całą przestrzeń między nimi, Blay miał ochotę krzyczeć. Ale co by to dało: okazało się, że on i Saxton trafili do tego samego narożnika w tej samej bolesnej chwili. Jego kochanek spojrzał na bagaż. " Właśnie skończyłem to zadanie dla Ghroma. To dobry czas, aby zrobić sobie przerwę, wyprowadzić się i znaleźć inną pracę -‐ " " Czekaj, więc opuszczasz też króla? " Blay zmarszczył brwi. " Jakiekolwiek rzeczy stały się między nami, musisz nadal pracować dla niego. To jest ważniejsze niż nasz związek. " Saxton opuścił oczy " Podejrzewam, że jest to dla Ciebie o wiele łatwiejsze do powiedzenia. " " Nieprawda" Blay odpowiedział ponuro. " Boże, jestem tak... przepraszam." "Nie zrobiłeś nic złego, musisz wiedzieć, że nie jestem na ciebie zły czy rozgoryczony. Zawsze byłeś szczery i zawsze wiedziałem, że to wszystko zakończy się w ten sposób. Ja po prostu nie znałem porządku chronologicznego -‐ Nie wiedziałem, że... aż dotarłem do końca. Co nastąpiło teraz.” O, kurwa. Choć wiedział, że Saxton ma rację, Blay poczuł kompulsywną potrzebę walki o nich. " Słuchaj, byłem naprawdę rozproszony przez ostatni tydzień, i przepraszam. Ale rzeczy mają tendencje do regulacji, a ty i ja powrócimy do normalności" " Jestem w tobie zakochany. " Blay zamknął usta z klapnięciem. " Jak widzisz, " Saxton kontynuował ochryple, " nie jest to, coś, co mogłoby się zmienić. To jest to co czuję -‐ i jestem przestraszony, moje głupie emocje spowodowały że oddaliliśmy się od siebie. " Blay zerwał się na równe nogi i ruszył po lekko tkanym dywanie do drugiego samca. Kiedy dotarł do swojego celu, Poczuł jak ciężar spadł mu z serca, był tak rozklejony, że pragnął aby Saxton go przytulił. Kiedy przytulił swojego pierwszego prawdziwego kochanka do siebie, poczuł, tą znajomą różnicę w ich wysokości i ten cudowny zapach, wspaniałej wody kolońskiej, część jego 109

chciała debatować ich zerwanie, aż oboje zdecydują się dać sobie znów szansę. Ale to nie było fair. Tak jak Saxton, miał mgliste pojęcie, że to wszystko skończy się w pewnym momencie. I tak samo jak jego kochanek, był zaskoczony, że to nastąpiło już teraz. Jednak to nie zmienia wyniku. Saxton cofnął się " Nigdy nie planowałem zaangażować się emocjonalnie. " " Przykro mi... tak... tak mi przykro... " Cholera, to było wszystko, co wychodziło z jego ust. " Dałbym wszystko żeby wyszło inaczej. Szkoda, że nie mogę... być inny. " " Wiem" Saxton wyciągnął rękę i odgarnął dłonią włosy z boku twarzy. " Wybaczam ci -‐ a ty musisz wybaczyć sobie. " Nieważne, że nie był pewien, czy mógł to zrobić -‐ zwłaszcza w tej chwili, i jak kurwa zwykle, więź emocjonalna sprawiła, że nie chciał i nie mógł się zmienić kiedy po raz kolejny został okradziony z czegoś, czego pragnął. Khill był dla niego przekleństwem, kurwa, facet naprawdę nim był. *** Piętnaście mil na południe od posiadłości Bractwa na szczycie góry, Assail obudził się na swoim okrągłym łóżku w jego okazałym głównym apartamencie w swojej rezydencji na rzece Hudson. Nad nim, w lustrzanych panelach zamontowanych na suficie, jego nagie ciało było miękkie i lśniące w blasku świateł zainstalowanych wokół podstawy materaca. Wszędzie wokół ośmiokątnego pokoju było ciemno, rolety wewnętrzne nadal były opuszczone w dół, ukrywając nadejście nocy. Kiedy rozważał zbudowanie domu z przeważają ilością szyb, wiedział że wiele wampirów uznałoby taką kwaterę za niedopuszczalną. Większość w ogóle starała się unikać posiadłości. Zbyt duże ryzyko w ciągu dnia. Assail, jednak nigdy nie był skłonny do konwencji, także niebezpieczeństwa wynikające z mieszkania w budynku ze zbyt dużym dostępem do światła było 110

czymś czym dało radę zarządzać dzięki komuś. Wstając, podszedł do biurka, zalogował się na swoim komputerze, i uzyskał dostęp do systemu zabezpieczeń, który monitoruje nie tylko dom, ale cały teren. Alarm zabrzmiał kilka razy podczas wcześniejszych godzin dnia powiadamiając, nie o zbliżającym się ataku, ale o pewnego rodzaju aktywnościach, które zostały zgłoszone przez Program filtrujący systemu zabezpieczeń. Prawdę mówiąc, nie miał siły, by być nadmiernie zainteresowanym, niepożądaną oznaką, że musi się pożywić -‐ Assail zmarszczył brwi kiedy przejrzał raport. Cóż, nie było to pouczające. I w istocie, to właśnie dlatego zainstalował wszystkie te mechanizmy gwarantujące zachowanie równowagi politycznej. Na zdjęciach z tylnych kamer, obserwował, jak postać, ubrana w śnieżny kamuflaż nadjeżdża na nartach biegowych poprzez las, zbliżając się do jego domu, od północy. Ktokolwiek to był, pozostał ukryty wśród sosen dla większości, i badał właściwości z różnych dających przewagę pozycji przez około dziewiętnaście minut... zanim przemierzając zachodnią granicę drzew, przeszedł do nieruchomości sąsiada, schodząc w dół na lód. Dwieście metrów później mężczyzna zatrzymał się, wyciągnął znowu lornetkę, i wpatrywał się w dom Assaila. Potem krążył wokół półwyspu, który sterczał z rzeki, wrócił do lasu, i zniknął. Zginając się bliżej w stronę ekranu, Assail odtwarzał podejście, powiększał by zidentyfikować rysy twarzy, jeśli to możliwe, ale nie było. Głowa była pokryta maską dzianiny, z wycięciami tylko na oczy, nos, i usta. Z włożoną kurtką i spodniami narciarskimi, mężczyzna został zakryty w całości. Assail, uśmiechnął się do siebie, jego kły mrowiły w odpowiedzi terytorialnej. Były jednak dwie strony, które mogły być zainteresowane jego działalnością, a wychodząc na światło dzienne, zrobił rozpoznanie dotyczące rządów panujących podczas tego rekonesansu, było jasne, że ta ciekawość nie została wygenerowana przez Bractwo: Ghrom nigdy nie użyłby ludzi do innego celu niż jako ostatnia deskę ratunku jeśli chodzi o źródło pokarmu, a 111

żaden wampir nie może wytrzymać takiej ilości promieni słonecznych bez zamiany w pochodnię. Więc pozostaje ktoś z ludzkiego świata i był tylko jeden samotny mężczyzna mogący mieć z tego korzyść i posiadający wystarczającą ilość zasobów, aby spróbować wyśledzić jego i jego miejsce pobytu. " Wchodź ", powiedział, zanim usłyszał dźwięk pukania w jego drzwi. Kiedy para mężczyzn weszła, nie kłopotał się, aby odwrócić wzrok od ekranu komputera. " Jak spałeś? " Odpowiedział znajomy, głęboki głos, "Jak nieżywy. " " Jakie to szczęście dla Ciebie. Złe samopoczucie z powodu różnicy między strefami czasowymi może być udręką, tak słyszałem. Mieliśmy gości dziś rano, tak przy okazji. " Assail pochylił się na bok, tak aby jego dwaj towarzysze mogli przejrzeć nagrania. To było dziwne mieć domowników, ale on będzie musiał przyzwyczaić się do ich obecności. Kiedy przybył do Nowego Świata, to była podróż w pojedynkę, a on został stworzony aby utrzymywać ten stan rzeczy z licznych powodów. Sukces w swojej wybranej dziedzinie, jednak, wymagał pełnomocnictwa więc zatrzymał niektóre kopie zapasowe i tylko dla ludzi którzy posiadali jego częściowe zaufanie i byli jego rodziną. Oraz parze z nich zaoferował unikalne korzyści. Jego dwaj kuzyni byli rzadkością w gatunku wampirów: zestaw identycznych bliźniąt. Gdy byli ubrani, jedynym sposobem, którym można było ich rozróżnić, był jeden pieprzyk za uchem; cała reszta, od ich głosów i ich ciemnych oczu, podejrzanie mocno umięśnionych ciał, była swoim lustrzanym odbiciem. " Idę, " Assail ogłosił. " Jeśli nasz gość przyjdzie ponownie, bądźcie gościnni, dobrze? " Ehric, starszy o kilka minut, obejrzał się, jego twarz była podświetlona przez blask wokół podstawy łóżka. Było coś złego w tej przystojnej kombinacji cech -‐ do tego stopnia, że prawie poczuł litość dla intruza. " To będzie przyjemność, zapewniam cię. " " Utrzymaj go przy życiu. " " Oczywiście. " 112

" To jest cienka linia, z której wasza dwójka często nie zdaje sobie sprawy. " " Zaufaj mi ". " To nie o to kim ty jesteś zaniepokojony." Assail spojrzał na drugiego " Czy mnie rozumiesz? " Bliźniak Ehric'a pozostał milczący, choć mężczyzna zrobił jeden ukłon. Ta niechętna reakcja precyzowała dlatego Assail wolałby zachować jego nowe życie prostym. Ale to było niemożliwe, aby być w więcej niż jednym miejscu na raz -‐ i to naruszenie prywatności było tego dowodem, że nie mógł zrobić wszystkiego sam. " Wiesz, jak mnie znaleźć ", powiedział zanim zostawił ich samych w swoim pokoju. Dwadzieścia minut później, opuścił dom wyprysznicowany, ubrany i będąc za kierownicą swojego kuloodpornego Range Rovera. Śródmieście Caldwell w nocy było piękne na odległość, w szczególności, gdy wjeżdżało się na most. Dopiero kiedy przeniknął do systemu sieci ulic miasta, osad kanalizacyjny stał sie wyraźny: uliczki z ich brudnymi zaspami i ich emanującymi wyrzuconą zawartością koszów na śmieci, pół zamrożeni bezdomni ludzie opowiadali prawdziwą historię o newralgicznym punkcie władzy Jego robota, była tutaj. Kiedy dotarł do Galerii Sztuki Benloise, zaparkował z tyłu, w jednym z dwóch miejsc, które były równoległe do budynku za obiektem. Kiedy wyszedł z SUVa, zimny wiatr przeniknął pod jego płaszcz z wielbłądziej wełny i musiał trzymać dwie połówki razem, kiedy przeszedł na chodnik, zbliżając się do drzwi w rozmiarze przemysłowym. Nie musiał pukać. Ricardo Benloise miały mnóstwo ludzi pracujących dla niego, i nie wszyscy z nich byli pracownikami typu asysta-‐ dealer-‐ współpracownik: ludzki samiec wielkości parku rozrywki otworzył mu wejście i stanął z boku. " Czy on Cie oczekuje? " " Nie, nie oczekuje. " Disneyland skinął głową. " Chcesz zaczekać w galerii? " 113

" Tak byłoby w porządku. " " Chcesz się czegoś napić? " " Nie, dziękuję". Kiedy szli przez teren biura, do przestrzeni wystawienniczej, szacunek przyznawany Assailowi był teraz rzeczą nową -‐ zarobioną przez obu wielkimi zamówieniami produktów, które zostały wprowadzone w równym stopniu jak została rozlana krew niezliczonych ludzi: Dzięki niemu, samobójstwa wśród uciskanych mężczyzn w wieku osiemnastu do dwudziestu dziewięciu lat z kryminalno narkotykowymi aktami osiągnęły najwyższy poziom wszechczasów w mieście, dzięki czemu trafiły nawet do krajowych wiadomości. Wyobraź to sobie. Kiedy prezenterzy i dziennikarze próbowali zrozumieć sens tragedii, on nadal kontynuował wzrost swojego biznesu za pomocą jakichkolwiek niezbędnych środków. Umysły ludzkie strasznie podlegały sugestii; to nie wymagało prawie żadnego wysiłku poza tym, aby pośrednicy dilerzy trenowali przystawianie swoich pistoletów do skroni i odciąganie spustu. W ten sposób powstaje pewien rodzaj pustki, więc wymagało to chemicznej suplementacji. Assail miał narkotyki. Uzależnieni mieli gotówkę. System gospodarczy przeżył więcej niż wymuszoną reorganizację. " Pójdę do niego, " powiedział mężczyzna udając się do ukrytych drzwi. " I dam mu znać, że tu jesteś. " " Nie spiesz się. " Zostawiając swoje własne urządzenia, Assail spacerował wokół posiadającej wysokie sufity, otwartej przestrzeni, łącząc ręce i umieszczając je na swoich małych plecach. Od czasu do czasu, zatrzymywał się, aby spojrzeć na ‘sztukę’, która została zawieszona na ścianach i ściankach działowych i przypomniał sobie, dlaczego ludzie powinni być wykorzenieni, przez korzystnie powolne i bolesne środki. Używając papierowych talerzy przyczepionych do taniej wiórowej tablicy i pokrytej odręcznymi cytatami z reklamy telewizyjnej? Autoportret powstał podczas czyszczenia zębów? I równie obraźliwe były przesadzone tablice zamontowane obok informacji deklarujących ten nonsens nazywany 114

nową falą amerykańskiego ekspresjonizmu. Tak wiele komentarzy na temat kultury wyrażonych na tak wiele sposobów. " On jest już gotowy. " Assail uśmiechnął się do siebie i odwrócił się " Jak przychylnie. " Gdy wszedł przez te podstępne drzwi i szedł w górę na trzeci poziom, Assail nie czuł się winny, że jego dostawca jest podejrzliwy i chce więcej informacji o swoim największym kliencie. Po tym wszystkim, w krótkim czasie, handel narkotykami w mieście został przekierowany na nowo i przejęty przez kogoś zupełnie nieznanego. Mógł szanować pozycję mężczyzny. Ale kopanie skończy się tutaj. Na szczycie zestawu schodów przemysłowych, dwoje innych dużych facetów stało przed innymi drzwiami, pewni i stali, jak ściana nośna. Podobnie jak strażnik na pierwszym piętrze, otworzyli szybko i skinęli na niego z szacunkiem. Po drugiej stronie, Benloise siedział na końcu długiego, wąskiego pokoju, który miał okna w dół jednego z boków i tylko trzy meble: jego podniesione biurko, które było tylko grubą płytą z drewna tekowego z lampą modernistyczną i popielniczką dla niego; jego krzesło, jakiegoś nowoczesnego pochodzenia; i drugie siedzenie naprzeciwko niego dla pojedynczego gościa. Człowiek we własnej osobie, był jak jego środowisko: schludny, nadgorliwy i czytelny w swoim rozumowaniu. W rzeczywistości jednak okazało się, że nielegalny handel narkotykami wymagał zasad zarządzania i umiejętności interpersonalnych Dyrektora Generalnego, co oznacza długą drogę, jeśli chcesz zarobić miliony -‐ i zatrzymać pieniądze. " Assail. Jak się masz? " drobny pan wstał i wyciągnął rękę. "To jest nieoczekiwana przyjemność. " Assail podszedł, uścisnął, co zostało wyciągnięte w jego stronę i nie czekał na zaproszenie aby usiadł. " Co mogę dla ciebie zrobić? " Benloise sam powiedział, przysiadając na krześle. Assail wyjął kubańskie cygara z wewnętrznej kieszeni. Wycinając 115

koniec, pochylił się do przodu i umieścił lekceważąco kawałek po prawej stronie na biurku. Kiedy Benloise zmarszczył brwi, jakby ktoś nasrał na jego łóżku, Assail uśmiechnął się krótko błyskając swoimi kłami." To jest to, co ja mogę dla ciebie zrobić. " " Och ". " Zawsze byłem prywatnym człowiekiem, prowadząc prywatne życie z wyboru. " Odłożył maszynkę i wziął swoją złotą zapalniczkę. Zapalił zapalniczkę, pochylił się i zaciągnął się aby cygaro trwale się zapaliło. " Ale ponad i poza tym, jestem biznesmenem angażującym się w niebezpiecznym handlu. W związku z powyższym, jakiekolwiek wtargnięcie na moją własność majątek lub wtargnięcie na moją anonimowość odbieram jako bezpośredni akt agresji ". Benloise uśmiechnął się łagodnie i delikatnie zasiadł z powrotem na krześle jak na tronie. " Szanuję to, oczywiście, ale jestem skonfundowany, dlaczego czujesz potrzebę, aby zwrócić na to mojej uwagi. " " Ty i ja zawarliśmy wzajemnie korzystne relacje, i bardzo pragnę by kontynuować ten związek. " Assail zaciągnął się cygarem, uwalniając chmurę francusko – niebieskiego dymu. " W związku z tym, chcę odpłacić ci się podwójnie szacunkiem, ale chce być szczery zanim podejmę działania, że jeśli odkryję jakąkolwiek osobę na moim terenie, której ja nie zaprosiłem, nie tylko ją usunę, ale przeprowadzę też śledztwo" znowu dmuchnął " i zrobię to, co muszę zrobić aby bronić swojej prywatności. Czy wyrażam się wystarczająco jasno? " Brwi Benloise spadły nisko, jego ciemne oczy zbystrzały. " Czy tak jest? " Assail mruknął. Była, oczywiście, tylko jedna odpowiedź. Zakładając, że człowiek chce żyć znacznie dłużej niż do następnego weekendu. " Wiesz, przypominasz mi swojego poprzednika, " Benloise powiedział ze swoim angielskim akcentem. "Czy spotkałeś Wielebnego? " " Obracaliśmy się w niektórych z tych samych kręgów, tak. " " Zginął dość gwałtownie. Około rok temu od teraz? Jego klub został wysadzony w powietrze. " " Wypadki się zdarzają. " 116

" Zazwyczaj w domu, tak słyszałem. " " Coś mogę pamiętać. " Kiedy Assail skierował oczy prosto na niego, Benloise pierwszy porzucił jego spojrzenie. Przeczyszczając gardło, największy importer narkotyków na wschodnim wybrzeżu przetoczył dłoń po swoim błyszczącym biurku, jakby chciał wyczuć słoje drewna biegnące przez drewno tekowe. " Nasza firma, " Benloise powiedział, " ma delikatny ekosystem, dla solidności finansowej, musi być starannie utrzymana. Stabilność jest rzadka i bardzo pożądana przez ludzi takich jak ty i ja. " " Zgadzam się. I w tym celu planuję wrócić po zakończonym wieczorze po moją płatność okresową, jak zostało to zaplanowane. Jak mam to w zwyczaju, przyjdę do ciebie w dobrej wierze, i nie daję żadnego powodu abyś wątpił we mnie lub moje intencje ". Benloise zaprezentował inny gładki uśmiech. " Sprawiasz, że to brzmi tak, jakbym stał za tym wszystkim " przeniósł rękę dookoła, machając lekceważąco go w powietrzu, " cokolwiek cię zdenerwuje. " Przechylając się, Assail opuścił brodę i spojrzał. "Nie jestem zdenerwowany. Jeszcze. " Jedna z rąk Benloise ukradkiem znikła z oczu. Ułamek sekundy później Assail usłyszał jak otwierają sie drzwi w dole na drugim końcu pomieszczenia. Utrzymując swój głos niskim, Assail powiedział: "To było z uprzejmości dla Ciebie. Następnym razem jeśli znajdę kogoś na mojej własności, nieważne czy ich wyślesz czy nie, nie będę nawet w połowie tak uprzejmy. " Po czym wstał i zgasił palące się cygaro na biurku. " Życzę ci delikatnego, dobrego wieczoru ", powiedział, zanim odszedł. Tłumaczenie: magdalena.bojka1

117

CZTERNAŚCIE Jeśli mowa o późnym starcie. Kiedy Khill zmaterializował się z dala od rezydencji, nie mógł uwierzyć, że jest 10 w nocy, a oni dopiero zaczynali. Bractwo zostało zatrzymane w gabinecie Ghroma na jakąś wieczność, a kiedy on i John zostali w końcu wpuszczeni, V oświadczył, że ma żelazny dowód na winę Bandy Drani, a to doprowadziło do półgodzinnej rozmowy o tym śmieciu Xcorze i jego kumplach. Pojawiło się wiele kreatywnych zastosowań słowa kurwa, a także kilka zajebistych sugestii na miejsca, w które można byłoby im wetknąć jakieś przedmioty. Nigdy nie pomyślał o grabiach ogrodowych na przykład. Zabawa. Zabawa. I Blay opuścił to wszystko. Materializując się w lesie w południowo zachodniej części posiadłości, Khill powstrzymał się przed zrobieniem czegokolwiek by zatrzymać faceta – choć faktem też było, że wojownik poszedł na górę i już nie wrócił. I choć większość wypadków zdarza się w domu, zakładał, że się nie pośliznął i upadł czy coś. Chyba, że Saxton grał piłką z marmuru w łazience. Czując jakby sam siebie walnął w twarz spoglądał na ośnieżony krajobraz kiedy John, Rankohr oraz Z pojawili się obok niego. Współrzędne, które zostały znalezione w telefonach tych złodziei samochodu z poprzedniej nocy, wskazywały pozornie opuszczone nieruchomości oddalone o dziesięć czy piętnaście mil od miejsca gdzie dogonił swojego skradzionego Hummera. -‐ Co do diabła? -‐ ktoś odezwał się, więc spojrzał przez ramię i pomyślał to samo na widok wyłaniającego się za nimi kanciastego, wysokiego jak kościelna wieża i wyglądem przypominającego kosz na śmieci budynku. -‐ Hangar samolotowy – powiedział Zbihr i zaczął iść w jego kierunku. -‐ Na pewno.

118

Khill, zamykał pochód, w razie gdyby ktoś postanowił wyskoczyć z nienacka. Blay zmaterializował się znikąd. Samiec był ubrany w skóry i ciężko uzbrojony, jak każdy z nich. Widząc go, stopy Khill zwolniły, a następnie zatrzymały się, grzęznąc w śniegu, głównie dlatego, że nie chciał stracić równowagi i wyglądać jak idiota. Boże, pomyślał, że Blay wygląda jak ponury skurczybyk, gdy ten zaczął iść w tym samym kierunku co oni. Jakieś problemy w raju?13. Mimo, że nie nawiązali żadnego kontaktu wzrokowego, Khill czuł się zmuszony do powiedzenia czegokolwiek. -‐ Co się... -‐ Nie dopowiedział ‘dzieje’, nie skończył pytania. Po co? Facet przeszedł koło niego jakby go tam nie było. -‐ Jestem świetny-‐ Khill wznowił mozolną wędrówkę przez pokrywę lodową. –Wszystko świetnie, dzięki, że pytasz. Oh, masz jakieś problemy z Saxtonem? Serio? Co myślisz o tym byśmy, gdzieś wyskoczyli napić się i porozmawiali o tym? Tak? Świetnie. Mogę być twoim pocieszeniem— Przerwał swoją fantazję, kiedy wiatr zmienił kierunek, a do jego nozdrzy dotarł słodki i obrzydliwy odór. Wszyscy złapali za broń i skupili się na hangarze. -‐ Jesteśmy pod wiatr – Powiedział cicho Rankohr – Musi być tam wielki jak dupa bałagan. Cała piątka zbliżyła się do obiektu ostrożnie, rozchodząc się, wachlując i przeszukując teren oświetlony błękitną księżycową poświatą w poszukiwaniu jakiegoś ruchu. Hangar miał dwa wejścia, jedno było dwuskrzydłowe i wystarczająco szerokie, by zmieścić skrzydła samolotu, oraz drugie dla ludzi, wyglądające jak wejście dla lalek w porównaniu do pierwszego. I Rankhor miał rację: mimo, że lodowate zimowe podmuchy uderzały w nich do głębi, zapach wystarczył by szarpać wnętrzności nosa i to nie w pozytywnym sensie. Masakra, zimno zazwyczaj maskuje smród. Komunikując się za pomocą sygnałów ręcznych, podzielili się na dwie grupy, on i John wzięli jedną stronę podwójnych mamucich drzwi, a Rankhor, Blay i Z mniejsze wejście. 13

taaaaak!!!! FUCK U SAXTON:D:D 119

Rankhor kierował nimi i sprzęgał ich do działania. Jeśli w środku byłaby drużyna piłkarska reduktorów, wysłanie tego Brata przodem miało sens, ponieważ miał on wsparcie jakiego nie miał nikt: jego bestia kochała reduktorów i to nie w romantycznym sensie. Mówiąc o jego cukiereczkach 14 Hollywood uniósł rękę nad głowę. Trzy… dwa… jeden… i przemknął w całkowitej ciszy, popchnął drzwi i wślizgnął się do środka. Za nim wszedł Z i Blay. Khill poczuł jak serce bije mu jak szalone ze strachu, że mężczyzna wskoczył w nieznane bez niczego prócz pary czterdziestek15, co mogłoby go chronić. Boże, myśl, że Blay mógłby dziś zginąć, na jego oczach, podczas tego byle jakiego zadania, sprawiała, że chciał zatrzymać to całe bronienie, całe to gówno i zmienić Blaya wojownika w Blaya bibliotekarza. W modela. Fryzjera... Przeraźliwy gwizd, który przyszedł nie więcej niż sześćdziesiąt sekund później był wybawieniem. To był, Z oczywiście. Sygnał dla niego i Johna by zmienili pozycje, i przetasowali się do teraz otwartych drzwi, i weszli przez... Okej, wow. Mówiąc o oleju i pieprzonym, kurwa smrodzie... Trójka, która weszła pierwsza świeciła latarkami, przecinając światłem mrok i oświetlając to co w pierwszej chwili wyglądało na tafle czarnego lodu. Tyle, że to nie było czarne i to gówno nie zostało zamrożone. To była skrzepnięta krew ludzka, jakieś trzysta galonów. Połączona z całym mnóstwem Omegi. Hangar chwilę temu, był miejscem masywnej indukcji na wielką skalę, w tym gospodarstwie, podczas gdy z zewnątrz wyglądało jakby nigdy nic się nie działo. -‐ Zgaduję, że chłopcy, którzy spuścili ci manto, byli na czele piekielnej partii – Powiedział Rankhor. -‐ Gadasz – mruknął Z. Światła latarek oświetliły stary zagrzybiały samolot z tyłu hangaru i nic więcej. Z pokręcił głową. -‐ Chodźmy przeszukać teren na zewnątrz, tu nic nie ma. 14

reduktorzy ;D kaliber broni

15

120

*** Biorąc pod uwagę, że domek wyglądał nieszczególnie z zewnątrz, jak typowy myśliwski domek w lesie, pana C kusiło, aby ominąć to cholerstwo. Wnikliwość jednak miała swoje zalety. Położenie domku z milą lub dwoma obszaru ziemi dookoła, sprawiała, że może być wykorzystany kiedyś jako siedziba. Jeśliby się zastanowić, to mądrzej było sprawdzić jego użyteczność, zanim użył tamtego hangaru do największej w indukcji w historii społeczeństwa reduktorów. Ale wówczas priorytetem było: Po pierwsze, musiał zdobyć kontrolę; po drugie, uzasadnić awans; po trzecie, musiał zająć się tymi wszystkimi nowymi reduktorami. A to oznaczało, że potrzebuje zasobów. Szybko. Wielki bałagan, który nastąpił po niechlujnej, doniosłej ceremonii Omegi i okresie przyprawiającym o mdłości, który trwał przez nieskończoną liczbę godzin, pan C zapakował nowych rekrutów na szkolny autobus, który ukradł z firmy handlującej używanymi ciężarówkami tydzień temu. Mimo wyczerpania i dyskomfortu fizycznego byli dobrymi chłopaczkami, siadali na siedzeniach, po dwóch jakby byli na jakiejś pieprzonej arce Noego. Stamtąd odwiózł ich osobiście-‐ nie ufał i nie powierzyłby takiego ładunku nikomu – zawiózł ich do Brunswickiej Szkoły dla Dziewcząt. Nieistniejąca już, prywatna szkoła podstawowa znajdowała się na przedmieściach, na trzydziestu pięciu zapomnianych, zarośniętych, rozpadających się akrach ziemi. Pogłoski o tym, że teren jest nawiedzony trzymały normalnych ludzi z dala. Na razie, Społeczeństwo reduktorów było dzikimi lokatorami, ale znak „Na sprzedaż” stojący koło drogi znaczył, że może to zmienić jak tylko wyciągnie trochę gotówki. Z jego chłopcami kończącymi przemianę w szkole, zabójcami w śródmieściu nękającymi Bractwo, działał na własną rękę, dodając niewielkie aktywa do majątku pozostawionego w społeczeństwie, wliczając w to ten odcinek głównie pustego lasu na północ od miasta. Choć zaczynał wierzyć, że marnuje czas. Stąpając po ganku domku, poświecił latarką w najbliższe okno. Kuchenka. Drewniany stół z dwoma krzesłami. Trzy prycze, bez materacy i 121

pościeli. Kuchnia ze spiżarnią. Z tyłu znalazł pusty agregat na gaz i zardzewiały zbiornik na ropę, który sugerował, że to miejsce miało jakieś ogrzewanie kiedyś. Wracając do frontu, nacisnął na klamkę, drzwi okazały się zamknięte. Nieważne. Nie ma tam nic wielkiego. Wyciągnął z kurtki mapę, zlokalizował swoje położenie. Zaznaczył mały kwadrat na mapie, wyjął kompas i skierował się na północny zachód. Zgodnie z tą mapą, którą znalazł w dawnej siedzibie reduktorów, ten teren miał jakiś pięćset akrów i takie domki znajdowały się w różnych odstępach od siebie, na całym terenie. Wywnioskował, z tego, że obozowali tu różni ludzi, że był to pewnego rodzaju współczesny teren łowiecki, który przegrał z ciężarem nowojorskich podatków i został odkupiony przez Reduktorów z powrotem w latach osiemdziesiątych. Przynajmniej tak było napisane odręcznie w rogu, Bóg jeden wie, czy reduktorzy są nadal właścicielami. Biorąc pod uwagę stan finansowy organizacji, stary dobry stan Nowy Jork może mieć prawo podatkowe wielkości goryla albo może przejęli już to wszystko. Przerwał rozmyślanie i sprawdził kompas jeszcze raz. Kurde, był chłopcem z miasta, a oni nie cierpieli rycia na zewnątrz w lasach wieczorem, brodząc przez śnieg, zaznaczając to gówno na mapie, jak jakiś strażnik leśny. Ale musiał zobaczyć na własne oczy gdzie miał pracować więc nie miał wyjścia. Przynajmniej miał źródło zysku na oku. Za dwadzieścia cztery godziny, kiedy ci jego chłopcy staną na nogi, miał zamiar zacząć ponownie napełniać kasetki pieniędzmi. To był pierwszy stopień do regeneracji. Krok drugi? Dominacja nad światem. Tłumaczenie: nuffanilia

122

PIĘTNAŚCIE Krwawiła. Kiedy Layla spojrzała na papier toaletowy w swojej dłoni, czerwona plama na białej powierzchni była równorzędna z krzykiem. Sięgając za siebie, poczerwieniała i musiała złapać się ściany, aby utrzymać równowagę. Z jedną ręką na podbrzuszu, a drugą rzuconą na umywalkę, a następnie o framugę drzwi do sypialni, potknęła się i poszła prosto do telefonu. W pierwszym odruchu chciała wezwać Dr Jane, ale zdecydowała przeciwnie. Przypuszczając, że właśnie roni, chciała oszczędzić Khillowi gniewu Najsamca – pod warunkiem, że ukryje to pod szlafrokiem. A skorzystanie z prywatnego lekarza Bractwa, prawdopodobnie nie było najlepszym sposobem na zachowanie tajemnicy. Poza tym był tylko jeden powód krwawienia kobiety – i pytania o jej chcączkę oraz o to jak została obsłużona, pojawiłyby się nieuchronnie. Z szuflady przy stoliku nocnym, wyjęła mały czarny notes. Znalazła numer do kliniki rasy i wykręciła go drżącymi rękami. Gdy chwilę później odkładała słuchawkę, była już umówiona za pół godziny. Tyle, że nie miała pojęcia jak się tam dostanie. Nie mogła się zdematerializować – była zbyt rozemocjonowana, a poza tym nie było to wskazane dla kobiet w ciąży. A ona nie czuła się na siłach, by sama tam pojechać. Lekcje Khilla były wszechstronne, ale nie mogła sobie wyobrazić siebie, że w tej sytuacji miała jechać autostradą i starać się nadążyć w natłoku ludzkiego ruchu ulicznego. Fritz Perlmutter był jedynym wyjściem. Podchodząc do szafy wnękowej, wyszukała miękką, luźną sukienkę, skręciła w grubą linę i umocowała między swoimi nogami, z pomocą kilku par bielizny. Rozwiązanie kwestii jej krwawienia było niewiarygodnie nieporęczne i utrudniało jej chodzenie, ale w tej chwili był to najmniejszy z jej problemów. Telefon do kuchni upewnił ją, że kamerdyner ją zawiezie.

123

Teraz musiała zejść schodami do przedsionka, a potem wsiąść do limuzyny, starając się nie spotkać żadnego samca w rezydencji. Kiedy już miała opuścić swój pokój, złapała swoje odbicie w lustrze wiszącym na ścianie. Jej biała szata i formalne uczesanie ogłaszały jej status Wybranki jak nic innego nie mogłoby – nikt z gatunku, poza świętymi samicami Pani Kronik, nie ubierał się w ten sposób. Nawet gdyby pojawiła się pod przybranym nazwiskiem, które podałaby recepcjonistce, każdy mógłby domyślić się, że przynależy do innego świata. Zrzucając togę, próbowała wciągnąć na siebie spodnie do jogi, ale przez wyściółkę, która sobie zaaplikowała było to niewykonalne. Dżinsy, które kupiła razem z Khillem, również odpadały. Unosząc luźną sukienkę na ramiączkach, użyła papierowych ręczników z łazienki, które pomogły załatwić jej problem, a potem udało jej się włożyć dżinsy. Ciężki sweter dodał objętości i ciepła, a opaska na włosach sprawiła, że wyglądała prawie normalnie. Wychodząc z pokoju, ściskała mocno komórkę, którą dał je Khill. Pomyślała przez chwilę żeby zadzwonić, ale tak naprawdę, co tu było do powiedzenia? Czy miał większy wpływ niż ona na przebieg tego co się z nią działo – och, najdroższa Pani Kronik, traciła swoje młode. Ta myśl pojawiła się w jej głowie, gdy dotarła do szczytu schodów: traciła ich młode. Właśnie w tym momencie. Naprzeciwko królewskiego gabinetu. Nagle sufit przestronnego i okazałego foyer, zwalił jej się na głowę, a ściany ścisnęły tak, że nie mogła złapać tchu. „Wasza łaskawość?” Otrząsając się, spojrzała w dół na czerwony chodnik. Fritz stał u podnóża schodów, na jego cudownej, starej twarzy malował się wyraz niepokoju. „Wasza łaskawość, idziemy teraz?” Kiedy przytaknęła i zaczęła schodzić ostrożnie w dół, nie mogła uwierzyć, że wszystko na nic, wszystkie te godziny wysiłku z Khillem… mrożące następstwa, kiedy nie śmiała się poruszyć … rozmyślania i obawa, i cicha, zdradliwa nadzieja. Fakt, że oddała swoje dziewictwo na nic. 124

Ból i uczucie porażki, jakiego miał doznać Khill, niezmiernie dodawały się do jej własnego cierpienia. Podczas jej chcączki, złożył w ofierze własne ciało, jego pragnienie posiadania młodego z własnej krwi, sprowokowało go do zrobienia czegoś, czego w innym wypadku nigdy, by nie wybrał. Biologia miała własny plan, który niczego nie ułatwiał. Utrata … wciąż czuła, że to jej wina. *** Sierść psa, który cię ugryzł. Saxton wierzył, że to było prymitywne, ale teraz był skłonny tak powiedzieć. Stojąc nago przed lustrem w łazience, ułożył wysuszone suszarką włosy i przeciągnął prze nie palcami w górę. Fale ułożyły się jak zwykle, blond kosmyki znalazły perfekcyjne ułożenie, stanowiąc uzupełnienie jego kwadratowej, gładkiej twarzy. Obraz, któremu się przyglądał, był dokładnie taki sam, jak poprzedniej i wcześniejszych nocy, a jednak czuł jakby to znajome odbicie, należało do innej osoby. Jego wnętrze bardzo się zmieniło, chociaż wydawało się, że rozsądnie byłoby przypuszczać, że zmiana dotyczy tylko wyglądu zewnętrznego. Ale tak nie było. Odwracając się i podchodząc do szafy wnękowej, domyślał się, że nie powinien być zaskoczony, każdy jego wewnętrzny i zewnętrzny smutek, jego fałszywe opanowanie. Po rozmowie z Blayem, zajęło mu godzinę przeniesienie wszystkiego, co było w sypialni jego kochanka, z powrotem do apartamentu w głębi korytarza. Była to kwatera, którą otrzymał na początku kiedy przybył do rezydencji, jednak, gdy sprawa z Blayem zaczęła się rozwijać, jego rzeczy stopniowo migrowały do innego pokoju. Proces przemieszczania przyrastał, zupełnie jak jego miłość: jedna koszula i jedna para butów, pewnej nocy szczotka do włosów, i skarpetki następnej … rozmowa była przerywnikiem siedmiogodzinnych erotycznych maratonów, dążących do wanny lodów kawowych Brayers jedzonych jedną łyżeczką. Nie był świadomy drogi jaką przebyło jego serce, podobnie jak turysta zagubiony na pustkowiu. Pół mili i mógłbyś zobaczyć miejsce, z którego 125

zacząłeś, potrafiłbyś z łatwością odnaleźć powrotną drogę do domu. Ale dziesięć mil i kilka rozwidleń drogi później, nie było już powrotu. A wtedy nie pozostaje nic innego, jak tylko zebrać swoje zasoby, zbudować sobie schronienie i zapuścić świeże korzenie. Uznał, że mógłby budować swoje nowe, osobiste miejsce na ziemi z Blayem. Tak, było. Poza tym, jak długo mogłaby przetrwać miłość bez prawdziwej wzajemności? Ogień potrzebuje tlenu, aby go rozniecić, tak samo emocje. Nie, jeśli chodziło o Khilla, najwyraźniej. Nie dla Blay. Saxton postanowił jednak nie opuszczać królewskiego dworu. Blay miał, co do tego rację. Ghrom potrzebował go, a on lubił swoją pracę tutaj. To było szybkie tempo, wyzwanie … i jego egoistyczne pragnienie, by być tym prawnikiem, który zreformuje prawo we właściwy sposób. Przypuszczał, że tron nie zostanie obalony, a on nie straci głowy pod rządami nowego reżimu. Ale nie możesz przeżyć życia martwiąc się o takie rzeczy. Odsuwając wełniany garnitur w kurzą stopkę z szafy, wybrał zapinany na guziki z kamizelką i położył wszystko na łóżku. To było smutne, raczej nieatrakcyjny banał, iść szukać czegoś apetycznego, co pomogłoby zaaplikować lek na ból emocjonalny, ale on przedkładał orgazm ponad ckliwe upijanie się. Co, więcej, maksyma: udawaj tak długo, dopóki nie znajdziesz celu, była prawdziwa. I było to szczególnie prawdziwe, gdy tak patrzył na siebie, ubranego, przed lustrem do podłogi w łazience. Zdecydowanie miał to coś i to pomagało. Zanim wyszedł, sprawdził dwa razy swój telefon. Stare Prawo zostało przerobione zgodnie z poleceniem Ghroma i teraz był w pogotowiu, czekając na następne zadanie. Wyobrażał sobie, że dość szybko by się o tym dowiedział. Ghrom był notorycznie wymagający, ale nigdy nierozsądny. Tymczasem, zamierzał utopić swoje smutki w jakimś apetycznym, dwudziestoletnim, wysokim, wysportowanym sześciopaku. 126

Najlepiej ciemnowłosym. Albo blond. Tłumaczyła: SarahRockwell

127

SZESNAŚCIE " Ktoś już tu był". Gdy Rankhor mówił, Khill wyjął latarkę i świecił dyskretnie w dół na ziemię. Rzeczywiście, ślady na śniegu były świeże, niezasypane przez fruwające płatki... więc tamci poszli bezpośrednio na polanę w lesie. Wyłączył światło, skupił się na domku myśliwskim przed sobą, który zdawał się być opuszczony na chłodne dni: brak dymu który wirowałby z kamiennego komina, bez poświaty od oświetlenia i co najważniejsze, bez zapachów niczego. W pięciu okrążali domek, krążąc po polanie i przemykając ukradkiem do szerszego narożnika. Kiedy nie było żadnej reakcji obronnej, stawili się wszyscy na płytkim ganku i przyjrzeli wnętrzu przez pojedynczo szklone okna. " Nada " mruknął Rankhor podchodząc do drzwi. Szybki test klamki -‐ zamknięte. Brat uderzył ogromnym ramieniem w panel drzwi i części pofrunęły, fragmenty zamka spadały rozproszone razem z odłamkami drewna. " Cześć, kochanie, jestem w domu, " krzyknął Hollywood, kiedy wmaszerował do środka. Khill i John, zgodnie z uzgodnieniami zatrzymali się na ganku, a Blay i Z zajęli się przeszukiwaniem. Wokół nich w lesie było cicho, ale jego bystre oczy prześledziły te ślady... ktoś po pobycie w domku, udał się w kierunku północno-‐zachodnim. Cholernie dobra sugestia, ktoś był tu przed nimi, przeszukując nieruchomość w tym samym czasie. Człowiek? Reduktor? Bardziej ten drugi, biorąc pod uwagę wszystkie gówna w tym hangarze -‐ i fakt, że cała ta nieruchomość była nadzorowana i dzięki temu stosunkowo bezpieczna. Chociaż najpierw będą musieli zamówić Stanley Steemer16 do posprzątania tego bałaganu. 16

profesjonalna firma sprzątająca

128

Głos Blaya dotarł przez otwarte drzwi. " Mam coś. " Sytuacja ta nadwyrężyła całą silną wolę Khilla, by nie przerwać umowy o pilnowaniu lasu i nie obrócić się, by zajrzeć do środka -‐ i nie dlatego, że szczególnie przejmował się tym co zostało znalezione. Przez cały czas ich śledztwa, on ciągle sprawdzał Blaya, sprawdzał, by zobaczyć, czy jego nastrój się nie zmienił. Jeśli już, to było tylko coraz gorzej. Słyszał ciche głosy, najpierw w chacie, a następnie troje z nich się pojawiło. " Znaleźliśmy skrytki, " ogłosił Rankhor, kiedy rozpiął kurtkę i wysunął długi, cienki metalowy pojemnik. " Będziemy go otwierać później. Znajdźmy właściciela tych śladów, chłopcy. " Zdematerializowali się na odległość pięćdziesięciu do sześćdziesięciu stóp, rozsypali się przez drzewa, śledząc ślady w śniegu, posuwali się po cichu. Pół mili dalej natknęli się na reduktora. Samotny zabójca maszerował przez pokryty śniegiem las tak, że tylko człowiek z przeszkoleniem olimpijskim mógł utrzymać takie tempo, dłużej niż kilkaset metrów. Ubrania miał ciemne, plecak z tyłu i fakt, że szedł sam był tylko kolejną wskazówką, że to wróg: większość Homo Sapiens w takich ciemnościach bez latarki, nie byłaby w stanie poruszać się tak szybko. Przy pomocy sygnałów wydawanych rękami, Rankhor ustawiał grupę w formację trójkąta wokół reduktora. Kontynuując marsz wraz z nim, obserwowali go z odległości mniej więcej boiska do piłki nożnej, a następnie, wszystko na raz, zmniejszyli odległość, otoczyli zabójcę i zablokowali go z czterech stron celując do niego z broni. Reduktor zatrzymał się. Był nowym rekrutem, jego ciemne włosy i oliwkowa cera sugerowały, że był Meksykaninem, a może był pochodzenia włoskiego i zapunktował nieokazywaniem strachu. Wyglądało na to, że cierpiał, ale tylko spokojnie obejrzał się przez ramię, jakby na potwierdzenie, że naprawdę wpadł w zasadzkę. " Jak się masz? " wycedził Rankhor.

129

Reduktor nie fatygował się odpowiedzią, było to różne do tego, co widzieli ostatnio. W przeciwieństwie do innych, to nie był młody punk kłapiący gębą i wymachujący gnatem. Spokój, kalkulacja... opanowanie, był rodzajem wroga, który zwiększał twoją wydajność pracy. Nie do końca to było złe... I oczywiście, jego ręka zniknęła w płaszczu. " Nie bądź głupi, stary " szczeknął Khill, w tej samej chwili przygotowując się do umieszczenia kulki w draniu. Reduktor nie zaprzestał. W porządku. Pociągnął jebany spust i wypuścił sukę. *** Reduktor natychmiast upadł w śnieg, Blay zamarł z broną w miejscu. Inni zrobili to samo. W cichych sekundach, które przebrzmiały, patrzyli na zastrzelonego zabójcę. Żadnego ruchu. Żadnej odpowiedzi wokół. Khill obezwładnił to coś, i wydawało się, że jednak był tylko ten jeden. Zabawne, nawet jeśli Blay nie słyszałby strzału w lewym uchu, wiedziałby że to Khill był strzelcem -‐ wszyscy inni daliby przeciwnikowi kolejną szansę na przemyślenie. Rankhor gwizdnął krótko, tym samym dając sygnał do zakończenia. Poruszali się jak stado wilków nad powaloną zdobyczą, szybko i pewnie, kroczyli w śniegu z podniesioną bronią. Zabójca pozostał całkowicie nieruchomy -‐ jednak nie była to śmierć w rodzinie, że tak powiem. Do tego potrzebny był stalowy sztylet w klatce. Ale był to pożądany stan. Chcieli, żeby był w stanie mówić. Lub ostatecznie, był w stanie, by zmusić go do rozmowy – Później, kiedy odtwarzał sobie ponownie to co się stało... gdy jego umysł kipiał i spalał się obsesyjnie na faktach... kiedy nie spał w dzień próbując poskładać jak to wszystko się potoczyło, z nadzieją na zmiany w procedurze, które zapewniłby że taka sytuacja nigdy, przenigdy nie zajdzie ponownie... Blay zaczął rozmyślać o skurczu.

130

Ten mały skurcz w ramieniu. To tylko samoistna drgawka, pozornie niezwiązana z żadną świadomą myślą bądź wolą. Nic niebezpiecznego. Żadnego sygnału tego co nadchodziło. Tylko skurcz. Oprócz następnego ruchu, w oka mgnieniu, zabójca nie wiadomo skąd wyciągnął pistolet. To nigdy wcześniej się nie zdarzyło – w jednej sekundzie leżał martwy na ziemi, a za chwilę, świadomie strzelał w koło. I zanim dźwięk wystrzałów ucichł, Blay spostrzegł przerażający obraz, Zbihra dostającego kulkę prosto w serce. Uderzenie było tak silne że zatrzymało pęd Brata, odrzuciło go w tył i zwaliło z nóg z rozpostartymi ramionami. Nastąpiła natychmiastowa zmiana. Nikt nie chciał już przesłuchiwać drania. Cztery sztylety błysnęły wysoko. Cztery ciała skoczyły. Cztery ramiona cięły w dół zimnymi, ostrymi nożami. Cztery cięcia uderzyły, jedne po drugich. Jednak było już za późno. Zabójca zniknął tuż spod nich, ich broń przeszyła zabarwiony czarną mazią śnieg, gdzie leżał wróg, zamiast pustą klatkę piersiową. Jednakże -‐ czas na pytania w sprawie bezprecedensowego zniknięcia będzie później. W tej chwili mieli rannego wojownika. Rankhor rzucił się na Brata, usiadł na nim okrakiem, w sposób oznaczający cokolwiek lub wszystko. " Z? Z? Och, matko rasy -‐ " Blay wyjął telefon i zadzwonił. Kiedy Manny Manello odebrał, nie było czasu do stracenia. "Mamy rannego Brata. Postrzał w klatkę piersiową -‐ " " Poczekaj! " Niespodziewanie usłyszeli głos Z. I wtedy ramię Brata wystrzeliło w górę wskazując na Rankhora. " Złaź ze mnie! " " Ale udzielam ci pierwszej pomocy -‐ " " Prędzej umrę, niż cię pocałuję, Hollywood. " Z próbował usiąść, jego oddech był ciężki. "Nawet o tym nie myśl." " Halo? " Głos Manello dźwięczał z telefonu. " Blay? " " Poczekaj chwilę-‐ " 131

Khill padł na kolana obok Zbihra i pomimo tego, że Brat nie lubił być dotykany, chwycił go pod jedną pachą i pomógł podnieść się ze śniegu. " Mam klinikę na linii " powiedział Blay. " Jak się czujesz? " W odpowiedzi, Z sięgnął i zdjął kaburę sztyletów. Potem pociągnął w dół zamek błyskawiczny swojej skórzanej kurtki i rozerwał jego biały T-‐shirt do połowy. Aby odsłonić najpiękniejszą kamizelkę kuloodporną jaką Blay kiedykolwiek widział. Rankhor opadł z ulgą -‐ tak, że Khill musiał złapać faceta wolną ręką i trzymać go nad ziemią. " Kevlar " Blay wymamrotał do Manello. " Dzięki Bogu, że był ubrany Kevlar. " " To świetnie, ale słuchaj, musisz zdjąć kamizelkę i sprawdzić, czy utrzymała kulę, okay? " " Zrozumiałem. " Spojrzał na Johna i ucieszył się widzi faceta na nogach, dwa pistolety w gotowości, oczy skanujące okolicę, podczas gdy reszta z nich szacowała szkody. " Zajmę się tym." Blay zawahał się, ale przykucnął przed Bratem. Khill miał jaja, żeby nawiązać kontakt fizyczny ze Zbihrem, ale on nie miał zamiaru tego robić bez jego wyraźnej zgody. "Dr Manello chce wiedzieć, czy możesz zdjąć kamizelkę, dzięki czemu możemy zobaczyć, czy są jakieś rany? " Z szarpnął ramionami, a następnie się skrzywił. Pochylił się, by spróbować ponownie. Po trzeciej próbie, udało mu się podnieść ręce do rzepów, ale nie przypuszczali, by mógł zrobić więcej. Blay przełknął ślinę. " Mogę się tym zająć? Obiecuję nie dotykać cię, na tyle na ile to tylko będzie możliwe. " Gramatyka jest świetna. Ale on był poważny. Z uniósł oczy na niego. Były czarne z bólu, a nie żółte. " Rób co musisz synu. Będę to trzymać mocno. " Brat spojrzał w bok, z twarzą mocno wykrzywioną grymasem i blizną w kształcie S biegnącą od nasady nosa do kącika ust. Po tym surowym wykładzie, Blay nakazał rękom, by były stabilne i pewne, a nakaz był jako tako wykonany: Oderwał rzepy mocujące na 132

ramionach, rozdzieranie było głośniejsze niż krzyk w jego głowie, a następnie zdjął kamizelkę, przerażony tym, co myślał że znajdzie. Był tam duży okrągły ślad, bezpośrednio w centrum szerokiej, umięśnione piersi Z. Dokładnie tam gdzie było serce. Ale to był siniak. Nie dziura. To był tylko siniak. " Tylko powierzchowne rany. " Blay wbił palec w gęste pasy kamizelki i znalazł pocisk. "Mogę wyczuć kulę w kamizelce-‐ " " To dlaczego nie mogę podnieść mojego -‐ " Zapach świeżej krwi Brata zdawał się uderzyć we wszystkich, w tym samym czasie. Ktoś przeklął i Blay pochylił się. " Trafił cię też pod ramieniem. " " Źle? " zapytał Z. " Sprawdź jak to wygląda, jeśli możesz. " powiedział Manello przez telefon. Blay podniósł ciężkie nogi i błysnął latarką na bok Z. Widocznie kula weszła do tułowia przez małą, niezabezpieczoną kieszeń kamizelki pod spodem na dole -‐ jeden -‐ na -‐ milion strzałów, ale jeśli chciałbyś to powtórzyć, nigdy, by się to nie udało. Kurwa. "Nie widzę rany wylotowej. Po prawej stronie jego żeber jest głęboki otwór wlotowy." " Oddycha stabilnie? " Zapytał Manello. " Cierpi, ale stabilnie. " " Czy udzieliliście mu pierwszej pomocy? " " Groził wykastrowaniem Hollywooda, jeśli zastosuje jakąkolwiek resuscytację usta-‐usta. " " Słuchaj, pozwól mi się tylko zdematerializować. " Z zakaszlał trochę. " Daj mi jakiś pokój –" W tym momencie, wszyscy zaczęli wyrażać różne opinie, ale Zbihr nic sobie z tego nie robił. Przepchnął ludzi z dala, zamknął oczy i... Gdy nic się nie stało, Blay wiedział, że mieli prawdziwy problem. Tak, Zbihr nie został zabity i było cholernie dużo lepiej, niż byłoby gdyby nie miał kamizelki. Ale nie był w stanie przenieść się sam – a oni byli w środku

133

nigdzie, tak głęboko w lesie, że nawet gdyby wzywali wsparcie, nikt nie będzie w stanie dać im SUVa w obrębie kilku kilometrów od nich. A co gorsze? Blay miał poczucie, że zabójca, który został zdjęty, był czymś znacznie więcej niż przeciętnym reduktorem. Nie mówiąc już o tym, gdyby nadeszły posiłki. Zabrzmiał dźwięk smsa w czyimś telefonie i Rankhor spojrzał w dół. "Kurwa. Pozostali wspierają centrum miasta. Musimy sobie poradzić z tym na własną rękę. " " Cholera, " mruknął Zbihr pod nosem. Tak. To tyle o ukrywaniu tego. Tłumaczenie: Fiolka2708

134

SIEDEMNAŚCIE Tego Xcor sie nie spodziewał. Kiedy on i jego żołnierze zmaterializowali się w umówionym miejscu w celu wspólnego pożywienia się, nastawiał się, że nieruchomość będzie zaniedbana lub może na granicy zaniedbania, w miejscu z takim stanem majątku, że kobieta może być zmuszona do sprzedaży swoich żył i seksu aby utrzymać się na powierzchni. Nic z tych rzeczy. Okolica posiadłości była porównywalna do standardu glymerii, rozległy dworek wznosił się na wzgórzu świecąc ciepłym światłem, teren był zadbany przez cały czas, mniejsza chatka służących, znajdująca się za bramą była w idealnym stanie, mimo jej oczywistego wieku. Może była dalszą kuzynką z jakiegoś wielkiego rodu? " Kim jest ta kobieta? " Zapytał Dholor. Jego zastępcą wzruszył ramionami. " Nie znam, jej rodziny osobiście. Ale sprawdziłem wartość jej linii rodu. " Dookoła, jego wojownicy byli nerwowi, ich buty do walki były oblepione przez śnieg leżący pod ich stopami, gdy przebierali nogami w miejscu, oddech rozszerzał ich nozdrza, jakby byli końmi wyścigowymi stojącymi w bramie. " Można się tylko zastanawiać, czy ona wie, do kogo zgłosiła się na ochotnika, " mruknął Xcor, nie szczególnie przejmując się czy kobieta to zrobiła czy też nie. "Czy mogę? " Zapytał Dholor. " Tak, zanim inni pękną z pragnienia i włamią się do jej ładnego domku." Dholor zdematerializował się w osobliwych drzwiach frontowych, sklepionych w górnej części i z małą latarnią, której można by oczekiwać w wyposażeniu domku dla lalek. Mężczyzna będący jego prawą ręką, nie został jednak przekonany przez urok. Oświetlenie znajdujące się nad nimi nagle

135

zgasło, z pewnością dlatego, że Dholor tego chciał, pukanie żołnierza było ciężkie i szybkie, nakazujące, nie pytające. Chwilę później, wrota otworzyły się. Blask wysypał się w noc, pojawiły się tak intensywne złoto-‐żółte promienie światła sprawiając wrażenie, że pokrywa śnieżna topniała – a w samym środku po tego pięknego oświetlenia, postać kobiety odcinała ciemność, ukazując sylwetkę. Była naga. A zapach, który dryfował na lodowatym wietrze wskazywał, że jest bardzo gotowa. Cypher warknął cicho. " Zachowaj jasny umysł, " rozkazał Xcor. " Ażeby twój głód nie został użyty jako broń przeciwko nam. " Dholor mówił do niej, a potem sięgnął do wewnętrznej kieszeni, aby wyjąć gotówkę. Samica zaakceptowała to, co zostało jej dane, a następnie wyciągnęła jedną rękę wysoko na ościeżnicy, wygięła swoje ciało tak, że jej soczyste piersi zostały skąpane w tym miękkim świetle. Dholor zerknął przez ramię i skinął głową. Pozostali nie czekali na kolejne wezwanie. Strażnicy Xcor'a zbiegli się w drzwiach, ich samcze ciała były tak duże, i w takiej ilości, że samica natychmiast stała się niewidoczna. Z przekleństwem, wszedł i dobrze je zamknął. Cypher naturalnie wszedł pierwszy, biorąc jej usta i pełne piersi, ale nie był sam. Trzech kuzynów walczyło o pozycję, jeden stanął za nią i wygiął jej biodra, nacierając swoim kutasem na jej tyłek, dwaj pozostali dosięgli jej sutków i jej płci, ich ręce kłębiły się jak w mrowisku. Dholor mówił wśród rosnących jęków." Ja zostanę na zewnątrz na straży. " Xcor otworzył usta, aby się zamienili, a następnie zorientował się, że to by wyglądało tak jakby chciał uniknąć tej sytuacji, a to byłoby mało męskim zachowaniem. " Idź, " mruknął. "Będę strzegł wnętrza. " Jego mężczyźni podnieśli kobietę, ich dłonie ze sztyletami trzymały za jej ramiona, uda i talię, i wszyscy zanieśli ją na tyły dla wspólnej wygody. Xcor był tym, który zamknął drzwi i upewnił się, że nie było w nich żadnego urządzenia blokującego. Był także jedynym we wnętrzu domku, 136

który mógł się tym zając. Kiedy jego dranie niosły posiłek w kierunku ognia, gdzie duży dywan z futra rozłożony był płasko na podłodze, pochylił się do najbliższego okna, podniósł kotarę, i sprawdził taflę szkła. Stare i ołowiowe, z drewnianymi wspornikami, nie ze stali. Nie zabezpieczone. Dobrze. " Niech ktoś we mnie wejdzie" kobieta jęczała niskim głosem. Xcor nie kłopotał się, aby się upewnić, czy została obsłużona czy nie -‐ chociaż jej rosnący jęk sugerował, że była. Zamiast tego, rozejrzał się wokół szukając drzwi i innych miejsc w, których mogła zostać zastawiona zasadzka. Okazało się, że nie ma żadnych. Domek nie miał drugiego piętra, szkielet dachu unosił się nad jego głową, była tylko płytka łazienka, której drzwi były otwarte, światło ujawniało wannę stojącą na pazurach i staroświecki zlew. Otwarta kuchnia posiadała odcinek blatu i kilka skromnych urządzeń. Xcor rzucił okiem na akcję. Kobieta leżała na plecach, jej ramiona odwiedzione od jej tułowia, szyja wyeksponowana, nogi rozłożone szeroko. Cypher ją dosiadał, rytmicznie wpychając się w nią, jej głowa poruszała się tam i z powrotem na białym futrze, które absorbowało łomotanie. Dwoje z kuzynów uczepiło się jej nadgarstków, a inny wyciągnął swojego fiuta i pieprzył nim jej usta. W istocie byłą niewielka jej część, nie pokryta przez wampirzych samców, a jej ekstaza była oczywista nie tylko dla oka, ale i dla ucha: Wokół erekcji wchodzącej i wychodzącej z jej pulchnych ust, jej ciężki oddech i erotyczne jęki uciekały do kojącego, pachnącego jej płcią powietrza. Xcor podszedł do zlewozmywaka. Nie było w nim nic, żadnych zalegających resztek po posiłku, żadnych w połowie napełnionych porzuconych szklanek. Były naczynia w szafkach, jednak kiedy otworzył europejskich – rozmiarów lodówkę, butelki białego wina leżały poziomo ułożone na półkach. Męskie przekleństwo przeniosło jego oczy z powrotem do gry i zabawy. Cypher właśnie dochodził, jego ciało pochylało się do przodu, podczas gdy jego głowa została wyrzucona do tyłu – a podczas jego uwolnienia, jeden z kuzynów zepchnął go z drogi, zajmując jego miejsce, unosząc żeńskie biodra i zakopując swoje podniecenie w jej mokrej, różowej płci. W końcu 137

Cypher wydawał się całkowicie zadowolony z zamiany miejsc; wyszczerzył kły, pochylił głowę pod teraz -‐ falującą piersią swojego towarzysza, i wyskoczył do piersi samicy, żeby mógł karmić się blisko jej sutka. Jeden z nich doszedł w jej ustach, a ona połknęła jego uwolnienie, ssąc główkę fiuta w desperackich szarpnięciach, a następnie puszczając go i liżąc, trzymając w swoich śliskich ustach, jakby była wciąż głodna. Ktoś inny przejął wkrótce zobowiązanie, pogrążając kolejne pobudzenie między jej wargi, rytm silnego napierania, który wykonywał w jej ustach był identyczny z rytmem wykonywanym między jej nogami, odbijając ja tam i z powrotem, co wydawało się ją kręcić. Xcor podszedł i dwukrotnie sprawdził łazienkę, ale jego pierwsza ocena była prawidłowa: Nie było gdzie się ukryć w jej ciasnych granicach. Po zabezpieczeniu wnętrza nie miał nic do zrobienia, poza oparciem się na rogu, który oferował mu największy wizualny dostęp, by był świadkiem karmienia. W miarę jak rzeczy stawały się coraz bardziej intensywne, jego wojownicy tracili pozory bycia cywilizowanym, przepychając się niczym lwy, przy świeżej zdobyczy, ich kły migały, ich oczy były dzikie z agresji, kiedy walczyli o dostęp. Nie stracili jednak całkowicie głowy. I opiekowali się kobietą. Wkrótce ktoś przeciął swoją żyłę i umieścił ją w jej ustach. Xcor spuścił oczy na swoje buty i pozwolił sobie kątem oka monitorować otoczenie. Nadszedł czas, kiedy robił się podniecony na ten widok -‐ nie dlatego, że był szczególnie zainteresowany seksem, ale bardziej z powodu, że zobaczył jedzenie, jego żołądek zaczął burczeć. I w związku z tym, w przeszłości, kiedy miał potrzebę wzięcia samicy, robił to. Zazwyczaj w ciemności, oczywiście, więc, droga dziewczyna nie mogła poczuć się urażoną lub się przestraszyć. Mógł sobie wyobrazić, pełne wyrazu zabawy samców gdy byli w swoim erotycznym ferworze, co miało za zadanie trochę poprawić ich wygląd. Teraz, co? Czuł się dziwnie odłączony od tego wszystkiego, jakby oglądał zespół mężczyzn przenoszących ciężkie meble, albo grabiących trawnik. To przez jego Wybrankę, oczywiście. 138

Mając swoje usta naprzeciw jej czystej skóry, patrząc w jej świecące zielone oczy, czując jej delikatny zapach, był całkowicie obojętny w stosunku do uroków kobiety znajdującej się naprzeciw ognia. Och, jego Wybranka... nigdy nie miał pojęcia że taka łaska może istnieć, a ponadto, nigdy nie przypuszczał, że chciałby zostać dotknięty tak całkowicie, więc to, to było tak całkowicie sprzeczne z nim. Była jego przeciwieństwem, uprzejma i szczodra kiedy on był brutalny i bezlitosny, piękna w przeciwieństwie do jego brzydoty, eteryczna przeciwko jego brudowi. Ale oznaczyła go. To było pewne, jakby uderzyła go i zostawiła bliznę głęboko w jego ciele, był ranny i osłabiony przez nią. Nie mógł nic z tym zrobić. Nawet myśl o chwilach, które dzielił z nią, kiedy była w pełni ubrana, a on został tak ciężko ranny, były wystarczające, aby zaczął poruszać swoimi biodrami, seks na pocieszenie nie wydawał się w ogóle dobrym pomysłem: Nawet gdyby nie stali po różnych stronach wojny o tron, ona nigdy nie pozwoliłaby aby przyszedł do niej, tak jak to robi samiec, który jest zainteresowany wartościową samicą. Tej wietrznej jesiennej nocy, kiedy spotkali się pod tym drzewem, została wezwana do odbycia ważnej służby w swoim umyśle. Nie miało to z nim nic wspólnego. Ale och, jednak jej chciał... Nagle, kobieta przed eksplozją uwolnienia wygięła się unosząc i przestając, była coraz bliższa orgazmu, skoncentrował się na niej. Jakby wyczuwając jego podniecenie, jej zrelaksowane, rozmyte spojrzenie podryfowało w jego kierunku i krótkie zaskoczenie zamigotało na jej twarzy – niewiele z tego mógł zobaczyć przez przedramię owinięte wokół jej szyi oferujące jej pożywienie. Szok rozszerzył jej oczy. Ona najwyraźniej nie zauważyła jego obecności wcześniej, ale teraz, kiedy to się stało, strach, nie pasja, wyraźnie w niej rozgorzał. Nie chcąc zakłócić akcji, potrząsnął głową i pokazał jej dłonią znak stop w celu uspokojenia jej, że nie będzie musiała znosić jego ugryzienia lub, co gorsza, jego płci.

139

Wiadomość najwyraźniej podziałała, bo strach opuścił jej wyraz twarzy, a kiedy jeden z jego żołnierzy domagał sie swoim fiutem uwagi, wyciągnęła rękę i zaczęła gładzić jego główkę. Xcor uśmiechnął się do siebie w paskudny sposób. Ta kurwa miałaby go, a jednak jego ciało we wszystkich jego głupotach biologicznych, nalegało na reagowanie tylko na Wybrankę tak, jakby ta święta kobieta mogła jeszcze kiedykolwiek na niego spojrzeć drugi raz. Co za głupota. Sprawdzając swój zegarek, był zaskoczony, że karmienie trwa już od godziny. Niech tak będzie. Pod warunkiem, że jego pieski będą przestrzegać jego dwóch podstawowych zasad, pozwoli im kontynuować ale: muszą pozostać zasadniczo odziani, a ich broń miała być odbezpieczona w kaburach. W ten sposób, jeśli sytuacja ulegnie zmianie, mogą zacząć się szybko bronić. Był bardziej niż chętny, aby dać im czas. Po tej przerwie? Wielu z nich będzie w pełni ich wytrzymałości i przy obecnym rozwoju sytuacji z Bractwem... oni muszą być w tym stanie. Tłumaczyła: magdalena.bojka1

140

OSIEMNAŚCIE -‐Nie, Nie ma kurwa mowy. Khill musiał się zgodzić z Z, to była jedyna właściwa reakcja na ‘świetny’ pomysł Rankhora... Ich grupa przedzierała się przez las, Rankhor niósł większość ciężaru Z na sobie, podczas gdy reszta okrążyła ich, gotowa zdjąć w jednej chwili zagrożenie, które mogłoby grozić tej parze. Wracali do hangaru, a rozwiązanie ich problemu z przemieszczaniem się, zaproponowane przez Hollywooda wydawało się wiązać ze śmiertelnymi komplikacjami, a nie czymś co mogłoby im rzeczywiście pomóc. -‐ Jak trudne może być latanie samolotem? -‐ wszyscy, włączając Z, spojrzeli na niego, Rankhor wzruszył ramionami. -‐ No co?! Ludzie robią to cały czas. Z potarł pierś i powoli osunął się na ziemię. Wziął krótki oddech i potrząsnął głową. -‐ Po pierwsze, nie wiesz czy… to cholerstwo… w ogóle jest w stanie latać. Prawdopodobnie nie ma paliwa…. i nigdy wcześniej nie pilotowałeś samolotu. -‐ A mamy inne wyjście? Wciąż jesteśmy kawał drogi od jakiegokolwiek sensownego miejsca z którego można byłoby nas odebrać. Ty jesteś ranny i mogliśmy wpaść w pułapkę. Pozwól mi przynajmniej pójść tam i zobaczyć czy jestem wstanie uruchomić silniki. -‐ To zły pomysł. Nastała cisza, a Khill zaczął analizować wszystko spoglądając na wyjście z hangaru. Po chwili rzekł -‐Będę Cię krył. Zróbmy to. Koniec końców, Rankhor miał racje. Ewakuacja na nogach trwała za długo. Reduktor zniknął zanim go dźgnęli, nie odwrotnie. Omega dał swoim chłopcom jakieś specjalne moce czy co? Nieważne-‐ mądry wojownik nigdy nie lekceważy przeciwnika— zwłaszcza kiedy zranił jednego z nich. Musieli zabrać Z w bezpieczne miejsce,

141

jeśli oznacza to transport lotniczy, to niech tak kurwa będzie. On i Rankhor weszli jeden po drugim do hangaru i włączyli latarki. Samolot był tam gdzie go zostawili, z tyłu hangaru, wyglądał jak brzydki pasierb jakiegoś znacznie ładniejszego środku transportu, który już dawno uciekł z miejsca zbrodni. Khill podszedł bliżej i zobaczył, że śmigło wydawało się w porządku, a skrzydła, choć zakurzone utrzymały jego ciężar, gdy się na nich uwiesił. To że drzwi samolotu zaskrzypiały jak suka, gdy Rankhor je otworzył, było już jednak mniej optymistyczne. -‐bleh...-‐ mruknął Rankhor kiedy się cofnął. – śmierdzi jakby ktoś tu umarł. Człowieku, musiało śmierdzieć jak jasna cholera, jeśli Brat czuł różnicę mimo smrodu panującego w hangarze. Może to wcale nie był taki świetny pomysł.. Zanim Khill zaproponował wydanie drugiej opinii na temat smrodu, Rankhor zwinął się jak precel i przecisnął przez owalne wejście. -‐O kurde— kluczyki. Tu są kluczyki— możesz w to uwierzyć? -‐A co z benzyną? – mruknął Khill17 obracając się i świecąc dookoła latarką. Nic, po za brudną jak dupa podłogą. -‐ Może chciałbyś się trochę cofnąć, synu. -‐ Wykrzyknął Rankhor z kokpitu – Próbuję odpalić tę staruszkę. Khill odszedł kawałek, ale dajcie spokój, jeśli to cholerstwo stanie w płomieniach piętnaście stóp w tę czy wewtę nie zrobiłoby różnicy -‐ Wybuch był głośny, dym był gęsty, a silnik brzmiał jakby cierpiał na mechaniczny odpowiednik kokluszu. Ale to gówno się wyrównywało. Im dłużej pozwalali mu działać, tym warkot silnika stawał się bardziej rytmiczny i równy. -‐Musimy się stąd zabierać zanim się udusimy-‐ zawołał Khill w stronę samolotu. Jakby na zawołanie, Rankhor popchnął dźwignię czy coś, bo samolot ruszył do przodu skrzypiąc tak jakby każda nakrętka, każda śrubka w jego wnętrzu wyła z bólu. I to ma wzbić się w powietrze? 17

straaaasznie dużo mruczą ;) jak koty, a nie wampiry ;) 142

Khill pobiegł przodem łapiąc za podwójne wrota. Złapał za jedną stronę i z używając całej siły jaką miał popychał i rozrywał na kawałki, zatrzaski i zasuwy, które urwały się i latały w powietrzu i spadały na ziemię. Miał nadzieję, że samolot nie będzie czerpał z nich inspiracji. W świetle księżyca, wyrazy twarzy Johna i Blaya, były kurewsko bezcenne, kiedy widzieli ich ‘Ratunek’ w pełnej krasie. Khill wiedział co zobaczyli. Rankhor zaciągnął hamulce, a samolot znowu zaskrzypiał. -‐Ładujcie się – cisza. No poza świszczącym samolotem za nimi. -‐ Nie będziesz nim leciał -‐ Powiedział Khill, jakby do siebie. Rankhor spojrzał w jego stronę. -‐Słucham? -‐Jesteś zbyt cenny dla Bractwa. Jeśli samolot spadnie.. nie możemy stracić dwóch Braci. Nie mogę na to pozwolić. Ja jestem zbędny, ty nie. Rankhor otworzył usta jakby zamierzał się z nim kłócić. Ale zaraz je zamknął, a jego piękna twarz przybrała dziwny wyraz. -‐ On ma rację-‐ powiedział ponuro Z. – Nie mogę narazić Cię na niebezpieczeństwo. Hollywood. -‐ Pieprzyć to, mogę się zdematerializować z kokpitu jeśli… -‐ I myślisz, że będzie to możliwe jeśli samolot wpadnie w korkociąg? Gówno prawda. – Odgłos wystrzału. Odgłos wystrzałów uderzających w śnieg, dochodzących zza linii drzew przeszył im uszy. Wszyscy rzucili się do akcji. Khill wbiegł do samolotu rzucając się na miejsce pilota i starał się odnaleźć jakiś sens… kurwa, przełączników była cała masa. Bogom dziękować, że obejrzał … Rat-‐tat-‐tat-‐tat! … tyle filmów, że wiedział iż dźwignia z uchwytem to gaz, a pół kółka z krawatem to było coś co jak ciągniesz w górę to idziesz w górę, a jak pchasz w dół to idziesz w dół. -‐ Kurwa – mruknął18, schylając się tak nisko jak tylko mógł. Biorąc pod uwagę dźwięki, które się zaraz pojawiły, John i Blay odpowiedzieli strzałem, więc Khill usiadł trochę wyżej i mógł spojrzeć na rzędy przycisków, doszedł do wniosku, że mały z ikonką zbiornika na benzynę, był tym czego szukał. 18

znooooowu mrrrrrrruczy kit kat jeden ;D 143

Została jedna czwarta zbiornika. I to gówno pewnie było w połowie zastygłe. To był naprawdę zły pomysł. -‐ Dawajcie go tutaj! –krzyknął Khill, oceniając wielkość pustego miejsca po lewej. Rankhor wszedł ze Zbihrem, wrzucając go do samolotu z łagodnością robotnika portowego, Brat wylądował na jakiejś stercie, ale przynajmniej przeklinał. Co oznaczało, że jest na tyle przytomny żeby czuć ból. Khill nie czekał na jakieś bzdurne zamykanie drzwi. Puścił hamulec, docisnął gaz i modlił się by nie wpadli w poślizg na śniegu. Połowa szyby przed nim pękła kiedy przeleciała przez nią kula i odbiła się rykoszetem od kokpitu, zapach dobywający się z siedzenia obok, sugerował, że dostało kulkę w zagłówek. Co było lepszym miejscem dla niej od jego ramienia. Lub czaszki. Jedyną dobrą wiadomością było to, że samolot wydawał się gotowy do zabrania ich stamtąd w cholerę, że zardzewiały jak dupa silnik, kręcił śmigłem tak jakby wiedział, że od jego sprawnego działania zależało ich bezpieczeństwo19. W bocznych oknach widział jak krajobraz zaczął się przesuwać i skoncentrował się na tym, by utrzymać samolot na środku ‘pasa startowego’ pomiędzy dwoma rzędami drzew. -‐ Trzymaj się! – krzyknął przekrzykując hałas. Wiatr wdzierał się do kokpitu, jak wentylator przemysłowy wypełniając przestrzeń, gdzie wcześniej była szyba. Ale nie planował wzbijać się wystarczająco wysoko, by utrzymać wymagane ciśnienie. W tym momencie chciał jedynie minąć las przed nim. -‐Dajesz dziecino. Możesz to zrobić... dajesz...-‐ miał maksymalnie dociśnięty gaz, musiał nakazać swojemu ramieniu aby trochę popuściło, nie można było wyciągnąć więcej mocy i przez to wzniesienie tej cholernej maszyny, było tym kurewsko trudniejsze. Hałas był głośniejszy i głośniejszy. Drzewa znikały szybciej i szybciej. 19

POS – ma dwa znaczenia główne: Piece of shit lub Positively Outstanding Service. Sparafrazowałam to drugie. Ale jeśli ktoś uważa inaczej to się nie kłócę ☺ 144

Wyboje robiły się coraz gorsze, aż jego zęby dzwoniły, a on był święcie przekonany, że jedno lub oba skrzydła odpadną z zawiasów i przepadną. Zdając sobie sprawę, że nie ma czasu do stracenia, Khill pociągnął za dźwignię tak mocno jak tylko mógł, ściskając ją ciasno, jakby chciał w jakiś sposób przetłumaczyć samolotowi, by trzymał się kupy. Coś spadło z sufitu i sfrunęło w stronę Z. Mapa? Instrukcja obsługi? Kto to, kurwa, wiedział. Matko, drzewa na końcu były coraz bliżej, Khill pociągnął jeszcze mocniej, mimo, że dźwignia, była tak blisko niego jak to tylko możliwe – i wielka szkoda, bo pas startowy się kończył, a oni nadal nie odrywali się od ziemi— Dźwięk skrobania przeczesał brzuch samolotu, jakby zarośla pod nim starały się go chwycić. A drzewa były jeszcze bliżej niż wcześniej. Jego pierwszą myślą, gdy patrzył śmierci w oczy było to, że nigdy nie miał zobaczyć córki. Przynajmniej nie po tej stronie zasłony. Drugą i ostatnią, było to, że nie mógł uwierzyć, że nigdy nie powiedział Blayowi, że go kochał. We wszystkich minutach i godzinach i dniach jego życia, we wszystkich jego słowach wypowiedzianych przez lata ich męskiej przyjaźni, tylko go odpychał. A teraz było za późno. Debil. Jakim był kurwa debilem. Bo to było pewne jak piekło, że dziś podbije swoją kartę biblioteczną. Wyprostował się, a siła zimnego podmuchu uderzyła go w twarz, Khill spojrzał przed siebie w pośpiechu, wyobrażając sobie te sosny z przodu. Nie mógł ich zobaczyć ponieważ jego oczy były załzawione od wiatru. Otworzył usta i, wrzasnął dziko, łącząc swój głos z wiatrem. Do diabła, nie pójdzie na dno jak cipka. Wyciszony, z wzruszającym oh-‐proszę-‐Boże-‐uraaaaatuj-‐ mnieee. Pieprzyć to. Zamierzał spotkać się ze śmiercią z obnażonymi kłami i usztywnionym ciałem z sercem walącym nie ze strachu, ale z całego ładunku... „Ssij mi, Kostucho!” *** 145

Kiedy Khill próbował wznieść się w powietrze, Blay miał pistolet wycelowany w stronę linii drzew i strzelał jakby miał nieograniczoną ilość ołowiu, którego nie miał. Byli w kurewskiej dupie. On, John i Rankhor byli bez osłony, bez możliwości dowiedzenia się, ile Zabójców było w tych lasach, i na miły Bóg, wszystko, co ten archaiczny samolot robił to wypuszczanie toksycznej chmury i brzęczenie, jakby to był niedzielny spacer. Aha, i ten kawał gówna był daleki od bycia kuloodpornym, ale widocznie miał paliwo w zbiorniku. Khill i Z nie dadzą rady. Uderzą w las na końcu pola, zakładając, że najpierw nie zostaną wysadzeni w powietrze. W tym momencie, gdy wiedział, że tak czy inaczej wybuch samolotu był bliski podzielił się na pół. Jego fizyczna część pozostała skupiona na odpieraniu ataku, jego wyprostowane palce naciskały na spust, a oczy i uszy skupione na dźwiękach i ruchach wroga. Jego druga część była zaś w tym samolocie. To było tak, jakby oglądał własną śmierć. Mógł sobie wyobrazić, więc bardzo wyraźnie gwałtowne wibracje samolotu i te wybijające z kontroli wyboje i widok linii drzew zbliżających się do niego, oczywiście jakby patrzył oczami Khilla, a nie własnymi. Ten lekkomyślny skurwysyn. To nie był pierwszy raz, gdy Blay myślał, że on chce się zabić. Tak jak wiele razy na polu walki i poza nim. Ale teraz miał być pierwszy raz kiedy mu się uda -‐ Kula trafiła go w udo, a ból, który przemieścił się z nogi do serca, sugerował, że jego cała uwaga powinna skoncentrować się na walce: Jeśli chciał żyć, musiał być całkowicie skupiony. Ale nawet gdy ta świadomość go uderzyła, był ułamek sekundy, kiedy myślał żeby po prostu zakończyć to wszystko teraz. Skończyć z całym tym bezsensownym bzdurnym i karzącym życiem, tymi ‘już-‐prawie’ i ‘jeśli-‐tylko’, nieustającą chroniczną męką... był tak zmęczony tym wszystkim... Nie miał pojęcia co sprawiło, że uderzył w śnieg. 146

W jednej sekundzie patrzył w stronę samolotu czekając na wybuch i kulę ognia. W następnej leżał na ziemi, kopiąc łokciami w zamarzniętej ziemi, z pulsującą odporną na leczenie raną w nodze. Pop! Pop! Pop! -‐ Ryk, który zagłuszył dźwięk kul, był tak głośny, że pochylił głowę, by osłonić się przed kulą ognia z rozwalonego samolotu. Ale nie było ani światła, a nie gorąca. I ten dźwięk był nad głową... I wznosił się. To wiadro śrub naprawdę było w powietrzu. Nad nimi. Blay zrezygnował z patrzenia drugi raz w górę, na wszelki wypadek, jeśli dostał strzał w głowę, i jego postrzeganie rzeczywistości było zjebane. Ale nie było -‐ ten kawałek gówna do spryskiwania pól, był w powietrzu, zrobił masywny zwrot i obrał kierunek, który, jeśli pozostaną w górze, ostatecznie doprowadzi Khilla i Z do Bractwa. Jeśli będą mieli szczęście. Człowieku, ich lot nie wyglądał jak lot orła naprawdę lecącego po nocnym niebie. Bardziej jak wielka młoda jaskółka ze złamanym skrzydłem. Tam i z powrotem. Do przodu i do tyłu, przechylając się na boki. Jak coś co nie powinno latać ale jakoś mu się udało... po to, by szybko się rozbić i spłonąć w lesie... Nagle, coś złapało go za twarz, i walnęło go tak mocno, że padł na plecy i prawie upuścił swoją czterdziestkę20.. Dłoń -‐to była dłoń, która przykryła jego głowę, jak piłkę do koszykówki. A potem poczuł ogromny ciężar na klatce piersiowej, wgniatający go w śnieg, sprawiający, że ciężko mu było oddychać. Zastanawiał się czy nie musiał rozejrzeć się za swoją wątrobą. -‐Sprowadzisz z powrotem tu swoją pieprzoną głowę?-‐ wysyczał mu Rankhor do ucha -‐ Jak nie to dostaniesz kulkę. Znowu. Przerwa w strzelaninie przeciągała się z sekund do pełnej minuty, Reduktorzy wyszli z lasu przed nimi. Czterech zabójców pogromców szło przez śnieg z uniesioną i gotową do strzału bronią. -‐ Nie ruszaj się-‐ wyszeptał Rankhor – musimy udawać obaj. Blay robił co mógł, by go nie odetchnąć, mimo iż ogień w płucach kazał mu to zrobić. 20

kaliber broni 147

Próbował również nie kichać, choć płatki śniegu łaskotały go w nos. Czekał. Czekał. Czekał. John był trzy metry od nich. Leżał, a jego wykręcona sylwetka, powodowała ucisk na sercu Blaya. Facet prawie niewidocznie uniósł kciuk do góry jakby czytając w jego myślach. Dzięki Bogu. Kurwa. Blay rozejrzał się dookoła nie zmieniając niewygodnej pozycji, w której znajdowała się jego głowa, dyskretnie zmieniając pistolet na jeden z jego sztyletów. Jak szalony kalibrował ruchy reduktorów, ich trajektorie i ich broń. Nie miał prawie amunicji, a nie było czasu by załadował broń amunicją z pasa i wiedział, że John i Rankhor byli w podobnej sytuacji. Ostrza, które V wykonał ręcznie dla nich wszystkich były ich ostatnią deską ratunku. Bliżej. Bliżej. Gdy czterech zabójców było w końcu w jego zasięgu, jego wyczucie czasu było doskonałe. Reszty również. Skoczył na równe nogi i uderzył ze sztyletem na dwóch najbliżej niego. John i Rankhor zaatakowali resztę. Prawie natychmiast, więcej zabójców wyszło zza drzew, ale z jakiegoś powodu, prawdopodobnie dlatego, że osłabione społeczeństwo Reduktorów nie uzbrajało dobrze świeżo wcielonych do wojska nie było żadnych kul. Druga tura zabójców popędziła przez śnieg z bronią, której spodziewaliby się raczej na ulicy -‐ kije baseballowe, łomy, łyżka do opon, łańcuchy. Jak dla niego super. Był tak wkurwiony i nabuzowany, że mógł walczyć wręcz. Tłumaczenie: Nuffanillia

148

DZIEWIĘTNAŚCIE Siedząc na stole do badań w słabej, papierowej sukience, ze zwieszonymi z wyściełanej krawędzi bosymi stopami, Layla czuła się jakby była otoczona narzędziami tortur. I przypuszczalnie była. Wszelkiego rodzaju narzędzia ze stali nierdzewnej leżały na blacie przy zlewie, ich plastikowe opakowania wskazywały na to, że były sterylne i gotowe do użytku. Była w klinice Aghresa już całą wieczność. Albo jej się tak wydawało. W odróżnieniu od pospiesznej jazdy przez rzekę, jakby lokaj wiedział, że czas jest istotny, odkąd tutaj przybyła jedno opóźnienie goniło następne. Od papierkowej roboty, poprzez siedzenie w poczekalni, oczekiwanie na pielęgniarkę, aż do czekania na Aghresa żeby przedstawił wyniki badań jej krwi. To wystarczyło, żeby wywołać obłęd w głowie. Na ukos od miejsca, w którym siedziała, wisiał oprawiony w szkło obraz i ona nauczyła się go na pamięć, wszystkie pociągnięcia pędzla i kolory, bukiet kwiatów przedstawiający tętniące życiem niebieskości i żółcie. Podpis na obrazie głosił: Van Gogh. W tym momencie nie chciała zobaczyć irysów nigdy więcej. Przesunęła ciężar ciała i skrzywiła się. Pielęgniarka dała jej odpowiednią do jej krwawienia podkładkę i była przerażona, kiedy zdała sobie sprawę, że niedługo będzie potrzebowała następnej. Pukanie, drzwi otworzyły się, a jej pierwszym odruchem była ucieczka – co było niedorzeczne. Była tu gdzie musiała być. Tyle, że to była tylko pielęgniarka, która ją tutaj umieściła, pobrała próbki krwi, zbadała i dokonała niezbędnych wpisów w komputerze. „Przepraszam, ale był kolejny nagły wypadek. Zapewniam Cię, że jesteś następna.” „Dziękuję” Layla usłyszała siebie. Samica podeszła i położyła dłoń na ramieniu Layli. „Jak się czujesz?” Życzliwość sprawiła, że zaczęła szybko mrugać oczami. „Obawiam się, że będę potrzebowała następnej …” Spojrzała w dół na swoje biodra.

149

Pielęgniarka skinęła i ścisnęła ją delikatnie, zanim podeszła do szafki i wydobyła brzoskwiniowo opakowane kwadraty. „Mam tutaj więcej. Czy chciałabyś, żebym zaprowadziła Cię na dół do łazienki?” „Tak, proszę.” „Poczekaj, nie wstawaj jeszcze. Pozwól, że lepiej Cię okryję.” Layla spojrzała w dół na swoje splątane, zaciśnięte dłonie, wciąż niespokojne. „Dziękuję.” „Teraz możesz iść.” Coś miękkiego owinęło się wokół niej. „Okay, teraz możesz stanąć.” Ześlizgując się ze stołu, zachwiała się odrobinę, ale pielęgniarka tam była i podtrzymała ją za ramię. „Będziemy szły powoli.” I tak zrobiły. Na korytarzu, gdzie pielęgniarki biegały od sali do sali, ludzie przychodzili na umówione wizyty, a inny personel poruszał się w wyczerpującym pośpiechu… Layla nie mogła uwierzyć, że mogłaby być kiedykolwiek tak szybka. Opuszczając zgiełk, ona i jej życzliwa eskorta, zatrzymały się blisko ściany, by uniknąć zdeptania, ale inni byli całkiem mili. Jakby wiedzieli, że cierpi w jakiś poważny sposób. „Wejdę z Tobą” rzekła pielęgniarka, gdy dotarły do łazienki. „Ciśnienie Twojej krwi jest niskie i niepokoję się, że istnieje poważne ryzyko upadku, okay?” Layla skinęła głową, weszły i zamek został przekręcony. Pielęgniarka uwolniła ją od koca, a ona niezgrabnie przestawiając nogi, usunęła papier toaletowy. Siadając powiedziała „Najdroższa Pani Kronik…” „Szsz, wszystko okay, wszystko jest w porządku.” Pielęgniarka schyliła się i dała jej świeży tampon. „Zajmijmy się tym. Jesteś w porządku … tutaj, nie, musisz oddać to mnie. Oddamy to do laboratorium. Jest szansa, że to pozwoli ustalić dlaczego tak się stało, a ty będziesz chciała mieć te informacje, gdy spróbujesz ponownie.” Spróbować ponownie. Zupełnie jakby strata już się dokonała. Pielęgniarka trzasnęła rękawiczkami i wyciągnęła z szafki plastikową torebkę. Wszystko zostało dyskretnie i troskliwie zapakowane i Layla

150

patrzyła jak nazwisko, które podała zostało wypisane na torebce czarnym markerem. "Och, kochanie, wszystko w porządku." Siostra zdjęła rękawiczki, oderwała papierowy ręcznik z podajnika i uklękła. Unosząc delikatnie podbródek Layli, dokładnie osuszyła policzki, które były mokre od łez. „Wiem, przez co teraz przechodzisz. Sama też straciłam jedno.” Twarz pielęgniarki stała się piękna z wypisanym na niej współczuciem. „Jesteś pewna, że nie możesz zadzwonić do swojego samca?” Layla pokręciła tylko głową. „Cóż, daj mi znać jak zmienisz zdanie. Wiem, że to niełatwe widzieć go zdenerwowanym i zmartwionym, ale nie uważasz, że chciałby być z Tobą?” Och, jak miała o tym powiedzieć Khillowi? Wydawał się taki pewny wszystkiego, zwłaszcza, że już spojrzał w przyszłość i ujrzał oczy swojego młodego. To będzie szok. „Czy będę wiedziała, że kiedykolwiek byłam w ciąży?” wymamrotała. Pielęgniarka się zawahała. „Testy krwi mogą na to odpowiedzieć, ale to zależy od tego jak daleko jesteś w tym, co się dzieje.” Layla ponownie zagapiła się na swoje ręce. Jej kostki były białe. „Muszę wiedzieć, czy tracę młode, czy to po prostu normalne krwawienie, które pojawia się, gdy nie doszło do poczęcia. To jest ważne.” „Nie mnie o tym mówić, obawiam się.” „Jednak wiesz” Layla spojrzał w górę i napotkała wzrok samicy. „Prawda?” „Znowu, to nie moje zadanie …ale, biorąc pod uwagę ilość krwi?” „Byłam w ciąży.” Pielęgniarka wykonała ruch ręką, który miał symbolizować zasznurowanie ust. „Nie mów Aghresowi, że to powiedziałam, ale … prawdopodobnie tak. I musisz wiedzieć, że nie mogłaś zrobić nic, aby powstrzymać ten proces. To nie Twoja wina i nie zrobiłaś nic złego. Takie rzeczy się po prostu zdarzają.” Layla zwiesiła głowę. „Dziękuję Ci za to, że byłaś ze mną szczera. I … mówiąc prawdę, sądziłam, że tak się stanie.” „Samica wie. Teraz wracajmy. „Tak, dziękuję bardzo.” 151

Z tym, że Layla walczyła za swoimi majtkami, aby wsunąć je na miejsce, gdy wstała. Kiedy stało się jasne, że nie skoordynuje swoich rąk, wkroczyła pielęgniarka i udzieliła pomocy z godną pozazdroszczenia łatwością, co było żenujące i zatrważające. Być na łasce innych, przy takich prostych rzeczach. „Masz najbardziej zachwycający akcent” powiedziała pielęgniarka, gdy znów dołączyły do tłoku na korytarzu, ponownie przyklejone do swojej wąskiej ścieżki. „To, ze Starego Kraju – moi dziadkowie to aprobowali. Nienawidzili, że angielski stał się tutaj dominującym językiem. Uważali, że to będzie upadek rasy.” Rozmowy o niczym szczególnym, pomogły Layli skupić się na innych rzeczach, niż zastanawianie się jak długo będzie zdolna do tej podróży znowu … czy rzeczy związane z poronieniem okażą się jeszcze gorsze… i co cię wydarzy, gdy będzie musiała spojrzeć Khillowi w oczy i powiedzieć mu, że poroniła. Jakoś udało im się dotrzeć z powrotem do gabinetu lekarskiego. „To nie powinno już długo potrwać. Obiecuję.” „Dziękuję.” Pielęgniarka przystanęła przy drzwiach, a gdy jeszcze szła, cień przemknął w głębi jej oczu, jakby przeżywała ponownie część swojej przeszłości. W ciszy między nimi, nastąpił moment poczucia wspólnoty – chociaż to było niezwykłe, mieć coś wspólnego z ziemską samicą, to sprzężenie przyniosło ulgę. Czuła się tak samotnie w tym wszystkim. „Mamy ludzi, z którymi możesz porozmawiać” powiedziała kobieta. „Czasami mówienie po tym przynosi ulgę.” „Dziękuję.” „Użyj tej białej słuchawki, jeśli będziesz czegoś potrzebowała albo jeżeli będziesz miała zawroty głowy, okay? Będę w pobliżu.” „Tak. Tak zrobię.” Kiedy drzwi się zamknęły, łzy przesłoniły jej wzrok, ale nawet gdy cierpiała w głębi duszy, druzgocące poczucie straty wyglądało na niewspółmierne w stosunku do rzeczywistości. Ciąża była w początkowej fazie – logiczne więc, nie było wiele do stracenia. Ale dla niej – to było jej młode. 152

To była śmierć jej młodego. Rozległo się delikatne pukanie do drzwi, a potem męski głos zapytał: „Mogę wejść?” Layla ścisnęła powieki i przełknęła ciężko. „Proszę.” Lekarz rasy był wysoki i dystyngowany, z okularami w szylkretowych oprawkach i muszką na gardle. Ze stetoskopem na szyi i w długim białym kitlu, wyglądał jak doskonały uzdrowiciel, spokojny i kompetentny. Zamknął drzwi i uśmiechnął się do niej krótko. „Jak się czujesz?” „Dobrze, dziękuję.” Przyjrzał jej się przez pokój, jakby oceniał jej stan medyczny, nawet wtedy, gdy jej nie dotykał i nie używał instrumentów. „Mogę mówić szczerze?” „Tak, proszę.” Skinął i przyciągnął sobie stołek. Siadając, poprawił teczkę na swoich kolanach i zapatrzył się w jej oczy. „Widzę, że nie podałaś nazwiska samca, z którym się sparzyłaś – ani Twojego ojca.” „Czy muszę?” Lekarz zawahał się. „Nie masz żadnych innych krewnych, moja droga?” Kiedy potrząsnęła głową, w jego oczach pojawił się prawdziwy smutek. „Bardzo mi przykro z powodu Twojej straty. Więc nie masz nikogo? Nie?” Gdy tylko siedziała nic nie mówiąc, wziął głęboki oddech. „W porządku.” „Ale mogę zapłacić” rzekła pospiesznie. Nie była pewna, skąd mogłaby wziąć pieniądze, ale…. „Och, moja droga, nie martw się tym. Nie ma potrzeby naliczania zapłaty, jeśli nie jesteś w stanie zapłacić.” Otworzył teczkę i przesunął jedną stronę. „Jak rozumiem przeszłaś chcączkę?” Layla potaknęła, to było wszystko, co mogła zrobić oprócz krzyknięcia Jaki jest wynik badań?! „Cóż, przejrzałem wyniki Twoich badań i okazało się, że … pojawiły się pewne rzeczy, których się nie spodziewałem. Jeśli wyrazisz zgodę, chciałbym pobrać kolejne próbki i wysłać do mojego laboratorium, aby wykonać kilka dodatkowych testów. Przy odrobienie szczęścia, będę zdolny uchwycić sens tego wszystkiego, chciałbym także wykonać badanie USG, jeśli nie będziesz 153

miała nic przeciwko temu. To standardowe badanie, które pozwoli mi uzyskać informacje o postępie procesu.” „Jak długo będę musiała ronić, zanim to się skończy?” Zapytała ponuro. Lekarz rasy przysunął się i wziął ją za rękę. „Zobaczmy po prostu co z Tobą, możemy?” Layla wzięła głęboki oddech i ponownie skinęła głową. „Tak.” Aghres podszedł do drzwi i wezwał pielęgniarkę. Kiedy kobieta weszła do pokoju, przytoczyła ze sobą sprzęt, który wyglądał jak komputer stacjonarny na wózku: była klawiatura, monitor i jakaś rurka umocowana z boku do całego ustrojstwa. „Pozwolę, aby pielęgniarka pobrała krew, jej ręce są dużo bardziej kompetentne niż moje.” Uśmiechnął się łagodnie. „W międzyczasie, sprawdzę co u innego pacjenta. Wrócę w najbliższym czasie.” Drugie ukłucie było daleko lepsze od pierwszego, gdy już wiedziała czego się spodziewać, została przez chwilę sama, kiedy pielęgniarka zaniosła próbki do laboratorium – gdziekolwiek i cokolwiek to było. Wkrótce oboje wrócili. „Jesteśmy gotowi?” Zapytał Aghres. Kiedy Layla skinęła głową, on i pielęgniarka porozmawiali, i sprzęt został przysunięty blisko miejsca, w którym siedziała. Lekarz odsunął swój stołek i wyciągnął przed siebie ręce po obu stronach stołu do badań. Podrzucił coś, co wyglądało jak para strzemion, skinął na pielęgniarkę, która przygasiła światło i przeszła dookoła, aby położyć ręce na ramionach Layli. „Możesz się położyć na plecach.” Powiedział Aghres. „I przesuń się w dół do krawędzi stołu. Kiedy zdejmiesz bieliznę, możesz położyć stopy tutaj.” Wskazał na oba podnóżki, a oczy Layli rozszerzyły się szeroko. Nie miała pojęcia, że badania tak będzie wyglądało. „Nie miałaś nigdy wcześniej badania wewnętrznego?” Zapytał Aghres po chwili wahania. Kiedy zaczęła się trząść, kiwnął głową. „W porządku, to nic niezwykłego, zwłaszcza jeżeli to była twoja pierwsza chcączka.” „Ale nie mogę zdjąć …” przerwała. „Ja krwawię.”

154

„Zajmiemy się tym.” Lekarz wydawał się całkowicie pewny. „Możemy zaczynać?” Layla zamknęła oczy i położyła się płasko, cienki papier, którym wyściełany był stół do badań, marszczył się pod jej ciężarem. Uniosła biodra i szybko zsunęła się z tym, co ją okrywało. „Zajmę się Tobą.” Powiedziała cicho pielęgniarka. Kolana Layli połączyły się ze sobą, gdy stuknęła stopami wkładając je w strzemiona. „Tak jest.” Stołek na kółkach pisnął lekko, kiedy lekarz podsunął się bliżej. „Ale zsuń się jeszcze odrobinę.” Przez ułamek sekundy, pomyślała „nie mogę tego zrobić.” Okręcając ramionami podbrzusze, ułożyła je tak jakby mogła zatrzymać dziecko znajdujące się wewnątrz, tym samym trzymając samą siebie, chroniąc się przed rozdzieleniem. Ale nic nie mogła zrobić, żadna rozmowa nie mogła uspokoić jej ciała i zachować tego co miała w środku, żadna pełna miłości przemowa nie mogła dodać jej młodemu siły do walki o przetrwanie, żadne słowa nie mogły uspokoić totalnej paniki. Przez moment zatęskniła do izolacji, która kiedyś wydawała jej się tak duszna. Na górze, u Pani Kronik w Sanktuarium, spokojna natura jej egzystencji, była czymś co było jej przyznane, czymś co było oczywiste. W istocie, odkąd przybyła na ziemię, aby szukać swojego celu, doznawała traumy za traumą. To spowodowało, że nabrała szacunku dla samców i samic, którzy, jak jej powiedziano, byli jej niegodni. Tu na dole, każdy wydawał się zdany na łaskę sił, które pozostawały poza ich kontrolą. „Jesteś gotowa?” Zapytał lekarz. Kiedy łzy potoczyły się z kącików oczu, skoncentrowała się na suficie nad sobą i chwyciła brzegów fotela. „Tak. Zrób to teraz.” Tłumaczenie: SarahRockwell

155

DWADZIEŚCIA Widoczność była prawie zerowa. Samolot chwiał się tam i z powrotem, jakby miał DTs21. Silnik zacinał się. I nie mógł nawet sprawdzić co z Z. Za duży wiatr, by go przekrzyczeć, a poza tym nie oderwałby oczu, wszystko jedno dokąd zmierzali -‐ czy gdziekolwiek mają zamiar się rozbić – nawet jeśli nie widział cholernego celu– Co do cholery, kazało mu myśleć, że to był dobry pomysł? Jedyna rzecz, która wydawała się tu pracować był kompas, więc przynajmniej mógł zorientować się gdzie była baza: Kompleks mieszkalny Bractwa zlokalizowany był na północ i nieco na wschód, na szczycie góry otoczonej niewidzialnym polem buforującym V. Więc kierunek miał dobry, przy założeniu, że tarcza NSEW22 była w rzeczywistości bardziej sprawna niż, oh, powiedzmy, wszystko inne w tej gównianej puszce. Gdy spojrzał w prawo, bezlitosny wiatr wpadający przez wpół rozbite szyby, walił do jego ucha. Z bocznego okna, widział... całkowitą ciemność. Jak mu się wydawało, minęli przedmieścia i byli nad polami uprawnymi. Może trafili już na faliste wzgórza, które w końcu zamieniały się w góry – Dźwięk, coś jak wystrzały z wydechu samochodu, zwrócił jego uwagę i nie wróżył nic dobrego -‐ ale co mogło być gorsze? Nagle nastąpiła cisza. Brak stukotu silnika. Tylko wiatr gwizdał w kokpicie. Dobra, teraz byli naprawdę w tarapatach. Przez ułamek sekundy, pomyślał by zdematerializować się. Był wystarczająco silny, wystarczająco świadomy – ale przecież nie zostawi Z-‐ Wystraszył się na śmierć, gdy jakaś ręka mocno wylądowała na jego ramieniu.

21

Być może chodzi o rodzaj motocykla i jazdy nim w taki sposób – nic więcej nie znalazłam na temat DTs Tarcza, na której są pokazane kierunki świata

22

156

Z wciągnął się do przodu, z wyrazu jego twarzy, wnioskował, że miał problemy z utrzymaniem się na nogach, nie tylko ze względu na szarpanie i kołysanie. Brat przemówił, a jego głęboki głos ciął przez hałas. " Czas na ciebie. " " Pieprzyć to " odwrzasnął Khill. Sięgnął do przodu, próbując odpalić ponownie silnik. Nie zaszkodzi, prawda? " Nie każ mi cię wyrzucać. " " Spróbuj. " " Khill -‐ " Silnik z powrotem zaskoczył, i wzmógł się hałas. Dobre wieści. Kłopot polegał na tym, że jeśli drań zgasł już raz, to pewnie zgaśnie ponownie. Khill wsunął rękę do kieszeni kurtki. Gdy złapał swój telefon komórkowy, pomyślał o wszystkich, których obaj zostawili za sobą -‐ i podał telefon Bratu. Jeśli istniał ranking w kategorii ‘sięgnij i zadzwoń’, Z był na górze listy. Miał krwiczkę i córkę -‐ i jeśli ktoś miał zadzwonić, to był to on. " Po co to? " ponuro powiedział Zbihr. " Możesz zgadywać. " " A ty możesz odejść -‐ " " Nie odejdę -‐muszę latać tym złomem, aż w coś trafimy. " Spierali się jeszcze w tej sprawie, ale Khill nie ruszył się z miejsca pilota, a Brat tak silny w normalnych warunkach, teraz nie był stanie podnieść nic ponad bochenek chleba. Pogawędka nie trwała długo. Po zakończeniu dyskusji, Z zniknął, bez wątpliwości chowając się z powrotem z tyłu, aby móc skontaktować się ten ostatni raz, z tymi, których kochał. Mądre posunięcie. Pozostawiając urządzenia samym sobie, Khill zamknął oczy i rzucił modlitwę do każdego, kto mógł ją usłyszeć. A potem wyobraził sobie twarz Blaya – " Tutaj ". Otworzył powieki. Jego telefon był tuż przed jego twarzą, trzymany mocno przez Z. Mapa GPS była włączona i załadowana, mała migająca strzałka pokazywała miejsce dokładnie tam, gdzie byli. 157

" Jeszcze trzy mile, " wrzasnął Brat, przekrzykując hałas. " To wszystko, czego potrzebujemy-‐ " Bum i syk -‐ i kolejna runda bosko-‐strasznej ciszy. Khill przeklął, skupił się mocno na małym ekranie, jednocześnie mając nadzieję, że silnik samoistnie zaskoczy. Bardziej na północ, oczywiście -‐ ale dalej na wschód. Dużo dalej. Jego szacunkowe wyliczenie było dobre, ale tylko prawie dobre. Bez telefonu? Byliby w dupie. Super, to i cała ta sprawa z niepracującym silnikiem. Sprawdził dokładnej lokalizację, zrobił kilka obliczeń w głowie i skierował ich na prawo, starając się, by migająca strzałka na mapie celowała dokładnie w ich góry. Następnie nadszedł czas, aby ponownie spróbować, szybko uruchomić silnik. Tracili wysokość. Nie tu i nie teraz, zwłaszcza że według wskazań zbliżali się, a samolot siłą pędu sunął szybko, jak sobie tego życzył. Jednak powoli, nieubłaganie dryfowali w dół... a jeśli stracą więcej siły nośnej, która była tak niepewna pod tą maszyną do szycia, będą spadać z nieba jak kamień. Odpalił znowu zapłon i znowu i znowu, mruknął: "Dawaj, dawaj, dawaj..." Trudno było utrzymać podniesiony dziób jedną ręką -‐ i właśnie gdy miał poświęcić całą uwagę na walkę ze sterem, ręka Z wystrzeliła do przodu, zepchnęła jego dłoń z drogi i przejęła próby ponownego uruchomienia silnika. Przez ułamek sekundy, Khill miał absurdalny wyraźny przebłysk obrazu drużyny niewolników wyglądających z mankietu skórzanej kurtki Brata. Boże, jego ramiona były w ogniu od ciągnięcia steru z powrotem. I pomyśleć, że umiera, aby usłyszeć to chrapanie z-‐ Nagle, silnik zakaszlał i wrócił do życia, a zmiana ich wysokości była natychmiastowa. Gwałtownie zaiskrzyły styki, i tłoki znów zaczęły ryczeć, cyfry zaczęły iść w górę. Trzymając przepustnicę w pełni otwartą, sprawdził wskaźnik paliwa. Na E. Może nie mieli po prostu paliwa, i nie był to mechaniczny problem? Czepiał się.

158

"Po prostu trochę dalej, dziecino – jeszcze tylko trochę, dawaj, dziecinko, dasz radę... " Gdy niekończący się strumień zachęty opuścił jego usta, bezsilne słowa zostały zagłuszone przez jedyną rzecz jaka się liczyła, ale ej, tak jakby Cessna mówiła po angielsku...? Człowieku, wydawało się, że to trwało wieki, mając nadzieję i modląc się, jego mózg odbijał się pomiędzy lepszą i gorszą wersją scenariusza, gdy mile uciekały w śmiertelnie -‐ kurewsko -‐ wolnym tempie. " Powiedz mi, dzwoniłeś do swoich samic, " krzyknął Khill. " Powiedz mi, możesz utrzymać nas nad ziemią. " " Powiem, ale nie bez kłamstwa. " "Nachyl nas mocniej na wschód. " " Co? " " Wschód! Idź na wschód! " Z powiększył mapę i zaczął biec palcem w jednym kierunku, ze wschodu na zachód. "Chcesz wylądować w ten sposób -‐ za posiadłością! " Khill powinien wziąć jako pozytywny znak to, że facet robił plany lądowania, które nie obejmowały ognistych kul. I propozycja była dobra. Jeśli mogli orientować się wzdłuż wielkiej dupy długiego boku domu, po drugiej stronie basenu, mogą przetrzeć linię drzew owocowych... ale byłaby to w przybliżeniu taka samą ilość obszaru, którą użyją, aby wylądować. Lepiej niż walenie w ogromną ścianę oporową, która biegła wokół nieruchomości – Tym razem silnik nie strzelał. Po prostu zamilkł, jakby był zmęczony ciężką pracą, i miał zamiar wziąć urlop. Przynajmniej lądowisko było w zasięgu. Jeden strzał. To było wszystko, co mieli. Pojedyncza próba lądowania na ziemi, zakładając że dowiezie ich w pobliże posiadłości, przenikną zwidh i pokierują tak, że nie trafią w dom, bunkier, samochody, bramy, lub cokolwiek prawdziwego albo w inne mienie... rezultatem byłoby dostarczenie dumnego ojca, kochającego brońca i super wojownika... powrót w ramiona jego rodziny. Ale nie tylko myślał o Z. 159

Królowa będzie nadzorować bezpieczeństwo i zdrowie Layli. Blay miał swoich kochających rodziców i Saxa. John miał swoją Xhex. Oni wszyscy będą OK. Khill wrócił do rzeczywistości. " Siadaj! Tam z tyłu! Idź do fotela i zapnij pasy -‐ " Brat otworzył usta i Khill zrobił coś nie do pomyślenia. Uderzył otwartą dłonią w usta samca. " Siadaj, kurwa i zapnij pas! Zaszliśmy tak daleko -‐ niech nie będzie powodu, by to spieprzyć! " Chwycił telefon. " Idź! Wiem gdzie jesteśmy! " Czarne oczy Z patrzyły na niego, i przez ułamek sekundy, Khill zastanawiał się, czy nie będzie wyrzucony z kokpitu. Ale wtedy stał się cud: łańcuch z ogniwami tak grubymi jak uda połączył jednego i drugiego i połączenie zerwało się pomiędzy nimi. Z podniósł palec i wskazał bezpośrednio w twarz Khilla. Skinął raz głową i zniknął z tyłu. Khill skoncentrował się. Siła nośna trzymała ich w górze, a dzięki wskazówce Z, że miał trochę więcej ciągnąć w prawo, ustawi ich dobrze. Według GPS, byli blisko skrzyżowania dróg, które rozlewały się wokół podstawy góry, cal po calu. Cal po calu... Był prawie pewien, że teraz byli nad posiadłością. Gdy samolot opadał dalej, zebrał się w sobie, kontynuując hamowanie. Mocno ciągnął drążek kierowniczy, aż jego ramiona uderzyły w siedzenie za nim. Nie można było wysunąć podwozia -‐gówno zablokowało się w miejscu – Nagły, gwiżdżący hałas przeniknął do kokpitu i wraz z nagłą zmianą kąta ogłosił, że grawitacja zaczęła wygrywać walkę, żądając włókna szklanego i metalowej konstrukcji wraz z parą żyjących i oddychających jako jej nagrody. Nie zamierzali być nagrodą -‐ to było zbyt wczesne – Nastąpiły dzikie drgania, i przez chwilę zastanawiał się, czy nie uderzyli już w ziemię i tego nie zauważyli -‐ może wierzchołki drzew? Nie. Coś... Zvidh?

160

Gwałtownie pole buforujące wydawało się rozszerzać w górę i niespodzianka, samolot zareagował inaczej, wyrównał dziób bez wysiłku Khilla i bez pomocy silnika. Nawet tuż obok huśtawka się zatrzymała. Widocznie niewidoczna bariera V nie tylko powstrzymuje ludzi i reduktorów, może nawet zatrzymać Cessnę w locie. Oprócz tego, miał inny problem. Że niezbędna siła nośna nie wydawała się już ich unosić. Ich pomysł szlag trafiał, to było jakby miał zamiar latać tutaj przez pierdolone zawsze, przestrzelić jedyne lądowisko jakie mieli – Nagle wznowił się hurgot, sprawdził wysokościomierz. Opadali w dół około dwudziestu pięciu metrów i zastanawiał się, czy przeniknął przez barierę. Światła. Oh, słodki Jezusku, światła. Przez okno z boku, na dole, widać było blask rezydencji i dziedziniec. Byli zbyt daleko, by dostrzec szczegóły, ale to musiała być rezydencja-‐ Tak, mała odnoga musiała być Bunkrem. Natychmiast jego mózg przeliczył i przekalkulował wszystko. Kurwa. Kąt jest nie taki. Jeśli będzie trzymał w ten sposób, wyląduje przodem na tyle posesji, a nie dalej tego dłuższego boku. I gówno z tego, nie miał wystarczającej siły nośnej do wykonania ładnego dużego kręgu, aby skierować ich w dobrym kierunku. Gdy nie ma wyjścia, nie masz wyboru, robisz tak, by działało. Jego największym problemem pozostaje brak tylnego trawnika. Była tylko jedna polana w górach. Wszystko inne? Drzewa, które zamierzały ich rozmaślić. Musiał być niżej, tak jak teraz. " Trzymaj się! " Mimo, że było to sprzeczne z intuicją, pchnął wał napędowy do przodu i skierował ich na ziemię. Natychmiast przyśpieszyli, i modlił się, żeby mógł wyjść z tego, gdy dostaną się do strefy zderzenia. I kurwa, intensywne potrząsanie było jeszcze gorsze, do tego stopnia, że oszołomiło go jak cholera, a jego przedramiona były naciągnięte od trzymania steru. Szybciej. Bliżej. Szybciej. Głośniej. Bliżej.

161

A potem nadszedł czas. Dom i ogrody były przed nimi i zbliżały się do nich w śmiertelnym pieprzonym biegu. Ciągnął mocno, a dodatkowa prędkość dała im trochę nośności. Nad domem... " Przygotuj się! " Wrzasnął na całe gardło. Jak w zwolnionym tempie, wszystko było rozciągnięte: dźwięki, sekundy, ostrość w jego oczach, gdy patrzył prosto przed siebie, wrażenie ciała wepchniętego z powrotem w siedzenie-‐ Kurwa. Nie miał żadnych szelek. Nie zadał sobie trudu by je zapiąć. Zbyt wiele innych rzeczy na głowie. Idiota-‐ W tej samej chwili, nawiązali z czymś kontakt. Mocno. Samolot odbił się, uderzył w coś, przechylił, odbił ponownie. Wszystko naraz, jego głowa uderzyła w panel nad nim, i jego tyłek dostał lanie od siedzenia, a jego – Coś jak mieszalnik farb. Następną fazą piekielnego lądowania był taki rock and roll, że prawie wyrzuciło go z kokpitu. To była ziemia -‐ musiała być -‐ i cholera, oni poruszali się szybko. Światła biły przez boczne szyby, jak w Studio 5423, dopóki nie został praktycznie oślepiony. A biorąc pod uwagę, po której stronie był stroboskop, zorientował się, że byli w ogrodzie -‐ ale kończyło im się miejsce. Skręcił koła, posłał ich w korkociąg, mając nadzieję, że te same prawa fizyki co do samochodów w poślizgu można zastosować tutaj: bez hamulców, ograniczone pole, a jedynym sposobem, aby spowolnić ich pęd był współczynnik oporu. Siła odśrodkowa uderzyła go o ścianę kabiny i śnieg obrzucił jego twarz; następnie coś ostrego. Cholera, w ogóle nie zwalniali. I ten mur bezpieczeństwa -‐ dwadzieścia stóp wysokości, osiemnaście cali szeroki -‐ zbliżał się szybko. Gadanie o całkowitym zatrzymaniu... 23

Studio 54 – najpopularniejszy i najbardziej ekskluzywny pod koniec lat siedemdziesiątych nocny klub w Stanach Zjednoczonych Ameryki, który mieścił się przy West 54th Street na Manhattanie. Został otwarty 26 kwietnia 1977 roku, a zamknięty w marcu 1986. W Studio 54 w latach 1977-‐1986 bawiły się największe gwiazdy ówczesnej popkultury (Wikipedia)

162

Tłumaczenie: Fiolka2708

163

DWADZIEŚCIA-JEDEN Blay zdematerializował się do rezydencji w chwili, gdy ostatni zabójca z polany został wysłany z powrotem do Omegi. Z Khillem unoszącym się w powietrzu wraz z Z, nie było powodu, by tracić czas w oczekiwaniu, aż pojawi się kolejny szwadron. Chociaż tak naprawdę, czy było cokolwiek lub ktokolwiek kto mógłby coś zrobić, aby pomóc parze z nich? Scalając się na dziedzińcu, on -‐ Bezpośrednio nad nim, nie wydając w ogóle dźwięku, zapomniany przez Boga samolot przesłonił księżyc. Cholera, oni tego dokonali -‐i cholera, byli tak blisko, że czuł się jakby mógł sięgnąć i dotknąć podwozia Cessny. Kamienna cisza nie była dobrym znakiem, jednak... Najpierw uderzyli w szczyt żywopłotu z tui, który zabezpieczał ogród. Samolot odbił się robiąc przystanki, wzbił się trochę w powietrze, a następnie zniknął z oczu. Blay zdematerializował się na tyłach tarasu w odpowiednim momencie, aby zobaczyć jebnięcie Cessny w śnieg, katastrofa podobna do tej jaką wywołuje gruby facet z wielkim kałdunem wskakujący do basenu na brzuch, wielkie fale bieli zostały rozrzucone wszędzie wokół miejsca zdarzenia. Następnie samolot został zamieniony w największa kosiarkę znaną człowiekowi, w połączeniu z jego stalowym ciałem i zbyt dużą prędkością zrywania drzewostanów owocowych, i grządek z kwiatami, które zostały zabezpieczone na zimę, i cholera, nawet ustawiona fontanna dla ptaków. Ale pieprzyć wszystko. Nie obchodziło go, jak całe miejsce będzie wyglądało, tak długo, nim samolot zatrzyma się przed... murem oporowym. Przez ułamek sekundy, był prawie gotów by zmaterializować się przed rzeczą i wyciągnąć ręce przed siebie, ale to było szalone. Jeśli Cessna nie wydawała się nawet zirytowania marmurową rzeźbą, poruszała się teraz w dół, nie wydawało się aby miała zamienić w gówno, dwóch oddychających

164

samców-‐ Bez wyraźnego powodu, cała ta rzecz poza-‐kontrolą zaczęła się kręcić, skrzydło skierowane na Blaya krążyło dookoła kiedy Khill próbował sterować. Ślizg był doskonałym ruchem – udał się, pomijając fakt, że nie było hamulców i pomijając poruszanie sie po spirali pozostał nieruchomy, to da im większy obszar by tracić impet. Cholera, oni coraz bardziej zbliżali się do ściany oporowej -‐ Iskry wystrzeliły w noc, wraz z krzykiem metalu na kamieniu, który ogłaszał ‘ naprawdę blisko do muru ‘ zostało zastąpione ‘ prawie naprzeciw ‘, ale dzięki szarpnięciu, którego dokonał Khill, mieli poślizg w pozycji równoległej, a nie głową na przód. Blay zaczął biec w kierunku pokazu świateł, a kiedy to zrobił, reszta dołączyła do niego, cała obsada biegnąca w linii. Nie byli w stanie tego zatrzymać, ale cholernie dobrze mogliby być pod ręką, gdy rzeczy -‐ Crunch! -‐ sie zakończą. Samolot w końcu spotkał przedmiot nieożywiony, który nie wyszedł na tym dobrze: szopę, która była wykorzystywana do przechowywania niektórych urządzeń do trawników i materiałów ogrodniczych, wznoszącą się na tyłach ogrodu. Stanął jak wryty. I zrobiło się zbyt cicho. Wszystkim co Blay słyszał był skrzypiące uderzenia jego shitkickersów przemierzających śnieg, a jego oddech kłębił się w zimnym powietrzu, a reszta gramoliła się za nim. Był pierwszym, któremu udało się dotrzeć do samolotu, i udał się do drzwi, które jakimś cudem stały przed nim otworem, a w betonowej ścianie. Szarpnął by je otworzyć i wyciągnął latarkę, nie wiedział czego ma oczekiwać we wnętrzu – dymu? Spalin? Krwi i części ciała? Zbihr siedział sztywno na tylnym siedzeniu, jego wielkie ciało skrępowane, obie ręce zablokowane na podłokietnikach. Brat patrzył prosto przed siebie i nie mrugał. " Czy przestaliśmy się ruszać? " Powiedział ochryple. Dobrze, najwidoczniej Brat mógł doznać wstrząsu. " Tak przestaliście" Blay nie chciał być niegrzeczny, ale teraz, kiedy był 165

pewien, jeden z nich ocalał, musiał sprawdzić, czy Khill-‐ Mężczyzna wyszedł niepewnym krokiem z kokpitu, w świetle bijącym zza Blaya, wyglądał jakby był w hardcorowym parku rozrywki, włosy zaczesane do tyłu na jego wysmaganym wiatrem czole, jego niebieskie i zielone oczy szeroko otwarte na twarzy, poprzecinanej świeżą krwią, każda jego kończyna drżała. " Wszystko w porządku! " wrzasnął, jakby w jego uszach dzwoniło w następstwie dużego hałasu. " Z -‐ powiedz coś-‐ " " Jestem tutaj, " Brat odpowiedział, krzywiąc się, gdy oderwał jedną z jego szponiastych rąk od podłokietnika i uniósł ją w górę. " Wszystko w porządku, synu, wszystko ze mną w porządku. " Khill wczepił się w to co wystawało w jego stronę, i zrobił to zanim ugięły się pod nim kolana. Zgniótł wokół ich splecione dłonie, jego głos łamał się tak bardzo, że ledwo mógł mówić. " Ja tylko... chciałem, aby wszystko było z tobą dobrze... Ja tylko... chciałem... aby było w porządku, o Boże... dla twojej córki... I po prostu chciałem, abyś był w porządku... " Zbihr, Brat, który nigdy nie dotknął nikogo, wyciągnął rękę i położył ją na opuszczonej głowie Khilla. Patrząc w górę, powiedział cicho: " Nie pozwól nikomu wejść tutaj. Daj mu chwilę, ' kay? " Blay skinął głową i odwrócił się, blokując drzwi swoim ciałem. " wszystko z nimi dobrze... wszystko z nimi dobrze" Kiedy bełkotał w tłumie, liczba twarzy wpatrujących się w niego, było dobre kilkanaście, ale Belli nie było wśród nich. Gdzie była -‐ " Zbihr! Zbiiiiiiiiiiiiihr! " Krzyk niósł się przez całą drogę przez świecący na niebiesko trawnik, w górę na taras, samotna postać biegła przez śnieg stałą prędkością. Mnóstwo ludzi krzyknęło na Bellę, ale wątpił, by usłyszała. " Zbiiiiiiiiiiiiiihr! " Gdy wpadła w poślizg w zakresie, Blay natychmiast sięgnął po nią, inaczej uderzyłaby w jedna ze ścian samolotu. I, och, Boże, on nigdy nie zapomni wyrazu jej twarzy, to było bardziej przerażające niż jakiekolwiek zbrodnie wojenne, które widział, jakby była żywcem obdarta ze skóry za życia, pewne, jak jej ramiona i nogi były związane, a kawałki jej mięsa 166

schodziły z jej ciała. Khill wyskoczył z samolotu. " Wszystko z nim w porządku, jest w porządku, obiecuję ci, że jest w porządku. " Bella zamarła, jakby to była ostatnia rzecz, którą oczekuje by ktoś powiedział. " Moja nalla, wejdź do środka, " Z powiedział tym samym spokojnym tonem którego użył w stosunku do Khilla. " Chodź tu. " Kobieta aktualnie patrzała na Blaya jakby potrzebowała zapewnienia, że słyszy prawidłowo. W odpowiedzi, po prostu wziął ją za łokieć i pomógł jej dostać się do samolotu przez małe drzwi. Potem odwrócił się i po raz kolejny zablokował portal. Kiedy usłyszał dźwięki otwarcie płaczącej w przypływie ulgi. Zobaczył Khilla wyciągającego ręce do swoich oczu i osuszającego jak mężczyzna swoją własną twarz z łez. " Cholera, synu, ja nie wiedziałem, że potrafisz latać samolotem, " ktoś powiedział. Kiedy Khill spojrzał w górę i wydawało się rzucał okiem na cały krajobraz, Blay zrobił to samo. Mówiąc na temat post-‐ apokaliptycznej sceny: był tam wąwóz rozciągający się wzdłuż toru lotu, jakby Boży palec narysował maleńką linię po ogrodzie. " Właściwie... nie potrafię, " Khill wymamrotał. V położył rękę trąc między wargami i wyciągnął dłoń. " Masz mój Bracie dom w jednym kawałku. Pieprzyć resztę tego gówna. " " Zgoda " " Tak, dziękuj Bogu -‐ " " Jasne, że tak -‐ " " Amen -‐ " Jeden po drugim, Bractwo wystąpiło naprzód, każdy wziął swój sztylet w rękę. Procesja zajęła czas, ale nikt nie wydawał się martwić zimnem. Blay z pewnością nie mógł go poczuć. Do tego stopnia, że stawał się paranoikiem... Zagłębiając się w cieple swojej skórzanej kurtki, znalazł swoją klatkę piersiową i uszczypnął się tak mocno, jak tylko mógł. Ow. Zamykając oczy, wysłał cichą modlitwę, że jest to rzeczywistość... a nie 167

horror, którym mógł się stać. *** Cała ta uwaga sprawiała, że Khill stał sie nerwowy. I to nie było tak, że jego mały lot fantazji był cholernym doświadczeniem Zen. Uczucie palenia na jego twarzy od tego całego wiatru, bóle w ramionach i plecach, te chybotliwe nogi -‐ czuł jakby był wciąż tam w górze, wciąż modląc się do tego w co wierzył, że nie istniało i ciągle i na zawsze na granicy. Umierania. Plus był tak cholernie zawstydzony -‐ załamanie się przed Z w ten sposób? No dajcie spokój. Co z niego za kurewska cipa. " Mogę spojrzeć? " Dr Jane powiedziała, kiedy zbliżył się do tłumu. Tak, dobry pomysł. Wszystko to dlatego, że Z został wystarczająco mocno ranny, aby nie być w stanie się zdematerializować. " Khill? " Kobieta powiedziała. " Słucham? " Och, zamyślił się. " Pozwól mi wyjść z-‐ " " Nie, nie Zbihr. Ty. " " Co? " " Ty krwawisz. " " Naprawdę? " Doktor odwróciła swoje ręce. " Widzisz? " Rzeczywiście, jej dłonie ociekały czerwienią. " Po prostu przetrę twoją twarz. Masz głęboką ranę na głowie. " " Och. Ok. " Może dlatego, czuł się jakby był na haju? " Co z Z-‐ " " Manny już tam jest. " Huh. Wygląda na to, że opuści tą część. " Chcesz mnie tu obejrzeć? " Zaśmiała się odrobinę. " Może zaprowadzimy Cię z powrotem do domu, jeśli możesz chodzić. " " Ja się nim zajmę -‐ " " Pozwól mi się nim zająć-‐ " " Wezmę go -‐ " " Mam go -‐ " 168

Chór ochotników był zaskoczeniem, i tak zrobiło się wiele pomocnych ramion, które pojawiły się z nikąd: Był dosłownie otoczony grubymi walecznymi ramionami, i wszystkie zabrały go z miejsca jak kogoś surfującego pośród tłumu na koncercie. Obejrzał się, mając nadzieję zobaczyć Blaya, modląc się, by napotkać oczy faceta, tylko by się połączyć, mimo że to było szaleństwo -‐ I Blay tam był. To piękne błękitne spojrzenie było tam, tak stałe i prawdziwe, jakby spotkał swoje własne, aż poczuł, że załamuje się na nowo. Więc czerpał siłę z tych oczu, tak jak robił wcześniej, gdy spędzali tak dużo czasu razem. Prawda była taka, że chce by to Blay zabrał go z powrotem do rezydencji, ale nikt, nikt nie powiedziałby takiego gówna do Bractwa, kiedy jest sie niesionym przez taką masę jak on. A poza tym, bez wątpienia facet uważał, że to by było za blisko. Khill skoncentrował się na drodze przed nimi. Jasna... cholera... Ogród został kompletnie zdziesiątkowany, połowa z wysokiego na 10 stóp żywopłotu obok domu wycięta, wszystkie rodzaje przewróconych drzew, krzewy skoszone, resztki po lądowaniu rozrzucone wokół jak odłamki po wybuchu bomby. Człowieku, było dużo gruzu, który wyglądał jak części samolotu. Och, patrz na to, panel ze stali. " Trzymaj się ", powiedział, uwalniając się. Pochylając się, wziął ostro zakończony fragment z miejsca w którym wtopił się w śnieg. Mógłby przysiąc, że był jeszcze ciepły. " Bardzo mi przykro ", powiedział do nikogo konkretnego. Głos króla zagrzmiał przed nim. " Za utrzymanie mojego Brata przy życiu? " Khill spojrzał. Ghrom wyszedł z biblioteki z Georgem po jednej stronie jego i jego królową po drugiej. Mężczyzna wydawał się tak duży, jak posiadłość za nim-‐ i tak samo silny. Pomimo tego, że był niewidomy, wyglądał jak super-‐bohater w tych okularach przeciwsłonecznych i z boczną ochroną. " Kurewsko zaśmieciłem twój dziedziniec, " Khill mruknął gdy udał się w stronę królewskiego samca. " To znaczy... to znaczy przeprojektowałem 169

go w zły sposób. " " To sprawi, że Fritz będzie miał coś do roboty na wiosnę. Wiesz, jak bardzo kocha wyrywać chwasty. " " To najmniejszy z twoich problemów. Jestem pewien, że jesteśmy w obszarze wykopalisk. " Ghrom wystąpił naprzód, spotkając się z nim w połowie drogi przez taras. " To już drugi raz, synu. " " Że zniszczyłem coś mechanicznego w ciągu ostatnich dwudziestu czterech godzin? Wiem, racja -‐ Następną rzeczą, o której się dowiesz, będzie wysadzenie pancernika ". Te kruczoczarne brwi opadły nisko. " To nie jest to, o czym mówię. " Dobra, to miało się teraz zakończyć. On naprawdę nienawidził skupiania uwagi na sobie. Celowo ignorując oświadczenie króla, powiedział: "W takim razie, dobrą wiadomością, mój panie, jest to, że nie jestem three-‐peat1.. Więc myślę, że jesteśmy od teraz bezpieczni. " Było dużo porozumiewawczego marudzenia. " Czy mogę go teraz zabrać do kliniki? " wtrąciła się Dr Jane Ghrom uśmiechnął się, a jego kły błysnęły w świetle księżyca. " Zrób to." Dzięki Bogu... miał tak wiele do zrobienia wieczorem. " Gdzie jest Layla? " Lekarka zapytała, kiedy weszli w ciepło biblioteki. " Myślę, że potrzebujesz się pożywić ". Kurwa. Kiedy matka kwoka w czarnej skórze przed nim zaczęła gdakać na poparcie tej idei, oczy Khilla wywróciły się w głąb głowy. Jeden kryzys tej nocy był więcej niż wystarczający. Ostatnią rzeczą, jaką był zainteresowany było dokładne wyjaśnianie, dlaczego Wybranka nie może być użyta jako źródło krwi. " Wyglądasz niewyraźnie, " ktoś powiedział. " Myślę, że odpływa -‐ " Iiiiiiiiiiiiiiiii, to była ostatnia rzecz jaką słyszał przez chwilę. 1.

Cos w rodzaju powtarzalności, która zdarza sie tylko 3 razy 170

Tłumaczyła: magdalena.bojka1

171

DWADZIEŚCIA-DWA Po drugiej stronie rzeki, w klinice Aghresa, Layla w końcu mogła zejść ze stołu do badania i pospacerować po małym pokoju. Straciła w tym miejscu poczucie czasu. W rzeczywistości, czuła się tak, jakby wpatrywała się w te cztery ściany od wieków i będzie wpatrywać do końca swojego naturalnego życia na ziemi. Tylko część jej, pozostała świeża i zaangażowana -‐ jej umysł. Niefortunne było to, że nieustannie zastanawiała się, nad tym co powiedziała pielęgniarka… że poroniła. Że według wszelkiego prawdopodobieństwa, była w ciąży. Kiedy w końcu pukanie, na które czekała, nadeszło. Było tak nieoczekiwane, że aż podskoczyła. -‐Proszę wejść -‐ powiedziała Weszła pielęgniarka, która była wcześniej dla niej tak miła i dobra… była jednak inna. Unikała wzroku Layli, a jej twarz była jak maska. Na ramieniu niosła białą tkaninę. Materiał zafalował, gdy upuściła wzrok i dygnęła. -‐ Wasza łaskawość, powiedziała drżącym głosem. -‐ Ja... my... Aghres... nie mieliśmy pojęcia. Layla zmarszczył brwi. -‐Co ty… Pielęgniarka potrząsnęła odzieniem, jakby prosząc, by Layla je zaakceptowała. -‐Proszę. Załóż to. -‐ O co chodzi? -‐ Jesteś Wybranką -‐ głos pielęgniarki drżał -‐ Aghres jest... zrozpaczony.-‐ Layla starała się zrozumieć jej słowa. Więc nie chodziło o jej... ciążę? -‐ Słucham? Nie rozumiem. Dlaczego on jest... on jest zdenerwowany, bo jestem Wybranką?-‐ Druga kobieta zbladła. -‐Myśleliśmy, że... jesteś upadła? Layla położyła ręce na oczach. 172

-‐ I może wkrótce będę –to zależy od tego co się wydarzy -‐ nie miała na to sił -‐ Czy ktoś może mi powiedzieć, jakie są wyniki badań i co muszę robić, aby dobrze zadbać o siebie? Pielęgniarka ściskała materiał, wciąż próbuje jej go dać -‐ On nie może tu wrócić -‐ Słucham? -‐ Nie może tu wrócić, dopóki tu jesteś... nie może przebywać tu z Tobą. I nigdy nie powinien. Layla pochyliła się do przodu, jej temperament wrzał. -‐ Pozwól, że się wyrażę się jasno. Chcę porozmawiać z lekarzem – Usłyszawszy jej żądanie, pielęgniarka spojrzał na jej twarz. -‐ Mam prawo wiedzieć, czego się dowiedział o moim ciele. Powiedz mu że ma tu natychmiast przyjść. -‐ Nie było nic piskliwego w jej głosie. Nie był histeryczny. Jej głos był mocny i stanowczy. Nigdy wcześniej nie słyszała u siebie tego tonu. -‐ Idź. Po niego.-‐rozkazała Pielęgniarka uniosła szatę w górę. -‐ Proszę. Załóż to. On jest... " Layla zmusiła się, by nie zacząć krzyczeć. -‐Jestem po prostu kolejnym pacjentem. Pielęgniarka zmarszczyła brwi i wyprostowała ramiona. -‐ Przepraszam, ale to nie jest prawda. I on jest zaniepokojony, że naruszył cię podczas badania. " -‐ Słucham? Pielęgniarka po prostu patrzyła się na nią. -‐On jest dobrym samcem. Dobrym samcem, który jest bardzo tradycyjny na swój sposób. -‐ Co na Panią Kronik to ma do rzeczy? -‐ Najsamiec może go zabić za to, co ci zrobił. -‐ Podczas badania? Zgodziłam się -‐ to była medyczna procedura, której potrzebowałam! -‐ To nie ma znaczenia. Zrobił coś nielegalnego. Layla zamknęła oczy. Powinna była pójść do przychodni Bractwa.

173

-‐ Jesteś wyżej w hierarchii, nie powinniśmy razem przebywać – co więcej, nie możemy. -‐ Mam bijące serce i ciało, które wymaga pomocy. To wszystko, i nic innego się nie liczy. Ciało mam takie samo. -‐ Ale krew nie. -‐ On musi tu przyjść. -‐ Nie przyjdzie. Layla skoncentrowała się na kobiecie przed sobą. Położyła rękę na brzuchu. Przez całe życie, aż do teraz, żyła z boku, służąc wiernie, wypełniając polecenia innych. Nigdy więcej. Zmrużyła oczy. -‐ Powiedz doktorowi, że ma przyjść i osobiście powiedzieć mi o co chodzi, albo sama pójdę do Najsamca i opowiem słowo w słowo co tu się stało. – mówiąc to celowo spojrzała na maszynę na której była badana wewnętrznie. 24 Pielęgniarka zbladła. Layla nie czuła, żadnej satysfakcji ze swojej groźby. Ale też tego nie żałowała. Pielęgniarka ukłoniła się głęboko i wycofała się tyłem z pokoju, zostawiając ten śmieszny materiał na ladzie przy zlewie. Layla nie rozpatrywała swojego statusu Wybranki pod względem obciążeń lub korzyści jakich daje. To po prostu było wszystko co znała: jej rola, los, objawiający się w jej oddechu i świadomości. Inni wyraźnie nie byli tak flegmatyczni, zwłaszcza tutaj. A to był dopiero początek. Znowu, traciła ciążę, prawda. Więc to był koniec. Wyciągając rękę, wzięła biały materiał i owinęła wokół siebie. Nie troszczyła się o delikatne uczucia lekarza, jeśli jednak założenie tego na siebie spowodują, że skupią się na niej zamiast tego kim była. Prawie natychmiast rozległo się pukanie do drzwi, a kiedy Layla odpowiedziała, Aghres wahał się przed wejściem, tak jakby miała przyłożyć broń do jego głowy. Trzymając swoje oczy skierowane w podłogę, tylko częściowo je zamknął kiedy składał ręce na ramionach nad stetoskopem. -‐ Gdybym wiedział kim jesteś nigdy bym Cię nie leczył. -‐ Przyszłam do was z własnej woli, jako pacjent w potrzebie. -‐ Potrząsnął głową. 24

chyba chodzi o samolot ginekologiczny ;D 174

-‐ Jesteś świętością. Kim jestem, aby interweniować w świętej sprawy? -‐ Proszę. Po prostu połóż kres mojemu cierpienia i powiedz mi, na czym stoję. -‐ Zdjął okulary i potarł nasadę nosa. -‐ Nie mogę ujawnić Ci tej informacji -‐ Layla otworzyła usta i zamknęła. -‐ Słucham? -‐Nie jesteś moim pacjentem. Twoje młode i Najsamiec są nimi -‐ więc porozmawiam z nim kiedy będzie mógł. -‐ Nie! Nie możesz do niego zadzwonić. – spojrzał na nią pełnym pogardy spojrzeniem, które, domyślała się, zazwyczaj zarezerwowane jest dla prostytutek. A potem odrzekł niskim, niejako groźnym głosem. -‐ Nie możesz domagać się niczego. -‐ Layla cofnęła się. -‐ Przyszłam tutaj z własnej woli, jako niezależna kobieta. -‐ Jesteś Wybranką. To, że udzieliłem Ci schronienia jest niezgodne z prawem, ale za to co zrobiłem Ci wcześniej mogę być ścigany. Ciało Wybranki jest... -‐ Jej własnością! -‐ Najsamca, zgodnie z prawem, tak jak powinno być. Jesteś nie ważna. Jesteś naczyniem dla tego co dajesz. Jak śmiesz przychodzić tutaj i udawać zwykłą kobietę. Przez ciebie i twoją obłudę zagrożona jest moja praktyka lekarska i życie. Layla zadrżała z dzikiej wściekłości dobywającej się z każdego zakończenia nerwowego w jej ciele. -‐ Czyje serce bije w tej klatce?-‐ wskazała na siebie – Czyj oddech nią porusza!. Aghres potrząsną głową. -‐ Będę rozmawiać z Najsamcem, i tylko z Nim. -‐ Nie mówisz poważnie! Tylko ja żyję w tym ciele, nikt więcej. Twarz doktora wyostrzyła się od jeszcze większego niesmaku. -‐ Jak już powiedziałem, jesteś naczyniem dla Boskiej tajemnicy w twojej macicy, Najsamiec jest w twoim ciele. To jest najważniejsze i w związku z tym będę trzymał cię tu dopóki… -‐ Wbrew mojej woli? Nie sądzę. -‐ Zostaniesz tu, dopóki Najsamiec po ciebie nie przyjdzie, nie mogę decydować o uwolnieniu ciebie. 175

Spojrzeli na siebie. Layla przeklęła i zrzuciła z siebie tkaninę. -‐ Więc super plan jeśli się zastanowić. Ale jestem teraz naga i będę tak chodzić jeśli muszę. Stój i patrz jeśli musisz, albo możesz spróbować mnie dotknąć. Wierzę, jednak, że można by to uznać za kolejne naruszenie czy coś, prawda. Lekarz wyszedł tak szybko, że potknął się na korytarzu. Layla nie traciła ani sekundy, chwyciła ubranie i popędziła na korytarz. Był tylko jeden sposób na ucieczkę i znajdował się w okolicy recepcji. Musiało być tam wyjście ewakuacyjne, w przypadku ataku -‐ niestety, nie miała pojęcia jak wygląda układ obiektu. Jej jedyną opcją było przeć do przodu. I musiała to robić na nogach, bo była zbyt wkurzona, żeby się zdematerializować. Biegnąc truchtem Layla zmierzała w kierunku, z którego przyszła i niemal natychmiast, jak gdyby takie miały polecenie, żeński personel pielęgniarski zablokował jej drogę, uniemożliwiając przejście. -‐ Jeśli ktoś ośmieli się mnie dotknąć – krzyknęła w starym języku -‐ potraktuję to jako naruszenie mojej świętej świętości. Wszyscy zamarli. Popatrzyła, każdemu w oczy, podeszła do przodu i zmusiła ich do cofnięcia się i utworzenia ścieżki pomiędzy nimi, która zamykała się za nią. W poczekalni, zatrzymała się przed recepcją i wpatrywała się w kobietę, która siedziała przy alarmie. -‐ Masz dwie możliwości. -‐ Layla skinęła w stronę drzwi wyjściowych. -‐ Albo dobrowolnie otworzysz je dla mnie, albo ja rozwalę je siłą mojej woli, wystawiając Was i Waszych pacjentów na atak słońca, które wzejdzie za... – popatrzyła na zegar wiszący na ścianie-‐ za mniej niż siedem godzin. Nie jestem pewna, czy można naprawić taki rodzaj uszkodzenia w tym czasie-‐ można? Szczęk uruchamianego zamka zabrzmiał głośno w donośnej ciszy. -‐Dziękuję, -‐ wymruczała25 grzecznie. – Doceniam Twoją pomoc. Mimo wszystko, nie mogła zapominać o manierach.26 25

następna ;P mam nadzieję, że już koniec Layli w tym rozdziale dość tej dziołchy. ;)o

26

176

*** Siedząc za swoim biurkiem, z dupą odzianą w skórę na tronie, który zrobił jego ojciec wieki, wieki temu, Ghrom, syn Ghroma, przebiegał palcem wskazujący po gładkim srebrnym ostrzu w kształcie sztyletu, do otwierania koperty. Obok niego na podłodze chrapał George. Pies spał tylko w rzadkich momentach kiedy Ghrom się nie poruszał i nie było nikogo koło nich. Jeśli ktoś pukał lub wchodził, albo Ghrom się ruszył, ta duża głowa się podnosiła, a ciężka obroża dzwoniła. Ten minialarm działał również jeśli ktoś przeszedł przez korytarz obok drzwi. Albo otworzył drzwi na dole. Albo przyniósł posiłek. Albo kichnął w bibliotece. Po tym, gdy podnosił głowę, następowała reakcja według skali: od braku reakcji (ruchy w jadalni, odkurzanie, kichanie), do szczeknięcia (otwarcie i wchodzenie przez drzwi na dole), aż do ostrzegawczego siadania (gdy ktoś zapukał, wejście do pomieszczenia, gdzie się znajdowali). Pies nigdy nie był agresywny, ale służył jako detektor ruchu, pozostawiając decyzję co z tym zrobić, właścicielowi. Taki dżentelmeński pies przewodnik z niego był. A jednak, choć z natury oswojony, było w nim wiele z dzikiego zwierzęcia. W jego miękkim, długim futrze, w jego dużym, smukłym ciele, Ghrom widział od czasu do czasu przebłyski bestii wewnątrz miłego usposobienia: Kiedy jest się w bandzie agresywnych, ciężkich w obejściu wojowników takich jak Bractwo, ma się gorącą głowę od czasu do czasu -‐ nawet blisko króla. I czasem wojownicy są agresywni. I to gówno nie przeszkadzało Ghromowi -‐ był ze skurwysynami zbyt długo, aby się zirytować. Georgowi to się jednak nie podobało. Jeśli ktoś z nich zbliżał się za bardzo do króla, sierść na tym miłym psie się jeżyła, i warczał ostrzegawczo, i wciskał ciało blisko nóg Ghroma jakby był przygotowany by pokazać, Braciom jak wyglądają prawdziwe kły, jeśli będzie musiał. Jedyną osobą, którą Ghrom kochał bardziej była jego królowa. Sięgając pogładził bok psa, a potem skupił się na gładzeniu palcem otwieracza do listów. Jezu Chryste. Samoloty spadające z nieba... ranni Bracia... Khill znowu uratował sytuację... Przynajmniej w nocy nie wszystko było dramatem powodującym atak serca, były też dobre wiadomości. W końcu ruszyli naprzód z dowodem przeciw Bandzie Drani: 177

V zrobił swoje badania balistyczne i ta pieprzona-‐kurwa-‐świszcząca kula, która wyszła z szyi Ghroma rozpoczęła swoją podróż w karabinie, którą znaleźli w legowisku Xcora. Ghrom uśmiechnął się do siebie, jego kły mrowiły go. Ci zdrajcy byli już oficjalnie na jego liście przebojów, i miał pełne poparcie prawa -‐ nadszedł czas by uderzyć. W tym momencie, George szczeknął i rozległo się pukanie, i jedno puknięcie by wystarczyło Ghromowi. -‐ Taaak. Wiedział kto to, zanim Bractwo weszło: V i glina. Rhankor. Thor. Furiath. I ostatni, który, wnioskując z głuchego odgłosu jaki towarzyszył jego krokom, używał laski. Zamknęli drzwi. Gdy nikt nie usiadł i nie rozpoczął rozmowy, wiedział dokładnie dlaczego przyszli do niego -‐ Jaki werdykt, panienki, -‐powiedział przeciągając samogłoski i odchylił się do tyłu na tronie. Usłyszał głos Thora -‐ Myśleliśmy o Khillu. No raczej, że myśleli. Po przedstawianiu tego pomysłu na wcześniejszym spotkaniu, nie domagał się odpowiedzi od razu. Niechciał ich naciskać, ani na tak ani na nie. Było wiele gówna, które jako król, mógł wpychać ludziom do gardła. Brata którego mieli przyjąć do klubu tym nie było. -‐ I co? Zbihr odezwał się w Starym języku. -‐ Ja, Zbihr, syn Ahgony, wcielony w roku dwieście czterdziestym drugim panowania Ghroma, syna Ghroma, niniejszym nominuje Khilla, sierotę, do członkostwa w Bractwie Czarnego Sztyletu. Słysząc słowa formuły padające z ust Brata Z, byli w szoku. Wiele rzeczy, które zwykle mówił były stekiem bzdur. Ale teraz najwidoczniej tak nie było. Jezu, pomyślał Ghrom. Mieli z tym trochę pochodzić. Szybcy byli -‐ myślał, że będą dłużej nad tym myśleć. Że zajmie im to dzień. Tydzień. Może

178

miesiąc -‐ a potem, być może, jeszcze się to przedłuży z jakichś powodów. Ale piłka była w grze – a więc i Ghrom w nią musiał grać. -‐ Na jakiej podstawie robisz tę nominację w imieniu Twoim i Twojego rodu? – zapytał Ghrom. Z porzucił formalność. -‐ Przyprowadził mnie dziś bezpiecznie do domu, do mojej shellan i mojej młodej. Ryzykując własnym życiem. -‐ W porządku -‐ Ghrom patrzył na samców, którzy stali wokół biurka, choć nie widział ich oczami. Wzrok nie miał znaczenia. Nie musiał mieć operacji siatkówki by wiedzieć, gdzie wszyscy byli lub jak czuli się w związku z tym szitem, zapachy ich emocji były jasne. Byli grupą, niezłomną, zdecydowani i dumni. Ale formalności musiało stać się zadość. Ghrom zaczął od końca. -‐V? -‐ Byłem gotowy, by wszedł na pokład, gdy czołgał się po Xcorze. Rozległy się przytakujące pomruki. -‐ Butch? Bostoński akcent słyszalny był głośno i wyraźnie. -‐ Myślę, że on jest groźnym i silnym wojownikiem. I lubię tego faceta. Dorósł, porzucił poprzednie nastawienie, spoważniał. -‐ Rhankor? -‐ Powinieneś go widzieć dzisiaj. Nie pozwolił mi wziąć tego samolotu – powiedział, że dwaj Bracia to zbyt wiele do stracenia. Jeszcze więcej przytakujących pomruków. -‐ Thor? -‐ Ta noc kiedy zostałeś postrzelony? Zabrałem cię stamtąd dzięki niemu. On jest w porządku. -‐ Furiath? -‐ Lubię go. Naprawdę. On jest pierwszy, który się rzuca do akcji w każdej sytuacji. On dosłownie zrobi wszystko dla każdego z nas, i nie ma znaczenia, jak bardzo to będzie niebezpieczne. Ghrom zastukał knykciami w biurko. -‐ A więc postanowione. Powiem Saxtonowi by wprowadził zmiany, i zrobimy to. 179

Thor przerwał. -‐ Z całym szacunkiem, panie, musimy rozwiązać sprawę ahstrux nohtrum. Nie może już traktować pilnowania tyłka Johna jako głównego obowiązku. -‐ Racja. Powiemy Johnowi, żeby go zwolnił i nie wierzę, żeby się nie zgodził. Po tym, jak Saxton sporządzi dokumenty, i nastąpi przyjęcie Khilla, V, zadbasz o ściągnięcie atramentu z jego twarzy. Podobnie jak w przypadku gdyby John zmarł z przyczyn naturalnych lub jakiegoś gówna? – Rozległ się szelest ubrań, jakby któryś z Braci wykonywał symbol „Pani Kronik” na piersi. -‐ Zrozumiałem – odpowiedział V. Ghrom skrzyżował ręce na piersi. To był historyczny moment i dobrze o tym wiedział. Przyjęcie Butcha była zgodne z prawem, ponieważ krew samca związana była z krwią członka rodziny królewskiej. Khill to zupełnie inna historia. Nie miał królewskiej krwi. Nie był z krwi Wybranki, lub kogoś z Bractwa, choć technicznie był arystokratą. Nie miał rodziny. Choć z drugiej strony, dzieciak sprawdzał się polu walki, na okrągło, spełniając wszystkie standardy, które jak określało Stare Prawo, mogli spełnić tylko potomkowie konkretnych rodów -‐ i to było bzdurą. Nie chodziło o to, że Ghrom nie doceniał zamysłu Pani Kronik. Kojarzenie przez nią, najsilniejszych wojowników z najmądrzejszymi kobietami przynosiło niesamowite efekty dla Braci. Ale powodowało też skutki uboczne, jak jego ślepota. I ograniczało to, awans z powodów merytorycznych. Najważniejsze było przekształcenie przepisów dotyczących tego kto może lub nie może być w Bractwie, to było ważne dla społeczeństwa, które chciał stworzyć – było to ważne dla przetrwania. Im więcej wojowników tym lepiej. Dodatkowo Khill zasługiwał na ten zaszczyt. -‐Więc zróbmy to – mruknął27 Ghrom -‐ Ósemka to dobra liczba. Szczęśliwa liczba. Niski pomruk zgody rozbrzmiał w powietrzu ponownie, dźwięk zupełnej zgodnej solidarności. To była przyszłość, pomyślał Ghrom. Uśmiechnął się i obnażył kły. I to było w porządku. Tłumaczenie: nuffanillia 27

zacznę to liczyć;) 180

DWADZIEŚCIA-TRZY Kiedy Sola Morte stanęła w biurze „szefa”, jej ciało było gotowe do walki. I nie była to jej standardowa procedura działania, czy specyficzne środowisko – lub kierunek, w którym mogła pójść rozmowa. Jednak to ostatnie, z pewnością nie poprawi jej humoru. „Przepraszam, co?” Zażądała. Ricardo Benloise uśmiechnął się w swój chłodny, spokojny sposób. „Twoje zadanie jest zakończone. Dziękuję za poświęcony czas.” „Nawet ci nie powiedziałam, co tam znalazłam.” Mężczyzna usiadł wygodniej w swoim fotelu. „Możesz odebrać honorarium od mojego brata.” „Nie wezmę go.” Kiedy zadzwonił do niej niespełna 48 godzin temu, sprawa była priorytetowa. „Powiedziałeś…” „Twoje usługi nie są dłużej potrzebne w tym szczególnym celu. Dziękuję.” Czyżby pracował z kimś innym? Ale kto w Caldwell świadczył tego rodzaju usługi, co ona. „Ty nawet nie chcesz wiedzieć, co tam znalazłam.” „Twoje zadanie zostało zakończone.” Mężczyzna uśmiechnął się znowu w profesjonalny sposób, mógłbyś przysiąc, że jest prawnikiem lub sędzią. Nie łamaczem prawa na skalę globalną. „Przewiduję pracować z tobą w przyszłości.” Jeden z ochroniarzy postąpił kilka kroków do przodu, jakby przygotowywał się do wyrzucenia śmieci. „W tamtym domu coś się dzieje.” Powiedziała odwracając się. „Cokolwiek to jest, jest ukryte.” „Nie chcę żebyś tam wracała.” Sola zatrzymała się i spojrzała przez ramię. Głos Benloise był łagodniejszy niż kiedykolwiek, ale jego oczy były martwe. Cóż, to było interesujące.

181

I jedynym możliwym, logicznym wyjaśnieniem było, że Pan Tajemniczy z wielkiego, szklanego domu ostrzegł Benloise. Odkryto jej małą wizytę? Czy był to wynik rutynowego postępowania w narkotykowym biznesie? „Robisz się przy mnie sentymentalny?” Po wszystkim, co ona i Benloise przeszli. „Jesteś przydatnym towarem.” Jego powolny uśmiech, usunął piekące żądło ze słów. „Teraz odejdź i bądź bezpieczna, maleńka.” Och, kurwa mać … nie było powodu kłócić się z tym człowiekiem. Ona dostanie swoje wynagrodzenie -‐ co ją, do diabła, obchodzi reszta? Pomachała mu i przeszła wielkimi krokami w stronę drzwi, a potem pobiegła w dół klatki schodowej. W przestrzeni galerii, udała się do tylnej części budynku, gdzie w czasie legalnych godzin biznesowych, pracowali legalni pracownicy. Omijając szafki z segregatorami i biurka, które dzięki przemysłowym sufitom -‐ pięćdziesiąt stóp nad głową -‐ wyglądały jak mebelki Barbie i weszła do wąskiego korytarza, który był widoczny tylko z kamer ochrony. Pukanie do drzwi było bezcelowe, ale i tak to zrobiła, potężne ogniotrwałe panele, pochłonęły dźwięk jej kostek, jakby były głodne. Aby pomóc bratu Benloise – nie żeby Eduardo tego potrzebował – zwróciła swoją twarz w stronę najbliższego obiektywu, aby pokazać całą twarz. Chwilę później blokady zostały zwolnione. I, tak jak była silna, nawet ona musiała mocno zaprzeć się ramieniem, aby otworzyć drzwi. A porozmawiajmy o innym świecie. Biuro Ricarda było skrajnie minimalistyczne, Eduardo był jak Donald Trump, ze złotem w roli fetyszu, wywołującym podduszenie. Jeszcze więcej marmuru i tkanin i byłbyś w burdelu. Gdy Eduardo się uśmiechnął, jego sztuczne zęby przypominały kształtem i kolorem klawisze fortepianu, a jego opalenizna była głęboka i jednolita, wyglądał jakby ktoś pokolorował go Magic Markerem. Jak zwykle ubrany był w trzyczęściowy garnitur z rodzaju jak Mr. Roarke z Fantasy Island, z wyjątkiem czarnego zamiast białego. „Jak się miewasz dziś wieczorem?” Jego oczy powędrowały w dół jej ciała. „Wyglądasz bardzo dobrze.” „Ricardo powiedział, że mam przyjść do Ciebie po moje pieniądze.” 182

Eduardo natychmiast stał się kamiennie poważny i Sola przypomniała sobie, dlaczego Ricardo trzyma go w pobliżu: więzy krwi i kompetencje były potężną kombinacją. „Tak, powiedział mi, że mam się ciebie spodziewać.” Eduardo otworzył szufladę biurka i wyjął kopertę. „Są tutaj.” Wyciągnęła rękę przez biurko i wzięła to, co jej oferowano, natychmiast otwierając. „To jest połowa.” Spojrzała w górę. „To jest dwa i pół tysiąca.” Eduardo uśmiechnął się dokładnie jak jego brat, twarzą, ale nie oczami. „Zadanie nie zostało zakończone.” „Twój brat to odwołał. Nie ja.” Eduardo podniósł dłonie. „To jest twoja zapłata. Albo możesz zostawić pieniądze tutaj.” Sola zmrużyła oczy. Powoli zamykając klapkę koperty, obróciła ją w dłoni, sięgnęła przed siebie i położyła, skierowaną w górę, na biurku. Przytrzymując ją jednym palcem, skinęła tylko raz. „Jak sobie życzysz.” Odwróciła się i podeszła do drzwi, czekając na ich odblokowanie. „Maleńka, nie bądź taka” powiedział Eduardo. Kiedy nie odpowiedziała, skrzypnięcie fotela oznaczało, że wstał i podszedł bliżej. Rzeczywiście, zapach jego wody kolońskiej rozszedł się na prawo od jej nosa, a ręce wylądowały na jej ramionach. „Posłuchaj mnie” powiedział. „Jesteś bardzo ważna dla Ricarda i dla mnie. „Nie bierzemy cię tylko do wyświadczania usług – mucho respect (w sensie mamy do Ciebie bardzo duży szacunek), tak?” Sola spojrzała przez ramię. „Wypuść mnie.” „Maleńka.” „Teraz.” „Weź pieniądze.” „Nie.” Eduardo westchnął. „Nie musisz być taka.” Solę cieszyło poczucie winy przebijające w głosie mężczyzny – reakcja była dokładnie taka, jak się spodziewała. Jak wielu mężczyzn z ich kręgu

183

kulturowego, Eduardo i Ricardo byli tradycyjnie wychowywani przez matki, a to oznaczało, że poczucie winy to był odruch. Bardziej efektywne niż krzyczenie na nich czy kopanie po jajkach. „Wychodzę” powiedziała. „Teraz.” Eduardo westchnął ponownie, tym razem głębiej i dłużej, dźwięk ten potwierdził, że jej manipulacja znowu odnalazła właściwą drogę do domu. Jednak nie chciał dać jej pieniędzy, które się jej należały. Biurowy wystrój na wysokim poziomie i powrót do dzieciństwa, zostały dynamicznie odsunięte na bok, był szczelny jak bankowy skarbiec. Będzie mówił, tego była pewna, że skutecznie zepsuła mu wieczór, co było satysfakcjonujące … i, że powinna zadbać o to, co Ricardo jej zawdzięcza. Mógł to zrobić uczciwie. Albo tak, jak wybrał, zmusić ją. To oznaczałoby dopłatę, oczywiście. Tak byłoby dla niego znacznie taniej, po prostu wręczyć jej wartość zamówienia, ale nie była odpowiedzialna za decyzje innych. „Ricardo będzie zasmucony” powiedział Eduardo. „Nienawidzi, gdy jest zasmucony. Proszę weź pieniądze – to nie w porządku.” Logiczna część jej mózgu, sugerowała, iż jest okazja, aby zwrócić uwagę na fakt, że została oszukana na tym co byli jej winni. Ale znając braci, cicho …, och, cicho…. Tak, jak natura nie znosiła próżni, tak wysoko postawieni, dobrze wychowani mieszkańcy Ameryki Południowej, sumienia. „Sola…” Stała po prostu z rękami skrzyżowanymi na piersi i patrzyła przed siebie. Sygnał Hiszpana: Eduardo łamał ojczysty język, zupełnie jakby jego niepokój egzystencjalny pozbawił go umiejętności posługiwania się językiem angielskim. Ostatecznie poddał się i po około dziesięciu minutach, pozwolił jej odejść. Będą róże na jej progu o dziewiątej rano. Jednak ona nie zamierzała iść do domu. Miała zadanie do wykonania. *** 184

„Co masz na myśli, mówiąc że się nie pokazali.” Assail zażądał w Starym Języku. Ponieważ siedział w swoim Range Roverze, trzymał telefon blisko przy uchu. Czerwone światło przed nim, utrudniało jakikolwiek postęp i trudno było nie zauważyć tego kosmicznego porównania. Jego kuzyn, jak zawsze, trzymał się faktów. „Półciężarówki nie przyjechały w wyznaczonym czasie.” „Ilu ich było?” „Czterech.” „Co?” Ale samiec nie musiał powtarzać. „I żadnego wytłumaczenia?” „Nie na ulicy od siedmiu innych, jeśli to masz na myśli.” „Co zrobiłeś z dodatkowym towarem?” „Przyniosłem ze sobą do domu, właśnie teraz.” Gdy błysnęło zielone światło, Assail wdepnął gaz. „Dokonuję częściowej zapłaty u Benloise, potem się z Toba spotkam.” „Jak sobie życzysz.” Assail skręcił w prawo i skierował z dala od rzeki. Dwa kwartały dalej w lewo i znowu zbliżał się do Galerii, jeszcze jeden zakręt w lewo i zajechał od tyłu budynku. Na tyłach stał zaparkowany samochód, czarne Audi, ustawił się za sedanem. Sięgnął pod siedzenie od strony pasażera, chwycił za czarną rączkę srebrzystej aktówki i wysiadł z SUVa. W tym momencie tylne drzwi galerii otworzyły się i ktoś się w nich pojawił. Kobieta człowieków, sądząc po zapachu. Była wysoka i miała długie nogi. Ciemne, długie, ciężkie włosy odrzuciła do tyłu. Podbródek uniesiony, jakby była gotowa walczyć. Ale nic z tego, nie było dla niego istotne. Tym czymś, była jej kurtka, biała parka z kamuflującym biało-‐kremowym wzorem. „Dobry wieczór” powiedział niskim głosem, kiedy spotkali się na środku alei, on w drodze do środka, a ona wychodząc. Stanęła i zmarszczyła brwi, jej ręka zaczęła skradać się do wnętrza jej kurtki. W krótkim przebłysku, zastanowił się jak wyglądają jej piersi. „Czy my się spotkaliśmy?” zapytała. 185

„Teraz się spotykamy.” Wypowiadając te słowa, celowo wyciągnął rękę przed siebie. „Jak się miewasz?” Wpatrywała się w jego dłoń, a następnie skupiła się na jego twarzy. „Czy ktoś Ci już mówił, że z tym akcentem brzmisz, dokładnie, jak Dracula?” Uśmiechnął się szczelnie, jego kły pozostały ukryte. „Były robione pewne porównania, od czasu do czasu. Nie podasz mi ręki?” „Nie.” Kiwnęła głową w stronę drzwi galerii. „Jesteś przyjacielem braci Benloise?” „W rzeczy samej. A Ty?” „W ogóle ich nie znam. Fajna teczka, tak przy okazji.” Mówiąc to odwróciła się na pięcie i podeszła do Audi. Gdy mignęły światła, wsiadła do środka, wiatr wiejący ponad jej ramieniem, pochwycił jej włosy, gdy znikała za kierownicą. Zszedł jej z drogi, kiedy szybko ruszyła przed siebie. Assail patrzył w ślad za nią i przyłapał się na tym, że pomyślał z pogardą o swoim biznesowym wspólniku Benloise. Jaki człowiek wysyła kobietę do takich spraw? Światła hamowania błysnęły krótko, zanim zniknęła za rogiem. Assail miał szczerą nadzieję, że granica, którą wyznaczył poprzedniej nocy, będzie respektowana. To byłaby wielka szkoda, musieć ją zabić. Nie żeby się zawahał, gdyby musiał. Tłumaczenie: Sarah Rockwell

186

DWADZIEŚCIA-CZTERY Cypher leżał na twardym betonie. W ciągu wielu lat jako członek Bandy Drani był dobrze obeznany z brakami w zakwaterowaniu jakie obecnie mieli: jego tyłek był otępiały od zimna i braku materaca pod ciężkim ciałem. Podobnie jego głowa była amortyzowana tylko plecakiem, którego użył, by przynieść kilka rzeczy do ich nowego HQ w tym podziemnym magazynie. Ponadto cienki, szorstki koc, który go przykrywał, był za krótki, pozostawiając jego stopy w skarpetkach narażone na chłodne, wilgotne powietrze. Ale był w niebie. Niebo absolutne. Krążąca w jego żyłach krew była krwią tej kobiety, i och, pożywienie. Po prawie roku życia bez właściwego źródła pożywienia został przyzwyczajony do zmęczenia, niespokojnych mięśni i bólu. Ale to był już koniec. Naprawdę, to było tak, jakby pompował siły, wypełniając skórę ponownie do właściwego rozmiaru, jego wzrost powrócił do właściwych stóp i cali, jego umysł ociężały w następstwie karmienia, wyostrzał się z chwili na chwilę. Teraz, gdyby miał łóżko, cieszyłby się nim, oczywiście. Miękkie poduszki, pachnąca pościel, czyste ubranie... ciepłe powietrze w zimie, w lecie chłodne powietrze... jedzenie gdy jest głodny, woda gdy chce mu się pić... wszystko to było dobre, jeśli można było to mieć. Te rzeczy nie były jednak konieczne. Czysta broń, ostre ostrze, wojownik z równą biegłością od lewej i od prawej strony. To było to, czego wymagał. I oczywiście, w czasie przerwy, było dobrze mieć chętną kobietę na plecach. Lub na brzuchu. Lub na boku z kolanami przy piersi z wyeksponowaną płcią gotową dla niego. Nie był wybredny w tym temacie. Najdroższa Pani Kronik, to była... rozkosz. Nie używał tego słowa bardzo często -‐ i nie chciał spać przez to rozbudzenie. Nawet gdy inni leżeli zatopieni w spoczynku zmarłych, każdy

187

tak samo nieprzytomnie zregenerowany jak on sam, był naładowany, pozostał całkowicie świadomy tego wspaniałego żaru wewnętrznego. Była tylko jedna rzecz, która sprawiała że był nerwowy. Tempo akcji. Uchylił powieki. Właśnie na skraju światła świec, Xcor chodził w tę i z powrotem, jego ścieżka była ograniczona przez dwie masywne kolumny wspierające podłogę nad nimi. Ich przywódca nigdy nie był spokojny, ale ten niepokój był inny. Chodząc trzymał swój telefon komórkowy, czekał na telefon -‐ i to wyjaśniało, dlaczego był tam gdzie był. Tylko w jednym miejscu na dole można złapać sygnał telefonu, pod jedną z dwóch klap: ich panele zostały wykonane z drewna i siatki stalowej, która została przypięta pod spodem, była jedyną zmianą dokonaną, kiedy przegonili bezdomnych ludzi, uszczelnili podłogi zewnętrzne i wprowadzili się. Dzięki temu, wampiry nie mogły zmaterializować się na dole. I wiedzieli, że ludzie nie byli na tyle silni, aby podważyć te sześciocalowej grubości drewniane deski – Brzęczący hałas, pochodzący z telefonu ich przywódcy był zbyt cywilizowany dla tych okolic, fałszywy dzwon brzmiący z radością pewnie jak wiatrowy dzwonek łaskotany przez powiew wiosny. Xcor zatrzymał się i spojrzał na telefon, gdy zadzwonił jeszcze raz. I ponownie. Oczywiście mężczyzna nie chciał się ujawnić, a stało by się tak gdyby dłużej czekał. Kiedy w końcu odebrał i przyłożył telefon do ucha, podniósł brodę, a jego ciało uspokoiło się. Odzyskał kontrolę. " Elan ", powiedział łagodnie. Zapadła cisza. A potem zmarszczył grube brwi. " Data i godzina? " Cypher usiadł. "Król zwołał? " Milczenie. " Nie, wcale nie. Jedynie Rada będzie mogła, w każdym razie. My pozostaniemy na peryferiach – na każde twoje żądanie." Ostatnia część została wypowiedziana z nie małą ilością ironii, choć wątpliwe, że arystokrata na drugim końcu to złapał. Niewiele było z tego, co 188

Cypher widział i słyszał od Elana, syna Larexa, ale Elan był więcej niż pod wrażeniem. Jak zawsze, słabym było łatwo manipulować, a Xcor dobrze o tym wiedział. " Jest coś, co powinieneś wiedzieć, Elan. Próbowano dokonać zamachu na życie Ghroma i nie powinieneś być zaskoczony, jeśli będą jakieś insynuacje przeciwko mnie i moim żołnierzom, na tym najbliższym spotkaniu -‐ co? Stało się to u Assasila, faktycznie -‐ ale wszelkie inne szczegóły nie są istotne. Tak, rzeczywiście, można przypuszczać, że Ghrom zwołał zgromadzenie w celu zdemaskowania mnie i moich żołnierzy -‐ przypominam, że to ja ostrzegłem cie o tym. Po prostu pamiętaj, że jesteś całkowicie kryty. Bracia i król nie wiedzą o naszym związku, -‐ tak jest, chyba, że jeden z twoich dżentelmenów poinformował ich w jakiś sposób. My jednak pozostajemy małomówni. Ponadto, wiedz też, że nie boję się być napiętnowany jako zdrajca lub, że stanę się celem dla Bractwa. Rozumiem jednak, że jesteś dalece bardziej wykształcony i delikatny emocjonalnie, i nie tylko ja to szanuję, zrobię wszystko, co w mojej mocy, aby odizolować cię od wszelkiej brutalności. " Acha, tak, pomyślał Cypher trąc oko. " Musisz pamiętać, Elan, jesteś chroniony. " Gdy Xcor uśmiechnął szeroko, pokazując kły w pełnej krasie, jakby zbliżał się do gardła samca i chciał wczepić się by wyrywać mu tchawicę. Pożegnania były krótkie, a następnie Xcor zakończył połączenie. Cypher przemówił. " Wszystko w porządku? " Głowa ich przywódcy obróciła się na szczycie kręgosłupa, gdy i ich oczy spotkały się, Cypher poczuł litość dla idioty przy telefonie... i Ghroma i Bractwa. Ogień w spojrzeniu jego przywódcy był czystym złem. " Oh, zawsze. Zaiste wszystko bardzo dobrze. " Tłumaczenie: Fiolka2708

189

DWADZIEŚCIA-PIĘĆ Gdy sygnał oczekiwania brzmiał w telefonie stacjonarnym, Blay przyłożył słuchawkę do ucha i usiadł na brzegu łóżka. To było dziwne. Rodzice powinni być w domu o tej godzinie w nocy. Było tak blisko do świtu– " Halo? ", Jego matka odebrała wreszcie. Blay oddychał długo i powoli, przemieścił się do tyłu i oparł o wezgłowie. Położył dół szaty na nogi i odchrząknął. " Cześć, to ja. " Szczęście, którym przepełniony był głos na drugim końcu sprawił, że poczuł ciepło w klatce piersiowej. " Blay! Jak się masz! Pozwól mi znaleźć ojca, aby mógł podejść do drugiego telefonu -‐ " " Nie, czekaj. " Zamknął oczy. " Po prostu... porozmawiajmy. Ty i ja. " " Wszystko w porządku? " Usłyszał dźwięk szurania krzesła naprzeciw gołej podłogi -‐i wiedział gdzie dokładnie była: przy dębowym stole w jej kosztownej kuchni. " Co się dzieje. Nie zostałeś ranny, prawda? " Nie fizycznie. " Jestem... w porządku. " " O co chodzi? " Blay potarł twarz wolną ręką. On i jego rodzice zawsze byli blisko – zwykle, nie było rzeczy, o której by im nie mówił, a to rozstanie z Saxtonem było dokładnie taką rzeczą, którą miał zwyczajnie przywołać: Był zdenerwowany, zdezorientowany, rozczarowany, trochę przygnębiony... wszystkie zwykłe emocjonalne rzeczy, które on i jego mama przerabiali w rozmowach telefonicznych. Gdy milczał jednak, przypomniał sobie, że była w rzeczywistości jedna rzecz, której nigdy nie poruszył z nimi. Jedna bardzo duża rzecz... " Blay? Przerażasz mnie. " " Nic mi nie jest. " " Nie, nieprawda. " Ma rację. Przypuszczał, że nie poszedł do nich w sprawie jego orientacji seksualnej, ponieważ życie intymne nie było czymś, co większość ludzi,

190

porusza wspólnie z rodzicami. A może bał się, że jakaś jego część, jakkolwiek nielogiczne to było, zmartwi się, że będą na niego patrzeć inaczej. Poza tym wszystkim, polityka glymerii w sprawie homoseksualizmu była całkiem jasna: pod warunkiem, że nigdy nie ujawni o tym informacji, i nie obcował z kimś płci przeciwnej, nie będzie wydalony za swoje perwersje. Tak, bo czepienie się kogoś, dla kogo nie jesteś atrakcyjny lub zakochany, i kłamiesz mu o ciągłej lojalności, to było dla nich o wiele bardziej honorowe niż prawda. Ale Boże pomóż, jeśli jesteś samcem i masz chłopaka, jak on miał przez ostatnie dwanaście miesięcy, czy coś koło tego. " Ja... ach, zerwałem z kimś. " Iiiiiiiiiii teraz piłka była po stronie matki. " Naprawdę? " Powiedziała po chwili, jakby była w szoku, ale starała się nie okazywać tego. Myślisz, że to niespodzianka, nie zgadniesz, co będzie dalej, mamo, pomyślał. Bo, cholera, miał zamiar... Czekaj, on naprawdę zamierza to zrobić teraz, przez telefon? Nie powinien osobiście? Jaki dokładnie było protokół w takiej sytuacji? " Tak, ja, ach... " Przełknął ciężko. " Byłem w związku przez większość minionego roku, tak naprawdę. " " Och... mój. "Ból w jej głosie ukąsił go. " Ja -‐ my -‐ Twój ojciec i ja nie wiedzieliśmy. " " Nie byłem pewien, jak to powiedzieć. " " Czy ją znamy? Lub jej rodzinę? " Zamknął oczy, ściskało go w piersi. " Ach... wiesz rodzinę. Tak ". " Cóż, bardzo mi przykro, że nie wyszło. Wszystko w porządku...? Jak to się skończyło? " " To po prostu umarło, jeśli mam być szczery. " " Cóż, związki są tak bardzo trudne. Och, moja miłości, moje najdroższe serce -‐ słyszę jak smutny jesteś. Chcesz wrócić do domu i -‐ " " To było Saxton. Kuzyn Khilla. " Nastąpił gwałtowny wdech. Gdy matka całkowicie ucichła, ramię Blay zaczęło się trząść tak, że ledwie trzymał telefon. 191

" Ja... ja, ach... " Matka z trudem przełknęła ślinę. " Nie wiedziałam. Że ach, ty..." Dokończył czego ona nie mogła, w swojej głowie: Nie wiedziałam, że jesteś jednym z tych ludzi. Geje byli trędowaci społeczne. Och, do diabła. Nie powinien był tego mówić. Nie tę, kurwa rzecz, nie na ten temat. Cholera, dlaczego musi wysadzać całe swoje życie w tym samym czasie? Dlaczego, gdy jego pierwszy kochanek z nim zerwał... a potem on nie poczekał kilku lat, może dziesięciu, zanim poszedł do swoich rodziców, a oni by go wtedy odrzucili? Ale nieeeee, musiał – " To dlatego, nigdy nie mówiłeś o tym, z kim jesteś? " Zapytała. " Bo..." " Być może. Tak... " Nie było pociągania nosem. Wstrzymał oddech. Jej rozczarowanie przechodziło przez połączenie, było nie do zniesienia, miażdżący ciężar umiejscowił się na jego piersi czyniąc niemożliwym oddychanie. " Jak mogłeś -‐ " Rzucił się, by jej przerwać, bo nie mógł znieść, gdy jej słodki głos wypowiedział te słowa. " Mamah, przykro mi. Słuchaj, nie chciałem tego, dobrze? Nie wiem, co mówię. Jestem po prostu -‐ " " Co ja, co my takiego zrobiliśmy -‐ " " Mamah, przestań. Przestań. " W przerwie, która nastąpiła, pomyślał o tym, żeby zacytować jej trochę Lady Gagi, i wzbogacić ją mnóstwem ‘to -‐ nie -‐ twoja – wina’, ‘nie -‐ zrobiłaś -‐ nic -‐ nie tak -‐ jako-‐ rodzic’. " Mamah, po prostu -‐ " Załamał się w tym punkcie, płacząc tak cicho, jak tylko mógł. Poczucie, że w oczach jego matki, zawiódł swoją rodzinę, po prostu tym, kim był... był brak akceptacji, że nigdy z tym nie skończy. On po prostu chciał żyć uczciwie i normalnie, bez przepraszania. Jak wszyscy inni. Kochać, kogo kochał, być kim był... ale społeczeństwo miało różne standardy, i jak zawsze, rodzice byli częścią tego-‐ Niejasno zdawał sobie sprawę że jego matka mówi do niego, a on starał się opanować to wszystko i zakończyć rozmowę-‐

192

"... ten pomysł, że nie możesz przyjść do nas z tym? Że jest to coś, co może zmienić nasze uczucia do ciebie? " Blay zamrugał gdy jego mózg przetwarzał, co właśnie usłyszał w pewnym języku, co w ogóle nie miało sensu. " Przepraszam...? Co? " " Czemu... Co zrobiliśmy, że poczułeś, że cokolwiek o tobie, mogło cię w jakiś sposób... umniejszyć w naszych oczach? " Odchrząknęła, jakby zbierając się w sobie. "Kocham cię. Jesteś moim sercem, bijącym poza moją piersią. Nie obchodzi mnie, z kim obcujesz, lub czy ma włosy blond czy czarne, niebieskie czy zielone oczy, męskie czy żeńskie części -‐ tak długo, jak jesteś szczęśliwy, to wszystko, o co się martwię. Chcę dla Ciebie tego, co ty chcesz dla siebie. Kocham cię, Blaylock -‐ Kocham cię. " " Co... ty mówisz... " "Kocham cię. " " Mamah... " wychrypiał, łzy potoczyły się ponownie. " Szkoda tylko, że powiedziałeś mi to przez telefon, " mruknęła. " Chcę przytulić cię teraz. " Roześmiał się w brzydki, ckliwy sposób. " Ja nie chciałem. To znaczy, że nie planowałem tego. Tak po prostu wyszło. " Zabawny dobór słów, pomyślał. " Przykro mi, " powiedziała, " że nie wyszło z Saxtonem. On jest bardzo miłym dżentelmenem. Czy jesteś pewien, że to koniec? " Blay potarł twarz aby ochłonąć. Miłość matki, którą zawsze miał wyraźnie jednak była z nim. Mimo prawdy. A może... z tego powodu. W takich chwilach czuł się najszczęśliwszym sukinsynem na świecie. " Blay? " "Przepraszam. Tak, przepraszam. Za Saxtona... " Myślał o tym, co zrobił w tym pomieszczeniu biurowym na dole ośrodka szkoleniowego, kiedy był sam. " Tak, Mamah, to koniec. Jestem pewny. " " Ok, więc oto, co powinieneś teraz zrobić. Poświęć trochę czasu i zalecz te kilka ran. Będziesz wiedział, kiedy ten czas nastąpi. Następnie musisz być otwarty na spotkanie kogoś nowego. Jesteś takim skarbem, wiesz." Ona tu była, mówiąc mu, aby spotkał innego faceta.

193

" Blay? Czy mnie słyszysz? Nie chcę, aby spędził w samotności swoje życie. " Znów wytarł twarz. " Jesteś najlepszą matką na świecie, wiesz o tym. " " Więc kiedy przyjdziesz do domu, żeby mnie zobaczyć. Chcę coś ugotować dla ciebie. " Blay rozluźnił się na poduszkach, pomimo faktu, że głowa zaczynała go boleć -‐ prawdopodobnie dlatego, iż mimo, że był sam, nadal starał się trzymać w kupie podczas napadu płaczu. Prawdopodobnie również dlatego, że wciąż nienawidził tego, gdzie był z Khillem. I wciąż brakowało mu Saxtona w tym sensie -‐ że ciężko było spać samemu. Jednak to było dobre. To... uczciwie przeszedł długą drogę dla siebie – " Czekaj, czekaj. " Usiadł prosto. " Słuchaj, nie chcę, abyś cokolwiek powiedziała tacie. " " Najdroższa Pani Kronik, dlaczego nie? " " Nie wiem. Jestem zdenerwowany. " "Kochanie, on nie będzie czuł żadnej różnicy, tak jak ja. " Taa, gdy jedyny syn i jako ostatni z rodu... i z całym tym ojciec / syn... " Proszę. Pozwól, że powiem mu twarzą w twarz. " Och, tak, jakby to nie spowodowało u niego wymiotów. " Tak samo powinienem to zrobić z tobą. Przyjdę, jak tylko będę miał wolną noc -‐ Nie chcę, stawiać cię w sytuacji, że coś ukrywasz przed nim -‐ " " Nie martw się o to. To są twoje informacje -‐ masz prawo podzielić się nimi z ludźmi kiedykolwiek i jakkolwiek chcesz. Byłabym wdzięczna, jeśli zrobisz to szybko. W normalnych okolicznościach, twój ojciec i ja mówimy sobie wszystko. " " Obiecuję ". Nastała cisza w rozmowie. " Opowiedz mi o pracy -‐ jak leci? " Potrząsnął głową. " Mamah, nie chcesz o tym słyszeć. " " Pewnie, że chcę. " " Nie chcę, żebyś pomyślała że moja praca jest niebezpieczna. " " Blaylock, synu mojego ukochanego Brońca, myślisz że jestem idiotką?" Blay roześmiał się, a potem stał się poważny. " Khill poleciał samolotem dziś wieczorem. " 194

" Naprawdę? Nie wiedziałem, że umie latać. " Nie był to temat na wieczorną piosenkę. " Nie umie. " Blay złagodniał i skrzyżował nogi w kostkach. " Zbihr został ranny i musieliśmy zabrać go z tej lokalizacji. Khill zdecydował że... znaczy, wiesz jaki on jest, będzie próbował wszystkiego". " Bardzo ryzykancki, trochę dziki. Ale miły młody samiec. Taki straszny wstyd, co jego rodzina mu zrobiła. " Blay bawił się bezmyślnie sznurem szaty. " Zawsze robiłeś to co on, prawda. To zabawne, myślę że, wielu rodziców nie zaakceptowałoby go -‐na tak wielu poziomach. " " To dlatego, że kupują tą całą powierzchowność bandziora. Dla mnie, to co się liczy, jest w środku. " Cmoknęła z dezaprobatą, i po prostu wyobraził ją sobie kręcącą głową ze smutkiem. " Wiesz, ja nigdy nie zapomnę nocy, kiedy przyprowadziłeś go pierwszy raz. Był małym kawałkiem pretransa, z tą oczywistą niedoskonałością, jestem pewna, że miał ciężko na każdym kroku. A jednak nawet z tym, podszedł do mnie, wyciągnął rękę i przedstawił się. Spojrzał mi prosto w oczy, w każdym razie nie jak w konfrontacji, ale tak, jakby chciał, żebym powiedziała mu powodzenia i wyrzuciła, wtedy i tam, jeśli muszę. " Matka wzięła łyk herbaty. " Ja bym wzięła go tej właśnie nocy, wiem. W mgnieniu oka. Do diabła z glymerią. " " Ty naprawdę, faktycznie, totalnie jesteś najlepszą matką na ziemi. " Teraz ona się roześmiała. " I pomyśleć, że powiedziałeś to, nawet bez zjedzenia mojej pysznej kolacji. " " Cóż, lasagne pozwoliłoby być ci najlepszą matkę we wszechświecie. " " Zacznę gotować makaron teraz. " Gdy zamknął oczy, powrót do łatwego ‘tam i z powrotem’, który był cechą ich związku, wydawał się wyjątkowy. " Powiedz mi więcej o waleczności Khilla. Uwielbiam słuchać, jak mówisz o nim, stajesz się taki ożywiony ". Człowieku, Blay zabronił sobie myśleć o czymkolwiek dlaczego taki był. Właśnie rozpoczął opowieść, z inteligentną edycją, więc nie ujawniał niczego czego Bracia nie chcieli rozgłaszać -‐ nie żeby jego matka kiedykolwiek mogła zdradzić cokolwiek. 195

" Cóż, byliśmy poza określonym zakresem tego obszaru, i... " Tłumaczenie: Fiolka 2708 *** -‐ Potrzebujesz czegoś jeszcze Panie? – Khill potrząsnął głową, i przełykał tak szybko jak mógł, by oczyścić usta. -‐ Nie, dziękuję, Fritz. -‐ Może jeszcze pieczeni wołowej? -‐ Niee, dzięki, oh, no dobra. -‐ cofnął się gdy na jego talerz wędrowało więcej perfekcyjnie przyrządzonego mięsiwa. -‐ Ale potrzebuję – więcej ziemniaków. Więcej tłuczonych ziemniaków. -‐ Przyniosę Panu kolejną szklankę mleka. – powiedział kamerdyner z uśmiechem. Gdy tylko psaniec się odwrócił i wyszedł, Khill wziął oddech i zabrał się za drugą rundę wyżerki. Miał uczucie, że to całe jedzenie było sposobem Fritza na powiedzenie dziękuję – im więcej jadł, tym bardziej był głodny. Jeśli by się zastanowić... kiedy ostatni raz jadł posiłek? Gdy lokaj dał mu Muuu28, Khill pił je jak grzeczny chłopiec. Cholera, nie miał zamiaru tracić czasu w kuchni. Jego pierwotnym zamiarem po wyjściu z kliniki, było pójście w prawo do pokoju Layli. Fritz, z drugiej strony, miał inny pomysł, a staruszek nie przyjmował ‘Nie’ jako odpowiedzi-‐ co sugerowało, że to był rozkaz z góry. Jakby od Thora, jako głowy Bractwa. Lub bezpośrednio od króla. Więc Khill poddał się i uległ... i skończył siedząc przy granitowym blacie nadziewany jak piñata. Przynajmniej takie poddanie się było pyszne, pomyślał trochę później, kiedy odłożył widelec i otarł usta. -‐ Proszę, Panie, coś na deser. -‐ Oh, dziękuję ale..— Proszę, proszę, co my tu mamy: kulki lodów kawowych polanych gorącą polewą nugatową – bez bitej śmietany i orzechów. Tak jak lubił. -‐ Naprawdę nie musiałeś. 28

mleko 196

-‐ To Twoje ulubione, prawda? -‐ Prawdę mówiąc tak. – oh i spójrz była tam też srebrna łyżeczka. Byłoby niegrzecznie pozwolić im się topić. Gdy Khill rozpoczął deser, szwy, które założyła doktor Jane na jego brwi zaczęły ciągnąć pod bandażem i ból przypomniał mu, jak szalona noc to była. Wydawało się to surrealistyczne jeśli się nad tym zastanowić, godzinę temu był na skraju śmierci, tańcząc na ciemnym niebie w kupie złomu. Nie miał pojęcia jak to latało. Teraz? Był specjał szefa. Z gorącym nugatem. I myślał, jaka to ulga, że nie ma tu orzechów, ani bitej śmietany, bo smak na jego podniebieniu zostałby zrujnowany. Ponieważ, tak, teraz to był problem jak cholera. Jako, że gruczoły wytwarzające adrenalinę beknęły, a strzał niepokoju zadrżał wzdłuż każdego nerwu w jego ciele, wiedział cholernie dobrze, że nastąpią wstrząsy wtórne, które będą przychodzić i odchodzić. Całkiem jak smaganie batem jego układu nerwowego. Ale odczuwane po katastrofie, były lepsze niż płomienie na ciele podczas lotu. Lub na ziemi, w zależności jak by się sprawy potoczyły. Po drugiej turze jego posiłku zrobił co mógł, by pomóc posprzątać przed pójściem do Layli, ale Fritz szturchał go za każdym razem, nawet gdy próbował zbliżyć się ze swoją miską i łyżeczką w pobliże zlewu. Poddając się znowu, przeszedł przez jadalnię, zatrzymując się, by spojrzeć na długi stół, wizualizując sobie ich wszystkich siedzących przy ich zwyczajowych miejscach. Tylko to się liczyło, Z wrócił bezpieczny w ramiona jego krwiczki – i nikt inny nie został ranny. -‐ Przepraszam Panie-‐ Odrzekł Fritz ponaglając go – drzwi. W holu Psaniec podszedł do ekranu domofonu. Sekundę później, otworzył zamek w drzwiach. To był Saxton. Khill cofnął się. Ostatnią rzeczą, której dzisiaj chciał, było sprzeczanie się z tym samcem. Szedł sprawdzić co u Layli, i nagle się zatrzymał. Coś tu było nie tak. Zapach, który do niego dopłynął nie zgadzał się. Marszcząc brwi, podszedł do drzwi. Naprzeciwko, jego kuzyn rozmawiał chwilę z Fritzem, a następnie zaczął iść w stronę wielkich schodów. Khill odetchnął głęboko. Ok

197

czuł fantazyjną wodę kolońską Saxtona... ale był jakiś inny zapach wymieszany z nią. Inna woda kolońska pokrywała całego samca. I nie należała do Blaya. Ani nie przypominała żadnej której mógł użyć. A potem poczuł niemożliwy do pomylenia z żadnym innym zapach sexu. Jakby bez udziału świadomości Khill wyszedł na otwartą przestrzeń i warknął. -‐ Gdzie byłeś! Jego kuzyn zatrzymał się. Spojrzał przez ramię. -‐Słucham? -‐ Słyszałeś – przy bliższej cholernej inspekcji było wykurwiście jasne co facet robił. Jego usta były czerwone i miał rumieńce na policzkach, których Khill mógł się założyć, że nie miał od cholernego zimna. -‐ Gdzie do kurwy nędzy byłeś. -‐ Nie sądzę żeby to był twój interes, kuzynie. Khill szedł do samca przez mozaikową podłogę, dopóki jego glany nie dotknęły czubkami jego mokasynów. -‐ Ty pierdolona dziwko. Saxton miał odwagę wyglądać na znudzonego. -‐ Bez obrazy, najdroższy kuzynie, ale nie mam na to czasu. Facet odwrócił się, Khill wyciągną rękę i złapał go za ramie. Szarpnięciem przyciągnął go tak, że znowu byli nos w nos. I uderzył go smród, który pochodził od faceta i powodował mdłości. -‐ Blay ryzykuje życie na wojnie, a ty pieprzysz jakiegoś przypadkowego gościa za jego placami? Wielka klasa, lachociągu. – -‐ Khill, to nie Twoje zmartwienie. Saxton próbował go ominąć. Zły pomysł. Zanim Khill pomyślał co robi, już zaciskał ręce na gardle samca. -‐ Jak kurwa śmiesz – powiedział z wysuniętymi kłami. Saxton złapał ręce Khilla i próbował się uwolnić, szarpanie, ciągnięcie, nie dało absolutnie nic. -‐ Du… dusisz… mnie -‐ Powinienem cię zabić tu i teraz. – warczał Khill – Jak możesz mu to kurwa robić? On cię kocha. 198

-‐ Khill… -‐ jego stłumiony głos robił się cichszy i cichszy – Kh.. Myśl o wszystkim tym, co jego kuzyn miał, i o co nie dbał, dawała mu super-‐siłę, która zgromadziła się w jego rękach. -‐ Czego ty cholera potrzebujesz, dupku? Myślisz, że jakiś przypadkowy obcy facet będzie lepszy od tego, którego masz w łóżku? Siła z jaką napierał na Saxtona przesuwała go do tyłu, buty faceta piszczały na gładkiej podłodze, jak glany Khilla. Zatrzymali się, gdy ramię Saxtona uderzyło o ogromną poręcz schodów. -‐ Ty pierdolona dziwko. Ktoś krzyknął. I jeszcze ktoś. I nagle w chuj szybkie odgłosy stóp pojawiły się z różnych kierunków i wielu ludzi ciągnących jego ramię. Nieważne. Po prostu patrzył mu w oczy, jego ręka zaciśnięta, furia która go opętała zmieniła go w buldoga, który jedyne o czym myślał to: Nie… Puszczaj… Go… Tłumaczenie: Nuffanilia

199

DWADZIEŚCIA-SZEŚĆ -‐ A więc kiedyś wrócicie do Caldwell? – Zapytał Blay matkę. -‐ Nie wiem. Twój Ojciec chodzi do pracy i z powrotem każdej nocy i oboje lubimy ciszę i prywatność wsi. Myślisz, że jest choć trochę bezpieczniej w mieście… -‐ Z znikąd krzyki przeniknęły przez drzwi jego pokoju. Wiele krzyków. Blay spojrzał przed siebie i zmarszczył brwi. -‐ Hej, Mamah, Przepraszam, że Ci przerywam, ale coś się dzieje w domu. – Jej głos stał się drżący i strach opanował jej głos. -‐ Nie zaatakowali Was prawda? – Na moment, ta noc w ich domu w Caldwell półtora roku temu wróciła do niego w szybkich skręcających żołądek seriach: jego własna matka była terroryzowana, jego ojciec dobywający broń przeciwko wrogowi, zrujnowany dom. Chociaż krzyki wydawały się być coraz gorsze, nie mógł ruszyć bez uspokojenia jej. -‐ Nie, nie, nie Mamah. To miejsce jest bezpieczne. Nikt nie jest wstanie nas znaleźć, a gdyby nawet nie dostałby się do środka. Czasami po prostu Bracia się kłócą. Naprawdę, wszystko w porządku. – Przynajmniej miał taka nadzieję. Sytuacja na dole naprawdę wydawała się rozkręcać. -‐ Och, co za ulga. Nie chciałabym, by coś ci się stało. Idź zadbać o wszystko i zadzwoń do mnie, jak będziesz wiedział, kiedy przyjedziesz. Przygotuję ci pokój i zrobię lasagne. Jak na komendę zaczął się ślinić, a do oczu napłynęły łzy. -‐ Kocham cię Mamah. I dziękuję Ci. Wiesz za co… -‐ To ja ci dziękuję za zaufanie. Teraz idź zobacz co się dzieje i bądź bezpieczny. Kocham cię. Rozłączył się, zszedł z łóżka i skierował się do drzwi. W sekundzie, w której wyszedł do holu z posągami, był już pewien, że jakaś gruba bijatyka rozgrywała się w salonie: było tam wiele męskich głosów, których ton wskazywał na sytuację alarmową.

200

Podbiegł do barierki na drugim piętrze. Kiedy przez nią wyjrzał w pierwszej chwili nie zrozumiał tego co zobaczył: Było tam wielu ludzi skupionych przy schodach, wszyscy mieli ramiona wyciągnięte tak jakby chcieli rozdzielić walczących. Tylko to nie działo się to między dwoma Braćmi. Co do kurwy? Czy oni naprawdę próbowali oderwać Khilla od Saxtona…? Jezu, ten drań miał ręce zaciśnięte na gardle kuzyna i zamierza, biorąc pod uwagę szarość na twarzy samca, go zabić. -‐ Co Ty kurwa robisz? – Krzyknął i zaczął zbiegać po schodach. Kiedy dobiegł do nich było tam zbyt dużo Braci, i nie mógł się dostać na przód, a koło wojowników nie można było po prostu przejść rozpychając się łokciami. Niestety, jeśli ktokolwiek mógł dotrzeć do Khilla, to był nim on. Ale jak miał do cholery zdobyć uwagę tego dupka. Tu cię mam. Rozbił ręczny, w starym stylu alarm swoją pięścią i włączył go. Natychmiast, hałas eksplodował w przestrzeni, akustyka sufitu katedry działała jak szkło powiększające, alarm stał się głośny jak hałas silnika odrzutowca. Było to jak wiadro wody wylane na walczące psy. Cała akcja ustała, a głowy wszystkich podniosły się i zaczęły rozglądać. Jedynym który nie zareagował był Khill. Dalej trzymał i zaciskał mocno ręce. Blay wykorzystał wszystkie hej-‐co-‐się-‐ dzieje i był w stanie przecisnąć się pomiędzy Braćmi do przodu. Skupił się na Khillu, przystawiając swoją twarz do jego. -‐ Puść go, już! Moment w którym Khill zarejestrował jego głos, szok zastąpił zimną furię na jego twarzy. Tak jakby się nie spodziewał, że Blay się pojawi. I to wystarczyło. Jedna jego prosta komenda i ręce puściły, a Saxton upadł na podłogę jak martwy. -‐Doktor Jane! Manny! – ktoś zawołał – sprowadźcie medyka. Blay chciał krzyczeć na Khilla tu i teraz, ale za bardzo bał się o Saxtona, by marnować go na jakieś co-‐do-‐cholery-‐jest-‐z-‐tobą-‐nie-‐tak: prawnik w ogóle się nie ruszał. Łapiąc za piękny garnitur, przekręcił go na plecy i przyłożył dwa palce do jego tętnicy szyjnej, modląc się o puls. Kiedy go nie

201

znalazł rozpoczął resuscytację. Saxton zaczął kaszleć i zaciągnął się powietrzem. -‐ Manny już idzie – powiedział chropowatym głosem Blay, choć nie wiedział czy to prawda. Ale dajcie spokój, ktoś musi być w drodze. -‐ Zostań ze mną... – Więcej oddychania. Więcej kaszlu. A kolor zaczął wracać na jego przystojną twarz. Trzęsącą się dłonią odgarnął do tyłu miękkie, gęste blond włosy z czoła, które dotykał wiele razy wcześniej. Gdy spojrzał w te zamglone oczy patrzące na niego chciał poczuć coś w duszy, coś co zdefiniowało by jego życie dożywotnio i... Modlił się o taką reakcję. Do cholery, w tym momencie, zamieniłby swoją przeszłość i przyszłość na to. Ale jej nie było. Żal, złość na zachowanie samca, smutek, ulga… to wszystko co się pojawiło. -‐ Tutaj, daj mi go zbadać.-‐ powiedziała doktor Jane kładąc swoją czarną torbę i klękając na mozaikowej podłodze. Blay cofnął się dając krwiczce V trochę przestrzeni, ale zostając blisko, nawet jeśli wiedział, że nic nie może zrobić. Cholera, zawsze chciał iść do medycznej szkoły. Ale nie o po to, żeby mógł przeprowadzać resuscytację swojemu byłemu kochankowi, bo jakiś zeschizowany lachociąg będzie chciał go udusić w cholernym holu. Spojrzał na Khilla. Wojownik ciągle był trzymany przez Rankohra, jakby Brat nie był do końca pewny, że epizod już się zakończył. -‐ Podnieśmy Ci na nogi. – powiedziała doktor Jane, a Blay pomógł Saxtonowi wstać przytrzymując go, prowadząc na schody. Milczeli kiedy się po nich wspinali, a kiedy doszli na drugie piętro, Blay zabrał go do swojego pokoju, siłą nawyku. Głupek. -‐Nie, jest w porządku,-‐ Saxton mruknął. -‐ Pozwól mi usiąść tu na chwilę, dobrze? Blay pomyślał o łóżku, ale kiedy Sax zesztywniał, kiedy szli w tym kierunku, posadził go na szezlongu. Kiedy pomagał mężczyźnie ściągnąć buty 202

z nóg, niezręczność powróciła. W ciszy, która nastąpiła, gwałtowny gniew uderzył go z znikąd. Teraz jego ręce trzęsły się z innego powodu. -‐ A więc – powiedział charcząc Saxton – jak mija ci noc? -‐ Co do cholery się tam stało na dole? Saxton poluzował krawat. Rozpoił kołnierzyk. Wziął kolejny głęboki oddech. -‐ Niejako sprzeczka rodzinna. -‐ Gówno prawda. Saxton przewrócił oczami. -‐ Musimy to robić? -‐ Co się stało? -‐ Myślę, że Ty i On musicie pogadać. A kiedy to zrobicie, nie będę musiał się martwić, że zostanę zaatakowany jak przestępca kolejny raz. Blay prychną. -‐ Ja i On nie mamy o czym rozmawiać. -‐ Z całym szacunkiem, ale ślady na mojej szyi sugerują coś zupełnie przeciwnego. *** -‐ Jak się trzymamy, chłopie? – Kiedy głos Rankohra rozbrzmiał w uszach Khilla, było jasne, że sprawdza czy przedstawienie już się skończyło Niepotrzebnie. Natychmiast po tym jak Blay kazał mu przerwać ten syf, ciało Khilla zwiotczało, tak jakby facet miał pilota do jego telewizora. Inni ludzie kręcili się, patrząc na niego, oczywiście też czekając, czy nie okaże jakiejś ochoty ścigać Saxtona i wznowić swojego uścisku śmierci. -‐ Już dobrze? – szepnął Rankohr -‐ Ta. Ta. Już ok. Żelazny ciężar na jego piersi poluzował się i stopniowo spadł. Następnie duża ręka poklepał go po ramieniu i uścisnęła je. -‐ Fritz nienawidzi martwych ciał w holu. -‐ Ale nie ma wiele krwi po uduszeniu. – zauważył ktoś. -‐ Sprzątanie jest proste. -‐ Wystarczy umyć potem podłogę. – wtrącił ktoś inny. 203

Zapadła ciężka cisza. -‐ Idę na górę. – gdy znowu zaczęli na niego spoglądać, Khill potrząsną głową. -‐-‐-‐ Nie po to, by zrobić powtórkę. Przysięgam na moją… Więc nie miał matki, ojca, brata, siostry… albo młodego – jakkolwiek miał nadzieję, że to ostatnie należy do kategorii ‘jeszcze’. -‐ Po prostu nie po to, okej? Nie czekał na żaden komentarz. Bez obrazy ale rozbicie się samolotem i próba morderstwa były z rodzaju tych sytuacji, których było wystarczająco jak na jedną noc. Przeklął i zaczął od drugiego piętra – pamiętał, że wciąż musi iść sprawdzić co z Laylą. Trzymając się prawej strony po wejściu na schody, skierował się do pokoju gościnnego. Zapukał delikatnie w drzwi. -‐ Layla? Pomimo faktu, że spłodzili razem młode, nie czuł, że może wchodzić bez zaproszenia. Drugie jego pukanie było trochę głośniejsze. Tak jak jego głos. -‐ Layla? Musiała już spać. Wycofał się i skierował się do własnego pokoju, przechodząc koło starego biura Ghroma, którego drzwi były zamknięte, a później przeszedł przez hol z posągami. Kiedy przechodził koło pokoju Blaya, nie mógł nic na to poradzić, że zatrzymał się i gapił w te cholerne drzwi. Jezu Chryste, prawie zabił Saxtona. Nadal czuł, że ma na to ochotę. Zawsze wiedział, że jego kuzyn to dziwka i nienawidził tego, że miał rację. Co Saxton sobie kurwa myślał? Facet miał cudowny sex w swoim łóżku każdego przeklętego dnia, a jednak jakimś cudem, jakiś przypadkowy gość z baru albo klubu albo pieprzonej biblioteki Caldwell był lepszy od tego? Albo nawet potrzebny? Niewierny sukinsyn. Jego dłonie zacisnęły się w pięść, a on zabawiał się pomysłem, by z kopa wejść do tego pokoju i po prostu walić w twarz Saxtona, aż zrobi się z niej zupa. Prawie nie mógł kontrolować impulsu. 204

Puść go. Już. Z znikąd znowu pojawił się głos Blaya i wibrował mu w głowie, wystarczająco, by wyłączyć przemoc. Dosłownie, w jednej chwili z dzikości przeszedł w neutralność. Potrząsnął głową, poszedł do swojego pokoju, wszedł do niego i zamknął drzwi. Po włączeniu światła, po prostu stał tam, nogi przyklejone do podłogi, ramiona bezwładne liny, głowa zwieszona. Wszystko na nic. Bez widocznego powodu, pomyślał o jednym z ukochanych odkurzaczy Fritza, zwykła rzecz włożona do wnękowej szafy służbowej, pozostawiona w nieświadomości, aż do momentu kiedy ktoś chciał jej użyć. Świetnie. Został zredukowany do poziomu odkurzacza. W końcu przeklął, i kazał sobie rozebrać się i położyć do łóżka. Noc się kończyła, za moment miało wstać słońce, a dobra wiadomością było, że ten przykry bałagan wreszcie się skończył: Rolety były na miejscu by trzymać słońce z dala. Dom był cichy. Czas przejść na tryb SEN. Ostrożnie zdjął koszulę, rozluźnił mięśnie i mruknął coś na cały ból, który czuł, uświadomił sobie, że zostawił swoją skórzaną kurtkę i broń w klinice. Nieważne. Miał tu dodatkową, jeśli byłaby mu potrzebna w ciągu dnia, a on mógł zabrać swoje rzeczy przed Pierwszym Posiłkiem. Odganiając muchę, zamierzał…. Drzwi za nim eksplodowały pod wpływem jakiejś siły i odbiły się od ściany tylko po to, by zostać złapane przez mocny uchwyt wkurwionego sukinsyna. Blay był maksymalnie wkurwiony, gdy stał w progu, jego ciało drżało z taką furią, że nawet Khill, który zmierzył się z wieloma rzeczami lekko się wystraszył. -‐ Co do kurwy jest z tobą nie tak. – warknął samiec. Żartujesz?! pomyślał Khill. Jak mógł nie zauważyć, obcego zapachu na swoim własnym kochanku? -‐ Myślę, że powinieneś zapytać o to mojego kuzyna. Blay podszedł do przodu, Khill chciał go wyminąć, Blay chwycił go i obnażył kły z sykiem. 205

-‐ Uciekasz? Ściszonym głosem Khill powiedział: -‐ Nie. Zamykam drzwi, żeby nikt nas nie słyszał. -‐ Mam to w dupie! Khill pomyślał o Layli leżącej w sypialni w dole korytarza próbującej zasnąć. -‐ Ale ja nie. Khill zamknął ich razem. Następnie, zanim się odwrócił musiał zamknąć oczy i wziąć oddech. -‐ Brzydzę się tobą – powiedział Blay. Khill zwiesił głowę. -‐ Odpierdol się od mojego życia -‐ Gorycz w tym znajomym głosie strzeliła prosto w jego serce. – Trzymaj się z dala od moich spraw! Khill spojrzał przez ramie. -‐ Nie interesuje cię nawet to, że był z kimś innym? Blay otworzył usta. Zamknął. Zmarszczył brwi. -‐ Co? Oh. Świetnie. W całym tym pośpiechu, Blay najwidoczniej nie miał o niczym pojęcia. -‐ Co powiedziałeś? – powtórzył Blay. -‐ Słyszałeś. Kiedy nie otrzymał odpowiedzi, nie słyszał przekleństw żadnego niszczenia przedmiotów, Khill odwrócił się. W tym momencie Blay skrzyżował ramiona, ale nie wokół klatki piersiowej, ale pośrodku, jakby miał mdłości. Khill potarł twarz i powiedział załamanym głosem. -‐ Przykro mi. Tak kurewsko mi przykro…. Niechciałem tego dla ciebie. Blay otrząsnął się. -‐ Co… -‐ niebieskie oczy skupiły się na nim – To dlatego go zaatakowałeś? Khill zrobił krok do przodu. -‐ Bardzo mi przykro… Ja tylko… przeszedł przez drzwi, poczułem zapach i straciłem kontrole. W ogóle nie myślałem. Blay mrugnął, tak jakby był skonfrontowany z obcym pojęciem. 206

-‐ To dlatego… dlaczego do cholery to zrobiłeś? Khill zrobił kolejny krok do przodu, a potem zmusił się do zatrzymania-‐ mimo niemal przytłaczającej potrzeby zbliżenia się do niego. Blay potrząsnął głową, jakby miał problemy ze zrozumieniem tego wszystkiego, Khill nie chciał nic mówić. Ale zrobił to. -‐ Pamiętasz klinikę na dole, prawie rok temu… -‐ Wskazał na podłogę, jakby na wszelki wypadek gdyby facet zapomniał, gdzie był ośrodek szkoleniowy – To było zanim Ty i Saxton pierwszy raz…-‐ Racja. Nie powinien kończyć, nie, jeśli chciał zatrzymać jedzenie, które zjadł w żołądku. -‐ Pamiętasz co ci powiedziałem? Ponieważ Blay wyglądał na skonfundowanego, postanowił mu przypomnieć. -‐ Powiedziałem, że jeśli ktoś cię kiedyś skrzywdzi, zapoluję na niego i zostawię na słońcu? Nawet usłyszał jak jego głos zmienił się w warkot. -‐ Saxton cię dziś skrzywdził, więc zrobiłem to co mówiłem, że zrobię. Blay potarł twarz ręką -‐ Jezu… -‐ Mówiłem ci co się stanie. I jeśli on zrobi to ponownie, obiecuje ci, że dokończę robotę. -‐ Posłuchaj Khill, nie możesz… nie możesz robić tego gówna. Po prostu nie możesz. -‐ Nie obchodzi cię to? Był niewierny. To nie jest w porządku. Blay wziął głęboki i powolny oddech, jakby był zmęczony niesionym ciężarem. -‐ Po prostu… nie rób tego więcej. Teraz to Khill był tym, który potrząsną głową. Nie rozumiał tego. Jeśli byłby w związku z Blayem, a Blay zdeptałby to? Nigdy, by się po tym nie podniósł. Boże, dlaczego nie wykorzystał tego co było mu oferowane? Nie powinien uciekać. Powinien był wejść w to. Nieproszony, zrobił kolejny krok w przód. -‐ Przepraszam…

207

W końcu, mówił te słowa wciąż i wciąż, powtarzając je z każdym krokiem co zaprowadziło go bliżej Blaya. -‐ Przepraszam… Przepraszam… Przepraszam… -‐ Nie wiedział, kurwa, mówił, czy robił, po prostu miał pilną potrzebę pokuty za wszystkie swoje grzechy. Było ich tak wiele kiedy podchodził do tego honorowego samca, który jak martwy stał przed nim. W końcu, tylko jeden krok dzielił go od klatki piersiowej Blaya. Głos Khilla zmienił się w szept. -‐ Przepraszam... W gęstej ciszy, która zapadła, Blay rozchylił usta… ale nie z zaskoczenia. Bardziej jakby nie mógł oddychać. Przypominając sobie, żeby nie być dupkiem, który myśli tylko o sobie, Khill wrócił do tego, co się działo między Blayem i Saxtonem. -‐ Nie chcę tego dla ciebie – powiedział, a jego oczy obserwowały tą twarz. – Wystarczająco wycierpiałeś i ja wiem, że go kochasz. Przykro mi… przykro mi… Blay stanął przed nim, jego twarz nie wyrażała niczego, a jego oczy krążyły wokół, jakby nie mógł się skupić na niczym. Ale nie odepchnął go, nie szarpał, nie szturmował. Stał… tam gdzie był. -‐ Przepraszam. Khill patrzył jak jego własna ręka wyciągnęła i dotknęła twarzy Blaya, a koniuszki palców przeciągnęły po świeżym zaroście. -‐ Przepraszam. Oh, Boże, dotykał go. Czuł ciepło jego skóry, wdychał jego czysty męski zapach. -‐ Przepraszam. Co on kurwa robił? Jeny… za późno na odpowiedź, sięgał do przodu drugą ręką, z drugiej strony i umieścił dłoń na tym ciężkim ramieniu. -‐ Przepraszam. Oh, Boże, złapał Blaya i przyciągnął go naprzeciw siebie. -‐ Przykro mi.

208

Przeniósł jedną ze swoich rąk na karku Blaya i włożył ją w głąb gęstego owłosienia, które kręciło się poniżej. -‐ Przepraszam. Blay był sztywny, kręgosłup miał prosty jako strzała, jego ramiona pozostawały wokół jego ciasnego żołądka. Ale po chwili, prawie jakby miał namącone w głowie własną reakcją, mężczyzna zaczął opierać się na nim, jego ciężar przesuwał się nieznacznie początkowo, a następnie jeszcze bardziej. Z szybkim szarpnięciem, Khill owinął swoje ramiona wokół jedynej najważniejszej osoby w jego życiu. Nie była nią Layla, mimo iż ten fakt go zabolał. Nie był nią John, albo jego król. Nie byli to Bracia. Ten samiec był powodem wszystkiego. I jeśli nawet to, że Blay kocha innego, zabijała go, to kurwa znosił to. Minęło tak wiele czasu od kiedy dotykał go… i nigdy tak. -‐ Przepraszam. Ukrywając w dłoni tył głowy Blay, nakłonił mężczyznę by zbliżył się do niego, wkładając jego twarz w swoją szyję. -‐ Przykro mi. Kiedy Blay się nie opierał, Khill zadrżał, odwracając swoją twarz do wewnątrz, biorąc pełen oddech, wciągając wszystkie odczucia głęboko w jego mózg, by mógł o nich pamiętać zawsze. I podczas gdy jego dłoń pocierała w górę i w dół, kojąco po umięśnionych plecach, zrobił, co mógł, aby zadośćuczynić za wiele więcej niż niewierność kuzyna. -‐Przepraszam… Szybka zmiana, Blay pokręcił głową. Otrząsną się uwalniając się. Przesuną się. Odepchnął go. Ramiona Khilla opadły. -‐ Przepraszam. -‐ Dlaczego ciągle to powtarzasz? -‐ Ponieważ… W tym momencie gdy ich oczy się spotkały, Khill wiedział, że to ten czas. Tyle rozwalił Blayowi, było tak wiele błędnych kroków i celowych nieporozumień, tyle lat, tyle zaprzeczenia – wszystko z jego winy. 209

Odpychał tak długo. Ale koniec z tym. A kiedy otwierał usta by wypowiedzieć te trzy słowa, które miał już na języku, wzrok Blaya stwardniał. -‐ Nie potrzebuję Twojej pomocy, okej? Potrafię o siebie zadbać. Bum. Bum. Bum. Jego serce łomotało tak głośno, że zastanawiał się czy ma zamiar wybuchnąć. -‐ Zamierzasz z nim zostać – powiedział zdrętwiały Khill – zamierzasz… -‐ Nie ciągnij tego gówna z Saxtonem – nigdy więcej. Przysięgnij. Chociaż go to zabiło, Khill nie był w stanie odmówić facetowi niczego. -‐ Okej. – Podniósł ręce w górę. – Ręce z daleka. Blay kiwną głową. Umowa została zawarta. -‐ Chciałem ci pomóc – powiedział Khill – To wszystko. -‐ Nie możesz -‐ odparował Blay. Boże, chociaż byli po raz kolejny w niezgodzie, łaknął więcej kontaktu… i nagle zobaczył drogę by to osiągnąć. Trudna propozycja, ale przynajmniej było to jakoś logiczne. Jego ramiona podniosły się, jego ręce szukały, znajdowały, łapały. Ramiona Blaya. Szyja Blaya. Sex wezbrał w nim, czyniąc jego fiuta twardym, sprawiając że zaczął dyszeć. -‐ Ale mogę Ci pomóc. -‐ Jak. Khill zbliżył się, prawie dotykając ustami ucha Blaya. Potem celowo zbliżył swoją klatkę piersiową do klatki Blaya. -‐ Użyj mnie. -‐ Co??? -‐ Daj mu nauczkę – Khill zacisnął uchwyt i odchylił głowę Blaya do tyłu – Odpłać mu. Ze mną. Żeby jego intencje były jasne, Khill wysunął język i polizał nim gardło Blaya. Syk, który się rozległ brzmiał jak przekleństwo. Blay uderzył go odsuwając od siebie. -‐ Postradałeś kurwa rozum? Khill ujął swoją twardą męskość. 210

-‐ Pragnę Cię. I wezmę cię kiedy tylko będę mógł – nawet jeśli tylko jako odwet na moim kuzynie. Wyraz twarzy Blaya grał w tenisa stołowego pomiędzy niedowierzaniem i epickim gniewem. -‐ Ty pieprzony dupku! Odpychasz mnie latami, i nagle tak z nienacka zwrot? Co do kurwy jest z tobą nie tak! Wolną ręką bawił się jego kolczykiem w sutku – i skupił się na tym co się dzieje poniżej linii bioder Blaya: pod tymi ciuchami, samiec miał pełną erekcję, materiał nie był w stanie jej ukryć. -‐ Postradałeś swój pieprzony rozum? Co do kurwy? Zazwyczaj Blay nie przeklinał i nie podnosił głosu. To był atak utraty panowania. Patrząc w oczy przyjaciela, Khill powoli osunął się na kolana. -‐ Pozwól mi się tym zająć… -‐ Co? Pochylił się do przodu i szarpnął za dół materiału, ciągnąc do siebie. -‐ Chodź tu. Pokażę Ci jak to robię. Blay złapał za sznurek, który trzymał poły szlafroka i zacisną je mocniej -‐ Co ty do cholery robisz? Boże fakt, że on był na kolanach, błagając, wydawał się stosowny -‐ Chcę być z Tobą. I mam gdzieś dlaczego, po prostu pozwól mi z tobą być. -‐ Po tym wszystkim? Co się zmieniło? -‐ Wszystko. -‐ Jesteś z Laylą. -‐ Nie. Mówiłem ci już. Ile razy musisz to usłyszeć. Nie jestem z nią. -‐ Ona jest w ciąży -‐ Raz. Byłem z nią tylko raz, i jak już ci mówiłem, byłem z nią tylko dlatego, że chcę mieć rodzinę i ona także. Tylko raz, Blay i nigdy więcej. Blay odchylił głowę, jego oczy zamknięte jakby ktoś wkładał mu kolce pod paznokcie. -‐ Nie rób mi tego, na miłość Boską, nie możesz tego robić… Jego głos był smutny pełny udręki przez wszystkie problemy, które Khill spowodował..

211

-‐ Dlaczego teraz? Może to ty jesteś tym kto chce się zemścić na Saxtonie. -‐ Pieprzyć mojego kuzyna, to nie ma z nim nic wspólnego. Jeśli byłbyś samotny, i tak bym klęczał na tym dywanie chcąc być z tobą. Jeśli byłbyś z kobietą, jeśli umawiałbyś się na jeden raz lub jakieś inne gówno, jeśli byłbyś w milionie różnych innych sytuacjach życiowych… i tak bym tu był. Błagając cię o coś, o cokolwiek – jeden raz, jeśli to wszystko co możesz mi dać. Khill wyciągnął znów ręce pod materiał, głaszcząc silne, umięśnione nogi, a kiedy Blay odsunął się, wiedział, że przegrywa bitwę. Cholera, zaraz straci szansę jeśli jeszcze nie stracił. -‐ Posłuchaj Blay, robiłem wiele gównianych rzeczy w życiu. Ale zawsze myślałem realnie. Prawie zginąłem dziś – przejdę do rzeczy. Tam w tym samolocie, patrząc w ciemną noc, nie myślałem, że przeżyję. Wszystko, stało się dla mnie jasne. Chcę być z tobą z tego powodu. Właściwie wiedział kurwa o wiele szybciej, przeeeeeeed sytuacją z Cessną, ale miał nadzieję, że to wytłumaczenie miało sens dla Blaya. Może tak było. W odpowiedzi facet poruszył się na nogach, jakby miał się poddać albo wyjść. Nie było wiadomo, którą z opcji wybierze. Khill przyśpieszył kolejne słowa. -‐ Przepraszam, że zmarnowałem tyle czasu, i jeśli nie chcesz być ze mną, rozumiem. Wycofam się -‐Będę żyć z konsekwencjami. Ale na miłość Boską, jeśli istnieje szansa – nie ważne z jakiego powodu-‐ zemsta, ciekawość… cholera piekło, nawet jeśli pozwolisz mi pieprzyć cię tylko raz i nigdy więcej tylko dla tego, żeby przebić kołkiem moje serce? Wezmę to. Wezmę cię… w jakikolwiek sposób. Wyciągnął rękę trzeci raz, wijąc nią wokół grzbietu nogi Blaya. Głaszcząc. Błagając. -‐ Nie ważne ile będzie mnie to kosztować… Tłumaczenie: nuffanillia

212

DWADZIEŚCIA-SIEDEM Majacząc nad klęczącym Khillem, Blay był nadnaturalnie świadomy wszystkiego wokół siebie, dotyku Khilla na swoich udach z tyłu, sposobu w jaki rąbek płaszcza kąpielowego ocierał się o jego łydki, zapachu seksu zagęszczającego powietrze. Na tak wiele sposobów, pragnął tego całe swoje życie – przynajmniej od swojej przemiany, gdy w ogóle zaczął odczuwać jakiekolwiek seksualne impulsy. Ten moment był kulminacją jego wszystkich marzeń i niezliczonych fantazji, jego sekretne pożądanie właśnie się urzeczywistniało. I to było szczere – niedopasowane oczy Khilla bez cienia wątpliwości. Samiec nie tylko mówił o Boskiej uczciwości, ale znał to ze swojego serca -‐ był w zgodzie ze sobą, kiedy tak bardzo się odkrywał, narażając na ciosy. Blay zamknął na chwilę powieki. Taka uległość była zaprzeczeniem wszystkiego, co definiowało Khilla jako samca. Nigdy się nie poddawał – nigdy nie poddawał swoich zasad, broni, samego siebie. I znowu, całkowity odwrót nadawał wszystkiemu jakiś sens. W obliczu śmierci, przejawiał skłonność, aby udać się na łono Jezusa. Problem polegał na tym, że czuł iż to nie będzie trwać. To ‘objawienie’ było niewątpliwie związane z wycieczką samolotową, jak osoby po zawale przechodzą wkrótce na jakąś syfiastą dietę, ta rewelacja nie będzie miała długiego życia. Tak, Khill naprawdę myślał to, co mówił w tym uderzającym do głowy momencie – nie było co do tego wątpliwości. Jednak trudno było uwierzyć, że to jest stałe. Khill był tym, kim był. I dosyć szybko, gdy szok minie – może o zmroku, może za tydzień, może za miesiąc – powróci do swojej izolacji, z rękami przy sobie. Decyzja sprawiła, że Blay ponownie otworzył oczy i pochylił się. Kiedy ich twarze znalazły się bliżej, wargi Khilla rozchyliły się, dolna warga pełniejsza, jakby właśnie posmakowały czegoś, czego pragnęły i spodobało im się to.

213

Kurwa! Wojownik był tak wspaniały, jego potężna, naga klatka piersiowa lśniła w świetle lamp, jego skóra błyszczała od pobudzenia, przekłute sutki unosiły się i opadały w rytmie płynącej, gorącej krwi. Blay poprowadził dłoń w dół, po prążkowanych mięśniach, które wszystko spinały, od solidnego, grubego ramienia, do wybrzuszonych bicepsów po szlifowane, kręte tricepsy. Zdjął rękę z jego uda. I odsunął się. Khill zbladł. Jego twarz zrobiła się szara. W ciszy Blay nie powiedział ani słowa. Nie mógłby – stracił głos. Na słaniających się nogach, gramolił się do wyjścia, jego dłoń trzepotała wokół klamki, aż do momentu, gdy jakoś zdołał skoordynować ruchy, aby otworzyć drzwi i wyjść. Odchodząc, nie był w stanie powiedzieć czy trzasnął drzwiami, czy zamknął je cicho. Nie odszedł jednak daleko. Zaledwie trzy kroki od jego pokoju, upadł plecami na gładką, zimną ścianę korytarza. Dysząc. On dyszał. I cały ten wysiłek nie zrobił nic dobrego. Duszności w jego piersi były coraz gorsze i nagle jego widzenie zostało zastąpione przez białe-‐czarne kwadraty szachownicy. Zastanawiając się czy zemdleje, opadł na pośladki i zatopił głowę między swoimi kolanami. W zakamarkach umysłu modlił się żeby hol pozostał pusty. Nie była to rzecz, z której komukolwiek chciałby się tłumaczyć: przed pokojem Khilla, z oczywistą erekcją i trzęsącym się ciałem, jakby jego głowa miała osobiste trzęsienie ziemi. „Jezu Chryste…” „Prawie dzisiaj umarłem – to ustawia samca w pionie. Tam na górze, w samolocie, patrząc dookoła na czarną noc, nie sądziłem, ze nam się uda. Wszystko stało się dla mnie jasne.” „Nie” powiedział głośno Blay. „Nie.” Opierając głowę na rękach, starał się myśleć spokojnie, racjonalnie rozumować i działać rozsądnie. Nie mógł pozwolić sobie na pójście w to głębiej. 214

Te gorące, błyszczące, niedopasowane oczy były legendą. „Nie” syknął. Jego głos, rezonując wewnątrz czaszki, postanowił słuchać samego siebie. Ani kroku dalej. To nie może posunąć się dalej. Dawno temu stracił serce dla tego samca. Nie było powodu, by stracił także duszę. *** Godzinę, może dwie, może sześć później, Khill leżał nago pomiędzy chłodnymi prześcieradłami, gapił się w ciemność, w sufit, którego nie mógł zobaczyć. Był tym okropnym, palącym bólem, który czuł Blay? Jak po tym ostatecznym pojedynku w piwnicy jego rodziców – gdy Khill przygotowywał się do opuszczenia Caldwell i było jasne, że tam gdzie się udaje nie będzie między nimi żadnej więzi? A może po tym, jak pocałowali się w klinice, a Khill odmówił posunięcia się dalej? Albo, po ostatecznym zderzeniu, krótko przed pierwszą randką Blaya z Saxtonem? Tak cholernie pusty. Jak ten pokój, tak naprawdę: bez oświetlenia, i zasadniczo pusty, po prostu cztery ściany i sufit. Albo skórzana torba na szkielet, niejako. Przesunął rękę w górę i położył na bijącym sercu, aby się uspokoić, że wciąż miał jedno. Człowieku, los miał zwyczaj uczyć cię rzeczy, które trzeba wiedzieć, nawet gdy nie byłeś świadomy udzielanej lekcji, aż do czasu kiedy ci ją zaserwował – spędził zbyt wiele czasu zamykając się w sobie, skupiając na swoich defektach, na braku rodziny i nieprzydatności w społeczeństwie. Taki splątany, pierdolony bałagan trwał za długo, i Blay, ponieważ się troszczył został wessany w ten wir. A czy on, kiedykolwiek wspierał swojego najlepszego przyjaciela? Co tak naprawdę zrobił dla faceta? Blay miał rację opuszczając ten pokój.

215

Powiedział za mało, za późno? I nie było tak, że Khill oferował jakikolwiek rodzaj zwycięstwa. Pod powierzchnią nie był już stabilny, naprawdę. Nigdy więcej spokoju. Nie, on na to zasłużył. Plama światła była cytrynowo – żółta i przecięła czarne pole jego wizji, jakby ślepota była tkaniną, a promień ostrym nożem. Postać wślizgnęła się do pokoju i cicho zamknęła drzwi. Po zapachu wiedział kto to był. Serce Khilla zaczęło łomotać i wystrzelił pionowo znad poduszki. „Blay…? Rozległ się najcichszy szelest, kiedy szata opadła z ramion wysokiego samca. A, następnie, chwilę później materac ugiął się, pod potężnym, pełnym życia ciężarem. Khill sięgnął poprzez ciemność, jego ręce z nieomylną dokładnością odnalazły bok szyi Blaya, zupełnie pewne, jakby były prowadzone wzrokiem. Żadnego mówienia. Bał się, że słowa spowodują, że ten cud okaże się oszustwem. Podniósł usta i przyciągnął Blaya do siebie, a kiedy te aksamitne usta znalazły się w jego zasięgu, pocałował je z desperacją i rozpaczą, która została w pełni odwzajemniona. Uwięziony tak długo w przeszłości, został uwolniony z furią, a gdy poczuł smak krwi, nie wiedział czyj kieł to spowodował. Kogo to kurwa obchodzi! Gwałtownie szarpiąc, pociągnął Blaya w dół i przeturlał się na samca, rozkładając jego uda, wpychając się pomiędzy do momentu, w którym jego twardy fiut naparł na Blaya. Obaj jęknęli. Oszołomiony od całej tej nagiej skóry, Khill zaczął pompować biodrami w górę i w dół, tarcie ich płci, ich rozgrzane ciała, potęgowały wilgotną gorączkę w ich ustach. Gorączka, wszędzie – szybciej, szybciej, szybciej – pierdoleni święci pańscy, było w tym zbyt dużo głodu, aby zastanawiać się nad sensem tego, gdzie były jego dłonie i o co się ocierał, albo – kurwa – było zbyt wiele skóry do dotykania, zbyt wiele włosów za które można pociągnąć, zbyt wiele … 216

Khill naparł mocno, jego jaja napięły się, jego erekcja kopała między nimi, napierał wszędzie. To nie spowolniło go w najmniejszym stopniu. Z szybkim szarpnięciem, oderwał się od ust, przy których mógłby spędzić, pracując wytrwale, kolejne sto lat i zsunął się w dół klatki piersiowej Blaya. Mięśnie, na które się natknął w niczym nie przypominały ludzkich facetów, których pieprzył – to był wampir, wojownik, żołnierz, który trenował ciężko i pracował na swoim ciałem i kondycją – które było nie tylko użyteczne, ale wręcz zabójcze. I święte piekło – to było bardziej niż podniecające, to był Blay, wreszcie, po tych wszystkich latach… Blay. Khill przeciągnął kłami w dół twardego jak głaz brzucha, a jego zapach na Blayu był zapachem oznaczania i taki dokładnie był jego cel. Woń ciemnych przypraw będzie też w innych miejscach. Jęknął, gdy jego dłonie odnalazły fiuta Blaya i objęły twardą kolumnę, facet wygiął się ostro, przekleństwo przetoczyło się przez sypialnię, zupełnie jak promień światła przeciął ciemność, przed momentem. Khill lizał ustami stojącą męskość Blaya i pozwolił główce tego grubego, nagiego fiuta stać się częścią swoich ust. Ssał głęboko, po nasadę, szeroko otwierając gardło, połykając wszystko. W odpowiedzi biodra Blaya wystrzeliły, a dłonie brutalnie wczepiły się we włosy, zmuszając jego głowę, aby opuszczała się jeszcze bardziej, aż do chwili, gdy nie mógł wpompować w swoje płuca żadnego oddechu – a komu do kurwy nędzy, potrzebny był tlen, tak przy okazji? Wpychając dłonie pod tyłek Blaya, przechylił miednicę i zaczął poruszać w górę i w dół, jego kark naprężał się w morderczym rytmie, jego ramiona napinały się i rozluźniały, kiedy robił dokładnie to, co zaoferował zanim Blay wyszedł. I nie zamierzał na tym poprzestać. Nie. To był dopiero początek. Tłumaczenie: Sarah Rockwell 217

DWADZIEŚCIA-OSIEM Gdy Blay opadł z powrotem na poduszki na łóżku Khilla, głowa prawie odłamała mu kręgosłup. Wszystko było poza kontrolą, ale nie zwolniłby biegu wydarzeń, w najmniejszym stopniu: jego biodra pompujące w górę iw dół, jego kutas wciśnięty w usta i ssany przez Khilla – Dzięki Bogu, światła były wyłączone. Same tylko wrażenia były zbyt trudne, by się z nimi uporać – włączając światło? Nie byłby w stanie, by-‐ Orgazm wystrzelił z niego, łapał oddech, całe ciało naprężyło się mocno, jego płeć pulsowała mocno. A gdy przeszedł w wielkie skurcze, był ssany przez te usta -‐ i człowieka, którego ssanie utrzymywało szybko przepływające przez niego uwolnienie, wielkie fale przyjemnego mrowienia sięgające z mózgu do jego jąder, jego ciało uderzyło w całkowicie inną płaszczyznę egzystencji – Bez ostrzeżenia, został brutalnie przerzucony ręką, jego ciało potraktowane jakby cholera nic nie ważyło. Następnie ramię wystrzeliło pod jego miednicę i poderwało go na kolana. Nastąpiła krótka cisza, podczas której jedyne co słyszał, to tylko ciężki oddech za nim, dyszący coraz szybciej i mocniej – Usłyszał orgazm Khilla i wiedział dokładnie, po co to było. Mimo, że całe jego ciało weszło w bezsilne oczekiwanie, wiedział, że musiał uzyskać dobre podparcie, gdy ciężka ręka wylądowała na jego ramieniu, a – Penetracja była jak żelazo wypalające piętno, brutalna i gorąca, podążająca prosto do jego rdzenia. Przeklinał w eksplozji wydechu -‐ nie dlatego, że go ranił, choć tak było, w najlepszym możliwym sensie. Nawet nie dlatego, że było to coś, czego chciał na zawsze, chociaż chciał. Nie, to dlatego, że miał dziwne poczucie, że został oznaczony -‐ i z jakiegoś powodu, to uczyniło go – syk zabrzmiał w jego uchu, a następnie para kłów zatopiła się w jego ramieniu, uchwyt Khilla przesuwał się w kierunku jego bioder, jego tułów był teraz zamknięty w tak wielu miejscach. I wtedy zaczął

218

bezwzględnie uderzać, zęby Blaya stukały, jego ramiona musiały utrzymać oba ich ciała, nogi i tułów naciągnięte pod wpływem ataku. Miał wrażenie że zagłówek uderzał o ścianę -‐ i przez ułamek sekundy, przypomniał sobie żyrandol w bibliotece dyndający tam i z powrotem, gdy Layla była temu poddawana. Blay przeklął obraz. Nie mógł sobie pozwolić, aby o tym myśleć, po prostu nie mógł. Boże, wiedział, że później będzie dużo czasu, aby zastanawiać się nad tymi rzeczami. Teraz? To było tak cholernie dobre, że szkoda by to tracić... Gdy łomotanie trwało, jego dłonie ślizgały się na dobrej jakości prześcieradłach, i musiał je przesunąć, pchając w dół miękkiego materaca, aby utrzymać się na miejscu. Boże, dźwięki, które wydawał Khill, pochrząkiwania, które rozbrzmiewały spomiędzy kłów wbitych w jego ramię, bębnienie -‐ tak, to był zagłówek. Zdecydowanie. Ciśnienie ponownie narastało w jego jądrach, kusiło go by zrobić sobie ręką -‐ ale bez nadziei na to. Potrzebował obu rąk do podparcia – Jakby Khill czytał w jego myślach, mężczyzna sięgnął naokoło i chwycił go. Wszelkie ruchy były zbędne. Blay doszedł tak mocno, że przed oczami rozbłysły mu gwiazdy, i w odpowiedzi Khill także zaczął szczytować, jego biodra napierały do wewnątrz, zamarł na ułamek sekundy przed wycofaniem się na cal i wszedł głęboko do następnego strzału eksplozji. I tak, wow, połączenie ich dwóch, dogadzających sobie, było tak erotyczne, że po prostu ładowało wszystko od nowa: nie było przerwy na odpoczynek, nie było przerwy w ogóle. Khill właśnie wznowił jazdę – jak gdyby nigdy nic. Było to tak, jakby spełnienie uczyniło jego popęd jeszcze silniejszym. Gdy seks wrzał -‐ i mimo całej siły jaką miał w swoim większym ciele -‐ Blay w końcu wylądował w pieprzonym łóżku zmiatając wszystko z drogi, jedną rękę blokując o stolik, aby powstrzymać się od uderzania w ścianę – Krach. " Cholera, " powiedział szorstko. "Lampy " Khill nie był zainteresowany wyposażeniem domu, najwyraźniej. Mężczyzna po prostu szarpnął głową Blaya i zaczął go całować, tak, że okolczykowany język penetrował usta, lizał i ssał... jakby nie miał dość.

219

Odurzony. Dostał wręcz zawrotów głowy od tego wszystkiego. W każdej fantazji, jaką kiedykolwiek miał, zawsze widział Khilla jako okrutnego kochanka, ale to było... na innym poziomie. Jakby z dystansu usłyszał własny gardłowy głos, " Ugryź mnie... znowu... " Wielki ryk z góry wkręcił się do jego uszu, a następnie kolejny syk rozerwał ciemność, gdy Khill zmienił pozycję, jego ogromny ciężar obrócił się tak, żeby te ostre kły mógł zatopić głęboko z boku jego gardła. Blay przeklął i zrzucił resztę tego co było na stole, jego pierś zajęła miejsce tych rzeczy, jego pot -‐ pokrywający skórę piszczał na lakierze, gdy leżał w połowie na boku. Wyrzucił rękę, złapał płaską płaszczyznę podłogi i popchnął z powrotem, trzymając ich obu stabilne, gdy Khill pożywiał się i pieprzył go tak dobrze... Zbyt wiele razy by zliczyć, poduszki były na podłodze, prześcieradła podarte, lampa strącona -‐ i nie był pewien, ale pomyślał, że zrzucili też obraz ze ściany nad łóżkiem. Gdy cisza wreszcie zastąpiła cały wysiłek i starania, Blay oddychał ciężko i nadal czuł się jak by był pod wodą. Khill robił to samo. Rosnąca mokra plama na gardle Blaya sugerowała, że sytuacja wymknęła się spod kontroli, bo żyła z której brał Khill nie była zasklepiona. Jakkolwiek. Nie obchodziło go to, nie mógł myśleć, nie będzie się martwić. Błogość, unoszenie było zbyt wspaniałym następstwem, by je psuć, jego ciało jednocześnie nadwrażliwe i zdrętwiałe, gorące i chłodne, obolałe i nasycone. Człowieku, prześcieradła będą potrzebowały czyszczenia. I Fritz niewątpliwie będzie musiał znaleźć jakiś Super Klej do tych lamp. Gdzie dokładnie był? Kładąc rękę, poklepał wokoło, wymacał dywan i wzburzył pył... i okrytą pierś. Och, oczywiście -‐ dyndał na dalekim końcu łóżka. Co tłumaczyłoby napływający zawrót głowy. Kiedy Khill wreszcie zszedł z niego, Blay chciał się ruszyć, ale jego ciało nie było tym zbyt zainteresowane, będąc martwym przedmiotem. Lub więcej, jak bela tkaniny, może...

220

Delikatne ręce podniosły go i ostrożnie, ostrożnie, przewróciły na plecy. Było jeszcze jakieś poruszenie obok w tym miejscu, a potem poczuł że został przeniesiony na poduszki, które wróciły na swoje prawowite miejsce. Wreszcie, lekki koc okrył połowę jego ciała, jakby Khill wiedział, że Blay był zbyt gorący, aby być bardziej przykryty, mimo że czuł już chłód wysychającego potu. Jego włosy były zaczesane do tyłu, głowa opadła na bok. Ustami jak jedwab pocałował Blaya w zagłębienie szyi, a następnie długo, powolnie zasklepiał jego kłute rany, o które sam się poprosił i je otrzymał. Kiedy Khill skończył, Blay pozwolił głowie odwrócić się w jego stronę. Mimo że było ciemno, wiedział dokładnie, że patrzył w twarz która wyglądała jak jego własna -‐ wypieki na policzkach, powieki wpół przymknięte, czerwone usta – Pocałunek, który został złożony na jego ustach, był pełen szacunku, kontakt nie cięższy, niż ciepłe, spokojne powietrze w pomieszczeniu. To był doskonały pocałunek kochanka, rodzaj czegoś, czego chciał nawet bardziej, niż gorącego seksu, który właśnie mieli – W mgnieniu oka panika uderzyła w centrum klatki piersiowej i rozbrzmiała na zewnątrz. Ręce wystrzeliły bezwolnie, odpychając Khilla. " Nie dotykaj mnie. Nie dotykaj mnie tak -‐ nigdy. " Zerwał się z łóżka i wylądował w pokoju, Bóg wie gdzie. Przebierając się, uderzał w różne meble, ale był w stanie się zorientować dzięki cienkiej linii światła, które świeciło pod drzwiami. Chwycił szatę z podłogi i nie obejrzał się za siebie, gdy wychodził. Nie pozwoli sobie zobaczyć następstw tych wydarzeń w żadnym świetle. To by uczyniło to wszystko zbyt realnym. *** Ostatecznie, Khill musiał włączyć światła w sypialni. Nie mógł znieść dłużej ciemności.

221

Gdy oświetlenie zalało pomieszczenie, zamrugał mocno tak, że musiał podnieść ręce do góry, aby chronić oczy. Kiedy oczy przyzwyczaiły się, rozejrzał się wokół. Chaos. Całkowity chaos. Więc wszystko to się wydarzyło, taa. I jak na ironię, wewnątrz jego głowy zrobiło to cholerny mętlik, w porównaniu z pozornym wojskowym porządkiem. Nie dotykaj mnie tak. Ach, do diabła, pomyślał, potarł twarz. Nie mógł winić faceta. Z jednej strony, okazał mu tyle finezji, co spychacz. Niszcząca kula. Czołg. Problem w tym, że tego wszystkiego było zbyt wiele, aby okazać jakąkolwiek cierpliwość: Instynkt, czysty jak oktany i tak łatwopalny, wzniecił pożar. O Boże, oznaczył faceta. Kurwa. Nie całkiem dobry pomysł, zważywszy na to, że Blay był zakochany i był w związku... i wracał do łóżka swojego kochanka. I oczywiście, kiedy ten mężczyzna był jedynym jakiego pragnął, zwłaszcza jeśli był to ich pierwszy raz, to wyszło jak wyszło. Rozpętało się piekło... Wyszło tak, że nie powiedział nawet, że był to najlepszy seks w jego życiu, pierwszy właściwy po długiej historii – ‘zawsze otwarte’. To się zdarzyło w końcu, chciał żeby Blay wiedział, że szukał słów i zaufania, aby utorować drogę do spowiedzi. Ale było jasne, że mężczyzna nie chciał się tak zbliżyć. Co przyniosło drugiemu, nawet jeszcze głębszy żal. Ten seks nie był atrakcją, był prawie usługą. I Blay użył go, tak jak się o to prosił. To głuche uczucie wróci dziesięciokrotnie. Stukrotnie. Nie mogąc znieść emocji, padł do swoich stóp, i musiał przekląć: znaczne napięcie w jego plecach miało kurwa związek z wypadkiem samolotowym, i wszystko, co zrobił z serii uelastycznienia, to właśnie spędził ostatnią godzinę... lub dłużej... miotając się wokół. Cholera.

222

Idąc do kąpieli wyłączył światła. Poświata z korytarza wystarczyła, by przejść z sypialni do łazienki. Tym razem czekał na wodę, aby się ogrzała -‐ jego ciało nie było gotowe następny szok. To było tak żałosne, ale ostatnią rzeczą, jakiej pragnął, to zmyć zapach Blaya ze skóry, doprowadzał go do szaleństwa. Boże, to musi być to, co czuje Broniec w domu, gdy ma wszystko na własność: Połową umysłu skradał się na dole w korytarzu, wpadał do pokoju Blaya i spychał Saxtona z drogi. Prawdę mówiąc, byłby zadowolony z faktu, że jego kuzyn przyglądałby się, tak jakby facet wiedział, że... Przerwał ten naprawdę cholernie zdrowy tok myślenia, wszedł do kabiny i sięgnął po mydło. Blay był w związku, znowu zwrócił sobie na to uwagę. Seks, który mieli, po prostu nie miał emocjonalnego podłoża. W tym momencie był więc pusty, dźgany przez jego własną historię. Wyglądało na to, że los znowu daje mu to, na co zasłużył. Gdy brał prysznic, mydło nie było nawet w połowie tak miękkie jak skóra Blaya, a zapach nawet o ćwierć tak dobry. Woda nie była tak gorąca jak krew wojownika, i szampon nie był tak kojący. Nie był bliżej. Nigdy nie będzie. Gdy Khill odwrócił twarz pod strumień wody i otworzył usta, spostrzegł że modlił się, by Saxton oddalił się ponownie, nawet jeśli była to zbyt gówniana rzecz, by o tym marzyć. Źle się z tym czuł, ale kolejny przypadek niewierności był jedynym sposobem, by Blay przyszedł do niego ponownie. Zamknął oczy i wrócił do tego momentu, kiedy pocałował Blaya na koniec... naprawdę, prawdziwie pocałował go, ich usta spotkały się delikatnie w ciszy po burzy. Gdy jego umysł zmienił scenariusz, nie był odepchnięty na drugą stronę granicy którą sam stworzył. Nie, w jego wyobrażeniu, rzeczy kończą się, gdy głaszcze twarz Blaya i światła są włączone tak, by mogli patrzeć na siebie. W swojej fantazji, pocałował swojego najlepszego przyjaciela znowu, cofnął się, i... "Kocham cię ", powiedział w strumieniu prysznica. " Ja... cię kocham. "

223

W bólu zamknął oczy, trudno powiedzieć, ile z tego, co spływało po jego policzkach było wodą, a ile było czymś innym29. Tłumaczenie: Fiolka2708

29

buuuuuuuuuuuuuu 224

DWADZIEŚCIA-DZIEWIĘĆ Następnego dnia, późnym popołudniem, gość Assaila powrócił. Kiedy słońce zaszło i ostatnie, różowe promienie przebiły się przez las, zobaczył na swoich monitorach samotną postać na nartach biegowych, stała wśród drzew balansując kijkami przy biodrach z lornetką przy twarzy. Albo jej biodra i jej twarz, tam były. Dobre wieści były takie, że jego kamery bezpieczeństwa miały nie tylko fantastyczny zoom, ale ich ostrość i zasięg dawały się łatwo ustawiać przy pomocy komputerowego joysticka. Tak, więc spojrzał dokładniej. Gdy kobieta opuściła lornetkę, zmierzył każdą pojedynczą rzęsę wokół jej ciemnych, kalkulujących oczu, jej oczy i lekko zaczerwienione policzki, wysokie kości policzkowe i stały rytm krwi w tętnicy biegnącej w górę jej podbródka. Ostrzeżenie, które dał Benloise, zostało przyjęte. A jednak, ona była tu znowu. Było jasne, że była w jakiś sposób związana z tym narkotykowym hurtownikiem – i poprzedniej nocy, została niewątpliwie rozgniewana przez Benloise – sposób w jaki maszerowała przez galerię, wyraźnie sugerował, że ktoś ją obraził. I jeszcze to, że Assail nigdy wcześniej jej nie widział, było bardzo dziwne. W ciągu ostatniego roku, lub coś koło tego, Assail poznał każdego z obsługi Benloise, od niezliczonych ochroniarzy, przez nieistotny personel zatrudniony w galerii, przebiegłych importerów, aż po brata z krwi i kości, który nadzorował finanse. Mógł więc przypuszczać, że była wolnym strzelcem, wynajętym w określonym celu. Z wyjątkiem, tego dlaczego wciąż przebywała na jego prywatnym terenie. Sprawdził cyfrowy odczyt w prawym rogu ekranu. Czwarta trzydzieści siedem.

225

Zwykle, to nie był czas radości, ale wciąż było za wcześnie, aby wyjść. Chociaż ludzki wynalazek dotyczący przesuwania czasu letniego, rzeczywiście pracował na jego korzyść przez połowę roku. Mogło być trochę za gorąco na zewnątrz, ale on mógł się z tym uporać. Assail ubrał się szybko, wciągając garnitur od Gucciego i białą, jedwabną koszulę, chwycił swój podwójny płaszcz z wielbłądziej wełny. Jego dwie czterdziestki Smith&Wesson były doskonałymi dodatkami, oczywiście. Spiż był wiecznie czarny. Łapiąc za swój iPhone, zmarszczył brwi, gdy dotknął ekranu. Połączenie telefoniczne od Mordha wraz z wiadomością. Wychodząc ze swojego pokoju, wybrał nagranie w poczcie głosowej od Prowodhyra Rady i odsłuchał wiadomość w drodze na dół. Głos samca nie brzmiał jak stek bzdur i Assail musiał to uszanować. „Assail, wiesz kto mówi. Zwołuję posiedzenie Rady i nie chodzi mi tylko o kworum, ale perfekcyjną frekwencję – będzie tam Król z całym Bractwem. Jako najstarszy żyjący samiec z Twojego rodu jesteś ujęty w harmonogramie dyżurów, ale wskazany jako nieaktywny, gdyż pozostawałeś w Starym Kraju. Teraz jednak jesteś z powrotem i czas zacząć uczęszczać na te małe, szczęśliwe spotkanka-‐wszyscy-‐razem. Zadzwoń do mnie, aby uzgodnić termin, postaram się wybrać termin i lokalizację dla wszystkich.” Dochodząc do stalowych drzwi blokujących najniższy stopień schodów, schował telefon do jednej z kieszeni, odblokował zamek i wślizgnął się w otwarte przejście. Na pierwszym piętrze było ciemno dzięki filtrom słonecznym blokującym wszelkie światło i wielka, otwarta przestrzeń salonu wyglądała bardziej jak jaskinia w ziemi, a nie szklana klatka wznosząca się nad brzegiem rzeki. Od strony kuchni usłyszał skwierczenie i poczuł zapach boczku. Idąc w przeciwnym kierunku, wszedł do wyłożonego panelami z orzecha włoskiego gabinetu, który oddał do użytkowania swoim kuzynom, a potem do swojego humidoru (skrzynka, a w tym wypadku pomieszczenie do przechowywania cygar w odpowiednich warunkach) o powierzchni dwudziestu metrów kwadratowych. W środku umiarkowane powietrze, 226

którego temperatura utrzymywana była precyzyjnie na poziomie dwudziestu jeden stopni, a wilgotność wynosiła dokładnie sześćdziesiąt osiem procent, było naperfumowane wonią tytoniu z niezliczonych tuzinów pudełek z cygarami. Po namyśle wybrał trzy kubańskie. Kubańskie były najlepsze po wszystkim. To była kolejna rzecz dostarczana przez Benloise za odpowiednią cenę. Zamykając szczelnie swoją cenną kolekcję, wyszedł z salonu. Skwierczenie ustało, zastąpił je delikatny dźwięk srebrnych sztućców na chińskiej porcelanie. Kiedy wszedł do kuchni, jego dwaj kuzyni siedzieli na stołkach barowych przy granitowym blacie, para jadła dokładnie w tym samym rytmie, zupełnie jakby podawał go niesłyszalny dla innych bęben – tak regularne były ich ruchy. Obaj spojrzeli na niego pochylając głowy pod tym samym kątem. „Wychodzę tego wieczoru. Wiecie jak mnie znaleźć” powiedział. Ehric otarł usta. „Wytropiłem już tych trzech brakujących dilerów – znowu są w grze, gotowi do akcji. O północy wykonam dostawę.” „Dobra, dobra.” Assail szybko sprawdził swoją broń. „Spróbuj się dowiedzieć, gdzie się podziewali, ok?” „Jak sobie życzysz.” Para skłoniła głowy w jednakowym ukłonie i powróciła do śniadania. Dla niego jedzenia nie było. Ponad dzbankiem z kawą, podniósł bursztynową fiolkę i odkręcił wieczko. Do wieczka była przymocowana malutka srebrna łyżeczka, która wydała delikatny dźwięk, gdy napełniał fiolkę koksem. Na jedno trafienie w nozdrze. Pobudka, pobudka. Umieścił ją w tej samej kieszeni co cygara. Minęło trochę czasu odkąd się żywił i zaczynał odczuwać tego efekty, jego ciało było spowolnione, a umysł był podatny na tracenie jasności, co było mu nieznane. Minus Nowego Świata? Trudniej znaleźć samice. Na szczęście czysta kokaina była dobrym substytutem, przynajmniej na jakiś czas. Wsuwając na nos parę, prawie nieprzeźroczystych okularów przeciwsłonecznych, przeszedł prze siłownię i naparł na tylne drzwi. 227

Otworzyły się z odrzutem – Assail wzdrygnął się i jęknął przy ataku – zachwiał się w swoich mokasynach: mimo faktu, że jego ciało w dziewięćdziesięciu dziewięciu procentach było zakryte kilkoma warstwami ubrań, to nawet w ciemnych okularach, zanikające na niebie światło, wystarczyło, aby go osłabić. Ale nie było czasu by poddać się biologii. Zmuszając się do dematerializacji do lasu za domem, planował tropić kobietę w nadciągających ciemnościach. Dosyć łatwo było ją zlokalizować. Wycofywała się, poruszając szybko na biegówkach, klucząc zakolami pomiędzy puchatymi konarami sosen, cienkimi dębami i klonami. Przewidując z jej toru jazdy, gdy demonstrowała tę samą logikę co utrwalona na taśmie bezpieczeństwa z poprzedniej nocy, już wkrótce był przed nią, spodziewając się jej dokładnie w …. Ach, tak. Czarne Audi z galerii. Zaparkowane przy zaoranej drodze, jakieś dwie mile od jego posiadłości. Assail stał oparty o drzwi od strony kierowcy i kurzył kubańskie cygaro, gdy wyłoniła się z linii drzew. Stanęła jak wryta na swojej podwójnie oznaczonej drodze, rozstawiając szeroko kijki. Uśmiechnął się do niej wypuszczając chmurę dymu w zapadający zmierzch. „Dobry wieczór do ćwiczeń. Podoba się widok mojego domu?” Jej oddech był szybki z wysiłku, ale nie z jakiegokolwiek strachu, który mógłby wyczuć. „Nie wiem o czym mówisz.” Uciął kłamstwo. „Cóż, ja mogę powiedzieć w tym momencie, że podoba mi się widok.” Kiedy jego wzrok rozmyślnie przesunął się wzdłuż jej długich, umięśnionych nóg w dopasowanych spodniach narciarskich, spiorunowała go wzrokiem. „Doprawdy, trudno uwierzyć, że można zobaczyć cokolwiek w tych okularach.” „Moje oczy są bardzo wrażliwe na światło.” Zmarszczyła brwi i rozejrzała się dookoła. „Trudno dostrzec jakiekolwiek na niebie.” 228

„Wystarczająco, żeby widzieć ciebie.” Zaciągnął się. „Chciałabyś dowiedzieć się, co powiedziałem Benloise ostatniej nocy.” „Komu?” Teraz go zdenerwowała, zaostrzył ton. „Mała rada. Nie pogrywaj ze mną – możesz zginąć szybciej, niż miało miejsce jakiekolwiek naruszenie.” Chłodna kalkulacja zwęziła jej spojrzenie. „Nie zostałam ostrzeżona, że wtargnięcie na teren prywatny jest zagrożone karą śmierci.” „Ze mną jest związana cała lista rzeczy mających śmiertelne konsekwencje.” Wysunęła podbródek. „Cóż. Nie jesteś niebezpieczny.” Gdyby był kociakiem, syczący i drapiącym zabawkę na sznurku. Assail poruszył się tak szybko, że mógł dostrzec, jak jej nieporadne oczy starały się go śledzić – w jednej chwili był cale jardy dalej, by w następnej stać na końcach jej nart zatrzymując ją w miejscu. Kobieta krzyknęła ostrzegawczo i próbowała odskoczyć, ale jej nogi tkwiły w wiązaniach. Żeby uchronić ją od upadku, chwycił ją ręką, w której nie trzymał cygara. Teraz jej krew tętniła ze strachu, a kiedy zaciągnął jej zapach, stwardniał. Szarpiąc ją do przodu, patrzył w dół, śledząc jej twarz. „Bądź ostrożna” powiedział niskim głosem. „Łatwo mnie urazić, a mój temperament trudno okiełznać.” Pomimo, iż pomyślał, że jest jedna rzecz, którą może mu dać, aby go ukoić. Pochylony wdychał jej woń głęboko. Boże, tak bardzo podobał mu się jej zapach. Ale teraz nie było czasu na jakiekolwiek rozproszenie. „Powiedziałem Benloise, że wysyła ludzi do mojego domu na własne ryzyko – i ich. Jestem zaskoczony, że ci o tym nie powiedział, gdyż bardzo jasno określiliśmy granice posiadłości.” Kątem oka złapał subtelny ruch jej ramienia. Miała zamiar sięgnąć po broń prawą ręką. Assail umieścił cygaro między zębami i chwycił za smukłe nadgarstki. Naciskał, aż ból pogłębił jej oddech i wygiął jej ciało tak, że była całkowicie świadoma mocy jaką posiadał i jaką miał nad nią. Ponad wszystko. I wtedy poczuła podniecenie. 229

*** To było tak długo, może zbyt długo, od kiedy Sola pragnęła mężczyzny. To nie było tak, że była nieatrakcyjna albo nie było ofert spotkań w pozycji horyzontalnej ze strony przedstawicieli innej płci. Nic nie wskazywało, że może być gorzej. A może po związkach, które się nie udawały, ona cofnęła się do swojego surowego, brazylijskiego wychowania – co zakrawało na ironię, zważywszy na to jak zarabiała na życie. Ten człowiek jednak zwrócił jej uwagę. W wielkim stylu. Sposób w jaki ściskał jej ramię i nadgarstki nie był grzeczny, a nawet więcej, nie było to na pół gwizdka dlatego, że była kobietą – jego ręce ściskały tak mocno, że ból wlewał się do jej serca, powodując ciężki łomot. Podobnie kąt nachylenia zmuszał jej kręgosłup do testowania granic wygięcia, a uda paliły. Powrót tu był rażącym naruszeniem obronnego instynktu samozachowawczego. W rzeczywistości, wpatrując się w te ciemne okulary, zdała sobie sprawę, że mógł zabić ją tu i teraz. Skręcić jej kark. Połamać jej ręce, żeby zobaczyć jak krzyczy zanim udusi ją w śniegu. Albo stuknąć i wrzucić do rzeki. W myślach usłyszała głos jej babki z silnym akcentem: „Dlaczego nie możesz spotkać się z jakimś miłym chłopcem? Z katolickim chłopcem z rodzinny, którą znamy? Marisol, łamiesz mi serce.” „Mogę tylko przypuszczać” szeptał ciemny głos z nieznanym akcentem, „że wiadomość do ciebie nie dotarła. Czy to prawda? Czy Benloise po prostu zapomniał przekazać ci tę informację – i dlatego, po tym, jak kategorycznie zakazałem naruszania mojej prywatności, wciąż pojawiasz się wpatrywać w mój dom? Myślę, że to właśnie się stało – nie dotarła wiadomość z poczty głosowej. Albo sms – email. Tak, jestem pewien, że komunikacja Benloise zawiodła, prawda?” Nacisk zaostrzył się bardziej, sugerując, że miał dodatkowe siły, co było zniechęcającą perspektywą, mówiąc oględnie. „Czy to prawda?” Warknął. „Tak” wypluła. „Tak, to prawda.” 230

„Więc mogę oczekiwać, że nie znajdę cię na nartach w pobliżu nigdy więcej? Prawda?” Szarpnął nią ponownie powodując więcej bólu, który sprawił, że jej oczy lekko się cofnęły w tył głowy. „Tak” dusiła się. Mężczyzna ustąpił na tyle, że mogła złapać kilka oddechów. Kiedy odezwał się znowu, jego głos brzmiał dziwnie uwodzicielsko. „Teraz, jest coś czego potrzebuję, zanim pozwolę ci odejść. Powiesz mi wszystko, co o mnie wiesz, wszystko.” Sola zmarszczyła brwi, myśląc, że to głupie. Be wątpienia, człowiek taki jak on, będzie świadomy wszelkich informacji jakie mogła na jego temat uzyskać, z trzeciej ręki. Więc to był test. Biorąc pod uwagę jak bardzo chciała zobaczyć jeszcze swoją babcię, Sola powiedziała: „Nie znam twojego imienia, ale domyślam się co robisz, a także co zrobiłeś.” „A co takiego?” „Myślę, że jesteś tym, który powystrzelał wszystkich drobnych dilerów w tym mieście, aby pozyskać terytorium i zdobyć kontrolę.” „Dokumenty i raporty w wiadomościach informowały, że to były samobójstwa.” Ona po prostu kontynuowała – po tym wszystkim, nie było powodu aby się kłócić. „Wiem, że mieszkasz sam, o ile pamiętam, a twój dom jest wyposażony w dziwnie zabezpieczone okna. Kamuflaż zaprojektowany, aby ukazywać wnętrze domu, ale… jest coś innego po drugiej stronie. Po prostu, nie wiem co.” Twarz nad jej własną pozostała całkowicie niewzruszona. Spokojna. Tak jakby nie chciał wcisnąć jej w miejsce – albo zagrozić zdrowiu. Kontrola była … erotyczna. „I” ponaglił. „To wszystko.” Zaciągnął się cygarem trzymanym w ustach, pomarańczowe kółko na końcu, rozjarzyło się jaśniej. „Byłam u ciebie tylko jeden raz. Rozumiesz?” 231

„Tak.” Poruszył się tak szybko, że musiała zamachać rękami, aby odzyskać równowagę. Jej kijki były zakopane w śniegu. Czekała gdzie on… Mężczyzna pojawił się tuż za nią, z nogami osadzonymi po obu stronach jej śladów zrobionych przez narty, fizyczna barykada na ścieżce, którą przyjechała z jego domu. Jej lewy biceps i prawy nadgarstek paliły od krwi powracającej do obszarów, z których została wyciśnięta, ostrzegawcze łaskotanie dotykało jej karku. „Wynoś się stąd, Sola” powiedziała sobie. „Teraz.” Nie chcąc ryzykować kolejnego pojmania, wystrzeliła do przodu zaoranej drogi na swoich nawoskowanych nartach, walcząc o przyczepność na śniegu, pod którym ukryty był lód. Gdy ona jechała, on podążał za nią, idąc powoli, ale nieuchronnie, jak wielki kot, który śledzi zdobycz, zadowolony tylko z tego, że może się z nią pobawić – na razie. Ręce jej się trzęsły, kiedy usiłowała odpiąć wiązania i szarpała się, próbując umieścić narty z powrotem na półce w samochodzie. Przez cały czas stał na środku drogi i patrzył na nią, dym z cygara unosił się wokół jego ramion, krążąc w zimnym powietrzu by ulecieć ku rzece. Wsiadając do samochodu, zablokowała drzwi i uruchomiła silnik, a potem spojrzała we wsteczne lusterko. W blasku jej tylnych świateł, pojawił się skończenie zły, wysoki, czarnowłosy mężczyzna z twarzą piękną jak u księcia i okrutną jak ostrze. Uderzając w gaz, ściągnęła ramiona i popędziła, samochód z napędem na cztery koła, wystrzelił dając jej przyczepność jakiej potrzebowała. Znowu spojrzała w lusterko. On wciąż tam był – Sola wdepnęła hamulec prawie w podłogę. Zniknął. Zupełnie jakby rozpłynął się w powietrzu. W jednej chwili był w zasięgu wzroku … w drugiej stał się niewidzialny. Trzęsąc się, wdepnęła gaz i wykonała znak Krzyża nad jej łomoczącym sercem. 232

Z obłędną paniką zastanawiała się, czym do diabła, on był? Tłumaczenie: Sarah Rockwell

233

TRZYDZIEŚCI Gdy żaluzje podnosiły się na noc, Layla usłyszała pukanie do jej drzwi, ale nawet przed, zapach dryfował przez panele, wiedziała, kto przyszedł się z nią zobaczyć. Nieświadomie, jej ręka powędrowała do włosów i okazało się, że były w nieładzie, splątane przez jej całodzienne miotanie. Gorzej, że nawet nie chciało jej się zmienić miejskiego ubrania, które włożyła by iść do kliniki. Nie mogła odmówić mu wejścia, jednak. " Wejdź, " zawołała, siadając trochę wyżej i prostując ubranie które poluzowała na piersiach. Khill był ubrany w strój bojowy, który miał oznaczać, że miał zmianę nocną – a może nie. Ona nie była wtajemniczona w harmonogram. Gdy ich oczy spotkały się, zmarszczyła brwi. " Nie wyglądasz dobrze. " Podniósł rękę do bandaża na jego brwi. "Och, to? To tylko draśnięcie. " Tylko, że to nie był uraz, który zwrócił jej uwagę. To było jego puste spojrzenie, i ponure zagłębienia pod jego policzkami. Zatrzymał się. Wciągnął powietrze. Zbladł. Natychmiast, spojrzała na swoje dłonie, znowu splątane ręce. " Proszę zamknij drzwi ", powiedziała. " Co się dzieje? " Gdy drzwi zostały zamknięte, jak poprosiła, wzięła głęboki oddech. " Poszłam do Aghresa ostatniej nocy -‐ " " Co". " Miałam krwawienie -‐ " " Krwawienie " Rzucił się do przodu, ale poślizgnął się na łóżko. " Dlaczego, do cholery, nie mi nie powiedziałaś? " Najdroższa Pani Kronik, nie możliwe było dla niej nie kulić się ze strachu przy jego furii -‐ w prawdzie, była bez siły w tej chwili i nie mogła oprzytomnieć by się bronić. Natychmiast Khill powstrzymał swój gniew, mężczyzna odsunął się chodząc w kółko.

234

Gdy stanął przed nią ponownie, powiedział szorstko: " Przepraszam. Nie chciałam krzyczeć -‐ Jestem po prostu... martwię się o ciebie." " Przykro mi. Powinnam była ci powiedzieć... ale byłeś na zewnątrz, a ja nie chciałam ci przeszkadzać. Ja nie wiem... szczerze mówiąc, chyba nie myślałam jasno. Byłam rozgorączkowana. " Khill usiadł obok niej, jego ogromne ramiona skuliły się w gdy splótł palce i oparł łokcie na kolanach. " Więc co się dzieje? " Wszystko co mogła zrobić, to wzruszyć ramionami. " Cóż, jak można wyczuć... Mam krwawienie. " "Ile? " Pomyślała o tym, co powiedziała pielęgniarka. " Dość ". " Jak długo? " " Wszystko zaczęło się około dwudziestu czterech godzin temu. Nie chciałam iść do Dr Jane, bo nie byłam pewna, jak prywatne to będzie -‐ a także, że nie ma dużo doświadczenia z ciążą u naszego gatunku. " " Co Aghres powiedział? " Teraz to ona zmarszczyła brwi. " Nie chciał mi powiedzieć. " Khill pokręcił głową. " Słucham? " " Ze względu na mój stan Wybranki, będzie mówił tylko z Najsamcem." " Żartujesz sobie kurwa ze mnie. " Pokręciła głową. " Nie. Nie mogłam uwierzyć w to, -‐ i obawiam się, że pozostawiono mnie tam w mniej niż optymalnych warunkach. On mnie zredukował do obiektu, czy mnie to interesuje czy nie, -‐ zero ale... naczynie-‐" " Wiesz, że to nieprawda. " Khill wziął ją za rękę, jego niedopasowane oczy pałały. " Nie dla mnie. Nigdy dla mnie. " Wyciągnęła rękę i dotknęła jego ramienia. " Wiem, ale dziękuję za to, że to powiedziałeś ". Zadrżała. " Musiałam to usłyszeć właśnie teraz. A co do tego, co się dzieje ze... mną... pielęgniarka powiedziała, że nic i nikt nie może nic zrobić, aby to powstrzymać." Khill spojrzał na dywan i zatrzymał się w ten sposób na dłużej. " Nie rozumiem. To nie miało tak być. " Łykając straszne poczucie porażki, usiadła i pogłaskała go po plecach. " Wiem, że chciałeś tego tak bardzo jak ja. " " Nie mogłaś poronić. To jest nie możliwe. " 235

" Z tego, co rozumiem, statystyki nie są dobre. Ani na początku..., ani na końcu ". " Nie, to nie jest w porządku. Widziałem... ją. " Layla odchrząknęła. " Marzenia nie zawsze się spełniają, Khill. " Wydawało się, że to tak prosto powiedzieć. Tak samo oczywiste, jak również. Ale to boli do rdzenia. " To nie był sen ", powiedział bez ogródek. Ale potem otrząsnął się i spojrzał na nią ponownie. " Jak się czujesz? Czy to boli? " Kiedy od razu nie odpowiedziała, bo nie chciała go okłamywać o skurczach, zerwał się na nogi. " Muszę znaleźć Dr Jane. " Złapała go za rękę, zatrzymując go w miejscu. " Czekaj. Pomyśl o tym. Jeśli tracę... młode... " Przerwała, by zebrać trochę siły, po tym, ubrała to w słowa. " Nie ma powodu, żeby mówić o tym komukolwiek. Nikt nie musi wiedzieć. Możemy polegać na naturze -‐ " Jej głos załamał się w tym punkcie, ale zmusiła się do dalszego mówienia. " – ona dokończy. " " Do diabła z tym. Nie zamierzam narażać twojego życia tak, aby uniknąć konfrontacji. " " Nie zatrzymają poronienia, Khill. " "Poronienie nie jest jedyną rzeczą, o którą się martwię. " Uścisnął jej rękę. "Ty masz znaczenie. Więc zaraz znajdę Dr Jane. " *** Tak, kurwa ukrywać gówno naprawdę, pomyślał Khill, i skierował się do drzwi. Słyszał opowieści o krwotokach kobiet podczas poronienia -‐ i choć nie zamierzał dzielić żadnej z tych informacji z Layla, zamierzał działać. " Khill. Przestań, " zawołała Layla. " Zastanów się, co robisz. " " Zastanowiłem się. Oczywiście. " Nie czekał na żadną większą kłótnię. " Ty tu zostań. " " Khill -‐ " Wciąż słyszał jej głos, kiedy zamknął drzwi i wystartował w biegu, krótkim korytarzem i schodząc po schodach. Przy odrobinie szczęścia, Dr Jane wciąż jest na ostatnim posiłku z jej Brońcem – 236

Oboje byli przy stole, kiedy poszedł sprawdzić co u Layli. Gdy trafił do foyer, jego Nikes pisnął na mozaikowej podłodze, gdy wchodził w drzwi jadalni. To łut szczęścia, że zobaczył lekarkę na prawo, tam gdzie była, a jego pierwszym odruchem było wykrzyczenie jej imienia. Ale zobaczył, kilku Braci przy stole, jedzących deser. Cholera. Łatwo było mu powiedzieć, że musi się z tym uporać, zwłaszcza że to, co zrobili dostanie się szeroko w eter. Ale Layla? Jako święta Wybranka, miała o wiele więcej do stracenia niż on. Furiath był całkiem uczciwym facetem, więc była duża szansa, że będzie z nim spoko. Reszta społeczeństwa? On był tam / zrobione, dlatego kiedy przyjdzie do wykluczenia, nie chciał, tego dla niej. Khill rzucili się do miejsca, gdzie V i Jane opadli na siedzenia i relaksowali się, Brat palił turecki tytoń, lekarka duch uśmiechała się do swojego partnera, gdy on rzucił żart. Lekarka spojrzała na niego, przysunęła się bliżej. Khill pochylił się i szepnął jej do ucha. Mniej niż sekundę później była na nogach. " Muszę iść, Vhredny. " Diamentowe oczy Brata podniosły się. Najwyraźniej, jedno spojrzenie na twarz Khill było wystarczające: nie zadawał pytań, tylko skinął głową. Khill i lekarka pospieszyli razem. Na duży plus trzeba jej zaliczyć że, nie traciła czasu z jakimś, skąd – się -‐ wzięła -‐ciąża. " Jak długo ona krwawi? " " Dwadzieścia cztery godziny ". " Jak mocno? " " Nie wiem. " " Jakieś inne objawy? Gorączka? Nudności? Bóle głowy? " " Nie wiem. " Zatrzymała go, gdy doszedł do wielkich schodów. " Idź do Bunkra. Moja torba jest na ladzie przy misce z jabłkami. " " Zrozumiałem. " Khill nigdy w życiu nie biegł tak szybko. Z przedsionka. Przez podwórze w śniegu. Wbicie kodu do Bunkra. Wyścig do miejsca V i Butcha. 237

Normalnie nigdy by tam nie wszedł bez pukania -‐ cholera, bez umówionego zaproszenia. Pieprzyć to dziś w nocy, bądź co bądź – To dobrze, że czarna torba była w rzeczywistości przy owocach. Chwytając rzecz, gnał z powrotem, wystrzelił obok zaparkowanych samochodów, i tupał nogami, czekając, aż Fritz, otworzy drogę do rezydencji. Omal nie zaorał Psańca. Gdy dostał się na drugie piętro, przemknął obok otwartych drzwi do gabinetu Ghroma i wpadł do pokoju gościnnego, którego używała Layla. Zamykając drzwi, sapał w drodze do łóżka, gdzie dobra doktor siedziała na tym samym miejscu co on wcześniej. Boże, Layla był blada jak ściana. I znowu, może to przez strach i utratę krwi. Dr Jane była w pół zdania jak wzięła torbę od niego. "Myślę, że powinnam zacząć badając cię wewnętrznie-‐ " Boom! Gdy grzmiący hałas rozległ się w całym pokoju, pierwszą myślą Khilla było, by rzucić się na obie kobiety i być dla nich jak tarcza. Ale to nie była bomba. To był Furiath otwierający szeroko drzwi. Żółte oczy Brata były świecące, ale nie w dobrym znaczeniu, gdy łypały od Layli do Dr Jane do Khilla... i z powrotem. " Co tu się tutaj kurwa dzieje? " Zażądał, nozdrza mu chodziły, gdy wyraźnie złapał ten sam zapach co Khill. " Widzę, lekarkę jak wchodzi po schodach pędem. Później Khill z jej torbą. A teraz... niech ktoś lepiej zacznie mówić. W tej cholernej chwili." Ale wiedział. Bo patrzył na Khilla. Khill był odwrócony do Brata. " Ja uczyniłem ją ciężarną -‐ " Nie dostał szansy, aby dokończyć zdanie. Ledwo przeszedł przez c-‐, sprawa stała się faktem. Brat podniósł go i rzucił nim o ścianę. Gdy jego plecy wchłonęły uderzenie, w jego szczęce eksplodował ból -‐ który zasugerował, że facet również przyłożył mu nieźle. Następnie szorstkie dłonie podniosły go z miejsca z nogami zwisającymi o sześć cali od ładnego Orientalnego dywanu -‐ kiedy ludzie gapili się na nich w drzwiach. Świetnie. Publiczność. 238

Furiath przysuną twarz do twarzy Khilla i obnażył kły. " Co jej zrobiłeś?" Khill przełknął łyk krwi. " Przyszła w chcączce. Obsłużyłem ją. " " Nie zasługujesz na nią -‐ " " Wiem. " Furiath uderzył go jeszcze raz. " Ona jest lepsza niż to -‐ " " Zgadzam się -‐ " Bang! Ponowne zderzenie ze ścianą. " To czemu kurwa to zrobiłeś -‐ " Ryk, który przeniknął do pokoju był wystarczająco głośny, by lustro na ścianie obok głowy Khilla zabrzęczało -‐ a także srebrny zestaw szczotek na biurku i kryształy w kinkietach przy drzwiach. Początkowo był pewien, że to Furiath... tylko że wtedy brwi Brata mocno opadły i mężczyzna spojrzał ponad jego ramieniem. Layla wstała z łóżka i zbliża się do nich – ja pierdolę, spojrzenie w jej oczach wystarczyło, aby stopić farbę na drzwiach samochodu: Pomimo faktu, że nie było dobrze, jej kły były obnażone, a jej dłonie zacisnęły się w pięści... a lodowaty powiew poprzedził ją i spowodował ostrzegawcze ukłucie w szyi Khilla. Taki ryk był niczym pochodzący od mężczyzny... nie od delikatnej kobiety w statusie Wybranki. Ale to nie wszystko, jej nieprzyjemny ton głosu był jeszcze gorszy: " Puść. GO ". Patrzyła na Furiatha, jakby była w pełni przygotowana, by mu powyrywać ramiona i walić ich kikutami, jeśli nie zrobi dokładnie tego, co powiedziała. Natychmiast. I hej, niespodzianka, nagle Khill mógł oddychać normalnie, a jego Nikes’y były z powrotem na podłodze. Coś jak magia. Furiath umieścił dłonie przed sobą. " Layla, ja " " Nie dotykaj go. Nie w ten sposób, czy to jasne? " Jej siła była w odwadze, jakby mogła sięgnąć do gardła faceta w każdej sekundzie. " On był ojcem mojego młodego, i zostaną mu przyznane wszystkie prawa i przywileje tego stanowiska. " " Layla -‐ " " Czy rozumiemy się? " Furiath skinął wielobarwną głową. " Tak. Ale " 239

Syknęła w Starym Języku: "Jeśli spotka go krzywda, ja przyjdę po ciebie, i znajdę miejsce gdzie śpisz. Nie obchodzi mnie, gdzie będzie leżeć twoja głowa, lub z kim, moja zemsta spłynie na was dopóki nie utoniecie ". To ostatnie słowo zostało wyciągnięte, aż jego sylaby zaginęły bardziej w warkocie. Martwa cisza. Wtedy doktor Jane powiedziała sucho " Iiiiiiiiiiii to dlaczego mówią, że kobieta z tego gatunku jest bardziej niebezpieczna niż mężczyzna. " " Słowo ", ktoś mruknął z korytarza. Furiath uniósł ręce w frustracji. " Chcę tylko tego, co jest najlepsze dla ciebie, nie tylko jako zaniepokojony przyjaciel -‐ to jest moja pieprzona praca. Przeszłaś przez swoją chcączkę, nie mówiąc nikomu, zległaś z nim " – jakby Khill był jakimś gównianym psem " a później nie mówisz nikomu, że masz kłopoty medyczne. A ja mam być zadowolony z tego? Co kurwa?" W tym momencie nadal trwała rozmowa między nimi, ale Khill jej nie słyszał: Cała jego świadomość wycofała się głęboko w jego mózgu. Człowieku, mały wesoły komentarz Brata nie powinien boleć jak kurwa mać -‐ to nie było tak, jakby nie słyszał, takich rzeczy lub kurwa, opinii na swój temat. Ale z jakiegoś powodu, słowa spowodowały wyrwę, która huczała, aż do jego rdzenia. Przypominał sobie, że nie było to taką tragedią, że był ewidentnie skazanym, wciągnął powoli spiralę wstydu i rozejrzał się. Tak, wszyscy ukazali się przy otwartych drzwiach -‐ i znowu rzeczy które wolałby pozostawić prywatnymi, działy się na oczach wszystkich. Przynajmniej Layli to nie obchodziło. Cholera, nawet tego nie dostrzegła. I zabawne było, zobaczyć wszystkich tych profesjonalnych wojowników, którzy nie chcą się dostać w pobliże kobiety na odległość mili. Jeśli chcieli przetrwać wykonując tę robotę, robili dokładną ocena ryzyka, było to coś co opracowywali wcześniej -‐ i nawet Khill, który był przedmiotem instynktu ochronnego Wybranki wahał się, i nie odważyłby się jej dotknąć. "Niniejszym wyrzekam się statusu Wybranki, wszystkich praw i przywileji. Jestem Layla, upadła, począwszy od tego bicia serca -‐ " Furiath próbował jej przerwać. " Słuchaj, nie musisz robić tego -‐ " 240

"... I coraz bardziej. Jestem zniszczona w oczach zarówno tradycji i realności, nigdy więcej dziewicą, poczęłam młode, choć tracę je. " Khill uderzył tyłem głowy w ścianę. Niech to szlag. Furiath włożył rękę w jego gęste włosy. " Kurwa ". Gdy Layla zachwiała się na nogach, wszyscy podeszli do niej, ale odsunęła wszystkie ręce i podeszła o własnych siłach z powrotem do łóżka. Usiadła delikatnie, jak gdyby wszystko ją bolało, zwiesiła głowę. " Moja klamka zapadła, i jestem gotowa żyć z konsekwencjami, takimi jakie mogą być. To wszystko. " Było wiele uniesionych brwi na jej oświadczenie o dymisji, ale nikt nie jej nie wygwizdał: Po chwili, orzechowy korytarz opustoszał, choć Furiath został na miejscu. Tak jak Khill i lekarka. Drzwi były zamknięte. "W porządku, zwłaszcza po tym wszystkim, naprawdę trzeba sprawdzić co się dzieje w środku, " powiedziała Dr Jane, łagodnie układając kobietę z powrotem na poduszkach i pomagając podnieść przykrycie, które zostało zrzucone. Khill się nie ruszał gdy mankiet do mierzenia ciśnienia krwi wsunął się na jej smukłą rękę i zabrzmiało szereg puff-‐ puff-‐ puff. Furiath, z drugiej strony, chodził wkoło -‐ ostatecznie zmarszczył brwi i wyjął telefon. " Czy to, dlatego Aghres zadzwonił do mnie w nocy? " Layla skinęła głową. " Pojechałam tam szukać pomocy. " " Dlaczego nie przyszłaś do mnie? " mruknął Brat do siebie. " Co powiedział Aghres? " " Nie wiem, bo nie słuchem poczty głosowej. Myślałem, że nie mam powodu. " " Powiedział, że będzie załatwiał wszystko tylko z tobą. " Na to, Furiath spojrzał na Khilla, tym zwężonym żółtym spojrzeniem. " Czy zamierzasz ją poślubić? " " Nie. " Wyraz twarzy Furiatha stał się ponownie lodowaty. " Co do diabła z ciebie za mężczyzna" " On nie jest we mnie zakochany, " ucięła Layla " ani ja w nim. "

241

Gdy Najsamiec kiwał głową, Layla kontynuowała: " Chcieliśmy mieć młode. " Przysunęła się do przodu gdy Dr Jane słuchała jej serca. " Zaczęło się i zakończyło tam. " Teraz Brat przeklął. " Ja tego nie rozumiem. " " Oboje jesteśmy sierotami na wiele sposobów, " powiedziała Wybranka. " Poszukujemy -‐ poszukiwaliśmy... rodziny naszej własnej. " Furiath westchnął i podszedł do biurka w rogu, zasiadając na filigranowym krześle. " Dobrze. Ach. Myślę, że to trochę zmienia postać rzeczy. Myślałem, że-‐ " " To nie ma znaczenia, " wtrąciła Layla. " To jest to, co jest. Lub... było, jak może być w tym przypadku ". Khill zaczął przecierać oczy bez powodu. Nie tak, że były zamglone lub inne gówno. Nie. Wcale nie. To było tak... cholernie smutne. Cała ta pieprzona sprawa. Od stanu Layli, do bezsilnego wyczerpania Furiatha, i jego własnego bólu w klatce piersiowej, to była po prostu pewna poważna, cholernie smutna sprawa. Tłumaczenie: Fiolka2708

242

TRZYDZIEŚCI-JEDEN „To jest to, czego szukam.” Mówiąc, to Trez chodził wokół ogromnej, pustej przestrzeni magazynu, głośne uderzenia jego butów rozchodziły się echem. Mógł z łatwością wyczuć poczucie ulgi, stojącej przy drzwiach agentki nieruchomości. Negocjowanie z ludźmi? Jak zabranie dziecku cukierka. „Mógłbyś odmienić tę część miasta” powiedziała kobieta. „To prawdziwa okazja.” „Prawda.” Ale nie byłyby to sklepy i restauracje, które mogłyby go zbytnio zintelektualizować, raczej studia tatuażu i piercingu, tanie posiłki w formie bufetu, sceny teatralne. Nie miał z tym jednak problemu. Nawet alfons może być dumny ze swojej pracy, a szczerze mówiąc miał więcej zaufania do artystów tatuażu niż do tych, którzy nazywali siebie ‘porządnymi obywatelami.’ Trez obrócił się dookoła. Przestrzeń była olbrzymia, prawie tak wysoka jak szeroka, z, umieszczonymi jedne nad drugimi, rzędami kwadratowych okien, z których wiele było rozbitych i pokrytych sklejką. Dach był solidny – a przynajmniej w części, pokrycie z blachy falistej, zatrzymywało śnieg, ale nie zimno. Podłoga była betonowa, ale był też oczywiście niższy poziom – w różnych punktach, pod stopami, umieszczone były klapy prowadzące na niższą kondygnację, pomimo, że żadnej z nich nie dało się łatwo otworzyć. Ogrzewanie, wentylacja i klimatyzacja nie istniały, instalacja wodno-‐ kanalizacyjna był farsą. W jego myślach jednak to miejsce nie wyglądało tak jak teraz, mógł odmienić obraz dzięki transformacji – klub w światłach rampy. Naturalnie, projekt będzie wymagał ogromnego zastrzyku kapitału i wielu miesięcy pracy do wykonania, ale ostatecznie Caldwell będzie miało nowy gorący klub, a on kolejne miejsce do zarabiania pieniędzy. Każdy wygra. „Więc, chcesz złożyć ofertę?”

243

Trez spojrzał na kobietę. Była Panią Profesjonalistką w swoim czarnym, wełnianym płaszczu, ciemnej marynarce i spódniczce ‘dokładnie w kolano’ – dziewięćdziesiąt procent jej ciała było zakryte i bynajmniej nie dlatego, że był grudzień. I nawet ze spiętymi praktycznie włosami, była ładna, w sposób w jaki były dla niego ładne kobiety – miała piersi, gładką, miękką skórę i miejsce do zabawy między nogami. I lubiła go. Mógł stwierdzić, że spuściła z niego wzrok i nie bardzo wiedziała co zrobić z rękami – były w kieszeni jej płaszcza, potem bawiły się włosami, a następnie wsuwały jej jedwabną bluzkę w … Mógł wymyślić kilka rzeczy, którymi mogłyby się zająć. Trez uśmiechnął się, kiedy szedł w jej stronę i nie zatrzymał się dopóki nie znalazł się w jej osobistej przestrzeni. „Tak, chcę tego.” Dwuznacznik trafił w samo sedno, jej policzki zaczerwieniły się, nie od zimna, tylko z podniecenia. „Och. Dobrze.” „Gdzie chcesz to zrobić?” zapytał przeciągając słowa. „Mam coś zaproponować?” Oczyściła gardło. „Wszystko, co musisz zrobić, to powiedzieć mi czego… pragniesz, a ja sprawię, … że to się stanie.” Ach, zwykle nie uprawiała przypadkowego seksu. Jak słodko. „Tutaj.” „Przepraszam?” powiedziała, wreszcie patrząc mu w oczy. Uśmiechnął się powoli i mocno, więc jego kły pozostały ukryte. „Propozycja. Robimy to tutaj?” Otworzyła szeroko oczy. „Naprawdę?” „Tak. Naprawdę.” Podszedł bliżej, ale tak, że się nie dotykali. Był szczęśliwy uwodząc ją, ale musiała być w stu procentach pewna, że w to wchodzi. „Jesteś gotowy?” „Złożyć … ofertę?” „Taak.” „Tu jest, ach, zimno tutaj” powiedziała. „Może w moim biurze? To znaczy, tam jest realizowana … większość ofert.” 244

Znikąd, obraz jego brata siedzącego na sofie w domu, który patrzy na niego, jak na jakiś pokręcony problem, uderzył go twardo i jak przylgnął do niego, zdał sobie sprawę, że odbył stosunek z prawie każdą kobietą, której ścieżki skrzyżowały się z jego, w ciągu ostatnich … gówno, jak długo? Cóż, oczywiście, nie wtedy, gdy były nieletnie. Albo płodne. Co oznacza wycięcie, tuzina lub dwóch? Super. Co za bohater. Kurwa, co on robił? Nie chciał wracać do biura tej kobiety – tylko po to, po pierwsze nie było tyle czasu, przyjmując, że chciał być w Żelaznej Masce na otwarciu. Tak więc, jedyną opcją było tu i teraz, jej spódnica wokół jej talii, jej nogi wokół jego bioder. Szybko do celu, a potem każde pójdzie swoją drogą. Po tym jak powie jej, ile kasy jest w stanie zapłacić za ten magazyn, oczywiście. Ale co potem? To nie było tak, że zamierzał puknąć ją na zakończenie. Rzadko robił powtórki – tylko, gdy były wyjątkowo pociągające, a on napalony, a tak nie było w tym przypadku. Na rany Jezusa!, co tak naprawdę zdobędzie wychodząc z tego? Nie zamierzał oglądać jej nago. Albo mieć dużo kontaktu skóra-‐skóra. Chyba, że … to było to. Kiedy po raz ostatni naprawdę był z kobietą? Jak należy. Jak … miła kolacja, trochę muzyki, trochę obściskiwania się prowadzącego do sypialni … długo, powoli, cierpliwe gówno, które dałoby mu kilka orgazmów. I bez duszącego uczucia paniki po wszystkim. „Zamierzałeś coś powiedzieć?” zasugerowała. iAm miał rację. Nie musiał robić tego gówna. Nie była nawet atrakcyjna jak na pośrednika handlu nieruchomościami. Stała przodem do niego, była dostępna, a obrączka na jej palcu oznaczała, że nie będzie po wszystkim robiła z tego sprawy – ponieważ miała coś do stracenia. Trez zrobił krok w tył. „Słuchaj, ja …” Gdy jego telefon zaczął zdzwonić w płaszczu, pomyślał „perfekcyjne wyczucie czasu” i sprawdził. To był iAm. „Sorki. Muszę to odebrać. Hej, co słychać braciszku?” Głos iAma brzmiał miękko, gdy mówił trochę ciszej. „Mamy towarzystwo.” 245

Ciało Treza się naprężyło. „Jakie i gdzie?” „W domu.” O, cholera. „Kto to jest?” „To nie twoja oblubienica, uspokój się. To AnsLai.” Najwyższy kapłan. Fantastycznie. „Cóż, jestem zajęty.” „Nie jest tu po to, aby zobaczyć się ze mną.” „W takim razie, niech wraca tam skąd się wziął, ponieważ jestem zaręczony.” Kiedy nie było nic prócz ciszy po drugiej stronie, mógł tylko dublować samo-‐kopanie się w tyłek. Nie mogąc ustać nieruchomo, rozglądał się wokół. „Cóż, co chcesz żebym zrobił?” „Przestań uciekać i załatw to.” „Nie ma nic do załatwiania. Złapię cię później, okay?” Czekał na odpowiedź. Linia padła. I znowu, kiedy oczekujesz, że brat posprząta całe to gówno, facet nie był prawdopodobnie w nastroju do przedłużających się pożegnań. Trez rozłączył się i spojrzał na pośredniczkę handlu nieruchomościami. Uśmiechając się szeroko, podszedł do niej i spojrzał w dół. Jej szminka była zbyt koralowa do jej cery, ale nic go to nie obchodziło. Gówno nie zabawi długo na jej ustach. „Pozwól mi pokazać jak ciepło może się tu zrobić” powiedział z powolnym uśmiechem. *** Po powrocie do rezydencji Bractwa, w pokoju Layli, doszło do swego rodzaju porozumienia, pomiędzy zainteresowanymi stronami. Furiath nie próbował ukarać Khilla śmiercią przez powieszenie na ścianie. Layla została zbadana. Drzwi zostały zamknięte, tak więc wszystko, co się działo, odbywało się na oczach tylko czterech naocznych świadków. Khill po prostu czekał, aż dr Jane zacznie mówić. Kiedy wreszcie zdjęła z szyi stetoskop, usiadła z powrotem. A wyraz jej twarzy nie dawał mu żadnej nadziei. 246

Nie rozumiał tego. Widział swoją córkę u wrót Zanikhu: kiedy został pobity i ulatywał ku śmierci na poboczu drogi, przy Gwardii Honorowej, odchodząc Bóg wie gdzie, zbliżył się do białego portalu … widział w tafli młodą samicę, której oczy traciły kolor, by w końcu jedno zabarwiło się na niebiesko, a drugie na zielono, jak jego własne. Gdyby nie był świadkiem tego, prawdopodobnie, nigdy by nie położył się z Laylą za pierwszym razem. Ale on był tak pewny, że przeznaczenie zostało spisane, że nie docierało do niego, że …. Cholera, a jeśli to młode było rezultatem jakiegoś innego parowania – gdzieś w dół linii. Ale jak on miałby być z kimś innym? Kiedykolwiek? Nie, to nie możliwe. Nie teraz, gdy raz miał Blaya. Nie ma mowy. Nawet gdyby on i jego dawny przyjaciel nigdy więcej nie mieliby dostać się ponownie między prześcieradła, nie mógłby być z nikim innym. Kto mógłby go zastąpić? Celibat był lepszy, niż najlepsza z chwil, zaoferowana przez całą resztę planety. Dr Jane odchrząknęła i wzięła Laylę za rękę. „Ciśnienie twojej krwi jest bardzo niskie. Puls ma spowolnione tempo. Myślę, że obie te rzeczy może poprawić karmienie.” Khill wskoczył na łóżko w wyciągniętym nadgarstkiem. „Mam to, dokładnie tutaj.” Dr Jane położyła mu rękę na ramieniu i uśmiechnęła się do niego. „Ale to nie jest to, czym się niepokoję.” Zamarł – i kątem oka zobaczył, że Furiath zrobił to samo. „Tu jest problem.” Lekarka skupiła się na Layli. „Nie wiem, zbyt wiele na temat wampirzej ciąży – jak ja nienawidzę tego mówić, ale musisz wrócić do kliniki Aghresa.” Podniosła dłoń do góry, jakby spodziewała się argumentów z każdej strony. „Tu chodzi o nią i jej młode – musimy zapewnić jej opiekę kogoś, kto zajmie się nią w odpowiedni sposób, nawet jeśli, w innych okolicznościach, nikt z nas nie chciałby nigdy więcej stanąć w drzwiach faceta. „I, Furiath”, spojrzała na Brata, „musisz jechać z nią i z Khillem. Wasza obecność tam, uczyni to łatwiejszym dla wszystkich.” 247

Wiele zaciśniętych ust po tych słowach. „Ona ma rację.” Powiedział Khill w końcu. A potem zwrócił się w stronę Najsamca. „I musisz powiedzieć, że jesteś ojcem. Tym sposobem, zdobędzie więcej szacunku. Ze mną? On równie dobrze może potraktować ją jak śmiecia – jeśli jest upadła i pieprzyła się z uszkodzonym? Może się od nas odwrócić.” Furiath otworzył usta. Zamknął je. Ale to nie było tak, że pozostało wiele do powiedzenia. Furiath wyjął telefon i zadzwonił do klinki, aby poinformować personel, że przyjadą, a ton jego głosu sugerował, że jest gotowy spalić to miejsce, gdyby Aghres lub ktokolwiek z personelu, spróbował coś wykręcić. Khill podszedł spokojnie do Layli. Niskim głosem powiedział, „tym razem będzie inaczej. On zadba żeby tak się stało. Będziesz traktowana jak królowa.” Layla miała szeroko otwarte oczy, ale trzymała się. „Tak. W porządku.” Najsłabsza linia? Brat nie tylko był gotowy się porzygać. Jeśli Aghres wzbudzi jakąkolwiek niechęć do Layli, Khill był gotów wytłuc z faceta jego miłość własną. Layla nie zasługiwała na to gówno – nie z powodu, tego, że wybrała wybrakowanego kolesia z odrzutu. Kurwa. Może byłoby lepiej, żeby straciła ciążę. On naprawdę chciał skazać dziecko na swoje DNA? „Jedziesz też?” zapytała go, jakby naprawdę nie była obserwowana. „Jasne. Będę tam.” Gdy Furiath się rozłączył, spojrzał z powrotem pomiędzy nich, jego żółte oczy się zwęziły. „Okay, więc przyjmą nas natychmiast jak tylko tam dotrzemy. Poproszę Fritza, żeby rozgrzał Mercedesa, ale ja prowadzę.” „Przepraszam” powiedziała Layla patrząc na wielkiego samca. „Wiem, że zawiodłam Wybranki i ciebie – ale ty powiedziałeś, że mamy przejść na tę stronę i … żyć.” Furiath położył ręce na biodrach i westchnął. Gdy potrząsnął głową, było jasne, że nie wybrał dla niej żadnej z tych rzeczy. 248

„Tak, tak powiedziałem. Tak zrobiłem.” Tłumaczenie: SarahRockwell

249

TRZYDZIEŚCI-DWA Och, wielka moc uwolnienia, pomyślał Xcor gdy patrzył na swoich żołnierzy, każdy z nich uzbrojony i gotowy na nocną walkę. Po dwudziestu czterech godzinach regeneracji, które nastąpiły po tym grupowym żywieniu, szykowali kły na wyjście i szukanie wrogów, a on był gotów wypuścić ich z tego podziemnego magazynu. Był tylko jeden problem: Ktoś chodził piętro wyżej. Jak na zawołanie, kroki zabrzmiały na drewnianym włazie nad ich głowami. Przez ostatnie pół godziny, śledzili poczynania swoich nieproszonych gości. Jeden z nich był ciężki – męska odmiana. Drugi był lżejszy -‐żeńska odmiana. Nie było żadnych zapachów, które mogli złapać, gdyż poziom podziemny został szczelnie zamknięty. Według wszelkiego prawdopodobieństwa, to tylko para ludzi chodzących w koło -‐ choć po co para włóczęgów traciła czas na wędrówki po takiej zapuszczonej ruderze w zimną noc, nie mógł odgadnąć. Kimkolwiek byli, bez względu na powód, przyszli jednak, nie żeby miał problem z obroną jego lokatorskich praw, gdyby musiał. Ale nie było nic złego w tym oczekiwaniu. Gdyby udało mu się uniknąć zabijania tutaj kilku bezużytecznych ludzi? Oznaczało to że, on i jego żołnierze nadal będą korzystać z tego miejsca w spokoju. Nikt się nie odzywał, gdy oni nadal się przechadzali. Głosy mieszały się. Niskie i wyższe. Następnie zadzwonił telefon. Xcor nasłuchiwał dzwonka i rozmowy, która nastąpiła, podszedł cicho nad drugi luk, gdzie rozmówca się zatrzymał. Idąc jeszcze, słuchał uważnie, i złapał jedną połowę bardzo nudnej rozmowy, która nie zdradziła nic, co do tożsamości intruzów. Niedługo potem, przesączyły się niewątpliwe dźwięki seksu. Gdy Cypher zaśmiał się cicho, Xcor spojrzał w kierunku tego drania, żeby się zamknął. Mimo, że każda z klap została zamknięta od dołu, nigdy nie

250

wiadomo, jakiego rodzaju kłopoty te szczury bez ogonów mogą przynieść w tej sytuacji. Spojrzał na zegarek. Czekał aż jęki się skończą. Gdy nastała cisza, skinął na swoich żołnierzy by pozostali na miejscu. Poruszał się cicho, udał się do zapadni w najdalszym kącie magazynu, tej, która otwierała się na to, co musiało być kiedyś pomieszczeniem nadzorczym. Odblokował ją, chwycił za broń, zdematerializował się, i wciągnął powietrze. To nie był człowiek. Cóż, tu nikogo nie było... ale z drugiej strony majaczyło coś innego. Zamknął klapę i blokada zaskoczyła. Cienie odbijały się w poprzek drogi, Xcor przylgnął plecami do ściany magazynu z solidnej cegły i wyjrzał z przez jedno mętne okno. Para reflektorów rozbłysła z przodu, na małym parkingu. Rozwalił okienko i zdematerializował się na dach magazynu. Cóż, nie było to interesujące. Na dole był Cień, siedzący za kierownicą BMW z opuszczonym oknem od strony kierowcy, a ludzka kobieta opierała się o SUVa. Oni byli niebezpieczni. Wziął telefon, wybrał numer Dholora poprzez znalezienie obrazu samca w kontaktach i rozkazał swoim żołnierzom, aby wyszli i walczyli. On upora się z tym wyjazdem sam. Na dole poniżej, Cień pochylił się, przyciągnął kobietę do siebie, i pocałował ją. Następnie wycofał pojazd i odjechał, nie patrząc wstecz. Xcor zmienił pozycję, aby nadążyć za mężczyzną, podążał od dachu do dachu, gdy Cień skierował się drogami asfaltowymi w stronę dzielnicy klubów, które biegły równolegle do rzeki – Początkowo, uczucie w jego ciele zasugerowało zmianę kierunku wiatru, chłodne podmuchy pozornie pochodziły z tyłu, w przeciwieństwie do pierwszego uderzenia w twarz. Ale potem pomyślał... nie. To było czysto wewnętrzne. Jakiekolwiek fale czuł pod skórą – Wybranka była w pobliżu. Jego Wybranka.

251

Natychmiast porzucił szlak Cienia, odkleił się i skierował bliżej rzeki Hudson. Co ona tam robiła – W samochodzie. Podróżowała samochodem. Z tego, co mówił mu jego instynkt, jechała szybko, jeszcze zanim zaczął ją obserwować. Więc jedynym wytłumaczeniem było to, że była na Northway, pędząc sześćdziesiąt czy siedemdziesiąt mil na godzinę. Poruszając się z powrotem w kierunku rzędu składów skupił się na sygnale, który wychwycił. Minęły miesiące, odkąd karmił się od niej, był spanikowany gdy stwierdził, że połączenie stworzone przez jej krew w jego żyłach zanikało -‐ do tego stopnia, że trudno mu było zidentyfikować pojazd. Ale potem zatrzymał wzrok na luksusowym sedanie dzięki temu, że zwolnił i zjeżdżał w kierunku mostu. Zdematerializował się na dźwigarach, umieścił swoje buty bojowe na szczycie jednego ze stalowych pionów i czekał na nią, aż przejedzie pod nim. Wkrótce potem przejechała, a następnie podążał za nią dalej, kierując się do drugiej części miasta, na przeciwległym brzegu. Pozostał przy niej, zachowując bezpieczną odległość, choć zastanawiał się, kogo on oszukuje. Jeśli mógł wyczuć swoją samicę? Ona tak samo mogła wyczuć jego. Ale nie chciał porzucić jej drogi. *** Gdy Khill siedział na miejscu pasażera w Mercedesie, jego czterdziestka piątka leżała dyskretnie na jego udzie, a jego oczy biegały nieprzerwanie od lusterka do szyby bocznej i do przedniej. Obok niego, Furiath siedział za kierownicą, ręce Brata ułożone na ‘za dziesięć druga’ i tak mocno zaciśnięte jakby kogoś dusił. Człowieku, zbyt wiele było tego cholernego gówna by rozwikłać to teraz.

252

Layla i młode. Ten cały incydent z Cessną. Co Khill zrobił własnemu kuzynowi noc wcześniej. A potem... cóż, była sprawa z Blayem. Och, Boże drogi...sprawa z Blayem. Gdy Furiath zjechał do wjazdu prowadzącego na most, mózg Khilla zmienił bieg z martwienia się o Laylę, do przeglądu wszystkich rodzajów obrazów i dźwięków i... smakowania godzin dziennych z Blayem. Intelektualnie, wiedział, co się stało między nimi, nie był to sen -‐ jego ciało było tego pewne jak diabli, pamiętało wszystko, ten seks był rodzajem piętna na jego ciele, które zmieniło sposób, w jaki patrzył. Na zawsze. A przecież, gdy jechał by załatwić najnowszy cholerny dramat, sesja seksu wydawała się prehistorią, nie mniej niż poprzednia noc. Obawiał się, że był to jeden i jedyny raz. Nie dotykaj mnie tak. Jęcząc, potarł głowę. " Tu nie chodzi o twoje oczy, " powiedział Furiath. " Słucham? " Furiath spojrzał na tylne siedzenie. " Hej, jak leci? " Zapytał samice. Kiedy Layla i Dr Jane krótko odpowiedziały że ok, skinął głową. " Słuchajcie, mam zamiar zamknąć partycję na chwilę, dobrze? U nas nic się nie dzieje. " Brat nie dał im szansy, aby odpowiedziały w ten czy inny sposób, a Khill zesztywniał w fotelu gdy nieprzezroczysty ekran wznosił się, przecinając samochód na dwie połówki. Nie zamierzał się sprzeczać, ale to nie znaczy, że się cieszył się na drugą rundę tego wszystkiego -‐ a jeśli Furiath oddzielił samice z tyłu, to nie miała być ona przyjemna. " Twoje oczy nie są problemem, " powiedział Brat. " Słucham? " Furiath spojrzał. " Moje wkurwienie, nie ma nic wspólnego z jakąkolwiek skazą. Layla jest zakochana w tobie " " Nie, nie jest. " " Widzisz, ty naprawdę mnie wkurwiasz w tej chwili. " " Zapytaj ją. " "Podczas gdy poroniła twoje młode? " rzucił Brat. " Tak, zrobię to. "

253

Gdy Khill się skrzywił, Furiath kontynuował. " Widzisz, i tu jest problem z tobą. Lubisz żyć na krawędzi, ryzykując -‐ szczerze, myślę, że to pomaga pogodzić ci się z tym gównem, w które wsadziła cię rodzina. Jeśli ci wszystko zwisa? Nic nie może cię zranić. I wierz lub nie, nie mam z tym problemu. Jesteś sobą, i przechodzisz przez swoje dni i swoje noce, w sposób jaki znasz. Ale tak szybko jak złamiesz serce dziewicy -‐ zwłaszcza jeśli ona jest pod moją opieką? To wtedy ty i ja mamy problem. " Khill wyjrzał przez okno. Pierwsza zakończona, słowa uznania dla tego wielkiego człowieka obok. Pomysł, osądzania Khilla na podstawie jego charakteru, a nie mutacji genetycznej, był orzeźwiającą zmianą. I hej, to nie było tak, że nie zgadza się z facetem -‐ przynajmniej jeżeli chodzi o okres z przed roku. Powrót do tego czasu? Cholera. Nigdy. Nie kontrolował tak wielu poziomów. Ale wszystko się zmieniło. On się zmienił. Najwyraźniej Blay starając się być niedostępnym, był rodzajem kopa w jaja, którego potrzebował by kurwa w końcu wydorośleć. " Nie jestem już taki," powiedział. " Więc tak naprawdę przygotowujesz się do poślubienia jej? " Kiedy nie odpowiedział, Furiath wzruszył ramionami. " Proszę bardzo. Konkluzja -‐ jestem za nią odpowiedzialny, prawnie i moralnie. Nie mogę zachowywać się jak Najsamiec w niektórych sytuacjach, ale resztę opisu stanowiska biorę dość cholernie poważnie. Na myśl, że wciągnąłeś ją w ten bałagan robi mi się niedobrze, i uważam, że jest bardzo ciężko uwierzyć w to, że ona nie zrobiła tego, aby zadowolić ciebie – powiedziałeś że oboje chcieliście młodego? Czy jesteś pewien, że może tylko ty go chciałeś, a ona zrobiła tego tylko dlatego, że chciała cię uszczęśliwić? To bardzo do niej podobne. " To wszystko było przedstawione retorycznie. I to nie było tak że Khill krytykował logikę, nawet jeśli źle się stało. Gdy przeciągnął dłonią po włosach, fakt, że to Layla przyszła do niego był czymś co zatrzymał dla siebie. Jeśli Furiath chciał myśleć, że to wszystko była jego wina, dobrze -‐ on poniesie ten ciężar. Cokolwiek, by zdjąć presję i uwagę z Layli. Furiath patrzył na niego. " To nie było w porządku, Khill. To nie jest to, co robi prawdziwy mężczyzna. I teraz spójrz na jej sytuację. Ty jej to zrobiłeś.

254

Ty umieściłeś ją na tylnym siedzeniu tego samochodu, i to jest po prostu nie tak. " Khill zamknął oczy. Super, nie żeby miało się to tłuc w jego głowie przez następne 100 lat. Daj lub bierz. Gdy przejeżdżali przez most i minęli migotliwe światła centrum, trzymał swoją jadaczkę zamkniętą i Furiath również zamilkł. Z drugiej zaś strony, Brat powiedział wszystko, czyż nie. Tłumaczenie Fiolka 2708

255

TRZYDZIEŚCI-TRZY Assail skończył dalsze śledzenie jego zdobyczy zza kierownicy swojego Range Rovera. W ten sposób było to znacznie bardziej kameralne, i to nie było tak, jakby pozycja kobiety była teraz problemem: Podczas gdy czekał przy Audi aż ona opuści swoją posiadłość, podłączył pod jej lusterkiem urządzenie naprowadzające. Jego iPhone zadbał o resztę. Po tym jak opuściła swoje sąsiedztwo w pośpiechu, podążał za nią celowo znikając z oczu, tylko by dalej ją destabilizować30 -‐ przekroczyła rzekę i skierowała się, do tylnej części miasta, gdzie domy były małe, upakowane blisko siebie, i zakończone aluminiową bocznicą. Kiedy pojawiał się przed nią, trzymając co najmniej dwie długości pomiędzy ich pojazdami, zauważał jaskrawo kolorowe światła w tylnich dzielnicach miasta, tysiące nici migocących nawleczonych wśród krzewów i zwisających z dachu z okien i futryn. Ale to nie była połowa tego wszystkiego. Sceny ze żłóbkiem umieszczone w widocznym miejscu na przednich trawnikach były maleńkimi punktami, były też grube białe bałwanki z czerwonymi szalikami i niebieskimi spodniami, które świeciły od wewnątrz. W przeciwieństwie do sezonowego ekwipunku, był gotów się założyć, że posągi Maryi Dziewicy są na stałe. Kiedy jej samochód zatrzymał się i tak już pozostał, przejechał, zaparkował cztery domy dalej i zgasił światła. Nie wysiadła od razu z samochodu, a kiedy w końcu to zrobiła, nie miała na sobie kurtki moro i obcisłych spodni narciarskich, które miała na sobie podczas gdy go szpiegowała. Zamiast tego, zmieniła je w gruby sweter i czerwone dżinsy. Rozpuściła włosy. Ciężar włosów brunetki, sięgał poniżej jej ramion, kręcąc się na końcach. Warknął w ciemności. Szybko, z łatwością stawiając kroki, kierowała się do skromnego 30

,Powodowac zachwianie stanu równowagi 256

wejścia do domu. Blokując otwarte drzwi z zawijasami z metaloplastyki, podparła rzeczy na biodrze, otworzyła je kluczem i zamknęła z powrotem. Kiedy światło zaświeciło się na dole, patrzył na jej kształt poruszający się po salonie, cienkie prywatne zasłony, dawały mu tylko wgląd w jej ruch, ale nie dawały czystego widoku. Myślał o swoich ekranach. Zajęło mu dużo czasu, aby udoskonalić ten wynalazek, a dom na rzece Hudson był idealny do ich pilotowania. Bariery pracowały nawet lepiej niż się tego spodziewał. Ale była na tyle sprytna, aby wykryć nieprawidłowości, i zastanawiał się, do czego były wskazówkami. Na drugim piętrze, zapaliło się światło, jak gdyby ktoś tam odpoczywający wyczekiwał jej przyjazdu. Jego kły pulsowały. Pomysł, że jakiś ludzki mężczyzna czekał na nią w ich wspólnej sypialni sprawił, że chciał ustalić swoją dominację -‐ chociaż to nie miało sensu. Przecież on ją śledził dla własnej samoobrony, i nic więcej. Absolutnie nic więcej. Kiedy jego ręka szukała klamki samochodu, zadzwonił jego telefon. W dobrym momencie. Kiedy zobaczył, kto to był, zmarszczył brwi i uniósł komórkę do ucha. "Dwa połączenia w tak krótkim czasie. Czemu zawdzięczam ten zaszczyt? " Mordh nie był rozbawiony. " Nie oddzwoniłeś do mnie. " " Czy to jest konieczne? " " Uważaj na siebie, chłopcze. " Oczy Assaila pozostały ulokowane w małym domu. Był dziwnie zdesperowany, by dowiedzieć się, co dzieje się wewnątrz. Czy weszła po schodach, rozbierając się po wejściu? Właściwie, to przed kim ukrywała swoją pracę? I tak, w rzeczywistości ukrywała się -‐ w przeciwnym razie, dlaczego przebrała się w samochodzie przed wejściem do domu? " Halo? " " Doceniam tego rodzaju zaproszenie, " usłyszał własny głos. " To nie jest zaproszenie. Jesteś teraz do cholery członkiem Rady, jesteś już w Nowym Świecie. " 257

" Nie. " " Słucham? " Assail wrócił myślami do spotkania w domu Elana na początku zimy, o którym jedynie Mordh nie wiedział, ten, na którym Banda Drani ujawniła się i prężyła swoje muskuły. On również myślał o zamachu na Ghroma, na życie Ślepego Króla -‐ na własność Assaila, na Boga. Zbyt dużo dramatu jak na jego gust. Z wprawą, użył tego samego przemówienia którego użył do frakcji Xcora. " Jestem biznesmen z upodobania i potrzeby. Chociaż szanuję zarówno bieżącą suwerenność i bazową moc Rady, nie mogę tracić energii i czasu z dala od mojego przedsiębiorstwa. Nie teraz, ani w przyszłości. " Nastąpiła chwila ciszy. A następnie, ten głęboki, jakże zły głos kontynuował połączenie. "Słyszałem o twojej działalności. " "Doprawdy ". "Siedziałem w niej sam przez kilka lat. " " Rozumiem ". " Udało mi się zrobić jedno i drugie. " Assail uśmiechnął się w ciemności. " Może nie jestem tak utalentowany jak ty. " " Mam zamiar postawić sprawę jasno. Jeśli nie pojawisz się na tym spotkaniu, będę musiał założyć, że grasz w złej drużynie. " " W tym samym oświadczeniu, potwierdzasz, że są dwie i są przeciwieństwami. " " Zrozum to, jak chcesz. Ale jeśli nie jesteś ze mną i królem, jesteś wrogiem moim, i jego. " I to było dokładnie to, co Xcor powiedział. I znowu, istnieją inne stanowiska w tej rosnącej wojnie? "Król został postrzelony w twoim domu, Assail ". " Tak przypominam sobie, " mruknął sucho. " Myślałem, że masz jakiś pomysł aby zakończyć wszelkie domysły o swoich powiązaniach. " " Właściwie mam. Powiedziałem Braciom, podczas tamtej nocy, że nie mam z tym nic wspólnego. Dałem im pojazd, którym uciekli z królem. 258

Dlaczego miałbym robić coś takiego, gdybym był zdrajcą? " " Żeby ocalić własną dupę. " " Doskonale zdaję sobie sprawę z benefitów płynących z tej rozmowy, zapewniam cię. " " Więc jaki jest twój harmonogram? " Światło na drugim piętrze zostało zgaszone, a on zaczął się zastanawiać, co robi kobieta w ciemność i z kim. Z własnej woli, jego kły się obnażyły. " Assail. Poważnie nudzisz mnie tymi ciężkimi do przetrawienia bzdurami. " Assail umieścił Range Rovera na biegu. Nie miał zamiaru siedzieć na krawężniku cokolwiek by się w środku... nie działo. Wyraźnie dotarła do domu na noc, i zamierzała tam pozostać. Poza tym, jego telefon będzie ostrzegać go w przypadku, gdy jej samochód zostanie ponownie wprawiony w ruch. Kiedy wrócił na ulicę i nabrał tempa, przemawiał jasno. " Niniejszym rezygnuję ze swojego Stanowiska w Radzie. Moja neutralność w tej walce o koronę, nie jest kwestionowana przez żadną ze stron-‐ " " I wiesz, kim są gracze, prawda. " " Uczyńmy to, to tak prostym jak tylko się da -‐ nie mam nikogo po swojej stronie, Mordh. Nie wiem, jak określić to jaśniej -‐ i nie dam się wciągnąć do wojny ani przez ciebie i twojego króla, ani kogokolwiek innego. Nie próbuj mnie naciskać, i wiem, że neutralność którą tobie przedstawiam to dokładnie to, co daje im. " Przy tym pamiętał, przyrzeczenie które złożył Elanowi i Xcorowi, że nie ujawni ich tożsamości, i zamierzał się tego trzymać, nie dlatego, że wierzył, że ta grupa się mu odwdzięczy, ale raczej z prostego faktu, że w zależności od tego, kto wygra tą bójkę, powiernik obu stron będzie postrzegany jako informator, zostanie wyeliminowany lub ogłoszony bohaterem i wychwalany. Problem stanowiło to, że nie będzie wiedział, do samego końca kim zostanie, a on nie był zainteresowany ponoszeniem takiego ryzyka. " Więc zostałeś zaproszony " stwierdził Mordh. " Otrzymałem kopię pisma wysłanego na wiosnę tego roku, tak. " 259

" Czy to jest jedyny sposób w jaki się kontaktowałeś? " " Tak. " " Kłamiesz. " Assail zatrzymał się na światłach. " Nie jesteś w stanie nic powiedzieć czy zrobić, aby mnie w to wciągnąć, drogi leahdyre31. " Z obfitością groźby, mężczyzna na drugim końcu warknął: " Nie licz na to, Assail. " Z tymi słowami, Mordh się rozłączył. Przeklinając, Assail rzucił telefon na siedzenie pasażera. Potem zwinął dwie pięści i uderzył nimi w kierownicę. Jeśli istnieje jedna rzecz, której nie mógł znieść, to było to wciąganie w kłótnie innych ludzi. Nie dał pensa, temu który siedział na tronie, ani temu który przewodniczył glymerii. Po prostu chciał być sam, aby zarabiać swoje pieniądze na grzbietach szczurów bez ogonów. Było to, tak cholernie trudne do zrozumienia? Kiedy zapaliło się zielone światło, nadepnął na pedał gazu, choć nie miał konkretnego celu podróży w swojej głowie. Po prostu pojechał w losowym kierunku... i piętnaście minut później, znalazł się nad rzeką, przejeżdżając po jednym z mostów. Ach, więc jego Range Rover zdecydował się zabrać go do domu. Kiedy wyjechał na przeciwległym brzegu, jego telefon zaczął wydawać odgłos dzwonienia, a on niemal to zignorował. Ale bliźniacy wyruszyli dostarczyć najnowszą przesyłkę Benloise, a on chciał wiedzieć, czy ci drobni dealerzy rozliczą sie z całej kwoty po wszystkim. To nie był telefon czy wiadomość. Czarne Audi było znów w ruchu. Assail nadepnął na hamulec, zawrócił w pół drogi przed ciężarówką z naczepą której odgłos trąbienia brzmiał jak przekleństwo i przedarł się zaśnieżonym środkiem pasa. Naprawdę przeleciał nad zbliżającym się mostem. *** 31

.Osoba posiadająca siłę i wpływy. 260

Ze swojego punktu obserwacyjnego znajdującego się na odległej peryferii, Xcor potrzebował lornetki aby ujrzeć Wybrankę jak należy. Samochód, którym podróżowała, zdecydowanie czarny sedan, jechał nieprzerwanie po przekroczeniu mostu, około pięć lub sześć mil zanim zatrzymał się na wiejskiej drodze, która prowadziła na północ. Po następnej liczbie km, oraz z małym ostrzeżeniem, zwrócił na zabrudzonym pasie, który został grubo pokryty po obu stronach całosezonowym poszyciem. Wreszcie zatrzymał się przed niskim betonowym budynkiem, któremu brakowało nie tylko sprawiania jakichkolwiek pozorów, ale także okien i wydawało się, że także drzwi. Napiął się i skupił kiedy dwaj mężczyźni wysiedli z przodu. Rozpoznał ich natychmiast – włosy były oczywistą wskazówką: Furiath, syn Ahgony który, według plotek, został ogłoszony Najsamcem dla Wybranek. Czarne serce Xcora zaczęło bić ciężko. W szczególności, gdy rozpoznał drugą postać: To był wojownik z niedopasowanymi oczami z którym walczył w domu Assaila kiedy wywożono króla. Oba samce wyjęły broń i rozejrzały się po okolicy. Xcor znajdował się na zawietrznej, i wydawało się że nikt inny się nie pojawi, liczył na to że jego racjonalne oczekiwanie, nie zdradzi jego pozycji Wybrance, i para będzie kontynuować to co zaplanowali dla swojej kobiety. W rzeczywistości wydawało się, jakby była dostarczana do więzienia. Po. Moim. Trupie. Była niewinna w tej wojnie – raz użyta do niecnych celów nie z własnej winy, ale wyraźnie, miała zostać wykonana na niej egzekucja lub miała zostać zamknięta tu w komórce przez resztę swojego czasu na ziemi. Albo nie. Ujął w dłoń jedną ze swoich broni. To była dobra noc, aby zająć się tą sprawą. W rzeczy samej, teraz była jego szansa, by zdobyć ją na własność, i ocalić ją od kary jaka została na nią wydana i która nieświadomie nakłoni go do popełnienia przestępstwa. Może okoliczności jej niesprawiedliwego potępienia uczyniłyby ją przychylną ku jej wrogowi i wybawcy. Jego oczy na krótko zamknęły się wyobrażając sobie ją wśród jego 261

pościeli. Kiedy Xcor ponownie uniósł powieki, Furiath otwierał tylne drzwi sedana i sięgał do wewnątrz. Kiedy Brat się wyprostował, Wybranka została wyciągnięta z samochodu... i wzięta przez obu pod łokcie, wojownicy trzymali się każdy po jednej stronie, kiedy prowadzili ją w stronę budynku. Wtedy Xcor przygotował się, aby się zbliżyć. Wreszcie po tak długim czasie, całych wiekach, w końcu miał ją mieć ponownie w pobliżu siebie, i nie miał zamiaru stracić szansy, którą zapewniło mu przeznaczenie, nie teraz, nie gdy jej życie wisiało na włosku. I on zamierzał zwyciężyć -‐ groźby w stosunku do niej wzmocniły jego ciało do niewyobrażalnej mocy, oraz jego umysł tak, że obie razem wzięte zwiększyły jego umiejętności ataku i uczyniły go zupełnie spokojnym. W rzeczywistości, byli jedynie Ci dwaj samce pilnujący jej -‐ a wraz z nimi, kobieta, która nie tylko nie potrafiła się bronić, ale też nie uważał, żeby była szkolona lub usposobiona do konfliktu. Był więcej niż wystarczająco potężny, aby zająć się porywaczami jego samicy. Kiedy przygotowywał się by uderzyć naprzód, zapach jego Wybranki sięgnął go na silnym, zimnym wietrze, unikatowy dla niej splot kuszących perfum wstrząsnął nim w jego bojowych butach -‐ Natychmiast rozpoznał w nim zmianę. Krew. Ona krwawiła. I było coś jeszcze... Nie myśląc świadomie, przeniósł się bliżej w jej stronę, jego forma przyjęła cielesny kształt i przeniósł się w odległość zaledwie dziesięciu metrów, od umieszonych zabudowań gospodarczych. Ona nie była więźniem, uświadomił sobie, nie prowadzili ją do celi lub na egzekucję. Jego Wybranka miał trudności z chodzeniem. A ci wojownicy opiekuńczo ją wspierali; nawet kiedy ich broń była wyciągnięta, a ich oczy nieustannie szukały oznak ataku, byli delikatni, jakby była jednym z najbardziej delikatnych kwiatów. Ona nie była źle traktowana. Nie była naznaczona siniakami ani śladami po uderzeniach. I kiedy trio przesuwało się naprzód, spojrzała na 262

jednego samca, a następnie na drugiego i mówiła tak, jakby starając się ich uspokoić-‐ po prawdzie nie było agresji napinającej czoła tych wojowników. W rzeczywistości, poczuł takie samo przerażenie po zapachu jej krwi. Serce Xcora zaczęło tłuc się jeszcze mocniej w jego piersi, jego umysł próbował zrozumieć sens tego wszystkiego. A potem przypomniał sobie coś z własnej przeszłości. Po jego urodzeniu Mamah unikała go, został podrzucony w sierocińcu w starym kraju i pozostawiono go losowi jakikolwiek go czekał. W tymże miejscu, przebywał wśród rzadkich niechcianych, z których większość posiadała deformacje fizyczne, takie jak jego własne, niemal przez dekadę – wystarczająco aby stworzyć stałe wspomnienia z tego, co zaszło w tym smutnym, samotnym miejscu. Na tyle długo, żeby poskładać to, co to znaczy, gdy samotna kobieta pojawiła się u bram, zostawała wpuszczana, a następnie krzyczano na nią godziny, czasem dni... zanim urodziła, w większości przypadków, martwe młode lub je poroniła. Zapach krwi był wtedy bardzo specyficzny. I zapach, który przyniósł mu zimny wiatr tej nocy był taki sam. Ciąża, była tym co czuł swoim nosem teraz. Po raz pierwszy w życiu usłyszał jak sam wypowiada w absolutnej agonii, " Najdroższa Pani Kronik w Zanikhu... " Tłumaczyła: magdalena.bojka1

263

TRZYDZIEŚCI-CZTERY Pomysł, że członkowie s'Hisbe byli w Caldwell, sprawił, że Trez chciał spakować wszystko co posiadał, złapać swojego brata, i wywieźć go z miasta. Kiedy jechał z magazynu do Żelaznej Maski, jego głowa była tak rozpieprzona, że nieustannie musiał myśleć o tym by skręcać i hamować tam gdzie powinien oraz zaparkować tak by dostać się do klubu. A potem wyłączył silnik X5, siedział za kierownicą i wpatrywał się w ceglany mur budynku … przez jakiś, rok. Diabelnie dobra metafora, zmierzał do nikąd. To nie było tak, że nie wiedział, jak bardzo ciągnie swoich ludzi na dno. Problem? Gówno go to obchodzi. Nie wróci do dawnych zwyczajów. Życie, które teraz prowadził było jego własnym, i odmawiał złożenia obietnicy zamknięcia go w klatce jako dorosłego człowieka. Nie ma mowy. Za każdym razem od wieków Mordh wypełniał dobrze swoje obowiązki i ratował jego i jego brata tyłki, teraz rzeczy odwróciły się dla Treza. Jemu i iAmowi zlecono współpracę symphathą poza terytorium aby odpracowywać dług, i ta ‘przymusowa’ spłata długu była dla niego swojego rodzaju biletem, wyjściem którego szukał. I mimo że żałował wpakowania iAma w ten dramat, końcowy wynik był taki, że jego brat miał przyjechać z nim, i to było kolejną częścią idealnego rozwiązania, teraz. Zostawienie s'Hisbe i wyjście na świat zewnętrzny było objawieniem, jego pierwszym, wyśmienitym smakiem wolności: Nie było żadnego protokołu. Żadnych zasad. Nikt nie dyszał mu w kark. Ironia? To miał być policzek z drugiej strony, że ośmielił się wyjść poza terytorium i zadał się z nieznajomą. Kara mająca sprowadzić go do pionu.. Hah. I od tej pory, w zakamarkach jego umysłu, posiadał nadzieję na zmianę jego stosunków z UKs przez minioną dekadę lub coś w tym stylu, i tak był skażony w oczach s'Hisbe, czyniąc go niegodnym ‘honoru’, który został mu dany przy narodzinach. Zanieczyszczonym permanentną wolnością, niejako. Brudząc go do trwałej wolności, niejako. Problem, by był gdyby wysłali AnsLai, o Najwyższa Kapłanko, oczywiście cel nie mógłby być osiągnięty.

264

Chyba, że ta wizyta była po to by się go wyrzec? Chyba by usłyszał o tym od iAma, prawda? Trez spojrzał na telefon. Żadnych połączeń. Żadnych wiadomości. Był w budzie z bratem znowu – chyba, że iAm zdecydował, że pieprzy te bzdury i wraca do domu do plemienia. Pieprzyć to.— Ostre stukanie w szybę sprawiło, że rozglądnął się dookoła. Zobaczył wyciągniętą broń. Trez zmarszczył brwi. Przy jego samochodzie był samiec człowieków wielkości domu. Gość miał piwny brzuch, ale jego grube ramiona sugerowały, że był pracownikiem fizycznym, a jego sztywny podbródek wyjawił zaś jego Cro-‐Magnon pochodzenie jak również rodzaj arogancji charakterystycznej dla wielkich, tępych zwierząt. Z potężnymi kłębami oddechu jak u byka, które wylewały się z jego rozszerzonych nozdrzy, oparł się i walił w okno. Pięścią tak dużą jak futbolista, naturalnie. Tak więc, oczywiście chciał zwrócić na siebie jego uwagę..Trez był bardziej niż chętny by mu ją dać. Bez ostrzeżenia, otworzył drzwi i złapał faceta za jaja. Gdy człowiek zatoczył się do tyłu i chwycił za krocze, Trez wyprostował się w pełni i schował pistolet za plecami,-‐ z oczu, ale w zasięgu ręki. Kiedy Pan Agresywny odzyskał dość sił by popatrzyć w górę, w góóóóóórę, wydawał się wyzbyć swojego entuzjazmu na moment. I znowu, Trez miał lekko półtorej stopy, siedemdziesiąt pięć, może sto funtów więcej niż facet. Mimo, że miał oponkę, był wysportowany. -‐ Mnie szukałeś. – powiedział Trez. Czytaj: Jesteś pewien, że chcesz to robić wielki gościu? -‐ Tak. Ja chcem. Okej, więc i gramatyka i poprawna ocena ryzyka stanowiły problem dla gościa. Prawdopodobnie miał ten sam problem z dodawaniem i odejmowaniem pojedynczych cyfr. -‐ chcę.-‐ powiedział Trez. -‐ Co?-‐ wymówił Cu?. -‐ Sądzę, że chodziło Ci o “Tak Ja chcę. Nie chcem”

265

-‐ Możesz pocałować mnie w dupe. Co ty na to?.-‐ gość podszedł bliżej. – i trzymaj się od niej z daleka. -‐ Od niej? – To może chodzić o ile, sto tysięcy ludzi? -‐ Moja dziewczyna. Ona cię nie chce. Nie potrzebuje, i nie będzie cię mieć już nigdy. -‐ O kim ty w ogóle mówisz? Potrzebuję nazwiska. – a i to może nie wystarczyć. Zamiast odpowiedzi, facet wziął zamach. Miał on prawdopodobnie być pierdolnięciem, ale był tak powolny i żmudny, że cholera był prawie z napisami. Trez złapał ręką jego pięść, dłoń była jak piłka. I potem z szybkim obrotem miał kawałek, a potem nagły zwrot i miał ten kawał mięsa w miejscu— dowód, że punkty nacisku działały, a nadgarstek był jednym z nich. Trez odrzekł mężczyźnie prosto do ucha, tak by podstawowe zasady zostały jasno zrozumiane. -‐ Zrób tak jeszcze raz, a połamię ci każdą kość w ręce. Pojedynczo.-‐ Podkreślił to co mówił, szarpnięciem, przez które facet jęknął. – A potem popracuje nad twoim ramieniem. Potem nad karkiem – po czym nie będziesz mógł stąd odejść. A teraz, o czym ty kurwa mówisz? -‐ Ona tu była wczorajszej nocy. -‐ Wiele kobiet było. Możesz być bardziej konkretny... -‐ Miał na myśli mnie. Trez obejrzał się. Oh... pięknie kurwa. To była ta laska ze świrem, jego mały prześladowca. -‐ Mówiłem tobie32, zajmę się tym. – powiedział jej chłopak. Taaa... yhy, facet rzeczywiście kontrolował sytuację. Najwidoczniej oboje mieli urojenia-‐ i może to uzasadniało ich związek: On myślał, że ona jest supermodelką, a ona sądziła, że on miał mózg. -‐ To twoje? -‐ Trez zapytał kobietę. – Ponieważ jeśli tak jest, czy mogłabyś zabrać to do domu zanim będziesz potrzebować dużego wiadra by posprzątać bałagan? -‐ Mówiłam ci, żebyś nie szedł tu.-‐ powiedziała kobieta.-‐ Co ty tu robisz? Iiiii... kolejny dowód, że ta dwójka tworzyła parę jak z nieba. -‐ Co ty na to, by twój partner ci to wyjaśnił? -‐ zasugerował Trez. 32

chodzi o to, że gość kaleczy gramatykę 266

-‐ Jestem w nim zakochana! Przez kilka sekund nie skumał. Ale potem, gdy zostawił szmirowaty akcent skumał to gówno: lafirynda rozmawiała o nim. Trez rzucił oceniające spojrzenie kobiecie i uświadomił sobie, że ten szczególny dzień obsypał go darami w wielkim stylu. -‐ Nie jesteś! O, przynajmniej chłopak użył poprawnego słowa tym razem. -‐ Tak. Jestem! I tak właśnie wszystko szlag trafił. Byk rzucił się na kobietę, łamiąc własną rękę, aby się uwolnić. Następnie ta dwójka stała nos w nos, krzycząc przekleństwa, a ich ciała wyginały się w łuk. Jasne było, że mieli praktykę. Trez rozejrzał się wokół. Nikogo nie było na parkingu i nikt nie chodził po chodniku, i nikogo nie potrzebował, konflikt rodzinny cofał się na tyły jego klubu. Nieuchronnie, ktoś zobaczy to i zadzwoni pod 911 – lub gorzej ta stufuntowa lafirynda posunie się o cal za daleko i przyciśnie swojego wielkiego durnego chłopaka o jeden raz za dużo i zostanie zdeptana i zgwałcona. Jeśli tylko miałby wiadro wody albo węża ogrodowego rozdzieliłby tę parę. -‐ Słuchajcie, potrzebujecie… -‐ Kocham Cię! – powiedziała kobieta, odwróciła się do Treza i złapała za przód swojego stanika. – Nie rozumiesz tego? Kocham Cię! Połysk potu na jej skórze-‐ pomimo faktu, że było minus jeden stopnia -‐ było całkiem jasne, że była na czymś.. Kokaina lub meta, jeśli miałby zgadywać. X generalnie nie był przyczyną tego rodzaju agresji. Świetnie. Kolejna ślicznotka. Trez potrząsnął głową. -‐ Dziecino, nie znasz mnie. -‐ Znam! -‐ Nie, nie znasz… -‐ Nie mów nic kurwa do niej!

267

Gość podszedł do Treza, ale kobieta odepchnęła go stając naprzeciw rozpędzonego pociągu. Kurwa, teraz jest czas, by zareagować: Żadnej przemocy wobec kobiet w jego obecności. Nigdy – nawet jeśli było to z boku. Trez poruszał się szybko, było prawie tak jakby czas się zatrzymał. Odsunął swojego ‘obrońcę’ z linii strzału, i rzucił się na cios łapiąc go na swojej szczęce. Nie wywarło to na nim wrażenia. Jakby uderzył krowę kulką z papieru. Trez dostał pięścią w oko, pokaz świateł eksplodował w połowie jego widzenia, ale był bardziej szczęśliwy niż coś skoordynowanego. Jego odpowiedź, jednak, była dużo gorsza: z pełną koordynacją uwolnił swoje knykcie w szybkiej serii, ćwicząc ten bebech, bijąc w marską wątrobę faceta zmienił go, oddychający worek treningowy — dopóki facet nie zgiął się w pół. Trez skończył kopiąc jęczące zwłoki na ziemi. Po czym wyciągnął broń i przyłożył do prawej arterii faceta. -‐ Masz jedną szansę na to, by odejść – powiedział Trez – I o to jak będzie. Podniesiesz się i nie będziesz patrzył na nią, nie będziesz z nią rozmawiać. Pójdziesz na przód klubu wsiądziesz do pieprzonej taksówki i pojedziesz do pieprzonego domu. W przeciwieństwie do Treza, człowiek nie miał dobrze funkcjonującego układu sercowo oddechowego -‐ Oddychał jak pociąg towarowy. A jednak, biorąc pod uwagę sposób w jaki jego przekrwione, załzawione oczy wpatrywały się w górę, udało mu się skupić mimo niedotlenienia i dotarł do niego ten cholerny komunikat. -‐ Jeśli nadal będziesz agresywny, jeśli będzie miała jakieś załamanie dzięki tobie, jeśli cokolwiek z jej własności będzie zagrożone przez kogokolwiek? -‐Trez pochylił się bliżej. -‐ Zajdę cię od tyłu. Nie będziesz wiedzieć, że tam jestem i nie przeżyjesz tego co zamierzam ci zrobić. Obiecuje ci to. Tak, Cień miał specjalne sposoby na pozbycie się swoich wrogów, a choć wolał mięso o niskiej zawartości tłuszczu, jak kurczaka lub ryby, był gotów zrobić wyjątek. Było to, zarówno w jego życiu osobistym i jak i zawodowym, widział, jak przemoc domowa się nasila. W wielu przypadkach, 268

coś wielkiego musiało interweniować w celu przerwania spirali i wiesz co? On pasuje do równania. -‐ Skiń jeśli rozumiesz warunki. – kiedy kiwnięcie nadeszło, przyłożył broń jeszcze mocniej do mięsistego karku. – Teraz spójrz mi w oczy i zobacz że mówię prawdę. Trez spojrzał w dół, wyrył myśl bezpośrednio do tej mózgownicy, wsadzając ją, jakby była mikrochipem, zainstalował je w płat mózgu. Jeśli będzie miał jakąkolwiek ‘bystrą’ myśl na temat kobiety; skutkiem będzie absolutne przekonanie, że śmierć będzie nieunikniona i szybka gdyby za tą myślą podążył. Najlepszy rodzaj terapii kognitywno behawioralnej. Sto procent sukcesu. Trez odskoczył i dał grubasowi okazję, by był dobrym chłopcem. I tak, Szloch zwlókł się z chodnika, a następnie otrząsnął się jak pies z nogami rozstawionymi szeroko i luźnym łopotaniem koszuli wokół. Gdy odchodził, utykał. Pociągał nosem. Trez odwrócił się. Kobieta drżała z zimna, jej ‘patrz-‐na-‐mnie’ ubranie nie stanowiło bariery w grudniową noc, jej skóra blada, jej faza najwyraźniej zeszła, jakby to, że przyłożył do gardła jej chłopaka czterdziestkę miał trzeźwiący wpływ. Tusz do rzęs spływał jej po policzkach jakby oglądała wylot Księcia Chow33. Trez podniósł wzrok na niebo i zrobił coś wbrew sobie W końcu, nie mógł zostawić jej tutaj na parkingu samej – zwłaszcza widząc jak się trzęsie. -‐ Gdzie mieszkasz, dziecino? – Nawet on słyszał zmęczenie w swoim głosie – Dziecino? Kobieta spojrzała w jego stronę i od razu wyraz jej twarzy się zmienił. -‐Nigdy nie miałam nikogo kto by się tak mną zajął. Dobra, teraz chciał przebić głową mur. I ojej, był jeden tuż obok niego. -‐ Pozwól mi zawieźć cię do domu. Gdzie mieszkasz? Kiedy się zbliżyła, Trez musiał kazać swoim stopom zostać gdzie były – wystarczy, że ona docisnęła się do jego ciała. -‐ Kocham Cię. Trez zamknął oczy. 33

nie mam bladego pojęcia 269

-‐ Daj spokój – powiedział odsuwając ją i prowadząc do swojego samochodu. – Wszystko będzie dobrze. Tłumaczyła: nuffanillia

270

TRZYDZIEŚCI-PIĘĆ Gdy Layla była prowadzona do kliniki, serce jej waliło i nogi drżały. Na szczęście Furiath i Khill nie mieli problemu z podtrzymywaniem jej. Jednak to czego doświadczała teraz, diametralnie różniło się od poprzedniego razu – dzięki obecności Najsamca. Kiedy funkcjonalny zewnętrzny panel wejściowy odsunął się na bok, jedna z pielęgniarek oczekiwała ich i natychmiast zostali skierowani do innej części kliniki niż ta, w której była noc wcześniej. Przed wejściem do gabinetu, Layla rozejrzała się z wahaniem. Co... to było? Ściany były pokryte bladym jedwabiem i obrazy w złotych ramach wisiały w regularnych odstępach. Nie było chłodnego stołu do badań, jak ten na którym była badana poprzedniej nocy – tutaj było łóżko pokryte elegancką pościelą i obłożone warstwami puchatych poduszek. Zamiast zlewu ze stali nierdzewnej i prostych, białych szafek, kolorowy parawan przesłaniał cały jeden róg pokoju – za którym, jak przypuszczała, były schowane narzędzia używane przez Aghresa. Czyżby ich grupa została zaprowadzona do prywatnej kwatery lekarza? „On będzie przy tobie” powiedziała pielęgniarka i uśmiechnęła się do Furiatha kłaniając się. „Mogę coś dla ciebie przynieść? Kawy, herbaty?” „Tylko lekarza” odpowiedział Najsamiec. „Natychmiast, Wasza Ekscelencjo.” Ukłoniła się raz jeszcze i wyszła pospiesznie. „Pomogę ci się na to dostać, okay?” zapytał Furiath przez łóżko. Layla potrząsnęła głową. „Czy na pewno jesteśmy w dobrym miejscu?” „Tak.” Najsamiec podszedł i pomógł jej przejść przez pokój. „To jeden z ich apartamentów dla VIP-‐ów.” Layla spojrzała przez ramię. Khill stał w rogu naprzeciwko parawanu, jego czarno odziane ciało wyglądało jak cień rzucający groźbę. Stał bez ruchu, wręcz nienaturalnie, wzrok skoncentrowany na podłodze, oddech miarowy, ręce splecione za plecami. Jednak nie był wyluzowany. Nie,

271

wydawał się gotowy i zdolny by zabić i przez chwilę poczuła ukłucie strachu. Nigdy jej nie przerażał, ale też nigdy nie widziała go w potencjalnie agresywnym stanie. Ale przynajmniej, zdeponowana przemoc nie był skierowana przeciwko niej, ani nawet przeciwko Najsamcowi. I na pewno nie przeciwko dr Jane, która usiadła w pokrytym jedwabiem fotelu. „Chodź” Furiath powiedział łagodnie. „Na górę.” Layla próbowała podźwignąć się, ale materac był za daleko od podłogi, a górna część jej ciała była zbyt słaba aby unieść nogi. „Mam cię.” Furiath delikatnie objął ją ramieniem, a drugą wsunął pod jej kolana, potem podniósł z troską. „Jesteśmy.” Siedząc na łóżku stęknęła, ostry skurcz przeszył jej podbrzusze. Ponieważ wszystkie oczy w pokoju były skierowane na nią, starała się pokryć grymas uśmiechem. Nie powiodło się: krwawienie trwało nieprzerwanie, fale bólu były coraz bardziej intensywne, czas ich trwania się wydłużał, a przerwy między nimi były coraz krótsze. W tym momencie, wszystko to zmierzało do stałej agonii. „Wszystko jest w porządku.” Przerwało jej pukanie do drzwi. „Mogę wejść?” Sam dźwięk głosu Aghresa wystarczył, by chciała zamknąć zasuwy. „Och, najdroższa Pani Kronik” powiedziała próbując zebrać siły. „Tak” powiedział Furiath mrocznie. „Wejdź.” To, co zdarzyło się potem było tak gwałtowne i pełne furii, że jedynym sposobem, aby to opisać był kolokwializm, którego nauczyła się od Khilla. Rozpętało się piekło. Aghres otworzył drzwi i wszedł do środka – Khill zaatakował lekarza, wyskakując sprężyście ze swojego kąta ze sztyletem w dłoni. Layla krzyknęła ostrzegawczo, ale on nie zabił lekarza. Jakkolwiek zamknął drzwi ciałem medyka -‐ a może to była twarz samca. I trudno było powiedzieć, czy rozbrzmiewający plask był odgłosem zatrzaskiwanych drzwi, czy uderzeniem lekarza w panele. Prawdopodobnie kombinacją obu. Przeraźliwie ostre ostrze zostało dociśnięte do bladego gardła. „Zgadnij, co masz zrobić w pierwszej kolejności, dupku?” warknął Khill. „Masz zamiar przeprosić ją za traktowanie jak cholerny inkubator.” 272

Khill szarpnął samcem dookoła. Szylkretowe okulary Aghresa były zrujnowane, jedna soczewka była pęknięta, końcówka zausznika z drugiej strony, wystawała pod złym kątem. Layla rzuciła spojrzenie Furiathowi. Najsamiec nie wydawał się szczególnie poruszony: po prostu splótł ramiona na swojej ogromnej piersi i opierał się plecami o ścianę obok niej, całkowicie wyluzowany w związku z rozgrywającą się zabawą. Na fotelu, w ten sam sposób, siedziała dr Jane i przyglądała się wszystkiemu swoim zielonym jak las spojrzeniem. „Patrz jej w oczy” wypluł Khill „i powiedz przepraszam.” Kiedy wojownik potrząsał medykiem, jakby Aghres był nie więcej, niż szmacianą lalką, jakaś mieszanina słów wypłynęła z lekarza. A, niech to! Layla powinna zachowywać się jak dama i nie cieszyć się tym, ale odczuwała satysfakcję z zemsty. Smutek również, gdyż nigdy nie powinno do tego dojść. „Czy akceptujesz jego przeprosiny?” Domagał się Khill paskudnym głosem. „Czy chciałabyś, żeby się płaszczył? Byłbym kurewsko szczęśliwy, mogąc zrobić z niego dywan u twoich stóp.” "To było wystarczające. Dziękuję ci." „Teraz jej powiesz” Khill wznowił potrząsanie, ramiona Aghresa zwisały bezwładnie ze stawów, luźny biały kitel powiewał jak flaga „i tylko jej, co się kurwa dzieje z jej ciałem.” „Potrzebuje … wykresu.” Khill obnażył kły i umieścił je dokładnie naprzeciwko ucha Aghresa – zupełnie jakby rozważał jego odgryzienie. „Gówno prawda. Ale co, jeśli mówisz prawdę? Ta chwilowa luka w pamięci może być powodem utraty życia. Teraz.” Aghres już był blady, ale to spowodowało, że zrobił się całkiem biały. „Zacznij mówić lekarzu. A jeśli Najsamiec, u którego wzbudzisz pierdolony podziw, byłby tak miły i powiedział mi, czy odwracasz od niej wzrok, będzie świetnie.” „Cała przyjemność po mojej stronie” powiedział Furiath. „Nic nie słyszę, medyku. I, naprawdę, nie jestem cierpliwym facetem.” „Jesteś …” Zza potłuczonych szkieł, oczy samca spotkały się z jej własnymi. „Twoje młode jest…” 273

Prawie sobie życzyła, aby Khill przerwał ten wymuszony kontakt. Wystarczająco trudno było tego słuchać, bez widoku twarzy lekarza, który ją tak źle traktował, przed sobą. Ale to Aghres był tym, który musiał patrzeć – nie ona. Oczy Khilla były tym, w co się wpatrywała, gdy Aghres powiedział: „Tracisz swoją ciążę.” Rzeczy stały się zamazane w momencie, w którym pomyślała, że się rozpada. Jednak, nie czuła niczego. To było jak gdyby jej dusza została wypłukana z ciała, wszystko co ją ożywiało i łączyło ze światem, znikło jak gdyby nigdy nie istniało. Khill nie okazał żadnej reakcji. Nawet nie zamrugał oczami. Nie zmienił postawy ani ułożenia dłoni ze sztyletem. „Czy jest coś, co można zrobić medycznie?” zapytała dr Jane. Aghres potrząsnął głową, ale zamarł gdy ostry koniec przeciął skórę na jego szyi. Gdy krew wyciekła i popłynęła w dół na wykrochmalony kołnierzyk jego formalnej koszuli, jej czerwień dopasowała się do muszki. „Nic, czego byłbym świadomy” odpowiedział z grubsza. „Nic na ziemi i za żadne pieniądze.” „Powiedz jej, że to nie jest jej wina” domagał się Khill. „Powiedz, że nie zrobiła nic złego.” Layla zamknęła oczy. „Przypuszczając, że to prawda – u ludzi, taki przypadek zwykle nie powoduje urazu psychicznego” wtrąciła dr Jane. „Powiedz jej” warknął Khill, a jego ramię zaczęło lekko wibrować, jakby był o uderzenie serca od użycia siły. „To prawda” zaskrzeczał Aghres. Layla spojrzała na lekarza badawczo poprzez zrujnowane okulary. „Nic?” Aghres przemówił natychmiast. „Częstotliwość samoistnego poronienia zdarza się, w przybliżeniu, raz na trzy ciąże. Wierzę, że u ludzi, jest to spowodowane przez system samoregulacji, który zapewnia, że wady różnego rodzaju nie są donoszone do terminu.” „Ale jestem zdecydowanie w ciąży?” powiedziała pustym głosem. „Tak. Twoje badania krwi to potwierdzają.

274

„Czy jest jakieś zagrożenie dla jej zdrowia?” spytał Khill, „w czasie trwania tego?” „Jesteś jej ojcem chrzestnym?” wyskoczył Aghres. Furiath wtrącił. „On jest ojcem dziecka. Więc traktuj go z takim samym szacunkiem, jak byś traktował mnie.” Lekarz wybałuszył oczy, brwi uniosły się powyżej szylkretowych oprawek. I co było zabawne, to że Khill okazał odrobinę emocji – zaledwie drgnięcie na jego twarzy przed gwałtownym rysem oznaczającym agresję. „Odpowiedz mi” warknął Khill. „Czy ona jest w jakimkolwiek niebezpieczeństwie?” „Ja… ja…” Aghres przełknął ciężko. „Nie ma żadnych gwarancji w medycynie. Ogólnie rzecz biorąc, mógłbym powiedzieć, że nie – ona jest zdrowa pod innymi względami, a poronienie ma przebieg ogólny. Ponadto…” Doktor kontynuował wywód, jego wykształconym, wytwornym tonem o wiele bardziej łamiącym się niż poprzedniej nocy, ale Layla nie słuchała. Wszystko oddaliło się, jej zdolność słyszenia zanikła wraz z odczuciem temperatury w pokoju, łóżko pod nią i inne ciała stojące wokół. Jedyną rzeczą, którą widziała były niedopasowane oczy Khilla. Jej jedyną myślą było, to jak trzymał nóż naprzeciwko gardła innego samca. Mimo, iż nie łączyła ich miłość, był dokładanie taki, jakiego chciała na ojca swojego młodego. Odkąd podjęła decyzję o tym, aby uczestniczyć w realnym świecie, nauczyła się jak szorstkie było życie, jak inni mogą sprzysiąc się przeciwko tobie – i jak ważne było to, co otrzymałeś w jedną noc. Khill miał asy w rękawie. Był wielkim, przerażającym obrońcą i to było dokładnie to, czego potrzebuje kobieta kiedy jest w ciąży, pielęgnuje i opiekuje się młodym. To, i wrodzona dobroć, uczyniły go dla niej szlachetnym. Bez względu na kolor jego oczu. ***

275

Prawie pięćdziesiąt mil na południe, od miejsca gdzie Aghres sikał w spodnie z przerażenia w swojej własnej klinice, Assail siedział za kierownicą swojego Range Rovera i kręcił głową z niedowierzaniem. Rzeczy robiły się coraz bardziej interesujące z tą kobietą. Dzięki GPS śledził jej Audi z daleka, gdy zdecydowanie miała zamiar opuścić swoje sąsiedztwo, kierując się na Northway. Przy każdym podmiejskim zjeździe spodziewał się, że ona zjedzie, ale gdy zostawili Caldwell w kurzu za sobą, zaczął się zastanawiać, że może ona kieruje się w stronę Manhattanu. Nie tak szybko. West Point, szacowna, ludzka szkoła wojskowa, znajdowała się w połowie drogi pomiędzy Nowym Jorkiem, a Caldwell i gdy ona zjechała w tym momencie z autostrady, ulżyło mu. Wiele się działo w dół drogi, gdzie kody pocztowe zaczynały się od 100, a on nie chciał oddalać się zbyt daleko od domu z dwóch powodów: po pierwsze, jeszcze nie usłyszał od bliźniaków czy dwaj drobni dilerzy się pokazali, a po drugie, świt w pewnym momencie nadejdzie i nie bardzo podobał mu się pomysł opuszczenia swojego specjalnie wzmocnionego Range Rovera i pozostawienia go gdzieś na poboczu drogi, aby móc zdematerializować się w bezpieczne miejsce. Kiedy tylko zjechała z autostrady, jechała dokładnie czterdzieści pięć mil na godzinę przez przedmieścia kolorowych – stacje benzynowe, hotele dla turystów i łączniki z fas-‐food. Potem, daleko w bok od wszystkiego szybkiego, taniego i łatwego, zaczęły się rzeczy drogie. Okazałe domy, w rodzaju tych, których trawniki na tyłach wyglądały jak dywany, potem zaczęły się pojawiać pola uprawne ze swoimi niskimi, nieprecyzyjnymi, kamiennymi murkami, uroczo popadającymi w ruinę na poboczu drogi. Ona ominęła wszystkie te posiadłości, by w końcu skierować się na parking parceli w małym parku, z widokiem na rzekę. Właśnie gdy wysiadała, on przejechał na prawo od niej, skierował głowę w jej stronę mierząc ją wzrokiem. Sto metrów dalej, poza zasięgiem jej oczu, Assail zaparkował swój samochód na poboczu drogi, wysiadł wprost na przejmujący wiatr i zapiął guziki swojego dwurzędowego płaszcza. Mokasyny nie były idealne do tropienia w śniegu, ale nie obchodziło go to. Jego stopy 276

poradzą sobie z zimnem i wilgocią, a on miał jeszcze kilkanaście par czekających w szafie w domu. Jak jej samochód, nie jej ciało, miał urządzenie namierzające, tak on zatrzymał na niej swoje oczy. Dość pewnie założyła swoje biegówki, a potem, w białej masce narciarskiej i bladym kombinezonie okrywającym jej giętkie ciało, zniknęła w niebiesko-‐białym, zimowym krajobrazie. Pozostawał z jej prawej strony. Migając kawałek do przodu, jakieś piętnaście, dwadzieścia jardów, znalazł sosnę, która mogła posłużyć mu za tarczę ochronną, gdy ona kierowała się na tyły rezydencji, jej narty połykały pokrytą śniegiem ziemię. Zmierzała w stronę tego dużego domu, pomyślał, gdy podążał za nią dotrzymując jej kroku, przewidując kierunek i w większości dobrze zgadywał. Za każdym razem, kiedy przechodziła obok niego, nie zdając sobie sprawy z jego obecności, jego ciało chciało na nią skoczyć. Przewrócić i przygnieść. Gryźć ją. Z jakiegoś powodu ta kobieta czyniła go głodnym. Ta zabawa w kotka i myszkę była szalenie erotyczna, zwłaszcza, że tylko kot wiedział, że gra się toczy. Posiadłość, którą ewentualnie miała zinfiltrować, była jakąś milę dalej, ale robiąc na złość odległości, jej zawrotne tempo na nartach nie opóźniało jej w najmniejszym stopniu. Podjechała z przodu, z prawej strony trawnika, przeszła przez niską ścianę wiecznej byliny i wznowiła bieg. To nie miało sensu. Jeśli cokolwiek jej groziło, była wyjątkowo daleko od swojego samochodu. Z całą pewnością bliższa krawędź miałaby więcej sensu. Po wszystkim, w jakimkolwiek przypadku, była jak obnażona, bez drzew mogących dać ochronę, bez żadnej szansy na wkroczenie na teren prywatny, gdyby została zauważona. Chyba, że ona znała właściciela. W takim razie dlaczego się ukrywała i podkradała w nocy? Siedmio -‐ ośmioakrowy trawnik wznosił się stopniowo ku kamiennemu domostwu, mającemu piętnaście -‐ dwadzieścia tysięcy metrów kwadratowych, nowoczesna kamienna rzeźba siedziała przy drodze wjazdowej jak lśniący, ślepy wartownik, z tyłu rozciągał się ogród. Przez cały czas trzymała się blisko ściany, obserwował ją z przodu, z odległości siedemdziesięciu pięciu stóp, łapiąc się na tym, że wzbudza w nim 277

podziw. Wbrew śniegowi, poruszała się jak wiatr, szybka i niewidzialna, jej cień rzucany na szare kamienie, wydawał się znikać. Ach…. Wybrała tę drogę specjalnie, czyż nie? Tak, w rzeczy samej, kąt padania światła księżyca umieszczał jej cień dokładnie na szarej ścianie, co dawało jej dodatkowy kamuflaż. Przeszedł go dziwny dreszcz. Inteligentne. Assail błysnął do przodu, znajdując kryjówkę wśród krzewów z boku domu. Z bliska zobaczył, że budowla nie była nowa, ale również nie wiekowa, ale – znowu, w Nowym Świecie nie było łatwo znaleźć czegokolwiek zbudowanego wcześniej niż w XVIII wieku. Dużo szyb w ołowianych ramach. I ganków. I tarasów. W sumie – bogactwo i prestiż. Dom był bez wątpienia chroniony przez mnóstwo alarmów. Było bardzo mało prawdopodobne, że zamierzała szpiegować posiadłość, znając jej właściciela. Dla jednego, był zalesiony pierścień z boku, w pewnej odległości od kamiennej ściany przy której szła. Mogłaby odrzucić narty, pokonać ciągnący się dziesięć -‐ dwadzieścia metrów jeżynowy żywopłot i miałaby doskonały widok na dom. Dla innego? W tym przypadku, ona nie potrzebowałaby niczego, co było w plecaku na jej ramionach. Rzecz była wystarczająco duża, żeby zmieścić ciało i to wystarczyło. Jak na sygnał, zatrzymała się, wyciągnęła lornetkę i zlustrowała posiadłość stojąc bez ruchu – tylko jej głowa poruszyła się nieznacznie. I wtedy wystartowała, w poprzek trawnika, poruszając się nawet szybciej, niż poprzednio, do punktu w którym dosłownie ścigała się w kierunku domu. Ku niemu. Rzeczywiście, podążała wprost na Assaila, do miejsca między krzakami, które oznaczały front domostwa i wysoki żywopłot wokół tylnego ogrodu. Było jasne, że znała posiadłość. Było jasne, że wybrała najlepsze miejsce. Gdy dotarła do niego, cofnął się tylko trochę…, nie chciał być przyłapany na szpiegostwie. Kobieta na nartach przejechała w odległości

278

jakichś pięciu stóp od miejsca, w którym był, tak blisko, że mógł poczuć jej zapach nie tylko nosem, ale również odczuł głęboko z tyłu gardła. Musiał powstrzymać się od mruczenia. Po wysiłku, jaki włożyła w pokonanie tego odcinka trawnika, oddychała ciężko, ale jej układ sercowo-‐naczyniowy szybko odzyskiwał siły – znak jej ogólnego stanu zdrowia i siły. I szybkość z jaką się teraz poruszała również była erotyczna. Bez nart. Bez plecaka. Otwarte opakowanie. Sedno …. Idzie na dach, pomyślał, kiedy zaczęła montować kuszę, którą przywiozła ze sobą, celując wysoko pociągnęła za spust z przymocowanym hakiem. Chwilę później, gdzieś na górze, rozległ się metaliczny dźwięk. Spoglądając w górę, zdał sobie sprawę, że wybrała jeden z odcinków kamiennej ściany na którym nie było okien …i był zakryty przez długą ścianę wysokich krzewów, którymi on sam był osłonięty. Miała zamiar wejść do środka. W tym momencie Assail zmarszczył brwi … i zniknął z miejsca z którego ją obserwował. Zescalając się ponownie na ziemi z tyłu domu, spojrzał na liczbę okien, przytknął rękę do zimnego szkła i pochylił się aby zajrzeć do środka. Wnętrze w większości było ciemne, ale nie całkiem: tu i ówdzie lampy były włączone, żarówki rzucały cienie na meble będące kombinacją antyków i sztuki nowoczesnej. Wyszukane, dekoracyjne. W spokojnym śnie wnętrze wyglądało jak muzeum lub coś przygotowanego do fotografowania dla magazynu, wszystko ułożone z taką precyzją, która zdumiewała, jeśli właściciel nie miał do czynienia z urządzaniem wnętrz i rozmieszczaniem obiektów sztuki. Nie było bałaganu, żadnych mimochodem rozrzuconych gazet, rachunków, listów, pokwitowań. Popielniczka czysta jak łza. Jeden i tylko jeden człowiek przyszedł mu na myśl. „Benloise” szepnął do siebie. Tłumaczenie: SarahRockwell

279

TRZYDZIEŚCI-SZEŚĆ Sądząc po regularnych wibracjach, które pochodziły z jego kieszeni na piersi, Xcor wiedział, że był poszukiwany przez jego wojowników. Nie odpowiedział. Stojąc poza obiektem do, którego została wzięta jego Wybranka, a do którego nie był w stanie wejść, mimo iż, osobniki z jego rodzaju ciągle podjeżdżały albo materializowały się przed drzwiami, przez które została zabrana. W zasadzie, tyle ich wchodziło i wychodziło, że nie miał wątpliwości, że była to klinika. Póki co nikt go nie zauważył, zbyt zajęci tym co im dolegało — mimo, że prawie stał przy otwartych drzwiach. Och losie, sama myśl o tym, co przywiodło jego Wybrankę tutaj powodowało, że miał mdłości, odchrząknął żeby oczyścić gardło — Wzięcie zimnego powietrza do płuc pomogło zwalczyć odruch wymiotny. Kiedy do tego doszło? To musiało być dość niedawno. Widział ją po raz ostatni... Kim był ojciec? pomyślał po raz setny. Kto wziął to, co było jego... -‐ Nie Twoje – powiedział sam do siebie. Tylko to mówił jego rozum, nie instynkt. U swoich podstaw, w najbardziej męskiej części jego szpiku, wiedział, że była jego kobietą. Jak na ironię, to powstrzymało go od ataku na obiekt— z wszystkimi jego żołnierzami, jeśli byłaby taka potrzeba. Jeśli potrzebowała opieki, ostatnią rzeczą jakiej chciał to przeszkodzić w tym. Podczas gdy czas mijał, a próżnia informacyjna torturowała go prawie do szaleństwa, zdał sobie sprawę, że nawet nie wiedział o tej przychodni. Jeśli byłaby jego? Nawet nie wiedziałby, gdzie ją zabrać żeby jej pomóc – na pewno wysłałby Dholora by znalazł jakieś miejsce, by jakoś zapewnić jej pomoc, ale w nagłych wypadkach? Godzina lub dwie spędzone na szukaniu

280

uzdrowiciela mogły stanowić różnicę pomiędzy życiem i śmiercią. Bractwo, z drugiej strony, wiedziało dokładnie gdzie ją zabrać. A kiedy zostałaby zwolniona z obiektu, niewątpliwie zwróciliby ją do ciepłego, solidnego domu, gdzie byłoby jedzenia w bród, i miękkie łóżko, i tęga siła co najmniej sześciu zaciekłych wojowników, by chronić ją kiedy będzie spała. Ironią było, że znalazł się łatwo w tej wizji. Ale znowu, Reduktorzy byli poważnymi przeciwnikami— i musiał przyznać, że Bractwo przez eony udowadniało, że potrafią się bronić. Nagle, jego myśli zwróciły się do magazynu gdzie on i jego żołnierze przebywali. Te zimne, wilgotne, niegościnne okolice były w istocie krokiem naprzód w porównaniu do kilku innych miejsc gdzie obozowali. Jeśli ona były z nim, gdzie by ja trzymał? Żaden mężczyzna, nigdy nie mógł by jej zobaczyć w jego obecności, zwłaszcza jeśli miałaby zmienić ubranie albo wziąć kąpiel? Warknięcie powędrowało w górę jego gardła. Nie. Nie. Żaden mężczyzna nie mógłby rzucić okiem na jej ciało i nie być potem obdarty ze skóry.— Oh, Boże, sparowała się z innym. Otworzyła się i zaakceptowała innego mężczyznę w jej świętym ciele. Xcor włożył twarz w dłonie, ból w jego piersi wciskał go w jego bojowe buty. To musiał być Najsamiec. Ta, oczywiście legła z Furiathem, synem Ahgona. To był sposób na rozmnażanie Wybranek. Jeśli pamięć i plotki go nie myliły. Natychmiast, jego myśli wypełniały obrazy jej pięknej twarzy i szczupłej sylwetki. Myśl że ktoś inny ściągnął jej togę i pokrył ją swoim ciałem… Stop. Powiedział sobie. Przestań. Odciągając swój umysł od tego obłędu, zmobilizował siebie do znalezienia jakichkolwiek odpowiednich kwater, do których mógł ją dostarczyć. W jakichkolwiek okolicznościach. Jedyna myśl która przyszła mu do głowy, to, to kiedy wrócił i zabijał kobietę z której pożywili się jego żołnierze. Domek był taki cichy i uroczy… Ale gdzie Wybranka byłaby w ciągu dnia? Poza tym, nigdy nie ośmieliłby się pozwolić jej chodzić po tym dywanie gdzie cały ten sex miał miejsce. 281

-‐ Wybacz nam. Xcor sięgnął po broń do wnętrza kurtki i obrócił się dookoła. Tylko że nie potrzebował jej używać – to była prosta drobna samica z młodym. Najwyraźniej, mieli swoje kombi zaparkowane dziesięć stóp od niego. Gdy młody skulił się za matką, oczy kobiety rozszerzyły się w strachu. Znowu, kiedy natykało się na potwora, jego obecność nieczęsto była witana z radością. Xcor skłonił się głęboko, w dużej mierze dlatego, że widok jego twarzy z pewnością nie pomagał. -‐ Ależ oczywiście. Przy tym, cofnął się od nich obydwojga, a następnie obrócił, wracając do wcześniejszego miejsca gdzie stał. Rzeczywiście, nie zorientował się, jak bardzo był odsłonięty. A nie chciał walczyć. Nie z Bractwem. Nie gdy jego Wybranka tu była. Nie… tutaj. Zamykając oczy, chciałby wrócić do tej nocy, kiedy Cypher zabrał go na łąkę, a Dholor, pod pozorem ratowania go, skazał go na życie żywego trupa. Związany mężczyzna, który nie był ze swoją partnerką? Zmarły chociaż ożywiony? Niespodziewanie, drzwi się otworzyły i pojawiła się jego Wybranka. Natychmiast, instynkty Xcora zaczęły krzyczeć, by zaczął działać, pomimo wszystkich powodów, by zostawić ją w spokoju. Zabierz ją! Teraz! Ale nie zrobił tego: ponure twarze tych, którzy zaprowadzili ją tam z taką opieką zmroziły go -‐ złe wieści zostały przekazane podczas ich pobytu w środku. Jak przedtem, prawie została przeniesiona do pojazdu. I nadal, czuć było zapach jej krwi w powietrzu. Jego Wybrance udzielono pomocy przy wsiadaniu na miejsce w sedanie, z kobietą przy jej boku. Po czym Furiath, syn Ahgony, i wojownik z niedobranymi oczami usiedli z przodu. Pojazd wykręcił wolno, jakby z troski o cenny ładunek w jego środku. Xcor podążał ich śladem, dostosowując się co żywo do stałej prędkości, którą nabrali po raz pierwszy na wiejskiej drodze pod koniec uliczki, a następnie na drodze publicznej. Gdy samochód zbliżył się do mostu wiszącego, kolejny raz został przez niego spostrzeżony z

282

najwyższego dźwigara, a następnie jego kobieta przejechała pod nim, skakał z dachu na dach ponieważ sedan omijał śródmieście. Śledził pojazd, aż na północ do czasu gdy opuścili drogę publiczną i wjechali na obszar ziemi uprawnej. Został z nią cały czas. I tak właśnie znalazł siedzibę Bractwa. Tłumaczyła: nuffanillia

283

TRZYDZIEŚCI-SIEDEM Kiedy Blay okręcał sygnet rodziny wokół swojego palca wskazującego, a jego papieros tlił się w drugiej ręce, jego dupa zaczęła drętwieć... i nikt nie wszedł ponownie przez drzwi w holu. Siedząc na dolnym schodku okazałych schodów Posiadłości, nie zamierzał dotrzymać obietnicy, którą złożył matce i głowie rodziny. Nie dzisiaj, bynajmniej. Po szaleństwie poprzedniego wieczoru, z lądowaniem awaryjnym i dramatem oczekiwania, Ghrom nakazał Bractwu i jego wojownikom dwadzieścia cztery godziny przerwy. Więc technicznie, powinien był zadzwonić do rodziców i powiedzieć swojej mamie żeby wyjęła mozzarellę i sos mięsny. Ale nie było mowy, żeby opuścił dom. Nie po tym jak usłyszał krzyk z pokoju Layli, a następnie widząc ją prowadzoną w dół wielkich schodów. Naturalnie Khill był z nią. Johna Matthew nie było. Więc to co zaszło najwyraźniej przewyższało ważnością całą tą rzecz z abstrux nohtrum, a to oznaczało...że traciła młode. Tylko coś tak poważnego, dałoby mu przepustkę. Kiedy dalej kontynuował siedzenie i niereagowanie na to co dzieje się wokół, nie robiąc nic poza martwieniem się, aby dotrzymać mu towarzystwa, jego umysł naturalnie postanowił jeszcze pogorszyć sprawę: Cholera, on naprawdę spał z Khillem ostatniej nocy? Boże, ta myśl tłukła się po jego czaszce odkąd się obudził z gorącego jak cholera snu, z erekcją która zdawała się myśleć, że samiec śpi obok niego. Odtwarzając sceny, po raz setny, wszystko o czym mógł myśleć było... Dyskusja o Planie B. Po tym, jak odrzucił Khilla kiedy facet klęczał na kolanach, poszedł do swojego pokoju i krążył wokół, dyskutując o tym, że nie jest zainteresowany zamienieniem swojego mózgu w foie gras34. Ale podjął właściwą decyzję odchodząc. Naprawdę. Musiał. 34

.Francuski pasztet z gęsiej wątróbki:) 284

Problemem było to, że się nie zatrzymał. Kiedy godziny dzienne mijały, wszystkim o czym myślał był czas kiedy został złapany przez ojca na kradzieży paczki papierosów od pracującego u nich Psańca. Był młodym Pretransem, a za karę, jego ojciec kazał mu usiąść przed domem i wypalić każdego z tych pozbawionych filtra Camelów. Był od tego strasznie chory i minął rok lub dwa zanim jego żołądek przestał reagować bólem gdy czuł jak ktoś palił. Więc to było nowym planem. Pragnął Khilla tak bardzo przez tak długi czas, ale to wszystko było hipotetyczne, rozparcelowane w fantazjach w sposób, który był w stanie wytrzymać. Nie wszystko na raz, nie tak szybko, przeciążenie, coś jak kula do rozbiórek – a on znał to tak cholernie dobrze z prawdziwego życia, Khill nie będzie się powstrzymywać lub być delikatnym. Plan stworzył po to, aby mieć rzeczywiste doświadczenie, i dowiedzieć się, i nauczyć, że to tylko ostry seks. Ale na piekło, dowiedział się, że to nie był nawet dobry seks. Nie możesz spodziewać się, że po wypaleniu wszystkich papierosów w opakowaniu... będziesz chcieć więcej. Jezu Chryste wszechmocny, to była pierwsza w jego życiu realna rzecz, która okazała się lepsza niż fantazja, absolutnie najlepsze erotyczne doświadczenie jego życia. Potem jednak, życzliwość którą okazał mu Khill stała się nie do zniesienia. W rzeczywistości, kiedy Blay przypomniał sobie tą czułość, wystrzelił i uniósł się w górę z miejsca, w którym siedział, i ruszył wokół jabłoni -‐ jakby miał dokąd iść. W tym momencie drzwi się otworzyły. Jednak nie te prowadzące do holu. Te od Biblioteki. Kiedy zerknął przez ramię, Saxton wyszedł z pokoju. Wyglądał strasznie, mimo tego że, mimo szybkiego uzdrowienia mężczyzna, miał jeszcze pewne szczątkowe obrzęki szczęki, które zawdzięczał atakowi Khilla. Jakaś dobra rzecz, pomyślał Blay. Sposób, aby wyrazić niezadowolenie z czyjegoś zachowania: Kazać mu żeby się kurwa odpierdolił z tym gównem od ciebie, po tym jak spróbował skutecznie udusić twojego ex. Taaaak klasa. 285

" Jak się masz? " zapytał Blay, ale nie w sposób towarzyski. Poczuł ulgę kiedy Saxton podszedł. Spojrzał mu w oczy. Uśmiechnął się lekko, jakby był zdeterminowany wykonać ten wysiłek. " Jestem wyczerpany. Jestem głodny. Jestem niespokojny ". " Chcesz zjeść ze mną? " wypalił Blay. " Czuję się właśnie w ten sam sposób, i jedyne co mogę z tym zrobić, to zapotrzebowanie na żywność. " Saxton skinął głową i włożył ręce w kieszenie spodni. " To jest odjazdowy pomysł. " Para z nich skończyła w kuchni przy poobijanym dębowym stole, siedząc obok siebie, twarzą w stronę pokoju. Ze szczęśliwym uśmiechem, Fritz natychmiast nonszalancko dostarczył im jedzenie, co ich zaskoczyło. Dziesięć minut później, lokaj uraczył każdego z nich parującą miską gulaszu wołowego, a także chrupiącą bagietką do podziału, butelką czerwonego wina, i kostką słodkiego masła na malutkim talerzyku. "Wrócę później, moi panowie," powiedział kamerdyner kłaniając się. A potem zaczął przeganiać wszystkich innych z tego miejsca, od psańców, którzy przygotowywali warzywa do tych, którzy zostali przydzieleni do polerowania srebra i sprzątających okna w alkowie po drugiej stronie. Kiedy drzwi zamknęły się za ostatnimi pracownikami, Saxton powiedział: " Wszystko, czego potrzebujemy to świeca, aby to była randka. " mężczyzna pochylił się i jadł z doskonałymi manierami. " No cóż, przypuszczam, że będziemy potrzebować jeszcze kilka innych rzeczy, albo i nie. " Blay zerknął kiedy wyciągał papierosa. Nawet z workami pod oczami, i tym w większości wyblakłym siniakiem na szyi, adwokat był kimś na kogo miło było patrzeć. Dlaczego, do diabła, nie mógł -‐ " Nie mów ponownie, że ci przykro" Saxton otarł usta i uśmiechnął się. " To naprawdę nie jest to konieczne lub stosowne. " Siedząc obok faceta, wydawało się mało prawdopodobne, że ze sobą zerwali, jak i to, że był z Khillem. Czy jakakolwiek z ostatnich nocy się wydarzyła? Dobrze. To co zaszło z Khillem nie miałoby miejsca, gdyby On i Sax byli 286

ciągle razem. To było dla niego oczywiste – jedną sprawą było walenie konia w tajemnicy, i było juz wystarczające. Ale iść na całość? Nigdy kurwa w życiu. Cholera, pomimo faktu, że on i Saxton rozstali się, nadal czuł, jakby musiał mu wyznać naruszenie przepisów... mimo, że jeśli Khill miał rację, Saxton już poszedł naprzód w pewnym sensie tego słowa. Kiedy jedli w milczeniu, Blay pokręcił głową choć nie było zadane pytanie i nie prowadzili rozmowy. On po prostu nie wiedział, co robić. Czasami zmiany w życiu nadchodzą tak szybko, i z taką furią, że nie było sposobu, aby utrzymać się w rzeczywistości. Potrzeba czasu aby zrozumieć pewne rzeczy, nowa równowaga ustanawia się po kilku okresach, kiedy mózg obija się tam i z powrotem o ściany twojej głowy. Był jeszcze w strefie obijania się. " Czy kiedykolwiek czułeś się, jakby godziny powinny właściwie być mierzone w latach? " powiedział Saxton. " A może w dziesięcioleciach. Tak. Absolutnie. " Blay zerknął ponownie. " Właściwie to myślimy o tym samym. " " Jaka patologiczna z nas para. " " Może powinniśmy ubierać się na czarno. " " Opaska na ramię? " zasugerował Saxton. " Całkowicie, od stóp do głów. " " Co powinienem zrobić z moimi kolorowymi rzeczami? " Saxton wskazał na swoją pomarańczową chustkę od Hermesa. " Jedno, nie może robić za całe wyposażenie. " " To z pewnością wyjaśnia teorię sieci stomatologicznych. " " Różowe plastikowe flamingi ". " Firmę sprzedającą Hello Kitty ". W tym samym momencie, oboje wybuchnęli śmiechem. To nie było nawet śmieszne, humor nie był najważniejszym celem. Łamanie lodu. Powrót do nowego rodzaju normalności. Uczenie się, by ich relacja zaistniała w inny sposób. Kiedy ustabilizowali się do stłumionego śmiechu, Blay objął ramiona samca i obdarował go szybkim uściśnięciem. I było miło, że Saxton pochylił się na krótką chwilę, akceptując to, co było mu oferowane. To nie było tak, że Blay myślał, że kiedy usiądą razem, dzieląc posiłek, i śmiech, nagle 287

wszystko popłynie gładko. Nic z tych rzeczy. To było niewygodne, że Saxton był z kimś innym, i zupełnie niewiarygodne, że on zrobił to samo -‐ zwłaszcza biorąc pod uwagę kto to był. Nie przeskakuje się od bycia kochankami przez prawie rok do przeskoczenia do relacji kumpel -‐ kumpel w ciągu dnia czy dwóch. Mógł jednak zacząć kucie nowej ścieżki. I umieścić na niej jedną stopę za drugą. Saxton zawsze będzie miał miejsce w jego sercu. Relacja którą dzielili była pierwszą jaką miał już -‐ nie tylko z mężczyzną, ale z kimkolwiek. I przeżył w niej wiele dobrych chwil, rzeczy które z nim dzielił, jak wspomnienia, były warte przestrzeni w jego mózgu. " Widziałeś ogrody z tyłu? " zapytał Saxton, kiedy podawał mu chleb. Blay urwał kawałek, a następnie przysunął masło na płaskim talerzu w stronę Saxtona, aby wziął część dla siebie. " Są w złym stanie, czyż nie. " " Przypomnij mi, żebym nigdy nie próbował wypielić Cessny. " " Ty nie pracujesz w ogrodzie. " " Cóż, jeśli kiedykolwiek bym chciał to zrobić, wtedy mi przypomnij. " Saxton nalał trochę wina do swojego kieliszka. " Wina? " " Proszę. " I tak właśnie upłynął im czas. Przez cały czas od podania gulaszu do placka z nadzieniem z brzoskwini, który cudownie pojawił się zanim podziękowali Fritzowi za doskonałe wyczucie czasu. Gdy ostatni kęs został zjedzony, a serwetka użyta po zakończeniu, Blay oparł się na umoszczonej poduszkami ławce i głęboko odetchnął. Miał o o wiele więcej, niż tylko wypełniony żołądek. " Cóż " powiedział Saxton, kiedy odłożył serwetkę obok swojego deserowego talerza " Mam nadzieję, że w końcu wezmę kąpiel o której mówiłem noce temu. " Blay otworzył usta, aby powiedzieć, że sole które samiec lubił są jeszcze w łazience. Widział je w szafie kiedy zabierał swój zapasowy krem do golenia, kiedy zapadł zmierzch. Tylko że... nie był pewien czy powinien o tym wspominać. Co jeśli Saxton pomyśli, że zaprasza go, aby przyszedł się z nim wykąpać w jego 288

apartamencie? Czy to było za wiele, przypominać sobie, że sytuacja uległa zmianie -‐ i dlaczego? Co jeśli -‐ " Mam ten nowy olejek leczniczy i nie mogę się doczekać żeby go wypróbować" Saxton mówiąc to wysunął się w jego stronę na ławce."Wreszcie przybył z zagranicy z dzisiejszą pocztą. Czekałem na niego całe wieki. " " Brzmi super. " "Nie mogę się doczekać. " Saxton założył kurtkę na ramiona, naciągając mankiety na ich miejsce, a następnie pomachał ręką, i odszedł zamaszystym krokiem bez jakichkolwiek oznak komplikacji lub napięcia na twarzy. Co było pomocne, w rzeczywistości. Złożył swoją serwetkę, położył obok talerza, i kiedy szybko odsunął się od stołu, rozciągnął swoje ramiona nad głową i wygiął je do tyłu, a jego kręgosłup zachrzęścił. Napięcie powróciło do niego, kiedy tylko wszedł do foyer ponownie. Co do cholery się dzieje z Laylą? Cholera, to nie było tak, że mógł zadzwonić do Khilla. Ten dramat go nie dotyczył, i nie był czymś do czego powinien się przywiązywać: Kiedy doszło do tego poczęcia, zarówno on jak i inni w domu widzieli i słyszeli show i bez wątpienia, byli równie zmartwieni jak on i nie posiadali aktualnych informacji. Szkoda, że jego napełniony żołądek tego nie kupował. Myśl o utracie młodego Khilla była wystarczająca, aby starannie rozważył rozmieszczenie toalet. Tylko w przypadku, wydania rozkazu ewakuacjo ze strony jego gardła. W końcu znalazł się na górze na drugim piętrze chodząc wokół salonu. Z tego punktu widokowego, nie było problemu, aby usłyszeć drzwi holu, i wyglądało na to, że dalej będzie czekał -‐ Dwoje drzwi gabinetu Ghroma zostały szeroko otwarte i John Matthew opuścił sanktuarium Króla. Blay natychmiast przeszedł przez salon, gotowy, aby zobaczyć, czy może samiec coś słyszał – ale zatrzymał się kiedy zerknął na wyraz twarzy Johna. Głęboko zamyślony. Jakby otrzymał osobistą wiadomość o niepokojącej treści. 289

Blay zawrócił, kiedy jego kumpel poszedł w przeciwnym kierunku idąc korytarzem rzeźb, niewątpliwie znikając w swoim pokoju. Wyglądał na to jakby coś kroiło się także w życiu innych ludzi. Świetnie. Z delikatnym przekleństwem, Blay opuścił swojego przyjaciela i wznowił swoje własne bezsensowne chodzenie... i czekanie. *** Daleko na południu, w mieście West Point, Sola przygotowywała się do wejścia do domu Ricarda Benloise na drugim piętrze, przez okno na końcu głównego korytarza. Minęły miesiące odkąd ostatni raz była wewnątrz, bazowała na tym, że jej kontakt zajmujący się ochroną, był jeszcze jej przyjacielem. Były dwa klucze do tego, by z powodzeniem włamać się do każdego domu, budynku, hotelu lub kwatery: planowanie i prędkość. Posiadała oba z nich. Zwisając na linach dostała się na dach, sięgnęła do wewnętrznej kieszeni swojej kurtki, wyjęła urządzenie, i trzymała go w prawym rogu podwójnie mocowanego okna. Zainicjowała sygnał, i czekała, wpatrując się w maleńkie czerwone światło, które świeciło na ekranie naprzeciwko jej twarzy. Jeśli z jakiegoś powodu to nie zadziała, zamierzała dostać się do środka za pośrednictwem jednego z okien poddasza które wychodziło od strony podwórza – co byłoby dla niej niczym wrzód na tyłku -‐ Światełko stało się zielone bez wydawania dźwięku, a ona uśmiechnęła się, i wyjęła więcej narzędzi. Biorąc przyssawkę, pchnęła ją w środek szyby bezpośrednio poniżej zatrzasku, a następnie wykonała trochę do-‐ Si -‐do naokoło rzeczy za pomocą swojego noża do szkła. Szybko pchnęła ją do środka i przestrzeń do włożenia w nią ręki była gotowa. Po delikatnym ułożeniu okręgu szkła na orientalnej posadzce wewnątrz, wsadziła rękę do środka i przekręciła, zwolniła ustrojstwo z mosiądzu, które trzymało okno zamkniętym, i otworzyła skrzydło. Ciepłe powietrze rzuciło się, by ją przywitać, jakby dom był szczęśliwy-‐ 290

z jej powrotu. Przed ruszeniem, spojrzała w dół. Spojrzała na dysk. Wychyliła się na zewnątrz, aby zobaczyć ja mogła dostać się z powrotem do ogrodów. Czuła się jakby ktoś ją obserwował... nie tak bardzo jak w trakcie jej jazdy do miasta, ale w taki sposób, jak wtedy gdy parkowała samochód i zakładała narty. Nie było nikogo wokół, jednakże – nie była zdolna by to dostrzec, w każdym razie – mając na uwadze jak krytyczne były misje w tej branży, paranoja była stratą czasu. Więc musiała skończyć z tym gównem. Wracając do gry, podciągnęła się do góry swoimi rękami w rękawiczkach i wcisnęła swój tyłek i nogi przez okno. W tym samym czasie, poluzowała napięcie liny, która pozwoliła jej ciału, dostać się do wnętrza domu. Wylądowała bez dźwięku, nie tylko dzięki dywanowi, który biegł w dół długiego korytarza ale też dzięki jej butom z miękkimi podeszwami. Cisza była kolejnym ważnym kryterium recenzji, pozwalającym na pomyślne wykonanie roboty. Zatrzymała się w miejscu na krótką chwilę. Brak dźwięków w domu – ale tak naprawdę to o niczym nie świadczyło. Była dość pewna, że alarm Benloise'a był bardzo cichy, i było jasne, że sygnał nie dotrze do lokalnej policji lub chociażby policji stanowej: Lubił załatwiać swoje sprawy prywatnie. I Bóg wie, jaki rodzaj mięśniaków zatrudniał, były tu wystarczające ilości armii aby przejść wokół. Na szczęście jednak, była dobra w swojej pracy, a Benloise'a i jego zbirów nie będzie w domu do momentu zanim wstanie słońce-‐ żył życiem wampira, mimo wszystko. Z jakiegoś powodu, słowo na 'w‘ sprawiło, że zaczęła myśleć, o człowieku, który ukazał się przed jej samochodem, a następnie magicznie zniknął. Szaleństwo. To był jedyny raz, który mogła sobie przypomnieć, kiedy ktoś dał jej spokój. W rzeczywistości bo skonfrontowaniu się z czymś takim, rozważała, żeby nie wracać do tego domu ze szkła na rzece – ale to było popieprzone uzasadnienie. To nie było tak, że martwiła się, że mogłaby zostać fizycznie skrzywdzona. Bóg wiedział, że doskonale wiedziała jak się bronić. 291

To było atrakcją. Bardziej niebezpieczne niż jakikolwiek pistolet, nóż lub pięść, tak daleko dopóki się tym interesowała. Zwinnymi krokami, Sola pobiegła w dół dywanu, balansując na ugiętych nogach, kierując się w stronę sypialni wychodzącej na tylny ogród. Dom pachniał tak, jak go pamiętała, stare drewno i polskie meble, i wiedziała, że wystarczy trzymać się lewej krawędzi listwy. Po tej stronie nic nie skrzypiało. Kiedy dotarła do głównego apartamentu, ciężkie drewniane drzwi były zamknięte, wyjęła wytrych zanim spróbowała złapać za klamkę. Benloise był patologiczny w stosunku do dwóch rzeczy: czystości i bezpieczeństwa. Odniosła wrażenie, że był bardziej krytyczny w stosunku do galerii w centrum Caldwell niż tutaj w swoim domu. Wszakże Benloise nie przechowywał niczego innego pod tym dachem niż sztuka, która była ubezpieczona co do grosza, i przebywał w nim w ciągu dnia, kiedy miał mnóstwo ochroniarzy i karabinów wraz z nimi. Właściwie, to był prawdopodobny powód dlaczego był nocnym markiem dolnej części miasta. Oznaczało to, że galeria nigdy nie pozostawała bez opieki, był w niej obecny po godzinach, a jego uzasadniony personel biznesowy przebywał tam w ciągu dnia. Jako włamywacz wchodzący przez okna lub dach, wolała, dostawać się do miejsc, które na pewno były puste. Pamiętając o tej uwadze, rozpracowała blokadę w drzwiach, pozwalając jej wyskoczyć, i wślizgnęła się do środka. Kiedy wzięła głęboki oddech, powietrze pachniało dymem tytoniowym i ostrą wodą kolońską Benloise'a. To połączenie przysunęło jej na myśl z jakiegoś powodu, czarno -‐ białe filmy Clarka Gable'a. Z opuszczonymi zasłonami bez włączonego światła, był czarny jak smoła, ale zabrała wcześniej fotografie tego pokoju, kiedy była tu na imprezie, a Benloise nie był typem człowieka, który zmieniał ustawienie rzeczy wokół siebie. Cholera, za każdym razem gdy nowy eksponat został umieszczony w galerii, mogła praktycznie poczuć jak coś wiło się pod jej skórą. Strach przed zmianami był słabością, jak zawsze mówiła jej babcia. 292

Sprawiając, że rzeczy stały się dla niej łatwiejsze. Zwalniając, podeszła dziesięć kroków do przodu, do tego co znajdowało się w środku pokoju. Łóżko będzie po lewej stronie na długiej ścianie, podobnie jak sklepione przejście do łazienki i drzwi prowadzące do garderoby. Przed nią były długie okna wychodzące na ogrody. Po prawej powinna być komoda z szufladami, biurko, trochę krzeseł i kominek, który nigdy nie został użyty, ponieważ Benloise nienawidził zapachu palonego drewna. Panel alarmowy był położony między wejściem do łazienki, a ozdobnym wezgłowiem łóżka, obok lampy, która znajdowała się trzy stopy od stolika. Sola obróciła się w miejscu. Przejść do przodu trzy kroki. Wyczuć stopami łóżko -‐ znalezione. Ominąć łukiem, jeden, dwa, trzy. Do przodu i w dół od boku materaca typu king -‐ size. Wycofać się o krok by ominąć stolik i lampę. Sola wyciągnęła lewą rękę... I znalazła panel bezpieczeństwa, tam gdzie być powinien. Zrzuciła osłonę, użyła latarki trzymanej w zębach do oświetlenia zespołu obwodów elektrycznych. Wyciągając inne zabrane urządzenie ze swojego plecaka, zaczepiając przewody o przewody, przechwytując sygnały z pomocą miniaturowego laptopa i programu jej przyjaciela, który sam go stworzył, zapętlając system alarmowy tak, że jak długo router był w jego zasięgu, detektory ruchu nic nie mogły zarejestrować. Tak długo jak płyta główna działała, nic nie mogło pójść źle. Pozostawiając laptopa utrzymującego połączenie, wyszła z pokoju, uderzyła do holu, i klatką schodową dostała się w dół na pierwsze piętro. Miejsce było udekorowane w każdym calu jego życiem, nieustannie gotowe na sesję zdjęciową do magazynu -‐ oczywiście Benloise chronił swoją prywatność zbyt daleko, aby dać sfotografować swoje pokoje do publicznej konsumpcji. Szybko przebierając nogami, weszła przez główne drzwi prowadzące do holu, z salonem po lewej i weszła do jego gabinetu. Chodząc wokół w półmroku, wolałaby nie mieć na sobie swojej biało-‐ szarej kurtki moro i zimowych spodni – robiła by to w swoim czarnym body, 293

co byłoby banalne, niemniej jednak praktyczne. Nie było na to czasu, i bardziej martwiła się żeby nie było jej widać na zewnątrz w zimowym krajobrazie, niż tutaj w tym pustym domu. Prywatny obszar roboczy Benloise było, jak wszystko inne pod tym dachem, bardziej stanowiące część scenerii niż funkcjonalne. W rzeczywistości nie używał wielkiego biurka, nie siadał na mini tronie, i nie czytał żadnej z oprawionych w skórę książek znajdujących się na półkach. Odbywał jednak spacer przez tą przestrzeń. Raz dziennie. W chwili szczerości, kiedyś powiedział jej, że zanim wyjdzie każdej nocy przechadza się przez swój dom spoglądając na wszystkie rzeczy, przypominając sobie piękno jego kolekcji i jego domu. W wyniku tego wglądu, i kilku innych rzeczy, Sola długo szacowała czy ten dorosły mężczyzna nie dorastał w biedzie. Dla niektórych, którzy mówili w języku hiszpańskim lub portugalskim, jego akcent skrywał jego pochodzenie z niższej klasy. Według innych, bogaci ludzie nie doceniają takich rzeczy jaki on to robił. Nie były rzadkością dla ludzi bogatych i oznaczało to, że te sprawy odchodziły w niepamięć. Sejf był ukryty pomiędzy biurkiem w części biblioteczki, która została wyposażona w przełącznik, znajdujący się w dolnej szufladzie po prawej stronie. Odkryła to dzięki małej ukrytej kamerze, którą umieściła w odległym miejscu wychodzącym na tę stronę. Po wciśnięciu przycisku, wycięty trzy na cztery stopy wysoki regał wysunął się do przodu, a następnie przesunął w bok. I oto tam była: mała skrzynka ze stali, to wszystko co ujrzała. Ale znów, gdy próbowałeś się włamać do więcej niż stu takich cholernych rzeczy, musiałeś blisko zapoznać się z ich parametrami. A ona zatwierdziła jego wybór. Jeśli sama miałaby mieć sejf, to byłby jeden z tych który by posiadała – i tak, był przykręcony do podłogi. Palnik który wyjęła z plecaka był mały, ale potężny i kiedy zapaliła końcówkę, płomień dmuchnął z nieprzerwanym sykiem i biało -‐ niebieskim blaskiem. To zajmie trochę czasu. Dym z płonącego metalu drażnił oczy, nos i gardło, ale trzymała dłoń 294

pewnie kiedy robiła kwadrat wysoki na stopę i dwie stopy poprzez przedni panel. Niektóre sejfy można było otworzyć poprzez wysadzenie drzwi, ale jedynym sposobem aby otworzyć jeden z tych, był staromodny sposób. Trwało to wieki. Dostała się jednak do środka. Umieszczając z boku ciężkie drzwiczki, obniżyła koniec swojej latarki i pochyliła się ponownie. Otwarte półki zawierały biżuterię, zapas certyfikatów, a niektóre błyszczące złote zegarki zostawił w zasięgu ręki. Był pistolet, który mogła się założyć, był naładowany. Żadnych pieniędzy. Ale znowu, wokół Benloise'a, było wszędzie tak wiele gotówki, że to miało sens, że nie przejmował się umieszczaniem się tego typu rzeczy w sejfie. Cholera. Nie było tu nic wartego tylko pięć tysięcy dolarów. Po tym wszystkim, po całej tej pracy, czuła się winna. Z przekleństwem, usiadła na piętach. W rzeczywistości, nie było nic w tym cholernym sejfie wartego poniżej dwudziestu pięciu tysięcy dolarów. I nie mogła zabrać połowy paska od zegarka -‐ bo jak do cholery ona to spienięży? Jedna minuta minęła. Druga. Pieprzyć to, pomyślała, i pochyliła się nad panelem, który wycięła, wsadziła z powrotem wszystko na swoje miejsce i zsunęła wszystkie regały z powrotem. Stając rozejrzała się po pokoju przy pomocy latarki. Wszystkie książki, należały do edycji kolekcjonerskich, antyków z pierwszej ręki. Sztuka na ścianach i tablicach nie była super kosztowna, ale trudno coś spienięrzyć bez zejścia do podziemia... z którymi ludzie Benloise byli ściśle połączeni. Przecież nie odejdzie bez swoich pieniędzy, do cholery -‐ Nagle uśmiechnęła się do siebie, rozwiązanie stało się jasne. Przez wiele eonów w trakcie ludzkiej cywilizacji, handel istniał i kwitł w postaci systemu barter. Co należało by tu podkreślić, jedna osoba zajmowała się obrotem towarów lub usług tego typu. Ze wszystkich pracy jakie wykonała, nigdy wcześniej nie zsumowała kosztów dodatkowych, które były następstwem jej celów: nowe sejfy, nowe 295

systemy zabezpieczeń, więcej protokołów bezpieczeństwa. Mogła pozostawić to, bo było za drogie -‐ jednakże, nie tak bardzo jak zazwyczaj jej się wydawało. I ona wtedy pomyślała o tym, że te dodatkowe koszty miały być związane ze szkodami Benloise'a -‐ rodzaj pieniężnych zniszczeń z tego rodzaju, za które by ją ścigał. Teraz jednak, były najważniejszą rzeczą. W drodze powrotnej na schody, spojrzała na możliwości dostępne dla niej... a na koniec, podeszła do rzeźby Degas'a małej baleriny, która była umieszczona z boku w niszy. Zrobiony z brązu wizerunek młodej dziewczyny, był rzeczą która spodobałaby się jej babci, i może to dlatego, wszelka sztuka w tym domu, nic dla niej nie znaczyła. Światło, które było zamontowane wysoko nad posągiem na suficie, było wyłączone, mimo to dzieło domagało się blasku. Sola szczególnie uwielbiała spódniczki baletnicy, jej delikatny rodzaj sztywnej tiulowej ekspozycji wytyczonej za pomocą siatki budowlanej sprawiała, że wydawała się podatna na odkształcenia. Sola przytuliła się do podstawy posągu, objęła go i użyła wszystkich sił do obrócenia jej pozycji nie więcej niż o dwa cale. Potem pobiegła po schodach, odpięła swój router i laptopa z centrali alarmowej w głównej sypialni, z powrotem zamknęła drzwi, i udała się do okna, w którym wycięła otwór. Była z powrotem na nartach i ślizgała się przez śnieg, nie więcej niż cztery minuty później. Pomimo faktu, że nie miała nic w kieszeniach, uśmiechała się kiedy opuszczała nieruchomość. Tłumaczyła: magdalena.bojka1

296

TRZYDZIEŚCI-OSIEM Kiedy w końcu Mercedes się zatrzymał przed frontowym wejściem rezydencji Bractwa, Khill wysiadł pierwszy i podszedł do drzwi od strony Layli. Gdy je otworzył, podniosła głowę i ich spojrzenia się spotkały. Wiedział, że nigdy nie zapomni jak wyglądała jej twarz. Skóra biała jak papier, naciągnięta na piękną strukturę kości, wydawała się tak cienka. Oczy zapadły się w czaszce. Usta były płaskie i cienkie. Od razu pomyślał, że tak samo będzie wyglądać gdy umrze, jednak jeszcze wiele dziesięcioleci lub wieków przed nią, zanim to się stanie. " Zamierzam cię przenieść, " powiedział, pochylając się i podnosząc ją. Brak jej protestu, powiedział mu dokładnie, jak mało z niej zostało. Kiedy drzwi do przedsionka zostały otwarte przez Fritza, jakby lokaj czekał na ich przybycie, Khill żałował wszystkiego: że miał krótką rozrywkę podczas jej chcączki. Nadzieję, którą stracił. Ból fizyczny jaki ją dręczył. Emocjonalne cierpienia przez które przechodzili oboje. Ty jej to zrobiłeś. W momencie, kiedy ją obsługiwał, koncentrował się tylko na pozytywnych wynikach, był tak pewny. Teraz, z dalszej perspektywy, gdy jego shitkickersy osiadły na stałym cuchnącym gruncie rzeczywistości? Nie było warto. Nawet zamiana tego, na zdrowe młode, nie byłaby tego warta. Najgorsze z tego wszystkiego to oglądać jej cierpienie. Gdy przywiózł ją do domu, modlił się, żeby nie było zbyt dużej widowni. Po prostu chciał jej czegoś oszczędzić, czegokolwiek, nawet jeśli to było po prostu smutne paradowanie przed ludźmi, zmartwionymi twarzami. Nikogo nie było w pobliżu. Khill pędził schodami po dwa na raz, a gdy doszedł do drugiego piętra, zobaczył szeroko otwarte podwójne drzwi gabinetu Ghroma i przeklął. Król był ślepy. Gdy George wyszedł i głośno go witał, Khill właśnie ruszył, i wystrzelił do sypialni Layli. Kopniakiem otworzył drzwi, okazało się, że był tu Psaniec i

297

posprzątał, łóżko pościelone, prześcieradła niewątpliwie zmienione, świeży bukiet kwiatów ustawiony na biurku. Wyglądało, jakby nie był jedynym, który chciał pomóc w jakikolwiek sposób mógł. " Czy chcesz się przebrać? " Zapytał, gdy kopnął i zamknął drzwi. "Chcę pod prysznic " " Więc chodźmy. " " -‐ tylko, że się boję. Nie... chcę tego widzieć, jeśli wiesz, co mam na myśli. " Położył ją i usiadł na łóżku obok niej. Kładąc rękę na jej nodze, potarł jej kolano kciukiem, tam i z powrotem. " Tak mi przykro ", powiedziała z grubsza. " Kurwa -‐ nie, nie rób tego. Nigdy nawet tak nie myśl, ani tak nie mów, jasne? To nie jest twoja wina. " " A czyja jest? " " Nie o to chodzi. " Cholera, nie mógł uwierzyć, że poronienie ma trwać przez kolejny tydzień lub coś koło tego. Jak to było możliwe – Twarz Layli wykrzywił grymas, powiedziała mu, że to skurcz uderzył ją znowu. Rozglądając się wokół, spodziewał się Dr Jane, ale odkrył, że był sam. Co potwierdziło mu, bardziej niż cokolwiek innego, że nie było już nic do zrobienia. Khill zwiesił głowę i trzymał ją za rękę. Ich początek. Ich koniec. "Myślę, że chcę iść spać, " powiedziała Layla, ściskając jego dłoń. " Wyglądasz, jakbyś też tego potrzebował. " Spojrzał na szezlong nieopodal. " Nie musisz zostawać ze mną, " mruknęła Layla. " Gdzie indziej myślisz, że miałbym być? " Szybki mentalny obraz Blaya trzymającego szeroko rozpostarte ramiona przemknął mu przez głowę. Zajebiście. Nie dotykaj mnie tak. Khill wyrzucił obraz z głowy. " Będę spał tam. " 298

" Nie możesz zostać tu przez siedem nocy. " " Powiem to jeszcze raz. Gdzie indziej miałbym być-‐ " " Khill. " Jej głos był ostry. " Masz tam pracę. I słyszałeś Aghresa. To będzie po prostu trwać tak długo, aż się skończy, i prawdopodobnie jakiś czas. Nie jestem w żadnym niebezpieczeństwie wykrwawienia, oraz szczerze mówiąc, czuję się tak, jakbym musiała być silna przy tobie, i nie mam na to energii. Proszę przychodź i sprawdzaj co u mnie. Ale oszaleję, jeśli zamieszkasz tutaj, dopóki to wszystko się nie skończy. " Cicha rozpacz. To wszystko usłyszał Khill, gdy siedział na skraju łóżka, trzymając rękę Layli. Wstał, by opuścić ją wkrótce. Miała rację, oczywiście. Musiała odpocząć jak mogła najbardziej, i naprawdę, oprócz patrzenia na nią, przez co czuła się jak dziwadło, nie było tam nic więcej do zrobienia. " Nigdy nie jestem daleko. " " Wiem. " Podniosła jego pięść do ust, a on był wstrząśnięty, jak zimne były jej usta. " Byłeś... więcej niż mogłabym prosić. " " Nah. Nie zrobiłem nic, takiego -‐ " " Zrobiłeś to, co jest słuszne i właściwe. Zawsze. " To była kwestia opinii. " Słuchaj, mam telefon ze sobą. Wrócę za kilka godzin tylko spojrzeć na ciebie. Jeśli będziesz spała, nie będę ci przeszkadzać." " Dziękuję. " Khill kiwnął głową i stanął po stronie drzwi. Słyszał kiedyś, że nie można pokazywać pleców Wybrance, i doszedł do wniosku, że protokół nigdy nie zaszkodzi. Zamykając za sobą drzwi, oparł się plecami o nie. Jedyną osobą, którą chciałby zobaczyć w tej chwili, to jedyny facet w domu, który nie miał interesu w – " Co się dzieje? " Głos Blaya był takim szokiem, że pomyślał sobie że to jego wyobraźnia. Z wyjątkiem tego że mężczyzna wyszedł z drzwi salonu na pierwszym piętrze. Jakby czekał tam cały czas.

299

Khill przetarł oczy, a następnie ruszył, jego ciało wyglądało jakby się modlił. " Traci je, " Khill usłyszał jak powiedział to własnym martwym głosem. Blay mruknął coś w zamian, ale nie zarejestrował tego. Śmieszne, poronienie nie wydawało rzeczywiste do tej chwili. Dopiero kiedy powiedział Blayowi. " Słucham? " powiedział Khill, świadomy, że facet wydawał się czekać na odpowiedź. " Czy jest coś, co mogę zrobić? " To takie zabawne. Khillowi zawsze wydawało się, że on wyszedł z łona matki jako dorosły. Nigdy tam nie było dla niego, żadnych bzdur typu, maluszku, żadnego kochany -‐ mały -‐chłopiec, żadnego przytulania, kiedy się zranił, bez rozpieszczania kiedy był przestraszony. W rezultacie, czy to przez charakter, czy sposób wychowania, nigdy się nie cofał. Nigdy, by tam nie wrócił. Jeszcze głosem dziecka, powiedział: " Powstrzymasz to? " Jakby Blay sam miał moc cudu. A potem...mężczyzna zrobił. Blay rozszerzył szeroko ramiona, oferując jedyną przystań jaką Khill kiedykolwiek znał. Tłumaczenie: Fiolka2708 *** -‐ Możesz to zatrzymać? Ciało Blaya zaczęło się do trząść, po tym, gdy Khill wypowiedział te słowa: w ciągu tych wszystkich lat, widział faceta w wielu nastrojach i w wielu okolicznościach. Ale nigdy takiego. Nigdy… tak kompletnie, niewypowiedzianie zrujnowanego. Nigdy zagubionego jak dziecko. Pomimo potrzeby utrzymania się naprawdę, naprawdę daleko od czegokolwiek emocjonalnego, jego ramiona same się otworzyły. Ciało wojownika wydawało się mniejsze i bardziej wątłe niż było naprawdę. 300

I ramiona, które owinęły się wokół pasa Blaya po prostu leżały na nim jakby nie było żadnej siły w jego mięśniach. Blay trzymał w ramionach ich obydwóch. Oczekiwał, że Khill szybko się wycofa. Zazwyczaj, ten facet nie mógł znieść żadnego rodzaju intensywnego kontaktu poza seksualnym na sekundę i pół. Khill nie zrobił tego. Wyglądało jakby mógł stać w drzwiach salonu wiecznie. -‐ Chodź tutaj – powiedział Blay, wciągnął samca do środka i zamknął drzwi. – Tu na kanapę. Khill podążył za nim, glany szurały o podłoże. Kiedy dotarli do sofy, usiedli twarzą w twarz, a ich kolana dotykały się. Blay spojrzał na niego, dojmujący smutek, który zobaczył wzruszył go i nie mógł powstrzymać swojej ręki przed wyciągnięciem i głaskaniem tych czarnych włosów. Nagle, Khill zwinięty przed nim po prostu upadł, a ciało zgięte w pół okrążyło kolana Blaya. Jakaś część Blaya pomyślała, że było to pełne niebezpieczeństw terytorium. Seks to jedno – i wystarczająco trudne w obsłudze, rozpieprzyło go bardzo mocno. Ta cicha przestrzeń? Była potencjalnie druzgocąca. Co było właśnie tym przez co spieprzył z sypialni dzień wcześniej. Różnica dzisiaj jednak była taka, że miał kontrolę nad tym. Khill był tym który szukał komfortu, a Blay mógł się wycofać lub dać mu go, w zależności od tego co czuł: Spowodowane czymś innym niż otrzymywanie -‐ potrzebą. Blay dobrze sobie radził w byciu podporą. Było w tym coś w rodzaju bezpieczeństwa-‐ pewność, kontrola. Nie było to, to samo co spadanie w przepaść. Cholera, jeśli ktokolwiek coś o tym wiedział, to był nim on. Bóg jeden wiedział, że spędził tam lata. -‐ Zrobiłbym wszystko by to zmienić. -‐ Powiedział głaszcząc plecy Khilla – Nie cierpię tego, że musisz przez to przechodzić... Oh... słowa były tak cholernie bezużyteczne. Trwali tak przez dłuższy czas, cichy pokój był czymś w rodzaju kokonu. Co jakiś czas, antyczny zegar wybijał i nagle po długim czasie okiennice zaczęły się opuszczać, zasłaniając okna. 301

-‐ Chciałbym, by było coś co mógłbym zrobić – powiedział Blay kiedy stalowe panele opadły na miejsce z łoskotem. -‐ Powinieneś iść. Blay pozwolił temu wisieć w powietrzu. Prawda nie była czymś, czym chciał się podzielić: Dzikie konie, nabite pistolety, łomy, węże strażackie, deptanie słoni -‐ nawet rozkaz od samego króla nie mógłby go odciągnąć. I była w nim też część, która była zła z tego powodu. Nie na Khilla, ale na swoje własne serce. Problem w tym, że nie można kłócić się z własną naturą – i on się tego nauczył. Kiedy zerwali z Saxtonem. Kiedy ‘wyszedł z szafy’ przed matką. W tym momencie tutaj. Khill jęknął, podniósł tułów do góry, i potarł twarz. Kiedy opuścił ręce, jego policzki były czerwone tak jak i jego oczy, ale nie dlatego, że płakał. Niewątpliwie, swój przydział łez na dekadę wyczerpał noc wcześniej, gdy płakał z ulgi, że uratował życie czyjegoś ojca. Czy wtedy wiedział, że Layla czuła się źle? -‐ Wiesz co jest najgorsze? – zapytał Khill, brzmiąc już trochę bardziej jak on. -‐ Co? – Bóg jeden wiedział, że było z czego wybierać, -‐ Widziałem młode. Blay poczuł jak włoski na plecach stają mu dęba. -‐ O czym ty mówisz. -‐ Noc kiedy Gwardia Honorowa przyszła po mnie i prawie umarłem – pamiętasz? Blay zakasłał lekko, wspomnienia były surowe i żywe jakby to wydarzyło się godzinę temu. A jednak głos Khilla mimo to był spokojny, jakby odnosił się do wieczoru w klubie lub coś w tym stylu. -‐ Ach, tak. Pamiętam. Zrobiłem Ci sztuczne oddychanie na poboczu tej przeklętej drogi, pomyślał. -‐ Wszedłem do Zanikhu – Khill zmarszczył drzwi – Wszystko w porządku? Oh, pewnie, wszystko świetnie. -‐ Sorry. Mów dalej.

302

-‐ Wszedłem tam. Chodzi mi o to… to co się słyszy o tym. Biel. – Khill znowu potarł twarz. – Tak biało. Wszędzie. Były tam drzwi i szedłem w ich stronę – wiedziałem, że jeśli nacisnę klamkę i wejdę tam i nigdy nie będę mógł wyjść. Sięgnąłem po nią... i wtedy ją zobaczyłem. W drzwiach. -‐Laylę. – Wtrącił Blay, czując, jakby jego pierś została przebita nożem. -‐ Moją córkę. Blay nabrał powietrza. -‐ Twoją... Khill spojrzał na niego. -‐ Była.. blondynką. Jak Layla. Ale jej oczy -‐— dotkną twarzy tuż koło swoich— były moje. Przestałem iść przed siebie kiedy ją zobaczyłem – i wówczas nagle byłem z powrotem na ziemi na poboczu drogi. Potem, nie miałem pojęcia o co w tym chodziło. Ale wtedy, dużo później, Layla miała chcączkę i przyszła do mnie, i wszystko zaczęło układać się w całość. To było tak jakby... to miało się wydarzyć. Jakby, wiesz, przeznaczenie. W innym wypadku nie spałbym z Laylą. Zrobiłem to tylko dlatego, że wiedziałem, że będziemy mieć małą dziewczynkę. -‐ Jezu. -‐ Byłem jednak w błędzie.-‐ potarł twarz trzeci raz – Byłem w totalnym pieprzonym błędzie – i naprawdę żałuję, że tak jest. To jest to, czego żałuję najbardziej na świecie – w zasadzie to jest na drugim miejscu. Blay zastanawiał się co do cholery mogło być gorsze od tego co facet teraz przeżywał. Co mogę zrobić? Zastanawiał się Blay. Oczy Khilla czytały z jego twarzy. -‐ Naprawdę chcesz żebym odpowiedział na to pytanie? Najwidoczniej powiedział to na głos. -‐ Tak. Chcę. Khill wyciągnął rękę, którą zwykle używał do obsługi sztyletu i dotknął nią bok szczęki Blaya. -‐ Jesteś pewny? Atmosfera natychmiast się zmieniła. Tragedia była wciąż bardzo mocno z nimi ale potężny seksualny prąd powrócił w mgnieniu oka między jednym a drugim biciem serca. Spojrzenie Khilla zaczęło płonąć, a jego powieki opadły. 303

-‐ Potrzebuje… teraz kotwicy. Nie wiem jak jeszcze to wytłumaczyć. Ciało Blaya odpowiedziało natychmiast, jego krew wrzała, jego kutas zrobił się grubszy i rósł. -‐ Pozwól mi cię pocałować. – jęknął Khill pochylając się – Wiem, że nie zasługuję na to, ale proszę… to jest to co możesz dla mnie zrobić. Pozwól mi cię poczuć… Usta Khilla musnęły jego własne. Wrócił po więcej. Został na dłużej. -‐ Będę błagać o to. – Więcej pieszczot tych niszczycielskich ust – Jeśli to jest to czego oczekujesz. Pieprzę to, będę błagać… Jakoś, nie było to konieczne. Blay pozwolił swojej głowie przechylić się tak by mieć więcej miejsca do manewrowania, ręka Khilla na jego twarzy zarówno łagodna jaki żądająca. Następnie było więcej ust-‐na-‐ustach, powolnych, uzależniających, żądających. -‐ Pozwól mi znowu być w tobie, znowu… Tłumaczenie: Nuffanilia

304

TRZYDZIEŚCI-DZIEWIĘĆ Assail przybył do domu jakieś pół godziny przed świtem. Parkując Range Rovera czekał, aż drzwi opadną. Zawsze uważał się za człowieka o wysokiej kulturze intelektualnej – ale nie w znaczeniu tego słowa, które rozumiała Glymeria, gdzie siadał ktoś wysoko urodzony z dużym mniemaniem o sobie i perorował o literaturze, filozofii i sprawach duchowych. To było więcej niż mniej w życiu, w którym nie mógł zastosować swojego toku myślenia w zrozumieniu całości. Co, u diabła, robiła ta kobieta przy braciach Benloise? Oczywiście była profesjonalistką wyposażoną w odpowiedni sprzęt i wiedzę jak z niego korzystać oraz praktykę w szpiegowaniu. Podejrzewał również, że miała plany tego domu, albo była tam wcześniej. Tak skuteczna. Tak pewna siebie. A on kwalifikował się aby ją osądzić: podążał za nią przez cały czas kiedy była wewnątrz, wniknął jak duch przez okno, które otworzyła, trzymając się cienia. Tropił ją od tyłu. Ale nie rozumiał tego. Jaki złodziej włamałby się z trudnościami do zabezpieczonego domu, znalazł sejf, otworzył go palnikiem i odkrywając mnóstwo kosztowności do wzięcia … niczego nie zabrał? Ponieważ widział wszystko do czego miała dostęp, wkrótce po tym jak przerwała badanie, utrzymywał się na uboczu, opuszczając to miejsce aż skończyła, potem użył swojej latarki kieszonkowej aby zajrzeć do sejfu. Tylko po to, żeby znaleźć cokolwiek, co ona mogła zostawić. Kiedy wyszedł z domu, unikając jakichkolwiek plam światła, zobaczył jak przystanęła na moment w głównym holu, ręce na biodrach, głowa obróciła się powoli, jak gdyby rozważała jakieś opcje. Następnie podeszła do czegoś, co musiało być Degasem … potem obróciła posąg tylko o cal w lewo. To nie miało sensu. Było bardzo możliwe, że ona włamała się do sejfu szukając czegoś specjalnego, czego w rzeczywistości tam nie było. Pierścionka, świecidełka,

305

naszyjnika. Chipa komputerowego, SanDiska, dokumentu w rodzaju testamentu lub polisy ubezpieczeniowej. Ale zwłoka w holu nie była charakterystyczna dla jej poprzedniej skwapliwości… i wtedy ona przesunęła posąg? Jedynym wytłumaczeniem było to, że miało to być celowe naruszenie prywatności Benloise. Problem w tym, że jeżeli miało dojść do zemsty na przedmiotach martwych, było bardzo trudno znaleźć jakiś sens w jej działaniach. Przewrócić posąg, to co innego. Zabrać tę przeklętą rzecz. Wymalować farbą w spreju sprośności. Rozwalić posąg łomem. Ale minimalnie przesunąć, tak że prawie było to niewidoczne? Jedyny wniosek, że była to swego rodzaju wiadomość. I wcale mu się to nie podobało. To sugerowało, że mogła znać Benloise osobiście. Assail otworzył drzwi od strony kierowcy. „Och, Boże”, syknął, cofając się. „Zastanawialiśmy się jak długo zamierzałeś tam zostać?” Gdy ironiczny głos wybrzmiewał, Assail wysiadł i rozejrzał się po pięciomiejscowym garażu ze wstrętem. Smród mieścił się gdzieś pomiędzy trzydniowymi zwłokami z wypadku na drodze, zepsutym majonezem i tanimi perfumami cuchnącymi denaturatem. „Czy to jest to, co myślę?”, spytał kuzynów stojących w drzwiach siłowni. Dzięki Pani Kronik oni wyszli na zewnątrz i zamknęli drzwi do domu, inaczej ohydny smród zalałby wnętrze. „To twoi dilerzy narkotykowi. W każdym razie, duża ich część.” Co. Do. Diabła. Długie kroki Assaila w kierunku Ehrica, przywiodły go w odległy kąt, gdzie leżały trzy ciemne, zielone plastikowe torby, rzucone na stertę bez troski. Kucając, rozluźnił żółtą taśmę zawiązaną na jednym z nich, energicznie szarpnął i …. Napotkał niewidzące oczy ludzkiego samca, którego rozpoznawał. Nadal ożywiona głowa była czysto odcięta od kręgosłupa około trzech cali od podbródka i tak ułożona, że mogła wyglądać luzacko w trumnie. 306

Ciemne włosy i rumiana skóra wyraźnie naznaczona czarną, błyszczącą krwią i zapach – jeżeli był paskudny z samochodu, teraz z bliska wyciskał łzy z oczu i zaciskał gardło w proteście. Nie, żeby się tym przejmował. Otworzył kolejne dwie torby i używając kawałka solidnego plastiku przeturlał dwie pozostałe głowy do takiej samej pozycji jak pierwsza. Wówczas rozsiadł się i zapatrzył na wszystkie trzy, na usta, które otwarte bezsilnie domagały się powietrza. „Powiedz mi, co się zdarzyło” powiedział ciemnym głosem. „Przyszliśmy na umówione miejsce spotkania.” „Lodowisko, park nadbrzeżny czy pod mostem.” „Most. Przybyliśmy.” Ehric skinął w stronę bliźniaka, który stał milcząc obok niego. „Punktualnie z towarem. Cała trójka pokazała się jakieś pięć minut później.” „Jako reduktorzy.” „Mieli pieniądze. Byli gotowić dokonać transakcji.” Assail rzucił głową dookoła. „Oni nie przyszli, żeby cię zaatakować?” „Nie, ale zorientowaliśmy się jak już było za późno.” Ehric wzruszył ramionami. „Oni byli zabójcami, którzy przyszli nie wiadomo skąd. Nie wiedzieliśmy ilu ich tam było i nie daliśmy jakichkolwiek szans. Tak było, dopóki nie obszukaliśmy ciał i nie znaleźliśmy odpowiednich kwot pieniędzy, zrozumieliśmy, że przyszli tylko dobić targu.” Reduktorzy w interesie? To było coś nowego. „Zadźgałeś ciała?” „Wzięliśmy głowy i ukryliśmy to co zostało. Pieniądze były w plecaku, tego po lewej i naturalnie gotówkę przynieśliśmy do domu.” „Telefony?” „Mamy je.” Assail zaczął wysuwać cygaro, ale nie chciał zmarnować sobie smaku. Zamykając torby, podniósł się z dala od tej masakry. „Jesteś pewny, że oni nie byli agresywni?” „Oni byli za kiepsko uzbrojeni, aby móc się obronić.” „Dlaczego przynieśli pieniądze?” „Mogli handlować gdzie indziej.” „Jak mówiłem, mieli odpowiednią ilość pieniędzy i ani centa więcej.” 307

Nagle Assail skinął na nich, żeby wejść do domu i och, ulga przyszła wraz z czystym powietrzem. Z ekranami nasuwającymi się na szkło wraz z nadchodzącym świtem, podszedł do barku z winami, wziął półtoralitrową butelkę Bouchard Père et Fils, Montrachet, 2006 i odkorkował. „Przyłączycie się?” „Ależ oczywiście.” Usiadł przy kuchennym stole z trzema kieliszkami i butelką. Nalewając całej trójce, dzielił się chardonnay ze swoimi dwoma współpracownikami. Nie zaproponował kuzynom żadnego ze swoich kubańczyków. Zbyt cenne. Na szczęście pojawiły się papierosy, tak więc usiedli razem, paląc i biorąc działkę ‘wiecznej szczęśliwości’ z krawędzi stołu do Baccarata. „Żadnej agresji u tych zabójców” wyszeptał opierając głowę z powrotem i wydychając dym w górę, błękitny dym unosił się wokół jego głowy. „I dokładna kwota.” Po długiej chwili jego oczy powróciły do poprzedniego poziomu. „Czy to możliwe, że Korporacja Reduktorów szuka wejścia do mojego interesu?” *** Xcor siedział samotnie w świetle świec. Magazyn był cichy, jego żołnierze wrócili już do domu, żadnych ludzi i Cieni albo jakiegokolwiek chodzenia na górze. Powietrze było zimne, tak samo jak beton pod jego stopami. Ciemność była wszędzie, z wyjątkiem powierzchni złocistej iluminacji, przy której najdalszej krawędzi siedział. Jakaś myśl z tyłu głowy wskazywała, że jest niebezpiecznie blisko świtu. Było coś jeszcze, coś o czym powinien pamiętać. Ale nie było żadnej szansy, aby to się przedostało przez jego otumanienie. Z oczami skupionymi na pojedynczym płomieniu przed nim, rozpamiętywał tamtą noc raz za razem. Powiedzieć, że znalazł siedzibę Bractwa może było tylko częścią prawdy, ale nie całkiem błędnym przekonaniem. Podążał za Mercedesem 308

poza granice miasta, mila za milą, bez konkretnego planu co mógłby lub powinien zrobić gdy się zatrzymają … kiedy z daleka od wszystkiego, sygnał jego krwi w ciele Wybranki, nie tyle zanikł, ale został gwałtownie odbity jak rzucona o ścianę piłka, zmienił trajektorię. Zmieszany, kręcił się wkoło, dematerializując się tu i tam, w górę i z powrotem – gdy nagle, przeszyło go dziwne uczucie strachu, jakby jego skóra była anteną odbierającą sygnał o nadciągającym niebezpieczeństwie. Cofając się, odnalazł się u podnóża góry, której kontury były zamazane i niewyraźne nawet w jasnym, czystym świetle księżyca. To musiało być tu, gdzie mieszkali. Może w górze na szczycie. Może daleko w dole. Nie było innego wytłumaczenia – po tym wszystkim, Bractwo żyło z królem chroniąc go … tak, niewątpliwie, oni podjęliby środki bezpieczeństwa, takie jak nikt inny, dysponowali także technologią jak również zabezpieczeniami mistycznymi, nieosiągalnymi w żadnym innym wypadku. Jak szalony krążył w pobliżu, chodząc dookoła podstawy góry wiele razy, niczego nie wyczuwając oprócz załamania fali jej sygnału i tego dziwnego uczucia strachu. Ostateczny wniosek był taki, że ona przebywała gdzieś na tej ogromnej powierzchni; on wyczułby jej podróżowanie, gdyby wyszła po drugiej stronie i było rozsądne przypuszczać, że gdyby przeniosła się do swojej świątyni, na jakiejś innej płaszczyźnie egzystencji, albo los nie pozwolił umrzeć, wyraźnie pobrzmiewające echo jego sygnału zanikłoby. Jego Wybranka gdzieś tam była. Powracając z powrotem do magazynu, do teraźniejszości, w której był obecnie, Xcor pocierał wolno dłońmi, tam i z powrotem, szorstki odgłos niósł się w ciszy. Po lewej stronie, na skraju światła, leżało jego uzbrojenie – każda sztuka osobno, sztylety, pistolety i jego ukochana kosa, ułożona ostrożnie obok sterty brudnych, wierzchnich ubrań, które zdjął jak tylko wybrał to szczególne miejsce na podłodze. Skupił się na kosie, czekając aż do niego przemówi: często tak robiła, jej krwiożercza natura krok w krok z agresją, która płynęła w jego żyłach, definiowała jego myśli i motywowała do działania. Czekał, aż ona nakaże mu zaatakować Bractwo w ich siedzibie. Gdzie były ich kobiety. Gdzie spały ich młode. 309

Cisza wzbudzała niepokój. Faktycznie, jego przybycie do Nowego Świata było oparte na pragnieniu zyskania władzy, największą, najbardziej zuchwałą siłą napędową było obalenie tronu – tak, naturalnie to był kurs, który on obrał. I robił postępy. Próba zamachu jesienią, która bez wątpienia zasiała w ich głowach sentencję śmierci, była taktycznym posunięciem, które prawie zakończyło wojnę zanim ta się naprawdę zaczęła. I jego nieustające wysiłki z Elanem i glymerią promowały jego plan działania, a także jego poparcie wśród arystokracji. Ale czego się nauczył tej nocy… O, losie, prawie rok ciężkiej pracy, ofiar, planowania i walki bledło w porównaniu z tym, co odkrył tej nocy. Jeśli go przeczucie nie myliło – a, dlaczegóż miałoby? – wszystko, co musiał zrobić, to rozkazać swoim żołnierzom rozpocząć oblężenie jak tylko noc zapadnie. Bitwa byłaby epicka, a dom Bractwa i Pierwszej Rodziny zostałby skompromitowany na wieczność, bez względu na jej wynik. To byłby konflikt na miarę ksiąg historycznych – po wszystkim, ostatni raz, gdy uderzono na królewską ziemię, był kiedy został zabity ojciec Ghroma i jego Mamah, tuż przed jego przemianą. Historia lubi się powtarzać. A on i jego żołnierze mieli poważną przewagę w stosunku do tamtych zabójców. Bractwo miało teraz kilku związanych członków. W rzeczywistości był przekonany, że wszyscy byli związani – i to dzieliło ich uwagę i lojalność jak nic innego nie mogłoby. Chociaż ich pierwszą dyrektywą, jako osobistej straży, była ochrona króla, ich rdzeń byłby rozdarty tak, że nawet najsilniejszy wojownik z najlepszą bronią, zostałby osłabiony gdyby jego priorytety były w dwóch miejscach. Ponadto, jeśli Xcor lub jeden z jego samców, mógłby zdobyć chociaż jedną z ich lillan, Bractwo byłoby załatwione, gdyż jeszcze jedna rzecz była prawdą, ból jednego z Braci był agonią dla pozostałych. Jedna kobieta któregokolwiek z nich, była wszystkim czego potrzebowali. Ostateczną bronią. Znał to ze swojej duszy. 310

Siadając w świetle świec, Xcor pocierał rączką swojego sztyletu o dłoń, tam i z powrotem, w tył i w przód. Jedna samica. To było wszystko czego potrzebował. I on byłby zdolny żądać nie tylko parzenia….. ale tronu. Tłumaczenie: SarahRockwell

311

CZTERDZIEŚCI Khill wiedział, że stawia Blaya w zupełnie nieuczciwej pozycji. Gadanie na temat pieprzenia z litości. Ale och, Boże... patrząc w te niebieskie oczy, te cholernie głębokie niebieskie oczy, które były otwarte dla niego w sposób, że kiedyś byli... to było wszystko, o czym mógł myśleć. I tak, technicznie to był sex, w sensie gdzie chciał widzieć swoje różne części ciała – szczególnie jedną. Było jednak dużo więcej niż tylko to. Nie mógł ubrać tego w słowa, po prostu nie był tak dobry w wyrażaniu uczuć słowami. Jednak jego pragnienie połączenia wyraził w pocałunku. Chciał pokazać Blayowi o co mu chodzi, co mu jest potrzebne, dlaczego to jest ważne: jego cały świat wyglądał jakby się rozpadał i płonął, i ta strata która wydarzyła się za drzwiami na dole będzie bolała przez bardzo długi czas. Będąc z Blayem, uczucie ciepła, sprawiało, że kontakt, był jak obietnica uzdrowienia. Nawet gdyby to trwało tylko przez czas, gdy byli w tym pokoju razem, wziąłby to, i przytrzymał to kochanie... i odtwarzał w pamięci, kiedy tylko będzie potrzebował. " Proszę, " wyszeptał. Chyba nie dał facetowi szansy odpowiedzieć. Jego język wił się i lizał w tych ustach, ślizgał się wewnątrz, przejmując kontrolę. A odpowiedź Blaya była w formie, pozwolenia zepchnięcia się z powrotem na poduszki kanapy. Khill miał dwie mgliste myśli: pierwsza, drzwi są tylko zamknięte, nie zablokowane, zajął się tym, blokując mosiężną zasuwę mentalnie. Jego druga myśl to oh-‐ hej-‐tym razem nie mogli zdemolować miejsca gdzie byli. Demolka jego sypialni to jedno. Ten salon był własnością publiczną, wszystko całkiem ładne, jedwab z poduszkami i fantazyjne zasłony i całe mnóstwo rzeczy, które wyglądały na łatwe do porwania, zgniecenia, i, nie daj Boże, do zaplamienia. Poza tym na jego koncie, był już rozbity Hummer, poharatany ogród, no i jeszcze jego zmielona sypialnia. Więc jego ilość destrukcji została wykorzystana na ten rok...

312

Oczywiście, najbardziej racjonalnym rozwiązaniem nie dającym Fritzowi więcej zmartwień, to szybka podróż w dół korytarzem do jego własnego pokoju, ale gdy utalentowane ręce Blaya wystrzeliły, do przodu bioder Khilla i zaczęły rozpinać jego rozporek, odrzucił, ten genialny pomysł prosto do sracza. " O Boże, dotknij mnie, " jęknął, wypychając miednicę do przodu. On po prostu zamierzał być czysty i schludny po tym. Zakładając, że jest to możliwe. Kiedy dłoń Blaya wsunęła się w jego spodnie, ciało Khilla wygięło się w łuk, jego tors odchylił się do tyłu, gdy zaczął się poruszać. Kąt był nie taki, więc nie czuł zbytniego tarcia, a jego jądra były ściągnięte kurwa w kroczu spodni, ale ja pierdolę, nie dbał o to. Fakt, że to Blay był wystarczający dla niego. Człowieku, po tylu latach seksu oralnego, masturbacji i szarpania się, czuł się jak ktoś, kto był dotykany po raz pierwszy. Musiał się zrewanżować. Przerywając akcję, rzucił pierś do przodu, przysuwając ich twarze blisko. Człowieku, kochał spojrzenie w tych niebieskich oczach, gdy Blay wpatrywał się w niego, gorące, dzikie, świecące. Chętne. Khill przyciągnął go mocno i połączył ich usta razem, coraz bardziej namiętnie, wsunął swój język, całując jak szalony – " Czekaj, czekaj. " Blay szarpnął się do tyłu. " Złamiemy kanapę. " " Co...? "Facet najwyraźniej mówił po angielsku, ale źle, i cholera mógłby przetłumaczyć. " Kanapa? " A potem uświadomił sobie, że pchnął Blaya tak daleko w tył, że kanapa zaczynała się wyginać. A było, to więcej niż pięćset funtów seksu, idealnie by zniszczyć mebel. " Cholera, przepraszam. " Zaczął się wycofywać, gdy Blay przejął kontrolę -‐ i Khill nagle znalazł się z sofy na podłodze na plecach, z nogami złączonymi, a Blay ściągnął jego spodnie w dół do kostek. Idealny. Kurwa. Pomysł.

313

Dzięki temu, że przyszedł bez bielizny, jego fiut był gotowy na czas, ciężki i wyprężony, gdy został uwolniony i leżał zbolały i chętny, na jego brzuchu. Blay sięgając w dół, uderzył go kilka razy, gdy ściągał jego shitkickersy, które blokowały drogę i odrzucił je na bok. Następnie pożegnał spodnie, i jak Bóg mu świadkiem, Khill nigdy w życiu nie był tak zadowolony, widząc parę skór latających nad jego ramieniem. A następnie Blay zabrał się do pracy. Khill musiał zamknąć oczy, gdy poczuł, że jego nogi są rozdzielane i ręce wojownika gładziły wnętrze jego ud. Natychmiast osiągnął spełnienie -‐ po wszystkim, pomyślał dlaczego dłonie Blay gładziły go w ten sposób, podczas gdy mógłby – To nie ręce faceta go dotykały. To były ciepłe, wilgotne usta które Khill właśnie całował jak diabli. Przez ułamek sekundy, gdy ssanie zajęło jego główkę i trzon, miał skurcz jąder na myśl, że Saxton uczył Blaya, jak to robić -‐ jego pieprzony kuzyn robił to facetowi, i on robił to jemu -‐ Przestań, powiedział sobie. Niezależnie od historii lub wyciągniętych wniosków, jego erekcja powinna być jedną rzeczą, która przykuwała w tym momencie jego uwagę. Więc pieprzyć to gówno. Aby upewnić się, że to było jasne, zmusił swoje powieki, by były otwarte. Pieprzone... piekło... Głowa Blaya pracowała w górę i w dół nad jego biodrami, dłoń trzymała podstawę fiuta Khilla, a druga ręka pieściła jego jądra. Ale potem, gdy on czekał na kontakt z wzrokowy, facet zatrzymał się na górze, potrząsnął lekko głową i oblizał wargi. "Nie chciałbym, żebyś zrobił bałagan w tym ładnym pokoju, " wycedził Blay. A potem wyciągnął czubkiem języka liznął męskość Khilla, różowy flesz drażniący brązowo szarą obręcz i jądra – " Kurwa, dochodzę teraz " szczeknął Khill, ogromne uwolnienie wrzało. "Ja -‐ " Był bezsilny, aby to zatrzymać, nie bardziej niż ktoś, kto skoczył z urwiska może zadecydować, jak zatrzymać dziesięć metrów w swobodnym spadku. 314

Tylko, że on nie chciał hamować. I nie robił tego. Z potężnym hukiem -‐ który słychać było na pewno też gdzie indziej -‐ Khill walnął o podłogę, jego tyłek był napięty, jego jądra eksplodowały, jego podniecenie mocno kopało w usta Blaya. I nie dotyczyło to tylko jego fiuta. Uwolnienie płynęło przez całe jego ciało, kipiała energia, gdy wbił palce w dywan, i zacisnął zęby... i dochodził jak dzikie zwierzę. Na szczęście, Blay był więcej niż utalentowany w czyszczeniu -‐ i nie tylko po prostu dał mu orgazm, nawet więcej. Dał mu również cudowny widok: Do końca swoich dni, Khill nie zapomni obrazu ust samca owiniętych wokół niego, wciągających policzków gdy spijał jego uwolnienie i brał to wszystko. I znowu i znowu i znowu ponownie. Normalnie, Khill byłby natychmiast gotowy do kolejnej rundy, ale kiedy w końcu fale orgazmu się skończyły, padł zupełnie bezwładnie, ramiona upadły płasko na podłodze, kolana miękkie. Biorąc to wszystko pod uwagę, był to prawdopodobnie najlepszy orgazm w życiu. Tylko drugi z dotychczasowych, które miał wcześniej z facetem. " Nie mogę się ruszyć, " wymamrotał. Śmiech Blay był głęboki i seksowny. "Wyglądasz na trochę wyżętego. " " Czy mogę się odwdzięczyć? " " Czy możesz podnieść głowę? " " Czy jest nadal dołączona do mojego ciała? " " Z tego, co widzę, to tak. " Gdy Blay zachichotał ponownie, Khill wiedział, co chciał zrobić -‐ i sam sobą był trochę zaskoczony. W ciągu wszystkich jego wyczynów seksualnych, nigdy nie pozwolił, by ktoś go pieprzył. To po prostu nie było częścią drogi jaką szedł. Był zdobywcą, biorcą, kimś kto sprawował kontrolę i zachowywał przewagę. Udostępnieniem tyłka po prostu nigdy nie był zainteresowany. Teraz tego chciał.

315

Jedynym problemem było to, że dosłownie nie mógł się ruszyć. I dobrze, było coś jeszcze, w jaki sposób powiedzieć Blayowi, że w tym temacie był prawiczkiem? Bo chciał mu powiedzieć. Jeśli kiedykolwiek pójdą w tym kierunku, chciał by Blay wiedział. Z jakiegoś powodu, to było ważne. Nagle twarz Blay trafiła na linię jego wzroku, Boże, wojownik był piękny, jego policzki zaczerwienione, a jego oczy błyszczały, te wielkie ramiona kontrolujące wszystko. I, och, tak, ten uśmiech był cholernie sexy, tak zadowolony i pewny siebie -‐ jakby fakt, że Blay dał taką przyjemność komuś było wystarczające na tyle, że nawet nie potrzebuje własnego spełnienia. Ale to nie było w porządku, nieprawdaż. " Nie sądzę, że ruszysz się w najbliższym czasie, " powiedział Blay. " Być może. Ale mogę otworzyć usta, " mrocznie odpowiedział Khill. " Niemal tak szeroko, jak możesz ty. " Tłumaczenie Fiolka2708 *** Racja, pomysł by dać Khillowi taki orgazm, był cholernie zajmujący, Blay zapomniał o swoim własnym ciele. Chodziło o to, że po tych wszystkich latach kiedy był zamknięty, śpieszył się, by czuć się potężnym przy tym facecie, by być tym, który nadawał tempo… być osobą, która zabierze Khilla do erotycznego, wrażliwego miejsca, intensywniejszego od wszystkiego co do tej pory przeżył. I tak właśnie się stało. Wiedział dokładnie jak Khill wyglądał i brzmiał kiedy dochodził. Blay mógł powiedzieć, jednoznacznie, że nigdy nie widział swojego kumpla tak zatraconego, rozpartego na dywanie, mięśnie szyi napięte, mięśnie brzucha uniesione w górę, biodra pompujące mocno. Khill dosłownie dwadzieścia minut, prosto. A teraz, po wszystkim, dziwne objawienie: Do tego momentu, Blay nigdy nie rozpoznawał zawsze występującego cynizmu będącego na twarzy Khilla…. czoło poryte zmarszczkami, wieczny sarkazm w kąciku ust, szczęka 316

która nigdy, przenigdy się nie rozluźniała. Tak jakby wszystkie okropności które wyrządziła mu rodzina na stałe wypaczyły jej cechy. Ale to nie była prawda. W trakcie orgazmu, i teraz gdy wszystko się uspokoiło, żadnego napięcia nie było widać. Twarz Khilla była... wyczyszczona do cna z tego wszystkiego, wyglądała na dużo młodszą, Blay zastanawiał się, dlaczego nigdy wcześniej nie zauważył jego wieku. -‐ A więc dasz mi coś do ssana, kiedy będę odzyskiwać siły? – zapytał Khill -‐ Słuch…? -‐ Powiedziałem, że jestem spragniony. I potrzebuje czegoś do ssania. – mówiąc to Khill przygryzł dolną wargę, i jego olśniewające białe kły zatopiły się w ciele. -‐ Pomożesz mi? Oczy Blaya wywróciły się w głąb czaszki. -‐ Tak… mogę to zrobić. -‐ Więc pozwól mi zobaczyć jak ściągasz swoje gacie. Nogi Blaya zabrały go z podłogi tak szybko, że miał świeże spojrzenie w prawa fizyki i podczas gdy zrzucał z nóg mokasyny jego drżące ręce rozpinały spodnie. Od tego momentu wszystko potoczyło się szybko. I przez cały czas kiedy się rozbierał, był nadnaturalne świadomy wszystkiego co się działo w pokoju – zwłaszcza Khilla. Samiec robił się znów twardy, jego ptak35 twardniał mimo wszystkiego co przeszedł… te masywne uda się zaciskały, a miednica wykonywała kuliste ruchy…. podbrzusze tak chude, że każdy jego milimetr uwidaczniał się pod naprężoną opalona skórą przy każdym ruchu tułowia. -‐ Oh, taaak. – syknął Khill, jego kły rozciągały się w górnej szczęce, jego ręka poszukująca jego fiuta i głaszcząca długo i powoli.. -‐ Tutaj jest. Oddech Blaya zaczął przyśpieszać, a serce prawie wyskoczyło rzez dach, kiedy niedopasowane oczy Khilla zatrzymały się na jego penisie. -‐ To jest to czego chcę – warknął samiec, puszczając siebie i wyciągając ręce. 35

wole ptaka niż Wardowską „płeć”. no weźcie, Khill z płcią między nogami.;D 317

Przez ułamek sekundy, Blay nie był pewny jak działają poszczególne części jego ciała. Khill był na przedzie sofy, równolegle do niej, więc nie było dużo miejsca – Subtelne warknięcie przesączyło się przez powietrze gdy Khill poruszył palcami – jakby nie mógł doczekać się by chwycić to czego pragnął. Pieprzyć zaawansowane planowanie. Kolana Blaya posłuszne wezwaniu, pochyliły się do przodu przenosząc wagę na podłogę przez głowę Khilla. Khill przejął go stamtąd. Jego dłonie wiły się i chwytały, przyciągając Blaya i zanim ten się zorientował, miał jedno kolano za głową faceta, a drugą nogę odrzuconą na bok poprzez biodra Khilla. – Oh… kurwa… -‐ jęknął Blay czując swojego penisa36 pomiędzy wargami Khilla. Jego ciało pochylało się do przodu, aż w końcu skończył rozłożony tułowiem na kanapowych poduszkach – wtedy właśnie niespodziewanie znalazł się w centrum akcji. Usztywnił ręce na kanapie rozkładając swoją wagę na swoich kolanach, stopach i dłoniach... i zaczął pieprzyć te seksowne i męskie usta Khilla. Gość przyjął wszystko, nawet gdy Blay poruszał biodrami i pchał wszystko co miał. Z palcami Khilla dźgającymi w jego tyłek, i tym niewiarygodnym ssaniem i … Chryste, ten kolczyk w języku, kuleczka która uderzała w jego penisa za każdym pociągnięciem… Blay zaczął zbliżać się do dokładnie takiego orgazmu jaki Khill właśnie miał. A jednak, w głębi umysłu, zaczął się zastanawiać, czy to raniło faceta. W tej chwili zamierza dojść na brzuch swojego przyjaciela, na litość boską — Za późno by się tym martwić. Jego ciało przejęło stery, sztywniejąc w seriach skurczów przechodzących przez niego od kręgosłupa do nóg. I po prostu jakby poza kontrolą doznania zaczynały przypływać, świat się przekrzywił, a jego poczucie równowagi wraz z nim– Nie, świat był w porządku. Khill właśnie zabrał go z podłogi wydostał się z pod niego i ustawił za nim… Kiedy Khill pchnął do środka z piorunującą szybkością, Blay jęknął, i był całkiem pewny, że było to słyszalne w Kanadzie -‐ 36

póki co Ward „płciuje” co sekundę. ja staram się zamieniać tak by było adekwatnie do tonu. ale nie musicie się zgadzać ;) 318

Pisk, który przedarł się przez pokój sprawił, że zmarszczył brwi, mimo ciśnienia i przyjemności. Oh. Przenosili kanapę nad podłogą. Nieważne. Kupiłby nową do domu, jeśli by połamali to cholerstwo; nie zatrzyma tego. Rytm był karzący – i w tym wypadku, zapłata nie była tylko tym na co zasługiwał; była dokładnie tym czego chciał. Z każdym pchnięciem, wpychał twarz w poduszki; z każdym cofnięciem mógł nabrać powietrza; potem wracał w tę ciasność, i cykl zaczynał się od nowa. Rozstawiając nogi tak, że Khill mógł wejść jeszcze głębiej, Blay miał jakieś niejasne myśli, że oni na pewno przestawili kanapę w inne miejsce, ale kogo to do cholery obchodziło, dopóki nie zrobili tego na korytarzu? W ostatnim momencie, tuż przed tym zanim znowu doszedł, miał na tyle przytomny by złapać swoje spodnie. Strząsnął swoje bokserki, Ręka Khilla sięgnęła pod niego, masturbując go, upewniając się, że jest tam coś co pochłonie jego uwolnienie. Chwilę później, jego klatka piersiowa została ściągnięta z kanapy więc i wylądował na kolanach. Khill radził sobie ze wszystkim, łapiąc fiuta Blaya jednocześnie obejmując główkę – cały czas waląc, waląc, waląc … Doszli w tym samym czasie, para okrzyków rozeszła się echem po pokoju. W trakcie orgazmu, Blay spojrzał w górę. W wielkim, staroświeckim lustrze wiszącym między dwoma oknami naprzeciwko wejścia, zobaczył ich obu, wiedział, że zostali połączeni... a to sprawiło, że dochodził wciąż i wciąż... W końcu, pchnięcia zwolniły. Tętno spadło. Oddychanie stało się łatwiejsze. W ołowianym lustrze widział jak Khill zamknął oczy i pochylił głowę. Z boku swojego gardła poczuł najmiększe ze wszystkich. Usta Khilla. I wtedy wolna ręka Khilla uniosła się i zatrzymała nad klatką Blaya – Khill zamarł. Szarpnął się. Zabrał swoje usta, swój dotyk. -‐ Przepraszam. Przepraszam. Ja... Wiem że nie jesteś mną zainteresowany. Twarz faceta zmieniła się, wrócił cynizm, jakby został okradziony. 319

A jednak Blay nie mógł kazać mu wrócić w tę bliskość. Khill miał rację; gdy tylko ta czułość się pojawiła, zaczął wpadać w panikę. Cofnięcie się było szybkie, za szybkie i Blay tęsknił za byciem wypełnionym i posiadanym. Ale nadszedł czas by to zakończyć. Khill oczyścił gardło. -‐ Ach... czy chcesz... -‐ Zajmę się tym, -‐ wymamrotał Blay, zastępując rękę Khilla ponad pogniecionymi bokserkami przy biodrach. Podczas seksu, cisza w pokoju była prywatnością. Teraz, ona właśnie wzmacniała dźwięki Khilla wciągającego skórzane spodnie. Kurde. Znowu schowali się do króliczej nory. Kiedy to się działo uczucia były tak intensywne i zniewalające, nie było myślenia, niczego poza seksem. Jednak potem, jednak, ciało Blaya było zbyt zimne w dwudziesto-‐jedno37 stopniowym powietrzu, różne miejsca pulsujące po użytkowaniu, nogi luźne i chwiejne, umysł rozmyty... Nic nie wyglądało na bezpieczne i pewne. W najmniejszym stopniu. Zmuszając się do ubrania, wkładał ciuchy tak szybko jak mógł, aż po mokasyny. W międzyczasie, Khill był tym, który odstawił kanapę tam gdzie zwykle stała, stawiając ją ostrożnie z powrotem na nóżki w miejsca gdzie zrobiła odciski na dywanie. A także poukładał na nowo poduszki. Prosto i orientalnie. Było tak jakby nic się nie wydarzyło. Oprócz bokserek, które Blay gniótł w pięści. -‐ Dziękuję – Powiedział cicho Khill – Ja, ach... -‐ Tak. -‐ Więc... myślę, że już pójdę. To było to. Poza zamknięciem drzwi. Gdy został sam, Blay zdecydował że potrzebuje prysznica. Dużo jedzenia. Spania. Zamiast tego, został chwilę w salonie, wpatrując się w lustro, przypominając sobie co w nim widział. W umyśle, miał jakąś mglistą myśl, że 37

było 70 stopni, ale to chyba chodziło o fahrenheity co daje 21 celsjusza. 320

nie mogli tego robić... To nie było bezpieczne dla jego uczuć; prawdę mówiąc, był to jak trzymanie dłoni nad zapalonym palnikiem wciąż i wciąż – tyle, że za każdym razem przesuwasz rękę ponad płomieniem i zmniejszasz odległość pomiędzy ręką a gorącem. Wcześniej czy później? Poparzenia trzeciego stopnia stają się najmniejszym z twoich problemów, ponieważ twoje całe ramię stoi w ogniu. P chwili, jednak, instynkt samozachowawczy nie był tym, który w nim mieszkał. To było to, co zaczęło to wszystko. Zatrzymaj to. 38 Blay przesunął rękę po włosach. Potem popatrzył na drzwi i zmarszczył brwi jego umysł kłębił się, kłębił się, kłębił się... Moment później, wyszedł w pośpiechu, idąc szybko. Potem przeszedł w trucht. Następnie w bieg na zewnątrz. Tłumaczenie: nuffanilia

38

odnosi się to do prośby Khilla wyżej „Zatrzymaj to” 321

CZTERDZIEŚCI-JEDEN Było około dziesiątej rano, gdy Trez udał się do Sal Restuarant. Podróż od mieszkania w Commodore do ekskluzywnej restauracji jego brata nie była długa, trwała tylko dziesięć minut, kiedy tam dotarł było mnóstwo wolnych miejsc parkingowych. Miejsce okazało się zamknięte, mimo że personel kuchenny przygotowywał jedzenie, od pierwszej po południu. Kiedy podszedł do wejścia, jego buty zaskrzypiały na śniegu, był prawie pewien, że centralka z kodem odblokowującym znajdująca się na zewnątrz i nie działa: iAm nie wrócił do domu pod koniec nocy, i przy założeniu, że te chuje z Hisbe nie zabrali faceta jako swoje zabezpieczenie, było jeszcze tylko jedno miejsce w którym jego brat może być: Po dwóch dzbankach kawy i wielu sprawdzeniach zegarka, Trez wiedział, że jeśli chce zawrzeć pokój, musi udać się na drugą stronę miasta. Super. Rozgrywka nie uległa zmianie. Jeszcze. Wewnątrz, w miejscu starej szkoły Rat Pack wykonanej w stylu, nowoczesnej interpretacji epoki, która zrodziła się za sprawą Petera Lawforda i Prezesa Zarządu: przedpokój z czarno-‐ czerwonymi tapetami prowadził cię do obszaru powitalnego, gdzie znajdowała się szatnia, retro hostessy i biurko kasjera. Na lewo i na prawo, znajdowały się dwie główne jadalnie, obie wykonane w kolorze czarnym i czerwonym, czerwonym aksamicie i skórach, nie było miejscem gdzie przesiadywali miejscowi znani faceci, politycy i bogaci. Sweet spot był barem, wyłożony panelami z drewna posiadający ławy z czerwonej skóry umiejscowione bezpośrednio pod ścianami, podczas godzin pracy, odziany w smoking barman na odcinku trzydziestu stóp serwował wszystko co najlepsze. Podchodząc do przyciemnionego baru, Trez rozejrzał sie po pięciu rzędach wystawionych butelek i uderzył w stronę drzwi. Kiedy przepchnął się do kuchni, zapach bazylii i cebuli, oregano i czerwonego wina, powiedział mu

322

o tym jak bardzo iAm był zestresowany. Rzeczywiście, facet stał przy szesnasto palnikowej kuchence znajdującej się na przeciwległej ścianie, pięć ogromnych garów gotowało się przed nim -‐ i mógł się założyć, że było też coś w piekarniku. W tym czasie drewniane deski do krojenia czekały w kolejce na ladzie kuchennej wykonanej ze stali nierdzewnej, martwe głowy różnych rodzajów papryki leżały wokół bardzo ostrych noży, które zostały na nich użyte. Dziesięć dolców, że zgadnie o kim koleś myślał kiedy kroił wszystkie te rzeczy. " Zamierzasz ze mną w ogóle porozmawiać? " Trez powiedział do pleców swojego brata. iAm przeniósł się do następnego gara, podniósł pokrywa za pomocą białej ścierki do naczyń, wielka łyżka cedzakowa znalazła się w środku i mieszała powoli. Trez przechylił się na bok i zatrzymał się obok stołka ze stali nierdzewnej. Siadając, potarł uda w górę i w dół. " Halo? " iAm przeszedł do następnego garnka. A potem do następnego. Każdy miał oddzielną łyżkę dla odróżnienia smaków, a jego brat uważał, aby ich nie zanieczyścić poprzez zmieszanie. " Słuchaj, przepraszam, że nie było mnie tam, kiedy przyszedłeś do klubu dziś wieczorem. " Co wieczór iAm stawał na bramce w Żelaznej Masce po tym jak Sail zostawało zamknięte. " Miałem pewna sprawę, którą musiałem się zająć. " Cholera, jasne, że miał. Dziewczynce z BF bouncer zajęło wieczność wydostanie się z samochodu kiedy odwiózł ją do domu – kiedy w końcu odprowadził ją do drzwi, otworzył je na oścież, i wszystko to po to, by przepuścić ją przez ościeżnice. Powrócił do swojego Beamera, wcisnął gaz do dechy, jakby podłożył odpaloną bombę, a kiedy dotarł do Żelaznej Maski, wszystkim co słyszał w głowie był głos iAma. Nie możesz tego dalej robić. iAm odwrócił się w tym momencie, krzyżując ręce na piersi i opierając się o ladę kuchenną. Jego bicepsy były największymi z jakimi się spotkał, celowo wygięte tak, że napinały granice czarnej koszulki którą miał na sobie. 323

Jego oczy w kształcie migdałów były pół przymknięte. " Ty naprawdę myślisz, że jestem wkurzony o to, że nie zjawiłeś się, kiedy wybrałem się do klubu? Doprawdy. Tak jakbyś nie zostawił mnie, abym poradził sobie z AnsLai lub jakimś gównem. " Iiiiiiiiiii ruszyli na wyścigi. " Nie spotkałem się z żadnym z nich twarzą w twarz, wiesz o tym". Trez uniósł ręce, w całym tym co – ja -‐ teraz -‐ pocznę? " Oni spróbują użyć siły bym z nimi wrócił, i jakie wtedy będą moje opcje? Walczyć? Zakończy się to śmiercią sukinsyna, a wtedy co zrobię? " iAm przetarł oczy, jakby miał ból głowy. "W tej chwili wydaje mi się, że spróbują dyplomatycznego podejścia. Przynajmniej w stosunku do mnie. " " Kiedy zamierzają wrócić? " " Nie wiem, i to mnie denerwuje. " Trez zesztywniał. Pomysł, że jego niesamowicie spokojny brat stał się nerwowy sprawił, że miał ochotę przystawić mu nóż do gardła. Z drugiej strony, doskonale zdawał sobie sprawę, jak niebezpieczni mogą być jego ludzie. Hisbe było w dużej mierze zgodnym narodem, zadowolonym z trzymania się z dala od wojen z Korporacją Reduktorów oraz z dala od natrętnych ludzi. Wykształceni, bardzo inteligentni, uduchownieni, byli, ogólnie rzecz biorąc, bardzo przyzwoitą grupą osób. Pod warunkiem, że nie byłeś na ich czarnej liście. Trez spojrzał na gary i zastanawiał się, jakie mięso było w tym sosie. " Wciąż pracuję nad zadłużeniem u Mordha, " zauważył. " Tak więc, jest to obowiązek znajdujący się na pierwszym miejscu. " " Nie dla Hisbe, nigdy więcej. AnsLai Powiedział, i cytuję: ‘ Nadszedł czas.’ " " Nie jadę tam. " Spotkał oczy brata. " To się nie stanie. " iAm odwrócił się do zawartości garnków, każdy mieszając osobno wyznaczoną łyżką. " Wiem. Dlatego gotuję. Staram się znaleźć jakieś wyjście z tej sytuacji." Boże, kochał swojego brata. Mimo tego, że był wkurzony, facet próbował pomóc. " Przykro mi, że udawałem ducha i sprawiłem, że musiałeś sobie z tym poradzić. Naprawdę mi przykro. To nie było w porządku po prostu... tak, ja naprawdę sądziłem, że to nie będzie bezpieczne być w tym 324

samym pokoju z tym facetem. Bardzo mi przykro. " Gruba klatka piersiowa iAma wznosiła się i opadała." Wiem, że tak jest." " Mogę po prostu zniknąć. To by rozwiązało ten problem. " Mimo że, człowieku, opuszczenie iAma by go zabiło. Rzecz w tym, że gdyby udało mu się nawiać od Hisbego, może nigdy nie miał by żadnego ponownego kontaktu z mężczyzną. Nigdy. " Gdzie byś poszedł " zapytał iAm. " Nie mam pojęcia ". Dobrą wiadomością było to, że Hisbe nie utrzymywał żadnych kontaktów z Wielką Brytanią. Nie ulega wątpliwości, że nawet zjawienie się w apartamencie należącym do niego i iAma byłoby traumatyczne, nawet, jeśli kapłan po prostu miałby zdematerializować się na Tarasie. Handlowanie bezpośrednio z ludźmi? Przebywanie z nimi? Głowa AnsLai by eksplodowała. " Więc, co miałeś do załatwienia? " iAm zapytał. Świetnie. Równie szczęśliwy temat. " Byłem obejrzeć tą nieruchomość magazynową," wykręcił się. Ale dajcie spokój, jakby miał zamiar dobrowolnie wspominać o lasce i jej chłopaku? " O pierwszej nad ranem? " " I złożyłem ofertę. " "Ile? " " Jeden cztery. Cena wywoławcza wynosi dwa i pół miliona ale nie ma mowy, że tyle za to dostaną. Nic tam się nie działo od lat, i to widać. " Chociaż... to dziwne, kiedy to powiedział, musiał przyznać, że czuł tam jakąś obecność. Swoją drogą, może to po prostu jego poziom stresu tak się objawiał. " Domyślam się, że zejdą do dwóch, ja wyrzucę jeden sześć, i zgodzimy się na jeden siedem. " "Czy na pewno chcesz się zająć tym projektem w tej chwili? Ilekroć pojawisz się na terytorium z kutasem gotowym do krycia, problem z Hisbe będzie się tylko nasilać. " " Jeśli do tego dojdzie, jakoś sobie z tym poradzę ". " Kiedy" iAm skorygował. " Powinno być " kiedy ". I wiem, co się stało na tyłach parkingu samochodowego, Trez. Z facetem i tą kobietą. " 325

Ooooooczywiście, że wiedział. "Widziałeś taśmy czy coś? " Cholerny monitoring bezpieczeństwa. " Tak. " " Jakoś to zniosę. " " Tak jak poradzisz sobie z Hisbe. Doskonale. " Temperatura wzrosła, Trez się pochylił. " Chcesz być w moich butach, bracie mój? Chciałbym zobaczyć, jak dobrze poradzisz sobie z tym gównem. " "Nie chciałbym być użyty do pieprzenia kurew, tyle Ci powiem. Co sprawia, że zastanawiam się... czy twoim agentem nieruchomości jest kobieta? " " Pieprz się, iAm. Na poważnie. " Trez zaskoczył ze stołka i wyszedł z kuchni. Miał wystarczająco dużo problemów, do kurwy nędzy -‐ nie potrzebował Umiejętności Pana Wybitnego z umiejętnościami Julii Child,39 orientującej się jedynie w sprawach związanych ze swoimi dwunastoma rodzajami strzelanych na chybił trafił komentarzy-‐ " Nie dasz rady się tego pozbyć, " zawołał z tyłu iAm. " albo starać się to pogrzebać między nogami niezliczonych kobiet. " Trez zatrzymał się, ale wpatrywał się w wyjście. " Po prostu nie możesz ", jego brat powiedział bez ogródek. Trez obrócił sie wokół. IAm stał za barem, klapa drzwi wahadłowych obok niego, lekko uderzając dawała efekt stroboskopowego światła jasnego, ciemnego, jasnego, ciemnego. Za każdym razem, kiedy oświetlenie się pojawiało, wyglądało to tak jakby jego brat miał aureolę wokół całego ciała. Trez przeklął. " Po prostu chcę żeby zostawili mnie w spokoju. " " Wiem. " iAm potarł głowę. " A ja szczerze mówiąc nie wiem, kurwa, co z tym zrobić. Nie mogę wyobrazić sobie życia bez ciebie, a tym bardziej nie chcę tam wrócić. Choć nie zbliżam się do znalezienia innej opcji ". " Te kobiety... wiesz, ta jedna, ja... " Trez się zawahał. " Czy myślisz że uda im się mnie dorwać?" " Jeśli im się nie udało" iAm stwierdził sucho: " Nie widzę powodu byś się nimi przejmował. " Trez uśmiechną się odrobinę. " Nie, mam na myśli Hisbe. Problem w 39

.Amerykańska kucharka, autorka książek kucharskich. 326

tym, że tak mi daleko do bycia dziewicą, jak tylko możesz to sobie wyobrazić.". Pomimo, że ostatecznie nie zniżył się do poziomu zwierząt gospodarskich. " I co jest gorsze? Oni wszyscy pochodzili z Wielkiej Brytanii -‐ byli to też głownie ludzie. To sprawia że są paskudni. Mówimy tu o córce królowej. " Kiedy iAm zmarszczył brwi, jakby w pełni nie przemyślał tego pomysłu, Trez poczuł promyk nadziei. " Nie wiem, " nadeszła odpowiedź. " Być może, to mogłoby zadziałać, ale musiałbyś oszukiwać jej wysokość w sprawie tego czego chce i czego potrzebuje. Jeśli pomyślą, że jesteś zagrożeniem, może po prostu zdecydują się zabić cię w ramach kary. " Cokolwiek. Będzie musiał zająć się nimi pierwszy. Na fali agresji, Trez opuścił brodę i spojrzał spod opuszczonych brwi. " Jeśli to stanie się argumentem, będą musieli mnie pokonać. I gwarantuję, że nie wyjdą na tym dobrze. " *** Wracając do posiadłości Bractwa, Ghrom wiedział, że jego królowa jest zła od momentu, gdy weszła przez drzwi do jego gabinetu. Jej soczysty zapach był zabarwione ostrym, kwaśnym wstępem: lęk. " Co to jest, lillan? " Zażądał, wyciągając ramiona. Mimo, że nie widział, jego wspomnienia zapewniły mu mentalny obraz jej kroczącej przez dywan Aubusson, jej długie, wysportowane ciało poruszające się z gracją, jej ciemne włosy opadające luźno na ramiona, jej piękna twarz oznaczoną napięciem. Naturalnie, związany samiec w nim chciał dopaść i zabić cokolwiek ją zdenerwowało. " Cześć, George ", powiedziała do jego psa. Podążając swoim thump -‐ thump-‐ thump hukiem po podłodze, dostał się żeby okazać miłość jako pierwszy. A potem przyszła kolej na mistrza. Beth wspięła się prosto na kolana Ghroma, ważyła tyle co nic, jej ciepłe i żywe ciało, wciągnął w swoje ramiona, owinął wokół niej i pocałował ją po 327

obu stronach szyi, a następnie w usta. " Jezus", warknął, czując sztywność w jej ciele, " Jesteś bardzo zdenerwowana. Co do kurwy się dzieje? " Cholera, ona drżała. Jego królowa faktycznie drżała. " Mów do mnie, lillan, " powiedział, przyciągając ją z powrotem. I przygotowując się, aby się uzbroić i udać się w to cholerne dzienne światło jeśli będzie musiał. " No więc, wiesz o Layli ", powiedziała z szorstkością w głosie. Achhhhh. " Tak, wiem. Furiath mi powiedział. " Kiedy jej głowa przeniosła się na jego ramię, zmienił jej pozycję, trzymając ją i tuląc do piersi i to było dobre. Były takie momenty -‐ nie często, ale raz na jakiś czas, kiedy czuł się, mniej męski ze względu na swój brak wzroku: Niegdyś wojownik, teraz tkwił za tym biurkiem. Niegdyś mógł swobodnie wędrować wszędzie tam, gdzie chciał, teraz polegał na psie przewodniku. Niegdyś całkowicie samowystarczalny, teraz potrzebował pomocy. Nie do końca było to dobre dla jaj samca. W chwili takiej jak ta, gdy ta niesamowita kobieta czuła się zdenerwowana i szukała jego i tylko jego dla poczucia komfortu i pewności, poczuł się silny jak pierdolona góra. Pomimo wszystko, związane samce chroniły swoje wybranki z całych sił, nawet z ciężarem spowodowanym jego prawem zobowiązującym go z tytułu urodzenia i z zobowiązaniem siedzenia na tronie, pozostał w swoim rdzeniu brońcem dla tej samicy. Ona była jego pierwszym priorytetem, nawet ponad tym królewskim gównem. Jego Beth była sercem pomiędzy jego żebrami, szpikiem w jego kościach, duszą w jego fizycznym ciele. " To takie smutne ", powiedziała. " Tak cholernie smutne. " " Byłeś się z nią zobaczyć? " " Właśnie przed chwilą. Odpoczywa. Mam na myśli... na pewnym poziomie, nie mogę uwierzyć, że nic nie można zrobić. " " Rozmawiałaś z dr Jane? " " Zaraz po tym, jak oni wszyscy wrócili z kliniki. " Jego krwiczka lekko płakała, świeży zapach deszczu łez jego ukochanej był niczym nóż w piersi -‐ i nie był zaskoczony jej reakcją. Słyszał, że kobiety 328

bardzo źle znosiły utratę ciąży kogoś innego – swoją drogą, jak mogłyby tego nie rozumieć? Wydawało mu się to jasne jak cholera, próbując sie postawić w sytuacji Khilla. I och, Boże... sam pomysł Beth cierpiącej w ten sposób? Albo jeszcze gorzej, gdyby donosiła do terminu i -‐ Świetnie. Teraz on miał napad dygotania. Ghrom wtulił twarz w włosy Beth, oddychając, uspokajając się. Dobrą wiadomością było to, że nigdy nie będą mieli młodych, więc nie musiał się o to martwić. " Przykro mi, " szepnął. " Mnie też. Nienawidzę tego za nich oboje. " Cóż, tak naprawdę, chciał całkowicie przeprosić za coś innego. To nie było tak, że chciał, aby coś gównianego przytrafiło się Khillowi albo Layli, czy ich młodemu. Ale może jeśli Beth zobaczy tą smutną rzeczywistość, przypomni sobie o wszystkich zagrożeniach, które napotykałaby krok po kroku, jeśli sama zaszłaby w ciążę. Kurwa. To brzmiało strasznie. To było straszne. Na litość boską, on szczerze nie chciał tego dla Khilla, i naprawdę nie chciał widzieć swojej krwiczki zdenerwowanej. Niestety, smutna prawda byłą taka, że absolutnie nie był zainteresowany umieszczeniem swojego nasienia w niej w ten sposób -‐ kiedykolwiek. Ten rodzaj desperacji sprawiał, że faceci myśleli o niewybaczalnych rzeczach. W przypływie paranoi, w myślach obliczył liczbę lat które minęły od jej przemiany – trochę ponad dwa. Z tego, co zrozumiał, średnio samica wampira przechodziła swoją pierwszą chcączkę pięć lat po przemianie, a następnie co dziesięć lat lub więcej lat. Tak czy inaczej, mieli jeszcze trochę czasu, żeby się tym martwić, zanim to się zdarzy... Z drugiej strony, jako, że była pół -‐ rasy, nie było sposobu, aby być pewnym w przypadku Beth. Gdy ludzie i wampiry się mieszają, wszystko może się zdarzyć – więc miał trochę powodów, aby być zaniepokojonym. Wspominała przecież raz czy dwa razy wcześniej o posiadaniu dzieci. Ale na pewno, musiało to być hipotetyczne. 329

" Więc masz zamiar odroczyć ceremonie przyjęcia Khilla? " " Tak. Saxton dokonuje aktualizacji przepisów, ale gdzie w nich znajdzie się Layla? To nie jest odpowiedni czas na wprowadzenie go do Bractwa. " " Tak właśnie myślałam. " Oboje zamilkli, i kiedy Ghrom wziął ten moment do serca, nie był w stanie wyobrazić sobie życia bez niej. " Wiesz co? " Powiedział. " Co? " Nie było rodzaj uśmiechu w jej głosie, była to wskazówka, że wiedziała co chciał jej powiedzieć. "Kocham Cię bardziej niż cokolwiek innego. " Jego królowa roześmiała się trochę, i pogłaskała go po twarzy. " Nigdy bym się nie domyśliła. " Cholera, poczuł dziwny wzrost zapachu ich wiązania. W odpowiedzi, Ghrom ujął jej twarz i pochylił się, znajdując jej usta i biorąc je w miękki pocałunek. Człowieku, on był przy niej zawsze taki. Jakikolwiek kontakt i zanim się zorientował, był twardy i gotowy. Boże, nie wiedział, jak mężczyźni człowieków mogli sobie dać z tym radę. Z tego, co zrozumiał, faceci musieli się zastanawiać, czy ich partnerki były płodne za każdym cholernym razem, kiedy uprawiali seks, oczywiście, nie mogli zdać się na subtelne zmiany w ich kobiecych zapachach. On by kurwa oszalał. Przynajmniej kiedy samica wampir miała chcączkę, wszyscy o tym wiedzieli. Beth poprawiła się na kolanach, ugniatając jego erekcję, sprawiając, że zaczął jęczeć. I zwykle, to było sygnałem dla George, że zostanie wyprowadzony poprzez podwójne drzwi i tymczasowo wygnany. Ale nie dzisiaj. Jak bardzo Ghrom by jej nie pragnął, atmosfera w domu wywróciła nawet jego libido. Najpierw była chcączka Autumn. Teraz Layli. Nie miał zamiaru kłamać, to gówno sprawiało, że robił się drażliwy. Hormony w powietrzu jak wiadomo, powodowały efekt rykoszetu w domu pełnym samic, wpływając na jedną i na następną, a następnie na trzecią wywołując chcączkę, zakładając, że było dość blisko do jej własnej. Ghrom gładził włosy Beth i obrócił głowę swojej królowej na ramieniu. 330

"Ty nie chcesz... " Kiedy pozwoliła sentencji popłynąć, wziął ją za rękę i podniósł ją w górę, czując ciężki ciemnoczerwony Rubin który jako królowa rasy zawsze nosiła. " Chcę cię obejmować, " powiedział. " To jest dla mnie wystarczające w tej chwili. " Niczym małe dziecko, przysunęła się jeszcze bliżej do niego. " Cóż, to też jest miłe. " Tak. Tak było. I ciekawie przerażające. " Ghrom? " " Tak? " " Wszystko w porządku? " Minęło trochę czasu, zanim dał radę odpowiedzieć, zanim zaufał swojemu głosowi, że był spokojny, i miał odpowiedni poziom. " O tak, wszystko w porządku. Po prostu w porządku. " Kiedy pogładził jej rękę, podążając dłonią w górę i w dół jej bicepsa, modlił się, by w to uwierzyła... i obiecał sobie, że to co wydarzyło się za tymi drzwiami na dole, nigdy nie przytrafi się im. Na pewno. Z takim kryzysem nie będą mieli nigdy do czynienia. Dzięki niech będą Pani Kronik. Tłumaczyła:magdalena.bojka1

331

CZTERDZIEŚCI-DWA Layla nie spała, oczywiście. Kiedy mówiła Khillowi żeby poszedł, miała na myśli to co mówiła, że nie chce, żeby wciąż się wokół niej kręcił. Najśmieszniejsze, że nawet gdy została sama w pokoju, nie wpadła w histerię. Żadnych łez. Żadnego przeklinania. Po prostu leżała na boku z podciągniętymi nogami i rękami, z umysłem zagłębionym głęboko w jej ciele, nieustannie monitorując ból, skurcze, ten przymus sprawiał, że wariowała. Jednak, nic to nie zmieniało. To było tak, jakby jakaś część jej była przekonana, że jeśli tylko będzie wiedziała na jakim jest etapie, jakoś będzie mogła kontrolować cały ten proces. Co było, oczywiście, pieprzeniem bzdur. Jak to mówi Khill. Jego obraz w klinice, ze sztyletem przy gardle uzdrowiciela, był jak coś z jednej z ksiąg w bibliotece Sanktuarium-‐ dramatyczny epizod w życiu kogoś innego. Jej punkt obserwacyjny na łóżku, jednakże, przypominał jej, że to nie przypadek... Pukanie w jej drzwi było delikatne, co sugerowało, że była to samica. Layla zamknęła oczy. Tak jak doceniała jakąkolwiek uprzejmość, która czekała na odpowiedź, wolałaby jednak żeby została na zewnątrz, w holu. Krótka wizyta królowej wystawiała ją na próbę chociaż doceniała ją. -‐ Tak. – Kiedy jej głos nie niósł się dalej niż do jej własnych uszu, oczyściła swoje gardło. -‐ Tak? Drzwi otworzyły się, i w pierwszym momencie nie mogła rozpoznać kto to wyszedł z cienia, który wypełniał przestrzeń w drzwiach. Wysoki. Silny. Nie samiec, jednak... -‐ Panikha? – powiedziała. -‐ Mogę wejść? -‐ Tak, oczywiście.

332

Kiedy Layla chciała usiąść, kobieta wojownik pokazała jej by się położyła, a następnie zamknęła je obie razem w pokoju. -‐ Nie, nie proszę... bądź spokojna. Jedna lampa została włączona ponad biurkiem, i w delikatnym świetle, siostra Vhrednego z Bractwa Czarnego Sztyletu była całkiem przerażająca z jej diamentowymi oczami, które wydawały się skrzyć z mocnych rysów jej twarzy. -‐ Jak się czujesz w ogóle? – zapytała samica delikatnie. -‐ Czuje się bardzo dobrze, dziękuje. A ty? Wojowniczka podeszła bliżej -‐ Bardzo mi przykro z powodu... twojego stanu. Oh, jak Layla chciała by to było coś, czego Furiath i inni nie dzielili z nikim.. I przez to, jej odejście z tego domu będzie raczej dramatyczne, takie z rodzaju sytuacji, które są powodem do zainteresowanych pytań. Wciąż, jednak jej prywatność chciałaby uniknąć tego nieproszonego, choć współczującego wtrącania się. -‐ Dziękuję ci za twoje miłe słowa. – wyszeptała. -‐ Mogę usiąść? -‐ Ależ oczywiście. Oczekiwała, że samica spocznie na krześle, które było ustawione zgodnie z dobrymi obyczajami. Panikha nie zrobiła tego. Podeszła do łóżka i złożyła swój ciężar obok Layli. Zmuszając się, by chociażby wydawać się dobrą, w pewnym sensie, gospodynią Layla usiadła wyżej, krzywiąc się gdy fala skurczów zamroziła ją w połowie drogi. Kiedy Panikha przeklęła cicho, położyła się z powrotem. Szorstkim głosem powiedziała -‐ Wybacz mi, nie mogę mieć teraz gości – nie ważne jak dobre masz intencje. Dziękuję za twoje wyrazy współczucia... -‐ Czy zdajesz sobie sprawę kim jest moja matka? – ucięła jej wypowiedź Panikha. Layla potrząsnęła głową na poduszce. -‐ Proszę, po prostu wyjdź... -‐ Wiesz? – zapytała samica szorstko

333

Nagle, Layli zachciało się płakać. Po prostu nie ma energii na jakąkolwiek rozmowę w tym momencie,-‐ a zwłaszcza nie o Mamah. Nie, kiedy traciła własne młode. -‐Proszę. -‐ Jestem zrodzona przez Panią Kronik. Layla zmarszczyła brwi, rejestrując słowa nawet przez ból, umysłowy i fizyczny. -‐ Słucham? Panikha wzięła głęboki oddech jakby ujawniona rewelacja nie była czymś, z czego się cieszyła, raczej pewnego rodzaju przekleństwem. -‐ Jestem ciałem z ciała Pani Kronik, urodzona z niej dawno temu, i ukryta przed rejestrami Wybranek i oczami wszystkich osób trzecich. Layla zamrugała w szoku. Pojawienie się samicy było swego rodzaju zagadką, ale ona nie zadawała pytań, ponieważ znała swoje miejsce. Jedna rzecz była jasna, nigdy nie było żadnej wzmianki o tym że matka rasy, najświętsza matka, kiedykolwiek zrodziła dziecko. W rzeczywistości, cała struktura systemu wierzeń była oparta na czymś co miało miejsce. -‐ Jak to możliwe? -‐ odetchnęła Layla. Brylantowe oczy Panikhi były poważne. -‐ To nie było coś czego chciałam. I nie jest to czymś o czym rozmawiam. W chwili napięcia które nastąpiło, Layla zrozumiała, że niemożliwym jest nie widzieć, że samica mówi prawdę. Ani ostrego gniewu, którego powód każdy mógł zgadnąć. -‐ Jesteś święta – powiedziała Layla z czcią. -‐ W najmniejszym stopniu, zapewniam cię. Ale mój rodowód daje mi pewne... jak my to mówimy? Umiejętności. Layla zesztywniała. -‐ I co to znaczy? W diamentowych oczach Panikhi nie było wahania. -‐ Chcę ci pomóc. Ręka Layli zsunęła się na podbrzusze. 334

-‐ Jeśli masz na myśli przyśpieszenie tego... nie. Miała swoje młode w sobie na tak krótki i cenny czas. Bez względu na to, jak długo będzie trwał ból, nie zamierza rezygnować z ani jednej minuty jej pierwszej i bez wątpienia jedynej ciąży. Nigdy więcej nie będzie przez to przechodzić. W przyszłości, gdy jej chcączka uderzy, będzie pod wpływem narkotyków, i o to chodzi. Raz w życiu to i tak zbyt wiele, by ponosić stratę taką jak teraz. -‐ A jeśli uważasz, że możesz to zatrzymać -‐ dokończyła Layla, -‐ to nie możliwe. Nie istnieje nic, co można by zrobić. -‐ Nie jestem pewna co do tego. – Oczy Panikhi były skupione – Chciałabym zobaczyć czy mogę uratować ciążę. Jeśli mi pozwolisz. *** W opuszczonym kampusie Bronswickiej Szkoły dla Dziewcząt, Pan. C zajął to co kiedyś było biurem dyrektorki. Pęknięty znak w holu mu o tym powiedział. Ponieważ nie było ogrzewania, temperatura otoczenia była dokładnie taka jak za wielkimi drzwiami, ale dzięki krwi Omegi zimno nie było problemem. I dzięki kurwa za to: Zaraz za zarośniętym, pokrytym śniegiem trawnikiem, w głównym dormitorium akademickim prawie pięćdziesięciu Reduktorów spało śmiertelnym snem. Gdyby ci łajdacy wymagali ciepła albo jedzenia, byłby w czarnej dupie. Ale nie, wszystko co musiał zrobić to zapewnić im schronienie. Ich indukcja zadbała o resztę i fakt, że potrzebują, aby odłączyć ich od świadomości co dwadzieścia cztery godziny był ulgą. Potrzebował czasu żeby pomyśleć. Jezu Chryste, co za bałagan. Narzekając na swój los, odepchnął się, czując przymus do bycia w ruchu odepchnął się na krześle, po czym przypomniał sobie, że siedzi na odwróconym wiadrze. -‐ Cholera jasna. Obejrzał rozlatujący się pokój, zmierzył wzrokiem tynk, który wisiał w płatach z krokwi sufitowych, rozglądnął się po zabitych deskami oknach, i dziurze w deskach podłogowych w kącie. 335

Miejsce było dokładnie takie jak konto bankowe, które znalazł. Żadnych pieniędzy, nigdzie. Żadnej amunicji. Ani broni, która mogłaby być użyta do wywoływania tępych urazów i o to chodziło. Zaraz po jego awansie, był cały nabuzowany, pełen planów. Teraz wpatrywał się w tę całą masę bez żadnej gotówki, środków, niczego. Omega, z drugiej strony, oczekiwał rezultatów. Jak to dobitnie jasno pokazała jego mała późna ‘wizyta’ wczorajszej nocy. I to był kolejny problem. Nienawidził tego gówna. Przynajmniej mógł zrobić coś z resztą. Wyciągnął ręce nad głową i strzelił stawami w ramionach, dziękował Bogu za dwie rzeczy: Po pierwsze, telefon nie był odcięty – więc mógł komunikować się ze swoimi ludźmi w terenie, i miał dostęp do internetu. I po drugie, po tych wszystkich latach spędzonych na ulicy, miał twardą rękę, gdy przyszło do kontrolowania młodych tępych idiotów handlujących narkotykami. Musiał zdobyć jakiś papier. Natychmiast. Miał plan, kurwa, również na to, po to wysyłał ostatnie dziewięć tysięcy trzysta dolarów Korporacji, daleko, z trzema jego chłopcami wczorajszej nocy o północy. Wszystko co te dranie mieli zrobić, to kupić, zabrać narkotyki, i przynieść je z powrotem, a on podzieli to gówno na porcje dla nowych rekrutów na sprzedaż na ulicy. Problem w tym, że nadal czekał na pieprzoną dostawę. I cholernie niecierpliwie czekał by dowiedzieć się, gdzie zniknęły jego narkotyki albo kasa. Możliwe, że frajerzy uciekli z tym lub tamtym, ale jeśli tak było, to zamierzał zapolować na nich jak na psy i pokazać wszystkim co się dzieje kiedy...-‐ Gdy jego telefon zadzwonił, podniósł go by zobaczyć kto to i wcisnął odbierz. -‐ Najwyższy kurwa czas. Gdzie ty kurwa jesteś i gdzie mój towar. Zapadła cisza. A potem głos, który usłyszał nie oznaczał, że karierowicz pryszczata-‐ twarz oddał komórkę, gotówkę, i ostatni działający pistolet jaki miała Korporacja... -‐ Mam coś czego chcesz. Pan C zmarszczył brwi. Bardzo głęboki głos. Zmieszany z akcentem który rozpoznawał z ulic i z jakimś innym, którego nie znał.

336

-‐ To nie jest telefon tego kawałka gówna z którego do mnie dzwonisz.-‐ wycedził Pan C – mam ich mnóstwo. Wszakże, kiedy nie masz nic w ręku, nawet kabury lub portfela, blef jest jedynym rozwiązaniem. -‐ Więc, to dobrze. Masz wiele tego, co wysłałeś do mnie? Pieniędzy? Siły roboczej? -‐ Kim do kurwy jesteś? -‐ Jestem twoim wrogiem. -‐ Jeśli wziąłeś moją pieprzoną forsę, masz jak w banku, że jesteś w dupie. -‐ Właściwie, to jest prosta odpowiedź na ten złożony problem. Pan C poderwał się na równe nogi przewracając wiadro. -‐ Gdzie jest moja pieprzona forsa i co zrobiłeś z moim człowiekiem? -‐ Obawiam się, że nie może więcej podejść do telefonu. Dlatego dzwonię. -‐ Nie masz pojęcia z czym zadarłeś. – odgryzł się Pan C -‐ Wręcz przeciwnie, to ty jesteś w tym nieszczęśliwym położeniu – tak jak wielu innych. Gdy pan C miał się odezwać, facet mu przerwał. -‐ O to jak będzie. Zadzwonię do ciebie po zmroku z lokalizacją. Ty, i tylko ty sam, przyjdziesz się tam ze mną spotkać. Pan C zwykle czuł pogardę do innych – wywodziło się to z pracy, kiedy wszyscy, z którymi miał do czynienia, to były dwa typy ludzi: uliczni bandyci i narkomani. Ale facet po drugiej stronie? Opanowany. Spokojny. Profesjonalny. Pan C uciszył swój temperament -‐ Nie będę grać w żadne gierki… -‐ Tak, będziesz. Ponieważ, jeśli chcesz sprzedawać prochy, musisz przyjść do mnie. Pan C ucichł. To był albo wariat z manią wielkości albo… ktoś z prawdziwą władzą.

337

Jak, również tym kto zabił wszystkich pośredników handlarzy w Caldwell w ciągu ostatniego roku. -‐ Kiedy i gdzie? – zapytał szorstko. Rozległ się mroczny śmiech. -‐ Odbierz swój telefon po zmroku, a się dowiesz. Tłumaczyła: nuffanillia

338

CZTERDZIEŚCI-TRZY Layla nie mogła wydobyć słowa, gdy padły słowa Panikhi. „Nie” powiedziała do drugiej kobiety. „Nie, Aghres powiedział mi, że … nic się nie da zrobić.” „Medycznie to może być prawda. Ala ja mogę mieć inny sposób. Nie wiem czy zadziała, ale jeśli mi pozwolisz, chętnie zrobię co będę mogła.” Przez chwilę Layla mogła tylko oddychać. „Nie…” Czuła płaskie płaszczyzny swojego brzucha. „Co mi zrobisz?” „Nie jestem pewna, szczerze mówiąc.” Panikha wzruszyła ramionami. „Prawdę mówiąc, nawet nie przyszło mi do głowy, że mogłabym pomóc w twojej sytuacji. Wiadomo jednak, że leczę to, co chce zostać uleczone. I, jeszcze raz, nie jestem pewna czy to znajdzie tutaj zastosowanie. Mogłybyśmy spróbować – to nie zrobi ci krzywdy. To mogę obiecać.” Layla przyglądała się twarzy wojowniczki. „Dlaczego … chcesz to dla mnie zrobić?” Panikha zmarszczyła brwi i odwróciła wzrok. „Nie potrzebujesz tego wiedzieć.” „Chcę wiedzieć.” Profil samicy zdecydowanie ochłódł. „Ty i ja jesteśmy siostrami w tyranii mojej matki, ofiarami jej wielkiego planu w porządku rzeczy. Byłyśmy uwięzione przez nią na różne sposoby, ty jako Wybranka, a jako jej córka z krwi. Nie ma niczego co sprawiłoby żebym ci nie pomogła.” Layla opadła na łóżko. Nigdy wcześniej nie myślała o sobie, jak o ofierze matki rasy. Chociaż, biorąc pod uwagę… jej rozpacz za rodziną, poczucie wykorzenienia, brak tożsamości poza jej usługami jako Wybranki … musiała się zastanowić. Wolna wola przywiodła ją w to okropne miejsce, ale przynajmniej to ona wybrała drogę i sposób. Jako członkini specjalnej grupy samic Pani Kronik, nie miała wyboru w związku z niczym w swoim życiu. Zupełnie żadnego. Traciła ciążę, to było oczywiste. I jeśli Panikha myślała, że była jakakolwiek szansa…

339

„Rób co masz zrobić” powiedziała grubym głosem. „I, dziękuję bez względu na wynik.” Panikha skinęła głową. Następnie uniosła ręce, rozciągając je, szeroko rozczapierzyła palce. „Mogę dotknąć twojego brzucha?” Layla zepchnęła okrycie. „Czy powinnam całkiem zdjąć koszulę?” „Nie.” To dobrze. Nawet przesunięcie kołdry zwiastowało daleki skurcz, niewielka zmiana ułożenia ciała. „Cała jesteś bólem” wymruczała druga samica. Layla nie odpowiedziała i odkryła skórę na brzuchu. Jej wyraz twarzy mówił wystarczająco wyraźnie. „Po prostu się zrelaksuj. To nie powinno sprawić ci żadnego bólu.” Gdy kontakt został nawiązany, Layla szarpnęła głową w górę, dłonie wojowniczki były ciepłe, jak w ciepłej kąpieli, gdy tak miękko wylądowały na podbrzuszu. Dotyk również koił jak kąpiel. Dziwnie uśmierzający. „Czy to ci sprawia ból?” zapytała Panikha. „Nie. Czuję się …” Gdy następny skurcz nadchodził, chwyciła się prześcieradeł przygotowując się. Tyle, że ból się nie nasilił jak to miało miejsce wcześniej, na pewno uczucie było wielkie jak skalista góra, której czubek został ścięty. To było pierwsze uczucie ulgi odkąd to wszystko się zaczęło. Z jękiem uległości, pozwoliła głowie się rozluźnić, poduszki zamortyzowały jej nagłe zmęczenie i dotarło do niej jak wielkie niewygody znosiło jej ciało. „A teraz zaczniemy.” Wszystkie lampy w sypialni zamigotały … a potem zgasły. Jednak, ich światło zostało wkrótce zastąpione. Z delikatnych dłoni Panikhi zaczęła emanować delikatna poświata, ciepło jej dotyku się nasiliło, to dziwne, cudowne uczucie łagodzenia, zdawało się przenikać w głąb jej skóry, mięśni i kości w sposób …jakby bezpośrednio do łona Layli. I wtedy nastąpiło coś w rodzaju wybuchu.

340

Z sykiem poddała się temu wielkiemu przypływowi energii, który nagle się w niej zagrzebał, ta gorączka spalając i wygotowując ból, podnosiła agonię z jej ciała, jak para narastająca w garnku by wydostać się na zewnątrz. Ale to nie był koniec. Wielki przypływ euforii pędził przez jej ciało, złote kosmyki pulsowały w pobliżu jej miednicy, płynęły przez jej tułów do jej umysłu, jej duszy, jej drżących ramion i nóg. Och, wielka, przejmująca ulgo… Och, niewiarygodna mocy… Och, słodka łasko zbawienia. Jednak uzdrawianie wciąż się nie zakończyło. W samym środku wiru, Layla poczuła … co to było? Poruszenie w jej łonie. Naprężenie, może. Ale nie skurcz, nie, nie to. Bardziej jak ukryta w głębi siła. Stopniowa zdała sobie sprawę, że dzwoniła zębami. Spoglądając w dół jej ciała, zobaczyła, że całe drżało, ale to nie było wszystko. Jej cielesna postać lśniła. Każdy cal jej skóry był jak abażur lampy, ukazujący światło wewnątrz, jej odzienie było słabą barierą dla wylewających się z niej strumieni. W tym świetle twarz Panikhi miała ostre rysy, jakby przenoszenie cudownego uzdrowienia na inną osobę było ogromnym kosztem. I Layla chciała móc się poruszyć, zatrzymać to gdyby mogła -‐ druga kobieta wyglądała wręcz jak wymizerowana. Ale nie było sposobu, aby przerwać połączenie, ponieważ nie miała kontroli nad własnymi kończynami, nie mogła nawet mówić. To pełne życia połączenie między nimi, zdawało się trwać wiecznie. Kiedy wreszcie Panikha odsunęła się z szarpnięciem, przerywając połączenie, spadła z łóżka, lądując na podłodze. Layla otworzyła usta do krzyku. Starała się dotrzeć do swojej zbawicielki. Naprężyła się, wbrew ciężarowi jej wciąż lśniącego ciała. Ale nie mogła zrobić zupełnie nic. Ostatnia rzecz, którą zarejestrowała, zanim straciła świadomość, był jej niepokój o drugą samicę. 341

A potem osunęła się w ciemność. Tłumaczenie: SarahRockwell

342

CZTERDZIEŚCI-CZTERY Khill obudził się ze wzwodem. Leżał na plecach, jego biodra poruszały się samoistnie, kołysząc i muskając erekcję masą kołdry i prześcieradeł. Przez chwilę, odwlekał w pół jawie etap zanim prawdziwa świadomość wróciła, wyobrażał sobie, że to Blay go dotyka, dłonie mężczyzny przesuwają się w górę i w dół... we wstępie przed użyciem ust. Kiedy sięgnął i zanurkował palcami w tych czerwonych włosach, zdał sobie sprawę, że był sam: Jego ręce znalazły tylko prześcieradła. Mimo, że wiedział, że Blaya tam nie ma, wyrzucił rękę, poklepując miejsce obok niego, gotowy stwierdzić, że znajdzie ciepłe, męskie ciało. Zaledwie więcej prześcieradeł. Były zimne. " Kurwa, " oddychał. Otwierając oczy, rzeczywistość, gdzie był, dotkliwie ostudziła jego podniecenie. Mimo, tych dwóch niesamowitych sesji pieprzenia, Blay był w tej właśnie chwili, z Saxtononem, budząc się przy nim. Prawdopodobnie pieprzył się z facetem. Boże, miał zamiar rzucić to w końcu w diabły. Pomysł, że Blay dotykał drugiego, ujeżdżał innego, liżąc i gładząc kurwa – ściśle mówiąc jego pierdolonego kuzyna -‐ był niemal tak nieznośny jak to gówno z Laylą. Rzecz w tym, ze cała kurtuazja i cały pociąg, które Khill czuł do tego kolesia nasiliły sie zamiast osłabnąć. Świetnie. Kolejna runda dobrych wiadomości. Absolutnie bez zapału, Khill dźwignął się z łóżka i poszedł do łazienki. Nie chciał, włączać światła, nie miał ochoty widzieć, że wyglądał jak psie gówno, ale golenie bez niczego, nie było najlepszym pomysłem. Gdy pstryknął przełącznik, zamrugał mocno, ból głowy zaczynał walić tuż za oczami. Bez wątpliwości, musiał coś zjeść, ale do cholery, bezwzględne wymagania jego ciała przygniatały go. Puścił wodę w umywalce, podniósł z krawędzi żel do golenia i wycisnął trochę na dłoń. Złączył dłonie razem i natarł twarz, myśląc o swoim kuzynie.

343

Miał wrażenie, choć nie wiedział tego na pewno, że Saxton użyłby staroświeckiego pędzla do pienienia szczęki i policzków. Maszynki do golenia Gillette nie są dla niego. Prawdopodobnie miał coś fryzjerskiego z rączką z macicy perłowej. Ojciec Khilla miał coś podobnego. I jego brat otrzymał jeden z inicjałami po swojej transformacji. Wraz z tym sygnetem. Cóż, dobrze dla nich. Ogólnie, biorąc pod uwagę, że obaj byli martwi, nie wyglądało na to, że będą się jeszcze kiedyś golić. Kiedy jego twarz była pokryta bielą, podobnie jak krajobraz na zewnątrz, wziął swoją normalną, prozaiczną Mach 3 z jednorazowymi ostrzami... Bez wyraźnego powodu pomyślał, że może powinien założyć nowe. Taa, świeże, super ostre, czyste. Khill przewrócił oczami. Nie ma to jak postrzeganie własnej wartości opakowanej w trzy małe ostrza i pasek nawilżający. Naprawdę, kurwa, to logiczne. Sprzedał swojemu kretyńskiemu ego klapsa i zaczął grzebać w szufladach pod licznikami, wyciągał je, przeglądał wszelkiego rodzaju kąpielowe i upiększające bzdury, których nigdy nie używał, nigdy nawet na nie nie spojrzał. Wyciągając ostatnią szufladę, najbliżej podłogi, zatrzymał się. Zmarszczył brwi. Schylił się. Było tam czarne aksamitne pudełko, tego rodzaju w którym można umieścić biżuterię. Z wyjątkiem tego, że nie był właścicielem żadnej, a już na pewno nie od Reinhardta, pozera z centrum miasta. Nikt inny nie przebywał w jego pokoju, zastanawiał się, czy może to było tam, odkąd przeniósł się tu, i po prostu nigdy tego nie widział? Wyjmując pudełko, strząsnął pokrywę i – " Sukinsyn ". Wewnątrz, jakby były coś warte, znajdowały się jego poszarzałe kolczyki z brązu, a także kółko które zawsze nosił w dolnej wardze. Fritz musiał je zebrać podczas sprzątania którejś nocy, i umieścił je w pudełku. To było jedynym wyjaśnieniem –bo Khill z pewnością nie zaprzątał

344

sobie nimi głowy po tym, jak je zdjął, jeden po drugim. Po prostu rzucił je na dno jednej z szafek łazienkowych. Khill dotykał stalowych ogniw, myśląc o tym kiedy je kupił i założył. Jego ojciec został upokorzony: matka też – do tego stopnia, że wymówiła się od ostatniego posiłku i udała do jej prywatnych kwater na pełne dwadzieścia cztery godziny, po tym, jak wszedł do jadalni tanecznym krokiem mając je na sobie. W salonie piercingu sugerowali, aby nie wkładać obręczy, aż ćwieki, które były używane by zrobić otwory, miały szansę się zaleczyć. Ale, to była rada dla człowieków. W ciągu kilku godzin, wszystko było dobrze, by pójść i dokonać podmianki. W toalecie Blaya, jak zawsze zresztą. Khill zmarszczył brwi, przypominając sobie moment kiedy wyszedł do sypialni faceta. Blay był na łóżku, przytulał Corone40, i oglądał telewizję. Jego głowa odwróciła się, z łagodnym i zrelaksowanym wyrazem – do chwili gdy zobaczył Khilla. Jego twarz napięła się wtedy tak subtelnie. Rodzaj rzeczy, który, jeśli nie znasz, osoby naprawdę bardzo dobrze, nie zauważysz. Ale Khill go znał. Wtedy zakładał, że to dlatego, że chodziło mu o gówno typu jego ‘Gothic’ styl, a to było trochę za dużo dla pana Konserwatywnego. Ale teraz, myśląc wstecz o tym, przypomniał sobie coś jeszcze. Blay skoncentrował się na ekranie plazmy... niedbale wziął poduszkę i umieścił ją na kolanach. Musiał mu mocno stać. Gdy Khill przetopił tą całą scenę w głowie, jego własny fiut ponownie zgrubiał. Poza tym, że była to strata czasu, czyż nie. Patrząc na te cholerne kolczyki, pomyślał o swoim buncie i swoim gniewie i o jego popieprzonym pomyśle, co musiał mieć, aby być szczęśliwym w życiu. Kobieta. Gdyby udało mu się znaleźć jakąś, która by go zechciała. Co to … było … za kłamstwo. Zabawne, tchórzostwo przychodziło w wielu formach, czyż nie. Nie należy kulić się w kącie, trzęsąc jak cipa i rozczulać się nad sobą. Za diabła 40

Marka piwa 345

nie. Możesz być wielki, hałaśliwy z twardą postawą i twarzą pełną piercing’u i warczeć, aby pokazać światu... i nadal być niczym, z wyjątkiem tchórzliwego lachociąga. Ostatecznie, Saxton może nosić garnitury trzyczęściowe, fulary i mokasyny, ale mężczyzna wiedział, kim jest, i nie bał się mieć tego, co chciał. I niespodzianka, Blay budził się w łóżku faceta. Khill zamknął pokrywę i umieścił kolczyki tam, gdzie je odnalazł. Potem spojrzał w lustro. Co to on robił? pomyślał, patrząc na swoją twarz. O, tak. Golenie. To było to. *** Jakieś dwadzieścia minut później, Khill opuścił pokój. Idąc korytarzem rzeźb, przeszedł obok zamkniętych drzwi do gabinetu Ghroma. Gdy szedł dalej, trudno było nie patrzeć na salon na drugim piętrze, trudno było zachować spokój gdy w polu widzenia ukazała się kanapa. Nigdy już nie będzie patrzeć na ten mebel w taki sam sposób. Cholera, może nawet wszystkie sofy zostały zniszczone dla niego, na zawsze. Przy drzwiach Layli, pochylił się i przyłożył ucho do paneli. Kiedy nic nie usłyszał, pomyślał, że niby co miałby tam znaleźć. Zapukał cicho. Gdy nie było odpowiedzi, chwycił go w gardle irracjonalny lęk, i bez świadomej myśli, otworzył drzwi. Światło wlało się do ciemności. Jego pierwszą myślą było to, że umarła, że Aghres, sukinsyn, skłamał o poronieniu i bez wahania ją zabił: Layla była nieruchoma, gdy leżała na poduszkach, usta lekko otwarte, z rękami splecionymi na piersi, jakby zostały umieszczone przez pogrzebowego, który miał szacunek dla zmarłych. Jednak... było coś innego, i zajęło mu chwilę, aby dowiedzieć się, co to było. Nie było przytłaczającego zapachu krwi. W rzeczywistości, tylko jej delikatny zapach cynamonu rozchodził się w powietrzu, odświeżając go w sposób, który rozjaśnił cały pokój. Czy poronienie wreszcie się skończyło?

346

" Layla? " szepnął, mimo że powiedział jej, że gdyby spała, nie będzie jej budził. To była ulga zobaczyć, że jej brwi drgają, gdy imię zostało zarejestrowane w jej mózgu, nawet pod zasłoną snu. Miał poczucie, że gdyby powiedział to jeszcze raz, obudziła by się. Wydawało się okrutne wrócić ją do świadomości. Czy on ma się z nią przywitać, gdyby się obudziła? By czuła ból? Miała poczucie straty? Pieprzyć to. Khill spokojnie wycofał się, zamknął drzwi i po prostu stał. Nie był pewien, co ze sobą zrobić. Ghrom kazał mu zostać w domu, nawet gdy John Matthew wyszedł – domyślił się, że to rodzaj urlopu od stanowiska ahstrux nohtrum. I doceniał to. Tak mało mógł zrobić, aby pomóc Layli -‐ przynajmniej mógł tkwić tutaj na wypadek, gdyby czegoś potrzebowała. Napój. Aspiryna. Ramię by się wypłakać. Ty jej to zrobiłeś. Biorąc pod uwagę bicie zegara, które słyszał z tego wyludnionego pokoju gościnnego, pomyślał, że nie zdążył na Pierwszy Posiłek. Dziewiąta wieczorem. Tak, przespał to, i dobrze. Gdyby miał siedzieć przy stole i spędzić czterdzieści pięć minut w towarzystwie prawie dwudziestu ludzi, którzy starali się nie patrzeć na niego, chyba by kurwa zwariował. Dźwięk czyichś kroków na dole w holu wbił się w jego głowę. Podszedł do balustrady i spojrzał w dół. Panikha, potrafiąca skopać tyłek, siostra V, wychodziła z jadalni. Nie znał samicy tak dobrze, ale szanował ją. Nieprawdopodobne, że nie ma szansy sprawdzić się w mieście... szkoda, naprawdę szkoda. W tej chwili jednak krwiczka dr Manello wyglądała, jakby została pobita w bójce w barze: Szła powoli, jej stopy szurały po mozaikowej podłodze, jej ciało przygarbione, uścisk na ramieniu mężczyzny, wszystko to wydawało się być po to, by utrzymać ją w pozycji pionowej. Czyżby została ranna w jakiejś walce wręcz? Nie było zapachu krwi.

347

Dr Manello powiedział coś do niej, czym się nie przejęła, ale potem facet skinął głową w kierunku sali bilardowej, jakby pytał ją, czy chce tam iść. Skierowali się w tamtym kierunku w ślimaczym tempie. Biorąc pod uwagę, że nie cenił zbytnio ludzi którzy się gapią, Khill wycofał się od poręczy i poczekał, aż korytarz zrobił się pusty. Potem pobiegł w dół wielkimi schodami. Jedzenie. Trening. Ponownie sprawdzić co z Laylą. To będzie jego noc. Kierując się do kuchni, zastanawiał się, gdzie był Blay. Co robił. Czy jest po walce czy dopiero będzie walczył przez cały wieczór i... Biorąc pod uwagę, że nie wiedział, gdzie był Saxton, natychmiast przerwał te rozważania. Jeśli Khill miałby wolny wieczór i mógłby spędzić trochę czasu z facetem, wiedział, co by robił. A Saxton, jego kuzyn lachociąg, nie był głupcem. Tłumaczenie: Fiolka2708

348

CZTERDZIEŚCI-PIĘĆ Skutki niedostatków w karmieniu Assaila, dopadły go około pięć godzin po zapadnięciu nocy. Zakładał swoją koszulę, blado niebieską tradycyjną z francuskimi mankietami, gdy jego ręce zaczęły się trząść tak bardzo, że nie był w stanie zapiąć tego cholerstwa na swojej piersi. Wyczerpanie uderzyło w niego, przytłaczając go i powodując, że zachwiał się na nogach. Przeklinając pod nosem, podszedł do swojego biurka. Na górze, polerowanego mahoniu jego fiolki i łyżka czekały, więc zadbał o ich interes w dwóch szybkich wdechach, po jednym do każdego nozdrza. Paskudny zwyczaj – i jedyny któremu ulegał tylko wtedy kiedy zdecydowanie tego potrzebował. Przynajmniej koka troszczyła się jego zmęczeniem. Ale zamierzał znaleźć samicę. Wkrótce. W istocie to był cud, że wytrzymał tak długo: ostatni raz kiedy brał z żyły wydarzyło się to miesiące temu, a to doświadczenie było mniej niż fascynujące, szybko i z brzydką samicą z gatunku dobrze zorientowanych w zapewnieniu wyżywienia potrzebującym samcom. Odpłatnie. Co za utrapienie. Po uzbrojeniu się i założeniu kaszmirowego płaszcza, w czarnym kolorze, ruszył w dół po schodach i otworzył drzwi przesuwne ze stali. Kiedy utworzył sobie drogę do pierwszego piętra, został przywitany przez dźwięki sprawdzanej broni. W kuchni, bliźniacy załadowali swoje czterdziestki sprawdzając ich działanie. " Dzwoniłeś? " Assail zapytał Ehrica. " Tak jak kazałeś. " " I? " " Ma zamiar się tam pojawić, i przyjdzie sam. Czy potrzebujesz broni? " " Mam ją. " Podniósł klucze do Range Rovera z srebrnego naczynia stojącego na ladzie. " Weźmiemy mój samochód. Na wypadek gdyby ktoś został ranny. "

349

Po tym wszystkim, tylko idiota wierzy na słowo wrogowi, jego samochód wyruszył z urządzeniem ukrytym pod podwoziem, które może być bardzo pomocne, jeśli nastąpi masowy atak. Boom. Piętnaście minut później, troje z nich przekraczało most do Caldwell, i im dłużej Assail prowadził, przypominał sobie dlaczego zabranie kuzynów ze sobą było szczęśliwym pomysłem: Nie tylko byli dobrym zabezpieczeniem, nie byli też skłonni tracić oddechu na bezużyteczne rozmowy. Cisza była upragnionym czwartym pasażerem w ich środku lokomocji. Powyżej po stronie dolnego miasta nad rzeką Hudson, dostał się do wyjścia, które było zakręcone wokół i kończyło sie pod Northway. Równolegle do rzeki, umiejscowiony był gruby las słupów, które trzymały się drogi, krajobraz był łysy, ciemny i zasadniczo pusty. " Zaparkuj tutaj, około sto metrów na prawo ", powiedział Ehric. Assail zjechał na bok, wpadł na krawężnik i zatrzymał się na poboczu. Trójka z nich pojawiła się na zimnie, ich płaszcze rozpięte, broń w ręku, skanujące oczy. Kiedy ruszyli na przód, brat Ehrica skierował się na tyły, trzy ciężkie torby z garażu niósł w jednej ręce, czarny plastik szeleszcząc wydawał hałas, kiedy niósł go ze sobą. Powyżej nich, ruch uliczny wydawał pomruk, samochody poruszające się w stałym tempie, syrena pogotowia wydawała piskliwy krzyk, samochody ciężarowe dudniły nad dźwigarami. Kiedy Assail odetchnął głęboko, powietrze było lodowate w jego zatokach, każdy zapach, brudu lub martwych ryb został zabity przez zimno. " Prosto " powiedział Ehric. Spokojnie i systematycznie przekraczali asfalt wchodząc na bardziej twardą, zamarzniętą ziemię. Z wielkimi betonowymi płytami blokującymi drogę słońca, nic tutaj nie rosło, ale istniało tu życie – pewnego rodzaju. Bezdomni ludzie siedzieli przykucnięci w prowizorycznych mieszkaniach z tektury i plandeki, chroniąc się przed zimą, ich ciała były zawinięte tak mocno, że nie można było powiedzieć, w którą stronę były skierowane. Biorąc pod uwagę ich nadmierną troskę by pozostać przy życiu, nie martwił się o to, że będą się wtrącać. 350

Poza tym, nie miał wątpliwości, że mieli drugorzędne znaczenie w tym rodzaju działalności, więc nie będą przeszkadzać. A jeśli tak by sie stało? Nie wahałby się by ulżyć im w ich nędzy. Pierwszy znakiem, że ich wróg się pokazał był smród na wietrze. Assail nie był szczególnie doświadczony w sposobach postępowania ze społeczeństwem reduktorów i ich członków, ale jego nos wyłapywał wszelkie niuanse w ramach nieprzyjemnego zapachu. Więc to oznacza, że zdecydował się postępować według instrukcji i nie był to przypadek kiedy tysiące miały przybyć na miejsce, aczkolwiek było to możliwe, bo Omega używał tylko jednego bukietu zapachowego. Wkrótce dowiedzą się, jak będzie. Assail i jego samce zatrzymali się. I czekali. Chwilę później jeden reduktor wyszedł zza słupa. Ach, ciekawe. Ten koleś był ‘klientem ‘ przed, przychodził z kasa po X lub heroinę. Był na krawędzi zostania wyeliminowanym, gdyż jego wielkości zakupów były na granicy ilości jakimi dysponowali pośrednicy. Co było jedynym powodem, dla którego wciąż oddychał... i dlatego, w pewnym momencie, został przekształcony w zabójcę. Jeśliby się nad tym zastanowić, koleś nie pojawiał się ostatnio, więc można przypuszczać, że działo się tak dlatego, że dostosowywał się do nowego życia. Lub nie-‐ życia, w zależności od okoliczności. "... Jezu Chryste, " powiedział reduktor, wyraźnie łapiąc ich zapachy. " To miałem na myśli, kiedy powiedziałem, że jestem twoim wrogiem, " wycedził Assail. " Wampiry...? " " Co mnie i ciebie stawia w ciekawej pozycji, czyż nie. " Assail skinął na bliźniaków. " Moi wspólnicy przybyli tutaj w dobrej wierze w nocy. Byli równie zaskoczeni tym co odkryli, gdy twoi ludzie przybyli. Pewne... agresywne zachowania..... z naszej strony zaistniały zanim dobiliśmy interesu. Przepraszam. " Kiedy Assail kiwnął głową trzy ciężkie torby zostały rzucone. Głos Ehrica był suchy. " Jesteśmy gotowi, aby powiedzieć, gdzie jest reszta z nich." " W oczekiwaniu na dyspozycję tej transakcji ", dodał Assail. 351

Reduktor spojrzał w dół, ale nie wykazał żadnych reakcji. Co sugerowało, że był profesjonalistą. " Przyniosłeś produkt? " " Ten za który zapłaciłeś. " Oczy zabójcy się zwęziły. " Zamierzasz robić ze mną interesy " " Mogę cię zapewnić, że nie jestem tu dla przyjemności twojego towarzystwa." Assail pokazał gest ręką, i Ehric wyjął owinięty pakiet. "Najpierw kilka podstawowych zasad. Będziesz kontaktował się bezpośrednio ze mną. Nie będę akceptował połączenia z nikim innym z twojej organizacji. Możesz oddelegować kogokolwiek do odbioru, ale będziesz musiał poinformować mnie o tożsamości i liczbie przedstawicieli jakich wyślesz. Jeśli odkryję jakiś rodzaj zasadzki, lub jeśli zaistnieje odchylenie od moich dwóch przepisów, to zaprzestanę transakcji z tobą. To są moje jedyne postanowienia. " Reduktor rozglądał się tam i z powrotem pomiędzy Assailem i jego kuzynami. " Co jeśli chcę kupić więcej niż to? " Assail rozpatrzył to prawdopodobieństwo. Nie spędził ostatnich dwunastu miesięcy używając pośredników aby pozwolić strzelić sobie w głowę za darmo, i nie miał zamiaru oddać swojego ciężko wywalczonego stanowiska. To była jednak unikalna okazja. Jeśli Korporacja Reduktorów chciała zarabiać na ulicy, był w stanie zapewnić im towar by to robili. To nie było tak, że te cuchnące sukinsyny były w stanie dostać się do Benloise ponieważ Asasail zadba o to, żeby to się nie stało. Mało tego, ograniczył kontrolę w swoim modelu biznesowym tylko dla trójki z nich, miał więcej produktu, niż sprzedających. Więc to był czas, aby rozpocząć dokonywanie zleceń. Miał pełną kontrolę nad sytuacją w mieście, kolejnym krokiem będzie staranne wyselekcjonowanie osób trzecich do pracy najemnej, że tak powiem. " Mamy zamiar zacząć powoli i zobaczyć jak to będzie " mruknął Assail. " Potrzebujesz mnie. Jestem źródłem. Więc to jest twój wybór, w jaki sposób będziemy postępować. Z pewnością nie jestem... jakby to powiedzieć... niechętny, aby zwiększyć zamówienia. Z upływem czasu ". " Skąd mam wiedzieć, że nie pracujesz dla Bractwa? " 352

" Gdyby tak było, wciągnąłbym cię w zasadzkę w tej chwili. " Wskazał na torby u stóp zabójcy. " Ponadto, jako gest dobrej woli oraz w uznaniu za twoje straty, podaruje ci trzy tysiące dolarów w tej dostawie. Jeden tysiak za każdego z twoich, że tak powiem, błędnych interpretacji z ostatniej nocy. " Brwi reduktora podskoczyły. W ciszy, która nastąpiła, wiatr wiał wiatr wokół nich wszystkich, płaszcze łopotały, kołnierzyk od koszulki reduktora powiewał. Assail był zadowolony z czekania na reakcję. W tym wypadku miała nastąpić jedna z dwóch odpowiedzi: Tak, w tym przypadku Ehric zamierza rzucić mu opakowanie. Nie, w tym czasie wszyscy troje otworzą ogień do skurwiela, unieszkodliwią go i pchną z powrotem do Omegi. Obie wersje były dla niego do przyjęcia. Ale wybierze pierwszą z wymienionych. Mieli pieniądze do zarobienia. Dla obu stron. *** Sola utrzymywała dystans od kwartetu mężczyzn, który zebrał się pod mostem: zwlekając na poboczu, użyła lornetki aby skupić się na spotkaniu. Pan Tajemniczy mężczyzna, znany jako Wielki Houdini, przybył z dwójką ogromnych ochroniarzy, którzy byli lustrzanym odbiciem samych siebie. Z pozoru wydawało się, że brali udział w spotkaniu, a to nie było zaskoczeniem – i mogła odgadnąć, jakie tematy omawiali. Rzeczywiście, bliźniak stojący z lewej strony podszedł i dał paczkę wielkości pudełka na lunch dla dziecka człowiekowi, który był sam. Kiedy czekał na ofertę, była zrelaksowana, wiedziała, że bierze swoje życie w swoje ręce w tej sytuacji -‐ i wcale nie dlatego, że znajdowała się pod mostem po zmroku. Biorąc pod uwagę starcie z tym człowiekiem, które miała w nocy, było bardzo wątpliwe, że zamierza docenić fakt że siedzi mu na ogonie, obserwuje go tutaj, i robi za trzecią stronę, posiadającą świadectwo jego nielegalnego działania. Ale spędziła większość ostatnich dwudziestu czterech godzin myśląc o nim -‐ coraz bardziej się wkurzając. To był cholernie wolny 353

kraj, a jeśli chce być tutaj na terenie własności publicznej, mogła to robić. Chciał prywatności? To powinien zająć się biznesem w innym miejscu niż w cholernie publicznym. Gdy jej temperament wzrósł, zacisnęła zęby i... wiedziała, że to był jej najgorszy defekt w czasie pracy. Całe swoje życie, robiła wszystko to czego zakazano jej robić. Oczywiście, gdy to wykluczało rzeczy, takie jak, nie, nie można zjeść ciastka przed obiadem, lub, nie, nie można wziąć samochodu, jesteś uziemiona, albo... Nie, nie powinnaś iść zobaczyć się ze swoim ojcem w więzieniu... ich konsekwencje były bardzo różne od tego co się działo w dole przed nią. Nie, nie możesz wrócić do tego domu. Nie, nie możesz na mnie patrzeć już nigdy więcej. Taa, nieważne, grube ryby. Miała zamiar decydować, kiedy ma dość, wielkie dzięki. I w tej chwili? Nie miała dość. Poza tym, to był inny kąt jej uporu: nie lubiła tracić pewności siebie, a właśnie to stało się ostatniej nocy. Odwlekała konfrontację z tym człowiekiem, powodem czego mógł być strach, ale nie chciała żyć w ten sposób. Od tamtej tragedii, która zdarzyła się, och tak dawno temu, kiedy wszystko uległo zmianie na zawsze, postanowiła – bardziej sobie obiecała, że nigdy znowu nie będzie się niczego bała. Ani bólu. Ani śmierci. Ani nieznanego. I na pewno nie człowieka. Sola napięła się i skupiła, robiąc zbliżenie na jego twarzy. Dzięki blaskowi miasta, który był wystarczający dla niej, aby prawidłowo widzieć, i tak, to było tak, jakby sobie przypomniała. Boże, jego włosy były tak cholernie czarne, jakby je sobie farbował. A jego oczy -‐ zwężone, agresywne. Jego wyraz twarzy, tak wyniosły i pełen kontroli. Szczerze mówiąc, wyglądał zbyt elegancko, aby być tym, czym był. Chociaż z drugiej strony, może chciał się odciąć od stylu ubierania się Benloise, jak handlarz narkotyków. Wkrótce potem obie strony poszły w swoje strony: samotny człowiek odwrócił się i ruszył w stronę z której nadszedł, z kolekcją ledwo wypełnionych worków na śmieci przewieszoną przez ramię; pozostałych 354

trzech przeszło przez chodnik, wracając do Range Rovera. Sola pobiegła z powrotem do jej wynajętego samochodu, jej ciemne body i maska narciarska pomagały jej wtopić się w cień. Siadając za kierownicą Forda, zanurkowała w dół znikając z oczu i używając lusterka aby monitorować jedyną drogę, która prowadziła pod mostem. Tylko wyjazd z drogi był zdatny do jazdy. Chyba, że człowiek był gotów zaryzykować zatrzymaniem przez Policję z Caldwell za jazdę niezgodnie do kierunku jazdy. Chwilę później, Range Rover ją wyminął. Po tym jak pozwoliła mu uzyskać nieznaczną przewagę, wcisnęła gaz i zajęła bezpieczną pozycję z tyłu. Kiedy Benloise dał jej to zadanie, powiadomił ją o marce i modelu SUVa należącego do człowieka, uzupełniając to adresem w Hudson. Ale nie podał jego nazwiska. Wszystkim co miała była ta rzeczywista nieruchomość oraz jej powiernik. Kiedy śledziła tą trójkę, zapamiętała numery rejestracyjne. Jeden z jej przyjaciół pracujący w Policji może będzie w stanie jej z tym pomóc; aczkolwiek, zważywszy, że dom był własnością osoby prawnej, przypuszczała, że zrobił to samo z samochodami. Nieważne. Była jedna rzecz której była pewna. Wszędzie tam, gdzie on dalej pojedzie, też zamierzała się tam znaleźć. Tłumaczyła:magdalena.bojka1

355

CZTERDZIEŚCI-SZEŚĆ Krzyknęła porażająco poprzez sypialnię, głośno, przenikliwie, niespodziewanie. Kiedy krzyk rozbrzmiewał w jej głowie, Layla nie od razu zorientowała się kto ją tym wrzaskiem obudził. Co się.. Spoglądając w dół, widziała, że siedzi wyprostowana, prześcieradła zmiażdżone w jej ręce, jej serce biło mono, a jej klatka unosiła się szybko. Rozglądając się dookoła, odkryła, że ma otwarte usta… Zamykając szczękę, wiedziała, że to ona musiała wydać ten dźwięk. Nie było nikogo innego w pokoju. A drzwi były zamknięte. Podnosząc ręce, skręciła nadgarstki obracając dłoń jej górą, a później dołem. Oświetlenie w pokoju, jak to było, nie wydobywało się już z jej ciała. To było światło z łazienki. Szarpiąc się na bok zajrzała za krawędź łóżka. Panikha nie leżała już na stercie. Samica musiała wyjść, albo została przeprowadzona? Jej pierwszą myślą była to by iść poszukać siostry Vhrednego, po prostu podskoczyć i zacząć szukać. Mimo, że nie zrozumiała dokładnie, co zaszło między nimi, nie było wątpliwości, że drogo to kosztowało wojowniczkę. Ale Layla powstrzymała się, gdy ‘martwienie się o własne dobro’ przejęło obowiązki: jej świadomość zmieniła się z zewnętrznej w wewnętrzną, jej umysł zanurzył się w jej ciele, odszukując i spodziewając się znaleźć skurcze, uczucie ciepła podchodzące w górę między nogami, dziwne bóle jeżdżące po kościach. Nic. W pokoju zaległa cisza, wszyscy którzy w nim byli ucichli, również jej wnętrze, jej narządy nie wykazywały symptomów. Ściągając nakrycie z siebie, przesunęła swoje nogi poza krawędź wysokiego materaca. Podświadomie, zebrała siły na okropne uczucie krwi spływającej z jej macicy. Kiedy nie stało się nic, zastanawiała się, czy poronienie nie dopełniło się. Ale czy Aghres nie mówił, że to stanie się w

356

przyszłym tygodniu? Zebrała odwagę by wstać. Nawet gdy zakładała, że to niedorzeczne. Nadal nic. Layla powoli poszła do łazienki, spodziewając się w każdej chwili powrotu ataku objawów, które zwalą ją na kolana. Czekała na ostry ból, na powrót rytmicznych skurczów, na to by ten proces znów zdominował jej ciało i umysł. Nie wiem, czy to zadziała, ale jeśli jesteś gotowa, zrobię co będę mogła... Layla prawie zerwała swoją odzież, zrzucając to co ją okrywało w szaleńczym pędzie. A następnie była na toalecie. Żadnego krwawienia. Żadnych skurczów. Połowa jej wpadła w tak głęboki smutek, że bała się, że nie było jego końca – w jakiś dziwny sposób, w trakcie procesu poronienia, czuła się tak, jakby miała jakiś rodzaj połączenia z jej młodym. A jeśli to był koniec? Wówczas śmierć byłaby kompletna— nawet jeśli logicznie myśląc, wiedziała, że nie żyło albo nie było zdolne do przeżycia; W innym wypadku, ciąża nie skończyłaby tego. W jej drugą połowę uderzyła wyraźna nadzieja. Co jeśli... Wzięła prysznic szybko, mimo, że tak naprawdę nie wiedziała, dlaczego tak pędzi, lub gdzie mogłaby pójść. Spojrzała w dół na swój brzuch, i przejechała namydlonymi rękami po gładkim i płaskim odcinku skóry. -‐ Proszę... wszystko czego chcesz... bierz wszystko czego chcesz... daj mi to życie wewnątrz mnie, i możesz zabrać wszystko inne... Mówiła do Pani Kronik, oczywiście – tylko że Matka Rasy już nie słuchała. -‐ Daj mi moje młode... pozwól mi je zatrzymać... proszę... Desperacja, którą czuła była prawie tak zła jak fizyczne dolegliwości, potknęła się wychodząc z pod prysznica, wytarła się z grubsza rzucając ręcznik na czyste coś tam czego nazwy nie pamiętała.

357

Z tego co widziała w telewizji, ludzkie kobiety miały testy, które mogły robić sobie same, patyczki, i to coś najwyraźniej zostało zaprojektowane w celu poinformowania ich o tajemnicach prokreacyjnych organizmu. Wampiry nie miały niczego podobnego-‐przynajmniej, niczego czego była świadoma. Ale samce wiedzieli. Zawsze wiedzieli. Wypadła z pokoju, pospieszyła w kierunku holu rzeźb, modląc się, by wpaść na kogoś, kogokolwiek – oprócz Khilla. Nie, nie chciała by był tym, który miałby zorientować się czy cud się wydarzył... czy nic się nie zmieniło. To byłoby zbyt okrutne. Pierwszymi drzwiami, do których podeszła były drzwi Blaylocka i zapukała w nie po chwili wahania. Blay wiedział o całej tej sytuacji od początku. I w głębi, był bardzo dobrym samcem, silnym, dobrym samcem. Gdy nie było odpowiedzi, zaklęła i odwróciła się. Nie sprawdzała czasu, ale biorąc pod uwagę, że okiennice były podniesione, i nie było czuć zapachu kolacji serwowanej na dole, był prawdopodobnie środek nocy. Nie było wątpliwości, że poszedł walczyć... -‐Layla? Wzdrygnęła się. Blay opierał się o ościeżnicę w drzwiach swojego pokoju, jego twarz wyrażała zaskoczenie. -‐ Przepraszam... – kiedy jej głos się załamał, musiała go oczyścić. – Ja... Ja... -‐ Wszystko w porządku? Czy – hej, spokojnie.. Chodź, posadzimy cię. Kiedy pojawiło się coś na czym usiadła, uświadomiła sobie, że usadowił ją na złotolistnej ławce tuż za swoim pokojem. Uklęknął przed nią i wziął ją za ręce. -‐ Mam zawołać Khilla do ciebie? Sądzę, że jest... -‐ Powiedz mi czy nadal jestem w ciąży. – Gdy jego oczy otworzyły się szeroko, ścisnęła jego dłonie. -‐ Muszę to wiedzieć. Coś... – nie była pewna, czy Panikha chciała by mówiła o tym co się stało między nimi dwiema -‐ Po prostu muszę wiedzieć czy to koniec czy nie. Mógłbyś... proszę, muszę wiedzieć.. Gdy zaczęła bełkotać, położył dłoń na jej ramieniu i pogłaskał je. 358

-‐ Uspokój się. Weź głęboki oddech... dalej, oddychaj ze mną. Tak jest...okej... Robiła co mogła, koncentrując się na stałym, głębokim tonie jego głosu. -‐ Zadzwonię do doktor Jane, dobrze? – Kiedy zaczęła się sprzeciwiać, potrząsnął stanowczo głową. – Zostań tutaj. Obiecaj mi, że nigdzie nie pójdziesz. Tylko pójdę po telefon. Zostań tutaj. Z jakiegoś powodu zaczęła szczękać zębami. I nie działo się to z zimna. Chwilę później, wojownik wrócił i znów uklęknął. Miał telefon przy uchu i rozmawiał przez niego. -‐ Okej Jane, zaraz tu będzie – powiedział i odłożył tę rzecz – zamierzam tu z tobą posiedzieć. -‐ Ale możesz powiedzieć, prawda? Możesz, możesz to wyczuć.. -‐ Ciii… -‐ Przepraszam – odwróciła twarz opuszczając ją nisko. – Nie miałam zamiaru cię w to wciągać. Po prostu… Przepraszam. -‐ Wszystko w porządku. Tym się nie martw. Poczekajmy na doktor Jane. Hej, Layla, spójrz na mnie. Spójrz na mnie. Kiedy w końcu zajrzała w jego błękitne oczy, uderzyła ją jego dobroć. Zwłaszcza, że samiec uśmiechał się lekko. -‐ Cieszę się, że do mnie przyszłaś – powiedział – Cokolwiek się dzieje, zajmiemy się tym. Wpatrując się w tę silną, przystojną twarz, czując tę pewność, którą jej tak hojnie oferował, czując, że wojownik jest przyzwoity do szpiku kości, pomyślała o Khillu. -‐ Teraz już wiem dlaczego on jest w tobie zakochany – wypaliła. Blay zrobił się biały, cały kolor zszedł z jego policzków. -‐ Co… Ty powiedziałaś...? -‐ Jestem – zawołała doktor Jane z dołu – Już jestem! Kiedy lekarka biegła do nich, Layla zamknęła oczy. Cholera. Co jej się właśnie wymsknęło z ust. *** 359

W śródmieściu, w magazynie Xcor spędził cały dzień, lider Bandy Drani, wreszcie wyłonił się w zimną ciemność nocy. Miał swoją broń przy ciele i telefon w ręce. Co chwilę, podczas długich godzin dziennych, miał poczucie, że czegoś zapomniał, w końcu przypomniał sobie, że nie powiedział swoim żołnierzom o tym, że mają zwinąć obóz i podać lokalizację nowego. Co tłumaczyło dlaczego nikt się nie pojawił zanim wzeszło słońce. Ich nowe legowisko nie było w centrum miasta. I po dalszych rozważaniach, była to pomyłka z jego strony, by próbować ustanowić siedzibę w tej części miasta, nawet jeśli to miejsce jawiło się jako opuszczone: Zbyt duże ryzyko odkrycia, komplikacji lub okoliczności kompromitujących. Jak się nauczył noc wcześniej dzięki wizycie Cienia. Zamykając na chwilę oczy, pomyślał, że to dziwne, jak wydarzenia mogą kaskadowo odejść tak daleko od pierwotnych intencji. Zastanawiał się, że gdyby Cień się nie wtrącił, to czy kiedykolwiek wytropiłby swoją Wybrankę. I gdyby nie poszedł za nią do kliniki, nie dowiedziałby się, że ma mieć młode... lub nie dokonałby odkrycia na temat Bractwa. Rzucając się w szybki wiatr, zmaterializował się na dachu najwyższego wieżowca w mieście. Podmuchy były występne na tak dużej wysokości, biczowały go po całej długości płaszcza i wokół jego ciała, kosę w kaburze trzymał na plecach. Jego włosy, które były coraz dłuższe i splątane utrudniały mu widzenie, zasłaniając widok na miasto rozciągający się pod jego stopami. Obrócił się w kierunku góry Króla, która rosła daleko na horyzoncie. -‐ Myśleliśmy, że nie żyjesz. Xcor obrócił się w swoich bojowych butach, wiatr przyklejał mu włosy do twarzy. Dholor i reszta stali w półokręgu wokół niego. -‐Niestety, żyję i oddycham.-‐ oprócz tego, że w rzeczywistości czuł się martwy. -‐ Jak się sprawdzają nowe miejsca noclegowe? -‐ Gdzie byłeś? – przerwał mu Dholor. -‐ Gdzieś indziej -‐ Ponieważ mrugnął, przypomniał sobie przeszukiwanie tego dziwnego, mglistego krajobrazu, chodząc w koło podnóża góry. -‐ Nowe noclegi – co z nimi? -‐ Dobrze – mruknął Dholor – Mogę zamienić z tobą słowo? 360

Xcor uniósł brew. -‐ W istocie, wydajesz się pełen niepokoju. Ich dwóch poszło na stronę, zostawiając innych na wietrze — i przypadkowo, zdarzyło mu się zwrócić twarz w kierunku Bractwa. -‐ Nie możesz tak robić – powiedział Dholor przekrzykując głośne zimowe podmuchy – Nie możesz znowu znikać na cały dzień. -‐ Nie w czasie tych politycznych —sądziliśmy że zostałeś zabity, lub gorzej, złapany. Był czas, kiedy Xcor odpowiedziałby na naganę ostrą reprymendą lub czymś znacznie bardziej fizycznym. Ale jego żołnierz miał rację. Było inaczej między nimi, odkąd wysłał Dholora w brzuch bestii, zaczął czuć wzajemne połączenie z tym mężczyzną. -‐ Zapewniam cię, że to nie było moim zamiarem -‐ Więc co się stało? Gdzie byłeś? W tym momencie Xcor zobaczył przed sobą rozdroże. Jedna droga zabrałaby go i jego żołnierzy do Bractwa, do krwawego konfliktu, który mógłby zmienić ich życie na zawsze, na dobre lub na złe. Druga? Pomyślał o jego Wybrance podtrzymywanej przez tych dwóch wojowników, jak ostrożnie się z nią obchodzili, jak z kryształem. Którą wybierze… -‐ Byłem w magazynie – usłyszał po chwili swój głos – Spędziłem cały dzień w magazynie. Wróciłem tam roztargniony, i było już za późno, aby przenieść się gdzieindziej. Spędziłem godziny dzienne pod podłogą, a mój telefon nie miał zasięgu. Przybyłem tu, jak tylko opuściłem budynek... Dholor zmarszczył brwi. -‐ Jest już grubo po zachodzie słońca. -‐ Straciłem poczucie czasu. To były wszystkie informacje, które był skłonny dać. Nie więcej. I jego żołnierz musiał wyczuć, tę granicę, bo chociaż czoło Dholora nadal było mocno zmarszczone, nie ciągnął dalej tematu. -‐ Wymagam tylko krótkiego liczenia i możemy ruszać szukać naszych wrogów – zadeklarował Xcor. 361

Wyjął swój telefon, nie mógł odczytać nic z ekranu ale potrafił sprawdzić swoje wiadomości głosowe. Było kilka nieodebranych-‐od Dholora i najprawdopodobniej reszty. A następnie była wiadomość od kogoś, kogo spodziewał się usłyszeć. -‐ To ja – przedstawił się Elan, syn Larexa. Potem była pauza, jakby w jego głowie, pojawiły się fanfary. -‐ Rada spotyka się jutro o północy. Pomyślałem, że powinieneś to wiedzieć. Lokalizacja to posiadłość tutaj w mieście, której właściciele niedawno wrócili z kryjówki. Mordh był dość natarczywy w odniesieniu do harmonogramu, więc mogę się tylko domyślać, że nasz sprawiedliwy Princeps niesie wiadomość od króla. Będę trzymać cię w pełni poinformowanym o tym, co się okaże, ale nie spodziewam się ciebie tam spotkać. Bądź zdrów, mój sprzymierzeńcu. Gdy się rozłączył, Xcor obnażył kły, a wzrost agresji w nim sprawił, że poczuł się dobrze – na powrót normalnie. Jak ten mały bezpłodny arystokrata śmie mu mówić co ma robić. -‐ Rada spotyka się jutro w nocy. –powiedział gdy schował telefon. -‐ Gdzie? Kiedy?-‐ zapytał Dholor. Xcor spojrzał przez miasto w kierunku góry. Potem odwrócił się tyłem do tego punktu odniesienia. -‐ Dobry Elan ustalił, że nie powinno nas tam być. Nie zdaje sobie sprawy, że wybór należy do mnie. Nie do niego. Po co ukrywałby tak ważną informację, jaką był adres żeby trzymać go z dala, jeśli nie było by to jego intencją? -‐ Dość rozmów. – Przeszedł zwołać żołnierzy -‐ Chodźmy zejść na ulice i zaangażować się tak jak robią to wojownicy. Między jego łopatkami, jego kosa zaczęła mówić do niego po raz kolejny, głos chętny i czysty w jego umyśle, jej żądne krwi słowa jak błaganie kochanki. Jej milczenie było dziwnie niepokojące. Z niemałą ulgą zdematerializował się z wyżyn wieżowca, żelazo nauczyło każdą jego cząsteczkę do sprzęgania się na polu41. Na tak wiele sposobów, że przez wcześniejsze dwadzieścia cztery godziny czuł się tak, jakby był kimś innym. 41

wiem, durno. ale tak jest. jak coś to poproście L. sona elegancko przetłumaczy wam ten fragment. 362

Teraz jednak wrócił do starego ‘ja’. Gotowy by zabijać. Tłumaczenie: Nuffanillia

363

CZTERDZIEŚCI-SIEDEM Khill był na jedenastym kilometrze dwudziestokilometrowej trasy na bieżni, kiedy drzwi centrum treningowego otworzyły się. W chwili, gdy zobaczył kto to był, zeskoczył z bieżni obok poręczy i walnął w przycisk stop: Blay stał w progu strzelając oczami wokół, miał wkurw na twarzy – i nie dlatego, że ktoś go uderzył czy coś. „Co się stało?” domagał się Khill. Blay przeczesał dłonią swoje rude włosy. „Ach, Layla jest na dole w klinice.” „Cholera.” Podskoczył i uderzył do drzwi. „Co jest nie tak?” „Nie, nie, nic. Ona jest po prostu na badaniu. To wszystko.” Facet przesunął się robiąc przejście. „Pomyślałem, że chcesz wiedzieć.” Khill zmarszczył brwi stając w miejscu. Kiedy przyjrzał się wyrazowi twarzy drugiego samca, doszedł do wniosku, że coś go niepokoi: Blay coś ukrywał. Trudno było stwierdzić w jaki sposób się zorientował, ale gdy przyjaźnisz się w kimś od dzieciństwa, uczysz się czytać między wierszami. „Dobrze się czujesz?” zapytał faceta. Blay wskazał w kierunku kliniki. „Tak. Pewnie. Ona jest teraz w gabinecie lekarskim.” Jasne, temat wyraźnie został zamknięty. Cokolwiek to było. Rwąc się do akcji, Khill pobiegł w dół korytarzem, niemal wyważając zamknięte drzwi. W ostatniej chwili jednak, poczucie przyzwoitości zatrzymało go. Jakiekolwiek badanie ciężarnej kobiety łączyło się udziałem bardzo prywatnego miejsca – i nawet biorąc pod uwagę, to że uprawiali z Laylą seks, na pewno nie byli ze sobą tak blisko. Zapukał. „Layla? Jesteś tam?” Po chwili przerwy otworzyła dr Jane. „Witam, wejdź. Cieszę się, że Blay cię znalazł.” Twarz lekarki niczego nie wyrażała – to czyniło go psychotycznym. Ogólnie rzecz biorąc, kiedy lekarze byli profesjonalnie mili, zazwyczaj nie mieli dobrych wiadomości.

364

Spoglądając poza samicę Vhrednego, skupił się na Layli – ale Blay go przytrzymał chwytając gościa za ramię. „Możesz zostać?” wymamrotał Khill kącikiem ust. Blay wydawał się zaskoczony, ale zastosował się do prośby, pozwalając aby drzwi za nim się zamknęły. „Co się dzieje?” domagał się Khill. Szybkie sprawdzenie: oczy Layli szeroko otwarte, wzrok trochę dziki, trzęsące się dłonie, rozgarnięte rozpuszczone, splątane włosy. „Zaszła zmiana” powiedziała z wahaniem dr Jane. Pauza. Khill niemal krzyczał. „Dobra, słuchajcie ludzie -‐ jeśli ktoś nie powie mi co się kurwa dzieje, stracę swój przeklęty rozum na środku tego pokoju.” „Jestem w ciąży” wyskoczyła Layla. I co to za zmiana? Zastanawiał się, gdy w jego głowie zaczęło huczeć. „Wydaje się, że jej poronienie się zatrzymało” powiedziała Jane. „I wciąż spodziewa się młodego.” Khill zamrugał oczami. Potem potrząsnął głową – ale nie w tył i z powrotem, tylko jak ktoś, kto chciał strząsnąć śniegową kulę. „Nie łapię.” Dr Jane usiadła na stołku na kółkach i otworzyła wykres na swoich kolanach. „Zrobiłam jej testy krwi. Wyniki wskazują na hormony ciążowe.” „Niedobrze mi” wcięła się Layla. „Teraz.” Wszyscy popędzili do biednej samicy, ale Blay był tym bystrym. Zabrał ze sobą kosz na śmieci i to było to czego Wybranka użyła. Kiedy Layla wymiotowała, Khill przytrzymywał jej włosy i czuł się nieco oszołomiony. „Z nią nie jest w porządku” powiedział lekarce. Dr Jane napotkała jego wzrok ponad głową Layli. „To jest normalny objaw w czasie ciąży. Dla wampirzyc również, najwyraźniej.” „Ale ona krwawi.” „Już nie. I zrobiłam USG. Mogę zobaczyć woreczek ciążowy. Ona nadal jest w ciąży.” „O, cholera!” krzyknął Blay.

365

Przez ułamek sekundy Khill nie mógł zrozumieć, dlaczego facet klnie. I wtedy uświadomił sobie … ach, sufit zamienił się miejscami ze ścianą. Nie, czekaj. To on się przemieszczał – mdlał. Ostatnią jego świadomą myślą było, że Blay jest w porządku kiedy go złapał, gdy padał jak drzewo w lesie. *** W kontekście języka angielskiego były o wiele ważniejsze słowa niż ‘w’. Były tam fantazyjne słowa, historyczne słowa, słowa, które oznaczały życie lub śmierć. Były bardzo długie, wykręcające język, wymagające sortowania przed wymówieniem i zasadnicze, niosące misję, decydujące o rozpoczęciu lub zakończeniu wojny… i nawet poetycko bezsensowne, brzmiące jak symfonia kiedy opuszczały usta. Ogólnie rzecz biorąc ‘w’ nie grało z dużymi chłopcami. Tak naprawdę, nie było zbyt wiele takich określeń, a w jego życiu zawodowym nie było nic istotnego, z wyjątkiem łączników, jakichś kanałów dla ciężkich popychaczy w każdym wypowiadanym zdaniu. Był jednak, jeden kontekst, w którym ta skromna, jednoliterowa, jednosylabowa sprawa była BFD (Big Fucking Deal wielką pierdoloną sprawą). Miłość. Różnica pomiędzy „kochać” kogoś, a być „w kimś rozmiłowanym”, była jak krawężnik w stosunku do Wielkiego Kanionu. Jak główka od szpilki w porównaniu do całego Środkowego Zachodu. Jak wydech do huraganu. Teraz ja wiem, dlaczego on… Gdy Blay siedział na podłodze w gabinecie lekarskim z luźnym, bezwładnym ciałem Khilla na swoich kolanach, wiedział, że nie zapomni do końca swojego życia tego, co Layla powiedziała dalej. Czy to było kocha cię? W tym przypadku, tak, wiedział, że facet kochał go jak przyjaciela przez całe dziesięciolecia. I to niczego nie zmieniało. Albo było to z dodatkiem ‘w’.

366

W takim wypadku, rozważał wziąć ołowianego Khilla i mieć trochę TEGO na płytkach. „Jak się miewa mój kolejny pacjent?” „Oddycha” odpowiedział Blay. „Dojdzie do siebie.” Miejmy nadzieję, pomyślał Blay skupiając wzrok na twarzy Khilla – te znajome cechy, mimo iż był zamroczony, mógł jakoś odpowiedzieć na pytanie tak czy inaczej. Wybranka nie mogła powiedzieć przypadkowo: „w tobie zakochany”. Nie, tak nie mogło być. Po prostu nie mógł, po dwóch wielkich maratonach seksu, przypisywać komuś jakichś słów. „Jesteś pewna, że to jest w porządku?” usłyszał jak Layla mówi do dr Jane. „Wymioty? Według tego co powiedziała mi wcześniej Ehlena, to z całą pewnością objawy udanej ciąży. W rzeczywistości to może być znak, że wszystko przebiega prawidłowo. To hormony.” „I nie będę musiała wracać do Aghresa, nie?” „Cóż, Ehlena wraca dzisiaj w nocy z wizyty u Ojca. Musimy się dowiedzieć jak ona to widzi -‐ i wtedy zobaczymy gdzie będziesz. Nie będę kłamać … Myślę, że to cud.” „Zgadzam się.” Podczas gdy kobiety rozmawiały, Blay wpatrywał się w zamknięte powieki Khilla. To był cud, prawda. Wprost, jak na zawołanie, facet oprzytomniał, grube, ciemne rzęsy zamrugały, zupełnie jakby chciały zdecydować jak poważna była utrata świadomości. „Layla!” krzyknął zrywając się do pionu. Blay odepchnął się do tyłu, przepuszczając gościa. Czując się trochę głupio. Zwłaszcza, że Khill wstał i podszedł prosto do samicy. Blay został tam gdzie był, siedząc tyłem do zamkniętych szafek pod zlewozmywakiem z rękami wspartymi na udach. Nawet, jeśli to go rozrywało na kawałki, nic nie mógł na to poradzić, ale patrzył na nich razem. Dłonie

367

Khilla, w których zazwyczaj trzymał sztylety, niewiarygodnie delikatnie odsuwały blond włosy Layli od jej twarzy. Mówił coś do niej, miękko i uspakajająco. Zanim Blay się zorientował, był na zewnątrz w korytarzu, idąc gdzieś, idąc nigdzie. Tak trudno było przyjąć współczucie od Khilla … było wręcz niemożliwe być świadkiem, gdy dawał to komuś innemu – nawet jeśli ten ktoś bardziej na to zasługiwał. Myśl, że Layla dostawała, będąc w potrzebie, dokładnie to, co on miał przez ostatnie dwa dni, powodowała ból w klatce piersiowej – ale co było gorsze? Okazało się, że z nią, pneumatyka służyła celom biologicznym. Ona była w ciąży – i dzięki temu co zrobiła Panikha, miał przeczucie, że tak pozostanie. Ogólnie rzecz biorąc, dobrze zrobił udając się do siostry Vredhnego, dzień wcześniej. Zakładając, że to było przyczyną zdumiewającego zwrotu. Ale wciąż, jednak, czuł, że to nie miało sensu… „Wszystko z tobą w porządku?” Zatrzymał się natychmiast, głos Khilla zszokował go. Domyślał się, że facet został z Wybranką. Zbierając siły, wepchnął ręce do kieszeni i wziął głęboki oddech, obracając się dookoła. „Tak, w porządku. Po prostu domyśliłem, że wy dwoje chcecie trochę prywatności.” „Dzięki za odszukanie mnie.” Samiec uniósł dłonie. „Nie wiem, co tam się stało.” „Ulga.” „Tak przypuszczam.” To była kłopotliwa chwila. I znowu, oni obaj się w tym specjalizowali, nieprawdaż. „Słuchaj, wracam do domu.” Blay przyfastrygował do tego uśmiech i miał nadzieję, że gość to kupił. „Dobrze jest mieć wolną noc.” „O, tak. Saxton pewnie na ciebie czeka.” Blay otworzył usta, ale wtedy złapał „dlaczego”, które chciało wypłynąć spomiędzy jego ust.

368

„Tak, czeka. Dbaj o swoją dziewczynę. Zobaczymy się na ostatnim posiłku, może.” Kiedy przekroczył pochylony wejście do biura, wiedział że był tchórzem ukrywając się za nieistniejącym związkiem. Ale kiedy się skaleczysz, potrzebujesz plastra. Chryste, nic dziwnego że Saxton z nim zerwał. Jakie to kurwa romantyczne. Tłumaczenie: SarahRockwell

369

CZTERDZIEŚCI-OSIEM Gdy Assail wjechał przez wielkie wrota posiadłości w zamożnej części Caldwell był zirytowany. Wyczerpany. Na krawędzi. I nie tylko dlatego, że brał kokainę regularnie i nie karmił się. Domek był na lewo, zaparkował Range Rovera poniżej kratki pierwszego radosnego okienka. Wolałby się zdematerializować tutaj – to o wiele mniej skomplikowane. Ale po tym jak wyrzucił bliźniaków przy Goth klubie, Żelazna Maska, miał już fakt przed oczami, że gdy nie będzie się karmić, nie będzie w stanie iść dalej. Nienawidził tego. To nie chodziło o to, że myślał o pieniądzach, że to kosztuje. To było więcej, niż to że nie był szczególnie zainteresowany tą kobietą -‐ i że nie doceniał jej prób, by to zmienić. Otwierając szeroko drzwi, wyszedł, a zimne powietrze uderzyło go w twarz wlewając w niego trochę świadomości, i uprzytomniając, jak ociężały był. W tej samej chwili, samochód przejechał na ulicy, jakiś lokalny sedan. A następnie osobliwe drzwi domku zostały otwarte. Kły Assaila zaczęły mrowieć, gdy jego zmysły zrejestrowały kobietę. Ubrana w coś czarnego i seksowną bieliznę, była gotowa dla niego, mocny zapach jej podniecenia oznakował powietrze, chociaż to nie był powód jego żądzy. To były jej żyły, nic więcej, nic mniej... Assail zmarszczył brwi i spojrzał poza domek, do lasu, który okalał majątek. Przez szkielety drzew, tylne światła samochodu, który właśnie przejechał świeciły czerwienią. Wtedy ktokolwiek to był, zawrócił pojazd wokół, przednie reflektory kołysały się -‐ następnie zgasły. Assail natychmiast poszedł po broń. " Idź do środka. Nie jesteśmy sami." Kobieta natychmiast zabrała tyłek i zniknęła w domku, zamykając z hukiem drzwi. Dematerializacja do lasu byłaby najlepszym ruchem, ale oczywiście, był cholernie spragniony, -‐

370

Nagle wiatr zmienił kierunek i zawiał na niego, a jego nozdrza węszyły. Assail warknął cicho -‐ nie jako ostrzeżenie. Bardziej jak rodzaj powitania. Jakby mógł zapomnieć, tą wyjątkową kombinację feromonów. Jego mała włamywaczka wzięła odwet na niego, robiąc mu to, co on zrobił z nią poprzedniej nocy. Jak długo była na jego tropie? Zastanawiał się, fala respektu przeszyła jego klatkę piersiową, w tym samym czasie wzrosła też jego frustracja. Nie podobała mu się myśl, że może widziała go pod mostem. Znając ją, nie mógł tego wykluczyć. Widok długiego, powolnego oddechu, jaki złapał, oznaczał, że jest sama. Zbiera informacje? Dla kogo? Assail obrócił się wokół i wracając do domku uśmiechnął się ponuro. Nie ulega wątpliwości, że kiedy będzie w środku ona się zbliży... ale będąc z dala od niego nie ofiaruje jej tego show. Zapukał raz, i kobieta otworzyła ponownie. " Wszystko w porządku? " Zapytała. Jego oczy błądziły po jej twarzy, a następnie zatrzymał się na jej włosach. Były ciemne. Ciężkie. Całkiem jak jego małej włamywaczki. " Tak. To tylko człowiek mający kłopoty z samochodem. " " Więc nie ma się czym martwić? " " Nie. " Gdy ulga złagodziła napięcie jej twarzy, zamknął drzwi i uruchomił blokadę. " Cieszę się, że wróciłeś do mnie jeszcze raz, " powiedziała kobieta, pozwalając koronkowej połówce swojej satynowej szaty opaść na boki. Dziś wieczorem miała na sobie czarny peniuar, który pchnął jej piersi wysoko, a wycięcie talii wyglądało tak, że mógłby objąć ją tylko jedną dłonią. Pachniała przesadnie: zbyt dużo kremu do rąk, balsamu do ciała, szamponu, odżywki i perfum naznaczających jej ciało. Naprawdę wolałby, żeby się tak nie wysilała. Assail szybko rzucił okiem, sprawdzając położenie wszystkich okien. Oczywiście, żadne z nich nie zmieniło miejsca: Były dwa wąskie po obu 371

stronach kominka. Obszar trzech tafli szkła nad zlewem. I jeszcze, wygięta część na lewo, która była powyżej wbudowanego siedzenia z wezgłowiem i haftowanymi poduszkami. Jego włamywaczka wybierze okno na prawo od kominka. Nie było tam blasku z latarni na drzwiach, ale było osłonięte wymurówką. " Czy jesteś gotowy na mnie? " mruczała kobieta. Assail włożył rękę do wnętrza kurtki. Tysiąc dolarów w gotówce było złożone tak, że dziesięć stu dolarowych banknotów utworzyły cienkie folio42. Przesuwając się, przywarł plecami do okna przy kominku. Z jakiegoś powodu nie chciał, żeby jego włamywaczka, widziała jak dokonuje płatności. Jednakże reszty tego, co ma się tutaj wydarzyć, bardzo chciał, żeby była świadkiem. " Proszę ". Gdy kobieta wzięła pieniądze, nie chciał, by je liczyła. I nie liczyła. " Dziękuję. " Cofnęła się i umieściła banknoty w czerwonym ceramicznym dzbanie. " Zaczynamy? " " Tak. Oczywiście. " Assail zblokował ją i przejął kontrolę, wziął twarz samicy między dłonie, przechylił jej głowę do tyłu, i całował mocno. W odpowiedzi, jęknęła, jakby to była nieoczekiwana zaliczka, nie tylko mile widziana, ale i niespodziewana. Był zadowolony, że jej się podobało. Ale nie o jej przyjemność chodziło. Przesuwając ją dookoła, wziął ją na kanapę, która zajmowała przeciwległą ścianę w małym domku, przesuwając ją swoim ciałem, z wykorzystaniem swojej siły, położył ją z głową w kierunku kominka. Gdy leżała, rozrzuciła ręce na bok, ugniatał jej piersi w górę, aż naprężyły się w satynowych miseczkach, którymi były objęte. Assail obrabiał ją w pełni ubrany, w płaszczu, z kolanem między jej kolanami, jedną ręką ściągając w dół i wyszarpując, sięgający podłogi peniuar-‐ " Nie, nie, " powiedział, gdy podniosła swoje ręce na jego szyję. "Chcę cię widzieć. " 42

w typografii to arkusz papieru jednokrotnie złożony, który tworzy dwie karty i cztery stronice. 372

Gówno prawda. Chciał, żeby była widoczna z okna. Podczas gdy ona spełniła prośbę, wrócił do niej i zaczął całować pozbywając się tej długiej osłony -‐ następnie, rozłożyła szeroko nogi. " Przeleć mnie, " powiedziała kobieta, wyginając się pod nim. Dobrze, że nie będzie takiej ewentualności. Nie będzie to trudne dla niego. Ale nie każdy musiał o tym wiedzieć. By wydawał się bardziej namiętny, strząsnął swój płaszcz uwalniając ramiona, a następnie szybkim cięciem kłów, przegryzł ramiączka negliżu, odsłaniając piersi samicy w świetle kominka, sutki natychmiast naprężyły się na szczycie akrów bladego ciała. Assail przerwał, jak gdyby kontemplował, to co to widział. A potem wyciągnął język i spuścił głowę. W ostatniej chwili, tuż przed tym jak zaczął lizać i ssać, podniósł oczy, koncentrując się na sczerniałym oknie po prawej stronie, spotykając spojrzenie kobiety, która wiedział, że była tam w cieniu, patrząc na niego... Strzał czystego, jawnego pożądania przeszedł przez jego ciało, przejmując i zastępując nadrzędny powód, będący motorem jego działania. Kobieta pod nim przestała być jedną z jego gatunku, którą kupił na krótki czas. Ona stała się jego włamywaczką. I to zmieniło wszystko. W nagłej fali, uderzył w gardło samicy, biorąc żyłę, obrazując to czego potrzebował... Cały czas wyobrażając sobie, że to kobieta człowieków była pod nim. *** Sola dyszała – I wyrwała się z dala od okna domku. Gdy plecami uderzyła w twardy, wyboisty komin od strony rzeki -‐ zamknęła oczy, serce jej waliło pod żebrami, jej płuca zaciągały zimne powietrze.

373

Pod zamkniętymi powiekami wszystko co widziała, to nagie piersi leżące przed nim, jego ciemna głowa zbliżająca się, jego język szybko wychodzący z jego ust... i wtedy jego oczy podnoszące się na spotkanie jej. O Jezu, jak gdyby wiedział, że tam była? I kurwa, nigdy nie zapomni wizerunku tej kobiety leżącej pod nim, ten płaszcz zrzucony na bok, jego ciało wychodzące z tych smukłych bioder. Mogła sobie wyobrazić, ciepło ognia obok nich, a nawet jeszcze bardziej potężne ciepło bijące od niego -‐dotyk skóry na skórze, obietnica ekstazy. Nie patrz ponownie, powiedziała sobie. On wie, że tu jesteś – Przenikliwy krzyk orgazmu kobiety wibrował z domku, niosąc stratę w pozornie zdrowe miejsce. Sola pochyliła się do okna, zaglądając znowu przez szybę... chociaż wiedziała, że nie powinna. Był w niej, jego dolna część ciała poruszała się, twarz schowana w jej szyi, ramiona przygięte by wspierać ciężką górną część tułowia. Nie patrzył się już więcej. Będzie zajęty trochę dłużej. Teraz był czas, aby się wycofać. Poza tym, czy tak naprawdę potrzebowała to oglądać? Z przekleństwem, Sola cicho oddalała się od tego miejsca, stawiając stopy przez szorstkie zarośla, unikając cienkich, bezlistnych drzew. Kiedy dotarła do jej wynajętego samochodu, wskoczyła do środka, zamknęła drzwi i uruchomiła silnik. Zamykając oczy po raz kolejny, odtwarzała całą scenę: przemieszczanie się w stronę domku, zbliżanie się do okna, pozostającego w cieniu rzucanym przez komin. Jego stojącego w poprzek otwartego pokoju, kobietę przed nim, jej zgrabne ciało pokryte czarną satyną, jej długie, ciemne włosy sięgające pleców. Położył ręce na jej twarzy i pocałował ją mocno, jego ramiona objęły ją, gdy schylił się, i sprawił że kontakt miał całkowicie erotyczną formę... A potem przeniósł kobietę na kanapę. Mimo, że to ją zabijało, musiała się do tego przyznać, Sola poczuła ukłucie irracjonalnej zazdrości. Ale to nie było najgorsze: jej własne ciało odpowiedziało, jej płeć rozkwitła między nogami tak, jakby to na jej ustach pracował, na jej talii były jego ręce, jej piersi, były naprzeciwko jego klatki. I 374

ta reakcja, się tylko zintensyfikowała gdy umieścił kobietę na tej kanapie, jego twarz oznaczona ciemnym głodem, a jego oczy błyszczały tak, jakby to, co było pod nim, było posiłkiem do spożycia. Podglądanie było pomyłką. Podglądanie było złe. Ale nawet zagrożenie dla jej bezpieczeństwa -‐ i, prawdopodobnie, jej zdrowia psychicznego -‐ nie było wystarczające, aby odciągnąć ją od szyby. Zwłaszcza gdy podniósł się, i zrzucił ciężki czarny płaszcz z ramion. Niemożliwe dla niej było, by nie wyobrażać go sobie nago, widząc jego szeroką pierś wystawioną na blask ognia, wyobrażała sobie jak jego mięśnie brzucha będą wyglądać napinając się mocno pod skórą... A potem okazało się, że on przegryzł -‐ przegryzł, na litość boską -‐ cienkie ramiączka stanika. Jak tylko te przeklęte cholernie idealne piersi kobiety były obnażone... on spojrzał na nią. W ogóle bez ostrzeżenia, te błyszczące, drapieżne oczy spojrzały w górę, w prawo i wwiercały się w jej własną postać, z chytrym uśmiechem unoszącym kącik jego ust. Jakby show było tylko dla niej. " Kurwa. Kurwa. " Jedno było jasne: Gdyby chciał dać jej nauczkę za szpiegostwo? Trudno sobie wyobrazić lepszy sposób – niż szybkie spowodowanie, że będzie miała lufę czterdziestki w ustach. Sola wyluzowała ramię i wydostała się na drogę. Gdy Ford Taurus osiągnął dziesięć mil przyspieszenia przy limicie czterdziestu pięciu tysięcy obrotów, żałowała, że nie była w swoim Audi: z krwią nadal dudniącą w żyłach, potrzebowała zewnętrznej ekspresji ryku uwięzionego w jej ciele. Pewnego rodzaju ujścia. Jak... seks, na przykład. I nie ze sobą. Tłumaczenie: Fiolka2708

375

CZTERDZIEŚCIDZIEWIĘĆ W Wielkim Obozie Adirondack, Mordh miał wszystko: ogromny rustykalny dom pokryty cedrowymi dachówkami wraz z krytym gankiem. Z budynkami wewnętrznymi, wraz z domkami gościnnymi. Widok na jezioro. Z mnogością sypialni. Po tym jak Trez i iAm zmaterializowali się po stronie ogrodów, przeszli wokół przez śnieg w kierunku tylnego wejścia do kuchni. Nawet w zimie, miejsce posiadało przytulny klimat, z tym całym, maślanym blaskiem wpadającym przez witrażowe szyby. Ale nie wszystko było niczym z cukierkowego spektaklu: bogaci Wiktorianie którzy zbudowali ten kompleks budynków jako sposób na ucieczkę od ciepła i uprzemysłowienia miast, podczas lata, na pewno nie wyposażali się w laserowe czujniki ruchu na wszystkich oknach i drzwiach, i w nie jedną, a kilka, różnych w pełni zintegrowanych płyt sterujących systemem alarmowym. Wow. Trez odcisnął palec na klawiaturze dyskretnie zamontowanej na lewo od drzwi, otwierając drogę do centralnej części domu – na kuchnię przemysłowej wielkości wyposażonej w urządzenia ze stali nierdzewnej, które były na podobnym poziomie co Sal43. Coś było pieczone w piekarniku "Viking". Chleb, bynajmniej tak pachniało. " Jestem głodny " Trez skomentował, kiedy zamknął drzwi. Mechanizm blokujący sam się zamknął, ale sprawdził tak z przyzwyczajenia. W oddali, ktoś odkurzał -‐ prawdopodobnie Wybranka. Odkąd Furiath przejął posadę jako Najsamiec i w istocie uwolnił, tą klasztorną grupę kobiet z Tamtej Strony, Mordh zezwolił mu na pobyt w obozie. To miało sens. Dużo prywatności, zwłaszcza poza sezonem, a także oddalenie od miasta. do 43

.Jakby któ nie wiedział, restauracja Cieni:) 376

którego miał wolną drogę, o ile Trez prawidłowo zrozumiał rzeczy, zamienił monotonność życia w Sanktuarium na szalony, a czasami traumatyczny rodzaj życia na Ziemi. Minęło dużo czasu od kiedy był w tym domu -‐ nie od kiedy Wybranki zostały zabrane do rezydencji, nawiasem mówiąc. Swoją drogą, kiedy Mordh wysadził Zero Sum, i zakończył swoją rolę jako król świata narkotykowego, co pozostawiło, między nimi trochę długów do spłacenia. Poza tym teraz, facet nie musiał już dostarczać rubinów i seksu dla księżniczki, więc nie miał więcej powodów, aby udać się na północ. Widocznie to się jednak zmieniło. " Siemasz, Mordh gdzie jesteś? " Trez wrzasnął, jego głos zagrzmiał. Kiedy jego żołądek zaprotestował, on i jego brat weszli do głównej sali. Wiktoriańskie kwiaty były wszędzie, od tych orientalnych w kolorze granatu na podłodze, na pokrytych gobelinami ławkach, na wypchanym żubrze, jeleniu, łosiu i na głowach rysi zamontowanych wokół surowego kamiennego kominka. " Mordh " wymówił jego imię ponownie. Człowieku, ta lampa z szopa spowodowała że przeszły go ciarki. Tak jak wypchane sowy w okularach. " Zaraz zejdzie. " Trez odwrócił się na ten żeński głos. I w tym momencie przeklął na to, że jego życie zmieni się na zawsze. Z pierwszego piętra na dół był prosty strzał, płytkie schodki z prostymi poręczami prowadziły z góry bez użycia sztuczności architektonicznej. Kobieta w białej sukni stojąca u podstawy zwróciła się w ich stronę prosto ze schodów do nieba. Była wysoka i smukła, ale miała zaokrąglenia w odpowiednich miejscach, jej luźna sukienka nie była w stanie ukryć jej wysoko uniesionych, dużych piersi i wdzięcznego falowania bioder. Jej skóra była gładka i koloru kawy z mlekiem, włosy ciemne i zwinięte wysoko na głowie. Oczy były jasne z dużą ilością rzęs. Usta były pełne i różowe. Chciał je pocałować. Zwłaszcza że kiedy sie poruszyła, wymawiając coś z odurzającą precyzją -‐ ostry łokieć iAma w jego klatce piersiowej spowodował że 377

podskoczył. " OW! Co do kurwy -‐ cholery, mam na myśli. Kurde -‐ to znaczy, bzdura." Spróbuj być spokojny, cool, i opanowany, dupku. "Spytała, czy chcieliśmy coś do jedzenia" iAm mruknął " Powiedziałem, nie, nie dla mnie. Teraz twoja kolej. " Och, chciał coś zjeść, dobrze. Chciał, paść na kolana u jej stóp i uzyskać dzięki temu -‐ Trez zamknął oczy i poczuł się jak cholerny dureń. " Nie, nie trzeba." " Myślałem, że mówiłeś, że jesteś głodny. " Trez otworzył powieki i spojrzał na brata. Czy koleś próbował sprawić by wyglądał jak idiota? Ten błysk światła w tych czarnych oczach sugerował tak, iAm próbował to zrobić. " Nie. Jest ok " wyrzucił z siebie. Podtekst: Nie przeginaj, kretynie. " Właśnie chciałam sprawdzić co z moim chlebem. " Trez zamknął oczy ponownie, głos wybranki zaśpiewał w jego uszach, ten dźwięk zarówno podnosił ciśnienie jego krwi i uspokajał go w tym samym czasie. " Wiesz, " usłyszał jak sam mówi, " być może się o tym przekonam, jeśli uda mi się wyżebrać posiłek. " Uśmiechnęła się do niego. " Pójdź za mną. Jestem pewna, że znajdziemy coś co polubisz. " Kiedy ruszył w stronę przedpokoju skąd przyszli, Trez zamrugał zdając sobie sprawę jakim był dupkiem. Minęło tak wiele, wiele czasu odkąd kobieta mówiła do niego coś bez podwójnego kontekstu... ale o ile mógł powiedzieć, te słowa, które mógłby rozważyć jako chodź ze mną – które normalnie rozpalały jego pożądanie nie posiadały żadnej obietnicy loda lub pełni sexu. Lub atrakcji jakiegokolwiek rodzaju. Oczywiście, to sprawiało, że bardziej jej pożądał. Jego stopy wystartowały w jej kierunku, a jego ciało podążało raczej jak pies za swoim panem, ani myśląc o odejściu ze ścieżki wybranej przez nią dla niego -‐ 378

iAm chwycił go za ramię i pociągnął do tyłu. " Nawet o tym kurwa nie myśl." Pierwszy impulsem Treza było by sie uwolnić, nawet jeśli miałby pozostawić swoją własną kończynę w uścisku brata. " Nie wiem co masz na myśli -‐ " " Nie zmuszaj mnie bym złapał cię za twój wzwód żeby udowodnić ci moją rację " syknął iAm. Otępiale, Trez spojrzał na swoją przednia część ciała. Dobrze. Co ty nie powiesz. " Nie zamierzam... " Przelecieć jej przyszło mu do głowy, ale na Boga, nie mógł użyć tego słowa na-‐p w pobliżu tej kobiety, nawet hipotetycznie. " Wiesz, robić cokolwiek. " " Naprawdę spodziewasz się, że ci uwierzę. " Oczy Treza zwróciły się do drzwi, w które zniknęła. Cholera. Dyskutują na temat nie wiarygodności w temacie abstynencji. " Ona nie jest dostępna dla ciebie, rozumiesz mnie, " iAm zacisnął zęby. " To nie fair w stosunku do kogoś takiego jak ona – zmierzając do sedna, jeśli ją dotkniesz, Furiath przyjdzie po ciebie z czarnym sztyletem. To jest jego, nie twoje." Przez ułamek sekundy, Trez zjeżył się na to – i nie dlatego, że jego wewnętrzna feministka huczała o tym, że kobiety są traktowane jako własność, co oczywiście było złe. Nie, to dlatego, że... Moja. Gdzieś głęboko w nim, to słowo emanowało na zewnątrz, jakby każda komórka w jego ciele nagle mówiła na głos, że tylko ta prawda się liczyła. " Przepraszam, że musieliście czekać. " Na dźwięk głosu Mordha, Trez zaciągnął swoją świadomość z powrotem z urwiska na którym, zdał sobie sprawę, niespodziewanie się znalazł. Król symphathów zszedł po tych samych schodach, z których skorzystała Wybranka, laska samca pomagała mu utrzymać równowagę, jego czarny płaszcz z norek zapewniał ciepło jego ciału pod wpływem leków. Kiedy iAm powiedział coś i Mordh odpowiedział, Trez skupił się na 379

drzwiach do kuchni. Co ona tam robiła -‐ Och, człowieku. Prawdopodobnie schylała się patrząc na ten chleb... Subtelny pomruk rozszedł się w jego gardle. " Słucham? " Mordh domagał się, fioletowe oczy się zwęziły. Kolejny strzał w żebra sprowadził Treza do rzeczywistości. "Przepraszam. Niestrawność. Jak się masz? " Mordh uniósł brew, a potem wzruszył ramionami. " Potrzebuję twojej pomocy. " " Cokolwiek potrzebujesz " Trez odpowiedział. " Odbędzie się posiedzenie Rady jutro wieczorem. Ghrom tam będzie. Bractwo zapewni ochronę, ale chcę abyście oboje też przyszli. " Trez się cofnął. Rada zwoływała regularnie poprzednie spotkania kilka lat temu, i Mordh nigdy nie potrzebował wsparcia. " Co jest grane? " " Ghrom został postrzelony jesienią. " Co. Jest. Kurwa. Trez zacisnął zęby. " Kto? " Po tym wszystkim, lubił króla. " Banda Drani. Nie spotkałeś ich, ale może się to stać jutro -‐ jeśli zgodzisz się przybyć. " " Oczywiście będziemy tam." Kiedy iAm kiwnął głową, Trez skrzyżował ręce na klatce piersiowej. " Gdzie? " " Zwołałem je w tej posiadłości w Caldwell o północy. To jedna z niewielu, które nie zostały zinfiltrowane przez Korporację Reduktorów -‐ rodzina została w większości wykończona niemniej jednak, ale tylko dlatego że odwiedzali inną rodzinę w mieście w czasie kiedy nastąpił atak. " Mordh podszedł i usiadł na sofie pokrytej gobelinem, kręcąc laską na podłodze między swoimi nogami. " Pozwól, że ci powiem, jak to zrobimy. Ghrom, jest teraz całkowicie niewidomy, ale glymeria tego nie wie. Chcę aby już siedział w salonie, kiedy ci arystokraci przybędą, więc nie zobaczą jak jest zależny od innych, aby znaleźć swoje miejsce. Potem... " Kiedy Mordh kontynuował układanie planu, Trez usiadł przed ogniem i kiwał głową w odpowiednich momentach. W swoim umyśle, jednak, był w tej kuchni, z tą kobieta... Jak miała na imię? Zastanawiał się. I co równie ważne... 380

Kiedy zobaczy ją po raz kolejny? Tłumaczyła: magdalena.bojka1

381

PIĘĆDZIESIĄT Na dole kliniki w gabinecie, Khill czuł jakby był w powietrzu, latał wysoko. Ale nie tak jak w zaraz-‐się-‐rozbijemy Cessnie z rannym Bratem z tyłu. -‐ Przepraszam, możesz powtórzyć? Doktor Jane, uśmiechnęła się, gdy odsuwała stolik na kółkach od łóżka. Mgliście rejestrował wszystko co się działo, ale był bardziej skupiony na tym co wyjdzie lub co nie wyjdzie przez usta lekarki. -‐ Wciąż jesteście w ciąży. Poziom jej hormonów jest dokładnie taki jak powinien, ciśnienie jest perfekcyjne, tętno jest świetne. I nadal brak krwawienia, prawda? Kiedy lekarka spojrzała na Laylę, Wybranka potrząsnęła głową, wyglądała na ogłuszoną. -‐ Nic a nic. Khill chodził w miejscu, przeciągając dłonią po włosach, jego mózg miał skurcze. -‐ Nie rozumiem tego... To znaczy, to jest coś czego chciałem – czego my chcieliśmy – ale nie rozumiem dlaczego ona miała... Po przejażdżce roller coasterem w dół do piekła, było kompletnie tak, jakby niespodziewanie zmienił kierunek ku ziemi. Doktor Jane potrząsnęła głową. -‐ To prawdopodobnie nie jest pomocne, ale Ehlena również nie widziała nigdy czegoś takiego. Więc rozumiem twoją dezorientację, i bardziej niż ty rozumiem jak zdradliwa może być nadzieja. Trudno pogrążyć się w optymizmie po tym, co oboje przeszliście. Jeny, lillan V nie była głupia. Khill skupił się na Layli. Wybranka była ubrana w luźną białą szatę, ale nie z rodzaju tych, które noszą członkinie sekretnej sekty kobiet Pani Kornik. To był codzienny szlafrok, a pod spodem była koszula szpitalna, która miała różowe i czerwone serca na białym tle. A na stoliku na kółkach? Okazało się,

382

że to pudełko słonych krakersów i sześciopak Kanadyjskiego piwa imbirowego. Mówiąc o lekarstwach bez recepty. Doktor Jane otworzyła krakersy. -‐ Wiem, że ostatnie o czym myślicie to jedzenie. – podała jednego kruszącego się, słonego kwadracika. -‐ Ale może zjesz to i weźmiesz trochę sody? Może pomogą rozstrzygnąć to wszystko. I tak się stało. Layla skończyła z wyciągniętą ręką i dwoma małymi zielonymi buteleczkami. -‐ To naprawdę pomaga, co? – wymruczał Khill gdy Wybranka westchnęła i położyła się z powrotem. -‐ Nie masz nawet pojęcia.-‐ Layla położyła rękę na podbrzuszu. -‐ Cokolwiek trzeba, zjem i wypiję. -‐ Nudności są tak złe, co. -‐ Nie chodzi o mnie. Nie obchodzi mnie czy będę zwracać przez następne osiemnaście miesięcy, tak długo jak z młodym jest wszystko w porządku. Boję się, że podczas dźwigania stracę... sam wiesz. Dobra, ten kto myśli, że kobiety są słabszą płcią był kurwa popieprzony. Spojrzał na Doktor Jane. -‐ Co teraz mamy robić? Lekarka wzruszyła ramionami. -‐ Moja rada? Zaufajcie symptomom i wynikom, w innym wypadku, zwariujecie. Ciało Layli przeszło i przejdzie przez to wszystko. Jeśli teraz nie ma żadnych oznak poronienia, a prawdę mówiąc są wszelkie powody by sądzić, że ciąża obrała pozytywny kurs? Weźcie głęboki oddech i przechodźmy jedną noc na raz. Jeśli będziecie oczekiwać zbyt wiele, i utkniecie w myśleniu o tym co się działo przez ostatnie dni? Nie przejdziecie przez to w jednym kawałku. Słowa, pomyślał Khill. Telefon dobrej Pani Doktor odezwał się. -‐ Poczekaj chwilę – rozłączyła się. Muszę jeszcze zbadać tego Psańca, który się zaciął wczorajszej nocy w rękę. Layla, jeśli o mnie chodzi, póki co nie ma żadnego medycznego powodu, byś musiała zostać tu na dole. Nie

383

chcę byś opuszczała dom Bractwa przez następnych kilka nocy. Spędź trochę czasu pod naszą pieczą i obserwacją ok? -‐ Ależ oczywiście. Doktor Jane wyszła chwilę później, a Khill był w rozterce. Chciał pomóc Layli wrócić do głównego domu, ale ona nie była sparaliżowana, na miłość boską. Nadal jednak, czuł, że powinien opiekować się nią i nosić ją – jak na przykład, do końca tej cholernej ciąży. Oparł się o szafkę ze stali nierdzewnej. -‐ Zorientowałem się właśnie, że chcę cię pytać o to jak się czujesz co dwie sekundy. Layla zaśmiała się lekko. -‐ To mamy tak samo. -‐ Chcesz wrócić do domu? -‐ Wiesz co… Na razie nie. Czuję się… -‐ Rozglądnęła się dookoła. -‐ … bezpieczniejsza tutaj, jeśli mam być szczera. -‐ To ma sens. Potrzebujesz czegoś? Kiwnęła głową na swoją małą tacę pełną czegoś na mdłości. -‐ Tak długo, jak mam to, jest dobrze. A ty powinieneś wyjść i walczyć. Khill zmarszczył brwi -‐ Myślę, że zostanę tutaj… -‐ I co będziesz robił? Nie powiem ci, że masz wyjść, za wszelką cenę. Ale mam poczucie, że bez sensu byś siedział tu ze mną i się dusił. Jeśli coś się stanie, mogę do ciebie zadzwonić i będziesz mógł wrócić prosto do domu. Khill pomyślał o tym gdzie Bractwo i wojownicy będą o północy: Spotkanie Rady. Gdyby to był normalny wieczór, walki w polu, prawdopodobnie by został. Ale gdy Ghrom miał spotkać się z dupkami z glymeri? -‐ Okej – powiedział powoli. – Wezmę ze sobą telefon, i dam reszcie jasno do zrozumienia, że jeśli zadzwonisz, odpadam. Layla wzięła łyk napoju imbirowego, a potem spojrzała do kubka jakby obserwowała pęcherzyki krążące wokół lodu. Pomyślał gdzie byli noc wcześniej z Aghresem – poza kontrolą, przerażeni, w żałobie.

384

Cholera to wszystko może jeszcze wrócić, uświadomił sobie. Było zbyt wcześnie, by znów się przywiązywać. A jednak nie mógł się powstrzymać. Stojąc w wykafelkowanym pokoju, z zapachem dezynfekującego Lizolu w nosie i z ladą wbijającą się w tyłek… zorientował się, że to był ten moment, w którym zaczął kochać swoje młode. Właśnie tu, właśnie teraz. Jako mężczyzna związany z jego kobietą, tak też zrobił ze swoim potomstwem —i w związku z tym, jego serce otworzyło się i wpuściło to wszystko: zobowiązanie, które przyszło wraz w wyborem posiadania dziecka, strach przed jego utratą, który mógłby się założyć nigdy nie odejdzie, radość z tego, że to on je sprowadził na ziemię, niecierpliwość, by spotkać je osobiście, rozpaczliwe pragnienie, by trzymać je w swoich ramionach i spojrzeć w oczy i dać całą miłość, którą posiadał. -‐ Okej …mogę dotknąć twojego brzucha? –zapytał cicho. -‐ Oczywiście! Nie musisz pytać – Layla położyła się z powrotem z uśmiechem. – To co jest w środku, jest w połowie twoje, jak wiesz. Khill potarł nerwowo ręce gdy zbliżył się do stołu. Khill na pewno dotknął Layli w czasie chcączki i potem w troskliwy sposób gdy wymagała tego sytuacja. Nigdy nie pomyślał o dotykaniu swojego dziecka. Khill patrzył z ogromniej odległości jak wyciągnął dłoń, która zwykle trzymała sztylet. Jezu, czubki palców drżały mu jak szalone. Ale przestały gdy tylko dotknął. -‐ Jestem tutaj. – powiedział – Tatuś jest tutaj. Nigdzie się nie wybieram. Po prostu, poczekam, aż będziesz gotowy, by wyjść na świat i wtedy ja i twoja mama zaopiekujemy się tobą. Więc trzymaj się tam, rozumiemy się? Rób swoje, a my poczekamy tyle ile trzeba. -‐ Wolną ręką złapał dłoń Layli i złączył je razem. -‐ Twoja rodzina jest tutaj. Czekamy na ciebie… i kochamy cię. To była totalna głupota tak gadać do, bez wątpliwości, zbitki komórek. Ale nie mógł nic na to poradzić. Słowa, czyny… były totalnie jego, a jednak pochodziło z miejsca, które były dlań obce. Czuł się właściwie. Czuł się… jak powinien czuć się ojciec. 385

*** Czterdziestka w lewej ręce. Jest. Czterdziestka w prawej. Jest. Zapasowa amunicja na pasie. Jest… Jeden i drugi sztylet w kaburze. Są. Skórzana kurtka— Gdy zapukano w drzwi Blaya, ten wychylił się ze swojej szafy. -‐ Wejść. Kiedy wszedł Saxton, zakładał właśnie swoją kurtkę na ramiona i obrócił się. -‐ Cześć. Co słychać? Coś było nie tak. Oczy drugiego samca, wykonały szybkie spojrzenie na całość sylwetki Blaya w ‘pracowej garderobie’, jak zwykł ją nazywać. Niepokój pociągnął blade brwi Saxtona w górę; znowu, nigdy nie czuł się całkowicie komfortowo z bronią wokół. -‐ Więc wyruszasz w teren -‐ wymamrotał samiec. -‐ Na spotkanie z Radą, właściwie. -‐ Nie zdawałem sobie sprawy, że wymagają tyle broni jako dodatki. -‐ Nowe czasy. -‐ Tak, w istocie. Potem nastąpiła długa przerwa. -‐ Co u Ciebie? Oczy Saxtona rozejrzały się po pokoju. -‐ Chcę być tym, który ci to powie. Oh, kurwa. Co znowu. Blay przełknął mocno. -‐ O czym? -‐ Opuszczam dom na trochę – na wakacje, niejako. – Podniósł swoją rękę by powstrzymać wszelką próbę spierania się z nim. -‐ Nie, decyzja jest ostateczna. Zrobiłem wszystko czego chciał Ghrom, i nie będzie mnie potrzebował przez następnych kilka dni. Naturalnie jeśli będzie mnie potrzebował, natychmiast wrócę. Zostanę u starego przyjaciela. 386

Naprawdę potrzebuję odpoczynku i relaksu — i uprzedzając twoje obiekcje, przysięgam, że wrócę i nie chodzi o nas. Pracowałem przez miesiące bez wypoczynku i chcę mieć czas bez żadnego harmonogramu, czy to ma sens? Blay wziął głęboki oddech. -‐ Tak, ma. Gdzie będziesz… -‐ zatrzymał sam siebie, pamiętając, że to nie był już jego biznes. – Dasz mi znać jeśli będziesz czegoś potrzebował? -‐ Obiecuję. W przypływie impulsu, Blay podszedł do niego i objął swojego pierwszego kochanka, w platonicznym uścisku, który był równie naturalny jak bywały te wcześniejsze miłosne. Trzymając samca, zwrócił swoją twarz nań. -‐ Dziękuję ci – powiedział Blay – za przyjście i za to, że mi powiedziałeś… W tym momencie, ktoś przeszedł przez hol, krocząc niepewnie. To był Khill; Blay wiedział to zanim w ogóle wysoka, potężna sylwetka się wyłoniła. I po chwilowym zawahaniu szedł dalej, ich oczy spotkały się ponad ramieniem Saxtona. Twarz Khilla momentalnie stała się maską, jak zamarznięta, nie pokazująca niczego. A potem wojownik zniknął, jego długie nogi zabrały go od otwartych drzwi. Blay odsunął się i zmusił się, by wrócić w tryb-‐pożegnanie. -‐ Kiedy wrócisz? -‐ Kilka dni co najmniej. Nie dłużej niż tydzień. -‐ Okej. Saxton rozejrzał się po pokoju, znowu, i gdy to zrobił, było jasne, że pamiętał. – Trzymaj się i bądź tam ostrożny. Nie zgrywaj bohatera. Pierwszą myślą Blaya była… więc, odkąd Khill był na szybkim wybieraniu jeśli o to chodzi, jest mało prawdopodobne, by zamierzał włożyć jakikolwiek strój Supermana. -‐ Obiecuję. Kiedy Saxton wyszedł, Blay wpatrywał się w przestrzeń. Nie widział tego co było przed nim, nie przypominał sobie co on i Saxton dzielili w tym pokoju. Przeciwnie, jego myśli były drzwi obok, z Khillem i tą sprawą z Khillem… i wspomnieniach, które miał z tej sesji z Khillem. 387

Cholera. Spojrzał na zegarek, włożył telefon w kieszeń na piersi jego kurtki i wyszedł. Gdy zbiegał na dół, głosy z foyer rozchodziły się echem po holu, znak, że Bractwo było zwarte i gotowe i czekali na sygnał wyjazdu. Było pewne, że wszyscy tam są. Z i Furiath. V i Butch. Rankhor, Thor i John Matthew. Ku swojemu zdumieniu, zorientował się, że chciałby, by Khill poszedł z nimi-‐ ale pewnie samiec zostanie w domu przez tę sytuację z Laylą. Gdzie była Panikha? Zastanawiał się nad tym gdy stanął koło Johna Matthew. Thor skinął głową na przywitanie w stronę Blaya. -‐ Okej, czekamy jeszcze na jednego i startujemy. Najpierw ruszamy do lokalizacji. Jeśli wszystko będzie w porządku, zdematerializuję się z Ghromem do domu ze wsparciem… -‐ Lassiter wyślizgnął się z sali bilardowej, upadły anioł świecący od czarno blond włosów i białych oczu, aż do dołu po jego glany. I znowu, może świecenie nie było jego naturą, a być może wynikało ze złota, które upierał się, by nosić. Wyglądał jak żywe, oddychające błyskotkowe drzewko. -‐ Jestem tutaj. Gdzie mój szoferski kapelusz? -‐ Tu, weź mój. – powiedział Butch i ściągnął czapkę Soxów i rzucił mu ją. – Pomoże twoim włosom. Anioł złapał ją w locie i wpatrzył się w czerwone S. -‐ Przykro mi, nie mogę. -‐ Nie mów mi, że jesteś fanem Yankesów-‐ wycedził V – będę musiał cię zabić, a szczerze, dzisiejszej nocy potrzebujemy wszystkich skrzydlatych ludzi, których mamy. Lassiter cisnął czapkę z powrotem. Zagwizdał. Wyglądał jak co dzień. -‐ Mówisz poważnie? – powiedział Butch. Tak jakby gość zgłosił się na ochotnika na lobotomię. Albo amputację kończyny. Albo pedikiur. -‐ Nie ma kurwa mowy -‐ powtórzył V – Kiedy i gdzie stałeś się przyjacielem wroga-‐ Anioł podniósł dłonie do góry. -‐ To nie moja wina, że wasi chłopcy są do bani— Thor stanął przed Lassisterem, jakby bał się, że wydarzy się coś więcej niż uszczypliwa pogawędka... Smutne było to, że słusznie się obawiał. Poza 388

swoimi lillan, V i Butch kochali Soxów bardziej niż cokolwiek innego – wliczając zdrowie psychiczne. -‐ Okej, okej – powiedział – mamy większe zmartwienia— -‐ Kiedyś musi spać,-‐ wymamrotał Butch do swojego współlokatora. -‐ Ta, uważaj na siebie, aniołku. – zadrwił V – nie lubimy takich jak Ty. Lassiter wzruszył ramionami, jakby Bracia nie byli niczym więcej jak szczekającymi psami krążącymi przy jego kostkach. -‐ Ktoś coś do mnie mówił? Czy też był to dźwięk przegranej-‐ Wiele krzyków rozległo się w tym momencie. -‐ Dwa słowa, suczki, -‐ zadrwił Lassister. -‐ Johnny. Damon. Oh, poczekaj, Kevin. Youkilis. Czy Wade. Boggs. Roger. Clemens. Czy tylko jedzenie ssie Boston? Czy też gra w piłkę? Butch rzucił się w tym momencie, wyraźnie szykując się, by zapalić faceta jak choinkę — -‐ Co się do kurwy dzieje tam na dole! Rozlegający się głos zakończył show Sox – przeciw – Yankees. Gdy Thor odciągał policjanta od anioła, wszyscy spojrzeli ponad nimi na króla, prowadzonego w dół przez swoją królową. Obecność Ghroma spięła wszystkich, i załoga zaczęła się zachowywać profesjonalnie. Nawet Lassister. No, poza Butchem. Ale on był ‘przereklamowanym złym’ jak to nazywał, przez następne dwadzieścia cztery godziny – i miał dobry powód, by być drażliwym: jego lillan miała być obecna na spotkaniu Rady. Co, z perspektywy Brata, było jakby miał tam dwóch Ghromów. Problem w tym, że Marissa była najstarsza ze swego rodu, to znaczy, że jeśli Mordh chciał mieć pełną frekwencję, musiała być obecna. Biedny dureń. W ciszy, która nastąpiła, ręka Blaya, która zwykle trzymała sztylet zaczęła swędzieć i miał nieodpartą chęć, by chwycić broń. Wszystko o czym mógł myśleć, to to, że wszystko wyglądało identycznie jak preludium do strzału w plecy Ghroma jesienią – tamtej nocy, oni wszyscy też byli zebrani w tym miejscu, a Ghrom schodził z Beth… a kula wystrzelona z karabinu zakończyła swoją drogę w gardle króla.

389

Najwyraźniej, nie był jedynym, który o tym pomyślał. Wnosząc po liczbie rąk, wędrujących do kabur i zostających w gotowości. -‐ Oh, dobrze, już jesteś – powiedział Thor. Blay odwrócił się ze zmarszczonymi brwiami. To nie Panikha, była tym kimś kto do nich dołączył; to był Khill. I człowieku, mężczyzna wyglądał na bardziej niż gotowego, by rozpieprzyć jakieś gówno, jego oczy były ponure, a jego ciało napięte jak cięciwa łuku, w jego czarnej skórze. Przez chwilę, błysk czystej świadomości seksualnej, przeszył Blaya. Do tego stopnia, że całkowicie nieodpowiednia fantazja pojawiła mu się w głowie: Mianowicie, że on i Khill wymykają się do spiżarni na szybki bez-‐ ściągania-‐ubrań sex. Z jękiem, skoncentrował się na królu... Co było tym co powinien robić w tym momencie. Ghrom był tym, który miał tutaj znaczenie… nie cholerna miłość jego życia… Uczucie niepokoju zastąpiło żądze. Czy on i Khill kiedykolwiek będą znowu razem? Boże, co za dziwna myśl. Nie chodziło o to, że sex to był dobry pomysł – emocjonalnie. Prawdopodobnie, był z rodzaju tych ekstremalnie złych. Ale chciał tego więcej. Boże dopomóż mu. -‐ W porządku, do dzieła – odezwał się Thor. – Każdy wie gdzie idziemy? Niepokojącą ulgą było to, że mieli przed sobą poważne zadanie, jego mózg oczyścił się ze wszystkiego prócz zobowiązania do ratowania życia Ghroma… nawet kosztem swojego. To było lepsze od martwienia się o to całe gówno z Khillem. Na pewno. Tłumaczenie: nuffanillia

390

PIĘĆDZIESIĄT-JEDEN Khill przyjął formę na tarasie pokrytym śniegiem, jak wszyscy z Bractwa oprócz Butcha, zmaterializowali się obok niego i nie byli zaskoczeni całym tym eleganckim pozerstwem. Posiadłość Rady, wyznaczona na miejsce spotkania, utrzymana była we wzorcowym standardzie glymerii: wielka, doskonale utrzymana i ukształtowana parcela. Mała chatka, w dole przy wjeździe, wyglądała jak żywcem wyjęta z pocztówek z Cotswald (malownicza miejscowość w Stanach). Zajebista rezydencja, w tym przypadku, wykonana była z cegły i udekorowana detalami w kształcie zębów, lśniące okiennice i łupkowy dach dopełniały całości. „Zróbmy to” powiedział Vhredny, podchodząc do bocznych drzwi. W momencie gdy uderzył w drzwi, te otworzyły się, jakby na umówiony znak. Ale, och – człowieku, czyżby to była ich gospodyni? Samica, która stanęła w wejściu, ubrana była w długą, ciemną suknię wieczorową z dekoltem do pępka, a na szyi miała wysadzaną diamentami kolię, szerokości obroży dla dobermana. Zapach jej ciężkich perfum był jak uderzenie w zatoki – zabawne, zważywszy na fakt, że wciąż stał na zewnątrz. „Jestem gotowa na ciebie” powiedziała niskim, chropawym głosem. Khill zmarszczył brwi, nawet jeśli design był supermodny, laska wyglądała trochę jak tania dziwka. Ale to nie był jego problem. Kiedy wszedł z innymi do środka, pokój do którego weszli przypominał swego rodzaju oranżerię, ogromne doniczkowe rośliny i okazały fortepian sugerowały wiele wieczorów pełnych gości wpatrujących się w śpiewaka operowego, jodłującego w kącie. Żart. „Tędy” oznajmiła kobieta z teatralnym gestem błyszczącej od błyskotek dłoni. W ślad za nią, te perfumy – może to nie był tylko jeden rodzaj perfum, ale wiele warstw tego gówna? – prawie barwiły powietrze za nią, a jej biodra pracowały podwójnie, jakby miała nadzieję, że oni na nią patrzą i chcieliby dostać kawałek.

391

Nie, dziękuję. Razem z innymi przepatrywali każdy kącik i szczelinę, gotowi by strzelać, a dopiero potem zadawać pytania upadającym ciałom. Nie było tak, dopóki nie weszli do głównego holu, z jego olejnymi obrazami oświetlonymi punktowo z sufitu, ciemnymi, czerwonymi orientalnymi dywanami i … Cholera, to lustro było dokładnie takie samo, jakie wisiało w domu jego rodziców. To samo miejsce, tak samo duże od podłogi do sufitu, takie samo liściaste zdobienia za złota. Tak, miał gęsią skórkę. Źle. Cały dom przypominał mu rezydencję w której dorastał, wszystko w tym miejscu, wystrój daleki od klasy średniej, ale nie jarmarczny w stylu Trumpa (Donald Trump – bogacz). Nic z tych rzeczy, to gówno było subtelną mieszaniną starego bogactwa i klasycznego poczucia stylu, który był we krwi, a którego nie można się było nauczyć. Odszukał oczami Blaya. Facet wykonywał swoją pracę, w napięciu sprawdzając to miejsce. Tata i mama Blaya nie byli tak bogaci. Ale jego dom rodzinny był o wiele milszy na wielu poziomach. Cieplejszy – i nie była to kwestia systemu grzewczego. Jacy byli rodzice Blaya? Zastanowił się nagle. Można powiedzieć, że spędził pod ich dachem więcej czasu niż pod własnym i tęsknił za nimi. Kiedy widział ich ostatni raz … Boże, to było dawno temu. Może w noc ataku, kiedy ojciec Blaya z Pana księgowego w garniturze przeobraził się w prawdziwego skopajdupę. Po tym przenieśli się do bezpiecznego domu, a on i Blay zostali zupełnie rozdzieleni. Miał nadzieję, że wszystko u nich w porządku. Obraz Blaya i Saxtona stojących pierś w pierś, biodra w biodra, w sypialni Blaya, wśliznął się do jego mózgu. Boże… cholera… to bolało. I, człowieku, karma była dobra w swojej pracy. Wracając do rzeczywistości, podążył za falującą miednicą i resztą Bractwa do ogromnej jadalni, która spełniała techniczne wymagania specyfikacji Thora: wszystkie zasłony zostały szczelnie zaciągnięte na okna wychodzące na ogród na tyłach domu, a wejście do kuchni zabarykadowane 392

ciężkim, antycznym kredensem. Długi stół, stojący zazwyczaj na środku pokoju, został usunięty, a dwadzieścia pięć mahoniowych krzeseł od kompletu, stało w rzędach naprzeciwko marmurowego kominka. Ghrom miał stanąć przed gzymsem kominka, aby wygłosić przemówienie i Khill poszedł sprawdzić czy stalowy przewód kominowy jest zamknięty. Był. Po obu stronach kominka były dwie pary wyłożonych boazerią drzwi, które otwierały się do środka staromodnego salonu. On, John Matthew i Rankhor przeszli przez salon, a potem zajął miejsce naprzeciwko wejścia po lewej, a John Matthew zrobił to samo po prawej stronie. „Ufam, że wszystko jest po twojej myśli” powiedziała kobieta. Mordh podszedł do kominka i zwrócił się twarzą do pustych krzeseł. „Gdzie jest twój broniec?” „Na górze.” „Zawołaj go tutaj. W przeciwnym razie, gdy zacznie chodzić po domu, ryzykuje strzał w klatkę piersiową.” Oczy samicy się rozszerzyły i tym razem, kiedy szła w ruchu jej bioder nie było przesady, żadnego sprawdź-‐mnie-‐na-‐zewnątrz, zarzucania włosami na ramiona. Czytelna wiadomość nie-‐pierdolimy-‐dookoła najwyraźniej dotarła i kobieta chciała, aby jej partner przeżył tę noc. W oczekiwaniu na to, co miało nastąpić, Khill trzymał swoją broń w dłoni, oczami skanował pokój, a jego doskonały słuch starał się wyłapać cokolwiek niezgodnego z normą. Nic. Co sugerowało, że ich gospodyni i gospodarz wykonali polecenia. Jakiś dziwny, niepokojący dreszcz przeszedł wzdłuż jego kręgosłupa, powodując marszczenie brwi i przejście ze stanu najwyższej gotowości do stanu obrony. Po drugiej stronie kominka John Matthew zdawał się odczuwać to samo, gdyż uniósł broń i zwęził oczy. I nagle zimna mgła otoczyła kości Khilla. „Poprosiłem parę specjalnych gości, aby do nas dołączyli” powiedział sucho Mordh.

393

W tym momencie dwie kolumny mgły podniosły się z podłogi, zakłócając powietrze formującymi się molekułami … które Khill natychmiast rozpoznał. Wielkie, kurwa dzięki. Z Panikhą, poza zleceniem z jakiegoś powodu, miał poczucie jakby byli lekko oświetleni ochroną ubezpieczeniową, nawet uznając umiejętności w Bractwie. Ale kiedy Trez i iAm pojawili się, wziął głęboki oddech. Teraz to była para czystych zabójców w rodzaju takich, których nie chciałbyś mieć przeciwko sobie w żadnej walce. Dobrą wiadomością było to, że Mordha łączyło długie przymierze z Cieniami, a jego związki z Bractwem i Królem, oznaczały, że obaj bracia byli skłonni przyjść i grać jako dodatkowe wsparcie. Khill postąpił naprzód chcąc powiedzieć ‘cześć’ do pary, przywitać się z nimi, jak często robili inni, szybkim uściskiem dłoni i klepnięciem w plecy. „Hej, jak leci człowieku…” „Co porabiasz…” „Jak się masz…” Po wykonaniu powitania w stylu witam-‐jak się-‐masz, Trez rozejrzał się wokół. „Ok, więc będziemy się trzymać poza zasięgiem wzroku, gdybyś nas potrzebował. Ale resztę możemy zapewnić, że jesteśmy tu.” Po serii podziękowań od Bractwa, Mordh powiedział do Cieni kilka słów na osobności … i wtedy obaj zniknęli, ich postacie zamieniły się w rosę, która osiadła wokół na podłodze, przynosząc chłodny powiew otuchy. W samą porę. Mniej niż minutę później, gospodyni wróciła ze starszym samcem u boku. Biorąc pod uwagę sposób starzenia się wampirów, gwałtowne jego przyspieszenie pod koniec życia, Khill przewidywał, że facetowi zostało jakieś pięć lat. Co najwyżej dziesięć. Była jakaś prezentacja, ale Khill nie dbał o to gówno. Bardziej martwił się czy reszta domu jest pusta. „Są w domu jakieś psańce?” domagał się Mordh, gdy kobieta usadziła starca na jednym z krzeseł w jadalni. „Zgodnie z twoim żądaniem wszyscy wyszli na tę część wieczoru.” V skinął głową Furiathowi i Zbihrowi. „Trzech z nas sprawdzi teren. Zobaczymy czy to prawda.” 394

*** Nawet jeśli Blay ufał sobie i Bractwu, Johnowi Matthew i Khillowi, czuł się dużo lepiej, gdy wiedział, że Cienie są w pobliżu. Trez i iAm nie tylko byli fantastycznymi wojownikami, ale z natury byli niebezpieczni dla każdego kto deklarował się jako wróg i mieli uderzającą przewagę nad Bractwem. Niewidzialność. Nie był pewien, czy mogliby zaangażować się w tym stanie, ale to bez znaczenia. Każdy kto by tu wtargnął – jak na przykład Banda pierdolonych Drani – mógłby zobaczyć próbę zaangażowania, która obejmowałaby tylko widoczne twarde ciała w tym pokoju. Nie tych dwóch braci. I to było dobre. W tym momencie, ze swojego spaceru wokół, wrócili V, Furiath i Z, i Butch był z nimi, co oznaczało, że Brat właśnie przybył samochodem. „Czysto.” Chwila przerwy. A następnie, jak umówiony, Thor podszedł do frontowych drzwi i otworzył je przed Ghromem. Przedstawienie czas zacząć, pomyślał Blay, strzelając oczami w stronę Khilla, zanim ponownie się skupił. Thor i Król weszli do jadalni obok siebie, ich głowy razem, jakby byli pogrążeni w głębokiej rozmowie na jakiś ważny temat, ręka Brata na przedramieniu Ghroma, jakby facet prowadził do jakiegoś konkretnego punktu domu. To przedstawienie było dla gospodarza i gospodyni. Thor w rzeczywistości prowadził Ghroma trzymając go za ramię, zabierając go przed palenisko, ustawiając dokładnie pośrodku gzymsu kominka. A rozmowa? Była o tym gdzie siedziało dwoje arystokratycznych gospodarzy, gdzie były ustawione krzesła, jak poustawiani byli Bracia i wojownicy – jak również dwaj Cienie. Ghrom skinął głową, którą celowo poruszał wokół tak, jakby jego bystre oczy widziały wszystkie szczegóły w pokoju. A następnie zauważył gospodarza i gospodynię, gdy oni uderzyli do przodu, by ucałować jego ogromny pierścień z czarnym diamentem. 395

Po tym, śmietanka przedstawicieli glymerii zaczęła przybywać. Ze swojego wyznaczonego miejsca z tyłu pokoju, przy ścianie z okien, Blay mógł przyjrzeć się wszystkim uważnie. Jezu, przypominał sobie niektórych z nich, ze swojego życia sprzed ataku, zanim zaczął żyć w rezydencji i walczyć z Bractwem. Jego rodzice nie byli na równi z tymi samcami i samicami – raczej na marginesie, ale jego rodzinny rodowód był jednym z lepszych i oni uczestniczyli w wielu ceremoniach świętowanych w wielkich domach. Więc ci ludzie nie byli mu obcy. Ale, z całą cholerną pewnością, nie mógł powiedzieć, że mu ich brakowało. W rzeczywistości śmiał się sam do siebie, gdy widział jak wiele samic marszczyło brwi i spoglądało w dół na swoje delikatne stopy ubrane w buty od Louboutins podnosząc je i potrząsając.. jakby wyczuwały chłód Ceni. Gdy przybył Aghres, uzdrowiciel rasy wyglądał nieco niewyraźnie. Bez wątpienia był zdenerwowany, widząc ponownie swoją siostrę i miał ku temu powód. Z tego co Blay zrozumiał, Marissa skopała mu tyłek, w poprzek sali, na ostatnim formalnym spotkaniu Rady. Blay żałował, że nie mógł tego zobaczyć. Marissa przybyła wkrótce po swoim bracie, Butch podszedł do niej, witając ją długim pocałunkiem zanim poprowadził ją z dumą, ochraniając ramieniem, do siedzenia w prawym rogu, gdzie również miał wyznaczone miejsce. Po tym jak glina pomógł jej zająć krzesło, stanął obok, wielki, barczysty ze złym spojrzeniem … szczególnie, gdy skrzyżował spojrzenie z Aghresem i uśmiechnął się z obnażonymi kłami. Blay zdał sobie sprawę, że trochę zazdrościł parze. Oczywiście nie oziębienia stosunków rodzinnych. Ale, na Boga … mieć możliwość, aby być widzianym publicznie ze swoim partnerem, okazać mu swoją miłość, żeby twój związek był respektowany przez wszystkich innych. Heteroseksualne pary uznawały to za coś oczywistego, bo nigdy nie znały czegoś innego. Ich związki były aprobowane przez glymerię, nawet jeśli nie wynikały z wzajemnych uczuć, nawet gdy partnerzy się zdradzali lub oszukiwali na inne sposoby. Dwa samce? 396

Akurat… Jeszcze jeden powód aby czuć urazę do arystokracji, jak przypuszczał. Chociaż w gruncie rzeczy, nie sądził, że będzie musiał się martwić o dyskryminowanie. Jedyny samiec, którego pragnął nigdy nie stanie u jego boku publicznie, i nie dlatego, że Khill przejmował się całym tym gównem w stylu ‘co sobie ludzie pomyślą’. Po pierwsze, facet nie był tak wylewny. A po drugie, seks nie czyni z nikogo pary. W przeciwnym razie, łajdak byłby zaręczony z połową Caldwell, do kurwy nędzy. Och, co on mówi. Zbyt długo Khill był jego największym marzeniem. Naprawdę. Całkowicie. „Zamknij się” wymamrotał do siebie, kiedy przybył ostatni członek Rady. Mordh nie tracił czasu. W każdej sekundzie, kiedy Ghrom stał przed tą grupą, król był nie tylko śmiertelnie obnażony, ale również istniała realna szansa, że jego ślepota zostanie w jakiś sposób zdemaskowana. Król symphatów zwrócił się w kierunku Rady, jego fiołkowe spojrzenie skanowało tłum, a chytry uśmiech nie schodził z twarzy, zupełnie jakby odczuwał radość z faktu, że ta wszystkowiedząca grupa, nie miała pojęcia o tym jakie zatrute jabłko im przewodziło. „Niniejszym zwołałem na rozkaz to posiedzenie Rady. Data i godzina są…” Kiedy wstęp trwał, oczy Blaya były niezwykle zajęte, sprawdzając plecy samców i samic, obserwując gdzie znajdowały się ramiona i ręce, czy ktoś był podenerwowany. Naturalnie cała grupa odziana w czerń i aksamit, biżuteria na kobietach i złote, kieszonkowe zegarki u mężczyzn. I znowu, minęło sporo czasu odkąd oni byli ze sobą formalnie, a to oznaczało, że ich pragnienie rywalizacji z innymi o poziom społeczny, bez wątpienia miało mało czasu na realizację. „… nasz przywódca, Ghrom, syn Ghroma.” Gdy uprzejmy aplauz wybrzmiał i tłum wyprostował się na krzesłach, Ghrom wystąpił jeden krok do przodu. 397

Człowieku, niewidomy czy nie, z pewnością był potęgą natury. Mimo, iż nie był odziany w gronostajowe szaty, król był nieodparcie w ataku, jego masywne ciało, długie ciemne włosy i czarne ubranie, czyniło go bardziej groźnym od monarchy. I taka była idea. Przywództwo, zwłaszcza jeśli przybywało do glymerii, było oparte w głównej mierze na wyobrażeniach opartych na postrzeganiu i nikt nie mógł zaprzeczyć, że Ghrom wyglądał jakby był żywą, oddychającą potęgą władzy i autorytetu. I ten głęboki, władczy głos, bynajmniej nie ubolewający. „Zdaję sobie sprawę, że minęło dużo czasu odkąd was widziałem. Ataki sprzed prawie dwóch lat, zdziesiątkowały wiele waszych rodzin i łączę się z nimi w bólu. Ja również straciłem moją rodzinę w mniejszym ataku i wiem dokładnie, przez co przechodzicie, chcąc wprowadzić wasze życie na właściwe tory.” Samiec siedzący z przodu przesunął się na krześle. Ale to była tylko zmiana pozycji, a nie wstęp do wyciągnięcia broni. Blay łagodnie powrócił na swoje stanowisko, podobnie jak kilku innych. Cholera, nie mógł się doczekać końca spotkania i bezpiecznego powrotu Ghroma do domu. „Wielu z was znało mojego ojca dobrze i pamięta jego czas w Starym Kraju. Mój ojciec był mądrym i powściągliwym przywódcą, szlachetnym, logicznie myślącym samcem i po królewsku się zachowującym, który skupiał się wyłącznie na doskonaleniu rasy i jej obywateli.” Ghrom przerwał, to czarne opakowanie wykonało obrót po pokoju. „Dzielę kilka cech z moim ojcem…, ale nie wszystkie. Nie jestem powściągliwy. Nie jestem skłonny do wybaczania. Jestem samcem wojny, a nie pokoju.” W tym miejscu, Ghrom dobył jednego ze swoich czarnych sztyletów, czarne ostrze błysnęło w świetle rozwieszonych kryształowych żyrandoli. Tłum szlachetnie urodzonych, przed królem, zareagował zbiorowym drżeniem. „Czuję się komfortowo w konfliktach, czy to prawnych, czy śmiertelnych. Mój ojciec był mediatorem, budowniczym mostów. Ja jestem budowniczym grobów. Mój ojciec przekonywał. Ja biorę. Mój ojciec był 398

królem, który chętnie zasiadał przy twoim stole biesiadnym i rozmawiał z tobą o drobiazgach. Nie jestem takim samcem.” Tak, zaraz. Bez wątpienia, nikt wcześniej tak nie przemawiał do Rady. Ale Blay nie mógł nie zgodzić się z takim podejściem. Słabość nie była respektowana. Ponadto, z tą grupą, samo prawo nie mogłoby zagwarantować, że tron Ghroma byłby stabilny. Z drugiej strony, strach? Dawał dużo większe szanse. „Mój ojciec i ja mamy jednak jedną rzecz wspólną.” Ghrom opuścił głowę, jakby wpatrując się w czarne ostrze. „Mój ojciec spowodował śmierć ośmiorga z waszych krewnych.” Rozległo się zbiorowe westchnienie. Ale Ghrom nie pozwolił, by to go spowolniło. „W czasie panowania mojego ojca, było osiem zamachów na jego życie, i nieważne jak długo to trwało, dni, tygodni lub nawet miesięcy, robił wszystko, aby dowiedzieć się kto stał za każdym z nich … i osobiście tropił tę osobę, by potem sam ją zabić. Może nie słyszeliście prawdziwych historii, ale wiecie z nekrologów – sprawcy zostali ścięci z usuniętymi językami. Oczywiście, sięgając pamięcią wstecz, możecie sobie przypomnieć którzy w waszych krewnych w linii krwi zostali w ten sposób pochowani?” Wiercenie. Dużo wiercenia. Co sugerowało, że wspomnienia podjęły bieg. „Ponadto, jak pamiętacie, wiele z tych zgonów zostało przypisanych Korporacji Reduktorów. Powiadam wam teraz, znam nazwiska i wiem, gdzie są grobowce, ponieważ mój ojciec upewnił się, że nauczyłem się ich na pamięć. To była pierwsza królewska lekcja jakiej mi udzielił. Miałem traktować z honorem swoich obywateli, chronić ich i dobrze im służyć. Zdrajców, z drugiej strony, będących chorobą każdego praworządnego społeczeństwa, trzeba, jak zarazę, wytępić.” Uśmiech Ghroma był czystym złem. „I można o mnie powiedzieć, że studiowałem pilnie u stóp mojego ojca. I niech będzie jasne – mój ojciec, nie Bractwo, był tym, który obsłużył te zgony. Wiem o tym, gdyż czterem z nich ściął głowy w mojej obecności. To była jakże ważna lekcja.”

399

Kilka samic przysiadło się bliżej do jakichkolwiek samców, którym zdarzyło się usiąść obok nich. Ghrom kontynuował. „Nie zawaham się podążyć w tej kwestii za moim ojcem. Zdaję sobie sprawę, że wszyscy cierpicie. Szanuję wasze metody prób i błędów i chcę przewodzić. Nie zawaham się jednak, potraktować wszelkich rebelii przeciwko mnie lub moim ustawom, jako aktów zdrady.” Król obniżył podbródek tak, że zza okularów wydobył się oślepiający blask, do tego stopnia, że nawet Blay poczuł dreszcz adrenaliny. „A jeżeli uważacie, że to co zrobił mój ojciec było brutalne, nie widzieliście jeszcze jak brutalne te przeklęte rzeczy mogą być. Sprawię, że tamte śmierci będą wyglądały na litościwe. Przysięgam na mój rodowód.” Tłumaczenie: SarahRockwell

400

PIĘĆDZIESIĄT-DWA Na pewnym poziomie, Assail nie mógł uwierzyć, że poszedł do restauracji. Po pierwsze, nie często nawiedzał człowieków, z zasady, po drugie, nie interesował się jedzeniem w spelunkach: Powietrze tu pachniało jak smażone jedzenie i piwo, i po tym, co zobaczył na tacach kelnerek, nie był pewny czy przystawki były klasyfikowane jako bezpieczne do spożycia dla konsumentów nie-‐zwierząt. Och, zobaczcie. Po drugiej stronie, przed nim, była scena, która miała ściany z gęstej siatki ogrodzeniowej. Klasa. " Hej, ty" ktoś mruczał do niego. Assail uniósł brew i spojrzał przez ramię. Kobieta człowieków była ubrana w obcisłą bluzkę i parę dżinsów, które najwyraźniej były szyte na jej nogach. Blond włosy zwisały prosto. Makijaż był ciężki, z błyszczącą szminką w takiej ilości, że można by to zakwalifikować jako zewnętrzna farba olejna. Wolałby wyjąć łyżką własne oczy, niż angażować się w jakikolwiek sposób z takimi jak ona. Mentalnie wysłał jej sygnał, żeby zapomniała, że go widziała i odwrócił się. Był ogromny tłum, z większą ilością osób, niż było stołów i krzeseł, więc miał dobrą osłonę, gdy udał sie w róg i zaczął skanowanie... I była tam. Jego mała włamywaczka. Przeklinał pod nosem, że słabo się rozeznał, że to wszystko było stratą czasu -‐ zwłaszcza biorąc pod uwagę, że kuzyni, w tej chwili, ponownie robili interesy z tym reduktorem. Niestety, jednak, zaraz jak tylko dostał powiadomienie, że jej czarne Audi jest w ruchu, to został zmuszony do znalezienia, i śledzenia jej. Nie był na to przygotowany. Co ona tu robi? I dlaczego jest tak ubrana? Gdy znalazła jeden z kilku pustych stołów i usiadła sama, pomyślał, że nie aprobuje sposobu opadania jej włosów na ramiona, ciemna masa okalała

401

jej twarz. Lub podkreślającego sylwetkę kroju bluzki, który objawił się, gdy tylko zdjęła płaszcz. Lub -‐ miała makijaż, również, na miłość boską. Ale nie jak ta kobieta, która właśnie przystawiała się do niego. Jego włamywaczka miała delikatny makijaż, taki, który podkreślał jej rysy... Była piękna. Zbyt piękna. Wszyscy mężczyźni w restauracji patrzyli na nią. I to sprawiło, że chciał, zabić wszystkich i każdego z nich, przez rozrywanie ich gardeł zębami -‐ Tak, jakby były w porozumieniu z tym planem, jego kły mrowiły i zaczęły schodzić w dół w jego usta, jego ciało się napięło. Ale jeszcze nie teraz, powiedział sobie. Chciał dowiedzieć się, dlaczego była tutaj. Po śledzeniu jej w rezydencji Benloisea, spodziewał się jej w dowolnej liczbie miejsc... choć nigdy w tym. Co ona robiła – Jej głowa odwróciła się i przez chwilę myślał, że w jakiś sposób go wyczuła, mimo że nie była wampirem. Ale bardzo wysoki, bardzo dobrze zbudowany mężczyzna podszedł do jej ludzkiego stołu. Włamywaczka spojrzała na faceta. Uśmiechnęła się do niego. Wstała wciągnęła ręce i objęła jego duże ramiona. Ręka Assaila wsunęła się do płaszcza i znalazła broń. Naprawdę, widział samego siebie jak podchodzi i wsadza kulkę między oczy tego faceta. " Hej, czy kiedykolwiek byłeś tutaj wcześniej? " Głowa Assaila okręciła się wokół. Dość duży mężczyzna człowieków podszedł do niego i patrzył z pewną agresją. " Zadałem pytanie. " Były dwie odpowiedzi, zdecydował Assail. Mógł ustnie odpowiedzieć, ale było to wejście w pewnego rodzaju dialog, który zużywałby jego uwagę -‐ zapewne nie był to zły pomysł, zważywszy, że jego ręka pozostawała zablokowana na jego pistolecie, a jego impulsy nie zmieniły się zbytnio od tych z przed chwili -‐ morderczych skłonności. " Mówię do ciebie. " Lub mógł...

402

Assail obnażył kły i zawarczał głęboko z gardła, przekierował swój gniew od sceny z jego włamywaczką i tego głupka człowieka, dla którego ona ubrała się i wstała. Facet od pytań rozłożył ręce i cofnął się o krok. " Hej, to jest fajne, jakkolwiek. Mój błąd. Nieważne. " Mężczyzna zniknął w tłumie, udowadniając, że w pewnych okolicznościach, szczury bez ogonów również mogą się dematerializować. Oczy Assaila powróciły do tego stolika. ‘ Dżentelmen ‘, który zajął miejsce naprzeciwko jego włamywaczki, opierał się, jego oczy zatrzymały się na jej twarzy, nawet gdy oglądała menu i rozglądała się dookoła. Coś musi z tym zrobić. *** Sola zamknęła menu i roześmiała się. " Nigdy tak nie powiedziałam. " " Powiedziałaś. " Mark Sanchez uśmiechnął się. " Powiedziałaś mi, że mam ładne oczy. " Mark był dokładnie tym, czego ona potrzebna w taką noc jak dziś. Był bardzo przystojny, bardzo uroczy, i tak długo, jak nie podrzucał jej nigdzie i nie dawała mu dziesięciu tysięcy, nie musiała się o nic martwić: Jako osobisty trener? Był demonem. Powinna to wiedzieć. " Więc to jest sposób na schlebianie mi? " wrócił do rozmowy gdy kelnerka przyniosła im obojgu po piwie. " Spróbujesz mnie zmusić, żebym natknął się na ciebie w siłowni? " " Znam coś lepszego niż to. " Sola wzięła łyka z zimnego kufla. " Bez litości. To jest wasza polityka. " " Dobrze, żeby być uczciwym, to nigdy nie poprosiłaś o specjalne traktowanie. " Zapadła cisza. " Nie w twojej sprawie, nie byłbym skłonny by dać ci spokój... w niektórych obszarach. " Sola unikała kontaktu wzrokowego. " Więc nie umawiasz się z klientami, tak. " " Nie. Nie zwykle. " " Konflikt interesów ".

403

" To może stworzyć bałagan -‐ ale w niektórych przypadkach, jest to warte ryzyka. " Sola rozejrzała się po pubie. Dużo osób. Dużo rozmów. Powietrze było gorące i gęste. Zmarszczyła brwi i usztywniła się. W kącie, coś... ktoś... " Wszystko w porządku? " Otrząsnęła się uwalniając od paranoi. " Tak, przepraszam -‐ tak, tak, chcielibyśmy zamówić, " powiedziała, kiedy kelnerka wróciła. " Poproszę cheeseburgera. Zakładając, że mój osobisty trener nie wyrzuci tego zapychacza żył z dezaprobatą. " Mark roześmiał się. " Zrób dwa. Ale bez frytek. Dla nas obojga. " Gdy kelnerka wystartowała, Sola starała się nie patrzeć w kierunku tej ciemności, w tylnym rogu. " Tak więc... " " Nie sądziłem, że kiedykolwiek przyjmiesz moje zaproszenie. Zaprosiłem cię, jak dawno temu? " Gdy Mark się uśmiechnął, zauważyła, że miał wspaniałe zęby, proste i bardzo białe. "To było podczas, gdy jak przypuszczam. Byłam zajęta. " " Więc co robisz w życiu? " " To i owo ". " W jakiej dziedzinie? " Zwykle, wkurzała się szybko, gdy ludzie byli wścibscy. Ale jego wpływ był spokojny i łatwy, więc to tylko randkowa rozmowa. " Myślę, że można nazwać to wymiarem sprawiedliwości. " " Och, masz coś wspólnego z prawem. " " Jestem bardzo blisko tego, tak. " " To fajnie. " Mark odchrząknął. " Więc... wyglądasz naprawdę dobrze." " Dzięki. Myślę, że to dzięki mojemu trenerowi ". " Och, jakoś myślę, że beze mnie też byś wyglądała dobrze. " Gdy zaczęli nieskomplikowane rozmowy na różne tematy, faktycznie zaczęła się zrelaksować – i wtedy ich kolacja przybyła i dostali kolejną rundę piwa. To było tak... normalne spotkanie w barze, dwie osoby, poznawanie kogoś innego. Dokładne przeciwieństwo tego, w co się bawiła poprzedniej nocy.

404

Sola zadrżała, gdy obraz wrócił do niej... światło świec, czarnowłosy mężczyzna zbliża się do półnagiej kobiety, jakby zamierzał ją pożreć, oboje wyzwoleni i nieskrępowani... Następnie te błyszczące oczy, patrzące w górę i spotykające jej, przez szybę, jak gdyby wiedział, że ona cały czas podglądała. " Wszystko w porządku? " Sola zmusiła się by się skupić. " Przepraszam, tak. Co mówiłeś? " Gdy Mark wznowił rozmowę na temat jego szkolenia dla Iron Man, znalazła się z powrotem w zimnie przy tym domku, obserwując, mężczyznę i tę kobietę. Cholera. Zaplanowała tę randkę tylko dlatego, że chciała się rozładować. Nie dlatego, że szczególnie troszczyła się o Marka, że tak miły był. W rzeczywistości, może zrobiła to, ponieważ jej osobisty trener był naprawdę wysoki, i bardzo dobrze zbudowany, o bardzo ciemnych włosach i bardzo jasnych oczach. Gdy zabił dzwon jej winy, pomyślała, och, na miłość boską. Była dorosła. Mark był dorosły. Ludzie uprawiali seks z bardzo różnych powodów -‐ tylko dlatego, że facet nie chce się żenić nie znaczy, że łamał jakąś kardynalną zasadę... bzdury. Moralności jej babci na bok, a jego lśniące, perłowe zęby i duże ramiona przeciwnie. Nie była faktycznie zainteresowana Markiem. Była zainteresowana człowiekiem, którego Mark jej przypomniał. I to właśnie było błędem. Tłumaczenie: Fiolka2708

405

PIĘĆDZIESIĄT-TRZY Mimo, że Khill na pewno nie był arbitrem upodobań, kiedy uczestniczyli w posiedzeniach Rady, było cholernie dla niego jasne, że zgromadzona grupa przybyła do domu spodziewając się jednej rzeczy, tylko całkowicie innej. Ghrom nie marnował i nie szczędził słów i wyłożył kawę na ławę, w ciągu pięciu czy dziesięciu minut. To było dobre, prawdę mówiąc. Im szybciej skończy, tym szybciej mogą zabrać go do domu. " Na zakończenie, " Król powiedział swoim basem, " Doceniam możliwość zwrócenia się do tej czcigodnej grupy. " W tym przypadku, ‘czcigodna ‘ jednoznacznie oznaczało ‘ dupków ‘. " Mam inne zobowiązania w tym momencie. " Mianowicie, pozostanie przy życiu. " Więc muszę odejść. Jednakże, jeśli macie jakieś uwagi, proszę skierować je do Thortura, syna Harma. " Mrugnięcie oka później, król opuścił budynek z V i Zbihrem. Wraz z wyjazdem, wszystkie zniewieściałe snoby, które pozostały w jadalni nie ruszyły się z miejsca siedząc na krzesłach i pozostając w szoku z całym tym co jest grane, przecinającym ich atrakcyjne rysy. Najwyraźniej oczekiwali więcej... albo mniej. Trochę jak dzieci, które posunęły się za daleko i ich rodzice w końcu przylali im drewnianą łyżką w dupę. Z perspektywy Khilla, było to w rzeczywistości cholernie zabawne. Impreza w końcu zbliżała sie do końca po tym jak gospodyni wstała i na temat tego, cóż to za honor ich spotkał z wszystkim tym bla, bla, bla. Khilla obchodziło jedno i tylko jedno. I to był sms, który przyszedł na jego telefon około minutę później: Ghrom był bezpieczny w domu. Robiąc powolny wdech powoli włożył komórkę z powrotem do wewnętrznej kieszeni skórzanej kurtki i pomyślał o wysłaniu tej grupy na

406

kilka rundek po parkietach, aby banda tych sztywniaków trochę potańczyła. Prawdopodobnie miałby z tego powodu kłopoty. A to pech. Tłum zaczął wychodzić wkrótce, na wyraźne niezadowolenie gospodyni, jakby ubrała się i uporządkowała swój dom w oczekiwaniu na towarzysko-‐ wybitny długi wieczór -‐ okazuje się, że wszystko co dostała to były dwie sekundy sławy i wiaderko z KFC do zjedzenia. Niestety, panienko. Thor królował po masowym wyjściu, stojąc przed kominkiem, kiwając głową, mówił kilka słów. Podczas tej delegacji, Ghrom dokonał mądrego wyboru. Brat ze swoim wyglądem rozpierdalacza, z cała swoją bronią, był zawsze chętny i wewnętrznie skłonny być rozjemcą, i nie było inaczej dziś wieczorem. Był szczególnie miły dla Marissy kiedy wybranka Butcha odeszła, jego twarz pokazała błysk prawdziwego uczucia, kiedy objął ją i skinął głową, żeby policjant ją odprowadził. Ten ułamek czasu sprawił, że zdjął swoją maskę profesjonalisty. W końcu gospodyni pomogła swojemu starożytnemu brońcowi stanąć na nogi, robiąc trochę hałasu na temat zabrania go na górę. A potem pozostał tylko jeden. Elan, syn Larexa, zwlekał, kręcąc się przy udrapowanych oknach. Khill miał oko na tego faceta cały czas, licząc, ile dokładnie członków Rady podejdzie do niego, uściśnie mu dłoń, szepnie mu do ucha. Każdy jeden. I nie była to żadna niespodzianka, że zamiast odejść jak grzeczny chłopiec, udał się w stronę kominka, jakby chciał audiencji. Świetnie. Kiedy Elan zbliżał się do Thora, im bliżej był, tym bardziej musiał podnosić brodę, aby utrzymać kontakt wzrokowy z Bratem. " To był wielki zaszczyt, mieć audiencję u Twojego króla, " delikatny samiec powiedział poważnie. " I wsłuchiwałem się w jego każde słowo. " Thor mruknął coś w zamian. " I zmagam się z czymś, " arystokrata lawirował. " Miałem nadzieje, że uda mi się z nim porozmawiać o tym bezpośrednio, ale..." 407

Tak, nie wstrzymuj oddechu kolego wyduś to. Thor wkroczył wypełniając ciszę. " Wszystko, co mi powiesz dotrze prosto do uszu króla, bez filtrowania lub interpretacji. Wojownicy w tym pokoju także są zobowiązani do zachowania tajemnicy. Prędzej umrą niż wyjawią słowo. " Elan spojrzał na Mordha wyraźnie oczekując podobnego zachowania ze strony samca. " To samo dotyczy mnie, " mruknął, Mordh gdy pochylił się na lasce. Nagle, Elan wypiął pierś, jakby tego rodzaju indywidualne podejście liczył przez całe spotkanie "Cóż, to mocno leżało na moim sercu." Na pewno nie na twojej klacie, pomyślał Khill. Jesteś zbudowany jak dziesięcioletni chłopiec. Nagle, Elan skrzyżował ramiona za swoimi małymi plecami, i zaczął się przechadzać -‐ jakby potrzebował czasu, aby dobrać odpowiednie słowa. Coś mówiło Khillowi, że przygotował to wcześniej, jednakże nie mógł stwierdzić o co chodziło. "Spodziewałem się że wasz król wygłosi mowę na temat plotek, które słyszałem." " A mianowicie? " Thor powiedział dziwnym tonem. Elan się zatrzymał. Odwrócił. Mówił wyraźnie. " To, że został postrzelony na jesieni. " Nikt nie pokazał żadnych reakcji. Ani Thor ani Mordh. Nie pomijając pozostałych Braci w pokoju. Na pewno nie Khill i jego złote chłopaki. "Jakie jest twoje źródło? " zapytał Thor. " Cóż, szczerze mówiąc, myślałem, że będzie tu dziś wieczorem. " " Naprawdę. " Thor spojrzał na puste krzesła i wzruszył ramionami. "Chcesz mi opowiedzieć, co słyszałeś? " "Mężczyzna nawiązał do odwiedzin króla. Podobnych do tych, kiedy Ghrom przybył i spotkał się ze mną w moim domu w lecie. " o czym doniósł z wysokim mniemaniem o sobie, jakby to był kulminacyjny punkt roku, że Ghrom był właśnie tam " Powiedział, że Banda Drani zastrzeliła króla, podczas, gdy był w jego prywatnej posiadłości. " Znowu brak reakcji.

408

" Ale najwyraźniej twój król przeżył." Przerwa sugerowała, że Elan spodziewał się wprowadzenia w szczegóły." dobrze sobie radzi, w rzeczywistości. " Zapadła długa cisza, tak jakby każda ze stron oczekiwała od drugiej, uznanie ciszy za dobry znak. Thor uniósł brwi. " Z całym szacunkiem, nie powiedziałeś nam prawie nic, a plotki trwają od początku świata. " "Ale jest jeszcze jedna rzecz. On rozmawiał ze mną o tym, zanim TO miało miejsce. Nie uwierzyłem mu jednak. Kto by zorganizował zamach? Wydawało się... jakby mężczyzna nie był zadowolony z obrotu spraw. Następnie, tydzień później, powiedział, że Banda Drani stoi za tym, że Ghrom został postrzelony. Nie wiedziałem, co robić. Nie mogłem nawiązać kontaktu z królem osobiście, a nie było mowy o weryfikacji osoby, która mówiła prawdę. Zostawiłem to wszystko w spokoju, aż do zwołania tego spotkania. Zastanawiałem się, czy może to... dobrze. To nie było oczywiste, ale potem zastanawiałem się, dlaczego go nie ma tutaj. " Thor patrzył na mniejszego samca. "Pomoże, jeśli dasz nam jego imię." Teraz, Elan zmarszczył brwi. " To znaczy, że nie wiesz, kto jest w Radzie?" Mordh przewrócił oczami, Thor wzruszył ramionami. " Mamy lepsze rzeczy do roboty, niż martwić się o członkostwo Mordha. " " W Starym Świecie, Bractwo wiedziało, kim jesteśmy. " "Dzieli nas ocean i ojczyzny ". " Niestety. " " To jest twoja opinia. " Khill zrobił krok do przodu, z zamiarem wkroczenia, w przypadku gdyby Brat ulokował ręce na chudej szyi sukinsyna: Ktoś powinien prawdopodobnie złapać głowę zanim poodbija się przez wszystkie dywaniki gospodarzy. I ciężar ciała. Wydawali się gościnni. " Więc o kim mówisz, " wywierał nacisk Thor. Elan rozejrzał się po martwych, śmiercionośnych mężczyznach, którzy skupiali się na nim. " Assail. Nazywa się Assail. " *** 409

Głęboko w centrum Caldwell, gdzie zaciemnione ulice uformowały labirynt dla szczurów, i trzeźwych ludzi było niewielu i daleko od tego miejsca, Xcor spuścił kosę kreśląc gruby okrąg wysoki na pięć i pół stopy od wilgotnej, zabarwionej na czarno ziemi. Reduktor został trafiony w szyję i głowę, teraz został uwolniony od swojego kręgosłupa, broda przeleciała nad skronią, przez zimny, porywisty wiatr. Czarna krew wyciekła spiralnie z odciętych tętnic, aż pozostawiona samej sobie dolna część korpusu zwaliła się do przodu upadając. I to było to. Raczej rozczarowujące, tak naprawdę. Obracając się wokół przełożył swoją ukochana przez ramię tak, że zwinęła się ochronnie za nim, pilnując jego pleców kiedy on przygotował się na to co wydarzy się zaraz. Aleja do której wszedł, ukazała mu Zabójcę znajdującego się na dalekim jej końcu, a za nim trzej kuzyni ustawieni byli ramię w ramię tak jakby coś jeszcze miało nadejść z tej strony. Coś się zbliża. Coś... szybko sie zbliżało, łoskot silnika stawał się coraz głośniejszy i głośniejszy i -‐ Samochód wpadł w poślizg na alei, bo opony znajdowały niewiele lub w ogóle nie znajdowały przyczepności na oblodzonej jezdni. W rezultacie braku trakcji, pojazd uderzył w ścianę, jego długie światła oślepiły Xcora. Ktokolwiek siedział za kierownicą nie uderzył w hamulec. Silnik ryknął. Xcor stanął naprzeciw pojazdu i zamknął oczy. Nie było powodu, aby utrzymał powieki otwarte, kiedy jego wizja przestała funkcjonować. Nie martwił się tym kto prowadził, czy był zabójcą, wampirem czy człowiekiem. Jechali na niego, a on zamierzał ich powstrzymać. Mimo, że prawdopodobnie byłoby łatwiej zejść im z drogi. Ale nigdy nie dbał o to, żeby coś było szczególnie łatwe, w jakikolwiek sposób. " Xcor " ktoś krzyknął. Łapiąc głęboki oddech tego lodowatego powietrza, wypuścił okrzyk bojowy, gdy tropił nadejście, jego zmysły dosięgnęły i ustaliły pozycję SUVa

410

w przestrzeni, kiedy poruszał się na przód. Jego kosa zniknęła na chwilę, a jego broń, chętna do działania, znalazła się w obu dłoniach. Czekał kolejne dwadzieścia stóp. A potem zaczął wypuszczać serię. Z założonymi tłumikami, kule wydały tylko odgłos tłuczenia przedniej szyby, uderzeń o grill, przebitej opony... W tym momencie te oślepiające światła zakołysały się w dół, tył pojazdu uniósł się, trajektoria nie zmieniła się dzięki jego ogromnemu przyspieszeniu, nawet jeśli wszystko nawalało. Tuż przed tym jak błotnik go ominął, Xcor podskoczył nad ziemię, jego buty odbiły się w górę, dach ledwo zmieścił się pod jego stopami, mając trzy tysiące funtów pozbawionych kontroli mknących pod jego znajdującym się w powietrzu ciałem. Kiedy buty bojowe Xcora wylądowały z powrotem na ziemi, dalszy impet samochodu natrafił na odpadki ze śmietnika, pojemnik na śmieci lepiej niż jakikolwiek zestaw hamulców mógł zatrzymać pojazd. Xcor nie tracił czasu, by się zbliżyć, z obiema brońmi w górze, z palcami na spuście. Mimo, że wypuścił kilka serii, wiedział, że zostały mu co najmniej cztery w każdym pistolecie. I jego żołnierze po raz kolejny stanęli za nim. Zbliżając się, by zajrzeć do środka, nie obchodziło go, co znajdzie: jednego ze swojego własnego gatunku, mężczyznę lub kobietę, reduktora to nie miało dla niego znaczenia. Zapach zepsutego mięsa i zasypki poinformował go z jakim z jego wielu wrogów miał do czynienia, i rzeczywiście, kiedy pochylił się przez rozbitą przednią szybę, dwa nowi rekruci, którzy nadal zachowali ciemny kolor włosów i rumiany odcień skóry, zwieszali się na krawędzi foteli. Nawet mimo zapiętych pasów bezpieczeństwa, byli w fatalnym stanie. Oprócz tego, podziurawieni kulami, ich twarze posiadały ślady, po obijaniu się wokół w kabinie sedana, uderzyli w deskę rozdzielczą i byli obrzuceni tłuczonym szkłem: Czarna krew ciekła ze złamanych nosów i z boleśnie poranionych policzków i podbródków, to gówno kapało na piersi jak woda z kranu w wannie. Brak poduszek powietrznych. Może usterka. " Wydaje mi się że to ich nie zabije, " mruknął Balthazar. 411

" Taa " ktoś się zgodził. Xcor przestał się martwić kiedy schował broń, chwycił z boku drzwi kierowcy, i szarpnął rzeczą usuwając ją z mocowania. Kiedy pisk rozdartego metalu rozszedł się echem w alei, rzucił panel na bok, obnażając swój stalowy sztylet, i pochylił się. Jak w przypadku wszystkich reduktorów, zamieszkałych przez Omegę i ci nadal mrugali mimo ich katastrofalnych urazów – i mogłoby to trwać dożywotnio, jeśli zostawiłby ich w tym stanie, nawet jeśli ich formy zostałyby zepsute przez czas. Był jeden i tylko jeden sposób, aby ich zabić. Xcor skrzyżował swoje prawe przedramię w poprzek przez lewe ramię i wbił kwadratowe ostrze sztyletu w klatkę piersiową jednego z tych znajdujących się za kierownicą. Przechylając na bok głowę i zamykając oczy, tak by znowu nie zostać oślepionym, czekał na pyknięcie i błysk zanim pochylił się nad siedzeniem i zrobił to samo z jego pasażerem. Potem zwrócił się i odciął głowę od wijącego się ciała..., które miało ślady opon na całej klatce piersiowej, dzięki ścieżce samochodu podążającego alejką. Tropiąc przez błoto zabarwione na czarno, uniósł ponownie sztylet w dłonie unosząc ponad ramiona i wbijając ostrze w mostek z taką mocą, ze wierzchołek broni dotarł do asfaltu. Kiedy ponownie wstał, jego oddech opuścił nos w sekwencji sapnięć. " Obszukajcie pojazd, i musimy zjeżdżać. " Sprawdził czas. Policja z Caldwell niestety reaguje na czas, nawet w tej części miasta -‐ nieodłączne zagrożenie uczestnictwa człowieków, mieszkających w pobliżu, było nużące. Ale na szczęście, mogli zniknąć jakby nigdy ich tu nie było w ciągu kilku minut. Chowając nóż, spojrzał w niebo, zachrzęścił szyją i poluzował ramiona. Nie było możliwe, aby nie myśleć o tym, że miał zaplanowane spotkanie z Radą; miał to w głowie całą noc. Czy Ghrom się pojawił? Czy pojawił się tylko Mordh i przedstawiciele Bractwa? Jeśli w rzeczywistości król się pojawi, Xcor mógł sobie wyobrazić porządek obrad: pokaz siły, ostrzeżenie, potem szybkie odejście.

412

Tak potężne jak było Bractwo, i tak bardzo jak Ghrom chciałby ugiąć swoje mięśnie przed tą niewierną arystokratyczną grupą pochlebców, trudno było sobie wyobrazić, że ten mężczyzna, który prawie został zabity, może mieć jakiekolwiek szanse: czy jedynie dla własnego interesu, Bractwo chce utrzymać go przy życiu, tak samo jak jego pozycję władzy. I dlatego właśnie, postanowił trzymać się od tego z dala. Nie było nic złego w pozwoleniu Ghromowi próbować odzyskać utraconą pozycję, i miał wiele do stracenia w bezpośredniej konfrontacji z Bractwem przed tą szczególną audiencją: było zbyt wiele dodatkowych zabezpieczeń. Ostatnią rzeczą, jaką chciał osiągnąć było odwrócenie się glymerii od jego osoby... lub całkowite ich zabicie w procesie dobrania się do króla. W rzeczywistości odkrył, dzięki kontaktom Dholora, gdzie i kiedy dokładnie odbędzie się zebranie. Które ma miejsce teraz... w posiadłości samicy, tej od której jego żołnierze pożywiali się w jej małej chatce. Widocznie, była gotowa, aby umożliwić innym korzystanie nie tylko z jej ogrodu, ale także jej holu. I niedługo, będzie miał zapis tego, co zaszło, co zapewni mu, jego rzecznik którym był Elan – z tego powodu, ten mężczyzna, który cieszył się z uzyskania dostępu, zechce się tym trochę podzielić-‐ Gwizd uznania pochodzący z tyłu zrujnowanego auta skłonił go by unieść głowę. Cypher stał przy otwartych drzwiach bagażnika, jego brwi uniosły się, kiedy pochylił się nad... pokrytym celofanem klockiem czegoś białego. " To wygląda całkiem jakby to było Bounty1. ", powiedział, trzymając go wysoko. Xcor przeszedł obok. Były jeszcze takie trzy, po prostu porzucone z tyłu, jakby para zabójców była bardziej zainteresowana swoim bezpieczeństwem fizycznym niż handlem dragami. W tym momencie dźwięk syren zaczął napływać ze Wschodu, może było to związane z wypadkiem, może nie. 1.

Baton:) 413

" Bierzemy pakiety ze sobą, " zarządził Xcor. " A teraz spadamy. " Tłumaczenie: magdalena.bojka1

414

PIĘĆDZIESIĄT-CZTERY W sumie, randka nie była taka zła. Gdy Sola wstała z krzesła i zaczęła wkładać swój płaszcz, Mark stanął za nią i pomógł jej ułożyć go na ramionach. Sposób w jaki jego ręce zwlekały na jej ramionach, sugerował, że jest otwarty, by zakończyć kolacje i rozpocząć noc. Choć nie był nachalny. Odsunął się i uśmiechnął, wskazując walecznie drogę do wyjścia. Idąc przed nim, myślała nad tym, że wyglądało to na jakieś problemy psychiczne, że nie wzburzyło to jej krwi do wrzenia… a ten wysoce agresywny, dominujący mężczyzna z nocy wcześniej tak. Zamierzała dać swojemu libidu małą pogawędkę. Albo lanie… Może od tamtego faceta, jakaś część jej podpowiedziała. -‐ Nie,-‐ wymamrotała. -‐ Przepraszam, co? Sola potrząsnęła głową. -‐ Mówię do siebie. Po tym, gdy znaleźli drogę przez tłum, doszli do restauracyjnych drzwi, i WOW, cóż za jasność nastąpiła gdy wyszli w noc. -‐ Więc… -‐ powiedział Mark, wpychając ręce do kieszeni dżinsów, jego rozwinięty tułów uwydatnił się jeszcze bardziej -‐ a mimo to nadal nie udało mu się zbliżyć do rozmiarów…-‐ Przestań. -‐ Dziękuję za kolację, nie musiałeś za nią płacić. -‐ No, ale to była randka. Tak mówiłaś. – Uśmiechnął się znowu. – Jestem tradycyjnym facetem. Zrób to, powiedziała do siebie. Zapytaj go czy możesz wrócić z nim do jego domu. Przecież, nie może być żadnego hokus pokus u niej. Nigdy. Nie z jej babcią na górze – głuchota kobiety była wysoce selektywna. Po prostu to zrób. Dlatego go poprosiłaś…

415

-‐ Mam spotkanie wcześnie rano – wypaliła – Więc muszę lecieć. Ale bardzo ci dziękuję – i musimy to powtórzyć. Mark dostał od niej kilka punktów, że przykrył rozczarowanie, kolejnym z tych jego zwycięskich wyszczerzy. -‐ Brzmi świetnie. Było świetnie. -‐ Zaparkowałam tam z tyłu. – wskazała kciukiem ponad ramieniem-‐ Więc… -‐ Odprowadzę cię do samochodu. -‐ Dziękuję. Milczeli, a ich buty szurały po soli, którą posypano lód. -‐ Miła noc. -‐ Tak, -‐ powiedział – To prawda. Z jakiegoś powodu, jej zmysły zaczęły płonąć w ostrzeżeniu, jej oczy przeszukiwały ciemność poza oświetlonym parkingiem. Pomyślała, że to może Benloise przyszedł po nią. Niewątpliwie wiedział już, że ktoś włamał się do jego domu i naruszył jego bezpieczeństwo, i że prawdopodobnie również zauważył zmianę pozycji tego posągu. Trudno powiedzieć czy będzie chciał odwetu, pomyślała. Mimo rodzaju działalności, którą prowadził, miał pewien kodeks postępowania, którego się trzymał – i na jakimś poziomie musi mieć świadomość, że anulowanie jej zadania, i obcięcie jej wynagrodzenia było złe. Z pewnością zrozumiał wiadomość. Poza tym, mogła wziąć wszystko co miał w zamknięciu. Zbliżając się do swojego Audi, wyłączyła alarm. -‐ Zadzwonić do ciebie? -‐ Tak, proszę. – powiedział Mark. Nastąpiła długa cisza. A potem sięgnęła ręką do góry, wsunęła ją za jego szyję i ściągnęła usta w dół do jej własnych. Mark natychmiast skorzystał z zaproszenia, ale nie w nachalny, dominujący sposób: Gdy przechyliła głowę, on zrobił to samo, a ich usta się spotkały, pocierając delikatnie, potem z większym naciskiem. Nie przycisnął jej do siebie, ani nie uwięził jej sobą przy samochodzie… nie miała uczucia zatracenia się. Albo uczucia wielkiej pasji. Urwała ten kontakt. 416

-‐ Zobaczymy się wkrótce. Mark odetchnął ciężko, jakby się włączył. -‐ Ach, tak. Mam nadzieję, że tak. I nie tylko na siłowni. Podniósł rękę, uśmiechnął się po raz ostatni, i podszedł do swojego samochodu. Z cichym przekleństwem, Sola dostała się za kierownicę, zamknęła drzwi, i pozwoliła głowie opaść do tyłu. We wstecznym lusterku, widziała jego tylne światła, jak wziął gruby zakręt i wyjechał z parkingu. Gdy zamknęła powieki, nie zobaczyła promiennego uśmiechu Marka, ani nie wyobraziła sobie jego warg naprzeciwko jej, albo uczucia, jego rąk przemierzających jej ciało. Była z powrotem w tym domku, spoglądając na gorące, nieco złe oczy patrzące na nią ponad odsłoniętymi piersiami innej kobiety. -‐ Oh, na miłość Boską… Otrzepując się ze wspomnień, bała się tego, że w tym przypadku apetyt, oh, powiedzmy na, czekoladę, nie zostanie zaspokojony przez napoje dietetyczne, ani pączkiem Snackwell. 44 Czy nawet jednym jedynym Hershey Kiss.45 Jak tak dalej pójdzie, będzie musiała roztopić trufle Lindt i podłączyć je bezpośrednio w żyłę. Kładąc stopę na hamulcu, uderzyła w przycisk na desce rozdzielczej, i usłyszała dźwięk zapalanego silnika -‐ Sola szarpnęła się z powrotem na swoim miejscu i krzyknęła. Tłumaczenie: nuffanilia *** Kiedy Khill wrócił do rezydencji z innymi, złamał szarżę, jak tylko był w sieni i skierował się do wielkiego holu. Przenosił się szybkim truchtem, pokonał schody i ruszył bezpośrednio do pokoju Layli: Zgodnie z jej smsem, postanowiła opuścić klinikę po wszystkim, a on niecierpliwił się by sprawdzić co u niej. 44

takie o: http://www.wackypackages2007.com/images/products/gro_snackw_nabisco_01_z.jpg o takie o: http://www.browardsaves.com/wp-‐content/uploads/2013/12/hersheys-‐kisses-‐deal.jpg

45

417

Pukając do drzwi, zaczął się modlić. Ponownie. Nic tylko ciąża, niewierzącego czyni religijnym. " Proszę! " Na dźwięk jej głosu, zebrał się w sobie i zanurkował do środka. " Jak się czujesz? " Layla spojrzała z nad magazynu Us Weekly, który czytała w łóżku. " Hej! " Khill cofnął się na tą jawną wesołość. " Ach... cześć? " Rozglądając się, zobaczył Vogue, People, Vanity Fair na kołdrze wokół niej, a po drugiej stronie, w TV szemrała reklama antyperspirantu, która zmieniła się w następną, pastę do zębów Colgate. Było piwa imbirowe i słone krakersy na stoliku obok niej, a dalej, po przeciwnej stronie stał, oczyszczony kubek lodów Häagen -‐Dazs i kilka łyżek na srebrnej tacy. " Czuję się naprawdę dobrze, " powiedziała Layla z uśmiechem. To były dobre wieści. Przypuszczał, że rzeczywiście się dobrze czuła. " W każdym... wiesz... " " Nie, w najmniejszym stopniu. Nawet trochę. Nie wymiotuję. By mieć pewność, jem mało cały czas. Gdy zjem za dużo to czuję się chora – tak samo, jeśli zbyt długo czegoś nie jem. " Khill oparł się plecami o framugę drzwi, nogi dosłownie chwiały mu się z ulgi. " To jest... niesamowite. " " Czy chcesz usiąść? " Chyba wyglądał blado, bo tak się nagle poczuł. " Nie, wszystko ok. Ja tylko... Naprawdę martwiłem się o ciebie." " No cóż, jak widać " -‐ wskazała swoje ciało -‐ " Po prostu robię swoją robotę -‐ i dziękuję Najświętszej Pani Kronik za to. " On naprawdę lubił gdy ona tak wyglądała, gdy uśmiechała się do niego -‐ ale nie w jakimkolwiek sensie seksualnym. To było po prostu... pojawiła się spokojna i zrelaksowana i szczęśliwa, z włosami puszczonymi luźno na ramionach, z idealnymi rumieńcami, spokojnymi rękami i oczami. W rzeczywistości, wydawała się... niespodziewanie naprawdę zdrowa, ziemisty odcień jej skóry już nie był dostrzegalny. " Więc widzę, że miałaś kilku gości, " zauważył, gdy skinął głową w kierunku czasopism i pustego pojemnika po lodach.

418

" Och, każdy był. Beth została najdłużej. Wyciągnęła się tuż obok mnie, nie mówiłyśmy o niczym szczególnym. Po prostu czytałyśmy i oglądałyśmy zdjęcia i maraton Deadliest Catch. Uwielbiam ten talkshow-‐ tam gdzie ci wszyscy ludzie wychodzą w łodziach na morze? To bardzo ekscytujące. Czuję się szczęśliwa, że jest mi ciepło i jestem na suchym lądzie. " Khill potarł twarz i modlił się, żeby jego poczucie równowagi szybko zaczęło wracać: Oczywiście, jego nadnercza wciąż starały się dogonić rzeczywistość, pomysł, że nie ma dramatu, brak ostrego dyżuru, bez strasznego jakiegokolwiek reagowania na gruntownie trudną sytuację. " Cieszę się, że ludzie wpadają " wymamrotał, czując się tak, jakby miał coś powiedzieć. " O, tak, wpadali " -‐ Layla patrzyła wokół, z dziwnym wyrazem napięcia " dość wielu. " Khill zmarszczył brwi. " Nikt dziwny, tym niemniej, prawda? " Nie mógł sobie wyobrazić, że ktoś w domu będzie inny niż pomocny, ale musiał zapytać. " Nie... nie dziwny. " " O co chodzi. " zapytał gdy Layla tylko dotykała okładki czasopisma na kolanach, z jakąś brunetką z wielką głową, pustymi oczami i zniekształconą wymalowaną twarzą. " Layla. Powiedz mi. " Mógł przecież wytyczyć pewne pierdolone granice gdyby musiał. Layla odgarnęła włosy do tyłu. " Będziesz myślał, że jestem szalona... albo, nie wiem. " Podszedł i usiadł obok niej. " Ok, słuchaj. Nie wiem, jak to powiedzieć poprawnie, więc po prostu to powiem. Ty i ja? Zamierzamy stanąć w obliczu... wiesz, osobistego gówna w związku z... " O Boże, on naprawdę miał nadzieję, że utrzyma ciążę. " Równie dobrze możemy zacząć być w pełni szczerzy mówiąc teraz ze sobą. Cokolwiek to jest? Nie będę cię oceniać. Po tych wszystkich gównach, które zrobiłem w moim życiu? Ja nie sądzę nikogo, za nic. " Layla wzięła głęboki oddech. " Dobrze... dobrze, Panikha przyszła i zobaczyła się ze mną w nocy. " Znów zmarszczył brwi. " I ".

419

" Cóż, powiedziała, że może być w stanie zrobić coś dla ciąży. Nie była pewna, czy to będzie działać, ale nie sądziła, że to mnie zrani." Klatka piersiowa Khilla zacisnęła się, ukłucie strachu spowodowało walenie serca. V i Panikha mieli możliwości, które nie pochodziły z tego świata. I to było fajne. Ale nie wokół jego młodego – do kurwy nędzy, ręka V to po prostu zabójca... " Położyła swoją rękę na moim brzuchu, tam gdzie jest młody..." Uczucie, jakby wewnętrzny kibel Khilla wypłukał całą krew z głowy, uderzyło mocno. " O, Boże -‐ " " Nie, nie. " Dotarło do niego. " To nie było złe. Czułam się... dobrze, na prawdę. Byłam... skąpana w tym jej świetle, płynęło przeze mnie, wzmacniało mnie. Uzdrawiało mnie. Koncentrowało się na moim brzuchu, ale to poszło dalej niż tylko tam. Potem tak się o nią byłam. Upadła na podłogę obok łóżka... " Layla wskazała w dół, na podłogę. " Ale potem straciłam przytomność. Musiałam spać przez długi czas. Kiedy w końcu się obudziłam? Wtedy czułam się... inna. Po pierwsze, pomyślałam, że to dlatego, że poronienie się zatrzymało, ponieważ … się skończyło. Wybiegłam i znalazłam Blaya, i on zabrał mnie do kliniki. To było, kiedy przyszedłeś i doktor Jane powiedziała nam, że... " Layla elegancką ręką dotknęła brzucha, a następnie zatrzymała tam. " To było, kiedy powiedziała nam, że nasze młode wciąż jest z nami -‐ " Jej głos załamał się w tym momencie, a ona zamrugała szybko. " Widzisz więc, myślę, że ona uratowała naszą ciążę. " Po dłuższej chwili szoku, Khill szepnął: " Och... cholera. " Tłumaczenie: Fiolka2708 *** Wracając na parking restauracji, Assail wyłonił się przed Audi jego włamywaczki, stojąc w pełnym blasku reflektorów. Podobnie jak zrobił to noc wcześniej, utkwił swoje spojrzenie na niej, bardziej kierując się instynktem niż wzrokiem.

420

I gdy stał na mrozie, był gorący od swojej temperatury i co więcej: Gdy worek z odchodami na dwóch nogach odprowadził ją do samochodu i był na tyle szalony by ją pocałować, stanął przed wyborem jednej z dwóch opcji: Tropić mężczyznę w nocy i po drodze rozerwać mu gardło, albo poczekać aż człowiek odejdzie, i… Coś głęboko w nim już podjęło decyzję: Nie był zdolny do zostawienia jej. Jego włamywaczka otworzyła okno, a zapach jej pobudzenia uczynił go twardym. A także sprawił, że się uśmiechnął. Pierwszy raz tej nocy poczuł ten zapach – i to ostudziło jego nerwy bardziej niż cokolwiek by mogło. No, może za wyjątkiem możliwości obdzierania ze skóry tego człowieka. -‐ Czego chcesz, -‐ warknęła. Oh, to nie było pytanie. Podszedł do samochodu od jej strony. -‐ Dobrze się bawiłaś? -‐ Słucham? -‐ Wierzę, że słyszałaś pytanie. Otworzyła drzwi od strony kierowcy i wyskoczyła z auta. -‐ Jak śmiesz oczekiwać jakichkolwiek wyjaśnień ode mnie na jakikolwiek temat -‐ Oparł swój ciężar na biodrach, pochylając się ku niej. -‐ Mam ci przypomnieć, że ty naruszyłaś moją prywatność pierwsza -‐ -‐ Nie wyskakuję przed twój samochód i -‐ -‐ Podobało ci się to co widziałaś wczorajszej nocy? – To wywołało gulę w jej gardle. I gdy cisza się utrzymywała, uśmiechnął się lekko. -‐ Więc przyznajesz, że patrzyłaś. -‐ Cholernie dobrze wiesz, że tak,-‐ warknęła. -‐ Więc, odpowiedz na pytanie. Czy podobało ci się to co widziałaś. – powiedział głosem, który był ochrypły nawet dla niego samego. O tak, pomyślał, zaciągając się głęboko. Podobało jej się. -‐ Nieważne -‐ wymruczał – Nie musisz odpowiadać słowami. Już znam twoją odpowiedź -‐

421

Uderzyła go tak szybko i tak mocno, że głowa odskoczyła do tyłu na jego kręgosłupie. Jego pierwszym odruchem było obnażyć kły i ugryźć ją, ukarać ją, mamić siebie – ponieważ nic nie dodaje przyjemności pikanterii jak odrobina bólu. Albo jego duża ilość. Wyprostował głowę i opuścił powieki. -‐ To było przyjemne. Chcesz zrobić to jeszcze raz? Gdy kolejny raz podniecenie emanowało od niej, zaśmiał się głęboko w sobie, i pomyślał, że jej reakcja właśnie zapewniła, że ludzki samiec będzie kontynuował życie. Albo umrze co najwyżej z rąk kogoś innego. Pragnęła jego. Nikogo innego. Assail schylił się nawet bliżej, dopóki jego usta nie znalazły się koło jej ucha. -‐ Co zrobiłaś gdy wróciłaś do domu? A może nie mogłaś tak długo czekać. Umyślnie zrobiła krok w tył. -‐ Chcesz wiedzieć? Dobrze. Zmieniłam wodę kotu, zrobiłam sobie jajecznicę z dwóch jajek i kawałek cynamonowego tosta i położyłam się do łóżka. Umyślnie zrobił krok w przód. -‐ Co zrobiłaś gdy byłaś w pościeli? Jako, że zapach jej rozgorzał po raz kolejny umieścił swoje usta z powrotem, gdzie były... blisko, och, tak blisko. -‐ Myślę, że wiem co zrobiłaś. Ale chciałbym byś mi to powiedziała. -‐ Pieprz się -‐ -‐ Myślałaś o tym co zobaczyłaś? -‐ Gdy podmuch wiatru zwiał kilka kosmyków jej włosów do jej oczu, odgarnął je do tyłu. – Wyobrażałaś sobie, że to ty byłaś tą, którą pieprzyłem? Jej oddech zaczął pompować w jej klatce — najdroższa Pani Kronik – to sprawiło że chciał ją wziąć. -‐ Jak długo zostałaś? -‐ wydyszał. – Dopóki samica nie doszła… czy do póki ja nie doszedłem? Jej ręce odepchnęły go. -‐ Odpieprz się. 422

W szybkiej zmianie, okręciła się wokół jego ciała, wskoczyła do samochodu i zatrzasnęła drzwi. Poruszał się tak szybko. Sięgnął gwałtownie przez otwarte okno, odwrócił jej głowę i pocałował ją mocno, przejmując jej usta, napędzany chęcią starcia wszelkich śladów ludzkiego samca podjudzając swoją żądzę. Oddała mu pocałunek. Z identyczną mocą. Ponieważ jego ramiona były zbyt duże, by zmieścić się przez okno, chciał drapać stal. Musiał zostać tam gdzie był, jednak to sprawiało, że był nawet bardziej agresywny, jego krew ryczała w jego żyłach, ciało napięte gdy jego język wszedł w nią, jego ręka skradła się za jej szyję, chowając ją w jej włosach. Była wygadana, słodka i gorąca jak diabli. Do tego stopnia, że musiał przerwać, by wziąć głęboki oddech lub ryzykować omdlenie. Gdy się rozdzielili, ich oczy się spotkały. Oboje dyszeli, a jej podniecenie zagęszczało powietrze, chciał być wewnątrz niej. By ją oznaczyć… Dźwięk jego telefonu był dokładnie definicją stwierdzenia ‘zły czas, zły moment’: Dzwonienie z jego płaszcza najwidoczniej wyrwało ją z powrotem do rzeczywistości, płonące oczy odsunęły się, ręce zablokowały się na kierownicy, jakby próbując się sprowadzić na ziemię. Nie patrzyła na niego, gdy zamykała okna, odpalała silnik i odjechała. Zostawiając Assaila dyszącego na mrozie. Tłumaczenie: nuffanilia

423

PIĘĆDZIESIĄT-PIĘĆ Khill wkrótce opuścił pokój Layli, po czym jego skopajdupy poniosły go szybko w poprzek wąskiego chodnika w dół korytarzem do szczytu schodów. Gdy przechodził obok gabinetu Ghroma, był mgliście świadomy, że ktoś wołał jego imię, ale nie poświęcił temu uwagi. Na końcu korytarza posągów, minął apartament Z i Belli, drzwi pokoju w którym mieszkali Panikha i Manny były zamknięte, ale dźwięk włączonego telewizora cicho szumiał po drugiej stronie. Khill przystanął na chwilę, aby pozbierać kawałki jego rozwianych myśli, a potem zapukał. „Wejść” przyszła odpowiedź. Kiedy wszedł do środka, pokój był zalany błękitnym blaskiem, którego źródłem był telewizor. Panikha leżała w łóżku, jej blada skóra odbijała zmieniające się na ekranie obrazy. „Pozdrowienia” powiedziała mamrocząc. „Jezu … Chryste…” „Nie, obawiam się, że nie.” Uśmiechnęła się. A przynajmniej połowa jej ust. „Wybacz mi, że nie wstaję, aby odpowiedzieć na pozdrowienie.” Zamknął delikatnie drzwi. „Co się stało?” Nawet jeśli coś tam wiedział. „Czy z nią wszystko dobrze?” Zapytała Panikha. „Czy twoja kobieta nadal jest w ciąży?” „Badania wskazują, że tak.” „Dobrze. To mnie zadowala.” „Jesteś umierająca?” wyskoczył. A następnie chciał własnymi kolanami nakopać sobie w tyłek. Zaśmiała się chrapliwie. „Nie sądzę. Jestem jednak bardzo słaba.” Stopy Khilla zaniosły go w poprzek dywanu. „Więc … co się stało?” Panikha walczyła próbując przesunąć się wyżej na poduszkach, ale zrezygnowała. „Myślę, że tracę swój dar.” Jęknęła gdy przesunęła nogi pod kołdrą. „Kiedy przybyłam tu po raz pierwszy, byłam zdolna położyć na czymś

424

dłonie i to uzdrowić, bez żadnych lub z niewielkimi efektami ubocznymi. Za każdym razem, jednak, gdy to robię, wysiłek powoduje, że staję się coraz słabsza. A to co starałam się zrobić z twoją samicą i młodym było…” „Prawie się zabiłaś” powiedział. Wzruszyła ramionami. „Obudziłam się na podłodze obok jej łóżka. Przywlekłam się tutaj. Manny wyciągnął mnie wcześniej z łóżka i mam trochę energii. Teraz, wygląda na to, że słabnę znowu.” „Czy jest coś, co mogę zrobić?” „Myślę, że muszę udać się do Sanktuarium mojej matki.” Słowa zostały wypowiedziane z totalną drwiną. „Po doładowanie. Wydaje się logiczne, gdyż to właśnie stamtąd pochodzi mój dar. Po prostu muszę zebrać siły, aby odbyć tę podróż, więc mówię – dobrze, i zbieram. O wiele bardziej preferuję bycie tu, na dole. Ale ta decyzja zdaje się działać przeciwko mnie. Niepodobna negocjować z formą fizyczną w tej kwestii.” Tak, wiedział jak to jest. „Ja nie...” przeciągnął dłonią po włosach. „Nie wiem jak mam ci dziękować.” „Podziękujesz mi kiedy ona się urodzi. To jeszcze bardzo niepewne czy już jest po wszystkim.” Już nie, pomyślał. Jego wizja, ten jeden raz u wrót Zanikhu, ponownie jest na dobrej drodze, aby się ziścić. I tym razem zamierza tam pozostać. Khill wysunął z olstra na piersi jeden ze sztyletów i przeciągnął ostrzem po wewnętrznej stronie swojej dłoni. Gdy krew zebrała się w zagłębieniu i zaczęła kapać, zaoferował siebie samicy. „Niniejszym ofiaruję moją przysięgę …” urwał. Nie miał żadnego rodowodu, aby tak mówić, nie z tym wyparciem w tle. „Ofiaruję tobie przysięgę mojego honoru, od tej chwili do ostatniego uderzenia mojego serca, do ostatniego oddechu w moich płucach. Czegokolwiek będziesz potrzebowała, będę stawiał się na każde twoje wezwanie bez pytań i wahania.” Na jakimś poziomie to było śmieszne kłaść siebie w ofierze, jak córce jakiegoś popierdolonego bóstwa. Jakby Panikha potrzebowała jakiejkolwiek pomocy? 425

Sztylet Panikhi spotkał się z jego w ciasnym zatrzasku. „Wolałabym mieć twój honor, niż jakikolwiek ziemski rodowód.” Gdy ich oczy się spotkały, pomyślał, że to, co się właśnie dokonało nie dotyczyło samca i samicy, ale dwóch wojowników, bez względu na płeć. „Nigdy nie będę w stanie podziękować ci wystarczająco” powiedział. „Żeby tylko przez to przeszła. Obie z nich.” „Mam przeczucie, że będą w stanie. Dzięki tobie.” Poczuł dziwną chęć pokłonienia się samicy, ale inne rzeczy kazały mu wyjść, i tak zrobił. Potem odwrócił się nie chcąc jej przeszkadzać, gdyby chciała odpocząć. Jego dłoń właśnie zamknęła się na klamce, gdy Panikha wymruczała, „Jeśli masz komukolwiek dziękować, to powinien to być Blay.” Khill zamarł. Okręcił się w powrotem. „Co… powiedziałaś?” *** Assail stał bez ruchu, gdy Audi wpadając w poślizg wypadło z parkingu na drogę, jakby jego włamywaczka podrzuciła bombę w restauracji i właśnie wcisnęła detonator. Jego ciało kazało mu podążyć za nią, zatrzymać samochód i zaciągnąć ją na tylne siedzenie. Jego umysł, jednak, wiedział lepiej. Czując gwałtownie wzbieranie w swoim ciele, wiedział, że rozmiary utraty jego samokontroli przy niej, byłyby niebezpieczne. Był samcem, który definiował siebie poprzez swoje opanowanie. A przy tej kobiecie? Zwłaszcza, że jej płeć była pobudzona? Pragnienie posiadania jej, pożerało go. Musiał wziąć się w garść. W rzeczywistości, nie miał żadnego interesu, aby marnować czas na śledzenie jakiejś kobiety człowieków, siedzieć w rogu jakiejś taniej speluny, obserwując ją z innym mężczyzną. Zżerany przez pragnienie zabicia jej cheesburgerowego towarzysza. Co, w imię Pani Kronik, mu się stało? Odpowiedź, która mu się nasunęła, zdecydowanie odrzucił. 426

Chcąc przeorientować swoją energię, wyjął telefon, aby ustalić kto do niego dzwonił, łamiąc zaklęcie, które musiało zostać zerwane. Mordh. Na wielu poziomach, nie odczuwał pragnienia rozmowy z samcem. Ostatnią rzeczą, którą był zainteresowany było przerabianie wszystkich tych powodów, dla których powinien uczestniczyć w tym społeczno-‐politycznym zastoju jakim była Rada. Ale to było lepsze niż jeżdżenie za jego włamywaczką. Uświadomił sobie, że nawet nie zna jej imienia. I byłoby lepiej, w jego dobrze pojętym interesie, żeby nigdy go nie poznał, powiedział sobie. Gdy powrócił do rozmowy telefonicznej, przyłożył iPhone do ucha, a wolną rękę schował do ciepłej kieszeni swojego wełnianego płaszcza. „Mordh” powiedział, kiedy samiec odebrał. „Rozmawiam z tobą częściej niż z moją matką.” „Myślałem, że twoja matka nie żyje.” „Bo nie żyje.” „Masz bardzo niski poziom nawiązywania kontaktów.” „Co mogę dla ciebie zrobić?” To nie było pytanie. Bez powodu, by oczekiwać odpowiedzi. „Właściwie jest coś, co ja mogę zrobić dla ciebie.” „Z całym szacunkiem, ale wolę troszczyć się o swoje sprawy osobiście.” „Bardzo dobra polityka. I wiedząc to, co wiem o twoim biznesie, nie dlatego dzwonię. Pomyślałem, że zechcesz wiedzieć, iż Rada spotkała się dziś wieczorem z Ghromem.” „Sądziłem, że zrezygnowałem z tego podczas naszej ostatniej rozmowy. Więc nie rozumiem co, to ma wspólnego ze mną?” „Twoje imię padło na koniec. Po tym jak wszyscy wyszli.” Assail uniósł brwi. „W jakim znaczeniu?” „Mały ptaszek zaćwierkał, że zaplanowałeś spotkanie Ghroma z Bandą Drani w swoim domu w minionym ataku.” Assail chwycił mocniej swój telefon. I podczas krótkiej przerwy, która nastąpiła, dobrał słowa ze szczególną starannością. „Ghrom wie, że to nieprawda. Byłem tym, który dał mu samochód, aby mógł bezpiecznie uciec. 427

Tak jak mówiłem ci wcześniej, nie brałem udziału w żadnej rebelii. W rzeczywistości, usunąłem siebie z Rady, dokładnie dlatego, że nie życzę sobie być uwikłany w żadne dramaty.” „Uspokój się. Zrobił ci przysługę.” „A dokładnie w jaki sposób?” „Powiedział to przy mnie osobiście.” „Pytam ponownie, jak mam to rozumieć…” „Wiedziałem, że kłamie.” Assail zamilkł. To, oczywiście, dobrze, że Mordh wiedział, iż oświadczenie nie było prawdziwe. Ale jak? „Zanim zapytasz”, samiec wyszeptał złowieszczo, „nie będę wchodził w to, dlaczego jestem tego pewny. To, co powiem, to że jestem gotowy żeby nagrodzić prezentem twoją lojalność wobec króla.” „Prezent?” „Ghrom jest samcem, który jest trafnie nazywany Ghromem. On rozumie, na przykład, jak może się czuć ktoś niesłusznie posądzony o zdradę. On wie, że ktoś może fałszywie zamieszać informacjami, które nie są powszechnie znane, aby zrzucić winę za swoje czyny na kogoś innego – szczególnie jeśli rozmówca, powiedzmy, wskazuje nie tylko na oszustwo, ale sugeruje spisek. Jakby odpłacał ci za coś, co uznał za nielojalność lub zły osąd.” „Kto to jest” wydyszał Assail. Mimo, iż wiedział. „Ghrom nie poprosi cię o żadną brudną robotę. Faktem jest, że jeżeli ty nie podejmiesz żadnych działań na własną rękę, osobnik będzie martwy w ciągu dwudziestu czterech godzin. Król po prostu czuje, tak samo jak ja, że twoje interesy nie tylko są zgodne z naszymi, w tej sprawie, ale nawet mogą je zastąpić.” Assail zamknął oczy, pragnienie zemsty doprowadziło jego krew do wrzenia, w taki sam sposób jak to zrobił instynkt seksualny. Rezultat, jednak, och tak, będzie zupełnie inny. „Wymień imię.” „Elan, syn Larexa.” Assail otworzył powieki i obnażył kły. „Możesz powiedzieć królowi, że zajmę się tym skwapliwie.” 428

Mordh zaśmiał się mrocznie. „To właśnie zrobię. Obiecuję.” Tłumaczenie: SarahRockwell

429

PIĘĆDZIESIĄT-SZEŚĆ Blay się niecierpliwił, kiedy chodził po swoim pokoju. Mimo, że był ubrany do walki, nigdzie nie szedł. Żaden z nich nigdzie nie szedł. Po posiedzeniu Rady, Thor nakazał Bractwu pozostać w siedzibie, tak na wszelki wypadek. Mordh wyciągnął rękę do członków Rady, połączył rejony zewnętrzne rezydencji, nadając znaczenie glymerii. Facet nie mógł tak pokazać się z sześciopakiem Braci przy dupie -‐ ostatecznie nie, jeśli chciał zachować pewne pozory uprzejmości -‐ musieli ostygnąć. Ale biorąc pod uwagę klimat polityczny, ważne było, że odwód jest gotowy w razie gdyby Wielebny ich potrzebował. Nie, żeby szedł przez to imię bardziej... Drzwi do jego pokoju otworzyły się szeroko, bez pukania, bez cześć, bez hej -‐ jak -‐się-‐ masz. Khill stanął w drzwiach, oddychając ciężko, jakby biegł korytarzem rzeźb. Cholera, Layla straciła ciążą po tym wszystkim? Te niedopasowane oczy patrzyły wokół. "Jesteś sam? " Dlaczego, do diabła, -‐ Oh, Saxton. Prawda. " Tak-‐ " Mężczyzna zrobił trzy kroki do przodu, wyciągnął rękę... i pocałował kurwa z całkowitym oddaniem Blaya. Pocałunek był z tego rodzaju, które pamięta się całe życie, połączenie wykute, z takim totalnym zatraceniem, od odczuć ciała wbrew sobie, do ciepłego dotyku czyjąś ust na swoich, do siły, jak również kontroli, która została wyryta w twoim umyśle. Blay nie zadawał pytań. On po prostu czekał, oplótł ramiona wokół mężczyzny, przyjmując język, który mu zaoferował, oddając pocałunek, mimo że nie rozumiał co było motywacją takiego zachowania. Pewnie powinien się przejmować. Prawdopodobnie należało go odepchnąć.

430

Powinien, musiałby, mógłby. Wszystko jedno. Był niejasno świadomy, że drzwi były otwarte na korytarz, ale nie dbał o to -‐ chociaż rzeczy posuwały się tak, że staną się całkiem cholernie jawne dość szybko. Tylko że Khill gwałtownie przestał, kończąc pocałunek i rozdzielając ich. "Przepraszam. Nie dlatego przyszedłem. " Wojownik wciąż dyszał, i to że również płonął w tym niesamowitym spojrzeniu, było prawie wystarczające dla Blaya, by powiedzieć coś w rodzaju, ‘w porządku, ale możemy dokończyć najpierw to, co zaczęliśmy.’ Khill poszedł i zamknął drzwi. Potem wsunął ręce do kieszeni swojej skóry – jakby to było to, albo martwił się że mogą zacząć ponownie. Kurwa do kieszeni, pomyślał Blay gdy próbował subtelnie poprawić swoją erekcję. " Co jest? " Zapytał. " Wiem, że udałeś się do Panikhi ". Słowa zostały wypowiedziane jasno i powoli -‐ i były jedyną rzeczą, której Blay naprawdę nie mógł chwycić. Przerwał kontakt wzrokowy, wędrował po swoim pokoju. " Uratowałeś ciążę, " ogłosił Khill, ton jego głosu był zbyt bliski podziwu, na pocieszenie. " Więc wszystko w porządku? " " Uratowałeś -‐ " " Panikha to zrobiła. " " Siostra V powiedziała, że nigdy nie wpadła na to, aby spróbować -‐ dopóki ty nie poszedłeś i nie porozmawiałeś z nią. " " Panikha ma jakiś poważny talent " Khill nagle pojawił się przed nim, masywny mur mięśni, przez który nie można było przejść. Zwłaszcza, gdy mężczyzna wyciągnął rękę i głaskał policzek Blaya. " Uratowałeś moją córkę. " W ciszy, która nastąpiła, Blay wiedział, że miał coś do powiedzenia. Tak... miał to na końcu języka. To było...

431

Cholera. Kiedy Khill patrzył na niego w taki sposób, nie mógł sobie przypomnieć swojego imienia. Blaysox? Blacklock? Blabberfox? Kto to, kurwa, wiedział... " Uratowałeś moją córkę, " szepnął Khill. Słowa, które wyszły z ust Blaya były takimi, których później mógł żałować -‐ bo to było szczególnie ważne, w świetle seksu, który wydawało się, że będzie miał miejsce od czasu do czasu, by zachować dystans. Ale jako, że byli połączeni, ciągłym kontaktem wzrokowym, był bezsilny wobec prawdy. " Jak mógłbym nie spróbować... to cię zabijało. Nie mogłem nie spróbować czegoś. Czegokolwiek. " Khill przymknął na chwilę oczy. A następnie zebrał Blaya w uścisku, który łączył ich od głowy po stopy. " Jesteś tam zawsze dla mnie, czyż nie. " Mówiąc z goryczą: w rzeczywistości, mężczyzna miał zamiar stworzyć rodzinę z kimś innym, z samicą, z Laylą, był to cios w sam środek klatki piersiowej Blaya. To było jego przekleństwo, na tak wiele sposobów. Zdjął ręce z pleców Khilla i cofnął się. " Cóż, mam nadzieję, że -‐ " Zanim zdążył dokończyć, Khill był przed nim ponownie, i te niebieskie i zielone oczy płonęły. " Co, " powiedział Blay. " Jestem ci winien... wszystko. " Z jakiegoś powodu, to bolało. Może dlatego, że po latach prób, w końcu go zdobył, z wdzięczności, gdyż pomógł mu mieć dziecko z kimś innym. " Nieważne, zrobiłbyś to samo dla mnie, " powiedział szorstko. A jednak, nawet gdy to mówił, nie był tego pewien. Jeśli ktoś, by go zaatakował? Cóż, na pewno, oczywiście Khill byłby jego odwodem. Ale znowu, nieustępliwy skurwysyn kochał walczyć i był urodzonym bohaterem – czym Blay nie był. Być może to było sedno tej pustki. Wszystko było zawsze na warunkach Khilla. Przyjaźń. Dystans. Nawet seks. " Dlaczego patrzysz na mnie w taki sposób? " Zapytał Khill. " W jaki. " " Jak gdybym był obcy. " 432

Blay potarł twarz. "Przepraszam. Po prostu to była ciężka noc. " Przez długą, napiętą chwilę, jedyne, co czuł to spojrzenie Khilla. " Pójdę, " powiedział wojownik po chwili. " Myślę, że po prostu chciałem... tak. Tak czy inaczej. " Odgłos shitkickersów pobrzmiewający w kierunku wyjścia sprawił że Blay przeklął – Pukanie do drzwi było pojedyncze i bardzo głośne: Brat. Głos Rankhora przeszedł przez drzwi. " Blay? Thor zwołał spotkanie na jutro w nocy. Wiesz gdzie jest Khill? " Blay spojrzał przez pokój na faceta. " Nie, nie wiem. " *** Och, na litość boską, pomyślał Khill. Chociaż w rzeczywistości, rozmowa się skończyła, czyż nie. Dobrą wiadomością było to, że ostatecznie Rankhor tu nie wejdzie. Bez wątpienia Blay wolałby żeby ich nie przyłapali w jego pokoju. Hollywood zakończył sprawę, "Jeśli go zobaczysz, daj mu znać, że jesteśmy zwołani w pięciu jeśli chce uczestniczyć. Całkowicie zrozumiem, jeśli wolałby zostać z Laylą. " " Przyjąłem, " powiedział Blay martwym głosem. Gdy Rankhor przeszedł obok i zapukał do drzwi Z, Khill potarł twarz. Nie miał pojęcia, co teraz przelatywało przez głowę Blaya, ale sposób w jaki patrzyły na niego te niebieskie oczy, sprawiał że poczuł się tak, jakby przenikały go dreszcze. Czego on oczekuje? Wtargnął do pokoju, który facet dzielił z Saxtonem, wyrwał się z całowaniem, a następnie gadał wszystkie te bzdurne rzeczy na temat Panikhi... To była przestrzeń Saxtona. Nie miejsce Khilla. Miał zwyczaj podporządkowywania sobie rzeczy, przecież, czyż nie. "Nie będę tu więcej przychodził " powiedział Khill, starając się jakoś załagodzić. " Chciałem tylko, abyś wiesz, że... jestem ci tyle winien. " Khill podszedł do drzwi i pochylił się, nasłuchując głosu Rankhora, zamknął oczy, czekając, aż korytarz posągów będzie pusty. Jezu, ale on jest samolubnym kutasem czasami, naprawdę – 433

" Khill. " Obrócił się na pięcie, jak gdyby głos Blaya był linką, która szarpnęła go wokół. " Tak? " Mężczyzna podszedł. Kiedy byli oko w oko, Blay powiedział: " Wciąż chcę cię pieprzyć. " Brwi Khilla wystrzeliły tak wysoko, że prawie wylądowały na dywanie. Natychmiast mu stanął. Jedynym problemem było to, że Blay nie wydawał się zadowolony, by to ujawnić. Ale dlaczego miałby być? Nie był rodzajem samca, który oszukiwał i zdradzał -‐ choć wyraźny brak monogamii Saxtona wyleczył go od bycia wiernym. Coś, za co Khill chciał ponownie udusić swojego kuzyna. I jedyną rzeczą, która powstrzymała go od pójścia i znalezienia tego lachociąga to to, że w tym przypadku sytuacja pracowała na korzyść Khilla. " Też chcę być z tobą " powiedział. " Przyjdę do twojego pokoju po świcie. " Khill nie chciał pytać. On musiał. " Co z Saxtonem? " " Pojechał na wakacje. " Naaaaaaprawdę. " Na jak długo? " " Tylko na kilka dni. " Szkoda. Jakaś szansa na przedłużenie... jakiś rok lub dwa? Może na zawsze? " Dobrze, więc -‐ " Khill zatrzymał się zanim skończył zdanie słowem randka. Nie było sensu żartować sobie. Saxtona nie było. Blay chciał się pieprzyć. A Khill był więcej niż chętny do dostarczenia samcowi tego, czego chciał. To spotkanie nie było randką. Ale pieprzyć to. " Przyjdź do mnie ", powiedział warcząc. " Będę czekał na ciebie. " Blay skinął głową, jakby zawarli pakt, i wyszedł pierwszy, przesuwając ciało z agresją, gdy wychodził przez drzwi. Khill patrzył jak facet idzie. Został z tyłu. Niemal zamknął się w sobie, żeby mógł pozbierać się do kupy.

434

Nagle to on wariował, mimo zapowiedzi, że będą się pieprzyć w ciągu kilku godzin: wyraz twarzy Blaya zaniepokoił go, do tego stopnia, że poczuł ból w klatce. Cholera, może ten etap ich przelotnego związku, był tylko dalszą ewolucją niewłaściwych miejsc w jakich byli przed, nowy aspekt ich zbiorowego nieszczęścia. Nigdy nie przeszło mu przez myśl, że nie byli dla siebie stworzeni. Nie będzie już tak w przyszłości, takiego rodzaju porozumienia umysłów, który otworzył go po tych wszystkich latach. Zwinął dłoń w pięść, i uderzył w futrynę, mocne odbicie uderzenia wróciło z powrotem do dłoni. Gdy ból rozgorzał, a następnie huczał, z jakiegoś powodu, pomyślał o tym jak zadawał ciosy w kokpit sterowniczy i krzyczał by się stamtąd wydostać. Czuł się, jakby to było wieki temu. Ale nie było odwrotu. Jeśli seks, był tym co mógł mieć, zamierzał go wziąć. Poza tym, to co Blay zrobił dla Layli? Z pewnością, to coś znaczy. Facet zadbał wystarczająco, aby całkowicie zmienić bieg życia Khilla. Nie, żeby Blay nie zrobił już tego dawno temu. Tłumaczenie: Fiolka2708

435

PIĘĆDZIESIĄT-SIEDEM Assail zmaterializował się obok szemrzącego potoku, którego wartki bieg uniemożliwiał zamarznięcie. W tym domu był tylko jeden raz uprzednio, zbudowany był z wiktoriańskiej cegły w stylu piernika z motywami na ganku i drzwiach. Tak uroczy. Tak swojski. Zwłaszcza z tymi długimi czterema oknami z ołowiowego szkła, i kręcącym się leniwie dymem, z nie jednego, ale z trzech, z pośród czterech istniejących kominów, które wydawały się wskazywać, że jego właściciel powrócił do domu na noc. Dobre wyczucie czasu: Świt wkrótce nadejdzie, więc logiczne było przygotować się osobiście na pojawienie się słońca. Bezpieczeństwo własnego środowiska. Przygotowanie się na godziny, podczas których potrzebuje przebywać wewnątrz, aby chronić się przed zagładą. Assail podkradał przez dziewiczy śnieg, pozostawiając ślady z głębokim bieżnikiem. Brak mokasynów dla tego zadania. Bez garnituru. Nie brał Range Rovera, by jego włamywaczka nie mogła go śledzić. Wchodząc na bok trawnika, podszedł do okna sięgającego od podłogi do sufitu, pomieszczenia bardzo reprezentacyjnego, w którym pan domu, nie tak dawno temu, przywitał niektórych członków Rady... wraz z Bandą Drani. Assail był wśród mężczyzn na tym spotkaniu. Przynajmniej dopóki nie stało się jasne, że musiał się usunąć lub zostanie wciągnięty w tego rodzaju dyskursie i dramaty, na które był obojętny. Przez szkło, spojrzał do środka. Elan, syn Larexa, był przy swoim biurku, z telefonem stacjonarnym przy uchu, i kieliszkiem brandy w dłoni, papieros tlił się w popielniczce z ciętego kryształu obok niego. Gdy oparł się w klubowym skórzanym fotelu i skrzyżował nogi w kolanach, wydawał się być odprężony i zadowolony, całkiem jak błogość po bzykaniu. Assail zwinął dłoń w pięść, czarne skórzane rękawiczki zaskrzypiały wtedy tak subtelnie.

436

A potem zdematerializował się do pokoju, ponownie zestalając bezpośrednio za krzesłem samca. Na pewnym poziomie, nie mógł uwierzyć, że Elan nie wzmocnił swojej siedziby większym bezpieczeństwem -‐ cienką stalową siatką w oknach czy w ścianach na przykład. Potem znowu, arystokrata wyraźnie cierpiał na brak odpowiedniej oceny ryzyka, jak również arogancję, która przyznawała mu większe poczucie bezpieczeństwa niż w rzeczywistości posiadał. "... A potem Ghrom opowiedział historię o swoim ojcu. Osobiście muszę przyznać, król jest dość... okrutny. Chociaż, to nie wystarczy, aby zmienić mój kurs, oczywiście. " Nie, Assail zamierzał się tym zająć. Elan pochylił się i sięgnął po papierosa. Został on nakręcony na jeden z tych, staromodnych uchwytów, typu, z którego korzystają raczej kobiety, a gdy przyniósł koniec do ust i się zaciągnął, przedłużona końcówka wystawała poza krawędź krzesła. Assail obnażył błyszczące ostrze ze stali, które było tak długie, jak jego przedramię. To zawsze była ulubiona broń do tego rodzaju rzeczy. Jego tętno było stabilne jak jego ręka, jego oddech równy i regularny, w chwili gdy wynurzał się za krzesłem. Z rozwagą, podszedł do jednej strony, ustawiając się tak, by jego odbicie pojawiło się w oknie naprzeciwko biurka. " Nic mi nie wiadomo, czy to całe Bractwo. Jak wielu z nich zostało? Siedmiu lub ośmiu? To jest część problemu. Nie wiemy, kim oni są. " Elan postukał papierosem, mały stos popiołu upadł do środka popielniczki. " Teraz, podczas gdy byłem na spotkaniu, poleciłem mojemu koledze, by był w kontakcie z Tobą -‐ Słucham? Oczywiście, dałem mu twój numer, i przesłałem mu sygnał do twoich -‐ Tak, był tutaj, na posiedzeniu w moim domu. On zamierza -‐ nie, nie będę robić tego ponownie. Mógłbyś przestać mi przerywać? Myślę, że tak. " Elan zaciągnął się i wypuścił dym w pośpiechu, rozdrażnienie objawiało się w jego oddechu. " Możemy zmienić temat? Dziękuję. Jak mówiłem, mój kolega jest w kontakcie w odniesieniu, do niektórych aspektów przepisów prawnych, które

437

mogą nam pomóc. Wyjaśnił mi to, ale jest to raczej techniczne, sądziłem, że chciałbyś sam go wypytać. " Była dość długa przerwa. A gdy Elan mówił dalej, jego ton był spokojniejszy, jakby uspokajające słowa łagodziły nastroszone piórka jego ego. " Aha, i jeszcze jedno. Zająłem się naszym małym problemem z pewnym ‘ przedsiębiorczym ‘ dżentelmenem -‐ " Assail nieśpiesznie zwinął pięść. Gdy skóra ponownie wydała swój spokojny dźwięk protestu, Elan wyprostował się w fotelu, jego skrzyżowane nogi wróciły na podłogę, jego kręgosłup rozciągnął się w górę tak, że jego głowa pojawiła się nad oparciem krzesła. Spojrzał w lewo. Spojrzał w prawo. "Muszę iść -‐ " W tym momencie, oczy Elana zwróciły się do okna naprzeciwko, i zobaczył odbicie swojego zabójcy w szkle. Tłumaczenie: Fiolka2708 *** Ponieważ Xcor stał w zaizolowanym pokoju z właściwym systemem ogrzewania, musiał przyznać, że wolał najnowszy wybór Dholora na pomieszczenia mieszkalne od tych lochów w magazynie, w których byli wcześniej. Być może powinien podziękować Cieniowi za wtargnięcie, jeśli ich drogi kiedykolwiek się znowu skrzyżują. I znowu, może gorąco w jego ciele było wynikiem wybuchu jego temperamentu, a nie dobrej pracy przewodów wentylacyjnych: arystokrata po drugiej stronie telefonu testował jego cierpliwość. Nie chciał się kontaktować z nikim innym z Rady. Zarządzanie jednym członkiem glymerii zupełnie wystarczyło. Pomimo, że zwykle miał spokojne podejście do Elana, jego gniew sączył się. -‐ Nie dawaj mojego numeru nikomu innemu. Wraz z Elanem podrażnili się trochę i arystokrata był wzburzony. 438

Co oczywiście nie było dobre. Chciał mieć użyteczne narzędzie w ręku. A nie coś z kłującym uchwytem. -‐ Proszę o wybaczenie. – mruknął po chwili. – Chodzi o to, że chcę mieć do czynienia tylko z decydentami. Dlatego skontaktowałem się z tobą i tylko z tobą. Nie jestem zainteresowany resztą. Tylko Tobą. Jakby Elan był kobietą, a ich łączył romantyczny kontakt. Xcor przewrócił oczami, gdy arystokrata łykną to i kontynuował rozmowę. -‐... i ostatnia rzecz. Zająłem się naszym małym problemem z pewnym ‘ przedsiębiorczym ‘ dżentelmenem —” Xcor natychmiast, stał się bardziej czujny. Co na Boga ten idiota znowu zrobił? W rzeczywistości może to być potwornie kłopotliwe. Można mówić co się chce o tym, że Assail nie widział spraw wokół detronizacji Ghroma, to ten konkretny ‘dżentelmen’ nie dał się oszukać Kruchemu, zwodniczo miękkiemu Elanowi. I mimo, że Xcor nie znosił kontaktów z synem Larexa, zainwestował sporo czasu i środków w tę znajomość. To byłby wstyd stracić tego łotra teraz, i musieć szukać innego kanału w obrębie Rady. -‐ Co powiedziałeś? -‐ zapytał Xcor. Ton Elana się zmienił, zakradła się w niego ostrożność. -‐ Muszę kończyć— Krzyk, który zagrzmiał w telefonie był tak głośny i piskliwy, że Xcor odsunął komórkę od ucha i trzymał ją daleko. Na ten dźwięk jego wojownicy, którzy wylegiwali się w pokoju w różnych pozycjach, odwrócili głowy w jego kierunku będąc świadkami, tak jak i on, morderstwa Elana. Miauczenie było takie jak wcześniej, ale nie było błagania o litość -‐ albo dlatego, że napastnik działał szybko, lub dlatego, że było bardzo jasnym, nawet dla umierającego mężczyzny, że nie będzie żadnej litości od napastnika. -‐ Bałagan. – zauważył Cypher gdy kolejne crescendo rozbrzmiało z telefonu. – Duży bałagan. -‐ Nadal ma drogi oddechowe,-‐ zwrócił uwagę ktoś inny. -‐ Nie na długo, -‐ wtrącił jeszcze ktoś.

439

I miał racje. Nie więcej niż chwilę później coś upadło twardo na podłogę i to był koniec dźwięków. -‐ Assail -‐ powiedział Xcor ostro. – Podnieś ten pieprzony telefon. Assail. Rozległ się szelest, jakby telefon Elana został podniesiony z miejsca gdzie upadł. A potem słychać było oddech po drugiej stronie linii. Który sugerował, że Assail być może jest w kawałkach. -‐ Wiem, że to ty, Assail, -‐ powiedział Xcor. – Mogę tylko zgadywać, że Elan był nieostrożny i niedyskretny i usłyszałeś to i owo. Jednak zabiłeś mojego partnera, i ten czyn wymaga Rythu. Niespodziewanie samiec odpowiedział, a jego głos był głęboki i silny. – Kiedyś w Starym Kraju, przepisy były po to, by zadośćuczynić zniewagą przeciw czyjejś reputacji. Oczywiście nie tylko powołasz się na nie, ale i nie odmówisz mi mojego prawa do odwetu w Nowym Świecie. Xcor obnażył kły, nie dlatego, że był sfrustrowany rozmówcą. Pieprzony Elan. Jeśli głupi sukinsyn ograniczyłby się do bycia informatorem, nadal by żył -‐ i Xcor mógłby mieć satysfakcję z zabicia go na końcu tego wszystkiego. Assail kontynuował. -‐ Stwierdził, do przedstawicieli króla, że byłem odpowiedzialny za twój strzał z karabinu, który został oddany na mojej własności bez mojej wiedzy i zgody -‐ i -‐ uciął zanim Xcor mógł coś powiedzieć, -‐ dobrze wiesz, jak niewiele miałem do czynienia z tym atakiem, czyż nie. W czasach Krhviopija, do tej rozmowy nigdy by nie doszło. Assail byłby ścigany jak obstrukcjonista i zostałby wyeliminowany zarówno dla wyższych celów i sportu. Ale Xcor odrobił lekcje. Gdy spojrzał na Dholora, który stał tak wysoki i elegancki pośród innych, pomyślał, taa, dowiedział się, że to odpowiedni czas i miejsce dla pewnych... standardów, tak chyba brzmiało to słowo. -‐ Miałem na myśli to, co powiedziałem ci Xcorze, synu Krhviopija. -‐ Gdy Xcor wzdrygnął się na to odniesienie, ucieszył się, że ta rozmowa prowadzona była przez telefon. -‐ Nie jestem zainteresowany żadnymi sprawami twoimi lub króla. Jestem tylko biznesmenem. — Zrezygnowałem z Rady i mam niewyrównane rachunki z tobą. Elan chciał zrobić ze mnie zdrajcę – coś za co jak dobrze 440

wiesz odpowiada się głową. Odebrałem życie Elanowi, bo próbował odebrać moje. Jest to całkowicie zgodne z prawem. Xcor zaklął pod nosem. Mężczyzna miał rację. Sztywna neutralność Assaila początkowo wydawała się niewiarygodna, teraz Xcor zaczynał... cóż, zaufanie było słowem, które bez dwóch zdań używał tylko w odniesieniu do swoich żołnierzy i nikogo więcej. -‐ Powiedz mi coś, -‐ powiedział Xcor przeciągając samogłoski. -‐ Tak? -‐ Czy jego świński łeb nadal jest przymocowany do jego wątłego, małego ciała? Assail roześmiał się. -‐ Nie. -‐ Wiesz, że to mój ulubiony sposób zabijania? -‐ Ostrzegasz mnie, Xcor? Xcor spojrzał na Dholora, i znowu pomyślał o mocy kodeksu zachowań nawet wśród walczących samców. -‐ Nie -‐ zadeklarował. – Po prostu mamy coś wspólnego. Używaj dobrze, Assail, tego co zostało z tej nocy. -‐ Ty również. I używając słów naszego wspólnego znajomego, muszę iść. Więcej jestem zmuszony do uboju psańca lokaja, który uderza, w tym momencie, w drzwi które zamknąłem. Xcor odrzucił głowę do tyłu i roześmiał się kończąc połączenie. -‐ Wiecie co -‐ powiedział do swoich wojowników -‐ wolę jego. Tłumaczenie: Nuffanillia

441

PIĘĆDZIESIĄT-OSIEM Następnego wieczora, okiennice podniosły się, a Blay nie rozpoznał ćwierkania budzika, otworzył oczy. To nie był jego pokój. Ale wiedział dokładnie gdzie był. Zaraz za nim, za jego plecami, był rozgrzany Khill, ciało samca rozciągnięte przy jego, naga skóra muskała nagą skórę – i to sprawiło, że jego poranna erekcja zaczęła pulsować. Khill wyciągnął rękę ponad głową Blaya, dłoń uderzyła w zegarek uciszając go. Żeby nie było wątpliwości, że przyjąłby z zadowoleniem szybki numerek przed całym tym prysznic -‐ ubranie się -‐ wieczerza zgiełkiem, Blay wygiął się w łuk wpychając swój tyłek w miednicę Khilla. Warknięcie, które dotarło do jego uszu sprawiło, że uśmiechnął się lekko, ale zrobiło się poważnie, gdy Khill rękę, którą zwykle trzymał sztylet zsunął w dół i odnalazł fiuta Blaya. -‐ Oh, kurwa, -‐ wydyszał Blay, gdy podniósł nogę i odrzucił ją na bok. -‐ Muszę się w tobie znaleźć. Zabawne. Blay pomyślał dokładnie o tym samym. Gdy Khill nadział go na siebie, Blay ułożył się na brzuchu, przygniatając rękę Khilla do czubka swojego twardego podniecenia. Nie trwało długo i rytm przeszedł w szybki i szalony, a gdy jaja Blaya ścisnęły się w kolejnym uwolnieniu, zdziwił się, że jego desperackie pragnienie tego faceta tylko wydawało się rosnąć -‐ można by pomyśleć, że ilość razy, w których byli razem -‐ dosłownie – w ciągu dnia doprowadziłyby ich do temperatury wrzenia. Nie w tym przypadku. Pogrążając się w przyjemności, Blay zacisnął zęby, gdy jego uwolnienie wystrzeliło, w tym samym czasie, kiedy biodra Khilla przycisnęły się do niego, a samiec stęknął. Nie było drugiej tury. Nie, żeby Blay jej nie chciał, a Khill nie był w stanie – to zegar był problemem. Kiedy Blay ponownie otworzył oczy, odczyt

442

cyfrowy powiedział mu, że alarm Khilla przewidywał tylko piętnaście minut do bycia gotowym na czas – czas na szybki męski prysznic, i uzbrojenie, nic ekstra. Z rodzaju tych, które wojownik chciał, czyli dużej ilości piany, podwójnego golenia, wody kolońskiej, dopasowanego ubrania, tego typu kąpiel. Z kolejnym z jego markowych erotycznych jęków, Khill ułożył ich na boku, trzymając ich nadal połączonych. Gdy gość odetchnął głęboko, Blay zdał sobie sprawę, że mógłby zostać tak na zawsze; tylko ich dwóch, w cichym, mrocznym pokoju. W tym momencie cichym i spokojnym, nie było wiszącej nad nimi przeszłości, ani niczego co należy powiedzieć, ale nie zostało powiedziane; czy też osób trzecich, prawdziwych lub sfabrykowanych, pomiędzy nimi. -‐ Na koniec nocy – powiedział Khill chropowatym głosem – przyjdziesz do mnie. -‐ Tak, przyjdę. -‐ Żadna inna odpowiedź nie przyszła mu do głowy. W rzeczywistości, zastanawiał się, w jaki sposób ma zamiar wytrzymać dwanaście godzin ciemności, posiłków i pracy, aż będzie mógł się wymknąć i wrócić tutaj. Khill wymruczał coś co brzmiało jak, ‘Dzięki Bogu’. Potem jęknął, gdy wychodził z niego, cofając się. Tuż po tym, Blay został tam, gdzie był na krótką chwilę, ale w końcu nie miał wyboru, musiał wstać, przejść przez drzwi i wrócić do miejsca gdzie należał. Dzięki Bogu, nikt go nie zobaczył. Wrócił z powrotem do własnego pokoju bez nikogo, kto by grał świadka spaceru wstydu; i tak, w ciągu kwadransa wziął prysznic, włożył skórę, i uzbroił się. Wyszedł przez drzwi— Khill wyszedł przez swoje dokładnie w tym samym momencie. Obydwaj zamarli. Zazwyczaj, schodzenie razem było minimalnie niezręczne, z rodzaju rzeczy podczas, której mogli przeprowadzić małą pogawędkę. Ale teraz…. Khill opuścił wzrok. -‐ Idź pierwszy. -‐ Okej – Blay odwrócił się by odejść. – Dzięki. Zarzucił kaburę na klatkę piersiową, a skórzaną kurtkę przez ramię i ruszył. Zanim doszedł do klatki schodowej, czuł się jakby minęły lata odkąd 443

leżeli tak blisko siebie. Czy ten dzień między nimi, w ogóle się kurwa wydarzył? Jezu, zaczynał czuć, że wariuje. Wchodząc do jadalni, wybrał pierwsze z brzegu wolne krzesło i powiesił na nim swoje rzeczy tak jak zrobili to inni – mimo, że Fritz nienawidził broni koło swojego jedzenia. Potem podziękował Psańcowi, który położył przed nim w pełni załadowany talerz, i zaczął jeść. Nie mógł powiedzieć co mu podano, albo kto rozmawiał przy stole. Ale wiedział dokładnie, kiedy Khill wszedł do pomieszczenia: Jego rdzeń zaczął nucić, i nie możliwym było nie spojrzeć przez ramię. Czuł natychmiastowy fizyczny przymus, od tego wielkiego ciała odzianego w czerń, i ociekającego w broń – jakby akumulator samochodowy został podłączony do jego systemu nerwowego. Khill nie spotkał się z nim wzrokiem, przypuszczał, że dobrze się stało. Wszyscy wokół stołu znali ich obu za dobrze, zwłaszcza John, a sprawy były wystarczająco skomplikowane bez udziału dobrotliwej jaskółki, mającej szansę zauważyć – nie żeby cokolwiek zostałoby powiedziane publicznie. Prywatnie, może? Intymne zwierzenia w łóżku rozniosłaby się niekontrolowanie, za pośrednictwem domowników. Tylko pozazdrościć. Khill ruszył do przodu, a potem nagle zmienił kierunek i ruszył caaaaaałą drogę na drugą stronę stołu, do jedynego krzesła, innego niż to, obok Blaya, które było puste. Z jakiegoś powodu, Blay pomyślał o rozmowie, którą odbył z matką przez telefon, tej w której w końcu przyznał się członkom swojej rodziny, kim naprawdę był. Niepokój przeszedł przez jego kark. Khill nigdy nie zrobi czegoś takiego jak Come Out46 i to nie dlatego, że jego rodzice nie żyli, albo też, że kiedy para żyła nienawidziła syna. Widzę się z kobietą na stałe. Nie potrafię tego wytłumaczyć. Tak po prostu będzie. Blay odepchną swój talerz. -‐Blay? Halo? Otrząsając się spojrzał na Rankohra. 46

no wiecie, Mamo Tato lubie bzykać facetów w tyłki. ☺ tego rodzaju Come out ☺ 444

-‐ Słucham? -‐ Zapytałem cię, czy jesteś gotowy zagrać w Nanook of the North.47 Oh, rzeczywiście. Wracają na ten obszar lasu, gdzie znaleźli domki i reduktora ze specjalną mocą stawania się duchem – jak również samolot, na którego padał teraz śnieg na ich podwórku. On. John i Rankohr byli przypisani do tego zadania. I Khill. -‐ Ja… tak, absolutnie. Najładniejszy członek Bractwa zmarszczył brwi, jego niebieskie, jak karaibskie morze, oczy zwęziły się. -‐ Wszystko okej? -‐ Yup. Wszystko dobrze. -‐ Kiedy ostatni raz się karmiłeś? Blay otworzył usta. Zamknął. Starał się policzyć. -‐Uhm. Tak myślałem. – Rankhor pochylił się do przodu i przemówił przy piersi Z. -‐ Yo, Furiath? Myślisz, że któraś z Wybranek, mogłaby zejść tu i zastąpić Laylę o świcie? Potrzebujemy trochę krwi. Świetnie. Właśnie to chciał robić na koniec nocy. *** Jakąś godzinę później, Khill wziął ostry wdech, gdy zmaterializował się w zimnie. Płatki śniegu spadały wokół jego twarzy, dostając się do jego oczu i nosa. Jeden po drugim, John, Rankohr i Blay zmaterializowali się przy nim. Gdy stanął przodem do hangaru samolotowego, ta zardzewiała kupa złomu przywróciła wspomnienia tej jebanej Cessny, Zdrowaś Maryjo podróży i awaryjnego lądowania. Szczęśliwy, szczęśliwy, radość, radość. -‐ Gotowy do drogi? – powiedział Rankhor. -‐ Do dzieła. Plan był taki by trzymać się w pewnych odległościach od siebie w linii przez ćwierć mili, dopóki nie dotrą do pierwszych kilku domków przy których 47

https://www.facebook.com/events/209608542395063/ 445

już byli. 48 Następnie, zlokalizują resztę budynków na tej nieruchomości, używając mapy, którą znaleźli wcześniej, jako przewodnika. Po prostu typowy protokół szukanie/rekonesans. Nie miał żadnego pojęcia co znajdą, ale o to chodziło. Nigdy nie wiesz dopóki nie wykonasz roboty. Ponieważ Khill puścił się przodem, był bardzo świadomy, gdzie był Blay. Gdy się zmaterializował ponownie przy pierwszym domku do którego szli, nie obejrzał się gdy Blay pojawił się pięć stóp od niego. Zły pomysł. Mimo że byli na misji, wszystko, co musiał zrobić, to zamknąć oczy, a jego umysł został zalany wizerunkami nagich ciał splecionych w przyćmionym świetle jego sypialni. Ponadto potwierdzenie wzrokowe, że facet był gorący jak cholera nie pomagało. Wstydził się do tego przyznać, ale teraz, jedyną rzeczą, trzymając go w kupie, było to, że Blay obiecał przyjść do niego o świcie. Następnie niezręczność na Wieczerzy, sprawiła, że łaknął wspólnoty nawet bardziej, przez to, że został wstrząśnięty przez myśl, że pewnego dnia, w niedalekiej przyszłości, Saxton wróci i Blay przestanie przychodzić do pokoju obok – i wtedy co on kurwa zrobi. Co za pieprzony bałagan. Przynajmniej Layla ma się dobrze: wciąż wymiotująca i nieustannie uśmiechnięta. Nadal w ciąży, dzięki interwencji Blaya... -‐ Na wschód od północnego wschodu, -‐ Powiedział Rankhor gdy sprawdził na mapie. -‐ Zrozumiałem -‐ odpowiedział Khill. Zatem poszli dalej, idąc bardziej w głąb terenu, las rozchodził się promieniście wszędzie wokół nich na setki, setki jardów... a następnie przez milę. A następnie na kilka mil. Domki były w dużej mierze takie same, z grubsza dwadzieścia na dwadzieścia, otwarta przestrzeń na środku, żadnej łazienki, żadnej kuchni, właściwie dach i cztery ściany by przetrwać najgorsze warunki pogodowe. Im dalej szli, tym bardziej zniszczone konstrukcje stały -‐i wszystkie były puste. Logiczne. To była długa wędrówka, jeśli szło się pieszo – a reduktorzy, choćby nie wiadomo jak silni byli, nie mogli się dematerializować. 48

jak przy przeszukiwaniu terenu, wiecie ludzie ida w linii i szukają. ☺ 446

Przynajmniej większość z nich nie mogła. Musiał to być Nadreduktor, pomyślał. Jedyne wyjaśnienie jak ten ranny zabójca stał się duchem w ten sposób. Siódmy domek, do którego przyszli był bezpośrednio na szlaku, który był używany dość często w pewnym momencie, na tyle, aby wciąż mogli zobaczyć jego drogę przez rośliny zimozielone. Temu brakowało mnóstwo szyb, drzwi były wyłamane, a zaspa wdzierała się doń jak włamywacza. Khill chrzęścił ponuro idąc przez lód, jego shitkickersy podrywały warstewkę śniegu z nieskazitelnej powierzchni, gdy zbliżał się do ganku. Z latarką w lewej ręce i czterdziestką piątką w prawej, wskoczył pod daszek49 i pochylił się. Ten sam szit, inna martwa przestrzeń. Przeczesał miejsce, było tam pełno absolutnie cholernego niczego. Żadnych mebli. Jakieś wbudowane półki, które był puste. Pajęczyny, które kołysały się na lekkim wietrze przenikając przez popsute szyby. -‐ Czysto. – Krzyknął.. Wracając, pomyślał, że to bzdura. Chciał być w mieście kopać tyłki, a nie tutaj na odludziu, polując i dziobiąc i starając się po nic. Rankohr włożył latarkę kieszonkową między swoje zęby i rozłożył mapę po raz kolejny. Robiąc znak z piórem, stuknął ciężki papier. -‐ Ostatni jest jakieś ćwierć mili na zachód. Dzięx. Kurwa. Zakładając, że wszystko było tak nudne jak ten domek, powinni skończyć z tym i zacząć wciągać wroga do zaułków w ciągu piętnastu, może dwudziestu minut. Kaszka z mleczkiem. Tłumaczenie: nuffanillia

49

to taki daszek że końcówki dachu o takie o: http://3.bp.blogspot.com/-‐ 7NJDmZNLYrc/TWFVHNVUFiI/AAAAAAAAB2Y/zgLju5lNi7A/s1600/Roof_EavesDetail1+j.jpg 447

PIĘĆDZIESIĄT-DZIEWIĘĆ „Wyglądasz na naprawdę szczęśliwą.” Layla rzuciła okiem na drugą stronę. Na jakimś poziomie wydawało się niewyobrażalne, że królowa Rasy podpierała się obok na łóżku, czytając Us Weekly i People, oglądając telewizję. I znowu, z wyjątkiem ogromnego posępnego rubinu lśniącego na jej palcu, była tak zwyczajna jak tylko można być. „Jestem.” Layla odłożyła na bok artykuł o kolejnym sezonie Kawalera i położyła dłoń na brzuchu. „Jestem zachwycona.” Zwłaszcza biorąc pod uwagę, że Panikha najpierw pozbawiła ją odczuwania samej siebie, a następnie sprawiła, że ponownie poczuła się sobą. Pomimo, że pragnienie utrzymania ciąży było prawie patologiczne, myśl, że błogosławieństwo odbyłoby się kosztem innej samicy nie była dobra. „Chciałbyś mieć młode?” wypaliła Layla. A potem dodała. „Jeśli to cię nie obraża…” Beth zbyła wszelkie obawy. „Możesz pytać mnie o wszystko. I, Boże tak. Pragnę bardzo. To zabawne, gdy wspominam czasy sprzed przemiany. Nie byłam tym zainteresowana, wcale. Dzieci były głośne, poza kontrolą, komplikowały życie, nie rozumiałam dlaczego ludzie martwili się żeby je sprowadzić do swojego życia. Potem spotkałam Ghroma.” Odgarnęła swoje ciemne włosy i zaśmiała się. „Krotko mówiąc, wszystko się zmieniło.” „Jak bardzo tego pragniesz?” „Czekam. Modlę się. Odliczam.” Layla zmarszczyła brwi i wykonała skuteczną pracę przy otwieraniu nowego opakowania słonych krakersów. Trudno było przypomnieć sobie te szczególne, szalone godziny spędzone z Khillem – ale była to przeprawa o epickich rozmiarach. Tylko biorąc pod uwagę cud, który w niej spoczywał – było warto. Jednak, nie mogła powiedzieć, że chciałaby jeszcze kiedykolwiek przechodzić przez swój okres płodności. Przynajmniej nie medycznie.

448

„Cóż, życzę ci aby twoja chcączka przyszła jak najszybciej.” Layla ugryzła jeszcze jednego krakersa, kwadrat roztrzaskał się i roztopił w jej ustach. „I nie mogę uwierzyć, że to mówię.” „To jest takie trudne… To znaczy, nie rozmawiałam z Wellsie zbyt dużo na ten temat zanim odeszła, i Bella też nic nie opowiadała o tym.” Beth spojrzała w dół na swój królewski pierścień, jakby podziwiała sposób w jaki fasetowanie chwytało i odbijało promienie światła. „ I nie znam za dobrze Autumn – jest urocza, ale biorąc pod uwagę to wszystko przez co przeszli z Thorem, to nie jest odpowiedni temat do wszczynania rozmowy.” „To jest głównie rozmyta plama, szczerze mówiąc.” „Prawdopodobnie to błogosławieństwo.” Layla się skrzywiła. „Żałuję, że nie mogę powiedzieć inaczej, ale tak – sądzę, że to błogosławieństwo.” „Chociaż to jest tego warte.” „Bez wątpienia – właśnie tak o tym myślałam, w rzeczywistości.” Layla uśmiechnęła się. „Wiesz co mówią o kobietach w ciąży, prawda?” „Co?” „Jeśli spędzasz z nimi dużo czasu, to powodują, że twoja chcączka przychodzi szybciej.” „Naprawdę?” Królowa uśmiechnęła się. „W takim razie ty możesz być odpowiedzią na moje modlitwy.” „Cóż, nie jestem pewna czy to prawda. Po Tamtej Stronie byłyśmy płodne przez cały czas. Tylko tu na Ziemi, samice podlegają wahaniom hormonów – czytałam o tym w bibliotece.” „W takim razie zróbmy nasz własny eksperyment, dobrze?” Beth zaoferowała swoją dłoń do uścisku. „Poza tym ja lubię tu być. Jesteś bardzo inspirująca.” Brwi Layli uniosły się w górę, gdy potrząsała ręką. „Inspirująca – och, nie, ja tego wcale tak nie widzę.” „Pomyśl o wszystkim przez co przeszłaś.” „Ciąża sama się spowodowała, jednak.” „Nie tylko to. Jesteś ocalałym przedmiotem kultu.” Kiedy Layla posłała jej puste spojrzenie, królowa zapytała. „Nigdy o tym nie słyszałaś?”

449

„Znam definicję słowa. Ale nie jestem pewna czy to się odnosi do mnie.” Królowa popatrzyła w dal, jakby nie chciała tworzyć dysonansu. „Hej, ja mogę się mylić, a ty z całą pewnością wiedziałabyś lepiej ode mnie, poza tym jesteś szczęśliwa teraz i tylko to się liczy.” Layla skoncentrowała się na telewizji. Z tego, co zrozumiała kult nie był dobrą rzeczą, a słowo ocalały było określeniem związanym zwykle z ludźmi, którzy przeszli swojego rodzaju traumę. Sanktuarium było tak spokojne i powściągliwe jak wiosenny dzień na ziemi, każda samica tak cicha i zrównoważona w pełnieniu swoich ważnych obowiązków dla matki rasy. Bez przymusu. Bez konfliktów. Z jakiegoś powodu przyszedł jej do głowy głos Panikhi. „Ty i ja jesteśmy siostrami w tyranii mojej matki, ofiarami jej wielkiego planu w porządku rzeczy. Byłyśmy uwięzione przez nią na różne sposoby, ty jako Wybranka, a jako jej córka z krwi.” „Przepraszam” powiedziała królowa, dosięgając i dotykając ramienia Layli. „Nie chciałam cię zdenerwować. Jeśli mam być szczera, nawet nie wiem o czym, u diabła, mówię.” Layla ponownie skupiła uwagę na rzeczywistości. „Och, proszę nie przejmuj się.” Uścisnęła dłoń królowej. „W ogóle się nie obraziłam. Ale teraz, porozmawiajmy o szczęśliwszych rzeczach – takich jak twój broniec. Musi też niecierpliwie czekać, kiedy nadejdzie twój czas.” Beth roześmiała się głośno. „To nie jest dokładnie to, o co mu chodzi.” „Z całą pewnością musi chcieć spadkobiercy.” „Myślę, że da mi jedno młode. Ale tylko dlatego, że ja tak desperacko pragnę dziecka.” „Och.” „Ach, ma rację.” Beth oddała uścisk Layli. „On po prostu za bardzo się martwi. Jestem silna, zdrowa i gotowa na to. Teraz, jeśli zmuszę swoje ciało do biegu, mam nadzieję, że weźmie z ciebie przykład.” Layla uśmiechnęła się i pogłaskała swój płaski brzuch. „Słyszysz maleństwo? Trzeba pomóc naszej królowej. To ważne dla królewskiej rodziny – mieć młode.” 450

„Ale to nie jest dla tronu” wtrąciła Beth. „Nie z mojej strony. Po prostu chcę być mamą i mieć dziecko mojego męża. W istocie, to jest właśnie tak proste.” Layla zamilkła. Cieszyła się mając Khilla przy sobie w tej podróży – ale byłoby cudownie mieć partnera, który leżałby obok niej, opiekował się nią w ciągu dnia, kochał ją i tulił, mówiąc, że jest cenna nie tylko z tego powodu, co potrafi zrobić jej ciało, ale dlatego, iż inspiruje jego serce. Oczami wyobraźni ujrzała surową twarz Xcora. Potrząsając głową, myślała, że nie wolno jej tego rozpamiętywać. Potrzebowała spokoju i wypoczynku dla swojego młodego, a stres z całą pewnością przeniósł by się w głąb jej łona. Poza tym, została już wystarczająco pobłogosławiona, a gdyby jeszcze donosiła ciążę i przeżyła narodziny? To byłby prawdziwy, nieprzemijający cud. „Jestem pewna, że wszystko pójdzie dobrze z królem” oznajmiła. „Los ma swoje sposoby, aby dać nam to czego pragniemy.” „Amen, siostro. Amen.” *** Sola skierowała swoje Audi prosto na podjazd szklanego domu nad rzeką i zaparkowała na wprost tylnego wejścia tego cholernego czegoś. Wysiadając, postawiła swoje buty na śniegu, wsadziła rękę do środka parki i łapiąc za grubszą część swojego pistoletu, zamknęła drzwi biodrem. Gdy maszerowała do tylnego wejścia, spojrzała na linię dachu. Musiały być tam zamontowane kamery bezpieczeństwa. Nie zawracała sobie głowy dzwonieniem czy pukaniem do drzwi. Będzie wiedział, że tutaj była. A gdyby nie było go w domu? Cóż, pomyślała o zostawieniu mu jakiegoś bileciku. Może w postaci wyłączonego alarmu? Albo otwartych drzwiczek w kredensie? Lub zabrania czegoś z środka… Drzwi otworzyły się i był tam, osobiście – dokładnie taki jak noc wcześniej, tylko jakoś jeszcze wyższy, bardziej niebezpieczny i seksowniejszy niż zapamiętała. 451

„Nie jest to dla ciebie odrobinę zbyt oczywiste?” powiedział przeciągając samogłoski. Ubrany był w ciemny garnitur od jakiegoś modnego projektanta – i, rzecz z całą pewnością była szyta na miarę, ze względu na to jak doskonale otulał jego sylwetkę. „Jestem tutaj, aby postawić sprawę jasno” powiedziała. „I przybyłaś tutaj dyktować warunki.” Tak jakby był to osobliwy pomysł. „Coś jeszcze? Czy przypadkiem przyniosłaś kolację? Jestem głodny.” „Zamierzasz wpuścić mnie do środka, czy chcesz to zrobić tu na zimnie?” „Czy twoja ręka spoczywa na broni, tak przy okazji?” „Oczywiście.” „W taki razie, wejdź.” Kiedy odsunął się na bok, przewróciła oczami. Dlaczego fakt, że mogła do niego strzelić zachęcił tego mężczyznę żeby ją wpuścić do jego domu, było tajemnicą. Sola zamarła gdy zajrzała do nowoczesnej kuchni. Stojąc ramię w ramię, było tam dwóch mężczyzn wyglądających jak swoje wierne kopie. Obaj byli równie potężni jak ten do którego przyszła, tak samo niebezpieczni – i każdy z nich trzymał w ręku pistolet. To musieli być ci sami, którzy towarzyszyli mu wtedy pod mostem. Drzwi zamknęły się z klapnięciem, i choć jej nadnercza wyrzuciły ostrzegawczo adrenalinę, reakcję zatrzymała dla siebie. Ten do którego przyszła, uśmiechnął się gdy przechodził obok niej. „To są moi współpracownicy.” „Chcę porozmawiać z tobą sam na sam.” Mężczyzna oparł się łagodnie o granitowy blat, włoży między zęby cygaro i zapalił je złotą zapalniczką. Gdy odciął końcówkę, wypuścił kłąb błękitnego dymu i spojrzał na nią. „Panowie, możecie nam wybaczyć na chwilę?” Obaj panowie Happys nie wyglądali na zadowolonych z nakazu. I, znowu, prawdopodobnie mógłbyś próbować podarować im zwycięskie kupony, a oni i tak odgryźliby ci dłoń w nadgarstku. Po prostu dla zasady. 452

Odeszli jednak, poruszając się w dziwnie zsynchronizowany, budzący niepokój sposób. „Gdzie znalazłeś taką parę?” spytała ironicznie. „W internecie?” „To zadziwiające co można zdobyć na eBayu.” Nagle ona ucięła te bzdury. „Chcę żebyś przestał mnie śledzić.” Mężczyzna zaciągnął się cygarem, gruby koniec rozjarzył się jasnym, pomarańczowym blaskiem. „Chcesz.” „Nie masz ku temu powodu. Nie zamierzam tu więcej przychodzić – w żadnej sprawie.” „Naprawdę.” „Masz moje słowo.” Nie było niczego, czego Sola nienawidziła bardziej niż przyznanie się do porażki – a rezygnacja z obserwacji tego faceta i jego własności, były rodzajem niepowodzenia. Ale sytuacja taka jak wczorajszego wieczora, gdy była na randce z niewinnym obserwatorem, święty Boże, coś jej mówiło, że rzeczy wymykały się spod kontroli. Była idealnie przystosowana do gry w kotka i myszkę – robiła to przez cały czas w swojej pracy. Jednak z tym mężczyzną? Nie było żadnego konkretnego celu do osiągnięcia, żadnego czekania na dzień zapłaty za zebrane informacje, żadnych zamiarów obrabowania go z jej strony. A ryzyko eskalowało. Zwłaszcza, gdyby znowu się pocałowali – ponieważ wątpiła by to zatrzymała, a byłoby definicją głupoty spanie z kimś takim jak on. „Twoje słowo?” powiedział. „A dokładnie ile jest ono warte?” „To wszystko co mam tobie do zaoferowania.” Jego oczy, te laserowe wiązki, spoczęły na jej ustach. „Nie jestem tego taki pewny.” Akcent i ten głęboki, cudowny głos zamieniał sylaby w pieszczoty, które mogła prawie poczuć na swojej skórze. I to właśnie dokładnie było powodem dla którego to robiła. „Nie masz żadnego powodu aby mnie śledzić. Od tego momentu.” „Może podoba mi się widok.” Gdy jego oczu przesunęły się w dół jej ciała, przeszedł ją kolejny dreszcz, ale nie był to strach. „Tak, uznaję, że tak.

453

Powiedz mi coś, podobało ci się twoje wyjście wieczorem? Jedzenie ci smakowało? Towarzystwo … przypadło ci do gustu?” „Zatrzymuję to dziś wieczorem. Nigdy więcej mnie nie zobaczysz.” I, jakby to było wszystko co miała do powiedzenia, odwróciła się i odeszła. „Naprawdę zupełnie szczerze, uważasz, że tak to się między nami skończy?” W jego ciemnym, pięknym głosie zabrzmiała złowrogo groźba. Odwróciła się przez ramię. „Żądałeś abym przestała cię nachodzić i szpiegować – i nie zamierzam.” „A ja mówię po raz kolejny, czy szczerze myślisz, że to się skończy w ten sposób.” „Daję ci to czego chcesz.” „Nawet się do tego nie zbliżyłaś” warknął. W tym momencie, na zimnie, nastąpiło sprzężenie – ich usta zablokowane w jej samochodzie, ich ciała napięte, by za chwilę powrócić do życia. „Jest za późno na odwrót.” Zaciągnął się ponownie. „Twoja szansa, aby uciec … pojawiła się i zniknęła.” Odwróciła się by stawić mu czoła. „Nie stawiałabym na to zbyt dużo – to bzdury. Nie obawiam się ciebie ani nikogo innego – więc sięgnij po mnie. Ale pamiętaj, nie zawaham się zranić ciebie w obronie własnej.” Nagły dźwięk zadrgał w powietrzu między nimi. Mruczenie? Czy ten człowiek właśnie zamruczał? Zrobił krok do przodu. Potem następny. I jak dżentelmen, trzymał cygaro z boku, jakby nie chciał jej sparzyć, albo dmuchać jej dymem w twarz. „Podaj mi swoje imię” powiedział. Albo bardziej rozkazał. „Jakoś trudno mi uwierzyć w to, że jeszcze go nie znasz.” „Nie znam.” Powiedział to unosząc brwi, jakby poszukiwanie tej informacji było poniżej jego poziomu. „Powiedz jak masz na imię, a pozwolę ci teraz odejść.” Boże … jego oczy … były połączeniem światła księżyca i cienia, zupełnie nieprawdopodobny kolor, coś pomiędzy srebrem, fioletem i bladym błękitem. 454

„Teraz, gdy nasze drogi nie będą się przecinać, to nie jest istotne.” „Przecież dobrze wiesz … oddasz mi siebie.” „Przepraszam, ale najpierw będziesz mnie musiał błagać.” Sola wychyliła się do przodu, jej opanowanie w stylu ‘bądź rozsądna’, wyparowało jak woda. „Po moim trupie.” „Wybacz, ale to nie w moim guście.” Spuścił podbródek i zapatrzył się na nią spod przymrużonych powiek. „Wolę żebyś była gorąca … i mokra.” „To się nie stanie.” Odwróciła się i poszła w stronę drzwi. „I skończyliśmy.” Gdy weszła do przedpokoju, jej oczy złowiły coś leżącego na ławce stojącej przy odległej ścianie. Jej głowa zakołysała się i nogi się pod nią ugięły. To był nóż, tak długi, że mógłby być prawie mieczem. Ostrze było czerwone od krwi. „Przemyślisz swój odjazd?” rozległ się tuż za nią ciemny głos. „Nie.” Uderzyła w stronę drzwi i szarpnęła za klamkę. „Mam rację skupiając się na tym.” Drzwi trzasnęły za nią, chciała biec do samochodu, ale nie poddała się panice, nawet jeśli spodziewała się, że pójdzie za nią. Tymczasem mężczyzna pozostał w środku, zbliżając się do okna w drzwiach, które zamknęła na dobre, patrzył na nią kiedy uruchamiała samochód i wprawiała Audi w ruch. Gdy wycofywała się z podjazdu, jej serce waliło jak młot. Szczególnie, że przyszła jej do głowy przerażająca myśl. Wpychając rękę do torebki, szukała po omacku telefonu, a gdy go znalazła wyszukała na liście jeden z kontaktów i wcisnęła przycisk wybierania. Poruszona przez strach, przytknęła komórkę do ucha, nawet jeśli jej Bluetooth był włączony – i było to niezgodne z prawem Nowego Jorku, mieć zajęte ręce podczas prowadzenia samochodu. Dzwonienie. Dzwonienie. Dzwonienie. „Hej! Miałem nadzieję cię usłyszeć.”

455

Sola opadła na siedzenie kierowcy, głowa dołączyła do reszty ciała. „Cześć Mark.” Boże, dźwięk głosu tego człowieka przyniósł ulgę. „Wszystko w porządku?” zapytał jej trener. Pomyślała o krwawym ostrzu. „Tak, wszystko ok. Dopiero przyszedłeś do pracy?” Gdy ich rozmowa zeszła na przyjemne tematy, ona odjechała, wciskając mocno pedał gazu, krajobrazy przesuwały się obok: biały śnieg, brudna, posolona droga. Szkieletowe drzewa. Małe, staromodne domki ze światłem w oknach. Płaskie, łyse miejsca nad rzeką po lewej. Za każdym razem, gdy zamrugała, widziała kształt okienka w drzwiach. Patrzenie. Planowanie. Pragnienie… Jej. I, cholera, jej ciało było bardziej niż gotowe, aby dać się jemu złapać. Tłumaczenie: SarahRockwell

456

SZEŚĆDZIESIĄT Gdy Khill się zmaterializował, jego latarka oświetlała ostatnie pomieszczenie. Tym razem nie czekał na innych, po prostu szedł przed siebie, celował w drzwi, które były w stanie nienaruszonym i szczelnie zamknięte – Pierwszą wskazówką, że coś było nie tak było to że, kiedy chwycił ociosany uchwyt: nisko napięciowe ładunki elektryczne lizały jego ręce i wędrowały w górę ramienia. Cofnął dłoń, i potrząsnął nią, jego instynkt bił na alarm. " Co jest? " zapytał Rankhor gdy podkradał się płytkim gankiem. Khill rozejrzał się, stwierdzając, że Blay i John byli na obrzeżach. " Nie wiem. " Rankhor podszedł do drzwi -‐ i poczuł to samo, cofnął szybko rękę. " Co jest, kurwa. " " Wiem, dokładnie " mruknął Khill, kiedy cofnął się i skierował światło na zewnątrz budynku. Dwa okna po obu stronach wejścia zostały zabite deskami, a kiedy podszedł i spojrzał na bok chatki, zobaczył, że tak samo było z innymi, po tej stronie. " Pieprzyć to " warknął Rankhor. Brat zrobił trzy kroki w tył, a potem rzucił się na drzwi, jego ciężkie ramię działało jak taran. I niespodzianka, siła rozbiła drewniane panele – Wszystko na raz, oślepiające światło rozbłysło w nocy, oświetlając las jak bomba, obracając i odrzucając Rankhora do tyłu. Gdy Blay i John rzucili się, by ocenić szkody wojownika, Khill rzucił się do przodu, przygotowując się na spodziewane przybicie kilkoma setkami woltów o wielkości Bóg -‐ tylko -‐ wie -‐ jakiej. Zamiast tego nie trafił na nic więcej, oprócz powietrza, jego rozpęd był tak wielki, że musiał podwinąć się w kulkę i rzucić, by powstrzymać się od lądowania na twarzy. Jeden oddech później, uderzył w podłogę i wylądował w kucki z pistoletem z jednej, a latarką z drugiej strony.

457

Coś śmierdziało. " Za tobą " powiedział Blay, gdy drugi strumień światła dołączył do jego własnego. Powietrze w pomieszczeniu było dziwnie ciepłe, jak gdyby gdzieś podłączono grzejnik -‐ z wyjątkiem tego, że nie było to możliwe. Brak energii elektrycznej i zbiornika gazu. I nikogo nie było tu przez jakiś czas, biorąc pod uwagę nienaruszoną warstwę kurzu na deskach i delikatne, pionowe pajęczyny, które zwisały z sufitu jak nieruchome ciężkie liny. " Co to jest, " zapytał Blay. Gdy Khill oświetlał swoim światłem dookoła, zmarszczył brwi. Pełno beczek stało pod ścianą, z tego co się wydawało były wypełnione olejem, partie skupione razem, jak gdyby przestraszyły się czegoś i krążyły razem dla samoobrony. Khill podszedł, oświetlał wszystko latarką, i zmarszczył brwi jeszcze raz, gdy przyjrzał się kanistrom dużej średnicy. Żaden z nich nie miał zamknięcia, a światło wydawało się odbijać w jakimś rodzaju oleju. " Co...to jest do cholery? " Pochylił się nad najbliższym, wziął głęboki oddech przez nos i miał pełne zatoki palącego morderczego smrodu. Biorąc pod uwagę, że światło nie przenikało do powierzchni cieczy, wiedział, że może to być tylko jedno, i na pewno cholera nie mógł tego używać do zasilania nagrzewnicy lub generatora. To była krew Omegi. " Za tobą " powiedział Rankhor, gdy wszedł. Miękkie gwizdnięcie ogłosiło, że John również przyszedł. " Czy to jest to, co myślę? " mruknął Blay, gdy stał obok Khilla. Khill umieścił latarkę w zębach i wyciągnął gołą rękę. Gdy tylko dotknął paskudnej mazi, coś zakotłowało się w beczce – "Kurwa! " Krzyknął, skacząc do tyłu. Gdy jego latarka wylądowała na podłodze i przewróciła się na bok, snop światła Blaya oświetlał to co się ruszało. Ramię. Ktoś był wewnątrz beczki. " Jezu Chryste, " oddychał Blay. 458

Za nimi, głos Rankhora szczekał głośno, " V? Potrzebujemy tu natychmiast pomocy. " Khill schylił się i złapał swoją latarkę. Zwrócił ją do oleistej cieczy, patrzył, jak przedramię przeniosło się w zwolnionym tempie tuż pod powierzchnią, przesunięcie przeniosło nadgarstek i tył ręki w pole widzenia... Coś błysnęło, a oko Khilla uchwyciło ten chwilowy błysk. Zauważył to światło i pochylił się dodatkowo nad beczką. Ręka nie była w porządku, stawy zdeformowane, całość lub część każdego palca zniknęła, jakby były poddane szlifowaniu... Przebłysk przedarł szambo krwi Omegi jeszcze raz. To był...pierścień? " Czekaj, czekaj, Khill -‐ musisz się cofnąć -‐ " Khill zignorował komentarz, gdy pochylił się jeszcze dalej, coraz bliżej, bliżej... bliżej... Początkowo nie mógł uwierzyć w to co widzi. Po prostu to nie możliwe, że patrzył na rodowy pierścień z herbem. Ale co innego mogłoby to być? To było na palcu wskazującym, jedynym, który nie został odrąbany. I było to złoto – nawet przez czarny olej, żółty blask był oczywisty. A sam pierścień miał szeroką powierzchnię w której został wytłoczony-‐ " Khill, " powiedział Rankhor ostro. " Spierdalaj stamtąd -‐ " Ramię uniosło się ponownie, blada dłoń wyszła nad powierzchnię cieczy, występując jak widmo, siła spoza grobu, wyciągając rękę... Krew Omegi wycofała się z powierzchni pierścienia, odsłaniając... " Khill, ja nie żartuję -‐ " Hałas eksplodował w chatce, wypełniając powietrze. Był zupełnie nieświadomy, że to krzyk pochodzący z jego własnych ust. *** Na początku Blay myślał, że cokolwiek było w beczce, chwyciło Khilla i pociągnęło go do środka -‐ i dlatego Khill krzyczał. Instynktownie, skoczył naprzód i chwycił w pasie Khilla, rzucając się jako jego kotwica, ciągnął go z powrotem.

459

To co wyszło z tej beczki będzie nawiedzać koszmarami Blaya na lata... lata po tym wydarzeniu. W rzeczywistości, to co było w środku nie uczepiło się Khilla, było na odwrót. I gdy Blay ciągnął z powrotem, mężczyzna wyrwał się z ciasnego uścisku, krew Omegi wylewała się rzekami, przelewała na zimne deski podłogi, uderzając w shitkickersy i skóry Blaya, zalewając Khilla. Khill musiał szamotać się, by utrzymać uścisk mimo ślizgania, o pistolecie i latarce już dawno zapomniał, jego dłonie w rękawiczkach uderzały i drapały by nie stracić kontaktu... Gdy się podnieśli... Beczka z olejem przewróciła się na bok, a mężczyzna leżał płasko u ich stóp. Nikt się nie poruszył. To było tak, jakby wszyscy wkroczyli i zajmowali pozycje w żywym obrazie. Blay natychmiast poznał kto to. Nie mógł w to uwierzyć. Martwy powrócił do życia... w pewnym sensie. Khill przykucnął i dotknął ramion samca. Potem chropowato wymówił imię brata " Luchas? " Reakcja była natychmiastowa. Ręce zaczęły się powoli poruszać, jego zniekształcone nogi przesuwać, jego nagie ciało starało się przemieścić. Cała skóra była posiniaczona, ostre światło latarki uwidaczniało każdą kontuzję i cięcie, a czarno-‐ niebieskie, plamy krwi Omegi stopniowo odpływały z bladej skóry. Dobry Boże, co oni z nim zrobili? Jedno z jego zamkniętych oczu było spuchnięte, a usta koślawe, jak gdyby był tam uderzony. Gdy się skrzywił, okazało się, że wszystkie zęby zostały oszczędzone, ale zdawało się, że to było jedyne miłosierdzie jakiego doświadczył. " Luchas? " powiedział Khill ponownie. " Możesz do mnie mówić? " Od chwili gdy beczka upadła na bok, Rankhor wisiał ponownie na telefonie. " V? My mamy realną sytuację. Jaki jest twój przewidywany czas przybycia... co? Nie, absolutnie – potrzebuję cię teraz... Nie, nie. I Panikhę. " Hollywood powiedział samymi ustami, Czy wiecie, kto to jest? Blay musiał oczyścić gardło, wydukał odpowiedź. " To jego... brat. " 460

Rankhor zamrugał. Pokręcił głową. Pochylił się. " Przepraszam, co powiedziałeś -‐ " " Jego brat " Blay powtórzył głośno i wyraźnie. " Jezu... " szepnął Rankhor. A następnie rzucił się z powrotem do działania. " Teraz, V. Teraz. " " Luchas, słyszysz mnie? " mówił Khill. Vhredny wpadł do chatki ułamek sekundy później. Brat był pokryty krwią reduktorów i swoją, dzięki ranom na jego twarzy, oddychał również jak pociąg towarowy i miał ociekający czarny sztylet w ręku. Pierwsze co zobaczył to wszystkich zgromadzonych wokół, zatrzymał się. " Co to kurwa jest? " Rankhor szybko zamarkował cięcie po gardle, czym zakończył dalsze komentarze. Potem chwycił za rękę V i wyciągnął go z zasięgu słuchu. Kiedy para wróciła, V nie okazywał żadnych emocji na to wszystko. " Pozwól mi na niego spojrzeć, " powiedział V. Khill tylko ciągle mówił do brata, słowa wychodziły ciągłym strumieniem, co nie miało większego sensu. O ile wszyscy wiedzieli, mężczyzna zginął w nalotach reduktorów, wraz z Khilla matką, ojcem i siostrą. Więc, tak, to było wystarczające, nawet dla dramaturgii Szekspira. Chyba... nie było to możliwe, pomyślał Blay. Były cztery ciała w domu -‐ i Luchas był wśród nich. Blay powinien wiedzieć. Był jednym, który powinien był tam wejść i dokonać identyfikacji. Położył rękę na ramieniu Khilla. " Hej ". Słowa Khilla dryfowały. Potem spojrzał w oczy Blaya. " On mi nie odpowiada. " " Czy pozwolisz V rzucić okiem? Trzeba z medycznego punktu widzenia." A może i powie do diabła o tym dużo więcej, co się, tu kurwa dzieje. " Chodź, stań tu ze mną. " Khill wyprostował się i cofnął, ale nie daleko, a jego oczy ciągle trzymały się jego brata. " Czy go przemienili? " skrzyżował ramiona i wydął usta. " Czy myślisz, że go zmienili? 461

Blay pokręcił głową, i żałował, że nie może skłamać. " Nie wiem. " Tłumaczenie: Fiolka2708

462

SZEŚĆDZIESIĄT-JEDEN Kiedy Khill wpatrywał się w podłogę chatki, jego mózg strzelał w serii bezładnych błysków, konkretne myśli, że cała jego rodzina została zmieciona z powierzchni ziemi, do czegoś co wydaje się być inną rzeczywistością. Ciągle wracał do nocy dawno, dawno temu, kiedy wszedł do domu swoich rodziców, aby zobaczyć swoją rodzinę siedzącą razem przy stole w jadalni... kiedy jego brat, założył pierścień, który miał teraz na swojej zmasakrowanej ręce. Można by pomyśleć, że widok faceta, torturowanego ale żyjącego był wszystkim na czym potrafił sie skoncentrować. " Co jest grane V? " zażądał. " Co z nim? " " Żyje. " Brat wyciągnął swój czarny sztylet i wytarł ostrze w swoje odziane w skórę udo. " Synu? Synu, możesz na mnie spojrzeć? " Luchas tylko wpatrywał się w Khilla swoją doskonale dobraną parą pięknych szarych i przekrwionych oczu z szalonym spojrzeniem. Jego usta były w ruchu, ale żaden dźwięk z nich nie wychodził. "Synu, mam zamiar cię zaciąć, dobrze? Synu? " Khill wiedział dokładnie po co V miał to zrobić. " Zrób to ". Serce Khilla waliło niczym pięść pod jego mostkiem, kiedy Brat wziął czarne ostrze i zrobił nacięcie w dół na zewnętrznej części ramienia Luchasa. Facet nawet nie drgnął; przecież to nic w porównaniu, z tym w jakim był stanie? Kropla w morzu. Proszę bądź czerwona, proszę bądź czerwona, proszę bądź -‐ Czerwona krew wezbrała i sączyła się, świetnie kontrastując z czarnym zabarwieniem oleju, którym był pokryty. Wszyscy odetchnęli z ulgą. " Dobrze, synu, jest dobrze, jest dobrze... " Nie przemienili GO. V wstał z podłogi i przechylił głowę na bok, wskazując na prywatną pogawędkę. Kiedy Khill wychodził, złapał rękę Blaya i zabrał go ze sobą. To była po prostu naturalna rzecz. To było poważne jak cholera, i wiedział że nie

463

jest śledzony -‐ i nie chciał ze sobą nikogo innego oprócz niego. " Nie mam ciśnieniomierza ani stetoskopu, ale mogę ci od razu powiedzieć, że jego puls jest słaby i niemiarowy, a ja jestem cholernie pewny, że jest w szoku. Nie wiem, jak długo on tam był lub co z nim zrobili, ale jest żywy w konwencjonalnym sensie. Problemem jest to, że Panikha wypadła z gry. " oczy V świeciły. " A wy dwoje wiecie dlaczego. " Ach, więc rozmawiał z siostrą. " Ona nie będzie w stanie użyć swojej magii, " Brat ciągnął dalej ", a my jesteśmy milion mil od czegokolwiek. " " Do sedna " Khill powiedział ponuro. V patrzył mu prosto w oczy. " On umrze w ciągu następnych -‐ " " V " Rankhor ujadał. " Chodź tutaj! " W dole, na podłodze, poobijane ciało Luchasa zapadało się w sobie, jego połamane ręce poskręcane do dłoni, kolana skręcone, kręgosłup wyginał się w stronę sufitu. Khill rzucił się i upadł na kolana przy głowie brata. " Zostań ze mną, Luchas. No dalej, zwalcz to -‐" W tych szarych oczach utkwionych w Khillu, agonia była tak wstrząsająca, Khill był ledwie świadomy, V śpieszącego naprzód i zdejmującego rękawiczkę ze swojej świecącej ręki. " Khill! " Krzyknął Brat, może krzyknął to do Khilla kilka razy. Nie spuszczał wzroku ze swojego brata. " Co? " " To może go zabić, ale może też sprawić, że jego serce zacznie bić prawidłowo. To zły pomysł, -‐ ale jedyna szansa jaką ma. " W ułamku sekundy, zanim odpowiedział, poczuł przemożną potrzebę, aby jego brat przeszedł przez to w jakiś sposób, jakkolwiek. Mimo, że ledwie znał faceta, i nienawidził go przez lata – a, później został pobity przez niego, kiedy Luchas dołączył do Gwardii Honorowej -‐ nie zdawał sobie sprawy, jak bardzo jest się pozostawionym samemu sobie na tej planecie, kiedy nie miałeś krwi z twojej krwi chodzącej na ziemi wraz z tobą. Potem znowu, że nieważne było dokładnie to, co zachęciło go podczas chcączki Layli. I to, co kierowało go instynktownie by dotrzeć do Blaya. Kochaj ich lub ich nienawidź, za sprawą krwi lub serca, rodzina jest rodzajem tlenu. 464

Niezbędna do życia. " Zrób to ", powiedział po raz kolejny. " Czekaj, " Blay wciął się, zdejmując swój pas i dając go Khillowi. " Do jego ust. " Jeszcze jeden powód, aby kochać faceta. Nie żeby potrzebował następnego. Khill ustawił pasek pod kątem w otwartych ustach brata i trzymał go w miejscu, kiedy skinął na V. " Bądź ze mną, Luchas. No dawaj, teraz, zostań ze..." Kątem oka, śledził to jasne, białe światło zbliżające się do mostka brata... Klatką piersiową Luchasa szarpnęło mocno, całe ciało przeszły konwulsje na deskach podłogi, kiedy jasne światło uderzyło prosto w niego, kierując się w dół ramion i nóg, promieniując do głowy. Dźwięk który wydawał był nieludzki, gardłowy jęk przeszywał Khilla prosto do szpiku. Kiedy V zabrał z powrotem rękę, podniesiona dłoń świeciła mocno, Luchas padł jak nieżywy jego ciało podskakiwało, jego kończyny trzepotały. Zamrugał szybko, jak gdyby wiatr wiał w jego twarz. " Uderz go jeszcze raz, " Khill zażądał. Gdy V nie odpowiedział, spojrzał na niego. " Jeszcze raz ". " To jest, kurwa szaleństwo" mruknął Rankhor. V mierzył samca przez chwilę. Następnie wzniósł śmiercionośną rękę ponownie do celu. " Jeszcze jeden raz -‐ to wszystko co masz " powiedział do Luchasa. " Jak jasna cholera " wtrącił Rankhor " Więcej i można zrobić s'more50 z sukinsyna ". Drugi strzał był jeszcze gorszy -‐ poobijane ciało wykrzywiło się dziko, Luchas wydał straszny dźwięk przed lądowaniem z powrotem ze stukotem kości. Ale wziął głęboki oddech. Duży, mocny, głęboki oddech, który rozszerzył jego klatkę piersiową. Khill czuł się jakby się modlił, i zgadywał, że to uczynił, zanim zaczął 50

.Przypiekana słodka pianka, które lubią zajadać dzieci:) Najczesciej opieka sie je chyba na kiju nad ogniskiem w trakcie obozów np:) 465

skandować: " No dawaj, no dawaj... " Zniekształcone dłonie, jedna z pierścieniem, wyciągnęła się i chwyciła za koszulę Khilla. Uścisk był słaby, Khill pochylił się ku niemu. " Co " powiedział. " Mów powoli... " Ta ręka ześlizgnęła się z jego kurtki. " Mów do mnie ". Ręka jego brata ulokowała się na uchwycie jednego z jego sztyletów. " Zabij... mnie... " Oczy Khill otworzyły się szeroko. Głos Luchasa w niczym nie przypominał tego, który posiadał, był niczym ochrypły szept. "... zabij... mnie bracie...mój... " Tłumaczyła:magdalena.bojka1

466

SZEŚĆDZIESIĄT-DWA -‐ Jak się trzymasz? – zapytał Blay. Stojąc w przedsionku chaty, Khill odetchnął głęboko i poczuł odrobinę dymu w powietrzu. Blay znowu zapalił papierosa i, choć Khill nienawidził tego zwyczaju, nie winił gościa. Do diabła, jeśli było się w środku czegoś takiego, palenie już nie wydawało się być ostatnim gwoździem do trumny. Zerknął. Blay patrzył na niego cierpliwie, wyraźnie gotowy czekać na odpowiedź, nawet jeśli miałoby zająć to resztę nocy. Khill spojrzał na zegarek. Pierwsza nad ranem. Jak długo zajmie reszcie Bractwa przybycie tutaj? I czy ten szalony plan ewakuacyjny naprawdę zadziała— -‐ Czuję się jakbym tracił swój pieprzony rozum. – odpowiedział. -‐ Jestem z tobą. -‐ Blay wypuścił dym w przeciwnym kierunku. – Nie mogę uwierzyć że on… Khill patrzył ponad drzewami. -‐ Nigdy nie pytałem cię o tamtą noc. -‐ Nie. I szczerze, nie dziwię ci się. Za nimi, w domku, Rankohr, V i John byli z Luchasem. Wszyscy zdjęli kurtki i owinęli je wokół mężczyzny, w nadziei, że utrzymają jego ciepło. Stojąc w okrywającej jego mięśnie koszuli i założonej nań broni, Khill nie czuł zimna. Oczyścił gardło. -‐ Widziałeś go… Blay był jedynym, który wrócił do rezydencji po nalotach. Khill po prostu nie miał worka na dowody tożsamości zwłok. -‐ Tak, widziałem. -‐ Czy był martwy? -‐ O ile mi wiadomo, tak. Był… taaa, nie sądziłem, że jest jakakolwiek szansa, że żyje. -‐ Wiesz, nigdy nie sprzedałem domu. -‐ Tak słyszałem.

467

Technicznie, jako odrzucony członek rodziny, nie miał prawa do nieruchomości. Ale było tak wielu zabitych, że nikt nie złożył jakichkolwiek roszczeń do majątku, i miał, zgodnie ze Starym Prawem, wrócić do króla -‐ po czym Ghrom natychmiast oddał go w nieograniczonym prawie własności ziemskiej Khillowi. Cokolwiek to cholerstwo znaczyło. -‐ Nie wiedziałem co myśleć, kiedy powiedziano mi że zostali zarżnięci. – Khill spojrzał w niebo. Prognoza mówiła, że ma padać więcej śniegu, więc nie było widać gwiazd. -‐ Nienawidzili mnie. Sądzę, że ja nienawidziłem ich. A następnie odeszli. Będący koło niego, Blay znieruchomiał. Khill wiedział dlaczego i nagłe skrępowanie sprawiło, że schował ręce do kieszeni. Tak, całkowicie gardził rozmowami o uczuciach i tego typu pierdołach. Ale nie mógł utrzymać tego całego szitu. Nie tutaj. Na osobności. Z Blayem. Oczyszczając gardło kontynuował. -‐ Ulżyło mi nawet nie wiesz jak bardzo, jeśli mam być szczery. Nie umiem wytłumaczyć jak to było dorastać w tym domu. Z tymi wszystkimi ludźmi patrzącymi na mnie jakbym był chodzącym, gadającym przekleństwem. -‐ Potrząsnął głową -‐ Kiedyś zwykłem unikać ich na tyle na ile to było możliwe, wykorzystując schody dla służby, przebywając w tamtej części domu. Ale wówczas, psaniec zagroził, że odejdzie. W zasadzie, największą korzyścią z mojej przemiany było to, że mogłem dematerializować się przez okno mojego pokoju. Nikt z nich nie musiał mieć ze mną do czynienia. Nawet gdy Blay delikatnie zaklął, Khill wciąż nie miał ochoty się zamknąć. -‐ I wiesz co było najbardziej popieprzone? Zobaczyłem, że miłość jest możliwa kiedy mój ojciec patrzył na mojego brata. To byłoby jedno, gdyby ten drań nienawidził nas wszystkich – ale tak nie było. I to właśnie uświadomiło mi, jak bardzo jestem odrzucony. Khill zerknął. Zaszurał swoimi shitkickersami. 468

-‐ Dlaczego tak na mnie patrzysz. -‐ Przepraszam. Taak, przepraszam. Po prostu ty... nigdy o nich nie mówiłeś. Nigdy. Khill zmarszczył brwi i spojrzał w niebo jeszcze raz, wyobrażając sobie migoczące światła gwiazd chociaż nie mógł ich zobaczyć. -‐ Chciałem. Z tobą. Z nikim innym. -‐ Dlaczego tego nie zrobiłeś? -‐ Facet zastanawiał się nad czymś przez chwilę. W ciszy, która nastąpiła, Khill przeglądał wspomnienia, do których nigdy się nie zapuszczał, widząc siebie. Widząc swoją rodzinę. Widząc... Blaya. -‐ Kochałem chodzić do twojego domu. Nie mogę wyrazić ile to dla mnie znaczyło — Pamiętam kiedy zaprosiłeś mnie pierwszy raz. Byłem przekonany, że twoi rodzice mnie wyrzucą. Byłem na to gotowy. Cholera, miałem do czynienia z tym gównem w moim domu cały czas, więc dlaczego zupełnie obcy ludzie nie mieli być tacy sami? Ale twoja Mama... – Khill znów oczyścił gardło. – Twoja mama posadziła mnie przy kuchennym stole i nakarmiła mnie. -‐ Była zmartwiona, że zachorowałeś przez nią. Zaraz potem pobiegłeś do łazienki i wymiotowałeś z godzinę. -‐ Nie wymiotowałem tam. Blay odwrócił głowę. -‐ Ale mówiłeś — -‐ Płakałem. Gdy Blay się wzdrygnął, Khill wzruszył ramionami. -‐ Daj spokój, co miałem powiedzieć. Że rozkleiłem się i płakałem przy umywalce na podłodze? Odkręciłem wodę, więc nikt nie słyszał i spłukiwałem toaletę raz na jakiś czas. -‐ Nie wiedziałem. -‐ Taki był plan. – Khill spojrzał na niego. -‐ Zawsze był taki plan. Nie chciałem, żebyś wiedział, jak źle było w moim domu, bo nie chciałem, żebyś mi współczuł. Nie chciałem byś ty albo twoi rodzice czuli tak jakbyście musieli się o mnie troszczyć. Chciałem byś był moim przyjacielem – i byłeś. Zawsze byłeś.

469

Blay odwrócił szybko wzrok. Następnie potarł twarz ręką, nie miał w niej papierosa. -‐ Byliście tym co pomogło mi przez to przejść, -‐ Khill usłyszał jak powiedział. – Przeżyłem tamtą noc, ponieważ mogłem pójść do twojego domu. To była jedyna rzecz, która pozwalała mi iść do przodu. Właściwie ty byłeś jedyną rzeczą. To byłeś... Ty. Gdy oczy Blaya wróciły do jego, miał poczucie, że facet szukał słów. I Boże dopomóż im obydwóm, gdyby nie było Saxtona, Khill wypowiedziałby słowo na K tu i teraz, choć ten czas był głupi. -‐ Możesz, wiesz przecież. – powiedział Blay w końcu. – Mów do mnie. Khill uniósł się na stopach i rozwarł swoje ramiona, rozciągając mięśnie pleców. -‐ Uważaj. Mogę cię na to brać. -‐ To mogłoby pomóc. – Gdy Khill spojrzał na niego ponownie, Blay potrząsną głową. – Nie wiem co mówię. Bzdura, pomyślał Khill— Bez ostrzeżenia, V wyszedł z domku, zapalając ręcznie zwijanego papierosa. Gdy tylko się pojawił Khill zamilkł, nie miał pewności czy poczuł ulgę, że rozmowa została przerwana i niedokończona czy nie. Wydychając dym Vhredny powiedział, -‐ Muszę się upewnić, że rozumiesz konsekwencje. Khill przytaknął. -‐ Wiem co zamierzasz powiedzieć. Te diamentowe oczy spojrzały w jego własne. -‐ Dobrze, wyklarujmy więc sytuację, możemy? Nie czuję esencji Omegi na nim, ale jeśli wyjdzie, albo coś przegapimy, będę musiał się nim zająć. Zabij mnie, mój bracie. Zabij mnie. -‐ Zrobisz co będziesz musiał. -‐ Nie może wrócić do posiadłości. -‐ Zgoda. V wyciągnął swoją śmiercionośną rękę. -‐ Przysięgnij na to. Poczuł się dziwnie, łącząc swoją dłoń z dłonią Brata i wiążąc słowo poprzez kontakt —ponieważ to było to co najbliższy krewny powinien zrobić 470

w takiej sytuacji, i gówno o tym wiedział, bo nigdy nikt dla niego czegoś takiego nie zrobił: Jeszcze przed odrzuceniem przez jego rodzinę, on był ostatnią osobą, która ręczyła za ród. Czasy się zmieniły, oni nie. -‐ Jeszcze jedna rzecz. – V poklepał po czubku ich połączonych dłoni. – To będzie długa i ciężka rekonwalescencja dla niego. I nie mówię tylko o psychologicznym gównie. Musisz się przygotować. Coś, jakby mieli jakąś relację wcześniej czy coś? Może i dzielił jakieś DNA z facetem, ale poza tym, Luchas był obcym. -‐ Wiem. -‐ Okej. Wystarczająco fer. W oddali, para wysokich jęków przecięła ciemność. -‐ Dzięki, kurwa – Khill lekko drżał gdy wchodził do domku. W kącie, obok beczki, która została przewrócona, jego brat był tylko stosem kurtek, a jego skręcone ciało okryte prowizorycznym kocem. Khill ruszył przez panele kiwając do Johna Matthew i Rankhora. Uklęknął przy swoim bracie, czuł się jak we śnie, nie w rzeczywistości. -‐ Luchas? Posłuchaj co się stanie. Zabiorą cię na sanki. Pojedziesz na leczenie do kliniki. Luchas? Słyszysz mnie? *** Para skuterów śnieżnych zmierzała do domku, Blay śledził ich postęp z ganku, obserwując jak światła ich reflektorów stawały się coraz większe i jaśniejsze, para silników przycichła do stałego mruczenia, gdy dotarli na miejsce. Oh… to było dobre: Za jednym z nich były przykryte sanie, takie jak te które zobaczył w telewizji podczas igrzysk olimpijskich, kiedy jakiś narciarz wywalił się przez liny i był ewakuowany w dół. Świetnie. Manny i Butch zsiedli i podbiegli do niego. -‐ Są tutaj – Powiedział Blay, wychodzą doktorowi na przeciw. -‐ Luchas? Jesteś ze mną? – usłyszał jak Khill mruczy. Zaglądając do środka, Blay zobaczył jak Manny pochylił się nad ciałem Luchasa. Jeny, co za

471

pieprzona noc. A on myślał, że pokaz lotniczy kilka wieczorów wcześniej był pełen dramaturgii? To zawsze byłeś Ty. Odwracając się twarzą do lasu, Blay potarł twarz znowu, jakby to miało pomóc. Chciał zapalić kolejnego Dunhilla. Ale im dłużej to trwało, tym bardziej popadał w paranoję. Ostatnie czego chciał w tej sytuacji, to szwadronu reduktorów zanim będą mogli zabrać Luchasa w bezpieczne miejsce. Lepiej mieć czterdziestkę w rękach niż papierosa. To zawsze byłeś Ty. -‐ Wszystko dobrze? zapytał Butch. W duchu uczciwości, bo wydawało się, że to dzisiejsza piosenka przewodnia, potrząsnął głową. -‐ W najmniejszym stopniu. Policjant poklepał go po ramieniu. -‐ A więc go znałeś. -‐ Myślałem, że znałem, tak. -‐ Oh, czekaj, pytanie było o Luchasa. -‐ To znaczy tak, znałem. -‐ To musiało być trudne, cała ta sprawa. Blay rzucił okiem ponad swoim ramieniem jeszcze raz i spojrzał na Khilla przykucającego obok jego brata. Twarz jego starego przyjaciela wyglądała jak antyczna w promieniach świateł latarek, w tym momencie Blay zastanawiał się czy faktycznie widział go zrelaksowanego, po tym jak byli razem. Faktycznie... jesteś jedynym. -‐ Jest trudne -‐ wymamrotał. I dziwnie, także. Zaraz po jego transformacji, szukał i wypatrywał jakiegoś znaku na to, że to co czuł do przyjaciela było odwzajemnione, jakiś wskazówek, jak w którym kierunku Khill zmierza. Ale nie był wstanie nic zobaczyć -‐ niczego poza lojalnością, przyjaźnią i umiejętnością do kopania tyłków: Poprzez numerki, które mieli z innymi ludźmi, szkolenie, potem noce na zewnątrz w polu... to zawsze było dalekie od więzi, której pragnął, gapiąc się w ścianę, której nie mógł przejść. 472

Ten krótki czas na werandzie? To był pierwszy raz, kiedy zobaczył przebłysk, czegoś czego pragnął znacznie bardziej niż seksu. Cholera, ten zdradziecki moment, kiedy przez chwilę zastanawiał się czy rzeczywiście ‘jest’ zaangażowany, kiedy Layla wygadała się w jego sypialni. -‐ Przenoszą go. Butch złapał Blaya za rękę i usunął go z drogi do drzwi. -‐ Stań ze mną. Luchas został porządnie okryty folią izotermiczną owiniętą wokół niego od stóp do głów, nic poza kawałkiem twarzy nie było widać. Umieścili go na składanych noszach, Khillem na jednym końcu i V na drugim. Manny szedł obok, jak gdyby nie był pewien, czy nie będzie trzeba przeprowadzić reanimacji w każdej chwili. Przenieśli brata Khilla na sanie i przywiązali go. -‐ Ja go zwiozę. – ogłosił Khill gdy zamontował i uruchomił silnik skutera śnieżnego. -‐ Powoli i stabilnie. -‐ ostrzegł Manny. – On jest pieprzoną masą połamanych kości. Khill spojrzał na Blaya. -‐ Jedziesz ze mną? Nie ma powodu, by odpowiadać na pytanie. Podszedł i usiadł za facetem. Typowo dla Khilla, nie zawracał sobie głowy czekaniem na resztę. Po prostu nacisnął pedał gazu i ruszył. Ale, jednak, posłuchał dobrego doktora: Wziął szeroki zakręt, a następnie pojechał ubitymi drogami utrzymując taką prędkość by nadrobić trochę czasu, ale nie taką by wytrząść Luchasa. Blay trzymał dwa karabiny. Gdy Manny i Butch podjechali do nich, reszta Braci i John Matthew zdematerializowali się w równych odległościach, pojawiając się po bokach podobnych śladów. Zajęło to sto lat. Blay dosłownie myślał, że nigdy się stamtąd nie wydostaną. Wydawałoby się jakby wysokie, płaczliwe dźwięki silników, niewyraźny, 473

rozmyty, ciemny las i białe plamy na polanach miały być ostatnimi rzeczami które widział. Modlił się przez całą drogę. Gdy duża, klockowata konstrukcja hangaru w końcu się ukazała, zaparkowana obok niego była jedna z najpiękniejszych rzeczy jakie kiedykolwiek widział. Escalade V i Butcha. Od tego momentu rzeczy pędziły na złamanie karku: Khill zatrzymujący się wzdłuż SUVa, Luchas przeniesiony na tylnie siedzenie, załadowanie skutera na przyczepę doczepioną z tyłu, Khill podchodzący do miejsca dla pasażera w pojeździe. -‐ Chcę żeby Blay prowadził – powiedział zanim wsiadł. Zapadła cisza na jedno uderzenie serca. Po czym Butch skinął i rzucił mu kluczyki. -‐ Manny i ja będziemy na tyłach. Blay usiadł za kierownicą, odsunął siedzenie by pomieścić jego nogi i móc zapalić silnik. Gdy Khill usiadł obok, spojrzał na niego. -‐ Zapnij pasy. Mężczyzna zrobił, co mu kazano, nylonowy pasek, rozciągając wokół swojej klatki piersiowej i zapinając w miejscu. Po czym natychmiast wygiął się do tyłu i skupił się na swoim bracie. Uczucie pełnej determinacji ustawiło ramiona Blaya i napięło jego ręce. Nie obchodziło go co miałby skosić, zdjąć lub na czym zostawić ślady grilla: miał zamiar dostarczyć Khilla i jego brata do centrum szkoleniowego i do kliniki. Wcisnął gaz nie patrząc wstecz. Tłumaczenie: nuffanillia

474

SZEŚĆDZIESIĄT-TRZY Trez zmarszczył brwi wystukując kolejne cyfry na kalkulatorze. Wychylając się po biały pasek papieru zwisający z drugiej strony biurka, starał się zobaczyć kolumny liczb, które wystukał. Zamrugał. Przetarł oczy. Ponownie je otworzył. Nic. Połyskujący krąg w prawym górnym rogu jego pola widzenia, wciąż tam był i nie była to kwestia oświetlenia. „Ja pierdolę…” Odsuwając na bok podsumowane paragony, spojrzał na zegarek, a następnie położył głowę na rękach. Gdy zacisnął mocno oczy, aura cały czas była w tym samym miejscu, geometryczny wzór mienił się wszystkimi kolorami tęczy. Miał około dwudziestu minut czasu, zanim rozpęta się piekło – i nie będzie w stanie się zdematerializować. Szarpnął się w stronę telefonu na biurku i wcisnął interkom. Dwie sekundy później głos Xhex zabrzmiał w głośniku, bardziej metalicznie niż zwykle. Co oznaczało, że pojawiła się już nadwrażliwość na dźwięk. „Hej, co tam?” powiedziała. „Dostaję migreny. Muszę spadać.” „Do bani, człowieku. Nie miałeś przypadkiem migreny tydzień temu?” Nieważne. Nie w tym rzecz. „Możesz się wszystkim zająć?” „Potrzebujesz podwózki do domu?” Tak. „Nie, dam radę.” Zaczął zbierać portfel, komórkę, klucze. „Zadzwoń gdybyś mnie potrzebowała, ok?” „Jasne.” Zrywając połączenie, Trez wziął głęboki oddech docierający aż do stóp. Poczuł się perfekcyjnie dobrze – na chwilę. Dobrą wiadomością było to, że miał do domu nie więcej niż piętnaście minut drogi – nawet gdyby trafił na wszystkie czerwone światła. Co pozostawiało mu jakieś dziesięć minut, żeby

475

się spocić, ustawić przy łóżku kosz na śmieci i ułożyć ręcznik, a potem przygotować się na totalne rewolucje żołądkowe. Za sześć, siedem godzin od teraz? Powinien poczuć się lepiej. Niestety, od teraz do potem, będzie do dupy. Po drodze do zamkniętych drzwi jego biura, naciągnął kurtkę na ramiona i napiął się na dudniącą po drugiej stronie muzykę. Gdy tylko wyszedł, natknął się na znaczących rozmiarów klatkę piersiową iAma. „Oddawaj kluczyki” to było wszystko co powiedział jego brat. „Nie ma potrzeby.” „Czy prosiłem cię o opinię?” „Przeklęta Xhex.” „Tuż za tobą bracie” ucięła samica. „I wiem, że miałeś na myśli wyrazy uznania.” „Wszystko ze mną ok” powiedział Trez próbując poprawić swój kąt widzenia, ale jego szef bezpieczeństwa był poza ślepą plamką. „Ile pozostało ci minut do uderzenia bólu” uśmiechnęła się Xhex pokazując kły. „Naprawdę chcesz tracić go na kłótnię ze mną?” Trez psioczył przez całą drogę do wyjścia z klubu, zimne powietrze uderzyło w zatoki, wywracając jego żołądek – jakby był gotów wcześniej udać się do Rygi. Wśliznął się na miejsce pasażera w swoim własnym BMW, zamknął oczy i odchylił głowę do tyłu. Aura była coraz większa, pierwotne połyskujące linie rozdzierały się na dwie i rozchodziły na zewnątrz, poruszając się powoli w kierunku krawędzi jego wizji. W czasie podróży do domu, uświadomił sobie, że cieszy się, iż iAm nie jest gadułą. Choć nie było tak, że nie wiedział o czym facet myśli. Za dużo stresu. Zbyt wiele bólów głowy. Prawdopodobnie powinien się pożywić – ale to się nie zdarzy w tym momencie. Jego brat prowadził sprawnie i minęło trochę czasu zanim Trez zorientował się gdzie aktualnie byli, przez jakie skrzyżowanie przejechali, na

476

jakich światłach się zatrzymali, ile zakrętów wzięli, gdzie był Commodore, którego strzelisty kształt wznosił się wyżej i wyżej, im bliżej się znajdowali. Nagły spadek powiedział mu, że wjeżdżali do podziemnego garażu, a on miał opóźnienie w stosunku do swoich mentalnych map, tak długo jak wiedział, że wciąż znajdowali się kilka bloków dalej. Wiele zakrętów w lewo, przyszedł następny, gdy w szybkim tempie zjechali trzy piętra w dół i zaparkowali na jednym z dwóch przeznaczonych im miejsc. Do czasu gdy wsiedli do windy i iAm wcisnął guzik z numerem osiemnastym, aura błądziła po jego ograniczonym polu widzenia, znikając jak gdyby nigdy jej tam nie było. Cisza przed burzą. „Dzięki za odstawienie mnie do domu” powiedział. I naprawdę tak myślał. Nienawidził polegać na kimś innym, ale było cholernie trudno nie uderzyć w coś, kiedy miałeś neonowe rozbłyski z tyłu obu gałek ocznych. „Zgaduję, że było lepiej w ten sposób.” „Tak.” On i jego brat nie rozmawiali o wizycie najwyższego kapłana od czasu kiedy się odbyła, ale to cześć-‐jak-‐się-‐macie w wykonaniu AnsLai, wciąż stanowiło problem między nimi – ale przynajmniej iAm odłożył wkurw na bok na tak długo, aby go przywieść do domu. Pierwszą wskazówką, dla Treza, że ból się szykuje do ataku było rozbrzmiewające, subtelne bum, które przeszyło jego mózg jak pocisk. Jęknął gdy drzwi się otworzyły. „Będzie ciężko.” „Nie miałeś czegoś takiego tydzień wcześniej?” Zastanawiał się jak wielu mogłoby go o to zapytać. iAm zajął się blokadą drzwi i Trez rzucił swoją kurtkę trzy stopy w głąb mieszkania. Pozbył się swojego czarnego kaszmirowego swetra w drodze do sypialni i był w trakcie rozpinania jedwabnej koszuli gdy tam doszedł. Kiedy znieruchomiał, jedną, jedyną rzeczą jaka przeszła mu przez głowę, była scena z filmu Nieoczekiwana zmiana miejsc, gdy Eddie Murphy wchodzi do swojego pokoju przy zabawnych szturchańcach i pół naga laska siedzi na jego łóżku i mówi, ‘Hej, Billy Ray.’

477

Jedyna różnica w tej sytuacji polegała na tym, że jego prześladowczyni, ta z chłopakiem bramkarzem i problemami z zaufaniem, była blondynką i nie była ubrana w spodnie ze spandexu z początku lat osiemdziesiątych. Faktem było, że była zupełnie, do kurwy nędzy, naga. Broń, która pojawiła się nad jego ramieniem, była opanowana i wyposażona w tłumik. Cóż iAm mógł ją zabić, nie ma problemu. „Pomyślałam, że będziesz zadowolony widząc mnie” stwierdziła kurewka patrząc tam i z powrotem, między nim, a twarzą jego brata. Jakby chcąc uczynić siebie bardziej atrakcyjną, podniosła ramię i roztrzepała włosy – ale jeśli myślała, że jej piersi zakołyszą się kusząco, miała pecha: te hardrockowe sztuczne cycki były nieruchome jak coś przykręconego do ściany. „Jak się tu dostałaś” zażądał Trez. „Nie cieszysz się, że mnie widzisz?” Gdy nikt nie odpowiadał, a broń wciąż pozostawała uniesiona, wydęła wargi. „Mam przyjacielskie stosunki ze strażnikiem ochrony, ok. Co. Och, ok … dobra, dmuchnęłam go.” Klasa. I ten tępy łajdak-‐wynajęty-‐gliniarz zamierzał wylecieć z roboty. Trez podszedł do stosu ubrań w nogach łóżka. „Załóż to z powrotem i wynoś się.” Boże, ależ był zmęczony. „Och, daj spokój” zajęczała, gdy rzeczy fruwały wokół niej. „Po prostu chciałam zrobić ci niespodziankę, gdy wrócisz do domu po pracy. Myślałam, że to cię uszczęśliwi.” „Cóż, nie. Musisz stąd wypierdalać.” Kiedy otworzyła usta, jakby zamierzała zastosować na nim jakieś psychologiczne gierki, pokręcił głową i uciął. „Nawet o tym nie myśl. Nie jestem w nastroju, a mojego brata naprawdę nie interesuje czy stąd wyjdziesz czy wyniesie cię w torbie. Ubieraj się. I wynocha.” Dziwka ponownie spojrzała tam i z powrotem. „Innej nocy byłeś dla mnie taki miły.”

478

Trez skrzywił się, gdy ból wszedł na podium i rozpoczął kołysanie z prawej strony głowy. „Kotku, będę teraz do bólu szczery. Nie znam nawet twojego imienia. Puknąłem się dwa razy.” „Trzy razy.” „Nie obchodzi mnie ile razy to było. Jedno co wiem, to że wyjdziesz stąd dziś wieczorem. Jeśli jeszcze raz przyjdziesz w pobliże mojego mieszkania, zamierzam…” Cień w nim podążał w bardziej spragnionym krwi kierunku, ale zmusił siebie do pozostania na ludzkich warunkach, które ona zrozumie. „… wezwać gliny. A ty tego nie chcesz, bo jesteś ćpunką i dilujesz na boku, a gdy oni przeszukają ciebie, twój samochód, twoje mieszkanie, znajdą więcej niż tylko akcesoria. Aresztują ciebie i tępogłowego z którym spałaś za posiadanie z zamiarem rozpowszechniania, i trafisz do pierdolonego więzienia.” Kurewka tylko mrugała. „Nie zmuszaj mnie cukiereczku” powiedział Trez wyczerpanym głosem. „Nie chcesz, żeby to się stało.” Cokolwiek by o nie powiedzieć o tej małej; była szybka, gdy została właściwie umotywowana. Chwilę później, po jakichś pozycjach rodem z jogi, wcisnęła się w plastikowy, o dwa rozmiary za mały, kokon zwany bluzką, i była w drodze, tania torebka przewieszona przez jej ramię, wiązania jej butów na niebotycznych obcasach dyndały wokół kostek. Trez nie powiedział już ani słowa. Po prostu podążył za nią w drodze do drzwi, otworzył wyjście … i zamknął jej drzwi przed nosem, gdy odwróciła się by coś powiedzieć. Zablokował zamek ręcznie. iAm odłożył broń. „Musimy się gdzieś przenieść. To miejsce jest spalone.” Jego brat miał rację. To nie było tak, że trzymali miejsce w którym przebywali w jakiejś cholernej tajemnicy, ale pozostanie w Commodore było oparte na założeniu, że ochroniarz nie jest na tyle głupi, żeby wpuścić do czyjegoś mieszkania jakąś kobietę bez zgody jego właścicieli. Jeżeli zdarzyło się to raz, może się powtórzyć. Nagle ból wzmógł się tak, jakby jego koncert w czaszce z piekła rodem, właśnie się rozkręcał. 479

„Mam zamiar rzygać przez chwilę” mruknął Trez, gdy się odwracał. „Zaczniemy się pakować, tak szybko jak skończy się ta migrena…” Nie miał pojęcia co iAm odpowiedział, nawet jeśli facet to zrobił. Kurwa. Tłumaczenie: SarahRockwell

480

SZEŚĆDZIESIĄTCZTERY Khill stał na zewnątrz sali egzaminacyjnej ośrodka szkoleniowego, miał ręce w kieszeniach, zęby mocno zaciśnięte, i ściągnięte brwi. Czekał. Czekał... To medyczne gówno było bardzo podobne do walki, pomyślał: długie okresy nic nie robienia, pomiędzy wybuchami życia lub śmierci. To było wystarczające, żeby oszaleć. Spojrzał na drzwi. " Jak myślisz, jak długo to potrwa? " Po drugiej stronie, Blay krzyżował i rozprostowywał swoje długie nogi. Facet wyciągnął się na podłodze około pół godziny temu, ale to było jego jedyne ustępstwo w tym tunelu czasowym, w którym byli zassani. " Muszą to zlikwidować teraz," odpowiedział. " Tak. Tylko tak wiele części ciała, prawda. " Po chwili Khill skoncentrował się na drugim samcu. Blay miał podkrążone oczy i miał zapadnięte policzki. Był bledszy niż zwykle, twarz zbyt jasna. Khill podszedł, oparł się o ścianę, i jego shitkickersy przesunęły się, aż jego tyłek uderzył w podłogę obok Blaya. Blay spojrzał i uśmiechnął się lekko, a następnie wznowił wpatrywanie się w czubki swoich butów. Khill patrzył, jak jego własna dłoń wyciągnęła się i zaczęła gładzić szczękę jego przyjaciela. Gdy Blay spojrzał, Khill był zaskoczony, że chce zrobić o wiele więcej, -‐ ale nie seksualnie. Chciał wciągnąć mężczyznę na swoje kolana i położyć na nich głowę Blaya. Chciał gładzić te silne ramiona i przeczesać palcami te krótkie czerwone włosy. Chciał zaczepić jakiegoś przechodnia, aby znalazł koc i przyniósł go, żeby mógł owinąć trochę ciepła wokół potężnego ciała, które wydawało się osłabione. Khill odwrócił wzrok i opuścił rękę.

481

Boże, czuł się tak, kurwa... uwięziony. Mimo, że nie miał żadnych łańcuchów na sobie. Spoglądając w dół, dwukrotnie sprawdził nadgarstki. Kostki. Tak, zupełnie wolny. Nic go nie pęta. Zamknął powieki, oparł głowę o ścianę. W myślach, dotykał Blaya – i ponownie, nie seksualnie. Chciał tylko czuć to życie pod skórą, przesuwające się mięśnie, solidność kości. " Myślę, że powinieneś pójść zobaczyć Selenę ", powiedział do faceta. Blay oddychał jakby ktoś siedział na jego klatce piersiowej. " Tak. Wiem. " " Możemy iść razem" Khill usłyszał swoją ofertę. Otworzył oczy akurat w chwili, by zobaczyć, że Blay kręcił głową. " Albo możesz, wiesz, zrobić to na własną rękę. " Khill strzelił palcami. " Cokolwiek wolisz. " Cholera. W świetle wszystkiego z Saxtonem, może zaszedł zbyt daleko. Karmienie, mimo wszystko, może być postrzegane jako bardziej intymne niż seks – " Tak, " Blay powiedział cicho. " Zrobię to. " Serce Khilla zaczęło bić mocno. I znowu, nie dlatego wyskoczył z tym wszystkim, by uprawiać sex z facetem. Chciał tylko... Współdzielić, przypuszczał że to właściwe słowo. Nie, czekaj. Poszedł dalej niż to. Chciał zająć się samcem. " Wiesz, nie sądzę, bym kiedykolwiek ci podziękował, " mruknął Khill. Gdy jasnoniebieskie oczy Blaya strzeliły na niego, chciał odwrócić wzrok, -‐ kontakt wzrokowy, to było niemal zbyt dużo. Ale potem pomyślał o swoim bracie w łóżku szpitalnym -‐ o wszystkich sposobach marnowania czasu. Jezu, on tak dużo wstrzymywał z tak wielu powodów -‐ z których wszystkie wydawały się całkowicie poprawne. Ale jak aroganckie to było? Tego rodzaju powściągliwość zakładała, że ma czas, aby porozmawiać o wszystkim kiedy chciał. Że człowiek którego miał w głębi duszy zawsze będzie w pobliżu. Że on sam będzie. " Za co? " Zapytał Blay. " Za przywiezienie nas do domu. Mnie i Luchasa. " Wziął wielki wdech i powoli wypuścił powietrze. " Za siedzenie tu ze mną całą noc. Za pójście do 482

Panikhi i poproszenie jej o pomoc. Za wspomaganie mnie w walce, i podczas treningów. Ponadto, za te wszystkie piwa i gry wideo. Chipsy i M & Msy. Ubrania które pożyczyłem. Miejsce do spania, kiedy się u ciebie zatrzymałem. Dzięki za pozwolenie by przytuliła mnie twoja mama i za rozmowę z twoim tatą. Dziękuję... za dziesięć tysięcy miłych rzeczy które dla mnie zrobiłeś. " Z nikąd, pomyślał po raz kolejny o tej nocy, kiedy szedł i był świadkiem gdy ojciec wręczał ten złoty sygnet jego bratu. " Dziękuję za telefon tamtej nocy ", powiedział szorstko. Brwi Blaya wystrzeliły w górę. " Której nocy? " Khill odchrząknął. " Po przemianie Luchasa, gdy mój ojciec dał mu... wiesz, pierścień ". Potrząsnął głową. "Poszedłem do mojego pokoju i miałem zamiar coś zrobić... tak, coś naprawdę głupiego. Zadzwoniłeś do mnie. Przyszedłeś. Pamiętasz? " " Tak, pamiętam. " " To nie był jedyny raz kiedy zrobiłeś coś takiego. " Gdy Blay patrzył w dal, Khill wiedział dokładnie, gdzie teraz był. Tak, tamtej nocy nie był tylko na krawędzi, prawie z niej zeskoczył. " Powiedziałem, że jest mi przykro, " zaintonował Khill. " Ale nie sądzę, bym kiedykolwiek powiedział dziękuję. Więc, tak... dziękuję ci. " Zanim pomyślał, co robi, wyciągnął rękę, oferując swoją dłoń. Uzasadnione wydawało się, by zaznaczyć tę chwilę, tu i teraz, poza pierdoloną salą operacyjną brata, jakimś rodzajem uroczystego kontaktu. " Po prostu... dziękuję. " *** Niewiarygodne. Po tym, jak doświadczał wcieleń Khilla, Blay myślał, że niespodzianki wreszcie się skończyły. Że mężczyzna nie mógł zrobić nic więcej co mogło sprawić, by zaniemówił. Błąd. Jezu... ze wszystkich wyimaginowanych rozmów z facetem, które miał w głowie, rozmowy kiedy udawał, że Khill się otwiera, albo powiedział coś w 483

rodzaju ‘ odpowiednich rzeczy ‘, to nigdy nie było to o wdzięczności. Ale to... było dokładnie to, co potrzebował usłyszeć, choć o tym nie wiedział. I ta zaoferowana dłoń złamała cholerne serce. Szczególnie biorąc pod uwagę, że brat samca był na progu śmierci w pokoju naprzeciwko nich. Blay nie uścisnął dłoni, którą Khill mu podał. Wyciągnął rękę, chwycił twarzy wojownika, i zwrócił do pocałunku. To miała być tylko sekunda – dotyk ust, jak uścisk dłoni. Kiedy chciał się wycofać, Khill chwycił go i trzymał w miejscu. Ich usta spotkały się ponownie... i jeszcze raz... i jeszcze raz, przechylili głowy na bok, przedłużając kontakt. " Proszę bardzo, " powiedział Blay chropowato. Potem uśmiechnął się lekko. "Nie mogę powiedzieć, że wszystko było z przyjemnością, ale ". Khill roześmiał się. " Tak, mogę sobie wyobrazić, gadanie nie było na pewno zabawne. " Mężczyzna spoważniał. " Dlaczego do cholery tutaj zostałeś? " Blay otworzył usta, miał prawdę na końcu języka – " Och. Cholera. Ach... przepraszam, chłopaki, nie chciałem przeszkadzać." Khill szarpnął się do tyłu tak szybko, że dosłownie wyrwał twarz z uścisku Blaya. Potem zerwał się na nogi i stanął z daleka od V, który wyszedł z sali operacyjnej. " Nie ma problemu, nic nie dzieje. " Gdy wrażenie V zarejestrowało ładunek taaa-‐ na pewno, Khill tylko spojrzał na głowę Brata -‐ jak Vhredny śmiał mieć inne zdanie niż jego własne. W ciszy między dwoma mężczyznami, Blay wstał wolniej, i okazało się, że miał zawroty głowy, ale nie dlatego, że musiał się karmić. Nie ma problemu, nic nie dzieje. Na pewno kurwa nie czuł się w ten sposób przez niego. Aaaaale ponownie, Khill otrząsnął się z jakiejkolwiek bliskości, wstydził się, cofnął, odłączył. Z wyjątkiem tego że. Zły czas. Złe miejsce. I V był ostatnią osobą, przed którą chcesz wyskoczyć z sentymentami To było jednak dobre przypomnienie. Sytuacje stresujące powodowały, że nawet najbardziej twarde charaktery miękły -‐ na pewien 484

czas. Smutek, szok, intensywny lęk... to wszystko może uczynić kogoś bezradnym i skłonnym do wyznania czegoś, czego normalnie by nie zrobił, po prostu dlatego, że chronił się przed wdepnięciem w gówno. Nietypowe zachowania nie sygnalizują zmian na morzu, ale. Nie są wskaźnikiem jakiś konwersji religijnej, gdzie, począwszy od tego dnia, wszystko będzie zawsze inaczej. Khill był wstrząśnięty tym co zrobili z jego bratem. I wszystkie rewelacje, albo serdeczne oświadczenia, które wyszły z jego ust były niewątpliwie produktem stresu pod jakim był facet. Koniec i kropka. Nie, ‘ w tobie51 zakochany’ jest grane tutaj. Nie na prawdę. Nie na stałe. I musiał kurwa o tym pamiętać. "... kości zostaną nastawione? " Zapytał Khill. Blay otrząsnął się, gdy V zapalił ręcznie zwijanego papierosa i dmuchał na nich dwóch. " Musi być najpierw ustabilizowany. Selena nakarmi go ponownie, a następnie zamierzamy otworzyć jego brzuch i zrobić operację poszukiwawczą, aby dowiedzieć się, gdzie jest krwawienie. Potem zobaczymy, jak sobie poradzi. Będziemy pracować nad kościami. " " Czy mamy jakiś pomysł, co się z nim stało? " " On nie jest naprawdę komunikatywny w tej chwili. " " Tak. W porządku. " " Dlatego musimy mieć twoją zgodę. Nie jest w stanie zrozumieć ryzyka i korzyści. " Khill pchnął dłonią po włosach. " Tak. Oczywiście. Rób to co trzeba. " V wypuścił kolejną dawkę zapachu tureckiego tytoniu, wypełniając powietrze i przypominając Blayowi dokładnie ile godzin, minut i sekund minęło, odkąd ostatnio palił. " Masz tam Jane, Mannego, Ehlenę i mnie. Nie zamierzamy pozwolić, żeby mu się coś stało, okay? " Poklepał Khilla po ramieniu. " On chce wyzdrowieć. Lub czworo z nas umrze próbując. " Khill mruknął jakieś podziękowania na to. A następnie V spojrzał na Blaya. Spojrzał na Khilla. Odchrząknął. 51

W oryginale „in” love -‐ ;) 485

Tak, Brat właśnie dodawał jeden do jednego w swojej głowie. Świetnie. " Więc wy chłopaki po prostu dalej czekajcie tutaj. Przyjdę i poinformuję was tak szybko, jak się tylko dowiem, czegoś. Tak więc. Tak ". Brat uniósł wysoko brwi, tatuaże na skroni się zniekształciły gdy rozgniatał ledwo co zapalonego papierosa na podeszwie swojego shitkickersa. " Niedługo tu będę, " powiedział, i zanurkował do środka. Po wyjściu Brata, Khill krążył wokół, z wzrokiem na betonowej podłodze, rękami na chudych biodrach, lśniącą bronią przygotowaną do zdjęcia, łapiącą fluorescencyjne światło. " Mam zamiar iść zapalić, " powiedział Blay. " zaraz wracam. " " Możesz zapalić tutaj" uciął Khill. " W drzwiach jest uszczelka. " " Potrzebuję trochę świeżego powietrza. Nie będę długo. " " Ok. " Blay ruszył w pośpiechu, zmierzał do drzwiach na końcu korytarza, które otwierały się na garaż. Kiedy do nich dotarł, uderzył mocno i odetchnął głęboko. Świeże powietrze, jego tyłek. Wszystko co dostał było intensywnym zapachem suchego, ziemistego, betonu. Przynajmniej było chłodniej, ale. Kurwa. Zostawił papierosy w swojej cholernej kurtce. Na podłodze. Pod salą operacyjną. Gdy przeklinał i ciężko stąpał, miał ochotę w coś uderzyć – ale zestaw uszkodzonych kostek był tylko jeszcze jedną rzeczą, którą będzie musiał wytłumaczyć ludziom. I gówno wiedział czy to co wpadło w oko V nie było więcej niż wystarczające. Wepchnął ręce do kieszeni swoich skór, zmarszczył brwi gdy po prawej stronie coś odkrył. Zapalniczka od Saxtona. Ta, którą mężczyzna dał mu na jego urodziny. Wyjął ją, obracał w dłoni, myśląc o wszystkim, co zostało powiedziane w tym korytarzu. 486

Był czas, kiedy chciałby wziąć te słowa i umieścić je na półce w swojej głowie i sercu, dając im dumne miejsce, które by zapewniło im bezcenne przebywanie z nim na resztę jego dni. Były lata, gdy te chwile w tym domku i na tej zimnej, twardej podłodze, już teraz byłby na tyle wystarczające, aby odrzucić wszelkie konflikty i kłótnie, i ból, wycierając wszystko do czysta, tak, że mógłby odnosić się jak dziewica do Khilla. Nowy początek. Wszystko nie tylko przebaczył, ale zapomniał. Nie było już sprawy. Boże, on był chyba za młody, aby być takim starym, ale życie miało sposób doświadczania, lepszy niż dni kalendarzowe. A stojąc tu na zewnątrz sam, był zdecydowanie starcem: Był absolutnie, totalnie, całkowicie bez świeżego optymizmu, bez różowych okularów naiwności, która przychodziła wraz z młodym człowiekiem. Gdy jeden wierzył, że cuda nie były niemożliwe... ale tylko niezwykłe. Dziękując kurwa V, że wyszedł. W przeciwnym razie, trzy małe słowa, by wyciekły z jego ust. I niewątpliwie, skazałyby go na wiele sposobów, których nawet nie mógł się domyślać. Zły czas. Złe miejsce. Dla tego rodzaju rzeczy. Zawsze. Tłumaczenie: Fiolka2708

487

SZEŚĆDZIESIĄT-PIĘĆ Kiedy iAm krążył po mieszkaniu, trzymał broń przy sobie – mimo, że było bardzo mało prawdopodobne, że odbędzie się runda druga z nagą idiotką odtwarzającą słowa piosenki dla niego i jego brata ‘I'm on my way, home-‐sweet-‐home’.52 Cholera, chciał trochę czerwonego dymku. Aby oddalić się od krawędzi. Ponieważ, w tej chwili? Był na skraju przemocy. Dobrą wiadomością, jak przypuszczał, było to, że tak naprawdę miał cel, i to skutecznie utrzymujący go w ryzach: To była migrena bijąca piekło jakie miał ze swoim bratem. A ta biedna, zużyta kobieta, która została wyprowadzona siłą? Była torturowana już na zbyt wielu poziomach, by zliczyć. Teraz strażnik był doskonałym kandydatem -‐ ale skurwiel wydostał się godzinę temu, a iAm nie zamierzał zostawić Treza będącego w stanie podatnym na ciosy tylko po to, aby mógł przedyskutować pewne sprawy z tym imbecylem -‐ W oddali usłyszał szept wydawany przez rury hydrauliczne. To toaleta w łazience Treza była spłukiwana. Ponownie. Potem nadeszły mamrotane przekleństwa, i skrzypienie ramy łóżka kiedy Trez przeniósł się do łóżka. Biedny drań. iAm przeszedł do ogromnego okna, które wychodziło na rzekę, i zatrzymał się, aby gapić się przez wodę na przeciwną stronę Caldwell. Kładąc ręce na biodrach, wybrał się do miejsc, do których był w stanie się przenieść. Krótka lista. Cholera, jednym z głównych założeń Commodore było zapewnienie bezpieczeństwa; nie zawracali sobie nawet głowy włączeniem alarmu. Co było błędem. Potrzebowali jakiegoś bezpiecznego miejsca. Strzeżonego. Nie do 52

Mötley Crüe -‐ Home Sweet Home. Jest to liryczna piosenka. Autorka w tym zdaniu wplotła słowa z jej refrenu, parafrazując go. Dlatego zdanie to, nie jest przetłumaczone dosłownie ;) – przypis Fiolka2708 488

zdobycia. Zwłaszcza, jeśli jego brat kontynuował gówno typu wybzykać i nigdy więcej nie spotkać, a AnsLai ‘dyplomatycznie’ zastrzelić z samochodu. iAm ponownie zaczął chodzić. Nie można było ignorować, faktu, że jego brat był coraz gorszy. Te seksualne rzeczy dzieją się od lat – i od dłuższego czasu iAm właśnie odpowiadał za zdrowego samca zmuszanego do krycia. Coś, o czym często myślał, że jemu brakowało. Zresztą, jego brat przerżnął wystarczająco dużo samic za obu z nich. W ostatnich miesiącach, jednak stało się jasne, że taki był tok jego uzależnienia w trakcie pracy – i było tak nawet zanim arcykapłan zaczął się pojawiać. Teraz wszystko dąży do tego, że osiągnie punkt krytyczny włącznie z AnsLai? Machinacje s'Hisbe po prostu wywierały zbyt wielki nacisk na jego brata, i to sprawiało, że okazywał to jeszcze bardziej. Cholera. iAm czuł się tak, jakby stał przed przeprawą kolejową, dokonując pomiaru prędkości silnika lokomotywy przeciwko nadjeżdżającemu samochodowi... i ogląda rzeź, która była tego wynikiem. Ponadto metaforę stanowiło to, że kiedy nadchodził moment kiedy czuł bezsilność, ponieważ nie mógł wcisnąć hamulców albo użyć siły: nie był kierowcą lub inżynierem. Wszystko co mógł zrobić to usiąść i oglądać. Lub krzyczeć na stronie drogi, która mu się bardziej podobała. Gdzie, do diabła, mogli pójść -‐ Marszcząc brwi, przeniósł swój wzrok z krajobrazu, po gzyms, aż do sufitu. Po chwili wyjął telefon komórkowy i wykonał połączenie. Kiedy odłożył słuchawkę, udał się do pokoju brata. Otwierając drzwi ze skrzypnięciem, powiedział do gęstej, czarnej ciszy " Wychodzę na chwilę. Nie na długo. " Jęk Treza oznaczał coś od "Cool" do " O, Boże, nie tak głośno" do " Baw się dobrze, mam zamiar tutaj zostać i porzygać sobie trochę. " iAm szedł szybko. Z apartamentu. Do windy. Wewnątrz, której uderzył przycisk oznaczony ‘P’ dla ‘Penthouse’. Kiedy drzwi się otworzyły, były dwa wybory: Jeden kierunek zaprowadzi go do mieszkania Brata Vhrednego. Inny do jego starego 489

przyjaciela. Ruszył w dół i wcisnął dzwonek Mordha. Kiedy symphatha otworzył, Mordh pokazał się taki jak zawsze: z irokezem, fioletowymi oczami, pokryty norkami. Niebezpieczny. Trochę zły. " Hej, człowieku, jak leci " samiec powiedział kiedy ściskali się nawzajem i klepali nawzajem w ramię. "Wejdź". Kiedy iAm wkroczył do prywatnej przestrzeni Wielebnego po raz pierwszy od dobrego roku lub więcej, okazało się, że nic się nie zmieniło, i z jakiegoś powodu, odczuł ulgę. Mordh podszedł do skórzanej kanapy i usiadł, opierając swoją laskę obok siebie i krzyżując nogi w kolanach. " Czego chcesz? " iAm próbował dobrać właściwe słowa, Mordh przeklął lekko. "Człowieku, wiedziałem, że to nie telefon służbowy -‐ ale nie spodziewałem się, że twoje emocje będą w takiej pieprzonej rozsypce." Ach, tak, podjęcie drogi zjadacza-‐grzechów oznaczało, że nie było nic do ukrycia przed samcem. Mimo to, nadal miał trudności, by mówić o tym wszystkim. " Nie jestem pewien, czy jesteś świadomy tego, co się dzieje z Trezem? " Mordh zmarszczył brwi, jego ciemne brwi zwęziły się nad tym intensywnym fioletowym spojrzeniem. " Myślałem, że Żelazna Maska robi dobry biznes. Jesteście chłopcy w tarapatach? Mam mnóstwo gotówki, jeśli trzeba -‐ " " Biznes idzie świetnie. Mamy więcej pieniędzy, niż możemy wydać. Problemem są zajęcia pozalekcyjne mojego brata. " " Nie wciągnął się w dragi, prawda" Mordh powiedział ponuro. "Kobiety ". Mordh roześmiał się i zbył go pstryknięciem palcami uzbrojonej w sztylet dłoni " Och, jeśli to jest wszystko -‐ " " On całkowicie nie ma hamulców -‐ i jedna z nich w magiczny sposób pojawiła się w jego łóżku wieczorem. Mieliśmy dom, a ona tam była" Mordh znów zmarszczył brwi. " W twoim mieszkaniu? O kurwa, jak ona się tam dostała? " 490

" Cymbał w postaci ochroniarza." iAm szybko maszerował wokół nowoczesnego pokoju, niewyraźnie dostrzegając co było wokół, co prawda, lepiej z tej wysokości." Trez pieprzył wszystko co się rusza od lat, ale ostatnio był tak lekkomyślny, że nie wymazując wspomnień, zaliczając więcej niż jeden raz, nie martwiąc się o konsekwencje. " " Co to do cholery jest z nim nie tak? " iAm odwrócił się i stanął przed mieszańcem półkrwi, któremu było najbliżej do rodziny, którą miał, ze swego ciała i krwi. Faktem było, że ufał facetowi bardziej niż dziewięćdziesięciu dziewięciu procentom własnego rodu. " Trez jest sparowany. " Długa cisza. " Słucham? " iAm skinął głową. " Jest sparowany. " Mordh wstał z kanapy. " Od kiedy? " " Od narodzenia". " Ohhhhhh. " Mordh gwizdnął. " Więc to jest sprawa Hisbe. " " Został obiecany pierwszej córce królowej. " Mordh milczał przez chwilę. Potem potrząsnął głową. " To uczyni go przyszłym królem, jeśli się nie mylę. " " To prawda. I pomimo tego, że jesteśmy matriarchalnym społeczeństwem, to nie ma z tym związku. " " Czekaj niech no się dowiedzą" samiec mruknął. " On i ja i Ghrom. Niczym trójca. " " Cóż, inaczej jest w przypadku Hisbe, oczywiście. Królowa jest jedyną która decyduje o wszystkim za nas. " " Więc co on nadal robi na zewnątrz. Z nami wszystkimi? " " Nie chce nic, co jest związane z wolą Hisbe. " " Czy ma wybór? " "Nie" iAm spojrzał na barek w rogu. " Mogę się napić? " " Żartujesz sobie? Spuściłbym sobie manto gdybym ci nie pozwolił. " iAm podszedł, rozważając swoje opcje, a skończył podnosząc karafkę z napisem Bourbon na szyjce. Wyprostował się, i kiedy pociągnął z krawędzi kryształowego kieliszka, delektował się uczuciem palenia na swoim języku. " Niezłe". 491

" Parkera Heritage Collection, z małej partii. Najlepsza. " " Nie sądziłem, że jesteś wielkim koneserem ". " To nie stanowi przeszkody, żeby wiedzieć, co podaję gościom. " " Ach ". " Więc jaki jest plan? " Z odchyloną do tyłu głową iAm, opróżnił szklankę i przełknął ślinę. "Potrzebujemy jakiegoś bezpiecznego miejsca. I to nie tylko z powodu tej rzeczy z kobietami. Mieliśmy wizytę arcykapłana w ostatni weekend – i biorąc pod uwagę, że jesteśmy na zewnątrz, biorą na poważnie jego powrót do domu. Oni go szukają -‐ A kiedy go odnajdą? Obawiam się, że zabije reprezentanta Hisbe. Wtedy naprawdę będziemy mieć problem. " " Myślisz, że to zajdzie tak daleko? " " Tak, tak myślę. " iAm zrobił sobie dolewkę. " On tam nie wróci, a ja potrzebuję czasu, aby dowiedzieć się, jak rozwiązać konflikt, zanim stanie się coś katastrofalnego. " " Chcecie chłopaki, przenieść się do mojego domu na północy? " iAm połknął swojego drugiego bourbona za jednym zamachem. "Nie" zrównał z nim oczy. "Chcę przeprowadzić nas, do kompleksu mieszalnego Bractwa. " Kiedy Mordh przeklął długo i nisko, iAm nalał sobie trzecią. " To najbezpieczniejsze miejsce dla nas. " Tłumaczyła: magdalena.bojka1 *** Gdy Xcor, wrócił do swojego nowego legowiska, był pokryty potem i krwią reduktorów. Jego wojownicy byli nadal w centrum miasta, walcząc z wrogiem, ale on musiał odpuścić i szukać schronienia. Pieprzone cięcie na ramieniu. Dom, który Dholor znalazł dla nich, znajdował się w niewyróżniającej się dzielnicy pełnej skromnych domów z dwoma garażami i huśtawkami w podwórkach. Wśród jego zalet było to, że znajdował się na końcu ślepej

492

ulicy, i było dużo pustych budynków z jednej strony oraz oczyszczalnia ścieków Caldwell po drugiej. Mieli go na trzy miesiące, z opcją zakupu. Gdy zdematerializował się przez ciężko udrapowane okno salonu, zadrwił z wyściełanej kanapy, która tworzyła L, jak również z jej grubych poduszek, i jej koloru zbliżonego do gulaszu wołowego. Mimo, że doceniał działające ogrzewanie, fakt, że obiekt miał być ‘umeblowany’ irytował go. Obawiał się, że był w tym odosobniony, jednak: W ciągu ostatnich kilku dni, często przyłapywał jednego lub drugiego z jego żołnierzy rozłożonych na tym zapomnianym przez Boga potworze, z głowami odrzuconymi do tyłu i wygodnie wyciągniętymi nogami. Co będzie następne? Rozda im koce? Idąc sztywno po wąskich schodach, uniknął losu i mroku zamku będącego nadal jego własnością w Starym Kraju. Tęsknił za ciężarem kamienia, który ich otaczał, nie do zdobycia naturalna przeszkoda, z fosą i wysokim murem. Żałował też, zabawy którą mieli z mieszkańcami wsi, dając fizyczną obecność mitu. Dobre czasy, jak mówili tutaj w Nowym Świecie. Na drugim piętrze, nie chciał zajrzeć do sypialni. Różowy kolor jednej z nich palił jego oczy, a zielony i morski drugiej, był również kolejnym atakiem na zmysły. Nie było ulgi, która powinna nastąpić po wejściu do głównej sypialni. Kwieciste tapety, wszędzie. Nawet na łóżku, i wzdłuż okna, i na wszystkich krzesłach w rogu. Przynajmniej jego buty bojowe wgniatały gruby dywan w drodze do kąpieli, zostawiając odciski bieżnika wyglądające jak siniaki. Na litość boską, nie był nawet pewien, jak nazwać układ kolorystyczny tutaj. Malinowy? Drżąc, chciał, aby światła nad zlewem były wyłączone, ale z zaciągniętymi różanymi zasłonami, oświetlenie z latarni ulicznych całkowicie zanikało, a on musiał widzieć, co robi – Och, drogi losie. Zapomniał o odcieniach koronki na kinkietach.

493

Rzeczywiście, w każdym innym otoczeniu, bliźniacze czerwone łuny mogłoby sugerować coś mającego seksualny charakter. Ale nie w tym kraju sztuczności i przesady. Tutaj były zestawem żelków świecących na ścianie. Omal nie zakrztusił od estrogenów. W przypływie instynktu samozachowawczego, zdjął obu winowajców i umieścił pod umywalką. Blask żarówek był drażliwy dla jego siatkówki, ale taka była różnica między klnięciem a skręcaniem ręki: Zawsze, wybrałby to pierwsze. Usuwając najpierw kosę, położył ją na blacie pomiędzy dwiema umywalkami. Następnie zdjął jej uchwyt, a później płaszcz, sztylety i broń. Podkoszulek który nosił był poplamiony od długich nocnych walk, rzeczy były czyszczone regularnie i używane ponownie. Ubrania, mimo wszystko, były niczym, ale skór wampirom nie dawano przy narodzinach. Nie były one dla indywidualnej dekoracji, przynajmniej nie dla niego. Zwracając się do lustra, mruknął na swój widok. Zabójca z którym walczył ręka w rękę, był zaciekle dobry w posługiwaniu się nożem, prawdopodobnie w wyniku jego dawnego życia na ulicach, a pęd do walki był jedną z doskonałych jego umiejętności. Wygrał oczywiście, ale to był orzeźwiający pojedynek. Niestety, zabrał do domu piękny upominek konfliktu: cięcie biegło z przodu bicepsa i boku, kończąc się na szczycie ramienia. Dość paskudne. Ale miewał już gorsze. I dokładnie, wiedział, jak traktować siebie. W kolejce na blacie były rozmaite przedmioty, których on i jego wojownicy potrzebowali od czasu do czasu: butelka alkoholu, woda utleniona, kilka igieł do szycia, szpula nici z czarnego nylonu. Xcor skrzywił się, zdjął koszulę i podkoszulek, który został pocięty, pochylił się nad raną i rozszerzył ją szeroko. Zaciskając zęby, czekał, ból zaostrzył się do tego stopnia, że jego żołądek zacisnął się jak pięść. Oddychał głęboko, czekał, aż odczucie minie, a następnie udał się po alkohol. Odkręcił biały korek, pochylił się nad zlewem, zebrał się w sobie i -‐ Dźwięk, który wyszedł z jego zaciśniętych zębów był częściowo rykiem, a częściowo jękiem. Gdy przed oczami pojawiły mu się mroczki, zamknął je i oparł biodro o krawędź zlewu. 494

Oddychając ciężko, w jego zatoki uderzył zapach, ale nie zamknął z powrotem kapsla, jeszcze: jego motoryka była bez wątpienia niepewna. Przeszedł się, by oczyścić głowę, wrócił do sypialni i dał swojemu ciału szansę na ponowną kalibrację. Gdy ból pozostawał z nim, jakby miał psa przymocowanego do ramienia, który próbował go pożreć żywcem, przeklinał wiele razy. I skończyło się na dole. Gdzie był alkohol. Nigdy nie lubił pić, przeglądał płócienną torbę z butelkami, które Cypher przywiózł ze sobą z magazynu. Żołnierz cieszył się drinkami od czasu do czasu, i choć Xcor tego nie aprobował, dawno temu nauczył się, że trzeba było dokonać pewnych przyzwoleń, jeżeli chodziło o agresywnych, niespokojnych wojowników. I w taką noc jak dzisiaj, poczuł się wdzięczny. Whisky? Gin? Wódka? Jakie to miało znaczenie. Podniósł jedną losowo wybraną, otworzył korek, i odchylił głowę do tyłu. Otwierając usta, wlał cokolwiek to było, przełykając pomimo faktu, że jego przełyk palił jakby był w ogniu. Xcor pił nadal, gdy wracał na górę. Nadal pił, kiedy chodził trochę wokół i czekał na efekt kopnięcia. Dalej pił. Nie był pewien, jak długo to trwało, ale w końcu wrócił, w jasne światło łazienki, wciągając czarną nić długości dwóch stóp przez cienką igłę. Stojąc twarzą do szerokiego, prostokątnego lustra nad umywalkami, był wdzięczny, że ostrze reduktora znalazło lewą rękę. Oznaczało to, że, gdyby był praworęcznym mężczyzną, nie mógłby sobie poradzić z tym na własną rękę. Gdyby to było po drugiej stronie? Musiałby mieć pomoc. Alkohol pomógł bardzo. Ledwie drgnął, gdy przebił własną skórę i zrobił zgrabny węzeł przy pomocy zębów. Rzeczywiście, alkohol był ciekawą substancją, pomyślał, gdy zaczął wykonywać szwy. Odrętwienie, które spłynęło na niego powodowało, że czuł się tak, jakby był zanurzony w ciepłej wodzie, rozluźnienie ciała, ból nadal się pojawiał, ale wielkość agonii zmniejszyła się. Powolnie. Precyzyjne. Równomiernie. 495

Kiedy dotarł na górę ramienia, zrobił kolejny węzeł, potem odciął igłę, umieścił wszystko tam, gdzie znalazł i skierował się pod prysznic. Zdejmując swoje skórzane spodnie, skopał buty i wszedł w dół pod natrysk. Tym razem jęk był z ulgi: gdy ciepła woda okryła jego obolałe ramiona, sztywne plecy, i napięte mięśnie ud, uczucie komfortu było prawie tak przytłaczające jak agonia. I ten jeden raz, pozwolił sobie na to. Prawdopodobnie dlatego, że był pijany. Rozluźnił się na przeciwnej ścianie, woda uderzyła go prosto w twarz, ale w delikatny sposób, jak deszcz, przed nim i spływała dół jego ciała, na tors i twardy brzuch, przez biodra, na jego fiuta – Nie wiadomo skąd, ujrzał swoją Wybrankę pochyloną nad nim, jej oczy świecące na zielono w świetle księżyca, drzewa nad głową jakby do ochrony ich obojga. Ona karmiła go, jej szczupły, blady nadgarstek w jego ustach, w gardle rytmiczne przełykanie. W zamroczeniu spowodowanym alkoholem, przyszła jego potrzeba seksualna, rozwijając się w jego miednicy jak na otwartej dłoni. Stwardniał. Otwierając oczy -‐ nie, żeby był świadomy, że je zamknął -‐ patrzył na siebie. Genialne światła nad umywalkami zostały wytłumione przez nieprzeźroczystą kurtynę, która utrzymywała wodę przed wydostaniem się do łazienki, ale oświetlenia było więcej niż wystarczająco, aby iść dalej. Żałował, że nie było zupełnie ciemno... nie przyniosło mu radości oglądanie podniecenia, ta długość stała tak głupio i dumnie z jego ciała. Nie mógł pojąć, co sobie myślał: Jeśli taka dziwka miała płatne dodatkowo, aby przyjmować jego podniecenie, ciężko sobie wyobrazić, że piękna Wybranka nie zacznie krzyczeć z obrzydzeniem i uciekać w przeciwnym kierunku – Gwałtownie, spadło na niego przygnębienie, zwłaszcza gdy pulsowanie między jego nogami rosło w siłę. W prawdzie, jego ciało było takim smutnym instrumentem, tak żałosnym w tym pragnieniu -‐ pozostało nieświadome, że jest to niechciane przez wszystkich. 496

W szczególności, przez to jedno pragnienie. Odwracając się, odchylił głowę do tyłu i pchnął ręce po włosach. Czas przestać myśleć i się umyć. Mydła w naczyniu, które zostało zamontowane na płytkach, skwapliwie wykonało swój obowiązek na jego skórze i włosach – A on wciąż miał erekcję, gdy nadszedł czas, aby wyjść. Zimne powietrze się tym zajmie. Wchodząc na matę kąpielową, która była w kolorze tej ohydnej głębokiej czerwieni, wycierał się. Nadal twardy. Zerkając na ubrania do walki, nie miał ochoty, ich zakładać. Szorstkie. Drapiące. Brudne. Być może kobiece środowisko skaziło go. Xcor skończył w wielkim łóżku, nagi, na plecach. Nadal z erekcją. Szybko rzucił okiem na zegar na szafce nocnej i wiedział, że nie miał dużo czasu, zanim dom zaleją wojownicy. To miało być szybkie. Skierował swoją rękę pod kołdrę w dół jego ciała, chwycił się... Xcor zamknął ciężko oczy i jęknął, jego tułowie skręcało się od ciepła i potrzeby, która trawiła jego dolną część ciała. Gdy poduszki powitały jego twarz -‐ logicznie, to było z drugiej strony, tak przypuszczał -‐ zaczął pompować w górę i w dół. Wspaniałe. Zwłaszcza na górze, gdzie zaokrąglona główka błagała go o uwagę, i dostawała ją w każdym ruchu. Szybciej. Mocniej. Wszystko, widząc swoją Wybrankę. W rzeczywistości jej obraz zrobił dla niego więcej niż to, co robił na dole. Gdy odczucia stawały się coraz silniejsze, uświadomił sobie po raz pierwszy, dlaczego jego żołnierze robili to tak często. Tak dobrze. Tak bardzo, bardzo dobrze... Och, jego kobieta była piękna. Do punktu, w którym, pomimo potęgi gniewu, na to co robi sobie, nie był w stanie oderwać się od jej oblicza. Zamiast tego stała się dla niego boleśnie prawdziwa, od jasnych włosów, jej czerwonych ust, do jej długiej smukłej szyi i eleganckiego ciała, które zostało zarówno ukryte jak i ujawnione przez dziewiczo białą szatą którą nosiła. 497

Co by się stało gdyby zechciał ją taki potwór? Trzymał jej święte ciało jak mężczyzna zasługujący... W tym samym momencie, prawdziwość ciąży ponownie go przygniotła, jak ciężar fizyczny. Ale przynajmniej było już za późno. Nawet gdy jego serce oziębło, a pierś zaczęła boleć ze świadomości, że ona przyjęła innego, jego ciało kontynuowało jazdę, kończąc niepowstrzymaną jak-‐ Orgazm, który przetoczył się przez niego, wyrwał z niego krzyk -‐ i dzięki losowi za poduszkę, która złapała jego kapitulację: W tej samej chwili, na dole, usłyszał pierwszego żołnierza przechodzącego przez dom, bębnienie butów bojowych z niewątpliwym grzmotem mógłby rozpoznać wszędzie. Skutki jego uwolnienia były nędzne na zbyt wielu poziomach by liczyć. Obrócił się na ranne ramię; doszedł na ręce i brzuch, jak i na prześcieradła; a wizja ukochanej zniknęła z jego głowy, to co mu pozostało, to jego ciężka rzeczywistość, to wszystko. Ból w jego wnętrzu był surowy jak świeże rany. Ale przynajmniej nikt nie będzie o tym wiedział. On był, mimo wszystko, a może przede wszystkim żołnierzem. Tłumaczenie: Fiolka2708

498

SZEŚĆDZIESIĄT-SZEŚĆ -‐ Tak, absolutnie możesz się z nim zobaczyć. Jest wycieńczony, ale świadomy. Gdy doktor Jane uśmiechnęła się do Khilla, poprawił skórzane spodnie na biodrach i schował w nie swój podkoszulek. Nie posunął się do przygładzenia włosów, jakkolwiek, zmusił swoje ramiona do pozostania w miejscu przy jego bokach, chociaż dłonie go swędziały, by je ugładzić. -‐ Będzie z nim dobrze? Lekarka skinęła głową, gdy zaczęła rozwiązać maskę chirurgiczną, wiszącą wokół jej szyi. -‐ Usunęliśmy wampirzy odpowiednik ludzkiej śledziony, i to załatwiło krwawienie wewnętrzne. Również wzięliśmy go pod lupę. Póki co ustaliliśmy, że był w jakimś zastoju w tej beczce na ropę, krew Omegi jakoś zachowała go w obecnym stanie. Gdyby tak się nie stało, jestem pewna, że umarłby. Przekleństwo, które spowodowało cud, pomyślał Khill -‐ Nie jest zanieczyszczony? Jane wzruszyła ramionami. -‐ Krwawi na czerwono, i nikt nie wyczuł w nim esencji Omegi — ta było tylko na nim i wokół niego. -‐ Okej. W porządku. – Khill spojrzał na drzwi. – Dobrze. Czas tam wejść, powiedział do siebie. Dalej… Jego oczy spotkały oczy Blaya. W trakcie czterogodzinnej operacji, facet chodził w te i z powrotem po korytarzu, co chwilę wychodząc do palarni. Zawsze jednak wracał. Boże, ponuro wyglądał. Od momentu kiedy V wyszedł i znalazł ich...taa. Chryste, co za wyczucie czasu. -‐ Pójdę teraz, -‐ powiedział. Dopiero, gdy Blay skinął głową, rzeczywiście wszedł do sali operacyjnej.

499

Popychając drzwi wszedł do środka, pierwszym, co go przywitało był ten antyseptyczny zapach, który kojarzył mu się z urazami po walce. Następnym było subtelne piszczenie na noszach w środku pokoju, i dźwięk Ehleny piszącej na komputerze. -‐ Dam wam trochę prywatności, -‐ powiedziała miłym głosem, gdy wstała. -‐ Dzięki, -‐ odpowiedział cicho. Kiedy drzwi zamknęły się za nią, Khill ponownie włożył koszulę choć nie było takiej potrzeby. -‐ Luchas? Czekając na odpowiedź brata, rozejrzał się dookoła. Resztki pooperacyjne, okrwawione gaziki, używane przyrządy, wszystko do wyrzucenia – wszystko prócz nieruchomego ciała pod białym prześcieradłem i czerwonej plastikowej torby na odpady biologiczne obrazującej minione godziny. -‐Luchas? Khill podszedł i spojrzał w dół. Kurde, normalnie nie miał problemów z ciśnieniem krwi, ale gdy rzucił okiem na zwiotczałą twarz brata, świat zawirował, a nagłe zawroty głowy uświadomiły mu dokładnie jak wysoki był – i jak daleko mógł upaść. Powieki Luchasa zatrzepotały i otworzyły się. Szare. Oba były szare, i nadal tak było. Khill cofnął się i przyciągnął mały stołek. Gdy usiadł, nie wiedział, co zrobić z ramionami, rękami... głosem. Nigdy nie spodziewał się zobaczyć ponownie członka swojej rodziny. To był powrót do czasu przed nalotem, gdy został usunięty. -‐ Jak się masz? – Co za durne pytanie. -‐ On trzymał... mnie. Khill nachylił się bliżej, ale cholera, słaby, zachrypnięty głos nie niósł się daleko. -‐ Co? -‐ On trzymał... mnie...żywego. -‐ Kto? -‐ …przez ciebie. 500

-‐ O kim mówisz? -‐ Trudno sobie wyobrazić, żeby Omega kierował vendettę przeciwko — -‐Lash… Na dźwięk tego imienia, górna warga Khilla odsłoniła kły. Ten skurwysyn ich kuzyn — który okazał się nie być w ogóle z ich krwi, a raczej przeszczepionym synem Omegi… Jako dziecko, to dziecko diabła było wstrętnym pozerem. Jako pretrans na programie szkoleniowym, zrobił z życia Johna Matthew piekło na ziemi. Jako potrans? Jego prawdziwy ojciec wziął go z powrotem pod skrzydła, a wynikiem tego, było zupełne zniszczenie. Lash był tym, który poprowadził naloty. Po stuleciach kiedy Korporacja Reduktorów musiała polować i dziobać enklawy wampirów, ten bękart wiedział dokładnie gdzie wysłać zabójcę — i ponieważ został adoptowany przez arystokratyczną rodzinę, zdziesiątkował klasę wyższą. Ale widocznie Tatusiek i złoty chłopiec mieli odmienne zdania. Cholera, myśl, że Lasher torturował jego brata? Sprawiało, że chciał go zabijać wciąż od nowa. Gdy Luchas jęknął i wziął głęboki oddech, Khill podniósł rękę by... poklepać go po ramieniu, czy coś. Ale nie dokończył tego ruchu. -‐ Słuchaj, nie musisz mówić. Te nabiegłe krwią szare oczy wpatrzyły się w jego. -‐ Trzymał mnie przy życiu...z powodu tego co zrobiłem...Tobie... W dole na noszach, łzy podeszły do oczu i zaczęły płynąć, emocje jego brata spływały po jego policzkach, żal mieszający się z niewątpliwym bólem fizycznym i środkami odurzającymi używanymi do jego leczenia. Ponieważ Khillowi ciężko było uwierzyć, że facet mógłby pokazać coś takiego w normalnych okolicznościach. Nie tak zostali wychowani. Etykieta ponad emocjami. Zawsze. -‐ Gwardia Honorowa…. -‐ Luchas zaczął rzewnie płakać. -‐ Khill… bardzo przepraszam... przepraszam… Nie powinniśmy go zabijać! Khill zamrugał i wrócił do tego bicia na zboczu drogi, tych mężczyzn ubranych w czarne szaty oblegających go i uderzających w niego, gdy 501

próbował chronić swoją głowę i jaja. Wtedy przybył pod drzwi do Zanikhu i spotkał swoją córkę. To dziwne, jak rzeczy zatoczyły koło. I jak niektóre tragedie rzeczywiście doprowadziły do dobrych rzeczy. Teraz, Khill dotknął swojego brata, opierając rękę, którą zwykł trzymać sztylet o to wąskie ramię. -‐ Ciii… Jest dobrze. Z nami dobrze. Jest dobrze…. Nie był pewien, czy to prawda, ale co innego miał mu powiedzieć, gdy facet był w rozsypce? -‐ Chciał... mnie przemienić... – Luchas wziął głęboki oddech. -‐ Przywrócił... mnie z powrotem w okolicę. Obudziłem się w lasach —jego samce pobiły mnie …zrobili ze mną coś… wsadzili do tej… krwi. Czekałem, aż wrócą — nigdy tak się nie stało. -‐ Jesteś tutaj bezpieczny. -‐ To było wszystko, o czym mógł myśleć. – Nie martw się o jakieś cholerstwa – nikt się nie dostanie do Ciebie. -‐ Gdzie… jestem… -‐ W centrum szkoleniowym Bractwa. Jego oczy rozszerzyły się. -‐ Naprawdę? -‐ Taaa. -‐ Zaiste… -‐ Wyraz twarzy Luchasa zmienił się, przystojne kiedyś rysy zaostrzyły się jeszcze bardziej. -‐ Co z Mamah. Tatą. Solange.? Khill tylko pokręcił głową tam i z powrotem. W odpowiedzi, nagła siła pojawiła się w tym wątłym głosem. -‐ Jesteś pewny, że nie żyją? Na pewno? Jakby nie chciał, by któreś z nich cierpiało tak jak on. -‐ Taaa, jesteśmy pewni. Luchas westchnął i zamknął oczy. Cholera. Khill czuł się trochę zawstydzony wobec leżącego, pomimo faktu bowiem, że maszyny przy łóżku sugerowały, że jego brat był stabilny, jeśli facet, by zmiękł, nie chciał zmuszać Luchasa do poważnego myślenia. Po tym, co zostało zrobione z nim, nikt nie mógł być pewien, jak wiele innych zostało porwanych -‐ lub kiedy. 502

W ciszy, Khill spojrzał na ręce swego brata. Sygnet został – pewnie dlatego, że knykieć ponad nim był tak spuchnięty, że musieliby go odciąć. Herb, który został wykuty w złocie, opatrzony był świętymi symbolami, którymi tylko Rodziny Założycielskie mogły oznaczać swój rodowód. I taa, wow, to było kompletnie obłąkane —i grubo niestosowne— by pragnąć tej przeklętej rzeczy. Po wszystkim, co się stało, można by pomyśleć, że będzie wzbudzał w nim wstręt. I znowu, może to była po prostu odruchowa reakcja, echo tych wszystkich lat w beznadziejnej nadziei, że zdobędzie swój własny. -‐ Khill? -‐ Tak? -‐ Przepraszam… Khill pokręcił głową, chociaż powieki Luchasa były zamknięte. -‐ Niczym się nie martw. Jesteś bezpieczny. Wróciłeś. Wszystko będzie dobrze. Gdy klatka piersiowa jego brata uniosła się i opadła jeszcze raz tak jakby poczuł ulgę, Khill potarł swoją twarz i nie czuł się dobrze w związku z tym wszystkim. Ani ze stanem swojego brata – czy jego powrotem. To nie było tak, że chciał by facet nie żył. Był torturowany. Zawieszony na zawsze. Ale położył kres całemu temu rodzinnemu-‐zawirowanemu czemuś. Spychając to na tył jego psychicznej szuflady. Odłożyć to na dobre, i nigdy nie wracać do tego. Cóż zrobić? Życie specjalizuje się w podchwytliwych pytaniach. Niefortunne było to, że w jakiś sposób nieuchronnie skończyło się to łapaniem go za jaja. *** Gdy miękki gwizd rozbrzmiał koło Blaya, podskoczył. -‐ Oh, hej, John. John Matthew podniósł rękę gestykulując nią. Jak się sprawy mają?

503

Gdy Blay wzruszył ramionami, pomyślał, że to może być dobry pomysł, by wstać z podłogi jeszcze raz. Jego dupa zdrętwiała, co oznaczało, że to był czas na kolejną wycieczkę. Chrząknął, kiedy wstał, i rozciągnął plecy. -‐ Myślę, że dobrze. Luchas był wystarczająco przytomny po operacji i Khill jest tam teraz. Oh. Wow. Podczas gdy Blay chodził bez sensu po ciasnym kręgu, John usiadł przy ścianie. Był ubrany w dres i wciąż miał mokre włosy —a na jego szyi był ślad po ugryzieniu. Blay odwrócił wzrok. Otworzył usta, żeby coś powiedzieć. Zabrakło mocy do rozmowy. Kątem oka zobaczył Johna pokazującego, Więc, jak tam z Saxtonem? -‐ A, dobrze. Wszystko z nim dobrze— ma małe wakacje. Pracował bardzo ciężko. -‐ Tak, pracował. -‐ Ponieważ miał nadzieję, że temat na tym się skończy, poczuł się dziwnie ukrywając coś przed Johnem. Oprócz Khilla, facet był jego najbliższym przyjacielem— mimo, że za bardzo dryfował w zeszłym roku. -‐ Ale niedługo wróci. Musisz za nim tęsknić. John odwrócił wzrok, jakby wiedział, że naciska na niego. Miało to sens. Blay zawsze ucinał wszelkie rozmowy na temat jego związku, kierując rozmowę na inne tematy. -‐ Taaa. Więc jak Khill się trzyma? Nie chcę się wtrącać, ale... Blay mógł tylko wzruszyć ramionami jeszcze raz. -‐ Jest tam już jakąś chwilę. Biorę to za dobre wieści. Luchas wyjdzie z tego? -‐ Czas pokarze, ale przynajmniej został połatany. Blay wyciągnął swoje Dunhille i odpalił, zaciągając się powoli. Gdy nie było nic prócz niezręcznej ciszy, powiedział, -‐ Słuchaj, przepraszam jeśli byłem dziwny. Prawda była, że ten ślad po ugryzieniu był przypomnieniem tego co musiało się jemu zdarzyć i naprawdę nie potrzebował tego tak tu i teraz. 504

Głos Khilla wdarł się w jego głowę: Możemy iść razem. Dlaczego, na piekło się zgodził? Jesteś zestresowany, Wymigał John gdy skupił się na drzwiach. Wszyscy jesteśmy zestresowani. Wszystko jest… stresujące. Blay zmarszczył brwi ponieważ zauważył nastrój faceta. -‐ Hej, wszystko okej? Po chwili, John wymigał, Dziwna rzecz wydarzyła się zeszłej nocy. Ghrom zawołał mnie do swojego biura i powiedział, że Khill nie będzie dłużej moim ahstrux nohtrum. To znaczy, w porządku, nie ma sprawy— w zasadzie to od komplikuje wiele rzeczy. Ale Khill nic mi nie mówił, a ja nie wiem czy powinienem powiedzieć coś jemu? Nie wiedziałem nawet, że to możliwe. To znaczy, kiedy to się zaczęło, to było jak ‘Jest nas dwóch, i już’ wiesz? Zrezygnował? Czy to przez tą sprawę z Laylą? Myślałem, że nie są parą. Blay wydyszał z przekleństwem, dym kłębił się nad jego głową. -‐ Nie mam pojęcia. Cholera, ta sprawa z byciem parą prawdopodobnie powinna przyjść mu do głowy i może dlatego Khill odskoczył od niego gdy pojawił się V. Khill i Layla mogliby być teraz sparowani ze sobą, kiedy z młodym jest wszystko ok.— Drzwi otworzyły się, a Khill wyszedł, wyglądając jakby został kopnięty w głowę. -‐ O, hej, John, co tam. Ta dwójka poklepała wzajemnie się po ramionach, Khill spoglądał na niego, i znów na Johna, tam i z powrotem. A potem on i Khill zostali sami, kiedy John odszedł chwilę później. -‐ Wszystko dobrze? – spytał Khill. Oczywiście, nie było to pytanie o godzinę. -‐ Tak naprawdę ja miałem cię o to zapytać. Co z Luchasem? – Blay wziął przykład z V i zgasił swojego papierosa o podeszwę swoich butów. Zanim Khill mógł odpowiedzieć, Selena wyszła z biura jakby została wezwana z głównego domu Wybranka podeszła do nich z gracją, ale celowo, jej tradycyjny biały przyodziewek falował wokół jej nóg. 505

-‐ Pozdrawiam, Wielcy Samce, -‐ powiedział gdy podeszła. -‐ Dr Jane dała do zrozumienia, że jestem potrzebna? Gdy Blay odetchnął, miał ochotę się uderzyć. To była ostatnia rzecz którą— -‐ Tak, nam dwóm. – odpowiedział Khill. Blay zamknął swoje oczy gdy nagły przypływ wstrząsnął jego ciałem. Myśl o oglądaniu Khilla, gdy ten się pożywia była jak narkotyk dla jego krwioobiegu, rozluźniając go i grożąc zrobieniem go twardym. Ale tak naprawdę, nie było — -‐ Na końcu korytarza byłoby świetnie. – mruknął Khill. Więc, to lepiej niż w sypialni. Prawda? Bardziej profesjonalnie, tak? Potrzebował się nakarmić— i Khill bez wątpienia również po całym tym dramacie. Blay wrzucił swój niedopałek do kosza na śmieci i zamknął pochód który poprowadził Khill. Idąc, nie wpatrywał się w ruchy Wybranki. Nie, ani trochę. Jego oczy przyklejone były do Khilla, od tych ramion, przez biodra… do tyłka… Ok, musi to zatrzymać. Natychmiast. Po prostu musiał wziąć się w garść, nakarmić, i znaleźć pretekst, by odejść. Może ten plan będzie tym, który faktycznie zadziała? Za drzwiami. Rozmowa. Uprzejmy uśmiech, choć nie wiedział o co go pytano lub co mu odpowiedziano. Ach, jeden z pokoi szpitalnych, uświadomił sobie. Bardzo dobrze— medyczny klimat. Po prostu wziąć żyłę i zaspokajać jedną biologiczną potrzebę, niekoniecznie prowadzącą do innej — -‐ Słucham? – Zapytała Wybranka, patrząc na niego z otwartymi ustami. Świetnie. Gadał na głos, ale nie wiedział, ile powiedział. -‐ Przepraszam -‐ powiedział płynnie. – Jestem głodny i to dlatego. -‐ W takim wypadku, może chcesz być pierwszy? – zapytała Selena. -‐ Tak, chce – odpowiedział Khill, gdy usadowił się wygodnie na przeciw drzwi. O, proszę bardzo, pomyślał Blay. Wszystko ustalone. Gdy Khill zacznie? On wyjdzie. Robiąc krok w przód, zastanawiał się, za co ma się zabrać dokładnie, ale Selena rozwiązała ten problem przystawiając bliżej krzesło i siadając przy 506

łóżku szpitalnym. Przyjmując to— Blay podskoczył na materacu, jego waga przesunęła poduszkę na zagłówku, sprężyny zaskrzypiały. I wtedy jego umysł się wyłączył, co było ulgą. Gdy Selena wyciągnęła swoje ramię i podciągnęła do tyłu biały rękaw, jego głód był na pierwszym planie, kły wyłoniły się z dziąseł, a oddech stał się głębszy. -‐ Proszę weź ile potrzebujesz -‐ powiedziała ze spokojem. -‐ Dziękuję za ten dar, Wybranko -‐ odpowiedział niskim głosem. Pochylając się, uderzył głęboko, ale tak delikatnie jak tylko mógł -‐ i po pierwszym łyku, wiedział, że minęło zbyt dużo czasu. Z wielkim wyciem, jego żołądek ryknął z potrzeby, a jego uprzejmość wyciekła z niego, jego instynkty przejęły prowadzenie: Ciągną mocno, pijąc szybciej i szybciej, moc lądowała w jego jelitach i rozprzestrzeniała się z stamtąd— Jego oczy podążyły do Khilla. Niejasno zdawał sobie sprawę, że po raz kolejny, jeden z jego planów wkrótce wyleci za okno, pójdzie w niepamięć. Tak naprawdę, to był bardzo zły pomysł -‐ zakładając, że nie chce, aby facet znów go przeleciał: Logika była wystarczająco trudna, kiedy była to tylko sprawa sprzecznych uczuć. Pełnia seksualnego pragnienia, spowodowana karmieniem? Był w dupie; naprawdę był. I było to szczególnie prawdziwe kiedy patrzył na rosnącą erekcję Khilla pod skórzanymi spodniami bojowego stroju. Kurwa. Kurwa. Jezu, pewnego dnia znajdzie siły by odejść. Naprawdę znajdzie, szczerze. O, KURWA. Tłumaczenie: Nuffanillia

507

SZEŚĆDZIESIĄT-SIEDEM Kiedy Khill przyglądał się przedstawieniu, jego język rozchylił usta i zaczął lizać krawędzie ust. W poprzek pokoju, Blay leżał na szpitalnym łóżku, jego doskonały tors idealnie wysunięty do przodu, aby mógł swobodnie korzystać z żyły Wybranki, ręce – te zręczne, dobrze wyszkolone, silne dłonie – trzymały delikatny nadgarstek przy jego ustach z troską – jakby nawet w agonii karmienia pozostawał samcem dżentelmenem. Gdy kontynuował karmienie, jego tułów przekręcał się nawet mocniej, jego żebra rozchylały i zaciskały klatkę piersiową z każdym oddechem, jego głowa przesuwała się subtelnie z każdym łykiem. Wszystko, co Khill mógł zrobić to pozostać tam gdzie był. Bardzo chciał być na górze materaca, przekręcić to ciało na bok, żeby móc wejść od tyłu. Chciał być u szyi Blaya kiedy ten brał z żyły Wybranki. Chciał po prostu pieprzyć faceta przez dwanaście lub piętnaście godzin, aż obaj będę całkowicie spełnieni. Po całym dramacie z Luchasem, to krótkie, głębokie wytchnienie od szoku i bólu, było nieopisaną, pełną skruchy ulgą; to było cholernie zbyt dobre, żeby skupić się na czymś takim – jego zmęczony umysł i wyczerpane ciało, gotowe do odświeżenia tak by mógł powrócić do ciężkiej walki raz jeszcze. Boże, jego brat… Potrząsając głową, celowo dał swojemu mózgowi coś erotycznego do zabawy: gdy ręka Blaya zaczęła skradać się między jego nogami i przestawiać coś w rozporku, było cholernie jasne, że był on w pełni pobudzony. Jakby ten pyszny zapach nie czynił tego oczywistym. Kiedy Khill był bliski utraty tego, Blay podniósł głowę i wydał dźwięk zaspokojenia. Następnie samiec zaczął lizać kłute rany, które zrobił. Wiesz co, pomyślał Khill. Pieprzyć karmienie. Wszystko czego potrzebował to Blay…

508

„A ty Panie?” spytała Wybranka. Gówno. Prawdopodobnie powinien to zrobić. Poza tym, Blay znajdował się w ociężałym, pokarmiennym stanie, jego ciało było ciężkie, wzrok rozmyty – i Khill natychmiast dostrzegł zalety tego, wpychając siebie pomiędzy wojownika i Wybrankę, jego tyłek napierający na twardy grzbiet fiuta Blaya, który podskoczył na łóżku. W chwili gdy Blay jęknął, Khill przechylił się i ujął drugi nadgarstek samicy. Trzymając go jedną ręką, użył drugiej do wyszarpywania ze spodni swojej obcisłej koszulki – a potem popchnął dłoń Blaya w dół na przód swoich własnych spodni. Khill zatrzymał swoje własne jęknięcie dla siebie, biorąc mocny łyk z żyły Wybranki, ale syk Blaya wydostał się na zewnątrz. Może Wybranka mogła to uznać – Oczy Khilla wycofanie w tył głowy, gdy Blay głaskał go, pocierał, co groziło mu dojściem tu i teraz – nie było to tym, co chciał zrobić przed Seleną. Ale, o kurwa, to było… Położył swoją rękę na dole, aby uspokoić te ruchy. Blay po prostu dał jego kulkom niezły wycisk. Moment kulminacyjny u Khilla nastąpił wraz w kolejnym łykiem, orgazm wystrzelił z niego zanim zdążył pomyśleć o czymkolwiek nudnym i nieatrakcyjnym, przyjemność narastała z taką siłą, że zapadł się we własnej skórze. Zdławiony chichot Blaya był erotyczny jak samo piekło. Jakkolwiek odpłata zamierzała byś suką, Khill poprzysiągł ją sobie. I jak się okazało, nie mógł na to czekać. Cofnął swoje kły i przestał pić, zanim był całkowicie najedzony – ponieważ głód czegoś zupełnie innego przejął kontrolę i stało się to zaraz po tym jak Selena została odesłana na drugą stronę. Wyjście Wybranki, grzeczne ale pospieszne, przypominało manewr wykonany na autopilocie – on nie miał najmniejszego pojęcia co mówił, ale przynajmniej uśmiechała się i wyglądała na zadowoloną, więc musiał zrobić właściwe rzeczy. Jednakże, zamykanych drzwi, był bardzo świadomy. 509

Kiedy się odwrócił, zastał Blaya rozciągniętego i zajmującego się sobą, ręce, głaszcząc, pracowały w górę i w dół między jego nogami. Kły miał wciąż wydłużone po karmieniu, a jego oczy błyszczały spod ciężkich powiek i wszyscy kurwa święci, był gorący… Khill zrzucił swoje skopajdupy. Skóry. Koszulę. Blay szczytował, zanim Khill wystartował do łóżka, samiec wygiął się w górę jęcząc, głowa uderzyła z powrotem w cienką poduszkę i szarpnął biodrami. Dla gołego tyłka Khilla to było zbyt wiele do wytrzymania. Najlepszy. Komplement. Kiedykolwiek. Khill zaatakował łóżko rzucając się na Blaya, odnajdując i anektując te aksamitne usta. Ubrania zostały zerwane – guziki rozporka Blaya pourywane wylądowały jak bilon na linoleum, koszula rozdarta na kawałki. I byli już -‐ skóra przy skórze, nic nie oddzielało ich ciał. Kiedy ciała zwinęły się naprzeciwko siebie, Khill dobrze wiedział czego pragnie. I był zbyt zdesperowany i wygłodniały, aby ładnie poprosić – lub nawet mówić o tym. Wszystko co mógł zrobić, to przerwać pocałunek, zejść z Blaya … i sięgnąć do tyłu, przyciągnąć samca do siebie, jednocześnie unosząc w górę jedną nogę. Cokolwiek by wiedzieć, Blay przejął pałeczkę od tego momentu. I dokładnie wiedział co robić. Khill poczuł jak został ustawiony szorstkimi dłońmi – zanim się zorientował, już był na kolanach z twarzą w materacu, ciężko oddychając. Pozwalanie komuś innemu na atak, było dla niego zupełnie obce – i poczuł się zagrożony, nawet tego pragnąc – „O kurwa!” ryknął, gdy jego własność została zaatakowana, uczucie bólu i przyjemności, rozciągania, szukania wygodnej pozycji – mieszanka uczuć była tak intensywna, że zobaczył gwiazdy. A potem Blay zaczął się poruszać. Khill zaparł się ramionami i napierał w tył, aż jego całe dziewictwo zostało starte w proch, ale to było dobre. Och, człowieku, to był niewiarygodny pęd i stawał się coraz lepszy. Gdy ramiona Blaya oplatały w uścisku jego tors, kąt się zmienił, penetracja była 510

coraz głębsza i głębsza, szybsza i szybsza, łóżko zaczęło kołysać się naprzeciwko ściany, oddech w jego uchu był coraz ostrzejszy i szybszy… Punk kulminacyjny był jednym wielkim paleniem jakiego nigdy wcześniej nie czuł, krawędzią nie tylko jego spełnienia, ale Blaya, całkowicie dociśnięty z udami w zacisku, miednicą wystawioną do przyjmowania, jego wielkie ramiona utrzymujące ich obu na łóżku – gdy Blay doszedł, pchnięcie rzuciło nim tak mocno, że Khill uderzył głową w ścianę – nie żeby to zanotował lub się tym przejął. I to, że jego fiut rozpoczął szalone szarpanie… I Khill poczuł się, po raz pierwszy w jego życiu, totalnie posiadany. To było … niczym cud. *** Naturalnie, zabrało chwilę, zanim spełnienie Blaya było kompletne. I, o dziwo, Khill czuł się z tym całkowicie dobrze. Gdy sprawa ostatecznie dobrnęła do przerwy, minęło około półtorej minuty, gdy Khill odprężył się i zatonął w dół na łóżko. Blay najwyraźniej był też wyczerpany, gdyż jego ciało podążyło za przewodnikiem i rozciągnęło się za nim. Ramię Blaya pozostało na swoim miejscu. I wszystkim, co się teraz liczyło, po całym tym doświadczeniu, był luźny ciężar tego ramienia. Leżąc jak teraz, nie byli dwoma samcami, którzy mieli dobry seks i którym zdarzyło się być bok przy boku … byli kochankami. W rzeczywistości, nigdy przedtem nie miał kochanka – i nie dlatego, że robił to od tyłu pierwszy raz w swoim życiu. Miał mnóstwo seksu. Ale nigdy nie miał kogoś, kto chciał go po wszystkim przytulić. Nigdy nikogo, komu chciałby oddać uścisk. Tak … Blay był jego pierwszym, prawdziwym kochankiem. A jednak przegapił ten honor, gdy chodziło o tego faceta, wydawało się, że Blay będzie jego. Nikt nie mógł ci zabrać twojego pierwszego razu – i uważał się za szczęściarza. Słyszał, przekazywane pocztą pantoflową informacje, że wiele razy to było bardzo bolesne – dla kobiet – lub była to taka szamotanina, że nic nie rejestrowałeś. To – będzie pamiętał zawsze.

511

Za nim, Blay oddychał głęboko, ciepło promieniowało z niego, ich ciała były wciąż połączone. I Khill chciał wykorzystać zaletę tej cichej przestrzeni: powoli jak nigdy dotąd –gdyby nie poruszał się wystarczająco szybko, facet by tego nie zauważył – przykrył przedramię Blaya swoim własnym … a potem położył swoją dłoń na dłoni przyjaciela. Zamykając oczy modlił się, żeby to było w porządku. Że mogą zostać tak jak teraz jeszcze przez chwilę. Gówno, nagły strach, którzy poczuł nie był krótką torturą i sprawił, że zaczął rozmyślać o naturze odwagi. Szczególnie jak mało jej miał, gdy przyszedł do Blaya. Znienacka przypomniał sobie jak mówił facetowi, że długoterminowo widzi się z kobietą. Że to był powód, dla którego nie mógł wziąć tego, co Blay mu oferował. W tym czasie naprawdę miał na myśli każde słowo, które wypowiadał i nie wyglądał jakby był daleko od tego przekonania. Był z powrotem tchórzem, nieprawdaż? „Boże, czuję się obdarty do żywego” szepnął. „Co?” przyszła senna odpowiedź. „Czuję się…” Obnażony. Gdyby Blay odszedł w tej chwili? Roztrzaskałby się na kawałeczki, których nigdy nie udałoby mu się poskładać. Blay sapnął i szarpnął ramieniem, przyciągając Khilla bliżej, a nie odpychając go. „Zimno ci? Drżysz.” „Ogrzejesz mnie?” Nastąpiło małe zamieszanie, a potem koc został zarzucony na nich obu. Później zgasły światła. Ponieważ Blay wziął głęboki oddech i wyglądało na to, że ułożył się wygodnie na dłuższy czas, Khill zamknął oczy … i odważył się spleść palce swojej dłoni z palcami jego najlepszego przyjaciela, zamykając ich dłonie razem. „Wszystko w tobą w porządku?” zapytał Blay stłumionym głosem. Jakby w jego mózgu było tylko światełko sygnalizacyjne – ale on się troszczył. „Tak. Po prostu mi zimno.”

512

Khill otworzył oczy w ciemności. Jedyną rzeczą jaką mógł zobaczyć była cienka linia światła pod drzwiami. Gdy Blay odpłynął, jego oddech zwolnił jeszcze bardziej, Khill zapatrzył się przed siebie, ale nie mógł niczego dojrzeć. Odwaga. Myślał, że miał wszystko czego potrzebował, że sposób w jaki dorastał uczynił go twardszym i silniejszym niż kogokolwiek innego. Sposób w jaki pracował, wbiegając do płonących budynków albo wskakując za stery kapitana zniszczonych samolotów, dowiódł tego. To jak żył, w zasadzie samotnie, miało znaczyć, że był silny. Miało oznaczać, że był bezpieczny. Jednak prawdziwy test odwagi nadal na niego czekał. Po tylu latach wreszcie powiedział Blayowi, że jest mu przykro. Po tylu dramatach w końcu powiedział facetowi, że jest mu wdzięczny. Ale wyjść do przodu i być zupełnie szczerym, że był zakochany? Nawet jeśli Blay był z kimś innym? To była prawdziwa przepaść. I, niech go szlag, zamierzał to zrobić. Ale nie chciał rozwalić tej pary – nie, to nie było to. I nie chciał obciążać Blaya. W tym przypadku, zwrot, gdy się wydarzy, będzie przyrzeczeniem. Czymś, co zostanie zrobione bez żadnych oczekiwań i zastrzeżeń. To był skok bez spadochronu, w nieznane, podróż i upadek bez niczego, co mogłoby cię złapać. Blay zrobił to nie raz, nawet kilka razy – i tak, na pewno, Khill chciał wrócić do jakiejkolwiek z tych chwil i kopnąć w tyłek swoje wcześniejsze wcielenia tak mocno, żeby rozjaśniło mu się w głowie i dostrzegł możliwości jakie zostały mu ofiarowane. Niestety, to gówno nie działało w ten sposób. Nadszedł czas by odpłacić sile … i, najprawdopodobniej, znieść ból, który z pewnością nadejdzie, gdy on zostanie odrzucony w jeszcze bardziej uprzejmy sposób niż przewidywał. Zamykając powieki, przyciągnął kostki dłoni Blaya do ust, składając na nich pocałunek. Potem poddał się zasypianiu, pozwalając sobie zapadać w

513

nieświadomość, wiedząc, że przynajmniej przez najbliższe kilka godzin będzie bezpieczny w ramionach tego jednego, jedynego. Tłumaczenie: SarahRockwell

514

SZEŚĆDZIESIĄT-OSIEM Następnego wieczora, gdy zapadła noc, Assail siedział nagi na biurku, jego oczy śledziły ekran komputera, który stał przed nim. Obraz monitora został podzielony na cztery ćwiartki, które były oznaczone północ, południe, wschód i zachód, od czasu do czasu, manipulował też kamerami, zmieniając ich ostrość i kierunek. Lub przenosił się do innych kamer w domu. I wracał do tych, które obserwował. Wziąwszy prysznic i ogoliwszy się kilka godzin temu, wiedział, że musi się ubrać i wyjść. Ten reduktor z obfitym apetytem na towar był oburzony, twierdząc, że został oszukany na dostawie kokainy. Z wyjątkiem tego, że bliźniacy ukończyli tą konkretną transakcję według życzenia zabójcy – i filmowali to. Assail przedsięwziął trochę środków ostrożności. Więc nie wiedział, o co w tym wszystkim chodzi, ale na pewno się dowie: Wysłał nagrania reduktorom na telefon jakąś godzinę temu, i czekał na odpowiedź. Możliwe, że będzie to obejmować kolejne spotkanie twarzą w twarz. Ale jego niezadowolony kupujący nie był jedyną rzeczą, wiszącą nad nim. Zbliżał się czas w miesiącu, kiedy on i Benloise musieli zrobić własne rozliczenia -‐ skomplikowane transfery funduszy, które wszystkich czyniły nerwowymi, w tym i Assaila: mimo, że robił regularne tygodniowe płatności, były rozliczenia czwartej części jego rzeczywistych zakupów, a trzydziestego, będzie musiał rozliczyć się z bilansu. Dużo gotówki. I ludzie mogą podjąć bardzo złe decyzje, kiedy było tyle pieniędzy w grze. Był też problem, że po raz pierwszy, będzie chciał żeby bliźniacy mu towarzyszyli. Nie wyobrażał sobie, by Benloise zamierzał docenić dodatkowe towarzystwo, ale to było należne dla jego dwóch współpracowników, by byli wprowadzeni dalej -‐ i ta płatność będzie największą, jaka kiedykolwiek była wykonana.

515

Rekord na pewno pęknie, jeśli on i ten reduktor nadal będą robić interesy razem. Assail przesunął myszką. Kliknął na jednej z ćwiartek. Przesunął kamerę wokół, przeszukując ostępy za jego domem. Nic się nie poruszało. Nic nie rzucało cieni. Nawet gałęzie sosen nie poruszały się na wietrze. Brak śladów nart. Brak ukrywającej się postaci. Ona może podglądać go z innego punktu, pomyślał. Po drugiej stronie rzeki. Po drugiej stronie ulicy. W dole alei. Z roztargnieniem, sięgnął do fiolki z proszkiem, którą trzymał obok klawiatury. Ćpał późnym popołudniem, gdy ściemniające się światło dzienne powodowało konieczność przejścia na nocny tryb kamer. Brał również kilka razy od tego czasu, po prostu, aby utrzymać się na jawie. Nie spał przez to dwa dni. A może trzy? Gdy przeniósł malutką srebrną łyżeczkę do fiolki, sięgając wokół u podstawy, jedyne co otrzymał to brzęk metalu na szkle. Spojrzał do środka. Ewidentnie już wszystko zużył. Zirytowany po prostu wszystkim w jego istnieniu, Assail rzucił fiolkę na bok i oparł się o krzesło. Gdy jego umysł odjechał i przymuszał, aby przejść od obrazu do obrazu, aby pętał jak stryczek wokół jego wolności wyboru, był świadomy że jego mózg szumiał w niezdrowy sposób. Został zamknięty w środku. Zmierzając dość szybko do nikąd. Gdzie była jego piękna włamywaczka? Z pewnością nie mogła mieć na myśli tego, co powiedziała. Assail przetarł oczy i nienawidził tego jak jego umysł przyśpieszał, myśli przelatujące z tyłu do przodu od jednego boku czaszki do drugiego. On po prostu nie mógł uwierzyć, że chciała trzymać się z daleka. Kiedy odezwał się jego telefon, sięgnął po niego z odruchami, które były zbyt szybkie, zbyt stłumione. I kiedy zobaczył, kto dzwonił, nakazał by mózg wrócił do normalności. " Czy dostałeś wideo? " Zażądał, zamiast ‘cześć ‘. Głos jego największego klienta nie był zadowolony. 516

" Skąd mam wiedzieć, kiedy zostało wykonane? " " Musisz wiedzieć, w co twoi ludzie byli ubrani w tym czasie. " " To gdzie jest mój towar? " " Nie mnie o tym mówić. Kiedy dokonuję transakcji z twoimi przedstawicielami, moim obowiązkiem jest dostarczenie. Przekazałem żądany towar w umówionym miejscu i w umówionym czasie, a tym samym spełniłem swój obowiązek względem ciebie. Co się stanie potem, nie jest moją sprawą. " " Jeśli kiedykolwiek złapię cię, że mnie rżniesz, zabiję cię. " Assail wypuścił znudzony oddech. " Mój drogi, nie będę tracić czasu na takie gadanie. Jak więc chcesz dostać następne zamówienie? I na koniec, pozwól sobie przypomnieć, że nie mam żadnego powodu, by być nieuczciwym względem ciebie lub twojej organizacji. Zyski jakie przyniesiesz są tym co mnie obchodzi, a ja utrzymuję wysoki poziom, aby utrzymać strumień funduszy płynących w moją stronę. To jest biznes. " Zapadła długa cisza, ale Assail bardzo dobrze wiedział, że to dlatego, że zabójca po drugiej stronie był zdezorientowany lub zagubiony. " Potrzebuję następnej dostawy, "mruknął reduktor po chwili. " A ja chętnie ją dostarczę. " "Potrzebuję pożyczki. " Teraz Assail zmarszczył brwi, ale reduktor kontynuował zanim zdążył uciąć. " skredytujesz to kolejne zamówienie, a ja dopilnuję, że będziesz miał zapłacone. " " Ja tak nie robię interesów. " " Oto, co wiem o tobie i twoich interesach. Masz małą działalność, która kontroluje ogromny obszar. Potrzebujesz dystrybutorów -‐ bo zabiłeś wszystkich tych, którzy byli tu wcześniej. Beze mnie i bez mojej organizacji? Bez urazy, masz przejebane. Nie możesz zacząć obsługiwać całego Caldwell -‐ a twój towar jest nic nie warty, jeśli nie możesz oddać go w ręce użytkowników. " Gdy Assail nie odpowiedział od razu, reduktor zaśmiał się cicho. " Może uważasz, że nie jesteś znany, przyjacielu? " Assail mocno chwycił telefon komórkowy.

517

" Więc myślę sobie, że masz rację, " zabójca kończył. " Ty i ja jesteśmy kumplami. Nie potrzebujesz robić interesów z kimkolwiek kto jest dużym hurtownikiem. Zwłaszcza w moim... obecnym wcieleniu. " Tak, sam zapach pozwoliłoby Benloisowi zamknąć mu drzwi przed nosem, pomyślał Assail. " Ja potrzebuję ciebie. Ty potrzebujesz mnie. I dlatego przyniesiesz do mnie moje zamówienie i dasz mi czterdzieści osiem godzin, by za to zapłacić. Jest jak powiedziałeś. Gówno mamy jeden bez drugiego, bracie. " Assail obnażył kły, odbicie jego twarzy w szybie monitora było rzeczywiście przerażające. A jednak utrzymał swój głos równy i spokojny. " Gdzie chcesz się spotkać." Gdy reduktor znów się roześmiał, jakby się tym cieszył, Assail skoncentrował się na obrazie swoich obnażonych kłów. Byłoby nierozsądne dla zabójcy być chciwym, lub zbyt swobodnym. Jedna rzecz, która zawsze była prawdziwa o biznesie? Nikt nie był niezastąpiony. *** Gdy Trez się obudził, miał poczucie, jakby unosił się na chmurze -‐ i na ułamek sekundy zastanowił się, czy tak było. Jego ciało było całkowicie nieważkie, do punktu, w którym nie był pewien, czy leżał na plecach czy na brzuchu. Dziwny dźwięk sączył się przez mgłę. Shhhscht. Podniósł głowę i zorientował się nagle: czerwony blask jego budzika powiedział mu, że był na brzuchu, w dół na skos łóżka. Ten dźwięk zabrzmiał ponownie. Co to było? Metal na metalu? Wyczuwał iAma poruszającego się po korytarzu, obecność brata, jak wiadomo była znajoma dla niego jak jego własna. Więc jeśli był ktoś jeszcze w mieszkaniu lub jakiekolwiek zagrożenie? iAm zajmowałby się tym gównem. 518

Odepchnął się w górę, wstał z łóżka i, tak, zaraz, pokój obrócił się. I tak, nie było absolutnie, zupełnie nic w jego żołądku. Prawdę mówiąc, to było możliwe, że wyrzygał wątrobę, nerki i płuca podczas tej migreny. Dobrą wiadomością było to, że ból zniknął, a skutki odurzenia nie były złe. Coś jak pijany, w początkowej fazie kaca. Gdy wszedł do toalety, wiedział, że nie należy włączyć światła. Trochę za wcześnie jeszcze. Prysznic był niemal tak dobry jak rozdzierające krocze pieprzenie. I nie silił się na golenie -‐ będzie czas na to później, po tym, jak rzuci trochę paliwa do swoich jelit. Szata była miła -‐ przyjemna, zwłaszcza że okręcił się połami i zakrył gardło. Bose stopy były do dupy, zwłaszcza, gdy wyszedł z sypialni na marmurową podłogą korytarza, ale musiał się dowiedzieć, co to do cholery-‐ Trez zatrzymał się, gdy doszedł do drzwi apartamentu brata. iAm był przy swojej szafie, wyjmując koszulki, które były na wieszakach. Kiedy wyciągnął kolejne naręcze z mosiężnego pręta, ten shhhscht zabrzmiał ponownie. Oczywiście, jego brat nie wydawał się zaskoczony, że Trez się pojawił. On po prostu rzucił ładunek na łóżko. Kurwa. " Wybierasz się gdzieś? " mruknął Trez głosem zbyt głośno brzmiącym w jego głowie. " Tak. " Bzdura. " Słuchaj, iAm, nie miałem na myśli -‐ " " Ciebie też pakuję. " Trez zamrugał kilka razy. " Och! " Przynajmniej facet nie wyjeżdża w pojedynkę. Chyba, że chciał satysfakcji rzucając rzeczy Treza z balkonu? " Zainstalowałem nas w bardziej bezpiecznym miejscu. " "Czy to jest w Caldwell? " " Tak. "

519

Sygnał do rozpoczęcia Jeopardów!53. " Chcesz mi dać kod pocztowy? " " Dałbym, gdybym mógł. " Trez jęknął i oparł się o futrynę, przecierając oczy. " Masz nas gdzieś przenieść -‐ i nie wiesz, gdzie to jest? " " Nie, nie wiem. " Ok, może to nie była migrena, ale udar mózgu. " Przykro mi. Nie nadążam -‐ " " Mamy " -‐ iAm spojrzał na zegarek -‐ "trzy godziny, aby się spakować. Tylko ubrania i rzeczy osobiste. " " Więc jest umeblowane, " powiedział Trez oschle. " Tak. Jest. " Trez zmarnował trochę czasu na oglądanie skuteczności brata w pakowaniu. Koszulki zostały zdjęte z wieszaków, złożone dokładnie, umieszczone w czarnej walizce LV Epi. Spodnie, tak samo. Pistolety i noże poszły do dopasowanej stalowej teczki. W tym tempie, facet upora się ze swoim gównem w pół godziny. " Musisz mi powiedzieć, dokąd jedziemy. " iAm spojrzał na niego. " Przenosimy się do Bractwa. " Mózg Treza się zagotował, mgła zaległa w jednej chwili. " Przepraszam. Co. " " Idziemy do nich. " Trez wytrzeszczył oczy. " Jestem... czekaj, nie słyszałem tego dobrze. " " Słyszałeś. " " Przez czyje przyzwolenie. " " Ghroma, syna Ghroma. " " Kurrrrwa. Jak, do diabła, tego dokonałeś? " iAm wzruszył ramionami, jakby nie zrobił nic więcej, niż dokonanie rezerwacji w Motelu 6. " Rozmawiałem z Mordhem. " " Nie wiedziałem, że facet ma takie możliwości. " 53

to amerykańska gra telewizyjna stworzona przez Merv Griffin. Show jest w formie quizu, w którym zawodnicy są przepytywani z ogólnych dziedzin wiedzy i muszą wyrażać swoje odpowiedzi w formie pytania. Cos jak u nas Va bangue ☺ 520

" On nie. Ale poszedł do Ghroma -‐ który docenił nasze poparcie go na tym posiedzeniu Rady. Król widzi to tak, że bylibyśmy dodatkiem na froncie domu. " " Martwi się o naloty, " powiedział Trez cicho. " Może tak. Może nie. Ale jedno wiem, nikt nie będzie nas tam szukał." Trez odetchnął. Tak, to był ’ powód ‘ tego wszystkiego: Jego brat nie chciał dla niego, by był wciągnięty z powrotem do s'Hisbe bardziej niż on sam. " Jesteś niesamowity ", powiedział. iAm tylko wzruszył ramionami, jakby to było normalne. " Czy możesz zacząć pakować swoje rzeczy, czy może powinienem zmienić zdanie? " " Nie, w porządku. " Zapukał w ościeżnicę i zaczął się odwracać. " Jestem twoim dłużnikiem, mój bracie. " " Trez. " Spojrzał przez ramię. " Tak? " Oczy brata były ponure. " To nie jest uwolnienie się z więzienia. Nie możesz uciec od królowej. Ja po prostu kupuje nam trochę czasu, tutaj. " Trez spojrzał na swoje bose stopy -‐ i zastanawiał się, jak daleko, w rzeczywistości, mógł iść, jakby miał założone Nike. Cholernie daleko. Jego brat był jedynym połączeniem, którego nie przeciął, jedyną rzeczą, której nie chciał zostawić za sobą, w zamian za pozłacane życie w niewoli seksualnej. I w takiej chwili, z facetem po raz kolejny podszedł do tablicy w wielkim stylu... zastanawiał się, czy to możliwe, że nie może odejść od iAma. Może będzie musiał ustąpić swojemu przeznaczeniu, po wszystkim. Kurewska królowa. I jej cholerna córka. Tradycja nie ma sensu. Nigdy nie spotkał młodej księżniczki. Nikt nie spotkał. W ten sposób to działało -‐ następna w kolejce do tronu była święta, jak jej matka, bo była tą, która będzie prowadzić ich w przyszłości. I jak rzadką różę, nikomu nie pozwolono jej zobaczyć, dopóki nie będzie odpowiednio zamężna. Czystość i to wszystko. 521

Bla, bla, bla. Raz podróżowała, jednak, była wolna, aby wyjść do społeczeństwa, wolna do życia, jej życia -‐ w ramach s'Hisbe. Żałosny skurwysyn, który ożeni się z suką? Zajmie jej miejsce w obrębie murów pałacowych, zrobi cokolwiek będzie kurwa chciała, kiedy chciała -‐ zakładając, że w tej chwili nie wielbił jej matki. Tak, to była impreza. I myśleli, że on powinien czuć się zaszczycony, z nałożenia jarzma? Naprawdę. Obrócił swoje ciało w wysypisko śmieci w ostatniej dekadzie, pieprzył tylu człowieków -‐ i co naprawdę walił? Chciał, by te wszystkie irytujące choroby Homo Sapiens były takimi rzeczami, którymi mógł się zarazić. Nie dało się. Miał tyle niebezpiecznych kontaktów seksualnych, z innym gatunkiem, a był nadal zdrowy jak koń. Szkoda. " Trez? " iAm wyprostował się. " Trez? Mów do mnie. Gdzie jesteś? " Trez spojrzał na brata, zapamiętując tą dumną, inteligentną twarz i te bezdenne, przenikliwe oczy. " Jestem tu " mruknął. " Widzisz? " Wyciągnął ręce i zakręcił się trochę w koło na swoich bosych stopach, w szacie, odurzony, rozmyty, w po migrenowych oparach. " Co się dzieje w twoim umyśle? " zażądał iAm. " Nic. Myślę, że to wspaniałe, co zrobiłeś. Zamierzam się spakować i przygotować. Przyślą samochód czy coś? " iAm zwęził spojrzenie, ale nic nie powiedział. " Yeah. Kamerdyner o imieniu Fred? Czy Foster? " " Będę gotowy. " Trez odszedł, męty, z tym bólem głowy spływającym z niego, gdy patrzył w przyszłość... i naprawdę martwił się tym jednym ostatnim jego połączeniem. Ale ten ruch był dobrą rzeczą. IAm miał rację: Oszukiwał się przez ostatnie kilka lat, świadomie, że księżniczka się starzała, a czas mijał, i jego dzień zapłaty szybko się zbliżał.

522

Były rzeczy które można przełożyć na później. Ta nie była jedną z nich. Ja pierdolę, może on będzie musiał zniknąć. Nawet jeśli to go zabije. Poza tym, jeśli jego brat był z Mordhem w siedzibie króla? iAm będzie miał rodzaj wsparcia, którego będzie potrzebował jeśli Trez odejdzie. A może, po drodze gówno się rozmyje? Byłaby to ulga dla faceta się go pozbyć. Tłumaczenie: Fiolka2708

523

SZEŚĆDZIESIĄTDZIEWIĘĆ Całe życie Khilla przybrało inny obrót w piętnaście godzin po stracie dziewictwa. Później, mógłby zdecydować czy te chodzące trójkami wybory, były prawdziwe. Kiedy jednak przechodził prze to gówno, wszystko czego chciał to przejść przez to żywym... Czasami w ciągu dnia, on i Blay budzili się, rozstawali się, szli swoimi własnymi drogami. Khill wolałby, żeby wrócili razem do głównego budynku, ale musiał zatrzymać się przed pokojem Luchasa, a Blay był zbyt spragniony aby wrócić do siebie i wziąć prysznic. I swoją drogą, to nie było takie złe, bo Khill miał okazję, by sprawdzić co z Laylą. Kiedy zaszedł do brata i do Wybranki, wszystko było w porządku na obu frontach: każde z nich spało w swoim łóżku -‐ Luchas miał zdrowszy kolor, i po raz pierwszy, gdy Khill wszedł do sypialni Layli? Wyczuł ciążę: fala hormonów uderzyła go jak tylko wszedł, zatrzymał się i zamarł, tak była silna. Co było naprawdę dobre. Nie był zadowolony z tego, że chciał iść pod drzwi Blaya, chciał zapukać i wniknąć do środka -‐ i pójść dalej spać. Zamiast tego, skończył we własnych czterech ścianach otoczony swoją samotnością. W łóżku. W ciemności. Dryfując w tą i z powrotem po REM -‐ landii na dwie godziny przed tym jak serwowano pierwszy posiłek. Więc kiedy jego drzwi otworzyły się szeroko i obsada wysokich mężczyzn, w czarnych szatach z kapturami, zaczęła się zbliżać, jego przeszłość i jego teraźniejszość zderzyły się, obie zaczęły się zamieniać – tak, że tamten atak przez Gwardię Honorową wydostał się na zewnątrz z cmentarzyska jego pamięci i wylądował prosto w jego pokoju, w posiadłości. Nie miał pewności, czy to był sen i czy cokolwiek z tego było prawdziwe, jego pierwszą myślą było to, że był zadowolony, że Blaya nie było 524

z nim. Facet już raz znalazł go martwego na poboczu drogi. Nikt nie potrzebował z tego powtórki. Po raz drugi, zamierzał dać z siebie wszystko, zanim wreszcie z nim skończą. Z okrzykiem bojowym, Khill wystrzelił z łóżka, jego nagie ciało przygotowało się na atak z taką mocą, że właściwie przedarł się przez pierwszych dwóch samców. Robiąc obrót z użyciem nóg, kopał i uderzał we wszystko co podchodziło do niego, i odczuwał krótką satysfakcję z tego, że jego cele przeklinają i uskakują z jego zasięgu-‐ Coś zacisnęło się wokół jego klatki piersiowej od tyłu, i obróciło go dookoła z taką siłą, że jego stopy oderwały się od ziemi i poleciały zataczając szalony okrąg -‐ Witaaaaaj, ściano. Siła uderzenia stanowiła potrójne zaprzeczenie jego cudownemu pomysłowi, by się bronić, jego twarz, tułów i biodra trzasnęły w tynk tak ciężko, że bez wątpienia został jego odcisk na tym gównie, jak w kreskówkach, tylko w 3D. Natychmiast, złapał się płaskiej płaszczyzny przygotowując się na kontratak-‐ Uchwyt, który zamknął się na jego karku i trzymał go w miejscu, był niczym ze stali. Dosłownie nie było mowy, żeby się poddał temu ciału i kościom, mimo, że był zmęczony, jego ciało odmawiało bycia zdominowanym-‐ " Wyluzuj, dupku. Po prostu, kurwa, wyluzuj, zanim będę zmuszony cię skrzywdzić. " Dźwięk głosu Vhrednego nie miał kurwa sensu. I wtedy nagle, kątem oka zauważył, pierścień który utworzył się wokół niego, wszystkie te czarne szaty otaczające go, tak samo jak ten uchwyt na jego szyi. Ale go nie atakowały. " Po prostu się uspokój ", powiedział V do jego ucha. " Oddychaj dla mnie, dalej, po prostu spokojnie oddychaj. Nikt nie zamierza zrobić ci krzywdy. " Mówienie pomogło, ten opanowany, spokojny głos przeciągnął go 525

przez reakcję walki lub ucieczki i zmniejszył głośność jego panicznego ryku. W następstwie, Khill zaczął się trząść, jego mięśnie przetwarzały adrenalinę. " Vhredny? " " Taa. To ja, kolego. Nie przestawaj oddychać. " "... Kto jeszcze? " " Rankohr. " " Butch ". " Furiath. " " Zbihr. " " Thor. " Wszystkie głosy pasowały do imion, te głębokie tony, poważne, nie gadające bredni, wsączyły się do jego mózgu, pomagając mu w powrocie do rzeczywistości, która nie wiązała się z przeszłością. A ten ostatni był finalnym szczeblem drabiny, który wydostał go z powrotem z tego psychicznego korkociągu i przywrócił do tego, co prawdziwe. " Ghrom ". Khill szarpnął głową w stronę króla, ale nic z tego nie wyszło. " Mam zamiar puścić cię, kolego, w porządku? " V powiedział. " Czy będziesz się zachowywał? " " Taaa. " " Na trzy. Jeden. Dwa. Trzy " Vhredny odskoczył i wylądował w pozie do walki hand-‐to-‐hand: ramiona w górę, pięści gotowe, stabilna postawa. Pomimo faktu, że twarz Brata była niczym schowana za maską, Khill mógł sobie wyobrazić jej wyraz: Nie ulega wątpliwości, że jeśli Khill zrobi jakichś ruch, zostanie zapoznany ze ścianą – a tą znajomość już zdążył dobrze i prawdziwie odbyć, bo pieprznął w nią bardzo mocno. Czuł się o sześć cali bardziej płaski. Z przekleństwem, Khill odwrócił się powoli, trzymając ręce w taki sposób, żeby Brat je widział. " Czy wykopiesz mnie z domu? " Nie miał pojęcia, co do cholery zrobił, ale znając jego historię wkurwiania ludzi – celowo czy niechcący? Może to być cokolwiek. " Nie, ty idioto" Powiedział V ze śmiechem. 526

Stojąc naprzeciw linii utworzonej z zakapturzonych, uroczystych postaci, badał gdzie były twarze, nawiązując kontakt, przypominając sobie, że to byli ci faceci, z którymi walczył ramię w ramię, że oni zawsze oczekiwali go z powrotem, że to razem z nimi pracował. Więc co do diabła się dzieje -‐ Trzecia postać od lewej uniosła rękę, ukazał się długi palec wskazując na martwy punkt na klatce piersiowej Khilla. Natychmiast Khill wrócił do kraksy Cessną, dramatu lotu, Zbihr żywy i mający się dobrze, cel osiągnięty... mężczyzna wskazał go tak jak teraz. W Starym Języku Ghrom powiedział: " Zostaną ci zadane pytania. Będziesz pytany tylko raz. Twoja odpowiedź przejdzie próbę czasu, rozpocznie się od tej chwili i będzie trwać przez wszystkich członków linii twojego rodu. Czy jesteś gotów na zadanie pytania. " W serce Khilla uderzył grzmot. Oczy podskakiwały wokół, nie mógł uwierzyć, że to było... Poza tym... Jak to możliwe? Bazując na linii swojego rodu i jego wadach, było to nielegalne dla kogoś takiego jak on-‐ Z znikąd, uderzył go obraz Saxton'a pracującego w tej bibliotece przez wszystkie te noce. Jasna... cholera. Tak wiele pytań: Dlaczego on? Dlaczego teraz? Co z Johnem Matthew, którego klatka piersiowa, magicznie, nosiła już oznaczenie Bractwa? Jego umysł ścigał się, wiedział, że zna odpowiedź, gówno prawda, nie znał jej. Z nagłą jasnością, pomyślał o swojej córce, wyobrażając sobie ten obraz który ujrzał w bramach Zanikhu. Khill spojrzał na każdego kapturnika ponownie. Co za ironia, pomyślał. Prawie dwa lata temu, Gwardia Honorowa w czarnych szatach upewniła go w tym, że jego rodzina go nie chce. A teraz, tutaj ci mężczyźni, przyszli aby zaciągnąć go do innego rodzaju przysięgi – która była w każdej części tak silna, jak więzy krwi. " Cholera, że tak, " powiedział. " Zapytaj mnie. " *** 527

Pierwszym tropem Blaya, że dzieje się coś wielkiego, był odgłos kroków mijających jego pokój: Stał przed swoim lustrem, goląc się, kiedy usłyszał jak nadchodzą korytarzem rzeźb, ciężko, monotonnie – wielu z nich. Musiało to być Bractwo. Potem, kiedy pochylił się nad zlewem, aby wypłukać resztki kremu do golenia ze swoich policzków, coś twardego upadło na podłogę drzwi obok – albo uderzyło w ścianę. To było pewne jak cholera, wyglądało na to, że dochodziło z pokoju Khilla. Zakręcając mieszankę ciepłej i zimnej wody, złapał ręcznik i owinął go wokół bioder, kiedy wybiegł ze swojego apartamentu i udał się do -‐ Blay wpadł w poślizg i się zatrzymał. Pokój Khilla był ciemny, ale światło z korytarza oświecało… okrąg czarnych szat, które otaczały faceta przytrzymywanego twarzą do ściany. Blay tylko pomyśl o tym, że po raz kolejny Gwardia Honorowa przybyła po wojownika -‐ chociaż cholernie dobrze zdawał sobie sprawę, że to było Bractwo pod tymi wszystkimi szatami. Musiało być, prawda? Głos Vhrednego to wyjaśnił, słowa samca były powolne i spokojne. Następnie Khill został uwolniony. Kiedy się odwrócił, był blady jak ściana, drżał, gdy stał nagi w centrum kręgu zakapturzonych postaci. Ghrom przeciął ciszę, głęboki baryton króla wypełnił ciemność. " Zostaną ci zadane pytania. Będziesz pytany tylko raz. Twoja odpowiedź przejdzie próbę czasu, rozpocznie się od tej chwili i będzie trwać przez wszystkich członków linii twojego rodu. Czy jesteś gotów na zadanie pytania." Blay podniósł do ust swoją dłoń, którą zwykle trzymał sztylet, kiedy sprawa się rozjaśniła. To nie może być... może być? Indukowali go do Bractwa Czarnego Sztyletu? Natychmiast, złożył wszystko w całość – praca Saxtona przez te wszystkie miesiące; akty heroizmu Khilla, John poinformowany, że facet nie będzie już dłużej jego ahstrux nohtrum. Ghrom musiał zmienić stare przepisy. Kurwa, kurwa. " Cholera, że tak. Zapytaj mnie. " 528

Blay musiał się uśmiechnąć, gdy schylił się i wrócił do swojego pokoju. Zostawił te chwile szczerości Khillowi. Kiedy zamknął drzwi, pozostał za nimi, czekał. Chwilę później, znów te ciężkie kroki nadeszły, mijając jego pokój, przechodząc korytarzem, znikając... zmieniając historię na zawsze. Podczas wszystkich eonów Bractwa, nigdy nie było nikogo wprowadzonego, kto nie był synem Brata i kobiety z krwi Wybranki. Khill był technicznie arystokratą -‐ nawet opuszczony przez rodzinę, a wraz z jego ‘defektem‘, jego rodowód, był jaki był. Ale nie miał dokumentów potwierdzających DNA-‐ albo imienia wojownika – tak jak inni mieli. I jeszcze, zakładając, że przejdzie przez ceremonię, wróci do rezydencji jako mężczyzna równy innym, więcej nie zostanie opuszczony. To było dobre, że Luchas pozostał żywy, by to zobaczyć. To miało znaczenie. Blay ubrał się, i kiedy sprawdził swój telefon, zobaczył wiadomość grupową, która wyszła od Thora, mówiąca, że nikt nie wychodzi dziś walczyć w teren wieczorem, i że mają parę nowych współlokatorów: Cienie przybędą, by pozostać w rezydencji. Fajnie. Biorąc pod uwagę zaniepokojenie arystokracji, i zamach na życie Ghroma? Nie ma nic lepszego, niż posiadanie tych dwóch zabójców pod dachem. W połączeniu z wybrykami Lassitera, oznaczało to, że król miał trio chłopaków z dodatkowymi umiejętnościami, by go chronić. Z odrobiną szczęścia Trez i iAm pozostaną na stałe. Opuszczając swój pokój, pobiegł w dół po schodach i nie był zaskoczony, znajdując Psańców biegających wokół, przygotowujących uroczystość. Jak długo to potrwa, zastanawiał się. I ludzie, miał nadzieje, że znajdzie coś co zajmie mu czas. Wędrując po sali bilardowej, ponieważ wiedział, że nie należy zbliżać się do Fritza z ofertą pomocy w przygotowaniach, podniósł kij i ustawił komplet bil. Kiedy nakredował końcówkę, zabrzmiał dzwonek do drzwi w holu. " Zajmę się tym" wrzasnął, wziął kij ze sobą, podchodząc do okna nad ekranem bezpieczeństwa. 529

Saxton stał na werandzie, mężczyzna wyglądał na wypoczętego i zdrowego. Blay otworzył wpuszczając go. " Witaj z powrotem. " Był moment zaskoczenia na twarzy drugiego samca, ale otrząsnął się szybko z uśmiechem. " Dzień dobry. " Blay nie wiedział czy powinni się objąć. Może powinni uścisnąć sobie dłonie? "Musimy skończyć z tą niezręcznością" ogłosił Saxton " Chodź tu ". " Wiem, prawda? " Po szybkim uścisku, Blay chwycił pasujące torby Gucci samca i razem uderzyli na wielkie schody, idąc ramię w ramię. " Jak było na wakacjach? " zapytał Blay. "Wspaniale. Pojechałem do mojej ciotki -‐ Tej, która ciągle ze mną rozmawia? Mieszka na Florydzie. " "Niebezpieczne miejsce dla wampirów. Niewiele tam piwnic. " " Och, ona mieszka w kamiennym zamku. " Saxton skinął wokół domu. " Ale niepodobnym do tego. Wieczory były ciepłe, ocean był wspaniały, a nocne życie było -‐ " Kiedy Saxton urwał, Blay zerknął. " Wszystko w porządku, wiesz. Cieszę się, że miło spędzasz czas. Szczerze. " Saxton przyjrzał mu się bacznie, a następnie szepnął: " Ty też byłeś zajęty, prawda." Cholerne rude włosy. Wszelkie rumieńce zawsze były widoczne, i teraz, jego twarz była niczym cholerny ogień. Gdy skręcili w lewo przed gabinetem Groma i skierowali się korytarzem rzeźb, Saxton roześmiał się lekko. " Cieszę się z twojego powodu – i nie zamierzam zadawać jakichkolwiek pytań". Wiedział ‚kto to‘ Blay pomyślał. " Tak więc ". " Może opowiedziałbyś mi jakieś plotki" Powiedział Saxton, kiedy szli do pokoju samca. " Czuję się jakby nie było mnie przez wieczność. " " Cóż... przygotuj się. " Luchas. Trez i iAm. Khill i indukcja. Przez czas kiedy Blay opowiadał, Saxton siedział na łóżku z szeroko otwartymi ustami. 530

" Wiedziałeś o całej tej rzeczy dotyczącej Khilla, prawda" Blay powiedział kiedy w końcu skończył raportowanie. " Tak, to prawda. " Saxton wyprostował krawat mimo, że węzeł był idealnie symetryczny. " I muszę powiedzieć mimo, że nie wiem tego tak dobrze jak ty, jaki on jest na polu walki, wszystko co słyszałem sugeruje, że to zaszczyt, na który zasłużył. Rozumiem, że odegrał dużą rolę w bezpiecznym wydostaniu Ghroma kiedy podjęto próbę zamachu? " " Jest odważny, to prawda. " Pośród wielu innych rzeczy. Kiedy Blay wyjrzał na korytarz, i zobrazował sobie te zakapturzone postacie skupione wokół swojego przyjaciela, wszystko o czym mógł myśleć to... co do cholery zamierzają mu zrobić? Tłumaczyła: magdalena.bojka1

531

SIEDZEMDZIESIĄT Khill nie miał pojęcia gdzie się znajduje. Zanim opuścili swój pokój, dostał czarną szatę i został poinstruowany, by założyć kaptur, skupić wzrok na podłodze i trzymać ręce splecione za plecami. Miał nic nie mówić, dopóki nie powiedzą mu, że może i oczywistym było, że to jak się zachowa będzie częścią jego oceny. Nie być dupkiem ani mięczakiem. Mógł to zrobić. Następny przystanek, po tym jak został sprowadzony przez główne schody był przy Escalade V; poznał po intensywnym zapachu tureckiego tytoniu i odgłosie silnika. Krótki powolny przejazd. A potem kazali mu wysiąść, zimne powietrze sączyło się pod jego kaptur jak i bluzę. Jego bose stopy przemierzały lodowato zimny, zamarznięty odcinek ziemi, a następnie uderzyły w twarde, pokryte brudem podłoże, na którym nie było śniegu. Sądząc po akustyce pomieszczenia, było jasne, że zmierzali przez korytarz, a może przez jaskinię...? Nie trwało to długo, zanim został gwałtownie zatrzymany, usłyszał otwieranie jakiegoś rodzaju bramy i trafił na spad. Nieco później został szarpnięty i zatrzymał się po raz drugi, potem rozległ się kolejny szept, jakby kolejna bariera była usunięta. Poczuł gładki marmur pod swoimi stopami. I to gówno było ciepłe. Było też łagodne światło – światło świec. Boże, słyszał głośne bicie swojego serca w uszach. Po kilku metrach, został ponownie zatrzymany, a następnie usłyszał przesuwanie się tkaniny wokół niego. Bracia obnażyli się... Chciał sprawdzić, zobaczyć gdzie byli, dowiedzieć się co robili, ale nie zrobił tego. Zgodnie z instrukcją, trzymał głowę i oczy na— Ciężka ręka wylądowała na jego karku, a głos Ghroma zagrzmiał w Starym Języku. -‐ Jesteś niegodny, aby wprowadzić cię tak jak stoisz tu i teraz. Skiń głową.

532

Khill skinął. -‐ Powiedz, że jesteś niegodny. W Starym Języku odpowiedział, -‐Jestem niegodny. Z każdej strony, wokół niego, eksplodowały krzyki w Starym Języku, niezgadzających się z nim Braci, ta niezgoda sprawiła, że chciał dziękować im, że chronili jego plecy. -‐Choć jesteś niegodny, -‐ kontynuował król, -‐ chcesz się takim stać tej nocy. Kiwnij głową. Kiwnął. -‐ Powiedz, że pragniesz stać się godnym. -‐ Pragnę stać się godnym. Tym razem ogromny krzyk Braci był pełen potwierdzenia i wsparcia. Ghrom kontynuował. -‐ Jest tylko jeden sposób, aby stać się godnym, jest to słuszny i właściwy sposób. Ciało z naszego ciała. Kiwnij głową. Khill skinął. -‐ Powiedz, że pragniesz stać się ciałem z naszego ciała. -‐ Pragnę stać się ciałem z waszego ciała. Gdy tylko jego głos zaniknął, rozpoczęło się intonowanie, niskie głosy Bractwa mieszały się do czasu, aż utworzyły doskonały akord doskonały rytm. Nie przyłączył się ponieważ nie kazano mu — ale gdy ktoś stanął przed nim, a ktoś inny upadł za tuż nim, a potem cała grupa zaczęła kołysać się ramię w ramię, jego ciało poszło w ich ślady. Ruszając się razem, stali się całością, i ich potężne ramiona przesuwające się tam i z powrotem do rytmu w którym intonowali, ich waga w rytmie rozłożona na biodrach — zaczęli poruszać się do przodu. Khill zaczął intonować. Nie, że chciał; po prostu stało się. Jego usta rozchylone, płuca wypełnione i jego głos dołączył do innych... W momencie gdy to zrobił, zaczął płakać. Kurewskie dzięki za kaptur. Całe swoje życie chciał należeć. Być akceptowanym. Być jednym z tych, których szanował. Potrzebował tego tak rozpaczliwie, że odmowa każdej bez

533

wyjątku jedności, niemal go zabiła — i przeżył tylko dzięki buntowaniu się przeciw władzy, urzędom, normom. Nie był nawet świadomy swojego poddania się, i zwątpienia, że kiedykolwiek odnajdzie tę wspólnotę. A jednak był tutaj teraz, gdzieś na ziemi, otoczony przez samców, którzy... wybrali go. Bractwo, najbardziej szanowani wojownicy rasy, najpotężniejsi żołnierze, elita elit... wybrali go. Nie z racji urodzenia. Uznany za przeklętego, został tu przyprowadzony, a teraz? Nagle poczuł się tak, jakby był pełny w sposób, w jaki nie był nigdy wcześniej— Nagle, ni z tego ni z owego akustyka się zmieniła, ich zbiorowe intonowanie odbiło się wokoło, jak gdyby weszli do wielkiej przestrzeni z dużym poddaszem. Ręka na jego ramieniu, kazała mu się zatrzymać. Następnie intonowanie i ruch ustały, wybrzmiały ostatnie dźwięki ich głosów. Ktoś chwycił go za ramię i pociągnął do przodu. -‐-‐-‐-‐ Schody, -‐ usłyszał głos Z. Wszedł po około sześciu z nich, następnie była prosta. Gdy został zatrzymany, naprzeciw jego klatki piersiowej i palców u stóp było coś co wydawało się być marmurową ścianą zrobioną z takiego samego rodzaju kamienia co podłoga. Zbihr odszedł, zostawiając go tam, gdzie był. Jego serce waliło w klatce. Głos króla był głośny jak grzmot. -‐ Kto wnioskuje za tym samcem? -‐ Ja,-‐ odpowiedział Zbihr. -‐ Ja, -‐ Thor powtórzył za nim. -‐ Ja. -‐ Ja. -‐ Ja. -‐ Ja. Khill musiał wielokrotnie mrugać, gdy, jeden po drugim, każdy Brat bez wyjątku przemówił… Każdy, kurwa, jeden z Bractwa wnioskował za nim. A potem przyszła kolej na ostatniego. Głos króla zabrzmiał głośno i wyraźnie: -‐ Ja. 534

Pieprzyć to, ale musiał mrugać jeszcze więcej. Wtedy Ghrom kontynuował w arystokratycznej odmianie Starego Języka, popartej siłą wojownika. -‐ Na podstawie zeznania zebranych członków Bractwa Czarnego Sztyletu i wniosku złożonego przez Zbhira i Furiatha, synów wojownika Bractwa Czarnego Sztyletu Aghonego; Thortura, syna wojownika Bractwa Czarnego Sztyletu, Alarmha; Butcha O'Neala, związanego ze mną poprzez krew; Rankohra, syna wojownika Bractwa Czarnego Sztyletu, Thyrana; Vhrednego, syna wojownika Bractwa Czarnego Sztyletu znanego jako Krhviopij; i mojego, Ghroma, syna Ghroma, uważamy Khilla, niczyjego syna, za godnego nominacji do Bractwa Czarnego Sztyletu. Jako, że jest to w mojej mocy i mam prawo do decydowania o tym, i jest to korzystne dla ochrony rasy i jej przyszłości, a ponadto, jako takie zostały te prawa zrekonstruowane, w pełnym przekonaniu, że jest to słuszne i prawe, odstąpiłem od wszystkich wymogów rodowodu. Teraz możemy rozpocząć. Odwrócić go. Odsłonić go. Zanim ktokolwiek podszedł do niego, Khill wyprostował się i zdołał szybko przetrzeć oczy — więc znów był mężczyzną, kiedy został odwrócony, a szata została z niego zdjęta— Khill dyszał. Był na podium, a jaskinia, przed nim była oświetlona setką czarnych świec, płomienie tworzyły symfonię miękkiego, złotego światła, które migotało na ociosanych ścianach i odbijało się od błyszczącej podłogi. Ale nie to było tym co naprawdę zwróciło jego uwagę: Tuż przed nim, między nim a ogromnym oświetlonym miejscem, był ołtarz. Na jego środku była duża czaszka. Rzecz była starożytna, kość nie była biała jak u świeżo zmarłych, ale ściemniała, naznaczona zębem czasu, święta, szanowana. To był pierwszy Brat. Musiał być. Gdy jego oczy przesunęły się dalej, uderzył w niego ogromny podziw: na podłodze, patrzący na niego, byli żywi, oddychający nosiciele wielkiej tradycji. Bracia stali ramię w ramię, nagie ciała wojowników tworzyły ogromną ścianę ciał i mięśni, światła świec igrały po ich sile i mocy. Thor

535

wziął pod ramię Ghroma i poprowadził króla w górę po schodach, na których szczycie stał Khill. -‐ Tyłem do ściany i trzymać się kołków -‐ rozkazał Ghrom, gdy był eskortowany do ołtarza. Khill posłuchał bez wahania, czując jak łopatki i tyłek trafiły na kamień, a jego ręce wyczuły parę grubych wypukłości podobnych do kołków. Kiedy król uniósł rękę, Khill nagle wiedział dokładnie, jak każdy z Braci zdobył blizny w kształcie gwiazdy na ich piersiach: Wiekowe srebrne rękawice zostały nałożone na ręce Ghroma, kolce oznakowania były na kostkach tej rzeczy. — a w jego pięści była rękojeść czarnego sztyletu. Bez zbędnego zamieszania, Thor wyciągnął nadgarstek Ghroma ponad czaszkę. -‐Mój Panie. Gdy król wziął ostrze, rytualne tatuaże, oznaczające jego rodowód zostały oświetlone przez żarzące się światło — następnie ostrze – ostra krawędź dotknęła jego skóry. Czerwona krew wezbrała i wlała się do srebrnego kubka, który został usytuowany w koronie czaszki.. -‐ Moje ciało, -‐ ogłosił król. Po chwili, Ghrom oblizał ranę zamykając ją. A potem ogromny mężczyzna, z jego długimi do pasa włosami tworzącymi V nad czołem54 i okularami, został poprowadzony do Khilla. Nawet bez korzystania z oczu, Ghrom jakoś wiedział dokładnie, jak ich ciała były rozmieszczone, jak wysoki był Khill, gdzie była twarz Khilla... Bo król złapał i trzymał Khilla za szczękę. Następnie z brutalną siłą, pchnął głowę Khilla do tyłu i na bok, odsłaniając jego gardło. Teraz już wiedział po co były te kurewskie kołki. Okrutny uśmiech Ghroma odsłonił ogromne kły, jakich Khill nigdy wcześniej nie widział. -‐ Twoje ciało. W błyskawicznym ataku, król zatrzasnął je bez litości, przeszywając żyły Khilla w brutalnym ukąszeniu, a potem nastąpiła seria rozdzierających 54

takie o: http://www.funawake.com/wp-‐content/uploads/2013/05/www.funawake-‐39.jpg 536

pociągnięć, połykanych jeden za drugim. Gdy w końcu cofnął kły, pociągnął swoim językiem po swoich wargach i uśmiechnął się jak wódz. A potem nadszedł czas. Khill nie musiał być informowany, kiedy para tych już na zawsze kochanych gówien wyszła z niego. -‐ Nasze ciało, -‐ warknął Ghrom. Król nie powstrzymywał się. Z taką samą nieomylną dokładnością, zacisnął pięść wewnątrz tej starożytnej rękawiczki i trzasnął tą rzecz w pierś Khilla, wpływ tych knykciów z kolcami był tak wielki, że wargi Khilla załopotały w wietrze, który powiał w górę i na zewnątrz z jego płuc. Wzrok poszedł pa pa na trochę, a kiedy wrócił, widział krystalicznie czysty obraz twarzy Ghroma. Twarz króla wyrażała szacunek — i totalny brak zaskoczenia, jakby Ghrom spodziewał się, że Khill przyjmie to jak mężczyzna. I tak było. Thor był następny w kolejce, przyjmując rękawicę i sztylet, mówiąc te same słowa, przebijając swoje przedramię, wlewając krew do czaszki, atakując w gardło Khilla, a następnie uderzając tak mocno, jak ciężarówka. A potem Rankohr. Vhredny. Butch. Furiath. Zbihr. Pod koniec, Khill krwawił z rany na szyi i klatce piersiowej, jego ciało było pokryte potem, a jedynym powodem, dla którego nie leżał na podłodze był kurewski chwyt na tych kołkach. Ale nie obchodziło go, co jeszcze mieli mu zrobić; zamierzał pozostać na nogach choćby nie wiem co. Nie miał pojęcia o historii Bractwa, ale był gotów się założyć, że żaden z tych facetów nie leżał jak worek piasku podczas ich inicjacji — nie miał nic przeciwko byciu pierwszym w wielu kwestiach, ale nie w tej. Ponadto, na razie wszystko szło dobrze, zgadywał: inni Bracia stali i uśmiechali się od ucha do ucha do niego, tak jakby zupełnie aprobowali sposób w jaki znosił to gówno-‐ co czyniło go jeszcze bardziej zdeterminowanym. Kiwając głową, jakby dostał rozkaz do wykonania, Thor przyprowadził z powrotem króla do ołtarza i podał mu czaszkę. Unosząc zebraną krew wysoko, Ghrom rzekł: 537

-‐ To jest pierwszy z nas. Chwała mu, wojownikowi, który zrodził Bractwo. Okrzyki wojenne wybuchły z Braci, ich połączone głosy grzmiały w jaskini; a potem Ghrom zbliżył się do Khilla. -‐ Pij i dołącz do nas. Przyjął. To. Z nagłym przypływem siły, chwycił tę czaszkę i spojrzał prosto w jej oczodoły gdy uniósł srebrny kielich do ust. Otwierając drogę do swoich jelit, wylał krew w głąb swojego gardła, przyjmując samców w siebie, wchłaniając ich siłę... dołączając do nich. Dookoła Bracia warczeli w wyrazie aprobaty. Kiedy skończył, położył czaszkę z powrotem na dłonie Ghroma i otarł usta. Król roześmiał się głęboko w swojej masywnej piersi. -‐ Będziesz chciał uwiesić się na tych kołkach ponownie, synu... Iiiiiiiiiiiiiiiiiiiii była to ostatnia rzecz, którą usłyszał na jakąś chwilę. Jak błyskawica nadchodząca z nieba i wwiercająca mu się tak w głowę, nagle przypływ energii uderzył go, przejmując wszystkie jego zmysły. Skoczył do tyłu, znalazł uchwyty i złapał się ich mocno, gdy jego ciało objął napad... Miał szczery zamiar pozostać przytomnym. Ale niestety … sorry Winetu. Wir był zbyt wielki. Gdy jego ciało się trzęsło, serce łomotało, a umysł zasyczał jak petarda, Boom! światła zgasły. Tłumaczenie: nuffanillia

538

SIEDZEMDZIESIĄTJEDEN „Sola, dlaczego nie powiedziałaś mi, że mamy mieć gości?” Sola zawahała się kładąc swój plecak na kuchennym blacie. Nawet jeśli jej babcia oczekiwała na odpowiedź, nie zamierzała odwracać się tak długo, dopóki wyraz jej twarzy nie będzie wskazywał jak bardzo była zaskoczona. Kiedy była gotowa, odwróciła się na pięcie. Babcia siedziała przy ich małym stoliku, jej różowo-‐niebieska podomka, pasowała do papilotów w jej włosach i kwiatowej zasłony za nią. W wieku osiemdziesięciu lat miała wdzięcznie pomarszczoną twarz kobiety, która przeżyła trzynastu prezydentów, Wojnę Światową i niezliczone osobiste zmagania. Jednak jej oczy płonęły nieśmiertelną siłą. „Kto przyszedł, babciu?” zapytała. „Mężczyzna z…” jej babcia podniosła wysoko rękę i okręciła lok na papilocie „ … ciemnymi włosami.” Cholera. „Kiedy tu był?” „Był bardzo miły.” „Zostawił swoje imię?” „A więc się go nie spodziewałaś?” Sola wzięła głęboki oddech i modliła się żeby jej neutralność pozostała na swoim miejscu i nie robiła na złość w czasie przesłuchania. Do diabła, po tak wielu latach wspólnego życia z babcią, można by sądzić, że kobieta była jednokierunkową ulicą, gdy dochodziło do pytań. „Nie, nie spodziewałam się nikogo.” A pomysł, że ktoś przyszedł i pukał do jej drzwi, sprawił, że położyła rękę na swoim plecaku. Była tam dziewiątka z laserowym celownikiem optycznym i tłumikiem, niezwykle dobra rzecz. „Jak wyglądał?” „Bardzo duży. Ciemne włosy. Głęboko osadzone oczy.” „Jakiego były koloru?” Babcia nie widziała zbyt dobrze, ale to na pewno by zapamiętała. „Czy on był …” 539

„Jak my. Rozmawiał ze mną po hiszpańsku.” Może ten seksowny mężczyzna, którego śledziła, był dwujęzyczny, albo nawet trójjęzyczny, sądząc po dziwnym akcencie. „Więc, zostawił swoje imię?” Nie, żeby to miało pomóc. Nie wiedziała, jak nazywa siebie mężczyzna, którego śledziła. „Powiedział, że cię zna i wróci żeby się z tobą zobaczyć.” Sola rzuciła okiem na cyfrowy wyświetlacz na mikrofalówce. Było dziesięć minut do 22. „Kiedy tutaj był?” „Nie tak dawno temu.” Oczy jej babci zwęziły się. „Już się z nim widziałaś Marisol? Dlaczego mi nie powiedziałaś?” W tym rzecz, wszystko w przeklętym portugalskim, powtarzające się jak staccato w każdej przemowie, przeplatało wszelkie zapewnienia w stylu ja-‐się-‐z-‐nikim-‐nie-‐umawiam z dlaczego-‐po-‐prostu-‐za-‐niego-‐nie-‐wyjdziesz. Tyle razy się o to spierały, że w zasadzie, reasumując, obie dobrze grały swoje role w tej odgrzewanej sztuce. „Cóż, polubiłam go” obwieściła babcia, gdy wstała od stołu i klasnęła w dłonie. Gdy serwetka reklamująca Vanity Fair podskoczyła, Sola miała ochotę zakląć. „I myślę, że powinnaś przyprowadzić go tutaj na prawdziwy obiad.” Przyprowadziłabym, ale nie znam faceta, i ciekawe jak byś się poczuła, gdybyś wiedziała, że jest kryminalistą? I playboyem? „Czy on jest katolikiem?” zapytała jej babcia wychodząc. Jest handlarzem narkotyków – więc jeśli jest religijny, ma niesamowite moce pojednania. „Wygląda na dobrego chłopaka” powiedziała babcia przez ramię. „Dobrego katolickiego chłopca.” I to było to – na razie. Gdy te domowe pantofle znaczyły swoją drogę do schodów, z całą pewnością znak krzyża był czyniony na wszelkie możliwe sposoby. Mogła to sobie wyobrazić. Z przekleństwem na ustach, Sola opuściła głowę i zamknęła oczy. Na jakimś poziomie nie mogła sobie wyobrazić, że ten mężczyzna staje się ciepły i milusi, tylko dlatego, żeby stara brazylijska kobieta otworzyła te przeklęte drzwi. Na jej katolicki tyłek. „Cholera.” 540

I znowu, czy ona sama była takim świętoszkiem? Też była przestępcą. Przez całe lata – i fakt, że musiała utrzymać siebie i babcię, nie usprawiedliwiał tych wszystkich kradzieży z włamaniem. Kim był mężczyzna dający jej wsparcie, zastanawiała się gdy pies sąsiadki zaczął ujadać. Bliźniacy? Wyglądali na naprawdę samowystarczalnych. Czy miał dzieci? Żonę? Z jakiegoś powodu ta myśl wywołała dreszcze. Zaplatając ramiona na piersi, zapatrzyła się w możesz-‐jeść-‐z-‐podłogi, którą jej babka codziennie sprzątała. Nie miał żadnego prawa tu przychodzić, pomyślała. I znowu, ona odwiedziła jego dom nieproszona. Sola zmarszczyła brwi i podniosła oczy. Okno, które do połowy przesłaniały te marszczone różowe zasłony, było całkiem czarne, ponieważ nie włączyła jeszcze żadnego zewnętrznego oświetlenia. Ale wiedziała, że ktoś tam był. I wiedziała kto. Jej oddech przyspieszył, serce zaczęło walić, z jakiegoś powodu położyła dłoń na przedzie swojej szyi. Odwróć się, powiedziała sobie. Uciekaj. Ale … nie zrobiła tego. *** Assail nie miał zamiaru iść do domu włamywaczki. Ale urządzenie namierzające wciąż znajdowało się w jej Audi i kiedy poinformowało go, że wróciła pod ten adres, nie potrafił sobie odmówić żeby się tam nie zmaterializować. Nie chciał jednak zostać zauważonym, więc przypadkowo wybrał podwórko. Kiedy jego włamywaczka weszła do kuchni widział ją w całej krasie – tak samo jak jej współlokatorkę. Starsza kobieta człowieków była raczej urocza, w takim starodawnym stylu, włosy w papilotach, podomka jasna jak wiosenny dzień, piękna twarz

541

pomimo wieku. Jednak nie była szczęśliwa, siedząc przy stoliku i piorunując wzrokiem, jak się domyślał Assail, swoją wnuczkę. Słowa były wymieniane, a on uśmiechnął się lekko w ciemności. Dużo miłości pomiędzy nimi dwiema – tak samo jak irytacji. I nie było porozumienia między młodym a starszym krewnym, czy byłeś człowiekiem czy wampirem. Och, jakby mu ulżyło, gdyby wiedział, że nie żyła z żadnym facetem. O ile, oczywiście, ten z którym się spotkała w restauracji, również nie mieszkał w małym domku. Gdy warknął cicho w ciemności, pies w domu obok zaczął szczekać, ostrzegając swoich właścicieli przed czymś czego nie byli świadomi. Chwilę później, jego włamywaczka została w kuchni sama, mowa jej ciała wyrażała zarówno rezygnację jak i frustrację. Kiedy tak stała ze skrzyżowanymi ramionami, potrząsając głową, powiedział sobie, że powinien iść. Zamiast tego zrobił coś, czego nie powinien: dotarł do jej umysłu przez szybę i uwolnił swoją potrzebę ze smyczy. Zareagowała natychmiast, jej giętkie ciało wyprostowało się i odchyliło od blatu, jej oczy strzeliły przez okno w jego kierunku. „Przyjdź do mnie” powiedział w zimno. I tak zrobiła. Tylne drzwi zaskrzypiały i zostawiły na tarasie, w śniegu, ślad podobny do kawałka tortu, gdy otworzyła je biodrem. Jej aromat był dla niego ambrozją. Gdy zmniejszała dystans pomiędzy nimi, w jego ciele narastało drapieżne pożądanie. Assail nie zatrzymał się dopóki nie był zaledwie cal od niej. Blisko, pierś przy piersi, była dużo mniejsza niż on; mimo, że efekt jaki na nim robiła był niebotyczny: jego dłonie zwinęły się w pięści, uda naprężyły, serce pompowało gorącą krew. „Nie sądziłam, że jeszcze cię zobaczę” wyszeptała. Jego kogut stwardniał jeszcze bardziej, tylko na dźwięk jej głosu. „Zdaje się, że mamy niedokończone sprawy.” I nie obejmowały pieniędzy, narkotyków ani informacji.

542

„Naprawdę miałam na myśli, to co ci powiedziałam.” Odgarnęła włosy, jakby miała trudności z ustaniem w miejscu. „Żadnego szpiegowania z mojej strony. Obiecuję.” „W rzeczy samej, dałaś mi swoje słowo. Ale wygląda na to, że brakuje mi twoich oczu na mnie.” Jej lekki syk przeciął chłodne powietrze między ich ustami. „Wśród innych rzeczy.” Odwróciła szybko wzrok. Spojrzała ponownie. „To nie jest dobry pomysł.” „Dlaczego? Ze względu na tego człowieka, z którym jadłaś kolację ostatniego wieczoru?” Jego włamywaczka zmarszczyła brwi – prawdopodobnie dlatego, że użył słowa człowiek. „Nie, nie ze względu na niego.” „Więc nie mieszka tutaj?” „Nie, tylko ja i moja babcia.” „Popieram.” „Dlaczego miałbyś mieć jakąkolwiek opinię na ten temat?” „Codziennie zadaję sobie to pytanie” wymamrotał. „Ale wyjaśnij, jeśli nie chodzi o tego mężczyznę, dlaczego nie mielibyśmy się spotkać?” Jego włamywaczka ponownie odrzuciła włosy z ramienia i potrząsnęła głową. „Jesteś … kłopotami.” „I to mówi kobieta, która prawie zawsze jest uzbrojona.” Uniosła podbródek. „Myślisz, że nie widziałam zakrwawionego ostrza w twoim holu z tyłu?” „Och, to.” Zbył uwagę machnięciem ręki. „Po prostu dbałość o interesy.” „Myślałam, że go zabiłeś.” „Kogo?” „Marka, mojego przyjaciela.” „Przyjaciel” usłyszał własne warknięcie. „To jest to czym on jest.” „Więc kogo zabiłeś?” Assail wyciągnął cygaro, ale powstrzymała go. „Moja babcia poczuje ten zapach.” Rzucił okiem na zamknięte na drugim piętrze okno. „Jak?” „Proszę. Nie tutaj.” 543

Uległ, lekko pochylając głowę – mimo, iż nie przypominał sobie, żeby zrobił to wcześniej przed kimkolwiek. „Kogo zabiłeś?” To było, faktycznie, pytanie zadane bez histerii jakiej można by się spodziewać po kobiecie. „To nic, co powinno cię niepokoić.” „Wiem lepiej, co powinno.” Biorąc pod uwagę, że należał do innego gatunku niż ona? Tak. W rzeczy samej. „To nie był ktoś, kogo chciałabyś kiedykolwiek poznać. Powiem ci jednak, że miałem powody. Zdradził mnie.” „Cóż, w takim razie zasłużył.” Żadnych pytań, raczej oświadczenie brzmiące bardziej jak aprobata. Nic nie mógł na to poradzić, tylko przyjąć jej przychylność. „Tak, zasłużył.” Nastąpiła chwila ciszy, a potem on zapytał: „Jak masz na imię?” Zaśmiała się. „Chcesz powiedzieć, że nie wiesz?” „Jak miałbym się dowiedzieć?” „Dobra uwaga – i powiem ci, ale musisz wyjaśnić, co powiedziałeś do mojej babci.” Objęła się ramionami, jakby zmarzła. „Wiesz, lubi cię.” „Kto mnie lubi?” „Moja babcia.” „Jak mogła mnie kiedykolwiek widzieć?” Jego włamywaczka zmarszczyła brwi. „Kiedy przyszedłeś wcześniej. Powiedziała, że myśli że jesteś dobrym człowiekiem i chce cię zaprosić na obiad.” Te zadziwiająco ciemne oczy zwróciły się na niego. „Nie, żebym to popierała – co? Hej, och.” Assail zmusił się do kontrolowania uścisku, nieświadomie chwytając ją za ramię. „Nie przyszedłem tu wcześniej. Ani przez chwilę nie rozmawiałem z twoją babcią.” Jego włamywaczka otworzyła usta. Zamknęła. Otworzyła ponownie. „Byłeś tu dziś wieczorem?” „Nie.” „W takim razie, do diabła, kto mnie szuka?”

544

Przeszyło go ogromne pragnienie ochrony, jego kły się wydłużyły, a górne wargi zaczęły się podwijać – ale opanował się, spychając to w głąb swoich wewnętrznych emocji. Nagle kiwnął głową w kierunku kuchni. „Wejdźmy do środka. Teraz. I powiesz mi więcej.” „Nie potrzebuję twojej pomocy.” Assail popatrzył na nią z wysoka. „I tak ją dostaniesz.” Tłumaczenie: Sarah Rockwell

545

SIEDZEMDZIESIĄT-DWA Trez nie korzystał z usług szoferów. Lubił prowadzić sam. Miał wtedy kontrolę. Wybór w lewo lub w prawo. Ten rodzaj samostanowienia nie był w menu tej nocy, jednak. W tej chwili, jechał z tyłu czadowego Mercedesa, który był wielkości domu. Z przodu, Fritz, jak miał na imię, prowadził jak nietoperz z piekła -‐ nie dokładnie tego można oczekiwać od lokaja, który wyglądał, jakby miał siedem tysięcy lat. Teraz, biorąc pod uwagę, że Trez jeszcze trochę był zamroczony po bólu głowy z poprzedniej nocy, przypuszczał, że to dobrze, że w tym przypadku jest pasażerem. Ale jeśli on i iAm będą tu mieszkać, powinni wiedzieć, gdzie była ta cholerna posiadłość – Co… Kurwa. Z jakiegoś powodu jego zmysły zareagowały na zmiany w atmosferze, jakieś mrowienie na krawędzie jego świadomości -‐ ostrzeżenie. I niespodzianka, za oknem, księżycowy krajobraz stał się falisty, istotne zniekształcenie szczypiące jego wizję. Sprawdził wnętrze mercedesa. Wszystko było w porządku: lico czarnej skóry, tapicerowane orzechowe wykończenia, przegroda, która została podniesiona, na miejscu, wszystko dokładnie tak, jak powinno wyglądać. Więc to nie jego optyka źle działa. Skierował oczy z powrotem do wspaniałych widoków, wiedział, że te zniekształcenia, nie były spowodowane przez zalegającą mgłę. Nie jakiś dziwny deszcz ze śniegiem, raczej. Nie, to gówno nie było pogodą, to było coś zupełnie innego... jak gdyby strach krystalizował się w samych cząstkach w powietrzu i był przyczyną zmiany krajobrazu do obecnego kształtu. Miiiiiiiiiiiiiiło osłona, pomyślał. I tu podsumował, on i jego brat nie byli jedynymi sztuczkami w zanadrzu. " Jesteśmy blisko, " powiedział.

546

" Co to jest? " mruknął iAm, gdy też wyjrzał przez okno. " Nie wiem. Ale musimy mieć coś z tego. " Nagle samochód zaczął się wspinać, ale biorąc pod uwagę prędkość Starego-‐Człowieka-‐Kaskadera, przypominał uruchomienie roller coastera w ruchu. Nie osiągnęli maksymalnego poziomu i swobodnego spadku na górze, ale: nie wiadomo skąd, masywny kamienny dwór się zmaterializował. Trez dokonał szybkiego przeglądu, chwycił podłokietnik i zebrał się w sobie. Ich kierowca dokładnie wiedział, gdzie byli, i jaka odległość była potrzebna do zatrzymania Mercedesa. Z umiejętnością Hollywoodzkiego popisowego kaskadera, kamerdyner szarpnął kierownicę i wcisnął hamulce, parkując ich między GTO (Pontiac), Trez miał natychmiastową erekcję... i Hummera, który wyglądał jak abstrakcyjna rzeźba, a nie coś, co było przeznaczone do jazdy. " Może ćwiczył na tym " oschle powiedział Trez. Gdy zamki zostały odblokowane, on i iAm wyszli w tym samym czasie. Człowieku. Mają pojemny dom, pomyślał Trez, przechylił głowę i spojrzał w górę, w górę, aż do samej góry. W porównaniu do olbrzymiego stosu skał, czuł się tak mały jak kciuk. Jak, kciuk dwu -‐latka. Majaczył na horyzoncie wysoko w zimną noc, z gargulcami55, które spoglądały z okapu i parą złowrogo wyglądających, czteropiętrowych skrzydeł, które rozszerzały się po obu stronach. Miejsce wydawało się być dokładnie takie, jakiego można się spodziewać po królu wampirów: Upiorne, straszne, groźne. To wszystko było, jak Holoweenowe gówno, z wyjątkiem tego, że to było naprawdę. Tam ludzie gryzą, nie tylko kiedy ktoś o to poprosi. " Cool" powiedział Trez, czując się jak w domu. " Panowie, dlaczego nie wchodzicie do środka, " powiedział kamerdyner wesoło. " Postaram się zabrać wasze torby ". " Nie, " powiedział Trez, gdy udali się do bagażnika. " Mamy dużo gówna -‐ eee, bzdetów. " Było trochę nieuprzejme przeklinać przed facetem w krawacie. iAm skinął głową. " Zadbamy o to osobiście. " 55

W tym przypadku ozdobne zakończenie rynny. 547

Lokaj spojrzał w tę i z powrotem pomiędzy nimi, z uśmiechem wciąż na swoim miejscu. " Proszę iść na uroczystość, panowie. My będziemy zajmować się tymi przyziemnymi sprawami. " " Och, nie, my możemy -‐ " " Tak, myślę, że to nie zajmie -‐ " Fritz spojrzał zdezorientowany, a następnie lekko spanikowany. " Ale proszę, panowie, należy dołączyć do pozostałych. Ja mogę się tym zająć. To jest moje stanowisko, w ramach tego gospodarstwa domowego. " Rozpacz wydawała się nie na miejscu, ale nie wyglądała na udawaną: Oczywiście, facetowi serce by stanęło, jeśli wnieśli by swój własny bagaż przez te drzwi. Gdy w Rzymie... pomyślał Trez. " Dobrze, tak, dziękuję. " " Tak, dziękuję bardzo. " To było ujmujące, szeroki uśmiech natychmiast powrócił. " Bardzo dobrze, panowie! Bardzo dobrze naprawdę. " Gdy lokaj wskazał drogę do drzwi, jakby zamysłem tej wielkiej katedry, wejście było tajemnicą, Trez wzruszył ramionami i skierował się na schody. " Czy myślisz, że pozwoli nam podetrzeć własne tyłki? " Powiedział pod nosem. " Tylko wtedy, gdy nie zauważy, że idziemy do toalety. " Trez szczeknął śmiechem i spojrzał. " Czy to był żart, iAm? Co? Myślę, że był. " Po tym jak szturchnął łokciem brata, otrzymaniu warknięcia w odpowiedzi, wyciągnął rękę i chwycił ciężki uchwyt drzwi. Był trochę zaskoczony, że nie było zamknięte, ale potem znowu, z tym... cokolwiek to było... wokół, nie potrzebowałbyś czegokolwiek pokroju sejfu? Brak skrzypienia, gdy je otworzył, nie było zaskoczeniem. Miejsce zostało zagospodarowane wewnątrz w każdym calu, wszystko idealne, dokładnie przemyślane, absolutnie zorganizowane. I znowu, z tym lokajem w cenie? Jeden kłaczek kurzu był prawdopodobnie narodowym problemem. Wchodząc z zimna, znalazł się w małym przedpokoju z mozaikową podłogą i wysokim sufitem, z twarzą zwróconą w stronę domofonu,

548

wyposażonego w kamerę. Wiedział, po co to było -‐ i przesunął swoją gębę prosto w pole widzenia. Natychmiast, drzwi wewnętrzne, które mogły zamykać skarbiec banku, zostały otwarte szeroko. " Dzień dobry! " powiedziała Kobieta. "Jesteście już". Trez ledwo zauważył Ehlenę, kiedy zapoznawał się z tym, co było za nią. " Hej... jak się masz... " Nie usłyszał jej odpowiedzi. Och... wow. Och... co za piękny kolor. Trez nie zdawał sobie sprawy, że szedł do przodu, ale szedł... w najbardziej niesamowitym architektonicznym cudzie jaki kiedykolwiek widział. Wielkie kolumny malachitu i marmuru wznosiły się do pułapu wyższego niż niebiosa. Migotały kryształowo złote żyrandole i kinkiety. Krwistoczerwone schody wielkie jak park miejski, pięły się od mozaiki, która wydawało się, że przedstawia...jabłoń w rozkwicie. Fasada była ponura, za to wnętrze było absolutnie olśniewające. " To kontrkandydat pałacu, " powiedział iAm z podziwem. " Och, Ehlena, hej, dziewczyny. " Trez był mgliście świadomy, że jego brat tulił krwiczkę Rankhora. I kręciły się też inne osoby, kobiety, w większości, ale poznał Blaya i blond mężczyznę, wraz z Johnem Matthew, i oczywiście Mordha, który szedł podpierając się laską. "Impreza nie jest dla was, ale można udawać, że jest. " iAm i Mordh uścisnęli się, ale znowu Trez nie zwracał na nich uwagi. Faktycznie, kolory tęczy och -‐mój-‐ Boże, też całkowicie zniknęły. Stojąc w przejściu, co wydawało się być formalne jadalnią, Wybranka, którą widział u Mordha w Great Camp, rozmawiała z kimś, kto również był ubrany w białą szatę. Oczy Treza skierowały się do przejścia, a następnie, skupiły się na niej i zostały w miejscu. Spójrz na mnie, myślał. Spójrz na mnie. W tym momencie, jakby czuła polecenie, Wybranka zerknęła.

549

Trez natychmiast stwardniał, jego ciało nabrzmiało z potrzeby pójścia do samicy, podniesienia jej, i przeniesienia gdzieś do ustronnego miejsca. Gdzie mógł ją oznaczyć. Głos iAMa był dokładnie, precyzyjnie, tym czego nie potrzebował usłyszeć w swoim uchu: " Nadal nie jest dla ciebie, bracie. " Pieprzyć to, z uśmiechem pomyślał Trez kiedy Wybranka skoncentrowała się na kobiecie, z którą rozmawiała. Zamierzał ją mieć, nawet jeśli to go zabije. A jeśli dojdzie do tego? Cóż, jego życie nie było w tej chwili zabawą, nieprawdaż. *** Kiedy Khill wrócił do siebie, leżał na wierzchu ołtarza. Czaszka była tuż obok jego głowy, jakby pierwszy Brat patrzył na niego, gdy odzyskiwał świadomość po wypiciu krwi. Mrugając, chciał odzyskać ostrość widzenia, uświadomił sobie, że wpatruje się w ścianę z napisami: każdy centymetr kwadratowy ogromnego marmuru przed, którym stał zostały pokryty wyrytymi nazwiskami w Starym Języku. No, z wyjątkiem miejsca, gdzie były podwójne kołki. Gdy usiadł i spuścił nogi wolno, plecy pyknęły głośno, a jego głowa dryfowała. Trąc twarz, zeskoczył i ruszył do przodu... aż mógł dotknąć rzeźby. "Jesteś na dole w najdalszym końcu, " powiedział Zbihr z tyłu. Khill zakręcił się wokół. Bractwo ponownie stało na dole, każdy z nich uśmiechał się jak kurwa mać. Rozległ się bostoński akcent Butcha: " Śpieszymy, aby zobaczyć tam twoje nazwisko. Musisz to sprawdzić. " Khill odwrócił się. Rzeczywiście, w pozycji w dół na prawo, znalazł nazwisko policjanta... a potem swoje. Jego nogi stały się miękkie i obniżył się, opadając na kolana przed precyzyjnym spisem symboli. Potem spojrzał na ścianę, na różne nazwiska, które zanikały w jednym, spójnym wzorze całego marmuru. Podobnie jak w Bractwie. Brak w niej indywidualnych osób; ważna była grupa. I był jej częścią. 550

Niech to szlag... był tam. Khill był gotowy do transformacji -‐ coś na wzór wielkiego dzwonienia dzwonu ‘ Należysz ‘ uderzającego w jego klatce piersiowej, a może w głowie i radość … lub gówno, wielkie obciążenie ‘You th’Man ‘56 śpiewające w jego mózgu. To się nie stało. Był zadowolony, tak. Był dumny, kurwa, tak. Był gotów wyjść i walczyć jak drań. Ale gdy wstał, zdał sobie sprawę, że w złośliwości tej nowo odkrytej całości, część z niego pozostała oddzielna i wymeldowana. Potem znowu, to było kilka cholernych dni -‐ jakby los chciał umieścić jego życie w blenderze, i był zajęty robieniem salsy z jego dupy. Może to było więcej, bo nigdy nie był dobry w sprawach emocji? I nic nie było w stanie tego zmienić. Ostatecznie nie ruszył dalej. Schodząc do Braci, dostał sporo poklepywań po plecach i uderzeń w klatkę piersiową, wiedział, co napastnik (w futbolu amerykańskim) czuł po treningu. I wtedy dotarło do niego... że idzie do domu, do Blaya. Święta Maryjo Matko Boża, pożyczając powiedzonko od gliny, był tak gotowy, aby zawiesić spojrzenie na tym facecie. Może podkraść się i powiedzieć mu, jak było, mimo że prawdopodobnie tego nie zrobi. Może udać się do jego pokoju po imprezie jak się skończy i... hmm, tak... na chwilę. Dobra, teraz on był napalony. Rankhor rzucił na niego czarną szatę. " Tak więc, zapraszamy do wariatów, ty za przeproszeniem sukinsynu. Utkniesz z nami do końca życia. " Khill zmarszczył brwi i pomyślał o Johnie. " Co z moją pozycją nohtrum ahstrux? " "Przeminęła, " powiedział V gdy również zakładał szatę. "Jesteś wolnym człowiekiem. " " Więc John wiedział? " 56

Chyba chodzi o grupę psycho-‐punkową 551

" Nie, że dostaniesz tego rodzaju promocję, nie. Ale było mu powiedziane, że nie możesz być już jego prywatnym żołnierzem. " Gdy Khill dotknął tatuażu pod oczami, V skinął głową. " Tak, mamy zamiar to zmienić – to sprawa honorowego zwolnienia, nie śmierci lub wypalenia. " Och, super. Lepiej niż różowy ślizg w środku klatki piersiowej i płytki grób. Gdy oni wyszli, Khill rzucił ostatnie spojrzenie na jaskinię. To było tak dziwne, tak, tworzył historię, ale czuł też jak kulminacja wszystkich tych nocy walki z Braćmi, wewnętrzna logika tworzenia tego niezwykłego zdarzenia wydawała się... nieunikniona. Śledząc tę podróż, którą podjęli, Khill wkrótce znalazł się w korytarzu, który został wyłożony półkami od podłogi do super wysokiego sufitu. "... Jezu Chryste, " odetchnął gdy wszedł w te wszystkie słoje reduktorów. Każdy zatrzymany. " Słoje? " Zapytał Ghrom. " Tak, " powiedział Thor ze śmiechem. " Nasi chłopcy wyglądają imponująco. " "Powinni:" mruknął Rankhor, gdy zawiązywał pas szaty. " Jesteśmy niesamowici. " Wiele jęków zostało wydanych tym momencie. Oczy wzniosły się ku górze. " Przynajmniej nie wyciągnął płatków Totes Amazeballs, " ktoś mruknął. " To Lassiter, " przyszła odpowiedź. " Człowieku, ten sukinsyn powinien przestać oglądać Nickel -‐ kurwa -‐ odeon57 ". " Między innymi. " " Skupcie się, ludzie, " uciął Rankhor. " Czy możemy mieć po prostu chwilę tutaj? " Warknięcia aprobaty zastąpiły plotkowanie, gardłowe dźwięki wznoszące się i krążące wśród pamiątek po ich martwych wrogach. 57

Nickelodeon – bajkowy kanał dla dzieci 552

" Pomyśl, " powiedział Thor gdy położył rękę na ramionach Khilla " teraz musisz postawić własny tutaj. " " Dobry interes " mruknął Khill, gdy sprawdził różne rodzaje pojemników. " Dobry interes ". Wyszli przez bramy, które były stare, ale jednocześnie takie przez, które palnik musiałaby się przebijać przez kilka godzin. Potem była kolejna przeszkoda, która została przesunięta na bok, taka, która na pewno wyglądała jak cholerna ściana jaskini -‐ i niespodzianka, wyszli płytkim zakątkiem na ziemię, byli z powrotem w Escalade. Powrót samochodem przez las zajął trochę czasu, a gdy ukazały się światła drugiej rezydencji, zaczął się denerwować, jego ciało szarpnęło do przodu w fotelu, jego ręka wyszukała klamkę. SUV ledwo zwolnił, kiedy otworzył gówno i wyskoczył. Wybuchł śmiech Bractwa, gdy reszta wysiadała rozsądniej, idąc za nim, gdy wskakiwał po schodach. Przy wielkim wejściu, szarpnął drzwi i strzelił do przedsionka, rzucając swoją twarz do kamery bezpieczeństwa. Za sobą, usłyszał głosy Braci – Jego Bracia, teraz. Nieprawdaż. Jego Bracia żartowali sobie gdy do niego dołączyli, a drzwi otworzył Fritz. Khill prawie przewrócił lokaja, gdy wskoczył do środka. Wiele uśmiechniętych twarzy, krwiczki, królowa, psańce wszędzie... iAm, Trez i Mordh z Ehleną... Szukał rudych włosów, przeglądając jadalnię, a następnie wrócił do sali bilardowej. Gdzie był – Khill zatrzymał się. Po drugiej stronie stołu, przy basenie, na kanapie, która była skierowana na telewizor, zamontowany nad kominkiem, Blay i Saxton siedzieli obok siebie. Ich twarze były zwrócone do siebie, mieli gin z tonikiem w dłoniach, oboje wyglądali jakby trwali w głębokiej dyskusji. Nagle Blay zaczął się śmiać, odchylając głowę do tyłu... W tym momencie, spojrzał na Khilla. Natychmiast, jego twarz się napięła. 553

"Gratulacje! " Dźwięk głosu Layli dotarł do niego, a on odwrócił się do niej na oślep, jego umysł był wstrząśnięty, chociaż nie powinien być: wiedział cały czas, że Saxton wracał po jego wakacjach. " Jestem bardzo szczęśliwa razem z tobą! " Gdy Layla przytuliła go, on automatycznie objął ją. " Dziękuję. " Odsunął się i potarł włosy. " Tak, ach, jak się czujesz? " " Mam mdłości i to jest wspaniałe! " Khillowi zeszło powietrze, próbował znaleźć radość w ciąży. " Tak się cieszę. Tak bardzo... się cieszę. " Tłumaczenie: Fiolka2708

554

SIEDZEMDZIESIĄT-TRZY Sola uderzyła w kuchenkę, gdy wchodziła z mężczyzną do domu. A następnie korygując swoją drogę, uderzyła w fotel, w którym siadywała jej babcia -‐ ale przynajmniej była to w stanie ukryć, przyciągając go na zewnątrz i na nim siadając. " Nie podałeś mi swojego imienia, " szepnęła, choć nazwy własne były teraz ostatnią rzeczą w jej głowie. Mężczyzna dołączył do niej po drugiej stronie małego stolika. Przez jego drogie ubrania i jego wielkość, sprawiał, że wszystko wokół wyglądało krucho, od powierzchni laminatu, który ich rozdzielał, do siedzeń, do kuchni. Całego domu. Wyciągnął rękę po drugiej stronie blatu. Tym głębokim, z cudownym akcentem, głosem, powiedział: " Jestem Assail. " " Assail? " Ostrożnie wyciągnęła własne dłonie, gotowa spotkać się z nim po środku. " Od nazwy -‐ " Natychmiastowy kontakt spowodował, pojawienie się iskier, które lizały jej ramię i pomknęły do jej serca, przyspieszając jego bicie, i rumieniąc jej twarz. " Nie podoba ci się? " Wyszeptał porozumiewawczo, tak jak gdyby był w pełni świadomy jej reakcji. Chyba, że mówił o swoim imieniu, prawda? Tak, to było to. " To jest... nieoczekiwane. " " Podaj mi swoje ". Wydał polecenie nadal ją trzymając. " Proszę. " Gdy czekał, gdy trzymał ją za rękę, gdy oddychali razem, zdała sobie sprawę, że czasami były rzeczy, nawet bardziej intymne niż seks. " Marisol. Ale ludzie nazywają mnie Sola. " Zamruczał. Zamruczał. " Będę nazywał cię Marisol ". To nie pasowało. Boże, z tym akcentem... stał się, czymś, co ona przez całe życie nazywała wierszem. 555

Sola wyciągnęła rękę z jego uścisku i umieściła ją na kolanach. Ale jej oczy pozostały dokładnie na nim: Jego twarz miała arogancki wyraz, ale miała wrażenie, że nie było to świadome, nic związanego z nią. Jego włosy wydawały się niewiarygodnie grube i bez wątpienia wystylizowane -‐ tylko człowiek mógł utrzymać, tak idealną falę na czole. I jego woda kolońska? Zapomnij o tym. Jakiekolwiek gówno to było, prawie odpływała przez ten niesamowity zapach. Między tym świetnym wyglądem, tym ciałem, i całą jego inteligencją? Była skłonna postawić dom na to, że cały wielki świat stał przed nim otworem. " Opowiedz mi o twoich gościach, " powiedział. Czekał, z opuszczonym podbródkiem, i patrzył na nią z pod przymkniętych powiek. Więc nie była to niespodzianka, że kogoś zabił. Wzruszyła ramionami. " Nie mam o nich pojęcia. Moja babcia powiedziała, że człowiek miał ciemne włosy i głęboko osadzone oczy... " Zmarszczyła brwi, widząc, że jego tęczówki były jak zawsze, w kolorze światła księżyca -‐ taki kolor, który po prostu nie wydaje się możliwy w naturze. Szkła kontaktowe? Zastanawiała się. " Ona -‐ ach, nie wspomniała nazwiska, ale musiał być uprzejmy -‐ jakby nie był, to bym o tym usłyszała. No i mówił do niej po hiszpańsku. " " Czy jest ktoś, kto by cię szukał? " Sola pokręciła głową. " Nie mówię o tym domu nigdy. Większość ludzi nawet nie zna, mojego prawdziwego imienia. Dlatego myślałam, że to ty, -‐ kto jeszcze... To znaczy, nikt inny nigdy nie przyszedł tutaj, z wyjątkiem ciebie. " " Nie było nikogo w przeszłości? " Dysząc, spojrzała po kuchni, a następnie chwyciła serwetki z uchwytu i uporządkowała je. " Nie wiem... " Z życiem jakie prowadziła? Może to być dowolna liczba osób. " Czy masz tutaj alarm? " Zapytał. " Tak. "

556

" Musisz przyjąć, że on jest niebezpieczny, dopóki nie zostanie udowodnione inaczej. " " Zgadzam się. " Gdy Assail, sięgnął do kieszeni płaszcza, potrząsnęła głową. " Żadnego palenia. Mówiłam ci -‐ " Przesadnie wydobył złote pióro i trzymał je. Potem wyjął jedną z serwetek, którymi się po prostu bawiła i zapisał siedem cyfr numeru telefonu. " Zadzwoń do mnie, jeśli przyjdzie ponownie. " Posunął płasko palcem na drugą stronę stołu, ale nadal trzymał palec dokładnie na numerze. " A ja się tym zajmę. " Sola wstała zbyt szybko, jej krzesło zapiszczało. Natychmiast, zamarła i spojrzała na sufit. Gdy nie było żadnych dźwięków z góry, przypomniała sobie, że musi być cicho. Podeszła cicho do kuchenki. Wróciła ponownie. Złożyła wizytę tylnym drzwiom na ganek. Wróciła ponownie. " Słuchaj, nie potrzebuję twojej pomocy. Doceniam to -‐ " Kiedy odwróciła się, by ponownie wrócić do kuchenki, był tuż przed nią. Dysząc, skoczyła, -‐ nawet nie słyszała jak się przemieszczał – Jego krzesło było w tej samej pozycji, w jakiej było, gdy na nim siedział. Nie jak jej, odsunięte. " Co... " Zamilkła, jej umysł buzował. Pewnie, że nie mogła go zapytać, jak on – Gdy wyciągnął rękę i ujął jej twarz, wiedziała, że ma kłopoty, mówiąc, że nie jest do niczego potrzebny. " Będziesz do mnie dzwonić, " rozkazał "i przyjdę do ciebie. " Te słowa były tak mocne, że prawie wypaczone, a jego głos tak bardzo głęboki... tak bardzo głęboki. Duma utworzyła protest w jej mózgu, ale usta odmówiły by go wypowiedzieć. " Dobrze, " powiedziała. Teraz uśmiechnął się, jego usta odwinęły się w górę. Boże, jego kły były ostre i dłuższe niż pamiętała. " Marisol " zamruczał. "Piękne imię. "

557

Gdy zaczął opierać się na niej, z subtelnym naciskiem na szczęki uniosła podbródek. Och, nie, do diabła, nie, ona powinna, nie należy tego robić. Nie w tym domu. Nie z człowiekiem, takim jak on... Pieprzyć to. Z westchnieniem kapitulacji, zamknęła oczy i podniosła usta, aby przyjąć jego – " Sola! Sola, co ty tam robisz na dole! " Oboje natychmiast zamarli -‐ i, Sola przeniosła się do czasu, kiedy miała trzynaście lat. " Nic! " Zawołała. " Kto jest z tobą? " " Nikt nie -‐ to jest telewizor! " Trzy... dwa... jeden... " To nie brzmi jak telewizor! " " Idź, " wyszeptała gdy pchnęła jego szeroką pierś. " Musisz iść. " Assail przymknął oczy. " Myślę, że chcę się z nią spotkać. " "Myślę, że nie. " " Tak -‐ " " Sola! Schodzę na dół! " " Idź ", syknęła. " Proszę. " Assail przejechał kciukiem po jej dolnej wardze i nachylił się do niej, mówiąc wprost do jej ucha. " Mam zamiar zacząć od nowa w miejscu, gdzie nam przerwano. Jak pewnie wiesz. " Odwracając się, przeniósł frustrujący fotel do drzwi. I nawet jak kapcie babci zbliżały się w dół po schodach, miał czas, by spojrzeć przez ramię, gdy otworzył drzwi. Jego świecące oczy przeczesały jej ciało. " To nie jest koniec między tobą i mną. " A potem już go nie było, dzięki ci dobry Panie. Jej babcia, wyszła zza rogu ułamek sekundy po kliknięciu drzwi zewnętrznych. " No i co? ", Powiedziała. Sola zerknęła przez okno przy stole, uspokajając się, że było jeszcze ciemno, jak we wnętrzu kapelusza. Tak. Dobrze. " Widzisz? " Powiedziała, omiatając ramionami wokół pustej kuchni. " Nikogo tutaj nie ma. " "Telewizor nie jest włączony. " 558

Dlaczego, och, dlaczego jej babcia nie dostała łaski, spokojnego umysłu, tak jak wielu innych geriatryków? " Wyłączyłam go, ponieważ ci przeszkadzał. " " Och ". Podejrzliwe oczy wędrowały po... Cholera. Topniejący śnieg był na linoleum skąd oni wchodzili. " Chodź, " powiedziała Sola i skierowała kobietę w tył zwrot. " Dość nerwów na dzisiaj. Idziemy teraz do łóżka. " " Obserwuję cię, Sola. " " Wiem, Babciu. " Gdy ruszyły razem po schodach, część jej zastanawiała się, kto przyszedł tu jej szukać do cholery i dlaczego. A druga połowa? Więc, ta druga część, była nadal w kuchni, na skraju pocałunku z tym człowiekiem. Chyba lepiej, że został przerwany. Miała nieodparte wrażenie, że jej ochroniarz... był również drapieżnikiem. *** Telefon Xcora czekał, by zadzwonić w najbardziej dogodnym momencie. Właśnie skończył tropić i zabijać samotnych zabójców pod mostami w centrum miasta, i czyścił ostrze jego ukochanej pani z czarnej krwi, która łatwo schodziła, gdy prowadził szmatkę w górę i w dół. Założył ją najpierw na plecy, a dopiero potem wyjął telefon. Gdy odebrał, spojrzał na swoich wojowników, ponieważ zebrali się razem i rozmawiali o nocnych walkach w zimnym wietrze. " Czy to Xcor, syn Krhviopija? " Xcor zacisnął zęby, ale nie silił się, aby skorygować nieścisłości. Nazwa Krhviopij był używana dla jego reputacji. " Tak. Kto mówi? " Nastąpiła długa pauza. " Nie wiem, czy powinienem z tobą mówić. " Ton był arystokratyczny, i poinformował go o tożsamości rozmówcy wystarczająco dobrze. " Jesteś współpracownikiem Elana. " Kolejna długa przerwa -‐ i, Losie, który nadwyrężał jego cierpliwość. Ale to była kolejna sprawa, którą trzymał dla siebie. " Tak. Jestem. Słyszałeś nowiny? " 559

" Na temat ". Gdy cisza pojawiła się po raz trzeci, wiedział, że to trochę potrwa. Gwizdnął na swoich żołnierzy, wskazał, by wszyscy przenieśli się na ich wieżowiec, kilka bloków na wschód. Chwilę później byli na jego dachu, podmuchy były dużo silniejsze na jego ulubionej wysokości. W chwili, gdy wiatr uniemożliwiał rozmowę, skrył się w za jakimiś instalacjami mechanicznymi. " Wiadomości o czym " poprosił. " Elan jest martwy. " Xcor wyszczerzył zęby, gdy się uśmiechnął. " W rzeczy samej ". " Nie brzmisz jakbyś był zaskoczony. " "Nie jestem ". Xcor przewrócił oczami. " Choć naturalnie, jestem osamotniony. " Co było nieco prawdziwe: To było raczej jak utrata poręcznego pistoletu. Lub, bardziej precyzyjnie, śrubokrętu. Ale te rzeczy mogą być zastąpione. " Czy wiesz, kto to zrobił? " zażądał rozmówca. " Cóż, uważam, że ty wiesz, mam rację? " " To było Bractwo, oczywiście. " Następne nieporozumienie, ale znowu, Xcor był gotowy, by to zostawić. " Powiedz mi, czy ty ode mnie oczekujesz, bym dokonał pomsthy?" " To nie jest moja sprawa. " Wymuszony ton sugerował, że mężczyzna w rzeczywistości, obawiał się tego samego losu dla siebie. " Jego rodzina powinna wystąpić po zadośćuczynienie. " " To jest ich prawo. " Kiedy nie było nic dalej, Xcor wiedział, czego on oczekiwał i wymagał. " Mogę zapewnić, cię o dwóch rzeczach: mojej poufności, i mojej ochronie. Domyślam się, że byłeś na spotkaniu w domu Elana jesienią. Moje stanowisko względem króla się nie zmieniło, i przypuszczam, że ten telefon, potwierdza, że twoje poglądy są identyczne jak moje własne. Czy mam rację. " "Nie jestem osobą, która ma władzę polityczną lub społeczną. " Bzdura. " Oczywiście, że nie. " " Jestem... martwię się o przyszłość rasy -‐ Elan i ja mieliśmy to uregulować. Nie zgadzałem się z taktyką jaką zaproponował, jednak. 560

Zabójstwo niesie zbyt wiele zagrożeń, a ostatecznie, nie gwarantuje realizacji planu." Wprost przeciwnie, pomyślał Xcor. Kula w mózgu naprawi wiele rzeczy-‐ "Prawo jest sposobem na obalenie króla. " Xcor zmarszczył brwi. " Nie rozumiem. " " Z całym szacunkiem, prawo jest potężniejsze niż miecz. Parafrazując powiedzenie człowieków. " " Twoje referencje są marnowaniem słów dla mnie. Bądź konkretny, jeśli nie masz nic przeciwko. " " Stare Prawo, które zapewnia dzierżenie władzy przez Ghroma. Wyjaśnia jego jednostronne panowanie nad całym stylem naszego życia i naszego społeczeństwa, dając mu wolną rękę do działania, tak jak on wybierze, z całkowitym brakiem odpowiedzialności. " I dlatego Xcor chciał tę robotę, dziękuję ci bardzo. " Kontynuuj ". " Nie ma żadnych ograniczeń na to, co może robić, jaki kurs podejmie – w rzeczywistości, może również zmienić Stare Prawo, jeśli tak zdecyduje, i zmienić całą strukturę naszych tradycji i fundamentów. " " Zdaję sobie z tego sprawę. " Spojrzał na zegarek. Zakładając, że nie utknie na tym cholernym telefonie przez następne dwie godziny, było jeszcze sporo czasu, by walczyć. " Może ty i ja razem powinniśmy się spotkać jutro wieczorem -‐ " " Jest tylko jedno zastrzeżenie. " Xcor zmarszczył brwi. " Zastrzeżenie? " " On musi być zdolny do spłodzenia, cytuję: ‘ pełnej krwi dziedzica’ ". "A to jest istotne w jakiś sposób? On jest już sparzony, i bez wątpienia w przyszłości -‐ " " Jego krwiczka jest półkrwi. " Teraz Xcor był tym, który zamilkł -‐ a adwokat Elana skorzystał z ciszy: " Niech wszystko będzie jasne. Ma krew człowieków. Od czasu do czasu pojawiały się już małżeństwa poza rasą. Można argumentować, że nikt nie jest naprawdę ‘ pełnej krwi ‘. Istnieje jednak istotna różnica między przypadkowym cywilem wiążącym się z człowiekami, a królem płodzącym

561

potomka, którego matka jest półkrwi – jest powiedziane potomek odziedziczy tron po jego śmierci. " Dholor pochylił się za rogiem dmuchawy HVAC. " Wszystko w porządku? " Powiedział bezgłośnie. Xcor odłożył słuchawkę. " Weź innych na dół, na ulice. Ja się niedługo przyłączę. " " Jak sobie życzysz, " powiedział Dholor z krótkim ukłonem. Gdy jego wojownik oddalił się, arystokrata na drugim końcu kontynuował. "Jest niepokój wśród wielu członków klasy rządzącej, jak dobrze wiesz. I wierzę, że jeśli ktoś wyjdzie z tym, będzie to znacznie bardziej skuteczne, by zastąpić Ghroma, syna Ghroma, niż jakikolwiek zamach na jego życie. Zwłaszcza po zrobieniu takiego pokazu siły na posiedzeniu Rady, tego wieczora. Tak naprawdę, wielu z nich obawia się tego rodzaju podporządkowania później, ich woli wcielonej do jego fizycznej postawy, co było raczej gwałtowne. " Umysł Xcora zaczął przeglądać możliwości. " Więc powiedz mi, dżentelmenie, w swojej ocenie, mógłbyś zastąpić go, nie? " " Nie, " przyszła ostra odpowiedź. " Jestem prawnikiem, i jako takie, cenię logikę ponad wszystko. W tym klimacie niepokoju i wojny, tylko żołnierz może prowadzić rasę -‐ i powinien. Elan był głupcem z powodu jego ambicji, a ty korzystałeś z tego. Wiem, bo widziałem cię w domu, tej nocy jesienią -‐ ustawiałeś go gdzie chciałeś, nawet jeśli myślał, że było inaczej. Chcę zmian, tak. I jestem gotowy aby to się stało. Ale nie mam złudzeń co do mojej przydatności, i nie jestem zainteresowany, by odejście Elana stało się moim. " Xcor zorientował się, że obrócił się w kierunku szczytu tej góry. " Żaden król nie został zdetronizowany w ten sposób. " " Nigdy nie było zdetronizowanego króla. " Dobra uwaga. Gdy patrzył na północny wschód, gdzie widział dziwne zakłócenia w krajobrazie, pomyślał o królu i jego królowej... i ciężarnej Wybrance Xcora. Był czas, kiedy znacznie bardziej preferował krwawe ścieżki, takie które zostałyby naznaczone zadowoleniem z wyrwania z umierających dłoni tronu Ghromowi. Ale ta wojna prawna była... bezpieczniejsza. Dla jego kobiety. 562

Ostatnią rzeczą, jaką chciał zrobić, to najechać miejsce, gdzie jadła, gdzie spała... gdzie była leczona. Zamykając oczy, potrząsnął głową. Och, jak bardzo upadł... i teraz oni zbuntują się jednak. " Jakie postępowanie proponujesz? " Powiedział szorstko. " Po pierwsze spokojnie. Potrzebuję zebrać precedensy, w jaki sposób jest rozumiany ‘ pełnej krwi ‘, w sprawach dalszych decyzji. Zaletą jest to, że od dawna ludzie byli dyskryminowani, i jest to jeszcze bardziej widoczne w przeszłości -‐ kiedy ojciec Ghroma faktycznie wydawał odezwy i interpretacje prawa. To będzie nasz klucz. Im silniejszy precedens, tym będzie bardziej skuteczny. " Co za ironia. Interpretacje prawa, własnego ojca Ghroma, będą tym, co przyniesie upadek syna. "Problemem dla nas będzie sam król. Musi pozostać żywy -‐ i nie może wiedzieć o tej słabości wewnętrznej w jego panowaniu czy jej naprawić, zanim uda nam się tym zająć. " " Napiszesz e-‐mail do mojego wojownika z odpowiednimi fragmentami, a następnie spotkasz się ze mną. " " To potrwa kilka dni. " " Zrozumiałem. Ale spodziewam się twojego telefonu bezzwłocznie. " Gdy e-‐maile zostały wymieniane, a Xcor podał adres Dholora, zaczął odczuwać pewne zadowolenie. Jeśli ten mężczyzna miał rację? Królestwo Ghroma upadnie bez większego rozlewu krwi. A następnie Xcor będzie swobodnie decydować o przyszłości rasy: O ile wiedział, Ghrom nie miał rodziny, więc gdy zostanie usunięty, nie będzie nikogo z silnym roszczeniem do tronu. Mimo to, nie znaczy to, że nie będzie powiązań pochodzących z innych gałęzi drzewa genealogicznego. Z intruzami mógł się dogadać, jednak. I przy wsparciu Rady? Był gotów się założyć, że może stać się warunkiem populistycznego przywódcy – o ile, każdy wyrazi zgodę. Ghrom nie był jedynym, który mógł zmieniać prawa. " Nie trać czasu " powiedział Xcor. " Masz tydzień. Nie dłużej. " Odpowiedź, która przyszła do niego była satysfakcjonująca: "Będę kontynuować w najwyższym pośpiechu. " 563

Czyż nie był to piękny sposób, na zakończenie rozmowy. Tłumaczenie: Fiolka2708

564

SIEDZEMDZIESIĄTCZTERY Tunel, który łączył rezydencję z ośrodkiem szkoleniowym był chłodny, ciemny, i cichy. Kiedy Khill przez niego szedł, był sam i cieszył się z tego. Nie ma nic gorszego niż bycie otoczonym przez szczęśliwych ludzi, gdy czuło się bardzo źle. Gdy doszedł do drzwi, które prowadziły na tył schowka biura, wbił kod, poczekał na odblokowanie zamku i pchnąwszy wszedł do środka. Szybka wycieczka obok artykułów papierniczych i długopisów, i kolejne drzwi, a potem obszedł biurko. Następną rzeczą, którą wiedział, było to, że jest w korytarzu naprzeciwko siłowni, ale trening nie był tym, czego szukał. Po tym, co zrobiło z nim Bractwo, był sztywny i obolały — szczególnie w ramionach, dzięki którym utrzymywał się w pozycji pionowej na tamtych kołkach. Jeny, jego ręce były wciąż zdrętwiałe, i gdy rozprostował palce, wiedział, co się czuje, gdy ma się zapalenie stawów, po raz pierwszy w życiu. Szedł dalej, zatrzymał się jeszcze raz gdy doszedł w pobliże kliniki. Gdy poprawiał swoje ubranie, zdał sobie sprawę, że wciąż ma na sobie tylko szlafrok. Na pewno nie wróci się ubrać; to pewne. Pukając do drzwi sali pooperacyjnej, powiedział, -‐ Luchas? Wstałeś? -‐ Wejdź, -‐ rozległa się zachrypnięta odpowiedź. Musiał przygotować się zanim wszedł. I był zadowolony, że tak zrobił. Leżąc na łóżku z podpartą głową, Luchas wciąż wyglądał jakby był bliski zejścia z tego świata. Twarz, którą Khill pamiętał jako inteligentną i młodą była pomarszczona i ponura. Ciało było do bólu chude. A te ręce… Jezu Chryste, ręce. 565

I on myślał, że to jego trochę boli? Odchrząknął. -‐ Hej. -‐ Cześć. -‐ No.. i ten... Jak się masz? No kurwa, Sherlocku. Faceta czekają tygodnie leżenia w łóżku, a następnie miesiące terapii psychologicznej— i będzie szczęściarzem jeśli kiedykolwiek będzie mógł znowu trzymać długopis. Luchas skrzywił się, gdy próbował unieść ręce we wzruszeniu ramion. -‐ Jestem zaskoczony, że przyszedłeś. -‐ No wiesz, jesteś moim— Khill zatrzymał się. Tak naprawdę, facet nie był w żaden sposób z nim związany. -‐ To znaczy... taaa. Luchas zamknął oczy. -‐ Zawsze byłem, i zawsze będę z twojej krwi. Żaden kawałek papieru nie może tego zmienić. Oczy Khilla powróciły do tej zniekształconej prawej ręki, i tego sygnetu. -‐ Myślę, że Ojciec nie zgodziłby się z tobą. -‐ On nie żyje. Więc jego opinia, nie jest już istotna. Khill zamrugał. Kiedy nic nie mówił, Luchas podniósł powieki. -‐ Wyglądasz na zaskoczonego. -‐ Bez obrazy, ale nigdy nie spodziewałem się, że usłyszę to z twoich ust. Mężczyzna wskazał na swoje połamane ciało. -‐ Zmieniłem się. Khill wyciągnął rękę i podsunął krzesło dla siebie; usiadł na nim i potarł twarz. Przyszedł tu, ponieważ ujrzenie swojego wcześniej nieżyjącego odseparowanego brata, było w pewnym stopniu jedynym akceptowalnym powodem do opuszczenia imprezy wydanej na jego cześć. Spędzić noc oglądając Blaya i Saxtona razem? Nie ma mowy. Tylko, że teraz, kiedy tu był, nie sądził, że będzie skory do jakiejkolwiek rozmowy. -‐ Co się stało z domem? -‐ zapytał Luchas. 566

-‐ Ach… nic. To znaczy, po tym... co się stało, nikt się nie zgłosił, a ja nie miałem żadnych praw do niego. Kiedy zwrócono go Ghromowi, dał go mi— ale słuchaj, jest twój. Nie byłem w środku odkąd mnie wyrzucono. -‐ Nie chcę go. Okeeeeeeeeeeej, kolejna wielka niespodzianka. Dorastając, jego brat mówił bez przerwy o wszystkim co chciał osiągnąć, kiedy dorośnie: nauka, wysoka pozycja społeczna, przejęcie obowiązków po ojcu. On mówiący nie, to było jak odrzucanie tronu -‐ niewyobrażalne. -‐ Byłeś kiedyś torturowany? – wymamrotał Luchas. Przyszło mu do głowy jego dzieciństwo. Potem Gwardia Honorowa. Ale był pewny jak cholera, że nie będzie faceta tym teraz gnębił. -‐ Byłem poszturchiwany parę razy. -‐ Założę się. Co było potem? -‐ Co masz na myśli? -‐ Jak przywyknąłeś znowu do normalności? Khill poruszył swoimi obolałymi rękami, patrząc na swoje własne palce, które były wszystkie doskonale funkcjonujące i nietknięte pomimo bólu. Jego brat nie będzie mógł już liczyć do dziesięciu58: Wyzdrowienie to jedna rzecz, regeneracja to inna sprawa. -‐ Nie ma już normalności, -‐ usłyszał własny głos. – To jakby… po prostu idziesz do przodu, bo to wszystko co masz. Najtrudniejszą rzeczą jest bycie z innymi ludźmi — to jest tak jakby oni byli na innej częstotliwości, ale tylko ty o tym wiesz. Mówią o swoim życiu i to co jest z nimi nie tak, i po prostu musisz pozwolić im odejść. To zupełnie inny język, i musisz pamiętać, że możesz odpowiadać tylko w swoim ojczystym języku. Naprawdę trudno to powiązać. -‐ Tak, dokładnie tak, -‐ powiedział powoli Luchas. – Zgadza się. Khill znów potarł twarz. -‐ Nigdy nie spodziewałem się mieć z tobą czegoś wspólnego. Ale tak było. Gdy Luchas spojrzał na niego, te idealnie dopasowane oczy spotkały te pojebane Khilla: Obaj przeszli przez piekło, i to było silniejsze niż DNA które dzielili. To było takie dziwne. 58

Khill rządzi:D 567

Zabawne, domyślał się, że dzisiejszej nocy miał znaleźć rodzinę wszędzie. Z wyjątkiem jednego miejsca, gdzie tego chciał. Gdy zapanowała cisza, wypełniona tylko stałym bipczeniem maszyny przy brzegu łóżka, Khill został jeszcze przez dłuższą chwilę. On i jego brat nie mówili zbyt wiele, i to było w porządku. To było to, czego chciał. Nie był gotowy, by otworzyć się przed facetem na temat Layli albo młodego i podejrzewał, że nikt nie powiedział Luchasowi, o tym, że nie był skojarzony. I pewne jak cholera, że nie wyciągnie tej sprawy z Blayem. Jednak dobrze było posiedzieć z bratem. Było coś związanego z ludźmi, z którymi się dorastało, z tymi, których widziało się poprzez całe dzieciństwo, bliskich i nie mogłeś przypomnieć sobie czasów kiedy ich nie znałeś. Nawet jeśli przeszłość była skomplikowana zabałaganiona, w tamtym wieku, mając tamte lata, jest się po prostu zadowolonym, że te sukinsyny są jeszcze na tej planecie. Daje to złudzenie, że życie nie jest tak kruche, jak faktycznie jest — i od czasu do czasu, to była jedyna rzecz, która pozwalała przetrwać noc. -‐ Lepiej pójdę, więc możesz odpocząć, -‐ powiedział, pocierając kolana, budząc nogi. Luchas obrócił głowę na szpitalnej poduszce. -‐ Dziwna sukienka jak dla ciebie, prawda? Khill rzucił okiem w dół na czarną szatę. -‐ Oh, ta stara rzecz? Właśnie ją narzuciłem. -‐ Wygląda uroczyście. -‐ Potrzebujesz czegoś? – Khill wstał. – Jedzenia? -‐ Wszystko w porządku. Ale dziękuję. -‐ Jakby co, daj mi znać, okej. -‐ Jesteś bardzo przyzwoitym facetem, Khill, wiesz o tym? Serce Khilla stanęło, a potem zabiło mocno. To był zwrot, którego ich ojciec zawsze używał by opisać gentelmana… to był najlepszy komplement, najlepszy z najlepszych, odpowiednik niedźwiedziego uścisku i przybicia piątki od normalnego faceta. -‐ Dzięki chłopie, -‐ powiedział szorstko. – Ty też. -‐ Jak możesz tak mówić? -‐ Luchas oczyścił gardło. – Jak na Panią Kronik możesz tak mówić? Khill westchnął ciężko. 568

-‐Chcesz podsumowanie? Więc ci je dam. Ty byłeś faworytem. Ja byłem przekleństwem— byliśmy po przeciwnych stronach skali w tej rodzinie. Ale żaden z nas, nie miał szans. Nie byłeś bardziej wolny ode mnie. Nie wybrałeś swojej przyszłości— została określona z góry po urodzeniu, i w pewnym sensie, moje oczy? Były moją przepustką z więzienia, ponieważ to znaczyło, że nie interesował się mną. Czy mnie wypieprzył? Taaa, ale przynajmniej mogłem decydować co chcę robić i gdzie iść. Ty... nigdy nie miałeś pieprzonej szansy. Byłeś niczym innym, jak równaniem matematycznym już rozwiązanym, gdy zostałeś stworzony, wszystkie odpowiedzi z góry ustalone... Luchas znowu zamknął swoje powieki i zadrżał. -‐ To ciągle dzieje się w mojej głowie. Przez te wszystkie lata dorastania, od mojego pierwszego wspomnienia... do ostatniej rzeczy, którą widziałem, tej nocy, kiedy... Kaszlał trochę, jakby czół ból w klatce piersiowej, albo rytm jego serca osłabł... -‐ Nienawidziłem go. Wiedziałeś? -‐ Nie. Ale nie mogę powiedzieć, że to mnie zaskoczyło. -‐ Nie chcę więcej wracać do domu. -‐ Nie musisz. Ale jeśli to zrobisz... pójdę z tobą... Luchas spojrzał ponownie. -‐ Naprawdę? Khill pokiwał głową. Mimo, że nie śpieszyło mu się, aby przejść przez te pokoje i tańczyć z duchami przeszłości, pójdzie tam, jeśli Luchas to zrobi. Dwóch ocalałych, z powrotem na miejscu zbrodni, które ich zdefiniowało. -‐ Ta. Naprawdę. Luchas uśmiechnął się lekko, nie był on nawet zbliżony do tego, którego używał dla sportu. I to było w porządku. Khill ten lubił bardziej. Był szczery. Kruchy, ale szczery. -‐ Zobaczymy się wkrótce. – powiedział Khill. -‐ Było by… bardzo miło. Odwracając się, Khill pchnął drzwi, i — Blay czekał na niego w korytarzu, paląc papierosa, siedząc na podłodze. 569

*** Gdy Khill wyszedł z pokoju brata, Blay wstał i wrzucił swojego Dunhilla do napoju którego trzymał. Nie był pewien jak oczekiwał, że wojownik będzie wyglądał, ale na pewno nie tak: Tak spięty i nieszczęśliwy, mimo niesamowitego honoru, który go spotkał. No i, spędzenie czasu przy łóżku brata, co było prawie radosną okazją. Blay nie był głupi. Saxton wrócił do domu. -‐ Nie myślałem, że cię tu znajdę, -‐ powiedział, gdy drugi mężczyzna nie zaoferował nawet cześć. W istocie, niebieskozielone spojrzenie Khilla krążyło po całym korytarzu, patrząc na prawie wszystko, prócz niego. -‐ Więc, ach, jak twój brat? – zachęcał. -‐ Żyje. Domyślał się, że było to najlepsze, na co mogli teraz liczyć. I przypuszczał, że to było wszystko co Khill miał zamiar powiedzieć. Może nie powinien schodzić tu na dół. -‐ Ja, ach, ja chciałbym ci pogratulować. -‐ Dzięki. Okej, Khill wciąż na niego nie patrzył. Zamiast tego, facet skupiał wzrok w kierunku biura, tak jakby w swoim umyśle szedł do tej cholernej rzeczy i robił dobry użytek z tej szafy wnękowej pełnej papierowego zaopatrzenia— Dźwięki Khilla wyłamującego swoje knykcie, były głośne jak wystrzały. Potem zgiął ręce, rozłożył palce, jakby bolały. -‐ Więc jest to historyczne. – Blay wyciągnął kolejnego papierosa z paczki i zatrzymał się. -‐ Prawdziwy pierwszy. -‐ Było tu dużo pierwszych ostatnio, -‐ Powiedział Khill ostro. -‐ Co to miało znaczyć? -‐ Nic. To nie ma znaczenia. Chryste, Blay pomyślał, że nie powinien tego robić. -‐ Możesz na mnie spojrzeć? To znaczy, czy spojrzenie na mnie cię kurwa zabije? Te niedopasowane oczy strzelały dookoła. 570

-‐ Oh, widziałem cię, w porządku. Zgaduje że twój mężczyzna jest w domu. Powiesz mu, że mnie pieprzyłeś gdy go nie było? Czy masz zamiar ukrywać ten brudny mały sekret. Ta, ciiiiiiiiii, nie mów swojemu kuzynowi. Blay zacisnął zęby. -‐ Ty świętoszkowaty sukinsynu. -‐ Przepraszam, to nie ja mam chłopaka— -‐ Naprawdę masz zamiar tu stać i udawać, że byłeś taki otwarty jeśli chodzi o nas? Tak jak wtedy, kiedy Vhredny wszedł do tamtego pokoju— wskazał palcem wskazującym drugą stronę korytarza — nie odskoczyłeś jakby ci się tyłek palił? Chcesz udawać, że byłeś pełen dumy z tego, że pieprzysz faceta? Khill wydawał się chwilę ogłuszony. -‐ Myślisz, że dlaczego? I nie choćby, och, daj mi pomyśleć, próbując respektować fakt, że oszukiwałeś miłość swojego życia! W tym momencie obaj byli pochyleni do przodu, ich głosy pędziły w górę i w dół korytarza. -‐ Oh, gówno prawda. -‐ Blay ciął ręką w powietrzu. – Co za totalna bzdura! Widzisz, to zawsze był twój problem. Nigdy nie chciałeś się ujawnić— -‐ Ujawnić? Jakbym był gejem?! -‐ Pieprzysz facetów! Co do cholerny myślisz, że to znaczy! -‐ To Ty —Ty pieprzysz facetów. Nie lubisz kobiet i samic— -‐ Nigdy nie będziesz w stanie zaakceptować, kim jesteś, -‐ ryknął Blay – bo boisz się co ludzie pomyślą! Wielki obrazoburczy, Pan Piercing, uszkodzony przez swoją własną pieprzoną rodzinę! Prawda jest taka, że jesteś mięczakiem i zawsze byłeś! Wyraz twarzy Khilla wypełniony był absolutną furią, do tego stopnia, że Blay był gotowy na uderzenie,— i do diabła, chciał być uderzony, aby mógł mieć z powrotem przyjemność wypełnienia faceta. -‐ Żebyśmy się dobrze zrozumieli, -‐ warknął Khill. – Trzymaj swoje gówno po swojej stronie stołu. Włączając w to mojego kuzyna i fakt, że pieprzyłeś się dookoła. Blay rozłożył ręce i musiał chodzić po korytarzu, zanim wyskoczy z własnej skóry. 571

-‐ Nie zniosę tego dłużej. Nie zniosę tego z tobą jeszcze raz. Czuję się, jakbym spędził całe życie radząc sobie z twoim gównem — -‐ Jeśli jestem gejem, dlaczego jesteś jedynym samcem z którym kiedykolwiek byłem! Blay zatrzymał się i po prostu patrzył na faceta, obrazy tych wszystkich ludzi w łazienkach przepływały przez jego mózg. Na miłość boską, zapamiętał każdego i każdą z nich, chociaż Khill bez wątpienia nie. Ich twarze. Ich ciała. Ich orgazmy. Wszyscy dostali to, czego on desperacko pragnął i czego mu odmówiono. -‐ Jak śmiesz, -‐ powiedział. – Jak kurwa śmiesz. Czy sądzisz, że nie znam, twojej historii seksualnej? Musiałem to oglądać o wiele dłużej, niż mi zależało. Szczerze, nie było to interesujące— Ty także. Gdy Khill zbladł, Blay zaczął kręcić głową. -‐ Mam dość. Kończę z tym, mam dość— Fakt, że nie możesz zaakceptować siebie będzie rozpieprzać to, co zostało z twojego życia, ale to twój problem, nie mój. Khill przeklął długo i nisko. -‐ Nigdy nie myślałem, że to powiem…. ale mnie nie znasz. -‐ Nie znam cię? Myślę, że patrzysz w złą stronę. Ty siebie nie znasz. Przy tym, oczekiwał jakiegoś rodzaju wybuchu, jakiegoś teatralnego, skrajnego, tak-‐masz-‐rację, uczucia, które rozwałkuje faceta. Nie stało się tak. Khill po prostu wyprostował ramiona, wyrównał brodę, i mówił w pełni opanowany. -‐ Spędziłem ubiegły rok próbując dowiedzieć się, kim jestem, próbując to wyklarować,— -‐ Więc, powiem ci, że były to zmarnowane trzysta sześćdziesiąt pięć noce. Ale jak wszystko inne, to twoja sprawa. Z gwałtownym przekleństwem, Blay odwrócił się i odszedł —nie oglądał się za siebie. Nie było powodu. Nie było nikogo w korytarzu, kogo chciał widzieć. Jeśli to szaleństwo działoby się wciąż i wciąż i za każdym razem oczekiwałby innego rezultatu, postradałby klepki lata temu. Dla jego zdrowia 572

psychicznego, dobrego samopoczucia psychicznego, i samego życia, musiał zostawić to wszystko — Khill pociągnął go za ramię, przystawiając wściekłą twarz faceta do swojej własnej. -‐ Nie waż się tak ode mnie odejść. Blay poczuł jak ogarnia go wyczerpanie. -‐ Dlaczego. Bo masz coś jeszcze do powiedzenia? Wgląd w siebie, który powinien umieścić kawałki układanki razem w sposób, który pasuje? Jakieś wielkie wyznanie, które skieruje statek do właściwego portu i zrobi wszystko cud miód perfekcyjnym? Nie masz tego rodzaju słownictwa, a ja nie jestem już tak naiwny. -‐ Chcę, żebyś o czymś pamiętał, -‐ Khill warknął. – Starałem się, żeby to między nami wyszło. Dałem nam szansę. Blayowi opadła szczęka. -‐ Dałeś nam szansę? Żartujesz sobie kurwa ze mnie? Myślisz, że uprawianie ze mną seksu, by odegrać się na twoim kuzynie to związek? Myślisz, że kilka sesji w tajemnicy to jakiś rodzaj romansu? -‐ To było wszystko z czym musiałem sobie radzić. – Te niedopasowane oczy przeczesywały twarz Blaya. -‐ Nie mówię, że to był wielki romans, ale pojawił się, bo chciałem być z tobą, w każdy sposób w jaki tylko mogłem. -‐ Więc, gratulacje. I ponieważ obaj mieliśmy tego próbkę, mogę definitywnie powiedzieć, że ty i ja nie jesteśmy sobie przeznaczeni. Gdy Khill zaczął przeklinać jak burza, Blay wsadził rękę w swoje włosy i chciał wytrząść to gówno ze swojej głowy. -‐ Słuchaj, jeśli to pomoże ci spać w ciągu dnia — i nie sądzę, że to naprawdę będzie martwić cię dłużej niż noc — mów sobie, że zrobiłeś co mogłeś, ale to nie wyszło. A ja? Ja preferuje rzeczywistość. To co się stało między tobą, a mną jest dokładnie tym, co robiłeś z innymi przypadkowymi osobami z którymi byłeś. Seksem— tylko seksem. A teraz między nami koniec. Oczy Khilla zapłonęły. -‐ Źle mnie zrozumiałeś. -‐ Tak samo dobry w zaprzeczaniu jak w urojeniach. -‐ Ludzie mogą się zmienić. Już taki nie jestem, a na pewno nie z tobą. 573

Boże… to była smutna ulga nie czuć nic gdy mówił te słowa do niego. -‐ Wiesz …był czas kiedy upadłbym do Twych stóp, gdybym usłyszał coś takiego, -‐ mruknął. – Ale teraz... wszystko co widzę to ty, odskakujący ode mnie w sekundzie, w której ktoś wchodzi przez drzwi i widzi nas razem. Mówisz, że reakcja jest z powodu Saxtona i mojego związku? Świetnie. Ale jestem naprawdę pewny… nie, jestem totalnie pewny… że jeśli spojrzysz pod powierzchnię, odkryjesz, że miało to dużo więcej wspólnego z tobą, a nie twoim kuzynem. Nienawidziłeś siebie przez tyle lat, że nie sądzę, że to możliwe, abyś naprawdę kochał kogoś lub miał poczucie, kim jesteś. Mam nadzieję, że rozwiążesz to kiedyś, ale ja nie zamierzam być częścią tego— Obiecuję. Khill potrząsnął głową, marszcząc brwi tak mocno, że wyglądało jakby miał wąwóz między oczami. -‐ Zgaduję, że przejrzałeś mnie na wskroś. -‐ To naprawdę nie takie trudne. -‐ Więc wiesz, że byłem w tobie zakochany. -‐ Przez Trzy dni, Khill. Trzy dni. Podczas których było dość dramatu, że Wojna i Pokój59 wyglądałaby jak komiks. To nie miłość. To dobry seks na odwrócenie uwagi, od życia na zadupiu. -‐ Nie jestem gejem. -‐ Świetnie. Jesteś bi. Jesteś bi-‐ciekawy. Eksperymentujesz. Obojętnie. Nie obchodzi mnie to. Naprawdę nie obchodzi. Wiem, kim jestem i tak przejdę przez moje życie. Ty masz inny pomysł — i powodzenia. To wyraźnie działa ci tak cholernie dobrze. Po czym, odszedł kolejny raz. I tym razem… Khill pozwolił mu odejść. Tłumaczyła: nuffanillia

59

film http://www.imdb.com/title/tt0049934/ 574

SIEDZEMDZIESIĄT-PIĘĆ TYDZIEŃ PÓŹNIEJ... Dokąd prowadził na nowo podjęty normalny bieg życia, pomyślał Khill kiedy wciągnął swoje skóry na uda, szarpnął obcisłą koszulkę przez głowę, zgarnął broń i skórzaną kurtkę. Boże, nie mógł uwierzyć, że zaledwie siedem nocy temu został wprowadzony do Bractwa. Wydawało się, że tak było od zawsze. Wychodząc z pokoju, przemaszerował obok marmurowych posągów, minął gabinet Ghroma i zapukał do pokoju Layli. „Mogę wejść?” „Hej” powiedział, gdy wszedł do środka. „Jak leci?” „Wszystko w porządku.” Layla przesunęła się wyżej na stosie poduszek, a potem pomasowała swój brzuch. „Co oznacza, że u nas wszystko ok. Dr Jane właśnie tu była. Poziom hormonów jest doskonały, słone krakersy popijam piwem imbirowym, więc czuję się dobrze.” „Powinnaś jeść białko, nie?” Cholera, nie chciał żeby to zabrzmiało jak żądanie. „Nie żebym mówił ci co masz jeść.” „Och, to jest w porządku. W rzeczywistości, Fritz ugotował dla mnie jakieś piersi z kurczaka i zostawił na dole, więc będę próbowała codziennie trochę zjeść. Tak długo jak jedzenie nie ma zbyt wiele smaków, mój żołądek je znosi.” „Potrzebujesz czegoś?” Layla zmrużyła oczy. „Szczerze mówiąc, tak.” „Nazwij to i jest twoje.” „Mów do mnie.” Khill uniósł brwi. „O czym?” „O tobie.” Przeklęła zdesperowana, odrzucając na bok magazyn, który czytała. „Co się dzieje? Snujesz się w kółko, z nikim nie rozmawiasz i wszyscy się martwią.”

575

Wszyscy. Fantastycznie. Dlaczego, do diabła, nie żył samotnie? „Wszystko u mnie ok.” „Jest ok. Jasne. Acha.” Khill wyciągnął ręce w pozorowanym geście uległości. „Hej, proszę cię, co chcesz żebym powiedział? Wstaję, idę do pracy, wracam do domu – ty i młode czujecie się dobrze. Luchas powoli odzyskuje siły. Jestem w Bractwie. Życie jest cudowne.” „To dlaczego wyglądasz jakbyś był w żałobie, Khill?” Uciekł spojrzeniem w bok. „Nie jestem. Posłuchaj, muszę chwycić coś do jedzenia zanim …” „Nadal pragniesz młodego?” Layla wyrzuciła te słowa z siebie tak szybko, że jego mózg musiał się napracować żeby zrozumieć co powiedziała. A potem zapytał – „Co?” Gdy zaczęła splatać i rozplatać dłonie, jak zawsze kiedy była zdenerwowana, podszedł i usiadł obok niej. Odłożył na dół swoją kurtkę i kabury pełne broni, a potem objął jej palce uspokajając je. „Jestem zachwycony z powodu młodego.” Tak prawdę mówiąc, dziecko w jej łonie było jedyną rzeczą, dzięki której jakoś się teraz trzymał. „Już go kocham, albo ją.” Tak, młode było jedynym bezpiecznym miejscem, gdzie mógł złożyć swoje serce, tak długo jak był zmartwiony. „Musisz w to uwierzyć” powiedział zdecydowanym głosem. „Naprawdę musisz.” „W porządku. Ok. Wierzę.” Layla uniosła dłoń i pogłaskała go po policzku, sprawiając, że zadrżał. „W takim razie, co cię załamało mój drogi przyjacielu? Co się stało?” „Po prostu życie.” Uśmiechnął się. „Nic wielkiego. Ale bez względu na to w jakim jestem nastroju, musisz widzieć, że jestem zawsze z tobą w tym wszystkim.” Z ulgą zamknęła oczy. „Jestem za to wdzięczna. I za to, co zrobiła Panikha.” „Tak samo jak Blay.” Wymamrotał. „Nie zapominaj o nim.” Ironia losu, do kurwy nędzy. Facet pchnął go nożem w pierś, dając mu jednocześnie nowe serce. 576

„Co, proszę?” powiedziała. „Blay poszedł do Panikhi. To był jego pomysł.” „Naprawdę?” wyszeptała Layla. „On to zrobił?” „Tak. Solidny gość. Blay jest prawdziwym dżentelmenem.” „Dlaczego tak go nazywasz?” „To jego imię, czyż nie?” Pogłaskał ją po ramieniu i wstał, jednocześnie podnosząc swoje uzbrojenie. „Wychodzę dziś w nocy. Jak zawsze. Ale mam telefon ze sobą i możesz zadzwonić, gdybyś czegokolwiek potrzebowała.” Wybranka zmarszczyła brwi. „Ale Beth powiedziała, że jesteś poza grafikiem.” Super. Więc był tematem ich rozmów. „Wychodzę.” Gdy spojrzała na niego jakby miała zamiar się spierać, pochylił się i pocałował ją po bratersku w czoło w nadziei, że to ją uspokoi. „Nie martw się o mnie, ok?” Wyszedł zanim zdążyła przypuścić kolejny atak na jego granice. Będąc w holu zamknął drzwi i – zamarł. „Thor. Co słychać?” Brat stał oparty naprzeciwko drzwi Ghroma jakby czekał. „Myślałem, że ty i ja rozmawialiśmy o harmonogramie ostatniej nocy.” „Tak, zrobiliśmy to.” „Więc co oznacza całe to uzbrojenie?” Khill przewrócił oczami. „Słuchaj, nie zostanę w domu, aż świt złapie mnie w pułapkę na całe dwadzieścia cztery godziny. To się nie stanie.” „Nikt nie każe ci się tutaj wieszać. A ja ci mówię, jak Brat do Brata, że nie będzie cię z nami w terenie dziś wieczorem.” „Och, daj spokój.” „Idź obejrzyj jakiś pierdolony film, jeśli chcesz. Uderz do centrum handlowego, ale pamiętaj żeby zabrać ze sobą kluczyki z samochodu. Później możesz dać Świętemu Mikołajowi swój list, nie obchodzi mnie to. Ale nie walczysz – i zanim zaczniesz się wykłócać, to jest zasada dotycząca nas wszystkich. Nie jesteś wyjątkowy. Nie jesteś jedynym, który nie wychodzi w teren. Czy to jasne?” Khill mruknął coś pod nosem, ale kiedy Brat wyciągnął dłoń, uderzył w nią swoją własną i skinął głową. Gdy Thor znikł zbiegając głównymi schodami, Khill chciał wpaść w szał przeklinania: cały wieczór dla siebie. Bosko. 577

Nie ma jak nocna randka z depresją. Do diabła, może powinien pójść na górę do sali kinowej, nakleić sobie regulującą hormony łatkę i wiwatując oglądać Dźwięki Muzyki przy okazji malując sobie paznokcie. Może Stalowe magnolie, albo Woda dla kokosów. Czy to była Czekolada, zastanawiał się. I znowu, może po prostu strzelić sobie w głowę. Albo mógł pracować. *** Bezpieczny dom rodziny Blaya był na wsi, otoczony pokrytymi śniegiem polami, które łagodnymi falami schodziły do granicy lasu. Wykonana z kremowego rzecznego kamienia rezydencja nie była duża, raczej kameralna i przytulna, z nisko zawieszonymi belkami stropowymi, mnóstwem kominków, które były zawsze rozpalone gdy było zimno i nowoczesną kuchnią, która była jedyną współczesną rzeczą w posiadłości. W której jego mama gotowała prawdziwą ambrozję. Gdy on i jego ojciec wyszli z gabinetu, matka spojrzała na nich znad ośmiopalnikowej kuchenki. Jej oczy były szeroko otwarte i zmartwione, gdy roztapiała, mieszając, ser w dużym miedzianym garnku. Nie chcąc robić z już i tak ogromnej sprawy, jeszcze większej, która właśnie miała miejsce w tym pokoju pełnym książek, Blay machnął do niej dyskretnie kciukami w górę i usiadł przy surowym, ciężkim dębowym stole w wykuszu. Jego matka położyła dłoń na ustach i zamknęła powieki, wciąż mieszając, nawet gdy emocje wciąż narastały. „Hej, hej” powiedział jego ojciec, gdy podszedł do swojej lillan. „Ciiiicho…” Odwracając ją do siebie, owinął ramiona wokół swojej partnerki i trzymał ją blisko. Mieszała nawet wtedy gdy ją przytulał. „Jest ok.” Pocałował ją w głowę. „Hej, wszystko jest w porządku.”

578

Spojrzenie ojca powędrowało ponad nią i Blay musiał wielokrotnie mrugnąć, gdy ich oczy się spotkały. A potem musiał zasłonić swoje załzawione oczy. „Ludzie! Na najdroższą Panią Kronik!” Starszy samiec pociągnął nosem. „Mój piękny, zdrowy, inteligentny, bezcenny syn jest gejem, to nie powód do opłakiwania.” Ktoś zaczął się śmiać, Blay dołączył do niego. „Przecież nikt nie umarł.” Ojciec uniósł podbródek matki i uśmiechnął się w jej twarz. „Prawda?” „Tak się cieszę, że już po wszystkim i jesteśmy wszyscy razem” powiedziała matka. Samiec odsunął się jakby inna sytuacja była dla niego nie do przyjęcia. „Nasza rodzina jest silna – czyżbyś o tym nie wiedziała, moja miłości? Ale wracając do rzeczy, to nie jest wyzwanie. To nie jest tragedia.” Boże, jego rodzice byli najlepsi. „Chodź tutaj.” ojciec skinął. „Chodź tu Blay.” Blay wstał i podszedł. Gdy ramiona jego rodziców objęły go, wziął głęboki oddech i znowu stał się dzieckiem, którym był całe wieki temu: woda po goleniu ojca pachniała tak samo i zapach szamponu matki, wciąż przypominał mu pewną letnią noc oraz zapach lasagne pieczonej w piekarniku. Zgłodniał. Tak jak to było zawsze. Czas naprawdę był względny, pomyślał. Nawet jeśli był wyższy i szerszy, i tak wiele rzeczy się wydarzyło, ta para – tych dwoje ludzi – była jego fundamentem, litą skałą, nie zawsze idealną, ale nie obniżającą poziomu. I kiedy tak stał, otoczony znajomymi kochającymi ramionami, mógł odetchnąć głęboko, odpychając każde, nawet najmniejsze napięcie jakie poczuł. Trudno było powiedzieć ojcu, znaleźć odpowiednie słowa, złamać całkowicie poczucie bezpieczeństwa, które brało się z nie podejmowania ryzyka, aby zmienić opinię samca, który go stworzył i kochał jak nikt inny. A gdyby facet nie zechciał go wesprzeć lub wolał wybrać system wartości rodem z glymerii zamiast niego? Blay zostałby zmuszony spojrzeć na kogoś kogo kochał w zupełnie innym świetle. 579

Ale tak się nie stało. A teraz? Czuł się jakby skoczył z budynku… i wylądował w cudowny sposób, cały i zdrowy: największy test jaki jego rodzina przeszła w całej swojej historii, zakończył się pełnym triumfem. Gdy się rozdzielili, ojciec Blaya położył dłoń na jego twarzy. „Zawsze mój syn. I zawsze jestem dumny, że mogę nazywać cię swoim synem.” Gdy gość puścił jego ramię, sygnet na jego dłoni złapał blask oświetlenia, złoto zamigotało na żółto. Wzór wytłoczony na szlachetnym metalu, był dokładnie taki sam jak na pierścieniu Blaya – kiedy śledził znajome linie, zdał sobie sprawę jak fałszywa była glymeria. Wszystkie te herby przypuszczalnie były symbolami tego miejsca, wzmacniania więzi i poprawiania ich jakości, zobowiązań pomiędzy matką, a ojcem, ojcem, a synem czy matką, a młodym. Ale jak to często bywa z arystokracją, prawdziwe wartości zostały zagubione, teraz opierały jedynie się na złocie i akwafortach60, a nie na ludziach. Glymeria bardziej dbała o to jak się wygląda, a nie kim się jest. Tak długo jak gówno wygląda pięknie na zewnątrz, mógłbyś być na wpół martwy, zdeprawowany do szpiku kości, a dla nich będzie ok. Jak bardzo Blay był zmartwiony? Wspólnota stała się rzeczą. „Myślę, że lasagne już gotowe” powiedziała matka całując ich obu. „Dlaczego wy dwaj nie usiądziecie przy stole?” Miło i normalnie. Tak błogo. Kiedy Blay i jego ojciec zaczęli krzątać się po kuchni, wyciągając srebrne naczynia i sztućce, układając zielono-‐czerwone serwetki, Blay poczuł się trochę dziwnie. W rzeczywistości to było niesamowite skojarzenie – położyć wszystko na jednej linii i dowiedzieć się, że po drugiej stronie, wszystko to, na co miałeś nadzieję, jest wszystkim co masz. A jednak, kiedy usiadł trochę później, poczuł pustkę, że tylko na chwilę wrócił do ciepłego domu, ale będzie musiał zostawić to i wyjść na zimno. „Blay?” Otrząsnął się i wychylił do przodu aby przyjąć talerz pełen cudownego, domowego jedzenia, który podawała mu matka. „Och, to wygląda niesamowicie.” 60

Akwaforta (kwasoryt) to technika, w której rysunek przenosi się na płytkę metalową zabezpieczoną kwasoodpornym werniksem, czyli przezroczystą warstwą ochronną. 580

„Najlepsze lasagne na planecie” powiedział ojciec rozkładając serwetkę i przesuwając wyżej okulary na nosie. „Zewnętrzny kawałek dla mnie.” „Jakbym nie wiedziała jak bardzo lubisz chrupiące części.” Blay uśmiechnął się do swoich rodziców, patrząc jak mama posługuje się łopatką żeby wydostać narożny kawałek. „Dwa?” „Tak, proszę.” Oczy ojca były przykute do naczynia na stole. „Och, ten będzie doskonały.” Przez jakiś czas nie było słychać innych dźwięków, z wyjątkiem kulturalnego jedzenia. „Więc, opowiesz nam jak tam sprawy w rezydencji?” zapytała matka po tym jak napiła się wody. „Dzieje się coś ekscytującego?” Blay wypuścił powietrze. „Khill został wprowadzony do Bractwa.” Dźwięk opadania szczęki. „Jaki to zaszczyt” odetchnął jego ojciec. „Zasłużył na to, prawda?” Matka Blaya potrząsnęła głową, jej rude włosy złapały światło. „Zawsze mówiłeś, że jest wielkim wojownikiem. I wiem, że było mu ciężko – tak jak powiedziałam ci innej nocy, ten chłopiec złamał moje serce od pierwszej chwili gdy go ujrzałam.” To jest nas dwoje, pomyślał Blay. „Będzie też miał młode.” Ok, teraz jego ojciec upuścił widelec i zaczął kaszleć. Jego matka sięgnęła i poklepała ojca po plecach. „Z kim?” „Z Wybranką.” Całkowita cisza. Dopóki jego matka nie wyszeptała. „Cóż, dużo tego.” I pomyśleć, że prawdziwy dramat zostawił dla siebie. Boże, ta kłótnia, którą mieli w centrum szkoleniowym. Odtwarzał ją w kółko, myśląc o każdym słowie, jakie zostało rzucone, każdym oskarżeniu, każdej odmowie. Nienawidził niektórych rzeczy, które powiedział, ale trwał przy punkcie, w którym próbował coś zrobić. Człowieku, to co przekazał mogło jednak zadziałać. Naprawdę żałował tej części. Jednak bez szans na powiedzenie, przepraszam. Khill miał wszystko, ale zniknął. Wojownik już nie schodził na dół na wspólne posiłki, i jeśli

581

pracował, nie było go w ciągu dnia w centrum szkoleniowym. Może był pocieszany na górze w pokoju Layli. Któż to wie. Blayowi zabrało kilka chwil nim pomyślał, ile tym razem znaczy dla niego akceptacja jego rodziny – i znowu poczuł się jak totalny dupek. Boże, na dobre stracił panowanie nad sobą, pękł po wszystkich tych latach przechodzenia w kółko tego dramatu. I nie było powrotu, pomyślał. Chociaż prawda była taka, że nigdy nie było. Tłumaczenie: Sarah Rockwell

582

SIEDZEMDZIESIĄTSZEŚĆ " Cześć? " Gdy Sola czekała na odpowiedź jej babci z piętra, postawiła jedną nogę na najniższym stopniu i pochyliła się do poręczy. " Czy wstałaś? Jestem w końcu w domu. " Spojrzała na zegarek. Dziesiąta wieczorem. Co za tydzień. Przyjęła pracę prywatnego detektywa dla jednego z większych Manhattańskich rozwodowych adwokatów – który podejrzewał, że jego własna żona go zdradza. Okazało się, że faktycznie kobieta była, z dwoma różnymi facetami. Zajęło jej to wiele nocy pracy, a kiedy wreszcie zdobyła wszystkie szczegóły -‐ naturalnie – zniknęła na sześć dni. Czas na wyjeździe był dobry. A jej babcia, z którą codziennie rozmawiała, nie wspominała o innych gościach. " Śpisz? " Zawołała, mimo, że to było głupie. Kobieta odpowiedziałaby, jeśli by nie spała. Kiedy wycofała się i poszła do kuchni, od razu strzeliła oczami do okna nad stołem. Assail był w jej głowie bez przerwy -‐ i wiedziała, na pewnym poziomie, że jej mały projekt w Big Apple, był wprowadzeniem pewnego dystansu między nimi, bardziej, niż naglącą potrzebą zarobienia pieniędzy lub późniejszej kariery detektywa. Po tylu latach jej dbania o siebie i o babcię, brak kontroli jaki czuła, gdy była w jego pobliżu, nie był jej przyjazny: Nie miała nic oprócz siebie, aby iść dalej w tym świecie. Nie poszła na studia, nie miała rodziców, jeśli nie pracowała, nie miała pieniędzy. I była odpowiedzialna za osiemdziesięciolatkę z rachunkami medycznymi i spadkiem mobilności. Kiedy byłeś młody i pochodziłeś z normalnej rodziny, mogłeś sobie pozwolić na utratę głowy w niektórych popieprzonych romansach, bo miałeś siatkę bezpieczeństwa. 583

W tym przypadku, Sola była zabezpieczeniem. A ona po prostu się modliła, by po tygodniu nieobecności – Cios przyszedł z tyłu, szybki w tył głowy, uderzenie poszło prosto do kolan uginając je. Gdy trafiła na lineoleum, mogła przyjrzeć się butom faceta, który ją uderzył: mokasyny, ale nie spodobały się jej. " Podnieś ją, " powiedział mężczyzna ściszonym głosem. "Najpierw muszę ją obszukać. " Sola zamknęła oczy i pozostała nieruchoma, gdy szorstkie dłonie obróciły ją i słyszała cichy szelest jej parki i szarpanie paska jej spodni na biodrach. Jej broń została zabrana, razem z iPhonem i jej nożem – " Sola? " Ludzie obrabiający ją zamarli, a ona walczyła z instynktem, aby skorzystać z roztargnienia i spróbować przejąć kontrolę nad sytuacją. Kwestią była jej babcia. Najlepszym rozwiązaniem było zabranie tych ludzi z domu zanim skrzywdzą starszą kobietę. Sola mogła załatwić ich, gdziekolwiek by ją wywlekli. Gdyby wmieszali jej babcię? Ktoś, o kogo dbała mógłby umrzeć. " Zabierzmy ją stąd ", szepnął jeden po lewej. Gdy podniósł ją, ona została bezwładna, ale stuknęli w jakąś pokrywę. Obaj byli w maskach narciarskich, które miały dziury na oczy i na usta. " Sola! Co ty robisz? " Dalej, dupki, pomyślała, gdy zmagali się z jej ramionami i nogami. Ruszać się... Uderzyli nią o ścianę. Prawie przewrócili lampę. Przeklinali głośno jakby nieśli jakieś gabaryty przez salon. Prawie wróciła do życia, by im cholera pomóc, zanim dotarli do drzwi. " Sola? Schodzę -‐ " Modlitwy powstałe w jej głowie kłębiły się, stare, znajome słowa, które znała całe życie. Różnica tych recytacji, była taka, że w tym przypadku nie były one wyuczone na pamięć -‐ rozpaczliwie chciała, by babcia schodziła wolno po schodach, choć raz. Aby nie zeszła z nich, zanim nie wyjdą z domu. Proszę, Boże... Zimne powietrze, które ją uderzyło było dobrą wiadomością. Nagle mężczyźni przyśpieszyli, gdy nieśli ją do samochodu. Więc faktycznie, gdy 584

umieścili ją w bagażniku, nie udało im się związać jej rąk ani nóg. Po prostu rzucili ją i ruszyli, opony kręciły się po lodzie, zanim złapały przyczepność i osiągnęły prędkość. Nic nie widziała, ale czuła zakręty, które zostały wykonane. W lewo. W prawo. Gdy okręciła się, używała rąk w poszukiwaniu czegoś, czego mogłaby użyć jako broni. Nie miała szczęścia. I było zimno. Które ograniczy jej siły i fizyczne reakcje, jeśli to miała być długa podróż. Dzięki Dobry Boże, że nie zabrali jeszcze jej kurtki. Zaciskając zęby, przypomniała sobie, że była w gorszych sytuacjach. Naprawdę. Cholera. *** " Obiecuję, że nie zamierzam go uszkodzić. " Gdy Layla stała w kuchni rezydencji i czekała że Fritz będzie się kłócił, przestała ciągnąć wełniany płaszcz, który Khill dał jej wcześniej. " I nie zniknę na długo. " " Zawiozę cię zatem, pani. " Stary Psaniec poderwał się, jego krzaczaste białe brwi się uniosły w nadziei. "Będę jeździć wszędzie tam, gdzie chcesz-‐ " " Dziękuję, Fritz, ale mam zamiar pozwiedzać. Nie mam konkretnego celu." W rzeczywistości prawie wariowała przez to ciągłe siedzenie w domu, a po dalszych dobrych wieściach od dr Jane, zwłaszcza najnowszym badaniu krwi, zdecydowała, że musi wyjść. Dematerializacja nie była możliwa, ale Khill nauczył ją prowadzić -‐ i pomysł, że pojeździ w wygodnym samochodzie, do nikąd... będzie wolna i sama... brzmiał absolutnie jak niebo. " Może ja po prostu zadzwonię -‐ " Przerwała mu. " Kluczyki. Dziękuję. " Gdy wyciągnęła rękę, spojrzała na lokaja i utkwiła w miejscu swoje spojrzenie, czyniąc żądanie łaskawym, ale tak mocnym, jak tylko mogła. Zabawne, że był czas, przed ciążą, kiedy by się poddała i nie czyniła dyskomfortu Psańcowi. Już nie. Była coraz bardziej przyzwyczajona do 585

wytrzymywania dla siebie, jej młodego i ojca jej młodego, dziękuję bardzo. Przechodząc przez to piekło, prawie tracąc to, czego tak bardzo pragnęła, przedefiniowała swój sposób kontaktu. " Kluczyki ", powtórzyła. " Tak, oczywiście. Natychmiast. " Fritz poruszał się za wbudowanym biurkiem z tyłu kuchni. " Proszę. " Gdy wrócił, i podawał je z napiętym uśmiechem, położyła rękę na jego ramieniu, chociaż bez wątpienia, to wzburzyło go bardziej -‐ w rzeczywistości. " Nie martw się. I nie pojadę daleko. " " Czy masz telefon, pani? " " Tak, oczywiście. " Wyjęła go z głównej kieszeni jej polarowej bluzy. " Widzisz? " Machając na pożegnanie, wyszła do jadalni i skinęła do pracowników, którzy już ustawiali wszystko na Ostatni Posiłek. Szybko przeprawiła się pieszo przez foyer i doszła do przedsionka. A potem była wolna, całkowicie. Na zewnątrz, stojąc na schodach, jej głęboki oddech w mroźnym powietrzu był błogosławieństwem, i gdy spojrzała w rozgwieżdżone niebo, poczuła przypływ energii. Tak chciała zeskakiwać po schodach, jednak była ostrożna schodząc, a także uważała idąc przez dziedziniec. Gdy wyminęła fontannę, uderzyła przycisk na pilocie, a światła tego gigantycznego czarnego samochodu mrugnęły do niej. Najdroższa Pani Kronik, pozwól jej nie zniszczyć tego pojazdu. Sadowiąc się za kierownicą, musiała przesunąć fotel do tyłu, bo wyraźnie to kamerdyner ostatnio kierował pojazdem. A potem, włożyła kluczyki do uchwytu na kubek i uderzyła w przycisk start, miała chwilę wytchnienia. Zwłaszcza gdy silnik zapalił i unormował mruczenie. Czy ona naprawdę to robi? Co jeśli... Zatrzymała tą spiralę myśli, przełączyła prawy przełącznik w górę i spojrzała na ekran na desce rozdzielczej, upewniając się, że nic ma tuż za nią. " Będzie dobrze", powiedziała sobie.

586

Zwolniła hamulec, a samochód gładko wycofywał, co było dobre. Niestety, poszedł w przeciwnym kierunku, niż chciała i musiała odkręcać kierownicę. " Kręcić ". Powtarzała ciągle te same ruchy, prowadząc samochód w serii stop-‐ and-‐go, tak, że w końcu maskę miała skierowaną na drogę, która biegła w dół góry. Jeden ostatni rzut oka na rezydencję i ruszyła w ślimaczym tempie, w dół wzgórza, trzymając się prawej, jak ktoś ją nauczył. Dookoła, krajobraz był zamazany, dzięki zwidhowi, i była gotowa by uwolnić się od tego. Widoczność była czymś na czym jej zależało. Kiedy dotarła do głównej drogi, ruszyła w lewo, koordynując obrót kół oraz przyspieszenia tak, że wyglądało to z pozoru w porządku. A następnie, niespodzianka, niespodzianka, było gładko: Mercedes, wierzyła, że tak się nazywał, był tak stabilny i pewny, że to było prawie jak siedzenie na krześle, i oglądanie filmowego krajobrazu. Oczywiście, że jechała tylko pięć mil na godzinę. Prędkościomierz dochodził do stu sześćdziesięciu. Głupi ludzie i ich prędkość. Ale, jeśli to był jedyny sposób, by podróżować, widziała wartość pośpiechu. Z każdą milą którą pokonywała, nabierała zaufania. Korzystając z mapy ekranu na kokpicie zorientowała się, że przebywała daleko od centrum miasta i autostrady, a nawet poza zamieszkaną częścią miasta. Grunty rolne były dobre -‐ dużo miejsca, aby zjechać na pobocze i nie wiele osób, choć od czasu do czasu pojawiał się samochód w nocy, ze świecącymi reflektorami mijając ją lewą stroną. To była chwila, zanim zdała sobie sprawę, gdzie jedzie. A kiedy to zrobiła, powiedziała sobie, aby zawrócić. Ale tego nie zrobiła. W rzeczywistości, była zaskoczona, że wie, gdzie jedzie w ogóle: Jej pamięć powinna zostać wygaszona od upadku, z upływem minionych dni, a nawet jeszcze bardziej, poprzez wydarzenia, zasłaniające dawną lokalizację. Nie było takiego zabezpieczenia. Nawet nieporadność bycia w samochodzie i

587

konieczność ograniczania się do dróg, nie łagodził tego, co widziała w oku swego umysłu... albo gdzie zabierały ją wspomnienia. Znalazła łąkę, szukała wiele mil od kompleksu. Zjeżdżając na bok pola, wypatrywała stopniowego wznoszenia się. Klon świetnie precyzował, gdzie to było, jego gruby pień i mniejsze gałęzie ogołocone z liści, które kiedyś oferowały kolorowy baldachim. Między jednym a następnym mgnieniem, wyobraziła sobie upadłego żołnierza, który został wyciągnięty na ziemię, na korzenie, przypominając sobie o nim wszystko, od jego ciężkich kończyn, jego granatowych oczu, do tego, że chciał jej odmówić. Pochylona do przodu, położyła głowę na kierownicy. Uderzyła raz. Zrobiła to po raz drugi. To po prostu nie było tylko nierozsądne, aby znaleźć jakąkolwiek galanterię w tej odmowie, to było wręcz niebezpieczne. Poza tym, sympatyzowanie ze zdrajcą było naruszeniem każdego standardu, jaki kiedykolwiek miała dla siebie. A jednak... sama w samochodzie, z niczym, mając tylko do czynienia z jej wewnętrznymi myślami, spostrzegła, że jej serce nadal było z mężczyzną, którego zgodnie ze wszystkimi prawami i obyczajami, powinna była nienawidzić z pasją. To był smutny stan rzeczy, naprawdę był. Tłumaczenie: Fiolka2708

588

SIEDZEMDZIESIĄTSIEDEM

Trez wygrał na loterii około 22.30 tej nocy. On i iAm dostali znajdujące się z brzegu pokoje na trzecim piętrze rezydencji, naprzeciwko pomieszczenia z ograniczonym dostępem, w którym mieszkała rodzina królewska. Wynajęte pokoje były super -‐ słodkie, z wanną w apartamencie, ogromnymi miękkimi łóżkami i wystarczająca ilością antyków i wyposażenia godnego króla, by stać się muzeum. Ale to co sprawiło, że zakwaterowanie było naprawdę wybitne, stanowił dach pod którym się znajdowali. I nie dlatego, że nad nimi znajdowały się dachówki łupkowe o wartości kamieniołomu. Pochylając się w stronę lustra wiszącego nad umywalką, Trez sprawdził czarną jedwabną koszulę. Pogładził policzki, by upewnić się, że jego golenie było dokładne. Ubrał swoje czarne spodnie. Stosunkowo zadowolony, kontynuował swój rytuał ubierania. Kabura była następna. Czarna, więc nie widoczna. I para czterdziestek, które nosił pod oboma ramionami były dobrze ukryte. Zazwyczaj był rodzajem faceta, który nosił skórzaną kurtkę, ale przez ostatni tydzień przekonał się do dwurzędowego wełnianego płaszcza, który iAm dał mu rok temu. Wsuwając go na ramiona, wciągnął na siebie ostro rękawy, i potrząsnął tam i z powrotem ramionami tak, że czarne fałdy ułożyły się prawidłowo. Cofnął się, przyjrzał się sobie bacznie. Brak śladów broni. I w swoim nadmiernie ekstrawaganckim stroju, nie było wskazówek, że służbowo zajmował się alkoholem i prostytutkami. Spotykając własne oczy w lustrze, żałował, że zajmował się czymś lepszym. Czymś z klasą, jak... polityczny analityk lub profesor uniwersytecki lub... fizyk jądrowy.

589

Oczywiście, to był ludzki szit, o którym gówno wiedział. Celem jest bezpieczny rytm, który właśnie obiera, aby przeżyć. Sprawdzając swój zegarek Piaget -‐ który nie był tym, który zazwyczaj nosił – wiedział, że nie może czekać ani chwili dłużej. Wyszedł ze swojego krwistoczerwonego pokoju, z ciężkimi aksamitnymi draperiami i jedwabnymi adamaszkowymi ścianami, odgłos jego kroków był bezdźwięczny przez Buchara61 pokrywającego podłogę. Tak, biorąc pod uwagę jego najnowsze... upodobania... spodobał mu się ten rodzaj wystroju, w tych ubraniach, z tym nastawieniem. Oczywiście złudzenie zostanie rozbite, jak tylko dotrze do klubu, ale tutaj było miejsce, gdzie jego aktywa rosły. Albo... mogły coś znaczyć. Do kurwy nędzy, miał nadzieję, że to cholerne piekło, będzie ostatecznie miało znaczenie. Jego Wybranki, tej którą spotkał na północy, w rezydencji Mordha, w Wielkim Obozowisku, którą widział pierwszej nocy kiedy przybył, nie było w pobliżu. To w pewien sposób, pomyślał kiedy wyszedł, ta cała bzdurna garderoba i całe jego pojawienie się, było na nic. Był optymistą, mimo to. Poprzez serię ostrożnie prowadzonych rozmów z różnymi domownikami, dowiedział się, że Wybranka Layla służyła krwią członkom rodzinki, którzy tego potrzebowali -‐ ale nie mogła tego dalej robić, za sprawą swojej ciąży. Błogosławione zdarzenie, w rzeczy samej. Więc Wybranka Selena... Selena. Jak doskonałe było to imię... W każdym razie, Wybranka Selena przychodziła do pracy, by zająć się tymi rzeczami, a to oznaczało, że prędzej czy później, miała tu powrócić. Vhredny, Rankohr, Blay, Khill, Saxton i wszyscy musieli regularnie się karmić, i biorąc pod uwagę, że ci chłopcy walczyli w ciągu ostatnich paru nocy, będą potrzebowali żyły. Co oznaczało, ona musi przyjść.

61

Słynne dywany 590

Chociaż... cholera. Nie mógł powiedzieć, że naprawdę doceniał ten powód. Sam pomysł, kogoś innego u jej żyły sprawił, że chciał dobyć noża, nieważne kim on by był. Biorąc wszystko pod uwagę, jego obsesja była trochę żałosna, zwłaszcza w sposób w jaki ją przejawiał: Co noc przez miniony tydzień, kręcił się po Pierwszym Posiłku, czekał, rozglądając się od niechcenia, rozmawiając z zapomnianym przez Boga Lassiterem – który w rzeczywistości nie był takim złym facetem, kiedy się go lepiej poznało. Faktem było to, że anioł był źródłem informacji o domu, i wraz ze swoim gównem z TV, nie zdawał sobie sprawy jak wiele kwestii było skupionych wokół tematu samic. Najsamiec. Tu gdzie był, nie było nikogo, z kim można byłoby się spiknąć, z nikim poza parami małżeńskimi. Zatrzymując swoje myśli, wyłączył Howard Stern Show, kończąc kolejną rundę Baby Booey62; potem opuścił pokój, przechodząc obok sklepionych ścian, cofając się za każdym razem kiedy Ghrom lub Beth chcieli wejść lub wyjść ze swojej kwatery. Uderzył na pokryte wykładziną schody i pojawił się na początku korytarza posągów. Albo korytarza kolesi z gołymi dupami, jak o tym myślał. Skręcając w prawo, wyszedł przed gabinetem króla, który był zamknięty, i zszedł tymi niesamowicie ogromnymi schodami do niesamowitego foyer. Po drodze na dół, narzekał cały czas, życząc sobie, by nie musiał iść. Aczkolwiek biznes to biznes, i -‐ Był w połowie drogi do znajdującej się poniżej pokrytej mozaiką podłogi, gdy kobieta, którą pragnął zobaczyć, wyszła z sali bilardowej i skierowała się w kierunku biblioteki. " Selena " zawołał, przechodząc w poprzek balkonu i przechylając się przez złotą poręcz. Gdy spojrzał znad krawędzi, podniosła głowę, a jej oczy uniosły się do jego własnych. Łup. Łup. Łup Jego serce było głośne niczym pieśń wojenna w piersi, a jego ręce automatycznie udały się w stronę płaszcza, upewniając się, że front pozostał 62

Postać z Howard Stern Show:) 591

zasłonięty. Była wartościową kobietą, mimo wszystko -‐ a on nie chciał jej przestraszyć swoją bronią. Rany człowieku, była piękna. Ze swoimi ciemnymi włosami skręconymi wysoko nad karkiem, i ze swoją prześwitującą sukienką udrapowaną na ciele, była zbyt cenna i delikatna, aby być w pobliżu czegokolwiek brutalnego. Albo kogoś takiego jak on. "Cześć "powiedziała z lekkim uśmiechem. Ten głos. Słodki Jezu, ten głos... Trez przeszedł na super prędkość, biegnąc w serpentynie schodów w dół w morderczym biegu. " Jak się masz? " Powiedział kiedy wpadł w poślizg i zatrzymał się przed nią. Skłoniła się lekko. " Bardzo dobrze. " " To dobrze. To naprawdę dobrze. Więc... " Kurwa. " Czy często tu przychodzisz? " Chciał strzelić się w łeb. Czy to był bar? Cholera -‐ " Kiedy jestem wzywana, tak. " Jej głowa przechyliła się na bok, oczy się zwęziły. " Jesteś inny, mam rację? " Kiedy spojrzał na ciemną skórę swoich rąk, wiedział, że nie mówiła o kolorze. " Nie aż tak inny. " Miał kły, dla przykładu -‐ którymi chciał ugryźć. I... inne rzeczy. Stawał się po prostu coraz bardziej pobudzony w jej obecności. " Kim jesteś? " Jej spojrzenie było stabilne i silne, jakby oceniała go na jakimś wyższym poziomie, niż przy użyciu wzroku, słuchu lub zapachu. " Nie mogę tego... sprecyzować. " Ona nie jest dla ciebie. Kiedy upomniał go głos brata, Trez zepchnął go na bok. " Jestem przyjacielem Bractwa. " " Gdyby nie król, nie byłoby cię tutaj. " " Zgadza się. " " Walczysz z nimi? " " Jeśli mnie wezwą". Teraz jej oczy błyszczały z szacunkiem. " To jest słuszne i właściwe. " Znów się ukłoniła. " Twoja służba jest godna pochwały. " 592

Zapadła cisza między nimi, a kiedy on poddawał katuszom swój mózg, by przypomniał sobie coś, cokolwiek, na temat tego co on do kurwy wyrabia. Teraz, to gówno upominało się o chwilę uwagi. Grzeczna rozmowa, a tak poza tym? Rozmowa o językach obcych. Boże, nienawidził myśleć o żadnej z tych rzeczy w jej towarzystwie. " Czy wszystko w porządku? " spytała Wybranka. I wtedy właśnie go dotknęła. Wyciągnęła i położyła dłoń na jego przedramieniu – i mimo, że nie było żadnego kontaktu skóra do skóry, jego całe ciało poczuło ten kontakt, jego ramiona i nogi znieruchomiały, jego umysł doznał pewnego rodzaju zawieszenia, jakby był w transie. " Jesteś... niewiarygodnie piękna, " usłyszał jak sam mówi. Brwi Wybranki wystrzeliły w górę. " Po prostu jestem szczery " wymamrotał " I chciałem ci powiedzieć... cały tydzień czekałem, aby cię zobaczyć. " Jej ręka, ta którą go dotknęła, wycofała się i uniosła do kołnierza jej szaty, zamykając klapy. " Ja... " Ona nie jest dla ciebie. Kiedy jej zakłopotanie dotarło do niego, Trez spuścił powieki, poczucie tego co – do -‐ cholery -‐ sobie -‐myślał uderzyło go mocno: Z tego, co zrozumiał o Wybrankach Pani Kronik, były to najczystsze i najbardziej cnotliwe pośród wielu kobiet na tej planecie. Skrajne przeciwieństwo jego wcześniejszych " partnerek ". Co on myślał, że się stanie, jeśli powie jej wszystko prosto z mostu? Że podskoczy i zarzuci swoje nogi wokół jego bioder? " Przykro mi " powiedziała. " Nie, słuchaj, nie musisz przepraszać " Zrobił krok w tył, ponieważ mimo, że była wysoka, to była o jedną czwartą od niego niższa, a ostatnią rzeczą, której dla niej chciał, to by poczuła się przytłoczona. " Chciałem tylko, abyś wiedziała. " " Ja... " Świetnie. Za każdym razem kiedy kobieta przeszukuje umysł, by znaleźć odpowiednie słowa? Wiesz, że tak naprawdę strzeliłeś gafę. " Przykro mi, " powiedziała ponownie. 593

" Nie, jest w porządku. Jest dobrze. " Podniósł rękę "Nie przejmuj się tym. " " Tyle, że ja -‐ " Jestem zakochana w kimś innym. Jestem zajęta. Nie jestem tobą zainteresowana na żadnym poziomie. " Nie." Przerwał jej, nie chcąc usłyszeć szczegółów. Istniały tylko nieuniknione słowa. " Wszystko w porządku. Rozumiem -‐ " " Selena? " doszedł ich głos z lewej strony. Należał do Rankohra. Cholera. Kiedy odwróciła się w jego kierunku, światło uderzyło w jej policzki i usta z innej perspektywy, a one wyglądały tak dobrze w każdej swojej części, oczywiście. Mógłby gapić się na nią przez wieczność... Hollywood wychylił się z łuków biblioteki. " Czekamy na ciebie -‐ oh, hej, stary. " " Hej " Trez odpalił. " Jak się masz? " " Dobrze. Mała sprawa którą muszę się zając. " Skurwiel. Lachociąg. Dra -‐ Trez potarł twarz. Racja. Ok. Nie było pokoju w tym domu wielkości pięciu bilionów stóp kwadratowych, na taki rodzaj agresji, zwłaszcza gdy chodziło o kobietę, którą spotkał dwa razy. Która nie chce go znać. Podczas, gdy wykonywała swoją pracę. " Wychodzę " powiedział do Brata. " Złapię cię przed świtem. " " Zrozumiałem, wielki facecie. " Trez skinął na Selenę i ruszył zamaszystym krokiem przez salę i zdematerializował się do Śródmieścia -‐ gdzie, do cholery, przynależał. Nie mógł uwierzyć, że czekał na to cały tydzień; i powinien się domyślić, że tak to się zakończy. Czując się jak idiota, przejął swój obowiązek na tyłach Żelaznej Maski, w cieniu parkingu. Mimo, że był na tyłach, mógł usłyszeć bicie basowej muzyki, a gdy zbliżył się do tylnych drzwi, ze zdrapaną farbą i wyrobionym uchwytem, wiedział, że jego podły nastrój stanowi komplikacje w tym, by starannie zarządzać przez następne sześć lub osiem godzin. Ludzie + alkohol x pragnienie do zabijania = martwe ciało. 594

Nie było to tym, co on albo jego interes potrzebuje. Wewnątrz, udał się bezpośrednio do swojego biura i zrzucił swój debilny Halloweenowy kostium, działającego zgodnie z prawem, zdjął swój fantazyjny płaszcz, jak również jedwabną koszulę tak, że wszystkim co miał, była jego czarna koszulka i swobodne spodnie. Xhex nie było w jej biurze, więc pomachał na powitanie do pracujących dziewcząt, które przygotowywały się do swojej zmiany w szatni, i wyszedł do krainy plebsu. Klub już zawierał masę krytyczną ludzi, z których wszyscy mieli na sobie ciemne, włókniste ubrania wyrażające znudzenie – wiele z nich zostanie pozostawiona, gdy ich właściciele zapaskudzą je swoim chemicznym makijażem albo wypitą gorzałą i narkotykami, które wezmą. " Cześć, tatusiu " powiedział ktoś do niego. Oglądając się, znalazł krótkie, krzywe coś -‐ wpatrujące się w niego. Z oczami pokrytymi czernią tak bardzo jak się dało -‐ jakby miała okulary przeciwsłoneczne, a stanik ściskał ją tak mocno jak pięść, wyglądało jakby postać anime wróciła do życia. Uciął sobie drzemkę. "Jestem bla -‐bla -‐ bla. Czy często tu przychodzisz? " Wzięła łyk czerwoną słomką ze swojego napoju " Blah-‐blah-‐blah studentka blah-‐blah-‐ blah psychologii. Blah-‐blah-‐blah? " Kątem oka dostrzegł część tłumu, która wyglądała jak gdyby schodziła z drogi tancerzowi lub może kuli do burzenia. To był Khill. Wyglądający tak ponuro jak czuł się Trez. Trez skinął na faceta, i wojownik skinął mu w odpowiedzi, kiedy szedł w stronę baru. " Wow, ty go znasz? " Studentka zapytała. " Kto to jest? Blah-‐blah może trójkącik blah-‐blah? " Kiedy zaczęła udawać okrzyki i sztucznie się śmiać, jakby była bardzo niegrzeczną dziewczynką, Trez zmierzył ją wzrokiem od dołu do góry. Na tak wielu poziomach, przekąska która mu zaoferowano była całkiem smakowita.

595

" Blah-‐blah -‐ blahblahblah -‐. " Sztuczny śmiech. Potrząsanie biodrami. " Blah? " Słabo, Trez był świadomy kiwania swoją głową, a potem ruszyli w ciemny kąt. Z każdym następnym krokiem, kolejna jego część zamykała się, wyłączała się, przechodząc w stan hibernacji. Ale nie mógł się powstrzymać. Był ćpunem mającym nadzieję, że jego następny raz będzie tak dobry jak pierwszy -‐ i wreszcie przyniesie mu ulgę, której tak kurwa desperacko oczekiwał. Chociaż wiedział, że to się nie wydarzy. Nie dzisiaj. Nie z nią. Nigdzie podczas jego życia. Prawdopodobnie nigdy, przenigdy. Ale czasami po prostu musisz coś zrobić... albo zwariować. " Powiesz mi, że mnie kochasz? " laska powiedziała do niego, kiedy przytuliła się do jego ciała. " Proszęęęęęęęę. " " Taaaaaa " powiedział tępo. " Jasne. Cokolwiek chcesz. " Cokolwiek. Tłumaczenie: magdalena.bojka1

596

SIEDZEMDZIESIĄTOSIEM Xcor złączył dłonie i położył je na błyszczącym blacie. Obok niego, Dholor mówił przyciszonym głosem; sam pozostał cicho od kiedy, zdjęli nogi z tych dopasowanych czerwonobrunatnych foteli... -‐ To na pewno wygląda przekonująco. -‐ Jego żołnierz przerzucał kolejną stronę w zbiorze dokumentów, który został im ofiarowany. -‐ Istotnie, bardzo przekonująco. Xcor spojrzał na gospodarza. Adwokat glymerii był zbudowany jak broszura, tak cienki, że zastanawiał się, czy kiedy leżał płasko, tworzył jakąś wypukłość. Mówił również z wyczerpującą gruntownością, swoje dosłownie cytowane paragrafy, napisane małą czcionką, które tłoczyły się w skomplikowanych sformułowaniach. -‐ Powiedz mi, jak wyczerpujący jest ten brief? – zapytał Dholor. Oczy Xcora podążyły do biblioteczki. Była przepełniona skórzanymi woluminami, i był całkiem pewny, że ten dżentleman, przeczytał każdy jeden. Być może dwa razy. Prawnik rozpoczął kolejny dobrze przemyślany, dobrze wyważony rejs poprzez język angielski. -‐ Nie przekazałbym tego wam obydwóm bez upewnienia się, że dopełniono wszelkich starań, aby… -‐ Innymi słowy, tak, Xcor zaznaczył w swojej głowie. -‐ Czegoś tu nie widzę —Dholor przewrócił następne strony — brak jest jakiejś notatki o kontr-‐opinii. -‐ To dlatego, że nie byłem w stanie, żadnej znaleźć. Termin ‘pełnej krwi’ jest stosowany tylko w dwóch kontekstach — z linii, to jest pełnej krwi potomstwo z danego ojca lub matki, i z tożsamości rasowej. Z upływem czasu, nastąpiło pewne niewielkie rozcieńczenie szerszej puli genów, niektóre zanieczyszczono ludzkimi —a jednak, osoby z dalekimi więzami z Homo Sapiens są jak dotąd rozumiane przez prawo jako będący pełnej krwi, 597

pod warunkiem, że przejdą przez swoją przemianę... No, oczywiście, że nie jest tak w przypadku bezpośredniego potomstwa człowieka i wampira. Wtedy ktoś taki jest prawdziwie półkrwi... I tych osób, nawet jeśli przeżyły przemianę, w przeszłości tyczyły się inne standardy prawne, z mniejszymi prawami i przywilejami niż inni cywile. Problem jest zatem taki — jeśli lillan króla jest półkrwi, jest szansa, że jakiekolwiek ich potomstwo płci męskiej może nie przejść przemiany. Dholor zmarszczył brwi, jakby rozważał konsekwencje. -‐ Ale w ciągu dwudziestu pięciu lat dowiemy się, czy będzie tak, czy tak— i para królewska może zawsze próbować mieć wiele młodych. Xcor wtrącił sucho, -‐ Zakładasz, że nadal będziemy na tej planecie za dwie i pół dekady. Jak tak dalej pójdzie, to wyginiemy. -‐ Dokładnie.-‐ Adwokat skinął głową w kierunku Xcora. -‐ Z praktycznego punktu widzenia, bycie w ćwierci człowiekiem mogłoby wystarczyć, by zapobiec przemianie— istnieją udokumentowane incydenty występowania tego zjawiska, i jestem pewien, że Aghres może dać nawet więcej przykładów. Ponadto, istnieje wśród wielu ludzi z mojego pokolenia obawa, że potomstwo tak blisko powiązane z ludźmi mogłoby w rzeczywistości woleć ludzkiego partnera — tzn. iść i szukać kogoś niezwiązanego z naszym rodzajem. W tym przypadku, możemy mieć ludzką królową, a to jest— mężczyzna potrząsnął głową z niesmakiem— absolutnie nie do przyjęcia. -‐ Tak więc są dwie kwestie -‐ powiedział Xcor, gdy usiadł, krzesło zaskrzypiało pod jego ciężarem. -‐ Precedens prawny i konsekwencje społeczne. -‐ Istotnie. -‐ Adwokat kolejny raz pociągnął za równo obcięte włosy. – I wierzę, że obawy społeczne, mogłyby być właściwie użyte do wypełnienia pustych obszarów wokół odpowiedniej części ustawy dotyczącej potomstwa królewskiego. -‐ Zgadzam się, -‐ wymamrotał Dholor, gdy zamknął papiery. -‐ Pytanie brzmi, jak to przeprowadzić.

598

Gdy Xcor otworzył usta, żeby coś powiedzieć, przeszły przez niego dziwne wibracje, odcinając jego proces myślowy, jakby jego ciało stało się kamertonem, uderzonym przez jakąś niewidzialną rękę.63 -‐ Zechce pan przejrzeć dokumentację? – zapytał go adwokat. Jakby mógł, pomyślał Xcor ponuro. W rzeczywistości zastanawiał się co ten uczony samiec myślałby, gdyby wiedział że ten, który podejmował decyzje był analfabetą. -‐ Nie muszę. -‐ Wstał, myśląc, że może ten ruch wyleczy, cokolwiek mu dolegało. -‐ I wierzę, że informacje te powinny być udostępniane członkom Rady. -‐ Mam odpowiednie kontakty, aby połączyć się z princepsem razem. Xcor podszedł do okna i wyjrzał, pozwalając instynktom wędrować. Czy to Bractwo? -‐ Zrób tak, -‐ powiedział, z roztargnieniem, gdy szum w jego jelitach wzrósł, tworząc pilną potrzebę, której nie mógł ignorować... Jego Wybranka. Jego Wybranka naruszyła osłonę i była blisko — -‐ Muszę iść, -‐ powiedział w pośpiechu gdy zmierzał do drzwi. – Dholor, dokończ tutaj. Zrobiło się zamieszanie za nim, rozmowa wzrosła między mężczyznami gdy odchodził — o co nie dbał. Wybiegając przez wejście od frontu, przyjrzał się ziemi uprawnej wokół niego…. I zlokalizował jej sygnał. Między jednym mgnieniem oka, i następnym, już go nie było, jego ciało i wola ciągnęło, do jego samicy, jak umierający złodziej do odpuszczenia. *** W Żelaznej Masce, w śródmieściu, Khill wszedł do baru i usadowił się na jednym ze skórzanych hokerów. Wszędzie wokół, pulsująca muzyka i pot i seks już krążyły w gorącym powietrzu, sprawiając, że czuł się klaustrofobicznie. Albo może była to właśnie jego pusta przestrzeń między zawartością a pokrywką. 63

http://www.deltami.edu.pl/temat/fizyka/mechanika/2012/04/26/kamerton_thumb_350px.jpg 599

-‐Nie widziałam cię tu jakiś czas. – Barmanka, ładna samica przysunęła przed nim serwetkę. -‐ To co zwykle? -‐ Podwójnie. -‐ Nie ma sprawy. Gdy czekał aż jego Herradura Selección Suprema64 przybędzie, mógł poczuć, jak oczy ludzi w klubie błądziły po nim. Ujawnienie? Jakbym był gejem… Pieprzony debilu! Co do cholery myślisz, że to znaczy! Potrząsną głową, naprawdę przydałaby mu się przerwa: Ta szczęśliwa mała zmiana waliła po jego głowie, tuż pod powierzchnią jego świadomości, odkąd to gówno zaszło tydzień temu. Ogólnie rzec biorąc, zrobił wspaniałą pracę z sublimacją65… niestety, wydawało się, że dobra passa się skończyła. Gdy jego tequila przybyła, wypił jedną szklankę, a potem drugą, wiedział, że nie było innych rozrywek, których mógłby użyć, nic więcej tylko by wyłączyć tę samoobserwację. Dziwne— a może nie tak dziwne— pomyślał o swoim bracie. Nadal nie podzielił się z Luchasem niczym na temat młodego. To wszystko wydawało się zbyt wątpliwe: Mimo, że z ciążą nadal wszystko wyglądało dobrze, to po prostu wydawało się to dodatkową warstwą dramatu, którego facet nie potrzebuje w tym momencie. A już na pewno nie zamierza wspominać nic o swoim życiu seksualnym albo Blayu. Po pierwsze, jego brat był jeszcze prawiczkiem —albo przynajmniej, tak Khill myślał, bo: Glymeria była restrykcyjna na temat tego co samice mogą robić przed sparowaniem, i na pewno gdyby Luchas dmuchnął kobietę mimochodem66, byłoby to tolerowane pod warunkiem, że nie związałby się z nią długoterminowo. Ale wszystkim karmieniom Luchasa po jego przemianie towarzyszyli świadkowie, więc nie było wtedy żadnej możliwości, a noce faceta były mocno wypełnione nauką i studiowaniem i służyły odciąganiu go od wydarzeń towarzyskich. 64 65

http://www.beveragewarehouse.com/images/products/6076.jpg

Sublimacja, przemieszczenie, pojęcie wywodzące się z psychologii psychoanalitycznej. Oznacza skierowanie energii popędu seksualnego, którego nie można zrealizować ze względu na respektowane przez jednostkę zakazy lub z obawy przed ewentualnymi sankcjami społecznymi, na inny cel (przedmiot, osobę, działanie) aprobowany społecznie.

66

między jednym łykiem kawy a drugim, bzykać kobiety mimochodem:D 600

Nie ma szans. Jakoś to cało gówno, które Khill zrobił, nie wydawało się stosowne. A także, w słowach Blaya, nie było to ciekawe. Khill potarł twarz. -‐ Jeszcze dwa? -‐ zawołał. Gdy barmanka ruszyła, by zrobić to, o co poprosił, pomyślał, niech go szlak, że sex, który uprawiał z Blayem był naprawdę interesujący. A Blay nie wyglądał na znudzonego, gdy to robili … Nieważne. Wracając do Luchasa. W trakcie tych wszystkich nocnych pogawędek, które prowadził ze swoim bratem, temat kobiet nie wypłynął— a mężczyźni na pewno nie byli w menu. Przed nalotami, Luchas był heteroseksualny tak jak ich ojciec — co ściślej mówiąc znaczyło, że samicę, z którą jesteś sparowany, pokrywasz w pozycji misjonarskiej na urodziny i być może raz w roku po festiwalu. Samce, samice, mężczyźni, kobiety w różnych kombinacjach, czasem publicznie, rzadziej w łóżku w domu? Nie było to coś, co mogło być dla Luchasa jakimkolwiek punktem odniesienia. Kiedy trzecia i czwarta kolejka Herradurasa, przybyły do niego pokiwał głową w podziękowaniu. Sięgające głęboko w siebie, choć nienawidził tego wyrażenia, a także, tego co oznaczało, starał się zobaczyć, czy cokolwiek innego w jego powściągliwości pozwoli, aby mógł porozmawiać z pozostałym mu członkiem rodziny, o jego życiu. Jakiś wstyd. Zażenowanie. Cholera, może trochę buntowniczy punkt widzenia, którego nie chciał zadawać swojemu kalekiemu bratu… Khill wiercił się w swoich ubraniach. Ok. Co wie. Jeśli będzie brutalnie szczery? Ta, był trochę drażliwy. Ale chodziło o to, że nie chciał wyglądać na zabawnego z jeszcze jednego powodu… jak jego konserwatywny, prawdopodobnie-‐prawiczek brat, bez wątpienia go odbierze, gdy powie mu o samcach i mężczyznach. To było to. Yup. To wszystko.

601

Nie wiem, jak to wytłumaczyć. Po prostu długoterminowo widzę siebie z kobietą. Powiedział, to do Blaya jakiś czas temu i miał na myśli każde słowo— Jakiś rodzaj uczucia zwinął się w kłębek wewnątrz jego jelitach, skręcając rzeczy na dole, przearanżowując jego jelita i jego wątrobę. Powiedział sobie, że to przez bimber. Nagły strach sugerował co innego. Khill połknął swoją trzecią kolejkę w nadziei na pozbycie się tego uczucia. A tymczasem, twarze i piersi i płcie tych wszystkich kobiet i mężczyzn, których pieprzył, przemknęły przez jego umysł — -‐ Nie, -‐ powiedział na głos. – Nie. Nie. Oh, Boże… -‐ Nie. Gdy facet obok niego spojrzał na niego dziwnie, zamknął się. Ocierając twarz, miał ochotę zamówić więcej picia, ale odpuścił. Coś sejsmicznego desperacko próbowało się przebić; mógł poczuć, drżenie fundamentów jego psychiki. Nie wiesz, kim jesteś, i to od zawsze był twój problem. Kurwa. Gdyby miał więcej tequili, gdyby kontynuował połykanie, gdyby kontynuował ciągłe unikanie wszystkiego, to co powiedział o nim Blay, było by prawdziwym już zawsze. Kłopot polegał na tym, że nie chciał wiedzieć. Po prostu naprawdę kurwa nie chciał… tego… wiedzieć… Jezu, nie teraz. Nie teraz. Nie… w ogóle. Klnąc pod nosem, poczuł jak gejzer zrozumienia zaczął buzować, od połowy piersi głośny i czysty grożąc wydostaniem się — a on wiedział, że gdy raz się uwolni, już nigdy nie zejdzie pod ziemię. Niech to szlak. Jedyna osoba, z którą chciał o tym rozmawiać, nie rozmawiała z nim. Domyślił się, że będzie musiał zmierzyć się z tym jak mężczyzna i poradzić sobie z tym na własną rękę. W pewnym stopniu, pomysł, że był... no, wiadomo kim, jakby to jego matka powiedziała... nie powinien mieć na niego wpływu. Był silniejszy od protekcjonalności glymeri, i cholera, żył w środowisku, gdzie, to czy jesteś gejem czy hetero, nie ma znaczenia: Tak długo, jak radzisz sobie na polu walki i nie jesteś totalnym dupkiem, Bractwo było z tobą. Wystarczy spojrzeć na historię seksualną V, 602

na miłość Boską. Czarne świece używane jako coś innego niż źródło światła w ciemności? Cholera, po prostu pociąg do mężczyzn był bułką z masłem w porównaniu do tych rzeczy. Dodatkowo, nie mieszkał już w domu rodziców. To nie było jego życie. To nie było jego życie. To nie było jego życie. A jednak, nawet gdy mówił sobie wciąż i wciąż od nowa, że przeszłość nie ma już na niego wpływu, ta patrzyła mu przez ramię... oceniała i widział siebie nie tylko jak chciała, nie po prostu gorszego, a zupełnie i całkowicie niegodnego. To było jak ból fantomowy kończyny: Gangreny nie było, zakażenie wycięto, amputacja pełna... ale straszne odczucia pozostały. Nadal boląc jak ja pierdolę. Wciąż okaleczająca go jak i bezwładna. Te wszystkie kobiety… wszystkie te samice… jaka była prawdziwa natura sexualności, zastanawiał się nagle. Co liczy się jako atrakcyjność? Ponieważ chciał je pieprzyć, i pieprzył. Brał je w klubach i barach, cholera, nawet w tym sklepie w centrum handlowym, gdzie poszli, po prawdziwe ubrania dla Johna Matthew po jego przemianie. Wybierał kobiety, wyodrębniając je z tłumu, stosując jakiś ekran danych, który eliminował niektóre i podświetlał inne. Obciągały mu. Ssał je. Pieprzył je od tyłu, na boku, od przodu. Łapał ich piersi. Robił to wszystko z wyboru. Czy było inaczej z facetami? A nawet jeśli, czy musiał się szufladkować? I nawet jeśliby nie naklejał na siebie etykietki, nie oznaczało to, że był kimś, kogo jego rodzice, którzy byli cholernie martwi i którzy nienawidzili go tak czy siak, by zaaprobowali? Ponieważ pytania płonęły w jego mózgu, obrzucając go dokładnie w tym rodzajem autoanalizy, którą zawsze odcinał ze swoich procesów myślowych, doszedł do jeszcze bardziej szokującego odkrycia. Równie ważne jak całe to gówno z Krzysztofem Kolumbem, było to, że nie zbliżył się do najbardziej istotnej kwestii. Kurwa, nawet w najmniejszym stopniu. Prawdziwy problem, który odkrył, sprawiał, że te wszystkie bzdury wyglądały jak spacer w parku. 603

Tłumaczyła: nuffanillia

604

SIEDZEMDZIESIĄTDZIEWIĘĆ Assail nie tolerował przeklinania. W jego mniemaniu było to prostackie i zbędne. Gdyby jednak przeklinał powiedziałby, że miał zasrany kurwa tydzień. Na dole, w piwnicy jego domu, w skarbcu, on i bliźniacy skończyli właśnie porządkować łup z ostatnich kilku dni: banknoty zostały ułożone w paczki, które zostały przeliczone, owinięte banderolą i posortowane według nominałów – ilość była imponująca, nawet jak na jego standardy. Razem wziąwszy, mieli około dwustu tysięcy dolarów. Reduktor-‐przodownik i jego wesoła banda zabójców robili doskonałą robotę. Można by pomyśleć, że będzie szczęśliwy. Nie bardzo. W rzeczywistości był kurewsko nieszczęśliwym sukinsynem – a powód jego złego humoru sprawiał, że robił się upierdliwy. „Idźcie do Benloise” powiedział do bliźniaków. „Weźcie kolejną partię kokainy i wróćcie tutaj żeby ją podzielić.” Bliźniaki zostali mistrzami w mieszaniu towaru z dodatkami i pakowania go w torebeczki – i to była dobra rzecz. Zabójcy sprzedawali trzy razy więcej niż przedtem. „Potem dostarczcie przesyłkę.” Assail sprawdził swój zegarek. „Dochodzi trzecia, więc powinniście mieć wystarczająco dużo czasu.” Wstając od stołu, wyciągnął ramiona nad głową i wygiął plecy. Jego ciało było ostatnio bardzo napięte i wiedział dlaczego – będąc w stanie ciągłego pobudzenia, miał naciągnięte mięśnie ud i ramion, pośród innych fizycznych aspektów…, które były zupełnie odporne na samoregulację. Po latach nieszczególnego dbania o swoją własną erekcję, popadł w rutynę samo zaspokajania. 605

I wszystko zdawało się podkreślać, czego nie dostawał. Przez ostatni tydzień oczekiwał, że Marisol skontaktuje się z nim, spodziewał się telefonu, i nie dlatego, że ktoś obcy pojawił się pod jej drzwiami. Ta kobieta pragnęła go tak bardzo, jak on jej i było pewne, że dojdzie do spotkania. Jednak tak się nie stało. A fakt, że okazała swego rodzaju powściągliwość, sprawiała, iż z trudem zachowywał spokój i zadawał sobie pytanie, nie tylko o swoją samokontrolę, ale również o zdrowie psychiczne. Obawiał się, że się złamie zanim ona coś zrobi. Wychodząc, skierował się schodami na górę, w stronę kuchni. Pierwszą rzeczą jaką zrobił było sięgnięcie po telefon -‐ w przypadku gdyby dzwoniła, albo jej Audi wreszcie by ruszyło po siedmiu nocach bezruchu – cholerstwo stało zaparkowane przed jej domem odkąd złożył jej wizytę, tak jakby wiedziała, że ma zainstalowany nadajnik GPS. Sprawdzając ekran zobaczył numer, którego nie było na liście jego kontaktów. Była też wiadomość głosowa. Nie był zainteresowany odpowiadaniem na pomyłkę telefoniczną jakiegoś człowieka, ale istniała możliwość, że reduktor złamał zasady protokołu, tak więc wiedział, że musi odsłuchać wiadomość. W czasie gdy uzyskiwał połączenie z pocztą głosową, szedł w kierunku jego humidoru. Ostatnio sporo palił, tak jak prawdopodobnie zażywał zbyt dużo koksu. Co boleśnie odpierała intuicja – jeżeli już był podenerwowany i sfrustrowany, to zażywanie jakichkolwiek środków pobudzających, było jak dolewanie benzyny do ognia. „Hola. Tu babcia Soli. Próbuję dotrzeć do … Assaila …proszę.” Assail zamarł w połowie salonu. „Proszę do mnie oddzwonić teraz. Dziękuję.” Z uczuciem strachu przerwał wiadomość i wcisnął: oddzwoń. Jeden dzwonek. Dwa dzwonki. „Hola?” Nawet nie znał jej imienia. „Tu Assail, madam. Czy wszystko w porządku?” „Nie, nie – nie jest. Znalazłam numer na jej stoliku nocnym, więc dzwonię. Coś się stało.” 606

Ścisnął mocniej telefon . „Powiedz mi.” „Ona zniknęła. Wróciła do domu, a potem zaraz znowu wyszła. Czy słyszałam jak wychodzi? Z wyjątkiem wszystkich jej rzeczy, jej plecaka, samochodu – to wszystko tu jest. Spałam i usłyszałam, że ktoś rusza się na dole. Zawołałam ją po imieniu, ale nikt nie odpowiedział -‐ wtedy usłyszałam ten ostry, głośny dźwięk i zeszłam na dół. Frontowe drzwi były otwarte i boję się, że została porwana – nie wiem co mam robić. Ona zawsze mówiła mi żeby nie dzwonić na policję. Nie wiem…” „Ciii, wszystko w porządku. Dobrze zrobiłaś. Przyjadę natychmiast.” Assail pobiegł do wyjścia, nie przejmując się powiadamianiem bliźniaków; w jego głowie nie było nic prócz tego, żeby dostać się do małego domku najszybciej jak mógł. Zdematerializowanie zajęło mu sekundę, przyjmując formę przed domem pomyślał, że wszelkie scenariusze przelatujące mu przez głowę tam i z powrotem, nie przewidywały czegoś takiego. Jak informowała babcia Audi było zaparkowane na ulicy przy końcu przejścia. Tylko gdzie to było. Ale co to za ślady? Na śniegu widniały niepokojące, pomieszane odciski butów, trop prowadził w poprzek trawnika, po przekątnej w stronę ulicy. Została porwana, pomyślał Assail. Niech to szlag. Wbiegając po przysadzistych schodach, uderzył w dzwonek i przestąpił z nogi na nogę. Myśl, że ktoś porwał jego kobietę… Drzwi otworzyły się, a kobieta po drugiej stronie była wyraźnie wstrząśnięta. I wtedy – wydawała się jeszcze bardziej zaskoczona, gdy spojrzała na niego swoimi oczami. „Czy ty jesteś … Assail?” „Tak. Proszę, pozwól mi wejść, madam, a postaram się pomóc.” „Nie jesteś tym, który był tu wcześniej.” „Nie tym którego widziałaś, madam. Teraz, proszę pozwól mi wejść.” Gdy babcia Marisol odsunęła się na bok, zaczęła lamentować. „Och, ja nie wiem gdzie ona jest, mój Boże, nie ma jej, zniknęła…” Rozejrzał się po schludnym małym salonie, a następnie przekradł do kuchni żeby obejrzeć tylne drzwi. Nietknięte. Otwierając je na szeroko,

607

pochylił się. Żadnych śladów stóp, oprócz tych, które zostawił tydzień temu. Zamykając tylne wyjście na zasuwę, zwrócił się do jej babci. „Byłaś na górze?” „Tak. W łóżku. Jak powiedziałam, spałam. Słyszałam jak przyszła, ale byłam tylko w połowie rozbudzona. Potem usłyszałam ten dźwięk … jakby ktoś upadł. Mówię, zejdę na dół, a potem otworzyłam drzwi wejściowe.” „Widziałaś odjeżdżający samochód?” „Tak. Ale to było bardzo daleko i tablice rejestracyjne – nic.” „Jak dawno temu?” „Zadzwoniłam do ciebie w piętnaście, może dwadzieścia minut później. Poszłam do jej pokoju i rozejrzałam się – znalazłam serwetkę z twoim numerem telefonu.” „Ktoś dzwonił?” „Nikt.” Sprawdził swój zegarek, a potem nagle bardzo zainteresował się tym jak blada była starsza kobieta. Po tym jak usadził ją na kwiecistej kanapie w salonie, wyjęła delikatną chusteczkę i przycisnęła do swoich oczu. „Ona jest moim życiem.” Assail próbował przypomnieć sobie jak ludzie zwracają się do swoich przełożonych. „Proszę pani, ach, pani…” „Carvalho. Mój mąż był Brazylijczykiem. Jestem Yesenia Carvalho.” „Pani Carvalho, muszę zadać kilka pytań.” „Czy możesz mi pomóc? Moja wnuczka jest …” „Spójrz mi w oczy.” Gdy kobieta to zrobiła, przemówił niskim głosem, „Nie ma nic, czego bym nie zrobił, żeby przyprowadzić ją z powrotem. Rozumiesz co mówię?” Kiedy wysłał swoje intencje w powietrze pomiędzy nimi, oczy pani Carvalho zwęziły się. Potem, po chwili, uspokoiła się i skinęła raz głową – jakby zaakceptowała to, co miał na myśli, chociaż była duża szansa, że będzie gwałtownie. „Co potrzebujesz wiedzieć?” „Czy jest ktokolwiek, kto chciałby ją skrzywdzić?” „Ona jest dobrą dziewczyną. Pracuje po nocach, w biurze. Ona wszystko trzyma dla siebie.”

608

Tak więc, Marisol nie powiedziała swojej babci, czym się naprawdę zajmuje. To było dobre. „Czy ona posiada jakiś majątek?” „Masz na myśli pieniądze?” „Tak.” „Jesteśmy prostymi ludźmi.” Spojrzała na jego ręcznie szyte na miarę ubrania. „Nie mamy nic, oprócz tego domu.” Jakoś w to wątpił, chociaż niewiele wiedział o życiu tej kobiety – trudno jednak uwierzyć, że nie zarobiła trochę kasy robiąc to, co robiła, a z całą pewnością nie musiała płacić podatków od takich dochodów, które uzyskiwała od ludzi pokroju Benloise. Ale obawiał się, że w najbliższej przyszłości nie zadzwoni telefon z otwartym żądaniem okupu. „Nie wiem, co mam robić.” „Pani Carvalho, nie chcę żeby pani się martwiła.” Wstał. „Zajmę się tym natychmiast.” Ponownie zmrużyła oczy, zadając kłam inteligencji, która sprawiła, że pomyślał o jej wnuczce. „Ty wiesz kto to zrobił, prawda?” Assail ukłonił się nisko z szacunkiem. „I przyprowadzę ją do ciebie z powrotem.” Pytanie, jak wiele osób będzie musiał zabić, aby tego dokonać i czy sama Marisol będzie żyła jak się to wszystko skończy. Na samą myśli, że ktoś skrzywdził ją fizycznie, w gardle narastał warkot, kły wydłużały się, a jego cywilizowana część zrzucała skórę jak kobra. Podczas gdy Assail opuszczał skromne domostwo, miał uczucie, że wiedział o co w tym wszystkich chodziło, a jeśli miał rację? Nawet tylko dwadzieścia minut od porwania, mogło być za późno. W takim przypadku, pewien jego współpracownik w biznesie, nauczy się paru bolesnych lekcji. A Assail zamierzał być nauczycielem faceta. Tłumaczenie: Sarah Rockwell

609

OSIEMDZIESIĄT Layla została w Mercedesie. Wewnątrz było ciepło, a siedzenie było wygodne, i czuła się bezpieczne w granicach wielkiej stalowej klatki wokół niej. I miała swoisty krajobraz na rozmyślania: Reflektory świeciły jasno przed samochodem, snopy światła docierały w noc na pewną odległości zanim znikały w ciemności. Po chwili płatki śniegu zaczęły się unosić dmuchane leniwe przez oświetlenie, ich obecność sugerowała, że nie chcą zejść z chmur powyżej. Kiedy siedziała w ciszy, przy włączonym silniku, przełączyła go na ogrzewanie postojowe, jak nauczył ją Khill, by to zrobiła podczas zimnej pogody, jej umysł jednak nie był pusty. Nie, jej umysł nie był pusty w ogóle. Mimo, że patrzyła prosto przed siebie i zwróciła uwagę na cichy śnieg i prosty odcinek, spokojnej łąki, jedyne co zobaczyła... to był ten wojownik. Ten zdrajca. Ten mężczyzna, który wydawał się, że był zawsze z nią, zwłaszcza, gdy była sama. Nawet, kiedy siedziała sama w tym samochodzie w środku pustkowia, jego obecność była namacalna, jej wspomnienia o nim tak silne, mogłaby przysiąc, że był w zasięgu ręki. I tęsknota... najdroższa Pani Kronik, tęsknotą którą czuła, którą nie mogła się podzielić z nikim z tych, których kochała. To był tak okrutny los, by mieć takie uczucia do tego, który był – Layla szarpnęła się w fotelu, krzyk wydarł się z jej ust i rezonował we wnętrzu samochodu. Na początku nie była pewna, czy to, co się zmaterializowało w snopach świateł było w rzeczywistości prawdziwe: Xcor pojawił stojąc w butach na drodze przed samochodem, jego ogromne, odziane w skóry ciało zdawało się pochłaniać podwójne wiązki światła, jak czarna dziura. " Nie", szczeknęła. "Nie!" Nie była pewna, z kim rozmawiała, lub czemu zaprzecza. Ale jedno było jasne -‐ gdy zrobił krok do przodu, a następnie drugi, wiedziała, że żołnierz nie był wytworem jej umysłu lub jej strasznego pragnienia, ale był bardzo prawdziwy.

610

Wrzucić bieg w samochodzie, powiedziała sobie. Wrzucić bieg, i uderzyć mocno na pedał gazu. Ciało i krew, nawet tak przerażająco okrutne jak jego, nie pasowało do takiego uderzenia. "Nie", syknęła, gdy podchodził coraz bliżej. Jego twarz była dokładnie taka, jak sobie przypomniała: idealnie symetryczna, z wysokimi kośćmi policzkowymi, zwężonymi oczami i stałym grymasem między jego prostymi brwiami. Jego górna warga była wykrzywiona w górę, tak że wyglądało jakby warczał, a jego ciało... jego ciało poruszało się jak wielkie zwierzę, jego ramiona przesuwały się z ledwo powstrzymywaną mocą, jego ciężkie uda niosące go do przodu z obietnicą brutalnej siły. A jednak... nie bała się. " Nie " jęknęła. Zatrzymał się, gdy był, przy masce samochodu, jego skórzany płaszcz falował na wietrze, jego broń lśniła. Jego ramiona zwisały w dół, ale nie zatrzymał się w ten sposób. Sięgnął w górę, powoli... Aby usunąć coś z pleców. Jakiegoś rodzaju broń. Którą położył na trawie. A potem jego dłonie, te ręce odziane w czarne skóry, przeniosły się do przodu klatki piersiowej... i wzięły dwa pistolety spod płaszcza. I sztylety z kabury, która przechodziła przez pierś. I długi łańcuch. I coś, co błysnęło, ale czego nie rozpoznała. Położył to wszystko na masce samochodu. Potem cofnął się. Uniósł ręce w górę. I obrócił się powoli w koło. Layla oddychała ciężko. Ona nie miała natury wojownika. Nigdy nie miała. Ale wiedziała instynktownie, że w kodeksie wojownika, rozbrojenie się przed innym było rodzajem poddania, które nie jest łatwo podjąć. Pozostał bezbronny, oczywiście -‐ mężczyzna z jego budową i wyszkoleniem był w stanie zabić po prostu gołymi rękoma. Oferował siebie, jednak. Udowodniając w sposób możliwie najbardziej widoczny, że jej nie zaszkodzi. 611

Ręka Layli przeniosła się do rzędu przycisków na panelu bocznym, obok niej i tam zamarła. Nie była spokojna, jednak -‐ oddychała ciężko, jakby była w locie, serce jej waliło, pot zrosił jej górną wargę... Otworzyła drzwi. Pani Kronik dopomóż jej... ale otworzyła drzwi. Gdy dźwięk odryglowywania rozbrzmiewał wokół, oczy Xcora na krótko zamknięty się, jego wyraz twarzy rozluźnił się, jak gdyby otrzymał dar, którego się nie spodziewał. Potem przyszedł... Gdy otworzył drugą stronę, wpadło zimne powietrze, a następnie jego ciało zgięło się na siedzeniu obok jej własnego. Mocno zamknął drzwi, i odwrócili się do siebie. Z wewnętrznym światłem, była w stanie uzyskać jeszcze lepsze spojrzenie na niego. Oddychał mocno, zbyt mocno, jego szeroka pierś pompowała w górę i w dół, usta miał lekko otwarte. Spojrzał cierpko, cienki welon uprzejmości został zdjęty z jego wyposażenia -‐lub bardziej trafnie, że prawdopodobnie nigdy go tam nie było. A jednak, choć inni nazwaliby go brzydkim z powodu jego deformacji, dla niej... był piękny. I to był grzech. " Jesteś prawdziwy, " powiedziała do siebie. " Tak jestem. " Jego głos był głęboki i donośny, pieszczota w uszach. Ale zaraz zaczął się łamać, jak gdyby był w bólu. " A ty jesteś z młodym. " "Jestem. " Znów zamknął oczy, ale teraz wyglądało to jak gdyby dostał cios pięścią. " Widziałem cię ". " Kiedy? " " W klinice. Kilka nocy temu. Myślałem, że pobili cię. " "Bractwo? Dlaczego kiedykolwiek -‐ " "Ze względu na mnie. " Otworzył oczy i było w nich takie cierpienie, że chciała go pocieszyć w jakiś sposób. " Nigdy bym nie pozwolił, aby postawić cię w takim położeniu. Nie jesteś uczestnikiem wojny, a mój Porucznik nigdy przenigdy nie powinien, cię w to wciągać. " Jego głos stał się coraz głębszy i głębszy. " Jesteś niewinna. Nawet ja, który nie mam honoru, uznaję to w mgnieniu oka. " Jeśli nie miał honoru, dlaczego rozbroił się właśnie teraz, pomyślała. 612

" Jesteś zamężna? " Powiedział szorstko. " Nie. " Nagle jego górna warga oderwała się od ogromnych kłów. " Jeśli zostałaś zgwałcona -‐ " " Nie. Nie, nie, -‐ ja wybrałem to dla siebie. Dla samca. " Jej ręka powędrowała do brzucha. "Chciałam młodego. Przyszła moja chcączka, i wszystko, o czym myślałam, to jak bardzo chciałam być Mamah dla czegoś co było moje. " Te zwężone oczy zamknęły się ponownie, a on podniósł pokrytą odciskami dłoń do twarzy. Ukrywając jego nieregularne usta, powiedział: " Chciałbym być... " " Co? " "... być godnym dać ci to, czego pragnęłaś. " Layla znów poczuła bezbożną konieczność przysunięcia się i dotknięcia go, aby złagodzić go w jakiś sposób. Jego reakcja była tak naturalna i uczciwa, a jego cierpienie wydawało się raczej, jak jej własne, gdy myślała o nim. " Powiedz mi, że traktują cię dobrze, mimo że mi pomogłaś? " " Tak, " szepnęła. " Bardzo dobrze ". Opuścił rękę i położył głowę do tyłu, jakby z ulgą. " To dobrze. To... dobrze. I musisz mi wybaczyć przybycie. Wyczułem cię, i znalazłem, nie mogłem sobie odmówić. " Jakby przyciągało go do niej. Jakby... ją chciał. Och, najdroższa Pani Kronik, pomyślała, gdy jej ciało ogrzewało się od wewnątrz. Wydawało się, że jego oczy zawisły na drzewie na łące. " Czy myślisz, o tej nocy? " Powiedział w cicho. Layla spojrzała na swoje ręce. " Tak. " " I to cię boli, nieprawdaż. " " Tak. " " Mnie również. Jesteś zawsze w mojej głowie, ale z innego powodu, ośmielam się sądzić. " Layla wzięła głęboki oddech, serce waliło jej na nowo w uszach. " Nie jestem pewna... czy jest tak różny od twojego. " 613

Usłyszała uderzenie jego głowy. " Co powiedziałaś? " Oddychał. "Wierzę, że... słyszałeś mnie całkiem dobrze. " Natychmiast eksplodowało napięcie między nimi, kurcząc przestrzeń w której przebywali, przysuwając ich bliżej, chociaż żadne z nich się nie poruszyło. " Musisz być ich wrogiem ", pomyślała na głos. Zapadła długa cisza. " Jest już za późno. Podjęto działania, które nie mogą być cofnięte przez słowa, ani śluby ". " Chciałabym, żeby tak nie było. " " Tej nocy, w tej chwili... też bym chciał. " Teraz jej głowa odwróciła się szybko. " Może jest sposób -‐ " Wyciągnął rękę i uciszył ją kciukiem, kładąc go delikatnie na jej ustach. Gdy jego oczy skupiły się na jej ustach, prawie niedostrzegalne warczenie wibrowało w nim... ale nie pozwolił mu trwać długo, wyciszył dźwięk tak, jakby nie chciał obciążać jej, lub może straszyć. " Jesteś w moich snach, " wymamrotał. "Każdego dnia, mnie nawiedzasz. Twój zapach, twój głos, twoje oczy... te usta. " Przesunął dłonią i gładził dolną wargę jego pokrytym odciskami kciukiem. Zamknęła powieki, i poddała się dotykowi, wiedząc, że to było wszystko, co kiedykolwiek uzyska od niego. Byli po przeciwnych stronach wojny, i choć nie znała szczegółów, słyszała wystarczająco dużo w rezydencji, by wiedzieć, że miał rację. Nie mógł cofnąć tego, co zrobił. A to oznaczało, że zamierzają go zabić. " Nie mogę uwierzyć, że pozwalasz mi się dotknąć. " Jego głos stał się chrapliwy. " Będę to pamiętał, przez wszystkie moje noce. " Łzy przebiły się przez jej oczy. Najdroższa Pani Kronik, przez całe jej życie, czekała na chwilę, jak ta... " Nie płacz ". Jego kciuk przesunął się na policzki. " Piękna wartościowa kobieto, nie płacz. " Jeżeli ktokolwiek powiedziałby jej, że jest tak brutalny, jak potrafiący współczuć, nie uwierzyła by. Ale był. Z nią był. 614

" Pójdę ", powiedział nagle. Jej instynkt błagał go by uważał... ale to nie znaczyło, że życzyła Ghromowi detronizacji. "Piękna Wybranko, wiem to. Jeśli kiedykolwiek będziesz potrzebować mnie, będę tam. " Wyjął coś z kieszeni -‐ telefon. Skierował go w jej kierunku, zapalił ekran dotykając przycisku. " Czy możesz przeczytać ten numer? " Layla zamrugała mocno i zmusiła oczy do skupienia. " Tak. Mogę. " " To ja. Wiesz, jak mnie znaleźć. A jeśli twoje sumienie żąda byś dała tę informację Bractwu, zrozumiem. " Nie mógł odczytać numerów, uświadomiła sobie, a nie ze względu na brak ostrości widzenia. Jakiego rodzaju życie do tego doprowadziło, zastanawiała się smutno. " Bądź zdrowa, moja piękna Wybranko ", powiedział, gdy patrzył na nią oczami nie tylko kochanka, ale brońca. A potem zniknął bez następnego słowa, zostawiając samochód, podnosząc swoją broń i zbrojąc się... ... zanim zdematerializował się w noc. Layla natychmiast ukryła twarz w dłoniach, jej ramiona zaczęły się trząść, głowa opadła, emocje przelewały się. Rozlewały się, pomiędzy jej umysłem i duszą, tak, że została rozdarta, nawet gdy wciąż pozostała cała. Tłumaczenie: Fiolka2708

615

OSIEMDZIESIĄT-JEDEN "Wejdź ". Kiedy Blay odezwał się, spojrzał z ponad Sprzysiężenia Głupców67 -‐ był zaskoczony, widząc Beth wchodzącą do jego pokoju. Jedno spojrzenie na twarz królowej i usiadł wyprostowany, odkładając książkę. " Hej, coś jest nie tak? " " Widziałeś Laylę? " " Nie, ale byłem tutaj, odkąd wróciłem od rodziców ". Spojrzał na zegar. Po północy. " Nie jest w swoim pokoju? " Beth potrząsnęła głową, jej ciemne włosy lśniły, kiedy opadły na ramiona. " Ona i ja miałyśmy razem spędzić czas, ale nie mogę jej znaleźć. Nie ma jej w klinice ani kuchni – szukałam też, Khilla na dole w centrum szkoleniowym, a także tutaj. Również go nie ma". Może udali się na romantyczną kolację, dzieląc się talerzem i spotykając się w środku dzięki swawolnej nici cholernego makaronu. " Czy próbowałaś zlokalizować ich telefony? " zapytał. " Khilla jest w jego pokoju. A Layla nie odbiera swojego, jeśli ma go ze sobą. " Kiedy stanął na nogi i zaczynał się nadmiernie ekscytować, pomyślał, uspokój się -‐ to nie jest narodowy nagły wypadek. W rzeczywistości, to był duży dom z wieloma pokojami, i zmierzał do tego, że byli dorosłymi ludźmi. Dwie osoby powinny mieć prawo pójść gdzieś razem i nie wywoływać z tego powodu kryzysu. Zwłaszcza, jeśli mieli mieć razem młode... Dźwięk wyłączanego odkurzacza niedaleko zwrócił jego uwagę. " Chodź ze mną " powiedział do królowej. " Jeśli jest jakaś osoba w tym miejscu, która może to wiedzieć? To znajduje się na dole holu z Dysonem (marka odkurzacza). " Rzeczywiście, Fritz pracował na drugim piętrze w pokoju dziennym, i kiedy Blay do niego wszedł, został walnięty w twarz wszystkimi 67

Sprzysiężenie głupców, Autor: John Kennedy Toole 616

wspomnieniami o nim i Khillu robiącym sobie dobrze, na dywanie i na kanapie. Świetnie. Po prostu fantastycznie. "Fritz?" królowa zawołała. Psaniec przestał poruszać się do przodu i z powrotem i wyłączył maszynę. " Witam, Wasza Królewska Mość. Panie. " Skłonił się. " Słuchaj, Fritz" powiedział Blay: "Czy widziałeś Laylę? " Natychmiast, twarz lokaja stała się przygnębiona. " Och. Tak. W rzeczy samej. " Kiedy nie padło nic więcej, Blay podpowiedział " Iiiiii? " " Wzięła samochód. Mercedesa. To było jakieś dwie godziny temu. " Co, do cholery, pomyślał Blay. Chyba, że... " Więc Khill jest z nią." " Nie, była sama. " Kiedy ładunek uh -‐ oh uderzył żołądek Blaya, lokaj pokręcił głową. " Starałem się proponując, że ją zawiozę, ale nie chciała się zgodzić". " Dokąd się udała? " zapytała Beth. " Powiedziała, że nie ma celu. Wiedziałem, że Mistrz Khill nauczył ją jeździć, a kiedy ona wyciągnęła dłoń po klucze, nie wiedziałem, co robić. " Królowa przemówiła. " Nie zarzucamy ci winy, Fritz. Wcale nie. Po prostu się o nią martwimy. " Blay wyjął telefon. " W pojeździe jest GPS, więc będzie dobrze. Po prostu podskoczę do V i on będzie w stanie zlokalizować ją dla nas. " Po tym jak wysłał wiadomość, królowa wciąż zapewniała lokaja, a Blay kręcił się wokół, czekając na odpowiedź. Dziesięć minut później? Nada68. Co oznaczało, że Brat z umiejętnościami IT załatwiał sprawy w centrum. Piętnaście minut. Dwadzieścia. Nawet zadzwonił, ale nie dostał odpowiedzi. Więc zakładał, że albo krwawił albo, telefon V został uszkodzony w walce. 68

Nic. 617

" Khilla nie ma na siłowni? " Powiedział, mimo że, na to pytanie już padła odpowiedź. Beth wzruszyła ramionami. " Nie, kiedy sprawdzałam. " Blay wykonał szybki telefon, do Elehny, a chwilę później został poinformowany, że pokój do ćwiczeń był pusty, Luchas spał, i nie było nikogo na basenie lub na boisku do koszykówki. Faceta nie było w domu. Ani w terenie, ponieważ to nie była jego kolej. Pozostało tylko jedno możliwe miejsce. " Wiem, gdzie on jest " Blay powiedział szorstko. " Pójdę po niego, i zaczekamy na V żeby to sprawdzić. " Mimo wszystko, ta samica nosiła jego młode, więc jeśli odeszła sama bez pozwolenia w wielki świat, miał rację angażując się w jej poszukiwania. I upewniając się, czy może Khill wiedział, gdzie ona jest, choć Blay miał przeczucie, że nie wiedział: trudno uwierzyć, że zostawiłby swój telefon w pokoju, jeśli byłby świadomy, że ona pojechała gdzieś samochodem. Chciałby, żeby w jakiś sposób mogła się z nim skontaktować. Idąc tym tropem, dlaczego w ogóle zostawił swój telefon? Jak nie on. Chyba, że myślał, że Layla robi dobrze... a on nie chciał jej przerywać. Świetnie. Wracając z powrotem do swojego pokoju, Blay uzbroił się w pistolet, bo nigdy nie wiadomo, kiedy może go potrzebować – I płaszcz tylko po to, by zasłonić swój sprzęt. Potem pobiegł na dół na zewnątrz przedsionka... i zdematerializował się w noc. Podjął formę na tylnym parkingu Żelaznej Maski, a kiedy dotarł do tylnych drzwi klubu, wcisnął dzwonek i pokazał swoją twarz do kamery bezpieczeństwa. Xhex otworzyła mu przejście. " Hej " powiedziała, dając mu szybki uścisk. " Jak się masz? Dawno nie widzieliśmy cię w okolicy. " " Szukam -‐ " " Tak, jest w barze. " Oczywiście, że był. " Dziękuję. " Blay skinął do bramkarzy, Dużego Roba i Cichego Toma i przepchał się z obszaru dla pracowników do klubu. Kiedy wyszedł po drugiej stronie,

618

wibracje muzyki docierały prosto do jego mostka -‐ choć może to było bicie jego serca. Iiiii był tam: mimo że, ze sto osób tłoczyło się przy barze, Khill był dla niego niczym neonowy znak, wyróżniający się od reszty. Wojownik siedział na dalekim końcu, plecami do Blaya, jego łokcie rozstawione na czarnym lakierowanym drewnie, jego głowa zwieszona nisko. Blay wypluł przekleństwo tak jak myślał, byli tutaj, wracając do początku. I jasne, zanim mógł sprawić, by to się skończyło, zbliżyła się kobieta, jej ciało przysunęło się do Khilla, jej dłoń spoczęła na jego ramieniu, jego głowa odwróciła się, aby mógł się dobrze przyjrzeć. Blay wiedział, co będzie dalej. Szybka ocena z góry na dół -‐ tym niedopasowanym spojrzeniem, z powolnym uśmiechem, paroma wycedzonymi słowami – i razem wyjdą do łazienki -‐ Khill pokręcił głową, i wyciągnął swoją dłoń w geście stop. I choć była skłonna wykonać sekundowa apelację, właśnie odesłał ją na kolejną rundę mów – do – ręki. Zanim Blay mógł się znów ruszyć, facet z włosami do tyłka i parą wysprejowanych welwetowych spodni właśnie podszedł. Jego uśmiech był genialnie biały, a jego chude ciało wydawało się zdolne do akrobacji. Nagłe nudności dopadły Blaya na dobre – mimo tego, że przypomniał sobie ich ostatnią rundę, Khill nie będzie chciał uprawiać z nim seksu nigdy więcej -‐ więc dlaczego obchodzi go, z kim wojownik sie pieprzy. I Bóg wiedział, że mężczyzna miał popęd seksualny -‐ Pan Garniturek wraz z całym swoim asortymentem wiedział o tym najlepiej. Po tym wszystkim, Khill skoncentrował się tylko na sobie. Nagłe wibracje nadeszły z kieszeni Blaya, dając mu znak że nadeszła wiadomość. Wyjmując telefon, zobaczył, że była od Beth: Wszystko dobrze -‐ Layla bezpieczna w domu. Po prostu udała się na przejażdżkę, i teraz będzie oglądać ze mną telewizję. Blay wysłał odpowiedź z podziękowaniami, i włożył telefon z powrotem do swojej wewnętrznej kieszeni. Nie było powodu, aby został i przeszkadzał wojownikowi w jego rozczarowaniu... chociaż, to była szansa, aby naprawić trochę szkód w temacie sensacji z przed tygodnia. 619

Blay ruszył, wysuwając się naprzód i odpychając inne ciała. Kiedy dostał się w zasięg, odchrząknął i odezwał się przez hałas. " Hej ". Ręka wystrzeliła w górę ponad barkiem Khilla. " Na pieprzoną miłość boską, nie jestem zainteresowany, dobra? " W tym momencie, osoba po lewej postanowiła odpuścić z czymkolwiek co miała do picia. Blay zajął miejsce człowieka. " Mówiłem ci, żebyś się kurwa-‐ " Khill zamarł w połowie przekleństwa. "Co... ty tu robisz? " Ok, od czego by tu zacząć. " Czy coś się stało? " Khill powiedział. " Nie, nie. Naprawdę, nie nic ... wiesz, złego". Blay zmarszczył brwi, gdy zrozumiał, że nie było alkoholu przed facetem. " Po prostu tu przyszedłeś? " " Nie, kręciłem się w pobliżu... od kilku godzin, tak myślę. " " Nie pijesz? " "Zrobiłem to kiedy po raz pierwszy usiadłem. Ale potem... nie. " Blay znał tą twarz tak dobrze. Była tak ponura, z wgłębieniami pod kościami policzkowymi i wiecznie pochmurna, co sugerowało, że facet nie spał w ciągu siedmiu dni, przynajmniej. " Słuchaj, Khill -‐ " " Przyszedłeś przeprosić? " Blay przeczyścił ponownie gardło. " Tak. Przyszedłem. Jestem -‐ " " Racja. " " Co? " Khill podniósł ręce i potarł oczy... potem umieścił dłonie na twarzy zasłaniając się od czoła do brody. Powiedział, coś żeby się nie przejmował i wtedy Blay wiedział, że stało się coś doniosłego. Potem znowu, ten biedny drań prawdopodobnie doszedł do wniosku, że Blay nie jest święty. Blay pochylił się bliżej. " Mów do mnie. Cokolwiek to jest, możesz mi powiedzieć. " Był fair, mimo wszystko, był fair. To było pewne jak cholera, że ładuje wszystko w głowie na temat ich ostatniego spotkania. " Miałeś rację " powiedział Khill. " Nie wiedziałem, że... jestem... " 620

Gdy nic innego nie nadeszło, żebra Blaya zacisnęły się mocno, brwi strzeliły niebotycznie, kiedy uderzyło go sedno sprawy. Och... mój Boże. Kiedy wstrząs przeszedł przez całe jego ciało, zdał sobie sprawę, że nigdy nie oczekiwał, że facet się ujawni. Nawet kiedy krzyczał te hard-‐corowe słowa, stanowiło to raczej istotę końcowego kłapnięcia zębów, niż jakąkolwiek nadzieję, że to do niego dotrze. Khill pokręcił głową, ręce pozostały na miejscu. " Po prostu... przez te wszystkie lata, z tym całym gównem od nich... nie mogłem stawić czoła kolejnym ciosom przeciwko mnie. " Blay był bardziej niż świadomy kim "oni" byli. "Zrobiłem wiele rzeczy, aby pójść dalej, aby ukryć to gówno – nawet po tym jak mnie wykopali, nadal byli w mojej głowie. Nawet po ich śmierci... nadal tam są, wiesz. Zawsze tam z... " Zacisnął jedną rękę w pięść i zaczął uderzać się w głowę. " Zawsze tam... " Blay złapał gruby nadgarstek i poprowadził ramię samca w dół. " Już w porządku.... " Khill nie patrzył na niego. " Ja nawet nie wiedziałem, że uginałem się pod tym wszystkim. Nie byłem, świadomy gówna w swojej głowie -‐ " mówił głębokim głosem. "Ja po prostu nie chciałem dać im kolejnego powodu, by mnie nienawidzili, mimo, że ich to kurwa nie obchodziło. Co to kurwa jest, wiesz? Co do kurwy, sobie myślałem? " Ból, który unosił się z ciała Khilla był tak wielki, że zmienił temperaturę powietrza wokół niego, obniżając ją, aż włosy na przedramionach Blaya zakuły go z chłodu. I w tym momencie, będąc twarz w twarz ze skrajnym nieszczęściem, Blay żałował, że nie mógł cofnąć tego co powiedział -‐ nie dlatego, że nie była to prawda, ale dlatego, że nie był tym który powinien zerwać ten plaster. Mary, krwiczka Rankohra, powinna zrobić to jako część w sesji terapeutycznej, czy coś. A może Khill powinien stopniowo zrobić to sam. Ale nie w ten sposób...

621

Załamanie, które było wyryte w każdej części ciała Khilla, w chrypce w jego głosie, w ledwie powstrzymywanym krzyku, który zdawał się być tuż pod powierzchnią, było przerażające. " Nigdy nie dowiem się, ile oni mieli do mnie, zwłaszcza mój ojciec. Ten samiec... on skaził wszystko co mnie dotyczyło, a ja nawet nie wiedziałem, że to się dzieje. I to zniszczyło... wszystko. " Blay zmarszczył brwi, nie z powodu tej części. Ale było dla niego jasne, porównanie jego rodziców i rodziców Khilla -‐ nie żeby musiał sobie to znów przypominać: Wszystko, o czym mógł myśleć to uścisk przed kuchenką, jego mamy i taty, zaciskających ramiona wokół niego, ich akceptacja szczodra, uczciwa i bez zastrzeżeń. A tutaj, Khill przechodził przez to sam. W klubie. Z nikim obok, kto by go wspierał, gdy zmagał się z dziedzictwem dyskryminacji, na którą był skazany... i tożsamością której nie mógł zmienić, i już dłużej pozornie ignorować. " To zniszczyło wszystko. " Blay położył rękę na tym wystającym bicepsie. " Nie, niczego nie zniszczyło. Nie mów tak. Jesteś tu gdzie jesteś, i to jest w porządku" Głowa Khilla okręciła się wokół, pozostawiając uścisk ręki w tym samym miejscu, jego niebieskie i zielone oczy z czerwonym obramowaniem i załzawione. " Kochałem cię przez lata. Byłem w tobie zakochany przez lata i lata i lata... przez cały rok szkolny... i szkolenie... przed transformacją i potem... kiedy zbliżyłeś się do mnie i tak, nawet teraz, kiedy jesteś z Saxtonem i mnie nienawidzisz. I to... cholera... w mojej pieprzonej głowie zamknęło mnie, zamknęło wszystko... i to mnie kosztowało ciebie. " Kiedy dźwięk pisku opon ryknął między uszami Blaya, a świat zaczął się kręcić, Khill prostu kontynuował. " Więc wybacz, jeśli się z tobą nie zgodzę. To nie jest w porządku – to nigdy nie będzie w porządku – podczas, gdy jestem bardziej niż chętny, by żyć z faktem, że chodziłem, i mówiłem kłamstwa przez dekady, pomysłem poświęcenia tego co mogłoby być między nami... to absolutnie, zdecydowanie nie jest w porządku dla mnie. " Blay przełknął mocno ślinę kiedy Khill wrócił do wpatrywania się w ścianę butelek za barem.

622

Otwierając usta, Blay miał zamiar coś powiedzieć, ale po prostu przewinął sobie monolog jeszcze raz od początku do końca. Jezu Chryste... A potem coś mu zaświtało. Jeśli jestem gejem, dlaczego jesteś jedynym mężczyzną, z jakim kiedykolwiek byłem. Nagle cała krew odpłynęła z głowy Blaya kiedy rozszyfrował prawdę zawartą w słowach, która była tak grubiańsko skonstruowana. Oznaczało to, że ta noc kiedy on... " O Boże " powiedział cicho. " Więc oto gdzie jestem" wojownik powiedział szorstko. "Chcesz się napić -‐ " Słowa wyskoczyły z jego ust: " Nie jestem już z Saxtonem." Tłumaczyła: magdalena.bojka1

623

OSIEMDZIESIĄT-DWA Khill potrząsnął głową drugi raz. Z pewnością źle usłyszał… -‐ Co…? -‐ Zerwałem z nim, jakieś dwa tygodnie temu. Khill zamrugał kilka razy. -‐ Dlaczego… czekaj, nie rozumiem. -‐ To nie działało. Nie działało, już od dłuższego czasu. Kiedy wrócił, tamtej nocy po tym jak był z kimś innym? Nie byliśmy razem, więc nie zdradził mnie. Z jakiegoś szalonego powodu, wszystko o czym Khill mógł myśleć był Mike Myers mówiący, Słuuucham? Proszek do pieczenia? -‐ Ale myślałem… czekaj, wy dwaj wyglądaliście na naprawdę szczęśliwych. Zabijało mnie to każdej nocy… taaa. Blay się skrzywił. -‐ Przepraszam, za to że kłamałem. -‐ Choleeeeeera. Prawie go zabiłem. -‐ Cóż, niewątpliwie byłeś szarmancki. Wiedział o tym. Khill zmarszczył brwi i potrząsnął głową. -‐ Nie miałem pojęcia że wy dwaj nie jesteście… no, już to mówiłem. -‐ Khill, chciałbym cię o coś zapytać. -‐ Śmiało. -‐ Zakładając, że w ogóle będzie mógł się skupić. -‐ Kiedy ty i ja byliśmy razem… tamtej nocy… i powiedziałeś, że nigdy… wiesz… Khill czekał, aż facet skończy. Kiedy ten tego nie zrobił, nie miał pojęcia do czego Blay nawiązywał— Ach, to. Khill nie mógł w to uwierzyć, ale czuł jak jego policzki zrobiły się czerwone i gorące. -‐ Taa, ta noc. -‐ Więc, ty nigdy…

624

Biorąc pod uwagę wszystko, co po prostu wyrzucił z siebie już, ten mały sekrecik wydawał się drobnym szczegółem. Ponadto, prawda była prawdą. -‐ Jesteś pierwszym i jedynym samcem z którym kiedykolwiek byłem w ten sposób. Drugi mężczyzna się nie odzywał. A potem, -‐ O, mój Boże, bardzo mi przykro, ja Khill przerwał, ucinając niepotrzebne przeprosiny. -‐ Mi nie jest przykro. Nie ma nikogo, kogo bym wolał by zabrał moje dziewictwo. Pierwszego zawsze pamiętasz.-‐ Gratuluję, Saxton, ty szczęśliwy pieprzony lachociągu. Kolejna długa cisza. I właśnie kiedy Khill miał sprawdzić swój zegarek i zasugerować, że powinni zrobić sobie przerwę od tej niezręczności, Blay się odezwał. -‐ Nie zamierzasz zapytać mnie dlaczego Saxtonowi i mi nigdy się nie układało? Khill przewrócił oczami. -‐ Wiem, że nie chodziło o problemy w sypialni. Jesteś najlepszym kochankiem, z jakim kiedykolwiek byłem, i nie mogę sobie wyobrazić, by mój kuzyn uważał inaczej. Pieprzony lachociąg, sukinsyn Saxton. Ponieważ zdał sobie sprawę, że facet nic nie mówił, Khill spojrzał na niego. Niebieskie oczy Blaya dziwnie świeciły. -‐ Co.-‐ Oh, na miłość boską. Dobra. Czemu Wam nigdy nie wychodziło? -‐ Ponieważ byłem, i wciąż jestem, zupełnie i całkowicie do głębi… zakochany w tobie. Khillowi opadła szczęka. Gdy w jego uszach zaczęło szumieć, zastanawiał się, czy dobrze usłyszał. Pochylił się bliżej. -‐ Przepraszam, co ty— -‐ Hej, kochanie -‐ uciął kobiecy głos. Z jego prawej strony, kobieta z takim dekoltem, że mogła wypełnić parę salaterek, przyciskała się do jego ciała. -‐ Co ty na to, by zostać partnerem w zbrodni— -‐ Odwal się, -‐ warknął Blay. – On jest ze mną. 625

Gwałtownie, Khill napiął się cały: Było jasne biorąc pod uwagę, totalnie i całkowicie, zimne niebieskie plujące ogniem oczy Blaya, że facet był gotowy rozerwać gardło tej wyzwolonej kobiecie, jeśli ta nie zniknie szybko. I to było… Fantastyczne. -‐ Okej, okej. – Podniosła ręce poddając się. -‐ Nie wiedziałam, że jesteście razem. -‐ Jesteśmy -‐ syknął Blay. Gdy kobieta ze świetnymi pomysłami czmychnęła, odwrócił się do Blaya, doskonale zdając sobie sprawę, że jego szok był widoczny. -‐ Jesteśmy?-‐ szepnął do swojego dawnego najlepszego przyjaciela. Z walącą klubową muzyką, stadionem obcych kręcących się wokół nich, z barmanem dostarczającym napoje i pracującymi dziewczętami lekkich obyczajów, z tysiącem innych żyć w dalszym planie... czas się dla nich zatrzymał. Blay wyciągnął rękę i wziął twarz Khilla w swoje ręce, te niebieskie oczy spoglądały na niego ciepło. -‐ Tak. Tak, jesteśmy— Khill prawie skoczył na faceta, zmniejszając dystans między ich ustami i całując miłość swojego życia raz, dwa razy… trzy razy— chociaż, kurwa, nie miał pojęcia, co się dzieje, czy to było prawdziwe lub czy przestał sobie zaprzeczać. Po tych wszystkich cierpieniach, był spragniony ulgi, nawet jeśli była tylko chwilowa. Gdy się odsunął, Blay zmarszczył brwi. -‐ Drżysz. Czy to możliwe, że sobie tego nie wyobraził? -‐ Naprawdę? -‐ Tak. -‐ Nie obchodzi mnie to. Kocham cię. Kocham cię tak cholernie mocno, i przykro mi, że nie byłem na tyle męski, by to przyznać— Blay zatrzymał go pocałunkiem. -‐ Teraz jesteś wystarczająco męski — reszta to już przeszłość. -‐ Ja tylko... Boże, naprawdę drżę, prawda? -‐ Taa. Ale jest okej— mam cię. Khill otarł twarz o jedną z dłoni samca. 626

-‐ Zawsze masz. Zawsze mnie miałeś… i moje serce. Moją duszę. Wszystko. Szkoda tylko, że to tak długo trwało zanim dorosłem. Moja rodzina... prawie mnie zabiła. I nie tylko dzięki tej ich Gwardii Honorowej.-‐ Oczy Blaya dryfowały. A potem opadły jego ręce. -‐ C,-‐ wypalił Khill. – Powiedziałem coś złego?-‐ Oh, Boże, wiedział, że to było zbyt dobre by było prawdziwe… Nastąpiła długa chwila, podczas której Blay tylko na niego patrzył. Ale wtedy mężczyzna wyciągnął dłoń. -‐ Daj mi swoją rękę. -‐ Khill posłuchał natychmiast, jakby polecenie Blay było dla jego ciała ważniejsze niż to, które wydał jego własny mózg. Kiedy coś wsunęło się na jego palec, odskoczył i spojrzał w dół. To był sygnet. Sygnet Blaya… Ten, który ojciec samca, dał mu natychmiast po przemianie. -‐ Jesteś idealny, taki jaki jesteś. – Głos Blaya był silny. -‐ Nie ma nic złego w tym kim i czym zawsze byłeś. Jestem z ciebie dumny. I kocham cię. Teraz... i zawsze. Obraz przed oczami Khilla zafalował. Hard-‐core. -‐ Jestem z ciebie dumny. I kocham cię. – powtórzył Blay. – Zawsze. Zapomnij o swojej starej rodzinie... masz teraz mnie. Jestem twoją rodziną.-‐ Wszystko, co mógł zrobić, to patrzeć na sygnet, patrzeć na herb, czuć ciężar na palcu, obserwować, jak światło odbija się od metalu szlachetnego. Chciał jednego z nich przez całe życie, tak mu się wydawało. I jak wiadomo... jak zwykle, jak zawsze, Blay był tym, który zrozumiał i zrobił to dla niego. Gdy szloch zebrał się w tchawicy Khilla, poczuł, że został przyciągnięty w pobliże dużej, silnej piersi, a silne ramiona owinęły się wokół niego i trzymały go. I wtem, znikąd, unosił się mroczny, ostry zapach — zapach wiązania Blaya,— była to jedna z najpiękniejszych rzeczy, które kiedykolwiek były w jego nosie. -‐ Jestem z ciebie dumny. I kocham cię.-‐ powiedział Blay jeszcze raz, stary, znajomy głos przebijający się przez wszystkie z tych lat odrzucenia i osądzania, dając mu nie tylko akceptację, ale rękę z krwi i kości, która wyprowadziła go z ciemności jego przeszłości… I przyszłość, która nie wymagała kłamstwa i wymówki, bo to, czym on był, i to, kim oni byli, było zarówno niesłychane — i niezwykłe. 627

Miłość, mimo wszystko, była uniwersalna. Khill zacisnął pięść mocno, i wiedział, że nigdy, przenigdy, nie zdejmie tego pierścienia. -‐ Zawsze -‐ wymruczał Blay. – Ponieważ rodzina tak właśnie robi. Słodki Jezu, Khill szlochał jak cipka. Ale Blay nie wyglądał jakby mu to przeszkadzało choćby w najmniejszym stopniu —albo jakby osądzał. I w tym rzecz, nie robił tego. -‐ Zawsze,-‐ powtórzył Khill chrapliwie. – Zawsze... Tłumaczenie: Nuffanillia

628

EPILOG DWA TYGODNIE PÓŹNIEJ... Życie było całkowicie, fantastycznie szalone. „I jak podobała ci się ostatnia noc?” Gdy Khill mówił mu do ucha, Blay w pobliżu przewrócił oczami w ciemności. „A jak myślisz?” Nagie ciała pod ciężkim, ciepłym przykryciem, Khill przytulony do niego od tyłu, ich ramiona złączone, nogi splecione. Okazało się, że Khill był przytulakiem. Któż mógłby przypuszczać – i jak cudownie. „Myślę, że ci się podobało.” Khill lizał ścieżkę z boku gardła Blaya. „Powiedz, że ci się podobało.” W odpowiedzi, Blay wygiął swój grzbiet i podsunął tyłek prosto pod erekcję drugiego mężczyzny. Rezultat spowodował, że Blay jęknął. „Brzmi jakbyś tam był.” Wymruczał Blay. „Kurwa, tak – byłem.” Noc wcześniej byli poza grafikiem, po treningu na siłowni i meczu w basenie przeciwko Beth i Lassiterowi – który przegrali – Blay zasugerował żeby uderzyli do Żelaznej Maski, z bardzo konkretnego powodu. Kiedy Blay przypomniał sobie co się wydarzyło gdy tam wrócili, fiut Khilla dostał się do miejsc w których był bardzo mile widziany… i Blay kolejny raz poddał się pysznej penetracji i powolnemu ujeżdżaniu w rytmie ustalonym przez jego partnera. Rzeczy które sobie przypominał z klubu czyniły wszystko jeszcze gorętszym: wybrali się tam razem i siedząc przy barze wypili parę drinków, Herradura dla Khilla i G&Ts dla Blaya. Potem Khill znowu miał to swoje spojrzenie. I Blay dostał się na dół do interesu. Zaprowadził samca z powrotem do jednej z łazienek, a kiedy znaleźli się razem wewnątrz, to było jak cudowny powrót do życia, pocałunki, ręce w spodniach, rozpaczliwe rozbieranie od pasa w dół… 629

Jęk, który wyrwał się z Blaya był jednocześnie tym co się stało i tym co się dzieje – mieszanką, erotycznym koktajlem zabierającym go na krawędź orgazmu i potem, dzięki pompującemu chwytowi Khilla, wprost na koniuszku, jego fiut wchodził ostro w dłoń kochanka, jego ciało drżało i wysyłało również Khilla do spełnienia… Po chwili wytchnienia i satysfakcjonującej drugiej rundzie Khill wycedził „Czy jest jakaś szansa, że myślisz o łazience?” „Może.” „Możemy to robić co noc, jeśli chcesz.” Blay roześmiał się. „Cóż, przypuszczam, że tego wieczoru też jesteśmy wolni, więc…” Bractwo miało rozkaz pozostać na miejscu i nie było żadnych wyjaśnień w tekście Thora, Blay był wymieniony do spotkania z królem. Banda Drani i glymeria byli cicho od dwóch tygodni, żadnych e-‐maili, żadnych ruchów wojsk w mieście, żadnych telefonów. To nigdy nie był dobry znak. Prawdopodobnie przegrupowanie albo sesja na temat strategii po śmierci jednego z członków Rady i wynikających z niej implikacji. Pomimo, iż Blay naprawdę nie mógł dostrzec żadnych minusów w tym, że Assail zabił tępego sukinsyna. Bay-‐bay Elan. Ps.: Następnym razem kiedy kogoś fałszywie oskarżysz, postaraj się wybrać pacyfistę. Perspektywa spotkania, sprawiła, że zaczął myśleć o włączeniu Khilla do Bractwa – które wyglądało na bezproblemowe. Zachowanie wojownika pozostało takie samo, jak i postawa wobec ludzi. I to był kolejny powód żeby kochać gościa. Nawet po tym jak otrzymał wysoki status, gówniana woda sodowa nie uderzyła mu do głowy. A że tatuaż w kształcie kropli został zmieniony na purpurowy? Całkowicie sexy. Zupełnie jak świeża blizna, przedstawiająca gwiazdę, na jego piersi. „Jesteśmy absolutnie zdecydowani zrobić to jeszcze raz” powiedział Khill powoli się wycofując i przewracając na plecy. Wyciągnął ramiona nad głowę, uśmiechnął i przeciągnął, poświata z łazienki była wystarczająca żeby Blay mógł dostrzec jak unoszą się te niewiarygodne usta. „To było kurewsko gorące. Ty jesteś totalnie, kurewsko gorący.” 630

„Cóż mogę powiedzieć, to było moje marzenie przez długi czas.” Gdy Khill spoważniał, Blay dotknął zmarszczonych brwi samca. „Hej. Przestań. Czysta kartka, pamiętasz?” Po wielkim objawieniu w Żelaznej Masce, odbyli niezliczone długie rozmowy i zdecydowali, że będą budować swój związek krok po kroku, bez jakichkolwiek założeń. Byli przyjaciółmi, potem wrogami, następnie swego rodzaju kochankami… zanim zaczęli być w tym gównie razem. I dlatego, że przez tyle lat trwali w zawieszeniu, wiedzieli nawzajem, że bycie parą to zupełnie inna sprawa. „Taak. Czysta kartka.” Gdy Khill wychylił się do pocałunku, na komórkę Blaya przyszła wiadomość. Oczywiście Khill nie był zainteresowany komunikacją ze światem zewnętrznym i kontynuował wylizywanie drogi do ust Blaya, nawet gdy tamten sięgał po telefon. Blay musiał przytrzymać się masywnych ramion Khilla, gdy ten manewrował w górę pocierając wciąż sztywnego fiuta Blaya. „Co do diabła?” powiedział Blay przerywając pocałunek. „Czy ktoś nam przerywa?” „Tak… Butch mówi, że potrzebuje mnie w bunkrze w roli konsultanta do spraw garderoby.” „No, ty masz doskonały styl.” Z jakiegoś powodu ten komentarz sprawił, że pomyślał o Saxtonie. Wkrótce po tym jak Khill zdecydował się uczynić wszystko legalnym, Blay powiedział adwokatowi, co się dzieje – samiec dżentelmen sprostał oczekiwaniom… i nie okazał zdziwienia. Powiedział nawet, że odczuł swego rodzaju ulgę, znak, że na świecie było wszystko w porządku, pomimo iż to nie było fajne dla niego samego. Nareszcie Blay miał swoją prawdziwą miłość, stwierdził. Teraz, gdyby tylko Saxton mógł znaleźć swoją. „Lepiej się tym zajmę” mruknął. „Może to noc randek.” Kiedy wychodził z łóżka, ręce Khilla złapały go za biodra i przyciągnęły go do następnego namiętnego i długiego pocałunku. Gdy Khill się cofnął, jego powieki były przymknięte. „Nocna randka to świetny pomysł. Chciałbyś wyskoczyć ze mną potańczyć, czasami?” 631

„Potańczyć?” Blay roześmiał się. „Ty pójdziesz potańczyć. Ze mną.” To wszystko czego Khill nienawidził: swego rodzaju cukierkowatość, dużo spojrzeń na nich, a przy założeniu że robiliby to publicznie, musieliby być całkowicie ubrani. „Gdybyś mnie chciał, byłbym gotowy w mgnieniu oka.” Blay położył dłoń na twarzy samca. Khill starał się naprawdę bardzo i Blay był więcej niż chętny czekać na dzień w którym facet będzie gotowy do publicznego okazywania uczuć. Bractwo i mieszkańcy rezydencji wiedzieli, że oni byli razem – było to raczej oczywiste, gdy Khill przeniósł swoje rzeczy do jego pokoju. Ale nie chciałby spędzić życia na zaprzeczaniu i jednocześnie czuć się komfortowo zasysając swojego chłopaka przed Bogiem i wszystkimi innymi. Ale on się starał. I mówił – dużo – o jego rodzinie, bracie, który powoli w bólach odzyskiwał zdrowie na dole w klinice. A za zamkniętymi drzwiami? To była magia, bez żadnych barier. To było dokładnie to czego zawsze pragnął Blay. „Schodzisz na dół na pierwszy posiłek?” Zapytał Blay jak okiennice zaczęły podjeżdżać w górę. „Może zostanę tutaj i poczekam na ciebie, żebyśmy mogli zjeść razem.” Ach tak, i ta niegrzeczna nuta, która była znowu w głosie Khilla, wcale nie sprawiła, że zapragnął wskoczyć ponownie między prześcieradła. „Jesteś…” jęk spowodował, że Blay zastygł w drodze do łazienki. „Gdzie jest twoja ręka?” „A gdzie myślisz, że jest?” Khill wygiął się przygryzając kłem dolną wargę. Blay pomyślał o słowach, których nie zamierzał ignorować. „Ssiesz.” „Tak, robię to, czyż nie.” Khill oblizał swoje usta. „A tobie się to podoba.” Blay zaklął i poszedł się kąpać. W tym tempie nigdy by nie wyszedł z ich pokoju… I było zupełnie pewne, że jeden gorący prysznic i golenie później, Khill nadal był w łóżku, wylegując się jak lew z potarganymi, rękami Blaya,

632

czarnymi włosami, przymkniętymi niedopasowanymi oczami, które obiecywały każdy rodzaj popychania, gdy Blay wróci. Napalony skurczybyk. „Zamierzasz tak po prostu tu leżeć?” Blay zbeształ go na wejściu. „Och, nie wiem… może poćwiczę sobie kiedy wyjdziesz.” Syk podążył za następnym z tych jego jęków – i jak widział, między prześcieradłem a kołdrą, jego ramię wykonywało ruchy w górę i w dół, sprawiając, że Blay przypomniał sobie wszystkie te brudne, spocone, cudowne rzeczy. „Praca na zewnątrz jest bardzo ważna, wiesz przecież.” Blay zazgrzytał zębami i szarpnięciem otworzył drzwi. „Wrócę.” „Nie spiesz się. Oczekiwanie uczyni mnie twardszym.” „Jasne, jakbyś potrzebował przy tym pomocy.” Zatrzaskując drzwi, poprzestawiał znowu w swoich nylonowych luźnych spodniach od dresu i zaklął ponownie. Lepiej żeby Butch miał dobry kurwa powód, aby potrzebować jego opinii. I lepiej, żeby problem dał się szybko rozwiązać. *** W sekundę po tym jak Blay się wymknął, Khill odrzucił przykrycie i wyskoczył z łóżka. Chwytając telefon ze swojego stolika nocnego, wcisnął Wyślij na tekście, który napisał wcześniej, a następnie poleciał do łazienki. Na szczęście woda była już ciepła. Mydło w martwym biegu. Szampon w nowojorską minutę. Golenie – „Ałł!” Szczeknął kiedy zaciął się w brodę. Zamykając oczy zmusił się do zwolnienia, zanim kurwa, potnie sobie nos: brzytwa na policzku, ruch ostrożny wokół podbródka, potem w dół szyi. Powtórzyć. Powtórzyć. Dlaczego, do diabła, on upiera się żeby robić to pod prysznicem. W noc taką jak dziś, powinien mieć przed sobą lustro … „Yo, królowo piękności, jesteś gotowy?” Głos Rankhora przeniknął do łazienki. „Czy chcesz wywoskować brwi?” Khill szybko sprawdził ręką wąsik. Czysto. „Odpierdol się Hollywood!” Krzyknął przez szum prysznica. 633

Zakręcił wodę i wyszedł z kabiny, wycierając się po drodze do sypialni. Stojąc obok uśmiechającego się Thora, Rankhor trzymał ręce za plecami. „To ekstra sposób żeby porozmawiać z twoim stylistą.” Khill spiorunował wzrokiem Braci. „Jeżeli to gówno ma hawajskie wzory, zamierzam cię zabić.” Rankhor spojrzał ponad nim na Thora i uśmiechnął się. Gdy drugi Brat skinął, Hollywood wyciągnął do przodu to co skrywał za swoim wielkim ciałem. Khill zamarł. „Chwileczkę … to jest…” „Smoking, wierzę, że tak się nazywa.” Uciął Rankhor. „S-‐M-‐O-‐K-‐I-‐N-‐G.” „Jest w twoim rozmiarze” powiedział Thor. „I Butch mówi, że projektant jest najlepszy z najlepszych.” „Ma nazwę po samochodzie” mruknął Rankhor. „Można by powiedzieć, że jest pompatyczny.” „Hej, nie naoglądałeś się ostatnio zbyt dużo misia Puchatka?” Domagał się Lassiter gdy się przepchnął. „Wow, fajny smoking.” „Tylko dlatego, że upierasz się przygotować ten, na Boga, wypadek drogowy w pokoju bilardowym.” Hollywood spojrzał na Vredhnego, który przyszedł za aniołem. „On nawet nie wiedział co to było Vredhny.” „Smoking?” V zwinął świecącą dłoń. „Oczywiście, że nie wiedział. Jest prawdziwym mężczyzną.” „To czyni z Butcha dziewczynę, w takim razie” wskazał Rankhor. „Bo kupił to.” „Hej, przyjęcie już gotowe” zawołał Trez gdy przybyli razem z iAmem. „Och ładny smoking. Czy to nie jest Tom Ford?” „Albo Dick Chrysler” wtrącił Rankhor. „Harry GM – czekaj, te brudne dźwięki…” „Lepiej się ubierz Roszpunko.” Vredhny zerknął na swój zegarek. „Nie mamy dużo czasu.” „To piękny smoking” oznajmił Furiath, gdy razem ze Zbihrem pchnął szerokie drzwi. „Mam taki sam.” „Fritz zapalił świece” powiedział Mordh do bliźniaków. „Hej, fajny smoking. Mam taki sam.”

634

„Ja też” potwierdził Furiath. „Jest fantastycznie dopasowany, prawda?” „W ramionach, prawda? Tom Ford jest najlepszy.” Totalny. Kurwa. Chaos. I gdy Khill ogarniał to wszystko, tych wszystkich mężczyzn mówiących jeden przez drugiego, trzepiących dłońmi, trzepiących dupami – miał chwilę duszności. Wtedy spojrzał w dół na pierścień, który podarował mu Blay. Mieć rodzinę było… naprawdę, niewiarygodnie wspaniale. „Dziękuję” powiedział delikatnie. Wszyscy zamarli, wszystkie te twarze odwróciły się i spojrzały na niego, ciała uspokoiły się, harmider ustał. Zbihr był tym, który przemówił, jego żółte oczy błyszczały. „Załóż swój wypasiony gajer. Spotkamy się na dole, kochasiu.” Dużo poklepywania w ramię przez wszystkich wojowników w drodze do drzwi. A potem został sam ze smokingiem. „Zróbmy to” powiedział do rzeczy. Z koszulą poszło gładko, ale guziki nie były zwyczajne. Mankiety miały spinki i zajęło mu to wieczność. Potem zmierzył się ze spodniami… i zdecydował się zachować prawdziwe – naprzód komandosie. Wreszcie, para lśniących butów rzuconych na nieposłane łóżko przez jednego z tysięcznej obsady – a także komplet czarnych jedwabnych skarpetek leżących w taki sposób, że wyglądały jak wijący się wąż. Ale chciał to zrobić porządnie. Gdy wreszcie założył marynarkę, przygotował się na uczucie ograniczenia, ale Furiath i Mordh mieli rację – materiał leżał na nim jak marzenie. Kierując się do łazienki wziął czarny jedwabny pas z najwyższego wieszaka i stanął przed lustrem. Człowieku …, wyglądał naprawdę gorąco. Wywijając nakrochmalony kołnierzyk, owinął krawat wokół tylnej części szyi i pociągnął nim parę razy w prawo i w lewo, aby upewnić się, że jest na właściwym miejscu. A potem zrobił to, co podpatrzył u swojego ojca i brata, kiedy nie byli świadomi, że byli podpatrywani… związał perfekcyjny węzeł z przodu swojego gardła. Prawdopodobnie byłoby łatwiej, gdyby zdjął marynarkę. 635

I gdyby jego ręce nie trzęsły się tak strasznie. Ale mimo wszystko, wykonał zadanie. Cofając się obejrzał swoje odbicie z prawej i z lewej strony. Z tyłu. Tak, zasługiwał na klapsa. Problem tkwił w tym, że nie wyglądał jak on. Zupełnie. To był dla niego problem. Autentyczność stała się dla niego ostatnio najzupełniej ważna. Dzięki brakowi uwagi, jego włosy opadły płasko i wygładziły się, pod wpływem impulsu poszedł do produkt, którym wspólnie z Blayem się dzielili i wsuwając dłonie we włosy, wybudził je z drzemki stawiając na sztorc. Tak lepiej. Poczuł się mniej jak przedmiot. Ale wciąż coś było nie tak… Gdy próbował dowiedzieć się co to było, pomyślał o tym jak się sprawy toczyły: po tym jak on i Blay mieli swoją wielką rozmowę w Żelaznej Masce, był zdumiony jak lekko się poczuł, nie był świadomy jak wielki ciężar nosił na swoich ramionach. To było takie niesamowite… ale złapał się na tym, że od czasu do czasu bierze głębokie oddechy, jego klatka piersiowa wznosiła się powoli i opadała z powrotem na miejsce w łagodnym spadku. Na jakimś poziomie oczekiwał, że obudzi się i dowie, ze to był tylko sen. Ale każdej nocy, budził się otoczony ramionami Blaya, z zapachem wiązania w nosie i ciepłym ciałem tuż obok jego własnego. Kocham cię. Jesteś doskonały, taki jaki jesteś. Zawsze. Kiedy głos Blaya rozbrzmiał w jego głowie, zamknął oczy i zakołysał się… Nagle otworzył oczy i spojrzał na szafki pod umywalkami. Tak, pomyślał. To było to, czego potrzebował. Kilka minut później, opuścił ich sypialnię, czując się dokładnie tak jak powinien. W smokingu i w ogóle. Gdy podszedł do szczytu głównych schodów, świece, które zostały ustawione po obu stronach do samego dołu, były zapalone i migotały. Było ich jeszcze więcej na dole we foyer: na kominku, na podłodze umieszczone wysoko wokół sklepionego przejścia i w wejściach do innych pomieszczeń. „Dobrze wyglądasz, synu.” 636

Khill odwrócił się i spojrzał przez ramię. „Hej, mój Panie.” Ghrom wyszedł z gabinetu ze swoją królową u jednego ramienia i swoim psem po drugiej stronie. „Nie potrzebuję moich oczu, żeby stwierdzić, że pingwinie łachy są słuszne.” „Dzięki za to, że pozwoliłeś mi to zrobić.” Ghrom uśmiechnął się, błyskając ogromnymi białymi kłami. Szarpiąc swoją samicę do szybkiego pocałunku, zaśmiał się. „Jestem kurewsko romantyczny w sercu, nie wiedziałeś o tym?” Beth roześmiała się i wyciągnęła rękę żeby ścisnąć ramię Khilla. „Powodzenia – ale nie będziesz go potrzebował.” Nie był tego taki pewien. W rzeczywistości, gdy pozwolił Pierwszej Rodzinie schodzić w dół samotnie, usiłował trzymać to gówno razem. Pocierając twarz, zastanawiał się, dlaczego do diabła uważał, że to taki dobry pomysł. Nie bądź cipką, powiedział sobie. Kiedy zaczął schodzić, ściągnął obie poły marynarki razem i zapiął guziki. Tak jak dżentelmen powinien. Był w połowie drogi, gdy wewnętrzne drzwi w przedsionku otworzyły się szeroko a przeciąg spowodował, że świece zamigotały. Khill zatrzymał się gdy Fritz wprowadził pod eskortą dwie postacie, para przestępowała z nogi na nogę dla rozgrzewki. Jak na komendę oboje spojrzeli na niego. Rodzice Blaya byli ubrani oficjalnie, jego ojciec w smoking, a jego matka w najpiękniejszą błękitną aksamitną suknię jaką Khill kiedykolwiek widział. „Khill!” krzyknęła, podnosząc skraj sukni i pędząc po mozaice. „Spójrz na siebie!.” Czując jak jego policzki płoną, ukłonił się jej i podążył do niej na dół. Mimo, że myślał, iż jest niewysoka, nawet biorąc pod uwagę jej obcasy, czuł się jak dwunastolatek kiedy wzięła go za ręce rozkładając je szeroko. „Jesteś największym przystojniakiem, jakiego widziałam kiedykolwiek!” „Dzięki.” Oczyścił swoje gardło. „Ach, chciałem ładnie wyglądać.” „I tak jest! Prawda, mój mężu?” 637

Ojciec Blaya podał mu dłoń. „Dobra robota, synu.” „To jest Ford. Czy jak mu tam.” Boże, ale to głupio brzmiało. „Lub coś tam.” Gdy on i ojciec Blaya potrząsnęli rękami, a potem objęli się, jego tata powiedział, „nie mógłbym być szczęśliwszy z powodu was obu.” Mama Blaya zaczęła pociągać nosem i wyjęła białą chusteczkę. „To jest takie cudowne. Mam kolejnego syna – dwóch synów! Chodź tu się przytulić. Dwóch synów!” Khill poddał się natychmiast, nie czuł się zdolny odmówić tej kobiecie niczego – a już na pewno nie jednego z jej uścisków. Były nawet lepsze niż jej lasagne. Boże, kochał rodziców Blaya. On i Blay poszli się z nimi zobaczyć kilka dni po tym, jak zdecydowali się ujawnić i mimo, iż Khill był posrany w spodnie ze strachu, para była jak zawsze wytworna, zrelaksowana i… normalna. Ale Blay nie był świadomy wizyty jaką Khill złożył noc wcześniej, tuż po zmroku, zanim oni uderzyli do klubu… Gdy Khill ponownie się uspokoił, złapał spojrzenie oczu Layli stojącej tuż obok sali jadalnej. Skinął do niej ręką, a potem objął jej ramiona, bo wiedział, że ona czuje się niezręcznie. „To jest Wybranka Layla.” „Po prostu Layla.” Szepnęła kiedy wyciągała rękę. W odpowiedzi ojciec Blaya ukłonił się głęboko, a jego matka dygnęła. „Proszę, to nie jest konieczne.” Zaczęła Wybranka żeby się zrelaksować, gdy para porzuciła już formalności. „Moja droga, Khill przekazał nam błogosławione wieści.” Mama Blaya uśmiechnęła się. „Jak się czujesz?” Kolejny punkt dla rodziców Blaya. Khill nie mógł uwierzyć jak bardzo byli wyluzowani, gdy podzielili się z nimi wieściami o ciąży i spokojni jak nigdy gdy mówili do niej że musi odpoczywać. Człowieku, byli tacy odkąd Khill ich znał, nieskażeni przez te wszystkie glymeryjskie bzdury, niewzruszeni osądami arystokracji, zawsze gotowi postąpić słusznie w nawet najbardziej błahej sprawie. Nic dziwnego, że Blay wyszedł im tak dobrze… 638

„On kieruje się w naszą stronę.” Krzyknął V od stołu w pokoju bilardowym. „Musimy się teraz rozproszyć ludzie.” „Chodź z nami” powiedziała mama Blaya wsuwając ramię Layli pod swoje własne. „Musisz mieć pewność, że nie uderzymy w żadne meble.” Gdy odchodzili, Layla zerknęła przez ramię i uśmiechając się powiedziała: „Jestem bardzo szczęśliwa z twojego powodu.” Khill uśmiechnął się ponownie. „Dzięki.” Moment złego przeczucia, pomyślał, kiedy się odwracał w stronę wejścia do rezydencji. Imprezę czas zacząć. *** Ok, to nie ma sensu, pomyślał Blay gdy szedł w poprzek dziedzińca. „Wyglądasz świetnie!” zawołał Butch od frontowych drzwi bunkra. Nadal nie pojmował jak to się stało, że skończył w smokingu. Butch opowiedział mu jakąś historyjkę, że potrzebuje Blaya w charakterze modela, w nadziei, że zachęci Vredhnego do kupna jednej z tych cholernych rzeczy. Ale to było szalone. Butch mógł wrzucić na siebie jeden z czterech jego własnych smokingów i paradować w nim osobiście. Poza tym, nikt nie namawiał V do niczego. Brat był niewzruszony jak skała. Jakkolwiek – chciał po prostu zakończyć to i udać się z powrotem na górę – przy odrobinie szczęścia Khill nadal był w łóżku. Kiedy przeskakiwał schody w drodze do głównego wejścia rezydencji, sól pod jego gładkimi butami strzelała jak pociski i tak szybko jak dostał się do przedsionka, otrzepał stopy żeby nie zrujnować skóry. Przybliżył twarz do kamery bezpieczeństwa. Drzwi się otworzyły i w pierwszej chwili nie wiedział na co patrzył. Wszędzie było ciemno – nie, to nie była prawda. To blask świec rozpromieniał każdy narożnik foyer, odbijając się złotym blaskiem od balustrad, kandelabrów i luster… Khill stał na środku wielkiej przestrzeni. Sam. Blay przestąpił próg nie czując nóg. 639

Jego kochanek i najlepszy przyjaciel ubrany był w najpiękniejszy smoking jaki Blay widział kiedykolwiek – i znowu, mniejsza o ubiór, a dużo więcej o mężczyźnie, który go miał na sobie: czarna marynarka zlewała się z nastroszonymi włosami, biel koszuli podkreślała opaleniznę, sprawiając, że jego skóra lśniła i … przypominała jak perfekcyjne było ciało wojownika. Ale to nie było to, co przykuwało go do niego. To były jego niedopasowane oczy, niebieskie i zielone, które płonęły tak pięknie, że mogłyby zawstydzić wszystkie świece. Khill wydawał się zdenerwowany, jego dłonie były niespokojne i balansował tam i z powrotem w błyszczących butach. Blay poszedł do przodu, zatrzymując się naprzeciwko wojownika. I wtedy, gdy jego mózg gorączkowo myślał o tym, co to wszystko oznacza i doszedł do szalonych wniosków, uśmiechnął się jak szalony. „Włożyłeś z powrotem swoje piercingi.” „Tak. Po prostu… Chciałem się upewnić, że będziesz wiedział, że to byłem ja, no wiesz.” Gdy Khill powiódł palcami po zgrabnym rządku metalowych szarych, obręczy na jego uchu, Blay pochylił się i pocałował te usta – i obręcz, która znowu zdobiła dolną wargę. „Och, wiem, że to ty. To cały ty – ale cieszę się, że wróciły. Kocham je.” „W takim razie nigdy nie zostaną zdjęte.” W nagłym uderzeniu ciszy, Blay pomyślał, och, Boże… czy to było naprawdę… może miał przywidzenia – Khill przyklęknął na jedno kolano. Po prostu opadł wprost na wizerunek jabłoni w pełnym rozkwicie. „Nie mam pierścienia, nie mam niczego fantazyjnego w głowie, ani na języku.” Khill przełknął ciężko. „Wiem, że za wcześnie, że to jak grom z jasnego nieba, ale kocham cię i chcę tego dla nas.” Raz w życiu, Blay musiał się zgodzić z facetem – dosyć kurwa mówienia. Zdecydowanie poruszając ciałem, pochylił się i pocałował te wszystkie wywody, uciszając je. Potem odchylił się i skinął głową. „Tak. Tak, absolutnie tak…” Z głośnym przekleństwem, Khill poderwał się z podłogi i zawinęli ramiona wokół siebie. 640

„Dziękuję, kurwa. Och, człowieku, miałem atak serca od wielu dni.” Jednocześnie wybuchł dźwięk oklasków, wypełniając trzypiętrowe foyer zwielokrotnionym echem. Ludzie wypływali strumieniami z ciemności, wszelkiego rodzaju uśmiechnięte twarze, i szczęśliwe… „Mama? Tata?” Blay roześmiał się. „Co wy tu… Hej, jak się macie?” Gdy uściskał rodziców, jego ojciec powiedział. „Zrobił to prawidłowo. Najpierw zapytał mnie.” Blay odwrócił się do swojego partnera. „Naprawdę? Pytałeś mojego tatę?” Khill skinął głową, a potem zaczął śmiać się jak popieprzony skurczybyk. „To jest mój jeden i jedyny strzał. Więc, chciałem postąpić zgodnie z protokołem. Czy możemy włączyć muzykę?” Natychmiast wszyscy się cofnęli, tworząc koło w kręgu światła, i gdy się ustawili, tworząc cos bardzo rodzinnego, rozbrzmiało ‘Nie przestawaj wierzyć’ Journey. Khill wyciągnął rękę. „Zatańczysz ze mną? Na oczach wszystkich… bądź mój i zatańcz ze mną.” Blay zaczął szybko mrugać. Na pewnym poziomie, ten gest pokazywał jak wielką rzeczą była propozycja wiązania: przed Bogiem i wszystkimi. Ich dwóch. Dwa związane serca. „Jak mógłbym odmówić?” wyszeptał ochrypłym głosem. Zanim ich ciała się spotkały, zawahał się na moment. „Zaczekaj… kto prowadzi?” Khill uśmiechnął się. „To łatwe. Obaj.” Po tej uwadze, trzymali się blisko siebie, poruszając w całkowitej harmonii... ... i żyli długo i szczęśliwie. Tłumaczenie: Sarah Rockwell

641