Judasz wyzwolony Tom 2 Poscig Peter F Hamilton

Dla Sophie Hazel Hamilton Nie wiedziałem, jak bardzo mi cię brak, dopóki się nie zjawiłaś.

JEDEN Widok platformy montażowej przywołał wspomnienia budowy “Drugiej Szansy" na orbicie Anshunu. Nigel miał wrażenie, że od tamtego czasu minęły już stulecia. To były inne czasy, znacznie spokojniejsze i bardziej bezpieczne. Giselle Swinsol i syn Nigela, Otis, poprowadzili go przez labirynt korytarzy platformy do wielkiego cylindra z plastmetalu, gdzie budowano “Speedwella". Arka kolonizacyjna dynastii była znacznie większa od “Drugiej Szansy", składała się z długiego szeregu sferycznych sekcji ułożonych wzdłuż centralnej osi. Do tej pory Nigel autoryzował budowę jedenastu takich gigantycznych statków, rozpoczęto też zakup elementów dla czterech następnych. W teorii każdy z nich miał zabrać wystarczająco wiele sprzętu i materiału genetycznego, by założyć zdolną do funkcjonowania kolonię, Nigel pragnął jednak zacząć z czymś więcej niż tylko podstawy, a jego dynastia była największa we Wspólnocie. Zbudowanie całej floty zagwarantuje, że założona przez nich nowa cywilizacja odniesie sukces. Teraz jednak nie miał już pewności, czy druga seria będzie miała szansę powstać. Jak wszyscy, spodziewał się, że atak okrętów na Bramę Piekieł zakończy się przynajmniej umiarkowanym sukcesem. Gdy tunele czasoprzestrzenne alf wróciły na Utracone Planety, stało się to dla niego straszliwą niespodzianką. Nie był przygotowany na porażkę na podobną skalę. - Zleciliśmy budowę czterech - mówił Otis. - “Aeolus" i “Saumarez" powinny za dziesięć dni być gotowe do wstępnych prób. - Nie powtarzaj tego nikomu, ale możemy nie mieć dziesięciu dni - odparł Nigel. - Giselle, chcę, żebyś sprawdziła plany alarmowej ewakuacji maksymalnie dużej części dynastii na wypadek inwazji. Skoordynuj to z Campbellem. Musimy utworzyć stałe połączenie z naszymi gwiazdolotami. Oprzemy się na tunelach czasoprzestrzennych wydziału eksploracji, ale potrzebne będą też systemy awaryjne. - Jasne. - Atrakcyjna twarz Giselle zrobiła się w stanie nieważkości lekko obrzmiała, nie zniknął z niej jednak wyraz niepokoju. - Czy to prawdopodobne? Unoszący się swobodnie Nigel chwycił przyporę z włókien węglowych ulokowanych u podstawy manipulatora wielkich mas. Spoglądał na sekcję napędu “Speedwella", przypominającą kapelusz grzyba półkulę zamontowaną z przodu gwiazdolotu. Jej żłobkowane brzegi zaginały się do tyłu, tworząc parasol chroniący przednie sekcje sfery. Zewnętrzną powierzchnię stanowiła gładka, niebieskozielona stal borowa, błyszcząca jak skorupa chrząszcza. Większość automatycznych systemów platformy kryła się w kratownicy cylindrycznych korytarzy otaczającej olbrzymi gwiazdolot. Zamontowano już wszystkie prefabrykowane elementy sprowadzone z Cressatu. Tylko gdzieniegdzie trwały jeszcze prace przy integracji sfer z systemami napędu i podtrzymywania życia. - Jedynie alfy to wiedzą - odparł Nigel. - Sądzę jednak, że po naszej porażce przy Bramie Piekieł nie będą długo zwlekać z odpowiedzią. - Nie znają lokalizacji tego świata - sprzeciwił się Otis. -Nawet nie wiedzą o jego istnieniu. Nie wspomina o nim żadna baza danych we Wspólnocie. Do licha, nawet Cressat może być im trudno znaleźć. Mamy czas. - Nie chcę się jeszcze ewakuować - zapewnił Nigel. - To nadal pozostaje dla mnie ostatnią opcją. Jestem już jednak gotowy użyć naszej broni do obrony Wspólnoty. To właśnie chciałem wam powiedzieć. Otis uśmiechnął się nerwowo. - Czy to znaczy, że zrobimy użytek z fregat? - Tak, synu, będziesz miał szansę wziąć udział w walce. - Dzięki Bogu. Już się bałem, że z dala przesiedzę całą wojnę. - Nie bądź taki bojowy. Chciałem tylko uniknąć przelewu krwi. - Tato, masz zamiar eksterminować alfy. Nigel zamknął oczy. Ostatnio coraz częściej żałował, że nie wierzy w Boga, jakiegokolwiek boga,

wszechmocną istotę, która od czasu do czasu wysłuchałaby jego modlitw. - Wiem. - Fregaty z pewnością nie są jeszcze gotowe – sprzeciwiła się Giselle. - A naszej broni nie poddano próbom. Ledwie zdążyliśmy ukończyć produkcję części składowych. - Dlatego właśnie tu jestem - stwierdził Nigel, ciesząc się, że może się skupić na konkretnym, politycznym problemie. -Będziemy musieli przyśpieszyć produkcję. - Skoro tak mówisz. Nie wiem tylko, jak to zrobić. - Pokaż mi, co już mamy. Pierwsze stanowisko montażu fregat było oddzielną, plast-metalową komorą przytwierdzoną do głównej platformy niczym mała, czarna pąkla. Nigel wleciał do środka przez krótki przewód łączący. Taśmy elektromięśni ciągnęły go swobodnie jak na wyciągu narciarskim. Gdy tylko znalazł się wewnątrz, poczuł się jak w maszynowni jakiegoś kolosalnego dziewiętnastowiecznego parowca. Było tu gorąco i głośno, a w powietrzu przesyconym wonią płonącego plastiku niósł się echem metaliczny łoskot. W nielicznych wolnych przestrzeniach przesuwały się wielkie ramiona suwnic, przywodzące na myśl starożytne tłoki. Mniejsze automatyczne manipulatory poruszały się po szynach zwinnie jak węże, od czasu do czasu podjeżdżając do jakiegoś fragmentu zwartej maszynerii, by dziobać go na wzór ptaków. Wszędzie jarzyły się okrągłe, szkarłatne znaki holograficzne, ostrzegające ludzi przed poruszającymi się częściami. Pośrodku tego mechanicznego zamieszania znajdowała się fregata “Charybda", ciemne skupisko ciasno upakowanych elementów. Z czasem przybierze postać spłaszczonej elipsoidy o długości pięćdziesięciu metrów, otoczonej aktywnie maskującym kompozytem, na razie jednak kadłuba nie zmontowano. - Ile czasu zostało do ukończenia prac? - zapytał Nigel. - Kilka dni - odparła Giselle. - A kilku kolejnych potrzeba będzie na osiągnięcie gotowości do lotu. - Nie możemy sobie pozwolić na taką zwłokę, nie w tej chwili. - Nigel oderwał rękaw od przylginowej powierzchni i poleciał przyjrzeć się bliżej. - A jak wygląda sytuacja na trzech pozostałych stanowiskach? - Prace są mniej zaawansowane niż tutaj. Nawet jeszcze nie zaczęliśmy montażu. Czekaliśmy na ukończenie budowy pierwszej, by usunąć wszelkie zakłócenia. Gdy już wszystkie cztery będą gotowe, będziemy wypuszczać fregatę co trzy dni. Nigel złapał za podstawę toru manipulatora obok jednego z holograficznych kręgów i zajrzał do środka przez pozostającą w nieustannym ruchu kratownicę cybernetycznych urządzeń. W jednej trzeciej długości nieukończonej fregaty można było zobaczyć gładką wypukłość kabiny załogi. Ponad dwadzieścia robotów montowało tam dodatkowe elementy bądź też łączyło rury i przewody. - Hej, ty, jesteś ślepy, czy co? - zawołał jakiś mężczyzna. - Nie zbliżaj się do znaków ostrzegawczych! - Mark Vernon wy nurzył się ze szkarłatnego kręgu w odległości pięciu metrów od Nigela, jakby wyłaniał się z kałuży czerwonego płynu. - Tu jest cholernie niebezpiecznie. Nie zamontowaliśmy nawet standardo wych urządzeń ochronnych. - Ach - rzekł Nigel. - Dziękuję za ostrzeżenie. Giselle przeszyła Marka wściekłym spojrzeniem. Mężczyzna zamrugał. Nagle uświadomił sobie, na kogo nawrzeszczał. - Hm. No tak. Dzień dobry panu. I pani, Giselle. Nigel zauważył, że mężczyzna poczerwieniał, ale go nie przeprosił. To wzbudziło jego szacunek. Mark najwyraźniej był tu szefem. E-kamerdyner wyświetlił jego dane. Znajdowała się wśród nich ciekawa informacja. Cholera! Czy w całym wszechświecie nie zostało już nic, co nie miałoby związku z Mellanie? - To Mark Vernon - warknęła Giselle. - Kierownik stanowiska montażowego. - Miło mi cię poznać, Mark - powiedział Nigel. - Ehe - burknął Mark. - No wie pan, tu naprawdę trzeba uważać. Nie żartowałem.

- Rozumiem. A więc ty jesteś tu za wszystko odpowiedzialny. Mark spróbował wzruszyć ramionami, zapominając, że znajduje się w stanie nieważkości. Złapał się alulitowej przypory, żeby powstrzymać ruch wirowy. - Montaż wszystkiego na stanowisku jest piekielnie trudnym zadaniem. To mi się podoba. - W takim razie przepraszam, bo mam zamiar straszliwie utrudnić ci życie. - Hm, a w jaki sposób? Mark przeniósł spojrzenie na Giselle. Kobieta sprawiała wrażenie równie zaniepokojonej. - Muszę za trzydzieści godzin mieć w układzie Wessex zdolną do akcji fregatę. Mark uśmiechnął się jak szaleniec. - Nie ma mowy. Przykro mi, ale to po prostu niemożliwe. - Wskazał ręką na odsłoniętą sylwetkę “Charybdy". - To pierw szy taki okręt, jaki budujemy, i co dziesięć minut natykamy się na nowy problem. Niech pan mnie źle nie zrozumie, jestem pewien, że to znakomite jednostki. Gdy już opanujemy całą procedurę montażu, będziemy je mogli wypuszczać tak szybko, jak tylko pan zechce, ale jeszcze nie dotarliśmy do tego punktu. Zostało nam jeszcze sporo roboty. Nigel uśmiechnął się bezkompromisowo. - Odłączcie stanowisko montażowe od platformy i przytwierdźcie je do jednej z ukończonych ark. Będziecie mogli kontynuować prace nad “Charybdą" podczas lotu na Wessex. - Co jest? Pomimo stanu nieważkości, szczęka opadła Markowi ze zdumienia. - Czy są jakieś techniczne powody, które by to uniemożliwiały? - Hm, no cóż, właściwie się nad tym nie zastanawiałem. Chyba nie. Nawet na pewno. - Świetnie. W takim razie chcę, żebyście za godzinę byli gotowi do drogi. Zabierz ze sobą wszystkich, którzy będą potrzebni, by przygotować “Charybdę" do lotu. - Chce pan, żebym ja też poleciał? - Jesteś tu ekspertem. - Hm. Tak. Rzeczywiście. Jasne. Ale... czy mogę zapytać, po co panu fregata w układzie Wessex? - Jestem pewien, że ta planeta będzie pierwsza na liście celów podczas nowej inwazji alf. - Hm, rozumiem. - Nie bądź zbyt skromny, Mark. Znakomicie się spisałeś, pomagając ludziom w Randtown. Jestem dumny z takiego potomka. Wiem, że mnie nie zawiedziesz. - Nigel skinął na Giselle i Otisa, odepchnął się od toru i poleciał z powrotem do przewodu łączącego. - Przeniesiemy do arki również sekcję uzbrojenia. Chciałbym się teraz spotkać z naukowcami pracującymi dla projektu. Która arka będzie najbardziej odpowiednia? - “Searcher" odbył już dwa loty próbne - odparł Otis. -Test w warunkach rzeczywistych można uznać za niemal ukończony. Powinien być najpewniejszy. - Niech więc będzie “Searcher". Mark trzymał się cienkiej przypory, śledząc wzrokiem oddalającego się przewodem łączącym Nigela Sheldona. Ze wszystkich porów skóry wypływał mu pot, pokrywając skórę przerażająco zimną, lepką warstewką. - “Pierwsza na liście celów" - wyszeptał smętnym tonem. Spojrzał na nieukończoną fregatę. - Tylko nie znowu to samo. Na Illuminatusie była czwarta rano, gdy Paula wreszcie pojechała na dworzec STT. Ekipa medyczna ewakuowała już wszystkich z Wieży Greenforda. Kilku przestępców wyposażonych w nielegalny sprzęt aresztowała miejscowa policja. Ofiarami z wieżowca i z “Koron Drzew" zajęły się miejskie szpitale. Inżynierowie sprawdzali wnętrze Kliniki Saffrona w poszukiwaniu strukturalnych uszkodzeń. Eksperci usuwali ocalałe układy procesorowe celem całkowitego odzyskania danych. W centrum dowodzenia Paula zdjęła pancerny kombinezon, zostawiając go technikom chowającym

sprzęt. Następnie włożyła szkieletowy emiter, wdziała długą, szarą spódnicę i gruby, biały, bawełniany sweter z okrągłym wycięciem pod szyją. Brązowy, skórzany pas z przytwierdzonym doń srebrnym łańcuchem wyglądał dekoracyjnie, pochodził nawet z jej prywatnej szafy, ale przerobili go technicy ze Służby Ochrony Senatu. - Dobrze się czujesz? - zapytał Hoshe. - To nie odbyło się tak, jak przewidywałam - przyznała. Jej e-kamerdyner sprawdził integralność pasa oraz emitera. - Mam jednak nadzieję, że to jeszcze nie koniec. Czy jesteśmy gotowi do podróży powrotnej? - Wszystkie ekipy są na miejscach, sprzęt przygotowany... - Zerknął na cztery czarne walizki zawierające urządzenia potrzebne do stworzenia klatki. - .. .i aktywowany. - Świetnie. No to ruszajmy. Weszli do podziemnego garażu, gdzie przetrzymywano więźniów. Została tylko jedna klatka z metalowej siatki. Pilnowało jej dwudziestu robostrażników z wysuniętą z nisz bronią. Po obu stronach wejścia straż pełnili dwaj miejscowi policjanci. W środku była jedna osoba. Mellanie stała pośrodku klatki, nadal odziana w mundurek pielęgniarki. Ręce skrzyżowała na piersiach, a jej twarz zastygła w wyrazie irytacji. Paula rozkazała policjantom otworzyć drzwi. Mellanie demonstracyjnie nie ruszyła się z miejsca. - Myślałam, że będziemy mogły porozmawiać w drodze powrotnej - odezwała się Paula. Z jakiegoś powodu nie czuła skrupułów przed wystawieniem dziewczyny na cel. Podejrzewała, że Mellanie wiele razy naruszyła prawo, by dostać się do Kliniki Saffrona. - Wiesz, jak długo już tu czekam? - Co do sekundy. Dlaczego pytasz? Mellanie przeszyła ją wściekłym spojrzeniem. - Jeśli wolisz, możesz zostać tutaj - zgodził się uprzejmie Hoshe. - Policja zwolni cię w swoim czasie. Ma teraz mnóstwo roboty. Mellanie warknęła groźnie. - Nie mam dostępu do unisfery. - Tu na dole działają systemy blokujące - poinformował ją Hoshe. - Są bardzo skuteczne, nieprawdaż? Dziewczyna przeniosła spojrzenie na Paulę. - Dokąd? - zapytała. - Co dokąd? - Powiedziałaś, że będziemy mogły porozmawiać w drodze powrotnej. Dokąd? - Na Ziemię. Mamy bilety na najbliższy ekspres. Pierwszej klasy. - Świetnie. Jak sobie życzysz. - Wyszła dumnym krokiem przez otwartą bramę. - Gdzie samochód? Hoshe wskazał uprzejmie na rampę. - Czeka na zewnątrz. Mellanie ruszyła długimi, niecierpliwymi krokami w stronę rampy, wyraźnie wzburzona podobną niekompetencją. Paula i Hoshe wymienili zdumione spojrzenia i podążyli za nią. Cztery czarne walizki toczyły się za policjantem. Rampa wychodziła na ulicę położoną za placem przy Wieży Greenforda. Mellanie zatrzymała się, zdziwiona tym, co zobaczyła na zewnątrz. Paula i Hoshe przystanęli z obu jej boków. Pozostali jeszcze na miejscu reporterzy zaczęli napierać na najbliższy odcinek barykady, wykrzykując pytania. Zaraz po wyjściu z pola blokującego, w wirtualnym polu widzenia Pauli pojawiło się kilka zakodowanych wiadomości skierowanych do portu adresowego Mellanie. Dziewczyna wysłała dwie. Policja z Tridelta City nadal blokowała Allwyn Street w odległości sześciu przecznic od wieżowca. Wszystkie karetki już odjechały, zostali tylko strażacy i ich roboty, usuwający pozostałości eksplozji. Osiem samochodów znajdujących się w pobliżu taksówki Renne zamieniło się w wypalone wraki. Stały w poprzek drogi albo uderzyły o pobliskie budynki. Dwadzieścia kolejnych pojazdów było

uszkodzonych. Wielki dźwig przenosił je na czekające przyczepy. Miejscy roboczyściciele usuwali krew z chodnika. W chwili wybuchu w pobliskich barach na wolnym powietrzu siedziało mnóstwo ludzi. Uniwersalne roboty zamiatały potłuczone szkło. - O Boże - mruknęła Mellanie, patrząc na te zniszczenia. Potem odwróciła się i spojrzała na wieżowiec. - Mówiłam, że to nie jest bezpieczne środowisko - odezwała się Paula. Obok zatrzymała się duża policyjna furgonetka. Drzwi się otworzyły i wszyscy troje weszli do środka. Walizki wtoczyły się do bagażnika. - Pamiętam Randtown - rzekła Mellanie cichym głosem, kiedy samochód ruszył. - Miałam nadzieję, że o nim zapomnia łam, ale teraz wspomnienia wróciły. To było straszne. Paula doszła do wniosku, że dziewczyna jest szczerze wstrząśnięta. - Śmierć na tę skalę nigdy nie jest przyjemnym widokiem. Hoshe wyglądał przez okno z twarzą pozbawioną wyrazu. - Czy wasi ludzie ucierpieli? - zapytała Mellanie. - Niektórzy z nich, tak. - Przykro mi. - Wiedzieli, że podejmują ryzyko, tak samo jak ty. Wszyscy zostaną ożywieni. - O ile będzie komu ich ożywić. - Dopilnujemy tego. Samochód policyjny zawiózł ich na dworzec STT na długo przed czasem odjazdu ekspresu. Wysiedli przed głównym budynkiem i poszli na peron. Przez gigantyczny gmach dął chłodny wietrzyk od Logrosanu. Rzeka płynęła obok jednej z najmniejszych stacji rozrządowych, jakie Paula widziała we Wspólnocie. Illuminatus nie eksportował masowych towarów. Produkowano tu jedynie niewielkie, zaawansowane technicznie urządzenia. Stacja rozrządowa służyła głównie do wyładunku importowanej żywności. Na planecie nie było ziemi ornej i wszelkie produkty trzeba było przywozić pociągiem. Zastanawiała się, co się stanie, jeśli alfy zaatakują II-luminatusa. Albo, jeszcze gorzej, Piurę, świat Wielkiej Piętnastki, z którym była połączona planeta. Jeśli Illuminatus zostanie odcięty od Wspólnoty, sytuacja mieszkańców miasta bardzo szybko zrobi się nieprzyjemna. Gdy rozglądała się po peronie, wszyscy pasażerowie odwracali wzrok. Ruch na dworcu nie był zbyt intensywny, ale było tu więcej ludzi niż zwykle o tak wczesnej porze. Kilka rodzin z zaspanymi dziećmi skupiało się w ciasne grupki. Najwyraźniej nie tylko ona zastanawiała się nad konsekwencjami ewentualnego ataku alf. Mellanie pocierała ramiona. Od chłodu pojawiła się na nich gęsia skórka. - Czuję się głupio w tym stroju - wyznała. Mundurek pielęgniarki miał krótkie rękawy. - Proszę. Hoshe zdjął sweter i wręczył go dziewczynie. - Dziękuję - powiedziała, uśmiechając się do niego z wdzięcznością. Sweter był na nią za duży, ale przynajmniej prze stała drżeć. Ekspres wjechał bezgłośnie na peron, poruszając się po magnetycznym torze. Zaczekali, aż wszyscy pasażerowie wysiądą, nim weszli do wagonu pierwszej klasy, gdzie mieli zarezerwowany przedział. - Na jakim ziemskim dworcu wysiądziemy? - zapytała Mellanie. - W Londynie - odpowiedział Hoshe. - Myślałam, że wasza baza jest w Paryżu? - To zależy - odparła Paula z enigmatycznym uśmiechem. Rozkazała e-kamerdynerowi otworzyć jedną z torebek u pasa, uwalniając bratatiońskiego cienkomucha. Stworzonko zaczęło się wspinać po ścianie, ciągnąc za sobą delikatną nitkę. Paula ruszyła wzdłuż korytarza wagonu, utrzymując bezpieczne

połączenie. W przedziale znajdowały się dwie obite skórą sofy, między nimi ustawiono stół pokryty orzechową okleiną. Mellanie osunęła się na sofę z głośnym westchnieniem, podkurczyła nogi i naciągnęła sweter aż poniżej kolan. Cały czas patrzyła przez okno, jak mała dziewczynka gapiąca się na wystawę sklepową. Paula i Hoshe usiedli naprzeciwko niej. Czarne walizki zajęły pozycje po obu stronach drzwi. Po paru minutach ekspres opuścił dworzec i zaczął przyśpieszać, kierując się ku bramie. - Co się stało z prawnikami? - zainteresowała się Mellanie. - Utrata ciała - poinformowała ją Paula. - Nasi eksperci medyczni spróbują odzyskać ich komórki pamięci, ale przy tym poziomie uszkodzeń szanse nie wyglądają zbyt dobrze. Sprawdziła obraz przekazywany przez cienkomucha, czarno--biały widok korytarza w perspektywie rybiego oka, rejestrowany z sufitu. Gdy przejeżdżali barierę, po skórze przebiegły jej ciarki. Przez okno napłynęło ciepłe, łososiowe światło. Ekspres mknął z narastającą prędkością przez olbrzymią stację rozrządową Piury. - To był mój jedyny ślad prowadzący do Fundacji Coksa -poskarżyła się Mellanie. - Ehe, mój też. - Wierzysz mi? - zapytała ze zdumioną miną Mellanie. - Teraz już tak. Odkryliśmy agenta Gwiezdnego Podróżnika w moim dawnym paryskim biurze. Z pewnością manipulował dopływającymi do nas informacjami już od dłuższego czasu. Jednym z takich przypadków była sprawa Fundacji Coksa. - Złapaliście go? - Nie - odparła Paula. Trudno jej było to przyznać, ale rozmawiała z Alikiem Hoganem, nim ratownicy medyczni go znieczulili. W restauracji było jeszcze gorzej niż w Wieży Green-forda. - A więc nadal nie mamy żadnych dowodów istnienia Gwiezdnego Podróżnika - zmartwiła się Mellanie. - Ale liczba poszlak wciąż rośnie. W wirtualnym polu widzenia Pauli pojawił się krótki fragment tekstu. Programy kierujące układami procesorowymi wagonu wyłączały wszystkie funkcje komunikacyjne. Cienkomuch pokazał jej, że drzwi prowadzące do sąsiedniego wagonu pierwszej klasy otworzyły się. Wymieniła spojrzenia z Hoshem, który skinął lekko głową. - Ale nic z tego nie jest rozstrzygające - mruknęła przygnębiona Mellanie. - To na pewno zaraz powiesz. - Tak. Co więcej, zaczyna nam brakować czasu. - Dlaczego tak uważasz? - Wojna nie układa się dobrze dla Wspólnoty. Nasze gwiaz-doloty poniosły klęskę przy Bramie Piekieł. Jakaś dziewczyna szła korytarzem, zbliżając się do ich przedziału. Serce Pauli zabiło szybciej. W jej wirtualnym polu widzenia pojawiła się siatka obrazu taktycznego. Przygotowała kilka ikon do natychmiastowej aktywacji. - Ehe. Podejrzewam, że bogacze wkrótce odlecą w swych arkach. - Myślę, że tak. Co ważniejsze, Strażnicy twierdzą, że Gwiezdny Podróżnik opuści Wspólnotę, gdy tylko się upewni, że czeka nas zagłada. Jeśli szybko go nie przechwycimy, ucieknie. - Po prostu uniemożliwcie mu powrót na Far Away - zaproponowała Mellanie. - Zamknijcie bramę na Boongate. - Musiałabym przekonać swych politycznych sojuszników, że takie posunięcie jest usprawiedliwione. Sztuczne zmysły cienkomucha poinformowały Paulę, że dziewczyna stoi przed drzwiami. Mellanie zaczerpnęła głęboki oddech. - Znam tożsamość kilku dalszych agentów Gwiezdnego Podróżnika, jeśli tym razem mi uwierzysz. - Jesteś bardzo dobrze poinformowana. Skupione pole dystorsyjne uderzyło w drzwi przedziału, rozbijając je na drobne kawałki. Paula

i Hoshe uruchomili szkieletowe emitery. Isabella Halgarth weszła do środka. Wokół niej zaiskrzyło pole siłowe. - To ona! - zawołała Mellanie. - To Isabella! Jest jedną z nich. Isabella uniosła prawą rękę. Ciało jej przedramienia rozstąpiło się w kilku miejscach niczym bezwargie usta. Paula włączyła klatkę. Z walizek stojących po obu stronach wejścia wyłoniły się zakrzywione płatki pola siłowego. Otoczyły Isabellę i zacisnęły się mocno. Dziewczyna skrzywiła się, jakby była lekko zaskoczona. Potem zaczęła się wiercić, napierając na zamykające się płatki. Jej ruchy wyglądały mechanicznie, jakby każdy wzmocniony mięsień niezależnie starał się uwolnić ciało. Wzdłuż obu ramion pojawiła się seria otworów. Wysunęły się z nich ciemne, tępo zakończone lufy. Isabella otworzyła ogień z jonowych pistoletów oraz maserów. Strumienie energii tłukły o klatkę i uderzały w podłogę przedziału. Pod sufit buchnęły kłęby dymu. Migotliwe płatki pojaśniały stopniowo, przybierając groźny, lazurowy odcień. - Gotowy? - zawołała Paula, przekrzykując huk strzałów. Uniosła sieć tłumiącą. Gdy Hoshe skinął głową, przytknęła urzą dzenie do karku Isabelli. Płatki klatki przesunęły się, pozwalając jej na to. Twarz Pauli dzieliły tylko centymetry od twarzy dziewczyny. Uświadomiła sobie z całą pewnością, że rzeczywiście mają do czy nienia z obcym. Oczy Isabelli spoglądały na nią z pełną złości furią. Ukryta za nimi inteligencja poddawała ją starannej analizie. Pole siłowe chroniące Isabellę załamało się. Hoshe natychmiast przystawił do jej piersi neuroparaliza-tor. Urządzenie bez trudu prześliznęło się między płatkami pola. Uwięzione wewnątrz ciało zaczęło drżeć gwałtownie. Isabella rozciągnęła powoli usta w okrutnym grymasie. Wszystkie wbudowane w nią systemy broni wystrzeliły jednocześnie. Z płatków klatki posypały się skry. Rozległ się groźnie brzmiący jęk. - Jezu! - zawołał Hoshe. Przestawił neuroparalizator na pełną moc. Na twarzy dziewczyny nagle pojawiła się zaskoczona mina. Isabella wybałuszyła oczy. Jej broń przestała strzelać. Płatki klatki unieruchomiły Isabellę, przywierając mocno do skóry. Jej ciało i twarz zamarły w bezruchu. Paula spojrzała na stopy dziewczyny. Unosiły się parę centymetrów nad tlącym się dywanem. - Straciła przytomność? - Nie mam pojęcia - odparł spocony Hoshe. - Ale nie zamierzam ryzykować. Nie cofnął neuroparalizatora od ciała pojmanej. - W porządku. Paula wezwała resztę ekipy. Zamknięty w pancernym kombinezonie Vic Russell wyszedł na korytarz. Podążali za nim Mat-thew i John King. - Ty zawsze najlepiej się bawisz - poskarżył się Vic. - Następnym razem ustąpię ci miejsca - zapewnił szczerze Hoshe, przekazując Vicowi neuroparalizator. Isabellę otoczyło trzech funkcjonariuszy w pancernych kombinezonach. Hoshe wyłączył pole siłowe i Isabella osunęła się w ramiona Johna. - Żyje? - zapytała Paula. - Rytm serca jest nierówny, ale już się uspokaja - odparł John. - Oddycha samodzielnie. - Dobra, wsadźcie ją do kapsuły zawieszenia życia. Paula wyłączyła emiter i oTarla ręką czoło. Nie zdziwiła się, czując, że palce ma wilgotne od potu. - Kurwa, co tu jest grane? - zawołała Mellanie. Paula odwróciła się ku wściekłej, przerażonej dziewczynie. Zamrugała z zaskoczenia. Skóra Mellanie zrobiła się niemal zupełnie srebrna. - To była pułapka - wyjaśniła Paula, starając się zachować spokój. Nie miała pojęcia, jakie są

możliwości wszczepów Mellanie. Uspokajała ją jedynie myśl, że gdyby dziewczyna pracowała dla Gwiezdnego Podróżnika, połączyłaby siły z Isabella. - Obie narobiłyśmy ostatnio Gwiezdnemu Podróżnikowi mnóstwo kłopotów. Miałam nadzieję, że razem staniemy się dla niego nieodparcie atrakcyjnym celem. Miałam rację, choć przyznaję, iż liczyłam na to, że wyśle Tarla. - Ty! - wydyszała Mellanie, wskazując na Paulę drżącym palcem. - Ty. My. Ja. Policyjny samochód. Wszyscy widzieli. - Zgadza się. Wszyscy widzieli, jak opuściłyśmy razem Wieżę Greenforda. Pokazano to w unisferze. Ten przedział wynajęto na moje nazwisko. Stworzyłam przeciwnikowi idealną sposobność zamachu. - Ja nie miałam emitera pola! - zawołała Mellanie. Srebrna powłoka znikała już z jej skóry, wycofując się w skomplikowanych spiralach. - Byłaś względnie bezpieczna. Klatka jest w stanie zatrzymać nawet wysokoenergetyczne impulsy emitowane przez jej więź nia. Mellanie klapnęła ciężko na sofę, wpatrując się w pustkę. - Niech cię szlag. Mogłaś mi powiedzieć. - Nie byłam pewna twojej lojalności. Poza tym chciałam, żebyś zachowywała się naturalnie. Przepraszam, jeśli cię zaniepokoiłam. - Zaniepokoiłam! Dziewczyna spojrzała błagalnie na Hoshego, który rozciągnął usta w smętnym uśmieszku. - A teraz, może zechcesz mi wyjaśnić, skąd wiedziałaś, że Isa- bella jest agentką Gwiezdnego Podróżnika? - zapytała Paula. Justine wróciła do Nowego Jorku tuż po północy miejscowego czasu. Było później niż się spodziewała. Posiedzenie Rady Wojennej przeciągnęło się o całą godzinę, gdyż omawiali raport Wilsona Kime'a. Dwadzieścia siedem okrętów klasy “Moskwa" otrzymało już bomby kwantowe stworzone przez projekt “Seattle". Gwiaz-doloty uczestniczące w ataku na Bramę Piekieł wracały na Wysokiego Anioła, gdzie po uzupełnieniu paliwa również wyposaży się je w bomby kwantowe. Nikt nie wiedział, czy to wystarczy, by odeprzeć kolejne ataki alf, nawet Dimitri Leopoldovich był ostrożny w ocenach. Rada Wojenna nie podjęła też decyzji w sprawie przeniesienia wojny na teren alf. Sheldon, Hutchinson i Columbia chcieli wysłać kilka okrętów do Alfy Dysona, nim alfy dowiedzą się o istnieniu bomb kwantowych. Columbia był przekonany, że mogliby spowodować straszliwe zniszczenia w rodzinnym układzie planetarnym obcych, być może nawet katastrofalnie osłabić ich cywilizację. Potem będzie można wysłać drugą falę okrętów, która dokończy dzieła. Znowu padła propozycja eksterminacji alf. Justine ją poparła, co wyraźnie zaskoczyło resztę rady, w tym również Tonieę Gall, jej najnowszego członka. Zrobiła to z uwagi na Gwiezdnego Podróżnika. Bradley Johansson powiedział jej, że obcy pragnie zniszczyć oba gatunki, że rozgrywa je starannie przeciwko sobie, by móc potem zawładnąć ruinami. Justine nie widziała żadnego innego sposobu mogącego zapewnić przetrwanie Wspólnoty. Z drugiej strony Wilsonowi ten pomysł nie podobał się zbytnio. Wskazał na ogromne rozmiary cywilizacji alf oraz fakt, że z pewnością rozprzestrzeniła się już ona na inne układy gwiezdne poza Utraconymi Planetami i Bramą Piekieł. Twierdził, że niedobitki byłyby równie wielkim zagrożeniem dla Wspólnoty i mogłyby odpłacić jej tym samym. - One i tak już próbują nas eksterminować - zauważył Co lumbia. Alan Hutchinson oznajmił, że skoro eksterminacja alf na razie nie wchodzi w grę, powinni natychmiast zorganizować drugi atak na Bramę Piekieł, tym razem przy użyciu bomb kwantowych. - W ten sposób ujawnilibyśmy nasz atut - sprzeciwił się Kime. - Bomby kwantowe to nasza jedyna broń, o której istnieniu alfy nie wiedzą. - Ale jeśli okażą się skuteczne, uda się nam całkowicie powstrzymać ich ofensywę i wyprzeć je

z Utraconych Planet - nie ustępował przywódca dynastii. - Bez Bramy Piekieł nie zdołają przeprowadzić drugiej ofensywy przeciwko nam. Potem będziemy mogli zawładnąć ich rodzinnym układem;- Nie sądzę, byśmy w tej chwili byli w stanie sobie pozwolić na odciągnięcie gwiazdolotów od obrony - stwierdził Kime. - Kiedy będziemy ich mieli więcej, takie posunięcie stanie się możliwe. Hutchinson był wyraźnie niezadowolony. Reszta członków Rady Wojennej zdała sobie sprawę, że między Kime em a Columbią narastają podziały. Prezydent Doi zamknęła naradę, oznajmiając, że będzie obserwować sytuację i zwoła nowe posiedzenie, gdy tylko sytuacja strategiczna się zmieni. Justine natychmiast wsiadła do ekspresu do Nowego Jorku. Towarzyszyło jej trzech sekretarzy oraz eskorta ze Służby Ochrony Senatu. Rano miała się spotkać z nieformalną grupą bankierów z Wall Street, by przedyskutować pogarszanie się sytuacji finansowej spowodowane przez podwyżkę podatków, exodus oraz ostat- nią porażkę floty. Rynki ogarnął chaos i trzeba było je zapewnić, że rząd panuje nad sytuacją i wkrótce rozwiąże problem. Justine nie miała pojęcia, jak tego dokonać. Dobrze, że w śniadaniu będzie uczestniczył też Crispin. Mogła liczyć na jego poparcie. Po dotarciu ekspresu na Grand Central, sekretarze pojechali taksówką do hotelu, Justine zaś wsiadła do limuzyny i kazała się zawieźć do apartamentu na Park Avenue. Gdy tylko znalazła się w samochodzie, e-kamerdyner zwrócił jej uwagę na wieści z Illu-minatusa. Przepuściła niektóre z nich przez filtry i natychmiast wyprostowała się na głębokim, skórzanym siedzeniu. Jej wirtualne pole widzenia wypełniły obrazy zarejestrowane w Wieży Green-forda. Reporterzy relacjonowali wysiłki straży pożarnej, ratującej ofiary eksplozji taksówki pod budynkiem. Liczba cywilnych ofiar była przerażająca. - Połącz mnie z Paulą Myo - rozkazała e-kamerdynerowi. - Pani senator - rozległ się głos Pauli. - Nic się pani nie stało? - Jak dotąd nic. - Jak to “jak dotąd"? - Nie udało się nam zatrzymać żadnego z agentów Gwiezdnego Podróżnika wykrytych w Tridelta City. Zdołaliśmy jednak zdemaskować agenta umieszczonego w paryskim biurze wywiadu floty. To polepszy pani sytuację w rokowaniach z admirałem Columbią i Halgarthami. - To znakomita wiadomość. - Tak. Zastawiłam pułapkę, w której przynętą będziemy ja i Mellanie Rescorai. Mam nadzieję, że przyniesie nam to sukces. - Mellanie jest z panią? - Tak. Zaangażowała się bardzo głęboko w ruch walczący z Gwiezdnym Podróżnikiem. Podejrzewam, że ma kontakty ze Strażnikami. Justine omal jej nie powiedziała, że Mellanie utrzymuje kontakty z Adamem Elvinem, musiałaby jednak przyznać, że sama rozmawia z Johanssonem, a nie czuła się jeszcze gotowa wyznać tej prawdy budzącemu grozę głównemu śledczemu. - Być może powinnyśmy zorganizować spotkanie i wymienić informacje. - Proszę bardzo, ale najpierw muszę się upewnić, komu naprawdę jest wierna Mellanie. Może się okazać, że to bardzo wymyślna pułapka zastawiona przez Gwiezdnego Podróżnika. - Niech i tak będzie. Proszę mnie zawiadomić, gdy już się pani upewni. Życzę szczęścia. Niech pani uważa na siebie. - Dziękuję, pani senator. Limuzyna wjechała do podziemnego garażu apartamentowca. Justine i jej trzech ochroniarzy wjechali windą na czterdzieste piętro. Choć środki bezpieczeństwa niedawno wzmocniono, ochroniarze uparli się, że sprawdzą wszystkie pokoje, a także rejestr dostępów układu procesorowego. Justine zatrzymała się w wielkim salonie, czekając, aż skończą. Starała się okazać cierpliwość. Już przed stuleciami nauczyła się dbać

o zachowanie pozorów, ale dzisiaj przychodziło jej to z trudnością. Stopy ją bolały, kostki miała opuchnięte, coraz częściej dokuczała jej zgaga, mdłości dręczyły ją piętnaście godzin na dobę, a do tego bolała ją głowa. Skończcie wreszcie, myślała przygnębiona, gdy przechodzili z pokoju do pokoju, sprawdzając wszystko z profesjonalną dokładnością. - Apartament jest czysty, pani senator - oznajmił Hector Del, szef ochrony. - Dziękuję. - Zostanę tu z panią. - Jak pan sobie życzy. Weszła do sypialni i zamknęła za sobą drzwi. Dwaj pozostali ochroniarze opuścili apartament. Gdy tylko limuzyna zatrzymała się w garażu, układ procesorowy odpowiedzialny za działanie sprzętu domowego zaczął napełniać wielką, wpuszczoną w podłogę wannę. Pachnąca, pokryta pianą woda wypełniła ją już po brzegi. Justine spojrzała na to i jęknęła z irytacją. Przez całą drogę do domu miała wielką ochotę porządnie pomoczyć się w wannie i zupełnie zapomniała, że w ciąży powinna unikać gorących kąpieli. Syknęła głośno i kazała e-kamerdynerowi włączyć prysznic. Wanna się opróżniła. Justine zrzuciła ubranie i zostawiła je na podłodze dla robogosposi. To prawda, że gdy jest się w cięży, mózg robi sobie wakacje. Spłynęły na nią strumienie umiarkowanie ciepłej wody. To było przyjemne, ale nie mogło się równać z gorącą kąpielą. E-kamerdyner nastawił głośną muzykę - jakiś dwudziestodwu-wieczny syntorganiczny jazz odnaleziony w pamięci apartamentu. W wodzie pojawiła się domieszka mydła. Zachowanie Sheldona podczas posiedzenia rady zaniepokoiło Justine. Nie rozumiała, dlaczego tak nagle poparł projekt eksterminacji, chyba że wiedział, iż sprowokuje to proporcjonalną reakcję alf. A tego właśnie pragnął Gwiezdny Podróżnik. Czyżbym popadała w paranoję? Jedynym dowodem przeciwko Sheldonowi były słowa Thompsona, twierdzącego, że to biuro jego dynastii systematycznie blokowało sprawdzanie transportów na Far Away. Justine nadal nie udało się tego potwierdzić. Spieniona woda spłynęła z jej ciała. Justine wyTarla nogi i brzuch zluszczającą gąbką. Wtem w jej wirtualnym polu widzenia rozbłysły czerwone ikony, ALARM, INTRUZ. Nowo zainstalowany system ostrzegania pokazał jej ciemną sylwetkę niezidentyfikowanej osoby, która nagle pojawiła się w kuchni. Jak zdołali się tu dostać, nie wywołując alarmu? OTarla pośpiesznie twarz i sięgnęła po ubranie. - PANI SENATOR, PROSZĘ NIE WYCHODZIĆ Z UKRYCIA - od czytała wiadomość od Hectora Dela. - ZBADAM SPRAWĘ. RESZTA EKIPY WRÓCI BEZZWŁOCZNIE. Serce tłukło jej jak szalone, co jeszcze nasiliło ból głowy. Owinęła się ręcznikiem wokół pasa i pobiegła do sypialni, ociekając wodą na dywan. - Ty. Stój. Natychmiast! - zawołał po drugiej stronie drzwi Hector Del. Rozległ się przenikliwy trzask. Przerażona Justine podskoczyła. Potem usłyszała dwa głośniejsze wystrzały. Jakiś mężczyzna krzyknął. Coś zwaliło się na podłogę z głośnym łoskotem, a przez szparę pod drzwiami do pokoju napłynęło białe światło. - Hector? - przesłała Justine. - Co się stało? W wirtualnym polu widzenia zobaczyła, że wszczepy ochroniarza utraciły połączenie z układem procesorowym apartamentu. Dotknęła dłonią klamki. Zawahała się. Za drzwiami panowała cisza. Justine spróbowała uzyskać dostęp do sieci bezpieczeństwa, ale okazało się, że potężny sygnał zakłócający zaburza pracę urządzeń. E-kamerdyner poinformował ją, że ochroniarze są już w windzie i jadą na górę. Justine uchyliła drzwi i wyjrzała na korytarz. Było tam ciemno, światło napływało do środka przez drzwi na przeciwległym końcu. W powietrzu unosiły się cienkie smużki dymu, po rozbitym na kawałki antycznym stole pełgały płomienie. Hector Del leżał pod ścianą, jego ubranie się tliło, a skórę pokrywały czerwone plamy. Przekrzywiony kark świadczył, że mężczyzna nie żyje.

Ktoś wszedł do korytarza. - Bruce! - wydyszała Justine. Zabójca na usługach Gwiezdnego Podróżnika uniósł rękę. Kobieta pisnęła z przerażenia. Zasłoniła się instynktownie rękami, próbując chronić nienarodzone dziecko. Sufit korytarza eksplodował nagle, jakby uderzyło w niego potężne pole dystorsyjne. W dół posypał się pył i kawały betonu. Gore Burnelli spadł z góry przez szczelinę i wylądował miękko między Justine a Bruceem. W pięknie skrojonym smokingu prezentował się bardzo elegancko. - Hej, kolego - zawołał do Bruce'a. - Może tak dla od miany zmierzyłbyś się z równym przeciwnikiem? Zabójca uniósł obie ręce. W Gore'a uderzyły niemal nieprzerwane strumienie plazmy. Jego sylwetkę spowił gorejący nimb. Smoking stanął w płomieniach. Podłoga i ściany wokół niego zaczęły czernieć. Justine osłoniła twarz przed przerażającym blaskiem. Bruce opuścił ręce. Gore stał w kręgu poczerniałego betonu, otoczonego pierścieniem płomieni. Osypały się z niego resztki spopielonego ubrania. Jego nagie ciało było zupełnie złote. - Teraz moja kolej - oznajmił ze złośliwym uśmiechem i ru szył w stronę Bruce'a. Wystrzelił skoncentrowaną wiązkę dystor- syjną i przesycone kurzem powietrze wypełniła upiorna, zielona fosforescencja. Zamachowiec zatoczył się do tyłu pod wpływem uderzenia. Jego pole siłowe przybrało fioletową barwę. Z trudem utrzymał się na nogach. Gore wystrzelił drugi impuls. Zabójca runął na podłogę, ślizgając się po gładkim parkiecie. Wymachiwał uniesionymi kończynami jak przewrócony na grzbiet żółw. Potem zerwał się na nogi i rzucił do ucieczki. - Chodź się pobawić, skurwysynu! - zawołał za nim Gore. Popędził za Bruceem i wpadł za nim do salonu. Gdy tylko znalazł się w środku, posypały się nań impulsy plazmowe, maserowe i jonowe. Wokół eksplodowały pasma energii odbijające się od wbudowanego pola siłowego. Siła ataku zaczęła odpychać Gore'a do tyłu, jakby strzelano do niego z działka wodnego. Rozszerzył pole siłowe za sobą, opierając je o ścianę, by mogło się oprzeć naporowi broni zamachowca. Jego stopy przestały się ślizgać do tyłu. Ściana pękła, pojawiło się w niej zagłębienie. W nogi Brucea trafił kolejny impuls dystorsyjny. Zabójca uderzył o ścianę obok drzwi na balkon. Posypały się na niego odłamki szkła. Odbił się od ściany i przykucnął w pozycji zapaśnika. Gore skoczył na niego. Dwaj przeciwnicy zwarli się ze sobą w wirze oszalałej energii. Wokół nich pękały meble. Nerwy Gore'a nasyciły przyśpieszacze zwiększające szybkość jego odruchów. Zasypał zabójcę serią ciosów karate, które nieosłonięte ciało rozbiłyby na kawałki. Wstrząsy tylko w niewielkim stopniu przedostawały się przez pole siłowe Bruce'a, przy każdym ciosie Gore widział jednak szkarłatne błyski zwiastujące zbliżanie się przeciążenia. Udało mu się spowodować pewne uszkodzenia ciała, ale nie miały one rozstrzygającego znaczenia. Twarz Bruce'a wykrzywiała się w bezgłośnym grymasie, oświetlana błyskami czerwonego światła. Funkcjonowanie jego układu nerwowego było przyśpieszone, ale nie w takim stopniu, jak u Gore'a. Nie był w stanie powstrzymać wszystkich ciosów. Pole siłowe zabójcy słabło, odsłaniając ubranie. Tkanina rozdzierała się pod uderzeniami ręki Gore a albo przypalała ją rozproszona energia strzałów. Nagle Bruce odwrócił się i zdołał zbić przeciwnika z nóg gwałtownym chwytem dżudo. Gore pozwolił, by impet go poniósł, a potem przyśpieszył ruch, zrobił przewrót w tył i wylądował na rękach jak gimnastyk zeskakujący z poręczy. Natychmiast ruszył do ataku, zasypując zabójcę serią impulsów dystorsyjnych. Bruce wykonał przewrót w drugą stronę, odzyskując zgrabnie równowagę. Wyprostował się, powiewając podartym ubraniem. Stał prosto przed wybitym oknem balkonowym, gdy impuls dystorsyjny popchnął go do tyłu. Rozciągnął pole siłowe na kształt anielskich skrzydeł, próbując znaleźć punkt zaczepienia na ścianach wokół okna. Wystrzelone przez Gore'a impulsy plazmy uderzyły w przypalony tynk i beton, krusząc mur po obu stronach zabójcy. Bruce odpowiedział atakiem pola

dystorsyjnego. Obaj przeciwnicy pochylali się ku sobie, jakby szli pod potężny wicher. Apartament wokół nich zaczął się rozpadać pod naciskiem skupionych pól dystorsyjnych. W ścianach pojawiły się głębokie szczeliny. Całe fragmenty podłogi przesuwały się jak płyty tektoniczne. Z sufitu sypały się tynk, beton, drewno oraz pręty wzmacniające z węglowej stali. Gore przykucnął i skoczył przed siebie z całą siłą wzmocnionych mięśni zwiększoną przez rozszerzone w dokładnie tej samej chwili pole siłowe. Przeszył powietrze niczym złoty pocisk, uderzając wyciągniętymi przed siebie rękami w pierś Brucea. Zabójca runął do tyłu, uderzając plecami o kamienną balustradę balkonu, która zatrzęsła się niebezpiecznie. Głowy maszkar przesunęły się, cały mur zadrżał. Bruce spoglądał przez chwilę na przeciwnika, a potem zeskoczył tyłem z balkonu. Gore bez chwili wahania podążył za nim. W powietrzu, czterdzieści pięter nad Park Avenue, panowała niezmącona cisza. Lecąc w dół, Gore nie słyszał zupełnie nic. Pełen zakres jego zmysłów skupiał się na spadającym przed nim zabójcy. Otoczony płaszczem energii Bruce świecił w krzyżu nitek jego wirtualnego pola widzenia niczym gwiazda. Gore wystrzelił w dół kilka impulsów plazmy, ale jego upadek był zbyt nieprzewidywalny, by pozwolić na celność. Gdy strzały trafiły w nawierzchnię, w górę buchnęły pomarańczowe i fioletowe płomienie. Kilka jadących ulicą pojazdów zahamowało nagle, snopy świateł ich reflektorów omiotły ulicę. Pasażerowie przyciskali twarze do szyb, chcąc zobaczyć, co się dzieje. Gore rozpostarł kończyny jak spadochroniarz, a potem rozciągnął pole siłowe na kształt szerokiej soczewki. Opór powietrza znacznie zmniejszył prędkość, z jaką opadał. Kiedy soczewka osiągnęła dwadzieścia metrów średnicy, zatrzymał się niemal całkowicie. Obrócił się, przybierając pionową pozycję. Dolna powierzchnia pola siłowego dotknęła chodnika i złożyła się powoli, pozwalając mu opaść na ziemię. Stał przez chwilę bez ruchu, wspierając ręce na biodrach. Patrzył na Bruce'a. Spadający zabójca wybił w nawierzchni Park Avenue nieopodal dymiących kraterów po impulsach plazmy dziurę wielkości człowieka. W jej wnętrzu i wokół niej można było zobaczyć mnóstwo krwi. Bruce zataczał się po ulicy, omijając stojące samochody. Jego podarte, nadpalone ubranie nasiąknęło krwią. Zostawiał za sobą szeroki ślad posoki. Każdemu jego krokowi towarzyszył dziwny trzask, wydawany przez sterczące z łydki końcówki złamanych kości. Mógł iść jedynie dzięki temu, że wbudowane pole siłowe utrzymywało całość jego nóg. Mimo to poruszał się jak pijany. Gore uśmiechnął się z satysfakcją i skoczył. Przeleciał bez wysiłku nad samochodami i opadł przed Bruce em. Lądując, pochylił się do przodu i wyprowadził gładkie kopnięcie, uderzając piętą w pierś przeciwnika. Zabójca padł na plecy. Chroniące go pole siłowe rozbłysło bladokarmazynowym blaskiem. Bruce potoczył się po nawierzchni i walnął w przedni błotnik żółtej taksówki, wgniatając go. Jego łydka zginała się pod kątem prostym. Pole siłowe wokół niej wzmocniło się, próbując wyprostować kończynę. Rozległo się głośne mlaśnięcie zmaltretowanego ciała. Głowa Bruce'a drżała. Gdy spróbował spojrzeć na Gore'a, z ust popłynęła mu ciemna krew. Uniósł rękę i wystrzelił impuls plazmy w nagiego, złotego człowieka. Kula wysokoenergetycznych atomów po prostu rozprysła się o metaliczną skórę, nie przeciążając zbytnio pola siłowego. Przerażeni pasażerowie taksówki krzyczeli głośno, pochylając głowy. - To nie jest dla ciebie dobry dzień, co? - zapytał z szy derczym uśmiechem Gore. - Najpierw na Illuminatusie, a teraz tutaj. Zastanawiam się, ilu jeszcze tych przekabaconych ludzi ci zostało? Bruce przetoczył się na pierś i zaczął się czołgać. Gore poruszył się błyskawicznie, łapiąc go za kark. Ich pola siłowe zderzyły się z buczeniem przywodzącym na myśl zwarcie w sieci wysokiego napięcia. Gore podniósł zabójcę i odwrócił go, by przyjrzeć mu się z profilu. - Nigdzie nie pójdziesz - oznajmił. - Z taktycznego punktu widzenia, powinienem oddać cię władzom, by spróbowały prze łamać twoje uwarunkowanie. To zapewne powiedziałoby nam bardzo dużo, Bruce. Oko Brucea McFostera poruszyło się nerwowo. - Ale próbowałeś zabić moją córkę i mojego wnuka, więc chuj z tym.

Bruce otworzył usta. Popłynął z nich strumień krwi. Spróbował coś powiedzieć. Potem jego twarz się uspokoiła. - Zrób to. Zabij obcego. Pole siłowe się wyłączyło. - Brawo, synu - pobłogosławił go Gore. Zacisnął dłoń, ła miąc mu kark. Kiedy Hoshe poprzednio odwiedził Wysokiego Anioła, tylko dwóch znudzonych funkcjonariuszy Policji Dyplomatycznej sprawdzało dokumenty i bagaż wszystkich, którzy przybyli na stację tranzytową. Teraz wyglądało to trochę inaczej. Było osiem stacji tranzytowych, znacznie większych od pierwszej. Każdej strzegła drużyna żołnierzy floty w pancernych kombinezonach. Hoshe w ciągu ostatniej doby widział stanowczo zbyt wiele takich kombinezonów. Spoglądał nieufnie na żołnierzy, zbliżając się do wejścia z napisem PERSONEL CYWILNY. Wielki robowózek z kapsułą zawierającą Isabellę toczył się spokojnie za nim. E-tarcza chroniła go przed wszelkimi próbami skanowania. Zawołał Paulę, podążającą przez białą halę pięćdziesiąt metrów za nim. - Już teraz się boję - wyznał. - Chyba potrzebna mi po- Dobra, Hoshe - zgodziła się. - Połączę się z Wysokim Aniołem. Żołnierze otoczyli wejście ochronnym kordonem. Dwaj podeszli do Hoshego. Teden z nich miał na epoletach kapitańską gwiazdkę, a na piersi nazwisko Turvill. Wyciągnął rękę, zatrzymując Hoshego. - Co to jest, do licha? Hoshe popatrzył na hełm kapitana. W gładkiej, złocistej kopule odbijała się jego twarz. - Bagaż. - A co on zawiera? - To nie pański interes, kapitanie. Żołnierze unieśli karabiny plazmowe. - Och, z pewnością mój. Proszę to otworzyć. Hoshe uśmiechnął się miło. - Nie. - Zatem musimy pana aresztować. Sierżancie, niech pan każe swoim ludziom sprawdzić pudło. Hoshe stał spokojnie. Miał nadzieję, że jego uśmiech robi sympatyczne wrażenie, a pot nie jest zbyt widoczny. Żołnierze ruszyli ku niemu, nie opuszczając karabinów. Niektórzy celowali w robowózek i wielką, podłużną kapsułę. Kapitan Turvill nagle zamarł w bezruchu. Cała drużyna się zatrzymała. Wszyscy opuścili broń. Kapitan zasalutował. - Przepraszam pana. Zaszło nieporozumienie. Pański wahadłowiec już czeka. Czy moi ludzie mogą w czymś panu pomóc? - Nie. Dziękuję panu - odparł Hoshe. - Po prostu... hm... Machnął ręką, wskazując na wejście do cywilnej stacji tranzytowej. Miał ochotę przejść na palcach obok wartowników. Powstrzymywał dziecinny uśmieszek, mało brakowało, by wybuchnął głośnym śmiechem. Biedny kapitan Turvill nigdy się nie dowie, co się wydarzyło. Paula połączyła się z Wysokim Aniołem, a ten stanowczo oznajmił łoniei Gall, że z góry uzgodnionych przesyłek przeznaczonych dla Raielów nie wolno zatrzymywać ani sprawdzać. Obcy gwiazdolot nigdy dotąd nie przemawiał do niej tak zdecydowanym tonem. Wściekła i wyraźnie zaniepokojona Toniea Gall bezzwłocznie połączyła się z admirałem Columbią, a ten rozkazał kapitanowi przepuścić przesyłkę. Natychmiast. Hoshe był jedynym pasażerem wahadłowca. Stewardzi pomogli mu przeprowadzić kapsułę przez przewód łączący, a potem na czas lotu przytroczyli ją pasami do kilku siedzeń. Wylądowali u podstawy łodygi New Glasgow, gdzie wszystkie śluzy były zgodne z ludzkimi statkami. Gdy już znaleźli się w środku, e-kamerdyner Hoshego połączył go z wewnętrzną siecią informacyjną Wysokiego Anioła. Wirtualne pole widzenia mężczyzny wypełniła niezwykła, płynna grafika w ciemnych tonach. Przylginowe powierzchnie umożliwiły mu przytwierdzenie się do ściany. Zajrzał w głąb korytarza.

Zwężające się wstęgi światła w jego wirtualnym polu widzenia zafalowały, tworząc zmieniające się wzory. - Co to właściwie jest? - zapytał. - Witaj z powrotem, detektywie Finn - odezwał się Wysoki Anioł. - Pokażę ci, w którym kierunku się udać. Wstęgi znowu zafalowały, kierując go do wąskiego korytarza. Hoshe skinął na stewardów, a ci popchnęli ku niemu kapsułę. Otworzyły się drzwi małej windy i policjant wleciał do środka wraz ze swym bagażem. Przyczepił się do podłogi za pomocą przylgi-nowych podeszew. Winda ruszyła. Po kilku minutach doTarla do ulokowanej na szczycie łodygi kopuły Raielów. - Czy mógłbyś mi przysłać miejscowy odpowiednik robo-wózka? - zapytał Hoshe. Przyciąganie w kopule równało się osiemdziesięciu procentom ziemskiego, nie mógł więc samodzielnie podnieść kapsuły, nie mówiąc już o taszczeniu jej po ulicach. - To nie będzie konieczne - zapewnił Wysoki Anioł. - Bagaż będzie ci towarzyszył. - W porządku. Dziękuję. Drzwi windy się otworzyły i Hoshe ujrzał przed sobą miasto Raielów. Jeśli to rzeczywiście było miasto. Panował tu posępny półmrok, taki sam, jak podczas jego poprzedniej wizyty. Przed sobą miał ulicę ograniczoną nieprzerwanymi ścianami matowego, czarnego metalu. Wzdłuż podstawy każdego budynku biegły rzędy maleńkich, czerwonych światełek. Wstęgi w jego wirtualnym polu widzenia wiły się niczym wodorosty, wyciągając się wzdłuż ulicy. Hoshe zaczerpnął tchu i wyszedł z windy. Podłużna kapsuła posuwała się za nim, jej podstawa unosiła się pół metra nad powierzchnią. - Też coś - mruknął mężczyzna. Sztuczka nie zaimpono wała mu zbytnio, nawet jeśli wykraczała poza aktualne możliwo ści ludzkiej techniki. W każdej kopule Wysokiego Anioła było sztuczne przyciąganie. Jeśli potrafili generować grawitację, z pew nością mogli też nią manipulować. Hoshe Finn szedł mrocznymi, obcymi ulicami, kierowany przez obraz w wirtualnym polu widzenia. Miał wrażenie, że tym razem mija więcej krzywizn i nie wszystkie ulice krzyżują się pod kątami prostymi. Poza tym ciągnąca się bez końca, monotonna metropolia, oświetlona szeregami czerwonych światełek, wyglądała tak samo jak poprzednio. W końcu stanął przed metalową ścianą, niczym się nieróżniącą od innych. Pojawiła się w niej pionowa szczelina, wpuszczając Hoshego do środka. Po drugiej stronie znajdowało się takie samo okrągłe pomieszczenie o lśniącej szmaragdowym blaskiem podłodze i suficie niknącym w cieniach. Czekał na niego Qatux, nie było mowy o pomyłce. Zdrowie Raiela nie poprawiło się od poprzedniego spotkania. Zwinął ciasno kilka macek średniej długości, a największa para, wyrastająca u podstawy szyi, opadała na podłogę, jakby musiał się na niej wspierać. Biorąc pod uwagę fakt, że osiem krótkich nóg uginało się pod masywnym ciałem, mogło tak być rzeczywiście. Hoshe nie dziwił się, że obcy może mieć trudności z uniesieniem ciężaru swego ciała. Jego brązowa skóra ciasno opinała szkieletowe płytki, jakby cierpiał na raielski odpowiednik anoreksji. Jedno z pięciu oczu było zamknięte na stałe, spod zaciśniętej powieki wyciekała niebieska ropa. Czworo pozostałych oczu poruszało się niezależnie od siebie. Hoshe ukłonił się istocie. Było mu jej straszliwie żal. Jeśli już musiałeś się od czegoś uzależnić, nie powinieneś wybierać ludzi. My na to nie zasługujemy. - Cześć, Qatux. Dziękuję, że zgodziłeś się ze mną spotkać - rzekł uprzejmie. Qatux uniósł głowę. - Witaj, Hoshe Finn - westchnął, wypuszczając powietrze przez blade zmarszczki ciała pokrywające okolicę ust. - Dziękuję, że wróciłeś. - Dwoje oczu jednocześnie skierowało się na kapsułę. - Czy to ona? - Tak.

E-kamerdyner Hoshego przekazał do układu procesorowego kapsuły kod i jej górna powierzchnia otworzyła się niczym przesłona. Isabella unosiła się w przezroczystym żelu, oczy miała zamknięte, a w jej nozdrza wnikały wąskie rurki. Do ogolonej na łyso czaszki wprowadzono setki włókien światłowodowych, tworzących białą koronę z babiego lata. Długie nacięcia na rękach, nogach i tułowiu pokryto pasami sztucznej skóry, jeszcze jaśniejszej niż nordycka cera dziewczyny. Wyglądała bardzo spokojnie, niemal anielsko. Zupełnie inaczej niż wtedy, gdy ostatnio była świadoma. - Usunięto jej baterie i zneutralizowano broń. Jest całkowicie nieszkodliwa - zapewnił Hoshe. - Rozumiem. - Układ procesorowy kapsuły może pobudzić świadomość Justine do takiego poziomu, jaki uznasz za konieczny. Jeśli musi być przytomna, neuroblokady mogą ją unieruchomić. Z jakiegoś powodu odnosił wrażenie, że zdradza ludzką dziewczynę, oddając ją obcemu w tym stanie. - To nie będzie konieczne. Wystarczy mi cykl neuronowy przypominający głęboki sen. - Proszę bardzo. Musimy się dowiedzieć, co jest w jej mózgu, dlaczego zrobiła to, co zrobiła. Paula podejrzewa, że kryje się tam obca obecność albo uwarunkowanie. - Coś takiego warto by było poznać. Nigdy dotąd nie po smakowałem wspomnień żywego ludzkiego mózgu. Dziękuję ci za ten dar. - To nie jest dar - zaprzeczył stanowczo Hoshe, dziwiąc się własnej odwadze. - To przysługa, o którą cię prosimy. Ty również na tym skorzystasz, niemniej w tym przypadku musimy wymagać od ciebie stuprocentowej pewności. - Otrzymacie ją, Hoshe - wydyszał cichy głos. - Jak długo może to potrwać? - Nie potrafię dokładnie odpowiedzieć na to pytanie, dopóki nie rozpocznę badań. Sądząc z tego, co mówiła Paula, metoda kontroli nie jest zbyt subtelna. - Czy istnieje niebezpieczeństwo, że ty również możesz paść ofiarą? - zapytał Hoshe, pocierając z zawstydzeniem kark. - Mentalny wirus? Przenoszący się od żywiciela do żywiciela, cały czas się namnażając? Nie, Hoshe, nie musisz się obawiać. Raielowie spotykali już tego typu bezcielesne jestestwa. Nasze umysły są niewrażliwe na podobne ataki. Mimo to zachowam ostrożność. - Dziękuję. Hoshe znowu się ukłonił. Miał wielką ochotę zapytać, kiedy i gdzie Raielowie spotkali takie istoty. Drzwi zamknęły się za nim i znowu znalazł się na pogrążonym w posępnym mroku ulicy. To było wszystko. Żałował, że nie ma więcej wiary w uzależnionego obcego. Do Tulipanowej Rezydencji zawitał świt. Justine siedziała w wielkiej, ośmiokątnej oranżerii, odziana w sportową bluzę barwy lila-roż i workowate dżinsy. Zwinęła się na sfatygowanej, skórzanej leżance jak dziecko przytulające się do ulubionej zabawki. Nie potrafiła się powstrzymać od głaskania się po brzuchu. Nie była pewna, kogo pragnie w ten sposób uspokoić, siebie czy dziecko. Zjawił się Gore, ubrany w prostą, białą koszulę i ciemnobrązowe spodnie. Pochylił się nad Justine i pocałował ją lekko. Złapała go za przedramię. - Dziękuję, tato. Wzruszył ramionami. Od dwustu lat nie widziała u niego tak bliskiej zawstydzenia miny. - Nie ma za co. Jego broń to był tani, czarnorynkowy syf. Można go było pobić mokrym ręcznikiem. - Byłam ubrana w mokry ręcznik - zauważyła z ironią. - Sama widzisz. W ogóle mnie nie potrzebowałaś. Rozległo się ciche kaszlnięcie. Justine uniosła wzrok i zoba czyła stojącą w wejściu Paulę.

- Pani senator, cieszę się, że nic się pani nie stało. - Nie dzięki tym waszym niekompetentnym debilom -warknął Gore. - Ta pani organizacja jest gówno warta. Jeśli zawsze tak pani pracuje, nie dziwię się, że Columbia wylał panią na zbity pysk. - Tato - skarciła go Justine. - Pani ojciec ma rację - odparła Paula. - Tego typu zaniedbania są absolutnie niedopuszczalne. Okazało się, że zabójca ukrywał się w lodówce. Większość zapasów żywności spożyto. Z pewnością był tam już, gdy ludzie ze Służby Ochrony Senatu instalowali nowe systemy. Czeka ich zawieszenie i rozprawa dyscyplinarna. - A w czym to właściwie pomoże? - Tato, przestań. - Ha. - Gore machnął z niesmakiem ręką. - Śledczy Myo spieprzyła sprawę i w rezultacie wszystkie programy medialne w unisferze pokazują, jak biegam po Park Avenue z kutasem na wierzchu. - I jak zabija pan zamachowca - przypomniała Paula. Justine wydała polecenie układowi procesorowemu rezydencji i ściany oranżerii przesłoniła szara mgiełka. - Skurwysyn próbował zamordować moją córkę. Zabił już mojego syna i kupę innych ludzi. Myśli pani, że przejmuję się tym, co zrobiłem? - Pan nie, ale nowojorska policja musi. - Rozmawiałem z policjantami na miejscu wydarzenia. Jeśli chcą się dowiedzieć czegoś więcej, znają adres unisferowy mojego adwokata. - Przestańcie - warknęła Justine. - I tak już jestem podenerwowana. Nie musicie przy mnie pokrzykiwać na siebie, najważniejsze pytanie brzmi, czy mamy już wystarczająco wiele dowodów, by skłonić Senat do zwrócenia uwagi na Gwiezdnego Podróżnika. - Z pewnością liczba dowodów narasta - przyznała Paula. - Udało się nam zdemaskować Tarla, co pomoże przekonać Hal-garthów, że to nie jest zwykła przepychanka o władzę. Ludzie będą też pytać, kto stał za zamachem na panią, pani senator. - To prawda - zgodziła się Justine. Połączyło się już z nią kilku senatorów, a także Patricia Kantil, która przekazała wyrazy niepokoju w imieniu pani prezydent. - Będą oczekiwać raportu dla Służby Ochrony Senatu. - I co im powiesz? - zapytał Gore. - To nadal zależy od Nigela Sheldona. - Spoglądała na półksiężycowate akwarium, śledząc wzrokiem ruchy ryb. - Jeśli chcemy ogłosić, że Gwiezdny Podróżnik istnieje naprawdę, opierając się na posiadanych dowodach, musimy mieć poparcie przynajmniej jednej dynastii. Gdyby Sheldonowie zwrócili się przeciwko nam, nie zostałyby nam żadne atuty. Wiem, że admirał Kime wierzy w istnienie obcego, ale ma związane ręce, ponieważ dowody zostały zmanipulowane. - Wilson wierzy w obcego? - zapytał Gore. - To dla nas bardzo korzystne. - Nie rozumiem jednak stanowiska Sheldona - ciągnęła Paula. - Wszystko, co do tej pory robił, wskazuje, że szczerze przejmuje się losami Wspólnoty. Z drugiej strony Thompson był przekonany, że to jego biuro blokowało próby wprowadzenia inspekcji towarów wysyłanych na Far Away. - Przykro mi, ale nadal nie rozgryzłam tej sprawy - przyznała Justine. - Zapytajmy go wprost - zasugerował Gore. - Postawmy go w sytuacji, która będzie wymagała podjęcia decyzji. Wtedy będziemy wiedzieli, po czyjej jest stronie. - To brzmi rozsądnie - zgodziła się Paula. - Nadal nie wiemy, w jaki sposób Gwiezdny Podróżnik panuje nad ludźmi. Wkrótce spodziewam się zdobyć odpowiedź na to pytanie. - Mam nadzieję, że nie liczy pani w tej sprawie na Służbę Ochrony Senatu - warknął Gore. Justine przeszyła go wściekłym spojrzeniem. - Nie. Zatrzymaliśmy Isabellę Halgarth. Przekazałam ją Raielowi celem odczytania wspomnień. - Aha - odparł lekko zmieszany Gore. - No cóż, to nieźle.

- Wie pan, jak możemy dotrzeć do Sheldona? - zapytała Paula. Gore spojrzał wymownie na Justine. - Ja? - zdziwiła się jego córka. - Ehe, ty. W tej chwili nikt we Wspólnocie nie odmówi ci spotkania. - Nie jestem pewna, czy powinniśmy narażać panią senator na możliwość ponownej konfrontacji z agentami Gwiezdnego Podróżnika - odezwała się Paula. - Proszę, proszę - mruknęła Justine. - Wykorzystaj Campbella - zaproponował pośpiesznie Gore. - Jego ranga jest wystarczająco wysoka, by miał bezpośredni dostęp do Nigela. - W porządku - zgodziła się Justine. - Zapewne mogę to załatwić. - Domyśla się pani, jakie będzie następne posunięcie Gwiezdnego Podróżnika? - zapytał Gore. - Nie do końca - odparła Paula. - Mogę się jedynie kierować informacjami ogłoszonymi przez Strażników. Jeśli mają rację, wróci na Far Away. Umieściłam już na Boongate ekipy obserwatorów Służby Ochrony Senatu mające zapobiec takiej próbie. - To ryzykowne - zauważyła Justine. - Lepsze to niż śmierć, dziewczyno. - Gdzie jest teraz Mellanie? - zapytała Justine. - Wróciła do Los Angeles. Przydzieliłam jej eskortę - wy- jaśniła Paula. - Powiedziała, że musi pojechać po Dudleya Bosea, bo się o niego niepokoi. - Bose wpadł w łapki tej reporterskiej dziwki? - zdumiał się Gore. - Jezu! - Uważam, że powinniśmy ją w to wciągnąć - oznajmiła Tustine. - Pani śledczy, jeśli w końcu upewniła się pani, że Mella-nie nie pracuje dla Gwiezdnego Podróżnika, powinna być dla nas bardzo pomocna. Nie ulega wątpliwości, że ma wiele kontaktów. Potrzebujemy informacji, a także sojuszników, nawet najbardziej nieprawdopodobnych. - Z pewnością jej to zasugeruję - zgodziła się Paula. - A ja porozmawiam z Campbellem - dodała Justine. Stig stoczył się z łóżka tuż przed świtem. Zabezpieczony e-tarczą pokój na najwyższym piętrze czynszowego budynku był prawie pusty: pobielone tynki ścian, nagie płytki podłogowe z włókien węglowych, prosta szafka, na której stała duża chińska misa i dzban z wodą. Za zamkniętymi drzwiami znajdował się mały balkonik z widokiem na kryte czerwoną dachówką holenderską dachy szkockiej dzielnicy Armstrong City. Na wysokości jego ramion we wnękach w ścianach umieszczono serię brudnych, zasilanych energią słoneczną lamp. Po ośmiu godzinach ciemności ich światło było słabe jak księżycowy blask. Za dnia Stig zawsze zamykał drzwi na balkon i w pokoju było za mało światła, by je naładować. Podszedł do grubej, burgundowej zasłony wiszącej w wejściu do maleńkiej łazienki i odsunął ją na bok. Gdy wszedł do środka, zapaliły się dwie fotopolimerowe lampy i pomieszczenie wypełniło zielonkawe światło. Ponieważ w mieście brakowało podstawowej infrastruktury, toaleta była izolowanym urządzeniem, al-gowym reaktorem wyprodukowanym przed z górą stu laty na Ziemi przez jakąś ekologiczną firmę. Stig nie wiedział, jakie dokładnie procesy biologiczne zachodzą w komorze kompostowej za ścianą, ale z pewnością przydałoby się wymienić algi i bakterie. Od bijącego stamtąd smrodu oczy zachodziły mu łzami. Popatrzył w lustro i nie spodobała mu się gęba, którą tam zobaczył. Po ostatnim transporcie z Oaktier do Los Angeles zrobił sobie przeprofilowanie i miał teraz małe, płaskie uszy oraz perkaty nos, a także cerę o dwa stopnie ciemniejszą niż zwykle. Gęsty zarost był obecnie czarny jak heban, choć krótko obcięte włosy zachowały brązowawą barwę. Rodzona matka nie poznałaby go, gdyby wrócił do domu. Źródłem wody były tu wielkie, półorganiczne liście zwisające z okapu, ciepła zaś dostarczał szereg

baterii słonecznych umieszczonych na dachu. Połowę zbiornika ciepłej wody opróżniali nocą inni mieszkańcy, ale rano Stig zawsze wstawał wcześnie i woda wypływająca z prysznica miała znośną temperaturę. Zaczął się myć. Na Ziemi woda zawsze go fascynowała. Kropelki spadały z wielką prędkością, uderzając mocno w jego skórę. Tutaj, na Far Away, zachowywała się znacznie łagodniej. Do małej kabiny wcisnęła się Olwen McOnna. Była tylko kilka centymetrów niższa od niego, a szczupłe, muskularne ciało sprawiało, że wielkie piersi przyciągały jeszcze większą uwagę. Na jej policzkach błyszczały czerwone gwiazdy tatuaży OO, a odchodzące od nich wstęgi opadały na szyję, nadając chudej twarzy drapieżny wyraz. Przytuliła się do niego. Poczuł szorstkie blizny na jej brzuchu, w miejscach, gdzie niedawno zeszła~sztuczna skóra nałożona po oparzeniach. Impuls plazmy przeciążył pole siłowe. Wiedział, że kobieta ma też inne bliznyrzdobyte w ciągu kilku ostatnich tygodni. On również odczuł skutki zwiększonego poziomu przemocy w Armstrong City. Nadal trudno mu było poruszać lewą ręką. - Ranek to jedyna pora, gdy na mężczyznach zawsze można polegać - oznajmiła Olwen. Jej ręka powędrowała do jego wzwodu, kierując go między swe nogi. Złapał ją za pośladki, uniósł jej nogi nad podłogę, oparł plecy o kafelki i wszedł w nią. Warknęła z gwałtownej rozkoszy. Oplotła mu szyję rękami, by nie upaść. Po spełnieniu obejmowali się jeszcze przez chwilę. Woda spływała po nich z pluskiem, a pobudzone nerwy stopniowo wracały do normalności. - Myślisz, że wreszcie zajdę w ciążę? - mruknęła, stając na podłodze. - Z pewnością było świetnie. Dzięki za to niebiosom snów. - Gdybym była w ciąży, musiałbyś mnie zawiesić w służbie czynnej. - I dlatego się ze mną pieprzysz? - Przychodzi ci do głowy jakiś lepszy powód? - zapytała z uśmiechem. Właściwie nie przychodził, ale przecież nie mógł jej tego powiedzieć. Zaczęli ze sobą sypiać przed kilkoma tygodniami. Nieustanne niebezpieczeństwo, adrenalina, strach, wszystko to pobudzało pierwotne instynkty. Wiedział też cholernie dobrze, że Olwen nie ma zamiaru rezygnować z czynnej służby. Kobieta odwróciła się, pozwalając, by woda spłukała jej plecy. Stig wyszedł z kabiny. Po chwili, gdy już prawie skończył się wycierać, Olwen dołączyła do niego. W skrytce przez noc nagromadziło się mnóstwo wiadomości. Zaczął je przeglądać, tworząc streszczenie wydarzeń. Instytut zaatakował kolejne dwie klanowe wioski w Górach Dessaulta, ale ofiar na szczęście było niewiele. Klany bardzo uważnie obserwowały teraz ruchy nieprzyjacielskich wojsk. Gdy ataki się zaczęły, zbyt często dawali się zaskoczyć i w rezultacie stracili mnóstwo ludzi. Zasadzki stały się teraz rzadkością, ale walka z oddziałami Instytutu angażowała wielu bojowników, którzy mogliby pomagać w przygotowywaniu zemsty planety. Stig nie miał do dyspozycji tylu ludzi, ilu chciałby mieć. Nocą w mieście doszło do kilku zajść. Nie były one wystarczająco poważne, by zakwalifikować je jako rozruchy, ale wiadomości o powrocie okrętów floty zwiększyły zaniepokojenie mieszkańców. Rabowano sklepy, dokonano kilku podpaleń, ukradzione samochody wykorzystano jako barykady, porywczy obywatele rzucali kamieniami w policjantów i żołnierzy Instytutu. Grupy, którym Stig przydzielił nocną służbę, pracowicie śledziły ruchy żołnierzy Instytutu. Na mapie w wirtualnym polu widzenia z łatwością mógł zauważyć, jaki był ich plan. Próbowały skonsolidować panowanie nad szerokim obszarem łączącym Plac Pierwszego Przybycia z zaczynającą się za miastem Pierwszą Autostradą. Grupa policjantów wspartych przez żołnierzy Instytutu zaatakowała magazyn. Stig jeszcze trzy dni temu przechowywał w nim sprzęt. Instytut coraz skuteczniej gromadził informacje o nich.

W chińskiej dzielnicy doszło do aresztowań pod różnymi zarzutami. Trzech zatrzymanych pracowało w barsoomiańskiej rezydencji. Instytut nie rzucił jeszcze Barsoomianom otwartego wyzwania, ale zbliżał się do tego coraz bardziej. Gubernator zgodził się zaakceptować wsparcie Instytutu dla policji w trzech kolejnych obwodach. - Cholera. - Co się stało? - zapytała Olwen. - Gubernator oddał 3P. - Instytutowi? Niech go chuj! - Ehe. Wdział wyjęte z małej torby nowe spodenki i T-shirt, na to włożył szkieletowy emiter, który przykrył koszulą w kratę i workowatymi dżinsami. Na to wszystko poszła długa, skórzana kurtka motocyklowa kupiona w StPetersburgu na Ziemi. Do cholewy buta włożył wąski nóż o harmonicznym ostrzu. Pistolety jonowe i karabiny maszynowe strzelające pociskami o wysokiej prędkości wsadził do kabur ukrytych pod zapiętą kurtką. Granaty wsunął za pas, a układy procesorowe wyposażone w zaawansowane czujniki do kieszeni na piersi. Stalowe okulary słoneczne wyposażone w funkcje wzmocnionego obrazowania wisiały na fioletowej taśmie na szyi. Olwen włożyła strój w podobnym stylu - workowate spodnie koloru siarki oraz zieloną kurtkę przeciwdeszczową z napisem “North Sea Power Surfers". Razem opuścili apartamentowiec. Ulice były niemal całkowicie opustoszałe. Witryny sklepów nadal osłaniały kraty z włókien węglowych. Staroświeccy roboczyściciele posuwali się powoli po jezdniach, zbierając śmieci i zmywając wczorajszy brud. Garstka wczesnych samochodów dostawczych mknęła na miejsce przeznaczenia. Autobusy wiozące robotników na pierwszą zmianę wlokły się ulicami, ciągnąc za sobie chmury oparów z dieslow-skich silników. Stig spojrzał na wschód i zobaczył wynurzające się zza hory-zontu słońce Far Away. Na miasto padła różowa poświata. Zatrzy-mał się przed obwoźną kuchnią, która właśnie stanęła na rogu w odległości trzystu metrów od apartamentowca. Właściciel uśmiechnął się z zadowoleniem, gdy Stig zamówił na śniadanie kanapki z boczkiem i kawę. Stig i Olwen wypili trochę świeżo wy-ciśniętego soku pomarańczowego, podczas gdy mężczyzna przewracał boczek na ruszcie. Stig połączył się z Keely McSobel, która pełniła służbę w pokoju nad “Wyrobami Żelaznymi Halkina". - Jest coś blisko nas? - zapytał. - Nie, jesteście czyści. W szkockiej dzielnicy panuje względ ny spokój. Za to sprowadzili mnóstwo ludzi na 3P. I to nie tylko żołnierzy. W budynku kontrolnym bramy siedzą jacyś ich tech nicy. - Cholera, to niedobrze. Możesz zajrzeć do środka? - To właśnie jest drugi problem. Eliminują wszystkie połączenia miejskiej sieci z centrum STT. Myślę, że przecinają je fizycznie. - Na niebiosa snów, czy będziemy mogli przesyłać wiadomości? - Nie jestem pewna. Udało mi się wprowadzić program zwiadowczy do układów procesorowych STT, ale jeśli będzie przesyłał zbyt wiele danych, z pewnością go wykryją, bo znacznie ograniczyli przepustowość łącza. O ile jednak mogę się zorientować, Instytut wprowadził programy cenzorujące do wszystkich kanałów łączących z Półmetkiem. Wszelkie sygnały wysyłane do unisfery Wspólnoty i napływające z niej będą sprawdzane. - Niech to szlag. - Stig dopił sok pomarańczowy i wyciągnął nikotynowego papierosa. - Dobra robota, Keely. Musimy się rozejrzeć na 3P. - Uważajcie na siebie. Wzięli kanapki i kawę, a potem ruszyli w stronę Mantana Ave-nue, najkrótszej drogi prowadzącej na 3P. Po drodze Stig opowiedział Olwen o najnowszych poczynaniach Instytutu. - To bardzo prowokacyjne zachowanie - rzekła z namysłem kobieta. - Zwłaszcza w połączeniu ze

wszystkim, co miasto już musiało znieść. - Ehe. - Zapalił papierosa. - Obstawili całą drogę od bramy do autostrady, a teraz zrobili coś takiego. To może znaczyć tylko jedno. - Nadciąga Gwiezdny Podróżnik - stwierdziła z błyskiem w oczach. To była chwila, o której marzyli wszyscy Strażnicy. Konfrontacja z wrogiem. Zemsta planety. - Ehe. Na Mantana Avenue łatwo ich było zauważyć. Szeroka aleja łączyła Plac Pierwszego Przybycia z główną dzielnicą rządową. Planiści z niezwykłą dla siebie ambicją zaprojektowali trzypasmową trasę mającą zapewnić łączność między największymi rynkami i magazynami w mieście a urzędnikami próbującymi regulować ich działalność. Potem bogaty rosyjski emigrant podarował miastu tysiąc sadzonek zmodyfikowanych genetycznie topoli klonowych. Posadzone wzdłuż Mantana Avenue drzewa wyrosły do pięćdziesięciu metrów wysokości. Ich liście przypominały kudłate bazie barwy fuksji. Przez blisko stulecie aleja była jedną z największych atrakcji miasta. Dzielący jezdnię od chodnika pas wysokich drzew o gęstym listowiu prezentował się wspaniale. Teraz jednak ponad połowa drzew uschła, toczona przez lokalnego grzybowirusa, który odrodził się na południowej półkuli i przed dwudziestu laty zaatakował miasto, niszcząc piękną ścianę opadających liści dzielącą ruch uliczny od pieszych. Barsoomia-nie ofiarowali w zamian odporne sadzonki, ale nic już nie mogło odtworzyć jednorodności alei i mnóstwo drzewek padło ofiarą wandali. W rezultacie długie odcinki chodnika były odsłonięte. Minął ich kolejny konwój sześciokołowych pojazdów typu Land Rover Cruiser. Wszystkie pędziły w stronę 3P, trąbiąc głośno na każdy pojazd, który odważył się jechać tą samą trasą. Stig odwrócił wzrok, przyglądając się z niewinną, zaabsorbowaną miną stojącym przy alei budynkom. Wszystkie miały trzy albo cztery kondygnacje i ze swymi zdobnymi fasadami w pseudonapoleoń-skim stylu uchodziły za jedne z najpiękniejszych w całym Arm- strong City. Przyglądał się szczelinom pojawiającym się w płytach z włókna węglowego. Był to jeden z najpopularniejszych materiałów budowlanych na Far Away, dzięki pobliskim polom naftowym położonym na zachód od miasta. Proste, automatyczne rafinerie produkowały olbrzymie ilości tanich, ciężkich płytek. We Wspólnocie wykładano nimi ściany magazynów, stodół ałbo garaży - budynków, które miały przetrwać tylko dziesięciolecia, nim rozbierze się je i zastąpi nowymi. Płytki źle znosiły upływ czasu i narażenie na warunki atmosferyczne. Z założenia nie były trwałym materiałem. Przemysł budowlany z Far Away nigdy jednak jakoś nie przyjął tego do wiadomości. Wiele budynków w Armstrong City cechowało się osypującymi się narożnikami i popękanymi ścianami, zupełnie jak najbardziej szacowne klasyczne gmachy w starożytnych stolicach Europy. Partery szybko się starzejących budynków przy Mantana Ave-nue zajmowały sklepy, tak ekskluzywne, jak tylko było to możliwe na Far Away. W położonych wyżej biurach gnieździli się głównie prawnicy oraz miejscowe przedstawicielstwa wielkich wspólnotowych korporacji, jedynych organizacji, które mogły sobie pozwolić na czynsz. - Gdzie się podziali wszyscy, na niebiosa snów? - poskarżyła się Olwen, gdy cruisery zniknęły przed nimi. Na alei widziało się wyjątkowo mało pieszych, nawet jak na tak wczesną porę. Ruch uliczny również był niewielki. W zwyczajne dni ulicą pędził strumień ciężarówek i furgonetek dowożących towary na 3P. - Złe wieści szerzą się szybko - wyjaśnił Stig. Pół kilometra przed Wejściem Enfielda opuścili aleję, zmierzając labiryntem bocznych uliczek ku Murowi Rynkowemu. - Stig - usłyszał nagle głos Keely. - Murdo mówi, że widział paru facetów kręcących się przy końcu Gallstal Street. Przeszli obok niego już trzeci raz.

- Cholera - warknął Stig. Gallstal Street tylko kilkaset metrów dzieliło od “Wyrobów Żelaznych Halkina". Znajdowali się w odległości pięćdziesięciu metrów od podstawy Muru Rynkowego. Otwierano już umieszczone w bramach sklepy. Wszyscy zachowywali się znacznie ciszej i spokojniej niż zwykle. Każ mu dalej ich obserwować. Chcę się dowiedzieć, co zrobią później. Może to tylko regularny patrol. Niech inni wartownicy też się rozejrzą. - Się zrobi. - I, Keely, przygotuj się do pośpiesznej ewakuacji. - Tak myślisz? - Ehe. - Co się dzieje? - zapytała Olwen, widząc jego zasępioną minę. - Możliwy rekonesans w okolicy sklepu. Wściekał się, że nie jest na miejscu, by należycie ocenić sytuację. Powinienem już się nauczyć ufać innym. - To była tylko kwestia czasu - stwierdziła kobieta. - Masz rację. Dotarli do podnóża muru i zaczęli się wspinać po szerokich, kamiennych schodach prowadzących na górny suk. W ulokowanych na szczycie straganach z ich markizami z ogniwowej tkaniny lub wytartego płótna panował podobnie smętny nastrój, jak wśród kupców na dole. Stig i Olwen starali się wmieszać w tłum, ale ta pora należała do szefów kuchni i właścicieli restauracji bądź kawiarni, zaopatrujących się w świeżą żywność u hurtowników. Ci ludzie byli jak jedna wielka rodzina, wszyscy znali się nawzajem. Dlatego Stig i Olwen kluczyli między stolikami, starając się nie rzucać w oczy. Gdy dotarli do kamiennego murku, pełno przy nim było spoglądających w dół gapiów. Stig przepchnął się przez tłum i również zerknął na plac. - Niech to szlag. Mogłoby się zdawać, że w samym środku Armstrong City wylądowała armia okupacyjna. Bramę otaczały łukiem zaparkowane cruisery, ich wieżyczki z gotową do strzału kinetyczną bronią przesuwały się z boku na bok, osłaniając połyskliwe pole siłowe. Kolejne pojazdy strzegły wszystkich wejść poza Wejściem Enfielda, gdzie bariery i betonowe sześciany zagradzały dostęp cywilom. Rozległy plac był zupełnie pusty. Stig nigdy w życiu nie widział czegoś podobnego. Na szczycie muru po raz pierwszy, odkąd sięgał pamięcią, było słychać szum trzech wielkich fon- tann Wzdłuż podstawy chodziły drużyny żołnierzy Instytutu w elastycznych pancerzach. Nakazywali właścicielom sklepów zamknąć gęby i wracać do domu. Rozległo się kilka głośnych protestów, po których gapie usłyszeli odgłosy brutalnego bicia, krzyki i płacz. Instytut całkowicie panował nad placem. - Keely, czy możesz mi podać stan połączenia z Półmet kiem? - Nie mamy połączenia. Przecięli wszystkie kable biegnące do centrum kontroli STT, poza dwoma. Oba wyposażono jednak w programy monitorujące, których nie potrafię obejść. Przykro mi, Stig, utraciliśmy bezpośrednie połączenie ze Wspólnotą. Mężczyzna zacisnął zęby, spoglądając na mroczne, opancerzone sylwetki paradujące po zakurzonym placu na dole. - A co z Murdem? - Jego dwaj obserwatorzy zniknęli, ale Felix melduje poja wienie się podejrzanego osobnika w swojej strefie. - Dobra, zjeżdżajcie stamtąd. To rozkaz. Przenosimy kwaterę główną do punktu rezerwowego numer trzy. Jasne? - Tak jest. Połączenie przerwano. Stig odczekał parę chwil i polecił e-kamerdynerowi połączyć się z “Wyrobami Żelaznymi Halkina". Adres był nieczynny. Mężczyzna uśmiechnął się ze złowrogą satysfakcją. Keely i jej

towarzysze zachowywali się profesjonalnie. - Chodźmy - powiedział do Olwen. Wrócili tą samą drogą do schodów i ruszyli nimi w dół. - I co zrobimy teraz? - zapytała kobieta. - Nie wiem. Tylko nie mów tego nikomu. - Jasne. - Cholera, powinienem był to przewidzieć. Kompletnie spieprzyłem sprawę. Jeśli Adam spróbuje się teraz przebić przez blokadę, nadzieje się na największą koncentrację siły ognia na planecie. A my nawet nie możemy go ostrzec. - Znajdziesz jakiś sposób. - Nie mów tak. Nie zapewniaj, że wszystko będzie dobrze. Gwiezdny Podróżnik właśnie zamknął jedyną możliwą drogę dostępu na planetę. - Johansson zorientuje się, że utracił z nami łączność. Będzie wiedział, że Gwiezdny Podróżnik ruszył w drogę. - Wiedział może i tak, ale co będzie mógł w tej sprawie zrobić? - Spojrzał na potężny, lity Mur Rynkowy. - Niewykluczone, że będziemy musieli sami zaatakować Gwiezdnego Podróżnika, kiedy tu przybędzie. - Ale... zemsta planety - sprzeciwiła się Olwen bliskim czci głosem. - Planeta będzie pomszczona, gdy Gwiezdny Podróżnik zginie. Muszę przygotować ciężką broń. Na wszelki wypadek. Podobnie jak większość wysokich rangą członków dynastii Campbell Sheldon utrzymywał na Ziemi prywatną rezydencję. Jego dom znajdował się na Nitachie, sztucznej wyspie zbudowanej przed kilkuset laty, gdy poziom morza się podnosił i naturalnym wyspom archipelagu Seszeli groziło zalanie. Efekt cieplarniany nigdy jednak nie sięgnął apokaliptycznych rozmiarów, jakie przewidywali najbardziej zapaleni obrońcy środowiska. Gdy najgroźniejsze dla środowiska zakłady przemysłowe przeniesiono na planety Wielkiej Piętnastki, a inspektorzy ochrony środowiska FNZ wprowadzili swe niezliczone, surowe przepisy, klimat zaczął wracać do łagodnego, dziewiętnastowiecznego ideału, który był celem ruchu ekologicznego. Najpoważniejszym problemem na Seszelach okazało się blaknięcie raf koralowych. Tysiące ich zginęły, ale nawet ten proces udało się powstrzymać. Wprowadzono nowe odmiany polipów i wspaniały koral znowu zaczął się rozrastać. Lecąca prywatnym samolotem naddźwiękowym Justine ujrzała wyspę jako błysk światła na czarnym morzu. Nie świecił księżyc i było widać bardzo niewiele gwiazd, nic więc nie oświetlało powierzchni oceanu. Zaczęli gwałtownie wytracać prędkość. Samolot ze skrzydłami delta opadał powoli ku położonemu trzynaście mil w dole oceanowi. Justine sprawdziła zapis ulokowanych w dziobie instrumentów. Nitachie była ledwie widoczna na tle ciemnych wód - ciepła plama na tle chłodniejszego morza. Wyspa miała kształt kwadratu o boku długości trzech mil. Od stromych betonowych ścian odchodziły długie falochrony, między nimi gromadził się biały piasek, tworzący łukowate plaże. W jedynym domu, zbudowanym nad północnym bokiem kwadratu, paliło się kilka świateł. Gdy samolot się zbliżył, zobaczyła wielki, niebieskozielony owal basenu. Ma lądowisku mrugały czerwone i zielone światła, metalowy nomost zaczynał się dwieście metrów od brzegu. Mały samolot wylądował na nim z tylko leciutkim wstrząsem. Dwaj ochroniarze ze Służby Ochrony Senatu zeszli po schodkach na pomost. Justine i Paula wysiadły dopiero wtedy, gdy zapewnili je, że jest czysto. Było ciepło, jak na środek nocy. Justine wciągnęła w płuca haust rześkiego, słonego powietrza. Dodało jej to wigoru po długim pobycie w klimatyzowanej kabinie.

Campbell Sheldon czekał obok lądowiska, odziany w złoto--biały szlafrok. Jemu również towarzyszyli ochroniarze. Ziewnął, starając się zakryć usta ręką. - Cieszę się, że cię widzę - przywitał Justine, całując ją lekko w policzek. - Nic ci się nie stało? Wieczorem widziałem wiadomości z Nowego Jorku. - Wszystko w porządku. Z rozbawieniem zauważyła, że Campbell ma na nogach wytarte pantofle. - To świetnie. - Spojrzał z zaciekawieniem na Paulę. - Witaj, śledczy. Zawsze miło mi panią zobaczyć. - Dziękuję, panie Sheldon. - Macie coś przeciwko temu, byśmy przenieśli się do domu? - zapytał Campbell. - Nie przestawiłem się jeszcze na czas seszelski. - Świetny pomysł - zgodziła się Justine. Obok lądowiska stało kilka małych pojazdów. Goście wsiedli w nie i pojechali groblą do budynku. Dom Campbella składał się z łukowatych powierzchni i pęcherzy szkła. Choć łukowate bramy wyglądały na otwarte, znajdowały się w nich przesłony ciśnieniowe. Wewnątrz działała klimatyzacja chłodząca powietrze i choć trochę zmniejszająca jego wilgotność. Campbell poprowadził kobiety do wielkiego salonu, gdzie stało mnóstwo foteli. ustine osunęła się na miękkie siedzenie obite białą skórą i skinęła głową, odsyłając ochroniarzy. Ludzie Campbella również opuścili pomieszczenie. Salon otoczyła etarcza. - Dobra - odezwał się Campbell, pocierając ciemnoblond włosy. - Macie moją pełną uwagę. Justine, zaatakował cię najgroźniejszy zamachowiec w całej Wspólnocie, a ty natychmiast przyleciałaś do mnie. Dlaczego? - Przybyłam tu osobiście, by podkreślić, jakie to dla nas ważne. Musimy poznać stanowisko Sheldonów w pewnych sprawach, a nie mam czasu na zwyczajowe przepychanki w Senacie. Zresztą jestem senatorem tylko w zastępstwie. - Ale cholernie dobrym. Czytam biuletyn wydziału politycznego waszej dynastii. - Dziękuję. - Pytaj, o co chcesz. Odpowiem ci, jeśli tylko będę mógł, a jeśli nie będę, powiem ci to jasno. Znamy się już od dawna. - Świetnie. - Justine pochyliła się lekko. - W Komisji Nadzoru odbędzie się głosowanie nad odwołaniem Pauli ze Służby Bezpieczeństwa Senatu. Stoi za nim Valetta. Muszę wiedzieć, jak zagłosują Sheldonowie. Mężczyzna popatrzył na nią dziwnie. Wyraźnie nie tego się spodziewał. Zerknął na Paulę, a potem przeniósł spojrzenie z powrotem na Justine. - Przyleciałaś tu po to? - Kluczowe znaczenie ma strategia stojąca za tą decyzją -wyjaśniła Justine. - Jeszcze jedno, Campbell. Odpowiedź musi pochodzić od samego Nigela. Nie zależy mi na standardowym oświadczeniu wydanym przez jakiegoś sekretarza z biura Jes-siki. Campbell gapił się na Paulę, wyraźnie zbity z tropu. - Nic z tego nie rozumiem. Czy pani senator wie o Merio-neth? - Nie - odparła Paula. Justine spojrzała na nią. Zdawała sobie sprawę, że nagle utraciła inicjatywę. - Co to jest Merioneth? - zapytała z irytacją w głosie. E-ka- merdyner wyświetlił w jej wirtualnym polu widzenia informację, że Merioneth to niezależny świat, który opuścił Wspólnotę przed z górą stuleciem. - To stara sprawa - odrzekła Paula. - Z powodu której nasza dynastia zawsze będzie miała wielki dług wdzięczności wobec głównego

śledczego - oznajmił Camp bell. - Na tym właśnie polega problem - zauważyła Paula. I dlatego przyleciałam tu z panią senator. Muszę wiedzieć, jak wygląda obecnie wasza polityka wobec mnie. Campbell milczał przez chwilę, czytając tekst w wirtualnym polu widzenia. - Tu chodzi o wydarzenia na Illuminatusie, nie o zamach. Mam rację? Jeden z członków pani dawnej ekipy okazał się czyimś infiltratorem. - Tak, Tarlo. Ale to wiąże się również z próbą zamachu oraz ze strategią polityczną waszej dynastii. Pytanie o moją przyszłość ma kluczowe znaczenie. - Dlatego właśnie wybrałem dział techniczny STT zamiast politycznego - poskarżył się Campbell. Te wasze ciągłe intrygi... - zadrżał. - Możesz nam odpowiedzieć? - zapytała Justine. - Chcesz, żebym zapytał Nigela osobiście, czy dynastia chce wywalić Paulę? - Tak, proszę. - Zgoda. Jeśli tego chcesz, to właśnie dostaniesz. Zaczekaj chwilkę. Zamknął oczy i zagłębił się w fotelu. - Merioneth? - zapytała Justine, spoglądając na Paulę. - To stara historia z dawnych czasów. Wzięłam urlop z wydziału, by zakończyć sprawę na tej planecie po ogłoszeniu przez nią niezależności. - Po? Justine nie potrafiła ukryć zdziwienia. - Tak. - Rozumiem. Justine po raz kolejny uświadomiła sobie, jak straszliwie nudne było jej życie w porównaniu z życiem głównego śledczego Myo. Do niedawna. Campbell otworzył oczy. Na jego twarzy pojawił się figlarny uśmieszek. - No cóż, przez tydzień mam teraz przechlapane. Przerwałem Nigelowi, kiedy, hm, był zajęty. - I co powiedział? - zapytała Justine z niezwykłą dla siebie nerwowością w głosie. Próbowała się uspokoić, ale ręce jej drżały. - Dynastia Sheldonów ma pełne zaufanie do śledczego Myo i pragnie, by bez przeszkód kontynuowała ona swą pracę w Służbie Ochrony Senatu. Senator z Augusty powie to Halgarthom bardzo wyraźnie. Sprzeciwimy się wszelkim próbom jej odwołania. Justine wypuściła z płuc długi oddech, brzmiący niemal jak łkanie. Oczy zaszły jej łzami. Wiedziała, że to hormony, ale nie dbała o to, że Campbell widzi ją w takim stanie. Ulga była niewiarygodnie silna. Bała się myśleć o tym, co by się stało, gdyby Nigel był w zmowie z Gwiezdnym Podróżnikiem. - Jezu. - Campbell przeszył ją zdumionym spojrzeniem. - Co tu jest grane, do licha? Wstał z fotela i ujął Justine za rękę. Pociągnęła nosem, wycierając łzy z twarzy. - Przepraszam - rzekła. - Nie jestem w najlepszym stanie. - To nie jest piękna Justine, którą pamiętam - rzekł cicho. - Być może powinnaś tu zostać, żeby trochę odpocząć. Nie znam miejsca spokojniejszego niż Nitachie. Jest tu zapasowe łóżko. I jest też moje łóżko. Uśmiechnęła się blado na tę żartobliwą propozycję. - Musimy porozmawiać z Nigelem Sheldonem - wtrąciła Paula. - Czy mógłbyś umówić nas na spotkanie? Campbell sprawiał wrażenie niemal oburzonego podobnym brakiem taktu. Justine uśmiechnęła się szerzej. - Obawiam się, że główny śledczy ma rację. Musimy pogadać z Nigelem. To bardzo pilne. - Zgoda oznajmił z zasługującą na podziw godnością. -Połączę się z nim po raz drugi i...

Przerwał nagle, otwierając szeroko oczy ze zdumienia. Przez jego wirtualne pole widzenia przesuwały się priorytetowe informacje. Justine widziała to samo. Ultrabezpieczny kanał alarmowy floty przekazywał informacje o setkach nowych tuneli czasoprzestrzennych obcych, które otwierały się w układach planetarnych Wspólnoty.

DWA - Mark? - Co jest? Otworzył oczy. Wcale nie spał przy pracy. Nie, tylko odpoczywał spokojnie, podczas gdy robot inżynieryjny wykonywał cykl nowych programów. Mark zamrugał, by odzyskać jasność widzenia, a potem skupił uwagę na połączeniu między generatorem pola siłowego a modułem drugiej fazy. Robot zamknął je szczelnie i cofnął ramiona. - Ehe, wygląda nieźle. Zróbmy test mocy. - Dobra, włączam główny obwód - odpowiedział Thame, oficer techniczny “Charybdy". On również był Sheldonem, potomkiem Nigela w dziewiątym pokoleniu. Markowi trudno było rozgryźć hierarchię obowiązującą w dynastii. W zasadzie jej członek był tym ważniejszy, im mniej pokoleń dzieliło go od Nigela. A przynajmniej uważał się za ważniejszego. Mark musiał jednak przyznać, że wszyscy pracujący dla projektu są kompetentni. Irytowała go jedynie aura wyższości, z jaką wypowiadali swoje nazwisko. Czerwone diody LED wbudowane w obudowę modułu zamigotały, a potem zapaliły się wszystkie. W wirtualnym polu widzenia Marka pojawiły się schematy uzupełnione zielonymi ikonami. - Dobra, działa - stwierdził. Przerwał na chwilę, by ziew nąć, a potem zatwierdził w LI stanowiska montażu nową sekwen cję czynności robota, piątą, jaką wypróbowali. Pomimo ich obaw, przeniesienie stanowiska montażu na “Searchera" zakończyło się pełnym sukcesem. Zamknięty w metalowym labiryncie, pracujący bez chwili przerwy Mark nawet nie zauważył, że lecą. Zajęli teraz pozycję w pasie komet układu Wes-sex, czekając, aż Mark i jego ludzie ukończą budowę “Charybdy". Od dwudziestu czterech godzin żaden z nich nie miał okazji się przespać, a większość przepracowała przedtem pełną zmianę. Robot inżynieryjny odsunął się od generatora. Mark unosił się za nim, uważając na dźwigary i przypory. Zdawał sobie sprawę, że zaczyna popełniać błędy. Przypominały mu o tym między innymi siniaki na twarzy, skutek zderzenia ze złączem suwnicy, do którego w żadnym wypadku nie powinno dojść. I z pewnością by nie doszło, gdyby nie był taki zmęczony. - I co teraz? - Osłona termiczna rezerwowego inicjatora zakłóceń kwantowych po prawej burcie. - Już lecę. Mark nie miał pojęcia, co to jest ten inicjator ani na czym polega jego działanie. Szczerze mówiąc, nic go to nie obchodziło. Koncentrował się na podłączaniu tych cholernych elementów do źródeł zasilania W jego wirtualnym polu widzenia pojawił się plan wskazujący mu lokalizację inicjatora. Poczołgał się po kadłubie w tamtym kierunku. Zamontowano już dwie trzecie powłoki aktywnego maskowania i powierzchnia była niesamowicie czarna, mimo że zasilania jeszcze nie włączono. Przypominała raczej plamę ciemności niż płaszczyznę, która po prostu nie odbija światła. Niewypełnione szczeliny umożliwiały dostęp do nie-aktywowanych jeszcze systemów. Skupiały się nad nimi roboty i ramiona manipulatorów, a także technicy z ekipy Marka. Załoga “Charybdy", Otis, Thame i Luke, na stałe przeniosła się do kabiny, by stamtąd prowadzić diagnostykę. Po drodze minął specjalistów od broni. Nie potrafił się powstrzymać przed spojrzeniem na nich. Jedenaścioro zwyczajnie wyglądających ludzi w wyściełanych kombinezonach z hełmami unosiło się wokół pocisku. Na platformie montażowej i w miasteczku krążyły pogłoski o superbroni, w jaką miano wyposażyć fregaty. Ponoć była ona zdolna obronić flotę przed każdą groźbą. Mark nie poświęcał tym wieściom zbytniej uwagi, mimo że Liz co wieczór domagała się nowych informacji. Od chwili odlotu “Sear- chera" on i jego ludzie nie rozmawiali właściwie o niczym innym. Gdy tylko mijali się, mknąc ku kolejnemu zadaniu, każdy z nich wypowiadał kilka słów. Ku swemu zdziwieniu Mark przyłączył się do tych spekulacji, przekazując innym, co usłyszał. Stanowisko montażu nie miało mechanizmu mogącego załadować pociski na fregatę. Planowano

zrobić to gdzie indziej. Zmiana sytuacji zmusiła uczonych do improwizacji. Pocisk, podpięty do ramienia średniej wielkości manipulatora, i powoli opuszczano do komory bombowej. Wyglądał zwyczajnie: gładki cylinder ze srebrnej stali, długości pięciu metrów. W jego środku znajdowało się duże wybrzuszenie. Uczeni traktowali pocisk z bardzo nerwowym respektem, od którego włoski na grzbiecie Marka jeżyły się trwożnie. Nie wierzył już w pogłoski o zwyczajnych niszczycielach planet i kulach przesuniętych w fazie kwarków. To, co zbudowali, było szaleńczo groźne. Wystarczyło przyjrzeć się twarzom uczonych, by to zrozumieć. Ta nowa głowica umożliwi całkowitą eksterminację alf. Na Elanie, gdy uciekali przed obcymi, z radością nacisnąłby guzik. Teraz jednak nie był już taki pewien. Ludzie podobni do niego nigdy się nie mieszali w takie sprawy. Dotarł do otwartej sekcji kadłuba zaznaczonej na planie. Droga dostępu prowadziła stąd głęboko w trzewia fregaty. Inicjator znajdował się w połowie wąskiej szczeliny. Ze złotej kuli stanowiącej jego korpus sterczały osobliwie wyglądające zielone trójkąty. Wokół niego owijało się skupisko niepodłączonych włókien przewodników ciepła. Nawet nie zdjęto z nich metek firmowych. - Dobra - powiedział do Thame'a. - Jestem na miejscu. Czego roboty próbowały do tej pory? Gdy zabrzmiał alarm, “Dublin", gwiazdolot Oscara, krążył po orbicie tysiąc kilometrów nad fińską planetą Hanko. Do tej chwili służba była straszliwie nudna. Pięcioro ludzi spędziło dziesięć dni w ciasnym, okrągłym pomieszczeniu. W teorii kabina nie była taka zła. Miała ponad osiem metrów średnicy, a sufit od podłogi dzieliły trzy metry. Jeśli jednak pominąć podzieloną na sektory część sypialną oraz żałosną parodię łazienki, dostępna przestrzeń okazywała się znacznie mniejsza. Nieważkość łagodziła nieco tłok, ale niewiele to pomagało. Pięć foteli amortyzujących ulokowano pod tylną ścianą. Wyposażono je w zabezpieczone multiplasti-kiem punkty styku, rury odprowadzające wydaliny oraz podajniki płynnej żywności. Gdy tylko człowiek się przypiął, starając się nie zahaczać łokciami i kolanami o sąsiada, fotel przesuwał się gładko do segmentu operacyjnego. Oscar czuł się wtedy, jakby leżał na cofającym się do paszczy języku dinozaura. W segmencie operacyjnym tylko pół metra dzieliło czubek jego nosa od matowo czarnej, zakrzywionej tablicy konsoli z jej portalami wysokiej rozdzielczości wyświetlającymi projekcje sytuacji taktycznej oraz informacje o stanie okrętu. Pierwszy oficer Oscara, komandor podporucznik Hywel, twierdził, że trumny są znacznie mniej klaustrofobiczne, choć trzeba przyznać, że nie tak barwne. Hywel, zajmujący miejsce na lewo od Oscara, śledził dane napływające z instrumentów obserwacyjnych. Trzy pozostałe fotele zajmowali Teague, oficer techniczny, Dervla, niedawno mianowana technikiem napędu nadświetlnego, oraz Reuben, przeniesiony tu z projektu “Seattle", odpowiedzialny za systemy broni. Dervla była w sekcji sypialnej, a Hywel jadł odgrzanego w mikrofali strogonowa, gdy w wirtualnym polu widzenia Oscara pojawiły się czerwone ikony. Stacje detektorów ulokowane na powierzchni Hanko oraz na wysokiej orbicie wykryły siedemdziesiąt dwa tunele czasoprzestrzenne. Ich wyloty tworzyły luźną sferę, otaczającą gwiazdę w odległości trzech jednostek astronomicznych. Adrenalina szybko obudziła go z letargu połączonego z lekką depresją. - Skąd one się wzięły, do licha? - zapytał. Informacje napływające z Pierwszej Bazy bezpiecznym połączeniem poprowadzonym przez unisferę Hanko, mówiły, że ofiarą podobnej inwazji padło też kilka innych światów Wspólnoty. - Dervla, Hywel, chodźcie tu. - Z tuneli wychodzą okręty - odezwał się Teague. - Boże, ale są szybkie. Wyloty nie przemieszczają się, tak jak poprzednio. - Zgadza się. Przed Oscarem pojawił się obraz sytuacji, szybko skupiając się na jednym z tuneli. Okręty alf przelatywały przez niego jeden po drugim. W pierwszej minucie wynurzyło się ich dziesięć. We wszystkich wylotach tempo było takie samo. - Okręty nieprzyjaciela zidentyfikowano jako jednostki bojowe typu trzeciego - poinformował go

Teague. - Poruszają się z przyśpieszeniem ośmiu g, rozpraszając się w szerokim wachlarzu. Cholera, nie mamy szans załatwić tych tuneli czasoprzestrzennych pociskami Douvoira. - Sprytne - mruknął Oscar. Zobaczył na obrazie pociski Douvoira wystrzelone z dziesięciu stacji obrony orbitalnej krążących wokół Hanko. Kolejne zielone linie biegły z powierzchni planety do wylotów tuneli czasoprzestrzennych. Minie dobre osiem minut, nim dotrą do celu. - Po prostu przesuną wyloty przed impaktem. Cholera! -Jego wirtualne dłonie śmigały po ikonach i aktywatorach kontroli prędkości. Wspólnie z Reubenem doprowadzali “Dublin" do stanu gotowości bojowej. - Jak wygląda status planety? - Włączają się pola siłowe osłaniające miasta - odparł Teague. - Startują bojowe aeroboty. Mamy kontrolę nad stacjami obrony orbitalnej. - Dużo to nam da - wymruczał Oscar. - Pociski Douvoira załatwią okręty - pocieszył go Reuben. - One nie mogą się uchylać. - Sprawdź wzór ich rozproszenia - polecił Oscar. - Jeden pocisk na jeden okręt to nie jest korzystny przelicznik. Planują zalać układ swoimi jednostkami, a my mamy za mało zasobów, by zniszczyć wszystkie. Pociski Douvoira służą do atakowania celów strategicznych. - Obrona planetarna poradzi sobie z nadlatującym nieprzyjacielem - nie ustępował Teague. - Nie z całą armadą. Mogą rzucać przeciwko nam dziesięć tysięcy okrętów na minutę. - Nie możemy ewakuować planety - odezwał się Hywel. -Nie znowu. Musi być jakiś sposób, by ich powstrzymać. Oscar milczał. Nie przychodziła mu do głowy żadna możliwa metoda zniszczenia olbrzymiej floty alf. “Dublin" zapewne mógłby wyeliminować około stu okrętów, ale w układzie już teraz było ich więcej. Połączył się z centralą i dowiedział się, że zaatakowano czterdzieści osiem planet Wspólnoty. Alfy we wszystkich przypadkach stosowały tę samą strategię. Gdy tylko stacje obrony orbitalnej wystrzeliły pociski Dou-voira, wyloty tuneli czasoprzestrzennych zaczęły się przemieszczać. - Każemy pociskom ścigać wyloty? - zapytał Reuben. - Czy raczej spróbujemy załatwić trochę okrętów? Oscar spojrzał na obraz taktyczny i zobaczył, że w układzie planetarnym jest już przeszło dwa tysiące okrętów alf. - Na razie nękajmy tunele. Dowództwo floty zawiadomi nas, jeśli będzie chciało, żebyśmy zmienili taktykę. - Kapitanie - odezwał się Hywel. - Wykrywam nowe tunele. - Gdzie? - Hiperradar zarejestrował wylot... czterysta osiemdziesiąt tysięcy kilometrów nad koroną gwiazdy. - Gdzie? Oscar był pewien, że się przesłyszał. - Tuż nad powierzchnią słońca. Oscar skupił obraz taktyczny na wskazanym miejscu. Rzeczywiście tuż nad gwiazdą typu widmowego G, która była słońcem Hanko, pojawił się tunel czasoprzestrzenny. Na oczach Oscara z wylotu zaczęły się wyłaniać okręty. - Wystrzel w niego kilka pocisków Douvoira - rozkazał, choć wiedział, że to nic nie da. Pociski będą potrzebowały paru minut, by dotrzeć na miejsce. - Co oni tam kombinują, do cholery? - Nie mam pojęcia - odparł Hywel. W gabinecie Wilsona panowało napięcie jeszcze większe niż podczas pierwszej inwazji alf. Po pięciu minutach admirał miał już ochotę rozpocząć ćwiczenia oddechowe. Już od chwili pierwszego ataku na wszystkich światach Wiel- kiej Piętnastki oraz innych uprzemysłowionych planetach masowo produkowano elementy pocisków. Koszty były koszmarne,

pociski kosztowały tyle, co cała flota okrętów klasy “Moskwa". Nawet Dimitri był zadowolony z systemów obronnych, jakie stworzyli wokół planet Wspólnoty w ciągu kilku ostatnich tygodni. Teraz jednak wyglądało na to, że znowu poważnie nie docenili alf. Pociski Douvoira potrzebowały zbyt wiele czasu, by dotrzeć do wylotów tuneli. Dowództwo Floty, ulokowane w centrum położonym kilka pięter poniżej jego gabinetu w Pentagonie II, pracowało nad możliwymi scenariuszami ataku na planety: zmasowane fale albo jednoczesny szturm wszystkimi siłami. Ponieważ okręty nadal napływały przez tunele czasoprzestrzenne, eksperci nie chcieli jeszcze się wypowiadać. Tak czy inaczej, istniały granice liczby okrętów, jakie mogły zniszczyć systemy obrony planetarnej, nawet przy wsparciu jednostek floty. Już kilkakrotnie proponowano ewakuację. Wilson był bardzo niezadowolony, że musi to sugerować rządom planetarnym i STT, ogarnął go jednak fatalistyczny nastrój. Wiedział, czym musi się skończyć inwazja. Fizycznie w gabinecie towarzyszyli mu Anna oraz Rafael. Dimitri również był na miejscu. Rozwalił się w jednym z foteli, obserwując tańczące wokół holograficzne błyski. Do tej pory mówił bardzo niewiele. Od czasu do czasu komunikował się ze swoimi współpracownikami w StPetersburgu, by omówić regularności ataku. Tunde Sutton i Natasha Kersley z projektu “Seattle" połączyli się z nimi ultrabezpiecznym łączem, u obu boków Wilsona zmaterializowały się też holograficzne obrazy prezydent Doi i Nigela Sheldona. Pani prezydent powiedziała do tej pory bardzo niewiele, a niespokojna mina Nigela wydawała się niemal oskarżeniem. - Potwierdzono czterdzieści osiem celów ataku - oznajmiła Anna. - Wszystkie poza Omoloy, Vyborgiem, Ilichio oraz Lowickiem znajdują się w przestrzeni drugiej fazy. - Rozkład zbliżony do spodziewanego - stwierdził Dimitri, nie podkreślając zbytnio tego faktu. To jego grupa miała decydujący wpływ na rozmieszczenie systemów obrony planetarnej oraz uzupełniających je gwiazdolotów. Ich przewidywania do tej pory okazały się zaskakująco trafne. Tylko dziewięć zaatakowanych światów nie miało osłony gwiazdolotów. Wilson poświęcił chwilę na przyjrzenie się obrazowi strategicznemu. Holoprojektory pokazywały obraz przestrzeni Wspólnoty jako kulę o średnicy nieco ponad dwustu lat świetlnych. Jej granica nie była zbyt ściśle określona. Obszar zaatakowany przez alfy był półkulistą, szkarłatną plamą, otaczającą dwadzieścia trzy utracone planety. Sięgał prawie dziewięćdziesiąt lat świetlnych do wnętrza. - Znowu próbują zdobyć Wessex - zauważył Nigel. - Czy możesz użyć tuneli czasoprzestrzennych STT do jego obrony? - zapytał Rafael. - Sprawdzę to - odparł Nigel. Jego obraz znieruchomiał. Wilson przeniósł swą uwagę na Wessex. Na powiększonym obrazie ukazał się unoszący się nad planetą okręt “Tokio". Pociski Douvoira ścigały wyloty tuneli czasoprzestrzennych, ale nigdy nie mogły ich złapać. Wynurzyły się z nich już z górą cztery tysiące okrętów. Tu przynajmniej napotkają na bardzo zdecydowany opór. Zakłady przemysłowe orbitujące wokół Wessex chroniły potężne pola siłowe oraz lasery atomowe, wyposażono je też w pociski przechwytujące bliskiego zasięgu. Również nad Narrabri zamknęło się wielowarstwowe pole siłowe. W wysokich warstwach atmosfery krążyły wielkie aeroboty. Planeta miała najwięcej stacji obrony orbitalnej w całej Wspólnocie. - Kiedy użyjemy bomb kwantowych? - zapytała prezydent Doi z irytacją w głosie. - Gdy pozwoli na to sytuacja taktyczna - odpowiedział Wilson. - Stworzono je z myślą o atakach na pierwszoplanowe cele albo duże skupiska okrętów. Aktualnie nie mamy tego rodzaju celów. Okręty alf zachowują znaczną odległość od siebie. - Chce pan powiedzieć, że są bezużyteczne? - W obecnej sytuacji ich użyteczność jest ograniczona -przyznała Natasha. - Niech ktoś mi powie, kiedy będziemy mogli wykorzystać je lepiej. - Gdy tylko ich okręty zaczną się

skupiać, użycie bomb kwantowych powinno przynieść nam pewien sukces - odparł Dimitri. Doi przeszyła go wściekłym spojrzeniem. - Podkreślam, że nawet jeśli zminimalizujemy zasięg eksplozji, nie powinniśmy używać bomb kwantowych w promieniu miliona kilometrów od zamieszkanego świata - stwierdziła Natasha Kersley. To absolutne minimum, gdy chodzi o bezpieczeństwo. Nawet jeśli zniszczeniu ulegnie tylko masa jednego gwiazdolotu alf, promieniowanie spowoduje poważne straty w biosferze. To broń absolutnej zagłady, pani prezydent. Nie służy do użycia w walkach na małą skalę. - Sądzi pani, że nie powinniśmy w nią wyposażać gwiazdo-lotów floty? - zapytała Doi. - Ja je zaprojektowałam i doradziłam ich użycie - odparła uczona. - W ostatecznym rozrachunku decyzja, w jakiej sytuacji ich użyć, należy do polityków. - Dziękuję, Natasho - odezwał się Wilson, nie chcąc pozwolić, by kłótnia i wzajemne wyrzuty wymknęły się spod kontroli. - Dodatkowa aktywność tuneli czasoprzestrzennych - odezwała się Anna. - Tunele alf otwierają się w pobliżu gwiazd, wokół których krążą zaatakowane planety. Cholera, pojawiają się bardzo blisko. Pół miliona kilometrów nad koronami. Do tej chwili wyłoniło się siedemnaście. - Nad gwiazdami? - zapytał Tunde, marszcząc brwi. - Nie rozumiem. Co się z nich wynurza? Blade, wielobarwne fale wokół niego przeobraziły się szybko, wyświetlając zapisy z hiperradarów obserwujących nowe tunele. - Mnóstwo okrętów - odpowiedziała Anna. - Wszyscy wystrzelili pociski Douvoira. Tunele zamkną się za parę minut. - Przeniosą - poprawił ją Dimitri. - Przeniosą się za parę minut. Tunde i Natasha wymienili kilka słów. - Nie podoba mi się ich pozycja - stwierdził Tunde. - Zo bacz, jest stała. Wszystkie otworzyły się nad równikami gwiazd, na wprost zamieszkanej planety. Innymi słowy, nad punktem gwiazdy położonym najbliżej planety. - A co to oznacza? - zapytał Rafael. - Nie mam pojęcia, ale to nie może być przypadek. Admirale, naprawdę musimy się dowiedzieć, co alfy przesyłają tymi tunelami. - Czy to może być coś w rodzaju bomb kwantowych? - zasugerował Wilson. Po tym pytaniu w gabinecie na parę chwil zapadła cisza. Admirał zerknął na nieruchomy obraz Nigela. Shel-don nadal był zajęty sprawą Wessex. Wilson zastanawiał się, co takiego tam robi, że jest to ważniejsze od tej narady. - Nie potrafię na to odpowiedzieć - przyznał Tunde. -Z pewnością istnieje taka możliwość. - Jak bomba kwantowa wpłynęłaby na gwiazdę? Fizycy popatrzyli na siebie. Nikt nie chciał odpowiedzieć pierwszy. - Spowodowałaby poważne zaburzenia w fotosferze - zaczął Tunde. - Może nawet dałoby się to odczuć w górnej warstwie otoczki konwekcyjnej. Ale wpływ na gwiazdę jako całość byłby minimalny. - Emisja promieniowania byłaby bardzo wysoka - sprzeciwiła się Natasha. - To skrajnie niebezpieczne. - To nie byłoby zbyt efektywne wykorzystanie bomby kwantowej. - A co innego mogłoby to być? - zapytał Wilson, starając się zachować spokój. Tunde uniósł obie ręce w geście wyrażającym powątpiewanie. - Mamy bomby atomowe z funkcją odchylania energii -odezwała się pośpiesznie Natasha. - Alfy również. To może być zastosowanie takiego procesu na wielką skalę, napędzane przez samą gwiazdę. - Te planety krążą w odległości całej jednostki astronomicznej od gwiazd - sprzeciwił się Rafael. W niektórych przypadkach nawet dalej. Sugeruje pani, że to może być broń energetyczna? - Chciał pan usłyszeć alternatywne sugestie - odparła oskarżycielskim tonem Natasha.

- Nasze detektory wykryły już trzydzieści osiem tuneli czasoprzestrzennych w pobliżu zaatakowanych gwiazd - oznajmiła Anna. Wirtualny palec Wilsona powędrował w kierunku ikony “Tokio". Zatrzymał się jednak. Nienawidził, dosłownie nienawidził sam siebie za to, że to robi. Ten atak miał jednak kluczowe znaczenie i decyzje, jakie dziś podejmie, mogą rozstrzygnąć o losie Wspólnoty. Potrzebował absolutnie pewnych informacji. To zaś znaczyło, że ich źródłem musiał być ktoś, do kogo miał pełne zaufanie. Dotknął ikony “Dublina". - Oscar? - Cześć, admirale. - Musimy się dowiedzieć, co się wyłania z tego tunelu przy gwieździe. - Obrazy hiperradaru zgadzają się z okrętami alf czwartej i siódmej klasy. Wystrzeliliśmy parę pocisków Douvoira, żeby je zamknąć. - Wiem, ale potrzebuję potwierdzenia. Przelećcie obok niego. Nie wychodźcie z hiperprzestrzeni, ale zdobądźcie dla nas obrazy w wysokiej rozdzielczości. Musimy się dowiedzieć, co kombinują te skurwysyny. - Mamy opuścić orbitę Hanko? - Tak. Systemy obrony planety nie dopuszczą do otworzenia tuneli w jej pobliżu, a gdyby plan inwazji nagle się zmienił, możecie natychmiast wrócić. - Tak jest. Opuszczamy orbitę. - Boongate melduje pojawienie się tunelu w pobliżu gwiazdy - odezwała się Anna. - To komplet, wszystkie czterdzieści osiem. Cokolwiek zaplanowały alfy, robią to we wszystkich zaatakowanych układach planetarnych. Z tunelu wynurzają się liczne okręty. - Muszą mieć cholernie mocne pola siłowe, jeśli mogą funkcjonować tak piekielnie blisko gwiazdy zauważył Rafael. - Czy okręty klasy “Moskwa" będą mogły zbliżyć się na taką odległość? - zapytał Wilson. Odruchowo przyjął założenie, że “Dublin" będzie miał kłopoty, jeśli znajdzie się w przestrzeni rzeczywistej w odległości zaledwie pół miliona kilometrów od gwiazdy typu widmowego G. - Tak - zapewnił Tunde. - Ale nie radziłbym prowadzić długiej walki w takich warunkach. Pole siłowe prędzej czy później ulegnie przeciążeniu. - To samo musi dotyczyć okrętów przeciwnika - zauważył Rafael. - Niewątpliwie. - Co oni kombinują? - wyszeptał Wilson. Jego wirtualne dłonie przesunęły ikony, obraz taktyczny zmniejszył się nieco, by pomieścić dane przekazywane przez hiperradar “Dublina". Wylot tunelu czasoprzestrzennego alf utrzymywał się w odległości czterystu osiemdziesięciu tysięcy kilometrów od gwiazdy. Wyłoniło się już z niego przeszło pięćdziesiąt okrętów. Dwa pociski Douvoira wystrzelone przez Oscara szybko zbliżały się do celu. Dziesięć sekund przed impaktem tunel się zamknął. - Otworzył się ponownie - stwierdził Tunde, spoglądając na obraz. - W odległości dwudziestu milionów kilometrów. - Pociski Douvoira namierzyły cel - odezwała się Anna. -Nic się jeszcze nie wyłoniło. Na obrazie hiperradaru widniały sześćdziesiąt trzy okręty alf, oddalające się z wielkim przyśpieszeniem od punktu, w którym się pojawiły. Każdy z nich wystrzelił serię szybko przyśpieszających pocisków. Rozszerzająca się kula sprzętu bojowego miała już pięć tysięcy kilometrów średnicy. Na jej granicach rozbłysły pierwsze eksplozje jądrowe. Obraz hiperradaru pokryły zakłócenia. - Co się stało? - zapytał Wilson. - Interferencja - wyjaśnił Oscar. - Eksplozje wywołują impulsy energii egzotycznej. To zaburza pracę hiperradaru. - Takiej funkcji odchylania energii z pewnością jeszcze nie opanowaliśmy - zauważył Tunde. Bezpośrednie przejście do stanu egzotycznego? Natasho?

- No cóż, to z pewnością możliwe - przyznała kobieta. Sprawiała wrażenie raczej zaciekawionej niż zaniepokojonej. - Ale nie pojmuję, jak mechanizm zachowuje integralność w takich warunkach. - Nie rozumiecie, w czym rzecz - odezwał się Dimitri. - A mianowicie? - zapytała Natasha z chłodną uprzejmością. - Zadali sobie mnóstwo trudu, by ukryć przed nami coś, co dzieje się w pobliżu tych gwiazd. Wskazał na obraz hiper-radaru, pokazujący gigantyczną krzywiznę powierzchni słońca. Jej jednorodność zmąciły migotliwe skupiska srebrnych i żółtych drobinek. - To jedyne miejsce w całym układzie planetarnym osłonięte przed naszymi czujnikami. Za tą zasłoną coś się dzieje. Coś, co uważają za kluczowe dla powodzenia planu. - Alfy tworzą identyczne zasłony przy pozostałych gwiazdach - odezwała się Anna. - To z pewnością element ich strategii. - Oscarze, musimy się dowiedzieć, co przed nami ukrywają - rzekł Wilson. Miał nadzieję, że w jego głosie nie słychać napięcia. Jeśli alfy dysponowały bronią dorównującą mocą bombom kwantowym lub jeszcze potężniejszą, wojna była skończona. Znaczna część jego rodziny ucieknie w arkach ratunkowych, których budowę właśnie kończono w pobliżu Las Vadas. Pod warunkiem, że zdążą do nich dotrzeć. On sam powinien być w miarę bezpieczny na Wysokim Aniele, choć jeden Bóg wiedział, kiedy gwiazdołot obcych postanowi odlecieć. - Zrozumiałem - odparł Oscar. - Standardowe instrumenty obserwacyjne są bezużyteczne tak blisko gwiazdy. Musimy się zbliżyć. - Powodzenia - powiedział Wilson. Pierwsze drżenie zaskoczyło Oscara. Serce zabiło mu gwałtownie. - Co to, do licha? Wszyscy unieśli głowy, rozglądając się po kabinie. Oscar nie miał pojęcia, czego mogą w niej szukać. Szczeliny w kadłubie wpuszczającej do środka wiatr słoneczny? Nonsens. Zawsze akceptował fakt, że każdy atak wystarczająco potężny, by uszkodzić gwiazdołot, zniszczy go natychmiast. Kadłub zadrżał po raz drugi, tym razem silniej, a im nadal nic się nie stało. - Niech ktoś coś powie. - Myślę, że to impulsy energii egzotycznej uderzyły w wylot tunelu czasoprzestrzennego - stwierdziła Derda. - Z pewnością dostrzegam mnóstwo niezwykłych fluktuacji wokół naszego dynamicznego frontu kompresji. - Rewelacja - mruknął Oscar. - Nowe niebezpieczeństwo. Jak bardzo może nam to zaszkodzić? - Nie jestem pewna - przyznała. - Na szkoleniu nie wspominali o czymś takim. Nie sądzę, by mogło się przebić przez naszą granicę. Kolejne drżenie spowodowało, że Oscar napiął mięśnie. Poczuł wibrację pasów przytwierdzających jego ciało do fotela. Czuł się, jakby płynął tratwą po wartkim potoku. Holograficzny obraz zakołysał się przed jego oczyma. Przełączył się na wirtualne pole widzenia jako podstawowe źródło informacji. Akurat na czas. Jego ciałem targnął kolejny wstrząs. W ciasnym segmencie operacyjnym rozległy się wymamrotane przekleństwa. - Dziesięć sekund do kolejnej formacji pocisków. Oscar sprawdził mapę nawigacyjną. Mknęli ku gwieździe niemal cztery razy szybciej od światła. Chciał zapytać Dervlę, czy jest pewna, że trzymają właściwy kurs, ale dobry dowódca nie powinien zawracać głowy podkomendnym w nieodpowiednich chwilach. Ufał, że sobie poradzi. Prowadziła okręt po długim łuku w stronę południowego bieguna obszaru zaatakowanego przez alfy, mknąc na wysokości czterystu tysięcy kilometrów nad gwiazdą. Drżenie zaczęło słabnąć, gdy zostawili za sobą parasol eksplozji. LI uruchomiła programy filtrujące i obraz hiperradaru stał się wyraźniejszy. Impulsy energii egzotycznej były czarnymi falami, które rozchodziły się w kręgach, słabnąc stopniowo. - Okręty nadal tam są - stwierdził Hywel. - I wystrzeli wują pociski w fenomenalnym tempie, nawet

jak na standardy alf. Ooo... Czekaj. - Obraz zmienił się gwałtownie, gdy Hywel polecił LI cofnąć go o sto osiemdziesiąt stopni. - Co to jest? Na samym środku obrazu widniał samotny punkt, mknący w stronę gwiazdy. Oscar przeczytał towarzyszące mu cyfry. - Dobry Boże, leci z przyśpieszeniem stu g. - Dotrze do korony za dwie minuty - stwierdził Hywel. -Co to jest? - Nie wiem, ale to mi się nie podoba. Wilson, odbierasz obraz hiperradaru? - Tak - padła odpowiedź. - Możesz to załatwić pociskiem Douvoira? - Nie tak blisko gwiazdy - zaprzeczył Reuben. - Krzywizna grawitacyjna jest zbyt wielka. - On ma rację - poparła go Dervla. - W tak niewielkiej odległości od gwiazdy nasz generator tuneli czasoprzestrzennych ma trudności z utrzymaniem integralności granicy. Grawitoniczna dystorsja jest bardzo silna. - Oscarze, musimy się dowiedzieć, na czym polega zadanie tego urządzenia - ciągnął Wilson. - Czy moglibyście wyjść z nadświetlnej i obserwować je za pomocą standardowych instrumentów? Oscar usłyszał, że dwoje jego towarzyszy wciągnęło nagle oddechy. - Zrozumiałem. Przygotować się do pełnej obserwacji. - Czy nasze pole siłowe sobie poradzi? - mruknął Hywel. - W tej odległości tak - zapewnił Teague. - Ale musimy unikać walki z okrętami alf. - Postaram się to zapamiętać - stwierdził z przekąsem Oscar. - Dobra, Dervla, wyprowadź nas z tunelu. Hywel, włącz wszystkie instrumenty, gdy tylko znajdziemy się w przestrzeni rzeczywistej. - Tak jest. Oscar mimo woli napiął wszystkie mięśnie, gdy tylko napęd nadświetlny otworzył tunel czasoprzestrzenny i “Dublin" znalazł się w przestrzeni rzeczywistej. Nic się jednak nie wydarzyło. Kabiny nie wypełniło oślepiające, białe światło ani straszliwy żar. Cholera, robię się nerwowy. Zamrugał i spojrzał na dane napływające z instrumentów. W paśmie widzialnym wszechświat składał się z dwóch połó- wek - białej i czarnej. Przez chwilę poczuł się jak wtedy, gdy leciał w “Drugiej Szansie" nad barierą otaczającą Alfę Dysona. Tym razem jednak w białej powierzchni odległej o czterysta tysięcy kilometrów nie było nic pasywnego. Korona gwiazdy pozostawała w ciągłym ruchu, przebiegały po niej fale, w górę biły huragany cząstek, nad skłębionymi chmurami gazu tańczyły widmowe protuberancje wijące się i wyginające w potężnym polu magnetycznym. Przestrzeń nad nimi była usiana neonowymi punktami reprezentującymi okręty i pociski alf. - Zauważyli nas - odezwał się Hywel. - Eskadra pocisków zmieniła kurs. Porusza się z przyśpieszeniem dwudziestu g. - Ile mamy czasu? - zapytał Oscar. - Pięć minut do chwili, gdy znajdą się w zasięgu bojowym. - W porządku. A co z tym urządzeniem, które wystrzelili w gwiazdę? Obraz się poszerzył. Hywel śledził urządzenie za pomocą wszystkich dostępnych instrumentów. Nadal mknęło w stronę korony z przyśpieszeniem stu g. Ciągnęło za sobą długi na tysiące kilometrów ślad wirującej plazmy. Fale energii odbijały się od chroniącego je pola siłowego, tworząc fioletowe kręgi, natychmiast rozrywane na strzępy przez intensywny wiatr słoneczny. - To bardzo potężne pole siłowe - stwierdził Teague. - Nie jestem pewien, czy moglibyśmy przetrwać w takim środowisku. Z pewnością skonstruowano je specjalnie z myślą o tym locie. - Jakie urządzenie wysyła się do wnętrza gwiazdy? - zapytał Hywel z nerwowością w głosie. - Groźne - odparł Reuben. - Nie obchodzi mnie, jak wielką moc ma jego pole siłowe. I tak nie przetrwa już długo. Gęstość fotosfery rośnie z każdą chwilą. Przy tej prędkości impakty przebiją każdą osłonę.

- Ale nie widzę... - zaczął Hywel. - Kurde, napęd termojądrowy się wyłączył. Oscar śledził wzrokiem ciemną plamkę przeszywającą obłoki plazmy. Zorientował się, że wstrzymuje oddech. - A jeśli to bomba kwantowa? - Zapewne zginiemy - skwitował Reuben. - Ale nawet jeśli pole siłowe wytrzyma aż do chwili, gdy chromosfera znajdzie się w zasięgu, na Hanko skutki eksplozji będą minimalne. Takiej broni używa się przeciwko planecie, nie w odległości jednostki astronomicznej od niej. Oscar nie spuszczał wzroku z mknącego w dół urządzenia. Zastanawiał się, czy ma czas uzupełnić bezpieczną skrytkę. Zapewne nie. Zrobił to rano, a poza tym pewnie nie chciałby pamiętać czasu spędzonego na “Dublinie". Ale z drugiej strony... czy powinien przesłać swojemu przyszłemu wcieleniu wiadomość mówiącą, że nie chciał tego zapamiętać? Głupi pomysł. - Patrzcie - odezwał się Hywel z napięciem w głosie. Oscar z zaskoczeniem zauważył, że kwantowe cechy charakterystyczne obiektu zaczęły się zmieniać. To było tak, jakby urządzenie wypuściło płatki, olbrzymie, długie na tysiąc kilometrów owale przekształconych pól kwantowych, zakrzywione i nachodzące na siebie. Zaczęły rotować. - Magnetyczne efekty się nasilają - ostrzegł Hywel. Potężne linie sił pola magnetycznego gwiazdy zakrzywiały się wokół efemerycznych, kwantowych skrzydeł. Plazma podążała za nimi, tworząc wydłużony wir wokół sztywnego śladu torowego urządzenia. - Co to jest, do licha? - zapytała Dervla cichym, przesyconym niepokojem głosem. - Wilsonie? - zapytał Oscar. - Czy ktoś z projektu “Seat-tle" ma coś do powiedzenia? Plama efektów kwantowych otaczająca urządzenie miała już trzy tysiące mil średnicy. Rozrastała się coraz szybciej. Zaburzenia wywołane przez nią w koronie były widoczne nawet przez potężne filtry optycznych czujników “Dublina". - Jeszcze nie - odpowiedział admirał. - Kapitanie - zawołał Reuben. - Pociski alf są już blisko. Jeśli będziemy musieli zetrzeć się z nimi i jednocześnie osłonić się przed energetycznym impulsem płynącym z urządzenia, czekają nas poważne kłopoty. - Wystrzel salwę przeciwpocisków - rozkazał Oscar. - Musimy tu zostać i meldować o przebiegu wydarzeń. Wiedział, że to ma kluczowe znaczenie. - Za minutę urządzenie dotrze do górnych warstw korony - odezwał się Hywel. - Wywiera piekielnie mocny wpływ na wiatr słoneczny. - Jesteś pewien, że może przetrwać impakt? - Nie. W znacznym stopniu zmieniło postać. Nie jestem już pewien, z czym właściwie mamy do czynienia. - Nie rozumiem. - To może już nie być zwykła materia. Ta dystorsja jest bardzo osobliwa. Wygląda na to, że objęła pole siłowe, a te kwantowe cechy charakterystyczne... nigdy w życiu nie widziałem nic podobnego. Oscar spojrzał na obraz przekazywany przez instrumenty. Obracające się wokół osi skrzydła urządzenia miały już prawie siedem tysięcy kilometrów rozpiętości. Na obrazie wyglądały jak czarne elipsy nałożone na koronę. Od otaczającej je plazmy oddzielały się wiry, które umykały w przestrzeń i rozpraszały się powoli. Skala tego efektu mogła budzić niepokój. - Jeśli to nie materia, w takim razie co? - Chyba coś w rodzaju węzła energii. Nie jestem pewien. Wywiera niezwykły wpływ na własności otaczającej masy. Urządzenie alf doTarlo do korony. To było jak oglądanie uderzenia komety w atmosferę odpowiedniej dla ludzi planety. Plazma o temperaturze miliona stopni, stanowiąca zewnętrzną warstwę gwiazdy,

eksplodowała, tworząc fontannę wznoszącą się wyżej od wszystkich protuberancji. Wielkie jak kontynenty katarakty spływały w dół, by dać się pochwycić strumieniom wypaczonego pola magnetycznego. W sercu pierwszej fontanny pojawiła się druga. Chłodniejsza materia chromosfery uciekała z obszaru zdumiewających deformacji spowodowanych przez impakt urządzenia. - O cholera - mruknął Oscar. - 1 co im to dało? - poskarżyła się Dervla. - Efekty kwantowe nadal się nasilają - zameldował Hywel. - Urządzenie spowodowało zaburzenia w koronie, zapewne rów nież w fotosferze. Moc jest wystarczająco wielka. - Nie pozwala ranie się zamknąć - mruknął Oscar. Plama na powierzchni gwiazdy była już widoczna w niemal każdym spektrum: kwantowym, magnetycznym, światła widzialnego. - Promieniowanie - odezwał się nagle. - Hywel, jak wygląda emisja promieniowania? - Rośnie bardzo szybko. Chryste, kapitanie. Musimy się stąd ruszyć. Jesteśmy bezpośrednio nad tym. - Zgadzam się - poparł go Reuben. - Minuta do przybycia pocisków. - Dervla, przenieś nas ćwierć miliona kilometrów w górę i na zewnątrz. - Tak jest. “Dublin" przeszedł w nadświetlną na trzydzieści sekund. Dervla poświęciła większość tego czasu na potwierdzanie ich pozycji, nim znowu wyprowadziła gwiazdolot z tunelu czasoprzestrzennego. Gdy instrumenty “Dublina" skierowały się na obszar impaktu, turbulencja w koronie przerodziła się w gęsty stożek siejący strumieniami plazmy z otwartego szczytu. Widzieli, że nadal rośnie. - Urządzenie wciąż jest aktywne - stwierdził Hywel. - Rejestrujemy ten sam poziom fluktuacji kwantowych, co poprzednio. Aktywność magnetyczna rośnie. To cholerstwo zawija wokół siebie linie sił jak opaskę uciskową. - Oscarze - odezwał się Wilson. - Tunde i Natasha są przekonani, że mamy do czynienia z bombą rozbłyskową. - Z czym? - zdumiał się Oscar. - Masz na myśli coś w rodzaju tego, czego użyto na Far Away? - Niewykluczone - odparł Wilson z całkowitym spokojem. - Zaburzenia w koronie powodują potężną emisję cząstek, a efekt wciąż narasta. Promieniowanie nasyci Hanko. Nie mamy pojęcia, jak długo będzie to się ciągnęło. Na Far Away rozbłysk trwał ponad tydzień. Oscarze, biosfera tego nie wytrzyma. - O cholera. Chociaż planecie, której miał bronić, zagroziła katastrofa, Oscar próbował zastanawiać się, skąd alfy mogły zdobyć bombę rozbłyskową. Gwiezdny Podróżnik musiał w jakiś sposób prze- kazać im informacje potrzebne do jej zbudowania. Czy to właśnie był sygnał wysłany przez antenę “Drugiej Szansy"? - Wysterylizują wszystkie zaatakowane układy planetarne - ciągnął Wilson. - Będziemy zmuszeni ewakuować czterdzieści osiem światów. - I wszystko to w jednym dniu - mruknął Reuben. - Co mamy zrobić? - zapytał Oscar. - Czy Tunde i Natasha uważają, że bomba kwantowa może powstrzymać rozbłysk? - Nie wiemy tego. Będziemy musieli się przekonać. Chcemy, żebyś maksymalnie zbliżył “Dublin" do gwiazdy i rzucił bombę kwantową na obszar rozbłysku. Nastaw promień efektu na maksimum. - Zrozumiałem. - Admirale, jeśli rzucimy w tej chwili bombę kwantową na gwiazdę, zwiększymy jeszcze ilość wypływającej z niej energii. To tylko pogorszy sytuację - sprzeciwił się Reuben. - Rozumiemy to, Reuben - uspokoiła go Natasha. - Ale nawet przy maksymalnym promieniu konwersja masy w energię trwa bardzo krótko, a jeśli uda się unieszkodliwić bombę rozbłyskową, od promieniowania ucierpi tylko połowa planety. Nie mamy wyboru. Musimy się modlić, by się udało.

- Zrozumiałem. - W porządku - rzekł Oscar. - Reuben, uzbrój bombę kwantową i nastaw ją na maksymalny promień. Ładuję swój kod autoryzacji. Hywel? - Gotowe - rzekł pierwszy oficer. Oscar zobaczył w wirtualnym polu widzenia, że bomba kwantowa jest aktywna. - Dziękuję. Dervla, przenieś nas najbliżej, jak tylko zdołasz. Nie mamy wiele czasu. - Tak jest. - Na wysokości stu tysięcy kilometrów możemy przetrwać pięć sekund - poinformował go Teague. - To wystarczy. Ruszajmy. - Mark, naprawdę musimy zintegrować te regulatory boczników strumienia. - Thame starał się zachować spokój, ale w jego ochrypłym głosie słyszało się nerwowość. Nie spał od czterdziestu godzin i stanowczo nadużył kofeiny. Był bliski desperacji. Nieopodal “Searchera" skupiały się okręty alf. Ku słońcu Wessex mknęła bomba rozbłyskowa. Na jego oczach rozgrywał się początek końca gatunku ludzkiego. Niema ciśnienia. Mark nic nie odpowiedział. Nie śmiał myśleć o niczym poza robotę. Połowę pola widzenia przesłaniały mu krwawoczerwone plamy. Ręce mu drżały. Co prawda, nie rzucało się to w oczy, bo był w skafandrze, a na palcach masywnych rękawic miał mikrowraż-liwe plamki. Stanowisko montażu fregat znajdowało się w próżni, gotowe w każdej chwili wysłać okręt w kosmos, by mógł włączyć się do walki. Ale regulatory nadal nie funkcjonowały prawidłowo. Mark pracował nad doprowadzeniem mocy do jednego z dziewięciu urządzeń. Wszystkie kable o dużej wydajności były już na miejscu, w tej chwili męczył się z rejestrem programu kierującego. Przez jego wirtualne pole widzenia przesuwały się linie bladoszmaragdowego tekstu, sięgające wyżej niż drapacze chmur. Modyfikował je, gdy go mijały. Kierował nim już tylko instynkt, echo wspomnień o systemach doprowadzania mocy, którymi zajmował się w przeszłości, proste łaty zapisane w starych plikach jego wszczepów. Przystosowywał je do nowych instrukcji, przeformatowywał, kształtował z oprogramowania coś, co według jego intuicji mogło zadziałać. - Przepraszam, że o to pytam, Mark, ale czy możesz nam podać skalę czasową? - odezwał się Nigel Sheldon. Wydawał się znacznie spokojniejszy od Thamea, ale w jego głosie pobrzmiewała paląca niecierpliwość. - Staram się - jęknął Mark. - Staram się! Oczy zaszły mu łzami. Oczyścił je mruganiem. Przez jego wirtualne pole widzenia przebiegło kilka ostatnich, świetlistych linii. To była napisana przez niego łata mająca monitorować sprzężenie zwrotne w zapobiegających zapętlaniu się dyrektywach robozbiera-czy z doliny Ulon. Poczuł unoszącą się w powietrzu wilgoć i słodką woń winorośli. Uruchomił program. Coś zmieniło kolor z czerwonego na zielony. - Działa! - wrzasnął Thame. - Sekwencja włączania mocy zatwierdzona. Mark, kurwa, udało ci się! Przed hełmem Marka czerwone światła zmieniały się w zielone, przez jego ciało przebiegło drżenie ulgi. Jego e-kamerdyner wysłał kopie programu do wszystkich regulatorów na fregacie. - Fantastyczna robota. - Dutton-Smith poklepał go po ra mieniu. - Chodźmy stąd. Mark nie ruszył się z miejsca. Nie był w stanie. Mięśnie odmówiły mu posłuszeństwa. Zwinął się w pozycję płodu. - Dobra, Mark - rzekł Dutton-Smith i wyciągnął szefa z ma leńkiej wnęki. Gdy tylko się odsunęli, masywne ramię manipula tora zamknęło dostęp, umieszczając na miejscu odpowiedni frag ment kadłuba. Nad ośmioma pozostałymi regulatorami kierująca stanowiskiem montażowym RI umieszczała już identyczne ele menty. Dutton-Smith uczepił się powoli odsuwającej się od “Charybdy" kratownicy, trzymając bezwładną postać Marka z dala od tuneli łączących. Fregata przesuwała się obok nich niczym łódź podwodna. Nie

było żadnego słupa spalin, prymitywnych rakiet buchających płomieniami z rozszerzających się dysz. Okręt poruszał się dzięki bezpośredniej manipulacji grawitacją. Absolutnie czarna sylwetka przesłoniła kilka bladych gwiazd. Potem gwiazdolot zniknął. Reakcja ludzkiej klasy zwanej flotą na początek drugiej fazy wtargnięcia zgadzała się z przewidywaniami Góry Światła Poranku. Ich pociski oraz broń energetyczna z pewnością potrafiłyby obronić planety, gdyby znowu otworzyła tunele czasoprzestrzenne na bliskiej orbicie. W związku z tym ulokowała wyloty swoich tuneli daleko od skolonizowanych przez ludzi światów. Natychmiast wystrzelili swe superszybkie pociski, ale czas ich lotu pozwolił Górze Światła Poranku wysłać przez tunele setki okrętów, nim pojawiła się groźba przechwycenia. Gdy pociski się zbliżyły, przeniosła wyloty tuneli i wysłała przez nie kolejne jednostki. Rozproszenie przebiegało zgodnie z planem, Góra Światła Poranku rozpoczęła więc drugą fazę. We wszystkich zaatakowanych układach planetarnych tunele czasoprzestrzenne otworzyły się tak blisko gwiazd, jak to tylko było możliwe. Trysnęły z nich potężne snopy blasku oświetlające pla-netoidy oraz sprzęt bojów, krążące wokół wylotu międzygwiezdnego tunelu czasoprzestrzennego w punkcie zbornym. Wysłane do niebezpiecznego środowiska po drugiej stronie okręty utworzyły ochronny kordon. Zgodnie z przewidywaniami, ludzie nie wpadli na to, by ustanowić systemy obronne w pobliżu gwiazd. Góra Światła Poranku wystrzeliła rozpruwacze koron ku wszystkim czterdziestu ośmiu gwiazdom. Osłaniające je okręty rozpoczęły planowaną interferencję. Tylko w jednym układzie planetarnym, Hanko, ludzie wysłali gwiazdolot, by zbadać sprawę. Góra Światła Poranku mogła jedynie obserwować i czekać. Rozpruwacze koron były najbardziej zautomatyzowanymi urządzeniami, jakie kiedykolwiek zbudowała. Nie było szans, by zdołała pomieścić grupy osiadłych osobników w tak małych stateczkach, musiała więc polegać na elektronice, co ją niepokoiło. W ciągu stuleci poprzedzających powstanie bariery kilka konkurencyjnych osiadłych alf stworzyło własne metody rozpruwania koron. Żadna z nich ich jednak nie wypróbowała, ponieważ zabiłoby to całe życie alf na świecie rodzinnym. Przez z górą tysiąc lat wszystko to pozostawało teorią, w końcu jednak uwięzienie się skończyło. Po zniszczeniu innych zgrupowań osiadłych osobników Góra Światła Poranku z “zaskoczeniem" przekonała się, że kilka z nich rzeczywiście zbudowało rozpruwacze koron i utrzymywało je w stanie gotowości. Zbadanie ich gasnących myśli poinformowało ją, że obawiały się jej dominacji i uważały te maszyny za ostateczny środek odstraszania. Po otworzeniu tuneli czasoprzestrzennych prowadzących do innych gwiazd Góra Światła Poranku rozpoczęła zakrojony na szeroką skalę program badawczy. Wypróbowała rozmaite typy rozpruwaczy, jakie miała do dyspozycji, obserwowała rezultaty i wprowadzała udoskonalenia. “Ucieszyła się", kiedy się okazało, że jej własny projekt należał do najlepszych. Rozpruwacze zaczęły działać, przeradzając się w słoneczne rozbłyski. Na światy Wspólnoty wkrótce spadną potężne chmury wysokoenergetycznych cząstek. Zamieszkujące je obce życie osłabnie i umrze. To było najprostsze, najbardziej efektywne rozwiązanie stojących przed nią problemów. Uprawa ziemi na dwudziestu trzech nowych światach napotykała niespodziewane trudności. Często się zdarzało, że nasiona kiełkowały, ale młode pędy padały ofiarą jakiejś nieznanej choroby i więdły. Choroba na każdej planecie wyglądała inaczej. Często zmieniała się nawet z kontynentu na kontynent. O dziwo, to dane wydobyte z ludzkich źródeł pozwoliły jej znaleźć odpowiedź. Bytujące w glebie bakterie były w każdym miejscu inne. To było obce życie. Nie zdawała sobie dotąd z tego sprawy, choć “spoglądając wstecz" wydawało się to oczywiste. W dodatku istniało też mnóstwo zarodników, wirusów, mikroorganizmów oraz owadów odżywiających się uprawianymi przez alfy roślinami albo rywalizujących z nimi o zasoby. Ludzie radzili sobie z tym problemem, modyfikując genetycznie ziemskie rośliny, by mogły bytować na nowo zdobytych światach. Wypaczali symbiotyczne rośliny

dostarczające im żywności, tworząc obce wersje, które wyglądały tak samo, ale różniły się subtelnie na poziomie komórkowych funkcji biochemicznych. Nic, co robili ludzie, nie “zaskakiwało" już Góry Światła Poranku, nie potrafiła jednak zrozumieć, jak mogą tak beztrosko zdradzać swe biologiczne dziedzictwo. Czy integralność własnej ewolucji nic dla nich nie znaczyła? Najwyraźniej tak właśnie było. Ludzki gwiazdolot w układzie planetarnym Hanko odskoczył od narastającego rozbłysku, ale teraz wrócił. Wyłonił się tak blisko gwiazdy, że śledzenie jego ruchów sprawiało Górze Światła Poranku poważne trudności. Instrumenty jednego z okrętów osłony wykryły impuls energii elektromagnetycznej mogący oznaczać, że ludzki gwiazdolot wystrzelił coś z termojądrowym napędem. Potem okręt znowu zniknął. Góra Światła Poranku czekała, by zobaczyć, co się stanie. Nie potrafiła sobie wyobrazić broni zdolnej zniszczyć rozpruwacz korony. Gdy rozbłyski oczyszczą czterdzieści osiem nowych planet z antagonistycznego życia, Góra Światła Poranku zastąpi je żyli ciem ze świata alf. To będzie prawdziwy początek alfaformacji Galaktyki. Kiedy ich źródła żywności zginą i zgniją, ludzie będą zmuszeni porzucić te światy, zostawiając na nich mnóstwo cennego sprzętu przemysłowego. Jeśli postanowią pozostać na miejscu i walczyć w obronie martwych planet, floty były gotowe przebić się przez ich obronę bez żadnego ryzyka dla siebie. To była “ekonomiczna" metoda wtargnięcia. Góra Światła Poranku poświęciła niezwykle wiele zasobów na odbudowę zrujnowanych obiektów pozostałych po konflikcie na nowych planetach, a także na zwalczanie sabotażu. Ludzki sprzęt i technologia były użyteczne, ale zdobycie ich okazało się zbyt “kosztowne". Jednym z celów drugiej fazy był świat Wielkiej Piętnastki o ogromnym potencjale przemysłowym, Wessex. Tym razem Góra Światła Poranku nie pozwoli się pokonać. Gwałtowność wybuchu była nieprawdopodobna. Góra Światła Poranku w pierwszej chwili pomyślała, że wszystkie czujniki na pokładzie jej okrętów uległy jednoczesnemu uszkodzeniu. Powierzchnia słońca uniosła się nagle w górę. W fotosferze utworzył się tytaniczny krater, który pochłonął wciąż się nasilający rozbłysk. Z jego centrum strzeliła ku górze gigantyczna kula plazmy, jakby gwiazda wydawała na świat noworodka. Twarde promieniowanie zrodzone przez tę eksplozję przebiło się przez osłony wszystkich okrętów wysłanych w pobliże gwiazdy przez Górę Światła Poranku, w jednej chwili zamieniając je w parę. Przez chwilę nie była w stanie obserwować wydarzeń zachodzących na powierzchni gwiazdy. Potem otworzyła tunel czasoprzestrzenny w odległości pięciu milionów kilometrów i wysłała przez niego instrumenty obserwacyjne. Ściana krateru w fotosferze zapadała się już, a po całej powierzchni gwiazdy przebiegała kolista fala. Kula plazmy oddzieliła się od korony, umykając w przestrzeń z prędkością bliską relatywistycznej. Powiększała się przy tym szybko. Góra Światła Poranku nie była już w stanie wykryć śladów rozbłysku w szalejącej wewnątrz korony pożodze. Nic też nie pozostało po kwantowych efektach wywołanych przez jej maszynę. Była wstrząśnięta skalą tego wydarzenia. Nie miała pojęcia, że ludzie dysponują tak potężną bronią. Byli znacznie bardziej niebezpieczni, niż dotąd sądziła. Po raz pierwszy od chwili zniknięcia bariery zaczęła się zastanawiać, czy na pewno postąpiła rozsądnie. - Udało się - stwierdził Tunde z ostrożnym uśmieszkiem na twarzy. - Zgasiliśmy rozbłysk. - Stłumiła go znacznie silniejsza emisja promieniowania - sprzeciwił się Rafael. Wszyscy skupili uwagę na obrazach przekazywanych z “Dublina". Gwiazdolot znajdował się obecnie w odległości dziesięciu milionów kilometrów od słońca Hanko. Wilson obserwował fale rozchodzące się ospale po powierzchni korony. Po chwili uświadomił sobie ich skalę i zrozumiał, że nie ma w nich nic ospałego. Protuberancje tańczyły szaleńczo pod wpływem oscylacji pola magnetycznego. Unosząca się dwa miliony kilometrów nad znikającym powoli zagłębieniem kula stygnącej szybko plazmy osiągnęła już średnicę Saturna. Traciła spoistość, siejąc na wszystkie strony efemerycznymi strumieniami jonów,

jasnymi jak ogony komet. Emisja twardego promieniowania z centrum eksplozji również spadała. Nawet w odległości dziesięciu milionów kilometrów pole siłowe “Dublina" tylko z trudem zachowywało spoistość. - Ale za to krótsza - skontrował natychmiast Tunde. - Poza tym na naszą korzyść działa prawo kwadratu odległości. W końcu Hanko dzieli od gwiazdy cała jednostka astronomiczna. - Nie mieliśmy alternatywy - skwitowała Natasha. - W ten sposób biosfera planet będzie miała szansę przetrwania. - Wiem o tym - mruknął przygnębiony Rafael. - Przepraszam. Liczyłem na rozwiązanie mniej kosztowne dla nas. - Ale to jest rozwiązanie - stwierdził Wilson. - Jedyne, jakie mamy. Anno, niech gwiazdoloty rzucą bomby kwantowe na wszystkie rozbłyski. Zgasimy je. - Tak jest. Ale w dziewięciu z czterdziestu ośmiu zaatakowanych układów planetarnych nie mamy gwiazdolotów. Sprawiała wrażenie skrępowanej, że musi mu o tym przypominać. - Niech to szlag. Wyślij tam okręty, skąd tylko się da. - Dowództwo floty opracowuje już najszybsze trasy lotu. Na obrazie taktycznym pojawiły się gwiazdoloty przechodzące w nadświetlną, gdy opuszczały orbity planetarne. Wilson pozwolił sobie uwierzyć, że wszystkie zdążą na czas i szkody spowodowane przez rozbłyski okażą się minimalne. Wiedział jednak, że jeśli nawet rzeczywiście tak będzie, jeśli większa część biosfery na każdym z zaatakowanych światów przetrwa, mieszkańcy i tak je opuszczą. Ludzie będą przerażeni. I słusznie. Mnóstwo uchodźców wyruszy na drugi koniec Wspólnoty. Rządy planetarne nie poradzą sobie z tą sytuacją. Nadal miały olbrzymie problemy z zapewnieniem mieszkań i utrzymania dotychczasowym uchodźcom z Utraconych Planet. - Czy możemy zamknąć sieć STT? - zapytał panią prezydent. Nigel Sheldon nadal nie wrócił. Jego nieruchomy obraz zalegał w gabinecie na podobieństwo ducha. Wilson zaczął się zastanawiać, czy Sheldon nie ucieka do swojej arki. - Słucham? - Musimy zablokować masową, paniczną ucieczkę z zaatakowanych światów. Reszta Wspólnoty nie poradzi sobie z napływem populacji czterdziestu ośmiu planet. Wątpię, by nawet STT zdołała przetransportować tak wielu ludzi. - Jeśli zostaną na miejscu, padną ofiarą choroby popromiennej. Nie możemy ich na to narażać. Z pewnością nie poprę takiego rozwiązania. - Tym, których osłaniają pola siłowe, nic się nie stanie. - A co z tymi, którzy są na zewnątrz? - Docierają do nas meldunki, że na większości zaatakowanych światów zamknięto dworce STT odezwał się Rafael. - Słucham? - Wygląda na to, że Wessex odcięło wszystkie połączenia z przestrzenią drugiej fazy. Wilson i Doi spojrzeli na obraz Nigela Sheldona. Admirał spróbował wysłać wiadomość na prywatny adres unisferowy drugiego poziomu należący do głowy dynastii, ale połączenie odrzucono. - Co ty robisz, niech cię szlag? - Zapewne wykorzystuje tunele czasoprzestrzenne STT do zwalczania tych, które otwierają alfy odparł Rafael. - Czy mamy jakieś informacje na ten temat? - zapytał Wilson Annę. - Admirale - odezwał się Dimitri - z całym szacunkiem, to nie ma w tej chwili znaczenia. Musimy się skupić na Bramie Piekieł i tym, jak ją wyeliminować. Dopóki alfy zachowają zdolność otwierania tuneli

czasoprzestrzennych w przestrzeni Wspólnoty, będą mogły rzucać na nasze gwiazdy jedną bombę rozbłyskową po drugiej. Przed chwilą zademonstrowaliśmy im, że dysponujemy bronią totalnej zagłady, nie brakuje też dowodów na to, że planują nas eksterminować. Ich kontruderzenie będzie szybkie i totalnie niszczycielskie. Musicie je powstrzymać. Następna godzina rozstrzygnie o przetrwaniu Wspólnoty. Wilson skinął z namysłem głową, rozpoczynając ćwiczenia oddechowe. W pomieszczeniu zapadła nienaturalna cisza. Czuł, że drżą mu ręce. Uchodźcy byli klasycznym tematem zastępczym. Prawda wyglądała tak, że chciał uniknąć decyzji, które będzie teraz trzeba podjąć. To zbyt wiele dla jednego człowieka. Nie jestem gotowy. Z jego ust wyrwał się cichy, drwiący śmieszek. Pozostali popatrzyli na niego dziwnie. Ile czasu potrzeba, by się przygotować? Miałem trzysta lat, niech to szlag. - Anno, skieruj “Kair" i “Bagdad" prosto do Bramy Piekieł. Niech rzucą bomby kwantowe na wszystkie instalacje alf, które tam znajdą. Mają rozbić ich pola siłowe i zniszczyć generatory bramy. - Tak jest. Zaczęła przekazywać polecenia do dowództwa floty. Popatrzył na obraz taktyczny. Zrobił to, wziął na siebie odpowiedzialność. Decyzje i rozkazy okazały się całkiem proste oraz logiczne. Serce biło mu spokojnie. - Ile potrzeba czasu? - zapytała Elaine Doi. - Miną trzy dni, nim dotrą na miejsce. Może się okazać, że to za długo, ale z drugiej strony może i nie. Jeśli nie zdołają się zbliżyć do Bramy Piekieł, zawsze będą mogły zasypać gwiazdę bombami kwantowymi. To powinno zaszkodzić stacjonującym tam alfom. - Rozumiem - rzekła Doi. W jej głosie brzmiało poczucie przegranej, jakby wszystko już się skończyło. Wilson nie chciał na nią patrzeć. Gdyby alfy miały zacząć rzu-cać bomby rozbłyskowe na następne gwiazdy, Wspólnota była już w praktyce martwa. Będą miały trzy dni na przeprowadzenie takiej akcji. Ja im dałem te trzy dni. Na obrazie taktycznym kolejne eksplozje bomb kwantowych gasiły aktywne już rozbłyski. Nieszczęsne planety Wspólnoty zalewały potężne strumienie promieniowania. - Połącz się z rządami planetarnymi - rzekł znużonym tonem Wilson. - Niech każą ludziom skryć się w bezpiecznych miejscach. - Już to robią - odparł Rafael. - Wilsonie, przykro mi, ale to konieczne. - Tak. Zaczerpnął głęboko tchu, raz jeszcze spoglądając na obraz taktyczny. Bomby kwantowe produkowały potop promieniowania, który z pewnością doprowadzi do śmierci milionów ludzi. Na jego rozkaz. - To zły dzień - mruknął Nigel Sheldon. - I z każdą chwilą staje się gorszy. Jego poszerzona umysłowość wsunęła się do układów procesorowych kierujących należącymi do STT generatorami tuneli czasoprzestrzennych ulokowanymi na Wessex. Instrumenty obserwacyjne krążące wokół planety zlokalizowały dla niego tunele czasoprzestrzenne alf. Przeszły już przez nie ponad trzy tysiące okrętów. Obcy rzucili też bombę rozbłyskową na miejscową gwiazdę. Gwiazdolot “Tokio" wystrzelił pocisk mający ją unieszkodliwić. - Stracimy całe plony na planecie - poskarżył się Alan Hutchinson. - Pola siłowe osłonią Narrabri, ale kontynenty są całkowicie odsłonięte. - Wiem o tym. Bomba kwantowa eksplodowała. - Niech to chuj strzeli - warknął Alan Hutchinson. Instrumenty obserwacyjne ukazały im pełen zakres zaburzeń spowodowanych na nieszczęsnej gwieździe przez broń alf i ludzi. - To zwiększy emisję promieniowania więcej niż czterokrotnie. Wystarczy, że będą na nas rzucać kolejne bomby rozbłyskowe. Lekarstwo jest równie niebezpieczne jak choroba.

- Spokojnie, Alan. Może uda mi się to powstrzymać. - Ni-gel śledził ruchy “Charybdy" za pośrednictwem kierunkowego połączenia utworzonego przez napęd fregaty. Okręt zbliżał się szybko do jednego z tuneli alf, niewidoczny dla wszystkich hiper-radarów w całym układzie. Miejmy nadzieję, że alfy również go nie zauważą. - jesteś gotowy? - zapytał Otisa. - Tak, tato. - No to ruszajmy. Nigel wydał generatorom tuneli czasoprzestrzennych szereg poleceń. Tym razem nie potrzebował pomocy RI. STT udoskonaliła LI Wessexu, by umożliwić jej kierowanie otwartymi tunelami czasoprzestrzennymi w agresywnym trybie. Góra Światła Poranku obserwowała z uwagą ludzkie gwiazdoloty rzucające superbomby na gwiazdy, w których umieściła rozpruwacze koron. W każdym przypadku potężna eksplozja eliminowała jej urządzenie. Nie spodziewała się tak zdecydowanej odpowiedzi. Jeśli dysponowali równie potężną bronią, czemu nie rzucili jej na punkt zborny albo na jej świat ojczysty? Z pewnością nie przeszkodziła im w tym ich “etyka"? Na jeden z jej tuneli czasoprzestrzennych w układzie Wes-sex zadziałała nagle egzotyczna interferencja. Przecięło go osiem ludzkich tuneli. Góra Światła Poranku spodziewała się tego. Przeniosła moc z rezerwowych ekstraktorów strumienia magnetycznego, by pomóc w stabilizacji tunelu. Po przeanalizowaniu natury poprzedniego ataku ludzi doszła do wniosku, że potrafi ich skutecznie powstrzymać. Zmodyfikowała mechanizmy swych generatorów, by uczynić je mniej wrażliwymi na prowadzące do niestabilności przeciążenie. Tysiące grup osiadłych osobników skupiły swą uwagę na tunelu czasoprzestrzennym, gotowe sprzeciwić się wszelkim interferencyjnym atakom na jego egzotyczną strukturę. Nie było żadnych. Chodziło o coś innego. Ludzkie tunele czasoprzestrzenne połączyły się ze stworzonym przez nią, wypływająca z nich energia pomagała podtrzymywać szczelinę w czasoprzestrzeni. Przez chwilę Góra Światła Poranku nie potrafiła tego zrozumieć. Potem uświadomiła sobie, że nie może już zamknąć tunelu. Ludzie wpompowali do niego tak wiele energii, że ustabilizowali strukturę, a jednocześnie utrwalili wylot w układzie planetarnym Wessex. Do jej punktu zbornego prowadziła dziura, nad którą nie panowała. Spróbowała wywołać niestabilność, spowodować rezonans, zmodyfikować częstotliwość mocy. Ludzie z łatwością powstrzymali te próby. Czujniki zlokalizowały relatywistyczny pocisk mknący ku wylotowi tunelu. Góra Światła Poranku wzmocniła pole siłowe osłaniające wylot, a potem zaczęła ściągać okręty, które przed chwilą przeszły na drugą stronę, ustawiając je w formację obronną. Wzmocniła też pola siłowe w rejonie punktu zbornego. Przygotowała się na relatywistyczną eksplozję, jak poprzednim razem, na wypadek, gdyby ludzki pocisk zdołał się przedostać. Straty powinny być minimalne. Wewnątrz pola siłowego osłaniającego wylot tunelu zmaterializował się gwiazdolot. Był bardzo trudny do wykrycia. Jego całkowicie czarny kadłub pochłaniał fale elektromagnetyczne w całej szerokości pasma. Góra Światła Poranku dowiedziała się o jego istnieniu tylko dzięki temu, że częściowo zasłonił płomienie dysz jej okrętów. Nic więcej go nie zdradzało. Nie było wykrywalnych nadświetlnych fal kwantowej dystorsji, zawsze towarzyszących ludzkim okrętom i pociskom. Zbudowali coś nowego. Okręt szybko wniknął do wylotu tunelu. Góra Światła Poranku skierowała do generatora moc ze wszystkich dostępnych źródeł w ostatniej desperackiej próbie destabilizacji tunelu czasoprzestrzennego. Nic się nie wydarzyło. Struktura zachowała stabilność. Ludzie zdołali powstrzymać wszelkie ataki. Zgromadziła własne okręty wokół generatora, gotowa otworzyć ogień. Skiero- wała też na tunel wszystkie instrumenty obserwacyjne, chcąc się dowiedzieć czegoś o naturze nowego napędu. Ludzki gwiazdolot wynurzył się z wylotu. Okręty Góry Światła Poranku otworzyły do niego ogień ze wszystkich broni energetycznych. Intruz zniknął.

- Wyłania się druga seria bomb rozbłyskowych - zameldowała Anna. - O Jezu - zawołał Wilson. Na obrazie pojawiło się ponad trzydzieści nowych urządzeń, mknących ku celom z przyśpieszeniem stu g. - Niech to szlag. - Wilson skinął głową do Anny. - Dobra, autoryzuję to. Skierujcie przeciwko nim wszystkie pociski Dou-voira w okolicy. Niektórym musi się udać trafić bombę rozbłyskową. - Tak jest. - Jednej ze stron wcześniej zabraknie superbroni - odezwał się Dimitri. - To rozstrzygnie o wyniku dzisiejszego starcia. - To rozstrzygnie o wyniku całej wojny - uściślił Rafael. - Tak, admirale. Obraz Nigela ożył nagle. - Zrobiłem, co mogłem. Rezultaty zobaczymy za kwadrans. Wilson szybko sprawdził obraz taktyczny układu Wessex. Je den tunel czasoprzestrzenny alf zniknął. Jeden? - Co właściwie zrobiłeś? - Wysłałem okręt do Bramy Piekieł. Wilson zerknął na Annę, a potem na Rafaela. Oboje sprawiali wrażenie tak samo zaskoczonych jak on. - Jaki okręt? - zapytał zafascynowany Dimitri. - Nowego typu - odparł Nigel. - Wyposażony w potężną broń. - Jaką? - zainteresowała się Natasha. - Udoskonaloną bombę kwantową. - Udoskonaloną? - Zobaczycie. - Przerwał na chwilę. - Jeśli się uda. Góra Światła Poranku nie mogła wykryć ludzkiego okrętu nigdzie w układzie planetarnym punktu zbornego. Większość jej instrumentów energetycznych nic nie zauważyła nawet w chwili, gdy wynurzył się z tunelu czasoprzestrzennego. Obraz w paśmie widzialnym był najwyraźniejszy i dostarczył jej najwięcej informacji. Ujrzała na nim czarne jajo pochłaniające każdy promień światła. Nie było kwantowych cech charakterystycznych, wykrywacz masy nic nie wykazywał, a co najdziwniejsze i najbardziej niepokojące, nie wykryła też tunelu czasoprzestrzennego. Ludzka klasa uczonych wymyśliła coś zupełnie innego od wszystkiego, co stosowali do tej pory. Zadawała sobie pytanie, co może zrobić gwiazdolot. Z pewnością za chwilę przeprowadzi jakiegoś rodzaju atak. Nie rozumiała, dlaczego ludzie po prostu nie odpalili superbomby zaraz po przejściu na drugą stronę. Cóż mogłoby spowodować większe szkody? Z pewnością zniszczyliby w ten sposób znaczną część okrętów i sprzętu w punkcie zbornym, mogliby nawet wyeliminować sam międzygwiezdny tunel czasoprzestrzenny. Dlaczego nigdy nie zdołała ich zrozumieć? Instrumenty obserwacyjne zamontowane na kilku krążących wokół gwiazdy platformach obrony strategicznej zarejestrowały silne źródło pola magnetycznego, które pojawiło się znikąd sto tysięcy kilometrów nad koroną. Góra Światła Poranku umieściła na orbicie cztery tysiące takich platform, by osłaniać swoje eks-traktory strumienia magnetycznego. Bez nich nie byłaby w stanie napędzać generatorów tuneli czasoprzestrzennych prowadzących do Wspólnoty. Tego pocisku nie wystrzelono jednak w stronę eks-traktora. Zmierzał prosto ku gwieździe, a jego pozycja wykluczała skuteczne przechwycenie. Biorąc pod uwagę lokalizację i kurs pocisku, istniały tylko dwie możliwości: albo ludzie zbudowali rozpruwacz koron, albo była to ich superbomba. Przed impaktem nie sposób było tego określić. Góra Światła Poranku obliczyła, jak wielkie uszkodzenia mógłby zadać rozbłysk przelatującym nad jego punktem ekstraktorom. Jeśli będzie miała czas, powinna być w stanie zmienić ich kurs za pomocą silników pomocniczych i ominąć strumień promieniowania. Ludzie z pewnością o tym wiedzieli.

Superbomba spowodowałaby znacznie większe szkody, choć nawet wybuch na taką skalę zniszczyłby tylko niewielki procent ekstraktorów. Być może okręt zamierzał wystrzelić serię superbomb. To znacznie ograniczyłoby jej możliwości kontynuowania ekspansji w przestrzeni Wspólnoty. Kierując się względami taktycznymi, wystrzeliła kolejną serię rozpruwaczy koron do czterdziestu ośmiu zaatakowanych układów planetarnych. Zaczęła też sprawdzać lokalizację pozostałych gwiazd Wspólnoty. Wolałaby stopniową, niespieszną absorpcję ludzkich planet, osłabienie przeciwnika i wykorzystanie porzuconej infrastruktury przemysłowej, zmuszono ją jednak do szybkiej reakcji. Dziesiątki tysięcy grup osiadłych osobników kierujących generatorami tuneli czasoprzestrzennych w punkcie zbornym zaczęły obliczać nowe współrzędne wyjścia. Przygotowywano wieże pełne rozpruwaczy koron. Inne grupy szykowały elektroniczny sprzęt mający nimi sterować. Góra Światła Poranku nie miała tyle rozpruwaczy, ile chciałaby mieć. Nawet przy jej umiejętnościach i zasobach ich budowa nie była łatwa. Instrumenty ulokowane na platformach położonych najbliżej ludzkiego pocisku wykryły nagły wzrost aktywności pola kwantowego w chwili, gdy dotarł do chromosfery. Potem łączność została przerwana. W jednej chwili ze wszystkich ekstraktorów znajdujących się w pobliżu strefy impaktu przestała dopływać moc. Góra Światła Poranku musiała się przełączyć na awaryjne źródła zasilania, by móc podtrzymać ponad sto pięćdziesiąt tuneli czasoprzestrzennych prowadzących do Wspólnoty. Instrumenty z dalej położonych platform przekazywały obraz charakterystycznego krateru po eksplozji superbomby, formującego się w koronie gwiazdy. Potem wydarzyło się coś jeszcze. Detektory kwantowych cech charakterystycznych meldowały, że aktywność wykroczyła poza skalę. Pole magnetyczne gwiazdy wzmocniło się nagle o kilka rzędów wielkości, tworząc impuls tak potężny, że strącił z orbity jedną piątą ekstraktorów i platform Góry Światła Poranku, przepalając jednocześnie wszystkie ich elektroniczne systemy. Przełączyła się na dalej położone platformy, próbując zrozumieć, co się stało. Wokół krateru utworzyła się plama jednolitej jasności, ogarniająca coraz większe obszary chromosfery. Płynęło z niej supertwarde promieniowanie, zdolne przebić się przez najpotężniejsze pole siłowe. Kolejne ekstraktory i platformy obrony strategicznej odmawiały posłuszeństwa. Góra Światła Poranku nie miała już żadnych instrumentów, które umożliwiłyby jej bezpośrednią obserwację strefy impaktu. Jedyne ocalałe platformy znajdowały się po drugiej stronie gwiazdy. Instrumenty umieszczone w punkcie zbornym nadal pokazywały obraz spokojnej gwiazdy sprzed sześciu minut. Rezerwy mocy nie wystarczały już na zastąpienie wszystkich utraconych przez nią ekstraktorów. Skupiła się na utrzymaniu dwóch tuneli czasoprzestrzennych do każdej ze zdobytych planet. Pierwsza flotylla platform obrony strategicznej wynurzyła się z cienia. Jej instrumenty pokazały na powierzchni coś, co wyglądało jak sierp białoniebieskiego olbrzyma wyłaniającego się zza gwiazdy punktu zbornego. Góra Światła Poranku w końcu zrozumiała, co zrobili ludzie. Gwiazda zmieniała się w nową. Ozzie obudził się, gdy na twarz padły mu delikatne promienie słonecznego blasku. Przez chwilę leżał nieruchomo z zamkniętymi oczami i uśmiechał się lekko. Otworzył oczy i uniósł dłoń do twarzy. Z antycznego zegarka wynikało, że przespał dziewięć godzin. - Czyżby? - zapytał tonem pełnego satysfakcji wyzwania wobec wszechświata. Rozpiął śpiwór i przeciągnął się. Muskał go chłodny wietrzyk. Sięgnął po sztruksowe spodnie. Zapiął pas, podniósł koszulę w kratę i uśmiechnął się z zamyśloną miną. Bardzo ostrożnie wsunął ręce do rękawów. Żaden ze szwów nie pękł. - Brachu, wreszcie jakiś sukces! - Zauważył, że oba paluchy sterczą mu z dziur w skarpetkach. - Ale z drugiej strony może i nie - mruknął, wkładając buty. Z pewnością konieczne będzie dalsze cerowanie. Poklepał kieszeń starego, ciemnoszarego polaru, gdzie trzymał igłę i nitki. Może jutro. - Tłumiąc chichot, odsunął zasłonę i wyszedł z prymitywnego schronienia. - Dzień dobry zawołał radośnie do Oriona. Chłopak siedział przed ogniskiem, które przed chwilą rozpalił na nowo. Metalowe kubki stały na płycie polipa nad płomieniami. Unosiły się z nich smużki pary.

- Zostało pięć kostek herbaty - poinformował go Orion. -I dwie czekolady. Co wolisz? - Urozmaicenie dodaje życiu smaku, brachu. Niech dzisiaj będzie herbata, dobra? - Jak chcesz. Chłopak spojrzał tęsknie na małe, złote kostki czekolady. - Dziękuję - rzekł Ozzie i usiadł na jednej z okrągławych, czarno-brązowych wyniosłości z polipa, służących im jako krzesła. Skrzywił się, prostując nogę. - Za co? - zdziwił się Orion. - Dziękuję, kolano ma się lepiej. Muszę trochę poćwiczyć, żeby je rozruszać. Nadal jest sztywne po wczorajszym dniu. - Popatrzył z radością na zaskoczonego chłopaka. - Pamiętasz wczorajszy dzień, tak? Poszliśmy do iglicy na końcu rafy. - Tak. Orion wyraźnie się już naburmuszył. Nie potrafił się zorientować, na czym polega żart. Z dżungli wyłonił się Tochee trzymający w manipulatorach kilka pojemników, które wypełnił wodą. - Dzień dobry, przyjacielu Ozzie - przywitał go obcy za pośrednictwem ręcznego układu procesorowego. - Dzień dobry. - Ozzie przyjął kubek z rąk Oriona, ignorując jego złowrogi grymas. - Znalazłeś coś ciekawego? - zapytał masywnego obcego. - Mój sprzęt nie wykrywa żadnej aktywności elektrycznej. - Tochee uniósł kilka instrumentów, które ze sobą przyniósł. - Maszyneria musi być ukryta bardzo głęboko w rafie. - O ile w ogóle jest tu jakaś maszyneria. - Przecież mówiłeś, że jest - obruszył się Orion. - Coś musi wytwarzać grawitację, ale podejrzewam, że te urządzenia są zbyt zaawansowane, by przypominały maszyny, dedykowane siatki kwarkowe, zwinięte pola kwantowe, połączenia grawitoniczno-molekularne na poziomie subatomowym, coś w tym rodzaju. Kto wie? Kogo to obchodzi? Nie po to tu przybyliśmy. - A po co? - zapytał poirytowany Orion. - Żeby się spotkać ze społecznością Silfenów. - Ale tu ich nie ma, prawda? Chłopak zatoczył ręką krąg, by podkreślić fakt nieobecności humanoidalnych obcych. Z jego kubka wylało się trochę herbaty. - Jeszcze nie. Ozzie wziął sobie jeden z niebieskawozielonych owoców i zaczął go obierać. - Co to niby miało znaczyć? - Dobra, zastanów się. Nikt z nas nie wierzy, że rozbiliśmy się na Drugiej Wyspie przypadkowo, tak? Pomyśl, jakie jest prawdopodobieństwo, brachu. Gazowe halo jest olbrzymie w każdym sensie tego słowa. A powiedzmy sobie szczerze, nasz stary “Zwiadowca" nie był “Titanikiem". - Naturalne zderzenie nie było prawdopodobne - przyznał To che e. - A więc nie trafiliśmy tu przypadkiem. A co znaleźliśmy wczoraj na końcu rafy? - Iglicę - odparł niepewnie Orion. - Ustaliliśmy już przedtem, że te iglice to świetne miejsce do lądowania dla latających Silfenów. Ozzie ugryzł twardy owoc, szczerząc zęby do towarzyszy. - Przylecą do nas! - zawołał Orion z radosnym uśmiechem. - To błyskotliwa dedukcja, przyjacielu Ozzie. - Serdecznie dziękuję. - Ozzie otarł sok z brody. - Poza tym warto spróbować. Nie przychodzi mi do głowy żaden inny powód dla dzisiejszego dnia. Na czole Oriona pojawił się leciutki mars, ale chłopak nie odezwał się ani słowem. Ozzie nie

zorientował się jeszcze, czy Orion i Tochee są realni, czy nie. Nie wierzył w możliwość resetowania czasu. Istniało wiele sposobów manipulowania czasoprzestrzenią wewnątrz tunelu czasoprzestrzennego, by płynął szybciej wokół obserwatora, ale podróż wstecz była fundamentalnie niemożliwa. Jeśli więc ten dzień na rafie stanowił przykład sztucznie wykreowanej rzeczywistości, iluzja była kompletna. Logicznie wynikało z tego, że osobowości jego towarzyszy skopiowano łącznie z najdrobniejszymi niuansami. Z drugiej strony mogli dzielić jego sen, ale w takim przypadku dlaczego nie pamiętali poprzednich dni? Rzecz jasna, w gazowym halo mogła też funkcjonować zamknięta pętla czasowa, istniejące równolegle do wszechświata mikrokontinuum, w którym czas rządził się innymi prawami. Ozzie nie był pewien, czy coś takiego jest możliwe. To był intrygujący pomysł, wart przeanalizowania, choć minęło bardzo wiele czasu, odkąd ostatnio próbował tak skomplikowanych obliczeń. Doszedł do wniosku, że to nie jest odpowiedni dzień, by zaczynać od nowa. Po śniadaniu dopilnował, by Orion i Tochee zabrali cały bagaż przed wyruszeniem do porastającego rafę lasu. Nie był pewien, czy to wszystko dzieje się naprawdę, nie mógł więc ryzykować utraty nielicznych, niezbędnych przedmiotów, jakie im pozostały, gdyby znaleźli ścieżkę i przenieśli się gdzie indziej. Dlatego zabrali namiot, filtr wodny oraz ocalałe narzędzia. - Czy nie powinniśmy zebrać trochę owoców? - zapytał Orion, gdy mijali drzewa o gałęziach obwieszonych skupiskami szkarłatnych jagód. - Zawsze to robimy. - Jak sobie życzysz - zgodził się Ozzie. Poruszał się naprzód długimi skokami, skupiając się na pochylaniu głowy pod nisko zwisającymi konarami. Drzewa były potężne i stare, a ich gałęzie tworzyły gęstą plątaninę. Pnie błyszczały łagodnie w przesączających się w dół promieniach słońca. Suchy wietrzyk niósł lekką, korzenną woń. Orion zakrzyknął triumfalnie i natychmiast wdrapał się na najbliższy pień. Ozzie widział, jak chłopak wspina się po gałęziach, od czasu do czasu zrzucając na dół liście. - Nie zrobisz użytku ze swoich instrumentów, przyjacielu Ozzie? - zapytał Tochee. - Włączyłem kilka - odparł zachowawczo Ozzie. Nie miał ochoty tłumaczyć obcemu, że obaj mogą być jedynie fragmen- tami snu społeczności Silfenów. Gdyby się okazało, że tak nie jest, poważnie nadwerężyłoby to jego wiarygodność. - Te bardziej skomplikowane zachowam na chwilę, gdy napotkamy coś ciekawego. - Rozumiem. Nadal będę rejestrował tło, może to pozwoli nam określić... - Hej! - zawołał nagle Orion. Ozzie nie wiedział, czy chłopakowi coś się stało, czy też po prostu jest zaskoczony. W koronach drzew w odległości pięciu metrów od niego coś się poruszyło. Na dół posypały się liście i złamane gałązki. W luce pojawiły się nogi Oriona. Zamachał nimi parę razy, a potem się puścił i opadł powoli na cienką warstewkę piaszczystej gleby pokrywającą powierzchnię polipa. Razem z nim spadło kilka kiści czerwonych jagód. Chłopak patrzył w górę z irytacją na twarzy. - Co się stało? - zapytał Ozzie, skacząc ku niemu. Tochee przyśpieszył, by nie zostać z tyłu, rozpościerając szeroko płozy. Orion cofał się, wpatrzony w stworzoną przez siebie lukę. Płynął z niej jasny blask słońca. - Coś tam jest - wydyszał spanikowany chłopak. - Coś dużego. Daję słowo. Tochee uniósł nad ziemię przednią połowę ciała, kierując na lukę oko w kształcie piramidy. - Nic nie widzę, przyjacielu Orionie. - Nie tam, bardziej z boku. Chłopak wyciągnął rękę. - Jakiej wielkości to było? - zapytał Ozzie, zaniepokojony zachowaniem chłopaka. Czy to było celowe? A może wyszli już z iluzji? Jeśli tak... Sięgnął ku pochwie, w której trzymał nóż. - Nie wiem. - Orion wstał. - Dostrzegłem tylko poruszający się kształt. Ciemny. Taki duży jak ja, może większy. - Tochee popełzł w kierunku wskazanym przez chłopaka. Wił się lekko z boku na bok

w krótkich, ekonomicznych ruchach. Kolorowe liście sterczały dumnie, kołysząc się lekko w rytm ruchów ciała. Coś w skupieniu i pewności siebie obcego przywodziło Ozziemu na myśl indiańskich myśliwych. Ponownie spojrzał na zasłonę gałęzi, ale nie zobaczył tam nic poza drobnymi ruchami liści oraz tańcem plamek światłocienia. - Co to... - zaczął Orion. Ozzie zacisnął dłoń na wyciągniętej ręce ciekawskiego chłopaka i pociągnął ją w dół. - Może tak byśmy poszli na tę iglicę? - odezwał się swobod nym tonem. Potem uniósł palec do ust. Orion wybałuszył oczy. Tochee stanął dęba, co było imponującym wyczynem nawet w warunkach panującego na rafie niskiego przyciągania. Przednie powierzchnie jego płóz zamieniły się w haki. Złapał się nimi gałęzi, utrzymując ciało w pozycji pionowej. Manipulatory na jego bokach spłaszczyły się, tworząc dwie macki, które natychmiast wystrzeliły w listowie. Przez chwilę nic się nie działo. Nagle obcy puścił gałęzie, ciągnąc za sobą macki. Jego masywne ciało gładko spadło na ziemię. Z koron drzew runęła za nim humanoidalna istota. Ozzie natychmiast rzucił się do ataku. Wylądował na próbującym wstać nieznajomym. Obaj przetaczali się po ziemi, gdy mężczyzna usiłował unieruchomić przeciwnika chwytem zapaśniczym. Tajemnicza istota wiła się jak rażona prądem ośmiornica. Gdy tylko Ozzie złapał ją za kończynę, wyrywała się z jego uścisku z nadludzką siłą. Po twarzy biło go coś przypominającego gruby, skórzany płaszcz. Zatrzymali się pod pniem drzewa, Ozzie był na wierzchu. Znowu plasnęła go w nos ciemna, twarda płachta. Spróbował kopnąć obiema nogami, ale nigdy nie potrafił się bić za dobrze. Uderzył czubkami butów w polipową powierzchnię, odbił się i wylądował twardo na obu kolanach. - Au. Kurde, to boli. - To przestań kopać, pierdolony kretynie - zabrzmiał ochrypły głos. Istota mówiła po angielsku z silnym akcentem. Ozzie zamarł w bezruchu. Skórzaste skrzydło cofnęło się od jego twarzy. Miał przed sobą Silfena płci męskiej. Kocie oczy o wąskich źrenicach patrzyły na niego z irytacją. - Co jest? - mruknął Ozzie. - Mówiłem, żebyś przestał zgrywać twardziela. Kiepsko ci to wychodzi. Ozzie zwolnił nagle uścisk, jakby Silfen parzył. - Umiesz mówić. - A ty umiesz myśleć. Zaskoczenie walczyło w nim ze złością. - Przepraszam, brachu - rzekł cicho. - No wiesz, zasko czyłeś nas, skradając się w ten sposób za nami. Orion gapił się na obcego ze zdumieniem w oczach. Wyciągnął amulet spod koszuli i zamrugał, oślepiony intensywnym, zielonym światłem. Popatrzył na wisiorek, a potem na Silfena, który wstawał już z gracją. Gdy poruszył skrzydłami, rozległ się szelest. Posypały się z nich obłoczki piasku. Potem złożył ciasno skrzydła. Strzelił ogonem jak z bicza, a następnie zagiął go na kształt płytkiej litery U, by nie dotykał ziemi. Lekko zawstydzony Ozzie otrzepał ubranie. Tochee podpełzł do Ozziego i Oriona, by przyjrzeć się Sil-fenowi. - Chyba twierdziliście, że te istoty nie mówią waszym języ kiem? - dobiegł głos z układu procesorowego. Silfen spojrzał na niego. Wszczepy Ozziego zauważyły to, ale tylko z największą trudnością: w oczach humanoida pojawiły się ultrafioletowe błyski. Wzdłuż manipulatorowych płóz Tochee przebiegły fale, gdy istota zaczęła w odpowiedzi emitować własne obrazy. Zmieniały się coraz prędzej, rozmowa była bardzo szybka. Jeśli to symulacja albo sen, dlaczego musi rozmawiać z Tochee? - Nie wiedziałem, że umieją mówić po angielsku - wydy-szał Orion. - Ja też nie - odparł Ozzie. Silfen zakończył wymianę komunikatów z Tochee, ukłonił się płytko i zamrugał. Ultrafiolet zniknął z jego oczu. - Kim jesteś? - zapytał Ozzie.

Okrągłe usta istoty otworzyły się szeroko. Długi, cienki język zawibrował między szeregami zębów. - Jestem ten, który tańczy w wiecznych strumieniach wiatru między białymi chmurami krążącymi bez końca wokół gwiazdy życia. - Zagwizdał ostro. - Ale możecie mnie zwać Tancerzem Chmur. Wiem, że ludzie zawsze muszą być szybcy i płytcy. - Dziękuję. - Ozzie przechylił głowę na bok. - Po co ten niemiecki akcent? - Dodaje autorytetu. Wyglądam jak jeden z waszych legendarnych demonów. Gdybym gadał jak jakiś zaćpany hipis, miałbym poważne problemy z wiarygodnością, zgadza się? - W stu procentach, brachu. Przybyłeś tu, by odpowiedzieć na moje pytania? - Nie wiem, Ozzie. Jak one brzmią? - Kto otoczył Parę Dysona barierami i dlaczego to zrobił? - To długa historia. Ozzie wyciągnął obie ręce. - Wyglądam, jakbym się gdzieś wybierał? Wrócili na odległą o pół kilometra polanę, przez którą niedawno przechodzili. Ozzie chciał się znaleźć w mniej przytłaczającym otoczeniu, by móc się skupić na detalach. Oriona totalnie zafascynował skrzydlaty Silfen mówiący po angielsku. - Gdzie się nauczyłeś naszego języka? - zapytał. - Tam, skąd pochodzę, jest powszechnie znany. - A skąd pochodzisz? - Stąd. Jak ci się zdaje, gdzie jeszcze ktoś, kto waży tyle, co ja, może sobie swobodnie polatać? Kurde, co to jest z neuronami i waszym gatunkiem? Czy to wrodzony brak, czy pozbywacie się ich podczas dorastania? - Stąd? Z gazowego halo? - Tak je nazwaliście? - Ehe. Byliśmy na jednej z wodnych wysp. - Chłopak skrzywił się na to wspomnienie. - Spadliśmy z niej. Język Tancerza Chmur zadrżał. Obcy zagwizdał. Ozzie słyszał już przedtem śmiech Silfenów. To uznał za coś w rodzaju pogardliwego prychnięcia. - Powinniście ustawić jakieś znaki ostrzegawcze, brachu -oznajmił ostrym tonem. - Spadliście, bo byliście zbyt niecierpliwi, ty głąbie - odparł Tancerz Chmur. - Trzeba było chwilę zaczekać, obserwować środowisko, przewidzieć możliwe problemy. To by świadczyło o inteligencji. - Nie chrzań. Wy nas tu skierowaliście. Jesteście za nas odpowiedzialni. Tancerz Chmur zatrzymał się nagle. Zaszeleścił skrzydłami i pokręcił ogonem z boku na bok. - Nieprawda. Nie jesteśmy odpowiedzialni za nikogo poza sobą samym. Sam postanowiłeś wkroczyć na nasze ścieżki, Ozzie, i to ty zdecydowałeś, dokąd cię zaprowadzą. Przyjmij odpowie dzialność za swoje postępowanie. Nie oskarżaj innych, bo zmie nisz się w prawnika. Chciałbyś tego? Ozzie przeszył go wściekłym spojrzeniem. - Jak mogliśmy zdecydować, dokąd zaprowadzą nas ścieżki? - zapytał Orion. - W jaki sposób to działa? - Ścieżki są stare, bardzo stare, a ostatnio oddaliły się od nas. W jaki sposób funkcjonują, zależy od nich samych. Próbują być pomocne na miarę swych możliwości, słuchają tych, którzy nimi wędrują. Przynajmniej niekiedy. - Chcesz powiedzieć, że prowadzą wędrowców tam, dokąd ci chcą trafić? - Nie, nie. One rzadko się zmieniają. Nie lubią zmian. Większość po prostu pozostaje zamknięta. To smutne, gdy tak się dzieje, ale przecież ciągle otwierają się nowe. Trzeba zawsze iść naprzód, tak? To łączy ze sobą nas wszystkich.

- Chcesz powiedzieć... - Orion zerknął na Ozziego, by dodać sobie pewności. - Jeśli chcę znaleźć rodziców, w końcu mnie do nich zaprowadzą? - Może i tak. To nieuchwytny cel, chłopcze. - Wiesz, gdzie oni są? - Z pewnością daleko stąd. - Oni żyją! - zawołał z niedowierzaniem chłopak. - Tak, tak, jeszcze się trzymają. Orion rozpłakał się. Łzy spływały mu po brudnych policzkach. - Przyjacielu Orionie - odezwał się Tochee. - Cieszę się razem z tobą. Dotknął macką ramienia chłopaka. Orion uścisnął z wdzięcznością końcówkę manipulatora. - To świetna wiadomość, brachu. Najlepsza. - Ozzie objął ramiona chłopaka. - Mam nadzieję, że się nie mylisz - oznajmił Tancerzowi Chmur ostrzegawczym tonem. Silfen wzruszył ramionami, strosząc skrzydła. - Kiedy to wszystko się skończy, wyruszę ich odnaleźć - oznajmił Orion. - Teraz już wiem, co robić. Potrafię przetrwać na ścieżkach. Ale najpierw znajdę porządny ekwipunek - dodał, spoglądając na własne stopy. - I buty. - Kupię ci najlepsze - zapewnił Ozzie. - Słowo, brachu. Polanę porastała gęsta, podobna do mchu trawa. Padał na nią jasny blask słońca, otaczając skraj cętkowanym półcieniem. Ozzie postawił plecak na ziemi i usiadł wsparty o niego plecami. Orion był zbyt podekscytowany, by siedzieć. Krążył wokół, uśmiechając się za każdym razem, gdy spojrzał na bezkresne niebo. Ozzie podsunął butelkę Tancerzowi Chmur. - Napijesz się? - Wody? Kurde, nie. Masz jakąś porządną gorzałę? Skrzydlaty Silfen przykucnął na gąbczastym gruncie naprze ciwko Ozziego, wysuwając język szybko jak gad. - Nie wziąłem nic ze sobą. Uważałem, że podczas tej podróży będę musiał zachować trzeźwość. - Dobra, masz słuszność. Chcesz zacząć tę zabawę w dwadzieścia pytań? - Jasne. Zasłużyłem sobie na to. Tancerz Chmur zdołał prychnąć prawie jak człowiek, nie używając języka. - Czy to wy otoczyliście barierą Parę Dysona? - zapytał Ozzie. Nie tak wyobrażał sobie koniec tej podróży. W marzeniach widział starożytną, podobną do katedry bibliotekę obcych, być może opustoszałą. Wędrował po jej korytarzach, włączając komputery o wielkich tablicach pełnych mrugających świateł. To byłoby znacznie fajniejsze od siedzenia na mokrej trawie i gadania z demonem, jakby spotkali się w barze. Ehe, tego z pewnością się nie spodziewałem. - Nie, to nie byliśmy my - zaprzeczył Tancerz Chmur. -Nie zwykliśmy osądzać obcych gatunków w ten sposób. Nie mamy takiego ego, jak niektórzy w tym wszechświecie. Ozzie zignorował tę zniewagę. - Jak to osądzać? - Twórcy bariery byli gatunkiem młodszym od nas, ale ich technologiczne umiejętności zbliżały się do naszych w szczytowym punkcie. Te pojeby wierzyły, że to oznacza odpowiedzialność. Pod tym względem byli bardzo podobni do ludzi. - Kim więc byli? - Zwaliśmy ich gwiazdę Anomine. To skrót prawdziwej nazwy, ale wystarczy. - Mówisz o nich w czasie przeszłym. - Tak. Cieszę się, że ktoś uważa. Nie istnieją już w ówczesnej postaci. Zawsze byli szybcy, pragnęli postępu. Pod tym względem również was przypominali. Wyrośli z tej fazy i wkroczyli na nowe ścieżkę, wyrzekając się czysto fizycznej postaci. Zjednoczyli się ze swymi maszynami, a te z kolei osiągnęły transcendencję. No wiesz, nie wszyscy. Niektórzy nie aprobowali kierunku, w którym prowadzili ich technomaniacy. Ci nadal istnieją w dawnej, fizycznej postaci. Uspokoili się trochę, odrzucili swą

technologiczną kulturę i to, co ze sobą przyniosła. Mieszkają na rodzinnej planecie, uprawiają ziemię, jak za dawnych czasów, cieszą się swymi młodymi i ignorują gwiazdy, choć miło witają gości z innych światów. Znam cię, Ozzie, widzę głód, który jest w tobie. Polubiłbyś ich. My ich lubiliśmy. Ozzie przez krótką chwilę widział te istoty, a przynajmniej ich planetę. Jego umysł pogrążył się w miłym, ciepłym zamyśleniu, w połowie drogi między snami a jawą. Otworzyła się przed nim długa droga, rozwidlająca się na wiele błyszczących ścieżek przypominających złote wstęgi rozwieszone między gwiazdami. Sen wewnątrz snu. - Ekstra - mruknął z zadowoleniem. - A po co te bariery? - Gatunek, który powstał na Alfie Dysona, pożąda indywidualnych imperiów i dominacji. Są kompletnie szaleni na punkcie władzy. Z waszego punktu widzenia to pewnie prawdziwe skurwysyny. W swym naturalnym stanie nie mieliby żadnych oporów przed unicestwieniem wszelkich innych form życia w Galaktyce i dalej, by tylko zapewnić sobie nieśmiertelność. Gdy Anomine ich odkryli, Dysoni zbliżali się już do poziomu rozwoju, który pozwoliłby im siłą szerzyć w Galaktyce swą nieudaną drogę ewo- łucji. Dlatego Anomine, jak zwykle pełni współczucia, postanowili ich izolować. Obawiali się, że jeśli Dysoni dotrą do innych zamieszkanych układów planetarnych, eksterminują żyjące tam gatunki. Nie trzeba zresztą było żadnych specjalnych zdolności, by to przewidzieć. Okazało się, że mieli rację. Gdy byli zajęci budową generatorów, poruszające się wolniej od światła gwiazdo-loty Dysonów dotarły do sąsiedniej gwiazdy. Niemal całkowicie wytępili miejscowy rozumny gatunek, a niedobitki obrócili w niewolników. Absorbowali też ich wiedzę, wykorzystując ją do zwiększenia swych możliwości militarnych. Dlatego otoczono barierą obie gwiazdy. - Aha! - Ozzie zachichotał radośnie. - Wszyscy się zastanawiali nad motywacją powstania barier. Cholera, brachu, masz rację. Chciałbym poznać Anomine w czasach, gdy byli u szczytu potęgi. To coś jak dawny ruch Greenpeace na Ziemi, tylko z zębami. Na pewno uratowali mnóstwo gatunków. Cholera, zapewne znaleźlibyśmy się już na linii frontu. - A więc Dysonów zamknięto w więzieniu? - zapytał Orion. - Zgadza się - potwierdził Tancerz Chmur. - Byli uwięzieni. Anomine mieli nadzieję, że jeśli uniemożliwi się ich ekspansję, uwolnią się od imperialnych pragnień. Tak się nie stało, jeśli chcesz wiedzieć. - Jak to byli? - zapytał Ozzie. Niepokój towarzyszący niedawnym złym snom powrócił nagle, przebijając się na czoło świadomych myśli. Zamknął oczy. - No cóż, zgadnij co się stało, kiedy czyjś gwiazdolot zaczął się tam kręcić? Cholerny statek był napakowany uczonymi, a wszyscy oni rozpaczliwie pragnęli się dowiedzieć, co jest w środku. Nie mam pojęcia, dlaczego uważacie ciekawość za jedną ze swych największych zalet, głupie dupki. Słyszeliście kiedyś o ostrożności? - O kurwa. Co zrobiliśmy? - Wasz gwiazdolot zakłócił pracę generatora otaczającego rodzinny świat Dysonów. Bariera zniknęła. - Nie wierzę w to. Z pewnością się mylisz. - Nazywasz mnie kłamcą? Chcesz przejść do czynów? - Ludzie z pewnością nie próbowaliby wyłączyć bariery. Wiem, jak funkcjonują nasze rządy. Uczeni musieliby wypełnić osiem milionów formularzy w trzech egzemplarzach i zaczekać, aż propozycję rozważy sto podkomisji, nim pozwolono by im choćby przeczytać instrukcję obsługi generatora. - Unieruchomili niektóre z jego funkcji. Nie wiem, jak to zrobili. Nie przyglądaliśmy się temu zbyt uważnie i nie śmigamy po Galaktyce w wymyślnych gwiazdolotach, żeby sprawdzać takie rzeczy. Ale to, kurwa, nie mógł być przypadek. Te generatory powinny przetrwać równie długo, co zamknięte w środku gwiazdy. Zapewne nawet dłużej. - A co się stało po zniknięciu bariery?

- Dysoni wykorzystali zdobytą na was wiedzę do stworzenia własnych tuneli czasoprzestrzennych. W pierwszej fazie ekspansji dokonali inwazji na dwadzieścia trzy planety Wspólnoty. - Niech to szlag! - krzyknął Ozzie. - Nigel, ty cholerny dupku, jak mogłeś być aż taki głupi? Mówiłem ci, że przez tę zabawę w kosmicznych kadetów wszyscy dostaną po dupie. Mówiłem, do cholery! - Czy napadli na Silvergalde? - zapytał przestraszony Orion. - Nie, nasz świat jest nietknięty. - A co z resztą? - zainteresował się Ozzie. Wiedział, że wiadomości będą złe, ale musiał się upewnić. - Wspólnota je porzuciła. Ich ekologia straszliwie ucierpiała i nadal dochodzi tam do aktów przemocy między ludźmi a Dy-sonami. - Cholera. A więc Anomine mieli rację? - Tak. - Czy zgodzą się pomóc? - Komu? - Ludziom. Mówiłeś, że generator uszkodzono. Czy uda się go uruchomić na nowo? Zepchnąć Dysonów z powrotem do środka? - Kurwa, nie słuchałeś, co ci mówiłem? My nigdy nie interweniujemy. Nigdy tego nie robiliśmy i nigdy nie będziemy robić. Technologicznie zaawansowani Anomine również zostawili już za sobą etap, gdy ingerowali w sprawy innych gatunków. Podobnie jak my, pozwalają ewolucji toczyć się swobodnie. Jeśli chcecie uruchomić generator na nowo i zepchnąć Dysonów do środka, musicie zrobić to sami. - Chcesz powiedzieć, że pozwolicie im atakować ludzi? - Widziałeś już odpowiedź na to pytanie, Ozzie. - Tancerz Chmur uniósł na chwilę ręce, pozwalając by błony jego skrzydeł załopotały na wietrze. - Zagłada każdego gatunku jest smutnym wydarzeniem, ale widzieliśmy to już wielokrotnie. Sam pielgrzymowałem do wspomnień o nich i kiedy je poznaję, czuję się bardzo przygnębiony. Gdybyście zginęli, będziemy o was pamiętać. - Kurwa, bardzo mnie pocieszyłeś. A już przez chwilę myślałem, że wasza przyjaźń nic nie znaczy. Tancerz Chmur rozciągnął usta, odsłaniając trzy pierścienie zębów. - Tę debatę rozstrzygnęliśmy już przed tysiącleciami. Wy wypuściliście Dysonów. Wy jesteście odpowiedzialni. To najgorsze oblicze makroewolucji. Obserwacja podobnych wydarzeń zawsze sprawia nam ból. - A co z zaawansowanymi Anomine? Czy możemy zwrócić się do nich bezpośrednio? Czy prowadzą do nich jakieś ścieżki? - Ścieżki nie. Możemy z nimi rozmawiać, jeśli tego zechcą, ale to nie zdarzyło się już od z górą trzech stuleci. Sądziliśmy, że zniknięcie stworzonej przez nich bariery może wzbudzić ich zainteresowanie, ale tak się nie stało. Nie jesteśmy nawet pewni, czy nadal istnieją w swej pierwotnej transcendentnej postaci. Znaliśmy podobne gatunki, które z czasem przekształciły się w jestestwa po prostu niezdolne do komunikacji z istotami nadal zakorzenionymi w fizycznej rzeczywistości. - Dobra, w takim razie zamiast kilku batalionów silfeńskich szturmowców może dalibyście nam informacje? - zapytał Ozzie. - Czy istnieje coś, jakaś broń, która pomogłaby nam pokonać Dysonów? Wystarczą nam plany budowy. - Dziwię się, że właśnie ty o to pytasz, Ozzie. Szczerze mówiąc, czuję się urażony sugestią, że moglibyśmy marnować czas na taki syf, jak broń. - Naprawdę? Ciekawe, co powiecie, jeśli to waszemu ga- tunkowi zagrozi zagłada? Oczywiście, nie zginęlibyście sami. Pomoglibyśmy wam, gdybyście o to poprosili, nie opuścilibyśmy was. - Wiem o tym. Podziwiamy was za to, kim jesteście. Nie chcemy, byście się zmienili. Czy oczekujesz zmiany od nas? - Nie. Po prostu myślałem, że jesteście inni. - W jakim sensie? Bardziej ludzcy? Stworzyliście legendy na nasz temat, ale one nie były w pełni

prawdziwe. Za późno, by winić nas za wasze błędy. - Pieprzę cię. - Przecież jestem waszym przyjacielem - nie ustępował Orion. Wyjął wisiorek. - Popatrz. Inni ludzie też takie mają. Czy to nic dla was nie znaczy? - Pewnie, że znaczy, chłopcze. Jeśli zostaniesz tu z nami, zapewnimy ci bezpieczeństwo. - Chcę, żeby wszyscy ludzie byli bezpieczni. - Takie życzenie to powód do dumy, niemniej pozostaje tylko życzeniem. Zostaniesz wspaniałym człowiekiem, kiedy dorośniesz. Najlepszym z całego gatunku. Orion pokiwał amuletem przed swoją twarzą, przyglądając się mu z przygnębieniem. - I jaki w tym cel? - Życie samo jest celem. Spotkać innych i poznać ich. Poznaliśmy cię, Orionie, przyjacielu Silfenów, i cieszymy się z tego. - Kiedyś też się cieszyłem, że was znam. - Ehe, przykro mi, chłopcze. Świetnie się wtedy bawiliśmy w tym lesie. Mam nadzieję, że pewnego dnia znowu będziesz się cieszył, że nas znasz. - Czy moje domysły były trafne? - zapytał Ozzie. - Czy istnieje jakiś odpowiednik RI, w którym zapisujecie swoje osobowości? Czy z tym właśnie rozmawiam? - Prawie, Ozzie, prawie - przyznał ze śmiechem Tancerz Chmur. - Jak mam potwierdzić twoją wiarygodność? - To niemożliwe. Niemniej nazywam cię przyjacielem Silanów, Ozzie Fernandez Isaacs. - Podał mu amulet, taki sam jak - ten, który miał Orion. - Masz swobodny wstęp na ścieżki. Idź, dokąd zechcesz, z naszym błogosławieństwem. A jeśli sądzisz, że jestem kłamliwym sukinsynem, odszukaj tych, którym z pewnością uwierzysz. Ozzie gapił się na talizman. Miał niemal ochotę cisnąć nim w Tancerza Chmur. Tak właśnie postąpiłby Orion w napadzie wspaniałego, nastoletniego gniewu. Ale przecież to przedstawienie urządzono dla niego, nie dla Oriona. Silfeni odpowiedzieli na jego pytania, nawet jeśli nie takie odpowiedzi pragnął usłyszeć. Wisiorek z pewnością stanowił kulminację całego wydarzenia, był ważny z jakiegoś powodu, którego Ozzie do tej pory nie zrozumiał. - Dziękuję, Tancerzu Chmur - rzekł uprzejmie i przyjął amulet z płytkim ukłonem. Gdy tylko zawiesił wisiorek na szyi, obraz przed jego oczami zniknął, ustępując miejsca mgle usianej szmaragdowymi rozbłyskami. Odnosił wrażenie, że wszystkie jego zmysły są rozciągnięte do maksimum. Wietrzyk muskający odsłoniętą skórę drapał go boleśnie, a szum liści przerodził się w kakofoniczną orkiestrę. Czuł zapach każdej jagody i każdego kwiatu na rafie. Wszystkie łączyły się ze sobą, tworząc w sumie odór wulkanicznej siarki. Jego umysł zaś wyczuwał myśli silfeńskiego Ostrowu Matki, otaczające go ze wszystkich stron: ogromne królestwo życia, które samymi swymi rozmiarami przynosiło pociechę wszystkim dotykającym go jestestwom. Owe rozmiary z pewnością czyniły je niezwyciężonym. Przenikało całe gazowe halo, wypełniając jego fizyczne i biologiczne elementy niczym duchowa energia jądrowa. Niedotykalne połączenia przenikały przez najmniejsze otwory czasoprzestrzeni, łącząc ze sobą wszystkich wędrujących po wszechświecie Silfenów w rodzinę wykraczającą poza wszystkie ludzkie marzenia o bliskości i miłości. Ozzie zazdrościł im tego. Bez względu jednak na całe to poczucie bliskości, Ostrów Matka był obcy. Silfeni rzeczywiście nie zamierzali pomóc ludziom w walce z Dysonami. Nie uważali tego za skazę na swym charakterze. Swoim zdaniem postępowali właściwie, ponieważ tak właśnie urządzony był wszechświat. - O kurde. Ozzie cieszył się, że siedzi na ziemi. Wstrząs emocjonalny nie był aż tak wielki, jak wtedy, gdy zajrzał do wspomnień o świecie, który zginął, niemniej jednak ukazano mu na chwilę niebo i było ono

boleśnie piękne, bez względu na swe niedoskonałości. Chwila minęła, ale będzie ją pamiętał zawsze. Tancerz Chmur gapił się na niego. Jego szczupła twarz znieruchomiała, w policzkach pojawiły się lekkie zagłębienia, usta rozchyliły się nieco, a język zawisł w ich otworze. Ozzie wiedział, że ta mina wyraża smutek i współczucie. - Pewnego dnia stworzymy most nad przepaścią, która dzieli od siebie nasze serca - obiecał obcemu. - Obejmę cię tego dnia, przyjacielu Ozzie. - Tancerz Chmur zwrócił się ku Orionowi, który znowu się nadąsał. - Do zobaczenia, chłopcze. Mam nadzieję, że znajdziesz rodziców. Ozzie widział, że z ust chłopaka zaraz wyrwą się obraźliwe słowa. - Zachowuj się jak dorosły, brachu - powiedział mu. - Nikt nie jest doskonały. - Jasne - zgodził się Orion z podręcznikowym nastoletnim wzruszeniem ramion. - Dziękuję, że powiedziałeś mi o rodzicach. - Nie ma sprawy. Tancerz Chmur spojrzał na Tochee. W jego oczach pojawiły się ultrafioletowe błyski. Masywny obcy odpowiedział w ten sam sposób. - Muszę już was opuścić - oznajmił Tancerz Chmur. - Nadciąga długi wiatr. Pora rozprostować skrzydła. - Miłej zabawy, kolego - pożegnał go Ozzie. Silfen wrócił do lasu. Ozzie popatrzył na Tochee, który kierował oko w miejsce, gdzie zniknął Tancerz Chmur. - Nic ci nie jest? - zapytał. - Miał taki sam kształt jak wy. Ale był zupełnie inny. - Ehe. Dopiero zaczynam to sobie uświadamiać. - I co teraz zrobimy? - zapytał Orion. - Wrócimy do schronienia po żywność. Muszę też zacerować skarpetki. - Dlaczego? - Dlatego, że jutro opuszczamy to miejsce. Morton wyruszył na zwiad między niższe szczyty tworzące wschodnią granicę Regentów, wysoko nad Trine'ba. Znowu rozpadała się mżawka, lodowate kropelki sprawiały, iż ślizgał się po gnijącej trawie sworzniowej, mimo że buty jego pancernego kombinezonu miały przystosowujące się do powierzchni podeszwy. Grupa robozwiadowców otaczała go szerokim kręgiem, wypatrując wszelkich śladów alf. Aktywność obcych w okolicy zwiększyła się ostatnio. Często zjawiały się tu maszyny latające, alfy wysłały też kilka pieszych patroli. Nawet alfa Bose'a nie potrafiła wyjaśnić dlaczego. Nie było tu nic ciekawego. Na ostrych graniach i długich skalnych osypiskach nie sposób było czegokolwiek wybudować. W jałowej, skażonej glebie nie wyrosną żadne plony. - Nic za cholerę nie znalazłem - poskarżył się. - Jeśli umieścili tu jakieś czujniki, są zbyt zaawansowane, żebym mógł je wykryć. - W życiu w to nie uwierzę - sprzeciwił się Rob. - Ich elektronika nie wyszła jeszcze z epoki kamiennej. Ja już właściwie skończyłem. Spotkamy się w umówionym miejscu. - Jasne. W wirtualnym polu widzenia Mortona ikona Roba była ulokowana wysoko nad wypełnionym stopionym szkłem kraterem pozostałym po Randtown, niedaleko od budynku, w którym znaleźli alfę Bose'a. Zielone światełko symbolizujące pozycję Kotki znajdowało się w głębi doliny, na stokach Czarnej Wody. Góra Światła Poranku nadal wykorzystywała tę trasę jako główny szlak zaopatrzenia biegnący do większych dolin. Wędrowne osobniki przygotowały mnóstwo ziemi pod uprawę, zaorały podmokłe ludzkie pola oraz całe akry wzgórz porośniętych dziewiczą trawą sworzniową. Alfa Bose'a utrzymywała, że tylko nieliczne rośliny ze świata alf mogą żyć w podobnym klimacie. Na obsianych wcześniej polach

wyrosły tylko słabiutkie kiełki. Większość z nich zalała woda wypełniająca bruzdy. Pozostałe toczyła plaga miejscowych grzybów tal. Na okla-płych liściach pełno było mechatych, mlecznobiałych plamek. Kotka miała za zadanie katalogować ciągniki używane przez Górę Światła Poranku do opryskiwania nowych pól środkami grzybobójczymi. W ciągu kilku ostatnich tygodni maszyny rolnicze alf rozpyliły w okolicy ogromne ilości trujących chemikaliów. Simon Rand przeanalizował pobrane przez nich próbki i oznajmił, że skuteczność tych środków przeciwko grzybom tal jest ograniczona. Stosowane przez alfy pestycydy również nie powinny zbytnio zaszkodzić owadom z Elanu. - Widzę fundamenty powstające na końcu doliny Highmarsh - oznajmiła Kotka. - Sądząc po sprzęcie, który tam zgromadzili, to ma być jakaś chemiczna fabryka. To ma sens, sprowadzają tu mnóstwo chemikaliów. Taniej wyjdzie produkować je na miejscu. Czujniki oraz robozwiadowcy Pazurów Kotki nieraz już zaobserwowali olbrzymie zbiorniki pełne toksycznych środków wykorzystywanych w rolnictwie, które sprowadzano tu przez bramę utworzoną przez Górę Światła Poranku w nowym osiedlu. Znajdowało się ono tylko dwa kilometry wzdłuż brzegu od radioaktywnego krateru. Budowa zaczęła się, gdy ich grupa jeszcze świętowała triumf. Z nieba znowu spadły statki z napędem termojądrowym. Przyleciało w nich mnóstwo wędrownych żołnierzy oraz maszyn latających. Góra Światła Poranku po prostu powtórzyła pierwszą operację lądowania. Założyła zbrojny obóz, a potem otoczyła go polem siłowym. Pod jego osłoną ulokowano bramę tunelu czasoprzestrzennego, zgromadzono przemysłową maszynerię oraz sprowadzono potężne generatory. Buldożery utorowały drogę łączącą nowy ośrodek z trasą biegnącą wokół Czarnej Wody. Po tygodniu osada dorównywała wielkością poprzedniej, z jedną tylko różnicą: garnizon wędrownych żołnierzy był czterokrotnie liczniejszy. W wodach Trine'ba wzniesiono zagrody kongregacyjne, a nowa rafineria znowu zaczęła pompować do nich gęsty, czarny płyn nasycony komórkami podstawowymi. W tym momencie alfy wznowiły operacje rolnicze. Alfa Bose'a wyjaśniła, że to właśnie jest cel istnienia Góry Światła Poranku. Ekspansja. - Jak długo będzie to trwało? - zapytał Morton. - W nieskończoność - odparła alfa Bose'a. - Możesz ją uznać za rozumnego wirusa. Cechuje się ciągłością biegnącą aż do jej ewolucyjnych początków, być może nawet dalej. Alfy zawsze tylko rosły i rywalizowały między sobą. Teraz jedna z nich osiągnęła totalną dominację i zniszczyła pozostałe, choć, prawdę mówiąc, nie było między nimi zbyt wielkich różnic. Pytasz, dlaczego to robi. Nawet nie zrozumiałaby tego pytania. Ona jest wzrostem. Po wspaniałym sukcesie, jakim było zniszczenie Randtown, prawda uderzyła ich mocno. Od tej pory ograniczali się do sabotażu na małą skalę, starali się, żeby nikt nie zginął, i nie wspominali o alfie Bose'a w meldunkach dla floty. Mellanie w swych wiadomościach zapewniała, że stara się ich stąd wydostać, ale nie potrafiła podać żadnego konkretnego terminu. Rob zaczynał się tym denerwować. - Czy pole siłowe otacza fundamenty? - zapytał Kotkę Morton. - Nie. Ale jest tam mnóstwo wędrownych żołnierzy. Widzę szesnaście maszyn latających. Chwileczkę... to dziwne. - Co się dzieje? - zapytał Morton. - Maszyny latające znieruchomiały. Tylko unoszą się w powietrzu. - Też to widzę - poparł ją Rob. - Skurwysyny nagle się zatrzymały. Dlaczego? Morton spojrzał na nową osadę alf. Chmury unosiły się nisko nad wodą, jak zawsze ostatnio. Nad niewidocznym, południowym brzegiem z ich podbrzusza sypały się błyskawice. Było słychać odległe grzmoty odbijające się echem od okolicznych gór. Jezioro umierało. Termojądrowy ogień lądujących statków oraz zanieczyszczenie komórkami macierzystymi w końcu zabiły jego delikatną, niepowtarzalną ekologię. Na powierzchni unosiły się martwe ryby, ich gnijące ciała zlepiały się ze sobą w szare, cuchnące maty. Martwe rafy koralowe rozkładały się powoli, a powstałe z nich męty zbierały się na brzegach, tworząc musujące wydmy z wielkich bąbelków koloru umbry.

Nad jeziorem nieustannie krążyły maszyny latające, które wypatrywały na brzegach oznak wrogiej działalności. Obszar otaczający pola siłowe był nieustannie obserwowany. Góra Światła Poranku z reguły wysyłała co najmniej szesnaście maszyn jednocześnie. Dziś rano było ich dwadzieścia. Wszystkie znieruchomiały. Ich pola siłowe były włączone, a strumienie gazów wylotowych obracały się powoli, umożliwiając zachowanie pozycji pionowej. - Wędrowne osobniki również się nie ruszają - zameldował Rob z niepokojem w głosie. - Kurwa, to wygląda niesamowicie. Po prostu stoją bez ruchu. Nawet żołnierze. Wirtualna dłoń Mortona dotknęła ikony łączności. - Simon, jak się czuje alfa Bosea? - Dudley jest w porządku. Nic mu się nie stało. Morton przesunął ikony łączności, by móc się bezpośrednio skomunikować z alfą Bose'a. - Coś tu się dzieje. Wszystkie wędrowne alfy znieruchomiały. - Nie mam pojęcia dlaczego. One robią tylko to, co im się każe. Morton przełączył elektromagnetyczne czujniki kombinezonu na częstotliwości używane przez Górę Światła Poranku. Sygnały alf osłabły do mniej więcej dziesięciu procent normalnej intensywności. - Zaczekaj, podłączę cię do tego, co ona mówi. Przekaż mi wszystko, co zdołasz zrozumieć. Jego wirtualne dłonie przesunęły ikonę sygnału czujników. Nie podobała mu się myśl o podłączeniu alfy Bose'a do sieci łączności obcych. Nikt z nich nie był pewien, czy Góra Światła Poranku nie będzie w stanie jej wówczas rozkazywać, jakby była tylko kolejną z jej marionetek. Nie mieli też żadnego sposobu na potwierdzenie prawdziwości wszystkiego, co powiedziała im alfa Bosea. Morton był przekonany, że to prawda, ale zgodzili się, że na wszelki wypadek wyłączą ją z sieci komunikacji alf. To jednak był usprawiedliwiony wyjątek. - O Chryste - odezwała się alfa Bosea. - Co się stało? - zapytała Kotka. - Góra Światła Poranku rozpoczęła kolejną fazę inwazji na Wspólnotę. Rzuca na nasze gwiazdy coś, co nazywa rozpruwaczem koron. Mamy własne superbomby, które mogą zniszczyć te rozpruwacze, ale to tylko zwiększa intensywność promieniowania. - Czy dlatego wszystkie alfy się zatrzymały? Skupiła się na inwazji? - Nie. Jeden z naszych okrętów przebił się do gwiazdy punktu zbornego. Wystrzelił do niej coś... Och. Zniszczenia są potworne. Góra Światła Poranku traci wszystkie ekstraktory strumienia magnetycznego. Tunele czasoprzestrzenne się zamykają. Ten, który prowadził do Trine'ba, już zniknął. Lokalne grupy osiadłych alf próbują utrzymać kontakt przez tunel ulokowany na orbicie. Nie rozumiem tego, co zrobiliśmy gwieździe punktu zbornego. Z pewnością... mój Boże. To nowa. Spowodowaliśmy wybuch nowej. Nic nie przetrwa. Zostały jej tylko minuty. - Hura! Zabiliśmy ją? - wrzasnęła Kotka. - Punkt zborny, tak - odparła alfa Bose'a. - Wszystkie generatory tuneli czasoprzestrzennych prowadzących do Wspólnoty ulegną zniszczeniu. - To znaczy, że wygraliśmy? - Powstrzymaliśmy inwazję, ale Góra Światła Poranku przetrwała, podobnie jak generator tuneli czasoprzestrzennych. To niedobrze. Z pewnością uważa teraz ludzi za bardzo realną groźbę dla swego istnienia. - Ale z pewnością rozumie, że jeśli znowu nas zaatakuje, unicestwimy ją całkowicie - sprzeciwił się Rob. - Nie jest głupia. - Nie jest - przyznała alfa Bose'a. - Ale nie jest też rozsądna i skłonna do negocjacji jak człowiek, który znalazłby się w podobnej sytuacji. Nie jestem pewien, czy postąpiliśmy słusznie, choć przyznaję, że nie widzę alternatywy. - Potrafimy powodować wybuchy nowych. - W głosie Kotki zabrzmiała nuta zachwytu. - To cudownie.

- Flota będzie musiała zrobić to samo z Alfą Dysona -stwierdził Morton. - To jedyne rozwiązanie. - Naprzód floto! - zawołał Rob. - Koniec się zbliża - stwierdziła alfa Bose'a. - Widzę na rastający blask. Promieniowanie dociera już do punktu zbornego. Góra Światła Poranku wycofuje międzygwiezdny tunel czasoprze strzenny. Wszystkie pozostałe tunele już zniknęły. Morton ponownie spojrzał na maszyny latające unoszące się nad Trine'ba. Nie ruszały się z miejsc. Sygnały alf ucichły niemal całkowicie. - Co zrobią osiadłe alfy pozostawione samym sobie? - Nie jestem pewien - przyznała alfa Bosea. - Wszystkie są teraz niezależne. Na razie pozostają idealnymi kopiami Góry Światła Poranku, ale to się zmieni. Staną się autonomiczne i spróbują wywalczyć dla siebie terytoria. Te, które przebywają na powierzchni, zawrą sojusze z grupami kontrolującymi wielkie ładowniki. - Czy będą walczyć między sobą? - zapytał Simon z nadzieją w głosie. - Nie wcześniej niż za kilka stuleci. Mają do dyspozycji wielkie terytorium i przez długi czas nie będą musiały między sobą rywalizować. Oczywiście, pod warunkiem, że Wspólnota pozwoli im spokojnie się rozrastać w układach Utraconych Planet. - To się nie zdarzy - zapewnił Morton. - Zapewne nas wycofają, a potem zamienią wszystkie gwiazdy w nowe. - To by nie było rozsądne - ostrzegła alfa Bosea. - Radiacja towarzysząca wybuchom nowych z łatwością mogłaby wystery-lizować wszystkie sąsiednie układy planetarne. Zniszczylibyście cały sektor Wspólnoty. - Kurde, kogo obchodzą szczegóły? - zapytał Rob. - Możemy wygrać. Osiadłe alfy, które tu zostały, będzie można załatwić jedną po drugiej, gdy już wykończymy Górę Światła Poranku razem z jej rodzinną gwiazdą. - Pozostałe osiadłe alfy nadal stanowią potężną siłę - ostrzegła alfa Bose'a. - Dysponują tysiącami okrętów oraz kilkoma generatorami tuneli czasoprzestrzennych. Zapewne spróbują uciec poza zasięg ludzi. - Nic z tego nie ma dla nas znaczenia - skwitował Morton. - Musimy się martwić tylko o to, jak zareagują miejscowe chłopaki. Wiesz już coś na ten temat? Nagle zauważył, że maszyny latające ruszyły z miejsca. Wszystkie zmierzały w stronę pola siłowego. - Miejscowe osiadłe alfy zgodziły się ze sobą współdziałać. Nadal są połączone w grupę. Ponieważ utraciły szlak zaopatrzeniowy prowadzący do Alfy Dysona, na razie zaprzestaną ekspansji. Skupią swe siły na obronie przed atakami waszej grupy i przed bombardowaniem floty. Nawiążą łączność z innymi grupami oraz skupiskami grup na Elanie, by zdecydować, co robić dalej. To będzie zależało przede wszystkim od tego, jakie działania podejmie przeciwko nim Wspólnota. - Powinniśmy wkrótce się o tym przekonać. Za siedem godzin nawiążemy łączność ze Wspólnotą przez tunel czasoprzestrzenny. - Zabiorą nas do domu - stwierdził Rob. - Nie ma sensu bawić się w sabotaż, kiedy możemy niszczyć całe gwiazdy. Co wy na to? Będziemy wolni. I nie spędziliśmy w zawieszeniu nawet połowy czasu, jakim nas straszyli. - Wolni? - zapytała słodkim głosem Kotka. - A jaki zamierzasz im wyjaśnić, co zrobiliśmy z naszą wersją Dudleya? - Cholera! Ikona Roba zmieniła kolor z niebieskiego na żółty, gdy mężczyzna przełączył się na bezpieczny, kodowany kanał. - Morton, musisz wymyślić jakiś sposób, by załagodzić sprawę z flotą. Może po prostu zostawimy go tutaj, jakby nic się nie wydarzyło. Ocaleni mają wobec nas dług wdzięczności, na pewno nic nie wygadają.

- Może i tak. Zobaczymy, co powie Mellanie w następnej wiadomości. - Cholera - wściekł się Rob. - Totalnie owinęła cię wokół palca. Powiedz wyraźnie tej małej wiedźmie, że nie pozwolę, by ona i jej spiskowe teorie przeszkodziły mi w uzyskaniu rehabilitacji. To samo dotyczy ciebie i tej psychopatycznej suki. Kiedy flota nas stąd zabierze, chcę odzyskać wolność. Kurwa, zasłużyłem sobie na to.

TRZY Gdy zaczął się atak alf, Niall Swalt jechał na rowerze do pracy w Grand Triad Adventures. Nadal zjawiał się tam codziennie, choć firma nie miała ani jednego klienta od chwili powrotu Mellanie z krótkich wakacji. Z jakiegoś powodu kierownictwo na Wessex nie anulowało jego kontraktu. Każdego piątku wieczorem program księgowy wypłacał mu pensję, dlatego też co poniedziałek rano zjawiał się w pracy, w której mógł robić, co chciał. Najczęściej oglądał PSZ. Co najmniej raz w tygodniu wracał do Morderczego uwiedzenia. Na ostatnim odcinku drogi jego uwagę przyciągnęła niezwykła cisza. Biuro znajdowało się na samym końcu głównego terminalu dworca STT i Niall był przyzwyczajony do nieustannego szmeru tłumu oblegającego główne wejście. Według miejscowych programów medialnych Boongate opuściła już ponad jedna trzecia mieszkańców, a reszta gorąco pragnęła zrobić to samo. Codziennie, dojeżdżając rowerem do pracy ze swego dwupokojowego mieszkania, okrążał wielką stację rozrządową, by nie ugrzęznąć w korku na drodze do dworca. W okolicy porzucono tak wiele samochodów, że choć rząd zatrudnił siedemnaście ekip robotników do ich odholowywania, i tak nie mogły z tym nadążyć. Rzecz jasna, nie tylko autostrada dojazdowa była zapchana. Wielu ludzi próbowało się dostać na dworzec labiryntem uliczek w dzielnicy handlowej, tych samych, którymi jechał do pracy Niall. Parkowali tam, gdzie tylko znaleźli wolne miejsce, i szli dalej na piechotę. W niektóre poranki znajdował tam setki nowych samochodów i droga zmieniała się w tor przeszkód. Każdy, kto przybył na dworzec i zostawił samochód, musiał czekać blisko dwie doby w gęstym tłumie przesuwającym się powoli do głównego wejścia terminalu. Niall nie miał pojęcia, ilu ludzi znajduje się w danej chwili między wejściem a autostradą. Dla niego wyglądało to jak cała populacja planety. Mieli na sobie drogie, półorganiczne płaszcze albo zarzucali na ramiona plastikowe płachty, by osłonić się przed nieprzyjemnym deszczem typowym dla wczesnej zimy na Boongate. Często padał też deszcz ze śniegiem, a raz przez całe trzydzieści sześć godzin bez przerwy sypał śnieg. Pogoda mogła rozdrażnić albo przygnębić tłum, ale nic dotąd go nie uciszyło. Niall zauważył panującą ciszę dopiero, gdy znalazł się trzysta metrów od wejścia dla pracowników. Zwykle słyszał hałas już z odległości kilometra. Ominął dziesięcioosobową toyotę lison parkującą przed magazynem i zahamował. Kiedy uniósł gogle, zauważył, że przestało padać. To była dobra wiadomość, ale nie aż tak dobra, by mogła powstrzymać nieustanny warkot z trudem powstrzymywanego gniewu. Uniósł wzrok. Całe miasto otoczyło pole siłowe. Nad jego połyskliwą powierzchnią przesuwały się ciemne chmury. Drugie pole osłaniało dworzec, odbijały się w nim mgły uwięzione pod kopułą zamykającą miasto. - O cholera - wyszeptał przerażony Niall. Nigdy nie pozwolił sobie uwierzyć w możliwość powrotu obcych. Filtr wiadomości jego e-kamerdynera przepuścił alarm zawiadamiający, że w wielu układach planetarnych wspólnoty wykryto tunele czasoprzestrzenne. Natychmiast spojrzał na olbrzymi gmach dworca z jego długimi, łukowatymi płytami szklanych dachów. Pod wpływem instynktu samozachowawczego zaczął się zastanawiać nad trasami ucieczki. Jako pracownik miał dostęp do wielu zamkniętych stref wewnątrz kompleksu dworca. Mógł się dostać na peron wieloma różnymi drogami, bez konieczności dołączania do hordy czekającej na zewnątrz. Zwolnił hamulec i znowu zaczął pedałować. Pod wejściem dla pracowników stało dziś ośmiu wartowników. Wszyscy mieli broń i nosili elastyczne pancerze. Zawsze było tu tylko dwóch ochroniarzy siedzących w swojej budce, którzy przepuszczali go skinieniem dłoni, gdy tylko okazał oficjalną przepustkę. Tym razem kazali Niallowi przystawić dłoń do czujnika, który jeden z nich miał u pasa. Chcieli sprawdzić jego dane biometryczne. - Chyba sobie żartujesz - warknął wartownik spod hełmu. - Przedstawiciel firmy turystycznej? - Nadal działamy - sprzeciwił się Niall. - Mówię prawdę. Sprawdźcie moje dane. Przychodzę tu

codziennie od tygodni. Mam na Far Away grupy, które jeszcze nie wróciły. Ktoś musi tu na nie zaczekać. - Mam dla ciebie złą wiadomość, synu. Oni nie wrócą. Rozejrzyj się wkoło. - A jeśli wrócą? Nastała długa przerwał. Wartownik naradzał się z przełożonym. - Dobra - ustąpił wreszcie. - Możesz wejść. - Wzmocniona barierka uniosła się i Niall wprowadził rower do środka. Gdy mijał pole siłowe, poczuł przebiegające mu po skórze mrówki. Wsiadając na rower, usłyszał głos wartownika: - Synu, jeśli masz choć odrobinę rozsądku, pójdziesz zaraz na peron i wsiądziesz do pociągu na Gralmond albo na jakąś inną planetę w tamtej okolicy. - Zrobię to, jeśli wróci moja grupa. Nawet potężny pancerz nie mógł zamaskować potrząśnięcia głową przez wartownika. Niall pojechał do biura tak szybko, jak tylko mógł. Po drodze e-kamerdyner informował go o bieżącej sytuacji. Do układu planetarnego Boongate, w pobliżu orbity trzeciego gazowego olbrzyma wtargnęły okręty obcych. W innych układach planetarnych pojawiły się tysiące następnych. Z miejscowych wiadomości dowiedział się, że STT tymczasowo zamknęła tunel czasoprzestrzenny łączący Boongate z Wessex. - Niech to piekło. Wybuchną zamieszki. Wiedział, że tak się stanie. Dotarł do biura, wjechał do recepcji i oparł rower o kontuar. Na zapleczu miał torbę z zapasowym ubraniem. Przyniósł ją i rozejrzał się po małym pomieszczeniu. W biurze był sejf, w którym przechowywano drobną gotówkę oraz vouchery. Pan Spanton, kierownik, przyznał biometrycznemu profilowi Nialla tymczasowy dostęp, gdy wyjeżdżał na “wakacje" wkrótce po pierwszym ataku alf. Niall przystawił dłoń do zamka i wewnętrzne plastme-talowe pasy uniosły drzwi do góry. Gotówkę ułożono w stosy rozmaitych walut. Nie zawracał sobie głowy pieniędzmi z Boongate ani sąsiednich planet, przekonany, że ich waluta wkrótce straci wartość. Banknoty pochodzące z dalej położonych światów były w sumie warte mniej więcej piętnaście tysięcy ziemskich dolarów. Wetknął wszystkie do kieszeni kurtki i podszedł do biurowego układu procesorowego, który miał bezpośrednie łącze z informacją STT. O dziwo, jego uprawnienia pozwoliły mu wejść do systemu, choć nie znalazł tam zbyt wiele informacji. Najwyraźniej Wessex zamknęło połowę swych tuneli czasoprzestrzennych, a w pozostałych ruch znacznie ograniczono. Nic nie wskazywało, kiedy mają się znowu otworzyć. Tylko wtedy, gdy flota odeprze inwazję - pomyślał Niall. Jeśli jednak jakimś cudem tak się stanie, będzie gotowy. Zrobił użytek z rachunku Grand Triad Adventures, by kupić sobie bilet pierwszej klasy na Gralmond, zgodnie z sugestią wartownika. Tę planetę dzieliło od Boongate czterysta pięćdziesiąt lat świetlnych, była położona na drugim końcu Wspólnoty, tak daleko od Boongate, jak tylko było to możliwe. Wstrzymał oddech, gdy system STT analizował jego zamówienie, ale po kilku sekundach przydzielono jego tatuażowi tożsamości bilet pierwszej klasy. Ktoś zapukał do drzwi. Niall poderwał się nagle, głównie z powodu poczucia winy. Przed drzwiami stał jakiś mężczyzna. Był wysoki i przystojny, miał długie, blond włosy. Wyglądał na takiego, który często uprawia sport, w porównaniu z jego szerokimi barami chuderlawa sylwetka Nialla prezentowała się żałośnie. Mężczyzna mówił coś, wskazując palcem na wnętrze biura. - Przepraszam. - Niall postukał się w ucho, a potem dotknął ręką zamka. - Nie słyszałem pana wyjaśnił, gdy drzwi się otworzyły. - Dziękuję, że mnie pan wpuścił - rzekł mężczyzna z wyraźnym amerykańskim akcentem. - Nie mamy zbyt wiele pracy. - To było głupie. Niall miał ochotę zerknąć na drzwi do pokoju na zapleczu, był jednak przekonany, że nieznajomy nie zobaczy otwartego sejfu. - Potrzebna mi pomoc, panie... Hm, nie wiem, jak się pan nazywa. Jego uśmiech budził natychmiastowe zaufanie. - Jestem Niall. Jaka pomoc?

- Rzecz w tym, Niall, że paru moich kumpli ugrzęzło na dłuższy czas na Far Away, ale niedawno wysłali mi wiadomość, że udało się im wydostać. Ruszyli w drogę powrotną, a tu taki kurewski pech. Wpadli w sam środek inwazji obcych. Tak czy inaczej, muszę się dostać na peron, żeby ich spotkać. Jak już będziemy razem, spróbujemy się wydostać z Boongate. - Obecnie nie odchodzą stąd żadne pociągi. Przed chwilą to sprawdzałem. - Wiem, ale gdy tylko inwazja się skończy, znowu zaczną kursować. Tym się nie przejmuję. Martwię się tylko o przyjaciół. Nie mogę ich zawieść. Czy mógłbyś mnie zaprowadzić do bramy na Półmetek? Poszedłbym tam sam, ale wkoło jest mnóstwo systemów bezpieczeństwa i boję się, że mnie nie przepuszczą, bo wszyscy są teraz okropnie nerwowi. Moi kumple wrócą, a ja będą siedział tutaj. To by nie było dobrze, dla nikogo. A jeśli się uda, to ci się opłaci. Naprawdę opłaci. Niall lubił nieznajomego coraz bardziej. To z pewnością był równy gość i do tego bogaty. Na Far Away jeździli tylko bogacze. Miał też rację, jeśli chodzi o bezpieczeństwo, Niall świetnie pamiętał, co się zdarzyło dziś rano pod bramą dla pracowników. Jeśli dobrze to rozegra, może jego nowo zdobyte bogactwo powiększy się o parę tysiaków. - No więc, mercedes naszej firmy jest uprawniony do wjazdu na obszar tranzytowy pod bramą na Far Away. Mogę tam pana zabrać, nie ma sprawy. Mężczyzna uśmiechnął się jeszcze szerzej. - To właśnie chciałem usłyszeć. Hoshe akurat wrócił do londyńskiego biura, gdy alfy rozpoczęły atak. Nad starą metropolią zamknęły się potężne pola siłowe, na- dając niebu ciemnoszarą barwę. Na drugim brzegu Tamizy z silosów startowały aeroboty, większe niż wszystkie latające maszyny, jakie dotąd widział. E-kamerdyner poinformował go, że chce się z nim połączyć Inima. - Nic ci się nie stało? - zapytała. - Wszystko w porządku, jestem w biurze. A co u ciebie? - Jesteśmy tu bezpieczni, prawda, Hoshe? - To najbezpieczniejsze miejsce we Wspólnocie. Masz na to moje słowo. Czy mam wrócić do domu? - Nie, zostań, gdzie jesteś. Nie chcę, żebyś się o mnie martwił. - Kocham cię. Już jadę. - Nie, Hoshe. Oglądam streszczenie wiadomości w wirtualnym polu widzenia. Nie zaatakowali żadnej planety bliskiej Ziemi. Zostań w pracy. - Chcę być z tobą, na wszelki wypadek. Nie wiedział, na wypadek czego. Jeśli Ziemia padnie, wszystko będzie skończone. Nawet Paula nie załatwi im miejsca na arce którejś z dynastii. - Czy powinieneś ruszać się z miejsca w takiej chwili? -zaniepokoiła się. - Czemu nie? Jeśli coś przebije się przez pole siłowe, nie będzie miało znaczenia, gdzie jestem. Wezmę taksówkę. - Nie chcę sprawiać ci kłopotów. - Nie sprawiasz. - Hoshe zdjął płaszcz z haka na drzwiach. W jego wirtualnym polu widzenia pojawiła się czerwona, priorytetowa ikona. To był kapitan Kumancho, dowódca oddziału śledzącego Victora Halgartha. - Cholera! Hoshe dotknął ikony turkusowym wirtualnym palcem. - Przed chwilą przybyliśmy na Boongate - oznajmił Kumancho. - Victor udał się do jednego z magazynów na stacji rozrządowej. Magazyn jest własnością firmy Sunforge zajmującej się lokalnym transportem i przesyłkami kurierskimi. Właśnie wydobywamy wszystkie dane na jej temat. - W porządku. Zajęliście pozycje? - Na ile to tylko możliwe, Hoshe. Tu panuje totalny chaos. Pod dworcem koczuje połowa ludności planety, STT właśnie zamknęła tunel czasoprzestrzenny. Z pewnością przybyliśmy ostatnim pociągiem.

Moi ludzie boją się, że nie będziemy mogli wrócić. - Cholera. Dobra, zostawcie to mnie. Czy ekipa Halgarthów jest z wami? - Tak. - To świetnie. Połączę się z Warrenem Halgarthem. Skoordynujemy nasze podejście i przygotujemy operację wyciągnięcia was stamtąd, gdy tylko STT otworzy tunel. Spróbuję też wyciągnąć jakieś informacje na ten temat. - Dziękuję, Hoshe. - Wiecie, co jest w magazynie Sunforge? - Jeszcze nie. Gdy tylko uruchomimy cały sprzęt, rozpoczniemy infiltrację. - Potrzebujecie pomocy miejscowych? Mogę wysłać prośbę z biura, to zrobi większe wrażenie. - Chyba będziemy musieli działać sami, Hoshe. Rząd w praktyce przestał tu istnieć. Ochrona dworca STT oraz miejska policja jeszcze się jakoś trzymają, ale nie będą sobie zawracać dupy bandą tajniaków proszących o wsparcie. Nie przejmuj się, poradzimy sobie z Victorem i jego magazynem. - Dobra, informuj mnie co godzinę. Będę w biurze. - Hoshe stał przez chwilę zupełnie nieruchomo, przeklinając wszystkich bogów, o których słyszał. Potem powiesił płaszcz z powrotem na haku i dotknął turkusowym palcem ikony Inimy. - Przepraszam, kochanie. Wynikła pewna sprawa. - Nie przejmuj się - uspokajała go Anna. Rozciągnęła małe usta w uśmiechu, poprawiając ramiona galowego munduru Wilsona. -Oboje wiemy, że zrobiłeś wszystko, co mogłeś. Nie było żadnych alternatyw, żadnych sprytnych rozwiązań. Powiedziałeś im, jak wygląda sytuacja, a oni dali ci taki budżet, jaki chcieli. Patrzyli sobie w oczy, stojąc pod wejściem do podziemnej sali obrad w gmachu Senatu. Przyglądała się im garstka ludzi, sztabowcy innych członków obradującej już od pół godziny Rady Wo- jennej. Mogłoby się zdawać, że Wilson i Anna są radioaktywni. Nikt nie powiedział im “cześć", nikt nie podszedł z nimi pogadać, nawet Daniel Alster i Patricia Kantil. Fakt, że Wilson nie uczestniczył w posiedzeniu Rady Wojennej, jasno świadczył, co na nim omawiano. To nie była spokojna, racjonalna debata, lecz otwarta walka o władzę. - Niech szlag trafi Nigela! Dlaczego nam nie powiedział, czym dysponuje? - mruknął Wilson. Jego głos poniósł się wystarczająco daleko, by kilku stojących najbliżej ludzi spojrzało na niego. - Dopiero w ostatniej chwili doprowadzili okręt do stanu gotowości bojowej - zauważyła Anna, głaszcząc go po ramieniu. - Tak przynajmniej twierdzi - wysyczał Wilson. - Cholera, wysłuchaj mnie. Nikt już nikomu nie ufa. - Jak można mówić o zaufaniu? - Anna rozejrzała się wkoło i odciągnęła go nieco dalej od nienagannie ubranych, uprzejmych, posłusznych współpracowników członków rady. - Nie wiemy, kto pracuje dla Gwiezdnego Podróżnika. - Nie chodzi tylko o niego. Popatrz na nich. - Wskazał głową na obecnych. - Wszystkie dynastie i Wielkie Rodziny widzą jedynie okazję zdobycia przewagi nad konkurencją. Oddają się wewnętrznym rozgrywkom, podczas gdy gatunkowi ludzkiemu grozi zagłada. - To niesprawiedliwe. - No jasne. - Drżał z napięcia i trwogi. Kazali mi czekać jak uczniakowi przed gabinetem kierownika. To nie jest w porządku. Wykonałem dobrą robotę. - Niech to szlag, użalam się nad sobą. W wirtualnym polu widzenia widział obraz taktyczny przekazywany z Pentagonu II. Flota wypatrywała wszelkich oznak aktywności alf. Od chwili zamknięcia tuneli czasoprzestrzennych prowadzących do przestrzeni Wspólnoty minęło siedem godzin. Nie miał czasu na takie bzdury. Trzeba natychmiast zorganizować odpowiedź floty. O ile to on będzie ją organizował. - Hej, przestań. - Musnęła nosem jego twarz. - Pewnie naradzają się, jaki medal ci dać. Obrzucił ją znużonym spojrzeniem. - Dziękuję. - Wiesz, że z tobą zostanę, prawda? Pocałował ją.

- Bez ciebie nie dotarłbym tak daleko. - Fajnie by było mieć prawdziwe życie razem. Nigdy jeszcze nie miałam bogatego męża. Jeszcze nawet nie widziałam twojego domu na York). - Będziesz nim zachwycona. Mamy posiadłość wielkości Oregonu, a zamek wymaga renowacji. - Brzmi nieźle. Ja, tatuaż kredytowy bez limitu i wszyscy dekoratorzy wnętrz w tej części Wspólnoty. Uściskał ją mocno. - Wszystko będzie dobrze. Na pewno. Drzwi sali konferencyjnej się otworzyły i na zewnątrz wyszedł Rafael Columbia. On również miał na sobie nienagannie skrojony galowy mundur, bardzo dodający mu autorytetu. Czekający na korytarzu ludzie wyprostowali się odruchowo na jego widok. Wilson nie miał pojęcia, że Rafael jest obecny na posiedzeniu. To mogło oznaczać tylko jedno. - Cholera. - Przynajmniej nie musiał już czekać. Wiedział, czego się spodziewać. Właściwie nie muszę już poddawać się temu upokorzeniu. - Wilsonie. Rafael wyciągnął rękę z należycie poważną miną. Mógłbym mu powiedzieć, żeby ją sobie wsadził. Anna odchrząknęła cicho. Wilson uścisnął rękę Rafaela. Zachowam się godnie, jak prawdziwy oficer. W akademii byliby ze mnie dumni, gdyby jeszcze istniała. - Przykro mi - oznajmił Rafael. - Wezwali mnie po tobie. - Wszystko w porządku. - Jak powiedział Cezar Brutusowi. - Sądzę, że obaj jesteśmy w pozycji nie do pozazdroszczenia. Rafael pokiwał głową. - Czekają na ciebie. - Jasne. Anna uścisnęła jego rękę. Wszedł z Rafaelem do sali konferencyjnej. O dziwo, to prezydent Doi przywitała go spojrzeniem, gdy zatrzymał się u początku stołu. Heather Antonia Halgarth miała znudzoną minę, a Nigel Sheldon zachmurzył się złowrogo. To mówiło bardzo wiele. Człowiek, którego prywatny okręt i prywatna broń ocaliły całą Wspólnotę, natychmiast poniósł polityczną porażkę. Rafael zatrzymał się tuż za Wilsonem. - Admirale - zaczęła prezydent Doi. - Poddaliśmy oce nie to, jak pan i cała flota poradziliście sobie z tą ostatnią, kata strofalną inwazją. Stwierdzić, że nie spisał się pan dobrze, byłoby niedopowiedzeniem stulecia. Z uwagi na katastrofalną skalę strat, żądamy pańskiej rezygnacji. Sprzeciwiaj się. Każ jej spierdalać. Nikt nie mógłby spisać się lepiej. - Jak pani sobie życzy - odparł chłodno. Rafael podszedł do niego. - Admirale, odwołano pańskie kody autoryzacji. Niniejszym zostaje pan przeniesiony na listę rezerwową. - Proszę bardzo - odparł Wilson, zaciskając zęby. - Dziękuję ci za wszystko, co zrobiłeś, Wilsonie. Ludzie floty to doceniają. Wilson odwrócił się, spoglądając na kandydata na nowego naczelnego admirała floty. - Chcę, żebyś ty i wszyscy tu obecni dowiedzieli się czegoś. - Jeśli ma pan coś do powiedzenia, proszę to umieścić w sprawozdaniu. Uśmiechnął się do niej, ciesząc się ze świadomości, że chciałaby, żeby opuścił salę, nie robiąc kłopotów. Miała jeszcze za mało pewności siebie, by po prostu kazać mu się zamknąć. - Gwiezdny Podróżnik istnieje naprawdę - oznajmił, patrząc prosto na Rafaela. Na spokojnej twarzy Columbii pojawił się na chwilę grymas zaskoczenia. - Manipulował nami już od dawna. - Starczy już tego, panie Kime - obruszyła się Doi. - Na pokładzie “Drugiej Szansy" znajdowali się jego agenci. To oni wyłączyli generator bariery. -

Rafael miał teraz zawstydzoną minę. Wilson rozejrzał się wśród siedzących za stołem. Jedyną osobą, która spojrzała mu w oczy, była Justine Burnelli. Sprawiała wrażenie raczej pełnej poczucia winy niż zaskoczonej. To ciekawe. Wzruszył ramionami, jakby przestało już go to obchodzić. - Sprawdź to powiedział Rafaelowi i opuścił salę. Nigel odprowadzał wzrokiem wychodzącego Wilsona. Wybuch zdymisjonowanego admirała był fascynujący. Głowę dynastii rozbawiła reakcja pozostałych obecnych. Doi, co łatwo było przewidzieć, poczuła się zażenowana, Heather sprawiała wrażenie skonsternowanej, a Rafael był zaniepokojony. Justine zachowywała się tak samo jak on: rozglądała się wokół. Spojrzał jej w oczy i uśmiechnął się. Jej spojrzenie niczego nie zdradzało. Z pewnością nie zapomniał pilnej wiadomości, jaką otrzymał od Campbella przed niespełna dwudziestoma czterema godzinami. Campbell pytał w imieniu Justine, jak wygląda polityka dynastii wobec Pauli Myo. Po ataku alf Campbell zawiadomił go też, że senator i śledczy proszą o pilne spotkanie. Nie był pewien, o co chodzi, ale biorąc pod uwagę, co ekipa obserwacyjna Nelsona powiedziała mu o poczynaniach Mellanie na Illuminatusie, z pewnością nie zamierzał im odmawiać. Dopiero teraz zaczął się zastanawiać nad związkami łączącymi Justine z Wilsonem. Jedno było pewne: to będzie znacznie ciekawsze spotkanie od obecnego. - Myślę, że możemy przejść do następnego punktu - oznajmiła Doi, gdy tylko drzwi się zatrzasnęły i salę konferencyjną ponownie otoczyła osłona. - Chciałabym zaproponować, by admirał Columbia natychmiast przejął dowództwo nad flotą. - Popieram wniosek - odezwała się Toniea Gall. No pewnie - pomyślał Nigel. Zauważył, że Heather uśmiechnęła się z aprobatą. - Wszyscy są za? - zapytała Doi. Nigel uniósł leniwie rękę razem z innymi. Alan Hutchinson uśmiechnął się do niego szeroko, ale Sheldon nie zwrócił na niego uwagi. Jeśli Heather była zaskoczona, nie okazała tego po sobie. Trwająca trzy godziny kłótnia prowadzona przez ultrabezpieczne łącza była zażarta, ale tylko mała część wzajemnych pretensji przeniknęła do pierwszej części spotkania Rady Wojennej. Nawet to jednak przyprawiło o szok ludzi takich jak Crispin Goldreich i To-niea Gall. Tam, gdzie nie słyszeli jej postronni, Heather zawsze przeklinała jak robotnik budowlany. - Chciałbym wam podziękować za wyrażone zaufanie - odezwał się Rafael bardzo szczerym tonem. - Zapewniam, że jestem zdeterminowany raz na zawsze położyć kres groźbie, jaką stanowią alfy. Panie Sheldon, obiecał pan udostępnić nam swą broń. Wszyscy spojrzeli na Nigela. Nawet teraz - pomyślał znużony. Przez chwilę miał ochotę po prostu wyjść. Dogoni Wilsona, obejmie go ramieniem i pójdą razem do jakiegoś baru. Wspólnota, którą stworzył i którą przez tak długi czas kierował, domagała się teraz jego broni. To nie tak miało być. Dnia, gdy wyszedł na powierzchnię Marsa, by śmiać się z Wilsona i innych astronautów, zniszczyli z Ozziem stary system, dali wszystkim wolność. A teraz pomogłem zbudować najbardziej odrażającą broń, jaką kiedykolwiek stworzono. Chciałem, byśmy żyli pośród gwiazd, a nie je niszczyli. - Ehe - zgodził się ze wzgardą. Rafael bardzo przypominał dawnych dowódców wojskowych. Świetnie się prezentował w galowym mundurze i z przekonaniem mówił o chirurgicznych atakach i minimalnych stratach wśród ludności cywilnej. - Jeśli alfy nie zgodzą się na negocjacje w sprawie zawieszenia broni, użyję naszej bomby przeciwko ich światu ojczystemu. - Czy to zagwarantuje ich zagładę? - zapytał Hans Brant. - Po wystrzeleniu do gwiazdy broń wywołuje impuls energii dorównujący mocą wybuchowi nowej. To zniszczyłoby całą cywilizację w układzie Alfy Dysona. Ponieważ alfy z pewnością rozprzestrzeniły się już do innych układów, taktycy z mojej dynastii proponują strategię ściany ognia. Będziemy wysyłać misje zwiadowcze w okolice Alfy Dysona. Zmienimy w nową każdą gwiazdę, przy której wykryjemy ich obecność. Rzecz jasna, będzie to oznaczało sterylizację wszystkich otaczających układów planetarnych.

- Przy stole zapadła głucha cisza. - Chcieliście zwyciężyć - oznajmił bezkompromisowo Nigel. - Mieliśmy dotąd opory przed całkowitą eksterminacją przeciwnika - odparł Rafael. - I słusznie, to właśnie czyni nas ludźmi. Nie możemy już jednak dłużej pozwolić sobie na pobłażliwość. Jeśli pozwolimy alfom przetrwać, zawsze będą zagrożeniem dla naszego istnienia. Mają bomby rozbłyskowe i nie wahają się ich użyć. Znają już tunele czasoprzestrzenne, a to pozwoli im stworzyć nadświetlne gwiazdoloty. Jeśli do tego dojdzie, rozprzestrzenia się po Galaktyce niczym wirus, zagrażając również innym gatunkom poza naszym. Nie możemy do tego dopuścić. Wszystko sprowadza się do prostego pytania: my albo one. - Proszę bardzo - zgodziła się Doi. - Rada Wojenna proponuje, byśmy użyli wszelkich dostępnych środków do położenia kresu groźbie ze strony alf, wliczając ich całkowitą eksterminację. Zgłaszam taki wniosek. - Popieram - rzekł Rafael. - Proszę o głosowanie, panie i panowie. Wniosek przeszedł jednogłośnie. - Dziękuję wszystkim - powiedział Rafael. - Jak zamierzasz sobie poradzić z alfami nadal pozostającymi w przestrzeni Wspólnoty? - zapytał Crispin. - Utracone Planety będą najłatwiejszym zadaniem - odparł Rafael. - Alfy mają w tych układach bardzo mało okrętów. Po prostu wycofamy naszych sabotażystów i rzucimy na każdą planetę bombę kwantową. Z pewnością tego nie przeżyją. Czterdzieści osiem nowo zaatakowanych planet przedstawia większy problem. - Tak ci się zdaje? - warknął Alan Hutchinson. - Po pierwsze, nie próbuj traktować Wessex tak samo jak reszty. Jeśli rzucisz na moją planetę bombę kwantową, zasypię całą twoją dynastię pierdolonymi pociskami jądrowymi. - Nikt nie zamierza zniszczyć Wessex - zapewniła Heather. - Uspokój się, Alan. - To planeta Wielkiej Piętnastki, wróci do siebie po zniszczeniach spowodowanych promieniowaniem. Nar-rabri ochroniło pole siłowe, a pola łatwo będzie można zasiać na - nowo. Nieużytkami nie ma się co przejmować. Nie mają żadnego znaczenia ekonomicznego i nikt tam nie mieszka. - Ale planeta potrzebuje funkcjonującej biosfery - sprzeciwiła się Justine. - Połowa obszaru kontynentów nie ucierpiała - zauważył Hans Brant. - Rozbłysk trwał w sumie mniej niż godzinę. A wpływ promieniowania na oceany będzie minimalny. Biosfera na Wessex i pozostałych nowo zaatakowanych planetach pozostaje zasadniczo nietknięta. - To nie takie proste - nie ustępowała Justine. - Rój cząstek otoczy planetę, opad radioaktywny wystąpi wszędzie. - Ale najbardziej ucierpi półkula zwrócona ku gwieździe w chwili rozbłysku. Na drugiej straty będą ograniczone. Przyjrzyj się Far Away. Rozbłysk trwał tam wiele tygodni, a mimo to zdołaliśmy zregenerować kontynenty. Cała planeta wróciła do życia. Nie grozi nam, że mieszkańcom zabraknie tlenu. Czas potrzebny do odtworzenia cyklu węglowego jest minimalny w skali planetarnej. - Byłam na Far Away - odparła Justine. - Planeta ledwie się nadaje do zamieszkania pomimo stu pięćdziesięciu lat straszliwych wysiłków. Byłoby wielkim błędem zrównywać ją z normalnymi odpowiednimi dla ludzi światami. Na planetach Drugiej Fali nie będzie można mieszkać. Musimy ewakuować całą ludność. Nie wiem czy z Wessex, tam sytuacja jest inna, ale z pozostałych na pewno. - Nie proponuję opuszczenia Wessex - stwierdził Rafael. -Niemniej w jego układzie planetarnym znajduje się obecnie cztery i pół tysiąca w pełni uzbrojonych okrętów alf. Nie mamy na stanie czterech i pół tysiąca pocisków Douvoira, nie wspominając już o stu siedemdziesięciu tysiącach potrzebnych, by

wyeliminować okręty przeciwnika we wszystkich nowo zaatakowanych układach. - Naprawdę rzuciły przeciwko nam aż tyle? - zdziwiła się Toniea Gall. - Tak - potwierdził Rafael. - To znaczy, że będziemy musieli ewakuować większość tych układów. Flota nie poradzi sobie z czterdziestoma ośmioma armadami. - Az iloma sobie poradzi? - zapytała prezydent Doi. - Zakładając, że produkcja okrętów klasy “Moskwa" będzie przebiegała bez przeszkód według naszej oceny powinniśmy oczyścić pięć układów planetarnych, nim przeciwnik zdoła się przebić przez naszą blokadę. Nie wiemy jeszcze, jakiego rodzaju zagrożenie stanowią okręty alf. Obcy mają dwie opcje, a każda z nich stawia przed nami inne problemy. Po pierwsze mogą zaatakować zamieszkane planety, przedrzeć się przez nasze systemy obronne zmasowanym szturmem, a potem założyć zbrojne kolonie. Rzecz jasna, gdy skupią się w osadach, będziemy mogli rzucić na nich bomby kwantowe. - A druga opcja? - zapytał Crispin. - Mogą spróbować ucieczki. Mają w każdym układzie po trzy i pół tysiąca okrętów, wspólnie dysponują więc wystarczającym potencjałem, by z czasem stworzyć napęd nadświetlny. Najpierw jednak musieliby się skupić w grupy, by móc rozpocząć produkcję, a to uczyni ich wrażliwymi na pociski Douvoira. - Ile czasu potrzeba, by wyprodukować sto siedemdziesiąt tysięcy takich pocisków? - zapytała Toniea Gall. - Gdybyśmy przyznali temu projektowi najwyższy priorytet, zapewne wystarczyłoby dziewięć miesięcy. Nie jestem jednak pewien, czy mamy tyle czasu. Jeśli nadal planują skolonizować nowo zaatakowane planety, mogą już za tydzień znaleźć się na ich orbitach. - To znaczy, że flota sugeruje ewakuację bez względu na to, co zrobią alfy? - zapytała Justine. - Tak. To byłaby najlepsza opcja. Pozwólmy im wylądować i załatwmy je bombami kwantowymi. - Już mamy koszmarny problem z uchodźcami z dwudziestu trzech utraconych planet, a przecież większość z nich była słabo zaludniona. Ilu ludzi mieszka na planetach Drugiej Fali? - Około trzydziestu dwóch miliardów, nie licząc Wessex -odpowiedział Nigel. Tym razem cisza była jeszcze głębsza. - To niewykonalne - stwierdził Hans Brant. - Mam rację? - Przeprowadzenie ich przez tunele czasoprzestrzenne jest fizycznie możliwe - zapewnił Nigel. Niemniej przyjęcie tak wielkiej liczby uchodźców przez Wspólnotę byłoby totalnie niepraktyczne. Nie mamy ich gdzie pomieścić, a ich wykarmienie, nawet na poziomie podstawowych racji żywnościowych, doprowadziłoby nas wszystkich do bankructwa. - Musimy się pogodzić z tą perspektywą - oznajmiła Just-ine. - Nie zgodzę się rozważyć żadnej propozycji, która zakładałaby pozostawienie ich swojemu losowi. Wojny zawsze prowadzą do zmian społecznych. Wygląda na to, że w tym przypadku również tego nie unikniemy. - To szlachetne podejście, moja droga - stwierdził Hans Brant. - Ale nawet jeśli Senat ucieknie się do drakońskich środków i zmusi resztę Wspólnoty do przyjęcia uchodźców, niektóre planety z pewnością będą się sprzeciwiać. - Nie możemy porzucić trzydziestu dwóch miliardów ludzi! - wybuchła Justine. - Istnieje alternatywa - odezwał się cicho Nigel. - Rzecz jasna, jest ryzykowna. - Tym razem nie czuł prawie nic poza pogardą, gdy wszyscy spojrzeli na niego z nadzieją i desperacją w oczach. - Otworzymy dla kolonizacji czterdzieści siedem nowych planet i po prostu przeniesiemy na nie mieszkańców, by odbudowali swe społeczeństwa. - Chryste, człowieku - obruszył się Alan. - Nie możemy zwalić miliardów ludzi na nieprzygotowane światy. Będą potrzebowali miast, infrastruktury, rządów... żywności! - Wiem o tym - odparł Nigel. - Wszystko to trzeba będzie przygotować z góry. - Ale... mamy niespełna tydzień - prychnęła Toniea Gall.

- Jak powiedział kiedyś Einstein, czas zależy od punktu widzenia obserwatora. Gdy prezydent Doi oficjalnie zamknęła posiedzenie Rady Wojennej, Justine została na krześle, podczas gdy pozostali przywódcy dynastii podeszli do Nigela z podziękowaniami i gratulacjami. Nawet Heather była w pojednawczym nastroju. Jeśli zaś chodzi 0 Elaine Doi, Justine nigdy dotąd nie widziała, by pani prezydent była tak żałośnie szczęśliwa. Niemal wybiegła do korytarza, by za- wiadomić Patricię Kantil o rezultatach spotkania. Na twarzy drugiej kobiety pojawił się szeroki, pełen niedowierzania uśmiech. Jakie to głupie - pomyślała Justine. Jakby wystarczyło ogłosić, że coś jest możliwe, by mieć pewność, że to się wydarzy. A przecież wszystko, co uchwalili zależało od tego, czy nie będzie nieprzewidzianych przeszkód. Ciekawe, jak zareaguje na to Gwiezdny Podróżnik. - Mam wrażenie, że chciałaś ze mną porozmawiać? - ode zwał się Nigel, stając obok jej krzesła. Uniosła wzrok. Skąd mam wiedzieć, czy nie patrzę na najważniejszego agenta Gwiezdnego Podróżnika w całej Wspólnocie? Dotknęła ręką lekko wypukłego brzucha. Muszę na wszelki wypadek zamówić miejsce na jednej z ark ratunkowych. - Tak - potwierdziła. - Znakomicie. Ale pod jednym warunkiem. - Jakim? - zapytała z nagłym lękiem. - Ty i śledczy Myo przyprowadzicie ze sobą Mellanie. Justine opadła szczęka. - Kogo? - Mellanie Rescorai. Miałem ochotę ją poznać już od dłuższego czasu. Jest ze śledczym Myo, prawda? Razem wróciły na Ziemię z Illuminatusa. - Tak - potwierdziła Justine, starając się odzyskać panowanie nad sobą. Skąd o tym wie? 1, co ważniejsze, dlaczego uznał za potrzebne się o tym dowiedzieć? - Znakomicie. Zrobimy to, jak już ogłosimy to głupie publiczne oświadczenie. Biuro STT w Newark powinno nam zapewnić odrobinę prywatności. - Uśmiechnął się. - Cieszę się, że wyszłaś cało z zamachu. Powiedz Gore'owi, że mi zaimponował. Jak zwykle. - Przekażę mu to - obiecała Justine. Edmund Li wiedział, że postąpił głupio, zostając na miejscu. Powinien był opuścić Boongate już kilka tygodni temu, gdy luźno powiązana grupa przyjaciół i krewnych składająca się na jego rodzinę odjechała pociągiem na Tanyatę. Wysyłali mu wiadomość za każdym razem, gdy połączenie z unisferą było otwarte, ale ostatnio Boongate stało się jeszcze trudniej dostępne niż Far Away. Przekazywali mu obrazy namiotu, w którym zamieszkali, oraz codziennego życia na Tanyacie, wiedział więc, jak się powodzi pięćdziesięciu tysiącom ludzi bytujących w prowizorycznym miasteczku nieopodal oceanu, jednej z ośmiu podobnych osad powstałych wokół dworca STT. Wszyscy pomagali w budowie nowego miasta, tworzyli infrastrukturę, wykonując prace zwykle pozostawiane robotom. Dzięki temu każdy z uchodźców znał swoich sąsiadów. W miasteczku panował pionierski duch, nieznany na ludzkich światach od czasów, gdy przed trzystu laty otworzono dla kolonizacji pierwsze planety. Choć życie nie było tam łatwe, Edmund odnosił wrażenie, że to dobre miejsce. Mimo to nie wyjechał. To była prawdziwa głupota, jako że, formalnie rzecz biorąc, nie miał już pracy. Sekcja inspekcji towarów nie miała nic do roboty. Na Far Away nic już nie wysyłano. Poza tym cała reszta pracowników wyniosła się stąd parę dni po wizycie funkcjonariuszy wywiadu floty. Został sam. Urzędnicy wszystkich pozostałych biur w małym budynku administracji również odpłynęli stąd stopniowo, co uczyniło go de facto oficjalnym przedstawicielem rządu Boongate do spraw transportu na Far Away.

Z początku przychodził tu dlatego, że ludzie z paryskiego biura wywiadu floty prosili go o monitorowanie ruchu na Far Away i z powrotem. Renne i Tarlo zapewniali, że to ważne. Z czasem w Edmundzie zrodziło się zainteresowanie odległą planetą i wszystkim, co się na niej działo. Wiedział, że to nie jest wystarczający powód, by tu zostać, ale... Niemal wszyscy ludzie opuszczający Far Away wyglądali tak samo. Każdy z hydroplanów był wypchany emigrantami, którzy sprzedali prawie wszystko, by kupie bilet. Po przybyciu garbili się pod wpływem standardowego przyciągania, a dodatkowo obciążały ich żałosne perspektywy czekające ich we Wspólnocie. Edmund miał szczęście, jeśli zdążył zarejestrować wszystkie nazwiska, nim uchodźcy zniknęli w terminalu dworca, gdzie spodziewali się znaleźć bezpieczny azyl. Dzięki rozmowom z nimi stworzył sobie obraz niezwykłych zaburzeń, do jakich doszło na Far Away, przestępczego sabotażu oraz przejęcia przez Instytut roli stróża prawa i porządku w Armstrong City. Naprawdę jednak interesowali go ludzie podróżujący w drugą stronę. Nie potrafił pojąć, dlaczego ktokolwiek mógłby chcieć udać się w takiej chwili na Far Away. Wciąż jednak napływali nowi podróżni z biletami powrotnymi: technicy, ochroniarze i kierownicy pracujący dla Instytutu. Ani jeden człowiek zatrudniony w Instytucie nie opuścił Far Away. Wkrótce zostaną jedynymi posiadaczami biletów powrotnych na całej planecie. Gorąco pragnął zrozumieć sytuację panującą na tym zacofanym świecie, bez końca więc poszukiwał w unisferze informacji na jego temat. Po raz pierwszy zaczął zwracać uwagę na to, co mówią Strażnicy. Tak, byli psychopatycznymi terrorystami, ale w kontekście wszystkiego, co widział, ich słowa stawały się niebezpiecznie sensowne. W zeszłym tygodniu nawet hydroplany przestały kursować. Piloci wraz z załogami zdezerterowali do bezpieczniejszych części Wspólnoty. Potem z dworca zaczęli znikać pracownicy STT. Edmund dziwił się nieco, że tunel na Wessex nadal jest otwarty. Na tym końcu zostało bardzo niewielu techników. Większością codziennych operacji kierowano zdalnie ze świata Wielkiej Piętnastki. Wiedział, że już najwyższa pora stąd wyjechać, LI kontrolująca bramę na Półmetek z pewnością ją zamknie, gdy wystarczająco wiele elementów będzie się kwalifikowało do wymiany i przekroczone zostaną ustalone granice bezpieczeństwa. Mogło się to wydarzyć jutro albo za sześć miesięcy, Edmund raczej nie był ekspertem. Tak czy inaczej, nie miało to już znaczenia, bo bez załóg hydroplanów nikt nie zdoła się dostać na Far Away. Poczuł się niemal winny na tę myśl. Uważał się teraz za jedyną osobę, którą jeszcze obchodzi los tej odległej planety, samotnego strażnika granicy wpatrującego się w pustkę. Trzy dni temu coś jednak się zmieniło. Połączenie między Półmetkiem a Far Away otworzyło się we właściwym czasie, ale liczba wiadomości wysłanych do unisfery Wspólnoty nie osiągnęła nawet jednego procenta normy. Co więcej, wszystkie były zakodowane. Wszelkie wiadomości wysłane na Far Away odbijało, w tym również jego oficjalną prośbę o informacje, wysłaną do Pałacu Gu-bernatorskiego. Planeta była całkowicie izolowana. Przez trzy dni Edmund Li pełnił samotną straż w swoim biurze, czekając, aż coś się wydarzy. Potem nadszedł atak alf. Śledził przebiegł inwazji za pomocą programów medialnych i oficjalnych komunikatów rządowych. Rój okrętów wyłonił się w odległości trzech jednostek astronomicznych od gwiazdy. Na słońce rzucono bombę rozbłyskową. Przerażająco potężna superbroń floty zgasiła rozbłysk, ale cena okazała się bardzo wysoka. Potem na słońce Boongate rzucono drugą bombę rozbłyskową. Flota była zmuszona ją również zniszczyć. Instrumenty obserwacyjne ulokowane na satelitach krążących wokół planety zarejestrowały fale przebiegające po koronie gwiazdy jak po powierzchni oceanu. Zaobserwowały też nagły wzrost intensywności śmiercionośnego promieniowania wokół planety. Wtem, bez żadnego ostrzeżenia czy wyjaśnienia, zamknęły się wszystkie tunele czasoprzestrzenne alf prowadzące do przestrzeni Wspólnoty. Ludzie zwyciężyli, jeśli nie liczyć tysięcy okrętów gromadzących się wokół czterdziestu ośmiu światów Wspólnoty niczym stada wron.

Zapewne to pogoda uratowała mu życie. Spędził parę godzin za biurkiem, oglądając raporty oraz relacje bezpośrednich świadków inwazji, od czasu do czasu wychodząc do automatu po kolejny kubek herbaty. Po zniknięciu tuneli czasoprzestrzennych zaczął śledzić dane przesyłane przez satelity Boongate, by sprawdzić, jak działa na planetę nagły sztorm promieniowania. Atmosfera częściowo pochłaniała energię elektromagnetyczną, ale i tak docierająca do ziemi dawka była za duża dla większości roślin i zwierząt. Pierwsza fala cząstek osiągnęła planetę wkrótce potem, w ciągu kilku minut niemal całkowicie niszcząc jonosferę. Było znacznie gorzej niż przewidywali eksperci w studiu. Źródła mocy ulokowane poza osłoniętymi polami siłowymi miastami stały się niepewne lub całkowicie przestały działać. Wszystkie cywilne satelity również odmówiły posłuszeństwa, jedynymi źródłami informacji były teraz instrumenty obserwacyjne umieszczone na platformach obrony strategicznej. Z rejonów arktycznych napłynęły zorze polarne, a ich pastelowe, roztańczone kolory przydawały milczącej zagładzie świata niesamowitego piękna. Edmund wyszedł na dwór, przyjrzeć się pierwszemu pokazowi świateł odbijających się od miejskiego pola siłowego. Parking nadal pokrywały kałuże pozostałe po ulewie, która rozszalała się nocą, nim pola siłowe nad miastem i dworcem powstrzymały chmury. Na betonie stał tylko jeden samochód, jego własny: piętnastoletnia honda trisma. Mężczyzna zajął pozycję obok niego, przyglądając się fosforescencji barwy morelowej i lilaróż, wyłaniającej się zza horyzontu z prędkością naddźwiękową. Nawet chmury cofnęły się przed tą energetyczną falą, odsłaniając czyste, zimowe niebo. Edmund popatrzył na słońce, mrużąc powieki. Był przekonany, że na jego oślepiającym dysku dostrzega jaskrawe punkciki. Całe niebo nad miastem rozświetliły błyskawice. Na chwilę ich blask przyćmił słońce i zorze polarne. Po kopule pola siłowego spływały rzeczułki fioletowych jonów. Potem wróciła zorza, jej intensywny blask odbijał się w mokrym betonie. W unisferze wzywano wszystkich, którzy przebywali poza polami siłowymi, by natychmiast poszukali schronienia. Znowu pojawiły się błyskawice. Tym razem ich blask utrzymywał się dłużej. Edmund zaczął liczyć, czekając na grom, ale po chwili uświadomił sobie, że to nie ma sensu. Długie rozbłyski łączyły się z wstęgami zorzy, zwiększając ich jasność, aż całkowicie przyćmiły zwyczajne niebo. Błyskawice zmieniały kolor, przechodząc przez całe widmo. Mężczyzna pomyślał, że planeta wdziała dziwnie piękny śmiertelny płaszcz. E-kamerdyner zawiadomił go, że Rada Wojenna wygłosiła kryzysowe wystąpienie. Planetarna cybersfera nie przekazywała nic innego. Edmund nie wiedział, że kierująca nią LI potrafi wykonać taką operację. Najwyższy czas - pomyślał. Przydałoby się wiedzieć, co się dzieje i jak się toczy bitwa, STT nadal nie otworzyła tunelu czasoprzestrzennego na Wessex, choć równoległy tunel o zerowej szerokości najwyraźniej utrzymywał połączenie Boongate z unisferą. W jego wirtualnym polu widzenia pojawił się obraz prezy- dent Doi siedzącej u początku wielkiego stołu. Po obu jej stronach zasiadali Nigel Sheldon i Heather Halgarth. Edmund wydął wargi. To rzeczywiście robiło wrażenie. Napisy zidentyfikowały pozostałych członków rady. Suma zgromadzonych tu wpływów świadczyła, że podjęto ostateczne decyzje. Oparł się o hondę, by się dowiedzieć, jaki los go czeka. - Współobywatele - zaczęła Elaine Doi. - Na początek zawiadomię was, że położyliśmy kres wtargnięciu alf do przestrzeni Wspólnoty, przynajmniej na pewien czas. Nasza fregata zdołała się przedostać do Bramy Piekieł i zniszczyć znajdujące się tam generatory tuneli czasoprzestrzennych. Z oczywistych powodów związanych z bezpieczeństwem nie mogę ujawnić szczegółów technicznych dotyczących okrętu i jego broni, wystarczy jednak, że powiem, iż mamy obecnie do dyspozycji narzędzie o przerażającej mocy zniszczenia. Niestety, jak z pewnością wszyscy rozumiecie, nie wyeliminowało to całkowicie stwarzanego przez alfy zagrożenia. W przestrzeni Wspólnoty znajdują się tysiące okrętów obcych i będziemy się musieli z nimi rozprawić. Co gorsza, alfy użyły bomb

rozbłyskowych, których skutki nadal dają się odczuć na czterdziestu ośmiu zaatakowanych teraz planetach. Nie możemy w żaden sposób powstrzymać nasycającego je promieniowania. Krótko mówiąc, wszystkie zapewne przestaną się nadawać do zamieszkania. Nawet jeśli uda się przeprowadzić program regeneracji, co może być możliwe na Wessex, wszystkie te światy w najbliższych tygodniach znowu zobaczą walkę, gdy flota zaatakuje ocalałe okręty alf. Dlatego z wielkim żalem zawiadomiłam przywódców tych planet, że nie mamy innego wyjścia, jak ewakuować ich światy. - Cholera - mruknął Edmund. W głębi duszy wiedział, że usłyszy coś w tym rodzaju, lecz mimo to straszliwy sens słów pani prezydent dopiero zaczynał do niego docierać. Dokąd mamy Wszyscy pójść? - Znalezienie miejsc dla około trzydziestu miliardów uchodźców nie leży w możliwościach nawet naszego społeczeństwa -C14gnęła Doi. - Będziemy musieli się uciec do nowatorskiego rozdania. To nie spodobało się Edmundowi nawet w najmniejszym stopniu. Nagle e-kamerdyner zawiadomił go, że przez kordon bezpieczeństwa drugiego stopnia otaczający bramę prowadzącą na Far Away przedostał się jakiś pojazd. Mężczyzna zmarszczył brwi. Kto mógłby tu przyjechać w takiej chwili? Nigel Sheldon pochylił się nad stołem i przejął głos od pani prezydent. Jego poważna mina wyrażała niezachwianą pewność siebie. - Podczas prac nad naszym pierwszym tunelem czasoprzestrzennym Ozzie opracował równania umożliwiające manipulację wewnętrzną dynamiką strumienia czasowego materii egzotycznej. Przed dwoma stuleciami przeprowadziliśmy niewielki test przy użyciu jednego z tuneli czasoprzestrzennych wydziału eksploracji STT. Założenia okazały się słuszne. Nie wprowadziliśmy dotąd tego rozwiązania w życie, ponieważ nie widzieliśmy dla niego żadnych praktycznych ani komercyjnych zastosowań. Do dzisiaj. Zmodyfikujemy tunele prowadzące na planety, których biosfery umierają. Otworzymy je przed upływem tygodnia, umożliwiając wszystkim mieszkańcom exodus, który zorganizują wasze rządy. Nie będziecie podróżować pociągami, pójdziecie na piechotę, pojedziecie samochodami, autobusami lub nawet na rowerach. Tunele zaprowadzą was na nowe, odpowiednie dla ludzi planety w przestrzeni trzeciej fazy. Niemniej jednak, ich drugie końce wyłonią się dopiero za jakieś dziesięć albo piętnaście lat, a nawet więcej, jeśli okaże się to konieczne. Dla was minie zaledwie kilka sekund, ale Wspólnota będzie miała wystarczająco wiele czasu, by zbudować dla was miasta i osady wyposażone w podstawową infrastrukturę. Wiem, że to dla was szok, ale światy, na których obecnie mieszkacie, umierają, i musimy działać szybko, by zapobiec waszej zagładzie. Zbliżającym się do bramy samochodem był mercedes należący do firmy Grand Triad Adventures. Edmund wyprostował się, spoglądając na drogę prowadzącą do terminalu. Widział pojazd, smukłą, burgundową limuzynę. Kierowano nią ręcznie. Minęła skrzyżowanie, na którym powinna skręcić na jedyny peron przeznaczony dla pasażerów. Ale przecież i tak nikt już nie korzystał z tunelu czasoprzestrzennego prowadzącego na Półmetek. Samochód pędził prosto w stronę biurowca i parkingu, na którym stał Edmund. Coś tu było bardzo nie w porządku. Zachował wystarczająco wiele instynktów policjanta, by sprawdzić mały pistolet jonowy, który miał w kaburze. Potem pobiegł ku końcowi budynku. - Wszyscy zobowiązujemy się doprowadzić operację ratunkową do szczęśliwego zakończenia mówiła prezydent Doi. - Senatorzy, przywódcy planetarni, dynastie, jesteśmy zjednoczeni w tym postanowieniu. Nie zawiedziemy was bez względu na koszty. - Westchnęła ze współczuciem. - Niech Bóg ma was w swojej opiece. Mercedes wjechał na parking w tej samej chwili, gdy Edmund zniknął za rogiem. Mężczyzna zerknął w tamtą stronę i zauważył, że z samochodu wysiadł wysoki blondyn. Edmund wciągnął gwałtownie powietrze. Poznał go natychmiast. To był Tarlo. Przed dwudziestoma czterema godzinami po całej Wspólnocie rozpuszczono za nim list gończy. Edmund z początku sądził, że to jakaś pomyłka albo żart, gdy jednak sprawdził certyfikat nakazu, okazało się, że jest autentyczny. Tarlo patrzył przez chwilę na hondę, a potem odwrócił głowę, rozglądając się po opustoszałym

parkingu. Edmund schował się za rogiem. Nakaz ostrzegał, że Tarlo ma połączoną obwodami organicznymi broń i jest skrajnie niebezpieczny. Policzył do pięciu, a potem zaryzykował kolejne spojrzenie. Tarlo wszedł do budynku biurowego. Drzwi mercedesa nadal były otwarte. Edmund zrobił zbliżenie we wszczepach siatkówkowych. Na przykrytej dywanem podłodze limuzyny leżało ciało młodego, tłustego mężczyzny ze złamanym karkiem. Jego martwe oczy wpatrywały się we wspaniałe plamy rozbłysków wypełniających niebo Boongate. Kawiarnia “Piąty postój" znajdowała się na końcu galerii handlowej Rochera, wciśnięta między “Kebaby Baba" a “Kwitnącą matkę", sklep z tanimi ubraniami ciążowymi. Pod pasażem biegła autostrada B77, prowadząca prosto na zachód do odległego 0 cztery kilometry dworca planetarnego w Narrabri. Nawet teraz, gdy na niebie nad polem siłowym megalopolis szalały burze zórz polarnych, a do układu planetarnego wtargnęły tysiące obcych okrętów, a połowa bram dworca nadal pozostawała zamknięta, ruch na autostradzie był intensywny jak zawsze. Bradley Johansson i Adam Elvin nie zwracali zbytniej uwagi na pędzące pojazdy. Portal nad kontuarem zaczął powtórkę oświadczenia Rady Wojennej. - Na niebiosa snów - mruknął Bradley. - Tego się nie spodziewałem. Cóż za pomysłowe rozwiązanie. Nic dziwnego, że Sheldon jest taki zadowolony z siebie. Adam obrzucił portal sceptycznym spojrzeniem. - Chyba trafniejsze byłoby określenie “pyszałkowaty". - Daj spokój, Adamie, powinieneś nauczyć się okazywać większą wyrozumiałość, zwłaszcza w czasach kryzysu. Poza tym budowa infrastruktury dla czterdziestu siedmiu światów to potężny centralistyczny projekt wymagający nadzoru rządowego. To powinno ci się podobać. - Nie wciskaj mnie w stereotypy. Nie jestem entuzjastą centralizmu. To prowadzi do korupcji i oddalenia rządu od obywatela. Idealnym rozwiązaniem byłoby przekazanie władzy lokalnym komitetom. - Hm, przypomnij mi, ile aniołów naliczyliśmy teraz na tej główce szpilki? - Ty to zacząłeś. Poza tym, to jest czterdzieści osiem światów. Jak, do cholery, zamierzają przetransportować wszystkie te fabryki na nową planetę? Wyjrzał przez okno. Za autostradą megalopolis ciągnęło się aż po przesłonięty smogiem horyzont. Rozległe osiedla mieszkalne mieszały się z dzielnicami przemysłowymi, połączone łukowatymi liniami torów kolejowych oraz autostrad. Co kilka kilometrów nad niską zabudowę wznosiły się potężne gmachy rafinerii bądź odlewni przypominające katedry albo zamki górujące nad średniowiecznym krajobrazem. Nad polem siłowym zapadał już zmierzch, wzmacniając intensywność szalejącego na niebie blasku. - Czterdzieści siedem - nie ustępował Bradley. - Hutchin- son się stąd nie ruszy. Już raz sterraformował tę planetę. Nawet jeśli rozbłysk zabije wszystko, co żyje poza polami siłowymi, robosiewniki po prostu zasieją nowe rośliny. Zresztą do tej sztuczki i podróżą w czasie będą potrzebne generatory tuneli czasoprzestrzennych z dworca planetarnego w Narrabri. Nie, ten świat przetrwa, bez względu na zadane mu straty. Polegają na nim trzydzieści dwa miliardy ludzi. - Ehe. Te nasze nowe bomby... wiedziałem, że flota z pewnością pracuje nad bronią potężniejszą niż pociski Douvoira, ale coś co może uszkodzić gwiazdę? Myślisz, że Gwiezdny Podróżnik się tego spodziewał? - Nie. - Bradley uśmiechnął się do plastikowego kubka z kawą. - Nie docenił nas po raz kolejny. Ta wojna miała zrujnować oba gatunki, ale teraz rozstrzygające zwycięstwo jest w naszym zasięgu. Doi i Sheldon na pewno rzucą tę nową bombę na Alfę Dysona. - Na Illuminatusie też nie zachował się zbyt sprytnie. Jenny meldowała, że Paula Myo w końcu dopadła Bernadettę. - Naprawdę? - Bradley uniósł brwi. - To fascynujące. Z pewnością wierzy już, że Gwiezdny Podróżnik jest prawdziwym zagrożeniem. Nieudany zamach na senator Burnelli również dodaje nam

wiarygodności. Zastanawiam się, czy nie powinniśmy rozpylić ostatniej wiadomości. - Nikt nie zwróci na nią uwagi. Nie teraz i nie w najbliższej przyszłości. - Adam wskazał na portal. Obraz wrócił do Mi-chelangela siedzącego w swym studiu. Nawet on był wyraźnie wstrząśnięty komunikatem Rady Wojennej. Towarzyszącym mu komentatorom najwyraźniej zabrakło słów. - Bardziej martwię się tym, że agenci Gwiezdnego Podróżnika zdobyli głowę Agenta. Gdy przeanalizują jego komórkę pamięci, będziemy mieli do czynienia z poważnym przeciekiem. - Zgadzam się, że to niepokojące, Adamie, ale zostały nam już tylko dni, być może nawet godziny. Nawet jeśli Gwiezdny Podróżnik zorientuje się, gdzie jesteśmy i co zamierzamy zrobić, potrzebowałby czasu, by przeprowadzić ofensywę przeciwko nam. Gdyby był naprawdę inteligentny, zostawiłby Agenta czułej opiece floty. Jej ludzie rzuciliby się na nas przy byle okazji. - Być może, ale musimy się mieć na baczności. Po usunięciu Kime'a utraciliśmy ważne dojście polityczne. Oscar z pewnością nie będzie miał podobnego wpływu na Columbię. - Czy odkrył już coś w dzienniku “Drugiej Szansy"? - Nie wiem. Spędził tak wiele czasu na pokładzie swego okrętu, że nie miałem okazji się z nim skontaktować. - E-ka-merdyner zawiadomił Adama, że chce się z nim połączyć Marisa McFoster. Słucham? - Jesteśmy na Boongate - poinformowała go. - Victor Hal-garth przed chwilą wszedł do magazynu dworcowego należącego do firmy Sunforge. Śledzi go również liczna grupa policyjnych obserwatorów. - To mnie nie dziwi. Władze obserwowały Bernadettę na Illuminatusie. Na pewno przekonasz się, że niektórzy z tych ludzi pracują dla ochrony Halgarthów. Czy możesz znaleźć jakieś bezpieczne schronienie? - Nie jestem pewna. Zamieszanie jest wielkie. Dworzec pogrążył się w niemal całkowitej anarchii. Po oświadczeniu Doi wszyscy pozostali na planecie mieszkańcy skierowali się prosto do terminalu, ale reszta terenów dworcowych jest opustoszała. Jeśli spróbujemy coś zrobić, na pewno nas zauważą. - Rozumiem. Mamy na Boongate kilka ekip. Upoważnię je do skontaktowania się z wami i udzielenia wam wsparcia. Informuj mnie na bieżąco. - Tak jest. - Victor Halgarth jest na Boongate, a cała planeta ma być ewakuowana - zastanawiał się Bradley. To dla nas wspaniała okazja, Adamie. Może uda się nam przechwycić Gwiezdnego Podróżnika na terenie Wspólnoty. Nie wrócił jeszcze do domu i zostało mu bardzo niewiele czasu, by dotrzeć na Boongate. STT nie zaryzykuje otworzenia tunelu dla normalnego ruchu w obawie przed zalewem uchodźców. - Mellanie opuściła Illuminatusa razem ze śledczym Myo -rzekł Adam. - Czy mam spróbować się z nią połączyć, żeby się przekonać, czy potrafi przekonać Paulę? - Nie, w tej sprawie odwołamy się do senator Burnelli. Jej pozycja jest silniejsza. Będzie mogła wykorzystać swe wpływy, by całkowicie zablokować tunel na Boongate. - Jak sądzisz, ile czasu będzie potrzebowała STT, by przystosować generator tuneli czasoprzestrzennych do tej sztuczki z podróżą w czasie? - Sheldon mówił o tygodniu. Podejrzewam, że to raczej kwestia oprogramowania niż fizycznej modyfikacji. W dzisiejszych czasach z reguły tak jest. - Dobra. Zajmij się tym, a ja tymczasem przygotuję nasz pociąg. Możemy go jeszcze potrzebować. - Oczywiście. - Bradley zamieszał fusy. - No wiesz, jest bardzo prawdopodobne, że Gwiezdny Podróżnik przebywa na dworcu w Narrabri i przygotowuje się do przedarcia się na Boongate, tak samo jak my. Cóż za ironia, nieprawdaż? Zastanawiam się, czy mógł wynająć magazyn obok naszego? - Nie zrobił tego. - Skoro tak mówisz, Adamie. Niemniej musimy przesunąć nasze ekipy, by obserwowały tunel na Boongate.

- Zlecę to zadanie swoim ludziom. - Mamy jeszcze jakichś w rezerwie? Wydawało mi się, że po Illuminatusie mogą być z tym kłopoty. - Znajdę wystarczająco wielu do tak prostej operacji. Niedostatek siły uderzeniowej da się nam we znaki dopiero jeśli będziemy musieli walczyć o przedarcie się tam. - Zamierzam choć w niewielkim stopniu wzmocnić tę siłę. Przyłączę się na stałe do twojej ekipy. We Wspólnocie nie mam już wiele do roboty. Czas, bym wrócił do domu, stawić czoła naszemu wrogowi. - To świetnie. Twoja obecność znacznie poprawi morale Strażników. Potrzebują tego, odkąd utraciliśmy kontakt z Far Away. Dworzec STT W Newark miał połączenia z ponad dwudziestu planetami pierwszej fazy zasiedlenia, w tym trzy tunele czasoprzestrzenne prowadzące na Augustę. Jego terminale i stacja rozrządowa rozlokowane były obok starego lotniska, a rozchodząca się stamtąd sieć dróg i torów kolejowych łączyła go z rozciągającym się wokół megalopolis. Nigel wyglądał przez okno gabinetu kierownika na najwyższym piętrze, patrząc na okalającą dworzec Autostradę New Jersey. Na starej drodze nadal trwał intensywny ruch, choć wspierały ją obecnie nowe tunele, pozwalające pociągom dotrzeć bezpośrednio na Manhattan i dalej wzdłuż wschodniego wybrzeża. Za autostradą ciągnęły się zimne, szare fale Newark Bay, tłukące o brzeg Staten Island. Dziś jednak budynki i parki wyspy nakryła migotliwa kopuła pola siłowego. Wyglądało to, jakby nad lądem unosiła się lekka mgła. E-kamerdyner przekazał Nigelowi obraz Campbella witającego gości w holu. Justine Burnelli rozpięła biały jak śnieg, obszyty futrem płaszcz i ucałowała po przyjacielsku Campbella. Nigel uświadomił sobie, że Justine jest w ciąży, dopiero, gdy przybyła na pilną sesję Rady Wojennej. Brzuszek zaznaczał się już wyraźnie pod stylową, szarą suknią z kaszmiru. Zaskoczyło go to. Kobiety w tym wieku i o podobnym statusie niemal zawsze korzystały ze zbiorników macicznych. Zapytał o to Perditę, ale ona również nic nie wiedziała, nawet kto jest ojcem. To również było niezwykłe. Wielkie Rodziny zawsze zabezpieczały finansowo swe potomstwo, a mimo to nie znalazł w nowojorskim archiwum żadnej wzmianki. Czujniki bezpieczeństwa poinformowały go, że Justine utrzymuje intensywnie zakodowane łącze z unisferą. Nigel podejrzewał, że prowadzi prosto do Gore'a. Śledczy Myo wyglądała dokładnie tak, jak ją zapamiętał. Jej piękną twarz na zawsze przeklęła lekko melancholijna mina. Włożyła pięknie skrojony, ciemnoszaro-niebieski kostium i łososiową bluzkę, a także efektownie wyczesała włosy. Nic nie wskazywało, że niespełna trzydzieści godzin temu miała na sobie pancerny kombinezon i uczestniczyła w otwartej walce na Illuminatusie. W pierwszej kolejności uwagę Nigela przyciągnęła jednak Mellanie. Dziewczyna przeczesała od niechcenia faliste, złote włosy, pozwalając, by pozostały lekko rozczochrane. W połączeniu z faktem, że zaciskała z wyraźną złością szczęki, nadawało jej to agresywny wygląd. Spektakularnie krótka, biała spódniczka, długie, zamszowe buty oraz cienka, prosta koszula z niebieskiego dżinsu w jakiś sposób były jednocześnie modne i tandetne. Dud-ley Bose uczepił się jej, jakby łączyła ich ze sobą jakaś membrana. Z jego naburmuszonej, młodzieńczej twarzy promieniował nieustanny gniew, zupełnie jak podczas pamiętnej ceremonii powitalnej. Gdy winda doTarla na górę, Nigel spojrzał na drzwi gabinetu. Zauważył, że podczas krótkiej jazdy ciasną windą Campbell starał się stać jak najdalej od Mellanie. A więc Perdita miała rację. - Gotowy? - zapytał Nelson. Szef bezpieczeństwa dynastii zdawał sobie sprawę z implikacji tego spotkania, ale przecież obserwował wydarzenia na Illuminatusie znacznie uważniej niż Nigel. - Miło by było wreszcie usłyszeć kilka odpowiedzi - odparł Nigel i poprawił marynarkę. Głupia próżność. Przywitał uprzejmie Justine i Paulę. A potem spojrzał na Mellanie. - Nareszcie. Obrzuciła go zdziwionym spojrzeniem. - Nie rozumiem. - Z wielkim zainteresowaniem śledziłem pani poczynania. To bardzo ekscytujące, że nareszcie mogę panią poznać.

To było niedopowiedzenie. Mellanie była szalenie atrakcyjna. Miała świetną figurę, a lekko zszargany wygląd sugerował, że przed chwilą skończyła uprawiać seks i miałaby ochotę na więcej. Uścisnął jej dłoń. Nie próbowała jej wyrwać, tylko rozciągnęła usta w figlarnym uśmiechu. - Ja też się cieszę - rzekła głosem cichszym chyba o dwie oktawy niż zwykle. - Witam - odezwał się Dudley. Zdołał się jakoś wysunąć przed Mellanie i wyciągnął rękę. - Cieszę się, że wracasz do siebie, Dudley - przywitał go Nigel. Starał się przemawiać zupełnie bezbarwnym tonem, by neurotyczny astronom nie wykrył śladów ironii. - Zawdzięczam to wyłącznie mojej Mellanie. Objął jej ramiona. Dziewczyna nawet nie próbowała ukrywać dezaprobaty. Nigel wskazał wszystkim krzesła i gabinet otoczyła e-tarcza. - To mi wygląda bardzo poważnie, Justine. Z pewnością nie chodzi tylko o twoje starcie z Valettą w komisji. - W pewnym sensie chodzi - odparła Justine. - Halgarth-owie przejęli pełną kontrolę nad flotą. - Tak, ale to ja mam bombę “nowa". A reszta z nas ma sporo do powiedzenia w sprawie budżetu tej floty. Wpływy Heather są zrównoważone. Tak właśnie funkcjonuje Wspólnota. - Mam pytanie - odezwała się Paula. - Tak też sądziłem - odrzekł Nigel. - Od kilku godzin zastanawiałem się głównie nad tym, jak ono będzie brzmiało. - Już od stulecia naciskałam na rząd Wspólnoty, by nakazał inspekcję wszystkich towarów wysyłanych na Far Away. Niestety, bez rezultatu. Tego rodzaju nadzór umożliwiłby mi zatrzymanie transportów broni dla Strażników, a być może nawet całkowite wyeliminowanie ich organizacji. Thompson Burnelli, nim padł ofiarą zamachu, dowiedział się, że to ty blokowałeś moje starania. Chciałabym się dowiedzieć dlaczego. Nigel nie potrafił się powstrzymać przed spojrzeniem na Daniela Alstera z prośbą o pomoc. Sekretarz jak zwykle stal w dyskretnej odległości dwóch metrów od niego. - Naprawdę? Nie przypominam sobie nic w tym rodzaju... - Nie ma żadnego pliku z takim poleceniem - poinformował go pośpiesznie Daniel. - To ma krytyczne znaczenie - nie ustępowała Paula. -Thompson był przekonany, że to prawda. - Dowiedz się - polecił Danielowi Nigel. - Natychmiast połącz się z Jessicą. - Tak jest. Nigel zerknął na Mellanie. Ta mrugnęła do niego porozumiewawczo, krzyżując nogi. Zastanawiał się, jak najlepiej podejść do takiej dziewczyny. Zapewne po prostu zapytać, czy pójdzie z nim do łóżka. Nie potrafił jednak zrozumieć sprawy Dudleya. Co mogła w nim widzieć? - Hm, to decyzja naszego wydziału politycznego - odezwał się Daniel z wyraźnie zażenowaną miną. - Dlaczego? - zapytał Nigel. - Ozzie wydał takie polecenie. - Ozzie? Z Pauli wyraźnie odpłynęła część napięcia. - Nie wiedziałam, że pan Isaacs wywiera wpływ na decyzje wydziału politycznego dynastii. - Na ogół tego nie robi - odparł Nigel. - Szczerze mówiąc, nie przypominam sobie takiego przypadku. Ale Ozzie ma połowę udziałów w STT, więc muszę przyznać, że ma do tego prawo. Jesteś pewien? zapytał Daniela. - Tak. - Sekretarz obrzucił Paulę osobliwym spojrzeniem. - Polecił wydziałowi politycznemu przyjąć tę strategię w roku 2243. - Ach - odezwała się Paula. - Rok Wielkiego Skoku Tunelowego. Rok, gdy Bradley Johansson założył Strażników i ukradł pieniądze potrzebne do funkcjonowania organizacji. Gwiezdny Podróżnik nie miał z tym nic wspólnego. To Strażnicy nie chcieli dopuścić do inspekcji. Wiedziałam, że mają dostęp do rządu na wysokim szczeblu, ale nie przyszło mi do głowy, że to pan Isaacs za nimi stoi. - Dobra. - Nigel pogroził im palcem. - A teraz proszę o wyjaśnienia.

- To proste - odparła Justine. - Wilson Kime ma rację. Gwiezdny Podróżnik istnieje naprawdę. To on finansował prowadzone przez Dudleya obserwacje Alfy Dysona za pośrednictwem lipnej fundacji edukacyjnej. Na pokładzie “Drugiej Szansy" przebywali jego agenci. - Zinfiltrował też flotę - dodała Paula. - Wilson znalazł dowody na to, że agenci obcego przeniknęli na pokład “Drugiej Szansy", ale później zmanipulował je ktoś pracujący w Pentagonie II. Dlatego nie można ich było ogłosić publicznie. Jesteśmy przekonani, że to zmodyfikowany satelita obserwacyjny wyłączył generator bariery i wypuścił alfy. Cała misja była gigantycznym oszustwem mającym sprowokować wojnę między nami a alfami celem osłabienia obu gatunków. Nigel wreszcie zrozumiał, jak poczuł się Wilson po wylądowaniu na Marsie. Dzisiaj zamienił gwiazdę w nową, by powstrzymać największe zagrożenie, przed jakim kiedykolwiek stanęła ludzkość, a potem znalazł sposób pozwalający uratować życie trzydziestu dwóm miliardom ludzi, a teraz się dowiedział, że wojna, która zniszczyła ich gwiazdy, wybuchła przede wszystkim z jego winy. - Niech to chuj strzeli. Obrzucił Nelsona błagalnym spojrzeniem, ale szef bezpieczeństwa dynastii sam był w ciężkim szoku. - Jeśli macie rację... - zaczął Nelson. - Mamy - oznajmiła stanowczo Mellanie. Uśmiechnął się do niej z irytacją. - W takim razie Strażnicy zapewne się nie mylą, twierdząc, że Gwiezdny Podróżnik zinfiltrował rodzinę Halgarthów. - W zasadzie tak - przyznała Paula. - Potwierdziła to nasza konfrontacja z jego agentami na Illuminatusie. Rzecz jasna, większość Halgarthów jest w absolutnym porządku, ale obcy podporządkował sobie tych, którzy zajmują strategiczne pozycje. Christabel powoli przyjmuje do wiadomości, że coś w tej całej sprawie nie gra. Dyskretnie pomaga nam śledzić podejrzanych. Wkrótce zwróci się ze swymi podejrzeniami do Heather. - A Columbia? - zapytał Nelson. - Czy on również jest jednym z nich? - Nie wiemy tego. - Niech to szlag - mruknął Nigel. - To rozstrzyga sprawę, nie możemy dać flocie bomb “nowa". Jezu! A Doi? Co z nią? Strażnicy twierdzili, że ona również służy obcemu. - Jesteśmy przekonani, że to była zwykła dezinformacja -uspokoiła go Paula. - Isabella Halgarth, potwierdzona agentka Gwiezdnego Podróżnika, pomogła w rozpyleniu tej wiadomości. Z drugiej strony, Isabella miała też romans z Patricią Kantil. - I pomogła w podjęciu politycznych decyzji, które doprowadziły do powstania floty - dodała Justine. - Wszystkich nas wykorzystano w większym lub mniejszym stopniu. - Alessandra Baron również jest jego agentką - wtrąciła Mellanie. - Ta suka. Nigel poczuł odrętwienie, gdy jego poszerzona osobowość zaczęła rozważać problem. W jego umyśle narastał gniew, zwykła zwierzęca złość płynąca z tego, że go oszukano. Hamowało ją jednak zaskoczenie oraz zaniepokojenie sytuacją. Cholera, daliśmy się podejść! - Cokolwiek postanowimy zrobić, nie możemy tego ogłosić publicznie - zdecydował. - Nie w tej chwili. W najbliższej przyszłości obywatele muszą mieć niezachwiane zaufanie do rządu. Życie mieszkańców zaatakowanych planet zależy od tego, czy reszta Wspólnoty zdoła się zjednoczyć wokół strategii podróży w czasie. To musi pozostać priorytetem. Zdrajców trzeba będzie wykorzenić po cichu. Na pewno macie jakieś pomysły, jak to zrobić. Dlatego właśnie tu jesteście, prawda? - W zasadzie tak - przyznała Paula. - Po pierwsze, sam fakt, że zdajemy sobie sprawę z manipulacji, w praktyce nas na nią uodparnia. - Co właściwie ma nadzieję osiągnąć Gwiezdny Podróżnik? - zapytał Nelson. - Ma już swoją wojnę. Czego więcej może pragnąć? - Nie jestem pewna - przyznała Paula. - Strażnicy twierdzą, że zamierza zniszczyć, a przynajmniej

osłabić, oba gatunki, co uczyni go dominującą siłą w tej części Galaktyki. Przypuszczam, że wasze bomby “nowa" przekreśliły te plany. Ludzie są teraz w stanie całkowicie zniszczyć alfy. Wspólnota przetrwa i będzie zdecydowanie silniejsza niż przedtem. Z militarnego punktu widzenia Gwiezdny Podróżnik już przegrał. - O ile flota i my będziemy kontynuować ofensywę - zauważył Nelson. - Na pewno skupi teraz swe wpływy na tym odcinku. Tak ja bym postąpił na jego miejscu. W końcu alfy nie są jeszcze bezradne. Nadal dysponują generatorem Bramy Piekieł oraz bombami rozbłyskowymi. Jeśli Gwiezdny Podróżnik skłoni nas do wahania, wciąż jeszcze mogą zadać nam niszczycielski cios. - W takim razie musimy natychmiast zaatakować Alfę Dy-sona - zdecydował Nigel. - Tam właśnie znajduje się generator Bramy Piekieł. Nic nie mówmy flocie, nie konsultujmy się z nikim. Po prostu to zróbmy. - “Charybda" powinna jutro znaleźć się w zasięgu łączności - odezwał się Nelson. - A “Searcher" już jest w domu. Trwa też budowa następnych fregat. Możemy wysłać jedną z nich za czterdzieści osiem do siedemdziesięciu dwóch godzin. - Zajmij się tym - polecił Nigel. - Osobiście, Nelson. Jeden Bóg wie, czy obcy nie zinfiltrował też naszej dynastii. Czy istnieje jakiś test? - zapytał Paulę. - Musimy poczekać na wyniki badań Isabelli. Kiedy zrozumiemy, co jej zrobiono, może nauczymy się rozpoznawać to samo u pozostałych. Ale nie ma co liczyć, że to będzie szybkie i proste. Mogą minąć dziesięciolecia, nim wytropimy wszystkich. - Kazała pani odczytać jej wspomnienia? - zapytał Nelson. - Tak. Raiel zrobi to dla mnie. Nigel nie potrafił powstrzymać pełnego podziwu uśmiechu. Śledczy Myo zawsze była o krok przed nim. - Myślisz, że Ozzie jest agentem Gwiezdnego Podróżnika? - Trudno to określić. Sądząc z tego, co przed chwilą usłyszałam, raczej pomagał Strażnikom. Musielibyśmy odczytać jego wspomnienia, żeby mieć pewność. Wiesz, gdzie on jest? - Straciliśmy jego trop na Silvergalde - wyznał Nigel. -Zostawił wiadomość mówiącą, że poszedł zapytać Silfenów, co wiedzą o barierach wokół pary Dysona. Od tej pory nikt go nie widział. - Rozumiem - rzekła Paula. - Domyślasz się, gdzie może przebywać Gwiezdny Podróżnik? - zapytał Nigel. Jego poszerzona osobowość zaczęła sprawdzać zgromadzone przez dynastię dane dotyczące Strażników. Nie znalazł tam zbyt wiele: tylko streszczenie śledztw prowadzonych przez Wydział Poważnych Przestępstw. - To rozbitek z katastrofy “Marie Celeste" na Far Away - odparła Paula. - Nie wiemy właściwie nic więcej. Bradley Johansson twierdzi, że Gwiezdny Podróżnik podporządkował sobie uczonych badających arkę, więc wszelkie dane zebrane przez Instytut musimy uważać za podejrzane. Nie mamy pojęcia, skąd przybył, jak wygląda, jakie są jego rozmiary ani nawet czy oddycha tlenem. Sam fakt jego istnienia możemy wydedukować jedynie z zachowania agentów. To nieuchwytna zjawa. - Niech to szlag - mruknął ze złością Nigel. Czuł się wściekły, nie, wręcz znieważony myślą, że obca forma życia może manipulować ludźmi jak pionkami na szachownicy. Niedostrzegalna, złośliwa istota ukrywała się w jego Wspólnocie, podporządkowując sobie i zatruwając wszystko, czego dotknęła, zupełnie jak demon ze średniowiecznych legend. Nic dziwnego, że nikt nie chciał uwierzyć w jego istnienie. - Jak to możliwe, że tak długo pozostał niezauważony? - Jest ostrożny i myśli w długiej skali czasowej - wyjaśniła Paula. - To daje nam pierwszą informację na temat jego natury. Jest długowieczny. Jeśli jego celem rzeczywiście jest wyeliminowanie nas oraz alf, by jego gatunek mógł się bez przeszkód rozprzestrzeniać w tej części Galaktyki, z pewnością planuje na stulecia, może nawet tysiąclecia naprzód. - Ale musi mieć gdzieś bazę, miejsce, w którym fizycznie przebywa. To pozwoli nam go wytropić.

- Bradley Johansson i Adam Elvin są realni i istnieją fizycznie - zauważyła Paula z pełnym żalu uśmiechem. - A mimo to nie udało mi się ich aresztować. To podpowiada mi pewną teorię na temat miejsca pobytu Gwiezdnego Podróżnika. - Gdzie? - zapytała ostrym tonem Justine. Paula wstała i podeszła do okna gabinetu. Jej sylwetka rysowała się na tle szarego nieba na zewnątrz. Skinęła na Nigela, przywołując go do siebie. Oboje wyjrzeli na stację rozrządową. Po sre-brzystobiałych szynach posuwały się długie składy pociągów. - Johansson i Elvin świetnie rozumieją, na czym polega dzia łalność konspiracyjna - zaczęła Paula. Zawsze pozostają w ru chu, nie mają stałego adresu, nie wiążą się z nikim, do nikogo się nie przywiązują, nie mają przyjaciół. Unikają wszystkiego, co mo głoby ograniczyć swobodę ich ruchów. Dlatego właśnie ścigałam ich tak długo. Nigdy nie czekali w jednym miejscu aż ich dogonię, a do tego osłaniał ich pan Isaacs. Nigel poczuł się, jakby gabinet wypełniło zimne, morskie powietrze uwięzione pod polem siłowym. DoTarlo do niego, do czego zmierza śledczy Myo. Jego przedramiona pokryła gęsia skórka. Pociągi wjeżdżały do podziemnych tuneli prowadzących do wszystkich miast na wschodnim wybrzeżu, od Nowego Jorku aż do Miami. Ze ściany eliptycznych bram padało światło odległych gwiazd. - Dobry Boże, nie. - To logiczna konkluzja - stwierdziła Paula. - Gwiezdny Podróżnik jest obcym. Z pewnością potrzebuje protein ze swego ojczystego świata, pochodzących z uprawy lub produkowanych syntetycznie. Gdyby ktoś go zauważył, jego wygląd przyciągnąłby uwagę. Cóż mogłoby być dla niego lepsze niż własny wagon towarowy? Ciągle pozostaje w ruchu, może dotrzeć, dokąd zechce, i wszędzie zabiera ze sobą odpowiednie dla siebie środowisko. - LI kierująca ruchem może sprawdzić zapisy, poszukać pociągów, które nigdy się nie zatrzymują stwierdził Nigel. Zaschło mu w gardle. Sprawa była beznadziejna i świetnie o tym wiedział. - Wagon z pewnością zmieniał pociągi, a nawet firmy. Całe miesiące, być może lata, stał gdzieś na bocznicy albo w magazynie. Wędruje po wszystkich planetach, na które docierają tory. Z upływem dziesięcioleci Gwiezdny Podróżnik z pewnością też zmieniał i modernizował wagony. - Może być wszędzie - rzekł Nigel z przerażeniem w głosie. - Według Strażników wróci na Boongate, a stamtąd na Far Away. - Brama na Boongate jest zamknięta. I taka pozostanie. - Mam taką nadzieję. - Co chcesz przez to powiedzieć? Nie pozwolę jej otworzyć. Paula zerknęła na Nelsona, a potem przeniosła wzrok z powrotem na Nigela. - Z pewnością obaj zdajecie już sobie sprawę, że ktoś wysoko postawiony w waszej dynastii musi być agentem Gwiezdnego Po dróżnika, prawda? Nigel pochylił lekko głowę, wyraźnie nie chcąc jej odpowiadać. - Jeśli obcy rzeczywiście przemieszcza się w sugerowany przez ciebie sposób, to jest boleśnie oczywiste. W ciągu lat ktoś bardzo mu pomagał. Mam tylko nadzieję, że nie zinfiltrował mojej dynastii w takim stopniu, jak Halgarthów. - Nie ma na to żadnych dowodów. Johansson nigdy nie twierdził, że tak jest. - Wyraz najwyższej aprobaty - mruknął z sarkazmem Nigel. - Chciałabym zasugerować nawiązanie współpracy ze Strażnikami - odezwała się Justine. - Wiedzą o Gwiezdnym Podróżniku więcej niż ktokolwiek inny. Jeśli zamierzamy schwytać obcego, przydałaby się nam ich pomoc. - Ale jak to zrobić? - zapytała Paula, wracając na miejsce. - Nie mam do nich żadnego dojścia. Ostatni trop, Agenta, flota straciła na Illuminatusie. Justine spojrzała na nią z lekkim, przepraszającym wzruszeniem ramion.

- Utrzymuję kontakty z Bradleyem Johanssonem już pod pewnego czasu. Nigel naprawdę zdołał zachichotać. Wisielczy humor. Uspokoił się jednak natychmiast, gdy Paula Myo przeszyła go poważnym spojrzeniem. - To mi się podoba - rzekł, osuwając się na krzesło. - Spisek wewnątrz spisku. Bardzo zabawne. Zawsze myślałem, że mogę się stać ofiarą podziemnego ruchu oporu, ale z pewnością nie jego uczestnikiem. Skontaktuj się z Johanssonem w naszym imieniu, Justine, i zapytaj, czy zechce połączyć z nami siły. Powinniśmy się też porozumieć z Wilsonem, żeby miał dla nas oko na flotę. Z pewnością ma w Pentagonie II wystarczająco wielu sympatyków, by móc oszukać Columbię. - Chciałabym w to wciągnąć jeszcze kogoś - odezwała się Mellanie. - Przykro mi, ale nie ufam do końca RI, zwłaszcza że nie przyszła nam dziś z pomocą - sprzeciwił się Nigel. Popatrzyła na niego z politowaniem. - Ja również nie. Niech pan mnie nie traktuje protekcjonalnie. - Niech mi pani uwierzy, po tym, co spotkało Doriana na >»Cypress Island", nigdy bym się nie ośmielił. - Skąd pan wie... Nigel uśmiechnął się ujmująco do zdumionej dziewczyny. - Mówiłem, że śledziłem pani poczynania. Mellanie ucichła na moment, ale szybko odzyskała równowagę i odwdzięczyła się Nigelowi złowrogim uśmiechem. - Chciałabym skorzystać z jednego z pańskich tuneli czasoprzestrzennych, żeby sprowadzić tu alfę Bose'a. - Co to jest alfa Bose'a? - zapytał Nigel, spoglądając podejrzliwie na Dudleya. - Obcy, których zwiecie alfami, są w rzeczywistości jedną świadomością rozproszoną po miliardach indywidualnych ciał -wyjaśniła Mellanie. - Alfa Bose a zawiera wspomnienia Dudleya. Zapisano je w niej po jego pojmaniu. To ona ostrzegła “Conwaya". Potem udało się jej uciec i dotrzeć na Elan. Moi przyjaciele pilnują jej dla mnie. - Rozejrzała się wokół, spoglądając na zdumione twarze obecnych. Potem uśmiechnęła się sardonicznie do Nigela. - To chyba znaczy punkt dla mnie. Mortona obudził e-kamerdyner. Czujniki umieszczone przez Pazury Kotki wokół Randtown odebrały sygnał pochodzący z punktu ulokowanego dwieście kilometrów pionowo nad Trine'ba. Wiadomość powtarzała się na zmiennych częstotliwościach używanych przez flotę, ale użyto kodu, który podała mu Mellanie. Gdy zastosował klucz, w jego wirtualnym polu widzenia pojawił się komunikat: Morty. Otworzyłam dla was tunel czasoprzestrzenny. Proszę, odpowiedz. Mellanie. - O kurde! Usiadł natychmiast. W jaskini było ciemno. Paliło się tu tylko parę bladożółtych świateł, pozwalających zobaczyć zamarzającą wodę spływającą po skale. Wartę pełnił Rob. Siedział w nierównym wylocie groty, w pancernym kombinezonie wyglądał jak jakiś koszmarny afrykański bożek. Kotka, która powinna spać, siedziała na śpiworze w pozycji Dłoni Księżyca. Popatrzyła na niego bez słowa. Mortona przeszył dreszcz, choć półorganiczna tkanina śpiwora pozwalała mu zachować optymalną temperaturę ciała. Spowici w koce i śpiwory tubylcy wyglądali jak gigantyczne poczwarki, leżące w grupie na drugim końcu jaskini. Wszyscy spali głęboko, poza Davidem Dunbavandem, który jęczał głośno, gdy tylko dopadły go dreszcze. Pakiety medyczne pomogły ustabilizować jego stan, ale nie zapewniły zbytniej poprawy. Alfa Bose'a stała przy stercie sprzętu pośrodku jaskini. Od chwili, gdy tu dotarli, prawie wcale nie ruszała się z miejsca. Przykryli istotę kilkoma warstwami półorganicznej tkaniny, by było jej ciepło i w miarę sucho. Co parę dni, ktoś z nich zjeżdżał kapsułą do Trine'ba, by przywieźć alfie zanieczyszczonej wody, którą się żywiła. Zdaniem Mortona była w dość kiepskim stanie, choć Bose zapewniał, że czuje się świetnie.

- I co jest w tej wiadomości? - zapytała Kotka. Hełm Roba zwrócił się ku niemu. - To Mellanie. Pisze, że otworzyła dla nas tunel czasoprze strzenny. Kotka wypuściła spokojnie powietrze z płuc. - Mam nadzieję, że się nie mylisz. Flota wyznaczyła nam ściśle określony termin. Zaczęła wkładać pancerny kombinezon. - Dobra, chrzań się. Po południu otrzymali komunikat floty, zapowiadający, że zabiorą ich stąd za trzy dni. Do tej chwili mieli zawiesić misje bojowe, ograniczając się do obserwacji alf. To znacznie poprawiło morale i jednocześnie doprowadziło do gwałtownej kłótni o to, co zrobić z alfą Bose'a. Rob proponował, by natychmiast ją zastrzelić i udawać, że cały epizod w ogóle się nie wydarzył. Nawet miejscowi byli temu przeciwni. Wirtualne dłonie Mortona pośpiesznie dotknęły ikon łączności, kierując jego odpowiedź przez sieć dysków czujników, by źródło transmisji znajdowało się daleko od ich jaskini. Na wszelki wypadek. - Mellanie? - Morty! O Boże, cześć. Wszystko z tobą w porządku, kochanie? - Jasne. A z tobą? - Ze mną też. Nie mamy wiele czasu. Tunel czasoprzestrzenny może stąd zabrać was wszystkich. Gdzie jesteście? - Mellanie, jak się nazywała twoja stylistka, kiedy mieszkaliśmy razem? - Co? Aha, rozumiem, jesteś bardzo podejrzliwy. Sasha ubierała mnie dla ciebie jak lalkę. W porządku? - Ehe. I co teraz? Czy jesteśmy czyści, jeśli chodzi o flotę? Moi towarzysze nie mają zbytniej ochoty ukrywać się po powrocie przed prawem. - Jesteście czyści. Mam teraz sojuszników, najlepszych z możliwych. Zobaczysz. Pośpieszcie się, proszę. - Dobra, przesyłam ci współrzędne. - Daj nam trzydzieści sekund. Sygnał zaniknął. Morton wstał i klasnął głośno w dłonie. - Hej, wszyscy! Zabieramy się stąd! Ruszajcie się, nie mamy wiele czasu. Gdy światła nastawiono na pełną jasność, czterej tubylcy obudzili się, mrugając sennie. - Rob, wyjdź na dwór - polecił Morton. - Sprawdź, czy zdołasz zlokalizować tunel czasoprzestrzenny. Powinien się zaraz otworzyć. - Już się robi. - Dudley, będziesz musiał podejść do tunelu. - Dziękuję, poradzę sobie - odparła wędrowna alfa za pośrednictwem układu procesorowego. - Będę przy tobie, gdy przejdziemy na drugą stronę - mruknęła zmysłowo Kotka i stanęła obok Mortona. W jednej ręce trzymała hełm, a plecak przerzuciła sobie przez ramię. - To będzie dla mnie atrakcja dnia - mruknął Morton. Skinął na Simona i Georgię, a potem uniósł razem z nimi nosze Da-vida. Hełm położył między nogami rannego. Kotka po prostu szła obok nich po śliskiej skale, nie proponując pomocy. - Niech mnie chuj! - zawołał Rob. - Rzeczywiście się zjawił! - Co jest na drugim końcu? - zapytała ostrym tonem Kotka. - Jakiś wielki pokój. Hej! Widzę Mellanie. Są z nią jacyś żołnierze. Morton uśmiechnął się do siebie. Miał ochotę rzec: “A nie mówiłem", powstrzymał się jednak. Na dworze padał gęsty deszcz ze śniegiem. Morton skrzywił się, poczuwszy dotkliwy chłód zaraz po wyjściu z wąskiego wylotu jaskini. Żałował, że nie włożył hełmu. Tunel czasoprzestrzenny otworzył się w odległości kilku metrów od wejścia. Srebrzysty krąg unosił się nad błotem jak księżyc w pełni. Wewnątrz było widać jakieś mroczne kształty. Rob zmierzał śmiało ku wylotowi. Jego wysoką, czarną

sylwetkę otoczył srebrny blask i mężczyzna znalazł się po drugiej stronie. - A więc Mellanie znowu się udało - odezwał się Simon. - Miałeś szczęście spotkać wyjątkową kobietę, Morton. - Ehe - mruknął. Nagle gorąco zapragnął znowu ją ujrzeć. Ruszył przed siebie po śliskim gruncie, patrząc raczej pod nogi niż na błyszczący krąg z przodu. Zimno szczypało go w uszy i policzki. W pewnej chwili poczuł mrowienie i znalazł się po drugiej stronie pola siłowego. Zamrugał, oślepiony jasnym światłem. Lód na jego włosach i kombinezonie natychmiast zaczął topnieć w ciepłym powietrzu. Znajdowali się w komorze izolacyjnej wydziału eksploracji STT. Morton wiele razy oglądał relacje z misji wydziału i natychmiast rozpoznał to miejsce. Sferyczna komora o średnicy pięćdziesięciu metrów i czarnych, absorpcyjnych ścianach. Żółte i czerwone linie wskazywały miejsca, gdzie znajdowały się śluzy i wnęki z instrumentami, natomiast szerokie okna w połowie wysokości pozwalały ludziom z centrum operacji obserwować sytuację w komorze. Na niego i na ekipę powitalną skierowano pierścień reflektorów. Morton nawet nie zauważył reszty obecnych. Mellanie stała na czele grupy, ubrana w umiarkowanie krótką minispódniczkę oraz niebieską, dżinsową bluzkę rozpiętą aż do pępka. Wsparła dłonie na biodrach, spoglądając na niego. Oczy jej błyszczały, a usta rozciągała w szerokim uśmiechu. - Morty! Podbiegła do niego. Gdy go objęła, omal nie wypuścił z wrażenia Davida Dunba-vanda. Ktoś wyjął z jego ręki uchwyt noszy i Morton mógł odwza- jemnić uścisk. Potem zaczęli się namiętnie całować. Był gotowy zedrzeć z niej koszulę i uprawiać z nią seks tu i teraz, na podłodze komory. Odsunęła się od niego i potrząsnęła głową, zamiatając złotymi włosami. Przygryzła figlarnie koniuszek języka. - Znowu się za mną stęskniłeś, tak? - Jezu, jasne. Roześmiała się triumfalnie, niemal drwiąco. Wokół krzątali się ludzie. Medycy zgromadzili się wokół Da-vida Dunbavanda. Ochroniarze z włączonymi polami siłowymi, uzbrojeni w krótkie karabiny, pomagali Robowi zdjąć kombinezon, wzięli od Kotki plecak i hełm, ułatwiając wszystkim oddalenie się od wylotu tunelu. Trzech otoczyło alfę Bosea, a czwarty zdjął płachty, którymi ją przykryto. Mandy rozpłakała się, pocieszał ją jeden z medyków. Tunel czasoprzestrzenny zamknął się bezgłośnie za nimi. - Niech pan zdejmie kombinezon - nakazał ochroniarz. Morton wykonał polecenie. Kotka również zdjęła swój, ocią gając się demonstracyjnie. - Czysto - skwitował wreszcie szef ochrony. Drzwi śluzy rozsunęły się i do komory wszedł Dudley Bose. Morton po raz pierwszy zobaczył ożywionego astronoma. Nie odniósł zbyt korzystnego wrażenia. Nerwowego młodzieńca wypełniał nadmiar energii. Mogłoby się zdawać, że napędza go reaktor jądrowy. Jego ruchy były urywane, a twarz wykrzywiała się w wyrazie niecierpliwości i niedowierzania, jakby znajdował się w warunkach zwiększonego przyciągania. Morton przygotował się na scenę. W końcu nadal tulił się do Mellanie. Dudley jednak zignorował wszystkich w komorze i natychmiast podbiegł do alfy Bosea, tak szybko, że omal się nie przewrócił. Nadal miał wyraźne kłopoty z koordynacją ruchów. Zatrzymał się z drżeniem w odległości metra od wysokiego obcego. Dwie szypułki zmysłowe odwróciły się, spoglądając na niego. - Oddaj mi moje wspomnienia! - wrzasnął do wędrownej alfy Dudley. - Chcę znowu być sobą! Uniósł niepewnie pięści. - Oczywiście - zgodziła się alfa Bosea za pośrednictwem układu procesorowego. - Co, twoim zdaniem, mógłbym z nimi zrobić? Jesteśmy jednym, Dudley, bliżsi sobie niż bracia. - Muszę... muszę... - Z otwartych ust astronoma skapy-wała ślina. - Muszę się dowiedzieć. Co się

stało? Co z nami zrobili? - Zabili nas, Dudley. Zastrzelili z zimną krwią. Twoje oryginalne ludzkie ciało zginęło w układzie alfy Dysona. Dudley zachwiał się, jakby był na skraju apopleksji. - Nie powiedziałaś mu? - zdziwił się Morton. Mellanie potrząsnęła głową. - Lepiej pójdę go uspokoić - wyszeptała, wyraźnie poiryto wana, jak matka uganiająca się za wyjątkowo kłopotliwym dziec kiem. Morton przeniósł spojrzenie z niej na Dudleya. Jezu, co ona może w nim widzieć? - Chodź, Dudley - powiedziała, biorąc go za rękę. - Załatwimy to później. - Nie! Wyrwał się tak gwałtownie, że aż skrzywiła się z bólu. Morton postąpił krok ku nim, ale po obu jego bokach nagle pojawili się Rob i Kotka. - Nie - mruknęła kobieta, kładąc rękę na jego ramieniu. - Odpierdol się ode mnie! - wrzeszczał astronom. - Odpierdol się i zostaw mnie samego ze sobą, ty mała, głupia zdziro. Ja tu jestem, rozumiesz? Jestem tu cały. Mogę znowu zostać sobą. Nie próbuj mnie powstrzymywać. Ani ty, ani nikt inny. Twarz Mellanie nabrała twardego wyrazu. - Jak pan sobie życzy, panie Bose. - Mają... mają tu coś, co możemy wykorzystać - mówił Dudley, spoglądając błagalnie na szypułki zmysłowe obcego. -Punkt medyczny. Możemy zacząć natychmiast. - Proszę bardzo - zgodziła się alfa Bosea. Astronom obrócił głowę w kilku urywanych szarpnięciach, zupełnie jak robot. Omiótł spojrzeniem gapiących się na niego ludzi, skupiając uwagę na jednej z medyków. - Mówiła pani, że jest tu sala zabiegowa. - Tak. - Kobieta podeszła bliżej i uniosła głowę, spoglądając z fascynacją na szypułki zmysłowe obcego. Wzięła w rękę elektroniczny moduł wystający z jego ciała i połączony światłowodem z układem procesorowym. - Nie wiem, czy to się uda. - Niech mi pani zaufa - uspokoiła ją alfa Bosea. - To ciało zaprojektowano specjalnie z myślą o transferze pamięci. To wyłącznie kwestia modyfikacji styku. - W takim razie w porządku. Chodźmy tędy. Poprowadziła astronoma i alfę Bose'a ku drzwiom jednej ze śluz. Towarzyszyło im pięciu ochroniarzy. Nie celowali z karabinów do człapiącej przed nimi alfy, ale trzymali je w pogotowiu. Tuż przed drzwiami obcy skierował szypułkę zmysłową w stronę Mellanie. - Swoją drogą, cieszę się, że cię poznałem. Widzę, że mam szczęście, nawet jeśli w tej chwili okazałem się niewdzięcznikiem. Z radością porozmawiam z tobą później. - Jak to niewdzięcznikiem? - rozległ się płaczliwy głos Du-dleya, gdy przechodzili przez drzwi. Zresztą to nie twój interes. - Z Mellanie nie można się nudzić nawet przez chwilę -odezwał się ktoś radośnie tuż przy jego uchu. Morton odwrócił się i szybko pokłonił się nisko. Obok stał Nigel Sheldon. - Mówiła, że ma sojuszników - mruknął z ironią. - I nie żartowała. - Nigel obrzucił zamknięty tunel czasoprzestrzenny nostalgicznym spojrzeniem. Może zechce pan wrócić, gdy już panu wyjaśni, co naprawdę jest grane. - Raczej w to wątpię. Gdzie właściwie jesteśmy? - Na Auguście - Nigel ukłonił się płytko Simonowi. - Panie Rand, słyszałem o panu wiele dobrego. Wyrazy współczucia. Randtown było piękną ideą. - Dziękuję za pomoc, panie Sheldon - odparł z powagą Simon. - Niech pan podziękuje Mellanie. Czekają na was kąpiel, posiłek i odpowiedzi, w dowolnej

kolejności. - Niech będzie wszystko na raz - zdecydował Morton. Podszedł do gapiącej się na otwartą śluzę Mellanie i objął ją ramieniem. Uśmiechnęła się niepewnie, a potem zerknęła na Sheldona z miną pełną niepokoju i zakłopotania. - Odpowiesz mi, gdy będziesz gotowa - rzekł Sheldon z lekką irytacją w głosie. Gdy wszyscy zaczęli opuszczać komorę, Rob spojrzał na Kotkę. - Nic z tego nie kapuję - poskarżył się. - Owinęła sobie Mortona wokół małego palca. Wygląda na to, że Sheldon na nią leci. Mówią, że Michelangelo sypia ze wszystkimi swoimi asysten tami, bez względu na płeć. To co, do chuja, widzi w Dudleyu? Alic Hogan przestał się już krzywić i wzdychać za każdym razem, gdy poruszył się w fotelu. Bolała go każda część ciała, a ruch powodował niezliczone dodatkowe dolegliwości. Nie mógł brać zbyt wielu leków, jeśli chciał zachować jasność umysłu. Sztuczna skóra bynajmniej nie była miękką poduszką, jak zapewniali producenci. Życie było okropne. Nikt w paryskim biurze nawet w najmniejszym stopniu nie przejmował się jego dolegliwościami. Połowa ludzi ucierpiała na Illuminatusie bardziej od niego. Poza Vikiem, oczywiście. Jego dręczył zupełnie inny rodzaj bólu. Cały czas siedział za biurkiem, przedzierając się przez dane jak metawirus. Wszyscy analizowali informacje dotyczące Tarla, szukając wskazówek, które pomogłyby im go wytropić. Eksperci sprawdzili jego mieszkanie, analizując wszystko od żelu do zębów aż po DNA we włosach, w nadziei, że znajdą coś, co im wyjaśni, w jaki sposób dobrał się do niego Gwiezdny Podróżnik. Jim Nwan rozdał kubki z kawą wszystkim ludziom siedzącym za zestawionymi razem pośrodku pomieszczenia biurkami. Alic przyjął swój, nie odrywając spojrzenia od rezultatów śledztwa w sprawie obligacji rządu DRNN. Tarlo włożył w tę sprawę mnóstwo wysiłku i zgromadził bardzo wiele danych. Nic jednak nie pokazał Alicowi. Założę się, że wszystkie te informacje trafiły do Gwiezdnego Podróżnika. Kawa była w sam raz, bez cukru i z odrobiną śmietanki. Akceptacja stanowiła jedyny korzystny efekt wydarzeń na Illumina-tusie. Został teraz jednym z członków ekipy. Dziwne, jak wiele to dla niego znaczyło. Równie niezwykłe było to, jak zmienną sprawą była lojalność. Alic wierzył teraz w istnienie Gwiezdnego Podróżnika. Zbyt dużo z tego, co się wydarzyło, miało sens tylko po uwzględnieniu wpływów obcego. Mimo to nie powiedział jeszcze admirałowi. Wyrzucenie Kimea przez Radę Wojenną stało się dla floty prawdziwym szokiem, chociaż paryskie biuro zawsze podlegało Columbii. Z Kimea zrobiono kozła ofiarnego w naprawdę odrażającym stylu. Niemniej wszyscy w biurze i tak mówili głównie o projekcie podróży w czasie. - Cholera, nie mogę znaleźć żadnych danych na temat ob serwacji Baron - poskarżył się John King. Musiał wszystkie skasować. Alic zerknął na wielki ścienny portal przekazujący program Michelangela. Gościem był senator Goldreich, wyjaśniający, w jaki sposób przygotuje się nowe światy dla uchodźców. E-kamerdyner Hogana przestawił portal na Alessandrę Baron, /ej gościem był blady mężczyzna zwany Dimitrim Leopoldovichem, opowiadający o taktyce, jaką powinna zastosować flota w walce z tysiącami okrętów alf pozostających jeszcze we Wspólnocie. - Połącz się bezpośrednio z ekipą obserwacyjną - polecił Johnowi Alic. - Niech przyślą kopie swoich raportów. Obrzucił portal złowrogim spojrzeniem. Jeden Bóg wiedział, ile szkód narobiła Baron na dłuższą metę. Teraz, gdy słuchał jej słów, a naprawdę ich słuchał, był pewien, że nie słyszy nic poza pogardą i drwiną ze wszystkiego, co robiła flota. Alessandra starała się podważyć ich autorytet, zniszczyć zaufanie, jakim darzyli ich ludzie, a wszystko to pod przykrywką zadawania trudnych pytań. E-kamerdyner zawiadomił go, że ktoś próbuje dotrzeć do Renne przez bezpieczne łącze. Przez jego wirtualne pole widzenia przesunął się plik z danymi Edmunda Li. Fakt, że mężczyzna pochodził

z Boongate, wystarczył, by pobudzić zainteresowanie Alica. - Połącz go ze mną - polecił e-kamerdynerowi. - Chciałem porozmawiać z Renne - oznajmił Edmund Li. - Niestety, jest nieosiągalna - odpowiedział Alic. Morale w biurze z pewnością się nie poprawiło, kiedy się okazało, że żadna klinika we Wspólnocie nie może w obecnej chwili ożywić Renne. W najlepszym wypadku miejsce znajdzie się po siedmiu latach. Wszystkie kliniki były zapchane ofiarami utraty ciała z Utraconych Planet, a to było jeszcze przed nową inwazją. - Jestem jej przełożonym. W czym problem? - Jest tu Tarlo. Alic strzelił palcami, by przyciągnąć uwagę wszystkich, a potem przerzucił rozmowę na otwarte łącze. - Skąd pan wie? - Siedzi teraz w moim biurze. - A gdzie pan jest? Gdzie jest to biuro? - Jestem na dworcu planetarnym Boongate, w sektorze odjazdów na Far Away. W tej chwili zamknąłem się w biurze lotów hydroplanów, na parterze budynku administracji. Tarlo jest w gabinecie ochrony, na trzecim piętrze. Udało mi się załadować program śledzący, więc wiem, co kombinuje. - Ilu ludzi ma pan do dyspozycji? - zapytał Alic. - Ani jednego. - Słucham? - Nie ma tu nikogo więcej. Tylko on i ja. O ile mi wiadomo, jesteśmy jedynymi osobami w całym sektorze. - Chryste! - Alic rozejrzał się wokół, widząc w twarzach współpracowników odbicie własnej trwogi. Co on robi? - Przejmuje kontrolę nad programami zabezpieczającymi, strzegącymi granic dworca. Jest tam mnóstwo broni zainstalowanej na wypadek, gdyby jakiś nieprzyjaciel próbował się przedostać z Far Away. To przestarzały sprzęt, ale ma swoją moc. Zdobył też całkowitą kontrolę nad polem siłowym. Droga w obie strony jest zamknięta. Udało mi się wyłączyć kilka czujników w pokoju, więc mnie nie widzi, ale jeśli wyjdę, system bezpieczeństwa budynku wykryje mnie natychmiast. - Chyba wspominał pan, że wprowadził program śledzący do układów procesorowych systemu bezpieczeństwa? - To prawda. - W takim razie musi pan mieć kopie jego kodów. Może pan przejąć kontrolę nad siecią sektora i ją wyłączyć. - Nie ma szans. Przedostał się do sieci i zainstalował własne programy kierujące. Stopniowo ogranicza zasięg mojego programu. - Cholera! - Alic walnął pięścią w blat i skrzywił się, gdy poparzoną kończynę przeszył ból. Edmundzie, czy ma pan broń? - Ehe, pistolet jonowy. Colt8ooo, naładowany w osiemdziesięciu procentach. Przeciwko Tarlowi raczej nie zda się na wiele. Sprawdziłem wasz list gończy. On ma ciężką broń. - Niech pan posłucha, ściągniemy pana stamtąd. - Ha! Tunel czasoprzestrzenny na Boongate jest zamknięty. STT go nie otworzy, bo ludzie zaczęliby napływać z powrotem do Wspólnoty, a Sheldon i Doi chcą zmusić wszystkich do przeniesienia się w przyszłość. Możecie się do mnie dostać najwcześniej za dwadzieścia lat. - Tego nie możemy zaakceptować - oznajmił Vic. W głosie potężnie zbudowanego mężczyzny pobrzmiewał bezwzględny ton. - Wydostaniemy pana stamtąd. Obiecuję - zapewnił Edmunda Alic. - Nawet jeśli będziemy musieli polecieć na Boongate gwiazdolotem. Proszę słuchać uważnie. Chcę, żeby zostawił pan to łącze otwarte. Niech pan prześle nam wszystkie dane zebrane przez program śledzący. Potem połączę pana z kimś

w naszym dziale technicznym. Eksperci zastanowią się, czy pański pistolet jonowy może w jakiś sposób fizycznie wyeliminować generator pola siłowego. - Chyba pan żartuje. On jest w budynku jakieś trzysta metrów stąd. - Dobra, a co z pancernymi kombinezonami i generatorami pola siłowego? W wydziale ochrony muszą jakieś być. - Jasne. Na górze, tam gdzie siedzi Tarlo. - W takim razie połączę się ekspertem od taktyki, który przeanalizuje pana sytuację. Niech pan się uspokoi, wydostaniemy pana. - Skoro pan tak mówi. Ale chciałbym zapisać wspomnienia w bezpiecznej skrytce, jeśli nie ma pan nic przeciwko temu. - Oczywiście, zaraz to załatwimy. Strzelił palcami do Matthew Oldfielda, który skinął pośpiesznie głową. - Wiecie, po co Tarlo tu przybył? - zapytał Edmund. - Nie. - No wie pan, może mi pan to powiedzieć. W tej chwili raczej nikomu nie przekażę tajnych informacji. - Naprawdę nie wiemy, ale to musi mieć coś wspólnego z Far Away. - Ehe. Myślę, że chce pomóc Gwiezdnemu Podróżnikowi w powrocie do domu. - Co pan wie o Gwiezdnym Podróżniku? - zapytał zdziwiony Alic. Czy jestem jedynym człowiekiem, który nie zdawał sobie sprawy z jego istnienia? - Właściwie niewiele. Ostatnio na Far Away działy się dziwne rzeczy. To jedyne sensowne wytłumaczenie, to wszystko. - Zapewne ma pan rację. Niech pan posłucha, przekażę teraz pana mojej ekipie, dobra? Spróbuję znaleźć jakiś sposób dotarcia na Boongate. - Jak? - zapytał Vic. Alic wstał. - Pogadam z admirałem. On ma wpływy potrzebne, by nas tam wysłać. - Ha! Nie ma mowy, by zaakceptował prawdę. - W takim razie złożę rezygnację. - Rozejrzał się wokół i zobaczył na ich zdumionych twarzach blade uśmiechy aprobaty. - Wiem, że to nie jest zbyt poważna groźba, ale nie mam żadnych innych atutów. - Powiedz mu, że rezygnujemy razem z tobą - odezwał się John King. - Tak, do cholery. - Ja też - poparli go następni. Vic położył rękę na ramieniu Alica. - Życzę szczęścia. I dziękuję, szefie. Gdy drzwi gabinetu Alica się zamknęły, musiał szybko usiąść i wypuścić z płuc powietrze. Impulsywność starczała tylko na krótką chwilę. Ekipa spoglądała na niego przez szybę. Naprawdę czuł się bardzo dobrze. A co tam. Ten skurwysyn Tarlo próbował mnie zabić. To osobista sprawa. Dotknął wirtualnym palcem ikony admirała. Zauważył z zadowoleniem, że zrobił to bez wahania. Ekamerdyner Columbii poinformował Alica, że jego prawo dostępu zredukowano do siódmego stopnia. - Zaczekam - oznajmił programowi. Minęło dwie i pół godziny, nim Rafael Columbia raczył odpowiedzieć. - Mogę ci dać pięć minut - oznajmił. - Zlokalizowaliśmy Tarla. - To aresztujcie go. - Jest na Boongate. - O w dupę. To będzie musiało zaczekać, Hogan. Dorwiemy go, kiedy się pojawi tam, gdzie Sheldon wyśle uchodźców. - Jest nam potrzebny teraz, admirale. To agent Gwiezdnego Podróżnika.

Alic zamknął oczy, po cichu spodziewając się, że z nieba uderzy piorun i upiecze go na miejscu. - Ty też? Myślałem, że mogę na ciebie liczyć. - Bo może pan, admirale. Dlatego panu to mówię. Zastanówmy się. Tarlo jest zdrajcą, podwójnym agentem, to nie ulega wątpliwości. Na Illuminatusie strzelał między innymi do mnie. Dla kogo może pracować, admirale? Jeśli nie dla Gwiezdnego Podróżnika, to kto próbuje zniszczyć Wspólnotę? Niech mi pan poda nazwisko, a będę go ścigał tak długo, jak będzie potrzeba. Nastała długa cisza. - Nie możesz się dostać na Boongate - stwierdził admirał. - To tajna informacja, ale nie otworzymy już tuneli na nowo za atakowane planety. Rada Wojenna uznała, że nie możemy ryzyko wać masowego napływu uchodźców do Wspólnoty. Cała ludność musi się przenieść w przyszłość. - Ma pan uprawnienia, admirale. Może pan skłonić STT do otworzenia dla nas tunelu na Boongate. Zostanę z ekipą na miejscu i przeniesiemy się w przyszłość razem z resztą ludności, ale musimy tam dotrzeć przed ewakuacją. Musimy się dowiedzieć, co zamierza Gwiezdny Podróżnik. Flota potrzebuje tej informacji. Z pewnością pan to rozumie... - Naprawdę w to wierzysz, prawda? - Wszyscy w to wierzymy, admirale. - Proszę bardzo, Hogan. Ale nic z tego nie znajdzie się w aktach, dopóki nie osiągniecie konkretnych rezultatów. To nie podlega negocjacjom. - Rozumiem, admirale. - Świetnie. Zbierz ekipę i pojedźcie na Wessex. Zobaczę, co się da zrobić. - Dziękuję, admirale. - Jeszcze jedno, Hogan. Jeśli się mylisz, zostań na Boongate. Tutaj nie będziesz miał przyszłości. Jasne? - Jasne, admirale. Mellanie szła szerokim korytarzem rezydencji, powiewając czarnym, koronkowym peniuarem. Ścienne lampy w kształcie kamiennych łabędzi paliły się słabym, różowym blaskiem, pogłębiając cienie między kolumnami. Była druga w nocy i wszyscy spali. Czuła się winna, ale to tylko ekscytowało ją jeszcze bardziej. Morton nawet się nie poruszył, gdy opuszczała ich sypialnię. Pobyt w Randtown zmęczył go bardziej, niż był skłonny przyznać. Drzwi się otworzyły, nim jeszcze zdążyła zapukać. Nigel miał na sobie luźno związany, szmaragdowy szlafrok. Chciwy uśmiech, z jakim ją przywitał, widziała już u niezliczonych mężczyzn. Myślała, że w jego przypadku może być inaczej. Ujął ją za rękę i pośpiesznie wciągnął do środka. - Co się... - Nie chciałbym, żeby moje żony były zazdrosne - wyszeptał. Rozejrzał się teatralnie po korytarzu, a potem zamknął drzwi. - Nie są, więc nie udawaj, że jest inaczej. - Dobra. Przytulił się do Mellanie i zaczął zsuwać z niej peniuar. Pocałował ją w usta. Oparła dłoń o jego pierś i odepchnęła go lekko. - Nie powiesz najpierw “cześć"? - Nie udawaj wiktoriańskiej panny młodej. Ty przyszłaś do mnie. - Uśmiechnął się i podszedł do wielkiego łoża. - A teraz chodź tutaj. Poklepał futrzany materac, który zafalował leniwie. - Co to za miejsce, twój główny pokój orgii? - zapytała figlarnie. - To byłby twój pokój. Przyjrzała się z uznaniem klasycznym, biało-fioletowym dekoracjom, a potem usiadła obok Nigela. - Całkiem niezły. - Oczywiście, urządzalibyśmy tu orgie. Naprawdę.

Nie mogła powstrzymać śmiechu. Wygadywał takie rzeczy z niewzruszoną powagą w głosie. - Ehe, wiem. Poznałam już Aurelie. Naprawdę można się nabawić kompleksu niższości. Nawet nie potrzebowała przeprofilowania, żeby tak wyglądać. - Widzisz, nawet polubiłaś moje żony. Jakiej jeszcze zachęty potrzebujesz? Zsunął jedno ramiączko jej koszulki, a jego dłoń powędrowała w stronę odsłoniętej piersi. - To mi bardzo pochlebia, Nigel. - Chcę ci sprawić przyjemność, nie schlebiać. Mellanie jęknęła z podniecenia. Zsunął drugie ramiączko i koszulka opadła do pasa. Jego ręce doskonale wiedziały, których miejsc dotykać. Innych mężczyzn musiała tego uczyć bez końca. - Już to zrobiłeś - wyznała. - Więc powiedz “tak". - Nie. Achchch. Jej ciało zadrżało pod delikatnym dotykiem jego palców. Nie potrafiła zapanować nad tą reakcją. Położył ją na materacu, a potem rozwiązał szlafrok. Zachichotała. - Nigel! - A czego się spodziewałaś? - zapytał skromnie. - W końcu jestem władcą Galaktyki. - Boże, mężczyzna, który przekształcił sobie fiuta, żeby go dopasować do ego! - Dlaczego uważasz, że go przekształciłem? - zapytał z uśmiechem. Zachichotała jeszcze głośniej. - Przepraszam, ego masz większe. - Odwróć się. - A po co? - Zrobię ci masaż. Na początek. - O, tak. Przekręciła się na brzuch. Na jej plecy skapnęła oliwa o temperaturze ciała. Nigel zaczął wcierać płyn w jej skórę. - Skąd wiedziałeś o “Cypress Island"? - zapytała Mellanie. - Gdybym ci powiedział, byłabyś na mnie zła. Za bardzo cię pragnę. - Nie będę na ciebie zła. - Będziesz. Dlaczego nie chcesz za mnie wyjść? - Szczerze? - Tak. - Nie chciałabym się tobą dzielić. To, co robimy teraz, jest fajne. Mogłabym się nawet przyłączyć do zabawy z twoimi żonami. Ale na stałe... to nie dla mnie. Przykro mi. - Hej, to mi się podoba. Zazdrość. - Nie jestem zazdrosna. Mellanie spróbowała się odwrócić, ale złapał ją za pośladki. Musiała zacisnąć zęby, żeby nie pisnąć. - Co ma RI z waszego układu? - zapytał Nigel. - Boże, czy jest coś, czego byś nie wiedział? - Na przykład to. - Mówi, że chce tylko wiedzieć, co się dzieje we Wspólnocie. Mogę dotrzeć w miejsca, gdzie nie ma połączenia z unisferą. - To by się zgadzało. To znaczy, że znała naturę alf? - Poznała ją w Randtown. Włamała się do ich sieci łączności za pośrednictwem moich wszczepów. - Ale nic nam nie powiedziała, niech ją szlag. Nigel przeszedł do jej ud. - Myślisz, że jest nieprzyjaźnie nastawiona?

- Myślę, że po prostu jest snobistyczna. Uważa nas za coś w rodzaju sąsiadów z niższej klasy, psujących ton obowiązujący w Galaktyce. Nie jest agresywna, ale jak wszystkich snobów fascynuje ją to, czym nie jest. Dlatego właśnie potrzebuje ciebie i innych takich jak ty. Jest też sentymentalna i z tego powodu z rzadka nam pomaga. Zawsze jednak racjonalizuje to zachowanie jako coś innego, dobroczynność albo troskę zrodzoną z poczucia wyższości. Kłopot w tym, że nie wiem, czy pomogłaby nam, gdybyśmy stanęli w obliczu zagłady. Zapewne ona też tego nie wie. Podejrzewam, że będzie zwlekać aż do ostatniej chwili. A wtedy będzie dla nas za późno. - I dlatego zdecydowałeś się zamienić gwiazdę Góry Światła Poranku w nową? - To jeden z powodów. Nikt inny nam nie pomoże. Czujesz się tym zakłopotana? - Czułam Górę Światła Poranku - odpowiedziała z namysłem. - Słyszałam jej myśli. Moje wszczepy blokowały jej wędrownych żołnierzy, więc fizycznie nic mi nie groziło, ale i tak się bałam. Nie sądzę, byśmy mogli dzielić z nią ten sam wszechświat. Rozumiesz, ona jest całkowicie pozbawiona emocji. W jej umyśle nie istnieją żadne odpowiedniki tego, co my mamy. Chciałam powiedzieć, że nie można z nią racjonalnie rozmawiać, ale cały problem polega na tym, że ona jest superracjonalna. Nie ma żadnego wspólnego gruntu. Nawet RI nie mogła jej przemówić do rozsądku. Ona musi zniknąć, Nigel. Tylko wtedy będziemy bezpieczni. - Odwróć się. Wykonała polecenie. Żar ją opuścił. Wspomnienie Randtown i monstrualnego umysłu Góry Światła Poranku mogłoby zabić każdą namiętność. Potem jednak Nigel wziął się za jej brzuch, piersi i uda. Zapomniała o lęku zdumiewająco szybko. * - To skąd wiedziałeś? - zapytała potem. - O? - O “Cypress Island". - Aha. - Nigel przetoczył się na brzuch i spojrzał na nią. -Michelangelo to mój syn. Piętnasty. - Co? Chyba żartujesz. Nic mi nie powiedział. - Nie jest z tego dumny. Szczerze mówiąc, wręcz przeciwnie. Opuścił nas z hukiem, gdy miał siedemnaście lat. - Kurde. Założę się, że to się nie zdarza często. - Ehe - zgodził się Nigel. - To był klasyczny bunt nastolatka. Powiedział nawet “pokażę ci", kiedy wychodził. A potem rzeczywiście samodzielnie zrobił karierę. Jestem z niego dumny. Z reguły czarne owce wracają gdzieś po stuleciu z podkulonymi ogonami i zgadzają się przyjąć miłe, bezpieczne stanowisko kierownicze średniego szczebla. - A więc to od niego wiedziałeś, że wyjeżdżam na Illumi-natusa? - Nie. Nie wiedzieliśmy, co się właściwie dzieje, Mellanie. To bardzo nieprzyjemne doświadczenie dla ludzi takich jak ja i Nelson, zwłaszcza w obecnych czasach. Zawarłem umowę z Michelangelem. Zawiadomił mnie, że poszukujesz prawników z Nowego Jorku, więc Nelson znalazł ich w Klinice Saffrona i przekazał mu tę informację. Chcieliśmy się dowiedzieć, dlaczego uważasz ich za ważnych. W końcu to wyglądało na zwykły przekręt z Wall Street. - Zabiję go. Nigel pogłaskał ją po rozczochranych włosach. - A nie mówiłem, że będziesz zła? - Na niego! Jak mogę mu zaufać po czymś takim? - Ufałaś reporterowi? - Punkt dla ciebie. - A więc nadal jestem twoim ulubionym, tak? - Mieścisz się w pierwszej setce - odparła wyniośle. - Dlatego właśnie cię pragnę. W ogóle nie przypominasz innych moich dziewczyn.

Przesunęła palcem po jego wargach. - Musisz częściej wychodzić. - Powiedz “tak". Tylko na parę lat, na próbę. Będziesz mogła kontynuować karierę, jeśli o to się martwisz. - Ale gdybym została twoją żoną, to już nie byłaby moja kariera. Otworzyłoby się przed mną mnóstwo szans, ale nic z tego nie byłoby moją zasługą. - A czym to się różni od sytuacji, gdy RI jest twoim agentem? - Może i niczym - przyznała cicho. - Może zmęczyła mnie już rola dziwki. - Nikt nie mówi, że jesteś dziwką. - Ja tak mówię. Mellanie odczołgała się z westchnieniem po falującym materacu, sięgając po koszulkę. Skrzywiła się, zobaczywszy ślad z oliwy, jaki zostawiła za sobą na materacu. - Musiałaś się wykazać zdumiewającą determinacją, by dostać się tu z miejsca, w którym się znalazłaś po procesie Mortona. - Myślałam, że dostać się do twojego łóżka nie jest trudno. - Nie mówię o moim łóżku, tylko o naszym małym spisku, rebelii, czy jak tam zechcesz nazwać tę dziwną grupę. Nie rozumiesz? Decyzje, jakie podejmiemy w ciągu kilku najbliższych godzin, rozstrzygną o przyszłości gatunku ludzkiego. Nie Doi. Nie flota. Nie Senat. Nie dynastie. My. Załapałaś się na to przedstawienie. Przejdziesz do historii, Mellanie. Będziesz królową Elżbietą naszego pokolenia. Czy może Marilyn Monroe albo Sue Baker. Mellanie zerknęła z nieśmiałością na trzymaną w rękach koszulkę. Nie czuła się jak postać historyczna. - Nigdy nie słyszałam o żadnej z nich. - Naprawdę? No cóż, rzecz w tym, że sama wywalczyłaś dla siebie miejsce przy stole. To właśnie czyni cię tak atrakcyjną. Jesteś piękna i twarda. To marzenie każdego mężczyzny. A zwłaszcza moje. - Jesteś bardzo słodki. - Już od bardzo dawna nikt mnie tak nie nazwał. Ziewnęła. - Lepiej już wrócę. Nie chciałabym, żeby Morty obudził się beze mnie. - Dobra - zgodził się przygnębiony Nigel. - Tylko pamiętaj, że moja propozycja nadal jest aktualna. - Dziękuję. To naprawdę kuszące. Czy z tą ofertą wiąże się miejsce na twojej arce ratunkowej na wypadek, gdybyśmy podjęli błędną decyzję? - Ehe - zgodził się ze śmiechem. - Zarezerwuję ci kabinę z widokiem pierwszej klasy. - Pozwól mi zgadnąć. Twoja kabina będzie obok. Rozpostarł szeroko ramiona. - A gdzie miałaby być? - Jest tu prysznic? Muszę zmyć tę oliwę. Nigel wstał, uśmiechając się lubieżnie. - Pokażę ci. - Nie... no dobra. Poprowadził ją do matowych, szklanych drzwi lśniących turkusową poświatą. - Coś mi powiedz. Co widzisz w Bosie? - Nie wiem. - Wzruszyła ramionami, skrępowana tym pytaniem. To było głupie, biorąc pod uwagę, czym się zajmowała przez ostatnią godzinę. - Był użyteczny. - A teraz? - Nie jestem pewna. Myślisz, że transfer wspomnień się uda? - E-kamerdyner mówi mi, że wszystko przebiega gładko. Po śniadaniu będziemy wiedzieli na pewno. Łazienka była niewiele mniejsza od sypialni. Mellanie rozejrzała się wokół, podziwiając egipskie dekoracje, a potem zachichotała na widok skandalizujących fresków. Nigel podszedł do wpuszczonego w podłogę basenu pośrodku. Wypełniała go pachnąca, pieniąca się wściekle woda. - Prysznice są okropnie nudne - stwierdził. - Pozwól, że umyję cię gąbką.

Mellanie i Morton zjedli śniadanie na porannym tarasie, w towarzystwie rodziny Nigela. Justine i Campbell już tam siedzieli, pogrążeni w swobodnej rozmowie. Mellanie usiadła niedaleko Nigela, który pozdrowił ją uprzej- mie. Poprosiła kelnera o jajecznicę i sok pomarańczowy, a potem pomogła Nuali w karmieniu butelką małego Digby ego. Chłopczyk już teraz przypominał z twarzy Nigela. Przyszli Wilson i Anna. Nigel przywitał ich ciepło. Mellanie pomyślała, że były admirał robi wrażenie zmęczonego i przybitego. Szczerze ciepłe przywitanie pocieszyło go nieco. Przyniesiono talerz Mellanie. Danie było znakomicie przyrządzone. Zaczęła jeść, przysłuchując się wszystkim rozmowom jednocześnie. Tak wielkie nagromadzenie wpływów politycznych i finansowych mogło budzić fascynację. Równie interesujący wydawał się jej fakt, że wszyscy byli całkowicie zblazowani posiadaną przez siebie władzą. Posiadłość była piękna, choć jej skala mogła przytłaczać życie rodzinne. Haremowi to jednak najwyraźniej nie przeszkadzało. E-kamerdyner Mellanie sprawdził informacje dotyczące żon Nigela z ostatnich stu lat i zrobił dla niej streszczenie. Wszystkie zdawały się pochodzić z bogatych rodzin, w przeciwieństwie do niej. Być może dlatego czuły się tak swobodnie w tym otoczeniu. Wyczuwała, że Morton żywo się interesuje otaczającymi go ludźmi, choć bardzo starał się to ukryć. On też kiedyś aspirował do takiego statusu, dopóki Tara Jennifer Shaheef nie stała się dla niego potencjalnym problemem. Mellanie doszła do wniosku, że zważywszy wszystko razem, będzie jej znacznie trudniej, niż się spodziewała, powiedzieć “nie". Może to będzie tylko małżeństwo na parę lat... Przyszła Paula Myo, jak zwykle ubrana w elegancki kostium. Z pewnością wyglądała najszykowniej ze wszystkich obecnych na tarasie. Podziękowała za śniadanie, ale poprosiła kelnera o filiżankę herbaty. - Qatux jest gotowy - oznajmiła Nigelowi. Gdy tylko Morton ją zobaczył, natychmiast przestał jeść i znieruchomiał. Po chwili odłożył nóż i widelec, a potem wstał, spoglądając na Paulę. - Witam, śledczy Myo - rzekł z wymuszoną uprzejmoś cią. Na tarasie zapadła cisza. Wszyscy patrzyli na tych dwoje. .- Nie wywołuj sceny - wyszeptała zażenowana Mellanie nrzez zaciśnięte zęby. Nie sądziła, by ją usłyszał. - Dzień dobry, Morton - odparła Paula. - Cieszy się pani z mojego widoku? - Jestem zainteresowana. - Dzieci, bądźcie grzeczne - odezwał się Nigel. - Jesteście tu gośćmi. Mellanie złapała Mortona za nadgarstek i pociągnęła w dół, próbując go zmusić, by usiadł. - Zainteresowana, tak? Los często z nas drwi. Zniszczyła pani moje życie, a teraz mam kluczowe znaczenie dla pani przyszłości. - Może pan mieć pewien udział w naszej walce z Gwiezdnym Podróżnikiem, ale trudno go uznać za kluczowy. - “Pewien udział? - oburzył się Morton. - Zdaje pani sobie sprawę, jakie ryzyko podjęliśmy, by dostarczyć wam alfę Bose'a? - Świetnie znam pańską skłonność do podejmowania nadmiernego ryzyka, a także do wynajdowania kłamliwych usprawiedliwień, co zwykle robi pan później. - Niech pani posłucha... Mellanie omal nie uniosła się z krzesła, ciągnąc w tył Mortona, który ruszył w stronę Pauli. - Przestań! - warknęła. - Zabiłeś ją. Czego się spodzie wałeś? Wstrząśnięty Morton spojrzał na nią. - Rzeczywiście myślisz, że to zrobiłem? Żałowała, że wszczepy, które dostała od RI, nie mają superfunk-cji pozwalającej odwrócić czas.

Wystarczyłoby kilka sekund. - A zrobiłeś? - zapytała słabym głosem. Morton usiadł. Opuściła go cała wojowniczość. - Nie wiem - odparł ochrypłym tonem - Nie pamiętam. Mellanie objęła jego ramiona. - Nieważne, Morty. Wszystko to już przeszłość. Nigel westchnął głośno i zmiął serwetkę. - Mam wrażenie, że już po śniadaniu, więc może przej dziemy do rzeczy? * Dudley Bose i alfa Bose'a czekali na nich w gabinecie Nigela. Mella-nie zauważyła, że Dudley z pewnością nie spał całą noc. Miał worki pod oczami, jak wtedy, gdy go spotkała. Jego podbródek i policzki porastała szczecina, nosił to samo ubranie, co wczoraj - rdzawopo-marańczową koszulę i zmięte, niebieskie dżinsy. W jego oczach nie widziała jednak udręczonego zmęczenia, które było jego nieodłącznym towarzyszem podczas tych pierwszych dni. Dudley naprawdę wyglądał na usatysfakcjonowanego. Rozglądał się wokół z błyskiem w oczach, jakby przed chwilą obudził się z długiego snu. Nie wybaczyła mu jeszcze tego, jak potraktował ją wczoraj na oczach wszystkich, mimo że zrobił to pod wpływem emocji. Przywitała go siostrzanym pocałunkiem w policzek. - Jak się czujesz? - zapytała. - Dobrze - odparł. Uśmiechnął się, jakby to było objawienie. - Tak jest, dobrze. To zabawne, prawda? Wspomnienie własnej śmierci mnie wyzwoliło. Z reguły ożywieni ludzie mają z tym mnóstwo kłopotów. Pamiętam, co mi opowiadałaś o byłej żonie Mortona. - Myślę, że przedtem też miała lekkiego świra - odparła Mellanie. Morton był poirytowany, że nie zaproszono go na spotkanie. - Co za arogancki kutas - mruknął, gdy Nelson, szef bezpieczeństwa dynastii, oznajmił, że nie ma go na liście. - Wszystko ci opowiem. Obiecuję - zapewniła Mellanie. Szczerze mówiąc, ucieszyła się, że Mortona nie będzie na spotkaniu. Gdyby znaleźli się z Dudleyem w tym samym pomieszczeniu, sytuacja byłaby niezręczna. Nadal nie miała pojęcia, jak rozwiąże tę sprawę. Pewnie zerwie z Dudleyem w delikatny sposób. Rzecz jasna, Morton nie pociągał jej już tak mocno jak kiedyś. Był ekscytujący, ale przecież Nigel również. - Czy to... - Nie wiedziała, jak o to zapytać. - Twoja śmierć, czy... - Była szybka. Nawet nie wiedziałem, że to się stanie. Góra Światła Poranku zastrzeliła mnie i tyle. Jedyny naprawdę paskudny fragment to urywki wspomnień z sekcji, jakiej mnie poddała, by wydobyć komórkę pamięci. Od tego naprawdę robi mi się niedo- brze. - Rozejrzał się wokół i uniósł brwi na widok wchodzących do pokoju Wilsona i Anny. - Admirale, miło mi, że znowu pana widzę. Wilson obrzucił go zdumionym spojrzeniem, a potem przeniósł wzrok na wędrowną alfę. - Dudley, cieszę się, że w końcu udało ci się wrócić. - To była interesująca podróż - odparła alfa Bosea. - Dziękuję za ostrzeżenie - ciągnął Wilson. - Mam wobec ciebie dług. Gdyby nie ty, “Conway" z pewnością by nie wrócił. - Trzeba było ostrzec Wspólnotę - odpowiedział skromnie Dudley. - Cóż innego mogłem zrobić? Wilson przeniósł wzrok na człowieka, lekko skonsternowany rozmową z podwójnym partnerem. - Oczywiście. Mellanie również nie wiedziała, co sądzić o Dudleyu. Niepokoiło ją to. Do tej pory astronom ledwie mógł zapiąć ubranie, jeśli go nie zapewniła, że robi to prawidłowo. A teraz rozmawiał spokojnie z człowiekiem, którego nienawidził najbardziej na świecie. To już nie był jej Dudley. Nawet nie obrzucał jej pożądliwymi spojrzeniami.

Nigel okrążył alfę Bose'a, przyglądając się jej ciekawie, a potem usiadł za biurkiem. To było niezłe. W jego gabinecie przebywała istota, której inne segmenty uważały wszystkie pozostałe gatunki w Galaktyce za aberracje zasługujące na eksterminację. E-kamerdyner zapewnił go, że systemy bezpieczeństwa nieustannie obserwują obcego. To jednak najwyraźniej nie zadowoliło Nelsona, który zajął pozycję niezwykle blisko biurka Nigela. Campbell zaprowadził Justine na długą, obitą skórą kanapę, a potem objął kobietę ramieniem, pomagając jej usiąść. Zrobił się bardzo opiekuńczy wobec niej, nawet zajął nocą sąsiedni pokój. Drzwi gabinetu zatrzasnęły się za Paulą. Wokół pomieszczenia zamknęła się e-tarcza, przesłaniając okna lekką mgiełką. - Paulo, czy zechciałabyś zacząć? - przywitał ją Nigel. - Oczywiście. - Kobieta zatrzymała się przed wielkim por- talem. Urządzenie włączyło się i pojawił się w nim Qatux. - Dziękuję, że zechciałeś się do nas przyłączyć - rzekła. - Cała przyjemność po mojej stronie. Poznaję wielu towarzyszących ci ludzi. Jest wśród nich sporo potężnych osobistości. Emocje w waszym pomieszczeniu muszą być bardzo żywe. - Wszystkich nas ekscytują rozgrywające się wydarzenia -przyznała Paula. - Powinnam zawiadomić wszystkich obecnych, że Qatux jest dziś z nami, ponieważ po wydarzeniach na Illumi-natusie... - Uważam, że to ja powinienem przemówić pierwszy - przerwał jej Dudley. - Ponieważ dysponuję najważniejszą informacją. Nigel nie odezwał się ani słowem. Intrygował go ten nowy Bose, który odzyskał agresywną pewność siebie dawnego, bardzo skutecznie ubiegającego się o miejsce na pokładzie “Drugiej Szansy", lecz nie był tak straszliwie irytujący. Zauważył, że Mella-nie zapadła głębiej w kanapę, pocierając dłonią czoło. Nie chciała patrzeć astronomowi w oczy. - W porządku, Dudley - zgodził się Nigel z fałszywą uprzejmością w głosie. - Mów. - Znam naturę Gwiezdnego Podróżnika - oznajmił Bose. - Słucham? - zdumiał się Nigel. - Chciałbym jednak coś otrzymać w zamian za swój wkład. - Tak? - Przeszedłem bardzo wiele, a moje zasługi są większe niż kogokolwiek innego, więc należy mi się uznanie, nie sądzi pan? - Dudley! - zawołała Mellanie. - Nie rozumiesz, o co tu chodzi? - Rozumiem to świetnie, Mellanie? A ty? - Czego pan chce? - zapytał Nigel. - Zachować pozycję pańskiego głównego doradcy do spraw Góry Światła Poranku, gdyby udało się jej zniszczyć Wspólnotę. - Aha. Rozumiem. Chodzi o miejsce na jednej z moich ark ratunkowych. Zauważył, że Mellanie się zaczerwieniła i uniosła gniewnie barki. - To raczej nie jest dla pana zbyt wielkie obciążenie - zauważył astronom. - To prawda. A czy ten warunek obejmuje również pańskiego nowego bliźniaka? Dudley wzruszył ramionami. - Jak pan sobie życzy. Nigela kusiło, by zaczekać chwilę i wysłuchać, jak Mellanie wrzeszczy na swego niedawnego kochanka, co wyraźnie miała wielką ochotę zrobić. Niestety, w bieżącej chwili z pewnością nie potrzebowali kłótni. - Ma pan to miejsce. - Dziękuję - odparł Dudley. - Przejdźmy zatem do rzeczy. Gdy przebywałem w strukturze znanej jako Wieża Strażnicza, z “Drugiej Szansy" przekazano sygnał na rodzinny świat alf. - Wiemy o tym - potwierdził Wilson. - Oscar znalazł w naszych rejestrach zapis wysunięcia anteny.

Niestety, Gwiezdny Podróżnik dobrał się do nich, nim zdążyliśmy kogokolwiek zawiadomić. - Ale czy wiecie, co przekazano? - zapytał Dudley, pragnąc wykazać swą przewagę. - Nie. - To było ostrzeżenie, że “Druga Szansa" jest statkiem obcych i trzeba ją zniszczyć. Wiadomość przekazano za pomocą systemu komunikacji używanego przez alfy. - Nie rozumiem - przyznał Wilson. - Obcy zdążyli opuścić układ Alfy Dysona przed powstaniem bariery - ciągnął astronom. - Napęd termojądrowy umożliwił im skolonizowanie wszystkich planet i większych planetoid w ich układzie planetarnym. Zdawały sobie sprawę, że jego zasoby w pewnej chwili się wyczerpią. Kilka skupisk osiadłych alf wysłało statki do sąsiedniej gwiazdy, Bety Dysona, by założyć tam kolonie. Alfy są bardzo aroganckim gatunkiem, uznały więc, że znajdą tam zasoby materialne i nic więcej. Były w błędzie. Osiadła alfa odkryła inteligentnych tubylców. Zachowała się zgodnie ze swą naturą i podbiła obcy gatunek. Następnie alfy przejęły jego zasoby przemysłowe i naukowe. Wtedy właśnie zaczęły się problemy. Ciągłość jest wbudowana w duszę oryginalnych alf z Alfy Dysona, stanowi integralny element ich tożsamości. Pamiętają, jak ich przodkowie nauczyli się myśleć, jak zdobyły samoświadomość. Te starożytne myśli czynią je tym, czym są. Samotna osiadła alfa odległa o trzy i pół roku świetlnego od swego oryginalnego zgrupowania była nieco bardziej elastyczna. Mieszkańcy Bety Dysona stworzyli genetykę. Sama myśl o takiej nauce stanowi dla alf tabu. Mimo to alfa z Bety Dysona poddała się fizycznym modyfikacjom, a Bóg wie, że każda istota posiada wiele niedostatków. Najpierw znacznie udoskonaliła wędrowne osobniki, a potem zrobiła to samo z osiadłymi. Na początek przywróciła im zdolność ruchu. - Dudley uśmiechnął się bez śladu wesołości. - Oryginalne alfy były przerażone. Nazwały hybrydy z Bety Dysona obcymi alfami i uznały je za monstrualną herezję. Wybuchła wojna, którą jednak szybko przerwało pojawienie się barier. Góra Światła Poranku znowu ujrzała zewnętrzny wszechświat dopiero po zniknięciu bariery. Otrzymała wówczas sygnał od osiadłej alfy o oznaczeniu kodowym identyfikującym ją jako Górę Światła Poranku 17 735. To było podporządkowane zgrupowanie umieszczone przez nią na jednym z pierwszych gwiazdolotów. Oto, czym jest Gwiezdny Podróżnik. - Gwiezdny Podróżnik to Góra Światła Poranku? - zdziwiła się Mellanie. - Tak, jej zmodyfikowany potomek, obca alfa. W chwili powstania bariery z pewnością przebywał na gwiazdolocie lecącym z Bety na Alfę Dysona. Ponieważ nie mógł zaatakować celu ani wrócić do domu, uciekł w przestrzeń międzygwiezdną i w końcu rozbił się na Far Away. - Obawiam się, że to niemożliwe - sprzeciwił się Wilson. -Pytałem o to dyrektora Instytutu, Jamesa Timothyego Halgartha. “Marie Celeste" nie mogła przybyć z Bety Dysona. Za krótko przebywała w kosmosie, by pokonać tak daleką drogę. - Wszelkie informacje pochodzące z Instytutu musimy uznać za niewiarygodne - wtrąciła Paula. Dyrektor zapewne skłamał, chcąc ukryć prawdziwą naturę Gwiezdnego Podróżnika. - Daliśmy się wciągnąć w najgorszy rodzaj wojny - mruknął Nelson. - Pod jakim względem? zapytał Campbell. - Wojny domowe zawsze są najbardziej zażarte, a my zna leźliśmy się w jej środku. - Nie - sprzeciwił się Nigel. - Walczymy dla Gwiezdnego Podróżnika. Jesteśmy jego szturmowcami, czy tego chcemy, czy nie. Jeśli Dudley powiedział nam prawdę o oryginalnych alfach, Gwiezdny Podróżnik z pewnością wie, że one nigdy nie zgodzą się tolerować istnienia obcych alf. Chce, byśmy zniszczyli je dla niego i przy okazji również samych siebie. Jesteśmy dla niego nową klasą wędrownych osobników, może nami manipulować i wysyłać nas na śmierć, samemu kryjąc się bezpiecznie z tyłu. - Dlatego Góra Światła Poranku ma bomby rozbłyskowe -zauważył Wilson. - Ta technologia nie wyciekła od nas do Alfy Dysona, obcy znali ją od dawna. Gwiezdny Podróżnik tylko ją nam przekazał. Chwileczkę! W chwili zniknięcia bariery wykryliśmy w Fortecy Ciemności niezwykłe zaburzenia kwantowe. Przedtem ich tam nie było. - Spojrzał na Nigeła. - Masz tu bezpieczny dostęp do archiwów

floty? - Tak. - Niech twoi fizycy porównają cechy charakterystyczne tych zakłóceń z bombami rozbłyskowymi. - Świetny pomysł. Poszerzona osobowość Nigeła ściągnęła zapisy i rozpoczęła analizę porównawczą. Nadal bawił go fakt, że ludzie wciąż zapominają, kim jest. Po dziś dzień widzieli w nim tylko głowę dynastii. - To nadal nie ma sensu - poskarżyła się Anna. - Gwiezdny Podróżnik najwyraźniej umiał usunąć barierę. Czemu po prostu nie poleciał do Alfy Dysona i nie rzucił bomby rozbłyskowej? Albo nie wrócił do Bety Dysona, by uwolnić pobratymców? - Może bał się, że twórcy bariery nadal są w pobliżu? - zasugerował Wilson. - Wymagało dłuższego czasu, nim mógł zaryzykować próbę akcji ratunkowej. Zapewne właśnie dlatego uciekł aż tak daleko. - Ale mimo to zainspirował organizację wyprawy “Drugiej Szansy". Dlaczego nie wysłał nas do Bety Dysona, żebyśmy uwolnili obce alfy? Ich przodkowie nadal pozostaliby uwięzieni. - Nie wiedział, co się wydarzy - wyjaśniła Paula. - Przy tym rozwiązaniu zawsze wygrywa. Gdyby twórcy bariery nadal ją obserwowali, wykryliby próbę uwolnienia Bety Dysona i po wstrzymaliby nas. Kierując nas ku Alfie Dysona, miał szansę sprawdzić, czy bariery nadal są strzeżone. Jeśli nie, znaleźliby śmy się w konflikcie z wyjątkowo wrogo nastawionym gatun kiem dysponującym wielkim doświadczeniem w prowadzeniu wojen oraz zaawansowaną bazą technologiczną potrzebną do międzygwiezdnej agresji. Oba gatunki znacznie by się osłabiły i Gwiezdny Podróżnik mógłby uwolnić obce alfy w Galaktyce, w której dwa największe zagrożenia znalazłyby się na krawę dzi zagłady. - Wydęła wargi. - To w zasadniczych szczegó łach zgadza się z wersją głoszoną od początku przez Bradleya Johanssona. W wirtualnym polu widzenia Nigela pojawiły się rezultaty. - Kwantowe cechy charakterystyczne są podobne - oznajmił. - Nie identyczne, ale z pewnością chodzi tu o tę samą zasadę. O ile się orientujemy, bomba rozbłyskowa alf opiera się na zmianie właściwości otaczającej masy. To nie różni się zbytnio od naszej bomby kwantowej. Możemy przyjąć założenie, że jeżeli zmienić właściwości wystarczająco wielu elementów Fortecy Ciemności, po prostu przestaną funkcjonować jak należy i bariera zniknie. - A więc w końcu wiemy, z czym mamy do czynienia -odezwała się Justine. - Czy ktoś ma coś przeciwko temu, bym zawiadomiła Johanssona? - Nie, pod warunkiem, że zachowa milczenie, dopóki nie rozwiążemy sprawy Gwiezdnego Podróżnika - odparł Nigel. -Jeszcze nie pora, by ogłosić to publicznie. - Jak wielki problem nadal przed nami stoi? - zapytała Justine. - Dysponujemy bronią, której wyprodukowania Gwiezdny Podróżnik najprawdopodobniej się nie spodziewał. Twoje bomby “nowa" zapewnią nam całkowite zwycięstwo nad Górą Światła Poranku. Wiemy już o istnieniu Gwiezdnego Podróżnika, więc możemy skutecznie zneutralizować jego wpływy. - Paulo? - zapytał Nigel. - Czy rzeczywiście możemy? - Nie jestem pewna. Qatux, jak daleko one sięgają? - To z pewnością bardzo ekscytujące dla was wszystkich -odezwał się Raiel cichym głosem przypominającym brzmienie dzwonków wiatrowych. - Żałuję, że nie mogę dzielić się z wami tym doświadczeniem. - Qatux, proszę, odpowiedz na moje pytanie - zażądała stanowczo Paula. - Isabella Halgarth kontaktowała się z wieloma ludźmi wyposażonymi w identyczną kompulsywną nakładkę. Są oni zorganizowani w siatkę złożoną z trzyosobowych komórek, na wzór dawnych ludzkich tajnych organizacji. Ten, kto kieruje całością, może zlecać większym grupom przeprowadzenie określonych operacji, ale poza tym komórki działają w izolacji. - Rozumiesz metodę umożliwiającą Gwiezdnemu Podróżnikowi zapanowanie nad nimi? - Jest stosunkowo zaawansowana i świadczy, że jej użytkownik ma wielkie doświadczenie

w manipulowaniu procesami myślowymi innych istot. Jestestwo podobne do alf miałoby w tej dziedzinie naturalną przewagę nad indywidualnymi umysłowoś-ciami, dzięki zrozumieniu procesów mentalnych na poziomie instynktownym. - Co zrobił Isabelli? - zapytała Mellanie drżącym od lęku głosem. Wyraźnie obawiała się tego, co usłyszy, ale musiała się dowiedzieć. - Jej procesy myślowe, to, co nazywacie osobowością, zin-filtrowały obce modyfikatory zachowania. W codziennych warunkach zachowywała się jak zwyczajny człowiek, ale działała wyłącznie w interesie Gwiezdnego Podróżnika. Wyobraź sobie, że twój umysł opróżniono jak wydrylowaną wiśnię i puste miejsce wypełniono obcymi pragnieniami. - Ile miała lat, gdy to się stało? - zapytała Paula. - Pięć albo sześć. Wspomnienie jest niejasne. Była z rodzicami na Far Away. Zabrali ją do pomieszczenia przypominającego szpital. Bała się. Potem jej umysł nie należał już do niej. - Brrr. - Mellanie zmarszczyła nos. - Zrobić coś takiego sześcioletniemu dziecku. Obrzydliwość! - Ach - westchnął Qatux. - Czułostkowość. Często jej doświadczałem w ludzkich wspomnieniach. To jedno z waszych najwspanialszych uczuć. Zechciałabyś się nim ze mną podzielić, Mellanie? - Co? Nie ma mowy! - To znaczy, że nie wiesz, co naprawdę myśli Gwiezdny Podróżnik? - zapytała Paula. - Nie wiem - przyznał Qatux. - W umyśle Isabelli pozostały jednak ślady jego obecności zdradzające pewne aspekty jego charakteru. - Na przykład? - Zmiany w oryginalnych dyrektywach. Gdy tylko ogłoszono, że Wspólnota wybuduje gwiazdolot, Isabella i inni agenci bardzo szybko otrzymali nowy zestaw instrukcji. Do tej pory Gwiezdny Podróżnik opierał się na założeniu, że powstanie seria tuneli czasoprzestrzennych łączących Wspólnotę z Alfą Dysona. Stworzenie nadświetlnego napędu wymusiło zmianę całej jego strategii. Isabella nie wiedziała też o istnieniu bomb kwantowych, spodziewała się, że flota użyje bomb rozbłyskowych, by odeprzeć drugą inwazję Góry Światła Poranku. Inni agenci przekazali projektowi “Seattle" informacje o ich budowie. - A my je udoskonaliliśmy - zauważył Wilson. - Czy Isabella ma wspomnienia mówiące, że Alessandra Baron również jest agentką Gwiezdnego Podróżnika? - zapytała z ożywieniem Mellanie. - Tak. Skierowano ją do operacji mającej ukryć prawników z Nowego Jorku, gdy tylko Alessandra Baron dowiedziała się, że badasz ich sprawę. - Mam cię, ty suko! - Mellanie uniosła zaciśniętą pięść. -Tak jest! - W tej chwili to mało istotne - zlekceważyła tę informację Paula. - Qatux, czy Isabella wie, gdzie przebywa albo będzie przebywał Gwiezdny Podróżnik? - Nie. Zna tylko wyznaczone jej zadania. Miała się przyłączyć do prawników, gdy już otrzymają nowe osobowości. Później zlecono by im nową misję. - Johansson twierdzi, że Gwiezdny Podróżnik wróci teraz na Far Away. - Nie może tego zrobić - zauważył Nigel. - Tunel z Wessex na Boongate już się nie otworzy. - To znaczy, że jest uwięziony we Wspólnocie - stwierdziła Paula. - Qatux, jeśli aresztujemy znanych agentów Gwiezdnego Podróżnika, czy będziesz mógł odczytać dla nas ich wspomnienia? W końcu znajdziemy takiego, który będzie wiedział, gdzie przebywa obcy. To ważne, byśmy przechwycili go jak najszybciej. Czy zgodziłbyś się przybyć do Wspólnoty, by mi w tym pomóc? - Takie przedsięwzięcie bardzo mnie pociąga. Z chęcią obserwowałbym wydarzenia za pośrednictwem twych zdolności postrzegania i interpretacji. Paula popatrzyła na Raiela z twarzą bez wyrazu. - Mówiliśmy już o tym. Nie pozwolę ci wyssać moich emocji.

- Czyż zadanie nie jest pilne? Czyż nie tak właśnie postępują ludzie? Czyż ceny nie ustala się z góry? - Hm, tak - przyznała Paula, wyraźnie zakłopotana tą prośbą. - Ale przecież odczytasz myśli agentów i zaznasz ich emocji. To standardowa zapłata. - Ich emocje są wyjątkowo słabe, tłumią je modyfikatory zachowania używane przez Gwiezdnego Podróżnika. Tylko udają prawdziwe uczucia, sami ich nie doświadczają. Nie znajdę tam nic ciekawego. Natomiast ty, śledczy, poczujesz bardzo wiele w chwili zakończenia trwającego sto trzydzieści lat dochodzenia. Chciałbym się dowiedzieć, jak to będzie. - Hm... Paula rozejrzała się wokół, prosząc o pomoc. - Powinnam cię z tym zostawić - odezwała się Mellanie. -Ale będę wspaniałomyślna. Moja cena to wyłączny wywiad, gdy już będzie po wszystkim. - Pozwolisz mu doświadczać swych uczuć? - zdziwiła się Paula. - Nie, ale znam dziewczynę, która to zrobi i ma już niezbędne obwody organiczne. - Mellanie spojrzała na portal z triumfalną miną. - Qatux, co ty na to, jeśli znajdę ci kogoś znacznie bardziej uczuciowego niż główny śledczy? Powiedzmy sobie szczerze, to raczej zimna ryba. - Mogę to zaakceptować. - Świetnie. Nelson, będę potrzebowała kilku ochroniarzy, żeby ją zabrać. - Ochroniarzy? Chyba nie zamierzasz nikogo porwać? - Nie dla niej, dla mnie. Jej kumple raczej za mną nie przepadają. - Dostaniesz ochroniarzy - zgodził się Nigel, uśmiechając się z podziwem. - Potrzebujesz czegoś jeszcze? - Biletu na ekspres do Darklake City. - Proszę bardzo. - Kogo masz zamiar aresztować? - zapytała Paulę Mellanie. - Wszystkich agentów, z którymi kontaktowała się Isabella. - Świetnie, to znaczy, że również Baron. Chcę to zrelacjonować dla Michelangela. - To nie ona cię wykorzystywała - zauważyła Paula. -Alessandra nie jest już człowiekiem. - Nigdy nim nie była - burknęła Mellanie. - Jeśli rzeczywiście znajdziemy Gwiezdnego Podróżnika, co z nim zrobimy? - zainteresowała się Justine. - Zlikwidujemy go - oznajmił Wilson. - Po cichu - dodał pośpiesznie Nigel. - Jeśli Johansson ma rację, twierdząc, że Gwiezdny Podróżnik chce wrócić na Far Away, a do tej pory jeszcze się nie pomylił, obcy musi dotrzeć na Boongate przez Wessex - ciągnęła Justine. - Strażnicy obserwują tę trasę. To mogłaby być odpowiednia chwila, by im pomóc. Mamy Mortona i jego drużynę. Powinni sobie poradzić z każdym, kto mógłby strzec pociągu Gwiezdnego Podróżnika. Nigel zerknął pytająco na Nelsona. - Mogliby służyć jako straż przednia - zgodził się szef ochrony dynastii. - Ale to będzie musiała być nasza operacja. Nie chcę, by niekontrolowane, uzbrojone grupy zbliżały się do generatorów tuneli czasoprzestrzennych, nawet w najsłuszniejszej sprawie. Wysłaliśmy połowę naszych techników do Narrabri, by pracowali nad modyfikacją tuneli czasoprzestrzennych dla projektu osadnictwa w przyszłości. Nie możemy ryzykować wybuchu walk w tym miejscu. - W porządku - zgodził się Nigel. - Będziemy czekać w Narrabri. Na naszym dworcu planetarnym da się ukryć całą operację. Możemy też przerzucić tam Qatuksa, nie przyciągając niczyjej uwagi. Bierzmy się do roboty.

CZTERY Płaszcz maskujący spowił Stiga ciemnoszarą mgiełką, jakby pochłonął go prywatny horyzont zdarzeń. Na niebie migotały gwiazdy Trójzębu Neptuna, gwiazdozbioru, pod którego znakiem się urodził. Przed sobą miał ciągnące się milami metalowe ogrodzenie. Prosta linia przecinająca porośnięty niską trawą teren przypominała raczej granicę między państwami niż płot lądowiska. Choć na niebie świeciły gwiazdy, na łące było ciemno. Stig nastawił wszczepy siatkówkowe na maksymalne wzmocnienie i podmokła okolica nabrała dla niego szaroniebieskiego odcienia. Śpiące owce zbiły się w grupę, żeby się ogrzać. Stada pasły się po obu stronach ogrodzenia. Lądowisko zajmowało tak wielki obszar, że taniej wychodziło przyznać miejscowym farmerom prawo wypasu niż utrzymywać flotę robokosiarzy. Stig dotarł do płotu w samym środku stumetrowego odcinka, na którym nie paliły się światła. Wszystkie urządzenia były na miejscu, po prostu nie działały. Szczypce do metalu przecinały zardzewiałe pręty łatwo jak papier. Stig czuł się trochę głupio w roli superagenta. Na lądowisku właściwie nie było ochrony, tylko paru wartowników z nadwagą, którzy cały czas siedzieli w budynku administracji, wyżerając zapasy z kuchni kantyny i oglądając w portalach miejscowe dramaty. Mógłby wejść przez główną bramę i nikt by nic nie zauważył. Najprawdopodobniej. To właśnie był ten szczegół, który bez końca wbijał mu do głowy Adam. Nie istnieje nic takiego, jak “najprawdopodobniej". Dlatego Stig przetruchtał przeszło pół mili przez otwarte pole mię- dzy bramą a zapleczem olbrzymich hangarów. Trzeba przestrzegać procedur. - Jak idzie? - zapytała Olwen. - W porządku. Będę na miejscu za jakieś pięć minut. Po skórze spływał mu pot. Płaszcz maskujący, kurtka, szkieletowy emiter i broń składały się razem na spory ciężar. Dotarł do pierwszego szeregu hangarów i przebiegł truchtem pas szarego betonu, pokrytego wyrastającymi z pęknięć chwastami i mchem. Po obu stronach widział regularne, czarne pół-okręgi końców hangarów, przesłaniających gwiaździste niebo. Budynki miały prawie sześćdziesiąt metrów wysokości, a ich suwane drzwi zamknięto już przed kilkoma dziesięcioleciami, by nigdy więcej ich nie otworzyć. Grzechotały bez chwili przerwy, poruszane łagodną bryzą znad Morza Północnego. Zbudowano je w ramach projektu regeneracji ze wszechobecnych płyt z włókna węglowego wspartych na dźwigarach z tego samego materiału. Lata zaniedbania doprowadziły do osłabienia struktury, co pozwalało porywistym wiatrom porywać fragmenty. Każdy hangar stracił w ten sposób setki płyt, inne zaś trzymały się niepewnie na jednym sworzniu, kołysząc się przy najdrobniejszym powiewie. Gdy Stig zapuszczał się w głąb miasta duchów, towarzyszył mu nieustanny grzechot. Skręcił w szeroką aleję, by dotrzeć do następnego szeregu. Nieregularne dziury w łukowatych ścianach pozwalały zajrzeć do wnętrza hangarów. Wszystkie były puste, dawno zabrano stąd maszynerię i oprzyrządowanie. Z sufitów zwisały bezużyteczne kable i rury. Przez otwory do środka wlewała się woda, tworząc na betonowej podłodze długie kałuże. Ostatni rząd hangarów, w którym przechowywano działające jeszcze robosterowce, był w lepszym stanie. Tak wiele zerwanych płyt zastąpiono nowymi, że tworzyły one szachownicę przypominającą oryginalny wzór. Pod ścianami stały roboty remontowe, ich szerokie, giętkie podwozia gąsienicowe wydawały się niepokojąco smukłe, biorąc pod uwagę, jak wielki ciężar musiały dźwigać. Potężne halogenowe lampy umieszczone na szczycie hangarów rzucały na aleję wydłużone plamy światła. Stig nie miał trudności z ich omijaniem. Jego instrumenty nie wykrywały żadnej elektronicznej aktywności. Budynek administracji znajdował się na końcu szeregu - kolejna konstrukcja z płyt z włókna węglowego, modyfikowana i rozbudowywana przez lata, aż wreszcie przerodziła się w dziwaczny zlepek sześcianów, cylindrów i kopuł.

Stig ominął główne wejście i podszedł do mniejszych drzwi z boku budynku. Nawet nie były zamknięte. W środku paliły się wszystkie światła. Szedł korytarzami, wchodził na schody, zaglądał do pokojów. Wszystko było opuszczone, nawet wartownicy nie stawili się na zmianę. Dotarł do gabinetu wartowników i połączył się z Olwen. - Tu jest czysto. Załadowałem nasze oprogramowanie do układów procesorowych. Otwieram ci bramę. Na szeregu ekranów było widać obrazy z różnych kamer na lądowisku. Najwięcej ich skupiało się przy głównym wejściu, wokół budynku kierownictwa oraz wewnątrz czynnych hangarów. Szlaban przy głównym wejściu uniósł się i do środka wjechały trzy ciężarówki Strażników. Spotkał ich przed wjazdem do pierwszego hangaru. Drzwi zajmowały tylko narożnik wielkiej bramy dla sterowców, były jednak wystarczająco szerokie, by zmieściły się w nich dwie ciężarówki. Olwen wjechała do środka i natychmiast wysiadła z kabiny. - Nigdy jeszcze nie byłam tak blisko jednego z nich - po wiedziała z podziwem. W hangarze stały dwa robosterowce, związane koniec do końca. Ciemne, elipsoidalne sylwetki miały sto pięćdziesiąt metrów długości i pięćdziesiąt wysokości. Ze złożonymi, przylegającymi do kadłuba płetwami jeszcze bardziej przypominały latające wieloryby. - Ja też nie - przyznał Stig. Z bliska robosterowce nie robiły już tak wielkiego wrażenia. Ich kadłuby były tak samo połatane jak ściany hangarów, choć wyglądały znacznie ładniej, szeregi luków komór ładunkowych były otwarte, odsłaniając ukryte wewnątrz mechanizmy uchwytów i zaczepów. - Nie spodziewałem się, że będą takie prymitywne. - Ale spełnią swoje zadanie - zauważyła kobieta. - Ile ich jest? - W hangarach dwadzieścia dwa. Wycofano im certyfikat do czasu wyremontowania, ale na nasze potrzeby wystarczą. Pozostali Strażnicy wysiadali już z ciężarówek. - Bierzmy się do roboty - poleciła im Olwen. - Do rana powinniśmy zdążyć zainstalować większość naszych systemów. - Następny cykl bramy zaczyna się po południu - oznajmił Stig. - To da nam czas, by wystartować wszystkimi i zająć pozycje. Będą mogły krążyć nad miastem, dopóki ich nie wezwiemy. - A co z pracownikami projektu regeneracji i inżynierami? - Nie sądzę, by mieli tu wrócić. Wygląda na to, że się stąd wynieśli. A jeśli się pokażą, przymkniemy ich, żeby nie podnieśli alarmu. - W porządku. Jedna z ciężarówek podjechała do pierwszego robosterowca tak blisko, jak tylko mogła. Strażnicy opuścili tylną klapę i ustawili rampę. Stig i Olwen poszli im pomóc. Automatyczny wózek zwiózł powoli na dół gruby cylinder długości prawie czterech metrów. Metalowa rampa zaskrzypiała pod jego ciężarem. - Czy to zadziała? - zapytała Olwen. - Mam nadzieję, że tak. - Stig zajrzał do wnętrza ciężarówki. - Mamy ich tylko sześć. Ucieszę się, jeśli chociaż jeden dotrze na 3P. - Widział w środku kolejny cylinder spoczywający na podstawie. Otaczały go skrzynie z celami pozornymi oraz urządzeniami rozsypującymi folię zakłóceniową. Wszystkie robo-sterowce muszą rozrzucać folię, również te uzbrojone. W ten sposób Instytut nie zauważy różnicy, dopóki nie będzie za późno. - Jesteś tego pewien? - zaniepokoiła się Olwen. - Przepraszam. Na widok takich bomb robię się nerwowy. Poszli za wózkiem do głównego przedziału ładunkowego. Strażnicy zaczęli przyczepiać łańcuchy wciągarki do cylindra. - Dociera do nas coraz więcej plotek od żołnierzy Instytutu - poinformowała go Olwen. - Wszyscy

mówią o jakimś nowym ataku na Wspólnotę. - To znowu alfy. - Ehe, Stig, ale ten atak był zakrojony na wielką skalę. Wszyscy są bardzo zaniepokojeni. Słyszałam nawet, że niektórzy przebili się na Półmetek. - To by była głupota. Nie wiedzą, czy w Port Evergreen został chociaż jeden hydroplan. - To były tylko pogłoski. Ale zapewne prawdziwe, pomyślał Stig. Strażnicy i ich sympatycy zatrudnili się we wszystkich pubach i klubach w Armstrong City odwiedzanych przez żołnierzy Instytutu. Zapewniało im to powolny, ale stały dopływ informacji o ruchach wojsk przeciwnika. Ich morale, już przedtem niskie, spadało bardzo szybko. Wszyscy podpisali średnioterminowe kontrakty na ochronę Instytutu przed atakami partyzantów z Wielkiego Stepu Iril, żaden z nich nie spodziewał się paramilitarnej służby w mieście. Nie pomagał im też fakt, że byli najbardziej znienawidzoną grupą na planecie, narażoną na nieustanne obelgi i nękanie. Oficerowie byli zmuszeni dawać im przepustki tylko nocą. W grupie czuli się bezpieczniej. Pili i narzekali jak wszyscy żołnierze od czasów Troi. - Czy ktoś się wygadał, kiedy się spodziewają przybycia? - Już ci mówiłam. Nic nie wiedzą, są za nisko w łańcuchu pokarmowym. - To już z pewnością niedługo. Olwen przyglądała się, jak masywny cylinder unosi się do przedziału ładunkowego. Krzywiła się trwożnie za każdym razem, gdy przeciążone łańcuchy skrzypiały. - Zrobiłeś wszystko, co mogłeś. Może się przedostać tylko w ściśle już określonych nastawieniach czasowych, a znamy je co do sekundy. Skierowaliśmy na 3P wszystkie rodzaje instrumentów obserwacyjnych znanych ludzkości. Gdy tylko któryś z żołnierzy choć spojrzy na bramę, będziemy o tym wiedzieli. Przestań się martwić, damy sobie radę. Stig spojrzał na robosterowce i roześmiał się w głos na myśl o śmiałości stworzonego przez nich planu. - Jasne, kto by zauważył atak cholernych sterowców? Niebiosa snów! - Nikt - zgodziła się - uśmiechając się z równie szalonym entuzjazmem. - Na tym właśnie polega piękno tego pomysłu. jeśli będą leciały wystarczająco nisko, znajdą się nad 3P, nim żołnierze Instytutu zdążą w nie wycelować choć jeden karabin. - Mam nadzieję, że się nie mylisz. - Poderwał się nagle, gdy mechanizm wciągarki zatrzymał się z nieprzyjemnym, metalicz nym, zgrzytem. Bomba znalazła się w komorze. - Postarajmy się jakoś zabezpieczyć to paskudztwo. Chciałbym, żeby do rana wszystkie wystartowały. Oscar nie spodziewał się, że spędzą w porcie więcej niż sześć godzin. To wystarczy, by naładować nilingowe studnie mocy “Dublina" oraz uzupełnić zapas pocisków Douvoira i bomb kwantowych. Dowództwo floty zawiadomiło ich, że natychmiast wracają do układu planetarnego Hanko. Po zniknięciu tuneli czasoprzestrzennych zniszczyli ponad osiemdziesiąt okrętów alf, nim ich zapasy uzbrojenia się wyczerpały. Gdy tylko gwiazdolot zacumował w Pierwszej Bazie, do pliku oczekiwania Oscara napłynęła bezpiecznie zakodowana wiadomość. Admirał Columbia chciał się z nim natychmiast spotkać. Podobnie jak cała załoga, Oscar nadal był w szoku po tym, jak Rada Wojenna zwaliła całe gówno na głowę Wilsona. To uczucie prowadziło do resentymentu i Oscar miał wielką ochotę powiedzieć nowemu dowódcy, gdzie może sobie wsadzić swoje spotkanie, zwłaszcza że niepokoił się też, iż szykuje się czystka polityczna w nowym biurze Columbii, a jako jeden z pierwszych ludzi zrekrutowanych przez Wilsona był czołowym przedstawicielem starego reżimu. Nie można jednak osądzać ludzi na podstawie emocjonalnych uprzedzeń, Oscar zachował się jak człowiek dojrzały i z całym szacunkiem zawiadomił admirała, że zaraz przyjdzie. - Jeśli ten kutas cię wywali, my też zrezygnujemy - oznajmił Teague. - Nie róbcie tego - odparł Oscar, kierując się do małego wahadłowca. - Flota was potrzebuje. - Gdzie

przedtem słyszałem to zdanie? Fizycznie w Pentagonie II nic się nie zmieniło. Mijając kolejne gabinety, Oscar zauważył, że sztabowcy sprawiają wrażenie podenerwowanych, ale przecież byli zajęci przygotowywaniem bitwy mającej obronić ludzkie światy przed czterdziestoma ośmioma armadami obcych. Mieli prawo się niepokoić. Rafael Columbia zajął sterylny, biały gabinet Wilsona. Był sam. Mc ma świadków - pomyślał Oscar. Och, nie przesadzaj. Admirał nie wstał, wskazał tylko swobodnym gestem na krzesło. - Mam problem, Oscarze. - Podam się do dymisji, jeśli to ułatwi sprawę. Nie możemy sobie pozwolić na wewnętrzne tarcia. Szczerze zaskoczony Columbia zmarszczył brwi, a potem uśmiechnął się przelotnie. - Nie, nie o to mi chodzi. Jesteś znakomitym kapitanem. Spójrz tylko na osiągnięcia “Dublina". - Dziękuję. - Mój problem dotyczy czegoś innego. Niewykluczone, że popełniłem błąd. - To zdarza się wszystkim, admirale. Spójrz tylko na moją listę. - Nie, lepiej nie patrz. - Dopływa do mnie bardzo wiele informacji sugerujących, że Gwiezdny Podróżnik istnieje naprawdę i stanowi realne zagrożenie. Dowodów jest coraz więcej, Oscarze. W przeszłości zawsze je lekceważyłem, ale nie mogę już dłużej tego robić, bez względu na to, jak nieprzyjemna dla mnie może być prawda. - Ehe, sam przeraziłem się jak cholera, kiedy się dowiedziałem. Columbia wbił w niego wzrok, a potem uśmiechnął się, z niechęcią uznając się za pokonanego. - Mogłem się domyślić. No cóż, to ułatwia sprawę. Dla nas obu. - O co chodzi? - Na Boongate zauważono poszukiwanego zdrajcę, oficera floty imieniem Tarlo. Moje paryskie biuro skompletowało ekipę, która ma go zatrzymać, ale oczywiście dekret Rady Wojennej zamknął wszystkie tunele czasoprzestrzenne na planety Drugiej Fali. Muszę dorwać tego zdrajcę, Oscarze. Dzięki temu będę mógł raz na zawsze potwierdzić albo obalić mit o Gwiezdnym Podróżniku. - Chcesz żebym tam poleciał? - Nie. Na razie trzymamy sprawę w tajemnicy, Jeden Bóg wie, jak wielkie zamieszanie nastąpi, jeśli wiadomość się rozniesie, nim zapanujemy nad sytuacją. Chciałbym, żebyś był moim osobistym emisariuszem do Nigela Sheldona. Musisz podkreślić, że to bardzo ważne. Poproś go, żeby dyskretnie otworzył tunel i przepuścił ekipę z Paryża. Nikogo innego. Tylko ich. - Ja mam go o to poprosić? Oscar nie potrafił uwierzyć własnym uszom, choć to mu bardzo schlebiało. - Twoja służba od chwili zaobserwowania zamknięcia Alfy Dysona przez Bose'a przebiegała nienagannie. Co więcej, przed wojną zajmowałeś wysoką pozycję w STT. Sheldon zechce cię przy jąć i wysłucha uważnie. Ja w tej chwili nie mam do niego takiego dojścia, a nie chcę przekazywać sprawy w górę i zwracać się do Heather, by poprosiła go w moim imieniu. Jeśli zgodzi się otwo rzyć tunel, chcę, żebyś pojechał do Narrabri i nadzorował misję. Wiem, że mogę na ciebie liczyć, Oscarze. Oscar wstał. Mało brakowało, by zasalutował. - Zrobię, co będę mógł, admirale - zapewnił. To był kolejny piękny świt w Górach Dessaulta. Gwiazdozbiory znikały powoli z jaśniejącego, szafirowego nieba. Samantha nie miała jednak czasu podziwiać widoków, gdy delikatny blask poranku sączył się przez otwarte drzwi. Skórę miała gorącą i lepką od potu. Podobnie jak wszyscy członkowie ekipy, podczas pracy w pobliżu nilingowej studni mocy zakładała gruby, jednoczęściowy kombinezon ochronny. Nowoczesne studnie miały integralną, reaktywną osłonę elektromagnetyczną, ale te, z którymi miała do czynienia, pracowały już od dziesięcioleci i ich pasywne osłony dawno przestały działać. Ta

studnia stała tu od sześćdziesięciu lat, magazynując moc przesyłaną przez półprzewodnikowy kabel z geotermicznej baterii umieszczonej dwa kilometry pod podstawą góry. Kobieta poświęciła całą noc na modyfikację modułu przesyłu mocy. Kierujący nim układ procesorowy wymagał wymiany, co nigdy nie było łatwe w działającym systemie. Trzeba też było wyczyścić mnóstwo obwodów. Nilingowe studnie mocy były dobrymi, solidnymi urządzeniami, ale nie budowano ich z myślą o sześćdziesięciu latach funkcjonowania. Zajęło jej to prawie całą noc. Szyba hełmu była zamglona i podrapana, a jedyne źródło światła stanowiły tu cztery lampy parafinowe. Bolały ją plecy, miała zdrętwiałe palce, a głowę wypełniało kodowanie przestarzałych programów. Wyprostowała się powoli, nienawidząc dźwięku produkowanego przez swoje stawy. Czuła się jak staruszka. - Zweryfikuj połączenie - rozkazała Valentine'owi, szefowi technicznemu konwoju. - Działa - dobiegł z zewnątrz głos mężczyzny. Samantha podniosła ręczne układy procesorowe leżące na spękanym, związanym enzymatycznie betonie, a potem zgasiła kolejno lampy parafinowe. Była przekonana, że doprowadzenie zasilania jest w porządku. To była już dziewiąta stacja manipulatorowa założona przez nich w ciągu pięciu tygodni. Samantha stała się prawdziwym ekspertem od starych nilingowych studni mocy. - Moc dopływa prawidłowo - zawołał Valentine. Kobieta podeszła do otwartych drzwi, przeciągając się, by uwolnić się od kurczów w zesztywniałych mięśniach. Słońce wzniosło się już nad wzgórza. Widziała w jego promieniach Szczelinę Trevathan, olbrzymią dolinę rozciągającą się na dole. Znajdowali się na północno-zachodnim końcu Gór Dessaulta, tylko czterysta kilometrów od Mount Herculaneum. Spoglądając na południe, zawsze odnosiła wrażenie, że widzi wierzchołek gigantycznego wulkanu wznoszący się tuż nad horyzontem. Jej towarzysze z konwoju zapewniali jednak, że to tylko wytwór wyobraźni. Z tej wysokości powinien być widoczny Tron Afrodyty, być może również pierścień lodowców, ale oczy miała zbyt zmęczone, by wpatrywać się w pustkę. Na Szczelinę Trevathan padły jasne promienie słońca. Nie- zliczone strumienie wijące się przez liściasty las porastający dno doliny lśniły w ich blasku. Szczelina była geologiczną rozpadliną odchodzącą od Wielkiej Triady, rozszczepiała łańcuch Gór De-ssaulta niczym autostrada poprowadzona tamtędy przez upadłe anioły. Lekko kręta trasa biegła od podstawy Mount Zeus na zachodzie aż po porośniętą lasem karłowatych drzew granicę Pustyni Wysokiej na wschodzie. Osiemnaście dużych rzek oraz setki mniejszych strumieni spływało z niej przez doliny północnej części Gór Dessaulta na Równiny Aldrina. Meandrujące przez stepy rzeki wpadały później do Morza Północnego. Czerpała z nich wodę niemal jedna czwarta farm na planecie. Półprzezroczyste, strzępiaste chmury sunęły tuż nad wierzchołkami drzew, zapowiadając wielką burzę, która nadejdzie późnym rankiem znad Wielkiej Triady. Gdy już dotrą tu ciemne cumulusy, deszcz będzie padał przez co najmniej trzy godziny. Znajdowali się wysoko nad poziomem morza i ulewy zawsze były tu zimne, czasem zmieszane ze śniegiem. Pracująca nad zemstą planety karawana już od wielu tygodni borykała się z zimnym, deszczowym klimatem. - Dobra robota - wychrypiał Harvey. Stał tuż obok schronu, ubrany w taki sam musztardowy kombinezon jak wszyscy w karawanie. - Taka sama jak zawsze - odparła Samantha. - Ale dobrze wykonana. To najważniejsze. - Zaczynamy test? - Ehe. Oddalili się od gęsto porośniętego bluszczem schronu. Gdy wywiercono otwór dla geotermicznej baterii i wybudowano schron wokół nilingowej studni mocy, na kamienistym pogórzu na północ od Szczeliny rosła tylko garstka młodych drzewek. Deszcz jednak wspomagał wzrost trawy, a projekt

regeneracji sprowadził tu mchy i porosty. W ślad za mniejszymi roślinami pojawiły się drzewa. To nie były już pustkowia. Las rozprzestrzenił się od Szczeliny ku szczytom. Na górskich stokach przeważały zmodyfikowane genetycznie sosny, choć żywotne jawory rywalizowały z nimi o przestrzeń życiową. Inne gatunki, jak topole białe i klony, na tej wysokości występowały rzadziej. Schron otaczały meksykańskie sosny płaczące, wysokie na dwadzieścia metrów, agresywnie otaczające wysmukłe graby i brzozy. Powszechną plagę stanowiła odmiana bluszczu o ciemnych, niemal czarnych liściach, gęsto porastająca piaszczysty grunt oraz pnie niemal wszystkich drzew. Schron niemal całkowicie zniknął pod pokrywą pnączy. Znalezienie drzwi i oczyszczenie ich zajęło im całą godzinę. Nawet bez bluszczu las znakomicie maskował wszystkie schrony w Szczelinie Trevathan. Dotrzeć tu nie było łatwo. Karawana mogła posuwać się przez pogórze nad granicą lasu, przechodzić w bród strumienie, podążając wzdłuż fałd rzeźby terenu, ale przedzieranie się przez las było zadaniem dla specjalistów. Strażnicy ukradli maszynę do budowy dróg JCB Z jednej z firm turystycznych oferujących loty hiperszybowcami nad Wielką Triadą. Tylko potężny harmoniczny lemiesz podobnej maszyny był w stanie utorować drogę do schronów. Po dotarciu na miejsce, maszyna krążyła po spirali wokół budowli, robiąc miejsce dla sprzętu. Sa-mantha wiedziała, że to jedyny sposób, nie potrafiła jednak powstrzymać myśli, że z powietrza ślad maszyny wygląda jak olbrzymie strzałki wskazujące miejsce, gdzie się znajdują ich stacje. Całe szczęście, że na Far Away nie zostało wiele samolotów. Przywieziony przez nich sprzęt stał na sprężystej macie z kawałków drewna pozostałej po przejściu harmonicznego lemiesza. Zdjęli skrzynie z trzech ciężarówek i je rozpakowali. Za dwa dni zmontują z dostarczonych elementów pokraczną, pięcioboczną piramidę z czarnego metalu, wysoką na siedem metrów. W szczelinach i zagłębieniach gromadziła się już lśniąca w blasku słońca rosa. Samantha i Harvey okrążyli masywną konstrukcję, zmierzając ku drodze wytyczonej przez maszynę JCB. Dwaj technicy z klanu McSobelów pracowali przy odsłoniętej tablicy, na której mrugały czerwone i żółte światełka. Valentine stał za ich plecami. - Jeszcze chwila - oznajmił. Pojazdy konwoju były ustawione w szeregu nieco dalej, poza zasięgiem niebezpiecznych impulsów elektromagnetycznych produkowanych przez nilingową studnię mocy. W odległości trzystu metrów od schronu Samantha zdjęła hełm i zaczerpnęła głęboki haust chłodnego, wilgotnego, nieprzepuszczonego przez filtr powietrza. Zapach sosny był tak intensywny, jakby stąpała po ściółce z ponacinanego i roztartego igliwia. - Chciałbym, żebyś się sama zajęła dwiema ostatnimi stacjami - wychrypiał Harvey. - Dlaczego? Dokąd się wybierasz? Zdjął hełm. Grube, półprzezroczyste pasma skóry, które pokrywały jego policzki i szyję, nadając zniszczonej twarzy barwę mleka, zalśniły w blasku słońca. - Nocą, kiedy byłaś zajęta, nadeszła wiadomość. Klany zbierają siły na wypadek, gdyby Gwiezdny Podróżnik przedostał się przez bramę na 3P. Rozmieszczą oddziały wzdłuż Pierwszej Autostrady. - Nie możesz - sprzeciwiła się odruchowo, a zaraz potem zagryzła dolną wargę. - Przepraszam. - To tylko powierzchowne uszkodzenia - zapewnił radosnym tonem. - Mogę jeździć konno, a już z pewnością potrafię strzelać. Lepiej niż te wszystkie młodziaki, które w dzisiejszych czasach zwą się wojownikami. Poza tym krążą pogłoski, że przyłączą się do nas Barsoomianie. Któż mógłby się oprzeć takiej pokusie? - Pewnie nikt - zgodziła się z westchnieniem. Wiedziała, że nie ma szans przekonać go do zmiany zdania. - Nie martw się o mnie. To, co tu robisz, jest naprawdę ważne. - Jasne. A co z Valentine'em? - To dobry technik, ale potrzebujemy tu kogoś, kto potrafi pokierować całością. To znaczy ciebie. - Dziękuję, ale przecież wiesz, że nie zdołamy ukończyć wszystkich stacji. Mamy za mało sprzętu.

- Miej więcej wiary w Bradleya Johanssona. Dostarczy wszystkie części na czas. Tymczasem zmontuj systemy, które już mamy, przygotuj je do ostatecznej instalacji. - Słyszałam, że możemy zbudować jeszcze tylko cztery działające stacje. - Dobrze słyszałaś. Nie obawiaj się, Bradley dostarczy sprzęt potrzebny do ukończenia pozostałych ośmiu. - Nie zostało mu wiele czasu. - Jestem pewien, że nasi ludzie we Wspólnocie też mają problemy. - Ehe - mruknęła, niezadowolona z tego, że tak się uskarża. - Ale? - Nic nie powiedziałam. - Nie musiałaś nic mówić. - No dobra - ustąpiła. - Chciałam być w ekipie, która uda się na Tron Afrodyty. - No cóż, niebiosa snów wiedzą, że zasłużyłaś sobie na to. Jeśli ukończysz dwie ostatnie stacje zgodnie z planem, a Bradley dostarczy części potrzebne do uruchomienia sieci, powinnaś zdążyć do Dolin Nalosyle, by się z nimi spotkać. - To przekupstwo. Z ust Harveya wyrwał się nieprzyjemny, charkotliwy chichot. Dotarli do pierwszej ciężarówki. Stało wokół niej kilkunastu Strażników. Ferelith trzymała na rękach podekscytowanego Lennoksa. Kiedy go postawiła, chłopczyk podreptał niepewnie do matki, uśmiechając się z radością. Samantha uniosła go na ręce i zwróciła się w stronę nowo wybudowanej stacji. Valentine i dwóch ostatnich techników biegli już ku nim. Widziała brzeg czarnej piramidy wzniesionej na nowej polanie w odległości sześciuset metrów. Trzej spóźnialscy ściągnęli hełmy. - Wszyscy na miejscu? - zapytał Valentine. Nie czekając na odpowiedź, uniósł ręczny układ procesorowy i wprowadził kod aktywacji. Samantha uruchomiła swój układ, przekładając Len noksa na jedną rękę, aby móc obserwować ikony zasilania. Powietrze na polanie zamigotało. Piramida włączyła pole siłowe o średnicy ośmiuset metrów, stabilizując całą strukturę. Samantha poczuła, że ziemia pod jej stopami zadrżała lekko, gdy pole zakotwiczyło się na miejscu. Właśnie ta prosta funkcja sprawiała, że budowa generatorów była tak trudna. Niemal połowę części trzeba było produkować na zamówienie. Zwykłe pola siłowe wnikały w stałą materię najwyżej na głębokość kilku metrów. Wewnątrz pęcherza energii nic się nie poruszało. Nawet liście drzew znieruchomiały, gdy błyszczące powietrze się zestaliło. - Faza druga - zawołał Valentine. Samantha odchyliła głowę i wyciągnęła rękę, pokazując Len-noksowi, gdzie patrzeć. Chłopczyk gapił się z ciekawością na niebo. Nad polem siłowym zawirowało pięć długich łopat powietrza. Z początku były niewyraźne, ale po pochłonięciu pierwszego impulsu energii powietrze znieruchomiało. Jego cząsteczki zajęły odpowiednie pozycje. Tylko słabe rozproszenie światła zdradzało obecność wirujących pod szafirowym niebem sylwetek, to jednak wystarczyło, by można je było dostrzec gołym okiem. Dla Sa-manthy wyglądały jak zrobione ze szkła wysokiej jakości. Zakrzywiały się łagodnie, oddalając się od siebie, i jednocześnie stawały się coraz szersze, aż wreszcie osiągnęły szerokość pół kilometra i trzykilometrowe oddzielenie. Potem zaczęły ponownie schodzić się w jeden punkt, położony osiem kilometrów nad nową polaną. - Największa trzepaczka do jaj we wszechświecie - wark nął Harvey. Samantha uśmiechnęła się, słysząc ten opis. Wtem cienkie wstęgi chmur uderzyły o nieustępliwe przeszkody i pomknęły w bok. Poczuła lekki powiew. Udało się zmienić trasę zawsze dmącego nad Szczeliną wietrzyku. - Faza trzecia - ostrzegł wszystkich Valentine. Łopaty zaczęły obracać się bardzo powoli, zgodnie z ruchem wskazówek zegara. Po pięciu minutach

zatoczyły pełen krąg i zatrzymały się. Drzewa zakołysały się na potężnym, choć leniwym wietrze, który stworzyli. Kombinezon Samanthy załopotał, a prze-pocone włosy zatańczyły wkoło głowy. Lennox roześmiał się radośnie. - Udało się - stwierdził Harvey. - Znowu. Ile mocy zu żyliśmy? Samantha spojrzała na ręczny układ procesorowy. - Cztery procent. - To bardzo dużo. Łopaty śmigła zniknęły. Pole siłowe wypuściło z uścisku otaczające stację skały i powietrze. Poczuli lekki zefirek. Prądy powietrzne wróciły na zwykłe trasy. - Inicjalizacja pochłania nieproporcjonalnie wiele mocy - wyjaśniła Samantha. - Nie bój się, wystarczy jej na zemstę pla nety. Pod wielkim budynkiem w dzielnicy Thurnby w Darklake City, przerobionym ze starego magazynu, zatrzymały się cztery identyczne limuzyny, czarne cadillaki. Z pierwszego pojazdu wysiadła Mellanie, omal nie dotykając drogimi, fomarowymi czółenkami mokrej masy liści i papieru wypełniającej rynsztok. Wybrała na tę okazję najmniej wyzywający strój ze swojej kolekcji: czarny żakiet w wąskie białe linie tworzące wzór w kratkę, spodnie do kompletu oraz kremową bluzkę. Ten ubiór dodawał jej autorytetu, wyglądała w nim jak Paula Myo. Dziwnie się czuła, wracając tu jako twarda, profesjonalna wysłanniczka, wspierana przez sześciu ochroniarzy STT wyposażonych w broń połączoną obwodami organicznymi. Na ulicy nie było nikogo, wszyscy ruszyli więc prosto do drzwi. Nic tu się nie zmieniło. Na drzwiach nadal wisiała fioletowa tabliczka, z nóg i poręczy dwóch kanap w maleńkiej recepcji sypały się na podłogę płatki chromu, a w powietrzu unosił się zapach ozonu oraz środków odkażających. Mellanie ruszyła prosto w stronę wąskich korytarzy oddzielających od siebie boksy. Pokryty bateriami słonecznymi dach nie przestawał grzechotać. Głosy dobiegające z jednego z boksów niosły się echem w wielkiej przestrzeni na górze. Zza rogu wyłonił się pracownik techniczny, ciągnący wózek, na którym balansowało niepewnie wielkie, okrągłe łoże. Wytrzeszczył oczy ze zdumienia na widok Mellanie i jej eskorty. - Gdzie znajdę Tiger Pansy? - zapytała dziewczyna. - Że co? - Tiger Pansy? Gdzie ona jest? Uniósł ospale rękę, wskazując w głąb korytarza. - Pewnie w szatni. - Dziękuję. Minęła go i ruszyła przed siebie. Poprzednim razem nie zdążyła dotrzeć do szatni, ale odnalezienie jej nie było trudne: wielkie, otwarte pomieszczenie z szarkami po jednej stronie, a stolikami do makijażu po drugiej. Pod tylną ścianą stały liczne wieszaki. Kilka dziewczyn odzianych w pióra i wyszywane złotą nicią sa-rongi siedziało na krzesełkach, czekając aż zajmie się nimi charakteryzatorka, starsza, wysoka kobieta w czarnej, żałobnej sukni. Technik sensoryczny dostrajał tatuaże OO kolejnej dziewczyny. Była bardzo młoda, co najmniej czterdzieści centymetrów wyższa od Mellanie i tak chuda, że wyglądała na niedożywioną. Jej czarna skóra lśniła, a twarz miała nerwowy, lecz zrezygnowany wyraz. Technik wprowadzał kolejne modyfikatory do tatuaży OO pokrywających uda i genitalia dziewczyny. Nagle zauważyła Mellanie i poderwała się wyraźnie. Technik uniósł wzrok znad zaawansowanego ręcznego układu procesorowego. W całej szatni ucichły nagle rozmowy. - Tiger Pansy? - zawołała Mellanie. Jedna z czekających na makijaż dziewczyn wstała. Mellanie ledwie ją poznała. Tlenione włosy przybrały pomarańczową, niemal mandarynkową barwę. Wyglądała jak figurka z patyków, a jej urywane ruchy przywodziły na myśl porażenie prądem. Przeprofilowanie usunęło tłuszcz z policzków, ale pozostawiło po sobie głębokie bruzdy, uwidaczniające się, gdy żuła gumę. Nawet przed makijażem miała wokół oczu stanowczo za dużo tuszu do rzęs. Turkusowe i topazowe pióra otaczające jej klatkę piersiową miały poważne trudności z podtrzymaniem olbrzymiego biustu.

- Hej, cześć, Mellanie! - pisnęła. - Co tu porabiasz? - Przyjechałam z tobą pogadać. - Naprawdę? - Jej wysoki chichot ranił bębenki Mellanie. -Chcesz zrobić ze mną wywiad? Jaycee nie będzie zadowolony. - Chcę ci zaoferować pracę. I nikogo nie obchodzi, co sądzi Jaycee, a już zwłaszcza mnie. - Czyżby? - rozległ się męski głos. Mellanie odwróciła się. Jaycee nie zmienił się zbytnio, podobnie jak jego studio. Nadal miał wygoloną głowę i nosił czarny strój z taniej, łatwo się marszczącej tkaniny. - Spadaj - oznajmiła krótko Mellanie. Blade policzki mężczyzny zaczerwieniły się. Obrzucił jej ochroniarzy szacującym spojrzeniem. - Kurwa, powiedz to, gdy twoich kumpli nie będzie w po bliżu. Rozciągnęła usta w drapieżnym, złośliwym uśmiechu. - Nie są tu dla mojego bezpieczeństwa. Mają pilnować, żebym ci nie zrobiła krzywdy. - Spierdalaj, suko. Mówię poważnie. Niech ci się nie zdaje, że rządzisz całym pierdolonym wszecRświatem i możesz mi kraść moje dziewczyny. Kapujesz? Mellanie przekrzywiła głowę na bok i wydęła wargi, jakby się zastanawiała nad jego słowami. - Nie. - Chuj mnie obchodzi, za kogo się uważasz. Spierdalaj! A ty... - Wskazał palcem na Tiger Pansy. ...nigdzie nie jedziesz. Jasne? - Tak, Jaycee - zgodziła się potulnie Tiger Pansy. Jej broda zadrżała, gdy dziewczyna stłumiła łzy. - Nie mów tak do niej - zagroziła Mellanie, zbliżając się o krok. - Bo co? Zrobisz mi laskę? - Uśmiechnął się do jej ochroniarzy. - Czy Alessandra pożyczyła ją wam wszystkim? Słyszałem, że tym właśnie się zajmuje. Jest kurewką programu Baron. - Jego uśmiech nabrał triumfalnego wyrazu. - Mam rację? -zapytał Mellanie. - Jesteś tylko tanią medialną kurwą. Niech ci się nie zdaje, że o tym nie wiem. Każdy chuj w tym biznesie zna prawdę o tobie. Mellanie widziała, że powinna po prostu zabrać Tiger Pansy i pójść. Tak właśnie by postąpiła, gdyby to był ktokolwiek inny, nie Jaycee. - Nie jestem na sprzedaż - warknęła, zbliżając się o kolejny krok. Ich nosy niemal zetknęły się ze sobą. - Już ci to mówiłam. Uniosła kolano. Jaycee odwrócił się zręcznie, zasłaniając się własną nogą. Jej kolano ześliznęło się po jego udzie. Uśmiechnął się drwiąco. - Już to robi... Walnęła mu z główki. Je; czoło trafiło go w nos. Jaycee krzyknął przeraźliwie. Rozległ się trzask pękającej kości. Uniósł odruchowo rękę, by powstrzymać krwawienie z nosa. Mellanie kopnęła go ponownie, tym razem celnie. - Ehe, masz rację, to prawdziwe deja vu - stwierdziła ze spo kojem, gdy z oczu mężczyzny popłynęły łzy. Otworzył bezgłośnie usta i osunął się na kolana. Jedną ręką trzymał się za nos, a drugą za krocze. Jego czarna koszula błyszczała odrażająco od krwi. Mellanie ruszyła w stronę Tiger Pansy. Dziewczyny pośpiesznie schodziły jej z drogi. - Ta robota jest bardzo dobrze płatna. Nie będziesz już nigdy musiała tu wracać. Dostaniesz też rejuwenację i będziesz mogła zacząć od nowa. - Naprawdę? - zapytała gwiazdka porno. Poruszyła mocno szczęką, żując gumę, a potem spojrzała na Jayceego. - Jak myślisz, nic mu się nie stało? - Niestety, nic. Nie chcę cię popędzać, ale muszę usłyszeć odpowiedź. - No wiesz, poprzednim razem nie uszło mu to na sucho. Nie chciał mu stanąć przez cały tydzień. - Za co ludzka pula genowa powinna mi być bardzo wdzięczna. Tiger... - Mellanie złapała ją za ramię. - .. .potrzebuję twojej pomocy. Naprawdę. Zależy od tego los bardzo wielu ludzi. Gwiazdka porno obrzuciła ochroniarzy zrezygnowanym spojrzeniem.

- Z kim będę się musiała pierdolić? - Z nikim. Nie o to chodzi. Połączymy twoje obwody ze szczególnym klientem, żeby mógł czuć wszystko to, co ty. Wybrałam ciebie, bo wiem, że jesteś najlepszą artystką sensoryczną. - Naprawdę? - Tiger Pansy uśmiechnęła się nieśmiało. -Porządna z ciebie dziewczyna, Mellanie. Wiedziałam to już wtedy, gdy zjawiłaś się tu po raz pierwszy. Zaraz sobie powiedziałam: “Ona ma klasę. Tiger, powinnaś się postarać być taka jak ona". Ale nie jestem. - Niech to szlag. - Nigel wypuścił z płuc długi oddech. -Zgoda, ale będziemy musieli być bardzo dyskretni. Jeśli uda się odczytać zawartość pamięci Tarla, wszystkie dane muszą trafić do centrum naszej operacji tutaj. Columbia będzie miał do nich dostęp, ale to my będziemy kierowali procedurą. - Dziękuję. Nigel skinął głową w odpowiedzi. - Lepiej skontaktuj się z Wilsonem. On cię wciągnfe w szczegóły naszej operacji. - Wilson tu jest? - Tak - potwierdził Nigel z ironią w głosie. - Razem z kilkoma innymi osobami, które pewnie znasz. Ale Columbia nie może o niczym wiedzieć, dopóki nie będziemy mieli pewności, że rzeczywiście wierzy w Gwiezdnego Podróżnika. Jasne? - Tak jest. - W porządku. Danielu, zorganizuj transport dla paryskiej ekipy. - Natychmiast się za to wezmę. Jak mamy zorganizować otwarcie bramy? - Przepuścimy ludzi z Paryża i na tym koniec. Jeśli pozostanie otwarta dłużej niż przez minutę, będę chciał się dowiedzieć, dlaczego. Kto ma tu dyżur? - Ward Smith. Pójdę do centrum kontroli bramy i skontaktuję się z nim osobiście. Przy wielkiej lokomotywie pracowało ośmiu Strażników. Stara maszyna typu Ables ND47 stała na torze biegnącym przez całą długość olbrzymiego hangaru firmy Foster Transport. Nowa, ultramarynowa farba lśniła w blasku lamp. Lokomotywę otaczały liczne ruchome suwnice, zapewniające robotom naprawczym dostęp do całego korpusu. Pracujące pod nadzorem ekipy Strażników maszyny instalowały generatory pól siłowych oraz broń średniego kalibru w osłonach wyglądających jak integralne części kadłuba. Czterdzieści metrów za lokomotywą na szynach stały dwa długie, zamknięte wagony. Stojący przy wielkim sprzęgu pierwszego z nich Bradley Jo- hansson spoglądał na zakurzoną, żółto rdzawobrązową karoserię. Ze sprzęgu zwisał pojedynczy kabel, niemal dotykający ziemi. Był gruby jak tułów Bradleya. - W zasadzie jesteśmy gotowi - stwierdził Adam. - Załadowaliśmy cały sprzęt i wszystkie pojazdy. To stare monstrum jest tak ciężko opancerzone, że nawet ono będzie miało kłopoty z pociągnięciem tego wszystkiego. - A jeśli oberwie pociskiem? Adam poklepał z uśmiechem chłodne, metalowe podwozie pierwszego wagonu. - Przebijemy się na Półmetek w pancernych samochodach. Nie martw się, Bradley, wszystko przewidziałem. Przedostaniemy się. - Wszyscy? - zapytał cicho Bradley, spoglądając na Strażników łażących niczym akrobaci po otaczających atomową lokomotywę suwnicach. Żaden z nich nie miał więcej niż trzydzieści pięć lat. - Większość - odparł Adam. - Obawiam się, że w najbliższym tygodniu niebiosa snów przywitają bardzo wielu moich przyjaciół. - Wiesz co, tego punktu twojej filozofii nigdy nie potrafiłem zrozumieć. Dlaczego stworzyłeś religię dla Strażników? To jeszcze bardziej upodabnia wasz ruch do kultu. - Niczego nie stworzyłem. Byłem w niebiosach snów, Adamie. To miejsce położone na końcu ścieżek Silfenów, gdzie szlachetne demony szybują przez bezkresne niebo. Tam mnie uzdrowiono. Adam obrzucił go krytycznym spojrzeniem. E-kamerdyner poinformował Bradleya, że chce się z nim

połączyć senator Burnelli. - Byłam na spotkaniu - oznajmiła kobieta. - Niech mi pani wybaczy brak zaskoczenia, pani senator, ale tym właśnie zajmują się politycy. - Nie spotkaniami tego rodzaju. Na pewno ucieszy pana wiadomość, że wasz ruch jest niemal zalegalizowany. Pragniemy współpracować z panem i ze Strażnikami, Bradley. - Niech to szlag. - Nigel wypuścił z płuc długi oddech. -Zgoda, ale będziemy musieli być bardzo dyskretni. Jeśli uda się odczytać zawartość pamięci Tarla, wszystkie dane muszą trafić do centrum naszej operacji tutaj. Columbia będzie miał do nich dostęp, ale to my będziemy kierowali procedurą. - Dziękuję. Nigel skinął głową w odpowiedzi. - Lepiej skontaktuj się z Wilsonem. On cię wciągnie w szczegóły naszej operacji. - Wilson tu jest? - Tak - potwierdził Nigel z ironią w głosie. - Razem z kilkoma innymi osobami, które pewnie znasz. Ale Columbia nie może o niczym wiedzieć, dopóki nie będziemy mieli pewności, że rzeczywiście wierzy w Gwiezdnego Podróżnika. Jasne? - Tak jest. - W porządku. Danielu, zorganizuj transport dla paryskiej ekipy. - Natychmiast się za to wezmę. Jak mamy zorganizować otwarcie bramy? - Przepuścimy ludzi z Paryża i na tym koniec. Jeśli pozostanie otwarta dłużej niż przez minutę, będę chciał się dowiedzieć, dlaczego. Kto ma tu dyżur? - Ward Smith. Pójdę do centrum kontroli bramy i skontaktuję się z nim osobiście. Przy wielkiej lokomotywie pracowało ośmiu Strażników. Stara maszyna typu Ables ND47 stała na torze biegnącym przez całą długość olbrzymiego hangaru firmy Foster Transport. Nowa, ultramarynowa farba lśniła w blasku lamp. Lokomotywę otaczały liczne ruchome suwnice, zapewniające robotom naprawczym dostęp do całego korpusu. Pracujące pod nadzorem ekipy Strażników maszyny instalowały generatory pól siłowych oraz broń średniego kalibru w osłonach wyglądających jak integralne części kadłuba. Czterdzieści metrów za lokomotywą na szynach stały dwa długie, zamknięte wagony. Stojący przy wielkim sprzęgu pierwszego z nich Bradley Jo- hansson spoglądał na zakurzoną, żółtordzawobrązową karoserię. Ze sprzęgu zwisał pojedynczy kabel, niemal dotykający ziemi. Był gruby jak tułów Bradleya. - W zasadzie jesteśmy gotowi - stwierdził Adam. - Załadowaliśmy cały sprzęt i wszystkie pojazdy. To stare monstrum jest tak ciężko opancerzone, że nawet ono będzie miało kłopoty z pociągnięciem tego wszystkiego. - A jeśli oberwie pociskiem? Adam poklepał z uśmiechem chłodne, metalowe podwozie pierwszego wagonu. - Przebijemy się na Półmetek w pancernych samochodach. Nie martw się, Bradley, wszystko przewidziałem. Przedostaniemy się. - Wszyscy? - zapytał cicho Bradley, spoglądając na Strażników łażących niczym akrobaci po otaczających atomową lokomotywę suwnicach. Żaden z nich nie miał więcej niż trzydzieści pięć lat. - Większość - odparł Adam. - Obawiam się, że w najbliższym tygodniu niebiosa snów przywitają bardzo wielu moich przyjaciół. - Wiesz co, tego punktu twojej filozofii nigdy nie potrafiłem zrozumieć. Dlaczego stworzyłeś religię dla Strażników? To jeszcze bardziej upodabnia wasz ruch do kultu. - Niczego nie stworzyłem. Byłem w niebiosach snów, Adamie. To miejsce położone na końcu ścieżek Silfenów, gdzie szlachetne demony szybują przez bezkresne niebo. Tam mnie uzdrowiono. Adam obrzucił go krytycznym spojrzeniem. E-kamerdyner poinformował Bradleya, że chce się z nim połączyć senator Burnelli.

- Byłam na spotkaniu - oznajmiła kobieta. - Niech mi pani wybaczy brak zaskoczenia, pani senator, ale tym właśnie zajmują się politycy. - Nie spotkaniami tego rodzaju. Na pewno ucieszy pana wiadomość, że wasz ruch jest niemal zalegalizowany. Pragniemy współpracować z panem i ze Strażnikami, Bradley. Johansson otworzył połączenie dla Adama Elvina, podczas gdy Justine opowiadała, co ustalono w rezydencji Nigela Sheldona. - Gwiezdny Podróżnik należy do tej samej rodziny, co alfy... - stwierdził zdziwiony Bradley. - Na wszystkie niebiosa snów, nie miałem o tym pojęcia. Ale to ma sens. Pamiętam, że od samego początku interesował się Parą Dysona. - Wie pan, gdzie przebywa Gwiezdny Podróżnik? - Nie, ale podobnie jak wy jestem przekonany, że spróbuje się przedostać przez bramę na Boongate. - Nie może tego zrobić. Niemniej spróbujemy go przekonać, że może mu się udać. Jeśli pociąg zbliży się do bramy, nasi ludzie go rozwalą. - Pułapka z przynętą. Niezły pomysł. - Jest pan na dworcu w Narrabri, prawda? - Pani senator, wie pani, że nie mogę odpowiedzieć na to pytanie. - Chcemy połączyć z wami siły. Z pewnością opracowaliście jakieś procedury na ten moment. - Jesteśmy przygotowani na większość ewentualności. - Nasze szanse znacznie wzrosną, jeśli będziemy ze sobą współpracować. - Niech mi pani wybaczy, ale od stu trzydziestu lat polowano na mnie jak na chore zwierzę i trudno mi wpuścić ogary do własnego domu. - To szczera oferta. Ma pan moje słowo. I słowo Nigela Shel-dona. Mogę was ze sobą skontaktować. Usłyszy pan to od niego osobiście. - Doceniam to. Niemniej problem zaufania możemy rozwiązać tylko w jeden sposób. - A mianowicie? - Kazimir McFoster przewoził dla nas pewne dane, gdy padł ofiarą zamachu na LA Galactic. Sądzimy, że może pani je mieć. - Tak, mam je. - Znakomicie. Jeśli Paula Myo przekaże mi je osobiście, będę wiedział, że Strażnicy mogą się czuć bezpiecznie. - A gdybym to ja je przekazała? Z pewnością dowiodłoby to naszej dobrej woli. - Proszę mnie zrozumieć. Tylko śledczy Myo może mi dać absolutną pewność. Wierzę w jej uczciwość. To jedyny stały element w bardzo niepewnym wszechświecie. - A mnie pan nie ufa? - Niech się pani nie czuje urażona, pani senator. Rzecz w tym, że po stu trzydziestu latach nawyki zarówno dobre, jak i złe zakorzeniają się głęboko. A mną zawsze kierowały nawyki. - Jak pan sobie życzy. Zobaczę, co się da zrobić. Ale proszę mnie wysłuchać, STT przeszukuje dworzec w Narrabri na wypadek, gdyby Gwiezdny Podróżnik już tam był. Jeśli ochroniarze was znajdą, niech pan się ze mną połączy, na Boga. Ostatnie, czego potrzebujemy, to walki między nami. - Dziękuję, pani senator. Nie jestem aż tak dumny, by ryzykować wszystko, co zdołaliśmy osiągnąć, przez uparte trzymanie się zasad. Jeśli będziemy mieli kłopoty, na pewno zawołam o pomoc bardzo głośno. - Wkrótce połączymy się znowu. Bradley uśmiechnął się, wpatrując się w tylną ścianę hangaru. Adam jęknął z przerażenia, dotykające czołem wielkiego, stalowego koła. - Nie potrafię uwierzyć, że naprawdę to zrobiłeś. Paula Myo? Chyba, kurwa, żartujesz. Gdy tylko zobaczy ciebie albo mnie, natychmiast odstrzeli nam głowy. Nie ma wyboru, DNA nie pozwoli jej postąpić inaczej.

- Nonsens, Adamie. Musisz mieć więcej wiary w ludzką naturę. - Na Boga, ona podkablowała własnych rodziców. - Ale to nie byli jej rodzice, tak? To byli kidnaperzy. - Och, daj... mieliśmy wszystko. Byliśmy na miejscu. Bur-nelli chciała nas zalegalizować, a ty spieprzyłeś sprawę. I twierdzisz, że nie kieruje tobą duma? Niech to szlag! Walnął ze złości pięścią w koło. - Adamie, Adamie, czy nic nie wiesz o sztuce prowadzenia negocjacji? Śledczy Myo to propozycja wyjściowa. Byłoby pięknie, gdyby się zgodziła, ale spodziewam się, że stanie na dwuminutowym połączeniu z Nigelem Sheldonem albo jakąś inną szychą. Adam znowu jęknął jak zranione zwierzę. - Nie potrzebuję dodatkowych stresów. Naprawdę nie potrzebuję. - To już nie potrwa długo. Tego obaj możemy być pewni. Tunel czasoprzestrzenny wydziału eksploracji STT ulokowany na dworcu w Narrabri wyglądał tak samo, jak wszystkie. W izolowanym budynku położonym daleko od sektora komercyjnego znajdowała się brama połączona z komorą izolacyjną. Centrum operacji oraz gabinety techników otaczały je ochronną warstwą. Paula czekała w komorze izolacyjnej na dostrojenie tunelu. Ni-gel stał u jej boku, rozciągając usta w łagodnym uśmieszku. Patrzył na zamazany pęcherz pola siłowego otaczający wylot tunelu. - To zawsze mnie ekscytuje - wyznał. - W dzisiejszych czasach ludzie uważają, że to nic nadzwyczajnego, nikt nie docenia stojącej za tunelami technologii i olbrzymiej energii, jaką pochłaniają. - Tylko prawdziwy geniusz potrafi sprawić, by niezwykłe wydało się zwyczajne. - Dziękuję, Paulo. Powiedz, czy rozważyłabyś możliwość wyjścia za mnie? - Pytasz o to za każdym razem, gdy się spotkamy. - I co mi zawsze odpowiadasz? - Nie, dziękuję. - Ach, tak mi przykro. Tym razem nie wymażę tego z pamięci. Z pewnością uważasz, że postąpiłem okropnie grubiańsko, robiąc to w poprzednich przypadkach. - O ile rzeczywiście to zrobiłeś - zauważyła Paula, obrzucając go dociekliwym spojrzeniem. Lekki rumieniec nad jego kołnierzykiem wystarczył, by potwierdzić jej podejrzenia. - Co powiedziała Heather na temat infiltracji przez Gwiezdnego Podróżnika? - zapytała. - Powiedzmy tylko, że nie czuje się dziś zbyt szczęśliwa. Christabel pomogła jej w pewnym stopniu zachować twarz dzięki środkom bezpieczeństwa, jakie już wprowadziła. Dobrze zrobiłaś, ostrzegając Christabel. - To Renne Kempasa zapukała do jej drzwi. - Ta, która zginęła na Illuminatusie? - Tak, to był jeden z przypadków utraty ciała. Do komory weszli Nelson i Mellanie. Paula chciała już ich przywitać, gdy w otwartej śluzie pojawiła się jeszcze jedna kobieta. Kroczyła niepewnie w butach na wysokich obcasach, dodających jej co najmniej dziesięć centymetrów wzrostu. Śledczy Myo zamarła z zaskoczenia. - To jest Tiger Pansy - oznajmiła Mellanie z wielką dumą, jakby przedstawiała siostrę, która zrobiła karierę. - Wszyscy na pewno się cieszą - stwierdziła nowo przybyła, nie przestając żuć gumy. Uśmiechnęła się do Pauli. - Hej, znam panią. Pani jest tym sławnym śledczym, tak? Miałam grać panią w Morderczym uwiedzeniu, ale Jaycee dał tę rolę Slippy Gwen--Hott. Wielka szkoda. Paula nie miała bladego pojęcia, co na to odpowiedzieć. Spojrzała na Nigela z prośbą o radę. Robił wrażenie nieprzyzwoicie uradowanego jej zmieszaniem. - Cieszę się, że mogłaś do nas przybyć, Tiger Pansy - przywitał ją z nienaganną uprzejmością. - O kurde, to naprawdę pan.

- To jest osoba, którą znalazłaś dla Qatuksa? - prychnęła ze złością Paula, zwracając się do Mellanie. - Oczywiście. Tiger Pansy nadaje się znakomicie. Paula zaczerpnęła głęboko tchu i przyjrzała się uważniej gwiazdce porno. Tiger Pansy przyczesywała rozczochrane, rude włosy długimi na trzy centymetry, złoto-fioletowymi paznokciami. Zgrubiała skóra na jej twarzy miała świadczący o licznych tanich przeprońlowaniach połysk, którego nie mógł ukryć nawet przesadny makijaż. Wcisnęła się w spódniczkę barwy henny sięgającą tylko do połowy długości ud, a trzy górne guziki czarnej bluzki zostawiła rozpięte. Paula była pewna, że Tiger Pansy nosi stanik podnoszący biust, choć z całą pewnością go nie potrzebowała. - Wie pani, czym ma się zajmować? - zapytała. - Ehe, Mellanie mi to wytłumaczyła. To trochę dziwaczne, ale co tam. Lepsze to niż zarabiać na życie pierdoleniem się w ja kichś tam filmach. Mam rację? Wydała z siebie głośny chichot, przywodzący na myśl zew godowy lwa morskiego. Paula uświadomiła sobie, że Mellanie miała sto procent racji. Tiger Pansy idealnie się nadawała do tej roli. - Oczywiście - zgodziła się. - Przechodzą - oznajmił Nelson. Ciemne pole siłowe rozjarzyło się blaskiem, gdy centrum operacji ufiksowało wylot tunelu czasoprzestrzennego wewnątrz Wysokiego Anioła. To był pierwszy przypadek, gdy rozumny gwiaz-dolot na to pozwolił. Hoshe i Qatux przeszli na drugą stronę. Tiger Pansy przestała żuć gumę, przyglądając się z uwagą masywnemu obcemu. - O kurde. W jej chichocie pojawiła się nerwowa nuta. Nawet Mellanie zrobiła się nieco mniej radosna. Nigel podszedł bliżej i ukłonił się uprzejmie. - Qatux, witaj we Wspólnocie. To dla nas zaszczyt, że zgodziłeś się tu przybyć. Żałuję tylko, że nie stało się to w innej sytuacji. - Witaj, Nigelu Sheldon - wychrypiał obcy, kierując kilkoro oczu na głowę dynastii. - Cieszę się, że mam okazję cię poznać. Mój gatunek zbyt długo pozostawał zamknięty w Wysokim Aniele. Czy to jest ta wspaniała dama, która zgodziła się zostać moją towarzyszką na czas tej wizyty? - Och. - Tiger Pansy otworzyła szeroko usta z niedowierzania na kształt litery O. Podeszła bliżej, omal nie przewracając się na wysmukłych obcasach. Nigel, Nelson i Paula zbliżyli się jednocześnie, unosząc ręce, by ją podtrzymać. - Jest pan prawdziwym dżentelmenem, tak? Wyciągnęła niepewnie rękę. Qatux rozwinął rozdygotaną mackę, oplatając delikatne jej końcem nadgarstek kobiety. Tiger Pansy zadrżała, jakby poczuła lodowaty powiew. Cienkie tatuaże OO pod jej skórą rozjarzyły się fosforyzującą zielenią. Przez chwilę całe jej ciało świeciło, nawet wśród rozczochranych włosów pojawiły się szmaragdowe błyski. Qatux westchnął, jak człowiek, który wypił jednym haustem szklaneczkę whisky. Światła przygasły. Gwiazdka porno spojrzała na własne dłonie. - Nie wiedziałam, że potrafią to robić. Ma pan niezłe oprogramowanie, panie Qatux. - Tak - wyszeptał obcy. - Dziękuję, że wpuściłaś moje programy do swoich obwodów. Dzięki temu mogły ustanowić bezpośrednie połączenie, jakiego potrzebuję. Czuję teraz całe twe emocjonalne tło. Jesteś bardzo uczuciową damą, Tiger Pansy. Nerwowy chichot kobiety zakłócił ciszę. - Hej, to naprawdę słodkie. Qatux puścił jej rękę i obrócił głowę w stronę Nigela i Nelsona. - Teraz z radością pomogę wam wykryć agentów Gwiezdnego Podróżnika ukrywających się wśród was. - Zakładamy ośrodek szczegółowej analizy - poinformował go Nelson. - Będziemy przyprowadzać

podejrzanych do ciebie, gdy tylko zneutralizujemy ich systemy broni. Drzwi największej śluzy w komorze rozsunęły się i Qatux przeszedł przez nie ociężale. Tiger Pansy dreptała obok niego drobnymi kroczkami. - A czy jest też, hm, pani Qatux? - zapytała. Paula nie potrafiła powstrzymać uśmiechu, odprowadzając wzrokiem niezwykłą parę. - Czegoś takiego nie widzi się co dzień - zauważył cicho Hoshe. - Tylko raz w bardzo długim życiu - zgodziła się Paula. E-kamerdyner zawiadomił ją, że Justine chce rozmawiać z nią i z Nigelem. - Skontaktowałam się z Johanssonem - oznajmiła senator Burnelli. - Zgodzi się pomóc nam w wytropieniu Gwiezdnego Podróżnika, ale jest pewien problem. - A mianowicie? - zapytał Nigel. - Żąda dowodu, że nasza oferta nie jest pułapką. W końcu Wydział Poważnych Przestępstw ściga go od stu trzydziestu lat, a on wkrótce osiągnie swój cel. - Czy wystarczy mu moja osobista gwarancja? - zapytał Nigel. - Chce, żeby Paula osobiście przekazała mu dane transportowane przez Kazimira McFostera. - Nie.To słowo wyrwało się z ust Pauli, nim jeszcze się zorientowała, że je wypowiedziała. Niczego nie analizowała, nad niczym się nie zastanawiała. Po prostu znała odpowiedź. - Dlaczego? - zdziwiła się Justine. - Wiem, że to dla ciebie trudne, ale przecież Strażnicy mieli rację. - Akceptuję fakt, że Johansson miał prawo stawić opór Gwiezdnemu Podróżnikowi, nawet jeśli powinien był używać innych metod - ustąpiła Paula. - Ale Elvin to masowy morderca, polityczny terrorysta najgorszego rodzaju. Nie mogę o tym zapomnieć, bez względu na wszystko. - Będziesz musiała - oznajmił Nigel. - Oboje wiecie, kim jestem, i w związku z tym z pewnością rozumiecie, że nie zdołam tego zrobić. Nigela na moment opuściło zwykłe opanowanie. - Nie pojmuję tego. Z pewnością zdajesz sobie sprawę, jaka jest stawka. Zapomnij na chwilę o tych cholernych skrupułach i przekaż mu dane. Będziemy mogli capnąć tego skurwysynka El-vina, gdy już będzie po wszystkim. Zapewniam cię, że na pewno nie zapomniałem o Abadanie. - Nie - powtórzyła Paula. - Niech cię szlag! - Nigel przeszył ją wściekłym spojrzeniem. Każdy inny człowiek we Wspólnocie natychmiast ustąpiłby przed jego gniewem, ale Paula pozostała niewzruszona. - Jak sobie życzysz warknął. - Justine, pogadaj z nimi znowu. Negocjuj. Znajdź kogoś, kogo będą mogli zaakceptować. Mellanie podążyła za Qatuksem i Tiger Pansy, gdy Nelson prowadził ich do centrum bezpieczeństwa. Gładka kopuła o pilnie strzeżonym wejściu znajdowała się niedaleko od budynku wydziału eksploracji. Rolę eskorty przydzielono Pazurom Kotki. W masywnych pancernych kombinezonach wyglądali naprawdę groźnie. Jej wszczepy wykonały pasywny skan, umożliwiając Mellanie rozpoznanie Mortona. Bez tego nie miałaby szans. Nic do niej nie powiedział, wszyscy troje traktowali tę służbę bardzo poważnie. - W ten sposób pozostanę w grze - stwierdził z zadowole niem Morton, gdy wkładali kombinezony. Nelson powiedział im, że mogą wyjechać, ale postanowili zostać. Mellanie rozumiała jego motywy. Chciał być bliżej prawdziwych graczy, a miała na dzieję, że również bliżej niej. Kotka i Rob po prostu ucieszyli się z perspektywy walki. Nelson przydzielił Qatuksowi aulę. Większość krzeseł usunięto, a światła przygaszono. Technicy instalowali już sprzęt. Wszyscy przerwali pracę, gdy obcy wszedł do środka. Kilku przywitało go brawami. Tiger Pansy zachichotała i zaczęła go im przedstawiać, jak jakiś staromodny tłumacz dyplomatyczny. Mellanie zauważyła, że Dudley i alfa Bose'a czekają pod wielkim ściennym portalem używanym

zwykle przez wykładowców. Alfie Bose'a towarzyszyło trzech ochroniarzy. Wszyscy nosili eleganckie garnitury i zachowywali się wyjątkowo uprzejmie, ale instrumenty Mellanie wykryły w ich ciałach wszczepy o bardzo wysokiej koncentracji mocy. Ich widoczne tatuaże OO były zielonymi i czerwonymi liniami biegnącymi równolegle wzdłuż policzków. Alfa Bose'a pochyliła dwie szypułki zmysłowe, śledząc ją wzrokiem. - Cześć, Mellanie - odezwała się. Dziewczyna zauważyła, że obcy ma teraz mały, nowoczesny ręczny układ procesorowy, zwisający na skórzanym pasku z jednej z kończyn. - Cześć - odpowiedziała uprzejmie. - Jesteś Dudleyem numer jeden czy numer dwa? Jak to rozstrzygnęliście? - Jeszcze nie omawialiśmy tej kwestii. Dziewczyna z rozbawieniem zauważyła, że urządzenie bezbłędnie imituje głos Dudleya. Z pewnością irytowało to ludzką wersję astronoma, sądząc po grymasie niesmaku na jego twarzy. Uśmiechnęła się radośnie i pochyliła ku niemu, by go pocałować Morton stał z Kotką w głównym wejściu, nie powinno więc być kłopotów. O dziwo, Dudley odsunął się, nim ich wargi się zetknęły. - Dudley? - zapytała, marszcząc brwi ze zdziwienia. - Hm, tak, powinienem z tobą porozmawiać. - Porozmawiać ze mną? - Tak. Chciałem ci powiedzieć, że z chęcią usunę się na bok, skoro Morton wrócił. - Usuniesz się? - Tak jest. Wiem, że nadal wiele do niego czujesz. Uważam, że tak będzie najlepiej. Sytuacja zmieniła się dla nas obojga, nieprawdaż? - Sytuacja? Mellanie rozpaczliwie pragnęła przestać powtarzać słowa Dudleya, ale astronom tak ją zaskoczył, że jej mózg nie był w stanie stworzyć nic oryginalnego. Przyjrzała mu się uważniej i zauważyła, że naprawdę się ogolił. Z jego oczu zniknęło zmęczenie i nieustanny niepokój. Włożył nawet stylową koszulę barwy lilaróż i czarne spodnie z półorganicznej tkaniny. Po raz pierwszy wyczytała prawdziwy wiek Dudleya z jego spokojnej twarzy i oczu. - Jestem przekonany, że nawet ty musisz przyznać, że sytuacja się zmieniła i musimy ponownie rozważyć kwestię naszego związku. - Mellanie gapiła się na niego bez zrozumienia. To już nie był Dudley. W jego głosie nie było ani śladu ostrożności ani powściągliwości. Przemawiał spokojnym, niemal protekcjonalnym tonem. - Oczywiście, jestem ci bardzo wdzięczny za wszystko, co razem przeżyliśmy dodał pośpiesznie. - Bez ciebie nie mógłbym znowu stać się sobą. Nigdy nie zdołam ci się za to odwdzięczyć. Mam nadzieję, że będziemy mogli pozostać przyjaciółmi i wspólnie uczestniczyć w tym przedsięwzięciu. - Zrywasz ze mną. - Mellanie, ludzie są teraz w praktyce nieśmiertelni. Wiem, że to twoje pierwsze życie i wszystko przeżywasz intensywniej, ale uwierz mi, kiedy ci mówię, że nic nie trwa wiecznie. Tak będzie lepiej. Powinniśmy załatwić to otwarcie. - Zrywasz ze mną? Choć te słowa padły z jej ust, nie potrafiła w nie uwierzyć. - Zrywam - potwierdziła alfa Bosea. - Dlatego, że jestem totalnym dupkiem. Dudley łypnął ze złością na swego obcego bliźniaka. - Widzę, że jeszcze nie nauczyłeś się taktu. - Powiedzmy sobie szczerze, po kim miałbym go odziedziczyć? - Po wszystkim, co dla ciebie zrobiłam? To zabrzmiało, jakby pytała samą siebie. - Hierarchia w naszym związku nie była całkowicie jednostronna - odparł Dudley tonem, jakim zwykł poprawiać studentów. - Jestem przekonany, że zyskałaś dzięki niemu tyle samo, co ja, być może nawet więcej. Spójrz tylko, gdzie teraz jesteśmy. Mamy wpływ na przyszłe losy ludzkości.

- Ach, pierdol się. Odwróciła się i oddaliła pośpiesznie. Przynajmniej nie groziło jej, że się popłacze. Na moment jej umysł wypełnił obraz leżącego na podłodze, trzymającego się za jaja Jayceego. Nie, w jej oczach nie było łez. Nie jest tego wart. - Przepraszam - dobiegł ją z tyłu głos Dudleya Bosea. Nie musiała się odwracać, by sprawdzać, który z nich to po wiedział. Już to wiedziała. - Dobrze się czujesz? - zapytała Tiger Pansy. - Jasne. Zawsze szybko wstaję na nogi. - Hej, Mellanie, muszę ci podziękować. - Gwiazdka porno pomachała entuzjastycznie ręką do Qatuksa. Obcy, pogrążony w rozmowie na temat technologii styków sensorycznych z jednym z techników STT, uniósł w odpowiedzi jedną mackę. - Kurde, to najlepsza chałtura, jaką miałam w życiu. - Byłam pewna, że ci się spodoba. Tiger, tylko pamiętaj, nikomu później o tym nie opowiadaj. Tym ludziom lepiej nie podpadać. - Wiem o tym. Nie jestem aż taka głupia. - Oczywiście. Uważaj na siebie. - Idziesz? - Ehe. W tej chwili pragnę tylko jednego, a tutaj tego nie dostanę. - Mam nadzieję, że to znajdziesz. - Ja też. Nikt z otaczających Raiela ludzi właściwie nie zauważył, że się oddaliła. Po tym, co się wydarzyło, ostatnie, czego by chciała, to pobiec prosto do Mortona, podeszła więc do drzwi ulokowanych na drugim końcu auli. Hoshe siedział na jednym z nielicznych ocalałych krzeseł, podejrzanie blisko wyjścia. Mellanie przywitała go miłym uśmiechem i usiadła obok. Nagle zerwała się z miejsca i pocałowała go. - A za co to? - zdziwił się. - Hoshe Finn, jesteś moim aniołem stróżem. - Myślałem, że po incydencie z Isabellą nie chcesz ze mną rozmawiać. - Twoja aureola zbladła na chwilę, ale przecież dopilnowałeś, by nic mi się nie stało. Hoshe zerknął na dwóch obcych pogrążonych w rozmowie ze sobą. Dudley Bose stał obok swego bliźniaka, starając się pokierować konwersacją na swój sposób. - To było jedno z twoich najrozsądniejszych posunięć - stwierdził Hoshe. - Stać cię na kogoś znacznie lepszego. Zerknęła w stronę trojga ludzi w pancernych kombinezonach. - Chyba wspominałeś, że jesteś żonaty. - Pewnie na to zasłużyłem - odparł z uśmiechem Hoshe. -Nie powinienem się wtrącać w twoje prywatne życie. - Ono nie jest szczególnie prywatne. Na tym właśnie polega mój największy problem. A co z tobą? Co tutaj robisz? - Chcę prosić Nelsona o przysługę. - A jaką? - Muszę ściągnąć grupę ludzi z Boongate. Ekipa Służby Ochrony Senatu śledziła domniemanego agenta Gwiezdnego Podróżnika i ugrzęzła tam. To moja wina. - Wątpię w to. Chcesz, żebym pogadała o tym z Nigelem? To on ma ostateczne słowo w tych sprawach. Hoshe spojrzał na nią z zaskoczeniem. - Możesz to zrobić? - Dla ciebie? Oczywiście.

- Może i warto spróbować - stwierdził bez przekonania. - Wystarczy, że poprosisz. Mam wobec ciebie dług. - Nieprawda. - Miesiąc dostępu do unisfery i tydzień pobytu w B&B, jeśli dobrze pamiętam. Nagromadziło się sporo odsetków, Hoshe. - To były inne czasy i inny wszechświat. - Mimo to chciałabym ci się odwdzięczyć. - Nie jestem pewien, czy warto się trudzić. Posłuchaj, właściwie jest już po sprawie. Sheldon zniszczy rodzinny świat alf, a Paula oraz Strażnicy wytropią Gwiezdnego Podróżnika i wyeliminują go. Wszyscy muszą się zacząć zastanawiać nad tym, co będą robić po wojnie. Życie stanie się wtedy znacznie piękniejsze. Po wszystkim, przez co przeszliśmy, nie może być inaczej. - Boże, w ogóle się nie zastanawiałam nad tym, co będzie potem. Od czasu Randtown ciągle się bałam. Całą uwagę poświęcałam przetrwaniu. - Jesteś diabelnie dobrą reporterką. Założę się, że będziesz miała własny program. - To by było nieźle. - To była miła myśl, z gatunku tych, jakie nawiedzały ją, nim z jasnego nieba nad Randtown opadły okręty obcych, wywracając cały jej świat do góry nogami. Znowu. - Chciałabym mieć coś trwałego. - Sama widzisz. - Ale jest coś, co muszę zrobić najpierw. - Co? - zapytał Hoshe z żartobliwym jękiem. - Zrelacjonuję aresztowanie Alessandry Baron. Chcę zobaczyć, jak prowadzą ją w kajdankach. Pokażę całej Wspólnocie ten piękny widok. - W dzisiejszych czasach już nie zakładają ludziom kajdanek. Poza tym, jeśli rzeczywiście jest agentką Gwiezdnego Podróżnika, zapewne nie obejdzie się bez przemocy. - Dobrze by było - mruknęła Mellanie, uśmiechając się złośliwie. - Kto dokona aresztowania? Decyzja jeszcze nie zapadła - odparł Hoshe, spoglądając na Nelsona i Raiela. - Ale mógłbyś się o to postarać, prawda? A ja pogadam z Ni-gelem. Co ty na to? To będzie wymiana, nie spłata długu. - Umowa stoi. Magnetyczny ekspres był prawie zupełnie pusty. W końcu nikt zdrowy na umyśle nie wybierałby się w tej chwili na Wessex. Alic wysiadł z wagonu pierwszej klasy na niemal bezludny peron terminalu Oxsorrol dworca na Narrabri. Trzy walizki z pancernym kombinezonem i bronią podążały za nim wiernie w odległości kilku metrów. Dalej szedł Vic Russell, wyraźnie rwący się do akcji. Straż tylną tworzyli Matthew Oldfield, John King i Jim Nwan. Starali się prowadzić swobodną rozmowę, ale nie wychodziło im to za dobrze. Każdy ruch budził ból w ranach odniesionych na Illuminatusie. Alic wiedział, że nie powinni tak szybko wracać do akcji, ale ta misja była ważniejsza niż wszelkie regulaminy. Powtarzał też sobie, że zabrali z paryskiego arsenału naprawdę ciężki sprzęt. Tym razem nie będzie powtórki z Tridelta City, bez względu na to, jaką bronią będzie dysponował Tarlo. Na peronie czekało na nich dwóch mężczyzn. Jeden z nich miał na sobie mundur kapitana floty. Alic natychmiast rozpoznał oficera. - Kapitanie Monroe? - Miło mi pana poznać. To jest Daniel Alster. Będzie naszym łącznikiem z STT na czas trwania tej operacji. Mam też dla was bardzo dobre wiadomości. - Droga wolna? - ucieszył się Vic. - Tak - potwierdził Oscar. - Świetnie!

Vic i John King przybili piątkę. - Mamy dla was transport, panowie. - Daniel wskazał na dziesięcioosobową furgonetkę forda zaparkowaną obok peronu. - Pojedziecie prosto do wydziału naprawy torów. - A co tam znajdziemy? - zainteresował się Vic. - Pociąg, który przewiezie was przez tunel czasoprzestrzenny. - Kiedy będziemy mogli wyruszyć? - Jak tylko włożycie kombinezony, skierujemy was prosto do bramy - zapewnił Daniel, niewzruszony wojowniczością potężnie zbudowanego mężczyzny. - Dziękuję - rzekł Alic, nim Vic zdążył urządzić scenę. Już teraz żałował, że zgodził się go zabrać na misję. Nawet jeśli uda się im doścignąć Tarla, nie był przekonany, czy zdołają wsadzić zbiega do przygotowanej dla niego klatki. - Musicie się dowiedzieć, że brama otworzy się tylko raz -powiadomił ich Oscar. - Po przejściu przez nią będziecie musieli ewakuować się w przyszłość, razem z resztą mieszkańców. - Godzimy się z tym - zapewnił Alic. Zadał sobie pytanie, czy nie powinien dać Vicowi jeszcze jednej szansy wycofania się. Po ukończeniu misji Russella czekała długa rozłąka z Gwyneth. Pojechali fordem do jednego z ośmiu długich baraków, w których znajdował się wydział naprawy torów STT. Czekał tam na nich jednowagonowy pociąg barwy gencjany, wyglądający, jakby pamiętał co najmniej sto lat eksploatacji. Na przodzie znajdował się przedział, w którym ustawiono pięć szeregów ław umożliwiających załodze wyglądanie przez brudne okna. Trzy czwarte urządzonego po spartańsku wnętrza zajmował magazyn robotów i sprzętu. Długie drzwi na końcu wyposażono w platformy załadowcze, które złożono u boków. - Nie jest szybki - poinformował ich Alster, gdy wspinali się po drabinkach do środka - ale niezawodny i bez trudu dowiezie was na miejsce. Układ procesorowy kierujący napędem wyposażono w nowoczesne oprogramowanie. Kontrola ruchu skieruje was przez stację rozrządową wprost do bramy. Pójdę tam, by osobiście nadzorować jej otwarcie. - Dziękuję - rzekł Alic. Reszta ekipy weszła już do środka, by obejrzeć, co im dano. - Bagaż wjedzie do środka na platformach załadowczych -ciągnął Alster. - Jeśli zechcecie włożyć kombinezony, będziemy mogli zacząć. - Miejcie otwarty kanał łączności ze mną - dodał Oscar. - W porządku - zgodził się Alic. - Podziękuj Nigelowi Sheldonowi, że dał nam szansę. To znaczy dla nas bardzo wiele. - Wiem o tym. Oscar odsunął się od drzwi i zszedł po krótkiej drabince na ziemię. - Dobra - podjął Alic. - Jim, otwórz drzwi i wprowadź walizki do środka. Musimy być gotowi. Matthew, połącz się z Ed mundem Li. Sprawdźmy, co kombinuje Tarlo. Potem będziemy mogli przygotować ostateczny plan. Rzecz jasna, sterowanie lokomotywą Ables ND47 było w pełni automatyczne. Podczas remontu zainstalowano w niej nowe układy procesorowe. Wykorzystywane w nich oprogramowanie potrafiło przeprowadzić maszynę przez labirynt torów składających się na wszystkie dworce planetarne STT, a potem skierować ją na linie kolejowe odwiedzanej planety. Lokomotywę wyposażono też w systemy sterowania ręcznego, ale raczej dlatego, że wymagały tego przepisy bezpieczeństwa, niż z konieczności. Adam spojrzał na szeroką konsolę zajmującą całą przednią część maleńkiej kabiny umieszczonepna szczycie ogromnej maszyny. Dwa wąskie okienka na przodzie pozwalały zobaczyć szczyt lokomotywy. Na ciemnofioletowych, metalowych płytach było pełno długich, czarnych kratownic wlotu powietrza oraz krótkich, chromowanych rur odpowietrzających. Pojedyncze okno z tyłu kabiny pozwalało mu widzieć dwa wagony posuwające się z tyłu. Ekrany pulpitu były wypełnione graficznymi przedstawieniami pracy programów diagnostycznych, sprawdzających integralność połączenia. Lewa strona pulpitu była burgundowa i znajdował się tam cały układ sterowniczy oraz ekrany mikrostosu atomowego. Zupełnie nowa sekcja, przytwierdzona do nowo przy-

spawanych do ściany wsporników, reprezentowała systemy kontroli pola siłowego oraz uzbrojenia zainstalowanego przez Strażników w ciągu kilku ostatnich dni. Dlatego właśnie wszyscy się zgodzili, że ktoś powinien przebywać w kabinie, choć przy nowoczesnych układach procesorowych kierujących lokomotywą nie było to właściwie konieczne. Po prostu czuli się dzięki temu bezpieczniej. Adam zauważył, że ostatnia ruchoma suwnica opuściła platformę i odjechała na bok. Wyjrzał przez drzwi i zobaczył Kierana krzątającego się wśród robotów konstrukcyjnych pracujących przy kołach. E-kamerdyner zawiadomił go, że chce się z nim połączyć Ma-risa McFoster. - Jak wam idzie? - zapytał. - Victor już ruszył w drogę - odpowiedziała. - Z magazynu Sunforge wyjechała cała masa pojazdów. Duże i małe ciężarówki, wszystkie osłonięte polami siłowymi. Nie możemy zobaczyć, co jest w środku. - Dokąd jadą? - Wygląda na to, że wprost do bramy. Nie korzystają z dróg dojazdowych dworca, po prostu zapychają po torach. - Obserwujcie ich, ale nie pozwólcie się zauważyć. - Czy to Gwiezdny Podróżnik? - Nie wiem, ale musimy być przygotowani. - Adam włączył syrenę, produkując pojedynczy dźwięk, który poniósł się echem w wielkiej hali. Nie potrafił się oprzeć pokusie: znowu wychylił się przez drzwi i zawołał: - Wszyscy na pokład! Wilson wiedział, że nie powinien pozwalać, by Dudley Bose aż tak go irytował. To z pewnością nie pomagało. Astronom miał jednak w sobie coś, co wyprowadzało go z równowagi. Kime wściekł się, gdy stary Dudley załatwił sobie miejsce na “Drugiej Szansie", drażniła go też młoda, ożywiona wersja Dudleya, która nie chciała się przystosować do nowej sytuacji. Choć astronom odzyskał wspomnienia i robił wrażenie znacznie rozsądniejszego, nadal drażnił Wilsona, domagając się jego uwagi i wchodząc mu w drogę. Wydawało się, że to taki dobry pomysł. Czekali, aż ekipy, którym zlecono aresztowanie znanych agentów Gwiezdnego Podróżnika, dostarczą ich na miejsce, a Paula i Nigel rozpoczęli poszukiwania samego obcego. Wilson i Anna podeszli do alfy Bosea, 8ay tylko skończyła rozmowę z Qatuksem, i zapytali, czy potrafi odczytać sygnał przesłany przez rozbłysk z Far Away - Nigdy go nie widziałem odpowiedziała druga wersja Dudleya. - Nikomu we Wspólnocie nie udało się go odczytać - stwierdził Wilson. - Ale jeżeli Gwiezdny Podróżnik rzeczywiście jest obcą alfą... - Rozumiem - przerwała mu alfa Bose'a. - Powinno mi się udać go przetłumaczyć. - Chciałbym, żebyś spróbował - rzekł Wilson. - To mnie niepokoi od chwili, gdy się dowiedzieliśmy, kim jest Gwiezdny Podróżnik. Co, jeśli rozmawiał z innym statkiem? - To mało prawdopodobne - stwierdził Dudley Bose, który zbliżał się do nich ukradkiem od chwili, gdy Wilson zaczął rozmawiać z jego obcą wersją. Wilson zacisnął zęby, a potem uśmiechnął się z przekąsem. - A to dlaczego? - Sygnał rozbłysku był bezkierunkowy. - Przypuszczam, że ich okręty nie wysyłały żadnych sygnałów podczas lotu, by nie przyciągnąć uwagi budowniczych bariery - zauważyła Anna. - Po wylądowaniu Gwiezdny Podróżnik nie mógł wiedzieć, gdzie przebywają jego pobratymcy. Musiał nadać sygnał we wszystkich kierunkach. - Właściwie wcale tego nie zrobił - sprzeciwiła się alfa Bose'a. - Okres obrotu wokół osi gwiazdy Far Away wynosi dwadzieścia pięć dni. Ponieważ rozbłysk trwał tylko siedem, sygnał był skierowany do stosunkowo niewielkiego sektora Galaktyki. Para Dysona nie znajduje się na tym obszarze, była w tym czasie schowana za gwiazdą. - Czy możemy po prostu go zbadać? - zapytał Wilson. Zaczynał już żałować, że w ogóle o tym

wspomniał. Jego e-ka-merdyner ściągnął nagranie sygnału z biblioteki narodowej na Damaranie. Wszyscy czekali, aż alfa Bose'a skończy go analizować. Nagły wybuch aktywności wywołany przybyciem Raiela wygasł już niemal całkowicie. Większość systemów zainstalowano, a Qa-tux i Tiger Pansy pogrążyli się w rozmowie. Pazury Kotki nadal pełniły straż przy głównym wejściu, a Nelson zatrzymał sporą grupę swoich ochroniarzy wokół siebie i Pauli. Tylko Mellanie gdzieś zniknęła. - To proste - oznajmiła wreszcie alfa Bose'a. - Sygnał identyfikuje go jako Górę Światła Poranku 17 735, a potem przekazuje krótką wiadomość: “Jestem tutaj. Jeśli kto spośród mnie/nas ocalał, niech się ze mną skontaktuje albo tu przyleci". To bardzo stara forma sygnału, ale łatwa do odczytania. Nie ma w niej żadnych dwuznaczności. - Czy wykryliśmy kiedyś drugi rozbłysk? - zapytała Anna. - Odpowiedź dla Gwiezdnego Podróżnika? - Nie - zaprzeczył Dudley. - Ale to nie znaczy, że odpowiedzi nie było - zauważyła alfa Bosea. - Jeśli inna obca alfa odebrała sygnał, z pewnością odpowiedziała za pomocą międzygwiezdnego masera komunikacyjnego. Wszystkie ich okręty były wyposażone w takie urządzenia. Nikt we Wspólnocie nic by nie zauważył. Wilsonowi również przyszło to na myśl. - A więc nie możemy mieć pewności, czy na swobodzie nie przebywają też inne obce alfy. - Jeśli jedna ocalała, logika mówi, że mogło się udać również innym - przyznała alfa Bosea. - Choć raczej wątpię, by było ich wiele. Alfy z Bety Dysona dopiero rozpoczęły budowę gwiaz-dolotów. W chwili powstania barier nie dysponowały potencjałem przemysłowym porównywalnym z układem Alfy Dysona. To może być najwyżej garstka. - Ale jeśli któraś z nich wylądowała na świecie bardziej użytecznym niż Far Away, nie sposób przewidzieć, jak wielką cywilizację mogły do tej chwili stworzyć. Alfy stanowią niemal idealne wcielenie dawnego koszmaru wzrostu wykładniczego. - Powinniśmy przyjąć założenie, że ocalały również gwiaz-doloty z Alfy Dysona - zauważyła Anna. - Będziemy musieli starannie przeszukać ten sektor Galaktyki - zgodziła się alfa Bosea. - Problem może mieć szerszy zasięg, niż się nam z początku zdawało. - Jeśli Nigel Sheldon potrafi powodować wybuchy nowych, ten problem straci na znaczeniu stwierdził Dudley. Drzwi auli otworzyły się i do środka wszedł Oscar. Zobaczył Wilsona i pomachał do niego ręką. - Skąd się tu wziąłeś, do licha? - zapytał Wilson, uśmiechając się radośnie. - Mógłbym cię zapytać o to samo - odparł Oscar, pocałowawszy Annę. - Trzeba go było zaciągnąć na Yorks, na porządny miesiąc miodowy - zganił ją. - Nie sądź, że tego nie chciałam - rzekła tęsknym głosem. - Kiedy wróciłeś? - Jakieś pięć godzin temu. - Cholera. Cieszę się, że nic ci się nie stało - powiedział Wilson. - Wyruszacie na kolejny lot? - “Dublin" tak. Mnie zlecono inne zadanie. - Co takiego? Chyba Columbia nie robi ci trudności dlatego, że jesteś moim człowiekiem? - Nie, wręcz przeciwnie. Zaczyna wierzyć, że Gwiezdny Podróżnik może istnieć naprawdę. Jestem jego gońcem i tyle. -Opowiedział im o misji paryskiej ekipy. - Sheldon powiedział, że wciągniecie mnie w konspiracyjną operację, którą tu prowadzicie. Czy to rzeczywiście Raiel? - zapytał, spoglądając na Qatuksa. - Tak, rzeczywiście - potwierdził Wilson. - Nazywa się Qatux i zgodził się pomóc nam w tropieniu agentów Gwiezdnego Podróżnika. - Hm. - Oscar spojrzał na alfę Bose'a. - A ten obcy? - To alfa - wyjaśniła ze śmiechem Anna. - Nasz śmiertelny wróg. - Dobra wiadomość brzmi tak, że jest po naszej stronie -dodał Wilson. - A jak brzmi zła?

- Że to kolejna wersja Dudleya Bose'a. Alic po raz ostatni uruchomił program integracyjny. Dodatkowe uzbrojenie zamontowane na pancernym kombinezonie zareagowało prawidłowo. Dwie lance korpuskularne na plastmetalowych ramionach połączonych z podstawą kręgosłupa mężczyzny uniosły się nad jego ramionami i obróciły wkoło, wykonując polecenia programu celowniczego. Zatrzymały się na Vicu. Potężnie zbudowany mężczyzna dźwigał plecakową wyrzutnię pocisków, niemal dwukrotnie zwiększającą ciężar jego kombinezonu. - Hej, uważaj do kogo celujesz - zawołał do niego Vic. Lance korpuskularne złożyły się wzdłuż kręgosłupa Alica. Miał wielką ochotę z nich wystrzelić, jakby był zielonym rekrutem. Nie wiedział, że mogą być tak małe. Nawet nowoczesne baterie wystarczą tylko na niewiele strzałów. Rzecz jasna, bez kombinezonu i plastmetalu miałby trudności z udźwignięciem nawet jednej. Nie potrafił sobie wyobrazić, z czego je wykonano. Sądząc po ciężarze, musiał to być lity uran. John King i Jim Nwan mieli na przedramionach obrotowe wyrzutnie, połączone z plecakami giętkimi rurami zasilającymi, natomiast Matthew Oldfield dźwigał systemy walki radioelektronicznej. Do jego kombinezonu przyczepiło się tak wiele robozwia-dowców, że wyglądał jak król owadów. Odpowiadał też za klatkę: trzy wielkie, matowoczarne, ruchome sześciany. Powinny okazać się wystarczająco odporne, by Tarlo nie zdołał się wydostać. Alic czuł się lekko zdziwiony, że podłoga wytrzymała ich ciężar. Przywołał do wirtualnego pola widzenia obraz z układów procesorowych kierujących pociągiem. Czarne jak noc wirtualne dłonie dotknęły kolejnych ikon. Kontrola ruchu dworca udzieliła im pozwolenia i pociąg ruszył z lekkim drżeniem. - Jedziemy - poinformował Oscara. - Dobra, zawiadomię Alstera. Jest w centrum kontroli bramy. Co robi Tarlo? - Li mówi, że nadal siedzi w pokoju ochrony. - Jesteś pewien, że chcesz to zrobić? - Kiedy wstawałem rano, nie tak sobie wyobrażałem dzisiejszy dzień, ale chcę. - Życzę szczęścia. - Ehe, do zobaczenia za piętnaście lat. Gdy tylko opuścili budynek, ich prędkość zaczęła rosnąć. Przed sobą mieli szarą, półprzezroczystą kopułę pola siłowego osłaniającego dworzec. Nad nią znajdowało się drugie pole, chroniące całe miasto. Ciągnęło się od horyzontu po horyzont, a jego najwyższy punkt sięgał do troposfery. Zorze polarne już wygasły, ale w naładowanej elektrycznie atmosferze nadal szalały potężne burze. Po kopule pola spływały oślepiające, białoniebieskie błyski. Pod wszystkimi tymi technologicznymi osłonami Alic czuł się absurdalne bezpieczny. Alfy rzuciły na Wessex wszystko, czym dysponowały, ale planeta Wielkiej Piętnastki zdołała się obronić. Był spokojny o przyszłość. Pociąg co kilka sekund mijał kolejne skrzyżowanie, przeskakując ze stukiem na nowe tory. Po obu stronach widzieli długie składy o zamazanych plamach oświetlonych okien. Przed sobą mieli długą plamę bladoróżowego blasku, padającego na tory z bram. Były w niej ciemne luki. To bramy na planety Drugiej Fali - pomyślał Alic. Niepowtarzalny blask ich słońc nigdy już nie padnie na ten dworzec. Zasmuciła go ta myśl. - Mamy jakieś nowe informacje o Tarlu? - zapytał Mat-thew Oldfielda. - Nie, szefie. - W porządku. Wiedział, że ich nie będzie. Musiał coś powiedzieć, żeby uspokoić nerwy. Pociąg skierował się ku ścianie bram, znacznie zmniejszając prędkość. W tej części stacji ruch był mniejszy. Minęli lokomotywę typu GH47, czekającą na bocznicy. Do potężnej maszyny przyczepiono

tylko pięć wagonów, ich groszkowe karoserie pokrywała warstwa topazowego piasku, zakrywająca logo firmy. E-kamerdyner zawiadomił go, że chce się z nim połączyć Daniel Alster. - Za parę minut powinniście się znaleźć na torze prowadzącym na Boongate - zawiadomił go sekretarz Sheldona. - Gdy już na nim będziecie, otworzymy bramę i damy wam pozwolenie na przejazd. Brama zamknie się trzydzieści sekund za wami. - W porządku. Dziękuję. - Wszystko gra - oznajmił Alic swoim ludziom. Serce zabiło mu znacznie szybciej, gdy pociąg ruszył ku bramie. Oscar nie mógł oderwać wzroku od Tiger Pansy. Kilka razy zauważyła, że się na nią gapi, ale żartobliwy uśmieszek osłonił go przed jej pytającym spojrzeniem. Wiedział, że zbliża się do granic dobrego wychowania, ale nie pasowała do tego miejsca tak bardzo, że przyciągała uwagę niczym studnia grawitacyjna gwiazdy. Zresztą co kogoś takiego jak ona mogły obchodzić zasady uprzejmości obowiązujące w klasie średniej? A co ta myśl mówi o mnie? Cholera, czyżby Adam miał rację? - Naprawdę powinieneś przestać - oznajmiła Anna, zatrzy mując się przed nim. - Wiem - wymamrotał zażenowany. Jej uśmiech nabrał złośliwego wyrazu. - Jeśli jesteś jej wielkim fanem, mógłbyś zdobyć się na odwagę i poprosić ją o autograf. - Kurczę, chyba jestem zbyt nieśmiały. - Nie daj się terroryzować mojej żonie - odezwał się z chichotem Wilson. - Rady od pantoflarza. Świetne. Tego właśnie potrzebuję. Humor Wilsona zwarzył się błyskawicznie. - Cholera - wyszeptał. - Idzie tu Dudley Bose. Obie wersje. Ludzka wygląda na wkurzoną. Oscar stłumił pragnienie spojrzenia za siebie. - Pora stąd zwiewać? - Za późno - mruknęła Anna przez zaciśnięte zęby, rozciągając usta w fałszywym uśmiechu. - Kapitanie Monroe. Oscar na dobre stracił humor, słysząc władczy ton astronoma. Odwrócił się i spojrzał na niego z wymuszonym uśmiechem. - Dudley, słyszałem, że odzyskałeś wspomnienia. Przesunął spojrzenie na wysokiego obcego o dziwnych, przypominających łodygi mackach. Zaniepokoiło go, gdy jedna z nich skierowała się ku niemu i ujrzał na jej końcu coś przypominającego oko. To było gorsze niż pojedynek na spojrzenia z Tiger Pansy. - Tak, ty sukinsynu - warknęła ludzka wersja Dudleya. - Odzyskałem je i wiem, co mi zrobiłeś. Ludzie stojący w pobliżu ucichli nagle, spoglądając na nich ukradkiem. - Masz jakiś problem? - zapytał uprzejmie Oscar. - Nie udawaj, że się tym przejmujesz - zadrwił astronom. - Zostawiłeś mnie na śmierć. - Sugerujesz, że zrobił to celowo? - zapytała Anna. - A nie zrobił? - warknął Dudley. - Ciągle nam powtarzałeś, żebyśmy szli dalej. “Zróbcie to, Dudley. Przekonajmy się, co jest za następnym zakrętem. To naprawdę ciekawe". A my ci zaufaliśmy. - Nigdy nie powiedziałem nic takiego - sprzeciwił się Oscar. Sprawdził pośpiesznie wspomnienia z ostatnich, nerwowych minut przy Wieży Strażniczej. - Łączność przestała działać, gdy tylko weszliście do tunelu. - Ty kłamco! Wiedziałeś, że okręty Góry Światła Poranku są już w drodze. Widziałem oficjalne zapisy. Cały statek ogarnęła panika. A mimo to pozwoliłeś nam iść dalej. Zostawiłeś nas tam jak śmieci. - Gdybyś naprawdę widział zapisy, wiedziałbyś, że ze wszystkich sił staraliśmy się nawiązać kontakt - odparł gniewnie Oscar. - Mac i Frances ryzykowali własne dupy, by was uratować. To ty zignorowałeś regulamin. Powinieneś wrócić natychmiast po przerwaniu kontaktu. Wiedziałbyś o tym, gdybyś raczył zwrócić

uwagę na szkolenie. Ale ty przecież musiałeś się promować w uni- sferowych mediach i nie miałeś czasu na takie głupstwa. Wielki odkrywca wyrusza w drogę, by poszerzyć granicę ludzkiej wiedzy. Jesteś ignorantem i arogantem. To połączenie paskudnych cech stało się przyczyną wojny. Wilson pośpiesznie stanął między nimi. Oscar był rozgniewany i z radością walnąłby Dudleya w nos, bez względu na szkody dla swego wizerunku. - Przestańcie obaj - warknął Wilson rozkazującym tonem. Oscar spoglądał mu przez ramię, łypiąc ze złością na Dudleya, cofnął się jednak. Niech mnie szlag, jak on to zrobił? - Nie ulega wątpliwości, że musimy ustalić, co dokładnie zdarzyło się w chwili przerwania kontaktu - ciągnął Wilson. - Ale to nie jest czas ani miejsce. - E tam. - Astronom machnął z niesmakiem ręką. - Ofi cjalne dochodzenie prowadzone przez i tak już zdyskredytowaną flotę. Zdążyłeś przygotować wykrętne odpowiedzi, nim prezydent Doi cię wywaliła? To jeszcze bardziej rozjuszyło Oscara, który ominął Wilsona. - Jednym z elementów szkolenia, które zlekceważyłeś, tra cąc czas w talk showach, była nauka rozpoznawania sytuacji bez wyjścia. Natychmiast po pojmaniu powinieneś skasować komórkę pamięci i popełnić samobójstwo. Gdzie Góra Światła Poranku znalazła współrzędne naszych planet, co? W twoim umyśle! Jesteś nie tylko zdrajcą, ale i tchórzem! Dudley uniósł pięści i ruszył w stronę kapitana. Alfa Bosea owinęła grubą kończynę wokół tułowia astronoma, powstrzymując Wilson popchnął Oscara w pierś, zmuszając go do cofnięcia się. Szarpali się przez chwilę, aż wreszcie gniew kapitana Monroe ustąpił miejsca wstydowi. - Przepraszam - wymamrotał. Poczuł się jeszcze bardziej zażenowany, zauważywszy, że Anna również go powstrzymuje. - On po prostu mnie wkurza. - Wiem - potwierdził Wilson. Nadal trzymał rękę na ramieniu Oscara, gotowy go odepchnąć, gdyby zaszła taka potrzeba. Alfa Bosea i Dudley stanowili zwierciadlane odbicie tego obrazu. Obcy ciągnął astronoma w przeciwną stronę. Dudley obejrzał się jeszcze za siebie, wykrzywiając twarz z gniewu. Oscar zagryzł wargę, starając się powstrzymać pokusę rozpoczęcia od nowa. Anna i Wilson nadal byli gotowi do akcji. - Chodźmy już - wyszeptała kobieta. - Spokojnie. Grzeczny chłopiec. - Dobra. - Totalnie zawstydzony Oscar uniósł ręce na znak Podania. - Już nie będę. Pomogę sobie jogą albo jakimś innym syfem. - Nie wiedziałam, że jesteś taki - zauważyła z uśmiechem Anna. Wydęła drwiąco usta. - Prawdziwy macho. Oscar skrzywił się boleśnie. - Przestań. Proszę. Wilson uśmiechnął się do niego ze smutkiem, ale nagle spoważniał. - Wiesz co? Chociaż nie lubię Bose'a, muszę przyznać, że ta sprzeczność budzi niepokój. - Agent Gwiezdnego Podróżnika? - domyślił się Oscar. - To brzmi najprawdopodobniej. Cholera, naprawdę będziemy musieli zaprosić tego skurwysynka i wysłuchać, co ma do powiedzenia. - Lepsza byłaby alfa. Sprawia wrażenie mniej skłonnej do histerii. - Hej, spokojnie. Anna zdzieliła go pięścią w ramię. - Au. Oscar skrzywił się z bólu. Nagle zauważył, że Tiger Pansy stoi w odległości paru metrów. Uśmiechała się chciwie, jak zwykle żując gumę. - Faceci są tak pełni pasji - oznajmiła z nerwowym podzi wem. - To niezwykłe.

- Co to jest, do licha? - zdziwił się Adam. Instrumenty umieszczone przez Strażników przy trasie prowadzącej do bramy na Boongate zarejestrowały stary, sfatygowany pociąg, sunący powoli w jej stronę. - Takich pociągów używają technicy remontujący tory - wyjaśnił Kieran. Obraz zamigotał, a potem się powiększył. Kieran skupił kamerę na oknach pojazdu. Nie było widać zbyt wiele. Brudne szyby rozpraszały żółte światło wypełniające wnętrze. Poruszały się tam humanoidalne sylwetki, większe niż przeciętni ludzie. Znacznie większe. - Bradley? - zapytał Adam. - Co o tym sądzisz? - Nie wydaje się prawdopodobne, by Gwiezdny Podróżnik skorzystał z takiego pojazdu. Ale z drugiej strony, ponieważ się tego nie spodziewamy... - Takie pociągi mogą przewozić niewielki ładunek - zauważył Kieran. - Jak wiele potrzebuje Gwiezdny Podróżnik? - Nie mam pojęcia - przyznał Bradley. Adam potrząsnął głową. Ten pociąg naprawdę mu się nie podobał. Coś w nim było nie w porządku. Elvin wiedział o tym, ale nie potrafił odgadnąć, skąd on się tu wziął. Jego wirtualne pole widzenia wypełniły dane zebrane przez instrumenty. Pociąg z pewnością nie miał pola siłowego, ale znajdowały się w nim potężne źródła mocy w liczbie pięciu. Utrzymywał też standardowe połączenie z kontrolą ruchu. Dotknął ikon małej grupy bojowej czekającej w pobliżu bramy. - Przygotujcie się - rozkazał. - Jeśli to Gwiezdny Podróżnik, będzie miał potężną ochronę - ostrzegł go Bradley. - Wiem o tym. Połącz się z senator Burnelli, niech się dowie, co to za pociąg. Wziął hełm leżący na pulpicie i włożył go na głowę. Sto metrów przed nim drzwi hangaru zaczęły się rozsuwać. - Szefie, ekipa z floty jest na miejscu - zameldował Daniel Alster. - Dobra - odparł Nigel. Jego wirtualne dłonie wydobyły kod aktywacji tunelu czasoprzestrzennego z bezpiecznego schowka i przesłały go do centrum kontroli bramy. - Potwierdzam kod aktywacji - odezwał się Alster. - Otwieramy bramę. - Przepuść ich tak szybko, jak tylko się da. Danielu, proszę. - Tak jest, szefie. Nigel przeniósł dane centrum kontroli bramy w tę część wirtualnego pola widzenia, gdzie mógł je śledzić na bieżąco. Drzwi auli otworzyły się automatycznie przed nim i przed Nelsonem. - Przejeżdżają przez bramę - poinformował szefa ochrony Nigel. - Mam nadzieję, że to się opłaci. - Jeśli uda się zatrzymać potwierdzonego agenta Gwiezd- nego Podróżnika, Columbia będzie musiał przyznać nam rację. Już to jedno wystarczy. Nigel rozejrzał się po audytorium. W połowie drogi do Qa-tuksa zatrzymała go Mellanie, ciągnąca za sobą zażenowanego Hoshego. - Musimy wydostać pewnych ludzi z Boongate - oznajmiła. - Słucham? Nigel nie potrafił się powstrzymać przed zerknięciem na Oscara, stojącego obok Wilsona i Anny. - Została tam ekipa Służby Bezpieczeństwa Senatu. - Przykro mi, ale to nie nasz problem. - Śledzą agenta Gwiezdnego Podróżnika. Myślałam, że oni cię interesują. - Zatoczyła krąg ręką. O to właśnie tu chodzi, prawda? Mamy ich łapać i dostarczać do Qatuksa. - Chwileczkę, który to agent?

- Victor Halgarth, ojciec Isabelli - wyjaśnił Hoshe. - On również tam jest? Dane w wirtualnym polu widzenia poinformowały Nigela, że tunel na Boongate się otwiera. - Jak to również? - zdziwiła się Mellanie. - Posłuchaj, Ni gel, przed chwilą nadszedł meldunek, że Victor ruszył w drogę z całą masą uzbrojonych żołnierzy. Musimy wysłać posiłki albo wydostać stamtąd naszych ludzi. Tak czy inaczej, trzeba otwo rzyć bramę. Wilson i Oscar wymienili zdziwione spojrzenia. - Paryska ekipa nie będzie mogła im pomóc - oznajmił Oscar. - Aresztowanie Tarla ma absolutny priorytet. - Tarlo jest na Boongate? - zapytała Paula, spoglądając ze zdziwieniem na Hoshego. - Jak to możliwe, że o tym nie wiemy? - W archiwum nic na ten temat nie zapisano - wtrącił Hoshe. - Na Boongate jest dwóch agentów Gwiezdnego Podróżnika? - zaniepokoił się Nelson. - Na czym polega wasza operacja? - zapytała Oscara Paula. - O obecności Tarla zawiadomił nas Edmund Li. Jest inspek- torem sprawdzającym towary wysyłane na Far Away. Tarlo przejął kontrolę nad całym tym sektorem dworca. Ekipa z Paryża ma go aresztować. - Jadą na Boongate? - zapytała zaskoczona Paula. Spojrzała na Nigela. - Chcesz im otworzyć bramę? - Już jest otwarta - odparł, starając się nie okazywać zażenowania. - Musisz ją zamknąć - oznajmiła. - To nie może być przypadek. Nigel spojrzał na dane w wirtualnym polu widzenia. - Wkrótce się zamknie. - Nigel! - zawołała Justine. - Co się stało? - Mam połączenie z Bradleyem Johanssonem. Naprawdę musimy z nim porozmawiać. Natychmiast. Przełączyła przywódcę Strażników na ogólnie dostępne pasmo. - Panie Johansson - odezwał się Nigel. - Wygląda na to, że Wspólnota jest panu winna przeprosiny. - Dziękuję, panie Sheldon, ale w tej chwili jestem je gotowy zamienić na jedną informację. - Słucham? - Do bramy na Boongate zbliża się pociąg. Czy pan go autoryzował? - Tak. Bez obaw, wiezie ekipę mającą aresztować agenta Gwiezdnego Podróżnika. - Naprawdę? A co z drugim pociągiem? Nigel spojrzał na Nelsona. - Jak to drugim? Połączenie przekazało im zamazany, ziarnisty obraz. Ku potężnemu szeregowi bram posuwał się powoli stary, jednowago-nowy pociąg. Trzysta metrów za nim na tor prowadzący na Boongate wjeżdżał następny. - Co to, do chuja? - wydyszał Nigel. Jego poszerzona osobowość przedostała się do centrum kontroli ruchu dworca. System nawet nie zarejestrował drugiego pociągu. - Zamknij bramę - zażądała Paula. - Natychmiast! Nigelowi nie trzeba było tego mówić. Dotknął wirtualną dłonią ikony Daniela Alstera. Odpowiedzi nie było, nie otrzymał nawet potwierdzenia próby połączenia. Dane z bramy na Boongate zniknęły z jego wirtualnego pola widzenia. - Cholera. - Pośpiesznie przerzucił się na unisferowy adres Warda Smitha. Również bez rezultatu. Skierował całą swą poszerzoną osobowość do systemu kontroli bramy, gotowy osobiście zamknąć tunel. Jego elektroniczna jaźń nie była w stanie przeniknąć do środka. - Nie potrafię się przedostać - warknął Nigel. Nic nie mogłoby być dla niego większym szokiem. - Pierdolony system zamknął się przede mną. - A co z Alsterem? - zapytał Oscar. - Czy on nie może zamknąć bramy? - Nie odpowiada.

- Daniel Alster, twój naczelny sekretarz. - Paula skinęła głową z miną wyrażającą coś przypominającego satysfakcję. -Idealnie ulokowany agent. - To nadzwyczaj ekscytujące - odezwał się Qatux. - Tak się cieszę, że tu przybyłem. Do bramy na Boongate zostało czterysta metrów po prostym torze. Pociąg posuwał się naprzód bardzo powoli. Alic widział szyny opadające ku dnu półokręgu, lśniącego bladym, srebrzystym blaskiem w zapadającym zmierzchu. Tak blisko! Napięcie było jak lodowata woda wypełniająca jego wnętrzności. Nikt z pozostałych nie odzywał się ani słowem. Wszyscy patrzyli na otwierającą się przed nimi bramę. Alic wiedział, że tak naprawdę nigdy nie była zamknięta. To określenie wprowadzało w błąd. Tunel czasoprzestrzenny nadal prowadził na Boongate, STT po prostu zredukowała jego wewnętrzną szerokość do zera. Poszerzenie go wymagało jedynie dopływu mocy. Wyobrażał to sobie jako wielką dźwignię, którą wystarczy nacisnąć. Ciemny półokrąg zaczął jaśnieć, przybierając odcień matowego złota. - Otwiera się - odezwał się Matthew. - Cholera, nie wierzyłem, że naprawdę nam się uda - stwierdził Jim. - Jak myślisz, jak będzie wyglądała przyszłość? - Skupmy się na misji - skarcił go Alic. - Daj spokój, szefie, na pewno cię to interesuje. - Może i tak, ale misja jest ważniejsza. Niemniej gdy tylko pociąg przyśpieszył, Hogan zaczął się zastanawiać nad tym problemem. - Czy dostaniemy dwadzieścia lat zaległej pensji? - zainteresował się Jim. - Od floty? - odparł John. - Chyba żartujesz. - Ale nie będzie nas przez cały ten okres... - Alic - odezwał się nagle Oscar. - On jest za tobą. - Co? Jakiś prymitywny instynkt sprawił, że po kończynach przebiegły mu ciarki. - Gwiezdny Podróżnik jest za wami. Po waszym torze jedzie drugi pociąg. Utraciliśmy kontrolę nad bramą. Śpieszcie się! Alic odwrócił się i spojrzał za siebie. Światła z tyłu wagonu były przygaszone i ładownia przypominała pogrążoną w półmroku metalową jaskinię. Uniósł rękę i z zagłębienia w przedramieniu kombinezonu wysunął się karabin plazmowy. Alic nastawił go na szybką serię i wystrzelił. Impuls wyrwał w tylnej ścianie dziurę o średnicy dwóch metrów. Wagon zadrżał na starych, sztywnych resorach. - Jezu, szefie - zawołał Jim. - Kurwa, co ty wyprawiasz? Alic nie odpowiedział. Patrzył przez zrobiony przez siebie otwór. Do środka wpadało jaskrawe światło. Wszczepy siatkówkowe szybko włączyły programy filtrujące. Trzysta metrów za nimi mknęła lokomotywa typu GH7, z każdą chwilą zwiększając prędkość. Jej reflektory paliły się jasno. Widział na zakręcie ostatni z ciągniętych przez nią wagonów, oblepiony żółtym piaskiem. To był pociąg, który przed chwilą minęli na bocznicy. Przód lokomotywy był prawie trzykrotnie wyższy i co najmniej dwa razy szerszy od ich pociągu. Sama chromowana krata wlotu powietrza miała większe wymiary od niego. Lokomotywa zbliżała się szybko. Ciągnęła tylko kilka wagonów i mogła błyskawicznie zwiększać prędkość. - O kurwa! - zawołał Vic. - To Gwiezdny Podróżnik - oznajmił Alic. Jedna z lanc korpuskularnych uniosła się nad jego ramieniem, celując w sam środek GH7. Alic wystrzelił. Wagon wypełnił potop ognia. Fala uderzeniowa wybiła szyby. Alic zatoczył się do tyłu, omal się nie przewracając. Poczuł, że podtrzymały go elektromięśniowe taśmy kombinezonu. Impuls uderzył w sam środek celu i rozproszył się. - Pole siłowe - stwierdził Matthew. - Mają potężną osłonę - Vic, John, przestrzelcie tory - rozkazał Alic. Przerażająco wielka lokomotywa była coraz bliżej, zaledwie dwieście metrów za nimi.

- Przyśpiesz - polecił Oscar. - Przejmij sterowanie i zwiększ prędkość. Wirtualne dłonie Alica zatańczyły na ikonach programów sterujących pociągiem. Vic i John pobiegli na tył wagonu, uklękli przed otworem i zaczęli strzelać w szyny między nimi a GH7. Zielone i fioletowe iskry sypały się na boki. - Rozszerzyli pole siłowe - zawołał Vic. - Nie możemy trafić w szyny. Czarna wirtualna dłoń Alica nacisnęła symbol przyśpieszenia. Rozległ się wizg silników osiowych i pociąg przyśpieszył. - Zbliżają się - wołał Matthew. - Rozwalą nas na drobne kawałki. Alic odwrócił się błyskawicznie. Do bramy zostało tylko dwieście metrów. Nagle z boku lokomotywy rozbłysła szkarłatna eksplozja. Pole siłowe otaczające olbrzymią maszynę spowiły płomienie. Ku niebu wzniosły się czarne kłęby dymu. - Rewelacja - jęknął Jim. - Do walki włączył się ktoś jeszcze. Poszerzona osobowość Nigela sprawdziła fizyczne drogi dostępu do centrum kontroli bramy. We wszystkich węzłach sieci dworca w Narrabri ustanowiono zapory, izolując cały system. Musi być jakaś droga wejścia! Mógł się przebić przez te zapory, ale to będzie wymagało czasu. Używano w nich kodowania opartego na geometrii o stu dziewięćdziesięciu wymiarach. - Wyślij ekipę ochrony do centrum kontroli bramy - wark nął do Nelsona. Jego cyfrowa jaźń krążyła po sieci, sprawdzając kolejno wszystkie routery dworca w poszukiwaniu słabych punk tów. Osiem dworcowych LI oderwano od ich zasadniczych funkcji kierowania generatorami pól siłowych, polecając im zająć się ła maniem kodu. Nigel wiedział, że nie uporają się z tym zadaniem na czas. Sieć kontroli ruchu, ze swym skomplikowanym systemem instrumentów obserwacyjnych obejmujących cały dworzec, pozostawała dla niego otwarta. Na obrazie przekazywanym przez kamery zamontowane na szczycie bramy na Boongate widział mały pociąg, odległy jeszcze o sto pięćdziesiąt metrów od bramy. GH7 była tuż za nim. Obłażąca farba i brudne koła lśniły w potężnym blasku reflektorów. Odległość szybko malała, choć stary pociąg przyśpieszał co sił w osiowych silnikach. W potężną lokomotywę uderzyły pociski, ale bez rezultatu. Skąd się wzięły? - Centrum kontroli bramy jest zamknięte i zabarykadowane - zameldował Nelson. - Nie możemy się dostać do środka. - Wysadźcie drzwi - rozkazał Nigel. Jeden z aspektów jego poszerzonej osobowości sprawdził platformy orbitalne, by się przekonać, czy mógłby załatwić GH7 wiązką z broni energetycznej. Nie miał jednak dostępu do pola siłowego osłaniającego Narrabri, a nim zdąży się połączyć z Alanem, będzie już za późno. Z jednowagonowego pociągu wypadł kolejny smukły impuls z lancy korpuskularnej, uderzając bezskutecznie w pole siłowe otaczające GH7. Potem pociąg przemknął przez otwartą bramę. Alic napiął odruchowo mięśnie, czekając na wstrząs. GH7 zbliżała się szybko, mknąc ku nim z impetem spadającego księżyca. - Przygotujcie się do skoku - rozkazał. Zgiął nogi w kola nach, gotowy wykorzystać siłę elektromięśni kombinezonu. To powinno wystarczyć, by się wydostać na zewnątrz. Jeśli potem ruszy sprintem... Zostajemy - warknął Vic. - Za chwilkę będziemy po drugiej stronie. Nie pozwolę mu uciec. - Ale... Słaby różowozłoty blask bijący z bramy niemal całkowicie niknął w jaskrawym świetle reflektorów ścigającej ich lokomotywy. Alic wpatrywał się w nie jak zahipnotyzowany. Na decyzję zostały tylko sekundy. Mniej. - Zostańmy - błagał Vic. Alic wiedział, że kierują nim osobiste motywy, nie chłodna, profesjonalna analiza. Za późno.

W lokomotywę uderzyła kolejna seria pocisków. Potem przedostali się przez pole siłowe i ujrzeli przed sobą dworzec planetarny Boongate, lśniący w promieniach zachodzącego słońca. Skonsternowany Alic poderwał się nagle, widząc, co na nich czeka. - Skaczcie! - zawołał rozpaczliwie. GH7 zniknęła w bramie. - Uciekł - zawołał Nigel. Nie potrafił uwierzyć własnym oczom. - Zwiał nam spod nosa! Skurwysyn! - Nie mogę się połączyć z komandorem Hoganem - oznajmił Oscar. - Z pewnością ich zaatakowano. - Co ty powiesz... - Straciliśmy unisferowe połączenie z Boongate - poinformował go Nelson. - Wygląda na to, że na drugim końcu tunelu o zerowej szerokości fizycznie zniszczono łącze. - Panie Sheldon, musimy ruszać w pościg - odezwał się Bradley Johansson. Nigel obrzucił Justine pytającym spojrzeniem, pragnąc usłyszeć radę kogoś, kto z pewnością znał wszystkie wschodzące w grę czynniki. Kobieta wzruszyła tylko ramionami, dotykając lewą ręką brzucha. Wydęła policzki. Najwyraźniej zbierało się jej na wymioty. - Zmontujemy ekipę - zgodził się Nigel. Zabrzmiało to jak przyznanie się do porażki. - Niech pan wybaczy - odezwał się Bradley - ale my już mamy ekipę. Przygotowywaliśmy się na tę chwilę od stu trzydziestu lat. Niech nas pan przepuści. - W tej chwili nawet nie panuję nad bramą. - Moi ludzie wchodzą do centrum kontroli - zameldował Nelson. - Napotkali opór. Och... wszyscy pracownicy nie żyją. Zamordował ich. Nigel zamknął oczy. Ból był niemal fizyczny. Jeden z kwadratów w jego wirtualnym polu widzenia powiększył się nagle. Nie przypominał sobie, by wydał takie polecenie. Instrumenty ochroniarzy przekazały mu obraz rzezi. - Chryste. - To była powtórka z Anshunu. - Ilu właściwie jest tych skurwysyńskich judaszy? Czterej ochroniarze ścigali człowieka w kombinezonie z włączonym emiterem pola siłowego, wybijając po drodze płonące dziury w ścianach. Ogłoszono alarm pierwszego stopnia i wszystkie wejścia zamykały się kolejno, a pola siłowe dzieliły budynek na małe części. Nigel wiedział jednak, że jest już za późno. - Musimy wrócić na Far Away - mówił Bradley Johansson. - Strażnicy mogą powstrzymać Gwiezdnego Podróżnika. To na sza chwila, panie Sheldon. Niech nam pan pozwoli zrobić to, czemu poświęciliśmy całe życie. Karabiny jonowe i granaty energetyczne obracały trzecie piętro budynku administracji w gruzy. Ochroniarze otoczyli Daniela Alstera. Nigel zaczerpnął tchu, biorąc się w garść. - Czego potrzebujecie? - Mamy na dworcu pociąg wyładowany sprzętem. Potrzebne nam tylko dane, które przewoził Kazimir. Ma je senator Burnelli. - To prawda - potwierdziła Justine. Wyjęła kryształ pamięci, a potem skrzywiła się, gdy dopadła ją kolejna fala mdłości. - Gdy już je otrzymamy, będziemy mogli przejechać przez bramę na Boongate. Śledczy Myo zagwarantuje nam bezpieczeństwo. - Nie - sprzeciwiła się Paula. - Nie mogę tego zrobić. Nie zgodzę się legitymizować przestępczych poczynań Elvina. - Jeśli mamy się ujawnić, potrzebujemy gwarancji - nie ustępował Johansson. - Z pewnością pani to rozumie? - Nie mam powodu was okłamywać - oznajmił Nigel. -Możecie przejechać swobodnie. LI przełamywały kolejne bariery, torując mu drogę do systemów kierujących pracą tunelu czasoprzestrzennego. Najwyraźniej Alster nie zdołał fizycznie uszkodzić olbrzymiej maszyny. - Śledczy, nie proszę pani o legitymizowanie czegokolwiek - rzekł Bradley. - Chodzi mi tylko

o przezwyciężenie nieufno ści sianej od stu trzydziestu lat przez Gwiezdnego Podróżnika. Na dodatek będzie pani świadkiem jego ostatecznej zagłady. Nigel nigdy dotąd nie widział u Pauli podobnie niepewnej miny. Jej czoło pokryła warstewka potu. Zawiesił połączenie z Jo-hanssonem. - Musisz z nimi pojechać - oznajmił łagodnie. - Weź ze sobą Pazury Kotki, zapewnią ci bezpieczeństwo. - To ja aresztowałam Mortona - przypomniała mu z oburzeniem. - Dobra, to niech będzie kilku naszych ochroniarzy. Ale musimy działać szybko. Wilson i Anna szeptali coś do siebie. - My też pojedziemy - oznajmił mężczyzna. - Ktoś z naszej grupy musi potwierdzić, co się stanie na Far Away, o ile uda się nam tam dotrzeć. - Nie macie doświadczenia w poruszaniu się w nieznanym terenie - sprzeciwił się Oscar. - Poza tym, to ja jestem oficerem floty w czynnej służbie. - Starczy tego. - Nigel uniósł rękę. - Wy troje i Paula możecie pojechać z Pazurami Kotki. To wszystko. Nelson, znajdź im pancerne kombinezony, najlepsze jakie mamy. - Odwiesił połączenie z Johanssonem. - Bradley, wysyłamy z wami własną ekipę, w tym również śledczego Myo. Będą wam towarzyszyć w drodze na Far Away, - Dziękuję, panie Sheldon. - Ja również będę towarzyszył panu Johanssonowi - oznajmił Qatux. Chichot Tiger Pansy wypełnił całe audytorium. - To chyba znaczy, że ja też będę musiała jechać, tak? - Jeśli będziesz aż tak uprzejma - odparł Qatux. - Nie sądzę, by cokolwiek, czego możesz doświadczyć we Wspólnocie, mogło zapewnić intensywność emocji porównywalną z tym pościgiem. - Jasne. W porządku - zgodziła się Tiger Pansy. - To bę dzie ekstra. - Qatux, nie możesz jechać - sprzeciwił się Nigel. - A dlaczego? - To niebezpieczne. - Decyzja należy do mnie. Jestem autonomiczną osobą. - Potrzebujemy cię tutaj - dodał Hoshe. - Wrócę, by pomóc wam w identyfikowaniu agentów Gwiezdnego Podróżnika, sądzę jednak, że w najbliższej przyszłości będę bardziej użyteczny na Far Away, jako że z pewnością jest ich tam więcej. - Ech, czemu by nie, do licha - mruknął z niezadowoleniem Nigel. - Są jeszcze jacyś chętni? Zerknął na Mellanie, która w odpowiedzi spojrzała na sufit auli. - Czy moglibyście się pośpieszyć? - zapytał Bradley Johans- son. - Zaczyna nam brakować czasu. Gdy Góra Światła Poranku zaatakowała układ planetarny Boon-gate, rząd planety przestał już praktycznie funkcjonować. Liczba mieszkańców również znacznie spadła. Ludzie uciekali stąd już od chwili pierwszej inwazji. Bogatym nie sprawiało to trudności, gdyż mogli sobie pozwolić na kupno nowych domów, klasa średnia godziła się ze stratami w zamian za bezpieczeństwo rodziny, singlom zaś łatwo było się wyprowadzić. Miejscowy rząd, wspierany przez Senat Wspólnoty, robił, co tylko mógł, by zniechęcić ludzi do exodusu. Flota wzmocniła obronę planety, otaczając miasta polami siłowymi. Niedawno skierowano tu też gwiazdolot, mający wspomóc platformy orbitalne. Nic z tego nie powstrzymało odpływu ludności. Planetę opuściło tak wielu policjantów, że premier Boongate był zmuszony prosić STT o przysłanie ochroniarzy, mających pomóc w kontrolowaniu tłumów gromadzących się wokół dworca planetarnego. Nigel przysłał ludzi z Wessex, ich kontrakt przewi- dywał jednak, że po służbie będą mogli wracać do domu. Inaczej nie zgodziliby się przyjąć tej roboty. Z prowincji napływali coraz liczniejsi ludzie pragnący wyjechać na drugi koniec Wspólnoty.

Tamtejszą policję wycofano do miasteczek, a w końcu do większych miast. Poza nimi rzadko widziało się obecnie funkcjonariusza. Według przybliżonych szacunków planetę opuściło już trzydzieści siedem milionów ludzi. Znaczyło to, że nadal mieszka tu ponad dziewięćdziesiąt milionów przerażonych obywateli. Gdy na gwiazdę rzucono bomby rozbłyskowe, a potem kwantowe, nikt nie był w stanie określić, jak wielu mieszkańców zdołało się skryć pod osłoną pól siłowych. Straszliwe burze korpuskularne zakłóciły łączność i dopływ mocy. Wszyscy, którzy usłyszeli ostrzeżenie, starali się dotrzeć w bezpieczne miejsce, kryli się w piwnicach lub za grubymi murami, pod ziemią albo w tunelach. Nieliczni szczęściarze mieszkali w pobliżu jaskiń. Gdy zorze polarne wreszcie się uspokoiły, pobudzona atmosfera potraktowała ocalałych wichurami i huraganami. Wszyscy starali się dotrzeć do najbliższego miasta otoczonego polem siłowym. Rada Wojenna ostrzegła rządy czterdziestu siedmiu planet Drugiej Fali z półgodzinnym wyprzedzeniem, nim podała plan do publicznej wiadomości. Premier i pozostali na miejscu członkowie rządu Boongate stanęli przed niemal niewykonalnym zadaniem ściągnięcia wszystkich ocalałych do stolicy w ciągu tygodnia, jaki pozostał do chwili ewakuacji. Każdy, kto miał samochód, wsiadł do niego i ruszył w drogę. Zarekwirowano autobusy. Zwiększono częstotliwość kursowania pociągów, wykorzystując nie tylko wagony osobowe, lecz również towarowe. Pole siłowe osłaniające dworzec STT pozostawało włączone od chwili inwazji. Wszyscy pozostali mieszkańcy planety gromadzili się powoli pod większym polem siłowym miasta. Rząd chciał, by dworzec pozostał czysty, co miało zapobiec panicznej ucieczce. Po kilku godzinach nowi uchodźcy otoczyli go pierścieniem. Ich liczba ciągle rosła. Tym, którzy znaleźli się w samym środku, przyciągnięci do pola siłowego, nie sposób było dostarczyć żywności. Nie mogła też do nich dotrzeć policja ani służby medyczne. Pozo- stało im jedynie czekanie, aż Nigel Sheldon spełni obietnicę. Rada zdawała sobie sprawę, że gdy tylko otworzy się brama prowadząca w przyszłość i pole siłowe zniknie, zacznie się bezładny wyścig do wyjścia. Liczba rannych będzie przerażająca. Przygotowano plany organizacji opieki medycznej, ale nadzieja, że uda się je wprowadzić w życie, nie była wielka. Tymczasem ci, którzy w chwili włączenia pola siłowego przebywali na terenie dworca, cieszyli się tym nadzwyczajnym uśmiechem losu i czekali na otwarcie bramy ze spokojem niemożliwym na zewnątrz. Trwało to aż do chwili, gdy brama na Wessex otworzyła się bez żadnego ostrzeżenia. Wypadł z niej stary, sfatygowany pociąg techniczny. Jego karoseria drżała gwałtownie, a silniki pracowały na znacznie wyższych obrotach niż zazwyczaj. Po obu stronach toru czekały liczne pojazdy: wielkie terenówki i furgonetki. Na wszystkich zamontowano broń, która teraz wysunęła się otwarcie. Nastała chwila ciszy, przerwana przez metaliczny wizg stalowych kół oraz hamulców przeciążonych poza wszelkie granice bezpieczeństwa. Z powybijanych okien pociągu wyskakiwali ludzie w pancernych kombinezonach. Pojazdy otworzyły ogień z laserów, karabinów jonowych oraz broni kinetycznej. Cienkie, metalowe płyty karoserii pękały i zamieniały się w parę, ale udręczone podwozie wciąż zachowywało integralność. Pociąg przerodził się w mknącą naprzód na kołach kulę ognia. Z bramy wypadła olbrzymia lokomotywa GH7, ciągnąca pięć nienaruszonych wagonów towarowych. Wszystkie pojazdy przerwały ogień. Po dwóch sekundach lokomotywa uderzyła w płonący wrak. Ten rozpadł się na drobne kawałki, otaczając przód GH7 krótkotrwałą, ognistą aureolą. Na Alica posypały się fragmenty rozżarzonego, powyginanego metalu. Instrumenty obserwacyjne przekazywały mu obraz poczerniałych odłamków odbijających się od kamienistego gruntu. Przeniósł spojrzenie na tor i zobaczył, że GH7 zwolniła. Po przedostaniu się przez bramę nie musiała już pędzić tak szaleńczo. Pociąg oddalił się o pół kilometra. Parkujące na dworcu pojazdy ruszyły za nim, eskortując go z obu stron. Podskakiwały, przejeż- dżając przez tory i rowy odwadniające, ale nie zmieniały pozycji w szeregu. Dwa samochody zamykające mały konwój otworzyły ogień z magnetycznych działek Gatlinga,

ostrzeliwując miejsce, gdzie wylądowali ludzie w pancernych kombinezonach. Alic instynktownie osłonił głowę rękami, gdy w górę wzbiły się odpryski kamienia. Parę pocisków uderzyło w pancerz, odpychając mężczyznę na bok, ale pole siłowe wytrzymało. Czuł się, jakby dostał kopa w żebra. - Niech to szlag - poskarżył się Jim. - Oberwałem w hełm. - Nic ci się nie stało? - zainteresował się Matthew. - Mam kaca jak po ośmiodniowym wieczorze kawalerskim. - Szefie, mamy zaatakować te samochody? - zapytał Vic. - Mogę dosięgnąć co najmniej ośmiu. - Nie. One nie są ważne. Teraz liczy się tylko Gwiezdny Podróżnik. - Zauważył czerwony kwadrat, migający na planszy łączności. - Cholera. Straciliśmy unisferę. Mogę się połączyć tylko z miejscową cybersferą. Nie dam rady zawiadomić Oscara, co się stało. - Wkrótce tu przybędą - zapewnił Jim. Alic wstał. Dopiero w tej chwili zauważył, że obraz telemetrii Johna Kinga zgasł. - O kurwa. Czy ktoś widzi Johna? Czy udało mu się wyskoczyć? - Mam go - oznajmił Vic. - A przynajmniej jego część. Pociski kinetyczne się przebiły, musiał zdrowo oberwać. Cholera, nie zostało z niego za wiele. - W dupę. - Alic miał ochotę coś uderzyć. Mocno. - Widzisz jego hełm? Czy czaszka jest uszkodzona? - Nie, chyba powinna być w porządku. Od ramion w górę jest w jednym kawałku. Mniej więcej. - Dobra, to znaczy, że komórka pamięci jest nietknięta. Będzie można go ożywić. - Kto niby miałby to zrobić? - zawołał Jim. - Za tydzień na tej planecie nie będzie nikogo. - Zanim ją opuścimy, wrócimy po jego komórkę pamięci - oznajmił Alic. - To samo dotyczy nas wszystkich. Ten obowiązek przypadnie ostatniemu, kto pozostanie przy życiu. Zgoda? - Jasne, szefie. Dwaj pozostali chrząknęli na znak potwierdzenia. - W porządku. - Alic spojrzał w ślad za Gwiezdnym Podróżnikiem. Pole siłowe otaczające sektor dworca, z którego odjeżdżały pociągi na Far Away, było szarawą kopułą otaczającą grupkę maleńkich budynków odległą o sześć kilometrów. - Wiemy, dokąd jedzie. Ruszajmy za nim. Matthew, połącz się z Edmundem. Najwyższy czas, by zasłużył na pensję, którą bierze, i wyłączył to pole siłowe. - Tylko we czterech? - zapytał Jim. Alic spojrzał na bramę. Nadal była otwarta. Mogę jeszcze uciec. Wszyscy możemy. To byłoby łatwe. Formalnie rzecz biorąc, misja jest skończona. Udowodniliśmy, że Gwiezdny Podróżnik istnieje. - Nie sądzę, byśmy długo zostali sami. Jego wizualne czujniki zarejestrowały w odległości kilometra coś, co poruszało się w ich stronę. Na odczycie maserowego radaru ujrzał motocykl, który zmierzał w stronę bramy, podskakując na szynach. Podążało za nim kilka innych obiektów, być może małych samochodów. - Ruszajmy - rzekł. - Jeśli zostaniemy tu dłużej, rozdep czą nas. Adam wyprowadził pociąg z hangaru i zahamował. Kontrola ruchu dworca włączyła ich do systemu i przyznała oznaczenie kodowe. Nie potrafił powstrzymać uśmiechu, gdy je zobaczył: Strażnik OOO1A. Teraz my reprezentujemy wymiar sprawiedliwości. - Jadą - odezwał się Bradley. Adam otworzył drzwi i wyjrzał na zewnątrz. Drogą dojazdową mknęły ku nimi ciężarówka średnich rozmiarów oraz piętnastoosobowy bus. - Wszystko w porządku? - zapytał ludzi tłoczących się w opancerzonych pojazdach. Troje dowódców drużyn - Kieran, Rosamund i Jamas - odpowiedziało twierdząco. Obawiał się, że są zbyt podenerwowani. Nawet na Strażników, od urodzenia oddanych sprawie, świadomość, że Gwiezdny Podróżnik przejechał kilka kilometrów od nich, musiała robić potężne wrażenie. Jeśli zaś chodzi o niego...

Me muszę już przyjmować tego na wiarę. Ta świadomość sprawiła mu zdumiewająco silną ulgę o niemal duchowym charakterze. Gwiezdny Podróżnik istniał naprawdę, a Strażnicy zyskali akceptację. Walczył o szlachetną sprawę. Choć trwała wojna o przetrwanie ludzkości i zginęły już miliony, naprawdę poczuł się świetnie. Bus i ciężarówka podjechały do dwóch zamkniętych wagonów. Bradley zdążył już otworzyć szerokie boczne drzwi i właśnie wysuwał rampy. Mówił, że Sheldon wysyła coś dużego. Adam doszedł do wniosku, że to na pewno będą jakieś bojowe aeroboty. Z busa wybiegły sylwetki w pancernych kombinezonach. Tylna klapa ciężarówki uniosła się i wysunęła się szeroka rampa. - Niech mnie chuj - mruknął Adam. Z ciężarówki wygramolił się Raiel. Jego masywne ciało posuwało się naprzód powolnym, falującym ruchem. Za obcym szła kobieta o rozczochranych, rudych włosach, ubrana w czarną bluzkę i krótką spódniczkę prawie takiego samego koloru, co fryzura. Wciągnęła na ubranie szkieletowy emiter pola siłowego, ale nawet to nie mogło ukryć jej niezgrabnych ruchów. Dopiero po chwili Adam uświadomił sobie, że nieznajoma ma buty na wysokich obcasach. Pięciu Strażników wysiadło z pancernych pojazdów, by przywitać gości. Skupili się wokół Raiela. Z busa wyłonił się mężczyzna w eleganckim garniturze. Adam natychmiast poznał Nelsona Sheldona. Na jego widok po plecach przebiegł mu lekki dreszcz. Bradley Johansson zdjął hełm i uścisnął dłoń szefa bezpieczeństwa Sheldonów. To historyczna chwila. Stojąca obok Nelsona postać w pancernym kombinezonie wręczyła Bradleyowi plastikową szkatułkę, w jakich przechowywało się kryształy pamięci. To ona! Adam zadrżał wewnątrz pancernego kombinezonu. Paula Myo odwróciła się, zupełnie jakby potrafiła odczytać jego myśli, a potem uniosła hełm, spoglądając prosto na niego. Choć miał na sobie pancerny kombinezon, nagle poczuł się straszliwie bezbronny. - W porządku - oznajmił Bradley. - Ruszajmy z tym cyr kiem. Raiel wlazł po rampie do ostatniego wagonu. Bradley najwyraźniej zdecydował, że obcy będzie podróżował w jednej z ich opancerzonych ciężarówek Volvo. Paula Myo stała na zewnątrz, spoglądając na kabinę maszynisty lokomotywy Ables ND47. Ekamerdyner Adama zawiadomił go, że śledczy próbuje się z nim skontaktować przez miejscowe bezpieczne łącze. Otworzył połączenie. - Dzień dobry, panie Elvin - rzekła Paula. - Dzień dobry, śledczy. Dziękuję, że zgodziła się pani nam pomóc. Rzecz jasna opowiadał bzdury. Wcale nie był zadowolony. Nie chciałby, żeby znalazła się w promieniu stu lat świetlnych od jego pociągu. - Chciałabym, żebyśmy się dobrze zrozumieli - ciągnęła Paula. - Gdy tylko Gwiezdny Podróżnik przestanie być zagro żeniem, natychmiast aresztuję pana za zbrodnię z Abadanu. Jo- hansson popełnił wiele przestępstw, ale kierowały nim motywy polityczne, więc zapewne może liczyć na ułaskawienie. Prawnicy rozważają już ten problem. Pana z pewnością nie ułaskawią. Decy zja już zapadła. Wkład wzniesiony przez pana w walkę z Gwiezd nym Podróżnikiem będzie stanowił okoliczność łagodzącą, ale nic więcej. Adam przerwał połączenie i pokazał jej uniesiony palec. Ten gest nie wyglądał zbyt efektownie w pancernym kombinezonie. Paula weszła po rampie do pierwszego wagonu. Adam zatrzasnął za sobą drzwi kabiny. Dygotał wewnątrz kombinezonu. Nawet jego wirtualne dłonie drżały, gdy zaczął manipulować systemami silnika, przygotowując sprzęt na to, co czekało ich na drugim końcu tunelu. To tylko niepokój przed walką. Nie boję się Pauli Myo. Już nie. Na pewno.

* - Przynajmniej nie zaczęli do siebie strzelać - ucieszył się Nelson. - To już coś. - Jeszcze nie zaczęli - poprawił go Nigel. Siedział wygodnie w fotelu w głębi auli. Mógł tu obserwować przebieg misji równie wygodnie, jak w każdym innym miejscu. Jego poszerzona oso bowość przejęła już całkowitą kontrolę nad bramą prowadzącą na Boongate. Technicy STT pracowali nad odbudową połączenia planety z unisferą. Ktoś wysadził główny i rezerwowy węzeł łącz ności, a także łącze awaryjne. Uruchomiono przekaźniki laserowe, pozwalające na zdalną ocenę uszkodzeń, ale całkowite odtworze nie połączenia wymagało przeprowadzenia techników na drugą stronę. Do ewakuacji pozostał niespełna tydzień i ta opcja nie szczególnie uśmiechała się Nigelowi. Poza tym, wkrótce będzie trzeba zredukować szerokość głównej bramy do zera, by umożli wić przestrojenie generatora na transfer czasowy. Wszystkie przekazy z drugiej strony pokazywały tłumy zmierzające ku bramie. Była otwarta tylko przez dwadzieścia minut, a zdołało się przez nią przedostać ponad sto motocykli, samochodów, autobusów, których opony popękały od jazdy na torach, a nawet samochód pomocy drogowej. Do tej pory przejechało też pięciu ludzi na rowerach. Na obrazie widzieli też mnóstwo ludzi biegnących w stronę bramy. Zbliżali się szybko, biorąc pod uwagę, że od dworca dzieliło ją pięć kilometrów. Wirtualne pole widzenia Nigela wypełnił inny obraz - pociąg Strażników odjeżdżający z dworca w Narrabri. - Przedostaną się za dwie minuty - poinformował Justine, która siedziała obok, gryząc miętową tabletkę przeciw wymiotom. - Zamkniesz potem bramę? - Na dobre. Zmieniłem kod programów kierujących, by nikt poza mną nie mógł ich aktywować. Potem wywalę połowę ochroniarzy. To totalna, pierdolona katastrofa. - Podobnie jak cała ta wojna - zauważyła ze spokojem Justine. - Kto wie, kiedy załadowano dywersyjne oprogramowanie? Mogło czekać w układach procesorowych od dziesięcioleci. Gwiezdny Podróżnik naprawdę planuje na wiele lat naprzód. Mam nadzieję, że grupa uderzeniowa Bradleya Johanssona poradzi sobie z zadaniem. - On przynajmniej ma plan - odrzekł ze znużeniem Nigel. - Chyba lepiej będzie, jak wyślę gwiazdolot na Far Away w charakterze zabezpieczenia. O cholera... - Co się stało? - zapytała Justine. - Według Johanssona Gwiezdny Podróżnik ma zamiar odlecieć na Betę Dysona czy w jakieś inne miejsce, gdzie będzie mógł spotkać pobratymców. - Tak. - Ale kiedy układał swój plan, nie wiedział, że stworzymy napęd nadświetlny. Jeśli “Marie Celeste" poleci wolniej od światła, będziemy ją mogli dopaść w każdej chwili trwającego sześćset lat lotu. - Aha, myślisz, że zamontował w statku napęd nadświetlny. - Co najmniej. Mam nadzieję, że Alster nie zdążył przekazać mu szczegółów naszego nowego hipernapędu. Wtedy naprawdę mielibyśmy przesrane. Nie. - Potrząsnął głową. - Zbudowaliśmy prototyp dopiero przed dwoma tygodniami, a połączenie z Far Away przerwano już przedtem. Jeśli nawet “Marie Celeste" ma napęd nadświetlny, z pewnością używa oryginalnego generatora ciągłych tuneli czasoprzestrzennych. Do auli weszli Mellanie i Hoshe. Oboje odprowadzali ekipę Wilsona. Zaczekali, aż wszyscy włożą kombinezony i wsiądą do samochodów. - Gniewasz się na mnie? - zapytała Nigela Mellanie. - Za co? - Prosząc cię o otwarcie tunelu, zachowałam się jak rozwydrzony dzieciak. - Żałuję, że nie zrobiłaś tego wcześniej. Wtedy może udałoby się nam capnąć Gwiezdnego Podróżnika.

- Dziękuję. - Pocałowała go jak siostra. Oboje odruchowo spojrzeli w miejsce, gdzie stali Dudley i alfa Bose'a. Astronom ostentacyjnie patrzył w innym kierunku. - Otworzysz go znowu, by sprowadzić ich z powrotem? - Nie główny tunel. Musimy go przestawić na podróż w czasie, pamiętasz? Jeśli Wilson i Pazury Kotki wrócą na Far Away, zapewne otworzymy dla nich tunel wydziału eksploracji. Nie przemyślałem jeszcze tej sprawy. Pozostaje też kwestia połączenia Wspólnoty z Far Away. Jego odbudowa będzie trudna i bardzo kosztowna, zwłaszcza jeśli będzie trzeba jednocześnie sfinansować kolonizację czterdziestu siedmiu nowych światów. Może ograniczymy się do gwiazdolotów albo ogłosimy Far Away izolowanym światem. - Nie przejęliby się tym - stwierdziła Mellanie. - Morton mógłby tam stworzyć dla siebie imperium. To tego typu planeta. - Dziwię się, że nie pojechałaś z nimi. - Naprawdę? To proste. Nie mam skłonności samobójczych. Nigel wyszczerzył zęby w uśmiechu. - Jak Paula? - zapytał Hoshego. - Nie była zadowolona. Nie sądzę, by zmuszanie jej do tego było dobrym pomysłem. - Przeżyje. - W wirtualnym polu widzenia zobaczył, jak Ables ND47 należąca do Strażników wjeżdża na tor prowadzący na Boongate. Z bramy wyłaniały się kolejne samochody osobowe i furgonetki. Zajmowali się nimi ochroniarze STT. Pole siłowe otaczające pociąg zwiększyło moc. Nigel połączył się z Wilsonem. - Życzę szczęścia. Wyślę na Far Away gwiazdolot, żeby udzielić wam wsparcia. Powinien przybyć za jakiś tydzień. - Dziękuję - odparł Wilson. - Zobaczymy się, jak wrócę. - Bez lęku zwarty gna szyk ... - mruknął Adam, gdy pociąg ruszył prosto ku bramie. Z otaczającej ją mgiełki wyłoniła się fur gonetka toyota. Unosił się nad nią helikopter wydziału ochrony STT. - Prosto w śmierci dech... - Dotknął wirtualną dłonią ak celeratora i pociąg zaczął przyśpieszać. Pole siłowe rozszerzyło się, obejmując tory przed nimi. - Prosto w piekła krzyk... - Wysu nął broń ze skrytek. Nie musieli już niczego ukrywać. Przez okna do kabiny wpadała złocista poświata bramy. Adam uśmiechnął się radośnie. Znajdował się wysoko nad ziemią, izolowany od wszyst- kich, a pociąg mknął gładko. Czuł się, jakby szybował ku zachodowi słońca. - Gna tych sześciuset. Ables ND47 przemknęła przez bramę z prędkością prawie stu kilometrów na godzinę. Złota mgiełka rozproszyła się, odsłaniając obraz pogrążonej w półmroku stacji. Duży, dziesięcioosobowy audi luxnat próbował właśnie wjechać na tor. Lokomotywa uderzyła w samochód. Karoseria rozpadła się na odpryski węglowego włókna. Adam skrzywił się z poczucia winy. Mam nadzieję, że śledczy Myo tego nie widziała. Ku bramie, podskakując na licznych torach, zmierzały dziesiątki pojazdów. Kamera przekazała mu obraz zmęczonych biegiem ludzi, padających na ziemię, gdy pociąg przemykał obok. Omiótł szybkim spojrzeniem wszystkie sceny w bocznych sektorach wirtualnego pola widzenia, koncentrując się na torach. Radar poinformował go, że są nietknięte. Pole siłowe nadal otaczało nieprzerwanym pęcherzem sektor odjazdów na Far Away. - Zamykamy tunel - zawiadomił go Nigel Sheldon. - Za nic nie dziękuję - oznajmił radośnie Adam, gdy sygnał już zniknął. Czujniki zawiadomiły go, że przed nimi toczy się walka. Zmniejszył wirtualną dłonią dopływ mocy i zaczął hamować. Układ procesorowy kabiny połączył się z miejscową kontrolą ruchu. Adam wykorzystał przekazane mu kody, by otworzyć drogę ku bramie na Far Away. Nie było to właściwie konieczne, nic nie stało mu na przeszkodzie. Lokomotywa toczyła się naprzód, tą samą trasą, co Gwiezdny Podróżnik przed niespełna pół godziną. Adam skupił uwagę na strzelaninie. Wokół pola siłowego zgromadziło się około dwudziestu pojazdów

strzegących miejsca, w którym tory skręcały ku sektorowi odjazdów na Far Away. Widział w wirtualnym polu widzenia strzały oddawane z szybko się przemieszczających punktów. Ci, którzy strzelali, musieli być dobrze zamaskowani. Jego instrumenty nie były w stanie ich wykryć. - To na pewno ludzie z floty - stwierdził. - Zgadzamy się z tą opinią - odparł Wilson. - Niech pan chwilę zaczeka. Spróbuję się z nimi skontaktować. - Mam następnego - zawołał Vic, gdy grunt w pobliżu za-skwierczał pod wpływem impulsu energii z masera. Alic siedział w płytkim rowie obok Vica. Jim i Matthew byli pięćdziesiąt metrów dalej, ukryci za nasypem. Pojazdy eskortujące Gwiezdnego Podróżnika utworzyły wachlarz przed nimi, nie dopuszczając nikogo do wielkiej kopuły pola siłowego otaczającego sektor odjazdów na Far Away. Już w odległości kilometra natrafili na zażarty opór. Potrzebowali czasu, by posuwać się naprzód. Osiem wehikułów załatwiły pociski Vica, ale Alic nie chciał marnować ich więcej. Jeśli chcą dorwać Gwiezdnego Podróżnika, będą potrzebowali potężnej siły ognia. Nad jego ramieniem uniosła się lanca korpuskularna. Alic wstał, by jego instrumenty mogły namierzyć najbliższy samochód. Wystrzelił i pojazd eksplodował wyjątkowo spektakularną kulą ognia. Fala uderzeniowa przemknęła nad ich głowami, zasypując obu mężczyzn deszczem kamyków. - Celny strzał, szefie - pochwalił go Vic. W rów uderzyły impulsy maserów oraz pociski z magnetycznego działa Gatlinga. Alic i Vic poczołgali się wzdłuż strużki brudnej wody na dnie. - Edmundzie, masz jakieś wyniki? - zapytał Alic. - Nie, przykro mi. Widzę tylko około dziesięciu pojazdów otaczających bramę na Półmetek. Od chwili przejazdu pociągu nic się nie zmieniło. Czekają, aż ktoś przyjedzie i spróbuje ich wykurzyć. Alic miał ochotę kopnąć go w dupę. Od czasu wyjazdu na Wes-sex paryska grupa taktyczna podpowiedziała Edmundowi Li sześć bezpiecznych dróg mogących go zaprowadzić do generatora pola siłowego. Otrzymał też potężne oprogramowanie, zdolne sobie poradzić z programami wprowadzonymi przez Tarla. Technicy pokazali mu, które części generatora powinien zniszczyć strzałami z pistoletu jonowego. Nic nie stało mu na przeszkodzie. Absolutnie nic. - Edmundzie, musisz załatwić ten generator. - Alic padł na ziemię, by uchronić się przed kolejną serią impulsów wzmocnionej energii z zasobników kasetowych. Rów zamknęły od góry błękitne płornienie. Po kombinezonie komandora spływała buchająca parą woda. - Nie możemy cię stamtąd wydostać. - Przykro mi, ale nie mogę tego zrobić. Tu jestem bezpieczny. Gdy tylko płomienie się wycofały, rozległ się rytmiczny łoskot. Jim strzelał z obrotowej wyrzutni. Usłyszeli przeraźliwy pisk, gdy pociski kinetyczne przemknęły nad nimi z prędkością ponad-dźwiękową. Po krótkiej przerwie kolejny pojazd przeciwnika obrócił się w stos płonącego metalu. - Nie możesz tam zostać - mówił Alic niemalże błagalnym tonem. - Tarlo nigdy nie wyłączy pola siłowego. To znaczy, że nie będziesz mógł się przyłączyć do exodusu. Planeta zostanie porzu cona. Umrzesz tam, Edmundzie, i nikt nawet nie znajdzie twojej komórki pamięci. - Chryste, tego bym nie chciał. Alic znowu zaczął się czołgać. - Nikt z nas nie chciał tej wojny. Twoje zadanie zajmie ci najwyżej pięć minut. Dotrzyj do generatora i wpuść nas do środka. My już zajmiemy się Tarlem i pojazdami z eskorty. - Zobaczę, czy mi się to uda. - Znakomicie, Edmundzie. No to ruszaj, dobra? Alic połączył się z dwoma wysłanymi przez Matthew roboz-wiadowcami. Maszyny skradały się przez teren nieprzyjaciela, próbując namierzyć kolejny pojazd. - Który z nich ciska te cholerne zasobniki kasetowe? - zapytał Vic. - Nie jestem pewien - odparł Alic. - Poprzednim razem załatwili pięciu robozwiadowców.

E-kamerdyner zawiadomił go, że ma miejscową bezpieczną rozmowę z Paulą Myo. - Miejscową? - zapytał Alic. - Tak. - Chwała Bogu, dawaj ją. - Komandorze, czy to wy walczycie z pojazdami pod polem siłowym? - Tak. - Dobra, odsuńcie się. Załatwimy je dla was. Musicie być co najmniej sto metrów od nich. - Jesteśmy. Czym dysponujecie? - Strażnicy mówią, że mają pociski strefowe. - Strażnicy? Jest pani z nimi? Nie wiedział, dlaczego czuje się zaskoczony. Wszechświat nie opierał się dziś na logicznych zasadach. - Tak. Ścigamy Gwiezdnego Podróżnika. Kryjcie się. - Niech mi pani uwierzy, kryjemy się bardzo starannie. Obaj z Vikiem przywarli do dna rowu. Alic wzmocnił pole siłowe do maksimum. - Czy nadal macie kontakt wewnątrz sekcji odjazdów do Far Away? - zapytała Paula. - Ehe. Ale ma opory przed wyłączeniem generatora pola siłowego. - Dlaczego? Musi to zrobić, jeśli chce się wydostać. - Wie o tym. I chyba wreszcie coś z tym zrobi. - Dobra. Kryć się, ruszamy. - Robozwiadowcy przekazali Alicowi obraz czegoś, co przypominało wielką jak człowiek ćmę o odrzutowym napędzie. Intruz opadł na pojazdy. Rozbłysło zielone światło i sygnały wszystkich robozwiadowców umilkły. Blask wypełnił rów na podobieństwo cieczy. Nagły wstrząs podrzucił Alica w górę, jakby nadeszło trzęsienie ziemi. Przeciągły łoskot poniósł się echem nad okolicą. Komandor czuł wibrację nawet przez pancerny kombinezon. - Czysto - oznajmiła Paula. Alic wylazł powoli z rowu. Wszystkie ocalałe pojazdy spowiły gęste obłoki płomieni. Tym samym torem, którym przejechał pociąg Gwiezdnego Podróżnika, zbliżała się wielka lokomotywa Ables ND47. Hamowała gwałtownie, spod ogromnych kół sypały się skry. - To ci dopiero wejście - zauważył Vic. Pociąg zatrzymał się. W pierwszym wagonie otworzyły się drzwiczki. - Wsiadajcie - powiedziała Paula. Alic i jego ludzie popędzili sprintem przez poczerniałą zie- mię. Komandor zauważył, że pocisk strefowy nie uszkodził szyn. Z przodu lokomotywy na plastmetalowych wspornikach sterczały dwa ciemne cylindry dwukrotnie większe od jego pancernego kombinezonu. Nie znał tego typu broni, ale wiedział, że nie chciałby być blisko niej, kiedy wystrzeli. Nad chromowaną kratą wlotu powietrza kilka razy rozbłysło światło. Każdemu błyskowi towarzyszył trzask. Między pociągiem a polem siłowym zmaterializowało się coś przypominającego czarną mgławicę. Szeroki łuk kopuły pola zalśnił delikatnym blaskiem barwy polerowanej miedzi. Tuż nad ziemią pojawiły się rozbłyski, którym towarzyszyły małe wiry pyłowe. Alic wskoczył do wagonu. Na zewnątrz rozległ się ogłuszający huk. Broń wystrzeliła. Edmund wybiegł przez drzwi wyjściowe. Za jego plecami sieć budynku administracji załamywała się już pod naporem zakłócającego oprogramowania, które przed chwilą wprowadził. Czujniki go nie widziały, ale Tarlo będzie wiedział, że ktoś jest wewnątrz pola siłowego. Ktoś, kto próbuje zaszkodzić Gwiezdnemu Podróżnikowi. Nie musiał być taktycznym geniuszem, by przewidzieć, jaki będzie następny krok. Generator pola siłowego znajdował się w wydłużonej, geodezyjnej kopule z perłowoszarego kompozytu. Edmund widział jej dach nad magazynem po drugiej stronie parkingu. Gdy już tam się

znajdzie, jego koszmar się skończy. Zaparkowana honda obudziła się do życia, gdy tylko załadował polecenia. Ruszyła szybko ku głównej drodze, obracając kołami na mokrym betonie. To odwróci uwagę przeciwnika na kilka sekund. Tak przynajmniej twierdzili eksperci taktyczni z Paryża. Edmund popędził w przeciwnym kierunku. Jeśli zdąży się schować za magazynem, wszystko powinno być w porządku. Szare, zachmurzone niebo rozjaśnił oślepiający, biały błysk. Pod polem siłowym poniósł się echem przerażająco głośny huk. Edmund potknął się i przewrócił boleśnie na beton. Spojrzał na pole siłowe. Szkarłatne błyskawice uderzały w nie z furią. Jaskrawe strumienie energii spływały w dół, bijąc w podstawę kopuły pola. Białe światło rozbłysło znowu. Całym sektorem dworca wstrząsnął przeraźliwy huk. Edmund wreszcie zrozumiał, co się dzieje. Ktoś strzelał do pola siłowego z niewiarygodnie potężnej broni, próbując się przebić na drugą stronę. Podniósł się z wysiłkiem. W rękaw wsiąkała mu krew z rozbitego łokcia. Skrzywił się z bólu i skulił, gdy w pole siłowe uderzył kolejny impuls energii. Potem pobiegł w stronę magazynu. Gdy znalazł się za rogiem, dyszał już ciężko. Od kopuły dzieliło go tylko sto osiemdziesiąt metrów. Popędził ku niej tak szybko, jak tylko mógł, ignorując straszliwe rozbłyski, przechodzące z oślepiającej bieli w krwawą czerwień. Hałas nie milkł ani na chwilę. Mężczyźnie paskudnie dzwoniło w uszach. Gdy wreszcie dotarł do drzwi kopuły, dyszał ciężko i chwiał się na nogach. Były otwarte. Nie spodziewał się tego. Zajrzał szybko do środka. Nic się tam nie ruszało. Edmund zaczerpnął nerwowo tchu i wszedł do hali. Generator był wielkim jak dom skupiskiem metalowych i plastikowych części leżących na podłodze. Kompozytową kopułę rozjaśniały na przemian białe i czerwone rozbłyski. Wewnątrz ryk wydawał się nieco cichszy. Edmund rozpoznał punkty doprowadzenia mocy i dotknął ręką kabury. - Cholera! - Gdy zacisnął palce na pustej pochwie, poraził go szok. Nie miał pistoletu. Na pewno zgubił go, kiedy się przewrócił. - Niech to chuj! Gapił się bezradnie na potężny generator. Nie miał pojęcia, gdzie znajduje się pulpit kontrolny ani nawet czy coś takiego w ogóle istnieje. Rozglądał się wokół w poszukiwaniu czegoś, czym mógłby rozwalić część aparatury, doszedł jednak do wniosku, że równie dobrze mógłby wrzeszczeć na generator, by się wyłączył. Będzie musiał wrócić po pistolet. Nie pozostało mu nic innego. Wnętrze hali wypełnił niebieskobiały blask. Impuls z pistoletu jonowego przeszył powietrze, uderzając w obudowę generatora. Ciemny, metalowy kompozyt rozjarzył się fioletową poświatą, częściowo przesłoniętą przez fontannę kropel tlącego się plastiku. Drugi impuls uderzył w doprowadzenie mocy, dokładnie w punkcie wskazanym przez paryskich ekspertów. Zapadła głęboka cisza. Na dworze przestały błyskać czerwone i białe światła. Edmund Li odwrócił się bardzo powoli ku temu, kto strzelał. Wiedział, kogo zobaczy. Tarlo stał obok otwartych drzwi, trzymając pistolet w wyciągniętych rękach. - Dlaczego? - zapytał Edmund. Tarlo uśmiechnął się, odwrócił i wycelował w jego głowę. Potem wystrzelił znowu. Adam pocił się wewnątrz kombinezonu. Osobiście obliczył moc laserów atomowych. Powinna wystarczyć do uporania się z polem siłowym, zwłaszcza przy wsparciu sieci tłumiących. Potężne impulsy rykoszetowały jednak niebezpiecznie od bariery. Nagle pole siłowe zniknęło. - Na niebiosa snów - mruknął Adam. - Wasz człowiek wykonał zadanie. - Kto by pomyślał? - odparł Alic. - Edmund nieźle się spisał. Adam ruszył ostrożnie naprzód. Radar wskazywał, że tory są przerwane niespełna kilometr przed nimi. - Pociągiem dalej nie dotrzemy - oznajmił ludziom w wa gonach. Instrumenty obserwacyjne pokazały mu grupę pojazdów otaczających bramę na Półmetek. Wystrzelił kolejny pocisk stre fowy. Trójkątna sylwetka oderwała się od wyrzutni na szczycie lokomotywy, zataczając krótki, balistyczny łuk.

Wybuchowi towa rzyszyła kaskada zielonych iskier, zasypująca grunt perwersyjnym splendorem. Piękno tego widoku psuły jaskrawopomarańczowe kule ogniste, towarzyszące eksplozjom pojazdów oraz amunicji. Lokomotywa zahamowała, zatrzymując się kilka metrów przed płytkim kraterem pozostałym po wybuchu, który zniszczył szyny. - Pociąg kończy bieg - oznajmił Adam i odczepił wagony. - Zostaję tutaj - odezwał się Vic, gdy Kieran zjechał po rampie pancernym samochodem. W ciasnym wnętrzu tłoczyło się ośmioro ludzi: Vic, Alic, Wilson, Anna, Bradley Johansson, Jamas, Ayub i siedzący za kierownicą Kieran. Wszyscy nosili pancerne kombinezony różnych typów, nieróżniące się zbytnio od siebie wyglądem - absolutnie czarne sylwetki, których ludzki kształt mąciły plecaki z dodatkowymi systemami broni. - Rozumiem - rzekł Bradley. - Nie rozumie pan. On nadal tu jest. - Nie może być pan tego pewien. - Czuję to. Za łatwo dostaliśmy się do środka. Tarlo to cwany skurwysyn. Z nim nic nigdy nie jest proste. - W takim razie powinien pan zostać w samochodzie - zauważył Bradley. - Pancerz jest bardzo solidny. - Nie, pójdę go odszukać. Hej, będę osłaniał wasze tyłki. Na pewno coś dla was zaplanował. - Moja ekipa jest przygotowana na większość ewentualności. Vic wstał. - Ale nie na wszystkie. - Jak pan sobie życzy - ustąpił Bradley. Boczne drzwi się odsunęły. Na dworze panował półmrok. W powietrzu unosiły kłęby dymu z płonących pojazdów. - Pójdziesz ze mną, szefie? - zapytał Vic. - Wiemy, że Gwiezdny Podróżnik istnieje naprawdę - odparł Alic. - Jest po drugiej stronie tej bramy. To dla mnie najważniejsze. Jim, Matthew, jeśli chcecie, możecie iść z Vikiem. Nie mam nic przeciwko temu. - Zostanę z tobą, szefie - odparł Jim. - Przykro mi, Vic, ale to jest ważniejsze - dodał Matthew. - W porządku. - Potężnie zbudowany mężczyzna wysiadł z pojazdu. - Chcę to zrobić dla siebie. I dla Gwyneth. - Powodzenia - rzucił Alic. Adam zszedł na ziemię po drabince, ciesząc się, że pomagają mu elektromięśnie kombinezonu. Kabina była wysoko, a on czuł się zmęczony po wielu dniach intensywnych przygotowań. Przy torach czekały trzy opancerzone samochody o owalnych, tępo zakończonych karoseriach oliwkowej barwy, pokrytych warstwą gładkich, biernych płyt odchylających. Poruszały się na dziesięciu niezależnie napędzanych kołach z elastycznej siatki. Pojazdy otaczały trójkątną formacją trzy ciężarówki Volvo. Osadzone na dwudziestokołowych podwoziach GH maszyny napędzane wysokoprężnymi silnikami były przystosowane do trudnych warunków drogowych na rozwijających się światach. Wyposażono je w prostszą wersję płyt odchylających, a także w potężne elektroniczne osłony, co uczyniło z nich przysadziste monstra matowej, szaroniebieskiej barwy. Miały pełne baki paliwa, co powinno im pozwolić dotrzeć z Armstrong City do Gór Dessau-Ita, gdzie miały dostarczyć elementy rozpaczliwie potrzebne do zemsty planety. Po drodze do pierwszego z opancerzonych wehikułów Adam zauważył, że Vic się oddala. Potrząsnął z żalem głową. Przydałby im się autentyczny profesjonalista. Osobiste uczucia nigdy nie były korzystne

w warunkach bojowych. Drzwi się otworzyły i Adam wsiadł do pojazdu. Było tylko jedno wolne miejsce, naprzeciwko Pauli Myo. Niech to szlag. - Chcesz prowadzić, szefie? - zapytała Rosamund. - Nie, siedź. Tylko pamiętaj, czego cię nauczyłem. - Jeśli pana posłucha, zapewne wyląduje w zawieszeniu życia, tak samo jak pan. - Jeszcze nie jesteśmy na sali sądowej, śledczy. Najpierw musimy przeżyć parę najbliższych dni. Szczerze mówiąc, nie daję nam zbyt wielu szans. - Mamy ją dla ciebie zabić, szefie? - zapytała Rosamund przepojonym wrogością głosem. - Na niebiosa snów, nie. Zachowujmy się jak ludzie cywilizowani, dobra? Ja i śledczy sami rozwiążemy nasz mały problem. - Dobra. Ale wystarczy, że powiesz słowo. Rosamund włączyła silniki i pojazd ruszył naprzód. - Powinna pani uważać na swoje słowa - oznajmił Pauli Adam. - Proszę pamiętać, że to jest mój teren. - O ile mi wiadomo, nigdy pan nie był na Far Away. - Nie byłem, ale to moi ludzie. - Nie sądzę. Jest pan tylko czarnorynkowym handlarzem bronią, który ich szkolił. Czy wiedzą, ilu niewinnych ludzi pan zamordował, nim Johansson udzielił panu schronienia? - Uciszcie się oboje - skarcił ich Bradley. - Dziś czeka nas inna wojna. Adam przełknął odpowiedź. Był pewien, że śledczy uśmiecha się pod hełmem. Usunął wirtualnymi dłońmi z obrazu taktycznego wszystkie ikony opancerzonych pojazdów. Zostało im tylko kilkaset metrów do małej bramy lśniącej koraloworóżowym blaskiem. - Jest otwarta - stwierdziła Rosamund. - Zajmij się jej osłoną - polecił Adam. W bramę wycelowano ponad dwadzieścia dział maserowych, stanowiących pierwszą linię obrony przed ewentualnym atakiem obcych. O ironio, okazało się, że wymierzono je w niewłaściwą stronę - pomyślał Adam. Rentgenowskie lasery opancerzonych samochodów otworzyły ogień do pierwszego z dział. Adam przeniósł uwagę na osobę siedzącą obok Pauli Myo. Mężczyzna miał na sobie supernowoczesny kombinezon. Elvin zazdrościł mu tego. Pomimo wielu prób i licznych czarnorynkowych kontaktów nie udało mu się zdobyć sprzętu, w jaki flota wyposażyła dywersantów wysłanych na Utracone Planety. - Cześć, Rob - odezwał się. - Miło mi, że znowu mogę z panem pracować. - Panu może tak. Ja poprzednim razem nawet nie wiedziałem, że to pan, a w rezultacie dostałem dwieście lat zawieszenia życia. - Ale prawie nam się udało, tak? O mały włos, a powstrzymalibyśmy “Drugą Szansę". Gdyby tak się stało, nie byłoby nas teraz tutaj. - I mam się od tego poczuć lepiej? - Chciałem tylko wskazać, że wróciliśmy do punktu wyjścia. - Pan nie brał udziału w tym ataku, panie Elvin - zauważyła Paula. - Ja go zaplanowałem. Ja go zorganizowałem. I, cholera, udałoby się nam, gdyby RI nie opowiedziała się po waszej stronie. - Niech pan posłucha - zaczął Rob. - Nie wiedziałem, że pracuję dla pana. I zgodziłem się przyjąć tę robotę tylko dlatego, że wisiałem kupę forsy paru bardzo wrednym facetom. Jasne? Nie jesteśmy towarzyszami ani kolegami. Koniec i kropka. - Zwerbowano pana za pośrednictwem agenta? - zapytała Paula. - To jest w moich aktach - odpowiedział Rob. - Poszedłem na pełną współpracę z policją. I guzik mi

to pomogło. - Niech pani da spokój - warknął Adam. - Wkrótce zmierzymy się z samym Gwiezdnym Podróżnikiem. - Pytam, ponieważ Vic może mieć rację. To bardzo proste. Dlaczego Gwiezdny Podróżnik zostawił otwartą bramę na Półmetek? - Myśli pani, że chce nas wciągnąć w zasadzkę? Jesteśmy na to przygotowani. Tym właśnie się zajmuję, opracowuję scenariusze wydarzeń. Wiem, że nie podoba się pani ta myśl, ale proszę mi okazać trochę zaufania, śledczy. Nie zdołałbym uciekać przed panią tak długo, gdybym nie był dobry. Sprawdził obraz w wirtualnym polu widzenia. Niszczone kolejno działa maserowe zwalały się na ziemię. Od bramy dzieliło ich już tylko sto metrów. Posuwali się powoli naprzód jedynym torem prowadzącym na Półmetek. Musiał przyznać, że idzie im niepokojąco łatwo. - Pamięta pan Valtare Rigina? - zapytała Paula. Lepiej niż ci się zdaje. Adama przeszył dreszcz na wspomnienie, jak blisko był wówczas schwytania. Śledczy Myo go jednak nie zauważyła. - Właściciel Galerii Nystol w Venice Coast. Ten, którego załatwił Bruce. - Tak. Wówczas nie ujawniliśmy tej informacji, oczywiście, ale nasi eksperci stwierdzili, że po śmierci z ciała Rigina usunięto komórkę pamięci. - Tak? I co z tego? - Na Illuminatusie Tarlo zabrał głowę Agenta, również z komórką pamięci. Nie rozumie pan, panie Elvin? Gwiezdny Podróżnik zgromadził bardzo szczegółową bazę danych na temat naszych poczynań. Nie wiem, ile jeszcze pańskich kontaktów pojmał, by odczytać ich wspomnienia, ale wie, kim się pan posługuje, z kim się kontaktuje i jaki sprzęt kupuje. Niech mi pan powie, czy to wystarczy, by mógł wydedukować, co pan dzisiaj zrobi? To pytanie bardzo się nie spodobało Adamowi. Gorąco pragnął odpowiedzieć: “Nie, nie ma mowy" stawka była jednak zbyt wysoka, by mógł sobie pozwolić na dumę. - Nie jestem pewien. Nigdy nie mówiłem Agentowi, na czym polegają nasze operacje, a już zwłaszcza ostatnim razem. Po prostu potrzebowałem ludzi z doświadczeniem bojowym. - Miejmy nadzieję, że to nie wystarczy. - Chwileczkę - odezwał się Rob. - Chcecie powiedzieć, że ten stwór zna moje nazwisko? - Tak - potwierdziła Paula. - O kurwa. - Jesteśmy gotowi - oznajmiła Rosamund. Wyeliminowano ostatnie działo maserowe. Droga do bramy była otwarta. Zza mlecznej zasłony pola siłowego sączyło się słabe, rubinowe światło. Za barierą nic nie było widać. - Wyślijcie sondę - rozkazał Adam. Skrzydlaty robocik przemknął na drugą stronę. Jego kamera przekazała obraz nagich skał pod ciemnym niebem koloru fuksji. Tor prowadził od bramy w głęboką dolinę, opadającą ku spokojnemu morzu. - Nic nie widzę - zameldowała Rosamund. - Nie ma elektromagnetycznej aktywności ani emisji promieniowania cieplnego. Odjechali. - Ruszajmy na drugą stronę - polecił Adam. - Wyślij robota do Shackleton, niech sprawdzi, czy zostały tam jakieś samoloty. Vic przyglądał się, jak ostatnia ciężarówka znika za czerwoną zasłoną. Oddalił się truchtem od Strażników, gdy tylko zniszczyli działa maserowe. Potężne konstrukcje w kształcie litery T leżały na spalonej ziemi pośród nadal płonących wraków pojazdów zniszczonych przez pocisk strefowy. Czuł się jak na Illuminatu-sie, pośród szczątków restauracji. Wiedział, że do tej pory szło im stanowczo zbyt

łatwo. Lokalna sieć padła dzięki Edmundowi, ale ogniwa wzmocnionego bezpieczeństwa powinny być odporne na oprogramowanie zakłócające. Tarlo z pewnością zachował kontrolę nad systemami broni i gdyby chciał, mógłby zaatakować Strażników. Działa maserowe były stare, ale zapewne zdołałyby zniszczyć ze dwie ciężarówki. To nie miało sensu, chyba że Tarlo chciał, by Strażnicy dostali się na Półmetek. Dlaczego? Vic dotarł do kopuły generatora pola siłowego. Jego instrumenty nie wykrywały wewnątrz żadnych osobistych pól siłowych ani systemów broni. Na podłodze tuż za drzwiami spoczywało źródło promieniowania podczerwonego wielkości człowieka. Wszedł do środka. Trup leżał na podłodze ze związanego enzymatycznie betonu. Została mu tylko połowa głowy. Impuls z pistoletu jonowego zerwał twarz i spalił znaczną część reszty. Vic raczej nie wątpił, że to Edmund Li. Z pewnością nie był to Tarlo. Rzecz jasna, nie miał pewności, ilu agentów Gwiezdnego Podróżnika zostało po tej stronie bramy. Przełączył czujniki kombinezonu na aktywny skan i zbadał pogrążoną w mroku halę. Z łatwością wykrył ślady po dwóch strzałach, które unieruchomiły generator. Obudowa była jeszcze gorąca. Nigdzie nie znalazł nikogo żywego. Rozległ się huk potężnej eksplozji. Vic przykucnął instynktownie. Jego pole siłowe się wzmocniło. Wyszedł na dwór i zobaczył potężny słup płomieni oraz czarnego, gęstego dymu, unoszący się nad budynkiem generatora tunelu czasoprzestrzennego na Półmetek. Z bramy został tylko wklęsły półokrąg wypełniony skomplikowaną maszynerią. Nie było czerwonej poświaty blasku obcej gwiazdy sączącego się przez barierę ciśnieniową. W budynku generatora rozległ się kolejny wybuch. Teren w promieniu kilkuset metrów zasypały odłamki. Z wielkich dziur w dachu i ścianach buchały płomienie. Vic potruchtał ku zniszczonej bramie, nie przejmując się, że jest odsłonięty. Jego instrumenty nieustannie badały okolicę, szukając wszelkich oznak ruchu lub ludzkiej aktywności. Ktoś szedł niespiesznie w jego stronę przez spaloną ziemię przed bramą, nie próbując się ukrywać. Vic nie potrzebował potwierdzenia, wiedział, kto to jest. Mimo to namierzył na niego instrumenty optyczne. Zatrzymał się dziesięć metrów przed Tarlem. Agent Gwiezdnego Podróżnika wyłączył wszystkie systemy broni, jego wszczepy nie były aktywne, a baterie przeszły na tryb jałowy. Stał spokojnie, ubrany w błyszczący garnitur z półorganicznej tkaniny. Blond włosy zaczesał do tyłu, podtrzymując je wąską, czarną opaską ze skóry. - Vic, prawda? - zapytał ukrytego pod masywnym pancerzem przybysza. - Na pewno jesteś Vic. - Ehe, to ja - potwierdził mężczyzna, włączając zewnętrzne głośniki kombinezonu. - Świetnie. Jak Gwyneth? - Czy to cię obchodzi? - Część mnie tak. - Wyjdzie z tego. Dlaczego to zrobiłeś? Przystojna twarz Tarla rozciągnęła się we współczującym uśmiechu. - Musiałem. Kurde, ta Paula Myo, cóż to za babsko. Zawsze wiedziałem, że to ona mnie capnie. - Z kim rozmawiam? - Pewnie z nami oboma. Wykonałem już swoje zadanie, więc jest mu wszystko jedno. Czeka, aż mnie zabijesz. - Nie udało ci się. Strażnicy się przedostali. - Strażnicy się przedostali. To znaczy, że mi się udało. - To była pułapka? - A jak sądzisz? - Sądzę, że zabiorę cię na odczytanie pamięci. - Już na to za późno. Qatux przejechał razem z całą resztą. - Skąd wiesz...

Vic wykrył, że jeden ze wszczepów agenta Gwiezdnego Podróżnika się uaktywnił. Wystrzelił z karabinu jonowego, przecinając ciało Tarla na pół.

PIĘĆ Wszystkie drzewa w lesie wyglądały identycznie. Ich symetryczne, okrągłe korony składały się z czerwonozłotych liści wyglądających zupełnie jak jesienią w lasach Nowej Anglii. Tu jednak był środek lata. Słońce świeciło jasno na niebie, a między drzewami dął ciepły, suchy wietrzyk. Ozzie rozebrał się do koszulki i okropnie znoszonych szortów, ale i tak pocił się intensywnie, zmęczony dźwiganiem ciężkiego plecaka. Orion obnażył się do pasa i wciągnął obcięte spodnie. Wlókł się w popołudniowym słońcu z twarzą męczennika. Tochee nie przejmował się upałem. Jego kolorowe liście kołysały się miarowo w rytm ruchów ciała. Ozzie był przekonany, że wie, gdzie się znajdują, choć jego świeżo zdobyty zmysł ścieżek nie był tak niezawodny, jak nawigacja satelitarna. Od pół godziny zaczął zauważać pewne znaki. Droga wyglądała, jakby ktoś o nią dbał, to nie była zwykła ścieżka używana przez zwierzynę. Nie walały się na niej suche konary, małych gałązek również było niewiele. Błotniste kałuże wypełniono żwirem, by wędrowcy nie musieli ich omijać. Potem spostrzegł, że gałęzie drzew rosnących przy drodze przycięto. Rany dawno się już zabliźniły, zostały tylko małe wyrosła na korze barwy sepii. Wszystko to świadczyło, że drogą opiekuje się miejscowy wydział administracji. Funkcje wszczepów wracały powoli, co znacznie poprawiało samopoczucie Ozziego. Odkąd opuścili gazowe halo, jego bioneu-ronowe wszczepy i układy procesorowe wróciły do nieprzewidywalnego funkcjonowania typowego dla ścieżek Silfenów. Dzień Po rozmowie z Tancerzem Chmur Ozzie wybrał ścieżkę w samym środku porastającego rafę lasu. Od tej pory minęli już cztery światy. Nie tyle wiedział, dokąd pójść, co wyczuwał, gdzie zaprowadzą go ścieżki. Zdarzało się, że wkraczał na którąś z nich, ale zaraz z niej schodził, by poszukać innej, takiej, która zawiedzie go bliżej Wspólnoty. Nie stworzył w umyśle ich mapy, wyczuwał tylko kierunek. Z każdym krokiem grafika w jego wirtualnym polu widzenia stawała się wyraźniejsza. Moc obliczeniowa układów procesorowych rosła równie szybko. Siła sygnałów krążących między jego wszczepami a ręcznym układem procesorowym zwiększyła się radykalnie. Potem Ozzie wykrył inny sygnał. - To jest to... - zawołał i popędził naprzód. - Co jest? - zapytał Orion. - Zeszliśmy ze ścieżki już jakiś czas temu. Las zaczął rzednieć, przechodząc w szarozielone, pagórkowate łąki. Pasły się na nich leniwie obce, krowopodobne zwierzęta o sześciu grubych nogach i skórach barwy bursztynu. Mieszały się z nimi owce, niezwykli towarzysze najwyraźniej im nie przeszkadzali. Ozzie zauważył sześciokątne, metalowe pojemniki wypełnione sianem. Ogrodzenia z drutu kolczastego dzieliły teren na wielkie pastwiska. Dalej ciągnęły się pola uprawne. Zielona pszenica jeszcze nie dojrzała. Za nimi wznosiły się wzgórza, porośnięte złotobrązowym lasem. Wszczepy Ozziego uzyskały połączenie z planetarną cy-bersferą. W jego wirtualnym polu widzenia pojawiły się boleśnie znajome unisferowe ikony. Szok przeszył go z siłą lodowatego prysznica. Był w domu. Odwrócił się ku towarzyszom, bez pośpiechu wyłaniającym się z lasku. - Udało się - zawołał. Kolana się pod nim ugięły. Opadł na klęczki. W jego umyśle pojawiła się przewrotna wizja dawnych papieskich wizyt na pierwszych otworzonych przez niego i Nigela światach. Pochylił się i pocałował ziemię. - Kurwa, udało się -zawołał do gorejącego słońca. - Co się nam udało? - zapytał zaciekawiony Orion. - Jesteśmy w domu, brachu. - Ozzie wstał i uściskał zdumionego chłopaka. - Rozejrzyj się wkoło. Nie widzisz? Owce, ogrodzenia, pola. Tam chyba są stodoły. Jesteśmy w domu, w starej, dobrej Wspólnocie Międzyukładowej. Orion rozejrzał się z zaciekawieniem. Na jego piegowatej twarzy pojawił się niepewny uśmiech. - A gdzie? - Hm, to dobre pytanie. Chwileczkę. - Jego wirtualne palce atańczyły na ikonach, wyciągając informacje z miejscowych sy-temów. - To Bilma. Świat w przestrzeni drugiej fazy. Nigdy tu

nie byłem. To poza zasięgiem mojego tunelu. Mniejsza z tym. Jesteśmy na kontynencie Dolon, stolica znajduje się po drugiej stronie planety. Najbliższe miasto to Eansor. Ma dwadzieścia dwa tysiące mieszkańców. Siedemdziesiąt dwa kilometry stąd... -Obrócił się na pięcie, uśmiechając się szeroko. Wyciągnął rękę, wskazując na pobliskie pagórki. - .. .w tamtą stronę. Trzy i cztery dziesiąte kilometra stąd jest droga... - Znowu się odwrócił. ...tam. - Przyjacielu Ozzie, przyjacielu Orionie, cieszę się, że ukończyliście swą podróż. - Hej, brachu. - Ozzie położył rękę na grzbiecie Tochee. - Mój dom jest twoim domem. Z góry przepraszam, że moi pobratymcy będą się tobą przesadnie interesować i źle zachowywać na różne sposoby. Staniesz się sławą. Ambasadorem całego gatunku. - Jestem przekonany, że program tłumaczący popełnił błąd, ale i tak dziękuję za ostrzeżenie. Co zamierzacie robić, skoro już wróciliście do domu? - To interesująca kwestia. Po pierwsze: kąpiel! Po drugie: porządny posiłek! Może odwrócimy tę kolejność. - Ponownie rozejrzał się po monotonnym rolniczym krajobrazie. W unisferowych ikonach naprawdę zaniepokoiło go jedno - data. Najwyraźniej przebywał poza Wspólnotą ponad trzy lata, choć w jego osobistej skali czasowej minęło tylko osiemnaście miesięcy. - W porządku. Będę potrzebował trochę czasu, żeby sprawdzić, co się dzieje. Według Tancerza Chmur trwa wojna. Musimy też znaleźć jakiś transport, zwłaszcza dla Tochee. Zaczekajcie chwilę. - Zaczął ściągać informacje z unisfery, powoli jak początkujący, ktoś, kto dopiero zaznajamia się z wszczepami i wirtualnym polem widzenia. Zmaterializowała się lista miejscowych firm wynajmujących samo- chody. Sprawdził, co mają do zaoferowania, i zdecydował się na land rovera aventine. W tym samochodzie Tochee powinien się zmieścić, pod warunkiem, że złożą dziesięć albo czternaście foteli. Zapłacił i załadował polecenia do układu procesorowego kierującego wielką maszyną. - Ruszajmy w stronę drogi, koledzy. Samochód przyjedzie za piętnaście minut. - Ozzie - odezwał się Orion z ostrożnością w głosie. - Tak? - W tym miasteczku, Eansor, będą bary i tak dalej? - Jasne, brachu. Właśnie ściągnął z unisfery eansorski katalog firm, by znaleźć najlepszy hotel w miasteczku. - To znaczy, że wieczorem odwiedzimy parę rozrywkowych lokali? - zapytał chłopak, spoglądając na chylące się już ku zachodowi słońce. - No wiesz, takich, gdzie są dziewczyny? - Ehe, to niezły pomysł. W najbliższych dniach na pewno wybierzemy się na miasto. Obiecuję. - To świetnie. Zapamiętałem wszystkie odzywki, których mnie nauczyłeś. - Naprawdę? - Ehe. Nadal myślę, że z tą wyprodukowaną w niebie może się udać. - Słucham? - No wiesz, patrzysz na kołnierz dziewczyny i odczytujesz metkę. Mówisz jej... - Że jest wyprodukowana w niebie. Ehe, teraz pamiętam. Jasne. Posłuchaj, brachu, takie odzywki to broń ostatniej szansy. Twoja siła leży w tym, że możesz im opowiedzieć, gdzie byłeś i co widziałeś. Żaden chłopak nie może z tym konkurować, kapujesz? Będziesz błyszczał tak mocno, że dziewczyny będą potrzebowały kremu do opalania, by móc się do ciebie zbliżyć. - Jasne. - Ale najpierw musisz się porządnie wyszorować i włożyć jakieś modne ciuchy. Załatwimy tę sprawę, gdy tylko zatrzymamy się w hotelu. - Nie rozumiem, dlaczego potrzebujecie słownych podstę- pów by zwabić tymczasową partnerkę odezwał się Tochee. -Czy nie pociągacie się nawzajem przez to, kim jesteście? Ozzie i Orion wymienili spojrzenia.

- Nasz gatunek lubi w tych sprawach pewną przesadę - wy jaśnił Ozzie. - Nie ma w tym nic złego. - Mówicie nieprawdę potencjalnym partnerom? - Nie, nie. To nie takie proste. To coś w rodzaju rytuału. - Chyba program tłumaczący znowu mnie zawodzi. - Czy Tochee pójdzie z nami do barów? - zapytał Orion. Ozzie przeszył go złowrogim spojrzeniem. _ Może lepiej nie. - Chciałbym poznać wszystkie aspekty ludzkiej cywilizacji. Sądząc z tego, co mi opowiadaliście, jest bardzo wyrafinowana i przesycona artystyczną kulturą. - Och, brachu - mruknął Ozzie. Siedzieli na poboczu przez dziesięć minut, nim wreszcie zatrzymał się przed nimi land rover aventine. Ciemnoczerwony samochód miał z obu stron łukowate, lustrzane okna. Szerokie, plast-metalowe drzwi z tyłu rozpłynęły się na boki i Tochee wpełzł do środka. Ozzie usiadł z przodu i załadował nowe polecenia do układu procesorowego pojazdu. Dziwnie się czuł, znowu siedząc wewnątrz technologicznego artefaktu. Zaskoczyły go nawet wrażenia węchowe: mieszanina sosnowej woni płynu czyszczącego z zapachem czystej skóry, świadcząca, że pojazd niedawno myto. - Szybko jedziemy - zauważył Orion, gdy ruszyli w drogę. - Hm. - Nie przekroczyli nawet setki. Droga była prostym pasem związanego enzymatycznie betonu, łączącym ze sobą izolowane wioski. W całej Wspólnocie wyglądało to tak samo. - Ile miałeś lat, kiedy przenieśliście się z rodzicami na Silvergalde? - Nie wiem. Pewnie dwa albo trzy. - To znaczy, że niewiele pamiętasz ze Wspólnoty. - Ehe. Znam tylko sprzęt przynoszony przez ludzi do Lyd-dington. Prawie nic z tego nie chciało tam działać. Po opuszczeniu Lodowej Cytadeli Ozzie zapomniał, że jest odpowiedzialny za Oriona. Będzie musiał zaopiekować się nie tylko Tochee, lecz również chłopakiem. Obaj podekscytowali się jazdą, ciągle pytali o mijane farmy i inne samochody. Czuł się, jakby miał na głowie dwóch pięciolatków. Gdy w końcu dotarli do dwupasmowej drogi prowadzącej do miasteczka i land rover aventine zwiększył prędkość, Orion zakrzyknął z zachwytu, jakby jechał kolejką górską w wesołym miasteczku, Tochee zapytał zaś, czy wszystkie ludzkie pojazdy są takie szybkie. Ozzie poznał już język ciała swego obcego przyjaciela wystarczająco dobrze, by dostrzec jego niepokój. Zmniejszył prędkość do stu osiemdziesięciu kilometrów na godzinę. Eansor było miłym miasteczkiem, lecz nie wywierało zbyt wielkiego wrażenia. Z pewnością jednak zaimponowało Orionowi i Tochee, którzy gapili się na budynki, ulice i ludzi jak zahipnotyzowani. Dwupasmowa droga okrążała industrialne sektory otaczające mieścinę, przebiegała mostem nad przedmieściami, gdzie nad rzeką wznosiły się najlepsze domy, aż wreszcie opadała do łagodnej doliny. Na jej stokach wznosiły się zbudowane z kamienia i szkła gmachy śródmieścia. Ozzie skierował land rovera do hotelu “Ledbetter" i zatrzymał się na parkingu dla pojazdów dostawczych. - Zaczekajcie tutaj - polecił towarzyszom. - Mówię poważnie. Potrzebny mi spokojny dzień, żeby się we wszystkim zorientować. Nie chcę żadnych scen, jasne? - Jasne - zgodził się Orion. Na wszelki wypadek Ozzie zamknął za sobą drzwi land rovera. Pośrodku wysokiego holu hotelowego ulokowano bogaty zestaw obcej roślinności, uszeregowanej w taki sposób, że goście, wchodząc do środka, mogli podziwiać liście w kolejnych kolorach tęczy. Ozzie jednak widział na ścieżkach tyle wspaniałych obcych roślin, że wystarczy mu tego na pięć okresów życia. Ruszył prosto do recepcji, ignorując wspaniałe otoczenie. Inni goście obrzucali go spojrzeniami,

z reguły marszcząc nosy z dezaprobatą. Doskonale wiedział, jak wygląda, i dlatego patrzył prosto przed siebie, krocząc po pięknym, szafirowym dywanie. Dotarł do kontuaru z łupku i złapał w rękę mosiężny dzwonek. Dwóch silnie zbudowanych pracowników zajęło pozycję za jego plecarni- Recepcjonista, trzydziestoparoletni mężczyzna w szarej, hotelowej marynarce, spojrzał na niego z wyrzutem. -Tak? - Długa przerwa. - Słucham pana. Ozzie uśmiechnął się szeroko pod bujną brodą. - Daj mi wasz najlepszy apartament, brachu. -Jest zarezerwowany. W gruncie rzeczy, wszystkie pokoje są arezerwowane. Może powinien pan spróbować w innym hotelu. Uniósł rękę, gotowy dać znak dwóm swoim pomocnikom. - Nie ma mowy, brachu. To jedyny pięciogwiazdkowy hotel w mieście. Nim recepcjonista zdążył go powstrzymać, Ozzie wyciągnął rękę i dotknął punktu styku kredytowego układu procesorowego. - Posłuchaj, kolego... - zaczął recepcjonista. Nagle zamrugał. Hotelowy system rozpoznał tatuaż bankowy oraz certyfikat tożsamości Ozziego. Mężczyzna pochylił się lekko do przodu, by lepiej się przyjrzeć. - Ozzie? To znaczy pan Isaacs? Witamy w hotelu “Ledbetter". Dwaj pracownicy zamarli w bezruchu. Jeden nawet się uśmiechnął. - I co z tym apartamentem? - zapytał Ozzie. - Przepraszam, pomyliłem się. Apartament w penthousie jest wolny. Będziemy zaszczyceni, jeśli zechce się pan u nas zatrzymać. - Słyszę to z przyjemnością, brachu. Jeśli chodzi o ten penthouse, spodziewam się, że miewacie tu ważnych klientów, ludzi, którzy nie chcą, by wszystko, co robią, pokazywano w plotkarskich programach. - Zapewniam, że jesteśmy bardzo dyskretni, panie Isaacs. - To dobrze. Czy do penthouse'u można dojechać windą towarową? - Tak. - Jeszcze lepiej. Teraz niech pan słucha uważnie. W samochodzie stojącym na parkingu na waszym zapleczu siedzi bardzo duży obcy. Chcę, żebyście go wprowadzili do windy towarowej i wwieźli na górę, tak by nikt go nie zauważył. Nie chcę rano zobaczyć, że pod hotelem obozuje Alessandra Baron albo jakieś inne typy z mediów. - Przekazał na rachunek hotelowego personelu bardzo wysoki napiwek. Umowa stoi? Recepcjonista uniósł nieco brwi. - Przekażę pańskie życzenia wszystkim pracownikom hotelu. - Świetnie, brachu. Macie tu porządną obsługę pokoi? - Oczywiście, panie Isaacs. Nasza restauracja jest najlepsza w mieście. Chce pan zobaczyć menu? - Nie, po prostu wyślijcie jedzenie do apartamentu. - Tak, panie Isaacs. Ale co mamy wysłać? - Wszystko. - Wszystko? - Ehe, i na wszelki wypadek jeszcze dwadzieścia pięć główek sałaty. - Już się robi, panie Isaacs. W połączonej z główną sypialni łazience znajdował się okrągły, wpuszczony w podłogę, wyłożony marmurem basen, w którym mogłoby się pomieścić kilku ludzi. Dla Tochee okazał się jednak za mały. Obcy położył się na ręcznikach obok niego, polewając się ciepłą wodą z mydłem. W manipulatorowych mackach trzymał dwa największe grzebienie w całym Eansor i czesał nimi kolorowe liście, wygrzebując spomiędzy nich piasek, zeschłe liście, grudki błota, źdźbła trawy i inne śmieci, nagromadzone tam

podczas wędrówki przez liczne światy. Orion owiązał sobie wokół pasa wielki, kanarkowożółty ręcznik i przesuwał wylot prysznica nad ciałem obcego, spłukując pianę, którą Ozzie wcierał w wyczesane liście. - Na naszym świecie nie znamy “szamponów z odżywką" -oznajmił im Tochee. Wymyte już liście drżały przy najlżejszym poruszeniu. Gdy woda wyschła, stały się niewiarygodnie miękkie i pełne życia. Gdybym wprowadził tam coś w tym rodzaju, stałbym się bardzo ważny. - W życiu najważniejsze są drobiazgi, brachu - zgodził się Ozzie. Podobnie jak Orion miał na sobie tylko duży ręcznik. Gdy już zakończoną kosmetykę Tochee, zapewne znowu weźmie prysz-nic. To będzie trzeci raz w ciągu jednego dnia! Woda spływająca z niego za pierwszym razem wyglądała obrzydliwie. Naipierw umyli sięprawdziwym mydłem, a potem najedli do syta. Wszyscy trzej przesuwali się wzdłuż szeregu stolików z najlepszymi potrawami z restauracji. Ozzie pożarł świetnie przyrządzony stek z serem pleśniowym. Spróbował ryby, dziczyzny, risotta, słodko-kwaśnego kurczaka, pikantnych tajskich potraw oraz makaronu. Frytki! Całe stosy frytek. Piwo smakowało, jakby dostarczono je prosto z Olimpu. Tochee trzymał się wegetariańskich potraw. Ozzie nie potrafił pojąć, jak ktokolwiek, nawet obcy, mógł pożreć dwie miski marchewkowych pałeczek. Sałata również okazała się dobrym pomysłem. Tochee zjadł połowę. Orion i obcy po raz pierwszy w życiu spróbowali lodów. Zjedli cały zapas i zamówili jeszcze. Ozzie zadowolił się budyniami, próbując po dwie łyżki każdego. Po tej wystawnej uczcie Ozzie połączył się ze sklepem z ubraniami i polecił sprowadzić całe kufry najmodniejszych strojów. Wybór odpowiedniej garderoby zajął obu ludziom równo godzinę. W hotelowym salonie kosmetycznym doprowadzono do porządku brodę Ozziego i zrobiono mu porządny manicure. Nie pozwolił jednak ściąć swojego afro. Lubił, gdy wyglądało tak spektakularnie. Oriona potraktowano w podobny sposób. Zabiegi skończyły się dopiero wtedy, gdy Ozzie uprzejmie uratował biedną dziewczynę fryzującą chłopakowi włosy. - Śliniłeś się - oskarżył go. - Była piękna - sprzeciwił się Orion. - I bardzo miła. - Och, brachu, była sześćdziesiąt lat starsza od ciebie. Uwierz mi, oznaki rejuwenacji łatwo zauważyć, kiedy wie się, czego szukać. Nosi tak mocny makijaż, bo w rzeczywistości nie jest zbyt ładna, a poza tym nie była miła, tylko profesjonalnie uprzejma. - Jesteś zazdrosny i tyle. Ozzie natychmiast odwołał masaż, który zamówił dla nich obu. Pucowanie Tochee trwało dobre dziewięćdziesiąt minut, Oz-zie musiał jednak przyznać, że było warto. Gdy już skończyli suszyć liście suszarką do włosów, ich przyjaciel wyglądał wspaniale. Wyrosła były bardziej puchate niż kiedykolwiek dotąd i miały cudowne kolory. - Kostiumy całego chóru z Las Vegas w jednym - orzekł Ozzie. - Czy już pójdziemy? - zapytał Orion. Chłopak włożył czarną koszulę z półorganicznej tkaniny, białoszkarłatną kurtkę oraz zielone spodnie, tak jaskrawe, że ich widok raził nieosłonięte oczy. Sprzedawca zapewniał, że to modny strój wśród nastolatków. Przyglądając się chłopakowi, Ozzie czuł się naprawdę staro. Nie ma mowy, by poszedł do baru z kimś, kto tak się ubierał. - Przepraszam, ale nie dzisiaj. Mówiłem, że muszę sprawdzić sporo danych. Hotel na Bilmie był tylko interludium. Musi wrócić na swoją planetoidę, by zdecydować, co dalej. - W takim razie jutro - upierał się Orion płaczliwym głosem. - Obiecaj mi, że jutro to zrobimy. To niesprawiedliwe, że muszę tu siedzieć. Chcę poznać jakieś dziewczyny.

- Dobra, niech będzie jutro - ustąpił Ozzie. Był gotowy zgodzić się na wszystko, by tylko chłopak dał mu spokój. - A co mam robić dzisiaj? - zapytał Orion. Na dworze było już ciemno. Zapaliły się latarnie, otaczając hotel pierścieniem zie-lono-czerwonego blasku. - Obejrzyj coś w unisferze. Pokażę ci, jak to się robi. Tochee też chętnie dowiedziałby się czegoś więcej o Wspólnocie. Zaprowadził ich do salonu i połączył się z układem procesorowym zawiadującym apartamentem. Pojawił się holograficzny portal z wielkim unisferowym menu. Ozzie pośpiesznie załadował ograniczenia, by nie pozwolić chłopakowi poświęcić całej nocy na oglądanie pornografii - rzecz jasna, chodziło mu głównie o to, by Tochee się nie nudził - a potem przestawił układ procesorowy na sterowanie głosem. Dołączył jeszcze program tłumaczący na użytek obcego i zostawił przyjaciół samym sobie. * Pojazdy Strażników dotarły niemal na dno głębokiego fiordu, w którym znajdowało się Shackleton, gdy Adam nagle utracił łączność z pociągiem. Polecił Rosamund wysłać bezzałogowy samolot, by sprawdzić bramę. Mała maszyna wzbiła się pod bezchmurne, czrwone niebo Półmetka. Adam był pewien, co znajdzie. Vic miał rację. Sądząc po ciszy, która nagle zapanowała w pancernym samochodzie, a także na ogólnie dostępnym paśmie, pozostali byli tego samego zdania. Ujrzał w wirtualnym polu widzenia prostą pętlę stanowiącą zakończenie tunelu. Na moment oświetlił ją jeden z potężnych, białoniebieskich rozbłysków na niebie. Wnętrze łuku wypełniała maszyneria. Tunel czasoprzestrzenny przestał istnieć. - Powrót może się teraz okazać trudny - zauważył Morton. - W Shackleton na pewno są samoloty - zapewnił Adam, starając się okazać pozytywne podejście. Nie chciał, żeby ktokol wiek wpadł w panikę. Przynajmniej jeszcze nie w tej chwili. Jeśli zaczną się zastanawiać nad tym, że są całkowicie izolowani, od waga opuści ich bardzo szybko. Sam mógł myśleć jedynie o tym, że na planecie został tylko jeden otwarty tunel czasoprzestrzenny i Gwiezdny Podróżnik dotrze do niego pierwszy. Musiał przy znać, że to wyjątkowo sprytna pułapka. Obcy musiał tylko dotrzeć pierwszy do generatora i wysadzić go za sobą, porzucając ich na świecie pozbawionym połączenia z innymi, w środowisku, które zabije ich powoli. Czy ktoś będzie ich tu szukał? Być może Shel- don. Ale pewności nie było. E-kamerdyner zawiadomił Adama, że Bradley chce z nim rozmawiać przez prywatne łącze. - Sytuacja nie jest dobra. Rozważałeś podobny scenariusz? - Stig i ja zastanawialiśmy się, co się stanie, jeśli Gwiezdny Podróżnik wysadzi po drodze generator w Port Evergreen. To było w zeszłym roku. Doszliśmy do wniosku, że zasoby klanów wystarczą, by dokonać zemsty planety. Zakładaliśmy jednak, że otrzymają najpierw dane z Marsa, a także więcej sprzętu. Na przeszkodzie stanęła nam kontrola towarów. Między innymi dlatego Przerzuciliśmy się na scenariusz przebicia się przez blokadę. - Ale spodziewaliśmy się to zrobić przed powrotem Gwiezdnego Podróżnika - zauważył Bradley. - W rzeczy samej. A potem atak alf dodatkowo zakłócił harmonogram. Z pewnością też nie spodziewałem się, że sprawa przybierze tak osobisty charakter. - Jakie mamy opcje? - Została nam tylko jedna. Dotrzeć do Port Evergreen przed nim. - Czy to możliwe? - Nawet jeśli nie uszkodził samolotów, ma nad nami trzydzieści minut przewagi. Nie dysponujemy aerobotami ani nawet pociskami powietrze-powietrze. - Rozumiem. A czy możemy wysłać wiadomość na Far Away, żeby odwrócić pułapkę? Polecić

klanowym wojownikom przedostać się przez tunel i zabezpieczyć Port Evergreen przed powrotem Gwiezdnego Podróżnika? W ten sposób znalazłby się między młotem a kowadłem. - W samolotach są wyłącznie krótkofalowe nadajniki na wypadek katastrofy. Tu nie ma satelitów, tylko podmorski kabel światłowodowy poprowadzony między Shackleton a Port Ever-green. To jedyne połączenie Far Away z unisferą. - Niech więc ktoś zostanie w Shackleton i wyśle wiadomość do Stiga, gdy zacznie się następny cykl. - Instytut już od wielu dni blokuje wszelką łączność. - To znaczy, że nie mamy innego wyboru, jak polecieć do bramy i liczyć na to, że Stig zdoła nam jakoś pomóc. - Nie ma pojęcia, co jest grane. - Nie jest głupi. Wie, że Gwiezdny Podróżnik wraca, a my za nim. - Obyś miał rację. Pojazdy dotarły na skalną półkę, na której wznosiły się hermetycznie zamknięte domki oraz olbrzymie hangary. Morze było sto metrów w dół. Drzwi dwóch budynków były otwarte. Regularne rozbłyski dziwnej podwójnej gwiazdy Półmetka pozwoliły im ujrzeć puste wnętrza. Bezzałogowy samolot przeleciał nad osadą i jego aktywne instrumenty obserwacyjne potwierdziły> że w każdym z siedmiu pozostałych hangarów znajduje się hydroplan. - Nasze pojazdy zmieszczą się do jednego - zdecydował Adam. - Nie chcę się wtrącać, ale czy to nie jest zbyt ryzykowne? - zapytał Bradley. - To jak wkładanie wszystkich jajek do jednego koszyka. - Jestem przygotowany na sprawdzenie tych samolotów odparł Adam. - Liczyliśmy się z groźbą sabotażu, więc zabrałem robokontrolerów. Powinni sobie poradzić z kontrolą co najmniej trzech maszyn. Musimy jednak wystartować jak najszybciej, a jeśli skieruję wszystkich robokontrolerów do jednego hydroplanu, to znacznie przyśpieszy sprawę. Nie możemy już sobie pozwolić na luksus zabrania trzech, Bradley. - Przepraszam, Adamie. To twoja operacja. Postaram się przez resztę drogi trzymać gębę na kłódkę. - Nie rób tego. Ja też popełniam błędy. Jeśli jakiś zauważysz, krzycz głośno. - Adam przełączył się na ogólnie dostępny kanał. - Kieran, Ayub, wam przypadnie zadanie odkażenia. Sprawdźcie wszystko dokładnie. Nie chcę żadnych niespodzianek w połowie drogi nad oceanem. - Kazał całej reszcie zaczekać we względnie bezpiecznych pojazdach, podczas gdy Kieran i Ayub poszli do hydroplanu w piątym hangarze. Samolot pozostawiono w trybie uśpienia. Obu mężczyznom towarzyszył rój standardowych robokontrolerów wyglądających jak gąsienice długości ludzkiej ręki. Maszyny pokrywały cienkie jak pajęczyna inteligentne włókna molekularne, przypominające puch. Robokontrolerzy otoczyli gigantyczny samolot, szukając na skale śladów świadczących, że ktoś niedawno odwiedzał hangar. - Od z górą tygodnia nie było tu nikogo - zameldował Ayub. - Zerowy poziom zaburzeń termicznych. Żadnych chemicznych pozostałości. Adam pozwolił im sprawdzić sam samolot. Kieran wszedł do kabiny pilota i załadował do układu procesorowego oprogramowanie diagnostyczne. Ayub nadzorował robokontrolerów łażących po kadłubie i zaglądających do śluz. Maszyny wciskały się do środka przez otwory kontrolne, sprawdzając swymi włóknami wszystkie części, szukając w powietrzu śladów związków chemicznych oraz badając strukturę za pomocą rezonansu magnetycznego. Mężczyzna wrzucił po trzy roboty do każdej z atomowych turbin, by mogły ominąć łopatki wieńca i wyjść na zewnątrz przez wyloty sprężarek. - Kiedy zaczyna się cykl bramy? - zapytała Anna. - Za ponad sześć godzin - odparł Adam. - Zakładając, że Gwiezdny Podróżnik poleci ze zwykłą prędkością, brama pozostanie otwarta przez jeszcze półtorej godziny po jego przybyciu do Port

Evergreen. - Powinniśmy zdążyć - stwierdził Wilson. - Ale z trudem. Po dwudziestu minutach ogłosił, że dolna ładownia jest wolna od pułapek. - Jak długo to potrwa? - zapytał Oscar. - Tak długo, jak będzie trzeba - odparł stanowczo Adam. - Dajemy mu zbyt wielką przewagę - sprzeciwił się Wilson. - Przy tym tempie nie ma szans, byśmy po przybyciu na miejsce zostali tam czynną bramę. Musimy deptać Gwiezdnemu Podróżnikowi po piętach. Trzeba ograniczyć kontrolę do minimum i podjąć ryzyko. Adam wiedział, że Wilson ma rację. Gdyby Gwiezdny Podróżnik rzeczywiście chciał ich powstrzymać w tym miejscu, z łatwością mógłby przed odlotem zniszczyć pozostałe samoloty. To znaczyło, że albo uszkodził je w jakiś sposób, albo po prostu zamierza wysadzić generator w Port Evergreen i uwięzić ich na planecie. Proste rozwiązania zawsze są najskuteczniejsze. Poza tym Gwiezdny Podróżnik z pewnością też musi improwizować. - Dobra. Ładujcie je. Kieran i Ayub otworzyli rampy głównej ładowni umieszczone z tyłu hydroplanu. Ciężarówki wjechały do środka pierwsze. Adam zauważył, że robokontrolerzy wypadają z wylotów sprężarek i miotają się bezsilnie na skale. Ich zaawansowane elektroniczne systemy padły ofiarą promieniowania mikrostosu. Przypatrywał się im przez dłuższy czas. Poruszały się coraz wolniej, aż wreszcie znieruchomiały. To był zły znak. Przebywali na świecie wrogim dla ludzkiego życia. Nawet maszyny przystosowane do funkcjonowania w tym środowisku niosły śmierć standardowym urządzeniom zbudowanym we Wspólnocie. Wilson wszedł do kabiny pilota. Nadal miał na sobie pancerny kombinezon. Pomieszczenie było wielkie, jak wszystkie w hydro-nlanach Carbon Goose. Fotele przypominały raczej obite skórą szezlongi niż ciasne siedziska myśliwców USAF, jakie pamiętał z pierwszego życia. Za łukowatą szybą niemal dwumetrowej wysokości rozciągał się panoramiczny widok. Kieran usiadł na miejscu dla pilota. On również nie zdjął kombinezonu. Na konsoli miał trzy zaawansowane układy procesorowe, połączone grubym światłowodem z systemem elektronicznym samolotu. - Znalazłeś coś? - zapytał Wilson. - Nie. Oprogramowanie działa prawidłowo. Załadowałem kilka dodatkowych programów monitorujących na wypadek, gdyby coś gdzieś się czaiło, ale właściwie nie mieli czasu, by zainstalować coś naprawdę sprytnego. Nie ma tu niczyich śladów termicznych. Moim zdaniem jest czysto. Wstał z fotela i zdjął hełm. Wilson przyjrzał się jego młodej twarzy. Krótko obcięte włosy, szczupłe rysy, bystre oczy; zapalony, zaangażowany, kompetentny. Zupełnie jak ja trzysta czterdzieści lat temu. Boże! - Kiedy służyłem w lotnictwie, nauczyłem się zawsze ufać swoim technikom. Nie sądzę, by coś się zmieniło od tego czasu. Kieran uśmiechnął się ze szczerą wdzięcznością. - Dziękuję. - Dobra, sprawdźmy, czy na pewno pamiętam, jak się lata. Zaczął zdejmować kombinezon. - Admirale, cieszę się, że pan jest z nami. Te słowa zaskoczyły Wilsona. Jeszcze przed trzydziestoma godzinami flota, którą dowodził, ścigała Strażników, jakby byli grożącym pandemią wirusem. Czyniło to zaufanie młodzieńca jeszcze bardziej wzruszającym. - Zrobię, co będę mógł - obiecał. Oscar i Anna przybyli do kabiny, gdy Wilson ściągał pancerne buty. Pod spodem miał tylko białą koszulkę i szorty, a w kabinie było piekielnie zimno. - Masz - powiedział Oscar i rzucił mu pod nogi małą torbę. - Zestaw podróżny dla przedstawicieli kadry kierowniczej STT. Niezbędny do przetrwania w hotelach i salach konferencyjnych całej

Wspólnoty. - Nie rób sobie jaj - warknął Wilson, otwierając torbę. W środku znalazł polar z logo STT na piersi. Wciągnął go pośpiesznie i usiadł w luksusowym fotelu pilota. - Kurde, ale zimna ta skóra. Położył dłonie na punktach styku konsoli i sprawdził menu rozwijające się w jego wirtualnym polu widzenia. Na początku znalazł obwody ogrzewania i włączył je na maksa. Przygotowania do startu były proste, pokładowe układy procesorowe prowadziły je samodzielnie. Gdy turbiny włączyły się na próbę, Wilson otworzył drzwi hangaru. Do środka napłynęło czerwone światło. Mrugnął, oślepiony jasnym rozbłyskiem podwójnej gwiazdy, i odszukał filtr optyczny ograniczający intensywność światła przechodzącego przez szybę. Przepuszczał on normalny blask gwiazdy typu widmowego M, ale łagodził rozbłyski towarzyszące spadaniu materii na jej neutronowego towarzysza. - Wszyscy na miejscach - zameldował Adam. - Mógłbyś włączyć ogrzewanie? - Już to zrobiłem. Zaczekaj minutkę. Anna również zdjęła już kombinezon. W chłodnym powietrzu z jej ust buchała para. Kobieta pośpiesznie włożyła ubranie z torby podróżnej STT. - Chcesz usiąść na fotelu drugiego pilota? - zapytał Wilson. - Jasne. Obdarzyła go szybkim, wymownym uśmiechem. - Musimy wystartować, nim będziecie mogli wstąpić do klubu powietrznych kochanków - oznajmił z ironią Oscar. Wilson wyszczerzy! zęby w uśmiechu. - Oto coś, co zawsze chciałem powiedzieć - wyznał, gdy instrumenty elektroniczne potwierdziły, że mikrostosy są gotowe. Pełna moc do turbin atomowych! Anna i Oscar wymienili spojrzenia. Mężczyzna wzruszył ramionami. Turbiny się włączyły i Wilson zwolnił hamulce. Hydroplan wytoczył się z hangaru, mknąc ku lodowatemu morzu. - och, brachu - mruknął Ozzie. Oglądał zapisy ze swej plane-toidy, pokazujące uchodźców z Randtown przechodzących przez tunel czasoprzestrzenny. - Niepożądani sąsiedzi. Nadrabiał braki w informacji dopiero od dwóch godzin, a już zaczynał żałować, że po opuszczeniu Drugiej Wyspy nie skierował się w przeciwną stronę. Ostatni zapis pokazywał Nigela odwiedzającego jego bungalow. Po wysłuchaniu pozostawionego przez gospodarza komunikatu Sheldon zaklął. Leżący na okrągłym, godnym cesarza materacu żelowym Ozzie uśmiechnął się na widok przerażonej miny starego przyjaciela. Biedny, stary Nige nigdy nie aprobował jego stylu życia, podjętych przez niego decyzji i wyborów. To właśnie ta rozbieżność opinii czyniła z nich tak znakomity tandem. Wypił szklaneczkę burbona i kazał robogosposi nalać sobie drugą. Potem zajął się przeglądaniem zapisów z ostatniej inwazji. - Och, brachu. Bomby rozbłyskowe i użyte przez ludzi bomby kwantowe spowodowały przerażające straty. Potem coś zniszczyło Bramę Piekieł, jakaś stworzona przez Dynastię Sheldonów niezależnie od floty broń, potężniejsza od bomb kwantowych. Połowę unisfery wypełniały spekulacje i plotki o tym, że Nigel użyje teraz tej samej superbroni przeciwko Alfie Dysona, kończąc w ten sposób wojnę. Druga połowa była zajęta dyskusjami o ewakuacji mieszkańców planet Drugiej Fali w przyszłość. Ozzie wypił kolejny łyk, słuchając oświadczenia Rady Wojennej. - Nie mieszaj mnie do tego, ty skurczybyku - zawołał do obrazu Nigela. Olbrzymia twarz jego tak zwanego przyjaciela uno siła się w powietrzu, wyświetlana przez portal na przeciwległej ścianie. Nie

mógł skupić wzroku na jego obrazie. Ozzie spróbował przeprowadzić trochę obliczeń, by sprawdzić, czy Nigel ma pojęcie o czym do chuja gada, ale nie był w stanie sformułować równań Spojrzał na szklaneczkę. Znowu była pusta. - Przynieś butelkę i tyle - polecił robogosposi. Poruszył wirtualnymi dłońmi, pukając uprzejmie do ikony RI. Rada Wojenna zniknęła, ustępując miejsca pomarańczowo-turkusowym, przechodzącym przez siebie i splatającym się ze sobą liniom. - Cześć, Ozzie. Witaj z powrotem. - Cieszę się, że wróciłem. Mówię poważnie. Człowiek nie ma pojęcia, jak cudownym wynalazkiem jest papier toaletowy, dopóki bezlitosny wszechświat mu go nie odbierze. To chyba najważniejsza cecha ludzkiej cywilizacji. Zdolność wyprodukowania czegoś porządnego do podcierania dupy. Liście drzew po prostu się nie nadają. Można się nimi skaleczyć. Jeśli chcecie, możecie to umieścić na moim nagrobku. - Zapamiętamy to sobie. - Hej, hej, tylko bez głupich uwag. Masz się z czego tłumaczyć, brachu. Robogosposia podjechała do łóżka i wręczyła Ozziemu butelkę burbona. Mężczyzna przyjął ją, a potem mrugnął do małej maszyny. - Mówisz o ewakuacji Randtown - stwierdziła RI. - Macie kurewską rację. - Ocaliliśmy życie tysiącom ludzi. Uznaliśmy, że, biorąc pod uwagę sytuację, nie sprzeciwiałbyś się temu. - Jasne, wpakowałem biliony dolarów w budowę najbardziej prywatnego ze wszystkich domów, a teraz całą tę inwestycję szlag trafił. - Pokój zawirował wokół niego. Ozzie padł na materac z rozrzuconymi kończynami, gapiąc się na sufit. Pociągnął kolejny łyk burbona, by odzyskać równowagę. - Będę musiał wykombinować coś nowego. Może wrócę do Lodowej Cytadeli. Nie! Kurwa, co ja gadam? Tam jest zimno, a ja nie lubię zimnego klimatu. Tego przynajmniej się o sobie dowiedziałem. - To znaczy, że twoja wyprawa zakończyła się powodzeniem? - Kurde, jasne. Dowiedziałem się wszystkiego: kto stworzył bariery, z jakiego powodu to zrobił i dlaczego nam nie pomoże. Powiem wam coś jeszcze: Miałem rację co do Silfenów. - Przeobrażają się w postać dorosłą? - Ha. - Ozzie pogroził palcem sztormowi jaskrawych linii. - Tak też sobie myślałem, że to was zainteresuje. Kurde, szkoda, że nie widzieliście miejsca, w którym mieszkają. Gazowe halo to absolutna rewelacja. Może też powinienem zbudować coś takiego. Chciałbym zobaczyć minę Nigela, gdy mu to zaproponuję. - Kto stworzył bariery? - Tancerz Chmur powiedział, że to był gatunek zwany Ano- mine. Ale to chyba było we śnie. Zresztą już ich nie ma. Wróć, to znaczy są, ale już nie tacy sami. Mam wrażenie, że wyprze dzili w ewolucji Silfenów, przynajmniej niektórzy z nich. Pozostali wrócili do domu i wstąpili do Greenpeace. - Ozzie uśmiechnął się leniwie. Łóżko było cudownie miękkie, a on czuł się straszli wie zmęczony. Zamknął oczy. - No wiecie, nie pomogą nam. Na pewno ich rozumiecie. Wy też nie okazaliście się zbyt pomocni. Poza tą Mellanie. Kurde, jest świetna. Wiecie, czy się z kimś spo tyka? - Ziewnął, czekając na odpowiedź. - Och, kurde, chyba nie jesteście na mnie wkurzeni? Powiedziałem wam tylko kilka nieprzyjemnych prawd. Przyjaciele powinni to robić. Musicie so bie wyrobić grubszą skórę. Odpowiedź nadal nie nadchodziła. Światło w pokoju zmieniło barwę. - Panie Isaacs. - Co jest? - To nie była RI. Ozzie otworzył oczy. Pomarań-czowo-turkusowe linie zniknęły. Odwrócił się w stronę, z której dobiegał nowy głos, albo przynajmniej spróbował to zrobić, bo łóżko ciągle mu przeszkadzało. Ujrzał twarz jakiegoś mężczyzny, odwróconą do góry nogami i zmarszczoną w wyrazie

zamyślenia. - Hej! - zawołał radośnie Ozzie. - Nelson! Kopę lat, brachu. Jak ci leci? - Cieszę się, że nic ci się nie stało. - Nigdy nie czułem się lepiej. - Jasne. Nigel chciałby zamienić z tobą słówko. - To przyprowadź go tu. - Łatwiej będzie, jeśli zabierzemy cię do niego. - Oczywiście. Zaczekaj, aż znajdę buty. - Ozzie w końcu zdołał się poruszyć. Zsunął się z łóżka i zleciał na podłogę. Coś go zabolało. Zapewne jakaś część ciała. - Widzisz je? - zapytał z powagą. Nelson uśmiechnął się bez wyrazu i skinął dłonią. Dwaj młodzi, potężnie zbudowani mężczyźni w szarych garniturach postawili Ozziego na nogi. Mieli na policzkach identyczne, czerwono-zielone tatuaże OO, serię długich na centymetr linii wyglądającą jak neonowe bokobrody. - Cześć, chłopaki. Cieszę się, że was poznałem. Wynieśli go z sypialni. Orion siedział w salonie. Nadal miał na sobie tę wymyślną, biało-szkarłatną kurtkę. Wyglądał na przerażonego. W pomieszczeniu było mnóstwo ludzi podobnych do tych, którzy nieśli Ozziego: uprzejmi, potężnie umięśnieni mężczyźni i kobiety bez śladu poczucia humoru. - Ozzie? - odezwał się chłopak. Przygryzł wargę, spoglądając trwożnie na Nelsona. - Trzymaj się, chłopcze. Wszystko jest pod kontrolą. Gdzie Tochee? - Tu jestem, przyjacielu Ozzie. - Róbcie, co wam każą. Pionowa pozycja nie przypadła do gustu jego żołądkowi. Ozzie zwymiotował. Zanieśli go do windy towarowej. Pod hotelem czekał konwój wielkich, ciemnoszarych samochodów. Wepchnęli go do pierwszego z nich. Po krótkiej jeździe przenieśli go do naddźwiękowego samolotu, wystarczająco dużego, by Tochee zmieścił się z tyłu po usunięciu dwunastu foteli. Nelson usiadł naprzeciwko Ozziego i wyjął wielką, czerwoną tabletkę. - Połknij to. - Co to jest? - Coś, co ci pomoże. - Nie jestem chory. Na nosie Ozziego zacisnęły się palce. Otworzył odruchowo usta. Nelson wepchnął mu do nich tabletkę i zmusił go do popicia jej wodą. Ozzie przełknął ją, krztusząc się. - Och, brachu. Nelson oparł się wygodnie. - Przywiążcie go pasami. Będzie tego potrzebował. Lot był naprawdę okropny. Ozzie drżał gwałtownie, po skórze przebiegały mu ciarki. Rozpaczliwie pragnął znowu zwymiotować, ale czuł się, jakby w żołądku wyrosła mu dodatkowa błona, która to uniemożliwiała. Kwaśna zgaga podeszła mu do gardła, a potem rozeszła się na brzuch. Ból głowy rozsadzał mu czaszkę. Po godzinie przestał dzwonić zębami. Bóle i dolegliwości powoli ustępowały. Ubranie miał mokre od zimnego potu. - Kurwa, nienawidzę otrzeźwiaczy - warknął do Nelsona. - Są nienaturalne. Cholera, popatrz na moje ubranie. Pociągnął się z niesmakiem za mokry T-shirt. - Mamy twoje bagaże - uspokoił go Nelson. - Będziesz mógł się odświeżyć w pociągu. Za pięć minut wylądujemy. - Gdzie? - Na dworcu planetarnym. - Świetnie. Muszę się odlać. Nelson wskazał w głąb korytarza. Ozzie rozpiął powoli pasy i podniósł się chwiejnie. Orion siedział na fotelu za nim.

- Wszystko z tobą w porządku, kolego? Chłopak skinął głową. - Tochee chyba się niepokoił, ale powiedziałem mu, że wszystko będzie dobrze. On nie rozumie, jak bardzo ważny jesteś we Wspólnocie. - Spróbuję mu to później wytłumaczyć. - Ozzie - odezwał się cicho chłopak. - Ona jest naprawdę miła. Dużo ze sobą rozmawialiśmy. Jest bardzo zainteresowana ścieżkami Silfenów i tym, gdzie byliśmy. Ozzie spojrzał na kobietę z ochrony, którą ukradkiem wskazywał Orion. - Hm, tak, jest uprzejma w typowy dla seryjnych zabójców sposób, bo na tym polega jej robota. Nie proś jej, żeby za ciebie wyszła ani nic w tym rodzaju. - Dobra, Ozzie - zgodził się chłopak, wydymając usta. Samolot opadł na lądowisko za skupiskiem budynków administracyjnych dworca. Nie było tam nikogo, kto widziałby, jak wysiadają i przechodzą pośpiesznie do opływowego prywatnego ekspresu magnetycznego złożonego z dwóch wagonów. - Jesteśmy sami? - zapytał Ozzie, rozglądając się po pustym pierwszym wagonie. Wzdłuż jego ścian ustawiono wielkie, sferyczne fotele, a na końcu znajdował się bar. - Tak - potwierdził Nelson. Ozzie wziął jedną ze swych nowych walizek i poszedł do łazienki się przebrać. Próba połączenia się z unisferą zakończyła się całkowitym fiaskiem. Wszczepy poinformowały go, że pociąg jest całkowicie odcięty od świata. Po powrocie na miejsce wziął sobie z baru kilka kanapek, a potem usiadł obok Tochee i Oriona. Podjął się roli przewodnika, opisując im mijane przez ekspres światy. Najpierw przez jechali przez Shayoni, planetę Wielkiej Piętnastki, potem był Pekin, szybka podróż pętlą wokółziemską do Nowego Jorku i wreszcie Augusta. - Wasz system transportu jest znacznie wydajniejszy od stosowanego przez Silfenów - zauważył Tochee. - A wasze światy wyglądają na bardzo uporządkowane. Czy nie aprobujecie nieładu? - Nie osądzaj nas na podstawie tego, co widziałeś do tej pory - ostrzegł go Ozzie. Na New Costa pociąg opuścił główną część dworca, kierując się ku samotnej bramie. - To na pewno Cressat - stwierdził Ozzie. - Nie byłem tu już od dłuższego czasu. - Siedemdziesiąt trzy lata - uściślił Nelson, gdy pociąg zatrzymał się na dworcu w Illanum. Tu również czekały na nich ciemne samochody. - Dokąd teraz? - zapytał Ozzie. - Do jednej z rezydencji Nigela, tuż za miastem. - Wszyscy? - Tak, wszyscy. Przygotowaliśmy dla was odpowiednie pomieszczenia. - W porządku. Ozzie przyglądał się podejrzliwie sekcji towarowej dworca. Od czasu jego ostatniej wizyty jej przepustowość wzrosła o rząd wielkości. “Rezydencja" była dużym gmachem z jasnego kamienia, zbudowanym w osiemnastowiecznym stylu. Leżała kilka mil za miastem i otaczały ją wysokie drzewa, które w zapadającym zmierzchu wydawały się przygnębiająco mroczne. - Wszystko będzie dobrze - zapewnił towarzyszy Ozzie, gdy znaleźli się w wielkim holu. Aż za dobrze znał naburmuszoną minę, jaka pojawiła się na twarzy Oriona. - Wypocznijcie, rano pogadamy. Nelson poprowadził go do gabinetu o oknach wychodzących na frontowy trawnik. Zielone tereny na zewnątrz spowiła niemal nieprzenikniona ciemność: Ozzie nie był pewien, czy pamięta to miejsce, było w nim jednak coś znajomego. Wściekał się, że odcięto mu tak niedawno odzyskane połączenie z unisferą. Nigel siedział w wielkim, obitym skórą fotelu. - Dziękuję, Nelson.

Nelson uśmiechnął się nerwowo i wyszedł, zamykając za sobą drzwi. Wszczepy poinformowały Ozziego, że pomieszczenie otoczyła potężna e-tarcza. - Zostaliśmy sami, co? - Tylko my dwaj. Nigel wskazał ręką na drugi, identyczny fotel. - Czy na kominku nie powinien się palić ogień? - zapytał Ozzie siadając. - I może jeszcze mógłby się przed nim wylegiwać jeden z tych wielkich, kudłatych psów. - Wilczarzy irlandzkich. - A my żłopalibyśmy sobie brandy. - Dość już dzisiaj wypiłeś. - Dobra, Nige, po co ta wielka akcja w stylu CIA? Mój adres unisferowy jest otwarty. Mogłeś się ze mną skontaktować. - Tak jest lepiej. Chłopak, z którym przybyłeś, opowiada ciekawe historie. Jest też obcy. Nikt nigdy nie widział takiego gatunku. Porozumiewa się za pomocą fotoluminescencyjnych sygnałów w ultrafioletowym spektrum. Ksenobiolodzy będą zachwyceni. - Tochee jest w porządku. - A więc wędrowałeś ścieżkami Silfenów? - Ehe, brachu. To totalnie niewiarygodna sieć tuneli czasoprzestrzennych. Podejrzewam, że same w sobie są rozumne. Dlatego nigdy nie mogliśmy ich porządnie namierzyć. Ciągle się przemieszczają, otwierają i zamykają, a nawet przenoszą w czasie. - To by się zgadzało. Włączenie programów kontroli tuneli czasoprzestrzennych do samopodtrzymującej się macierzy egzotycznej energii to jeden z naszych programów badawczych. - Brachu, to bardzo prymitywne w porównaniu z tym, co widziałem. - I co tam znalazłeś? Mają odpowiednik RI? - Ehe, coś w tym rodzaju. Zawiera od cholery danych, jak galaktyczna biblioteka. Wiem, kto stworzył bariery wokół Pary Dysona. Nigel wysłuchał bez słowa opowieści o Lodowej Cytadeli, Tochee, historii planety duchów i wreszcie o gazowym halo. - A więc ci Anomine nam nie pomogą? - zapytał na koniec. - Nie pomogą - potwierdził Ozzie. - Przykro mi, brachu. - To były trzy dobrze spędzone lata. Czujesz się szczęśliwy? - Hej, odpierdol się! - Dlaczego poleciłeś politycznemu wydziałowi dynastii zablokować kontrolę towarów wysyłanych na Far Away? - Hm. - Ozzie uśmiechnął się z zakłopotaniem. Nie o tym spodziewał się rozmawiać. - No wiesz, brachu, to była opresja. To mi się nie podobało. - Ozzie, nie wciskaj mi kitu, dobra? Stawka jest zbyt wysoka. Próbuję ustalić, po czyjej stronie jesteś, jeśli jeszcze się nie zorientowałeś. - Stronie? - Czy jesteś agentem Gwiezdnego Podróżnika, Ozzie? - zapytał cicho Nigel. W jego oku pojawił się błysk wilgoci. - Cholera, czy masz pojęcie, jak bardzo mnie boli, że w ogóle muszę o to pytać? - Wiesz, że Gwiezdny Podróżnik istnieje naprawdę? - wygarnął równie zdumiony Ozzie. - Ehe, niedawno się dowiedzieliśmy. Dlaczego to zrobiłeś? - Ja nie miałem pewności, czy to prawda. - Ale co cię skłoniło, by w ogóle to podejrzewać? - Poznałem tego faceta, Bradleya Johanssona. Brachu, ależ on potrafił nawijać. Opowiadał, że był w gazowym halo i Silfeni usunęli uwarunkowanie wprowadzone przez Gwiezdnego Podróżnika. Nigdy przedtem nie słyszałem nic w tym rodzaju. To prawie miało sens. Dlatego pomyślałem sobie: “A co, jeśli

to prawda?" No wiesz, Nige, wszechświat jest wielki. Wszystko może się zdarzyć. - Dlatego postanowiłeś zaryzykować i zawarłeś z nim sojusz. Świetnie się przy tym bawiłeś, co? Znalazłeś się po drugiej stronie, pokazałeś figę władzom. - Nie jestem aż tak płytki. - Jesteś. - Nigel przymrużył powieki. - Kiedy właściwie go spotkałeś? - Boże, nie pamiętam. Przeszło sto lat temu. - Zanim założył Strażników, czy potem? - W tym samym czasie. Właśnie planował założenie organizacji. Nigel złączył palce w piramidkę i przeszył Ozziego dociekliwym spojrzeniem. Nagle otworzył szeroko oczy, porażony szokiem. - O mój Boże. Ty głupi, durny skurczybyku. Nie wierzę w to. - W co? - zapytał Ozzie, zaniepokojony zachowaniem przyjaciela. - Wielki Skok Tunelowy. - Ach. - Ozzie nie potrafił powstrzymać uśmieszku. - O to ci chodzi. - Pomogłeś mu. Zawsze się zastanawiałem, jak im się udało uporać z oprogramowaniem, które napisaliśmy dla superkomputera. Osobiście stworzyliśmy kody dostępu. Podałeś mu je, prawda? - Nie tylko - odparł Ozzie, uśmiechając się złośliwie. - Co jeszcze zrobiłeś? - Byłem jednym z nich. - Jednym z... kurwa, Ozzie, uczestniczyłeś w Wielkim Skoku Tunelowym? - Jasne, brachu. To było świetne. - Świetne? Jezu, Ozzie, tę sprawę prowadziła Paula Myo. Co by się stało, gdyby złapali Johanssona? Odczytaliby jego wspomnienia i wszystko by się wydało. - Było warto. Nie masz pojęcia, jak się czułem, łażąc po tym muzeum i pokazując wartownikom uniesiony palec, gdy tylko otoczyło nas pole siłowe. Potem po prostu przenieśliśmy się do krypty w Las Vegas. Kurwa, Nigel, nawet my nie mamy tyle forsy. Leżała w stosach aż do pierdolonego sufitu. Jak w skarbcu jakiegoś smoka. - To mniej niż godzinny przychód STT, ty głąbie, a poza tym i tak jesteśmy właścicielami połowy Las Vegas. Czemu po prostu nie dałeś Johanssonowi otwartego transferu kredytowego? - Wiedziałem, że tego nie zrozumiesz, Nigel. Brachu, zbudowaliśmy tę maszynę własnymi rękami. To ona jest naszym najwspanialszym osiągnięciem, nie STT. Było nas dwóch przeciwko całemu światu. Ten generator zbudowaliśmy z miłości, jest częścią nas, dzieckiem naszych dusz. Postąpiliśmy niesprawiedliwie, zostawiając go tam, by bandy uczniaków gapiły się na niego jak na jakiegoś dziwoląga. Dałem mu łabędzią pieśń, dzięki której nigdy nie popadnie w zapomnienie. - To mu raczej nie groziło. Jest fundamentem, na którym opiera się całe nasze społeczeństwo. - Nigel jęknął głośno, zwracając się w myślach do losu o łaskę. - Czemu po prostu nie opowiedziałeś mi o Gwiezdnym Podróżniku? - A ty byś mnie wysłuchał i potraktował poważnie? Daj spokój, Nige. Reprezentujesz elitę władzy. Kazałbyś Johanssonowi spadać, a mnie udzieliłbyś kolejnego wykładu o szkodliwości ćpa- - Uśmiechnął się do przyjaciela. - Od jak dawna wiesz, że Gwiezdny Podróżnik rzeczywiście istnieje, Nige? W której chwili naprawdę zaakceptowałeś myśl, że to autentyczna, stuprocentowa groźba dla naszych tyłków? Odpowiedz szczerze. - od pewnego czasu podejrzewaliśmy, że za kulisami dzieje się coś dziwnego. Nie byłem pewien, czy to RI. Była w to zamieszana jedna z jej agentów. - Od jak dawna? - zapytał Ozzie. W tej sprawie nie zamierzał odpuścić przyjacielowi. - Od paru dni. - Całkiem nieźle. Dłużej niż się spodziewałem.

- Jasne, bo ty byłeś pewien - odgryzł się Nigel. - Jesteś tak zarozumiały, że wykorzystałeś Johanssona jako usprawiedliwienie do zabawy w superzłodzieja. Wiesz co? Idę o zakład, iż w głębi duszy byłeś wkurzony, że go nie złapali. Przez sto trzydzieści lat czekałeś na chwilę, gdy będziesz mógł dodać ten mały numer do katalogu legend o Ozziem. Mam rację? Ozzie zrobił naburmuszoną minę, opartą na najgorszych wzorach Oriona. - Podjąłem pewne ryzyko, to wszystko. Już ci mówiłem, że Johansson brzmiał przekonująco. Ktoś powinien bliżej się przyjrzeć tej sprawie. Tylko mi nie mów, że nie powinienem nic robić. Rozejrzyj się wokół i zobacz, w jakim supergłębokim gównie siedzimy. - Siedzieliśmy. - Słucham? - Siedzieliśmy w głębokim gównie, ale udało mi się nas z niego wyciągnąć. Nie będzie już więcej Góry Światła Poranku ani Gwiezdnego Podróżnika. Lekka nuta zarozumiałości w głosie przyjaciela zawsze irytowała Ozziego. - Co zrobiłeś, Nigel? - Wysyłam gwiazdolot do Alfy Dysona. Bomba “nowa" raz na zawsze uwolni nas od Góry Światła Poranku. Za tydzień będzie po wszystkim. - Bomba “nowa"? To właśnie jest twoja tajna broń? Nikt w unisferze nic na ten temat nie wie. Co to, kurwa, jest? - Działa na takiej samej zasadzie jak bomba odchylająca energię, ale jest znacznie potężniejsza. Nie uwierzyłbyś, jak bar dzo. Specjaliści pracujący dla naszej dynastii oparli się na efekcie odchylania energii i wzmocnili go, tworząc bombę kwantową. Szczerze mówiąc, to proste. Pole efektu kwantowego zamienia materię w swoim zasięgu w energię, a tę energię wykorzystuje się, by dalej rozszerzyć pole. To cholerne mnóstwo energii. Gdy pole staje się wystarczająco obszerne, by skonwertować znaczący pro cent masy gwiazdy, następuje eksplozja porównywalna z wybu chem nowej, niszcząca gwiazdę i wszystkie planety w promieniu stu jednostek astronomicznych. Promieniowanie będzie miało śmiertelne skutki dla wszystkich nadających się do zamieszkania światów bliższych niż jakieś trzydzieści lat świetlnych. Ozzie zmarszczył brwi. Pomimo swych liberalnych skrupułów czuł się straszliwie zafascynowany. - Takie sprzężenie zwrotne jest niemożliwe. - Bynajmniej. Musi się utrzymywać tylko przez ułamek sekundy. Konwersja jest niemal natychmiastowa. To stwarza szansę. - Nie. - Ozzie dotknął dłońmi skroni, potrząsając głową tak mocno, że aż włosy mu się zakołysały. Świadomość tego, co się wydarzy, wpłynęła na jego ciało znacznie silniej niż otrzeźwiająca tabletka wciśnięta mu do gardła. Bał się, że naprawdę zwymiotuje. - Nie, nie, gówno mnie obchodzi mechanika. Nigel, nie możesz tego zrobić. Nie możesz zabić Góry Światła Poranku. Brachu, ona jest teraz alfami. Całym ich gatunkiem. - Mówiliśmy już o tym, Ozzie: Rada Wojenna, głowy dynastii, eksperci z StPetersburga. Sprawdziliśmy wszystkie scenariusze taktyczne, wszystkie opcje. Nie zostało nam nic innego. Góra Światła Poranku próbuje nas eksterminować, Gwiezdny Podróżnik zaplanował to samo. Może powinieneś był bardziej się postarać zwrócić moją uwagę na Johanssona zamiast bawić się w romantycznego buntownika. Nigdy nim naprawdę nie byłeś, Ozzie. Udajesz tylko, żeby kobiety na ciebie leciały. Przejrzyj na oczy. Nie jesteśmy już w college'u, Ozzie. Zostawiliśmy za sobą Kalifornię trzysta pięćdziesiąt lat temu. Dorośnij. Ja musiałem to zrobić i dzięki temu mam więcej kobiet od ciebie. Jak ci się zdaje, dlaczego umieściłem pod oświadczeniem Rady Wojennej również twoje nazwisko? Ludzie ci ufają, Ozzie. Lubią cię. Gdybyś narobił zamieszania, kiedy spotkałeś Johanssona, wysłuchaliby cię. Heat-her zniszczyłaby siatkę agentów Gwiezdnego Podróżnika w swojej Hvnastii jak młot pneumatyczny kruszy szkło. Nie oskarżaj mnie i nie nazywaj podżegaczem wojennym. Wiedziałeś o zagrożeniu dla całego ludzkiego gatunku i, kurwa, nie powiedziałeś nikomu. Kto jest winny, Ozzie?

Przez kogo znaleźliśmy się w tej sytuacji? Kto pozbawił nas możliwości wyboru? Ozzie zapadł się w fotel. Jego przyjaciel mówił coraz głośniej. Rzadko się zdarzało, by Nigel, żywe wcielenie wyrachowanego człowieka z lodu, tracił panowanie nad sobą, ale gdy już do tego doszło, lepiej było mu nie przerywać. Ludzi, którzy popełnili ten błąd, czekała ruina albo jeszcze gorszy los. Poza tym paskudne poczucie winy rozprzestrzeniało się w mózgu Ozziego niczym silnie działająca trucizna. - To eksterminacja gatunku, brachu - rzekł cicho. Nie mógł przeciwstawić tyradzie przyjaciela żadnych logicznych argumentów. - Nie jesteśmy tacy. - Kurwa, myślisz, że o tym nie wiem? - wściekał się Nigel. - Nosiłem jakie same T-shirty jak ty, uczestniczyłem w tych samych marszach, nienawidziłem militarno-przemysłowego imperializmu, który władał wówczas światem. I zobacz, gdzie w efekcie wylądowałem! - Dobra. - Ozzie uniósł ręce nad głowę. - Tylko się uspokój, brachu. - Kurwa, jestem spokojny. Gdyby to był ktokolwiek inny, Ozzie, wszystko jedno kto, już bym go wymazał z historii. Nikt by nie pytał, co się z tobą stało, bo nigdy byś nie istniał. - Widziałem, jak to się stało, brachu - wyszeptał Ozzie. -Byłem na jednej z planet duchów. Poznałem ich historię, czułem, jak ginęli. Czułem każdą śmierć, Nigel. Nie możesz na to pozwolić. Po prostu nie możesz. Błagam cię, brachu. Padam przed tobą na kolana. Nie rób tego. - Nie ma innego wyjścia. - Zawsze jest inne wyjście. Posłuchaj, Tancerz Chmur po wiedział, że generator tylko uszkodzono, nie zniszczono. Nigel spojrzał na niego ze zdumieniem. - To był wariant bomby rozbłyskowej. Sądzimy, że zmienił strukturę kwantową generatora. - A widzisz! Generator nadal istnieje. Musimy go tylko naprawić. - Ozzie! - Nigel obrzucił przyjaciela znużonym, pełnym desperacji spojrzeniem. - Chwytasz się brzytwy. To do ciebie niepodobne. - Musimy spróbować. - Ozzie, zastanów się. Generator bariery jest wielki jak cała planeta, a nam zostały tylko dni, może godziny, nim Góra Światła Poranku znowu zaatakuje Wspólnotę. Jeśli to zrobi, zabije nas wszystkich, zniszczy ludzki gatunek. Kapujesz? - Pozwól mi spróbować - błagał Ozzie. - Przecież wysyłasz tam gwiazdolot, tak? Ten z bombą “nowa"? - Ehe. Stworzyliśmy coś nowego, Ozzie. To zupełnie inny napęd. W ogóle nie używa naszej starej technologii tuneli czasoprzestrzennych, tylko naprawdę przenosi się w hiperprzestrzeń. Góra Światła Poranku nie ma szans go wykryć. - Znakomicie! Pozwól mi nim polecieć. Przyjrzę się temu generatorowi. Wiesz, że jeśli ktokolwiek potrafi znaleźć rozwiązanie, to z pewnością ja. - Ozzie... - Góra Światła Poranku nie będzie wiedziała, że tam jestem. Jeśli rozpocznie atak na Wspólnotę, sam rzucę bombę “nowa" na jej gwiazdę. Musimy spróbować. Daj mi to zrobić, Nigel. To szansa. Znam cię, brachu. Nigdy sobie nie wybaczysz, jeśli przynajmniej nie rozważysz takiej możliwości. - Ozzie, wszyscy fizycy we Wspólnocie przestudiowali dane na temat generatora dostarczone przez “Drugą Szansę". Nie wiemy nawet, czym są niektóre z warstw, nie wspominając już o ich funkcjach. A już z pewnością nie potrafimy ich naprawić. I nie nauczymy się tego w tydzień. Trochę realizmu. - Poradzę sobie z tym. Wiem, że sobie poradzę. Genera- tor na pewno ma funkcje naprawcze, coś, co usuwa uszkodze nia. Tak jest! Tancerz Chmur powiedział, że generator przeżyje samą gwiazdę. Gdyby Gwiezdny Podróżnik mógł go zniszczyć, na pewno by to zrobił. To stwarza nam szansę. Nigdzie nie polecisz, Ozzie. - Podaj mi jakiś przekonujący powód. - Nie ufam ci.

Ozzie przez chwilę czuł się, jakby przyjaciel go uderzył. Skóra z pewnością odrętwiała mu jak po silnym ciosie. Nic też nie słyszał. Powietrze w gabinecie utraciło zdolność przenoszenia fal dźwiękowych. - Słucham? Jego głos zabrzmiał jak żałosny pisk. - Nie mam pewności, czy nie jesteś agentem Gwiezdnego Podróżnika. Jeśli obcy szuka ostatniej szansy pokonania nas, nie mógłby znaleźć nic lepszego. Dlatego mówię ci wyraźnie: nie zabierzesz do układu planetarnego Góry Światła Poranku naszych najtajniejszych broni. One są jedyną gwarancją przetrwania ludzkości. - Nie jestem agentem Gwiezdnego Podróżnika - zapewnił potulnie Ozzie. - Niemożliwe, byś w to wierzył. - Albo jesteś nim, albo kumplem Johanssona, jak mówiłeś. To dwa możliwe motywy powstrzymania inspekcji. W tej chwili Johansson jedzie na Far Away i nie możemy się z nim skontaktować, nie da się więc potwierdzić twojej wersji w żaden sposób poza odczytaniem pamięci. A tego nie chciałbym, nawet gdybyśmy mieli czas. Którego nie mamy. Dlatego na razie uczynię to, co zrobiłby każdy dobry przyjaciel. Poddam cię kwarantannie. Po powrocie Johansson będzie mógł za ciebie zaświadczyć. Przykro mi, Ozzie, ale przekonaliśmy się na własnej skórze, jak głęboko Gwiezdny Podróżnik spenetrował nasze społeczeństwo. To po części również moja wina. Dałem się oszukać temu skurwysynowi Alsterowi. Będę się musiał bardzo postarać, by wrócić do siebie. Obaj wiemy, że to nie będzie łatwe. - Mówisz serio, prawda? Nie pozwolisz mi polecieć. - Nie mogę. Na moim miejscu postąpiłbyś tak samo. - Och, brachu. To jedyna szansa zbawienia dla naszych dusz Nie możemy eksterminować całego gatunku. - Musimy. - Posłuchaj, czy nie mógłbyś przynajmniej rozkazać kapitanowi przelecieć obok generatora? - Jasne, Ozzie. Zrobimy to. Ozzie znał ten ton. Jego przyjaciel nie mówił szczerze. - Ty sukinsynu. Nigel wstał. - Ty i twoi przyjaciele zostaniecie tu do czasu rozstrzygnięcia sprawy. Nie mogę ci dać dostępu do unisfery, ale jeśli potrzebujesz czegoś innego, wystarczy, że o to poprosisz. Ozzie miał ochotę powiedzieć mu, gdzie może sobie wsadzić swoją gościnność. - Daj mi wszystkie dane dotyczące generatora. I tak się im przyjrzę. - Proszę bardzo, Ozzie. - A jeśli znajdę sposób, by go naprawić... - Grzecznie się pochylę i będziesz mógł mi dać takiego kopa w dupę, że aż wylecę na orbitę. - Zrobię to na sto procent. Aha, Nigel, znajdź dla chłopaka jakąś dziewczynę, dobra? Młodą i słodką, nie taką w piątym życiu. Nigel przeszył go poirytowanym spojrzeniem. - Czy wyglądam na alfonsa? - Ozzie uśmiechnął się tylko. - To potrwa zaledwie tydzień. Nic mu się nie stanie, jak zaczeka. - Hej, brachu, za tydzień wszyscy możemy już nie żyć. Chłopak nigdy nie miał dziewczyny, a teraz wziąłeś i zamknąłeś go w więzieniu. Co prawda pięciogwiazdkowym, ale zawsze. Niech coś z tego ma. - Ozzie... - Jeśli nie możesz wezwać dziwki, przyślij mu jedną ze swoich żon. Wszystkie są mniej więcej w jego wieku. - Nie zmusisz mnie do tego złośliwymi uwagami. - Zrób to, Nige, okaż odrobinę człowieczeństwa. Pokryję koszty, jeśli tak bardzo cię to uwiera. - Jak

sobie życzysz. Nigel opuścił gabinet, machając z irytacją ręką. - Serdecznie cię pierdolę - zawołał za nim Ozzie. Po ośmiu godzinach lotu do Port Evergreen pasażerowie hydropla-u zaczęli się uspokajać. Rodziło się w nich przekonanie, że mimo wszystko zdołają dotrzeć do generatora tunelu czasoprzestrzennego. Gdy mknęli nad oceanem, wiatr w plecy przybrał na sile. Wilson ogłosił, że została im najwyżej godzina i kwadrans lotu. Paula nie była jednak w tak optymistycznym nastroju jak pozostali- Gwiezdnemu Podróżnikowi wystarczy dotrzeć do celu pięć minut przed nimi, a choć znacznie przyśpieszyli, nadal miał prawie czterdzieści minut przewagi. Poza dwiema godzinami poświęconymi na nerwowy sen cały czas spędzała na przygotowywaniu awaryjnych planów przetrwania. Systemy elektroniczne carbon goose zawierały mnóstwo scenariuszy, najczęściej związanych z przymusowym wodowaniem na oceanie. Hydroplan był wyposażony w zapasy żywności na wypadek katastrofy, a poza tym w Shackleton i w Port Evergreen znajdowały się magazyny, sądziła więc, że żywności powinno im wystarczyć na siedemnaście do dwudziestu miesięcy. Musieliby wrócić do Shackleton, gdzie została reszta samolotów, ale nie groziła im natychmiastowa zagłada. Moc i ciepło nie powinny stanowić problemu. Mikrostosy będą produkować prąd jeszcze przez dziesięciolecia. Przeszła przez górny pokład dla pasażerów, gdzie siedzieli wszyscy członkowie grupy. Strażnicy spoglądali na nią wrogo i podejrzliwie. Nie przejmowała się tym, otwarta wrogość towarzyszyła jej w pracy niemal bez przerwy. Pazury Kotki po prostu ją ignorowały, a trzej ludzie z paryskiej ekipy uśmiechnęli się do niej ciepło. Schody na końcu korytarza zaprowadziły ją na niższy pokład, gdzie światła nastawiono na minimum. W szeregu okrągłych okienek widziała horyzont - zamazaną, różową linię dzielącą czarny ocean od rozgwieżdżonego nieba. Rozbłyski gwiazdy neutronowej odbijały się w wodach siną poświatą, zostawiając w siatkówkach Pauli fioletowe powidoki. Uciekali przed świtem, który dogoni ich dwadzieścia minut po dotarciu do Port Evergreen. Minęła cztery kolejne biegi schodów i dwie śluzy ciśnieniowe docierając do dolnej ładowni, w której znajdowały się ich pojazdy. Huk turbiny był tu najgłośniejszy. Mogłoby się zdawać, że gdzieś w pobliżu działa silnik spalinowy. Choć Wilson maksymalnie podkręcił ogrzewanie, w wielkim przedziale było zimno. Paula zapięła czarno-lawendowy polar z zestawu podróżnego STT i podeszła do środka pomieszczenia, gdzie spędzał podróż Qatux. Udało im się znaleźć sześć awaryjnych grzejników. Ustawili je w kręgu wokół masywnego obcego, by dmuchały rozgrzanym powietrzem na jego ciemnoszarą skórę. Na temat fizjologii Raielów nic nie wiedziano, Paula nie potrafiła więc określić, czy drżenie przeszywające niekiedy ciało Qa-tuksa było podobną do ludzkiej reakcją na zimno, czy też objawem uzależnienia. Gdy podeszła bliżej, dwie małe macki poruszyły się nerwowo. - Paulo, bardzo się cieszę na twój widok - westchnął ochryple Qatux. - Dziękuję. Tiger Pansy siedziała na skrzyni obok Raiela. Włożyła na spódnicę i bluzkę zawartość dwóch zestawów podróżnych. Choć raz zdjęła szpilki, zastępując je parą butów z cholewami, na które wciągnęła wyszywane futrem pantofelki. Mimo to wyglądała na okropnie zmarzniętą. Okryte rękawicami dłonie zaciskała na kubku z zupą pomidorową. Adam i Bradley również przyciągnęli sobie skrzynie. Gdy Paula przycupnęła na rogu tej, na której siedziała Tiger Pansy, popatrzyli na nią z obojętnymi minami. Z jakiegoś powodu Bradley nigdy nie poddał się przeprofilowaniu ani genetycznej modyfikacji. Nadal wyglądał na trzydzieści parę lat, choć Pauli nigdy nie udało się wytropić kliniki, w której się rejuwenował. Był wysoki, zwłaszcza w porównaniu z nią, a jego jasne, niemal srebrnoblond włosy kontrastowały z najciemniejszymi oczami, jakie w życiu widziała. Na jego przystojnej twarzy pojawił się miły uśmiech, wcale nie triumfalny, a tylko uprzejmy. Bradley szczerze się cieszył, że Paula im towarzyszy, choć nie potrafiła mu zapomnieć ani

wybaczyć warunków, jakie jej postawił. Adam nie mógłby się bardziej różnić od założyciela Strażni-Bvł znacznie bardziej przysadzisty od szczupłego, atletycz-Bradleya, a jego masa mięśniowa wyraźnie się zwiększyła od czaasu, gdy widziano go na Velaines. Większość pracowników paryskiego biura przeszłaby obok niego, nie zauważając nic po-dejrzanego, ale Paula po tak długim czasie potrafiłaby rozpoznać jego twarz bez względu na wszelkie przeprofilowanie. W gruncie rzeczy po tak wielu zmianach możliwości dalszej przebudowy bvły poważnie ograniczone. To nowe, pyzate oblicze, sugerujące wczesny wiek średni, stanowiło poważne ostrzeżenie przeciwko nadużywaniu taniego przeprofilowania komórkowego. Skóra na policzkach i podbródku była twarda jak wygarbowana, a do tego dotknięta czymś, co wyglądało jak łagodna postać wykwitów. Na kołnierzu płaszcza z półorganicznej tkaniny miał mnóstwo ciemnych włosów, wypadających jak podczas choroby popromiennej. - Na pewno boli pana przy goleniu - zauważyła Paula. Adam zaczął odruchowo unosić dłoń do twarzy, nim zdążył się powstrzymać. - Dziękuję za troskę. Są specjalne kremy. Pani też nie wygląda zbyt zdrowo. Czy to choroba lokomocyjna, śledczy? - Po prostu jestem zmęczona. - Przestańcie - poprosił Bradley. - Oceniłam nasze zapasy żywności, na wypadek, gdybyśmy tu ugrzęźli - podjęła Paula. - Powinny nam wystarczyć na pewien czas, ale chciałam się dowiedzieć, czym się żywi Qatux. Wszystkie pięć szypułek ocznych Raiela zwróciło się jednocześnie ku niej. - Wzrusza mnie twoja troska, Paulo. Nie ma powodów do niepokoju. Będę w stanie strawić ludzkie jedzenie. Oceniam, że powinienem codziennie spożywać tyle, co pięciu dorosłych ludzi. Wszystko, tylko nie curry. Ono nie zgadza się z moimi procesami trawiennymi. - Hej, z moimi też - wtrąciła Tiger Pansy. - Dobrze się pani czuje? - zapytała Paula. - Mogę panią zastąpić, jeśli chce się pani przespać. - To bardzo miło z pani strony. Nic mi nie będzie. Przeki-małam się kilka godzin. - Czy będziecie się spierać z panem Elvinem? - zapytał Paulę Qatux. - Byliście przeciwnikami przez bardzo wiele lat. Taki przesycony emocjami konflikt byłby dla mnie czymś zachwycającym. - Nie szukam zaczepki - odparła spokojnie Paula. - To dla nas obojga nowa sytuacja. Adam uniósł wzrok, spoglądając na Raiela. - Wrogowie naszych wrogów są naszymi przyjaciółmi. To stare ludzkie powiedzenie. - Naprawdę tak łatwo wam zapomnieć o dawnych konfliktach? - Uwzględnij kontekst zagrażającej nam zagłady gatunku, a z pewnością to zrozumiesz - odparła Paula. - To raczej słodkie - zauważyła Tiger Pansy. - No wiecie, że możemy się wszyscy ze sobą dogadać. - Dziękuję, moja droga - rzekł Qatux. - To było wspaniałe uczucie empatii, a także koleżeństwa, jak sądzę. - Za to właśnie dostaję tyle forsy. - Zachichotała. - Nie? Paula spojrzała na Bradleya. - Dobra wiadomość brzmi tak, że nawet jeśli Gwiezdny Podróżnik zamknie za sobą tunel czasoprzestrzenny, będziemy mogli przetrwać. - Pani, być może, ale dla mnie taka porażka byłaby czymś znacznie gorszym niż śmierć. - Rozumiem. Chciałabym się dowiedzieć, jak dokładnie wyglądają pańskie plany. Może będę mogła w czymś pomóc. - Plany - wyszeptał ze smutkiem Bradley. - Miałem kiedyś wspaniałe plany, śledczy. Dzisiaj wszystko zrobiło się płynne. Możemy tylko mieć nadzieję, że nasi przyjaciele z Far Away znajdą jakiś sposób na powstrzymanie Gwiezdnego Podróżnika przed przejściem na drugą stronę, nim dotrzemy do Port

Evergreen. Wtedy będziemy mieli szansę doścignąć go i zabić. Na niebiosa snów, nie potrafię uwierzyć, że do tego doszło. Paula zerknęła na ciężarówki majaczące w mroku za jej plecami. Ich dachy prawie dotykały sufitu ładowni. - Co w nich macie? Co przemycaliście na Far Away przez te wszystkie lata? - Proszę nie patrzeć na mnie - obruszył się Adam. - Jestem tylko najemnikiem organizującym transporty. - Bradley? - zapytała Paula. - Stworzyłem plan mający umożliwić planecie wywarcie zemsty. Wprowadzenie go w życie wymaga wielkiej liczby zaawansowanych generatorów pól siłowych. - Jak generatory pól siłowych mają zabić Gwiezdnego Podróżnika? Chcecie go uwięzić? - Nie, nie. Zemsta planety ma zniszczyć “Marie Celeste". Zamierzałem ją rozpocząć, kiedy się dowiemy, że Gwiezdny Podróżnik ruszył w drogę powrotną. Bez statku zostanie uwięziony na Far Away. Nie będzie mógł polecieć do domu ani wrócić do Wspólnoty. Wtedy wytropimy go i zabijemy. - A jeśli przedostanie się przez tunel czasoprzestrzenny przed nami, czy Strażnicy będą w stanie rozpocząć tę zemstę planety? - Być może, choć bez sprzętu, który przewozimy, efekt będzie słabszy niżbym tego pragnął. Rzecz jasna, kluczowe znaczenie mają dane, które pani i senator Burnelli znalazłyście przy Kazi-mirze. - O ile udało się nam to określić, tam były tylko meteorologiczne informacje z Marsa. - Trafnie to określiliście, moja droga. Zamierzamy rzucić do walki z “Marie Celeste" pogodę Far Away. Będzie ona skuteczną bronią przeciwko tej potężnej machinie, a co więcej sprawiedliwość wymaga, byśmy dali planecie szansę wyrównania rachunków. To bomba rozbłyskowa rzucona przez “Marie Celeste" omal nie unicestwiła całej planetarnej biosfery. - Pogodę? - Paula zmarszczyła brwi. Nawet ona nie potrafiła określić wszystkich zmiennych w tej zagadce. - Chce pan użyć pogody w walce z gwiazdolotem? - Tak. Wie pani, że dynastia Halgarthów kontroluje lwią część handlu generatorami pól siłowych we Wspólnocie dzięki systemom przekazanym przez Gwiezdnego Podróżnika pod płaszczykiem badań prowadzonych przez Instytut? - Tak, wiem, że mają pierwszą pozycję na rynku. - To było nieuniknione. “Marie Celeste" przez stulecia przemierzała przestrzeń z niemal relatywistyczną prędkością. Musiała mieć potężne pola siłowe, by przetrwać w tak nieprzyjaznym środowisku. To sprawia, że bardzo trudno będzie nam ją zaatakować. Z pewnością nie imają się jej bomby termojądrowe, nawet gdybyśmy byli gotowi użyć ich na Far Away. Nowoczesnych, zaawansowanych systemów broni zdolnych się przebić przez pola siłowe “Marie Celeste" po prostu nie można kupić na czarnym rynku, a ich wyprodukowanie byłoby jeszcze trudniejsze. We Wspólnocie istnieje skuteczny system wykrywania systemów o podwójnym zastosowaniu. Nawet Adam miał trudności z jego ominięciem. - Jeśli nawet nasza najlepsza broń nie jest skuteczna, na co zda się pogoda? - Wywołamy superburzę i będziemy nią sterować za pomocą pól siłowych. Ze względu na swe rozmiary oraz geografię Far Away została pobłogosławiona niepowtarzalnym systemem meteorologicznym. Nad oceanem Hondu co noc powstaje potężna burza, która następnie przetacza się nad Wielką Triadą. To ona stanie się dla nas punktem wyjściowym. Opracowaliśmy mechanizm, który ją wzmocni i nakieruje na “Marie Celeste". Muszę dodać, że to tylko teoria. W praktyce nikt dotąd tego nie próbował. - Na Marsie są burze - odezwała się nagle Paula. - Potężne. - Bardzo słusznie, śledczy. Planetarne burze na Marsie trwają miesiącami, niekiedy nawet latami. Tę planetę łączy z Far Away również niskie przyciąganie. W całej Wspólnocie nie ma drugiej równie do niej podobnej. Zdobyte przez nas dane będą miały nieocenioną wartość dla programów kierujących burzą. - Naprawdę pan wierzy, że zapanujecie nad pogodą?

- Chodzi raczej o to, by ją rozjuszyć i następnie nakierować. Tak, wierzymy, że to możliwe, przynajmniej przez krótki czas, a przecież więcej nie potrzebujemy. - To będzie wymagało kolosalnej ilości energii. Nawet ja to rozumiem. - To prawda. Ten problem rozwiązaliśmy. Paula chciała wskazać kolejne luki w tym planie - wydawał się bardzo dziwaczny, wynik trwającej sto trzydzieści lat krucjaty raczej nie powinien zależeć od czegoś takiego - ale po prostu za mało wiedziała o stworzonych przez Johanssona procedurach. Musiała to przyjąć na wiarę. - Nawet jeśli uda się wam pokierować superburzą, a nadal nie jestem przekonana, czy to możliwe, co to wam da w starciu z gwiazdolotem wyposażonym w pola siłowe zdolne wytrzymać wybuch jądrowy? - Zgubą “Marie Celeste" staną się jej rozmiary - oznajmił i powagą Bradley. - Zamierzamy zainicjować zemstę planety, gdy gwiazdolot nadal będzie spoczywał na ziemi. Superburzą będzie wystarczająco potężna, by porwać go w górę i roztrzaskać. Najpiękniejszy jest fakt, że gdy pola siłowe zostaną włączone, powierzchnia wystawiona na działanie wichury się zwiększy, a masa statku pozostanie niezmieniona. Dzięki temu huragan uniesie go jeszcze łatwiej. - Dostrzegam waszą logikę - przyznała Paula. - Nie jestem tylko przekonana, czy to wykonalne. Johansson oklapł. - Zapewne nigdy się tego nie dowiemy. - Zastanawiałam się nad naszym przybyciem do Port Ever-green - rzekła Paula. - Czy macie więcej tych zwiadowczych samolotów? - Dwa w każdym pancernym samochodzie - odparł Adam. - Musimy spróbować je wystrzelić, gdy tylko Port Evergreen znajdzie się w ich zasięgu. Adam spojrzał w głąb ładowni. - To będzie niezła zabawa. Gdy znajdowali się sto kilometrów od Port Evergreen, Wilson obniżył lot nad wodą, sprowadzając hydroplan na wysokość kilometra. - Jesteś gotowy? - zapytał Adama, który siedział w pancer nym samochodzie stojącym najbliżej tylnej rampy. - Systemy włączone. Samoloty gotowe do startu. - Rozpoczynam dekompresję. Żółtozielone wirtualne dłonie Wilsona zatańczyły na ikonach systemu kontroli. - Stabilność zachowana - zameldował siedzący w fotelu pilota Oscar. - Widać coś na radarze? Własny radar wyłączyli, gdy zbliżyli się do celu, ale jeśli dwa samoloty zabrane przez Gwiezdnego Podróżnika używały swojego, ich sygnały powinny być widoczne. - Nic - zaprzeczył Oscar. - Gwiezdny Podróżnik już chyba wylądował. - Cholera. Korci mnie włączyć nasz i to sprawdzić. - To nasz jedyny atut - sprzeciwił się Oscar. - Nie wie, że się zbliżamy. - Raczej marny atut. - Innego nie mamy - wskazała Anna. - Dobra, trzymajmy się planu - ustąpił Wilson. Zobaczył w wirtualnym polu widzenia, że ciśnienie w dolnej ładowni zrównało się z panującym na zewnątrz. - Otwieram luk - zawiadomił Adama. Wszyscy spodziewali się, że olbrzymi samolot zadrży, ale nic takiego się nie wydarzyło. Gdyby nie przekazy instrumentów, Wilson nie wiedziałby, że drzwi ładowni są otwarte. - Zaczynam - odezwał się Adam. - Pierwszy samolot już poleciał. Kurde, ale koziołkuje. Chyba wszystko będzie w po rządku, układ procesorowy wyprowadził go z nurkowania. Już wyrównuje lot.

Dobra, wypuszczam dwa następne. Wilson zamknął luk i sprowadził hydroplan na wysokość trzystu metrów. Nie odważył się zejść niżej, nie mogąc korzystać z radaru. W ten sposób będą się mogli bardziej zbliżyć do Port Ever-green, zanim zostaną wykryci. Wszyscy na pokładzie odbierali zakodowane sygnały samolotów zwiadowczych. Ujrzeli w podczerwieni słabe zarysy skalnej wyspy. W szerokiej wyrwie między klifami lśniły jaśniejsze plamy łososiowej barwy. - Wylądowali - stwierdził Adam. - Duża aktywność w tym miejscu - dodał Morton. - Dostrzegam jakieś ruchy. - To chyba pojazdy - zauważyła Paula. - Ciepło pochodzi z ich silników. Rozdzielczość obrazu rosła szybko w miarę zbliżania się samolotów. Oba hydroplany były wyraźnie widoczne. Zatrzymały się tuż nad brzegiem, a ich turbiny gorzały jak małe słońca. Dalej od brzegu sześć domków i długich poczekalni miało temperaturę o- kilka stopni wyższą od otoczenia. Jedyny hangar był niemal nie- widoczny na ziarnistym obrazie, a łukowaty budynek generatora miał czerwonawą barwę. Przez pole siłowe bramy sączył się sre brzysty blask. Na ziemi przed nią stało osiem wielkich ciężarówek. Ich spalinowe silniki były włączone. Samoloty wykrywały nawet obłoczki spalin buchających z rur wydechowych. Trzy samochody miały ogrzewane naczepy, wielkie, prostokątne pudła chronione polami siłowymi. - Nie przedostali się na drugą stronę - zdumiał się Adam. - Na co czekają? Zostało im tylko czterdzieści minut do końca cyklu. - Stig - rzucił Bradley. - To na pewno on. Zdołał ich jakoś opóźnić. Samoloty były już tak blisko, że przekazywały obraz pojedynczych ludzi na ziemi. Pięć osób w hermetycznych kombinezonach stało przed samym polem siłowym. Między nimi a ciężarówkami krążyło mnóstwo zakodowanych sygnałów. - Mamy szansę - stwierdził Adam. - Wilsonie, zmień kurs. Grupa desantowa, przygotować się. Wilson był przekonany, że słyszy radosne krzyki dobiegające z górnego pokładu. Zmienił kurs carbon goose o kilka stopni. Miał ochotę się do nich przyłączyć. Oscar uśmiechał się jak grzesznik. Anna objęła męża i pocałowała radośnie. Kamera umieszczona w dolnej ładowni przekazała obraz dziesięciu postaci w pancernych kombinezonach posuwających się powoli w stronę tylnego luku, który znowu się otworzył. Pazury Kotki i ludzie z paryskiej ekipy mieli takie same kombinezony, podczas gdy czworo Strażników, którzy się do nich przyłączyli, wdziało najlepsze szturmowe skafandry dostępne na czarnym rynku. - Lepiej oni niż ja - mruknął Oscar. - Widziałeś skok Gore'a Burnellego na Park Avenue? Ten zamachowiec był po wylądowaniu w dość kiepskim stanie. - Kombinezony floty wytrzymają - zapewnił Wilson. -Pamiętam ich specyfikacje. Adam też z pewnością nie pozwoliłby swoim ludziom na udział w akcji, gdyby nie był pewien ich sprzętu. - Obyś miał rację. Wilson zwiększył wysokość lotu o sto pięćdziesiąt metrów. Otaczające wielką wyspę urwiska wznosiły w niektórych miejscach ponad sto metrów nad morze. Latał już przedtem na ślepo - Jasne, trzysta pięćdziesiąt lat temu - i złota reguła w takich sytuacjach głosiła, że na terytorium nieprzyjaciela trzeba sobie zapewnić maksymalną swobodę ruchów. Hydroplan był wypo sażony w znakomity system nawigacji inercyjnej, ale raczej nie zaprojektowano go z myślą o czymś takim. Wyłączył światło w całym samolocie, również w kabinie pilota. - Minuta do brzegu - zawiadomił wszystkich. Oscar usunął z ekranu filtr optyczny i Wilson przełączył wszczepy siatkówkowe na maksymalne wzmocnienie. - Chyba widzę urwisko.

W sekcji nawigacji samolotu pojawiły się czerwone ikony ostrzegawcze. - Systemowi nie podoba się to miejsce - warknął Oscar. - Mnie również. Wirtualne dłonie Wilsona wyłączyły ostrzeżenia. Zdążył wyeliminować trzy z nich, gdy nagle włączył się radar. - Cholera! - Połowę jego wirtualnego pola widzenia wy pełnił zielono-fioletowy obraz morza i zbliżającego się urwiska. - Anno, wyłącz ten pierdolony radar. Rozpieprz go, jeśli będzie trzeba. Minęło kilka sekund, nim Anna zdołała odciąć dopływ mocy, a potem wprowadzić serię ograniczeń do programów zapobiegania kolizji z gruntem, monitorujących przebieg lotu. - Niech to szlag - warknął Wilson, gdy przelatywali nad kruszącymi się skałami. - Adamie, wiedzą, że tu jesteśmy. Ten skurwysyński autopilot włączył radar. Przykro mi. Chcesz odwołać akcję? - To nie wchodzi w grę - odparł Morton. - Wyrównaj lot, Wilsonie. Skaczemy. Wilson mocno zacisnął dłonie na konsoli, jakby nacisk na punkty styku mógł pomóc masywnemu hydroplanowi w utrzymaniu kursu. _ Wyskoczyli - oznajmił Adam. - Zabierz nas stąd w cholerę. Wilson zakręcił ostro w prawo, zmierzając z powrotem ku morzu. Dziesięciu ludzi w pancernych kombinezonach spadało ku ziemi ze śmiercionośną prędkością. Maleńki robozwiadowca, przypominający karalucha, posuwał się niepostrzeżenie wzdłuż szczytu Muru Rynkowego. Współpracował z pięcioma współbraćmi, a dane zebrane przez ich rozmaite instrumenty wędrowały do szefa grupy zamaskowanego jako szczur. Ten z kolei przekazywał je czekającemu w bezpiecznej odległości operatorowi. Robociki zbudował klan McSobelów, zamykając w multipłastikowych korpusach bioneuronowe układy dostarczone przez Barsoomian. Strażnicy wysłali na 3P ponad osiemdziesiąt takich miniaturowych maszyn, co dawało im niezły obraz poczynań Instytutu. Było upalne popołudnie. Robozwiadowcy obserwowali szereg land roverów cruiserów, otaczający łukiem bramę. Na całym placu nie było innych pojazdów. Kilka drużyn żołnierzy Instytutu siedziało w cieniu markiz u podstawy muru, częstując się towarem z opuszczonych kawiarni. Tuż po drugiej brama się otworzyła. Jej perłowe pole siłowe przybrało mroczną barwę nocy Półmetka. Z bramy wyszło paru ludzi w hermetycznych skafandrach. - Nikt poza nimi się nie rusza - zauważył Stig, obserwując obraz. Siedzieli z Olwen w tymczasowym punkcie dowodzenia w Ballard Theatre, dwie mile na wschód od 3P. Wybrali to miejsce z uwagi na restaurację na dachu. Dzięki szklanym ścianom rozcią- gał się z niej wspaniały widok na miasto. Z drugiej strony, Stig czuł się tu odsłonięty. Ciągle przerzucał się między przekazem robo-zwiadowców a obserwacją gołym okiem. Spoglądał na roboste-rowce krążące wokół miasta niczym tłuste, niecierpliwe rekiny. W normalnych warunkach ktoś już zauważyłby dwadzieścia dwa mroczne kształty krążące wokół miasta na niezwykle małej wysokości. Do tej pory jednak nikt nie próbował się połączyć z lądowiskiem, by sprawdzić, co się dzieje. Ludzie siedzieli w domach, zastraszeni patrolami policji wzmocnionymi przez cruisery Instytutu, albo starali się utrudniać życie tym patrolom. Na niektórych większych ulicach zebrały się tłumy rzucające butelkami i kamieniami w każdy policyjny samochód. Instytut nie zwracał na to uwagi, chyba że ktoś spróbował protestować wzdłuż trasy prowadzącej do Pierwszej Autostrady. Wtedy żołnierze uderzali natychmiast, nawet nie udając, że pytają policję o zdanie. Utrudniało to Strażnikom rozmieszczenie snajperów. Stig nadal próbował przemycić na trasę trzy ekipy mające ulokować tam pułapki. Oczyszczona przez Instytut droga biegła przez most Tangeat nad rzeką Belvoir. To było najlepsze miejsce na atak i ten, kto dowodził siłami Instytutu, z pewnością zdawał sobie z tego sprawę. Na moście parkowało dziewięć cruiserów, a ich instrumenty cały czas obserwowały

wodę. - To na pewno będzie ten cykl - stwierdziła Olwen. -W przeciwnym razie po co taki wysiłek? - Masz rację. - Stig ponownie rozejrzał się po dachach. Daleko na południu zobaczył kolejny sterowiec posuwający się gładko nad Pierwszą Autostradą. Delikatne, różowe symbole graficzne nałożone przez wirtualne pole widzenia poinformowały Stiga, że to jeden z sześciu statków powietrznych wyposażonych w bomby. - Muszę zmienić ich trasę. Jeśli dalej będą tak przelatywać nad Pierwszą Autostradą, Instytut na pewno coś zauważy. - Dobra - zgodziła się Olwen. Wiedziała, że nie ma sensu się spierać, gdy w głosie Stiga słychać tak wiele nerwowej determinacji. Mężczyzna usiadł za jednym ze stolików i zapalił papierosa. Zaciągnął się kilka razy, a potem zaczął otwierać bezpieczne łącza z robosterowcami. Nakazał im zaprzestać okrążania Armstrong City i podzielił je na dwie grupy. Jedną skierował na wschód, a drugą na zachód. Na północy rzecz jasna było morze. Gdyby sterowce tam się skupiły, z pewnością przyciągnęłyby czyjąś Potrzebował prawie dwóch godzin i jedenastu papierosów, by się wreszcie upewnić, że wszystkie statki powietrzne zajęły nowe poozycje. Zaczął wiać wiatr znad Morza Północnego, zmuszając Uniki robosterowców do dodatkowego wysiłku. Stigowi nie podobał się widok chmur napływających zza horyzontu. Z każdą chwilą stawały się coraz ciemniejsze. Dobrze znał warunki pogodowe panujące w Armstrong City i wiedział, kiedy należy spodziewać się deszczu. Po godzinie na zielonkawe szyby restauracji spadły pierwsze krople. Niebo pociemniało, lecz mimo to nie zapalili świateł. - To może nam utrudnić zadanie - stwierdził Stig. - Woda znacznie zwiększy ciężar sterowców. Podczas deszczu nie powinny latać tak nisko. - Keely mówi, że na Mantana Avenue nagle zwiększył się ruch - odezwała się Olwen. Stig przyciągnął wirtualną dłonią obrazy przekazywane przez robozwiadowców. Ujrzał wielkie, widoczne z poziomu ziemi koła. Ze związanego enzymatycznie betonu tryskały strugi wody. Przełączył się na przekaz robozwiadowcy, który wdrapał się na jedną ze starych topoli klonowych. Poniżej przemknęły z hukiem dwie ciężarówki eskortowane przez cruisery. Za nimi posuwała się wielka ciężarówka marki MANN, ciągnąca przyczepę z długą, aluminiową kapsułą. Z jej końca sterczał zestaw skomplikowanych urządzeń klimatyzacyjnych. Dalej posuwały się kolejne cruisery. Ich wieżyczki zataczały powolne kręgi. - Skąd się to wszystko wzięło? - zapytał Stig. - Nie mam pojęcia - przyznała Keely. - Na pewno czekali na parkingu jakiejś okolicznej firmy. - Ważniejsze pytanie brzmi, co to właściwie jest? - zapytała Olwen. - Kapsuła podtrzymywania życia dla Gwiezdnego Podróżnika? - Bardzo możliwe - zgodził się Stig. Śledził ciężarówkę za pomocą instrumentów robozwiadowcy. Metalowe ściany kapsuły wzmocniono jakiegoś rodzaju polem walencyjnym, w praktyce uodparniając je na strzały z ręcznej broni Strażników. W kapsule nie było okien. Ze zlewanych deszczem klimatyzatorów buchały smużki pary. - Aktywność na 3P - ostrzegła ich Keely. Stig pośpiesznie powiększył kolejne obrazy. Z budynku kierownictwa STT położonego obok bramy wyszło ośmiu ludzi w obszernych, hermetycznych skafandrach. Wszyscy ruszyli w stronę bramy. - To będzie to - oznajmił. - Nie ma innego wyjścia, zostało tylko półtorej godziny cyklu. O dziwo, nie czuł prawie nic: ani podniecenia, ani strachu. Na jego świat miał przybyć najbardziej podstępny wróg ludzkości, a on czekał na tę chwilę z chłodnym spokojem. Dotknął wirtualną dłonią ikony ogólnie dostępnego pasma łączności. - Do wszystkich. Alarm pierwszego stopnia. Najprawdo podobniej nadchodzi. Wszyscy udajcie się do

kryjówek i bądź cie gotowi skierować się na punkt zborny, gdy jrrżrzaatakujemy plac. Zgasił papierosa i usiadł wygodnie na krześle, zamykając oczy, by całkowicie pogrążyć się w wirtualnym polu widzenia. Wirtualne dłonie - niebieskie i barwy chromowanej stali - zatańczyły na ikonach sterowania statkami powietrznymi. Stig ustawił robosterowce w formację szturmową. Deszcz rzeczywiście zmniejszył ich ruchliwość, stały się jeszcze bardziej ociężałe niż zwykle. Podczas gwałtownej burzy mogło to być niebezpieczne. Jeśli wicher wytrąci jeden z nich z kursu, korekta potrwa dłużej niż w normalnych warunkach. - Ludzie wracają do domów - poinformowała go Olwen. - Podczas deszczu kiepsko się protestuje. Stig przycisnął się do szyby, spoglądając na górujący nad okolicznymi budynkami Plac Pierwszego Przybycia. - To dobrze. W budynkach powinni być bezpieczni. - Na pewno? - Nie wiem. Może i tak. Dobrze jest w to wierzyć. - Postukał w zimną, grubą szybę. - Lepiej stąd zmiatajmy. Nim dotarli do schodów, blisko morskiego brzegu uderzył iorun. Stig zobaczył przelatujące nad granicą miasta roboste-rowce. Z przodu wyglądały jak wielkie, czarne kręgi zawieszone nad budynkami, z pozoru nieruchomo. Leciały na ciemno, wyłą-czyły światła nawigacyjne. To zmieniło ich wizerunek. Nie były iuż ociężałymi anachronizmami, których widok budził uśmiech. Przerodziły się w złowrogie, upiorne zjawy, zlatujące się nad ludzkie miasto, by zrzucić na nie swój śmiercionośny ładunek. - A co, jeśli to będzie Adam? - zapytała Olwen. - Muszę się opierać na informacjach, które posiadamy, nawet jeśli nie ma ich zbyt wiele. Ta ciężarówka nie przewoziła broni. To Gwiezdny Podróżnik. - Jeśli tak, wysadzi generator, gdy tylko przejedzie na drugą stronę. Odetnie nas od Wspólnoty. - Wiem o tym - zgodził się Stig, żałując, że nie może zaprzeczyć jej słowom. - Czy Adam podąża za nim? - Nie mam pojęcia. Na niebiosa snów! Powinien już tu być, gdyby ta jego operacja przebicia się przez blokadę była udana. - I co teraz zrobimy? - Będziemy kontynuować atak. Nie ma innego wyjścia. Jeśli Adam jest na Półmetku, domyśli się, jak postąpimy. - Adam nie wie, czym dysponujemy, ani nie zna naszej sytuacji. - Johansson ją zna. On też miał uczestniczyć w operacji. - Stig, nie możemy dopuścić do zamknięcia bramy. Inaczej Adam i Johansson zostaną uwięzieni na Półmetku, razem z potrzebnym nam sprzętem. - Może nam wystarczy sprzętu do zemsty planety. Zresztą nie będziemy go potrzebowali, jeśli uda się dzisiaj zabić Gwiezdnego Podróżnika. - Szanse są niewielkie - stwierdziła z goryczą. - Bardzo niewielkie. Wyszli na ulicę. Stig włączył szkieletowy emiter pola siłowego na pierwszy poziom mocy, uruchamiając minimalny jego zakres. Zasunął też zamek skórzanej kurtki wyprodukowanej na StPetersburgu, by zabezpieczyć się przed deszczem. Ciemne chmury deszczowe przesłoniły słońce i w Armstrong City zapadł przedwczesny zmierzch. Przemknęli przez opustoszałą ulicę, a potem przez kilka nieoświetlonych zaułków, aż wreszcie wyszli na Mantana Avenue tuż nad dzielnicą rządową. Tu przynajmniej latarnie działały. Mokry chodnik pokrywały wydłużone, żółtawe plamy ich blasku. Tylko w niektórych pomieszczeniach starych domów za topolami klonowymi paliły się światła. Okna biur lśniły perłowym blaskiem, ponieważ pasy fotopolimeru nadal funkcjonowały, oświetlając puste biurka i sale konferencyjne. Wszystkie sklepy na parterze były zamknięte. Żaluzje z siatki węglowej opuszczono, a wewnątrz panował mrok. Na ulicy nie było ruchu. W rynsztokach posuwali się robosprzątacze o żółtych, migających światłach. Ich wirujące

szczotki usuwały liście i inne odpadki, nie dopuszczając do zapchania spływów. Stig przyśpieszył kroku, przechodząc niemal w trucht. Deszcz padał coraz intensywniej. Gałęzie topoli klonowych uginały się pod ciężarem wody. Z wełnistych liści skapywały wielkie krople. Gdzieś nad portem uderzył piorun. - Jesteśmy na miejscu - oznajmił, gdy skręcili w Arischal Lane, wychodzącą na Bazely Sąuare. W zwyczajne dni plac był ruchliwym skrzyżowaniem. W jego centrum znajdował się duży trawnik. Dołem poprowadzono szerokie przejścia dla pieszych, w których planowali się skryć podczas ataku bombowego. Zwrócił się w tamtą stronę, lecz nagle się zatrzymał. Znowu uderzył piorun. Jeden z robosterowców znalazł się już nad dzielnicą rządową na drugim końcu Mantana Avenue. Jego czarna sylwetka wyłoniła się z szarego deszczu. Olwen również spojrzała w tamtą stronę. - Na niebiosa snów, ależ nisko leci - wydyszała. Stępkę statku powietrznego dzieliło tylko dziesięć metrów od dachów najwyższych rządowych budynków. W porównaniu z rozmiarami robosterowca odległość była minimalna. Woda spływa- jąca z jego boków lała się na baterie słoneczne i czerwone dachówki holenderskie. Stig obserwował jak statek powietrzny zatacza delikatny łuk i zaczyna lot wzdłuż szerokiej alei. Na koniec płetwy na przedzie i na tyle wysunęły się na pełną długość. Sterowiec poruszał się znacznie szybciej niż spodziewał się mężczyzna. Wierzchołki wyniosłych topoli klonowych drapały jego brzuch. Wszystkie drzwi ładowni otworzyły się szeroko. - Szybciej - zawołał Stig. Obraz w wirtualnym polu widze nia powiedział mu, że robosterowiec nie ma bomb, z pewnością jednak przyciągnie uwagę Instytutu. Głupio postąpił, gapiąc się na niego jak turysta. Adam byłby wściekły. Popędzili Arischal Lane w stronę placu. Robosterowiec posuwał się spokojnie za nimi. Słyszeli już furkot jego płetw, utrzymujących kurs mimo naporu wichru i deszczu. Dźwiękowi silnika towarzyszył zgrzyt drapiących kadłub drzew. Aerostat przesłonił całą aleję. Złowroga, mroczna sylwetka dominowała nad niebem. Był to jeden z dziewięciu statków powietrznych składających się na pierwszą falę ataku. Wszystkie zbliżały się do 3P w luźnym kręgu, miały przybyć na miejsce w przeciągu czterech minut. W wirtualnym polu widzenia Stiga na kadłubach trzech z nich mrugały już wiśniowe światła ostrzegawcze znamionujące uszkodzenia. Wszystkie zderzyły się z czymś podczas przelotu nad miastem: kominy, rotundy, drzewa i maszty przecinały powłoki, doprowadzając do zachwiania równowagi napięć. Otwory zakłócały aerodynamikę i zmniejszały prędkość sterow-ców. Układy procesorowe na lądowisku odebrały cały szereg zapytań z dzielnicy rządowej oraz z Pałacu Gubernatorskiego. Na wszystkie udzielały standardowej odpowiedzi “Przekażemy waszą wiadomość odpowiednim czynnikom". Do sieci lądowiska przenikało bardziej zaawansowane oprogramowanie, szukając plików obecnych lotów. Środki obronne zainstalowane przez Strażników odpierały te ataki, próbując wysyłać do systemów Instytutu własne trojany. Stig dotarł do końca alei. Na rogu znajdowało się wejście do przejścia podziemnego. Pobiegł w dół, za każdym krokiem pokonując trzy stopnie. Na koniec zeskoczył na dno. Olwen zrobiła to nieco zgrabniej. Następnie oboje popędzili oświetlonym, betonowym korytarzem w stronę centralnego skrzyżowania, przypominającego mały krater z pasami fotopolimeru usytuowanymi wysoko na ścianach. Z szarego nieba lały się strugi deszczu, znikające powoli w zatkanych częściowo przez ziemię i liście spływach. Na obrazach przekazywanych przez robozwiadowców Stig zobaczył, że żołnierze Instytutu stacjonujący na 3P w końcu zauważyli zmierzających ku nim olbrzymich powietrznych intruzów. Cztery land rovery cruisery otoczyły ochronnym pierścieniem ciężarowego manna i jego cenny ładunek. Broń średniego kalibru zamontowana w ich wieżyczkach była gotowa do strzału, a małe szypułki czujników

poruszały się w tę i we w tę. Pozostałe cruisery rozjechały się po całym placu. Ich skierowana na gęste chmury deszczowe broń poruszała się w poszukiwaniu celu. Żołnierze w elastycznych kombinezonach wbiegali po schodach na szczyt Muru Rynkowego, poruszając się zgrabnie w niskim przyciąganiu. Robozwiadowcy meldowali, że w eterze jest gęsto od zakodowanych komunikatów. Pojawiły się szkarłatne wiązki laserowych celowników, skrócone przez deszcz. - Wzmacniają pole siłowe wokół bramy - poinformowała go Keely. - Świetnie. Chcę, żeby pozostała nietknięta. Adamowi może jeszcze udać się przedostać. - Stig usiadł, opierając się plecami o ścianę. Spodnie zanurzył w kałużach spływającej po podłodze wody. Olwen uklękła obok i uścisnęła mu dłoń. Ucieszył się z jej dotyku. Wszystko, z czym mieli do czynienia, wydawało się bardzo odległe. Obraz w wirtualnym polu widzenia upodabniał całą sprawę do ćwiczeń. - Wkrótce się zacznie - oznajmił wszystkim na ogólnie dostępnym paśmie. Pierwszy do 3P dotarł robosterowiec unoszący się nad Mantana Avenue. Jego również najłatwiej było zauważyć, gdy tylko zaczął unosić się wyżej, by przelecieć nad Murem Rynkowym. Żołnie- Instytutu natychmiast otworzyli ogień. Jonowe impulsy i ki-netyczne pociski przebijały powłokę, doprowadzając do wycieku helu z przednich zbiorników. Od czasu do czasu któryś z pocisków trafiał w węglotytanowe żebra szkieletu, powodując umiarkowane uszkodzenia. Struktura była jednak w stanie zachować integralność nawet po poważnych kolizjach i w sumie wyglądało to trochę tak, jakby strzelali do chmury gęstszego powietrza. Potężny, tępy dziób przeleciał nad Wejściem Enfielda. Z jego zbiorników posypała się folia zakłóceniowa. Wystartowała też eskadra automatycznych samolocików wyposażonych w środki walki radioelektronicznej. Na krótką chwilę mrok rozproszył się całkowicie. Nad 3P zapłonęły białe i czerwone gwiazdy, ciągnące za sobą smugi dymu. Nastąpiły kolejne wybuchy. Srebrzysta folia zakłóceniowa opadała powoli z nieba. Szaroniebieskie samolociki śmigały niczym kolibry, tak szybko, że nie sposób je było namierzyć, wysyłając potężne impulsy elektromagnetyczne zakłócające łączność nieprzyjaciela. Żołnierze przebywający na szczycie muru nie przestawali ostrzeliwać sterowca. Coraz większa jego część nasuwała się nad plac, aż wreszcie ogień otworzyły stojące na dole cruisery. Najwyraźniej któryś z oficerów Instytutu przejął kontrolę nad sytuacją. Cięższą broń kinetyczną i maserową skierowano najpierw na sterczące z kadłuba płetwy. Potem ostrzał przesunął się na stępkę, gdzie znajdowały się ładownie. W kadłubie pojawiły się szczeliny. Po chwili cała struktura zaczęła ustępować pod naporem. Coraz liczniejsze rozdarcia odsłoniły komory z helem. Półprzezroczyste, białe sfery wyglądały jak zrobione z wosku. Gdy tylko pierwszy sterowiec stanął w płomieniach, nad plac przybył drugi. Niektórzy żołnierze wycelowali w niego, uświadamiając sobie, co musi być priorytetem. Cruisery otworzyły ogień do ładowni, gdy tylko posypała się z nich folia zakłócająca. Trzeci robosterowiec przybył jednocześnie z czwartym. A kiedy pierwszy spadał już gwałtownie, tylna trzecia część jego kadłuba wygięła się dramatycznie, opadając w kierunku Wejścia Enńelda. Posuwał się naprzód jedynie siłą rozpędu. Pasma podartej powłoki ciągnęły się za nim na podobieństwo czarnych płomieni. Opuścił dziób, kierując go na jedną z ozdobnych fontann na placu. Jego ogon nadal znajdował się nad murem. Żołnierze skakali panicznie w dół albo próbowali zbiegać po schodach. Aerostat uderzył majestatycznie w Wejście Enfielda przy akompaniamencie stuków i trzasków pękającego szkieletu. Stojące na placu samochody ruszyły do ucieczki jak na sygnał. Kadłub zapadał się w siebie, jakby jakaś straszliwa, niewidzialna moc pragnęła go całkowicie spłaszczyć. Blask białych i czerwonych flar mieszał się z deszczem, tworząc migotliwe wzory na mokrej powłoce. Drugi i czwarty robosterowiec też już odniosły śmiertelne rany i zaczęły niepowstrzymany upadek na plac. Drugi obracał się powoli. Jego ogon się rozpadł, zbiorniki z helem pękały jak baloniki. Nagła utrata siły nośnej spowodowała, że tylna połowa spadała z zatrważającą prędkością. Uderzył dziobem w kadłub trzeciego, powodując odkształcenie szkieletu.

Choć atak był niespodziewany i zakrojony na wielką skalę, Instytut nie poniósł dotąd żadnych strat w ludziach i sprzęcie. Jego pojazdy nadal krążyły po placu, omijając spadające z nieba odpadki. Pojedynczy żołnierze byli bardziej narażeni. Musieli uciekać i uskakiwać, kierując się jedynie wzrokiem, a jednocześnie nie przerywać ognia. Jak dotąd żaden ze sterowców nie zdołał się zbliżyć do bramy. Otaczający ją pierścień cruiserów zacieśnił się jeszcze, wzmocniły go też nowe pojazdy. Ciężarówki kryły się w większych magazynach i pod łukami u podstawy Muru Rynkowego. Ostrzał prowadzony z ziemi nie tracił na intensywności. Jego blask nie ustępował jasnością światłu flar. Ktoś stojący pośrodku placu nie mógłby zobaczyć deszczowych chmur spoza tańca plam światła i ciemności. Na ten roztańczony cmentarz gigantycznych aerostatów przybył robosterowiec numer pięć. Statek powietrzny przemknął z wielką prędkością nad szczytem muru. Sterowce, siódmy, ósmy i dziewiąty, przyciągały już ogień ze szczytu Muru Rynkowego. - Bomby są w piątym i ósmym - oznajmił Stig. Wzmocnił maksymalnie pole siłowe i splótł ręce nad głową. - Keely, załatw sieć miejską. Gdy dwie trzecie piątego robosterowca wysunęły się nad plac, z przedniej ładowni wypadł wielki cylinder. Niemal nikt go nie zauważył w chaosie wywołanym przez folię zakłócającą. Po paru sekundach lotu przedmiot zniknął za krawędzią muru i zapalnik eksplodował. Cylinder zniknął w gęstym obłoku tlenku etylenu. Potem układ procesorowy bomby spowodował drugą, większą eksplozję, która zapaliła chmurę gazu. Bomba paliwowo-powietrzna wywołała falę uderzeniową tylko nieco mniejszą niż wybuch jądrowy. Stig widział wszystko. Zamknął oczy i nastawił wirtualne pole widzenia na średnią jasność. Mimo to światło przedostało się przez jego powieki. Obraz przekazywany przez wszystkich ro-bozwiadowców zniknął jednocześnie. Po kilku sekundach dotarł do niego huk. Stig zacisnął mięśnie, gdy betonowy mur zadrżał. Kiedy uniósł wzrok, niebo znowu było ciemne, choć deszcz przestał padać. Widział wysoko w górze jakieś osobliwe kształty. Małe, niezidentyfikowane obiekty przeszywały mrok niczym stada nietoperzy uciekających przed wybuchem. Ale na Far Away nie było nietoperzy. Wstał i zobaczył, że nad 3P ku niebu unosi się kipiąca kolumna świetlistego powietrza. Uświadomił sobie, że utracił kontakt z połową robosterowców drugiej fali. Kilka z tych, które odpowiedziały na jego sygnał, zgłosiło zerową wysokość, a ich komory z helem przeciekały straszliwie. - Chodźmy stąd - zawołał do Olwen. Oboje pobiegli ku wyjściu. - Keely, potrzebny mi obraz z 3P. - Robię, co mogę. Na niebiosa snów, poszło lepiej, niż się spodziewaliśmy. Stig wybiegł na ulicę. Wypadł zza rogu Nottingham Road w tej samej chwili, gdy powrócił deszcz. Kącikiem oka zauważył, że coś spada na pobliskie domy. Coś niewiarygodnie wielkiego. Odwrócił się. - Kurwa mać! Objął ręką Olwen i przewrócił ją na chodnik. Roztrzaskany tył trzeciego robosterowca opadł bezgłośnie z nocy, miażdżąc na proszek trzy znajdujące się pod nim budynki. Gdzie się podziała reszta? Na drogę posypały się odłamki baterii słonecznych, fragmenty belek i dachówek oraz długie odpryski szkła. - Nic ci się nie stało? - zapytał. - Jasne. Nie wyłączyłam pola siłowego. Popatrzył na leżące wokół wielkie jak pięści kamienie oraz wyszczerbione odłamki żeber sterowca. Mieli szczęście, że w pobliżu nie spadło nic większego Słyszał krzyki i wołania o pomoc. - Nie możemy tracić czasu - oznajmił. Olwen pokiwała nerwowo głową. - Masz rację. Ruszyli wzdłuż Nottingham Road. W jego wirtualnym polu widzenia pojawiły się obrazy. Keely uruchomiła drugą transzę robozwiadowców rozmieszczonych wokół 3P. Wszystkie przekazywały tylko

obraz gruzów, przez które musiały się przedzierać. Ocalało sześć sterowców. W wirtualnym polu widzenia Stiga rozbłysły raporty o stanie. Jeden całkowicie przestał funkcjonować, unosił się biernie na wietrze. Pięć pozostałych uległo uszkodzeniom, ale zachowało zdolność lotu. Jeden z nich miał bombę. - Tak jest - mruknął Stig. - Może uda się nam powtórzyć ten numer. Dotarli do skrzyżowania i spojrzeli wzdłuż Levana Walk. Bardzo wyraźnie widzieli stąd odległy o prawie ćwierć mili 3P. Zgodnie z planem Stiga Mur Rynkowy skierował większą część fali uderzeniowej w górę, osłaniając pobliskie budynki. To jednak nie wystarczyło, by ocalić małe domy na sąsiednich ulicach. Wszystkie się zawaliły. Nawet większe, solidniejsze bloki tuż pod placem ucierpiały poważnie. Pośród gruzów pojawiły się pożary. Mur Rynkowy zamienił się w masywny wał kamiennych gruzów. Jego imponująca wysokość zmniejszyła się o jedną trzecią. Stig zaczerpnął głęboko tchu na ten widok. - Mur wytrzymał - wyszeptał. - Dzięki niebiosom snów, wytrzymał. Wolał nie myśleć o zniszczeniach, jakie spowodowałaby bomba paliwowo-powietrzna, gdyby fala uderzeniowa mogła się szerzyć bez przeszkód. - Nie możesz rzucić drugiej - sprzeciwiła się Olwen. Ko- bieta stała pośrodku skrzyżowania, rozglądając się na wszystkie strony- Co? - Popatrz. Przyjrzyj się uważnie. Stig zrobił, o co go prosiła. Wszędzie było pełno ludzi. Oszołomionych, płaczących, krążących bezradnie po stertach gruzu, klęczących przy ciężko rannych przyjaciołach lub krewnych, których wywlekli z zawalonych budynków. W samochodach nie ocalała ani jedna szyba. Ich alarmy piszczały wściekle, a światła migały, starając się przyciągnąć uwagę, nawet w tych pojazdach, które leżały na dachach. Deszcz mieszał się z kawałkami stopionej powłoki sterowców, powoli i metodycznie pokrywając żałobny krajobraz nieprzeniknionym, czarnym płaszczem. Wilgotny popiół spadał też na jego płaszcz. Stig zaczął zauważać miny otaczających go ludzi. Łzy, bezgłośny gniew i straszliwy ból tych, którzy ujrzeli ruinę swego dotychczasowego życia. Tylko na tym odcinku drogi były ich setki. Potrzebował całej swej z trudem nabytej dyscypliny, by powstrzymać wyrzuty sumienia. - Musimy to zrobić - oznajmił przez zaciśnięte zęby. -Gwiezdny Podróżnik się przedostanie, jeśli go nie powstrzymamy. Nie zostało nam już nic innego. - Znajdź coś. Użyj nas. Mamy broń. Spojrzał na pistolet jonowy, który nosiła na wierzchu, i powstrzymał wzgardliwy śmiech. - Najpierw sprawdźmy sytuację na 3P, dobra? Robozwiadowcy wspinali się już na szczyt otaczającego plac rumowiska, w jakie przerodził się mur. Stig potrzebował chwili, by zinterpretować pierwsze przesłane przez nich obrazy. Nie było na nich nic, co potrafiłby rozpoznać. Plac Pierwszego Przybycia zamienił się w prawdziwy krater. Jego wypalone przez bombę paliwowo-powietrzną wnętrze było zupełnie czarne. Pole siłowe zamykające bramę wytrzymało wybuch, ale niemal całkowicie pokryły je odłamki wypalonego gruzu. Wystawał tylko mały sierp, błyszczący jak mleczne szkło. Deszcz zmył już z niego węglowy pył. Żaden z żołnierzy Instytutu nie ocalał. Stig nawet nie widział ciał. Pojazdy także zniknęły pod gruzami, w tym również ciężarówka. Spodziewał się, że zobaczy gdzieś metalową kapsułę, poobtłuki-waną i odwróconą do góry dnem, ale robozwiadowcy nie wykrywali żadnej elektromagnetycznej aktywności poza samą bramą. Plac Pierwszego Przybycia przerodził w martwą pustynię.

- Nie przyjedzie w takie miejsce - stwierdziła Olwen. -Mamy szansę. - Zapewne masz rację. - Stig sprawdził czas w wirtualnym polu widzenia. - Zostało nam pięćdziesiąt pięć minut cyklu -oznajmił wszystkim na ogólnie dostępnym paśmie. - Naszym zadaniem jest maksymalne utrudnienie Gwiezdnemu Podróżnikowi przejścia przez bramę. Z pewnością nie odważy się zrobić tego bez eskorty. Niech Murdo i Hanna okopią się ze swoimi grupami na Murze Rynkowym Jeśli coś wynurzy się z bramy, otwórzcie ogień z karabinów plazmowych. Reszta niech się podzieli na ruchome oddziały. Musimy uniemożliwić żołnierzom Instytutu zbliżenie się do 3P. Keely będzie nas informować o lokalizacji ich pojazdów. Jeśli będzie wyglądało na to, że organizują się w konwój, zaatakujemy wszystkimi siłami. To nie był dobry znak. Wilson Kime zawiadomił wszystkich na ogólnie dostępnym paśmie, że radar ich zdradził, a dwie sekundy później musieli zeskoczyć z rampy ładunkowej hydroplanu w nieprzeniknioną ciemność. Morton wiedział, że nie mają wyboru. Wszelkie inne możliwości zniknęły, gdy zamknęła się za nimi brama prowadząca na Boongate. Wykrzyknął kilka słów zachęty i skoczył. Nie czekał, by sprawdzić, czy inni się z nim zgadzają. Podobno dobry wódz powinien być przykładem dla podkomendnych. Ale przecież nikt nie powiedział, że on tu dowodzi. Ogromny samolot oddalił się w noc. Morton zwiększył promień pola siłowego do pięćdziesięciu metrów. Opór powietrza gwałtownie wyhamował jego upadek, poszerzył więc pole jeszcze bardziej, nadając mu kształt kropli. Instrumenty obserwacyjne informowały go, że zimna skała leżąca niespełna dwa kilometry pod nim szybko się zbliża. Pokazały mu również dziewięć opancerzonych sylwetek opadających razem z nim. Dzięki Bogu przynajmniej za to. Nie wątpił - raczej - że Rob i Kotka skoczą razem z nim, ale pozostali byli niewiadomą. Uspokoiła go wiadomość, że są tak samo zdeterminowani albo lekkomyślni jak on. Podstawa pola siłowego uderzyła o skałę i ugięła się jak gąbka, amortyzując wstrząs. Potem pole złożyło się, otaczając kombinezon. - Planujesz powtórkę? - zapytała Kotka. - Cokolwiek to jest, będzie to musiał zrobić solo - oznajmił Rob. - Serdecznie dziękuję. - Nic się nikomu nie stało? - zapytał Alic. Wszyscy potwierdzili chórem, że wylądowali bez szkody. Kombinezony czwórki Strażników niewiele ustępowały używanym przez flotę. - Cztery kilometry w tym kierunku - oznajmił Morton, gdy zebrali się w grupę. - Zostały nam trzydzieści dwie minuty do zamknięcia tunelu. Jak chcecie to rozegrać? Oryginalny plan, stworzony pośpiesznie podczas lotu hydro-planem, przewidywał, że podkradną się niepostrzeżenie do Port Evergreen i załatwią snajperskimi strzałami odsłoniętych agentów Gwiezdnego Podróżnika, a potem spróbują uszkodzić pojazdy, nim te zdążą się przedostać przez bramę. - Włączmy maskowanie, podejdźmy bliżej i wyeliminujmy te pojazdy, nim przeciwnik się zorientuje, co się dzieje. Gwiezdny Podróżnik musi być w jednym z nich. - Nic z tego, kochanie - sprzeciwiła się Kotka. - Czas działa na naszą niekorzyść. Wiedzą, że tu jesteśmy, a my wiemy, że oni wiedzą. Ruszamy do walnego szturmu i wykończymy skurwysynów. - Zróbmy to - zgodził się Morton. Ponownie po prostu ruszył naprzód. Elektromięśnie kombinezonu przyśpieszały jego bieg. - Morty, pewnego dnia będziemy musieli rozwiązać ten twój mały problem z ego - oznajmiła mu Kotka przez bezpieczne łącze. Dogoniła go, a potem stopniowo wysunęła się naprzód. Mor-ton dotrzymywał jej kroku, podążając pięć metrów z tyłu. W takim szyku wbiegli na szczyt wzgórza. Przed sobą mieli opadające powoli ku Port Evergreen zbocze. Nad skalnym horyzontem przesuwała się linia intensywnych punktów elektrodynamicznych oraz termicznych. Nie sposób jej było pomylić z czymkolwiek innym. Nawet nie próbowali się maskować.

Cała dziesiątka zatrzymała się, przygotowała broń, a potem ruszyła w dół. - Co to ma być? - zadrwiła Kotka. - Zjazd pierdolonych amatorów? Popatrzcie na ich pozycje. Siedemnastu agentów Gwiezdnego Podróżnika otoczyło budynek generatora szerokim na kilometr kordonem. Gdy tylko wyczuli zbliżającego się przeciwnika, zaczęli się poruszać jak mrówki broniące gniazda. Z pojazdów czekających przed bramą wypadło pośpiesznie dwunastu dalszych. Gdy obie strony znalazły się w odległości pięciuset metrów od siebie, otworzyły ogień. W pole siłowe Mortona uderzyły impulsy jonowe i plazmowe, ale wszystkie zrykoszetowały, nie czyniąc żadnej szkody. Rozbłyski były jaśniejsze od produkowanych przez gwiazdę neutronową. Otoczyły go długie, ostro zarysowane cienie, które kołysały się niepokojąco na skale, nachodząc na siebie. - Ja zacznę od prawej - oznajmił Rob. - Wy idźcie na przód. Klęknął. Agenci Gwiezdnego Podróżnika skupili się w grupę na wprost przed nimi. Z Port Evergreen napływali wciąż nowi, mający wzmocnić siłę ognia. Z pochwy na przedramieniu Roba gładko wysunął się hiperkarabin. Pierwszy strzał bez trudu przebił pole siłowe, pancerz i ciało jednego z agentów. Krew i strzępy ciała utworzyły na skale podłużną plamę. Ta nagła, gwałtowna śmierć wstrząsnęła pozostałymi agentami. Przerwali na chwilę ogień, a potem skupili go na Robie. - To nam wiele nie pomoże - stwierdził Tannie, chwiejąc się pod wpływem energii uderzającej w jego pole siłowe. - Nie mogę dobrze wycelować. - Nigdy nie wysyłaj chłopaka... - stwierdziła z westchnieniem Kotka. Wysunęła hiperkarabin i załatwiła dwóch agentów Gwiezdnego Podróżnika. Reszta grupy natychmiast się rozproszyła, gładko jak zespół taneczny. Wszyscy skryli się za wynio-słościami albo w szczelinach skalnych. Dwaj wbiegli do hermetycznego domku i otworzyli stamtąd ogień z ciężkich karabinów plazmowych. Jeden ze Strażników padł na ziemię. Jego pole siłowe rozbłysło rubinowymi iskrami. Alic wysunął lancę korpuskularną i wycelował w domek. Wystrzelił. Chatka eksplodowała w kaskadzie srebrnych odłamków i białego płomienia. Ku mrocznemu niebu wniósł się czarny grzyb dymu. - Rany, to było niezłe - odezwała się Kotka. Jej hiperkara-bin rozwalił skupisko wielkich głazów, odsłaniając kryjącego się za nimi agenta Gwiezdnego Podróżnika. Wystrzeliła znowu. -Możesz rozwalić z tego ciężarówki? - Patrząc z tego punktu, są za blisko generatora - odparł Alic. - Zaczekajcie chwilkę, przesunę się w bok. - Ayub, Matthew, zajdźcie generator z boku - rozkazał Mor-ton. - Wypłoszcie stamtąd przeciwników. Nie możemy pozwolić, by się tam kryli. - Już się robi - potwierdził Ayub. Dwa potężne impulsy plazmy uderzyły Jima Nwana z nowego kierunku, zbijając go z nóg. - Jeden skurwysyn siedzi w hydroplanie - zawołał. Przetoczył się i przykucnął. Obrotowa wyrzutnia na jego ramieniu zafur-kotała przenikliwie. Pociski przeszyły kadłub samolotu, a potem eksplodowały. Ogromną maszynę pochłonął rozbłysk oślepiającego, niebieskawego światła. - Pojazdy ruszyły - ostrzegł ich Matthew. Osiem ciężarówek posuwało się powoli naprzód, zbliżając się do siebie, by złączyć pola siłowe. Jego instrumenty wykryły dwóch biegnących z przodu ludzi. Obaj zniknęli za zasłoną pola siłowego bramy. Alic wystrzelił z lancy korpuskularnej w tył ostatniej ciężarówki. Pole siłowe wytrzymało. - Alic, rozwal całą resztę. Komandor po raz drugi wystrzelił do ciężarówki, również bez rezultatu. - W którymś z tych pojazdów siedzi Gwiezdny Podróżnik - stwierdził. - Nie ma innego wytłumaczenia. My nie mamy tak potężnych pól siłowych.

- Przedostaną się - stwierdził Morton. - A wtedy ci, którzy tu zostaną, spróbują zniszczyć generator. Rozwal chaty i wszystko, za czym mogliby się schować. Jim, ty też. Zniszczcie wszystkie możliwe osłony. - Dobra. Pierwszą ciężarówkę dzieliło od wylotu tunelu już tylko kilka metrów. Jej silnik warczał głośno. Alic zaczął strzelać do pozostałych domków, rozwalając je na kawałki. Ayub i Matthew dotarli do budynku generatora. Doszło do szybkiej wymiany ognia. Potem Matthew wypuścił rój robozwiadowców. Powietrze nad Port Evergreen przeszyły moździerzowe pociski. Eksplodował drugi hydroplan. Z przedostatniej ciężarówki wysunął się masywny cylinder. - To nie wygląda dobrze - ostrzegła Kotka. Oddała pięć strzałów z hiperkarabinu, ale wszystkie odbiły się od pola siło wego. Osłonięty przez nie cylinder obracał się swobodnie. - Rob, synchronizuj! zawołała kobieta. Cylinder przesuwał się w jej stronę. Kotka skoczyła w górę. Elektromięśnie skafandra uniosły ją dziesięć metrów pod mroczne niebo. Powietrze pod jej stopami przeszyła oślepiająca, biała linia. Impuls uderzył w skałę pięćdziesiąt metrów za nią. Potężny wybuch zalał okolicę kaskadą lawy. - O kurwa - jęknął Jim. - Niedobrze. Mają prawdziwą ar tylerię. Wydarzenia rozgrywały się tak szybko, że Morton miał trudności z nadążeniem za nimi. Broń na ciężarówce nie przestawała się obracać, szukając następnego celu. Trzech agentów Gwiezdnego Podróżnika stojących w drzwiach budynku generatora wymieniało strzały z Matthew. Z wylotu tunelu wyłonił się ktoś odziany w zwykły skafander. Rob zastrzelił go z hiperkarabinu. Szczątki rozprysły się na zasłonie pola siłowego. Krew, szybko zamarzająca w atmosferze Półmetka, sypała się na ziemię w deszczu burgundowych kryształków. Pierwsza ciężarówka zwiększyła obroty, a potem ruszyła naprzód. Rob i Kotka zsynchronizowali karabiny i jednocześnie wystrzelili do samochodu. Pole siłowe rozbłysło groźnym, karmazynowym blaskiem. Potem pojazd zniknął w wylocie tunelu. - Skurwysyn - warknęła Kotka. - Morty, synchronizu jemy. Potrójny strzał. Gdy wirtualne dłonie Mortona zatańczyły na ikonach, ciężka broń przeciwnika wystrzeliła znowu. W miejscu, gdzie przed chwilą stał Jim, wypłynęła lawa. Odziany w pancerny kombinezon mężczyzna przeszył powietrze łagodnym łukiem. W najwyższym punkcie lotu uderzyły weń impulsy plazmowe, odrzucając go do tyłu, na stopioną skałę. Układ procesorowy kombinezonu Mortona sprzągł się z układami Roba i Kotki, oddając jego broń pod kontrolę kobiety. Przez tunel czasoprzestrzenny przejechały dwie kolejne ciężarówki. Następne sunęły szeregiem ku bramie. - Którą? - zapytała Kotka. - Wybieraj szybko - odparł Rob. - Nie tę z bronią. Krzyż nitek w wirtualnym polu widzenia Mortona nasunął się na piątą ciężarówkę. On wybrałby tę, która była najbliżej bramy. Trzy hiperkarabiny wystrzeliły jednocześnie. Pole siłowe samochodu spowiła szkarłatna korona. W tej właśnie chwili uderzyła lanca korpuskularna. Na moment sylwetka ciężarówki stała się bardzo wyraźnie widoczna. Potem pojazd zamienił się w parę. Ku niebu trysnęła imponująca fontanna szczątków oraz przegrzanego gazu. Pozostałe ciężarówki zakołysały się gwałtownie, gdy wstrząs uderzył w ich pola siłowe. Jeszcze jedna umknęła przez bramę. Ciężarówka wyposażona w działo zahamowała raptownie. Śmiercionośny cylinder skierował ku budynkowi generatora. - Załatw skurwysyna, Kotka! - zawołał Morton. Trzy jednoczesne strzały z hiperkarabinów przebiły pole siłowe. Baterie ciężarówki eksplodowały. Blask przyćmił wszystkie pozostałe płomienie. Ludzie w pancernych kombinezonach posypali się na skałę.

Morton wstał. Port Evergreen przestało istnieć. Ocalał tylko budynek generatora tunelu czasoprzestrzennego. Wśród ruin domków dogasały już pożary. Stosy szczątków pozostałych po hydroplanach lśniły tu i ówdzie cynobrowym blaskiem, szybko wytracając ciepło w mroźnym powietrzu. Z miejsc, gdzie strzały z broni Gwiezdnego Podróżnika uderzyły w skałę, ku morzu spływały rzeczułki lawy. W budynek generatora uderzył impuls z pistoletu jonowego. Do agenta Gwiezdnego Podróżnika natychmiast wystrzeliło czterech ludzi. Morton pośpiesznie skupił instrumenty na wejściu do budynku. Przed chwilą stało tam dwóch nieprzyjaciół powstrzymujących Matthew. Wewnątrz rozbłysło białoniebieskie światło, sekcja ściany zawaliła się i przez otwór wypadła sylwetka w roztrzaskanym kombinezonie. - To chyba był ostatni - stwierdził Ayub. Morton wstrzymał oddech, skupiając instrumenty na tunelu czasoprzestrzennym. Droga była otwarta. Nie mógł dłużej wytrzymać napięcia. Jeśli po tej stronie zostali jeszcze jacyś agenci Gwiezdnego Podróżnika, z pewnością zniszczą generator. A jeśli podłożyli ładunek, na pewno wysadzą go właśnie teraz. Podeszła do niego Kotka. - Do końca cyklu zostało jedenaście minut. Przechodzimy? - Nie wiem. Alic? - Nie mamy pojęcia, co jest po drugiej stronie. Matthew, wyślij coś przez tunel, zdobądź nam jakieś dane. - Już to zrobiłem, szefie. - Dobra. Cała reszta, przeprowadzić krótkozasięgowy skan. Musimy zabezpieczyć okolicę. Morton niechętnie zgodził się z komandorem i zaczął sprawdzać teren w miejscu, gdzie jego instrumenty zlokalizowały ostatniego agenta Gwiezdnego Podróżnika. Przez spalony grunt przed budynkiem generatora przebiegło pięciu robozwiadowców. Nie zwolnili kroku, mijając zasłonę pola siłowego. Morton odbierał ich sygnały, przeszukując jednocześnie gruzy. Po chwili ciemności na obrazie pojawił się dziwnie czarny krajobraz. Ziemię pokrywała warstwa mokrego popiołu. W podczerwieni zobaczył coś wielkiego, na wprost przed bramą. Rozbłysło światło... - Czekają na nas - stwierdził Jim. - Chryste, będziemy potrzebowali pancernych samochodów. - Morton dotknął ikony hydroplanu. Wilson, woduj tu szybko. - Już lecę. Co się dzieje? - Zabezpieczyliśmy wylot tunelu, ale skurwysyn się wymknął. Siedzą po drugiej stronie i strzelają do każdego, kto wysunie głowę. Pancerne samochody zapewnią nam przewagę. - Zostało niewiele czasu - zauważył Wilson. - Morton - odezwał się Adam. - Nawet jeśli przedrzemy się pancernymi samochodami, co nie będzie łatwe, będziemy musieli stoczyć walkę, żeby oczyścić teren. Nie wiemy, jak długo to potrwa, a to, co przewożą ciężarówki, naprawdę jest bardzo ważne. Trzeba ich pilnie strzec. Nie ma mowy, żeby zdążyły się przedostać w dziesięć minut. - Jeśli nie przejedziemy na drugą stronę, damy mu piętnaście godzin przewagi. Ile czasu potrzebuje, by dotrzeć do statku? - Dwa do trzech dni, zależnie do tego, jak poważnie klanowi wojownicy zdołali uszkodzić Pierwszą Autostradę. - W takim razie nie możemy sobie pozwolić na piętnaście godzin zwłoki. - Wiem o tym. Instrumenty Mortona wykryły w płytkim zagłębieniu nieruchomą plamę ciepła. Przyjrzał się jej bliżej i zobaczył połowę pancernego kombinezonu oraz szybko stygnące kryształki krwi.

- Wysyłam następnego robozwiadowcę - oznajmił Mat- thew. Hydroplan był różowym punkcikiem tuż nad nieruchomym horyzontem. Do wodowania zostały dwie minuty. Morton przeklinał małą prędkość olbrzymiego samolotu. Wiedział, że nie zdążą na czas. Zegar w jego wirtualnym polu widzenia odliczał sekundy. Zostało tylko osiem i pół minuty. Wyciągnął na środek obraz przekazany przez ostatniego robozwiadowcę. Maszyna przetrwała po drugiej stronie niespełna sekundę. - Co to za czarne świństwo? - zapytał Rob. - Pokrywa wszystko po drugiej stronie. - Wygląda mi na popiół - odparł Matthew. - Zdarzyło się tam coś złego. Bardzo złego. Morton dokończył skan terenu. Hydroplan opadał już na wodę. Uniósł dziób, dotykając tyłem powierzchni. Po obu stronach car-bon goose w górę trysnęły bryzgi wody. Kadłub zanurzał się coraz głębiej. Zdziwił się, że wodowanie trwało tak krótko. - Morton - odezwał się Adam. - Nie zdążymy przeprowadzić pancernych samochodów na drugą stronę. - Cholera. Ponownie spojrzał na wylot tunelu czasoprzestrzennego. Kusiło go silnie, by po prostu przebiec na drugą stronę. Ciekawe, czy tak właśnie się czułem, zabijając Tarę? Działanie zawsze jest rozwiązaniem. Łączy wydarzenia ze sobą, jego nurt cię unosi. - Istnieje inny sposób - kontynuował Adam. Morton zamknął łącze. - Lepiej niech będzie dobry - mruknął pod hełmem. Hydroplan posuwał się majestatycznie w stronę skalnej półki tworzącej brzeg Port Evergreen. Morton stanął przed matowo-szarym półokręgiem. Sekundy nadal płynęły. Czuł się, jakby wyciekało z niego życie. Zauważył, że obok zatrzymałysię trzy inne osoby w pancernych kombinezonach. Wszyscy czekali w milczeniu. Trzeba było się poświęcić i rozwalić generator. Odciąć Gwiezdnemu Podróżnikowi drogę ucieczki. Moglibyśmy go wtedy zabić. Jeśli rzeczywiście siedział w jednej z ciężarówek. Było zbyt wiele nieznanych czynników. Nie znosił takich sytuacji. Zegar wskazał, że zostało siedemnaście sekund. Tunel zamknął się wcześniej, niż spodziewał się Morton. Lekka poświata za barierą pola siłowego zgasła. - Dobra - zwrócił się do Adama. - To na czym polega ten plan? Po wybuchu bomby paliwowo-powietrznej Instytut potrzebował trzydziestu dwóch minut, by zestrzelić pięć pozostałych roboste-rowców. Land rovery cruisery jeździły po ulicach Armstrong City dwójkami i trójkami, nigdy nie oferując porządnego celu, spoty- kały się na otwartych przestrzeniach i skupiały ogień na wielkich, starych aerostatach unoszących się nad dachami. Keely nie miała trudności ze śledzeniem ruchów nieprzyjaciela. Udało się jej załamać miejską sieć, zmuszając ludzi Instytutu do porozumiewania się przez radio. Miejsca transmisji łatwo było ustalić, ale fizyczne śledzenia przeciwnika nastręczało więcej trudności. Na ulicach było pełno ludzi i pojazdów. Przewożono rannych do szpitali, organizowano ekipy ratunkowe wydobywające rannych spod gruzów. Brak łączności wszystkim utrudniał zadanie. Służby publiczne miały awaryjne systemy radiowe, ale nikt nie wiedział, gdzie sytuacja jest najgorsza. Straty nie ograniczały się do terenów otaczających 3P. Strącone robosterowce również spowodowały poważne uszkodzenia. W trzech przypadkach wywołały nawet wielkie pożary. Żołnierzy Instytutu nic nie obchodziły problemy ludzi. Ich cruisery przejeżdżały przez tłumy i zmuszały karetki do zjeżdżania na bok. Strzelali do każdego, kto stanął im na drodze, i strącali robosterowce, powodując śmierć i zniszczenia w kolejnych punktach. Wojownicy klanowi Stiga ścigali cruisery na motocyklach, gdy tylko było to możliwe. Zadanie nie należało do łatwych, bo nie mogli się przebijać przez tłumy. Zdołali zniszczyć sześć pojazdów, tracąc przy tym dziewięciu ludzi. Stig nie uważał tego za korzystny przelicznik.

- Na Mantana Avenue tworzy się konwój - poinformowała ich Keely. Stig sprawdził czas. Do zamknięcia tunelu czasoprzestrzennego zostało osiemnaście minut. W lukach między rzedniejącymi chmurami świeciły gwiazdy. - W porządku. Wszystkie mobilne oddziały, zbieramy się na końcu Levana Walk, przy 3P. Murdo, Hanna, postarajcie się ich maksymalnie spowolnić. Natychmiast wyślemy wam posiłki. -Zawrócił zarekwirowany motocykl typu Triumph Urban-retro-45 i pomknął w drugą stronę Crown Lane. Jadąca razem z nim Olwen wsunęła jonowe pistolety do kabur. - Czy strącili sterowiec z bombą? - zapytała. - Ehe. Stig skupił uwagę na pokrytej odpadkami drodze. Wszystkie pojazdy pędziły szybko i gwałtownie skręcały, omijając poważniejsze przeszkody. Zwiększało to jeszcze liczbę ofiar. Przekaz od robozwiadowców napływał tylko sporadycznie. Keely pozostawiła w miejskiej sieci bezpieczne trasy, którymi mogli się posługiwać Strażnicy, ale fizyczne uszkodzenia były poważne, zwłaszcza w okolicach 3P. Do Stiga napływały tylko pojedyncze obrazy pojazdów przedzierających się przez Mantana Avenue. Przodem posuwało się kilka spychaczy oraz dwie potężne ciężarówki z wózkami holowniczymi. - Czy to nie kolejna kapsuła podtrzymywania życia? - za pytała Olwen. Stig zaryzykował przeniesienie spojrzenia z drogi na wirtualne pole widzenia i zobaczył ciężarówkę MANN, taką samą jak poprzednia. - Co oni robią, klonują te skurwysyństwa? Zatrąbił na niego jadący w przeciwną stronę mikrobus z rannymi. Stig zakręcił nagle, nisko pochylając motocykl. Kierowca pogroził mu pięścią. - Cholera, nie zdążymy na czas. Pierwsze cruisery docierały już do podstawy rumowiska pozostałego po Murze Rynkowym. Uniosły karoserie na wysokość koło dwóch metrów nad ziemię i zaczęły się wspinać na gruzy, nawet nie zwalniając. Gdy tylko znalazły się na szczycie, ludzie Hanny otworzyli ogień. Odpowiedziały im masery oraz działa Gatlinga. Po gruzach przesuwały się światła reflektorów oraz celowników laserowych. Formacja spychaczy torowała drogę, usuwając gruzy na bok tak szybko, że Stig nie wierzył własnym oczom. Jasne snopy światła przeszywały półmrok, padając na gęste chmury pyłu, które wzbijały w powietrze. Kolejne cruisery wjeżdżały na gruzy, zmierzając prosto do mrocznego serca zniszczonej strefy. Samochody strzelały na oślep do poczerniałych stert kamieni. - Wycofajcie się - rozkazał Stig, gdy na szczyt wdrapał się dziesiąty cruiser. - Na niebiosa snów, nie powstrzymacie tak wielu. Tracili nawet robozwiadowców, padających ofiarą przypadkowego ostrzału. Spychacze utworzyły już drogę na szczyt rumowiska i pracowały teraz po drugiej stronie. W powietrzu wokół nich unosiły się gęste chmury kurzu, przesłaniające światła reflektorów. Pięć kolejnych cruiserów podążyło za spychaczami. Wjechały na szczyt i zjechały po drugiej stronie nowo utworzonej rampy. Na placu było już ponad dwadzieścia pojazdów Instytutu i wszystkie strzelały jak szalone. Żaden ze Strażników nie odpowiadał ogniem. Wszyscy w pośpiechu szukali schronienia. Ciężarówka doTarla do podstawy rumowiska i zaczęła wdrapywać się powoli na szczyt. Osiem snopów jej reflektorów biło w górę, ku nocnemu niebu. - Trzeba było tu zostać - mruknął Stig. - Podjąć walkę pod 3P. - Wybiliby nas do nogi - sprzeciwiła się Olwen. - Są totalnie zdesperowani. Zrobią wszystko, by tylko utorować drogę Gwiezdnemu Podróżnikowi. Spojrzał na Nottingham Road i znowu zahamował motocykl. Przed nim rozciągał się chaos. Samochody osobowe i furgonetki stały zaklinowane, światła ich reflektorów padały na częściowo zawalone budynki. W ruinach trudzili się ludzie, usuwający kamienie i cegły jedną po drugiej. W połowie

długości ulicy stał samochód strażacki. Robostrażacy włazili na ściany trzypiętrowego budynku, który w jakiś sposób zdołał się obrócić o dwadzieścia stopni. - Uciekajmy - powiedział po prostu. Cruisery przerwały ogień. Na 3P zostało tylko pięciu działających robozwiadowców. Ciężarówka zjeżdżała z nasypu, podskakując gwałtownie. Światła pięciu cruiserów padły na zamykające bramę pole siłowe. Ludzie w elastycznych skafandrach oczyszczali drogę do niego, odrzucając na bok gruzy. Według zegara w wirtualnym polu widzenia Stiga do końca cyklu zostało trzynaście minut. Sprzedałby duszę za jeszcze jedną bombę paliwowo-powietrzną. Jeden z ludzi Instytutu przeszedł przez bramę. Za zasłoną było widać jakieś błyski. Z nagłym hukiem i blaskiem wyjechała zza niej ciężarówka. Jej pole siłowe gorzało intensywną, niebezpieczną czerwienią. Hamulce piszczały, opony ślizgały się po warstwie popiołu. Wieżyczki wszystkich cruiserów śledziły nieprzewidywalny ruch pojazdu, aż wreszcie zatrzymał się on w odległości pięćdziesięciu metrów od bramy. Jego silnik pracował na pełnych obrotach, parskając jak oszalałe zwierzę. Czerwony blask słabł powoli. Na karoserii zaczął się pojawiać szron. Z bramy wypadły dwa identyczne wehikuły. Jaskrawy, szkarłatny blask padał na osłonę pola siłowego, oświetlając połowę placu. - To nasi - stwierdził Stig. - Z całą pewnością. Adam jest po drugiej stronie. Nie wszystko układa się po myśli Gwiezdnego Podróżnika. Pojawiły się kolejne ciężarówki, posuwające się tak blisko siebie, że wyglądały jak pociąg. Cruisery otoczyły bramę szerokim półokręgiem. Wszystkie wieżyczki były skierowane w jej stronę. Stig naliczył w sumie osiem pojazdów. Jeden z nich podjechał powoli do ciężarówki MANN. - Keely, potrzebne nam zbliżenie na tę ciężarówkę - po lecił. Paru robozwiadowców ruszyło w tamtą stronę. Obraz był okropny, ciągle podskakiwał, pył i mżawka utrudniały zbliżenie. Z boku kapsuły otworzyły się drzwi. Jeden z robozwiadowców wpadł w dziurę między kawałami gruzu. Został tylko jeden. Jego kamera próbowała uzyskać lepszy obraz. Drzwi z tyłu pancernego pojazdu opuściły się i buchnęła z nich biała para, znikająca w obłokach pyłu. - Na pierdolone niebiosa snów! - warknął ochryple Stig. - Gwiezdny Podróżnik! - Strażnik zatrzymał się, nie zważa jąc na otaczający go chaos, skupił całą uwagę na jednym obrazie kiepskiej jakości. Wszystkie reflektory na placu zgasły nagle. Ro- bozwiadowca poradził sobie z ciemnością, przechodząc na tryb wzmocnienia obrazu. W osłoniętym wnętrzu pojazdu poruszało się coś wielkiego, otoczonego mniejszymi, ludzkimi postaciami. Sylwetka zniknęła w kapsule i drzwi się zamknęły. Reflektory ponownie się włączyły, oślepiając na chwilę instrumenty robozwiadowcy. - Możesz to powiększyć? - wydyszał Stig. Odtworzony obraz był całkowicie zamazany, składał się tylko z ciemnych pikseli. Istota była jednak ruchoma. Miał wrażenie, że, idąc, kołysała się z boku na bok. - Nie jestem pewna - odparła Keely. - Przepuszczę to przez programy. Kilka cruiserów wracało już drogą utorowaną przez buldożery. Wjechały na szczyt i zaczęły na oślep ostrzeliwać ulicę na dole. - Skurwysyny - warknęła z goryczą Olwen. Nieopodal, w pobliżu końca Nottingham Road, słychać było strzały. Ciężarówka MANN zaczęła się wspinać na nasyp. Jej grube opony miażdżyły gruz. Cruisery zajęły pozycje przed nią i za nią, po czym konwój zjechał na Mantana Avenue. - Snajperzy, przygotować się - rozkazał Stig. - Gwiezdny Podróżnik opuszcza miasto. Keely, zawiadom grupy przy Pierwszej Autostradzie, niech zaczną niszczyć drogę. Czy komuś udało się dotrzeć do mostu Tangeat? - Nie. Zaklął pod nosem, pilnie uważając, by żadna oznaka dezaprobaty nie przedostała się na ogólnie dostępne pasmo.

- Nieważne. Między nami a “Marie Celeste" jest mnóstwo innych mostów. Powiększył obraz przekazywany przez robozwiadowcę, pragnąc się dowiedzieć, co się dzieje na 3P. Instytut zostawił na miejscu dwie ciężarówki i siedem cruiserów. Wszystkie wieżyczki były wycelowane na bramę. Na jego oczach dwie fioletowe wiązki laserów uderzyły w ziemię zaledwie centymetry od zasłony pola siłowego. - Czekają na Adama - mruknął. - Na niebiosa snów, musimy ich wyeliminować. Jeśli tego nie zrobimy, Adam zostanie odcięty na Półmetku. - Nie mamy czasu, Stig - sprzeciwiła się Olwen. - Musimy ścigać Gwiezdnego Podróżnika. Nie zdążymy zmontować ekipy zdolnej załatwić cruisery przed końcem cyklu. Nie damy rady nawet dotrzeć do 3P. Stig ponownie sprawdził czas: siedem minut. Cała operacja była przesrana. Totalnie przesrana. Nie zdołali powstrzymać Gwiezdnego Podróżnika. Zabili setki niewinnych ludzi i obrócili w gruzy znaczną część Armstrong City. A teraz nie mogli nawet pomóc towarzyszom przedostać się przez tunel czasoprzestrzenny. Nie potrafił znieść myśli, że będzie musiał powiedzieć Harveyowi, iż sprzęt potrzebny do sfinalizowania zemsty planety nie nadejdzie na czas, że Johansson został odcięty na Półmetku, a wszystko to dlatego, że on spieprzył sprawę. Wolałby w pojedynkę zmierzyć się z czekającymi na placu cruiserami. Uświadomił sobie, że jego zaciśnięte pięści uniosły się spontanicznie. To była reakcja na wypełniające go poczucie bezradności. - Zostanę tu - mruknął, zmuszając się do opuszczenia rąk. - To moja wina. Zmontuję ekipę, która usunie cruisery, nim brama znowu się otworzy. Pozostali mogą wrócić do działań nękających wzdłuż Pierwszej Autostrady. - Nie - sprzeciwiła się Olwen. - Wysłuchaj mnie uważnie. Nie dam ci znowu pogrążyć się w użalaniu się nad sobą. Nie możemy sobie pozwolić na taki luksus. Nawet jeśli zdołamy usunąć zasadzkę, brama otworzy się dopiero za piętnaście godzin. Nie będziemy mieli szans doścignąć Gwiezdnego Podróżnika. Straciliśmy sprzęt przewożony przez Adama. Zapomnij o nim, Stig. Nawet jeśli dotrze tu w następnym cyklu, na nic już się nam nie zda. Będzie za późno. Musimy rzucić przeciwko Gwiezdnemu Podróżnikowi wszystko, co mamy, i wykończyć skurwysyna. Trzeba to zrobić natychmiast i świetnie o tym wiesz. - Ehe - zgodził się z przygnębieniem w głosie. - Wiem. W odległości stu metrów od skalistego brzegu w hydroplanie wysunęło się podwozie. Wilson zmniejszył obroty turbin, pozwalając ogromnemu samolotowi sunąć spokojnie po wodzie, aż wreszcie dziobowe koła dotknęły łagodnego, granitowego zbocza. Wynu- rzyli się z lodowatego morza lekko falującym ruchem typowym dla kołujących samolotów w całej Galaktyce. W ruinach Port Evergreen dogasały pożary. Wilson musiał ostro skręcić w prawo, by ominąć wrak drugiego hydroplanu. Widział krążące po okolicy sylwetki w pancernych kombinezonach. Ich ludzie sprawdzali, czy nie ocaleli tu jeszcze jacyś agenci Gwiezdnego Podróżnika. Budynek generatora tuneli czasoprzestrzennych wyglądał na nietknięty. Uznał to za dobry znak. Adam i Paula siedzieli na głównym pokładzie, układając plany. Gdy rozmawiał z nimi krótko przed lądowaniem, robili wrażenie pewnych siebie. W normalnej sytuacji nie pokładałby zbyt wielkiej wiary w takim połączeniu, w tej chwili jednak ucieszy się z każdej pomocy. Wilson i Anna wyłączyli silniki, a potem dołączyli do czekających na głównym pokładzie towarzyszy. Wrócili Morton i Alic. Ich kombinezony pokrywał szron. Nawet Tiger Pansy wyłoniła się z ładowni, by być świadkiem narady. Wilson zastanawiał się, jak wielką część ich niepokoju i nerwowości przekazywała Qa-tuksowi. Zadanie z pewnością nie należało do trudnych. Górny pokład wypełniała gęsta aura napięcia. Johansson nalał Alicowi i Mortonowi trochę kawy. Nie mogli usiąść, siedzenia były za małe dla ich

kombinezonów. - Możemy przejechać bramę w dowolnej chwili - oznajmił Adam. - Wybierzmy moment i utorujmy sobie drogę pancernymi samochodami. W tej chwili zapewne nawet nie celują w wylot tu nelu. Zaskoczenie będzie po naszej stronie. Morton obrzucił go pełnym sceptycyzmu spojrzeniem. - Mów dalej. - Jeździec Burzy krąży wokół punktu Lagrange'a po eliptycznej orbicie. Jeden obrót trwa dwadzieścia godzin. Dostarcza energii tunelowi czasoprzestrzennemu przez pięć godzin, kiedy strumień plazmy popycha go w stronę gwiazdy neutronowej. Potem potrzebuje piętnastu godzin, by wrócić do punktu wyjścia. W tej chwili właśnie zaczyna kurs powrotny. Musimy tylko przejąć kontrolę nad jego systemem sterowania oraz silnikami, i wepchnąć go z powrotem w strumień plazmy. W ten sposób zdobędziemy moc potrzebną do napędzenia tunelu. - Ale zapewne uniemożliwimy mu powrót do punktu La-grange'a - zauważył Bradley. - To będzie jednorazowa operacja. Zamkniemy drzwi na Far Away, dopóki nie uda się zbudować tu zastępczego źródła energii. - Biorąc pod uwagę, co się wydarzyło na Boongate, nie sądzę, byśmy musieli się tym przejmować odparł Adam. - Powinniśmy się skupić na szansie dotarcia na Far Away. - Świetny pomysł - zgodził się Wilson. - Zróbmy to. - Chwileczkę - odezwał się Morton. - Nawet jeśli uda się nam przejąć kontrolę nad systemem sterującym, nadal będziemy się musieli uporać z przeciwnikiem czekającym po drugiej stronie. Nie wierzę, że wszyscy zapomną o czujności do chwili początku nowego cyklu. Jeśli będą obserwować tunel choć jednym okiem, z pewnością zauważą, że się otwiera. Wiedzą, że zrobimy wszystko, co w naszej mocy, by utorować sobie drogę. Muszą tylko połączyć swoją broń z prostym czujnikiem. Wystarczy, że ktoś wystawi łeb zza zasłony i bach! Układ procesorowy mojego kombinezonu zidentyfikował tę broń na ciężarówce. To laser atomowy ze wzmocnieniem neutronowym. Jesteście pewni, że wasze pola siłowe to wytrzymają? Jeden strzał, tak, być może dwa. Uwierzyłbym nawet, gdybyś powiedział pięć. Rzecz w tym, że nie wiemy, jakie jeszcze kurestwo czeka na nas po drugiej stronie. Mogą nas zaatakować dwudziestoma pięcioma takimi laserami jednocześnie, a nawet rzucić na nas bombę atomową. Jeżeli otworzymy tunel, co ich powstrzyma przed przepchnięciem termojądrowego ładunku na naszą stronę? Sentyment? Mówmy poważnie. Nie mamy szans. - Jeśli rzeczywiście tak sądzisz, możesz wziąć hydroplan i wrócić do Shackleton - odparł Bradley. Za oceanem będziesz bezpieczny, bez względu na to, co wydarzy się tutaj. Ja wracam na Far Away. - I wszyscy Strażnicy z tobą - zapewnił Adam. - To samobójstwo! - To może być samobójstwo. Odrobina niepewności daje nam nadzieję. - Masz w sobie piękną desperację, Bradley u Johansson - odezwał się Qatux na ogólnie dostępnym paśmie. - U kogoś tak zdeterminowanego jak ty może ona być równie potężna jak podstawowe uczucia. Dotąd nie zdawałem sobie z tego sprawy. Wilson nie potrafił się powstrzymać przed obrzuceniem Tiger Pansy pełnym dezaprobaty spojrzeniem. Wiedział, że zachowuje się dziecinnie, bo to nawet w najmniejszym stopniu nie zależało od niej. Kobieta spokojnie żuła gumę. Sprawiała wrażenie radośnie nieświadomej tego, co się wokół niej dzieje. Zastanawiał się, czy nie jest ono mylne. W końcu jak bardzo naiwna może być gwiazda porno? - To samo dotyczy większości ludzi na tym pokładzie - odparł Bradley z wymuszonym uśmiechem. - Czy mogę zapytać, dlaczego nie przeniesiecie drugiego końca tunelu w inne miejsce na Far Away, gdzie nie będzie waszych wrogów? Na twarzy Tiger Pansy pojawił się wyraz lekkiego zaskoczenia. Kobieta wstała z fotela, jakby zmuszało ją do tego coś nieprzyjemnego. Bradley przyglądał się jej z wyraźną konsternacją. Zatrzymała się przed nim, wpatrując się w jego

twarz ze straszliwą ciekawością. - Brama - zaczął niepewnie Bradley - hm, pomaga za kotwiczyć koniec tunelu czasoprzestrzennego. Utrzymanie, hm, otwartego, ufiksowanego tunelu jest bardzo trudne, zwłaszcza na tak wielką odległość. W Port Evergreen po prostu nie ma mocy obliczeniowej potrzebnej, by zmienić współrzędne tunelu czaso przestrzennego. Tiger Pansy niepewnie zamrugała mocno umalowanymi powiekami. Wyciągnęła rękę i dotknęła palcami policzka Bradleya, jakby pocieszała kochanka. Na widok tego gestu Wilsona dopadły lekkie mdłości. Było w nim coś niepokojąco pasożytniczego. Bradley się nie wzdrygnął. - Wykonam dla was te obliczenia - zapewnił Qatux.

SZEŚĆ Mellanie nie była do końca pewna, czego się spodziewała, gdy wielki, osłonięty samochód skręcił w Rue Jołei. Może nagłego ataku nostalgii? Z ruchliwą, metropolitalną ulicą z pewnością wiązało się mnóstwo wspomnień. Jeszcze całkiem niedawno powiedziałaby, że to dobre wspomnienia. Siedziała zgarbiona na przednim siedzeniu samochodu obok Hoshego Finna, spoglądając na sześćdziesięciopięciopiętrowy drapacz chmur widoczny przy końcu ulicy. Przypominający złotą klingę rapiera gmach należał do najwyższych w śródmieściu Salamanki. Mellanie aż za dobrze pamiętała widok rozciągający się z jego szczytu. Alessandra często kazała jej przyciskać się do szklanej ściany penthouse'u, gdy dziewczyna obsługiwała kolejnego sekretarza albo przyjaciela rodziny ważnego polityka. Te wspomnienia utrzymywały się najdłużej. Mellanie ciągle je przywoływała, szukając szczegółów mogących się wiązać z Gwiezdnym Podróżnikiem. - Widziałaś kiedyś plan jej systemu bezpieczeństwa? - Że co? - Oderwała się od gorzkich wspomnień. Z jakiegoś powodu, gdy już nie miała na głowie Dudleya, pamięć o tym, co w pełni dobrowolnie robiła dla Alessandry, paliła ją gorzkim wstydem. Przepraszam, o co pytasz? - O system bezpieczeństwa Alessandry Baron. Z układem procesorowym penthouse'u łączy się mnóstwo zewnętrznych obwodów. Technicy zastanawiali się, jak daleko sięgają. - Nie mam pojęcia, Hoshe. Nigdy go nie oglądała na ekranie ani w portalu, nie przy mnie. - Dobra, przyjmiemy założenie, że droga prowadząca do wieżowca jest obserwowana, podobnie jak sam budynek. - Hm, RI chyba nie uważała, że to coś wyjątkowego, kiedy uciekałam od Alessandry. - Dobra, dziękuję. Uśmiechnęła się do niego blado. Stary, dobry Hoshe Finn zawsze traktował każdy problem z ostrożnością i bojaźliwością godną prawdziwego biurokraty. - Każę naszym ludziom otoczyć budynek. Druga grupa wejdzie do środka jako ekipa remontowa mająca dokonać napraw w mieszkaniu na sześćdziesiątym pierwszym piętrze. - Czy mogę pójść z nimi? - Nie. To niebezpieczne, a poza tym twoja obecność zakłóciłaby procedury. - Włożę pancerny kombinezon i będę się trzymała z tyłu. Obiecuję. - Nie. Nasi obserwatorzy informują, że Alessandrze towarzyszą dwie inne osoby. Dopóki się nie przekonamy, że jest inaczej, musimy uważać, że to agenci Gwiezdnego Podróżnika. Mogą mieć broń połączoną obwodami organicznymi. Nie mogę sobie pozwolić na oddelegowanie jednego z naszych ludzi do pilnowania ciebie. Wszyscy będą potrzebni w pierwszej linii. Mellanie westchnęła przesadnie. - Kiedy dokładnie będę mogła ją zobaczyć? - Pojedziemy na górę zaraz po dokonaniu aresztowania i zneutralizowaniu wszelkich systemów broni. - Paula Myo nie miała nic przeciwko temu, bym spotkała się z Isabellą oko w oko. - To było co innego. Wtedy podejmowaliśmy ryzyko. Teraz nie musimy tego robić. - Dobra, ale chcę podejść bliżej budynku. Jeśli będzie stawiała opór, aktywność broni będzie widoczna z ulicy. - Usuniemy cywilów spod budynku, gdy tylko nasi ludzie wejdą do środka. Nie wchodź im w drogę. - Już dobrze, dobrze. Mellanie wysiadła z samochodu i przeszła na drugą stronę ulicy. Było późne popołudnie i po chodnikach kręciło się mnóstwo pieszych. Wiedziała, że Hoshe chciał zaczekać do wczesnego rana, co ułatwiłoby zapanowanie nad sytuacją, ale nie pozwolili na to Nigel i senator Burnelli. Od chwili zdemaskowania Daniela Alstera zaczęli się naprawdę bać agentów Gwiezdnego Podróżnika.

Zatrzymała się przy wystawie butiku, obrzucając drogie ciuchy krytycznym spojrzeniem. Zrobiła to zupełnie odruchowo. Hoshe miał rację, naprawdę powinna się zastanowić, co chce robić później. Zdobyła pozycję polityczną, która pozwoli jej stworzyć program zdolny rywalizować z programem Michelangela. A ponadto, rzecz jasna, za dziesięć minut producenci programu Alessandry Baron będą potrzebowali kogoś na jej miejsce. Jeszcze całkiem niedawno poczułaby się rozgorączkowana na tę myśl. Był jeszcze Morty, ale to również się zmieniło. Nie chodziło o to, co zrobił. Po prostu jakoś nie widziała siebie w roli żony szefa korporacji, czekającej w domu z gromadką dzieci, aż mąż wróci po pracowitym dniu. Ikona RI rozbłysła i zaczęła się powiększać, wypełniając wirtualne pole widzenia dziewczyny. - Mellanie, mamy problem. Nie potrafiła się powstrzymać przed spojrzeniem na penthouse. - Czy ona nas obserwuje? Zauważyła mnie? - Nie. O ile nam wiadomo, Alessandra Baron nie wie, że ma być wkrótce aresztowana. - To na czym polega ten problem? - Ozzie Isaacs wrócił do Wspólnoty. - Naprawdę? Nic o tym nie wiedziałam. - Jesteś tego pewna? Ostatnio obracasz się w ciekawym towarzystwie. - Ojej, czyżbym słyszała nutę zazdrości? - Nie. Po prostu przypominamy ci o naszej umowie. - Mam przenikać w miejsca dla was niedostępne i informować was o sprawach, o których nic nie wiecie. Coś się zmieniło? Chcecie mi powiedzieć, że nie wiecie, co się wydarzyło na Boon-gate? - Rzecz jasna, wiemy, że Gwiezdny Podróżnik wraca na Far Away, nie jesteśmy jednak pewni, co teraz uczyni Nigel Sheldon. Jego dynastia stworzyła zdumiewająco potężną broń. - Nie pyta was o zdanie, ponieważ wam nie ufa. Ja również nie jestem pewna, czy wam ufam. Mogliście zrobić znacznie więcej, by nam pomóc. - Już o tym rozmawialiśmy, Mellanie. - Ehe, nie podejmujecie działań w fizycznej sferze. Ale to już nie ma znaczenia. Wojna wkrótce się skończy. To chyba wiecie? - Obchodzi nas, w jaki sposób to się stanie. - Nie kapuję. Co to ma wspólnego z powrotem Ozziego? - Nie zdążył nam opowiedzieć, co znalazł, nim Nigel Sheldon zamknął go w areszcie domowym. By w pełni zrozumieć sekwencję wydarzeń, potrzebne nam informacje, które on posiada. Włoski na plecach dziewczyny zjeżyły się nagle. Przeszył ją chłód. - No to macie pecha. - Chcielibyśmy, byś się z nim skontaktowała i umożliwiła nam rozmowę. - A co wam dadzą te informacje? - Naprawdę nie mamy pojęcia, ponieważ nie wiemy, co odkrył Ozzie. Tylko poznanie pełnego obrazu umożliwi nam doradzanie Wspólnocie. - Rząd również ostatnio was nie słucha, co? - Jesteśmy przekonani, że Nigel i pozostali członkowie waszej elitarnej grupy zdecydowali dokonać unicestwienia Góry Światła Poranku. Przypuśćmy jednak, że istnieje inne wyjście? - A jakie? - Nie wiemy tego. Czy jednak będziecie zdolni spojrzeć sobie w twarz, jeśli przynajmniej nie spróbujecie uniknąć całkowitej eksterminacji obcego gatunku? - Ozzie na pewno wszystko opowiedział Nigelowi. - Jesteś pewna? Czy Sheldon skontaktował się z tobą i poinformował cię o zmianie planów? Dlaczego izolował Ozziego od świata? Co jest tak ważne, że Sheldon nie chce, by ktokolwiek się o tym

dowiedział? Mellanie miała ochotę tupnąć z irytacji. Nigdy nie potrafiła wygrać w sporze z RI, posługującą się w dyskusji i logiką, i emocjami. - Spędziłam w towarzystwie Nigela tylko parę dni. Ochrona jego dynastii jest nieprzepuszczalna. Nie mam szans uwolnić Oz-ziego z więzienia. Myślcie realnie. - Nie sądzimy, by siedział w więzieniu. Śledziliśmy go aż do chwili, gdy wyjechał na Cressat. - Och, rewelacja! - zawołała głośno Mellanie. Najbliżsi przechodnie spojrzeli na nią. Łypnęła na nich wilkiem. - Jak już tam będę, może spróbuję też załatwić bilet na arkę dla Paula. To dopiero fart. - Prawdopodobieństwo sukcesu podwójnej misji nie jest wysokie. - Nie zamierzam się podjąć nawet pojedynczej. Nigel jest teraz moim przyjacielem. Ufam mu. - Ozzie uczestniczył w Wielkim Skoku Tunelowym. - W czym? - Mała Mel, masz przerażające luki w wykształceniu. Wielki Skok Tunelowy był największym napadem rabunkowym w historii ludzkości. Dokonał go Bradley Johansson, by móc założyć Strażników Jaźni. Zdołał ukraść miliardy ziemskich dolarów. - Chcecie powiedzieć, że Ozzie jest Strażnikiem? Nie wierzę w to. - Zapytaj go sama. - Och... Tym razem naprawdę tupnęła. - Jeśli odpowiedź będzie twierdząca, może zechcesz rozważyć naszą prośbę. On wie, kto otoczył barierą Parę Dysona. - Jak mam się dostać na Cressat, nie wspominając już o włamaniu się do celi Ozziego? Nigel na pewno zrobi się bardzo podejrzliwy, jeśli zapytam, czy pozwoli mi się z nim spotkać. - Ozzie wrócił z dwoma towarzyszami: nastoletnim chłopakiem i obcym z nieznanego dotąd gatunku. Dynastia Sheldo-nów przed chwilą poprosiła lady Georginę o młodą, słodką dziewczynę, która miałaby pojechać na Cressat, by uwieść seksualnie niedoświadczonego chłopaka. Pieniądze za ten kontrakt wpłacono z głównego konta wydziału bezpieczeństwa dynastii. To bardzo niezwykłe. Nie wierzymy, by to mógł być przypadek. \ - Kto to jest lady Georgina? - Burdelmama najwyższej klasy działająca na Auguście. Zaopatruje bogatych i sławnych w dziewczyny w pierwszym życiu. - Brrr. I miałabym udawać tę dziewczynę? - Tak. Lady Georgina wyznaczyła już do tego zadania Va-norę Kingsley, jedną ze swych najnowszych dziewczyn. Możemy cię za nią podstawić, ale musimy się śpieszyć. Vanorę mają zabrać z dworca w New Costa za sto czterdzieści minut. Jeśli natychmiast pojedziesz ekspresem magnetycznym na Augustę, zdążysz akurat na czas. Obok Mellanie zatrzymała się taksówka. Drzwi się otworzyły. Spojrzała na nie z westchnieniem. Najrozsądniej byłoby po prostu odejść, ale szansa zinfiltrowania Cressatu i dotarcia do Ozziego była ekscytująca. Dotknęła wirtualną dłonią ikony Hoshego. - Coś się wydarzyło. Muszę wracać do Darklake City. - Ale... nasi ludzie są już w windzie. - Życzę szczęścia, Hoshe. Połączę się z tobą po powrocie do domu. - Myślałem, że ci na tym zależy? - Miałeś rację. Serdecznie cię przepraszam, ale to jest ważniejsze. - A co to właściwie jest? - Później ci opowiem. Obiecuję. - Mellanie wsiadła do taksówki, która natychmiast włączyła się do ruchu. - A co się stanie z tą dziewczyną? - zwróciła się do RI. - Będę ją musiała wciągnąć do samochodu

albo coś w tym rodzaju? Nie nadaję się do takiej roboty. - Sądzimy, że Jaycee byłby innego zdania. Nie. Zatrzyma ją zawodowy ochroniarz. - Nie zrobicie jej krzywdy, prawda? - Oczywiście. Zamkniemy ją tylko w bezpiecznym domu na czas trwania operacji. - W porządku. To jak wygląda ten chłopak? Muszę wiedzieć przynajmniej tyle. - W jej wirtualnym polu widzenia pojawił się plik. Otworzyła go i ujrzała nastolatka o rudych, rozczochranych włosach. Wykrzywiał usta w uśmiechu przypominającym grymas wściekłości. - Nie liczcie na to, że będę z nim spała - oznajmiła pośpiesznie. - Czy chociaż umie używać sztućców? - Czego mu brakiije? Nasze żeńskie aspekty zgadzają się, że wygląda bardzo atrakcyjnie. Ponownie przyjrzała się obrazowi. - Może i tak. To znaczy fizycznie. Ale od razu widać, że ma kłopoty z zachowaniem. - To twoja specjalność. - Ha, kurwa, ha. - Mellanie, możesz być zmuszona do wykonania kontraktu. Mamy nadzieję, że to rozumiesz. - Chyba nie chcę już więcej się kurwić. - Jesteśmy pewni, że moment seksualnego spełnienia uda się odwlec wystarczająco długo, byś mogła ocenić sytuację i spróbować skontaktować się z Ozziem. Chodziło nam o kwestię osobowości. Kontrakt kładzie silny nacisk na ten warunek. Dlatego właśnie lady Georgina wybrała Vanorę. - Jaki warunek? - Dziewczyna ma być słodka. - Hej! Potrafię grać słodką, tak? Nie wciskajcie mi kitu. - Oczywiście, Mellanie. Skoro tak mówisz. Wilson Kime po raz kolejny miał postawić stopę na nowym świecie. Gdy stanął przed bramą na Półmetku, świt zalał jałowe skały wyspy czerwonym blaskiem i intensywnie niebieskimi rozbłyskami. Generator zaczął czerpać moc z Jeźdźca Burzy. Wilson starał się nie mieć zbyt zadowolonej miny, ale dzięki jego świetnej znajomości astroinżynierii i mechaniki orbitalnej technicy Adama automatycznie powierzyli mu kierownictwo operacji. Spędził dwadzieścia minut za konsolą w budynku generatora, zapoznając się z systemami kierującymi Jeźdźcem Burzy. Potem wysłał pierwszą serię instrukcji. W jego wirtualnym polu widzenia pojawił się schemat orbity. Długa, biała krzywa symbolizowała tor kreślącego nieustanną pętlę satelity. Po dziesięciu minutach od zaakceptowania jego poleceń przez pokładowy układ procesorowy, pojawiła się nowa, fioletowa linia. Była krótka i prosta, wiodła z powrotem do strumienia plazmy. Potężna maszyna posuwała się wzdłuż niej przez niemal godzinę. Gęstość energii wokół nieustannie rosła. Czterdzieści milionów kilometrów nad jego głową gigantyczne łopaty zawirowały, gdy Jeździec Burzy ponownie znalazł się w strumieniu naładowanych cząstek. Wilson zobaczył w wirtualnym polu widzenia, że olbrzymia, lecz zaskakująco delikatna maszyna zwiększa prędkość, znoszona niepowstrzymanie ku gwieździe neutronowej. - Spada jak Ikar - powiedział, gdy Oscar przystanął obok niego. - Szeroko rozpostarł skrzydła i leci stanowczo za blisko słońca. - To trochę naciągane porównanie - zauważył Oscar. - Ale ten obraz mi się podoba. - Jak idzie Qatuksowi? Poradzi sobie z tunelem czasoprzestrzennym? Wilson sprawdził w wirtualnym polu widzenia stan Jeźdźca Burzy. Do tej pory wszystko działało prawidłowo. Dopływ mocy rósł szybko. - Wiem tyle samo, co ty. Pracowałem w wydziale eksploracji, pamiętasz? Świetnie znam wielkie układy procesorowe potrzebne do manipulowania materią egzotyczną. Są granice tego, co mogą osiągnąć żywe istoty, nawet bardzo inteligentni obcy. Nasz Raiel mógł złożyć tę obietnicę tylko po to, by wpłynąć na nasze emocje.

- Góra Światła Poranku kieruje wszystkimi swoimi tunelami czasoprzestrzennymi przez bezpośrednie złącza neuronowe. - To mi nasuwa pewną myśl. Czy ktoś w naszej supertajnej radzie rewolucyjnej sprawdził, czy ta cała alfa Bose'a rzeczywiście jest tym, za kogo się podaje? - Nie bądź takim paranoidalnym zrzędą. - Pierwsza zasada zawodu adwokata: nigdy nie zadawaj świadkowi pytania, jeśli wiesz, że odpowiedź ci się nie spodoba. - Oto nasza odpowiedź. Qatux ukończył sekwencję doprowadzenia mocy. Na początek Ayub zaparkował ciężarówkę z Raielem pod drzwiami budynku generatora. Następnie obcego połączono z układem procesorowym kierującym pracą urządzenia za pomocą grubych światłowodów. Ich końce przytwierdzono do obwisłych wyrośli ukrytych za mackami Qatuksa. Ta procedura przypominała Wilsonowi uruchamianie samochodu przez zwarcie kabli na krótko. Serce byłego admirała zabiło szybciej. Rozpoczął ćwiczenia oddechowe, ciesząc się, że Tiger Pansy nie przebywa w pobliżu i nie może wyczuć jego niepokoju. Tunel czasoprzestrzenny otworzył się gładko jak źrenica wystawiona na mrok nocy. - Dokądś prowadzi - oznajmił Adam. - Matthew, wyślij na drugą stronę robozwiadowcę - polecił Alic. Jeden z małych robotów przemknął przez barierę pola siłowego. Wilson podłączył się pod jego przekaz i ujrzał pogrążony w mroku krajobraz. Sztuczny gryzoń miał pod łapkami mokrą ziemię, jego podłużne ciało smagała ostra trawa. W oddali kołysały się na wietrze liście jakichś wysokich roślin, widział też ciemniejsze plamy drzew. Robozwiadowca oddalił się na dziesięć metrów od wylotu tunelu, a potem wspiął się na tylne łapki i rozejrzał wokół. W jego zasięgu nie było żadnych źródeł ciepła, elektromagnetycz-nych emisji ani świateł w widzialnym spektrum. Nie ruszało się tu nic poza przesyconym wilgocią wiatrem.Niedawno przestał padać deszcz. - To z pewnością nie jest miasto - zauważył Adam. - Może miejski park? - zasugerowała Rosamund. - Wątpię. Nie odbieramy sygnału węzłów sieci - zauważył Johansson. - Nawet w naszym kochanym Armstrong City sieć dociera wszędzie. - W porządku, przechodzimy - skwitował Adam. Wilson usłyszał, że Jamas włączył silnik pancernego samochodu. Pośpiesznie usunął się na bok. Niski pojazd o opływowych kształtach minął go i zniknął za zasłoną. - Wszystko idzie dobrze - stwierdził Adam. - Z pewnością jesteśmy poza miastem. Nigdzie go nie widzę. Nie, chwileczkę, jest coś na horyzoncie... pomarańczowa poświata. Tam musi być jakaś osada. I to chyba duża. - To powinno być Armstrong City - zapewnił Qatux. -Jestem przekonany, że tunel czasoprzestrzenny otworzył się dwadzieścia kilometrów na południowy zachód od południowej granicy miasta. Taki był mój zamiar. - To by znaczyło, że jesteśmy w parku Schweickarta - odezwał się Jamas. - Poznaję gwiazdozbiory. Na niebiosa snów, to z pewnością Far Away. Jestem w domu! - Rozpoczynam aktywny skan okolicy - oznajmił Adam. -Chyba jest czysto. Bradley, jeśli czai się tu coś większego od królika, musi być perfekcyjnie zamaskowane. - Dziękuję, Adamie - odparł Bradley. - No to ruszajmy. Tylko szybko. Pozostałe pancerne samochody i ciężarówki volvo włączyły silniki. - Chodźmy - rzucił Wilson i ruszył naprzód. Pole siłowe musnęło jego kombinezon niczym leciutki wietrzyk. Czerwone światło wokół zgasło powoli. Wilson Kime po raz drugi w życiu postawił krok na obcą planetę. Przyciąganie spadło raptownie. Nie był do tego przyzwyczajony, nie w pociągach STT. Większość odpo wiednich dla ludzi światów miało grawitację zbliżoną do ziemskiej i różnicy właściwie nie dawało się zauważyć.

Jedna z ciężarówek zatrąbiła na niego głośno. Uskoczył na bok, unosząc się w powietrze na dobre pół metra. Opadł ze śmiechem na ziemię. Wpisał wirtualną dłonią kod rozhermetyzowania skafandra i zasłona hełmu się uniosła. Wciągnął w płuca haust miejscowego powietrza, przesyconego silnym zapachem deszczu z delikatną nutą sosen. - Mogło im się udać - powiedział z zachwytem w głosie. -Naprawdę mogło. - Komu? - zapytała Anna. Zeskoczyła z tyłu ciężarówki, rozpościerając szeroko ręce, by zachować równowagę. - Aries Underground. Chcieli terraformować Marsa. Gdyby dano im szansę, mógłby się zamienić w coś przypominającego to miejsce. - Czy nigdy nie przestajesz myśleć o Marsie? - zapytała. - On ma za mało atmosfery, by można go było zamienić w planetę odpowiednią dla ludzi - sprzeciwił się Oscar z wyraźnym sceptycyzmem w głosie. - Mieli plany mające temu zaradzić. Ściąganie lodu z pasa Kui-pera. Genetycznie zmodyfikowane bakterie uwalniające tlen z gleby, orbitalne zwierciadła, otwory wiertnicze sięgające do płaszcza. - To chyba dość kosztowne. - W tamtych czasach planety nie były tanie - odparł Wilson z miną mędrca. Ciężarówka wioząca Qatuksa przejechała powoli przez tunel czasoprzestrzenny, ciągnąc za sobą grubą wiązkę światłowodów. Za nią szło dwóch ludzi w pancernych kombinezonach pilnujących, by kabel o nic nie zaczepił. - Wszyscy przeszli, szefie - zameldował Kieran. - Dziękuję - odpowiedział Bradley. - Qatux, nie potrzebujemy już tunelu czasoprzestrzennego. Nim tunel się zamknął, Wilson zdążył jeszcze po raz ostatni spojrzeć na Jeźdźca Burzy. Jego los był już przypieczętowany, jak los Ikara. Potężny strumień plazmy wypchnął urządzenie daleko za punkt Lagrange'a. Jego silniki utraciły większą część mocy i nie mogły zapewnić wartości delta v potrzebnej, by wrócić do punktu wyjścia. Pozostał mu jedynie długi upadek w potężną studnię grawitacyjną gwiazdy neutronowej. Tunel czasoprzestrzenny skurczył się do zera, przecinając światłowodowy kabel, który padł na ziemię niczym śmiertelnie ranny wąż. Ten akt sprawił, że Wilson poczuł się jeszcze bardziej osamotniony. Byli całkowicie zdani na własne siły. Sądząc po ciszy, jaka zapadła, nie on jeden tak sądził. - Nie mam wam wiele do powiedzenia - zaczął Bradley. - I całe szczęście, bo mamy rozpaczliwie mało czasu. Chciałbym jednak podziękować wszystkim naszym niebedącym Strażnikami towarzyszom za to, że zgodzili się z nami wyruszyć i w końcu nam uwierzyli. Tym z was, których przodkowie towarzyszyli mi od po czątku, chciałbym wyrazić wdzięczność za ich częste, straszliwe poświęcenia. To ich krew doprowadziła nas w to miejsce. Dzięki niej cała ludzkość podziękuje Strażnikom Jaźni za wszystko, co wycierpieli, by mogła wreszcie być wolna. Wilson rozejrzał się wokół i zauważył, że wszyscy Strażnicy pochylili głowy z szacunkiem. Podążył za ich przykładem. Słowa Bradleya zakłopotały go bardziej, niż byłby skłonny przyznać. Od tej chwili historia będzie spoglądać na Strażników zupełnie inaczej. - To jest nasz czas i nie marnujmy go już więcej - zakończył Bradley. - Ayub, czy mógłbyś się skontaktować z klanami? Proszę, postaraj się to zrobić jak najszybciej. - Stig! - zawołała Keely. - Stig, odbieram coś na krótkich falach! To nasza częstotliwość. Stig pochylił się, marszcząc brwi. Na tylnym siedzeniu terenówki, mazdy volty, było ciemno. Schował się tu, by spokojnie pogrążyć się w ponurych rozmyślaniach. Mały konwój Strażników, pięć samochodów i siedem lekko opancerzonych volt, potrzebował prawie godziny, by przedrzeć się przez zniszczone, ogarnięte niepokojami miasto. Cały czas odbierał meldunki od Strażników śledzących uciekającego Gwiezdnego Podróżnika. Liczne próby ataku na wielką ciężarówkę MANN nie przyniosły rezultatu. Pojazdy przeciwnika miały dobre pancerze i jeszcze lepsze pola siłowe. Co więcej, agenci

obcego na każdy atak odpowiadali przemożną siłą. Kilkanaście budynków, w których ukrywali się snajperzy Strażników, obróciło się w dymiące gruzy. Konwój Gwiezdnego Podróżnika potrzebował niespełna trzydziestu minut, by dotrzeć z 3P do początku Pierwszej Autostrady. Dołączyło do niego blisko trzydzieści nowych cruiserów. Obcy dysponował teraz tak wielką siłą ognia, że Stig był zmuszony wycofać pozostałych snajperów. Gdyby spróbowali ataku, zginęliby wszyscy. Stiga irytowało opóźnianie pościgu przez inne, dołączające do nich ekipy Strażników opuszczające miasto po trasach równoległych do tej, po której posuwał się Gwiezdny Podróżnik. Rzecz jasna, służby miejskie zaczęły już reagować na katastrofę na miarę swych możliwości, co dodatkowo zwiększyło ruch na ulicach. Dotarli na Pierwszą Autostradę z godzinnym opóźnieniem i przekonali się, że konwój Gwiezdnego Podróżnika rozrzucił po dro- dze trudne do rozbrojenia miny. Pierwsza z nich zniszczyła forda shanghi, zabijając pięciu jadących nim Strażników. Stig był zmuszony rozkazać swym pojazdom poruszać się poboczem zamiast po pasie związanego enzymatycznie betonu, co jeszcze bardziej zmniejszyło ich prędkość. - Kto chce się z nami połączyć? - zapytał. Nie przychodziły mu do głowy żadne inne grupy Strażników działające w okolicach Armstrong City. - Bradley Johansson - odparła Keely z pełnym niedowierzania uśmiechem. - To niemożliwe - odparł krótko mężczyzna. Jego wirtualne dłonie wyrwały sygnał z wyspecjalizowanego łącznościowego układu procesorowego Keely. - ...czwartym punkcie spotkań - usłyszał znajomy głos Bradleya. - Powinniśmy tam dotrzeć za dwadzieścia minut. - Kto mówi? - Ach, to chyba ty, Stig. - Szef? - Cześć, Stig - odezwał się Adam. - Cieszę się, że cię słyszę, chłopcze. - Na niebiosa snów, to niemożliwe. - Rozumiem. Po wpadce na LA Galactic wylądowałeś w naszej melinie w Venice. Ściągnął cię tam Kazimir. - Adam? - We własnej osobie, na szczęście. Muszę ci powiedzieć, że mieliśmy po drodze trochę kłopotów. - Jak? Jak się tu dostaliście? - To nie jest bezpieczne pasmo, Stig. Opowiem ci o tym już niedługo, na czwartym punkcie spotkań. Bradley mówi, że powinieneś wiedzieć, gdzie to jest. - Tak, oczywiście. - Jeśli to rzeczywiście my, spotkamy się tam z wami. Czwarty punkt spotkań był stacją pomp położoną pół mili od Pierwszej Autostrady, trzydzieści osiem mil za Armstrong City. Prowadziła do niej nieoznakowana droga dojazdowa. Stacja znaj- dowała się za małym wzgórzem i była całkowicie niewidoczna z autostrady. Stig osobiście pojechał tam mazdą voltą. Wszystkim towarzyszom rozkazał zaczekać w punkcie rozwidlenia drogi. Gdy tylko minął zakręt, zobaczył wielkie pojazdy parkujące pod stacją. Noc przeszywały snopy światła reflektorów. Zaparkował, uśmiechając się szeroko. Znajome sylwetki ruszyły ku niemu. Wysiadł z mazdy, nadal nie wierząc własnym oczom. Adam uściskał go mocno. - Cieszę się, że cię widzę, chłopcze - mruknął. - Na niebiosa snów, myślałem, że tam ugrzęźliście. - Hej! Powinieneś wiedzieć, że nie tak łatwo mnie powstrzymać. - Tak, ale... - Stig przerwał, ujrzawszy Bradleya. - Szefie! - Miło cię znowu zobaczyć.

Stig wyciągnął rękę na powitanie i nagle wszystko się zmieniło. Między snopami jasnego światła przemieszczała się kobieta w prostym polarze i spodniach. Garbiła się i drżała, jakby była przeziębiona. Nagle kichnęła i jej ciemne włosy zakołysały się w niskim przyciąganiu Far Away. Stig nigdy nie mógłby zapomnieć tej atrakcyjniej, śmiertelnie groźnej twarzy, nawet w niebiosach snów. - Uwaga! - krzyknął. Jego dłoń powędrowała do kabury. Zdążył wyciągnąć i unieść pistolet maszynowy. Adam stanął przed nim i nagłym uderzeniem odbił broń na bok. - Stój! Stig zatoczył się krok do tyłu. Bradley i Adam unosili ręce, by go powstrzymać. Kilka nieznanych Stigowi osób stojących obok pojazdów sprawiało wrażenie podenerwowanych. - To Paula Myo - zawołał. - Dobry wieczór - odparła spokojnie, a potem zadrżała i otuliła się ciaśniej polarem, krzyżując ramiona na piersiach. - Ale... - Mamy teraz sojuszników - oznajmił Bradley. W jego głosie nie słyszało się śladu drwiny. - Paulę Myo? - Między innymi, takimi jak Nigel Sheldon i, aha, jestem pewien, że pamiętasz admirała Kime'a. Wilson wystąpił z grupy.- i - Właściwie jestem już byłym admirałem. Miło mi cię poznać, Stig. - Och. Strażnik opuścił bezwładnie rękę z pistoletem. - Aha - odezwał się Adam. W półmroku trudno było okre ślić, czy to, co pojawiło się na jego twarzy, to rzeczywiście drwiący uśmieszek. - O mało co bym zapomniał. Mellanie prosiła, by cię pozdrowić. Stig nie potrafił się powstrzymać. Pochylił się bliżej, by się upewnić. - Paula Myo? - Nie kto inny - potwierdził Bradley. - Chodź, opowiedz mi, jak wygląda sytuacja. Stig ruszył za nim do skupiska pojazdów. Gdy tylko zaczął opowiadać Bradleyowi o bombie paliwowo-powietrznej, raz jeszcze obejrzał się za siebie. Paula Myo zaciskała ramiona na piersiach, jakby mocno cierpiała. Wilson Kime pytał z zatroskaną miną, czy nic jej nie jest. Widząc ją na Far Away, Stig czuł się jeszcze dziwniej niż w owej chwili, gdy przelotnie ujrzał zamazaną sylwetkę Gwiezdnego Podróżnika. Wysłuchawszy relacji Stiga z wydarzeń na 3P Adam i Bradley pośpiesznie przygotowali plany. Trzy ciężarówki Volvo z cennym ładunkiem niezbędnym dla projektu zemsty planety miały natychmiast ruszyć na południe, ku Górom Dessaulta, by spotkać się tam z technikami montującymi wiatrowe stacje. Tę grupę poprowadzi Adam. Zabierze ze sobą Kierana, Rosamund i Jamasa, choć wszyscy gorąco pragnęli przyłączyć się do walki z Gwiezdnym Podróżnikiem. Paula oznajmiła, że pojedzie z nim. Adam nie skomentował tego ani słowem. Wilson, Anna i Oscar zgodzili się towarzyszyć Pauli. Być może będą mogli pomóc w technicznych aspektach projektu. Wilson coraz bardziej się niepokoił pogarszającym się stanem zdrowia Pauli. Bradley ruszy z pozostałymi w pościg za Gwiezdnym Podróżnikiem. Straż przednią będą stanowiły wszystkie trzy pancerne samochody. Ludzie z Paryża i Pazury Kotki zgodzili się mu towarzyszyć. Ich broń oraz doświadczenie bojowe powinny zapewnić Strażnikom znaczącą przewagę nad lżej opancerzonymi żołnierzami Instytutu. Został tylko Qatux. Tiger Pansy wysłuchała całej narady bez słowa komentarza. - Powinniśmy pojechać z Bradleyem - oznajmiła na koniec. - Jeśli tego chcecie - odparł Johansson. - Pewnie, że tak - zgodziła się entuzjastycznie Tiger Pansy. - Gwiezdny Podróżnik oddala się od was. To zapowiada trudny pościg, a gdy już go dopadniecie,

dojdzie do zażartej walki. Wy, Strażnicy, wpadniecie w szał bojowy. Wszyscy jesteście bardzo zdeterminowani i natchnieni. To jest jak religia. Qatuksowi to się bardzo podoba. W tej grupie skupi się żar ludzkich emocji i dlatego z nią zostaniemy - Zerknęła na Adama. - Bez obrazy. - Zdajesz sobie sprawę, że nie możemy zagwarantować ci bezpieczeństwa w tej walce, droga pani? zapytał Bradley. Tiger Pansy przeżuwała przez chwilę gumę. Wreszcie skrzywiła się z niesmakiem. - Ehe, pewnie masz rację. Ale powiedzmy sobie szczerze, moje życie nie jest warte zbyt wiele, tak? Mellanie kazała mi uzupełnić bezpieczną skrytkę, nim ruszyliśmy w drogę, ale ja skasowałam większą część tego, co nazbierało się od rejuwenacji. - Życie każdego człowieka jest bezcenne. - Jesteś naprawdę słodki, wiesz? To był jeden z tych ranków, gdy Mark miał trudności z wybu-dzeniem się do końca, chwila miłej senności, gdy leżał w ciepłym łóżku, a kobieta, którą kochał, tuliła się do niego. Obrócił lekko głowę, dotykając twarzy Liz. Przysunęła się bliżej, a potem pocałowali się, leniwie i niespiesznie. Zaczęli się nawzajem dotykać. Mark ściągnął T-shirt. Liz podniosła się i dosiadła go okrakiem, nie zdejmując nowej koszulki z półorganicznej tkaniny imitującej czarny jedwab. Od chwili jego powrotu wkładała ją co wieczór. Gdy jej ciało się rozgrzewało, a ruchy stawały się bardziej gwał towne, koszulka robiła się półprzezroczysta, co okropnie pod niecało Marka. Nocą Liz wykorzystała to do maksimum. Dlatego właśnie rano był tak senny.Straszliwie ekscytujący widok cudownego, poruszającego się rytmicznie ciała żony zniknął nagle, zastąpiony przez orgazm z pewnością godny akompaniamentu anielskich chórów. - To prawda - mruknął w ciemnościach Mark. - Od nad miaru człowiek ślepnie. Usłyszał chichot Liz. Po chwili odzyskał wzrok i zobaczył, że zdjęła mu z twarzy T-shirt. Uśmiechnął się do niej, totalnie uszczęśliwiony. - Dzień dobry - przywitała go z uznaniem. - Dzień dobry. Przesunęła palce po jego wargach. - Chyba robisz się coraz młodszy. Nie potrafię ci już sprostać. Mark uśmiechnął się z zadowoleniem, choć nie był pewien, czy byłoby go stać na jeszcze jeden raz bez dłuższego odpoczynku. Rzecz w tym, że Liz rzeczywiście była taka napalona, na jaką wyglądała. Niewielu mężczyzn mogło się pochwalić taką żoną. - Do tego trzeba dwojga - zapewnił. Pocałowała go krótko i stoczyła się z łóżka. - Lepiej pójdę zrobić dzieciakom śniadanie, bo inaczej ktoś w szkole zacznie się zastanawiać, dlaczego co dzień przychodzą głodne. - Dobra - zgodził się, bliski żalu. Miło by było wylegiwać się razem w łóżku przez cały dzień. Nie robili tego od chwili, gdy Barry opuścił zbiornik maciczny. Spędził pewien czas pod prysznicem, a potem się ubrał, gotowy iść do pracy. Sportową bluzę firmowej barwy lilaróż z żółtymi rękawami wciągnął bez trudu, ale zielono-złote spodnie były o numer większe od tych, które nosił w dolinie Ulon, i do tego miały wszywkę w pasie. Mark popatrzył na zaznaczający się nad nimi brzuszek. Muszę coś zrobić w tej sprawie. Jakby miał na to czas. Po powrocie “Searchera" jego codzienny harmonogram stał się jeszcze bardziej przeładowany. Gdy wszedł do kuchni, Sandy pisnęła radośnie. Porzuciła jajko na miękko, podbiegła do niego i objęła go w pasie. - Tata! Tata! Pogłaskał ją po włosach i pocałował w czubek głowy. - Hej, dzień dobry, kochanie. - Cześć, tato.

Oczy Barry' ego lśniły podziwem. Sandy nie chciała go puścić. Mark musiał zaprowadzić ją do stołu i usiąść obok, by zgodziła się zjeść resztę jajka. - Nie wchodziliśmy dziś rano do waszej sypialni - oznajmiła z poważnym wyrazem szeroko otwartych oczu. - Dobrze zrobiliśmy, tak? Mama mówiła, że powinniśmy zostawić was samych, bo potrzebujecie mnóstwo snu dorosłych, żeby nadrobić ten czas, gdy byłeś taki zmęczony po uratowaniu nas wszystkich. - Ehe, dobrze zrobiliście. Dziękuję, kochanie. Ale nie tylko ja uczestniczyłem w misji “Charybdy". Barry uśmiechnął się głupkowato do Sandy. - Snu dorosłych! Dzieciuch! - Co? - zapytała dziewczynka z urażoną miną. - Jesteś taka głupia. Nie wiesz, co robili? - A co? - Starczy już tego - oznajmiła stanowczo Liz. - Dajcie ojcu spokojnie zjeść śniadanie. Postawiła przed nim talerz ze skromnym uśmiechem. - Dziękuję, pani Vernon. - Cała przyjemność po mojej stronie, panie Vernon. Mark pochłonął jajka, bekon, gofry, kiełbaski i pomidory. Obok stał drugi, mniejszy talerz z ociekającymi syropem klonowym naleśnikami, na którym spoczywały truskawki oraz stożek bitej śmietany. - Potrzebujesz siły - wyjaśniła enigmatycznie Liz. - Fe. Barry skrzywił się z niesmakiem. Mark z trudem powstrzymał uśmiech. Gdy Mark kończył śniadanie, zjawił się Otis Sheldon. Panda przywitała wchodzącego do słonecznej kuchni pilota radosnym szczekaniem. - Otis! - zawołał Barry i podbiegł do gościa. - Zabierz mnie dziś na platformę montażową. Proszę! Proszę! Tata ciągle obiecuje, ale nic z tego nie wychodzi. - To ojca musisz prosić. On jest tam kierownikiem. - Tato! Sandy obdarzyła go pełnym czci uśmiechem. - Cześć, Liz - powiedział Otis i lekko pocałował kobietę w policzek. - Siadaj. Chcesz kawy? - Dziękuję. Może pół filiżanki. - Co możemy dla ciebie zrobić? - Chcę tylko zabrać twojego męża do tunelu prowadzącego na platformę. - Zerknął na Marka. Sprawdzałeś dziś wiadomości? - Hm, nie. - Mark wyciągnął czarno-złotą wirtualną dłoń i usunął ograniczenia. Wprowadził je nocą, by mieć chwilę spokoju. W jego folderze siedział plik najwyższego priorytetu, wysłany przez Nigela Sheldona. Chryste. - Dziękuję, Otis - powiedział zażenowany. Robogosposia podała Otisowi filiżankę kawy. Mark przeczytał wiadomość i jęknął z lekką trwogą. - Dopiero co wróciłeś. - Taka to już robota - odparł Otis, wzruszając dzielnie ramionami. - Co się dzieje, chłopaki? - zapytała Liz. - Czeka nas kolejny lot - odparł Mark. - Tata robi się niecierpliwy - wyjaśnił Otis.

- To na pewno... - umilkła, spoglądając z zażenowaniem na dzieci. - Co to na pewno jest? - zainteresował się Barry. - Zgadza się - odpowiedział jej Mark. - Piekło i szatani. Bądźcie ostrożni - poprosiła Otisa. - Jasne. * Otis podwiózł Marka do pobliskiego tunelu prowadzącego do skupiska orbitalnych platform montażowych. Miał antycznego, nienagannie utrzymanego daimlera coupe z opuszczanym dachem. Samochód był napędzany silnikiem spalinowym i Mark nie był pewien, czy w ogóle ma układ procesorowy zastępowania kierowcy. Nie miało to jednak znaczenia, gdy za kółkiem siedział Otis. Jego refleks był niewiarygodny. - Rozmawiałeś z Nigelem? - zapytał Mark, zapinając pas tak mocno, jak tylko się dało. - Ehe, nocą na Cressacie odbyliśmy małą konferencję. Najwyraźniej dynastia oficjalnie uznała, że za wojną stoi Gwiezdny Podróżnik. Mark potrzebował chwili, by to przetrawić. - Żartujesz? - Nie, ale to tajna informacja, dobra? Jednym z jego agentów był Daniel Alster. Tata okazał poważne niezadowolenie. Gwiezdny Podróżnik wykorzystał Alstera, by przedrzeć się na Boongate. W tej chwili jest w drodze na Far Away. Dlatego wysyłamy tam fregatę, by zapobiec ucieczce “Marie Celeste". -- Niech to szlag. Ile fregat Nigel chce wprowadzić do akcji? - To istotne pytanie. Co najmniej trzy muszą polecieć do Alfy Dysona i chcielibyśmy też wysłać dwie na Far Away, chociaż mówi się, że może skierujemy tam “Searchera". Do Strażników przyłączyło się trochę ważnych ludzi i wszyscy są teraz odcięci od Wspólnoty. - Powiedziałeś mu, że jeszcze nie zmontowałem pięciu, prawda? - zapytał nerwowo Mark. - Zna sytuację na naszym odcinku. Mamy też drobny problem z zaopatrzeniem w bomby “nowa". Na razie nie mamy ich zbyt wiele. - Otis, nie wprowadziliśmy dotąd naszych procedur do systemów montażu fregat. Liczyliśmy na jeszcze tydzień czasu przed misją do Alfy Dysona. Nawet “Scylla" będzie gotowa do lotu dopiero za dwa dni. - Nie bądź taki skromny. Ukończyłeś budowę czterech i trwają prace nad sześcioma następnymi. Tak, ale nie poddano ich jeszcze testom drugiego poziomu, nie wspominając już o próbie lotu. Nie można latać fregatami w takim stanie. Trzeba je zintegrować jak należy. W przeciwnym razie skutki mogą być fatalne i nie mówię tu o długim terminie. - Wiem o tym lepiej niż ktokolwiek inny. Pamiętaj, że to ja muszę latać tymi cholerstwami. Ściągnij wszystkich ludzi, jakich będziesz potrzebował. Giselle załatwi dla ciebie kwestie personalne, żebyś mógł się skupić na inżynierii. - Ha! - zawołał skwaszony Mark, gdy zatrzymali się na parkingu przed budynkiem bramy. - Na początek chciałbym tu mieć całą ekipę projektantów. Może w końcu się nauczą, na czym polega różnica między teorią a praktyką. - Projektanci i inżynierzy, oby nigdy się ze sobą nie spotkali - odparł z uśmiechem Otis. - Wiesz, że zrobię wszystko, co w mojej mocy. - Wiem, Mark. Tak jak my wszyscy. Nocą, gdy siedział w fotelu obok kierowcy, a Rosamund prowadziła ciężarówkę na południe przez Równinę Aldrina, Adam nie był w stanie zauważyć żadnej różnicy między Far Away a zwyczajnymi odpowiednimi dla ludzi światami. Niskie przyciąganie było niedostrzegalne, poza chwilami, gdy volvo podskakiwało na nierównościach drogi i opadało w zwolnionym tempie. Tereny rolnicze wszędzie wyglądały podobnie, a tak blisko stolicy nie widziało się nic poza rozległymi polami oraz oddzielającymi je od siebie lasami, ciągnącymi się w dal poza zasięg jego wszczepów siatkówkowych. To brak

planetarnej cybersfery sprawiał, że czuł się inaczej niż na znanych sobie światach. Nie mieli żadnych środków łączności poza krótkofalówkami. Zresztą na tej nieszczęsnej planecie i tak nie było z kim rozmawiać. Trudno mu było znieść odcięcie od informacji. Przynajmniej jednak mógł się trochę nacieszyć samotnością. Bał się, że Paula uprze się, by pojechać w tym samym samochodzie co on, wsiadła jednak razem z Oscarem do drugiej ciężarówki, prowadzonej przez Kierana. Adam naprawdę się o nią martwił, co było z pewnością ostatnim z licznych cudów, jakie wydarzyły się tego dnia. Złapała jakiś szczep wirusa grypy i najwyraźniej zno-siła to bardzo źle. W dzisiejszych czasach rzadko się zdarzało, by ktoś musiał się kłaść do łóżka z powodu tak zwyczajnej choroby. Sugerowało to, że wirus może mieć pozaziemskie pochodzenie. Ostatnią obcą epidemią była odra z Hokoth, która szalała trzydzieści lat temu. Byłoby paskudną ironią, gdyby akurat w tej chwili Wspólnotę nawiedziła następna. Powtarzał sobie, że niepokoi się głównie dlatego, iż Paula może być nosicielką i zarazić pozostałych. Starała się zwalczyć chorobę, dostrzegał jednak pot na jej czole oraz długie, niepowstrzymane drgawki targające kończynami. Choroba rozwijała się szybko. Jeszcze w hydroplanie, gdy omawiali taktykę lądowania w Port Evergreen, Paula nie wykazywała żadnych objawów. To był naprawdę surrealistyczny moment. Siedział obok Pauli Myo, pili razem herbatę i wspólnie opracowywali strategię, bez zastrzeżeń dzieląc się wiedzą i doświadczeniem. Przynajmniej on tak robił. Mimo to w myślach wciąż wracał do małej przemowy, jaką usłyszał od niej na dworcu w Narrabri. Myślał o tym tak intensywnie, że Paula zapewne mogła wyczytać swe słowa w jego mózgu. Potem, gdy dotarli na Far Away i spotkali się ze Strażnikami, zapomniał jednak o obawach. Przyjął założenie, że gdy już przekażą cenny ładunek ludziom czekającym w Górach Dessaulta, po prostu oddali się ku zachodzącemu słońcu, a jego przyjaciele powstrzymają Paulę przed pościgiem, by mógł w spokoju spędzić resztę życia na jakiejś farmie. Ktoś jednak musiałby ją najpierw zabić, a nawet w takim przypadku jej ożywiona wersja prędzej czy później pojawiłaby się na horyzoncie. Prawda wyglądała tak, że ten szalony pojedynek na śmierć i życie w sycylijskim stylu mógł naprawdę zakończyć tylko jego zgon. Zdawał też sobie sprawę, że już po paru godzinach spędzonych na farmie oszalałby z nudów. Musiałby wrócić do Wspólnoty i znowu uciekać. O dziwo, ta perspektywa nie wydawała mu się już tak przygnębiająca jak przedtem. Miarowy warkot silnika zakłócił nieprzyjemny, metaliczny zgrzyt. Zaniepokojony Adam rozejrzał się wokół. Hałas był tak głośny, że wydawało mu się, iż na pewno pochodzi z ich ciężarówki. Rosamund zatrzymała gładko pojazd. - Mam problem - odezwał się Kieran na ogólnie dostęp nym paśmie.- ' Rosamund cofnęła ciężarówkę, zbliżając się do drugiej. Kieran wypełniał ogólnie dostępne pasmo paskudnymi przekleństwami, nieprzekazującymi żadnych istotnych informacji. Adam wysiadł i podszedł do drugiego samochodu. Szosa była główną trasą łączącą okoliczne targowe miasteczka ze stolicą. Początkowo pokrywał ją związany enzymatycznie beton, ale nawierzchnia ustępowała powoli pod naporem ziemi oraz chwastów. Pęknięć i dziur nikt nie naprawiał od dziesięcioleci, aż wreszcie szosa upodobniła się do zwykłej, często używanej polnej drogi z rowami odwadniającymi po obu stronach. Adam już teraz miał poważne wątpliwości, czy zdążą dotrzeć do gór w wyznaczonym czasie, a jak na Far Away ta droga zaliczała się do dobrych. Według tak zwanych map znajdujących się w jego wszczepach sto mil na południe stąd drogi znikały całkowicie i Równina Aldrina przeradzała się w niezamieszkane morze traw. - Co się stało? - zawołał. Przed reflektorami unosiły się obłoki gęstej pary. Kieran podszedł do maski z wyrazem wście kłości na wychudłej, kościstej twarzy. Nacisnął dźwignię otwie rającą klapę i w noc buchnęły płomienie. Mężczyzna pochylił się, osłaniając twarz dłońmi. - Na niebiosa snów! - zawołał peł nym bólu głosem. Oscar wyskoczył z szoferki i podbiegł do niego z małą gaśnicą w rękach. Skierował na płonącą maszynerię po tężny strumień niebieskawego żelu, gasząc ogień w kilka sekund. Kieran trzymał się za rękę, krzywiąc się z bólu. - Pokaż mi to - zażądał Adam.

Skóra była zaczerwieniona, tworzyły się już na niej pęcherze. Wilson przyniósł zestaw medyczny i zaczął smarować rany jakąś maścią. Oscar jeszcze dwukrotnie opryskał silnik pianą. - Ogień zgasł, ale mamy przesrane - oznajmił, zaglądając do buchającego dymem wnętrza. - Nie naprawisz tego poza war sztatem. Zapewne silnik jest do wymiany. Uwierz mi, znam się na tym. To złom. Adam obrzucił Jamasa oskarżycielskim spojrzeniem, choć wie- dział, że to niesprawiedliwe i nieprofesjonalne. To on był odpowiedzialny za transport naziemny. - Kiedy je ładowaliśmy na Wessex, wszystkie były w doskonałym stanie - tłumaczył się Jamas. - Sam je zaprowadziłem do serwisu. - Wiem o tym - przyznał Adam. - Awarie się zdarzają. Fatalnie, że ta zdarzyła się akurat teraz, ale nie ma powodów do niepokoju. Na dwóch pozostałych ciężarówkach wystarczy miejsca, by wszystko przewieźć. Pracowali szybko w świetle reflektorów. Adam aż za dobrze zdawał sobie sprawę, że są świetnie widoczni w szczerym, nieoświetlonym polu. Tam, gdzie nie sięga blask ognisk, wilki zbierają się niepostrzeżenie. Wyłączyli pola siłowe, przez co czuł się jeszcze bardziej odsłonięty. Całe szczęście, że na wszystkich trzech ciężarówkach mieli robotragarzy. Maszyny zaczęły już wyładowywać perłowobiałe skrzynie z uszkodzonego samochodu. - Przyjrzę się temu silnikowi - oznajmił Adamowi Oscar. - Może uda mi się ustalić, co się stało. - Dobra - zgodził się Elvin z roztargnieniem w głosie. Obserwował krążących między ciężarówkami robotragarzy. Grząska, nierówna nawierzchnia utrudniała zadanie małym maszynom przystosowanym do pracy na gładkich podłogach ładowni i magazynów. Skrzynie kołysały się niepokojąco, ale uchwyty robotragarzy nie pozwalały im spaść na ziemię. - Stop! - zawołał nagle Adam, gdy przetransportowano już połowę plastikowych pojemników. Jego ekamerdyner przekazał rozkaz robotragarzowi, zatrzymując natychmiast maszynę. Adam podszedł do niej. Wilson, Anna i Jamas poszli za jego przykładem. Pokrywa miała po obu stronach po dwa zamki umieszczone w zagłębieniach wielkości dłoni. Jeden z nich był otwarty. Adam gapił się przez chwilę na zwisającą luźno płytkę matowego metalu. Potem zaczął otwierać pozostałe zamki. - Co się stało? - zapytał Wilson. - One nie mogą otworzyć się same. - Nie mogą - potwierdził Adam. - Tak je skonstruowano. Nie otworzą się pod wpływem zwykłych wstrząsów. - Gdy ot- worzył ostatni zamek, do grupy dołączyli Rosamund i Kieran. -Jamas, pomóż mi. We dwóch unieśli pokrywę. Adam i Wilson zapalili latarki, by oświetlić wnętrze skrzyni, i Adam ujrzał własną, osobistą wersję piekła. - Kurwa, nie wierzę w to. Pięć znajdujących się w skrzyni części zabezpieczono na czas podroży, owijając je w gruby, gąbczasty plastik niebieskozielonej barwy. Ktoś zniszczył je maserem. Plastik stopił się, przeradzając się w czarną masę, pokrywającą boki części i dno skrzyni. Wszystkie skrzynki z elektronicznymi elementami kierującymi pracą części naznaczyły plamy od wiązki maserowej. Wszyscy umilkli, gapiąc się na wnętrze skrzyni. Potem zaczęli spoglądać na siebie nawzajem. Adam nie mógł mieć do nich pretensji. On również starał się już dociec, kto jest najbardziej podejrzany. Nie mógł jednak dopuścić do tego, by atmosfera stała się zbyt toksyczna. Nadal musieli ze sobą współpracować, a już w tej chwili zaczęli się znowu dzielić na Strażników i ludzi z floty. - Zachowajmy spokój, dopóki nie rozwiążemy zagadki - za apelował do nich. - Otwórzmy i sprawdźmy wszystkie skrzynie. Po dwie osoby na każdą, nie możemy dopuścić do siania dalszej nieufności. Robotragarze musieli rozładować wszystkie ciężarówki. Otwarcie skrzyń pochłonęło dalszych piętnaście minut. Paula nie pomagała im w pracy. Siedziała na stopniach trzeciego samochodu, opatulona

w koc. W sumie ofiarą sabotażu padły cztery skrzynie. - Kiedy opuszczaliśmy Wessex, wszystko było w porządku - zapewniał Jamas. - Wiem, bo sam pomagałem je pakować. Łypał spode łba na Wilsona i Oscara. - Czy nadal mamy wystarczająco wiele sprzętu, by zemsta planety mogła się udać? - zapytał Wilson. - Nie jestem pewien - odparł Adam. - Kieran, co o tym sądzisz? - Na niebiosa snów, nie wiem. Myślę, że powinno się udać. Bradley mówił, że to, co wieziemy, tylko ułatwi sprawę. - Zwiększy prawdopodobieństwo sukcesu - uściślił Wilson. - To znaczy, że ono spadło o kolejny punkt - zmartwiła się Rosamund. - To ktoś z nas - wściekał się Kieran. - Jeden z ludzi z floty. - Chwileczkę - sprzeciwił się pośpiesznie Adam. - To może być każdy. - Słyszałeś, co mówił Jamas. Kiedy pakował skrzynie, wszystkie części były w porządku. - Chyba że sam jest jednym z nich - zauważyła Anna. Jamas postąpił krok ku niej. - Oskarżasz mnie? - Przestańcie! - Adam obrzucił ich pełnym irytacji spojrzeniem. - W ten sposób tylko pomagamy Gwiezdnemu Podróżnikowi. Nie mamy pewności, czy to ktoś z naszej grupy. - Wbił wzrok w Jamasa. To może być każdy z ludzi, którzy wyruszyli z Wessex. Ty, ja, a nawet Johansson. - Hej! - sprzeciwił się Jamas. - To, kurwa, nie może być Johansson. - Spokojnie. Zapewne nie poznamy prawdy, dopóki.nie będzie po wszystkim. Mieliśmy szczęście, że skrzynia się otworzyła. Od tej chwili będziemy musieli uważać na każdego z nas, ale to jeszcze nie znaczy, że ktokolwiek w grupie jest winny. Jasne? -Popatrzył na Strażników, czekając aż wszyscy kolejno uznają jego autorytet. Robili to z niechęcią, spoglądając z ukosa na ludzi z floty, ale w końcu każdy z nich skinął głową, oprócz Jamasa, który uniósł ręce do góry na znak kapitulacji. - Dziękuję rzekł ze spokojem Adam. - Wilsonie, od tej chwili nikt z twojej ekipy nie może nic robić ani nigdzie iść solo. To samo dotyczy naszych ludzi. Każdą czynność musimy wykonywać wspólnie, nawet chodzić do klopa. - To dobry plan - poparł go Wilson. - Zamknijmy skrzynie i załadujmy je na ciężarówki. Dotrzemy na miejsce spotkania, a dostarczone przez nasz części pomogą w wywarciu zemsty planety. Bierzcie się do roboty. - Jeszcze słówko - odezwał się cicho Oscar, gdy pozostali zajęli się skrzyniami. - O co chodzi? zapytał Wilson. Adam wyczuwał, że to właściwie retoryczne pytanie - To nie był do końca przypadek, że musieliśmy wyładować sprzęt. Skrzynia biegów była pusta, cały olej wyciekł. Puściła jedna z uszczelek, całe cholerstwo się przegrzało i silnik się zatarł. - To niemożliwe. Problem nie powinien urosnąć do takich rozmiarów. Co z czujnikami kontrolnymi? - No właśnie - odparł z zakłopotaniem Oscar. - Ktoś chyba wprowadził do układu procesorowego szkodliwy program. Oczywiście, nie mogę być tego pewien. - A przeciek? Co go spowodowało? - Pożar wywołał mnóstwo uszkodzeń, więc właściwie nie ma pewności, ale Jamas miał rację, wspominając o serwisie. Nie ma mowy, by uszczelka pękła tak szybko. - Cholera. - Adam zerknął ukradkiem na dwie pozostałe ciężarówki. - A co z nimi? - Jeśli to był sabotaż, winny z pewnością nie użyje dwa razy tej samej metody. Natychmiast byśmy się zorientowali. Oczywiście, mogę sprawdzić oba samochody, ale sugeruję, byśmy zrestar-towali ich układy procesorowe z pamięci podręcznej dostarczonej przez producenta. To powinno usunąć wszelkie paskudne grem-liny. Na wszelki wypadek przyjrzę się uważnie tym skrzyniom biegów. Jeśli rzeczywiście uszczelki są wadliwe, powinienem bez trudu zauważyć przeciek.

- Dobra. Zrobimy to razem. Prawie jak za dawnych czasów. - Jasne. Nim znowu ruszyli w drogę, minęła blisko godzina. Za kierownicą pierwszego samochodu ponownie usiadła Rosamund, rozpędzając go do maksymalnej prędkości, na jaką pozwalał stan drogi. Adam musiał zatwierdzić użycie aktywnych czujników, by się upewnić, że na nierównej nawierzchni nie czekają na nich niebezpieczne niespodzianki. Jeśli będą jechać bez chwili przerwy, powinno minąć nieco ponad półtorej doby, nim dotrą na wyznaczony punkt pośród południowych wzgórz. Kieran i Oscar jechali w kabinie razem z Adamem, podobnie jak Paula. Śledczy natychmiast udała się do przedziału sypialnego ulokowanego na końcu pomieszczenia. Jej ramiona szczelnie spowijał koc. Adam zaczekał pół godziny, by się upewnić, że nie będzie żadnych problemów z ciężarówkami, a potem wziął zestaw medyczny i odsunął na bok cienkie, kompozytowe drzwi. Za nimi było bardzo mało miejsca. Na tylnej ścianie ulokowano dwa składane łóżka, a przed nimi mogła stać jedna osoba. Pod dolnym łóżkiem znajdowały się szuflady na osobiste rzeczy. Z otworów klimatyzacyjnych wydobywało się nieprzyjemnie ciepłe powietrze. Adam zapalił słabe, niebieskie światło. Paula siedziała na dolnym łóżku, nadal opatulona w koc. Mężczyzna zamarł w bezruchu, widząc jej wsuniętą pod szarą wełnę rękę i to, co w niej trzymała. Na widok jej twarzy przeżył szok. Można by pomyśleć, że nie spała od tygodnia, Wychudła, jakby wypacała gwałtownie wagę. Ta fizjologiczna zmiana zaszła niepokojąco szybko. - Chryste, co się z panią dzieje? - zapytał, zasuwając za sobą drzwi. Nie chciał, by inni zobaczyli ją w takim stanie. Całym jej ciałem targnęły dreszcze. Skrzywiła się z bólu. Prze-pocone, przylepione do czaszki włosy niemal się nie zakołysały. Skierowała na Adama zapadnięte, podsinione oczy. Tylko ukryta pod kocem broń była całkowicie nieruchoma. - Nie przyszedłem pani zamordować - zapewnił Adam. To było głupie. Prychnął z ironią. - Właściwie to chciałem pa nią prosić o pomoc. Tylko pani potrafi wydedukować, kto z nas jest zdrajcą. Rozciągnęła zaciśnięte usta w bladym uśmieszku. - A jeśli to ja nim jestem? - Och, proszę dać spokój. - Któż mógłby być lepszym kandydatem? Ścigałam Johans-sona od stu trzydziestu lat, starając się położyć kres jego działalności. - Przekazała nam pani dane z Marsa. Gdyby była pani agentką Gwiezdnego Podróżnika, nie zrobiłaby pani tego bez względu na polityczne naciski. Schowała broń do kabury pod pachą. - Nie powinnam była tego robić. - Uznałem to za znak powrotu do człowieczeństwa. - To głupio z pana strony. - Sądzi pani, że nie jest człowiekiem? - Wręcz przeciwnie. - Paula położyła się na łóżku, krzywiąc się przy tym z bólu. - Korzeniem mojej determinacji jest fakt, że los ludzi mnie obchodzi. Pragnę ich chronić. Adam roześmiał się z goryczą. - Jeśli to prawda, powinna pani zostać prezesem Między- układowej Partii Socjalistycznej. To nas obchodzi los ludzi. Prag niemy sprawiedliwości społecznej dla każdego. - Jaką sprawiedliwość ofiarował pan Marco Dunbarowi? - Komu? - Albo Nikowi Montrose'owi, Jasonowi Levinowi czy Xanthe Winter?

- Nie znam żadnego z tych ludzi. - A powinien pan. To pan ich zabił. Byli w pociągu z StLin- coln, kiedy wjechał na dworzec Abadan. Adam zacisnął szczęki. Poczucie winy przeszyło go niczym naelektryzowany rapier. - Suka. - Niech pan nie szuka dla siebie usprawiedliwień w ideologii ani nie próbuje mi wmawiać, że istnieje między nami równowaga. Oboje wiemy, które z nas stoi po właściwej stronie. Przyglądał się jej ledwie widocznej w bladym świetle sylwetce, czekając, aż minie mu gniew. - Naprawdę wygląda pani okropnie. Co pani dolega? - To jakaś pozaziemska grypa. Byłam ostatnio na wielu pla netach, mogłam coś gdzieś złapać. - Mamy bardzo dobre zestawy medyczne. - Pogłaskał skrzynkę, którą przyniósł ze sobą. - Niech mi pani pozwoli się zbadać. - Nie. To nie jest zaraźliwe. - Akurat! - Niech pan to zostawi, Elvin. - Wie pani, co to jest, prawda? Nie miał pojęcia, co mogłaby pragnąć zachować w tajemnicy. - Chce pan mojej pomocy, czy nie? - Chcę - westchnął. - Mógłbym przysiąc, że Strażnicy, których przywiozłem ze sobą, są w porządku. Paula przetoczyła się na plecy i zamknęła oczy. W tej pozycji wydawała się bardzo krucha. - Zacznijmy od początku. Od absolutnej podstawy. Wie pan, że nie jest agentem Gwiezdnego Podróżnika, zgadza się? - Tak. - W porządku. Nie może pan ufać nikomu w grupie, dopóki nie zdobędzie pan niepodważalnego dowodu jego niewinności. - Nawet pani? - Już panu mówiłam. Od stu trzydziestu lat starałam się powstrzymać Bradleya Johanssona. Na potrzeby tego ćwiczenia musi mnie pan uznać za podejrzaną. Wiem, że nie jestem winna, ale nie potrafię tego fizycznie udowodnić. - Patrzy pani na świat w kurewsko ponury sposób, śledczy. Tyle mogę pani powiedzieć za darmo. Dobra, to jak mogę wykluczać podejrzanych? - Sabotaż zapewne wydarzył się po tym, jak przyłączyliśmy się do waszej grupy. - Ehe. Ja też uczestniczyłem w pakowaniu i ładowaniu tych skrzyń. W tym magazynie trudno by było komukolwiek uszkodzić zawartość jednej, nie wspominając już o czterech. - W porządku. - Paulę dopadł kaszel. Jej ciało drżało tak niepokojąco, że Adam wyciągnął rękę, by ją przytrzymać. Odepchnęła ją, gdy tylko przestała kasłać. - Nic mi nie jest. - Nieprawda. Jezu, czy to trucizna? - Nie. Proszę mi dać trochę wody. - Adam znalazł w jednej z szuflad butelkę wody mineralnej. Czuł ból, patrząc, jak śledczy próbuje ją przełknąć. Popijała ją powoli, jak małe dziecko. - Zaczniemy od pańskich Strażników - podjęła. - Czy ktoś na tym świecie może za nich poręczyć ze stuprocentową pewnością? Jeśli nie, to znaczy, że Gwiezdny Podróżnik mógł mieć do nich dostęp, jak do tego przyjaciela Kazimira McFostera, który go zamordował. - Do Bruce'a. Cholera, tak. Spróbuję to sprawdzić, ale proszę nie zapominać, że utrzymujemy z nimi łączność tylko przez krótkofalówkę. To nie jest bezpieczna komunikacja. Zresztą któż mógłby być pewien każdej minuty czyjegoś życia? - Wiem o tym. Jeśli chodzi o ludzi z floty, pochodzą z tego samego paryskiego biura co Tarlo, przekabacony kilka dobrych lat temu. Jeśli Gwiezdny Podróżnik zdołał dotrzeć do Tarla, w teorii mógł to samo zrobić pozostałym. - To pani biuro - zauważył Adam z narastającym niepokojem.

- Tak, moje dawne biuro. Jak już mówiłam, nie może mnie pan wykluczać z powodu sentymentu albo przekonania, że jestem nieprzekupna. Musi pan postępować logicznie. - W porządku. A co z resztą? Pazury Kotki? - Po pierwsze, byli odcięci za liniami wroga. Nie sposób sprawdzić, co się tam z nimi działo. Po drugie, to skrajnie niebezpieczni przestępcy. Mogli to zrobić dla własnych celów. - Jezu. To by była rewelacja. Kolejna grupa próbująca pokrzyżować nam szyki. - To mało prawdopodobne, ale nie wolno o tym zapominać. Najbardziej niezwykłymi członkami naszej grupy są Qatux i Ti-ger Pansy. - Znowu zaczęła kasłać. Jej głowa opadła na cienką poduszkę. Szczerze mówiąc, nie potrafię sobie wyobrazić, by Qatux mógł być agentem Gwiezdnego Podróżnika, ale z drugiej strony nie jest zbyt normalnym czy godnym zaufania Raielem, a fakt, że uparł się, by nam towarzyszyć, wydaje się bardzo osobliwy. To możliwe, ale dość dziwne. Jeśli zaś chodzi o Tiger Pansy, niech pan pamięta o Macie Hari. - Ona była tancerką i kurtyzaną. Z całym szacunkiem, Tiger Pansy reprezentuje nieco niższą klasę. - Zna pan historię. Jestem pod wrażeniem. W pana aktach tego nie ma. - Jestem pełen niespodzianek, śledczy. I co z Tiger Pansy? - Musimy ją zakwalifikować jako niewiadomą. Jeśli to ona jest sabotażystką, chyba już przegraliśmy. Ale w tej sprawie decyzja również należy do pana. - Dobra, zostaje nam dwoje Kime'ów i Oscar. - Wszyscy troje lecieli “Drugą Szansą". Wiemy, że na pokła dzie był agent Gwiezdnego Podróżnika. W związku z tym musimy ich uważać za podejrzanych. - W porządku - mruknął z przygnębieniem. - Jestem zdany na własne siły. Nagle sobie uświadomił, że wcale tak nie jest. Był pewien drobny fakt, o którym Paula nie wiedziała. Uśmiechnął się i omal jej o tym nie powiedział. Powstrzymał się jednak. Po pierwsze, rzeczywiście nie mógł być pewien, czy nie jest agentką Gwiezdnego Podróżnika. Miał tylko głęboko zakorzenione przekonanie, że to nie może być ona. Nie Paula Myo. A to za mało, by zaryzykować losy wojny. Po drugie, po prostu nie mógł pozwolić, by śledczy się o tym dowiedziała. - O co chodzi? - zapytała, przyglądając się mu z uwagą. - Nic takiego. Jeśli nie mogę sprawdzić motywów podejrzanych, muszę się skupić na tym, kto miał sposobność. - Bardzo słusznie, Elvin. Uważam, że to musiało się stać podczas lotu hydroplanem. Lecieliśmy dziewięć godzin i nikt nie pilnował ciężarówek. Każdy mógł wejść do ładowni niepostrzeżenie - Głos Pauli zaczął słabnąć. Zamknęła oczy. - Muszę się przespać - wyszeptała. - Bardzo mi zimno. - Proszę, niech pani wytrzyma jeszcze chwilę. Do ładowni zaglądali różni ludzie. Otworzył zestaw medyczny i wyjął diagnostyczny układ procesorowy. - My dwoje również robiliśmy to nieraz. Dlatego uszkodzono zawartość tylko czterech skrzyń. Agent Gwiezdnego Podróżnika nie mógł tam spędzić zbyt długiego czasu, nie narażając się na wykrycie. Adam dotknął urządzeniem jej spoconego czoła i uruchomił program. - Dlaczego po prostu nas nie wysadził? - Co pan robi? Paula spróbowała odepchnąć układ diagnostyczny, ale Adam przytrzymał jej rękę. Nie miała sił, by go powstrzymać. - Sprawdzam, co pani, do licha, dolega. Ekranik urządzenia wypełniły dane. Tętno Pauli był przerażająco szybkie. - Nie - jęknęła, wciągając powietrze przez zęby. - Chryste, prawie w ogóle nie ma ciśnienia. Niech się pani skupi. Jeśli hydroplanem leciał agent Gwiezdnego Podróżnika, dlaczego nie wysadził samolotu? - Dobre pytanie. Najprawdopodobniejsza jest najprostsza odpowiedź: dlatego, że nie mógł tego zrobić. Nie miał dostępu do broni o wystarczającej mocy.

- Pazury Kotki i ludzie z Paryża mieli taką broń. Podobnie jak większość moich Strażników. - Świetnie, możemy już zacząć eliminować podejrzanych. Kto z towarzyszących nam Strażników nie ma szturmowego kombinezonu pancernego? - Rosamund i Jamas. - Diagnostyczny układ procesorowy dokończył skan ciała Pauli. - Nie wykrywam żadnej infekcji wirusowej - Adam przerwał. - Odczyty sugerują wstrząs. - Celna diagnoza - wychrypiała. - To fizyczna reakcja na traumatyczne przeżycie. - Zacisnęła powieki, a potem znowu je rozchyliła. - A teraz... żaden z trzech ludzi z floty nie ma szturmowego kombinezonu. Nelson dał im tylko ochronne skafandry. - A pani? - To samo. Mój kombinezon jest czysto ochronny. Mam broń, ale nic, co mogłoby zniszczyć hydroplan, a już z pewnością nie paroma strzałami. Pan zapewne ma dostęp do broni. - Mam - Zazgrzytał zębami. - Jakie traumatyczne przeżycie? Co jest przyczyną? Chryste, Paulo, pani ciało tego nie wytrzyma. - Pan jest przyczyną - odparła z drwiącym uśmiechem. - Niech się pan zastanowi. Jeśli agent Gwiezdnego Podróżnika jedzie z nami, to muszę być ja, Wilson, Anna, Oscar, Rosamund albo Jamas. - Jak to ja jestem przyczyną? - Chciałam pana aresztować, ale musiałam panu pozwolić przyjechać tutaj, gdzie będzie się pan mógł mi wymknąć po za- kończeniu misji. Nie potrafię tego zrobić. To niesłuszny postępek. Całkowicie, stuprocentowo niesłuszny. Jest pan wielokrotnym mordercą. Nie mogę o tym zapomnieć. Myślałam, że mi się uda, ale to niemożliwe. Moje ciało mi o tym przypomina. Gapił się na nią z narastającą grozą. - Myśl, że pozwoli mi pani odejść, wywołała wstrząs? - Tak. - Kurwa, Paulo, musimy to zakończyć. Jego e-kamerdyner zaczął wyświetlać metody terapii przeciw-wstrząsowej. Wyjął z apteczki maskę tlenową, włączył małe filtry i przycisnął ją do ust Pauli. - Niech się pani stara oddychać miarowo. Podam pani śro dek uspokajający, żeby osłabić reakcję. Paula odepchnęła z jękiem maskę. - To ciężarówka Kierana się zepsuła. Naprawdę powinien zauważyć, że coś nie jest w porządku, zanim wybuchł pożar. - W dupę z tym! Pani życie jest znacznie ważniejsze. - Nie. Musimy zdemaskować zdrajcę, przestępcę. Jeśli tego nie zrobimy, z pewnością uderzy znowu. Adam wyciągnął z apteczki aplikator. Dawka środka uspokajającego była bliska tej, którą zalecił ekamerdyner. - Niech się pani trzyma, słyszy pani? Wyciągniemy panią z tego. Niech się pani nie waży poddawać, do chuja. Anioł zjawił się w rezydencji bez ostrzeżenia, wywołując zamieszanie wśród pełniących poranną służbę ochroniarzy. Nie chcieli wpuścić dziewczyny, ale zignorowała ich protesty z niedbałą, arystokratyczną wzgardą typową dla wszystkich wysoko postawionych w hierarchii dzieci dynastii. Orion, wałęsający się po rozległym tarasie nad olbrzymim basenem, usłyszał odgłosy kłótni i zajrzał do środka przez otwarte drzwi balkonowe. Anioł stał w otwartych frontowych drzwiach na drugim końcu oficjalnego holu rezydencji. Dziewczyna była tak piękna, że oczy go rozbolały od jej widoku. Była wysoka, miała złocistą skórę i silne, szerokie ramiona. Lekko pociągła twarz miała najostrzej zarysowane policzki, jakie w życiu widział. Wy- glądały pięknie, mimo że broda wydawała się przez nie zbyt wydatna. Proste, jasnobrązowe włosy tworzyły płaszcz opadający do połowy jej pleców. Gdy tylko potrząsnęła głową, kołysały się jak płachta lśniącego jedwabiu. Orion byłby gotów kogoś zabić, by móc zobaczyć jej^nogi, ukryte pod długą spódnicą z cienkiej, czer-wonawofioletowej bawełny, drukowanej w zielone kwiaty. Bardzo go cieszył widok jej nieskazitelnego brzuszka, między spódnicą a gładką, białą,

bawełnianą koszulką na ramiączkach. Przedstawiła się strażnikom jako Jasmine Sheldon. Czy jej nie znali? Czy nie wiedzieli, że jest potomkiem Nigela Sheldona w piątym pokoleniu? W prostej linii i to jest jej pierwsze życie? Jak mogłaby się dostać do rezydencji Sheldonów, gdyby nie miała odpowiednich uprawnień? Czy nikt im nie powiedział, że zawsze rozpoczyna letnie wakacje w tej posiadłości? Za parę dni zjawią się jej koledzy ze szkoły. Do tej chwili chciała mieć trochę czasu dla siebie. Jeśli mieli jakieś problemy, niech się zwrócą do biura dynastii w Illanum, zajmującego się problemami ważnych członków rodziny. Poza tym, nie mogła już przecież wrócić, bo taksówka była w połowie podjazdu. Zatrzyma się w pokoju bermudzkim. Nie muszą jej odprowadzać na górę, zna drogę. Trzy walizki podążały za nią jak zastraszeni pracownicy. - O kurde! - wydyszał Orion, gdy weszła na szerokie schody i zniknęła na piętrze. Upokorzeni ochroniarze zbili się w grupkę. Zielone i czerwone linie tatuaży OO na ich policzkach lśniły jaskrawo. Po chwili rozeszli się do różnych części olbrzymiej rezydencji. - I co mam teraz zrobić? Nie było tu nikogo, kto mógłby mu coś zasugerować. Akurat w tej chwili, gdy najbardziej potrzebował rady. Zupełnie inaczej niż wczoraj wieczorem. Ochroniarze, którzy przywitali ich w rezydencji, byli uprzejmi, ale stanowczy. Wolno mu było korzystać ze wszystkich udogodnień w budynku, wliczając w to spa i salę gimnastyczną w piwnicy. Jeśli potrzebował ubrania albo czegokolwiek innego, musi tylko poprosić. W kuchni przygotują mu każdy posiłek, jakiego zapragnie. Jeśli chodzi o wychodzenie na dwór, poproszono go, by nie oddalał się od rezydencji dalej niż na trzy mile. W tym promieniu mógł chodzić, dokąd zechce. Nigdzie nie widział Ozziego. Zjedli razem późne śniadanie i Ozzie wytłumaczył Orionowi i Tochee, dlaczego znaleźli się w areszcie domowym. Chłopak właściwie nie zrozumiał skomplikowanych politycznych powodów. DoTarlo do niego tylko tyle, że Ozzie i jego przyjaciel Nigel pożarli się o to, jak zakończyć wojnę. Miało też z tym coś wspólnego jakieś przestępstwo, w jakie Ozzie był zamieszany wiele dziesięcioleci temu. - Do końca tygodnia sprawa się wyjaśni - zapewnił. - Nigel pocałuje mnie w tyłek i poprosi o przebaczenie. Zobaczycie. - Nie czuję się tu źle - odparł Tochee. - To miłe miejsce i z chęcią spędzę tu trochę czasu. Obiecali, że dadzą mi dostęp do waszych baz danych. Po tak długich podróżach cieszę się z szansy wypoczynku i poszerzenia horyzontów. - Ehe, w porządku - poparł go Orion. - Mogę wytrzymać tydzień w luksusie. Uśmiechnął się na dowód szczerości, choć przecież świetnie wiedział, że jego przyjaciel jak zwykle wciska im kit. Nie potrafił pojąć, jak Ozzie mógł wierzyć, że po tak długim czasie spędzonym razem nadal jest w stanie ich nabrać. Było oczywiste, że zdrowo podpadli Nigelowi Sheldonowi i Ozzie nie potrafi nic na to poradzić. Znalazł obu towarzyszy w gabinecie na parterze. Chodzili po holograficznej projekcji generatora Fortecy Ciemności. Ozzie zatrzymał się wewnątrz czegoś, co wyglądało jak pierścień jaskrawych komet. Krążyły wokół jego pasa, jakby w nich brodził. Zewnętrzne powłoki również wirowały powoli wokół niego i Tochee. W górze unosiły się świetliste, zielone równania wyglądające jak matematyczne chmury. - Sądzę, że wasza wiedza na temat fizyki przerasta osiągnięcia mojej planety - mówił Tochee. - Nie mogę ci wiele powiedzieć na temat teorii podstaw kwantowych. Może to znowu wina tłumaczenia, ale nigdy nie słyszałem o czymś takim, jak geometria przecinania się pięciowymiarowych pól, a już z pewnością nie wiem, jak nimi manipulować. - Nic nie szkodzi, kolego - odparł wspaniałomyślnie Ozzie. - Tylko myślałem na głos. - Dziewczyna! - palnął Orion, wskazując gwałtownym gestem na drzwi gabinetu. - Tam jest dziewczyna! - Aha. Mówisz, że tam jest dziewczyna? - zapytał Ozzie. - Tak!

- I co z tego? - Ozzie, ona jest niewiarygodnie piękna. - Posłuchaj, brachu, mówiłem ci, żebyś trzymał się z dala od służb ochrony. - Nie, nie. Nie! - Nie? - Ona nie jest z ochrony. - To kim jest? - Członkiem rodziny. Doszło do jakiegoś nieporozumienia i przyjechała tu na wakacje. Ale, Ozzie, wywalą ją stąd, gdy tylko porozumieją się z biurem dynastii w Illanum. - Ehe, zapewne tak. - Ozzie! - Co znowu? Jezu, ale jesteś upierdliwy. - Powstrzymaj ich. Mężczyzna wykrzywił twarz w grymasie zdziwienia. - A dlaczego? - Chyba rozumiem, przyjacielu Orionie - odezwał się To-chee. - Pociąga cię młoda samica twojego gatunku. Czy to totalnie zajebista laska? Może przypomina Andrię Elex z tego uni-sferowego programu o zwyczajach seksualnych ludzi żyjących na świecie Toulanna, który oglądaliśmy w hotelu? Orion zaczerwienił się wściekle. Ozzie obrzucił obcego umiarkowanie zaskoczonym spojrzeniem, a potem zwrócił się w stronę chłopaka. - Pokazywałeś Tochee tego rodzaju programy? Wydawało mi się, że zablokowałem dostęp do pornografii. - Ozzie, zapomnij o tym! Ona musi tu zostać. Chcę... chcę... Uniósł ręce w geście desperacji. - Walić ją, aż jej mózg wypadnie? - Nie. Hm... No wiesz. Po prostu nie chcę, żeby wyjechała. Nigdy jeszcze nie spotkałem kogoś takiego. Proszę. - Dobra. To naprawdę proste, brachu. Poproś ją. - Co? - Podejdź do niej. Uśmiechnij się. Powiedz “cześć". Nawiąż rozmowę. Jeśli się uda, poproś ją, żeby tu została. Jeśli się zgodzi, wsStawię się za tobą u Nige'a w wypadku, gdyby naziści z ochrony robili kłopoty. - Co to są naziści? Ozzie machnął niecierpliwie ręką. - Idź z nią pogadać. Pamiętaj, nie zgrywaj mądrali. To, kim jesteś, czyni cię interesującym. No, ruszaj! Próbuję tu uratować wszechświat i nie zostało mi zbyt wiele czasu. Drzwi gabinetu zamknęły się za Orionem. Nie potrafił zrozumieć, jak to się stało, że znalazł się na korytarzu, nie dowiedziawszy się właściwie niczego. Ozzie w niczym mu nie pomógł. To zabolało chłopaka. Trochę na niego liczył. - Zastanów się - powiedział sobie stanowczo. Może Ozzie miał rację, może rzeczywiście powinien podejść do niej i powie dzieć “cześć". Wszystko inne pachniałoby desperacją. Wrócił do pokoju, nasmarował zęby mnóstwem żelu i wypłukał je dwa razy. Czesanie nie sprawiało mu już trudności, dzięki styliście z hotelu “Ledbetter". Aktywny krem biogeniczny w jedną noc dokonał cudów w sprawie piegów. Zerknął w lustro. Twarz, którą tam zobaczył, wyglądała całkiem nieźle, z pewnością lepiej niż w czasach wędrówki po ścieżkach. Miał na sobie tylko pomarańczową koszulkę z krótkimi rękawami i sięgające kolan spodenki kąpielowe. Korciło go, by włożyć coś lepszego, ale wtedy wypadłby z roli i zaczęłoby wyglądać na to, że próbuje jej zaimponować. Dobra... no to do dzieła!

Nie mógł nigdzie jej znaleźć. Zapukał niepewnie do pokoju bermudzkiego, ale tam jej nie zastał. Nie było jej również w żadnym z salonów. Potem poszedł do kuchni, ale kucharz również jej nie widział. Po około dwudziestu minutach bezowocnych poszukiwań dał za wygraną. Na pewno ochroniarzom polecono ją wyrzucić. Wyszedł na taras, prawie gotowy się rozpłakać. Była taka piękna, a on naprawdę czuł się skłonny zrobić z siebie totalnego idiotę, otwierając usta. Był gotowy na wszystko, by tylko móc chwilę być przy niej. Oparł się o kamienną balustradę, spoglądając z góry na owalny basen. Zważywszy wszystko razem, lepiej się czuł na ścieżkach. - Cześć. Pracujesz tu? Orion poderwał się nagle i spojrzał za siebie. Siedziała na jednym z leżaków odziana w jasnobrzoskwiniowy szlafrok. Chcąc lepiej mu się przyjrzeć, uniosła palcem srebrzyste okulary słoneczne. - Hm. Nie. - To z której gałęzi pochodzisz? - Nie mieszkam na drzewie. - Odpowiedź wyrwała się z jego ust, nim zdążył ją powstrzymać. Zacisnął powieki i jęknął. Wiedział, że jego przeklęta gęba znowu się zrobiła czerwona. Jas-mine Sheldon parsknęła cichym, uroczym śmiechem. Nie słyszał jednak w nim drwiny. - Przepraszam - rzekł z zażenowaniem. - Ostatnio widziałem mnóstwo drzew i nie mogę przestać o nich myśleć. Hm, jestem Orion. - Cześć, Orion. Jestem Jasmine. Usiadł na leżaku obok niej. - Co czytasz? Na jej kolanach spoczywała wielka, oprawna w skórę księga. Chłopak odwrócił głowę, by przeczytać srebrne litery na okładce. STO NAJWAŻNIEJSZYCH WYDARZEŃ W HISTORII LUDZKOŚCI. - Znalazłam ją w bibliotece - wyjaśniła. - Właśnie czytałam o Wielkim Skoku Tunelowym. - Naprawdę? Czy wspominają o Ozziem? - Nie sądzę. Ale jeszcze nie przeczytałam wszystkiego. - A co z facetem o nazwisku Nazista? Czy piszą coś na jego temat? - Nigdy o nim nie słyszałam. Na końcu jest spis. - Wręczyła mu książkę. - To dlaczego tu jesteś? - To długa opowieść. Przerzucał strony książki, zawierające głównie zdjęcia i hologramy, aż wreszcie dotarł do skorowidza. Składał się on z mnóstwa kolumn drobnym drukiem i trudno mu było go przeczytać. Dziewczyna uśmiechnęła się i wciągnęła wygodnie na leżaku. - To będzie długie lato. O ile wygramy wojnę. - Szlafrok zsunał się z jej nóg. Orion był bardzo dumny z tego, że się na nie nie gapił- A przynajmniej nie za długo. Były długie i mocno umięśnione. Zapewne była silniejsza od niego. Na tę myśl żołądek wypełnił mu chłód. - To jak? - spytała. - Ja przyjechałam tu prosto ze szkoły. Nie mam nic ciekawego do powiedzenia. Ciągle tylko lekcje, a po południu sport. Spoglądała na niego dociekliwie. Zauważył, że jej oczy są zielone. - Hm, mieszkałem na Silvergalde. Moi rodzice zaginęli na ścieżkach Silfenów, więc pracowałem w gospodzie “Pod Ostatnim Kucykiem". To w Lyddington. No więc... pewnego dnia zjawił się Ozzie... Naprawdę była aniołem. Orion nigdy by nie uwierzył, że mógłby siedzieć i rozmawiać z dziewczyną, a ona słuchałaby go z zainteresowaniem. A już z pewnością nie z kimś tak pięknym, jak Jasmine. Nie tylko jej fizyczna uroda go pociągała. Była również bardzo miła. Z zaciekawieniem wysłuchała jego opowieści, zadawała mu pytania, a wszystko, co widział i co wycierpiał, budziło jej zdumienie i podziw.

Zaczął się uspokajać, choć wiedział, że gada już stanowczo zbyt długo. Śmiała się razem z nim. Mieli podobne poczucie humoru. Po paru godzinach na tarasie pojawił się Tochee. Jasmine wyprostowała się nagle. Na jej twarzy malował się absolutny zachwyt. - Ojej - wyszeptała. - To wszystko była prawda. Oriona lekko uraziły implikacje tych słów, dziewczyna była jednak tak podekscytowana, że natychmiast jej wybaczył. - Przyjacielu Orionie - odezwał się Tochee, przemawiając przez mały, supernowoczesny układ procesorowy firmy Ipressx, który trzymał w manipulatorze. - Czy to jest total... - To jest Jasmine - przerwał mu pośpiesznie Tochee. - Masz moje przywitanie, Jasmine. Mam nadzieję, że zostaniemy przyjaciółmi. - Z pewnością - zgodziła się śmiało dziewczyna. - Zanurzę się w wodzie - oznajmił Tochee. - To przyniesie mi ulgę. Obawiam się, że dziś rano w niczym nie pomogłem mojemu przyjacielowi Ozziemu. - Myślę, że sam musi rozwiązać zagadkę Fortecy Ciemności - stwierdził Orion. Tochee podpełzł do kamiennej balustrady, a potem uniósł górną połowę ciała, wspierając ją na kamiennej poręczy. Basen był jakieś sześć metrów w doi Płozy skurczyły się. Obcy mocniej uścisnął układ procesorowy - Chyba tego nie zrobisz? - zapytał Orion. Tochee zeskoczył z górnego tarasu i wpadł do basenu z potężnym pluskiem. Jasmine pisnęła z podniecenia. Oboje podbiegli do poręczy. Gdy spojrzeli w dół, obcy wvpływał już na powierzchnię. - Temperatura wody jest idealna - zawołał do nich. Jego płozy znowu zaczęły się przekształcać, przechodząc w długie płetwy. Przeszywał wodę szybko jak delfin. - Bomba! - zawołała jasmine. Ściągnęła szlafrok i wskoczyła na balustradę. Orion spoglądał na jej perfekcyjne ciało z niemal religijną czcią. Miała na sobie prosty, biały, jednoczęściowy kostium z błyszczącej tkaniny. W tym właśnie momencie uświadomił sobie, że się w niej zakochał, że się pobiorą i spędzą w łóżku całą wieczność, robiąc to, co robiła Andria Elex, tylko lepiej i dłużej. - Zaczekaj - zawołał. - To za wysoko. Jasmine rozciągnęła ustaw pięknym, prowokującym uśmiechu. - Ostatni na dole to cykor - zawołała i skoczyła. Lęk Oriona przeszedł w czyste zdumienie. Dziewczyna zgięła się w locie, dotykając dłońmi kostek, a potem zrobiła salto, wykonała obrót, wyprostowała się i wpadła do wody, w ogóle jej nie rozpryskując. Gapił się na to z niedowierzaniem. Jasmine wynurzyła się w odległości pięciu metrów od miejsca, gdzie wleciała do wody. - Cykor - wołała ze śmiechem. - Cykor, cykor, cykor! Orion warknął ze złością, wdrapał się na balustradę i skoczył. Miał rację. Rzeczywiście byto wysoko. Majtał nogami jak szale- nieć. Na szczęście w ostatniej chwili przypomniał sobie, żeby zatkać ręką nos. Niestety, obrócił się z tego powodu i spadł na bok. Zderzenie z taflą było gwałtowne. Wynurzył się z wysiłkiem. Cały bok miał odrętwiały. Z początku. Po chwili pojawiło się ostre pieczenie. Jęknął głośno. Jasmine przestała się śmiać. Po kilku sekundach była już obok niego. - Nic ci się nie stało? - zapytała. - Jasne. W porządku. Nie ma sprawy. Koszulka zrobiła się ciężka, jak zrobiona z metalu. Spróbował ją ściągnąć i nagle się zorientował, że dziewczyna holuje go do schodków.

- Ty głuptasie - skarciła go. Nadal jednak uśmiechała się szeroko. Zdołał wyciągnąć jedną rękę z rękawa. Drugą złapał się schodków. - Jasmine? - Tak? Nadal się do niego uśmiechała. Oczy jej błyszczały. - Masz chłopaka? Nie potrafił zrozumieć, jak mógł mieć czelność o to zapytać. Pochyliła się i pocałowała go. Wydawało się, że to trwa bardzo długo. Orion nie był właściwie pewien. Jej język wśliznął się do jego ust, powodując gwałtowne fajerwerki w ośrodkach przyjemności, z których istnienia chłopak nie zdawał sobie dotąd sprawy. Odsunęła się. Zamrugał niepewnie i zobaczył, że Jasmine uśmiecha się do niego figlarnie. - To znaczyło “nie" - rzekła drwiąco. Odepchnęła się od schodków, płynąc na plecach. Nie przestawała się do niego uśmiechać. - Gdybyś się nie domyślił. - Domyśliłem się - wyszeptał bezradnie. Poruszyła błyskawicznie ręką i opryskała go wodą. Odpowiedział tym samym. Zachichotała i zaczęła uderzać nogami, ciągnąc za sobą ślad piany. Orion ściągnął koszulkę i ruszył w pościg. Bawili się w basenie prawie godzinę, nim Jasmine oznajmiła, że musi wrócić do pokoju, by osuszyć się przed obiadem. - Za chwilę przyjdę - obiecała, wciągając szlafrok. - Każ kucharzowi zrobić hamburgera z włoskimi frytkami. No wiesz, ziołowymi. I do tego sałatkę. - Na pewno - obiecał lojalnie. Wygramolił się z basenu i znalazł ręcznik w szafce obok pryszniców. - Wasz związek chyba rozwija się dobrze, przyjacielu Orionie - odezwał się Tochee, grzejący się w słońcu na dolnym tarasie obok basenu. Niemal wszystkie kolorowe liście już wyschły i kołysały się na ciepłym wietrzyku. - Tak sądzisz? - zapytał chłopak, odprowadzając wzrokiem wchodzącą na górny taras Jasmine. Gdy już była na górze, zamachała do niego radośnie i pobiegła do środka. - Nie jestem znawcą, gdy chodzi o wasz gatunek, przyjacielu Orionie, ale zachowywaliście się razem bardzo harmonijnie. Jestem przekonany, że cieszyła się twoim towarzystwem. W przeciwnym razie nie zostałaby z tobą tak długo. Nie była do tego zobowiązana. - Hej, masz rację! - Chłopak podniósł mokrą koszulkę. -Pójdę do kucharza, a potem włożę czystą koszulę. Chcesz coś do jedzenia? - Chyba chętnie spróbowałbym jeszcze tej jarzynowej lazanii na zimno z kapustą, jeśli można prosić. Ozzie zaczął dzień pełen determinacji. Sam pierwszy by przyznał, że zrodziła się ona z gniewu. Fajnie byłoby pokazać temu nadętemu fiutowi Nigelowi, jak naprawić generator bariery otaczającej Alfę Dysona. Zabrał się do roboty z otwartym umysłem i mnóstwem entuzjazmu. Niestety, wkrótce się przekonał, że proszenie Tochee o towarzystwo nie było dobrym pomysłem. Ciągłe pytania obcego i przepraszające odpowiedzi, jakich mu udzielał, szybko zaczęły go irytować. Nie ulegało wątpliwości, że Tochee nie wie zbyt wiele o fizyce. Ozzie szybko przestał się głowić, czy dotyczy to całego jego gatunku. Liczył tylko na jakąś podpowiedz, spojrzenie na problem z innej perspektywy. Nic z tego. Gdy Tochee poprosił o “chwilę przerwy", Ozzie miał ochotę za- krzyknąć z radości. Niestety, stało się już przygnębiająco oczywiste, że mnóstwo specjalistów wykonało znakomitą robotę, trudząc się nad analizą danych dostarczonych przez “Drugą Szansę". Miał też trudności ze zrozumieniem niepokojąco wielkiej części osiągniętych przez nich rezultatów. Gdyby dali mu pełen styk z unisferą i nieograniczony dostęp do jego bezpiecznej skrytki oraz LI pla-netoidy, zapewne potrafiłby poddać ocenie liczne stworzone przez fizyków teorie. Niemniej były to tylko teorie. Nie miał jednak nic poza biochipowymi wszczepami, w jakie zapatrzył się przed wkroczeniem na

ścieżki Silfenów, a choć ochroniarze rezydencji byli nienagannie uprzejmi, nie pozwolili mu połączyć się z unisferą. Wydawało mu się, że minął cały wiek. Stał pośrodku wielkiej projekcji gigantycznych sfer oraz dziwacznych pierścieni i przeklinał to wszystko serdecznie. Zielone chmury równań - streszczenie najgłębszych dociekań ludzkości na temat rozważanego problemu - wycofały się do kątów gabinetu. Mało brakowało, by wyłączył projekcję. Gdy ujrzał Fortecę Ciemności na własne oczy, jego dawne wyobrażenia na jej temat okazały się wyłącznie zrodzoną z irytacji fantazją. Jego wirtualne dłonie trzepnęły kilka kolumn ikon, jakby te były natrętnymi owadami. Projekcja zawirowała wokół niego, zataczając pełen krąg. Nadal nie potrafił dopatrzyć się w niej sensu, wskrzesił więc drugi obraz, symulację sfer po zniknięciu bariery. Kwantowe zakłócenie było bardzo wyraźne, ale bez dokładniejszego obrazu nie sposób było określić, działanie której sekcji generatora zaburza. A “Druga Szansa" nigdy tam nie wróciła, by przyjrzeć się uważniej. Gwiazdolot prowadził obserwację Fortecy Ciemności przez cały okres pobytu w układzie Alfy Dysona, ale w danych rejestrowanych z tej odległości nic się nigdy nie zmieniało. Zaczął odtwarzać obraz w czasie rzeczywistym. Forteca Ciemności była jedynie plamką widoczną na tle obcych gwiazd. To w niczym mu nie pomogło. Potem jednak przyjrzał się z zaskoczeniem po raz drugi. Forteca Ciemności wyglądała tak samo jak poprzednio. Polecił e-kamerdynerowi sprawdzić całe nagranie i zaznaczyć wszystkie zmiany. W jego głowie zaczęła się formować interesująca myśl. Drzwi gabinetu się otworzyły i do środka weszła dziewczyna. Jej uroda zaimponowała nawet Ozziemu. Rzecz jasna, fakt, że miała rozpięty szlafrok, odsłaniający mokry kostium kąpielowy, wzmocnił jeszcze pierwsze wrażenie, które uderzyło go z siłą meteoru. Po tak długiej wędrówce po ścieżkach nie tylko Orion był rozpaczliwie spragniony kobiecego towarzystwa. - Cześć - przywitał ją. - Na pewno jesteś tą młodą Shel- donówną. Dziewczyna uśmiechnęła się z mądrą miną i zatrzasnęła za sobą drzwi tak stanowczo, że serce Ozziego zabiło szybciej. - Jasmine Sheldon, według certyfikatu, który pozwolił mi przedostać się przez drzwi - potwierdziła, zbliżając się do Ozziego. Przygładziła dłonią mokre włosy w zmysłowym geście. -Ale przecież wiemy, że to tylko nieszkodliwe kłamstwo. Biuro dynastii w Illanum opowiedziało mi pokrótce, jakie figle-migle tu się odbywają. To brzmi bardzo perwersyjnie. - Hm, no wiesz, chłopak przeżył parę naprawdę ciężkich lat. Tyle przynajmniej mogłem dla niego zrobić. Nie przestawała się do niego zbliżać. Ozzie nie był pewien, czy powinien rzucić się na nią, czy raczej do ucieczki. - A co z tobą? - zapytała. - Ty również miałeś parę ciężkich lat? - Siostro, jesteś naprawdę niezła. Przynajmniej umrze z uśmiechem na twarzy. Zatrzymała się tuż przed nim. Na jej ustach wykwitł grzeszny uśmieszek. - Jesteś bardzo sławny, Ozzie. Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko temu, że nie oprę się pokusie i poproszę cię o jeden drobiazg. - A jaki? - Pocałunek. To wszystko. Tylko jeden mały pocałunek. Ozzie wciągnął nagle powietrze w płuca i spojrzał na drzwi za jej plecami. - No, nie wiem, siostro. - Ooch. - Wydęła z żalem usta. - Będę bardzo wdzięczna. Nie co dzień spotyka się żywą legendę. - Ach... Wspięła się na palce i uniosła usta do pocałunku. Złapała go za dłonie, zaciskając mocno palce. Pocałowali się. E-kamerdyner poinformował Ozziego, że wewnętrzne powierzchnie jego dłoni zdalnie aktywowano,

co pozwoliło, by w wszczepach rozpakował się program symulowanego środowiska. Przeciwinwazyjne oprogramowanie natychmiast zareagowało. Ikona alarmowego przerwania łączności migała jaskrawo. Dziwne, elektroniczne wtargnięcie bardzo jednak zaintrygowało Ozziego. Dał programowi pełną autoryzację i ograniczył przeciwinwazyjne działania do monitorowania. Poczuł się, jakby teleportowano go do całej serii zawartych w sobie obrazów. Stał w najniższym punkcie szarej, półprzezroczystej sfery, odziany w prosty, biały kombinezon. Spoglądająca na niego dziewczyna nosiła taki sam strój. Miała nieco inną twarz niż jej fizyczne wcielenie. Niektóre rysy twarzy się zmieniły, a włosy były krótsze i złote. To jednak z pewnością była ona. Na zewnątrz sfery gigantyczne repliki Ozziego i dziewczyny nadal były splecione w pocałunku. Wciąż czuł na ustach przyjemny dotyk. Dalej, na ścianach gabinetu, dane z Fortecy Ciemności przesuwały się niczym zamazane mgławice. Uniósł rękę i dotknął ust. To wrażenie nałożyło się na pocałunek. Chrząknął lekceważąco. - Dobra - rzekł. - Może mi wyjaśnisz, co tu jest grane? - Dobra, ale najpierw postaraj się i podtrzymuj pocałunek. - Taki jak ten może być trudno. - Bardzo zabawne. Ta symulacja powinna być nieprzeni-kalna dla wszystkich instrumentów obserwacyjnych w rezydencji. Poza tym, przyśpieszyliśmy czas, więc pocałunek będzie wystarczającym kamuflażem. Ale niech ci się nie zdaje, ogierze, w realu nie dostaniesz nic więcej. - Ja też się cieszę, że cię poznałem, kochanie. Kim właściwie jesteś? - Mellanie Rescorai. RI przysłała mnie tu, by sprawdzić, co się z tobą stało. - Znam to nazwisko. Aha, to ty wtargnęłaś do mojego domu, prowadząc dziesięć tysięcy gości. Zgłoś się z pretensjami do RI. Mam jej uaktualniony podprogram. Mogę go rozpakować w jakimś układzie procesorowym, jeśli tylko znajdziemy w tej rezydencji wystarczająco wielką, niezależną jednostkę. - Moje wszczepy powinny sobie z tym poradzić - zapewnił Ozzie. Polecił e-kamerdynerowi oczyścić pięć biochipów, przenieść ich pliki i programy do pozostałych oraz otoczyć je bardzo silnymi osłonami. - Wątpię. - Przekonamy się. Na powierzchni szarej sfery rozbłysły linie barwy oranżu i li-laróż. E-kamerdyner poinformował Ozziego, że biochipy szybko się wypełniają. Linie ułożyły się w nachodzące na siebie spirale. - Cześć, Ozzie - odezwał się podprogram RI. - Niezła sztuczka. - Miałeś nam powiedzieć, kto stworzył barierę, ale ochrona Sheldonów przerwała połączenie. - Ehe, to był bombowy wieczór. Powtórzył wszystko, co opowiedział mu Tancerz Chmur o Ano-mine. - A więc oni nie naprawią uszkodzenia - stwierdził podprogram. - Nic nie wskazuje, by mieli to zrobić. - Góra Światła Poranku wkrótce przestanie być problemem - stwierdziła Mellanie. - Nigel i jego ludzie postanowili rzucić bombę “nowa" na Alfę Dysona. Zniszczą też inne skolonizowane przez nią gwiazdy, by się upewnić, że zginęła i już nigdy nam nie zagrozi. - Więcej niż jedną gwiazdę? - zapytał przerażony Ozzie. - Boją się, że mogła się rozprzestrzenić daleko. Od zniknięcia bariery minęło sporo czasu. - Promieniowanie zabije wszystkie żywe istoty w całym sektorze Galaktyki - zauważył Ozzie. - Czy o tym nie wiedzą, do chuja? Chryste, nic dziwnego, że Nigel mnie tu zamknął. - Wiedzą - zapewniła Mellanie. - Ale trzeba to zrobić. - Czy możecie nam pomóc? - zapytał podprogram Ozzie. - Czy nie rozumiecie, że to zły postępek?

- Z etycznego punktu widzenia nie jest słuszny, ale tego wymaga wasze przetrwanie. Decyzja nie należy do nas. - Dobra, posłuchajcie. Oglądałem dane z Fortecy Ciemności. Agent Gwiezdnego Podróżnika z pewnością użył zmodyfikowanej wersji bomby rozbłyskowej, jaką rzucono na słońce Far Away. Dystorsja kwantowa była bardzo wyraźna. To właśnie ona uszkodziła generator, w tej sprawie wszyscy się zgadzają. Myślałem, że trzeba go naprawić, ale teraz nie jestem już tak pewien. - A dlaczego? - zapytał podprogram RI. - Dlatego, że efekt ma charakter ciągły. Przez cały czas pobytu w układzie Alfy Dysona “Druga Szansa" rejestrowała takie same zaburzenia kwantowe. Innymi słowy, niewykluczone, że systemy samego generatora są w porządku, ale nie funkcjonują prawidłowo, bo coś zakłóca ich strukturę kwantową. To przysłowiowy kij włożony w tryby. - Jeśli go usunąć, mechanizm znowu zacznie działać. - Nic innego nie przychodzi mi do głowy - potwierdził Ozzie. - To nasza ostatnia szansa odkupienia. Pomożecie nam przynajmniej w tej sprawie? - Jak zamierzasz usunąć zakłócające urządzenie? - Rzućmy bombę atomową na skurwysyństwo. Cóż innego nam pozostaje? - Wątpię, by wybuch jądrowy okazał się skuteczny. Jeśli urządzenie wywołuje efekt podobny do bomby kwantowej, pocisk zmieni się w energię daleko od niego albo jego części przestaną działać, podobnie jak sam generator. - W takim razie spróbujmy bomby kwantowej. Przestawimy efekt z pola na wiązkę, wymierzymy ją w urządzenie Gwiezdnego Podróżnika i będziemy się modlić, by się okazało, że nasza technologia ma większy zasięg. Flota z powodzeniem wykorzystywała bomby kwantowe do powstrzymywania wywoływanych przez alfy rozbłysków. - To powinno być wykonalne, zakładając, że trafnie oceniłeś wszystkie czynniki. - Też tak uważani. - Myślisz, że Nigel się zgodzi? - zapytała Mellanie. - Nie ma szans - odparł ze złością Ozzie. - Nie wierzy w możliwość naprawy generatora. On i jego wesoła kompania psychopatów podjęli już decyzję o eksterminacji alf. Nie pozwoli mi wysłać jednego ze swoich okrętów na tak niepewną misję. - W takim razie po co w ogóle o tym wspominasz? - To proste, siostro. Wiem już, co trzeba zrobić, i mogę się do tego zabrać. - Ty? - Jasne. Czemu by nie? - Masz jakiś gwiazdolot? - Formalnie rzecz biorąc, tak. - Jak to “formalnie rzecz biorąc"? - nie ustępowała Mellanie. - Czyżby twoja planetoida miała napęd nadświetlny? - Nie, nie, patrzysz na to z niewłaściwej strony. Posiadam czterdzieści pięć procent udziałów w STT. Zgodziłem się przyjąć pięć procent mniej niż Nige, bo cały ten korporacyjny syf to nie moja specjalność. Dlatego, formalnie rzecz biorąc, jestem właścicielem czterdziestu pięciu procent wszystkich gwiazdołotów, jakie wziął i zbudował. - Myślałam, że to dynastia buduje gwiazdoloty. - Chcesz, byśmy eksterminowali alfy, choć można temu zapobiec? - Nie. - To świetnie. - Ale przed chwilą powiedziałeś, że Nigel nie da ci statku. Nie pozwala ci nawet opuszczać tej posiadłości. Instrukcje, jakie otrzymałam w Illanum, stwierdzały to bardzo wyraźnie. - Ehe, to kłopot. Będziecie musieli mnie stąd wyciągnąć. -Ozzie spojrzał na Mellanie. - Czy Nigel

wie, że to ty tu jesteś? - Nie - odparł podprogram. - Przechwyciliśmy dziewczynę dostarczoną przez lady Georginę i potajemnie podstawiliśmy za nią Mellanie. - W porządku. Czy zgodzicie się mi pomóc? - Pewnie tak. - A co z wami? - Ozzie zastukał wirtualnymi kostkami dłoni w wirtualną ścianę sfery. Wokół punktu uderzenia zawirowały pomarańczowe i fioletowe linie. - Czy w końcu przestaniecie siedzieć okrakiem na barykadzie? - W tej postaci nasze możliwości są ograniczone. Cressat nie jest częścią unisfery. Niedawno unowocześniono filtry miejscowej sieci, zapewne po to, by zapobiec ujawnieniu projektu budowy ark ratunkowych. - Tak, tak. Chcę, żebyście zinfiltrowały i podporządkowały sobie sieć tej rezydencji wraz z czujnikami bezpieczeństwa. Nie musicie nic robić fizycznie, wiem, że macie cholerną fobię, gdy chodzi o świat rzeczywisty, ale czy mogę was prosić przynajmniej o to? - To powinno być możliwe. - Wreszcie wykazujecie jakieś ludzkie cechy. W porządku, Mellanie, chcę, żebyś stąd wyjechała. - Wyjechała? - Ehe. Dziś w nocy. Posprzeczaj się z Orionem albo coś. Po zmierzchu znajdź jakiś samochód i wyjedź. Ja powiem, że zostanę w gabinecie, żeby jeszcze raz sprawdzić dane z Fortecy Ciemności, ale tymczasem nasz przyjaciel zajmie się systemami bezpieczeństwa i wymknę się na koniec podjazdu. Otworzysz przede mną drzwi samochodu. - To brzmi bardzo prymitywnie - zauważyła niepewnie. - Proste sposoby zawsze są najlepsze. Im mniej może się zepsuć, tym mniej się zepsuje. - Pewnie masz rację. - Drzwi do gabinetu - ostrzegł ich podprogram RI. - Patrzcie na klamkę. Ozzie spojrzał na zewnątrz, za olbrzymie wersje siebie i Mellanie nadal zwarte w rozkosznym pocałunku i mgliste dane z Fortecy Ciemności. Mosiężne klamka drzwi gabinetu obracała się boleśnie powoli. - O nie - jęknął. - Tyko nie to. Błagam. * Orion poinformował kucharza, co Jasmine chce dostać na obiad, powiedział, że zje to samo i zadbał również o posiłek dla Tochee. Potem zarzucił nadal mokrą koszulę na ramię i ruszył w stronę gabinetu. Z Jasmine wszystko poszło dobrze. Wiedział, że Ozzie mu nie uwierzy. Nie był nawet pewien, czy sam wierzy własnym wspomnieniom. Czuł się jednak wspaniale. Taka cudowna dziewczyna mnie polubiła! Otworzył drzwi. - Ozzie, nigdy byś... - zaczął i przerwał nagle. W pokoju była Jasmine. Ona i Ozzie odsuwali się od siebie. To nie był tylko pocałunek, Orion zauważył, że spletli dłonie. Odsunęli się od siebie bardzo szybko i oboje mieli okropnie zażenowane miny. - Hej, chłopcze, nie zrozum tego źle - błagał Ozzie. Orion odwrócił się na pięcie i uciekł. Korytarze rezydencji były długie i szerokie, mógł się więc zdrowo rozpędzić. Biegł, ile sił w nogach. Koszulka spadła mu z ramienia. Nie przestawał biec, choć po twarzy spływały mu łzy. Z jego ust wyrwało się rozpaczliwe zawodzenie, niosące się echem po całym budynku. Gdy Orion rzucił się do ucieczki, Mellanie wciągnęła powietrze w płuca. - Cholera! Twarz chłopaka wyrażała koszmarny żal. Trudno jej było znieść świadomość, że spowodowała tak wiele cierpienia. - Nie wierzę w to! - Twarz Ozziego wykrzywiła się w wyrazie bólu. - Zraniłem chłopaka, być może na całe życie. Kurwa! - Złapał Mellanie za rękę. - Dogoń go. Napraw wszystko. - Słucham?

Nie wierzyła własnym uszom. E-kamerdyner zawiadomił ją, że punkt styku Ozziego połączył się z jej punktem. - To dla mnie idealny pretekst, by opuścić rezydencję - wysłała w trybie tekstowym. - Zadurzył się w tobie - wyjaśnił Ozzie. - Nie rozumiesz? Nigdy nawet nie trzymał się za ręce z dziewczyną, nie wspominając już o spędzeniu z nią całego ranka. Jezu, mnie już nic nie pomoże, ale ciebie wysłucha. Masz dokładnie jedną szansę, by wszystko naprawić. Jeśli tego nie zrobisz, będzie miał przesrane życie. Nie możesz wyjechać przed zapadnięciem zmroku. Wykorzystaj ten czas, by udobruchać chłopaka. My się zajmiemy siecią rezydencji. - Ale... - Poirytowało ją zachowanie Ozziego. Można by pomyśleć, że chłopak jest dla niego ważniejszy. Albo jest świetnym aktorem. Była przekonana, że wszyscy ochroniarze w rezydencji oglądają to małe przedstawienie za pośrednictwem czujników bezpieczeństwa. - Nie bądź suką - warknął Ozzie. - Pamiętaj, za co ci płacą. Biegnij za nim. Mellanie wyrwała rękę z uścisku. To nie wymagało aktorstwa. Podejrzewała, że Ozzie mówi poważnie. - Tak jest, szefie - burknęła i wyszła, tupiąc głośno. Nie trzeba było geniusza, by odgadnąć, dokąd mógł pójść Orion. Sama nieraz pragnęła uciec przed światem. Koszulka chłopaka leżała na posadzce w korytarzu. Dziewczyna podniosła ją i ruszyła w górę po schodach. Z sieci rezydencji dowiedziała się, gdzie jest jego pokój. - Orion? - Mellanie zapukała lekko do drzwi. - Nie odpo wiedział. - Orion? - zapytała znowu, tym razem głośniej. Na dal cisza. Kazała sieci otworzyć drzwi. Nastała chwila przerwy, układ procesorowy pytał ochronę o autoryzację. Potem rozległ się trzask zamka. Mellanie weszła do środka i przekonała się, że kotary są zasłonięte. Zacisnęła usta, tłumiąc uśmiech. Żywe wcielenie banału. To cud, że nie puścił rocka na pełen regulator, jakiegoś gotyckiego nagrania opiewającego ból i śmierć. Rzecz jasna, Orion wychowywał się na Silvergalde i zapewne nigdy w życiu nie słyszał rocka. Cholera, co będzie, jeśli lubi folk? Chłopak leżał na łóżku, odwrócony plecami do drzwi. Jedną dłoń zaciskał na naszyjniku. - To była moja wina - powiedziała cicho. - Zostaw mnie. Jego głos drżał dziwnie. - Orion, proszę, zachowałam się głupio. Masz pojęcie, jaki sławny jest Ozzie? Wszyscy we Wspólnocie uważają go za świętego, upadłego anioła albo kogoś w tym rodzaju. Po prostu nie potrafiłam się oprzeć. Wiesz, ile prestiżu zdobędę w szkole za to, że pocałowałam Ozziego? Ludzie wreszcie zauważą, że istnieję. - Nie gadaj bzdur. - Mówię prawdę. - Pogłaskała go po ramieniu. - To tak, jakbym zdobyła jego autograf. Zaskoczyłeś nas, to wszystko. Dlatego tak się spłoszyliśmy. - Wszyscy na pewno wiedzą, że istniejesz. Jesteś... fenomenalna. Wsparła kolana na materacu i pochyliła się nad chłopakiem. Obrzucił ją naburmuszonym spojrzeniem, ale nie odsunął się. - Płaczesz - zawołała. To był dla niej szok. - Chciałem się z tobą ożenić - jęczał. - Kocham cię, Jas-mine. - Cooo... nie, Orion, nie można się w kimś zakochać po jednym poranku. - Ale ja się zakochałem. Już w chwili, gdy kłóciłaś się z ochroniarzami, wiedziałem, że nigdy nikogo tak nie pragnąłem. Jego głos brzmiał tak żałośnie i przerażająco szczerze, że skórę Mellanie przeszył chłód. Ujęła jego rękę w obie dłonie i poleciła e-kamerdynerowi nawiązać bezpieczne połączenie. Urządzenie odpowiedziało, że to niemożliwe. Przeprowadziła szybki pasywny skan i nie odkryła w ciele chłopaka

żadnych tatuaży OO. - Orion? - zapytała z ciekawością. - Masz jakieś wszczepy? - Nie. - Uścisnął z nadzieją jej dłoń. - Chcesz powiedzieć, że nie próbowaliście z Ozziem czegoś zacząć? - Nie próbowaliśmy. To było śmieszne. Musiała pocieszać naiwnego chłopaka, podczas gdy kwestia zakończenia wojny pozostawała nierozstrzygnięta. Sumienie nie pozwalało jej jednak po prostu wyjść. Boże, jest jeszcze gorszy niż Dudley. Nie, to niesprawiedliwe. Dudley nigdy nie był taki wrażliwy. Ani taki słodki. - Aha. W jego głosie nie słyszało się przekonania. - Uwierz mi - rzekła cicho. - Gdybym była zainteresowana Ozziem, czy zrobiłabym to? - Co? Pocałowała go. Na dworze było ciemno. Słońce Cressatu zaszło już prawie przed godziną. Mellanie leżała na łóżku, przez kilka minut słuchając regularnego oddechu Oriona, aż wreszcie upewniła się, że zasnął- Wstała z żelowego materaca tak ostrożnie, jak tylko mogła, żeby go nie obudzić. Leżał na boku, z jedną ręką zwisającą w dół. Uśmiechnęła się, przykrywając go cienką kołdrą. Westchnął przez sen i ułożył się wygodniej. Nawet nie poczuł, gdy pocałowała go leciutko w ramię. Nic w tym dziwnego. Jest zmęczony po wszystkim, do czego go zmusiłam. Czuła przewrotną dumę na myśl, jak skutecznie udało się jej zdemoralizować chłopaka przez jedno popołudnie. Jestem bardzo niegrzeczną dziewczynką. I strasznie to lubię. Nie chciało się jej szukać kostiumu kąpielowego i szlafroka. Gdyby narobiła hałasu, mogłaby obudzić Oriona. Wróciła nago do pokoju bermudz-kiego. Z jej ust nie znikał uśmiech. Nie potrafiła zapomnieć twarzy chłopaka, pełnej zdumienia i lękliwego zachwytu. Jego ciało reagowało z entuzjazmem. Niektóre z tych reakcji budziły jej śmiech, a potem westchnienie szczęścia. Niegrzeczna dziewczynka! Wróciła do pokoju i dotknęła ręką biurkowego układu procesorowego. Jej punkt styku połączył się z siecią posiadłości. Podprogram RI czekał już tam na nią. - Infiltracja sieci się udała. Ozzie będzie mógł opuścić budynek niepostrzeżenie. Zaczeka na ciebie przy pierwszej przeszkodzie dla bydła na podjeździe. - Świetnie. Wezwę taksówkę z Illanum. Dajcie mi piętnaście minut. Wzięła szybki prysznic, a robogosposie spakowały jej bagaż. Przed wyjściem napisała krótki liścik i schowała go do koperty. Gdy zeszła na dół, w korytarzu stała kobieta z ochrony. Mellanie spotkała ją rano. Jansis? Taksówka z biura dynastii podjechała pod drzwi. - Mogłaby pani oddać to rano Orionowi? - zapytała Mel-lanie, podając jej kopertę. - Już pani wyjeżdża? - zapytała lekko zaskoczona kobieta. - Zrobiłam to, za co mi zapłacono. Mellanie nie wyczuwała u niej żadnych oznak podejrzliwości. Znowu podała jej kopertę. - W porządku - powiedziała strażniczka i wzięła list. Dziewczyna zeszła z szerokich schodów, mając nadzieję, że nie okazuje zbytniego pośpiechu. Rdzawobrązowa limuzyna wyglądała tak samo jak ta, która przywiozła ją do rezydencji. Bagaż wtoczył się do otwartego bagażnika, a Mellanie usiadła na przo-dzie. Nie lubiła prowadzić ręcznie, poleciła więc e-kamerdynerowi wytyczyć trasę do dworca w Illanum. - Zwolnij maksymalnie, gdy będziemy mijali pierwszą prze szkodę dla bydła - poleciła. Samochód pokonał niemal milę krętą trasą przez otaczający rezydencję park, nim wreszcie zwolnił. Mellanie otworzyła drzwi i Ozzie wskoczył do środka. - Bomba - stwierdził z podziwem, siadając obok dziewczyny. - Udało się. - Mercedes zaczął przyśpieszać. Ozzie polecił ukła dowi procesorowemu przełączyć samochód na sterowanie ręczne i z

pulpitu wysunęła się kierownica. Złapał ją obiema dłońmi. Na przedniej szybie pojawił się powiększony obraz. Drzewa w parku wyglądały na nim jak srebrzystobiałe duchy. - Gdzie Orion? - zapytał Ozzie. Dziewczyna uśmiechnęła się szeroko. To była odruchowa reakcja, nie potrafiła jej powstrzymać. I właściwie też nie chciała. - Wszystko z nim w porządku. Coś w jej tonie sprawiło, że Ozzie obrzucił ją pytającym spojrzeniem. - A co myśli o mnie? - Że jesteś Antychrystem. - Dziękuję. Wbiła spojrzenie w monochromatyczny krajobraz przesuwający się za oknami. - Mam nadzieję, że wiesz, gdzie Dynastia Sheldonów utrzymuje bazę gwiazdolotów, bo ja z pewnością nie wiem. - Zastanawiałem się nad tym problemem. Bramę na Cressat powiększono i ruch przez nią jest intensywny. To znaczy, że przynajmniej część operacji muszą prowadzić tutaj. - Ale gdzie? To cała planeta, a my nie mamy żadnego transportu poza tą taksówką. - Spokojnie. Nigel tak bardzo się starał trzymać mnie w zamknięciu między innymi dlatego, że mam mnóstwo kontaktów w STT. Już ci mówiłem, to w połowie moja własność. - Wspominałeś też, że to on kieruje codziennym działaniem firmy. - To prawda. Potrafię przeniknąć przez większość zapór stworzonych przez dynastię, podejrzewam jednak, że z tą będę miał kłopoty. Znam Nigela. Projekt na tę skalę, mający uratować jego własny tyłek, z pewnością pobudzi jego korporacyjną paranoję na maksa. Każdy chroniący go protokół bezpieczeństwa będzie zupełnie nowy, a ja nie otrzymam żadnych przywilejów dostępu. Coś tak tajnego mógł stworzyć tylko w jednym miejscu. Mam tylko nadzieję, że nie przesadził z rotacją personelu.

SIEDEM Tym razem na Elaine Doi nie czekał tłum. Prezydencka limuzyna zatrzymała się gładko. Towarzyszący jej ochroniarze odbyli przepisaną procedurę: zbadali okolicę i sprawdzili tożsamość garstki ludzi stojących przed centrum kontroli bramy. Niepozorny budynek zbudowano z supergęstego połączenia metalu z kamieniem. Wąskie, pionowe okna kryły się we wnękach. Tego typu biurowce wynajmowały z reguły małe firmy bez szans na większy sukces. Stał w cieniu gmachu generatora tunelu czasoprzestrzennego prowadzącego na Hanko, którego ściany z kompozytowych płyt wznosiły się tuż za nim, wysokie jak góra. Ochroniarze potwierdzili, że wszystko w porządku i pancerne drzwi prezydenckiej limuzyny otworzyły się. Uszczelnienia chroniące Elaine przed atakiem chemicznym i biologicznym również się wyłączyły, a na koniec zniknęło pole siłowe. - Widzę, że Nigelowi nie chciało się mnie przywitać - poskarżyła się Doi. - Unisferowe media będą zachwycone tą zniewagą. Wysłał tylko jakichś typków z kierownictwa dworca. - Pamiętaj, że program Michelangela leci na żywo - ostrzegła ją Patricia, gdy drzwi budynku otworzyły się niczym przesłona. Doi wysiadła z limuzyny z poważnym uśmiechem, odpowiednim do sytuacji. Podziękowała dwóm kierownikom za to, że znaleźli czas, by ją powitać, mimo że w tym historycznym dniu z pewnością mieli mnóstwo zajęć, skinęła uprzejmie głową do stojącego z boku reportera z programu Michelangela, a potem pozwoliła, by zaprowadzono ją do środka. W ciągu kilku ostatnich dni centrum kontroli pośpiesznie zmodyfikowano. W wąskie przejście między dwoma szeregami konsol wepchnięto kilkanaście nowych. W normalnym trybie operacji w centrum przebywało jednocześnie trzech, najwyżej czterech ludzi, teraz zaś za wszystkimi konsolami siedzieli tech-nicy, a za ich plecami stali specjaliści i inżynierowie monitorujący nowe procedury. Na dodatek pod tylną ścianą zgromadzili się dygnitarze, którzy zdołali wyłudzić zaproszenie od STT. Był wśród nich Michelangelo. Do przełączenia tunelu czasoprzestrzennego na nowy, zaawansowany tryb pływu czasowego zostało tylko pół godziny, wszyscy więc byli nerwowi i podekscytowani. Żaden z techników nie zawracał sobie głowy korzystaniem z łączy. Wszyscy pokrzykiwali do siebie głośno. - To gorsze niż debata w Senacie - mruknęła kącikiem ust Elaine Doi, gdy tylko znalazła się wewnątrz. Twarz Patricii nie zmieniła obojętnego wyrazu. Nigel Sheldon przywitał panią prezydent, przepraszając, że nie wyszedł przed budynek. - Atmosfera robi się napięta - wyjaśnił. - Pytali mnie nawet o radę w sprawie napięć w materii egzotycznej. To mi pochlebiło. - Jestem pewna, że potrafił pan im pomóc - odparła Doi z lekką nerwowością w głosie. Świetnie zdawała sobie sprawę, że reporter od Michelangela stoi w odległości kilku kroków i przekazuje wszystko do unisfery. W wirtualnym polu widzenia zauważyła, że liczba widzów zbliża się do tej, którą przyciągnęła ostatnia inwazja alf. - Wszyscy wnosimy wkład, na jaki nas stać - oznajmił Nigel bardzo protekcjonalnym tonem. Potem przywitał się z nią Rafael Columbia. - Witaj, admirale - rzekła z ulgą w głosie. On przynajmniej będzie uprzejmy. Uważała, że okazja na to zasługuje. - Jak flota radzi sobie z ocalałymi gwiazdolotami alf? - zapytała, jakby armady obcych były mało istotnym problemem, garstką niedobitków uciekających przed przeważającymi siłami Wspólnoty. - W tym układzie planetarnym sytuacja jest opanowana, pani prezydent - zapewnił Rafael. Skierowaliśmy do eliminacji nieprzyjaciela osiem fregat. Udało się zniszczyć ponad połowę nieprzyjacielskich okrętów. Reszta ucieka. Bezpieczeństwo Wessex z jego generatorami tuneli czasoprzestrzennych ma priorytetowe znaczenie. Zapewnimy je za wszelką cenę.

- Nie wątpię w to, admirale. Te słowa nie do końca zgadzały się z informacjami, jakie otrzymała od niego przed dziesięcioma godzinami. W wielu układach planetarnych drugiej fali ataku okręty alf skupiały się w roje, łącząc swe możliwości obronne, poszukując planetoidy albo księżyca, które mogły się stać ich nowym domem. W siedmiu układach alfy zmierzały jednak ku światom Wspólnoty. Flota skierowała tam fregaty, mające powstrzymać tę migrację do wewnątrz, ale wróg miał przewagę liczebną. Ewakuacja potrwa tydzień i dla tych siedmiu planet będą to ciężkie chwile. - Jesteśmy już prawie gotowi - oznajmił Nigel. Zszedł razem z Elaine Doi na środek sali. Hałasy ucichły. Pięć wielkich, holo graficznych portali ulokowanych na ścianie wyświetlało schematy tunelu czasoprzestrzennego. Nagle środkowy przełączył się na obraz pierwszego mówcy Hanko, Hasimera Owrama. - Panie Sheldon, pani prezydent, witam - rzekł mężczyzna. Elaine Doi świetnie zdawała sobie sprawę z nuty wrogości w jego głosie. Miała nadzieję, że nikt inny nie zwróci na to uwagi. Ich ostatnia rozmowa, przed pięcioma godzinami, była krótka i nieprzyjemna: od trwogi, jaką okazał na wieść, że Hanko ma pierwsze rozpocząć ewakuację w przyszłość albo - jak to ujął - stać się królikiem doświadczalnym szalonego planu podróży w czasie, aż po fakt, że Nigel nie żartował, mówiąc, że nie pozwoli nikomu wykręcić się od udziału w operacji. Owram domagał się pozwolenia na powrót do Wspólnoty, by mógł “monitorować" prace nad przygotowaniem nowej planety dla jego współobywateli. - Cześć, Hasimer - przywitała go. - Za chwilę otworzymy dla was tunel czasoprzestrzenny. - Po naszej stronie wszystko jest gotowe. Opuszczamy Hanko z wielkim żalem, lecz jednocześnie jesteśmy pełni nadziei i dumy. Nasze społeczeństwo rozkwitnie znowu. - Jestem tego pewna. Nie mogę doczekać się chwili, gdy będę mogła odwiedzić nowy świat i ujrzeć wasz triumf na własne oczy. - Hasimer - odezwał się Nigel. - Tunel czasoprzestrzenny est gotowy. Ufiksowaliśmy bramę na Anagasce. Za chwilę się otworzy. - A więc ruszamy na Anagaskę - zgodził się Hasimer Owram. - Postaraj się, byśmy zastali po przybyciu ładną pogodę. - Możesz być tego pewien - odparł Nigel. Anagaska była światem trzeciej fazy, odległym o osiem lat świetlnych od Bal-kashu. STT rozpoczęła już na niej wstępne przygotowania. Fakt, że leżała tak blisko Utraconych Planet, był kolejnym powodem gniewu Hasimera, Nigel jednak oznajmił wszystkim przywódcom czterdziestu siedmiu planet Drugiej Fali, że tunele czasoprzestrzenne z Wessex nie sięgną na drugi koniec Wspólnoty. Obraz zaczął się odsuwać od Hasimera. Pierwszy mówca stał obok ciemnozielonego, sześcioosobowego audi tarol. Samochód był zaparkowany tuż przed bramą. Tory kolejowe rozmontowano, zastępując je nawierzchnią ze związanego enzymatycznie betonu. Wylano go bez śladu finezji na cały obszar, aż po autostradę prowadzącą do dworca planetarnego. Zaczynało wyglądać na to, że miejsca nie starczy. Ciszę panującą w centrum kontroli zmącił szmer niedowierzania. Portal wypełnił obraz stacji rozrządowej na Hanko. Cały obszar pokrywało morze najrozmaitszych pojazdów, od trike'ów aż po dwudziestokołowe ciężarówki. Policja robiła, co mogła, by sformować z nich kolumny, ale radiowozy szybko zostały otoczone przez niezliczonych uchodźców. Tylko migające światła dachowe zdradzały ich pozycję, jaskrawe punkciki rozbłyskujące na rozległym, wielobarwnym dywanie pokrywającym cały teren dworca. W pewnym punkcie perspektywa się załamywała, pojazdy wyglądały jak zabudowania w mieście, przez które przepływała szeroka, czarna rzeka. To byli ci, którzy nie mieli żadnego wehikułu i przybyli na dworzec jednym z tysięcy pociągów zwożących ludzi z całej planety. Według oceny miejscowych mediów na dworcu czekało już ponad siedem milionów pieszych uchodźców.

Z otwartej bramy płynęło zimne, liliowe światło. Tym razem nie był to blask odległego słońca, lecz poświata samej materii egzotycznej. W normalnych warunkach wewnętrzna długość tunelu czasoprzestrzennego była tak bliska zeru, że w praktyce nie sposób jej było zmierzyć, ten jednak ciągnął się bez końca i wciąż nie przestawał się wydłużać. Gdy usunięto pole siłowe, do środka wdarło się ze świstem powietrze. W centrum rozległy się brawa i radosne okrzyki, z każdą chwilą przybierające na sile. Elaine przyłączyła się do aplauzu. Biła brawo i uśmiechała się do Nigela. Hasimer Owram wjechał ze swą rodziną do tunelu. Odbyto intensywną debatę na temat tego, czy powinien opuścić planetę pierwszy, czy ostatni. On chciał opuścić ją ostatni. - Tego wymaga przyzwoitość - upierał się. - Nikt nie bę dzie mnie szanował, jeśli wymknę się pierwszy i zostawię wszyst kich, by czekali, aż atmosfera się załamie, a okręty alf rozpoczną bombardowanie. Nigel jednak zawetował tę propozycję. - Na dobre czy na złe, Hanko będzie pierwszą planetą, której mieszkańcy odejdą w przyszłość. Ludzie będą się bali tego, co leży przed nimi. Powinieneś świecić przykładem, zademonstrować im, że nie ma powodów do obaw. Musisz wykonać pierwszy krok. Wściekły Hasimer zgodził się przejechać przez bramę pierwszy. Kolumnę uchodźców będzie zamykał jego zastępca. Doi zaczekała, aż ruch przez tunel czasoprzestrzenny zacznie się na dobre. Trwało to kilka minut. Ci, którzy szli na piechotę, posuwali się naprzód między dwoma kordonami policji. Zauważyła, że kilka osób upadło. Nikt nie zatrzymywał się, by im pomóc. Zerknęła pośpiesznie na reportera od Michelangela, by się upewnić, że na nią nie patrzy, i zapytała Nigela: - Co się stanie jeśli generator zawiedzie? - Wszyscy zginą - odparł. - To proste. Ale nie ma powodów do obaw. Nasze generatory są bardzo wytrzymałe, a jeśli któryś z nich będzie potrzebował remontu, możemy przełączyć tunel na awaryjne urządzenie. To da się zrobić. Nie sugerowałbym tego rozwiązania, gdyby ryzyko było zbyt wielkie. Nie sądziła, by kiedykolwiek usłyszała od niego równie szczere słowa. Z jakiegoś powodu uspokoiło ją to. - A jak się posuwają prace nad modyfikacją pozostałych generatorów? - Za kilka godzin powinniśmy rozpocząć ewakuację Vyborga, Omoloy oraz Ilichio. Za trzy dni wszystkie będą gotowe, ale to, ile czasu będą potrzebowały poszczególne światy, by przeprowadzić na drugą stronę całą populację, zależy od ich rządów. - A co z naszym drugim problemem? - Porozmawiamy o tym w bezpiecznym ośrodku. - Oczywiście. - Zerknęła na Michelangela, który uniósł oczekująco brew. - Pójdę zadbać o public relations. Michelangelo przywitał ją szerokim uśmiechem, który wyglądał przerażająco szczerze. Gdy Elaine zbliżała się do medialnego giganta, ogarniał ją narastający lęk. Wiadomości związanych z wojną było tak wiele, że nie mogła wszystkich ogarnąć, nie wspominając już o zwyczajnych, codziennych wydarzeniach. Podczas podróży na Wessex Patricia złożyła jej wyczerpujący raport, a biuro prezydenckie czekało w pogotowiu, gotowe jej podpowiadać, choć prawdziwy profesjonalista, jakim był Michelangelo, z pewnością wykorzysta przeciwko niej wszelkie przerwy na konsultacje. - Witam, pani prezydent - rzekł, kłaniając się płytko. - Cieszę się, że pana widzę, Michelangelo. - Jeszcze przez minutkę będziemy zadawać pytania ludziom w centrum, a potem przełączymy się na wywiad z panią. - Proszę bardzo. Elaine ulokowała ikonę ekipy podpowiadaczy pośrodku wirtualnego pola widzenia i ściągnęła z siatki

obraz przekazywany przez program Michelangela. Reporterzy przebywający na Hanko krążyli w ogromnym tłumie pod bramą, wyłapując do komentarzy przypadkowych ludzi. Większość brzmiała optymistycznie: wszyscy pomagali sobie nawzajem, jakiś mężczyzna podwiózł starszego sąsiada, pracownicy firmy autobusowej zgłosili się na ochotników do przewożenia pacjentów ze szpitali, dzieci wlokły za sobą swoje zwierzęta. Uchodźcy byli wspólnotą, połączoną najgorszym kryzysem, jaki miał ich kiedykolwiek dotknąć. Od czasu do czasu spoglądali ze złością na spustoszone niebo za polem siłowym, ale o czekającej ich podróży przez tunel czasoprzestrzenny mówili z ostrożnym optymizmem. Padło kilka złośliwych komentarzy mówiących, że Hasimer chce przede wszystkim ratować własną dupę. Elaine zacisnęła usta z dezaprobatą. Słyszała też gniew na to, że nie zrobiono nic więcej, by uratować ich świat, a także żal za wszystkim, co tu zostawiali. Obraz przeniósł się na Michelangela. - Pani prezydent, widzieliśmy już początek ewakuacji w przyszłość. Czy sądzi pani, że można było zrobić coś więcej, by uratować Hanko i pozostałe planety Drugiej Fali? - Absolutnie nic - odparła. - Flota wykonała wspaniałą robotę... - Przepraszam, że pani przerywam, ale niedawno wylała pani admirała Kime'a. To nie sugeruje, by była pani zadowolona z postawy floty. - Okręty i ich załogi spisały się znakomicie. Tylko kwestia priorytetów w ich wykorzystaniu wzbudziła niepokój Rady Wojennej. W rezultacie nie mieliśmy innego wyjścia, jak przyjąć rezygnację admirała Kime'a. Nie mogę zaprzeczyć, że mieliśmy za mało gwiazdolotów. To najważniejsza dotycząca finansowania kwestia, którą ma zbadać senator Goldreich. Niemniej nikt z nas nie uświadomił sobie jeszcze do końca skali inwazji obcychr - Obawia się pani, że dojdzie do kolejnych ataków? - Nie. Podjęliśmy kroki, które zapewnią, że te okropności już się nie powtórzą. - Rozumiem, że nie może pani zdradzić szczegółów, ale czy rzeczywiście jest pani tego pewna? - Absolutnie. Wszyscy widzieliśmy, jak potężna stała się nasza broń. Biorę na siebie odpowiedzialność za skutki wykorzystania tak wielkiej mocy przeciwko żyjącym istotom. Nie cofnę się przed obroną Wspólnoty. Wierzę w nas. Wierzę, że mamy prawo do istnienia. - Jestem pewien, że moja konkurentka, czy może raczej była konkurentka, Alessandra Baron, również w to wierzyła. Czy może nam pani wyjaśnić, dlaczego Służba Ochrony Senatu uznała za konieczne zastrzelić ją podczas próby aresztowania? Czyżby zadała w senackiej jadalni jedno kłopotliwe pytanie za dużo? Stulecie walk na głównym froncie polityki pozwoliło Elaine poi zachować spokojną twarz. Zadanie nie należało jednak do łatwych. - Przykro mi, Michelangelo, ale wie pan, że nie mogę komentować wciąż trwającego, tajnego śledztwa. - Wie pani, na czym polegała domniemana zbrodnia Ales-sandry? - Nie mam nic do dodania. - No cóż, w takim razie może powie nam pani, dlaczego Boongate nagle straciło kontakt z unisferą? Czyżby okręty alf dokonały skutecznej inwazji? - Z pewnością nie. Flota nie dopuściła ich do żadnej z czterdziestu siedmiu planet Drugiej Fali. - W takim razie dlaczego planeta straciła połączenie z unisferą? - Jestem przekonana, że doszło do fizycznego uszkodzenia łącza. To niezwykłe i niefortunne wydarzenie, ale nie ma w nim nic tajemniczego. Zapewniam, że utrzymujemy kontakt z Boongate przez bezpieczne łącza rządowe. Ich przepustowość jest jednak za mała, by zapewnić pełne połączenie z unisferą. - Czy to uszkodzenia miało coś wspólnego z ponownym otwarciem bramy? - Nic mi nie wiadomo o tym, by tunel na Boongate otwarto ponownie. - Tak się stało, na bardzo krótki czas. Według części uchodźców, którym udało się wrócić na Wessex,

a rozmawialiśmy do tej pory z czterema, przez tunel przejechały trzy pociągi. Co się w nich znajdowało, pani prezydent? Co było tak ważne, że chroniono tego z użyciem broni? Ludzie w tych pociągach strzelali do siebie, nieprawdaż? - Pyta mnie pan o lokalny incydent, o którym nigdy nie słyszałam. Biuro prezydenta nie zajmuje się zbieraniem wiadomości dla programów medialnych. Mogę jedynie zasugerować, by zapytał pan o tę strzelaninę miejscową policję. - Proszę bardzo, pani prezydent. Na koniec, czy zechce nam pani powiedzieć, czy to prawda, że Służba Ochrony Senatu wezwała na przesłuchanie pani szefa sztabu, Patricię Kantil? - Mam pełne zaufanie do Patricii Kantil. Dziękuję panu. Elaine Doi odwróciła się na pięcie i odeszła. - Dziękuję, pani prezydent - zawołał za nią Michelangelo. Jego głos przepajała nuta drwiny. Ochroniarze otoczyli Elaine. Opuściła centrum kontroli z niewzruszonym zadowoleniem na twarzy. Patricia szła obok z równie zadowoloną miną. Nie odzywała się ani słowem. Gdy wsiadły do prezydenckiej limuzyny, Elaine sprawdziła, czy osłony działają, po czym kopnęła z wściekłością drzwi. - Skąd ten jebany skurwysyn wziął takie pytania? - wrzasnęła. - Pierdolony megaloman! Jeśli jeszcze raz wykręci taki numer, każę go rozstrzelać i chuj! - Nie mów czegoś takiego, nawet prywatnie - ostrzegła ją Patricia. - Bo któregoś dnia może ci się to wymknąć publicznie. - Masz rację. - Znowu kopnęła z pasją drzwi. - Skurwysyn! Na Boga, kto mu przekazał te wszystkie informacje? Czy to prawda z tym tunelem czasoprzestrzennym na Boongate? - Mamy paskudny przeciek. Podejrzewam, że ktoś chce złagodzić szok, jaki nastąpi, gdy ludzie się dowiedzą, że Gwiezdny Podróżnik istnieje naprawdę. To by znaczyło, że za nielegalnymi informacjami docierającymi do Michelangela stoi flota. A ściślej mówiąc, ten skurwysyn Columbia. Stara się przekonać opinię publiczną, że flota szybko reaguje na wydarzenia. Elaine obrzuciła Patricię spojrzeniem pełnym poczucia winy. - Jak bardzo może nam zaszkodzić Gwiezdny Podróżnik? - Manipulował polityką Wspólnoty od dziesięcioleci. Zniszczono siedemdziesiąt planet, zginęły miliony ludzi. Mało brakowało, a przegralibyśmy wojnę, bo staraliśmy się zminimalizować koszty. Nieufność wyborców do polityków sięgnęła nieznanych dotąd szczytów. Szczerze mówiąc, następne wybory będą krwawą jatką. Nasi eksperci oceniają, że mandat utraci około siedemdziesięciu procent obecnych senatorów. - A jak wyglądają moje szanse na reelekcję? Patricia zaczerpnęła głęboko tchu. - Gdy tylko Sheldon zniszczy Alfę Dysona, zrezygnuję ze tanowiska twojego szefa sztabu. To powinno umożliwić ci zdystansowanie się od Gwiezdnego Podróżnika. - Tylko w sprawiedliwym wszechświecie. Nikt z pewnością nie zapomni tego rozpylacza mówiącego, że ja również byłam jego agentką. - To była czarna propaganda. Stworzył ją Gwiezdny Podróż nik. Isabella... Zacisnęła gniewnie usta. Elaine położyła dłoń na jej ramieniu w geście współczucia. - Przykro mi. - Mówią, że zakaził jej umysł, gdy była jeszcze dzieckiem. Jezu. Potrafisz to sobie wyobrazić? Była małą dziewczynką, kiedy ten potwór wtargnął do jej mózgu. Ile musiała wycierpieć... W jej oczach pojawiły się łzy. Pochyliła się, kryjąc twarz w dłoniach. - Już jest po wszystkim - zapewniła Elaine, głaszcząc ją po plecach. Patricia zaczęła szlochać niepowstrzymanie. - Widziałam w niej przebłyski tego, kim mogła się stać. Jej życie mogło być takie piękne. Powinnam się była domyślić, zauważyć, że coś jest nie w porządku. Nastolatka udzielała mi rad dotyczących

politycznej strategii! Mnie! Ale kochałam ją i nie zadawałam pytań. - Nadal może się stać osobą, jakiej się w niej dopatrywałaś. Wykorzenia z niej Gwiezdnego Podróżnika i stanie się normalnym człowiekiem. Patricia wyprostowała się, ocierając łzy z twarzy. - Wybacz. Głupio się zachowałam. - Rozumiem. Nie chcę twojej rezygnacji. Razem stawimy czoła przyszłości. - Elaine westchnęła. O ile w ogóle będziemy miały przyszłość. Jeden Bóg wie, co naprawdę się dzieje. Sheldon dobrał sobie garstkę współpracowników i kieruje wszystkim razem z nimi. Nawet nie wiedziałam, że otworzono tunel na Boon-gate. Co tam się wydarzyło, do licha? - Żadne z moich źródeł nic na ten temat nie wie. - Cholera. Jestem prezydentem. - Dla Sheldona to znaczy bardzo niewiele. Dla innych dynastii również. - Zniszczy Alfę Dysona, prawda? - Może i jest bezlitosnym skurwysynem, ale ma honor. Zrobi, co obiecał. - Cholera, mam nadzieję, że się nie mylisz. Illanum nie przypominało zwyczajnego miasteczka. Założono je po to, by służyło jako skład towarów przeznaczonych dla posiadłości rozsianych na całej planecie przez dynastię Sheldonów. Z małego lotniska startowały naddźwiękowe samoloty przewożące superbogaczy do ich niezwykle prywatnych domów. Były tam też domy mieszkalne i kilka galerii handlowych, przeznaczone dla tysięcy techników, budowlanych oraz służby zatrudnionej w posiadłościach. Gdy miasteczko się rozbudowywało, pojawiły się w nim szkoły dla dzieci starszych rangą członków dynastii, sklepy promujące najmodniejsze i najdroższe towary z całej Wspólnoty, a także kilka klubów o wysokich cenach i niskich standardach moralnych, których istnienie było nieustannym źródłem podszytych zazdrością plotek szerzonych przez plotkarskie programy unisferowe niskiego lotu. Nie wszyscy członkowie dynastii, którym Nigel pozwolił wybudować rezydencję na Cressacie, byli zwolennikami izolacji. Niektórzy woleli bardziej zżytą społeczność pozwalającą na kontakty z sąsiadami, ulokowali więc swe domy w miasteczku. Dzielnica, przez którą jechał Ozzie, raczej nie cierpiała z powodu przeludnienia albo braku miejsca. Domy były tu wielkie, a otaczające je podwórza rozległe. Ich mercedes był jedynym pojazdem na wąskiej ulicy, dziwnie kontrastującej z ostentacyjnym bogactwem budynków. - Do kogo jedziemy? - zapytała Mellanie. - Do starej znajomej - odparł z niechęcią Ozzie. Miał wrażenie, że poznaje niektóre ze śmiesznych budowli, na przykład szkarłatną piramidę albo szkocki zamek z fosą. Nie był tu jednak już dawno, a nie chciał sprawdzać ich położenia w miejscowej sieci. Nigel i Nelson mogli już zidentyfikować jego lewe kody autoryzacji. Wiedział też, że ktoś z pewnością szybko zauważy jego zniknięcie, a gdy to się stanie, rozpęta się prawdziwe piekło. Ochrona dynastii sprawdzi sieć budynku i odkryje podprogram RI. Nigel wpadnie w szał. Nigdy nie ufał RI, a zinfiltrowanie jego bezpiecznego świata przez jej kopię równało się wypowiedzeniu wojny. Na szczycie małego wzgórza ujrzał widmowy, biały budynek złożony niemal wyłącznie z pionowych łuków i długich balkonów. Rozciągał się z niego widok na całą okoliczną dzielnicę. - Ach, tu jest - powiedział i skręcił ku niemu. Wiedział, że instrumenty domowego układu procesorowego z pewnością już go zauważyły, żywił jednak nadzieję, że zachował prawo wejścia do środka. Nie miał nawet pewności, czy dom wciąż jest jej własnością, to założenie wydawało się jednak rozsądne. Na Cressacie ludzie nie przeprowadzali się tak często, jak na zwyczajnych światach. Nadal nie miał ochoty łączyć się z miejscową siecią, nie wysłał więc wiadomości, by sprawdzić, czy ktoś jest w domu, lecz po prostu zapukał do wysokich, metalowych drzwi. Melłanie wsparła ręce na biodrach i przeszyła go wściekłym spojrzeniem. Zażenowany Ozzie wzruszył tylko ramionami.

Usłyszał odgłos bosych stóp na drewnianym parkiecie. Drzwi się otworzyły, odsłaniając różowopomarańczowy korytarz. W wejściu stała rozczochrana kobieta w czarnym szlafroku. Ozzie przymrużył powieki. - Giselle? - Skąd się tu, kurwa, wziąłeś? - Cześć, kochanie. - Ozzie uśmiechnął się radośnie. - Jesteś zaskoczona? - Po co tu przyjechałeś, ty głąbie? - Stęskniłem się za tobą. Czy możemy porozmawiać w środku? Giselle Swinsol łypnęła wilkiem na Melłanie. - A kto to jest? Skądś ją znam. - Jestem Melłanie. - Ta suka z mediów. Jeśli spróbujesz mnie nagrać, osobiście rozerwę ci gardło, wsadzę rękę do środka i wyrwę serce, żebyś zobaczyła, jak przestaje bić. - Nigdy nie nagrywam brzydkich i nudnych ludzi. - Panie. - Ozzie położył ręce na ich ramionach. - Wejdźmy do środka. Proszę o odrobinę uprzejmości. Giselle, Mellanie to moja przyjaciółka. Nie pracuje nad reportażem. Prawda? - Zapewne - zgodziła się dziewczyna z irytacją w głosie. - Widzisz? Wszystko jest w porządku. Giselle znowu spojrzała na niego ze złością. - W porządku? To ma być w porządku? Uniosła błyskawicznie rękę i zadała mu bezbłędnie wymierzony policzek. Odwróciła się i ruszyła do środka, tupiąc głośno. Drzwi zostawiła otwarte. Ozzie dotknął szczęki, próbując wstawić ją z powrotem na miejsce, To zabolało. Przed oczami miał czerwone plamy. Na twarz Mellanie powrócił uśmiech. - Dawna dziewczyna? - zapytała. - Żona - wyjaśnił Ozzie ze znużeniem w głosie. Wszedł do korytarza. Z kuchni dobiegał stuk naczyń. - Czy przerwaliśmy ci kolację? - zapytał. Zauważył, że w ciągu minionego stulecia dekoracja wnętrza się zmieniła. Kuchenna armatura była teraz czarna jak noc, a drzwi zrobiono ze szkła. Szkarłatne blaty świeciły delikatnie, rzucając na sufit mglisty blask. Długi bar śniadaniowy otaczały antyczne stołki w stylu Miami. - Śniadanie - warknęła Giselle. Wyjęła z macek robogosposi kubek i wepchnęła go do zmywarki. Pracowałam po dwadzieścia sześć godzin na dobę przez siedem dni w tygodniu i jestem zmęczona, a za godzinę muszę wracać do roboty. - Czym się zajmujesz? - Tego ci nie powiem. - Wiem, że Nigel dał ci wysokie stanowisko w projekcie budowy gwiazdolotów. W końcu to praktycznie twoja planeta. Byłaś najlepszym kandydatem na kierownika badań nad Plantatorami. Swoją drogą, jak się ma gigażycie? - Podobnie jak ja, świetnie sobie radzi bez ciebie. - Chciałem cię prosić o przysługę. - Zwróć się do kogoś, komu na tobie zależy. Z pewnością gdzieś we Wspólnocie jest taka osoba. Dobra, to było złe podejście. Przepraszam. Muszę się do stać do gwiazdolotów. - Ozzie! Giselle złapała za talerz.

Nie sądził, by miała nim rzucić. - Widzę, że jednak zachowałaś wspomnienia o nas. Giselle przechyliła głowę. Jej twarz przybrała niebezpiecznie spokojny wyraz. - Och, tak. Nie dam się nabrać po raz drugi. Dziękuję bardzo. - Potrzebuję pomocy. Proszę, Giselle. - Zaskoczył go drżący ton własnego głosu. To naprawdę była ostatnia szansa. Jeśli Giselle się nie zgodzi, wszystko będzie skończone. Nie był pewien, czy będzie mógł dalej żyć we wszechświecie, w którym popełniono taką zbrodnię. - Wiem, co zrobiłem przedtem. Ja też zachowałem wspomnienia. Proszę, proszę, zaufaj mi jeszcze ten jeden raz. Muszę się dostać do gwiazdolotów. Wiesz, co zamierza Nigel, prawda? - To konieczne. - Nie. - Ozzie miał wrażenie, że usłyszał leciutką nutę zwątpienia. - Jest szansa - nalegał. - Żałośnie maleńka szansa, że mogę mieć rację i możemy uniknąć unicestwienia całego gatunku. Daj mi ją wykorzystać. Tylko ja podejmę ryzyko. Nie pociągnę nikogo za sobą. Pozwól mi zrobić to, co muszę zrobić. Nie proszę o nic więcej. - Niech cię diabli wezmą. - Giselle walnęła wolną dłonią w szkarłatny blat. - Niech cię diabli wezmą, Oswaldzie Isaacs. Przez całą drogę z domu Giselle do bramy z twarzy Mellanie nie znikał uśmiech. Wciąż widziała twarz Oriona. Jego zdumienie. Zachwyt. Śmiech. Podziw. Gdy tylko znaleźli się po drugiej stronie, uniosła z zainteresowaniem wzrok. Słońce na tym świecie jeszcze nie wzeszło. Zza wschodniego horyzontu wyłaniała się dopiero fioletowa poświata, przyćmiewająca blask gwiazd. Na niebie coś się ruszało. Coś olbrzymiego. - O kurde! - zawołała, przyciskając twarz do szyby. Po firmamencie przesuwał się kosmiczny kwiat, tak ciemny, że ledwie go było widać. - Jest okropnie wielki! Siedząca na fotelu kierowcy Giselle mruknęła lekceważąco. - W każdej jego cząsteczce kryje się więcej tajemnic niż Newton i Baker razem wzięci odkryli przez całe życie - oznajmił Ozzie. - Naprawdę? - zapytała Mellanie, udając zainteresowanie. - Oswald? - dodała, chichocząc. Giselle roześmiała się z całkowitym brakiem szacunku. Ozzie skrzyżował ramiona na piersi, spoglądając spode łba na jałowy krajobraz. Mellanie znowu się uśmiechnęła. Podążali za transporterem marki Ables z napędem na cztery koła. Pojazd przewoził wielką sferę, opakowaną w polietylen i owiązaną pomarańczowymi pasami. Jadąca za nimi ciężarówka wiozła standardowe kontenery, szaro-białe cylindry z podłączonymi z tyłu przewodami powietrznymi. Mellanie była zdziwiona ruchem panującym na drodze i liczbą przewożonych ładunków. Najwyraźniej projekt budowy ark ratunkowych dynastii Shełdonów przerastał wszystkie pozostałe o rząd wielkości. Giselle jechała obwodnicą obiegającą bezimienne miasteczko, aż wreszcie dotarli do czegoś, co wyglądało jak średniej wielkości strefa przemysłowa. Nad dachami najwyższych budynków górowały wsporniki zalewające światłem całą okolicę. W ich intensywnym, niebieskawym blasku Mellanie zauważyła, że większość magazynów łączy się ze sobą na wzór odchodzących od kręgosłupa ości. Poznała ulokowany na końcu gmach generatora tunelu czasoprzestrzennego, większy od pozostałych budynków. Za nim znajdowały się cztery potężne generatory termojądrowe. Cały obszar otaczał krąg stożkowatych wież z betonu. Droga na teren kompleksu prowadziła przez szeroką bramę, która wyglądała, jakby była zrobiona ze srebrzystych łusek. - No to ruszamy - wyszeptała nerwowo Giselle. - Jeśli LI nie zaakceptowała wprowadzonych przeze mnie zmian w plikach personelu, możesz się pocałować w dupę na pożegnanie, Oswald. Lasery

atomowe to najsłabszy z systemów broniących wstępu. Przejechali pod bramą. Wszczepy Mellanie zarejestrowały skan niemal wystarczająco zaawansowany, by je wykryć. Giselle wstrzymała oddech. Garbiła się za kierownicą, oczekując najgorszego. - Nigdy nie rozumiałem tego twojego poczucia zagrożenia -odezwał się Ozzie. - Nikt nigdy nie kwestionuje poczynań szefa. - Powiedział specjalista od korporacyjnego zarządzania - zadrwiła Giselle. - Czy masz pojęcie, jak... och, zapomnij o tym. Zaparkowała na swoim miejscu pod budynkiem administracji i zaprowadziła ich prosto do szatni na parterze. Mellanie włożyła luźny, zielony kombinezon z półorganicznej tkaniny, który skurczył się na jej ciele. Potem tkanina wybrzuszyła się na łokciach i kolanach, chroniąc ją przed uderzeniami nieuniknionymi w stanie nieważkości. Giselle podała jej biały hełm. Ozzie próbował już wepchnąć włosy do identycznego. Po chwili dał za wygraną, pozwalając, by rzemyki zwisały luźno. Tunel czasoprzestrzenny prowadzący na skupisko orbitalnych platform montażowych był standardowym modelem używanym przez STT. Okrągła brama miała trzydzieści metrów średnicy, a mimo to sferyczne moduły przesuwające się na szerokiej, plast-metalowej taśmie ledwie się w niej mieściły. Mellanie przystanęła na chodniku biegnącym wzdłuż boku hali prowadzącej do bramy i przyglądała się, jak mijają ją dwie sfery. Zdjęto z nich wszystkie osłony, odsłaniając srebrzystobiałą powierzchnię. Wydawała się dziwnie delikatna, choć przecież miała wytrzymać warunki panujące w kosmosie. Dziewczyna zadała sobie pytanie, co oddałby John Cramley, by móc to zobaczyć. Dziwnie się czuła, myśląc, że moduły mają polecieć na drugi koniec Galaktyki i nigdy tu nie wrócić, a złożone z nich gwiazdoloty mogą dać początek nowej cywilizacji. Widziała w książce o największych wydarzeniach w historii ludzkości ilustracje przedstawiające przybycie kolonistów do Australii. To był współczesny odpowiednik tamtej chwili. Sfery ustąpiły miejsca serii znacznie mniejszych kontenerów. - W porządku - odezwała się Giselle. Ruszamy. - Wszyscy troje podeszli do bramy. Mellanie widziała już platformę montażową po drugiej stronie. Wyglądało to, jakby tunel prowadził do wnętrza sfery złożonej z fabryk, skomplikowanej sieci dźwigarów, po których przebiegały drobne fale. Uświadomiła sobie, że krzątają się na nich setki robotów, nieustannie poruszających mani-pulatorowymi ramionami. Na połowie dźwigarów umieszczono jaskrawe, szkarłatne hologramy zabraniające wstępu ludziom. Moduły posuwały się spokojnie po rozgałęziającej się taśmie, znikając w metalowych tunelach prowadzących do poszczególnych gwiazdolotów. Przed nią, w miejscu, gdzie chodnik przechodził w bramę, ludzie chwytali się pętli umieszczonych wzdłuż elek-tromięśniowej szyny prowadzącej na drugą stronę. - Poleciłam systemowi zabrać nas do doku fregaty - oznajmiła Giselle. -Trzymajcie się mocno. Mellanie doTarla do końca chodnika i zrobiła to samo, co Giselle - po prostu złapała za pętlę. Multiplastikowa rękojeść owinęła się bezpiecznie wokół jej dłoni i pasmo elektromięśni pociągnęło ją do przodu. Przyciąganie zniknęło nagle. Dziewczyna zacisnęła usta, ponieważ wszystkie instynkty ostrzegały ją, że spada. Po krótkiej chwili zdołała zapanować nad oddechem. To mogłoby się jej nawet spodobać, gdyby nie żołądek. Dręczyły ją nieprzyjemne mdłości. Orion opowiadał, jak się czuł, gdy “Zwiadowca" spadł z wodnego świata. Uśmiechnęła się czule. Szalony chłopak. Gdy znalazła się w jednej czwartej długości modułu, krzątanina robotów i czyniony przez nie hałas osiągnęły poziom stadionowego tłumu. Potem skręcili do jednego z wielkich tuneli. Po chwili korytarz się rozgałęził, a potem podzielił na pięć mniejszych. Pasmo elektromięśni zaniosło ją do najwęższego korytarza, o szerokości zaledwie czterech metrów. Na jego końcu znajdowały się plastmetalowe drzwi śluzy. Umieszczono na nich pomarańczowy hologram z napisem: NIEUPOWAŻNIONYM WSTĘP WZBRONIONY. Giselle przylepiła się do

przylginowego uchwytu i dotknęła ręką punktu styku. Drzwi rozsunęły się, dzieląc się na pięć segmentów. Ruszyli naprzód i segmenty zasunęły się za nimi. W komorze dziewczynę dopadła klaustrofobia. Musiała zmobilizować całą siłę woli, by nie warknąć: “Śpieszcie się". Po kilku sekundach otworzyły się drugie drzwi. Dok fregaty był metalowym cylindrem o długości trzystu metrów i średnicy siedemdziesięciu. W przeciwieństwie do monta-żowni gwiazdolotów prawie w ogóle nie widziało się tu manipu-latorowych ramion. Na końcu spoczywały trzy kołyski na broń. Ich teleskopowe ramiona były całkowicie złożone. W połowie długości cylindra, naprzeciwko siebie, cumowały dwie elipsoidalne fregaty, “Charybda" i “Scylla". Tę drugą otaczała siatka platform, zapewniająca robotom i technikom dostęp do każdego centymetra kwadratowego nieskończenie czarnego kadłuba. Trudziło się tam kilka osób. Prace nad “Charybdą" były już prawie ukończone. Z jej otwartą śluzą łączyły się tylko trzy przewody startowe i mul-tiplastikowa klatka dostępu. Ozzie gapił się na fregatę z chciwym uśmiechem. - O kurde. Czy jest uzbrojona? - Nie wiem - odparła Giselle przyciszonym głosem. Wyglądała na niemal zdziwioną, że udało się im dotrzeć tak daleko. - Mają odlecieć za pięć godzin, więc zapewne tak. - Sprawdźmy to. Ozzie odbił się mocno i poleciał w stronę fregaty. Po chwili Giselle podążyła za nim. Tym razem to nie z powodu nieważkości Mellanie poczuła się niedobrze. Naprawdę się bała. Fregaty sprawiały wrażenie przerażająco potężnych. Nie mogło być wątpliwości, że zbudowano je z myślą o działaniach ofensywnych. Dziewczyny nie uspokajał też fakt, że przynajmniej jeden z okrętów, a zapewne oba, wyposażono w bomby “nowa". Uaktywniła wszczepy, konfigurując je celem wyszukiwania wszelkiej aktywności. - To nie może być aż takie proste - mruknęła. Wątpliwości ustępowały jednak w niej miejsca narastającemu podnieceniu. Dobry Boże. Porwę fregatę dynastii i polecę do Alfy Dysona, żeby zakończyć wojnę. Ja! Przeskoczyła przez szeroką lukę. Ozzie wylądował na ścianie, nieopodal “Charybdy". Za pomocą przylginowych naszywek na mankietach i podeszwach po- suwał się po niej niczym krab, aż wreszcie dotarł do grubej kolumny podtrzymującej jeden z przewodów startowych. Z fregaty wyszedł mężczyzna w zielonym kombinezonie i białym hełmie. Zaczął coś krzyczeć i Ozzie zamachał do niego radośnie. Giselle wylądowała obok nieznajomego i próbowała go uspokoić. - Na pewno poznajesz Ozziego - usłyszała jej głos Mellanie, gdy tylko znalazła się w zasięgu. - Poznaję - przyznał mężczyzna. - Cześć, brachu. - Ehe, cześć. Ale tego nie ma w harmonogramie. - Mark, daj spokój - rzekła Giselle. - Wiesz, że harmonogram zmienia się tak szybko, że nie sposób za nim nadążyć. Mellanie wylądowała na ścianie, starając się z niej nie zlecieć. Korzystanie z tych przylginowych naszywek było diabelnie trudne. Przyglądała się przez chwilę swym stopom, by się upewnić, że dobrze się trzymają, a potem uniosła wzrok. - Cześć, Mark - zawołała z szerokim uśmiechem. - Co? - zdumiał się mężczyzna. - Mellanie? Giselle spojrzała na nią z niepokojem. - Znacie się? - Jesteśmy starymi, dobrymi przyjaciółmi - wycedziła dziewczyna najbardziej zmysłowym tonem, na jaki było ją stać. Rzecz jasna, Mark zaczerwienił się gwałtownie. - Ona jest reporterką - zaprotestował. - I pracuje dla RI. Myślałem, że dynastia nie chce RI na tej

planecie. - Uratowałam ci tyłek - oburzyła się Mellanie. - Jak się mają Barry i Sandy? Mężczyzna odchrząknął z zażenowaniem. - Mark, jestem zaręczona z Nigelem - oznajmiła Mellanie. - Przyłączę się do jego haremu. Musisz być miły dla żony szefa. Ozzie wykrzywił twarz w wyrazie zaskoczenia. - Zaręczyłaś się z Nigeem? - Oświadczył mi się parę dni temu. - Nic nie wspominałaś... - Potrząsnął głową. - Dobra, to nieważne. Mark, to tylko zwykła inspekcja, dobra? Poza tym mam cholerną ochotę zobaczyć tę fregatę. Muszę powiedzieć, że to rewelacyjna robota. Giselle opowiadała mi o locie “Searchera i o tym, czego dokonałeś. - Ehe - mruknął Mark głosem sugerującym wielką dawkę skrywanej dumy. - To znaczy, że wszyscy jesteśmy twoimi dłużnikami, co? Ozzie dotarł do Marka i poklepał go po ramieniu. - Piloci też są ważni. - Daj spokój. Nie zapominaj, że własnymi rękami zbudowałem pierwszy generator tuneli czasoprzestrzennych. Wiem, ile umiejętności potrzeba, by montować maszynerię. Myślałem, że nigdy nie skończymy skurwysyństwa, ale to... Wskazał ręką na kadłub. - ...jest o całe rzędy wielkości bardziej skomplikowane niż tamten antyk. Wyrazy szacunku dla ekipy montażowej. Mówię szczerze. - Dziękuję. - Chodźmy obejrzeć kabinę, dobra? Mark obrzucił Giselle ostatnim pytającym spojrzeniem. Kobieta skinęła głową. - W porządku - zgodził się i zaczął się wciskać z powrotem do śluzy. - Ostrożnie, tam jest dość ciasno. Ozzie uśmiechnął się triumfalnie do Mellanie i Giselle, a potem podążył za Markiem na pokład. - Wymyśliłaś to? - zapytała dziewczynę Giselle. - Co? Mellanie była tak blisko fregaty, że mogłaby wyciągnąć rękę i jej dotknąć. Powstrzymała się jednak, nadal porażona mocą okrętu. Kadłub był tak bardzo czarny, że wyglądał jak skrawek przestrzeni międzygwiezdnej. Po cichu spodziewała się zobaczyć unoszące się wewnątrz galaktyki. - To z Nigelem. Jesteście zaręczeni? - Ach, to. - Oparła dłoń o kadłub. W końcu to była historyczna chwila. Powierzchnia była całkowicie pozbawiona tarcia i neutralna termicznie. Końcówki nerwowe mówiły jej, że czegoś dotyka, ale nie odbierała żadnych innych wrażeń. Nie mogła porządnie skupić oczu na kadłubie. - Faktycznie mi się oświadczył. Jak dotąd nie powiedziałam “tak". Giselle spojrzała nerwowo na otwarty luk fregaty. - Lepiej posłuchaj mojej rady i się zgódź. Wtedy może twoje zawieszenie życia nie przekroczy tysiąca lat. - Daj spokój. Ozzie musi to zrobić. Jak myślisz, co wykombinuje, żeby się pozbyć Marka? Czy... umilkła nagle. Wszczepy poinformowały ją, że drzwi doku się otwierają. Wyłaniały się z nich gęste, bardzo potężne źródła energii. - O cholera. - Co się dzieje? - Ktoś tu jest. Niedobrze. Ostrzeż Ozziego. Odepchnęła się od ściany i pomknęła wzdłuż kadłuba fre gaty. Całe spektrum łączności nagle wypełnił jeden sygnał: - HEJ, TY! OBOK “CHARYBDY"! NIE RUSZAJ SIĘ I ZDEZAK- TYWUJ BROŃ! Mellanie prześliznęła się wokół ultraczarnego kadłuba i ujrzała przed sobą drużynę ludzi

w pancernych kombinezonach, którzy wypadli ze śluzy niczym rój gniewnych os. Namierzyły ją aktywne czujniki. Instynktownie spróbowała odbić ich impulsy. Na jej dłoniach i policzkach pojawiły się srebrne, falujące linie. - Nie! - krzyknęła Giselle. Na chwilę straciła kontakt... ...i Mellanie zawirowała gwałtownie. Nie miała pojęcia dlaczego. Straciła czucie w całym ciele, jedynym doznaniem był zimny pot spływający po czole. Miała wrażenie, że to zapowiedź wymiotów, ale nawet nie czuła żołądka. Uderzyła o ścianę doku i odbiła się od niej. Jej kończyny również przestały funkcjonować. To dziwne, że nie czuła bólu, bo zderzenie było gwałtowne. Jej pole widzenia przesłoniły czerwone punkty, wydawało się jednak, że powoli gasną. Wrażenia zmysłowe wróciły do jej świadomości przerażającą falą bólu. Spróbowała krzyknąć, ale jej gardło blokował płyn. Nie mogła oddychać. Jej ciało wypełniało cierpienie, najdotkliwsze w lewym boku. Kaszlnęła, próbując oczyścić płuca. Z jej ust trysnęły strumienie krwi, które zaczęły unosić się szaleńczo w powietrzu. Sięgnęła do źródła najsilniejszego bólu, ale poczuła tylko ciepłą, wilgotną galaretę. Wokół niej wirowała gęsta sieć krwi. Gdzieś za nimi przemknął olbrzymi, czarny kształt. Turbulencja wywołana jego przelotem sprawiła, że krew trysnęła powrotem na dziewczynę. Rozpaczliwie pragnęła zaczerpnąć oddechu. Znowu zakasłała i z jej ust trysnęła kolejna porcja krwi, tworząc w powietrzu lepkie wstążki. Całe jej ciało zadrżało. Ból ustępował przed naporem porażającego zimna. Pojawiła się nad nią jakaś twarz. Nigel. Mellanie spróbowała się uśmiechnąć. Wyglądał na bardzo rozgniewanego. - Kurwa, dawajcie tu zestaw medyczny! Szybko! Próbowała mu powiedzieć, że nic jej nie będzie, że czuje się dobrze, ale to tylko spowodowało kolejny wypływ krwi. Bardzo czerwonej. Ciemniało jej przed oczyma. - Mellanie! Głos Nigela dobiegał z bardzo daleka. Chciała mu powiedzieć bardzo wiele. Zastanawiała się, czy Orion już się obudził. Ale wszystko pochłonęła ciemność. Ozzie był kiedyś w kabinie statku “Apollo". Pracownicy Instytutu Smithsona zdjęli pokrywę z włazu i odsunęli się na bok z nerwowymi uśmieszkami, pozwalając gościowi wcisnąć się do wnętrza antycznego eksponatu. Nie pamiętał, ile czasu minęło od owej chwili, co najmniej dwa stulecia, przypominał sobie jednak, że zdumiewał się, jak to możliwe, że trzech ludzi przeżyło w tak ciasnej przestrzeni dziesięć dni potrzebnych do podróży na Księżyc i z powrotem. Gdy wszedł za Markiem do kabiny “Charybdy", zaczął zazdrościć dawnym astronautom obszernego pomieszczenia. Kabina fregaty była diabelnie mała. Trzy fotele przytwierdzono do tylnej grodzi (dlatego właśnie nagle przypomniał sobie “Apolla") w odległości półtora metra od siebie. Przednia grodź była litą ścianą układów procesorowych oraz portali. - Czy to wszystko? - zapytał zdumiony. - Jasne. - Mark usiadł na lewym fotelu i uśmiechnął się z wyższością do Ozziego. - Masz klaustrofobię? - Zaraz się przekonamy. - Ozzie zajął miejsce na środkowym fotelu. Układy procesorowe, które miał przed sobą, pokrywały nieznane mu symbole, wszystkie jednak były włączone. Zna- lazł punkt styku i dotknął go dłonią. - Możesz tam przeniknąć? - zapytał, zwracając się do podprogramu RI. - Tak. - Zrób to szybko. - Już zacząłem. - Hej - powiedział Ozzie do Marka. - Czy na pokładzie jest bomba “nowa"? - Tak - odparł mechanik, wyraźnie uspokojony świadomością, że Ozzie wie o takich sprawach. Czekamy jeszcze na bombę dla “Scylli". Obiecali, że dostarczają przed upływem trzech godzin. Nie

jestem pewien, czy zdołamy do tej pory zintegrować wszystkie systemy, ale jutro powinniśmy być gotowi do startu. - A ile bomb kwantowych mamy? Ozzie starał się mówić, jak zafrapowany uczniak. Następne pytanie zabrzmi: “A ile wyciąga, proszę pana?" - Załadowaliśmy wszystkie dziesięć - potwierdził Mark. - Brachu, to piekielnie wielka siła ognia. Ozzie czuł się nieprzyzwoicie szczęśliwy. Wielki Skok Frega-towy przebiegał gładko. Tym razem zapewne będzie mógł pozwolić, by pogłoski wyciekły do unisfery. - Jasne. - Mark spojrzał na obraz w jednym z portali. - Hej... Zerknął na dłoń Ozziego, spoczywającą na punkcie styku. - Przejąłem kontrolę nad podstawowymi funkcjami - oznajmił podprogram RI. Wirtualne pole widzenia Ozziego wypełniło się mnóstwem ikon sterowania fregatą. Spakowane teksty instrukcji krążyły wokół nich niczym pierścienie gazowych olbrzymów. Potrzebowałby kilku godzin, by przeczytać wszystkie. Do tej pory sądził, że sam będzie mógł pilotować okręt. W końcu nie mogło to być zbyt trudne. Wyglądało jednak na to, że będzie musiał polegać na podprogramie RI W znacznie większym stopniu, niżby tego chciał. Mimo wszystkiego, co się wydarzyło, nadal nie był pewny, czy mu ufa. - Hej, co załadowałeś? - zapytał coraz bardziej zaniepo kojony Mark. - Ozzie! - zawołała Giselle. Mamy... O cholera. Wszczepy Ozziego odebrały ostrzeżenia nadane przez ochro niarzy. - Zamknij śluzę i zabierz nas stąd - polecił podprogramowi RI. Zgarnął wirtualną dłonią ikony sterowania fregatą, jakby zrzucał śmieci z biurka. Zauważył kącikiem oka, że Mark sięga do punktu styku. - Stój - warknął. - Mam tyle broni połączonej obwodami organicznymi, że mógłbym rozwalić małą armię. Z tej odległości potrafię cię załatwić bez najmniejszego trudu. Siedź spokojnie, a daruję ci życie. - Nie zabijaj mnie! - zawył Mark. Cofnął gwałtownie dłoń, jakby punkt styku był podłączony pod tysiąc wolt. - Chryste, człowieku, mam rodzinę, dzieci. - Zamknij się. Właz śluzy zasunął się. Nim segmenty się zetknęły, Ozzie usłyszał dobiegający z zewnątrz nieprzyjemny trzask. Poszukał ręką przycisku aktywującego siatkę amortyzującą, na tym okręcie nie było to jednak takie proste. Dał za wygraną. - Zapnij mnie - polecił podprogramowi RI. - Potwierdzam. - I daj mi jakiś obraz z zewnątrz. Chcę widzieć, co się dzieje. Multiplastikowa wyściółka fotela otoczyła ramiona i biodra Ozziego, unieruchamiając go sztywno. Pięć pól w jego wirtualnym polu widzenia włączyło się i wyciągnął z nich obrazy. Do doku wtargnęła drużyna ludzi w pancernych kombinezonach. Nagle przed jedną z kamer pojawiła się Mellanie. Połowę lewego boku miała rozerwaną, z odsłoniętych, połamanych żeber zwisały długie wstęgi krwi. Wirowała powoli, obracając się przodem do kamery. Z jakiegoś powodu twarz dziewczyny miała wyraz spokojny jak u mistrza zen, choć jej wargi drżały, a z ust płynęła tętnicza krew. - Mellanie! - zawołał przerażony Mark. - O Boże, co jej zrobiłeś! Popatrz na nią, ty pierdolony potworze! Ozzie nie miał odwagi znowu kazać mu się zamknąć. - Przewody startowe odłączone - zameldował podprogram RI. - Uruchamiam napęd pomocniczy. Ściany doku przesuwały się obok nich. Ozzie ujrzał przelotnie “Scyllę", otoczoną szarym, chłodnym metalem platform remontowych. Technicy obracali się niezgrabnie, spoglądając na przelatujący okręt. Potem był fioletowy błysk pola siłowego zamykającego dok i bezkresna ciemność kosmosu. Planeta

tworzyła olbrzymi, stalowoszary sierp przesłaniający gwiazdy. Na wprost pod nimi znajdował się jeden z kosmicznych kwiatów, geometryczny pół-okrąg zmiętej, ametystowej tkaniny, który nagle skrył się w cieniu planety. - Czy mamy wystarczająco wiele mocy, by dotrzeć do Alfy Dysona? - zapytał Ozzie. - Tak - odpowiedział podprogram RI. Zastanawiał się, czy zadać oczywiste pytanie, i w końcu postanowił to zrobić. - I z powrotem? - Tak. - Dobra. Wytycz kurs i zabierz nas tam. - Rozpoczynam pracę. - Czy teraz mnie zabijesz? - zapytał Mark. Jego oczy miały szalony wyraz umierającego zwierzęcia. - Nikt cię nie zabije - zapewnił Ozzie. Pośpiesznie rozkazał podprogramowi RI zablokować wszystkie pokładowe układy procesorowe poza tym, z którego korzystał. Mark był technikiem odpowiedzialnym za montaż fregaty i najlepiej wiedział, co kryje się w jej systemach. - Zrobisz to - stwierdził Mark ze strachem w głosie. - Takie typy jak ty zawsze tak postępują. - Chwileczkę, do cholery. Nie jestem żadnym typem. - Przed chwilą porwałeś fregatę należącą do dynastii. - Nie miałem wielkiego wyboru, brachu. - Zabijesz mnie, ty skurwysynu. - Nie jestem skurwysynem i nie zrobię tego. - Ozzie machnął rękami dla emfazy i skrzywił się z bólu, uderzywszy dłonią o układy procesorowe. - Nie mam żadnych wszczepów poza kilkoma bio-chipami. Daję słowo, brachu. Nic ci nie grozi. Uspokój się. Cisza trwała niebezpiecznie długo. - Co? - warknął wreszcie Mark. - Hm, naprawdę bardzo potrzebowałem tej fregaty i zapewne przesadziłem z groźbami. Działałem pod wpływem chwili, brachu. Byłem zdesperowany. - Ty śmierdzielu. - Cóż mogę ci powiedzieć? Przepraszam. Mark przeszył go wściekłym spojrzeniem i skrzyżował ramiona na piersi. W stanie nieważkości nie było łatwo utrzymywać taką pozycję, ale jakoś sobie z tym poradził. - Czy Mellanie też zamierzasz przeprosić? - Przechodzimy w nadświetlną - oznajmił podprogram RI. Ozzie usiadł wygodniej. Zapewne okręt nagle przyśpieszy, przestrzeń zakrzywi się wokół nich, gwiazdy przesuną się ku błękitowi, a potem zleją się w plamę światła z przodu i rozciągną się, otaczając gwiazdolot. - Ożywią ją - wymamrotał, starając się zignorować palący wstyd. - I to znaczy, że wszystko jest w porządku? Mark manifestacyjnie dotknął dłonią punktu styku. - Co się stało? - zapytał Ozzie podprogram RI. - Zdefiniuj kontekst. - Dlaczego nie przeszliśmy w nadświetlną? - Przeszliśmy. W tej chwili poruszamy się z prędkością trzynastu i pół roku świetlnego na godzinę. - Niech to szlag. - Na twarzy Ozziego pojawił się szeroki uśmiech. - Naprawdę? Gdyby to on zaprojektował ten okręt, w takiej chwili światła w kabinie by zamigotały i rozległby się niski, dudniący dźwięk, mający podkreślić olbrzymią moc napędu. - Potwierdzam. - Kurde. - Odciąłeś mnie od wszystkich układów procesorowych -poskarżył się Mark.

- Jasne. Hej, czy wiesz, jak szybko lecimy? Trzynaście lat świetlnych na godzinę. Jezu, to tylko trzy dni lotu do Alfy Dysona. Brachu, powinniśmy z Nigeem od początku dążyć do zbudowa- nia czegoś takiego. Do diabła z tunelami czasoprzestrzennymi. To jest to. Szybkie i proste. - Szybka i prosta podróż do śmierci. - Och, rozchmurz się, brachu. Ten lot przejdzie do historii. - Jak rejs “Titanica"? - Chce się z tobą połączyć Nigel Sheldon - oznajmił podprogram RI. Ozzie poruszył się w sieci ochronnej. Radość z udanego porwania ustąpiła miejsca potężnemu poczuciu winy. Potem pojawił się również niepokój. - A jak to możliwe? - Fregata jest wyposażona w środek komunikacji zwany kanałem transwymiarowym. To jedna z funkcji napędu. - Brachu, naprawdę muszę przeczytać instrukcję. Ale chyba nie może nas w ten sposób wytropić? - Kanał transwymiarowy można wykorzystać w celu lokalizacji. - Jezu! Upewnij się, że nie robi tego w tej chwili. - Potwierdzam. - Dobra. Tylko spokojnie. Dawaj Nigela. - Zawróć, Ozzie - niesamowicie spokojny głos Sheldona wypełnił kabinę. - Sprowadź fregatę z powrotem. Proszę. Mark uśmiechnął się z satysfakcją i przeszył Ozziego wyzywającym spojrzeniem. - Nie mogę, brachu. Wiesz o tym. Wykombinowałem sposób reaktywacji bariery. Wykorzystam bombę kwantową przeciwko gadżetowi Gwiezdnego Podróżnika modyfikującemu stan kwantowy generatora. - W sygnale transwymiarowym jest ukryty trojan - poinformował go podprogram RI. - Zapewne próbują zdalnie przejąć kontrolę nad okrętem. - Potrafisz sobie z tym poradzić? - Sądzę, że tak. W moim katalogu nie ma takiego typu. - Jeśli będziesz miał kłopoty, natychmiast przerwij połączenie. - Ozzie - ciągnął Nigel. - Potrzebujemy “Charybdy", by wyeliminować groźbę ze strony alf. Sprowadź ją z powrotem. Natychmiast. - Kurs wytyczony. Kotwica uniesiona. Żagle na masztach. Przykro mi, Nige, nie mogę już się cofnąć. - Ozzie, mamy inne fregaty. Będą je pilotować ludzie, którzy wiedzą, jak należy to robić. Rozkażę im wytropić cię i zabić, a potem dopilnuję, by nigdy cię nie ożywiono. Wiesz, że mogę to zrobić. - Wiesz co, Nige? Jeśli to ci się uda, będziesz mógł swobodnie eksterminować Górę Światła Poranku. Nie sądzę, bym chciał żyć w Galaktyce, w której wydarzyło się coś takiego. - Mark - mówił Nigel. - Przykro mi z powodu tego, co się wydarzy, ale nie możemy pozwolić, by Ozzie oddał “Charybdę" Górze Światła Poranku. Masz moje osobiste słowo, że natychmiast cię ożywimy. Do tej pory zadbam o Liz, Barry'ego i Sandy. Mark pociągnął nosem. Otarł wilgoć z oczu. - Rozumiem, szefie. Niech pan powie Otisowi, żeby strzelał celnie. - Dziękuję, Mark. Po raz kolejny czuję się dumny, że jesteś moim potomkiem. Ozzie jęknął z niesmakiem i przeszył Marka ponurym spojrzeniem. - W której dokładnie chwili zamieniłeś się w twardogłowego bohatera? - Pierdol się - warknął mechanik. - Nige, wiesz cholernie dobrze, że nie zamierzam oddać fregaty Górze Światła Poranku - ciągnął z gniewem Ozzie. - Po prostu nie chcę pozwolić, żebyście ty i ona pozabijali się nawzajem. - Ukradłeś oba urządzenia mogące zapewnić, że ludzkość przetrwa tę wojnę, Ozzie. To nie miejsce

na twoje gierki, nie jesteś przemądrzałym świrem starającym się przechytrzyć sztywniaka z korporacji. Próbujesz zabić ludzkość. Rozumiesz? - Próbuję was uratować - odgryzł się Ozzie. - Zaufaj mi, Nige. Zawsze mi ufałeś. Proszę. - Wróć. - Nie. Ty poleć ze mną. - Wściekał go płaczliwy ton własnego głosu. - Wyłącz kanał transwymiarowy - rozkazał podprogramowi Rl. - Potwierdzam. Ozzie przez parę minut wpatrywał się w obrazy wyświetlane przed nim, czekając, aż się uspokoi. Nie chciał przyznać przed samym sobą, jak bardzo wstrząsnęły nim groźby Nigela. Wreszcie uwolnił ręce z multiplastikowych taśm, pozostawiając tylko luźne więzy na nogach, i zaczerpnął oddechu. - Hej, Mark, Nigel chyba nie ma całej floty tych fregat, co? Dopiero je buduje, prawda? - Szczerze? Ma “Scyllę" i trzy następne, których montaż właśnie ukończono. Żadnej z nich nie poddano próbie lotu, ale przeszły testy integracji systemów. Gdy Otis poleciał “Charybdą" do Bramy Piekieł, była znacznie słabiej przygotowana. - Rewelacja. Serdecznie dziękuję, brachu. Oficjalnie mianuję cię pierwszym oficerem do spraw morale. - Ozzie uświadomił sobie, że podczas lotu raczej sobie nie pogada z towarzyszem. -Gdzie znajdę coś do jedzenia? Zgłodniałem. Mark rozciągnął usta w uśmiechu widywanym na twarzy złych cesarzy podczas ceremonii triumfu. - Do jedzenia? Wystartowaliśmy, nim zapasy sprowadzono na pokład.

OSIEM Autostrada była pierwszym cywilnym projektem budowlanym ukończonym na Far Away i ostatnim zakrojonym na tak szeroką skalę. Gdy zaczynano jej budowę, Armstrong City było właściwie tylko obozem przyczep kempingowych i zmontowanych z prefabrykatów budynków, przycupniętych w gigantycznym jeziorze błota otaczającym nowo zbudowaną bramę. Krążyły pogłoski o jej planowanym przeniesieniu w sąsiedztwo niedawno odkrytej “Marie Celeste", ale - podobnie jak na Półmetku - Rada Wspólnoty zażądała zachowania bezpiecznego dystansu. W tych wczesnych latach liczono jeszcze na to, że uda się odnaleźć inne artefakty obcych, równie ważne jak rozbita arka. Brama została na miejscu, u brzegów Morza Północnego. Rada przysłała tu dwie potężne, napędzane mikrostosami maszyny do budowy dróg firmy JCB. Potrzebowały dwudziestu siedmiu miesięcy, by utorować drogę do arki znajdującej się po drugiej stronie równika, na południowy wschód od bramy. Przebijały się przez piaszczystą, wysterylizo-waną przez rozbłysk glebę, zostawiając za sobą szeroki pas związanego enzymatycznie betonu. Zbudowały mosty nad siedmioma wielkimi rzekami. Pokonały też trzy wielkie doliny, wytyczając na ich stokach długie serpentyny. Pierwsza Autostrada nie tylko miała zapewnić połączenie z gwiazdolotem, lecz również stać się główną trasą wiodącą na południową półkulę. Od wijącej się przez Góry Dessaulta ku “Marie Celeste" szosy odchodziła druga, biegnąca na wschód, ku brzegom Morza Dębowego. Planowano poprowadzić ją dalej na południe, aż do Morza Głębokiego, ale maszyny wymagały już kapitalnego remontu, którego nie można było przeprowadzić w terenie. We

znaki dały się im trudna, kamienista nawierzchnia i ciągły brak części zamiennych. Zostawiły za sobą “Marie Celeste", ale nie zdołały dotrzeć do Morza Głębokiego. Pustynia Czarna okazała się zbyt niegościnna. Panujące na niej straszliwe upały oraz niosące chmury piasku wichury uszkodziły zbyt wiele już przedtem zużytych części. Gdy do pokonania zostało jeszcze ponad trzysta mil pustyni, ekipa w końcu dała za wygraną i wróciła zbudowaną przez siebie drogą. Obie maszyny wyremontowano w takim stopniu, w jakim na to pozwalał pozostający w stanie embrionalnym przemysł Far Away. Jeszcze przez kilka lat budowały mniejsze drogi na Równinie Aldrina i Stepie Iril, gdzie pojawiały się już pierwsze gospodarstwa rolne, nim wreszcie przestały działać. Nowych nigdy nie sprowadzono. Droga zaczynająca się w stolicy i ciągnąca się tysiącami mil, a potem kończąca się nagle pośrodku pustyni, musiała mieć romantyczny charakter. Ludzie jeździli nią masowo tylko dlatego, że była. Miejscowa młodzież wsiadała na motocykle i spędzała całe miesiące na wędrówkach od osady do osady. Jak wszystkie drogi poprowadzone przez dziewicze terytorium, autostrada stała się punktem wyjścia dla osadnictwa. Pojawiły się przy niej wioski, zwłaszcza na pierwszym tysiącu mil od Armstrong City, gdzie umiarkowany klimat sprzyjał uprawie roli. Pionierzy rozprzestrzeniali się z nich stopniowo na okoliczne pustkowia, w miarę jak projekt regeneracji uzdatniał pod uprawę wciąż nowe ziemie. Farmerzy przemieszczali się na wschód i na zachód, a wzbogacona w bakterie ziemia wydawała plony. Barsoomianie dotarli Pierwszą Autostradą do równika, a potem skręcili na wschód, by osiedlić się na północnych brzegach Morza Dębowego i na odległych obszarach Wielkiego Stepu Iril. Niektórzy zapewniali, że ich domena ciągnie się aż po zachodni brzeg oceanu Hondu. Rozwój osadnictwa pomagał w powrocie roślinności na spustoszoną planetę znacznie skuteczniej niż program regeneracji ze swą flotą robosterowców. Z kosmosu obszar odzyskany przez życie wyglądał jak zielona plama rozrastająca się z roku na rok wokół drogi. Pustkowia ustępowały miejsca polom i lasom. Z czasem planeta odzyskała zielonkawy odcień, który utraciła wskutek na- promieniowania. Na tym tle nadal jednak wyraźnie się rysowały szmaragdowe okolice otaczające drogę. Pierwsza fala osadników przyniosła też ze sobą biologicznych intruzów. Część z nich sprowadzono

celowo. Na przykład, na odcinku stu mil wzdłuż równika stary, prowadzący żywot pustelnika, emigrant z Ziemi zwany Robem Laceyem poświęcił trzydzieści lat na ręczne sadzenie olbrzymich, genetycznie zmodyfikowanych sekwoi po obu stronach autostrady, zmieniając ją w aleję biegnącą wzdłuż szpaleru olbrzymich drzew. Była też osławiona dolina Ji-dule, gdzie ktoś o niewybrednym poczuciu humoru zmodyfikował programy robotów sadzących drzewa i w rezultacie las grewilli przybrał kształt kopulującej pary o średnicy trzech mil, znakomicie widoczny ze wzgórz u wejścia do doliny. Natomiast Bagna Doyle'a słynęły w całej Wspólnocie z pospolitego występowania kotołówek, zmodyfikowanych genetycznie roślin wywodzących się od ziemskich muchołówek, ale tak dużych, że mogły chwytać małe gryzonie. Był to jeden z wczesnych przykładów pomysłowości Bar-soomian. Nowo powstały zwyczaj nakazywał, by każdy przybysz wędrujący szeroką autostradą przywoził ze sobą nasiona swych ulubionych roślin i rzucał je na wiatr. Dlatego planetę pokrywała teraz naprawdę dziwaczna mieszanina roślinności. Stig jeździł Pierwszą Autostradą tak wiele razy, że znał na pamięć większość jej rozmaitych odcinków. Zaledwie dwie godziny po opuszczeniu czwartego punktu spotkań pojazdy Strażników dotarły do pierwszego zabudowanego obszaru. Wokół Armstrong City znajdowały się głównie pola uprawne i pastwiska, podzielone między posiadłości najbogatszych ludzi na planecie. Dalej zaczynały się wzgórza Devpile, domena hodowców kóz i owiec. Dopiero gdy Pierwsza Autostrada schodziła z nich w dół i przecinała Clowine, pojawiały się przy niej liczne budynki. Wzniesiono je tylko w trzech, najwyżej czterech szeregach, ale ten miejski sektor ciągnął się na odcinku ponad pięćdziesięciu mil. Wzdłuż całej jego długości, nad czterema pasmami krytej starym związanym enzymatycznie betonem autostrady, poprowadzono smukłe, kompozytowe mosty, pełne świateł i znaków reklamowych. Przy drodze stały kolejne fluoryzujące tablice, zachwalające podróż- nym wszystko od narzędzi rolniczych, przez hotele motelowe aż po usługi dentystyczne. W niektórych miejscach fronty budynków graniczyły ze spękaną, betonową nawierzchnią. W bocznych uliczkach krążyły furgonetki i pikapy, widzieli nawet paru ludzi na koniach. - Jeszcze jeden - oznajmił Stig, zwalniając nieco. Strącony z drogi samochód uderzył w witrynę sklepu odzieżowego i stał te raz na poboczu. Na jego karoserii zostały czarne plamy po ogniu. Obok stały dwa radiowozy, ich koguty migały czerwono-żółtym światłem. Nieopodal zatrzymała się wielka ciężarówka pomocy drogowej gotowa odholować wrak. Stig ominął policyjne samochody, trzymając rękę blisko pulpitu starowania systemów broni. To byli miejscowi policjanci, ale nie ufał im do końca. Bok spalonego samochodu był wgnieciony, ślad wyglądał na pozostawiony przez cruisera. - Śpieszy mu się - zauważył siedzący obok Stiga Bradley. - Przestraszyliśmy go, o ile taka istota w ogóle może czuć strach. Jeden z policjantów zamachał gniewnie rękami do Stiga, gdy pancerny samochód przemknął obok z prędkością osiemdziesięciu mil na godzinę. Reszta pojazdów Strażników podążała za nim, trzymając się blisko. - Uciekając z miasta, taranował uprzywilejowane pojazdy, a nawet przejeżdżał rannych poinformował go Stig. - Wolniejszy samochód, który stanie mu na drodze, nie ma szans. - Czy policja próbuje coś zrobić? - zapytał Bradley, zwracając się do Keely. - Mnóstwo ludzi się skarży - odpowiedziała kobieta. -W sieci drogowej jest tego pełno. Ale miejscowi gliniarze nie chcą się w to mieszać. Wiedzą, że wszystkie cruisery należą do Instytutu. - I bardzo dobrze - odparł Bradley. - Zginęliby, gdyby próbowali go powstrzymać. - Mamy jakieś wiadomości od grupy Ledra? - zainteresował się Stig. Ledro kierował ekipą sabotażystów mającą wysadzić most na Tarnie, sześćset kilometrów na południe stąd. - Mówi, że zostało dziesięć minut - odparła Keely. - Świetnie. Stig przełożył ręce na kierownicy, oddalając pojazd od bariery. Radość wywołana sukcesem Adama

znowu ustąpiła miejsca niepokojowi. Po prostu nie spodziewał się, że Bradley Johansson będzie siedział obok niego. To było zwieńczenie planu, nad którym przywódca Strażników pracował sto trzydzieści lat. Stig ledwie potrafił myśleć z trzydniowym wyprzedzeniem. Nie potrafił się uwolnić od wrażenia, że wszyscy przodkowie spoglądają dziś na niego z niebios snów. Nie podobała mu się myśl o takiej odpowiedzialności. - Postąpiłeś słusznie - odezwał się Bradley. - Słucham? - Mówię o bombie paliwowo-powietrznej, którą odpaliłeś pośrodku miasta. Wiem, że to musiała być trudna decyzja. - Straty były olbrzymie - przyznał Stig. - Większe niż się spodziewałem. - W ciągu ostatnich tygodni na światach Wspólnoty zginęły miliony ludzi, podobnie jak podczas pierwszej inwazji. Flota opracowała broń tak potężną, że może uszkodzić gwiazdę. Sama emisja promieniowania wystarczy, by zniszczyć biosferę odpowiedniej dla ludzi planety odległej o sto milionów kilometrów. W unisferze jest gęsto od pogłosek, że Nigel Sheldon stworzył coś jeszcze potężniejszego, co zniszczyło Bramę Piekieł, z czym flota nie potrafiła sobie poradzić. W porównaniu z tą skalą jedna bomba paliwowo--powietrzna i jej kilkaset ofiar nie mają znaczenia. Udało się wam osiągnąć bardzo wiele. - Ja patrzę na to inaczej. Widziałem ruiny na własne oczy. Zniszczyliśmy życie bardzo wielu ludzi. Na niebiosa snów, wciąż czuję odór spalonych ciał. - Opóźniliście chwilę przejścia Gwiezdnego Podróżnika przez bramę. To miało kluczowe znaczenie. Absolutnie kluczowe. Gdyby nie to, czekałbym teraz na śmierć na świecie odległym o trzysta lat świetlnych od Far Away, Gwiezdny Podróżnik byłby bliżej swego gwiazdolotu, a planeta nie mogłaby wywrzeć zemsty. Patrz na cały obraz, Stig, koncentrowanie się na szczegółach prowadzi do zwątpienia i niepokoju. Twoje myśli powinny się skupić na kolektywnej strategii. Strażnicy Jaźni wrócili do gry, w znacznie mierze dzięki tobie. - Naprawdę tak myślisz? - Jeśli wątpisz w moje słowa, zapytaj ludzi z paryskiego biura albo Pazury Kotki. Byliśmy już bliscy utraty nadziei, nim pokrzyżowałeś plany Gwiezdnego Podróżnika. Umożliwiłeś mi zbliżenie się do niego, Stig. Znowu poczułem jego arogancję i złą wolę zanieczyszczające eter. Gdybyśmy mieli kilka minut więcej, udałoby się nam go zniszczyć, ale i tak pokrzyżowaliśmy jego plany, zmusiliśmy go do dopasowania się do naszego harmonogramu. Nie pozwól, by opuściła cię determinacja. - Dziękuję, szefie. Stig skupił uwagę na drodze, rozciągając usta w nerwowym uśmiechu. Stara, betonowa nawierzchnia była popękana i zużyta. Pokrywały ją plamy czarnej smoły, którą roboty i robotnicy łatali dziury. Koła pancernego samochodu dudniły na nierównościach. Jaskrawe łuki mostów były tu rozmieszczone tak gęsto, że Pierwsza Autostrada zmieniła się w psychodeliczny tunel. - Mam łączność z Adamem - zameldowała Keely. - Chce z tobą rozmawiać, szefie. Mamy poważne zakłócenia, jonosfera zachowuje się dziś nieprzyjemnie. - Dawaj go - odrzekł Bradley. Niskie wnętrze pojazdu wypełniły szumy. - Bradley? - zawołał Elvin. - Jestem tu, Adamie. - Mam problem. - Poważny? - Najgorszy z możliwych. Twój sygnał się załamuje... - Na czym polega ten problem? - Cztery skrzynie padły ofiarą sabotażu. Straciliśmy też jedną ciężarówkę. Wzdłuż kręgosłupa Stiga przebiegło coś przypominającego mały ładunek elektryczny. Kłopoty

Adama mogły oznaczać tylko jedno. Spojrzał odruchowo w lusterko. Ciężarówka wioząca olbrzymiego Raiela była piątym samochodem za nim, pancerny samochód z Pazurami Kotki i paryską ekipą jechał zaś drugi w sze- regu. Stig zaczął się zastanawiać, którym z jego ludzi najłatwiej będzie otworzyć do nich ogień. - Jesteś pewien? - zapytał Bradley. Odpowiedział mu ostry gwizd. - Jesteś pewien? - powtórzył nerwowo. - W stu procentach. To musiało się zdarzyć na pokładzie hydroplanu. Jedyna sposobność. - Czy sprawnego sprzętu wystarczy do zemsty planety? - Tak. Pod warunkiem, że dotrzemy na miejsce. Ja i Paula jesteśmy przekonani... jeden z towarzyszących nam ludzi z floty. Nie ma innej możliwości... nikt inny... Jeśli ktoś z was wie o nich coś, co mogłoby nam pomóc... sprawdźcie to. Paula poważnie chora... zestaw medyczny powinien sobie poradzić... nie może mi pomóc zbyt wiele. - Na niebiosa snów - mruknął Bradley. - Nie spodziewałem się, że zbliży się do nas aż tak bardzo. Nie w tej chwili. - Nie możemy zawrócić i im pomóc - sprzeciwił się Stig. - Nie mamy czasu. Walnął otwartą dłonią w kierownicę. - Adam prosi o informacje - wyjaśnił Bradley. - Musimy mu dać jak najwięcej. - A co, jeśli jest ich kilku? Jeśli z nami też jedzie agent? - Sytuacja nie jest dobra - odezwała się siedząca z tyłu Ol-wen. - Te maszyny są dobrze osłonięte. Musielibyśmy wycelować ciężką broń prosto w nie. I są jeszcze kombinezony. - Będą musieli sami sobie poradzić - stwierdził Stig. - Wymiana ognia na tę skalę zniszczyłaby resztę naszych pojazdów. - Nie bądźmy zbyt pochopni - zaprotestował Bradley. -Umieszczenie wśród nas nawet jednego agenta z pewnością wymagało od Gwiezdnego Podróżnika wielkiego wysiłku. Ludzie, którzy przyłączyli się do nas na dworcu w Narrabri, trafili tam właściwie przypadkiem. Wykluczone, by znalazło się wśród nich dwóch agentów. - Myślisz, że agent jest w tamtej ekipie? - zapytał Stig. -Adam mówił, że do sabotażu doszło podczas lotu hydroplanem. - Jeśli tak sądzi, musimy mu zaufać. - Oczywiście. Stig nie musiał się nad tym zastanawiać. Nagłe w jego wirtualnym polu widzenia pojawiła się ikona łączności z Alikiem Hoga-nem. Odebrał połączenie. - Wszyscy odebraliśmy tę transmisję - oznajmił komandor. - Przypuszczam, że dyskutujecie teraz, czy możecie nam ufać. - Właściwie to ufamy Adamowi - odparł Bradley. -A on uważa, że agent Gwiezdnego Podróżnika ukrywa się w ich grupie. - Na pewno się myli. Cholera, mówimy o admirale i Pauli Myo. - Byłym admirale - poprawił go ze spokojem Bradley. -Flota pod jego dowództwem spisała się raczej kiepsko. Poza tym alternatywa wygląda tak, że to ktoś z was. - Cholera. Może i tak. Ale Paula? Nie ma mowy! - Starała się mnie powstrzymać przez sto trzydzieści lat. To czyni ją bardzo prawdopodobnym kandydatem. - Nie wierzę w to. - Kieruj się faktami - odparł Bradley. - Tak właśnie robi Paula. - A co z Anną? - zapytał Stig. - Żoną admirała? - odrzekł Morton. - Jeśli ona jest agentką, on z pewnością też. - To zapewne również jest możliwe - zauważył Bradley. W jego głosie słyszało się jednak powątpiewanie.

- Ale mało prawdopodobne - zauważył Alic. - A Oscar? - zapytał Morton. - Tu mogę wam pomóc - odezwał się Qatux. - Pani Tiger Pansy była obecna przy nerwowej konfrontacji między kapitanem Monroe a Dudleyem Boseem. - O co poszło? - zapytał Alic. - Bose oskarżył kapitana o to, że celowo pozwolił jemu i Em-manuelle Verbeke kontynuować eksplorację Wieży Strażniczej pomimo niebezpieczeństwa, co doprowadziło do ich pojmania przez Górę Światła Poranku. Monroe zaprzeczył temu oskarżeniu, ale doktor Bose był mocno przekonany o swojej racji. - Wiemy, że na pokładzie “Drugiej Szansy" przebywał agent Gwiezdnego Podróżnika - wtrącił pośpiesznie Stig, starając się złożyć to wszystko w całość. Za mało o nich wiem. - Czy Dudley mógł wyciągnąć jakąś korzyść z tego typu oskarżeń? - zapytał Rob. - Nie - zaprzeczył Alic. - Jego reputacja we flocie i tak jest zniszczona po ceremonii powitalnej. To może tylko pogorszyć sytuację. Zresztą zaczął oskarżać Oscara dopiero po odzyskaniu wspomnień. - Ale czy możemy mieć zaufanie do ich źródła? - zapytał Bradley. - Spędziliśmy z alfą Bose'a wiele tygodni - odezwał się Mor-ton. - Jestem przekonany, że to autentyczna kopia wspomnień i osobowości Dudleya Bose'a. - Ale nie możesz być tego pewien. - Jeśli to nie kopia Bosea, to czym do diabła jest? - Chłopaki, chłopaki - wtrąciła Kotka. - Dajcie spokój. Smród testosteronu robi się nie do zniesienia. Wszystko to brzmi dla mnie jak bardzo nudny wykład na temat teorii złożoności. Nie macie żadnych konkretnych dowodów pozwalających oskarżyć kogoś z nich. Gdyby było oczywiste, kto jest agentem Gwiezdnego Podróżnika, już byśmy go zidentyfikowali. Stig musiał przyznać, że kobieta ma rację, choć irytował go jej ton. W głębi jego umysłu kryło się jakieś wspomnienie na temat Kotki, coś, czego dowiedział się we Wspólnocie. Jej zbrodnie były bardzo głośne, popełniła je dawno temu, wystarczająco dawno, by przerodziły się w element miejskiego folkloru. Nagle sobie przypomniał. Na niebiosa snów, ona ma być po naszej stronie? I daliśmy jej supernowoczesny, pancerny kombinezon? - Adam prosił o naszą pomoc - upierał się, zdetermino wany nie dać się zastraszyć jej złej sławie. Robimy dla niego wszystko, na co nas stać. Skrzywił się, usłyszawszy jej śmiech. - Biedny, stary Adam. - Zachichotała. - Lepiej przełączę się na krótkofalówkę. Uciekaj, Adamie! Uciekaj do lasu i nie oglądaj się za siebie. - Nie nadała tego, prawda? - zapytał Keely zaniepokojony Stig. - Nie nadała. - Jakie rozwiązanie pani proponuje, pani Stewart? - zapytał ze spokojem Bradley. - Kurde, szefuniu, to naprawdę proste. Adam prosił nas o informacje. “Wszystko, na co nas stać" to powiedzieć mu, że podejrzewamy Monroego i Myo. Tylko od niego zależy, co z tym zrobi. Jest dorosły. - Proszę bardzo. Przekażę to Adamowi, chyba że ktoś z obecnych wie coś więcej o którymś z towarzyszących mu ludzi. Stig pragnął, by ktoś się odezwał, ujawnił jeszcze jakiś fakt, tak się jednak nie stało. - W takim razie powiem mu to - skwitował Bradley. Późnym rankiem ciężarówki dotarły do końca terenów uprawnych. Pola przechodziły tu w połacie wilgotnych łąk oraz obszary pokryte żywotnymi zaroślami. Trawa anguilska rozsiewana z robosterowców nad południową częścią Równin Aldrina pokryła je nieprzerwanym, jasnozielonym płaszczem przypominającym spokojne morze rozszerzające się powoli na północ. Nie było tu żadnych osad ani drzew i zarośli. Również zwierzęta widywało się rzadko. Zbiorniki paliwa były już w połowie puste i Adam chciał uzupełnić zapasy, nim rozpoczną ostatni

etap podróży. Zatrzymali się w miasteczku zwanym Wolfstail, złożonym z około dwudziestu parterowych budynków skupionych wokół skrzyżowania w kształcie litery T. Mieszkało w nim więcej kotów niż ludzi, przeważnie zdziczałych. Położona na samej granicy rozrastającego się stepu osada przywodziła na myśl nadmorskie miasteczko po sezonie. Droga prowadząca do Armstrong City dzieliła się tu na dwie gałęzie, jedną w kierunku wschodnim, drugą na zachód. Szosy biegły równolegle do Gór Dessaulta ukrytych setki kilometrów za horyzontem na południu. Adam wysiadł z kabiny i przeciągnął się. Nie spodobał mu się odgłos wydany przez jego ciało po siedmiu godzinach spędzonych w niewygodnym fotelu. Choć multiplastik przystosowywał się do kształtu jego ciała, kończyny miał odrętwiałe a stawy obolałe od bezczynności. W szoferce była jednak klimatyzacja, a na dworze panował dokuczliwy upał. Natychmiast zaczął się pocić i musiał włożyć panoramiczne okulary przeciwsłoneczne. Z budynku wyszła dziesięcioletnia dziewczynka w drelichowym kombinezonie i brudnej czapeczce klubu Manchester United. Zaczęła napełniać baki ciężarówek z jedynego dystrybutora z paliwem do silników Diesla. - Pośpiesz się, proszę - powiedział Adam, pokazując jej ziemski banknot dziesięciodolarowy. Uśmiechnęła się radośnie, odsłaniając lukę w uzębieniu. Wszyscy poza Paulą wysiedli z pojazdów. Strażnicy łypali nieufnie na ludzi z floty. Adam westchnął, czuł się jednak zbyt zmęczony, by bawić się teraz w dyplomatę. - Muszę kupić parę rzeczy - oznajmił pozostałym, wskazując głową na sąsiadujący ze stacją benzynową sklep. - Oscarze, chodź ze mną. Kieran, ty zostaniesz ze śledczym Myo. Reszta niech tu zaczeka. Odjedziemy zaraz po zatankowaniu. - Potrzebujesz czegoś szczególnego? - zapytał Oscar, gdy przeszli na drugą stronę zakurzonej drogi. - Trochę medykamentów dla śledczego Myo. Układ medyczny uparcie zaleca stosowanie leków i biogeników, których nie mamy w zapasie. Oscar popatrzył na rozklekotany budynek z płyt kompozytowych z dachem ze zniszczonych erozją paneli słonecznych. Z okapu zwisały duże szmaragdowe liście kondensujące w kształcie serc, poruszające się leniwie na wietrze. Okna zarosły brudem, a klimatyzator był pozbawioną pokrywki skrzynką wypełnioną rdzewiejącymi częściami. - Jesteś pewien, że tu je dostaniesz? - Nic z tego, co tu kupię, na pewno nie padło ofiarą sabotażu. - Chryste, naprawdę jesteś paranoikiem. Oscar otworzył drzwi. Słabo oświetlone wnętrze przywodziło na myśl prywatne mieszkanie. Podłogę z płyt z włókna węglowego przykryto wytartymi dywanami, ale zamiast mebli stały tu wysokie, metalowe półki. Połowa była pusta, na pozostałych zaś leżały towary niezbędne dla małej społeczności. Przeważały produkty domowej roboty, było też trochę pakietów żywnościowych dostarczane przez firmy z Armstrong City. Całą półkę zajmował zestaw różnego rodzaju alkoholi. - W czym mogę wam pomóc, chłopaki? - przywitała ich starsza wiekiem sprzedawczyni. Siedziała na bujanym fotelu na końcu pomieszczenia i robiła na drutach w żółtym blasku pasa fotopolimeru zwisającego z krokwi. - Szukam czegoś do uzupełnienia apteczki - zawołał Adam. - Na trzeciej półce od drzwi jest trochę bandaży, aspiryna i parę innych rzeczy - odparła staruszka. Tylko sprawdźcie datę ważności, bo leżą tam już dość długo. - Dziękuję. - Adam pociągnął Oscara za sobą. - Słyszałeś, co wczoraj powiedział Johansson. To nie było pytanie. - Ehe. Ja i połowa planety, śledząca przez swoje radia pościg na Pierwszej Autostradzie. Serdecznie dziękuję. Najbardziej zadowolona była chyba Rosamund. Z pewnością pięknie potem wyczyściła swoją broń. Wiesz, że to tylko kwestia czasu, nim któryś z twoich ulicznych zbirów zdecyduje, że najlepiej

przysłuży się sprawie Strażników, podrzynając nam gardła. - To nie są uliczne zbiry. Sam ich szkoliłem. - Tak samo, jak Grayva szkolił nas? Adam mruknął lekceważąco, sprawdzając zawartość póki opatrzonej dumnym napisem: ZAPASY MEDYCZNE. Sprzedawczyni nie żartowała. Wybór faktycznie był niewielki. - Nie martw się o moich ludzi. Są dobrze zorganizowani i zdyscyplinowani. - Skoro tak mówisz, Adamie. - Jak wytłumaczysz słowa Dudleya, że celowo poleciłeś mu kontynuować badania Wieży Strażniczej, by go tam zostawić? Adama zaskoczył widok mimowolnego grymasu gniewu, który pojawił się na twarzy Oscara, gdy padło imię Dudleya. - Cholerny skurwysynek! Obaj spojrzeli z zażenowaniem na staruszkę. - Przepraszam. On zawsze mnie irytuje. - I co? - nie ustępował Adam. - To musiał być agent Gwiezdnego Podróżnika. Uzyskał dostęp do systemów łączności “Drugiej Szansy". - Też tak sobie pomyślałem. - Naprawdę? - Ehe. - Robisz sobie ze mnie jaja? - Wiem, że to nie możesz być ty. Adam uśmiechnął się na widok zdumienia dawnego towarzysza. Sztywna skóra na jego policzkach zmarszczyła się lekko. - A skąd? - Powiedzmy, że po tak długiej znajomości jestem skłonny ci zaufać. Oscar zatoczył oczyma. - Jeśli tego nauczyłeś te dzieciaki, mamy poważniejsze kłopoty, niż mi się zdawało. Niemniej jednak, dziękuję. - Nie ma za co. Twoja niewinność zmniejsza listę moich problemów o jeden punkt. - Ehe. - Oscar podrapał się po potylicy. - I zostało tylko trzech. - Dwoje z nich było na “Drugiej Szansie", a Paula Myo ścigała Strażników od chwili ich założenia. - To nie może być Wilson ani Anna. - Co przez ciebie przemawia, emocje czy logika? - Pewnie emocje. Cholera! Współpracuję z nimi od lat, znamy się jak łyse konie. To moi przyjaciele. Prawdziwi przyjaciele. Jeśli to któreś z nich, dałem się nabrać w fatalny sposób. - Już ci kiedyś wspominałem, że sam bardzo skutecznie ukryłeś swe dawne poczynania za fasadą szacownego obywatela. Szczerze mówiąc, nigdy bym się nie spodziewał, że odniesiesz w nowym życiu tak wielki sukces. - Serdecznie dziękuję. Moja zbrodnia należała do przeszłości. Agent Gwiezdnego Podróżnika działa nadal. - W porządku. Czy przychodzi ci do głowy coś, co mogłoby świadczyć, że któreś z nich nie jest tym, kim się wydaje? - Nie jestem pewien. Oscar wziął w rękę tubkę biogenicznego kremu na czyraki, nawet na nią nie spoglądając. - Zastanów się - nalegał Adam. - Walczymy o zakończenie wojny, a nawet więcej, o to, by się już nigdy nie powtórzyła. - Ktoś zmodyfikował oficjalne zapisy przechowywane w Pentagonie II, po tym, jak znalazłem dowód

świadczący, że na “Drugiej Szansie" przebywał agent Gwiezdnego Podróżnika. To uniemożliwiło nam jego zdemaskowanie. Wiedzieliśmy o tym tylko ja i Wilson. - Jesteś tego pewien? Oscar zamknął oczy. - Nie - przyznał z bolesnym westchnieniem. - O naszym prywatnym spotkaniu wiedziało mnóstwo ludzi. To było bardzo niezwykłe wydarzenie, zwłaszcza że w oficjalnych zapisach nie odnotowano jego tematu. Mógłbym jednak przysiąc, że gabinet był strzeżony lepiej niż harem Sheldona. - Szukasz wymówki. To mi przypomina tajemnicę zamkniętego pokoju. - To nie może być Wilson - upierał się Oscar z głębokim zakłopotaniem. - A jego żona? - Anna? Wykluczone. Nikt nie pracował ciężej nad odparciem obu inwazji alf. Była łącznikiem między sztabem taktycznym a dowództwem floty. Gdyby była agentką, mogłaby wykorzystać tę pozycję, by spowodować naszą klęskę. - Ale Gwiezdny Podróżnik chciał, by Wspólnota ocalała i zachowała zdolność kontrataku. Według Bradleya pragnie, byśmy wymieniali z Górą Światła Poranku ciosy aż w końcu obie strony padną trupem. - Boże wszechmogący, naprawdę nie wiem. - W takim razie powiedz, co sądzisz o Pauli Myo. - Z pewnością jest podejrzana - do głosu Oscara wróciła pewność. - A co jej właściwie jest? Co to za choroba? - Twierdzi, że jej ciało reaguje w ten sposób na decyzję puszczenia mnie wolno. Jeśli nazwiesz to szokiem neurotoksycznym, nie pomylisz się zbytnio. - Jezu, cóż to za dziwaczna kobieta. Niech szlag trafi Rój! - Choroba jest argumentem na jej korzyść. Jeśli reaguje w ten sposób, to znaczy, że jej autentyczna osobowość jest niezmieniona. Oscar upuścił tubkę z powrotem na półkę - Daj spokój. Drgawki łatwo zasymulować. - Diagnostyczny układ procesorowy potwierdził, że jest poważnie chora. Nie wiem, czy... Popatrzył na skromny zapas lekarstw i potrząsnął ze smutkiem głową. - Albo połknęła coś, co wywołało ten efekt. - Ktoś tu chyba wspominał o paranoi? - Przyznaj to - rzekł Oscar. - Nie mamy pojęcia, które z nich może być winne. - Jeszcze nie. Obawiam się, że muszę obudzić Paulę, by pomogła mi to rozgryźć. To jej specjalność. Jedyna specjalność, jeśli już o tym mowa. Potrzebujemy jej... jeśli to nie ona jest winna. Wziął szybko z półki kilka pakietów z łagodnymi środkami uspokajającymi oraz biogenikami powstrzymującymi infekcje wirusowe. Może jej pomogą. Ale raczej nie. - W jej obecnym stanie? - sprzeciwił się Oscar, gdy podchodzili do sprzedawczyni. - Nic z tego. Ledwie może racjonalnie myśleć. - Wiem o tym. Jeśli rzeczywiście jest chora. - I co zamierzasz zrobić? - zapytał Oscar z nerwową wesołością. - Rzucić się na własny miecz? Jeśli faktycznie jest chora, tylko tak możesz jej pomóc. - Czy to nie byłoby honorowe wyjście? - Daj spokój, nie żartuj w ten sposób. - Co miałbym ze sobą zrobić po zwycięstwie Strażników? Nikt już nie zechce mnie osłaniać. A przynajmniej nikt, od kogo zgodziłbym się przyjąć pomoc. - Z pewnością nie mówisz poważnie. - Ehe, nie mówię. Nie podobał mu się jednak fakt, że w ogóle nasunęła mu się taka myśl. Prawdziwa desperacja.

- To świetnie! Rozwiążemy ten problem razem, jak za dawnych czasów. Cholera, to nie może być aż takie trudne. Są tylko trzy możliwości. Adam rozważył tę sprawę bardzo dokładnie. Popołudnie ciągnęło się bez końca. W Wolfstail zjechali z coraz słabiej widocznej szosy i ruszyli prosto na południe kamienistą polną drogą, która po paru kilometrach zniknęła pod pokrywą rozrastającej się trawy anguilskiej. Stawała się ona coraz wyższa i bardziej gęsta, wzmacniając jeszcze nasuwające się Adamowi skojarzenie z morzem. Była to poważnie zmodyfikowana genetycznie wersja ziemskiej trawy bermudzkiej, jej źdźbła dorównywały wysokością źdźbłom pszenicy i rosły tak gęsto, że cały łan opierał się o siebie, kołysząc się powoli na wietrze. W plątaninie jej korzeni nie mogła znaleźć dla siebie miejsca żadna inna roślina. Projekt regeneracji celowo ukształtował ją tak, by świetnie się rozwijała w panujących w tej okolicy warunkach klimatycznych. Jej sukces przerósł najśmielsze oczekiwania twórców. Mechate końce trawy sięgały aż po okna ciężarówki. Kieran, który znowu usiadł za kierownicą, musiał sobie pomagać radarem, by widzieć ukształtowanie terenu, po którym się posuwali. Przed dziesięcioleciami, gdy zbudowano Wolfstail, była tu droga, łącząca Góry Dessaulta z zamieszkanym obszarem na północy. Trawa anguilska zarosła ją całkowicie, a rozpadająca się nawierzchnia zniknęła pod matą korzeni. Mimo to Strażnicy nadal jeździli tą trasą - najczęściej McMixonowie i McKratzowie, krążący między górami a Armstrong City, by handlować z regularnymi mieszkańcami planety oraz dostarczać na miejsce nowoczesną broń, którą Adam i jego poprzednicy przemycali przez bramę na Placu Pierwszego Przybycia. Ukryli wzdłuż zarośniętej szosy markery z trójsilikonu, wysokie na metr słupki niewidoczne w gęstej trawie, ale świecące jak latarnie morskie, gdy tylko padł na nie odpowiednio zakodowany impuls radaru. Po ekranie przesuwały się łatwe do rozpoznania świetliste punkty, a dokładny system inercyjnej nawigacji pozwalał ciężarówkom gnać z prędkością prawie stu kilometrów na godzinę. Na stepie nie byłoby to możliwe, gdyby nie pewność, że pod korzeniami kryje się twarda nawierzchnia. Adam porównywał to do biegu po skraju przepaści. Niech im Bóg pomoże, jeśli zboczą z linii wytyczonej przez system inercyjnej nawigacji. Czułby się szczęśliwszy, gdyby mógł przekazać kierowanie ciężarówkami układom procesorowym, ale ich programy wzięłyby pod uwagę fatalne warunki i samochody posuwałyby się naprzód z żółwią prędkością. Poza tym Strażnikom demonstrowanie brawury sprawiało perwersyjną przyjemność. Wszyscy głośno zapewniali, że jeździli tędy już wiele razy, ale Adam nie wierzył w ani jedne słowo z ich przechwałek. Ciężarówki cały czas pędziły przez trawę, a on poszedł zająć się Paulą. Była w okropnym stanie. Co chwila traciła przytomność, a jej ubranie i koce były mokre od potu. Gdy była przytomna, cierpiała straszliwy ból. Środki uspokajające i biogeniki, które jej podał, poprawiły nieco ciśnienie, a serce trochę zwolniło, choć nadal biło niepokojąco szybko. - Tego nie da się symulować - mruknął Adam, chowając do torby diagnostyczny układ procesorowy. Paula dygotała pod kocem, oddychając płytko. Marszczyła brwi w fazie snu paradoksalnego i jęczała cicho, jakby ścigało ją coś strasznego. Świadomość, że to z pewnością on jej się śni, nie łagodziła bynajmniej jego niepokoju. Ale nie czuję się winny. Nie zrobiłem tego celowo. Siedzący w klimatyzowanej kabinie ludzie nie mieli do roboty nic poza śledzeniem pościgu na Pierwszej Autostradzie. Po kwadransie od zjazdu z niej znaleźli się poza zasięgiem małej sieci drogowej. Ponieważ na Far Away nie było satelitów, pozostawała im jedynie łączność radiowa, a jej zasięg był ograniczony. Staromodne, analogowe krótkofalówki mogły dosięgnąć Johanssona, już wczorajszej nocy przekonał się jednak, że są raczej zawodne. Nie prosił o nowe informacje, ponieważ każdy sygnał mógłby zdradzić Gwiezdnemu Podróżnikowi jego położenie. Wczoraj zapytał ludzi z drugiej ekipy o ewentualnego zdrajcę, to jednak było wykalkulowane ryzyko. Zamiast bezpośredniej komunikacji, śledzili wiadomości przekazywane z domu do domu, starając się rozstrzygnąć, co w nich jest przesadą, a co czystą fikcją. Pościg przyciągał uwagę mnóstwa gapiów. Ludzie gromadzili się przy autostradzie, by obserwować

dwa pędzące nią konwoje. Z początku dochodziło do spontanicznych prób powstrzymania pojazdów Gwiezdnego Podróżnika. Młodzi ludzie rzucali koktajle Mołotowa. Do cruiserów strzelano z broni myśliwskiej. Nic z tego nie odniosło żadnego skutku. Żołnierze Instytutu odpowiadali przemożną siłą ognia, niszcząc po drodze całe szeregi budynków. Po kilku takich przypadkach wieści o zmasowanym odwecie przeniosły się wzdłuż Pierwszej Autostrady i nikt już nie podejmował dalszych prób. Wiozącą Gwiezdnego Podróżnika ciężarówkę MANN obserwowano ukradkiem z zasłoniętych okien albo zza murów w bezpiecznej odległości od szosy. Pościgowej grupie Bradleya Johanssona biła brawo garstka śmiałków, którzy wyszli z domów, by zobaczyć człowieka będącego dla nich raczej mitem niż realną osobą. Przekazywane przez radio plotki pozwoliły wszystkim w grupie Adama śledzić przebieg wydarzeń. Z początku odległość między Bradleyem a Gwiezdnym Podróżnikiem wynosiła nieco ponad trzysta pięćdziesiąt mil i zmieniała się bardzo powoli. Obie grupy jechały tak szybko, jak tylko pozwalała nawierzchnia. Lżejsze pojazdy Strażników miały niewielką przewagę i dystans zmniejszał się z szybkością prawie dziesięciu mil na godzinę. O wszystkim rozstrzygną mosty. W kabinie bito brawo za każdym razem, gdy podekscytowane krzyki w radiu informowały o wysadzeniu kolejnego. O świcie potwierdzono już, że Strażnicy zniszczyli wszystkie pięć większych mostów na Pierwszej Autostradzie. Adam nie był zaskoczony, gdy ludzie zgromadzeni przy ruinach mostu nad Taranem, położonym najdalej na północ z nich, zaczęli meldować, że konwój Gwiezdnego Podróżnika składał się z amfibii. Ciężarówka MANN i eskortujące ją cruisery po prostu zjechały z autostrady i sforsowały rzekę. Zadanie nie należało do łatwych, konwój musiał pokonać kilka mil bocznymi drogami, nim znalazł miejsce, gdzie można było wjechać do wody. Wtedy właśnie zaatakowali z zasadzki Strażnicy. Według pełnych ekscytacji sprawozdań napływających z Równin Aldrina, walki były zawzięte. Strażnikom nie udało się zniszczyć ciężarówki Gwiezdnego Podróżnika, ale każdorazowo powodowali straty wśród cruiserów. Adam zaczął zwracać większą uwagę na różnice czasu. W pewnej chwili, niedługo po tym, jak opuścili Wolfstail, Bradley był tylko sto dziesięć minut za Gwiezdnym Podróżnikiem. Potem Instytut zaczął wreszcie reagować na sytuację. Wzdłuż Pierwszej Autostrady zauważono kilka grupek złożonych z trzech albo czterech cruiserów. Wszystkie zmierzały na północ. Bradley i Stig wiedzieli o nich, ale w żaden sposób nie mogli uniknąć starcia. Innej drogi po prostu nie było. Oni również będą musieli torować sobie drogę walką. Ludzie siedzący w kabinie volva wiedzieli nawet, że miejscem pierwszej potyczki będzie miasteczko noszące dumną nazwę Filadelfia FA. Oczekiwanie było nerwowe. W radiu pojawiały się sprzeczne wiadomości, przerywane zakłóceniami. Tymczasem na szafirowym niebie pojawiły się gęste, szare chmury i na ziemię spadł deszcz. Mokra trawa anguilska zrobiła się śliska i zdradziecka. Nawet pełni brawury Strażnicy byli zmuszeni zwolnić, gdy koła ciężarówek zaczęły się ślizgać po miażdżonych łodygach. Dopiero półtorej godziny po incydencie w Filadelfii upewnili się, że konwój pancernych samochodów oraz dżipów mazd nadal ściga Gwiezdnego Podróżnika. Adam sprawdził czas, na ile było to możliwe, i doszedł do wniosku, że ścigający stracili co najmniej czterdzieści minut. Z jakichś niejasnych, sentymentalnych powodów ucieszył się, że w konwoju nadal jedzie ciężarówka wioząca Qatuksa. - Nadrobią to jutro po Anculanie - oznajmiła z przekonaniem Rosamund. Nad Anculanem zaplanowali największą zasadzkę. Jeśli Gwiezdny Podróżnik nie zwolni, powinien tam dotrzeć jutro w południe. Adam miał nadzieję, że kobieta się nie myli. Nadchodziły meldunki, że daleko na południe od równika na autostradzie pojawiły się kolejne cruisery Instytutu. Posiłki. Nic nie było już tajemnicą. Nowi żołnierze wiedzieli, że nad każdą rzeką czeka na nich zasadzka Strażników. Zaatakują ich przed przybyciem Gwiezdnego Podróżnika, by usunąć z jego drogi wszelkie zagrożenia. Co więcej, Bradley i Stig mieli przed sobą jeszcze co najmniej dwa patrole cruiserów. Adam miał nadzieję, że nikt nie zauważył przygotowań do Ostatniego Ataku. We wschodniej części

Gór Dessaulta wszyscy ocalali wojownicy klanów zbierali się w armię mającą zaatakować Gwiezdnego Podróżnika, Instytut i arkę. W okolicach podziemnych fortów należących do klanów nie mieszkali żadni cywile, nie było tam odludnych farm ani wędrownych poszukiwaczy mogących podnieść alarm. Strażnicy, z którymi rozmawiał podczas krótkiego spotkania w czwartym punkcie, opowiadali też z wielkim podnieceniem o Barsoomianach, którzy ponoć dotarli do nich ze swych terytoriów położonych po drugiej stronie Morza Dębowego, by pomóc w Ostatnim Ataku. Wspólnymi siłami zniszczą obcego, nim zdoła dotrzeć do gwiazdolotu. Choć Adam nigdy nie powiedziałby tego na głos, miał nadzieję, że do bitwy nie dojdzie. Wejścia do doliny z pewnością broniła ciężka broń. Liczba poległych byłaby przerażająca. Od chwili, gdy dotarł na Far Away i zobaczył wszystko na własne oczy, pewność siebie opuściła go gwałtownie. Planeta była straszliwie zacofana. Sądził dotąd, że jego transporty trafiają do dobrze zorganizowanych oddziałów bojowych, w rzeczywistości jednak klany nie różniły się zbytnio od ziemskiej partyzantki z czasów poprzedzających powstanie Wspólnoty, gdy ukrywający się w górach rebelianci toczyli walki z opresyjnymi rządami. Szczerze mówiąc, czuł się głęboko rozczarowany. Liczył głównie na to, że zdążą dostarczyć na czas przewożone w ciężarówkach części. Jeśli zemsta planety zdoła uszkodzić “Marie Celeste", nim Gwiezdny Podróżnik do niej dotrze, odzyskają swobodę manewru. Bradley nie będzie musiał rozpoczynać Ostatniego Ataku. Sheldon obiecał, że wyśle tu gwiazdolot. Jego uzbrojenie pozwoli zniszczyć obcego z orbity. Czysty, celny impuls energii rozwiąże problem raz na zawsze. Adam Elvin, były działacz socjalistyczny, nie odzywał się ani słowem, gdy ciężarówka gnała przez bezkresną, trawiastą równinę. Modlił się, by największy kapitalista w dziejach ludzkości dotrzymał słowa. Roześmiałby się głośno z tej monstrualnej ironii, gdyby nie musiał się potem z tego tłumaczyć. - Coś jest przed nami - zawołała Rosamund. Wyrwany z zamyślenia Adam spojrzał na obraz radaru. Ki- lometr przed nimi płynęła bardzo szeroka, płytka rzeka. Na jej drugim brzegu stał koń. Ktoś też był obok niego, ktoś znacznie mniejszy od zwierzęcia. Był przekonany, że to jakiś dzieciak. - To na pewno człowiek z ekipy Samanthy - stwierdził Kie-ran. - Założę się, że wysłała Judsona McKratza. - Dlaczego tak sądzisz? - zapytał Adam. - Znam go. Będą chcieli się upewnić, że to na pewno my. Poza tym Judson zna tę drogę lepiej niż ktokolwiek inny. - Słusznie. - Adam potarł skronie. Podróż była długa, a on nie spał od... pewnie od lotu hydroplanem. Był pewien, że wtedy godzinkę się zdrzemnął. - Ale... lepiej włączmy pola siłowe. Rzeka okazała się w rzeczywistości jeszcze szersza niż na radarze. Skrywała się w trawie aż do chwili, gdy znaleźli się dwieście metrów od brzegu. Zjechali z niskiej skarpy i Adam zauważył, że mają do sforsowania prawie czterysta metrów nurtu. Zagwizdał cicho. Choć jej głębokość w żadnym punkcie nie przekraczała pół metra, z gór spływała straszliwa masa wody. Łagodna dolina, którą dla siebie wyżłobiła, świadczyła, że jej poziom często sięgał znacznie wyżej. Na jego mapie rzeka wypływała z Gór Dessau-lta, a potem wpadały do niej dziesiątki dopływów, wijących się przez pogórze. - Przejeżdżamy pojedynczo - rozkazał. - Ayub, zostań tutaj i bądź gotowy osłaniać nas ogniem. - Tak jest. Rosamund sprowadziła ciężarówkę na kamieniste dno rzeki. Koła schowały się pod karoserią. Posuwali się naprzód szarpnięciami, od których trzęsła się cała kabina. Pomimo słabego przyciągania Adam musiał się mocno przypiąć pasami. Jeździec czekający obok ciemnoszarego rumaka okazał się dorosłym mężczyzną. Miał na sobie długi płaszcz przeciwdeszczowy orzechowego koloru, a na głowie kapelusz z szerokim rondem odbijającym krople ze skutecznością pola siłowego. Gdy podjechali bliżej, Adam rozdziawił usta ze zdumienia.

Strażnicy zawsze opowiadali o swych lwichsercach z wielką dumą i teraz zrozumiał dlaczego. Bestia była olbrzymia i wyglądała piekielnie groźnie. Spojrzał na jej krótki róg z metalową końcówką i poprzysiągł, że będzie się trzymał co najmniej dwadzieścia metrów od zwierzęcia. Ciężarówka wytoczyła się z rzeki. - Tak, to Judson - potwierdził Kieran z szerokim uśmiechem. Wyskoczył z kabiny, by przywitać starego znajomego. Obaj mężczyźni uściskali się serdecznie, a potem Kieran poprowadził drugiego Strażnika ku ciężarówce. Adam wysiadł. Zauważył, że lwieserce ma szable jak u dzika. Zapewne nie było roślinożercą. - Witam, panie Elvin - rzekł Judson. - Słyszałem pana nazwisko bardzo wiele razy. Ci, którzy wrócili ze Wspólnoty, są o panu dobrego zdania. - Dziękuję. - Adam zamachał ręką, każąc drugiej ciężarówce przejechać. - Przywieźliśmy resztę potrzebnego wam sprzętu. - Znowu zjawiasz się w ostatniej chwili, co? - zapytał Judson Kierana, obejmując jego ramiona. - Jesteśmy na miejscu - obruszył się Kieran. - Nie uskarżaj się. - Ja? - Judson wybuchnął niskim, gardłowym śmiechem. - Mówiąc poważnie, powinniście dotrzeć do Samanthy przed zmierzchem. Czeka na was w dolinie Reithstone, razem ze środkami transportu, które przewiozą części do pozostałych stacji. A potem! Macie szczęście, że znam najgłębsze jaskinie w okolicy. - Wyciągnął z kieszeni płaszcza układ procesorowy. - Zawiadomię ich, że przybyliście. Układ procesorowy Adama odebrał piosenkę nadawaną na umówionej częstotliwości. Podejrzewał, że niewielu ludzi poznałoby ją bez pomocy e-kamerdynera i dostępu do unisfery. Ktoś tutaj miał osobliwe poczucie humoru. Nad niezmiennym stepem poniosły się dźwięki Hey, Jude. Po kilku minutach w odpowiedzi rozległa się przebojowa salsa Morgan, co chwila przerywana przez płynące z jonosfery zakłócenia. Pamiętał, że w młodości tańczył przy tej melodii. - To potwierdzenie - wyjaśnił Judson. - A co by pan nadał, gdybyśmy to nie byli my? - zainteresował się Adam. - Sympathy for the Devil odparł z szerokim uśmiechem Strażnik. Spotkanie z Judsonem poprawiło morale wszystkich. Po szoku, jakim był sabotaż, musieli się upewnić, że nie są osamotnieni. Na trawiastym pustkowiu łatwo było się poczuć izolowanym. Ciężarówki znowu ruszyły zarośniętą trawą drogą. Judson został z tyłu. Mimo całej swej siły i wielkości lwieserce nie mogło dotrzymać kroku samochodom. Późnym popołudniem ciemne chmury nieco się rozproszyły i przez luki między nimi na ziemię padły szerokie snopy słonecznego blasku, wyglądające jak przeszukujące równinę reflektory. Gdy słońce wisiało już nisko nad horyzontem i snopy zrobiły się prawie poziome, straszliwie monotonny krajobraz wreszcie zaczął się zmieniać. Przed nimi nad lśniącym morzem trawy anguilskiej pojawiły się pierwsze wzgórza. Po godzinie jechali już przez pogórze. Trawa anguilska wreszcie została za nimi, niezdolna utrzymać się na coraz chłodniejszych stokach. Jej miejsce zajęła zwykła trawa, a także drzewa i krzewy. Droga znowu stała się dwoma wyraźnie widocznymi pasami ubitego kamienia, wijącymi się wzdłuż zarysów rzeźby terenu. Wkrótce ujrzeli pierwsze prawdziwe góry. Po obu stronach drogi ku jasnemu, szafirowemu niebu wznosiły się ostre, ośnieżone turnie. Adam dwukrotnie zauważył wysoko nad drogą jeźdźców na lwichsercach, obserwujących ich z daleka. W miarę, jak zapuszczali się w góry, coraz trudniej im było odbierać radiowe transmisje. Ostatnie wysłuchane przez nich wieści z Pierwszej Autostrady mówiły, że oddział Strażników starł się z patrolem cruiserów przy moście na Kantrianie, mniej więcej dwie godziny przed dotarciem tam Gwiezdnego Podróżnika. Po dwóch kolejnych potyczkach z oddziałami Instytutu Bradley stracił więcej czasu i dzieliły go teraz od Gwiezdnego Podróżnika prawie cztery godziny.

Zmierzch zastał ich w kolejnej głębokiej dolinie, gdzie wysokogórskie trawy nie zdołały się jeszcze zakorzenić na dobre. Drzewa i krzewy rosły tu tylko przy brzegach wartkiego potoku płynącego dnem. Kieran zastąpił Rosamund za kierownicą. Gdy zaczęli znowu piąć się w górę, włączył reflektory. W długich snopach nie- bieskawego światła ukazała się półka, po której jechali. Nie było tu kamiennej nawierzchni. Pod kołami mieli twardy żwir porośnięty krótką, odporną trawą oraz strzępiastym mchem. W niektórych miejscach maszyny usunęły skalne wyniosłości, ale poza tym droga wyglądała na naturalną. Adam zastanawiał się, czy w czasach poprzedzających rozbłysk nie wydeptały jej miejscowe odpowiedniki kozic. Była nieco zbyt dogodna, by można ją było uznać za twór sił geologicznych. Niepokoił się również tym, jak bardzo wąskie są niektóre odcinki. Jej szerokość zmieniała się drastycznie. Nie było tu żadnych barier, a stok zbliżał się do pionu. Na szczęście, w miarę jak robiło się ciemniej, coraz trudniej było zobaczyć dno doliny. Na niebie pojawiały się pierwsze gwiazdy. Adam ponownie poszedł sprawdzić, co się dzieje z Paulą. W górach było zimno i z klimatyzatora dmuchało teraz ciepłe powietrze. Kobieta jęknęła, gdy otworzył kompozytowe drzwi. Instynktownie odwróciła się przed różowym blaskiem zmierzchu wpadającym do środka przez przednią szybę. - Jak się pani czuje? - zapytał mężczyzna. Spod koców spojrzała na niego wychudzona jak szkielet twarz. Adam powęszył, starając się stłumić grymas niesmaku. Paula zwymiotowała. Przykrywające ją koce splamił lepki, brązowawy płyn. Miał wrażenie, że dostrzega w nim plamki krwi. - Proszę. - Wręczył jej butelkę wody. - Musi się pani napić. Zadrżała na ten widok. - Nie mogę. - Odwodni się pani. To tylko pogorszy sytuację. - Zaczął ściągać przez głowę ciemnoczerwony sweter. - Niech mi pani odda wierzchni koc i włoży to. - Nie odpowiedziała ani słowem, ale puściła koc. Adam wepchnął go do plastikowego worka, a po tem przestawił klimatyzację, by powiew czystego powietrza prze gnał zaduch z małego przedziału. Paula potrzebowała długiego czasu, by włożyć sweter. Spróbował jej pomóc, ale odepchnęła jego ręce, zdeterminowana poradzić sobie sama. Nie ponawiał próby. Jeśli zachowała dumę, była jeszcze nadzieja dla jej osobowości. - Zostało mi trochę środków uspokajających - oznajmił, gdy osunęła się na posłanie, kompletnie wyczerpana. - Nie. - Wskazała na trzymaną przez niego butelkę. - Ale spróbuję się napić. - Potrzebuje pani czegoś więcej. - Postaram się to zapamiętać. - Strażnicy na pewno będą mieli lekarza. - Dziękuję, wolę układ diagnostyczny. Ufam mu bardziej niż wszystkim lekarzom na tym świecie. - To uprzedzenia. - Chodzi o moje życie. - Niech pani posłucha, oboje wiemy... - Mamy towarzystwo - zawołała Rosamund. - Przed nami ciężarówki. Jadą w naszą stronę. Adam przeszył Paulę długim spojrzeniem. - Porozmawiamy później. - Raczej trudno mi pana unikać. Wrócił do kabiny, spoglądając na obraz radaru. - Co tam widzimy? Kieran wyciągnął rękę, wskazując przed siebie. Na drodze poruszało się kilka świetlnych punktów, błyszczących w głębokim cieniu góry. - Zobacz, czy możesz się z nimi skontaktować - polecił Adam Rosamund. Nie czuł się zbytnio zaniepokojony. Gdyby nawet Instytut jakimś cudem zdołał ich wytropić, nie działałby tak jawnie. - Odbieram sygnał - odparła kobieta. - Tak jest, to Sa-mantha. Mówi, że muszą natychmiast dostać sprzęt.

Pokonali jeszcze kilometr, nim znaleźli szeroki odcinek drogi, gdzie mogli wszyscy zaparkować. Pojazdy Samanthy pojawiły się po dziesięciu minutach. Niebo wreszcie zrobiło się czarne, a gwiazdy zapłonęły z intensywnością rzadko oglądaną na światach Wspólnoty. Obok ich dwóch pojazdów zatrzymało się siedem ciężarówek średniej wielkości oraz pięć starych dżipów vauxhalli. Wszystkie miały mocne, prymitywnie wyglądające zawieszenie i głośno pracujące silniki wypełniające rzadkie powietrze gęstymi spalinami. Z pojazdów wysiadło dwudziestu Strażników spoglądających z ciekawością na dwa nowe volva. Samanthabyła młodsza niż się Adam spodziewał. Z pewnością ie miała jeszcze trzydziestu lat. Gęste, ciemnorude włosy zwią-ała sobie w długi koński ogon opadający na szerokie plecy. Gdy potkali się przed ciężarówkami, pokryta w osiemdziesięciu pro-:entach piegami twarz rozpromieniła się w pełnym zaciekawienia uśmiechu. Adam wyciągnął kryształ z danymi z Marsa i wręczył go jej zamaszystym gestem. - Miło mi pana poznać, Adamie Elvin - rzekła, ściskając jego dłoń. - Ludzie wracający na Far Away bardzo często wymie niają pańskie nazwisko. W jej tonie zabrzmiało coś przypominającego oskarżenie. - Dziękuję. Spodziewaliśmy się was zobaczyć dopiero za jakiś czas. - Ehe, wiem o tym. Zmieniliśmy plany. Śledził pan wiadomości z Pierwszej Autostrady? - Tak. - Gwiezdny Podróżnik ucieka szybciej, niż oczekiwaliśmy. Naprawdę musimy uruchomić ten ostatni manipulator. Doszłam do wniosku, że łatwiej będzie, jeśli przeładujemy wszystko w tym miejscu, żeby moi ludzie mogli się rozproszyć. - ]asne. To pani teren. My tylko dostarczamy sprzęt. - Wykonał pan dobrą robotę. W tym przypadku. Znowu pojawił się ten ton. - O co chodzi? - Hej, przepraszam. - Uścisnęła mu mocno ramię. - Nie chciałam pana urazić. Jestem matką Lennoksa i byłam też bliską przyjaciółką Kazimira. Bardzo bliską. Adam nigdy nie słyszał o Lennoksie. - Och, przepraszam, nie wiedziałem. Kazimir był wartościo wym człowiekiem, jednym z naszych najlepszych. Stojąca za jego plecami Rosamund kaszlnęła dyskretnie. - Ojcem Lennoksa był Bruce. Skołowany Adam przeniósł spojrzenie z Rosamund z powrotem na Samanthę. - Chryste. Hm, wie pani, że on również nie żyje? - Nie żył już od dawna. Tylko jego ciało chodziło po świecie. - Znowu uścisnęła mu ramię. - Jak już będzie po wszystkim, chciałabym wysłuchać opowieści o tym, jeśli znajdzie pan czas. Najlepiej poznać prawdę z ust naocznego świadka. - Oczywiście. - Na razie jednak musimy szybko ruszać tyłki. Ile tego przywieźliście? - Prawie wszystko, co było zapowiedziane. Po dwadzieścia pięć ton na ciężarówkę. Trochę towaru uszkodziło się w drodze, ale niewiele. - Ehe, słyszałam, że mieliście kłopoty. - Samantha spojrzała na ludzi z floty. - Jak wygląda sytuacja? - Jest pod kontrolą. Zastanawiała się przez chwilę nad tą odpowiedzią. - Jest pan naszym czołowym reprezentantem we Wspólno cie. Bradley Johansson panu ufa, więc ja muszę postąpić tak samo. Ostrzegam jednak, że nie chcę żadnych niespodzianek. Mamy tu prosty sposób na agentów Gwiezdnego Podróżnika.

- Rozumiem. Zapewniam, że niespodzianek nie będzie. Samantha wyciągnęła ręczny układ procesorowy, tak stary, że mógł dotrzeć na Far Away z pierwszymi kolonistami. - Będę potrzebowała spisu, ale aż tyle? Na niebiosa snów, to powinno wystarczyć z nawiązką. Ponownie dziękuję. Być może planeta będzie jednak mogła wywrzeć zemstę. To musiała być niezła podróż. - Były w niej ciekawe momenty. - Miejmy nadzieję, że nie pójdzie na marne. Naprawdę zostało nam cholernie mało czasu. Możemy zacząć wyładunek? - Jasne. Kazał Rosamund i Jamasowi otworzyć naczepy, a sam wręczył Samancie zapasowy ręczny układ procesorowy i pokazał, jak się nim posługiwać. Zagwizdała z uznaniem usłyszawszy o rozpoznawaniu głosu za pomocą logiki adaptacyjnej, a potem zaczęła szukać spisu towarów. Po minucie wykrzykiwała już rozkazy do swoich ludzi. Strażnicy i robotragarze zaczęli rozładowywać skrzynie. - Ile czasu nam zostało? - zapytał Adam. Nagle poczuł się niepotrzebny. Przystanął obok ludzi z floty, podczas gdy Jamas i pozostali Strażnicy z radością witali niewidzianych od lat przyjaciół. Samantha zagryzła wargę. - Moi ludzie chyba sobie poradzą - odparła ściszonym gło sem. - Kierowcy będą zapychać przez góry jak nietoperze z piekła rodem. Jutro transporty dotrą do wszystkich stacji. Najdalej poło żona to Zuggenhim Ridge, tam powinni się znaleźć w południe. Nie zostanie zbyt wiele czasu na montaż, ale tę stację wezmę na siebie. Pojutrze rozpoczniemy zemstę planety, bez względu na to, ile stacji będzie gotowych. Nie mamy wyboru. Adam wykonał w pamięci trochę pośpiesznych obliczeń. - To będzie trudne. Z jego kalkulacji wynikało, że Gwiezdny Podróżnik dotrze do Instytutu wkrótce po południu. - Bardzo - zgodziła się. - Ale nie na tym polega prawdziwy problem. - A na czym? - Nasi obserwatorzy mają paskudne opóźnienie. Próbowaliśmy kazać im zaczynać, gdy tylko usłyszeliśmy, że Gwiezdny Podróżnik przedostał się przez bramę. Ich obóz znajduje się w Dolinach Nalosyle, a tam warunki pogodowe cały czas są niekorzystne. Zdołaliśmy się z nimi porozumieć dopiero dziś rano. Te skurwysyńskie krótkofalówki do niczego się nie nadają. Nawet przy wyjątkowym szczęściu, będą potrzebowali trzech dni, by dotrzeć na Tron Afrodyty. - A na czym polega ich zadanie? - zainteresował się Wilson. - Musimy poznać topologię regularności pogody - wyjaśniła Samantha. - Trzeba będzie dokładnie zaplanować trasę porannych frontów burzowych wokół Mount Herculaneum, a potem sprawdzić, jaki efekt mają nasze manipulacje, byśmy mogli skutecznie pokierować całym cholerstwem. To trudne, nawet jeśli nie będziemy pracować prawie na oślep. - A co z obrazami z satelitów? - zapytała Anna. - Tu nie ma żadnych - poinformował ją Wilson. - Przypominam sobie, że jakiś czas temu rozmawiałem z dyrektorem Instytutu i dowiedziałem się od niego co nieco na temat miejscowej infrastruktury. Uśmiechnął się z roztargnieniem. Samantha popatrzyła na niego z głębokim zainteresowaniem. - Zgadza się. Dlatego właśnie potrzebujemy obserwatorów na Tronie Afrodyty. Widok stamtąd rozciąga się aż po wschodni kraniec Gór Dessaulta. To także świetny punkt przekaźnikowy. Nie będziemy już musieli się pieprzyć z krótkofalówkami. - Ale nie dotrą tam na czas - stwierdził Adam. Tym razem obliczenia nie były trudne.

- Niech mi pan wierzy, poganiamy ich przez radio ze wszystkich sił, ale nie możemy mówić zbyt wiele, żeby nie przyciągnąć uwagi. Jeśli komukolwiek może się udać, to tylko im. - Czy nie ma żadnego innego sposobu? - zapytał Wilson. - Co z drogą powietrzną? Na Far Away muszą być jakieś samo loty? - Tron Afrodyty znajduje się poza atmosferą. Zresztą nikt nie lata samolotami wokół Wielkiej Triady z uwagi na wiatry znad oceanu. - Myślałem, że turyści to robią - zdziwił się Oscar. - Pewnie - zgodziła się Samantha. - Bogaci kretyni, próbują złapać wiatr w szybowcach. Ci, którzy mają szczęście, przelatują na drugą stronę. Ale nie lądują na wierzchołku. - Dokładnie wytyczona parabola pozwoliłaby trafić na szczyt - stwierdził Wilson z namysłem w głosie. - I pan potrafi to zrobić? - zapytała wzgardliwie Samantha. Wilson pochylił się ku niej z groźnym uśmiechem. Kobietę opuściła pewność siebie. Adam widział, że rywalizacja jest nierówna: młoda Samantha zarządzająca grupką beztroskich bojowników o wolność przeciwko admirałowi - byłemu pilotowi myśliwca, który dowodził “Drugą Szansą", a potem całą flotą. - Jestem jedynym człowiekiem, który kiedykolwiek latał na Marsie - oznajmił ze spokojem. Sprowadziłem wahadłowiec z orbity i wylądowałem na wyznaczonym placu wielkości kortu tenisowego. A pani? - Cholera! Robi pan sobie jaja? - Wilsonie. - Oscar pociągnął go za ramię. - Daj spokój, to było trzysta lat temu. I wahadłowiec miał silniki rakietowe pomagające w sterowaniu. To są szybowce. - Tego typu umiejętności nie zapomina się ani nie wymazuje - odpowiedział Wilson. - Poza tym biura turystyczne z pew nością mają wszczepy pamięci. - Ehe, mają - przyznała zdumiona Samantha. - Ale lądowanie na szczycie Mount Herculaneum? Naprawdę chcecie tego spróbować? - Tak, a wy? - odparł Adam. Zaczął przygotowywać plany, gdy tylko Wilson zgłosił swą propozycję. Musieli spróbować, nawet jeśli szansa sukcesu była minimalna. Wiadomości z Pierwszej Autostrady nie były dobre, a z superburzy nic nie wyjdzie, jeśli grupa kierująca nie będzie w pełni funkcjonalna. Po wszystkim przez co przeszli, poświęceniach, jakich dokonali, by dostarczyć tu dane z Marsa, nie mógł znieść myśli o porażce. - To będzie wymagało całej masy elektronicznego sprzętu - zauważyła Samantha. - Potrzebny nam panoramiczny obraz o dużej rozdzielczości oraz otwarte kanały łączności. Nie mam tu nic, co mogłoby nam to zapewnić. Wilson postukał palcem w jej przestarzały układ procesorowy. - Bez obrazy, ale nasz sprzęt jest znacznie doskonalszy od wszystkiego, co tu widziałem. - Wszystko po kolei - odezwał się Adam. - Czy możemy dotrzeć do szybowców używanych przez turystów i wystartować, zanim Gwiezdny Podróżnik przybędzie do Instytutu? Samantha zaczerpnęła długi oddech. - Kurde, to będzie trudne. Musielibyście wystartować hiper- szybowcem czekającym w Kanionie Pogranicznym jutro w nocy, by zdążyć na poranną burzę. Biura turystyczne trzymają je w han garach w Stonewave. To na podmokłej pustyni na zachód od Rów niny Aldrina. Bylibyście zmuszeni mocno naciskać na gaz, by do trzeć na miejsce najpóźniej jutro po południu. Adam wysunął mapę na środek wirtualnego pola widzenia i przebiegł wzrokiem wzdłuż północnej krawędzi Gór Dessaulta, posuwając się na zachód, aż wreszcie znalazł wymienione miasteczko. Samantha miała rację. Leżało daleko stąd, znacznie dalej niż Wolfstail. - Czy to w ogóle możliwe? - zapytał. - Ehe. Między pogórzem a górną granicą stepu biegnie droga. Jeśli pojedziecie tamtędy, nie będziecie

się musieli użerać z zasraną trawą anguilską. Trasa biegnie wokół Mount Herculaneum i dociera do północnych stoków Mount Zeus. Stonewave leży prosto na północ od nich. Adam spojrzał na ciężarówki. - Odłączymy naczepy i pojedziemy samymi ciągnikami. W ten sposób dotrzemy na miejsce znacznie szybciej. - Kurde, nie macie innego wyjścia. Niech mi pan uwierzy, nie chcielibyście, żeby burza złapała was jutro rano w okolicach Mount Herculaneum. Jeśli chcecie przeżyć, nie wspominając już o lataniu szybowcami, musicie przed nastaniem świtu schronić się po zawietrznej Mount Zeus. - Dzięki. Zerknęła na Wilsona. - Naprawdę chce pan to zrobić? - Wszyscy to zrobimy - odezwał się Oscar. - Że co? Wilson obrzucił go zdumionym spojrzeniem. - Słyszałeś - odrzekła Anna. - Wszyscy potrafimy pilotować. To zapewnia nam przewagę nad zwariowanymi turystami. A gdy będzie nas troje, wzrosną szanse, że choć jednemu uda się rozbić na szczycie góry. - Chciałaś powiedzieć łagodnie wylądować - sprzeciwił się Oscar. - Wiem, co chciałam powiedzieć. - Jesteś pewna? - zapytał Wilson, obejmując ją ramieniem. - Tak. - Pogłaskała go czule po policzku. - Nadal jesteś mi winien miesiąc miodowy. - Ta wycieczka cię nie usatysfakcjonowała? Pocałowała go w policzek z błyskiem w oczach. - Jak dotąd nie. - Na niebiosa snów - mruknęła Samantha. - Jesteście na prawdę dziwni. Ale... dziękuję. Wilson ukłonił się jej krótko, zachowując panowanie nad sytuacją. - Musimy się dowiedzieć, czego potrzebujecie, a także dopasować nasz sprzęt łącznościowy do waszych wymagań. Czy Rosa-mund i reszta znają drogę do Stonewave? - Z pewnością. Ludzie z biur turystycznych jeżdżą tamtędy, ścigając hiperszybowce, więc droga jest nieźle oznaczona. Gdy odłączano naczepy od ciągników siodłowych, Adam odciągnął Oscara na bok. Wyładowano już niemal wszystkie skrzynie, a ciężarówka jadąca do Zuggenhim Ridge ruszyła w drogę. Samantha miała pojechać za nią dżipem, gdy już ona i drugi Strażnik imieniem Valentine zapoznają Wilsona i Jamasa ze szczegółami technicznymi dotyczącymi obserwacji. Podczas podróży do Stonewave zmodyfikują układy procesorowe, by były zdolne do tych samych czynności, co sprzęt oryginalnej ekipy. - Cieszę się, że zgłosiłeś się na ochotnika - powiedział Adam. - Nie mogłem pozwolić, żeby Wilson poleciał i... - Przymrużył podejrzliwie powieki. - Dlaczego? - Dlatego, że pozwolę polecieć tylko tobie. - Słucham? - Oscar zgarbił się instynktownie i rozejrzał się wokół, by sprawdzić, czy ktoś na nich patrzy. - O co ci chodzi? - zapytał. - Myślisz, że jeśli Wilson i Anna wystąpili z tą propozycją, to znaczy, że są czyści? - Hm... - Oscar mocno potarł czoło. - O Jezu. - Załóżmy, że jedno z nich jest zdrajcą i uda im się dotrzeć na szczyt. Od tych obserwacji zależy powodzenie projektu zemsty planety. - Adam zaklaskał z wigorem. - Wyruchali nas. Gra skończona. Gwiezdny Podróżnik spokojnie dociera do “Marie Celeste" i odlatuje. - Kiedy im o tym powiesz? - Jak już dojedziemy do Stonewave i przygotujemy hiperszy- bowce. Jeszcze jedno, dzięki tej

wycieczce znajdziemy się daleko od stacji manipulatorowych budowanych przez Samanthę. Nie chciałbym, żeby przytrafiły się im jakieś nieoczekiwane wypadki. Jak już znajdziemy zdatny do użytku hiperszybowiec i przygotujemy go do startu, powiem im, że ich uziemiłem. Moi Strażnicy mnie poprą. - Adamie, proszę. Nie jestem aż tak dobrym pilotem. Cholera, od dziesięciu lat nie latałem niczym poza tym hydroplanem. - Pomogą ci wszczepy pamięci. Dasz sobie radę, Oscarze, tak jak zawsze. W poprzek Pierwszej Autostrady ustawiono cztery land rovery cruisery. Powietrze przeszyły impulsy z pistoletów jonowych uderzające w budynki, w których kryli się żołnierze Instytutu strzelający do zbliżających się pojazdów Strażników. Szybkostrzelny karabin zamontowany na wieżyczce cruisera blokującego wewnętrzny pas otworzył ogień do dużej, osiemnastokołowej ciężarówki marki Loko, zbliżającej się z prędkością stu kilometrów na godzinę. Pocisk z hiperkarabinu wystrzelony z ciężarówki trafił prosto w cruisera, gładko przebijając się przez pole siłowe. Pojazd eksplodował gwałtownie, unosząc się wysoko nad drogę. - Wzbił się do lotu - zawołała radośnie Kotka na ogólnie dostępnym paśmie. Odziana w pancerny kombinezon kobieta wy skoczyła z kabiny, otoczona skrzącym się, bursztynowym polem siłowym. Odbiła się od zniszczonej nawierzchni ze związanego enzymatycznie betonu i otoczona blaskiem karmazynowej aury uderzyła w mur magazynu paszy. Ściana pękła, a dach osunął się niepokojąco. Płonący wrak cruisera spadł kołami do góry. Jego dach załamał się pod wpływem uderzenia. Po jakiejś sekundzie w szczątki uderzyła pędząca ciężarówka, spychając je na resztę barykady. Stig, siedzący za kierownicą podążającego dwieście metrów z tyłu samochodu pancernego, skrzywił się boleśnie. Ciężarówka parła naprzód. Uderzyła w dwa kolejne cruisery. Pojazdy poleciały w górę, ich pola siłowe zalśniły złowrogim szkarłatem. Odłamki posypały się na nawierzchnię, ku bezchmurnemu, szafirowemu niebu uniosła się wielka kula ognia. Stig usłyszał pisk Tiger Pansy, drażniący jak zgrzyt paznokci o metal spotęgowany przez wzmacniacz zespołu rockowego. - A niech to - westchnęła podekscytowana kobieta. - Chyba nie chcesz...? Cały czas naciskał gaz do dechy. Ciężarówka złożyła się powoli jak scyzoryk na dwóch pasach autostrady. Sąsiadujące z nią budynki były niebezpiecznie blisko, wąską szczelinę bocznego okna wypełniały kolorowe plamy. Podwozie ciężarówki loko zatrzymywało się powoli. Szczelina między pojazdem a budynkami stawała się coraz mniejsza. Stig zaciskał ręce na kierownicy niczym stalowe uchwyty. Nadal nie hamował. Płomienie ogarniały coraz większy obszar nawierzchni. Bak czwartego cruisera eksplodował, tryskając na boki płonącym paliwem. - Na niebiosa snów - wydyszał siedzący obok kierowcy Bradley, zaciskając dłonie na wyściółce fotela. Na obu pasach w górę strzeliła ściana ognia. Przemknęli przez lukę. Podmuch porwał za nimi trochę płomieni. Ogień i dym tańczyły w powietrzu nad dachem ich pojazdu, tworząc mikrocyklony. - Kurewska rewelacja - zgodziła się głośno Tiger Pansy. Droga przed nimi była czysta. Stig wrócił na zewnętrzny pas. Dżipy i inne opancerzone samochody przejechały za nim, zachowując dystans pięćdziesięciu metrów. Kolumnę zamykały trzy ciężarówki loko. - Kotka? - zawołał Stig. - Kotka, nic ci się nie stało? Bradley przycisnął twarz do wąskiej szczeliny okna, spoglą dając w tył. - Nikogo nie widzę. Wciąż jest tam mnóstwo ognia. - Kotka? - zapytał Morton. W jego głosie pojawiła się nuta niepokoju. - Chłopaki. Mój los was obchodzi. Jakie to słodkie. We wszystkich pojazdach rozległy się radosne krzyki. W obrazie z tylnej kamery Stig zobaczył opancerzoną sylwetkę Kotki wyłaniającą się z ruin magazynu paszy. Jedna z mazd zahamowała gwałtownie, opony zostawiły czarne ślady gumy na

związanym enzymatycznie betonie. Przednie drzwi się otworzyły i Kotka wdrapała się do środka jak autostopowiczka. - Czy jacyś przeciwnicy przeżyli? - zapytał Alic. - Sprawdzam ruch w lokalnej sieci - odpowiedziała Keely. - Mieszkańcy dotąd żadnego nie zauważyli. Ale nadal się kryją. - Powiedz im, żeby się nie zbliżali do niedobitków - rozkazał Bradley. - Tak jest. - To było fajne - odezwała się Kotka. - Kiedy następna blokada? - Za pół godziny - mruknęła poirytowana Olwen. Podobnie jak wszyscy, Olwen miała wielką ochotę przyłączyć się do walki, gdy już dościgną Gwiezdnego Podróżnika. Stig i Bradley szybko jednak sobie uświadomili, że to się nigdy nie zdarzy, jeśli patrole Instytutu nadal będą ich opóźniać. Johansson postanowił, że wybiorą taktykę kursu na zderzenie. Mogły to wytrzymać tylko najnowocześniejsze pancerne kombinezony noszone przez Pazury Kotki i ludzi z paryskiej ekipy. Strażnicy bardzo im zazdrościli. Obok pancernego samochodu Stiga przemknęła kolejna z wielkich ciężarówek loko ukradzionych przez nich z parkingu. Prowadzący ją Jim Nwan pomachał do niego opancerzoną dłonią. Tabletka koncentrująca, którą połknął przedtem Stig, by wytrzymać drugą dobę nieprzerwanego prowadzenia, utrudniała mu zaciśnięcie dłoni na kierownicy. Ten środek sprawiał, że mózg skupiał się na jednym zadaniu, a neurony pracowały z precyzją procesora. Ludzie pozostający pod jego wpływem mogli wykonywać tę samą czynność nawet przez tydzień. Nie potrzebowali snu, ale umysł miał narastające trudności z wydostaniem się z pętli myślowej pochłaniającej tak znaczną część jego uwagi. - Czy między nami a Anculanem jeszcze ktoś jest? - zapytał. - Nikt nic o tym nie wspominał - odparła Keely. - Nadal nie odbieram żadnych meldunków z okolic mostu. Sieć drogowa kończy się w odległości stu mil od niego. Padły nawet systemy awaryjne. Nikt też nie odbiera przekazów radiowych z południa. Mam sygnały z Rock Dee, ale to wszystko. - W porządku. Przy obecnej prędkości powinni dotrzeć do mostu na Ancu-lanie za dwie i pół godziny, zakładając, że nie będzie dalszych potyczek z oddziałami Instytutu. Według ich przybliżonej oceny Gwiezdny Podróżnik dotarł tam przed godziną. Nie mogli określić tego dokładniej, ponieważ łączność została nagle zerwana, gdy konwój przekroczył magiczną barierę odległą od rzeki o sto mil. Strażnicy gorąco debatowali o tym, w jaki sposób Instytut zniszczył sieć drogową. Stig rozpaczliwie pragnął się czegoś dowiedzieć. Nad Ancula-nem zgromadziły się najliczniejsze oddziały klanów, mające przechwycić Gwiezdnego Podróżnika na Pierwszej Autostradzie. Jeśli nie zdołają go choć spowolnić, cały pościg pójdzie na marne. Zostanie im tylko zemsta planety i Ostatni Atak. Nigdy by nie śmiał krytykować Bradleya Johanssona, ale jak na plan przygotowywany od stu lat, harmonogram był do dupy. Poza tym od chwili ataku bombowego na 3P to była dla niego sprawa osobista. Chciał dorwać Gwiezdnego Podróżnika. Zakres działania tabletki koncentrującej był wystarczająco szeroki, by pozwolić mu na dwie obsesje. Bradley pochylił się nad krótkofalówką i przyjrzał się jej uważnie. - To chyba głos Samanthy. Stig nie odrywał spojrzenia od szosy. Izolował wszczepy od wszelkich wpływów zewnętrznych, by łatwiej mu było się skupić. Z rury wydechowej jadącej przed nim ciężarówki Jima Nwana buchały kłęby spalin. W pięknie chromowanej karoserii odbijało się intensywnie błękitne niebo. - I co mówi? - Są przy ostatniej stacji manipulatorowej. To chyba znaczy, że Adam dodarł do nich ze sprzętem. - Brawo Adam. Żaden zdrajca go nie powstrzyma. - Chwileczkę... - Na jego ustach pojawił się uśmiech. - Ciągle powtarza, że jest gotowa surfować na

najbliższej fali. - Przełączył krótkofalówkę na nadawanie. - Potwierdzam odbiór. Miłego dnia na plaży. Urządzenie automatycznie powtórzyło jego odpowiedź dziesięć razy. Olwen opuściła ręce na oparcie siedzenia Bradleya i wsparła głowę na dłoniach, uśmiechając się z satysfakcją. - Jutro? Na niebiosa snów, potraficie w to uwierzyć? To się zdarzy jutro! - Mam zamiar dorwać go prędzej - mruknął Stig. Olwen i Bradley wymienili spojrzenia. - Bradley, jak się czujesz w tej chwili? - zapytała Tiger Pansy, nie zważając na fakt, że Olwen wykrzywiła usta w grymasie dezaprobaty. - Czekałeś na nią bardzo długo. - Nie jestem pewien, czy w ogóle coś czuję - odparł przywódca Strażników. - Skupiam się na bieżących wydarzeniach. Wiem, że to ja wprawiłem wszystko w ruch, ale nie sądzę, bym kiedykolwiek próbował sobie wyobrazić, jak to będzie. To tak, jakbym patrzył na schodzącą po stoku lawinę, wiedząc, że to ja rzuciłem pierwszy kamyk. - Ta lawina pogrzebie skurwysyńskiego Gwiezdnego Podróżnika - zapewniła Olwen. - Dopilnujemy tego. - Dziękuję, moja droga. Wasze klany były dla mnie źródłem siły przez te wszystkie lata. Nie masz pojęcia, jak to jest, gdy ktoś w ciebie wierzy, mimo że zewsząd otaczają cię nienawiść i wzgarda. - Wspólnota będzie naszym dłużnikiem, tak? - Zawsze nim była, choć jej mieszkańcy dotąd o tym nie wiedzieli. A co z tobą, droga Olwen? Czym zajmiesz się potem? - Nigdy się nad tym nie zastanawiałam. Trudno mi się pogodzić z myślą, że to dzieje się teraz. Zawsze sądziłam, że to następne pokolenie pomoże planecie wywrzeć zemstę albo jeszcze następne. Z pewnością nie moje. - No cóż, pojutrze wszyscy będziemy się musieli zastanowić, co dalej. Klany czeka nieunikniona transformacja. Kto wie, czym się staną? - Jeśli dożyję pojutrza, będę się bawiła na największym przyjęciu w historii Far Away. - W porządku, moja droga. Z ważnymi decyzjami poczekamy, aż minie nam kac. * Zobaczyli dym już z odległości jakichś dwóch mil. Rzadkie, szare kłęby wznosiły się wysoko pod zamglone, równikowe niebo. Taki dym bije tylko z dogasających pożarów. Haville nie było wielkim miastem. Ciągnęło się wzdłuż autostrady przez jakieś dwa kilometry, a potem przechodziło w gaje pomarańczowe. Konwój Gwiezdnego Podróżnika podpalił je od początku aż do końca. Chaty z płyt z włókna węglowego zmieniły się w sterty żużlu oblepiające betonowe fundamenty. Wszystkie ocalałe betonowe ściany pokrywały czarne, poziome ślady po wiązkach z laserów i maserów. Wśród gruzów kręcili się zrozpaczeni ludzie. Ich pełne szoku spojrzenia odprowadzały pędzący autostradą konwój Strażników. Na wielkim, otwartym podwórzu ułożono szereg owiniętych w całuny trupów. - Zaatakowali wszystkie węzły sieci - zameldowała Keely. - W końcu nie były opancerzone ani nic. - Nie sądzę, by byli tak precyzyjni - stwierdził Bradley, gdy dotarli do końca miasteczka. Drzewa na skraju gaju pomarańczowego nadal płonęły. - To celowa taktyka spalonej ziemi, mająca uniemożliwić wszelką komunikację wzdłuż autostrady. - Myślisz, że zrobili to we wszystkich osadach? - zapytała Olwen. - Z pewnością. Na Pierwszej Autostradzie nie było już żadnego ruchu. Na południe od wielkiej alei sekwoi posadzonych przez Roba Laceya teren wznosił się stopniowo, przechodząc w niskie wzgórza poprzecinane łukowatymi dolinami. Bradley pamiętał, że wędrował tędy wkrótce po zbudowaniu Pierwszej Autostrady. Wzgórza były wówczas zupełnie jałowe. Teraz, po niespełna dwóch stuleciach, zbocza porastała kosmata, szmaragdowa trawa oraz małe drzewka. Słońce stało w zenicie na szafirowym niebie, gorejąc białym blaskiem, zbyt jasnym, by można było na nie patrzeć. Widoczność była idealna. Spoglądając przez grubą szybę przednią widział długie mile ciągnącego się przed nimi

szarego pasa związanego enzymatycznie betonu. Patrol cruiserów nie miałby się tu gdzie ukryć. Stig i pozostali kierowcy zwiększyli prędkość. Po Haville minęli jeszcze cztery miasteczka zrównane z ziemią przez Gwiezdnego Podróżnika. Ostatnim z nich było Ze-efield, osada położona najdalej na południe przy Pierwszej Autostradzie. Najwyraźniej wieści w porę dotarły na południe. Trzy ostatnie osady opuszczono, nie widzieli wśród dogasających ruin zrozpaczonych ofiar ani trupów. Mieszkańcy uciekli i siedzieli cicho. Keely nie mogła się z nikim połączyć na lokalnych częstotliwościach. Przez pagórkowaty płaskowyż poprowadzono światłowodową linię łączącą Instytut z Armstrong City. Seria jej węzłów zapewniała łączność wszystkim korzystającym z autostrady. Rozmieszczone w pięciokilometrowych odstępach węzły przed żywiołami osłaniały kopuły metrowej średnicy, wyrastające z ziemi przy szosie niczym kompozytowe grzyby. Wszystkie zniszczono strzałami z maserów. Płyty z włókna węglowego zmieniły się w szarą masę otoczoną przypaloną trawą. - Tu właśnie pierwszy raz uczestniczyłem w akcji przeciwko Gwiezdnemu Podróżnikowi - odezwał się Stig, gdy Pierwsza Autostrada zaczęła opadać w głęboką dolinę położoną blisko końca płaskowyżu. Zawsze przecinaliśmy przewód w tym miejscu. To było łatwe. - Teraz przeciwnik wykorzystuje tę izolację przeciwko nam - zauważył Bradley. - Choć fakt, że niszczy wszystkie węzły, świadczy, że czuje się niepewnie. Wystarczyłoby przeciąć przewód w paru miejscach. - Po co w ogóle to robi? - zdziwiła się Olwen. - Wie, że używamy krótkofalówek. Nie może nas całkowicie pozbawić łączności. - Można powiedzieć, że jest wyjątkowo pozbawiony wyobraźni - wyjaśnił Bradley. - Jeśli zniszczenie sieci drogowej przeszkodziło nam poprzednio, będzie po prostu powtarzał tę czynność. - To przypomina raczej program układu procesorowego niż rozumną istotę. - Pod pewnymi względami jego funkcje neurologiczne bardzo przypominają funkcje procesora. Tworzy swą taktykę metodą prób i błędów albo kradnie ją z innych, bardziej intuicyjnych źródeł. Szybko się zmieniająca sytuacja, taka jak ten pościg, sprawia mu trudności. Nie ma czasu rozważyć wszystkich opcji, by ustalić, która będzie najbardziej efektywna. - Chcesz powiedzieć, że czerpie pomysły od ludzi? - Tak, bardzo często, choć im dłużej przebywają pod jego władzą, tym bardziej zanika w nich zdolność oryginalnego, kreatywnego myślenia. - Nic dziwnego, że chce się nas pozbyć. Nie może z nami konkurować. - Nie na naszych warunkach. Niemniej jednak, zdołał nas doprowadzić na skraj zagłady. Nie wolno go lekceważyć. - Tak jest. Bradleya poruszył poziom determinacji brzmiący w jej głosie. Wrócił na Far Away po bardzo długiej nieobecności i nieco go niepokoił bezwarunkowy szacunek, jaki okazywali mu członkowie klanów. Można by pomyśleć, że władze Wspólnoty miały rację, zwąc go przywódcą kultu. Pierwsza Autostrada zaczęła powoli schodzić z płaskowyżu, omijając głębokie jary, a potem opadając szerokimi serpentynami z ostatniego zbocza na upalną równinę. W tych okolicach zaczęła się pojawiać pierwsza prawdziwa dżungla na Far Away, ciągnąca się od Mount StOmer w północno-zachodnim narożniku Gór Dessaulta aż po południowe brzegi Morza Dębowego. Najpierw wyrosły rozsiewane przez robosterowce trawy, które wzbogaciły glebę, przygotowując ją na przyjęcie drzew i lian, wprowadzonych po pięćdziesięciu latach. Centralne serce dżungli rozrastało się teraz bez żadnej pomocy ludzi. Bradley już z daleka zobaczył dolinę Anculanu. Głęboka bruzda przecinała równinę z zachodu na wschód, zmierzając do Morza Dębowego. Roślinność nad rzeką miała oliwkowy odcień, wyraźnie ciemniejszy niż jaskrawonefrytowa zieleń dżungli. Wyglądało to, jakby dolinę zawsze spowijał cień. Do rzeki wpadało kilkanaście dopływów spływających z Gór Dessaulta. Jej potężny nurt wrył się głęboko

w krajobraz, tworząc dolinę o szerokości ponad dwustu metrów, głębokości sięgającej trzydziestu i stromych, niemal pionowych stokach. Oba brzegi porastały gęste zarośla, ich odsłonięte korzenie z trudem znajdowały oparcie w lepkim błocie. Płycizny skolonizowały dynie wodne. Ich kołyszące się na falach owoce żółtej barwy siarki wahały się rozmiarami od małych jak pomarańcze zarodków aż po dojrzałe, wielkie jak piłka nożna i pokryte pomarszczoną skórką. Cienkie, czarne witki otaczające łodygi unosiły się na falach, jakby gnieździły się tam węgorze. Tak blisko gór woda Anculanu niosła bardzo wiele osadów, w związku z czym miała kolor kawy z mlekiem. Z uwagi na koszty oraz trudności wiążące się na Far Away z transportem stalowych dźwigarów, gdy chodziło o most tej wielkości najtańszym rozwiązaniem było pojedyncze przęsło z betonu. Biegnąca po nim droga zwężała się z czterech do dwóch pasów. Sabotażyści Strażników świetnie sobie poradzili z wysadzeniem mostu. Z przęsła zostały jedynie grube, urwane pasy betonu sterczące nad rzeką po obu jej stronach. Środkowe sto metrów drogi zniknęło, pozostawiając po sobie potężne odłamki, wokół których woda pieniła się wściekle. Alic i Morton zatrzymali się na końcu wysadzonej szosy, badając za pomocą aktywnych czujników gęstą ścianę dżungli po drugiej stronie. Nie odkryli żadnych śladów wroga. - Chyba jest czysto - zawołał Alic. Stig i pozostali przystanęli na brzegu doliny nieopodal drogi, spoglądając na wezbrane wody płynące dwadzieścia metrów poniżej. Na nowych głazach leżały ciała. Trzy z nich miały ciemne pancerze noszone przez żołnierzy Instytutu, dwa zaś mundury maskujące. Wszyscy zabici odnieśli straszliwe rany. W krzakach na brzegu nieco poniżej mostu ugrzęzło martwe lwieserce. Zaczęło się już rozkładać. Stig skierował instrumenty w górę rzeki i zobaczył kolejne ciała, leżące w błocie i chaszczach. - Nie ulega wątpliwości, w którą stronę pojechali - stwierdził Bradley. Na górze znajdował się otwarty obszar, gdzie trawy i krzewy tworzyły bufor między dżunglą a urwiskiem. Wilgotną glebę zryły tam koła konwoju Gwiezdnego Podróżnika. - Komandorze Hogan, Morton, niech wasi ludzie ruszą przo- dem - polecił Bradley. - Musimy znaleźć miejsce, gdzie się przeprawili. - Jasne - zgodził się Alic. Wraz z Mortonem opuścili most. Pazury Kotki i ekipa z Paryża ruszyli truchtem wzdłuż ścieżki. Pancerne samochody i dżipy podążały za nimi. Jechali szczytem urwiska przez mniej więcej dwa kilometry. W niektórych miejscach jego wysokość sięgała czterdziestu metrów. W błocie nad rzeką walały się kolejne martwe ciała. Po pierwszej trzydziestce wszyscy przestali liczyć. Konwój Gwiezdnego Podróżnika przeprawił się na drugi brzeg dwa i ćwierć kilometra w górę rzeki od mostu. Zagłębienie terenu obniżało tu wysokość urwiska do nieco ponad dziesięciu metrów. Wysadzono je materiałami wybuchowymi, tworząc osypisko, po którym pojazdy mogły zjechać. Na drugim brzegu Anculanu znajdowała się podobna prymitywna rampa. Pośrodku rzeki ujrzeli ledwie wystające nad wodę szczątki trzech cruiserów. Dwa następne spłonęły na północnej rampie. Jeden z nich oberwał w bok z broni kinetycznej i jonowej, a potem zepchnął go z drogi cięższy pojazd. Połacie zwęglonej roślinności tliły się jeszcze. W chaszczach leżało około dwudziestu martwych lwichserc. Niektóre miały jeszcze na grzbietach jeźdźców. Na skraju dżungli spoczywały kolejne ciała. Bradley popatrzył na pole bitwy i zwiesił głowę na znak żałoby. - Na niebiosa snów, proszę, niech to się szybko skończy. - Jeden z nich się rusza! - zawołał Morton. - Osłaniajcie mnie. Zaczął schodzić po stromej skarpie, ślizgając się na błotnistym łupku. Rob i Kotka podążyli za nim, w wolniejszym tempie. - Komandorze, moglibyście przejść na drugą stronę i upew nić się, że nie będzie żadnych niespodzianek? - zapytał Bradley.

- Już się robi - potwierdził Alic. Ekipa z Paryża również ruszyła na dół. - Stig, musimy się przeprawić, gdy tylko zapewnią nas, że jest czysto. - Tak jest. - Strażnik popatrzył na wezbraną rzekę. - Hm, dżipy poradzą sobie z takim nurtem bez trudu, ale nie jestem pewien niektórych ciężarówek. Może powinniśmy zmontować wciągarki. - Nie. Musimy się śpieszyć. Zostawimy tu wszystko, co bez wsparcia nie pokona rzeki. - Bradley - zawołał Morton. - To jeden z waszych ludzi. Ciągle pyta o ciebie. Przywódca Strażników ruszył na dół. Zmierzał śladem pozostawionym przez opony, w przekonaniu, że grunt będzie tu twardszy. Mimo to pośliznął się kilka razy. Stig szedł parę kroków za nim z ich największym zestawem medycznym przewieszonym przez ramię. Pazury Kotki zatrzymały się w krzakach, w pewnej odległości od podstawy zejścia. Obok leżało martwe lwieserce. Ciało zwierzęcia ślizgało się kilka metrów po ziemi, nim się zatrzymało. Jeździec spoczywał tuż za nim, w błotnistym wyżłobieniu wypełniającym się powoli wodą. Miał chustę w szmaragdowo-miedzianą szachownicę McFosterów, choć dumne kolory trudno było rozpoznać pod warstwą krwi. Bardzo staroświecki szkieletowy emiter pola siłowego włożony na mundur polowy był przepalony w kilku miejscach. Najgorsza z ran rozdarła bok tułowia. Wypełniało ją krwawe błoto. Bradley przymrużył powieki na widok rumianej twarzy pokrytej siatką spękanych żyłek. - Harvey? Harvey, to ty? - Na niebiosa snów, to rzeczywiście ty - wychrypiał słabym głosem ranny. - Mówili, że jesteś z nimi, ale nie uwierzyłem im, nie naprawdę. Przepraszam. W głębi duszy wiedziałem, że nie zostawiłbyś nas samych w walce z tym potworem. Bradley osunął się na kolana w krwawe błoto. - Skąd się tu wziąłeś? - zapytał starego wojownika. - Nie powinieneś już walczyć. - To moja ostatnia bitwa, Bradley. Zmęczyło mnie już szkolenie młodziaków i siedzenie na tyłach, gdy oni walczyli. Zawsze pragnąłem zginąć w walce. Dziękuję niebiosom snów za chwalebną śmierć. Nasi przodkowie są dziś z nas dumni. - Jestem dumny z ciebie, Harvey. Zawsze byłem. A teraz połóż się. Stig ma apteczkę. Ustabilizujemy twój stan. - Bradley. Harvey uniósł rękę i złapał przywódcę Strażników za koszulę. - Słucham? - Bradley... szkoda, że nie widziałeś tego drugiego. Z jego ust wyrwało się chrapliwe westchnienie, najlepsza postać śmiechu, na jaką było go stać. Bradley uścisnął jego dłoń. - Nic nie mów. Stig omal nie osunął się na ziemię, patrząc na swego dawnego instruktora. - Uratujemy cię, Harvey. Mam apteczkę prosto ze Wspólnoty. Jest w niej sztuczna skóra, biogeniki i tak dalej. - Zachowaj ją, chłopcze - wyszeptał ranny. - Będzie ci potrzebna po zemście planety. Stig pochylił głowę. Po policzkach spływały mu łzy. - Harvey? - zapytał Bradley. - Jaki czas temu to się zdarzyło? Pamiętasz? - Mam to dla ciebie - zapewnił ranny. - Widziałem, jak ciężarówka potwora wjeżdżała na zbocze i zapamiętałem czas. Wiedziałem, że będzie ci potrzebny. Reszta, dzieciaki, nigdy mnie nie słuchali, kiedy im mówiłem, co jest ważne. - Spojrzał na staroświecki ręczny zegarek elektroniczny. Osiemdziesiąt siedem minut, Bradley. Tylko tyle musisz nadrobić. Mówiłem, że dzielnie walczyliśmy. - To prawda. Teraz dokończymy robotę. Daję słowo. Harvey zamknął oczy. Wypuścił z wysiłkiem powietrze. - Daj mu coś na ból - polecił Stigowi Bradley. - A potem załadujcie go do któregoś dżipa. Delikatnie oderwał dłoń rannego od swojej koszuli. Gapił się przez moment na szkarłatną plamę,

którą pozostawiła, jakby próbował sobie przypomnieć, skąd się wzięła. - Szefie - sprzeciwił się nerwowo Stig. - Nie można go ruszać. Te rany... - Harvey odchodzi do niebios snów i nic, co masz w apteczce, tego nie powstrzyma. Nie możemy tu czekać, a nie pozwolę, by umierał sam. Nawet jeśli pożyje tylko kilka minut, będzie razem z towarzyszami uczestniczył w ostatnim pościgu za naszym wrogiem. Chcesz mu tego odmówić? Harvey znowu roześmiał się słabo. - Powiedz mu, Bradley. Ta dzisiejsza młodzież. Niech nie biosa snów nas przed nią bronią. Stig skinął posłusznie głową i otworzył apteczkę. Bradley wstał. - Osiemdziesiąt siedem minut - oznajmił Pazurom Kotki. Mamy szansę go złapać. Adam uważał nazwę “podmokła pustynia" za niemal idealny przykład oksymoronu, zmienił jednak zdanie, gdy na nią wjechali. Burza nadciągająca codziennie o świcie znad oceanu Hondu niosła ze sobą chmury, z których spadały cztery do pięciu centymetrów deszczu. Podmokła pustynia była rozległym obszarem opadającym od Równiny Aldrina ku brzegowi odległego o setki mil oceanu. Pokrywał ją wyłącznie piasek i małe kamyki. Krótko mówiąc, była to największa plaża w znanej części Galaktyki, nawet jeśli pływy nie zalewały jej już od ćwierci miliona lat. Geolodzy z wczesnych ekspedycji badawczych ustalili, że kiedyś w całości pokrywał ją ocean Hondu. Znaczyło to, że Wielka Triada znajdowała się na samym brzegu. To musiał być wspaniały widok, gdy lawa z gigantycznych wulkanów wlewała się prosto do morza. Woda deszczowa gromadziła się w setkach płytkich, szerokich na kilka mil kanałów, odprowadzających ją do oceanu. Działo się to tak szybko, że godzinę po zniknięciu chmur na wschodzie, ziemia była już odsłonięta. Promienie tropikalnego słońca wysuszały powierzchnię, tworząc warstwę ciepłej, lepkiej mgły, unoszącej się nad ziemią przez większą część dnia. We wczesnym okresie osadnictwa ludzie z projektu regeneracji rozsiali nad podmokłą pustynią zarodniki porostów. Potem zaczęli drapać się po głowach, niepewni, co robić dalej. To było sto pięćdziesiąt lat temu i do tej pory tu nie wrócili. Z kabiny pierwszej ciężarówki nie widzieli żadnych porostów. Nigdzie nie było śladów życia. Żaden skomplikowany organizm nie mógłby przetrwać niezwykłego cyklu wody, upału, pary i gwałtownych wichrów. Za kierownicą siedział Adam. Podróż była wyczerpująca, zwłaszcza dla Strażników, którzy prowadzili na zmianę, by troje ludzi z floty mogło wypocząć przed lotem. Zostawili za sobą Mount Herculaneum dopiero po północy. Gdy byli w połowie drogi wokół skalnej podstawy Mount Zeus, nadszedł świt, przynosząc ze sobą wichurę. Musieli schować się za skalnymi wyniosłościami i zabezpieczyć ciężarówki karbikonowymi linami. Adam i tak obawiał się, że huragan porwie masywne pojazdy. Samantha miała rację. Gdyby burza złapała ich u podstawy Mount Herculaneum, nie mieliby szans wyjść z tego z życiem. Kiedy wiatr uspokoił się na tyle, że mogli opuścić kabiny, odwiązali liny i ruszyli w dalszą drogę. Po około dwóch godzinach dotarli do północnego krańca podstawy Mount Zeus i wjechali na podmokłą pustynię. Niemal natychmiast spowiła ich mgła. Włączyli radar, wypatrując przeszkód i rozpadlin. Do tej pory nie natrafili na żadne. Adam nie zapalał reflektorów. To nie miałoby sensu. Mgła lśniła w promieniach słońca, otaczając kabinę jednolitą, białą poświatą. Widoczność nie przekraczała piętnastu metrów. Mimo to spokojnie mógł jechać z prędkością stu trzydziestu kilometrów na godzinę. Na podmokłej pustyni erozja nie stanowiła problemu. Nasiąknięty wodą piasek miał nieprawdopodobną kohezję, wszystkie drobiny trzymały się razem, jakby były zlepione żywicą. Tworzyło to stosunkowo twardą nawierzchnię, choć jej przyczepność była bardzo kiepska, co utrudniało gwałtowne hamowanie. Szerokie kanały odpływowe miały najwyżej piętnaście centymetrów głębokości i przejeżdżali przez nie bez przeszkód. Fontanny wody tryskały na bok, jakby kołom ciężarówek wyrosły nagle skrzydła.

- Chyba zbliżamy się do celu - oznajmił Adam. Na obrazie radaru zobaczył odległą o pięć mil wyniosłość terenu, pierwszą na monotonnej podmokłej pustyni. Rosamund wyjrzała mu zza ramienia, spoglądając na ekran. - Ehe, to chyba będzie to. Współrzędne się zgadzają. Adam przestawił wszczepy siatkówkowe na maksymalną rozdzielczość. Mgła za poruszającymi się miarowo wycieraczkami pozostawała absolutnie nieprzenikniona. Ponownie sprawdził ekran radaru. - Czy rozmiary są w porządku? Odruchowo zdjął nogę z pedału gazu. - Chyba tak. W głosie Rosamund pojawił się niepokój. Nazwa “Stonewave" powinna była stać się ostrzeżeniem dla Adama. Mieszkańcy Far Away zwykli wszystko traktować dosłownie. Kamienna fala uformowana z czerwonej skały osadowej miała prawie dwa kilometry długości, a jej gładki grzbiet wznosił się na wysokość trzystu metrów. Erozja stworzyła w jej boku gigantyczną grotę, biegnącą przez dwie trzecie długości fali i sięgającą trzystu metrów głębokości. Spoglądając na formację od jej południowego końca, Adam uświadomił sobie, że rzeczywiście przypomina ona skamieniałą falę. Według plików e-kamerdynera geolodzy nadal się spierali, czy powstała przed wycofaniem się oceanu, czy później. Budynki osady usytuowano w samym środku zagłębienia, gdzie skalny dach wznosił się najwyżej, sto pięćdziesiąt metrów od szczytu fali. Choć różniły się rozmiarami, wszystkie wyglądały tak samo: prostokątne pudełka wsparte na niskich nóżkach, by zachować pozycję poziomą. Ich ściany, dachy i podłogi wykonano z identycznych, czarnych płyt z włókna węglowego, połączonych z solidnymi fundamentami. Zagłębienie fali chroniło osadę przez najgorszymi ekscesami żywiołów. Deszcz nigdy tu nie docierał, choć do środka przenikały potężne podmuchy porannego wiatru. Stonewave istniało wyłącznie dla hiperszybowców. Dwa budynki były luksusowymi hotelami oferującymi po piętnaście miejsc superbogatym turystom, którzy przybywali tu, by poddać próbie swe szczęście i odwagę. Pracownikom biura turystycznego przydzielono trzy noclegownie. Były tu też dieslowski generator, oczyszczalnia ścieków, garaże oraz hangary. Adam zatrzymał pojazd przed jednym z tych ostatnich. Na tablicy nad suwanymi drzwiami widniał napis: GRAND TRIAD ADVENTURES. Jego e-kamerdyner próbował się połączyć z układami procesorowymi hangaru, ale bez rezultatu. Przełączywszy wszczepy siatkówkowe na podczerwień, rozejrzał się wokół. Wszystkie prostokątne budynki miały temperaturę otoczenia. - Wyglądają na porzucone - stwierdził. - Na pewno wszyscy się stąd wynieśli, gdy turyści przestali przyjeżdżać - zauważyła Rosamund. - Jezu, mam nadzieję, że zostawili hiperszybowce. - Nie mieli powodu ich zabierać. Adam poszedł sprawdzić, co z Paulą. Spała na leżance, podciągnąwszy kolana do piersi. Czoło miała mokre od potu i oddychała bardzo płytko. Od czasu do czasu poruszała grdyką, jakby tonęła. Mężczyzna popatrzył na nią z przerażeniem. Nie miał pojęcia, jak jej pomóc. Skuteczność środków uspokajających miała swoje granice, a żadne z lekarstw ani biogeników, które jej podał, nie spowodowało choć najmniejszej poprawy. Bał się sprawdzać jej stan układem diagnostycznym. - Zostań tu i miej na nią oko - polecił Rosamund. Zaczęła się sprzeciwiać, ale przerwał jej machnięciem ręki. - Nie wiemy, czy rzeczywiście jest chora - rzekł, czując się jak hipokryta. - A jeśli się ocknie, trzeba jej dać coś do picia. Zmuś ją, jeśli to będzie konieczne. Martwił się też tym, od jak dawna Paula nic nie jadła. W apteczce był zestaw do kroplówek, ale nie chciał się do tego uciekać, chyba że nie będzie wyjścia. Opuścił pośpiesznie ciężarówkę, zawstydzony ulgą, jaką poczuł, gdy zwalił problem na kogoś innego. Drugi pojazd zaparkował tuż za pierwszym. Wilson wysiadał już z niego, a Kieran wyłączył silnik.

Zabrzmiało to tak, jakby coś nagle wessało dźwięk. Mgła i skalne ściany dziwnie działały na akustykę. Adam spojrzał na sklepienie groty, zaniepokojony z jakiegoś nieokreślonego powodu. - Jak się czuje Paula? - zapytał Wilson. - Bez zmian - odpowiedział krótko Adam. - Zmodyfikowaliście układy procesorowe, tak jak chciała Samantha? - Tak. Wszystko powinno być w porządku, ale problemem jest zasięg. Wyjęliśmy jeden z modułów z ciężarówki i przestawiliśmy go odpowiednio. Powinien sobie poradzić, ale mamy tylko jeden. Chciałbym też wyjąć moduł z waszej. Mam nadzieję, że ich systemy elektroniczne są podobne. - Powinny być - stwierdził wysiadający z kabiny Jamas. Za nim podążali Anna i Oscar. - Pojazdy używane przez biura turystyczne muszą utrzymywać łączność na znaczną odległość. Zapewne mają lepsze nadajniki od naszych ciężarówek. - Dobra, poszukajcie ich z Kieranem. I tak będą nam potrzebne do holowania hiperszybowców. Bądźcie ostrożni, nie wiemy, czy tu na pewno nikogo nie ma. Nas czworo zajmie się hangarami. Z boku hangaru należącego do Grand Triad Adventures znajdowały się małe drzwiczki. Adam musiał przestrzelić zamek słabym impulsem z pistoletu jonowego. W środku było tak ciemno, że nawet wszczepy siatkówkowe miały problemy z uzyskaniem obrazu. Pomacał wokół ręką i znalazł wyłącznik. Z pewnością było tu jakieś awaryjne źródło mocy, bo pasy fotopolimeru się zapaliły. Ich światło wydawało się dziwnie żółte po bezkresnej, monochromatycznej mgle. Na kołyskach transportowych spoczywało osiem hiperszybowców. Wyglądały jak grube cygara. Ich skrzydła i płetwy ogonowe złożyły się, przechodząc w płaskie trójkąty przylegające do kadłuba. Oscar zagwizdał z podziwem. - Niezła maszyneria. - Lepiej je sprawdźcie - odezwał się Adam. - To wy macie nimi polecieć. - Jasne - zgodził się Wilson. - Postaraj się zlokalizować układy procesorowe hangaru, dobra? Będziemy potrzebowali raportów konserwacyjnych. - I danych o osiągach - uzupełniła Anna. Na jej skórze pojawiły się liczne tatuaże OO, lśniące złotym blaskiem w żółtym świetle fotopolimeru. - To będzie trudna trajektoria. Trzeba ją wyliczyć bardzo dokładnie. - Zaczniemy od standardowej trasy przelotu - stwierdził Wilson. - Gdy już wydostaniemy się z tornada, będziemy mogli adaptować profil lotu, wytracić prędkość i zmienić pochylenie, by wylądować za Tronem Afrodyty. Zwolnić zawsze można, ale potem nie da się już przyśpieszyć. To będzie trudne, ale przynajmniej jednemu z nas powinno się udać posadzić hiperszybowiec wystarczająco blisko. Oscar przeszył Adama oskarżycielskim spojrzeniem. - Muszą mieć wbudowaną zdolność lądowania na szczycie - sprzeciwiła się Anna. - Z pewnością nie zawsze udaje się przelecieć nad nim. - Jeśli prędkość jest niewystarczająca, pilot powinien zakręcić i okrążyć szczyt - wyjaśnił Wilson. Znalazł ręczną dźwignię otwierającą kabinę pilota pierwszego hiperszybowca i przesunął ją. Przezroczysta kopuła odsunęła się gładko i admirał wskoczył do środka. - No to do roboty. E-kamerdyner zawiadomił Adama, że włączył się układ procesorowy hiperszybowca. Mężczyzna przez chwilę patrzył nieustępliwie w oczy Oscara, a potem poszedł do gabinetu ulokowanego z tyłu hangaru. W zamkniętym od dawna pomieszczeniu cuchnęło stęchlizną. Wszystkie powierzchnie były wilgotne. Zaczął ściągać dane z układu procesorowego. - Adamie - odezwał się Kieran na kodowanym paśmie. - Znaleźliśmy dżipy używane do holowania hiperszybowców do Kanionu Pogranicznego. Im wiatr niestraszny. Wyglądają jak krople. Chyba mają też kotwice. - Świetnie. Sprawdź, czy znajdziesz rejestry funkcjonowania. Weźmiemy dwa z najlepszymi. - Dobra. Hm, czy nie mamy wysłać trzech hiperszybowców? - Za chwilę o tym z wami pogadam.

- W porządku. I tak trzeba będzie uzupełnić paliwo. Jamas znajdzie zbiornik. Adam odszukał plik zawierający wprowadzenie do hiperszy-bownictwa autorstwa Grand Triad Adventures i podał e-kamer-dynerowi listę potrzebnych mu informacji. - A co ze sprzętem wiertniczym służącym do cumowania hiperszybowców? - zapytał Kierana. - Tu go nie ma. Rozejrzę się, jak już skończę z dżipami. - Dobra. - W wirtualnym polu widzenia Adama pojawił się standardowy harmonogram. - Cholera, będziemy musieli się śpieszyć. Z reguły ruszają do Kanionu Pogranicznego w południe. Dzięki temu załogi mają czas przycumować wieczorem hiperszy-bowce i zwiać stamtąd, gdy jest jeszcze jasno. - Damy sobie radę. E-kamerdyner Adama zdołał już ściągnąć kilka fragmentów wprowadzenia. Mężczyzna przerzucał je niecierpliwie, aż wreszcie znalazł pliki mówiące o wszczepach pamięci. Można je było otrzymać w pomieszczeniu obok gabinetu. Otworzył drzwi i zobaczył za nimi coś, co przypominało poczekalnię nieźle prosperującej firmy prawniczej. Jedyną różnicą było pięć wygodnych, obitych skórą leżanek ustawionych pod tylną ścianą. Na wilgotnej skórze pojawiły się już plamy ciemnej pleśni, pierwszego żywego organizmu, jaki spotkali na podmokłej pustyni. Sprawdził zapasy mocy układu procesorowego. - Znalazłem aparaturę do implantowania wszczepów pamięci - poinformował towarzyszy Adam, wracając do hangaru. Pięć hiperszybowców było otwartych. Wilson siedział w kabinie pilota jednego z nich, trzymając ręce na punktach styku konsoli. Kikuty skrzydeł drżały, jakby coś ukrytego w nich pragnęło się urodzić. - Dobra robota - stwierdził admirał. - Nie do końca. Mamy pewien problem. Wilgotność jest tam jeszcze wyższa niż tutaj i niektóre złącza układu zostały uszkodzone. Jestem w pełni zadowolony tylko z jednego systemu. Będziecie musieli lecieć jedno po drugim. Najpierw wyślę Oscara. - W porządku - zgodził się Wilson. Kamienna twarz Oscara nic nie wyrażała. - A jak sytuacja u was? - zapytał Adam. - Sprawdzamy listy kontrolne - odpowiedział cicho Oscar. - Jak dotąd wszystkie pięć hiperszybowców wygląda na sprawne. Anna przeszła obok, ciągnąc za sobą gruby nadprzewodni-kowy przewód. Podłączyła go do gniazdka w drugim hiperszy-bowcu. - Będzie je trzeba załadować, zanim wystartujemy. Awaryjne źródła mocy są w porządku, ale to nie wystarczy. Potrzebują głównych baterii, bo elektromięśnie i multiplastik mają do wykonania mnóstwo pracy. - Myślę, że miejscowy generator był w pierwszym budynku, jaki mijaliśmy - odezwał się Adam. Aha, musimy wyruszyć jak najszybciej. Droga stąd do Kanionu Pogranicznego trwa z reguły około sześciu godzin. A potem trzeba będzie umieścić kotwice. Wilson wstał w kabinie. - No to bierzmy się do roboty. - Potrzebujemy też cum dla hiperszybowców - wtrąciła Anna. - Muszą gdzieś tu być. - Wy dwoje zajmijcie się tym - polecił Adam. - Ja tymczasem wprowadzę Oscara w radości latania hiperszybowcami. - Jest ich tu pod dostatkiem - zauważyła Anna, wskazując z uśmiechem na hangar. - Nie zechcesz się do nas przyłączyć? - Dziękuję, nie w moim wieku i przy mojej wadze. Wilson wysiadł z kabiny i zapiął polar. - Miej oko na te listy kontrolne, dobra? - Jasne - obiecał Adam. Oscar omiótł spojrzeniem szereg leżanek w tylnym pokoju. Układ procesorowy przy jednej z nich był

włączony, paliły się na nim zielone diody LED. Prychnął pogardliwie. - Uszkodzenia od wilgoci, też coś! - Nadal ich potrzebujemy, by przygotowali dla ciebie hiper-szybowiec. - To nie jest w porządku. Mam bardzo małe szanse dotrzeć tam w jednym kawałku. - To powiedz mi, które z nich jest agentem Gwiezdnego Podróżnika. - Niech to chuj. - No właśnie. Połóż się na leżance. Oscar wykonał polecenie. Dotknął nadgarstkami punktów styku. - Mam połączenie - oznajmił. Wirtualne pole widzenia Adama potwierdziło ten fakt. Polecił ekamerdynerowi uruchomić program. Nadgarstki Oscara otoczyła multiplastikowa wyściółka. - Faza wstępna potrwa około minuty - oznajmił Adam, czytając menu. - Sama implantacja zajmie osiem minut. - I na koniec minuta przeglądu - dodał Oscar. - Tak, dziękuję. W wydziale eksploracji STT przechodziłem przez to wiele razy. Cały ten syf, którego musimy się dowiedzieć... - Spokojnie - przerwał mu Adam. Przebiegł wirtualnymi dłońmi po ikonach, rozpoczynając fazę wstępną. Oscar zamknął już oczy. Mięśniami jego twarzy zaczęły targać drobne skurcze, odpowiadające fazie snu paradoksalnego. Adam wrócił do hangaru. Listy kontrolne obu hiperszybow-ców nadal się przewijały. Programy nie zaznaczyły żadnych problemów. Gdy zajrzał do kabiny jednego z nich, nagle usłyszał za sobą jakiś dźwięk. Uniósł głowę, by zobaczyć, kto to. - Hej, czy... Wąskie ostrze harmoniczne wbiło się w podstawę jego czaszki, docierając wprost do mózgu.

DZIEWIĘĆ Bomba kwantowa nie chciała się załadować do wyrzutni. Ozzie i podprogram RI nie mogli w żaden sposób spowodować, by masywny pocisk przesunął się z komory bombowej do tuby wyrzutni. W żaden cholerny sposób. Ozzie wypróbował wszystkie sztuczki, jakie przychodziły mu do głowy: skierowanie mocy do elektromięśniowych ramion wywoływało tylko ich spazmy, a w jego wirtualnym polu widzenia pojawiały się czerwone światła ostrzegające przed przeciążeniem; gdy zaś podprogram RI dokonał przeglądu kodu programu kierującego załadunkiem, okazało się, że wszystko jest w porządku; kolejne testy fizycznego mechanizmu również wykazały, że wszystkie części funkcjonują sprawnie. Ale nadal nic z tego nie wychodziło. Ozzie warknął z wściekłością. W jego głowie z każdą godziną narastał mroczny nacisk. Nigdy jeszcze nie zaznał podobnej frustracji. Dotarł tak daleko tylko po to, by zatrzymała go jakaś awaria. Tego rodzaju ironię mógłby praktykować tylko naprawdę wredny bóg. Istnieje logiczny powód, dla którego urządzenie nie działa, i ja go znajdę. Gdy jednak oglądał w wirtualnym polu widzenia przerażająco skomplikowaną architekturę mechanizmu wyrzutni, nie przychodziło mu do głowy nic poza waleniem w nią wirtualnymi pięściami. Skupić się nie pomagał mu również fakt, że nic nie jadł już od dwóch dni. Nie spał też zbyt wiele. W kabinie rozległ się niespodziewany, lecz znajomy szelest, który oderwał uwagę Ozziego od wirtualnej struktury. Mark uno- sił się kilka centymetrów nad prawym fotelem, zwrócony plecami do Ozziego. Znowu coś zaszeleściło. - Hej, Mark, co... Hej, zaczekaj chwilkę! Czy to czekolada?! Mark obrócił się leniwie. Policzki miał wydęte, poruszał z zadowoleniem szczękami. W jednej ręce trzymał zmięte opakowanie batonu Cadbury. Odwinął fioletową folię z ostatnich czterech kostek i wepchnął je wyzywającym gestem do ust. - Ty sukinsynu! - wrzasnął oburzony Ozzie. - Zdycham tu z głodu, a ty cały czas miałeś zachomikowane żarcie. - To prowiant na drogę - wymamrotał Mark z pełnymi ustami. - Mój. - Siedzimy tu razem! Gdzie się podziało twoje człowieczeństwo, ty skurczybyku? Od dwóch dni nie miałem w ustach nic oprócz wody. A obaj wiemy, skąd się ona bierze. Mark przełknął ostatni kawałek czekolady. - Och, bardzo mi przykro. Czyżbyś zapomniał ukraść kanapek z przedszkola, zanim porwałeś mnie razem z gwiazdolo-tem? - To mój gwiazdolot! Zapłaciłem za jego połowę. - Świetnie. W takim razie otwórz kanał transwymiarowy i wytłumacz to Nigelowi Sheldonowi. Ozzie miał ochotę łupnąć pięścią w układy procesorowe przed Markiem. - Kurwa, kim byłeś w poprzednim życiu, prawnikiem? - Zabiłeś mnie! - wrzasnął w odpowiedzi Mark. - Co w tym wypaczonym kawałku złomu, który zwiesz swoim mózgiem, kazało ci przypuszczać, że będę za to wdzięczny? Proszę, powiedz mi. To ciekawe. - Gdybyś wreszcie zamknął gębę i zaczął słuchać, co do ciebie mówię, może nawet twój iloraz inteligencji prostego robotnika pozwoliłby ci zrozumieć, w czym rzecz. - Przynajmniej mam iloraz inteligencji wyższy niż numer buta. - Głąb! - Koniotrzep! - Mark rzucił w Ozziego papierkiem. - Aha, i zdrajca też. - Nie jestem pierdolonym agentem Gwiezdnego Podróżnika. Brachu, czy w ogóle słuchasz, co do ciebie mówię? - Czy to kolejne retoryczne pytanie zadane z niebotycznych wysokości twojego intelektu? - Nie jestem gwałtownym człowiekiem, ale jeśli zaraz nie przestaniesz, daję słowo, że skopię ci tyłek. - Czy mam zaprzestać krzyków, czy obelg?

Ozzie zacisnął pięści. Naprawdę miał ochotę mu przywalić. - Jezu! Jak się przedostałeś przez program filtrujący kandydatów? Nikt w całej Galaktyce nie chciałby z tobą pracować. Jesteś najbardziej irytującym człowiekiem, jakiego w życiu spotkałem. - Czy to twój urok osobisty zaimponował Giselle, czy może ulitowała się nad tobą z powodu fryzury? Ozzie odruchowo uniósł rękę, by przygładzić afro kołyszące się w nieważkości jak podniecona meduza. - Brachu, to jest modne - oznajmił lodowatym tonem. - Gdzie? W głosie Marka zabrzmiała szczera ciekawość. To zakłóciło procesy myślowe Ozziego, uniemożliwiając mu udzielenie odpowiedzi. Poza tym... - Posłuchaj, zbaczamy z tematu, brachu. Przepraszałem już trzydzieści miliardów razy za to, co wydarzyło się w doku. Nie chciałem cię wlec ze sobą. - Jak twoim zdaniem moje dzieci poradzą sobie beze mnie? Jezu, nie mają jeszcze dziesięciu lat. Zabrałeś mnie od nich, bym zginął w przestrzeni międzygwiezdnej, a teraz Wspólnota przegra wojnę z powodu twojej zdrady. Będą musiały uciekać w arkach. Obcy diabeł będzie je ścigał przez całą Galaktykę, jednocześnie systematycznie eksterminując resztę naszego gatunku. Czy nie masz dzieci? Przypomnij sobie, co do nich czułeś, zanim obcy zawładnął twoim umysłem. - Nie jestem pierdolonym agentem Gwiezdnego Podróżnika! - wrzasnął Ozzie. Umilkł na chwilę, by się uspokoić. Zerknął na Marka i zobaczył na jego twarzy pełen samozadowolenia uśmieszek. - Dobra, uruchom ten swój zaawansowany iloraz inteligencji i powiedz mi, po co miałbym ukraść “Charybdę"? - To ma być dowcip o Gwiezdnym Podróżniku? - Mówię poważnie. Dotrzemy do Alfy Dysona może z sześć godzin przed tym, nim zjawi się tam Nigel i zamieni gwiazdę w nową. Czy sześć godzin wystarczy, by Góra Światła Poranku mogła wybudować flotę takich fregat? Powiedz mi, w końcu jesteś specjalistą od ich montażu. Czy to da się zrobić w sześć godzin? - Nie dam się wciągnąć w tę grę. - Boisz się, tak? - Jesteś okropnie dziecinny. Ozzie zdołał zachować spokój wyłącznie dzięki sile woli, jaką sobie wyrobił przez trzysta sześćdziesiąt lat życia. - Jestem Ozzie Fernandez Isaacs. Zbudowałem pierwszy generator czasoprzestrzenny i przyczyniłem się do powstania społeczeństwa Wspólnoty, w którym żyjesz ty i twoje dzieci. Nawet jeśli rzeczywiście sądzisz, że część mojej osobowości pozostaje pod wpływem Gwiezdnego Podróżnika, należy mi się odrobina szacunku. A Ozzie Fernandez Isaacs jest przekonany, że tej fregaty nie da się skopiować w sześć godzin. - Nie da się - potwierdził Mark z niechętnym westchnieniem. - Dziękuję. W takim przypadku z bombą “nowa" z pewnością również się nie uda. - Można by zrozumieć niektóre podstawowe zasady. - W rzeczy samej. Trafna uwaga. Fizyka zawsze się opiera na istniejących teoriach. Jeśli ktoś wie, że E = mc1, rozumie, jak działa bomba atomowa, ale to jeszcze nie znaczy, że potrafi ją zbudować. Powiedzmy jednak, że zrozumiesz zasadę i za pół godziny ujrzysz jej działanie w praktyce, gdy staruszek Nigel zmieni twoją gwiazdę w nową. Pytam ponownie, co z tego za pożytek? - Góra Światła Poranku ma też inne placówki. - A pozostałe fregaty właśnie do nich zmierzają, by otoczyć Alfę Dysona ścianą ognia. - Ozzie zaczerpnął tchu. Widok łagodniejącego powoli Marka był niemal bolesny. - Nigel dopuści się eksterminacji obcego gatunku w imię naszego gatunku, a najstraszniejsze jest to, że większość z nas go poprze. Ocalimy życie, pod tym względem osiągniemy pełen sukces, ale dusza ludzkości zginie razem

z Górą Światła Poranku. Mark, ten lot to nasza je- dyna szansa na zachowanie człowieczeństwa. Jest bardzo ryzykowny, nawet szalony. Mogę to przyznać. Zaryzykowałem własne życie, ponieważ mam do tego prawo, i po raz kolejny przepraszam, że naraziłem również twoje. Problem w tym, że ryzyko jest tak wielkie, iż Nigel jest mu całkowicie przeciwny. Nawet go za to szanuję. Żyjemy w naprawdę przerażających czasach, Mark. Niemniej nie mogę pozwolić, by ta maleńka szansa nam umknęła. Muszę spróbować uruchomić generator bariery. - Jasne, rozumiem, ale... - Nawet jeśli jestem zdrajcą, to nie ma znaczenia, ponieważ ludzkość przetrwa dzięki Nigelowi i okrętom, które za nami lecą. Zastanów się jednak, brachu. Jeśli nie jestem zdrajcą i uda mi się odtworzyć barierę, wtedy również zwyciężymy i to we właściwy sposób. Czy to nie jest dla ciebie nic warte? Nastała długa cisza. Gdy Mark wreszcie przemówił, brzmiało to, jakby słowa z bólem wyrywały się z jego gardła. - No nie wiem. Szanse na uruchomienie generatora nie są zbyt wielkie. - Najmniejsze w historii ludzkości. Dlatego właśnie ja muszę to zrobić. Daj spokój, brachu, wyobrażasz sobie, by ktoś, kto ma choć odrobinę rozsądku narażał w ten sposób własny tyłek? - Pewnie masz rację. Na twarzy Marka pojawił się cień uśmiechu. - Przybij piątkę - powiedział Ozzie, unosząc rękę. Mark popatrzył na nią ze zdziwieniem. - Dobra, w takim razie czy mógłbyś mi powiedzieć, jak można uruchomić ten mechanizm ładowania bomb kwantowych? Za cholerę nie potrafię sobie z tym poradzić. - Chcesz powiedzieć, że nie możesz wystrzelić pocisku? - Nie mogę - przyznał Ozzie. Znowu nastała długa przerwa. Wreszcie Mark zachichotał z wyraźną satysfakcją. - Proszę, proszę. To znaczy, że jestem kapitanem, tak? - Słucham? - Dobra, może nie kapitanem. Podzielimy obowiązki. Ty zachowasz kontrolę nad napędem, ale pociski oddasz mnie. - Słucham? - Potrafię naprawić mechanizm wyrzutni. Ale jeśli chcesz, bym to zrobił, musisz mi przekazać kontrolę nad nią. - A w jakim celu? - Jeśli zabierzesz nas do Fortecy Ciemności i odnajdziesz w niej cel, z radością rzucę na niego bombę kwantową. Ale jeśli spróbujesz przekazać ten okręt i jego technologię Górze Światła Poranku, wysadzę nas w cholerę. Tak brzmią moje warunki. Chyba mi ufasz, co? - Ty skurczybyku, jak blisko jesteś spokrewniony z Nigelem? Wyglądasz mi na jego genetycznego sobowtóra. - Chcesz mieć szansę odtworzenia bariery czy nie? Ozzie nie widział drogi wyjścia. - Czy znalazłeś rozwiązanie problemu wyrzutni? - zwrócił się do podprogramu RI. - Nie. Według moich funkcji analitycznych system powinien działać. Ale nie działa. Dostępna moc obliczeniowa nie wystarcza do rozwiązania tego paradoksu. - W porządku, Mark, dostaniesz dostęp do systemów broni. - Chciałeś powiedzieć, kontrolę nad nimi? - Dobra, jak sobie życzysz. Palce Ozziego zatańczyła na ikonach, dopuszczając Marka do układów procesorowych sterujących bronią. Młodszy mężczyzna natychmiast podłączył się do sieci, zmieniając kody dostępu. - Potrafisz to złamać? - zapytał Ozzie, zwracając się do podprogramu RI. - Nie. Na pokładzie okrętu nie ma wystarczającej mocy obliczeniowej.

- No jasne - mruknął Ozzie. Dane z układu kierującego komorą bomby kwantowej napływały już do wszczepu Marka. - O co chodzi? - zapytał ten. - Chciałem się zorientować, w jaki sposób naprawisz wyrzutnię. - Chodziło o kąt. - Słucham? Wirtualne pole widzenia Ozziego śledziło kilka małych plików wprowadzonych przez Marka do układu procesorowego kierującego elektromięśniowymi ramionami. - Wszyscy myślą, że poszczególne segmenty elektromięśni niczym się od siebie nie różnią - wyjaśnił Mark. - Ale tak nie jest. Dwa dowolne odcinki niemal zawsze będą miały inne wskaźniki trakcji. To efekt drobnych niestabilności procesu produkcyjnego. Niektóre serie są słabsze, inne silniejsze, dlatego producenci zawsze wbudowują pięć procent nadmiarowej trakcji. To znaczy, że trzeba to równoważyć, zwłaszcza w takich przypadkach jak ten, gdy pocisk przytrzymuje siedem różnych ramion. O, popatrz. Trzymały pocisk z różną siłą i dlatego się przechylał. - O kurczę - mruknął słabo Ozzie. - Nic dziwnego, że nie chciał się przesunąć do tuby. To cholernie duży przechył. Dobra, ta łata powinna to naprawić. Napisałem ją kilka lat temu, żeby zrównoważyć siłę ramion na ciężarówce pomocy drogowej jednego znajomego. Ozzie zobaczył w wirtualnym polu widzenia, że bomba kwantowa wsunęła się do tuby wyrzutni pośród potopu zielonych symboli. - Niech to szlag. - Łata napisana dla ciężarówki! - To działa. Mark uśmiechnął się lekko przepraszająco. - To moja specjalność. Zegar w wirtualnym polu widzenia poinformował Ozziego, że rozwiązanie problemu zajęło Markowi czterdzieści dwie sekundy. Dwa dni waliłem głowę o mur i do niczego nie doszedłem. Kurwa, podobno to ja jestem geniuszem. - Mark, dziękuję, brachu. Zdajesz sobie sprawę, że teraz będziemy musieli polecieć do Fortecy Ciemności? - Ehe, wiem. Ale i tak nie miałem zbyt wielkich szans uratowania życia, prawda? - Pewnie masz rację. Hm, zostało ci jeszcze trochę tego prowiantu? - Nie, ale w szafkach awaryjnych znajdziesz pakietowane posiłki. Są całkiem niezłe. Ozzie uśmiechnął się. Tylko w ten sposób mógł stłumić wydobywający się z gardła jęk. Oscar wybudził się z implantacji pamięci jak ze swego conocnego koszmaru. Potrząsnął głową z boku na bok i spróbował wstać z leżanki. Nie był do końca pewien, gdzie się znajduje i co jest realne. Nadal sądził, że zaciska dłoń na drążku sterowniczym, a hiper-szybowiec unosi się na długich, białych skrzydłach z giętkiego multiplastiku, gnany straszliwą wichurą. Zamrugał, oślepiony mocnym światłem, i zobaczył zamazane sylwetki stojące przy leżance. Skupił spojrzenie na twarzach. Coś tu nie gra. Jamas i Kieran wyglądali na przerażonych, a jednocześnie wściekłych. To nigdy nie było dobre połączenie. Mierzyli z karabinów jonowych do Wilsona i Anny. Admirał w pełni panował nad emocjami, co pozwoliło mu demonstrować pełen tolerancji niepokój. Anna z trudem tłumiła gniew. Jej tatuaże OO pojawiały się i znikały, jak kły szykującego się do ataku drapieżnika. Jeśli Kieran choć na chwilę opuści karabin, zapewne zginie bardzo szybko. Sądząc po jego minie, on również o tym wiedział. - Co się stało? - zapytał Oscar. Wrażenie lotu zanikało już, pozostawiając po sobie paskudny ból głowy. - Adam nie żyje - odpowiedział po prostu Wilson. - I jedno z was go zabiło, kurewscy zdrajcy - zawołał Kieran, wbijając mocniej karabin w bok Anny.

Oscar nagle znowu poczuł, że spada. Wbił w Wilsona zdumione spojrzenie. - Nie. - Byłeś z nim w hangarze - oskarżył go Jamas. Cofnij łagodnie drążek, daj skrzydłom czas na reakcję, kiedy będziesz opadał bezradnie w mikrodziurach. Przepływ powietrza wokół kadłuba zmienia się, gdy multiplastik przystosowuje się powoli. - Gdzie on jest? - zapytał Oscar ochryple. Jamas wskazał głową na drzwi gabinetu. - Chcesz mi wmówić, że nic nie słyszałeś? - To był nóż - rzekł Wilson, nie skrywając wzgardy. - Nie można było nic usłyszeć. - Nic nie słyszałem - potwierdził Oscar. - Implantowano mi wszczep pamięci. - No jasne - zadrwił Kieran. Oscar zignorował go. Postawił nogi na podłodze. Trudno mu było wstać. - Dokąd się wybierasz? - zapytał Jamas. - Muszę go zobaczyć. - Nigdzie nie pójdziesz. Oscar wyprostował się, trzymając się jedną ręką leżanki. Przed jego oczyma pojawiły się światła pulsujące w rytm bólu głowy. - Uważaj - ostrzegła go Anna. - Po implantacji pamięci funkcje neuronowe są upośledzone jeszcze przez kilka dobrych minut. - Muszę go zobaczyć - powtórzył Oscar. Dlatego, że w to nie wierzę. Nie Adam. To niemożliwe. Jamas i Kieran wymienili spojrzenia. Ten drugi skinął głową. - Dobra. Za chwilę przyjdzie Rosamund. Oscar opuścił gabinet. Wszyscy poszli za nim. Zaraz po wejściu do hangaru zachwiał się na nogach, nie tylko z powodu skutków implantacji. Zobaczył parę nóg sterczących zza jednego z hiperszy-bowców. Zwolnił kroku. Tak naprawdę nie chciał tego widzieć. Adam leżał na ciemnej kompozytowej podłodze. Ręce i nogi miał szeroko rozrzucone. Z karku sterczała mu rękojeść noża o harmonicznym ostrzu. Przy głowie zebrała się niewielka kałuża krwi. Kolana ugięły się pod Oscarem. Złapał się kadłuba, by się nie przewrócić. Mógł myśleć jedynie o wyrazie twarzy Adama w chwili katastrofy w Abadanie. Dzisiejszej nocy duchy będą szczęśliwe. - Nic ci nie jest? - zapytała Anna, podchodząc bliżej. - To niemożliwe - wychrypiał szeptem. - Nie tutaj. Nie w ten sposób. To nie powinno się zdarzyć. - Ale się zdarzyło, do chuja - warknął Jamas. - I to któreś z was go zabiło, zdrajcy. - Wykończmy wszystkich i tyle - zaproponował Kieran. Odsunął się od Anny i stanął obok towarzysza, celując z karabinu w Oscara i kobietę. - W ten sposób będziemy pewni, że załatwiliśmy skurwysyna. - Gdzie byłeś, kiedy to się wydarzyło? - zapytała Anna. - Zamknij się, suko. - Mówię poważnie. - W jej oczach błysnął zimny gniew. Przeniosła spojrzenie na Jamasa. - Czy był z tobą? Zapytany przesunął się nerwowo. - Nie. - Jamas! - zaprotestował Kieran. - To znaczy, że żaden z was nie może ręczyć za drugiego - stwierdził Wilson, stając obok Anny i Oscara. - Rozstaliśmy się najwyżej na dwie minuty - zapewnił Jamas. Wilson spojrzał na zwłoki. - A ile czasu było trzeba, by to zrobić?

- Chcesz powiedzieć, że to my? - zapytał Kieran. - A potrafisz dowieść, że tego nie zrobiliście? Kieran warknął z wściekłością i zaczął unosić karabin jonowy. Jamas wyciągnął rękę i opuścił powoli broń. - On ma rację. - Co? Chyba nie mówisz poważnie? Twarz Jamasa przybrała jeszcze bardziej przygnębiony wyraz. Do hangaru wpadła Rosamund, ciągnąc za sobą Paulę Myo. Śledczy nadal miała na sobie wiśniowy, wełniany sweter Adama. Jej twarz zrosiły kropelki potu, a usta zrobiły się prawie czarne. Oscar i Wilson podbiegli do niej odruchowo. Jęknęła, gdy ją podtrzymali. Była ledwie przytomna. Posadzili ją na podłodze, wspartą plecami o kołyskę hiperszybowca. Zadrżała gwałtownie. Jej głowa opadała bezwładnie. Nagle zobaczyła zwłoki Adama i wciągnęła gwałtownie powietrze. Uniosła ręce i potarła powieki, mrugając niemal nieustannie. - Czy on nie żyje? - zapytała. - Na to, kurwa, wygląda - zawołał Kieran. - Zamknij się - warknął Wilson. Klęknął obok śledczego, dotykając ręką jej czoła. - Paulo, czy mnie rozumiesz? Wiesz, gdzie jesteśmy? Zamknęła na chwilę oczy, przenosząc spojrzenie z Adama na admirała. - Far Away. Jesteśmy na Far Away. - Pamiętasz uszkodzony sprzęt? - Tak. - Potrzebujemy twojej pomocy. Sabotażysta zabił Adama. - A co, jeśli to ona? - zapytał Kieran. - Słucham? - rzekł Wilson do gapiącej się na ciało Adama Rosamund. Kobieta poruszyła się lekko. - Cały czas siedziałyśmy w ciężarówce. - To ty tak mówisz! - warknął Oscar. Wiedział, że nie powinien tego mówić, bo wzajemna wrogość i tak już była bardzo silna, ale to musiało być któreś ze Strażników, a to alibi zabrzmiało stanowczo zbyt dogodnie. Rosamund sięgnęła do kabury, przeszywając Oscara wściekłym spojrzeniem. Paula kaszlnęła słabo, unosząc rękę do gardła. - Nie mogę potwierdzić, że Rosamund była ze mną. - Ty suko. Śledczy uciszyła ją machnięciem ręki. - Ale ona może zaręczyć za mnie. Strażniczka obrzuciła ją podejrzliwym spojrzeniem. - Nie rozumiem. - W tylnej kabinie są tylko jedne drzwi. Gdybym była agentką Gwiezdnego Podróżnika, nie mogłabym jej opuścić bez wiedzy Rosamund. Ona mówi, że tego nie zrobiłam, więc to nie mogę być ja. W związku z tym jest również mało prawdopodobne, by to mogła być ona, ale nie można tego do końca wykluczyć. - Dobra - zgodził się Jamas. - W takim razie, kto go zamordował? - Nie wiem. Jeszcze - Paula odchyliła głowę. - Wilsonie, gdzie byłeś? - Poszedłem do budynku generatora. Jak widzisz, udało mi się go uruchomić. W mieście jest prąd, a hiperszybowce ładują baterie. - Budynki nie są zbyt odległe od siebie. Czy generator trudno jest uruchomić? - Nie. Wszystko było gotowe do akcji. Musiałem tylko nacisnąć trzy guziki. - Czy ktoś ci towarzyszył?

- Nie. - Wyszliśmy z hangaru razem - oznajmiła Anna. - Ja poszłam poszukać lin cumowniczych dla hiperszybowców. - Znalazłaś je? - Tak. Za hangarami jest magazyn. - Oscarze? - Wszczepiałem sobie pamięć. Systemy implantacyjne są w pomieszczeniu na końcu tego hangaru. Nie miałem pojęcia, co się dzieje. Zabójca mógł być tam ze mną, a i tak nic bym nie zauważył. Na tę myśl na twarz wystąpił mu pot. - Rozumiem. Jamas? - Poszliśmy z Kieranem poszukać dżipów do holowania hiperszybowców. - Gdy tylko je znaleźliśmy, połączyłem się z Adamem - do dał Kieran. Ich baki były prawie puste, więc Jamas zaczął szukać zbiornika paliwa. Ja zostałem z dżipami, żeby przyjrzeć się ich mo dułom radiowym. Potrzebowaliśmy ich dla obserwatorów. Potem miałem znaleźć wiertarki, ale Adam nie odzywał się przez dłuższy czas. Jamas wrócił, poszliśmy razem tutaj i znaleźliśmy ciało. - A potem zjawiła się reszta - uzupełniła Paula. - Ehe, tych dwoje przyszło razem. Wskazał karabinem na Wilsona i Annę. - Czy może tu być ktoś jeszcze? - Nie - zaprzeczył Kieran. - Nikogo nie widzieliśmy. - Ja też nie - potwierdził Wilson. - Rozmawiałaś z Adamem w ciężarówce po odkryciu sabo tażu - zwróciła się Rosamund do Pauli. Czy domyślałaś się, kim może być zdrajca? - Nie. Wydawało się, że śledczy traci zainteresowanie. - Adam miał zabrać tylko dwa szybowce - odezwał się Kieran, spoglądając dziwnie na Oscara. - Tak mi powiedział. - Kiedy? - zapytała Paula. - To chyba było ostatnie, co od niego usłyszałem. Zawiadomiłem go, że znaleźliśmy dżipy, a on powiedział, że będziemy potrzebowali tylko dwóch. Jamas uśmiechnął się bezlitośnie. - Wiedział, że to któreś z was. Oscar nie odezwał się ani słowem. Troje Strażników było tak rozjuszonych, że na pewno kogoś zastrzelą, jeśli tylko znajdą pretekst. Adam wiedział tylko tyle, że Oscar jest niewinny. Reszta świadczyła wyłącznie o ostrożności. Jeden dżip miał holować hi-perszybowiec, a drugi wieźć całą resztę wesołej kompanii. W ten sposób mógłby mieć oko na wszystkich. To jeszcze nie znaczyło, że podejrzani są tylko Wilson i Anna, ale w obecnej sytuacji nikogo by o tym nie przekonał. - Mnie nic takiego nie mówił - stwierdziła Paula. - Nie doszliśmy do żadnych wniosków. - W takim razie nie pozostaje nam nic innego jak zabrać hi-perszybowce do Kanionu Pogranicznego - oświadczył Wilson. - Nie mamy już wiele czasu. - Chyba, kurwa, zwariowałeś? - zawołał Jamas. Wycelował w admirała, trzymając palec na spuście. - To nic nie zmienia - ciągnął Wilson. - Po zniszczeniu części nadal robiliśmy swoje i teraz musimy postąpić tak samo. Ale od tej chwili nie będziemy się już rozdzielać. Wszystko musimy robić w co najmniej trzyosobowych grupach. Absolutnie wszystko. - Nie polecicie na tę górę - warknął Kieran. - Zniszczylibyście zemstę planety. - Zemsta planety nie uda się bez obserwacji z Tronu Afrodyty. Polecimy wszyscy troje. To zwiększy

szanse. - Na niebiosa snów! - Kieran obrzucił błagalnym spojrzeniem Jamasa i Rosamund. - I co teraz zrobimy? - On ma rację - odparła z goryczą kobieta. - Muszą polecieć. Centrum kontroli zemsty planety ukrywało się w głębi jaskini pod Mount Idle, górą znacznie mniejszą od otaczających ją olbrzymów. Wulkan pozostawał w uśpieniu przez wszystkie tysiąclecia od chwili wypiętrzenia się Gór Dessaulta, aż wreszcie erozja zmieniła jego skalny szczyt w niezbyt efektowny kopiec o stokach pokrytych skalnymi osypiskami. Nawet jaskinia nie nadawała się na fort Strażników: była za mała, a jej ziejący otwór zbyt rzucał się w oczy. Dżip vauxhall prowadzony przez Samanthę dotarł na miejsce długo po zmierzchu. Ujrzała w blasku reflektorów lekkie migotanie pola siłowego, włączonego przez Strażników kilka metrów za wejściem. Przywitało ją trzech wartowników, po czym wyłączono pole siłowe, wpuszczając pojazd do środka. W grocie znajdowała się stajnia. Stało tam też mnóstwo sfatygowanych terenówek, które znała aż za dobrze. Obok Iwichserc umieszczono również dwa wielkie, jabłkowite konie. Na słupkach wisiały dwa pięknie wykonane siodła. W ich czarnej skórze wytłoczono złote wzory DNA. - Barsoomianie - rzekł z szacunkiem Valentine. Samo centrum umieszczono w głębi jaskini. Paliło się tam łagodne, zielone światło. Wokół wielkiego układu procesorowego ustawiono w krąg dziesięć drewnianych stołów. Na blatach stały konsole, ekrany oraz dodatkowe moduły elektroniczne. Przy każdym stanowisku siedziało trzech albo czterech Strażników zaabsorbowanych schematami oraz informacjami widocznymi na ekranach. Sam układ procesorowy był czarnym cylindrem wysokości dwóch metrów. Na jego szczycie paliły się dwie małe, czerwone diody LED. Samantha spojrzała na niego z dumą. Uczestniczyła w jego montażu, co znaczyło, że układ procesorowy jest jej dzieckiem. I to bardzo kłopotliwym. Potrzebowali z górą roku, by zintegrować bioprocesory i doprowadzić do tego, by wykorzystywane w niezliczonych symulacjach oprogramowanie funkcjonowało gładko. Podeszła do Andrii McNowak, która kierowała centrum kontroli. Kobieta była w zaawansowanej ciąży. Siedziała za głównym stołem, kierując pracą pozostałych operatorów, doprowadzających stopniowo stacje manipulatorowe do stanu gotowości. Cały czas mruczała coś pod nosem do układu procesorowego. Samantha nie po raz pierwszy poczuła żal, że wszczepy i tatuaże OO nie są tu tak powszechne, jak we Wspólnocie. Barsoomianie stali z tyłu, monitorując pracę bioprocesorów wielkiego układu. W półmroku jaskini szare szaty z półorganicz-nej tkaniny upodabniały ich do widm. Owo wrażenie wzmacniały jeszcze nieprzeniknione cienie wypełniające ich kaptury. Samantha ukłoniła się płytko. - Witaj, Samantho McFoster - rzekł jeden z nich. Poznała niski, szepczący głos po lekkim echu, które zawsze mu towarzyszyło. - Cieszę się, że pan do nas przybył, doktorze Friland. - To fascynująca chwila. Z przyjemnością pomożemy wam uwolnić planetę od tej plagi. - Krążą pogłoski, że wasi ludzie wesprą Bradleya Johanssona na Pierwszej Autostradzie. Czy to prawda? Przez chwilę obawiała się, że pytanie było zbyt bezpośrednie. W rozmowie z Barsoomianami ludzie zawsze przemawiali ogólnikowo, bojąc się ich obrazić. Dzisiejszy dzień był jednak zbyt ważny na takie polityczne głupoty. Zauważyła, że Valentine wstrzymał oddech. - Obserwujemy wydarzenia na autostradzie - odparł doktor Friland. - Udzielimy wam pomocy, gdy będzie to mogło przynieść korzyści. - Jestem pewna, że Johansson ucieszy się zkażdego wsparcia. - Uśmiechnęła się ze skrępowaniem do ruchomych cieni wypełniających kaptur Barsoomianina. Potem zwróciła się ku Andrii, która patrzyła na

nią z wyrzutem. - Wprowadziłaś już dane z Marsa? - Ehe. - Andria znowu spojrzała przed siebie. Wskazała na portal wyświetlający topograficzną mapę Gór Dessaulta od Wielkiej Triady na zachodzie aż po dolinę Instytutu na wschodzie. Obraz przypominał mapę chmur otaczających jakiegoś gazowego olbrzyma. Tu i ówdzie nad warstwę obłoków sterczały górskie szczyty, otoczone szybko się przemieszczającymi pasmami burzowych chmur. - To już piąta symulacja. Autentyczne regularności meteorologiczne pozwoliły nam udoskonalić algorytmy behawioralne. Nie sądzę, by dawne oprogramowanie mogło so- bie poradzić z prawdziwą burzą. Nawet z tym nowym nie mam pewności. Wszystko to jest znacznie bardziej skomplikowane, niż się nam zdawało. - Możemy jedynie dać z siebie wszystko. Masz połączenie ze stacjami manipulatorowymi? - Tak. Andria dotknęła jednego ze stojących przed nią ekranów. Widniały na nim rozrzucone wzdłuż Gór Dessaulta stacje, połączone ze sobą cienkimi, czerwonymi liniami. Podstawą łączności były maserowe przekaźniki, ulokowane na wysokich szczytach i osłonięte polami siłowymi. Samantha zawsze powątpiewała, czy zdołają wytrzymać superburzę, ale nie mieli innego wyjścia, chyba żeby pociągnęli wzdłuż całego łańcucha opancerzone przewody. Między innymi właśnie dlatego ustanowili centrum operacji na Mount Idle, skąd mieli widok na Mount Hercułaneum. Byli też wysunięci wystarczająco daleko na południe, by uniknąć głównego podmuchu burzy. - A co z Zuggenhim Ridge? - zapytała Samantha. Andria uśmiechnęła się z satysfakcją, ściągając dane teleme tryczne. - Świetnie. Wykonaliście dobrą robotę. - Dziękuję. A obserwatorzy? - Nasi? Nie zdążą na czas. Zostało im jeszcze parę godzin drogi do pierścienia lodowców. Wszystko teraz zależy od ludzi z floty. Myślisz, że dadzą radę tam wylądować? - Nie mam pojęcia. Oni uważają, że tak. Poczekamy, zobaczymy. - Nie ma szans, byśmy zdołali to zrobić na ślepo. - Ale i tak musisz przygotować awaryjny plan na taki wypadek. - Jasne - zgodziła się z sarkazmem Andria. - Szkoda, że Qatux został z Bradleyem. Przydałby się nam tak potężny umysł. - Wątpię, by nawet Raiel potrafił nam w tej chwili pomóc - odparła Andria. Obaj Barsoomianie zwrócili się w ich stronę. Cienie pod kapturem doktora Frilanda rozproszyły się nieco, odsłaniając dwoje zielonych oczu. - Powiedziała pani, że na Far Away przebywa Raiel? Samantha zerknęła na wysokiego Barsoomianina. Z jakiegoś niewyjaśnionego powodu poczuła się winna, jakby celowo ukrywała przed nim ten fakt. - Tak. Towarzyszy Bradleyowi Johanssonowi. Nie wiem o nim zbyt wiele, to tylko plotki przekazane przez ludzi z grupy Adama. - Nie może mu się stać nic złego. Wskazała niecierpliwym gestem na centrum kontroli. - Robimy, co w naszej mocy. - Odbieram krótkofalowy sygnał - oznajmiła Andria. - Silny. Z zachodu. - To ekipa Adama - stwierdziła Samantha. - Chcą mówić z nami? - Zaczekaj. Andria dotknęła kilku ikon na ekranie. Dotarli do Kanionu Pogranicznego zaraz po północy. Długa droga ze Stonewave przebiegła spokojnie. Najpierw jechali prosto na południe przez podmokłą pustynię, a potem okrążyli zachodnie stoki Mount Zeus. Potężny wulkan stał się widoczny późnym popołudniem, gdy mgła wreszcie zaczęła

się rozpraszać. Jasne promienie wiszącego nisko nad horyzontem słońca oświetliły rozległe pola lawy wznoszące się nad płaskim krajobrazem. Byli zbyt blisko, by zobaczyć położony siedemnaście kilometrów w górze szczyt, choć od czasu do czasu dostrzegali na górze błysk pierścienia lodu w blasku zachodzącego słońca. Te błyski szybko jednak zniknęły, gdy szafirowe niebo pociemniało, przybierając kolor fioletowy, a potem czarny. Rosamund włączyła reflektory dżipa i na nagą skałę padły długie snopy światła. Pojazd zbudowano na zamówienie w Armstrong City, nakładając gładką, kompozytową elipsoidę na standardowe podwozie pikapa toyoty z napędem na cztery koła. Niskotarciowa farba sprawiała, że powietrze swobodnie opływało karoserię, co czyniło samochód niemal całkowicie odpornym na działanie wiatru. Wehikuł mógł też zakotwiczać się w gruncie, jeśli poranna burza złapała go na otwartym terenie. Cztery wielkie śruby umieszczone pod spodem potrafiły wkręcić się głęboko w twardy piasek podmokłej pustyni. Paula zajęła miejsce na tylnym siedzeniu. Gdy tylko się pochyliła, widziała wąski pas przedniej szyby między sylwetkami Rosa-mund i Oscara. Większość popołudnia przespała, a gdy budziła się na chwilę, zawsze widziała na zewnątrz taki sam krajobraz. W miarę jak zbliżali się do celu, widoczne na horyzoncie zbocze Mount Zeus stawało się coraz większe, aż wreszcie przerodziło się w barierę przegradzającą cały świat. Teraz, gdy zapadła ciemność, stało się całkowicie niewidoczne. Na niebie nad pojazdem świeciły gwiazdy. Wnętrze wypełniał warkot wysokoprężnego silnika, mieszający się z brzękiem przyczepy hiperszybowca, co utrudniało rozmowę. Zresztą nie sądziła, by Rosamund i Oscar mieli sobie wiele do powiedzenia. Dwa pozostałe dżipy podążały za nimi przez podmokłą pustynię. W pierwszym jechali Wilson i Jamas, a w drugim Anna i Kieran. Paula pomacała siedzenie wokół siebie, znalazła butelkę i pociągnęła łyk wody mineralnej. Tym razem nie zebrało się jej na wymioty. Wypiła resztę i usiadła prościej. Wszystkie mięśnie jej ciała były osłabione i obolałe. Ból głowy przeradzał każdy wstrząs w rozbłysk oślepiającego światła pod jej czaszką. Zadrżała, choć nie było jej już tak zimno jak przedtem. - Gdzie jesteśmy? - zapytała. Zaskoczyło ją słabe, ochrypłe brzmienie własnego głosu. - Hej! - Oscar odwrócił się do niej z szerokim uśmiechem na twarzy. - Jak się czujesz? - Kiepsko. - Och. - Uśmiech zniknął z jego twarzy. - Przed chwilą wjechaliśmy do Kanionu Pogranicznego. - W porządku. Paula obudziła się, gdy dżip zahamował nagle. Nawet nie zauważyła, kiedy znowu zasnęła. - Jesteśmy na miejscu - oznajmiła Rosamund. - W po- łowie drogi między Mount Zeus a Mount Titan. Zacumujemy je tutaj. - Obróciła się na siedzeniu i obrzuciła Paulę błagalnym spojrzeniem. - Wiem, że nie opuszczałaś kabiny. To znaczy, że nie mogłaś zabić Adama. Czy wiesz już, które z nich to zrobiło? Paula ledwie pamiętała, jak się nazywają. - Nie. Przykro mi, ale jeszcze nie wiem. Rosamund westchnęła z niezadowoleniem i otworzyła drzwi. - No to chodźmy. Oscar przyglądał się kobiecie przez dłuższą chwilę, a potem wyszedł za nią w spokojną noc z miną pokutnika. Paula została jeszcze na moment w dżipie. Pojazd zakoły-sał się, gdy odczepiono hiperszybowiec. Z zewnątrz dobiegały głośne rozmowy przerywane od czasu do czasu przekleństwem. Przygotowywali się do wiercenia otworów dla cum hiperszy-bowca. Wypiła jeszcze trochę wody, nieco ucieszona, że już nie jest jej zimno. Przez otwarte drzwi do środka napływało ciepłe, wilgotne powietrze, ale to nie ono było przyczyną. Lodowate szpony zaciskające się na jej kościach zwolniły uścisk. Nadal ka-słała od czasu do czasu, ale nie odnosiła już wrażenia, że śmierć jest blisko. Najlepsze jednak było to, że ból głowy ustępował. Obok na siedzeniu leżała apteczka. Poznała ją. To była ta sama, którą Adam przyniósł jej, gdy jechali ciężarówką. Było w niej mnóstwo pigułek oraz fiolek do aplikatora zdolnych sobie

poradzić z bólem głowy, ona jednak wybrała pakiet soli rehydrata-cyjnych. Rozpuściła je w zwykłej wodzie, mieszając proszek, aż zniknął bez śladu. Smak był obrzydliwy, zmusiła się jednak do wypicia wszystkiego. Ta prosta czynność doprowadziła ją do niemal całkowitego wyczerpania. Usłyszawszy głośny warkot wiertarki, przeszła na siedzenie kierowcy i wyjrzała na zewnątrz. W kanionie nie było wszechobecnego na podmokłej pustyni piasku i żwiru. Widziała nagie podłoże z wulkanicznych skał. Trzy unikalne, wiatro-odporne dżipy zaparkowały w formacji trójkąta. Ich reflektory oświetlały wytoczony z przyczepy hiperszybowiec. Kabina pilota była otwarta, a na małej konsoli paliło się słabe światełko. Oscar stał obok, przeprowadzając ostatnie testy diagnostyczne. Wilson, Jamas i Rosamund zgromadzili się wokół wielkiej wiertarki z harmonicznym ostrzem. Kolejny pięciometrowy pręt ze wzmocnionego węglem tytanu zagłębił się w podłoże, czwarty z dziesięciu. Z rozpory kotwicznej wyłoniły się cienkie, poziome ostrza z plastmetalu. Gdy tylko wszystkie segmenty będą zabezpieczone, wysuną się teleskopowo, by rozpora mogła się wbić głębiej. To był drugi z trzech takich prętów, które wspólnie oprą się niewiarygodnej mocy burzy. Powinny być w stanie utrzymać hi-perszybowiec na ziemi, gdyby pilota w ostatniej chwili dopadły wątpliwości. Najwyraźniej zdarzało się to dość często. Spojrzała na troje ludzi, którzy starali się odnosić się do siebie uprzejmie, podczas gdy wiertło zagłębiało się w ciemną lawę. Cieszyła się, że nie będzie musiała lecieć. Anna i Rosamund chowały bęben liny we wnęce dziobu szybowca. Wszyscy widzieli się nawzajem. Paula omal się nie roześmiała, widząc, że co chwila rozglądają się wokół, by sprawdzić, gdzie jest reszta. Do miasta przybyły oddziały policji rodem z komedii. Oparła się o drzwi dżipa i poleciła e-kamerdynerowi połączyć ją z układem procesorowym pojazdu. Jeden z jego plików zawierał plan Stonewave. Zaczęła analizować trasy ludzi, którzy opuścili hangar. Jamas i Kieran do garażu, Anna do magazynu, Wilson do generatora. Przeciętny czas drogi łatwo było wyliczyć. Zaczęła sprawdzać, które z nich mogło wrócić, by zamordować Adama, i mimo to zdążyć wykonać swą robotę. To byłoby bardzo trudne, zwłaszcza dla Kierana albo Jamasa, którzy rozstali się tylko na kilka minut. Względy praktyczne czyniły głównym podejrzanym Oscara. - Skończyliśmy - oznajmiła Rosamund. Paula odsunęła na bok mapę w wirtualnym polu widzenia i spojrzała na Strażniczkę. Obok niej stał Oscar, odziany w srebrno-niebieski kombinezon pilota, mogący w razie potrzeby służyć jako hermetyczny skafander. Pod pachą trzymał hełm, a na jego twarzy malował się zrozumiały niepokój. To nie był strój, jaki chciałaby nosić w warunkach niemal całkowitej próżni, ale ich pancerne kombinezony były stanowczo za duże i zbyt masywne. - Dziękuję - rzekł Oscar. Jego ciepły, mocny uścisk przypomniał Pauli, jak mokra od potu jest jej skóra. - A więc to nie on, co? - zapytała Rosamund, zamykając drzwi. - Nadal nie wiem - odpowiedziała Paula, przesuwając się na miejsce dla pasażera. W blasku reflektorów widziała Oscara wracającego do upiornie białego hiperszybowca. - Wyglądasz lepiej - ciągnęła Strażniczka. - To nie znaczy, że dobrze, ale widać, że wracasz do zdrowia. Niezły wirus, co? - Ehe, niezły. Przejechali pięć kilometrów na południe i przystąpili do cumowania hiperszybowca Anny. Paula znowu usiadła w otwartych drzwiach. Widoczna. Do świtu zostały trzy godziny. Wilson i Jamas wyciągnęli hiperszybowiec z przyczepy, a Kie-ran wytoczył wiertarkę. Okazało się, że wybrali miejsce, w którym lawa jest bogata w metal. Bardzo trudno było się przez nią przewiercić. Paula sprawdziła cyfrowy model Stonewave jeszcze dwukrotnie, starając się ustalić hierarchię prawdopodobieństwa. Nie sposób jednak było jej określić. Zmiennych było zbyt wiele, zwłaszcza jeśli Wilson albo Anna cały czas przemieszczali się biegiem. Po wbiciu trzeciej rozpory Wilson i Anna uściskali się przed hiperszybowcem. Admirał po raz kolejny sprawdził srebrno--niebieski kombinezon kobiety i pocałował ją na pożegnanie. Anna wdrapała się do

kabiny. - Nie wiem, jak wyglądają ich szanse dotarcia do celu - stwierdziła Rosamund, gdy znowu ruszyli na południe. - Nie są za duże - przyznała Paula. Wypiła kolejną mieszankę rehydratacyjną i dokonała przeglądu wszystkiego, co wiedziała. Nadal wierzyła we wnioski, do których doszli przedtem z Adamem. Gdy tylko cofnęła się myślą do spędzonych z nim chwil, zakręciło się jej w głowie. Przez cały czas, odkąd wsiadła do pociągu na dworcu w Narrabri, pragnęła tylko wykręcić Adamowi ręce za plecami i założyć mu kajdanki. Tego rodzaju odruchy były dla niej czymś oczywistszym niż oddychanie. Podejrzewała, że pozostali mogą się czuć winni z powodu śmierci Adama. Ale nie - ona. Jeśli w ogóle coś czuła, to tylko żal, że nie może już uzyskać od niego informacji. Wyłącznie od niego mogła się czegoś dowiedzieć o trojgu towarzyszących im Strażników. Me - powiedziała sobie. To nie jest w porządku. Trzeba się zająć tym, co najważniejsze. A najważniejszy był sukces lotu na Mount Herculaneum. Musiała się skupić na Wilsonie, Oscarze i Annie. Rosamund znowu zahamowała. - Miejmy nadzieję, że tu skała będzie lepsza niż ten syf w po przednim miejscu - stwierdziła i wyskoczyła z dżipa, by pomóc umocować ostatni hiperszybowiec. Paula nie ruszyła się z siedzenia dla pasażera. Znalazła baton z toffi w polewie czekoladowej i zaczęła przeżuwać go bardzo powoli, by jej żołądek miał czas znowu się przyzwyczaić do stałych pokarmów. Nie było sensu zastanawiać się, kto z trojga podejrzanych miał sposobność dokonania sabotażu podczas lotu hy-droplanem. To było jeszcze bardziej skomplikowane niż sytuacja w Stonewave. Musiała się skupić na dowodach z przeszłości, na ich zachowaniu przed przybyciem na Far Away. Może to pozwoli jej kogoś wyeliminować. Najbardziej obciążającym faktem, jaki się jej nasuwał, było względnie nieskuteczne dowodzenie flotą przez Wilsona. Gdyby tylko był odrobinę twardszy... To jednak można było złożyć na karb polityki. To tylko poszlaka. Wróciła w myślach do rozmowy z Kimeem i Oscarem w Pentagonie II. Obaj byli zaskoczeni i głęboko zaniepokojeni faktem, że ktoś zmienił zapis, a także oczywistym wnioskiem, że wpływy Gwiezdnego Podróżnika sięgają aż tam. Nie było w tym nic niezwykłego, niemniej wydarzyło się wtedy również coś innego, co wówczas nie wydawało się istotne. Oscar twierdził, że skontaktowali się z nim Strażnicy, szybko jednak poprawił się, mówiąc, że to był ktoś, kto podawał się za Strażnika. Dlaczego wybrali akurat jego? Co ich skłoniło do przypuszczenia, że mógłby sprzyjać ich sprawie? - Śledczy - odezwał się Wilson. Paula odwróciła się powoli. Ruchy nadal sprawiały jej trudność. Bolały ją wszystkie mięśnie. Admirał stał w otwartych drzwiach, ubrany w taki sam kombinezon jak pozostali. Otaczało go troje Strażników. Ich gniew wyraźnie osłabł, przechodząc w coś przypominającego zażenowanie. Współpraca w wykonywaniu ciężkiego zadania działała w ten sposób na ludzi, ona jednak nie mogła sobie pozwolić na uleganie podobnemu wpływowi. - Obawiam się, że jeszcze nie rozwiązałam problemu - oznajmiła. - No cóż, w takim razie pozostaniemy w kontakcie radiowym. Przynajmniej dopóki burza nie przerwie łączności. - Proszę bardzo. - Mam nadzieję... ech, w porządku. Zacisnął usta w wyrazie czegoś przypominającego rozczarowanie. - Szczęśliwej podróży, admirale. Wilson odwrócił się i ruszył w stronę hiperszybowca. - Do burzy została godzina - powiedziała nerwowo Rosa- mund, siadając na miejscu dla kierowcy. Ekipy z biur turystycz nych zwykle nie odjeżdżają tak późno. Według danych z układu procesorowego

dżipa, u podstawy Mount Zeus znajduje się kry jówka używana w sytuacjach awaryjnych. Możemy tam dotrzeć na czas. Włączyła silnik i okrążyła przycumowany hiperszybowiec. Zasłona kabiny pilota już opadała. Samochód pomknął po nagiej skale dna kanionu. Paula przechyliła się w bok, patrząc na hiperszybowiec i trzy porzucone przyczepy. - Udało się nam - stwierdziła Rosamund z ulgą w głosie. - Dlaczego tak uważasz? - Rozmawiałam z Kieranem i Jamasem. Uważamy, że prawdopodobieństwo sukcesu jest wysokie. Jeśli na szczyt dotrze dwoje ludzi z floty, w tym agent Gwiezdnego Podróżnika, co właściwie będzie mógł zrobić? Nikt z nich nie ma broni. A jeśli uda się trojgu, problem będzie rozwiązany. - Powiedz to Adamowi - burknęła Paula. Rosamund łypnęła na nią wilkiem, ale nie odezwała się ani słowem. Paula ponownie sprawdziła informacje o trojgu ludzi z floty. Robiła to już przedtem, z Adamem. Coś wówczas próbował przed nią ukryć. Jakby to było możliwe. Wyczytała to wyraźnie z jego twarzy. Wiedział, że jedno z nich jest niewinne. Dlaczego mi o tym nie powiedział? Bo ten ktoś jest zamieszany w inną zbrodnię? W jaką? Co mogło skłonić Adama do osłaniania kogoś w takiej sytuacji? - Czy mamy wszystkie krótkofalówki? - zapytała. - Tak. - A więc ludzie w hiperszybowcach nie odbiorą naszych transmisji? - Tak. - Muszę zapytać o coś Johanssona. Rosamund puściła jedną ręką kierownicę i wyciągnęła układ procesorowy z wbudowaną funkcją krótkofalową. - Proszę. Ale to cholernie daleko. Nie jestem pewna, czy coś usłyszą. - Jest noc, to powinno pomóc. Włączyła urządzenie i przestawiła je na ciągłe powtarzanie. - Johansson, mówi Paula Myo. Adama zamordowano w Stone- wave. Muszę się dowiedzieć, kto się skontaktował z Oscarem w spra wie dzienników pokładowych “Drugiej Szansy" i dlaczego wybrali ście akurat jego. Proszę o odpowiedź z informacją potwierdzającą tożsamość od Alica Hogana. Wysłuchała pierwszego cyklu transmisji. - W jaki sposób to pomoże wykryć zdrajcę? - zapytała Rosamund. - Powiem ci, jeśli otrzymamy odpowiedź. Paula spojrzała na horyzont. Nie była pewna, czy rzeczywiście nadchodzi świt, czy tylko jej się zdaje. Niebo nad wschodnią równiną zaczynało już szarzeć. Wyglądając przez wąskie okna pancernego samochodu, Bradley widział na zachodzie szczyty Gór Dessaulta. Zimne turnie rysowały się ostro na tle blednących gwiazd. Wyobraził sobie superburzę, która spada z nich na równinę z apokaliptyczną mocą, oczyszczając ją z nowo wprowadzonych, ziemskich form życia. To jednak zdarzy się dopiero za wiele godzin. O ile w ogóle się zdarzy. Od wczorajszej informacji o surfowaniu nie miał żadnej wiadomości od grupy Samanthy. Jeśli wszystko pójdzie zgodnie z planem, burza może jeszcze zdążyć na czas. Od Instytutu nadal dzieliło ich kilkaset mil, ale posuwali się naprzód szybciej niż się spodziewał. Konwój Gwiezdnego Podróżnika również. Wszyscy mieli za sobą długą, ciężką noc. Po opuszczeniu dżungli wyjechali na monotonną sawannę, tylko gdzieniegdzie upstrzoną pojedynczymi drzewami albo krzakami. To było tak, jakby przed ich oczami ciągle przesuwała się ta sama scena. Nocą, gdy widzieli tylko to, na co padł blask reflektorów, wrażenie, że w ogóle nie posuwają się naprzód, było jeszcze gorsze. Po północy wreszcie udało się im nawiązać kontakt ze Strażnikami przygotowującymi się do

Ostatniego Ataku. Na odcinku ostatnich kilkuset mil autostrady rozmieścili obserwatorów mających śledzić ruchy Gwiezdnego Podróżnika. Ich układy procesorowe i bezpieczne połączenia maserowe omijały zniszczone węzły sieci, pozwalając na utrzymanie kontaktu z głównymi siłami Strażników. To bardzo poprawiało morale ich niewielkiej grupki, a także dawało im niezły ogląd sytuacji. Gdy tylko zaczęły napływać wiarygodne informacje, dowiedzieli się, że są tylko czterdzieści minut za Gwiezdnym Podróżnikiem, ale to znaczyło, że dzieli ich od niego sześćdziesiąt mil, a przed nimi nie było już większych mostów. Nieprzerwane, betonowe pasy Pierwszej Autostrady przeszywały sawannę po linii prostej, jak rzymska droga. Przy obecnej prędkości dogonią obcego tuż przed Instytutem, na krótko przed przybyciem burzy. Johansson wiedział, że to nie wystarczy. Będzie zmuszony do frontalnego ataku. Wojownicy z Pierwszego Ataku również będą mieli swą szansę, gdy zablokują autostradę. Przerażała go myśl o tak wielkim przelewie krwi. Zemsta planety byłaby znacznie efektywniejsza. Izolacja i odsłonięcie, a potem śmierć. Ten starannie opracowany plan w praktyce spalił już jednak na panewce. Świadomość, że w ostatecznym rozrachunku to on zlekceważył Gwiezdnego Podróżnika, wypełniała go dojmującym bólem. Jedyną szansą ocalenia były Pazury Kotki i paryska ekipa. Ich pancerne kombinezony mogą jeszcze okazać się rozstrzygającym atutem. - Odbieram krótkofalowy sygnał - odezwała się siedząca z tyłu Keely. - To Paula Myo. Głos Strażniczki ucichł. Bradley odwrócił się i zobaczył, że twarz kobiety poszarzała. - Daj mi ją - poprosił łagodnym tonem. Interferencja powodowana przez wschodzące słońce była tak silna, że minęły prawie cztery minuty, nim odebrali pełną wersję tekstu. Wszyscy umilkli, a złowroga wiadomość od Pauli powtarzała się raz po raz. - Wyłącz to skurwysyństwo - warknął Stig. Siedział z tyłu, obok Keely, choć powinien odpoczywać. Tuż przed północą wreszcie ustąpił miejsca przy kierownicy Olwen. - To niemożliwe. Ona kłamie. Od początku wiedziałem, że z tą suką będą kłopoty. Bradley nadal był w szoku. W przeciwnym razie kazałby Sti-gowi zamknąć się i uspokoić. Nawet w najgorszych scenariuszach nie brał pod uwagę możliwości śmierci Adama. - Jak już zabijemy Gwiezdnego Podróżnika, wytropię ją i raz na zawsze zamknę jej tę kłamliwą gębę. - Stig, uspokój się - powiedziała Olwen, nie odrywając spojrzenia od szosy. Ona również połknęła kilka tabletek koncentrujących, ale znacznie mniej od Stiga. - Musimy do tego podejść spokojnie i profesjonalnie. W wirtualnym polu widzenia Bradleya pojawiła się ikona łączności. Dotknął jej bez zastanowienia. - Sytuacja nie jest dobra - odezwał się Alic. - Agent Gwiezdnego Podróżnika robi się coraz śmielszy. - Ale to już nie ma znaczenia - sprzeciwił się Morton. - Przykro mi, wiem, że Adam bardzo pomógł Strażnikom, ale oni już odegrali swą rolę. Sam to powiedziałeś. Zemsta planety jest przygotowana. Bradley zmarszczył brwi. Morton miał rację. Paula z pewnością również o tym wiedziała. Zdawała też sobie sprawę, że łączność krótkofalowa jest dostępna dla wszystkich. Jej wiadomość nadal się powtarzała, z pewnością więc uważała ją za ważną. Dlaczego? - Na pewno robią coś innego - zdecydował. - Paulę można oskarżyć o wiele rzeczy, ale nie o głupotę. Mówi mi, dlaczego to ważne. Co można znaleźć w Stonewave? - W tej chwili nic - odparła Olwen. Biura turystyczne zawiesiły działalność, gdy ludzie przestali przyjeżdżać. - Ale co tam się robi? - zapytał. - Nigdy nie słyszałem tej nazwy. - To osada na podmokłej pustyni. Służy jako baza dla hiper-szybowców. Nie ma tam nic więcej. - Och, niebiosa snów - wyszeptał Bradley. Jego konsternacja była bliska paniki. - O co chodzi? - zapytał Alic. - Spotkali Samanthę i pojechali po hiperszybowce. Rozumiesz? - Ni cholery - przyznał komandor. - Obserwacja - wyjaśniła Olwen. - Samantha potrzebuje obserwatorów na Tronie Afrodyty.

- Wszyscy ludzie z floty potrafią pilotować - zauważył Bradley, spoglądając na zegarek. - A poranna burza wkrótce dotrze do Wielkiej Triady. Jedno z nich jest agentem Gwiezdnego Podróżnika, a to oni mają być obserwatorami. Komandorze Hogan? - Słucham? - Proszę mi podać coś, co może być dla Pauli gwarancją. Jakiś szczegół, którego Gwiezdny Podróżnik nie może znać. - W holu hotelu “Almada" powiedziała Renne, że podejrzewała ją na równi z Tarłem. Byliśmy przy tym tylko ja i John King, a Renne i John nie żyją. - W porządku. Keely, musimy mieć absolutną pewność, że wiadomość dotrze do celu. Połącz wszystkie nasze nadajniki i nastaw je na pełną moc. Niech powtarzają tekst bez żadnych ograniczeń czasowych. - Gotowe. - Paula, mówi Bradley. W holu hotelu “Almada" powiedziałaś Renne, że podejrzewałaś ją na równi z Tarłem. To Adam skontaktował się z Oscarem, ponieważ byli razem na dworcu Aba-dan. Ciekawe, co z tego zrozumie Gwiezdny Podróżnik? Opadł na siedzenie i zamknął oczy. Nagle poczuł się bardzo zmęczony. - Jest pan tego pewien? - zapytał Alic. - Obawiam się, że tak. - Ale... Oscar Monroe był członkiem kadry kierowniczej STT i kapitanem floty. Nie mógł być zamieszany w Abadan. - Ludzie się zmieniają - odparł Bradley. - Co pan robił w poprzednich życiach, komandorze? - To moje drugie i w obu zajmowałem się prawem. Niech pan posłucha... ja mogę zignorować to, co usłyszałem, ale Paula Myo nie. - Wiem o tym. Zapewne dlatego Adam nic jej nie powiedział. Osłaniał Oscara do samego końca. Ponownie wyjrzał przez wąskie okno. Góry Dessaulta były coraz wyraźniejsze. Niebo nad nimi przybrało ciemnolawendowy odcień. Najwyższy szczyt, StOmer, znacznie wyrastał nad pozostałe. Jego śnieżna czapa przybrała już białawy odcień. Choć Bradley od dziesięcioleci nie widział wznoszącego się na północno--zachodnim końcu łańcucha szczytu, jego sylwetka pozostawała znajoma. Ten widok skłonił go do przyznania, że nie może już dłużej zwlekać. Dotknął wirtualną dłonią ikony Scotta McFostera dowodzącego Ostatnim Atakiem. - Słucham, szefie - odpowiedział natychmiast Scott. Lwieserca wynurzyły się z porastającego podnóże gór lasu. Było ich z górą tysiąc, a każde niosło klanowego wojownika. Nie mieli już potrzeby się kryć. Chcieli, by Gwiezdny Podróżnik wiedział, że tu są. Jechali kłusem przez sawannę, śpiewając powolną pieśń marszową. Kopyta ich wierzchowców wzbijały w górę obłoki pyłu. Obserwatorzy rozlokowani przez Gwiezdnego Podróżnika wzdłuż drogi nadawali pośpiesznie wiadomości i zmykali do odległej o piętnaście mil doliny Instytutu. Ścigali ich klanowi zwiadowcy. Gdy dotarli do dna płytkiej niecki, sześciuset jeźdźców uformowało półokrąg. Pierwsza Autostrada przebiegała przez jego środek. Wysadzili mały most nad strumieniem, a grupy McSo-belów rozsypały miny na nawierzchni i na poboczach. Na górujących nad szosą wzgórzach okopano moździerze i wyrzutnie rakiet. Reszta wojowników podzieliła się na dwustuosobowe grupy i odsunęła od drogi, zajmując pozycję około dwóch mil na północ od niej. Słońce wspinało się powoli na niebo, nadając mu szafirową barwę. Upał wokół narastał, a wraz z nim przytłaczająca cisza. Wreszcie konwój Gwiezdnego Podróżnika wyłonił się zza wzgórz, mącąc tę ciszę późnego poranku. Kolumna składała się z trzydziestu cruiserów, między którymi jechało kilka większych ciężarówek, trzy autobusy oraz dwie małe cysterny. Przodem mknęło dziesięć wielkich motocykli BMW. Wszyscy motocykliści mieli pancerne kombinezony. Wielka ciężarówka MANN jechała w dwóch trzecich długości

konwoju. Pole siłowe otaczające kapsułę z gładkiego aluminium migotało w promieniach słońca. Motocykliści wjechali na szczyt wzgórza i zwolnili na widok blokujących drogę Strażników. Potężne silniki warczały głośno, gdy zbliżali się do przeciwnika w tempie piechurów. Reszta konwoju podążała za nimi ostrożnie. Pół mili od gruzów mostu cała kolumna się zatrzymała. Reszta klanowych jeźdźców zbliżyła się do drogi, całkowicie otaczając konwój Gwiezdnego Podróżnika. Na autostradzie pojawił się pierwszy pancerny samochód. Olwen zahamowała, gdy tylko zbliżyła się do grupy jeźdźców pełniących straż na szosie pół mili za konwojem. - Nareszcie! - wysyczała. Masywne drzwi uniosły się w górę i z pojazdu wysiadł Brad-ley. Ludzie z Paryża i Pazury Kotki zdążyli już wysiąść z drugiego samochodu na spieczony słońcem beton. Wszyscy przeciągali się, by rozprostować mięśnie. Scott McFoster wręczył wodze lwiego-serca jednemu ze swoich ludzi, podszedł do Bradleya i uściskał go serdecznie. - Na niebiosa snów, bardzo się cieszę na twój widok, szefie. - Przynosisz klanom dumę, Scott. Jest was więcej niż się spodziewałem. - Ehe, a wybierało się jeszcze więcej. Musiałem być bardzo stanowczy, bo inaczej towarzyszyliby nam dzieci i starcy. Bradley skinął z namysłem głową, myśląc o ciele Harveya spoczywającym w jednym z dżipów. Spojrzał na stojący w niecce konwój. W nieruchomym, wilgotnym powietrzu niósł się warkot silników. Przeniósł wzrok na południe i ujrzał siodłowate zagłębienie doliny Instytutu. - Lepiej się śpieszmy. Będzie chciał się przebić jak najszybciej. Czy zbliżają się jakieś posiłki? - Wokół Instytutu nie ma żadnego ruchu. Straciliśmy paru zwiadowców, ale tego należało się spodziewać. Reszta nadal jest na miejscu. Zresztą zauważylibyśmy, gdyby coś się pojawiło. - Ilu żołnierzy może tam mieć? - Od kilku miesięcy śledzenie ruchu na Pierwszej Autostradzie nie było łatwe. Jestem przekonany, że w Instytucie zostało najwyżej dwustu ludzi. - To dobrze. Mamy w samochodach pociski strefowe. Powinny wyeliminować część konwoju, zanim zacznie się walka z bliska. - Czy mogą przebić pola siłowe ciężarówek? - Raczej w to wątpię. Wkrótce się przekonamy. Mamy też potężne sieci tłumiące, które powinny w tym pomóc. - W takim razie jesteśmy gotowi. - Dobra. Włożę kombinezon i dołączę do was. Scott wahał się przez krótką chwilę. - Oczywiście. - Bez obaw - uspokoił go Bradley. - Postaram się wam nie przeszkadzać. Poza tym, nasi przyjaciele... - Wskazał na pary ską ekipę i Pazury Kotki. - ...zgodzili się doprowadzić mnie do samego Gwiezdnego Podróżnika. Scott obrzucił masywne kombinezony profesjonalnym spojrzeniem. - Pewnie nikt nie zechce pożyczyć mi takiego ubranka na parę godzin? Odpowiedziały mu chichoty płynące spod gładkich hełmów. Bradley zwrócił się ku górom na zachodnim horyzoncie. Wysokie, oślepiająco białe szczyty wznosiły się ku niebu. Nie było ani jednej chmurki, ani podmuchu wiatru. - Nie mamy żadnych wiadomości od Samanthy - oznajmił Scott, podążając za jego spojrzeniem. - To może znaczyć, że się zaczęło. - Tak. Oczywiście. Macie w pobliżu jakieś schronienia? - Zlokalizowaliśmy kilka jaskiń. McSobelowie instalują w nich pola siłowe. - Miejmy nadzieję, że to wystarczy. Nikt naprawdę nie wie, jaką moc może osiągnąć...

- Hej - odezwała się Kotka. - Coś się zbliża. Coś bardzo dziwnego. Uniosła opancerzoną dłoń, wskazując na niebo na zachodzie. Pomimo niekiedy bardzo kreatywnych wysiłków uczonych nigdy nie udało się odzyskać DNA ziemskich dinozaurów. Najwyraźniej jednak nie powstrzymało to Barsoomian przed śmiałymi eksperymentami genetycznymi. Na widok sylwetek, które pojawiły się na szafirowym niebie Far Away Bradleyowi ze zdumienia opadła szczęka. Stworzenia z całą pewnością były wzorowane na pterozaurach. Ich skrzydła składały się z łuskowatych błon rozpiętych na długich, twardych kościach. Stwory poruszały nimi powoli i miarowo, a blask słońca odbijał się w błonach, tworząc tęczowe wzory. Kształt ciała świadczył o pochodzeniu od jaszczurek, choć Bradley podejrzewał, że do ich genomu wpleciono też wiele sekwencji wywodzących się od krokodyli. Wielkie, klinowate łby z pewnością wyglądały groźnie, a z czterech łap wyrastały straszliwe, czarne szpony. Stworzenia zniżyły lot i Bradley wypatrzył na ich grubych szyjach sylwetki opatulonych w płaszcze Barsoomian. Na jasne, per-łowoszare ciała założono coś w rodzaju siodeł. Bestii było ponad trzydzieści i wszystkie trzymały się w bezpiecznej odległości od siebie. Pierwsza z nich przemknęła nisko nad drogą, a potem zawróciła, szybko uderzając potężnymi skrzydłami. Wylądowała ; gładko, podkurczając krótkie, grube łapy. Głowa o długości trzech metrów z czego większość stanowiła zębata paszcza - zwróciła się ku Bradleyowi. Spojrzały na niego wielkie, osadzone w wypukłościach czaszki oczy. Stworzenie poruszyło raz jeszcze skrzydłami, a potem złożyło je zgrabnie po bokach. Następnie

506- 1 wydało z siebie przenikliwe zawodzenie, tak głośne, że Bradley zakrył uszy dłońmi. Reszta stada odpowiedziała takimi samymi krzykami. Wszystkie bestie opadły na ziemię, jakby atakowały zdobycz. - Niezłe - skwitowała Kotka. - Hej, Scott. Zamienię swoją zbroję na takiego zwierzaka. Lwieserca nie zwróciły uwagi na przylot bestii. Okazywały pełen stoicyzm, ale ich jeźdźcy wytrzeszczali oczy ze zdumienia, przywitali Barsoomian ochrypłym okrzykiem. Dowódca przybyszy zsunął się z siodła, opadając gładko na ziemię. - Witajcie - rzekł Bradley. - Często się zastanawialiśmy, czy przyłączycie się do nas w tej chwili. Zawsze mieliśmy nadzieję, że tak się stanie. - Bradleyu Johansson - odpowiedział mu melodyjny kobiecy głos - twój powrót dobrze zwiastuje temu światu. Nasze przewidywania się potwierdziły. Jestem Rebecca Gillespie, a to moja kongregacja. Z radością pomożemy wam na miarę swych możliwości, ale musisz wiedzieć, że przybyliśmy tu również po to, by strzec Raiela. Cienie pod kapturem Rebeki przerzedziły się nieco, gdy kobieta spojrzała na Qatuksa. Dwóch Barsoomian, którzy również już zsiedli, zbliżało się powoli do masywnego obcego. Qatux wyszedł z ciężarówki. Tiger Pansy stała obok niego w bardzo opiekuńczej pozie, spoglądając podejrzliwie na spowite w szare szaty sylwetki. Barsoomianie pokłonili się nisko Raielowi. Obcy wyciągnął ku nim mniejsze macki w czułym geście udzielającego błogosławieństwa kapłana. - Kim jest dla was Qatux? - zapytał Morton ociekającym drwiną głosem. - Jakimś dawno utraconym bogiem? Rebecca Gillespie odwróciła się lekko, spoglądając na mężczyznę w pancernym kombinezonie. - Raielowie mają najbardziej zaawansowaną strukturę neu ronową ze wszystkich poznanych dotąd obcych - wyjaśniła. - W związku z tym zasługują na nasz najwyższy szacunek. Wie rzymy i mamy nadzieję, że pewnego dnia zdołamy podnieść swe DNA do podobnego poziomu. Nim ta chwila nadejdzie, zadowolimy się wszelkimi wskazówkami, jakich zechce nam udzielić. - Powinniście się czasem z kimś umówić - skwitował Morton. - Cieszę się, że przybyliście, bez względu na powód - oznajmił pośpiesznie Bradley. - Hm, co to

właściwie za stworzenia? - zapytał, wskazując na wierzchowca, na którym przyleciała Re-becca Gillespie. - Dla nas to orły królewskie, choć w miasteczkach na Stepie Iril krążą już pogłoski, że na Far Away pojawiły się smoki. - Wyglądają bardzo imponująco. Czy zamierzacie wykorzystać je w walce? - Dobry Boże, nie. To byłoby szaleństwo. - Sięgnęła za plecy i wyciągnęła z ukrytej w fałdach szaty pochwy karabin z bardzo długą lufą. - Bylibyśmy bardzo łatwym celem dla żołnierzy Instytutu. Podejmiemy się roli snajperów. Ta broń przebija pole zwyczajnego szkieletowego emitera z odległości tysiąca metrów. - Tego rodzaju wsparcie byłoby bardzo użyteczne. - Szefie - zawołał Scott. - W Instytucie wykryto ruch. Coś jedzie do nas. Mamy obraz. Bradley odnalazł w wirtualnym polu widzenia ikonę zwiadowcy i otworzył przekazywany przez niego obraz. Jakość nie była najlepsza, zobaczył jednak wyłaniające się z doliny samochody. - To chyba wszystkie pojazdy, które tam mają - zauważył Stig. - Kto w nich siedzi, do licha? - Sprawdź, czy zwiadowca może zrobić zbliżenie - polecił Bradley. Zaniepokoiła go liczba wehikułów. Gwiezdny Podróżnik z pewnością był zdesperowany, zawsze jednak kierował się logiką. Obraz się zamazał, po czym pojawiło się zbliżenie pikapa. Z tyłu tłoczyło się kilka ciemnych sylwetek. W pierwszej chwili Bradley nie potrafił się zorientować, co widzi. Jego umysł po prostu nie akceptował tego obrazu. To niemożliwe. Ale przecież Dudley Bose odkrył prawdziwe pochodzenie Gwiezdnego Podróżnika. - Na niebiosa snów - mruknął ze strachem w głosie. - Wędrowne alfy - zanuciła radośnie Kotka. - Muszą być ich setki - zauważył Morton. - To wędrowni żołnierze - dodał Rob. - Chyba. Wyglądają trochę inaczej niż ci na Elanie. - To będzie udoskonalona wersja - oznajmił bez ogródek Bradley. Podczas lotu przeżyli kilka nieprzyjemnych chwil. Pracę niektórych systemów hipernapędu “Scylli" zakłóciły awarie, którym trzeba było natychmiast zaradzić. Sprzęt pomocniczy odmawiał posłuszeństwa z przygnębiającą regularnością. Nigel większość godzin na jawie spędzał na naprawianiu uszkodzeń, wgrywaniu łat i instalowaniu części zapasowych. Otis i Thame zaimprowizowali mnóstwo procedur. Doświadczenie pilotów oraz dogłębna znajomość systemów fregaty pozwalały im znajdować niemal intuicyjne rozwiązania. Oporny okręt udało się w końcu nakłonić do funkcjonowania zgodnego z zapowiedziami konstruktorów. Nigelowi zapanowanie nad maszynerią sprawiło bardzo wiele satysfakcji. Bezpośredni nadzór był jedynym stylem kierownictwa, który zawsze sprawdzał się w stu procentach. Świadomość, że wystarczy jeden błąd, by zamienili się w plamę dziwacznego promieniowania, również pomagała w zdumiewającym stopniu skoncentrować umysł. Zbliżali się do Alfy Dysona. Przeciągnął jej obraz na środek wirtualnego pola widzenia i przyjrzał mu się uważnie. Znalazł się wewnątrz szarego, cętkowanego sześcianu. Gwiazda była małym supłem w tkaninie przestrzeni położonym na wprost przed nimi. Beta Dysona leżała nieco z boku. Transwymiarowe impulsy odbijały się od bariery, pokazując osłoniętą nią gwiazdę jako większy węzeł. Ku Alfie Dysona zbliżał się mały, stożkowaty ślad torowy. Siedzenie “Charybdy" nie było łatwe. Mechanizm detektora należał do najbardziej zawodnych systemów na pokładzie. Stracili ściganą fregatę z oczu na całe dwadzieścia osiem godzin. Nigel ciężko pracował nad przystosowaniem oprogramowania, aż wreszcie doprowadził do tego, że urządzenie pracowało niemal bezbłędnie. Przez kilka ostatnich godzin z pewnością nic się nie wydarzyło. Nigel podejrzewał, że fakt, iż powoli doganiali “Charybdę", ma z tym wiele wspólnego. Dzieliło ich od siebie niespełna piętnaście lat świetlnych. - Czy już zdecydowałeś, co zrobimy po dotarciu na miejsce? - zapytał Otis.

Nigel odepchnął wirtualną dłonią obraz na bok, wprowadzając go z powrotem do siatki. - Jeszcze nie. W jego głosie pobrzmiewała nuta nerwowości. Cholera, to był Ozzie! - Zostało dziewięćdziesiąt minut. - Ehe, wiem. - Nasza rozdzielczość powinna wystarczyć, by zobaczyć, czy leci na świat rodzinny, czy do Fortecy Ciemności. Nigel obrócił się na fotelu. Z fizycznego punktu widzenia podróż była bardzo nieprzyjemna: żywność w tubach, obrzęk zatok, nudności i ciągła klaustrofobia. - Myślisz, że będziemy cokolwiek widzieć, jak już wyjdą z hi- perprzestrzeni? Otis uśmiechnął się ze skrępowaniem. - W teorii. - Na tym okręcie teorie rzadko się sprawdzają. - Jeśli poleci do Fortecy Ciemności, to będzie znaczyło, że naprawdę chce odtworzyć barierę. - Być może. - A w takim przypadku nie może być agentem Gwiezdnego Podróżnika. Nigel przeszył syna pełnym wściekłości spojrzeniem. - Wiem o tym. Dlatego z wami poleciałem. - Przepraszam, tato. No wiesz... to Ozzie. - Czy w ogóle go kiedyś spotkałeś? - zapytał Nigel, lekko poirytowany nutą szacunku słyszalną w głosie syna. - Nie. Ale kiedy byliśmy dziećmi, ciągle nam o nim opowiadałeś. - Ehe, wiem. Dlatego jeśli trzeba będzie to zrobić, moja ręka naciśnie spust. - Nie mógł powstrzymać ziewania. Nie spał dobrze w stanie nieważkości. - Przygotujmy się. Nie chcę, żeby cos odwróciło naszą uwagę. Thame, załaduj bombę “nowa" do tuby wyrzutni. Autoryzuję jej aktywację. - Tak jest. Nigel śledził procedurę na schemacie w wirtualnym polu widzenia. Były problemy z wydostaniem pocisku ze składu, ale Otis wprowadził jakąś poprawkę i mechanizm zadziałał prawidłowo. Po załadowaniu broni pojawiły się zielone światła. - Tej sztuczki nauczył mnie Mark - oznajmił Otis. - Trzeba zrównoważyć elektromięśnie. Nigel zignorował pełen wyrzutu ton syna. Mark miał w sobie coś wzbudzającego sympatię. Przypominał zagubione szczenię. - Aktywujcie lasery neutronowe - polecił. - Thame, ty zaj miesz się krótkozasięgową obroną. Sprawdził czas. Do Alfy Dysona zostało siedemdziesiąt minut lotu. Gdy tylko dżip wynurzył się z Kanionu Pogranicznego, zaczęli odbierać fragmenty odpowiedzi Johanssona. Paula zaprogramowała układ procesorowy, polecając mu scalić urywki powtarzanej raz po raz wiadomości. Z głośników płynął donośny szum, ale za każdym razem słowa stawały się wyraźniejsze. Przy piątym powtórzeniu nie mogło już być mowy o pomyłce. - To on? - zapytała Rosamund. - Rzeczywiście powiedziałaś to Renne? - Tak. Paula wyglądała przez przednią szybę dżipa. Gładka powierzchnia piasku i łupku lśniła w blasku reflektorów. Opływowy pojazd mknął w stronę kryjówki. Miała wrażenie, że horyzont na wschodzie zaczyna jaśnieć. Ból w kończynach ustąpił niemal całkowicie, czuła się jednak rozpaczliwie zmęczona, jakby nie spała od miesięcy. - A więc to Adam skontaktował się z Oscarem - stwierdziła Rosamund. - Czy to w czymś pomaga? - To wyjaśnia bardzo wiele, zwłaszcza jego motywy. ~- Nie rozumiem. - Adam wiedział, że Oscar nie jest agentem Gwiezdnego Po- dróżnika. Gdyby nim był, z pewnością

pojmałby go w celu przesłuchania, gdy tylko Adam się z nim skontaktował. Zaskoczyłby go całkowicie. - Dlaczego po prostu nam nie powiedział? - Osłaniał Oscara. - Przed kim?. - Przede mną. Zawróć. Rosamund przeszyła ją zdumionym spojrzeniem. - Co mam zrobić? - Zawrócić. - Paula przebiegła wirtualnymi dłońmi po ikonach, próbując się skontaktować z Oscarem. Ręczny układ procesorowy miał jednak za mały zasięg, a w dodatku przeszkadzała jej ściana kanionu. Muszę tam pojechać. - Nie mamy czasu! - Zatrzymaj dżipa. Możesz się zabrać z Jamasem i Kieranem. Wrócę sama. - Och, niebiosa snów! Rosamund zakręciła kierownicą. Samochód wpadł w poślizg, trzęsąc się gwałtownie. Paula złapała się siedzenia. Bała się, że dżip się przewróci. - Co się dzieje? - zapytał Kieran. - Oscar jest czysty - odpowiedziała Rosamund. - Wracamy. - Po co? Burza dotrze tu za dwadzieścia minut. Dżip zdążył już zawrócić. Skierował się w stronę wylotu kanionu. Rosamund wcisnęła gaz do dechy. - Nie wiem. - Słucham? - zapytał z niedowierzaniem. - Muszę zadać Oscarowi kilka pytań - oznajmiła Paula. - Powinnam być w stanie ustalić, które z pozostałych dwojga jest winne. - I co wtedy? - Może uda nam się przybyć tam na czas, by uniemożliwić agentowi Gwiezdnego Podróżnika start. Nie potrzeba do tego wiele. Wasze jonowe karabiny z łatwością mogą uziemić hiper-szybowiec. - Ale nie zdążymy uciec - warknęła Rosamund. - W Ka- nionie Pogranicznym burza jest najgorsza. Te dżipy tego nie wytrzymają. - Powiedziałam, że pojadę sama. - Nie ma mowy. Ledwie możesz zachować przytomność. - Dziękuję. Paula osunęła się na siedzenie i zaczęła się zastanawiać nad pytaniami, które będzie musiała zadać. - Nawet jeśli nie dotrzemy na miejsce, ostrzeżemy pozostałą dwójkę - stwierdziła Rosamund. Musimy im to dać. - To może wystarczyć - zgodziła się Paula. Wyczuwała, że Rosamund szuka usprawiedliwienia dla tego, co robiły. Służba sprawie dodawała jej odwagi. - Nie wiem, co zamierza agent. Może spróbuje samobójczego ataku szybowcem albo będzie chciał zepchnąć pozostałych ze szczytu. - No wiesz, to Adam. On nam pomaga. - W jaki sposób? - Patrzy na nas z niebios snów i dodaje nam odwagi. Paula nie odpowiedziała. Ta myśl wydała się jej lekko niepokojąca. Jej wszechświat opierał się na dotykalnych faktach. Tak było łatwiej. - Nie jesteś religijna? - zapytała Strażniczka. - Nie sądzę, by zaprojektowano mnie w ten sposób. Ty najwyraźniej jesteś. - Nie wierzę w stare religie, ale Bradley Johansson naprawdę był w niebiosach snów. Opowiedział ludziom z klanów, jak one wyglądają i czego możemy się spodziewać. - Rozumiem.

- Nie musisz mi wierzyć - stwierdziła ze śmiechem Rosamund. - Będziesz go mogła potem zapytać. - Może i tak zrobię. Obie kobiety umilkły. Po chwili Rosamund zaczęła lekko poruszać kierownicą. Powierzchnia nie była nierówna. Nie zmieniała się od dłuższego czasu. - Wiatr zaczyna się wzmagać - wyjaśniła Strażniczka, za uważywszy, że Paula przygląda się pogrążonemu w mroku kra jobrazowi. - To prawda. Paula poleciła nadajnikowi dżipa wysłać kolejny sygnał. Powinny już być w zasięgu. Nawigacja inercyjna sugerowała, że dotarły do wylotu kanionu i zaraz zaczną do niego zakręcać. - Dlaczego trzeba było osłaniać Oscara przed tobą? - zapytała Rosamund. - Był z Adamem na dworcu Abadan. Uczestniczył w terrorystycznej zbrodni. Adam wiedział, że aresztuję Oscara, jeśli się o tym dowiem. - To było dawno temu. - Czas nie ma znaczenia. Ludzie, których zabili, nadal nie żyją. Sprawiedliwość jest najważniejsza. Bez niej nasza cywilizacja runie. - Mówisz poważnie, prawda? - Oczywiście. - Naprawdę spróbowałabyś aresztować Adama, gdy już byłoby po wszystkim? - Tak. - Powstrzymalibyśmy cię. - Tylko tym razem. - E-kamerdyner zawiadomił Paulę, że nadajnik dżipa nawiązał łączność z jednym z hiperszybowców. - Oscarze, wszystko u ciebie w porządku? - Czuję się dobrze. Tak jak my wszyscy. Co się stało? Myślałem, że jesteście daleko. Powinniście już opuścić kanion. - Oscarze, rozmawiałam z Bradleyem Johanssonem. Powiedział mi, że to Adam skontaktował się z tobą, by prosić cię o sprawdzenie dziennika “Drugiej Szansy". Czy to prawda? - Tak. - Śledczy, o co chodzi? - zapytał Wilson. - Zaraz odlatujemy. Musicie uciekać. - Oscarze, to znaczy, że jesteś niewinny - ciągnęła Paula. - Gdybyś był agentem Gwiezdnego Podróżnika, pojmałbyś Adama. - Ehe, zapewne tak. - Co chcesz przez to powiedzieć? - zapytał Wilson. Dżip zakołysał się, uderzony nagłym podmuchem. Paula za cisnęła mocniej siatkę bezpieczeństwa. - To albo ty, albo Anna. - Och, daj spokój! Wszyscy służyliśmy we flocie, znamy się od lat. Już zdecydowaliśmy, że to musisz być ty albo któryś ze Strażników. Lecimy na szczyt bez względu, co nam powiesz. - Wszyscy byliście na pokładzie “Drugiej Szansy" - ciągnęła Paula. - Oscarze, co powiedziałeś Wilsonowi, gdy przyszedłeś do niego z dowodami? Czy wspomniałeś, że skontaktowali się z tobą Strażnicy? - Tak. - W porządku. Wilsonie, wiedziałeś, że Oscar ma kontakty ze Strażnikami. Powiedziałeś o tym Annie? - To śmieszne. - Powiedziałeś jej? Dżip kołysał się coraz silniej. Wiatr się wzmagał. Nad ziemię wzbijały się chmury piasku. - Nie... nie sądzę. Anno, czy pamiętasz to? - Co jej powiedziałeś? Rozmawialiście o danych z “Drugiej Szansy"? - Anno? - błagał Wilson. - Na “Drugiej Szansie" to Anna odpowiadała za instrumenty obserwacyjne. To znaczy, że miała łatwy

dostęp do satelitów i anteny. To były jej systemy i z łatwością mogła zamaskować wszelki nieautoryzowany użytek. - Anno! Powiedz jej, że to bzdury. - Powiedziałeś jej? - Tak - jęknął Wilson. - Anno - powiedziała Paula. - Wiem, że masz włączony odbiornik. Odpowiedz, proszę. - To moja żona. Dżip zakołysał się jeszcze mocniej. Rosamund szarpnęła za kierownicę. - Dłużej już tego nie wytrzymamy - jęknęła. - Nie dotrzemy do Anny. - Cholera - warknęła Paula - To nie może być daleko. - Śledczy, jeśli pojedziemy dalej, zginiemy - głos Rosamund był całkowicie wyprany z emocji. W ten sposób nic nie osiągniemy. - W porządku, zawracaj - odburknęła Paula. W połowie zakrętu w dżipa uderzył kolejny podmuch. Obawiała się, że tym razem pojazd się przewróci. Rosamund zakręciła gwałtownie kierownicą i wyprostowała go. Niebo szarzało już. Pojawiła się na nim ławica chmur, mknąca z przerażającą prędkością w stronę Mount Herculaneum. Rosamund pędziła prosto ku podstawie ściany kanionu. - Anno, odpowiedz, proszę - mówiła Paula. - Cholera, Wilsonie, tak mi przykro - odezwał się Oscar. - To niemożliwe! - zawołał Wilson. - Niemożliwe. Do diabła, jest w pełni ludzka. - Pracowałam z Tarłem przez wiele lat i nie miałam o niczym pojęcia - odezwała się Paula. - Pracowałaś? - warknął pogardliwie Wilson. - Ja się z nią ożeniłem. Kochałem ją. - Wilsonie, Oscarze, musimy zdecydować, co teraz zrobimy. Wiem, że to trudne, Wilsonie, ale spodziewam się, że Anna spróbuje staranować jeden z waszych hiperszybowców. - Zostawimy między sobą przerwę po ich uwolnieniu - stwierdził Oscar. - W ten sposób będzie mogła załatwić tylko jednego z nas. - To powinno się udać. - Paula rozpaczliwie pragnęła udzielić im jakichś rad, ale nie przychodziło jej do głowy nic lepszego od pomysłu Oscara. Koniec kanionu zbliżał się szybko. Pod kołami znowu mieli piasek. U podstawy urwiska skupiały się wielkie, zniszczone przez erozję wypiętrzenia skalne. Rosamund ominęła ciemną wyniosłość z zakrzepłej lawy i zatrzymała samochód po zawietrznej. Potem opuściła karoserię, dotykając nią ziemi. - Mam nadzieję, że to wystarczy - oznajmiła, włączając awaryjne kotwice dżipa. Śruby zamontowane w podwozie zaczęły się wkręcać w ubity piasek z głośnym, metalicznym jękiem. - Życzę wam obu szczęścia - rzekła Paula. Rosamund przerwała połączenie i spojrzała na drugą ko bietę. - Nie powiedziałaś mu, że wiesz o Abadanie. - Oscar i tak ma w tej chwili za dużo zmartwień. Nie chciałam zmniejszać jego efektywności. - Nie wiem, jak Gwiezdny Podróżnik, ale ty mnie naprawdę przerażasz. - Nie wiedziała. - Oscar powtarzał tę frazę jak mantrę. Stracił już rachubę, ile razy ją wypowiedział. Milczenie przygnębiało i bu dziło demoralizację. Wokół hiperszybowca zawodził przeraźliwy wicher. Izolacja otaczała go jak w międzygwiezdnej przestrzeni. Anna: nieodwołalnie zgubiona wiele lat, czy nawet dziesięcioleci temu. Natomiast Wilson wycofał się w prywatne piekło bólu i żalu. - Pociągałeś jej ludzką część. To nadal żyje. - Nieważne - odparł krótko Wilson. - Miałem już przedtem żony. - Ale nie przeżyłeś czegoś takiego. Widzieliśmy przebłyski prawdziwej Anny. Ona nadal tam jest. Uwięziona. Można będzie ją ożywić i dokonać edycji pamięci. - Ale teraz musimy ją zabić. To chcesz powiedzieć? Oscar skrzywił się. Całą tę rozmowę jeszcze przykrzejszą czyniło szmaragdowe światełko

w narożniku wirtualnego pola widzenia, wskazujące, że Anna słucha wszystkiego, co mówią. - A co chciałbyś zrobić? - zapytał ze znużeniem w głosie. Za szybą kabiny pilota unosiły się obłoczki piasku, przyniesione przez wiatr z podmokłej pustyni. - Dotrzeć do Tronu Afrodyty. Po to tu jesteśmy. To nasze zadanie. Oscar stłumił westchnienie ulgi. Jego przyjaciel wracał do równowagi. Wilson miał to do siebie, że potrafił zapomnieć o emocjach, gdy trzeba było podjąć decyzję. Zapewne to właśnie czyniło go tak dobrym dowódcą. Oscar wolał nie myśleć o nasuwającej się analogii z agentami Gwiezdnego Podróżnika. - Zrobimy to - zapewnił. - Nie może nam przeszkodzić. - Tak sądzisz? Oscara bardzo kusiło, by wyłączyć radio i po prostu przeczekać burzę na ziemi. Z pewnością wszechświat ocaleje bez mojej pomocy? Ten jeden raz? Gdyby tylko potrafił wyłączyć uczucia jak Wilson. Hiperszybowiec drżał na coraz silniejszym wietrze. Szare chmury połączyły się w nieprzerwaną, pofałdowaną zasłonę. - Cokolwiek zdecydujesz, jestem z tobą - oznajmił Wilso nowi. Świetnie wiedział, że po prostu unika odpowiedzialności, przerzuca ją na kogoś innego. Ale przecież tak właśnie postępował od czasu Abadanu. Sprawdził radar meteorologiczny z jego plamami fałszywych kolorów przywodzącymi na myśl parzące się meduzy. Cała kabina trzęsła się gwałtownie, zakłócając obraz na małym ekranie. Oscar widział na nim łososiową falę, mknącą wąskim gardłem Kanionu Pogranicznego z prędkością prawie stu mil na godzinę. Gdzieś w niedostrzegalnej dali przed nim front burzy docierał już do podstawy Mount Herculaneum. - Potwierdzam gotowość do lotu - odezwał się beznamięt nym tonem Wilson. Oscar uśmiechnął się na myśl o tak niezachwianym profesjonalizmie. Wilson na swój sposób wskazywał mu drogę. Dobra, jeśli tylko tego potrzeba, dam sobie radę. - Zrozumiałem. Rozpoczynam fazę wzlotu. Dotknął punktów styku konsoli, zaciskając dłonie na wklęsłych uchwytach. Multiplastik otoczył nadgarstki, unieruchamiając je na czas lotu. E-kamerdyner zameldował, że uzyskano pełen kontakt z pokładowym układem procesorowym hiperszybowca. Oscar zapomniał o Annie, skupiając uwagę na wszczepionej pamięci. Choć nie były to jego wspomnienia, nabyte umiejętności pozwoliły mu połączyć się w jedną całość z hiperszybowcem. Złapał czerwono-fioletową wirtualną dłonią za drążek sterowy, który nagle zmaterializował się przed nim. Drugą dłonią przemknął po świecących ikonach. Multiplastikowe kikuty skrzydeł zaczęły się wydłużać, tworząc prostą deltę. Gdy złapały wiatr, Oscar zakołysał się z boku na bok. Dzięki własnym umiejętnościom pilotażu, znacznie wzmocnionym przez wszczep pamięci, stosunkowo łatwo wyrównał położenie powietrznego statku. Pozwolił, by obie liny się rozwinęły. Zmienił zarys skrzydeł, zwiększając siłę nośną. Hiperszybowiec zaczął się unosić nad powierzchnię kanionu, ciągnąc za sobą liny. Na wysokości pięćdziesięciu metrów Oscar przekształcił płetwę ogonową w długi, pionowy stabilizator. Drżenie zmniejszyło się nieco, choć wicher na zewnątrz zawodził coraz głośniej. Jeszcze bardziej wydłużył skrzydła, pogłębiając ich pochylenie, by zmaksymalizować siłę nośną. Liny były już bardzo mocno napięte, zaczął więc rozwijać je miarowo, skrupulatnie trzymając się zaleconego tempa. Bez względu na stawkę, w tej chwili lepiej nie szukać drogi na skróty. Wokół kabiny przemykały strzępki mgły, ograniczające widoczność do niewiele ponad dwudziestu metrów. Deszcz bębnił głośno o kadłub. Gdy hiperszybowiec wspiął się wyżej, liny zadrżały w nieprawdopodobnych harmoniach. Oscar nieustannie zmieniał profil skrzydeł, by ustabilizować lot.

- Jeśli ta burza nie wystarczy Samancie, nie wiem, czego by mogła potrzebować - odezwał się Wilson. Połączenie nie było zbyt dobre, ale w przebijających się przez szumy słowach po brzmiewała nieubłagana determinacja. Oscar uczepił się głosu przyjaciela. Kontakt z drugim człowiekiem nagle stał się dla niego straszliwie ważny. Ponownie spojrzał na radar. Szkarłatno-wiśniowe fale burzy mknęły kanionem z szybkością przyprawiającą o zawrót głowy. Prędkość opływającego kadłub powietrza przekraczała sto mil na godzinę. Pozostałe hiperszybowce były gwiazdami barwy indygo. Oba unosiły się na mniej więcej tej samej wysokości co on. A więc Anna żyje i nadal stanowi zagrożenie. Myśl, że jej milczenie oznacza, iż wypadła z gry, była tylko głupią mrzonką. - Ehe - zgodził się, gdy wysokość przekroczyła tysiąc metrów. - Nie podoba mi się, że jestem w jej wnętrzu, a już z pewnością nie chciałbym, żeby na mnie wpadła. - Adam chciał, żebyś tylko ty poleciał, prawda? Dlatego kazał ci wszczepić pamięć. Nie było żadnych uszkodzeń. Nie pozwoliłby mnie i Annie lecieć. - To prawda. Zamierzał wszystko Wyjaśnić Strażnikom i przy ich pomocy zmusić was do pozostania na ziemi. Cholerny idiota. Jakbym mógł mu zagwarantować, że dolecę na szczyt. - Dlaczego nie powiedział nam, że jesteś niewinny? - Musiałby wytłumaczyć Pauli Myo dlaczego. Powiedzieć jej, że znaliśmy się z dawnych czasów. Dlatego właśnie skontaktował się ze mną. Hiperszybowiec przechylił się gwałtownie w prawo. Oscar nacisnął na drążek, zginając skrzydła, by wyprostować pozycję. Skupił uwagę na radarze meteorologicznym, choć trudno mu było wypatrzyć pośród prądów strumieniowych maksymalną turbulencję. - A czy to ważne? - zapytał Wilson. Oscar zacisnął zęby. Przez dziesięciolecia wierzył, że ta chwila, jeśli kiedykolwiek nadejdzie, przyniesie mu katharsis. Tak się nie stało. Nienawidził siebie za to, że wyznaje to, co musi wyznać. - Obawiam się, że tak. - To skąd cię znał? - W latach studenckich obaj byliśmy zamieszani w polityczne sprawy. To było głupie. Byliśmy młodzi, a radykałowie umieli to wykorzystać. - I co się wydarzyło? - Ostatecznie? Dworzec Abadan. - Jezu, Oscarze, nie żartuj. To byłeś ty? - Miałem dziewiętnaście lat. Byłem z Adamem w grupie, która podłożyła bombę. Nie chcieliśmy wysadzić pociągu pasażerskiego. To miał być protest przeciwko wysypywaniu zboża. Niestety, na StLincoln doszło do zamieszania. Ekspres miał opóźnienie i przyznano mu priorytet, a pociąg ze zbożem skierowano na inny tor. - Cholera. - Ehe. - Wysokość przekroczyła tysiąc czterysta metrów. Oscar miał trudności z widzeniem. Po policzkach spływały mu łzy. Zmienił konfigurację skrzydeł, przygotowując je do lotu. - Międzyukładowa Partia Socjalistyczna ulitowała się nade mną i zapłaciła za zmianę tożsamości na Illuminatusie. Od tej pory starałem się... bo ja wiem? Odpokutować za grzechy? - Niech mnie szlag. To dzień pełen wstrząsających informacji. Pewnie to znaczy, że w ostatecznym rozrachunku wszyscy jesteśmy dla siebie obcy. - Wilsonie. Bez względu na wszystko... nawet jeśli mnie teraz nienawidzisz, cieszę się, że cię znałem. - Nie nienawidzę cię. Czy rzeczywiście masz na imię Oscar? - Kurde, nie. - Wyjrzał na zewnątrz, sprawdzając krzywiznę skrzydeł. W wirtualnym polu widzenia zobaczył, że płetwa ogonowa przekształciła się w szeroki, trójkątny stabilizator. Czuł narastające w brzuchu napięcie. - Uwielbiałem stare filmy. Te wszystkie bajeczne musicale, romanse i westerny, jakie

kręcono w połowie dwudziestego wieku. Nagroda Oscara, pamiętasz? A największa gwiazda w tamtych czasach nazywała się Marilyn Monroe. - No cóż, sam określiłeś naszą taktykę. Dwa w jednym. Hiperszybowiec Wilsona zwolnił liny. Gwiazda barwy indygo pomknęła z karminową rzeką wypełniającą kanion. Oscar mógł niemal słyszeć obliczenia przeprowadzane przez Annę. Z ich trojga to Wilson miał największą szansę dotarcia na szczyt. Im dłużej będzie zwlekała, tym trudniej jej będzie go dogonić i zapewne staranować, ale jeśli zwolni liny przed Oscarem, pozwoli mu wybrać dowolny moment w ciągu najbliższej godziny i dotrzeć na szczyt bez przeszkód. Wszystko zależało od tego, jak głęboko każde z nich wierzyło w swą zdolność zakreślenia skróconej paraboli. Anna wystartowała. Wilson miał dwadzieścia pięć sekund przewagi. Oscar dotknął ikony zwalniającej liny. Przeciążenie wtłoczyło go w fotel. Hiperszybowiec pomknął naprzód z szybkością stu dwudziestu mil na godzinę. Wiatr bezlitośnie uderzał w skrzydła. Oscar wyobrażał sobie, że ustabilizuje lot i będzie śledził ruchy pozostałych dwojga, czekając na odpowiedni moment. W rzeczywistości już od pierwszej chwili musiał walczyć o przetrwanie. Nie mógł myśleć o niczym poza utrzymaniem wysokości. Gdy wiatr kołysał nim z boku na bok, widział przed sobą przerażające ściany kanionu. Wyrównywał każdy przechył, poruszając drążkiem sterowym ze zrodzonym ze strachu spokojem. Skrzydła przekształcały się posłusznie, tak szybko, że nie potrafił powstrzymać nadmiernej kompensacji. Przez ułamek sekundy wypatrywał dwóch niebieskich gwiazdek. E-kamerdyner obliczył ich trajektorie. Cienkie, topazowe linie krzyżowały się przed końcem kanionu. Nagle znowu ujrzał przed sobą skalne ściany. Niestabilności targające kadłubem nasiliły się. Na zewnątrz zrobiło się ciemniej. Niesione huraganem chmury połączyły się w jeden szalony warkocz. O osłonę kabiny tłukły ciężkie krople deszczu. Hiperszybowiec zboczył z kursu pod ich nagłym naporem. Oscar rozpaczliwie próbował wyrównać lot. Musiał zredukować wielkość skrzydeł, zwiększając kontrolę kosztem przyśpieszenia, zapewnianego przez większe krzywizny. Nie doprowadziło to do zauważalnej utraty prędkości, a łatwiej mu było wrócić do środka kanionu i utrzymać się nad pasmem skłębionych chmur. Końcowa ściana była dwadzieścia kilometrów przed nim. Pionowe urwisko piętrzyło się niewiarygodnie wysoko, wychodząc poza ekran. Ponownie sprawdził dwa pozostałe hiperszybowce. Anna leciała z mechaniczną dokładnością. Nie zmniejszyła skrzydeł, a mimo to zdołała jakoś zachować wektor, zbliżając się szybko do Wilsona. Nie musiała się martwić o zajęcie pozycji, która pozwoli jej wzlecieć ku górze przed urwiskiem. Nie rozpraszały jej już żadne ludzkie troski. Jej hiperszybowiec mknął niczym pocisk. Wilson nie mógł zejść jej z drogi. Jeśli chciał wzlecieć w górę niewiarygodnego wodospadu, musiał ściśle trzymać się kursu. Umiejętności jakiegoś dawnego pilota wypełniły umysł Oscara, pozwalając mu spokojnie poruszać drążkiem sterowym w kineste-tycznej synergii z hiperszybowcem. Kontrolował bezbłędnie aerodynamikę na czysto instynktownym, zwierzęcym poziomie. Przez obraz ciemniejącego nieba i wojowniczy ryk burzy przebijała się wizja pociągu z StLincoln, który wypadał z szyn, otoczony chmurą ognia i gęstego dymu. Wagony zginały się w pół i pękały, zmiażdżone, zwęglone ciała sypały się na tory. Znał wszystkie ofiary. Ich twarze od czterdziestu lat wypełniały jedyny sen, jaki śnił. Ponownie poprawił wirtualną dłonią konfigurację skrzydeł, nadając im szerszą, dłuższą sylwetkę. Nie zważał na czerwone symbole ostrzegawcze, jakimi zasypał go pokładowy układ procesorowy. Prędkość wzrosła. Oscar opuścił dziób hiperszybowca, mknąc ku strudze białej piany unoszącej się w powietrzu dwa kilometry nad dnem kanionu. - Wilsonie? - zawołał, przekrzykując kakofonię. Strużki wody spływały z gwałtowną furią po kadłubie, przecinane przez ostre jak rapier skrzydła.

Wysoko nad Mount Her-culaneum świeciło słońce. - Słyszę cię. Słoneczny blask rozszczepił się na wodzie, tworząc chmurę efemerycznych tęcz. Oscar uśmiechnął się, zachwycony pięknem dziwacznej natury tego świata. Nieco niżej, na wprost przed dziobem, pojawił się krzyż surfujący po roziskrzonej pianie. - Nazywam się Gene Yaohui - rzekł i runął w cudowny wir wody oraz światła, uderzając prosto w hiperszybowiec Anny. To zdarzyło się już wiele razy, w dawnych czasach, gdy latał z eskadrą “Wild Fox". Wszyscy byli bardzo sobie bliscy, zżyli się ze sobą w powietrzu i na ziemi. Razem ćwiczyli, razem imprezowali, chodzili na mecze, latali na misje i służyli za granicą. Dlatego znał imiona żon i dzieci wszystkich pilotów, wiedział o ich problemach finansowych, kłótniach, a nawet o tym, co kupowali na śniadanie. Znał też granice możliwości każdego z nich. Byli dla siebie jak bracia. Nie wszyscy wracali z lotów bojowych. Widział ich śmierć na radarze, małe zielone symbole na wyświetlaczu HUD oznaczające utratę kontaktu, gdy ugodzony pociskiem samolot rozpadał się i spadał na ziemię jak płonący meteor. Za każdym razem ginęła też cząstka jego samego, zostawiając po sobie pustkę, której nikt już nie wypełni w taki sam sposób. Musiał jednak walczyć dalej, ponieważ tego oczekiwali towarzysze, a on znał ich wystarczająco dobrze, by być tego pewnym. Ta świadomość dawała mu siłę. A teraz, trzy i pół stulecia po tym, gdy sądził, że utracił już ostatniego towarzysza broni, Wilson Kime przyglądał się, jak ra- darowe symbole jego żony i najlepszego przyjaciela spadają z nieba i rozbijają się o nieubłaganą skałę daleko w dole. - Żegnaj, Gene Yaohui - wyszeptał. Dwa kilometry przed nim płynąca w powietrzu rzeka wykonywała wspaniały, paradoksalny zakręt i kierowała się w górę pionowego urwiska. W wirtualnym polu widzenia Wilsona pojawiły się pomarańczowe wektory. Przesunął spokojnie drążek sterowy, prowadząc hiperszybowiec właściwą trasą. Złożył skrzydła, gdy kanion zaczął się raptownie zwężać. Wodospad był na wprost przed nim. Srebrzyste zmarszczki na jego tafli mknęły z prędkością ponad trzystu kilometrów na godzinę. Wilson wstrzymał oddech na krótką chwilę. Wgniotła go w fotel siła, która porwała nagle hiperszybowiec. Pociągnął mocno drążek sterowy, zmieniając krzywiznę skrzydeł, by mknący ku szafirowemu niebu hiperszybowiec mógł zachować pozycję pionową. Wypuścił powietrze z płuc i wybuchnął śmiechem, brzmiącym raczej jak wyzywające warknięcie, które Gwiezdny Podróżnik usłyszy i pozna. Na wysokości pięciu kilometrów wodospad zaczął się rozpadać. Olbrzymie ciśnienie wypychające go z wąskiego kanionu osłabło. Strumień wody podzielił się na dwie odnogi, kierujące się na północ i na południe ku niżej położonym stokom olbrzymiego wulkanu. Wilson unosił się na słabnącym podmuchu uciekającej z kanionu burzy, pozwalając, by niósł go on coraz wyżej. Nie tracąc prędkości, znalazł się nad wyższymi, porośniętymi trawą stokami, gdzie panował klimat umiarkowany. Chmury na dole okrążały wulkan, by po drugiej stronie przerodzić się w zemstę planety. Na ekranie radaru pojawiły się tornada, rodzące się przed nim z turbulencji stanowiących górną granicę burzy. Na jego oczach przeradzały się w półprzezroczyste kolumny poruszające się chaotycznie po okolicy. Powietrze nagle wypełniły obłoki pyłu i kamieni porywane z ziemi przez wiry. Pokładowy układ procesorowy zaczął śledzić ich trasę, wyliczając opcje. Trzy tornada znajdowały się w odpowiedniej okolicy i wszystkie były wystarczająco duże. Jedno Wilson skreślił od razu. Jego oscylacje były zbyt niestabilne. Potem po prostu wybrał bliższe z dwóch pozostałych. Przesunął drążek sterowy do przodu, celując dziobem sterowca w podstawę trąby powietrznej. Śledził jej na wpół rytmiczny ruch. Posuwała się w górę stoku, wciąż przesuwając się z boku na bok.

Skrzydła i ogon hiperszybowca skurczyły się, zmieniły w zwykłe płetwy sterowe. Wilson pomknął ku ziemi, kierując się prosto na cel. Trzymał mocno drążek sterowy, intuicyjnie zmierzając w wybrane miejsce. Jeśli Gene Yaohui potrafił tym sterować, ja z pewnością również sobie poradzę. Nasza misja zostanie wykonana. Gdy tornado porwało hiperszybowiec, Wilson pociągnął drążek do tyłu, wzbijając się pionowo ku górze. Na osłonę kabiny natychmiast posypały się piasek i żwir. Kiedy uderzały w nią większe kamienie, admirał kulił się trwożnie. Naprężenia kadłuba osiągnęły maksimum. Silniki zawodziły głośno tuż za fotelem Wilsona, kręcąc przednią częścią hiperszybowca w kierunku przeciwnym do wirowania tornada, by poprawić stabilność lotu. Skrzydła ponownie się przeobraziły, tym razem w łopaty śmigieł tnące potężne prądy powietrzne. Po kilku sekundach hiperszybowiec wypadł ze szczytu tornada. Wilson pośpiesznie sprawdził wektor lotu. Osiągnął wystarczającą prędkość, by zakreślić łuk nad szczytem. Świetnie, ale nie o to mu chodziło. Skrzydła zmieniły przechył, dziób hiperszybowca uniósł się w górę w umiarkowanym manewrze wytracania prędkości. Wilson nie miał wiele czasu. Wychodził już ze strato-sfery i powietrze wokół niego robiło się coraz rzadsze. Rozciągnął skrzydła jeszcze bardziej, pochylając je, by zwiększyć siłę nośną w rzadkim gazie na zewnątrz. Parabola w jego wirtualnym polu widzenia skróciła się nieco, osiągając pożądany kształt. Miał uderzyć w ziemię półtora kilometra za Tronem Afrodyty. Hiperszybowiec opuścił atmosferę. Wilsona otoczyła znajoma czerń przestrzeni kosmicznej. Gwiazdy świeciły jasno. Krople wody pokrywające kadłub zmieniły się w lód. Pod prawym skrzydłem miał krater Mount Titan. Lawa gorzała czerwonym blaskiem. Sypiące się z wulkanu kamienne fragmenty również zataczały parabole. Po wpadnięciu w atmosferę rozpadały się, two- rżąc karmazynowe fontanny. Gdy hiperszybowiec osiągnął szczyt trajektorii, przed dziobem pojawił się płaski szczyt Mount Hercu-laneum, złowrogie pole wystygłej lawy barwy umbry, na którym rysowały się bliźniacze kaldery. Wilson patrzył na to bez zainteresowania. Nie zachwycał się widokiem. Uhonorował tych, których utracił, lecąc bezbłędnie w ich imieniu. Już to równało się zwycięstwu. Nie zostało mu nic do roboty, nie musiał wprowadzać żadnych poprawek. Małe silniki pomocnicze wyrównywały lot hiperszybowca. Grawitacja ściągnie go w dół w miejscu, które wybrali. To było ostatnie zachowane przez niego wspomnienie ich trojga: stali w hangarze wokół wyświetlonej przez portal mapy, spierając się zawzięcie o najlepszy punkt lądowania. Ignorowali ponurych, uzbrojonych Strażników, wyraźnie niezadowolonych z ich nieprzyzwoitej wesołości. Oscar i Anna, dwoje ludzi, za których poręczyłby bez wahania. Żadne z nich nie istniało w rzeczywistości. Hiperszybowiec opadał szybko ku poprzeszywanemu szczelinami szczytowi. Zbyt stromo, by Wilson mógł się czuć pewnie. Nic już na to nie poradzę. Wszystko zależy od przyciągania. Reszta planety zniknęła już za fałszywym horyzontem Tronu Afrodyty, gdzie powierzchnia zastygłej lawy przechodziła w niemal pionowe urwiska wysokości ponad ośmiu kilometrów. Wilson był sam w przestrzeni kosmicznej, a pod sobą miał krąg wulkanicznej skały, znacznie mniej równej niż sugerowały to przekazy. Grunt pokrywały odłamki zastygłego żużlu. Ponownie sprawdził szczelność hełmu, po czym upewnił się, że systemy podtrzymywania życia skafandra są włączone. Skrzydła skurczyły się do dziesięciu metrów rozpiętości, a ich koniuszki pochyliły się w dół, na wypadek, gdyby koła uszkodziły się podczas lądowania i trzeba było zachować stabilność. Wysokość spadła do pięćdziesięciu metrów, a od szczytu urwiska dzieliło go tylko osiemset. Parabola nie była jednak aż tak idealna. Wilson odpalił jednocześnie wszystkie silniki pomocnicze na górnej powierzchni hiperszybowca, starając się przyśpieszyć jego opadanie. Cisza wypełniła go nagłym niepokojem. Nawet w szybowcu spodziewał się usłyszeć świst przecinanego przez skrzydła powietrza. Tu jednak nie było nic poza duchem krateru Schiapa-rellego. Wysunął koła. Nadal leciał stanowczo za szybko. Hiperszybowiec uderzył o ziemię i odbił się od niej natychmiast. Po obu stronach w górę posypały się

odłamki skruszonej przez koła skały. Do urwiska zostało siedemset metrów. Koła ponownie dotknęły gruntu. Tym razem coś usłyszał, dźwięk podskakujących na skalnych nierównościach opon. Potem kabina zatrzęsła się gwałtownie. Spod kół trysnęły strumienie pyłu, rzadsze niż para wodna. Złamał się wspornik przedniego koła i rozległ się prawdziwy hałas, dźwięk orzącego ziemię kadłuba. Wilson wiedział, że hiperszybowiec przewróci się do góry spodem. Czuł, że traci równowagę. Nie mógł nic na to poradzić. Wszystko zależało od grawitacji. Ogon uniósł się, a kadłub przechylił w prawą. Czubek skrzydła wbił się w małą rozpadlinę. W niskim przyciąganiu zatoczony przez hiperszybowiec leniwy łuk wydawał się niemal pełen gracji. Maszyna zwaliła się ciężko na ziemię. Ku Wilsonowi mknął odwrócony horyzont. W osłonie kabiny pojawiły się liczne pęknięcia. Twardy materiał w końcu się rozpadł i powietrze buchnęło na zewnątrz. Zastygła lawa przemykała przed hełmem pilota. Przez białą mgiełkę uciekającego na zewnątrz powietrza mężczyzna ujrzał przed sobą wysoką ostrogę kalną. Hiperszybowiec uderzył w nią i wszechświat Wilsona wy-ełnit czerwony ból. - Brachu! To piekielnie kiepski radar - poskarżył się Ozzie, gdy “Charybda" zbliżała się do granicy układu planetarnego Alfy Dy-sona. Wyciągnął wizualizację obrazu transwymiarowego detektora na środek wirtualnego pola widzenia i wypełnił je szary, półprzezroczysty sześcian. Jego wnętrze było ziarniste, maleńkie fotonowe skazy przepływały obok niczym smog, skupiając się w plamy, węzły struktury przestrzeni, w realnym wszechświecie odpowiadające gwiazdom. Do Alfy Dysona zostało tylko dwadzieścia minut lotu i Ozzie zmienił rozdzielczość urządzenia, skupiając je na układzie planetarnym. Otoczył ich strumień emitowanych przez gwiazdę cząstek. Po koncentrycznych orbitach krążyły wokół niej mniejsze skupiska: trzy skaliste planety i dwa gazowe olbrzymy. Szukał Fortecy Ciemności, ale w tej skali nie był w stanie jej dojrzeć. To dziwne, skurwysyństwo jest wielkie jak planeta. Wyciągnął z siatki wirtualnego pola widzenia dane astronomiczne. Pojawiła się pomarańczowa sieć naśladująca rozkład układu planetarnego. Poprawił jej rozmiary, synchronizując ją z danymi dostarczanymi przez instrumenty obserwacyjne. Współrzędnym Fortecy Ciemności odpowiadała prosta, fioletowa litera X. Ozzie skupił obraz na niej, a potem powiększył go do granic możliwości instrumentów. Szare pyłki drżały lekko, przechodząc przez obszar przestrzeni, w którym powinna się znajdować forteca. - Hm, coś tam jest - stwierdził Mark bez przekonania. - Przyjrzyjmy się temu bliżej - zasugerował Ozzie. Zmienił kurs, by dotrzeć po łagodnym łuku do Fortecy Ciemności. - Czy zobaczymy na tym okręty? - Nie mam pojęcia - przyznał Mark. - Rozdzielczość nie jest zbyt wysoka. Z bliska pewnie da się zobaczyć mniejsze obiekty. - Naprawdę nie wiesz? - Zupełnie nie rozumiem fizyki, która za tym wszystkim stoi, o ile można to jeszcze nazwać fizyką. Ja tylko je montuję, pamiętasz? - Dobra. Przygotujmy się do wyjścia z hiperprzestrzeni pięć tysięcy kilometrów nad zewnętrzną sferą. Włącz pola siłowe. Ja rozejrzę się wokół za pomocą zwykłych instrumentów. Aha, Mark, jeśli są tam jakieś okręty, to z pewnością nieprzyjacielskie. Alfy będą przekonane, że chcemy zmienić ich gwiazdę w nową. - Wiem! Byłem na Elanie podczas ich inwazji. - I? - zapytał Ozzie. Mark zmarszczył brwi z irytacją. - I co? - Zakodowałeś dostęp do broni. To ty będziesz musiał do nich strzelać. - Ach. Prawda. Uruchomię systemy taktyczne. - Świetny pomysł, brachu. Ozzie zmniejszał stopniowo prędkość, aż wreszcie zajęli stałą pozycję względem Fortecy Ciemności. Krążyło wokół niej szesna- ście okrętów albo satelitów, ale detektor impulsów transwymia-rowych nie

był w stanie ocenić ich rozmiarów. - Muszą być wielkie, jeśli widać je na tym złomie - zdecydował Ozzie. - Minimalna masa powodująca grawitoniczne zagięcie czasoprzestrzeni wykrywalne z hiperprzestrzeni wynosi około tysiąca ton - podpowiedział podprogram RI. - A więc to okręty. - Prawdopodobieństwo jest wysokie. Ozzie dotknął ikony aktywującej multiplastikową sieć amortyzującą fotela i odwrócił głowę, spoglądając na Marka. - Jesteś gotowy? Młodszy mężczyzna obrzucił go szacującym spojrzeniem. - Ehe. Jasne. No to ruszajmy. Ozzie sprowadził “Charybdę" do przestrzeni rzeczywistej. Maleńkie segmenty maskujące kadłuba otworzyły się niczym powieki, pozwalając czujnikom wysunąć się na zewnątrz. Pięć tysięcy kilometrów przed opływową, ultraczarną elipsoidą fregaty rozpościerało się elektromagnetyczne piekło Fortecy Ciemności. Pod zewnętrzną sferą szalał gęsty tajfun gorejącej ametystowym blaskiem plazmy, poprzeszywany erupcjami oraz wirami barwy miedz i lazuru. Z niestabilnej powierzchni tryskały ku górze obrzmiałe fontanny. Gdy uderzały w przypory pierwszej sfery, w ich wnętrzu dochodziło do erupcji rozświetlających je od środka eterycznym blaskiem. - Kurde - wysyczał Mark. - Chyba mamy tam pożar. - Ehe. - Ozzie obserwował dane przesyłane przez niewi-zualne instrumenty. Poziom energii wokół gigantycznej sfery był diaboliczny. Elektryczne, magnetyczne i grawitoniczne impulsy płynące ze świecącego czerwonym blaskiem wnętrza tworzyły nad nią szalone piekło cząstek i promieniowania. Coś tak wielkiego zapewne nie może umrzeć szybko, nawet po straszliwym ciosie - mruknął. - A co z cechami charakterystycznymi bomby rozbłyskowej? - Nadal tam są. - Ozzie uśmiechnął się z ulgą. Miałem ra- cję. Pieprz się, Nigel. - Nie zmieniły się od chwili wykrycia, tuż po zniknięciu bariery. - Potrafisz odnaleźć miejsce, z którego pochodzą? - Nie ma mowy, brachu. Zakłócenia powodowane przez tę burzę plazmy są zbyt silne, a jeden Bóg wie, co jeszcze kryje się w głębinach. Będziemy musieli użyć aktywnych czujników i przyjrzeć się temu bliżej. - Zauważą nas. Ozzie spojrzał na obraz w podczerwieni. Obiekty wykryte przez detektor rzeczywiście były okrętami alf. Lśniły wiśniowym blaskiem na tle czarnej pustki, emitując jednocześnie wszystkie rodzaje fal wykrywalne dla biernych czujników “Charybdy". Po powierzchni sfery przesuwały się szerokie snopy emitowane przez czujnych obserwatorów. Niemilknące ani na chwilę sygnały radiowe odpowiadały chaotycznym, analogowym komunikatom służącym Górze Światła Poranku do łączenia niezliczonych grup osiadłych i wędrownych osobników w jedną całość. - Dziesięć tysięcy kilometrów stąd jest tunel czasoprzestrzenny - stwierdził Ozzie. - Odbieram również silne sygnały radiowe z wnętrza sfer. Tam też są okręty. - Czekają na nas. - Wcale nie. Bez paniki. To tylko naukowa misja mająca zbadać Fortecę Ciemności. Brachu, ona robi wrażenie. Człowiek nie zdaje sobie z tego w pełni sprawy, dopóki nie ujrzy jej z bliska. Nawet dla gatunku, który przeszedł już przez osobliwość, stworzenie czegoś takiego nie mogło być łatwe. A ja myślałem, że gazowe halo to coś niezwykłego. Niewykluczone, że Forteca Ciemności jest większym osiągnięciem. - Gazowe halo? - To długa opowieść. Musimy się dostać do środka. Myślisz, że pokładowe systemy poradzą sobie

z tym zadaniem? - Czemu by nie? - Pierwsza sfera ma własności neutralizujące wszelkie impulsy elektryczne. To jest w zapisach. Jeśli zbliżymy się zbytnio do jednej z tych belek, stracimy moc i parę innych rzeczy. - Jak blisko? - Chyba niespełna dziesięć kilometrów. “Druga Szansa" nie zdołała podprowadzić żadnej sondy bliżej. - Ozzie, niektóre z tych luk mają ponad tysiąc kilometrów szerokości. Alfy przelatywały na drugą stronę, a ich okręty są pięć razy większe od “Charybdy". Damy sobie radę. - Tak, ale będziemy musieli włączyć aktywne czujniki. Nie ma mowy, by obraz w paśmie widzialnym nam wystarczył. Mark zabębnił nerwowo palcami o fotel. - W porządku. - Czy bomba kwantowa jest przygotowana? - Tak, tak. - Pola siłowe? - Możesz ruszać. Ozzie włączył aktywne czujniki. Liczba napływających danych wzrosła czterokrotnie. Obraz stał się większy i dokładniejszy. - Warunki panujące wewnątrz są znacznie trudniejsze niż przedtem - stwierdził z napięciem w głosie. - Ale namierzyłem dokładniej ten kwantowy sygnał. Z całą pewnością pochodzi ze środka czwartej sfery. Agent Gwiezdnego Podróżnika ulokował go gdzieś w strukturze pierścieni. - Czy możemy wreszcie to zrobić? Proszę. - Nie ma sprawy, brachu. Ozzie uruchomił silniki pomocnicze i “Charybda" ruszyła ku zewnętrznej sferze z przyśpieszeniem jednego g. Celował w pię-ciokątny otwór o średnicy sześciuset kilometrów. Belki zakłócały obraz radaru, nie pozwalając uzyskać większej rozdzielczości, ale łatwo je było zauważyć. W podczerwieni dostrzegli długie, wąskie słupy przegrzanej plazmy, które pojawiły się nagle wokół nich. Szukały ich impulsy laserów, maserów oraz standardowych radarów, ale maskujący kadłub pochłaniał wszystkie. - Hm, złe wieści, brachu. Zauważyli nas. A przynajmniej emisje naszych czujników. Lecą do nas okręty. Jezu! Dziewięć g. Czy ta wielka Góra ma paranoję albo coś? - Śpieszmy się - odezwał się Mark z narastającą nerwowością. - Dobra, pięć g. - Przyśpieszenie narosło szybko, wgnia- tając Ozziego w fotel. Zewnętrzna sfera rosła szybko na obrazie. - O cholera. - Co znowu? - warknął Mark. - Nie czeka, aż jej okręty nas dogonią. Otworzyła osiem tuneli czasoprzestrzennych. Pięćset kilometrów od nas. Następne cztery. Niech to szlag, wszędzie ich pełno. Trzymaj się. Ozzie zwiększył przyśpieszenie do dziesięciu g. Poczuł, jak jego ciało jest wgniatane w fotel. Bardzo ciężko było mu oddychać. W takie dni lepiej nie wkładać ciasnych gaci. Z tuneli czasoprzestrzennych wyłaniały się potężne okręty poruszające się ze znacznym przyśpieszeniem. Wszystkie wystrzeliły pociski. Przestrzeń wokół wielkiego jak planeta artefaktu zrobiła się od plazmy z ich silników jasna niczym niebo w południe. Pojawiły się eksplozje jądrowe, kierujące straszliwe wiązki spójnego promieniowania ku maleńkiemu punkcikowi emisji, zdradzającemu istnienie “Charybdy". Ikony pola siłowego rozjarzyły się ostrzegawczą czerwienią. Ozzie zwiększył przyśpieszenie do dwunastu g. Obaj mężczyźni jęknęli z bólu. Góra Światła Poranku nigdy nie poświęcała zbyt wiele uwagi stworzonej przez obcych megastrukturze. Nie można jednak powiedzieć, by ignorowała niezwykły artefakt. Zauważyła jego

istnienie niemal natychmiast po zniknięciu bariery. Wysłane tam statki odkryły wielką jak planeta maszynę o niezrozumiałych właściwościach. Z uwagi na jej rozmiary Góra Światła Poranku doszła do wniosku, że musi mieć ona jakiś związek z barierą. Najprawdopodobniej była jej generatorem albo jego częścią. Według wspomnień Bose'a, tak właśnie sądzili ludzie. Góra Światła Poranku nie rozumiała, dlaczego nazwali maszynę Fortecą Ciemności. To było jakieś połączenie “fikcji" i “humoru". Rozpoczęła badania struktury ze zwykłą dla siebie meto-dycznością. Rzecz jasna, większą część jej uwagi pochłaniała najpierw eliminacja konkurencyjnych osiadłych alf, a potem podbój Wspólnoty, lecz mimo to zagadka nie przestawała jej niepokoić. Wyprodukowała nowe instrumenty obserwacyjne. Wyposażone w nie statki przedostały się przez gigantyczną, siatkowatą skorupę i zaczęły tworzyć mapę jej właściwości, przepływów energii oraz geometrii wnętrza. Z upływem miesięcy zadanie stawało się coraz trudniejsze. Wewnętrzne emisje energii były coraz silniejsze i bardziej gwałtowne. Z czasem artefakt upodobnił się do zamkniętej w klatce gwiazdy. Dane uzyskane na kilku światach Wspólnoty świadczyły, że dla ludzkich uczonych Forteca Ciemności była równie wielką zagadką. Oni także nie rozumieli sposobu jej funkcjonowania ani nie mieli pojęcia, kto ją zbudował. Góra Światła Poranku podejrzewała, że ludzka RI mogłaby być zdolna do takiego wyczynu. Obcy Silfeni również mogli dysponować potrzebną wiedzą, ale według zebranych danych ich “psychika" nie była odpowiednia. Góra Światła Poranku nie ufała owej analizie. W Galaktyce roiło się od obcych form życia. Wszystkie były jej wrogami i musiała odnosić się do nich podejrzliwie. Pewnego dnia odnajdzie swego najgroźniejszego wroga i wyeliminuje go. Największą zagadką okazały się jednak nietypowe emisje kwantowe dobiegające z głębi artefaktu obcych. Góra Światła Poranku nie potrafiła pojąć, dlaczego zgadzają się z cechami charakterystycznymi jej rozpruwacza koron. Logika podpowiadała, że ludzie znajdujący się na pokładzie “Drugiej Szansy" użyli tej broni przeciwko “Fortecy Ciemności". Dysponowali potrzebną technologią, ale zniknięcie bariery zaskoczyło ich tak samo jak ją - zakładając, że ich zapisy mówiły prawdę, a nie stanowiły “dezinformacji". Wszystkie te problemy zeszły jednak na jeszcze dalszy plan, gdy ludzie zamienili w nową gwiazdę punktu zbornego. Góra Światła Poranku uświadomiła sobie, że poważnie nie doceniła naukowych możliwości przeciwnika. Zagroziła jej zagłada, choć rozpoczęła ekspansję właśnie w celu jej uniknięcia. Po pierwszym sukcesie ludzie z pewnością będą działać szybko. W chwili ataku na gwiazdę punktu zbornego mieli tylko jeden okręt i jedną bombę “nowa". Zapewne były to prototypy. Gdyby dysponowali większą ilością, wykorzystaliby wszystkie. Ich wydajna maszyneria z pewnością produkowała już nowe okręty i bomby. Uderzą, gdy będą ich mieli wystarczająco wiele, by mieć pewność, że zdołają zniszczyć rodzinną gwiazdę oraz wszystkie placówki Góry Światła Poranku. Musiała walczyć o przetrwanie. Wysłała dodatkowe okręty i więcej sprzętu przez tunele czasoprzestrzenne łączące ją z nowymi, niezamieszkanymi układami planetarnymi, gdzie powstawały jej kolonie. Było ich już ponad czterdzieści. Miała nadzieję, że lokalizacja i zniszczenie wszystkich okaże się zbyt wielkim obciążeniem dla ludzkich zasobów. Zaczęła też wyposażać swe największe okręty w generatory tuneli czasoprzestrzennych, przystosowując je do lotów nadświetlnych. Prędkością i wydajnością znacznie ustępowały produkowanym przez ludzi, ale spełniały swoje zadanie. Wysyłała je przez gigantyczny tunel czasoprzestrzenny, początkowo łączący jej rodzinny układ planetarny z przestrzenią Wspólnoty, by rozsiać je na obszarze setek lat świetlnych. Zdążyła ukończyć budowę ośmiu, gdy grupy osiadłych osobników badających generator bariery wykryły nagłą emisję promieniowania, pochodzącą z punktu, w którym nie znajdował się żaden fizyczny obiekt. Pierwszorzędowe procesy myślowe Góry Światła Poranku natychmiast rozpoznały przyczynę tego stanu rzeczy. Zaawansowany ludzki okręt był niewykrywalny. Ludzie z klasy floty wrócili tu, by zamienić jej rodzinną gwiazdę w nową. Wszystkie okręty w otoczeniu generatora natychmiast przystąpiły do ataku na intruza. Ku nieuchwytnemu celowi pomknęły pociski.

Góra Światła Poranku nie rozumiała, dlaczego ludzie pojawili się w pobliżu generatora. Rozpoczęła analizę prawdopodobieństwa. Jeśli tu byli, dlaczego po prostu nie zbombardowali gwiazdy? O niczym by się nie dowiedziała aż do chwili wybuchu. Ludzie byli słabi, unikali bezpośredniej konfrontacji, gdy tylko było to możliwe. Z pewnością próbowali na nowo uruchomić generator. Góra Światła Poranku bała się tej perspektywy równie mocno jak zagłady. Jeśli zostanie odcięta od Galaktyki, umrze w tym więzieniu, gdy gwiazda się wypali. Bariera stanie się jej grobowcem. Natychmiast otworzyła wokół intruza dwadzieścia cztery tunele czasoprzestrzenne i wysłała przeciwko ludziom swoje najpotężniejsze okręty. - Jeśli choć jednemu z nich się udało, powinniśmy już dostać wiadomość - odezwała się Andria. Samantha po raz kolejny zerknęła na pięć pustych ekranów stojących na stole drugiej kobiety. Po cichu liczyła nawet, na to, że hiperszybowce dotrą na Tron Afrodyty przed czasem. Nie potrafiła uwierzyć, że żadnemu z trojga pilotów się nie udało. Nie wiedziała, co myśleć. Wszyscy w jaskini słyszeli rozmowę Pauli Myo z Bradleyem Johanssonem. Samantha nie potrafiła zrozumieć, jakie to ma znaczenie, ale śledczy najwyraźniej gorąco chciała poznać prawdę o Oscarze. Czy ta informacja świadczyła, że jest czysty, czy wręcz przeciwnie? Część przebywających w jaskini osób znała Adama. Wszyscy byli wstrząśnięci jego zamordowaniem. To bardzo zaniepokoiło Sa-manthę. Trudno jej było zaakceptować fakt, że Gwiezdny Podróżnik dotarł tak blisko nich, że nadal może pokrzyżować ich plany. - Już jest - odezwał się jeden z ludzi. Samantha odruchowo spojrzała na pięć czarnych ekranów. Zmarszczyła brwi. - Burza - wyjaśniła cicho Andria. Na wielkiej topograficz nej mapie wyświetlanej przez portal wokół dolnych stoków Mount Herculaneum zbierała się poranna burza. Chmury frontu burzo wego wylewały się między szczyty Gór Dessaulta, niesione prą dami strumieniowymi wysokiej prędkości. Rozszczepione przez szczyty obłoki spływały w doliny, zalewając je gwałtowną ulewą. Wysoko na górze gładka warstwa czystego powietrza wysoka na wiele kilometrów rozpościerała się nad górami, gnana potężnym ciśnieniem z tyłu. W obrazie były luki. Dane ze stacji manipulato- rowych napływały sporadycznie. Wielki układ procesorowy starał się uzupełnić te braki na miarę swych możliwości. - Do roboty - odezwała się. - Zacznijcie, proszę, pierwszą sekwencję. Bądźcie gotowi włączyć swoje sekcje. Siedzący za stołami Strażnicy umilkli nagle, przyglądając się danym wypełniającym ekrany. Samantha zauważyła, że pierwsza grupa stacji manipulatorowych włączyła moc. Pojawiły się gigantyczne, zakrzywione łopaty energetycznych śmigieł, dorównujące wysokością skalnym turniom. Chmury pomknęły ku nim, a gdy śmigła zaczęły się obracać, nowo powstałe wiry cisnęły je w różne strony. - Damy sobie radę? - zapytała nerwowo Samantha. - Jasne - zapewniła Andria. Samantha miała ochotę przekląć Gwiezdnego Podróżnika, nieudolnych ludzi z floty, Adama za to, że dał się zamordować, Strażników, których ze sobą zabrał, projektantów hiperszybowców i... - Hej! - zawołała Andria. - Odbieram sygnał. Prosto z Tronu Afrodyty. Na niebiosa snów, udało im się. Obraz burzy stał się wyraźniejszy. Wielki układ procesorowy odbierał napływające dane i uzupełniał szczegóły. Pojawiły się wiry i minicyklony opadające z poszczególnych szczytów, strumienie huraganów spływających większymi dolinami. Prędkość, kierunek i ciśnienie prądów strumieniowych oprogramowanie układu procesorowego zamieniało to wszystko w obraz. Zrodziły się z niego pierwsze polecenia dla stacji manipulatorowych, mające umożliwić im wzmocnienie burzy i skierowanie jej w wybrane miejsce. Całą jaskinię wypełniły brawa i radosne krzyki.

- Mówi Wilson Kime z Tronu Afrodyty. Mam szczerą na dzieję, że odbieracie to wszystko. Mój układ procesorowy zapew nia, że sygnał jest w porządku. Gdy z głośników popłynął głos admirała, Samantha musiała się złapać oparcia krzesła Andrii. - Porozmawiaj z nim - warknęła druga kobieta i podsunęła jej mały mikrofon, nie odrywając spojrzenia od ekranów. Samantha ujęła go drżącymi palcami. - Mówi Samantha. Wszystko odbieramy, admirale. Obraz jest świetny. Dziękujemy. - Słyszę to z radością, Samantho. Widok jest wspaniały. Mam cały świat u stóp. Widzę go zdumiewająco dokładnie. Burza okrąża Mount Herculaneum. Porusza się bardzo szybko. - Admirale, kto ci towarzyszy? - Nie przypominam sobie aż tak spektakularnych widoków z orbity, a widziałem już wiele światów. Kobieta zerknęła z niepokojem na mikrofon. - Admirale? - To była moja żona. - Przykro mi. A gdzie jest teraz? - Anna i Oscar nie wydostali się z Kanionu Pogranicznego. - Na niebiosa snów. - Mam nadzieję, że się uda. Mam nadzieję, że było warto. - Dopilnujemy tego. Bradley szybko włożył pancerny kombinezon. Wszyscy zajmowali już pozycje. Orły królewskie wystartowały z głośnym łopotem, tym razem bez jeźdźców, i wylądowały na sawannie na wschodzie. Dżipy i ciężarówki cofnęły się nieco na drodze, na szczycie wzgórza zostały tylko trzy samochody pancerne. Ludzie z Paryża i Pazury Kotki otoczyli pierwszy wehikuł ciasnym kręgiem. Z rozmaitych segmentów ich kombinezonów wysuwała się broń. Rozmawiali ze sobą, korzystając z bezpiecznych połączeń. Któryś z nich odtańczył krótki taniec. - Mamy coś z fortów? - zapytał Bradley stojącego obok Scotta. - Nie, szefie. - No cóż, nie możemy już dłużej zwlekać. - Kiedy burza przybędzie, nie będą w stanie ostrzec nas zbyt wcześnie. Najwyżej parę minut przed faktem. Kiedy, nie jeśli. Ich wiara nadal jest mocna - pomyślał Bradley z gorzką wesołością. - Wiem. Rzecz w tym, że poświęciłem tak wiele czasu i wy siłków na próby zapobieżenia tej chwili. Naprawdę byłem prze konany, że planeta będzie mogła wywrzeć zemstę. A teraz nawet nie wiemy, czy ludzie z floty dotarli na szczyt. Scott otworzył usta, by mu odpowiedzieć, ale nagle Stig odepchnął go na bok. - Chcę prowadzić twój samochód - oznajmił. - Stig... - Jeśli nawet coś się przedostanie przez pole siłowe pojazdu, mój szkieletowy emiter sobie poradzi. Bradley przyjrzał się wojowniczej twarzy młodzieńca. Łatwo z niej było wyczytać determinację. Nie mógł mu odmówić. To był punkt szczytowy wszystkich dążeń Strażników. - Uważam, że sobie na to zasłużyłem - upierał się Stig. Bradley położył z uśmiechem rękę na jego ramieniu. Przypomniał sobie, jak pradziadek Strażnika ruszał na akcję, z której nigdy nie wrócił. - Oczywiście, Stig. Będę zachwycony, jeśli zostaniesz moim kierowcą. A do tego mi ulży. Stig poderwał się lekko. Najwyraźniej przygotowywał się do dłuższej dyskusji. Na jego twarzy pojawił się radosny uśmiech. - Dziękuję, szefie. - Ale żadnych tabletek. Dość ich już połknąłeś.

- Tym razem nie będę ich potrzebował. - Zapal silnik. Za chwilę ruszamy. Stig popędził po związanym enzymatycznie betonie ku otwartym drzwiom samochodu pancernego. - Chyba jesteśmy gotowi - powiedział Bradley do Scotta, spoglądając z sympatią na oddalającego się młodzieńca. - Zacznij wycofywać swoich ludzi z drogi. Pociski strefowe nie wybierają. - Tak jest. Wyślę trzy plutony na spotkanie wędrownym żołnierzom. - W porządku, ale te istoty nie będą łatwymi przeciwnikami. Wytłumacz to naszym ludziom. - Tak jest, będę... - przerwał nagle, spoglądając na Barsoomian. Dziesięciu z nich otoczyło ochronnym pierścieniem Qa-tuksa. Raiel przystanął za ciężarówką, którą tu przyjechał. Reszta Barsoomian rozproszyła się po szczycie, płynąc przez niską trawę jak małe poduszkowce. - Czy oni w ogóle mają nogi? - zapytał Scott. - Kto wie? Może do jutra zasłużymy sobie na prawo, by ich o to zapytać, co? - Ehe, jutro. Na twarzy Strażnika pojawił się wyraz lekkiej irytacji. Bradley nie musiał się odwracać, wiedział, kto idzie. Dźwięk obcasów uderzających o nawierzchnię był bardzo charakterystyczny. - Przepraszam, panie Johansson, jaką pozycję mam zając podczas ataku? - zapytała Tiger Pansy. Moja droga pani, myślę, że najbezpieczniejsza będzie pani tutaj, z Qatuksem. - Hej, nie ma mowy. Nie tego chce Qatux. Najciekawiej będzie przy was. - Rozumiem. - Może pojechać ze mną - zaproponowała Olwen. - Poprowadzę drugi samochód pancerny. To równie bezpieczne miejsce, jak każde inne. - To bardzo uprzejmie z pani strony - ucieszyła się Tiger Pansy. - W porządku - skwitował Bradley. - W takim razie ruszajmy. Niech niebiosa snów przywitają nas wszystkich. Wyjął amulet, mały, przezroczysty kamyk z turkusowym światełkiem pośrodku. Pocałował go i schował z powrotem pod zbroję. Qatux zahuczał cicho za jego plecami. Tiger Pansy popatrzyła na niego dziwnie. - Niezłe - mruknęła. Bradley włożył hełm i kazał e-kamerdynerowi uszczelnić kołnierz. Silnik samochodu pancernego warczał głośno. Przywódca Strażników zajął miejsce na przednim siedzeniu i ściągnął obrazy przekazywane ze wszystkich trzech wehikułów. Następnie otworzył kanał łączności z Pazurami Kotki i ludźmi z Paryża. Jego wirtualne pole widzenia wypełnił widok konwoju Gwiezdnego Podróżnika oglądanego z góry. Pojazdy nadal nie ruszyły się z miejsca. Otaczający je klanowi wojownicy cofali się, poszerzając krąg. - Wszyscy gotowi? - zapytał Bradley. Usłyszawszy potwierdzenia, zerknął jeszcze na wędrownych żołnierzy. Ich pojazdy dzieliło od konwoju już tylko siedem mil. Pędziło ku nim osiemdziesięciu klanowych wojowników. - Stig, Olwen, Ayub, wystrzelcie pociski strefowe. Wszystkie trzy samochody zakołysały się gwałtownie, gdy pociski w kształcie delty wypadły z wyrzutni. Instrumenty obserwacyjne zarejestrowały ich obraz, gdy pociski przeszyły łukiem niebo nad Pierwszą Autostradą. Ciągnęły się za nimi strugi przegrzanego powietrza. Kinetyczne działa zamontowane na land roverach cruiserach uniosły się do pozycji pionowej i otworzyły ogień. Klanowi wojownicy odpowiedzieli im salwami z karabinów jonowych. Oślepiające, białoniebieskie impulsy uderzyły ze wszystkich stron w pola siłowe niczym rozświetlające całe niebo błyskawice. Ze szczytu wyniosłości wsparły je strzały z hiperkarabinów i lanc korpusku-larnych ludzi Alica. - Skupcie się na Gwiezdnym Podróżniku - zawołał Bradley. Linie ognia przesunęły się ku ciężarówce

Gwiezdnego Podróżnika z jej lśniącą kapsułą. Pociski strefowe eksplodowały sto metrów nad nią. Potrójna kaskada szmaragdowych błysków opadła na ziemię z powolną gracją, przesłaniając wszystkie pojazdy kon woju półprzezroczystym nimbem. Przez mgnienie oka spoczy wały w świetlistym całunie jak owady w bursztynie. Grunt eksplodował. Ku niebu posypały się olbrzymie kawałki gleby i skały, całkowicie zasłaniając konwój. Rozbłysły kule ogniste rozbitych baków, ale ich blask zgasł niemal natychmiast. Fala uderzeniowa lekko zakołysała pancernym samochodem Bradleya. Dziesiątki lwichserc spłoszyły się, nie zważając na uczepionych kurczowo ich grzbietów jeźdźców. Kilka się przewróciło. Chmura gleby i okruchów skalnych zaczęła się powoli rozpraszać. Na odcinku trzystu metrów Pierwsza Autostrada zniknęła bez śladu. Pojawiło się tam okrągłe zagłębienie, wypełnione nagą, dymiącą ziemią. W samym jego środku stała całkowicie nietknięta ciężarówka MANN. Z chroniącego ją pola siłowego zsuwały się drobiny pyłu. Aluminiowa kapsuła lśniła w promieniach słońca. Atak przetrwało również siedemnaście cruiserów. Ich pola siłowe świeciły niczym radioaktywne pęcherze. Na ziemi walały się szczątki zniszczonych pojazdów. Ich plastikowe fragmenty trawiły gwałtowne płomienie. Nigdzie nie było widać ciał. - Na niebiosa snów, czy nic nie zdoła go tknąć? - poskarżył się Stig. - Ruszaj! - rozkazał mu Bradley. Samochód popędził ocalałym odcinkiem drogi, przyśpieszając ostro. Gdy chmura się rozproszyła, Morton poczuł się zaskoczony. Naprawdę nie spodziewał się ujrzeć nietkniętej ciężarówki. Strzelał raz po raz z hiperkarabinu w nieustępliwe pole siłowe, wystrzelił też dwa pociski Vixen. Bliźniacze lance korpuskularne stojącego obok Alica nie milkły ani na chwilę, przeszywając powietrze gorejącymi wiązkami. - Kurwa mać - warknął zdumiony Rob. - Nawet jej nie zarysowaliśmy. - Dlatego właśnie zwą je supersamochodami - oznajmiła Kotka z typową dla siebie dziarską wesołością. - Wszyscy się zgadzają, że to Gwiezdny Podróżnik dał Wspólnocie technologię pól siłowych zauważył Alic. - Wygląda na to, że najlepsze zostawił dla siebie. Ogólnie dostępne pasmo wypełniły wykrzykiwane przez Brad-leya rozkazy. Pancerne samochody pomknęły na łeb, na szyję w dół stoku. Morton biegł obok nich, pochylając ciało do przodu. Poruszał się długimi, swobodnymi skokami, pozwalając, by słabe przyciąganie Far Away niosło go w dół. Podczas biegu hiperka-rabin schował się do niszy w przedramieniu. Krew Mortona wypełniły przyśpieszacze, rozjaśniając mu w głowie i jeszcze bardziej poszerzając interfejs z kombinezonem. Włókna nerwowe straciły luz, przerodziły się w napięte postronki zapewniające natychmiastową reakcję. Słyszał niemal, jak drgają. Szybkość odświeżania obrazu taktycznego w wirtualnym polu widzenia zwiększyła się jeszcze. Widział, że klanowi wojownicy zapanowali nad spłoszonymi Iwimisercami i zwrócili się ku resztkom konwoju. Cruisery otworzyły ogień z szybkostrzelnej broni kinetycznej. Pociski rozpruły ziemię przed szarżującymi wierzchowcami. Potem przeciwnik wstrzelił się w cel i śmiercionośna lawina przeszyła ciała oraz kości. Zwierzęta ginęły, padając na ziemię, gdy salwy przecinały im nogi. Ich śmiertelny kwik wypełnił pobudzony układ nerwowy Mortona. Tryskająca w górę krew i wnętrzności przesłoniły jeźdźców. W tej szkarłatnej mgle rozbłysł bursztynowy blask emiterów pól siłowych osłaniających padających na ziemię Strażników. Druga fala atakujących przemknęła po dymiących fragmentach ciał. Instrumenty Mortona przekazały mu szereg szybko się zmie- niających obrazów. Ocalali jeźdźcy wykrzywiali twarze w grymasach wściekłości. Jedną ręką trzymali wodze, strzelając na oślep z laserów i karabinów jonowych. Potem oni również zaczęli padać pod nieustannym ostrzałem cruiserów. - Wycofajcie ich - zawołał Morton na ogólnie dostępnym paśmie. - Zabierzcie ich stąd! Wysunął dwa karabiny plazmowe i zaczął ostrzeliwać jeden z cruiserów. Impulsy energii spływały

bezsilnie po przezroczystej barierze pola siłowego. McSobelowie zaczęli ostrzeliwać cruisery z moździerzy. Pola siłowe zamknęły się na chwilę, by osłonić pojazdy przed nawałnicą elektronów, co zmusiło przeciwnika do przerwania ognia. W górze krążyły samonaprowadzające się pociski, gotowe uderzyć w samochody, gdy tylko wznowią ostrzał. Barsoomianie otworzyli ogień. W cruisery trafiły wiązki fioletowego światła, ledwie widoczne na tle szafirowego nieba. Taktyczne oprogramowanie Mortona w ogóle nie potrafiło sklasyfikować tej broni. Pola siłowe rozjarzyły się złowrogim, różowozłotym blaskiem. Samochody pancerne wprowadziły do akcji krótkozasięgowe obronne lasery rentgenowskie. Stig i pozostali kierowcy skupili ogień na jednym z cruiserów. Morton przesunął broń ze zrodzoną z działania przyśpieszaczy precyzją i wzmocnił ich atak. Byli już w połowie wysokości stoku, czterysta siedemnaście metrów od ciężarówki Gwiezdnego Podróżnika. Wielka maszyna ruszyła powoli naprzód, z jej pionowych rur wydechowych umieszczonych za kabiną kierowcy buchnęły w górę obłoki spalin. - Nie odjeżdżaj - wrzasnęła Kotka. - Bo się wkurzę. Ostrzeliwany przez nich cruiser eksplodował. Morton z prze rażeniem zauważył, że Strażnicy kontynuują śmiertelną szarżę. - Wystrzelają wszystkich! - zawołał oskarżycielskim tonem. - Jesteśmy tam, gdzie powinniśmy być - odparł ze spokojem Scott. - Chuj z tym. Zostały mu jeszcze dwa pociski Vixen. Oba jednocześnie wy- padły z wyrzutni na jego ramionach. Po dwóch sekundach ude rzyły w cruisera. Pojazd wybuchł. Ku niebu trysnęła kolumna czystego, białego ognia. - To był błąd - stwierdził Rob. - Chyba będą nam po trzebne później. Morton zignorował go. Ocalałe cruisery nie przerywały ognia. - Kotka, Rob, synchronizacja. Zatrzymał się i przykucnął. Z jego przedramienia wysunął się gładko łiiperkarabin. Ciężarówka Gwiezdnego Podróżnika zaczęła się oddalać. Kotka i Rob również przystanęli. Lwieserca przemknęły obok, ścigając przeciwnika. Osłaniające rumaki pola siłowe rozbłyskiwały energią spływającą do ziemi przez ozdobne frędzle siodeł. Za wielkimi zwierzakami ciągnęły się tornada iskier. Morton ściągnął dane celownicze z wirtualnego pola widzenia, zapisał ich część w jednym płiku i przekazał go ludziom z Paryża. - Ten. Trzy hiperkarabiny wystrzeliły jednocześnie. Po chwili lance korpuskularne wsparły je z głuchym łoskotem. Pole siłowe pojazdu rozjarzyło się ciemnokarmazynowym blaskiem. Wystrzelili znowu. Dołączyli do nich Barsoomianie. Tym razem udało się przebić pole. - Następny - zawołał Morton. Wybrał drugi cel, nim kula ognia skończyła się rozszerzać. Cruisery ruszyły w drogę, podskakując na wyboistym gruncie. Otoczyły ciężarówkę Gwiezdnego Podróżnika ochronnym pierścieniem. Przyśpieszacze pozwalały Mortonowi ze spokojem analizować chaotyczne dane napływające od wysłanych przez Strażników zwiadowców. Pojazdy z wędrownymi żołnierzami były tylko dwie mile od nich. Doszło już do wymiany ognia między obcymi a pierwszymi jeźdźcami plutonów kawalerii mających ich przechwycić. Wyglądało na to, że alfy są uzbrojone w bardzo potężne karabiny plazmowe. Strzelały też minipociskami z głowicami wzmacniającymi energię wybuchu. Po raz kolejny najbardziej ucierpiały wierzchowce. Morton ponownie zwrócił uwagę na dane zbierane przez jego własne czujniki. Jeden z cruiserów zaczął wystrzeliwać pociski. Powietrze przeszyła eskadra intensywnie fioletowych iskier. Wszystkie spadły na ziemię tuż przed pancernym samochodem Bradleya. Wybuch odrzucił masywny wehikuł kilka metrów do tyłu. Podmuch omal nie przewrócił Mortona. Mężczyzna zatoczył się do tyłu. Jego hełm zadrżał od ogłuszającego huku.

- To strategiczna klapa najwyższej klasy - stwierdził Rob. - Za chuja nie wiedzą, co robić. - Czy dysponujemy czymś, co przebiłoby pole siłowe skurwysyna? - zapytał Morton. - Nie sądzę - odparł Matthew. - Pociski strefowe nie dały rady. Nie mamy nic silniejszego. - Bradley - zawołał Alic. - Co chcesz zrobić teraz? - Staranujemy ciężarówkę. Tylko w ten sposób powstrzymamy obcego przed dotarciem do “Marie Celeste". Musimy się modlić o zemstę planety. - Obłęd - rozpaczał Rob. - To nie bitwa, to żart. Morton sprawdził serię kolejnych obrazów. Ciężarówka Gwiezdnego Podróżnika była już blisko miejsca, gdzie znowu zaczynała się droga. Półtorej mili dalej wędrowni żołnierze odpierali nieskoordynowane ataki konnych Strażników. Wkrótce połączą siły. W pancerne samochody uderzyła kolejna seria wystrzelonych z cruisera pocisków. - Jeśli chce się dostać do statku, będzie musiał wysiąść z ciężarówki - stwierdził Morton. - Wtedy będzie narażony na atak. Musimy tylko go śledzić. - Bystrzak z ciebie, Morty - rzekła z aprobatą Kotka. - Jesteś ze mną? - Nigdy bym nie pozwoliła, by mnie to ominęło, kochanie. - Pokażmy tym kretynom, jak powinna wyglądać wojna - poparł go Rob. - Dobra - zgodził się Alic. - Ruszajmy. Morton poderwał się do biegu z drapieżnym uśmiechem na ustach. Hiperszybowiec trudno było zauważyć na szarym pustkowiu pokrytym zestaloną lawą, jakim był szczyt Mount Herculaneum. Pył wzbity w górę przy twardym lądowaniu opadł na biały kadłub, przylepiając się do strużek lodu. Biały multiplastik pokryło coś w rodzaju kamuflażu. Po uderzeniu w skalną ostrogę stateczek utracił ostre, aerodynamiczne kształty. Kadłub zgiął się i wypaczył, upodabniając się do pokrytej pęcherzykami powierzchni lawy, na której spoczywał. W mroku rozbitej kabiny paliło się jeszcze parę maleńkich, czerwonych diod. Ich blask słabł powoli w miarę wyczerpywania się baterii. Wygramoliwszy się z odwróconej do góry dnem kabiny, Wilson zostawił na cienkim regolicie kręty ślad. Bruzdy prowadziły do odległej o dwieście trzydzieści metrów krawędzi Tronu Afrodyty. Czołgał się całą tę drogę, wlokąc za sobą bezwładne nogi. Od czasu do czasu ślad się poszerzał w miejscach, gdzie się obracał. Lawę pokryły łuszczące się plamki zakrzepłej krwi oraz pianki epoksydowej, którą łatał dziury w rozdartym skafandrze. Nie oglądał się za siebie. Znalazł na samej krawędzi gładką szczelinę, pasującą do jego ciała jak stara, wygodna sofa. Jego nogi może nie majtały nad ośmiokilometrową przepaścią, ale dzieliło je od niej tylko kilka centymetrów. Srebrno-błękitny kombinezon pokrył się po drodze grubą warstwą regolitowego pyłu. Na połamanych nogach miał grube fałdy epoksydowej pianki. Z dwóch linii nadal sączyła się wrząca w próżni krew. Nie przejmował się już takimi drobiazgami. Dzięki środkom przeciwbólowym spędzi w komforcie czas, jaki mu pozostał. Ostatni z eskadry “Wild Fox" wykonał zadanie. Po prawej stronie miał rozmieszczone na skale układy procesorowe oraz pomocnicze moduły elektroniczne. Na przysadzistych trójnogach spoczywały pasy czujników. Ich matowoczarne powierzchnie o szerokim paśmie absorpcji były skierowane na wschód. Widok był wspaniały. Miał przed sobą cały łańcuch Gór Dessaulta, aż po maleńką iglicę Mount StOmer daleko na wschodzie. Ciągnący się daleko w dole pierścień lodowców był błyszczącym pasem poprzecinanym cienkimi wstążkami cirrusów. Jeszcze niżej wokół gigantycznego wulkanu płynęły gęste chmury burzowe. Po godzinach nieprzerwanej obserwacji Wilson był pewien, że dmące znad oceanu wichry zaczynają słabnąć. To nie miało znaczenia. Burza z pewnością dostarczyła już Strażnikom mocy potrzebnej do wykucia zemsty planety. Leżał spokojnie w próżni, obserwując mknące na wschód chmury. Z tej wysokości wyglądały jak biała, spieniona woda wylewająca się na suche dno koryta rzeki. Cumulusy przesłaniały kolejne zielone doliny. Ponad ich powierzchnię sterczały tylko szaro-białe szczyty skalistych turni.

W tle słyszał paplaninę Samanthy i innych Strażników. Ich głosy brzmiały jak bzyczenie uwięzionego pod hełmem owada. Sam nie mówił już wiele. Tylko od czasu do czasu wypowiadał kilka słów, by potwierdzić jakiś aspekt obserwacji. Z początku nie było zbyt wiele do oglądania. Bez względu na swe rozmiary i prędkość burza była całkowicie naturalna. Obserwował ją spokojnie, słońce grzało mu pierś, a skalna powierzchnia powoli wysysała ciepło z jego pleców. W końcu zauważył, że wiatr stopniowo przybiera na mocy, a chmury trzymają się dziwnie blisko gór. W normalnych warunkach burza rozproszyłaby się po rozległych Równinach Aldrina, natomiast po drugiej stronie gór okrążyłaby Mount Idle i dotarła na południowe pampasy. Dzisiaj jednak przegrodzono jej drogę i skierowano ją gdzie indziej. Z upływem czasu Wilson zaczął się orientować w zaprojektowanej przez Strażników choreografii. Umieszczone między górskimi szczytami stacje manipulatorowe tworzyły w niesionych huraganem chmurach gigantyczne wiry, wciągały burzę w głąb Gór Dessaulta, nie pozwalając jej się rozproszyć. W rezultacie ławice chmur piętrzyły się coraz wyżej, wędrując po górskich dolinach, aż wreszcie stworzyły czoło burzy o głębokości wielu kilometrów. Jedyna otwarta droga prowadziła na wschód. Wilson uśmiechnął się blado, patrząc, jak front burzy mknie wzdłuż Szczeliny Trevat-han, wzmacniany wciąż nowymi huraganami wypuszczanymi przez stacje manipulatorowe z każdej większej doliny. Nacisnął mocno kciukiem czerwony guzik na drążku sterowym. Pociski przeszyły niebo, ciągnąc za sobą smugi gazów. Zawrócił my-śliwiec i umknął pod osłonę eskadry, obserwując na ekranie radaru mknące ku celowi rakiety. Zabójstwo na odległość jest łatwe. Gdy nawałnica dotarła do końca Szczeliny Trevathan i wyrwała się na Pustynię Wysoką, jej prędkość przekroczyła trzysta mil na godzinę. Tam nie czekały na nią stacje manipulatorowe. Nie były już potrzebne. Burza stała się tak potężna, że karmiła się samą sobą. Nikt nie mógłby nad nią zapanować. Pustynię Wysoką zasłonił kolosalny potop białych chmur. Wilson zauważył, że zmieniają kolor. Cumulusy ciemniały, ale nie była to szarość zapowiadająca deszcz, lecz barwa ochry zrodzona z drobin pyłu porwanych z ziemi przez armię trąb powietrznych wyrosłych do rozmiarów gór, przez które przed chwilą się przetoczyły. Burza mknęła ku ostatniej linii szczytów strzegących wschodniej granicy pustyni. Jej rozjuszone czoło piętrzyło się coraz wyżej, aż wreszcie wzniosło się ponad ośnieżone turnie, przesłaniając krainę, na którą miało opaść. Wędrowny żołnierz zmierzał ku Mortonowi zgrabnym, pajęczym krokiem. Kołysał się z boku na bok w precyzyjnie kontrolowany sposób. Wyglądał inaczej niż te z Randtown. Wszystkie cztery nogi się rozszczepiały, dzięki czemu miał osiem kopytek. Dwie górne kończyny również dzieliły się w połowie długości. Cholerstwo przypominało owada, a to budziło głęboko zakorzenione fobie. Choć przyśpieszacz umożliwiał Mortonowi zatrzymywanie obrazu obcego, by poddać go dokładniejszej analizie, nigdy nie był pewien, wokół której nogi istota zatoczy następny piruet. Niemal nie sposób było w nią wycelować. W jednej parze górnych kończyn alfa trzymała dwie masywne bronie o długich lufach. Morton nie zamierzał czekać, aż w niego trafi. Biegł szybko, pochylał się nisko i nie pozwalał, by jego nogi utraciły kontakt z ziemią, co w razie potrzeby umożliwiało nagłą zmianę kierunku. Gdyby posuwał się tu długimi skokami, jak poprzednio, byłby łatwym celem dla obcego. Impuls plazmy wystrzelony przez wędrownego żołnierza uderzył w ziemię tuż obok stóp Mortona. Pole siłowe wytrzymało, ale wstrząs zbił go z nóg. W niskiej grawitacji upadek i podniesienie się z ziemi trwały irytująco długo. Mogło to również okazać się śmiertelnie niebezpieczne, a przyśpieszacz nasilał jeszcze to wrażenie. Kolejny impuls uderzył go w pierś. Pole siłowe rozjarzyło się fioletowym blaskiem. Morton zawirował w powietrzu. Rozpostarł szeroko nogi, starając się wbić stopę w ziemię, zrobić cokolwiek, co wyhamuje ruch obrotowy. Przesunął niespiesznie wirtualną dłonią po ikonach bojowych, by wybrać broń. Trzeci impuls przemknął obok hełmu. Z granatników plazmowych zamontowanych w górnej części ramion Mortona wystrzeliły pociski. Powietrze wokół wędrownego żołnierza zaskwierczało od wyładowań elektrycznych.

Morton padł płasko na ziemię. Świat wrócił do funkcjonowania w czasie rzeczywistym. Mężczyzna przykucnął i skoczył. Elek-tromięśnie popchnęły go w górę z taką siłą, jakby był aerobotem kamikaze. Elektrony odpłynęły. Odsłonięta wędrowna alfa stała na wszystkich ośmiu kopytkach. Miała na sobie coś, co wyglądało jak luźna szata z łuskowatej, szarozielonej tkaniny. Strój służył również jako przewodnik pola siłowego. Szypułki zmysłowe istoty kończyły się skupiskami złotych elektronicznych soczewek. Część górnych macek kończyła się potrójnymi, mechanicznymi szczypcami, tułów zaś był obwieszony płaskimi, metalowymi pojemnikami oplecionymi elastycznymi przewodami. Górna kończyna numer dwa wymierzyła w Mortona wielki karabin. W jej odnodze alfa ściskała jakiegoś rodzaju granat. Kończyną numer trzy strzelała z pistoletu jonowego. W kończynie numer jeden dzierżyła długi, buczący miecz. W kończynie numer cztery istota trzymała drugi karabin i ostrzeliwała z niego drogę. Z obrotowej wyrzutni ściskanej w odgałęzieniu sypały się mikropociski. Gdy Morton uderzył w obcego, jonowy impuls zakłócił działanie czujników kombinezonu mężczyzny, oślepiając go na krótką chwilę. Wrażenia dotykowe poinformowały go, że przeciwnik przygniótł go swoim ciężarem i próbuje owinąć ramię numer dwa wokół jego bioder. Miecz ślizgał się po jego szyi, szukając słabego punktu. W wirtualnym polu widzenia pojawiły się ostrzeżenia, że jakiś mechanizm tłumiący osłabia jego pole siłowe. Wędrowni żołnierze Gwiezdnego Podróżnika byli szybsi od tych, których pamiętał z Elanu. Wróciła wizja. Niezrozumiała tekstura obcej tkaniny, fioletowe światło, zdeptana trawa. Zmysły Mortona poinformowały go, że toczą się razem w dół. Włączył obwód elektry-zacji. Przez jego kombinezon popłynęło czterdzieści tysięcy wolt. Obcy zaświecił karmazynowym blaskiem. Spróbował się wtoczyć na człowieka, wierzgając nogami numer trzy i numer jeden, starał się zacisnąć szczypce na jego kostce i kolanach. Morton w pewnej chwili szarpnął gwałtownie ciałem i znalazł się na górze. Zacisnął pancerną rękawicę na ramieniu numer jeden i pociągnął z całą zrodzoną z elektromięśni siłą. Coś wewnątrz pękło i kończyna wygięła się pod kątem prostym. Szczypce ramienia numer trzy zacisnęły się na jego szyi. Stopień alarmu pola siłowego zwiększył się o jeden. - Niech to chuj strzeli - mruknął mężczyzna. Ze wszystkich palców jego prawej dłoni wysunęły się szpony długości pięciu centymetrów. Uderzył z całej siły. Spod jego ręki trysnęła czerwona błyskawica. Nie przestawał naciskać, aż funkcja tłumiąca czubków szponów wyssała całą energię z pola siłowego wędrownego żołnierza. Przez osłonę kombinezonu przedostał się wysoki pisk i pole wokół szponów osłabło. Dłoń Mortona przedarła się przez tkaninę. Wbił rękę w ciało przeciwnika, obracając ją po drodze, by rozpruć narządy wewnętrzne i naczynia krwionośne. Potem wyszarpnął z wysiłkiem dłoń. Była pokryta żółtą jak miód posoką. Wędrowny żołnierz oklapł. - Morty, kochanie, nie mamy czasu na prywatną zemstę - skarciła go Kotka. Obok niego eksplodował mikropocisk. Z miejsca wybuchu posypały się odłamki hiperwłókien, przecinając glebę i skałę. Pole siłowe Mortona rozjarzyło się szkarłatnym blaskiem, bliskie przeciążenia. Podmuch odepchnął go w bok. - Mówiłem, żebyś nie marnował pocisków Vixen - przy pomniał mu Rob. Morton wstał. Kotka miała rację. Zalewał ich niekończący się z pozoru potop wędrownych żołnierzy. Setki alf wyskoczyły z pojazdów zaraz po dotarciu do ciężarówki Gwiezdnego Podróżnika i zablokowały im drogę. Zejście z szosy, by zajść je z flanki, okazało się poważnym błędem. Sto pięćdziesiąt metrów na lewo od nich pancerne samochody mknęły Pierwszą Autostradą. Ich lasery rentgenowskie uderzały na lewo i prawo niczym szalony szermierz powstrzymujący tłum przeciwników. Wiązki przebijały pola siłowe wędrownych żołnierzy z odległości pięćdziesięciu metrów, co dawało ludziom trochę wolnego miejsca. Tuż przed samochodem Bradleya w szosę uderzył deszcz mikropocisków. Szrapnele z hiperwłókien zamieniły beton w drobny żwir. Pancernymi samochodami rzucało gwałtownie na rozdrobnionej nawierzchni. Spod ich kół tryskały strumienie kamyczków. Lance korpuskularne Alica zagrzmiały po raz kolejny. Impulsy pomknęły ku skupisku wędrownych

żołnierzy, którzy wystrzelili pociski. Alfy zwaliły się na ziemię, ale zaraz zaczęły się podnosić. Morton przeskanował teren wokół siebie, tworząc obraz taktyczny. Sytuacja nie wyglądała dobrze. Oddalili się od miejsca pierwotnej blokady o prawie dwie mile. Ponad stu pięćdziesięciu wędrownych żołnierzy otaczało ich ze wszystkich stron. Strażnicy na lwichsercach zostali milę z tyłu, zresztą i tak nie mogliby im pomóc. W bateriach zostało niespełna pięćdziesiąt procent mocy. Pole siłowe zbyt często się przeciążało. Żadne z nich nie miało już pocisków Vixen. Skierował radar przed siebie. Ciężarówka Gwiezdnego Podróżnika oddaliła się już o pięć mil. Posuwała się szybko po pustej drodze. Bradley nie miał szans jej dogonić, nie wspominając już o staranowaniu. - Musimy z wami pojechać - zdecydował. - Stig, wyłącz te lasery, zabierzemy się z wami. - Morton, musimy go dogonić - sprzeciwił się Bradley. W głosie przywódcy Strażników pojawiła się nuta paniki. - Przebijemy się, jeśli połączymy siłę ognia - zapewnił Morton. Zaczął biec. Towarzysze podążali za nim, strzelając z broni energetycznej do pozostających w nieustannym ruchu wędrownych żołnierzy. W pancerne samochody uderzały kolejne mikro-pociski. Nawierzchnia była już całkowicie zniszczona. Luźne fragmenty dodatkowo spowalniały ruch pojazdów. - Kurwa! - krzyknął Rob. Instrumenty Mortona zarejestrowały dwóch wędrownych żołnierzy, którzy nagle skoczyli do ataku. Ukrywali się dotąd w płyt- kim zagłębieniu, wyłączywszy pola siłowe, by uniknąć wykrycia. Objęli kończynami kombinezon Roba i cała trójka runęła na ziemię. Pola siłowe migotały lawendowowiśniowym blaskiem, gdy przeciwnicy strzelali do siebie z bliska. - Nie zatrzymuj się - ostrzegła go Kotka. To było trudne. Morton pragnął odwrócić się i zasypać walczących strzałami z hiperkarabinu. Przez jego mózg przewijały się przyśpieszone obrazy. Zobaczył, ilu wędrownych żołnierzy ich ściga. Pierwszy szereg prawie już dotarł do leżących. - Rob! - Zrób to - warknął mężczyzna. - Zaraz pokażę im sztuczkę w stylu doktora Robertsa. Skurwysyny nigdy się niczego nie uczą. Morton sięgnął wirtualną dłonią po dane telemetryczne Roba i zobaczył, że wszystkie zabezpieczenia wyłączają się kolejno. Pod jego stopami zachrzęścił drobny żwir. Pancerny samochód był dziesięć metrów przed nim. Morton skoczył na klinowaty pojazd, ale parabola lotu okazała się za długa. W tej samej chwili Rob spowodował zwarcie we wszystkich swoich bateriach. Szafirowe niebo zrobiło się od wybuchu białe jak słońce. - Brawo, Robby! - zawołała Kotka. Wyciągnięte ręce Mortona dotknęły zniszczonej nawierzchni. Mężczyzna zwinął się w kłębek i potoczył przed siebie, żeby wytracić prędkość. Straszliwy blask zgasł. Pancerny samochód zahamował, wpadając w poślizg. Stig zdołał go wyprostować i Morton wskoczył na maskę, łapiąc się wieżyczki jednego z laserów rentgenowskich. Kotka pojawiła się nagle obok niego, jakby się teleportowała. Na obrazie przekazywanym przez jeden z instrumentów Morton zobaczył dymiący krater w miejscu, gdzie przed chwilą był Rob. Alk wskoczył na dach, łapiąc się pancernymi rękawicami jego brzegów tak mocno, że w metalu utworzyły się wyżłobienia. Z przedramienia Mortona wysunął się hiperkarabin, a w jego wirtualnym polu widzenia pojawił się krzyż nitek. Wszyscy troje otworzyli ogień do wędrownych żołnierzy zagradzających drogę pancernemu samochodowi. - Nie oszczędzajcie pocisków - zawołał Alic. - Musimy sobie utorować drogę. Granatniki Mortona wystrzeliły z głośnym hukiem. Jego karabin plazmowy nie przerywał ognia ani na moment, szybko zużywając energię. Hiperkarabin przesuwał się z jednego celu na drugi. Baterie

wyczerpywały się z alarmującą prędkością. Z tyłu posypały się kolejne strzały z karabinów jonowych. Jim i Matthew uczepili się samochodu pancernego prowadzonego przez Ayuba i również otworzyli ogień. Wokół wybuchały mikropociski, hiperwłókna uderzały w kombinezony, strugi jonowego ognia odbijały się od szarych pancerzy samochodów. Jechali przez gorejące piekło, zasypujące wszystkie instrumenty obserwacyjne cyfrową zamiecią. Powierzchnia kombinezonu Mortona skwierczała od rozszalałej energii. W końcu się przebili. Mknęli szarawym pasem betonu, ciągnąc za sobą strugi ładunków elektrycznych. Stig zwiększył prędkość do ponad stu sześćdziesięciu kilometrów na godzinę. Spod podwozia buchał dym. Morton rozejrzał się wokół. Zgraja wędrownych żołnierzy gnała za nimi. Skupili ogień na ostatnim z trzech samochodów. Jim i Matthew robili, co mogli, by się im odgryzać, ale przeciwnik zalał ich zmasowanym ostrzałem. Szrapnele z hiperwłókien zniszczyły nawierzchnię przed nimi i samochód eksplodował. - Nie! - krzyknął Alic. - Niech was wszystkich chuj strzeli! Słodki Jezu, dlaczego nie możemy dorwać tego potwora? Morton pragnął mu odpowiedzieć, ale widział tylko śmierć Roba i doktora Robertsa oraz wypełniony szkłem krater w Rand-town. - Ile mocy ci zostało? - zapytała Kotka. - Dwadzieścia procent. Być może. - Zerknął na schematy. - Trochę mniej. Przyjrzał się z uwagą bokowi pancernego samochodu. Gdzieś wewnątrz metal zgrzytał o metal ze straszliwą gwałtownością. Buchający spod spodu dym był coraz gęstszy. - Wystarczy jeden procent, żeby go zabić - stwierdziła kobieta. - Stig? - zapytał Morton. - Wytrzymamy? Dźwięki dobywające się spod samochodu zdawały się zwiastować jego rychłą zagładę. - Jasne. To cholerstwo jest mocne. Zostało tylko dziesięć mil. Nie zwolnili. Droga przed nimi wchodziła między wzgórza. Dolina Instytutu była szerokim siodłem, dochodzącym aż do pierwszych szczytów Gór Dessaulta. Były za niskie, by mogły mieć śnieżne czapy, dalej jednak, na horyzoncie piętrzyły się następne. Morton omiótł spojrzeniem ich linię, wypatrując jakichkolwiek oznak nadciągającej burzy. Szafirowe niebo Far Away było pogodne jak zawsze. Cholera, myślałem, że możemy liczyć przynajmniej na admirała. Pancerny samochód zadrżał gwałtownie, ale zaraz się uspokoił. Morton przesunął wiązką radaru wzdłuż drogi. Była pusta, aż do odległego o sześć mil miejsca, gdzie skręcała w dolinę. Ciężarówka Gwiezdnego Podróżnika minęła już ten punkt. - Bradley - odezwał się z żalem. - Nie dogonimy go. Czy masz jakiś pomysł, jak uszkodzić gwiazdolot? - Nie uszkodzić. Wystarczy, jeśli opóźnimy jego start do chwili nadejścia burzy. - Jak to możliwe? - Jest pewien sposób, ale będziecie musieli mi pomóc. To nie zabrzmiało zbyt optymistycznie. Morton pragnął ujrzeć wyraz twarzy Kotki. Choć otaczała się grubą skorupą, znał ją już wystarczająco dobrze, by odgadnąć jej myśli. Najwyraźniej ona potrafiła odczytać go lepiej. - Dotarliśmy za daleko, by się teraz cofnąć. Ametystowa plazma wypełniająca wnętrze Fortecy Ciemności wzburzyła się gwałtownie, gdy przeszył ją deszcz promieniowania zrodzonego z termojądrowych wybuchów o mocy pięćdziesięciu megaton. Przez otwory w zewnętrznej kratownicy w górę strzeliły wysokie na tysiąc kilometrów iglice przypominające słoneczne protuberancje. Ich wierzchołki rozpraszały się w próżni, przeradzając się w wystrzępione wstęgi energii. “Charybda" przemknęła między nimi i uderzyła w plazmę, mknąc z przyśpieszeniem czternastu g. Ozzie przygotował się na wstrząs mogący mu złamać kręgosłup, choć przecież wiedział, że gęstość plazmy niewiele odbiega od próżni. Fregata zadrżała lekko, ale przy tak

straszliwym przyśpieszeniu trudno to było zauważyć. Wyłączył napęd. Nieważkość nastała tak nagle, że jego zmaltretowane ciało zinterpretowało to jako upadek do przodu. - Co to, kurwa? - wymamrotał Mark. Ozzie wyłączył aktywne czujniki. - Lecimy na oślep, tak? - Pasywne instrumenty przekazywały obraz pocisków z termojądrowym napędem, mijających ich ze wszystkich stron. - Strzelają przed nas. - Możemy lecieć w ten sposób? - Jasne. Popatrz na obraz. Plazma oświetla kratownicę w dwudziestu różnych widmach. Przedostaniemy się przez nią, tylko musimy się posuwać powoli. Zbliżali się do drugiej sfery z prędkością dwudziestu kilometrów na sekundę. Trzysta dwadzieścia okrętów alf przedostało się przez zewnętrzną sferę i zanurzyło w obłoku plazmy. Wszystkie jednocześnie wystrzeliły potężną salwę pocisków. - O kurde... - Wszystko w porządku. Bez trudu przeprowadzę nas przez drugą sferę. Tutaj belki mają ujemną masę, więc nie ma mowy, byśmy w nie uderzyli. Jeśli za bardzo się zbliżymy, po prostu nas odepchną, jak magnes. - Ozzie... Jezu! Widzą nasz ślad! - Że co? Za “Charybdą" ciągnął się długi na pięćset kilometrów ślad torowy plazmy, wijący się niczym gigantyczne tornado. Armada pocisków zmierzała ku jego początkowi z przyśpieszeniem siedemnastu g. Pierwsze z nich eksplodowały. Pole siłowe fregaty rozjarzyło się różowozłotym blaskiem, odbijając kierowane impulsy promieniowania w ocean plazmy. - Cholera. - Ozzie ponownie włączył pomocnicze silniki, uciekając “Charybdą" z zagrożonego punktu. Przyśpieszenie ponownie wgniotło go w fotel. - Zgubiliśmy je? - Nie! - Mark, ty kierujesz bronią. Zrób coś! - Ale co? Mogę odpalić bombę kwantową, bombę “nowa" albo laser neutronowy. - Niech będzie bomba kwantowa. - Musimy się oddalić od miejsca wybuchu co najmniej milion kilometrów. Inaczej eksplozja zniszczy fregatę. - Niech to szlag. Nie mamy szans. - Masz wiadomość - poinformował go podprogram RI. - Zakodowany impuls maserowy pochodzący spoza pierwszej sfery. - Kurwa, chyba żartujesz - jęknął Ozzie. - Chcesz nawiązać łączność? Potwierdzam certyfikat tożsamości. To Nigel Sheldon. Ozzie roześmiał się przez łzy. - Powiedz mu, że akceptujemy zarzuty. - Hej, Ozzie, jak leci? - zapytał Nigel. - Przypadkiem nie potrzebujecie pomocy? Oba pancerne samochody minęły ostatni zakręt. Przed nimi rozpościerała się dolina Instytutu. Miasteczko wyglądało jak mały, elitarny kampus. Niższy, południowy stok pokrywały równe szeregi willi i apartamentowców. Ich posrebrzane okna wychodziły na długie, białe laboratoria oraz budynki techniczne położone na dnie doliny. Wszystko to jednak był drobiazg w porównaniu z ogromnym, cylindrycznym gwiazdolotem osłoniętym przez pole siłowe. Rusztowania, od z górą dwudziestu lat otaczające jego długi na ponad osiemset metrów kadłub, zniknęły. Jasnoszara powłoka lśniła w blasku porannego słońca niczym atłas. Nad tylną częścią statku dominowało osiem ciemnych dysz silników termojądrowych. Wbudowano w nie pasma przewodów termicznych, które żarzyły się ciemnoczerwono, chłodząc nad-przewodnikowe zwoje. Z kadłuba sterczało kilka długich, tępo zakończonych płetw. Wszystkie lśniły ciemnopurpurowym blaskiem, odprowadzając ciepło z wewnętrznych zbiorników i generatorów. Bliżej dziobu, dawne guzowate skupisko generatorów pola siłowego zastąpiono

wydłużonym, szkarłatnym stożkiem o podstawie szerokości pięćdziesięciu metrów. Długie segmenty kadłuba pokrywał szron, ujawniając położenie wewnętrznych zbiorników deuteru. Tuż za dziobem ustawiono słup suwnicy. U jego podstawy stała ciężarówka MANN. - Skurwysynowi się udało - stwierdził z goryczą Alic. - I tak mieliśmy przesrane - skwitowała Kotka. - Raczej wątpię, by te chłopaki zechciały nas przepuścić. Wędrowni żołnierze ustawili się w szeroką linię, przecinającą Pierwszą Autostradę i okoliczne tereny pół kilometra za rufą “Marie Celeste". - O kurwa - mruknął Morton. Obcych było pewnie z tysiąc. - Gotowy - zameldował Stig. - No to wal. Morton wystrzelił trzy aeroboty wyposażone w środki walki radioelektronicznej. Kotka również wypuściła dwa, które jej pozostały. Stig i Olwen przestawili rentgenowskie lasery i skierowali na obcych szerokie wachlarze promieniowania. Przez kilka sekund wędrownych żołnierzy zalewał potop fałszywych sygnałów oraz podstępnego, niszczycielskiego oprogramowania. Promienie X oślepiły ich elektromagnetyczne czujniki. Adaptowali, filtrowali i usuwali cyfrowe wirusy tak szybko, jak tylko mogli, ale przez krótką chwilę nie widzieli zupełnie nic. Nie miało to jednak znaczenia. Gdy tylko ich instrumenty obserwacyjne odzyskały zdolność działania, przekonali się, że nic się nie zmieniło. Pancerne samochody nadal gnały autostradą, a z tego, na którym jechali trzej ludzie w kombinezonach, buchały kłęby czarnego dymu. Nagle oba pojazdy zahamowały z piskiem opon i zgrzytem przekładni, a potem zawróciły, wpadając w poślizg, jakby beton pokryła warstewka lodu. Oba umknęły w tę samą stronę, z której przyjechały. Wędrowni żołnierze hurmem rzucili się w pościg. Wtem dymiący samochód zadrżał i zaczął zwalniać. Razem z coraz gęstszymi kłębami dymu posypały się spod niego iskry. Coś wewnątrz dźwięczało jak rozbity dzwon. Alfy otworzyły ogień. - Kuuuurwa!!! - zawył Morton, wykonując wzmocniony elektromięśniami skok. Niebo wokół niego eksplodowało bezli tosnym blaskiem jonowych impulsów. Wylądował na brzegu be tonowego pasa i przetoczył się bezbłędnie, wstając na nogi w pół obrocie. Elektromięśnie pozwoliły mu natychmiast rozpocząć sprint. Pędził przed siebie, pochylając ciało pod kątem czterdzie stu pięciu stopni. Pole siłowe poszerzyło się grzybiasto wokół jego głowy i ramion, działając jak aerodynamiczny błotnik. Wymachi wał rękami w kroku godnym Neandertalczyka, niemal dotykając palcami ziemi. Stig wypadł z samochodu przez przedni właz ewakuacyjny. Pole siłowe pojazdu przybrało szkarłatną barwę. W niskim przyciąganiu pędzący Strażnik poruszał się płynnie i sprawnie. Wędrowni żołnierze skupili ogień i uszkodzony pojazd eksplodował. Samochód Olwen również zaczął hamować. - Nie zwalniaj! - wrzeszczał Morton. - Spierdalajmy stąd. - Nad nimi przemknęły mikropociski wymierzone w zwalniający pojazd. - Możemy ich prześcignąć. - Ale... - Szybciej! Samochód znowu przyśpieszył, oddalając się od wędrownych alf. - Prześcignąć ich? - Kotka roześmiała się ochryple. - Przed startem też chcesz uciec, kochany Morty? Zazgrzytał zębami. Od chwili, gdy zobaczył gwiazdolot, próbował określić jego masę. Znaczną jej część stanowiło paliwo. Przeglądał dane dotyczące “Marie Celeste" i zapamiętał ten fakt. Mimo to ćwierć miliona ton byłoby ostrożnym szacunkiem. Nawet jeśli skrzydła z pól siłowych dadzą mu nieco siły nośnej, odpalenie silników termojądrowych potrzebnych, by podźwignąć tak wielki ciężar, będzie

gorsze niż wybuch strategicznej bomby wodorowej. Ciemna fala wędrownych żołnierzy zalała płonący wrak samochodu. Byli szybcy, ale brakowało im wsparcia elektromięśni. Nie zdołają utrzymać takiej prędkości przez dłuższy czas. Czy jednak na pewno? Kotka dotrzymywała mu kroku, pochylając się jeszcze bardziej. Alic biegł nieco z boku. - Nie będzie żadnego startu - mruknął Morton. - Och, Morty, jesteś nadzwyczajny. Ci popierdoleni Strażnicy zmarnowali do tej pory wszystkie szanse. Tym razem będzie tak samo. - Niemożliwe. Bradley musi zwyciężyć. Gwiezdny Podróżnik nie może uciec. - Trzeba było zabrać kilka taktycznych ładunków jądrowych albo okręt klasy “Moskwa". Nie rozumiesz? On jest inteligentniejszy od nas. - Może od ciebie. Na pewno nie ode mnie. - Morton ma rację - poparł go Alic. - Statek jeszcze nie wystartował. Bradley musi tylko utrzymać go na ziemi. - Mężczyźni! Po co starać się coś osiągnąć, kiedy można marzyć? - Pierdol się. W ciągu trzech minut pokonali milę. Nie biegli drogą, była zbyt otwarta. Grunt wokół nich był pagórkowaty, a trawa i krzewy eukaliptusowe zapewniały choć niewielką osłonę. Pędzili jeszcze piętnaście minut, nim laserowy odległościomierz Mortona wreszcie wykazał, że dystans dzielący ich od ścigających rośnie. - Musimy się oddalić od drogi - stwierdził. - Przed nami jest druga grupa wędrownych żołnierzy. Nie chciałbym się znaleźć między nimi. - Świetny pomysł - zgodził się Alic. Morton zmienił nieco kierunek, oddalając się od autostrady. - Jak długo twoim zdaniem będą nas ścigać? - Ważniejsze pytanie brzmi: ile mocy ci zostało? - Jedenaście procent. Pole siłowe zużywa cholernie dużo. - Posłuchajcie, chłopaki, nie musimy... Słońce zgasło. Choć jego myśli napędzał przyśpieszacz, Morton potrzebował całej sekundy, by zauważyć monstrualną anomalię. Światło znikało z sawanny, uciekając przed nim w straszliwym tempie. - Co to? - Odwrócił się na zachód i uniósł głowę, kierując wizualne instrumenty w stronę Gór Dessaulta. Był w takim szoku, że aż kolana się pod nim ugięły. - To niemożliwe - wydyszał. Gdy Ozzie zwiększył przyśpieszenie do piętnastu g, “Charybda" wręcz zaskrzypiała z przeciążenia. Mknęli po płytkiej paraboli, oddalając się od drugiej sfery. Za nimi eksplozje termojądrowe wypełniały niebo nieprzerwanym, białym blaskiem. Na obrazie przekazywanym przez instrumenty obserwacyjne belki zewnętrznej sfery wyglądały jak więzienne kraty na tle zamazanych gwiazd. Armada okrętów alf podążała za nimi przez wzburzoną plazmę, wypuszczając jedną salwę pocisków po drugiej. Rozbłysły kolejne eksplozje. W morzu plazmy zaczęła się uwidaczniać plama barwy indygo. Poziom energii zbliżał się do nasycenia. Wiązki maserów i laserów rentgenowskich były wiśniowymi liniami, wyraźnie widocznymi w półprzezroczystym oceanie jonów. Ozzie zmieniał losowo przyśpieszenie, by uniknąć samona-prowadzających się pocisków. Na granicach jego wirtualnego pola widzenia pojawiła się czerwona mgiełka. Starał się skupić uwagę na wielobarwnych liniach reprezentujących istotne czynniki, takie jak prędkość i zmniejszająca się odległość. Zewnętrzne kamery przekazały mu obraz potężnej ciemnej belki zewnętrznej sfery, widocznej przed tępo zakończonym dziobem fregaty. Miała sto osiemdziesiąt kilometrów szerokości i w odległości czterystu kilometrów łączyła się z pięcioma podobnymi. - Nigel? - Utraciliśmy kontakt - zameldował podprogram RI.

- To pewnie dobrze - stwierdził Mark. - To świadczy, że materiał wciąż odpycha oddziaływania elektromagnetyczne. Całe to cholerstwo nadal funkcjonuje. - Masz rację. - Ozzie ponownie zmienił kierunek, zmierzając prosto ku belce. W odległości pięćdziesięciu kilometrów skręcił ponownie i pomknął równolegle do niej. W głębi ciemnego materiału płynęły ogromne rzeki blasku. - No jazda, Nigel - powiedział i zmniejszył przyśpieszenie do dwóch g. - Myślisz, że... Obok Fortecy Ciemności “Scylla" wystrzeliła pocisk z głowicą kwantową, natychmiast znikając w hiperprzestrzeni. Pocisk przechwycił okręt alf, zamieniając niewielki procent jego masy w energię. Przez krótką chwilę emisja promieniowania dorównywała gwieździe średniej wielkości. Energia wypełniła czterdzieści osiem tuneli czasoprzestrzennych prowadzących na osiedla w otoczeniu gazowego olbrzyma, niszcząc znajdujące się po drugiej stronie generatory oraz wszystko, co akurat było w drodze. W pobliżu Fortecy Ciemności wszystkie okręty alf rozjarzyły się jak komety i zamieniły w parę, ciągnąc za sobą przez wypełnioną białym blaskiem próżnię warkocze z ginących cząsteczek. Supertwarde promieniowanie przeniknęło przez zewnętrzną sferę, dziesiątkując okręty i pociski znajdujące się wewnątrz. Ukryta w cieniu odpychającej oddziaływania elektromagnetyczne materii “Charybda" mknęła przed siebie bez szkody. - Tak właśnie wygląda piekło - mruknął Ozzie. Półprzezroczysta plazma za nimi przybrała złowrogą, fioletową barwę. W paśmie promieniowania widzialnego można było zobaczyć wszystkie trzy pozostałe sfery. Ich wnętrze nadal wypełniała nieprzenikniona mgiełka. - Myślisz, że wewnętrzne sfery wytrzymają drugi taki wybuch? - zapytał Mark. - Kto wie? Nigel miał rację. I tak będziemy musieli to zrobić, żeby unieszkodliwić bombę rozbłyskową, więc drugi raz nie zaszkodzi. - Nigel Sheldon jest bardzo inteligentny, prawda? - zapytał Mark z podziwem w głosie. - Ehe. - Uśmiech Ozziego zwarzył się wyraźnie. - Bardzo. Zwiększył moc pomocniczych silników fregaty i pomknął ku drugiej sferze z przyśpieszeniem ośmiu g. Czwarta sfera była wykonana z materiału, który wydawał się całkowicie neutralny, pozbawiony wszelkich wykrywalnych właściwości. Według ludzkich instrumentów nie miał nawet masy, składał się wyłącznie z fizycznych granic. Podobnie jak trzy zewnętrzne sfery, czwarta nawet w najmniejszym stopniu nie ucierpiała od potopu energii wywołanego eksplozją. Ozzie bez trudu przeleciał “Charybdą" na drugą stronę. Zmniejszył prędkość, by zachowywać stałą pozycję względem jądra, a potem wysunął wszystkie czujniki. W pierścieniach zapanował chaos. Rozciągały się i oscylowały, falowały nierytmicznie, wychodząc z płaszczyzny ekliptyki. Czarne łańcuchy łączące w całość zewnętrzny pierścień, wianuszek ze stokrotek, rozciągały się elastycznie, próbując zahamować szalone fluktuacje soczewkowatych dysków. Drugi, zielony pierścień, tak bardzo stabilny podczas wizyty “Drugiej Szansy" odkształcał się teraz dziwnie. Nagle pojawiały się w nim wypukłości, a rozchodzące się od nich zmarszczki przebiegały powoli całą powierzchnię. Srebrne sznury prawie się już rozplotły, a na pierścieniu ze szkarłatnego światła pojawiły się ciemne szczeliny. Najbardziej jednak ucierpiał pierścień przezwany Iskierką. Rzekę szmaragdowo-żółtych światełek ciągnących za sobą ko-metarne ogony wytrąciło z orbity ciemne odkształcenie. Wyglądało to, jakby jony omijały magnetyczną anomalię. Potrzebowały niemal całej długości orbity, by wrócić na właściwą trasę, którą zaraz znowu musiały opuścić. - Tam jest, skurczybyk - wyszeptał Ozzie. Kwantowe czujniki pokazały mu obraz wydłużonych pól dystorsyjnych, płynących z jednego punktu. - W ten sposób popsuli szyki Fortecy. - Cel namierzony - oznajmił Mark. - Kierunek pola wybrany. Eksploduje w odległości pięciu tysięcy

kilometrów i przebije skurwysynowi serce. - Jesteś świetny - pochwalił go Ozzie. - Odpalam. “Charybda" zadrżała lekko, gdy pocisk kwantowy wystrzelił z tuby wyrzutni. Ozzie zawrócił fregatę i pomknął z powrotem z wielkim przyśpieszeniem. Bradley wylądował w płytkim rowie przy Pierwszej Autostradzie. Grząska, wilgotna gleba złagodziła wstrząs. Schował się w zagłębieniu i zamarł w bezruchu. Zewnętrzna, chromomimetyczna warstwa kombinezonu przybrała pastelowe odcienie szarości i zieleni, upodabniając się do otaczającego go błota i kępek trawy. Wszystkie pozostałe systemy przeszły w stan uśpienia. Baterie termiczne pochłaniały ciepło ciała, umożliwiając kombinezonowi wyrównanie temperatury z powierzchnią. Przez szczelinę w zasłonie do środka wpadał wąziutki snop blasku, oświetlając mu oczy. Pancerne samochody już zawracały. Z jednego z nich dobiegały dźwięki świadczące o poważnym uszkodzeniu. Warkot silników ucichł w oddali. Uszy Bradleya wypełniał dźwięk jego oddechu, mieszający się tylko z biciem serca. Światło zamigotało. Wędrowni żołnierze przebiegali obok. Kilku z nich przedarło się przez rów, rozpryskując wodę. Dzieliły ich od niego tylko centymetry. Ten maleńki dystans rozstrzygnie o losie moim, Gwiezdnego Podróżnika, ludzkości i alf. Ale przecież przeznaczenie prowadziło mnie już dziwniejszymi ścieżkami. Być może niebiosa snów uśmiechnę się dziś do mnie. Ruchy na zewnątrz ustały. Bradley włączył jeden czujnik i rozejrzał się wokół. Nigdzie nie zauważył wędrownych żołnierzy. Wstał i zobaczył, że armia obcych się oddala. Na autostradzie eksplodował samochód. Bradley popędził w stronę gigantycznego gwiazdolotu, zachowując pełne maskowanie. Uruchomił pasywne czujniki, wiedząc, jaki sygnał odbierze. W pierwszej chwili nie był to obraz ani dźwięk, raczej melanż wrażeń, zrozumiałych tylko dla tych, którzy umieli je interpretować. Fale eteru wypełniała skomplikowana elektroniczna pieśń napływająca ze wszystkich stron jednocześnie. Otaczające Bradleya harmonie cechowały się jednością o niezwykłym stopniu złożoności. Poszczególne melodie rozbrzmiewały i cichły, łącząc się w spójny umysł. Ciała obcych i ludzi dzieliły ze sobą każdy swój aspekt: wspomnienia, myśli, wrażenia. Wędrował wśród nich, odbierając ich wszystkie doznania. Bieg trojga ludzi umykających przed naszym pościgiem. Obawa, że ludzcy wojownicy mogą przeszkodzić w starcie. Obserwacja rozmaitych systemów przebudowanego gwiazdolotu, poprawki wprowadzane do ich współdziałania. Oczekiwanie na koniec długiego wygnania. Podtrzymywanie pola si-łowego otaczającego statek. Pewność, że żadna broń nie zdoła go przebić. Odbiór informacji przesyłanych przez instrumenty obserwujące dolinę. Wypatrywanie intruzów. Każde z ciał miało osobne miejsce i cel, ale ich myśli były ujednolicone, stanowiły odbicie swego twórcy. Cel i kierunek wywodziły się tylko z jednego źródła. Od Gwiezdnego Podróżnika. Obcy opuścił suwnicową windę i wszedł do gwiazdolotu. Gigantyczna maszyna przebudziła się w całości. Wkrótce zniknie wśród gwiazd. Będzie bezpieczny. Wolny. Bradley rozkazał polu siłowemu otaczającemu gwiazdolot, by go wpuściło. Ze względu na pochodzenie Gwiezdnego Podróżnika, logiczne było, że jego polecenie spełniono. Osiadła alfa władała wszystkim, nie mogło być mowy o żadnych odchyleniach. Gwiezdny Podróżnik był jednak bardziej zaawansowany technologicznie od przeciętnej osiadłej alfy i nie miał takich oporów przed przekazywaniem urządzeniom elektronicznym kontroli nad maszynerią. Były mu podporządkowane, podobnie jak wędrowne osobniki. On je programował i ustalał ich parametry. Słuchały go. Bradley wiedział, że to właśnie jest słaby punkt wszystkich alf. Gwiezdny Podróżnik nie potrafił sobie wyobrazić niezależności ani buntu. Wędrowne jednostki - czy to wyhodowane w jeziorach kongregacyjnych z genetycznie zmodyfikowanych nukleo-plazmidów, czy ludzie, których mózgi przebudowano chirurgicznie i elektronicznie, by stały się gospodarzami dla jego procesów myślowych -

były jego częścią. Ich myśli były jego myślami, skopiowanymi z jego mózgu. Żaden z nich nie mógł się zbuntować. Gwiezdny Podróżnik nie był w stanie sobie wyobrazić nieposłuszeństwa ani zdrady, a oni również tego nie potrafili. Bezpieczeństwo było dla niego jednokierunkowym pojęciem. Gdy wprowadził swe ludzkie wędrowne jednostki do społeczeństwa Wspólnoty, podjął środki ostrożności mające go osłaniać fizycznie oraz politycznie przed tubylcami. Według jego oceny to powinno wystarczyć, by zapewnić mu przetrwanie, i ta strategia okazała się skuteczna. Żaden człowiek nie zdołałby spenetrować sieci elektronicznej doliny Instytutu. Wszystkie procesory były przedłużeniem umysłu Gwiezdnego Podróżnika i akceptowały wyłącznie polecenia wywodzące się z jego wewnętrznego dziedzictwa. Brakowało im jednak zdolności odróżniania polecenia wydanego przez autentyczną wędrowną jednostkę od pochodzącego od człowieka pamiętającego neuronowy “język" Gwiezdnego Podróżnika. Pole siłowe osłaniające “Marie Celeste" zmieniło swą strukturę, wpuszczając Bradłeya Jołianssona do środka. Mężczyzna potruchtał dnem głębokiej, porośniętej trawą bruzdy, którą olbrzymi gwiazdolot zostawił w ziemi, nim w końcu zatrzymał się haniebnie. U podstawy statku straż pełniło kilku wędrownych żołnierzy. Ich umysły poinformowały go, gdzie się znajdują, w którym kierunku patrzą, a w którym spojrzą za chwilę. Ich oczy i instrumenty obserwacyjne nie zauważyły maskującego kombinezonu. Bradley skrył się pośpiesznie w cieniu dysz wielkiego silnika termojądrowego. Urządzenia alarmowe obserwowały go biernie, gdyż zawiadomił je, że jego obecność jest uzasadniona. Po wielu latach gwiazdolot wydobyło z bruzdy dzięki wysiłkom wędrownych alf i ciężkiej maszynerii. Pole pod nim pokryto związanym enzymatycznie betonem, który był wstanie podtrzymać tak olbrzymi ciężar. Bradley podszedł do metalowych schodów jednej z kołysek. Właz do komory napędu termojądrowego otworzył się przed nim. Pierwsze dane dotyczące “Marie Celeste" opublikowane przez Instytut były dość dokładne. Statek zawierał silniki termojądrowe, zbiorniki paliwa, kadzie z wodą, w których hodowano obce, ame-bowate, jednokomórkowe organizmy, a także generatory pól siłowych. Od tamtej pory opinia publiczna była przekonana, że w środku nie znaleziono nic więcej. Gwiazdolot z pewnością nie miał sekcji podtrzymywania życia ani “kwater dla załogi". Bardziej szczegółowe badania pozwoliły wykryć włazy oraz drogi dostępu. Były podobne do spotykanych na ludzkich statkach, ale nie zamknięto ich hermetycznie. Nie udało się znaleźć ani jednego robota naprawczego, wyciągnięto więc wniosek, że tych korytarzy używano tylko podczas budowy. Między zbiornikami znajdowała się jednak komora z syste- mem podtrzymywania życia. Mieszkał w niej Gwiezdny Podróżnik żywiący się komórkami podstawowymi oraz oczyszczoną wodą ze zbiorników. Nie potrzebował dodatkowej przestrzeni umożliwiającej poruszanie się ani urządzeń zapewniających rozrywkę i rekreację, bez jakich żaden człowiek nie zdołałby znieść trwającej stulecia podróży. Zajmował się wyłącznie odbieraniem informacji oraz nadzorowaniem systemów statku. Gdy zaistniała taka potrzeba, składał nukleoplazmidy do pozostającej w stanie nieważkości kadzi, gdzie hodował przystosowane do przebywania w przestrzeni kosmicznej wędrowne osobniki zajmujące się naprawami. Po wykonaniu zadania poddawano je recyklingowi, by nakarmić komórki podstawowe w zbiornikach. Co około sto lat tworzono nową osiadłą alfę, by pomieścić umysł Gwiezdnego Podróżnika. A wszystko to działo się w pomieszczeniu o objętości trzydziestu metrów sześciennych. Podczas wstępnych badań łatwo było je przeoczyć wśród dwudziestu pięciu milionów metrów sześciennych składających się na wnętrze statku, zwłaszcza że podczas lądowania uległo poważnym uszkodzeniom. W pomieszczeniu technicznym nie było światła. Ten aspekt również przyczynił się do powstania mitu, że wnętrze gwiazdolotu wypełniała “lita maszyneria". Bradley nastawił czujniki podczerwieni na maksymalną rozdzielczość i ruszył przed siebie ciasnym przejściem. Tunel rozgałęział się kilka razy,

niektóre odnogi były pionowymi tunelami prowadzącymi do wnętrza statku. Wspinaczka trwałaby jednak zbyt długo. Znalazł korytarz wiodący ku dziobowi i ruszył nim tak szybko, jak tylko mógł. Ściany przejścia składały się z nagich dźwigarów. Za nimi znajdowały się podstawowe segmenty statku. Metalowe belki zadrżały, gdy termojądrowe silniki rozpoczęły sekwencję rozruchu. Za dwie minuty statek wystartuje i umknie w pustkę kosmosu. Bradley wygramolił się z korytarza i zaczął się przeciskać wąską szczeliną między zbiornikiem deuteru a skupiskiem turbo-pomp wielkości samochodu. Pieśń umysłu Gwiezdnego Podróżnika pozostawała absolutnie czysta dla jego zmysłów, mimo że tkwił w ciemnej, metalowej jaskini. - Pamiętasz mnie? - zapytał. Wszystkie wędrowne alfy w dolinie Instytutu znieruchomiały nagle. - Pamiętasz, prawda? Postarałem się, żebyś mnie nie zapo mniał. Pieśń umysłu zmieniła nutę, sięgając do mózgów wszystkich wędrownych ludzkich jednostek w mentalnym imperium Gwiezdnego Podróżnika. Zadawała pytania. Procesory sprawdzały swe funkcjonowanie, by odnaleźć źródło dysharmonijnych impulsów. - Och, jestem tu z tobą. Na zewnątrz pieśń osłabła, wycofując się do statku. - Chyba nie sądziłeś, że pozwolę, by ominęła mnie ta chwila, co? Chcę być z tobą, kiedy wystartujemy. Chcę się upewnić. Chcę, byśmy byli razem, kiedy zginiemy. Podejrzenia narastały. Pieśń umysłu stała się tak głośna, że Bradley poczuł w uszach bolesny fantomowy ucisk. - Bomby, oprogramowanie kaosu, czynniki biologiczne, za pomniałem już, co to było. Są ukryte gdzieś na pokładzie. Nie pa miętam gdzie, nie wiem nawet, od jak dawna tu jestem. Być może nigdy stąd nie odchodziłem. Słyszał kroki biegających korytarzami wędrownych alf. Ich odgłos przebijał się przez wzburzoną pieśń umysłu. Były ich tysiące. Biegały jak szczury, szukając miejsca, gdzie się ukrył. Bradley czekał w ciemności, a myślami Gwiezdnego Podróżnika targały zwątpienie i gniew. Mijały minuty. Termojądrowe silniki wstrzymały sekwencję zapłonu. - Ciekawe, czy wystartujesz? Czy uciekniesz w bezpieczną przestrzeń, wiedząc, że nie przeżyję tam długo, w nadziei, że re zerwowe systemy zastąpią te, które uszkodziłem? A może tu zo staniesz? Na ziemi będziesz mógł naprawić uszkodzenia. Rzecz jasna, elita Wspólnoty wie już o twoim istnieniu. Przylecą tu nowe superokręty. Nie będziesz miał szans ujść przed ich zemstą. Pieśń umysłu przerodziła się w wycie wściekłości. Bradley spojrzał w dół. W korytarzu pod jego nogami stała wędrowna alfa. Unosiła szypułki zmysłowe, spoglądając na niego. Nagle eksplodowała ruchem, wspinając się po dźwigarach. - Obawiam się, że jest już za późno. Na zewnątrz zapadła ciemność. Bradley uśmiechnął się. Ciepło tego gestu wypełniło dyshar-monijną pieśń umysłu niczym balsam. - Nigdy nie zdołasz nas poznać. Tylko człowiek może w pełni znać drugiego człowieka. Reszta Galaktyki jest skazana na niedo cenianie nas. Tak samo jak ty. Zamontowane na zewnątrz instrumenty ujrzały litą ścianę megaburzy nadciągającą z Pustyni Wysokiej. Front zawisł na chwilę nad górami, a potem pochłonął je i opadł na dolinę Instytutu. Pole siłowe chroniące “Marie Celeste" przez kilka sekund opierało się straszliwemu naporowi, jarząc się intensywnym, rubinowym blaskiem. Wreszcie tytaniczna energia przeciążyła generator. Wysoka na dziesięć mil ściana piasku i kamieni mknąca z szybkością trzystu mil na godzinę runęła na nieosłonięty gwiaz-dolot. - Żegnaj, mój wrogu - rzekł z zadowoleniem Bradley Jo- hansson. Dwie fregaty wisiały w przestrzeni obok siebie, całkowicie niewidzialne. Półtora miliona kilometrów od nich Forteca Ciemności lśniła blado jak halloweenowa dynia. Wtem rozjarzyła się białonie-bieskim blaskiem, dorównując jasnością pobliskiej Alfie Dysona. Światło zgasło równie szybko, jak się pojawiło.

- A więc w jądrze była jednak jakaś materia, którą bomba rozbłyskowa mogła konwertować zauważył Mark. - Na to wygląda - zgodził się Ozzie. - Nie widzę bariery. - Mark, daj jej chwilkę, dobra? Albo lepiej daj jej miesiąc. Obawiam się, że wszyscy razem nieźle przeciążyliśmy Fortecę Ciemności. - Zewnętrzne sfery są w porządku - stwierdził Nigel z cichym podziwem w głosie. - To cholerstwo przetrwało dwa wybuchy bomb kwantowych. Anomine potrafili budować solidnie. - Nie ma śladu kwantowej emisji bomby rozbłyskowej - zameldował Otis. - Chyba ją zgasiłeś na dobre, Ozzie. Czekali pięć godzin. Plazma wewnątrz sfer stygła i gasła stopniowo, aż wreszcie nagle zniknęła. - Hej, wokół zewnętrznej sfery pojawiła się jakaś bariera - zauważył Otis. - Nie powiesz “a nie mówiłem"? - zdziwił się Nigel. - Nie - odparł Ozzie. - Mam wobec ciebie dług. - Z przestrzenią dzieje się tu coś bardzo dziwnego - odezwał się Mark. - Nie rozumiem żadnego z tych odczytów. - Ja też nie - przyznał Ozzie. - A ty, Nige? - Nic nie kapuję. Światło Alfy Dysona zgasło. Razem z nim zniknęła kakofonia sygnałów radiowych Góry Świata Poranku. - Misja wykonana - stwierdził Nigel. - Wracamy do domu. - Daj spokój, brachu, to jeszcze nie koniec. Nie ma mowy. Góra Światła Poranku wydostała się na swobodę. Zacznie od nowa w stu różnych układach planetarnych. - Ozzie, proszę cię, nie psuj chwili. - Ale... - Lecimy do domu. Ale najpierw wpadniemy w jedno miejsce.

DZIESIĘĆ Wirtualne pole widzenia dawało Mortonowi iluzję światła i przestrzeni. Wiedział, że bez niego uległby syreniemu zewowi obłędu, niosącemu się kuszącym echem w centrum jego umysłu. Mimo to długie godziny spędzone w zasypanym pancernym kombinezonie bez możliwości ruchu i dostępu do napływających z zewnątrz danych popychały go coraz bliżej do klaustrofobii. Było jednak pewne wrażenie, które docierało do niego nawet tutaj. Wiele metrów gleby zmieniło ryk burzy w silną wibrację, którą wyczuwał przez piankową wyściółkę kombinezonu. Zegar w wirtualnym polu widzenia poinformował go, że huragan trwał trzy i pół godziny, nim wreszcie się uspokoił. - Musimy się stąd wydostać - powiedział do Alica. - Masz cholerną rację - zgodził się komandor. Obaj leżeli w ciemności, trzymając się za ręce jak przerażone dzieciaki. Dotyk pozwolił im wymieniać informacje. Morton nie był pewien, czy zdołałby to znieść bez kontaktu z drugim człowiekiem. Nie zapamiętał zbyt wiele z ich rozmowy. Wymieniali krótkie opowieści o kobietach i miejscach, które odwiedzili. Wszystko, by tylko powstrzymać poczucie izolacji oraz świadomość, że zostali żywcem pogrzebani. Nie mieli wyboru. Gdy burza wyłoniła się zza gór i pochłonęła ostatnie szczyty, zostało im najwyżej cztery, pięć sekund, potem do nich dotarła. Alic wymierzył lance korpuskularne w ziemię, tworząc w niej dymiący krater. - Wskakujcie! - zawołał. Morton rzucił się do dziury, wpychając się do niej obok Alica. Kotka nie ruszyła się z miejsca. - Kotka! - zawołał błagalnie. - Nie w ten sposób zginę, Morty - odpowiedziała po prostu. Nie zdążył jej odpowiedzieć. Alic ponownie wystrzelił z lanc korpuskularnych i ziemia osypała się na nich. Miał wrażenie, że Kotce jest go żal. Choć spędzili razem wiele tygodni, to było najsilniejsze wspomnienie, jakie o niej zachował. Gdy zaczęli się wygrzebywać z ziemi, docenił jej rozumowanie. W bateriach zostało tylko pięć procent mocy, a gleba była mocno ubita. Przypominał sobie niejasno, że człowiek zasypany przez lawinę śnieżną powinien zwinąć się w kłębek, by stworzyć wokół siebie miejsce. Nie miał wtedy czasu na nic poza najprostszymi, instynktownymi reakcjami. Dziura w ziemi stwarzała szansę przetrwania. Niewiarygodna ściana burzy mknąca ku niemu niosła zagładę. Minęło parę minut, nim zdołał poruszyć dłonią i ubić ziemię wokół. Musiał w tym celu wytężyć elektromięśnie aż do granic ich możliwości. Po dłoni przyszła kolej na przedramię. W końcu mógł poruszać całą kończyną w małej jamie. Zaczął kopać. Trwało to godzinami. - Nad nami nie było aż tyle gleby - powtarzał co chwila. - Nawigacja inercyjna działa prawidłowo - odpowiadał za każdym razem Alic. - Posuwamy się pionowo w górę. Baterie traciły moc w alarmującym tempie. Obaj mężczyźni nie przestawali wygrzebywać się z ziemi. Poważne kłopoty sprawiało im gorąco. Ich kombinezony odprowadzały nadmiar ciepła przez zewnętrzne powierzchnie, ale gleba nie przewodzi go dobrze. Temperatura wokół nich zaczęła narastać. To był jeden z problemów, na które Morton nie mógł absolutnie nic poradzić. Siedem godzin po nadejściu burzy pancerna rękawica Mortona wynurzyła się wreszcie z ziemi. Mężczyzna załkał z ulgi i zaczął kopać jak maniak. Pchał się naprzód, nie przejmując się już myślą, że to nie jest dobra technika. Klaustrofobia ciągnęła go w dół, nie chciała wypuścić. Gleba osypała się z niego i wreszcie wygramolił się z dziury w blask późnopopołudniowego słońca, płacząc z niepowstrzymanej ulgi. Otworzył awaryjne zamki, zrzucając fragmenty kombinezonu, jakby trawiły go płomienie. Alic wylazł z wykopu na czworakach. Morton pomógł mu wstać. Obaj obejmowali się przez chwilę, klepiąc się po plecach jak bracia, którzy nie widzieli się od stu lat.

- Kurwa, udało nam się - zawołał Morton. - Jesteśmy nie- zwyciężeni. Alic odsunął się od niego i wreszcie rozejrzał wokół. Jego twarz przybrała zakłopotany wyraz. - Ale gdzie, do diabła, jesteśmy? Morton w końcu zwrócił uwagę na otoczenie. Pierwsza myśl, która mu się nasunęła, brzmiała tak, że przekopali się przez całe mile i wyszli na powierzchnię w zupełnie innym miejscu, być może nawet na innym świecie. Otaczała ich pustynia. Nie było na niej piasku ani wyprażonych słońcem kamieni, a tylko naga gleba oraz ciemne, skalne odłamki. Nigdzie nie widział ani źdźbła trawy, nie wspominając już o drzewach. Nie było też żadnych śladów świadczących, że kiedykolwiek coś tu żyło. Przeniósł spojrzenie na góry na zachodnim horyzoncie. Wyświetlił plik z mapą, integrując go z funkcją nawigacji inercyjnej wszczepu. Szczyty odpowiadały wschodniemu krańcowi Gór Dessaulta, położonemu tuż za doliną Instytutu. Znajdowały się we właściwych miejscach, ale ich kształt z całą pewnością nie był właściwy. Zniknęły wszelkie wyniosłości i wyszczerbienia. Turnie zamieniły się w gładkie kamienne stożki. Nie były też takie wysokie jak przedtem. Po śniegu nie zostało ani śladu. - To rzeczywiście była piekielnie potężna burza - mruknął Morton. - Nigdy dotąd nie traktowałem Bradleya poważnie. - Spojrzał na wschód, przekonany, że zobaczy jakiś ślad nawałnicy. Horyzont był absolutnie prostą linią, dzielącą nową, czerwonawo- -brązową pustynię od cudownie szafirowego nieba Far Away. - Pewnie okrąży świat wkoło i znowu nam dokopie. Alic skierował spojrzenie na łagodne siodło widoczne w miejscu, gdzie kiedyś był Instytut. - Nie ma śladu po “Marie Celeste". Wychodzi na to, że pla neta wywarła zemstę. - Ehe. - Morton podrapał się po ramionach. Wszędzie go swędziało. Jego koszulka i cienkie, bawełniane spodnie nie pachniały też zbyt ładnie. - I co teraz? - Żyjemy. Na pewno ktoś jeszcze ocalał. Wilson śledził wzrokiem koniec burzy, znikający na wschodzie. Góry otaczające pustynię trudno było teraz wypatrzyć, gdyż upodobniły się do niej kolorem. Widok był piękny. Burza pozostawiła po sobie nieskazitelnie przejrzyste powietrze. Nigdzie nie było chmur. Nad całym łańcuchem Gór Dessaulta zapadła cisza. Żałował tylko, że nawałnica zdarła cały śnieg z turni na wschodzie. Prawdziwe góry powinny mieć śnieżne czapy. To dodawało im majestatu. - Już po wszystkim, admirale - oznajmiła Samantha. - Jest pani pewna? To bardzo śmiałe stwierdzenie. - Nie widział pan startującego gwiazdolotu, prawda? - Nie widziałem. - Uśmiechnął się, słysząc pewność w jej głosie. - Ma pani rację. Z pewnością zauważyłbym odpalenie termojądrowych silników. Wasza planeta wywarła zemstę. - Dziękuję, że jej to pan umożliwił, admirale. - Mam nadzieję, że burza prędko się skończy. - Sądzimy, że rozproszy się na Morzu Dębowym. Oddzielą się od niej zwyczajne huragany, ale główna część powinna się wkrótce wyczerpać. - Niezła teoria. Czy dane z Marsa pomogły wam w obliczeniach? - Tak. - To bardzo pocieszająca wiadomość dla weterana NASA, takiego jak ja. Dziękuję, Samantho. Gratuluję pani i pani kolegom. - Admirale, nasi obserwatorzy powinni dotrzeć na szczyt za dziesięć, piętnaście godzin. Sprowadzą pana na dół. Czy mógłby pan przejść na południowy koniec Tronu Afrodyty, żeby tam się z nimi spotkać? - To bardzo uprzejmie z pani strony, Samantho, ale zostanę na miejscu. Zachód słońca chyba będzie wyjątkowo piękny. - Admirale, hm, nie chciałabym... dobrze się pan czuje? Spojrzał na nogi. Krew w końcu przestała się sączyć przez epoksydową piankę. Nie cierpiał już bólu, nie czuł ich prawie wcale. Od czasu do czasu

jego tułów przebiegały dreszcze. Zastygła lawa, na której leżał, zrobiła się bardzo zimna. - Wszystko w porządku. Niech pani każe swoim ludziom zawrócić. Traciliby tylko czas. Obawiam się, że nie jestem już takim pilotem, jak kiedyś. - Admirale? - Macie tu niezwykły i piękny świat, Samantho. Postarajcie się zagospodarować go jak najlepiej, skoro już pozbyliście się Gwiezdnego Podróżnika. - Admirale? Wilson przerwał połączenie. Samantha chciała dobrze, ale próbowałaby kontynuować rozmowę. Nie potrzebował teraz towarzystwa. Po tak długim czasie stało się to dla niego zaskoczeniem, ale nie bał się już śmierci. Oscar i Anna wskazali mu drogę. Znajdą ciało, wydobędą komórkę pamięci i ożywią go. Był tego pewien. Ale to już nie będzie on. Nigdy nie uważał ożywienia za kontynuację życia, jak pokolenia zrodzone we Wspólnocie. Starego, dwudziestopierwszowiecznego sposobu myślenia trudno było się pozbyć. To nie jest złe miejsce na koniec, nie po trzystu osiemdziesięciu latach. Wylądowałem na najwyższej górze w Galaktyce i pomogłem pokonać potwora. Szkoda tylko, że nie zdobyłem dziewczyny. Pewnie ją ożywią, po redakcji pamięci. Może jej klon i mój klon będą miały razem piękną przyszłość. To by było fajnie. Zimno zamykało się powoli wokół niego. Wilson nie przestawał się gapić na krajobraz planety. Cienie się wydłużały, a atmosferę na dole wypełniała złocista mgiełka. Na niebie pojawiła się ogromna, czarna sylwetka przesłaniająca gwiazdy. A więc to koniec. Poczuł ból, choć sądził, że już się od niego uwolnił. Coś szarpało nim z boku na bok. Skafandry kosmiczne. Niskie przyciąganie. Długa, czarna elipsoida czekająca na szarobrązowym regolicie. Otwarta śluza, wysunięte schody. Rozbiłem się. Na Marsie. Czy to ekipa ratunkowa z “Ulys-sesa"? - Admirale, zostań z nami. Proszę. “Searcher" jest na or bicie, natychmiast zabieramy cię do ich pokładowego szpitala. Zostań z nami. Mówi Nigel. Pamiętasz mnie? Trzymaj się. Ro zumiesz? A co z flagą? Nigdzie nie ma flagi. Myślałem, że ją wbiliśmy. To pierwsze, co robi się po lądowaniu na planecie. Tak jest napisane w podręczniku. Mellanie nie chciała otwierać oczu. Bała się tego, co mogłaby zobaczyć. Ból minął, ale jej ciało pamiętało go aż za dobrze. Nadal wypełniał je jego drwiący cień, grożący możliwością powrotu. Wrażenie było tak intensywne, że obawiała się, iż brak bólu może być jedynie złudzeniem. Pamiętała przerażoną twarz Giselle. Krew, która otaczała ją rzadką mgiełką, gdy wirowała bezradnie w stanie nieważkości. Kinetyczne pociski przeszywające jej ciało. - Czy umarłam? Nikt tego nie potwierdził. Pojawiło się światło. Ciemnoczerwony blask sączący się przez zamknięte powieki. Pościel dotykająca jej skóry. Twarde punkty ucisku na ramionach. Większą część tułowia miała całkowicie znieczuloną. Słyszała bicie własnego serca. To na pewno dobrze. Zaczerpnęła tchu i odważyła się otworzyć na chwilę oczy. Pomieszczenie wydawało się dziwnie znajome. Minęła chwila, nim sobie przypomniała. Pokój bermudzki w rezydencji w Illanum. Przy łóżku stała wielka szafka z oprzyrządowaniem medycznym, pod pościelą kryły się rurki i przewody. Dobra, bywają gorsze więzienia. Ktoś leżał na kanapie pod wielkim oknem wykuszowym, pochrapując cicho. Ryże włosy lśniły w promieniach słońca przedostających się przez białą firankę. Mellanie uśmiechnęła się czule na jego widok. Szalony chło- pak. Nie rozumiała, dlaczego tu jest.

Czyżby Nigel zamknął go w areszcie domowym? Wirtualne pole widzenia miała nastawione na tryb peryferyjny. Rozkazała e-kamerdynerowi je odświeżyć i przywrócić mu pełną funkcjonalność. Bardzo wiele pól siatki było zupełnie czarnych, zwłaszcza jej wszczepy. - Co się z nimi stało? - zapytała e-kamerdynera. - Zrobiono ci mnóstwo klonowych przeszczepów. Nie zastąpiono jeszcze uszkodzonych wszczepów i tatuaży OO. Niektóre funkcjonujące systemy usunięto. Wszczepy RI - uświadomiła sobie. Nagle zauważyła datę. - Trzy tygodnie? Spędziłam tu trzy tygodnie? - Zgadza się. - Dlaczego? - Tyle czasu wymagała terapia. - Och. Mellanie zdała sobie sprawę, że naprawdę nie chce zaglądać pod kołdrę. Orion poruszył się, zobaczył, że dziewczyna nie śpi, i wyprostował się nagle. - Dobrze się czujesz? - Chyba tak. Nie próbowałam jeszcze się ruszać. - Pielęgniarki mówią, że musi minąć jeszcze kilka dni, nim będziesz mogła wstać. - Podszedł do łóżka, spoglądając z zachwytem na Mellanie. - Naprawdę dobrze się czujesz? Bardzo się o ciebie martwiłem. Leczenie trwało okropnie długo. Najważniejszy doktor mówił, że musieli dla ciebie wyhodować nowe części. Nie wiedziałem, że potrafią to robić. - Potrafią. Hm, Orionie, dlaczego tu jesteś? - Powiedzieli, że mogę być przy tobie, kiedy się obudzisz. - Nagle przeraził się okropnie. - Dlaczego pytasz? Nie chcesz, żebym tu był? - Hm... nie, cieszę się, że cię widzę. Nie było zbyt wielu ludzi, z którymi chciałaby się w tej chwili spotkać. Chłopak jednak nie sprawi jej kłopotów. - Naprawdę? - zapytał z euforycznym uśmiechem. - Ehe. Jego dłoń powędrowała ku jej dłoni, leżącej na prześcieradle, lecz cofnęła się trwożnie. - Czy jesteśmy aresztowani? - zapytała. - Co? Nie, nie. Ochroniarze nie byli zbyt mili, kiedy karetka cię tu przywiozła. Mówili, że Nigel Sheldon jest na ciebie naprawdę wściekły. Ale odkąd wrócili z Ozziem, wszystko było w porządku. - Skąd wrócili? - Polecieli do Alfy Dysona i naprawili generator bariery. Mówili o tym we wszystkich programach medialnych. - Aha. Ominęło mnie mnóstwo wydarzeń. - Okręty dynastii rozpoczęły operację “Ściana ognia". We Wspólnocie aresztowano agentów obcego, a na Far Away była wielka burza, w której zginął Gwiezdny Podróżnik. Wydarzyła się też kupa innych rzeczy. Tochee i ja ledwie mogliśmy za tym wszystkim nadążyć. - Nigel wrócił? - Ehe. Kazał ci powtórzyć, że zawiesza swą propozycję. Co to znaczy? - Obiecał mi kiedyś wywiad, to wszystko. - Dobra. Zajrzał tu też facet imieniem Morton. Powiedział, że wiesz, gdzie go znaleźć, jeśli będziesz chciała. - W porządku. Nawet nie raczył zaczekać?

- Mellanie, co chcesz robić, kiedy wyzdrowiejesz? - Jeszcze trochę za wcześnie... Jak mnie nazwałeś? Orion zwiesił głowę z zażenowaną miną i wyciągnął z kieszeni kartkę. Była okropnie zmięta, jakby czytał ją mnóstwo razy. Mellanie poznała swój charakter pisma. Napisała to w tym pokoju. Kochany Orionie Przykro mi, że musze cię tak opuścić. Nie chciałam tego robić,ale nawet nie jestem osobą, za którą mnie uważasz. Naprawdę mam na imię Mellanie. Kiedyś ci to wytłumaczę, jeśli mi pozwolisz. - Zdołałem ustalić większość faktów - wyjaśnił. - Kim jesteś i tak dalej, to, że przysłała cię RI. Ozzie mi to wytłumaczył. Poczuła w gardle straszliwy ucisk. - W takim razie dlaczego tu jesteś? - Już ci mówiłem. Powiedzieli mi, że mogę. - Ale jeśli znasz prawdę... ? Znowu wyciągnął rękę, tym razem śmielej, i odgarnął włosy z jej twarzy. - Nic z tego nie zmienia moich uczuć do ciebie. Mellanie zalała się łzami. To niesprawiedliwe, że ten chłopak był jedyną osobą we wszechświecie, której na niej zależało. Dlaczego nie mogła go poznać przed całą resztą? - To niemożliwe. Nie jestem dla ciebie odpowiednia. - Nie mów tak. - Nie jestem grzeczną dziewczynką, Orionie, naprawdę nie jestem. Chłopak uśmiechnął się do niej figlarnie. - Ehe. Pamiętam. Miałem nadzieję, że nadal będziesz dla mnie taka. Objęła jego głowę, pociągnęła go ku sobie i pocałowała. Administrator budynku stał przed głównym wejściem do zabytkowego, czteropiętrowego budynku, obserwując pracę zdejmującego szyld robota. Elektromięśniowe macki wrzuciły tablicę do drucianej klatki. Potem robot wyjął stary szyld, umieścił go na murze i zaczął przykręcać. - Madame! - Administrator uśmiechnął się i ukłonił jej nisko. - Wróciła pani. Serdecznie witamy! Świat odzyskał rozsądek. - Dziękuję, Maurice - odparła szczerze. - Trochę przesadziłeś, ale to miło z twojej strony. Pocałował ją w oba policzki. - Wszyscy w środku na panią czekają. Czy mogę to zanieść? Wskazał na małą, plastikową torbę, którą trzymała w lewej ręce. - Nie, dziękuję. Dam sobie radę. Paula zaczerpnęła tchu i weszła na schody. Gdy drzwi otworzyły się przed nią, robot zaczął polerować napis na tablicy. Zatrzymała się, spoglądając na stare, mosiężne litery, znowu lśniące w blasku paryskiego słońca. Wspólnota Międzyukładowa Wydział Poważnych Przestępstw Pierwszą osobą, jaką spotkała po wejściu do gabinetu na najwyższym piętrze, była Gwyneth Russell. - Szefowa! - zawołała kobieta. - Witaj. I gratuluję. Za stępca dyrektora. Najwyższy czas. - No wiesz, nie można całe życie tkwić w tym samym miejscu. Gwyneth obrzuciła ją bardzo zdziwionym spojrzeniem. - Z całą pewnością. Zostałam słomianą wdową na piętnaście lat, do chwili, gdy Vic wyjdzie z tunelu czasoprzestrzennego. Chciałabyś się dziś wieczorem czegoś napić? Znam parę niezłych klubów, gdzie można spotkać mnóstwo słodkich chłopaków w pierwszym życiu. - Nie dzisiaj, ale któregoś dnia na pewno. - Jasne. Pozostali śledczy wstali zza biurek i przywitali ją entuzjastycznymi brawami. Paula poczuła, że

policzki jej się czerwienią. Przesunęła spojrzeniem po znajomych twarzach i skinęła z zadowoleniem głową. - Dziękuję. Miło zobaczyć, że wreszcie zrzuciliście mundury. - Wszyscy natychmiast umilkli, uśmiechając się szeroko. - Zwyczaj wymaga, by nowy szef oznajmił, że wprowadzi pewne zmiany, myślę jednak, że widzieliśmy ich już zbyt wiele. Od tej chwili będziemy się zajmować tylko pracą, jak za dawnych czasów. Za godzinę zarządzam zebranie starszych śledczych, by wyzna czyć priorytetowe sprawy. Przejrzę też dziś i jutro akta personalne, żeby sprawdzić, jak się ostatnio spisywaliście. Musimy odbudować ekipy śledcze po stratach poniesionych w czasach floty. Dlatego cieszę się z obecności w biurze Hoshego Finna. Jestem pewna, że świetnie się sprawdzi. Hoshe uśmiechnął się do niej i uniósł w toaście kubek z ziołową herbatą. Alic Hogan był w gabinecie dyrektora, pakował do skrzynki osobiste rzeczy. Gdy Paula weszła do środka, obrzucił ją zakłopotanym spojrzeniem. - Przepraszam, szefowo. Spodziewałem się ciebie dopiero za godzinę. Jak poszło z dyrektorem? - Spokojnie. Zebrania kierownictwa to w najlepszym przypadku strata czasu. Mówi się tylko o polityce i o budżecie. O niczym ważnym ani użytecznym. - Poradzisz sobie. Masz teraz poparcie rodziny Burnellich. Za pięć lat sama zostaniesz dyrektorem. - Hm. - Paula uniosła głowę, wyglądając przez wielkie okno. - Znowu adoptowana. - Słucham? - Nic ważnego. Nie wiedziałam, że stąd nie widać wieży Eiffla. Ze starego gabinetu ją widziałam. Alic wrzucił do skrzynki ostatni plik papierów. - Hm, no wiesz, to pomieszczenie przydzieliła mi administracja budynku. - To bardzo symboliczne. - Paula usiadła za biurkiem i wyjęła z torby rabbakasa. Kwiat już zwiądł, ale z czarnej bulwy wysuwał się nowy różowy pęd. Umieściła obok rośliny hologram rodziny Redhoundów, a potem wyjęła perspeksowy sześcian wielkości pięści z zatopioną w nim komórką pamięci. - Cieszę się, że postanowiłeś z nami zostać, Alic. - U boku admirała Columbii raczej nie miałem przyszłości. Hm, zdziwiłem się, że zgodziłaś się mnie przyjąć do pracy w paryskim biurze. - Słyszałam, że potrafiłeś mu się postawić, kiedy wiedziałeś, że masz rację. To znaczy, że jesteś odpowiednim kandydatem. - Dziękuję. - Zresztą po Far Away raczej nie miałbyś trudności ze znalezieniem rządowej posady. - Podobała mi się praca tutaj, pomimo całej tej polityki. - Od tej pory powinno jej być znacznie mniej. Columbia ma pełne ręce roboty. Próbuje przepchnąć w senacie projekt włączenia floty do prac wydziału eksploracji STT. Alk zagwizdał cicho. - A co na to Sheldon? - Powiedzmy tylko, że nie wykazał wielkiego entuzjazmu. Obaj walczą też o to, komu przypadnie zasługa za operację “Ściana ognia". Podejrzewam, że Columbia niedługo spróbuje się ubiegać o prezydenturę. Na jedenastą mam umówione spotkanie z naszymi prawnikami i prokuratorem z Departamentu Sprawiedliwości. Chciałabym, żebyś był przy tym obecny. - Oczywiście. A o co chodzi? Paula uniosła perspeksowy sześcian. - To interesująca sprawa. Gene Yaohui, znany też jako ka pitan Oscar Monroe. Czy mamy go ożywić i wydać Wydziałowi Sprawiedliwości celem osądzenia i skazania na zawieszenie życia, czy może odsiedzieć swoje tysiąc lat tutaj? Alic obrzucił sześcian zdumionym spojrzeniem. - To on? - Tak. Znalazłam komórki jego i Anny Kime w Kanionie Pogranicznym. Annę ożywi się po odpowiedniej redakcji pamięci celem wyeliminowania skażenia wprowadzonego przez Gwiezdnego

Podróżnika, zgodnie z warunkami amnestii ogłoszonej przez prezydent Doi. Moje kontakty poinformowały mnie, że możemy się spodziewać pozwu od prawników Wilsona Kime'a. Będą żądali wydania komórki pamięci Oscara celem przechowania na Yorks. Jeśli tak się stanie, Kime z pewnością go ożywi. Nie unikniemy nacisków politycznych na Departament Sprawiedliwości, żądań wycofania zarzutów w sprawie dworca Abadan. Referencje od wysoko postawionych osób, emocjonalne zapewnienia o rehabilitacji, twierdzenia, że spłacił dług wobec społeczeństwa, powoływanie się na precedens ułaskawienia ludzi wysłanych przez flotę na Utracone Planety i tak dalej. Walka będzie interesująca. - Uśmiechnęła się, obrzucając komórkę pamięci zaciekawionym spojrzeniem. - Może nawet ją przegram. - Ty? Wątpię. - Morze jest tuż obok! - pisnął Barry, wpadając z powrotem do domu. Rzucił się Markowi na szyję. Tuż za drzwiami, tato! Mark zmierzwił włosy syna. - Mówiłem, że tak będzie. - Czy mogę tam iść? Proszę! Proszę! - Nie. - Mark wskazał na stos skrzyń i pudełek zdjętych przez robotragarzy z ciężarówki. Widział ich przez szeroko otwarte drzwi. Przynosili wciąż nowe pojemniki. Jak to możliwe, że tak szybko dorobiliśmy się tylu rzeczy? W dolinie Ulon straciliśmy wszystko. - Nie możesz. Nie mam pojęcia, gdzie są twoje kąpielówki. A poza tym nie wiem, jakie tu są prądy. To było kłamstwo. Materiały dostarczone przez firmę deweloperską zapewniały, że plaże w Mulako cechują się piękną pogodą i łagodnymi prądami. - Gdzie jest morze? - zapytała Sandy, wchodząc przez otwarte drzwi. W rękach trzymała plecak. - Za domem! Chodź! Barry złapał ją za rękę i oboje przebiegli przez salon, a potem wypadli na werandę. Panda pędziła za nimi, szczekając głośno. Trawnik za domem dopiero niedawno pokryto darnią, a przy nowo posadzonych krzewach nadal krzątali się roboogrodnicy. Za ogrodem ciągnęła się długa wydma, przechodząca w prywatną plażę. Piasek na niej był biały, a woda w morzu lazurowa. Z boku trawnika posadzono gaj palmowy zasłaniający widok. Mark nigdy jeszcze nie widział, by w jednym miejscu budowano tak wiele domów mieszkalnych, nawet na Cressacie. Rankiem przyjechali tu przybrzeżną szosą z dworca planetarnego, który również intensywnie rozbudowywano. Stolica rozrastała się szybko, a nadmorskie tereny przerodziły się w jeden wielki plac budowy. Deweloperzy oferowali na sprzedaż domy z piętnastoakrowymi prywatnymi terenami. Mark wybrał miejsce na samym skraju osiedla. Dalej zaczynał się park narodowy. Nie musieli się przejmować hipoteką. Wszystkie koszty pokryła dynastia Sheldonów, choć Nigel pragnął, by Mark przyjął coś jeszcze wspanialszego na Cressacie. W gruncie rzeczy, był mu gotowy ofiarować każdy dom, w dowolnie wybranym miejscu. Mark podziękował jednak uprzejmie. Mieszkanie w rezydencjach po prostu mu nie odpowiadało. Nie chciał też żyć z funduszu powierniczego. Poznał sporo dzieci dynastii i nie chciał, by Barry i Sandy stali się do nich podobni. Dlatego przyjął posadę lokalnego dyrektora Alatonics - największej należącej do dynastii firmy zajmującej się produkcją robotów - na Tanya-cie. Pensja była ogromna, a biorąc pod uwagę szybki rozwój planety, zapewne na nią zasłuży. Liczba imigrantów osiągnęła ćwierć miliona na tydzień. Większość stanowili uchodźcy z Utraconych Planet. Gdy już wszystko załatwiono, Liz poświęciła tydzień na rozmowy z architektem. Wspólnie zaprojektowali wielki, przestronny i widny dom. Szczerze mówiąc, była to mała rezydencja. Choć już przybyli na miejsce, nadal wydawało mu się to czymś nierealnym. - Nie wchodźcie do wody - zawołał do dzieci. - Mówię poważnie. Rozejrzał się po rozległym holu, próbując ustalić, które drzwi gdzie prowadzą. Nagle zauważył ślady zostawione przez adidasy Barry'ego na wyczyszczonym parkiecie. Skrzywił się boleśnie.

- Jest tu robogosposia? - zapytał e-kamerdynera. Liz weszła do środka, niosąc pudło z naczyniami stołowymi. - Zgadnij, co się stało. - Co? - Właśnie dostałam wiadomość z firmy przewozowej. Meble dostarczą dopiero w czwartek. - To pojutrze! Co mamy robić do tej pory? Nie mamy za dużo mebli. Wciąż nie potrafił uwierzyć, że pokoje są takie wielkie. Wyglądały jak lotnicze hangary. Odrobina sprzętów, które ze sobą przywieźli, nie wypełni nawet jego gabinetu, nie wspominając już o salonach. - Dobre pytanie. Na stacji rozrządowej panuje totalny chaos. Nasz kontener gdzieś tam jest. Tak przynajmniej sądzą. - Liz przyjrzała się podejrzliwie lampom w holu. - Nie takie zamawiałam. - Naprawdę? Mark uważał, że złote, ozdobione perłami lampy są całkiem ładne. - Ehe. Gdzie, do licha, podziała się agentka firmy deweloperskiej? Powinna być na miejscu, kiedy przyjechaliśmy. - Tak, kochanie. - Co to znowu? - Liz wyjrzała na zewnątrz. Obok ciężarówki z rzeczami zaparkowała ekspresowa furgonetka kurierska. - Nieważne. Sprawdzę to. - Mam ci pomóc w wyładowywaniu? - Nie. Oglądaj program, zaraz się zacznie. Mam szczerą nadzieję, że zainstalowali portale. Mark pośpiesznie wyciągnął z jednej ze skrzyń wielką podłogową poduchę. Zaniósł ją do salonu i zakrył ślady na podłodze. Liz zabiłaby Barry ego, gdyby je zobaczyła. Usiadł i polecił domowemu układowi procesorowemu włączyć program Michelangela. Obraz wyświetlony przez portal wypełnił połowę pokoju. Rozdzielczość i kolory były najwyższej jakości, mimo że przez otwarte drzwi na werandę do środka wpadały promienie słońca. Michelangelo, odziany w powłóczystą szatę z fioletowego jedwabiu, stał sam pośrodku studia. - Witajcie wszyscy. Ten program zapowiadaliśmy już od paru tygodni. Zgodnie z obietnicą przedstawimy wam prawdziwą historię wydarzeń związanych z wojną. Uwierzcie mi, nie żar tuję. Na dowód prawdziwości moich słów, gościmy dziś w studiu Nigela Sheldona. - Obraz przesunął się na szereg krzeseł. Sie dzący na skraju Nigel uśmiechnął się do przybywających w studiu widzów. Rozległy się brawa. - Jest też Ozzie we własnej osobie - ciągnął Michelangelo, jakby sam nie wierzył, że odwiedzili go tacy goście. - Admirał w stanie spoczynku Wilson Kime, sena tor Justine Burnelli, główny śledczy Paula Myo, a także dwóch bardzo szczególnych gości: Stig McSobel, rzecznik Strażników Jaźni, oraz wędrowna jednostka Góry Światła Poranku zawierająca wspomnienia Dudleya Bose'a. - Michelangelo uśmiechnął się ujmująco do widzów, by zademonstrować, że jest bardzo zadowolony z tego, co teraz powie. - A choć, formalnie rzecz biorąc, to mój program, wywiady rzecz jasna musi poprowadzić nasza Mellanie Rescorai. Mark zachichotał, gdy pojawiło się zbliżenie na siedzącą za wielkim biurkiem Michelangela Mellanie. - Szkoda, że tam nie pojechałeś - odezwała się Liz. Obejrzał się na nią z uśmiechem. - Nie ma mowy. Pamiętam poprzedni wywiad, jakiego jej udzieliłem. - Ehe - wycedziła Liz. - Przesyłka była dla ciebie. - Tak? A co to takiego? Kobieta skinęła na robotragarza. W jego koszu spoczywało dziesięć pojemników z posiłkami dla dzieci. - Dołączono do niej list. Mark zmarszczył brwi, otwierając małą kopertę. - Prosto z przedszkola - przeczytał. - Miłego mieszkania w nowym domu. Ozzie. - Otworzył

z uśmiechem pierwszy pojemnik. - Hej, to szampan! - Sałatka krabowa Millextow - zawołała Liz, otworzywszy drugi. - Czekoladki Thorntona. Cholera, przydałoby się nam więcej bogatych znajomych. Ktoś zapukał do drzwi frontowych. Wyszli do holu i zobaczyli, że na ganku stoi troje ludzi. Mark bardzo się starał nie gapić na najwyższego z nich, szczupłego mężczyznę odzianego w kilt i biały T-shirt. Każdy odsłonięty fragment jego skóry pokrywały tatuaże OO. Na łysej głowie błyszczały złote galaktyki. - Cześć. Jestem LionWalker Eyre, a to są moi towarzysze życia, Scott i Chi. Jesteśmy waszymi nowymi sąsiadami. Pomyślałem sobie, że powinniśmy się przedstawić. - Proszę, wejdźcie - rzekł Mark. Teraz miał trudności z uniknięciem gapienia się na Chi. Dziewczyna była urzekająco piękna. - Nie wiedziałem, że mamy już sąsiadów. - Ehe, siedzimy tu już dość długo - wyjaśnił LionWalker z silnym szkockim akcentem. - W normalnej sytuacji przenieślibyśmy się już na inną planetę. Nie lubię tłumów. Bez obrazy. Ale teraz już nie ma odludnych planet, więc trzeba się przystosować, no nie? - Właśnie mieliśmy otworzyć butelkę. - Wczesnym popołudniem? Lubię takich sąsiadów. - Znam pana - odezwała się Chi. - Pan jest ten Mark Ver-non. - Ach. - Mark wciągnął niedbale brzuch. - Obawiam się, że muszę się przyznać. - Ściślej mówiąc - wtrąciła Liz, kładąc dłoń na jego ramieniu - to jest mój Mark Vernon. Bradley Johansson zrobił coś, czego nie spodziewał się robić już nigdy: otworzył oczy. - Żyję - zawołał. Jego gardło miało trudności z uformowaniem słów i zabrzmiały one zupełnie nieprawidłowo. Struny głosowe miał przystosowane do wydawania znacznie bardziej skomplikowanych dźwięków i pieśni. - Czy kiedykolwiek wątpiłeś, że tak się stanie? - zdziwił się Tancerz Chmur. - Przecież nazwaliśmy cię swoim przyjacielem. - Ach - mruknął Bradley i spróbował wstać. Gdy poruszył rękami, rozległ się głośny łopot skórzastych błon. Popatrzył ze zdumieniem na swe silfeńskie ciało. - Czy to jest realne? Tancerz Chmur roześmiał się głośno. - Hej, przyjacielu, jeśli kiedyś dowiesz się, co to znaczy “re alne", nie omieszkaj nas zawiadomić, dobra? Przebywali na nowej pustyni już od trzech tygodni. Tom czuł się zmęczony i brudny po wielu dniach obserwacji piaszczystej gleby i kopaniu wciąż nowych dziur. Pragnął też odpocząć od ciągłego narzekania Andy'ego i okropnej kuchni Hagena. Co najmniej na dziesięć lat. Byli braćmi, ale to jeszcze nie znaczyło, że mogli wytrzymać ze sobą tak długo. A wydawało się, że to taki dobry pomysł. Ich dom w Armstrong City spalili ci psychole, Strażnicy. Wspólnota była zaś bardzo zainteresowana fragmentami rozbitego obcego gwiazdolotu. Flota oferowała za nie kupę forsy. Trzeba było tylko pojechać na nową pustynię, utworzoną przez zemstę planety między Górami Dessaulta a Morzem Dębowym, pomachać wykrywaczem metalu i kopać w miejscu, gdzie zrobi ping. Mnóstwo facetów zajęło się tą robotą i wszyscy zapewniali, że bardzo się wzbogacili. Co prawda, ich ubrania i samochody raczej na to nie wskazywały. Tom i jego bracia nigdy nie znaleźli nic ciekawego. Tylko kilka fragmentów powyginanego metalu, mogących pochodzić skądkol-wiek. Nie otrzymali za nie zbyt wiele od pośredników z Zeefield. Poszukiwacze mówili, że gdy pojawia się prawdziwe znalezisko, pośrednicy często licytują się między sobą, podbijając cenę. Tom nie cierpiał pośredników, ale, by otrzymać lepszą cenę, musiałby pojechać z towarem do Armstrong City, gdzie co dwa miesiące zjawiał się okręt floty. Podróż trwałaby parę tygodni. Za mało zarabiali, by móc sobie na to pozwolić. Gdy wyruszali na wyprawę, Tom zawsze był przekonany, że tym razem wreszcie znajdą złotą żyłę.

Gwiazdolot był olbrzymi i według pośredników oraz innych poszukiwaczy jego wnętrze wypełniała głównie maszyneria. To znaczyło, że gdzieś na nowej pustyni musiały jeszcze być pochowane fragmenty wielkości domów. Ich odnalezienie nie mogło być zbyt trudne. Obecna wyprawa również nie należała do udanych. Podłączyli czujniki do kabli rozciągniętych na długość dwudziestu pięciu metrów po obu stronach ich starego dżipa mazdy. Ich drugie końce przytwierdzili do małych quadów. Hagen i Andy prowadzili pojazdy, pilnując, by przewody cały czas pozostawały napięte. W ten sposób mogli za jednym zamachem pokryć spory obszar nowej pustyni. Facet, od którego kupili urządzenie, przysięgał, że można nim wykryć metal na głębokości dwudziestu metrów. Sądząc po cenie, jakiej zażądał, zasięg systemu powinien wynosić co najmniej kilometr. Znaleźli tylko starą, poobijaną pompę z jakiegoś lekkiego stopu, wartą ze dwieście dolarów Far Away, oraz trzy wykrzywione fragmenty metalu, podejrzanie przypominające Tomowi felgi. Przytwierdzono jednak do nich druty i jakieś elektroniczne moduły. Nigdy nic nie wiadomo... Męczyli się prawie pięć dni, by je wykopać. Kłopot z nową pustynią polegał na tym, że wcale nie była prawdziwą pustynią, zwłaszcza nie teraz, rok po zemście planety. Z początku była tu tylko naga, piaszczysta gleba, ale z czasem nadeszły deszcze i nasiona zasypanych roślin wykieł-kowały. Pustynia przybrała zielonkawy kolor, a ziemia zrobiła się lepka, co utrudniało kopanie, zwłaszcza po deszczu. Na nowo pojawiały się strumienie i rzeki, płynące wzdłuż zasypanych koryt. Niektóre niżej położone obszary przerodziły się w niemożliwe do przebycia bagna. Podczas każdej wyprawy musieli poświęcać wiele godzin na wykopywanie mazdy z niespodziewanych plam błota. Tom odnalazł Pierwszą Autostradę wkrótce po południu i skręcił w nią, jadąc na północ. Dalej na południe, gdzie droga biegła wzdłuż Gór Dessaulta, całkowicie zakryła ją nowa pustynia. W tej okolicy nieraz biegła po powierzchni przez całe kilometry, nim wreszcie znowu kryła się pod wysokimi wydmami. Stopniowo stawały się one coraz niższe, aż wreszcie pół dnia drogi za Mount StOmer znikały całkowicie. Mimo to łatwo było nią jechać. Niezliczone pojazdy zostawiły tu ślady biegnące wzdłuż zasypanych pasów betonu. Można było odnaleźć drogę nawet po ciemku. Wjechał na szczyt wydmy i zobaczył kilkaset metrów z przodu mroczną sylwetkę, czekającą przy drodze. - Co to, do licha? - O co chodzi? - zawołał Hagen. - Wyłącz tę kurewską muzykę - odkrzyknął Tom. To był kolejny problem: Hagen cały dzień grał swojego jazz rocka na pełen regulator. - To dziewczyna - zawołał Andy. - Juhuuu! Tom przyjrzał się postaci. Nie potrafił określić jej płci. - Dajcie spokój, chłopaki, po prostu komuś popsuła się cię żarówka. Co prawda, nigdzie żadnej nie widział, ale jak inaczej ktoś mógłby tu dotrzeć? - Mówię ci, to dziewczyna. - Hagen, wyłącz tę muzykę albo wyrzucę układ procesorowy z samochodu. - Pieprz się, dupku. Wyłączył jednak muzykę. Tom dodał gazu, zjeżdżając ze stoku. Nie, żeby wierzył Andy'emu, ale... - Ile zażądamy za zabranie jej stąd i podwiezienie do miasta? - zapytał ze śmiechem Andy. - Cholera, ja wiem, czego od niej zażądam - odparł Hagen, łapiąc się za krocze. Tom uświadomił sobie, jak wszyscy wyglądają. Brudne spodnie i T-shirty, stare, połatane sombrera i jeszcze starsze okulary słoneczne. Nie golili się od trzech tygodni. Mazda też była w dość kiepskim stanie. - Niech mnie szlag - mruknął, gdy zbliżyli się do stojącej nieruchomo postaci. Zwolnił. - A nie mówiłem - stwierdził Andy. Z ust podekscytowanego Hagena wyrwał się ciężki, zdyszany śmiech, godny upośledzonego

umysłowo. - Zamknij się, Hagen - zawołał Tom. To rzeczywiście była dziewczyna. Miała krótkie, ciemne włosy, białą czapkę z daszkiem, pomarańczową koszulkę bez rękawów oraz obcisłe, ciemne spodnie, obcięte tuż nad kolanami. Siedziała w bardzo dziwnej pozycji: skrzyżowane nogi wygięła w jakiś sposób do tyłu. Musiała być niewiarygodnie gibka. Na jego twarzy pojawił się uśmiech. Zatrzymał dżipa obok niej. - Dobry wieczór. - Jak się masz! - zawołał Andy. - Ja i moi bracia jedziemy do miasta. Tom dał mu kuksańca w żebra. - Tak jest, moja pani - dodał ze śmiechem Hagen. - Urzą dzimy dziś wieczorem zabawę. Masz ochotę się zabawić? Ku całkowitemu zaskoczeniu Toma dziewczyna wstała i uśmiechnęła się do nich. - Nawet nie macie pojęcia jak bardzo - odparła Kotka. * Jak zwykle, od braku snu Ozzie zrobił się drażliwy. Rozpiął wejście do namiotu, zamachał rękami, żeby przegnać chłód, unoszący się w lesie wczesnym rankiem, i podszedł do ogniska, które rozpalili nocą. Alfa Bosea stała obok niego, rzucając na węgielki kawałki drewna. - Dzień dobry, Ozzie - przywitała go. - Za minutę rozpalę ogień. Chcesz gorącej czekolady? Istota przemawiała przez mały bioneuronowy układ procesorowy przytwierdzony do czubka szypułki zmysłowej. Zbudowane na zamówienie urządzenie z łatwością można było zamienić na standardowy moduł styku używany przez alfy. - Kawy - burknął Ozzie. - Muszę się obudzić. Łypnął spode łba na ustawiony na drugim końcu małej polany namiot Oriona i Mellanie. - Mam szczęście, że to ciało nie potrzebuje snu, jak ludzie. Wystarcza mi dobry odpoczynek. Ozzie usiadł na starym, butwiejącym pniu drzewa i wziął się za wiązanie sznurowadeł. Konie parskały za jego plecami, domagając się paszy. - Niektórzy ludzie najwyraźniej też nie potrzebują snu. Słyszałeś, co wyprawiali w nocy? Brachu, to ciągnęło się godzinami. - Są młodzi. - Ech. Mogliby być młodzi i cisi. - Ozzie, robi się z ciebie zrzęda. Nigdy nie miałeś miesiąca miodowego? - Już dobra, dobra. Wrzuć parę jajek na patelnię, zgoda? Ja zajmę się końmi. Następny obudził się Tochee. Obcy rozpiął półkulisty namiot, który sam dla siebie zaprojektował. - Dzień dobry, przyjacielu Ozzie. - Dobry. Naręczny układ procesorowy Ozziego przetłumaczył jego burknięcie na ultrafioletowy impuls. Urządzenie wyglądało jak bransoleta, w którą wprawiono czarny kamień. Wykonano je na zamówienie i wykorzystywało bioneuronową technologię. Specjaliści z wydziału elektroniki STT ucieszyli się z trudnego wyzwania stworzenia bioluminescencyjnych emiterów ultrafioletu. Skonstruowanie urządzenia zajęło im prawie pół roku, ale spisywało się ono na ścieżkach Silfenów bez zarzutu. Pierwszy kubek kawy nieco poprawił humor Ozziego. Potem na polanie znowu poniosły się echem odgłosy ludzkiego seksu. Z każdą chwilą stawały się coraz głośniejsze. Namiot zaczął się trząść. - Dlaczego podczas parzenia się oboje wzywają wasze bó stwo? - zapytał Tochee, przeżuwając kawałek rehydrowanej ka pusty. - Czy to prośba o błogosławieństwo? Ozzie zerknął na alfę Bose'a, ale rzecz jasna nie potrafił odczytać języka jej ciała. - To niekontrolowany odruch, brachu. Sprawdź to w swoich plikach encyklopedycznych. - Dziękuję. Zrobię to. Ozzie zaczął jeść jajka z rehydrowanym chlebem. Starał się skoncentrować na posiłku. Po chwili Orion i Mellanie wyszli z namiotu. Oboje uśmiechali się szeroko. Ruszyli w stronę ogniska,

trzymając się za ręce. - Zagotowałem wam trochę wody - przywitała ich alfa Bose'a. - Na pewno już wystygła - mruknął Ozzie. - Chcecie kostki herbaciane? - Tak, proszę - zgodziła się Mellanie. Gdy oboje usiedli na pniu, przytuliła się do chłopaka, trzymając go za ręce. Znowu się do siebie uśmiechnęli. - Musicie nas opuścić? - zapytała. Ozzie odegnał zły nastrój. Oto był prawdziwy powód, dla którego zachowywał się dziś tak paskudnie. - Ehe, obawiam się, że tak, siostro. Po drugiej stronie polany ścieżki się rozwidlają. - On ma rację - poparł go Orion. - Czuję to. Mellanie popatrzyła tęsknie na wysokie drzewa. - Też bym tak chciała. - Nauczysz się - zapewnił Orion z uwielbieniem w głosie. Ozzie zauważył, że wszystkie cztery szypułki zmysłowe alfy Bose'a zakołysały się jednocześnie. Doszedł do wniosku, że to śmiech. Pakowanie zajęło im dziś bardzo wiele czasu. Wszyscy starali się opóźnić chwilę rozstania. Gdy już załadowali bagaże na konie, wypełnili manierki wodą i przygotowali prowiant, Ozzie spojrzał na Tochee i Oriona. Czuł się straszliwie przygnębiony. - Tochee. - Przyjacielu Ozzie, bałem się nadejścia tej chwili. - Ja też, brachu. Ale z pewnością znajdziesz drogę do domu. Już raz nam się udało. - Lepiej podróżować z nadzieją niż przybyć do celu. - Ha! Nie wierz we wszystko, co ci mówią ludzie, dobra? - Dobra. Tochee wyciągnął manipulator, nadając mu kształt ludzkiej dłoni. Ozzie uścisnął ją uprzejmie. Nie był jednak przygotowany na to, że Mellanie zarzuci mu ręce na szyję. Pozostała między nimi kwestia zaufania, której do tej pory nie rozstrzygnął. - Naprawdę zamierzasz to zrobić? - zapytał. Spojrzała na niego z niewinną, pełną szoku miną, która nagłe przerodziła się w piękny, drapieżny uśmiech. - Och, tak. Zrobię to. Moje wszczepy zarejestrują obrazy wszystkich światów, które zobaczymy. Boisz się, że pobiję twój rekord liczby odwiedzonych planet? - Nie. Ale jesteś teraz największą gwiazdą unisfery. Po tym wywiadzie Michelangelo musiałby robić ci kawę i świetnie o tym wiesz. Na jej ustach pojawił się dziwny uśmieszek. - Czarną z jedną kostką cukru. - Słucham? - Myślałam, że kto jak kto, ale ty na pewno to zrozumiesz. Znacznie lepiej jest podróżować z nadzieją niż przybyć do celu, tak? To prawda, zdołałam się wspiąć na szczyt. I co dalej? Miałabym na nim siedzieć przez pięćset lat? Po drodze dowiedziałam się, co trzeba zrobić, żeby się tam dostać, i jak musiałabym postępować, żeby się na nim utrzymać. Myślałam, że potrafię, naprawdę byłam przekonana, że potrafię być twardsza i wredniejsza niż wszyscy konkurenci. Najgorsze jest to, że rzeczywiście bym potrafiła. Przekonałam się jednak, że nie mam ochoty płacić tej ceny. Nie je- stem taka naprawdę. Taką mam przynajmniej nadzieję. Potrzebuję chwili odpoczynku, Ozzie. Muszę to wszystko przemyśleć. - Zdobyłaś zbyt wiele w za krótkim czasie, tak? - Twoja technologia tuneli czasoprzestrzennych zmieniła świat, ale to Sheldon zbudował Wspólnotę. Dlaczego, Ozzie? - W ten sposób lepiej się bawiłem.

- Ehe, właśnie dlatego postanowiłam zwiedzić Galaktykę. Kiedy wrócę, będę miała nagrania, które pozwolą mi znowu wspiąć się na szczyt, jeśli będę tego chciała. - Mam nadzieję, że do tego czasu będziesz wiedziała, czego chcesz - rzekł szczerze. - Dziękuję, Ozzie. - Bądź miła dla Oriona. To grzeczny chłopak. Mellanie zatrzepotała powiekami. - Już nie. Ozzie uśmiechnął się. Starał się nie gapić na jej tyłeczek, gdy się oddalała. Nosiła niewiarygodnie obcisłe dżinsy. - Chyba czas się rozstać - stwierdził Orion. Jego głos brzmiał ochryple, jakby coś uwięzło mu w gardle. - Dasz sobie radę? - zapytał Ozzie. - No wiesz, naprawdę? - Jasne. Nauczyłeś mnie sobie radzić. Pomijając odzywki. One były naprawdę do dupy, Ozzie. Uściskał chłopaka, bojąc się, że się rozpłacze, co nie zrobiłoby dobrego wrażenia. - Oni tu są, brachu. Wiesz o tym. - Wiem. Czasami mam wrażenie, że ich widzę. Ale są daleko. - Uważaj na siebie. I pamiętaj, że zawsze możesz wrócić. - Wiem. - Dobrze się baw na świecie Tochee. Chcę któregoś dnia zobaczyć relację z niego. - Dostaniesz ją. - Uważaj na Mellanie. Nie jest taka twarda, jaką udaje. - Ozzie, poradzimy sobie. - Orion go uściskał. - Do zobaczenia, Ozzie. - Jasne, brachu. Do zobaczenia. Ozzie włożył plecak, śledząc wzrokiem Oriona, Mellanie i To-chee, którzy opuścili polanę, prowadząc za sobą trzy ciężko objuczone konie. Miał wielką ochotę pobiec za nimi. - Pożegnania zawsze są trudne. - Że co? Ozzie spojrzał na alfę Bosea. - Nie wątpię, że Orion świetnie sobie poradzi. W końcu jest przyjacielem Silfenów. - Ehe, ale daj spokój, na spółkę z Mellanie nie mają nawet jednej funkcjonującej komórki mózgowej. - Myślę, że to nie mózg ich w sobie pociąga. - Masz rację - zgodził się ze śmiechem Ozzie. - Chyba powrót do domu zajmie Tochee więcej czasu, niż się biedak spodziewa. Westchnął. - Dobra, ruszajmy. Z początku szli w tym samym kierunku, co tamtych troje. Ozzie jeszcze długo widział ich między drzewami. Orion i Mellanie od czasu do czasu machali do nich, a on im odpowiadał. W końcu jednak zniknęli wśród gęstych zarośli. - Czy to naprawdę ścieżka? - zapytała alfa Bosea. Przedzierali się przez krzaki i wysoką trawę. Wokół gęsto rosły drzewa, a ziemia pod ich stopami robiła się podmokła. - Ehe - potwierdził Ozzie. Wiedział, że tak jest, czuł, że starożytna droga budzi się ze snu. - Po prostu dawno nieużywana. Jeszcze przez trzy dni przedzierali się przez las. Potężne sosny ustąpiły miejsca bujnej tropikalnej roślinności. Rankiem trzeciego dnia drzewa zaczęły się kurczyć. Zrobiły się zniekształcone, jakby toczyła jej jakaś choroba. Pojawiły się wśród nich martwe, bezlistne pnie i wkrótce zdobyły przewagę. Podszycie przeszło w pokrywający ziemię szlam. Wkrótce potem wyszli z umierającej dżungli na rumowisko głazów. Skały wznosiły się po obu ich stronach, tworząc ściany parowu. Zabrzmiały gromy, z każdą chwilą coraz głośniejsze. Szli przez ciemność, od czasu do czasu rozjaśnianą błyskawicami. - Słyszę ją - odezwała się nagle alfa Bosea. Ozzie pokiwał głową. Dotarł do końca parowu i zajrzał

do położonej niżej doliny. Nad nimi rozciągało się pole siłowe powstrzymujące czarne chmury. O przejrzystą barierę tłukły pioruny. Miał przed sobą dom Góry Światła Poranku. Ogromny gmach całkowicie pochłonął stożkowatą górę wznoszącą się pośrodku doliny. W ogromnych, prostokątnych jeziorach kongregacyjnych kłębiły się ciała nowych wędrownych alf, wychodzących na rampy, gdzie dzielono je na oddziały. Wszędzie wznosiły się przemysłowe budynki. - Nie widzę nic żywego poza Górą Światła Poranku - zauważył Ozzie. - Absolutnie nic. - I nie zobaczysz - odparła alfa Bosea. - Przynajmniej nie tutaj. W innych miejscach można znaleźć farmy. Większą część kontynentów zajmują ziemie uprawne. Ale nie ma żadnych dzikich form życia. - Co ona robi? - Smuci się. Sądzi, że umrze. Nie teraz, dopiero za miliony lat, gdy słońce się powiększy i wypełni wnętrze sfery. Niemniej to wszystko, co w tej chwili dostrzega. Nie wierzy, by alfy z jej międzygwiezdnych kolonii miały ją uratować, nawet jeśli umkną przed bombami “nowa". Wie, że zdobędą niezależność i staną się jej wrogami, jak inne osiadłe alfy w przeszłości. - Wredna z niej sztuka, nie? Jesteś pewien, że chcesz to zrobić? - Oczywiście. To logiczne. Jestem ostatnim, co zdołało uciec z Alfy Dysona, więc to właśnie ja powinienem tu przynieść nową szansę, nową nadzieję. Góra Światła Poranku nie może się już teraz zmienić. Nie nauczy się myśleć inaczej, nie sama z siebie. Ktoś musi się stać źródłem zmian, bo one nigdy nie zrodzą się-wewnątrz niej. - I uważasz, że potrafisz tego dokonać? - Mogę spróbować. Wprowadzę do jej procesów myślowych wątpliwości. Pytania, których nigdy nie zadałaby sobie sama. - Ale czy w ten sposób nie przekształcisz jej na nasz obraz i podobieństwo? - Nie sądzę, byś musiał się obawiać, że Góra Światła Poranku kiedykolwiek przyjmie ludzki sposób patrzenia na świat. Uznał- bym za sukces skłonienie jej do bardziej racjonalnego myślenia Musi się nauczyć tolerancji. - Życzę powodzenia. Sami nie radzimy sobie z tym zbyt dobrze. Omal jej nie zabiliśmy w czysto odruchowej reakcji. - Ale tego nie zrobiliśmy. Dzięki tobie. - I kilku innym ludziom. - To będzie wymagało czasu, zapewne stuleci, i nie ma gwarancji sukcesu. - Wpadnę tu za kilkaset lat, zobaczyć, jak ci idzie. - Proszę bardzo. Z chęcią się przekonam, kim się do tego czasu staniecie.

Spis treści Strona tytułowa JEDEN DWA TRZY CZTERY PIĘĆ SZEŚĆ SIEDEM OSIEM DZIEWIĘĆ DZIESIĘĆ