Jude Deveraux Montgomery 20 Holly

Jude Deveraux

Holly

Prolog oktorze, na pewno chce pan to zrobić? - spytał Carl, patrząc na siedzącego za kierownicą Nicholasa Taggerta. - Chałupa mojego brata to straszna nora, a jedynym środ­ kiem transportu jest jego ciężarówka, ale i tak nie można nią jeździć, bo nie ma papierów. Nick zerknął w lewe lusterko, włączył kierunkowskaz i zje­ chał samochodem Carla na lewy pas. - Przecież mówiłem, że chodzi mi właśnie o takie miejsce, gdzie mógłbym się zaszyć na kilka dni. Kuzyn obiecał, że mnie odwiezie. Poza tym wspomniałeś, że niedaleko jest sklep, więc samochód nie będzie mi przez te trzy dni potrzebny. - To tylko wiejski sklepik prowadzony przez miejscową rodzinę. Kawioru tam nie mają. - Ponieważ Nick się nie uśmie­ chnął, Carl zorientował się, że jego żart nie był zabawny. - Przykro mi z powodu pańskiej dziewczyny - wymamrotał. - Było, minęło - powiedział chłodno Nick, dając do zro­ zumienia, że nie zamierza wdawać się w dalszą dyskusję o Stephanie Benning. Carl patrzył przez okno na malownicze góry Smokey. Był tak zdenerwowany, że ledwo mógł usiedzieć w miejscu. Co on, prosty kierowca karetki pogotowia, robił w samochodzie z sa­ mym doktorem Nicholasem Taggertem? Dlaczego doktor Nick nie spytał któregoś z lekarzy w klinice, czy nie słyszeli o chacie do wynajęcia? Oni na pewno znaleźliby dla niego pięcioakrową działkę w pobliżu kina albo jakiegoś eleganckiego bistra. Carl nie mógł zrozumieć, dlaczego doktor Nick upierał się przy tej opuszczonej chacie, ale dobrze wiedział, dlaczego chce się ukryć. Powodem była Stephanie Benning, najmłodsza i naj­ bardziej wredna córka starego doktora Benninga.

D

Jude Deveraux

5

Holly

Dziewięć miesięcy wcześniej długonoga i długowłosa Stephanie wróciła z miejsca o francusko brzmiącej nazwie choć atrament, którym podpisała papiery rozwodowe jeszcze nie wysechł, wystarczyło, że raz spojrzała na przystojnego jak gwiazdor filmowy doktora Nicka Taggerta, a natychmiast zaczę­ ła polowanie, jakby od tego zależało jej być albo nie być. Oczywiście wszyscy wiedzieli, że Stephanie zupełnie nie obcho­ dziła jego uroda. Jej ostatni mąż był klonem ropuchy. Stephanie interesowały pieniądze doktora Nicka. Ogromne pieniądze. Nie zdawał sobie sprawy z tego, że wszyscy współpracownicy wiedzą o majątku, jakim dysponuje jego rodzina. Tymczasem wystarczyło dziesięć minut w Internecie, by się tego dowiedzieć. Większą tajemnicę stanowiła natomiast prawda o Stephanie Benning. Tylko najstarsi pracownicy kliniki wiedzieli, że była samolubnym i nieznośnym dzieckiem i że od tamtej pory wiele się nie zmieniła. Jakimś sposobem zdołała zwodzić doktora Nicka przez osiem miesięcy, zanim z nią zerwał. Oczywiście Stephanie wmawiała całej klinice ojca, że doktor Taggert ją wykorzystał, a potem porzucił jak starą torebkę. Łkała tak rozpaczliwie, że uwierzyli jej wszyscy z wyjątkiem starych pracowników. Rozdmuchała sprawę brylantu, prezentu od doktora Nicka, gdy ten poprosił o jego zwrot. Ciągle po­ wtarzała, że prawdziwy dżentelman nie domaga się od damy zwrotu biżuterii. Któraś z kobiet zauważyła, że kamień wart był co najmniej milion dolarów i od wielu pokoleń należał do rodziny doktora Nicka. Widziałam, że zatrzymała ten duży pierścionek, który jej dał - rzuciła Lucy z rejestracji. - I kolczyki z szafirami - dodał ktoś inny. - I naszyjnik z pereł. - Musiała oddać tylko ten wielki brylant i klucz do żelaznej kuli, którą przykuła mu do nogi. Komentarz wywołał ogólną wesołość. Jude Deveraux

6

Holly

Tymczasem stażyści w klinice Benninga uwierzyli w to, co Stephanie rozpowiadała o doktorze Nicku. W ciągu jednej nocy słowa takie jak „dżentelmen", „honor" czy „prawość" odmie­ niono przez wszystkie przypadki. Wniosek był jeden: te okreś­ lenia nie odnosiły się do Nicka Taggerta. Lekarze próbowali go bronić, ale nie mogli mówić zbyt dużo. W końcu to ojciec Stephanie podpisywał dla nich czeki. Jedna z kobiet starała się nakłonić Nicka, by sam się bronił i ujawnił prawdę o Stephanie. Nikt w klinice nie znał szczegó­ łów ich rozstania, ale wszyscy byli pewni, że Nick w końcu się domyślił, iż Stephanie chodziło tylko o jego pieniądze. Nick nie chciał się bronić. Spokojnie znosił spojrzenia i szepty per­ sonelu. Nie bronił się nawet wtedy, gdy Stephanie, w obecności pacjentów i lekarzy, urządziła mu histeryczną awanturę. Jego milczenie podzieliło pracowników kliniki na dwa obo­ zy. Część uważała go za idiotę, dla pozostałych był bohaterem jak z powieści. Kiedy trzy noce wcześniej Carl wrócił do kliniki z wieczornej interwencji, zastał doktora w swoim gabinecie. Nie zdziwił się, gdy ten zapytał, czy nie słyszał o jakieś chacie do wynajęcia, najchętniej w odludnym miejscu, gdzie można by się zaszyć na kilka dni. Niestety, chata, która mogłaby odpowiadać człowie­ kowi o takiej pozycji i upodobaniach jak doktor Nick, była daleko poza zasięgiem Carla. Kierowca uśmiechnął się. - Jedyne, co przychodzi mi do głowy, to dom mojego brata Leona. Rozsypuje się, więc właściwie można go nazwać chatą. No i leży nad jeziorem. - Brzmi zachęcająco. Czy brat nie planuje jakiegoś wyjazdu, żebym mógł go wynająć? - Nie będzie go jeszcze przez jakieś dwanaście lat - powie­ dział Carl, wciąż się uśmiechając. - Oczywiście, o ile będzie dobrze się zachowywał. Żartuję. Doktorze, pan nie zechce tego wynająć. Chałupa Leona to straszna rudera. A stodoła wygląda Jude Deveraux

7

Holly

tak, jakby miała się za moment rozlecieć. A prawda jest taka, że nie zaszkodziłaby jej nawet bomba atomowa. Cóż, na drugim brzegu jeziora są naprawdę przyzwoite domki, więc gdyby zadzwonił pan da pośrednika... - Jak daleko jest stąd do domu twojego brata? - Kilka godzin jazdy, ale, panie doktorze... - I teraz nikt tam nie mieszka? A są meble? - Tak jakby - powiedział bez przekonania Carl, po czym zaczął mówić głośniej, pewniej. Zdecydowanie należało zakoń­ czyć tę rozmowę. - Doktorze, nie może pan wynająć domu Leona. To chlew. Mój brat interesuje się tylko swoją ciężarów­ ką, nic więcej go nie obchodzi. Włożył w nią każdego centa, jakiego udało mu się zarobić, ukraść czy wyłudzić. Siedzi w kiciu, bo obrobił trzy stacje benzynowe, żeby kupić zapasową przekładnię i skrzynię biegów. Carl zauważył, że doktor wcale go nie słucha. - Dach przecieka? - Nie - odparł cierpliwie Carl. - Dbam o ten dom na tyle, by dach nie przeciekał. Wysprzątałem tam tylko po to, żeby szczu­ ry nie przegryzły ścian w poszukiwaniu resztek jedzenia, które Leon zostawił na wierzchu. Panie doktorze! - powiedział z na­ ciskiem. — Niech pan nawet nie myśli o tej norze! Doktor Nick rozsiadł się wygodnie w fotelu i spojrzał na Carla, mrużąc oczy. - Dlaczego nie? Uważasz mnie za sztywnego kutafona, co to nie będzie sobie brudził rąk w domu twojego brata? Carl nie mógł powstrzymać uśmiechu, słysząc określenie „sztywny kutafon". Przez pięć lat pracy doktora Taggerta w kli­ nice Benninga nikt nigdy nie słyszał, by używał wulgarnego języka. Zawsze był sprawiedliwy i szczery wobec ludzi, ale przed znajomością ze Stephanie nie wchodził w zbyt zażyłe relacje z innymi lekarzami czy personelem pomocniczym. Był świetnym lekarzem. Denerwował się tylko wtedy, gdy pracow­ nicy kliniki nie traktowali pacjentów jak należy. Jude Deveraux

8

Holly

Nie zważając na protesty, Nick przekonał w końcu Carla i dlatego teraz mijali góry Smokey, w drodze do chaty Leona. Carl uspokoił się dopiero, kiedy wjechali na zarośniętą chwa­ stami ścieżkę. Nie ma mowy, żeby ktoś dobrowolnie chciał zamieszkać w tym miejscu. Czuł, że jest bliski zwycięstwa. - Niech pan uważa na węże - powiedział prawie triumfalnie, gdy pokonywali wysokie do pasa chaszcze, porastające działkę. Carl szedł za Nickiem, który z determinacją przedzierał się przez trawy w stronę schodów prowadzących na ganek. Nie było powodu, by zamykać chatę na klucz. Kto chciałby wcho­ dzić do środka? W salonie stały rozwalające się meble, które Leon znalazł gdzieś na śmietniku. Z dziur w obiciach wychodziło włosie. Lampy skonstruowane były z połączonych ze sobą puszek po piwie. W jadalni, pod niewiarygodnie wielką stertą pism moto­ ryzacyjnych Leona, ukrywał się stary stół. W najgorszym stanie była kuchnia. Na podłodze walały się popękane naczynia, stare gazety ze zmiętymi stronami, poobijane emaliowane garnki, a wszystko to upstrzone mysimi odchodami. Na tyłach domu znajdowała się sypialnia, wyposażona w poplamiony materac i kłębowisko brudnej pościeli na dnie schowka. - Teraz pan rozumie? - spytał Carl, gdy wyszli na werandę z drugiej strony domu. Tu ich oczom ukazało się ogromne jezioro z krystalicznie czystą wodą. Na przeciwległym brzegu gładkiej tafli stały wspaniałe domy, każdy w innym kolorze, identycznym, jak znajdująca się przed nim przystań. Niektórzy właściciele pomalowali na ten sam kolor także i łodzie. Kiedy aresztowano Leona, Carl zaproponował, by sprzedać chatę nad jeziorem, dzięki czemu mogliby opłacić dobrego prawnika, ale Leon się nie zgodził. Stwierdził, że któregoś dnia inwestorzy budowlani będą potrzebowali tego kawałka ziemi, a wówczas zażąda odpowiedniej sumy. - Na pewno można wynająć któryś z tych domów - powie­ dział Carl, patrząc na drugą stronę jeziora. Jude Deveraux

9

Holly

Nick przyglądał się domom na drugim brzegu. - Lawendowy - mruknął. - Co takiego? - Nie widzę ani jednego lawendowego. Są różne odcienie różu, a nie ma lawendowego. Może by pomalować ten dom na lawendowo, zbudować tu przystań w takim kolorze i kupić łódź z fioletowymi żaglami? Dopiero po chwili Carl zorientował się, że Nick żartuje. Roześmiał się i klepnął doktora w plecy. - Jasne, może pan robić, co tylko chce, niech pan tylko nie dotyka ciężarówki. Nick wyprostował się i przeciągnął, a Carl pomyślał, że to miejsce jednak mu się spodobało. Stara, zaniedbana chata ja­ kimś cudem pasowała do tego człowieka. Nagle Carl przestał się niepokoić. Doktor na pewno tu sobie poradzi. - A gdzie jest ta słynna ciężarówka? - spytał Nick. Carl wyjął z kieszeni pęk kluczy. Kiedy wiele lat temu Leon kupił to miejsce, Carl namawiał go, by wyburzył starą stodołę i postawił porządny i bezpieczny garaż z cegieł. - Mam taki zamiar - odparł wtedy Leon. Carl nie wiedział, co dokładnie brat miał na myśli. Leon wybudował nowy garaż, ale w stodole, tak by nikt nie domyślił się, co jest w środku. Otworzył wrota stodoły, a następnie wystukał kod potrzebny do odblokowania stalowych drzwi znajdujących się w środku. Jeśli doktor Nick był zaskoczony, nie dał tego po sobie poznać. Gdy Carl odsunął ciężkie drzwi, w garażu zapaliło się światło. Uśmiechnął się, słysząc westchnienie stojącego za nim doktora. Pomieszczenie było ogromne, sterylnie czyste i pozbawione okien. Za szklanymi ścianami znajdowały się dwa mniejsze pomieszczenia: w jednym urządzono łazienkę, w drugim - ku­ chnię. W głównym pomieszczeniu, obok dwutonowego podnośnika Jude Deveraux

10

Holly

elektrycznego i urządzenia do kuleczkowania, stała profesjona­ lna wiertarka firmy „Hollander", piła, zestaw ściągaczy, kom­ presor oraz myjka do części wymiennych. Pod ścianami stało kilka bordowych gablot, wypełnionych narzędziami „Hollan­ der". Leon wybierał to, co najlepsze. Na środku, na betonowej podłodze, na której nawet po sześ­ ciu miesiącach nie było widać kurzu, stała ona. Ciężarówka. Doktor Nick wszedł do warsztatu, zatrzymał się kilka kroków przed ciężarówką i zaczął się jej przyglądać, a jego oczy ot­ wierały się coraz szerzej. - Widział pan kiedy coś podobnego? - W życiu - odparł szczerze Nick. - Co to właściwie jest? Carl wiedział, że dla niewtajemniczonych ciężarówka wy­ glądała dziwacznie. Tak naprawdę był to składak, półtonowy chevy z tysiąc dziewięćset siedemdziesiątego ósmego roku z silnikiem chryslera. Leon usunął ze środka prawie wszystkie oryginalne części i zastąpił je lepszymi, droższymi i zdecydo­ wanie większymi. W rezultacie każdy cal wnętrza pojazdu był najeżony sprzętem. Carl zmarnował niejeden weekend, pomagając bratu, dlatego sporo wiedział o historii przeróbek tej ciężarówki. Doktor Nick wysłuchał w skupieniu wyjaśnień i dowiedział się, skąd na pace wzięły się te wszystkie urządzenia i przewody. Kiedy po chwili Carl przerwał swój wywód - co wcale nie oznaczało, że skoń­ czył - spojrzał na Nicka, który przyglądał się pojazdowi i mru­ gał powiekami tak, jakby próbował to wszystko zrozumieć. - Jaką osiąga prędkość? - spytał. - Sto pięćdziesiąt mil na godzinę, bez problemu. W terenie też sobie radzi. Nadaje się do rajdów terenowych. - To zgodne z prawem? - Leon nigdy nie rozumiał różnicy między tym co legalne a nielegalne. Nick wyciągnął rękę i ostrożnie dotknął blachy. - Nie jestem wielbicielem motoryzacji, ale zazdroszczę twoJude Deveraux

11

Holly

jemu bratu pasji. Tak bardzo kocha ten samochód, że dla niego zaryzykował wszystko, co miał, - Cóż, można i tak na to patrzeć. Powiem panu, że nikt z rodziny tak o nim nie myśli. Panie doktorze, niech pan posłucha... - zaczął, ale Nick przerwał mu, podnosząc dłoń. - Będę zaszczycony, jeśli pozwolisz mi się tu zatrzymać przez parę dni. Podoba mi się to miejsce. - Nawet kuchnia? - Która? - spytał Nick. Nagle Carl zbladł. - Pan chce zostać tutaj? W garażu Leona? - Nie zepsuję ... jej - odparł Nick, patrząc na ciężarówkę. - Zapewniam cię, że nie mam zamiaru nią jeździć. Carlowi nigdy nawet przez myśl nie przeszło, by ktoś mógł zamieszkać w garażu Leona. Przez ułamek sekundy miał wizję, że brat ucieka z więzienia i go dopada. Dla Leona więzy krwi miały zdecydowanie mniejsze znaczenie niż przywiązanie do tego samochodu. - Ja... eee ... - jąkał się Carl. Nick zerknął na zegarek. - Czy przypadkiem twoja zmiana nie zaczyna się za dwie i pół godziny? - Ja... - Jedź już! - polecił stanowczym tonem Nick. - Zostaw mnie z tą ciężarówką. Nic jej się nie stanie. Zamierzam trochę wędkować, a spać będę tutaj. Ten dom... - Próbował znaleźć odpowiednie słowo, by opisać chatę, ale nie był w stanie. - Ale ja... - zaczaj jeszcze raz Carl. W tym samym momencie Nick położył mu ręce na ramionach, lekko popchnął w stronę drzwi, po czym odprowadził do samochodu. Wziął klucze i kartkę, na której zapisany był kod do systemu alarmowego zamontowanego w garażu, z bagażnika wyjął swoje rzeczy. Carl włączył silnik i ruszył w drogę. - Leon mnie zabije - powtarzał przez całą drogę do kliniki.

ROZDZIAŁ 1

H

olly odnosiła wrażenie, że właśnie osiągnęła swój naj­ większy życiowy sukces. Miała nadzieję, że wszystko uda się załatwić jeszcze przed Bożym Narodzeniem. Po nie­ zliczonych telefonach, listach, mailach i obietnicach w końcu udało jej się nakłonić rodziców, by kupili plantację Spring Hill, leżącą w pobliżu przepięknego zabytkowego Edenton w Karoli­ nie Północnej. Oczywiście fakt, że jej przybrana siostra, Taylor, miała zamiar wyjść za mąż za mężczyznę, który tam mieszkał, w niczym nie przeszkadzał. Kręciła się teraz po sklepie spożywczym, znajdującym się o dwie mile od tego koszmarnego domu, który rodzice wynajęli w ubiegłym roku, i próbowała znaleźć coś do jedzenia. Szukała jakiejkolwiek przekąski, która nie miałaby tysięcy kalorii. Osta­ tnio udało jej się zrzucić jedenaście funtów, nie zamierzała ich odzyskiwać. Perspektywa lata w towarzystwie szczupłej i ślicz­ nej Taylor sprawiła, że Holly porzuciła jedzenie, a zaczęła chodzić do siłowni cztery razy w tygodniu. Miała też nadzieję, że znów spotka się Lorriem. Na samo jego wspomnienie oczy na moment jej się zaszkliły. Zamiast sklepu widziała teraz rzekę, przystań i Lorriego. Tamtego lata ona miała trzynaście lat, a Lorrie szesnaście. Był wysokim, szczup­ łym, opalonym chłopakiem o złotych włosach i brązowych oczach. Tamte wakacje zapowiadały się koszmarnie. Jej rodzice zwy­ kle wynajmowali gdzieś dom na lato. Wcześniej zawsze spę­ dzali wakacje między ludźmi, tak by ich dwie córki miały gdzie pływać i mogły spotykać się z rówieśnikami. Owego lata przyjaciel ojca zaproponował, że za darmo wynaJude Deveraux

13

Holly

jmie im przepięknie odrestaurowaną rezydencję z 1778 roku, położoną nad rzeką, otoczoną lasem i cudownymi ogrodami. Holly znienawidziła to miejsce od pierwszego wejrzenia. Jego odosobnienie sprawiało, że chciało jej się wyć. W jednej chwili wyobraziła sobie lato w bezludnym piekle. Taylor była na tyle dorosła, że miała prawo jazdy, co dawało jej możliwość wyjazdów do pobliskiego Edenton, gdzie toczyło się prawdziwe życie. Ale co ja tam będę robić przez calutkie lato? - zastanawiała się bliska płaczu Holly. Łapać ropuchy? Siedzieć nad rzeką i obserwować, jak żółwie wypływają na powierzchnię, by za­ czerpnąć powietrza? Nie były to rozrywki, o jakich marzą dorastające dziewczęta. Próbowała przekonać rodziców, że absolutnie i pod żadnym pozorem nie zmuszą jej, by spędziła całe wakacje w tym upior­ nym miejscu. W odpowiedzi tylko się uśmiechnęli, po czym podnieśli słuchawkę wiecznie dzwoniącego telefonu. Przez pierwszy tydzień Holly tak się nudziła, że była bliska obłędu. Rodzice polecieli do Londynu, a Taylor zdążyła poznać jakiegoś chłopaka. Holly została sama pod opieką kobiety, która była co najmniej tak stara jak ten dom i całymi dniami nie robiła nic, tylko spała na bujanej ławie na werandzie za domem. Zaczął się drugi tydzień. Holly, ze skulonymi pod brodą nogami, siedziała na skraju pomostu i wyobrażała sobie roz­ pacz, jaka miała ogarnąć jej rodzinę na wieść o tym, że ich młodsze dziecko uciekło z domu. Nagle usłyszała jakiś hałas. Kiedy podniosła głowę, zauważyła płynącą w jej kierunku łódkę. Widok był tak zdumiewający, że musiała zamrugać powiakami i przetrzeć oczy, by się upewnić, że nie śni. W łódce, odwrócony plecami, siedział młody chłopak bez koszulki. Nie widziała jego twarzy, ale jeśli z przodu był choć w połowie tak atrakcyjny jak z tyłu, to miała przed sobą Adonisa. Wstała, przygładziła szorty i podkoszulek i czekała, żałując, Jude Deveraux

14

Holly

że akurat tego dnia postanowiła włożyć najbardziej beznadziej­ ne ciuchy, Kiedy dopłynął do brzegu i odwrócił się, z wrażenia zaparło jej dech w piersiach. Był piękny. ~ Cześć - powiedział, rzucając na pomost linę. - Nazywam się Laurence Beaumont i jestem twoim sąsiadem. Możesz to przywiązać? Nie miała pojęcia, o czym mówił. Co przywiązać? - Lina - wyjaśnił. - Przywiąż ją do kolka. Dopiero po chwili zrozumiała, o co mu chodzi. Kołek? Ach, tak, ten, o który zdrapywała sobie błoto z butów. Chwyciła linę, okręciła wokół kołka i starannie zawiązała na kokardkę, po czym spojrzała na chłopaka. Popatrzył na kołek, potem na nią i wcale się nie roześmiał. Później zastanawiała się dlaczego. Który szesnastolatek nie wybuchnąłby śmiechem, widząc łódkę przywiązaną do kołka na kokardkę? Ale Lorrie się z niej nie śmiał. Ani wtedy, ani nigdy. Zaprzyjaźnili się od pierwszej chwili. Okazało się, że są bratnimi duszami, tak bardzo byli do siebie podobni. Ona miała na imię Hollander, on Laurence, ale wszyscy nazywali ich Holly i Lorrie. Jego rodzina mieszkała w tej posiadłości od 1782 roku, dwóch jego przodków podpisało Deklarację Niepodległości. W rodzinie ojca Holly też były ważne osobistości, a on sam był ambasadorem w trzech krajach. - Zna wszystkich i codziennie rozmawia z nimi przez telefon - powiedziała cicho. Lorrie roześmiał się. - Mój stary ciągle załatwia jakieś interesy. - A twoja mama? - Zmarła, kiedy miałem trzy lata, Holly poczuła się tak, jakby ktoś uderzył ją w brzuch. Jej mama zmarła, kiedy ona miała roczek. Lorrie usiadł na pomoś­ cie i zaczęli poważniej porównywać swe dotychczasowe życie. Jude Deveraux

15

Holly

Ich ojcowie wywodzili się ze zubożałych, ale ogólnie szano­ wanych rodzin, które zapewniły im doskonałe wykształcenie i historyczne nazwisko. Obaj poślubili dziedziczki fortun, które wcześnie zmarły. Obaj ożenili się powtórnie, tym razem z ko­ bietami bez grosza. Różnica polegała na tym, że macocha Holly, Marguerite, uchodziła za geniusza finansowego, zaś macocha Lorriego miała talent do wydawania pieniędzy. For­ tuna po matce Holly urosła, a pieniądze matki Lorriego znikły. - Została mi tylko nazwa walącego się starego domu i kilka­ set akrów - stwierdził pogodnie Lorrie, patrząc na Holly. - Dzieciaku, co ty takiego w sobie masz, że opowiadam ci historię mojego życia? Nie mówiłem tego moim trzem ostatnim dziewczynom. Holly nie lubiła, gdy nazywano ją „dzieciakiem", i nawet nie chciała myśleć o tym, że ten przystojny chłopak kiedykolwiek mógł mieć dziewczynę, ale doceniła komplement. - Chyba zostaliśmy dla siebie stworzeni - powiedziała, ma­ jąc nadzieję, że weźmie ją do swojego kanoe i wywiezie gdzieś na dobre. Uśmiechając się, Lorrie zmierzwił jej krótkie ciemne włosy. - Możliwe, dzieciaku. Może to ciebie mi potrzeba tego lata. Hej! Kto pierwszy na drugim brzegu rzeki? Holly nigdy dobrze nie pływała. Tego lata to się zmieniło, dzięki temu, że niemal każdy dzień spędzała z Lorriem. Choć wyjawił jej wiele tajemnic ze swojej przeszłości, wkrótce za­ uważyła, że bardzo niechętnie mówił o obecnym życiu. To od przybranej siostry, która tak kochała plotki, dowiedziała się, że tamtego lata Lorrie się ukrywał. - We wschodniej części Karoliny Północnej nie ma więk­ szych snobów - stwierdziła podczas kolacji Taylor. Mówiła o rodzinie Beaumontów. - Mieszkają tu od czasów Jerzego Waszyngtona, mają nawet od niego kilka listów. Siedemnaście lat temu zostali nagle bez grosza, więc Laurence Beaumont II ożenił się z bogatą dziedziczką, która urodziła Larryiego III, po Jude Deveraux

16

Holly

czym zachowała się bardzo przyzwoicie i trzy lata później zmarła. Jak zwykle, Taylor zupełnie nie zwracała uwagi na emocje, jakie wywoływały jej beztroskie słowa. James Latham też po­ ślubił spadkobierczynię ogromnej fortuny, która wkrótce zmar­ ła. Taylor była córką jego drugiej żony. - Lorrie, nie Larry - poprawiła ją Holly i od razu tego pożałowała. Ojciec, macocha i Taylor zastygli w bezruchu i spojrzeli na nią ze zdumieniem. - Nasza kucharka czasami u nich pracuje - wymamrotała Holly ze wzrokiem wbitym w talerz. Taylor przyglądała się jej podejrzliwie, po chwili jednak wróciła do plotek. W przeciwieństwie do cichej i spokojniej Holly, była bardzo towarzyska. Holly wystarczyła przyjaźń z kilkoma dziewczynami, podczas gdy Taylor uwielbiała być otoczona tłumem znajomych. Stwierdziła, że Lorrie - „idiotyczne imię dla chłopaka" - miał jechać na jakiś ekskluzywny obóz letni, ale w ostatniej chwili okazało się, że nie wypaliła któraś z tych głupich transak­ cji jego ojca i zabrakło pieniędzy. - Dzieciak nie chce, żeby jego bogaci kumple dowiedzieli się o tym, więc ukrywa się w tym rozwalającym się domu rodzinnym ojca. Widziałaś go? Holly dopiero po chwili zorientowała się, że siostra mówi do niej. - Kogo? - spytała z niespokojnie bijącym sercem. Nie chcia­ ła, by ktokolwiek dowiedział się, że spędza prawie całe dnie z jakimś szesnastolatkiem. Choć przez cały ten czas pomagała mu jedynie usuwać farbę ze sztukaterii w starym domu, obawia­ ła się, że gdyby rodzice się dowiedzieli, na pewno by jej zabronili. Holly znów spojrzała na talerz i kiwnęła głową. Jakimś cudem zdołała zachować to w tajemnicy przez całe lato. Rodzice ciągle gdzieś wyjeżdżali, Taylor spędzała cały Deveraux

17

Holly

czas w Edenton, a kobieta, która miała opiekować się Holly, zupełnie się nią nie interesowała. To było magiczne lato, dni były długie i gorące, a Holly spędzała je z Lorriem. Często razem pracowali na plantacji jego rodziny. Jego krewni mieszkali tu od samego początku, jeszcze przed Wojną Secesyjną. Lorrie kochał posiadłość tak mocno, jak ojciec jej nienawidził. Któregoś dnia, gdy malowali jadal­ nię, Lorrie powiedział jej, że jego matka wyszła za ojca dla jego nazwiska i tego domu. Wymieniła swoją fortunę na historię rodu Beaumont. Dziadek Lorriego miał żyłkę do interesów, pobłogosławił małżeństwo córki, choć wiedział, kim był Laurence Beaumont. Tuż przed ślubem dopilnował, by plantacja została zapisana dzieciom córki, a jej mąż nie mógł sprzedać posiadłości. - Nie pamiętam jej - powiedział Lorrie, kiedy nakładała na oczyszczoną sztukaterię warstwę farby w kolorze masła orze­ chowego. - Podobno tak bardzo kochała ten dom, że dla niego umarła - dodał z rozgoryczeniem. Holly dowiedziała się, że jego matka zmarła rodząc drugie dziecko. Tak bardzo chciała, by przyszło na świat w posiadłości Beaumont, że wbrew zaleceniom lekarza, postanowiła rodzić w domu. Pojawiły się komplikacje, niestety oboje, matka i dzie­ cko, zmarli w karetce, w drodze do szpitala. - Może twój ojciec tak nienawidzi tego domu z powodu śmierci twojej mamy - zauważyła. - Nie. On po prostu bardziej kocha tyłek Tiffany. Tiffany była trzecią żoną jego ojca, Lorrie nią pogardzał. Zmusiła ojca, by kupił jej nowoczesny dom w Raleigh. Odkąd tam oboje zamieszkali, rzadko przyjeżdżali do starej posiadłości. Holly nigdy nie zapytała Loniego o obóz, na który miał jechać. Prawdę mówiąc, nie pytała go o nic, co nie dotyczyło tego domu. Oprowadził ją po posiadłości, pokazał rozpadające się zabudowania i opowiedział, do czego niegdyś służyły. Z uśmiechem na twarzy zwierzył się jej, że jego marzeniem jest Jude Deveraux

18

Holly

odrestaurowanie wszystkich budynków i zamieszkanie tu jako dżentelmen-farmer. - Możesz to zrobić, Lorrie. Wiem, że możesz. Roześmiał się i zmierzwił jej włosy - tylko w ten sposób jej dotykał. Tamto lato było idyllą, mimo że przez dziewięćdziesiąt dzie­ więć procent czasu na jawie i sto procent czasu we śnie wyob­ rażała sobie, że Lorrie ją całuje. Wciąż patrzyła na jego usta, aż w końcu na pamięć znała każdą najmniejszą bruzdę na jego wargach. Jeśli Lorrie wiedział, że Holly się w nim podkochuje, nigdy nie dał tego po sobie poznać. Pod koniec lata musiała wrócić do szkoły - do tej w Irlandii - a Lorrie zaczął ostatnią klasę szkoły średniej. Kiedy się żegnali, podniósł ją, zrobił szybki obrót i powie­ dział, że była dla niego młodszą siostrą, której nigdy nie miał. Patrzyła na niego, próbując zachęcić go do pocałunku. Pocało­ wał ją, ale w czoło, potem jeszcze raz zmierzwił jej włosy, wsiadł do samochodu i odjechał. Powiedziała, że będzie do niego pisać, i dotrzymała słowa. Przez sześć miesięcy pisała do Lorriego długie listy o wszyst­ kim, co leżało jej na sercu, opowiadała mu o sprzeczkach w szkole z internatem i o wszystkich osiągnięciach, z których była dumna. Odpisał tylko raz, kiedy wysłała mu kopię wypra­ cowania o architekturze kolonialnej. Lorrie przysłał jej wów­ czas pocztówkę, w której napisał „Dobra robota, dzieciaku. L." Owo lato z Lorriem miało decydujący wpływ na wybór przyszłego zawodu. Postanowiła studiować w college'u archite­ kturę, którą wkrótce zamieniła na historię architektury, wybie­ rając jako specjalizację architekturę amerykańską. W końcu po latach bez odpowiedzi ze strony Lorriego, Holly przestała wysyłać do niego listy, ale nigdy nie przestała się nim interesować. Śledziła przebieg jego kariery po ukończeniu wy­ działu prawa, wiedziała, że wygrywał prawie każdą sprawę. Jude Deveraux

19

Holly

Wysłała mu kartkę z wyrazami współczucia po tym, jak gdzieś wyczytała, że jego ojciec zastrzelił się po kolejnej nieudanej transakcji, która doprowadziła ich do ruiny. Innym razem prze­ czytała, że Lorrie się ożenił. Płakała przez trzy dni. Małżeństwo Lorriego okazało się jednak dla niej zbawienne. Przestała żyć złudzeniami, ślęczeć nad książkami i zaczęła zauważać otacza­ jących ją mężczyzn. Wyrosła i z czasem zrobiła się podobna do matki, która swego czasu wygrywała konkursy piękności. Nigdy nie miała problemów ze zdobywaniem mężczyzn. Miała kilka romansów, w tym jeden poważny, ale nigdy całkowicie nie oddała swojego serca. Nikomu nie wspomniała o wakacjach z chłopakiem z są­ siedztwa, ale wiedziała jedno - z żadnym mężczyzną nie czuła się tak jak z Lorriem. Żadnemu nie miała ochoty powiedzieć: „Oto moje życie, weź je. Zrób ze mną, co tylko chcesz." Gdy skończyła dwadzieścia jeden lat, przejęła spadek. Miliony dolarów. Po dwóch dniach radosnego uniesienia i kupowania nowych ubrań doszła do wniosku, że powinna coś tymi pieniędzmi zrobić. Coś poważnego i wartościowego. Interesowało ją ratowanie zabytkowych posiadłości przed ruiną, ale jednocześnie nie chciała być jedną z tych bogatych kobiet, z którymi prawdziwi restauratorzy zadają się tylko dla pieniędzy. Chciała, by traktowano ją, jak kogoś, kto ma olej w głowie i potrafi odróżnić styl federalny od kolonialnego i neoklasycznego. Postanowiła zrobić doktorat z architektury amerykańskiej. Gdy skończyła dwadzieścia cztery lata, ojciec przeszedł lekki zawał. Lekarze zalecili, by przestał latać po świecie. Podczas odwiedzin w szpitalu Holly wpadło w ręce pismo „Town & Country". Od dwóch lat nie czytała żadnych czasopism poza branżowymi, więc ledwo rozumiała, o czym piszą. Informacje zaczęły do niej docierać dopiero, gdy zauważyła nazwisko Laurence'a Beaumonta III. W artykule pisano, że pan Beaumont niedawno się rozwiódł i zamierza wrócić do rodzinnej Jude Deveraux

20

Holly

posiadłości pod Edenton w Karolinie Północnej, gdzie planuje otworzyć kancelarię prawniczą. Nagle Holly wydało się, że wszystko, czego kiedykolwiek w życiu pragnęła, jest w zasięgu ręki. Miała wystarczająco dużo pieniędzy, by kupić dom w sąsiedztwie Lorriego, ale z drugiej strony, instynktownie wyczuwała, że jeśli to zrobi, on od razu domyśli się, do czego zmierza. Zdążyła się już nauczyć, że dla mężczyzn liczy się polowanie. Gdy tylko ojciec poczuł się na tyle dobrze, by opuścić szpital, Holly rozpoczęła kampanię mającą nakłonić go do kupna Spring Hill, starego domu, w którym spędzała wakacje jako trzynastolatka. Podkreślała, że odosobnienie pozwoli mu od­ zyskać spokój, którego tak potrzebował. Mógłby kupić rower wodny i pływać po rzece, co zapewniłoby mu trochę ruchu. Miała wyrzuty sumienia, ale doprowadziła do tego, że ojciec poprosił, by spędziła z nimi lato. Udawała, że się ociąga, aż w końcu powiedział: „Skoro nie możesz, to trudno", po czym odwrócił się do żony i zmienił temat. Trochę zbyt głośno stwierdziła, że stary dom będzie ideal­ nym miejscem do pisania pracy doktorskiej. Siostra spojrzała na nią tak ostro, że musiała aż ukryć twarz. Rodzice byli zajęci własnymi sprawami i nie mieli czasu, by interesować się życiem córek, ale nic nigdy nie uchodziło uwadze Taylor. - Myślę, że pomysł Holly jest całkiem fajny - powiedziała Taylor. Kiedy Holly podniosła głowę, w oczach siostry dostrzegła ostrzeżenie, że zamierza się dowiedzieć, co też naprawdę cho­ dziło jej po głowie. Od tej pory wszystko zaczęło układać się pomyślnie. Taylor wróciła do Edenton, żeby obejrzeć dom, wpadła na swoją dawną miłość i niespodziewanie się zaręczyła. Planowała olśniewający ślub i ogromne przyjęcie weselne w Wigilię Boże­ go Narodzenia. Holly miała być jej druhną. Jude Deveraux

21

Holly

Holly w skrytości ducha marzyła, by było to podwójne wese­ le. Mogłyby obie z Taylor kroczyć nawą, by przed ołtarzem połączyć się z mężczyznami swego życia. Taylor od razu wyczuła, że Holly coś ukrywa. - Jeszcze nie wiem, o co ci chodzi, ale się dowiem - powie­ działa, po czym uśmiechnęła się i poprosiła, by Holly zajęła się niektórymi jej sprawami. Holly próbowała protestować, tłuma­ cząc się brakiem czasu, ale Taylor ostrzegła ją, że w takim razie będzie przekonywać rodziców, by dali sobie spokój z domem poza Edenton. - Na czas wesela mogą się zatrzymać w hotelu. W końcu i tak zaraz po ślubie wyjeżdżamy, więc jeśli o mnie chodzi, nie ma potrzeby, by mieszkali w Edenton. Ale jeśli ty chcesz, żeby tam mieszkali... - To szantaż - mruczała pod nosem Holly, gdy siostra zrzu­ ciła na nią kolejne nieprzyjemne zadanie. Jednym z takich zadań był wyjazd do domu, który rodzice wynajęli jeszcze przed zawałem ojca. Holly miała dopilnować ekipę odpowiedzialną za przeprowadzkę. Posłusznie przerwała naukę, by jechać do okropnego domu w górach Smokey i spako­ wać rzeczy. Gdy ujrzała biało-różowy dom, a obok niego do­ stosowaną kolorystycznie przystań dla łodzi, była zbulwerso­ wana. Jej zdaniem żaden dom wybudowany po 1840 roku nie był godny zainteresowania. Tym sposobem wylądowała w niewielkiej miejscowości wy­ poczynkowej u brzegu jeziora Winona, gdzie miała czekać na pojawienie się ekipy. Wszystkie sprzęty i meble, z wyjątkiem jednego łóżka, znajdowały się już w kartonach i skrzyniach, gotowe do załadunku. Tymczasem okazało się, że ciężarówka zepsuła się w drodze i ekipa miała się spóźnić, ale, jak obiecali przez telefon, na pewno zdążą przed trzecią. Dochodziło południe. Holly postanowiła wybrać się do po­ bliskiego sklepiku i kupić coś na kolację. Lunch mogłaby zjeść w maleńkim barze, stanowiącym część sklepu, ale kolację Jude

Deveraux

22

Holly

chciała ugotować sama. Trzymając w rękach słoiki z sosem do makaronu, zastanawiała się, który wybrać. Zamyślona podnios­ ła głowę i w tym momencie jej wzrok napotkał ciemnoniebies­ kie oczy zabójczo przystojnego mężczyzny. Miał pełne wargi i dołeczek w brodzie. Z ciemnymi włosami opadającymi na czoło przypominał trochę Supermana. - Och! -jęknęła Holly, pochylając się, by złapać słoik, który omal nie wyśliznął się jej z dłoni. Kiedy się wyprostowała, mężczyzny nie było. Odwróciła się i ujrzała go idącego w kie­ runku szklanych drzwi. Był wysoki, szczupły, miał szerokie ramiona i wąskie biodra. Ubrany był w stare poplamione farbą dżinsy i podkoszulek z napisem „Kierowcy ciężarówek mieszkają w niebie". Przyje­ chał z drugiego brzegu jeziora, pomyślała. Jeden z mieszkań­ ców tych „prawdziwych" domów. Odłożyła słoiki z sosem na półkę i postanowiła, że zamiast makaronu zje grillowane krewetki. Może powinna jechać do miasta i kupić jedną czy dwie butelki wina? To, że jest tu sama, nie oznacza przecież, że musi się umartwiać i żyć o makaronie z sosem ze słoika, tłumaczyła sobie. Zajęła miejsce przy jednym z trzech stolików na końcu sklepu i czekała, aż kobieta za ladą skończy obsługiwać klien­ tów i przyjmie jej zamówienie. Dla zabicia czasu spojrzała w okno. „On" tam był, ten sam piękny mężczyzna, którego przed chwilą widziała. Na parkingu zauważyła kilka osób i trzy wielkie motocykle.„Lochy", pomyślała. Tak nazywają się wie­ lkie motocykle, a dziewczyny z rozjaśnionymi włosami, spalo­ ną trwałą i w skórzanych kamizelkach to „kociaki". Nie była pewna, czy dobrze pamięta określenia. Z jej przeszłością bar­ dziej prawdopodobne było, że zna imię przyjaciółki królowej Lakonii, niż slang motorowy. Ponieważ kobieta wciąż była zajęta klientami, Holly mogła obserwować to, co działo się za oknem. Mężczyzna, którego wypatrzyła - nazwała go w myślach „Niebo", ze względu na Jude Deveraux

23

Holly

napis na koszulce - nie znał, zdaje się, reszty grupy. Niósł torbę z zakupami i wyglądało, że chce po prostu iść swoją drogą, gdy tymczasem motocykliści najwyraźniej starali się mu w tym przeszkodzić. Dlaczego?, - zastanawiała się. W czasie gdy brzuchaci moto­ cykliści mówili coś do mężczyzny, dwie kobiety krążyły za jego plecami i mierząc go wzrokiem, trącały się łokciami i co chwilę wybuchały śmiechem. Holly uśmiechnęła się do siebie. Gdyby tam z nimi była, też by chichotała. On był boski! ~ Skarbie, nie zawracaj sobie głowy takimi jak on. Zaskoczona Holly spojrzała na kobietę. - Ja... - zaczęła, nie wiedząc co ma powiedzieć. - Jesteś córką ambasadora Lathama, prawda? - spytała właś­ cicielka sklepu. Holly skinęła głową. Przywykła do tego, że ludzie ją rozpo­ znawali. - Przyjemnie na niego popatrzeć, ale to kumpel Leona Bashama, więc lepiej się nie angażuj. A poza tym taka ładna dziewczyna nie musi się zadawać z takimi typami. - Ja nigdy... Ja nie... - powiedziała Holly, marszcząc brwi. - Kim jest Leon Basham? - spytała, nie mogą się powstrzymać. - To złodziej, kłamca i oszust - odparła kobieta. - Jeden z tych szalonych tirowców. Urządzają sobie w weekendy wy­ ścigi tymi swoimi okropnymi ciężarówkami. Jeżdżą po całym kraju, byle tylko ktoś chciał się z nimi ścigać. - Nie brzmi najgorzej - stwierdziła Holly. Nie mogła się powstrzymać przed zerkaniem na mężczyznę. W sposobie, w jaki się poruszał, w jego czujnej sylwetce i w tym, jak patrzył ludziom prosto w oczy, było coś, co ją intrygowało. - Leon jest inny. Obrabował z pół tuzina lokali w promieniu pięćdziesięciu mil, zanim go złapali. Wykonywał najdziwniej­ sze zlecenia, by zarobić na życie, ale na ciężarówkę już nie wystarczało. - Ale co ten cały Leon ma z nim wspólnego? - Holly Jude Deveraux

24

Holly

wskazała głową scenkę rozgrywającą się za oknem. Najwyraź­ niej mężczyźni próbowali zmusić „Niebo", by wsiadł na jeden z motocykli. - On mieszka w... u Leona. Cóż, tej rudery nie można nazwać domem. - No tak, ale ma stodołę - wtrącił się przechodzący obok mężczyzna. Kobieta uśmiechnęła się kpiąco, a Holly domyśliła się, że nienawidzi swojego pracownika. Ubrany był jak miejscowi, w dżinsy i koszulkę, a ona podobnie jak Holly: miała na sobie spodnie khaki, włóczkową koszulkę z kołnierzykiem i pasek w prążki. Gdyby nie fakt, że prawdopodobnie była po czter­ dziestce, można by pomyśleć, że jest studentką, dorabiającą sobie w wakacje do stypendium. - Mój mąż uważa, że to szlachetne poświęcić życie ciężaró­ wce - powiedziała z pogardą. Holly zastanawiała się właśnie nad tym, że ci dwoje są z pewnością źle dobraną parą, kiedy jej uwagę przyciągnęły wydarzenia na parkingu. Jedna z dziewczyn wzięła od męż­ czyzny torby z zakupami, a on przełożył długą nogę nad ogrom­ nym motocyklem. - To podpucha. Taki test - wyjaśniła kobieta ze sklepu. - Ta maszyna jest tak podrasowana, że gdy facet dotknie pedał gazu wyleci do tyłu. Wiedzą, że mieszka u Leona, i chcą sprawdzić, czy zasługuje na klucze od jego stodoły. - Co jest takiego wyjątkowego w tej stodole? - spytała Holly, nie odrywając wzroku od mężczyzny. Spadnie prosto na żwir? Czy poobija sobie swoją przystojną twarz? Z drugiej strony, być może będzie musiała udzielić mu pierwszej pomocy? Jeden z motocyklistów zaczął mu wyjaśniać, jak prowadzi się pojazd, ale „Niebo" odepchnął jego rękę. - Zdaje się, że wie, co robi - zauważyła Holly. - Musi, skoro Leon dał mu klucz - powiedział mężczyzna, przystając obok jej stolika. Jude Deveraux

25

Holly

- Wiesz, że Leon jest w pudle. - Kobieta odwróciła się do męża. - Pewnie Carl dał facetowi klucz, a Leon o niczym nie ma pojęcia. - Carl nie jest taki głupi. Wie, że Leon by go zabił za coś takiego, - Za klucz od stodoły? - zdumiała się Holly. - Tak! - odparli jednocześnie. Wszyscy troje odwrócili się do okna, by przyjrzeć się męż­ czyźnie na motorze. - Stawiam piątaka, że spadnie - powiedziała kobieta. - Dziesiątaka, że nie - przebiła Holly. Motocykliści odsunęli się od maszyny, a „Niebo" uruchomił nogą motocykl - bez elektrycznego zapłonu - i kilka sekund później opuścił parking w obłokach kurzu i latających odłam­ kach żwiru, by na pełnym gazie wyjechać na ulicę. Przez moment motocykliści wyglądali na zawiedzionych, ale po chwili uczucie zawodu zastąpił niepokój, czy w ogóle odzys­ kają swoją maszynę. A jeśli znajomy Leona był tak jak on złodziejem i ukradł im motocykl? Po kilku długich minutach mężczyzna wrócił z przeciwnej strony i znów, wzbijając tuman kurzu i żwiru, gwałtownie zatrzymał motocykl dokładnie w tym samym miejscu, z którego wyruszył. Spokojnie zszedł i wziął od dziewczyny swoje zakupy. - Wisisz jej dychę - przypomniał kelnerce mąż. - I daj jej wreszcie coś jeść - dodał, oddalając się z uśmiechem zadowolenia. Kobieta zaczęła szukać w kieszeni fartuszka pieniędzy. - Nie musi mi pani płacić. W końcu to tylko zabawa - roze­ śmiała się Holly. _ Zawsze spłacam swoje długi - powiedziała zdecydowanie kelnerka. Holly zorientowała się, że jest zła na męża. - Co mogę ci podać? I zanim zapytasz, nie mamy sałatki z makaronem, prawdę mówiąc, nie mamy żadnych sałatek. - Podnosiła głos coraz bardziej, tak by słyszał ją mąż. - Mamy tylko wiepHolly

rzowinę. Wszystko, co podajemy, jest z wieprzowiną. Nawet kurczak, smażymy go na tłuszczu z bekonu. - Może kanapkę? - sugerowała potulnie Holly, nie chcąc uczestniczyć w rodzinnej awanturze. - Proponuję kanapkę klubową - powiedziała głośno kobieta. - Choć też jest z szynką i bekonem. - OK. - zgodziła się Holly. - Do tego poproszę gorzką herbatę. - Słyszałeś, Ralph? Znowu mamy tu kogoś z miasta, kto nie życzy sobie cukru w herbacie. Kiedy kobieta odeszła, Holly odetchnęła z ulgą i spojrzała na zegarek. Planowała, że zostanie tu na noc po odjeździe ciężaró­ wki z meblami, ale możliwe, że zmieni zdanie i wróci do siebie jeszcze dziś. Po chwili kobieta przyniosła kanapkę z herbatą, ale zamiast odejść, czekała, aż Holly podniesie głowę i na nią spojrzy. - Posłuchaj - zaczęła cicho, siadając przy stoliku, naprzeci­ wko niej. i Przepraszam za tę scenę, przepraszam, że musiałaś w tym uczestniczyć, ale strasznie mi przypominasz mnie samą, jak byłam w twoim wieku. Może teraz trudno ci w to uwierzyć, ale kiedyś wyglądałam zupełnie jak ty. - Pochyliła się i przy­ glądała się Holly. - A mój mąż wyglądał zupełnie jak ten facet, na którego tak pożądliwie patrzyłaś. - Ja nie... - zaczęła Holly, ale zamiast dokończyć zdanie, postanowiła ugryźć kęs kanapki. - Kiedy są młodzi, czasami są cudowni. - Kto? - No wiesz, miejscowi chłopcy. Ci, którzy potrafią prowa­ dzić ciężarówki, zanim skończą jedenaście lat i którym ojcowie dają strzelby na dziewiąte urodziny. Ci chłopcy, którzy nie zjedzą niczego, co nie spało ze świnią, - Nie spało...? Ach - westchnęła Holly. Ci chłopcy. Niegrze­ czni chłopcy. Ci, którzy nie byli „odpowiedni". To z nich wyrastają mężczyźni jak ten, którego za pierwszym razem poślubiła jej macocha. Jude

Deveraux

27

Holly

- Byłam taka jak ty, zakochałam się w pięknym młodym chłopcu, który kochał się ze mną na tylnym siedzeniu ciężaró­ wki. Mówił, że chciałby mi dać księżyc, żebym mogła się w nim przeglądać. - To urocze - powiedziała Holly. - Jasne, tylko dokąd mnie to zaprowadziło. - Machnęła ręką, wskazując swój niewielki sklep. Holly domyślała się, że ludzie mieszkający po , jej stronie" jeziora nigdy się tu nie stołowali. Jej siostra twierdziła, że po wchłonięciu takiej ilości chole­ sterolu człowiek padłby trupem w pół minuty. To prawda, w kanapce, którą zamówiła było około ćwierci szklanki majo­ nezu, co najmniej cztery plastry bekonu i trzy plastry szynki. Kanapka była pyszna, ale Holly doszła do wniosku, że po takim jednym posiłku przytyje co najmniej o funt. - Dlaczego pani tego nie rzuci i nie wyjedzie? - spytała, nim zdążyła pomyśleć. Zawsze była osobą praktyczną. Owszem, bolało, kiedy nie chciał jej chłopak, który jej się podobał, ale przecież życie toczyło się dalej. A poza tym, czyż ona sobie z tym nie radziła? - Żeby rodzina miała satysfakcję, tak? - sarknęła kobieta. - Miałabym wysłuchiwać, jak wszyscy, nawet najdalsi kuzyni, powtarzają to swoje „A nie mówiłem?" Wystarczy, że muszę patrzeć, jak moja siostra jeździ tym swoim mercedesem, i uda­ wać, że jestem najszczęśliwszą kobietą, pod słońcem, i wcale nie nienawidzę swojego życia. Holly nie lubiła, gdy ludzie na wszystko narzekali. Nie wiedziała, co powiedzieć. W końcu nic złego nie zrobiła, tylko spojrzała na przystojnego mężczyznę w koszulce opinającej pięknie umięśnione ciało. Kobieta ociągała się z odejściem. - Jesteś taką miłą dziewczyną. Nie chciałabym, żebyś się zadawała z facetem, który jest kumplem Leona Bashama. - Nie będę - zapewniła Holly, ale ona wciąż nad nią stała, jak gdyby czekała na coś jeszcze. Holly postanowiła więc Jude Deveraux

28

Holly

skłamać. - Jestem zaręczona, chcemy się pobrać. Zaraz gdy tylko firma przewozowa zabierze rzeczy, jadę do niego. - Ko­ bieta nadal stała. - Pochodzi ze starego rodu. Jego przodkowie podpisywali Deklarację Niepodległości, - Ma pieniądze? - Fortunę - zapewniła Holly, produkując kolejne kłamstwo. Kobieta z powagą pokiwała głową. - Lepiej trzymaj się z daleka od tamtej strony jeziora i tych starych domów. Wojna, czy nie, to, co jest w tych domach, może być niebezpieczne dla takich dziewczyn. - Wojna? - spytała szybko Holly. - Jaka wojna? - Żadna - ucięła kobieta, patrząc w szeroko otwarte oczy Holly. W tym momencie pojawił się jej mąż. - Podobno domy po drugiej stronie jeziora wybudowano jeszcze przed wojną o niepodległość* amerykańską. Obrońcy zabytków z Karoliny Północnej chcą je przenieść, bo są prze­ znaczone do rozbiórki. Wybudują tu więcej takich, jak ten różowy. - Mówiąc to rzucił żonie pogardliwe spojrzenie. - Przed wojną? - wyszeptała Holly, której aż wirowało w głowie. - Jak to możliwe? - Dezerterzy wojenni - wyjaśniła kobieta, wzruszając ra­ mionami. - Anglicy, a może Amerykanie, kto ich tam wie. Rok temu ziemię kupił jakiś inwestor budowlany, ale potem przyje­ chał tu jeden konserwator zabytków i powiedział, że tych domów nie można wyburzyć. Pisali o tym w lokalnej gazecie, wciąż toczą się o to boje. - Kto wygrywa? - Na razie jest remis. Możesz mi wierzyć albo nie, ale wszystko opóźnia się przez Leona Bashama. Wojna o niepodległość związku 13 kolonii angielskich. Toczyła się w latach 1775-1783 i zakończyła uznaniem przez Anglię niepodległości USA (przyp. red.). Judo Deveraux

29

Holty

- Niech zgadnę. Chodzi o jego stodołę. - Bystra dziewczyna. HoUy uśmiechnęła się, odsunęła talerz z niedojedzoną kanap­ ką i spojrzała na zegarek. - Ależ ten czas leci! Muszę iść. Jedzenie było pyszne. Kobieta podała jej rachunek i wróciła do kasy, obsługiwać klientów. Holly zostawiła dziesięć dolarów napiwku, co miało pokryć koszty zakładu, a może dlatego, że kobieta próbowała jej pomóc. Gdy wyszła ze sklepu, przypomniała sobie, że nie kupiła niczego na kolację. Postanowiła, że pojedzie dwadzieścia mil dalej i znajdzie większy sklep spożywczy, w którym nikt nie będzie komentował, jeśli obejrzy się za przystojnym facetem, kupi butelkę wina, krewetki i kukurydzę. W drodze wydawało jej się, że samochód zaczął samodziel­ nie myśleć. Zamiast skręcić w prawo, skręciła w lewo i nagle znalazła się na drodze prowadzącej na drugą stronę jeziora, przeciwną do tej, gdzie stał dom wynajęty przez rodziców. Słyszała, co goście rodziców mówili o widoku na stare domy. Niektórym się podobał, innym nie. Większość zgadzała się, że na pewno mieli tu lepszy widok niż ludzie ze starych domów. Rodzice widzieli gęsto zalesione wzgórza, domy ukryte między drzewami tak dokładnie, że były prawie niewidoczne. Miesz­ kańcy drugiego brzegu patrzyli na zniszczone buldożerami zbocze, całe zabudowane okropnymi, monstrualnych rozmia­ rów posiadłościami pomalowanymi na absurdalne kolory. Powoli jechała swoim mini cooperem po wyboistej drodze i przyglądała się starym domom ukrytym między drzewami. Większość trudno było dostrzec, bo zasłaniały je ustawione od frontu przyczepy kempingowe, niektóre pokryte były sidingiem, inne porastała winorośl. Dojechała do końca drogi, a gdy zauważyła napis „Tylko dla mieszkańców", zawróciła. Oczywiście to było niemożliwe, by w zachodniej części

Karoliny Północnej istniały domy z okresu przedrewolucyj­ nego. W tamtych czasach nie było tu osadników z Europy. A może byli? Holly postanowiła to sprawdzić. Dlaczego więc miejscowi mówią, że te domy są tak stare? Legenda? Opowieści przekazywane z pokolenia na pokolenie? Jeśli tak, to możliwe, że jest w tym ziarenko prawdy. Możliwe, że to obrońcy zabytków rozsiewają takie plotki, by ocalić domy. Holly nie miała wątpliwości, że sama w podob­ nych okolicznościach postąpiłaby identycznie. Tak, skłamała­ by, aby ocalić stary dom przed wyburzeniem. - Kłam, kradnij i oszukuj - powiedziała na głos i pomyślała o Leonie Bashamie i tym, co zrobił dla swojej ciężarówki. Może samochód nie był najlepszym obiektem do kochania, ale Holly to rozumiała. Lubiła pasję. Podziwiała ją. Pasją Lorriego, podo­ bnie jak jego matki, był stary dom. A ten cały Leon siedział w więzieniu, bo kradł z miłości do ciężarówki. Ciekawe, czy kradł narzędzia firmy Hollander? zastanawiała się, parkując samochód pod gubiącym liście orzechem. Celowo wybrała mały ciemnozielony samochód, żeby mogła się nim wszędzie wcisnąć nie rzucając się w oczy. „Jest też szybki, zdążysz uciec przed uzbrojonymi w strzelby właścicielami posesji", powiedziała jej siostra. Tak, to była prawda. Holly, na nieszczęście, miała zwyczaj zakradania się do prywatnych posesji, by myszkować w starych posiadłościach. Lubiła jeździć krętymi wiejskimi drogami i sprawdzać, co ukrywa się w lasach . Choć jej metody nie były tak do końca zgodne z prawem, odnosiła sukcesy. Odkryła dom z 1784 roku, który był ukryty pod tanią nową fasadą z przeciekającego plastykowego sidingu. Odkupiła dom od właściciela i przeniosła go w nowe miejsce. Innym razem przedzierała się przez sięgające do pasa trawy, by odkryć trzy akry gnijących budynków gospodarczych należą­ cych do starej plantacji. Zapłaciła za przeniesienie ich w inne miejsce i remont. Bez trudu znalazła młodych ludzi, chętnych Jude Deveraux

31

Holly

do wykonania prac remontowych i zamieszkania w starych domach. Jedyne, czego potrzebowali, to pieniądze na materiały - a te dostarczała Holly. Wysiadła z samochodu, rozejrzała się dookoła i zaczęła nasłuchiwać. Upewniwszy się, że w pobliżu nikogo nie ma, otworzyła bagażnik i wyjęła z niego wysokie buty z potrójną warstwą skóry, które zawsze ze sobą woziła. Węże kochają stare domy, prawie tak bardzo jak ona. Wzięła aparat cyfrowy, butelkę wody, kij, latarkę i ruszyła w kierunku porośniętego chaszczami domu na wzgórzu. Kiedy podeszła bliżej, okazało się, że dom nie jest aż taki stary: najwcześniej z lat osiemdziesiątych dziewiętnastego wieku. Ostrożnie weszła na werandę. Sprawdzała każdą deskę, zanim postawiła naniej stopę. Drzwi wypadły z jednego zawiasu, dlatego trudno je było otworzyć. Gdy włączyła latarkę, by obejrzeć okucia i zawiasy, zauważyła, że drzwi były znacznie nowsze, z lat pięćdziesiątych dwudziestego wieku. Pociągnęła, próbuj ąc otwo­ rzyć. Niektórzy koledzy uważali, że należy chronić wszystko, co wybudowano przed rokiem 1980, ale Holly się z tym nie zgadzała. Weszła do środka. Wewnątrz dom był w opłakanym stanie. Jedną ścianę zajęła winorośl, która wdzierała się tu przez dwa okna, niczym wielkie włochate węże. Przez przegniłe deski w podłodze widać było rosnące pod spodem blade chwasty, wspinające się ku słońcu. Holly rozejrzała się po zrujnowanym domostwie i uznała, że marnuje czas. Albo to nie był jeden z tych przedrewolucyjnych domów, albo cała ta historia była wyssana z palca. Odwróciła się, by odejść, gdy nagle kątem oka dostrzegła belkę - solidną, wyglądającą zupełnie jak element okrętu. Części zdemontowa­ nych statków były niegdyś powszechnie używane do budowy domów, Ale żeby ta, w głębi lądu? Ostrożnie przeszła na tyły domu, cały czas sprawdzając stan desek w podłodze. Oświetliła latarką belkę nad głową, Kiedy dotarła do pokoju i przyjrzała się dokładniej, okazało Jude Deveraux

32

Holly

się, że belka nie była niczym wyjątkowym. W tym momencie usłyszała hałas. Bez wątpienia był to grzechotnik. Zamarła w bezruchu, ale serce trzepotało jej jak oszalałe. Gdy w końcu zdołała nieco opanować zdenerwowanie, powoli odwróciła gło­ wę w kierunku, z którego dobiegał złowrogi dźwięk. Tuż obok czaił się ogromny grzechotnik, który tylko czekał na jej ruch, gotów w każdej chwili zaatakować. Holly była tak zaabsor­ bowana oglądaniem belki, że omal na niego nie nadepnęła. Idiotka, idiotka, skończona idiotka, pomyślała. No dobrze, ale co powinna teraz zrobić? Zaczekać, aż zajdzie słońce i zrobi się na tyle zimno, że grzechotnik wyniesie się szukać jakiegoś cieplejszego miejsca? A może pora przetestować buty ochron­ ne? Trzy warstwy skóry sprawiały, że było w nich niewiarygod­ nie gorąco, ale producent gwarantował, że zabezpieczają przed ukąszeniem każdego węża. Gwarantował, tak? Czy to znaczy, że w razie czego zwróci jej pieniądze? Upomniała się w duchu, by zamiast silić się na sarkazm zacząć wreszcie myśleć o tym, jak wyjść z tej sytuacji. Oczywi­ ście absolutnie żadnych gwałtownych ruchów, ale może uda się wydostać stąd powoli, ostrożnie, na palcach? - Dobry wąż - szepnęła, przełykając z trudem ślinę, gdy wąż z entuzjazmem zagrzechotał ogonem. Bardzo powoli zrobiła krok do tyłu. W tej samej sekundzie zamiast stać na podłodze starego domu, znalazła się w powietrzu. Spanikowana, krzyknęła, a gdy już opadła na ziemię, jęknęła cicho. Mrugając nerwowo powiekami, położyła się na plecach i spo­ jrzała w górę. Jakieś dwadzieścia stóp nad jej głową znajdowała się podłoga ze spróchniałymi deskami. Nagłe w dziurze nad jej głową ukazał się wąż. - Tylko tego brakowało - mruknęła pod nosem. - Utknęłam w jakiejś norze z grzechotnikiem. Posiniaczona od upadku, krzywiąc się z bólu, sięgnęła po wiszący na szyi aparat fotograficzny, wyjęła go z pokrowca Jucie Deveraux

33

Holly

i szybko zrobiła cztery zdjęcia. Oślepiony błyskami lampy, wąż odsunął się od dziury. Holly odepchnęła się jedną ręką, ostrożnie przeturlała na bok i zaczęła się rozglądać. Możliwe, że dół niegdyś służył jako piwnica, w której przechowywano lód, a jego ściany były z gliny lub kamienia. Jakiś kochający nowoczesność właściciel pokrył je betonem, co sprawiło, że stały się śliskie i w żaden sposób nie nadawały się do wsponania się po nich w górę. Przerażenie Holly rosło, ale starała się nie wpadać w panikę. Oczywiście, że się stąd wydostanie. Sprawdziła, czy nie ma większych obrażeń, i powoli podniosła się z brudnej podłogi. Przy tych nowoczesnych betonowych ścianach na pewno jest gdzieś aluminiowa drabina. Podłoga pokryta była grubą warstwą przegniłego drewna i rozkładających się szczątków roślin i zwierząt. Wyglądało na to, że nic, co wpadło do dołu, nie zdołało wydostać się na powierzchnię. Badając wysokie betonowe ściany, powtarzała sobie w du­ chu, że przecież jest mądrzejsza niż te zwierzęta i na pewno znajdzie jakieś wyjście. Po godzinie wpadła w panikę. Ułożyła odpady w stos i spró­ bowała się wspiąć, ale stopy nie znalazły oparcia w gnijących śmieciach i znów spadła. Nad głową miała stare deski podłogowe. Widziała zardze­ wiały zawias, który służył kiedyś do zamykania klapy u wejścia do piwnicy. Gdyby tylko udało jej się uczepić deski, czy dałaby radę się podciągnąć? Uczepić się deski? Ciekawe czym, za­ stanawiała się. Robiąc krok w tył, zlustrowała pomieszczenie, zastanawiając się, co może wykorzystać. Miała aparat w pokrowcu na cienkim sznurku. Poza tym butelkę wody i swoje ubranie. Kij i latarkę wypuściła, zanim spadła. - Sznur - powiedziała, rozpinając koszulę. - Muszę zrobić sznur.

ROZDZIAŁ 2 H

olly poderwała się, gdy usłyszała nad głową jakieś hała­ sy. Skuliła się, ubrana jedynie w majtki, wysokie buty i zegarek, zakopała się w śmieciach, by nie zmarznąć. Gardło bolało ją od nieustannego wołania o pomoc, oczy piekły od płaczu ze strachu i złości. W dole było zimno, ciemno jak w kopalni, a bateria w apara­ cie dawno się wyczerpała. Choć nic nie widziała, była przeko­ nana, że nad jej głową dynda sznur, który zrobiła z ubrań. Po dwóch godzinach zmagań zdołała zaczepić ramiączko od bius­ tonosza o gwóźdź (zwykły, współczesny, a nie kwadratowy), wystający z deski, która leżała obok wejścia do piwnicy. Holly nawet nie próbowała chwycić którejś z przegniłych desek pod­ łogowych, w obawie, że załamią się pod jej ciężarem. Była w połowie wspinaczki, kiedy sznur się urwał. Szwy w koszuli puściły i Holly znów wylądowała na podłodze. Re­ sztki liny zwisały smętnie nad jej głową, a ona nie mogła ich w żaden sposób dosięgnąć. Skakała, klęła pod nosem, i znów podskakiwała, ale na nic się to nie zdało. W górach zmrok zapada szybko, a razem z nim pojawia się chłód. Była sama w ciemnym lesie, uwięziona w betonowym dole, a co najgorsze, prawie naga. Nawet jeśli jakoś przetrwa noc, jak długo przeżyje? Gdyby spadł deszcz, mogłaby napić się wody, ale w dole zrobiłoby się mokro i jeszcze zimnej. Zanim na dobre się ściemniło usypała sobie na podłodze prowizoryczne schronienie z odpadów. Musiała jakoś ochronić się przed zimnem. Starała się nie myśleć o tym, że nikt nie wie, dokąd pojechała. Jej samochód był tak dobrze ukryty między drzewami, że mogą Jude Deveraux

35

Holly

upłynąć całe tygodnie, nim ktoś go zauważy. A nawet jeśli ktoś znajdzie samochód, to co z tego? To region turystyczny, wszę­ dzie stoją samochody na obcych numerach. Odpędzała od siebie także myśl o tym, że miną tygodnie, nim rodzice zaniepokoją się jej zniknięciem. - Dlaczego ja zawsze muszę być taka niezależna! - powie­ działa do siebie, mocniej obejmując się ramionami. Niestety, nie pierwszy raz zdarzyło jej się w ostatniej chwili zmienić plany i nie zjawić się tam, gdzie obiecała. - Stare domy - mruczała, otulając się gnijącą winoroślą. Skrzywiła się boleśnie, gdy okazało się, że winorośl ma kolce. Miłość do starych domów była jej zgubą. Podświetliła tarczę zegarka. Dochodziła dopiero dziesiąta, a jej zdawało się, że jest trzecia nad ranem. Zdała sobie sprawę, że czeka ją jeszcze wiele godzin, zanim poczuje ciepło sło­ neczne. Kiedy usłyszała nad głową szmer, otworzyła oczy i zaczęła nasłuchiwać. Wcześniej słyszała szelest i odgłosy zwierząt pojawiających się w domu, ale tym razem hałas brzmiał inaczej. Tam, na górze, musiało być coś większego. - Halo! - odezwał się męski głos. - Jest tu kto? Holly była tak zdrętwiała z zimna, głodu i strachu, że z po­ czątku nie mogła wydobyć z siebie głosu. Próbowała mówić, ale jej gardło zacisnęło się na dobre. Gdy usłyszała oddalające się kroki, wpadła w panikę i zaczę­ ła kopać w ściany. Chwyciła przegniłą deskę i rzuciła w górę. - Tutaj! - wydusiła wreszcie. - Tu jestem! Wstrzymała oddech, gdy kroki na górze ustały, a po chwili zaczęły zbliżać się w jej kierunku. Sekundę później oświetliło ją światło latarki. Instynktownie zasłoniła dłońmi nagie piersi. - Dobrze się czujesz? - spytał mężczyzna. Holly nie widzia­ ła jego twarzy ukrytej w mroku. - Tak - odparła. - Strasznie zmarzłam. Jude Deveraux

36

Holly

- Zaczekaj chwilę - powiedział. Usłyszała szelest, a po chwili na jej twarz spadła koszula, wciąż ciepła od jego ciała, przycisnęła ją do siebie i jeszcze przez moment trzymała ją na twarzy, a potem szybko wsunęła ręce w rękawy. - Dziękuję - szepnęła, patrząc w górę, prosto w światło. - Posłuchaj - powiedział spokojnym, łagodnym głosem. - Niestety, muszę teraz na chwilę zabrać światło. Poszukam czegoś, żeby cię stąd wyciągnąć. Dasz sobie radę? - Ale mnie tu nie zostawisz, prawda? - Holly usłyszała błagalny ton swojego głosu, usłyszała swój strach. - Miałbym zostawić w piwnicy piękną, nagą dziewczynę? Samą? Myślisz, że zwariowałem? Holly nigdy by nie pomyślała, że w takich okolicznościach można się uśmiechać, a jednak się uśmiechnęła. Kiedy zabrał światło, dokładniej otuliła się koszulą z długimi rękawami i czekała. - Podłoga zupełnie przegniła! -krzyknęła, żeby go ostrzec. - Domyślam się - odparł. Wiedziała, że nie odszedł daleko. Widziała snop światła jego latarki przesuwający się po ścia­ nach starego domu. Zatrzymało się na sznurze, który zawisł na spróchniałej desce. - Próbowałam zrobić linę - wyjaśniła, zupełnie niepotrzeb­ nie, ale chciała znowu usłyszeć jego spokojny i pewny głos. - A więc to było tak. A ja myślałem, że lunatykowałaś. Holly rozluźniła się trochę, zaczęła się nawet uśmiechać. Nie widziała twarzy mężczyzny, ale w tym momencie była pewna, że nigdy w życiu nikogo nie kochała tak jak jego. Mężczyzny, który przybył, by ją uratować. - Jak mnie znalazłeś? - Pewna kobieta nasłała na mnie policję. To, co mówił, nie miało sensu. - Kto nasłał na ciebie policję? Dlaczego? - Od czasu do czasu światło latarki wpadało do piwnicy i dziwnym trafem zawsze zatrzymywało się na szkielecie jakiegoś zwierzęcia. Jude Deveraux

37

Holly

- Zdaje się, że nie dotarłaś na spotkanie z ekipą od prze­ prowadzek. Holly zupełnie o tym zapomniała. - Faktycznie! - zreflektowała się. - Byłam z nimi umówio­ na. To oni zgłosili moje zaginięcie? - Nie. Oni zgłosili, że są wściekli. Wstąpili do sklepu na południowym brzegu jeziora i powiedzieli właścicielom, że jakaś rozpuszczona córka rządowej szychy wystawiła ich do wiatru. Holly skrzywiła się. Ponieważ była córką ambasadora, wszy­ scy od z góry zakładali, że jest rozpuszczona i pogardza „pros­ tymi ludźmi". Słyszała, że mężczyzna przestawia jakieś przed­ mioty. - Ale co ty masz z tym wspólnego? I czy mogę spytać, kim jesteś? - Nick Taggert - powiedział. - Nie znamy się. A przynaj­ mniej ja cię nie znam. Dobrze się czujesz? - Tak. Nie przestawaj mówić. Skąd policja się dowiedziała? Ktoś zauważył mój samochód? - Nie. - Słyszała, że coś za sobą ciągnie. Bała się, że podłoga może się pod nim zawalić i oboje skończą uwięzieni w dole. Ale wówczas będzie mogła wspiąć się po jego ramionach i wyjść na górę. No, chyba że podczas upadku złamałby nogę. Próbowała myśleć rozsądnie. On cały czas mówił. - Faceci od przeprowadzek wstąpili do baru, żeby się czegoś napić i powiedzieli właścicielce, że się nie zjawiłaś. Kobieta zadzwoniła na policję i zgłosiła możliwość porwania. Dodała, że wie, kto mógł to zrobić. - Ty? - Och nie!, pomyślała Holly. Czyżby z pomocą przy­ szedł jej jakiś kryminalista? Co on zamierza z nią zrobić, kiedy już ją stąd wyciągnie? To raczej mało prawdopodobne, że zalał piwnicę betonem i teraz używa jej jako pułapki na nagie kobiety. Na moment zasłoniła twarz dłońmi, próbując wziąć się w garść. Jude

Deveraux

38

Holly

- Tak, ja - powiedział. - Przyjechała policja, zaczęli walić w drzwi i pytać, co z tobą zrobiłem. - Skąd w ogóle przy szło jej do głowy, że to ty mnie porwałeś? - Spróbujemy tego - zmienił temat. Holly usłyszała, że coś uderzyło w ścianę piwnicy. Kiedy poświęcił latarką, okazało się, że to grube pnącze winorośli. - Osłoń dłonie rękawami koszuli i mocno chwyć się winorośli, a ja wyciągnę cię na górę. Podrapiesz sobie kolana, ale... Albo zaczekaj. Holly znów usłyszała szelest, a po chwili coś miękkiego wylądowało u jej stóp. Były to jego dżinsy. - Włóż je. Ochronią ciało, kiedy będę cię wyciągał. Spróbowała włożyć spodnie przez buty, ale nogawki okazały się zbyt wąskie. Odwiązała sznurówki. - Złapiesz je? - Zobaczymy - odparł. Złapał buty z łatwością. Holly włożyła dżinsy, odwinęła rękawy i chwyciła winorośl, - Trzymaj mocno i nie puszczaj -powiedział. - Osłoń skórę, żebyś się nie podrapała, i opleć winorośl nogami i rękami. - Dobra - szepnęła. Zrobiła, jak radził, uczepiła się winoro­ śli i trzymała, kiedy on ciągnął. Unosząc się ku górze, pomyś­ lała, że kimkolwiek jest jej wybawca, z pewnością ma siłę. Kiedy była już na górze, podał jej rękę i pomógł wyjść. Co za ulga! W zupełnie naturalnym odruchu rzuciła mu się na szyję. Przez moment płakała, a on trzymał ją w ramionach i gładził jej włosy. - Cii, już dobrze. Jesteś bezpieczna. Po chwili delikatnie ją odsunął, - Chodźmy stąd, dobrze? Holly zrobiła krok w tył i wtedy usłyszała głuche uderzenie, a ułamek sekundy później drugie. Oświetlił latarką piwnicę. Na dnie leżały jej buty. Podniosła wzrok i w ciemności spojrzała na mężczyznę. Nie widzieli swoich twarzy, ale oboje wiedzieli, że zadaje mu pytanie. Ma iść boso? Jude Deveraux

39

Holly

- No dobrze - zdecydował. - Zostaw sobie koszulę, ale oddaj mi spodnie. Przeniosę cię na plecach. Odpowiada ci taki plan? - Jest dokonały - stwierdziła i zaczęła zdejmować spodnie. Pewnie powinna była zaprotestować, że cały czas oświetla ją latarką, nawet, kiedy już zdjęła spodnie, ale nie zrobiła tego. Cieszyła się, że ostatnio spędziła sporo czasu na siłowni. Poza tym, może to dziwne, ale nie była pewna, czy kiedykol­ wiek czuła taką bliskość z mężczyzną, jak w tym momencie. Oczywiście z wyjątkiem Lorriego. Cóż, Lorrie był wyjątkiem w każdej sytuacji. Mężczyzna wkładał spodnie jedną ręką, a w drugiej trzymał latarkę, którą przez cały czas kierował na Holly. - Gotowa? - spytał chwilę później, odwracając się do niej plecami. Kiedy wynosił ją ze starego domu, pomyślała, że nigdy w życiu nie doświadczyła czegoś równie erotycznego. Był szczupły i wspaniale zbudowany. Miał nagi tors, a ona gołe nogi. Zaplotła je na jego biodrach i złączyła kostki, a następnie zarzuciła ręce na jego ramiona i przytuliła policzek do ciepłej skóry. - Mój bohater - szepnęła, próbując obrócić to w żart, mówiła jednak zbyt szczerze, by go to rozśmieszyło. - Do usług - powiedział i chwycił ją jedną ręką za kostki. Uwolniona od panicznego strachu i obawy przed śmiercią w betonowym dole, czuła ciepło, jakim emanowało jego ciało. Ogarnął ją błogi spokój. - Nie zasypiaj - ostrzegł. - Upadłaś na beton. Jeśli miałaś wstrząs mózgu, nie powinnaś spać. - Mówisz jak lekarz - wymamrotała. Miała ochotę pocało­ wać jego ciepłą skórę. - To podstawy pierwszej pomocy - powiedział. - Nie śpij. - Uhm - mruknęła, przytulając się jeszcze bardziej. Nagle gwałtownie się przebudziła. - Au! Dlaczego to zrobiłeś? - Moc­ no uszczypnął ją w łydkę.

- Nie śpij! - Chciałabym wziąć kąpiel. Taką gorącą, długą i... - Zasnąć w wannie i się utopić. Nie po to cię ratowałem, żeby teraz stracić. Pojedziemy do mnie, będę pilnował, żebyś nie zasnęła. - Uhm - mruknęła sennie. Zatrzymał się. Czuła jego ruchy, kiedy otwierał samochód. Jej samochód. - A wszystko właśnie przez ten ton. Odwrócił się i posadził ją na siedzeniu pasażera, po czym szybko obszedł samochód. O czym on, u diabła mówił, zastanawiała się Holly. Kiedy otworzył drzwi, w samochodzie włączyło się światło, Nieznajmowy usiadł za kierownicą. Oczy Holly zrobiły się ogromne, gdy wreszcie zobaczyła, że jej wybawca to mężczyzna, którego obserwowała w sklepie, ten sam cudowny facet, który jeździł na motocyklu i przyjaźnił się z wielbicielem ciężarówek. Ten, którego nazwała „Niebo". Zamknął drzwi, światło zgasło, ale on nie włączał silnika. - Kobieta ze sklepu powiedziała, że patrzyłaś na mnie „po­ żądliwie", a potem widziała, że twój samochód skręca w tę stronę, gdzie nad jeziorem stoi mój dom. Ponieważ nie stawiłaś się na spotkanie z ekipą przewozową, zadzwoniła na policję i poinformowała, że prawdopodobnie cię porwałem. - Przykro mi - wyszeptała Holly. W samochodzie było tak samo ciemno jak w piwnicy. Wyciągnęła rękę i dotknęła jego dłoni. Przez cały czas miała świadomość - bardzo silną - tego, że ona od pasa w dół, a on od pasa w górę, są nadzy. Tak niewiele ubrań, tyle nagiej skóry. Wciąż pamiętała chłód piw­ nicy i tak bardzo pragnęła poczuć ciepło. - Ja tylko na ciebie patrzyłam, a ona pomyślała, że... - Urwała, nie wiedząc jak ma się tłumaczyć. Wzięła jego rękę w obie dłonie.-Dlaczego mnie szukałeś? - Bo to logiczne - powiedział. - Nie było cię tam, gdzie Jude Deveraux

41

Holly

miałaś być, przyjechałaś na tę stronę jeziora, więc pewnie wpadłaś w jakieś kłopoty. - Siedziałam tu przez całe godziny -jęknęła. Nie chciała, by to brzmiało jak krytyka, że się nie spieszył, ale właśnie tak zabrzmiało. - Nie chciałam... - Nie ma sprawy. Chwilę to trwało, zanim otrząsnąłem się po niesprawiedliwym oskarżeniu i zacząłem logicznie myśleć. - Niesprawiedliwe oskarżenie - powtórzyła z uśmiechem. - Co chcesz powiedzieć? Że mężczyźni nie porywają kobiet? Zwłaszcza motocykliści z tajemniczymi stodołami? - Tajemnicze... - zaczął. Nie widziała jego twarzy, ale wie­ działa, że odwrócił się w jej stronę. - Węszyło się, tak? - Nie. Ta kobieta bardzo nie chciała, żebym wyszła za ciebie za mąż i skończyła za ladą w sklepie spożywczym nad jeziorem, zazdroszcząc siostrze z mercedesem, dlatego mi wszystko o to­ bie opowiedziała. Roześmiał się, i wyciągnął dłoń ku jej twarzy. Może chciał sprawdzić, czy nie nabiła sobie guzów, ale ona instynktownie czuła, że nie o to mu chodzi. Przysunęła się do niego, a kiedy jego dłoń przypadkiem musnęła jej piersi, płomienie ogarnęło jej ciało — ogień rozpalony przez radość-istnienia. Wziął ją w ramiona w tej samej chwili, kiedy ona wyciągnęła do niego ręce. Dzieliła ich tylko dźwignia zmiany biegów. - Tak się bałam - wyszeptała z ustami na jego ramieniu. - Ja też. Jak tylko zobaczyłem twój samochód ukryty mię­ dzy drzewami, od razu domyśliłem się, że coś jest nie tak. Nie byłem pewien, czy zdołam cię wyciągnąć z tej piwnicy. - Ale wyciągnąłeś - powiedziała, zbliżając usta do jego ust. - Uratowałeś mnie. - Czy to znaczy, źe teraz należysz do mnie? - spytał cicho, drocząc się z nią, a potem pocałował ją w policzek. - Myślę, że tak - odparła, przysuwając usta. Rozchyliła wargi, a kiedy wsunął między nie język, westchnęła z roz­ koszą. Jude Deveraux

42

Holly

Ulegając nagłemu pożądaniu, zrzucili z siebie resztki ubrań i przetoczyli się między fotelami na tylne siedzenie jej auta. Ich nogi i ramiona splatały się, usta całowały i pieściły nawzajem. Nick, całkiem nagi, położył się na plecach i wciąg­ nął ją na siebie. Unosiła się nad nim i opadała w ekstazie, Nick leżał nieruchomo, pomagał jej, trzymając ręce na jej biodrach, a kiedy nie mógł już wytrzymać, podkulił nogi, przetoczył się, ułożył ją na plecach i wszedł w nią mocno, raz, dwa razy, cztery razy. A potem opadł na nią, mokry od potu, zaspokojony, spełniony. Holly uśmiechnęła się i zamknęła oczy. Czuła się cudownie. Naprawdę cudownie.

ROZDZIAŁ 3 co teraz? - spytał po kilku chwilach. Holly wiedziała, co miał na myśli. Chciała, żeby ją gdzieś podrzucił? Zostawił na całą noc pod opieką jakichś obcych ludzi, którzy by pil­ nowali, żeby nie usnęła? Przecież obiecał, że to on się nią zaopiekuje. Nie odpowiedziała. Opadła bezwładnie na siedze­ nie, pozwalając ręce zsunąć się ku podłodze. - Panno Latham? - Odsunął się od niej, próbując dostrzec w ciemności jej twarz. - Panno Latham? Holly nie odpowiadała. Udawała, że śpi. Nick usiadł. - Ciekawe, ile jej ojciec zapłaciłby okupu - zastanawiał się głośno. Wtedy otworzyła oczy. Włączył latarkę i uśmiechnął się. - Czy to znaczy, że chcesz jechać ze mną do domu? Czy to ja, motocyklista, mam pilnować, żebyś dziś nie zasnęła? Holly czuła, że się czerwieni. Była na tyle ładna, że nie musiała uganiać się za mężczyznami. To oni zawsze uganiali się za nią. Jeśli jakiś mężczyzna ją interesował, to on musiał ją zdobywać. Nie widziała jego twarzy, i mimo tego, co przed chwilą między nimi zaszło, właściwie go nie znała. - Ja... — zaczęła, a potem się uśmiechnęła. - Prawda jest taka, że chciałabym zobaczyć, co jest w tej twojej stodole. Rozbawiły go te słowa, a kiedy się śmiał, Holly zauważyła wokół jego oczu drobne zmarszczki. Jego śmiech był głęboki i szczery, dawał poczucie bezpieczeństwa. OK, Niech będzie stodoła - powiedział, po czym otworzył drzwi, żeby wysiąść.

I

Juda Deveraux

44

Holly

Gdy w samochodzie zapaliło się światło, Holly otuliła się koszulą i zaczęła mu się przyglądać. Miał tak długie nogi, że zastanawiała się, jak w ogóle zdołał przecisnąć się między przednimi siedzeniami. Odwrócił się, żeby włożyć spodnie, więc mogła dokładnie przyjrzeć się jego piecom, mięśniom grającym pod skórą. Był pięknie zbudowany, miał twarde i zgra­ bne pośladki, a nogi były harmonijnie umięśnione. Zastanawia­ ła się, czy wyrobił je, załadowując i rozładowując ciężarówkę. Uśmiechnęła się, szczęśliwa, że żyje. Nie chciała myśleć o tym, co robiła, ani o tym, co się stało. W sprawach seksu, nie była zbyt nowoczesna. Przyjaciółki nieraz mówiły jej, że ma średniowieczne poglądy na te sprawy. Pozwalała się pocałować dopiero na trzeciej randce, a zanim poszła z mężczyzną do łóżka, musiało upłynąć wiele miesięcy. Słuchała opowieści o jednonocnych przygodach, ale takie znajomości zupełnie jej nie pociągały. Nigdy tego nie powiedziała głośno, ale uważała, że jej za­ chowanie wynika z faktu, że zakochała się -jak sądziła - w Lorriem w tak młodym wieku. Kochała go, ale nie uprawiała z nim seksu. Być może wciąż poszukiwała takiego ideału. Może w jej umyśle seks i miłość nie miały ze sobą nic wspólnego. Gdy Nick się ubierał, Holly włożyła majtki (znalazła je pod przednim siedzeniem) i przesiadła się na fotel pasażera. Nick wsiadł do samochodu i uruchomił silnik. Spojrzała na drogę. - Wracam jutro do domu - odezwała się cicho. - Rodzice na mnie czekają. - Nie chciała nawet myśleć o tym, co próbowała mu powiedzieć. Czy chciała dać mu do zrozumienia, że ow­ szem, sprawdził się jako ratownik, jako kochanek też, ale do tego, żeby się z nim pokazała publicznie, już nie był wystar­ czająco dobry? Zdawał się dobrze ją rozumieć, - W takim razie wykorzystajmy tę noc. Nie ma co marnować czasu, prawda? Jude Devoraux

45

Holly

- Tak - powiedziała, zamykając na moment oczy i myśląc, że jednak jest głupia. Nie chciała go zranić. - Ktoś na ciebie czeka? - spytał. - Tak. Może. Myślę, że tak. Ja nie... - urwała, bo zjechał na pobocze, włączył światło i popatrzył jej w oczy. - Panno Latham, proszę posłuchać, - powiedział i od razu gestem dłoni dał jej do zrozumienia, że nie powinna teraz nic mówić. - Nawet nie wiem, jak masz na imię. Jeśli martwisz się, że zakocham się w tobie, dziewczynie z towarzystwa, tylko dlatego, ze raz przespaliśmy się ze sobą, a potem będę usychał z tęsknoty, to jeszcze się zastanów. Zerwałem z pewną kobietą wiele tygodni temu i od tej pory żyłem w celibacie. Jedyne, czego mi teraz potrzeba, to dużo seksu. Nie chcę nawet słyszeć takich słów jak „związek" czy „zaangażowanie", a już na pewno nie „małżeństwo". Obawiam się tylko, że jeśli spędzisz ze mną dwadzieścia cztery godziny, na zawsze cię zepsuję i zniechęcę do tego twojego arystokraty, który woli grać w teni­ sa niż się kochać. Holly patrzyła na niego mrugając powiakami. - Zakochasz się we mnie — szepnęła z aktorską przesadą. — Jak wszyscy faceci. - Za dwadzieścia cztery godziny odstawię cię wyczerpaną do twojego łóżka, w twoim paskudnym nowym domu i to ty nie będziesz mogła przestać o mnie myśleć. - Jakoś w to nie wierzę - odparła z uśmiechem. - Ale przyjmuję wyzwanie - dodała, wyciągając rękę do uścisku. Chwycił jej dłoń i odwrócił, a potem spojrzał na nią wzro­ kiem, w którym płonął ogień. W tej samej chwili Holly znalazła się na nim, z dźwignią zmiany biegów uwierającą w biodro. Jego dłonie wędrowały pod jej koszulą, dotykały piersi, piesz­ cząc i gładząc skórę. Dzwonek telefonu komórkowego przywołał ją do rzeczywis­ tości. Jej serce biło jak oszalałe, Z ociąganiem odsunęła się od niego i sięgnęła pod fotel w poszukiwaniu torebki, w której Jude

Deveraux

46

Holly

miała komórkę. Dzwoniła macocha, roztrzęsiona i cała we łzach. Umierała z niepokoju. Wystarczyło jedno spojrzenie na Nicka, by się domyślić, że słyszy każde słowo. Jeszcze rozmawiała z rodzicami, gdy włączył silnik i ruszył. Niepokój i troska macochy tak bardzo wzruszyły Holly, że zaczęła ją przepraszać. Tak, tak, znów wtargnęła na prywatną posesję. Tak, kręciła się po przegniłym domu. Zerkając na Nicka, powiedziała rodzicom, że była tak zaabsorbowana swo­ im odkryciem, że zapomniała o ekipie od przeprowadzek. Ojciec, jak zawsze praktyczny, wziął od żony słuchawkę i przywołał Holly do porządku. - Tak, ojcze - powiedziała potulnie. - Przepraszam, ojcze. Gdy skończył, oddał słuchawkę Taylor. - A teraz mów, co się naprawdę stało - zażądała siostra. Taylor zawsze była o krok od odkrycia każdego sekretu, jaki Holly próbowała przed nią ukryć. - Jak idą przygotowania do wesela? - spytała, starając się odwrócić uwagę siostry. - Opowiem o wszystkim, jak wrócisz. Zaczekaj, aż zoba­ czysz suknię, jaką dla ciebie wybrałam. Och - trajkotała Taylor - Tatuś mówi, żeby ci powiedzieć, że ekipa od przeprowadzek przyjedzie pojutrze o ósmej rano. Mówi, że masz tam być. Aha, i jeszcze pyta, dlaczego ta kobieta z baru myślała, że uciekłaś z jakimś facetem na motocyklu. Wiesz, że tatuś zna jej rodzinę? - Nie wątpię. Rozumiem, że tatuś wszystko wyjaśnił policji. - Oczywiście. Dał ci czas do północy. Gdybyś się nie znalaz­ ła, wysłałby za tobą oddział pościgowy. Holly zerknęła na profil Nicka, oświetlony słabym światłem deski rozdzielczej. Gdyby jej nie uratował, ojciec przysłałby swoich ludzi, żeby ją odszukali. Czyli jednak nie umarłaby w tej okropnej piwnicy. Nick spojrzał na nią i mrugnął porozumiewawczo. Uśmiech­ nęła się do niego. W sumie cieszyła się, że sprawy tak się potoczyły. Jude Deveraux

47

Holly

- Zobaczymy się za dwa dni. - Znów skupiła się na roz­ mowie telefonicznej. - Nie wybieraj sukni ślubnej beze mnie. - Ja mam wybierać suknię? Oszalałaś? Myślisz, że będę chodzić po jakichś dziurach, szukać wyprzedaży i wszystko przymierzać? Tatuś sprowadza mi projektanta mody z Nowego Jorku. - Dobra, to zobaczę projekty. Muszę kończyć. Mam jeszcze coś do zrobienia. Cześć, Taylor, ucałuj wszystkich. Nick zajechał przed walący się stary dom. - Może to niewiele, ale zawsze jakiś dach nad głową - po­ wiedział. Patrzyła na dom oświetlony reflektorami samochodu i jak zawsze próbowała ustalić rok budowy. Początek dziewiętnas­ tego wieku. Nic szczególnego. Nick wysiadł z samochodu i otworzył jej drzwi. Kiedy spo­ jrzała w jego oczy, natychmiast zapomniała o domu. Mieli dla siebie dwadzieścia cztery godziny. - To spojrzenie nie otworzy ci drzwi do domu i nie da jeść - powiedział. - Są różne rodzaje pożywienia - odparła, starając się, by jej głos brzmiał zmysłowo. Chwilę później leżała na masce samo­ chodu z majtkami zaplątanymi wokół kostek. Kiedy się kochali, czuła pod plecami zimną blachę. - Tak! Tak! - słyszała swój krzyk za każdym razem, gdy w nią wchodził. Uciszył ją pocałunkiem. Gdy chwilę później odsunął się od niej, musiała się na nim wesprzeć, bo nogi miała jak z waty. Nick porwał ją na ręce i wniósł na werandę. Przed drzwiami zawahał się na moment. - Czegoś takiego jeszcze nie widziałaś. - Niełatwo mnie zaszokować. Jeżdżę po całych Stanach i oglądam stare domy. Któregoś razu.... - urwała, kiedy wniósł ją do środka, postawił na podłodze i zapalił światło. Upłynęła dobra chwila, nim doszła do siebie po wstrząsie, Jude Deveraux

48

Holły

jaki wywołał widok ohydnego, brudnego domu, z puszkami po piwie walającymi się na stole i rozbebeszonymi obiciami krzeseł. - Nie mieszkasz tu - stwierdziła. - Opinia na podstawie ...? - spytał, unosząc pytająco brew. - Na podstawie tego, co wiem o domach. To miejsce nie wygląda na zamieszkane. - Popatrzyła na niego uważnie. - Więc gdzie mieszkasz? Uśmiechając się, zdjął klucz z haczyka na ścianie, położył palec na ustach, dając jej znak, że to, co zobaczy, ma zachować w tajemnicy, po czym wyprowadził ją z domu. Nie musiał jej wyjaśniać, że idą do stodoły. Tysiąc osiemset siedemdziesiąt, nie wcześniej, pomyślała, rzuciwszy okiem na budynek. Gdzieniegdzie umieszczono dys­ kretne lampki, które zaczynały świecić, gdy się zbliżali. Wpra­ wne oczy Holly od razu rozpoznały, że ruina to tylko pozory. Stodoła miała solidną strukturę, ktoś zainwestował sporo pie­ niędzy we wzmocnienie ścian. Stalowe drzwi w środku nie były dla niej zaskoczeniem. Podobnie jak wyposażenie wnętrza, które przypominało sklep. Na wszystkich sprzętach widniała nazwa „Hollander". Jej matka była jedynaczką, dziedziczką firmy Narzędzia „Hollander". Firmą zarządzali dyrektorzy powołani jeszcze przez dziadka Holly. Dziadek założył firmę produkującą narzę­ dzia specjalistyczne nie tylko dlatego, że istniała taka potrzeba, ale i z miłości. Nie zamierzał umrzeć, zostawiając ukochaną firmę w rękach córki, która zupełnie się nią nie interesowała. Zapewnił więc finansową stabilizację jej i wnuczce, ale po­ zbawił obie jakiegokolwiek wpływu na losy firmy. Tym sposobem wkład Holly w rozwój firmy ograniczał się do corocznych spotkań z zarządem, który zapewniał, że interesy idą wspaniale. Holly wykorzystała swoje koneksje z firmą Narzędzia „Hollander" tylko raz, gdy miała trzynaście lat. Remontowali z Lorriem jego posiadłość, więc zadzwoniła do Jude Deveraux

49

Holly

prezesa i poprosiła, by przysłano jej wszystkie narzędzia stolar­ skie, jakie firma ma w ofercie. Sprzęt, który dostarczono, wype­ łnił starą kuchnię, mleczarnię i domek letni. Holly przyglądała się ciężarówce - a może należało raczej powiedzieć Ciężarówce, która przecież zajmowała centralne miejsce w znakomicie wyposażonym warsztacie. W kabinie było miejsce dla dwóch bardzo szczupłych osób. - Gdzie mogę położyć moją kosmetyczkę? - spytała Holly, puszczając oczko. Nick uśmiechnął się i dotknął jej ramienia. - Co powiesz na jedzenie, kąpiel i seks oralny? - Brzmi zachęcająco - odparła z uśmiechem, idąc za nim w kierunku przeszklonego pomieszczenia, w którym urządzono kuchnię. Pod względem czystości sterylny warsztat był absolut­ nym przeciwieństwem zapuszczonego domu. Nick polecił jej pokroić warzywa, a sam rozbił jajka, położył tosty na opiekaczu i wycisnął świeży sok z pomarańczy. Przy­ gotował ogromny omlet i całą stertę tostów. Usiedli obok siebie przy kuchennym barze tak, że ich uda stykały się ze sobą i jedli z jednego talerza, dzieląc się jedzeniem i od czasu do czasu karmiąc się wzajemnie. - Skąd znasz Leona? - spytała. - Czy on jest ...? - Nick włożył jej do ust kawałek omletu z serem, by ją uciszyć. - Często się tu zatrzymujesz? - wypytywała dalej, gdy już przełknęła. - Czego chcieli ci faceci na motorach? Czy ty...? Znów zamknął jej usta. - Dobrze, - Przełknęła kęs. - Rozumiem aluzję. Mogłeś mi powiedzieć... - Tym razem ją pocałował. - Jestem tym, kogo widzisz - powiedział. Przyglądała mu się, mrużąc oczy. - Dziewczyna cię rzuciła, bo brakowało jej zwykłego ludz­ kiego porozumienia? Uśmiechnął się, a w jego oczach pojawiły się wesołe ogniki. - Coś w tym rodzaju. Jesz ten tost? - spytał. Jude

Deveraux

50

Holly

Holly trzymała ostatni kawałek za plecami. - Coś za coś. Powiedz mi o sobie jedną rzecz, o której nikt albo prawie nikt nie wie. - Zgoda. Potrafię słuchać. Możesz powiedzieć mi o sobie wszystko, a ja wysłucham. - Nie o taką informację mi chodziło. - Skrzywiła się. Wyciągnął rękę po ostatnią grzankę, oddała mu ją. - Co robiłaś w tej piwnicy? Holly chciała podjąć jego grę w tajemnice, ale nie mogła. Pewnie już nigdy nie zobaczy tego mężczyzny, więc właściwie mogą porozmawiać. Tylko o czym? Milczała, więc wziął ją za rękę i zaprowadził do łazienki. Zamiast wanny była tam ogromna kabina prysznicowa. Od­ kręcił wodę i zaczął rozpinać guziki koszuli, którą Holly nadal miała na sobie. Cofnęła się o krok. Wiedziała, że to dziwne zachowanie, zwłaszcza po tym, co już razem robili, a jednak prysznic wyda­ wał jej się czymś zbyt intymnym, zbyt osobistym, by brać go z obcym mężczyzną. - Nie wiem, czy to taki dobry pomysł. Nie znamy się i .... - zaczęła. Nick oparł się o blat, Holly widziała w lustrze jego smukłe plecy. - Nie znamy się? Hm, sprawdźmy. Wiem, że rodzina się o ciebie troszczy, ale ty boisz się ojca. Wiem, że twoja siostra to snobka, a ciebie przeraża myśl, że ktoś mógłby posądzić cię o to samo. Wiem, że w tej chwili jesteś rozdarta, bo z jednej strony szalenie cię pociągam, ale z drugiej nie wiesz, jak mi powie­ dzieć, że nie jestem facetem, którego mogłabyś przedstawić rodzinie. Jak mi idzie? - Aż za dobrze - odparła niechętnie. - Jak się tego wszyst­ kiego dowiedziałeś? - Mówiłem ci, potrafię słuchać. Nie rozumiem tylko, jak to jest z tym mężczyzną w twoim życiu. Wiesz, z tym, o którym Jucie Deveraux

51

Holly

mówiła właścicielka baru. Dlaczego to nie on zadzwonił? Nie martwi się o ciebie? Tym razem to Holly musiała mu zamknąć usta. Rzuciła się na niego i wtuliła twarz w jego szyję. - Miałeś rację. Żadnego gadania, tylko.... Pocałował ją, nie pozwalając dokończyć zdania, a potem gwałtownie zerwał z niej koszulę, aż guziki rozprysły się na posadzce. Moment później oboje znaleźli się pod prysznicem. Holly chciała pocałunków, chciała kochać się na podłodze kabiny. Kto by pomyślał, że staromodne „potrafię słuchać" może być takim afrodyzjakiem? Choć twierdził, że jedyne, czego od niej chce, to seks, interesował się nią na tyle, by wysłuchać, zapamiętać i przemyśleć wiele jej spraw. Całował jej lewe ucho i szyję. - Panno Latham, kto tam był z panią w tej piwnicy? - Węże - odparła, wsuwając namydlone dłonie między uda. - Długie, śliskie, twarde węże. - Prawie dałem się nabrać - szepnął. - Mógłbym przysiąc, że piwnicę zamieszkuje rodzina ... - przez moment ssał płatek jej ucha - skunksów. Holly roześmiała się i zaczęła ocierać się o niego biodrami. - To co z tym seksem oralnym? - Dopiero, kiedy cię porządnie umyję - powiedział, masując ją namydlonymi dłońmi. Oparła się o ścianę kabiny, zamknęła oczy i poddała się rozkoszy. Masował i pieścił jej gładką skórę, jego ręce były wszędzie. W pewnym momencie uniósł jej nogę, oparł ją na swoim kolanie i wsunął palce między palce jej stopy. Holly jeszcze nigdy nie doznała tak zmysłowej przyjemno­ ści Nie mogła przestać zastanawiać się, czy tego rodzaju roz­ kosze są zastrzeżone dla ludzi z jego klasy. Nigdy z nikim nie rozmawiała na ten temat, nie pisnęła nawet słowa, ale była przekonana, że jednak amerykańskie społeczeństwo podzielone jest na klasy. W ekskluzywnej szkole z internatem, do której Jude Deveraux

52

Holly

uczęszczała, było wiadomo, kto do jakiej sfery należał. Mimo że jej matka była dziedziczką fortuny, to jednak dzięki ojcu i jego malowniczym przodkom znalazła się na szczycie listy osób, które wypadało znać. Kelnerka w barze myślała, że zdradza Holly sekret, ale ona dobrze wiedziała, jak kończą się małżeństwa z .... ludźmi po­ kroju Nicka. Jej macocha uciekła z przystojnym właścicielem warsztatu samochodowego. Natychmiast zaszła w ciążę, za co jej bogata, arystokratyczna rodzina bez wahania ją wydziedzi­ czyła. Cztery lata później jej mąż zginął w wypadku samo­ chodowym i Marguerite została sama z małą córeczką. Kiedy poznała Jamesa Lathama, pracowała jako kelnerka. Teraz, gdy pieściła ją dłoń Nicka, Holly zrozumiała, dlaczego kobiety uciekają z przystojnymi motocyklistami. Do tej pory takie przypadki wzbudzały jedynie jej pogardę i wzmacniały poczucie wyższości. Kiedy w jednej ze szkół przyłapano uczeńnicę na romansie z instruktorem pływania, Holly była tym mocno zdegustowana. Zastanawiała się, jak ta dziewczyna mo­ gła być aż tak głupia? Jak mogła w ten sposób skrzywdzić rodzinę? Żona tego młodego mężczyzny była w ciąży! Ale teraz zaczynała rozumieć. Czy wszyscy „oni*' mieli takie życie erotyczne? Chłopcy, których znała mieli... mieli.... No cóż, nie brali z nią prysznica i nie rzucali jej na maskę samo­ chodu. Nick odstawił jej stopę i pochylił się nad jej twarzą. - Ty o czymś myślisz - powiedział. - Skoro tak, to znaczy, że nie spisuję się zbyt dobrze. - Właściwie to o niczym nie myślałam - tłumaczyła się, gdy całował jej szyję. Jego duże, twarde ciało przyparło ją do ściany. - A o czym dokładniej tak właściwie nie myślałaś? - Nic dziwnego, że macie tyle dzieci - stwierdziła i w tym samym momencie aż zamarła ze zgrozy, usłyszawszy własne słowa. - Nie to chciałam powiedzieć. Ja... Jude Deveraux

53

Hotły

- Mam siedmioro rodzeństwa - powiedział Nick. Nie wy­ glądał na urażonego. - I z milion kuzynów. Wszędzie mam kuzynów. - Jego ręce wędrowały po jej ciele. Strumień gorącej wody uderzał w jego plecy, spryskując jej twarz. Rozchyliły dłońmi jej uda i poczuła, że wchodzą w nią jego kciuki. - Trzy rodziny mieszkają w jednym domu, który wiecznie wymaga remontu. W większości sami produkujemy naszą żywność. Nick powoli, jednostajnie wsuwał i wysuwał kciuk. - Mieszkaliśmy tak daleko, że nie przyjeżdżał po nas szkol­ ny autobus, a listonosz odmówił dostarczania poczty. Rodzice kupili pierwszy telewizor, gdy skończyłem dziewięć lat. Całe dnie spędzałem na powietrzu, łowiłem ryby dla rodziny. Byłem świetnym wędkarzem. Zawsze... - Dosyć - przerwała mu Holly, kładąc dłoń na jego policzku. - Nie chcę tego słuchać. Po prostu... - Chciała powiedzieć „cieszmy się chwilą", ale to, co robił, odebrało jej mowę. I zdolność myślenia. Uklęknął przed nią i zanurzył twarz między jej udami. Nieraz była w seksie oralnym stroną aktywną, ale nigdy żaden męż­ czyzna nie odwdzięczył jej się tym samym. Pierwsze dotknięcie jego języka wprawiło ją w zdumienie. Najpierw otworzyła szeroko oczy, potem szybko je zamknęła i rozchyliła uda. Gdyby jej nie podtrzymywał, osunęłaby się na podłogę. Kiedy czuła, że już dłużej nie wytrzyma, Nick podniósł ją, tak by oplotła go nogami, i znowu zespolili się, by po chwili razem osiągnąć szczyt. Krzyknęła, Nick jeszcze przez dłuższą chwilę mocno przyci­ skał ją do siebie. - Wszystko dobrze? - spytał wreszcie. - Myślałam, że umieram. - Pierwszy orgazm? - Ależ skąd! - zapewniła. Powoli odzyskiwała władzę w kończynach, - Miałam milion orgazmów. Tyle, ilu masz kuzynów. Jude Deveraux

54

Holly

Roześmiał się, a ona czuła, jak drgają mięśnie jego brzucha. Uraził ją. - Posłuchaj, wielbicielu ciężarówek. To, że w dzieciństwie sypialiście w sześć osób w jednym łóżku, nie oznacza jeszcze, że wiecie o życiu i seksie wszystko, a my nie mamy o tym zielonego pojęcia. Nie przestając się uśmiechać, odsunął się od niej, namydlił dłonie i zaczął ją myć. Tym razem nie było w tym zmysłowości, tylko codzienna rutyna. Nie pozostała mu dłużną, namydliła dłonie i myła go w ten sam sposób. - Jacy „my"? - Chciałam powiedzieć... - Urwała i spojrzała na niego. Uśmiechnął się wyjątkowo irytująco. Był to uśmiech wyższo­ ści, który chciała natychmiast zetrzeć z jego twarzy. - Lepsi od was! - rzuciła. - Wiesz, ci z nas, którzy poświęcają swoje życie dla dobra świata. - Ach, tak? - Odwróciłją i zaczął myć jej plecy. -Znalazłem cię w piwnicy starego domu, nagą, zmarznięta i głodną. Zamie­ rzałaś poświęcić swoje życie dla tego domu? - Nie mówię o sobie - odparła. - Miałam na myśli ludzi takich jak mój ojciec. On... -Zamilkła, gdy jego dłonie zawęd­ rowały do jej piersi. - Co z nim? - spytał ochrypłym głosem. - Mój ojciec podróżuje po całym świecie. Rozwiązuje świa­ towe kryzysy. Nie ma życia osobistego. Jego telefon nigdy nie przestaje dzwonić. On... - Dlatego wysłał cię do szkoły z internatem, żeby wychowy­ wali cię obcy ludzie. - Jak śmiesz tak mówić o moim ojcu! On był... jest... Och, wiesz, bardzo mnie to rozprasza. - Nick wciąż masował jej piersi. - Mój ojciec grał z nami w piłkę. Wuj nauczył mnie jeździć na motorze. Co niedzielę wszyscy razem chodziliśmy do koś­ cioła. - Odsunął się od niej i położył ręce na biodra. - Panno Jude Deveraux

55

Holly

Latham, mówiłem, że pani siostra jest snobką, ale pani też nią jest. Zakręcił wodę i wyszedł spod prysznica, zostawiając za sobą prychającą Holly. Wyszła z kabiny i sięgnęła po ręcznik. Nick już się wycierał. - Nie jestem snobką! Mam dobre kontakty z ludźmi. Potrafię się z każdym dogadać, bez względu na pochodzenie społeczne. Jestem... Myślisz, że my wszyscy tak bardzo pożądamy twojego życia? Myślisz, że każdy, kto dorastał w domu, w którym było mniej niż cztery łazienki, marzy o tym, by poślubić taką przesa­ dnie wykształconą, samotną, spiętą i pełną zahamowań księż­ niczkę jak ty? Otóż nie, panno Latham. Nie marzymy o tym. Rzucił wilgotny ręcznik na blat i nagi wyszedł z łazienki. Mrugając z niedowierzaniem powiekami, Holly stała owi­ nięta ręcznikiem i patrzyła się na drzwi. Przesadnie wykształ­ cona? Samotna? Spięta? Pełna zahamowań? Nie tak siebie postrzegała. Poprawiła ręcznik i wyszła z łazienki. Nick, w czystych dżinsach i koszuli, ale bosy, szperał w szufladzie komody. Holly próbowała odzyskać godność, ale nie było to proste, bo miała na sobie jedynie ręcznik, a mokre włosy przykleiły jej się do twarzy. - Chyba mnie źle zrozumiałeś - powiedziała do jego ple­ ców. — Wcale nie uważam, że ty... albo ludzie, którzy dorastali w takich warunkach jak ty... nie uważam, żeby marzyli o po­ ślubieniu kogoś z mojej sfery. Sądzę jednak, że... - Nie wiedzia­ ła, jak ująć w słowa to, co chciała powiedzieć. O ile w ogóle wiedziała, co chce powiedzieć. Wyjął z szuflady jakieś ubrania i odwrócił się. Uważasz, że zazdrościmy wam pieniędzy, że gotowi jes­ teśmy zrobić wszystko, byle tylko uwolnić się od comiesięcz­ nego strachu przed rachunkiem za prąd. Myślisz, że marzymy o tym, żeby poderwać bogatą panienkę i uciec od małego, nic Jude Deveraux

56

Holly

niewartego życia klasy pracującej. - Podszedł do niej i za­ trzymał się bardzo blisko, tak że stali twarzą w twarz. - Dowie­ działem się o twoim życiu wystarczająco dużo, by ci nie za­ zdrościć. Wiesz, czego mojej rodzinie nigdy nie brakowało? Miłości. Właśnie tego. Kiedy moja siostra wychodziła za mąż, nie było projektanta z Nowego Jorku. Moja matka własnoręcz­ nie uszyła jej suknię, a w każdym pociągnięciu igły była miłość. Czy ten twój projektant to potrafi? - Nie - odparła cicho. Oczywiście, miał rację. Tylko że przez całe życie powtarzano jej, że ludzie, którzy mają mniej pieniędzy niż jej rodzina, są po prostu „mniej szczęśliwi". Macocha często opowiadała te okropne historie o życiu ze swoim pierwszym mężem. Był niewierny i przepijał wszystko, co zarobił. Może była niesprawiedliwa dlatego, że tyle złego słyszała od swoich bliskich? Może... - Włóż to - powiedział Nick, rzucając jej naręcze ubrań. - To ciuchy Leona, ale powinny pasować. Holly w milczeniu włożyła dżinsy i znoszoną koszulę z krót­ kim rękawem. Z bielizny miała na sobie tylko czyste, ale wilgotne majtki. Była bez biustonosza, skarpet i butów. Atmosfera między nimi zmieniła się. Nick przeszedł na drugą stronę garażu. Nie widziała go, ale wciąż wyczuwała jego gniew. Zastanawiała się, czy tylko ona go tak zirytowała. Może już wcześniej uraził go ktoś podobny do niej? „Ktoś taki jak ja", skrzywiła się. Zapięła koszulę i uśmiechnęła się. Przestała myśleć o „lu­ dziach takich jak on", a zaczęła o „kimś takim jak ona". - Jesteś gotowa? - spytał. Zaciskał szczękę, a jego oczy pociemniały. Z lekkim zarostem wyglądał jak pirat. Całkiem mu było z tym do twarzy. - Gotowa? - powtórzyła. - Och. - Zabierał ją z powrotem do domu wynajętego przez jej rodziców. Świtało, a on już z nią skończył. Jude Deveraux

57

Holly

Podwinęła nogawki spodni i poczłapała za nim. W milczeniu wsiedli do samochodu. Dojechawszy do drogi, ku jej zaskoczeniu skręcił w lewo, zamiast w prawo. Jechali nad ten brzeg jeziora, na którym on mieszkał, a nie tam, gdzie był dom jej rodziców. - Dokąd mnie wieziesz? - spytała. Spojrzał na nią ze zdziwieniem, po czym sięgnął na tyle siedzenie i podał jej sandały. - Do piwnicy. Wyciągniemy twoje buty. Pomyślałem, że jak będziesz chciała obejrzeć stare domy, to zapytamy właścicieli o zgodę. Nie musisz robić tego nielegalnie, prawda? No chyba, że to jakaś twoja głęboko ukrywana potrzeba. Holly oparła się o drzwi i uważnie mu się przyjrzała. Czyżby jego złość była tylko grą? - Wiesz, masz w sobie coś antypatycznego. - Antypatycznego? Wymyśliłaś to słowo? Nie wiesz, jak to jest z nami, prostymi, niewykształconymi wieśniakami? Musisz mówić powoli. Zrozumiałymi słowami. - Doprawdy? Jak ty to wtedy powiedziałeś? Że „otrząsnąłeś się po niesprawiedliwym oskarżeniu"? Czy takim językiem mówią prości wieśniacy? Zatrzymał samochód pod tym samym drzewem, pod którym wczorajszej nocy zaparkowała Holly. - Latham, tylko się we mnie nie zakochaj - ostrzegł, ot­ wierając drzwi i wysiadając z samochodu. - Nie ma takiej możliwości - mruknęła i też wysiadła. - Dla twojej informacji: moje serce jest zajęte. Otworzył bagażnik i wyjął z niego grubą linę. Najważniejsze, że twoje ciało jest wolne... - powiedział i mrugnął do niej lubieżnie, po czym ruszył w kierunku domu. Po takiej uwadze Holly zaczęła się zastanawiać, czy nie zostać w samochodzie. Albo rozebrać się i przepłynąć na drugą stronę jeziora, tam, gdzie znajdował się dom rodziców. Uśmie­ chnęła się, wyobraziwszy sobie zdumione miny sąsiadów na Jude Deveraux

58t

Holly

widok nagiej dziewczyny wychodzącej z wody i udającej się prosto do domu ambasadora. Już widziała nagłówki na pierw­ szych stronach brukowców. - Czekasz, aż wezmę cię na ręce i przeniosę? Jeszcze raz? - spytał Nick. - A ty kiedy znów będziesz napalony i zaczniesz być dla mnie miły? - odcięła się Holly. Nick spojrzał na zegarek. - Za trzydzieści dwie minuty - oznajmił zupełnie serio. - Wytrzymasz tak długo? Holly z trudem powstrzymała śmiech. - Postaraj się, żeby to było dwadzieścia osiem minut - po­ wiedziała z powagą. - Umowa stoi. A teraz zabieraj swój mały tyłeczek tu, na górę. Jeśli utknę w tej piwnicy, będziesz musiała wezwać pomoc. - Tak jest, sir - powiedziała posłusznie. - Bardzo dobrze. - Dość tego. Następnym razem to ty będziesz na górze i to ty będziesz pracował. - Jak zwykle. Dogoniła go i uderzyła w ramię. Przyciągnął ją do siebie i namiętnie pocałował. Kiedy się od niej oderwał, spojrzał jej głęboko w oczy. - Przestań się tak martwić - powiedział z uśmiechem. - Nie martw się o mnie ani o siebie. Ciesz się chwilą. Korzystaj z życia. Zostaw jutro w spokoju, OK.? Kiwnęła głowa i odwzajemniła uśmiech. i Myślisz, że tu w okolicy naprawdę są jakieś domy z okresu przedrewolucyjnego? - spytała zmieniając temat. Wypuścił ją z objęć, ale nadal się uśmiechał. - Masz na tym punkcie obsesję, prawda? - Całkowitą. Ostrożnie szła po jego śladach, stawiając kroki na zgniecioJude Deveraux

59

Holly

nych przez niego chwastach. Była nieco spięta, bo w okolicy było przecież mnóstwo jadowitych węży, a ona miała na nogach sandały. - Mogłeś wziąć drabinę - zawołała. Zamiast odpowiedzi Nick podniósł w górę linę. Okazało się, że lina była świetnym pomysłem, bo Nick zawiązał na niej supły i z łatwością zszedł do piwnicy, by odzyskać buty. Po­ zbierał też jej ubrania, z których zrobiła sznur, więc przynaj­ mniej miała teraz biustonosz. - Gotowa? - spytał, gdy skończyli. - Gotowa na co? - Żeby obejrzeć te twoje domy. - Tak. Podał jej rękę, a ona chwyciła jego dłoń i trzymając się, zeszli ze wzgórza do samochodu.

ROZDZIAŁ 4 ochodziła ósma wieczór. Holly jadła ogromną porcję makaronu z sosem pomidorowym, który przyrządzili razem z Nickiem. Była bardzo zmęczona po dwóch nieprze­ spanych nocach, ale nie przypominała sobie, by kiedykolwiek czuła się lepiej. Spędziła z Nickiem cudowny dzień! Był tu nowy, ale świetnie dogadywał się z miejscowymi, Holly odnosiła wrażenie, że traktowali go jak swojego. Nick potrafił znaleźć temat do rozmowy z każdym, kogo spotkali. Zawsze wiedział, co i komu powiedzieć. Holly przez większość czasu czuła się nieswojo i nie wiedzia­ ła, jak ma zacząć. „Przepraszam, czy mogłabym obejrzeć tę ruinę stojącą za państwa domkiem kempingowym?" - wydawa­ ło jej się nie na miejscu. Wiele lat temu, kiedy dopiero za­ czynała się tym zajmować, zachodziła do ludzi z notesem w ręku, pukała do drzwi i prosiła. Ludzie reagowali różnie, najczęściej wrogo. Teraz, gdy była z Nickiem, wszystkie drzwi stały przed nimi otworem, a gospodarze zapraszali ich do środka. Przez cały dzień Nick ani razu wprost nie zapytał, czy mogą obejrzeć stary budynek stojący na posesji. Przedstawiał się, mówił, że są "gośćmi Leona Bashama", a dalej już samo szło. Gawędził z gospodarzami o domach i ogrodach, a już po chwili właś­ ciciele sami proponowali, by razem z Holly zwiedzili całe gospodarstwo, włącznie ze starymi domami i stodołami, O drugiej po południu wrócili do domu Leona i przygotowali sobie kanapki. - Zauważyłaś coś ciekawego? - spytał, gdy skończyli się kochać. Przez cały ranek wykorzystywał każdą okazję, żeby

D

Jude Deveraux

61

Holly

przynajmniej ją musnąć. Kiedy dotknął jej po raz pierwszy, bardzo intymnie i zupełnie niespodziewanie, pisnęła i Nick musiał przepraszać za jej zachowanie. Gdy dwie godziny póź­ niej stali przy oknie i gawędzili z gospodarzem, a Nick pieścił z tyłu jej uda, oprócz kropelek potu, jakie wystąpiły na jej czole, Holly prawie udało się zachować pozory obojętności. Zanim postanowili zrobić sobie przerwę na lunch, oboje byli aż rozgorączkowani z podniecenia. Wrócili do garażu Leona i od progu rzucili się na siebie, gwałtownie zrywając ubrania i ani na chwilę nie odrywając od siebie ust. Kochali się na zimnej, twardej betonowej podłodze, Holly z głową przyciś­ niętą do opony Ciężarówki. Gdy skończyli, wzięli prysznic, przygotowali kanapki, a Nick spytał, co widziała. - Nic wyjątkowego. Żadnych zabytków. A szkoda, bo tych budynków prawdopodobnie nie uda się zachować. - Nie będzie towarzystwa ochrony zabytków? - Nie - odparła. - Nie będzie drugiego Belle Chere. - Ledwo to powiedziała, od razu pożałowała, że wymieniła tę nazwę. Może Nick nie zwrócił uwagi? - Rozumiem - powiedział, napełniając jej szklankę lemo­ niadą. - Czy to Belle Chere zajął twoje serce? Pytanie było tak bezpośrednie, że Holly aż się zakrztusiła i przez co najmniej minutę kaszlała, nie mogąc złapać oddechu. ~ Oczywiście, że nie - wyjaśniła, gdy już odzyskała mowę. - Belle Chere to miejsce, nie osoba. - Może dla reszty świata, bo kiedy ty wymieniasz tę nazwę, wkładasz w to uczucie. Pieścisz ją językiem, smakujesz jej brzmienie. Jest słodka? Słona? Kwaśna? Gorzka? A może wszystko naraz? Holly nie mogła powstrzymać uśmiechu. Kimkolwiek był, jego spostrzegawczość graniczyła z czarną magią. - Wszystko jednocześnie - powiedziała, po czym ugryzła kęs kanapki, by nic więcej nie mówić. Jude Deveraux

62

Holly

- Pamiętasz, co robiłem dziś rano pod prysznicem? - Jego wzrok ześliznął się niżej. - Bardzo ci się to podobało. Kiwnęła głową z pełnymi ustami. - Mów, bo więcej się to nie powtórzy. Szybko przełknęła. - Czy przypadkiem Konwencja Genewska nie podjęła uchwały zabraniającej stosowania podczas wojny tej wyjąt­ kowo okrutnej tortury? - Mów! Kto i co to jest Belle Chere? Holly wzięła kilka głębokich oddechów, zastanawiając się, ile może mu powiedzieć. Przez tyle lat zabraniała sobie choćby słowem wspominać o Lorriem i plantacji. Ale gdyby tak opo­ wiedziała o miejscu, a pominęła tę część o mężczyźnie? - Belle Chere było dotknięte biedą - odezwała się w końcu, a kiedy już zaczęła mówić, nie mogła przerwać. Opowiedziała o tym, jak bogaty angielski przodek Lorriego wybudował wspa­ niałą posiadłość w 1735 roku. Był młodszym synem, więc jego starszy brat odziedziczył posiadłość w Anglii. Próbując od­ tworzyć przepych domu, w którym spędził dzieciństwo, wybu­ dował Belle Chere w koloniach amerykańskich, nie szczędząc przy tym kosztów. W każdym pomieszczeniu położono boaze­ rię, a gipsowe sztukaterie zostały specjalnie uformowane i po­ malowane. Przez wiele lat w majątku Belle Chere hodowano konie wyścigowe, ale w latach dwudziestych dziewiętnastego wieku wykarczowano pod uprawę rolną cztery tysiące akrów lasu. Był to czas niewolnictwa, Belle Chere zamieniono wówczas w plan­ tację. Dobudowano mleczarnię, pomieszczenie do przechowy­ wania lodu, wędzarnię i chaty dla niewolników. Sześć akrów obsadzono roślinami ozdobnymi, tworząc symetryczne kwad­ raty ogrodów i sadów. Jakimś cudem majątek Belle Chere ominęły płomienie w czasach kampanii generała Shermana pod koniec wojny secesyjnej, a właściciele powrócili do posiadłości, próbując Jude Deveraux

63

Holly

ocalić to, co pozostało. Z czasem sprzedali większość ziem i dziś do majątku należy jedynie sto trzydzieści akrów. - Pieniądze, jakie im zostały, wydali na renowację zamiast na przebudowę - dokończyła Holly. - A co to za różnica? Kiedy budynek zamieszkuje wiele pokoleń, właściciele dodają nowe elementy i niszczą te, które im się nie podobają lub przestają być użyteczne. Ciągle przebudowują dom. W zabyt­ kowej kuchni instalują elektryczność, wstawiają dodatkowe okna, wyburzają piece, a w ich miejsce montują nowoczesne grille. A potem dochodzą do wniosku, że jednak mają dość starego domu, więc rozwalają go buldożerem i budują te kosz­ mary z prefabrykatów. - Rozumiem, że z Belle Chere było inaczej. - Tak. Belle Chere przez wieki pozostawała w rękach tej samej rodziny i na szczęście w każdym pokoleniu znajdował się ktoś, kto naprawdę kochał ten majątek i robił wszystko, by zachować go w nienaruszonym stanie. Zawsze zwracano uwa­ gę, by budynki gospodarcze się nie rozpadły, oraz pielęgnowa­ no ogrody. Właściciele dbali o żywopłoty na tyle, by nadal były widoczne miejsca, gdzie niegdyś znajdowały się klomby. Z bra­ ku pieniędzy nie obsadzali klombów nowymi różami, dlatego tysiące starych krzewów obumarło, ale przynajmniej nie zaorali ogrodów i nie obsadzili ziemi fasolą. - Status quo - zauważył Nick. - Właśnie. Dziś posiadłość Belle Chere niszczeje, niewtaje­ mniczonym może nawet wydawać się zaniedbana, ale wciąż jest najoryginalniejszą i najmniej zmienioną plantacją w Ameryce. - No tak - westchnął Nick. - Jak mam to rozumieć? Chcesz ją mieć. Jak bardzo ci na niej zależy? Jak bardzo zależy mi na Belle Chere? powtórzyła z uśmiechem. -Nie jest na sprzedaż. Mówiłam ci, że od samego początku należy do jednej rodziny. Wyobrażasz to sobie? Jude Deveraux

64

Holly

- W Wirginii, nad rzeką James, chyba też są domy należące do rodzin, które je budowały. Spojrzała na niego uważnie. - A ty skąd o tym wiesz? - Przez kilka lat pracowałem tam w czasie wakacji. Naprawa dachów i ogólna stolarka. - Och - westchnęła. - Tak, te domy należą do rodziny Montgomerych. Są bardzo bogaci i stać ich na utrzymanie posiadłości w doskonałym stanie. Belle Chere jest.., - Nadaje się do remontu, a ty chętnie wzięłabyś ten dom w swoje śliczne drobne rączki i przeprowadziła renowację. W odpowiedzi tylko się uśmiechnęła. - A skąd byś wzięła pieniądze? - Od... - zaczęła, ale urwała i sięgnęła po napój. Mało brakowało, a powiedziałaby, że od firmy Narzędzia „Hollander". W ostatniej chwili ugryzła się w język. Przez przeszklone ściany widziała cały garaż. Na większości urządzeń widniała nazwa „Hollander". - Darowizny - powiedziała w końcu. - Wielu bogatych ludzi daje pieniądze na renowację zabytków. - Tak jak rodzina Montgomerych? - Tak. Poznałam ich, to bardzo mili ludzie. I hojni. - Kto jest teraz właścicielem Belle Chere? - Rodzina Beaumontów. Obecny właściciel nazywa się chy­ ba Laurence. - Lany Beaumont - powiedział Nick. - Lorrie - poprawiła go Holly, nim zdążyła pomyśleć. Nick spojrzał na nią pytająco. - No co?! Poznałam go. I co z tego? To miły człowiek, kocha Belle Chere. Na pewno zachowa posiadłość dla następnych pokoleń. Nick wypił lemoniadę. Odwrócił twarz i przyglądał się war­ sztatowi. - Jak wygląda? - Wysoki, blondyn. Przystojny, jeśli ktoś lubi ten typ. Jude Deveraux

65

Holly

- A ty się w nim kochasz - dokończył Nick, po czym wstał i zaniósł swój talerz do zlewu. - Nie bądź śmieszny. - Och? A jak daleko jest do Belle Chere z tego miejsca, gdzie umówiłaś się z rodzicami? Twarz Holly zrobiła się czerwona. No, Latham, powiedz, co ukrywasz. I nie próbuj mi wma­ wiać, że nie walczysz o to, czego chcesz. Widziałem, jak bardzo ci zależało, żeby obejrzeć tamten stary dom. Skoro nie boisz się węży ani piwnic i ryzykujesz dla jakiejś rudery, to wyobrażam sobie, co byś zrobiła, żeby dostać ukochaną Belle Chere. - Niczego bym nie zrobiła. Prawda jest taka, że poznałam Lorriego, jeszcze zanim zobaczyłam Belle Chere. - I pokochałaś od pierwszego wejrzenia. Jego i posiadłość - powiedział, a jej twarz znów oblała się rumieńcem, Nick uśmiechnął się i klepnął ją w opięte dżinsami pośladki. - Chcesz iść ze mną pooglądać jeszcze parę domów czy wracasz do siebie, żeby marzyć o jakiejś starej rezydencji i bogatym blond wymoczku? - Hm - mruknęła Holly, jak gdyby zastanawiała się nad odpowiedzią. Kiedy Nick ją podniósł i zakręcił w powietrzu, roześmiała się i poczuła się tak, jakby uwolniła się od jakiegoś ciężaru. Przez długie lata ukrywała gdzieś w głębi duszy swoją miłość do Lorriego Beaumonta. Nigdy nie przyszło jej nawet do głowy, by komuś o nim opowiedzieć. Tamtego lata jakimś sposobem udało jej się utrzymać tę znajomość w tajemnicy przed rodzicami i siostrą. Co więcej, gdy pod koniec wakacji w miejscowym klubie organizowano potańcówkę, jej ojciec przedstawił ją Lorriemu i jego rodzicom. Może to żarty Nicka, a może fakt, że nie zamierzała się z nim więcej spotykać, sprawiły, że Holly opowiedziała mu o tamtych wakacjach, gdy miała trzynaście lat, o cudownym lecie z Lorriem. jude Deveraux

66

Holly

Kiedy już zaczęła mówić, opowiadała tak szczegółowo i z ta­ kim przejęciem, że nawet nie zauważyła, że Nick przejechał obok dwóch starych domów. Na końcu drogi, niedaleko znaku „Tylko dla mieszkańców", zatrzymał się i wyciągnął Holly z samochodu. - Nauczył mnie, jak usuwać warstwy farby - ciągnęła. - Mó­ wię ci, ta wiedza przydała mi się setki razy. Któregoś lata, jeszcze w college'u, pozwolono mi pracować z doktorem Abernathym tylko dlatego, że tak dużo wiedziałam i mogłam się mu przydać. Gdyby nie Lorrie... Dokąd idziesz? - Oszołomiona rozejrzała się wokół siebie. Nick zniknął między drzewami. Parę minut później wyszedł z lasu, ciągnąc za sobą stare zniszczone kanoe. - Znalazłem je kilka dni temu. Wygląda całkiem dobrze, więc pomyślałem, że możemy je wypróbować.. Holly przyglądała się łódce z powątpiewaniem. Nieraz pły­ wała na jachtach, a osmagani słońcem członkowie załogi od­ wozili ją potem łodzią na brzeg, ale czy Nick na pewno potrafi wiosłować? Zdawał się czytać w jej myślach. - Potrafię nie tylko jeździć na motocyklu. Wsiadaj. Milczała przez kilka minut, gdy tymczasem Nick zepchnął starą łódkę z brzegu, a potem sprawnie skierował ją na wody jeziora. Sezon jeszcze się nie rozpoczął, dla mieszkańców do­ mów w kolorach wielkanocnych pisanek było za zimno na takie przejażdżki, dlatego oprócz nich na gładkiej tafli jeziora nie było nikogo. - A kiedy znowu się spotkaliście? Jako dorośli? Słońce powoli zachodziło, a Holly nie spała od bardzo dawna. Była zaspokojona seksualnie jak nigdy dotąd. Czuła, że odpływa. - Latham! - odezwał się ostro Nick, wytrącając ją z drzemki. - Nie wymiękaj mi teraz. Jutro się wyśpisz. Mów, kiedy się znowu spotkaliście z tym twoim bogatym chłopakiem, po tym jak przez całe lato byłaś dla niego darmową siłą roboczą. Jude Deveraux

67

Holly

Rozleniwiona Holly zanurzyła palce w wodzie. - Nigdy. Nie widziałam Lorriego od tamtego łata. A przy­ najmniej nie osobiście. Jego zdjęcia i wiadomości o nim poja­ wiają się czasami w prasie i Internecie. - Nie widziałaś go, odkąd skończyłaś trzynaście lat? - zapy­ tał z niedowierzaniem Nick. Holly spojrzała na niego, mrużąc oczy i nic nie odpowiedziała. I Nick uśmiechnął się. - Chcę znać prawdę. Jak daleko od Belle Chere jest ten dom, który kupili twoi rodzice? - Wiele kilometrów - odparła i zacisnęła usta. - A ile czasu trzeba, żeby dostać się tam łodzią? - Wiesz, naprawdę jesteś mało sympatycznym człowiekiem. Czy ktoś ci już o tym mówił? Nick roześmiał się, nie przestając wiosłować. - Zdumiewające - powiedział w końcu. - Masz obsesję na punkcie tamtych wakacji, do tego stopnia, że poruszyłaś niebo i ziemię, żeby być jak najbliżej biednego, niczego nie spodzie­ wającego się faceta. Holly chciała wstać oburzona, ale kiedy łódka się rozchybotała, usiadła i skrzyżowała ręce na piersiach. - Jesteś okropny. Nic dziwnego, że twoja dziewczyna odeszła. Nick wciąż wiosłował a uśmiech nie schodził mu z twarzy. - Fascynujące, w jaki sposób funkcjonuje kobiecy umysł. Niech zgadnę. Dowiedziałaś się, że twoja miłość z lat dziecię­ cych zamierza spędzić lato w domu, więc jakimś cudem zdoła­ łaś namówić nieświadomych niczego rodziców, by kupili posia­ dłość nad rzeką, kilka mil... - Mniej niż milę - poprawiła go Holly. Patrzyła na niego z wyrzutem, ale nie mogła powstrzymać uśmiechu. Był, zdaje się, autentycznie zdumiony jej postępowaniem, ale chyba ją podziwiał. ~ I nikt niczego nie podejrzewa? Jude Deveraux

68

Holly

- Moja przybrana siostra domyśla się, że mam jakiś ukryty cel, ale raczej nie ma pojęcia, co to może być. Nick milczał przez chwilę. - Miałaś wtedy trzynaście lat. Czy wy...? - Nie! - zaprotestowała gwałtownie. - Lorrie nigdy mnie nie dotknął. Był dla mnie jak starszy brat. Ja tylko... ja... - Patrzyłaś na niego pożądliwie. Słyszałem, że masz taki zwyczaj. No dobrze, a czym on się w ogóle zajmuje? - Jest prawnikiem i wygrywa duże sprawy, dlatego łatwo znaleźć o nim informacje w Internecie. Rozwiódł się zeszłej jesieni. W jednej z gazet, w kolumnie towarzyskiej napisali, że w lecie zamierza wziąć urlop naukowy i spędzić go w rodzinnej posiadłości. - Belle Chere? - Och, tak. - Rozumiem - powiedział Nick, kręcąc ze zdumieniem gło­ wą. - Wygląda na to, że my, mężczyźni, nie mamy szans, kiedy już kobieta postanowi, że nas chce. - Jesteś obrzydliwy. - Już mówiłaś. - Więc powtarzam. Chcę wykorzystać okazję. Czy to takie złe? Lubiłam go i on mnie też, ale byliśmy wtedy bardzo młodzi. Teraz jesteśmy dorośli i wolni, więc pomyślałam, że może... - Spojrzała na niego. Nie podobało jej się, że szuka jego aprobaty. - A ja kim jestem? - spytał Nick. - Rozrywką na wieczór panieński? Ostatnim skokiem w bok, zanim wyjdziesz za tego arystokratę i wprowadzisz się do jego zabytkowej posiadłości? Holly pomyślałam, że powinna się bronić, ale tego nie zrobiła. - Mniej więcej. - 1 nie ma szansy, żebyś ty i ja...? Żebyśmy...? -Unosił brwi, jakby pytał, czy nie mogliby razem prowadzić domu. Marszcząc czoło, Holly odwróciła wzrok. Niestety, zauważy-

ła, że zaczyna go lubić. Bez wątpienia sprawił, że jej ciało śpiewało - a także krzyczało i łkało - ale przecież inni mężczy­ źni.. Właściwie to żaden mężczyzna nie dał jej nawet namiastki tego co on. „Ale mogli!" powtarzała sobie w duchu. Gdy się kocha i dużo trenuje, każdy mężczyzna może dać kobiecie... Popatrzyła na niego. W ciemnych włosach igrały promienie zachodzącego słońca, wyglądał jak pirat. Ależ on był przystoj­ ny! ,,Niebo", pomyślała, uśmiechając się do siebie. Kiedy ujrza­ ła go po raz pierwszy, też tak o nim pomyślała. „Niebo". - Nie - powiedziała po chwili. W jej głosie zabrzmiała nuta żalu, ale jak zawsze, była realistką. - Niczego między nami nie będzie. - Bezsenny weekend, wypełniony niewiarygodnym seksem z facetem, który jeździł na motorze i sypiał w garażu to jedno, ale przecież za takich mężczyzn nie wychodzi się za mąż! Nie chciała powtórzyć błędu macochy, poślubiając faceta, który spędzał wieczory w pobliskim barze, grając w bilard. Nie chciała też wiązać się z kimś, kogo tak onieśmielały jej pienią­ dze, że był gotów ją znienawidzić. To też już widziała. - Przykro mi - odezwała się cicho. Starała się, żeby to brzmiało nonszalancko, ale wciąż miała poczucie winy. Przez ułamek sekundy miała wizję. Ujrzała grubego, starego Nicka, otoczonego gromadą dzieci, obok niego żonę z wałkami na głowie i papierosem między wąskimi wargami. „Kiedyś ją znałem", powiedział Nick, widząc w telewizji Holly u boku Lorriego, uczestniczących w jakiejś gali. - Przykro ci? Ty mi współczujesz? - spytał z uśmiechem. - Spędziłaś całe wakacje z szesnastolatkiem, który cię nawet nie dotknął, i ty współczujesz mnie? -Tylko dlatego, że wy... to znaczy... - Przerwała wpół zdania. -Tak? Co z nami? Uważasz, że mamy w głowie tylko seks? O niczym innym nie myślimy, tak? Nie obchodzi nas, czy się ze sobą zgadzamy? Czy mamy ze sobą coś wspólnego? -Nie... Nie to chciałam.... Jesteś głodny? - zmieniła temat. Jucie Deveraux

70

Holly

- Ktoś mnie ostrzegł, że w tutejszym sklepie nie mają kawioru. - Bardzo zabawne. - Milczała przez chwilę. ~ Nick, dasz sobie radę, prawda? - spytała cicho. - Martwisz się, że przez resztę życia będę usychał z tęsk­ noty? Albo że będę porównywał wszystkie kobiety z tobą i już żadna mnie nie zadowoli? Uśmiechnęła się, słysząc te słowa, - No, może trochę - dokończył z uśmiechem. - W łóżku gorące z ciebie ciasteczko. Pochlebiało jej to, a jednocześnie poczuła się zawstydzona. Nagle przyszła jej do głowy straszna myśl. - Chyba nikomu nie... No wiesz, chyba nie będziesz nikomu o tym opowiadał? - Chcesz wiedzieć, czy nie powiem o nas twojemu chłopa­ kowi? - spytał z rozbawieniem. - Chyba nie jesteś aż tak staroświecka? Ma myśleć, że jesteś dziewicą? - On nie, ale mój ojciec - powiedziała Holly i oboje się roześmiali. Niedługo potem wrócili do garażu Leona i przygotowali ogromny garnek spaghetti. Holly zaspokoiła głód i od razu straciła resztki energii. Zasnęła z głową na stole. Kiedy się ocknęła, Nick niósł ją na rękach do samochodu. - Wybacz - mruknęła, nie otwierając oczu. - Chcę ci coś podarować - powiedział, ale Holly ledwo go słyszała. - To naszyjnik. Obiecaj, że będziesz go nosić. - Uhm - nie była w stanie powiedzieć niczego więcej. Otworzyła na moment oczy i uśmiechnęła się do niego przez sen. Miała dziwne wrażenie, że powiesił jej coś na szyi, a potem samochód ruszył. Kiedy znów się przebudziła, Nick wnosił ją po krętych schodach na górę. Położył ją na łóżku, a wtedy Holly na dobre pogrążyła się w niebycie.

ROZDZIAŁ 5 egnaj, Latham - powiedział Nick, pocałował ją w czoło i wyszedł. Wracał na piechotę do domu Leona, na drugim brzegu jezio­ ra. Spacer był mu potrzebny, miał teraz czas, żeby wszystko przemyśleć. W drodze do stodoły-garażu powtarzał sobie, że jutro nie będzie już pamiętał tej kobiety. Między nimi był tylko seks i nic poza tym. Świetnie się razem bawili, ona była nie tylko piękną, ale i zabawną, interesującą, bystrą młodą kobietą. To wszystko. Nic ich już nie łączy. Ona wróci do domu rodzi­ ców, pewnie zrobi z siebie idiotkę w oczach tego snoba, w któ­ rym się podkochiwała jako nastolatka, ale to jej sprawa. Kiedy zobaczył, jak pożądliwie patrzyła na te rudery, które razem oglądali, zrozumiał, że jedynie stara plantacja może dać jej szczęście.

Z

Tylko dlaczego czuł się tak podle? Czy to próżność? Jeszcze nigdy żadna kobieta go nie odtrąciła. Podobał im się, wiedziały, że jego rodzina ma pieniądze, więc nigdy nie miał tego typu problemów. Tym razem, za sprawą niezwykłego zbiegu okoliczności, prestiż i majątek jego rodziny nie znalazły się na pierwszym planie i co się stało? Dziewczyna, która naprawdę wpadła mu w oko, powiedziała: „Nie, dziękuję". Stwierdziła, że owszem, nadaje się do łóżka, ale nie do ołtarza. Nick dotarł do stodoły, otworzył ją z całym skomplikowanym ceremoniałem, po czym zatrzymał się w progu i zaczął się rozglądać. Bez niej garaż wydawał się strasznie wielki, przesad­ nie oświetlony i ... nieznośnie cichy. Od razu zatęsknił za jej śmiechem. Ziewając, wszedł do części biurowej i zabrał się do sprzątania Jude

Deveraux

72

Holly

kuchni. Był zmęczony, czuł, że powinien się przespać, ale nie tego teraz chciał. Miał ochotę się przytulić... do niej. Co też mu przyszło do głowy, żeby jej powiedzieć, że nie jest ciekaw, jak ma na imię? Wiedział, gdzie leży jej portfel, mógł sprawdzić, ale tego nie zrobił. - Do diabła z tym wszystkim! - zaklął pod nosem, podchodząc do faksu Leona. Może łatwiej zapomni, jeśli będzie wiedział, że ona dobrze się miewa. Może się uspokoi, gdy się upewni, że facet, którego wbiła sobie do głowy, to dobry człowiek. Może.,.. Przestał obmyślać wymówki i napisał faks do kuzyna Mike'a. Poprosił, by przysłał mu informacje o najmłodszej córce am­ basadora Jamesa Lathama oraz o mężczyźnie nazwiskiem Laurence Beaumont, który był właścicielem plantacji Belle Chere. Przesłał stronę i poszedł spać. Obudził go dzwonek telefonu i za moment, jeszcze przez sen, usłyszał terkotanie faksu. Przez chwilę leżał w łóżku, nie mogąc się ocknąć z odurzającego snu. Leżąc, nie do końca rozbudzony, żałował, że nie ma przy nim Latham. Wyobraził sobie, że głaska jej nagie, gładkie nogi. Ciekawe, czy sypiała w piżamie, czy w nocnej koszulce? A może nago? Albo w jedwabiu. Pewnie w czarnym jedwabiu. Albo w czerwonym. Głęboki róż też musi j pięknie wyglądać na jej bladej skórze. A może... Piszczący sygnał faksu przywołał go do rzeczywistości. Ktoś przysłał mu wiadomość, która właśnie skończyła się drukować. - Hollander „Holly" James Latham - przeczytał na głos. — Spadkobierczyni majątku firmy Narzędzia „Hollander",... Odziedziczyła miliony po skończeniu dwudziestu jeden lat. - Dalej wiadomość zawierała długą listę zabytkowych budowli, które odrestaurowała i nad którymi wciąż pracowała. Sądząc po datach, musiała zacząć, gdy miała siedemnaście lat. Następna kartka rozpoczynała się nagłówkiem „William Laurence „Lorrie" Beaumont'. - Ojciec popełnił samobójstwo po skandalu związanym ze sprzedażą gruntów... Ogromne zadłużenie... Poślubił bardzo Jude Deveraux

73

Holly

bogatą i o dziesięć lat starszą wdowę... Wielka akcja na rzecz ochrony zabytków.,. Nick przejrzał informacje i nie był nimi zachwycony. Nie zaskoczyła go wiadomość, że Holly - bo tak miała na imię - była bogata. Uśmiechnął się, gdy sobie przypomniał, jak się kochali na podnośniku z ogromnym napisem „Hollander". Nie podobało mu się to, co przeczytał o rodzinie Beaumontów. Holly mówiła, że odkąd wybudowano Belle Chere, w każ­ dym pokoleniu zawsze był przynajmniej jeden członek rodziny, na tyle zafascynowany posiadłością, by starać się utrzymać ją w dobrym stanie. Ojciec Lorriego popełnił samobójstwo, prawdopodobnie z powodu długów. Lorrie ożenił się z bogatą wdową, o dziesięć lat od niego starszą. Może to była miłość, a może... Nick odłożył kartki, powtarzając sobie, że jego zachowanie jest śmieszne. Dziewczyna wybrała innego. Stracił ją w uczci­ wej walce. Cóż, może jednak walka nie była tak do końca uczciwa. Może nie był z nią szczery, nie mówiąc jej, kim naprawdę jest, ale nie zniósłby nowego wyrazu jej twarzy. Nie chciał być świadkiem, jak nagle zmienia zdanie i postanawia się z nim umówić, usłyszawszy, że jest lekarzem i pochodzi z szanowanej rodziny. Nie, tego Nick by nie zniósł. Pragnął, by kobieta kochała jego, a nie jego pozycję społeczną czy rodzinny majątek. - A po co dałeś jej brylant? — mruknął pod nosem. Kuzyn Mikę oburzył się na wieść, że Nick podarował ogromny brylant swojej dziewczynie. - Zona, Nick - powiedział wtedy. Nie krzyczał, nie wściekał się, ale w tonie jego głosu Nick wyczuwał surową krytykę. - Żona to duża różnica. Kiedy poprosił Stephanie Benning o zwrot naszyjnika, zrobi­ ła koszmarną scenę. A teraz Nick zawiesił kamień wart miliony dolarów na ślicz­ nej szyi Holly. Jude Deveraux

74

Holly

- Idiota z ciebie, Taggert - powiedział i uśmiechnął się. W takim razie będzie musiał wybrać się do domu po drugiej stronie jeziora, by odzyskać naszyjnik. Cholera, Kiedy tak nad tym rozmyślał, przyszedł jeszcze jeden faks. Też od Mike'a. „Nie wiem, co Ci chodzi po głowie, ale widziałem zdjęcie córki ambasadora Lathama, więc chyba się domyślam. Niedaw­ no odebraliśmy bardzo dziwny telefon od policji z okolic jeziora Winona. Wydaje mi się, że biorą Cię za jakiegoś menela i pode­ jrzewają, że mogłeś porwać niewinną młodą kobietę. Nic z tego nie rozumiałem, dopóki nie dostałem Twojego faksu z prośbą o informacje na temat panny Hollander James Latham. Wiem, że to nie moja sprawa, ale może zainteresuje Cię to ogłoszenie o pracy. Jeśli posada jest już zajęta, a Ty chcesz tę pracę, to daj znać, ja go zatrudnię. Powodzenia, Pozdrawiam Mike PS. Może na wszelki wypadek włożysz naszyjnik do rodzin­ nego sejfu do czasu zaręczyn." Nick miał wyrzuty sumienia z powodu naszyjnika, ale po i chwili tylko się uśmiechnął, wziął kartkę papieru i dużymi literami napisał „Chcę tę robotę", a następnie przefaksował ją do kuzyna. Zrobił sobie ogromne śniadanie, a potem zatelefonował do kilku osób. Najpierw musiał zająć się swoją pracą. Kuzynka mogłaby przejąć jego obowiązki. Niedawno skończyła akade­ mię medyczną, ale brak doświadczenia z pewnością nadrobi entuzjazmem. Następnie zajął się skrzynką e-mail, rachunkami i miesz­ kaniem. Pozbył się lekarskich ubrań, bo ich metki mogłyby za dużo o nim powiedzieć. Późnym popołudniem był gotów, aby zadzwonić pod numer podany w ogłoszeniu. Poszukiwano mężczyzny do pracy w nieJude Deveraux

75

Holly

wielkim majątku w Karolinie Północnej. Chodziło o tak zwaną złotą rączkę, mężczyznę do wszystkiego, który zamieszkałby w małym domku na terenie posiadłości i zajmował się pielęgna­ cją ogrodów, łodzi i przystani. Nic nie wskazywało, że ogłosze­ niodawcą był ambasador James Latham, ale Nick wiedział swoje. Telefon odebrał zdenerwowany mężczyzna. Wyglądało, że człowiek, którego zatrudnił, właśnie zrezygnował z posady. - Trawa sięga do kolan, a moją córkę pogryzły pchły. Rozu­ mie pan? - mówił pewnym siebie, rozkazującym tonem czło­ wieka, który często przemawia publicznie i przywykł do tego, że spełnia się jego polecenia. - Tak, proszę pana - odparł Nick. Nawet wiem, gdzie drapać pańską córkę, chciał dodać. To „proszę pana" chyba go trochę rozmiękczyło. - Kiedy może pan zacząć? - Za dziewięć godzin - powiedział Nick. - W takim razie czekam. Kosiarka jest w szopie za garażem. Będzie pan mieszkał w białym domku nad wodą. Pracowników lubię tym bardziej, im mniej uwagi muszę im poświęcać. Proszę wykonywać swoje obowiązki, schodzić mi z oczu i nie stwarzać problemów, a ja będę systematycznie podnosił pańską pensję. Rozumiemy się? - Tak, proszę pana. Ja... - Nick nie zdążył powiedzieć nic więcej, bo ambasador Latham odłożył słuchawkę. Jeszcze przez chwilę patrzył na telefon. Czy aby na pewno tego chciał? Przecież nie zakochał się pannie Hollander Latham. To, że spędził z nią dwa cudowne dni i teraz nie potrafił myśleć o niczym innym, nie oznaczało jeszcze, że ma przez całe lato kosić trawnik. I dbać o łódź. I pchły. I uprawiać wspaniały seks. Nick uśmiechnął się i spojrzał na zegarek. Mógłby dotrzeć do Spring Hill za osiem godzin. Dał sobie dodatkową godzinę na zakupy w miejscowym sklepie. Potrzebował nowej garderoby: dżinsów i podkoszulków.

ROZDZIAŁ 6 olly, skarbie - odezwała się siedząca za stołem Marguerite Latham. - Wyglądasz na zmęczoną. Źle sypiasz? Holly ocknęła się w ostatniej chwili i dzięki temu nie zanu­ rzyła brody w zupie. Cóż, zupa była z puszki, ale za to podano ją w porcelanie Wedgwood, na obrusie z irlandzkiego lnu, roz­ łożonym na osiemnastowiecznym mahoniowym stole. - Co się z tobą dzieje? - rzucił znad gazety ojciec. - Nic, ojcze - odparła. - Poszłam późno spać, bo... się uczyłam. - Przełknęła głośno ślinę. Nigdy nie potrafiła kłamać. - Kogo tam poznałaś? - spytała bez ceregieli Taylor. Holly chciała kopnąć ja pod stołem, ale Taylor przewidująco przesunęła długie szczupłe nogi. Kiedy dorastały, Taylor była jej najbliższą przyjaciółką. Razem przenosiły się z jednej szkoły do drugiej, z kraju do kraju. Taylor miała dziesięć lat, kiedy jej matka wyszła za Jamesa Lathama. Choć całe życie była biedna, zadziwiająco szybko przystosowała się do roli córki ambasadora. - Zawsze wiedziałam, że czteropiętrowe bloki to nie miejsce dla mnie - powiedziała do Holly, gdy ta była jeszcze dzieckiem, a Taylor wyrosła już na piękną, elegancką i pożądaną towarzys­ ko młodą kobietę. Siostry znały się na tyle dobrze, by Taylor wiedziała, że Holly kłamie. Po jej minie widać było, że nie odpuści, dopóki nie dowie się, dlaczego Holly przysypia za stołem. Ale Holly też znała Taylor. - Czy nie wspominałaś, że planujecie ozdobić stoły weselne gardeniami? Ostatnio czytałam, że gardenie wyszły z mody w ubiegłym sezonie.

H

Jude Deveraux

77

Holly

- W ubiegłym sezonie! - oburzyła się Taylor. - Co za idiota tak napisał? Gardenie będą zawsze w modzie. Symbolizują prawdziwą kulturę, południowy urok. Rodzina Charlesa uosa­ bia ducha południa. Są ucieleśnieniem.... - Renegatów, którym się powodzi - dokończył James, od­ kładając gazetę. Zlecił asystentowi, by zbadał ich przeszłość. Okazało się, że kiedy wybuchła walka o niepodległość kolonii, przodkowie Charlesa Maitlanda walczyli po obu stronach, Ang­ lii i Ameryki. Zaczekali, aż wojna się rozstrzygnie, i wtedy opowiedzieli się po stronie Ameryki. Wycofali się i obser­ wowali jak nowo powstały rząd amerykański konfiskuje setki tysięcy akrów ziemi rodzinom, które pozostały lojalne wobec króla. Maitlandowie swój majątek zachowali. Oczywiście teraz nie byli już właścicielami ziem przodków, ale wciąż posiadali nazwisko i pieniądze, jakie zarobili na bawełnie i orzeszkach ziemnych. - Tato! - powiedziała z rozdrażnieniem Taylor. - To było dawno temu. Charlesa nie było wtedy na świecie. Uważam, że pora o tym zapomnieć, nawet jeśli trudno ci to wybaczyć. Nie sądzisz... Holly pochyliła się nad zupą. Czuła na sobie przeszywający wzrok siostry, która z pewnością życzyła sobie, by podniosła głowę i spojrzała jej w oczy. Ale Holly nie podniosła wzroku, bo bała się, że siostra zauważy w jej oczach poczucie winy. Oczywiście to absurdal­ ne, ale obawiała się, że rodzina domyśli się, co robiła przez kilka ostatnich dni. Wiedziała, że Taylor spotykała się w weekendy z jakimś mężczyzną, którego nigdy więcej nie ujrzy. Holly tak nie po­ stępowała. Ona zawsze... Ogłuszający hałas kosiarki do trawy wyrwał ją z zamyślenia. Podniosła głowę. - Do cholery! - warknął James Latham, odsuwając się od stołu. - Proszę to wyłączyć! - ryknął, idąc ku drzwiom. Niewie-

lu ludzi na świecie potrafiło przekrzyczeć ten model kosiarki, ambasador był jednym z nich. Hałas ustał w tym samym mo­ mencie, a pan Latham wrócił do stołu i spojrzał ze wstrętem na kanapkę z bekonem, sałatą i pomidorem. - Kiedy wraca kucharka? - Spytał. - Jutro, kochanie - odparła Marguerite. Kiedy poznała dru­ giego męża, pracowała jako kelnerka. Być może dlatego od­ mówiła podawania im czegokolwiek poza zupą z puszki i zwyk­ łymi kanapkami, choć obie dziewczyny wiedziały, że świetnie gotowała. - Jeśli wasz ojciec dowie się, że potrafię gotować, zrzuci na moje barki jeszcze jeden obowiązek, a mam ich już wystar­ czająco dużo. Serdecznie dziękuję za następny - powiedziała kiedyś córkom. Miała rację, bo James Latham uważał, że jego zadaniem jest porządkowanie świata, a żona ma zajmować się całą resztą. Choć był na emeryturze, nie widział powodu, by coś w tej kwestii zmienić. - Tato - odezwała się Taylor. - Kim jest boski osiłek, którego zatrudniłeś do koszenia trawy? - Taylor uwielbiała prowokować ojca. Holly się go bała, a Taylor lubiła go drażnić przy lada okazji. - Taylor, nie sądzę... - zaczęła Marguerite, odwieczna obrończyni pokoju. - Widziałaś go? - Taylor zwróciła się do Holly. - Nie - odparła Holly ze znudzeniem. Ekipa od przeprowa­ dzek zjawiła się poprzedniego dnia o szóstej rano. W ramach odwetu za wystawienie ich do wiatru, zadawali jej tysiące pytań na godzinę, a każde na innym piętrze. Przez cały dzień biegała z góry na dół i z powrotem. Ani na moment nie przestawała przy tym myśleć o Nicku. Przypominała sobie jego ramiona, jego twarz, gdy pieścił jej szyję, jego namydlone dłonie masujące jej ciało. O trzeciej nad ranem wstała z łóżka i pojechała do jego domu. Pukała, ale nikt nie otworzył. Poczuła się odrzucona. Jude Deveraux

79

Holly

Wróciła do siebie, spakowała ubrania i ruszyła z powrotem do domu rodziców. I w ten sposób spędziła jeszcze jedną bezsenną noc. - Wiecie, gdybym nie miała Charlesa, na pewno... - Uciekłabyś z ogrodnikiem? - spytała z przerażeniem Marguerite. Kiedy w grę wchodzili życiowi partnerzy jej córek, w Marguerite budziła się snobka. - Spędziłabym z nim tydzień, może dwa... albo sześć -stwierdziła Taylor, wyraźnie prowokując ojczyma, ten jednak ją zignorował. Nie przestając jeść kanapki nożem i widelcem - James Latham nigdy nie dotykał rękami jedzenia - podniósł wzrok i spo­ jrzał na żonę. - Jakie mamy zaproszenia? - Te co zwykle. Towarzystwo Historyczne Edenton liczy na twoje wsparcie, poza tym kilka herbatek. - Ha! Drobne starsze panie, którym się wydaje, że na spot­ kanie ze mną powinny wkładać kapelusze. Co jeszcze? - Same kościoły. W jednym proszą, żebyś wygłosił kazanie. - Możliwe - powiedział. - Możliwe. Być może... Co zno­ wu?! - Na zewnątrz rozległ się hałas maszyny do pielenia chwastów. Ambasador rzucił na stół serwetkę, wstał, podszedł do drzwi i jeszcze raz ryknął: - Proszę to wyłączyć! - A kiedy zrobiło się cicho, dodał: - Jeszcze raz mi przeszkodzisz, to cię zwolnię. - Przez moment słuchał, co nowy ogrodnik ma mu do powiedzenia. - W takim razie proszę to robić ręcznie - polecił ambasador Latham. - Maszyny! - parsknął, siadając za stołem. - O czym to mówiliśmy? Ach, o zaproszeniach. - Kilka kolacji. - Jakieś ciekawe? Nie. A, tak, jedna. Pamiętacie tego uroczego młodego mężczyznę, który mieszka nad rzeką? Ma takie dziwne imięCoś z „Małych kobietek". Jude Deveraux

80

Holly

- Jo? - spytała Taylor. Z każdym słowem wypowiedzianym przez macochę Holly stawała się coraz mniej senna. Matka Lorriego uwielbiała „Ma­ łe kobietki", to ona dała mu na imię Lorrie, zamiast Lany. - Lorrie - powiedziała Holly, starając się, by jej głos za­ brzmiał obojętnie. - Ach, tak. Czy przypadkiem to nie z nim spędzałaś wakacje, kiedy miałaś jedenaście lat? - Trzynaście - poprawiła ją Holly, pochylając głowę coraz niżej nad talerzem. - Tak, zdaje się, że tak - przyznała Marguerite. - W każdym razie wrócił tu na lato i zaprasza nas do... - Urwała. Kiedy Holly podniosła głowę, zauważyła, że cała rodzina się w nią wpatruje. Uśmiechnęła się szeroko. Wiedzieli, że uwiel­ bia zabytkowe rezydencje, i pomyśleli, że zapamiętała imię Lorriego ze względu na jego posiadłość. - Belle Chere - powiedziała. - Plantacja, której nikt nigdy nie przebudował. Zachowała się w doskonałym stanie, Kiedy ją wówczas zobaczyłam, w kuźni wciąż leżały narzędzia kowals­ kie. Zachowała się nawet lodownia. Wiecie, jak trudno znaleźć piwnicę do lodu, która się nie zawaliła? A tamta... - Oczywiście, kochanie - przerwała jej Marguerite. - Mam przyjąć zaproszenie na sobotnią kolację w Belle Chere? Holly zdobyła się jedynie na kiwnięcie głową, choć chciała krzyczeć: „Tak! Tak! Tak!" Uśmiechnęła się i spojrzała na ojca i Taylor. Ich oczy błyszczały w oczekiwaniu kolejnego pło­ miennego wystąpienia Holly na temat uroków jakichś rozwala­ jących się ruder. Chwilę później Taylor pochyliła się ku niej nad stołem. - Właściwie to dlaczego postanowiłaś spędzić tu lato? - spytała. Z początku Holly nie wiedziała, co siostra miała na myśli, ale kiedy wszyscy troje się roześmiali, Holly odwróciła się, speszo­ na, ale i triumfująca. Uznali, że wróciła tu ze względu na dom, Jucie Deveraux

81

Holly

a nie jego właściciela. I bardzo dobrze! Nie chciała, by ktokol­ wiek pomyślał, że ugania się za jakimś mężczyzną. Gdyby Lorrie dowiedział się, że na niego poluje, mógłby unieść się dumą i odrzucić ją. Jedyny sposób, by zdobyć Lorriego Beaumonta, to sprawić, by sam zaczął się za nią uganiać. To nie powinno być zbyt trudne, pomyślała. W końcu podo­ bała się nawet temu przystojnemu Nickowi Taggertowi. Oczy­ wiście, kiedy go poznała, była naga i uwięziona w piwnicy, ale... Przerwała rozmyślania, kiedy za oknem jadalni ujrzała tył głowy jakiegoś mężczyzny. Z miejsca, gdzie siedziała, nie było nic więcej widać, ale z tyłu... z tyłu wyglądał zupełnie jak Nick. — To on—powiedziała teatralnym szeptem Taylor, jak gdyby nie chciała, żeby usłyszał ją ojczym. - Boski, nie? - Taylor, jeśli już musisz przypominać, skąd pochodzisz, proszę, nie mieszaj w to mojej córki. - Ambasador robił aluzję do faktu, że biologiczny ojciec Taylor był przystojnym degene­ ratem. Taylor nie przejęła się jego uwagą. Wiedziała, że ojczym nie znosi tchórzy i uważa, że człowiek powinien zawsze bronić swoich poglądów, bez względu na to, czy ma rację, czy nie -a racji nie miał ten, czyje poglądy nie zgadzały się z poglądami Jamesa Lathama. - Hollander? - spytała niewinnie Taylor, trzepocząc rzęsami. Jej ojciec i matka Holly pochodzili z tej samej klasy społecznej. James Latham odsunął krzesło. — Przyjmij wszystko - powiedział do żony. - Zwłaszcza kazanie. Może zmienię zawód i zostanę kaznodzieją. Holly, moja droga, proponuję, żebyś przygotowała konspekt swojej pracy doktorskiej. Przejrzę go z tobą. A ty, Taylor - dodał z westchnieniem - trzymaj się z daleka od ogrodnika. Chłopak potrzebuje tej pracy. Ty zaś - zwrócił się do żony. - Ty... - James - przerwała mu stanowczo. -- Potrafię sama zor­ ganizować sobie czas. - Tak, rzeczywiście - przyznał, po czym zabrał ze stołu Jude Deveraux

82

Holly

gazetę i udał się na górę do gabinetu, gdzie, jak wszystkie trzy się domyślały, zamierzał uciąć sobie drzemkę. Kiedy ambasador opuścił jadalnię, kobiety odetchnęły z ulgą i rozsiadły się wygodniej na krzesłach. - Od dawna tak się zachowuje? - spytała Taylor. - Odkąd przeszedł zawał - odparła Marguerite. - Próbuje zasypać pracą Phyllis, Rogera i mnie. Pierwszy ogrodnik rzucił pracę po dwóch dniach. Uważam, że i tak długo wytrzymał. Przypuszczam, że po dzisiejszej scenie ten także odejdzie. Któraś z was potrafi kosić trawnik? - Nie mam o tym pojęcia - uprzedziła Taylor, wzruszając ramionami. - Och, nie, spójrzcie tylko, jak późno się zrobiło. Za godzinę mam przymiarkę. Holly, a ty kiedy przymierzysz suk­ nię druhny? - Taylor, ale ta sukienka nie jest z lawendowego szyfonu, prawda? - A co w tym złego? - W przeciwieństwie do ciebie, ja mam biodra. I piersi - zauważyła Holly. - Będę wyglądać jak szmaciana lalka z lat dwudziestych. - Ciekawe, kto wie, jak wyglądają takie lalki - powiedziała Taylor. ~ Macie ochotę na lody? - spytała Marguerite. Holly odmówiła, Taylor się zgodziła. Kiedy zostały same, Taylor od razu przeszła do sedna. - Dlaczego cię nie było, gdy przyjechała ekipa od prze­ prowadzek? - Już ci mówiłam. Wpadłam do piwnicy i nie mogłam się wydostać. Hm, jasne. A dlaczego dzwoniła tu policja i pytała, czy ktoś cię nie porwał? To było nieporozumienie - powiedziała Holly, odwracając wzrok. - Chyba się zdrzemnę. Założę się, że wieczorem czeka n a s Przyjemne spotkanie towarzyskie, więc... Jude Deveraux

83

Holly

- Wyglądasz świetnie, wiesz? - Dziękuję - odparła Holly, zadowolona z komplementu. - Nie, nie, jeszcze nigdy tak ładnie nie wyglądałaś. - Zrzuciłam kilka funtów, trochę się opaliłam, to wszystko... - Nie. To nie to. Chodzi o coś innego. Cała aż promieniejesz. Co to za facet? - spytała Taylor obcesowo. Holly czuła, źe ta rozmowa powinna się natychmiast zakoń­ czyć. Spojrzała w stronę kuchni. - Jestem po prostu przejęta. Chcę spróbować nakłonić tego człowieka, Lorriego Beaumonta, żeby mi pozwolił przeprowa­ dzić badania nad Belle Chere, Mam zamiar napisać pracę o historii tej jednej posiadłości. - I myśl o tym, że spędzisz lato grzebiąc w dwustuletnich papierach, sprawia, że rumienią ci się policzki, a w oczach pojawia się błysk? - Tak, oczywiście - zapewniła Holly, starając się nie mrugać powiekami, kiedy kłamała. - Bo uwierzę. - To i dwa dni najbardziej szalonego seksu na świecie - przyznała się w końcu, czując, że naszyjnik, który podarował jej Nick, wsuwa jej się do biustonosza. Taylor oparła się na krześle i uśmiechnęła się. - Świetnie. Kto to był? Możesz go zaprosić do domu i przed­ stawić rodzicom? - Och, nie, na pewno nie- westchnęła Holly. - Wyobraź sobie motocykle, wyścigowe ciężarówki i narzędzia „Hollander". - Dasz mu zniżkę pracowniczą? - Nigdy więcej się nie spotkamy. To wszystko. Skończyłam z nim. Od teraz zajmuję się tylko studiami i poszukiwaniem odpowiedniego mężczyzny. Czy Charles ma brata? Dobrze wiesz, źe jest jedynakiem. Jedynym spadkobiercą fortuny- A teraz opowiedz mi o tym Lordem, właścicielu posia­ dłości, którą tak się podniecasz. Holly czuła, źe oblewa się rumieńcem. Chrząknęła. Jude

Deveraux

84

Holly

- Wciąż się w nim kochasz? - Nie wiem, o czym mówisz - powiedziała oschle. Taylor zerknęła w stronę drzwi i zniżyła głos do szeptu. - Daj spokój, Holly. Myślisz, że nikt nie wie, co robiłaś wtedy przez całe wakacje? Holly aż zaniemówiła. Patrzyła na siostrę, mrugając nie­ spokojnie powiekami. - Pamiętam tamto lato, bo wtedy poznałam Charlesa. Miał żonę, ale ja wiedziałam, że kiedyś będzie mój. Byłaś bardzo młoda, chciałam ci opowiedzieć, że spotkałam mężczyznę, którego zamierzam poślubić, ale kiedy próbowałam z tobą rozmawiać, ty niczego nie słyszałaś. - Więc zaczęłaś węszyć? - spytała coraz bardziej zdener­ wowana Holly. A ona przez te wszystkie lata była przekonana, że wakacje z Lorriem były jej małą tajemnicą! - Ja tylko troszczyłam się o moją małą siostrzyczkę. Nie martw się, rodzice o niczym nie wiedzą - zapewniła ją Taylor. - Posłuchaj, wszystko dobrze się ułożyło. Przynajmniej rodzice zgodzą się na tego twojego Lorriego. W moim przypadku mama uwielbia Charlesa i jego malowniczych przodków, ale tatuś uważa go za renegata i jest przekonany, że ucieknie mi sprzed ołtarza. Holly nie odpowiedziała. Narzeczony Taylor nie obchodził jej. Kiedy się poznali, on miał trzydzieści lat, a Taylor tylko dwadzieścia. Taylor nigdy o tym nie wspominała, ale Holly była przekonana, że ze sobą sypiali. Od tamtej pory minęło jedenaś­ cie lat. Choć nie można powiedzieć, żeby Taylor jakoś specjal­ nie na niego czekała, Holly wierzyła jednak, że tak było. Czy Charles udowodni, że warto było na niego czekać? - Nie patrz tak na mnie - powiedziała Taylor. - Nie rób takiej żałosnej miny. „Biedna Taylor odrzuciła tylu adoratorów, czekając, aż umrze ta stara wariatka, żona Charlesa." Dobrze wiesz, że ja po prostu nigdy nie polubiłam żadnego mężczyzny tak jak Charlesa. Juce Deveraux

85

Holly

- Nigdy nie dałaś żadnemu szansy. Jaki był twój rekord? Cztery miesiące? Uciekałaś, jak tylko któryś zaczynał myśleć o tobie poważnie. - Wycofuję się i to jest mój problem. Mam skłonność do facetów takich jak mój ojciec. Holly wiedziała o kim mowa: o dużych, cudownych, pew­ nych siebie twardzielach, bez wykształcenia i bez pieniędzy. Taylor lubiła facetów, którzy nosili narzędzia za paskiem i po­ sługiwali się piłą łańcuchową. Nie byli to mężczyźni, jakich mogłaby przyprowadzić do domu, a Taylor zbyt dobrze pamię­ tała życie w nędzy z czasów, zanim jej matka wyszła za Jamesa Lathama. - Skoro o facetach mowa - powiedziała Holly. - W sobotę muszę wyglądać olśniewająco. Mam sukienkę, ale muszę coś zrobić z tym. - Dotknęła włosów i uniosła bezradnie ręce. - Chodź ze mną na górę, umówię cię w parę miejsc. Przeko­ nasz się, co można zrobić w trzy dni.

ROZDZIAŁ 7 olly siedziała przy toaletce (styl edwardiański, inkru­ stowany orzech) w swojej sypialni i próbowała uspokoić rozdygotany żołądek. Za niecałą godzinę miała znów spotkać się z Lordem. Cały czas zastanawiała się, czy bardzo się zmienił. Zamknęła na chwilę oczy, próbując sobie przypomnieć tamto lato i to, co wówczas czuła. Nigdy potem nie podziwiała nikogo tak jak Lorriego. Który szesnastolatek poświęciłby wakacje, żeby remontować stary dom? Dzień w dzień pracowali razem z Holly, zdrapując starą farbę i kładąc nową. Pomagał jej wspinać się po drabinie, pokazał, jak dźwigać ciężkie beie. Kiedy podczas wyrywania chwastów wokół mleczarni niechcą­ cy wpadła na jadowitego mokasyna błotnego, pobiegł do domu po strzelbę i zabił węża. Holly wykorzystała wówczas okazję i na krótką chwilę objęła Lorriego w pasie, wyrażając w ten ; sposób swoją wdzięczność. Umalowała usta szminką (trzeci odcień, jaki wypróbowała) i na moment zamarła. Wspomnienia wakacji z Lorriem upor­ czywie przysłaniał jeden obraz pojawiający się przed jej oczy­ ma. Twarz Nicka Taggerta. - Dorosłość - westchnęła zdegustowana, nałożyła kolejną pomadkę, spojrzała na swoje odbicie w lustrze i znów wytarła usta. Problem polegał na tym, że jako osobie dorosłej trudno jej było podtrzymywać fascynację chłopakiem, z którym nie łączy­ ło jej nic poza pracą. Za każdym razem, gdy myślała o Lorriem, widziała twarz Nicka. Próbowała sobie przypomnieć tamtą scenę, kiedy to tak bardzo wystraszyła się węża, że aż znieni-

H

Judo Deveraux

87

Holly

chomiała, a Lorrie przybiegł ze strzelbą, ale teraz, w jej wspo­ mnieniach, strzelbę trzymał Nick. Oczyma wyobraźni widziała, jak zabija groźnego mokasyna, ona z wdzięczności pada mu w ramiona, a potem kochają się na skoszonej trawie w pobliżu mleczarni. Przez ostatnie trzy dni rzadko bywała w domu. Spędzała czas w Edenton, w coraz to innych salonach piękności, choć to Taylor zawsze była hedonistką, a ona uchodziła za pracoholiczkę. Gdyby warzywne grządki zarosły, ona by je wypieliła. Taylor prawdopodobnie by tego nie zauważyła, a jeśli już, to na pewno nie poświęciłaby perfekcyjnego manikiuru, by wyrywać chwasty. W ramach przygotowań przed spotkaniem z Lorriem Holly poddała się masażom i całemu zestawowi zabiegów kosmetycz­ nych twarzy. Zrobiła na włosach delikatne pasemka, wydepilowała prawie całe ciało oraz zrobiła pedicure i manicure. Po trzech dniach była zupełnie wyczerpana. Marzyła, by już mieć to spotkanie za sobą. Siedząc z głową pod suszarką, z włosami owiniętymi folią aluminiową, wyobrażała sobie, że Lorrie raz na nią spojrzy i natychmiast poprosi ją o rękę, a zaraz potem porwie, dzięki czemu w ciągu najbliższego tygodnia będzie mogła rozpocząć swoje badania nad Belle Chere. Kiedy manikiurzystka zaczęła się nad nią znęcać, zmieniła tydzień na cztery dni. - Gotowa? - spytała Taylor, wchodząc przez łazienkę do sypialni siostry. - Chyba tak - odparła Holly, wstając. Miała na sobie czarne rajstopy i koronkowe body. Taylor zlustrowała siostrę od stóp do głów. - Wyglądasz wspaniale. Odnoszę wrażenie, że jest ci przykro z tego powodu - zaża­ rtowała Holly, ale Taylor się nie roześmiała. - Masz wszystko - powiedziała cicho. Jak zawsze, w Holly natychmiast obudziło się poczucie winy.

- Nie musisz się o nic martwić - zapewniła, kładąc rękę na ramieniu Taylor. - Nie skończysz w mieszkaniu bez ciepłej wody. - Próbowała obrócić rozmowę w żart, ale to nie było zabawne. Taylor najbardziej obawiała się, że tak jak jej matka może zostać samotna i bez pieniędzy. Holly podejrzewała, że siostra zdecydowała się wyjść za Charlesa tylko dlatego, że jego nazwisko i majątek mogły jej zapewnić bezpieczeństwo. Kiedy Holly skończyła dwadzieścia jeden lat i przejęła spa­ dek, pierwsze, co zrobiła, to ustanowiła fundusze dla wszyst­ kich, których kochała. Choć ojciec był człowiekiem znanym i szanowanym, nie miał jednak prawdziwego dochodu, podob­ nie jak jego żona. Holly zapewniła wszystkim trojgu dożywot­ nią pensję. Nawet gdyby Marguerite rozwiodła się z jej ojcem, i tak do końca życia będzie miała pieniądze. Taylor może uciec z ogrodnikiem, bo gdyby nawet ojciec ją wydziedziczył (co było wielce prawdopodobne), nadal miałaby się z czego utrzy­ mać. Może nie opływałaby w dostatki, ale mogłaby żyć na przyzwoitym poziomie. Mimo to, Holly dręczyły wyrzuty sumienia za każdym ra­ zem, gdy Taylor napomknęła, że ona ma wszystko: urodę, pieniądze i znakomite nazwisko ojca. Holly postanowiła poprawić jej nieco nastrój. Podeszła do stylowej szafy - w jej sypialni nie było nowoczesnej garderoby i i wyjęła suknię z czarnego jedwabiu. - Powiedz, ile czasu potrzebujesz po takiej jednorazowej przygodzie, żeby przestać wszędzie widzieć twarz tego męż­ czyzny? - Twarz? - zdumiała się Taylor. -To oni mają twarze? Holly roześmiała się, wkładając sukienkę przez nogi. Miała włosy ułożone w idealnego pazia, utrwalone pianką i lakierem, więc nie chciała zniszczyć fryzury. - A poważnie? Na pewno podobał ci się chociaż jeden. Taylor usiadła na brzegu łóżka (z 1792 roku, odrestaurowane przez Holly) i spojrzała na siostrę. Juda Deveraux

89

- Powiedz mi o nim wszystko. - To znaczy...? - Holly nie dokończyła. - Nie interesuje mnie twoje życie erotyczne. Mam swoje, bardzo bogate. - Naprawdę? - Holly odwróciła się, by Taylor pomogła jej zasunąć zamek na plecach. - Rozumiem, że z Charlesem. Kiedy Taylor parsknęła, jak gdyby chciała powiedzieć, że nie wierzy, by Holly była aż tak naiwna, siostra przyjrzała jej się uważnie. - W takim razie... z kim? Taylor, chyba nie mówisz poważ­ nie? Charles jest... - Kochana młodsza siostrzyczko. Pora uświadomić sobie, że mamy dwudziesty pierwszy wiek. Wyobraź sobie, że nie­ którzy potrzebują czegoś więcej niż starego domu, by osiągnąć orgazm. - Ja wcale nie... - zaczęła Holly, ale urwała. Prawda była taka, że nie chciała wiedzieć, co Taylor miała na myśli. Obawia­ ła się, że jeśli się dowie, następnym razem, gdy spotka Charlesa, jej czerwona z zażenowania twarz za dużo zdradzi. - Czy cię rozśmieszał? - spytała Taylor. - Charles? Nie... Ach, chodzi ci o niego? - Odwróciła wzrok. Widok za oknem był przepiękny, Holly patrzyła na czubki drzew owocowych i płynącą za nimi rzekę. - Tak. Rozśmieszał mnie. Pokazał mi kilka starych domów, które... - O Boże! - westchnęła Taylor. - Trzeba dzwonić do or­ ganizatora wesel i zarezerwować kościół. Skoro oprowadzał cię po jakichś ruderach, to ma już klucz do twojego serca. - Pod­ niosła się i stanęła przed siostrą. - Czy któraś z tych ruin była podobna do Belle Chere? - Nie, absolutnie nie - odparła z uśmiechem Holly. W takim razie bierz główną nagrodę, nie rozdrabniaj się na małe. Dziś wieczorem użyj swoich kobiecych sztuczek, zrób wszystko, żeby Lorrie zakochał się w tobie do szaleństwa, a będziesz mogła przebudować wszystkie te stare domy.

- Nie przebudować, tylko przeprowadzić renowację -- po­ prawiła ją Holly. - Jak chcesz. To co, jesteś gotowa do wyjścia? Holly wzięła głęboki oddech. - Chyba tak. Życz mi szczęścia. - Z taką twarzą, ciałem i tą suknią niepotrzebne ci szczęście. Wiesz, zastanawiałam się, może powiększyć sobie piersi? - Jasne... Co najmniej miseczki E. Siostry roześmiały się i zeszły na dół. Rezydencję Spring Hill wybudowano w 1790 roku. Przez całą szerokość piętra przebiegał duży hol, od którego odchodzi­ ły po cztery sypialnie. Na dole znajdowała się kuchnia, jadalnia, salon i biblioteka. Dodatkowa łazienka dla gości ukryta była pod schodami. Na górze, po prawej stronie od holu, znajdował się spory apartament, składający się z dwóch sypialni połączonych wspó­ lnymi drzwiami, oraz dwóch łazienek. „Własna łazienka po­ zwala zachować atmosferę tajemniczości", mawiała Marguerite. Po drugiej stronie mieściła się jedna sypialnia ze wspólną łazienką, pralnia i niewielki salon. Był to prosty dom z dużymi, przestrzennymi pomieszczenia­ mi. W pokojach na parterze ściany zdobiły piękne boazerie, a framugi drzwi i sufity były pokryte sztukaterią. James Latham stał w holu i patrzył z podziwem na swoje córki. Wziął je pod ramiona i dostojnym krokiem poprowadził w stronę wielkich, podwójnych drzwi wejściowych. - Gdybym wiedział, że pod tymi okropnymi dżinsami ukry­ wają się dwie tak cudowne młode kobiety, nie przyjąłbym zaproszenia, tylko został w domu, żeby mieć je dla siebie, Holly uśmiechała się za każdym razem, gdy słyszała ten żart. Właśnie takiego ojca znała i uwielbiała. Wiedział, jak sprawić, by kobieta czuła się wyjątkowa i piękna. Dorastając, rzadko miała okazję widzieć tego innego Jamesa Lathama, „twardego Jude Deveraux

91

Holly

i skutecznego negocjatora", jak o nim mówiono. Od zawału rodzina coraz częściej poznawała to jego drugie oblicze. Przytuliła się do ramienia ojca i uśmiechnęła się do Taylor. Świat był cudowny! Za chwilę miała spotkać się z mężczyzną, o którym marzyła przez jedenaście długich lat. Jeszcze raz zobaczy Belle Chere, cudowną, zapierającą dech w piersiach, niezmienioną Belle Chere. Nadal się uśmiechając, spojrzała na ojca, a potem znów na Taylor, której twarz zmieniła się nagle, gdy otworzyły się drzwi. Oczy jej pociemniały, a nozdrza drgnęły. Opuściła zalot­ nie powieki. Tylko mężczyzna może sprawić, by kobieta tak wyglądała, pomyślała Holy, Bez wątpienia była to sprawka nowego ogrod­ nika. Ojciec nie miał już lokaja ani kierowcy, więc obaj męż­ czyźni, których zatrudniał, musieli wykonywać te obowiązki. Taylor wspomniała, że do Belle Chere zawiezie ich nowy ogrodnik. Holly odwróciła się i... spojrzała w ciemnoniebieskie oczy Nicka Taggerta. Zamarła w bezruchu. Stała w miejscu jak słup soli, nie mogąc zrobić kroku. Ojciec patrzył na nią, nie rozumiejąc jej reakcji. - Myślałem, że już widziałaś nowy samochód - powiedział. - Nie jest to limuzyna. To... - Spojrzał pytająco na Taylor. - To SUV - podpowiedziała głośno nie odwracając oczu od Nicka, który patrzył na Jamesa, unikając wzroku kobiet. - Ach, tak - powiedział James. - SUV. Holly, wiesz, że w środku jest telewizor? Chodź, pokażę ci. Zostawił córki z tyłu, a sam podszedł do swojej najnowszej zabawki. Nick otworzył mu przesuwane drzwi. Holly wciąż stała, jak zamurowana. - Mówiłam ci - szepnęła Taylor. - Boski, nie? Holly próbowała oddychać. - Sypiasz z nim? - spytała. Jude Deveraux

92

Holly

- Jeszcze nie, ale nad tym pracuję. Będzie moją ostatnią przygodą, zanim się ustatkuję jako żona i zapiszę do klubu wielbicielek ogrodów - powiedziała ze śmiechem. - Będzie moim ogrodnikiem. Taylor wsiadła do samochodu i zajęła miejsce obok ojca, a za nią Marguerite. Wszyscy troje usiedli w przestronnym samochodzie i patrzyli na Holly, która wciąż nawet nie drgnęła. - Wsiadaj, kochanie, bo się spóźnimy - ponagliła ją Mar­ guerite. Holly nie mogła oderwać oczu od Nicka, ale on nawet na nią nie spojrzał. Zachowywał się jak robot. Stał przy przesuwanych drzwiach i czekał, by je zamknąć, kiedy już wejdzie do środka. - Moment - zwrócił się James do Nicka. - Moja córka ma mdłości, kiedy siedzi z tyłu. Niech usiądzie z przodu. Nick posłusznie zasunął tylne drzwi i otworzył przednie, te od strony pasażera. Holly jednak nie wsiadała. Taylor przechyliła się nad matką i krzyknęła: - Zabytkowy dom! Uwaga, wali się zabytkowy dom! Ratuj­ cie go! Wszyscy się roześmiali, bo słowa te podziałały na Holly niczym kubeł zimnej wody. Potrząsnęła głową i powoli zeszła ze schodów. Zatrzymała się przed Nickiem, który nadal nie patrzył jej w oczy. Zachowywał się tak, jakby nigdy się nie spotkali, a on wypełniał tylko swoje obowiązki. Może to sobowtór, pomyślała. Może to jeden z tych aktorów, którzy są podobni do znanych ludzi i... - Ach! - pisnęła, wsiadając do samochodu, bo Nick przesu­ nął dłoń po wgłębieniu w jej plecach. - Co się stało? - spytała Marguerite. - Nic - odparła Holly, przełykając ślinę. - Ja tylko.- wy­ kręciłam sobie nogę w kostce. Nick usiadł za kierownicą. Jechali powoli długim żwirowa­ nym podjazdem, aż do brukowanej drogi. Rzeką do Belle Chere Jude Deveraux

93

Holly

było bardzo blisko, ale szosą odległość wynosiła około czterech mil. HoUy siedziała wyprostowana, ze wzrokiem utkwionym w horyzont. Musi rozmówić się z Nickiem. Nie, nie rozmówić. Chciała na niego krzyczeć, zażądać natychmiastowych wyjaśnień. Skąd się tu wziął? I co tu robił? Chciała go błagać, by wyjechał, chciała mu wyjaśnić, że jego obecność może zniszczyć jej przyszłość. To znaczy, jedną z możliwych przyszłości. Droga do Belłe Chere ciągnęła się w nieskończoność. Mijali domy tak powoli, że zaczęła liczyć okna. Widziała każdą fra­ mugę i wszystkie słupki na werandach. - Po co tu przyjechałeś? - syknęła do Nicka, słysząc z tyłu śmiechy. Zerknął we wsteczne lusterko, ale nie odpowiedział. Kiedy się obejrzała, zobaczyła, że Taylor wpatruje się w Nicka. Holly patrzyła przez okno, próbując się uspokoić. Powtarzała sobie w duchu, że to nic takiego, da sobie radę. Była dorosła. Najpierw należało się dowiedzieć, czego od niej chciał. Kiedy mijali ciężarówkę ze znakiem firmy Narzędzia „Hollander", aż zachłysnęła się powietrzem. Czyżby dowiedział się o jej spadku? Będzie ją szantażował? Ale przed kim? Jeśli powie o nich ojcu, James zapewne stwierdzi, że jest rozczarowany jej gustem co do mężczyzn, ale tak naprawdę nie będzie się złościł. Może ma jakieś zdjęcia? Ale kogo obchodzi, czy je wy­ drukują? Zanim ojciec przeszedł na emeryturę, zdjęcia nagiej córki mogły wywołać skandal, ale teraz? Holly zerknęła na Nicka, z jego profilu niewiele jednak mogła wyczytać. Czego od niej chce? Zamierza powiedzieć Lorriemu o ich przygodzie, żeby jej przeszkodzić w umówieniu się z nim na randkę? A może po prostu ją śledził? Może był zwykłym wariatem, który jakimś sposobem dowiedział się, gdzie mieszka i teraz Jude Deveraux

94

Holly

zjawił się tu, żeby... żeby.... Nawet nie chciała sobie przypomi­ nać tych strasznych rzeczy, o jakich czytała. Obłąkani są zdolni do wszystkiego. Próbowała jeszcze coś wymyślić, ale Nick zjechał wreszcie na piękną drogę, prowadzącą do Belle Chere. Ponad sto lat temu wzdłuż podjazdu posadzono podwójne rzędy dębów. Niegdyś był taki zwyczaj, dziś większość tych alejek nie istniała. Drzewa wycięto, by pozyskać drewno lub grunt pod uprawę, gdy lik­ widowano ogrody. Ponieważ posiadłość Belle Chere od pokoleń należała do tej samej rodziny, właściciele dbali o dęby. Chore i stare drzewa zastępowano młodymi, więc aleja była dziś tak samo piękna jak sto lat temu. - Och - westchnęła Holly, pochylając się do przodu, by przez przednią szybę lepiej widzieć sklepienie. Nick bez słowa rozsunął dach. Holly uśmiechnęła się i wsta­ ła. Wystawiła głowę na zewnątrz, by lepiej widzieć i czuć przepiękny podjazd do rezydencji. Kiedy na horyzoncie pojawiła się Belle Chere, Nick za­ trzymał samochód, by mogła przez chwilę patrzeć na dom. „Zapomniana świetność" i „majestatyczna dama", takie okreś­ lenia przyszły jej do głowy. Dom miał trzy piętra, z szerokimi podwójnymi werandami od frontu. Pod względem architektonicznym rezydencja wcale nie była wyjątkowa, wciąż można było znaleźć domy takie jak ten. Niepowtarzalność Belle Chere polegała na tym, że posiadłość wciąż była nietknięta. W latach dwudziestych XX wieku przod­ kowie Lorriego przerobili tylko niewielki salon na tyłach domu na kuchnię. Dobudowano też dwie duże łazienki i jedną mniej­ szą dla gości. W Belle Chere zachowały się oryginalne boazerie, zabudowa wokół kominków i malowidła ścienne, gdzieniegdzie pozostały nawet tapety, których nie ruszano od stu lat. Holly straciła rachubę czasu. Nie wiedziała, jak długo stała Jude Deveraux

95

Holly

tak i patrzyła, zanim Taylor nie szarpnęła jej za rąbek sukni. Spojrzała na siostrę, - Niektórzy z nas mają apetyt na coś więcej niż tylko na stary dom - powiedziała Taylor. Holly wiedziała, że był to żart zrozumiały tylko dla nich obu. Spojrzała w dół na Nicka. Tak bardzo pragnęła mu powiedzieć, żeby wstał i razem z nią popatrzył na ten piękny dom! Tyle że żart Taylor oznaczał, że miała apetyt na Nicka. Holly usiadła i przeprosiła rodzinę za zwłokę. Nick zaparkował samochód przed domem i w milczeniu, jak zawodowiec, który całe życie tylko tym się zajmował, otworzył drzwi i pomógł wszystkim wysiąść. Kiedy przyszła kolej Holly, poczuła, że serce zaczęło jej mocniej bić. Gdyby nie miała długiej sukni i szpilek, wyskoczyłaby z samochodu, ale tym razem, chcąc wysiąść sama, zaczepiła obcasem o brzeg sukni. W tej samej chwili poczuła dłonie Nicka na swojej talii. Podniósł ją z siedzenia i postawił na ziemi, a następnie zajął się zamykaniem drzwi. - Muszę tego spróbować następnym razem - szepnęła Taylor. - Ten chłopak jest zdecydowanie lepszym kierowcą niż ogrodnikiem - zauważył James. Holly milczała. Wyprostowała plecy i patrzyła przed siebie, podczas gdy jej ojciec stukał w drzwi dużą mosiężną kołatką. Za chwilę zobaczy Lorriego!

ROZDZIAŁ 8 d chwili, gdy ujrzała Lorriego, wiedziała, że postąpiła słusznie, pozwalając sobie na manipulację, w wyniku której mogła być teraz blisko niego i Belle Chere. Był wysoki, przystojny, miał falujące ciemnoblond włosy i piękne brązowe oczy. Włożył przepisowy ciemny garnitur i był absolutnie czarujący. - Hollander - przywitał ją ciepło, kładąc dłonie na jej ramio­ nach. - Wyrosłaś. - Uśmiechnął się do jej rodziny. - Czy opowiadała państwu o naszych wspólnych wakacjach? - Ani słowa - odparła Taylor. - Chętnie się dowiemy szcze­ gółów. Tak, ja też chętnie się dowiem, pomyślała Holly. Ciekawe, co dla niego znaczyły tamte wakacje. - Była najlepszym kumplem, o jakim można marzyć - po­ wiedział Lorrie, pokazując w uśmiechu idealnie białe zęby, które tak dobrze pamiętała. - Kumplem? - spytała szeptem Taylor, na co Holly zmarsz­ czyła brwi. - Może zechcą państwo obejrzeć dom? - zaproponował. - Holly zna to miejsce tak dobrze, że na pewno chętnie państwa oprowadzi. - Nie! - zawołali jednym głosem James, Marguerite i Taylor. Lorrie spojrzał pytająco na Holly, która mimo głębokiego dekoltu odsłaniającego jej kształtny biust, poczuła się, jakby znów miała trzynaście lat. - Mam skłonność do szczegółów technicznych - wyjaśniła zakłopotana.

O

Jude

Deveraux

97

Holly

- Moja córka uwielbia zabytkowe posiadłości do tego stop­ nia, że staje się nadmiernie gadatliwa - dodał James, zerkając w stronę otwartych drzwi po lewej. - Młody człowieku, jeśli nie ma pan nic przeciwko temu, chętnie zrezygnuję ze zwiedzania na rzecz whiskey. - Marzę o lampce wina - stwierdziła Taylor. - A ja, jeśli to nie kłopot, poproszę sherry - dodała Marguerite. Lorrie spojrzał na Holly i wzruszył ramionami, jakby chciał zapytać: „I co ja mam teraz zrobić?", po czym zaprowadził rodzinę do salonu a ją zatrzymał w progu. - Hej, dziecino - powiedział głosem tak cichym, że tylko ona go słyszała. - Naprawdę wydoroślałaś - zauważył, spog­ lądając znacząco na jej suknię. - Zdajesz sobie sprawę, jak... trudne było dla mnie tamto lato? Byłaś słodkim dzieckiem. Jego słowa tak ją rozradowały, że omal nie zemdlała z wraże­ nia. Poproś mnie o rękę, wezmę sypialnię od frontu, miała ochotę krzyczeć. Zachowała jednak milczenie. Lorrie zerknął przez ramię na gości, którzy przygotowywali sobie przy barku drinki, po czym podniósł dłoń, by przełożyć za ucho Holly kosmyk włosów. Dzięki trzem supersilnym kos­ metykom modelującym nie udało mu się tego zrobić. Przez sekundę wydawał się tym zafascynowany, a Holly zastanawiała się, czy będzie walczył z kosmykiem obiema dłońmi. Cofnęła się o krok, a on opuścił rękę, ale wciąż w skupieniu przyglądał się jej włosom. - Wiem, że chcesz obejrzeć dom. Idź śmiało, będę cię krył. Holly ani przez moment się nie wahała. W jednej chwili znalazła się w holu, zaraz potem na schodach prowadzących na piętro, gdzie znajdowały się sypialnie. Jak wyglądają po jedena­ stu latach? Czy coś się zmieniło? Dotarła na szczyt schodów i zamarła. Miała przed sobą pięć par zamkniętych drzwi do sypialni. Jak bardzo się zmieniły, od kiedy je ostatnio widziała? W łazienkach mieli tu wówczas Jude Deveraux

98

Holly

górnopłuki. Zlikwidowali je? Jedenaście lat temu połowa okiennych framug była przegnita. Wymienili je? Ciekawe jak wyglądają sztukaterie na suficie w dużej błękitnej sypialni? Stała nieruchomo z dłonią na balustradzie (mahoniowej). Piętro niżej słyszała śmiechy i brzęk szkła. Pomyślała, że musi zająć się jeszcze jedną sprawą, tą, która nie może czekać. Nick Taggert. Krzywiąc się i przeklinając go za to, że zepsuł jej pierwszy wieczór w tym cudownym domu, zeszła na palcach na dół. Na tak wysokich obcasach nie było to łatwe, ale jakoś sobie poradziła. - Jeśli nabawię się przez ciebie płaskostopia, Nicku Taggercie... - mruknęła pod nosem. Na parterze przystanęła, zajrzała do salonu i zauważyła, że wszyscy uśmiechają się do Lorriego, nawet ojciec. Poczuła miłe ciepło w sercu. Ojciec nigdy się nie uśmiechał do narzeczonego Taylor. - Coraz lepiej - mruknęła. Wszyscy polubili mężczyznę, którego i ona lubiła. Jedynym problemem był teraz Nick Tag­ gert. Należało się go pozbyć i w ten sposób usunąć ze swojej drogi ostatnią przeszkodę. Zanim skończy się lato... nie, jeszcze przed Bożym Narodzeniem zamierzała być panią Belle Chere. I żoną Lorriego, dodała w myślach. Wychodząc na dwór, aż wrzała z wściekłości. Absolutnie nie pozwoli, by jakiś prostak, z którym miała krótką przygodę, | zrujnował jej życie! Przebiegła przez trawnik w kierunku samochodu, ale Nicka tam nie było. - Nick! - syknęła. Z parkingu widziała, co dzieje się w salo­ nie, rodzina śmiała się, a Lorrie nalewał drinki. Gdyby nie to, że musiała biegać po dworze, opędzając się od komarów, spokojnie sączyłaby zimne wino i sprawdzała, w jakim stanie są sztukaterie. Zdenerwowana, zadarła sukienkę do kolan i pobiegła ścieżką do mleczarni. Nicka tu nie było. Mleczarnia była w dobrym stanie. Jude Deveraux

99

Holly

Wołając go cicho od czasu do czasu, pobiegła do pomieszcze­ nia na lód. Pusto. Przebiegła przez trawnik do starego budynku biurowego. Drzwi był zamknięte, dach wymagał remontu. Nigdzie go nie było. Pot zlewał jej plecy. Wycierając delikatnie twarz, tak, by nie zniszczyć makijażu, pomyślała, że powinna już wracać. Porozmawiam z nim jutro, postanowiła. Mogę przecież... Urwała, bo nagle dostrzegła cień przesuwający się po szacho­ wnicy ogrodów, które niegdyś były takie piękne. Na środku pierwszych dwóch kwadratów stały marmurowe fontanny. Po­ myślała, że skoro już tu jest, sprawdzi, jak się zachowały. Zadarła jeszcze raz sukienkę i powoli, spokojnie, by się nie spocić, ruszyła żwirową ścieżką w stronę ogrodu. Nick stał przy marmurowej fontannie przedstawiającej małe­ go chłopca. Holly wiedziała, że po przeciwnej stronie jest drugi, taki sam chłopiec. Marmurowe figury przedstawiały braci, któ­ ry zginęli w wypadku na łodzi w 1821 roku. Pogrążeni w żalu rodzice zamówili fontanny we Włoszech, a później ustawili je w ogrodach Belle Chere. Holly szła w kierunku Nicka, gotowa się z nim stanowczo rozmówić, ale kiedy na niego spojrzała, stało się coś dziwnego. Promienie księżyca odbiły się srebrzystą poświatą w jego ciem­ nych włosach i podkreśliły jego szerokie ramiona i długie nogi. Widząc to, przyspieszyła kroku. Między jej piersiami poja­ wiła się kropelka potu. Kiedy Nick się odwrócił, zaczęła biec. Uśmiechnął się, a ona przyspieszyła kroku. Wyciągnął do niej ręce. Holly próbowała przeskoczyć żywopłot i omal nie upadła. Na szczęście złapał ją i podtrzymał by w tym samym momencie pocałować ją w usta. Sekundę później Holly stała oparta plecami o fontannę, z suknią zadartą aż do pasa. Nick zręcznie rozpiął jej body, rozrywając jednym szarpnięciem rajstopy. Objęła go nogami, jego dłonie na jej pośladkach nadawały im rytm. Czuła się, jakby od dawna nie miała nic w ustach, a jej Jude Deveraux

100

Holly

głód mógł zaspokoić tylko ten mężczyzna. Kurczowo go trzy­ mała i przyciągała do siebie coraz bliżej, z każdym jego ruchem unosiła się, oszalała z pożądania, aż osiągnęła szczyt rozkoszy. Ukryła twarz w jego spoconej szyi i ścisnęła go ramionami i nogami. Kiedy tak trwali w objęciach, czuła, że to bardziej intymne niż sam seks. Boże, jak ona za nim tęskniła! Ten fakt wcale jej się nie podobał. Nie chciała tego. - Nie możesz tu zostać - wyszeptała. - Cii - powiedział, wsuwając dłoń w jej włosy. - A co to... Au! Chyba skaleczyłem sobie rękę. - Bardzo śmieszne - mruknęła, ale się roześmiała. - Hm - mruczał, całując jej szyję. - Może przejdziemy do... Holly oprzytomniała nagle. Spróbowała odzyskać godność, co w tych okolicznościach nie było proste. Rajstopy były podar­ te, czuła, że ześlizgują się jej z nóg. Body pozostawało rozpięte i powoli przesuwało się coraz wyżej. Zdała sobie także sprawę z tego, że po raz drugi uprawiła seks bez zabezpieczenia. Pierwszy raz zrobili to w jej samochodzie. Kiedy tak stała przed nim, oparta o marmurowy posąg tragi­ cznie zmarłego chłopca, poczuła, że to dla niej za wiele. - Musisz stąd wyjechać - powiedziała bliska płaczu. - Nie możesz zostać. Zaplanowałam już swoje życie, ciebie w nim niema. Nick zapiął spodnie i wskazał dłonią dom. - Jesteś wolna. W nic się nie mieszałem i nie będę. Twoje życie należy do ciebie. Wzięła głęboki oddech. - Dlaczego tu jesteś? - Potrzebowałem pracy, to oczywiste. Zasłoniła twarz, próbując się uspokoić. Po chwili znów na niego spojrzała. Oboje wiedzieli, że kłamał. Przyjechał dla niej. - No dobrze. Pociągasz mnie, jut to ustaliliśmy. Ale prze­ cież pociągasz wiele kobiet. Taylor oszalała na twoim punkcie. Jude Deveraux

101

Holly

- Za chuda. Zbyt agresywna - powiedział. - Moje ko biety... Wyciągnął do niej dłoń, ale Holly się odsunęła. - Nick! Nie jestem twoją kobietą. Nigdy nie będę. Posłuchaj, znajdę ci inną pracę. Możesz pracować dla kogoś dużo mniej nerwowego niż mój ojciec. Więcej zarobisz. Będziesz... - Nie, dzięki - powiedział, wkładając ręce do kieszeni. - Tu mi się podoba, a twój ojciec jest w porządku. Dziś chyba z godzinę rozmawialiśmy o Zatoce Świń, wyjaśnił mi, co tam się naprawdę stało. Bardzo ciekawy człowiek. Holly otworzyła usta, ale nie mogła wydobyć głosu. Myślała, że może uda jej się nakłonić ojca, żeby wylał go z pracy, ale skoro Nick z zainteresowaniem słuchał jego opowieści, nie było szansy, żeby ojciec się na to zgodził. - Włochy! - powiedziała w końcu. - Nie chciałbyś tam pracować? Stonce i oliwki. - Nie. Oparła się o kamienne obmurowanie fontanny. - Dlaczego mi to robisz? Musiałeś się sporo napracować, żeby się dowiedzieć, że ojciec szuka pracownika. Dlaczego? Nick przez chwilę patrzył na księżyc, a potem znów na nią. - Może z ciekawości? Chciałem się dowiedzieć paru rzeczy. - Proszę, powiedz, że się we mnie nie zakochałeś. - Nie sądzę. - Spojrzał znacząco na jej piersi. - Pożądanie tak, ale na pewno nie miłość. Jakaś część Holly nie była z tego zadowolona, ale przecież w końcu każda kobieta pragnie, by mężczyźni wyznawali jej miłość. Wyprostowała się i przygładziła suknię. Zanim wróci, musi koniecznie poprawić bieliznę, która była w koszmarnym nie­ ładzie. To się więcej nie powtórzy. To było... - Nie mogła mu spojrzeć w oczy. - Czyli ten facet poprosił cię o rękę? Jude

Deveraux

102

Holly

~ Oczywiście, że nie! Dziś widzimy się po raz pierwszy od wielu lat. - Więc w czym problem? Twoja siostra planuje ślub, a ciąg­ le kręci się przy szopie na narzędzia i składa mi takie propozy­ cje, że nigdy byś w to nie uwierzyła. Ona... - Ostrożnie! - przerwała mu Holly. - Nie będę wysłuchiwać, jak lekceważąco wyrażasz się o mojej siostrze. - Rzecz w tym, że z nikim się nie spotykasz, nie jesteś zaręczona ani zamężna, a jesteś dorosła. Dlaczego nie miałabyś się zabawić z ogrodnikiem? Może mógłbym ci podpowiedzieć parę sposobów, jak upolować starego Lorriego i jego rezy­ dencję. Mimo całego zdrowego rozsądku, Holly była zaintrygowana. - Na przykład? Nick wzruszył ramionami. - Och, faceci ze sobą rozmawiaj ą. Mógłbym ci przekazywać to, co usłyszę. - Bez obrazy, ale wątpię, by Lorrie chciał się zwierzać ze swoich intymnych spraw facetowi, który kosi trawę u sąsiadów. - Postaraj się, żebym był bliżej niego. - Nie mogę... - zaczęła, po czym spojrzała na niego, mrużąc oczy. - Zrobiłbyś to dla mnie? O co tak naprawdę ci chodzi? - Jeśli za niego wyjdziesz, to kto będzie restaurował tę posiadłość? Kto dostanie wypłatę, darmowe mieszkanie, wa­ rzywa z własnego ogrodu i bonus na święta? Myśłę, że równie dobrze mógłbym to być ja. - Ale przecież ty i ja... My... - Ożenię się, spłodzę szóstkę dzieci, a ty wyjdziesz za niego za mąż i urodzisz mu dwójkę idealnych potomków. Któregoś dnia będziemy się z tego śmiać. Będziemy wspominać dzień, w którym spotkaliśmy się przy fontannie. Holly była przekonana, że w jego rozumowaniu jest jakiś błąd, ale w tym momencie nie potrafiła go wskazać. Chciała wrócić do domu, wejść do najbliższej łazienki i doprowadzić się Jude Deveraux

103

Holly

do porządku. Chciała wreszcie obejrzeć Belle Chere, wypić trzy mocne zimne drinki i przestać myśleć. ~ Szantażowanie cię zaprowadziłoby mnie do więzienia i pozbawiło szansy na piękną przyszłość - powiedział, jakby czytał w jej myślach. - Przestań się tak martwić. Wyciągnął do niej dłoń, ale Holly odsunęła się. Opuścił rękę. - Umówimy się tak: nie dotknę ci, dopóki sama nie za­ czniesz. Trzymaj się ode mnie z daleka, aja cię nie tknę. Zgoda? - Ja... - Nie wiedziała, co powiedzieć. Zza drzew zauważyła, że drzwi domu otwarły się i w progu stanęła Taylor. - Holly! - zawołała. - Muszę iść. Muszę... - Zarzuciła mu ręce na szyję i pocało­ wała. - Nienawidzę cię - wyszeptała. - To obrzydliwe, że tu przyjechałeś. - Tak - zgodził się, całując jej szyję. - Obrzydliwe. - Ode­ pchnął ją od siebie. - Idź, zanim utknę w menage a trois. - Ohyda! - szepnęła, po czym podniosła suknię i pobiegła do domu.

ROZDZIAŁ 9 ół godziny po tym, jak rozstała się z Nickiem, Holly siedziała przy stole w jadalni Lorriego. Ten stół należał do jego rodziny od lat sześćdziesiątych XVIII wieku, kiedy to został wykonany w Anglii na specjalne zamówienie. Holly wiedziała, że Lorrie zna historię każdej wady, zadraśnięcia i rysy, jakie pojawiły się na pięknym meblu. Gdy wróciła z ogrodu, w salonie na moment zapadło dziwne milczenie. Zrobiła co w jej mocy, żeby naprawić szkody w wy­ glądzie. Musiała wyrzucić podarte rajstopy, ale zapięła body. Po starannym makijażu pozostały jedynie resztki kredki w kąci­ kach oczu. Włosy, mimo tony kosmetyków, jakich użyła, cał­ kiem oklapły. Zajrzawszy do starej szafki łazienkowej (którą koniecznie należało wymienić), znalazła grzebyk malowany w stokrotki z 1970 roku, którym zdołała rozczesać splątane włosy. Do twarzy musiała jej wystarczyć woda i mydło. Pojawiła się w salonie z uśmiechem zakłopotania na twarzy. Macocha spojrzała na nią z wyrzutem, ojciec zmarszczył brwi, a Taylor przyglądała się podejrzliwie, jakby próbowała się domyślić, co robiła. Lorrie uśmiechnął się na jej widok. - I jak wygląda dom? - spytał, podchodząc bliżej. - Dach biura jest w fatalnym stanie. Było ciemno, ale chyba zauważyłam kilka zmurszałych desek. Rozbawiony Lorrie objął ją ramieniem. - Cała Holly. Nic się nie zmieniła. Nawet w świetle księżyca zauważy mursz. Holly czuła, że oblała się rumieńcem. Lorrie myślał, że była

P

Jude Deveraux

105

Holly

na dworze i oglądała budynki, podczas gdy w rzeczywistości wyszła na dwór, by... Uśmiechnęła się blado do rodziny, która zdawała się sądzić, że drugiego takiego oryginała jak ona nie ma na świecie. Lorrie nalał jej drinka, którego zachłannie wypiła, po czym zaprowadził gości do jadalni. James był wyraźnie rozczarowa­ ny. Spodziewał się wykwintnej kolacji, złożonej z wielu pysz­ nych dań domowych, a tymczasem na stole leżało coś, co przypominało szybkie danie z KFC. Stół zastawiono stuletnią porcelaną i przepięknymi kielichami z cienkiego jak papier szkła, ale jedzenie było całkiem pospolite. - Mieszkam to od niedawna i jak państwo widzą, nie zdąży­ łem jeszcze znaleźć kucharki - wyjaśnił Lorrie, który wcale nie wydawał się zawstydzony tym faktem. Usiadł przy jednym końcu stołu, James przy drugim, a trzy kobiety między nimi. Ledwo zajęli miejsca, Holly zaczęła mówić. Powiedziała, że nie miała okazji obejrzeć sadu ani rodzinnego cmentarza, i że zastanawia się, w jakim stanie są stajnie i powozownia. Czy stodoła wymaga remontu? Czy wykonywano jakieś prace renowacyjne w młynie? Czy w kuźni są jeszcze miechy? A skóra? Czy nie przegniła? Czy...? - Moja droga Holly - przerwał jej z uśmiechem Lorrie. - Myślę, że goście zaczynają się nudzić. Może porozmawiamy o czymś innym niż Belle Chere? - Tak, oczywiście - mruknęła, zerkając na nietknięte je­ dzenie. Przez pół godziny milczała, pozwalając, by jej rodzina prze­ słuchiwała Lorriego. Zdawała sobie sprawę z tego, że próbują ustalić, czy był odpowiednim kandydatem na jej męża. Gdyby to, o czym mówiono, nie wydawało jej się ważne, na pewno sama zmieniłaby temat. Lorrie jednak świetnie sobie radził. Zwięźle odpowiedział na pytania o niedawny rozwód, żartując i śmiejąc się z tego, co musiało być dla niego bolesnym doświadczeniem. Powiedział, Jude Deveraux

106

Holly

że gdy już było po wszystkim, jedyne, o czym marzył, to powrót do domu, do Belle Chere. Kiedy wyznał, że myśli o otwarciu kancelarii w Edenton, spojrzała na niego z uwagą. - To znaczy, że będziesz często w mieście? - Wszyscy zwrócili na nią oczy, więc znów spuściła wzrok. - No dobrze - powiedziała głośno Taylor. - Nie ma co dłużej owijać w bawełnę Lorrie, Holly próbuje zapytać, czy mogłaby spędzić lato, przekopując się przez strych pańskiej rezydencji i szperając w dokumentach historycznych. Chce napisać pracę doktorską o historii tego domu. Czy może? - Oczywiście - odparł Lorrie. - Będę zaszczycony i szczęś­ liwy, że ktoś spisze dzieje mojej rodziny, które nie zawsze były powodem do dumy. Może Holly znajdzie skarb rodzinny. Słowo „skarb" skutecznie wszystkich ożywiło. - Nie były powodem do dumy? - dociekała Holly. - Od kiedy to członkowie tego rodu nie mają powodu do dumy? Lorrie oparł się wygodnie. Niewiele jadł tego wieczoru. - Nigdy nie opowiadałem ci tej historii, bo sam poznałem ją dopiero kilka lat temu. Otóż mój ojciec uważał, że jeden z jego przodków, Arthur Beaumont, nie jest godzien, by głośno wymieniano jego imię. Ponieważ mój ojciec... - Lorrie urwał, a kobiety odwróciły wzrok. Ojciec Lorriego zbyt często po­ stępował niegodziwie, by kimkolwiek gardzić. - Co z tym skarbem? - zmienił temat James. - Patrząc na to miejsce, muszę przyznać, że taki skarb by się przydał. Holly aż się zakrztusiła, słysząc niegrzeczną uwagę ojca. ale Lorrie potraktował to jako żart. - Przydałyby się wszystkie łupy Beaumontów - powiedział. - Może przejdziemy do salonu? Mam brandy, która... - Czy pochodzi z miejscowego sklepu? - spytał James. - Nie, proszę pana. Mój praprapradziad ryzykował życie pół tuzina niewolników, by przejąć ją z przepływającego tędy fran­ cuskiego statku. Zechce pan skosztować? Dam się namówić - odparł James, wstając od stołu. Jude Deveraux

107

Holly

W salonie Lorrie zapalił świeczki i nalał brandy do wysokich kieliszków (bardzo starych i niewiarygodnie delikatnych), po czym wszyscy wygodnie się rozsiedli, by wysłuchać jego opo­ wieści. - To bardzo stara historia - zaczął. - Dwaj bracia kochali się w tej samej młodej kobiecie, pannie Julii Bayard Pemberton. - Ze Spring Hill - zauważyła Holly. - Tak, mieszkała w państwa domu. - Lorrie uniósł kieliszek, by wypić toast za jej pamięć. - Julia zakochała się w moim przodku, przystojnym Jasonie Beaumoncie, jeszcze jako dziec­ ko. Niestety, ojciec Jasona zmarł, gdy ten miał szesnaście lat, chłopak z rozpaczy uciekł z domu i zaciągnął się na statek. Przerwał, by upić łyk brandy. - Tak przynajmniej brzmi wersja oficjalna. Moim zdaniem prawda jest inna. Sądzę, że Jason uciekł z domu, bo jego brat, Arthur, zrobił mu z życia piekło. Moja ciotka dopowiedziała mi tę część historii, którą przemilczał ojciec. Podobno Arthur, w przeciwieństwie do przystojnego i ogólnie uwielbianego Jasona, był człowiekiem powściągliwym i niesympatycznym. - Ale jako najstarszy z rodu odziedziczył Belle Chere - uzu­ pełniła cicho Holly. W rodzinie Beaumontów, zgodnie z angiel­ skim zwyczajem, cały majątek przypadał najstarszemu synowi. Młodsi synowie dostawali pensję, a od córek wymagano, by wyszły za mąż. ~ Tak - potwierdził Lorrie. - Po śmierci ojca Arthur przejął cały majątek, a Jason, co było dość dziwnym gestem, otrzymał prawo dożywotniego zamieszkiwania w Belle Chere. Kiedyś była tu chata, którą ponoć wybudowano dla Jasona. Zdaje się, niedaleko stajni. - W pobliżu tych dużych klonów - dodała Holly. - Zgadza się. - Lorrie uśmiechną} się do niej tak, że speszo­ na, odwróciła wzrok. - Jason uciekł więc na morze i nie pokazywał się przed dziesięć lat. Gdy wrócił, a był to, jak sądzę, Jude Deveraux

108

Holly

rok 1843 lub czwarty, okazało się, że Julia zaręczyła się z Art­ hurem i niebawem mieli wziąć ślub. - Chciała Belle Chere - powiedziała Holly, - Możliwe, ale kiedy pojawił się Jason, zerwała zaręczyny i ogłosiła, że zamierza poślubić młodszego i przystojniejszego z braci Beaumontów. - Och! - westchnęła Taylor. - Pojedynkowali się? - Nie. Okazało się, że to rozwiązanie jest Arthurowi na rękę. Bardzo się ucieszył, a nawet urządził na ich cześć wystawne przyjęcie. - Udawał - wtrąciła cicho Marguerite. - Robił to, żeby ukryć wściekłość. Wszyscy spojrzeli na Marguerite, ale ona nie odrywała wzro­ ku od Lorriego. - Na tydzień przed weselem Jason pokłócił się z jednym z sąsiadów. Tamtej nocy mężczyzna i jego żona zostali za­ strzeleni. Czterech świadków stwierdziło, że zrobił to Jason Beaumont. Ale Jason twierdził, że przez całą noc był w domu i grał w karty z Arthurem. Lorrie urwał i niespiesznie upił łyk brandy, wyraźnie czer­ piąc przyjemność z zainteresowania słuchaczy, którzy nie mo­ gli się doczekać zakończenia opowieści. - Kiedy szeryf i jego ludzie przyszli aresztować Jasona, ten roześmiał się im w twarz i powiedział, że jego brat może zaświadczyć, iż całą noc spędził w domu. Ale Arthur od­ mówił. Stwierdził, że nie skłamie nawet dla brata i nie ma pojęcia, gdzie Jason owej nocy przebywał. Szeryf zakuł Jasona w łańcuchy i zabrał do więzienia. Jason został osądzony, uznany za winnego i powieszony za podwójne morderstwo. Lorrie zamilkł, ale goście czekali na dalszy ciąg. - A co ze skarbem? - odezwał się James. ~ Ach, tak, skarb. Proszę pamiętać, że to były zupełnie inne czasy. Po ogłoszeniu wyroku Jason poprosił, by go zwolniono Jude Deveraux

109

Holly

z więzienia na dwadzieścia cztery godziny, żeby mógł dokoń­ czyć pewne sprawy rodzinne. Dał słowo dżentelmena, że wróci. - I zabił Arthura! - Nie wytrzymała Taylor. - Och, nie, zrobił coś dużo gorszego - powiedział z uśmie­ chem Lorrie. - Belle Chere - szepnęła Holly. - Tak. Belle Chere. Jakimś cudem Jason zdołał utrzymać brata z dala od domu przez cały dzień. Najpierw ożenił się z ukochaną Julią, która była z nim w ciąży, a potem z pomocą zaufanego służącego... w takich opowieściach zawsze wystę­ puje zaufany służący, prawda? Otóż, wraz ze służącym zabrał z Belle Chere wszystkie cenne przedmioty. Wywiózł całe wa­ gony sreber, opróżnił sejf, który, nawiasem mówiąc, wciąż znajduje się w piwnicach, przejął dochody z rocznych zbiorów. Zabrał wszystko, co przedstawiało jakąkolwiek wartość han­ dlową. - I ukrył - dokończył James. - Tak. Ukrył skarb tak dobrze, że nigdy go nie znaleziono. - A tajemnicę zabrał ze sobą do grobu - powiedziała Marguerite. - To straszne, do czego może doprowadzić zazdrość. - A ja chyba gdzieś czytałam, że Julia Bayard Pemberton poślubiła Arthura Beaumonta - zauważyła Holly. - Masz rację. Ciało Jasona nie zdążyło jeszcze wystygnąć, kiedy Julia brała ślub z Arthurem. Siedem miesięcy później urodziła chłopca, bardzo podobnego do Jasona. - Rozumiem, dlaczego wyszła za Arthura - powiedziała Taylor. - Była w ciąży, potrzebowała męża. Ale dlaczego Arthur się z nią ożenił? W końcu publicznie go upokorzyła. - Czy wspomniałem, że Jason, oprócz tego, że był przystoj­ ny, uchodził też za kuzyna króla Midasa? Ciotka mówiła, że Jason potrafił przemienić każdą upadającą firmę w przynoszące zyski przedsiębiorstwo. W chwili śmierci był bardzo bogatym człowiekiem. - Belle Chere - powtórzyła Holly. - Arthura nie stać było na Jude Deveraux

110

Holly

Belle Chere, więc poślubił bogatą wdowę po Jasonie, by dzięki pieniądzom brata utrzymać posiadłość. - Biedne dziecko - westchnęła Marguerite, - Ależ Arthur musiał nienawidzić Julii i dziecka Jasona. - Arthur nigdy go nie zobaczył - powiedział Lorrie. - Kilka miesięcy po powieszeniu Jasona, spadając z konia, skręcił kark i zmarł. Syn Julii odziedziczył cały majątek i znakomicie się spisał, nie dopuszczając, by Jankesi go spalili. Przez chwilę cała piątka w milczeniu sączyła pyszną starą brandy i rozmyślała o burzliwej historii rodziny Beaumontów. - Nigdy nie znaleziono żadnego z wywiezionych przedmio­ tów, prawda? - domyślił się James. - Niestety. Kiedy w latach siedemdziesiątych zawaliła się część mleczarni, znaleźliśmy srebrny serwis, ten, z którego jedliśmy dziś kolację, a który moja rodzina ukryła tam przed Jankesami. Nigdy jednak nie znaleziono niczego większego, żadnych rzeczy ukrytych przez Jasona. - A służący? - spytała Holly. - Co się z nim stało? Na pewno wiedział, gdzie jest ukryty skarb. - Nie wiemy, co się z nim stało. Ciotka mówiła, że ponoć ów człowiek miał przekazać Julii, gdzie ukryli skarb, ale nigdy tego nie zrobił. - Pewnie sam wszystko zabrał - stwierdziła Taylor, dopija­ jąc brandy. - Kiedy powiesili biednego Jasona, „wierny sługa" wrócił na miejsce i zajął się skarbem. - Możliwe, ja jednak nie uważam, żeby tak było. W noc przed egzekucją jeden z czterech świadków upił się i złorzeczył na Arthura Beaumonta, który rzekomo nie spłacał długów. Nazajutrz wyłowiono go martwego z rzeki. Wystarczyło kilka godzin, a cale miasteczko poskładało elementy tej mozaiki w historię. Nagle ludzie zrozumieli, że Jason był jednak niewin­ ny. W tamtym czasie właściciele Belle Chere uchodzili za bogatych, więc nikt nic nie mówił. Ciotka podejrzewała, że Arthur zagroził niewolnikom śmiercią, jeśli po okolicy rozeJude Deveraux

111

Holly

jdzie się wieść o tym, że Jason zabrał wszystkie cenne przed­ mioty. Arthur zatuszował całą sprawę, dlatego nikt nigdy nie słyszał tej historii. Jeśli zaś chodzi o miejsce, w którym ukryty był skarb, mogę tylko powtórzyć za ciotką, że nigdy go nie znaleziono. Lorrie westchnął. - Cóż, myślę, że gdyby w tamtych czasach wydarzyło się coś podejrzanego, na przykład jakiś niewolnik nagle niespodziewa­ nie się wzbogacił, miasteczko na pewno dociekałoby, jak to się stało. - I doszłoby do kolejnego linczu - dodała Holly. - Zapewne. James przyglądał się Lorriemu z podejrzliwością. - Powiedział pan, że tej historii zazwyczaj nie opowiada się w pańskiej rodzinie. Dlaczego więc opowiedział ją pan nam? - Dobre pytanie - zauważył Lorrie, odstawiając pusty kieli­ szek po brandy. - Kiedy po okolicy rozeszła się plotka, że kupili państwo Spring Hill i mają zamiar tu mieszkać, uknułem chytry plan, mający na celu nakłonienie Holly, by pomogła mi szukać skarbu. Wiem tylko tyle, że znajduje się gdzieś na terenie posiadłości. - Spojrzał na Holly. - Czy dasz się namówić i pomożesz mi szukać? Holly ledwo powstrzymała wybuch radości. Chciała skakać i tańczyć. - Tak, myślę, że mogę to zrobić - powiedziała, jakby za­ stanawiała się nad tą możliwością. Oczywiście nikt nie dał się zwieść. Wszyscy wybuchnęli śmiechem, wiedząc, że o tym marzyła. - Podzielę się z tobą - zaproponował Lorrie. Holly chciała zapytać, co będzie „znaleźnym", ale zrezyg­ nowała. Moją nagrodą będzie możliwość napisania pracy, dzięki której zdobędę doktorat. Zamiast opisywać dzieje posiadłości, skupię się na historii Arthura, Jasona i Julii. Dołączę zdjęcia Jude Deveraux

112

Holly

przedmiotów pochodzących sprzed wojny secesyjnej, tych, któ­ re odnajdziemy. - Jeśli ktokolwiek może to zrobić, to tylko ty - powiedział Lorrie, wpatrując się w nią tak intensywnie, że po karku spłynę­ ła jej maleńka kropelka potu. - Zaczniemy jutro? - spytała. Lorrie i Belle Chere. Życie było cudowne. - Och, z tym będzie problem - westchnął Lorrie. - Obawiam się, że na jutro mam już inne plany. Muszę być w mieście. Zakładam kancelarię, a przy tym jest sporo pracy, W Edenton nie będzie wielu zleceń, więc staram się utrzymać dawnych klientów i zapewnić, że mogę dotrzeć wszędzie tam, gdzie mnie potrzebują. - Wzruszył ramionami. - Cóż, życie na walizkach to cena, jaką muszę zapłacić, by utrzymać Belle Chere. Jutro jadę do Nowego Jorku. - W porządku - powiedziała Holly. - Wiem, gdzie jest strych. Po prostu... - Będziesz tu przez cały dzień sama? - wtrącił się James. - Po moim trupie. Przyślę tego chłopaka, nowego ogrodnika, żeby z tobą został. Wygląda na wystarczająco silnego, by w razie czego cię obronić, bo ogrodnikiem jest beznadziejnym. Wczoraj ściął wszystkie żonkile. Wątpię, żeby na wiosnę za­ kwitły. - Myślę, że w ciągu dnia Holly będzie tu bezpieczna - po­ wiedział Lorrie. - Nie widzę potrzeby, by zapewniać jej eskortę. - W ubiegłym tygodniu mieliśmy telefon z policji, pode­ jrzewali, że ktoś ją porwał. Umieraliśmy wszyscy z niepokoju, zanim okazało się, że jest bezpieczna. A wie pan, co się stało? Kręciła się po jednym z tych starych rozwalających się domów, które tak kocha, zobaczyła grzechotnika - tak! grzechotnika! - i dlatego wpadła do betonowej piwnicy. Na szczęście znalazł ją jakiś przypadkowy kierowca ciężarówki, bo inaczej zmarłaby z wychłodzenia. James wpatrywał się w Lorriego przeszywającym wzrokiem. Jude Deveraux

113

Holly

- Wiem, że oboje ubóstwiacie to miejsce, ale prawda jest taka, że co drugą deskę w podłodze trzymają na swoich barkach rodziny korników. Trzeba panu wiedzieć, że gdy idzie o za­ bytkowe domy, moja córka zupełnie traci rozsądek. A jeśli spadnie przez dziurę w podłodze na poddaszu? Albo zatrzaśnie się w sejfie? A co zrobi, gdy sufit zawali jej się na głowę? Pan wyjedzie, a my będziemy zajęci. Holly może tkwić tu uwięziona całymi godzinami, zanim ktoś się zorientuje. Nie, jeśli ma tu pozostawać, nie może być sama. Jeśli nie ogrodnik, który nie odróżnia kwiatów od chwastów, to kto tu z nią zostanie? Któreś z was? Przez moment panowało milczenie. James miał rację. - Sądzę, że ogrodnik da sobie radę - powiedziała Marguerite. Taylor uśmiechnęła się do Holly, która od razu domyśliła się, co siostrze chodziło po głowie. Będzie odwiedzać Belle Chere w pogoni za przystojnym ogrodnikiem, z dala od czujnego wzroku ojca. Chciała zaprotestować, ale żaden argument nie przychodził jej do głowy. Jedyne, co mogłaby powiedzieć, to: „Ach, wiesz, tato, chcę wyjść za Lorriego, ale na razie mam romans z ogrod­ nikiem. Obawiam się, że jeśli będzie tu ze mną przez cały czas, w końcu ktoś nas przyłapie, a wtedy nie wyjdzie mi z Lorriem". Nie, przecież nie mogła tego powiedzieć. Po prostu będzie musiała się kontrolować. Albo lepiej, skupi się na pięknie i tajemnicach Belle Chere, które z pewnością odwrócą jej uwagę od mrocznej urody Nicka Taggerta. Uśmiechnęła się słabo do ojca, była gotowa przysiąc, że w jego oczach dostrzegła błysk, jakby coś planował. Moment później uśmiechnęła się szerzej. Zrozumiała, że ojciec pomagał jej zdobyć Lorriego. Gdyby miała pozostawać sama w jego domu, czekając na jego powrót, Lorrie czułby się bezpiecznie. Ale jeśli będzie jej towarzyszył niesamowicie przystojny i seksowny mężczyzna, może Lorrie będzie miał Jude Deveraux

114

Holly

powód, by wracać do domu wcześniej. Czyż nie wysłuchali właśnie opowieści o horrorze, którego przyczyną była za­ zdrość? Błysk w oczach ojca stał się jeszcze wyraźniejszy. Holly zerknęła na Lorriego. - Tak - powiedziała. - Chyba ktoś powinien tu ze mną być. Pomoże mi przesuwać skrzynie i pudła na strychu. - Obawiam się, że jestem zazdrosny o tego ogrodnika - przyznał Lorrie, gdy się w nią wpatrywał, miał w oczach taki żar, że Holly przez moment myślała, że powie coś intymnego. James chrząknął. - Skoro już wszystko ustalone, proponuję wracać do domu. Muszę jeszcze przygotować na jutro kazanie. Nieco oszołomiona, Holly podążyła za rodziną w stronę drzwi. Przez całe lata o tym marzyła i wyobrażała sobie ten moment. Była taka młoda, gdy spędzała wakacje z Lorriem. Aż do tej pory często zastanawiała się, kim się stał. Gdy spotkała kogoś z Edenton, zawsze o niego pytała. Wszyscy kojarzyli jego rodzinę i wiedzieli o posiadłości Belle Chere, prawie każdy twierdził, że zna go osobiście. Wiele osób uważało go za snoba. Ale Lorrie, z którym spędziła lato i mężczyzna, z którym się dziś spotkała, w niczym nie przypominali snobów. Jako dzie­ dziczka fortuny wiedziała, że publicznie należy być sztywnym i zdystansowanym. Często, gdy wychodziło na jaw, że jest spadkobierczynią firmy Narzędzia „Hollander", ludzie zaczy­ nali się inaczej zachowywać. Ich głosy brzmiały inaczej, wszyst­ ko, co mówiła, nagle stawało się niezwykle zabawne lub wyjąt­ kowo mądre. Gdy uciekała od tych ludzi, wkrótce dowiadywała się z plotek, że jest snobką. Nick stał przy otwartych drzwiach samochodu, a Holly roz­ glądała się po Belle Chere. To miejsce aż emanowało elegancją; takiej klasy dodawały tylko upływające stulecia. - Jesteś też ogrodnikiem? - usłyszała za plecami głos Lor­ riego. Kiedy się odwróciła, zauważyła, że marszczył brwi. Jude Deveraux

115

Holly

Obejrzał Nicka od stóp do głów i najwyraźniej wcale nie spodobało mu się to, co zobaczył. Nick przeciwnie, uśmiechał się do Lorriego z miną nieza­ przeczalnego zwycięzcy. Miała ochotę go kopnąć. - Tak, proszę pana - powiedział Nick. Użył właściwych słów, ale ton jego głosu był kpiarski. Nic z tego nie będzie, pomyślała Holly. W tym momencie Lorrie chwycił ją za ramię, odwrócił i przyciskając do siebie pocałował w usta. Bez języka, bo przecież patrzyli na nich jej rodzice. Wszystko było prawid­ łowo, ale Holly tak się zdenerwowała obecnością tylu świad­ ków, że nie mogła się zdecydować, czy pocałunek jej się podobał, czy nie. Potem nagle ją puścił i cofnął się o krok. Zajrzał na tylne siedzenie samochodu, gdzie usadowił się już jej ojciec. - Proszę wybaczyć, to przez ten księżyc. Dawna przyjaciół­ ka wyrosła na piękną kobietę. - Wzruszył ramionami w bardzo przekonywający sposób. - Wszystko w porządku - powiedział James, ściskając dłoń żony. - Ja sam też kiedyś doświadczyłem działania księżyca. Holly zaczęła coś mówić, ale Nick ścisną} ją w talii tak mocno, że nie mogła złapać powietrza. Podniósł ją i niezbyt delikatnie posadził w fotelu, po czym dość bezceremonialnie zamknął drzwi. Błyskawicznie wsiadł do samochodu i sekundę później opuszczali już Belle Chere. Holly chciała wstać i pomachać Lorriemu i Belle Chere przez otwór w dachu, ale kiedy próbowała wstać, okazało się, że drzwi przytrzasnęły jej suknię. Była pewna, że Nick zrobił to celowo. Spojrzała na jego profil, nerwowo zaciskał szczęki. Odwróciła głowę, wyjrzała za okno i uśmiechnęła się. Wie­ działa, że powinna się raczej złościć, Nick zachowywał się infantylnie. Lorrie zresztą też. Gdyby nie obejrzał sobie Nicka i nie wiedział, że to on będzie jej „pilnował", nigdy by jej nie pocałował w obecności rodziców. • Jude Deveraux 116 Holly

Tak, powinna być zła na obu mężczyzn. Używali jej do swojej prymitywnej męskiej rywalizacji. Ale choć bardzo się starała, nie potrafiła wykrzesać w sobie gniewu. Świadomość, że walczą o nią dwaj przystojni mężczyźni, sprawiała jej zbyt dużą przyjemność. Zdecydowanie zbyt dużą. Ulokowała się wygodnie w fotelu i zamknęła oczy. Wszystko przebiegało zgodnie z jej planem. Jutro rozpocznie badania, jeśli jej się poszczęści, być może znajdzie skarb, pozostający w ukryciu od ponad stu sześćdziesięciu lat - skarb, którego Belle Chere tak bardzo potrzebowała. Nie miała za dużo czasu, żeby się dokładniej rozejrzeć, ale zauważyła już kilka rzeczy wymagających napraw. Renowacja miejsca takiego jak Belle Chere kosztowałoby fortunę. Skoro Lorrie odziedziczył Belle Cher, to znaczy, że nie dostał żadnych pieniędzy, więc musi dysponować tylko tym, co zarobi. Był wziętym prawnikiem, ale miał dopiero dwadzieścia siedem lat. Nie zdążył jeszcze zarobić tyle, ile potrzebował. Zastanawiała się, jak bardzo będzie wdzięczny kobiecie, która znajdzie skarb. Stanie się bogaty. Nigdy nikt mu już nie zarzuci, że żyje na koszt bogatej żony. A słyszała, że tak właśnie 1 mówił jego dawny szkolny kolega. Uśmiechnęła się i zrelaksowana, poprawiła się w fotelu. Tak, wszystko układało się idealnie, dokładnie tak, jak sobie życzyła, jakby zaplanował to sam kupidyn. Z wyjątkiem Nicka, pomyślała. Do idealnego układu nie pasowało tylko to spotkanie z Nickiem. Musi znaleźć sposób, żeby się go pozbyć. Może zadzwoni jutro do firmy Narzędzia „Hollander" i spyta, czy nie prowadzą szkoleń dla menedżerów. Jeśli nie, zasugeruje, żeby rozpoczęli. Tak, rewelacyjna praca to jedyny sposób, by się go pozbyć. Jej sumienie znów będzie czyste, gdy zapewni Nickowi pracę, a co za tym idzie - przy­ szłość, o jakiej sam nie śmiałby nawet marzyć. Uśmiechnęła się, zadowolona z siebie. Wszystko dokładnie sobie obmyśliła.

ROZDZIAŁ 10 olly uznała, że strych rezydencji Belle Chere to naj­ gorętsze miejsce na ziemi. Okna od lat były zabite gwoździami, a szyby zamalowane. Sumienie nie pozwoliło jej ich otworzyć. Nie, te okna trzeba będzie ostrożnie wyjąć, usu­ nąć farbę, naprawić framugi i wstawić z powrotem. Włożyła najlepsze białe lniane spodnie, sandałki na płaskim obcasie i czarny bawełniany top. Sądziła, że będzie jej wystarcza­ jąco chłodno, a praca pochłonie j ą na tyle, że nie będzie odczuwać gorąca, ale mimo wczesnej pory upał mocno jej doskwierał. Jeszcze raz spojrzała na duży wentylator, stojący na końcu długiego, zakurzonego pomieszczenia. Ciekawe kiedy ostatnio go włączano, zastanawiała się. Na pierwszy rzut oka wyglądał na model z 1957 roku. Nie zdziwiła jej leżąca nieopodal skrzyn­ ka na narzędzia. Widocznie ktoś próbował go naprawić, ale w końcu zrezygnował. Stanęła między dwoma kuframi obitymi końską skórą, by wyjrzeć przez częściowo zamalowane okno. Na dole zauważyła Nicka. Leżał w hamaku pod ogromną leszczyną, miał zamknię­ te oczy i wyglądał zabójczo. Tego ranka był nieznośny. Ojciec nalegał, by wszyscy wy­ słuchali wstępnej wersji jego kazania, dlatego wyrwała się z domu dopiero o dziewiątej. Umierała z pragnienia, by jak najszybciej zagłębić się w dokumentację z Belle Chere, a tym­ czasem musiała słuchać przemowy ojca. Kiedy w końcu wy­ szła, Nick czekał już na nią na werandzie. - Który samochód panienka sobie życzy? - spytał. - Przestań! - warknęła. Sprawdziła zawartość czerwonej skórzanej aktówki, upewniając się, czy zabrała wszystkie matę-

H

Jude Dev©raux

118

Hollv

riały potrzebne do pracy badawczej. Nie zwracając na niego uwagi, podeszła do swojego samochodu i chciała usiąść za kierownicą, ale Nick ją ubiegł. Gestem dłoni dał znać, że to on będzie prowadził. W drodze do Belle Chere nie rozmawiali. Na miejscu Holly, wyjęła klucz, który wręczył jej Lorrie, otworzyła drzwi fron­ towe i weszła do środka, zostawiając Nicka na zewnątrz. W domu było na tyle chłodno, na ile pozwalała osiemnasto­ wieczna technologia. Główny hol był ogromny i imponujący. Nucąc melodię walca, Holly tanecznym krokiem przemierzała pomieszczenie. W takich salach urządzano niegdyś wspaniałe bale. Kto dziś projektuje domy pod kątem balów? - zastanawia­ ła się. Gdy minęła pierwsza euforia, Holly przestała tańczyć i po­ stanowiła udać się na poddasze, nim w pomieszczeniu zrobi się gorąco. Niestety, temperatura już była bardzo wysoka. Zabyt­ kowa rezydencja to jedno, ale zabytkowa klimatyzacja to zupeł­ nie co innego. Przed wpół do jedenastej była już cała mokra, jakby wyszła z basenu. Kiedy kropelka potu kapnęła jej z nosa wprost na historyczny dokument, uznała, że trzeba coś z tym zrobić. Jutro zleci, by zainstalowano nowy wentylator,., albo klimatyzację okienną. A dziś... Zerknęła przez brudną szybę, Nick wciąż drzemał w hamaku. Może powinna znaleźć mu jakieś zajęcie? Niech wymieni olej w jej samochodzie. Albo sprawdzi opony. Albo przeczyści tłoki. Czy tłoki się czyści? Rozebrała się do bielizny, zdjęła też sandały i pochyliła się nad kufrem. - Co my tu mamy? - powiedziała do siebie, otwierając wieko. Godzinę później, kiedy stała na palcach, próbując zdjąć pudła, usłyszała za plecami hałas. Odwróciła się. Westchnęła, widząc Nicka, a wtedy pudła zaczęły zsuwać się na ziemię. Jude Deveraux

119

Holly

Nick błyskawicznie znalazł się za nią i wepchnął je na miejsce. - Miałeś na mnie czekać na dole - przypomniała chłodnym tonem. Nick zmierzył wzrokiem jej prawie nagie ciało. - Ładny naszyjnik. Ale jeszcze bardziej podoba mi się gab­ lotka wystawowa -powiedział, po czym odwrócił się i podszedł do wentylatora. Holly pospiesznie ukryła naszyjnik w biustonoszu, ale uwie­ rał, więc po chwili go wyjęła. Teraz już za późno, żeby go chować. Nosiła ten duży żółty kamień, który jej podarował. Głupio co prawda nosić coś tak taniego i rzucającego się w oczy, ale nie wiedzieć czemu, kamień jej się podobał. Miał w sobie coś, co ją intrygowało. Raczej nie był ze szkła, może to cytryn? Oczywiście powinna mu go zwrócić, miała nawet taki zamiar. Ale teraz... - Nie działa - ostrzegła, kiedy Nick zaczął bawić się wen­ tylatorem. Obejrzał dokładnie urządzenie. Odsunął na bok dwa pudła na kapelusze i nadgryzionego przez mole misia, i znalazł sznur. Po nim dotarł do przedłużacza, a dalej, przestawiając przy okazji co najmniej dwadzieścia pudeł, odkrył gniazdko. Uśmiechając się do niej, włączył przewód i wentylator zaczął pracować, rozwiewając po całym pomieszczeniu kurz i roz­ rzucając papiery. Holly pomyślała, że powinna je łapać, ale powiew chłodnego powietrza był tak przyjemny, że podbiegła bliżej, odwróciła się plecami do wentylatora, stanęła w rozkroku i rozłożyła ręce. Nick usiadł na zabytkowym, obitym skórą, drewnianym krześle z epoki wiktoriańskiej i zaczął się jej przyglądać. - Szkoda, że nie mam aparatu - mruknął. Odwróciła się do niego plecami, pozwalając, by wentylator wysuszył pot na jej ciele. - Nawet ty nie zepsujesz mi tej przyjemności. Jude Deveraux

120

Holly

- Od kiedy to psuję ci przyjemności? W zasadzie to my­ ślałem, że sprawianie ci przyjemności należy do moich obo­ wiązków. Holly stanęła przodem do niego. - Nie zaczynaj. I nie patrz tak na mnie. Mam dużo pracy. - Ach, rzeczywiście. Poślubić Belle Chere. Patrzyła na niego z wściekłością. - Nie jesteś zabawny. - Kilka razy udało mi się cię rozbawić - powiedział, zniżając głos. - Nick! Mówię poważnie! Nie mam czasu na zabawy z tobą. - Co się stało? - spoważniał nagle. Usiadła na zabytkowym stołku i rozejrzała się po ogromnym pomieszczeniu pełnym pudeł, skrzyń i gablot - Z tego, co wiem, wynika, że odkąd wybudowano Belle Chere, wszystkie dokumenty i papiery związane z mieszkań­ cami posiadłości przechowuje się na tym strychu. Tylko że straszny tu bałagan. Nie ma szans, żeby coś znaleźć. Skatalogo­ wanie tego to praca na rok dla dwudziestu osób. Nick patrzył na nią pytająco. - Po co się tak spieszyć? Jak już zostaniesz panią Belle i Chere, będziesz miała całe życie na czytanie starych doku­ mentów. - Palant z ciebie, wiesz? - Zdecydowanym krokiem pode­ szła do swoich ubrań i wciąż podenerwowana włożyła spodnie. Nick wstał z krzesła. - Masz rację. Przepraszam. Problem w tym, że nie wiem, co zamierzasz robić. Musisz to wszystko przeczytać, zanim za­ czniesz pisać pracę? Zapinała bluzkę. Jej ubrania były wymięte i pokryte kurzem, ale przynajmniej wyschły. - Nie. Nastąpiła zmiana. Muszę tylko... - Machnęła ręką. - Dużo by mówić. Otworzyła wielką szafę i westchnęła na widok jej zawartości. W środku piętrzyły się pudła, mniej lub Jude Deveraux

121

Hołły

bardziej zniszczone, niektóre wręcz rozsypujące się. Między nimi, w każdym wolnym miejscu, poupychano setki starych listów. Holly wyciągnęła dwa z brzegu. - Pierwsza wojna światowa i wojna secesyjna - powiedziała. - Jak ja mam tu cokolwiek szybko znaleźć? Podszedł do niej i położył jej ręce na ramionach. Nie od­ sunęła się. - Mam pomysł. Zejdźmy na dół, ty weźmiesz prysznic, a ja przygotuję lunch. Zjemy coś, a ty w tym czasie powiesz mi, czego szukasz, a potem przyjdziemy tu razem i ci pomogę. Wahała się przez chwilę. - Potrafię czytać - dodał chłodno. - Ja... - zaczęła, ale zamilkła i oblała się rumieńcem. - Robię świetną lemoniadę. - W takim razie... - Uśmiechnęła się i ruszyła w stronę drzwi, ale Nick ją zatrzymał. Położył jej ręce na karku i wyjął spod bluzki naszyjnik. - Ładnie wygląda - zauważył cicho. Holly myślała, że chce ją pocałować, więc pochyliła się do przodu, ale Nick wziął ją za ramiona i odwrócił w stronę drzwi. - Jak dla mnie, jesteś za bardzo spocona! - Chcesz spróbować? - spytała przez ramię. - Lepiej nie - odparł błagalnym tonem, na co roześmiała się rozbawiona. Czterdzieści pięć minut później Holly czuła się już znacznie lepiej. Wzięła chłodny prysznic, umyła głowę szamponem Lorriego, wyprała bieliznę i powiesiła na ogrzewanym wieszaku na ręczniki. Siedziała z Nickiem w kuchni, jadła kanapkę z grubym plastrem indyka, popijając ją trzecią szklanką lemoniady i koń­ czyła opowiadać mu historię Arthura, Jasona i Julii. - Czyli interesują cię lata czterdzieste dziewiętnastego wie­ ku - stwierdził. - A czego konkretnie szukasz? Pamiętnika, w którym Julia opisuje swoje życie? Jude Deveraux

122

Holly

- Chciałabym. Znalazłam Biblię zawierającą kilka dat, ale nic poza tym. - Zaczęła szperać w kieszeniach, w poszukiwaniu notatek, ale miała przecież na sobie jedwabny szlafrok Lorriego. - Daty się zgadzają, fakty też. Wszystko działo się w 1842 roku. W Biblii jest notatka o tym, że Julia poślubiła Jasona dziewiątego kwietnia 1842, a trzy dni później on zmarł. Przyczyny śmierci nie podano. W czerwcu wyszła za Arthura i urodziła dziecko. - Holly upiła łyk lemoniady. - Na początku grudnia - dokończył. - Racja. Skąd wiedziałeś? Ach, duża rodzina - domyśliła się. - Tak, w mojej rodzinie było pełno kobiet w ciąży. My, Taggertowie, jesteśmy bardzo płodni. - A skoro o tym mowa... - Dolać ci lemoniady? - Nie pozwolił jej dokończyć. - Kie­ dy zmarł Arthur? - W listopadzie, zanim urodziło się dziecko. - Holly patrzyła na kanapkę. - Będziemy musieli zrobić zakupy, żeby uzupełnić zapasy Lorriego. - Znalazłaś coś jeszcze z tego roku? - Dużą czarną księgę ze spisem niewolników, których kupiono i sprzedano - powiedziała, krzywiąc usta. - Nie mogłam na nią patrzeć. To jedyny aspekt historii Ameryki, którego nie znoszę. Istoty ludzkie wystawiane na aukcję i... Nick położył rękę na jej ramieniu. - Opublikowanie tych zapisków może pomóc ludziom w od­ nalezieniu przodków. - To prawda. Może po wszystkim spróbuję... - Co to za dźwięk? Holly nasłuchiwała przez sekundę i aż podskoczyła. - To moja komórka. - Pobiegła do holu po torebkę, po­ spiesznie wyjęła telefon i odebrała połączenie. Słuchała w mil­ czeniu, a na jej twarzy z każdą sekundą malowało się coraz większe niezadowolenie. W końcu pożegnała się z rozmówcą i wróciła do kuchni. Jude Deveraux

123

Holly

- To Taylor. Mam dziś przymiarkę. Twierdzi, że mi o tym mówiła, ale ja niczego takiego nie pamiętam. Wyglądała na tak zrozpaczoną, że Nick zamknął ją w ra­ mionach. - Twój tato polecił, abym się tobą opiekował, kiedy tu jesteś. Co powiesz na taki plan: W drodze do krawca podrzucisz mnie do Spring Hill, ja wezmę swój samochód i pojadę do biblioteki miejskiej. Jeśli Jasona Beaumonta powieszono, na pewno bę­ dzie o tym w prasie. - Mógłbyś? To znaczy, wiesz... ? Wypuścił ją z objęć. - Czy wiem, jak szuka się informacji? - spytał, unosząc brew. - Jasne. To proste. - Odsunął się, rozpiął do połowy koszulę i spojrzał lubieżnie na Holly. Wyglądał jak członek gangu, w dodatku szalenie seksowny. - Masz już coś na temat Belle Chere z 1842 roku? - Jesteś niepoprawny - roześmiała się Holly. - Jeśli się uda, to na pewno mi się opłaci. Pamiętaj, że chcę tę pracę. - Pracę? - powtórzyła niepewnie i od razu poczuła się winna, jakby właśnie przeczytał w jej myślach o planie zatrud­ nienia go w firmie Narzędzia „Hollander". - Och, chodzi ci o pracę w Belle Chere, po tym, jak ja... jak... - Jak wyjdziesz za właściciela. - Tak - powiedziała, nie patrząc mu w oczy. Dotknął jej brody i uniósł twarz, tak by spojrzała mu w oczy. - Chyba się we mnie nie zakochałaś, co? - zaniepokoił się lekko. - Ani mi to w głowie. Pomyślałam tylko, że nie ma takiej możliwości, żebyś tu pracował, kiedy Lorrie i ja... to znaczy, jeśli Lorrie i ja... - Patrzyła na niego z wściekłością. - Wczoraj wieczorem omal nie wpadłeś w szał, kiedy Lorrie mnie pocało­ wał. - Spodziewała się, że Nick zaprzeczy, ale on tego nie zrobił. Jude Deveraux

124

Holly

- Jesteś gotowa? - spytał markotnie. - Przeszukiwanie bib­ lioteki może trochę potrwać. W drodze do samochodu znów przyszło jej do głowy, że Nick był jedyną przeszkodą w realizacji planów na przyszłość. Gdy­ by tylko mogła jakimś sposobem pozbyć się go, wszystko na pewno ułożyłoby się tak, jak to sobie wymarzyła. Spojrzała na niego, gdy włączał silnik, i pomyślała, że pro­ blemem tak naprawdę było to, że nie chciała, by Nick wy­ jeżdżał. Potrzebowała jego pomocy w poszukiwaniach, potrze­ bowała też... Cóż, prawda była taka, że wcale nie potrzebowała go do niczego konkretnego. Może z wyjątkiem seksu. Cu­ downego, sprawiającego, że ziemia drżała pod stopami. Naj­ lepszego seksu... - Patrz tak na mnie dalej, a nie dojedziesz na tę przymiarkę - rzucił. Szybko odwróciła głowę. Za drzewami majaczyła rezydencja Belle Chere. To absurdalne, by aż tak kochać miejsce. Cóż, kiedy ona tak naprawdę najbardziej kochała taki styl życia. Oczyma wyobraźni widziała siebie w tym domu, z trójką dzieci, Widziała siebie na spotkaniach z działaczami na rzecz ochrony j zabytków. Znów popatrzyła na Nicka. Nie potrafiła sobie wyobrazić życia z nim. Nick żartował i prowokował, ale dobrze wiedziała, że ma swoją dumę. Nigdy nie chciałby żyć na utrzymaniu żony, a to znaczyło, że Holly musiałaby spróbować żyć z jego zarobków. Odwróciła wzrok. Jestem snobką, pomyślała. I leniem. Nie chcę przez resztę życia zajmować się tylko praniem. Chcę... Zamknęła na moment oczy. Lepiej rozmyślać o pracy doktor­ skiej, zamiast planować przyszłość.

ROZDZIAŁ 11 arci? - powiedział Nick do słuchawki telefonicznej. - Nie przeszkadzam? - Ty nigdy nie przeszkadzasz Nick. Jak rodzina? - Dobrze. Świetnie - odparł ze zniecierpliwieniem. Darci Montgomery była żoną kuzyna i miała dar jasnowidzenia. - Stało się coś złego? - spytała. - Ty mi to powiedz - odrzekł Nick, śmiejąc się nerwowo. - OK. Obok ciebie jest kobieta. Jest też duża dziura ze złotem. - A więc ono jednak istnieje? Nie byłem przekonany. Pe­ wien mężczyzna twierdzi, że ponad sto lat temu jeden z jego przodków ukrył tu skarb - wyjaśnił. - Ten człowiek jakoś nie wzbudza mojej sympatii. On... - Możliwe, że chce poślubić kobietę, którą kochasz. - Ja jej nie kocham! - zaprotestował. - To tak, jakby mówić, że żołądź to nie dąb. - Co? - Żołądź rośnie i miłość rośnie. Twoja miłość jest na razie wielkości żołędzia, ale wkrótce osiągnie rozmiar dębu. - Świetna wiadomość, bo do tego czasu ona prawdopodob­ nie zdąży wyjść za kogoś innego - zauważył. - Przyszłość można zmienić - powiedziała Darci. - Nick, coś jest nie tak. Nie jestem pewna, ale coś mi tu nie pasuje. Wydaje mi się, że mam dwie różne wizje jednocześnie. Czy ta kobieta ma ciemne włosy? - Tak. I ciało jak z katalogu z bielizną. Dziś miała na sobie,.. - Urwał, bo Darci zaczęła się śmiać. - Nie wszystkie sceny muszę widzieć.

D

Jude Deveraux

126

Holly

- Więc szukamy skarbu, a potem ona wychodzi za faceta z wielkim domem - powiedział ponuro Nick. Darci przez chwilę milczała. - Do czego zmierzasz? Stać cię na największy dom w Ame­ ryce. Ją też. Wiesz o tym, prawda? - Tak. Narzędzia „Hollander". Nie będę wchodzić w szcze­ góły, ale ona myśli, że jestem biedny, niewykształcony i... Wiesz, o co chodzi. - Ach, to pewnie dlatego widzę wokół ciebie tyle kłamstw. Jeśli się przyznasz, kim naprawdę jesteś, ona powie, że cię kocha. - A kocha? - zainteresował się. - Wokół niej widzę tylko niepewność i chaos. Żal mi jej. Lubi cię, nawet bardzo, ale kocha swoją rodzinę. Uważa, że jeśli pokocha ciebie, straci rodzinę. To nie fair, że każesz jej wybie­ rać między sobą a jej najbliższymi. - Tak, wiem - przyznał. - Łajdak ze mnie. - Zdecydowanie! - roześmiała się Darci. - Nick, posłuchaj mnie teraz uważnie. Widzę wokół ciebie wielkie niebezpieczeństwo. Ktoś was obserwuje. - Chodzi o skarb czy spadek Holly? - Jedno i drugie. Wiem, że istnieje coś, co musi zostać nakarmione. To coś żywi się złotem. Czy to, co mówię, ma jakiś sens? - Och, tak. Chodzi o tę ogromną rezydencję ze wszystkimi budynkami gospodarczymi. Wygląda jak z „Przeminęło z wiat­ rem". To jest właśnie coś, co Holly naprawdę kocha, - Nie, tak naprawdę ona kocha swoją rodzinę. Nick... - A ten cały Lorrie? Facet, który, jak mówisz, ma ją po­ ślubić? - Widzę niebezpieczeństwo. Zagraża jemu albo to on je stwarza. Nie wiem. - Nie stwarza, ale istnieje niebezpieczeństwo, że jeśli nie będzie trzymał łap z dala od Holly, może nagle natknąć się na Jude Deveraux

127

Holly

moją pięść. Powiedz, masz jakieś pomysły co do miejsca, gdzie ukryto ten skarb? - W jakimś dole w ziemi. To naturalna jaskinia, raczej mała. U wejścia rośnie drzewo. Zasadzili je dwaj mężczyźni, który ukryli tam skarb. Wejścia nie widać, bo zasłania je drzewo. Jedyny sposób, żeby je znaleźć, to... Ty wiesz, nie będę ci mówić. Jeśli przekopiesz się przez dokumentację i ruszysz głową, ty i twoja dziewczyna znajdziecie to, czego szukacie. Wiesz co, ten mężczyzna, Lorrie... - Co z nim? - Nie wierzy w istnienie w skarbu. Jemu zależy tylko na tym, żeby Holly tam była. Nick, błagam, powiedz jej, kim jesteś. - Zastanowię się — powiedział, próbując zmienić temat. Nie chciał, by Darci mówiła mu coś, o czym sam dobrze wiedział: że postępował ohydnie wobec miłej osoby. - A co u ciebie? - Och, to co zwykle. Uwalniam duchy, zbieram magiczne przedmioty, przywołuję zmarłych. Nic nowego. Nick roześmiał się. - Tęsknię za wami. A wiadomo coś o...? Usłyszał, jak Darci głośno przełyka ślinę. - Adamie i Bo? Nie, ani słowa, ale wydaje mi się, że jestem coraz bliżej. FBI... a zresztą, ta historia może poczekać. Może przyślesz mi jakieś przedmioty, należące do osób, o których rozmawialiśmy, a ja sprawdzę, czy można coś wyczuć? Odkąd posiadam „boski dotyk", potrafię... - Co takiego? - Och, dużo by mówić. Opowiem Ci innym razem. Wiem, że dzięki niemu potrafię przywołać do życia umarłych, ale nie mam pewności, co jeszcze mogę robić. - A ja się podniecam jakimś głupim, starym skarbem. Przy­ woływanie umarłych, powiadasz? Tylko jeden zmarły, poza tym miałam pomocników. - Och, co za rozczarowanie! Liczyłem, że zrobiłaś to sama. Darci roześmiała się. Jude Deveraux

128

Holly

- Ja też za tobą tęsknię. Przyślij te rzeczy, a .... Muszę kończyć. Przyjechał Linc. - Jaki Linc? - spytał surowo Nick. - Nie martw się, w moim życiu jest tylko jeden mężczyzna. Linc to Lincoln Aimes. - Ten aktor? - Nick podniósł głos. - Chcesz zdjęcie z autografem? - Nie, tylko... - Chcesz się upewnić, że wciąż kocham męża, a twojego kuzyna. - Darci znowu się roześmiała. - Och, tak. Bardziej niż kiedykolwiek. I na zawsze. Muszę kończyć. Linc, dziewczynki i ja wychodzimy. - A jak się miewa twój ojciec? - zapytał Nick, nim odłożyła słuchawkę. - Jest w Mezopotamii. - To ona wciąż istnieje? - Tak. W stanie Georgia. Rozmawia ze ślepcem, który tak naprawdę nie jest niewidomy. Muszę lecieć. Do widzenia, Nick. Powiedz jej, kim jesteś. Torturujesz tę dziewczynę. Nick odłożył słuchawkę i uśmiechnął się pod nosem. - Torturuję, tak? - powiedział na głos. Spodobało mu się to określenie. Na widok Holly w tej ledwo widocznej białej bieliźnie, stojącej przed wentylatorem, pochylającej się nad pudłami, omal nie trafił do czubków. Podrzucił w powietrze klucze do samochodu. Miał jeszcze coś do sprawdzenia.

P

rzymiarka sukni okazała się czymś jeszcze gorszym, niż sądziła. Suknia była koszmarna: z szyfonu w kolo­ rze lawendy, na jednym ramiączku, ozdobiona szerokimi na stopę marszczeniami. Podwójna marszczona falbana zaczyna­ ła się na ramieniu, owijała się spiralą pod pachą, na plecach, na biodrze i kończyła na udach. Kiedy Holly zrobiła krok, szerokie falbany falowały wokół niej, jakby miała na sobie frisbee.* - Taylor! - jęknęła patrząc w lustro i posyłając siostrze błagalne spojrzenie. Oczywiście nie zamierzała włożyć tej po­ twornej sukienki, ale mimo wszystko... - Nie martw się. Wspaniale wyglądasz. Tylko pomyśl, w co ty mnie ubierzesz na swój ślub. - Czy wiesz coś, o czym ja nie wiem? - Sądząc po tym, jak Lorrie wczoraj na ciebie patrzył, bę­ dziesz w bieli, zanim minie rok. - Tak uważasz? - Wciąż patrząc na Taylor w lustrze, instyn­ ktownie dotknęła naszyjnika, który podarował jej Nick. - Co to? - Nic takiego — odparła, Holly wkładając wisiorek z po­ wrotem do stanika. - To od mężczyzny, prawda? Zaczekaj! Nic nie mów. To od tego faceta od dwudniowego seksu, tak? - Tak - przyznała, czując, że się czerwieni - Zaczekaj, pokaż mi to - zażądała Taylor. * Małe krążki z plastiku, które wyrzucone w powietrze szybują na dużą odległość (przyp. tłum.). Jude Deveraux

130

Holly

- To tylko tanie świecidełko. Pewnie od tego łańcuszka będę miała zieloną szyję. - Holly zasłoniła wisiorek dłonią. - Hm - westchnęła Taylor. - Mam powiedzieć Lorriemu, że ma rywala? - Oczywiście, że nie! - przeraziła się Holly, po chwili jednak spojrzała na Taylor znacząco. - A może ta informacja odrobinę podgrzałaby atmosferę? - A skoro mowa o podgrzewaniu atmosfery, jak minął dzień z ogrodnikiem? - Z Nickiem? Wylegiwał się na hamaku, podczas gdy ja dusiłam się na strychu. - Odwróciła się, by siostra nie widziała jej twarzy. - Hamak, tak? Może pojadę jutro z wami? - Jedź, znajdę ci jakieś zajęcie. Na strychu czeka tysiące listów i ksiąg, które trzeba przejrzeć. Siostra wzruszyła ramionami. - Nie, dzięki. A masz jakieś plany na weekend? - Nic szczególnego. Pewnie będę wciąż szukać. - Lorrie wróci? - Nie mam pojęcia - odpowiedziała Holly, marszcząc brwi. Pytania Taylor uświadomiły jej, że ma słaby kontakt z Lordem Nie umówił się z nią na randkę ani nawet nie zaproponował następnego spotkania. - Holly, nie rób takiej ponurej miny. Pocałował cię w obec­ ności rodziców, prawda? I dał ci klucze od domu. Jeśli zrobi coś więcej, będzie musiał wezwać księdza. - Tak, chyba tak - odparła z wahaniem Holly. - Rozchmurz się - powiedziała Taylor, spoglądając na zega­ rek. - Muszę lecieć. Charles na mnie czeka. - Tak jak to robił przez całe lata. - Właśnie - przytaknęła z uśmiechem Taylor. - Zdejmij już tę sukienkę i zrób sobie wolne. Idź na zakupy. - Jasne. - Holly wróciła do przymierzalni. Prosto od krawco­ wej zamierzała iść do biblioteki. Może Nick jeszcze tam będzie. Jude Deveraux

131

Holly

Przez chwilę przyglądała się sobie w lustrze. Miała na sobie białą bieliznę, delikatne koronki, ale niekoniecznie takie, od których facetom robi się gorąco. Między piersiami wisiał na­ szyjnik od Nicka. Jak on to powiedział? Że podoba mu się gablotka wystawowa? Może jednak zamiast do biblioteki, powinna iść na zakupy. Do najbliższego dużego centrum handlowego było pięćdziesiąt mil. Poszuka nowej bielizny. Dla Lorriego, oczywiście dla Lorriego. Kiedy już znalazła się na ulicy, Taylor wyjęła komórkę i wystukała z pamięci numer. Telefon odebrano już po drugim dzwonku. — Jeśli ją chcesz, natychmiast tu przyjeżdżaj - powiedziała, a potem chwilę słuchała w milczeniu. - Wiesz, naprawdę mnie nie obchodzi, jak bardzo interesujące i wyjątkowe jest twoje życie seksualne. Coś się z nią dzieje, nie podoba mi się to. - Słuchała odpowiedzi rozmówcy. - Gdybym wiedziała, już dawno bym się tym zajęła. Wydaje mi się, że chodzi o tego ogrodnika. - Pauza. - Nie, nie sypia z nim. To świętoszka. Ona... Dobry Boże! Możesz mieć rację. Możliwe, że to jego... - Taylor urwała. - Jeśli chcesz uratować ten swój rozwalający się dom, radzę, żebyś się tu pofatygował! - Gwałtownie za­ mknęła telefon i uśmiechnęła się na wspomnienie siostry w tej koszmarnej sukni druhny. Kochana, słodka, bogata Holly, po­ myślała. Holly, która wszyscy kochali i uwielbiali. Holly, która przez całe życie dostawała to, co chciała.

ROZDZIAŁ 13 yło już po kolacji, Holly wróciła do swojego pokoju. Rodzice w salonie, na dole, oglądali film w telewizji, a Taylor w sypialni rozmawiała przez telefon. Holly odcinała metki od kilku kompletów nowej bielizny, co chwilę zerkając w stronę okna. Obserwowała podjazd i czekała na pojawienie się świateł ciężarówki Nicka. Minęła już dziewiąta. Gdzie on się podziewał przez całe popołudnie? Nie przyjechał tym monstrum, które stało w garażu, gdy się poznali. Może ta jego stara zdezelowana ciężarówka też była przerobiona na samochód wyścigowy? Czyżby spotkał jakichś zwariowanych kierowców tirów i stanął z nimi do wyścigu? A może miał na tylnym siedzeniu panienkę z długimi do pasa czarnymi włosami i dużymi kolczykami? Postanowiła wziąć się w garść. Nie miała prawa być zazdrosna. Nie miała prawa... Rozmyślania przerwał jej błysk świateł. Samochód Nicka toczył się po długim podjeździe. Pospiesznie wrzuciła nową bieliznę do torby, którą następnie wsunęła pod łóżko. Nie, żeby chciała coś ukrywać, ale wiedziała, że jeśli Taylor to zobaczy, będzie jej dokuczać. Bezszelestnie, na palcach, zeszła na doł, dziękując w duchu fachowcom, którzy sprawili, że schody nie skrzypiały. Wy­ niknęła się drzwiami kuchennymi, a potem przez trawnik pobie­ gła do domku, w którym mieszkał Nick. Według umowy, domek należał się Rogerowi i Phyllis, małżeństwu, które od Ponad dwudziestu lat pracowało dla rodziców. Kiedy rok temu James Latham przez cztery noce z rzędu dzwonił do Rogera

B

Jude Deveraux

133

Holly

o trzeciej nad ranem, zmienili warunki umowy i od tamtej pory mieszkali poza rezydencją. Zauważyła plecy Nicka, gdy z torbami zakupów wchodził do domu. Podeszła do samochodu, wzięła dwie ostatnie torby i poszła za nim. Spotkali się, gdy wychodził. Zauważyła jego zaskoczenie, a potem zadowolenie, które bardzo starał się ukryć. - Wyszłaś na spacer? - spytał. - Wyszłam spytać, czy coś znalazłeś. - Być może - powiedział, stawiając torby na stole, po czym zabrał się do ich rozpakowywania. Kuchnia była maleńka, dla dwóch osób nie wystarczało tam miejsca, więc Holly usiadła na blacie. Bezwstydnie rozpros­ towała gołe nogi, ledwo przysłonięte krótkimi spodenkami, i oparła je na blacie po przeciwnej stronie kuchni. - Być może co? - spytała, wyjmując paczkę ryżu i udając, że czyta instrukcję gotowania. Nick wziął od niej ryż i schował do szafki. - Masz ochotę, żebym się tobą zajął, bo twój chłopak wy­ jechał? Holly chciała zabrać nogi, ale się rozmyśliła. - Skąd taki zły humor? Bibliotekarka nie była zainteresowa­ na? A może próbowałeś poderwać dziewczynę jakiegoś moto­ cyklisty, a ona cię zignorowała? - Nic z tych rzeczy. Możesz się przesunąć? Holly wahała się, ale Nick miał tak poważną minę, że w koń­ cu zdjęła nogi z blatu i pozwoliła mu przejść. - Co się z tobą dzieje? - zawołała, kiedy wyszedł z kuchni. - Biję się z sumieniem - rzucił przez ramię, idąc korytarzem w stronę sypialni i łazienki. Holly zeskoczyła z blatu, weszła do niewielkiego salonu i rozejrzała się. Wszystko było tak, jak zapamiętała, nic ciekawe­ go ani wyjątkowego. Marguerite ładnie go urządziła, wstawiła sofę, kilka krzeseł i bibelotów, które nie pasowały do ich domu. _|

Jude Deveraux

134

Holly

Zaciekawiło ją to, że w salonie nie było ani jednej rzeczy osobistej należącej do Nicka. Żadnych zdjęć, pamiątek, książek ani nawet czasopism. Nick wszedł do pokoju, wkładając przez głowę podkoszulek. - To czego chcesz? - Odwrócił się i poszedł do kuchni. Co mu się stało? Stała w progu kuchni i patrzyła, jak otwiera lodówkę i zagląda do środka. Podeszła do niego, położyła mu dłonie na ramionach i delikatnie popchnęła, by usiadł przy małym, dwuosobowym stoliku pod oknem. - Ty mów, a ja zrobię ci omlet z sześciu jajek. Zgoda? - Dobra, zgoda - powiedział z wymuszonym uśmiechem. Wyjął z lodówki piwo, otworzył je, usiadł przy stole i zaczął mówić, przyglądając się jej. - Ta historia wyglądała trochę inaczej, niż opowiadałaś. Po pierwsze Jasona sądzono i powie­ szono w mieście oddalonym o prawie dwieście kilometrów stąd. - Sto mil?! - Wbiła jajka do miski i zaczęła kroić cebulę i zieloną paprykę, - Z tego, co się dowiedziałem, wynika, że Arthur był o wiele gorszy, niż sądziliśmy. Pierwsze wzmianki w prasie podają, że Arthur błagał, by sądzono Jasona w innym mieście, by zapewnić mu sprawiedliwy proces. - Dlatego, że ludzie z Edenton znali ofiary? - Tak podała prasa, ale w jednej z gazet napisali, że ofiara była znana z nieuczciwego postępowania. Połowa mieszkań­ ców miasta odgrażała się, że zabije jego i jego żonę, która mu pomagała. Holly przestała kroić warzywa i spojrzała na Nicka. - Jeśli to prawda, to przenoszenie procesu do innego miasta nie miało sensu. Obrońca mógł wezwać na świadków wielu ludzi, którzy by potwierdzili, że sami też grozili ofiarom. Nick upił łyk piwa. - Zaczekaj, to jeszcze nie wszystko. - Lubisz grzyby? - Jasne. Gazety podały, że w czasie procesu Jason był zupełJude Deveraux

135

Holly

nie spokojny i odprężony. Podobno nawet na chwilę zasnął i obudził się, gdy sędzia krzyknął na niego. - Nie przejmował się tym, że czterech świadków zeznaje przeciwko niemu? - Najwyraźniej nie. Tylko że jego trzej obrońcy... - Trzej? - Tak, miał trzech obrońców i dwóch asystentów. Roznieśli na strzępy świadków. Nie dość, że ci świadkowie sporo wypili, to jeszcze cieszyli się nie najlepszą opinią. W tamtych czasach sędziowie mieli wgląd w akta kryminalne wszystkich osób, więc wiedzieli o każdym przestępstwie, jakie popełnili ci czterej. Holly wymieszała jajka i wylała je na rozgrzaną patelnię. - A zatem pozostał tylko Arthur i jego zeznanie. Mógł uratować Jasona. Nick nie odpowiedział, tylko zmarszczył brwi. - Co cię tak niepokoi? - spytała - Wierzę w lojalność wobec krewnych. Dla mojej rodziny to bardzo ważne. Zawsze uważaliśmy... - Wziął głęboki oddech i spojrzał na Holly. - Jason mógł spokojnie drzemać w sali sądowej, bo wiedział, że brat go stamtąd wyciągnie. Tymcza­ sem Arthur pojawił się w sądzie, zaczął płakać i powiedział, że nie skłamie. Zaprzeczył, jakoby Jason spędził z nim tamtą noc. - Prawnicy nie mogli tego podważyć - powiedziała Holly, nakładając duży soczysty omlet na talerz i stawiając go przed Nickiem. - Racja. Ejże, to jest pyszne. Arthur był bardzo ostrożny, nie okazał zazdrości, kiedy Julia zerwała zaręczyny, by wyjść za młodszego brata. Co więcej, Arthur rozpowiadał, że Jason oddał mu przysługę. Mówił, że sam i tak chciał zerwać z Julią, a Jason tylko przejął „używany towar" z jego rąk. - „Używany towar" - parsknęła Holly. - Co za okropne określenie. Nikomu nie przyszło do głowy, że to zemsta od­ trąconego? Jude

Deveraux

136

Holly

- Chyba nie. Arthur był zbyt dobrym aktorem. Wszyscy się nabrali. Holly umyła patelnię i usiadła przy stole, naprzeciw Nicka. - Arthur płakał podczas rozprawy i wysłał niewinnego brata na szubienicę. - Właśnie. Holly odruchowo sięgnęła po butelkę i upiła łyk piwa. - A c o z tym ślubem Jasona i Julii? - spytała - Pobrali się trzy dni przed jego egzekucją. Wypuścili go na wolność, czy pozwolili na ślub w więzieniu, bo Julia była ciąży? - Spojrzała na Nicka. - Myślisz, że Jason naprawdę zabrał z Belle Chere wszystkie cenne przedmioty i gdzieś je ukrył? A może to tylko legenda? Nick dopił piwo i sięgnął po kolejną butelkę. - Nie, to prawda. Dół w ziemi, nad nim rośnie drzewo. Holly wzięła jego widelec i poczęstowała się omletem. - Drzewo, tak? - Tak, mam na ten temat fantazję - powiedział i uśmiechnął się trochę zbyt szeroko. - Dół w ziemi, nad nim rośnie drzewo. To taka twoja....? Jak to nazwałeś? Fantazja? - Tak. - Nick wbił wzrok w talerz. - Super. Większość mężczyzn fantazjuje o jedwabnej bieliźnie. - Fakt - potwierdził, spoglądając na nią z ogniem w oczach. - O białych majteczkach, biustonoszu i wentylatorze. Kiedy wyciągnął rękę, by ująć jej dłoń, Holly odsunęła się nieco. - A ty fantazjujesz o dole wypełnionym złotem i drzewie, które nad nim rośnie. Kto zasadził to drzewo? - spytała. - A skąd mam wiedzieć? Moja wyobraźnia nie sięga tak daleko. A ty? Jak myślisz? Patrzyła na niego, mrużąc oczy. - Nicku Taggercie, musisz mi pomóc. Jeśli nie powiesz mi Jude Deveraux

137

Holly

wszystkiego, co wiesz, zacznę płakać przy ojcu i wyznam, że się ze mną przespałeś, a potem złamałeś mi serce. - Szantaż? - W najczystszej postaci - przyznała ochoczo. Odsunął pusty talerz. - To nie jest tak, że nie chcę ci powiedzieć. Chodzi o to, że mi nie uwierzysz. - Dlaczego? Niewiarygodne źródło? - Niezupełnie. Cóż, ona jest bardzo wiarygodna, ale... - Co takiego? - Patrzyła na niego w skupieniu, zastanawia­ jąc się, dlaczego tak się wahał. Nick cztery razy otwierał usta, ale nie powiedział ani słowa. Gdyby nie fakt, że skarb ukryto w 1842 roku, byłaby skłonna przypuszczać, że uzyskał informacje od jakiegoś kryminalisty. Kumpla któregoś z uczestników tego przedsięwzięcia. A może od kuzyna, który odsiadywał wyrok za napad z bronią w ręku. Nick obracał w ręku butelkę i wydawał się bardzo zaintereso­ wany ciemnością panującą za oknem. Kto?, zastanawiała się Holly. Kim ona może być? - Jasnowidząca - wypaliła w końcu z uśmiechem. - Spo­ jrzała w szklaną kulę, czy kontaktowałeś się z nią przez In­ ternet? Kiedy Nick spojrzał na nią z oburzeniem, zmarszczyła brwi. Z całą pewnością miał dziś kiepski nastrój. Wstał z krzesła i otworzył jej drzwi. - Dobranoc, panno Latham - powiedział bardzo oficjalnie. Holly nawet nie drgnęła. - Może mi w końcu powiesz, co się z tobą dzieje. Po co? • burknął. - Żebyś mogła o tym opowiedzieć facetowi, za którego chcesz wyjść? Nie - odparła z namysłem. - Dlatego, że jesteśmy przyja­ ciółmi. Możemy być przyjaciółmi, prawda? Nick milczał przez chwilę, wciąż stojąc przy otwartych drzwiach. Jude

Deveraux

138

Holly

- Kobieta, która mi przekazała te informacje, jest jasno­ widząca, ale nie szarlatanem. Nie przyjmuje klientów, nie udziela porad przez Internet. Prywatnie, bez nagród i honora­ rium, pomaga policji szukać przestępców, zwłaszcza tych, któ­ rzy molestują dzieci. To żona mojego kuzyna. Nie chcę słyszeć ani jednego pogardliwego słowa na jej temat. - OK. - powiedziała cicho Holly. Rzeczywiście poważnie traktował lojalność wobec rodziny! Nick zamknął drzwi, wyjął z lodówki dwa piwa, podał jej jedno, po czym przeszedł do salonu, a Holly za nim. Usiadła na sofie, on na krześle na wprost niej. - Wszystko w porządku? - spytała. - Tak. Tylko chyba mam za miękkie serce. Brat przeciwko bratu. Nienawidzę tego. - Któryś z twoich braci cię zdradził? - zainteresowała się. - Może przestaniesz mnie traktować jak czubka? - Właściwie, to pomyślałam, że jeśli natychmiast mi nie powiesz, czego dowiedziałeś się od jasnowidzącej, to rzucę w ciebie tą butelką. Nick uśmiechnął się, upił duży łyk piwa i znów się uśmiechnął. - Od razu mi lepiej. - Nie jesteś alkoholikiem, prawda? - Jestem erotomanem - zapewnił poważnie. - To mój pra­ wdziwy problem. - Przyglądał jej się z lubieżnym rozleni­ wieniem. Holly rzuciła w niego poduszką. - Mów! - zażądała. - Skarb jest ukryty w niewielkiej jaskini. Schowali go tam dwaj mężczyźni, którzy potem zakopali dół i posadzili nad nim drzewo. Jest ogromne, więc dołu nie widać. - Czyli? - Czyli aby go znaleźć, musimy przejrzeć dokumenty i ru­ szyć głowami. Jude Deveraux

139

Holly

- Jeszcze coś? - To wszystko. Możemy odnaleźć ten skarb. Holly zamrugała niespokojnie powiekami. - A dowiedziałeś się, kiedy go znajdziemy? Jak długo bę­ dziemy szukać? Jak dużo dokumentów musimy przejrzeć? Jeśli wszystkie, które są na strychu, dobiję setki, zanim... - Zanim będziesz mogła oddać skarb Lorriemu i odebrać swoją nagrodę, tytuł pani Belle Chere? Nagle miała dosyć jego zgryźłiwości. - A co mam zrobić? Poślubić ciebie, zamiast niego? Mog­ libyśmy mieszkać tu, w tym domu. Może ojciec podarowałby nam go w prezencie ślubnym. - To przynajmniej uczciwsze niż sprzedawanie się w zamian zadom! - Niedobrze mi, kiedy cię słucham - powiedziała, wstając. Nick też podniósł się z krzesła. - Mnie również nie jest lepiej w twoim towarzystwie. Która dzisiejsza kobieta kombinuje tak jak ty, by zaciągnąć faceta przed ołtarz? Rzucasz się na mnie, paradujesz przede mną w tej mini bieliźnie, ale kupić chcesz jego. - To obrzydliwe! Wcale się tak nie zachowuję. Kiedy cię poznałam, jechałam tutaj, żeby się spotkać z Lorriem. - Jasne. I co zrobiłaś? Zaciągnęłaś mnie na tylne siedzenie samochodu. Podeszła do niego i spojrzała mu prosto w oczy. - Byłam głupia i czułam wdzięczność wobec ciebie. Powin­ nam się była domyślić, że ktoś taki jak ty nie zna znaczenia słowa honor. - A ten cały Lorrie je zna? Dziś czytałem o procesie, w trak­ cie którego jeden z przodków Lorriego wysłał własnego brata na szubienicę. A wszystko dla tego domu, dla którego ty się sprzedajesz. Idealnie pasujesz do rodziny Beaumontów. Ty... Podniosła rękę, by go uderzyć, ale Nick złapał ją za nadgarsJube Deveraux

140

Holly

tek. Przez moment stali na wprost siebie, dysząc z wściekłości, po to, by sekundę później ich usta się spotkały. Opadli na sofę. Guziki, koszula, bluzka, spodnie, szorty w mgnieniu oka znalazły się na podłodze. Holly wydawało się, że upłynęły długie lata, odkąd czuła na swoim ciele dłonie Nicka. Rankiem, na tym dusznym poddaszu, kiedy była taka spocona, chciała go mieć, chciała poczuć na sobie jego gorące, wilgotne od potu ciało, ale tak jak obiecał, trzymał się od niej z daleka. Poranne pożądanie i wieczorne wyczekiwanie podsyciły jej namiętność do tego stopnia, że teraz wbijała palce w jego plecy, próbując przyciągnąć go jeszcze bliżej. Lewą nogę przerzuciła przez oparcie sofy, prawą ugięła, kiedy Nick zaczął się z nią kochać. Namiętność wzmagała się w nich przez cały dzień, aż oboje zaczęli desperacko siebie pożądać. Potem kochali się na pod­ łodze, mocno, gwałtownie, z zapamiętaniem. Holly uniosła biodra, a on przytrzymał ją przy sobie. Przez chwilę leżeli wtuleni w siebie, a ich ciałami wciąż jeszcze wstrząsały spazmy rozkoszy. Nick przytulił ją do siebie, tak by położyła głowę na jego j ramieniu. - Lepiej się czujesz? -~ spytał, a ona skinęła głową. - Ja też, Może przeniesiemy się do sypialni? - Nie mogę. Mój ojciec... Uciszył ją pocałunkiem. - Jutro mam wolny dzień. Może wynajmę łódź i popły­ niemy... - Szukać skarbu? - Myślałem raczej o rybach. - W Belle Chere jest... - Nie chcę słyszeć o Belle Chere, ani o Beaumontach. Żad­ nego Arthura ani Jasona. Tylko łódź i wędki. - Holly milczała. - No dobra, wygrałaś. Piknik w przystani w Belle Chere, a potem wytaszczę ci z sześć kufrów z dokumentami. Jude Deveraux

Holly

- Och, Nick, zrobisz to dla mnie? - Oparła się na łokciu i popatrzyła mu w oczy. - To cudownie. Ty będziesz łowił ryby, a ja poczytam. - Pocałowała go w duchu wdzięczności, ale on przytrzymał jej głowę i pogłębił pocałunek. Kiedy w końcu się od niego oderwała, zerknęła na zegarek. - Och! Dochodzi jedenasta! Muszę wracać. Jeśli ojciec... - Machnęła ręką, dając do zrozumienia, że nie ma pojęcia, co by zrobił, gdyby się dowiedział, że znikła. - Ile ty masz lat? - zaśmiał się Nick. - Dla niego zawsze osiem. Pospiesznie się ubrała, wstała i spojrzała na Nicka, który wciąż leżał na podłodze. Zupełnie nagi. Przez moment walczyła z pragnieniem, by z powrotem zrzucić z siebie ubranie i położyć się obok niego. Chciała spędzić z nim całą noc. Leżeć w jego ramionach i pieścić się z nim do rana. - Muszę iść — rzuciła, bojąc się, że zmieni zdanie, po czym odwróciła się i wybiegła na dwór. Kiedy w domu ostrożnie otwierała drzwi do kuchni omal nie wpadła na siostrę. - Gdzie byłaś - syknęła Taylor, ale nie pozwoliła jej się wytłumaczyć. - Wyglądasz okropnie. Idź do łazienki dla gości i doprowadź się do ładu. - Ale już jest późno, a ja... - Lorrie czeka w salonie. Wrócił wcześniej z podróży, żeby się z tobą spotkać. A teraz już idź i zrób coś z sobą. Holly posłusznie pomknęła do łazienki.

ROZDZIAŁ 14 licznie wyglądasz - powiedział z uśmiechem Lorrie. Siedzieli w staroświeckim drewnianym kanoe, a Lorrie dostojnie wiosłował. Płynęli powoli w dół rzeki, w stronę Belle Chere. Tego ranka to Taylor doradzała Holly, w co powinna się ubrać, dlatego miała na sobie wąską spódnice z bawełnianej koronki, która opinała jej nogi. Lorrie dwa razy musiał ją podtrzymywać przed upadkiem. Kiedy poprzedniego wieczoru pojawił się i poprosił, by spę­ dziła z nim dzień, nie mogła się przyznać, że jest już umówiona z ogrodnikiem. Przyjęła więc jego zaproszenie. Nazajutrz Taylor przez cały ranek jej towarzyszyła i pomaga­ ła się ubrać, Holly nie mogła więc powiadomić Nicka, że się z nim nie spotka. Zobaczyła go w kuchni, jak rozmawiał z jej ojcem, weszła więc i dość głośno opowiedziała o swoich planach na ten dzień. Nick wysłuchał, ale nie skomentował. - Przymierz tę bluzeczkę. Lorriemu się spodoba. Holly miała wątpliwości, skąd Taylor wie, co może spodobać się Lorriemu, ale pozwoliła się ubrać w len i koronki, białe i łatwe do zabrudzenia. I tak nie zamierzała wędrować po bagnistej okolicy w poszukiwaniu drzewa rosnącego nad we­ jściem do jaskini. Lorrie zjawił się po nią dokładnie o dziesiątej. Holly od razu zasypała go pytaniami o Arthura, Jasona i Julię. Roześmiał się pogodnie. - Zdaje się, że spowodowałem lawinę. Holly, kochanie, wiem tyle, ile ci opowiedziałem. Obawiam się, że po tylu latach ta historia jedynie ubarwia spotkania towarzyskie. Oczywiście opowiadam ją jedynie zaufanym osobom.

Ś

Jude Deveraux

143

Holly

- Och - westchnęła rozczarowana, upominając się w duchu, że pora dorosnąć. Nie każdy fascynował się historią i opowieś­ ciami na temat niesprawiedliwości, a nawet zaginionych skar­ bów. Odprężyła się, oparła wygodniej w skórzanym fotelu bmw i pomyślała, że powinna się starać podtrzymać konwersację. Ponieważ większość czasu spędzała w towarzystwie nauko­ wców i obrońców zabytków, od dawna nie miała sposobności, by zwyczajnie z kimś pogadać. Z drugiej strony, przebywając z Nickiem, nigdy nie miała tego problemu. Tak, ale o czym oni rozmawiali? Właściwie to głównie o seksie. Sama ta myśl wywołała na jej twarzy rumieńce. Odwróciła głowę i wyjrzała przez okno. Kiedy Lorrie wziął ją za rękę, zwróciła się w jego stronę. - O czym myślisz? - spytał. - Zastanawiam się, kiedy ostatni raz rozmawiałam o czymś niezwiązanym z moją pracą. - Ja też - powiedział, - Może wprowadzimy na dziś zakaz rozmów o pracy? O twojej i o mojej. - Spojrzał na nią z ukosa. -I o Belle Chere. Holly zmarszczyła czoło. - Zakaz rozmów o pracy? I o Belle Chere? A jest jeszcze coś poza tym? Roześmiali się. - Powiedz mi o wszystkim, co robiłaś, odkąd skończyłaś trzynaście lat - zaproponował Lorrie. - No dobrze, to mi zajmie piętnaście minut. A potem? - Nie wierzę. Taka piękna kobieta jak ty? - Podniósł jej rękę i pocałował. - Na pewno miałaś miliony propozycji ma­ łżeństwa. Chciała zaprzeczyć, ale zmieniła zdanie. - Wierz lub nie, ale tylko dwanaście tysięcy osiemset. - Nie więcej? Na pewno...? Znów się roześmiali. Holly oparła się wygodnie w fotelu i z zadowoleniem pomyślała, źe wszystko dobrze się układa. Jude Deveraux

144

Holly

Cóż, dwie godziny później zaczęła się nudzić. Owszem obrazek przedstawiający rzekę, łódkę i damę w bieli w towarzy­ stwie wiosłującego przystojnego mężczyzny był bardzo roman­ tyczny, ale samo doświadczenie piekielnie nudne. Prawda była taka, że miała ochotę zdjąć ubranie i popływać nago w rzece. Ale nie z Lorriem. Z Nickiem. Wzięła głęboki oddech i nakazała sobie spokój. - Opowiedz mi o swoim małżeństwie. - Ten temat powinien nieco ożywić atmosferę! - Co sądzisz o zainstalowaniu klimatyzacji w Belle Chere? - spytał na to Lorrie z rozbawieniem w oczach. - Och! Więc ja mam się spowiadać, a ty niczego mi nie powiesz? - obruszyła się. - Pozwolę sobie zauważyć, że na razie niczego mi o sobie nie opowiedziałaś. - A co chcesz wiedzieć? Że tamte wakacje z tobą w Belle Chere zmieniły moje życie? - Całkiem dobry początek, mów dalej. Holly w skrócie opowiedziała o swojej miłości do zabytkowych domów, którą w niej zaszczepił, i że teraz pozostało jej jedynie dokończyć pracę doktorską. Zanurzyła dłoń w wodzie. - Ponieważ poprosiłeś, żeby ci pomóc znaleźć skarb... Kiedy Lorrie, podniosła głowę. - Moja droga Hollander - powiedział ciepło. - Obawiam się, że skarb to tylko legenda. Szczerze mówiąc, opowiedziałem ci tę historię z bardzo niehonorowych pobudek. - Ale Nick uważa, że skarb istnieje - wyrwało jej się, zanim zdała sobie sprawę z tego co mówi. - A kto to jest Nick? Odwróciła głowę, - Pracuje dla nas. - Ten ogrodnik? - spytał Lorrie z niedowierzaniem. - Powo­ łujesz się na ogrodnika? - To miły człowiek - broniła się Holly. Jude Deveraux

145

Holly

- Nie wątpię. Nie pojmuję jednak, skąd ktoś taki może cokolwiek wiedzieć o historii mojej rodziny - zachichotał. - No, chyba że jest jasnowidzem. Holly znów odwróciła twarz. Jej policzki płonęły. Pomyślała, że była głupia, dając wiarę słowom Nicka. Jasnowidząca! Jas­ kinia i drzewo. Co za absurd! - Chciałabym wiedzieć, jak było z twoim małżeństwem - powiedziała, próbując zmienić temat. Wiosłując, zaczaj opowiadać. Wynikało z tego, że poślubił starszą od siebie kobietę z litości. Jej pierwszy mąż zawsze się o nią troszczył. Po jego śmierci Lorrie, jako ich prawnik, był zmuszony spędzać z nią bardzo dużo czasu, porządkując jego sprawy. - Była bardzo samotna - powiedział. - Po raz pierwszy, odkąd skończyła dziewiętnaście lat, nie miała mężczyzny, który by się nią opiekował. Któregoś dnia postanowiła odwołać udział w balu dobroczynnym, bo nie miała osoby towarzyszącej, więc zaproponowałem, że z nią pójdę. A potem jakoś tak już się potoczyło... - Spojrzał smutno na Holly. - Wstyd się przyznać, ale zawróciła mi w głowie. Była niezwykle piękną i bogatą kobietą. Te przyjęcia na jachtach, te letnie domki na wsi z tuzi­ nem łazienek. Życie z nią przypominało dawne czasy. Czasy... - Lorrie zniżył głos - takie jak te, kiedy rezydencja Belle Chere kwitła. Sprawiała, że czułem się tak, jak musieli się czuć moi przodkowie, kiedy wydawali przyjęcia na trzysta osób. Przestał wiosłować. - Czy mi wybaczysz? - Czy wybaczę? - zdziwiła się. - Ale co? - Czy mi wybaczysz, że byłem zbyt młody i głupi, by dostrzec to, co miałem na wyciągnięcie ręki, kiedy cię po­ znałem. - Wybaczam, - Byłam wtedy dzieckiem. - Tak, a ja przysiągłem sobie wtedy, że przez całe lato nie spojrzę na żadną dziewczynę. Jude Deveraux

146

Holly

Holly zawsze chciała usłyszeć jego wersję wydarzeń i dowie­ dzieć się, dlaczego zrezygnował z kontaktów z rówieśnikami. - Opowiedz mi o wszystkim - poprosiła, a on spełnił jej prośbę. Przed godziną czwartą Holly czuła się zdecydowanie lepiej. W sumie spędzili z Lorriem bardzo przyjemny dzień. Okazał się cudownym gawędziarzem. Opowiadał jedną historię za drugą, o rodzinie, o przeszłości i teraźniejszości, o pracy w zawodzie prawnika. Chwilami odnosiła wrażenie, ze jest trochę niedysk­ retny, ale z drugiej strony, jego otwartość mogła świadczyć o tym, że darzy ją zaufaniem - i że widzi ją w swoim życiu. O pół do piątej dopłynęli wreszcie do Belle Chere. Senność i rozleniwienie minęły jak ręką odjął, gdy tylko zaczęli spa­ cerować po ogrodach i oglądać każdy skrawek plantacji. W świetle dnia Holly zauważyła dużo większe zniszczenia niż nocą. Dachy były w fatalnym stanie, a ściany się zapadały. Szczury powygryzały dziury w deskach podłogowych. Pod sufitami zagnieździły się sowy. I te chwasty! Winorośl pięła się po ścianach, wciskała się do środka dziurami w podłogach i oknami. Holly niewiele mówiła, ale dużo widziała. Pozostawiona w tym stanie posiadłość - za piętnaście lat zmieni się w ruinę, Z Belle Chere zostanie tylko kupa gnijących desek. Ludzie będą wspominać, że przerabiano tu bawełnę. Z trudem powstrzymywała się przed błaganiem, by pozwolił jej zapłacić za renowację tego miejsca, ale sam jej powiedział, że kiedy rozwodził się z żoną, duma nie pozwoliła mu nic od niej przyjąć. Holly była pewna, że mężczyzna tak dumny nigdy nie pozwoli, by ktoś opłacał jego wydatki. Powiedział też, że stracił wszystkie oszczędności, procesując się z byłą żoną, która chciała zagarnąć Belle Chere. - Jak ona mogłaby to zrobić? - spytała zszokowana. - Prze­ cież przed ślubem posiadłość należała do ciebie. - Jej prawnicy uważali, że skoro zainwestowała miliony Jude Deveraux

147

Holly

dolarów w renowację, Belle Chere należy do niej tak samo jak do mnie. Nie będę się zagłębiał w oszustwa, w jakie wciągnęła swoich księgowych. - I nikt nie przyjechał tu, żeby obejrzeć to miejsce? - zdziwi­ ła się Holly. - Przecież od lat nikt nie włożył w Belle Chere ani centa. Wszystko się sypie. - Aż tak źle? - uśmiechnął się Lorrie. Spojrzała na swoje dłonie. - Cóż, Belle Chere wymaga pracy. Poznali się, kiedy była dzieckiem, być może dlatego czasa­ mi Lorrie wydawał jej się bardzo stary. Co oczywiście było śmieszne, bo w rzeczywistości, miał dopiero dwadzieścia siedem lat. A Nick podobno dwadzieścia dziewięć. Ale to Lorrie wydawał się starszy. Nie, poprawiła się, Lorrie wyda­ wał się dojrzały. Wyrafinowany. Mimo młodego wieku, wie­ le w życiu przeszedł, było to widać w jego oczach i za­ chowaniu. Wyciągnął dłoń i pogładził jej policzek. - Kiedy tak na mnie patrzysz, czuję, że mógłbym chwycić księżyc na lasso. Spuściła wzrok. Jego słowa sprawiły jej wielką przyjemność. Wstrzymała oddech, gdy zbliżał się do niej bardziej. - Przez te wszystkie lata nie zdawałem sobie sprawy, jak bardzo tęskniłem za tymi fiołkowymi oczyma. To prawda, byłaś wtedy dzieckiem, a ja leczyłem serce, złamane przez ... Urwał i zachichotał. - Przez koleżankę z klasy. Pracowałem, by o niej zapomnieć. A potem często myślałem o tobie. Ujął ją pod brodę i uniósł jej twarz tak, by na niego spojrzała. - Czy ty przez te lata choć raz o mnie pomyślałaś? Nie jako o właścicielu tego wszystkiego, ale jako mężczyźnie? Zdarzało się - odparła, próbując nie trzepotać za bardzo rzęsami. Cóż, sprawiał, że miała ochotę go kokietować. Gdybym tamtego lata nie był tak skołowany... - Pochylił głowę, jego usta zbliżyły się do jej ust. Jude Deveraux

148

Holly

Ale jej nie pocałował, bo nagle w pobliżu rozległ się ryk silnika motocykla. Oboje spojrzeli w tamtym kierunku. W ich stronę pędził wielki motor, który najprawdopodobniej przetrwał niejedną wojnę. Na motorze siedział Nick w ciemnym kasku, okularach przeciwsłonecznych, podkoszulku, dżinsach i wysokich czarnych butach. Zahamował dopiero, gdy był tak blisko nich, że Holly aż odskoczyła w tył. Lorrie stał w miejscu, nie zamierzając przesu­ nąć się ani o krok. Miał bardzo dziwny wyraz twarzy, którego Holly nie potrafiła odczytać. Nick, nie wyłączając silnika, krzyczał coś do niej, ale jedyne, co w tym hałasie zrozumiała, to słowa „ojciec" i „dom". - Co?! - zawołała. - Twój ojciec! - wykrzyknął, po czym podkręcił gaz, na co gigantyczny motor zareagował jeszcze głośniejszym rykiem i kłębem dymu. - Do domu. Lorrie sięgnął do kierownicy i wyłączył motor. Cisza, jaka , zapadła wydała się ogłuszająca. - Dlaczego pan to zrobił? - obruszył się Nick. - Trudno tę maszynę uruchomić. - Spojrzał na Holly. - Ojciec wzywa panienkę do domu. Natychmiast. - Czy coś się stało? - Holly odruchowo położyła dłoń na gardle. Odkąd ojciec przeszedł zawał, ciągle się o niego martwiła, Nick wzruszył ramionami. - Jestem tylko ogrodnikiem. Powiedział, że jest mu panien­ ka potrzebna, więc przyjechałem. Kiedy ostatni raz go widzia­ łem, był całkiem zdrowy. - Odwiozę pannę Latham do domu - zaproponował Lorrie, nadal dziwnie im się przyglądając. - Tym? - spytał Nick, wskazując głową bmw Lorriego. - Złapał pan gumę. Pewnie gwóźdź w oponie. Lepiej, żeby Holly wróciła ze mną. O ile uda mi się to jeszcze raz uruchomić. - Pojadę z nim - zdecydowała, wkładając kask dla pasażera. - Ojciec mnie potrzebuje. Jude Deveraux

149

Holly

- Oczywiście. - Lorrie położył ręce na jej ramionach. Wiedziała, że chciał pocałować ją w usta, ale że był przy nich Nick, odwróciła głowę. W końcu tego dnia pochylała się do niego trzy razy, dając mu do zrozumienia, że może ją pocałować, a on tego nie zrobił. A po drugie, zamierzała wsiąść na motocykl, który prowadził Nick, więc lepiej było go nie denerwować. - Do zobaczenia.,, jutro? - spytała Lorriego. - Tak, oczywiście. Zapraszam - powiedział sztywno. - Chodzi mi o ranek. Badania. Do mojego doktoratu. - Ach, tak, naturalnie - odparł z uśmiechem. - Oczywiście, zapraszam od rana. Przyjdź na śniadanie. Będę jutro cały dzień w domu, więc niepotrzebny ci opiekun. - Spojrzał znacząco na Nicka. - Możemy.... - Nie dokończył, bo Nick odpalił wielki motor i zagłuszył jego słowa. Holly wzruszyła ramionami i podeszła do motocykla. Nie­ stety, wąska spódnica nie pozwalała jej usiąść. Lorrie natych­ miast chwycił ją w talii i posadził na siodełku bokiem, ze spódnicą zadartą w górę. Potem odsunął się, pocałował opuszki palców i posłał jej całusa. Odwzajemniła gest, błyskawicznie chwyciła Nicka w pasie, bo motor ostro ruszył. Nie była ani trochę zaskoczona, kiedy minął zjazd do Spring Hill i popędził w kierunku Edenton. Nie była zaskoczona, ale zła! Krzyknęła mu prosto do ucha, że ma się natychmiast zatrzymać. Zjechał na parking przed zamkniętym sklepem ze starociami. Postawił motor w cieniu. - Może mi wytłumaczysz, co to miało znaczyć? - zażądała, kiedy zsiadła z motoru i zdjęła kask. Nick również zdjął kask i przeczesał palcami wilgotne od potu włosy. - Zechcesz mi odpowiedzieć? - warknęła. - Jak śmiesz wykorzystywać mojego ojca do takich celów! - Jesteśmy przyjaciółmi pamiętasz? - przypomniał jej spo­ kojnie. - Jak ci się podoba mój nowy motor? JudeOeveraux

150

Holly

- Nowy? To coś jeździło chyba w filmach z Marlonem Brando. - Tak - powiedział z szerokim uśmiechem. - Tak samo pomyślałem. Może kupię skórzaną kurtkę i taki płaski kaszkiet. Jak myślisz, będę dobrze wyglądał? Patrzyła na niego z wściekłością. - No dobrze, już dobrze. Nie zdejmuj bluzeczki. Choć z dru­ giej strony... Holly miała ochotę zabić go wzrokiem. - Dwie rzeczy. Jak na pierwszą randkę, to spędziłaś z nim za dużo czasu. - Oszalałeś?! Na pierwszej randce z tobą poszliśmy do łóżka! - W zasadzie trudno nazwać nasze spotkania randkami. A poza tym, nie zamierzasz za mnie wyjść, więc to bez znacze­ nia co razem robimy. Ale nasz stary Lorrie... - Jest od ciebie dwa lata młodszy. - Ale wydaje się starszy, nie sądzisz? A może to przez tę jego koszulę zapiętą na ostatni guzik, spodnie z kantem i mokasyny. Czy nie wyszły z mody jeszcze w latach pięćdziesiątych? A skoro mowa o ubraniach. Co masz na sobie? Pod spodem. - Wyciągnął do niej dłoń. Holly zrobiła krok w tył, więc Nick cofnął rękę. - Przepraszam - szepnął. - Zaczynamy od nowa? - Dlaczego po mnie przyjechałeś i zabrałeś mnie od Lorriego? Czy to ty przebiłeś mu oponę? Z tylnej kieszeni wyjął błękitną bandanę i zaczaj polerować chromowy zbiornik na paliwo, zupełnie niepotrzebnie, bo do zbiornika już dawno dobrała się rdza. Kiedy przemówił, w jego głosie nie było kpiny. - Wczoraj powiedziałaś, że jesteśmy przyjaciółmi, więc chciałem ci pomóc. Faceci tacy jak Lorrie... - Proszę, tylko bez takich uogólnień - przerwała mu chłodno. - Dobrze, przepraszam jeszcze raz. - Schował bandanę do kieszeni i oparł się o motor, krzyżując ręce na klatce piersiowej. Jude Deveraux

151

Holly

- Wiem, że mi nie uwierzysz, ale naprawdę chciałem ci pomóc. Musisz zagrać rolę trochę bardziej niedostępnej. Żaden męż­ czyzna nie doceni tego, co zdobył tak łatwo. To w nas zostało jeszcze z czasów jaskiń. Lubimy polować. - W takim razie, skoro to ja przyszłam do ciebie, to oznacza, że jestem... - Ty! Żartujesz, prawda? Ty nie jesteś trudna do zdobycia. Ty jesteś niemożliwa. Tak, oczywiście, mogę mieć twoje ciało, kiedy zechcę, wystarczy tylko... - Urwał, bo rzuciła mu ostrze­ gawcze spojrzenie. - No dobra, nie w tym rzecz. Tu nie chodzi o mnie, ale o to, że przyjaciele, jak nas sama nazwałaś, powinni sobie pomagać. Czy to nie brzmi pięknie? - Nick, więc mi pomóż, jeśli... - OK, ja tylko chciałem powiedzieć, że na pierwszej randce nie możesz spędzać z facetem... ile to było? Sześć godzin? Musisz się postarać, żeby chciał więcej. W ciągu tych sześciu godzin pewnie opowiedziałaś mu o sobie wszystko, nawet to, że przez jedenaście lat marzyłaś o jego domu. - O nim, nie o Belle Chere. Marzyłam o nim. Dom to tylko dodatek. - Rozumiem. Coś jakby Lorrie był pracą, a wypłatą jest ten dodatek. Jedno jest dobre, a drugie złe. Patrzyła na niego mrużąc oczy. - No dobrze, przepraszam jeszcze raz, ale chyba nie masz do mnie pretensji? Ja przegrałem, on wygrał. Nie dlatego, że jest lepszym człowiekiem ode mnie, ale dlatego, że on... Przypo­ mnij mi, dlaczego to on wygrał, a nie ja? Holly podeszła do motocykla. Zamierzała zażądać, by Nick natychmiast odwiózł ją do Spring Hill. - Zanim przyjechałem, czy wspomniał coś o randce numer dwa? To znaczy, zanim ty go zagadnęłaś? Nie odpowiedziała. - Pozwól, że zadam ci jeszcze jedno pytanie - mówił dalej Nick- - O czym dziś rozmawialiście? O tobie czy o nim? Jude Deveraux

152

Holly

Nie chciała odpowiadać, bo rozmawiali prawie wyłącznie o życiu Lorriego. Oczywiście sama tego chciała i zmieniała temat za każdym razem, gdy tylko zaczęli poruszać jej sprawy. Słowa Nicka dały jej jednak do myślenia. Zawsze potrafił ją rozszyfrować. Jak powiedział, umiał słuchać. - Jesteś podły. - Nie, ja cię po prostu lubię. Chyba nawet za bardzo, dlatego staram się ustrzec cię przed popełnieniem błędów. Nigdy nie zdobędziesz mężczyzny i jego posiadłości, jeśli będziesz się tak ubierać i poświęcać mu sześć godzin na pierwszej randce. - Rozumiem, że sugerujesz, bym spędzała więcej czasu z tobą. - Albo z rodzicami, albo z hyclem. - A co ty z tego będziesz miał? - Pracę, o której ci mówiłem. Miłą, stałą pracę z darmowym mieszkaniem. - Po tym, co dziś zrobiłeś, nie sądzę, by Lorrie chciał cię zatrudnić. A poza tym, jak zamierzasz zarządzać posiadłością? Jesteś koszmarnym ogrodnikiem. - Potrafię zarządzać ludźmi i świetnie liczę. Rzuć jakieś liczby, a ja ci podam sumę, - Trzydzieści dziewięć, czterdzieści dwa, osiemdziesiąt jeden, dwa tysiące sześć, siedemdziesiąt - powiedziała szybko. - Dwa tysiące dwieście trzydzieści osiem - odparł bez za­ stanowienia. - Przydaje się przy robieniu interesów. Holly westchnęła. - Posłuchaj, powody, dla których to robisz, są dla mnie absurdalne. Nie wierzę w ani jedno słowo i nie wiem, do czego tak naprawdę zmierzasz. Na razie. Przyznaję jednak, że w tym, co mówisz, jest ziarenko prawdy. Lorrie wydawał się dziś... no cóż, nieco znudzony. - Tobą?! Najwyraźniej nie zna cię tak dobrze jak ja! Założę się, że gdyby zobaczył cię nagą w betonowej piwnicy, nawet przez myśl by mu nie przeszło, że możesz być nudna. Holly uśmiechnęła się wbrew sobie. Jude Deveraux

153

Molly

- Chyba masz rację. - Podciągnęła długą spódnicę i rękawy koronkowej bluzeczki. - Taylor to wybrała. Powiedziała, że w tym stroju na pewno złapię mężczyznę. - Miała rację - przytaknął poważnie Nick. - Ona się w to ubrała i złapała Charlesa. Holly pokręciła głową. - Jesteś naprawdę podły. Może pójdziemy coś zjeść? Umie­ ram z głodu. - Kanapki z ogórkiem na lunch? - I krakersy z serem pimento. Nick z uśmiechem uruchomił motocykl, ale Holly jeszcze przez chwilę zastanawiała się, jak usiąść na tylnym siodełku. Miała podciągnąć spódnicę po same biodra? Nie zdążyła podjąć decyzji, bo Nick wyciągną do niej rękę i rozerwał boczny szew do połowy uda. Z początku była zaszokowana, ale w końcu się roześmiała. Przynajmniej już nigdy nie będzie musiała wkładać tej okropnej spódnicy. Przełożyła nogę nad motocyklem, mocno objęła Nic­ ka i odjechali.

ROZDZIAŁ 15

T

aylor - powiedział Lorrie do telefonu komórkowego. - Wiem, że wszyscy chcą, żebym się namiętnie kochał z Holly i ją poślubił, ale ona jest najnudniejszą osobą, jaką w życiu spotkałem. - Słuchał chwilę. - Tak, jest ładna. A nawet piękna. Ma perfekcyjne ciało, ale patrzy na mnie tymi krowimi oczyma i tak trzepocze rzęsami, że aż robi się niedobrze. Chyba się rozchoruję. Wysłuchał tyrady Taylor, która zaczęła mu grozić, a potem go ostrzegać. Ziewnął. - A tak przy okazji, właściwie to kim jest ten ogrodnik? Ten na motorze. Przysięgam, że kiedy się tu zjawił, sam chciałem z nim odjechać. Nie, oczywiście, że nie. Holly nic o tym nie wie. Powiedz mi, kochanie, czy Holly jest dziewicą? Bo zachowuje się, jakby była. I tak się ubiera. Znów zamilkł. - Ty ją w to ubrałaś? Taylor, kochanie, dlaczego nie poży­ czyłaś jej tego małego czarnego skórzanego kompletu? Tego z obrożą. Hm, teraz nosi ją Charles? - roześmiał się, słysząc odpowiedź Taylor. - Ach, jeszcze jedno. Nasza słodka mała Holly powiedziała coś ciekawego. Otóż twierdzi, że skarb z Belle Chere istnieje. Tak, wiem, że to tylko rodzinna legenda i że miałem ją opowie­ dzieć, żeby zainteresować pannę Narzędzia „Hollander", ale ona mówi, że Nick, ten wasz ogrodnik... Otóż ten Nick uważa, że skarb istnieje. Była tak o tym przekonana, że zastanawiam się, czy przypadkiem nie znaleźli jakichś ważnych dokumentów na strychu. Wspominała ci coś o tym? Nie? W takim razie to Jude Deveraux

155

Holly

pewnie tylko moje pobożne życzenia. Jestem pewien, że gdyby w Belle Chere był jakiś skarb, mój świętej pamięci ojciec już dawno by go znalazł i kupił za niego podziemną górę albo jakąś inną nieruchomość, na której można stracić. Przez chwilę słuchał jeszcze, co mówi Taylor. - Dobrze. Obiecuję. Jakoś zwlokę się rano z łóżka. Wprosiła się tu na śniadanie, więc kupię jajka. Dużo jajek. Ma apetyt jak żniwiarz. Ugotować też kaszę? No, no, kochanie, nie musisz od razu używać takiego języka. Kto wie, czy tatuś gdzieś nie podsłuchuje? Aha, jeszcze jedno. Może jednak zastanowimy się jeszcze nad tym małżeństwem? Gdybyś ją dziś widziała. Jesz­ cze słowo o mojej byłej żonie i stanie domu, a wyjęłaby książe­ czkę czekową. Może... Słuchał Taylor, oglądając swoje paznokcie. Potem przygła­ dził włosy. - Już dobrze, moja droga. Rozumiem. Musimy mieć gwa­ rancję, a tę daje tylko kontrakt małżeński. Niech będzie. A teraz muszę kończyć. Umówiłem się na wieczór ze znajomymi. Tak, to prywatne przyjęcie. Bardzo, bardzo prywatne. Tak, można im zaufać. A wy z Charlesem nigdzie się dziś nie wybieracie? Och, Taylor, co za język. Twoja mała bogata siostrzyczka byłaby w szoku. Uśmiechnął się i zakończył rozmowę.

ROZDZIAŁ 16 Miesiąc później

H

olly i Nick siedzieli na poddaszu rezydencji Belle Chere. Choć zainstalowany w oknie wielki wentylator i trzy mniejsze, rozstawione na podłodze, cały czas pracowały, w po­ mieszczeniu było bardzo gorąco. Holly miała na sobie krótkie bawełniane szorty i koszulkę na ramiączkach, a Nick tylko szorty. To jedyne, co mogła zrobić, by jakoś znieść upał, wilgotne powietrze i wyczerpanie. Przez ostatnie cztery tygodnie ani przez chwilę nie odpoczywała. Miała wrażenie, że jest liną, którą przeciągają obaj mężczyźni. Lorrie zajmował jej dni, a Nick noce. W ciągu minionego tygodnia była z Lorriem na dwóch uro­ czystych kolacjach, na tańcach w miejscowym klubie, pikniku dla stu osób i na wystawie kwiatów. Od tamtej sześciogodzinnej pierwszej randki, jak ją nazwał Nick, nie spędzili prawie ani chwili sam na sam. Prowadzili za to szalenie bogate życie towarzyskie, bywali w Edenton, Elizabeth City i Windsorze. Lorrie wszystkich znał i był wszędzie zapraszany. To prawda, podobało jej się to, ale do czasu. Śmiała się, rozmawiała, dobrze jadła, a wieczorami, kiedy Lorrie odwoził ją do Spring Hill, była tak zmęczona, że ledwo mogła siedzieć. Jakim cudem te wszystkie spotkania towarzyskie tak całkowicie pozbawiały ją energii? Dojeżdżali do Spring Hill i zwykle jeszcze przez moment siedzieli w samochodzie. Mieli czas na pocałunki na dobranoc, ale za każdym razem, gdy Lorrie się do niej przysuwał, Holly odwracała głowę albo ziewała, by zniechęcić go do czułości. Zaczął ją nawet nazywać „małą dziewiczą księżniczką''. Jude Deveraux

Holly

Z początku Holly czuła się tym urażona, ale z czasem polubi­ ła ten przydomek, bo dzięki niemu Lorrie trzymał się od niej z daleka. Kiedy już wysiadła z jego samochodu, całe zmęczenie mijało jak ręką odjął. Co noc, bez wyjątku, biegła przez ciemny ogród rodziców, prosto do domku Nicka, Witał ją z otwartymi ramionami i od razu zaczynali się kochać. Czasami w ogrodzie, czasami w domu. Miejsce nie miało większego znaczenia. Co noc ich namiętność się od­ radzała, nigdy nie zatrzymywała się w tym samym punkcie, nigdy nie słabła. Zaspokoiwszy pierwsze pożądanie, brali wspólnie prysznic, a potem siadali, by omówić wszystko, czego tego dnia dowie­ dział się Nick. Holly postawiła warunek: będzie towarzyszyć Lorriemu podczas spotkań towarzyskich, ale za to Nick miał w tym czasie prowadzić w Belle Chere poszukiwania, a ojciec dać mu pięćdziesięcioprocentowa podwyżkę. O tym, że pienią­ dze pochodziły od niej, nie musiał wiedzieć. Po wspólnym prysznicu, jeszcze mokrzy, kochali się i dopie­ ro wtedy do końca zaspokojali swe zmysły. Potem pili wino i rozmawiali o odkryciach Nicka. Jakże Holly mu zazdrościła! Sama całymi dniami musiała rozmawiać na temat błyskotliwej kariery ojca, opowiadać o osobistościach, które poznała, oraz - a jakże - o firmie Narzędzia „Hollander". Rozmówcy byli uprzejmi, ale ich pyta­ nia zdawały się nie mieć końca. Holly przez całe życie robiła wszystko, by uniknąć piętna, jakie towarzyszyło dziedziczce rodzinnej fortuny, ale podczas spotkań, w jakich uczestniczyła z Lorriem, musiała z uśmie­ chem odpowiadać na zadawane pytania. Z czasem podwójne życie zaczęło ją męczyć. Obawiała się, że w końcu wszystko się wyda. W dzień była z Lorriem, mężczyzną, o którym przez całe lata marzyła. Żaden chłopak nigdy nie mógł się równać ze wspomnieniami o nim. Jude Deveraux

158

Holly

Teraz, gdy wydoroślała, patrzyła na wszystko w sposób bardziej dojrzały. I doszła do wniosku, że nie chce poślubić Lorriego Beaumonta. Tamtego lata uwierzyła, że Lorrie jest taki jak ona. Spędzili całe wakacje w izolacji od świata, całymi dniami pracowali, odnawiając Belle Chere, a jej tak bardzo się to spodobało, że wpłynęło na całą jej przyszłość. To wtedy sobie uświadomiła, czym chce się w życiu zajmować. - Jesteś zmęczona? - spytał Nick. Otworzyła oczy i uśmiechnęła się do niego. Wspomnienia szczęśliwych chwil z Lorriem ustąpiły miejsca cudownym wspomnieniom chwil spędzonych z Nickiem. Wieczorami stu­ diowali kopie dokumentów z Belle Chere. Za pierwszą wypłatę Nick kupił fotokopiarkę, którą ustawił na poddaszu. (Lorrie pozwalał Holly wynosić z domu dokumenty, ale Nick mógł ich dotykać tylko pod warunkiem, że pozostaną na strychu.) Nick sporo się napracował przy poszukiwaniu wszelkich dokumentów dotyczących życia rodziny Beaumontów w 1842 roku. Znalazł nawet kilka zdjęć. Śmiali się z brzydkiego, małe­ go Arthura, a Holly udawała, że mdleje z wrażenia na widok przystojnego Jasona. Julia była śliczna, ale w jej oczach kryła się melancholia, mimo że gdy robiono zdjęcie, miała dopiero szesnaście lat. Nick dla żartu zażądał, by zapłaciła mu pocałunkami za możliwość obejrzenia zdjęcia synka Julii. Wyglądał zupełnie jak ojciec. Miał duży wpływ na stanową legislaturę. Wszystkie z jego sześciorga dzieci dożyły wieku dorosłego. Choć Nick bardzo się starał, nigdzie nie natrafili na żadną wzmiankę o skarbie, w papierach nie było też nic na temat procesu i egzekucji Jasona. Znaleźli całe pudła dokumentów pozostawionych przez jego syna, ale nigdzie nie było nawet wzmianki o Jasonie ani Arthurze, którego poślubiła jego matka. Być może dlatego, że obaj bracia zmarli przed jego naro­ dzeniem. Jude Deveraux

-159

Holly

Po tygodniu bywania na przyjęciach z Lorriem i nocach z Nickiem Holly była zupełnie wyczerpana. Bardziej jednak niż osłabienie męczył ją niepokój. W ciągu ostatniego tygodnia dwa razy pokłóciła się z siostrą. - Lorrie naprawdę cię lubi - powiedziała z entuzjazmem Taylor. - To miło - ziewnęła Holly. Poprzedniej nocy kochali się z Nickiem, potem czytali i rozmawiali i znów się kochali. Poszła spać o trzeciej nad ranem. - Nie wydajesz się z tego powodu zbyt szczęśliwa - zauwa­ żyła uszczypliwie Taylor. - Jestem po prostu zmęczona. Nic poza tym. - A może urządzimy podwójne wesele? - zaproponowała Taylor, jak gdyby ich wspólny ślub, był jej największym ma­ rzeniem. - Nie sądzę. - Lorrie i ja... my nie... Taylor wygłosiła w odpowiedzi jedno z„kazań starszej siostry" na temat małżeństwa. Powiedziała, że młode dziewczyny często nie zdają sobie sprawy, że na małżeństwo należy patrzeć całościo­ wo. Marzą o przystojnych chłopakach, „takich jak ten ogrodnik Nick", dodała. Perorowała przez dwadzieścia minut, a Holly w tym czasie bawiła się miseczką z płatkami śniadaniowymi. Zanim przyjechała do Spring Hill, myślała dokładnie tak samo jak Taylor, że małżeństwo to układ, partnerstwo. Wyob­ rażała swoje wspólne życie z Lorriem w Belle Chere. Tymczasem okazało się, że rzeczywistość nie przystaje do wyobrażeń. Po pierwsze, Lorriemu tak bardzo nie zależało na restaurowaniu posiadłości przodków. Zapytała go o to, a on popatrzył na nią przebiegle. - Zostawię to tobie - powiedział. Zrozumiała, że chce to zrobić po ich ślubie. W jednej chwili jej marzenie prysło jak bańka mydlana. Przez lata wyobrażała sobie, że mieszka z Lorriem w Belle Chere i razem pracują przy restaurowaniu plantacji. Jude Deveraux

160

Holly

Wkrótce uświadomiła sobie, że Lorrie, którego poznała owego lata, nie był sobą. To nie był prawdziwy Lorrie. Ten prawdziwy lubił przyjęcia i prowadził bardzo rozry­ wkowy tryb życia. Mówił, że szuka klientów do nowej kan­ celarii, ale jak zdążyła się zorientować, w ogóle nie chodził do pracy. Z czasem zaczęła podejrzewać, że Lorriemu nie chodzi o nią, ale o coś innego. Może o jej spadek? Nieraz wspominał, że chciałby zapraszać gości do Belle Chere. „Do pięknej Belle Chere", jak mawiał. Nie odpowiadała. Tak, marzyła o tym, by odrestaurować posiadłość i przywrócić Belle Chere dawną świetność, ale z dru­ giej strony nie chciała poświęcać życia - i pieniędzy - tylko po to, by zabawiać gości. - Ty mnie wcale nie słuchasz - zauważył Nick, przywołując ją do rzeczywistości. - Powiedz, czym się martwisz. - Wczoraj wieczorem Lorrie poprosił mnie o rękę. Nick przez chwilę milczał. - Gratulacje - powiedział spokojnie. - Jest dobrym kochankiem? - Najlepszym - odparła, a widząc, jak jest zaszokowany - skrzywiła się. - Och, przecież dobrze wiesz, że nie byłam z nim w łóżku. Nazywa mnie „dziewiczą księżniczką". - Doprawdy? - Uśmiechnął się. - To wcale nie jest zabawne. - Zgadzam się - odparł, uśmiechając się jeszcze szerzej. - Wiesz, jeśli nie chcesz za niego wychodzić, to zawsze możesz wyjść za mnie. - Naprawdę nie bawią mnie twoje żarty. Przeczytałeś ten stos listów czy tylko niektóre z nich? - Próbowała ignorować jego wzrok, ale nie potrafiła. Odwróciła się, jej oczy zaszły mgłą. - Nick, nie rób mi tego. - Czego? Mam cię nie zmuszać do wybierania między mną a rodziną? - spytał cicho. Jude Deveraux

161

Holly

Spojrzała na niego uważnie, zdumiona trafnością tego spo­ strzeżenia. - Nie chcę cię skrzywdzić. Jesteś cudownym człowiekiem. Nawet zbyt cudownym. Wiesz, że między nami nigdy by się nie ułożyło. Przygoda tak, trwały związek nie - powiedziała. - Z powodu pieniędzy? - Nie! Z powodu twojej dumy. Chcesz żyć na mój koszt? Chcesz, żebym to ja kupiła nam dom i samochody? Żebym płaciła za prywatne szkoły naszych dzieci? Na moment ukryła twarz w dłoniach, a potem znów podniosła na niego wzrok. - Nieraz to widziałam. W takich związkach nigdy się nie układa. Nigdy! - Mówisz o systemie klasowym - zauważył. - Nie, oczywiście, że nie. To znaczy, tak! Moja macocha, Marguerite, uciekła z mężczyzną takim jak... to znaczy... - Chciałaś powiedzieć z mężczyzną takim jak ja. Motory i szkoła średnia. Kładziemy nogi na stole i wydłubujemy brud spomiędzy palców. - Nie bądź śmieszny - obruszyła się, zbierając listy i wrzu­ cając je do pudełka po butach. - Więc zamierzasz mnie zostawić, zapomnieć o tygodniach śmiechu i świetnego seksu? - Tak. Byłam głupia, że w ogóle się w to zaangażowałam. A ty byłeś jeszcze głupszy, przyjeżdżając tu za mną. - Błagam, wybacz mi. Może i jesteś bardziej światowa ode mnie, ale nigdy nie spotkałem kobiety, z którą mógłbym tak swobodnie rozmawiać, śmiać się, zwierzać się jej ze swoich sekretów i z którą tak bardzo chciałbym się kochać. Nie mógł­ bym pozwolić ci odejść. Musiałem sprawdzić, czy to prawda. Musiałem się tego dowiedzieć! - I? - wyszeptała. Kiedy na nią spojrzał, jego oczy były gorące, płonęły uczuciem. Jude Deveraux

162

Holly

Chciała uciekać, ale jeszcze bardziej pragnęła rzucić mu się w ramiona i powiedzieć, ze go kocha. Zamknęła oczy i odchyliła w tył głowę. Dlaczego ją to spotkało? Nie chciała wychodzić za Lorriego tylko dlatego, że na każdym kroku porównywała go do Nicka. Nick był spokojniejszy, bardziej zamknięty w sobie niż Lorrie. Ludzie lubili Nicka, bo ich słuchał i potrafił im okazać zainteresowanie. Na Lorriego patrzo­ no z zazdrością. Był właścicielem plantacji, która od wieków należała do jego rodziny. Jeśli w Ameryce była arystokracja, Lorrie z pewnością do mej należał. Ale tak naprawdę Holly nigdy nie zauważyła, by ktoś Lorriego lubił. Był pożądany w towarzyst­ wie z powodu swojej pozycji. Na tej samej zasadzie znajomi Lorriego chcieli poznać Holly tylko dlatego, że była, kim była. A Nicka lubili wszyscy. Nawet jej ojciec. Nieraz widziała ich dyskutujących w ogrodzie. Kiedyś, gdy usuwał z krzaków róż kwiaty, które przekwitły, ojciec wypytywał go, co sądzi o jego kazaniu. Tylko że lubić pracownika, który mieszka w kwaterze dla służby, to jedno, ale pozwolić mu poślubić ukochaną córkę to co innego. 1 Spojrzała na Nicka. Jego twarz się zmieniła. Zamknął się w sobie, zamilkł. Chciała się kłócić, sprawić, że zrozumie, ale jeszcze bardziej zależało jej na tym, żeby się z nią zgodził. Ale czego sama chciała? Żeby rozeszli się, dopóki potrafią się jeszcze uśmie­ chać przez łzy? Zanim ktoś kogoś zrani? Dopóki panuje między nimi mądre zrozumienie? Czy miała nadzieję, że kiedyś się spotkają i przedstawią sobie swoich partnerów? Może żona Nicka mogłaby pracować jako niania jej dzieci? Zaczęła zbierać dokumenty, które przeglądali, ale nie była w stanie dokończyć, bo łzy napłynęły jej do oczu. Zasłoniła dłońmi twarz i szczerze się rozpłakała. - Ciii - uspokajał ją Nick. Wziął ją w ramiona i przytulił. - Nie płacz, kochanie. Nie chciałem ci zrobić przykrości. Jude Deveraux

163

Holly

Ale Holly nie mogła przestać. Frustracja, jaka zbierała się w niej przez ostatnie tygodnie, wreszcie znalazła ujście. Nick rozumiał, że musi się wypłakać. Później, powiedział sobie w duchu. Później powie jej prawdę o sobie i wszystko będzie dobrze. Cóż, pewnie będzie zła, ale złość szybko jej minie. Całował jej zapłakaną twarz i już po chwili delikatnie i czule kochali się na zakurzonej podłodze. - Kocham cię - szepnął jej do ucha. Tuliła się do niego, nie przestając płakać. Gdzieś w głębi duszy słyszała w kółko to samo. Ostatni raz. Ostatni raz. Ostatni raz się kochają. Słowa „małżeństwo" i „miłość" wszystko mię­ dzy nimi zmieniły. Na zawsze i nieodwracalnie. Już nigdy nie wrócą do tego, co było, zanim padły. Zasnęli wtuleni w siebie, czule się obejmując. Wentylatory szumiały cicho, muskając ich nagie ciała chłod­ nym powietrzem. Spali niewinnie jak niemowlęta. Nie słyszeli, kiedy drzwi na poddasze się otworzyły.

ROZDZIAŁ 17

L

orrie napełnił szklaneczkę szkocką i jeszcze raz pogratu­ lował sobie, że tak znakomicie radził sobie z Holly. Spędził z nią cztery długie tygodnie, podbijając jej serce, zabie­ rając ją na kolacje i przedstawiając właściwym osobom. Tylko to jej pochodzenie, pomyślał rozczarowany. Rodzina ojca nie była zła. Wprawdzie bez pieniędzy i własności, ale nosili szanowane nazwisko. Niestety, matka pochodziła z rodzi­ ny niewiele lepszej niż... niż ten ich ogrodnik, na którego tak pożądliwie patrzyła Taylor. Lorrie uśmiechnął się do swoich myśli. Cóż, sam też tak na niego patrzył. Co oni, ludzie niższej klasy, w podkoszulkach i na tych ryczących motocyklach, mieli w sobie takiego? Sącząc szkocką, przeglądał pocztę. Nic, tylko rachunki, wszystkie wyrzucał do kosza. Już niedługo jego potulna żona będzie je za niego płacić. Pociągnął dłonią wzdłuż ściany. Pod palcami wyczuł wypukłości sztukaterii i uśmiechnął się z zadowoleniem. Wszystko odnowi. Od dachu, po piwnice. Odrestauruje Belle Chere, aż posiadłość znów odzyska dawną świetność. Już wkrótce na­ zwisko Beaumontów będzie brzmiało jak niegdyś, zanim znie­ sławili je ludzie tacy jak jego ojciec. Lorrie uśmiechnął się do siebie i wszedł do salonu. Wyob­ raził sobie jedwabne zasłony, sofy obite aksamitem, osiemnas­ towieczną szafę. Oczyma wyobraźni widział Ubranego na biało służącego, podającego mu idealnie schłodzoną szkocką na sreb­ rnej tacy. Taca ze srebra najwyższej próby. Z monogramem. Tak właśnie będzie. Tak jak już dawno temu zaplanowali z Taylor. Tamtego lata, kiedy miał szesnaście lat i ukrywał się Jude Deveraux

165

Holly

przed światem, zażenowany z powodu kolejnego oszukańczego interesu ojca, Taylor miała lat dwadzieścia, a jej obsesja na punkcie bogatej młodszej siostry była nie mniejsza niż dziś. Owego lata Taylor kwitła, jej uroda osiągnęła pełnię. Uznała, że ma już dość bycia drugą, po Holly. - Wszyscy zabiegają, żeby poznać tylko małą dziedziczkę -skarżyła się Lorriemu. Ukrywała się w krzakach i szpiegowała Holly, tak jak to robiła od samego początku, gdy jej matka i ojciec Holly się pobrali. Zobaczyła ich razem. Lorrie i Taylor od razu rozpoznali w sobie bratnie dusze. - Czego od niej chcesz? - spytała bez wstępu, po prostu wyrzuciła to z siebie. Lorrie wzruszył ramionami. - Nic. Pracuje za darmo. Taylor kiwnęła ze zrozumieniem głową i usiadła obok niego. Powiedziała mu, że zamierza wyjść za Charlesa Maitlanda. Szesnastoletni Lorrie był w szoku. - Ale on jest żonaty! - Jest bogaty i ma pochodzenie, czyli coś, czego ja po­ trzebuję. Lorrie roześmiał się. Czuł dokładnie to samo. Jeśli czegoś potrzebował, po prostu to zdobywał. Lato zakończyło się nie po jej myśli, bo Charles nie zgodził się rozwieść z niedomagającą żoną, by poślubić młodą i piękną Taylor. - Zdobędę go - powiedziała Lorriemu. - Nawet gdyby to miało trwać do końca mojego życia, zemszczę się za to, jak mnie potraktował. Potem Lorrie przez wiele lat nie miał kontaktu z Taylor. W owym czasie okazało się, że nie uda mu się dobrać do milionów żony. Zdołał przejąć od niej około dwóch milionów dolarów, tak by nie dowiedzieli się o tym ludzie, których jej przebiegły pierwszy mąż postawił na straży jej majątku. Lorrie zainwestował te pieniądze. Miał zamiar później pojawić się Jude Deveraux

166

Holly

u niej i z dumą pokazać, co osiągnął. Gdyby potroił ukradzione pieniądze, żona na pewno by mu wybaczyła i dała jeszcze większą sumę. Niestety, okazało się, że Lorrie odziedziczył po ojcu pecha do interesów. Gdy inwestował, giełda padała. „Nadzorcy", jak ich nazywał, dowiedzieli się o wszystkim i donieśli jego żonie, a ta natychmiast się z nim rozwiodła. Błagał, obiecywał, żebrał, ale bez rezultatu. Lata jego pijaństw, całonocnych szaleństw, plus sznur pięknych młodzieńców w sypialniach dla gości sprawiły, że żona była głucha na wszel­ kie prośby. W trakcie rozwodu otrzymał wymówienie z kancelarii pra­ wniczej. Cóż, właścicielką firmy była jego żona, która od początku dbała, by to jej młody mąż zbierał pochwały za wygranie spraw, których nawet nie tknął palcem. Dla niej była to kwestia ambicji. Wyjście za młodego, przystojnego męż­ czyznę, który wypełniłby puste miejsce po zmarłym mężu, naraziłoby ją na śmieszność. Małżeństwo z utalentowanym młodym prawnikiem to co innego. Właśnie wtedy pojawiła się u niego Taylor z pewną propozycją. Okazało się, że regularnie szpiegowała przybraną siostrę i sprawdzała zawartość jej komputera, dzięki czemu dowiedziała się, że panna Narzędzia „Hollander" od lat obserwuje poczynania Lorriego. Przez cały ten czas Taylor podsycała swoją nienawiść do Charlesa Maitlanda. Wierzyła, że jej życie zmieniłoby się na lepsze, gdyby Charles ją poślubił, tak jak tego chciała. Z czasem zaczęła obwiniać Charlesa i Holly za wszystkie swoje niepowo­ dzenia. - Wszyscy oczekują, żebym coś zrobiła. Chcą, żebym znala­ zła pracę - narzekała z niechęcią. - Matka wciąż mi mówi: „Spójrz na Holly. Jest warta miliony, a przez dwadzieścia cztery godziny na dobę, przez siedem dni w tygodniu, pracuje dla stanowego i krajowego towarzystwa ochrony zabytków". Jude Deveraux

167

Holly

Taylor uważała, że jeśli zdoła dobrać się do pieniędzy Char­ lesa, nikt więcej nie będzie wymagał od niej, by robiła karierę A dzięki rodowemu nazwisku Charlesa w końcu byłaby lepsza od przybranej siostry. - Holly ma pieniądze, ale jej matka pochodziła z nizin społecznych. Z pieniędzmi i nazwiskiem Charlesa zostawię ją daleko w tyle - mówiła. W dniu, w którym Taylor po raz drugi pojawiła się w życiu Lorriego, powiedziała mu, że żona Charlesa w końcu zmarła i teraz ona, zamierza za niego wyjść. - Gorzko pożałuje, że mnie wtedy odrzucił - dodała mści­ wie, zaciskając palce na szklance z drinkiem, aż pobielały jej kostki. Obmyślili plan, który miał rozwiązać problemy obojga. Tay­ lor wyjdzie za Charlesa, a Lorrie ożeni się z Narzędziami „Hollander", a przynajmniej on tak to widział. O samej Holly myślał niewiele. Interesowało go tylko dobro Belle Chere, a Holly znakomicie nadawała się do tego, by przywrócić jego posiadłości utraconą świetność. - A co potem? - spytał Lorrie. - Co zrobię z żoną, kiedy już zakończę renowację? - Zabijesz ją - poradziła Taylor. Lorrie znieruchomiał z drinkiem przy ustach. - Teraz ja jestem jej jedyną spa­ dkobierczynią, ale jestem pewna, że sztab prawników zmieni jej testament, kiedy za ciebie wyjdzie. Odziedziczymy wszy­ stko razem. - Morderstwo? - wyszeptał. - No, nie wiem... - Po jej śmierci będziemy mieć do podziału dwieście milio­ nów dolarów. Usłyszawszy to, Lorrie przestał się wahać. Spotkali się z Tay­ lor w tajemnicy jeszcze cztery razy, by dopracować szczegóły planu. Obmyślili, żeby zabić Charlesa i Holly razem, ale Taylor stwierdziła, że woli, by Charles żył, bo wtedy ona będzie mogła go dręczyć. Juóe Deveraux

Holly

Knuli i manipulowali, a Taylor co jakiś czas podrzucała Holly informacje na temat Lorriego. Kiedy spisek był wciąż w fazie projektów, Lorrie pożyczał i wyłudzał pieniądze, od kogo tylko mógł. Zaciągnął trzy kredy­ ty pod zastaw Belle Chere. Potrzebował pieniędzy na założenie fikcyjnej kancelarii w Edenton, by zrobić na Holly wrażenie. Kupił kosztowny samochód i ubrania od znanych projektantów. Jeśli miał ją uwodzić, musiał grać rolę dobrze prosperującego prawnika. Przecież nie mógł wyglądać tak, jakby potrzebował jej pieniędzy! Kupował te wszystkie rzeczy i patrzył, jak posiadłość popada w ruinę. Serce mu pękało, kiedy widział coraz większe spus­ toszenie, bo przecież kochał każde źdźbło trawy w Belle Chere. Ważne było jednak, by do Holly dotarło, że rezydencja wymaga natychmiastowej restauracji. To sprawi, że szybciej zgodzi się za niego wyjść. Lorrie uśmiechnął się. Poprzedniego wieczoru zadał jej to pytanie, a nawet pokazał pierścionek (brylant nie był praw­ dziwy, ale ona prawdopodobnie lepiej znała się na kluczach francuskich, niż na biżuterii). Całkiem ładnie się zarumieniła. Po wszystkim Lorrie natychmiast zadzwonił do Taylor i triumfująco zapewnił ją, że będzie podwójny ślub. Mieli umowę. A więc jednak Belle Chere ożeni się z Narzędziami „Hollander". Lorrie uśmiechnął się, zadowolony z własnego sprytu. Z rozmyślań wyrwał go hałas, dobiegający z poddasza. To ten ogrodnik! Ten boski osiłek, który pracował dla Jamesa Lathama, był na górze i szperał w jego prywatnych doku­ mentach. Marszcząc czoło, udał się na poddasze. Otworzył drzwi i za­ stygł w progu, widząc Holly, niewinną, dziewiczą Holly, nagą i wtuloną w równie nagiego ogrodnika. W ułamku sekundy ujrzał przyszłość. I przeszłość. Zrozu­ miał, że cały misterny plan, jaki uknuli z Taylor, wziął w łeb. Holly nie zakochała się w nim. wybrała ogrodnika, bo odezwała Jude Deveraux

Holly

się w niej natura jej matki. Lorrie nie znał Holly zbyt dobrze, ale poznał ją na tyle, by zorientować się, że jest... nienawidził tego słowa... uczciwa. Nigdy nie pociągały jej narkotyki ani przyję­ cia, nie reagowała na propozycje seksualne. Myślał nawet, że chodziła wcześnie spać. Teraz, patrząc na ich splecione ciała, które zapewne doskona­ le się znały, domyślił się, co robiła każdej nocy, kiedy odwoził ją tak wcześnie do domu. Najbardziej przeraziła go jednak myśl o swoim zadłużeniu, oraz świadomość, że nie będzie bogatej żony, która je spłaci. Taylor! Od razu pomyślał o Taylor. To wszystko jej wina, więc ona zapłaci. Zrobi, co będzie trzeba, ale zdobędzie pienią­ dze, które była mu dłużna. Zmusi Charlesa, by zapłacił za renowację Belle Chere. Nieważne kto, nieważne, czyje będą pieniądze. Taylor zapłaci za wszystko! Odwrócił się i zszedł na dół, do głównego holu. Po namyśle zmienił jednak zdanie, udał się do biblioteki, zdjął z półki egzemplarz „01ivera Twista" i nacisnął przycisk. Regał obrócił się, ukazując płytki schowek pełen strzelb i pistoletów. Wybrał kaliber dziewięć, sprawdził, czy jest naładowany, po czym schował go do aktówki. Jeśli groźby słowne nie zadziałają, pistolet na pewno nie zawiedzie, pomyślał, opuszczając dom.

ROZDZIAŁ 18

H

olly obudziła się pierwsza i przez długą chwilę leżała, bawiąc się włosami Nicka, którego głowa spoczywała na jej ramieniu. W ciągu ostatnich tygodni bardzo się do siebie zbliżyli. Znała każdy jego gest, wyczuwała każdą zmianę na­ stroju. Gdy myślała o tym, co razem robili, odnosiła wrażenie, że nic, tylko ciągle się śmiali. Nick poprosił ją o rękę. Obawiała się, że jeśli za niego wyjdzie, nie będą się więcej śmiać, a tego by nie zniosła. Nie wytrzymałaby widoku jego oczu, w których miejsce miłości zajęłaby nienawiść. Znów przez myśl przebiegło jej to samo: „ostatni raz". Drę­ czyło ją smutne, przytłaczające przeczucie, że dziś byli ze sobą po raz ostatni. Pocałowała jego włosy i delikatnie pogładziła nagie plecy. Wstrząsnął nim tak gwałtowny dreszcz, że aż się obudził, Podparł się na łokciu i popatrzył na nią uważnie. - Mam wrażenie, jakby ktoś właśnie przeszedł po moim grobie - powiedział. Uśmiechnęła się, głaszcząc jego policzek. - Kochasz mnie? - spytał szeptem. Otworzyła usta, by odpowiedzieć tak, ale nie zdążyła, bo w tym momencie rozpętało się piekło. Wokół nich rozległo się wycie syren policyjnych. - Twój ojciec się o nas dowiedział - przeraził się Nick. Odepchnęła go. - Idiota - powiedziała, zbierając porozrzucane ubrania. Nick włożył szorty i podszedł do okna. Jude Deveraux

171

Holly

- Sześć samochodów policyjnych i furgonetka z psami. Holly otworzyła szeroko oczy i natychmiast ruszyła biegiem na dół. Zanim dobiegła do drzwi, szeryf i jego trzej zastępcy już tam byli. Po posiadłości kręciło się dwunastu mundurowych, niektórzy z psami na smyczach. - Panna Latham, tak? - zwrócił się do niej szeryf. - Tak - odparła z wahaniem. - Czego... - Czy wie pani, gdzie w tej chwili przebywa Laurence Beaumont? - Lorrie? - Holly położyła dłoń na szyi i spojrzała na Nicka, który właśnie do niej podszedł. - O co chodzi? - spytał. Szeryf dał sygnał, by dwaj stojący za nim mężczyźni weszli do środka. - Mam nakaz rewizji. Przeszukamy całą posiadłość. Będzie­ my potrzebować pomocy. Zna pan to miejsce? - spytał Nicka. - Ja znam - powiedziała Holly. - Mogę wam pomóc... - Urwała, bo z samochodu policyjnego wysiadła zastępczyni szeryfa i wbiła w nią wzrok. - Panno Latham, myślę, że powinna pani jak najszybciej wrócić do domu - powiedział z powagą szeryf. Holly cofnęła się o krok, a Nick objął ją ramieniem. Nad jej głową wymienili z szeryfem porozumiewawcze spo­ jrzenia. - Ja państwa oprowadzę - powiedział Nick. - Dość dobrze poznałem ten dom, ale proszę mi dać jeszcze minutę. Zaprowadził Holly do biblioteki i spojrzał jej w oczy. - Nie wiem, co się stało, ale czuję, że to coś strasznego i że ty jesteś w to wmieszana. Bez względu na to, co zaszło, musisz być dzielna. Zrobisz to dla mnie? Holly, z sercem w gardle, kiwnęła głową. - Przyjadę do ciebie, jak tylko będę mógł, ale na razie oni potrzebują tu mojej pomocy. - Uśmiechnął się, odszukał pal­ cami łańcuszek od wisiorka, który jej podarował, i wyciągnął na Jude Deveraux

172

Holly

wierzch. Przycisnął brylant do ust i pocałował go. - Wkładam tu całą moją miłość. Noś go zawsze blisko serca. Holly nie mogła wydobyć z siebie głosu. W holu umun­ durowana policjantka czekała na nią z tymi straszliwymi in­ formacjami, na skutek których szeryf poradził jej, by wróciła do domu. Nick pocałował ją w czoło i ścisnął jeszcze jej palce. Po­ zwoliła się wyprowadzić. Kiedy Holly wsiadła do samochodu, Nick zwrócił się do szeryfa. - Co się stało? - Podwójne morderstwo. Taylor Latham i Charles Maitland zostali zamordowani przez Lorriego Beaumonta. Zabójca uciekł, szukamy go. Nie wie pan, gdzie może się ukrywać? - Holly powinna mieć ochronę - powiedział Nick. - Sądzi pan, że ją też może zabić? - Jest warta grube miliony. Myślę, że chodziło mu o pienią­ dze i zrozumiał, że ich nie dostanie. Nie wiem, co może zrobić. Szeryf zwrócił się do jednego z zastępców i polecił, by pannie Holly Latham przydzielono całodobową ochronę do czasu, aż złapią Beaumonta. - A pan kim jest? - zapytał Nicka. - Doktor Nick Taggert. - Proszę za mną, pokażę panu, gdzie trzyma broń. Któregoś dnia odkryłem tę skrytkę przez przypadek. Niespokojnie zerknął na otwarte drzwi. Żałował, że nie może być z Holly teraz, kiedy najbardziej go potrzebowała, ale ponie­ waż w ciągu ostatnich tygodni dokładnie poznał całą rezyden­ cję, wiedział, że może pomóc szeryfowi i jego ludziom w po­ szukiwaniach. Nie miał szczęścia. Szeryf pozwolił mu odejść dopiero naza­ jutrz, późnym popołudniem. Nie spał ani minuty, niewiele jadł cały ten czas snuł się po bagnach i polach Zajrzał do każdego pomieszczenia w BelleChere, sprawdził pod podłogami. WszęJude Deveraux

173

Holly

dzie były ślady Lorriego, więc psy cały czas go czuły. Inni odpoczywali, Nick nie przestawał szukać. Wiedział, że dopóki Lorrie nie trafi za kratki, Holly grozi niebezpieczeństwo. W końcu, na drugi dzień po południu znaleziono Laurence'a Beaumonta. Włamał się do domu przyjaciela, który wyjechał. Od trzech dni żył o szampanie i fasolce z puszek, a kiedy policja go znalazła, powiedział szeryfowi, że nie może się doczekać więziennego wiktu. Usłyszawszy tę wiadomość, Nick odczuł taką ulgę, że prawie się popłakał. Holly wreszcie była bezpieczna! Sam był zmęczony, brudny i nieogolony, ale nie chciał tracić czasu na doprowadzenie się do jako takiego stanu. Wskoczył do łodzi Lorriego i pospiesznie wiosłując, przepłynął niewielką odległość dzielącą go od Spring Hill. Pobiegł wzgórzem w stronę domu. Na sto stóp przed rezyden­ cją domyślił się, że nikogo nie ma. Nie tracił czasu na pukanie, wpadł do środka i zaczai po kolei sprawdzać pokoje. Na górze wszystkie szafy były puste. Znalazł sypialnię Holly. Zniknęły wszystkie jej rzeczy. Pod­ niósł z podłogi kolczyk, który zgubiła. Była to mała biedronka, kilka razy widział, że takie nosiła. Zacisnął kolczyk w dłoni, zszedł na dół, a potem udał się do siebie. Tak jak się spodziewał, na małym stoliku w kuchni czekała na mego koperta. Nie chciał jej otwierać. Nie chciał czytać słów pożegnania. Przez kilka minut trzymał list w dłoni, w końcu jednak go otworzył „Najdroższy! Przykro mi, że kończę w ten sposób, ale wszyscy wyjeż­ dżamy. Jeszcze nigdy nie widziałam ojca tak zdenerwowanego. Macocha też bardzo źle się czuje, cały czas jest na środkach uspokajających. Nie wiem, dokąd jedziemy, ale wiem, że teraz musimy być Jude Deveraux

174

Holly

wszyscy razem. Musimy być rodziną. Chcemy spróbować wyleczyć rany. Być może któregoś dnia ja i Ty... Nie! Nie potrafię teraz myśleć o niczym innym, jak tylko o tym, co zostało z mojej rodziny. Jeśli chodzi o Laurence'a Beaumonta (już nigdy nie pomyślę o nim,Lorrie"), nikt nie wie, dlaczego to zrobił. Zupełnie nas to nie obchodzi. To potwór. Zasługuje na okrutną karę, jaka na pewno go spotka. Muszę kończyć. Będę za Tobą tęsknić. Holly" Nick przez długą chwilę trzymał list w dłoni. Nie napisała, że go kocha. Nawet nie podpisała się „Twoja Holly". Przeklinał samego siebie. Dlaczego nie powiedział jej praw­ dy o sobie, tak jak mu radzono? Gdyby to zrobił, na pewno byłby teraz przy niej. Jeszcze raz przejrzał list. Napisała, że nie wiedzą, dlaczego Beaumont zabił Taylor i Charlesa i że ona, Holly, nie chce tego wiedzieć. - Ale ja chcę - powiedział Nick. - Chcę się dowiedzieć wszystkiego.

ROZDZIAŁ 19 Pół roku później Boże Narodzenie

w

Wigilię Holly rozglądała się po pustych pokojach Spring Hill i starała się nie przypominać sobie tego, co tu zaszło. Meble już dawno zostały spakowane i ustawione w schowkach. Przez.ostatnie sześć miesięcy podróżowała z ro­ dzicami po Europie. Zatrzymywali się u coraz to innych przyja­ ciół ojca. Mimo rozpaczy, Marguerite okazywała Holly serce, przed­ stawiała ją w towarzystwie, organizowała dla niej przyjęcia. Jednak za każdym razem, gdy Holly wspominała, że chce wracać do Ameryki, Marguerite wpadała w histerię. Wyglądało to tak, jakby po stracie jednego dziecka obawiała się, źe straci i drugie. Ojciec zachowywał stoicki spokój, wykazał niezwykłą siłę, wspierając ukochaną żonę, jednak Holly kilka razy przyłapała go na tym, że się jej przygląda. Prawie czytała w jego myślach: A co, gdyby ten szaleniec zabił Holly zamiast Taylor? Holly tłumaczyła, że powinna wracać do pracy, prawda jednak była taka, że bała się otworzyć jakąkolwiek książkę. Przerażała ją myśl o samotności, w jakiej przyszłoby jej czytać. Obawiała się, że zaczęłaby rozmyślać, a tego nie chciała. Nie była gotowa zastanawiać się, dlaczego Laurence Beaumont zamordował Taylor. Martwiła się, że jeśli zacznie o tym myśleć, dojdzie do wniosku, źe to była jej wina. Gdyby jej tak bardzo nie zależało na Belle Chere, gdyby nie uparła się wyjść za jej właściciela, gdyby nie... Jude Deveraux

176

Holly

Powoli odeszła od okna w jadalni. Powrót do Spring Hill okazał się bardziej bolesny, niż się spodziewała. Czuła, że nękają poczucie winy, bo dom najbardziej przypo­ minał jej Nicka. Nie siostrę, która była jej najbliższą przyjaciół­ ką, ale Nicka. Przez chwilę stała w pustej kuchni i patrzyła na ogród. Jej wzrok szukał domku, w którym kiedyś mieszkał Nick. Miała spędzić tę noc w Spring Hill i bardzo się tego bała. Jak mogła żyć ze wspomnieniami o sobie i Nicku, jakie budził w niej ten dom? Odwróciła się od okna i przeszła do salonu. Przez sześć miesięcy znów była małą dziewczynką. To ojciec rozmawiał z reporterami i detektywami. Holly odpowiedziała na kilka pytań, ale tak naprawdę nie znała powodu, dla którego Laurence Beaumont zabił Taylor i Charlesa Maitlanda. Nie wiedziała, czy coś ich łączyło. Choć starała się tego unikać, zdarzały jej się chwile, kiedy zaczynała spekulować. Czy Taylor zginęła, bo próbowała ją chronić? Czyżby dowiedziała się, jakim człowiekiem był naprawdę Laurence? Czy zagroziła, że o tym powie? Może dlatego ją zabił? Za każdym razem, gdy przyłapywała się na rozmyślaniach, | przyjmowała kolejne zaproszenie. Nie chciała mieć czasu na myślenie. W końcu jednak została zmuszona, by stawić czoło prawdzie. Adwokat ojca powiadomił ich, że ma zeznawać podczas proce­ su. Poproszono, by powiedziała wszystko, co wie na temat Laurence'a Beaumonta III, który bronił się, wnosząc o uznanie go za niepoczytalnego. Dowodem na to miał być fakt, że zastrzelił Taylor i Charlesa w obecności sześciu świadków. - Zupełnie jak ten jego przodek - zauważył ojciec Holly. - Jak Arthur Beaumont. Więzy krwi nie kłamią. Po usłyszeniu tej historii powinienem był się domyślić, do czego jest zdolny. Holly i Marguerite nie miały już siły, by mu to wyperJude Deveraux

177

Holly

swadowac. Ani James, ani Marguerite nie spędzili z Laurencem zbyt dużo czasu, dlatego to Holly została poproszona o powrót do Stanów, by zeznawać. W samolocie obmyślała plan zeznań, ponieważ jednak nie miała pojęcia, o co będą ją pytać, nie potrafiła sformułować odpowiedzi. Próbowała czytać, potem oglądać film, ale nie mogła się skupić. Jej myśli zajmował Nick. Gdzie jest? Co się z nim dzieje? Trzy tygodnie po wyjeździe ze Spring Hill zagadnęła ojca, czy wie co stało się z ogrodnikiem. - Rzucił pracę, a może wyjechał, nie wiem. Wysyłam czeki, ale on ich nie realizuje. Jakiś człowiek przysłał rachunek za koszenie trawy, więc chyba ktoś się tym zajmuje. Wystawiłem dom na sprzedaż. - Tak, oczywiście - mruknęła Holly i więcej o nic nie pytała. Od początku przecież wiedziała, że to przelotna znajomość. Facet, z którym można było przeżyć kilka tygodni wspaniałego seksu, a potem zapomnieć. Nick Taggert należał do tego typu mężczyzn, z którymi się romansuje, ale za mąż wychodzi się za takich jak.. - Jak Laurence Beaumont - powiedziała na głos. W ciągu tych sześciu miesięcy, gdy była w podróży, zro­ zumiała, że popełniła wielki błąd. Zawsze uważała, że ocenia ludzi po tym, jacy są, a nie po tym, jak wyglądają, a tymczasem zupełnie bezpodstawnie uznała, że Nick to... Właściwie to nie potrafiła dokładnie określić, za kogo go uważała, ale była przekonana, że pomyliła się w ocenie. Przypomniała sobie, jak zachował się w dniu, w którym zamordowano Taylor. Pocieszał ją, choć sam nie wiedział jesz­ cze, co się stało. Przez cały dzieri, a potem w nocy i rankiem następnego dnia, docierały do niej opinie stróżów prawa, prze­ bywających w ich domu, że pomoc Nicka Taggerta była nieoce­ niona. Holly chciała zostać i jeszcze raz się z nim zobaczyć, a przy­ najmniej pożegnać, ale Marguerite czuła się coraz gorzej. Jude Deveraux

178

Holly

Jej lekarz i ojciec nalegali, by jak najszybciej zabrać ją z tego domu. Jedyne, co Holly mogła zrobić, to zostawić Nickowi list pożegnalny i liczyć, że ją zrozumie. Otrząsnęła się ze wspomnień i weszła na piętro. Musiała zobaczyć sypialnię Taylor. Dawny asystent ojca, człowiek, który mógł wszystko załat­ wić, przyleciał do Edenton, by nadzorować przeprowadzkę. Holly czuła, że ona powinna to zrobić, ale wystarczyło jedno spojrzenie w przerażone oczy rodziców, by wiedziała, że nie może ich opuścić. Sypialnia Taylor była pusta i świeżo przemalowana na różo­ wo. Holly uśmiechnęła się, widząc ten kolor. Taylor byłaby zdegustowana. Zbyt cukierkowy i infantylny. Pociągnęła nosem i wyprostowała się. Brakowało jej już sił, by płakać. Nowi właściciele mieli małą córeczkę, która miała , zamieszkać w pokoju Taylor. Holly przeszła przez wspólną łazienkę do swojej dawnej sypialni. Jej widok znowu przywołał falę wspomnień. Przypomniała sobie, jak kiedyś kupiła całe naręcze bielizny z myślą o Nicku, i jak schowała ją pod łóżkiem, by Taylor nie była zazdrosna. Zazdrosna! pomyślała Holly. Skąd jej to przyszło do głowy? Przecież schowała bieliznę dlatego, że nie chciała, by Taylor jej dokuczała. Przez chwilę masowała skronie. Przez ostatnie pół roku nachodziły ją przedziwne myśli. Tańczyła z przystojnym mło­ dym mężczyzną i nagle przed oczyma stawała jej rozgniewana Taylor. Rozgniewana, bo na pewno uznałaby, że Holly znów robi z siebie idiotkę, że się popisuje i chce zwrócić na siebie uwagę. Wzięła głęboki wdech, próbując się pozbierać. Czasami się nienawidziła, bo nagle przyłapywała się na strasznej myśli, że teraz, gdy nie ma Taylor, jej życie jest lepsze. Zdarzało jej się pomyśleć, że uciekła od Nicka nie dlatego, że ojciec byłby Jude Deveraux

179

Holly

niezadowolony, ale ze strachu przed Taylor, która by z niej szydziła i ją upokarzała. Za każdym razem, gdy przez głowę przebiegła jej podobna myśl, powtarzała sobie, że to śmieszne. Zerwała z Nickiem, bo dobrze wiedziała, że nie nadawali się dla siebie. Zawsze się uśmiechała, kiedy o nim myślała. Pomagał jej prowadzić badania, podczas gdy wszyscy jej chłopcy tylko narzekali, że poświęca temu za dużo czasu. Nick był jedynym, który interesował się tym, co robiła. Nawet Lorrie, pomyślała, łamiąc własną zasadę by nie uży­ wać tego zdrobnienia. Nawet on nie życzył sobie, by rozmawiali o pracy, choć tą pracą była Belle Chere. Wyjrzała przez okno. Belle Chere nie było stąd widać, ale ona dobrze wiedziała, że jest tam, za drzewami. Nazajutrz, w dzień Bożego Narodzenia, posiadłość Belle Chere miała być sprzedana na aukcji. To prawda, że Holły wróciła do Stanów, by zeznawać prze­ ciwko Beaumontowi, ale proces wyznaczony był dopiero na trzeciego stycznia. Mogła spędzić święta w Europie, z rodziną, gdyby nie list od jednego z prawników ojca. Laurence Beaumont wystawił Belle Chere na sprzedaż, żeby opłacić adwokatów. O aukcji wiedziały wszystkie towarzystwa ochrony zabytków i cała śmietanka towarzyska. Spodziewano się tłumów. Holly jadła właśnie śniadanie, gdy do jadalni wszedł ojciec z listem w ręku. Wystarczył jeden rzut oka, by domyślić się, że coś było nie tak. Ojciec w milczeniu podał jej list, po czym usiadł. Holly przeczytała informację i rzuciła list na stół. - Chcę, żebyś ją kupiła - powiedział. - Nie chcę mieć więcej nic wspólnego z Beaumontem - od­ parła. Ojciec nie odpowiedział. Gdy na niego spojrzała, zauważyła, źe cierpi. Bardzo się postarzał. Jude

Deveraux

180

Holly

- Nie znam go zbyt dobrze - zaczął, a Molly domyśliła się, że mówi o Lorriem. - Wiem tylko, źe kochał ten swój stary dom. Pamiętam, z jaką dumą o nim mówił, to była największa miłość, jaką kiedykolwiek widziałem. Żaden mężczyzna nigdy nie ko­ chał kobiety tak, jak on kochał to miejsce, Holly odwróciła głowę. Ojciec miał rację, a ona była głupia, łudząc się, że zdobędzie cząstkę tej miłości. - Chcę, żebyś tam pojechała i kupiła ten dom. Bez względu na cenę. Chcę, żebyś go kupiła, a potem odrestaurowała. A Beaumont, dopóki żyje, niech wie, źe ktoś inny ożenił się z jego wybraną kobietą. Holly nie zgadzała się z ojcem, ale go rozumiała, więc spełniła jego polecenie. Dzień wcześniej przyleciała na lotnisko Dulles w Waszyngtonie, wynajęła samochód i rankiem była już w Spring Hill. Postanowiła spędzić noc w domku dla pracow­ ników, a nazajutrz jechać do Belle Chere i przebić wszystkie oferty. Bez względu na cenę, zamierzała kupić posiadłość. A gdy już ją kupi, nigdy więcej jej nie zobaczy. Zatrudni i fachowców, którzy zajmą się renowacją, a potem znajdzie lokatorów lub udostępni Belle Chere zwiedzającym. Nie ob­ chodził jej dalszy los posiadłości i nie miała zamiaru jej więcej oglądać. Zerknęła na zegarek. Dochodziła czwarta, a ona była wykoń­ czona. Postanowiła iść do domku, wziąć prysznic, zjeść kanap­ kę, którą wcześniej kupiła, pooglądać chwilę telewizję, a potem zasnąć. Tak, właśnie to chciała zrobić. Włożyła piękną czerwoną pelerynę z kapturem, prezent od ojca, i wyszła z domu. Z bagażnika samochodu wyjęła kanapkę i walizkę. Tak, pójdę do domku Nicka, myślała, zatrzaskując klapę. Sekundę później rzuciła torebkę na siedzenie samochodu i pojechała w stronę Belle Chere. Był tam dzień otwarty, potencjalni kupujący i zwykli ciekawscy mogli obejrzeć plantację. Jadąc do posiadłości, starała się nie myśleć. Okazało się, że Jude Deveraux

181

Holly

zjawiło się tylu zwiedzających, że musiała zaparkować pół mili przed podjazdem i dalej pójść pieszo. Niektóre samochody rozpoznawała, inne miały wypisane na drzwiach nazwy instytucji, więc wiedziała kto oglądał dom. Miała rację, przewidując, że zjadą się tu przedstawiciele wszys­ tkich szanujących się muzeów w Stanach Zjednoczonych. Wie­ działa, że jeśli któreś z nich kupi Belle Chere, rezydencja zostanie rozebrana. Kuźnię postawią na jakimś trawniku w Ohio, gołębnik stanie w Kalifornii, wędzarnia w Michigan. Jeśli Belle Chere dostanie się w ręce Metropolitan Museum of Art, prawdopodobnie zabiorą tapety z jadalni do Nowego Jorku i wystawią w którejś z sal. Idąc wzdłuż rzeki zauważyła samochód z dyskretnym logo JAMES RIVER. Jest też ktoś z rodziny Montgomerych, pomyś­ lała. Ci na pewno rozbiorą Belle Chere, a elementy przeniosą do swoich wspaniałych rezydencji. Szła, cały czas przyglądając się samochodom. Nie patrzyła na dom w obawie, że mógłby do niej krzyczeć. „Uratuj mnie!" albo „Nie pozwól, by mnie zniszczyli!". Nie podnosząc oczu, schowała ręce pod peleryną i podtrzy­ mywała kaptur, by wiatr nie zerwał go jej z głowy. Zastanawiała się, dlaczego Lorrie wybrał akurat Boże Narodzenie, na prze­ prowadzenie aukcji. Czy to jego chore poczucie humoru zmu­ szało tych wszystkich kupujących, by przyjechali tu w święta, choć zapewne woleliby spędzać ten czas z rodziną? Lorrie spędzał święta w więzieniu, więc czy cieszył go fakt, że ludzie, zainteresowani jego domem, też odczuwali dyskonfort? Ukłoniła się kilku przedstawicielom muzeów, którzy wsiada­ li do samochodów, ale oni trzymali się z daleka. Nie było całowania się w policzki ani afektowanych powitań. Wiedzieli, co Laurence Beaumont zrobił jej rodzinie, a także to, że w świe­ cie konkurencji Holly była rywalem. Ani razu nie spojrzała na Belle Chere. Wreszcie znalazła się przy wejściu, drzwi były szeroko otwarte. Nie zdziwił jej fakt, Jude Deveraux

182

Holly

że wszystkie meble zniknęły. Bez wątpienia będą wystawione na oddzielnych aukcjach. Powoli zaczęła oglądać dom, a Belle Chere znowu niepo­ strzeżenie zawładnęło jej sercem. Zauważyła panele, z których kiedyś zdrapała farbę, a potem pomalowała je od nowa. Kiedy tak stała zatopiona we wspomnieniach, nagle uświadomiła so­ bie rzeczywistość tamtych wakacji z Lorriem. Przecież oni wcale nie pracowali razem przy remoncie domu. To ona praco­ wała, a Lorrie tylko się przyglądał. Przez tyle lat widziała to, co chciała widzieć. Czy Lorrie był jej wymówką? Czy nie wykorzystywała wyimaginowanej „mi­ łości" do Laurence'a Beaumonta jako wymówki, żeby zrywać ze swoimi chłopakami? Przechodząc przez pokoje na dole, przypomniała sobie wszy­ stko, co tamtego lata robiła. Tym razem wspomnienia nie tonęły we mgle kłamstw. Jak to powiedział Nick? Że Lorrie wykorzys­ tywał ją jako darmową siłę roboczą. Tak było! Wreszcie do niej dotarło z jakiego powodu ten fakt sprawił jej radość. Przez pół roku żyła w piekle, bo nie potrafiła zrozumieć, jak ktoś tak szlachetny i dobry mógł popełnić morderstwo. - Wciąż piękna, prawda? - usłyszała za plecami czyjś głos. Odwróciła się i zobaczyła Nicka. Wyglądał wspaniale, może tylko trochę schudł, ale jego błękitne oczy nadal były ciepłe, roześmiane i... czujne. Instynktownie zrobiła krok w jego kierunku, ale zatrzymała się, kiedy nie wyciągnął do niej ramion. No dobrze, zasłużyłam sobie, pomyślała. - Tak, wciąż piękna. - Ty też, chciała dodać. - Jak rodzice? - spytał. Holly zaczekała, aż dwóch mężczyzn i kobieta z muzeum w Dallas opuszczą salę. - Niezbyt dobrze - powiedziała cicho. - Bardzo to wszystko przeżyli. Jude Deveraux

183

Holly

Nick pokiwał głową i zaczekał, aż wyjdzie jeszcze jedna osoba. - Czy wiedzą... - Urwał, bo do sali weszło dwóch mężczyzn i zaczęło przyglądać się Holly. - Chce pani tu otworzyć fabrykę? - zapytał złośliwie jeden z nich. - Może młotków? - Lepsze to niż zasłony z poliestru - powiedziała, uśmiecha­ jąc się zimno. Miała na myśli skromny budżet jego malutkiego muzeum. Zanim mężczyzna zdążył cokolwiek odpowiedzieć, Nick wziął ją pod rękę i wyprowadził do holu. - Oni tylko oglądają - powiedziała. - Połowy z nich nie stać na zakup Belle Chere. Nie wiem, po co tu przyjechali. Chyba tylko... - Ku własnemu zdumieniu poczuła, że oczy zachodzą jej łzami. - Chodź. - Wyjdźmy na zewnątrz. Chłodne powietrze dob­ rze nam zrobi. Holly kiwnęła głową. Próbowała opanować emocje. Czuła, że wzbiera w niej złość, której nie potrafiła stłumić. Belle Chere to całość, a ci ludzie, jeśli wygrają aukcję, rozbiorą ją na części, doprowadzą posiadłość do rozpadu. Oni... - Lepiej? - spytał Nick, kiedy wyszli z budynku. Dzień był słoneczny, a w powietrzu fruwały płatki śniegu. Holly szczelnie otuliła się peleryną. - Białe Boże Narodzenie. - Odetchnęła głęboko. Wiedziała, że Nick się jej przygląda i czeka, aż coś powie. - To przed chwilą, - odezwała się w końcu. - Temu człowiekowi chodziło o to... Wspomniał o młotkach, bo... - Nie wiedziała, jak mu to wyjaśnić. - Bo jesteś spadkobierczynią firmy Narzędzia „Hollander" - dokończył. - Od jak dawna wiesz? - Od kiedy kochaliśmy się na co najmniej pięćdziesięciu przedmiotach z tym logo. Jude Deveraux

184

Holly

- Rozumiem - powiedziała w dal. - Czyli przyjechałeś tu, kiedy dowiedziałeś się, że... - Tak - potwierdził. - Przyjechałem, bo dowiedziałem się, że jesteś bogata i chciałem twoich pieniędzy. Popatrzyła na niego i dostrzegła gniew w jego spojrzeniu. Odwróciła się z uśmiechem i włożyła ręce do kieszeni. Minęli dwie kobiety i mężczyznę, który jej się ukłonił. - Nie. Chciałeś mojego ciała - sprostowała. - Nadal chcę. - Jego słowa sprawiły, że przeszył ją dreszcz. - Oczywiście, o ile doszłaś już do siebie. - W Wenecji. - Holly odwróciła od niego wzrok. Wszystkie budynki były otwarte dla zwiedzających, a ona kierowała się w stronę domu nadzorcy. - Doszłam do siebie w Wenecji. Płynęłam gondolą z dwoma przystojnymi, młodymi mężczyz­ nami i nie byłam w stanie myśleć o niczym innym, tylko o tobie. - Naprawdę? - Naprawdę. Chwycił ją za ramię i odwrócił ku sobie. Zaczął ją całować, ale musiał przestać, bo właśnie mijały ich dwie kobiety. Choć to nie było łatwe, oderwała się od niego. - Możemy z tym poczekać? - spytała łagodnie. - To znaczy, czy nie moglibyśmy odłożyć naszych spraw na kilka dni? Mam coś do zrobienia, chodzi o mojego ojca. - Chcesz kupić Belle Chere? - Tak - odparła. - Skąd wiesz? - Biorąc pod uwagę to, co się stało, ten zakup ma sens. - Objął ją. - Mam ci dużo do opowiedzenia. Kiedy wyjechałaś, ja nadal szukałem i znalazłem sporo ciekawych rzeczy. - Znalazłeś skarb? - zażartowała. - Nie prowadziłem badań nad Belle Chere. Szukałem praw­ dy o tym, co się wydarzyło tamtego dnia. Holly zmarszczyła brwi i odsunęła się od niego. - Nie chcę tego słyszeć. - Ale... Jude Deveraux

185

Holly

- Czy to, czego się dowiedziałeś, w jakikolwiek sposób zniesławia moją siostrę? - Tak - przyznał cicho. Holly odwróciła się i ruszyła przed siebie. - OK. - zawołał, nie pozwalając jej odejść. - W takim razie będę mówił tylko o tym, jak bardzo cię kocham. - Nie teraz - powiedziała Holly. - Jeszcze nie teraz. Za dwa tygodnie mam zeznawać w sądzie i... Przez chwilę stali w milczeniu, bo z domu nadzorcy wyszło dwóch mężczyzn, którzy spojrzeli na nią z powagą. - Zamierzasz licytować? - Nie - odparła krótko. - Zamierzam kupić. Kiedy się oddalili, Holly weszła do domu, a Nick za nią. - Czy to rozsądne mówić o tym głośno? Może trzeba było zlecić jakiemuś agentowi, żeby kupił dla ciebie posia­ dłość? - Chcę, żeby Laurence Beaumont wiedział, że to ja kupiłam dom, który on tak bardzo kocha. Chcę, żeby w więzieniu czytał o fantastycznych przyjęciach, jakie będą się tu odbywać. Niech wie, że dobrze się bawię w miejscu, dla którego on popełnił zbrodnię. Nick patrzył na nią, unosząc brew. - A teraz, kiedy już przemówił James Latham, czy mógłbym usłyszeć, co w tej sprawie ma do powiedzenia Holly? - Zapomniałam, jaki potrafisz być wkurzający. — Odwróciła się i weszła do saloniku. Zastali tam młodą, ładną Afroamerykankę, która dotykała po kolei rzeźbionych liści bluszczu oplatających obramowanie kominka. Była to bardzo precyzyjna robota. Holly była zafas­ cynowana tym ornamentem już od dawna. Podobno wykonał je niewolnik, który był niegdyś nadzorcą w Belle Chere., Jeszcze przed wojną", jak poinformował ją Lorrie. Nagle Holly doznała olśnienia. Niewolnik, którego miano­ wano nadzorcą, musiał cieszyć się zaufaniem właściciela. Jude Deveraux

186

Holly

Ogromnym zaufaniem, A na samym środku kominka wyrzeź­ biona była data; rok 1839. - Och! - Kobieta dopiero po chwili zorientowała się, ze ktoś ją obserwuje, i aż podskoczyła w miejscu. - Ja tylko,.. Chcia­ łam... - Speszona, sięgnęła po leżącą na podłodze torebkę i poszła w stronę drzwi. - Jestem Holly Latham - przedstawiła się głośno Holly, Kobieta zatrzymała się i odwróciła. ~ Przykro mi z powodu pani siostry - powiedziała, robiąc krok w jej kierunku. - Nazywam się Kera Ivy*, jestem nau­ czycielką w tutejszej szkole podstawowej. Pomyślałam, że za­ jrzę i pooglądam to miejsce, zanim ktoś je kupi i zrobi z nim to, co sobie zaplanował. Zawsze chciałam zwiedzić tę posiadłość, pomyślałam, że to ostatnia szansa. Mówiła zbyt szybko i zbyt chaotycznie. Holly domyślała się, że może być kilka powodów takiej nerwowości, ale prawdopo­ dobnie panna lvy została przyłapana na robieniu czegoś, czego nie powinna. Na pewno nie chciała niczego ukraść. Przecież nie sądziła, że zdoła stąd wyjść z kawałkiem kominka?! - Co pani tu robiła? - spytała Holly. - Ja... - Wbiła wzrok w czubki butów. Nick też podszedł do niej. - Nick Taggert - przedstawił się, wyciągając rękę. - Och! - westchnęła, podając mu dłoń. - Z Montgome­ ry ch-Taggertów? Czytałam, że będą uczestniczyć w aukcji. - Tak - odparł z uśmiechem. - Mój kuzyn chce kupić Belle Chere. A może ja kupię. - Cały czas patrzył na Kerę, zupełnie ignorując zdumioną Holly, - Ojej! Narzędzia „Hollander" i megakorporacja Montgomery-Taggert staną przeciwko sobie. Zapowiada się pasjonują­ ca aukcja. Nie mogę na niej nie być. Chyba lepiej wrócę do domu i się zdrzemnę* Do zobaczenia jutro. ang. bluszcz (przyp. tłum.) Jude

Deveraux

187

Holly

Kiedy skierowała się do drzwiom, Nick chwycił ją za prawe ramię, a Holly za lewe. - Czego pani tu szukała? - spytał. - Niczego - odparła. - Spodobał rai się ten kominek, to wszystko. Opleciony bluszczem, a ja mam właśnie tak na nazwisko. To mnie zaintrygowało. - Hm, ciekawe, dlaczego cały czas mi się wydaje, że nie mówi nam pani prawdy? - uśmiechnął się Nick. - Bo kłamca zawsze rozpozna swego? - podpowiedziała Holly z wymuszonym uśmiechem. - Bo podły łajdak, zdrajca i oszust potrafi wyczuć złe intencje? Kera przenosiła wzrok z Holly na Nicka i z powrotem. - Chyba już pójdę - powiedziała w końcu. Oboje spojrzeli na nią. - Szukała tu pani czegoś, prawda? - dopytywał się Nick. Kera westchnęła z rezygnacją. - No dobrze, szukałam. Proszę mnie puścić, to państwu powiem. - W samochodzie mam termos gorącej czekolady - powie­ dział Nick. -Nie wiem jak paniom, ale mnie przemarzły już stopy. - Brzmi zachęcająco - stwierdziła Kera. - To ten czarny, przy wejściu. Kera wyszła na zewnątrz, za nią Nick i Holly. - Przyjechałeś bentleyem czy rollsem? - spytała Holly przez zaciśnięte zęby. - Jaguarem - odparł z rozbawieniem. - Zamiast licytować przeciwko sobie, może niech robi to jedno z nas, a potem podzielimy koszty? - Mamy być współwłaścicielami? - oburzyła się Holly. - Nie w tym życiu. - A ja myślałem... - Co takiego? - Zatrzymując się, piorunując go wzrokiem. - Myślałeś, ze kiedy dowiem się, że masz pieniądze, rzucę ci sie na szyję i zgodzę wyjść za ciebie za mąż? Jude Deveraux

188

Holly

- Właściwie tak. - W takim razie pomyśl jeszcze raz - powiedziała i ruszyła przed siebie, kłaniając się dwóm naukowcom z uniwersytetu w Arkansas. - Holly - zaczął błagalnym głosem. - Chciałem kobiety, która pokocha mnie za to, jaki jestem, a nie za moje pieniądze. Chyba potrafisz to zrozumieć, prawda? - Rozumiem jedno: że przez ciebie przeszłam piekło. - Szła szybciej, wyprzedzając Kerę. Nick podążał na nią. - Rozu­ miem, że ja wyznawałam ci moje najgłębiej skrywane tajem­ nice, takie, o których z nikim innym nie rozmawiałam, a ty przez cały czas okłamywałeś mnie w sprawie tak zasadniczej jak własna tożsamość. Ja byłam rozdarta, a ty po prostu świetnie się bawiłeś. - Nigdy się nie bawiłem, nawet przez moment - zaprotestował. Obejrzała się. - Nigdy się nie bawiłeś? - Och, nie w tym sensie. Nie bawiło mnie to, co ci robiłem. | - Czyli? - Zmuszałem cię do zakochania się w ogrodniku? - spytał, j unosząc brew. - Ogrodnik! Nie zasługujesz na to miano. Ty... - Czy to ten samochód? - wtrąciła się Kera, zatrzymując się ! przy długiej czarnej limuzynie. - Nie, tamten. - Nick wskazał niedrogiego czarnego dżipa. - Żyjesz w nędzy? - zakpiła Holly. - Oszczędzam, żeby ci kupić wieloakrowy prezent ślubny - odparł, otwierając drzwi samochodu. Rozgniewana Holly usiadła z tyłu, a Kera i Nick zajęli fotele z przodu. Holly zdjęła pelerynę i popijała gorącą czekoladę, starając się słuchać historii Kery i nie myśleć o tym, jak potrak­ tował ją Nick. Kera dorastała w starym domu, zwanym przez miejscowych Jude Deveraux

189

Holly

„Domem z bluszczem". Nazwa wzięła się stąd, że wszystkie cztery kominki, które się tam znajdowały były ozdobione rzeź­ bionymi liśćmi bluszczu. - Podobno wyrzeźbił je mój przodek, który przez wojną secesyjną był niewolnikiem w Belle Chere. Rzeźby na tych kominkach na piętrze są dość toporne, ale już te w salonie a zwłaszcza wokół czwartego kominka, są piękne. - A dlaczego naciskała pani liście? - spytał Nick. - W domu wszystkie kominki mają wbudowane tajne scho­ wki. Wystarczy nacisnąć liść, a wtedy wysuwa się panel i od­ słania niewielką skrytkę. - Myśli pani, że kominek w domu nadzorcy ozdabiał ten sam człowiek? - upewniła się Holly. Motywy wyglądają identycznie. Prababcia mówiła, że na­ sze cztery były tylko wprawką przed tym prawdziwym, który według niej był w Belle Chere. Ale ponieważ nie zapraszano tu nikogo z miejscowych, no, chyba że do pracy - dodała z goryczą - nigdy nie widziałam, jak jest w środku. Kiedy się dowiedzia­ łam o dniu otwartych drzwi, postanowiłam przyjść i poszukać kominka z bluszczem. Jak głupia, myślałam, że znajdę go w rezydencji. Holly usiadła wygodnie i zaczęła myśleć. Daty się zgadzały. Kominek wyrzeźbiono kilka lat przed tym, jak Jason Beaumont podobno wyniósł cenne rzeczy z Belle Chere. Legenda wspomi­ na o „zaufanym słudze", który pomógł Jasonowi. - Czy wie pani coś o człowieku, który to wyrzeźbił? - Niestety nie. Często się nad tym zastanawiałam. Jeśli był niewolnikiem, jakim cudem posiadał dom oddalony o dziesięć mil od Belle Chere? - Może rzeźbił kominki i je sprzedawał, a ten, kto wybudo­ wał dom, je od niego kupił - powiedziała Holly. - A pani rodzina jak go kupiła? Kera dopiła czekoladę i uśmiechnęła się. - Proszę obiecać, że nie będą się państwo śmiać. Jude Deveraux

190

Holly

- Mogę to pani obiecać - zapewnił Nick. - Prababcia zwykła opowiadać mi przeróżne historie, uwiel­ białam ich słuchać. Musiała mi je opowiadać na ucho, bo mama się złościła. Cóż, babcia mówiła, że moja pra-ileś tam razy-prababka kupiła ten dom po wojnie za bransoletkę ze szma­ ragdami, którą znalazła w jednym ze schowków. - Patrzyła to na Nicka, to na Holly, którzy słuchali jej z uwagą. - Głupie, nie? No chyba że ją ukradła, ale wtedy na pewno by ją złapano. Ktoś by to zauważył. - Nie, jeśli bransoletkę ukradziono i ukryto dwadzieścia lat wcześniej - powiedziała Holly. - Arthur, który mógłby się mścić, w tym czasie już nie żył - dodał Nick. - A ponieważ minęło dwadzieścia lat, Julia pewnie też nie żyła. - Jaki Arthur i Julia? - spytała Kera, zerkając na zegarek, - Muszę już iść. Mam męża i dzieci, którzy umrą z głodu, jeśli nie wrócę, żeby dać im obiad. - Czy moglibyśmy panią odwiedzić jutro lub pojutrze? Obejrzymy kominki, a pani dokończy swoją opowieść? - zaproponował Nick. - Serdecznie zapraszam - powiedziała Kera, wysiadając z samochodu. - Proszę pytać o „Dom z bluszczem", każdy wskaże państwu drogę. Pożegnali się. Nick i Holly siedzieli przez chwilę w mil­ czeniu. - Holly, kochanie - zaczął Nick. Patrzyła przez okno. - To on, ten wierny sługa pomógł Jasonowi wynieść drogo­ cenne przedmioty, w tym biżuterię rodową, i wszystko to razem ukryli. Potem Jason wrócił do więzienia, choć wiedział, że zostanie niesłusznie skazany i powieszony. - Zaś wierny sługa dostał w podziękowaniu szmaragdową bransoletkę - dodał Nick. Jude Deveraux

191

Holly

- Ukrył ją w schowku, w kominku, który wyrzeźbił. Pewnie w tym najbrzydszym, którego nikt by nie chciał, i którego by nie zabrano do eleganckiego domu białych. - Bransoletka leżała w schowku przez dwadzieścia lat, aż do zakończenia wojny, kiedy to właściciel kominków odzyskał wolność. - Ale to nie był on - oświadczyła Holly. - To nie ten człowiek ukradł skarb, bo on, zdaje się, miał po śmierci Arthura powiedzieć Julii, gdzie są ukryte te wszystkie przedmioty. Myślę, że to on zabił Arthura. Nick spojrzał na nią z zaciekawieniem. - Julia mogła ukrywać mordercę Arthura. Była wystarczają­ co wpływowa, by lekarz potwierdził, że Arthur zmarł na skutek wypadku. Poza tym, miejscowi na pewno wiedzieli, jak Arthur potraktował brata. - A wierny sługa? Zmarł i zabrał do grobu tajemnicę skarbu? - Tak sądzę - powiedział Nick, patrząc na Holly. - Może ukrył bransoletkę w jednym kominku, a mapę w innym? Holly otworzyła szerzej oczy. - Jeśli to był nadzorca, pewnie chciał mieć mapę gdzieś pod ręką, tak by mógł jej pilnować. Może w swoim własnym kominku? - Zrobił na próbę cztery kominki, więc przy piątym na pewno miał już taką wprawę, że ukrył schowek tak, by nie znalazła go mała dziewczynka. Przez chwilę patrzyli na siebie w milczeniu, - Zacznę szukać, jak tylko to miejsce będzie moje - zdecy­ dowała Holly, odwracając się. - Racja. Gdybyś zaczęła teraz, byłoby to niezgodne z pra­ wem. Beaumont nadał jest właścicielem. - Tak. Jutro na aukcji kupię Belle Chere, wpłacę pieniądze, zaczekam, aż prawnicy uporają się z papierami, a potem po­ szukam tajnego schowka. Jeśli coś w nim znajdę, zaczekam, aż stopnieje śnieg, żeby było wiadomo, gdzie kopać, a może nawet Jude Deveraux

192

Holly

zaczekam do końca zimy. Jeśli coś będzie Ja to znajdę. To może być dobre zakończenie pracy doktorskiej, - Idealne - powiedział Nick. Siedział wygodnie w fotelu i patrzył za okno. - Zgodne z prawem i sensowne. - Tak. Zgodne z prawem i sensowne. - Poza tym, uzbrojeni strażnicy patrolują teren od czasu... Cóż, od tamtej tragedii. Dziś jest tu za dużo ciekawskich. Musimy zaczekać, zaczniemy szukać, gdy to będzie bezpieczne i zgodne z prawem. - Racja - potwierdziła Holly. - Bezpieczne i zgodne z prawem. Przez długa chwilę milczeli zamyśleni. - Greenville - przerwała ciszę Holly. - Racja - powiedział Nick, włączając silnik i nie czekając, aż Holly przeciśnie się na przednie siedzenie. - Jedziemy do „Lowe's", tak?. - Albo do „Home Depot". - Holly otworzyła schowek na rękawiczki. - Na czym mogę spisać listę? Nick otworzył schowek w konsoli, Holly wyjęła długopis i notes, i zaczęła robić spis. - Latarki, łopaty, sznur. - Piła-podpowiedział Nick.-A tak przy okazji, dostaniesz zniżkę, jeśli kupimy narzędzia „Hollander"? - Ty zapłacisz podwójnie.

ROZDZIAŁ 20

J

estem głodna - powiedziała Holly, otulając się peleryną. - Szkoda, że się gdzieś nie zatrzymaliśmy i nie kupiliśmy kanapek. - Zatrzymamy się w najbliższej dobrze oświetlonej restau­ racji. - Iw całodobowym punkcie ksero. Szli zaoranym polem na obrzeżach posiadłości Belle Chere. Teren był miejscami nierówny, więc Nick chwycił Holly za ramię, ale ona wyrwała się gwałtownie, omal nie upadając. - Jeszcze ci nie wybaczyłam. - Och, racja. Zapomniałem. A jak długo to jeszcze może potrwać? - Nie wystarczy ci życia. Nick zachichotał, poprawiając ciężką torbę na ramieniu. W środku znajdował się spory zwój czarnego materiału, który na czas poszukiwań chcieli rozwiesić w oknach domu nadzorcy, oraz różne narzędzia, wszystkie z logo „Hollander". - Pamiętaj - powiedziała Holly. - Bez względu na to, co tam znajdziemy, dalsze poszukiwania rozpoczniemy dopiero po aukcji, kiedy zostanę właścicielką Belle Chere. - Co do aukcji... - zaczął Nick. - Może powinienem kupić Belle Chere i podać swoje nazwisko jako właściciela? Holly bez słowa zatrzymała się i odwróciła na pięcie, jakby zamierzała wracać. - Już dobrze - powiedział. - Wygrałaś. Ty kupujesz. Pod osłoną ciemności dotarli do domu nadzorcy. Był zamknięty. Nick wyjął z torby przecinak, ale okazało się, że tego rygla nie da się nim przeciąć. Jude

Deveraux

194

Holly

Uśmiechając się zwycięsko, Holly wskazała okno, które po­ przednio nieco uchyliła. Jedynym problemem było to, że dom, podobnie jak pozostałe budynki w Belle Chere, miała wysoką ceglaną podmurówkę, więc okna znajdowały się sporo powyżej ich głów. Nick bez słowa złożył dłonie i podstawił, by się po niech wspięła, ale gdy tylko się uniosła, rozluźnił uścisk i HoJly zsunęła się wprost w jego ramiona. - Przestań! - syknęła mu do ucha, kiedy zaczął całować jej szyję. Myśl o Taylor, upomniała się w duchu i odsunęła się od Nicka. Przez moment zastanawiała się, jaki związek mogłoby mieć zabójstwo siostry z ich szalonym poszukiwaniem być może nieistniejącego skarbu, ale szybko odsunęła tę myśl od siebie. Jeszcze raz postawiła stopę na splecionych dłoniach Nicka. Tak jak przewidziała, okno otworzyło się bez problemu. Rzuciła pelerynę na podłogę i wśliznęła się do środka, głową do przodu. Kiedy Nick rzucił jej wielką torbę, przez chwilę miała ochotę zostawić go samego. Uznała jednak, że może mieć pomysły co do miejsca, gdzie powinni szukać, więc gdy podskoczył i chwy­ cił się parapetu, wciągnęła go na górę. W milczeniu rozpięli płótno w oknach i drzwiach, nie chcąc, żeby ktoś zauważył światło. Gdy skończyli, włączyli latarki, które ze sobą przy­ nieśli, i oświetlili kominek. Przez godzinę naciskali i próbowali przesuwać każdy wy­ rzeźbiony listek, ale bez rezultatu. Usiedli i otulili się peleryną Holly, - Gdzie ja bym umieścił tajny schowek? - zastanawiał się Nick. - Powinieneś wiedzieć, przecież tajemnice to twój żywioł. - Nie przyznałaś się, że jesteś spadkobierczynią firmy Na­ rzędzia „Hollander". - Też miałaś kilka tajemnic. Jude Deveraux

195

Holly

- Ja miałam jedną, a ty tysiąc. A to wszystko, co mi opowia­ dałeś o swoim życiu, o tym, jak dorastałeś bez telewizora? - To akurat prawda. Nie oglądaliśmy telewizji. Mama niena­ widziła tego, co tam pokazywali. - Nie całkiem tak przedstawiłeś swoje dzieciństwo. Domyś­ lam się, że dom, w którym mieszkaliście w tyle osób, i który ciągle wymagał remontów, to ta rezydencja z marmurami w Ko­ lorado. - Ta sama. - Nick podczas całej rozmowy nie odrywał wzroku od kominka. - Gdzie bym umieścił schowek? - Ja na pewno nie zamontowałabym zapadni, bo można niechcący zablokować w środku zawartość. Zrobiłabym raczej szufladę w dawnym stylu, taką, która się nie otwiera, gdy ktoś się przypadkiem o nią oprze. Otworzyli szeroko oczy i spojrzeli na siebie. Sekundę później byli już przy kominku, tym razem ciągnąc liście, zamiast je wciskać. Szufladę znalazła Holly. Była tak ściśle wpasowana, że mu­ sieli szarpać trzy razy, zanim ją wysunęli. W schowku znaleźli jakieś zawiniątko. Wstrzymując oddech, odchylili rąbek tkani­ ny. Zobaczyli kawałek starego, wysuszonego pergaminu. Wyjęli go i ostrożnie rozwinęli. Była to prosta mapa sporządzona przez kogoś niewykształ­ conego. Kropkowana linia prowadziła od głównej rezydencji Belłe Chere, poprzez kwatery niewolników, obok stajni, wzdłuż brzegu rzeki, aż do bagien. Na końcu znajdował się rysunek przedstawiający drzewo w kształcie litery Y. - Co to? - spytał Nick, wskazując symbol w rogu. - To miecz - powiedziała cicho Holly. - To stary miecz, obok którego rośnie drzewo. - Spojrzała na Nicka. - Przez cały ten czas wiedziałam, gdzie był skarb. - Jesteś gotowa żeby tam iść?. - Teraz? W środku nocy? - zdziwiła się. - To znaczy, że tam nie trafisz? Jude Deveraux

196

Holly

Trafię nawet z zamkniętymi oczyma - zapewniła. Patrzył na nią wyczekująco. Holly skrzywiła się, - Nigdy nie dawałeś mi spać. Nick podał jej rękę, przyciągnął ją do siebie i zaczął całować, ale się odwróciła. - Pamiętaj, że jutro o dziewiątej rozpoczyna się aukcja, a ja zamierzam w niej uczestniczyć. Nick pozbierał rzeczy i schował je do torby. Ostrożnie zawi­ nęli mapę w materiał i odłożyli na miejsce, do szuflady. Płótna, którym zasłonili okna, nie zdejmowali. - Jutro o tej porze będę właścicielką Belle Chere. Wtedy je zdejmę - powiedziała Holly, zapinając pelerynę. Nick wydostał się przez okno pierwszy. Holly rzuciła mu torbę, a potem z jego pomocą sama się wydostała. Kiedy ją trzymał, miała wrażenie, że ma sto rąk, którymi obejmuje jej ciało. - Tak bardzo za tobą tęskniłem - wyszeptał Nick. Gdyby nie błysk światła strażnika, który znów pojawił się w pobliżu, na pewno skończyliby w objęciach na ziemi. Pobiegli przed dom, tam, gdzie nie sięgał snop światła, a potem, pochyleni, przemknęli się do lasu. Było ciemno, a nie chcąc, żeby ktoś ich zauważył, nie włą­ czali latarek. Nick szedł za nią, a ponieważ co chwilę się potykał, wpadał na jej plecy i chwytał ją, żeby nie upaść. Tak się dziwnie składało, że najczęściej jego dłonie lądowały na jej piersiach, biodrach lub udach. - Przestań, dobrze? - Choć się starała, w jej głosie nie było słychać oburzenia. Zastanawiała się, co, u licha, robi tu w środku nocy. Tem­ peratura cały czas spadała, powietrze stawało się coraz cięższe. Czuła, że lada moment zacznie sypać śnieg. - Może powinniśmy wrócić - zasugerowała. - Może.,, - Któregoś dnia będziemy o tym opowiadać naszym dzieJude Deveraux

Holly

ciom. Będziemy mówić: „A pamiętasz tę Wigilię, kiedy przez całą noc szukaliśmy skarbu?" To będzie taka nasza rodzinna legenda. - Może rzeczywiście opowiem o tym moim dzieciom. - Tym, które zamierzam mieć z księciem Raine. - Wiesz, że mam na drugie Raine? To imię nadaje się w mojej rodzinie od pokoleń. Holly skrzywiła się. - Opowiedz o tym drzewie - poprosił, oglądając się w kie­ runku Belle Chere. Byli wystarczająco daleko, nikt nie mógł ich słyszeć. Od tamtego czasu tyle się wydarzyło, Holly od dawna nie miała okazji myśleć o drzewie. Pierwszy raz widziała je, kiedy miała trzynaście lat Miała zamiar zapytać o nie Lorriego, ale owego dnia wydawał się wyjątkowo roztargniony, a potem zwykle mieli ważniejsze tematy do omówienia. Czasami, kiedy Lorriego nie było w pobliżu, Holly przerywa­ ła usuwanie farby, by powłóczyć się po lesie. Szła wzdłuż brzegu rzeki, która w pewnym miejscu zakręcała tak ostro, że tworzył się cypel w kształcie kropli. Lorrie powiedział jej, że niegdyś Indianie grzebali tam swoich zmarłych, więc była bardzo ciekawa tego miejsca. Przedzierała się przez chaszcze i kolczaste zarośla, aż znalazła obszar prawie zupełnie po­ zbawiony poszycia- Korony wysokich drzew szczelnie zasła­ niały światło. Spędziła trzy godziny, spacerując po gęstym lesie, oglądając drzewa, słuchając odgłosów przyrody, raz nawet huśtała się na winorośli. Już miała stamtąd odejść, kiedy zauważyła niezwykłą brzozę, której pień był w pewnym miejscu rozpłatany, tworząc jakby dwie grube odnogi. Zdawało jej się, że coś wbito w miejscu, gdzie zaczynało się pęknięcie. Lorriego nie było w pobliżu, więc wdrapała się po winorośli na drzewo. Chciała, żeby Lorrie traktował ją jak osobę dorosłą, Jude Deveraux

Holly

dlatego wolała, by nie widział, że wspina się na drzewa jak dziecko. Ów przedmiot tkwiący w pniu przypominał rękojeść starego miecza. Wyglądało to tak, jakby wiele lat temu ktoś umieśćił miecz poziomo w pęknięciu. Drzewo obrosło miecz, aż stał się prawie niewidoczny. - I pomyśleć, że przez tyle lat nikt tego nie zauważył - powiedział Nick. - Na pewno ktoś to widział, ale ponieważ nie znano legendy o skarbie, nikt nie szukał żadnych znaków. A poza tym miecz w drzewie nie jest w tych okolicach czymś niezwykłym. Za stajniami rośnie drzewo, w którego pień wrosło stare żelazko. - Myślisz, że w ten sposób oznaczono miejsce, w którym znajduje się sterta brudnej bielizny? - Jeśli tak, to ty kup tę posiadłość. Nick roześmiał się. Niebawem doszli do drzewa i Nick oświetlił je latarką. Niewiele było do oglądania, po prostu ogromne drzewo ze sterczącym kawałkiem metalu. Żeby dokładniej mu się przyjrzeć, musieliby wspiąć się po pniu. Nick położył torbę na ziemi. - Co robimy? Czekamy do rana i wynajmujemy koparkę? Holly obeszła drzewo. - Jak ktoś mógł posadzić drzewo na jaskini? Przecież korzenie nie miałyby gdzie rosnąć. - Bystra jesteś - powiedział, sięgając po większą latarkę i oświetlając korzenie. Z trzech stron było je wyraźnie widać, bo rozrastały się szeroko na ziemi, z czwartej rozrastały się na boki' ale nie do przodu. - Będziemy mieli mądre dzieci - zauważył z szelmowskim uśmiechem. - Ty i twoja żona? - spytała niewinnie. - Tak, ja i moja żona. Holly nie mogła opanować wesołości. Jude Deveraux

199

Holly

- No dobrze, łap się za łopatę i zacznij kopać. - Skoro na tych narzędziach widnieje twoje imię, czy nie ty powinnaś czynić honory? - Ja znalazłam drzewo - odparła. - A poza tym jestem śpiąca. Chyba... Urwała, bo ziemia pod jej stopami nagle zaczęła się osuwać. Holly poczuła się tak, jakby wdepnęła w ruchome piaski, które ją wciągały. - Nick! - zawołała. Był po drugiej stronie drzewa i wyjmował właśnie łopatę. Zdążył się tylko obejrzeć i zobaczyć, jak Holly zapada się pod ziemię. Rzucił łopatę i skoczył, wyciągając do niej rękę. Nie­ stety, za późno. W miejscu, gdzie jeszcze przed sekundą stała, był teraz dół. Nick podczołgał się na brzuchu. - Holly - zawołał przerażony. - Nic ci nie jest? Nie odpowiedziała, więc wycofał się nieco, sięgnął po latar­ kę, znów podczołgał się do przodu i oświetlił dziurę. Holly znajdowała się dziesięć stóp niżej, jej peleryna rozpo­ starła się wokół niej. Leżała na czymś, co przypominało skarb piratów. Były tam srebrne ozdoby i złote monety, w świetle latarki błyskała biżuteria. - Nic ci nie jest? Holly, kochanie, odpowiedz. Spójrz na mnie! - wołał Nick. Nie poruszyła się, ale otworzyła jedno oko. - Są tam na górze jakieś grzechotniki? - spytała. - Nie - odparł. Ulga, jaką odczuł była tak ogromna, że w oczach stanęły mu łzy. - Nie licząc mnie. Holly, najdroższa, nie mówiłem ci tego, ale jestem lekarzem. Otworzyła szerzej oczy. - Lekarzem? - Tak, dlatego bardzo cię proszę, żebyś teraz zdjęła ubranie, z wyjątkiem butów i zegarka, i żebyś... - Idiota! - rzuciła ze śmiechem. Jude Deveraux

200

Holly

- Och, ostatnio, kiedy byłaś w podobnym dole, tak dobrze się bawiłem, chciałem tylko, żebyśmy to powtórzyli. Holly ostrożnie spróbowała usiąść. - Uważaj! - To bardzo twarde. - Co jest twarde? - spytała, próbując rozmasować obolałe pośladki. - Cała jestem posiniaczona. - Pocałuję każde sine miejsce, żeby się szybciej goiło. - Tego was uczyli na studiach? - Między innymi. Może nie w samej akademii, ale... - Nie chcę tego słyszeć. - Sięgnęła za siebie i spod warstwy wiekowych śmieci i gruzu wyjęła jakiś przedmiot. Przyjrzała mu się ze zdumieniem. Był cały czarny i pokryty grzybem, ale kształtem przypominał kandelabr. - Wygląda mi to na osiemnasty wiek. Prawdopodobnie Anglia, może Francja. Podniosła lewą nogę i wydobyła z gruzu jakiś przedmiot, który ją uwierał. Był to pierścień. Wytarła go w rękaw. - Zobacz, chyba znalazłam pierścień pasujący do szmarag­ dowej bransolety. - Podniosła prawą nogę. - Ciekawe, gdzie jest naszyjnik. I tiara. Nie mam w domu nawet jednej małej tiary. - Och, czyż to nie tragedia? - odezwał się jakiś głos. Obok Nicka stał Laurence Beaumont III. Trzymał latarkę i pistolet w rękach.

eaumont wycelował pistolet w głowę Holly i zagroził, że ją zastrzeli, jeśli Nick nie wskoczy do dołu. Nick wiedział, że Beaumont nie ma nic do stracenia, więc nie wahał się ani chwili, spodziewając się, że szaleniec zaraz zacznie strzelać. Spojrzał na niego z dołu. Beaumont stał na górze i czekał. Pierwsza myśl, jaka przyszła Nickowi do głowy, to osłanianie Holly. Był chyba jedyną osobą, która miała pełne pojęcie o roz­ miarach niepoczytalności Beaumonta. Przez pół roku, gdy Holly podróżowała z rodziną, Nick szukał informacji. Wynajął profesjonalistów, którzy mieli do­ wiedzieć się wszystkiego o Taylor Latham, Charlesie Maitlandzie i Laurence'ie Beaumoncie. Bardzo szybko zorientował się, że Maitland był tylko pion­ kiem w tej grze. Zaszokowały go natomiast informacje o Taylor i Beaumoncie. Ci dwoje byli wplątani w wiele dziwacznych, ocierających się o granice prawa spraw. W raportach Nick wyczytał, że na kilka miesięcy przed tym, jak ojciec Holly kupił Spring Hill, barmani widzieli Taylor i Beaumonta razem. Nick wiedział, że Holly cały czas uważała, iż to ona do­ prowadziła do zamieszkania w sąsiedztwie Belle Chere. Tym­ czasem okazało się, że uległa manipulacji. Zrozumiał, że zo­ stała wykorzystana. Z czasem Nick złożył elementy tej historii i tajemnica zaczęła się wyjaśniać. Beaumont zamierzał ożenić się z Holly dla pieniędzy. Zapewne, tak jak to zrobił, gdy była dziewczynką, planował wykorzystać ją jako darmową siłę roboczą podczas

B

Jude Deveraux

202

Holly

restauracji Belle Chere, a potem... co potem? Jakiś tragiczny wypadek? Czy taki miał plan? Nick ani przez chwilę nie wątpił, że łatwowierna Holly zapisałaby swój majątek siostrze i mężowi. Przemyślawszy małżeństwo Taylor i Maitlanda, doszedł do wniosku, że Taylor kierowała się chciwością i żądzą zrobienia kariery. Maitland wart był kilka milionów, to nic w porównaniu z Holly, ale zawsze coś. Domyślał się, że Taylor najbardziej zależało na historycznym nazwisku. W raportach znalazł wzmiankę o tym, że Taylor często z nienawiścią wyrażała się o pochodzeniu ojca. Chciwa snobka, pomyślał. To wszystko z powodu chciwości i snobizmu. Jedyne, co nie dawało mu spokoju, to sprawa morderstwa. Dlaczego Beaumont zabił Taylor? Czyżby ich plan się nie powiódł? - Jak udało ci się uciec? - spytał Nick, ustawiając się tak, by zasłonić Holly. Beaumont uśmiechnął się złośliwie. - Powiedzmy, że rodzinna przysługa. Sprzedałem... -Głośno przełknął ślinę. - Sprzedałem meble i dałem w łapę komu trzeba. Cały czas celował pistoletem w Holly, która prawie cała ukryła się za Nickiem. - Powinienem był was zabić, wiecie? Taylor tak mnie roz­ złościła, że nie mogłem myśleć o niczym innym, jak tylko o tym, żeby ją dorwać. - Czym cię tak rozzłościła? - spytał Nick. - Wyśmiała mnie - powiedział Beaumont, patrząc na nich z góry. - Wyobrażasz sobie? Ona śmiała się ze mnie. Wiesz..,, - powoli cedził słowa. - Powiedziałem jej, te przyłapałem was razem na poddaszu. Zaplanowaliśmy z Taylor każdy najdrob­ niejszy szczegół, ale pojawiłeś się ty i wszystko zepsułeś. Gdyby nie ty, ta głupiutka Holly wyszłaby za mnie. Kiedy miała trzynaście lat, ubóstwiała mnie. Jude Deveraux

203

Holly

- Ja nigdy... - zaczęła Holly, ale zamilkła, gdy Nick ścisnął jej ramię. - Więc wziąłeś pistolet i złożyłeś wizytę Taylor. - Chciałem ją tylko nastraszyć, ale ona akurat była na przy­ jęciu, świetnie się bawiła, podczas gdy ja... - Gdy ty przechodziłeś piekło - dokończył za niego Nick, udając współczucie. Dyskretnie poruszał stopą, a Holly zauwa­ żyła, że chyba próbuje coś wykopać. Przyjrzała się uważniej. Był to stary nóż, sądząc po klejnotach, którymi wysadzana była rękojeść, prawdopodobnie pamiątka z podróży na Bliski Wschód. - Tak - powiedział Lorrie. - Byłem w rozpaczy, a Taylor się śmiała. Powiedziała, że zdobyła to, czego chciała, to znaczy pieniądze i nazwisko Maitlanda, więc jej już nie obchodzę. Miała gdzieś, że jeśli nie ożenię się z Narzędziami „Hollander", stracę dom rodzinny. Nagle Holły schowała twarz w dłoniach i głośno płacząc, opadła na stos drogocennych przedmiotów. Lorrie machnął pistoletem. - Ucisz ją. Nick pogłaskał Holly po głowie i odsunął się, tak by mogła sięgnąć po nóż leżący przy jego stopie. - Belle Chere jest dla ciebie wszystkim, prawda? - spytał cicho Beaumonta, - Oczywiście - potwierdził Lorrie, prostując się. - Byłem skłonny ożenić się z nią żeby uratować posiadłość. Wyobrażasz to sobie? Z wnuczką producenta narzędzi? - Lorrie aż się wstrząsnął. - Tylko jedno pokolenie dzieli ją od tych białych nędzarzy. I pomyśleć, że ktoś taki jak ona mógł być panią mojego domu. Zgroza, prawda? - Dlaczego tu jesteś? - spytał Nick. - Dlaczego nie uciekasz? Miałem taki plan, ale chciałem... nie, ja musiałem ostatni raz spojrzeć na.., - Wydawało się, że nazwa nie może mu przejść przez gardło. - Zauważyłam, jak się skradacie w ciemJude Deveraux

204

Holly

nościach. Wiesz, co zrobiłem? Musiałem się czołgać. Położy­ łem się w błocie, żeby usłyszeć, jak rozmawiacie o tym, które z was kupi mój dom. Urwał, by, jak się wydawało, uspokoić nerwy. - Kiedy usłyszałem, czego się dowiedzieliście, postanowi­ łem was śledzić. - Oświetlił latarką dół i skarby z Belle Chere, - A więc legenda okazała się prawdą. Ciotka mówiła, że Arthur Beaumont sprzedał wszystkich swoich niewolników, na planta­ cję bawełny aż do Missisipi, żeby nikt nie dowiedział się o tym, co zrobił Jason. Wiesz, my, Beaumontowie, jesteśmy bardzo dumni. Spojrzał z nienawiścią na Holly. - A ty nas zniszczyłaś. Ostrożnie, trzymając się Nicka, Holly wstała. Była tak blisko niego, że Lorrie nie zauważył, jak podała mu cienki sztylet - Co chcesz z nami zrobić? - spytała. - Jak to co? Zabiję was, to chyba oczywiste. Zabiję i zo­ stawię, żebyście tu zgnili. Upłyną całe lata, zanim ktoś was znajdzie. - Wiesz kim jest moja rodzina? - odezwał się cicho Nick. - Och, naturalnie. Dawno już się zorientowałem. Wiesz, że ta głupia wnuczka producenta narzędzi nie ma bladego pojęcia, co za kamień nosi na szyi? Powiedziała Taylor, że szyja zrobi jej się od niego zielona. Wyobrażasz sobie, że miałem poślubić kogoś tak zupełnie pozbawionego klasy? - Jeśli mnie zabijesz, moja rodzina ci tego nie daruje. Nie wyjdziesz żywy - powiedział Nick. Przez cały czas uważnie obserwował Loniego, ignorując zdumioną minę Holly. Wyczuł jedynie, że sięgnęła dłonią do naszyjnika. - Skoro mam stracić Belle Chere, to co za różnica, czy będę żył? Które z was chce umrzeć pierwsze? - spytał Lorrie. W tym momencie Nick rzucił sztylet, trafiając go prosto w gardło. Lorrie zataczał się przez chwilę, po czym upadł bezwładnie. Jude Deveraux

205

Holly

Holly dopiero po chwili pojęła co się stało. Rzuciła się w ramiona Nicka. Mocno ją przytulił, a ona po raz pierwszy od śmierci Taylor naprawdę płakała. Był to płacz, oczyszczający i przynoszący ulgę. Nick tulił ją w ramionach i głaskając jej włosy, scałowywał łzy. Około czwartej nad ranem, kiedy zasnęła w jego objęciach, zaczął sypać śnieg. Nick patrzył w niebo, na spadające na nich wielkie płatki. Nie martwił się o to, czy ich znajdą. Kiedy nie pojawią się rankiem na aukcji, jego rodzina zorganizuje ekipę poszukiwawczą, z helikopterami i psami. Nie miał najmniej­ szych wątpliwości, że zostaną uratowani. Holly poruszyła się w jego ramionach, więc pocałował jej miękkie usta. - Wybaczysz mi? — spytał. Otworzyła oczy i pokiwała głową. Kilka godzin temu stała w obliczu śmierci. Gniewanie się na człowieka, którego kocha­ ła, wydało jej się czymś absurdalnym. - Wesołych świąt, najdroższa - powiedział. - Wesołych świąt - odparła i pocałowała go. Kochali się na stercie srebra i klejnotów, pod jej peleryną. Wtuleni w siebie, nie czuli zimna ani padającego śniegu. Czuli tylko miłość. O jedenastej, gdy przytuleni do siebie spali pod peleryną, na górze pojawił się kuzyn Nicka, Mikę. - Hej! - zawołał. - Ratować was, czy wolicie tu zostać? - A na górze jest już czysto? - spytał Nick, czując, że Holly się budzi. - Tak - powiedział Mikę, domyślając się, że młodszy kuzyn pyta o ciało Laurence'a Beaumonta. Oczywiście zostało już usunięte. - Kto kupił Belle Chere? - zainteresował się Nick, czując na sobie wzrok Holly. - Ja, ale jeśli chcesz, sprzedam ci za dolara. - Nie - powiedział Nick. - Panna Latham powinna ją mieć. Jude Deveraux

206

Holly

Holly w milczeniu ścisnęła jego dłoń. Jeszcze kilka dni temu nie chciała mieć nic wspólnego z miejscem związanym z Beaumontami, ale teraz poczuła, że Belle Chere potrzebuje świeżej krwi. Posiadłość powinno się oczyścić i odnowić. Opuszczono im drabinę, po której Holly wspięła się pierwsza. Mikę Taggert podał jej rękę. - Ładny naszyjnik - powiedział, pomagając jej wyjść ną powierzchnię. - Posłuchałem twojej rady - odezwał się za jej plecami Nick, Obaj mężczyźni się roześmiali. - O czym mówicie? - spytała Holly. - Mikę poradził mi, komu powinienem podarować ten na­ szyjnik i tak zrobiłem. - Wziął ją w objęcia. - Chodźmy, zobaczmy twój prezent gwiazdkowy. - O, nie, nie tak szybko - powiedziała, wyciągając do świat­ ła kamień od naszyjnika. - Co to jest i ile to jest warte? - To brylant bez skazy, wart kilka milionów. To co, idziemy? Nie ruszyła się ani na krok. - A co znaczyło, że posłuchałeś rady Mike'a? - Mike powiedział mi kiedyś, żebym dał ten naszyjnik ko­ biecie, którą zamierzam poślubić. - Ale ty mi go dałeś, zanim przyjechałeś do Edenton - za­ uważyła Holly. - Czyli zanim, się upewniłem, że to ja cię zdobędę, a nie ten drugi? Kiwnęła głową. - Nigdy nie miałem co do tego wątpliwości. Byłaś moja od chwili, gdy cię ujrzałem w tamtej piwnicy. - Ale.., - zaczęła. W końcu tylko się uśmiechnęła. Mają dużo czasu, później będą się kłócić. Teraz chciała obejrzeć z nim Belle Chere, miejsce, które miało być ich domem. Tej nocy spali w podwójnym śpiworze na podłodze w domu nadzorcy. W bluszczowym kominku płonął ogień. Jude Deveraux

207

Holly

- Wesołych Świąt, kochanie - powiedział Nick, w toast szampanem. - To najpiękniejsze Boże Narodzenie w moim życ tchnęła Holly. - Lepiej już być nie może. - Owszem, może. - Och - westchnęła, nagle smutniejąc. - Taylor i Lor biedny Charles Maitland. - Nie. - W oczach Nicka pojawił się błysk. - W święta będziemy mieć dzieci. - Dzieci! - roześmiała się. — Ależ ty masz tupet. - Mówiłem ci, że w mojej rodzinie często zda bliźnięta? - Nie mówiłeś mi jeszcze wielu rzeczy o swojej — powiedziała. - Czy żeby zrobić bliźnięta, trzeba się napracować niż nad jedynakiem? - spytała z fi uśmiechem. - Nie wiem. - Nick zdawał się poważnie zastanawia pytaniem. - Ale jeśli tak jest, to lepiej bierzmy się d - powiedział, przysuwając się bliżej. - Chciałabym mieć ogromną choinkę - wyszeptała. bimy ją owocami, tak jak to dawniej bywało w Belle A potem... I nie powiedziała już nic więcej.