Julie Kenner 3 5 Take me

Take Me. Julie Kenner.

Długo nie marzyłam o swoim bajkowym ślubie do czasu, kiedy spotkałam Damiena Starka – który zdobył mnie swoimi pocałunkami i swoim dotykiem – i zaczęłam wierzyć, że to moje przeznaczenie. Choć oboje mamy swoje tajemnice i blizny, nasza wspólna pasja uzdrawia nas, wiążąc nas ze sobą. Jesteśmy sobie całkowicie przeznaczeni i nasza wzajemna ekstaza jest najjaśniejszym światłem w moim życiu. Ale ciemność wciąż wije się przez cienkie szczeliny naszej zbroi. Duchy naszej przeszłości wkraczają przynosząc świeży ból , który przecina wszystko i grozi zniszczeniem wszystkiego, co jest nam drogie i cenne. Damien jest moją kotwicą w tym świecie, a ja jestem jego. Ale jeśli zamierzamy utrzymać się razem, musimy walczyć z cieniami naszej przeszłości by móc zbliżyć się do naszej wspólnej przyszłości.

Rozdział 1. Biel. Jest wszędzie. Miękka i falująca. Delikatna i kojąca. Stoję w pokoju, chociaż nie widzę ani ścian ani okien. Jest tylko niekończący się potok materiału. Zmysłowa pieszczota jedwabiu, który okala moje ciało kiedy przechodzę przez zasłony wypełniające przestrzeń między sobą. Setki, może tysiące. Są piękne. Są idealne. A ja się nie boję. Przeciwnie, jestem absolutnie spokojna. I kiedy idę do przodu, słychać jedynie delikatne stąpanie moich bosych stóp na chłodnej posadzce i wtedy zdaję sobie sprawę, że idę w stronę światła. Świeci przez przezroczyste panele, które trzepoczą kiedy je mijam, jakby uderzone przez bryzę oceanu. Wiem, że zmierzam do czegoś – do kogoś – i czuję rosnącą we mnie radość. Jest tam, gdzieś ponad lasem zmysłów. Gdzieś w świetle. Damien. Przyspieszam kroku, mój puls przyspieszył kiedy idę szybciej i szybciej. Tak desperacko potrzebuję go zobaczyć, poczuć opuszki jego palców, tak delikatne jak muskanie zasłon. Chociaż się spieszę nie wydaje mi się bym gdziekolwiek docierała, a miękki trzepot zasłon nabrał groźnej jasności. Jakby mnie przytrzymywały bym nie szła dalej. Wewnątrz już panikuje; muszę się do niego dostać. Muszę go zobaczyć, dotknąć i choć nie wiem jakbym się starała, nie widzę w tym żadnych postępów. Utknęłam, i to co przed chwilą wydawało się zapraszającym pięknem do nieba, teraz wygląda jak pułapka, podstęp. Jak straszny koszmar. Koszmar. Mój puls znowu przyspieszył, kiedy dotarło wszystko do mnie. Nie jestem w żadnym pokoju; jestem w łóżku. Nie biegnę; śpię. To jest sen i tylko sen. Ale jeden z takich, z których nie mogę się obudzić, chociaż ruszam się szybciej szarpiąc się przez te zasłony, bo jestem pewna, że tego rodzaju pewność nie przychodzi tylko w świecie marzeń – i jeśli tylko się przez nie przedrę będę wolna. Obudzę się i znowu będę bezpieczna w ramionach Damiena. Ale nie jest tak łatwo. Chociaż przeciskam się pokonując kolejne etapy mojej drogi- choć biegnę i biegnę pewna, że zaraz wypluje płuca – nie zmierzam nigdzie gdzie bym wcześniej nie była. Zwijam się, pokonana, na chłodnej ziemi. Moja spódnica faluje wokół mnie jak płatki kwiatów. Dotykam materiały. W tym całym zamieszaniu nawet nie zauważyłam, że mam na sobie suknie, ale to jest sen i dobrze wiem, że nie należy myśleć zbyt głęboko nad tą rzeczywistością. Zamiast tego próbuję się zebrać. Uspokoić. Oddychać głęboko. I już nie idę dalej i to jest dobre, ponieważ muszę się zatrzymać, kurtyny opadają delikatnie na ziemię i znikają jak wata cukrowa dotykająca wody. I nie ma już nic oprócz mnie i tego pokoju z białymi ścianami, które wydaję się na mnie napierać, przysuwając się bliżej z każdym mym oddechem.

Moja klatka piersiowa jest napięta i kiedy spoglądam w dół dociera do mnie, że rękę mam zaciśniętą na jedwabiu. Małe żółte i złote kwiatki haftowane na białym jedwabiu, kwiatki osadzone w połyskujące białe perły, które czuję mocno pod moją dłonią. Spoglądam w dół na dopasowany stanik, doskonale jedwabny. Jestem w swojej sukni ślubnej i za chwilę rzeczywistość mnie uspokaja. Damien, myślę znowu. Nie ma go obok mnie, ale wiem, że jest ze mną. Ten człowiek – ten niesamowity mężczyzna, który wkrótce zostanie moim mężem. Sama myśl o nim uspokaja mnie i sprawia, że znów mogę oddychać z łatwością. Mogę kontynuować. Mogę wstać i iść do przodu, opuszczając ten pokój. Mogę się udać w ramiona Damiena. I zamierzam to zrobić, przesuwając swoją wagę tak bym mogła wstać. I wtedy właśnie dostrzegam plamę. Różowe rozmycie wyłaniające się z czystego jedwabiu spódnicy. Na początku jest słaba tak, że w pierwszej chwili myślę, że jest to spowodowane tym jak pada światło do pokoju. Ale wtedy barwa się pogłębia, przekształca się z koloru różowego na czerwony. Rozprzestrzenia się, przy czym skaża czystość mojej pięknej sukni. Krew. Oszalała, cofam się jakbym chciała uciec od tej plamy, chociaż mam ją na sobie. Ale oczywiście nie ma ucieczki. Staram się wyrwać ją, zobaczyć pod nią. Staram się zobaczyć skąd ta krew się tu wzięła. Nie daję rady, mam za śliskie ręce. Czerwone i wilgotne. Pocieram nimi o suknie, starając się je wyczyścić. Mój oddech przechodzi w westchnienia, puls buzuje mi w uszach i nic nie słyszę prócz krwi dudniącej w moich żyłach. Tej samej, które powleka mnie i ucieka mi. Nie, nie, nie, o Boże, nie. Ale to prawda – jestem tego pewna. Krew na sukni jest moja i przy ostatnim, zdesperowanym jęknięciu szarpię jedwabny materiał, satyny, koronki aż udaje mi się ujrzeć nogi. Nagie i śliskie od krwi. Słyszę hałas – sapanie. Pochodzi ze mnie kiedy szukam źródła krwi. Jestem na kolanach, moje uda ściśnięte razem. Rozdzielam je i widzę blizny, które mają tyle lat po tym jak nękałam wewnętrzną stronę moich ud, mojego miękkiego ciała. Samookaleczanie, wykonane przez nacisk ostrza, które tak mocno ściskałam niegdyś w dłoniach. Pamiętam słodka intensywność pierwszego cięcia. Chwalebne ciepło penetrujące stalowe ciało. Ulgę jaka przyszła razem z bólem, jak pisk wrzącej wody w czajniku kiedy w końcu uwalnia parę wolną. Pamiętam ból, ale już go nie potrzebuję. To sobie powtarzam, nie potrzebuję blizn; nie chcę bólu. Nie potrzebuję się więcej ciąć. Już jest ze mną lepiej. Mam Damiena, który trzyma mnie mocno. Który sprawia, że jestem skupiona, bezpieczna i cała.

Ale nie da się zaprzeczyć krwi. I kiedy patrzę w dół na otwarte blizny – w zniekształcone i surowe mięso i krew, która mnie otacza tak lepka i ostra – czuję ucisk w piersi i suchość w gardle. Wtedy, w końcu słyszę swój własny krzyk.

Rozdział 2. Budzę się w ramionach Damiena, gardło mam suche od gwałtownego dźwięku jaki się z niego wydobył. Twarz przyciśniętą mam do jego nagiej klatki piersiowej, szlochając mój oddech przechodzi w gwałtowne wdychanie i łykanie. Rękoma głaszcze moje ramionach, ruchem jednocześnie delikatnym ale i silnym, pożądającym ale i ochronnym. Wymawia moje imię, „Nikki, Nikki, już dobrze Kochanie, już dobrze,” ale ja to odbieram jako potwierdzenie, że już jestem bezpieczna. Że jestem kochana. Że jestem jego. Łzy spowalniają, a oddech robi się bardziej głęboki. Koncentruje się na jego dotyku, głosie. Na jego zapachu, seksowności, znanej męskości. Skupiam się na małych kawałeczkach mężczyzny, którego tak bardzo kocham. Na wszystkich rzeczach, które sprawiają, że jest taki a nie inny i które dają mu tyle siły by mnie uspokoić. Spojrzeć w twarz moim demonom i je odpędzić. On jest cudem a największym cudem jest to, że jest mój. Otwieram oczy, kładę się na plecy podnosząc głowę do góry. Nawet wyciągnięty ze snu, Damien jest wyjątkowy. Upijam się jego wizją, pozwalając by jego piękno koiło moją spieczoną duszę. Mój wzrok zatrzymuje się na jego oczach, tych magicznych dwukolorowych oczach które mają w sobie tak wiele pasji, skupienia, determinacji. I przede wszystkim, miłości. „Damien,” szepczę i od razu zostaję nagrodzona uśmiechem na jego ustach. „Tu jesteś.” Delikatnie głaszcze mój policzek, przeczesuje włosy na tył głowy odsłaniając moją twarz. „Chcesz o tym porozmawiać?” Potrząsam głowę zaprzeczając, ale i tak wypowiadam jedno słowo, „Krew.” Natychmiastowo zauważam zmartwienie w jego oczach. „To tylko sen,” mówię choć do końca w to sama nie wierzę. „Nie sen,” poprawia. „Koszmar. I to nie pierwszy.” „Nie,” przyznaję. Kiedy moje koszmary się zaczęły, nie były prawdziwymi koszmarami, tylko niejasnym poczuciem niepokoju po przebudzeniu. Częściej, gwałtownie budziłam się w nocy w walącym sercem i spoconymi włosami. Ten jednakże, był pierwszym snem gdzie pojawiła się krew. Podciągam się do góry i siadam sztywno, ściskają prześcieradło wokół mnie, jakby oferowało mi ochronę przed koszmarami. Owijam palce wokół jego, nasze nogi wciąż się dotykają. Nie chcę nawet myśleć o snach, ale jeśli muszę to potrzebuję dotyku Damiena opoki.

„Cięłaś się?” Potrząsam głową. „Nie. Chyba że chciałam. Ponieważ nie były to blizny tylko rany. I były otwarte. I była tam krew. Wszędzie i – „ Ucisza mnie pocałunkiem, tak głębokim i mocnym i żądającym, że już nie trzymam się mojego strachu. Zamiast tego, wypełnia mój umysł tak intensywnie szalejącym we mnie ciepłem, które niszczy wszystko poza mną i Damienem i pasją, jaka tli się między nami gotowa zapalić się przy najmniejszej prowokacji. Gotowa spalić wszystko co zagraża życiu, jakie razem budujemy. Duchy z naszej przeszłości i mój strach przed przyszłościom. Mój strach przed przyszłością? Powtarzam sobie w myślach te słowa i lekko zszokowana zdaję sobie sprawę, że jest w tym prawda. To mnie zdumiewa, ponieważ nie obawiam się zostać Panią Stark. Przeciwnie, wydaje mi się, że najmniej obawiam się bycia żoną Damiena. To jest to kim miałam być i nigdy nie będę bardziej pewna tego pewna, niż w jego ramionach. Więc czy to aby to? Czy boję się rozpiętości między teraźniejszością i „Czy bierzesz sobie tego mężczyznę za męża”? Opuszkami delikatnie gładzi moją dolną wargę i od raz wyłapuję znajome iskry w jego ochach. „Powiedz mi,” mówi głosem, który nie lubi sprzeciwów. „Może to są przepowiednie, zapowiedzi czegoś,” szepczę. „Mam na myśli sny.” Słowa brzmią głupio w moich ustach, ale musiałam coś powiedzieć. Nie mogę dusić w sobie strachu. Nie kiedy wiem, że Damien może pomóc mi się go pozbyć. „Przepowiednie?” powtarza. „Jak zła wróżba?” Kiwam. „Niby czego?” Unosi brwi. „Że nie powinniśmy brać ślubu?” Słyszę intensywność jego głosu ale mimo tego, moja odpowiedź jest gwałtowna i stanowcza. „Boże, nie!” „Że Cię skrzywdzę?” „Ty nigdy nie mógłbyś mnie skrzywdzić,” mówię. „Nie w sposób jaki masz na myśli.” Oboje wiemy, że były chwile kiedy potrzebowałam bólu – że nie raz chwyciłabym za ostrze gdyby nie było przy mnie Damiena. Ale on tu jest i jest wszystkim czego potrzebuje. „Więc o co chodzi?” pyta przyciągając nasze splecione dłonie do swych delikatnych ust. Miękko obdarowuje moje knykcie pocałunkami i te słodkie doznanie rozprasza mnie. „Nie wiem.” „Ale ja tak,” mówi. W jego głosie słychać pewność, która sprawia, że się uspokajam. „Jesteś panną młodą Nikki. Jesteś zdenerwowana.” Zostawia malutki pocałunek na czubku mojego nosa. „Wydaje mi się, że powinnaś być.”

„Nie.” Potrząsam głową. „Ni, to nie – ” ale nie kontynuuje dalej. Prawda jest taka, że Damien może mieć rację. Trema ślubna? Czy to naprawdę może być takie proste? „Ale nie ma czym się denerwować,” mówi głaszcząc moje ramiona, delikatnie przesuwając palcami w dół. Jestem naga i drżę. Nie jest to spowodowane lekkim chłodnym powietrzem, ale tęsknotą w oczach Damiena. Tęsknotą, której tak chętnie się poddaję. „Co się mówi o małżeństwie? Że panna młoda i pan młody stają się jednością?” placem przesuwa po moim obojczyku, a następnie powoli, miękko niczym dotyk motyla kieruje się do moich piersi. „To nie jest prawdą w naszym przypadku Skarbie. To nie prawda, bo my już jesteśmy jednością, Ty i ja a ten ślub to tylko formalność.” „To prawda,” mówię głosem ledwie słyszalnym. Rękoma obejmuje moje piersi, kciukiem masując sutek. Jego dotyk jest miękki, ale jednak czuję go niczym echo w moim całym ciele. Wystarczy jedno proste otarcie ciała o ciało i ma to taką siłę, która może mnie zniszczyć. Oderwać mnie od siebie i przyciągnąć z powrotem. Zamykam oczy w geście poddania i przywitania, a następnie kładę się na plecach kiedy Damien prowadzi mnie na łóżko. Przybliża się by rozłożyć mi nogi. Jest nagi i twardy, jego penis wciska się mocno w moje uda, gorący i potrzebujący. Sięgam po niego by poczuć jaki jest napięty. Nie jest we mnie – nawet nie dotyka mojej płci a ja zalewam się w świadomości, zaciskając nogi wokół niego w bezwstydnej potrzebie. „Damien,” mruczę po czym otwieram oczy by ujrzeć go nad sobą, wpatrującego się we mnie. „Nie,” mówi. „Zamknij proszę oczy. Pozwól mi dać to sobie. Pozwól mi pokazać, jak dobrze Cię znam. Jak intymnie znam Twoje ciało. Bo ono nie jest tylko twoje – jest moje również. I zamierzam pokazać Ci jak dobrze – i bardzo dokładnie – dbam o to co moje.” „Myślisz, że o tym nie wiem?” Nie odpowiada słowami, ale lekkim muśnięciem ust na moich wargach, jest to jedyna odpowiedź jakiej potrzebuję. Powoli, pocałunkami przesuwa się wzdłuż szyi, potem jeszcze niżej, aż jego usta zamykają się na mej piersi. Mój sutek jest już ciężki i tak bardzo wrażliwy kiedy ciąga go zębami. Wyginam się kiedy czuję, że zalewa mnie fala ciepłego płynu w moim łonie. Mięśnie mojej płci zaciskają się z tęsknoty. Chcę go poczuć w sobie – pragnę tego. Ale on nawet mnie tam nie dotyka. Nie dotyka mnie nigdzie poza piersiami, które ssa i przygryza, smakuje i dokucza. Wymazuje wszystkie – myśli, obawy, strachy – dopóki nie osiągnę takiego punktu przyjemności, który mnie wypełni, olśni od środka, dopóki nie będę gotowa na to co ma za chwile się stać. Powoli – boleśnie wolno – zabiera swoje usta z mojej piersi by móc pocałunkami skierować się w dół mojego rozgrzanego ciała. Zatrzymuje się na moim pępku, jego język drażni mnie, dotyk łaskocze, ale znacznie bardziej zmysłowo. Wsuwa rękę pod moje plecy, wyginam się w łuk kiedy dociska nasze ciała. Drobne ukąszenia i zgrzyty zębów na miękkiej skórze mojego brzucha. Kiedy przenosi się w dół łóżka, moje nogi są już rozłożone szeroko. Jest pomiędzy nimi, ale nie dotyka mojej płci. Nawet nie głaszcze moich ud. Jedną rękę wciąż ma pod plecami, a drugą obok

moich bioder w celu utrzymania równowagi. Ale jest zauważalne ciepło jakie z niego uchodzi, co tworzy trójkąt razem z moimi udami i płcią, które wydają się zaraz spłonąć. Żyję w konieczności, pragnieniu i chęci. I na dodatek Damien nie robi żadnego ruchu by mnie zaspokoić. Za to on jest zadowolony, bo może mnie drażnić i dręczyć kiedy powoli śledzi kształty mojego pępka czubkiem języka. Jęczę i z przyjemności i z frustracji. „Lubisz to?” pyta. „Tak,” mruczę. „Więc ja również.” Jego głos jest niski i bogobojny. „Smakujesz jak cukierek.” „Cukierki nie są dla Ciebie dobre,” droczę się. „W tym przypadku,” mówi z niskim pomrukiem, „lubię być zły.” „Ja też,” szepczę chociaż unoszę biodra na spotkanie z nim. „Ale Damien – „ „Chcesz więcej,” mówi kończąc moje myśli. Całuje górę mojej kości łonowej, po czym ustami przeciera szlak do mojej kości udowej. „O tak, O Boże, o tak.” „I jeśli nie skończyłem Cię degustować? Co jeśli chcę Cię całować, ssać, drażnić każdy centymetr Twojego ciała? Co jeśli chcę się Tobą wypełnić, nie będąc jeszcze głęboko w Tobie? Zanim zagubimy się w sobie? Zanim pozwolę Ci dojść?” Unosi się w górę, a następnie pochyla się nade mną, tak blisko, że jestem pewna pocałunku. Jest tak blisko, że oddychamy jednym powietrzem. Jednak on się odsuwa, przesuwając swe usta ku mojej świątyni. Ustami przeczesuje moją skórę, zanim wyszeptuje „Zawsze dam Ci więcej Kochanie, ale najpierw chcę byś była gotowa, chcę byś była gorąca i spragniona.” „Jestem.” Słowa wyrywają się z moich ust i kiedy Damien przesuwa się dalej dostrzegam uśmieszek na jego ustach. „Jesteś,” mówi. „Ale również poprosiłaś o więcej. I to, moja najdroższa Nikki jest żądanie, które zawsze z chęcią spełniam. Pytanie jest tylko jak?” usta zamyka na mojej piersi i jęczę kiedy przygryza mój sutek. „Więcej bólu?” Nie jestem w stanie odpowiedzieć, moje ciało miota się w erotycznej burzy, którą we mnie wzburzył. „Więcej przyjemności?” pyta. Przesuwa się w dół mojego ciała i tym razem skóra dotyka skóry, ten niewielki kontakt wzbudza we mnie żar, który zmienia się w szalejące płomienie. Jego usta poruszają się między moimi piersiami, po czym trochę niżej i niżej aż sięgają mojej łechtaczki. Delikatnie dmucha na moją płeć, mocno umieszczając dłonie po wewnętrznej stronie moich ud, rozkładając je jeszcze szerzej. Jedną rękę zabiera, potem delikatnie palcem gładzi moją płeć. Drżę, jestem tak blisko, że jeśli odetchnie przy mojej łechtaczce, od razu dojdę.

„Więcej oczekiwania?” i wtedy jego usta znowu się przemieszczają, w dół moich nóg, przy bliznach po wewnętrznej stronie moich ud do tak wrażliwego miejsca za kolanem. Jestem zagubiona, topnieje. Jestem pod jego kontrolą i nic nie mogę zrobić jak tylko chłonąć przyjemność, którą mnie bombarduje. Kontynuuje, przesuwając się niżej aż do mojej kostki, a następnie stóp. Podszczypuje moje stopy, przez co wyginam się cała. Moja płeć zaciska się łapczywie i jestem zdumiona reakcją, jaką wywołuje zwykłe szczypnięcie stopy. W sumie, czemu mam się dziwić reakcjom mojego ciała na dotyk Damiena? Mogę się jedynie podporządkować, co oczywiście było planem Damiena od samego początku. Zabrać mnie z dala od siebie i doprowadzić do tego miejsca, które dzielimy. Miejsca, w którym jest tylko Nikki i Damien i przyjemność w odnajdywaniu się w sobie. Jeszcze ze mną nie skończył, wciąż całując doki nie zaczynam się wić zarówno z przyjemności jak i potrzeby. Chcę więcej. Chcę tego wszystkiego. I cudem Damien wreszcie mi to daje. Jego język delikatnie wędruje do mojej łechtaczki, jego nawet najdelikatniejsze muskanie sprawia, że fale uderzeniowe miotają się od moich palców u stóp i rąk, zalewając ciała gorącem. Mały dotyk, tak, ale to dopiero początek. Nogi przytrzymuje mi tak szeroko, że nie mogę się ani przesunąć ani nawet ruszyć. Nie ustępuje, sprawiając że mój orgazm rośnie i rośnie aż męczę się tą przyjemnością, w potrzebie by w końcu znalazł się tam, gdzie tego potrzebuję. „Teraz Damien. Potrzebuję poczuć Cię w sobie.” W tym czasie, na Boga, nie zwleka ale też nie jest delikatnie. Klęczy i przekręca mnie. Odsuwa jedną z moich nóg i przytrzymuje w tej pozycji. Jedną ręka trzyma mnie za tyłek, penisem drażniąc brzeg mojego odbytu kiedy nagle wbija się głęboko w moją cipkę. W takiej pozycji mnie jeszcze nie brał. Doznanie jaki przynosi mi położenie moich nóg, jego penis tak blisko mnie, on klęczący na mnie, jego ciało, wyprostowany penis. Wszystko to sprawia, że czuję zbliżający się we mnie orgazm. Zamykam oczy, pozwalając by doznania przepływały przez moje ciało. To jest magiczne, to uczucie. Bycie otwartą na Damiena. Bycie z nim tak złączoną. Złączoną. W łóżku, w życiu, w małżeństwie. Ciarki przeszły przeze mnie, słyszę pojękiwanie Damiena kiedy moja cipka zaciska się wokół niego, wciągając go jeszcze bardziej do siebie. „To jest to Kochanie. Otwórz oczy.” Otwieram i widzę jego wzrok nie na mnie ale na połączeniu naszych ciał. Obserwuję jego twarz – budującą się pasję – i kiedy przesuwa swój wzrok by spojrzeć na mnie, widzę narastającą w jego oczach burzę. Ciężko dyszę kiedy fala przyjemności przepływa przeze mnie. Tą samą przyjemność widzę w jego oczach, prowadzoną przez to samo ciepło w jego oczach. Ciepło, które mnie roztapia. Które rozrywa mnie od środka. Które zamierza rozbić nas oboje. Moja płeć zaciska się wokół niego jeszcze mocniej i mocniej, wydobywając z niego fantastyczne odgłosy. Rzeczywistość powraca powoli, jak gwiazdy na zachmurzonym niebie.

Przez chwilę zastanawiam się czy się stopiłam, ale to tylko uczucie niedowładu zrodzone z czystej przyjemności. Damien wychodzi ze mnie a ja opłakuję stratę naszego połączenia, przynajmniej do póki nie znajdzie się obok mnie, dopóki nie poczuję bliskości naszych nóg, ramion i twarzy. „Dziękuję,” mruczę. „Za co?” „Za odciągnięcie mnie. Od mojego koszmaru.” Śmieje się. „Nie myślałem, że jestem aż tak przeźroczysty.” „Tylko dla mnie. Tak jak powiedziałeś, znamy się nawzajem.” Całuje czubek mojego nosa. „Nie masz czym się martwić.” Kiwam, ale prawda jest taka, że się myli. Zdałam sobie właśnie z tego sprawę. Chcę by to małżeństwo miało swoje odbicie w świecie. Zewnętrzną manifestacją, że on i ja jesteśmy razem. Piękno i łaska, coś specjalnego i niepowtarzalnego. Chcę tego dla niego. Dla nas. I dla tego całego cholernego świata. I tak, jestem zdenerwowana. „Chcę by ślub był idealny,” przyznaję. „Będzie,” zapewnia mnie. „Jak miałby nie być? Bo bez znaczenia co się stanie, ślub skończy się tym, że będziesz moją żoną. A to, moja kochania Nikki, jest jedyna rzecz jaka się liczy.” Całuję go w usta ponieważ ma rację. To znaczy, ja wiem, że ma rację. Ale wiem też, że nie pamięta o torcie, sukni ślubnej, kapeli, fotografie, namiocie, stołach i szampanie itd. Itd. Mężczyźni, myślę, po czym Damien przytula mnie niechętnie przyznając, że bynajmniej na dziś wieczór mnie rozproszył. Na dziś wieczór, dbam tylko o tego mężczyznę, który już niebawem będzie moim mężem – i który już jest moim życiem.

Rozdział 3. Budzę się w pustym łóżku, zapach smażonego bekonu dobiega z kuchni. Przewracam się by znaleźć telefon, który zostawiłam na stoliku, po czym rzucam okiem na zegarek. Nie ma jeszcze szóstej. Opadam na poduszki, oszołomiona tak wczesną porą, ale mimo tego nie chce wrócić do snów. Chcę Damiena. Ześlizguję się z łóżka, wciągam na siebie pierwszy lepszy top i spodnie do jogi, które rzuciłam w pobliży fotela. Boso wychodzę z sypialni i pokonuję niedługi dystans do kuchni na trzecim piętrze. Jesteśmy w Damiena domku w Malibu. Szeroko poroztwierane okna wychodzą na ocena ukazując mi niebywały widok. Zapach oceanu miesza się z zapachem śniadania. Nie pozostaje mi nic innego jak tylko głęboko wdychać tą cudowną mieszankę. Dociera do mnie, że jestem zadowolona. Bez znaczenia jakie demony targały mną tej nocy, Damien skutecznie je przegonił. Spoglądam w stronę okna i na zaciemniały Pacyfik. Fale błyszczą w świetle księżyca, przerywane przez brzeg. Jest w tym piękno. Część mnie chce iść na balkon i gapić się na wytwarzającą się pianę wodną. Ale nawet piękno oceanu jest niczym w porównaniu z pragnieniem zobaczenia Damiena. Wiec szybko odwracam się od okien i kieruję się prosto do kuchni. Jest większa od tej, którą dzieliłam w mieszkaniu razem z Jamie, moją najlepszą przyjaciółką. I na dodatek, to nie jest główna kuchnia w tym domu. Ta znajduje się na pierwszym piętrze i byłaby w stanie dostarczyć jedzenia do restauracji ze stoma stolikami. Ale ta – „mała kuchnia” – została użyta jako dodatek do otwartej przestrzeni, mająca służyć jako miejsce do zabawy. A ponieważ jest na końcu korytarza od naszej sypialni, razem z Damienem mamy zwyczaj gotować tutaj nasze posiłki i spożywanie ich właśnie tutaj, w bardziej nieformalnym obszarze. Zazwyczaj dołącza do nas Lady Miał Miał, puszysty biały kot, którego wzięłam pod opiekę gdy Jamie się wyprowadziła. Wiem, że kotka tęskni za Jamie ale na pewno cieszy się, że ma tyle miejsca do biegania w tym ogromnym domy. Jest tu również Gregory – lokaj, kamerdyner i osoba która zajmuje się wszystkim wkoło domu. Teraz opieram się o ścianę, Damien stoi przy kuchence i przygotowuje omlet jakby był niczym więcej jak zwykłym facetem. Ale problem w tym, że Damien Stark nie jest zwykłym facetem. Jest w nim łaska i moc, piękno i ciepło. Jest wyjątkowy i zawładnął mną całkowicie. W tej chwili, jest sprawy i nic nie mogę poradzić na to, jak moje oczy przechadzają się przez określone mięśnie na jego ciele, jego napięte i silne ramiona. Pierwszy majątek Damiena nie pochodził z biznesów, ale z jego kariery mistrza tenisa. Nawet teraz, lata później, wygląd i moc elity sportowców go nie opuściły. Mój wzrok opada, ma na sobie szare spodnie dresowe osadzone nisko na wąskich biodrach i trzymające się na doskonałej dupie. Podobnie jak ja, jest boso. Wygląda młodo i seksowanie i całkowicie pysznie. Jednak pomimo jego swobodnego wyglądu, wciąż widzę osobę władną. Potężny biznesmen, który wykorzystał świat, który przeniósł go do swojego gustu i dorobił się przy tym fortuny. Jest silny. A ja jestem szczęśliwa przez wiedzę, że jestem tym co ceni przede wszystkim i że spędzę resztę mojego życia u jego boku.

„Gapisz się,” mówi nie odwracając wzroku od bekonu. Uśmiecham się szczęśliwie, niczym dziecko. „Lubię patrzeć na piękne rzeczy.” Odwraca się, jego oczy wpatrują się we mnie począwszy od moich palców. „Ja również,” mówi kiedy jego wzrok sięga mojej twarzy. W jego głosie jest tak wiele ciepła, że moje nogi tracą siłę a ciało drży w niedostatku. usta krzywi w powolnym uśmiechu, seksownym uśmiechu. Jestem absolutnie pewna, że zaraz się stopię. „Popsułaś moją niespodziankę,” mówi, po czym kiwa w stronę tacy, na której stoi już szklany wazon z piękną czerwoną różą. „Śniadanie w łóżku.” „Może jednak przy stole?” przybliżam się do niego, staję za nim otaczając go swoimi ramionami. Delikatnie całuję jego ramię i oddycham czystym zapachem mydła. „Wczesne spotkanie?” Damien nie jest obibokiem, ale ma w zwyczaju nie chodzić do swojego biura przed dziewiątą. Zamiast tego, pracuje w domu, bierze prysznic zaraz po krótkim treningu, a następnie zmierza do centrum miasta. Dziś, najwyraźniej działamy na sprężonym czasie. „Nie wczesne,” mówi. „Ale też nie tutaj. Mam spotkanie w Palm Springs. Helikopter będzie o 20.” Mam spotkanie w Szwajcarii,” robię krok w tył by mógł dokończyć nasze wspólne śniadanie. „odrzutowiec będzie w ciągu godziny.” Usta drgają mu w rozbawieniu, omlet jest już na talerzu, a teraz dodaje do niego boczek. Podążam za nim do stołu, wlewa nam zarówno sok pomarańczowy i kawę, siadam naprzeciwko niego. Kładąc serwetkę na kolana, zdaję sobie sprawę że uśmiecham się jak idiotka. A co jest lepsze? Uśmiech Damiena spotyka mój. „Kocham to,” mówię. „Wspólne śniadania. Prostota. To miłe uczucie.” Popija swoją kawę, jego oczy nigdy nie opuszczają mojej twarzy i przez chwile między nami jest tylko zadowolenie. Potem przechyla głowę i widzę rosnące w jego oczach pytanie. Mogłam się tego spodziewać. Damien nie wyruszył by na spotkanie nie wiedząc, czy ze mną jest wszystko dobrze. „Brak cieni dzisiejszego poranka?” pyta. „Nie,” mówię szczerze. „Czuję się dobrze.” Biorę kęs omleta i opieram się o fotel. Jestem szczęściarą na tak wiele sposobów, a do tego mój narzeczony potrafi gotować. „Jak miałabym się nie czuć dobrze, kiedy tak dobrze o mnie dbasz?” Tak jak miałam nadzieję, moje słowa wywołały uśmiech na jego ustach. Ale lekka nuta przejęcia dalej jest widoczna w jego oczach, dlatego wyciągam się przez stół by móc złapać go za rękę. „Naprawdę,” mówię stanowczo. „Wszystko w porządku. Tak jak Ci powiedziałam – chcę żeby ten ślub był idealny, co wydaje się być ironiczne biorąc pod uwagę, że spędziłam całe swoje życie uciekając przed planem mojej matki by dobrze wydać mnie za mąż.” Natychmiast pożałowałam wzmianki o mojej matce. Po tych wszystkich latach grania dobrej i posłusznej córki, mogę w końcu pogodzić się z tym, że moja matka to szalona suka, która również gardzi moim chłopakiem. Sprawiła, że miałam nieszczęśliwe dzieciństwo. Teraz jestem w pełni przygotowana do przyjęcia odpowiedzialności za moje blizny. Nie ma na świecie psychiatry, który nie zgodziłby się że jest to przyczyną zachowania Elizabeth Fairchild i jej różnego rodzaju dziwactw. „Nie jesteś swoją matką,” Damien mówi stanowczo. „I na świecie nie ma panny młodej, która nie chciałaby aby jej ślub był taki jaki sobie wyobraziła. „

„A pan młody?” pytam. „A pan młody będzie szczęśliwy o ile panna młoda też. i tak długo, jak tylko powie ‘tak’. I kiedy będzie mógł ją nazwać Panią Stark. I kiedy pojedziemy na miesiąc miodowy.” Zaczynam się śmiać, kiedy tylko kończy mówić. „Dziękuję.” „Za umieszczenie się w Twoich ślubnych tremach?” „Za wszystko.” Wstaje i napełnia moją kawę oczyszczając stół. „Czy jest coś, do czego potrzebna Ci moja pomoc?”: „Nie.” „Bierzemy ślub w sobotę,” mówi jakbym o tym nie wiedziałam, ale te słowa sprawiają, że moja nieistniejąca trema rozpoczyna się ujawniać. „Jeśli potrzebujesz pomocy Sylvii, po prostu powiedz,” dodaje nawiązując do jego niezwykle efektywnej asystentce. Kręcę głową i migam mu przed oczami idealnym uśmiechem. „Dzięki, ale jest ok. Wszystko jest na dobrej drodze.” „Bierzesz na siebie wiele,” mówi. „Więcej niż powinnaś.” Pochylam głowę, ale nic nie mówię. To jest temat jaki już przerabialiśmy i nie zamierzam robić tego ponownie. Podróżowaliśmy po Europie przez miesiąc po tym, jak mi się oświadczył. I kiedy tam byliśmy powiedział, żebyśmy po prostu to zrobili. Wzięli ślub na szczycie gór albo na miastku w Côte d’Azur. I wrócić do stanów jako Pan i Pani Stark. Powiedziałam nie. Niczego innego tak nie chcę jak zostać żoną Damiena, ale prawda jest taka, że chcę bajkowy ślub. Chcę być księżniczką w bieli spacerującą do ołtarza w mojej pięknej sukni w tym szczególnym dniu. Mogę w wielu kwestiach nie zgadzać się z matką, ale pamiętam jak zadbała o wszystko na ślubie Ashley. Zazdrościłam mojej siostrze dużo rzeczy, nie rozumiejąc do końca, że miała swoje własne demony, z którymi musiała walczyć. I kiedy szła do ołtarza szlakiem obsypanym płatkami róż, oczy miałam pełne łez i moją jedyną myślą było, może kiedyś. Kiedyś znajdę człowieka, który będzie czekał na mnie na końcu tej ścieżki z miłością w oczach. I top nie tylko moje własne pragnienie by mieć fantastyczny ślub, które skłaniało mnie by zaczekać. Chcąc nie chcąc, Damien jest osobą publiczną i wiedziałam, że prasa obejmie nasz ślub. To nie musi być wyrafinowana sprawa – rzeczywiście chciałabym by odbyło się to na zewnątrz, na plaży – ale również chcę by była to piękna ceremonia. A ponieważ wiedziałam, że paparazzi będzie chciało za wszelką cenę uzyskać tandetne zdjęcia, wolę by były one bardziej skontrolowane. Wspaniałe zdjęcia, które możemy udostępnić prasie, ujawnić – miałam nadzieję – co i tak skończy się na tabloidach. Bardziej niż cokolwiek, chciałby by ta historia i fotografie przysłoniły straszne rzeczy jakie były drukowane kilka miesięcy temu, kiedy Damien był sądzony za morderstwo. Chciałam zobaczyć najlepszy dzień naszego życia na tych stronach w ostrym kontrapunkcie, w triumfie nad najgorszymi dniami.

Powiedziałam o tym wszystkim Damienowi i chociaż wiem, że nie podziela moich powodów z jakich potrzebuje tego ślubu, wiem również że je rozumie. Jak dla mnie, rozumiem jego strach że biorę na siebie za dużo. Ale mówimy tu o moim ślubie. Koszmary to tylko moje obawy; nie są moją rzeczywistością. Radzę sobie z tym; poradzę sobie ze wszystkim jeśli końcowym wynikiem będzie droga w kierunku ołtarza, przy którym będzie czekał na mnie Damien. „Wszystko idzie świetnie,” mówię zapewniając o tym nas oboje. „Wszystko mam pod kontrolą. Naprawdę.” „Znalazłaś kamerzystę?” „Żartujesz sobie? Oczywiście.” To kłamstwo. I może wyjść na jaw, bo Damien jak nikt inny czyta z mojej twarzy. Zmuszam się by utrzymać równy oddech kiedy wyczekuje, aż zacznie wypytywać mnie o szczegóły – nazwisko, studio, referencje. To są pytania na jakie nie potrafię odpowiedzieć, po prawda jest taka, że żadnego nie znalazłam na zastępstwo tego, którego Damien zwolnił w zeszłym tygodniu za ujawnianie zdjęć z innego zlecenia. A to nie jest nasz jedyny problem. Wczoraj dowiedziałam się, że wokalista prowadzący zespół który miał grać na naszym ślubie postanowił rzucić wszystko i wrócić do Kanady, co oznacza że jesteśmy zupełnie bez rozrywki. Muszę ruszyć tyłek i znaleźć kogoś – i muszę to zrobić szybko. Jak Damien uprzejmie przypomniał mi, że ślub jest zaledwie za kilka dnie. Ale hej, to nie tak że się stresuję czy coś. Dziwię się, zdając sobie sprawę, że moje jest jakieś solidne wyjaśnienie moich koszmarów. „Co jest?” Damien pyta i obawiam się, że pomimo moich wszystkich wysiłków by utrzymać dobre fale w planowaniu naszego ślubu, fale mogą nie być tak dobre. „Nic,” mówię. „Po prostu myślę o mojej ogromnej liście rzeczy do zrobienia.” Widzę po minie, że Damien nie kupuje tego. Ale jestem panną młodą i jak większość wie, że zachowanie ostrożności jest standardową procedurą. „Gdyby uciekło to Twojej uwadze, pamiętaj że mamy pieniądze żeby zapłacić komuś za pomoc. Użyj tego, jeśli będzie taka potrzeba.” „Co? Masz na myśli kogoś kto zajmuje się planowaniem ślubów? Potrząsam głową. „Po pierwsze, ślub jest za blisko. Po drugie, jak już Ci mówiłam sama chcę się tym zająć. Chcę żeby ten ślub wyrażał nas, a nie ostatnią modę na weselach.” „Rozumiem,” mówi. „ale do cholery bierzesz na siebie za dużo.” „Pomagasz mi,” odpowiadam. Śmieje się. „Jak tylko mi pozwolisz.” Podnoszę ramię. „Masz wszechświat to uruchomienia.”

Jedynym faktem jest to, że mam więcej czasu od Damiena. Mam tylko jeden mały biznes, który ma dokładnie jednego pracownika – mnie. On prowadzi Stark International który ma tak wielu ludzi jak wschodzący kraj. Może nawet więcej. I tak, jestem zajęta ale to po części dlatego, że Damien nie chce długiego narzeczeństwa. I odkąd zdałam sobie sprawę, że ja również tego nie chcę, szczęśliwie zgodziłam się. Minęły trzy miesiące odkąd mi się oświadczył i 29 dni odkąd zaczęłam planowania i przygotowania, balansując między moją programistyczną firmą a działaniami związanymi z ślubem. Jestem dumna z tego, co się dzieje i jeszcze bardziej jestem dumna, że zrobiłam tak wiele sama. Cholera, tak naprawdę skorzystałam z tych etykiet, które wpajała mi matka. Ciężko to sobie wyobrazić, ale jednak. Szelmowsko uśmiecham się do niego. „Może masz rację. To znaczy, to jest nico stresujące robić wszystko w tak szybkim tempie, ale rzeczywiście mam dużo zabawy wypracowując szczegóły dekoracji plaży, organizacji cateringu i łącząc wszystkie kawałki w całość. Wydaje mi się, że moglibyśmy przesunąć ślub o kilka miesięcy wstecz żeby było mi łatwiej.” Jego oczy zrobiły się niebezpiecznie wąskie. „Nawet tak nie żartuj. Nie, chyba że chcesz bym wrzucił Cię do helikoptera i byśmy uciekli do Meksyku. Co, dla przypomnienia, jest nadal fantastycznym pomysłem.” „Vegas było by łatwiejsze,” droczę się. „W Vegas nie ma plaż,” mówi, jego twarz łagodnieje. „Nawet jeśli bym Cię porwał, nie zabronię Ci surfować.” Wzdycham i składam ramiona ku sobie. „Czy masz pojęcie, jak bardzo Cię kocham?” „Wystarczająco by mnie poślubić,” mówi. „I nawet więcej.” Otoczył rękoma moją talię i przyciągnął blisko siebie przyciskając swe usta do moich. Pocałunek zaczyna się delikatnie, niczym muśnięcie piórka. Ale nie ma co zaprzeczać ciepłu między nami. Jak tylko zaczynam jęczeć, usta mając otwarte tuż przy jego, jego usta mocno zaciskają się na moich, biorąc je i degustując. Przyciąga mnie bliżej siebie, szepcze moje imię. Czuję żar, który zawsze pali się między nami sprawiając, że stajemy w płomieniach. Ręką przesuwa wzdłuż moich pleców, a następnie wsuwa ją pod top. Uczucie jego skóry jest pyszne, wzdycham z rozkoszy i za chwile z tęsknoty, kiedy jego sprytne palce wsuwają się pod talię spodni do jogi. Przytula mnie bardziej, jego penis gorący i ciężki jest już wyczuwalny między nami. Wsuwa palce we mnie. Jestem ciepła i mokra i chcę tylko zrzucić z siebie wszystko i by wziął mnie tu, na drewnianej podłodze. Pasja przeszywa mnie i przysięgam, że czuję że dom wibruje wokół nas. Chwile zajmuje mi, by uświadomić sobie, że wibracje nie są tylko wynikiem żądzy między nami – to jego pojazdy przybywa, helikopter zbliża się od północy by osiedlić się na lądowisku przy Damiena nieruchomości. Wyrywam się bez tchu. „Spóźnisz się Panie Stark.”

„Niestety, masz rację.” Całuje kącik moich ust, ciśnienie jego języka w tym wrażliwym momencie jest niemal tak kuszące jak dotyk jego penisa. „Jesteś pewna, że nie chcesz mi dzisiaj towarzyszyć?” pyta. „Nie wydaje mi się, bym Cię kiedykolwiek pieprzył w helikopterze.” Śmieję się. „To jest na mojej liście,” zapewniam go. „Ale to nie dziś jest ten dzień. Spotykam się z moją ciasteczkową panią.” Zamiast regularnego tortu weselnego, zdecydowałam się na poziome babeczki, z wierzchnią warstwą tradycyjnego kremówkowego ciasta. Cukiernik, gwiazda o imieniu Sally Love, wpadła na wyjątkowy projekt z wisienką dla poszczególnych ciast, i będzie on zawierał prawdziwe kwiaty na kondygnacji, przez co ogólny projekt jest elegancki i zabawny. Nie wspominając już o tym, że jest pyszny. Razem z Damienem poszliśmy wybrać smak górnej warstwy i dziesięć smaków babeczek. Dziś wracam wybrać finałową piątkę i zakończyć ten etap. „Potrzebujesz mnie?” pyta. „Zawsze,” mówię. „Ale nie w cukierni. Zrobiłeś swoją część, Ja tylko sfinalizuję wybór.” „Nie porzuć moich malutkich serników,” mówi. „Nie śmiałabym.” „Czy Jamie idzie z Tobą?” „Nie dzisiaj,” mówię. Moja przyjaciółka i były współlokator niedawno przeniosła się z powrotem do domu w Teksasie wyłącznie w celu zebrania się w całość. Wróciła trzy dni temu zdeterminowana by być najlepszą druhną na świecie – co oznaczało, że będę miała pola pełne przeprosin, kiedy tłumaczyła mi dlaczego nie może zająć się dzisiaj cukiernią. „Pojechała do Oxnard w nocy i nie jest pewna, czy uda jej się wrócić dzisiaj. Kilka lat temu występowała tam, a przyjaciel dyrektora który robi reklamy, i ..” wzruszam ramionami, ale jestem pewna, że Damien rozumie. Jamie nadal próbuje. „A jeśli dostanie pracę?” pyta. Zadrżałam. Jestem rozdarta między potrzebą jej tutaj i chęcią dani jej tyle czasu ile potrzebuje by stanęła na własne nogi. Tęsknie za Jamie, ale Hollywood bardzo dużo razy ją zjadało i wypluwało mimo, że moja najlepsza przyjaciółka lubi udawać, że jest na tyle twarda by dać temu rade, chociaż jest kocicą wewnątrz to bardzo delikatna kobieta. I nie chciałabym widzieć tego serca złamanego. Damien całuje mnie w czoło. „Cokolwiek się zdarzy, ma Ciebie. To sprawia, że jest o jeden krok do przodu w grze.” Uśmiecham się do niego. „Wrócisz dzisiaj?” „Późno,” mówi, przecierając palcem szlak na moim nagim ramieniu. „Jeśli zaśniesz, obudzę Cię.” „Nie mogę się doczekać,” mówię, po czym podnoszę głowę do góry by mógł zostawić szybki pocałunek na moich ustach. „Lepiej się ubierz Panie Stark,” mówię, wciskając go do sypialni. Wraca niezwykle szybko, zabezpieczając mankiety podchodzi do mnie, bierze mnie za rękę i pociąga za sobą na balkon. Podążam za nim w dół schodów i po śnieżce prowadzącej do lądowiska.

Zatrzymujemy się na krawędzi i całuje mnie delikatnie już ostatni raz. „Wkrótce, Panno Fairchild,” mówi, ale ja słyszę Kocham Cię. Patrzę jak odchodzi w stronę śmigłowca, z napisem SI. Stark International. Uśmiecham się, że bardziej właściwe byłoby SU – Stark Universe (Wszechświat Starka). Or Srark World (Świat Starka). Mimo wszystko, Damien jest moim całym światem. Osłaniam twarz przed wiatrem, a następnie patrzę jak śmigłowiec się unosi zabierając Damiena ode mnie. Wiem, że wróci dziś wieczorem, ale już czuję się pusta. Rozważam wejście do środka i ubranie się, ale zamiast tego podążam ścieżka, która przecina nieruchomość aż do plaży. Chodzę po piaszczystym brzegu, wyobrażając sobie swój ślub. Zaplanowaliśmy go o zachodzie słońca, a potem przyjęcie. Biorąc pod uwagę kim jest Damien, lika gości jest stosunkowo niewielka. Zaprosiliśmy naszych wspólnych znajomych, a także kliku kluczowych pracowników Damiena. Ponadto, kilku beneficjentów z fundacji charytatywnych Damiena. Ceremonia sama w sobie będzie krótka i prosta, z Damienem i mną mając tylko drużbę i druhnę. Ponieważ mój ojciec odszedł przed wiekami, nie mam nikogo kto by mógł poprowadzić mnie do ołtarza. Rozważałam spytanie o to mojego najlepszego przyjaciela Ollie, ale mimo że on i Damien zawarli rozejm, nie chciałam ryzykować dramatem w dniu mojego ślubu. I nie ma mowy by moja matka to zrobiła. Jak mogę pozwolić na to by ona mnie komuś oddała, skoro kilka lat temu sama od niej uciekłam? Nie mogłabym, nawet nie zaprosiłam jej na wesele. Co oznacza, że nie mam rodziców, którzy mogli by mnie dać Damienowi. Więc do ołtarza zamierzam pójść sama, drogą usypaną płatkami róż. A Damien Stark, wysoki i elegancji będzie na mnie czekał na końcu tej drogi. Napisaliśmy przysięgi – krótki i słodkie – oboje zgadzamy się, że najważniejsze w ceremonii będzie dotarcie do: Czy bierzesz tego mężczyznę za męża? Czy bierzesz tę kobietę za żonę? Biorę, Biorę, Boże biorę. Przyjęcie to już inna historia – zamierzamy tam być przez całą noc. Może nawet do następnego dnia. Potem razem z Damienem udamy się na miesiąc miodowy po odpowiedniej socjalizacji i zjedzeniu ciasta, Jamie zadba o domek w Malibu, przy pomocy Ryan’a i reszty upewni się, że każdy kto będzie potrzebował podwiezienia do domu, otrzyma je. Nawet jeśli będziemy w naszej podróży poślubnej, szczegóły dotyczące przyjęcia i tak zajmują większość mojego czasu. Załatwiłam namioty, parkiet, latarnie i grzejniki. Na miejscu będzie bufet, trzy bary, stacja czekoladowa dostarczona przez drużbę Damiena, jego przyjaciela z dzieciństwa, Alaine Beauchene. Jestem troszkę skołowana przez moją muzyczną zagadkę, ale skoro jestem już na chodzie chętnie ją rozwiąże i mówię sobie, że do końca dnia będę miała załatwioną sprawę z muzyką i kamerzystą. Jestem niczym jeśli nie optymistką. Poza tym, jedna główna rzecz jeszcze musi być sfinalizowana –ciasto co mi zajmie kilka godzin. A potem końcowe przymiarki sukienki. Sukienkę mamy z salonu Phillipe Favreau, którą kupiliśmy w Paryżu po godzinach rozmów z samym Phillipe. Jest szalenie droga, ale jak Damien mi przypomniał, nie ma sensu w posiadaniu tylu milionów dolarów jeśli nie możesz się nimi cieszyć. A ja naprawdę zakochałam się w tym projekcie.

Phillipe dostosował ją specjalnie dla mnie i została już wysłana z paryskiej pracowni. Były pewne opóźnienia, ale zapewniono mnie, że wszystko jest zgodne z harmonogramem i że jutro rano będzie już czekała w butiku Rodeo Drive. Jego najbardziej zaufany pracownik wprowadzi poprawki jutro po południu i dostarczy ją następnie dnia rano – w piątek – i zostanie zamknięta i zabezpieczona w domku w Malibu, gotowa do przekształcenia mnie w księżniczkę w najbliższą sobotę. W sumie, wszystko idzie racjonalnie gładko, więc pozostaje mi tylko się uśmiechać. Więc dlaczego śnią mi się koszmary? W przeważającej części, zmagam się ze ślubem i nie zamierzam przestawać/ Biorę głęboki oddech, a następnie przerzucam stopy przez fale. Pani Stark. Szczerze, nie mogę się doczekać/ „Panno Fairchild!” Odwracam się i widzę Tony’ego, jednego z ochroniarzy Damiena, spieszącego w moją stronę. „Co się stało?” „Przepraszam Panno Fairchild, próbowałem się do Pani dodzwonić, ale nie było żadnej odpowiedzi.” Mój telefon, zapomniałam, został na łóżku. „Co jest?” pytam zaalarmowana. „Coś z Damienem?” „Nie, nic z tych rzeczy. Ale przez bramą czeka jakaś kobieta,” mówi nawiązując do bramy przy wyjściu z nieruchomości założonej, kiedy paparazzi szaleli podczas procesu Damiena. „Normalnie, po prostu bym ją odesłał i nalegał by się najpierw umówiła, ale w tych okolicznościach…” „Jakich okolicznościach?” „Panno Fairchild,” mówi, „Ta kobieta mówi, że jest Pani matką.”

Rozdział 4. Moja matka. Moja matka. Cholera jasna, moja matka? Kolana mi się ugięły, ale staram się ustać na własnych nogach. Na plaży nie ma nic co pomogłoby mi ustać stabilnie, a w tej chwili naprawdę potrzebuję stabilizacji. Stoję więc nieruchomo z uśmiechem na twarzy mając nadzieję, że Tony nie zna mnie jeszcze tak dobrze by dostrzec, że tak naprawdę to wariuję. „Nie spodziewałam się swojej matki,” zdobywam się na wypowiedzenie czegokolwiek. „Ona mieszka w Teksasie.” „Wiedziałem, że mieszka w jakimś innym stanie, panno Fairchild. Sprawdziłem jej dowód. Elizabeth Regina Fairchild, zamieszkała w Dallas. Założyłem, że przybyła tu ze względu na zbliżający się ślub.” „Racja. Ja tylko – ona nie powinna tu być przed piątkiem.” Kłamię. Wyczarowuję, mam nadzieję, jasny uśmiech ale obawiam się, że wygląda jak coś z niskobudżetowego thrillera Hollywood. „No tak. Powinniśmy zaprosić ją do domu. Jeśli mógłbyś zadzwonić do Gregory’ego i poprosić w moim imieniu żeby przygotował dla niej pokój na pierwszym piętrze. Ja nie długo tam dołączę, ale najpierw musze się ubrać,” dodaję. „Oczywiście, Panno Fairchild.” Tony jest tak dobrze wyszkolony, że nie mówi nic więcej, nie komentuje mojego zachowania. Śpieszę powrotną ścieżką i udaję się schodami na trzecie piętro. Chcę być pewna, że nie spotkam matki dopóki nie będę ubrana i przygotowana w pełni na jej przyjęcie. Kiedy jestem w sypialni, pierwszą rzeczą za jaką się zabieram jest zabranie telefonu ze stołu i wybranie numeru Damiena. Kolejną jest zakończenie rozmowy zanim jeszcze się zaczęła. Siedzę na brzegu łóżka i zasysam powietrze. Serce bije mi tak mocno, że aż klatka boli. Wciąż trzymam telefon ściskając go bardzo mocno w prawej ręce, sprawiając że dłonie mi bieleją. Lewą rękę mam ściśniętą koncentrując się na wciskaniu paznokci w skórę mojej dłoni. Wyobrażam sobie moje paznokcie przecinające skórę, krew. Skupiam się na bólu – i wtedy, odurzone sobą rzucam telefonem na drugą stronę pokoju. Niszczy się od uderzenia, wybuch plastiku i szkła z szwedzkiego stołu kusi błyszczącymi kawałkami na podłodze. Dokucza mi chęć skorzystania z nich. Wstaję, ale nie zmierzam w kierunku tych kawałków. Nawet ich nie tknę, nawet ich nie zamiotę. Są za bardzo kuszące i biorąc pod uwagę, że w ciągu tych ostatnich kilku miesięcy u boku Damiena stałam się silniejsza, nie mogę tego zaprzepaścić. Nie teraz. Nie z Elizabeth Fairchild dwa piętra niżej, czekającą jak pająk by mnie wyciągnąć, owinąć i wyssać. Cholera.

Moja matka. Kobieta, która zamykała mnie w ciemności, w pokoju bez okien kiedy byłam jeszcze dzieckiem, kiedy nie miałam jeszcze wpływu na nic. Kobieta, która skrupulatnie kontrolowała co jem, żebym nie przekroczyła zawartości węglowodanów. Kobieta, której wizerunek idealnej kobiety był tak fachowo wbity w głowę jej córek, że moja siostra popełniła samobójstwo, gdy mąż ją zostawił po tym jak zawiodła jako żona. Kobieta, która powiedziała że była głupia zostając z Damienem. Że powinnam znaleźć sobie mężczyznę z mniejszym bagażem niż on, ale równie wielkim majątkiem. Kobieta, która powiedziała, że zhańbiłam imię rodziny pozując nago do portretu. Kobieta, która nazwała mnie kurwą. Nie chcę jej widzieć. Bardziej niż to, nie byłam pewna czy dam rade patrzeć na nią i pozostać skoncentrowaną. Potrzebowałam Damiena – chciałam Damiena. On był moją siłą, moją kotwicą. Ale był poza miastem, a moja matka czekała na dole. I chociaż wiem, że wystarczył by jeden telefon by tu natychmiast wrócił, nie jestem w stanie iść do kuchni, złapać za telefon i zadzwonić do niego. Mogę przez to przejść sama – muszę. Z Damiena głosem w głowie, wiem, że przetrwam. Przynajmniej mam taką nadzieję. „Cóż, spójrz na sienie!” moja matka wstaje z białej sofy, następnie wygładza spódnicę zanim podchodzi do mnie, ramionami obejmuje mnie w uścisku, który jest zwieńczeniem jej typowych pocałunków w powietrzu. „Zaczynałam myśleć, że zamierzasz mnie tu zostawić samą.” Mówi lekko, ale w jej słowach słyszę akt oskarżenia, że zostawiłam ją bez nadzoru i złamałam jedną z kardynalnych zasad z przewodnika o dobrej pani domu Elizabeth Fairchild. Nie odzywam się, stoję w klamrze jej objęć. Mija chwila i decyduję się podjąć jakiś wysiłek. Wychodzę spod jej objęć. „Mamo,” mówię i od razu milknę. Szczerze, co mam niby powiedzieć? „Żona,” mówię a w jej tonie słychać tęskny głos. Przez chwilę zastanawiam się nad motywem jej przybycia. Czy jest to, bo rzeczywiście chce świętować mój ślub? Nie jestem w stanie pojąć tego do końca, moja głowa otoczona jest wieloma możliwościami. Jednak nie mogę też nic poradzić na migoczący we mnie płomień nadziei, że tak jest. Robi krok do tyłu by móc przyjrzeć mi się z góry na dół. Znalazłam czas na prysznic i makijaż i dokładnie wiem co widzi jak na mnie patrzy. Blond włosy są wciąż za krótkie, choć urosły odkąd wzięłam nożyczki i wycięłam gwałtownie duże kosmyki kiedy widziałam ją po raz ostatni. Lubię ten nowy styl włosów do ramion. Włosy nie są ciężkie ale i loki są bardziej bujne, a moja twarz wygląda naprawdę dobrze, co mi się niezmiernie podoba. Mam na sobie lnianą spódnicę sięgając nieco ponad kolano i brzoskwiniowy sweter z białą klamrą u dołu. Na nogach mam ulubione sandały. Trzy calowe obcasy są szalenie niepraktycznie na popołudniowe zajęcia związane z przygotowaniami do ślubu, ale te buty miałam na sobie w

nocy kiedy spotkałam Damiena na przyjęciu u Evelyn kilka miesięcy temu. Byłam pewna, że potrzebuję takich magicznych butów by móc przetrwać spotkanie z moją matką. Prawda jest taka, że dobrze wyglądam. nie musze udawać, że nie wiem jak wyglądam. Obiektywnie, jestem ładna. Nie tak wspaniała jak gwiazda filmowa – bo tą jest Jamie – ale jestem ładna, może nawet piękna i wiem jak mieć się dobrze. W innych okolicznościach, stałabym wysoko wiedząc, że przeszłam inspekcje każdego, kto znalazł czas aby na mnie spojrzeć. Ale to nie są zwykłe okoliczności, a ja nagle czuję się jak niezgrabna nastolatka, zdesperowana na akceptację własnej matki. I rzeczy jakiej najbardziej nienawidzę? Jej miękkiego spojrzenia prosto w oczy przez chwilą. Wybiła mnie z należytego staniu i teraz nie wiem, czego mam się spodziewać. Moja obrona upada, zostawiam nadzieje na uczucie jak zagubiony szczeniak czekający pod domem na jałmużnę. Nie lubię takiego uczucia. „Cóż,” w końcu mówi, „Przypuszczam, że jeśli zamierzasz mieć krótkie włosy to ten style będzie tak dobry jak tylko może być.” Moja sztywna postawa osuwa się lekko i patrzę w dół, tak by nie mogła zobaczyć napierających mi do oczy łez. Czy naprawdę jestem tym szczeniaczkiem a ona po prostu jest osobą który go przegania i kopie. Mogę jednocześnie się czołgać i odsłonić zęby i walczyć. Szlak mnie trafia, że skrywanie się prawie wygrywa. Potem przypominam sobie, że nie jestem już małą i śliczną laleczką Elizabeth Fairchild. Jestem Nikki Fairchild, właścicielką swojej własnej firmy programistycznej i jestem więcej niż w stanie obronić własną cholerną fryzurę. Zasysam powietrze, unoszę głowę i prawie spoglądam matce w oczy. „Włosy są do ramiona. To nie tak jakbym była ogolona do wojska. Myślę, że są twarzowe.” Migam jej moim idealnym konkursowym uśmiechem. „Damienowi również się podobają.” „Kochanie, ja Cię nie krytykuję. Jestem Twoją matką i jestem po Twojej stronie. Chcę po prostu żebyś wyglądała jak najlepiej.” Mam ochotę powiedzieć jej żeby się wracała do domu. Ale słowa nie nadchodzą. „Nie spodziewałam się Ciebie,” mówię w zamian. „Dlaczego miałabyś?” pyta beztrosko? „Przecież nie zaprosiłaś mnie na Twój ślub.” Że co? Czy Ty naprawdę myślisz, że mogłabym po tym wszystkim co mi powiedziałaś? Po tym jak dałaś mi do zrozumienia, że nie lubisz i nie akceptujesz Damiena? Że nie akceptujesz mnie? Że uważasz mnie za dziwkę, którą interesują tylko jego pieniądze? Chciałam jej to wszystko powiedzieć, ale nie mogłam. Zamiast tego, wzruszam ramionami i mówię po prostu, „ Nie sądziłam, że chciałabyś tu być.” Patrzę zdumiona jak zawsze prosta postawa mojej matki ulega zmianie, teraz jest bardzie przygarbiona. Sięga ręką do tyłu, chwyta się podłokietnika i opada na kanapę. Spoglądam na nią zdziwiona emocjami na jej twarzy. Co do jednej, nie jestem pewna czy kiedykolwiek ją widziałam wcześniej – matka rzeczywiście wygląda na smutną. Przysuwam krzesło i siadam naprzeciwko niej, patrząc i czekając.

„O Nikole, cukiereczku, ja tylko –” ucina w tym miejscu, następnie sięga do torebki po chusteczkę, której używa do otarcia łez. Jej teksański brzęk jest bardziej wyraźny niż zwykle i poznaję znak nadchodzącego dramatu. Ale nie ma łez, nie ma aktorstwa. Zamiast tego, mówi bardzo cicho i prosto, „Chciałam po prostu spędzić trochę czasu z Tobą. Moja córeczka wychodzi za mąć. To słodko – gorzkie.” Wyciąga się, by móc złapać mnie za rękę, ale zabiera ją kładąc na kolano. Zaciska dłonie, prostuje się i bierze głęboki oddech w oczekiwaniu na coś. „Myślałam o Twoim ślubie i nie mogę nić poradzić, że myślę o Twojej siostrze. Chcę… ” Nie kończy zdania więc nie wiem czego chce. Jak dla mnie, nie wiem kiedy wstałam z krzesła i odeszłam od niej by nie mogła zobaczyć łez spływających po moich policzkach. Ściskam powieki starając się nie myśleć o Ashley i bardziej, by nie myśleć o tym, że moja matka przyczyniła się do jej samobójstwa. Ale trudno się pozbyć takich myśli, ponieważ one żyją we mnie już tak długo. I teraz –cóż, nie mogę nić poradzić i zastanawiam się, czy to jest sposób w jaki moja matka okazuje skruchę. A może jestem po prostu głupia i pragnę, może bezużytecznie, zobaczyć, że mogę się odprężyć przy mojej własnej matce.

Rozdział 5. „Babeczki.” Głos mojej matki jest płaski, ale jej uśmiech jest dziarski i fałszywie uprzejmy. Rozmawia z Sally Love, właścicielką Miłości Kąszenia. To jedna z najpopularniejszych cukierni w Beverly Hills. Sally wyżywiła dziesiątki celebrytów, została wyróżniona w każdym magazynie z wypiekami. Ona jest artystką jeśli chodzi o polewy i z przyjemnością podchodzi do swojej pracy. Jestem przerażona, że moja matka ma zamiar ją obrazić. Jednak uśmiech matki robi się szerszy. „Co za doskonale uroczy pomysł? Czy był Twój? Pyta Sally. „Wierzę, że w pracy z klientem ważne jest aby dokładnie dowiedzieć się, czego potrzebuje i sprawić, aby ich impreza nie była tylko specjalna, ale wyjątkowa.” „Innymi słowy, nie czujesz się związana przez tradycję albo oczekiwania społeczne?” Jej słowa są jadowite, ale jej ton i maniery uprzejme. Trudno powiedzieć, czy jest celowa obraźliwa czy przeprowadza genialną rozmowę. Znam odpowiedź ponieważ znam swoją matkę i wkraczam w swój dziarski uśmieszek. „jestem totalnie zakochana w pomyśle z babeczkami. Widziałam to w jakiej gazecie i wyglądało to na idealną kombinację tradycji i kaprysu.” Odwracam się do Sally, celowo pomijając moją matkę. „Więc jesteśmy na dobrej drodze do górnej kondygnacji, prawda?” Sally uśmiecha się, pokazując różowe policzki, które sprawiają, że myślę o Pani Mikołajowej i świątecznych ciasteczkach. ona jest prawdopodobnie tylko dziesięć lat starsza ode mnie, ale jest w niej coś matczynego i kojącego. Mogę zrozumieć dlaczego zrobiła tak wiele ciast weselnych. Może uspokoić nerwową pannę młodą niczym innym jak tylko wyglądem. „Jesteśmy umówione,” zapewnia mnie. „Ale trzeba zawęzić wybór babeczek.” Plan jest taki by mieć pięć różnych smaków babeczek – jeden na każdy z poziomów – tak by goście mogli wybrać ich ulubiony. Dodatkowe babeczki – gdyby ktoś na takie miał ochotę – będą rozproszone pomysłowa na stole, pomieszane z świeżymi kwiatami, jakie zamówiłam w kwiaciarni. Stokrotki, słoneczniki i indyjskie pędzle przypominają mi o niesamowitej aranżacji, jaką Damien wysłał mi po tym jak się pierwszy raz spotkaliśmy. Sally kiwa w stronę stołu na końcu sklepu, elegancko ubranego w białe płótno. Ustawione są na nim babeczki. „Pomyślałam, że chciałabyś odświeżyć swoją pamięć.” Śmieję się. „Nawet gdybym już podjęła decyzję, wiesz że musiałabym usiąść i skosztować je.” Spoglądam na matkę kiedy staję przed stołem. „Chcesz też spróbować? Są niesamowite.” Matka unosi wysoko brwi i zastanawiam się kiedy moja matka dostarczyła sobie ostatnio węglowodanów, które nie pochodzą z liści sałaty lub lamki wina. „Nie wydaje mi się.” Wzruszam ramionami. „Jak chcesz,” mówię patrząc na minę mojej matki kiedy usadawiam się za stołem. „Więcej będzie dla mnie.” Pierwsze ciastko to mały sernik. To ulubione Damiena i powstrzymuję się przed ugryzieniem by zapytać Sally czy mogę wziąć ten kawałek do domu. Już mam w myślach różne ciakwe negocjacje jeśli będzie targował się o ten sernik

Uśmiecham się, kiedy smakuję kolejne ciastko. Nie dlatego, że jestem fanką czerwonego aksamitu, ale dlatego że wyobrażam sobie te możliwości negocjacji. Kolejne jest głębokie, pysznie czekoladowe, smak pozostaje na języku jeszcze przez chwilę. Doznanie niemal seksualne. Sally się śmieje. „”To ciasto robi za dużo.” „Na pewno zostaje,” mówię spoglądając z uśmiechem na nią. „W sumie, niech będzie kilkanaście zapakowanych dla nas na nasz miesiąc miodowy.” Śmiejemy się, Sally pyta mnie o naszą podróż poślubną. Odpowiadam jej, że to jest tajemnica skrywana nawet przede mną – Niespodzianka Damiena Starka – stukanie obcasów mojej matki kończy moje gadanie z Sally. „Czekolada, żółty, biały,” mówi. „Ciasto. Sernik. Jeśli domagasz się babeczek przynajmniej trzymaj się tradycyjnych smaków.” „Nie wiem,” mówię, biorąc kolejny kęs babeczki. „Ten – dyniowy – można za niego umrzeć.” „Jest bardzo popularny,” mówi Sally. „Ale spróbuj truskawkowej.” Moja matka wyciąga rękę i chwyta widelec w mojej ręce. Przez chwilę jestem wystarczająco ogłupiała żeby pomyśleć, że chce spróbować kawałek. Ale wszystko co robi, to szczerzy na mnie żeby. „Szczerze Nikole,” mówi tonem nie pozostawiającym wątpliwości, że popełniam jakiś haniebny grzech. „Próbujesz zniszczyć swój własny ślub? Pomyślałaś o swojej talii? O biodrach? Nie wspominając o skórze!” Odwraca się w stronę Sally, która najwyraźniej stara się wymazać minę przerażenia ze swojej twarzy. „Błogosław jej małe serce,” mówi moja matka, tonem który praktycznie kapie cukrem, „ale moja Nikole nie jest dziewczyną która może jest ciasteczka i potem wejść w suknię ślubną.” „Nikki jest kochaną młodą kobietą,” Sally odpowiada stanowczo. „Jestem pewna, że będzie wyglądała oszałamiająco na swoim ślubie.” „Oczywiście, że tak,” odpowiadam moja matka, głos jej brzmi coraz to dalej ode mnie. Tak jakby przesuwała się do tyłu, z dala ode mnie, z dala od Sally. Z dala od wszystkiego. „Dlatego tu jestem,” dodaje, tonem całkowicie uzasadnionym. „Moja córka wie, że nie ma samokontroli wobec rzeczy, które są dla niej złe – ciasta, cukierki, mężczyźni,” dodaje scenicznym szeptem. „Zawsze byłam tam aby pomóc jej utrzymać uwagę na najważniejszych aspektach.” „Rozumiem,” mówi Sally i mam wrażenie, że widzi więcej niż chciałbym moja matka. Mam ochotę wstać z krzesła i powiedzieć mojej matce, że nie nigdy mi w niczym nie pomogła, potrafiła tylko mną manipulować. Że nie interesuje ją to, czego ja chcę, ale to jak wyglądam, jak się zachowuję i czy przedstawiam odpowiedni wizerunek dla nazwiska Fairchild – nazwiska, które nie jest warte tyle co kiedyś, zanim to odebrała – zdziesiątkowała cały majątek jaki odziedziczyła po dziadku i jego biznesie olejowym. Mam ochotę jej to wszystko wygarnąć, ale nie robię tego. Po prostu siedzę z plastikowym uśmiechem na twarzy, nienawidząc siebie za brak reakcji. Za nie powiedzenie jej żeby spadała z powrotem do Teksasu.

Ale bardziej nienawidzę, że trzymam widelec w drugiej dłoni, pod stołem, jego żeby uciskają już moją skórę przez cienki materiał spódnicy. Nie chcę – wiem, że muszę przestać, wstać i wyjść stąd jeśli taka będzie potrzeba – ale siła jaka budowała się we mnie w ciągu ostatnich kilku miesięcy, rozdmuchała się jak puch pod napaścią okrutnego wiatru. „Nikki,” Sally zaczyna i nie mogę powiedzieć czy troska w jej głosie jest spowodowana słowami mojej matki czy widzi jakąś podpowiedź na mojej twarzy. To bez znaczenia, ponieważ jej słowa zostają przerwane przez elektroniczny dzwonek do drzwi. Patrzę w górę, a następnie oddycham z ulgą. Tunel jaki utworzyła przed chwilą moja matka zanika i moja wizja powraca. Widelec wypada mi z ręki na podłogę i zdaję sobie sprawę, że wstaje. To Damien – porusza się jak kula w moim kierunku. Obchodzę wokół stołu, nieskoncentrowana na niczym innym. Zatrzymuje się przede mną, oczy ma ciepłe ale widzę zmartwienie na jego twarzy. „Okazuje się, że mimo wszystko mogłem wpisać w mój plan wybór tortu.” Staram się nie śmiać, ale kąciki ust drżą i czuję ukłuci łez ulgi w moich oczach. „Cieszę się.” „Wyciąga rękę i głaszcze mnie po policzku. „Wszystko w porządku?” „Tak,” mówię. „Przynajmniej teraz.” Zmartwienie znika mu z oczu, wiem że mi wierzy. Bierze mnie za rękę i odwraca się do mojej matki. „Panno Fairchild. Jaka miła niespodzianka,” mówi zbyt miłym głosem, który sugeruje, że nie ma nic miłego w tej szczególnej niespodziance. „Panie Stark – Damien – ja – ” zatrzymuje się nagle, a ja jestem rozbawiona. Moja matka rzadko kiedy nie wie co powiedzieć, ale ostatnim razem kiedy spotkała się z Damienem, odesłał ją z powrotem do Teksasu odrzutowcem. I to było zanim powiedziała wiele nieprzyjemnych rzeczy o naszej dwójce. Zastanawiam się, czy ona teraz nie obawia się, że jej wyjazd z Kalifornii będzie znacznie mniej przyjemny. Damien, jednakże, jest obrazem kulturalnej grzeczności. „Miło z Twojej strony, że towarzyszyłaś Nikki dzisiaj. Myślę, że oboje wiemy jak wartościowa jest Twoja opinia dla niej.” Oczy mojej matki poszerzyły się niemal niezauważalnie. Mogłabym powiedzieć, że chce coś odpowiedzieć, słodkim użądleniem słów i uciąć jego myśli jak ucinała moje, ale to nie nachodzi. Jestem zdzwoniona. Moja matka jest olbrzymia, ale Damien jest jeszcze bardziej. Jej twarz zmienia się z konsternacji na zdziwienie kiedy Jamie wpada do cukierni jak tornado. „Jestem! Już jestem! Przyszła druhna!” Przez chwilę myślę, że jest tutaj po prostu bo obiecała mi, że postara się dotrzeć tu na czas. Ale kiedy widzę, że zamiast najpierw spojrzeć na mnie spogląda na Damiena, zdaję sobie sprawę, że to on do niej zadzwonił – i że ona jest częścią kawalerii. Chwilę później, Ryan Hunter, szef ochrony Damiena, pośpiesznie wpada do cukierni zatrzymując się gdy widzi Damiena, po czy wraca do drzwi, wzrok kierując na moją matkę jakby była bombą. Śmiech wydobywa się z mojego gardła. Nigdy nie czułam się kochana przez Matkę. Damien nie tylko sprawia, że się tak czuję, ale również czuję się ceniona, chroniona i bezpieczna.

Rozumiem co się stało oczywiście. Tony zadzwonił do Damiena. Odkąd Damien był w Palm Spring, zadzwonił też do Jamie i Ryana aby zapewnić, że ktoś może być ze mną. Ściskam rękę, a potem bezdźwięcznie mówię Dziękuję. Słowa są proste, emocje nie. Odsuwa się, ale uwagę dalej skupia na mojej matce. Spoglądam prosto na nią i zdaję sobie sprawę, że Sally z wdziękiem się oddaliła, pozostawiając dramat w kuchni. Głos Damiena jest stanowczy kiedy zwraca się do mojej matki. „Pomiędzy mną i Jamie, myślę że mamy to za sobą. Jestem pewien, że musi się Pani rozpakować. Może pozwoli Pani, by mój szef ochrony odwiózł Panią do hotelu?” „Nie bądź głupi,” odpowiada moja matka. „Cieszę się, że mogę zostać.” Uśmiecha się do mnie, czuję jak żołądek mi się zwija. „Chcę spędzić trochę czasu z córką.” „Świetnie,” mówi Jamie. „Dziś jest jej wieczór panieński.” Spogląda na swój zegarek. W sumie, mamy się spotkać z innymi dziewczynami w Raven za jakieś pół godziny. To klub ze striptizem,” dodaje scenicznym szeptem. „Będzie wspaniale, chcesz iść z nami?” Matka wpatruje się w nią, a ja staram się tylko nie wybuchnąć śmiechem. Wiem, że Jamie żartuje – specjalnie powiedziałam jej, że nie chcę wieczorka panieńskiego – ale w tej chwili warto było by przez to przejść. „Ymm, nie. Dziękuję. Ja – ” jej oczy kierują się na Damiena. „Muszę się udac do hotelu.” „Mam apartament w hotelu Plaza,” mówi Damien. „Nalegam byś tam została.” „O nie. Nie chcę być problemem.” Nie mówi tego, co ma na myśli – Już nim jesteś. Zamiast tego, zdobi ją najbardziej formalnym uśmiechem. „Nie ma żadnego problemu. W prawdzie, Twój samochód już tam jest. Wszystko już jest załatwione.” Widzę zmieszanie na twarzy Jamie – ona zostanie w apartamencie Plaza. „Rozumiem. Cóż, niech będzie.” Moja matka skupia swoją uwagę teraz na mnie. „Pójdę z Tobą jutro na przymiarkę sukni,” mówi a ja już zaczynam żałować, że jej o tym powiedziałam podczas naszej podróży z Malibu do Beverly Hills. „Pewnie,” odpowiadam chociaż mam ochotę wykrzyczeć jej prosto w twarz, że za żadne skarby nie chcę jej mieć na głowie kiedy będzie przymierzać suknię. „Będzie świetnie.” Damien spogląda na mnie pytająca, a ja wzruszam tylko ramionami w odpowiedzi na jego zdziwienie. Część mnie chce by zabrał ją stąd. Ale ona jest moją matką i inna część mnie – tajna, częściowo schowana, której nie lubię pokazywać światu – chce by była na moim ślubie. Żeby mnie objęła i przeprosiła, za te wszystkie straszne lata i krzywdy jakich mi przysporzyła. Chcę tego, ale tego nie oczekuję. Jednak nadal jest we mnie płomyk nadziei, który we mnie migota. „Ryan zawiezie Cię na miejsce,” Damien zwraca się do mojej matki. Zerkam na Ryan’a i widzę, jak przekierowuje swoje skupienie z Jamie na jego nowe zadanie. Odwracam się by móc spojrzeć na moją najlepszą przyjaciółkę, jej mina sugeruje, że wie iż Ryan ją obserwował. Ale na jej

policzkach ukazał się nieznajomy odcień i kiedy spogląda jak Ryan prowadzi moją matkę do wyjścia, mogę się jedynie domyślać, że coś się ma na rzeczy. Jamie przechodzi przez pokój by dołączyć do mnie, po czym podnosi czerwono fioletową babeczkę i bierze ogromnego gryza. „Mam nadzieje, że zdajesz sobie sprawę, że nie ma mowy bym dzieliła miejsce z Twoją matką.” Śmieję się. „Żadna z Was by tego nie przeżyła.” „Poprosiłem Tony’ego by spakował Twoje rzeczy jak tylko odprowadził samochód Pani Fairchild,” mówi Damien. „Zostaniesz z nami w Malibu.” Jamie klaszcze w dłonie. „Super!” Mój uśmiech jest tak szeroki, że prawie boli. „Dzięki za wsparcie,” mówię do Damiena. „Zawsze.” Miękkość w jego oczach delikatnie się zmienia. „Chcesz abym wysłał ją z powrotem do Teksasu?” Już prawię mówię tak, ale potrząsam głową. „Nie. Biorę ślub a ona jest moją matką. Jestem wystarczająco silna by sobie z tym poradzić.” Mówię w odpowiedzi na jego pełne wyrzutu spojrzenie. „Jesteś,” zgadza się ze mną. „I była chwila – ” potrząsam głową myśląc o tym, jak wypowiadała się o ślubie Ashley i luce jaką widziałam w jej oczach. „Co?” Damien patrzy teraz na mnie bardzo uważnie. „tak sobie myślałam, że pomimo wszystkich nonsensów Elizabeth Fairchild, część niej naprawdę chce być ze mną w tym ważnym dla mnie dniu.” Przez moment Damien po prostu na mnie patrzy trzymając dłonie na mych ramionach. Potem pochyla się i chwyta usta w najsłodszym pocałunku. Kiedy się odsuwa, spodziewam się zarzutów. Szczegółowego wykazu wszystkich strasznych rzeczy jakie matka mi zrobiła, jakie zrobiła nam. Spodziewam się, że wskaże własnego ojca, którego żaden z nas nie chce na ślubie. Cholera, spodziewam się, że coś powie sensownego co by mi przemówiło do rozsądku. Zamiast tego, po prostu mówi. „Bądź ostrożna.” Kiwam głową ponieważ wiem, że ma racje. Po raz kolejny, drzwi się uchylają ale tym razem nie znam mężczyzny, który wchodzi. Jest wspaniały, z ciemnymi włosami. Nosi się z pewnym rodzajem pewności, jaką ma Damien Stark a kiedy jego wzrok przeszukuje pokój, w jego oczach szarych dostrzegam inteligencję. „Powinniśmy dokończyć z Sally i wracać,” mówię do Damiena. „Ona ma tu również innych klientów, którymi musi się zająć.” „Z całą pewnością ma,” odpowiada, „ale Evan nie jest jednym z nich. On jest ze mną.”

„Jasny gwint,” mówi Jamie, „”podróżujesz w pakiecie?” Damien marszczy brwi, a ja mam ochotę kulać się ze śmiechu. Nie ma zbyt wielu ludzi, którzy mogli by zdziwić Damiena. „O czy Ty mówisz?” pyta. „Nie ważne” Jamie odpowiada machając ręką, jakby chciała odgonić wypowiedziane przed sekundą słowa. Teraz skupia uwagę na mnie a ja kiwam nieznacznie. Zrozumiałam ją idealnie ponieważ ten facet jest boski. Może nie tak jak Damien Stark, myślę lojalnie, ale bardzo podobnie. „Evan Black, pozwól, że przedstawię Ci moją narzeczoną Nikki Fairchild i jej najlepszą przyjaciółkę Jamie Archer.” Evan przechodzi wzdłuż pokoju by do nas dołączyć. Podaje mi rękę, a następnie Jamie. Widzę, że Jamie trzyma ją nieco dłużej nić trzeba, „Moje gratulacje,” Evan zwraca się do mnie. „Już za pierwszym Razem kiedy o Tobie mówił wiedziałem, że pewnego dnia weźmiecie ślub. Życzę Wam wszystkiego najlepszego.” „Dziękujemy,” mówię, patrząc z zaciekawieniem na Damiena. Nigdy wcześniej nie wspominał o żadnym Evanie. „Znamy się z Evanem od bardzo dawna,” mówi Damien. „Mieszka w Chicago - spotkaliśmy się, kiedy poleciałem tam kilka miesięcy temu,” dodaje. „Poznaliśmy się, kiedy oboje staraliśmy się powziąć upadający biznes,” dodaje Evan. „Kto wygrał?” pytam zaciekawiona. „Damien,” odpowiada bez żalu. „Ale dzisiaj jest moja kolej.” To, że nie wiem o czym mówi pewnie widać po mojej minie. „Evan kupuje galerie,” mówi Damien nawiązując do galerii, jaką Giselle Reynard mu ostatnio przepisała. „Byliśmy w Palm Spring żeby zobaczyć pozycje z przechowalnie i jutro Evan przyjedzie do Malibu spojrzeć na główny obiekt.” „Mam kilka spraw, o które chcę zadbać jak już tu jestem” mówi Evan, „ale jestem zaszczycony zaproszeniem na ślub. Cieszę się Waszym szczęściem.” „Dziękuję,” mówię zauważając, że Jamie wpatruje się w niego z zainteresowaniem. To jest coś, co musi być zakończone w zarodku. Nie tylko Jamie ma się odsunąć od mężczyzn, ale biorąc pod uwagę, że Evan jest związany z Chicago, mógłby być tylko mężczyzną na jeden szybki numerek. A to nie jest to, czego potrzebuje moja przyjaciółka. Jamie wyciąga telefon i robi minkę, następnie spogląda na mnie. „Musimy się spieszyć,” mówi. „Spóźnimy się.” „Spóźnimy? Na co?” Przewraca oczami. „ Mówiłam Ci. Spotykamy się z dziewczynami w Raven,” mówi nawiązując do małego klubu ze striptizem w Hollywood. „Raven,” mówi Damien unosząc brwi.

„Hello?” Mówi Jamie. „Wieczór panieński. Alkohol. Przeważnie nadzy i wspaniali mężczyźni.” Spogląda na niego z góry na dół. „Nie to, żeby takiego nie znalazła już w swoim życiu, ale jednak. Ta noc będzie niegrzeczna.” „Dopiero minęła pora lunchu,” mówię głupio. „Wiem,” odpowiada Jamie. „Tam jest teraz mniejszy tłum. Więcej uwagi dla nas.” O Boże. Zerkam na Damiena, ale to jest jeden z nielicznych razów, kiedy ciężko zrozumieć mi co myśli. Mój wzrok przesuwa się w stronę Evana. Jego łatwiej odczytać, tym bardziej, że nawet nie stara się ukryć swojego rozbawienia. „Powiedziałam Ci już, że nie chcę żadnego wieczoru panieńskiego,” mówię. „Muszę załatwić dzisiaj parę spraw. Muzykę. Kamerzystę,” przypominam jej po czym garbię się na samą myśl, że właśnie sama się wkopałam. Moje małe kłamstwo wyszło na jaw. Cholera. „I muszę się upewnić, że kwiaty będą gotowe,” dodaję. „Muszę – ” „Zabawić się z przyjaciółmi,” mówi Jamie. „No dalej Nikki. Z muzyką czy bez, z zdjęciami czy bez, w najbliższą Sobotę wyjdziesz za mąż. Już nigdy, przenigdy nie będziesz mogła nigdzie wyjść jako gorąca singielka. Musimy to zrobić. Jestem Twoją druhną i nalegam.” Zerka na Damiena. „Sorry kolego, to leży w obowiązkach najlepszej przyjaciółki i druhny.” „Jestem pewien, że tak.” Odwraca się do mnie, mina ma nieubłagalną. „Muszę z Tobą porozmawiać na osobności.” Pacam Jamie po ramieniu by móc oddalić na z Damienem w kąt salonu. Stoimy obok dekoracyjnych ciast weselnych. Zerkam na nie, ale za chwile odwracam wzrok, przypominają mi jak szybko nadejdzie sobota, która nas połączy. I podczas gdy Damien chwile temu wparował tu z kawalerią, teraz ponownie zaczynam się stresować. Ponieważ Jamie ma rację – to jest moja ostatnia szansa na odcięcie się z przyjaciółkami. Ale nie chcę drażnić Damiena i chociaż to nigdy nie miało miejsca między nami, jestem pewna, że łaskawie nie zgodzi się na pomysł by jakiś facet się do mnie przymilał. Oboje wiemy, że nawet jeśli ustanowimy jakieś podstawowe zasady, Jamie upewni się, że zostaną one zignorowane. „To nie mój pomysł,” mówię. „Ale chcesz iść.” Jego głos jest niski, zmysłowy – i sprawia, że się denerwuje, bo nie mogę go wyczuć. „Nawet nie wiedziałam o tym,” mówię. Gładzi palcami moje włosy, po czym kieruje swój kciuk na moje usta, na moją dolną wargę. Czuję, ze moje usta i ciało robią się miękkie i pragnące. Nie ma nikogo na świecie kto by działał na mnie tak jak Damien. I w tej chwili chcę tylko by mnie objął był mogła zatracić się w jego pocałunku. To, jednakże, nie nadchodzi. „Idź,” mówi. „Zabaw się z przyjaciółmi.”

Wytrzeszczam oczy. „Naprawdę?” Śmieje się. „Czy mógłbym zabronić Ci doznań jakie przynosi ślub?” „Ja – cóż, nie, ale Raven…” Przeciągam, bo tak naprawdę co można powiedzieć o facetach tańczących w stringach? „Tak, odnośnie tego.” Przybliża się do mnie, jego ciepło jest namacalne. „Pójdziesz. Zabawisz się. Wrócisz i mi o wszystkim opowiesz.” Przygryzam wargi. „Wszystko?” Pochyla się do przodu tak, by otrzeć swe usta o moje ucho. „Wszystko Kochanie. Wybaw się ile tylko się da. A kiedy wrócisz do domu,” dodaje przesuwając wolno dłoń na mój pośladek, „zdecyduje się czy po prostu zbiję ten piękny tyłeczek czy będziesz potrzebować dokładniejszej kary żebyś zapamiętała jak bardzo – jak dokładnie, całkowicie i nieodwołalnie – należysz do mnie.” Cofa się tak, że teraz patrzy mi prosto w oczy a pragnienie jakie widzę w jego oczach o mało mnie nie stapia. „Zrozumieliśmy się?” Kiwam. „Co to?” „Tak,” mówię po czym widzę jego wyzywające spojrzenie. „Tak Panie.” Kącik jego ust zadrżał. Bierze mnie za rękę i przyciąga bliżej, po czym zostawia delikatny pocałunek na moich ustach. „Jak wiesz, Panno Fairchild,” szepta, „Mam potajemną nadzieję, że spędzisz te popołudnie razem ze swoimi przyjaciółkami bardzo niegrzecznie.”

Rozdział 6. Jamie zaczyna się śmiać, kiedy facet ubrany tylko w stringi i kowbojski kapelusz strzela zbliża się do niej. Siedzę tuż obok niej z lewej strony zdala od niego – ale Jamie to się podoba więc zaczyna wpychać mu pieniądze pod gumkę od jego stringów, która wygląda jakby miała zaraz pęknąć. Co prawdopodobnie nie było by żadnym problemem dla Jamie. I chociaż też nawet dobrze wyglądający facet jest nagi, jedynym nagim mężczyzną jakiś się interesuje jest Damien. A ten facet tutaj nim nie jest. Jamie wyciąga pięćdziesiątkę i przewraca do mnie oczami myśląc, że jestem świadkiem nowego poziomu rozrywki. Jamie wskazuje na mnie palcem, kiwa głową i bardzo świadomie wciska pięćdziesięcio-dolarówkę facetowi pod gumkę. „Jamie!” Piszczę, ale teraz już mi przechodzi i zaczynam się śmiać, ponieważ ona też się śmieje razem z Lisą, Evelyn i Sylvią. Staram się przekręcić, ale Jamie zatrzymuje mnie w miejscu, uśmiechając się złośliwie. Obok mnie, Evelyn podsyca wszystko. „Kochanie, wiesz, że kocham Twojego mężczyznę – i lubię też atrybuciki mojego mężczyzny – ale musisz się zrelaksować i docenić ten artystyczny punkt widzenia.” Jak w obrazku, oparła się, wzięła kolejnego drinka zaczepiła wzrok na kowboju i wzdycha. Evelyn Dodge jest bezczelna, uparta i często nieodpowiednia. Mówi to co myśli bez patrzenia na ludzi, podbiła Hollywood i nawet więcej. Była aktorka, agent i teraz opiekun sztuki i przede wszystkim przyjaciółka Damiena od czasów, kiedy rozpoczął swoją karierę tenisową. Zna jego sekrety dłużej ode mnie i kocha go tak samo jak ja. Damien stracił swoją mamę kiedy był jeszcze dzieckiem i zawszę będę wdzięczna losowi, że Evelyn pojawiła się w jego życiu. Teraz jestem wdzięczna, że jest również w moim. Ale to nie jest czas na sentymenty. Migam jej uśmiechem, z którego moja matka byłaby dumna. „Evelyn,” mówię słodko, „Jesteś stuknięta.” „To lata w Hollywood i teksasie.” Wychyla głowę na Jamie. „Przynajmniej jedna z nas sobie radzi.” „O tak,” odpowiada Jamie. Po czym macha kolejnym papierkiem i wskazuje na mnie. „No dalej John Wayne,” mówi. „Nie zatrzymuj się teraz.” Tancerz oczywiście wie, która z nas wtyka mu pieniądze, bo jak ona to robi to wiruje coraz bliżej, a ja wiję się w niedostępnym miejscu i śmieję się tak bardzo, że o mało nie narobiłam w gacie. Cały czas mam na sobie biały diadem z równie fałszywym napisem Panna Młoda Dziewica jak czerwonymi kamieniami osadzonymi w nim. „To nie ma sensu,” Jamie w końcu ogłasza po czym odgania tancerza, ale wcześniej daje mu kolejną pięćdziesięcio-dolarówkę. „Jej oczy skierowane są tylko na Damiena.” „Czy możesz ją za to winić?” mówi Sylvia. Odwracam się do niej z uniesionymi brwiami. Sylvia jest asystentką Damiena i spędziłyśmy ze sobą tak wiele czasie kiedy planowałam ślub, że

stałyśmy się naprawdę dobrymi przyjaciółkami. „Co?” mówi trzymając ręce w geście niewinności. „To, że dla niego pracuję nie znaczy, że go nie zauważam.” „Co dzieje się Raven zostaje w Raven,” mówi Jamie mądrze pokazując na mnie palcem. „I nawet nie próbuj być o nią zazdrosna. Możesz być zazdrosna o cały świat, bo każda kobieta tam myśli, że jest najbardziej zajebistą. Poza tym, Damiena oczy są zwrócone tylko na Ciebie.” „Dobrze,” mówię radośnie. W tej chwili, jestem naprawdę szczęśliwa. Chyba nawet jeszcze nie ma piątej, ale to była szczęśliwa godzina spośród wcześniejszych tego dnia. Podchodzi kelner z kolejną rundą drinków i zanim mam ochotę zacząć kolejnego Manhattana, Lista porywa go z tacy. „Wydaje mi się, że powinnyśmy odwieść Cię do Damiena,” mówi. „Twoje oczka robią się szkliste.” Zerkam na nią. „Nie ma mowy.” Śmieje się. „Będzie się na nas wszystkie gniewał jeśli odeślemy Cię do domu ledwo przytomną. Zwłaszcza jeśli masz ze sobą koszyczek z łakociami.” „Mam?” zaczynam myśleć, że Lisa ma rację i jestem trochę zmarnowana. Na dodatek używa eufemizmów, o których znaczeniu nie mam pojęcia. Co to może być ten koszyczek łakoci. „Zamiast kupowania prezentów od każdej z nas osobno, poszłyśmy razem i kupiłyśmy CI torbę zabaw,” wyjaśnia Jamie nawiązując do miejscowego seks shopu. „Żartujecie,” mówię nie końca pewna czy powinnam być rozbawiona czy upokorzona. „Co w niej jest?” „Będziesz musiała poczekać i sama sprawdzić,” dodaje Jamie, podczas gdy reszta z dziewczyn się uśmiecha. „Uwierz mi, jest dobre,” mówi Lisa. „Możliwe, że odtworzę taka torbę sobie i Prestonowi.” Lisa jest doradcą biznesowym, która pracowała trochę ze mną, a jej narzeczony, Preston jest jednym z głównym kierowników w Stark Applied Technology. „Powinnaś to zachować na noc poślubną,” dodaje Sylvia. „Ale nie będziemy o Tobie myślały źle, jeśli wykorzystasz to już dzisiaj,” mówi Jamie, która dzieli się swym figlarnym uśmieszkiem z Evelyn. „Ona jedzie do Damiena, mimo wszystko, jak miałybyśmy ją winić?” Limuzyna, która zatrzymuje się przed Raven to jeden z szalonych pomysłów Damiena, który imponuje konkurencji i satysfakcjonuje pracowników. Dodatkowo gromadzi tłum gapiów. Wydaje mi się, że u niektórych z nich zaraz ujrzę ślinotok. Kilku z nich mnie rozpoznaje, ponieważ kilka kroków od samochodu ktoś wykrzykuje moje imię. Widzę uniesione telefony komórkowe, krzyki i błyski otaczających mnie fleszy. Idę szybciej, otoczona przez przyjaciółki. Dziwię się tylko, że przez limuzyną nie ma Edwarda czekającego na mnie już z otwartymi drzwiami, ale to teraz bez znaczenia. Jamie i Evelyn przejęły inicjatywę i wiodą mnie ku limuzynie. Mówią, że świetnie się bawiły i że mają nadzieję, że ja również i życzą jeszcze lepszej zabawy z Damienem. Puszczają mi oczko i zamykają drzwi skutecznie blokują paparazzi i turystów, którzy są bardzo zdeterminowani aby mnie zobaczyć lub cyknąć zdjęcie.

Opieram się plecami o miękką skórę i biorę głęboki oddech. Radzenie sobie z paparazzi jest nieodzowną częścią spotykania się i wychodzenia za mąż za muli miliardera, która posiada połowę świata i dobrze o tym wiedziałam. Ale raz prasa wychwytuje fakt, że pozowałam nago do portretu za milion dolarów, innym razem Damien zostaje oskarżony o morderstwo – i prasa tutaj też sobie nie szczędziła. Teraz mamy lepsze dni. Nawet jeśli wyjdziemy gdzieś publicznie, wpadamy tylko w niewielki rój. Nauczyłam się w tym żyć, ale to nie znaczy, że mi się to podoba. To sprawia, że jestem spięta i czuję się niekomfortowo i gdyby istniał sposób na uniknięcie tego, zrobiłabym to. Najbardziej nie znoszę, że są tam w pełni gotowości na mój ślub. Chociaż cała ochrona ze Stark International będzie pod naszym domem. Plaża jest publiczna i jestem pewna, że będzie pełna paparazzi z długimi obiektywami i mnóstwem determinacji. Nie mogę nic zrobić, z wyjątkiem przeniesieniem ślubu do wewnątrz lub całkowicie do innego miejsca, ale jednak żadna z tych opcji do mnie nie przemawia. Muszę pogodzić się z faktem, że będę miała wkoło siebie paparazzi i zdjęcia, które później ujrzą światło dzienne. Taa. To było jednym z powodów, dla którego zwolniliśmy fotografa, który miał nam przygotować ślubne portrety. Naprawdę nie potrzeba mi kolejnej podstępnej osoby usiłującej cyknąć fotkę komuś, kto ma dobry humor po lampce szampana. Zdzwiona przypominam sobie, że muszę jeszcze znaleźć fotografa, ślub jest w sobotę, a dziś mamy już czwartek. Cholera. Gdyby to nie był mój ślub, sama zajęłabym się tymi zdjęciami. Z tego powodu, wydaje mi się, że mogłabym zabrać swoją Leica na ślub… Yhh, pozbywam się tych niedorzecznych myśli. Szczerze, czarny pasek kamery całkowicie kolidowałby z moja suknią. Jednak, powinnam wykorzystać ten czas jaki mam w limuzynie na bycie bardziej produktywną. Może powinnam zadzwonić do niektórych ludzi z mojej początkowej listy i sprawdzić, czy są wolni w ten dzień. Ale moja głowa przepełniona innymi myślami i jedyne co chcę zrobić to usiąść wygodnie, cieszyć się jazdą i myśleć o ponownym spotkaniu Damiena za kilka minut. Fakt, że rzuciłam telefonem w domu sprawia, że za bardzo nie mam sposobności by popracować/ Sfrustrowana byciem bez Damiena i zirytowana swoim własnym głupim temperamentem, spoglądam przez okno marszcząc brwi, ponieważ tak zwykłam robić w domu. Zamierzam wcisnąć przycisk interkomu, kiedy telefon zaczyna dzwonić. Dziwię się, bo w tylnej części limuzyny nie ma stałego telefonu i jak właśnie sobie przypomniałam, mój iPhone nie nadaje się do użytku. Ponownie słychać dźwięk dzwonka.

Pochylam się do przodu nadstawiając ucho by odnaleźć centrum nadchodzącego dźwięku. To gdzieś koło barku. Podnoszę się i kierują w tamtą stronę. Kolejny dzwonek, spoglądam w dół na wiadro z lodem. Podnoszę pokrywę i widzę telefon w pustym pojemniku. Z uśmiechem, odbieram połączenie. „Hallo?” „Panno Fairchild,” mówi – głos ma niski, kuszący i płynny jak ciepła czekolada. „Panie Stark,” mówię nie mogąc ukryć mojej radości. „Zabawne, że potrafisz się do mnie dodzwonić chociaż nie mam telefonu.” „Mówiłem Ci – zawsze będę dbać o Twoje potrzeby.” Uśmiecham się, przepełniona ciepłem i zadowolenie. „Gdzie jesteś?” „Nie jestem z Tobą,” mówi. „Czy coś innego ma znaczenie?” Moje usta przekrzywiają się w uśmiech. „Nie, ale nie masz racji. Jesteś ze mną. Zawsze jesteś ze mną.” Milczy przez chwilę i w końcu odpowiada. „Tak.” Nie wiem czy kiedykolwiek usłyszałam tak proste słowo wypowiedziana z tak ogromnym znaczeniem i mocą. Wzdycham z satysfakcją i zamykam oczy. On nie może być teraz przy mnie, ale jak na razie, jestem dość zadowolona. „Już to wcześniej robiliśmy,” mówi. „Ty, sama na tylnym siedzeniu w limuzynie. Ja gdzieś indziej, myśląc o Tobie. Wyobrażając sobie Ciebie. Pragnąc Ciebie.” Moje ciało zaciska się już w oczekiwaniu tego, do czego zmierzają te słowa. Ponieważ my już to wcześniej robiliśmy – te słowa pieszczą moje ciało na wspomnienie jednego z moich najcenniejszych wspomnień. „Powiedz mi, co zrobiłaś,” mówi. „Wtedy w limuzynie?” pytam, chociaż wiem, że nie to ma na myśli. „Dzisiaj. W Raven.” „Oglądałam tancerzy.” „Co robili?” jego głos ma twarde zakończenia i lekko drżę wspominając jego obietnicę ukarania. „Tańczyli,” mówię, ale po chwili czując się lekkomyślnie dodaję, „Rozebrali się do stringów, cali wysmarowani oliwą. Zbliżyli się.” „Jak blisko?” Przypominam sobie sposób w jaki kowboj znajdował się tuż przez moją twarzą. Pamiętam jak śmiała się Jamie, jak Lisa i Evelyn podpuszczały go. „Całkiem blisko,” szepczę. „Rozumiem.”

Nastaje chwila ciszy, zaczynam się skręcać na siedzeniu w oczekiwaniu na jakieś słowa. Podkurczam nogi, moja płeć się zaciska łapczywie. Myślę o obietnicy Damiena o ukaraniu mnie, i od razu tęskno mi do domu. Tęskno mi za uczuciem jego dłoni. „Czy Cię podniecił?” pyta tym swoim niskim i niebezpiecznym tonem. Prawie kłamie, ale nie mogę tego zrobić. „Tak,” szepczę. „Ale tylko dlatego, że to sprawiło, że zaczęłam myśleć o Tobie. O Twoim nagim ciele przede mną. O twojej klatce blisko mnie. O tym cienkim pasku włosków, które prowadzą do Twojego penisa, który tylko czeka by zacząć go lizać. I o tych niesamowitych mięśniach tworzących V jakby prowadziły do nieba.” „Chryste, Nikki.” Uśmiecham się zadowolona, że mogę przynieść urywany ton jego głosu. „Głównie, podnieciłam się bo oglądałam innego mężczyznę. Wiedziałam, że jak tylko wrócę do domu, do Ciebie – ” urywam w tym miejscu, moja brawura nagle się ulatnia. „Co?” pyta. „Co się stanie, kiedy dotrzesz do domu?” „Powiedziałeś, że mnie ukażesz,” mówię tak cicho, że nie jestem pewna czy mnie słyszy. „Naprawdę?” w jego głosie słychać notkę triumfu, która mnie osłabia. „Jak powinienem Cię ukarać?” Oblizuję wargi. „Powinieneś dać mi klapsa.” „Prawdopodobnie powinienem,” zgadza się ze mną. „Spodobałoby Ci się to?” „Tak.” Mój głos jest niczym więcej jak tylko podmuchem powietrza. „Dlaczego?” Zamykam oczy. To jest pytanie jakiego się spodziewam za każdym razem, kiedy proszę o ból i wiem, że po moich koszmarach będzie się o mnie troszczył jeszcze bardziej. Uwielbiam to, że mnie tak dobrze rozumie ale to oznacza, że muszę powiedzieć na głos czego od niego chcę. A to wyrażenie moich pragnień jest zarówno niewygodne i niezaprzeczalnie ekscytujące. „Dlaczego Nikki? Chcę wiedzieć, dlaczego chcesz poczuć ukłucie mojej dłoni?” Oblizuję znowu wargi zmuszając je by złożyły się odpowiednio do wyrażenia słowami tego, o czym myślę. „Ze względu na sposób w jaki się to odczuwa.” „Powiedz mi.” „Maleńkie punkciki przyjemności,” mówię coraz to bardziej śmielszymi słowami , które wywołują prądy energii elektrycznej rozpalającej me ciało. „One się topią i stają ciekłym pragnieniem. To sprawia, że robię się mokra, Damien Ty sprawiasz, że robię się mokra.” Zatrzymuję się na chwilę wiedząc, że moje słowa go porywają. „Przyjemność i ból. Damien, jesteś jedyną osobą, której ufam, że da mi je obie.” Przez dłuższy czas Damien nic nie mówi. Milczy. Chyba nawet za długo. Ale wtedy słyszę jak bierze oddech, a następnie potok jego powolnych i jasnych słów. „Nie ma nikogo na świecie ko

ma taką siłę by rozerwać mnie na strzępy jak Ty Nikki. Nie ma nikogo kto mógłby sięgnąć po moje serce. Jesteś moim światem Panno Fairchild i kocham Cię bezgranicznie.” „Wiem,” szepczę. „Ale Kochanie,” dodaje tym razem z lekkim zabarwieniem słów, „to nie zmienia faktu, że byłaś niegrzeczna.” „Byłam?” oddycham ciężko w oczekiwaniu na to, co ma nadejść. „Zaglądałaś może do Internetu?” Dziwię się, dlaczego mnie o to pyta. Nie takiego pytania się spodziewałam. „Hmm, nie.” „Twoja impreza jest już na całym Twitterze,” mówi. Tego powinnam się spodziewać. „Domyślam się, że do rana będzie to już we wszystkich gazetach. Pan, który na Ciebie spoglądał był dość energiczny.” „Chyba powinien być dobry,” droczę się. „Zdajesz sobie sprawę, że stawia mnie to w trochę kłopotliwej sytuacji?” Bardzo się staram, by nie zacząć się śmiać. „Naprawdę?” „Po prostu nie jestem do końca pewien, jak Cię ukarać w takich okolicznościach. Biorąc pod uwagę Twoje … pragnienie … zaczynam myśleć, że klaps nie będzie wystarczającą karą.” „Damien!” śmieję się – ale też odrobinę zaczynam się martwić. Damien byłby nikim gdyby nie był kreatywny. Śmieje się i jest już oczywiste, że ten drań jest zadowolony z siebie. „Może powinienem się rozłączyć?” „Nie.” „Nie, co?” pyta, a ja słyszę jak jego głos się zaciska. Bez względu na wesołość jaka jest między nami w tej chwili, blaknie pod powolnym paleniem się czegoś innego. Czegoś gorącego i czegoś niebezpiecznego. „Nie Panie,” mówię. Serce wali mi już jak oszalałe, jakby brakowało mu miejsca w mojej klatce. Jestem już mokra. W sumie, jestem mokra jak tylko usłyszałam jego głos po drugiej stronie słuchawki. „Panie proszę, nie rozłączaj się.” „Zostanę na linii ale pod warunkiem, że będziesz mi posłuszna. Złamiesz zasadę i się rozłączam.” „Tak Panie.” „Ściągnij spódnicę. I majtki też.” Rozpinam zamek od spódnicy i zsuwam ją sobie. Rzucam ją na podłogę limuzyny, odkładając majtki na wierzch. „Okej.”

„Siedzisz z tyłu?” „Tak.” „Jesteś mokra?” „Tak.” „Zamierzam Cię ukarać Nikki tak jak tego chcesz. Sprawię, że dojdziesz. Sprawię, że wybuchniesz.” Zamykam oczy i opieram głowę, zatracając się w sile jego słów. „Ale to nie będzie szybkie.” Milczy przez chwilę, a potem dodaje, „Powiedz mi jak bardzo jesteś mokra.” „Bardzo.” „Nie, nie tak. Chcę byś się dotknęła. Ale tylko jednym palcem. Wyobraź sobie, że jest mój.” „Robię to.” „Teraz przesuń go w dół ku złączeniu ud,” rozkazuje. „Pozwól bym poczuł jak jedwabista jest Twoja skóra. Jaka miękka. Jaka pożądająca.” Robię to co mówi, drżąc od tego delikatnego dotyku i fantazji, że to dotyk Damiena. „Nie dotykaj swojej łechtaczki,” mówi i chociaż nieziemsko pragnę to zrobić, spełniam jego rozkaz. „Teraz mi powiedz.” „Jak już mówiłam, jestem bardzo mokra.” Śmieje się. „Miło mi to słyszeć. Powiedz mi, co jest w tej torbie?” „Nie wiem. Poczekaj.” Pociągam za torbę zaglądając do środa. „Maska, wibrator, jakiś olejek, kajdanki, wideo.” „Olejek?” „Tak.” Wyciągam małą buteleczkę i czytam co jest napisane na etykiecie. „Olejek pobudzający.” „Ciekawe. Otwórz go.” „Ja – dobrze.” Odkręcam korek i natychmiast czuję przyprawy. „Czuję odrobinę mięty, ale nie ma tu instrukcji.” „Nałóż krople na palec,” mówi, „A następnie posmaruj nim swoją łechtaczkę.” „Żartujesz sobie?” „Mam się rozłączyć?”

„Już dobrze, dobrze. Nie ma problemu.” Nie mam pojęcia co to w ogóle jest, ale domyślam się, że jeśli to jest od Jamie, musi być zabawne. Biorę kroplę na palec i przesuwam nim po mojej cipce. Jestem taka wrażliwa, że nawet tak mała sensacja wywołuje we mnie dreszcz. „I jak?” Pyta Damien. Przekrzywiam głowę oczekując jakiegoś nieznanego dotąd uczucia. „Nic.” „Hmm. Dobrze, więc idziemy dalej. Czy wibrator ma baterie?” Testuje go, dzięki czemu czuję lekkie wibracje w mojej dłoni. „Ma,” mówię brzmiąc na zbyt chętnie i po śmiechu Damiena rozpoznaje, że zarówno to słyszy i rozumie. „I maska,” dodaje. „Weź ją i załóż.” „Dobrze.” Wsuwam ja na oczy i nagle świat robi się ciemny. „Dobrze, ja – ja pierdole.” Oliwka, która mi się wydawało nic nadzwyczajnego nie robiła teraz robi znacznie więcej niż nic. „Ta oliwka, ona jest … cóż, jest bardzo wow.” „Opowiedz mi.” „Jest jak mięta, tak bynajmniej mi się wydaje. To tak jakby ssało się jeden z tych naprawdę miętowych cukierków i potem jakby to we mnie weszło. O ja, to uczucie jest niesamowite, wrażliwe, o Boże, Damien, proszę.” „Prosisz? O co?” „O wszystko. Cokolwiek.” Wiję się, chcąc po prostu zwolnic tę rosnącą presję, te wymagające doznania. „Proszę Panie, mogę się dotknąć?” „O tak. Użyjemy wibratora. Twoje palce. Powiem Ci Kochanie jak masz się dotykać. I sprawisz, że usłyszę jak dochodzisz.” Jestem zalana wdzięcznością. Trzymałam telefon, ale teraz włączam tryb głośnomówiący i kładę go obok mnie. „Przesuń rękę na udo,” mówi,, „potem delikatnie muśnij łechtaczkę. Robisz to?” „Tak.” Nic więcej nie jestem w stanie teraz z siebie wydusić. „Czy możesz włączyć wibrator?” „Ja – tak mi się wydaje.” „Pieprz się nim Kochanie. Chcę by był w Tobie. Chcę byś sobie wyobraziła, że to jestem ja, że Cię trzymam, pieprzę i że zakopuję się głęboko w Tobie.” O mój Boże. Jestem w pełni włączona, szalona i słaba z tęsknoty. Przekładam wibrator do swojej prawej ręki, a lewą przygotowuje swoja cipkę na nadejście wibratora. Oliwa jest wspaniała i … „jestem blisko,” mówię. „Boże Damien, jestem tak blisko.” „Wiem Kochanie. Dojdź dla mnie. Pozwól mi to usłyszeć.”

„Ja – ” ale już nie jestem w stanie nic powiedzieć. Zrobiłam z wibratorem to, co chciał; wypełnił mnie. Podwójne uczucie wibracji i palca głaszczącego moją cipkę w połączeniu z fantazją o Damienie, i jego głosem z telefonu „Dojdź dla mnie Kochanie, dojdź dla mnie,” jest za bardzo przytłaczające. Pozwalam głowie opaść, ruszam biodrami, stracona do wszystkiego ale teraz potrzebuję się uwolnić. Jest już blisko, tak blisko, tak bardzo blisko że… Eksploduje i jak zwykle, wykrzykuję imię Damiena. „Tak jest Kochanie,” mówi. „Tak jest. Nie przestawaj się dotykać. Nie przestawaj Kochanie, możesz to zrobić jeszcze raz.” Wyłączam wibrator i odkładam go na siedzenie. Jestem taka mokra. Mokra i otwarta i chciałabym, żeby Damien był tutaj. Wciąż mam na sobie maskę, ale jestem w stanie usłyszeć dźwięk ekranu, który właśnie się opuszcza. Co do cholery? „Damien!” „Też to słyszałem. To tylko ekran. Nie przestawaj. Nie złączaj nóg. Zostań tak kochanie. Otwarta i szeroka.” „Oszalałeś? Edward?” „Wierzę, że oboje się zgodzimy, że musisz zostać ukarana.” „Nie.” Złączam razem nogi i ściągam maskę. Kiedy to robię, dociera do mnie, że to nie Edward siedzi za kierownicą tylko Damien. Odwraca się i zerka na mnie. Biorę głęboki oddech starając się pogodzić ze sobą gniew, ulgę i złość. „Drań,” w końcu udaje mi się wykrztusić coś z siebie. „Przesuń się na środek.” „A jeśli tego nie zrobię?” „jak chcesz.” Podnosi ekran do góry. „Dobra.” Jestem wkurzona, ale nie jestem głupia. I tak, nadal jestem podniecona. Jak tylko opuszcza ekran w dół, ja przesuwam się na środek siedzenia. „Rozłóż nogi,” mówi, a kiedy to robię on ustawia sobie odpowiednio wsteczne lusterko. „teraz no naprawdę piękny widok.” W jego głosie słyszę trwogę i to sprawia, że czuję się piękna. Pomimo, że jestem odsłonięta i pomimo moich blizn na udach. Damien sprawia, że czuję najpiękniejszą kobietą na ziemi i to miedzy innymi za to go kocham. „Szerzej,” mówi. Stosuję się, ale słyszę również ostre jak bierze głęboki oddech. Może on ze mną pogrywa, ale nie ma wątpliwości, że też jest podniecony. „Czy jesteś podniecona Panno Fairchild?”

„Tak,” przyznaję. „Z wyjątkiem tej chwili terroru, to tak.” „Powinnaś znać mnie lepiej. I powinnaś mnie lepiej słuchać.” „Słuchać?” to wtedy mnie to uderza. „Torba. Jak byś miał o niej wiedzieć nie będąc w samochodzie?” „Dokładnie. Dałem Ci wskazówkę. A to nie moja wina, że byłaś za bardzo rozproszona by się skupić.” Uśmiecham się. „Właściwie, to Twoja wina.” Uśmiecha się ponownie. „Może.” Zaczynam przysuwać do siebie nogi. „O nie Panno Fairchild. Tak będziesz siedzieć przez całą podróż. To Twoja kara – i moja nagroda,” dodaje dotykając wsteczne lusterko. W tym przypadku,” mówię zdejmuje swój sweter, koszulę i biustonosz. „Jezu, Nikki,” mówi Damien kiedy widzi mnie nagą na tylnym siedzeniu. Natomiast ja jestem bardzo zadowolona z siebie. „Myślałam, że chcesz być dobrze nagrodzonym. W sumie, to ją wygrałeś. Przez całe popołudnie siedziałeś sam w limuzynie, kiedy ja piłam i oglądałam gorących facetów.” „Lepiej nie przypominaj mi o swoich wykroczeniach,” ostrzega. „A prawda jest taka, że nie siedziałem sobie tak po prostu w limuzynie.” „Co?” oblizuję koniuszek palce i głaszcze nic swój sutek. Jestem pena, że słyszę niski pomruk pochodzący z fotela kierowcy. „W takim razie co robiłeś?” „Ty byłaś z dziewczynami,” mówi głosem nienaturalnie napiętym. „Ja byłem z chłopakami.” „Doprawdy?” Palec obsuwam niżej i niżej, tuż przy mojej cipce. Wbijam w nią palec głęboko, a następnie wycofuję by drażnić swoją cipkę. Zaczęłam to małe przedstawienie by podręczyć Damiena, ale przy okazji dręczę siebie samą. „Więc, cóż, z kim byłeś?” Szczerze, ciężko mi się myśli w tej chwili. „Był ze mną Alaine, Charles, Preston. Jezu Nikki, czy masz pojęcie jaki jestem sztywny?” Pozwalam sobie na odrobinę uśmieszku zadowolenia. „Ktoś jeszcz?” „Ryan, Evan, Blaine i kilku innych.” „Mmm.” Staram się jak najmniej ruszać, aby tylko nie dojść. Chcę go gorącego i twardego. Chcę zostać ukarana przez niego tak, jak sobie to wyobrażałam. Chcę zachować kontrolę. „Więc, powiedz mi o Evanie. Jamie z pewnością sprawdziłaby go.”

„Powiedz jej, żeby odpuściła,” mówi Damien ostro i wtedy moja ręka się zatrzymuje. „Dlaczego?” „Właściwie to cofam to. Nic jej nie mów. Znając Jamie, mówiąc jej żeby się do kogoś nie zbliżała sprawi, że będzie jeszcze bardziej zdeterminowana by zrobić na przekór.” „Dobrze,” zgadzam się. „Ale dlaczego? Co jest z nim nie tak?” „Nic takiego złego. Lubię go, naprawdę. Ale on ma przewagę.” „Przewagę? Jaką?” „Taką niebezpiecznego rodzaju.” „Oh.” Chciałabym zapytać o więcej, jednakże wiem, że nie należy próbować uzyskać od Damiena informacji, których on nie chce udzielić. „Szczerze mówiąc, wydaje mi się, że uznanie Jamie jest bardziej elastycznie niż aktywne. Jestem pewna, że ma na oku innego faceta.” „Kogo?” pyta Damien. Wzruszam ramionami. Nie odpowiadam, ale myślę, że to Ryan. Przez chwilę myślę, że Damien będzie naciskał w tej sprawie, ale jedyne co robi to mówi, „Jesteśmy.” Zerkam przez okno, ale nie rozpoznaję miejsca. Śmieję się głośno. „Gdzie jesteśmy?” Pytam wyciągając rękę po spódnice i koszulę. Nie zwracam uwagi na biustonosz i resztą bielizny. W tej chwili wydaję się zbędne. „Vineland Drive-in1. Miasto przemysłu.” „Nie powinieneś zapłacić?” „Zadzwoniłem wcześniej i wszystko przygotowałem.” „Ty to wszystko zaplanowałeś,” mówię, co jest dość oczywiste. „Dlaczego?” Otwiera drzwi, wysiada i dołącza do mnie na tylnym siedzeniu. „Dlaczego?” powtarzam. „Moglibyśmy coś zrobić tutaj,” mówi prosto. Śmieję się, bo chociaż brzmi to banalnie, pomysł jest ekscytujący. „Ciekawe. Chyba mi się to podoba.” „Naprawdę?” zaczyna rozpinać koszulę a ja skłaniam się ku konsoli, by móc podnieść ekran prywatności. „Nie,” mówi kiedy zrywa z siebie koszulę.

1

Drive-in: miejsce gdzie ogląda się filmy z samochodu.

„Damien!” Palcami sięga do mojej spódnicy, a następnie ciągnie w dół zamek. „Naprawdę myślisz, że ktoś ma zamiar oprzeć się na masce, przycisnąć twarz do szyby i patrzeć na to, co się dzieje w środku?” „Dlaczego nie?” mówię chociaż zgadzam się, że to troszkę głupie. „Nie martw się, do tego nie dojdzie. „Ale czy to nie sprawia, że robisz się mokra?” Wsuwa rękę pod moją spódnice. „O tak,” mówi. „Myślę, że tak.” Oblizuję wargi, nie chcąc przyznać się do budujących się we mnie emocji. „Właściwie, to już byłam mokra,” mówię. „Hmmm.” Czuję jak policzki robią mi się gorące. „Myślałam, że nie uprawiasz seksu w miejscach publicznych.” „Bo to prawda. I nie zamierzam. Jesteśmy w limuzynie. Nikt nie patrzy. Ale lubię fantazjować,” przyznaje. Przysuwa się i całuje mnie przy okazji wsuwając we mnie dwa palce. „Tak jak Ty.” „Masz rację,” przyznaję bo ma rację i dlatego, że nie chcę mieć przed nim tajemnic. „Jesteś moją fantazją Damien. Wiesz o tym, prawda?” „A Ty jesteś moją,” mówi całując mnie słodko i delikatnie. „Mamy szczęście, Ty i ja. Było tyle momentów, w których nasze życie mogło się zmienić. A jednak wszystkie te zakręty, straszne chwile, dni o których chcieliśmy zapomnieć doprowadziły nas do tego momentu. Do tego, że jesteś w moich ramionach.” Głaszcze moje włosy patrząc mi głęboko w oczy. „Nie mam żalu za przeszłość Nikki. Kiedy jestem z Tobą, jedyne co widzę to przyszłość.” „Damien,” mówię słowami tak lekkimi jak modlitwa. „Tak?” „Pocałuj mnie.” „Cokolwiek zechcesz Kochanie,” mówi zanim jego usta zamykają się na moich, a ja wtapiam się jeszcze bardziej w jego ramiona.

Rozdział 7. Siedzę w ciszy w domku w Malibu popijając musującą wodę. Pracuję właśnie przy małym biurku w bibliotece. To moje ulubione pomieszczenie w tym domu, chociaż to wcale nie jest pomieszczenie. To cały poziom – antresola – podzielona na różne sekcje. Wygodne krzesła i stoliki ustawione są przy oknach, z widokiem na ocean. Ogromna linia półek jest widoczna ze schodów prowadzących w górę z przedpokoju, natomiast obszary pracy są bardziej schowane – ukryte. I to właśnie w jednym z tych cichych zakątków teraz siedzę. Jest już późno – prawie trzecia nad ranem – Damien śpi w naszym łóżku. Ja niestety nie mogłam zasnąć. I chociaż byłam w łóżku przez kilka godzin otulona ciepłymi ramionami Damiena, nie byłam w stanie usnąć. Nie wiem czy to przez nerwy, czy za dużą ilość bourbonu, a może przez uporczywe myślenie o mojej matce. W każdym razie poddałam się i przyszłam tutaj. Siedzę po ciemku, a jedyne światło jakie pada pochodzi z mojego laptopa. Wykańczam właśnie prezent jaki mam zamiar sprawić Damienowi w dzień naszego ślubu – notatnik z naszych wspólnie spędzonych chwil. Pracuję nad nim już od kilku miesięcy, zaczęłam zanim się zaręczyliśmy. Udało mi się zebrać i edytować wszystkie zdjęcia, począwszy od drogi do naszego pierwszego spotkania w Dallas po teraźniejszość. Na początku zamierzałam zrobić elektroniczną wersję , ale zmieniłam zdanie. Mężczyzna, który jest właścicielem wszystkiego powinien mieć taki prezent bardziej namacalny. Dlatego kupiła skórzany notatnik z grubym archiwalnym papierem i starannie okleiłam go obrazami składając pod każdym odpowiedni podpis i notatkę. Teraz przeszukuje komputer w poszukiwaniu zdjęć z naszej wyprawy do Drive-in ponieważ chciałbym aby nigdy nie zapomniał o tym, chociaż nie wydaje mi się by któreś z nas wiedziało, jaki film wtedy leciał. Zamiast tego, kochaliśmy się jak nastolatkowie na tylnym siedzeniu samochodu, całowaliśmy się, dotykaliśmy się i zwiedzaliśmy nasze ciała po omacku. I kiedy Damien w pewnej chwili wbił się głęboko we mnie – kiedy doszłam gwałtownie i radośnie – jestem pewna, że mój krzyk był tak głośny jak ścieżka dźwiękowa filmu. Moje włosy ka karku zadrżały i bez odwracania się wiem, że Damien jest tutaj. Jego chód, jego zapach, jego obecność – nie wiem co to jest, ale jest w nim coś takiego co zwraca się do mnie, że od razu jestem pewna, że to on. Nie wiem jak to się dzieje, ale tak jest za każdym razem kiedy się zbliża. Nie musi nic robić, mówić a ja wiem, że to on. Jeśli jest w tym samym pokoju co ja, moje ciało wie – i moje ciało go chce. Delikatnie zamykam notatnik i wkładam do szuflady zanim się odwraca do mnie. „Nie lubię budzić się bez Ciebie,” mówi. Uśmiecham się. „Teraz już wiesz, jak ja się czuję.” Zazwyczaj to ja budzę się w pustym łóżku. „Co robisz?” „Pracuję nad czymś.” Unoszę ramiona. „Nie mogłam spać.” „Naprawdę?” unosi brwi i spogląda na biurko.

„Nawet niech Pan o tym nie myśli. Zobaczysz to w Sobotę.” „Sobota,” mruczy uśmiechając się delikatnie do mnie. „Wygląda na to, że będę miał co robić w sobotę.” Bujam się na krześle śmiejąc się radośnie. Damien przyciąga mnie w swoje ramiona i całuje, na początku powoli, a za chwilę żarliwie. „Sięgałem po Ciebie,” mówi. „A Ciebie tam nie było.” Te słowa są istotne, ale wydaje mi się, że mają jakieś grubsze znaczenie. Odwracam się tak bym mogła dobrze widzieć jego twarz. „Co się stało? Coś nie tak?” „Mógłbym Cię zapytać o to samo,” mówi odwracając moje słowa, ale nie moje zmartwienie. Coś jest w głowie Damiena. Przekłada mi włosy za ucho. „Powiedz mi, czemu nie możesz zasnąć?” „Bourbon,” mówię. „Ślubna trema.” „Czyli nie chodzi o Twoją matkę?” „To też,” przyznaję. „Bez względu na to, co chcesz zrobić wiesz, że masz we mnie wsparcie. Jedyne co chce powiedzieć, że to Twoje wesele i innego już nie będziesz miała.” Głaszcze mnie po policzku, jego dotyk topi mnie tak samo jak słowa. „Weź to pod uwagę kiedy zdecydujesz się, jak poradzić sobie ze swoją matką.” Kiwam głową. „Masz rację,” biorę go za rękę. „A Ty? Czy Ciebie też męczy ślubna trema? Czy to coś ma związek z pracą?” Odwraca się, patrząc w stronę rzędów wypolerowanych półek stojących teraz w ciemności. Nie odpowiada od razu i zaczynam podejrzewać, że wcale nie odpowie na moje pytanie. Ale jednak mówi, „Chodzi o Sofię.” Staram się nie reagować, ale nie mam żadnej kontroli nad szybszym biciem mego serca i jestem pewna, że moje oczy wyglądają teraz nienaturalnie szeroko. „Co z nią?” pytam ostrożnie. Sofia jest daleko na liście moich ulubieńców i to nawet nie jest zabawne. Jednak, ona była ważna dla Damiena kiedy dorastał i bez względu na to całe gówno wiem, że jest w dalszym ciągu kimś ważnym dla niego. „Dostałem od niej e-mail. Zobaczyłem go jak tylko dotarliśmy od domu. Chce przyjść na nasz ślub. Myśli, że można to zorganizować.” Słowa zawisły w powietrzu, jak jeden z tych kojotów z kreskówek, który przeciwstawia się grawitacji, a ja czekam tylko na moment kiedy będę mogła zniszczyć nieszczęsnego kojota. Otwieram usta, zamykam i ponownie próbuję je otworzyć. „Oh,” tylko to mogę z siebie wykrztusić. „To dość duże podsumowanie,” mówi. Damien ma na sobie spodnie od piżamy owiązane luźno wokół bioder, wsuwa rękę do kieszenie a drugą masuje się po czole. „Chcesz żeby przyszła?” pytam w końcu.

Przesuwa głowę, patrzy na mnie tak jakbym była szalona. „Nie.” Mija chwila, a Damien wymawia jedynie lekkie przekleństwo. Ledwo słyszalne. „Nie,” powtarza, „I nie chcenie mnie trochę smuci.” Spotykam jego wzrok. „Ale miałem na myśli to co powiedziałem w limuzynie, o naszych wyborach i ludziach w naszym życiu, które doprowadziły nas to tego, gdzie teraz jesteśmy i kim jesteśmy dla siebie.” Robi krok w moją stronę. „To mnie smuci – cholera, to mnie wkurza – ale nie mam żalu.” „Ja też nie,” mówię myśląc o mojej matce. O tym kim jest, co zrobiła i tego, czego ja chcę. Ten cały zamęt jest we mnie i nie mogę temu zaprzeczyć. Z tego zamętu robi się burza i niby wiem, co powinnam zrobić i co chcę zrobić, ale nie wiem czy mogę to zrobić. I choć Damien ukrywa to lepiej ode mnie, wiem że podobna burza też w nim szaleje. Jak miałoby jej nie by? On opiera się na kontroli. To jego siła napędowa, jego utrzymanie, ale wystarczy wzmianka o Sofii wywołuje widmo wszystkiego co wymknęło się spod kontroli, efektywnie przecinając ścieżkę zniszczenia w jego życiu. „Damien,” mówię słysząc zarówno tęsknotę i bezradność w swoim głosie. Widzę błysk w jego oczach kiedy zbliża się do mnie. Automatycznie robię krok w tył, ale już zamieram się o biurko. Zatrzymuje się ciężko oddychając jak przyciąga mnie do siebie. Mam na sobie tylko koszulę na guziki, którą porzucił na podłodze, kiedy szliśmy do łóżka. Jego penis wciska się w moje udo, a palce wędrują po ciele. Mój puls przyspiesza, czuję skutki jego dotyku, migotanie ciepła. Bez myślenia zmieniam swoją postawę, rozszerzając nogi. Chcę poczuć jego ręce na sobie. Jego penisa głęboko we mnie. Chcę wszystko, co może mi dać i chce by wziął wszystko, co tylko zapragnie. Jego ręce przesuwają się między moje nogi dotykając moją cipkę, odnajdując mnie desperacko mokrą. „Powiedz, że mnie pragniesz,” mówi wsuwając we mnie swoje palce. Prawie topnieje z tego wspaniałego doznania. „Zawsze,” mówię szczerze i jestem pewna, że nigdy nie dojdzie do takiej sytuacji, że moje ciało nie zareaguje na obecność Damiena. Jego bliskość, jego ciepło. Nie będzie sytuacji, w której nie otworzę się dla niego jak kwiat a moje ciało nie będzie błagało o jego dotyk. Wkłada we mnie kolejny palec przez co lekko się osuwam, bezczelnie chcąc więcej. Ale on mnie odrzuca i czuję swoje własne skomlenie kiedy zabiera ze mnie swoje palce. Wtedy, moje skomlenie zamienia się jęk, kiedy łapie za dwie strony koszuli i rozrywa ją na mnie, obnażając moje piersi. „Pięknie,” mruczy a ja zamykam oczy w oczekiwaniu na jego usta tuż przy moim sutku. Ale dotyk nie nadchodzi. Zamiast tego, odwraca mnie ściągając ze mnie resztki koszuli, tak że jestem teraz cała naga tuz przed nim. Opieram się o biurko, mój tyłek jest dociskany przez jego stojącego kutasa. „Chcę Cię mieć w limuzynie,” mówię. „Ale chcę Cię teraz. Czy rozumiesz co mam na myśli?”

„Wiesz, że tak.” Odwracam się by móc spojrzeć na niego kiedy mówię, ale potrząsa głową. „Oczy przed siebie. Schyl się i złap się drugiej strony biurka.” Robię to co mówi. Czuję się bezbronna. Czuję go. „Nie jestem pewny czy zadbaliśmy o ten mały szczegół Twojej kary,” mówi. Oblizuję wargi, moje ciało już się zaciska w oczekiwaniu a cipka w pożądaniu. „Czy właśnie tego chcesz Nikki? Czy powinienem dać Ci klapsa w tyłek? Czy powinienem ukarać Cię żądłem mojej dłoni sprawiając, że Twoja pupa zrobi się różowa i ciepła a Ty rozpalona?” „Już jestem rozpalona,” mówię szczerze. „I tak, proszę.” Oboje tego chcemy. Cholera, oboje tego potrzebujemy. Damien potrzebuje odzyskać część kontroli, a ja desperacko potrzebuję mu to dać. Ponieważ potrzebuję tej burzy we mnie tak bardzo jak on potrzebuje mojego posłuszeństwa. Nie odwracam się, ale i tak słyszę szelest miękkiego materiału który ześlizguje się na dół. Damien robi krok bliżej, czubek jego penisa ociera się o moją nagą skórę. „Może po prostu powinienem Cię wziąć, szybko i bez ostrzeżenia.” „Tak.” Nie ukrywam potrzeby w swoim głosie, przez co wprawiam Damiena w chichotanie. „Wkrótce,” mówi, a następnie jego dłoń ląduje gwałtownie na moim tyłku. Wołam bardziej z zaskoczenia niż bólu, po czym przygotowuję się do kolejnego ciosu. Nadchodzi szybko, dłoń Damiena pieści punkt uderzenie, gładząc te genialnie czerwone iskry, które pływają we mnie przynosząc przy tym przyjemne impulsy. „Więcej?” pyta, ale nie czeka na odpowiedź, tylko strzela mi kolejnego klapsa, i kolejnego. Nadchodzi osiem kolejnych zanim mój tyłek robi się czerwony i wrażliwy, a moja cipka mokra. Jestem pochylona nad biurkiem, moje piersi przylegają do drewna z każdym uderzeniem. A teraz, moje sutki są tak twarde i wrażliwe jak moja cipka. Jestem zalana doznaniami, całe moje ciało iskrzy i wystarczy jeden dobry dotyk by iskra zmieniła się w płomień. Spodziewam się kolejnego klapsa, ale tym razem jego dłonie odnajdują moje biodra, nie pośladki. Kolanami rozkłada mi nogi szeroko. Jedną rękę kładzie mi na plecy przytrzymując nad biurkiem. Drugą pieści moją płeć, otwiera mnie, przygotowuje mnie chociaż to wcale nie jest konieczne – jestem gotowa by był już we mnie i dlatego ciężko mi już ustać. „Damien, proszę,” błagam. „Potrzebuję Cię na tak wiele sposobów, ale teraz potrzebuje byś mnie po prostu wziął.” Robi to, na Boga. Na początku delikatnie, czubkiem penisa przesuwa się w mojej cipce, a moje mięśnie zaciskają się wkoło niego. Kiedy się wycofuje, jęczę, natychmiast żałując utratę jego. Ale wtedy, bez żadnego ostrzeżenia wbija się we mnie brutalnie i gwałtownie, także czuję jak jego ciało zaciska się w nadchodzącym orgazmie, „Dojdź ze mną Kochanie,” mówi ręką drażniąc moją łechtaczkę.

To połączenie dotyku z uczuciem wypełnienia przez Damiena sprawia, że nie mogę walczyć z tym, co nadchodzi. Chwytam się mocniej krawędzi biurka kiedy Damien wbija się we mnie szybciej, coraz szybciej aż w końcu też dochodzi. Opada na dywan, trzymając mnie w pasie i ciągnąc mnie ze sobą. Ląduje na nim, o on się uśmiecha. „Jeszcze raz Panno Fairchild?” „Może dam się przekonać,” mówię chociaż wciąż nie mogę złapać oddechu. Przesuwa się tak by móc mnie pocałować. „Wyjdź za mnie,” mówi z uśmiechem na twarzy. „Taa,” mówię radośnie. „Myślę, że mogę ro zrobić.”

„Chodzi mi tylko o to, że z jakiegoś powodu istnieje tradycja,” mówi moja matka kiedy przekraczamy próg salonu Rodeo Drive, którego właścicielem jest Phillipe Favreau. Nie żałuję tylko tego, że tu przyszła dzisiaj ze mną ale również tego, że powiedziałam jej o doborze kwiatów na nasz ślub. Wyjaśniłam jej, że wieża z babeczek będzie ozdobiona polnymi kwiatami, bo taki sobie wymyśliłam motyw. Kwiaty w świecie Elizabeth Fairchild to porażka jaką są przepełnione wszystkie wesela. „Orchidee, lilie, gardenie. Kochanie, te kwiaty są bynajmniej śliczne, eleganckie i klasyczne.” „Podoba mi się to co wybrałam mamo.” Rozglądam się po wnętrzu. Są tutaj tylko trzy suknie na manekinach i jedna bardzo szczupła kobieta, która pracuje przy wysokim szklanym stole, który zapewne służy jako biuro. Spoglądam na kobietę. „Nazywam się Nikki Fairchild. Byłam umówiona z Alyssą na przymiarkę sukni ślubnej, która dotarła tu dzisiaj rano.” „Nikki Fairchild?” powtarza patrząc na mnie nieco skołowana. „Suknia dla Damiena Stark?” Krzywię się. „Um, cóż, to ja mam zamiar ją założyć, ale zamówienie składał Damien. Dlaczego? Czy jest jakiś problem?” Uśmiecha się zbyt dziarskim uśmieszkiem i w końcu mówi. „Pójdę po Alyssę. Chwileczkę.” „Nawet magnolie,” mówi moja matka. „Przestaniesz?” praktycznie warczę i wytrzeszczam na nią szeroko oczy. Mogłaby mi już dać spokój z tymi kwiatami, ale nie, nie była by Elizabeth Fairchild gdyby tak łatwo odpuściła. „Nichole! Musisz nauczyć się kontrolować.” Zasysam powietrzę w opanowaniu, starając się powtrzymać od powiedzenia jej by się zamknęła. „Trochę się denerwuje,” mówię. „Myślę, że coś może być nie tak z sukienką.” „Nonsens. Jestem pewna, że jest śliczna. Masz zdjęcie?” Spoglądam na nią z ukosa, ale jej słowa wydają się być kojące. „Pewnie.” Wyciągam telefon by zadzwonić do fotografa, którego znaleźliśmy w Paryżu by zrobił zdjęcie podczas tamtejszych przymiarek. Wystarczy na nie spojrzeć, by wywołało to uśmiecha na mojej twarzy. Suknia ma dopasowany gorset z głębokim dekoltem. Rękawy są wąskie i otulają moje ramiona. Suknia nie

jest w tradycyjnym stylu księżniczki, jest gładka z przodu i na biodrach. Dekolt i gorset wykończone są haftowanymi kwiatami z perełkami, sprawiając że czysto biała suknia ma nieco kapryśny wygląd. Myślę, że jest wyjątkowa i nie mogę się doczekać, kiedy Damien mnie w niej zobaczy. Spoglądam na matkę, oczekując w jej oczach aprobatę. Powinnam ją znać lepiej. „Cóż,” mówi z lekkim grymasem, „Tego można było się spodziewać biorąc pod uwagę wybór kwiatów i tortu.” „Ja – ” zamykam buzię na kłódkę, bo nie mam pojęcia co powiedzieć. A chciałbym jej powiedzieć coś takiego, co by ją zraniło tak jak mnie, tak samo głęboko. Tak by każde z moich słów wywołało u niej blizny takie jak moje. Chciałam od niej chociaż odrobiny matczynego uczucia. Aprobaty, współczucia, szacunku. Ale nic z tego się nie pojawia i się nigdy nie pojawi. A ja byłam jedynie głupia, że pozwoliłam by mały płomyk nadziei się we mnie wzniecił. Cholera, jestem kompletną idiotką. Odwracam się by nie mogła dostrzec napływających do moich oczu łez. „Dłuższy tren,” mówi. „ I pełniejsza sukienka. To jeden z momentów kiedy możesz całkowicie ukryć swoje biodra Nichole. Powinnaś z tego skorzystać.” Warczę sama do siebie, mając ochotę wykrzyczeć jej prosto w twarz, że nie noszenie już rozmiaru 4 nie oznacza, że muszę nosić jakieś kaftany. Jestem młoda, jestem zdrowa i przede wszystkim ładna. A jeśli ona jest zbyt cholernie głupia żeby to zobaczyć to – Moje dzikie myśli przerywa odgłos otwieranych drzwi i wchodząca przez nie rudowłosa kobieta. „Nikki,” mówi wyciągając do nie rękę w geście powitania. „Jestem Alyssa” Wyciągam do niej rękę by móc przestać wciskać paznokcie w dłonie. „Czy jest jakiś problem?” „Obawiam się, że tak,” mówi. „To strasznie żałosne, ale Twoja sukienka zaginęła.” „Zaginęła?” powtarzam głupi. „Mamy nadzieje, że to jakiś zwyczajny błąd w drukarni, robimy wszystko co możemy.” Już praktycznie nie zwraca, uwagi na to, co mówi do mnie. Utknęłam na tym jednym słowie: zaginęła. Moja sukienka zaginęła a mój ślub jest w Sobotę. Jutro. „… w innych sklepach mają podobne problemy, też im poginęły pewne rzeczy…” I co do cholery mam teraz zrobić? To moja sukienka. To moja sukienka ślubna. „… spedytor ale śledzimy to i…” I to nie tylko sukienka ślubna. To sukienka, którą kupiłam podczas mojej podroży z Damienem po Europie. To sukienka, która kupiliśmy kiedy cieszyliśmy się wspólnymi chwilami w Paryżu. Sukienka wykonana przez projektanta, który zapewniał Damiena że wszystko pójdzie gładko,

kiedy zobaczył mnie w tej sukni. To nie jest sukienka, którą mogę stracić ani ją zamienić. Ogarnia mnie panika, złość, daremność, to wszystko we mnie narasta. Jedna cholera rzecz po drugiej, jakiś koszmar. Kogo niby powinnam schłostać? Przecież to nie jest wina tej biednej dziewczyny – cholera, ona jest również upokorzona. Ale to wszystko tak się piętrzy: fotograf, muzyka, kwiaty. Te cholerne kwiaty, o których przez ostatnią godzinę gadała moja matka. „Panno Fairchild?” mówi Alyssa głosem dojrzałym, pełnym niepokoju. Kładzie rękę na mym ramieniu starając się wyciągnąć z moich myśli i przywrócić do rzeczywistości. „Panno Fairchild, czy wszystko w porządku?” „Wszystko z nią dobrze,” mówi stanowczo moja matka. „To jedynie można postrzegać, jako dobrą sprawę. To daje jej szansę na znalezienie takiej sukienki, która będzie schlebiała jej figurze.” Alyssa otworzyła szeroko oczy wpatrując się w moją matkę ze zdziwieniem jakby nigdy wcześniej nie spotkała takiej istoty. Cholera, pewnie nie spotkała. „Chodź Nichole To jest Beverly Hills. Jestem pewna, że znajdziemy CI tutaj sukienkę.: „Wynoś się stąd.” Nie planowałam powiedzieć tego ale wiem, że moje serce miało ochotę to powiedzieć już od dłuższego czasu. „Proszę?” „Teksas,” mówię. „Wracaj do Teksasu mamo. Wracaj tam natychmiast.” „Teksas! Ale Nichole, jak – ” „Nikki,” dodaję. „Ile razy mam Ci to powtarzać? Nie słuchasz mnie.” Widzę jak Alyssa oblizuje wargi, a potem znika w tle. Na szklanym biurku, wydaje się być skupiona na jednym małym kawałeczku papieru. Tak naprawdę mnie to nie obchodzi. Zasady decorum są ostatnimi, co mam teraz w głowie. „Nie mam możliwość powrotu do Teksasu teraz. Przegapiłabym ślub.” „O to chodzi,” mówię. „Grayson Cię odwiezie. Będziesz musiała wyjechać dzisiaj żeby miał czas wrócić. On jest zaproszony,” dodaję cierpko. „Kochanie, jestem Twoją matką. Nie możesz mnie prosić bym nie przyszła na Twój ślub.” Przez chwilę zwlekam z komentarzem. Wystarczająco by usłyszeć głos Damiena w mojej głowie o wyborach i ścieżkach i o tym, gdzie nas poprowadziły. A ten wybór prowadzi do mojego wesela. Do dnia, w którym będę świętować. Albo do dnia z czepianiem się mojej matki. Kobiety, która na wiele sposobów, robiła wszystko co w jej mocy by ukraść tak wiele radosnych momentów z mojego życia. „Nichole, nie rób tego. Ja muszę – ” nie dokańcza już, jej usta szczelnie się zamykają.

Biorę głęboki oddech dochodząc do wniosku, że byłam większą idiotką niż mi się wcześniej wydawało. Moja matka nie jest tu z powodu naprawienia naszych więzi i dlatego, że chciała przeprosić za te straszne rzeczy jakie opowiadała o Damienie. Ona tu jest dlatego, że wydała każdy nasz rodzinny grosz a mnie widzi teraz jako dojną krowę. Nie wiedziałam, czego chce – nowego domu, nowego samochodu, kapitału. Nie wiem i mnie to nie interesuje. Nie dostanie ani grosza z moich pieniędzy i na pewno nie dostanie ani grosza z pieniędzy Damiena. „Dowiedzenia mamo.” „Nichole, nie. Nie możesz tego zrobić.” „Wiesz co mamo? Mogę.” Pokazuje jej gdzie są drzwi, moje serce wali jak oszalałe. Spoglądam jeszcze na nią i się uśmiecham. „Może znajdziesz sama drogę powrotną do domu?”

Rozdział 8. „Jesteś niesamowita,” mówi Damien, kiedy opowiedziałam mu co zrobiłam. „Kiedyś powiedziałaś mi, że nie masz jaj żeby przeciwstawić się swojej matce.” Byliśmy w wannie wielkości basenu, siedząc naprzeciwko siebie i dotykając się nogami. „Wciąż nie mam jaj,” mówię śmiejąc się. „Z pewnością masz.” Wyciąga dłoń po moją rękę i przyciąga do siebie, następnie bardzo celowo oplata moimi dłońmi swoje jaja. „Te są Twoje.” „Jasna cholera,” mówię po czym składam pocałunek na jego ustach. Jego ramiona oplatają mnie i przyciągają bardzo blisko, nie mam wyboru jak tylko usiąść okrakiem jeśli chcę choć w najmniejszym stopniu siedzieć wygodnie. Jego bliskość i dotyk sprawiają, że moje myśli bardzo skutecznie odsuwają się od dramatu tego dnia. „Jestem z Ciebie dumny,” mówi zatrzymując mnie w kręgu jego ramion. „Ja z siebie też,” mówię. „Przejęłam kontrolę nad sytuacją. Zdecydowałam czego mi potrzeba na ślubie i chciałam, żeby to się spełniło.” Całuję go. „Myślę, że będę miała w zwyczaju robić i brać to, co chcę.” „Nie robisz tak od zawsze?” Uciskam palec na jego ustach. „Nie o to chodzi.” „Więc o co?” pyta. „O to,” mówię wyciągając rękę i chwytając go za penisa. Powoli, sprawdzając jego długość. „Przejmowanie kontroli może być bardzo satysfakcjonujące,” mówię. „O tak,” jego głos brzmi surowo. „Coś nie tak Panie Stark?” pytam niewinnie. „Wyglądasz na rozproszonego.” „W przeciwieństwie,” mówi. „Jestem bardzo skupiony. Bardzo świadomy.” „Doprawdy?” zwiększam zacisk dłoni na jego penisie, drażniąc przy tym kciukiem jego czubek. Wciąga powietrze i widzę cień dreszcz i ciepła w jego oczach. Patrzy na mnie a ja się uśmiecham w odpowiedzi, powoli i spokojnie z wszelkim rodzajem obietnicy. „Pocałuj mnie,” mówi. „Ujedź mnie.” Teraz moja kolej by drżeć w oczekiwaniu. Unoszę się, chwytając jego usta w pocałunku, który jest gorący i namiętny. Jego język walczy ze mną, dokuczają mi. Obniżam się na jego penisa i zaczynam go ujeżdżać, unosząc się w górę i potem opadając w dół w szaleńczym rytmie, który wylewa wodę z wanny. Raz za razem, coraz głębiej dopóki nie mam innego wyjścia jak przerwać pocałunek ponieważ muszę wygiąć się do tyłu z przyjemności, która wypełnia moje ciało. Kiedy to robię, jego usta przenoszą się na moją pierś, zębami przygryza mój sutek. Ból prowadzi przeze mnie przewody przyjemności, przez całe moje ciało aż do cipki. Do tego głębokiego

miejsca wewnątrz mnie. Z każdym kolejnym ruchem buduje się w nim pyszne ciśnienie, które rośnie i rośnie aż w końcu pozwala nam wspólnie eksplodować. Przylegam do piersi Damiena w całkowitej satysfakcji i uwolnieniu. Zostajemy tak dopóki nie zaczynamy się obawiać, że możemy zacząć się kurczyć z powodu tak długiego przebywania w wodzie. Damien podnosi mnie, wyciera ręcznikiem i prowadzi do łóżka, chowając delikatnie pod chłodną pościelą. „Nie powiedziałaś mi, co masz zamiar zrobić z sukienką,” mówi Damien jak tylko układa się przy moim boku, prawie już usypiając. „Wróciłam do środku jak mam wyszła,” mówię. „Nie jest idealna, ale mieli sukienkę w moim rozmiarze.” „Podoba Ci się?” Wzruszam ramionami. Prawa jest taka, że sukienka jest urocza i każda panna młoda byłaby nią zachwycona. Ale jednak to nie jest moja sukienka. „Przykro mi Kochanie,” mówi całując mnie w ramię. „Jest dobrze, naprawdę. Obiecuję, że pomyślisz, że wyglądam wspaniale.” „Zawsze tak uważam.” Uśmiecham się do czasu kiedy zaczynam odpływać. Jestem już o krok od słodkiego snu, kiedy przypominam sobie o czymś. „Śpisz? Mam genialny pomysł.” „Nigdy nie śpię, kiedy mowa o czymś genialnym,” mówi. „Mam pomysł odnośnie tych wpisów o nas z Raven.” „O nas?” „O nas – dziewczynach,” wyjaśniam. „Um – hmm. Jeśli zamierzasz zaprosić chłopców z Raven na ślub, wykorzystam swoją całą siłę veto.” „Bardzo śmieszna. Myślałam o naszym problemie z fotografem. Wiem, że Ci powiedziałam że zrobię wszystko byśmy mieli portrety, ale do portretu możemy usiąść w każdej chwili. Poza tym, chcę pamiętać dzień a nie pozycję. I pomyślałam, że moglibyśmy zrobić to samo co Ci wszyscy ludzie robią z wpisami.” „Czyli co?” „Szczere strzały. Każdemu z gości damy aparat jako pamiątkę ślubną. Potem powiemy, żeby zostawili kartki pamięci w misce przed wyjściem. Będziemy mieli pełno niesamowitych zdjęć naszych przyjaciół, nas, tańców, jedzenia. Nie będą to profesjonalne zdjęcia, ale będą zabawne. I będą nasze. I to nie będą jakieś tandetne zdjęcia jakie paparazzi mogą wyłapać. Co o tym myślisz?”

„Myślę, że jesteś niesamowita,” mówi. „Niesamowita i piękna. I nie mogę się doczekać, kiedy zostanę Twoim mężem.” Uśmiecham się z zadowolenia i z miłości. „Ja również,” mówię i wtedy zamykam oczy wtulając się w ramiona Damiena i odpływając w krainę snów. Kiedy budzę się w piątkowy poranek, Damiena już nie ma. Ma jakieś sprawy do załatwienia przed wyjazdem na nasz miesiąc miodowy. Wkładam wafel w toster – który podsumowuje moje kulinarne zdolności i jem go bez syropu na patio, gdzie wykonuję kilka porannych telefonów. Pierwszy jest do Sylvii wyjaśniając jej mój plan z aparatami. Również uważa, że jest genialny i przysięga mi, że ma wystarczająco dużo czasu by się tym zająć. „Upewnię się, że mogą dostarczyć je do rana. Poważnie Nikki, nie martw się o to. Odpocznij dzisiaj, zasługujesz na to. I przede wszystkim, przyda Ci się to na podróż poślubną.” Przewracam oczami, nie sprzeciwiam się bo wiem, że ma rację. Zamiast tego, przygotowuje jej nazwy trzech zespołów, które przesłuchałam, polubiłam a na koniec odrzuciłam. To nie jest idealne rozwiązanie – ale najmniej stresujące. Sylvia obiecuje mi, że się z nimi skontaktuje i wybierze najlepszy. Dziękuję jej i rozłączam się, a następnie staram się wymyślić najodpowiedniejszą formę przedślubnego relaksu. Poprzedniej nocy udało mi się skończyć notatnik wspomnień dla Damiena więc to mam już gotowe. I choć moja praca w ostatnim czasie troszkę stanęła w miejscu, myśl żeby usiąść do komputera i zacząć coś programować, nie jest za bardzo kusząca. W końcu decyduję się na spacer po plaży. Ale wizja samotnego spaceru nie satysfakcjonuje mnie, więc schodzę schodami na pierwsze piętro i pukam do drzwi Jamie. Normalnie, pozwoliłabym jej pospać, ale że jest to mój ostatni dzień singla, decyduję się na odstępstwo od tej zasady. Podnoszę kołdrę by móc ją obudzić. „Mmm, Ryan…” Unoszę brwi bo to bardzo ciekawy rozwój sytuacji. Jamie jedynie przekręca się na bok, zaspana po długiej nocy. „Jasna cholera, Nikki,” skrzeczy. „Co Ty tutaj do cholery robisz?” Wzruszam ramionami. „Chciałam przejść się na spacer po plaży.” Na szczęście, Jamie jest niefrasobliwa. Strzela kilka dziwnych min, pod nosem mruczy jakieś przekleństwa, ale się ubiera. Jesteśmy na plaży w ciągu piętnastu minut. „Więc, chcesz mi o czymś powiedzieć?” Pytam. Patrzy na mnie jak na gbura. „Księżyc jest zrobiony z zielonego sera. Masturbacja nie sprawi, że oślepniesz. Jethro Tull to zespół, nie facet. Jak to na Ciebie działa?” „Całkiem nie źle,” mówię. „Bardziej miałam na myśli Ryana.”

Jamie zwalnia swój krok. „Co z nim?” „Odkąd Damien poprosił go by zabrał Cię do domu, coś się dzieje.” Oczekuję, że Jamie zaprzeczy moim słowo, ale zamiast tego po prostu wzrusza ramionami i mówi. „Więc?” „Tak naprawdę coś jest?” „Nie tak bardzo jeśli chodzi o niego,” mówi sfrustrowanym tonem. „O ile mi wiadomo, dla niego jestem niewidoczna.” Narzucam na nią swoją rękę. „Nie wiem, czy mogłabyś być dla kogoś niewidoczna.” „Ja wiem, okej? To znaczy, o co Ci chodzi?” Śmieję się. „Więc co zamierzasz zrobić?” „Z Ryan’em?” „Z Tobą.” Jamie spowalnia tempo. „Nie wiem. Nie dostałam tej reklamy, którą kieruje Caleb, ale czułam się fajnie na przesłuchaniu. Ale nie chcę wrócić na to samo koło chomika, wiesz? I ja – ” spogląda na mnie. „Co?” „Nic.” „James…” „Dobra. Wszystko się zmienia bo wychodzisz za mąż.” „Wciąż jestem Twoją najlepszą przyjaciółką.” Zatrzymuję się i przytrzymuję Jamie, by również się zatrzymała. „Cóż, taa.” Mówi wysyłając wstrząs ulgi przechodzący we mnie. „Chodzi mi o to, że nie wydaje mi się, bym doszła do czego wielkiego sama. Gdybyś nie zauważyła, mam tendencję do trochę szaleńczych działań. Nie będziesz już moją współlokatorką. Powiem Ci, że myślałam o życiu z Ollie ale to mogłoby być dziwne.” „Tak myślisz?” „Tak, to skończone.,” mówi odnosząc się do ich wybryków. „Ale wciąż może być dziwnie. Tak czy owak, gdzie on teraz jest? Przybędzie na wesele, prawda?” „Ma się pojawić na dzisiejszym obiedzie.” Dlatego, że nie urządzamy wielkiego i hucznego ślubu, nie mamy oficjalnego obiadu próbnego. Ale chcemy zebrać naszych przyjaciół razem. „Był w Nowym Jorku. Wydaje mi się, że mówił coś o jakiś zeznaniach.” „Damien nie ma nic przeciwko, że się tu zjawi?”

„Tak jak mówiłaś, może być dziwnie, ale ogólnie jest dobrze. Nie będą do siebie dzwonić by umówić się na wyjście na piwo, ale wydaje mi się, że możemy zorganizować okazyjnie jakiś obiad albo spotkanie towarzyskie.” „To dobrze.” Krzyżuje ręce dodając, „zmiany są do bani.” Myślę o zmianach jakie zaszły w moim życiu, odkąd pojawił się w nim Damien i o tych, które nadejdą. Ślub. Rodzina. Uśmiecham się, po czym znowu zaczynam iść przed siebie przyciągając do siebie Jamie. „Nie,” mówię stanowczo. „Zobaczysz, zmiany nie zawsze są do bani.” La Caquelon w Satna Monita jest dzisiaj zamknięte z powodu naszego przyjęcia. Alaine, przyjaciel Damiena jeszcze z dzieciństwa i najlepszy kumpel, jest właścicielem tej restauracji i łaskawie zaproponował nam, byśmy tutaj zorganizowali nasze małe przyjęcie. Kocham miejsca z modnym wystrojem wnętrz i dzikimi kolorami. Ostatnim razem jak tu byłam, razem z Damienem dzieliliśmy bardzo prywatny przestrzeń. Dziś wieczorem, wszyscy zebraliśmy się w głównej restauracji. Śmiejemy się, rozmawiamy i ucztujemy. Alaine odstąpił dzisiaj od nowoczesnej muzyki, wiedząc, że razem z Damienem lubujemy się Sinatrą, Dean’em Martinem i resztą. Uśmiecham się do Damiena, który w tej chwili rozmawia z Ollie i Evan’em. Zostawia ich podążając do mnie i przyciągając blisko do siebie, wyciągając mnie na parkiet ku uciesze gości. „Jestem geniuszem,” mówi. „Mówiłam Ci.” „Zająłem się również muzyką,” dodaje. „Tego również jestem świadoma. Zakładam, że istnieje jakiś związek z tym wszystkim co nadchodzi.” „Wskazuje na głośniki. „Nie potrzebujemy na jutro zespołu. Potrzebujemy tylko DJ’a.” Wpatruję się w niego. „Jesteś genialny. Pomijając to, że wcześniej poprosiłam Sylvie by wynajęła zespół.” „Nie miała serca Ci powiedzieć, że wszyscy byli już zarezerwowani.” Pochyla się bliżej mnie, szepcząc mi do ucha, „Myślę, że mogłaś być troszkę zestresowana. Moja asystentka próbuje Cię chronić. Nie mogę jej za to winić.” Śmieję się i odpycham od siebie, po czym natychmiastowo przyciągam z powrotem w swoje ramiona. „Widzę, że jesteś w dobrym nastroju.” „Oczywiście, że jestem. Nie słyszałaś? Jutro się żenię.” „Szczęściarz,” mówię. „Wielki,” odpowiada, a intensywność jego spojrzenia tylko bardziej podkreśla jak ważne jest dla niego jutrzejsze wydarzenie.

„Mam coś dla Ciebie,” mówię pociągając go na drugą stronę restauracji, gdzie wszystkie kobiety ułożyły nasze portfele. Kupiłam ogromną torebkę a teraz wyciągam z niej prezent zawinięty w srebrny papier. Bierze go do ręki, jego mina przypomina małego chłopca podczas Bożego Narodzenia, co przyprawia mi się uśmiech. „No dalej,” śmieję się. Odwija papier, ogląda książkę z zewnątrz i następnie otwiera ją powoli. Znam obraz jaki zobaczy na początku – zdjęcie nas dwojga w Teksasie sześć lat temu. To zdjęcie lokalnego reportera, które nie trafiło nigdy do druku. „Nikki,” mówi. W jego głosie słyszę strach. Przegląda strony i miłość jaką widzę w jego oczach sprawia, że miękną mi kolana. Patrzę jak analizuje wszystkie strony, każde wspomnienie. Kiedy kończy, zamyka książkę z szacunkiem, ustawia ją delikatnie na stole i przyciąga blisko do siebie. „Dziękuję,” mówi. Te słowa trzymają emocje całego życia. Delikatnie mnie całuje, po czym prowadzi mnie z powrotem do gości. „Ja też mam dla Ciebie prezent,” mówi po czym spogląda na zegarek. „Ale potrzebuję jakieś piętnaście minut.” Moje czoło się marszczy, kiedy zastanawiam się co to może być, ale kiwam głową zgodnie. „To daje mi więcej czasu na zrobienie obchodu i zjedzenie więcej czekolady. Idziesz?” „Oczywiście,” mówi podążając za mną do miejsca z czekoladową fontanną. Alaine jest tam i rozmawiamy przez chwile. Następnie razem z Damienem odchodzą by porozmawiać z Blaine’m i Evelyn. Dlatego, że chcę zapytać o coś Evelyn, podążam za nimi, ale zatrzymuję się kiedy podchodzi Ollie by się przywitać. „Hej, jak idzie dziki i wełnisty świat postępowania cywilnego?” „Dziko i wełniście,” odpowiada z uśmiechem. „I wciąż, co najmniej od kilku tygodni.” Macha do swojego szefa, Charles Maynard’a i prowadzi mnie w róg. „Charles zapytał mnie, czy nie chcę wrócić do Nowego Jorku.” „Naprawdę? Dlaczego?” „Myślę, że chodzi tu o Courtney. Zapytałem o możliwość przeniesienia do LA żeby być bliżej niej. A teraz, kiedy nie jesteśmy już parą…” urywa w tym momencie. „Zamierzasz przyjąć jego propozycję?” Ostatnio oddaliliśmy się z Olliem od siebie, ale będę za nim tęsknić jeśli wyjedzie. „Wciąż się zastanawiam. Jestem na rozdrożu. Kocham Manhattan, ale LA też ma swoje uroki.” Patrzy na mnie jakby było coś jeszcze, co chciałby mi powiedzieć. „Co?” Waha się, ale w końcu kontynuuje. „Myślisz, że jest jeszcze jakaś szansa by naprawić wszystko z Courtney?” Czuję jak opadają mi ramiona. „Nawaliłeś Ollie. Wiele razy. Wszyscy Cię kochamy. Cholera, ona Cię kocha. Ale nie wiem, czy to wystarczy.”

„Nie,” mówi. „Mnie też tak się wydaje.” „Jestem tu, gdybyś mnie potrzebował.” „Wiem,” mówi po czym mnie przytula. „Jestem Ci za to wdzięczny.” Odwzajemniam uścisk myśląc, że to kolejna pozytywna strona ślubów – pozwalają wyjaśnić ostatnie duchy zalegające z przeszłości. Robię kolejna turę wędrówki, rozmawiając z Ryan’em i Edwardem, po czym ze Stevem i Andersonem. Charles i Baline zastanawiają się, na jakim etapie Charles stoi w związku z przeniesieniem Olliego, ale on sam nic nie mówi. Sylvia i Panna Peters i inni pracownicy Damiena również są tu dzisiaj z nami. I oczywiście, jest też Evelyn. „Cały wieczór staram się Cię złapać,” mówię do niej. „Zabawne, właśnie myślałam, że to Ty jesteś tutaj najbardziej rozchwytywana.” Sofa się i patrzy na mnie w ten sentymentalny sposób w jaki się patrzy na pannę młodą przed ślubem. „Jesteś dla niego idelana Teksas. Cholera, oboje jesteście dla siebie idealni.” „Ta, jesteśmy,” mówię. „Damien mówił Ci o mojej matce?” „Co nieco słyszałam od niego,” przyznaje. „Resztę wydaje mi się, że usłyszałam od Jamie.” Uśmiecham się. To wcale mnie nie dziwi. „Kazałam się jej pakować,” mówię. „Nie zapytałam jej czy poprowadzi mnie do ołtarza, chociaż jest jedynym rodzicem jakiego mam.” „Rodzicem?” powtarza. „Wiesz najlepiej Teksas. „Rodzinę to Ty teraz będziesz zakładać. A ta kobieta może i dała Ci życie, ale ona nie jest Twoją rodziną, nie taką prawdziwą.” Oglądam wnętrze wypełnione przyjaciółmi i muszę kiwnąć w zgodzie. „Wiem,” mówię. „Ale Ty jesteś rodziną i kocham Cię.” Biorę głęboki oddech. „Czy poprowadzisz mnie jutro do ołtarza?” Wydaje mi się, że widzę łzy w jej oczach, ale nic nie mówię. Daję jej za to chwilę za zebranie się, chociaż wiem, że moja prośba bardzo ją poruszyła. „Cholera, tak Teksas,” w końcu mówi. „Lepiej uwierz, że to zrobię.” Chwilę później, Damien woła mnie tam gdzie stoi rozmawiając z Evanem. Wyciąga srebrne pudełko z kieszeni i podaje mi je. „Mogę otworzyć?” „Oczywiście.” Zrywam papier. Wyciągam piękny srebrny naszyjnik ze złotymi kamieniami szlachetnymi. „Damien, jest piękny.” Spoglądam w dół na szmaragdową bransoletkę na kostce, którą zawsze noszę. „Przypomniałem sobie kwiaty na sukni ślubnej i pomyślałem, że ten naszyjnik może pasować.”

Moje serce skręca się w odpowiedzi na jego troskliwość. „Ale to była pierwsza sukienka,” wyjaśniam. „Wiem,” mówi, po czym Evan sięga po ogromne pudło z podłogi. Układa je na stole a ja patrzę na nich z ciekawością. „No dalej,” popędza mnie Damien. „Otwórz. Wydaje mi się, że jednak naszyjnik będzie pasował.” Uważnie odchylam pokrywę i odnajduję w niej moją piękną, zaginioną sukienkę ślubną. „Jak – ?” „Mam kilku przyjaciół, którzy mają wyjątkową zdolność międzynarodowego śledzenia przesyłek, które zaginęły,” mówi Evan. „Oh.” Spoglądam na Damiena, zastanawiając się czy chodzi o to, co mam na myśli. Ale jego mina nic mi nie pokazuje. Szczerze mówiąc, mam to gdzieś jak i gdzie znalazł moją sukienkę. Jestem wdzięczna, że tu jest. „Alyssa przyjdzie rano do domu i zadba o wszelkie zmiany,” dodaje Damien a ja rzucam się na niego z pocałunkiem. Nikt inny nigdy tak się o mnie nie troszczył. „Dziękuję,” mówię do Damiena po czym zwracam się do Evan’a. „Dziękuje Wam obu. Ocaliłeś mnie.” Uczucie ulgi przeszło przez całe moje ciało i pierwszy raz odkąd zaczęłam planować nasz ślub czuję się bezstresowo. To bardzo przyjemne uczucie. Wyciągam rękę by móc złapać Damiena. To, wydaje mi się, jest jedyna ważna dla mnie rzecz. Impreza trwa do późna. Jest już prawie druga kiedy docieramy do domu. Mam zamiar się rozebrać i rzucić na łóżku kiedy zdaję sobie sprawę, że mam nieodebrane połączenie. Biorę telefon na głośnik by móc odsłuchać wiadomość. „Cześć Nikki, Tu Lauren od kwiatów. Chciałam Ci tylko powiedzieć, że wszystko jest gotowe. Na ostatnią chwilę, ale cieszymy się, że nam się udało.” Uśmiecham się i spoglądam na Damiena, który wygląda na tak zdziwionego jak ja się czuję. „Rano wpadniemy wszystko poustawiać, tym razem z liliami i gardeniami. Część wysyłamy też do Sally, do ciasta. Dzięki jeszcze raz i nie mogę się doczekać, aż Cię jutro zobaczą. Jeszcze raz gratulacje dla Ciebie i Damiena.” Nagranie się kończy a ja wpatruje się z osłupieniem w telefon – jakbym była sparaliżowana. Co do cholery? Co to do jasnej cholery miało być? „Ona je zmieniła,” mówię. „Moja matka spieprzyła mój ślub.” Spotykam spojrzenie Damiena. Wiem, że moje jest złe. Jego jest mordercze. Nie z powodu kwiatów – szczerze wątpię, że troszczy się o słoneczniki czy gardenie – ale z powodu tego, co moja matka wyprawia ze mną w kółko.

„Czy ona oszalała? Nawet z Teksasu musi maczać palce w nie swoich sprawach. Mało już namieszała w moim życiu to jeszcze chce spartolić najważniejszy dla mnie dzień.” Kręcę się po sypialni chcąc zebrać myśli. Czuję się zimna i zła i wyciągnięta spod kontroli. Cała przyjemność jaką poczułam kiedy Damien i Evan pokazali mi moją suknię już minęła. To tak jakby ten ślub nie był do końca mój tylko jej. Dosyć, że muszę znieść ślub z pieczęcią mojej matki na nim to jeszcze muszę poświęcić czas na uporządkowanie tego bałaganu. „Cholera,” wyję. „Będzie dobrze,” mówi Damien obejmując mnie swoimi ramionami. „Wiem, że będzie. Przecież nie mówimy o leczeniu raka czy jakiejś innej nieuleczalnej choroby. Ale nie w tym rzecz. Ona po prostu sobie poszła i zostawiłam mnie z tym wszystkim.” „I na koniec dnia i tak będziemy małżeństwem,” mówi sensownie. Jestem w za bardzo suczym nastroju do wysłuchiwania powodów, ale one wciąż istnieją. Nieuniknione i prawdziwe i wiszące w powietrzu między nami. Chodzę po pokoju nieco dłużej, Damiena oczy obserwują mnie z niepokojem jak bym była bombą bliską wybuchnięcia. Mądry facet. W końcu, gniew trochę mija zostawiając spokój. Obmyślam sobie. Czuję ukłucie pomysłu, który powoli zaczyna rosnąć w mojej głowie. Po kilku kolejnych krokach po pokoju, zatrzymuję się tuż przed Damienem. „Mogę to naprawić,” mówię. „Co masz na myśli?” „Mogę wyć i narzekać, że spieprzyła mój ślub. Albo mogę obrócić sprawy tak, że odeślę jej ptaszka i powiem, że nie spieprzyła mojego ślubu tylko zrobiła mi przysługę.” „Doprawdy?” Mój uśmiech jest bardzo powolny. „Tak. I powiem Ci dlaczego.” Chwytam kołnierz koszuli Damiena i przyciągam go do siebie zostawiając na jego ustach pocałunek. „Mogę Ci powiedzieć,” powtarzam po czym błyskam mu uśmieszkiem pełnym złych intencji, „ale najpierw musisz zrobić to ze mną.”

Rozdział 9. Stoję na balkonie trzeciego pietra patrząc w spokojne wody Pacyfiku. Jest piękny wieczór, idealny na ślub na zewnątrz. Już prawie zachód słońca. To czas żeby rozpoczęła się ceremonia. Damien jest tuż obok mnie, otacza mnie swoimi ramionami. Jego posiadłość rozciąga się daleko przed nami, aż po blady piasek. Zazwyczaj, plaża jest pusta o tej porze dnia. Teraz, jednakże, jest usiana białymi namiotami i świecącymi lampionami. Goście się mieszają – nie do odróżnienia z tej odległości. Z oddali dochodzą do nas ciche dźwięki Franka Sinatry. Poza linią namiotów widać koczujących już paparazzi czekających i gotowych do skoku. Nie mogę nic na to poradzić, jak tylko się uśmiechnąć. Pośród nich, Pacyfik świeci ciepłym fioletem z odcieniem pomarańczy, które wywołane są przez szybko zachodzące słońce. Wkrótce, myślę. Wkrótce będę Pania Stark. „Jesteś pewna, że o to Ci chodziło?” pyta Damien kiedy powietrze wypełnia dźwięk helikoptera. Ląduje w dole tuż przed nami by delikatnie osiedlić się na lądowisku. Jeszcze raz spoglądam na panoramę rozłożoną przede mną. „Tak, jestem pewna,” mówię głośniej bym byłam słyszana w tym hałasie. Pod nami, Gregory i Tony pakują walizki do helikoptera. Unoszę się na palcach by pocałować Damiena; mocno, szybko i głęboko. Odsuwam się bez tchu i uśmiecham ironicznie – skorzystałam z działań matki dochodząc do wniosku, że powinnam się tym zająć już dawno. Przyciskam dłoń do klatki piersiowej Damiena chcąc poczuć bicie jego serca pod moją dłonią. „Nie ma znaczenia jak pójdę do ołtarza, tylko to kto będzie na mnie tam czekał. Samo powiedziałeś, że to będzie mój pierwszy i ostatni ślub i w taki właśnie sposób chcę go spędzić.” Bez stresu, bez dramatu, bez dziennikarzy. Bez niemiłych pogawędek, zamartwień o muzykę, posiłek czy kwiaty lub wizytę nieoczekiwanych krewnych. Tylko Damien i te jedno małe słowo – tak. „A cały ten czas jaki spędziłaś na przygotowania? Pyta chociaż rozmawialiśmy o tym wczoraj – o tym jak ciężko pracowałam by osiągnąć idealny wynik, że straciłam widok na to, co Damien wiedział już od dawna – jak tylko zostaniemy mężem i żoną to już wtedy będzie idealnie. Jednak, zatrzymują go odpowiadając ponownie. Rozumiem, że chce być pewien że właśnie tego chcę. „Przyjęcie jest też ważne,” mówię. „I będzie świetne.” Kiwam głową w stronę plaży. „Uwierz mi. Jamie ma wszystko pod kontrolą. Jeśli ktokolwiek chce być pewien że goście świetnie będą się bawić, to moja przyjaciółka może ich o tym zapewnić.” Uśmiecham się szeroko. „Poprosiłam Ryana by jej pomógł. Będą się bawić przez całą noc. A każdy kto będzie miał ochotę może obejrzeć nasz ślub rano. Evelyn obiecała że przekręci trochę wydarzenia dla prasy.”

Uśmiecha Damiena jest tak samo szeroki jak mój. „Kocham Cię Panno Fairchild,” mówi. „Już nie będziesz musiał tak niedługo mówić. „Wkrótce będzie Pani Stark.” Bierze mnie za rękę, przytula i prowadzi po schodach. „Więc chodźmy,” mówi. „Im szybciej tym lepiej.” Spieszymy w dół po schodach wskakując do helikoptera, pełni radości i śmiechu. Damien pomaga mi na pokładzie i kiedy już jesteśmy przygotowani do startu, Damien daje znać pilotowi i helikopter zaczyna się unosić. Tak więc, goście machają nam na pożegnanie z plaży, paparazzi przeciągają się w niedowierzaniu a my uciekamy w stronę zachodu słońca pozostawiając naszych gości weselnych jedzących, pijących szampana i tańczących całą noc.

Razem z Damienem stoimy na plaży tuż przy spienionym morzu, które zmienia kolor z szarości nocy do kolorów wschodzącego słońca. Jest jeszcze coś, z czego zdałam sobie sprawę: nie mogłam wyjść za mąż o zachodzie słońca. To musi się wydarzyć o wschodzie na znak czegoś nowego. Mam na sobie swoją suknie ślubną, której bałam się że już nie zobaczę i naszyjnik, który podarował mi Damien. Damien czeka na mnie przed ołtarzem, a kiedy widzę jego spojrzenie kiedy z każdym krokiem jestem bliżej niego, nie mają dla mnie znaczenia sposoby jakimi zdobył tą sukienkę. Było warto. Czuję się jak księżniczka. Cholera, czuję się jak panna młoda. A w oczach Damiena, czuję się piękna. Nie zakładałam butów, moje palce zwijają się w piasku czując się dziko, dekadencko i wolno. Bez stresu, bez zmartwień. Jest po prostu ten ślub i mężczyzna obok mnie – tylko tego mi potrzeba. Przed nami, meksykański urzędnik przeprowadza ceremonie łamanym angielskim. Jestem pewna, że nigdy wcześniej nie słyszałam czegoś tak pięknego. „Czy bierzesz sobie tego mężczyznę za męża?” pyta a ja mówię to, co miałam w sercu odkąd pierwszy raz spotkałam Damiena. „Tak.” „Tak,” mówi Damien w odpowiedzi. Patrzy na mnie kiedy odpowiada, dzięki czemu widzę głębię w jego podwójnym kolorze oczu. Moja, mówi do mnie bezdźwięcznie, a mi pozostaje tylko kiwnąć w odpowiedzi. To prawda. Jestem jego i zawsze będę. A Damien Stark jest mój. Kilka kroków Damien, mały chłopiec któremu zapłacono kilka peso trzyma komórkę Damiena nagrywa uroczystość na żywo do Malibu, gdzie Jamie wyświetla całą ceremonię na ścianach namiotu, tak na wypadek gdyby ktoś z gości był wciąż trzeźwy i przytomny po długiej nocy imprezowania. Tu, na naszej plaży, urzędnik ogłasza nas mężem i żoną. Słowa spływają na mnie, z ciężkim znaczeniem wypełniają moją duszę. „Ten dzień,” szeptam, moje serce prawie się rozrywa od

środka. „Dzień, w którym poprosiłeś mnie bym Ci pozowała – nie spodziewałam się, że tak to się zakończy.” „Ale się nie zakończyło Pani Stark. To dopiero początek.” Jego głos jest pełny aż po brzegi, a jego słowa są absolutnie idealne. Kiwam głową ponieważ ma rację, a na dodatek jestem przytłoczona przez chwilę nie jestem w stanie nic innego z siebie wydusić. „Zamierzam Cię teraz pocałować,” mówię po czym składa na mych ustach najsłodszy pocałunek na świecie. Jest długi i głęboki i wszystko wokół z nas klaszcze i wiwatuje. Trzymam się Damiena, nie chcąc go nigdy więcej puścić kiedy słońce unosi się wokół nas, rzucając na piasek cienie naszych ciał. Idealnie, myślę. Ponieważ słońce nigdy nie będzie między mną a Damienem. Nie dzisiaj. Nigdy.

Koniec.