Julie Kenner Trylogia Starka Wezwij mnie 2

Wezwij Mnie J. Kenner PREKŁAD BARBARA KWIATKOWSKA

Rozdział 1 Kończymy? - pytam. - Słońce zaszło już z pięć minut temu. Blaine, kilka metrów ode mnie, lekko wychyla się zza płótna. Nie ruszam się, ale kątem oka dostrzegam jego ramiona, łysą głowę i wściekle rudą bródkę. - Ja widzę cię wciąż skąpaną w słońcu. A teraz bądź cicho i nie ruszaj się. - Nie ma sprawy - mówię i słyszę jego pomruk irytacji, że tak bezczelnie łamię reguły. Chociaż stoję naga w otwartych drzwiach na taras, ta wymiana zdań wydaje mi się zupełnie zwyczajna. Przywykłam już do tego. Przywykłam do chłodnej oceanicznej bryzy drażniącej moje sutki. Do zachodu słońca, który budzi we mnie głęboko ukryte namiętności, tak że pragnę tylko przymknąć oczy i zatracić się w burzliwej feerii świateł i barw. Już się nie spinam, gdy Blaine omiata mnie krytycznym wzrokiem, i nie wzdrygam się, gdy nachyla się tak blisko, że niemal ociera o moje piersi czy uda, ustawiając mnie w odpowiedniej pozie. Nawet gdy mruczy: „Doskonale. Cholera, Nikki, wyglądasz idealnie”, nie dostaję skurczów żołądka. Przestałam wyobrażać sobie, że w proteście zaciskam dłonie w

pięści i wbijam paznokcie głęboko w miękką skórę dłoni. Nie jestem doskonała - daleko mi do tego. Ale już nie wariuję, gdy słyszę te proste słowa. Nawet mi się nie śniło, że mogłabym czuć się tak swobodnie, gdy jestem całkowicie obnażona. To prawda, przez większość życia paradowałam po scenach, ale na konkursach piękności zawsze byłam ubrana - choćby tylko w kostium kąpielowy, jednak swoje kobiece wdzięki miałam zasłonięte. Wyobrażam sobie, jaki szok przeżyłaby moja matka, gdyby mnie teraz zobaczyła - z podniesionym czołem, wygiętą w łuk, z czerwoną jedwabną wstążką wokół nadgarstków, która spływa między nogami i owija się delikatnie wokół uda. Nie widziałam jeszcze obrazu Blaine’a, znam jednak styl tego artysty i potrafię sobie wyobrazić swój wizerunek, utrwalony za pomocą farb i pociągnięć pędzla. Efemeryczna. Zmysłowa. Uległa. Bogini spętana. Bez dwóch zdań - matka dostałaby zawału. Ja się świetnie bawię. Cholera, może właśnie dlatego. Zrzuciłam maskę Grzecznej Księżniczki Nikki, żeby zostać Nikki Zbuntowaną i naprawdę fantastycznie się z tym czuję. Słyszę kroki na schodach, ale zmuszam się, żeby stać nieruchomo, choć marzę tylko o tym, by się odwrócić i spojrzeć na niego. Damien. Damien Stark - jedyne co burzy mój błogi spokój. - Oferta jest nadal aktualna. - Słowa płyną w górę marmurowych schodów aż na drugie piętro. W jego głosie, choć wcale go nie podniósł, pobrzmiewa tyle mocy i pewności siebie, że aż wibruje powietrze w pokoju. - Każ im dobrze przepatrzeć tabelki. Nie będą mieli żadnych zysków, a do końca roku stracą nawet firmy. Weszli w swobodny spadek, a gdy wylądują z hukiem, wszyscy ich pracownicy stracą pracę, spółka padnie, a patenty utkną na lata w sądach, bo wierzyciele będą walczyć o resztki mienia. Jeśli przyjmą moje warunki, dam im nowe życie. Ty to wiesz, ja to wiem. Oni to wiedzą. Kroki cichną. Damien na pewno stoi już u szczytu schodów. Pokój jest otwartą przestrzenią zaprojektowano go do przyjmowania gości, więc zazwyczaj przychodzących witałby widok Pacyfiku za przeszkloną ścianą po drugiej stronie pomieszczenia. Teraz jednak Damien widzi tylko mnie. - Załatw to, Charles - mówi, nagle napiętym głosem. - Muszę kończyć. Tak dobrze poznałam tego mężczyznę. Jego ciało. Krok. Ton. Nie

muszę go widzieć, żeby się zorientować, że to napięcie nie wiąże się z emocjami polowania na dobry kontrakt. Chodzi o mnie i ten prosty fakt sprawia, że szumi mi w głowie jak po szampanie wypitym na pusty żołądek. Całe imperium domaga się jego uwagi, ale w tej chwili to ja jestem jego światem. To mi pochlebia. Czuję się podekscytowana. I, owszem, podniecona. Uśmiecham się. - Nik, do diabła! - protestuje gwałtownie Blaine. - Przestań się szczerzyć. - Przecież mojej twarzy nie malujesz na tym obrazie. - Aleja wiem, że się uśmiechasz. Więc daruj sobie. Drażni się ze mną. - Tak, panie - mówię i omal nie wybucham śmiechem, bo Damien właśnie kaszle, ewidentnie chcąc ukryć rozbawienie. To „tak, panie” to nasza tajemnica, taka gra, która tego wieczoru dobiegnie końca, bo Blaine właśnie robi ostatnie pociągnięcia pędzlem na obrazie zamówionym przez Damiena. Ta myśl raczej mnie smuci. To prawda, będę szczęśliwa, że już nie muszę godzinami sterczeć nieruchomo. Nawet rozkosz związana z burzeniem wysokich murów pruderii mojej matki nie rekompensuje mi skurczów nóg pod koniec sesji. Ale będzie mi brakowało innych rzeczy, a zwłaszcza uczucia, jakie wywołuje we mnie wzrok Damiena. Powolne, intensywne, rozpalone spojrzenia, od których wilgotnieję między nogami i muszę tak mocno koncentrować się na tym, żeby się nie ruszać, że zaczynam czuć rozkoszny ból. I, tak, będzie mi brakowało naszej zabawy. Ale pragnę czegoś więcej niż tej gry i nic na to nie poradzę, że z niecierpliwością czekam na jutro, na dzień, gdy znów staniemy się po prostu Damienem i Nikki. 1 nic nie będzie nas dzielić. Co do tajemnic, które wciąż kryją się gdzieś w mroku... no cóż, z czasem się ich pozbędziemy. Trudno mi teraz uwierzyć, że z początku propozycja Damiena mnie oburzyła: milion dolarów w zamian za moje ciało. A konkretnie za obraz mojego ciała na płótnie, powiększony, ciągle wystawiony na widok publiczny, i za to, żebym ja sama poddała się rozkazom Damiena, bez względu na to, czego i w jaki sposób by sobie życzył. Oburzenie ustąpiło jednak przed brutalnym pragmatyzmem, połączonym z zapałem i urazą. Chciałam mieć Damiena równie mocno, jak on chciał mnie, ale jednocześnie marzyłam o tym, by go ukarać. Byłam pewna, że widzi we mnie wyłącznie królową piękności i że gdy tylko

choćby zerknie na kruchą, zniszczoną kobietę kryjącą się pod tą wypielęgnowaną fasadą będzie cierpiał podwójnie: raz z powodu zawiedzionych nadziei, a dwa - z powodu braków w portfelu. Nigdy jeszcze tak się nie cieszyłam z własnej pomyłki. Nasza umowa obejmowała tydzień, ale tydzień płynnie przeszedł w kolejny, bo Blaine nadal pracował przy płótnie; postukiwał drewnianą końcówką pędzla o podbródek, marszczył brwi, mrużył oczy i mamrotał, że przydałoby mu się jeszcze troszkę czasu. Powtarzał, że chce, by wszystko wyszło - znów to przeklęte słowo - idealnie. Damien bez problemu się na to zgodził - w końcu wynajął Blaine’a głównie z uwagi na jego rosnącą sławę i fakt, że niewątpliwie wyróżniał się jako twórca przesyconych erotyką aktów. Skoro artysta życzył sobie więcej czasu, Damien z przyjemnością spełnił tę prośbę. Ja nie zaprotestowałam z mniej praktycznych przyczyn. Po prostu nie chciałam, żeby skończyły się te dni i noce z Damie-nem. Podobnie jak mój wizerunek dopiero budziłam się do życia. Przeprowadziłam się do Los Angeles zaledwie parę tygodni temu z marzeniem, by w dojrzałym wieku dwudziestu czterech lat podbić świat biznesu. Myśl, że mężczyzna taki jak Damien Stark mógłby mnie pożądać - i nie tylko mnie samej, ale wręcz mojego portretu - nawet nie przyszłaby mi do głowy. Jednak gdy tylko spotkaliśmy się na jednej z wystaw Blaine’a, między nami rozgorzał ogień. Wiedziałam, że Damien pragnie czegoś, czego nie miałabym ochoty mu dać. Nie byłam dziewicą ale też nie mogłam się pochwalić dużym doświadczeniem. Ktoś z moją historią - z moimi bliznami - raczej nie pali się do seksu. Już raz dałam się zniszczyć chłopakowi, któremu zaufałam. I co? Psychika w strzępach, poharatana tak samo jak ciało. Damien jednak nie zauważa tych blizn. A może, ściślej rzecz ujmując, zauważa je, ale traktuje jak część mnie. To ślady po bitwach, które zwyciężyłam i które czasem wciąż muszę toczyć. Zawsze sądziłam, że te blizny to oznaka mojej słabości - dla Damiena są dowodem mojej siły. I właśnie to, że potrafi widzieć mnie taką jaka jestem - wyraźnie i całościowo - tak bardzo mnie do niego przyciąga. - Znów się uśmiechasz - mówi Blaine. - Nie potrzebuję trzech strzałów, żeby zgadnąć, o czym myślisz. Albo o kim. Czy muszę wykopać naszego osobistego Medyceusza z pokoju? - Musisz raczej pogodzić się z tym, że się uśmiecha - odpowiada Damien, uprzedzając moje słowa, i znów z trudem powstrzymuję się, żeby nie odwrócić głowy. - Boja na pewno stąd nie wyjdę. Przynajmniej nie bez

Nikki. Rozkoszuję się aksamitną gładkością tego głosu i wiem, że mówi szczerze. Przez całe popołudnie kupowaliśmy rzeczy z wystaw na Rodeo Drive, świętowaliśmy moją nową pracę, którą zaczynam jutro rano. Leniwie snuliśmy się wypielęgnowanymi uliczkami, trzymając się za ręce, sączyliśmy pełne kalorii mrożone kawy -i udawaliśmy, że nic poza nami nie istnieje. Wyjątkowo nie przeszkadzali nam nawet paparazzi, te sępy z aparatami, nieznośnie zainteresowane każdym naszym najdrobniejszym gestem. Sylvia, asystentka Damiena, usiłowała przełączyć do niego mnóstwo rozmów, ale za każdym razem odmawiał. - To jest nasz czas - powiedział, chociaż jeszcze nie zadałam pytania. - Czy powinnam zawiadomić prasę finansową? — prowokowałam. Jak zareagują rynki, jeśli Damien Stark zrobi sobie dzień wolnego? - Zaryzykuję nawet światowy kryzys, jeśli dzięki temu zyskam kilka godzin z tobą. - Podniósł moją dłoń i ucałował po kolei czubek każdego palca. - Oczywiście im więcej kupimy, tym bardziej wesprzemy gospodarkę. - Mówił cicho, zmysłowo, a w każdym słowie kryła się ekscytująca obietnica. - A może powinniśmy wrócić o domu. Przychodzi mi do głowy wiele sposobów, jak spędzić to popołudnie bez wpływania na stan gospodarki. - Kuszące - odparłam. - Ale poczucie winy chyba by mnie zabiło, gdyby przez jeden mój orgazm nastąpił krach na światowych rynkach. - O, skarbie, na pewno niejeden. Zaśmiałam się. Ostatecznie pogodziliśmy ratowanie świata przed globalną katastrofą ekonomiczną (buty, które Damien mi kupił, są naprawdę wspaniałe) z moim orgazmem. A konkretnie z trzema. To naprawdę hojny fant. Co do rozmów telefonicznych, dotrzymał słowa. Chociaż komórka co chwila wibrowała, nie odbierał aż do chwili, gdy zatrzymaliśmy się przed domem w Malibu. Poprosiłam wtedy, żeby zlitował się nad natrętem, a sama pobiegłam do środka na spotkanie z Blaine’em. Damien został z tyłu i zaczął zapewniać swojego adwokata, że świat się nie zawalił tylko dlatego, że pan Stark na kilka godzin znikł z zasięgu telefonów komórkowych. Jestem tak pochłonięta swoimi myślami, że nawet nie zauważam,

kiedy Blaine podchodzi bliżej. Dotyka mojej dolnej wargi koniuszkiem pędzla. Podskakuję. - Cholera, Nikki, ale odpłynęłaś. - Skończyłeś już? - Lubię pozować, a z Blaine’em trochę się zaprzyjaźniłam. Ale w tej chwili pragnę tylko, żeby już sobie poszedł. Chcę Damiena. - Prawie. - Patrzy na mnie zza ramy. - O, tutaj. - Wskazuje pędzlem miejsce. - To światło na ramieniu, blask skóry, mieszanina barw... Milknie i wraca na miejsce. - Ja jednak jestem, kurwa, genialny - mówi w końcu. - To cała ty, mała. Gdybym nie wiedział, że to obraz, myślałbym, że zaraz wyjdziesz z tego płótna. - Czyli skończyłeś? Mogę zobaczyć? Odwracam się gwałtownie, i nagle uświadamiam sobie, że pewnie Blaine chciał, żebym została na miejscu. Trudno, nic mnie nie obchodzi. Przestaję myśleć, wszystko znika - Blaine, obraz, świat wokół. Nie widzę płótna. Widzę Damiena. Stoi tam, gdzie myślałam, na najwyższym stopniu, niedbale oparty o balustradę z kutego żelaza. W rzeczywistości wygląda jeszcze bardziej smakowicie niż w moich wyobrażeniach. Owszem, spędziłam z nim całe popołudnie, i co z tego? Każde spojrzenie jest jak łyk ambrozji, którą nie potrafię się nasycić. Chłonę go, zawieszając wzrok na doskonałych rysach. Na mocno zarysowanej szczęce z kilkudniowym zarostem. Na rozrzuconych przez wiatr czarnych włosach, grubych, jedwabistych, tak dobrze znanych moim palcom. I na oczach. Na tych niesamowitych, dwubarwnych oczach, które są tak mocno skupione na mnie, że czuję ciężar tego spojrzenia. Jest ubrany w dżinsy i białą koszulkę. Nawet w tym zwyczajnym stroju nie wygląda zwyczajnie. Damien Stark zawsze pozostaje ucieleśnieniem mocy, ujarzmionej energii. Mój jedyny lęk płynie ze świadomości, że nie da się schwytać pióra ani nim zawładnąć - a ja nie chcę stracić tego mężczyzny. Nasze spojrzenia spotykają się, ten moment przyprawia mnie o dreszcz. Atleta, gwiazdor, biznesmen, miliarder - te wszystkie role ulatują zostaje tylko mężczyzna o takim wyrazie twarzy, od którego wrze mi krew. Cała aż się kurczę z tęsknoty. Jego wzrok jest tak pierwotny i dziki, że gdybym nie była naga, każdy strzęp materiału okrywającego moje ciało spaliłby się na popiół. Przechodzą mnie ciarki, siłą się powstrzymuję, żeby nie pobiec do niego.

- Damien - szepczę. Dźwięk jego imienia płynący z moich ust mnie obezwładnia. Słowo zawisa między nami, uwięzione w gęstniejącym powietrzu. Blaine, za sztalugą odchrząkuje. Damien przesuwa się, żeby na niego spojrzeć. Wydaje się zdziwiony. Jak gdyby zapomniał, że nie jesteśmy sami. Podchodzi do Blaine’a i staje obok niego przed wielkim obrazem. Z mojego miejsca widzę drewnianą ramę, na której rozciągnięte jest płótno, i dwóch mężczyzn studiujących portret. Serce mocno mi bije. Nie odrywam wzroku od twarzy Damiena. Jest w jego oczach zachwyt, jakby patrzył na obiekt czci, a ta nabożna cześć sprawia, że miękną mi kolana. Chcę wyciągnąć rękę i oprzeć się o filar łóżka, przy którym pozuję, ale nadal mam związane nadgarstki. To przypomina mi, w jakiej jestem sytuacji. Po raz kolejny walczę, żeby nie wybuchnąć śmiechem - nie jestem wolna. Należę do Damiena. Według pierwotnego pomysłu miałam po prostu stać między trzepoczącymi kotarami i odwracać twarz od artysty. Obraz był zmysłowy, ale trochę zdystansowany, jak gdyby ktoś pożądał przedstawianej kobiety, ale nigdy by jej nie dotknął. Portret zapierał dech, a jednak czegoś brakowało. Damien zaproponował, by skontrastować swobodnie zwisające draperie, które delikatnie muskały moją skórę, z czerwoną wstążką która krępowałaby mi z tyłu ręce. Nie wahałam się. Pragnęłam tego mężczyzny. Chciałam zostać do niego przywiązana. Stać się jego własnością. Należeć do niego. Mój wizerunek nie miał już być niedostępny. Kobieta na obrazie stała się nagrodą - efemeryczną boginią ujarzmioną przez mężczyznę, który jest jej godzien. Przez Damiena. Nie spuszczam oczu z jego twarzy, wypatruję reakcji, ale niczego nie widzę. Ma zwykłą minę, taką jak na spotkaniach biznesowych, nieprzeniknioną maskę, którą nosi, żeby nie zdradzać swoich tajemnic. Ten człowiek znakomicie strzeże sekretów. - I co? - pytam, bo nie mogę już dłużej wytrzymać. - Jak ci się podoba? Milczy przez chwilę. Blaine wierci się nerwowo. I choć mija tylko kilka sekund, ważą się sądy, które zmienią wieczność. Omal czuję frustrację malarza i rozumiem, dlaczego pozwala sobie na wybuch. - No bez jaj. Jest doskonały, prawda?

Damien bierze głęboki wdech, jego ramiona unoszą się i opadają. W końcu patrzy z szacunkiem na Blaine’a. - Doskonały? To coś więcej. - Odwraca się w moją stronę. - To ona. Zadowolony uśmiech Blaine’a jest jak samo słońce. - Muszę przyznać, że nigdy nie krępowałem się chwalić własnych dzieł, ale to... to jest odlot. Prawda. Zmysłowość. A przede wszystkim uczciwość.

Damien nie spuszcza ze mnie wzroku. Oddycham, drżąc. Mój puls staje się tak głośny, że zagłusza już prawie wszystko. Dałabym głowę, że widać ruchy mojej piersi, i boję się, że Blaine zauważa, jak rozpaczliwie staram się zdusić potężniejący strumień pragnienia. Z ogromnym trudem powstrzymuję się od błagania, żeby malarz wyszedł z pokoju, żeby Damien zaczął mnie całować. Dotykać. Nasyconą ciszę przerywa ostre „biip”. Damien gwałtownie wyjmuje telefon z kieszeni, po czym wyrzuca z siebie przekleństwo, widząc treść wiadomości. Pochmurnieje. Nie odzywa się. Zaciskam wargi, bo zaczynam czuć pierwsze ukłucia niepokoju. Blaine, który z przechyloną głową przygląda się swojemu dziełu, pozostaje nieświadomy zagrożenia. Przerywa mu przenikliwy pisk komórki. Spodziewałam się, że Damien nie odbierze, tak jak nie odpisał na SMS, ale się pomyliłam. Wciska przycisk i wychodzi z pokoju. Jego szybkie stanowcze kroki niemal zagłuszają ostre słowa. - Co jest? Unika mojego wzroku. Zmuszam się, by stać nieruchomo z uwagi na Blaine’a, ale zmagam się z nagłą falą strachu. To nie telefon w interesach; Damien Stark nie denerwuje się takimi rozmowami. Wręcz przeciwnie, cieszy się polowaniem, walką podbojem. Nie, to coś innego. Wciąż myślę o pogróżkach kierowanych pod jego adresem i sekretach, które nadal przede mną ukrywa. Damien widział mnie obnażoną pod każdym możliwym względem. A jednak wydaje mi się, że ja widziałam go zaledwie w przelocie i to ukrytego w półcieniu. Weź się w garść, Nikki. Jeśli chce mieć odrobinę prywatności przy rozmowie przez telefon, jeszcze nie znaczy, że robi jakieś wielkie tajemnice. I nie każda rozmowa to element spisku, by ukryć przeszłość

albo jakieś nowe zagrożenia. Wiem o tym wszystkim. Co więcej, wierzę w to. A jednak jakiś racjonalny głos nie pozwala mi ukoić delikatnego bólu w sercu. Żołądek nadal zaciska mi się ze strachu. Stanie w bezruchu, nago, ze związanymi nadgarstkami nie pomaga uporządkować myśli. To raczej popycha mnie ku krętej drodze niepokoju i teraz nagle staczam się tą ścieżką coraz niżej i niżej, bez żadnych hamulców, wściekła, że w ogóle tam zboczyłam. Chciałabym się sama objąć, ale nie mogę. Prawda jest taka, że nie zaznałam spokoju, odkąd mój były szef zaczął wygrażać Damienowi. Firma Carla próbowała sprzedać projekt działowi technologicznemu imperium Starka, a gdy Damien odmówił, to ja zostałam obwiniona za porażkę. Carl zwolnił mnie, ale to nie zaspokoiło jego żądzy zemsty i kiedy widziałam go po raz ostatni, przysięgał, że zamierza ściągnąć Damiena na dno. Jak dotąd nic takiego się nie wydarzyło. Ale Carl jest zdeterminowany i pomysłowy, a w dodatku w swoim przekonaniu postępuje słusznie. Bo według niego to Damien zniszczył mu interes życia. Przewidywana strata kapitału pewnie musi być liczona w milionach, a Carl nie z tych, co potrafią pogodzić się z porażką i nigdy nie daruje obrazy. Fakt, że ponad tydzień Carl nie dawał o sobie znać, napełnia mnie niepokojem. Co może oznaczać ta cisza? Myślałam o tym w kółko i doszłam do wniosku, że coś jednak musiało się stać, tylko Damien postanowił mi o tym nie mówić. Może się mylę - mam nadzieję. Ale strach i niepokój niszczą mnie od środka, szepczą że chociaż Damien odkrył wszystkie moje tajemnice, jego sekrety pozostały w mroku. - Do cholery, Nikki, teraz marszczysz brwi. - Blaine zrzędzi, ale jest rozbawiony. - Czasem żałuję, że nie mogę wejść w ten twój pokręcony umysł. Chciałbym wiedzieć, co tam siedzi. Zmuszam się do uśmiechu. - Zamyśliłam się, ale nic nie knuję - mówię. - To dobrze - odpowiada, jednak w błyszczących oczach kryje się pytanie i może nawet ślad troski. Zastanawiam się, czy Evelyn, kochanka Blaine’a, która zna Damiena od dzieciństwa, opowiedziała malarzowi o przeszłości jego mecenasa. Rozważam, czy Blaine wie o Damienie więcej ode mnie chociaż tak całkowicie dałam się pochłonąć namiętności. Jeszcze mocniej marszczę brwi.

Damien zniknął zaledwie na kilka minut, ale gdy wraca, znów ogarnia mnie pragnienie, by paść mu w ramiona. - Co się stało? - pytam. - Nic takiego, na co nie pomogłoby mi patrzenie na ciebie. Śmieję się; mam nadzieję, że nie zauważy, jak głuchy to dźwięk. Znów nałożył tę maskę, którą nosi przy obcych. Aleja nie jestem obca i rozumiem więcej. Wpatruję się w niego badawczo i czekam, aż odpowie spojrzeniem. Kiedy przenosi na mnie wzrok, jest tak, jak gdyby ktoś włączył jakiś guzik. Twarde linie wokół ust miękną pojawia się szczery uśmiech - i znów rozświetla mnie żar bijący od Damiena. Idzie w moją stronę, mój puls przyśpiesza w rytm jego kroków. Zatrzymuje się kilkanaście centymetrów ode mnie. Nagle oddychanie zaczyna sprawiać mi trudność. Po tym wszystkim, co razem zrobiliśmy, po tym, jak wyleczył mnie z tylu krzywd i poznał tyle moich tajemnic, czemu wciąż, ilekroć go widzę, czuję się tak, jak gdybym zobaczyła go pierwszy raz? - Czy wiesz, ile dla mnie znaczysz? - Ja... - Biorę głęboki wdech i próbuję jeszcze raz. - Tak. Tyle samo, ile ty znaczysz dla mnie. Drętwieję uwięziona jego rozpalonym spojrzeniem i bliskością jego ciała. Nie dotyka mnie jeszcze, ale mnie już przechodzi dreszcz. W tej chwili nie mam w sobie nic, co nie byłoby odbiciem Damiena, moich uczuć do niego i reakcji na to, co ze mną wyprawia. Chcę go przytulić, pogłaskać po policzku, zanurzyć palce w jego włosach. Chcę przyciągnąć jego głowę do moich piersi, szeptać słodkie słowa i kochać się z nim, powoli i czule, aż mroki nocy się rozwieją i poranek skąpie nas w kolorach. Blaine odchrząkuje uprzejmie zza sztalugi. Damien się uśmiecha. Jego uśmiech jest odbiciem mojego. My tylko popatrzyliśmy sobie w oczy, a jednak wydaje się, że Blaine był świadkiem czegoś bardzo intymnego. - Tak, rozumiem. No to ja się zbieram. Przyjęcie w sobotę o siódmej? Przyjdę po południu i sprawdzę, czy nie trzeba jeszcze czegoś poprawić. Powieszę obraz, kiedy już rozstawię resztę płócien na sztalugach. - Znakomicie - mówi Damien, nie patrząc na niego. - Muszę przyznać, że będzie mi tego brakowało - stwierdza Blaine, pakując rzeczy. Na ułamek sekundy w oczach Damiena pojawia się melancholia, ale błyskawicznie znika bez śladu.

- Tak, mnie też. Nawet nie wiem, kiedy Blaine w końcu wychodzi z pokoju, ale czuję, że już go nie ma. Jest jednak Damien. Nadal mnie nie dotyka, a ja zaraz oszaleję, jeśli nie poczuję na sobie jego dłoni. - Naprawdę skończył? - pytam. - Ja wciąż nie widziałam tego obrazu. - Chodź tu. Wyciąga rękę, więc staję do niego plecami, żeby mnie rozwiązał. On jednak tego nie robi. Kładzie mi tylko dłoń na ramieniu i obraca mnie tak, żebym zobaczyła płótno. Muszę poruszać się ostrożnie, bo czerwony jedwab oplątuje mi też lewą nogę, ale Damien absolutnie nie zamierza mnie uwolnić. Ani podać mi szlafroka, który leży u stóp łóżka. Pytająco unoszę brwi. Damien nawet nie udaje, że nie wie, o co chodzi. - Jak to, pani Fairchild? Spodziewała się pani, że zmarnuję taką okazję? - Mhm... - Staram się brzmieć surowo, ale jestem pewna, że słyszy śmiech w moim głosie. Nie odpowiada, bo dotarliśmy do obrazu. Gwałtownie wciągani powietrze. To ja, o tak. Mój miękki tyłek, moja linia piersi. Ale też coś więcej. Dziewczyna na obrazie jest kusząca, choć uległa; silna, ale krucha. Jest także anonimowa, tak jak obiecał mi Damien. Na portrecie mam odwróconą twarz, a moje złote włosy są upięte na głowie, tylko kilka loków spływa łagodnie na szyję i ramiona. Tak naprawdę tych loków już nie ma, przycięłam włosy do ramion. Marszczę brwi, kiedy przypominam sobie ciężar nożyczek w dłoni, gdy zaatakowałam włosy, choć naprawdę chciałam wbić ostry metal w ciało. Byłam wtedy zagubiona i jedyną drogą powrotu wydawał mi się ból, pewny jak lina ratująca życie. Drżę. Nie podoba mi się to wspomnienie. Odruchowo kieruję wzrok w stronę nóg dziewczyny na portrecie. Ale jej - moje - uda są ciasno złączone i ustawione pod takim kątem, że najgorszych blizn nie widać. Jest jednak szrama na lewym biodrze. Ale Blaine zdołał wtopić tę wypukłość w piękną kompozycję całego obrazu. Jej krawędzie są rozmyte, nieostre. Czerwona szarfa wpija się w uszkodzone ciało i wydaje się, jakby to zbyt mocno zawiązany materiał zostawił po sobie te rany. I jest w tym sporo prawdy. Odwracam głowę wytrącona z równowagi. Nie mogę uciec od

myśli, że dziewczyna na płótnie jest piękna, nawet mimo blizn. - Nikki? Kątem oka widzę, że Damien patrzy na mnie, a nie na obraz. Na jego twarzy maluje się troska. - Ma wielki talent - mówię, a moje drżące usta usiłują się uśmiechnąć. - Piękny akt. - To prawda - przyznaje. - Wszystko namalował dokładnie tak, jak chciałem. - W jego głosie pobrzmiewa znajoma natarczywość. Rozumiem zarówno słowa, jak i to, co nie zostało wypowiedziane. Uśmiecham się, ale tym razem już nie tak sztucznie. Damien mierzy mnie wzrokiem. Widzę w jego oczach figlarne błyski. - No co? - pytam rozbawiona, ale zarazem ostrożna. Wzrusza ramionami, po czym jeszcze raz spogląda na płótno. - To będzie cud, jeśli kiedykolwiek uda mi się skupić na pracy w tym pokoju. — Kiwa głową w stronę kamiennej ściany nad kominkiem, gdzie ma wisieć obraz. — A już na pewno nie powinienem tu nikogo przyjmować. - Czyżby? Właśnie tutaj; w tym pokoju, za dwa dni ma się odbyć przyjęcie. Śmieje się. - Słyszałem, że zabawianie gości, gdy ciągle się ma erekcję, może być uznane za faux pas. - W takim razie może powieś sobie to dzieło w sypialni. - W sypialni go nie potrzebuję. Tam mam oryginał. - Zgadza się - odpowiadam prowokująco. - Zapłacony i dostarczony. Więc możesz korzystać. Przynajmniej do północy, kiedy zamienię się w dynię. Oczy mu ciemnieją, znika z nich rozbawienie. - Do północy - powtarza i dziwi mnie twardość pobrzmiewająca w jego głosie. W końcu to nie jest tak, że naprawdę się w coś zamienię, gdy minie czas obowiązywania naszej umowy. Z pewnością sobie nie pójdę. Szczerze mówiąc, już nigdy nie chcę odchodzić. Jedyne, co się zmieni, to to, że nie będzie więcej zasad, więcej „tak, panie”, rozkazów, słów kluczy. Odzyskam prawo do noszenia staników i dżinsów, kiedy zechcę. I do miliona dolarów. Ale przede wszystkim zostanę z Damienem. - Chodź za mną-mówi.

Znów zerkam na nogę i lekko potrząsam węzłem. - Rozwiąż mnie. Przystaje na chwilę i nie odrywa ode mnie wzroku. Widzę, że gra ciągle się toczy. Czuję pulsowanie na szyi i twardnieją mi sutki. Z rękoma związanymi z tyłu, naturalnie prostuję ramiona i wypinam piersi - są pełne, spragnione. Muskam zębami dolną wargę, czekając na dotyk Damiena. To jest gra, o tak. Ale podoba mi się. Tu nie ma przegranych. Powoli przesuwa wzrok w dół mojego ciała. Oddycham płytko, na czoło występują mi małe kropelki potu. Czuję wilgoć między udami, narastające drżenie, pragnienie; z olbrzymim trudem powstrzymuję się, żeby nie wydać żadnego dźwięku. Chcę prosić, błagać, żeby zaczął mnie pieprzyć. Łóżko stoi zaledwie kilka metrów dalej, służyło za dekorację do aktu. Tutaj..., weź mnie, tu i teraz, chcę krzyczeć. Ale milknę. Znam tego mężczyznę. A przede wszystkim wiem, że na niego warto czekać. W końcu nachyla się i zdejmuje wstążkę z mojej nogi, ale gdy dociera do nadgarstków, porzuca mnie. Czerwona szarfa spływa z moich dłoni jak ogon. - Damien! - Staram się mówić surowym tonem, chociaż nie potrafię ukryć rozbawienia... i podniecenia. - Chyba miałeś mnie uwolnić. - Przecież cię kupiłem, zapomniałaś? - Ach... - wzdycham szeptem cichym jak sam oddech. - Dojdziesz, obiecuję. Natychmiast wychwytuję podwójny sens jego słów. Ułatwia mi to dotyk jedwabiu - Damien przesuwa szarfę między moimi nogami. Chwyta za jej koniec jak za smycz, bardzo erotyczną i bardzo kuszącą. Delikatna tkanina pobudza moją nabrzmiałą łechtaczkę, miękną mi kolana. Wcale nie jestem pewna, czy dojdę tam, dokąd Damien mnie prowadzi. Ciągnie mnie lekko; jestem coraz bardziej podekscytowana. Gdy docieramy do łazienki, która bardziej przypomina spa, tracę siły z pożądania. Ogień przenika moje ciało. Z tęsknotą zerkam w stronę prysznica i jego ośmiu strategicznie rozmieszczonych kranów, z każdego wypływają oddzielnie strumienie wody. Myśl o tym, jak Damien stoi za mną z rękami na moich piersiach, wargami przyciśniętymi do szyi, jest niemal nie do zniesienia. Jęczę cicho. Damien się śmieje.

- Później - szepcze. - Teraz zaplanowałem coś innego. Kręci mi się w głowie od różnych możliwości. Minęliśmy już łóżko. Damien zupełnie nie zwrócił uwagi na moje pragnienia związane z prysznicem. Nic go nie obchodziła też głęboka wanna z jacuzzi. Nie mam pojęcia, co on kombinuje - to bez znaczenia. Tu nie chodzi o dotarcie do celu, ale o podróż. Z ręką Damiena na ramieniu i szarfą, która rozkosznie pobudza moją łechtaczkę, podróżowanie sprawia mi niespodziewanie dużo przyjemności. Garderoba - bo tam mnie prowadzi Damien - jest wielkości salonu w mieszkaniu, które dzielę z Jamie w Studio City. To nie moja pierwsza wizyta w tym domu, a wciąż czuję, że przydałaby mi się mapa. Gdybym chciała włożyć wszystkie ubrania, które Damien mi podarował, zajęłoby mi to całe lata. Chociaż lewa strona szafy niemal pęka w szwach od ciuchów, dałabym głowę, że pojawiło się co najmniej kilka nowych rzeczy od czasu, kiedy ostatnio się tu przebierałam. - Nie przypominam sobie tej sukienki. - Kiwam głową w stronę srebrnej sukni, która błyszczy w półmroku. Wydaje się tak obcisła i głęboko wykrojona, by nie pozostawiać zbyt wiele wyobraźni. - Nie? - Damien uśmiecha się niedbale, obrzucając mnie wzrokiem. - Zapewniam cię, że gdy już ją włożysz, nikt jej nie zapomni. - A ty już na pewno? - kuszę. Poważnieje i podchodzi bliżej - szarfa nie jest już tak napięta i nie wpija się w moje ciało. Rozczarowanie wywołane utratą dotyku jedwabiu nie trwa jednak długo, bo oto przy mnie zjawia się Damien, dzielą nas centymetry, a powietrze między nami niemal szumi od napięcia. Każdy włosek na moim ciele staje dęba, jak gdybym stała pośrodku wielkiej burzy i wszędzie wokół aż iskrzyło się od niebezpiecznych wyładowań. Jęczę, gdy Damien zaczyna lekko wodzić kciukiem po moich wargach, wkładać go do ust. Chcę zakosztować smaku Damiena. Chcę go pożreć, tak jak teraz pożera mnie ogień rodzący się z naszej bliskości. - Nie potrafiłbym zapomnieć niczego, co się z tobą wiąże -odpowiada. - Na zawsze wyryłaś się w mojej pamięci. Twoje włosy w blasku świec. Twoja skóra, wilgotna i miękka po prysznicu. To, jak poruszasz się pode mną kiedy się kochamy. I to, jak na mnie patrzysz, jak gdyby nic, co zobaczysz, nie mogło sprawić, że uciekniesz. - Bo nie ma nic takiego - mówię cicho. Nie odpowiada, ale nie odrywa ode mnie spojrzenia. Przybliża się,

sutkami niemal dotykam miękkiej bawełny jego koszulki. Przeszywa mnie elektryczny wstrząs. Przełykam jęk. Dygoczę, gdy delikatnie głaszcze moją nagą rękę; myślę tylko o tym, jak bardzo pragnę przytulić się do niego, poczuć go w środku. Czy będzie szorstki, czy delikatny - to mi obojętne. Po prostu go potrzebuję. Tu, teraz. - Jak? - ledwo wyduszam ze ściśniętego gardła artykułowane słowo. - Co „jak”? - Jak ty to robisz, że kochasz się ze mną chociaż prawie mnie nie dotykasz? - Jestem bardzo pomysłowy. Sądziłem, że już to wiesz. - Uśmiecha się samymi kącikami warg, w jego oczach widać ślad iskry. - Może powinienem zaprezentować ci coś bardziej efektownego? - Efektownego? - powtarzam z zaschniętym gardłem. - Zamierzam dać ci orgazm, najdroższa Nikki, nie dotykając cię ani dłońmi, ani inną częścią ciała. Ale będę patrzył. Zobaczę, jak rozchylasz usta, jak twoja skóra różowieje. Będę widział, jak usiłujesz nad sobą zapanować. I zdradzę ci sekret, Nikki. Ja też będę walczył o to, żeby zachować nad sobą kontrolę. Nagle uświadamiam sobie, że cofnęłam się o krok i teraz opieram się o komodę, która dzieli garderobę na męską i damską część. Dobrze się składa, bo bez tego oparcia pewnie nie utrzymałabym się na drżących nogach. - Co chcesz zrobić? — Nie rozumiem, czemu Damien twierdzi, że będę próbowała się opanować. Odkąd go poznałam, nauczyłam się wielu rzeczy. Jedno wiem na pewno: przy nim mogę pozwolić sobie na całkowite szaleństwo. Dlaczego miałabym się powstrzymywać? Czemu tego oczekuje? Nie odpowiada na pytanie. Przygryzam wargę i patrzę na niego zmrużonymi oczami, jakbym szukała wskazówek, żeby go rozgryźć. Odsuwa się i chociaż jestem pewna, że tylko to sobie wmówiłam, wydaje mi się, że gdy zwiększa się dystans między nami, w pomieszczeniu robi się chłodniej. Podnosi z podłogi szarfę i zatrzymuje się niecałe pół metra ode mnie, ale nadal ciągnie jedwab - materiał znów przywiera do mojego ciała między nogami Damien porusza się powoli, a ja znów czuję nacisk materiału. Jestem tak podniecona, że ten delikatny dotyk wystarczy, żebym jęknęła. Drżę, niemal osiągam orgazm. Odnajduję spojrzenie Damiena. Uśmiecha się triumfalnie. - Proszę się nie martwić, pani Fairchild. Obiecuję, że czeka panią coś lepszego.

Zbliża się, nadal napina szarfę tak, żeby materiał cały czas drażnił moje ciało. Jedwab leciutko się przesuwa. Przymykam oczy i skupiam się na tym, by nie przygryzać wargi i nie zaciskać ud. Nie wiem, co to za nowa gra, ale chcę się w to bawić jak najdłużej. Muska palcami moją szyję. Błyskawicznie otwieram oczy. Przechylam głowę, chcę na niego popatrzeć, ale unika mojego wzroku. Jest skoncentrowany na swoim zadaniu. A zadanie polega na tym, żeby zacisnąć szarfę wokół mojej szyi. Przełykam ślinę, buzują we mnie emocje. Jestem podniecona, owszem, ale też trochę ogarnia mnie strach. Właściwie nie wiem dlaczego. Nie boję się Damiena - nie potrafiłabym się go bać. Ale, dobry Boże, dlaczego bierze mnie na smycz? Jak mocno zaciśnie materiał? - Damien - mówię, co dziwne, całkiem normalnym tonem. -Co ty robisz? - To, co tylko chcę - wyjaśnia i chociaż nie jest to odpowiedź na moje pytanie, zalewa mnie fala ulgi, a potem ogarnia nastrój rozkosznego oczekiwania. Tak to się zaczęło. Od tych prostych słów. I nie chcę, żeby kiedykolwiek się skończyło.

Rozdział 2 Damien splata końce szarfy. Tworzy pętlę z bardzo długim ogonem, który biegnie między moimi piersiami, po łechtaczce i aż na plecy, gdzie są moje nadgarstki związane drugim końcem materiału. Przesuwam się lekko. Czuję się nakręcona, podniecona i, tak, jest mi trochę niewygodnie. Powoli mierzy mnie wzrokiem. - Tak się zastanawiam, czy nie zamówić drugiego portretu, pani Fairchild. Myślę, że chciałbym zachować sobie widok pani w tej pozycji na zawsze. Uśmiecham się drwiąco. - Czy to początek negocjacji, panie Stark? Nie jestem tania, ale ktoś o tak wyrafinowanych gustach jak pan z pewnością może zaproponować satysfakcjonujące warunki. Śmieje się i muszę przygryźć wargi, żeby mu nie zawtórować.

- Mało jest rzeczy, które lubię bardziej niż negocjacje z panią. Ale obawiam się, że kończy nam się czas. - Czas? - Musimy iść w pewne miejsca. Poznać pewnych ludzi. Ach tak. Nagle uwaga Damiena, że będę walczyła o to, by zapanować nad sobą nabiera znacznie więcej sensu. Zerkam na swoje ciało, obnażone, spętane. - Chyba nie jestem odpowiednio ubrana, żeby kogoś poznawać. - Dobrze, że tradycyjna moralność naszego społeczeństwa nie pozwala mi zabrać cię z domu w tym stroju. Jestem strasznym egoistą i nie mam ochoty się tobą z nikim dzielić. - Uwierz mi - mówię z cierpkim uśmiechem. - Ja nie lubię, żeby się mną dzielono. — Myślę o portrecie, który przedstawia mnie w podobnej sytuacji, związaną w powiększeniu. To płótno zawiśnie w pokoju przeznaczonym do przyjmowania gości. Pod tym względem Damien już zgodził się mną podzielić, a ja nie protestowałam. Ale na obrazie jestem anonimowa. To był główny warunek umowy. - Niezwykle miło mi to słyszeć, pani Fairchild. Zwłaszcza że do północy, jak łaskawie pani przypomniała, pozostaje pani moją wyłączną własnością. I mogę dysponować panią według własnej woli. Czy to prawda? - Tak. - Mogę dotykać, drażnić i kusić. Coś ściska mnie w środku, ale zdobywam się na to, żeby skinąć głową. - Karać i chwalić. - Damien... - Mój głos brzmi gardłowo. Ucisza mnie, delikatnie przytykając mi palec do ust. Potem powoli mnie okrąża. - Ubierać i karmić. Jesteś moja, Nikki. - Jego oddech pieści mój kark tak subtelnie jak jedwabna szarfa muska mi łechtaczkę. - Mogę cię chronić i cenić. - Zrobił pełne okrążenie i stanął na wprost mnie. -1 mogę nad tobą panować. Nikki, powiedz mi to, co chcę usłyszeć. - Jestem twoja - szepczę. Pożądam jego dotyku, moje ciało stało się tak nadwrażliwe na bodźce, jak gdybym zażyła narkotyk. A to tylko mój słodki narkotyk, Damien. - Grzeczna dziewczynka — mówi cicho, niemal niesłyszalnie. Powoli znów zaczyna mnie okrążać; potem staje. Odwracam głowę, usiłując go zobaczyć, ale nie wiem, co robi, dopóki nie wyczuwam, że

rozwiązuje mi węzły na nadgarstkach. - To dziwne. Po tym, co powiedziałeś, nie sądziłam, że mnie uwolnisz. - A skąd pomysł, że cię uwolnię? - pyta zmysłowo. Jego głos otula mnie i elektryzuje. - Zajmę się tobą Nikki. Pod każdym względem. Przymykam oczy w słodkim oczekiwaniu. Damien kończy rozsupływać węzeł. Wzdycham i rozcieram nadgarstki, które po tak długim czasie trochę zdrętwiały. Staram się odgadnąć, co zaplanował, ale na próżno. Nie dał mi żadnych wskazówek. Mogę tylko bezsilnie obserwować, jak przechodzi przez pokój do tej części garderoby, gdzie znajduje się więcej dizajnerskich topów niż w domu Neimana Marcusa w Dallas. Damien wybiera czarny bezrękawnik ze stójką. Wraca do mnie. - Teraz cię ubiorę - oświadcza. - Ręce w górę. Posłusznie wykonuję polecenie. Sweter jest mięciutki, ale obcisły, i nie przeczę, leży znakomicie. Ciesząc się swobodą ruchów, podnoszę dłoń do szyi i z radością odkrywam, że stójka zakrywa szarfę, która wciąż wisi między moimi piersiami. Damien wyciąga do mnie skórzaną mini. Pokornie wkładam ją uważając, żeby nie przewrócić się o szarfę, której koniec wciąż leży przede mną. Po chwili Damien starannie ukrywa ją pod ubraniem. - Słuchaj... - staram się mówić ostro, nie potrafię zamaskować podniecenia, które przenika te dwie sylaby. - Cicho. - Robi coś z tyłu za mną, prawdopodobnie chce zapiąć mi spódniczkę. Niespodziewanie sięga między moje nogi i pociąga do siebie szarfę. Znów drętwieję, gdy kuszący jedwab dotyka mojej czułej jak nigdy skóry. Przeciąga szarfę pod spódnicą tak, by sam koniuszek wystawał zza paska. A potem zasuwa zamek błyskawiczny. - Nie wiem, czy to pasuje do reszty stroju. - Oglądam się przez ramię na czerwony skrawek, który wygląda jak ekstrawagancki suwak. - Ja uważam, że pasuje. I zdania nie zmienię - odpowiada, podkreślając wypowiedź powolnym, ale zdecydowanym szarpnięciem za materiał. Krzyczę z rozkoszy i zdziwienia, bo jednoczesne podrażnienie łechtaczki i tyłka to niemal zbyt wiele. - Potrzebujesz jeszcze czegoś na stopy - stwierdza łagodnie i tym razem idzie do części z butami. Chwyta parę czarnych sandałków na wysokich, wyzywających jak cholera obcasach. - Te będą w sam raz oznajmia. - Chociaż bardzo podobasz mi się w rajstopach, dziś chyba je

sobie darujemy.

Mogę tylko przytaknąć, potem siadam na białej skórzanej kanapie, do której mnie zaprowadził. Gdy zmieniam pozycję, szarfa zaciska się mocniej - jestem pewna, że to zamierzony przez Damiena efekt. Przykuca przede mną po czym unosi moją stopę. Mam rozsunięte kolana, a gdy wkłada mi but i zapina malutką klamerkę wokół kostki, szuka wzrokiem moich oczu, po czym wbija spojrzenie w cień między moimi rozchylonymi nogami. Nie licząc czerwonej jedwabnej szarfy, pod spodem nie mam niczego. Jestem naga, wilgotna i tak przepełniona pożądaniem, że pragnę wypchnąć biodra i w milczeniu domagać się dotyku Damiena. Tego, żeby mnie wziął. Jego nie trzeba błagać. Kiedy już zapiął drugi but, odstawia moją stopę na ziemię. Ze względu na obcasy moje kolana są teraz nad siedziskiem kanapy, a spódniczka trochę podjechała do góry. Damien ma teraz jeszcze lepszy widok. Delikatnie przyciska dłoń do mojego nagiego kolana. Potem nachyla się i muska ustami wrażliwą skórę po wewnętrznej stronie uda. Drżę pod wpływem tego dotyku, a nacisk szarfy nadaje mu jeszcze bardziej erotyczny wymiar. Jesteś dla mnie jak narkotyk. - Mówi to tak cicho, i tak nieznośnie drażni oddechem moją skórę, że muszę przymknąć oczy i jeszcze mocniej zacisnąć dłonie na oparciu. - Nie zamierzałem nawet cię dotykać, jeszcze nie teraz. Ale nie potrafię sobie odmówić twojego smaku. - Tak. - To jedyne słowo, które jestem w stanie z siebie wydobyć. W tej chwili to jedyne ważne słowo. - Wstawaj. - Pociąga za spódniczkę. Zrywam się z kanapy, a Damien zadziera mi spódnicę z tyłu, więc gdy siadam z powrotem, dotykam gołym tyłkiem wygrzanego, skórzanego obicia. Ręce Damiena błądzą po moich biodrach, a kciuk delikatnie gładzi najgorsze blizny. Te, które powstały, gdy pocięłam się zbyt głęboko i za bardzo się bałam, żeby jechać na pogotowie. Wyratowałam się taśmą izolacyjną i mocnym klejem. Przeżyłam, ale blizna jest teraz ohydnym świadectwem emocjonalnych zniszczeń, które przyczyniły się do jej powstania. Wargi Damiena muskają kolejną koszmarną szramę. - Jesteś taka piękna - mruczy. - Silna i piękna. I moja.

Drżę, mruganiem powstrzymuję łzy. Rozpaczliwie wierzę, że ma rację, ale wciąż obawiam się, że moja siła jest jak gumka recepturka. Gdy zbyt mocno ją naciągnę, pęknie z trzaskiem. Nie mogę teraz o tym myśleć. Nie mogę myśleć o niczym poza dotykiem jego warg i jego dłoni uciskających mi uda. Delikatnie rozsuwa je szerzej, a ja chętnie, niemal desperacko się temu poddaję. Potrzebuję go, pragnę zatracić się w jego dotyku - i Damien mnie nie zawodzi. Czuję jego oddech na łechtaczce. Oddycham coraz szybciej, moje piersi unoszą się i opadają sutki napierają na tkaninę swetra. Drażni się ze mną delikatnie głaszcząc językiem wrażliwe ciało między moimi nogami. Mocno zaciskam powieki i staram się nie wić. Nie mogę jednak pozostawać całkiem nieruchomo, a gdy się poddaję, ta cudowna, przeklęta szarfa znów pociera moją ociekającą wilgocią łechtaczkę. Jestem taka mokra i tak podniecona, że to jedno muśnięcie wystarcza, by przeniknął mnie prąd. Stawiam stopy na samych czubkach palców, jeszcze wyżej unoszę kolana. Pragnę więcej - więc pomóż mi, chcę jeszcze - i wtedy, co za ulga, język Damiena delikatnie omiata moją łechtaczkę. Niczego więcej nie potrzebuję. Rozpadam się na drobne części; odchylam głowę, zaciskam dłonie na kanapie tak mocno, że omal nie zdzieram skórzanej tapicerki. Damien długo utrzymuje mnie w ekstazie; intensywnie pieści ustami, wdziera się językiem do mojego wnętrza. Orgazm, który mną wstrząsa, trwa bez końca. Zaciskam nogi. Zamykam Damiena w pułapce — nie wiem, czy dlatego, że nie chcę, żeby przestał, czy też nie jestem w stanie znieść tak olbrzymiej dawki rozkoszy. Jego zarost drapie mnie po wewnętrznej stronie uda, chrapliwie chwytam powietrze i dopiero wtedy uświadamiam sobie, że wstrzymywałam oddech. Pochylam się, wracają mi zmysły. Wsuwam palce w jego włosy. Nie chcę, żeby odsuwał głowę, ale w tej chwili po prostu muszę poczuć, jak mnie przytula. Muszę go objąć i pocałować. Stanowczo przyciągam go do siebie i całuję płomiennie, rozkoszując się smakiem własnych soków. - Zabierz mnie do łóżka - błagam. Dopiero zaczęłam kosztować Damiena i jak wygłodniały tułacz jestem daleka od nasycenia. - Proszę, zabierz mnie do łóżka - powtarzam. - Jeszcze nie - odpowiada, a w jego poważnych oczach czai się obietnica. - Najpierw zabiorę cię gdzie indziej.

Szukam wygodnej pozycji na miękkim skórzanym siedzeniu pasażera. Damien wyprowadza eleganckiego, szybkiego bugatti veyrona na autostradę. Co prawda nigdy nie powiedział tego wprost, ale myślę, że to właśnie jego najbardziej ulubiony samochód ze wszystkich. Z pewnością używamy go najczęściej i nawet udało mi się w końcu zapamiętać nazwę modelu. Teraz to jest już dla mnie bugatti, a nie „to auto”. Damien uśmiecha się, jazda ewidentnie sprawia mu przyjemność. Wiezie nas z Malibu cholera wie dokąd. Nie zdradził mi tej tajemnicy, a ja nie dociekałam. Gdziekolwiek się wybieramy, na pewno jest tam cudownie, więc radośnie zatracam się w przyjemności obserwowania Damiena. Mojego namiętnego, seksownego miliardera. Uśmiecham się jeszcze szerzej. Mojego, myślę. To przecież ja należę do niego. Ale czy on do mnie? Czy to w ogóle możliwe, że mężczyzna i taki jak pan Stark- który pilnie strzeże źródeł swojej siły, a jeszcze pilniej swoich sekretów — miałby do kogoś należeć? Na chwilę przestaje skupiać się na drodze i podnosi brwi z zaciekawieniem. Na niemal doskonałym czole pojawiają się dwie poziome zmarszczki. - Chętnie złożyłbym nową propozycję. Co chcesz za swoje myśli? — pyta. Zmuszam się do uśmiechu, przeganiam lęki. - Nie zaglądałam ostatnio na pana konto, panie Stark, ale spodziewam się hojnej oferty. - Pochlebia mi pani. - Tym, że wysoko oceniam twoje możliwości? - Tym, że o mnie myślisz. - Odrywa wzrok od drogi i zerka na mnie. - Z drugiej strony, nie powinienem się dziwić. Ja nie potrafię przestać o tobie myśleć, nawet na chwilę. - Jego słowa są jedwabiste jak whisky i równie szybko przyprawiają o zawrót głowy. - Gdybym musiał płacić choćby pensa za każdą myśl, która płynęła w twoją stronę, moja fortuna wyparowałaby już parę dni temu. - Och. - Uśmiecham się łagodnie i idiotycznie, absurdalnie nieśmiało. Damien, na ten swój niepowtarzalny starkowy sposób rozwiał wszystkie moje obawy. - W takim razie odstąpię od pobierania opłat. Nie chciałabym, żebyś popadł w nędzę. - Uśmiecham się figlarnie i opieram wygodniej o miękkie skórzane siedzenie. -Za bardzo lubię twoje samochody. - Domyślam się, że dzięki nim łatwiej znosisz moje towarzystwo. - O, tak. Drogie auta, ubrania, samolot... - wyliczam na palcach.

- Paparazzi? - Zerka na mnie z ukosa i nawet po tym krótkim spojrzeniu można poznać, że się martwi. Krzywię się. - Na ich widok mam ochotę wyciągnąć swoją leikę i sama pstryknąć im kilka fotek. Niech zobaczą jak to jest. - Marszczę brwi. - Z drugiej strony, kocham ten aparat. - Przypominam sobie dzień, w którym Damien sprawił mi go jako prezent niespodziankę, gdy zdradziłam mu, że fotografia jest moją pasją. - Nie chcę go splamić zdjęciami takich ludzi. — Te ostatnie słowa wypowiadam tak, jak gdybym miała przykry posmak w ustach. - Poza tym żaden tabloid nie zapłaci za zdjęcie paparazzi -zauważa Damien. - Chcą twoje. Niestety, przeze mnie straciłaś sporo prywatności. Zmieniam pozycję, żeby patrzeć prosto na niego. Czy dlatego się martwi? W tej sprawie był ten telefon? Prawnicy ostrzegają go, że w przyszłym tygodniu na okładkach ukaże się kolejne nasze zdjęcie? W pamięci przeglądam wydarzenia ostatniego tygodnia. Usiłuję odgadnąć, co to zdjęcie mogłoby przedstawiać, skoro rozmowa tak wytrąciła Damiena z równowagi. Tabloidy mają już mnóstwo moich fotek w kostiumie kąpielowym, bo przecież brałam udział w niezliczonych konkursach piękności. Oglądanie zdjęcia, na którym stoję w kolejce do kasy w spożywczaku, to niefajne przeżycie, ale wzięłam milion głębokich oddechów i przypomniałam sobie, że te konkursy były otwarte dla publiczności, a co najmniej dwa transmitowała telewizja. Nie przychodzi mi do głowy nic bardzo niepokojącego na mój temat ani na temat nas jako pary. Oczywiście zdarzyło nam się publicznie robić rzeczy, które przyprawiłyby moją matkę o zażenowanie. A jeśli chodzi o to, co robiliśmy prywatnie... No cóż, jeśli paparazzi zdobyli zdjęcia z naszego życia prywatnego, to musieliby się zdobyć na wielką odwagę, żeby je opublikować i ryzykować gniew Damiena. No tak, taras domu w Malibu. Tyle razy stawałam naga i związana przed otwartymi drzwiami tego tarasu... Co prawda willa Damiena stoi na ogromnym terenie, a plaża w oddali też jest jego, jednak sprytny fotograf mógłby... Nawet boję się dalej o tym myśleć. Uderza mnie fala strachu tak potężna, że kręci mi się w głowie. Mimo chłodu, który nagle mnie ogarnia, zaczęłam się pocić. - Nie mają niczego nowego, co? - Bardzo się staram, żeby mój głos

brzmiał normalnie. Potrafię poradzić sobie z zainteresowaniem, jakie wzbudzam jako dziewczyna Starka. Ale moje nagie zdjęcia w gazetach i w sieci? O Boże... - Chyba nie chcesz powiedzieć, że zdwoili wysiłki? To znaczy na przykład zaczaili się przed tarasem z naprawdę mocnym obiektywem. Prawda? - Skądże, nie - odpowiada tak szybko i z takim zdumieniem, że musiałam zupełnie się mylić. Odprężam się, wraca mi czucie. - To dobrze, bo myślałam... - urywam, muszę wziąć drugi głęboki wdech. Uświadamiam sobie, że wbiłam sobie paznokcie w udo, tuż nad kolanem, więc rozluźniam palce. Nie potrzebuję bólu, żeby przez to przejść; zresztą nic się nie stało, to tylko mój strach. Poza tym zawsze mogę oprzeć się na Damienie. - Nikki? - Pomyślałam po prostu, że skoro poruszasz temat paparazzi, to pewnie telefon dotyczył właśnie tego - mówię całkiem spokojnie. - Telefon? - Pamiętasz? Kiedy wróciłeś do domu, bardzo się zdenerwowałeś. Otwiera szeroko oczy, poznaję szczere zdumienie. - Naprawdę? Lekko wzruszam ramionami. - Wątpię, czy Blaine zauważył. Ale ja cię znam. - No, najwyraźniej - przyznaje. - Ale nie, telefon nie miał nic wspólnego z tymi sępami. Niemal widzę, jak otacza go czerwona mgła, ale nie wiem, czy jest wściekły na mnie, czy na tego kogoś, kto do niego dzwonił. Odchrząkuję, po czym mówię dalej, jak gdyby nigdy nic. - Poza tym paparazzi to pasożyty. Nie lubię tych ludzi, ale uczę się znosić ich obecność. Zerka na mnie, znów ma zmartwiony wyraz twarzy. Jeśli liczyłam na to, że przegapi mój mały atak paniki sprzed minuty, to się przeliczyłam. On nie przegapia niczego. - Serio - zapewniam szczerze. O ile nikt nie robi mi nagiego zdjęcia, to nic mi nie przeszkadza. - Są jak teksańskie mrówki. Wszędzie ich pełno, ale wystarczy nie wleźć im w mrowisko. A jeśli ugryzą, to ślad szybko znika. - Mówię tak stanowczo, że omal udaje mi się przekonać samą siebie. - Poza tym twój hotel w Santa Barbara i mieszkanie w mieście wynagradzają mi niedogodności - dodaję z chytrym uśmiechem.

Damien długo milczy. Jestem pewna, że mój manewr, żeby zmienić temat, jednak się nie powiódł. - Nie zapominaj o domu na Hawajach - dodaje w końcu. Wzdycham radośnie. - Masz dom na Hawajach? - I apartament w Paryżu. - Mówisz tak tylko, żebym zaczęła się ślinić. - A wspomniałem już, że Stark International ma wiele spółek w branży spożywczej, w tym znaczący udział w firmie, która produkuje luksusowe szwajcarskie czekoladki? Krzyżuję ręce na piersi. Jeśli gramy w wyliczanki, co posiada Stark International, to możemy jeszcze długo ciągnąć tę zabawę. - Zdajesz sobie sprawę, że nigdy nie poczęstowałeś mnie tymi czekoladkami i że to wystarczający powód, żebym się na ciebie obraziła co najmniej na dwa tygodnie? - Dwa tygodnie? - Ręka Damiena zawisa nad przyciskiem włączającym zestaw głośnomówiący. -1 w tym czasie odmawiałaby pani uprawiania seksu ze mną pani Fairchild? Zdobywam się na bardzo nieeleganckie prychnięcie. - Skądże. To miała być kara dla pana, nie dla mnie. - Rozumiem. - Odsuwa dłoń od przycisku. - W takim razie nie będę zawracał głowy Sylvii o tej porze. Rano każę jej zamówić czekoladki dla ciebie. Śmieję się. - Jak dotąd czekoladki są na szczycie mojej listy twoich cennych zasobów. Ale imponuje mi także znakomity gust, jeśli chodzi o restauracje. Nawiasem mówiąc, to była aluzja. - Doceniam twoją subtelność. - Staram się jak mogę. - I nagrodzę to informacją że już dojeżdżamy. - Naprawdę? - Do tej pory nie zwracałam uwagi na świat na zewnątrz, ale teraz wyglądam przez okno pasażera. Jedziemy już prawie pół godziny na południe, więc ciemny Pacyfik z rozświetlonymi księżycem falami błyszczy po mojej prawej stronie. Rozpoznaję, że dotarliśmy do Santa Monica. Po kilku zakrętach na światłach znajdujemy się na Ocean Avenue między Santa Monica a Arizoną. Damien staje przed eleganckim białym budynkiem, który,

o ile dobrze widzę, nie ma żadnych kątów, same krzywizny. Sporo pięter, większość tonie w ciemnościach. Przyciskam nos do szyby i podnoszę wzrok - najwyższe piętro jest jasno oświetlone. Kilka metrów od nas stoi lokaj, niewiele młodszy od Damiena. Natychmiast podchodzi do moich drzwi. Damien szybko naciska guzik zamykający wszystkie zaniki. Patrzę na niego z ciekawością, ale niczego nie wyjaśnia. Po prostu wysiada po swojej stronie i obchodzi auto. Idzie do bezradnego lokaja. Uderza mnie różnica między tymi dwoma mężczyznami. Zgaduję, że lokaj może mieć około dwudziestu sześciu lat, ze dwa lata więcej ode mnie i najwyżej cztery mniej od Damiena. A jednak Damien emanuje taką pewnością siebie, że wydaje się zupełnie bezczasowy. Wszelkie przejścia wzmocniły go niczym mitycznego herosa, nadając mu seksowne poczucie własnej siły, które bywa tak atrakcyjne, że przyćmiewa jakiekolwiek zewnętrzne walory. W wieku trzydziestu lat Damien ma już za sobą udany podbój świata. Lokaj stoi zdezorientowany, on pewnie z trudem radzi sobie z codzienną walką o przetrwanie. Nie współczuję mu - w Los Angeles jest mnóstwo takich młodych ludzi. Początkujących aktorów, pisarzy albo modelek, którzy przeprowadzili się do Miasta Aniołów w nadziei, że tu ich los się odmieni. Damien jest wyjątkiem. On nie potrzebuje tego miasta. Potrzebuje wyłącznie siebie. Znów czuję ukłucie niepokoju w sercu. Ale jeśli tak, to kim ja jestem w tym układzie? Wiem, że Damien mnie pragnie - ilekroć na niego patrzę, dostrzegam w jego oczach pożądanie. A ja nauczyłam się pragnąć go równie mocno, bardziej niż powietrza, którym oddycham. Ale czy on mnie potrzebuje? Niepokój ulatuje jednak, gdy tylko Damien otwiera drzwi i widzę, jak się uśmiecha. Jest tak opiekuńczy, że nie mogę powstrzymać westchnienia. Wyciąga rękę, żeby pomóc mi wysiąść. Ustawił się tak, że lokaj nie miałby szans choćby zerknąć na moje części intymne, nawet gdyby nie udało mi się zgrabnie wydostać z tego auta o niezwykle niskim zawieszeniu. W końcu jednak wysiadam bez problemów, więc Damien puszcza moją dłoń i obejmuje mnie w pasie. Jest łato, ale tak blisko oceanu powietrze bywa chłodne, więc wtulam się w Damiena i rozkoszuję jego ciepłem. Rzuca kluczyki lokajowi, który chyba zaraz rozpłacze się z radości, że może prowadzić ten wyjątkowy samochód.

- Niech zgadnę - mówię, gdy czekamy, aż nasz dość powolny lokaj przyniesie w końcu Damienowi bilet parkingowy. - To twój budynek. — Zaczynam się mu przyglądać. Tylko wejście jest dobrze oświetlone, a w półmroku widać grupki ludzi. Pary rozmawiające ze sobą. Mężczyzn ubranych w najróżniejsze stroje, od kąpielowych po garnitury. Wcale mnie to nie dziwi. W końcu plaża jest po drugiej stronie ulicy. - Ten budynek? Nie, chociaż złożę ofertę, jeśli wystawią go na sprzedaż. Teraz są tu biura, ale w tej lokalizacji można by go przekształcić w bardzo dochodowy hotel. Zatrzymałbym tylko restaurację na dachu, i to nie tylko dlatego, że przyjaźnię się z właścicielem. Lokaj wręcza bilet i po raz pierwszy dostrzegam nazwę restauracji przy stanowisku obsługi. - Le Caąuelon? - pytam, gdy kierujemy się do drzwi. - Nie słyszałam. - Jest znakomita. Wspaniały widok, jeszcze lepsze jedzenie. -Uśmiecha się krwiożerczo, mierząc mnie wzrokiem od stóp do głów. - A goście mają bardzo, bardzo dużo prywatności. - Och. — Przełykam ślinę, bo znów trafia mnie zmysłowa torpeda Damiena i zmienia mnie ze spokojnej, opanowanej osoby w dziewczynę drżącą od erotycznych namiętności. Dam ci orgazm, powiedział. Rany, mam nadzieję, że dotrzyma słowa. Odchrząkuję, starając się uspokoić szalejący puls. Jestem pewna, że Damien czuje, jak łomocze mi serce. - Co oznacza nazwa? - pytam. Zanim jednak dociera do mnie odpowiedź, grupki ludzi rozdzielają się i łączą w jeden tłum. Migoczą flesze, a sępy wykrzykują swoje pytania. To stało się tak szybko, że nie miałam nawet czasu pomyśleć. Automatycznie czyszczę twarz z wszelkiego wyrazu, po czym przyklejam sobie malutki uśmiech. Przez tyle lat ukrywałam się za wyćwiczoną plastikową pozą Towarzyskiej Oficjalnej Nikki. Nikki Dobrej Córeczki. Nikki Konkursowej. Teraz jestem Nikki oficjalną Damien chwyta mnie mocniej w pasie i chociaż nic nie mówi, czuję, jak narasta w nim napięcie. - Po prostu idź - szepcze. - Musimy tylko dostać się do środka. Wewnątrz, jak wyjaśnił mi adwokat właściciela, Charles, jesteśmy bezpieczni. Tam paparazzi nie mają wstępu. Nikki! - woła ktoś tak poufale, że mam ochotę go trzasnąć. Ale nie

reaguję, patrzę prosto przed siebie i utrzymuję skromny, oficjalny uśmiech. - Te zdjęcia z konkursu na Miss Teksasu, te w kostiumach kąpielowych, co wypłynęły w zeszłym tygodniu, teraz są już viralem. Czy to prawda, że sama zrobiłaś przeciek, żeby podkręcić karierę modelki? Wyobrażam sobie, że mocno zaciskam pięści, że wbijam paznokcie w dłonie. - A co z telewizją? Czy potwierdzasz, że w przyszłym roku wystąpisz w nowym reality show? - Nie, nie paznokcie. Brzytwę, to jej mocna, ostra stal przecina mi skórę. Ten chłodny ból to coś, czego mogę się uchwycić. Nie. Zmuszam się, żeby wyrzucić myśli o ostrzu i bólu. Fakt, że te pasożyty wydobywają na wierzch moje słabości, wywołuje we mnie wściekłość. Paparazzi nie są warci mojej uwagi, a już tym bardziej bólu. - Nikki, jak to jest złowić jednego z najbardziej pożądanych kawalerów świata? Oddycham głęboko. Damien obejmuje i przytula mnie jeszcze mocniej. Damien. Nie potrzebuję bólu. Nie. Oni są niczym, nikim. Koncentruję się na sobie. A Damien pomoże mi utrzymać wszystko pod kontrolą. - Panie Stark! Czy zechce pan skomentować pogłoskę, że odmówił pan uczestniczenia w otwarciu centrum tenisowego w przyszły piątek?

Przez chwilę wydaje mi się, że Damien wpadł, ale błyskawicznie ruszamy dalej. Przed nami otwierają się drzwi, przez które szybkim krokiem wychodzi potężny facet, ponad dwa metry wzrostu, w towarzystwie dwóch ochroniarzy w garniturach. We trzech formują trójkątną barierę, która działa jak lodołamacz i pozwala nam przedrzeć się przez tłum, przejść za próg, do strefy bezpieczeństwa. Napięcie uchodzi ze mnie, ledwo tylko zamykamy za sobą drzwi. Lżej oddycham. Damien już mnie nie obejmuje, ale zaplatamy dłonie. Patrzy na mnie z pytaniem w oczach. - Nic mi nie jest - mówię, gdy ruszamy w stronę windy. -Naprawdę. Ten dryblas, Damien i ja wsiadamy do windy - pozostali dwaj faceci zostają na dole, prawdopodobnie po to, by sprawdzić, czy żaden z sępów nie spróbuje wtargnąć do restauracji, udając klienta. Spoglądam na

Damiena. W jego oczach błyszczy czysta furia, ale w głębi widać tak wielką troskę o mnie, że omal nie wybucham płaczem. Powoli unosi moją rękę, po czym delikatnie, czule całuje mnie w dłoń. - Tak bardzo nam przykro - mówi olbrzym z akcentem, który trudno mi rozpoznać. - Jeden z pomocników kelnerów widział notes z rezerwacjami. Pewnie chciał dzisiaj zarobić więcej niż zwykły napiwek. - Rozumiem - odpowiada Damien. Nie podnosi głosu, ale ma ściśnięte gardło. Mocniej chwyta moją rękę. Wątpię, czy tylko ja widzę, że usiłuje zapanować nad temperamentem, z którego był znany w latach kariery tenisowej. To ten wybuchowy charakter stał się przyczyną wypadku, po którym zostały mu oczy w dwóch kolorach. - Chciałbym zamienić dwa słowa z tym człowiekiem. - Już go zwolniłem - oznajmił wysoki mężczyzna. - Został wyprowadzony poza teren w tym samym czasie, gdy ja pospieszyłem na pomoc panu i pana towarzyszce. - To dobrze - mówi Damien, a ja zgadzam się z nim w myślach. Biorąc pod uwagę to, jak dużo gniewu wyraża teraz twarz Damiena, gdyby chłopak wciąż kręcił się w pobliżu, miałby naprawdę duży powód do zmartwienia. Rozdział 3 Gdy jedziemy windą na dach, Damien milczy, a atmosfera gęstnieje. Jestem pewna, że człowiek, który nas eskortuje - domyślam się, że to właściciel, przyjaciel Damiena - nie może sobie darować, że przez jego pracownika wyciekła informacja. Fakt, że Damien wciąż nas sobie nie przedstawił, dobitnie świadczy o tym, jak bardzo ten incydent go zdenerwował. Dotychczas maniery Damiena zawsze były wzorem do naładowania. Coraz bardziej żałuję, że w ogóle zgodziłam się na to wyjście. paparazzi byli koszmarni, ale ta ponura aura jest jeszcze gorsza. Ściskam dłoń Damiena. Oni szybko się nami znudzą. Jakaś gwiazda filmowa rozwiedzie się z inną gwiazdą. Albo przyłapią na kradzieży bohatera reality show. Wtedy w ogóle przestaną się nami interesować. Przez chwilę boję się, że mój chwyt nie zadziałał. Damien podnosi nasze złączone dłonie i całuje mnie w kostki palców. - Przepraszam - mówi. - To ja powinienem pocieszać ciebie.

- Jestem z tobą. Po co mi pocieszenie? Zaciska palce wokół mojej dłoni i podnosi wzrok na mężczyznę. - Alain, wybacz, zapomniałem się. Pozwól, że was sobie przedstawię: to moja dziewczyna Nikki Fairchild. Nikki, mój przyjaciel Alaine Beauchene, jeden z najlepszych kucharzy w mieście i właściciel Le Caąuelon. - Bardzo miło mi cię poznać. - Wyciąga dłoń. - Damien tyle mi o tobie opowiadał. - O... - Nie wiem czemu, ale te słowa mnie zdziwiły. Potrafię sobie wyobrazić, jak ja sama obgaduję Damiena z Jamie, jednak z jakichś przyczyn myśl o tym, że Damien mógłby rozmawiać z przyjaciółmi na mój temat, wcześniej nie przyszła mi do głowy. Ale nie przeczę, to miłe. Kolejny wątek w tkaninie, jaką jest nasz związek. - Dziękuję, że nas ocaliłeś. - Nie potrafię się powstrzymać, żeby nie skorzystać z okazji i nie zyskać kolejnego okruszka wiedzy na temat swojego kochanka. - Skąd się znacie? - Ojciec Alaine’a zajmuje się medycyną sportową. Poznaliśmy się w trasie. - Dwóch młodych chłopaków w podróży po Europie - powiedział tęsknym tonem Alaine. - To były piękne czasy, mój drogi. Uważnie obserwuję Damiena. Z tego co się zdążyłam zorientować, lata jego tenisowej kariery nie były okresem pełnym słońca i radości. A jednak się uśmiecha, i to zupełnie szczerze. - Najlepsze czasy - odpowiada, a mnie ogarnia dziwna ulga, że jednak tamte lata na kortach nie były dla niego wyłącznie piekłem. Musiały zdarzać się momenty, gdy przez chmury przedzierało się słońce. - Tylko my dwaj i Sofia - ciągnie ze śmiechem Alaine. Zerka na mnie. - Była dwa lata młodsza, taki mały diabełek chochlik, jak już przyssała się do nas, to za nic nie dało jej się pozbyć. Słyszałeś co u niej? - W porządku - mówi Damien. Alaine wychwycił chłód w jego głosie, bo leciutko krzywi się ze zdziwienia. Błyskawicznie jednak zmusza się do przybrania wyrazu twarzy, który pewnie miał być pogodny. - W każdym razie dość już o przeszłości - kończy rozmowę, gdy winda powoli się zatrzymuje. - Przyszliście tu coś zjeść, a nie wspominać. Drzwi otwierają się, Alaine wskazuje mi, żebym wysiadła pierwsza. Gdy przekraczam próg, jestem w recepcji, którą da się opisać tylko jednym słowem: spektakularna. Nie przesadnie wytworna, ale też na pewno nie skromna. To wyjątkowe miejsce, niepowtarzalne, ze szklanym

dachem, przez który widać nocne niebo naznaczone kolorowymi wstęgami świateł. Kontuar to wielkie akwarium, a za nim stoi dziewczyna. Żywy kolor jej włosów dorównuje barwom ryb. Ściana po lewej - całkowicie przeszklona - ukazuje fragment Westside i Santa Monica, a także odcinek plaży i, w oddali, nabrzeża. Ściana przed nami wydaje się wykonana z paneli i lśni tymi samymi kolorami co strumienie światła przecinające sufit. Nie umiem ocenić, czy to współczesny, czy raczej futurystyczny projekt, ale bardzo mi się podoba. Jest inny, szalony i tak energetyczny, że rozprasza tę szarą mgłę, która spowiła nas tego wieczoru. - Muszę wracać do kuchni - mówi Alaine. - Monica zaprowadzi was do stolika. Pani Fairchild, miło mi było panią poznać. Życzę smacznego i mam nadzieję, że spotkamy się w piątek na otwarciu kortów. - Jego ton unosi się pytająco, ale nie mogę mu odpowiedzieć, bo nie mam pojęcia, o co chodzi. - Nie wybieram się - oznajmia Damien. - Zadzwonię w przyszłym tygodniu. A teraz zamówimy sobie drinka. Jego słowa są niezwykłe uprzejme i z pewnością przyjazne, i. wypowiada je ukryty za maską. Zastanawiam się, czy Alaine to widzi. Czy naprawdę zna swojego starego kumpla? A może Damien łaskawie rzucił mu zaledwie kilka okruchów informacji o sobie przez te wszystkie lata? Podejrzewam, że ta druga hipoteza jest bliższa prawdy. Wątpię, czy ktokolwiek tak całkowicie przeniknął przez maskę Damiena, i myśl, że ja sama również nie dałam rady tego zrobić, napełnia mnie smutkiem. Tak bardzo pragnę rozświetlić te jego mroczne miejsca - i wierzę nawet, że on by tego chciał. Ale poświęcił dużo czasu żeby wybudować mury chroniące jego prywatność, i obawiam się, że zapomniał o drzwiach. Teraz mogę tylko liczyć na 10, że razem będziemy powoli ciosać tunel w kamieniu. Podążamy za Monicą krętą drogą między stolikami. Docieramy do jasnozielonego świetlistego panelu. Monica chwyta rączkę, której wcześniej nie zauważyłam, i przesuwa panel na jedną stronę - trochę tak, jak przesuwa się ściany na japońskich filmach. Wewnątrz stolik i dwa zaciszne szerokie siedzenia. Przestrzeń przypomina restauracyjną lożę, ale tu za siedzeniem, między stolikiem a oknem, jest trochę wolnego miejsca. Za oknem rozciąga się widok na zachwycające, jasno oświetlone nabrzeże. Podchodzę do Damiena, który stoi przy szybie - przyciąga mnie tam

zarówno on, mój mężczyzna, jak i piękno wibrujących kolorów. - Państwa wino już oddycha. - Monica wskazuje stolik. -Przyniosłam też wodę, gazowaną i niegazowaną. Czy podać to co zwykle, panie Stark? - Tylko deser - odpowiada. - Dla nas obojga. Recepcjonistka kiwa głową. - Zaraz się tym zajmę. Tymczasem polecam państwu wino i znakomity widok. Odchodzi, zamykając za sobą panel. Damien stoi w całkowitym bezruchu. I nagle, bez ostrzeżenia, z całej siły uderza w szybę otwartą dłonią. - Damien! - Spodziewam się, że zaraz usłyszę ruch w sąsiednich lożach i stukot obcasów powracającej Moniki. Ale wokół panuje spokój. Najwyraźniej jesteśmy mocniej odizolowani od otoczenia, niż mi się wydawało. - Wiesz, ile mam majątku? - pyta. Mrugam zaskoczona tym z pozoru oderwanym pytaniem. - Ja... nie. Nie wiem dokładnie. - To większe sumy niż dochód narodowy wielu państw. Mogę żyć tak, jak mi się podoba do końca swoich dni. I trochę zostanie. -Odwraca się do mnie. - To jednak nie wystarczy, żeby utrzymać tych drani z dala od ciebie. Topnieje mi serce. - Nic się nie stało, Damien. Naprawdę. - Twoje zdjęcia w kostiumie kąpielowym są rozsiane po całym Internecie, do cholery. Przeze mnie. - Moje zdjęcia w kostiumie są w sieci, bo matka zmuszała mnie, żebym brała udział w konkursach piękności, odkąd skończyłam cztery lata. I dlatego, że nie odważyłam się jej przeciwstawić, kiedy byłam starsza. Jestem w Internecie z powodu tych dupków z aparatami. Ale nie przez ciebie. - Nie podoba mi się, że coś, co ja wniosłem w twoje życie, sprawia ci przykrość. Nie podoba mi się — powtarza. - Ale nie wiem, czy mam siłę, żeby to zmienić. - Siłę? - pytam zdumiona, ale on nie odpowiada. Widzę, że jego twarz zasnuwa się cieniem. Odwraca się do okna. Damien Stark, najpotężniejszy mężczyzna, jakiego znam, miota się bezradnie i to budzi we mnie lęk. - Damien?

Zaciska dłoń, którą uderzył w okno. Widzę, jak napinają mu się mięśnie. - Kupiłem kiedyś małą firmę produkującą ser i wino dla smakoszy zaczyna. - Właściwie kupiło ją Stark International. Ta nagła zmiana tematu wywołuje chaos w moich myślach. Nie wiem, czemu mi to opowiada, ale wierzę, że jest w tym jakiś cel. Podchodzę do niego i przytulam się do jego pleców. Oplatam go ramionami w pasie i muskam wargami kark. - I co dalej? Opowiedz mi o tym - proszę. - To była stara rodzinna firma, cieszyła się znakomitą reputacją. Uwielbiałem ich produkty, więc uznałem, że możemy nawiązać współpracę, która obu stronom przyniesie korzyści. I tak było, przez jakiś rok. - Co się stało? Prasa dowiedziała się, że za firemką stoi Stark International, Zaczęli ich niszczyć. Nie liczyło się to, że wino i sery wciąż tam produkowano ręcznie. Ani to, że nic nie zmieniliśmy. Po prostu niosłem trochę kapitału, żeby mogli się rozwijać w zakreślonych przez siebie granicach. Ale zostali zmiażdżeni, jako wilk w owczej skórze, lokalny interes, w rzeczywistości wspierany przez rekiny biznesu, oszuści nabierający konsumentów. Cały ten negatywny szum medialny zupełnie zahamował ich rozwój. Nagle firma, która niedawno rozkwitała, zaczęła chylić się ku katastrofie. - Co zrobiłeś? — Wstrzymuję oddech, bo wiem, do czego zmierzą, i wcale mi się to nie podoba. - Wycofałem się. Z wielkim hukiem, demonstracyjnie. Mimo to firma i tak stanęła na nogi, choć dopiero po dłuższym czasie, związek ze Stark International omal jej nie zrujnował, mimo że naprawdę robili świetne rzeczy. - Ale ja nie jestem serem ani winem - mówię cicho. -I nie zmierzam ku katastrofie. To nie byłoby możliwe, dopóki ty jesteś przy mnie. Utrzymujesz mnie na powierzchni. Oboje o tym wiemy. Milczy bardzo długo. Już się zastanawiam, czy moje słowa w ogóle do niego dotarły. I nagle zdecydowanym ruchem, który odbiera mi dech, obraca nas tak, by oprzeć mnie plecami o chłodne szkło. Staje przodem do mnie i w tej samej sekundzie czuję smak jego ust. Całuje mnie. Wargi ma nabrzmiałe i natarczywe, a ja jestem w pułapce, uwięziona między szkłem a jego ciałem, rozpięta między długą nocą która otwiera się przede mną i

mocą tego pocałunku, moją jedyną kotwicą. Gdy w końcu odrywa usta, w jego oczach błyszczy nieznana mi wcześniej dzikość. - Zrobię to - decyduje. - Jeśli tylko w ten sposób będę mógł cię ochronić, zostawię cię. Choćby miało mnie to zabić. - Nie, Damien - sprzeciwiam się. Oddycham szybko i chrapliwie, dusi mnie przerażenie i potrzeba protestu. - Nie możesz tego zrobić, bo zabijesz także mnie. - Och, Nikki. - Pochyla głowę, żeby znów zamknąć w ustach moje wargi; całuje łagodniej, ale równie zaborczo. Wyginam się w łuk, zatracam w jego dotyku. Jestem jak przełącznik wystarczy najlżejszy dotyk Damiena, żeby przez moje ciało przeszedł prąd. Rozświetlam się i błyszczę. - Wiesz, na co miałbym teraz ochotę? - Powiedz mi - błagam. - Chciałbym rozebrać cię do naga i przycisnąć do tej szyby. Delikatnie wodzić po tobie palcami, tylko tak, żeby cię rozbudzić. Chciałbym patrzeć na światła nabrzeża rozbłyskujące za tobą i na swoje odbicie w twoich oczach w chwili, gdy będziesz szczytować. Zaschło mi w ustach, więc udaje mi się wyartykułować jedynie cichutkie „och”. - Ale nie mogę tak postąpić. Zdaje się, że zapowiedziałem, że nie będę cię dotykał. - Nie zamierzam trzymać cię za słowo. - Nie wolno łamać reguł. Zmuszam się, żeby nie skomleć. - To jedna z pańskich gier, panie Stark? - Owszem - przyznaje. - W takim razie dobrze, panie - mówię. - W końcu jestem twoja. Przynajmniej tej nocy. Jutro jednak będę bogata i reguły naszej zabawy zostaną zmienione. Przez chwilę przypatruje mi się w milczeniu. Potem powoli kiwa głową - Słuszna uwaga, pani Fairchild. Muszę dobrze wykorzystać ulokowane inwestycje. - Inwestycje? - Nie czytałaś artykułu, który ci podesłałem? Reporter „Forbesa” bardzo trafnie opisał moją strategię biznesową.

- Czytałam. — W rzeczywistości przestudiowałam ten tekst wiele razy, chłonąc każdą cząstkę informacji na temat życia Damiena biznesmena. - Czytałam, panie - poprawia mnie. - Tak jest, panie. Czytałam ten artykuł. - W takim razie pewnie wiesz, że źródeł sukcesu upatruję w zdolności do wyciskania jak największych korzyści z każdej transakcji finansowej. Oblizuję wargi. - Czy ja jestem transakcją finansową? - Niewątpliwie. - Rozumiem. I jak zamierzasz wycisnąć korzyści? - Już ci mówiłem. Ale skoro mnie nie słuchasz... - Powiedziałeś, że dasz mi orgazm. Wykrzywia wargi w leniwym uśmiechu, aż pokazują się zmarszczki przy kącikach oczu. Bardzo dobrze. A jednak będzie piątka z egzaminu. -A polom, z diabelskim błyskiem w oku, chwyta za szarfę z tyłu przy spódnicy i zaczyna powolutku ciągnąć. O mój Boże. Czuję się tak, jak gdyby ruch szarfy był strumieniem prądu. Przymykam powieki, oddycham coraz płycej i szybciej. - Damien... — szepczę. - Podoba ci się? - Tak... och... tak. - To świetnie. - Puszcza szarfę. Ruch ustaje, błyskawicznie otwieram oczy. Spogląda na mnie z góry, z bardzo zadowolonym uśmiechem. - Czyżby była pani niezaspokojona, pani Fairchild? - Nie - kłamię, ale nawet ja słyszę jęk skargi w swoim tonie. Śmieje się, a po chwili całuje mnie w nos. - Cierpliwości, skarbie. Na razie mam dla ciebie coś specjalnego. Naciska guzik na stole. Światełko nad drzwiami zmienia się z czerwonego na zielone. Zerkam na niego z ciekawością. - Zamykane panele są po to, żeby zapewnić gościom więcej prywatności. Gdy jedzenie jest gotowe, obsługa naciska guzik na zewnątrz, a światełko zmienia się na czerwone.

- I blokuje panel - dodaję. Ciekawy system. Uświadamiam sobie także, że zagwarantowałby nam całkowitą intymność, gdyby Damien rozebrał mnie do naga, oparł o okno i zaczął pieprzyć dokładnie tak, jak opisał. Wyobrażam sobie chłód szyby za plecami. Dotyk dłoni Damiena na moich piersiach. Jego usta na moim karku. I jego kutasa, który wypełnia mnie z każdym kolejnym, coraz głębszym pchnięciem, aż w końcu doprowadziłby mnie do wybuchu, a kakofonia barw przyćmiłaby nawet światła nabrzeża na horyzoncie. - Nikki... Gwałtownie podrywam głowę i widzę, że kelner ustawia na stole zestaw do fondue, a Damien gestem prosi, żebym usiadła. Chociaż wydaje się, że kelner nie zwraca na nas uwagi, jestem pewna, że Damien wie, dokąd zawędrowały moje myśli.

Bardzo niegrzecznie - wypowiada bezgłośnie, samym ruchem warg. Uśmiecham się najniewinniej jak potrafię i dla wzmocnienia efektu trzepoczę rzęsami. Na środku stołu znajduje się elegancki podgrzewacz. Na nim kelner stawia ciężki kamionkowy garnek - le caąuelon - wypełniony częściowo rozpuszczoną gęstą masą. Drugi kelner przynosi kosz przeróżnych produktów, które da się maczać w czekoladzie, od soczystych truskawek po malutkie kostki sera. Uśmiecham się do Damiena jak dziecko, które trafiło do raju. - Czekoladowe fondue? - Rozważałem serowe - mówi, gdy kelnerzy już wyszli i zamknęli za sobą panel. - Ale tylko tak mogłem być pewny, że nie zostanę ukarany odmową uprawiania ze mną seksu. Chyba mam zdezorientowaną minę, bo Damien wyjaśnia dalej. - Alaine importuje tę czekoladę ze Szwajcarii, za pośrednictwem firmy, o której wspominałem ci wcześniej. - Naprawdę? - Zaglądam do garnka. - Wiem już, że ty jesteś smakowity. Podejrzewam, że twoja czekolada również. Żeby to sprawdzić, sięgam po truskawkę, ale on delikatnie trzepie mnie po dłoni. - O nie, nie. Wbijam w niego wzrok.

- Ale jak to? Dlaczego? Śmieje się. - Zamknij oczy. Mrużę powieki, ale ich nie domykam. - Nieposłuszeństwo, pani Fairchild? Doprawdy lubi pani ryzyko. Uśmiecham się krzywo, ale pokornie przymykam oczy. Po chwili czuję dotyk czegoś miękkiego na policzku - to coś zakrywa mi oczy. Serwetka, chusteczka? Nie jestem pewna. W każdym razie Damien użył tego jako przepaski. - Jak...? Zdusza moje pytanie, przytykając mi palec do warg. - Złożyłem pani obietnicę, pani Fairchild. Przytakuję. Twardnieją mi sutki i czuję bolesny skurcz na dole, gdy przypominam sobie słowa Damiena. - Dasz mi orgazm. - To też. — Słyszę śmiech w jego głosie. - Ale obiecywałem także, że cię nakarmię. Dobrze się składa, że można połączyć te i czynności. Przez chwilę nic nie czuję. Potem szarfa, która wciąż tkwi między moimi nogami, nagle się zaciska - to Damien pociągnął ją delikatnie od tyłu. Wydaję jęk rozkoszy i w tej samej chwili moje wargi muska coś zimnego. - Otwórz usta - rozkazuje Damien. Spełniam polecenie. Znów dotyka moich warg tym czymś, czego nie rozpoznaję. Jest miękkie, ale zarazem szorstkie. Chociaż usiłuję wyczuć zapach, upojna woń czekolady dominuje całe pomieszczenie. - A teraz gryź. Wzdycham głęboko i miażdżę zębami słodką truskawkę. Sok skapuje mi z podbródka - ale tym zajmuje się Damien; koniuszkiem języka dotyka kącika moich warg i zlizuje sok. Bezlitośnie drażni mnie i kusi. - Podobno miałeś mnie nie dotykać. - Obracam głowę w poszukiwaniu jego ust. Chcę go całować. Chcę jego dotyku. - Czyli jednak trzymasz mnie za słowo? - Znów pociąga za szarfę. Jęczę i gwałtownie wypycham biodra do przodu. Czuję teraz, jak bardzo jestem wilgotna, jak śliski zrobił się jedwab. Przebiega tuż obok łechtaczki, ale nie dokładnie po niej -a ja jestem złakniona doznań właśnie w tym miejscu. - Nie - szepczę niemal bezgłośnie. Chcę go błagać, żeby mnie pieścił, niech szlag trafi obietnice.

Śmieje się. - Och, ja jestem człowiekiem, który ceni sobie dotrzymywanie obietnic. Zgódźmy się jednak, że nie będę traktował swojej obietnicy zbyt dosłownie. Czy chcesz, żebym delikatnie przycisnął czubkiem palca twoją łechtaczkę? Wymacał ten twardy groszek? Drażnił go, głaskał, bawił się nim tak długo, aż dojdziesz? - Ja... - Ciiii... Ty nic nie mówisz, Nikki. Dopóki ci nie pozwolę. Rozumiesz? Kiwam głową. - Dobrze. Rozważmy inne aspekty naszej umowy. A chciałabyś, żebym wsunął ci dłonie między nogi? Położył cię na siedzeniu i całował uda, zmierzając ciągle do góry? Poczuł twój zapach i zanurzył język w twoje ciało, słodsze od jakiejkolwiek czekolady? Tak... O tak, błagam cię... - A może po prostu chcesz, żeby zaczął cię pieprzyć? Wydaję z siebie cienki skowyt, ale Damien nie zwraca na to uwagi. - Wszystkie te propozycje spotkają się z moją odmową pani Fairchild. Obiecałem, że pani nie dotknę, i tak się stanie. Przynajmniej nie dotknę łechtaczki. Co do reszty... może pozwolę sobie na jeden czy dwa małe wyjątki. Przytaknij, jeśli rozumiesz. Przytakuję. - Grzeczna dziewczynka. A teraz spróbuj tego. Otwieram usta, po czym odkrywam w nich prawdziwie dekadencką rozkosz. Kremowy sernik skąpany w czekoladzie. Jęczę, przełykam, zlizuję resztki z warg. - Bardzo nieładnie - wtrąca Damien. - Tak nic mi nie zostawić. — Wypowiadając te słowa, znów bawi się szarfą. Przymykam oczy przesłonięte opaską i poddaję się tym podniecającym muśnięciom. Gdy tylko Damien puszcza szarfę, nadchodzi czas na kolejny smakołyk. Tym razem to kawałeczek ciasta. Potem pianka. A na koniec - och, Boże - palec Damiena. Zlizuję z niego czekoladę, po czym chciwie zasysam głęboko do ust. Oplatam go językiem, głęboko wciągam w siebie, aż słyszę cichy jęk i wiem już, że, o tak, to do niego dotarło. Czekam na nowy przysmak, ale Damien lekko szarpie mnie za rękaw.

- Wyciągnij ramię - wydaje polecenie. Uwalniam rękę z ubrania. Powtarza manewr po drugiej stroić, a gdy już mam obie ręce uwolnione, może mi całkiem pociągnąć sweter. - To był taki dobry pomysł, że chyba sam muszę go wypróbować. Nie mam pojęcia, o co chodzi - dopóki nie czuję, że na piersi wylądowało mi coś mokrego i lepkiego. W moich ustach nagle nów pojawia się palec Damiena. Zlizuję z niego czekoladę. Ale tym razem jego język też pracuje. Damien ssie moją oblaną czekoladą pierś. Liże mnie, pieści, a z każdym jego ruchem sutek mi twardnieje i nabrzmiewa aureola wokół niego. Czuję też skurcze w okolicach łechtaczki, jestem rozpalona i wygłodniała, rozogniona przez dotyk szarfy, którą Damien znów zaczął się bawić. Rytm delikatnych szarpnięć zsynchronizowany jest z ruchami ust przy mojej piersi. Jedwab raz za razem prześlizguje się po mnie, a ja drżąca pędzę ku przepaści. Usta Damiena kuszą mnie i drażnią. Ssie, ciągnie, przygryza, nie za mocno, ale na tyle, żebym to poczuła. Żeby ta dręcząca słodycz przeniknęła mnie całą docierała aż do miejsca, które tak łagodnie torturuje szarfa. Rozkosz stopniowo narasta, aż w końcu porywa mnie jak fala. Płynę z nią coraz szybciej poruszam biodrami, coraz mocniej wczuwam się w dotyk ust Damiena. To jest jak eksplozja, dzika i niepowstrzymana, gdy wybucha, tracę oddech, a potem, kiedy orgazm nieuchronnie wygasa, opadam bezwładnie, wyczerpana rozkoszą i uśmiecham się upojona i rozgrzana. Damien powoli zlizuje resztkę czekolady z mojej nagiej skóry. Potem delikatnie pomaga mi z powrotem wsunąć ręce w rękawy. - A teraz powiedz mi, Nikki - odzywa się cicho i uwodzicielsko. Smakował ci deser? - O, tak. - A masz ochotę na dokładkę? - Zrywa mi opaskę z oczu.

Przez chwilę mrugam, po czym nagle tracę oddech, bo znów mam go przed oczami. Mojego pięknego Damiena, z niemal niezauważalną smużką czekolady w kąciku warg. Nachylam się, żeby ją scałować, smakując te ostatnie kropelki samym koniuszkiem języka. - Chcę tylko jednej jedynej rzeczy szepczę bardzo cicho. -Ciebie.

Rozdział 4 Nie ma ruchu, gdy wracamy do Malibu, więc Damian jak szalony pędzi PCH, a potem krętymi drogami kanionów. Pokonuje trasę w mniej niż dwadzieścia minut - to zarówno rekord, jak i dowód, że ekipa Bugatti nie przesadziła, zachwalając osiągi samochodu. Choć nasza podróż jest krótka - a sama jazda oszałamiająca -to najdłuższe dwadzieścia minut mojego życia. Gdy wchodzimy do domu, Damien powoli - boleśnie powoli wyciąga szarfę spod mojego ubrania. Talia spódnicy jest wąska, pasek stawia opór, więc gdy szarfa prześlizguje się po mojej cipce i pomiędzy pośladkami, muszę przygryźć wargę, żeby nie krzyknąć z powodu narastających we mnie doznań. - Damien - mruczę. Tylko na tyle mogę się zdobyć. Stoimy w surowym holu jego niewykończonego domu. Pomieszczenie jest ogromne i puste, nawet mój oddech odbija się w nim echem. Drzwi wejściowe zostawiliśmy otwarte. Nie dbam o to wszystko. W tej chwili nawet twarda marmurowa podłoga wydaje mi się cholernie pociągająca. Patrzę Damienowi w oczy i dostrzegam w nich odbicie swojego pożądania. Ten wieczór był grą wstępną jakże wspaniałą. Nadszedł jednak czas na więcej. Chcę, żeby mnie zerżnął. Pragnę go. - Rozbierz się - nakazuje; wyciągnięta spod ubrania szarfa wciąż wisi mi na szyi. Kiwam głową i w milczeniu spełniam rozkaz; wychodzę ze spódnicy, potem ściągam sweter. Gdy to robię, Damian zatrzaskuje drzwi. Podchodzi do mnie, nie mogę sobie poradzić z węzłem na szyi. - Nie - mówi. — Zostaw.

Pochyla się i rozpina malutkie sprzączki moich sandałków. Zrzucam buty i wzdycham z ulgą Marmur jest chłodny pod moimi stopami; biorąc pod uwagę, jak bardzo mam rozgrzane ciało, dziwię się, że od samego kontaktu nie syknęła para. Stoję naga, tylko z szarfą na szyi, a on wciąż jest ubrany,

koszula nawet się nie pomięła. To spostrzeżenie jeszcze bardziej mnie podnieca. Jestem świadoma wszystkiego, co dzieje się wokół mnie i we mnie. Żaru bijącego od Damiena. Szybkich uderzeń tętna na mojej szyi. Pulsowania w cipce, tak spragnionej dotyku. Gdy nasze oczy się spotykają z mojego gardła wyrywa się cichy jęk. W spojrzeniu Damiena widzę pożądanie, ale też inne emocje. Rozpaczliwą tęsknotę, której nawet nie stara się ukryć. - Nikki... - Jednym szybkim ruchem chwyta za szarfę i przyciąga mnie do siebie. Wciskam się w jego ciało; na rozgrzanej skórze czuję chłód bawełnianej koszuli. Nie mam czasu jednak o tym myśleć, bo jego usta zamykają się na moich, by pieścić i uwodzić. Upomina się, domaga. Smakuję go, nie czuję nic poza Damienem. W tej chwili to on jest całym moim światem i na pewno dla niego też nie istnieje nic poza nami dwojgiem. - Chcę to zrobić powoli. - W końcu przerywa pocałunek. - Chcę, żebyś jęczała z niecierpliwości i wiła się z pragnienia. Chcę cię mieć tak gotową żebyś błagała. Przełykam ślinę. Ja też tego pragnę. - Ale, do diabła, Nikki, nie mogę czekać. - To nie czekaj - odpowiadam ochryple; pożądanie zaciska mi gardło, słowa z trudem wydostają się na zewnątrz. - Boże, co ty ze mną wyprawiasz... - Nie kończy, zamyka usta na moich wargach. Jednocześnie bierze mnie na ręce, jedną otacza moje plecy, drugą wsuwa mi pod kolana. Przytulam się do Damiena, rozkoszuję się jego dotykiem i pragnę więcej. Znacznie więcej.

Niesie mnie po schodach na górę i stawia przy zamkniętych drzwiach balkonowych. Nie mogę odzyskać równowagi, bo znów całuje mnie mocno. Zataczamy się do tyłu. Łóżko jest tuż obok, chroni nas przed upadkiem na podłogę porwanych lawiną pożądania. Ocieram się udami o materac, ale nie siadam na nim, bo Damien nagle przerywa pocałunek. - Nie. - Odwraca mnie do siebie tyłem. - Pochyl się. Ręce na łóżko. Wypełniam rozkaz, szarfa zwisa mi z szyi jak ozdobna smycz. Kokieteryjnie kręcę pupą na tyle, na ile mogę w tej pozycji.

- Jak na kogoś, kto pragnie szybkiego spełnienia, marnujesz strasznie dużo czasu. - Może czekam na przeprosiny. To nieuprzejme przypominać człowiekowi, że jego rozkosz wkrótce się skończy - drwi surowo. - Młoda kobieta z twoim nieskazitelnym wychowaniem powinna mieć więcej taktu i nie poruszać tak bolesnych tematów kilka razy w ciągu jednego wieczoru. Gdzie etykieta, gdzie zasady? - Bardzo dobre pytanie, panie Stark. Może wcale nie jestem tak dobrze ułożona i wyrafinowana, jak myślisz. - Mhm... - mruczy, wodząc palcem po moich plecach. - Nie lubię, gdy ktoś mi mówi, że koniec jest blisko. Postąpiłaś nieuprzejmie, wspominając o tym tak odważnie. - Dosyć nieuprzejmie - zgadzam się. - Niegrzecznie nawet. Zdecydowanie bezmyślnie. Emily Post by tego nie pochwaliła. Nie odpowiada. Jestem pewna, że jego milczenie maskuje śmiech. Znów flirciarsko poruszam tyłkiem. - Może powinieneś mnie ukarać. Natychmiast czuję, że powiedziałam coś złego. Damien nadal milczy, teraz jednak cisza wydaje się mroczna i ciężka, a nie radosna i lekka.

- Powinienem? - odzywa się w końcu niskim, opanowanym głosem. Myślisz, że nie widziałem, jak zaciskałaś palce na udach w samochodzie w drodze do restauracji? Wtedy tylko rozmawialiśmy o paparazzi. Zrobiło się gorzej, gdy nas osaczyli. Nie straciłaś kontroli, Nikki, ale musiałaś o nią walczyć. Zamykam oczy; nie chcę tego pamiętać. - Spójrz na mnie — nakazuje surowo; mam ochotę z niego zakpić, ale się powstrzymuję. Nie zmieniam pozycji, tylko obracam głowę w prawo. Damien staje na linii mojego wzroku, a ja zmuszam się, żeby popatrzeć mu w oczy. Widzę w nich ogień i obawę. Mogłam się tego spodziewać. Czasami to on przejmuje inicjatywę i wymierza mi klapsa, a lekkie pieczenie bólu stapia się z pulsowaniem między moimi nogami. Gdy jednak proszę o ból, waha się. Chroni mnie, teraz nie chcę jednak ochrony. Chcę zmysłowego dreszczu. - Nikki - mówi. Tylko tyle. Tylko moje imię. Mimo to słyszę pytanie

w jego głosie. Gdy zaczynam odpowiadać, słowa więzną mi w gardle. Bo prawda jest - i teraz to wiem - że wcale nie zostawiłam bólu tak daleko za sobą jak przypuszczałam. Fakt, tylko zaciskałam palce na udach. Minął jednak zaledwie tydzień od dnia, w którym rzuciłam nożem przez kuchnię wściekła i przerażona tym, jak bardzo chcę przycisnąć ostrze do skóry i wymazać lęki i wątpliwości obezwładniającą falą bólu. Wygrałam bitwę, lecz nie wojnę, i teraz to moje krótkie włosy są blizną na mojej duszy, tak samo jak szramy na udach są bliznami na ciele. Czy to dlatego tego chcę? Czy pragnę, aby mnie uderzył, bo potrzebuję bólu? Czy rozkosz, którą czuję, gdy całkowicie oddaję się Damienowi, pochodzi z tego samego miejsca, co ta, której doznaję, gdy się tnę? Myśli tłoczą się w mojej głowie, mroczne i nieprzyjemne; odsuwam je od siebie. To nieprawda. A nawet jeśli, to z Damienem jestem bezpieczna, niezależnie od tego, co tkwi u podstaw mojego pożądania. Dowiódł mi tego już wiele razy. Nagle przestaję pochylać się nad łóżkiem. Damien łapie mnie za ramiona i pomaga mi się wyprostować. - Do diabła, Nikki. Porozmawiaj ze mną. Przyciskam dłonie do jego policzków i atakuję jego usta swoimi ustami, pocałunek pogłębia się, gdy Damien przyciąga mnie do siebie. Jego ciało się rozluźnia, lęk, który w nim narastał, gdy milczałam, teraz jakby uchodził z niego niemal każdym porem. - Potrzebuję ciebie - wyznaję. - Ciebie. Nie tego. - Wpatruje się we mnie w skupieniu, zagląda w głąb mojej duszy, wiem, że nie zdołam niczego przed nim ukryć. Biorę głęboki wdech i obnażam przed nim serce. - Nie potrzebuję tego, ale tego chcę. Mięśnie jego szczęki drżą lekko, jakby z trudem zachowywał kontrolę. - Chcesz? Przytakuję, przełykając ślinę. Moje policzki płoną, co mnie irytuje. Zaznałam z Damienem większej intymności niż z jakąkolwiek inną osobą a mimo to nadal się rumienię? To idiotyczne dziewczęce zawstydzenie prawdopodobnie zaszczepiła we mnie matka i już samo to mnie wkurza - i daje mi siłę. - Chcę tego - powtarzam. - Nie dlatego, że potrzebuję bólu. Potrzebuję ciebie.

Potrzebuję go bardziej, niż mogłabym wyrazić słowami. Chcę czuć na sobie jego dłonie. Chcę być źródłem jego rozkoszy, chcę zatracić się w świadomości, że Damien niczego nie pragnie bardziej, niż mnie zadowolić, a ja w takim samym stopniu chcę się mu poddać. Przełyka ślinę, moje słowa najwyraźniej sprawiły mu przyjemność. - Ja też cię potrzebuję, Nikki. Boże, jak ja cię potrzebuję. Biorę głęboki wdech, upojona jego słowami. - Więc mnie dotknij.

Robi to - och tak, robi to - i choć spodziewałam się pieszczot, pasji, natychmiastowej zmysłowej napaści, zbija mnie z tropu widok rozgorączkowania w jego oczach i zaciśniętej linii jego ust. Nie istnieje dla niego nic poza mną Rozsmakowuję się w jego drapieżnym, namiętnym pocałunku. - Na łóżko - rzuca bez tchu. - Pochyl się. Rozstaw nogi. Pytająco unoszę brwi. - Ale ty jesteś apodyktyczny. Wymierza mi lekkiego klapsa w pośladek, gwałtownie łapię powietrze zaskoczona i podekscytowana. - Co się odpowiada? - Tak, panie - poprawiam się posłusznie, usiłując się nie uśmiechnąć. Odwracam się tyłem do niego i opieram dłonie na materacu; moje podekscytowanie zapewne emanuje ze mnie niczym zapach perfum. Nie wnikam już we własne motywy, nie jestem w nastroju do robienia sobie psychoanalizy. Chcę tylko, żeby Damien rozniecił we mnie ogień. Chcę, żeby wszedł we mnie głęboko. Łapie mnie za pośladki, leniwie, zmysłowo zatacza nimi kółka. Potem odsuwa dłonie - czuję falę zimna na skórze. Zaczynam krzyczeć z rozkoszy i bólu, gdy wymierza mi mocnego klapsa, po czym przyciska się do mnie, a słodycz tego dotyku koi pieczenie. Powoli wsuwa rękę między moje nogi. - Och, skarbie... - Zatapia we mnie palce. Jestem niesamowicie mokra, dygocę, muszę zwalczyć pokusę żeby nie oderwać dłoni od łóżka i nie dotknąć się w miejscu, którego Damien tak starannie unika. Z drugiej strony... Podpieram się lewą dłonią a prawą przenoszę między uda.

Przeszywa mnie dreszcz, gdy muskam czubkiem palca łechtaczkę, i si nabrzmiała, wrażliwa, a ja pędzę ku krawędzi. - Och, niegrzeczna dziewczynka. - Damien napotyka moje palce.

Spodziewam się kolejnego uderzenia, ale ono nie nadchodzi, zamiast tego Damien pochyla się nade mną tak, że nie mam wyboru: muszę znów oprzeć się na obu dłoniach, inaczej upadłabym na twarz. Gdy Damien zabiera rękę, zaczynam cicho jęczeć. Wcale mnie nie dotyka, to najdotkliwsza kara, jaką może wymierzyć. Zastanawiam się przez chwilę, czy to właśnie zaplanował. Czy zamierza mnie tak zostawić pochyloną nagą z wypiętą pupą żebym pragnęła i czekała? Mógłby to zrobić, wiem i uśmiecham się na tę myśl. Wkurzyłoby mnie to i doprowadziło do szaleństwa. Ale potem, jak już w końcu by mnie zerżnął, wszystko stałoby się jeszcze słodsze. On ma jednak inny plan. Słyszę, jak rozpina rozporek, dżins ociera się o mnie, gdy Damien szybko ściąga spodnie. Przygryzam wargę i sapię z poczuciem zwycięstwa, gdy jego fiut wciska się między pośladki, a moje ciało otwiera się na niego w słodkim oczekiwaniu. Proszę, Damien. Weź mnie. Błagam, weź mnie teraz. Chcę wykrzyczeć te słowa, lecz milczę. Nie mogę jednak w ogóle nie reagować. I nic na to nie poradzę. Moje ciało domaga się, niecierpliwi, coraz szybciej poruszam biodrami, a niski jęk rozkoszy wydobywający się z jego ust tylko potęguje moje rozgorączkowanie. Chwyta dłońmi moje biodra i je unieruchamia, jęczę w proteście. Damien wybucha śmiechem, a ja mam ochotę krzyczeć z frustracji, bo przecież z rozmysłem, bardzo złośliwie drwi sobie ze mnie. W końcu czuję, jak czubek jego kutasa rozchyla moją cipkę i teraz chcę krzyczeć z ulgi. Z początku tylko prowokuje, nie wchodzi całkiem do środka. Przygryzam dolną wargę tak mocno, że boję się, że zaraz poczuję smak krwi. Oczekiwanie jest brutalne i słodkie zarazem. Damien torturuje nas oboje, kontrolując silę pchnięć. Ani na chwilę nie puszcza moich bioder. Ja nie potrafię być tak opanowana. Każdą cząstką siebie desperacko żądam więcej, moje mięśnie zaciskają się chciwie wokół niego przy każdym hipnotyzującym pchnięciu. Głębiej. Mocniej. - Och, błagam.

- Jak sobie życzysz - odpowiada. Dopiero teraz ze zdumieniem uświadamiam sobie, że powiedziałam to na głos. Ale nie zatrzymuję się na tej myśli, bo znów jest we mnie, wypełnia mnie i wciska się gwałtownie. Mocno opieram obie dłonie na łóżku, żeby utrzymać równowagę. Otacza mnie ramieniem w talii, jestem mu wdzięczna za wsparcie. Pośladki mam wypięte, stoję na czubkach palców, moje ciało robi wszystko, co w jego mocy, żeby wciągnąć go głębiej. Chcę go mieć całego. Chcę pochłaniać i być pochłaniana. Gdy wycofuje się delikatnie, a potem znów wypełnia mnie jednym potężnym ruchem, świat wokół mnie eksploduje. - Jesteś blisko - szepcze, a szorstkość w jego głosie podpowiada mi, że on też zaraz dojdzie. - Tak - mówię chrapliwie; wątpię, czy to zrozumie. - Dotknij się. Podniecenie, które we mnie narasta, przeszywa mnie niczym prąd elektryczny. - Słucham? - pytam i jęczę, gdy kontynuuje swoją powolną torturę, jakby wiedział dokładnie, jak mocno naciskać, by doprowadzić mnie do krawędzi, i ile trzeba, by zepchnąć mnie w przepaść. - Słyszałaś. Oblizuję wargi i przełykam ślinę. Moje palce drżą z pragnienia, żeby go posłuchać. Żeby poczuć, gdzie łączą się nasze ciała, żeby go pogłaskać, gdy będę pieścić swoją wrażliwą łechtaczkę. - Nie chcę być niegrzeczna - odpowiadam, nagle ogarnięta nieśmiałością. Jego odpowiedź niemal unosi mnie do gwiazd: - Może lubię, jak jesteś niegrzeczna. Zachłystuję się z wrażenia. Odrywam prawą dłoń od łóżka. Tracę przy tym równowagę, ale Damien podtrzymuje mnie w talii. Przesuwam dłoń, zaledwie muskam śliski guziczek. Moje ciało zaciska się, mięśnie kurczą się chciwie, wciągając Damiena głębiej. Czuję się wspaniale wypełniona i tak rozpaczliwe bliska spełnienia, że teraz wystarczy już najlżejszy dotyk, aby porwał unie wir rozkoszy. Pragnę tego, ale chcę też czuć Damiena. To, jak łączą się nasze ula, gdy wchodzi we mnie. Przesuwam dłoń po śliskich fałdkach. Czuję go tam, jego aksamitną stal, słyszę jego gardłowe jęki, gdy zaczynam

delikatnie go pieścić. - Rany, Nikki, nie dam rady się powstrzymać. - Więc się nie powstrzymuj. - Zamykam oczy, palcami pieszczę łechtaczkę, gdy Damien zaczyna dygotać; zacieśnia uścisk wokół mojej talii i wciąż mnie wypełnia. Jego orgazm uwalnia mój orgazm, zaciskam się wokół niego, dłoń kładę na łóżku, żeby nie upaść. - Nikki... - szepcze, gdy dreszcze wstrząsające jego ciałem zamierają Uwalnia moją talię i natychmiast mnie łapie, gdy zaczynam upadać; mam tak słabe nogi, że nie jestem pewna, czy zdołam znów na nich stanąć. - Chyba mnie rozprułeś. Ale jeśli planowałeś wymierzyć mi karę, wybrałeś fatalny sposób. - Czyżby? - prowokacyjnie podnosi głos. - Zdaje się zakładasz, że to koniec. Aja cię zapewniam, że to dopiero początek. - Och. - Mój puls znów zrywa się do galopu. - Interesująca informacja. - Cieszę się, że cię zaintrygowałem. - Przesuwa dłonią po moich nadal słabych nogach. - Tym razem chyba będziesz musiała się położyć. Nie sądzę, żebyś zdołała dłużej ustać. - Naprawdę? Podnosi mnie, więc znów wtulam się w jego pierś. Jest mi ciepło, czuję się bezpieczna i otoczona czułością. Delikatnie kładzie mnie na łóżku i wyciska miękki pocałunek na moim czole - to takie słodkie, że mam ochotę się rozpłakać. Nagle jednak w jego oczach błyska diabelski ognik. - Tylko nie zasypiaj — ostrzega. Odwiązuje szarfę z mojej szyi i mocuje ją na prawym nadgarstku. Drugi koniec zawiązuje na słupku łóżka. Zawisa nade mną z psotnym uśmiechem. - Na pewno bardzo mi się to spodoba. I tobie też, Nikki. Oblizuję wargi, wszystkie myśli o delikatności pierzchają pod ciężarem namiętnych, cichych obietnic Damiena Starka. Podnosi leżący w nogach łóżka szlafrok i wyciąga z niego pasek. Lekko muska nim moje ciało, uśmiechając się z determinacją. - Lewa ręka. Unoszę rękę nad głowę i zaciskam palce na zagłówku. Moje ramiona są szeroko rozłożone, plecy lekko wygięte w łuk, nogi ciasno złączone. - Dobrze - mówi Damien, przywiązując mi drugi nadgarstek. Myślę jednak, że może być lepiej.

Z rozmysłem ześlizguje się z łóżka i podchodzi do drzwi na patio. Rozsuwa szklane panele i wpuszcza do środka wieczorną bryzę. Powietrze jest chłodne, ale ciało mam tak rozpalone, że nawet nie czuję zimna. Damien staje obok drzwi, przeciąga dłonią po jedwabnych białych zasłonach, które trzepotały wokół mnie, gdy pozowałam Blaine’owi. - Pamiętasz naszą pierwszą noc? - pyta. Jak mogłabym zapomnieć? Te zasłony. To łóżko. I ja sama, zagubiona w zmysłowym szturmie Damiena, który pocałunkami i słowami koił moje lęki i gasił wstyd. Nie mówię tego wszystkiego, szepczę tylko: - Tak. - Ja również. - Zaciska dłonie na dwóch zasłonach i zrywa je z metalowych kółek, na których są umocowane do karnisza. Widzę, jak napinają się mięśnie jego pleców, chwilę później miękka, przezroczysta biała tkanina swobodnie ląduje na ziemi. Uśmiecham się lekko... mnie również uwolnił. Wraca do mnie w mgnieniu oka i tak jak podejrzewałam, używa zasłon, żeby przywiązać moje nogi do żelaznych prętów łóżka. Efekt jest słodko, boleśnie intymny. Mam rozłożone ręce i nogi, nie mogę dotknąć ani siebie, ani jego. Nie mogę się odwrócić. Nie mogę złączyć nóg, żeby ukryć swoje wilgotne wnętrze. Odwracam głowę, jakaś część mnie pragnie schować się pod przykryciem, a ta druga jest rozpaczliwie podniecona świadomością że całkowicie otwieram się na Damiena. Może ze mną zrobić, co tylko zechce. Zastanawiam się, co zaplanował, i jęczę cicho w proteście, gdy odsuwa się od łóżka, zamiast położyć się obok mnie. Przygryzam dolną wargę, nagle zaniepokojona. Wiem, że niezależnie od wszystkiego, koniec będzie wspaniały. Wiem też jednak, że Damien jest mistrzem manipulacji. Jeśli mnie tak zostawi - otwartą i gotowąchyba zacznę krzyczeć. - Nie martw się - mówi, jakby czytał mi w myślach. - Być może jeszcze trochę cię pomęczę, ale ta noc dla mnie też będzie torturą. - Sadyzm, nie masochizm? - odpowiadam figlarnie i uśmiecham się, gdy Damien wybucha śmiechem. - Sadyzm, panno Fairchild? Czy dobrze pamiętam definicję? Sadyzm to chyba czerpanie satysfakcji seksualnej z zadawania bólu, cierpienia lub upokarzania innej osoby. - Podchodzi do małej szafki nocnej i otwiera szufladę. - Przyznaję, że czerpię satysfakcję seksualną... i zamierzam zaczerpnąć jej jeszcze więcej, zanim

ta noc dobiegnie końca... nie jestem jednak pewien co do reszty. Oblizuję wargi, gdy z szuflady wyciąga pudełko zapałek. Ufam mu całkowicie, ale... po co mu zapałki? - Proszę mi powiedzieć, panno Fairchild, czy odczuwa pani ból? Przełykam ślinę. Nie jestem w komfortowej sytuacji, do bólu jednak daleka droga. - Nie. - Cieszę się, że to słyszę. - Przechodzi przez pokój i znika / mojego pola widzenia. Chwilę później wraca z grubą świecą płomień migocze w rytmie jego kroków. - Polewanie roztopionym woskiem może być bardzo zmysłowe - wyjaśnia w odpowiedzi na moje pytające spojrzenie. - To kwestia szybko zmieniającej się temperatury. I tego, jak tężeje na skórze. Czy kiedykolwiek pani tego doświadczyła, panno Fairchild? Kręcę głową. - Nie. - Nie jestem pewna, czy czuję podniecenie czy strach. - Mhm - mruczy i jakby zapamiętywał moje słowa. - Cóż, potrzebuję świecy tylko do jednego. - Staje przy łóżku i kapie woskiem na marmurowy blat ozdobnego stolika. Stawia na nim świecę, wosk twardnieje, tworząc podstawkę. Potem Damien wyjmuje z szuflady coś jeszcze. Dopiero gdy blask kinkietów przygasa, uświadamiam sobie, że to pilot do oświetlenia. Po chwili jesteśmy pogrążeni w mroku, skąpani w migoczącym pomarańczowym świetle świecy. - Och... - Rozczarowana? - Nie. - Moje policzki oblewa rumieniec. - Byłam jednak zaintrygowana. - Naprawdę? Muszę to zapamiętać. Na czym skończyliśmy? Ach, tak. Sadyzm. - Klęka pomiędzy moimi rozłożonymi nogami. Mój oddech zaczyna się rwać, gdy delikatnie kładzie dłonie na moich udach tuż nad kolanami, dotykając kciukami ich wnętrz. -Potem mówiliśmy chyba o upokorzeniu. Czy czuje się pani upokorzona, panno Fairchild? Jest pani całkowicie odsłonięta, bądź co bądź. Rozchylona niczym kwitnący kwiat i bardzo, bardzo mokra. Jesteś piękna, Nikki - dodaje z pasją w głosie. — Czy czujesz się upokorzona? Odwracam głowę. Czuję się odsłonięta, otwarta, wyuzdana i dzika. Ale nie upokorzona. Wręcz przeciwnie, jestem podniecona. I to chyba przez tę osobliwą mieszankę uczuć moje policzki znów oblewa żar. - Nie - szepczę.

- Spójrz na mnie. Odwracam głowę i spoglądam mu w oczy - to bursztynowe lśni w świetle świec, a to prawie czarne jest mroczne jak otchłań. - Nie czujesz się upokorzona. I chyba nie cierpisz? - Nie. - To dobrze. - Uśmiecha się i dłońmi głaszcze wewnętrzną stronę moich ud, kciukiem delikatnie muskając najbrzydsze blizny. - Jest pani wyjątkowa, panno Fairchild. Mógłbym na ciebie patrzeć całą wieczność. Zatracić się w tobie na zawsze. Biorę drżący wdech. Mięśnie cipki zaciskają się z tęsknoty, piersi są niemal boleśnie ciężkie. Chcę się poruszyć - chcę ulżyć temu seksualnemu mrowieniu - ale leżę unieruchomiona i bezradna. - Podoba mi się to, że przeze mnie oblewasz się rumieńcem. Przełykam ślinę. - Dlaczego? - Bo wiem, co wywołuje tę reakcję. - Czyżby? Cóż, w takim razie proszę się ze mną podzielić swoją mądrością panie Stark. - Rumienisz się, bo jesteś otwarta na oścież. Naga i bezbronna. Bo mógłbym zrobić z tobą teraz wszystko, dosłownie wszystko cię podnieca. Kładzie dłoń na moim wzgórku łonowym, z gardła wyrywa mi się jęk cichszy niż oddech. - Niech mi pani powie, panno Fairchild. Jeśli nie czuje pani bólu, cierpienia ani upokorzenia, to co pani czuje? - Podniecenie - przyznaję, a policzki płoną mi już niemal żywym ogniem. W świetle świec dostrzegam, jak po moich słowach jego twarz mrocznieje. Nie tylko ja jestem podniecona. Zaczynam mówić, ale on kręci głową. - Sza, zamknij oczy. Pocałuję cię. Ulegam mu, rozchylam wargi w oczekiwaniu na jego dotyk. Ale zamiast na twarzy czuję jego szorstki zarost na udzie, jego język w miękkim zagłębieniu pomiędzy nogą a cipką. Mój oddech zaczyna się rwać, zabawny nastrój znika, zastąpiony przez pragnienie, potrzebę i cichą desperację. Usta Damiena zamykają się na mnie, jego język pieści mnie w rytmie, który ma doprowadzić do szaleństwa. Jego kciuki mnie prowokują docierają tylko do wejścia szparki, ale

jeśli dodać do tego zmysłową siłę języka, to cud, że moje ciało nie rozpada się na kawałki na skutek wstrząsających mną doznań. Wyginam się w łuk, poruszam biodrami. Instynktownie próbuję zsunąć nogi, powstrzymać falę rozkoszy tak potężną że graniczy z bólem. Nie mogę. Jestem związana, nie mam wyboru, muszę ulec tym wspaniałym wrażeniom. Dłonie Damiena przesuwają się na moje biodra, unieruchamiają mnie jeszcze bardziej. Czuję się pijana pożądaniem, oszołomiona żądzą Zamykam oczy, moja głowa opada do tyłu - całkowicie poddaję się, gdy wargi i język Damiena odprawiają nade mną swoje erotyczne czary; wnoszę się coraz wyżej i wyżej, aż w końcu magia kulminuje się w eksplozji iskier, kolorów i spadających gwiazd, po której jestem tak zmęczona, że brak mi tchu. Powoli wracam do rzeczywistości, gwałtownie łapię powietrze rozciągnięta na łóżku. Moja pierś unosi się i opada, ciało mam tak uwrażliwione, że czuję każdą nitkę w prześcieradle pode mną. Czuję się rozpieszczona, zepsuta, wielbiona i wykorzystana. Jestem przekonana, że Damien zaraz mnie rozwiąże, weźmie mnie w ramiona i razem odpłyniemy w błogi sen. Co więcej mogłoby się wydarzyć tej nocy? Całkowicie, rozkosznie mnie zniszczył. Jednak jeśli chodzi o Damiena Starka, niczego nie należy z góry zakładać, ponieważ takie założenia zazwyczaj okazują się błędne. Zaciska zęby na moim sutku, wyginam się w łuk, myśli o śnie znikają. Jestem zmiażdżona, rozdarta jego zmysłową napaścią a jednak nie chcę, by dobiegła końca. To słodka tortura. Mogłabym tak leżeć do końca życia, nie pamiętając o jedzeniu, przyjaciołach i całym świecie. Pragnę tylko ukryć się w ramionach Damiena. Tyle mi wystarczy. Otwieram oczy, gdy się podnosi, jego pełen zadowolenia uśmiech sugeruje, że dobrze wie, o czym myślę. Zerka na bok, jego uśmiech blednie, zastępuje go pusty, nieprzenikniony wyraz twarzy. Ogarnia mnie obawa. - Damien? - Instynktownie odwracam głowę i podążam wzrokiem za jego spojrzeniem. Na ścianie pomiędzy oprawionymi fotografiami wisi zegar, Damien przeniósł do tego niewykończonego domu kilka osobistych rzeczy. Och. Odruchowo próbuję usiąść, wciąż jestem jednak uwięziona,

przywiązana do łóżka, naga i bezbronna. Nagle jednak Damien zaczyna się wydawać jeszcze bardziej bezbronny niż ja. - Została niecała minuta - mówi. Odwraca głowę i patrzy prosto na mnie. Ty zamienisz się w dynię czy ja? Słowa Damiena są lekkie, martwi mnie jednak jego ton. Czuję podenerwowanie. - Chyba nie spodobałbyś mi się jako dynia - odpowiadam żartobliwie. - A ja okropnie wyglądam w pomarańczowym. Wybucha śmiechem, moje obawy pierzchają gdy mnie dosiada, opierając ciężar na własnych kolanach. Prowokacyjnie pociera wzwiedzionym członkiem mój brzuch. Obrysowuje moje wargi koniuszkiem palca, a ja gwałtownie wciągam powietrze, gdy nagle uświadamiam sobie, że zapomniałam o oddychaniu. Zsuwa się niżej i muska palcem moją kostkę, a na niej platynowo szmaragdową bransoletkę, którą mi podarował, gdy rozpoczęła się nasza gra. Patrzy na mnie, w jego oczach płonie pasja. - Nadal jesteś moja - szepcze. Zanim mogę odpowiedzieć, zmienia pozycję i wchodzi we mnie tak gładko, że krzyczę z zaskoczenia i pożądania. Poruszamy i. we wspólnym rytmie, kochamy się leniwie i łagodnie, a gdy czuwam, że Damien dygocze, zamykam oczy, przepełniona kobiecą satysfakcją że odnalazł spełnienie we mnie. Przetacza się na bok i przytula do mnie. - Nikki. - To nie żądanie ani pytanie. Po prostu moje imię na jego wargach; ten dźwięk omywa mnie niczym ciepły blask słońca. Leżymy złączeni, aż w końcu bezruch zaczyna mi przeszkadzać. - Rozwiąż mnie. Unosi głowę, żeby na mnie spojrzeć. W jego oczach wciąż tli się żar, jest w nich też jednak radość. Damien nie reaguje na moją prośbę. - Halo? - Stukam paznokciami w żelazną ramę łóżka. - Gdzieś zabłądziłeś myślami? - Rozważam swoje opcje. Dlaczego miałbym cię uwolnić? - Bo wkrótce zdrętwieją mi ramiona. - Z chęcią ci je rozmasuję. Robię krzywą minę.

- Bo w sobotę wydajesz tutaj przyjęcie i goście mogą się zdziwić. - Cóż, miło byłoby dać im jakiś temat do plotek, nieprawdaż? - Tak, z pewnością mieliby o czym rozmawiać, wołałabym jednak, żebyś uwolnił moje ręce. - Wolałabyś? - Leniwie przesuwa palcem po moim boku, przygryzam wargę, żeby nie zacząć się wić. Doznanie jest rozkoszne, to połączenie pieszczoty i łaskotek, po mojej skórze przebiegają dreszcze. - A co chciałaby pani robić tymi rękami, panno Fairchild? - Dotykać cię - odpowiadam śmiało. - Wolno mi. Od północy jesteśmy przecież sobie równi. Czy nie tak, panie? Zamiera na chwilę, potem kiwa głową szybko, formalnie. - Tak, pani. - Pochyla się nade mną by poluzować węzły na moich nadgarstkach. - Jesteśmy równi. Uwalniam dłonie i siadam, gdy rozwiązuje mi kostki. Podciągam nogi, ciesząc się, że mogę znów nimi ruszać. Potem klękam na materacu przed Damienem, który siedzi w nogach łóżka i mnie obserwuje. Trudno na niego nie patrzeć. Wygląda jeszcze wspanialej w blasku świecy. Wyciągam dłoń, pragnąc go poczuć pod palcami. Chcę jego ciepła. Powoli kładę mu dłoń na piersi, zamykam oczy - czuję bicie jego serca, silne i stabilne jak siedzący przede mną mężczyzna. Delikatnie popycham go na plecy i dosiadam, przyciskając kolana do jego bioder. Wodzę palcami po jego torsie i obserwuję drganie małych mięśni tuż przy szczęce, dowód tego, jak bardzo musi walczyć o zachowanie kontroli. Uśmiecham się, rozkoszując władzą którą mi przekazał. - Dzięki tobie czuję się wspaniale. Pragnę ci się odwzajemnić. - Ja też czuję się wspaniale - zapewnia. - Gdy cię dotykam. Gdy widzę, jak drżysz z pożądania. Gdy mięśnie twojej cipki zaciskają się i wciągają mnie głębiej. Przy tobie angażuję się bardziej niż kiedykolwiek przedtem. - Przecież to ty sprawujesz kontrolę. — Na przekór poruszam lekko biodrami, dając mu do zrozumienia, że teraz jednak ja dzierżę władzę. - Nie. - Kręci głową. - To złudzenie. To ty, Nikki. Podbiłaś mnie całkowicie i trzymasz moje serce w dłoni. Obchodź się z nim ostrożnie. Jest znacznie bardziej kruche, niż sobie wyobrażasz. Przełykam ślinę i mrugam poruszona jego słowami. Delikatnie muskam czubkiem palca linię jego brody, rozkoszując się szorstkością zarostu. Pochylam się, przytulam do niego i składam leniwy, głęboki

pocałunek. - Czego pragniesz? - pytam po chwili. - Teraz, gdybyś mógł mnie mieć w dowolny sposób, co byś wybrał? - Chcę mieć cię obok siebie. Chcę cię przytulić. Jego słowa mnie rozbrajają wzruszenie zaciska mi gardło. Jestem płaczliwa, emocjonalna i chyba jeszcze nigdy nie byłam tak szczęśliwa. Powoli kładę się obok niego. Plecami dotykam jego torsu, wyglądam na świat przez okno, gdy delikatnie głaszcze mnie po ramieniu. Już raz tak leżeliśmy. Wszystko jest ciepłe i znajome. To my. - Będę tęsknić za tym łóżkiem - wyznaję. - Chyba mógłbym je tu zatrzymać. Choć nie pasuje do wystroju. - Cóż, skoro jesteś taki wybredny... Urywam, a on wybucha śmiechem i przytula mnie do siebie mocniej. Jest nam ze sobą dobrze, lubię to, jak się przy nim czuję. Obracam się na drugi bok, żeby zobaczyć twarz Damiena i od razu cieszę się, że to zrobiłam. Wyciska pocałunek na moim czole, zwijamy się w kłębek, patrząc na siebie. Jego dłoń spoczywa w zagłębieniu mojej talii, leniwie wodzę palcami po jego piersi. Ma na niej tylko kilka włosów, raczej meszek. Bawię się, wyrysowując wzory na skórze; gdy podnoszę głowę, dostrzegam, że kącik jego ust drży. - No co? - Dobrze się pani bawi, panno Fairchild? - Muszę przyznać, że doskonale. - Cieszę się. Wcześniej... gdy ci łajdacy tak cię nastraszyli. Nic podobało mi się to. - Mnie również. - Niedopowiedzenie roku. - Teraz jednak jest mi cudownie. Tobie chyba też. - Z radością urwałbym im głowy - przyznaje. - Widziałam. Nie chodziło mi jednak tylko o paparazzi. - Nie? - Spogląda na mnie ostrożnie. Unoszę się na łokciu. - Wciąż myślę o tamtym telefonie. Czy coś się dzieje? - wypalam, bo powstrzymywałam się cały wieczór i dłużej już nie dam rady. - Czy to Carl? Nie odpowiada, zerkam na niego z irytacją. - Daj spokój, Damien. To wszystko, co powiedział Carl... oboje wiemy, że to nie zniknie tak po prostu.

- Mam nadzieję, że zniknie, choć chyba muszę się z tobą zgodzić. - Damien! Powiedz wprost. Czy stało się coś, o czym mi nie powiedziałeś? Czy to tego dotyczył ten telefon? - Nie. - Muska opuszkiem palca mój nos. - Zapewniam cię. Marszczę brwi, patrząc na niego. Przesuwa się, żebym mogła go widzieć lepiej, a potem rysuje krzyż na piersi. Unoszę brew, a on podnosi dwa złączone palce jak harcerz. Z trudem powstrzymuję śmiech, gdy wyciąga ku mnie mały palec. - Będziemy przysięgać? - To koniec - wybucham śmiechem. - Przysięgam — zaczyna podniosłym tonem i całuje moją dłoń - że ten telefon nie miał nic wspólnego z Carlem Rosenfeldem. Kiwam głową. Wierzę mu, choć nadal się martwię. Ktokolwiek bowiem dzwonił, zdołał zburzyć chłodny spokój Damiena Starka. A z każdym, kto potrafi to zrobić, należy się liczyć. Rozdział 5 Otwieram oczy pod baldachimem gwiazd widocznym przez okno, niepewna, co mnie obudziło. Jestem nieprzytomna, odwracam się do Damiena, odruchowo szukając u niego pocieszenia - chcę znów zasnąć w jego ramionach. Ale zamiast ciepła jego ciała znajduję tylko chłód pomiętych, porzuconych prześcieradeł. Wstaję zdezorientowana. Spałam mocno, wtulona w niego bezpiecznie, więc nic dziwnego, że teraz po przebudzeniu czuję się zagubiona. Świeca się już wypaliła, Damien włączył kinkiety, które dają nikły blask, ale wystarczający, by rozproszyć mrok. Zerkam w stronę kuchni jest ciemna i cicha. Znów dotykam pościeli obok mnie - chłodna. Damiena nie ma już od dawna. Wstaję i podnoszę szlafrok z podłogi. Wkładam go, delikatna pieszczota materiału przypomina mi dotyk Damiena. Sięgam do zagłówka i rozsupłuję pasek. Obwiązuję się nim w talii, zbierając poły. Zaciskam dłoń na zimnej żelaznej kuli. Żal mi rozstawać się z tym łóżkiem, ale ono już wypełniło swoje zadanie. Było tylko rekwizytem wybranym do osiągnięcia konkretnego efektu. Wstrząsa mną dreszcz, gdy nagle ogarnia mnie niedorzeczny lęk, że to wszystko było iluzją w tym przede wszystkim Damien. To tylko lęki. Przecież to wiem. Taką mam nadzieję. Przypominam

sobie jego słowa w restauracji - że odejdzie, żeby mnie chronić. Obejmuję się ramionami, bo nagle przenika mnie lodowate zimno. Tak, głuptas ze mnie. Damien na pewno mnie nie zostawił. Po prostu obudził się i wstał. - Damien? Nie spodziewam się odpowiedzi, więc nie dziwię się, gdy jej nie słyszę. Dom jest olbrzymi, w ostatnim tygodniu robotnicy skończyli malować wnętrza, tereny wokół zostały zagospodarowane. W pokojach nadal nie ma mebli, lecz Damien może być wszędzie, i „wszędzie” w tak dużym budynku oznacza sporą przestrzeń. Przez chwilę rozważam, czy nie wrócić do łóżka i znów nie zasnąć. Przecież mnie nie opuścił, może wyszedł, bo chciał być przez chwilę sam. Powiedział mi, że telefon nie dotyczył gróźb i aria, nie wątpię w jego słowa. Rozmowa go jednak zaniepokoiła, a ja jestem na tyle samolubna, by chcieć wiedzieć dlaczego. Pragnę, żeby mi się zwierzył i poszukał u mnie pocieszenia. Chcę, by dotrzymał obietnicy i rozjaśnił cienie, które otaczają Damiena Starka. Czy tylko dlatego zamierzam go odszukać? Jeśli tak, powinnam raczej wrócić do łóżka. Obietnica czy nie, Damien ma prawo do prywatności. I nieważne, jak bardzo mnie to dręczy, wybór, czy dotrzymać obietnicy, czy ją złamać, również należy do niego. Waham się tylko przez chwilę, bo choć pragnę zrozumieć tego człowieka, jeszcze bardziej chcę go pocieszyć. Chcę go przytulić, dotknąć i obiecać mu cicho, że będę przy nim, niezależnie od tego, czego potrzebuje. Chcę... Wciąż przemawia przeze mnie egoizm. Jestem też na tyle arogancka, by myśleć, że Damien mnie potrzebuje. Trudno, tak czy inaczej muszę działać. Obok świecy leży jego telefon. Przypominam sobie tę chwilę, kiedy dostał wiadomość, a zaraz potem odebrał połączenie. Rozpoznał numer albo ma nazwisko zapisane na liście kontaktów. Czy powinnam sprawdzić? Waham się na tyle długo, by ogarnął mnie niesmak. Gdyby Damien przejrzał spis moich połączeń, wybuchłabym całkowicie usprawiedliwionym gniewem. A mimo to naprawdę rozważam, czy grzebać w jego telefonie? Czyżbym jakimś cudem cofnęła się do czasów liceum?

Ta myśl jest tak niezaprzeczalnie nieprzyjemna, że wypycham ją z umysłu w drodze do windy na tyłach kuchni. Winda otwiera się na pierwszym piętrze w pomieszczeniu gospodarczym obok głównej kuchni, wspaniałej przestrzeni wypełnionej profesjonalnym sprzętem, dotąd jeszcze nieużywanym. Mijam kuchnię i wychodzę na werandę. Spodziewam się, że zastanę Damiena w siłowni, która zajmuje ze sto metrów kwadratowych po północnej stronie domu. Tam jednak też go nie ma. Pomieszczenie jest duże i wyraźnie podzielone na sekcje. W pierwszej znajdują się maszyny, ciężary, maty i worek bokserski. Przechodzę szybko przez funkcjonalne, pięknie wypolerowane dębowe drzwi, które wydzielają drugą sekcję z bieżnią, jeszcze większą liczbą ciężarów, drążków do podciągania, stacjonarnych rowerków, z kolejnym workiem bokserskim i masą innego sprzętu. Stąd przez oszkloną ścianę, bardzo w stylu Damiena, widać całą posiadłość i rozciągający się za nią ocean. Basen bez brzegów otwiera się na salon na głównym poziomie, jest też jednak dostępny z siłowni dzięki przesuwanym szklanym panelom prowadzącym na patio. Z miejsca, w którym stoję, nie widzę wody, lecz co najmniej jedno z basenowych świateł musi się palić, bo dostrzegam niebiesko zielonkawą poświatę. Przez chwilę nic mi to nie mówi - Damien zostawił zapalone światło po tym, jak napełniono basen trzy dni temu, bo wspomniałam mu, że jako dziecko uwielbiałam nocami siadywać z siostrą nad basenem i obserwować taniec wiatru na wodzie. Teraz jednak nie ma wiatru. Nawet trzy zasłony, których Damien nie zerwał, nie poruszały się, gdy się obudziłam. A światło tańczy na gładkiej tafli w rytmicznym, kontrolowanym tempie. Uśmiecham się - już wiem, że znalazłam Damiena. Podchodzę do szklanych drzwi i zatrzymuję się na widok małego stolika obok worka bokserskiego. Stoi na nim butelka wody, nie to jednak przyciąga mój wzrok, tylko gazeta na podłodze. Czytanie nowości jest dla Damiena niemal świętym rytuałem i nigdy nie widziałam, żeby starannie nie złożył gazety po lekturze. Ta jednak leży rozwichrzona tymczasem na ziemi. Może po prostu spadła. Nie, wcale w to nie wierzę. Podnoszę rozrzucone strony i od razu uświadamiam sobie, że to dodatek sportowy. Biorąc pod uwagę karierę zawodowego tenisisty Damiena, nic w tym dziwnego. Ale czytam nagłówek krzyczę cicho z zaskoczenia. Teraz rozumiem.

W Los Angeles dobiega końca budowa nowego centrum tenisowego. Ceremonia otwarcia ma się odbyć w następny piątek, składnie za tydzień. A centrum zostanie nazwane na cześć byłego trenera Damiena, Merle’a Richtera. Człowieka, który popełnił samobójstwo, gdy Damien miał czternaście lat. Człowieka, który jak podejrzewam, molestował Damiena przez pięć długich lat. Człowieka, z którym do współpracy zmusił Damiena ojciec, mimo iż ten błagał go, żeby mógł porzucić grę. Przypominam sobie, co mówił Alaine na temat otwarcia centrum. Wtedy nic to dla mnie nie znaczyło. Teraz znaczy wszystko. Kładę gazetę na stole i wychodzę z siłowni przez szklane drzwi. Podłoga z kamiennych płyt jest gładka pod moimi stopami, szlafrok trzepocze wokół moich kostek, gdy idę w stronę basenu. Posiadłość wybudowano na wzgórzach Malibu, a basen zaprojektowano tak, by odległy brzeg dawał iluzję wodospadu, jakby istniała możliwość, że po przepłynięciu go wypadnie się w przestrzeń. Damien pływa właśnie w tamtym miejscu, a ja zastanawiam się, czy z rozmysłem je wybrał. Basenowe światło podkreśla jego mięśnie, gdy kraulem mknie przez wodę. Ma wspaniałe, atletyczne i potężne ciało. Czuję ucisk w żołądku. Ale nie z pożądania - choć skłamałabym, gdybym powiedziała, że nie odczuwam seksualnego pociągu, ilekroć myślę o Damienie. To zaborczość. Jest mój. Ta myśl jest jednak splamiona lękiem. Ja zdecydowanie, niezaprzeczalnie należę do niego, ale czasami boję się, że Damien należy tylko do siebie. Obawiam się też tego, co nakazuje mi w pełni mu się oddać. Damian odpowiada na moje potrzeby, bez wątpienia. Nie mam jednak najlepszych doświadczeń w tym zakresie; gdy niemal bezwiednie wsuwam dłoń pod szlafrok, by poczuć nieregularne, twarde blizny znaczące moje uda, muszę przyznać, że często potrzebowałam tego, co nie tylko było dla mnie złe, lecz również bardzo, bardzo niebezpieczne. Teraz jednak nie dbam o własne motywy. Nie wiem i nie obchodzi mnie, czy to prawda, czy może zwodzę samą siebie, lecz nie mogę uwierzyć w to, żeby Damien stanowił dla mnie zagrożenie. Wręcz przeciwnie, jest darem. Ratunkiem. Rycerzem na białym koniu, choć sam wyśmiałby tę wizję i uznał, że koń musi być czarny. Może tak, dla mnie jednak nie ma nic mrocznego w Damienie Starku. Jest tylko światło, którym rozjaśnia mój świat. I dlatego czuję się bardziej niż bezradna, gdy widzę, jak cierpi. I dlatego czuję się jeszcze bardziej zagubiona, gdy to nie do mnie się zwraca o pomoc.

Powoli idę w stronę basenu, w końcu staję na brzegu bliżej domu. W wodzie jest pięć szerokich stopni - można na nich wypoczywać, częściowo zanurzając się w wodzie. Podchodzę do nich i unoszę szlafrok, żeby się nie zamoczył. Damien pływa po drugiej stronie, jeszcze mnie nie zauważył. Schodzę po trzech stopniach. Woda sięga mi niemal do kolan, balsamiczna, cieplejsza niż otaczające mnie nocne powietrze. Po raz pierwszy jestem w tym basenie. Schodzę stopień niżej i spoglądam na człowieka, który zdobył moje serce. Zanurzyłam się na głębokość trzydziestu centymetrów, z tej perspektywy widzę tylko Damiena, wodę i bezchmurne nocne niebo. Urzeczona patrzę na Damiena. Wykonuje efektywne i oszczędne ruchy. Cały on. Cienki materiał szlafroka zaczyna unosić się wokół mnie niczym płatki róży. Już mam go zdjąć i położyć na brzegu, gdy Damien zatrzymuje się nagle w połowie dystansu. Odwraca się do mnie, ale przez grę światła i cieni nie mogę odczytać wyrazu jego twarzy. Czuję na sobie ciężar jego spojrzenia, chcę podejść bliżej, a jednak tkwię w miejscu. To strach mnie tu trzyma. Obawiam się, że przekroczyłam granice, że przeszkodziłam mu w chwili, gdy chciał być sam, i że zamiast pocieszyć, moja obecność tylko jeszcze bardziej go udręczy. Im dłużej pozostaje po tamtej stronie basenu, tym większy we mnie strach, gdy więc zaczyna ku mnie płynąć, cofam się mimowolnie. Zatrzymuję się dopiero, gdy wyraźnie widzę jego twarz. Patrzy na mnie z tak otwartym podziwem, że moje serce gubi rytm. Staje na dnie po pierś w wodzie. - Nie chciałem cię obudzić. - Jak mam spać bez ciebie? Znów się poruszyłam, dół szlafroka unosi się wokół mnie. Damien podchodzi bliżej, rozgarnia wodę i rozwiązuje mi pasek w talii. Szlafrok rozchyla się, obnażając moje ciało. Damien kładzie dłonie na moich ramionach i go zsuwa. Mokry materiał przykleja się do skóry, robię jednak krok do przodu i zostawiam szlafrok za sobą - teraz otulają mnie tylko ramiona Damiena. - Chyba go zniszczyłam - mówię. - Nie chciałam w nim wchodzić do wody. Obserwowałam cię i dałam się ponieść. - Znam to uczucie. - Delikatnie głaszcze mnie po twarzy, i drugą ręką stanowczo obejmuje w talii, jakby się bał, że odpłynę jak szlafrok.

- Nie przeszkadza ci, że tu jestem? Uśmiecha się ironicznie, mocniej przyciąga mnie do siebie. Czuję na udzie jego erekcję. - A jak myślisz? Kręcę głową. Nie dla seksu tu jednak przyszłam, choć gdy Damien stoi przy mnie nagi i pobudzony, mam ogromne problemy z przypomnieniem sobie, co mną kierowało. No tak, już pamiętam. Przechylam głowę, żeby spojrzeć mu prosto w oczy. - Martwiłam się - wyznaję. - Tym telefonem? Przecież mówiłem ci, że nie chodziło o pogróżki Carla. Kiwam głową i biorę głęboki wdech. - O centrum tenisowe? Spogląda na mnie ostro. - Wiesz? - Właśnie to cię martwi? Waha się przez chwilę, potem szybko przytakuje. Przygryzam wargę, bo choć mu wierzę, to czuję, że to nie jest cała prawda. - Skąd o tym wiesz? - Widziałam gazetę. Zostawiłeś ją obok worka treningowego. Kącik jego ust lekko się unosi. - Może podświadomie chciałem, żebyś się dowiedziała. - Cóż... - odpowiadam ze śmiechem. - Zawsze to jakiś początek. On też się śmieje, liczyłam na to. Wyraźnie się rozluźnia i zamyka mnie w ciasnym uścisku. Wzdycham i zarzucam mu ręce na szyję, a potem ukrywam twarz na jego piersi. - Nie jestem fanem Richtera - wyjaśnia. - Pomysł, żeby nazwać profesjonalny ośrodek tenisowy jego imieniem, mnie wkurza. - Nie możesz czegoś zrobić? - Mógłbym kupić to cholerne centrum. Ale tego nie zrobię. Chcę spojrzeć mu w twarz, mimo to stoję nieruchomo. Powiedziałam mu o swoich podejrzeniach, on jednak nigdy ich nie potwierdził ani im nie zaprzeczył. Zastanawiam się, czy nadeszła pora, by Damien Stark wyjawił mi swoje sekrety. - Telefon, który odebrałem... To dzwonił mój ojciec. - Och. - Jestem tak zaskoczona, że w końcu się poruszam, odchylam

do tyłu, opierając ciężar na jego ramionach, i patrzę mu w oczy. Są zimne, mroczne. Nie myliłam się co do jego wcześniejszego wahania i znam już jego przyczynę. Temat ojca Damiena nie należy do łatwych. Wiem, że nie są ze sobą blisko. Wiem, że ojciec zmuszał go do uprawiania sportu, tak jak matka zmuszała mnie do udziału w konkursach. Wiem to wszystko, bo Damien sam mi o tym opowiedział. Podejrzewam jednak jeszcze gorsze rzeczy; przypuszczam, że Richter molestował Damiena, a stary Stark zdawał sobie z tego sprawę. Nakazał jednak synowi zostać z tym draniem. Przełykam ślinę, a potem wypowiadam pytanie, które powinnam przemilczeć: - Chcesz o tym porozmawiać? - Nie. - Odpowiedź jest krótka i ostateczna. - Tak. Dobrze. - Próbuję nadać głosowi swobodny ton, wiem jednak, że mi się nie udało, gdy przyciska czoło do mojego czoła i kładzie mi dłonie na ramionach. - Rozumiem, że to cię martwi. Przykro mi. Zaczynam protestować. Dobrze Wychowana Nikki, wytrenowana przez matkę, już domaga się głosu, żeby zapewnić go, że nie skąd, ma prawo do własnych sekretów, ma prawo nie chcieć ze mną rozmawiać. Ma prawo wychodzić z łóżka w środku nocy i szukać pocieszenia w samotności, choć ja zwracam się do niego o pociechę za każdym razem. Dobrze Wychowana Nikki wyrywa się, żeby to wszystko powiedzieć, w myślach mocno kopię ją jednak w tyłek. Biorę głęboki wdech, nie jestem teraz ani Dobrze Wychowaną Nikki, ani Buntowniczą Nikki, ani Towarzyską Nikki. To tylko ja, przepełniona nadzieją że wymyślę dla Damiena jakąś magiczną formułę, która wszystko naprawi, niezależnie od tego czy powie mi prawdę. - Tak, to mnie martwi - przyznaję. - Nie lubię patrzeć, jak cierpisz. - A ja myślałem, że dobrze się ukrywam. - Żartuje tylko po części. - Dobrze się ukrywasz. Rozmawiasz jednak z ekspertem w maskowaniu blizn. Dostrzegam je, choć inni ich nie widzą. I pamiętam, jak bardzo pomogła mi rozmowa z tobą Świadomość, że mogę czerpać z twojej siły, jeśli własnej mi zabraknie. Zaczyna mówić, ale przyciskam palec do jego warg i kręcę ulową - Ja naprawdę bardzo chcę cię wspierać, Damienie. I nie chodzi ni o

czysty altruizm. - Biorę głęboki wdech, szczerość nigdy nie jest łatwa. - Po prostu uważam, że to niesprawiedliwe. Ja dzielę się z tobą wszystkim, a ty wciąż tak wiele ukrywasz. - Nikki... - Nie - przerywam mu. - To nie jest żądanie ani zarzut. To przeprosiny. Ja dokonałam wyboru i wszystko ci powiedziałam, ale nie mogę się złościć z tego powodu, że ty nie dokonałeś podobnego wyboru. Przecież nie bawimy się w naśladowanie. - Zgadza się. - Kącik jego ust unosi się nieznacznie. - Biorąc jednak pod uwagę, jak świetnie nam poszła inna zabawa, może powinniśmy i tę dodać do naszego repertuaru. Przechylam głowę z grymasem. - Mówię poważnie. - Wiem - urywa. - Dziękuję. Patrzę na niego, na człowieka, który zarządza imperium. Teraz jednak władza, sława i pieniądze nic nie znaczą To po prostu człowiek. Mój mężczyzna. Nagle czuję, że muszę przyznać się przed samą sobą do tego, co tak długo pozostawało niewypowiedziane i nie do końca uświadomione - zakochuję się w Damienie Starku. To odkrycie mnie nie przeraża. Wręcz przeciwnie, mam ochotę się uśmiechnąć. On też się uśmiecha, a potem muska palcem moją dolną wargę. Otwieram usta, wciągam go do środka, czuję na języku chlor i miękki dotyk. - O czym myślisz? - O tobie. Zawsze o tobie. - A co myślisz? Uśmiecham się szerzej. - Proszę zamknąć oczy, panie Stark, to panu pokażę. Unosi brwi, wykonuje jednak polecenie, a ja zaczynam pieścić jego śliski, mokry tors. - Zamierzam się z tobą kochać, Damienie. - Moje słowa są tak nasycone uczuciami, że z trudem przechodzą mi przez gardło. - Sprawię, że zapomnisz o kłopotach. I to podziała skuteczniej niż pływanie. - Jest już późno, po trzeciej, czuję się zmęczona i trochę też obolała, to jednak nie ma żadnego znaczenia, ponieważ potrzebuję tej chwili z Damienem. Muszę się nim zająć, pogłaskać go i ukoić.

Potrzebuję go - i mam ogromną nadzieję, że on mnie również potrzebuje.

Składam miękki pocałunek na skroni Damiena, a potem zsuwam się niżej, na jego szyję i tors. Stoimy blisko siebie w wodzie po pas, jego twardy członek wciska się w moje udo w niemym żądaniu. Mam ochotę się przesunąć i chwycić go pomiędzy nogi, wykorzystać działanie wody, żeby się unieść, a potem opaść i nadziać na niego. Nie robię tego jednak - jeszcze nie. Przesuwam dłońmi po plecach Damiena, mącę gładką taflę i obejmuję jego idealne pośladki; całuję go coraz niżej i niżej, aż czuję smak chloru i skóry opinającej twarde mięśnie brzucha. Odchylam głowę, żeby spojrzeć Damienowi w twarz, i zauważam, że oszukuje - otworzył oczy, patrzy na mnie jednak tak czule, że nie mogę go za to zganić. Uśmiecham się lekko i zanurzam pod wodę. Zaciskam dłonie na jego udach i odrywam stopy od dna. Woda mnie unosi. Przesuwam językiem po nabrzmiałym fiucie. Nigdy wcześniej tego nie robiłam, doznanie wywołane przez falującą wodę, smak chloru i Damiena staje się słodko-grzeszne. Chcę wziąć go do ust, ale boję się zachłysnąć, więc tylko mój język tańczy na jego pięknym penisie. Nie widzę twarzy Damiena, wiem jednak, że te doznania są dla niego równie podniecające. Staje się coraz twardszy dzięki moim zabiegom, napięcie narastające w jego ciele niemal promieniuje przez jego mokrą skórę. Prostuję się spragniona powietrza i jego pocałunku. Wynurzam się na powierzchnię, łapię oddech i przyciskam usta do jego ust. Rozchyla wargi, zaprasza mnie do środka, jego język walczy moim i przejmuje kontrolę nad pocałunkiem. Wargi ma twarde, język gorący, pożądliwy i tak dominujący, że teraz z uwodzicielki bez wątpienia stałam się uwodzoną. Niemal nie zauważam tego, że przeniósł mnie na drugą stronę basenu. Przerywa pocałunek i odwraca mnie szorstko. Czuję jego palce na żebrach, uderza mnie jego siła i moja kruchość. Zaborczo chwyta dłońmi moje piersi, czuję natarczywego kutasa na swoich pośladkach. Chłodne powietrze owiewa moją wilgotną skórę, mimo to jest mi gorąco, do diabła, ja płonę. Rozpoczęłam to zbliżenie z myślą o niosącym pociechę cieple, lecz zdaję sobie sprawę, że finał mnie spopieli. - Powiedz, że mi ufasz - szepcze.

- Przecież wiesz, że tak. - Powiedz, że mogę cię wziąć, jak tylko zapragnę. Zamykam oczy i rozciągam wargi w uśmiechu. - Och, tak. - Sprawię, że rozpadniesz się na kawałki, Nikki. - Zabiera dłoń z piersi, rozsuwa moje uda i zaczyna pieścić mnie palcami. -Chcę cię dotykać, gdy eksplodujesz, i chcę wiedzieć, że ja ci to dałem. Każdy oddech, każdy dreszcz rozkoszy, każdy spazm twojego ciała i skurcz cipki. To moje dzieło. Dygoczę od samych jego słów i oczekiwania na spełnienie. - Złap się brzegu basenu - nakazuje, a gdy tylko to robię, zmienia pozycję i wchodzi we mnie od tyłu, najpierw delikatnie, potem tak mocno, że zachłystuję się oddechem. Woda rozpryskuje się wokół nas, a moja cipa zaciska się na nim. Jestem obolała, ale to nieważne. Teraz już nic się nie liczy. Poruszam biodrami, pragnąc więcej. Dłonią próbuje ukoić moje pragnienie dodatkowego dotyku, chwyta pierś i sutek tak mocno, że zaciskam się na nim jeszcze bardziej. Jego palce znów suną w dół, muskają łechtaczkę, a ja przygryzam wargę - spodziewam się, że, tak, pozwoli mi dojść. Jeszcze nie. To przedstawienie Damiena, gra Damiena. Tego wieczoru bawimy się według jego zasad. Wycofuje się ze mnie i odsuwa rękę. Czuję się ograbiona, zagubiona bez jego dotyku, odwracam się do niego. Zamierzam błagać, ale z wdzięcznością uświadamiam sobie, że nie muszę, bo on znów przyciąga mnie do siebie; oplatam go nogami w pasie i opadam na niego niżej. Łapie mnie za tyłek i podtrzymuje. Krzyczę cicho z zaskoczenia i rozkoszy, gdy palcem zatacza kółka wokół mojego odbytu śliskiego od wody i podniecenia.

- Powiedz, że mogę cię wziąć wszędzie, Nikki. - Słyszę surowość w jego głosie. Pragnienie graniczące z desperacją. Wypycha biodra i ciągnie mnie w dół. Nabija mnie na siebie i jednocześnie wciska palec między moje pośladki. Jestem wręcz niemożliwie wypełniona, zmysłowe doznania, kiedy mam w sobie jego fiuta i palec, to więcej niż mogę znieść. On jest jednak nieugięty, potężna siła jego pchnięć sprawia, że ocieram plecy o krawędź basenu, a woda rozpryskuje się wokół nas niczym wzburzone morze.

- I zawsze - jęczy. Rżnie mnie głęboko i brutalnie. Wdziera się we mnie, wypełnia mnie; nagimi plecami obijam się o kamienne płyty. Jestem obolała w środku, bolą mnie plecy, jego palec jest nieznośnie natarczywy. Owszem, rani mnie. Przygryzam wargę, żeby nie krzyczeć. Nie wiem, czemu to robi, tego jednak najwyraźniej potrzebuje. Wcześniej był delikatny. Nawet klapsy wymierzał tylko po to, by sprawić mi rozkosz. Teraz jednak chodzi o niego. Damien bierze. Damien potrzebuje. Mnie potrzebuje, a ja mu się chętnie oddaję. Ból nie jest mi obcy. Daje mi kontrolę, coś namacalnego, czego mogę się uchwycić. Mogę też przejąć ból Damiena i zatrzymać go w sobie niczym cenny skarb. Chyba rozumiem jego potrzebę. Nie chodzi o ból, lecz o kontrolę. Chce mnie posiąść. Pewnie musi zmagać się z demonami przeszłości, które wróciły i go nawiedzają ma jednak mnie. Należę do niego, może mnie dotykać i posiąść. Zdobyć i wykorzystać. Należę do niego. Do Damiena. Jego orgazm jest mocny i szybki. Zarzucam Damienowi ramiona i i szyję i czekam, aż przeminie ostatni dreszcz. Mięknie i wysuwa się ze mnie, najpierw członek, potem palec. Uwalniam się, odzyskuję równowagę, opieram się o krawędź basenu, oddychając ciężko. Po chwili otwiera oczy i spogląda na mnie. Mija jedna chwila, druga. Widzę nadchodzącą burzę. - Do diabła, Nikki, ja... - Nie. - Głaszczę go po policzku. - Nie - powtarzam. - Nie rozumiesz? Chcę być przy tobie. Cała. Czegokolwiek potrzebujesz. Milczy przez chwilę. - Skrzywdziłem cię? - pyta w końcu ponurym głosem. - Nie. — To tylko drobne kłamstwo. Najostrzejszy ból już minął. Jestem obolała, owszem, ale to przyjemne uczucie. Przypomina mi o Damienie. - Nie. Byłeś wspaniały. Chyba mi nie wierzy. Prowadzi mnie do stopni i pomaga wyjść z basenu. Wycieramy się w milczeniu. Gdy jestem sucha, bierze mnie na ręce, wnosi do środka i delikatnie kładzie na naszym łóżku, po czym dołącza do mnie. Nic nie mówi, ja również. Zamiast tego przytulam się do niego. Nadal jest poruszony - ponieważ myśli, że mnie skrzywdził, i wyrzuca sobie, że stracił kontrolę. Ja jednak czuję radość. Stracił kontrolę dzięki

mnie. To niemal jak wyznanie sekretu. Na samą myśl mam ochotę się uśmiechać, zamykam oczy i wzdycham głęboko. Tak, jestem obolała, ale słodko zaspokojona. Już niemal zasypiam, gdy docierają do mnie jego słowa. - Mój ojciec zamierza pójść na otwarcie. - Och... - Tylko na tyle mnie stać, choć znów całkiem oprzytomniałam. Unoszę się na łokciu, żeby spojrzeć na Damiena. - Ja na pewno się tam nie pojawię. Richter był bydlakiem i nie zamierzam wspierać decyzji o uhonorowaniu go nawet w najmniejszym stopniu. - To jasne, że nie pójdziesz. - Cieszę się, że rozumiesz. - Cieszę się, że masz odwagę przeciwstawić się ojcu. Nie sądzę, żebym ja zdołała zignorować nakaz matki. - Na pewno dałabyś radę. Jesteś silniejsza, niż sądzisz. Nie odpowiadam. Bacznie obserwuję go w milczeniu. - To ta sprawa z centrum tenisowym tak cię przygnębia? Naprawdę? - Tak. Czyżbym wyobraziła sobie jego wahanie? Jestem tak przyzwyczajona do sekretów Damiena, że widzę je nawet tam, gdzie ich nie ma? Tak, powiedział. Postanawiam mu zaufać. Przynajmniej uchylił drzwi. Damien Stark, tak jak ten dom, ma jednak wiele pokojów, a ja nie mogę przestać się zastanawiać, ile jeszcze drzwi pozostaje dla mnie zamkniętych na klucz. Rozdział 6 Rankiem budzi mnie zapach świeżo parzonej kawy i ciepłych croissantów; gdy otwieram oczy, widzę przy łóżku Damiena. Stoi z tacą to stąd te boskie zapachy. - Co to? - pytam. - Kobieta, która dziś zaczyna nową pracę, zasługuje na to, żeby dostać śniadanie do łóżka - odpowiada i stawia mi tacę na kolanach. Upijam łyk kawy i wzdycham, gdy magia tego eliksiru zaczyna działać. - Która godzina? - Dopiero szósta. Z mojego gardła wyrywa się jęk.

- O której masz być w biurze? - O dziesiątej. Bruce zaproponował, bym zaczęła w piątek, bo to dzień papierkowej roboty, będę mogła powoli się wdrożyć. To zapewne ostatni tydzień wypoczynku, jaki będę mieć przez długi czas. W poniedziałek idę już na ósmą. - Nawet nie udawaj, że narzekasz. Przecież to kochasz. - Siada na łóżku obok mnie i upija łyk kawy z mojego kubka. Chyba robi to zupełnie odruchowo, ja jednak uśmiecham się, widząc oznaki tak swobodnego zachowania. Co do miłości do pracy, ma rację. Przeprowadziłam się do Los Angeles niecały miesiąc temu, planując szturmem podbić świat zaawansowanych technologii. Moja praca w firmie Carla C-Squared okazała się niewypałem, cieszę się więc, że dostałam nowe stanowisko w Innovative Resources, firmie, która zajmuje się równie fascynującymi rzeczami, ale nie kieruje nią psychotyczny szef. Smaruję croissanta dżemem truskawkowym i odgryzam kęs; zdumiewa mnie ciepło i puszystość pieczywa. Rogalik natychmiast rozpływa się w ustach. - Skąd wytrzasnąłeś świeże croissanty? - Nie mogę uwierzyć, że bladym świtem pobiegł do miasta. To nie są mrożone wypieki. - To zasługa Edwarda - wyjaśnia. Edward to jego kierowca. - Podziękuj mu ode mnie. - Sama możesz mu podziękować. Jeśli nie zamierzasz iść do pracy na piechotę, on cię podwiezie. - Nie ty? - Bardzo chętnie bym cię podrzucił, ale dziś to niemożliwe. Pochyla się ku mnie, nastawiam więc twarz do pocałunku. On jednak zamyka palce na mojej dłoni, podnosi sobie croissanta do ust i odgryza kęs. Uśmiecha się do mnie, w jego oczach tańczą figlarne ogniki. - Masz rację. Przepyszny. - Będziesz mi to winien. Nie wolno tak bezkarnie kraść kobiecie croissanta. Nie myśl, że ujdzie ci to na sucho. - Nie mogę się już doczekać sprawiedliwej i surowej kary. -Wstaje i wyciąga do mnie rękę. - Wynagrodzę ci to pod prysznicem. - Nic z tego - mówię wyniośle. - Nie chcę się spóźnić pierwszego dnia. - Przecież masz tam być dopiero na dziesiątą.

Kiwam głową dojadając croissanta i popijając go łykiem kawy. - Owszem. Ale muszę jeszcze pojechać do domu się przebrać. Uśmiecham się do niego kokieteryjnie. - I zmyć z siebie ten cały seks. - Cóż, to bardzo smutne. Oczywiście, jeśli upierasz się przy tak drastycznych działaniach, podzielę się z tobą swoim prysznicem. Mierzę go wzrokiem od stóp do głów. Jest gładko ogolony, ma na sobie wyprasowane spodnie i białą koszulę. Jego marynarka leży na łóżku, czuję bijący od niego zapach mydła. - Wygląda na to, że doskonale poradziłeś sobie beze mnie. - Nigdy. - Słowo jest aż ciężkie od wieloznaczności. - Dla ciebie jestem gotów umyć się dwa razy. - Kuszące - przyznaję. Odsuwam tacę i wstaję. Powietrze jest chłodne, przynosi ulgę wciąż wrażliwej przez Damiena skórze. -A ty co? Nie musisz iść do pracy? Dokonać jakiejś fuzji? Kupić najnowszej technologii? A może jest jakaś galaktyka do sprzedania? Podaje mi szlafrok, nie ten czerwony, który zmoczyłam w basenie; ciekawe, ile szlafroków włożył do tej szafy. - Nową galaktykę kupiłem w zeszłym tygodniu. Nic nowego się nie pojawiło. - Biedaczek. - Odwracam się w jego ramionach i całuję go delikatnie w podbródek, gdy zaciska pasek na mojej talii. - Niczym Aleksander. Nic już nie zostało do zdobycia. Muska dłonią moje okryte jedwabiem ramię, a ja zaczynam drżeć pod jego dotykiem. - Zapewniam cię, że jestem bardzo zadowolony ze swoich podbojów. - Jego gorące spojrzenie staje się bardziej wyrachowane. Chociaż masz rację. Przede mną dzień pełen spotkań w Palm Springs, które zaczynają się o ósmej. Otwieram usta ze zdumienia. - I zaproponowałeś mi prysznic? A co byś zrobił, gdybym się zgodziła? - Świetnie bym się bawił, zapewniam cię. - I spóźniłbyś się na spotkanie. - Na pewno nie zaczęliby beze mnie. Ale fakt, lepiej się nie spóźniać. Jak na zawołanie do moich uszów dociera głośny trzepot, od którego wibruje cały dom. - Co to...?

- Mój transport. Tuż nad linią dachu pojawia się helikopter, podchodzi do lądowania. Wybiegam na zewnątrz i widzę, jak siada na płaskim trawniku podwórka. Zerkam przez ramię na Damiena. - Nie było cię stać na profesjonalne lądowisko? - Wręcz przeciwnie, patrzysz na prawdziwe dzieło sztuki: przyjazną naturze platformę do lądowania ze wzmocnionej darni. Mrugam. - Serio? - Bardzo nowatorskie rozwiązanie, uwierz mi. Ziemia jest odpowiednio przygotowana; wytrzymała na rozciąganie siatka zapewnia trawie odpowiednie ukorzenienie, dzięki czemu powstaje powierzchnia o niewiarygodnej sile nośnej. A że na wzgórzach Malibu zdarzają się lawiny błotne, zastosowałem dodatkowe środki ostrożności i wzmocniłem teren podziemnym systemem siatek. Rezultat jest imponujący. - Jeśli tak twierdzisz... Uśmiecha się znacząco. - To nie jest mój projekt. Jeszcze nie. Prowadzę negocjacje z firmą która opatentowała system darniowy. - Wykupisz ją? - Może. Albo zostanę cichym wspólnikiem. - Spogląda na mnie ze spokojem. — Nie we wszystkich swoich przedsięwzięciach maczam palce. Nie reaguję na tę aluzję. Milion dolarów - zapłatę za pozowanie do portretu, chcę zainwestować we własną firmę, która ruszy, gdy poczuję, że jestem na to gotowa. Damien zamierza mi pomóc i myśli, że dam sobie radę. Nie mam ochoty znów zaczynać tej rozmowy, on jednak naciska. - Jesteś gotowa, Nikki. Możesz to zrobić. - Wiesz, wydaje mi się, że sama lepiej potrafię ocenić swoje umiejętności i własną gotowość - odpowiadam trochę ostrzej, niż planowałam. - Umiejętności, owszem. Gotowość, nie. Tu w grę wchodzą o wiele bardziej obiektywne kryteria, a ja patrzę na to z dystansu. Ty jesteś zbyt blisko sprawy. Może przedyskutujemy fakty? Krzyżuję ramiona na piersi i robię zagniewaną minę, on jednak ciągnie dalej. - Wprowadziłaś już na rynek dwie całkiem dochodowe aplikacje

smartfonowe, które sama zaprojektowałaś, rozreklamowałaś i wspierasz. Osiągnęłaś to jeszcze w college’u, co ewidentnie wskazuje na to, że masz siłę przebicia i upór, cechy potrzebne biznesmenowi, który chce odnieść sukces. Poza tym jesteś zaradna i samowystarczalna. Twoje dyplomy z elektroniki i informatyki to tylko lukier na torcie, bo zaproponowano ci również studia doktoranckie w MIT i CalTech, a zatem nie tylko ja dostrzegam twoją wartość. - Odmówiłam. - Ponieważ chciałaś się sprawdzić w prawdziwym świecie, zdobyć doświadczenie. Widzę, że ta dyskusja do niczego nie prowadzi, robię więc jedyne, co mi pozostało w tej sytuacji - kończę ją i delikatnie całuję Damiena w policzek. - Pana transport już czeka, panie Stark. Przecież nie chce się pan spóźnić. - Odwracam się, by wejść do środka, on jednak łapie mnie za rękę i przyciąga do siebie. Jego pocałunek jest długi, głęboki, sprawia, że miękną mi kolana. Na szczęście Damien podtrzymuje mnie, żebym nie rozpłynęła się na kamiennych płytach tarasu. - A to za co? - szepczę, gdy w końcu mnie puszcza. - Będzie ci przypominać, że w ciebie wierzę. - Och. — W jego głosie jest tyle dumy i pewności, że mam ochotę się nim upajać bez końca. - To także obietnica na przyszłość - dodaje z seksownym uśmiechem. - Zadzwonię do ciebie, jak wrócę. Nie wiem, ile czasu zajmą mi spotkania. - Helikopter nie jest taki szybki, na jaki wygląda? - Raczej moi współpracownicy nie prowadzą interesów tak szybko, jak bym chciał. - Jasne, w porządku. I tak planowałam dziś zjeść kolację z Jamie. Byłam ostatnio bardzo nieobecną najlepszą przyjaciółką. -Zaczynam się odsuwać, jego palce znów się zaciskają. - Słucham? - Nie chcę, żebyś szła. - Uśmiecha się chłopięco. Ma tak wiele różnych cech, a ja zakochuję się w nich wszystkich. - Jeśli nie pójdę, nie będziesz mógł spędzić całego dnia na rozmyślaniu, co cię czeka, jak się znów spotkamy. - Bardzo mądra kobieta z ciebie - mówi i wyciska kolejny pocałunek na moich wargach. - Więc do wieczora. Rozdział 7

Edward czeka na mnie na zewnątrz przy smukłym samochodzie kolorach srebra i burgunda, który wygląda jak teatralny rekwizyt. - Nowy samochód? - Nie, proszę pani - odpowiada Edward. - Pan Stark odrestaurował go mniej więcej trzy lata temu. - Naprawdę? - Oglądam auto i zastanawiam się, kiedy, do diabła, Damien znalazł na to czas. Próbuję go sobie wyobrazić, jak leży pod podwoziem, z brudnymi rękami i tłustą plamą na nosie. Zaskakujące, ale to dużo łatwiejsze, niżbym przypuszczała. Zdążyłam się zorientować, że Damien potrafi zrobić niemal wszystko. I doskonale przy tym wyglądać. Jeśli chodzi o doskonały wygląd - do samochodu z pewnością także pasowało to określenie. Płynne, miękkie linie - wcielenie samochodowego stylu i wdzięku. To niemal zbrodnia, że Edward nosi zwyczajny garnitur, a nie liberię; nie zaskoczyłoby mnie też, gdyby nagle zaczął mówić z brytyjskim akcentem. Edward nie ma pojęcia, jak krętymi drogami chodzą w tej chwili moje myśli. - Bentleya zazwyczaj rezerwujemy na oficjalne okazje, ale pan Stark pomyślał, że może sprawiłoby pani przyjemność zajechać z klasą do nowej pracy. Kiedy mówi te słowa, zza domu wznosi się helikopter, na tyle daleko, że muska mnie tylko lekki powiew powietrza. Z miejsca, gdzie stoję, nie widzę Damiena, ale i tak podnoszę rękę na znak podziękowania. - Prawdę mówiąc, muszę pojechać do domu, a nie do pracy. Ale co do całej reszty, pan Stark miał rację. - Wślizguję się do samochodu. — Ta przejażdżka z pewnością sprawi mi przyjemność. - Pan Stark wyraźnie zlecił mi odwieźć panią bezpiecznie do biura. - Doprawdy? - Zastanawiam się, czy nie wyjąć komórki i nic poinformować Damiena, co o tym sądzę, ale ostatecznie to niczego by nie zmieniło. Rozważam swoje możliwości i kiwam głową -Doskonale. Staram się opanować irytację. - Mimo wszystko najpierw muszę jednak pojechać do domu. - Oczywiście, pani Fairchild. - Zatrzaskuje drzwiczki. Wnętrze samochodu jest jak miękki kokon ze skóry i drewna. Pachnie luksusem. Szyby nie są opuszczane elektrycznie, mają staroświeckie gałki, chyba z mahoniu, wypolerowane na błysk. Zanurzam się w białym

skórzanym siedzeniu. Oparcie przede mną jest wyposażone w rozkładany stolik, odblokowuję go i opuszczam. Rozkłada się i zmienia w doskonale wyprofilowaną powierzchnię do pisania. Nagle ogarnia mnie tęsknota za piórem i kawałkiem pergaminu. - Z którego roku jest ten samochód? - pytam Edwarda, który zjeżdża z podjazdu. - Z 1960, model saloon - odpowiada. - Wyprodukowano ich tylko trzysta osiemdziesiąt osiem i niewiele z nich jeździ jeszcze po drogach. Kiedy pan Stark natknął się na ten egzemplarz na złomowisku, postanowił za Wszelką cenę przywrócić mu dawny blask. Nie mam pojęcia, co Damien mógł robić na złomowisku, ale bez trudu wyobrażam sobie jego determinację. Kiedy czegoś chce, dostaje to i nieważne, czy chodzi o zabytkowy samochód, hotel w Santa Barbara, czy o mnie. Przesuwam palcem po lakierowanym stoliku i ten ruch przypomina mi o moim wcześniejszym kaprysie. - Nie ma tu przypadkiem pióra i papieru? - Ależ są oczywiście. - Edward pochyla się i wyciąga coś ze schowka na rękawiczki, a potem podaje mi teczkę. Wyjmuję z niej wieczne pióro i grubą papeterię opatrzoną literami DJS - monogramami Damiena.

Waham się. Tak naprawdę nie spodziewałam się, że Edward będzie miał rzeczy, o które zapytałam, i teraz, kiedy rzeczywiście mogę przelać swoje myśli na papier, czuję pustkę w głowie. Ale to zbyt rozkoszna okazja, żeby z niej zrezygnować, więc biorę głęboki wdech, przytykam stalówkę pióra do papieru i zaczynam pisać. Mój drogi Panie Stark, zanim Pana poznałam, nigdy nie przypuszczałam, że samochody mogą być zmysłowe. Teraz jednak, gdy zatapiam się w miękkiej skórze, wtulam w objęcia tego pełnego wdzięku i mocy pojazdu... Wszystko uderza do głowy i... Piszę dalej, żartobliwe zdania spływają na papier wraz z atramentem. Patrząc, jak moje drobne pismo zapełnia stronę, niemal żałuję, że żyję w czasach rewolucji technologicznej. Jak cudownie byłoby otrzymać list od kochanka. Otworzyć go i zobaczyć na papierze jego

uczucia w śmiałych, zamaszystych literach. Wiadomości tekstowe i poczta elektroniczna są szybkie, ale intymny przekaz i odręcznie napisanego listu jest nie do zastąpienia. Kiedy Edward podjeżdża przed blok, w którym mieszkam z Jamie w Studio City, list jest skończony. Składam go starannie, wsuwam do koperty, która znajduje się w osobnej kieszonce teczki, zaklejam ją i drukowanymi literami wypisuję adres zwrotny w lewym górnym rogu. Nagle uświadamiam sobie, że nie znam dokładnego adresu Damiena w Malibu. Dziwne, jeśli wziąć pod uwagę, ile spędziłam tam czasu. Ale to bez znaczenia. Mogę podać adres biura, gdzie znajduje się też miejski apartament Damiena. Starannie wypisuję imię, nazwisko i adres na środku koperty: P. Prezes Damien Stark Stark International Stark Tower, Penthouse S. Grand Avenue Los Angeles, CA 90071

Nie pamiętałam numeru, pod którym znajdował się budynek, ale przy tylu informacjach poczta z pewnością sobie poradzi. W jednej z przegródek znajduję znaczek i przyklejam go na kopertę. Potem wysiadam z samochodu i uśmiecham się do Edwarda. - Muszę wziąć prysznic, przebrać się i wziąć kilka rzeczy. To może trochę potrwać. - Oczywiście, w porządku - odpowiada i gdy ja ruszam w stronę schodów, on siada z powrotem za kierownicą Nie mam najmniejszych wyrzutów sumienia w związku ze swoim planem. Edward na pewno wozi ze sobą jakąś książkę w wersji audio i nie musi teraz wracać do Malibu, żeby wozić Damiena. Do chwili kiedy zorientuje się, że wymknęłam się tylnym wyjściem do własnego samochodu, zdąży wysłuchać całkiem sporo tekstu. Wsuwam list w szparę skrzynki i biegnę schodami do mies/ kania, zastanawiając się, ile czasu mogę przeznaczyć na prysznic i zmianę

ubrania, żeby zdążyć do biura. Na drogach było gorzej, niż spodziewał się Edward - na czterysta pięć wydarzył się wypadek - więc muszę się bardziej spieszyć. Wiem, że mogłabym po prostu włożyć jeden z miliona strojów, które kupił dla mnie Damien, ale ta nowa praca to moje terytorium. I czy to głupie, czy nie, chcę włożyć własne ubranie i pojechać własnym samochodem. Spodziewam się, że drzwi nie będą zamknięte na klucz, bo Jamie nigdy nie pamięta, żeby to zrobić, więc jestem zaskoczona, gdy okazuje się, że muszę otworzyć i zamek, i zasuwę. Marszczę brwi, wchodząc do ciemnego mieszkania. Jamie pewnie śpi; mam nadzieję, że sama. Chyba tak. Mimo że ściąga do domu mężczyzn jak bezdomne koty, zwykle wyprasza ich, kiedy już dobrze wytrzęsą sprężyny w jej łóżku. To niebezpieczne i niepokoję się, bo w jej wypadku to niemal gra. Ale w przeciwieństwie do gier, w które ja zabawiam się z Damienem, Jamie nie ma chyba żadnego hasła bezpieczeństwa. Drzwi jej pokoju są zamknięte i zastanawiam się, czy ich po prostu nie minąć. Ale to wyjątkowy dzień, więc mam ochotę zobaczyć się ze swoją najlepszą przyjaciółką. Pukam lekko, potem nachylam się i nasłuchuję. Spodziewam się, że usłyszę zaspane stęknięcie albo przeprosiny, a potem Jamie podbiegnie do drzwi i uściska mnie przed pierwszym dniem pracy. Ale za drzwiami jest zupełnie cicho. - James? - Pukam głośniej, nadal nie ma odpowiedzi. Chwytam gałkę i przekręcam, starając się jednocześnie patrzeć i nie patrzeć, na wypadek gdyby jednak w końcu pozwoliła jakiemuś facetowi zostać na całą noc. Pokój jest ciemny i pusty. Mówię sobie, że nie ma się czym przejmować. Jamie pewnie musiała coś załatwić z samego rana. Albo przysnęła gdzieś po całonocnej imprezie. Tyle że nie bardzo wierzę w te oba wyjaśnienia. Moja przyjaciółka nie należy do rannych ptaszków i rzadko zostaje gdziekolwiek na noc. Nie lubi zasypiać na kanapach w obcych miejscach za bardzo sobie cm wygodę. Mam nadzieję, że niepokoję się na wyrost, ale wyciągam telefon i wystukuję tekst. „Gdzie jesteś? Zacząć cię szukać?” Czekam, gapiąc się na ekranik, ale komórka milczy. Cóż, do diabła. Dzwonię, od razu włącza się poczta głosowa.

Teraz żołądek zacisnął mi się z nerwów. Na policję przecież nie zadzwonię - może nie oglądam dużo telewizji, ale naoglądałam się dość, by wiedzieć, że nie zrobią nic przed upływem dwudziestu czterech godzin. Już zamierzam zadzwonić do Damiena, ale mój palec nieruchomieje nad jego nazwiskiem. Nie sądzę, by dolał mi pomóc, ale jestem niemal pewna, że słysząc, jak bardzo się martwię, skróci swoje spotkanie i przyjedzie, bez względu na to, jak zawzięcie będę protestowała. Owszem, to mój książę na Małym rumaku, aleja nie jestem damą w opałach i naprawdę nie marzę, żeby nią zostać. Dobrze. W porządku. Spokojnie. Jamie pewnie bierze prysznic... no tak, ja też powinnam być teraz w łazience. Umyję się, przebiorę się, a jeśli do mojego wyjścia Jamie się nie odezwie, znowu do niej zadzwonię i wyślę wiadomość. A jeśli ciągle nie będzie dawała znaku, skontaktuję się z Olliem. Nie wiem, co on mógłby zrobić, ale jest moim drugim najlepszym przyjacielem, więc mam prawo zadzwonić do niego w kryzysowej sytuacji. A w przypadku Olliego prawdopodobieństwo, że przeszkodzę mu w spotkaniu, na którym ważą się losy milionów dolarów, jest niemal zerowe. Najważniejsze jednak - jakkolwiek nie chciałabym tego przyznać — to że tych dwoje może być teraz razem. Wiem, że raz się ze sobą przespali. I choć Jamie przysięga, że to był jednorazowy wyskok - a Ollie zapewnia, że poza tym był zawsze wiemy swojej narzeczonej - nie jestem pewna, czy rzeczywiście wierzę któremukolwiek z nich. Dręczą mnie te wątpliwości, bo Jamie i Ollie to moi najlepsi przyjaciele i nie podoba mi się to, jak ich wybryk wpłynął na stosunki między nami trojgiem. Sfrustrowana wchodzę do swojego pokoju i rzucam komórkę na łóżko, omal nie trafiając w Lady Miau-Miau, która tak doskonale wtopiła się w białą narzutę, że jej nie zauważyłam. Podnosi głowę w sennym proteście, patrzy na mnie tak długo, aż ją przeproszę, a potem natychmiast znowu zasypia. Najwyraźniej nasz kot nie podziela mojej troski o Jamie. Częściowo dlatego, że jestem spóźniona, a częściowo dlatego, że nie chcę się na długo oddalać od telefonu, biorę naprawdę szybki prysznic. Wycieram głowę ręcznikiem, aż włosy są zaledwie wilgotne, i nakładam odrobinę żelu, żeby ujarzmić kilka niesfornych loków. Znacznie łatwiej utrzymać w porządku włosy do ramion niż takie długie do połowy pleców. Nie, żebym chciała znów przeżyć załamanie, ale pod tym jednym względem chyba nieźle wyszło.

Owijam się ręcznikiem i otwieram drzwi naszej maleńkiej łazienki. Z pomieszczenia wydobywa się kłąb pary; i cofam się, i zaraz, podskakuję, na dźwięk ceramiki rozbijanej na kuchennych kaflach. Przez chwilę jestem przerażona. Wyobrażam sobie włamywaczy, duchy i Bóg wie co jeszcze. Ale krzyk na moich ustach przechodzi w wybuch śmiechu, kiedy słyszę ostry głos Jamie dochodzący z drugiej strony mieszkania. - Ożeż, cholera jasna! Nikki! Właśnie rozwaliłam twój ulubiony kubek do kawy! - Jestem tutaj! - wołam i pędzę w dół schodów. Odwracam się tyłem do naszej małej jadalni i staję twarzą w twarz z Jamie, która jest w kuchni. Patrzy na mnie dziwnie, pewnie dlatego, że zanoszę się śmiechem jak szalona. W ręce trzyma ucho od mojego kubka z motywem Dallas Cowboys, reszta błękitnej porcelany leży w kawałkach u jej stóp. - Przepraszam - mówi. - Nie ma sprawy. — Ciągle się śmieję. Nie wiem dlaczego. Chyba z ulgi. - Zresztą to absurdalne, że go tak lubiłaś — ciągnie Jamie, jakbym miała do niej pretensje z powodu tego kubka. - Przecież nie znosisz futbolu. - Był duży - odpowiadam. - Mogłam z niego pić czekoladę z cukrem i nie ściekała po bokach, kiedy się mieszało. - Tak, ale czekolada z cukrem tuczy jak jasny gwint. Trudno się z tym spierać, więc odpuszczam. Wsuwam stopy w klapki które stoją przy drzwiach, i ostrożnie wchodzę do kuchni żeby wziąć małą szczotkę i szufelkę -trzymam je pod zlewem, odkąd się tu wprowadziłam. - Dzięki - mówi Jamie, a potem przewraca oczami, bo wkładam jej szczotkę do ręki. - No dobra. - Wzdycha i przykuca. -Świetnie. Ma na sobie dżinsy, więc jest dużo stosowniej ubrana do tego zdania niż ja owinięta ręcznikiem. Pytam ją, gdzie była. - Martwiłam się - przyznaję. - Spałaś gdzie indziej? - Cholera, nie. - Jamie zmiata ostatnie kawałki kubka na szufelkę, a potem przechyla głowę i posyła mi uśmiech kota, który właśnie zjadł kanarka. - Nie było mnie całą noc, ale nie spałam. - Rozmarzony uśmiech znika z jej twarzy; przygląda mi się uważnie. - A ty? Bo wydaje mi się, że w twoim łóżku niewiele się ostatnio dzieje. Niedługo będziesz musiała wysłać je na terapię. Samotność prowadzi do depresji, rozumiesz.

- No co ty? - odpowiadam oschle. - Zresztą spokojna twoja ulowa. Ja też nie nocowałam tutaj. - Ho, ho. Podnoszę ręce na znak, że się poddaję. - Nic nie mówię - zaznaczam. - Ale gdybym już miała coś powiedzieć, to tylko tyle że kiedy ja spędzam noc poza domem, to zawsze z tym samym facetem. A ty masz ich tylu, że powinnaś chyba zrobić jakąś listę, żeby się w tym wszystkim połapać. - A, to akurat niezły pomysł. Tyle że ten facet może stać się kimś wyjątkowym. Patrzę na nią tępo. - Poważnie? - Absolutnie. No, nie jest takim ciachem jak Damien król świata Stark, ale miałabym ochotę na powtórkę z rozrywki, a dodatkowo jeszcze nawet na anal i laskę, wszystko naraz. Nigdy dotąd nie słyszałam, żeby Jamie powiedziała tak dużo na temat jakiegoś związku. Normalnie rozłożyła mnie tym na łopatki. - Nie możesz tak po prostu rzucić takiej bomby, kiedy akurat jestem spóźniona. Chodź. Pogadamy, a ja będę się w tym czasie ubierała Jamie idzie za mną do mojego pokoju i przysiada na biurku przed laptopem. Jest otwarty, a wygaszacz ekranu to ciąg zdjęć Damiena, które zrobiłam w Santa Barbara. Damien z oczami tak błyszczącymi humorem, że nie mogę powstrzymać uśmiechu, kiedy patrzę na te fotki. Przy tym, za każdym razem, kiedy wchodzę do tego pokoju i widzę ekran i oryginalny obraz Moneta, który dostałam od Damiena i powiesiłam między biurkiem a toaletką zawsze czuję się adorowana. To miłe uczucie i zupełnie dla mnie nowe. Mieszkanie, które zajmowałam na studiach, było tylko miejscem do spania. Z kolei ze swojego pokoju w domu matki chciałam jak najszybciej uciec. Ale tutaj jest Jamie i moja świeżo odnaleziona wolność. Jest ekscytacja. Jest potencjał. A przede wszystkim jest Damien. Ten pokój to dowód na to, że naprawdę poszłam do przodu i że zmierzam tam, dokąd chcę. Jamie pisze coś na moim komputerze.

- Raine - mówi wreszcie. Stoję przy szafie i zastanawiam się, czy włożyć niebieską spódnicę czy szarą więc dopiero po chwili dociera do mnie, że to nazwisko. - Bryan Raine - dodaje, jakby to wszystko wyjaśniało. Najwyraźniej jednak moja twarz absolutnie nic nie wyraża, bo Jamie teatralnie kręci głową i puka w ekran laptopa. - Mój facet nazywa się Bryan Raine. Chociaż się spieszę, jestem na tyle ciekawa, że porzucam rozważania na temat garderoby, żeby zobaczyć, co takiego robi moja przyjaciółka; podchodzę do biurka i widzę na ekranie serię zdjęć. Tego samego mężczyzny. Bardzo przystojny, na większości z nich jest bez koszuli i sprawia wrażenie kogoś, kto świetnie spisuje się w łóżku. Ma wyraziste rysy i włosy w odcieniu szarego blondu, które kocha obiektyw. Zresztą większość tych zdjęć to reklamy. Samochodów, wody kolońskiej. Dżinsów. Muszę przyznać, że ten gość na pewno dobrze sprzedaje dżinsy. - To on - oznajmia z dumą Jamie. - Ten facet, z którym wyszłaś wczoraj wieczorem? - Tak. - Uśmiecha się figlarnie. - Chociaż przez większość czasu tak naprawdę nigdzie nie wychodziliśmy. Niezły, co? - Niesamowity. - Podchodzę do komody i zaczynam szukać majtek i stanika. Przez chwilę się waham. W grze, w którą grałam z Damienem, musiałam przestrzegać jego zasad. Więc przez ostatnie dwa tygodnie nie nosiłam bielizny. Na początku to było trochę dziwne, ale niezaprzeczalnie podniecające, zwłaszcza kiedy byłam z nim i wiedziałam, że w każdej chwili może wsunąć mi rękę pod spódnicę. Że może mnie dotykać, pieścić, nawet zrobić mi palcówkę. Jest coś obłędnie erotycznego w chodzeniu bez bielizny; nawet kiedy Damiena nie było w pobliżu, czułam się podniecona, gdy materiał muskał moje pośladki, a powietrze delikatnie owiewało mi cipkę. Ale to już nie jest gra, to pierwszy dzień w nowej pracy, a zasady Elisabeth Fairchild zostały zbyt mocno zakorzenione w moim życiu. Mogę próbować uciec od matki, a ona i tak będzie wciskać się w każdą szczelinę. A w jej świecie dreszczyk seksualnej wolności znaczy mniej niż konieczność noszenia majtek w miejscu pracy. Wkładam bieliznę, wzdycham i znów staję przy szafie, żeby wreszcie wybrać odpowiednie ubranie. Spoglądam na Jamie, może by mi coś doradziła, ale ona ciągle w rozmarzeniu gapi się w ekran. - Przestań się ślinić na moją klawiaturę - szydzę. - No więc jak go poznałaś?

- Występuje ze mną - odpowiada. Ma na myśli reklamę, w której dostała rolę. - Głównie robi reklamy, ale był też parę razy w telewizji i zagrał nawet jeden z czarnych charakterów w ostatnim filmie o Bondzie. - Naprawdę? - Widziałam ten film, ale jakoś nie mogłam sobie przypomnieć Bryana Raine’a. - No, stał tylko z bronią i świetnie wyglądał - poprawia się Jamie. - Ale przecież zdjęcia do reklamy jeszcze się nie zaczęły. -Ciągle jestem trochę skołowana. - Więc dlaczego się z nim umówiłaś? Która? pytam, podnosząc dwie spódnice. - Niebieska. Zadzwonił do mnie. Powiedział, że ta reklama to właściwie historia miłosna w trzydziestu sekundach, więc powinniśmy pójść gdzieś razem i sprawdzić, czy między nami iskrzy. - Domyślam się, że iskrzyło? - Kochana, to były istne fajerwerki - potwierdza i chociaż ciągle nie podoba mi się, że tak skacze z łóżka do łóżka, nie mogę zaprzeczyć, że tego ranka wygląda kwitnąco. Dosłownie promienieje i kipi emocjami. Nowa praca i nowy facet z pewnością mają z tym wiele wspólnego. Chciałabym ją jakoś ochronić, a jednocześnie czuję ulgę, choć zmieszaną z odrobiną niepokoju. Jamie nigdy mi tego nie powiedziała, ale jestem prawie pewna, że zanim się wprowadziłam, w wyborze mężczyzn nie kierowała się swoimi upodobaniami, tylko tym, kto pomoże jej spłacać hipotekę. Jeśli z jej znajomości z Bryanem Raine narodzi się prawdziwy związek, nikt nie ucieszy się z tego bardziej niż ja. Jeśli jednak ten facet złamie jej serce, czuję, że moja silna, samowystarczalna współlokatorka rozpadnie się na kawałki. Spoglądam na nią i widzę, że marszczy brwi. Przełykam ślinę; boję się, że mam te lęki wypisane na twarzy. - O co chodzi? - Naprawdę wkładasz spódnicę? Myślałam, że techniczni noszą tylko dżinsy i podkoszulki z równaniami matematycznymi. Krzywię się, bo tak się składa, że rzeczywiście mam kilka podkoszulków z naprawdę zabawnymi matematycznymi żartami. - To mój pierwszy dzień, a poza tym nie jestem w dziale technicznym, pamiętaj. Jestem w zarządzie. Chcę wyglądać elegancko. Zapinam niebieską spódnicę, wsuwam stopy w ulubione czółenka i wkładam biały jedwabny top, a na niego żakiet, nabyty na wyprzedaży filmowych ciuchów podczas zakupowej orgii pod tytułem „Nikki właśnie przybyła do Los Angeles”, na którą zabrała mnie Jamie. Żakiet ma klasyczny krój i stonowany szaroniebieski wzór. Sprzedawca powiedział

nam, że nosiła go jedna z postaci w jakimś serialu, którego nigdy nie oglądałam, ale Jamie zapewniła mnie, że był fantastyczny. - Chętnie usłyszę coś więcej o tym facecie. - Wracam do łazienki, żeby zrobić błyskawiczny makijaż. - Ale teraz muszę lecieć. Jamie idzie za mną. Stoi oparta o framugę, gdy ja kończę się malować, tuszując rzęsy. Kiedy jestem gotowa, obracam się wokół własnej osi w maleńkiej przestrzeni między wanną i umywalką. - Dobrze wyglądam? - A kiedy nie wyglądasz dobrze? A gdyby ktoś cię o to pytał, Lauren Graham nosiła ten żakiet w Dziewczynach z Gilmore. Jest super, wierz mi. Kiwam głową. Wierzę jej na słowo. - Spotkamy się po pracy? Opowiem ci o Raini, a ty zdradzisz mi sekrety swoich nocnych pobytów poza domem. Chcę wiedzieć wszystko. - Dobry pomysł. - Nie dodaję, że tam, gdzie w grę wchodzi Damien, nie ma mowy, żebym ujawniła „wszystko”. - Du-par? -pytam. - Żartujesz sobie? Mam ochotę się napić. Spotkajmy się w Firefly. To mały bar przy Ventura Boulevard, do którego poszłyśmy pierwszego wieczoru po moim przyjeździe. - Wyślę ci SMS, jak będę wychodziła z pracy. - Obejmuję ją ramionami. - Naprawdę cieszę się z powodu tego faceta. Nie mogę się doczekać, kiedy dowiem się o nim więcej. - A ja nie mogę się doczekać, kiedy więcej zobaczę - odpowiada z łobuzerskim uśmiechem. - Słowo daję, mogłabym patrzeć na niego całymi dniami. Kiedy wychodzę, Jamie wzdycha i zapewne jeszcze raz przeżywa w pamięci swoją seksualną gimnastykę z ubiegłej nocy. Pędzę tylnymi schodami na parking. Kiedy wyjeżdżam na ulicę, widzę we wstecznym lusterku limuzynę. Nie spuszczam z niej oczu aż do zakrętu, ale bentley stoi bez ruchu. Już na Ventura Boulevard uśmiecham się od ucha do ucha. W końcu nie co dzień udaje mi się przechytrzyć Damiena Starka. Mimo że moja stara honda ma kiepskie przyspieszenie i ostatnio zaczęła gasnąć na światłach, docieram ze Studio City do biura Innovative Resources w Burbank w niecały kwadrans. Po drodze silnik ani razu mi nie zgasł. Uznaję to za doskonały początek dnia. Parkuję obok czerwonego mini coopéra, na który spoglądam z zazdrością a potem zamykam samochód i idę w stronę brzydkiego czteropiętrowego budynku, w którym mieszczą się biura Innovative i kilku podnajemców. Mój telefon popiskuje; przystaję na środku parkingu i wyciągam go z torebki. Uśmiecham się - to wiadomość od Damiena.

„Myślę o Tobie. Bądź grzeczna, to Twój pierwszy dzień. Baw się ładnie z innymi dziećmi. Nie rozdawaj słodyczy”. Śmieję się i wystukuję odpowiedź. „Słodyczami dzielę się tylko z Tobą”. Jego odpowiedź znowu wywołuje uśmiech na mojej twarzy. „Miło mi to słyszeć”. Odpowiadam natychmiast. „Wchodzę do budynku. Życz mi szczęścia”. Jego odpowiedź pojawia się równie szybko. „Życzę Ci szczęścia, chociaż wiem, że sobie poradzisz. Koniec przerwy, muszę wracać na spotkanie. Do zobaczenia wieczorem, kotku. Do tego czasu wyobrażaj sobie, że cię dotykam”. „Zawsze to sobie wyobrażam”, odpowiadam, a potem wzdycham szczęśliwa i chowam telefon do torebki, ale najpierw sprawdzam, która godzina. Dopiero za kwadrans dziesiąta, co oznacza, że mam jeszcze piętnaście minut. Dzwoni komórka; odbieram. To znowu Damien. - Wyobrażam sobie - mówię namiętnym tonem. - Co ty sobie wyobrażasz, do cholery? - W jego głosie nie ma cienia namiętności. Co więcej, Damien wydaje się wściekły. Krzywię się. Najwyraźniej właśnie rozmawiał z Edwardem. - Jak to co? Idę do pracy. - Powinienem być teraz na spotkaniu. - Więc dlaczego cię tam nie ma? - Cholera,Nikki... - Nie - przerywam mu. - To ja mogłabym tak powiedzieć: Cholera, Damien, sama potrafię prowadzić samochód. A jeśli chcesz, żeby woził mnie Edward, zapytaj: Nikki, kochanie, światło mojego życia, czy mój szofer może cię odwieźć do pracy? Milczy; mam nadzieję, że się śmieje. - A ty byś się zgodziła? - Nie - przyznaję. - Ale tak powinieneś to załatwić. To moja praca. Chcę jeździć do niej sama. I będę jeździć sama. - Wolałbym, żebyś miała ochronę ze względu na tych wszystkich paparazzi. Och. Czuję się trochę lepiej. Nie podoba mi się to, co zrobił, ale przynajmniej był jakiś powód.

- Nikogo tu nie ma. - Ale ktoś mógł być. - Wtedy poradziłabym sobie z tym - odpowiadam, chyba trochę za ostro. Liczę do pięciu. — Nie możesz być ze mną dwadzieścia cztery godziny na dobę. Nieważne, jak bardzo bym tego i mięła. Kiedyś spotkam ich, kiedy będę sama. Na pewno tak się inie i oboje musimy się z tym zmierzyć. Słyszę, jak wypuszcza powietrze. - Nie podoba mi się to. - Mnie też nie. - Cholera, Nikki. Milczę. Nie wiem, co powiedzieć. W końcu Damien się odzywa. - Muszę lecieć na spotkanie - mówi, chociaż tak naprawdę chce powiedzieć: „Boję się o ciebie”. - Nie martw się. I... Damien? - Tak? - Dziękuję. Właściwe uczucie. Tylko kiepsko je okazałeś. To wreszcie zmusza go do śmiechu. - Co do tego musimy się zgodzić, że się nie zgadzamy. Nie mogę się z tobą kłócić, rozmawiając przez telefon z Palm Springs. Marszczę brwi. Najwyraźniej więc będzie mógł się kłócić w Los Angeles. Cudownie. Naprawdę musi iść na to spotkanie, więc kończy rozmowę, a ja patrzę spod zmarszczonych brwi na komórkę i wiem już, że będę musiała stawić czoło nie tylko paparazzi, ale też Damienowi, który najwyraźniej zamierza niańczyć mnie przez cały dzień. Odsuwam od siebie ten problem i szybko wchodzę do budynku. Nie mam już czasu na kawę, ale to nie problem, bo i tak nie ryzykowałabym, że pochlapię sobie białą bluzkę. Głos matki w mojej głowie przypomina mi, że są lepsze sposoby na zrobienie pierwszego wrażenia niż paradowanie z plamami po kawie na ubraniu.

Recepcja jest na czwartym piętrze; przyciskam guzik i niecierpliwie czekam, aż zjedzie winda. W końcu drzwi się otwierają a ja odsuwam się, żeby wypuścić

wychodzących. Już mam wejść do kabiny, kiedy słyszę za sobą znajomy gardłowy głos. - No, no, patrzcie tylko, Teksas. I to jaka wystrojona. Odwracam się i staję twarzą w twarz z Evelyn Dodge, bezczelną laską za którą naprawdę przepadam. Ma na sobie powiewne czarne spodnie i złote sandałki - wyglądają jakby zostały przywiezione z Maroka. Spodnie niemal w całości zasłania krzykliwa wzorzysta koszula - na moje oko powstała z połączenia kilku szalików od Hermesa. Evelyn przypomina trochę Cygankę o bardzo kosztownym guście. - Wiedziałam, że dzisiaj zaczynasz nową pracę - mówi. - Ale nie sądziłam, że dopisze mi szczęście i cię spotkam. Uświadamiam sobie nagle, że gapię się na nią zaskoczona, blokując wejście do windy. Odsuwam się, żeby kilka osób mogło wejść, i zmuszam się, żeby coś powiedzieć, choć na twarzy mam przyklejony szeroki uśmiech. - Co ty tu robisz, na litość boską? - pytam. Evelyn mieszka w Malibu, niedaleko nowego domu Damiena, i nie należy do osób, które miałyby ochotę na wycieczkę do Valley, jeśli akurat nie grozi nam apokalipsa. - To samo co ty, Teksas. Z rozbawieniem unoszę brew. - Weszłaś w branżę technologiczną? Projektujesz dla Blaine’a aplikacje do iPhone’a? Postukuje palcem po nosie i wskazuje na mnie. - Prawdę mówiąc, niezły pomysł i może wycisnę z ciebie później jakąś radę co do tego. Ale nie. Przyjechałam, żeby zobaczyć się z Bruce’em. - Dlaczego? - wyrywa mi się, ale zaraz dociera do mnie, że to bardzo niegrzeczne pytanie. Evelyn jednak nie jest obrażalska. - Potrzebuję jednego z jego kluczy. - Parska gardłowym śmiechem. Ale nie martw się, nie chodzi o schadzkę. Pod tym względem Blaine to aż nadto. A teraz postanowił, że chce jeszcze dokończyć kilka obrazów na sobotnią wystawę, ale galeria trzyma je w osobnym magazynie. Teraz już naprawdę czuję się skołowana. - A Giselle nie może cię tam wpuścić? Giselle to żona Bruce’a i właścicielka kilku galerii w południowej

Kalifornii. Na sobotnim koktajlu zostanie pokazany nie tylko mój portret choć zaledwie garstka gości będzie wiedziała, że to ja pozowałam - ale też kilka innych obrazów Blaine’a. - Jasne, gdyby akurat nie zabrała tyłka do Palm Springs. Zadzwoniła do mnie z trasy. Zdaje się, że zamierza przywieźć kilka rzeczy z tamtej galerii, a jej asystentka nie ma zapasowego klucza do magazynu. Dlaczego, do diabła, Giselle dała go Bruce’owi zamiast swojej asystentce, nie mam pojęcia. Czasami ta kobieta to jedna wielka zagadka. - Damien też jest w Palms Springs. Pojechał tam dzisiaj rano. - Szkoda, że Giselle o tym nie wiedziała. Mogłaby zwalić dostarczenie tych obrazów na niego i oszczędzić mi fatygi. - Kręci głową. - Szczerze mówiąc, zdecydowanie wolałabym jechać do Palm Springs niż do Burbank, i założę się, że ona o tym wie, ale coś czuję, ze znowu poszarpała się z Bruce’em. - A o co się kłócą? - Ci dwoje? Kto wie, do diabła. - Macha ręką jakby to były stare wiadomości, ale dla mnie temat Giselle, choć nieprzyjemny, jest niezaprzeczalnie interesujący. Przez jakieś pięć minut byłam o nią zazdrosna na przyjęciu Evelyn, bo wydawało mi się, że to ona przyszła na nie z Damienem. Kiedy już dowiedziałam się, że jest mężatką ta zazdrość została zepchnięta w najciemniejszy kąt, tam gdzie jej miejsce. Nie powiedziałabym, że teraz do mnie wróciła, ale nadzieja, że Bruce i Giselle szybko znowu odnajdą małżeńską harmonię, jest raczej egoistyczna niż altruistyczna. - A co u ciebie? - ciągnie Evelyn. - Ciągle liczę na to, że przyjmiesz moją propozycję, żebym mogła cię spić i wydusić z ciebie jakieś plotki, ale ty mnie chyba już nie potrzebujesz, skoro widzisz Damiena na co dzień. - A jest to wspaniały widok - przyznaję. - Ale i tak chętnie bym do ciebie wpadła. - Kiedy tylko zechcesz. Weź ze sobą aparat, jeśli będziesz miała ochotę. Albo przyjdź tylko na drinka i plotki. U mnie jedno i drugie jest za darmo. Porady też, gdybyś ich potrzebowała. Ale z tego, co słyszę, świetnie ci idzie. - Blaine opowiada o mnie różne historie. - Nie potrafię powstrzymać uśmiechu. Młody, chudy artysta i ta duża, wyszczekana kobieta na pierwszy rzut oka nie wyglądają na parę. Ale choć Evelyn twierdzi, że trzyma przy sobie Blaine’a tylko dlatego, że lubi mieć wygrzane łóżko,

czuję, że chodzi o coś znacznie więcej. - No pewnie. Po co miałabym wysyłać chłopaka w świat, jeśli nie przynosiłby stamtąd trochę smakowitych ploteczek? - No i? - Jeśli chodzi o ciebie... nuda - odpowiada. - Z tego, co słyszę, pławisz się w szczęściu. Zaczynam się śmiać. - Z tym się zgadzam. - Dobrze. Cieszę się, że nie tylko ja mam udane życie seksualne. Palą mnie policzki; muszę mocno zacisnąć wargi, żeby nie parsknąć śmiechem. - Ale nie tylko to jest na rzeczy, jak rozumiem? Z tego, co donosi Blaine, wynika, że udało ci się oswoić dziką bestię. - Milczę, ale jej słowa sprawiają mi taką przyjemność, że chyba świecę własnym światłem. Więc brak nowych dramatów na horyzoncie? - To fakt - mówię ostrożnie, bo to nie czas ani miejsce, żeby opowiadać jej o pogróżkach Carla. Coś w jej głosie sprawia jednak, że obawiam się, iż ona już o nich słyszała. - Dlaczego pytasz? Powinnam o czymś wiedzieć? Macha ręką. - Ależ skąd! Patrzę na nią i mrużę oczy. Może potrafiła dobrze kłamać w swoich agencyjnych czasach, ale straciła ten dar. Przygląda mi się, a potem parska śmiechem. - Och, do diabła, Texas. Nie miałam na myśli nic poza tym, co powiedziałam. Niczym się nie przejmuj. Nie teraz w każdym razie. Kilka grup ludzi zdążyło wsiąść i wysiąść z windy podczas naszej rozmowy. Drzwi znowu się przed nami otwierają. - Pora do pracy, co?- mówi Evelyn. - Nie wywiniesz się tak łatwo - odpalam, wchodząc za nią do środka. Mam wielką ochotę ją wypytać, ale podczas krótkiej jazdy w górę nie ma na to czasu, a kiedy otwierają się drzwi, kończy się prywatność. Recepcjonistka, dziewczyna mniej więcej w moim wieku, która, jak pamiętam, nazywa się Cindy, natychmiast wstaje. - Rany, fantastycznie, że tu jesteś - woła i oblewa się rumieńcem. — To znaczy, świetnie tu pasujesz. Możemy zjeść razem lunch, jeśli chcesz. - Dzięki. - Spoglądam z ukosa na Evelyn, która sprawia wrażenie

rozbawionej. - Chyba jem dzisiaj lunch z Bruce’em. - Och, no tak. Pan Tolley już na ciebie czeka. Jedną chwilkę, zaraz cię poprowadzę. - Odwraca się do Evelyn, zanim mam szansę wyjaśnić, że najpierw powinnam się spotkać z panią z działu kadr. - W czym mogę pomóc? - Evelyn Dodge. Dzwoniłam do Bruce’a w sprawie odebrania... - Och, oczywiście, pani Dodge. - Dziewczyna wychodzi zza biurka i wręcza Evelyn kopertę, zapewne z kluczem. Evelyn wsuwa ją do swojej olbrzymiej torby i celuje palcem we mnie. - Zobaczymy się jutro, Texas.

- Taaak - mówię znacząco, Evelyn jest jedną z niewielu osób, które znają tożsamość kobiety na obrazie Blaine’a. - Z pewnością zobaczysz mnie jutro bardzo dokładnie. Parska śmiechem, po czym cofa się do windy. Ja ruszam za Cindy surowym, szarym korytarzem, a śmiech Evelyn ciągle dzwoni mi w uszach. Rozdział 8 Jeszcze zanim docieramy do biura, Bruce wychodzi przed drzwi. Kiedy spotkaliśmy się na mojej rozmowie o pracę, był wcieleniem korporacyjnego spokoju. Teraz wyraźnie wygląda na udręczonego. - Nikki, miło cię widzieć. - Wyciąga do mnie rękę. Jego uścisk jest mocny i stanowczy, a ja myślę, że w przypadku szefa to dobrze wróży. Cindy wraca do recepcji, a Bruce kroczy dalej korytarzem, w głąb firmowych trzewi. Idzie szybko, więc muszę się spieszyć, żeby za nim nadążyć. Jeśli ciąży mu kłótnia z żoną nie widać tego po nim. Raczej wygląda na kogoś, kto ma problem zawodowy, nie małżeński. - Jeśli to nieodpowiednia chwila... - zaczynam. - To znaczy na pewno czekają na mnie w dziale kadr. - Rozmawiałem z Trish. Zajmie się dzisiaj twoimi papierami. Teraz chciałbym, żebyś ty się czymś zajęła. - Zatrzymuje się przed drzwiami jakiegoś biura; są zamknięte i pokryte naklejkami z kreskówek i logotypami różnych zespołów. - Zostaniesz rzucona między wilki. Chyba się zgodzisz, co?

Patrzę na drzwi z ciekawością. Cóż, zupełnie nie wiem, o czym on mówi, ale prawidłowa odpowiedź na takie pytanie zadane przez szefa z pewnością brzmi: - Jasne. A o co chodzi? - Zawiodło planowanie i mam być w tym samym czasie w dwóch miejscach. Dlatego ty pojechałabyś z Tannerem do centrum i spotkała się z działem IT w Suncoast Bank. Są zainteresowani 128-bitowym algorytmem kodowania, który badaliśmy testami typu beta. I tak to ty będziesz zajmowała się tym produktem od strony marketingu, chociaż planowałem dać ci najpierw trochę czasu, żebyś się zaadaptowała. Przepraszam, że zwalam ci to wszystko na głowę w pierwszym dniu pracy. - Nie ma sprawy - mówię spokojnym głosem, ale w głowie mam mętlik. Bruce mówił mi o tym nowatorskim oprogramowaniu kodującym podczas rozmowy o pracę i wiem, że to będzie prawdopodobnie sztandarowy produkt tej firmy. Nie spodziewałam się jednak, że od razu dostanę taką sprawę, ale ponieważ tak się stało, zamierzam wykorzystać szansę i pokazać szefowi, że potrafię wykonać takie zadanie, i to dobrze. - Nie powinno być trudno to sprzedać - dodaje Bruce. - Ten produkt to dokładnie to, czego potrzebują ale chcemy umieścić tam własną ekipę, żeby mieć pewność, że ich ludzie z IT zostaną prawidłowo przeszkoleni. No i musimy wszystko monitorować i jak najszybciej reagować na każdy wirus i jakąkolwiek awarię. - Oczywiście. - Właśnie dlatego wysyłam tam też Tannera. - Puka lekko do oklejonych rysunkami drzwi. — Zajmował się tym projektem i uważam, że dobrze by mu zrobiło, gdyby popracował pół roku u klienta. - Dlaczego? Bruce marszczy brwi. - Jeśli ci przeszkadza łączenie pracy z przyjemnością możemy o tym pogadać, kiedy spotkamy się jutro. Teraz powiem ci tylko, że kiedy wspomniałem o wilkach, nie miałem na myśli klienta. - Aha. — Nagle uświadamiam sobie, że przecież on oczywiście będzie na przyjęciu. Pierwsza godzina ma być kameralna - tylko nasi przyjaciele, którzy wiedzą że to ja jestem tam, na obrazie ale później Damien otworzy trzecie piętro dla całej hordy klientów Blaine’a. Zza zamkniętych ciągle drzwi słyszę czyjś głos: - Mówiłem już: „proszę” wejść.

Bruce otwiera drzwi i jakiś mężczyzna o jasnych włosach sufera i wyglądzie sprzedawcy podnosi na nas wzrok. Jego biurko tonie w stosach kartek; drugie tyle papieru leży na podłodze. Spogląda na nas i uśmiecha się szeroko. Wiem, że nie powinnam śpieszyć się z oceną ale instynktownie już nie lubię tego człowieka. - Bruce! - woła wesoło. - Właśnie dzwonił do mnie Phil. Wysyła nam informacje na temat propozycji Continental Mortgage. Dopilnuję, żeby trzymał rękę na pulsie. - Doskonale - odpowiada Bruce, ale wydaje mi się, że nie słuchał go zbyt uważnie. - Tanner, to Nikki. Uśmiech Tannera staje się jeszcze szerszy i przez sekundę odnoszę dziwne wrażenie, że patrzę na swoje odbicie w lustrze. To nie jest prawdziwy uśmiech, tak jak nieprawdziwy jest mój uśmiech oficjalny albo uśmiech towarzyski, który właśnie w tej chwili przyklejam sobie na twarz. - Wszyscy tu dużo o tobie słyszeliśmy - zagaduje Tanner. - I bardzo chcieliśmy posmakować dania dnia. - Śmieje się krótko i strzela oczami w stronę Bruce’a. - Więc witaj na pokładzie i tak dalej. Patrzę mu w oczy i z rozmysłem uśmiecham się od ucha do ucha. - Spróbuję nie zawieść waszych nadziei. - Przesuwam się tylko na tyle, żeby widzieć obu mężczyzn, zwalniam wszelkie hamulce i olśniewam ich moim przeznaczonym na specjalne okazje uśmiechem pod tytułem „Wszystkim, czego pragnę, jest pokój na ziemi”. - Na pewno nie zawiedziesz - mówi Bruce. — Bardzo się cieszymy, że dołączyłaś do naszej drużyny. - To brzmi szczerze, a z wyrazu twarzy Tannera wnioskuję, że on też to wychwycił. - Naprawdę powinniśmy już iść. - Tanner chwyta nierówny plik papierów z biurka i wpycha je do skórzanej teczki. - Proszę. - Bruce podaje mi laptop ze słowem Suncoast wytłoczonym na wierzchu. - Po drodze możesz się zapoznać ze szczegółami Tłumaczy, że musi się przygotować do tego drugiego spotkania, obiecuje, że zaplanowany na pierwszy dzień wspólny lunch zjemy w poniedziałek, i życzy nam szczęścia. I zanim zdążam się zorientować, co się dzieje, stoję przed windą z Tannerem u boku I tak, jestem trochę zdenerwowana. Jasne, poradzę sobie z tym zadaniem. Rozumiem algorytmy kodowania i potrafię zaprezentować klientowi firmę lepiej niż dobrze. To nie moje kompetencje mnie niepokoją. To fakt, że stoję obok faceta, który - jak mi się zdaje - z niewiadomych powodów mną pogardza. Bruce mógł tego nie zauważyć, ja jednak jestem pewna, że

właściwie rozszyfrowałam Tannera. Nagle ogarniają mnie lekkie mdłości, które zdecydowanie przybierają na sile, kiedy wchodzimy do windy. Tanner opiera się o tylną ścianę kabiny i patrzy na mnie z takim grymasem, jakby właśnie zobaczył coś odrażającego. Spuszczam wzrok, próbuję ignorować Tannera. Ale nagle przychodzi mi na myśl Damien. To jedyny znany mi człowiek, który osiągnął olbrzymi sukces w biznesie. Więc co on by zrobił wobec takiego lekceważącego zachowania współpracownika? Czy odwróciłby się i usiłował nie zwracać na niego uwagi? A jeśli już o to chodzi, gdyby Nikki Fairchild poznała jakiegoś wrednego sukinsyna w innych okolicznościach, czy nie zwracałaby na niego uwagi? Nie. Mogę być świetnie wyćwiczona w ukrywaniu swojej prawdziwej twarzy przed światem, ale nawet Towarzyska Nikki nie zniosłaby takiego gówna. Tak jak i Damien Stark. Więc Biznesowa Nikki zrobi to samo. Wciskam guzik alarmu i podchodzę o krok bliżej do Tannera. Nie odpowiada mi ta odległość, ale celowo naruszam jego osobistą przestrzeń. Szyderczy uśmiech więdnie; teraz Tanner rzeczywiście wygląda na wytrąconego z równowagi. - Masz jakiś problem? - pytam; zupełnie nie przejmuję się, że dzwonek irytująco brzęczy w regularnych odstępach czasu. Zaciska wargi i lekko blednie pod opalenizną. Przez chwilę uważam, że na tym koniec. Powiedziałam co trzeba i zostałam samicą alfa. Ale Tanner otwiera usta, a na jego policzki wraca kolor. - Tak. Ty jesteś moim problemem. Zmuszam się, żeby pozostać tam, gdzie stoję. Teraz przynajmniej gramy w otwarte karty. - Ja? Chodzi ci o to, że razem pracujemy? - Pracujemy? Razem? Tak to nazywasz? - Nie, w tej chwili tak bym tego nie nazwała - przyznaję. - Myślę że to w ogóle nie jest praca. - My nie pracujemy razem. - Robi w powietrzu cudzysłów palcami. - Jesteś moją szefową do cholery. - Owszem. Jestem twoją szefową. I sugeruję, żebyś się zastanowił zanim jeszcze raz się do mnie nieuprzejmie odezwiesz.

Naprawdę, o co chodzi temu facetowi? - To miało być moje stanowisko. Od początku pracowałem nad tym pakietem. Znam go na wylot. I już nieraz pokazałem Brudowi, że potrafię poprowadzić zespół. A potem co się dzieje? Jakaś mała uprzywilejowana dziwka ma ochotę sama zapracować na swoje kieszonkowe, a ja dostaję kopa w dupę. - Kieszonkowe? W jakiej epoce ty żyjesz? - A co? Znudziło ci się wydawanie pieniędzy chłopaka? Pomyślałaś, że pojawisz się tu i będziesz wszystkim trzęsła? Wiesz, ile telefonów musiała odebrać Cindy? Dziesiątki! Dziennikarze w kółko wypytywali, czy naprawdę tu pracujesz. Dla niej to cholerna strata czasu. - Czuję, jak mój puls przyspiesza, a na dekolcie pojawiają się kropelki potu. Skąd, u diabła, prasa dowiedziała się, że tu pracuję? I dlaczego nie chcą się odczepić? Nawet jako dziewczyna Damiena Starka nie jestem aż tak interesująca. Teraz enigmatyczna uwaga Tannera o mnie jako „daniu dnia” nabiera sensu. - A wiesz, co mnie naprawdę wkurza? — pyta i nie czeka na odpowiedź: - To, że jesteś tu tylko dlatego, że twój szef chce uszczęśliwić swoją żonę. Teraz już zupełnie zbaraniałam. Nie rozumiem, co Giselle ma z tym wszystkim wspólnego, ale na tym etapie nie zamierzam ciągnąć tej gry. Sięgam ręką i znowu uruchamiam windę, a kiedy rusza, odwracam się do Tannera. - Ta praca wymaga pewnej finezji. Umiejętności komunikowania się z klientami i ludźmi w ogóle. A przede wszystkim zdolności uśmiechania się do osób, na które chętnie by się napluło. — Rzucam mu najbardziej olśniewający uśmiech Towarzyskiej Nikki. - Tanner, ta praca nie jest dla ciebie. Zjeżdżamy do holu; drzwi się rozsuwają. Wychodzę z kabiny pierwsza. To ja tu rządzę, a on musi sobie z tym jakoś poradzić. Może zabolało mnie to, co właśnie usłyszałam, ale wiem, że jeśli teraz nie przejmę kontroli, on zrobi wszystko, żeby mi ją odebrać. Kiedy idziemy holem w stronę wyjścia, dostrzegam Azjatkę przy stoliku przed kawiarnią Czyta jakiś biuletyn giełdowy; w ułamku sekundy — bo tyle zajmuje jej przewrócenie strony podnosi wzrok i nasze oczy się spotykają. Nigdy wcześniej jej nic widziałam, ale coś w jej stoickiej, pewnej siebie postawie jest dla mnie inspiracją. To moja praca i dostałam ją ze względu na swoje kompetencje, a nie ze względu na Damiena, a już

na pewno nie dzięki Giselle. Ja tu dowodzę i potrafię to udowodnić. Stanowczym krokiem wychodzę na zewnątrz - i tęczowa bańka mojej pewności siebie natychmiast pęka w starciu z sześcioma paparazzi, którzy błyskają fleszami, krzyczą i biegną w naszą stronę przez parking, bo tam się najwyraźniej zaczaili. Zanim zdążam choćby pomyśleć o tym, jak zareagować, dostaję się w krzyżowy ogień pytań. - Czy to prawda, że Stark chce przejąć Innovative Resources? - Nikki, jaka jest właściwie twoja rola w IR? Staram się nie stracić panowania nad sobą. Utrzymać minę Biznesowej Nikki. Nienawidzę tego, ale nie dam im satysfakcji i nie okażę zdenerwowania. - Czy donosisz o wszystkim Stark Company? - Co powiesz na podejrzenia o szpiegostwo korporacyjne? Przy tym pytaniu muszę się bardzo starać, żeby nie zacisnąć pięści. Nie dlatego, że chcę bólu, tylko dlatego, że mam ochotę przyłożyć w twarz temu dupkowi, który ośmielił się zasugerować, że Damien mógł wysłać mnie tu jako swojego szpiega. - Czy to sposób na podbicie twojej wartości w oczach producentów reality show? - Opowiedz nam o prawdziwej Nikki. Czy to prawda, że twoja siostra popełniła samobójstwo? Cofam się chwiejnie, ogłuszona siłą tych słów. Nie. Nie, nie, nie, nie. Tym razem zaciskam pięści. Chcę bólu. Potrzebuję go, żeby się wziąć w garść. Potrzebuję go, bo muszę znaleźć w sobie siłę, żeby znowu włożyć maskę na twarz. Stawić czoło tym ludziom. A potem spieprzać jak najdalej stąd. Powoli prostuję plecy. I choć kosztuje mnie to bardzo dużo, patrzę w twarz im wszystkim po kolei. Błyskam tysiącwatowym uśmiechem. - Bez komentarzy - mówię i odwracam się w poszukiwaniu Tannera. On ciągle stoi w drzwiach budynku, dostrzegam go, zanim z jego twarzy znika uśmieszek satysfakcji. - Pospiesz się, Tanner- wołam, przepychając się między paparazzi. Musimy zdążyć na spotkanie. - O Boże! Nie mogę uwierzyć, że musisz pracować z takim bałwanem! - mówi Jamie. Siedzimy przy lśniącym drewnianym barze w

Firefly Studio City i pijemy martini z sokiem. Jamie zjada swoją ostatnią oliwkę, a potem celuje we mnie plastykowym widelczykiem. - Jakbyś grała w jakimś kabarecie. Nie, w filmie -poprawia się. - Jednej z tych koszmarnych komedii, w których wystrzałowa główna bohaterka musi pracować z niekompetentnym idiotą co prowadzi do niebywałych perypetii. - Tyle tylko że on jest kompetentny, ale mściwy. I czy w tych filmach bohaterka zwykle nie kończy w łóżku z idiotą? - Niekoniecznie. - Jamie odchyla się na oparcie z uśmieszkiem zadowolenia. - Nie, jeśli w drugim wątku pojawia się inny amant. - Robi wymach. - Dzień z Tannerem. Już widzę ten zwiastun. Krzywię się. - Cóż, sama możesz sobie zagrać w tym filmie. Osobiście wolałabym występować z innym aktorem pierwszoplanowym. - Już takiego masz. Ech, chętnie pogadałabym o którymi z naszych superfantastycznych facetów, ale najpierw chcę usłyszeć resztę tej historii. Skąd medialne sępy wiedziały, że tam jesteś? Tanner im powiedział? Powtórzyłaś Damienowi tę uwagę o szpiegostwie korporacyjnym? Dostał szału? - Powiem mu o tym, kiedy się z nim spotkam. I tak, dostanie szału. Staram się opanować grymas. Nie uniknęłabym starcia z paparazzi, nawet gdyby Edward odwiózł mnie do pracy, ale czuję, że to nie będzie się liczyło, kiedy Damien usłyszy, co się stało. Na pewno wpadnie w furię. - A jeśli chodzi o Tannera... -milknę i wzruszam ramionami. Podejrzewam, że to on jest źródłem przecieku, ale nie mam na to dowodów. - Czy to ważne? Teraz już wiedzą i tyle. Rany - dodaję sucho. Jamie nachyla się i marszczy brwi, wpatrując się we mnie. - Wszystko w porządku? Tak naprawdę w porządku? Przyklejam do twarzy wyćwiczony uśmiech, kiwam głową i mówię, że będzie dobrze. Ale to Jamie, moja najlepsza przyjaciółka niemal od zawsze. Co ważniejsze, ona wie, jak wiele znaczyła dla mnie starsza siostra. Jak mocno polegałam na Ashley, jak bardzo pomagała mi przetrwać to całe piekło zgotowane przez matkę. Te wieczory, kiedy zamykała mnie w pokoju po ciemku, bo uważała, że potrzebuję więcej snu dla urody. Te niekończące się godziny chodzenia z książką na głowie. Ten każdy drugi weekend miesiąca, kiedy nie wolno mi było jeść, a pić mogłam tylko wodę z cytryną żebym się „odtruła” i „trzymała ten ohydny cellulit z daleka”. Duże sprawy, małe sprawy i całe mnóstwo innych spraw.

To ja zdobywałam wstęgi i tiary, ale zazdrościłam Ashley. Ona mogła żyć normalnie, a w każdym razie tak mi się wtedy wydawało. To ona troszczyła się o mnie, zanim jeszcze zaczęła się troszczyć o siebie. Nie myślałam o tym, jak bardzo dryl matki musiał utkwić także w głowie mojej siostry. A w każdym razie nie myślałam o tym, aż było już za późno i trzymałam w ręce pożegnalny list, patrząc na równe, wyraźne pismo. Obwiniała się w nim za to, że opuścił ją mąż. Uważała, że nie sprawdziła się jako kobieta i żona. Że nie udało jej się stać damą, którą chciała z niej i ze mnie zrobić matka. Dziwka. Zamykam oczy i uświadamiam sobie, że zaciskam dłoń na udzie dokładnie na bliźnie. Cięłam się jeszcze przed samobójstwem Ashley, ale potem naprawdę przestałam się oszczędzać. W tych bliznach jest zamkniętych tyle wspomnień, każde najmniejsze zgrubienie na skórze symbolizuje jakiś dramat. Przede wszystkim jednak chodziło o Ashley. - Nie - odpowiadam wreszcie na pytanie Jamie. - Nie jest porządku. Ale było. Zanim wyciągnęli Ashley, radziłam sobie całkiem dobrze. Potem też dawałam radę. I znowu wszystko wróci do normy. Po prostu dzisiaj nie byłam przygotowana na taki atak. - To minie. To właśnie jest najlepsze i najgorsze w popularności. Mija. - I jak powiedział Tanner, jestem tylko „daniem dnia”. - Uśmiecham się, tym razem szczerze. - Może jutro czy za parę dni dadzą mi spokój i skupią się na jakiejś wschodzącej gwiazdce, która spotyka się z Byronem Randem. - Bryanem Raine’em - poprawia mnie. -I nawet nie próbuj zmieniać tematu. No, dość tego, zapomnij o tych głupich paparazzi. Mów, jak było na spotkaniu. - No tak. - Dopijam martini. Opowiadałam Jamie, co się działo, kiedy razem z Tannerem dojechałam do Suncoast i właśnie dotarłam do momentu, gdy zaczęło się spotkanie. - Ja odpowiem - oznajmił Tanner, kiedy szef IT zadał mi merytoryczne pytanie. - Pani Fairchild ma do tego podejście czysto administracyjne. - A to dupek - rzuca Jamie. - Zgadzam się. Ale prawdopodobnie nie powinnam się odzywać. Rozumiesz, chodziło tylko o to, żeby klient kupił produkt i ekipę. Wtedy

na pół roku miałabym Tannera z głowy. - A co zrobiłaś? - Kiedy już skończył, zauważyłam lekko, że choć kolega dobrze zaprezentował produkt, nie poruszył kilku istotnych kwestii. I przez kolejny kwadrans mówiłam o tym, jak można ulepszyć algorytm, żeby dawał im znacznie więcej możliwości. Rozumiesz koncepcyjnie ten program jest świetny, ale jeśli chodzi o samo kodowanie, wszystko, co tak naprawdę.... - W porządku. - Jamie podnosi rękę obronnym gestem. - Rozumiem. Niuanse techniczne. Jestem pod wrażeniem. Tanner wyszedł na matoła. - Słodka prawda - przyznaję. - Ale to nie tak jak myślisz. Facet zna się na rzeczy. Po prostu tylko pominął kilka ważnych szczegółów. - Więc jak się domyślam i tak będzie pracował u nich przez pół roku - mruczy Jamie. - Otóż to. Gdyby go nie wzięli, chyba musiałabym odejść z pracy. Nie wytrzymałabym z Tannerem u boku. Ten koleś jest toksyczny. - Cóż, jak to dobrze, że nie rzucisz pracy. - Jamie przewraca oczami. - Bo jak byś się utrzymała przy życiu? Milion dolarów nie znaczy już tyle co kiedyś. Rzucam w nią serwetką ale się uśmiecham. Barman podchodzi do nas i Jamie zamawia kolejne martini. Ja zadowalam się gazowaną wodą mineralną. - Nie masz w ogóle ochoty na przygodę - odzywa się Jamie. Myślę o przygodach, które przeżyłam z Damienem, i powstrzymuję uśmiech satysfakcji. - To kiedy dostaniesz pieniądze? - pyta. - Już są moje. Muszę tylko powiedzieć Damienowi, gdzie je przelać. - No tak. Wzruszam ramionami. Prawdę mówiąc, nie mam ochoty ich inwestować. Tyle z tym zamieszania, a ponieważ widziałam, jak koszmarne inwestycje mojej matki brały w łeb, sama jestem bardzo ostrożna. Oczywiście matka poniosła porażkę, bo beznadziejnie zarządzała rodzinną firmą i była absurdalnie rozrzutna. - Rozmawialiśmy z brokerami - mówię, choć to nie do końca prawda. Rozmawiałam z dwiema recepcjonistkami, żeby umówić się na spotkanie z brokerami. Z tego, jak Jamie mi się przygląda, wnioskuję, że nie bardzo mi wierzy. - I dość już o pieniądzach. Barman przynosi nam napoje. Biorę do ręki szklankę wody. - Za ciebie.

Dzisiaj reklama, jutro Oscar. - Wypiję za to. - Ty wypiłabyś za wszystko. - Fakt - przyznaje i wychyla pół szklanki martini za jednym zamachem. - Uwierzyłabyś w to? - pyta. Nie rozumiem, o co jej chodzi. - W co? - W liceum ty brałaś udział w tych cholernych wyborach Miss Stacji Benzynowej, a ja chodziłam na przesłuchania do teatru. Uwierzyłabyś wtedy, że będziemy w Los Angeles i ja będę grała w reklamie, a ty założysz własny interes? Nie wspominając już, że złapiesz najlepszego kawalera w mieście. - Nie. Nigdy bym w to nie uwierzyła. - Więc za nas obie. - Jamie wyciąga pięść i czeka, aż w nią uderzę. Robię to z zapałem. - Jak na dwie dziewczyny z Teksasu, które przeprowadziły się do LA, żeby żyć na własny rachunek, radzimy sobie całkiem nieźle. Jamie przyszła do baru pieszo, więc jedziemy do domu razem moim samochodem. Zabiera nam to więcej czasu, niż przypuszczałam, bo honda ciągle gaśnie na światłach. - Spójrz prawdzie w oczy — odzywa się Jamie. — Nie dasz rady w Los Angeles z tym rzęchem. Obawiam się, że ma rację, ale to słodko-gorzka prawda. Ten samochód to pierwsza rzecz, jaką kupiłam za własne pieniądze. Jestem dumna z tego, co symbolizuje, i nie mogę pozbyć się przesądnej myśli, że zaczyna umierać, kiedy ja rozwijam skrzydła. - Wiesz, co to jest karburator? - Nie - przyznaję. - Ale mechanik pewnie wie. - Daj spokój, Nik. To był świetny mały samochodzik, ale pewnego dnia zgaśnie ci na autostradzie i będziesz tematem numer jeden w porannych wiadomościach. „Dziewczyna miliardera zmiażdżona w karambolu przez piętnaście samochodów”. Nie mów, że cię nie ostrzegałam. Przewracam oczami, ale nie protestuję. Wiem, że Jamie ma trochę racji. - A skoro już mowa o dziewczynie miliardera - ciągnie. - Kto przyjdzie jutro na to przyjęcie? W końcu poznam Evelyn, tak? - Och, tak. Będzie też oczywiście Blaine. No i ja, i ty. Bardzo wąskie

grono, więc będzie intymnie... Przerywa mi parsknięciem, a ja przeklinam się za dobór słów. - Będzie kameralnie — zaczynam znowu - do ósmej. Wtedy przyjdzie więcej gości, żeby zobaczyć wszystkie obrazy Blaine’a. - Super. A Ollie? - rzuca lekko, a ja zastanawiam się, czy pyta ot, tak, czy między nimi ciągle jeszcze coś jest. Jasne, powinnam po prostu ją o to zapytać, ale jakoś nie mogę się odważyć. - Nie, nie będzie go. - Nie będzie go na na pierwszej części - dopowiada Jamie. — Bo mu nie mówiłaś o tym obrazie, prawda? - Patrzy na mnie z ukosa. - Nie mówiłam - potwierdzam stanowczo. - Ale chodzi o to, czy będzie później. Na wystawie, czy jak to tam nazwać. - Ja nazywam to koktajlem. - Parkuję samochód na przydzielonym mi miejscu. - I nie, później też go nie będzie. Myślę, że on i Courtney mają inne plany - dodaję. Źle się czuję, kłamiąc, ale wolę nie mówić Jamie, że Damien nie chciał zaprosić Olliego do swojego domu. Martwi mnie, że Damien i jeden z moich najlepszych przyjaciół nie przepadają za sobą ale rozumiem Damiena. Chociaż od początku obwąchiwali się jak dwa samce alfa, w końcu niechętnie ogłosili rozejm. Ten stan rzeczy jednak gwałtownie dobiegł końca, kiedy Ollie zdradził mi kilka sekretów Damiena - łamiąc zasadę poufności obowiązującą prawnika wobec klienta. Damien rozumie, że Ollie uważał, że mnie w ten sposób chroni i pewnie tylko dlatego pozwolił mojemu przyjacielowi nadal wykonywać zawód i pracować w tym mieście. I na tym kontynencie, jeśli już chodzi o ścisłość.

Ale nie chce go w swoim domu i nie mogę mieć mu tego za złe. Liczę na to, że kiedyś się dogadają bo potrzebuję ich obu w swoim życiu. Ale minął zaledwie tydzień, odkąd opadł kurz, i to wszystko między nimi jest jeszcze zbyt świeże. Jednak Jamie nie wie nic na ten temat i nie zamierzam jej o tym wspominać. Ale to jeszcze jeden klin wbity między nas, nawet jeśli tylko ja zdaję sobie sprawę, że on istnieje. Podchodzimy do wejścia. Szukam klucza, wsuwam go do zamka, otwieram drzwi - i staję na progu jak wryta. - Jasna cholera - woła Jamie, patrząc ponad moim ramieniem.

Ja nie mówię nic. Jamie właściwie wszystko już powiedziała. Na środku naszego salonu stoi łóżko. To łóżko. Piękne żelazne loże, obok którego pozowałam. Wspaniałe łoże, na którym Damien pieprzył się ze mną ubiegłej nocy i podczas wielu wcześniejszych nocy. Stoimy jak przymurowane. W końcu się otrząsam i wchodzę do środka. Na łóżku stoi torba od Fred’s, a do niej przypięty jest liścik. Rzucam okiem na pismo na kopercie i całe moje ciało napina się w oczekiwaniu. Powoli wyciągam złożoną kartkę z koperty, rozkładam ją i czytam: Będę wdzięczny, jeśli uczyni mi Pani ten zaszczyt i włoży jutro tę suknię, pani Fairchild. A później może zechce Pani uczynić mi jeszcze większy zaszczyt i ją zdjąć. Chwilę za późno zdaję sobie sprawę, że Jamie czyta mi przez ramię. - Skąd ty masz tyle szczęścia? Przy tym gościu naprawdę warto zemdleć. - Zdecydowanie - zgadzam się z nią z uśmiechem. Jamie pada na łóżko, a ja otwieram torbę i zaczynam się śmiać. Zakochałam się w tej sukience podczas wczorajszych zakupów. Sięga do połowy ud, jest z szyfonu w kolorze pudrowego błękitu. Ma plisowany przód i zwiewny fason, więc sprawia wrażenie lekkiej i powabnej. Nie mogę się doczekać, kiedy włożę ją razem z parą ulubionych srebrnych sandałków i srebrną bransoletką. - Co ty na to? - Podnoszę ją i pokazuję Jamie. - Będziesz w tym wyglądała seksownie jak sam grzech. Mogę poplądrować w twojej szafie? Strasznie mi się już znudziły moje ciuchy. - Jamie, nosisz dużo mniejszy rozmiar. Ja nie byłam ta szczupła od dnia, kiedy uciekłam od matki i odkryłam istnienie tej tajemniczej substancji, którą lubię nazywać jedzeniem. Wzdycha i pożądliwie patrzy na moją nową sukienkę. - Potrzebuję chłopaka milionera. - Z tym się zgodzę - odpowiadam. - Też uważam, że to jedno z najbardziej przydatnych akcesoriów. - Chcesz iść na zakupy? Naprawdę przechodzę ubraniowy kryzys. Patrzę na telefon. Nadal ani słowa od Damiena. - Jasne, tylko daj mi minutę, przebiorę się i nakarmię kota. I może przy okazji zjemy prawdziwy obiad? Nie możesz odżywiać się samym alkoholem. - Nie? - odpala Jamie ze zdumieniem, wkładając w to jedno słowo

cały swój aktorski talent. Idzie do swojego pokoju, a ja do kuchni. Lady Miau-Miau pojawia się dokładnie w chwili, kiedy otwieram puszkę zjedzeniem dla kotów i tak długo puka mnie głową w nogę, aż wyłożę całą zawartość do miski i postawię na podłodze. Rozbieram się u siebie, kiedy słyszę głos Jamie. - Jak on wszedł do mieszkania? - Zabij mnie, nie mam pojęcia - odpowiadam, choć mogę się domyślić. Prawdopodobnie przekupił naszego zwariowanego dozorcę, którego mogła rozbawić myśl o niespodziewanej przesyłce w postaci łóżka. Przebieram się w jeden ze swoich matematycznych podkoszulków, o których wspominała wcześniej Jamie, i dżinsy. Wkładam spodnie po raz pierwszy od czasu, kiedy Blaine zaczął malować portret, i zapinam je z pewnym wahaniem. Czuję się tak, jakbym była niegrzeczna, Jakbym łamała jakąś zasadę. Ale oczywiście tak nie jest. Gra skończona. Jeśli chcę włożyć dżinsy, mogę to zrobić. A jeśli nie chcę wkładać majtek pod spódnicę? Cóż, też mi wolno. Uśmiecham się szeroko, wychodząc z pokoju, ale moja wesołość znika, gdy staję w salonie i patrzę na wielkie łoże - zajmuje niemal całą przestrzeń. Byłam taka szczęśliwa, kiedy je tutaj po raz pierwszy zobaczyłam. Czułam się tak, jakby nagle spadł na mnie deszcz cudownych wspomnień. Teraz poczucie szczęścia miesza się z jakimś niepokojem, choć sama dobrze nie wiem, co właściwie jest jego przyczyną. Podchodzę do łóżka i kładę dłoń na gładkiej kuli u jego stóp. Bardzo się cieszę, że łóżko nie zostało upchnięte w jakimś magazynie ani sprzedane do sklepu z antykami, ale jednocześnie ogarnia mnie melancholia. - Ono tu nie pasuje - mówię, kiedy Jamie wraca i pyta, co tlę stało. - Łóżko? - Powinno być w domu w Malibu. Nie tutaj - powtarzam. - Tu wywołuje wrażenie, że coś się skończyło. Pamiętam historię, którą opowiedział mi Damien. O tym, jak poświęcił transakcję, o którą bardzo się starał, żeby ocalić małego producenta wina i serów wysokiej jakości. Już wtedy nie podobała mi się ta historia; teraz jeszcze bardziej mi się nie podoba.

Jamie milczy przez chwilę i patrzy na mnie uważnie. - Cholera, Nik - odzywa się w końcu. - Nawet nie zaczynaj. - Czego? - Nie świruj. Doszukujesz się ukrytych znaczeń, których nie ma. Cały czas to robisz. - Nieprawda. - Ale robiłaś tak z Milem. - To było w pierwszej klasie liceum. - Więc może „cały czas” to lekka przesada - przyznaje. -Podkochiwałaś się w nim, a on chodził do ostatniej klasy, pamiętasz? Kiwam głową bo pamiętam to doskonale. - I pewnego dnia było zimno, i Milo pożyczył ci swoją kurtkę. - A my potem przez tydzień analizowałyśmy, co też mogło go do tego skłonić. - Och, tak. Pamiętam. - A chodziło po prostu o to, że ty marzłaś, a on zachował się miło. - Do czego zmierzasz? - Podoba ci się to łóżko? - Bardzo – przyznaję. - Czy Damien wie, że ono ci się podoba? - Oczywiście. - Więc wszystko jasne. Tobie podoba się łóżko. A ty podobasz się Damienowi, choć to niedopowiedzenie roku. Ot, cała filozofia. Jestem pewna, że jak się do niego wprowadzisz, będziesz mogła ze sobą zabrać ten mebel. - Jak się wprowadzę? - Taka wizja jest jednocześnie przerażająca i ekscytująca. - Tego właśnie pragniesz, prawda? Nie, żebym chciała się ciebie stąd pozbyć, ale trzeba myśleć realnie. Niewiele brakuje, żebym powiedziała „tak”, ale zamykam usta i zaczynam jeszcze raz. - Jeszcze za wcześnie, żeby snuć takie plany. - Bzdura, Nik. Chcesz tego. Masz to. - Świetnie. Chcę tego. Ale rzucanie się na wszystko, czego chcemy, nie zawsze jest najlepszym rozwiązaniem. Czasami trzeba się dobrze zastanowić i słuchać rozsądku. - Nie w moim przypadku. — Jamie natychmiast orientuje się, dlaczego to powiedziałam. Wzdycham. - Może jednak spróbujesz się przekonać do takiego podejścia. Nie

bardzo nadajesz się na guru od związków. - Fakt. Ale pytałaś. Więc która z nas wyszła na idiotkę? Poza tym ciągnie, a ja powstrzymuję uśmiech - niewykluczone, że właśnie zaczęłam nowy rozdział. Monogamia może być fajna. To znaczy, rozumiesz, nie wyobrażam sobie, że znudziłabym się Raine’em. Śmieję się, ale w duchu muszę przyznać, że znam to uczucie. - Więc mam zatrzymać łóżko? - Tak, do diabła. A poza tym dzień czy dwa może sobie postać w salonie. Napijemy się margarity do poduszki po zakupach? - I obejrzymy jakiś film? - Nic zbyt ckliwego. Nie jestem w nastroju do łez. Mam ochotę zobaczyć, jak różne rzeczy wylatują w powietrze. Tak, ja też uważam to za doskonały pomysł na dzisiejszy wieczór. Rozdział 9 Najedzone po posiłku w Haru Sushi & Roił Cafe i spłukane po zakupach w Beverly Center sadowimy się na łóżku z blenderem pełnym tequili, mrożonego soku z limonek i odrobiną cointreau. Do kolacji wypiłyśmy już trochę sake i obie jesteśmy na tyle zawiane żeby podśpiewywać bożonarodzeniową piosenkę rapowaną na początku Szklanej pułapki. Oglądamy akurat Bruce’a Willisa w akcji, kiedy dzwoni komórka Jamie. Patrzy na swój telefon, a potem wydaje głośny pisk, zeskakuje z łóżka i biegnie do siebie do pokoju, żeby pogadać na osobności. Zakładam, że to Bryan Raine. Zastanawiam się, czy nie oglądać filmu dalej - Jamie pewnie będzie nawijała całą noc - kiedy odzywa się moja komórka. Nawet nie patrzę na ekranik; po prostu wciskam klawisz i mówię: - Damien? - Wszystko w porządku? Dopiero po chwili dociera do mnie, o co mu chodzi. Paparazzi. - Jak to możliwe, że wiesz o wszystkim, co się ze mną dzieje? Śledzisz mnie przez satelitę? W ubraniach, które mi kupujesz, są ukryte małe nadajniki? - Na całym świecie każdy, kto ma smartfon i konto na portalu społecznościowym, widział dzisiaj twoje zdjęcia - odpowiada. - Choć,

szczerze mówiąc, podoba mi się pomysł z satelitą. Wrzucę go moim ludziom z działu przestrzeni kosmicznej. - Super. - Zadałem ci pytanie, Nikki. Wszystko w porządku? Mam ochotę naskoczyć na niego za to, że nie pozwolił, żebym sama o siebie zadbała, ale troska w jego głosie jest autentyczna, więc się powstrzymuję. - Tak. Wszystko w porządku. - Wspominali o Ashley - mówi tak łagodnie, jak chyba nigdy dotąd, i właśnie ten ton, tak jak myśl o siostrze, sprawia, że łzy napływają mi do oczu. - Wiem, o czym myślisz, ale Edward w niczym by mi nie pomógł. Kiedy tam przyjechałam, pod budynkiem nikogo nie było. Pojawili się później. Nawet gdyby kierowca mnie odwiózł, już dawno by odjechał stamtąd, więc... - Porozmawiamy o tym później - przerywa mi i choć wiem, że powinnam się z nim spierać, cieszę się, że temat został odłożony na jakąś bliżej nieokreśloną przyszłość. - Powiedz, jak minęła ci reszta dnia. - Muszę? - A nie było dobrze? Zastanawiam się nad tym pytaniem. - Nie było źle, ale większość czasu spędziłam z facetem z mojego działu, niejakim Tannerem, który okazał się wrednym dupkiem. Jamie uważa, że to on sprowadził tam tych paparazzi. - I zasugerował im szpiegostwo korporacyjne? - Co zaskakujące w jego głosie słychać nutę rozbawienia. - Muszę przyznać, że byłabyś niezwykle uroczym szpiegiem. - Nie jesteś wkurzony? - Jestem wściekły. Nie przyjmuję lekko takich oskarżeń. Jeśli ten gnojek to zasugerował, dowiem się o tym. - Och. Przez chwilę wydawało mi się, że uznałeś to za zabawne. - Tę sytuację, nie. Po prostu już się cieszę na myśl, że wykryję, kto rozsiewa takie plotki. Zniósłbym wiele rzeczy, ale oskarżenie o szpiegostwo korporacyjne nie znajduje się na tej liście. A sugestia, że szpiegiem jest moja dziewczyna, jeszcze pogarsza sprawę. Przełykam ślinę. Często żartuję z rozmiarów imperium Damiena, ale czasem zapominam, jak szeroko pan Stark zarzuca swoje sieci i jak wielką ma władzę. Dowie się, kto puścił tę plotkę, czy to Tanner, czy ktokolwiek

inny. I na pewno go zniszczy. Jak powiedział Ollie: Damien jest niebezpieczny. Dla swoich wrogów. - Nie chcę teraz rozmawiać na ten temat - mówi. - Ja też - odpowiadam z ulgą - Mów, co dzisiaj robiłeś. - Wolałbym posłuchać, co ty teraz robisz. Gdzie jesteś? - W naszym łóżku. I myślę o tobie. - Naprawdę? Mogę to sobie wyobrazić. Leżysz naga na plecach, włosy masz rozrzucone na poduszce... Nie mogę powstrzymać śmiechu. - Hm... ciekawa wizja, ale akurat siedzę w rozciągniętym podkoszulku i dżinsach. W pokoju obok jest Jamie. A gdzie ty jesteś? Chyba już nie w Palm Springs, prawda? - Ten dzień wlókł się bez końca. Teraz dojeżdżam do LA. Przyślę po ciebie szofera. Chcę cię zastać w domu, kiedy tam dotrę - Sam jego ton wystarcza, żebym się rozpłynęła; wzdycham lekko, kładę się na łóżku i zamykam oczy, zatapiając się w cudownym głosie Damiena. - I chcę, żebyś była w łóżku - ciągnie. - Naga. Uśmiecham się lekko, trochę pijana. - Ale łóżko jest tutaj - przypominam mu. Obracam się na bok i wyciągam przed siebie ramię, jakbym sięgała do Damiena. - Apartament - rzuca. - W recepcji podadzą ci kody, żebyś mogła się dostać do środka. Masz być naga, Nikki. Zostaw ubranie i podłodze przy drzwiach, żebym je zobaczył, jak wejdę. Chcę wiedzieć, że tam czekasz, już wilgotna. Oddycham płytko przez rozchylone usta. Czuję mrowienie na skórze; zamykam oczy; zatracam się w sile jego słów. - W lodówce znajdziesz wino. Nalej sobie kieliszek i popijaj powoli. Weź go do salonu. Będziesz myślała o mnie, Nikki, sama w moim apartamencie. Sama we wszystkich tych miejscach, gdzie ją pieprzyłem. Położysz się na kanapie, obok postawisz kieliszek. Możesz zwilżyć palce winem i przesuwać ręką po swoim ciele. Będziesz o mnie myślała, prawda, skarbie? - Tak. - Prawie nie jestem w stanie mówić. - Twoje piersi. Sutki. Uda. Chcę, żebyś była dla mnie wilgotna, skarbie. Trochę pijana i bardzo wilgotna. - Damien - odzywam się niemal szeptem. Jego słowa uderzają mi do

głowy jak wino, które mam pić, jak margarity, które już wypiłam. Chwytam zębami dolną wargę i nagle uświadamiam sobie, że robię małe, koliste ruchy biodrami; szew dżinsów ociera się o pulsującą cipkę. Jestem już bardzo, bardzo blisko. - Rozumiesz? - pyta. - Mmm. - A kiedy dostaniesz SMS, że wjeżdżam do garażu, idź do sypialni i połóż się na łóżku twarzą do materaca. Potem rozłóż nogi. Ja niedługo tam przyjdę i od razu chcę zobaczyć, że jesteś otwarta i wilgotna, dla mnie. Tęskniłem dzisiaj za tobą, Nikki - dodaje niskim, chrapliwym, władczym głosem. - Potrzebuję twoje dotyku. Chcę trzymać rękę na twojej cipce, kiedy będziesz szczytowała. Chcę obejmować twoje drżące ciało. A przede wszystkim słyszeć, jak krzyczysz moje imię. Nie mogę się powstrzymać - wydaję głośny jęk. - Co? - woła ze swojego pokoju Jamie. Jej głos wypełnia całe mieszkanie. I całkowicie wytrąca mnie ze zmysłowej mgły, w którą się zapadłam. Siadam; czuję lekki zawrót głowy z powodu gwałtownej zmiany pozycji. Oszałamia mnie też świadomość, jak niewiele brakowało, żebym miała orgazm, gdy tuż obok jest moja przyjaciółka - Nic - odkrzykuję. - Rozmawiam z Damienem. - Przepraszam, co? - Jamie wtyka głowę w drzwi. - Ja już skończyłam. Oglądamy dalej? Waham się, biorę głęboki wdech. Ciągle jestem dziwnie słaba i podniecona słowami Damiena i nie pragnę niczego poza jego dotykiem. Ale tak rzadko widywałam się ostatnio z Jamie, a tera/ akurat urządzamy sobie babski wieczór... Biorę kolejny głęboki wdech. - Czekaj - mówię do Jamie. - Rozmawiam przez telefon. - Och. Przepraszam. - Znika w kuchni. - Jesteś tam jeszcze? - odzywam się do telefonu. - Zawsze. - Słuchaj, to co powiedziałeś, brzmi wspaniale... - Cieszę się, że tak uważasz. - Ale nie mogę. Nie dzisiaj. Cisza. - Damien? - Tak? - Nie potrafię nic wywnioskować z jego głosu.

- Chodzi o to, że chciałyśmy z Jamie spędzić ten wieczór razem i... - W porządku. - Teraz jego głos zdradza emocje. Żal, owszem. Ale chyba też zrozumienie. - Jestem rozczarowany. - Ja też. Przeżyjesz jakoś beze mnie? - pytam, żeby trochę rozładować napięcie. - Będzie ciężko. Ale dam radę. - Dzięki — mówię ze śmiechem. - Mam stertę raportów, przez które muszę przebrnąć przez weekend. Jeśli uda mi się to odwalić dzisiaj, w sobotę i w niedzielę będę twój. - W takim razie nie czuję się winna. Idź i przeglądaj, kupuj sprzedawaj i wymieniaj. Rób, co trzeba, żeby nie zawalił się wszechświat Damiena Starka. - Już się do tego zabieram - rzuca gładko. - A my zobaczymy się jutro. Wtedy dokładnie opowiesz mi o pierwszym dniu swojej pracy. - Dobrze. - Więc do jutra - szepcze. - Myśl o tym, że cię dotykam. - Zawsze o tym myślę - Kończymy rozmowę. Uśmiecham się, kładąc telefon obok na łóżku, a kiedy się odwracam i widzę Jamie, która właśnie wraca z kuchni z torbą chipsów i miseczką salsy, uśmiecham się szerzej. - Jeszcze będziesz jadła? Ja omal nie pękam. - Na chipsy zawsze znajdzie się miejsce w brzuchu. - Jamie włazi na łóżko i wskazuje głową telefon. - Chciał, żebyś przyszła na noc? - Tak, żebym była u niego, kiedy przyjedzie z pustyni. - Ciągle się uśmiecham. Mogę nie iść, ale miło wiedzieć. - Serio? - Jamie pochyla się i dotyka mojego czoła. Odsuwam się. - Co robisz? - Sprawdzam, czy nie masz gorączki. Jesteś chora? Sądziłam, że wystarczy, żeby Damien kiwnął palcem, i już lecisz. - Powiedziałam mu, że dzisiaj spędzam wieczór z tobą. - A potem nie mogę się powstrzymać i dodaję: - Ale poza tym masz rację. Wystarczy, żeby kiwnął palcem, i już lecę. Jamie pokłada się ze śmiechu, a ja upijam kolejny łyk margarity i też zaczynam się śmiać. Opadamy na poduszki. Do akcji wkracza Alan Rickman. Przyklejone do ekranu gapimy się, jak Bruce zabiera się do roboty. To mój ulubiony klasyczny film akcji. Widziałam go przynajmniej

dziesięć razy, a jednak zawsze podskakuję z nerwów, kiedy Rickman zabija szefa. Oczywiście właśnie wtedy zaczyna dzwonić mój telefon. To Ollie. - Cześć - rzucam. - Co słychać? - Jesteś ze Starkiem? Pytanie jest chyba dość niewinne, ale i tak sztywnieję. - Nie. Dlaczego pytasz? Wzdycha, więc domyślam się, że usłyszał cierpką nutę w nu* im głosie. - Po prostu nie chciałbym przeszkadzać. Przysięgam. - Przepraszam. Nie, jestem w domu. - Tak? To super. Wyskoczysz gdzieś na drinka? - Teraz? - Cóż, kiedyś bym się nie zastanawiała. Co z tego, że właśnie zaliczam babski wieczór? Ollie mógłby przyjść do nas i dołączyć do filmowego maratonu albo wszyscy byśmy gdzieś wyszli i narąbali się na sztywno. Ale sytuacja między nami się zmieniła, więc zamiast ucieszyć się, że spędzimy razem trochę czasu, staję się czujna. To smutne. Ostatnio ilekroć spotykam Olliego, coś w moim życiu pęka z trzaskiem. Nie chcę, żeby kolejny fragment został wyszczerbiony. Wolę ternu zapobiec. Ale to ciągle Ollie i nie jestem gotowa z niego zrezygnować. - Chcesz się tak po prostu spotkać? Czy porozmawiać o czymś konkretnym? Milczy przez chwilę; wiem, że on też czuje wiszące między nami gradowe chmury. Za dobrze się znamy. - Jedno i drugie - odzywa się w końcu. - Cholera, Nikki. To takie gówno, i też o tym wiesz. Wiem, rzeczywiście, ale nie zamierzam tego przyznać. - O co chodzi? - pytam. - Charles wspomniał, że jutro jest przyjęcie u Starka. - Charles Maynard to jego szef i prawnik, który reprezentował Damiena ponad dekadę. - Założył, że ja też jestem zaproszony, biorąc pod uwagę, że my, to znaczy ty i ja, tak dobrze się znamy. - Stara się mówić rzeczowo, ale słyszę, że został zraniony. - Ollie... Jamie odrywa wzrok od iPhone’a i przenosi go na mnie. Najwyraźniej ta rozmowa jest ciekawsza niż usuwanie spamu ze skrzynki

odbiorczej. - Chyba pierwszy raz wydajesz przyjęcie i mnie nie zapraszasz - ciągnie Ollie. - To nie ja je wydaję. - Kiepski argument, choć zgodny |z prawdą. Gdybym o to poprosiła, Damien pozwoliłby Olliemu przyjść. Gdyby to było dla mnie ważne, na pewno potrafiłby się wznieść ponad swoją pogardę. Ale nie poprosiłam, bo rozumiem, dlaczego nie chce tam Olliego. Postawiłam wyżej kochanka od wieloletniego przyjaciela i nie żałuję tej decyzji. Ollie wzdycha. - Rzecz w tym, że... posłuchaj, przykro mi. Rozumiem, że jesteś z tym facetem. I tak, mam z nim na pieńku, ale jeśli to znaczy że nie możemy już być przyjaciółmi... Milknie, a ja zaciskam mocno powieki. - Ja też nie chcę stracić naszej przyjaźni - mówię w końcu przez chwilę zastanawiam się nad tym. Moim zdaniem to Ollie postawił między nami ten mur. I to on powinien zacząć go rozbierać. - To jak? - pyta. - Idziemy na drinka? Posiedzimy gdzieś razem. Powymyślamy dialogi dla pary przy sąsiednim stoliku. Uśmiecham się mimo woli. Kiedy byłam w college’u, a Ollie studiował prawo, to była nasza ulubiona forma taniej rozrywki. Chodziliśmy do Magnolia Cafe albo Z’Tejas w Austin i obserwowaliśmy ludzi przy innych stolikach. Jak się poruszają, jak rozmawiają. A potem układaliśmy dla nich dialogi, zmieniając przyjaciół w kochanków, wymyślając sprzeczki i miłosne wyznania. Nigdy nie siedzieliśmy dość blisko, żeby słyszeć, o czym naprawdę rozmawiają Wszystko działo się tylko w naszej wyobraźni. - Dzisiaj to ciężka sprawa. - Zerkam na Jamie. - Ale zaczekaj chwilę. — Zasłaniam ręką mikrofon. - Co o tym myślisz Jamie? Masz ochotę na trójkąt? - Ten rodzaj perwersji chyba mnie nie pociąga. Przewracam oczami. - Poważnie, Ollie chce iść na drinka. - Z nami obiema? Słyszę w jej głosie niedowierzanie. - Zaprosił mnie, ale jeśli nie potraficie się potem normalnie zachowywać,

to nie trzeba było iść razem do łóżka. Serio, James Musisz zostawić to za sobą. Wyrzuca ręce w powietrze na znak, że się poddaje. - No dobrze już, dobrze. Ale nie tylko ja dziwnie się zachowuję. Ty też nie byłaś ostatnio w obozie poparcia dla Olliego. - Więc może nam wszystkim przyda się mała akcja integracyjna. Wspólne wyjście. Trochę zabawy. Poudajemy, że jest tak jak kiedyś. Jamie się waha, a może tylko tak mi się wydaje. - Więc Courtney nie będzie? - pyta o narzeczoną Olliego. - Nic o tym nie wspominał, więc chyba nie. W tym tygodniu prawdopodobnie podróżuje. No, co ty na to? - W porządku. Ale nie na drinka. - Jamie, jeśli nie chcesz... - Nie, nie - przerywa mi. - Chcę. Chodzi tylko o to, że my już mamy plany na później. Możemy zabrać Olliego ze sobą - Jakie plany? - To dla mnie coś zupełnie nowego. - Raine zaprosił nas na imprezę w The Rooftop, będzie tam Garreth Todd. - Kto to jest Garreth Todd? - To, moja przyjaciółko bez pojęcia, w tej chwili najgorętszy facet w Hollywood. A my go poznamy. - Alan Rickmam, Sean Connery, owszem, byłabym mocno podekscytowana. Garreth Todd - jakoś mnie nie kręci. - Cóż, tak czy inaczej, idziesz tam. To nasza zabawowa noc, pamiętasz? Zerkam na telewizor. Naprawdę już się cieszyłam na Szklaną pułapkę 2, muszę jednak przyznać, że propozycja Jamie wydaje się ciekawa. Nigdy nie byłam na żadnym hollywoodzkim przyjęciu, a fakt, że nie mam pojęcia, kim są teraz wschodzące gwiazdy, nie oznacza, że nie będzie miło pławić się w ich blasku. Z drugiej strony jednak, gdzie gwiazdy, tam paparazzi, a to już nie jest tak pociągające. - A nie zlecą się tam dziennikarze? Bo naprawdę wolałabym się z nimi nie użerać. - Spokojnie, Raine wyjaśnił mi, jak to działa. Pewnie będą czekali przy wejściu, ale ponieważ się ciebie nie spodziewają, po prostu włóż kapelusz i spuść głowę. Ollie i ja możemy ochraniać cię z obu stron. To nic wielkiego. A na imprezie fotografowie będą tylko z firmy PR-owej, która obsługuje Garretha. Więc to wieczór

wolny od sępów. Przysięgam. Dzwoni mój telefon; to Ollie najwyraźniej uznał, że czeka już za długo i się rozłączył. - Przepraszam - mówię i wyjaśniam mu tę całą sprawę z hollywoodzką imprezą u Garretha Todda. Ollie, w przeciwieństwie do mnie, nie żyje w kulturalnej pustce, doskonale wie, kim jest Garreth, i ma wielką ochotę na tę imprezę. Okazuje się, że mam rację co do Courtney, ale mylę się co do przyczyny. Zakładałam, że wyjechała służbowo, ale Ollie wyjaśnia, że poleciała do San Francisco szukać z matką sukni ślubnej. Dodaje, że pojawi się u nas za niecałą godzinę i pojedziemy razem. I chociaż trochę się denerwuję tym pierwszym wspólnym 'wyjściem od czasu, kiedy Jamie i Ollie zmącili nasz układ, bardzo się też na nie cieszę. W końcu ci dwoje to moi najlepsi przyjaciele. I tak brakowało mi ich. Biorę telefon, żeby zadzwonić do Damiena i powiedzieć mu, że zmieniłam plany. Jeśli nie zakopał się jeszcze za bardzo w pracy, może do nas dołączyć. Ale mój palec zawisa nad jego nazwiskiem. Damien nie lubi przebywać w towarzystwie Olliego. I chociaż nie miał nic przeciw temu, żebym spędzała czas z Jamie, czuję, że nie byłby zachwycony, gdyby się dowiedział, że Ollie dotrzyma nam towarzystwa. Poza tym nic z tego, co mu powiedziałam, się nie zmieniło - ciągle jestem z Jamie. Po prostu zabieramy ze sobą jeszcze jedną osobę. Wrzucam telefon do torby, wstaję i idę do swojego pokoju poszukać czegoś do ubrania na ten wieczór. Ale radość, którą czułam jeszcze przed chwilą, przygasa. Nie robię nic złego. Więc dlaczego czuję się winna? Jakaś kobieta - tylko w bikini, z doczepionymi puchowymi skrzydłami ociera się o mnie, niosąc tacę z tęczowym szampanem. Jeśli dobrze się orientuję, szampan został tak zabarwiony, żeby pasował do basenu, który co pół minuty zmienia kolor, bo tak obracają się światła. Nawet gdyby ktoś przystawił mi pistolet do głowy i kazał wymyślić najbardziej ostentacyjne hollywoodzkie przyjęcie, jakie można sobie wyobrazić, chyba nie zdołałabym stworzyć nic, co byłoby choć zbliżone do tego, co mnie w tej chwili otacza. Kelnerzy i kelnerki mają na sobie skąpe złote kostiumy kąpielowe, które nie pozostawiają nic wyobraźni, i dekoracyjne skrzydła to utrudnia im poruszanie się w tłumie. Jesteśmy na dachu jednego z najwyższych wieżowców w centrum Los Angeles i już się

domyślam, jakie kryje się za tym wszystkim przesłanie: my, goście, zajmujemy w tym raju miejsce tak ważne, że same anioły muszą nam usługiwać. Jamie podbiega do mnie i wciska mi do ręki kieliszek jaskrawoczerwonego szampana. Ma na sobie nieprawdopodobnie krótką czerwoną spódniczkę, czarną koronkową bluzkę i czerwony stanik Wygląda oszałamiająco, jak zwykle. Ja włożyłam czarną spódnicę o kroju sarongu i czarny top; jedyną plamę koloru stanowi różowy szalik zamotany wokół szyi. Biorąc pod uwagę stroje ludzi, którzy krążą wokół nas, Jamie w zasadzie jest ubrana przynajmniej tak konserwatywnie jak ja. - Zdumiewające, co? - pyta. - Dokładnie tego oczekiwałabym od przyjęcia w Hollywood mówię oschle. Ollie parska śmiechem, a Jamie marszczy brwi. - Nie bądź cyniczna - mruczy. - Z tego co mówi Raine, wynika, że to jedno z przyjęć tego lata, dlatego jest tak niewiarygodnie ekskluzywne. Robi zamaszysty gest ręką w kierunku, z którego właśnie nadeszła. - Steve musiał się mocno starać, żeby załatwić nam zaproszenia. - Jest tu Steve? - Staję na palcach i rozglądam się w tłumie. -A Anderson? - Steve to pierwsza osoba, jaką Jamie poznała, kiedy porzuciła mnie w college’u i wyjechała do Los Angeles, żeby szukać sławy, fortuny i zobaczyć, jak to jest przymierać głodem jako aktorka. Poznałam go podczas moich licznych odwiedzin w czasie, kiedy nie miałam jeszcze dyplomu, ale odkąd tu zamieszkałam, nie widziałam go ani razu. - On też przyszedł. Powiedziałam im, że jesteśmy przy łupinach. Jamie odnosi się do dziwacznych czerwonych łóżek wodnych w kształcie łupin, obok których stoimy. - Na razie robią obchód. Wcale mnie to nie dziwi. Steve jest scenarzystą, mimo że żaden z jego scenariuszy filmowych nie został dotąd zrealizowany. Jamie twierdzi że w Hollywood to normalka. Jego partner, Anderson, sprzedaje nieruchomości. Podziwiam Steve’a, ale jeśli nie zlituje się nade mną i nie zacznie mówić o klasyce kina, po dziesięciu minutach rozmowy zaczynam przysypiać. Za to zawsze mam do powiedzenia coś interesującego o domach. - To naprawdę jest ostentacyjne jak diabli - stwierdza Ollie. - Ale też fantastyczne. Spójrzcie tylko na to miejsce. Muszę przyznać: obłędne. Jest pogodny wieczór i wydaje się, że

płyniemy wśród drapaczy chmur. W oddali widzę góry, czarne kształty poznaczone punktami świateł, na tle szarego nieba. DJ po drugiej stronie dachu puszcza taneczną muzykę i sporo gości już korzysta z wielkiego parkietu. Krążące anioły roznoszą drinki ale można się też napić w barze przy basenie. A na wypadek gdybyśmy zapomnieli, że to przyjęcie w Hollywood, na ekranie wysokości dwóch pięter migają fragmenty różnych filmów - zapewne tych, w których grał Garreth Todd. - W porządku - mówię. - Wygraliście. Jest nieźle. - Dopiłam szampana jednym haustem, bo przyszłam tutaj zabawić się z przyjaciółmi. - Więc gdzie jest twój facet? - pytam, a Jamie zaraz wyciąga szyję i rozgląda się dookoła. - Jeśli nie spadł z dachu, gdzieś tu się kręci. Zaczekajmy na Steve’a i Andersona, potem możemy pójść go poszukać. - Więc zaczynasz myśleć poważnie o tym gościu? - wtrąca się Ollie. - Rozumiesz, po kimś takim jak ja ciężko uwierzyć, że mogłabyś chcieć kogokolwiek innego. Żartuje, oczywiście, ale mam wrażenie, że gdzieś w głębi czai się zraniona duma. Mam nadzieję, że tylko tak mi się wydaje. Ze względu na niego, ze względu na Jamie i przede wszystkim ze względu na Courtney. - Tak. - Na twarz Jamie powoli wypływa uśmiech. - Zaczynam myśleć o nim poważnie. Z naciskiem na „zaczynam”. To jeszcze bardzo świeże. Ale, cóż, tak. - Super - rzuca Ollie krótko. Marszczę brwi, próbując wymyślić jakąś kąśliwą odpowie ale nic nie przychodzi mi do głowy. - A jeśli już chcesz rozmawiać o poważnych sprawach... - Jamie milknie i patrzy na mnie, teatralnie poruszając brwiami. Odpowiadam jej niewinnym uśmiechem. - Dama jest zawsze dyskretna. - Chyba jeszcze na to za wcześnie — mówi Ollie. - I... i urywa nagle. - Co? - rzucam ostro. - To wszystko mnie niepokoi. Stark mnie niepokoi. - Jezu Chryste - wybucha Jamie. - Nigdy nie odpuścisz? Jestem jej wdzięczna za tę interwencję. Myślałam, że tego wieczoru, po mojej wcześniejszej rozmowie z Olliem, nie będzie już mowy o tej wojnie, ale najwyraźniej dwa kieliszki szampana rozwiązały mu język.

- Właśnie za to cię uwielbiam. - Ollie bierze Jamie pod ramię. Walisz prosto z mostu i nie kupujesz moich problemów. - A co? - pytam. - Courtney nie mówi ci, kiedy zachowujesz się jak dupek? To kiepski pomysł wciągać w tę rozgrywkę Courtney, wiem o tym. Ale jestem wkurzona. Poza tym mam być świadkiem Olliego na jego zbliżającym się ślubie i choć nigdy wcześniej nie występowałam w tej roli, to przypuszczam, że będę miała obowiązek spoliczkować pana młodego, jeśli zacznie się zachowywać jak idiota. - Nie — odpowiada poważnie Ollie. - Nie mówi. - Przysiada na krawędzi materaca wodnego wewnątrz łupiny. Jego ciało przechyla się gwałtownie i obraca; Ollie chwyta ręką czerwony, miękki plastik, który jest częścią łukowatego daszku. - Ona czeka, aż nazbiera się za dużo gówna, a potem ze mną zrywa. Siadam obok niego; pode mną chlupie wodna poduszka. - Myślałam, że miałeś się starać, żeby już nigdy nie nazbierało się za dużo gówna. Ollie i Courtney rozstawali się i schodzili przez lata. Teraz, po raz pierwszy, udało im się wytrzymać na tyle długo, żeby się zaręczyć. Naprawdę lubię Courtney i mam nadzieję, że wszystko jakoś się ułoży. Ale im więcej mija czasu, tym bardziej się boję, że Ollie znowu coś spieprzy. Czy też, dokładniej, że już coś spieprzył. - Jestem jak Pigpen - mówi Ollie. - Gówno zawsze do mnie trafi. Nie każdy prowadzi tak czarujące życie jak pewien miliarder którego znamy. - Do diabła, Ollie! Podnosi ręce. - Przepraszam, przepraszam. Jestem totalnym dupkiem. - Tak zgadza się. - Biorę głęboki wdech. - Posłuchaj, przykro mi, że masz problem z Damienem, ale on jest dla mnie ważny. A jeśli ja jestem ważna dla ciebie, to znajdziesz jakiś sposób, żeby sobie z tym poradzić. - W tym rzecz. Jesteś dla mnie ważna. I poradzę sobie ze Starkiem. Mogę olać to całe gówno na jego temat, które w ciągu godziny wygrzebałbym w archiwach Bender i Twain. - Mówi kancelarii, w której pracuje. - To nie ten facet jest problemem... każdym razie nie największym problemem. Chodzi o to, co się nim wiąże. - O czym ty gadasz?

- Daj spokój, Nikki, musiałaś się prawie zamaskować, żeby tu przyjść. - Pokazuje na kapelusz, który włożyłam, zgodnie z sugestią Jamie. - Chcesz takiego życia? Do diabła, wytrzymasz to? - Lekko muska palcami moje udo i bierze mnie za rękę. - Po prostu się martwię, i tyle. Ściska mnie w gardle; spuszczam wzrok, bo nie mogę spojrzeć mu w oczy. Wiem, że jego troska jest autentyczna - Ollie widział moje blizny, moje załamanie. Co więcej, pomagał mi zebrać się do kupy. - Damiena też to niepokoi - przyznaję cicho. - Ale ja to wytrzymam. - Podnoszę wzrok i patrzę Olliemu w oczy. - Dam radę, bo Damien jest tego wart. Jego ramiona opadają. - Kto by pomyślał, że mogę mieć coś wspólnego z Damienem Starkiem? Śmieję się głośno, a Ollie szeroko się uśmiecha. - Poważnie. Nie zawsze mi po drodze ze Starkiem, ale jemu naprawdę na tobie zależy. - Tak, zależy mu - potwierdzam i już zamierzam dodać, że wiem, że Olliemu też na mnie zależy, kiedy podchodzą do nas Steve i Anderson w towarzystwie dwóch absolutnie olśniewających mężczyzn. - Dzięki Bogu - wzdycha Jamie. - Macie doskonałe wyczucie czasu. Ponieważ rozpaczliwie chcę zmienić temat, zgadzam się z przyjaciółką całym sercem i poddaję uściskom, udawanym po całunkom i komplementom Steve’a i Andersona. Ollie wymienia z nimi uściski dłoni, ale ma posępną minę. Domyślam się, że facet, który porwał Jamie w ramiona, to Bryan Raine; rozpoznanie czwartego członka grupy moich wybawców, Garretha Todda, nie wymaga wielkiego wysiłku umysłowego. W końcu jego twarz przez cały wieczór błyska na ekranie telebimu. - Cześć. - Podchodzi do mnie blisko. Trochę za blisko. -Chyba się jeszcze nie poznaliśmy. - Nikki. - Zakładam na twarz swoją maskę. Nie jestem już w nastroju do zabawy i w tej chwili marzę tylko o tym, żeby jak najszybciej przebrnąć przez powitalne grzeczności i zwiać gdzie pieprz rośnie. - Mam nadzieję, że dobrze się bawisz - ciągnie Garreth i robi jeszcze jeden krok w moją stronę. Cofam się i wpadam na Olliego, który uspokajająco kładzie mi dłoń na ramieniu; ten prosty gest sprawia, że nagle chce mi się płakać. Tak właśnie kiedyś było - Ollie mnie wspierał, ilekroć znalazłam się w opałach. - Poszliśmy w tematykę niebiańską - informuje mnie Todd.

-Zauważyłaś? - Jest bardzo kolorowo. - Kiwam głową - Te wszystkie kolory bledną przy tobie. - Todd stoi zaledwie kilka centymetrów ode mnie; jestem ściśnięta między nim a Olliem i myślę, że gdyby Damien wypowiedział te słowa, pewnie stopniałabym od razu. W ustach Garretha tylko mnie irytują. Mam nadzieję, że Jamie się wtrąci, ale ona już zupełnie zatraciła się w Raine’em i chyba przez dłuższy czas nie pospieszy mi z pomocą. Zostałam sama i znam tylko jeden sposób, żeby odzyskać przestrzeń. - Czuję się trochę niezręcznie, skarbie - mówię ze swoim najpogodniejszym uśmiechem i najwyraźniejszym teksaskim akcentem. Znasz już moje imię, a ja nie mam bladego pojęcia, jak ty się nazywasz. - Och. — Niemal odskakuje ode mnie, zapewne żeby jego nagle stłamszone ego mogło odzyskać formę. - Garreth Todd. - Miło cię poznać. A czym się zajmujesz? Czuję, że Ollie za moimi plecami zaraz wybuchnie śmiechem. Jamie na szczęście, nie zwraca na nic uwagi. - Pójdziemy zatańczyć? - Ollie zaciska palce na mojej ręce. - Oczywiście - odpowiadam, kiedy przyciąga mnie do siebie Miło się z panem rozmawiało, panie Todd. - Właśnie dałaś kosza gwieździe filmowej - mówi Ollie, prowadząc mnie na parkiet. - Och, naprawdę? - pytam niewinnie i dla efektu trzepocę rzęsami On jest gwiazdą filmową? Ollie nie zwraca uwagi na moje wygłupy. - Jamie cię zabije. - Wiem. - Jeśli chodzi o Jamie, każdy, kto może jej pomóc we wspinaczce po drabinie społecznej, musi być traktowany z najwyższą czcią. -Ale przyznasz, że sobie zasłużył. - Niczego nie przyznaję. - Ollie kręci głową, ale się uśmiecha. - No, dobra. Zatańczmy, co? Alternatywą jest powrót do domu, a w tej chwili pławię się w cieple, które znowu pojawiło się w naszych stosunkach. - Jasne. - Wchodzę za nim na parkiet i pozwalam, by zawładnęła mną muzyka. Jest głośna i rytmiczna, teraz dokładnie takiej potrzebuję, żeby pozbyć się z głowy wszystkich trosk. A jednak chciałabym, żeby piosenka była wolna i żeby to Damien mi tutaj towarzyszył zamiast

Olliego.

Pragnę tego tak bardzo, że moja wyobraźnia go materializuje. Widzę jego wysoką postać - sunie do mnie przez tłum. Ma zaciśnięte usta, twarz bez wyrazu i oczy jak wzburzone morze. Dopiero kiedy odwracam się tak, że patrzę wprost na niego, dociera do mnie, że to prawdziwy Damien Stark idzie przez rozświetloną kolorami podłogę - prosto na Olliego i na mnie. Rozdział 10 Wyjdź stąd - rozkazuje Damien. Jeszcze nigdy nie słyszała żeby mówił tak chłodnym i stanowczym tonem. Ollie otwiera usta, jak gdyby chciał protestować, ale zerkam na niego kątem oka i kręcę głową. Marszczy brwi, po czym spogląda na Damiena z taką pogardą że aż czuję skurcz w żołądku Damien nie zwraca na to uwagi. W ogóle nie patrzy na Olliego bo ani na chwilę nie odrywa wzroku od mojej twarzy. - Damien...—zaczynam. - Nie - przerywa mi. Szorstko przyciąga mnie do siebie i obejmuje. Aż się trzęsie z gniewu, więc mocno przytulam policzek do jego piersi i cieszę się ostatnimi chwilami spokoju przed burzą. Muzyka wciąż gra szybko i głośno, a basy dudnią tak potężnie, że dach pod naszymi stopami zaczyna pulsować. Musimy wyglądać idiotycznie, tuląc się jak w romantycznym tańcu, ale nic mnie to nie obchodzi. Wkrótce, ku mojemu zdumieniu, utwór zmienia się, jakby ktoś dostosował go do naszego nastroju. Ciekawie podnoszę wzrok i widzę, że wokół nas zebrał się tłumek gapiów. Damien Stark jest co najmniej równie sławny jak Garreth Todd i chyba właśnie ukradł mu miejsce w centrum zainteresowania. Podejrzewam, że DJ także się nam przygląda i dlatego puścił inną muzykę. Ponieważ tylko kołyszemy się przytuleni, zainteresowanie wkrótce przygasa. Tłum rozchodzi się, kilka osób dołącza do nas na parkiecie, a ja powoli przestaję się czuć jak rybka w akwarium. Rybka oczekująca na karę. Damien przytula mnie przez jedną piosenkę, potem przez kolejną i chociaż z przyjemnością spędziłabym całe życie w jego ramionach, nie

potrafię dłużej znieść napięcia. - Powiedz coś - proszę. Milczy, a mnie wypełnia lodowaty lęk. Już zamierzam błagać, gdy otwiera usta i zaczyna mówić tak cicho i łagodnie, że z trudem go słyszę. Nie jestem nawet pewna, czy rzeczywiście dobrze rozumem jego słowa. - Przepraszam. - C o...? - Odchodzę krok, żeby widzieć jego twarz, bo nie wierzę, że naprawdę to powiedział. - Przepraszam - powtarza. Przestaliśmy się kołysać, teraz po prostu stoimy na środku parkietu. - Czy to jakaś psychologiczna sztuczka? Bo ja cię dobrze znam i to, co widziałam w twoich oczach, kiedy przedzierałeś się przez tłum, to nie była skrucha. Raczej przerażająca, megalomańska furia. Poza tym... -Krzywię się odrobinę.-To ja przepraszam. Nie zmienia wyrazu twarzy, ale wydaje mi się, że w jego spojrzeniu na ułamek sekundy mignęło rozbawienie. - Po pierwsze, nie przedzierałem się przez nic. Zwyczajnie przeszedłem, i to dość spokojnie, biorąc pod uwagę okoliczności. Przełykam ślinę. Wiem, że jest wściekły. - Po drugie - ciągnie - megaloman to ktoś, kto cierpi na manię wielkości i przecenia swoją wartość. A wierz mi, ja doskonale potrafię oszacować, ile znaczę. - Teraz jestem już pewna, że na jego twarzy widać cień rozbawienia. - Po trzecie, może masz powody, oby mnie przepraszać. Moje są jednak poważniejsze. - Ja... aha. - Nie wiem, co powiedzieć. Ta rozmowa w ogóle nie przebiega tak, jak się spodziewałam. Poza tym rzeczywiście mam za co przepraszać. - Powinnam cię uprzedzić, że wychodzimy do miasta z Olliem. - Czyli wiedziałaś o tym od początku? - Nie. Raine dopiero później powiedział Jamie o przyjęciu. Potem zadzwonił też Ollie i jakoś tak wyszło, że wybrał się z nami. Ja już nawet wyciągnęłam telefon, żeby się z tobą skontaktować. Ale w końcu tego nie zrobiłam. - Wzruszam ramionami. - Bo przeczuwałaś, że się wkurzę.

Przytakuję. - Właśnie dlatego jest mi przykro. - No, to akurat nas łączy. W milczeniu wpatruję się w niego, czekając na wyjaśnienie. - Nie chcę być dupkiem, który odgradza cię od przyjaciół -mówi. - I nie chcę, żebyś musiała kłamać, żeby móc się z nimi widywać. Przepraszam, bo ewidentnie tak właśnie jest. Grzeczna Nikki zaczyna protestować, ale Damien ma rację i powoli przytakuję. - Nie będę izolował cię od przyjaciół, Nikki. Ale, chociaż nie lubię tego sukinsyna. To nie jest dla mnie żadna nowość, jednak potrzebuję chwili do namysłu, zanim mu odpowiem. - Rozumiem. Nie zdobył twojego zaufania. Ale znam go od zawsze i to jeden z moich najbliższych przyjaciół. - Widział cię nagą, Nikki. Dotykał twoich blizn. Mrugam. Przecież to niemożliwe, żeby Damien był... - Nie jesteś chyba zazdrosny? - Już samo takie przypuszczenie mnie zaskoczyło. Mówiłam przecież, że nigdy nie spalam z Olliem. Nasza znajomość nigdy nie przybrała tego charakteru. - Oczywiście, że jestem zazdrosny, do cholery. Jestem zazdrosny o każdego, kto cię pociesza. Kto bierze cię w ramiona i sprawia, że już nie cierpisz. - Nawet cię wtedy nie znałam - szepczę. - I jestem zazdrosny o czas, który on z tobą przeżył. A nie ja. - To niesprawiedliwe. - Wcale nie staram się być sprawiedliwy. A was nie łączy tylko przyjaźń. To Ollie przeprowadził cię przez piekło, jakie ci urządził ten dupek Kurt. - Przymykam oczy na wspomnienie chłopaka, który tak bardzo mnie skrzywdził, że bez Olliego na pewno bym się nie pozbierała. On cię kocha, Nikki. To jedyna rzecz, za którą go szanuję - ciągnie Damien. - Ma znakomity gust. Wolałabym tego nie słuchać. Ollie zawsze był dla mnie jedynie przyjacielem, chociaż niezwykle bliskim. Przynajmniej do niedawna- Nie podoba mi się to, jak wszystko się zmienia, i nie chcę znać opinii Damiena na ten temat. Ą przede wszystkim nie chcę myśleć o tym, że byłam tak całkiem

głupia i ślepa. Przypominam sobie o Courtney i robi mi się trochę niedobrze. - On jest zaręczony — mówię, jednak bez większego przekonaniaNie mogę wyrzucić z głowy obrazu Jamie. Wierność nie należy do mocnych stron Olliego. - Wiem. Może nawet kocha swoją narzeczoną. Ale na pewno kocha też ciebie. I to już niedługo zacznie być dla nas naprawdę dużym problemem. Zdobywam się na słaby uśmiech. - Przyhamuj, kowboju. Chociaż biorąc pod uwagę twoją fortunę, zamiast strzelaniny w OK Corral szykowałby się pojedynek w rezydencji Starków. Ale bądź ostrożny. Ollie wychował się w Teksasie. Potrafi strzelać. - Ja strzelam lepiej - odpowiada Damien, ale jego ton nie jest tak lekki i żartobliwy jak mój. - Naprawdę cieszę się, że przyszedłeś. - Ja też. Cieszę się, że mogę cię przytulić. To był trudny dzień. Krzywię się, myśląc o paparazzi, który dopadł mnie przed biurem, i o tych kretyńskich oskarżeniach o szpiegostwo gospodarcze. - Przykro mi. Delikatnie głaszcze mnie po policzku. - Nie, ty nic złego nie zrobiłaś. Ale zdarzyły się różne rzeczy... Wzdycha tak, jakby był bardzo wyczerpany. — Sieci, które uważnie tkałem całe lata, zaczynają się rwać. Nie lubię, kiedy sprawy nie idą zgodnie z moim planem. - Uśmiecha się skromnie. - Mogłaś nie zauważyć, ale najlepiej czuję się, kiedy kontroluję sytuację. - Niemożliwe, panie Stark. Zupełnie mnie pan zaskoczył.

Nie zwraca uwagi na sarkazm i odpowiada cichym, zrównoważonym tonem. - Ciebie też najchętniej bym kontrolował. Chciałem, żebyś siedziała w domu. Odmówiłaś. I to mi się nie spodobało. Podchodzę bliżej i obejmuję go w pasie. - Skoro tak bardzo ci na tym zależy, może po prostu mnie zwiążesz i zaczniesz trzymać zawsze przy sobie? Damien sztywnieje. Dobrze, że mocno się go trzymam, bo miękną mi nogi. Tak łatwo poddaję się namiętności, kiedy jestem blisko niego.

Nawet gdy się kłócimy, nigdy nie odchodzimy za daleko od ognia, więc łatwo nam wciągnąć się nawzajem w płomienie. I zawsze, zawsze mam potrzebę, żeby go dotknąć, poczuć, upewnić się, że jest rzeczywisty. Mój. - Ależ pani Fairchild. Coś mi się zdaje, że chodzą pani głowie nieprzyzwoite myśli. - Niesamowicie nieprzyzwoite — potwierdzam. - Uważaj, bo mogę skorzystać z tej sugestii. - Pociąga koniec różowego szalika. Materiał subtelnie muska moją skórę. - Związać cię... Okręca szalik wokół mojego nadgarstka Trzymać zawsze przy sobie. — Mocno szarpie materiał. Potykam się, ale chwyta mnie w locie, przyciska do siebie i szepcze wprost do mojego ucha: - Najpierw jednak muszę panią porządnie zbić. Przechylam głowę, żeby patrzeć mu w oczy. - Wolałabym, żebyś mnie porządnie zerżnął. Z jego ust wydobywa się jęk. Wiem, że wygrałam tę rundę - Boże, Nikki, co ty ze mną wyrabiasz... - Nie - protestuję, moje ciało zaczyna płonąć. - Co ty wyrabiasz ze mną. 1 błagam cię, zrób to szybko. - Wychodzimy - mówi, a ja tylko kiwam głową. - Dokąd jedziemy? - pytam, gdy stoimy w windzie. Są z nami dwie inne pary. Dotykamy się zaledwie koniuszkami palców, ale sytuacja jest tak intymna, jak gdybym leżała przed nim naga. - Do mnie do mieszkania - odpowiada lakonicznie. Całe szczęście. Gdyby chciał jechać aż do domu w Malibu, chybabym oszalała. I tak nie jestem pewna, czy wytrzymam jazdę przez kilka przecznic. Nagle drzwi się otwierają czworo naszych towarzyszy wysiada z windy i w tej samej chwili zalewa nas światło fleszy, powódź mikrofonów i huk zadawanych jednocześnie stanowczych pytań. Ściskam dłoń Damiena i mocniej przytulam się do jego boku. - Panie Stark! - Damien! - Nikki, tutaj! - Dlaczego odmówił pan udziału w otwarciu Centrum Tenisowego Richtera? - Jak wytłumaczy pan swoją decyzję?

Kurczowo trzymam się Damiena i nie podnoszę głowy, gdy przepychamy się przez tłum na ulicę. Początkowo zakładam, że to po prostu ci sami dziennikarze i paparazzi, którzy kręcili się przy nas, gdy przyjechaliśmy. Nagle jednak widzę, że ekipę z brukowców zasilili reporterzy z CNN, a także „Wall Street Journal” Najwyraźniej informacja o przybyciu Damiena rozprzestrzeniłam się jak pożar. Już niemal z całej siły ściskam jego dłoń. Mam nadzieję, że samochód stoi niedaleko. Do mieszkania jest bardzo blisko, ale nie chciałabym iść tam na piechotę przez to morze sępów. - A co z plotkami z Niemiec, panie Stark? - krzyczy jakiś głos. Damien pewnie przeprowadza nas przez tłum w stronę stanowiska lokajów. - Nikki, czy to prawda, że Damien Stark nie jest już kawalerem do wzięcia? - Damien! Jak pogłoski na temat możliwego oskarżenia przed niemieckim sądem mogą wpłynąć na twoje interesy w Unii Europejskiej?

Kręci mi się w głowie. Zmuszam się, żeby nie patrzeć na Damiana, wbijam wzrok w jakiś odległy punkt przed sobą i przybieram obojętny wyraz twarzy. Za nic w świecie, za żadną cenę nic okażę sępom, że nie mam pojęcia, o czym mówią. Czy Stark International wpadło w bagno prawne? Czy o to chodziło Damienowi, gdy wspomniał o rwącej się sieci? - Nikki! Panie Stark! Niemcy! Oskarżenie! - Głosy zlewają się w ohydną kakofonię. - Centrum Richtera! Oskarżenie! Damien! Damien! Damien! Musiałam przegapić moment, gdy Damien wezwał Edwarda, bo właśnie podjeżdża limuzyna i kierowca wysiada, żeby spieszyć nam na ratunek. - Nie - protestuje Damien. - Ja to załatwię. - Edward wraca do kabiny szofera, a Damien pociąga mnie naprzód, po czym otwiera tylne drzwi i własnym ciałem chroni mnie przed oślepiającym światłem fleszy i hurgotem pytań. Już mam wślizgnąć się do samochodu, gdy Damien wysuwa dłoń z mojego uścisku, odwraca się i spogląda na tłum. Zapada cisza. Biorąc pod uwagę to, że Damien zawsze trzymał się zasady, by w ogóle nie rozmawiać z prasą, reporterzy i paparazzi muszą być w jeszcze większym

szoku niż ja. - Nie wezmę udziału w ceremonii otwarcia Centrum Tenisowego Richtera - oświadcza charakterystycznym, krystalicznie czystym głosem, takim jak na spotkaniach biznesowych. - Chociaż całkowicie popieram budowę i działalność tego typu ośrodków. nie mogę z czystym sumieniem uczestniczyć w ceremonii nadania temu centrum imienia osoby, której nie szanuję. Jeśli chodzi o inne pytania, ani ja, ani pani Fairchild nie mamy nic do powadzenia. Powietrze natychmiast wypełnia się wrzawą, ludzie przekrzykują się nawzajem i nie da się nawet wychwycić żadnych słów, Reporterzy wywrzaskują kolejne pytania, proszą Damiena, żeby odwrócił się przodem do tego czy innego obiektywu, żebym ja zapozowała do zdjęcia. Damien ignoruje ich wszystkich i lekko mnie popycha. Uświadamiam sobie, że znieruchomiałam już przy drzwiach limuzyny. I wtedy jeden głos przebija się przez tłum - dobiega z drugiej strony ulicy. - Damien Jeremiah Stark! Zerkam na Damiena, ale jego twarde spojrzenie nie zdradza żadnych emocji. Prostuję się i wyglądam zza dachu limuzyny. Reporterzy przekierowali swoje aparaty i teraz skupiają reflektory na starszym mężczyźnie, który idzie ulicą Flower. - Wsiadaj - warczy do mnie Damien. - Musimy porozmawiać - woła mężczyzna. Zamieram. - No już, do samochodu - nalega Damien, choć nieco łagodniejszym tonem. Spełniam polecenie, ale spoglądam przez okno. Potem znów zerkam na Damiena. - Kto to jest? - pytam. Patrzy mi w oczy z surową miną, zaciskając zęby. - Mój ojciec. Rozdział 11 Damien wsuwa się na siedzenie obok mnie, zatrzaskuje drzwi. - Jedziemy - rzuca Edwardowi, a ten kiwa głową i powoli wyjeżdża na ulicę. Reporterzy błyskawicznie biegną, żeby stanąć na wprost samochodu, fotografują limuzynę i ojca Damiena, który wali w boczną

szybę i wrzeszczy, żeby syn się zatrzymał. Chwytam Damiena za rękę i patrzę w lewo, na twarz starszego mężczyzny. - Wpuść go - mówię. - Inaczej ci reporterzy pożrą go żywcem. Milczenie. - Damien... - zaczynam delikatnie. - Musisz się dowiedzieć, czemu przyszedł. Tężeje, wyrównuje oddech, a ja żałuję, że nie wiem, o czym teraz myśli. W końcu ściska mi dłoń i kiwa głową. - Zatrzymaj się - wydaje polecenie Edwardowi. - I otwórz drzwi. Ale kiedy tylko ojciec wsiądzie, ruszaj przed siebie, choćbyś miał rozjechać te przeklęte piranie. Chwilę później starszy pan jest już w limuzynie, a kierowca ostro skręca w lewo, dodając gazu. Wstrzymuję oddech, chociaż naprawdę nie obchodzi mnie, czy przejedziemy któregoś z dziennikarzy. Nie chciałabym tylko, żeby Edward miał kłopoty. Po chwili udaje nam się wydostać z tłumu i swobodnie mkniemy ulicą Flower. - Zrób kółko - rozkazuje Damien, po czym przenosi wzrok na ojca, który usadowił się na siedzeniu naprzeciwko nas. - Czego chcesz? Starszy pan lekceważy go i skupia się na mnie. - Ty pewnie jesteś Nikki. Widziałem twoje zdjęcia w gazetach, z moim synem. Nazywam się Jeremiah, ale mów mi Jerry. - Jak możemy panu pomóc, panie Stark? - pytam. - .. .my. - Patrzy gdzieś pomiędzy nas. - My - powtarza i autentycznie zanosi się śmiechem. Mocniej ściskam dłoń Damiena. Nie lubiłam tego człowieka, jeszcze zanim go poznałam. Teraz nie lubię go jeszcze bardziej. - Pani Fairchild zadała ci pytanie - wtrąca się Damien. - Jak możemy ci pomóc? - Wyczuwam, że narasta w nim gniew. Jestem pewna, że człowiek, który tak beztrosko zajął miejsce naprzeciwko nas albo krzywdził swojego syna, albo przyzwalał na krzywdę. Nie wiem, czy ściskam dłoń Damiena, żeby go wesprzeć, czy żeby nie zerwał się z siedzenia i nie dał ojcu w twarz. Jerry kręci głową pokonany. - Damien... - zaczyna i zawiesza głos. Na początku wydawał mi się oślizgły i niegodny zaufania. Teraz, kiedy przypatruję mu się bliżej, widzę, że jest całkiem atrakcyjny, chociaż

trochę za bardzo wymuskany. Jak mężczyzna, który dopiero pod koniec życia odkrył, czym jest luksus, i postanowił jak najszybciej nadrobić stracone lata. - No, słucham. Czego chcesz? Jerry opiera się o siedzenie, a jego twarz przybiera niesympatyczny wyraz, jakby coś knuł. Zaczynam rozumieć, jak ten człowiek, mimo niskich dochodów i braku wykształcenia, zdołał samodzielnie wypchnąć syna na wyżyny tenisowych rankingów. - Jak możecie mi pomóc? Wy? Mnie? Nijak, do cholery. Ale tu nie chodzi o mnie, tylko o ciebie. Totalnie spieprzyłeś sprawę. - Czyżby? - pyta chłodno Damien. - Pozwól, że coś ci wyjaśnię. Jesteś w tym samochodzie wyłącznie dlatego, że prosiła mnie o to dama. Jeśli chcesz tu zostać, masz powiedzieć, o co chodzi, jasno i wprost. W przeciwnym wypadku to koniec rozmowy. - Mam mówić jasno? Proszę bardzo: zachowujesz się jak ostatni kretyn, a ja choć popełniłem sporo błędów, na pewno nie spłodziłem kretyna. Lepiej zatrudnij tych swoich superspeców od PR-u, żeby jakoś zatuszowali twoje idiotyczne uwagi. Napisz taką mowę, przy której anioły zaczną śpiewać ze wzruszenia. Zawlecz dupę na otwarcie w piątek. Zrób uśmiech numer sześć i wypisz wielki, tłusty czek. Bo musisz to zrobić. Musisz to załatwić. Musisz być czysty, po prostu bez skazy, synu. - Nie nazywaj mnie synem. - Cholera, Damien! Patrzę na nich i zastanawiam się, o co tu chodzi. Usiłuję wyczuć, jakie znaczenie dla starszego Starka mogły mieć publiczna wypowiedź Damiena na temat otwarcia kortów i podane przez niego powody nieobecności. Damien nie powiedział wprost, że ma z Richterem na pieńku, a z pewnością nie wspomniał też nic o swoim ojcu. Czy Jeremiah obawia się, że teraz to wszystko wypłynie? Że gdy Damien ujawni cząstkę prawdy, reszta runie jak wodospad? O ile oczywiście resztą prawdy jest to, co mi się wydaje. Nic wiem, i mogę tylko trzymać Damiena za rękę. Nie odpowiedział jeszcze na wyzwiska ojca; patrzy mu w oczy, mrużąc powieki, jak gdyby rysy Jeremiaha były jakimś równaniem z jedną niewiadomą - Ile z tego to twoja robota? — pyta w końcu, ale zupełnie nie rozumiem kontekstu. - Nie mam pojęcia, o czym mówisz. - Jerry prostuje się i robi wielkie oczy, tak jak dziecko, które właśnie obrywa od rodziców. Nawet ja

widzę, że kłamie. - Powiedzmy to sobie jasno. Nie interesują mnie ani twoje opinie, ani twoja pomoc. A teraz wynocha. Edward, zatrzymaj się. Zdążyliśmy zrobić trzy kółka i dotarliśmy do Pershing Square, dwie przecznice od punktu startu. - Zostawiłem tam samochód. - Nic mnie to nie obchodzi. Wysiadaj. Nagle Edward jest już na zewnątrz i otwiera drzwi limuzyny. Jerry waha się przez chwilę, po czym przenosi wzrok z Damiena na mnie. - Czy ona wie? Nie mówiłbym jej. - W jego głosie brzmi złośliwość. - Jeśli nie chcesz, żeby odeszła, nie powinieneś jej niczego mówić.

Wysiada, a kierowca błyskawicznie zatrzaskuje za nim drzwi, jakby chciał się go pozbyć równie mocno jak my. Damien przeczesuje palcami włosy. - Przepraszam — wzdycha. - Teraz ty znasz już moją mamę, a ja twojego tatę. To chyba znaczy, że naprawdę ze sobą chodzimy. - Usiłuję jakoś rozładować napięcie, ale wyraz twarzy Damiena się nie zmienia. - Hej. Nic się nie stało. Wszystko w porządku. - Mało z tego, co się dziś wydarzyło, było w porządku. - Czy ja wiem... Przyjemnie mi się z tobą tańczyło. - To prawda. Mnie z tobą też. Chodź tu do mnie. Przysuwam się jeszcze bliżej i opieram policzkiem na ramieniu Damiena. Obejmuje mnie delikatnie i gładzi moją rękę. Kładę mu głowę na kolanach, po czym zrzucam buty i podwijam stopy na siedzenie. Chciałabym tak zostać na zawsze, w ciepłych i bezpiecznych objęciach Damiena. Jednocześnie kłębią się we mnie pytania - tyle pytań. Chcę zrozumieć, o czym mówił jego ojciec i dlaczego tak bardzo interesują go wypowiedzi syna na temat kortów. Nie mogę jednak pytać - Damien sam musi mi o tym pn wiedzieć, z własnej woli. „Jeśli nie chcesz, żeby odeszła, nie powinieneś jej niczego mówić”. Drżę. Nie przychodzi mi do głowy nic tak strasznego, że skłoniłoby mnie do odejścia. Czy to na pewno dlatego, że nie ma nic takiego, co mogłoby nas rozdzielić? A może po prostu brak mi wyobraźni? Damien tuli mnie spokojnie przez całą drogę do mieszkania w

wieżowcu. Gdy parkujemy przed budynkiem, jest zupełnie spokojny. Nie zdradza najmniejszych emocji ani podczas drogi do lobby, ani gdy jedziemy na pięćdziesiąte siódme piętro, gdzie po jednej stronie mieści się jego prywatny gabinet, a po drugiej apartament. Dopiero gdy otwieramy drzwi, pryska pozorny spokój. W oczach Damiena lśni desperacja. Chwyta za końce jedwabnej szarfy, którą wciąż mam na szyi. - Wspominałaś coś o wiązaniu? - Te słowa są równie szorstkie jak gniew, który nadal go przepełnia. - Owszem - odpowiadam, bo wiem, jak bardzo Damien tego potrzebuje. Musi chociaż na chwilę zatracić się w namiętności. Musi zapomnieć o tym, co się stało: o paparazzi, ojcu, Olliem, a nawet mojej odmowie spotkania. Trzeba naprawić tę jego tkaninę, która zaczęła się pruć. Damien musi odzyskać całkowitą kontrolę - a ja tylko marzę o tym, żeby mu się poddać. - Tak - powtarzam chrapliwym głosem. - Tak, panie. Ciągnąc za szarfę, kieruje mną tak, żebym znalazła się plecami do ściany Przywiera do mnie, a ja zaczynam drżeć z ekscytacji i oczekiwania. Jedną dłonią trzyma oba końce szarfy, drugą powoli głaszcze moje piersi, brzuch, biodra. Dotyka mnie bardzo wolno, a każdy ruch ma służyć temu, żebym rozpuściła się z rozkoszy. I to działa. Rozchylam usta, rozpalona, rozbudzona. Gdybym nie opierała się o ścianę i nie była podtrzymywana, chyba osunęłabym się na podłogę, bo moje ciało staje się zbyt bezwładne, żebym utrzymała się w pionie. Wsuwa dłoń pod spódniczkę, zanurza palec pod sznurek stringów i odkrywa, że jestem mokra. Drżę, przenika mnie lekki dreszcz, to zapowiedź nadchodzącej eksplozji. - Ależ pani Fairchild. Wydaje mi się, że mnie pani pożąda. W milczeniu przygryzam dolną wargę. Nie musi słyszeć mojej odpowiedzi. Już wie, że ma rację. Powoli, tak boleśnie powoli zaczyna zdzierać ze mnie kolejne części ubrania. Rozplątuje pasek spódniczki. Zsuwa stringi. l delikatnie ściąga przez głowę sweter. Nawet szalik ląduje na stercie ciuchów na podłodze.

Gdy patrzę na niego, na tę samotną wysepkę różu na morzu czerni, wymyka mi się westchnienie. - O co chodzi? - Myślałam, że mnie zwiążesz. - Może zmieniłem zdanie. - Ach, rozumiem. - Jakieś uwagi, pani Fairchild? - Nigdy bym nie śmiała, panie Stark. - Prawidłowa odpowiedź. Za to należy ci się nagroda. -W jego oczach pojawia się niebezpieczny błysk. - Chodź za mną. Idę do sypialni. Damien zsuwa narzutę na podłogę, po czym otwiera jeden ze skórzanych kufrów. Wyciąga z niego dwa zwoje liny i powoli je rozplata. Szeroko otwieram oczy Przebyliśmy długą drogę od delikatnych różowych szarf. - Co chcesz zrobić? Nie odpowiada. Kiwa głową w stronę podłogi i każe mi się położyć. Waham się tylko przez chwilę, po czym wykonuję polecenie. Leżę wyciągnięta na narzucie, tuż przy łożu. - Ręce za głowę – rozkazuje. Wyciągam ramiona. Moje podniecenie narasta wraz z ciekawością. Damien krótszym sznurem wiąże mi nadgarstki. Potem mocuje linę do środkowej nogi ogromnego łoża. - Sprawię ci przyjemność, Nikki. - Delikatnie wodzi czubkiem palca po mojej ręce. Zaczyna od nadgarstka, potem przesuwa się wzdłuż miękkiej wewnętrznej strony, wędruje przez zagłębieniu łokcia i dalej. Przygryzam dolną wargę, lekko się wiercę. Dotyk jego palca jest wyrafinowaną pieszczotą- delikatną jak muśnięcie piórkiem, prawie jak łaskotanie - a zarazem tak niesamowicie, dziko przesyconą erotyzmem. - Widzisz, jak zaczynasz się miotać - pyta. - Te ruchy pozwalają ci kontrolować intensywność doznań, dzięki nim nie dajesz się oszołomić bodźcom. Rozumiesz? Przytakuję.

- Dlatego muszę odebrać ci tę możliwość — oświadcza, po czym zaczyna mnie układać. Złącza moje stopy i powoli owija je sznurem, najpierw jeden, potem drugi raz. Sprawdzam moc węzłów - nie jestem w stanie w

ogóle rozłączyć stóp. Czuję się dziwnie bezradna, a to wytrąca mnie jednocześnie z równowagi i podnieca. - Nie będzie żadnego wicia się. - Delikatnie rozszerza mi kolana. Układa moje stopy nieco wyżej na kocu. - Ani zmiany pozycji. Żadnej możliwości ucieczki. Leżę teraz w pozycji motyla z jogi, z szeroko rozwartymi kolanami kilka centymetrów nad podłogą. Nie jestem szczególnie wysportowana, ale matka całe dzieciństwo zmuszała mnie, żebym ćwiczyła jogę i balet, więc zdążyłam się porządnie rozciągnąć. Damien może bez trudu układać moje ciało. Wyginam plecy w lekki łuk, moje rozciągnięte uda są napięte po wewnętrznej stronie. 1, tak, jestem całkowicie odsłonięta. To bardzo erotyczna pozycja i to nie tylko ze względu na szeroko rozchylone uda. Teraz nie mam jak uciec, a przecież Damien jeszcze nawet nie skończył przygotowań. Będę całkowicie zdana na jego łaskę - i oczywiście o to chodzi. Damien wiele stracił tego wieczoru. Te sznury i moje ciało pomogą mu coś odzyskać. Ale tu nie chodzi tylko o jego potrzeby. Ja też tego pragnę. Chcę mu się poddać. Chcę uzależnić własną rozkosz od jego rozkazu. Chcę płynąć sterowana jego ręką. Nasze spojrzenia się krzyżują. Potem przenosi wzrok na moje ciało patrzy na nie tak płomiennie, że dziwię się, czemu to spojrzenie mnie nie parzy Do związania mi stóp użył środkowej części długiej liny - teraz może wykorzystać wolne końce. Zaczyna oplatać łydkę i udo lewej nogi. - Podaruję ci przyjemność, ból i piękno zarazem. Chcę na ciebie patrzeć, otwartą przede mną z rozwartymi nogami, jak diament lśniącą od wilgoci. Mocno zaciska sznur, szorstkie włókna wpijają mi się w skórę, mocuje mi nogi pod właściwym kątem, potem zawiązuje węzeł. Jestem teraz w połowie związana - i całkowicie podniecona. - Wyglądasz jak na portrecie. Prezentujesz erotyczne piękno. Ale obraz nie może odczuwać rozkoszy Bierze w usta moją pierś i mocno zasysa, a mnie przebiega elektryzujący dreszcz, od sutka aż po cipę. W środku czuję silny skurcz, przestrzeń między nogami dopomina się o uwagę, ale Damien się nie spieszy. Ssie, drażni, drapie zębami czuły sutek, aż nabrzmiewają otoczki. Rozbudza językiem skórę. Rozpaczliwie pragnę się poruszyć, chociaż trochę uciec od nawału bodźców. Ale jestem spętana, więc zmysłowy atak

trwa nieprzerwanie, popychając mnie na skraj rozkoszy, jeszcze chwila, a runę w przepaść. I gdy czuję, że zaraz zacznę krzyczeć, jego pocałunki zaczynają wędrować w dół, aż do pępka. Delikatnie, zalotnie kąsa sam środek brzucha, po czym siada i wraca do wiązania. Tym razem drugiej nogi. Najpierw jednak delikatnie gładzi mnie między udami. Jestem rozpalona i spragniona, przeszywa mnie dreszcz. Chcę, żeby znów to zrobił, jeszcze raz mnie pogłaskał, dotknął ustami, głęboko wsadził palce do wnętrza. Chcę, żeby to drżenie przeszło w eksplozję. Chcę tego - i Damien doskonale o tym wie. Dlatego tego nie robi. Skupia się tylko na mojej drugiej nodze. - Jesteś mokra, skarbie. A ja widzę każdy dreszcz, każdą najmniejszą oznakę, każdą kropelkę świadczącą o podnieceniu. Powiedz, że ci się to podoba, Nikki. - Zaciska węzeł. - Powiedz, że lubisz otwierać się przede mną. - Wodzi palcem po mojej nodze potem po sznurze, który ją wiąże. Przenikają mnie kolejne fale dreszczy, rozbudzone jego dotykiem. Z trudem oddycham, nie wspominając o mówieniu Chciałabym wyrazić wszystko, co aż się we mnie gotuje. Że poddawanie się jego władzy przynosi mi niesamowitą radością. Że pragnę oddać się w jego ręce, żebym dała rozkosz jem u, a on mnie. Chcę mu powiedzieć, że „lubię” to za mało, by określić, CO teraz czuję, a już na pewno nie wystarczy, aby opisać, jak bardzo jestem podniecona. Marzę, by otworzyć przed nim serce, ale jestem w stanie wykrztusić tylko jedno słowo. - Tak. Skończył już wiązać sznury, są solidnie zaciśnięte, na tyle mocno, by przenieść mnie na granicę między królestwami przyjemności i bólu. Przymykam oczy, chłonąc to doznanie. Zastanawiam się czy inne kobiety potrzebują czasu, aby przyzwyczaić się do takich rzeczy. Ja nie potrzebuję. Po prostu odchylam głowę i rozkoszuje się każdą sekundą. Po dzisiejszym wieczorze to jest właśnie to, czego pragnę; pragnę wszystkiego, co Damien chce mi ofiarować. Pragnę bólu, rozkoszy i tego co pomiędzy. Powolutku układa dłonie na moich ramionach, potem muska opuszkami palców całe ciało, piersi, talię, wewnętrzną stronę ud. Przygryzam wargi, walcząc z boleśnie słodkim uczuciem. Ma rację: teraz, związana, nie mogę przed niczym uciec. Rozkosz potęguje się, aż

przekracza granicę bólu. Gdy w końcu Damien przestaje mnie dotykać, gwałtownie wypuszczam powietrze i dopiero wtedy uświadamiam sobie, że wstrzymywałam oddech. Sapię, pierś mi faluje. Szeroko otwartymi oczami patrzę na Damiena - podnosi się i staje przy moich związanych stopach. Wolno, tak boleśnie wolno zdejmuje ubranie. Jego fiut jest twardy i nabrzmiały. Biorę drżący oddech, między moimi nogami narasta pożądanie. Wtedy Damien, kontrolując każdy ruch, klęka przy mnie. Delikatnie obejmuje moje nogi i przesuwa kciuki w górę po wewnętrznej stronie ud. Trzęsę się bliska eksplozji. Damien wciąż jednak nie dotyka mnie tam, gdzie najbardziej pragnę, zostawia mnie na krawędzi przepaści. - Jest pan okrutny, panie Stark. - Czyżby? -Nachyla się jeszcze niżej, po czym te dłonie, których dotyku tak rozpaczliwie pożądam, wędrują w stronę piersi. Jęczę, gdy szczypie sutki, znów zalewają mnie gorące strumienie narastającej rozkoszy. Przygryzam dolną wargę, zaciskam powieki. Jeśli jeszcze raz to zrobi, to naprawdę już dojdę - i w myślach błagam, żeby to zrobił. Oczywiście natychmiast przestaje, a ja miotam się na samym skraju wyobrażonego klifu, tak bardzo gotowa, by skoczyć, ale niezdolna sama uczynić krok w przepaść. - Jestem okrutny? - szepcze. - A może bardzo, bardzo dobry dla ciebie? - Okrutny - odpowiadam stanowczo i uśmiecham się, słysząc jego śmiech. Zsuwa palce z moich piersi, potężnymi dłońmi delikatnie ściska mi żebra. Znów przypominam sobie, jak bardzo należę teraz do niego. Związana. Wydana na jego pastwę. Może mnie rozbudzać, torturować, władać mną. Czule całuje malutką bliznę w okolicach bioder. Jego kilkudniowy zarost drapie moją wrażliwą skórę. - Powiedz mi, czego teraz pragniesz. Chcę to od ciebie usłyszeć. Otwieram usta, jednak nie wydobywa się z nich żaden dźwięk. - Ciebie - mówię w końcu chrapliwym szeptem. - Chcę, żebyś był we mnie. - No proszę, pani Fairchild. - Muska ustami moje łono. Mówi tak cicho, że prawie go nie słyszę. - To znaczy chce pani, żebym panią pieprzył? - Och, tak.

- Podoba mi się ta odpowiedź. - Delikatnie drażni moją spragnioną cipkę. Ma rozpaloną skórę, ale nie tak rozpaloną jak moja. - Chyba nie jesteś jeszcze gotowa. To mnie niemal zupełnie dobija. Głęboko wciągam powietrze, walczę o odzyskanie głosu. - Panie Stark - zaczynam surowo. - Jeśli nie widzi pan, jak bardzo jestem gotowa, to obawiam się, że nie jest pan tak znakomitym kochankiem, jak sądziłam. — Wręcz przeciwnie - szepcze. — Jestem świetnym kochankiem. Musisz po prostu zdobyć się na więcej cierpliwości, Wtedy ci to udowodnię powoli i metodycznie. I będę bardzo, bardzo przekonujący. Nic nie odpowiadam. Cale moje czucie, każdy gram wrażliwości skupia się teraz w przestrzeni między moimi nogami. Czuję się ociężała, nabrzmiała i zdesperowana. Potrzebuję go we mnie. Jeśli zaraz nie zacznie mnie pieprzyć, zwariuję na pewno. - Proszę cię... - O to? — Wsuwa dwa palce w moją cipkę. Wydaję z siebie głuchy jęk, a moje ciało łapczywie zacisku się wokół niego. Tracę nad sobą kontrolę, gwałtownie poruszam biodrami. To prawda, nie mogę ukryć przed nim nawet najmniejszej fali pożądania. - Tak - wyrzucam z siebie: - Chcę więcej. Chcę ciebie. Dodaje jeszcze jeden palec i zaczyna przesuwać nimi w przód i w tył, powolutku, zmysłowo. Odchylam głowę, wczuwając się w narastającą rozkosz. Jestem blisko, tak niesamowicie blisko, mięśnie kurczą się coraz silniej, próbuję wciągnąć jego dłoń głębiej. I nagłe daje mi to, czego naprawdę potrzebuję. Podnosi na jednej ręce - drugą wsuwa mi pod tyłek i lekko mnie podnosi. To dziwne uczucie, bo nie mogę mu w niczym pomóc. Kolana i stopy nie należą teraz do mnie, ale to mnie nie martwi - w ogóle nic na świecie mnie w tej chwili nie martwi, bo Damien nareszcie we mnie wszedł i pcha mocno, trzymając mnie za biodra. Napiera twardym kutasem i przyciąga mnie do siebie, na spotkanie potężnych uderzeń. Porusza się miarowo, rytmicznie; czuję mrowienie, po chwili iskierki prądu zlewają się w pulsujący stały strumień. Gdy Damien nagle zmienia rytm, krzyczę i zaczynam się trząść, targana orgazmem. Wibrujące doznania przenikają całe moje ciało, rozchodzą się jak fale po stawie, gdy

wrzuci się kamień. Damien nie przestaje. Pcha jeszcze i jeszcze, coraz mocniej i szybciej, i znowu, i znowu, aż w końcu on sam wybucha. A co więcej, wtedy i ja wybucham jeszcze raz. - Och, skarbie - wzdycha, stapiając się z moim ciałem. - Niesamowite - mówię, chociaż to dziwne, że potrafię wyartykułować jakieś słowa. Podpiera się na łokciu i patrzy na mnie. - Dobrze się czujesz? - Mhm... - jęczę z zachwytu. - Nawet lepiej. Chociaż troszkę zdrętwiałam-dodaję. Śmieje się, po czym łagodnie mnie całuje i każe mi zaczekać. Po chwili powolutku rozwiązuje więzy. Masuje wszystkie miejsca, w których sznury wpiły się w ciało, i delikatnie rozprostowuje mi nogi. Podnosi mnie, kładzie na łóżku i wtula się na łyżeczkę. Wzdycham, zatracam się w rozkoszy, zachwycona tym, jak cudownie Damien się mną opiekuje. Czuję się rozpieszczona, bezpieczna. Przez chwilę milczymy, jednak gdy wracam myślami do wydarzeń tego wieczoru, męczy mnie pewne pytanie. Muszę je zadać. Nie mogę już tego odwlekać. - Damien? - Tak? - mruczy zmęczonym głosem. Wkrótce oboje zapadniemy w sen. - O czym mówił twój ojciec? Czemu masz być czysty? Milczy tak długo, że wstrzymuję oddech. - Po prostu próbował mnie zdenerwować - odpowiada w końcu, ale to nie jest prawda i on z pewnością zdaje sobie sprawę z tego, że ja też o tym wiem. - Damien... Obraca mnie w swoją stronę. Coś w jego oczach mówi mi, że to jest właśnie ta chwila. Jeśli będę naciskać, powie mi, w czym rzecz. Przełykam ślinę. Bo tu nie chodzi tylko o to, żeby poznać prawdę. Zależy mi na tym, żeby Damien sam chciał się nią ze mną podzielić. Zaczynam od nowa. - Skąd wiedziałeś, jak mnie dziś znaleźć? Przez chwilę jego twarz nie zdradza żadnych emocji. Potem widzę uśmiech w jego oczach, chociaż usta pozostają nieruchome.

Kładzie mi dłoń na głowie i spogląda na mnie z takim uwielbieniem, że aż zapiera mi dech. - Nie domyśliłaś się, Nikki? Dokądkolwiek byś poszła, zawsze cię odnajdę. Rozdział 12 Gdy budzę się w sobotę rano, rozkosznie bolą mnie nogi. Obracam się na drugi bok, do Damiena, ale jego nie ma przy mnie Zastanawiam się, czy nie zaczekać w łóżku - w końcu wcześniej czy później wróci - ale pokusa, żeby napić się kawy, jest zbyt silna, więc idę do kuchni. Widać, że facet dobrze mnie zna, bo karteczkę z liścikiem, który do mnie napisał, przykleił do dzbanka z kawą. Wyskoczyło mi coś do załatwienia. W biurze. Wczorajsza noc była wspaniała. Wciąż mam przed oczami Ciebie nagą, związaną, otwartą przede mną. Pewnie nie dam rady się skupić. Niestety chyba będę musiał ukarać Cię klapsem za takie odrywanie mnie od pracy... Uśmiecham się i wkładam liścik do torebki. Potem biorę prysznic, przebieram się i przechodzę na tyły mieszkania, które łączą się z częścią biurową. Gdy w końcu wydobywam się z labiryntu korytarzy, staję w recepcji, gdzie wita mnie uśmiechnięta pani Peters. - Dzień dobry. Szef rozmawia z panem Maynardem. Zechce pani poczekać? - W porządku, skoro jest zajęty... - Myślę o reporterach i o tym, co mówili na temat oskarżenia. Skoro zjawił się tu Charles, któryś z oddziałów Stark International pewnie ma jakieś prawne kłopoty. Edward zaczyna pracę dopiero później, ale pani Peters załatwia dla mnie inny samochód. Gdy wracam do swojego mieszkania, wita mnie tylko kot. Zakładam, że Jamie jest z Raine’em. Ostatnio mało czasu spędzałam samotnie, więc miło mi pobyć chwilę we własnym pokoju, wśród własnych rzeczy. Szczególnie że tyle z nich przypomina mi Damiena. Zerkam na Moneta, którego mi podarował - stogi o zachodzie słońca. Obraz jest oszałamiający. Dzięki Bogu, został ubezpieczony. Wciąż trochę się o niego boję, ale jednocześnie nie chciałabym, żeby wisiał gdziekolwiek indziej niż tu, gdzie sypiam - przynajmniej czasami, jeśli akurat nie jestem z Damienem. Sadowię się przed komputerem i przeglądam pliki ze zdjęciami.

Bardzo rzadko mam czas, żeby zająć się pracą nad podarunkiem, który szykuję dla Damiena -to zeszyt z wycinkami przedstawiającymi nasze wspólne chwile. Jest ujęcie Moneta, kilkanaście zachodów słońca, mnóstwo naszych wspólnych fotografii. Chociaż nienawidzę paparazzi, muszę przyznać, że udało im się uchwycić parę dobrych ujęć. Przez kilka godzin porządkuję zdjęcia i opatruję je komentarzami, po czym dochodzę do wniosku, że zanim wezmę prysznic i zacznę przygotowywać się do wieczoru, powinnam jeszcze |posprzątać mieszkanie. No i przede wszystkim pościelić łóżko w salonie. Gdy odkurzam, zza ściany obok dobiegają tak głośne jęki pomruki, że słychać je mimo szumu. Przymykam oczy; cieszę się, że Jamie nie sypia już z Douglasem, naszym sąsiadem, który zawsze był trochę za głośny i trochę za bardzo zużyty przez zbyt wiele kobiet. Żałuję, że Jamie w ogóle kiedykolwiek się z nim pieprzyła - niestety od jakiegoś czasu Douglas znowu rzuca jakieś sugestie pod jej adresem. Najnowsza laska Douglasa znika jeszcze przed powrotem Jamie. Ja przeszłam do czyszczenia szafek. - O rany - woła Jamie. - Zatrudniam cię. Unoszę brwi. W głowie Jamie sprzątanie polega na tym, żeby najpierw zrobić totalny bajzel, a potem cały dzień zrzędzić, jak strasznie nienawidzi się sprzątać. To doprowadza mnie do szału. - Będzie jakieś jedzenie? - pyta. - Przystawki i drinki. - To co powiesz na późny lunch? Wzruszam ramionami. - Dobrze. Umówiłam się z Edwardem na szóstą więc musimy mieć czas, żeby wrócić i się przebrać. - Przyjedzie limuzyną? - Jamie przechyla głowę z ciekawością - Nie mam pojęcia - odpowiadam i rzucam jej gąbkę. - A jeśli przetrzesz ładnie łazienkę, napiszę Damienowi, że chce limuzynę. I tak właśnie należy radzić sobie ze współlokatorami, myślę, widząc, jak Jamie truchta pokornie do łazienki. - Ja cię kręcę! - mówi Jamie, gdy ktoś z obsługi zatrudnionej specjalnie na ten wieczór otwiera przed nami drzwi. Idę za nią ale zatrzymuję się zaraz za progiem. Damien użył chyba czarów, bo ogromny pokój, jeszcze poprzedniego dnia pusty, z gołymi ścianami, teraz urządzony jest przytulnie i wykwintnie Białe marmurowe

kafelki na całej podłodze lśnią i idealnie harmonizują z równie białymi meblami wypełniającymi przestrzeń Barwne dzieła sztuki, które zdobią ściany po obu stronach, są jedynymi plamami kolorów. Tył pomieszczenia jest przeszklony. To zarazem przesuwane drzwi. Prowadzą na taras z basenem na drugim piętrze - wystarczy ruszyć panele, by otworzyć drogę do wielkiego basenu o niewidocznych brzegach. Szklany świetlik w suficie nadaje pomieszczeniu klimat atrium. Dwa najważniejsze punkty - basen na zewnątrz i ogromne, marmurowe schody - wspaniale się uzupełniają jak gdyby zapraszały gości dalej do środka. Każda droga niesie ze sobą obietnice rozkoszy. - Ten dom jest oszałamiający - ciągnie Jamie tak scenicznym szeptem, że pewnie słychać ją na trzecim piętrze. - Wiem. - Czuję coś w rodzaju matczynej dumy. Nie przyłożyłam ręki ani do projektu, ani do dekoracji, a jednak nie mogę zaprzeczyć, że traktuję to miejsce jak swój dom. — Oprowadzić cię? - Najpierw daj mi jakiś alkohol. Potem oprowadzaj. - No to chodźmy. - Zaprowadziłam ją na marmurowe schody i wspięłyśmy się na drugie piętro. Pierwsze to praktycznie wielki taras bez wydzielonych pomieszczeń. Można tam dotrzeć albo schodami od kuchni, albo małą windą. Drugie piętro służy jako biblioteka. Gdy je mijamy, słyszę, jak Jamie gwałtownie wciąga powietrze. - O rany – wzdycha. - Niesamowite, co? Robotnicy skończyli montować półki dosłownie kilka dni temu. Nie mam pojęcia, gdzie Damien wcześniej trzymał te wszystkie książki. Z naszej perspektywy wydaje się, że wszędzie wokół rosną wielkie regały z wiśniowego drewna, wypełnione od podłogi aż po sufit wszelkimi możliwymi publikacjami, począwszy od rzadkich pierwszych wydań, a skończywszy na zaczytanych przez Damiena tanich powieści science fiction. Podobnie jak w wielu innych miejscach domu jedna ze ścian zrobiona jest ze szkła i widać przez nią ocean. To szkło zostało Jednak specjalnie zaprojektowane tak, by promienie słoneczne nie zniszczyły książek. Przestrzeń dominują cztery skórzane fotele, obite ciemną czekoladową mięciutką skórą. Skądinąd wiem, że cudownie jest ślizgać się po niej nagim ciałem. Nawet bez dodatkowych efektów ta biblioteka budziłaby zachwyt. Dziś jednak to czysta magia. Damien musiał zatrudnić ekipę na cały dzień, bo subtelnie posplatana żelazna poręcz lśni sznurami białych światełek,

które żarzą się zachęcająco. Gdy wspinamy się wyżej, migotanie świateł stwarza wrażenie, jak gdybyśmy przeszły przez gwiazdy i wstąpiły do nieba. Dziś przyniosłam swoją leikę, chociaż aparat niespecjalnie pasuje do olśniewającej niebieskiej sukni, którą dostałam od Damiena. Zatrzymuję się na schodach, by sfotografować Jamie na tle białych lampeczek. Chowam aparat z powrotem do pokrowca i idziemy wyżej. Zatrzymujemy się na podeście. Jamie sapie z wrażenia. Ja również. Widzę samą siebie, swoje nagie ciało silne i związane, dostępne dla świata. - Niezłe powitanie gości co, Teksas? - Evelyn uśmiecha się szeroko i spieszy do mnie ze swoimi niedźwiedzimi uściskami, które tak nie pasują do stylu zachowania w Los Angeles. Evelyn nie jest z tych kobiet, co to cmokają się w powietrzu. - Na tym obrazie wyglądasz równie zachwycająco jak w rzeczywistości -mówi, ściskając mnie jeszcze mocniej. Spogląda na moją przyjaciółkę. - A ty pewnie jesteś Jamie. - Mhm. - W takim razie obróć się, niech no ci się przyjrzę. Jeszcze nigdy nie widziałam, żeby Jamie się speszyła, ale i wyraźniej dała się trochę onieśmielić. Nie protestuje, gdy 1 a cl ją obraca i mierzy wzrokiem obcisłą czerwoną suknię, specjalnie zakupioną na to przyjęcie. - Niezły tyłek, ładne cycki. Twarz i włosy też się nadają - Jak to? - wyjąkuje Jamie zszokowana. - Az moimi nogami jest coś nie tak? Evelyn parska śmiechem, zerkając na mnie. - Już ją lubię. -1 dodaje do Jamie. - Podobno jesteś aktorka. - Próbuję być. - Jeśli rzeczywiście potrafisz cokolwiek zagrać, to powodzenia, bo niewątpliwie masz niezbędne wyposażenie, żeby coś zdziałać w tym biznesie. Między nami mówiąc, twoje atuty są na tyle potężne, że dasz radę nawet bez tego całego talentu. - Umiem grać - zapewnia Jamie. - Podejdź jeszcze do mnie. Pogadamy. Co prawda już nie pracuję w tym interesie, ale to nie znaczy, że nie trzymam żadnych sznurków. - Jasne. - Gdyby Jamie uśmiechnęła się jeszcze szerzej, z pewnością nadwyrężyłaby sobie mięśnie twarzy. - Dziękuję. Bardzo się cieszę. Gdy Evelyn odwraca się i daje znak jednej z kelnerek, Jamie szturcha mnie. „O rany”, porusza ustami. „No wiem”, odpowiadam. Kelnerka przynosi tacę zastawioną winem i szampanem. Evelyn

podaje nam po kieliszku. - Wejdźcie, dziewczyny. Nie stójmy tak na podeście. - Wskazuje nam pokój, który jest teraz umeblowany w ten sam oszczędny sposób co parter. Biorąc od uwagę to, ile czasu i serca Damien włożył w urządzanie biblioteki, zakładam, że te meble są tu tylko na jeden wieczór. Prawdopodobnie wypożyczył je z jakiejś firmy specjalizującej się w wyposażaniu domów na sprzedaż. Pomiędzy stołami, krzesłami i małymi kanapami stoją sztalugi z obrazami Blaine’a. W przeciwieństwie do mojego portretu, te obrazy są na sprzedaż. Sam artysta właśnie kręci się przy jednej ze sztalug - zmienia kąt ustawienia małego aktu na orientalnym dywanie. Evelyn macha do niego, ale Blaine jej nie widzi. - Chodź. - Bierze moją przyjaciółkę pod ramię. - Przedstawię cię bohaterowi dnia. Nikki, jeśli szukasz Damiena, to powiedział, że idzie się przebrać. Przy okazji, zdaje się, że wielkie umysły myślą podobnie. Naprawdę pomógł Giselle odzyskać obrazy z Palm Springs Gdy wczoraj kończyłam, Edward właśnie przynosił je z limuzyny. - Ach tak. - Słowa Evelyn trochę mnie dziwią, bo Damien nie wspomniał nic o spotkaniu z Giselle. Czuję leciutkie ukąszenie irytacji, chociaż zmuszam się, żeby nie zwracać na to uwagi. Jestem po prostu nadwrażliwa, bo Giselle w jakiś nagły i niewytłumaczalny sposób znalazła się na mojej orbicie, ona, Palm Springs, Tanner i te uwagi... A teraz budzą się we mnie małe, dawno okiełznane potwory zazdrości. Nie chcę być zazdrośnicą, więc trzepię te zielonookie bestie po pyskach. Evelyn prowadzi Jamie w stronę Blaine’a, ja kieruję się do kuchni. Stamtąd chcę dotrzeć do garderoby, a po drodze pozbyć się pokrowca od aparatu. Nie muszę jednak iść tak daleko, bo gdy wieszam pokrowiec w jednej z szafek i zakładam sobie aparat na ramię, dostrzegam Damiena właśnie kroczy korytarzem od strony sypialni. Na chwilę nieruchomieję i po prostu na niego patrzę. Ma na sobie gładkie czarne spodnie, czarną marynarkę bez kołnierza, a pod nią jedną z tych nakrochmalonych białych koszul, które tak kocham. Rozpięta u góry koszula w zestawieniu z marynarką nadaje Damienowi wygląd potężnego buntownika. Jest tak niewiarygodnie seksowny, że wydaje mi się aż nierzeczywisty. I w ogóle nie potrafię uwierzyć, że jest mój. Przeciwnie, musi być jakąś postacią z moich fantazji. Marzeniem, którym żyję. Idealnym snem, z którego nie

chcę się budzić. Trzyma komórkę przy uchu i mówi coś przyciszonym głosem dociera do mnie tylko kilka słów. Ale sądząc z jego tonu, sprawa jest pilna i niepokoi Damiena. Myślę o ostatnim wieczorze i zastanawiam się, czy ta rozmowa ma związek z tamtymi wydarzeniami. Może dzwoni ojciec Damiena. A może chodzi o kłopoty firmy w Niemczech. Po chwili Damien marszczy brwi, rozłącza się i wsuwa telefon do kieszeni. Przez jeden ulotny moment jego twarz zdradza irytację. Potem jednak ten grymas znika, jak gdyby Damien woli zmusił wszechświat do posłuszeństwa. Damien Stark zawsze dostaje to, czego chce. Gdy patrzy w moją stronę, widzę w jego oczach, że w chwili chce wyłącznie mnie. Jego uśmiech jest tak wspaniałym powitaniem jak najbardziej namiętny pocałunek. Odnoszę wrażenie, jakby ktoś rozwiązał we mnie jakiś węzeł. Ruszam w stronę Damiena, żeby rzucić się w jego otwarte ramiona. Przytuła mnie, a jego dotyk natychmiast obraca w pył wszystkie ostatnie okruchy zazdrości. Kiedy już jestem nasycona - chociaż tak naprawdę zawsze mi brakuje jego czułości - puszczam go i się uśmiecham. - Tęskniłam za tobą. - Ja bardziej. - Wszystko w porządku? Mierzy mnie dziwnym wzrokiem. - Oczywiście. Dlaczego pytasz? - Widziałam cię przed chwilą. Rozmawiałeś przez telefon. Na moment wraca irytacja. - To nic takiego. Wydawało mi się, że panuję nad pewną sytuacją ale okazała się bardziej niestabilna, niż myślałem. Nie ma się czym martwić. Podnosi mój podbródek i patrzy mi w oczy tak długo, że boję się, czy w nich nie utonę. Potem uśmiecha się powoli i słodko. Wzdycham. Stoimy tak razem, zatopieni w sobie. Mija cała wieczność. - Pięknie wyglądasz - mówi w końcu. - Dziękuję za suknię. - Obracam się, żeby ją w pełni zademonstrować. -1 za łóżko. - Patrzę akurat prosto na niego, więc nie mogę nie zauważyć cienia, który przemknął przez jego twarz. -Damien? Co się dzieje? Przez chwilę zwleka z odpowiedzią, na ułamek sekundy marszczy brwi, ale błyskawicznie znów zaczyna się uśmiechać.

- Bardzo się cieszę, że prezenty ci się podobały. - Oczywiście, że tak. - Zmartwiona wbijam w niego spojrzenie. Ciemna tęczówka przyzywa mnie do siebie, a bursztynowa kąpie w ciepłym, czułym blasku. Nawet jeśli widziałam w nich jakiś i cień zwątpienia, to znikł bez śladu, ale to mnie nie uspokaja. Zaczynam naciskać, jednak w końcu się wycofuję. To nie jest dobry moment. - Powinniśmy dołączyć do gości. - Za chwileczkę. - Przyciąga mnie bliżej. Przywieram do niego i wtulam brodę w jego ramię. Oddycham głęboko, starając się zapamiętać jego zapach z tymi piżmowymi, męskimi nutami. - Jak to się dzieje, że tak bardzo za tobą tęsknię, kiedy nie mam cię przy sobie? - Nie wiem - odpowiadam szeptem. - Ale mogłabym zapytać cię o to samo. - Och, Nikki. - Ostatnie zgłoski mojego imienia gwałtownie cichną, bo Damien wtapia się ustami w moje usta w szorstkim pocałunku. Wtulam się w niego całym ciałem i czuję, jak się otwieram. Pragnę go. Teraz, tutaj. Choćby i na tej cholernej kuchence, muszę natychmiast uzyskać potwierdzenie, że ten mężczyzna należy do mnie. Chcę go pojmać. I chcę się z nim pieprzyć. Ale niestety nic z tego. Nie teraz, gdy nasi znajomi są tuż za ścianą parę metrów od nas. Niechętnie przerywam pocałunek i podaję Damienowi dłoń. - Czyżbyśmy trzymali się zasad etykiety, pani Fairchild? - Owszem, panie Stark. Śmieje się, po czym delikatnie całuje moją dłoń, co sprawia, że zaczynają mi drżeć uda, a sutki napinają się niemal boleśnie.

Damien mierzy mnie wzrokiem, jego piękną twarz rozjaśnia uśmiech pełen samozadowolenia. - Cóż, ja pragnę tego samego, pani Fairchild. Patrzę na niego z uśmiechem grzecznej dziewczynki. - Nie wiem, o czym pan mówi. Ale muszę przyznać, że wygląda pan rewelacyjnie, jak zawsze. - Wskazuję głową sąsiednie pomieszczenie. - To jak, idziemy wmieszać się w tłum? Wychodzimy z kuchni, po czym dołączamy do trojga gości na

balkonie. Evelyn zabawia Jamie historiami o swoich dawnych telewizyjnych i filmowych przygodach, w związku z czym Blaine wita nas spojrzeniem pełnym udawanej męki. - Są stracone - mówi. - Kiedy Evelyn zacznie nawijać o Hollywood, trudno jej przerwać. A chyba znalazła wymarzoną słuchaczkę. - Owszem - przyznaję, po czym podnoszę aparat, żeby zrobić kilka zdjęć obu kobietom pogrążonym w ożywionej rozmowie - Jamie potrafi całymi dniami gadać o klasykach telewizyjnych i starych filmach, ale jest równie szczęśliwa, kiedy rozmowa schodzi na współczesne seriale. - Czyli będą tak paplać całą noc. - Całą to nie. Ja też chcę zamienić z Evelyn słówko - mówię żartobliwym tonem, ale to prawda. Wydaje mi się, że od naszego ostatniego spotkania minęły lata, chociaż rozmawiałyśmy po przedniego dnia w moim biurze. Evelyn wie o czymś, co dzieje się w życiu Damiena. I twierdzi, że nie powinnam się tym martwić. Ale ja nie potrafię się tak nie przejmować. I zamierzam w końcu się czegoś dowiedzieć. Koncentruję uwagę na Blainie, zmuszając się do uśmiechu. - Teraz jednak chętnie obejrzałabym resztę twoich obrazów. Pokażesz nam? - Jasne.

We troje wchodzimy z powrotem do środka. Blaine oprowadza nas po pokoju. Zatrzymuje się przy poszczególnych dziełach, żeby je opisać i skomentować. Łączą je pewne podobieństwa w barwach i w tematyce. Wszystkie modelki zostały w ten czy inny sposób związane i chociaż wizerunki na płótnach nie przekraczają granicy mojego dobrego smaku, na niektórych kobiety prezentowane są w niezwykle intymnych pozach - ja sama nigdy bym się na coś takiego nie zgodziła. Kilka obrazów przedstawia kobiety związane tak, jak ja byłam związana przez Damiena poprzedniego wieczoru. Jeden z aktów szczególnie przykuwa moją uwagę. Modelka leży na szezlongu, z rozłożonymi nogami, przywiązanymi po bokach dwiema czarnymi tasiemkami. Także ręka modelki jest przymocowana czarną wstążką za jej głową Wolna ręka spoczywa między jej nogami - tak ułożona, żeby było oczywiste, że dziewczyna się pieści. Sutki jej sterczą ich otoczki są nabrzmiałe. Wyraźnie napina mięśnie brzucha. Chociaż twarz ma częściowo odwróconą nie da się nie zauważyć podniecenia. Nie muszę pytać Blaine’a, co chciał wyrazić; doskonale rozumiem.

Wiązanie jest podniecające. Bezradność ekscytuje, przynosi zmysłowe napięcie płynące z faktu, że trzeba całkowicie zaufać kochankowi — i pokonać ostatnie opory. Damien lekko przyciska mi dłoń do pleców. Drżę, wyobrażając sobie, że to ja się pieszczę, a on patrzy. Sztywnieję, moja skóra nagle robi się nadwrażliwa i cholernie rozgrzana. Malutkie kropelki potu zbierają mi się u nasady włosów. Robię krok do przodu albo natychmiast przerwę kontakt cielesny z Damienem, zacznę go błagać, żeby wziął mnie tu i teraz, na podłodze. Gdy się odsuwam, kątem oka podchwytuję jego spojrzenie. „Tak”, wypowiada samymi ustami, a w jego uśmiechu czai się szelmowska obietnica. Nogi miękną mi w kolanach. Naprawdę to cud, że po prostu się nie rozpuszczam.

Blaine na szczęście jest całkowicie pochłonięty swoją sztuką, więc nawet nie zauważa iskrzenia między mną a Damienem. Przebudzimy od płótna do płótna, a artysta opowiada nam o różnych i szczegółach kompozycji albo barwy. Przedstawia nam historie modelek i to, jak je znalazł. Większość zjawiła się u niego w pohukiwaniu dodatkowego dochodu. Część pozowała za darmo, bo chciała przeżyć przygodę. Przy każdym kolejnym portrecie czuję dłoń Damiena na plecach - i jego narastające, rozpaczliwe pożądanie. Moje sutki, teraz sterczące i bardzo wrażliwe, z każdym krokiem ocierają się o miękką szyfonową sukienkę. Mam nabrzmiałą i cipkę, łaknę dotyku. Jestem dziko podniecona, ale w żaden sposób nie mogę rozładować tego napięcia. To tortura, jednak im dłużej trwa, tym staje się słodsza. Akurat gdy podchodzimy do kolejnego płótna, Evelyn woła Blaine’a z powrotem na balkon. Wzdycham z ulgą. Damien zachodzi mnie od tyłu i obejmuje w pasie. - Jest zupełnie tak jak tego wieczoru, kiedy się poznaliśmy, pani Fairchild. I teraz znów otacza nas sztuka erotyczna, a ja nie mogę przestać myśleć o tym, że chcę cię pieprzyć... Oddycham z trudem. - Poznaliśmy się sześć lat temu, panie Stark. - To prawda. — Muska wargami moje ucho. — I wtedy też chciałem

cię pieprzyć. - Czy zawsze dostajesz to, czego chcesz? - prowokuję. - Owszem. - Przysuwa się bliżej, tak że zaczynam wyczuwać jego nabrzmiały członek. - Myślałem, że już się o tym przekonałaś - Ależ panie Stark. Mówił pan przecież, że to nieelegancko chodzić z erekcją wśród gości. - To prawda. Może powinniśmy przypudrować noski. Właśnie wpadł mi do głowy pewien przyjemny sposób, jak uniknąć tego faux pas. - Mów tak dalej, a jeszcze się skuszę.

Przebiega palcami po mojej sukni i czuję, że powoli odsłania mi udo. - Przestań - nakazuję cicho, spychając jego dłoń. Przesuwam się odrobinę i nagle zamieram, bo widzę, co dzieje się na drugim końcu pomieszczenia: z kuchni właśnie wynurzyła się Giselle. Sztywnieję, bo ta kobieta nie wie, że to ja zostałam utrwalona na obrazie, i nie rozumiem, czemu zjawiła się o tej porze. Powtarzam sobie, że jest właścicielką galerii i z pewnością to nic będzie pierwszy akt, który zobaczy. Tak, na pewno nie wie, że to ja. To była część naszej umowy, a Damien zawsze dotrzymuje słowa. Wmawiam to sobie tak długo, że prawie czuję się przekonana. Kiedy jednak obok Giselle pojawia się Bruce, zamieram z przerażenia, staję się bryłą lodu. Na ścianie wisi mój nagi portret i właśnie patrzy na niego mój szef. - Jesteś bardzo spięta - drażni się ze mną Damien. - Chciałbym jeszcze raz zasugerować kilka sposobów na rozluźnienie. Zdaję sobie sprawę, że Damien nie zauważył Giselle i Bruce’a, więc nie załapuje, czemu milczę. Nie widzi też mojej twarzy i strachu, który na pewno mam już w oczach. Czy oni wiedzą? Skąd mogliby wiedzieć? Muska kciukiem zwiewny szyfon. - Proszę mi powiedzieć, pani Fairchild - mamrocze. - Co znajdę, gdy wsunę dłoń pod pani sukienkę? Czy nie zapomniała pani dziś włożyć majteczek? - Dlaczego Giselle i Bruce przyszli tak wcześnie? - pytam. Sztywnieje. - Co? Wyrywam się z objęć, żeby spojrzeć mu w oczy. - Oni nie wiedzą, że to ja jestem na portrecie, prawda?

Nie patrzy na mnie, już odnalazł wzrokiem tamtą parę. Zaciska zęby - to jednak jego jedyna reakcja. - Nie powinno ich tu być - mówi spokojnym, opanowanym tonem. - Właśnie. Bo nie wiedzą, czy tak? - Przesuwam się odrobinę żeby stanąć dokładnie naprzeciwko niego. Czuję dziwny atak paniki, jakbym balansowała na linie bez żadnej siatki ochronnej w dole i każdy fałszywy ruch mógł mnie posłać w przepaść. Damien? Powiedziałeś im? Na chwilę jego twarz przybiera lodowaty wyraz. Staje się biznesmenem, negocjatorem. Mężczyzną, przed którym przestrzegał mnie Ollie. Mężczyzną, który - jak stwierdziła Evelyn - potrafi strzec tajemnic. I nagle mięknie, jak gdyby widział tylko mnie. - Tak, Nikki, ale-Nie potrzebuję słyszeć więcej. - Boże, jak mog--- - Zasłaniam usta dłonią i ciężko oddycham przez nos. Spadam w przepaść. I tak, nie ma żadnej siatki. Pulsuje we mnie gniew. Gniew, ból i upokorzenie, zostałam całkiem sama w mrocznym, zimnym miejscu. Moja anonimowość stanowiła najistotniejszą część umowy. Na portrecie jestem naga- Nie tylko naga, ale obnażona - każdy, kto na niego spojrzy, kto zobaczy blizny, pozna także moje demony. Jak Damien mógł zachować się tak arogancko? Był świadkiem tego, jak rozsypałam się w trakcie pierwszej sesji z Blaine’em. To on mnie pocieszał. Sądziłam, że mnie rozumie. A teraz to on wymierzył mi policzek. Mrugam, bo nie zamierzam pozwolić sobie na płacz. Koncentruję się na furii, która przeszywa mnie jak nóż, dając mi zarazem siłę i broń. Pragnę zranić Damiena, tak jak on zranił mnie. Ciął głęboko, tym głębiej, że nigdy w życiu nikomu tak nie zaufałam. Wyciąga do mnie ramiona, nigdy jeszcze nie widziałam, żeby miał tak czuły wyraź twarzy. - Nikki, proszę... - Nie. - Podnoszę rękę i kręcę głowę, tłumiąc szloch. - Dla twojej informacji - dodaję chłodno, patrząc mu w oczy - oczywiście, że włożyłam majtki. Nasza zabawa się skończyła, zapomniałeś? Nie muszę stosować się do zasad.

Po spojrzeniu Damiena poznaję, że sprawiłam mu ból, i sama czuję ukłucie smutku. Przez chwilę żałuję tego, co powiedziałam. Ogarnia mnie rozpaczliwe pragnienie, żeby zatracić się w jego objęciach. Przytulić go, pocieszyć - i dać się pocieszyć. Ale nie robię tego. Nie mogę. Muszę być teraz sama, więc podnoszę głowę i stanowczym krokiem odchodzę, a moje brutalne słowa nadal wiszą w powietrzu. To wyjście nie daje mi jednak żadnej satysfakcji. Nasza gra się skończyła, ale nie chcę, żeby skończył się nasz związek. Myślę o łóżku i o swoim lęku, że to był zły znak. O Giselle, Brusie i o zaufaniu, które rozprysło się w drobny mak. I o sekretach, których Damien mi nie zdradza, o wszystkich ukrytych pokładach tego człowieka. On wciąż pozostaje dla mnie wielką tajemnicą. Ogarnia mnie niepokój. Tak, boję się. Nie duchów jego przeszłości - tego, że prawdopodobnie nie czeka nas żadna przyszłość. Rozdział 13 Nikki! Próbuję uciec do biblioteki na drugim piętrze, Bruce jest ostatnią osobą którą chcę teraz widzieć. Cóż, prawie ostatnią. Na spotkanie z Damieniem też nie mam ochoty. Nie mogę jednak dalej uciekać, bo wyjdę na osobę bardzo nieuprzejmą. Przystaję więc i czekam na niego. Staram się założyć na twarz maskę Towarzyskiej Nikki, ale to jakoś mi nie wychodzi, nie mam na to siły. Uśmiech, którym witam mojego szefa, jest w najlepszym razie nijaki. - Chciałem ci podziękować. Zrobiłaś wczoraj kawał świetnej roboty z Suncoast — mówi Bruce. - Och. - Nie spodziewałam się zawodowych pogawędek. - Miło mi to słyszeć. Ucieszyłam się, że dałeś mi tak ambitne zadanie pierwszego dnia. - Przez jego ramię widzę swój portret. Zastanawiam się, czy oglądanie mnie nagiej wpłynie na opinię Bruce'a o moim profesjonalizmie. - Ambitne ze względu na pracę czy na twojego partnera? - I to, i to - przyznaję. - Obiecałem ci, że porozmawiamy. Czy to odpowiednia pora?

Oczy wiście, że nie. Jestem jednak ciekawa. Na razie wyczuwam tylko aurę zawodową. Może Damien powiedział jedynie Giselle, że jestem dziewczyną z portretu, a Bruce nie ma o tym pojęcia. Przecież nad moją głową nie unosi się neonowy znak: „To ja”. - Jasne. — Trochę się rozluźniam. — To bardzo dobra pora. - Wokół kominka stoją kanapy, do których Bruce mnie prowadzi. Czuję na sobie wzrok Damiena. Przeniósł się na balkon, stoi pomiędzy Evelyn a Giselle. Odwracam głowę, uśmiecham się do Bruce’a i siadam. - Dlaczego Tanner jest wilkiem? Bruce bierze głęboki wdech. - Posłuchaj, zanim zaczniemy, chyba powinienem cię przeprosić. - Nie rozumiem. - Z powodu Tannera? Nie było tak źle - kłamię. - Nie. Z powodu dzisiejszego wieczoru. Giselle wyjaśniła mi, że to ty pozowałaś do obrazu. Kiwam głową zbyt oszołomiona, żeby mówić. I tyle, jeśli chodzi o moją najnowszą teorię o tym, że Bruce nie ma pojęcia o tym, kto pozował do portretu. - Szczerze mówiąc, w ogóle o tym nie myślałem. Ale jak tu przyjechaliśmy, zrozumiałem, że ty nie wiesz, że ja wiem. - W porządku - znowu kłamię. - Nie. Nie w porządku. Giselle nie powinna mi zdradzać tej tajemnicy. Nie sądzę, żeby miała jakiś ukryty cel, ona po prostu czasami działa zbyt pochopnie. Patrzy na mnie, ale nie odpowiadam. Nadal nie jest w porządku, a ja nie zamierzam powtarzać wciąż tego samego kłamstwa. - Chciałem porozmawiać z tobą teraz, bo nie chcę, żebyś myślała, że to będzie miało jakikolwiek wpływ na nasze relacje służbowe. - Oczywiście. Zresztą niby dlaczego miałoby mieć? Chyba wie, że gadam bzdury, bo najpierw chwilę milczy a potem nagle zmienia temat. - Czy Damien opowiadał ci o mojej siostrze? - Mhm. - To jedna z najbardziej błyskotliwych kobiet, jakie znam, Rozwiązuje w pamięci takie równania matematyczne, których nie zrobię nawet z kalkulatorem. Wykłada w MIT. Przechylam głowę.

- Jessica Tolley-Brown? - Znasz ją? - Słyszałam o niej. — Nie kryję podekscytowania. - Mało brakowało, a zaczęłabym studia doktoranckie w MIT, byle tylko móc pracować pod jej kierunkiem. Dlaczego jednak... - Wiesz, z czego utrzymywała się na studiach? - Nie. Pewnie ze stypendium. - Głównie tak. Moja siostra ma jednak kosztowny gust, dorabiała więc jako modelka. - Och. - Chyba wiem, dokąd zmierza Bruce. - Nie widzę nic zdrożnego w ciele kobiety. I nie oceniam niżej intelektu kobiety tylko dlatego, że pozuje nago. To byłoby hipokryzją z mojej strony, biorąc pod uwagę portfolio Jessiki i fakt, że może mnie pokonać w dowolnym konkursie, prawda? - Raczej tak. — Wciąż jestem skrępowana, zdołał jednak uciszyć mój wstyd. - Dziękuję, że powiedziałeś mi o tym na osobności. To... cóż, doceniam to. - Dobrze. - Klepie się dłonią w kolano. - Co do Tannera, jeszcze raz przepraszam. Pewnie dał ci się we znaki. Nie ukrywał, że chętnie zajmie twoją posadę. A teraz nie ma żadnej. - Słucham? - Jego słowa dosłownie mnie biczują. - Znosiłem go dostatecznie długo, zapewne zbyt długo, był jednak ze mną od założenia Innovative, trwał przy mnie, nawet gdy brakowało mi pieniędzy, żeby wypłacić mu pensję na koniec miesiąca. - Marszczy czoło, a potem odrywa nitkę ze szwu podszewki marynarki. Kładzie ją na małym stoliku pomiędzy nami i mówi dalej. - Byłem przekonany, że kieruje się przede wszystkim interesem firmy, dziś rano jednak dowiedziałem się, że to zdradziecki gnojek. - Och. - Staram się wymyślić coś jeszcze, nic odpowiedniego nie przychodzi mi jednak do głowy, więc milczę. - Damien wykonał wczoraj kilka telefonów po tym, jak opowiedziałaś mu, co się stało, i potwierdził, że to nasz Tanner doniósł prasie, że zostałaś zatrudniona w Innovative. Wystarczająco dużo nabroił. Przez niego musiałaś stawić czoło tym wszystkim sępom, a w dodatku to właśnie on rozsiał plotki o szpiegostwie korporacyjnym. - O, nie. - Moje słowa to ledwie szept. - Co za idiota.

- Owszem - potwierdza radośnie Bruce. -1 do tego bezrobotny. Wskazuje na mnie palcem. - Nie wściekaj się na Damiena za to, że się wtrącił. - Nie wściekam się. - Damien tylko szukał prawdy. Bruce ma rację; Tanner zdradził Innovative i mnie. A Damien postanowił nas chronić. Lodowate palce ściskające moje serce trochę się rozluźniają. - Tanner przypuszczał, że dałeś mi tę pracę ze względu na swoją żonę - wypalam bez zastanowienia. Bruce zerka na mnie ostrym wzrokiem, zaczynam się więc zastanawiać, w co znów wdepnęłam. - Czyżby? Dziwne. - Też tak pomyślałam. O co mu chodziło? Kąciki ust Bruce’a opadają. - Nie mam pojęcia — odpowiada, nie patrząc mi w oczy. - No, cóż, Tanner to Tanner - rzucam lekko. - Właśnie. - Bruce wstaje. — Powinniśmy dołączyć do towarzystwa. Chyba przyjechała reszta gości. Rzeczywiście. W czasie gdy rozmawialiśmy, do domu napływał strumień ludzi. Rozpoznaję kilka osób z podobnego przyjęcia u Evelyn sprzed kilku tygodni. Jest nawet zaakceptowany przez Damiena fotograf z lokalnej gazety, robi zdjęcia do niedzielnego wydania. Znajduję Jamie, która rozmawia z Ripem Carringtonem i Lyle’em Tarpinem, dwoma serialowymi gwiazdorami, których zaprosiła zapewne Evelyn. Jamie aż się ślini na ich widok, więc wiem, że niezależnie od tego, co się wydarzy, przyjęcie dostanie od niej dziesięć punktów. A ode mnie? Na pewno nie aż tyle. Bruce rozproszył moje zażenowanie, wciąż jednak wkurza mnie to, że Giselle w ogóle zna tożsamość modelki na obrazie. Jestem też zaniepokojona i zdezorientowana dziwnym komentarzem Tannera - i jeszcze dziwniejszą odpowiedzią mojego szefa. Bruce wmieszał się w tłum, ja wciąż stoję przy kominku. Pochylam się, podnoszę nitkę ze stolika, owijam ją wokół dwóch palców i omiatam wzrokiem pokój - dawniej ciepły i znajomy, a dziś zimny i wymuskany; nie czuję się tu dobrze, zwłaszcza bez Damiena u boku. Rozglądam się za nim, ale widzę tylko nieznajome twarze. Trzecie piętro jest pełne ludzi, radosnych, pięknych, z olśniewającymi uśmiechami. Wszyscy są eleganccy. Z pewnością nikt tutaj nie czuje się tak obnażony jak ja w tej chwili. Wciąż owijam nitkę pomiędzy kciukiem

a palcem wskazującym. Dzięki niej mogę czymś zająć ręce, choć nie dlatego ją podniosłam Mówię sobie, że powinnam odłożyć ją na stolik i odejść, lecz nie robię tego. Wzięłam ją z białego melaminowego blatu nie bez powodu. Powoli, metodycznie owijam nią palec. Zaciskam mocno, a skóra wokół nitki natychmiast bieleje, czubek palca robi się czerwony, a potem purpurowy. Z każdym ruchem ból staje się silniejszy. Z każdym ruchem czuję się bardziej stabilnie. Jestem jak mechaniczna lalka, każde przekręcenie kluczyka koncentruje ból - napędza mnie. Będę obracać i obracać, aż kluczyk się złamie, wtedy go puszczę i na scenę wejdzie Śliczna Imprezowa Nikki, która będzie chodzić wśród gości, uśmiechać się, śmiać, skupiając uwagę na kropce ciemnoczerwonego bólu. Nie. Nie, do diabła! Odrywam lewą dłoń od prawej tak gwałtownie, że zataczam się do tyłu i wpadam na mały stolik. Młody człowiek w purpurowej sportowej marynarce stojący obok podchodzi, żeby mi pomóc, ale ja się od niego odwracam. Rozpaczliwie zrywam nitkę z palca, zbyt zdenerwowana, żeby spokojnie ją odwinąć. Rozszarpuję ją serce wali mi dziko, a gdy w końcu nitka opada na podłogę, zostawiam ją tam i cofam się, jakbym widziała coś jadowitego, na przykład skorpiona, który szykuje się do ataku.

Przeciskam się obok faceta w purpurze i opieram o kamienne obramowanie kominka. Kamienie wpijają się w moje nagie ramiona ale co tam. Potrzebuję podparcia. Dopóki nie znajdę Damiena, musi wystarczyć mi ściana. - Dobrze się pani czuje? - pyta gość w purpurowej marynarce. - Tak - odpowiadam, choć to nieprawda. Wcale nie czuję się dobrze. Facet wciąż stoi obok mnie, aleja go nie zauważam. Szukam Damiena, a gdy go znajduję, ogarnia mnie tak potężna fala ulgi, że muszę mocniej przywrzeć do kamieni. Stoi z boku, z dala od tłumu, w korytarzu, który prowadzi do sypialni. Jest z nim tylko Charles Maynard, jego prawnik - ma udręczoną minę. Damien stoi do mnie plecami. Jedną rękę trzyma w kieszeni spodni, w drugiej ma kieliszek wina. Jego postawa jest swobodna, dostrzegam jednak napięcie jego ramion i zastanawiam się, czy myśli o mnie tak, jak

ja myślę o nim. Damien. Odwraca się, natychmiast odnajduje mnie wzrokiem, jakby usłyszał moje wołanie. Dostrzegam wszystkie uczucia malujące się na jego twarzy. Zmartwienie. Pasja. Pragnienie. Zapewne walczy ze sobą żeby dać mi przestrzeń. Nie chcę już jednak dystansu, dlatego robię krok w jego stronę. Maynard kładzie dłoń na ramieniu Damiena, słyszę jego głos, nagle podniesiony: - .. .nie słuchasz. To o Niemcach... Damien odwraca się do niego, a ja zamieram, jakby połączenie pomiędzy nami nagle zostało przerwane. Zastanawiam się, czy iść dalej, po chwili to wykluczam. Przecież to ja jestem zła na niego. Dlaczego więc tak rozpaczliwie do niego pędzę?

Zerkam na lewy palec wskazujący. Ślady po nitce są wciąż widoczne, czubek nadal lekko fioletowy. Ból zaspokoił pragnienie. Ustabilizował mnie, powstrzymał gniew, strach, upokorzenie. Dał mi siłę, dzięki niemu mogę się skupić. Znów zaczynam się zastanawiać, czy to samo daje mi Damien. Czy jest on dla mnie nowym rodzajem bólu? Na tę myśl przechodzi mnie dreszcz, mam ochotę natychmiast wymazać ją z głowy. Mija mnie kelnerka, proszę, żeby podeszła bliżej. Muszę się napić. Opróżniam jeden kieliszek i sięgam po następny, gdy podbiega do mnie Jamie. — Ci dwaj są tacy zabawni. I powiedzieli mi co się wydarzy w serialu w przyszłym tygodniu. - Chwyta mnie za łokieć. — Jeśli zapomnisz przypomnieć mi, żebym nastawiła nagrywanie, nigdy ci nie wybaczę. - Dobrze. - Robisz zdjęcia, prawda? Chcę je wrzucić na Facebooka Przepraszam - dodaje natychmiast. - Wiem, że unikasz portali społecznościowych. To prawda. Nigdy nie byłam ich fanką, a już kiedy zaczęły się plotki i spekulacje na temat mnie i Damiena, usunęłam aplikacje społecznościowe z telefonu i wszelkimi sposobami unikam wszystkiego, co pachnie tabloidem. Co do zdjęć, które paparazzi pstrykają Damienowi i mnie, polegam na Jamie, że je znajdzie i wytnie. Albo prześle mi bez towarzyszącego tekstu.

- W porządku - odpowiadam. - Zrobiłam trochę fotek - uspokajam ją choć jest ich bardzo mało. Mruży oczy. - Dobrze się czujesz? Prawie się uśmiecham i zapewniam przyjaciółkę, że oczywiście tak. Dlaczego miałabym źle się czuć? To jednak Jamie, nawet gdybym mogła, nie chciałabym jej okłamywać. - To dziwny wieczór - dodaję. - Chcesz o tym pogadać? Unoszę kieliszek. - Mowy nie ma. - A gdzie twój kochaś? Czy to właśnie o tym nie chcesz rozmawiać? - Bawi się w gospodarza. - Rozglądam się i dostrzegam go już bez Charlesa w małej grupie gości. - Kto to? - Jamie kiwa głową na grupę; ludzie się rozdzielają ukazując mi smukłą brunetkę u boku Damiena. Twarz mi boleśnie tężeje. - To Giselle. Właścicielka galerii. Sprzedaje prace Blaine’a. - Ach. Gospodyni gospodarza Damiena. Nic dziwnego, że jesteś w kiepskim nastroju. - Nie jestem w kiepskim nastroju. - Oczywiście, że jestem. I choć dotychczas Giselle wcale mi nie przeszkadzała, teraz ląduje na czele mojej czarnej listy. Wielkie dzięki, Jamie. - Wiem, jak poprawić twój „nie kiepski” nastrój. - Chwyta mnie za rękę i ciągnie za sobą. - Rip i Lyle są naprawdę przekomiczni. Na pewno ci się spodobają. A jeśli nie, będziesz udawać, dobra? Zerkam na nią wie doskonale, że potrafię robić dobrą minę do złej gry na przyjęciach. Nie zamierzam przypominać jej, że poznałam już Ripa i Lyle'a, którzy w kółko rozmawiają o Hollywood, więc i tak nic z tego nie zrozumiem. Tym razem jednak widzę ich oczami Jamie. Ma rację naprawdę są zabawni. Z maską rozrywkowej dziewczyny na twarzy robię z Jamie obchód po sali. Rozpływam się w uśmiechach, chichoczę, z łatwością włączam się do rozmów, wyciągam aparat, mówię ludziom, żeby się uśmiechali i każę im stanąć bliżej. Bez trudu powracam do starych nawyków. Słyszę w głowie

instrukcje matki. „Dama zawsze potrafi się kontrolować. Nie pozwól im zobaczyć, jak cię zranili. Gdy to zrobisz, wszyscy dowiedzą się o twojej słabości”. Słowa matki są zimne i wyrachowane, ale trzymam się ich kurczowo. Uciekłam od niej, od konkursów piękności i piekła życia z nią nie mogę jednak zaprzeczyć, że odnajduję pociechę w znajomych złudzeniach, bo to prawda, nikt mnie nie skrzywdzi, jeśli się nie odsłonię. Pokazuję więc tylko maskę. Cały czas czuję na sobie wzrok Damiena. Pali mnie. Sprawia, że jestem świadoma nawet najmniejszego ruchu. Tego, jak materiał sukienki ociera się o moją skórę. Jak buty uciskają stopy. Jest sfrustrowany - pewnie nawet zły na mnie - mimo to jego pożądanie jest wręcz namacalne. Tak jak moje. Odsuwam od siebie lęki. Teraz pragnę jedynie Damiena. Podejmuję decyzję, postanawiam dołączyć do jego grupy, nagle podchodzi do mnie Evelyn. - Nie wiem, czy skręcić kark Damienowi czy Giselle za to że podali tylko wino i szampan - mówi do mnie. - Chodź, Teksas ty na pewno wiesz, gdzie chowają dobre rzeczy. - Pewnie. - Oczywiście to niezgodne z etykietą, ale prowadzę Evelyn do kuchni, bo prawdę mówiąc, sama mam ochotę na bourbona. Manewrujemy pomiędzy wynajętą obsługą która w kuchni zapełnia tace drinkami i przekąskami. Zatrzymujemy się przy małym stoliku śniadaniowym. - Mów, Teksas - domaga się Evelyn, gdy tylko siadamy, a ja nalewam alkohol do dwóch szklanek. - Coś cię gryzie. - Wychodzę z wprawy. Kiedyś lepiej ukrywałam zmartwienia. - A może to właśnie ta radosna mina cię zdradza. Zastanawiam się nad tym przez chwilę i dochodzę do wniosku, że poza wszystkim innym Evelyn jest też bardzo mądrą kobietą, - No dalej. Powiedz cioteczce Evelyn. - Powiedzieć ci? O ile pamiętam, to ty mi miałaś coś powiedzieć.

- Do diabła. — Wypija drinka. Przesuwa szklankę w moją stronę, a ja

znów nalewam jej bourbona. - Ot, tak palnęłam. Nie słuchaj mnie. - Nie ściemniaj. Dzieje się coś, o czym nie wiem. Kąciki jej ust opadają kręci głową zdenerwowana. - Nienawidzę sytuacji, kiedy wiem, że nadciągają kłopoty i nic nie mogę na to poradzić. - Carl? Zbywa to imię machnięciem ręki. - Carl może się iść powiesić. Nie. Niemal przez dwadzieścia lat Damienowi udawało się zachować prywatne sprawy dla siebie, ale to się wkrótce skończy, a ja nie jestem pewna, czy zdaje sobie z tego sprawę. - Niewiele mu umyka - mówię, bo to prawda i chcę być wobec niego lojalna. - O czym ty mówisz? Przecież udało mu się zamaskować skandal z Padgettem - dodaję. Niedawno niezadowolony biznesmen Erie Padgett usiłował obwinić Damiena o śmierć siostry. Damien na szczęście w ostatniej chwili powstrzymał plotki. — Co więcej... - Opadam na krzesło, nagle uświadamiając sobie prawdę. - Centrum tenisowe. Evelyn nieufnie przechyla głowę. - Co ci powiedział? - W sumie to samo co prasie. Richter był sukinsynem i w związku z tym Damien nie zamierza wziąć udziału w ceremonii otwarcia. Nie wyjaśnił mi dlaczego. - Przyglądam się Evelyn, - Ale mam pewne podejrzenia. Brwi Evelyn unoszą się niemal niepostrzeżenie. - Podzieliłaś się z nim swoimi podejrzeniami? - Tak. - Wzruszam ramionami. - Nie przyznał mi racji. - Obserwuję minę Evelyn. Wiem, że reprezentowała Damiena przed śmiercią i po śmierci Richtera. Jeśli ktoś zna prawdę na temat tamtych wydarzeń, to na pewno ona. Jej twarz pozostaje bez wyrazu. - Nie powiedział ci też, że się mylisz, prawda? - Nie czeka na odpowiedź, spogląda mi w oczy. - On cię bardzo polubił, Teksas. A ja się z tego niezwykle cieszę. Nie pamiętam, kiedy ostatnio tak świetnie wyglądał. Wolałabym jednak, do cholery, żeby choć pokazał się na tej pieprzonej ceremonii. I mam ochotę kopnąć mu w jaja za numer, który wywinął wczoraj. Niepotrzebnie gadał z dziennikarzami, a ci uganiają się za nim jak piranie ze wzwodem. - To naprawdę takie ważne? - Nie rozumiem, dlaczego zarówno

Evelyn, jak i ojciec Damiena są zdania, że jego oświadczenie to fatalny pomysł. - Może nie postąpił mądrze, dzieląc się z całym światem swoją niechęcią do Richtera, ale przecież chodzi tylko o jedną imprezę. Gdy widzę, z jakim potępieniem się spotkał, mam wrażenie, że odrzucił zaproszenie od królowej, a potem jeszcze ją obraził. - Mówię tylko, że czasami trzeba włączyć się do gry, żeby nie wpaść w większe gówno. Boję się po prostu, że teraz problemy zaczną się mnożyć. Nie mam pojęcia, o czym ona mówi. - Jakie problemy? - Zapytaj Damiena. Obym się myliła. Założę się jednak, mam rację. Już chcę zapewnić Evelyn, że porozmawiam z nim i spróbuję go przekonać, żeby odwołał oświadczenie i poszedł na ceremonię. Ale znów bym skłamała. Nigdy go o to nie poproszę, nie chciałabym żeby zmienił zdanie. Richter nie zasługuje na szacunek, a jeśli przez to Damien może mieć problemy, stanę u jego boku i pomogę mu z nimi walczyć. - Nie to cię jednak gryzie - stwierdza Evelyn, dopijając drinka. - No dalej, Teksas. Obserwowałam ciebie i Damiena cały wieczór, przez większość czasu nie widziałam was jednak razem Przywołuję wyćwiczony uśmiech, wiem jednak, że wygląda fałszywie.

- Cóż, ja jestem tu tylko gościem. To Damien i Giselle są gospodarzami. - Aha. - Opiera się na krześle i czubkiem palca popycha ku mnie szklankę. Znów nalewam alkohol. Mam ochotę dolać też sobie, gdy jednak widzę, jak Evelyn na mnie patrzy, rezygnuję, muszę myśleć jasno. Evelyn opiera się na łokciach i zagląda mi w oczy tak długo, że w końcu nie wytrzymuję. - O co ci chodzi? - pytam. - O nic. Tylko mogłabym przysiąc, że oczy masz niebieskie. Nie zielone. - No dobra, może jestem trochę zdezorientowana, jeśli chodzi o Giselle — przyznaję. - Ostatnio dopada mnie ze wszystkich stron i miesza mi w głowie. - Jestem zdumiona, że wypowiadam te słowa. Wolę ukrywać się za swoją maską którą zdejmuję tylko przy Damienie, Jamie i Olliem. Z Evelyn jednak zbyt łatwo się rozmawia, mówię przy niej rzeczy, które zwykle zachowałabym dla siebie. To powinno mnie

krępować, powinnam bać się, że pewnego dnia dostrzeże zbyt dużo. Nie czuję się jednak spięta i dobrze mi z tym. - Damien nie powiedział mi, że pomógł Giselle przywieźć obrazy. Wiem, że to nie powód do Zazdrości, ale... - Ale teraz to ona jest przy jego boku, nie ty? - Właśnie. Chociaż nie mogę go winić, bo sama od niego uciekłam. Damien daje mi przestrzeń. - Ach, kłótnia kochanków. To nic, Teksas. Punkt kulminacyjny dramatu zawsze następuje w drugim akcie. Cóż takiego potwornego zrobił, że zranił twoje serce? Jej słowa odbijają się echem w mojej głowie, bo trafiła w sedno. Damien zranił moje serce. - Wyjawił Giselle, że to ja jestem na obrazie - odpowiadam ciężkim tonem. - A ona wygadała to Bruce’owi. - Rozumiem. Coś w jej głosie mnie zaskakuje. - A co? Myślisz, że powinnam po prostu o tym zapomnieć? Powtarzam sobie, że to nic wielkiego. Jednak Damien... - Złamał obietnicę. Tak, oczywiście, że cię to zdenerwowało. Ja też bym się wkurzyła. W tym wypadku musisz mu jednak wybaczyć. Nie potrafię powstrzymać ironicznego uśmieszku. - Wybaczę. Naprawdę nie wyobrażam sobie, żebym mogła się na niego długo gniewać. Ale nie teraz. Czuję się jeszcze zbyt dotknięta. Evelyn mówi, zupełnie jakby mnie nie słyszała. - Musisz mu wybaczyć, bo to nie on złamał obietnicę. To wina Blaine’a. - Słucham? - Odtwarzam w głowie jej słowa, lecz nadal nic nie rozumiem. - To Blaine wypaplał Giselle - oznajmiła Evelyn rzeczowo. - Nie chciał. Był przerażony. Rozmawiali o planach wystaw dla galerii i nagle wypłynął temat portretu. Blaine nie pamięta, co dokładnie powiedział. Wiesz, jaki jest, gdy zacznie gadać. Zanim się zorientował, ona już wiedziała. Przybiegł do domu i wszystko mi opowiedział. Nie spał tamtej nocy. Niemal siłą musiałam go powstrzymywać, żeby nie zadzwonił do Damiena. Była druga w nocy, zapewniłam go, że to może poczekać. Ale już nad ranem, o piątej, w końcu skontaktował się z Damienem.

- Kiedy to było? - Jestem oszołomiona. - Cztery dni temu. - Ale... Przecież zapytałam Damiena wprost, czy powiedział Giselle, a on potwierdził. Skłamał dla Blaine’a? Dlaczego? - Och, kochanie, to nie z powodu Damiena Blaine tak się denerwował. Chodziło mu o ciebie. Dał plamę, skrzywdził cię i zamierzał się do wszystkiego przyznać. Zadzwonił do Damiena po radę, ten stwierdził, że najlepiej w ogóle ci nie mówić. Dodał że porozmawia z Giselle i upewni się, że nikt więcej się nie dowie a w razie czego weźmie winę na siebie. - Nadal nie rozumiem dlaczego? - Już odpowiedziałaś na to pytanie, Teksas. Przez chwilę nie kojarzę. Potem przypominam sobie własne słowa. Naprawdę nie wyobrażam sobie, żebym mogła się na niego długo gniewać. - Chroni Blaine’a- mówię bardziej do siebie niż do Evelyn. - Chroni naszą przyjaźń. - Gwałtownie przyciskam dłoń do ust i mrugam, żeby odpędzić łzy. - Mam powiedzieć Blaine’owi, że wiesz? Kręcę głową. - Nie. Nie. Nie chcę, żeby martwił się tym, że mnie skrzywdził, czy tym, że jestem na niego zła. Może kiedyś sama z nim o tym porozmawiam, ale nie dzisiaj. - Sama nie byłam pewna, czy ci mówić. Cieszę się, że to zrobiłam - Ja też. - Szczerze mówiąc, zdziwiłam się, jak zobaczyłam tu Giselle. Blaine powiedział jej od razu, że nie zamierzał nic mówić. Musiała wiedzieć, że jeśli się tu pojawi, zawstydzi ciebie i wkurzy Damiena. Trudno uwierzyć, że posunęłaby się do tego, żeby zdenerwować swojego najlepszego klienta. - Nie żartuj. - Nagle uświadamiam sobie, co miał na myśli Tanner. Jeśli Damien jest najlepszym klientem Giselle, oskarżenie Bruce’a o to, że zatrudnił mnie, żeby uszczęśliwić żonę, nabiera sensu. Chodzi o to, żeby uszczęśliwić najlepszego klienta żony, bo wtedy galerie nadal będą zarabiać. - Może się mylę - zastanawia się głośno Evelyn. - Ale coś mi się wydaje, że to Giselle jest zazdrosna.

- O mnie? Czemu? - Jesteś z Damienem. Ona nie. Już nie. To noc rewelacji. - Damien i Giselle się spotykali? - Lata temu. Byli parą przez kilka miesięcy, zanim ona zeszła się z Bruce’em. To dopiero interesująca historia. - Damien i Giselle? No nie wiem, czy chcę tego słuchać. - Giselle i Bruce... - Evelyn lekko kręci głową. — Te brudy wypierzemy jednak innym razem. - Dopija drinka i odstawia szklankę na stół. — Gotowa do powrotu? - Wstaje. - Nie - przyznaję, choć też się podnoszę. Nie mam ochoty spotkać się z gośćmi. Pragnę tylko Damiena. Rozdział 14 Odczekuję chwilę po odejściu Evelyn, po czym szybko wracam na przyjęcie. Ludzie uśmiechają się do mnie i kiwają głowami, przesuwają się na bok, zapraszając mnie, żebym dołączyła do ich rozmów. Ja jednak ich mijam; nie mam czasu dla nikogo poza Damienem. Toruję sobie drogę przez tłum, mam tylko jeden cel. Zatrzymuję się, gdy w końcu go dostrzegam. Stoi w małej grupce, przysłuchuje się historii opowiadanej przez korpulentną kobietę z kręconymi brązowymi włosami. Wyczuwa na sobie mój wzrok i się odwraca. Jego oczy mnie odnajdują, nagle wszystko wokół mnie się rozmywa. Ludzie są tylko barwnymi plamami, rozmowy to biały szum. Jesteśmy sami w pokoju. Zamieram, czuję mówienie w całym ciele i suchość w ustach. Jakby ten mężczyzna rzucił na mnie zaklęcie. Chętnie godzę się na ten czar. Pragnę kąpać się w żarze, który z nas promieniuje. Było mi dziś tak zimno, moje ciało chłostały lodowate wichry i fale przypływu. Pragnę tu zostać, zagubiona w czasie. Zagubiona w Damienie. Nie mogę. Są rzeczy, które muszę zrobić, które muszę powiedzieć. Siłą woli robię więc krok do przodu, a świat wokół mnie znów nabiera ostrości, ludzie się poruszają, pary rozmawiają, kieliszki brzęczą. Nie spuszczam wzroku z twarzy Damiena, uśmiecham się do niego. Przepraszam i wybaczam. Zapraszam. Serce zaczyna dziko walić mi w piersi, gdy odwracam się, żeby odejść.

Zdobywam się na niewiarygodny wysiłek, żeby nie spojrzeć za siebie, wypełniam jednak zadanie. Idę do kuchni, przechodzę przez krótki korytarz, który prowadzi do służbowej windy. W siadam do niej i zjeżdżam do biblioteki na drugim poziomie. To piętro jest zamknięte dla gości. To prywatny azyl Damiena; choć jestem zdenerwowana, wiem, że mam prawo tu być, dlatego uśmiecham się, wysiadając z windy, i wchodzę do małej wnęki, w której stoi komputer. To miejsce niewidoczne dla osób wchodzących po schodach, lecz nie widzę w nim magicznych, błyszczących świateł A magii i błysku właśnie teraz potrzebuję. Opuszczam wnękę, mijam słabo oświetlone półki i dochodzę do otwartego półpiętra. Światła migoczące na poręczach wyglądają stąd równie imponująco, ściągam więc aparat z ramienia nastawiam ostrość, aż w obiektywie nie widać nic poza smugami rozproszonego światła, każda z nich promieniuje jaskrawymi pryzmami koloru. Zwalniam migawkę raz, drugi i wkrótce całkowicie zatracam się w świecie, który utrwalam na kliszy. Perfekcyjne linie mojego ukochanego domu. Postrzępiona okładka powieści Philipa K. Dicka zostawionej przez Damiena na stoliku. Lokalni goście na przyjęciu, to znaczy te fragmenty, które widzę. Nie słyszę ich rozmów. Dostrzegam tylko głowy i ramiona tych, co podchodzą do podestu. Nie widzę też portretu, z czego jestem bardzo zadowolona. Cieszę się, że Damien nie zawiódł mojego zaufania, wciąż jednak czuję się obnażona. Wyczuwam, że Damien staje za mną zanim zaczyna mówić. Może podświadomie usłyszałam jego kroki. A może wychwyciłam zapach jego wody po goleniu. Bardziej prawdopodobne jednak, że jesteśmy tak zestrojeni, że natychmiast reagujemy na swoją obecność. Moje ciało od razu tęskni za dotykiem jego dłoni. - Mam nadzieję, że to oznacza, że nie jesteś już na mnie zła - mówi. Opieram się o poręcz, stoję plecami do niego, na moje usta wypływa uśmiech. - A powinnam być? Słyszę szelest jego ubrań, gdy podchodzi do mnie. Jest tuż za mną powietrze między nami gęstnieje. - Naprawdę mi przykro. Nie chciałem, żeby Giselle wiedziała. I nie spodziewałem się, że powie Bruce’owi. Zamykam oczy, myślę o Blainie i o sekrecie, którego dotrzymał Damien.

- Jesteś wyjątkowo dobrym człowiekiem, Damienie Starku. Zamiera tuż za mną. - Nie, nie jestem. Od czasu do czasu robię jednak coś dobrego Kładzie dłoń na moim nagim ramieniu, biorę drżący wdech. - Evelyn ci powiedziała? - Tak. - W moim głosie brzmi pragnienie. Jestem pewna, że on też je słyszy. Kładzie dłonie na mojej talii, przyciąga mnie do siebie i przyciska wargi do moich włosów. - Żałuję, że to zrobiła. Nie chciałem, żebyś gniewała się na Blaine’a. - Nie gniewam się. Mogłabym, gdybym od początku wiedziała, że to on, ale ty temu zapobiegłeś. - Odwracam się w jego ramionach przechylam głowę, żeby na niego spojrzeć. - Jesteś dobrym człowiekiem — powtarzam. - Nadal mi przykro. Również dlatego, że Giselle przyszła wcześniej. Nie była zaproszona, wiem, że cię to zawstydziło. - Jakoś to przeżyję - mówię, a po chwili, głównie dlatego, że Evelyn może mieć rację co do motywów kierujących Giselle, dodaję: - Dlaczego mi ani razu nie wspomniałeś, że się spotykaliście? Moje pytanie budzi w nim autentyczne zdumienie. - Nigdy nie pytałaś. - Wiedziałeś, że się nad tym zastanawiałam. Tamtej nocy. Naszej pierwszej nocy. Rozmyśla przez chwilę, potem się uśmiecha, jakby moje pytanie go bawiło. - Do diabła, Damien. - Szturcham go lekko w ramię. - Giselle i ja umówiliśmy się kilka razy, na długo zanim ona i Bruce się pobrali. A jeśli dobrze pamiętam, gdy Giselle do nas podeszła, ja akurat cię uwodziłem. Uznałem, że przedstawianie ci historii swoich randek w tamtym momencie nie pasuje do nastroju, jaki starałem się stworzyć. Uśmiecham się mimowolnie. Wspomnienie podróży w limuzynie Damiena jest rozkoszne. - A potem - dodaje - ten temat nigdy nie wypłynął. Zresztą nie widzę powodu, żeby do tego wracać. Teraz interesuje mnie tylko jedna kobieta wyznaje to z taką żarliwością, że miękną mi kolana. Unosi mój podbródek. - Lepiej? - Tak. - Krzywię się bardziej do siebie niż do niego. - Nie lubię czuć

się jak zazdrosna harpia. Nagle jednak Giselle bombarduje mnie ze wszystkich stron. Obraz, podróż z Palm Springs, słowa Tannera, wiadomość, że się spotykaliście. - Nie mam pojęcia, co powiedział Tanner ani co Palm Springs ma z tym wszystkim wspólnego, zapewniam cię jednak, że jeśli chodzi o obraz, Giselle obiecała mi, że nikomu nie powie, kto pozował. Jest lekkomyślna, ale nie złamie danego słowa. - Rozmawiałeś z nią dzisiaj o tym? - Owszem. - Och. No cóż, to świetnie. Bruce chyba też już będzie trzymał język za zębami. - Chcesz, żebym mu o tym przypomniał? - Nie. Ufam mu. Damien kiwa głową zadowolony. - A co powiedział Tanner? Relacjonuję mu teorię Tannera, zgodnie z którą zostałam zatrudniona, żeby uszczęśliwić Giselle. Oczy Damiena od razu rozpalają się gniewem. Wybucham śmiechem. - Został już zwolniony i za to ci dziękuję, nie rób jednak nic więcej. - A co miałbym zrobić? - Och, sama nie wiem. — Myślę o swoim byłym chłopaku Kurcie. Poszczuć go Yakuzą. Wymierzyć w niego laserowy promień z satelity. Serio, co mógłbyś zrobić? - Podoba mi się pomysł z laserem. - Obiecaj mi. - Obiecuję. Wyleciał z Innovative i jest z dala od ciebie. Koniec historii. - Dobrze - mówię, choć, szczerze mówiąc, nie zmartwiłabym się, gdyby gwiezdny laser zajął się Tannerem. - A Palm Springs? - pyta Damien. - Zawsze uważałem je za wyjątkowo relaksujące miejsce. Ciekawe, jakim cudem to niewinne miasto trafiło na twoją listę podejrzanych. - Kpisz sobie ze mnie. - Tylko odrobinę. - Trzeba było mi powiedzieć, że odwozisz Giselle limuzyną. - Och. - Powoli kiwa głową. — Tak, już rozumiem. Trzeba było. Powiedziałbym. Gdybym tylko ją odwiózł. Drwi sobie ze mnie, rzecz jasna, trudno, ale nie rozumiem, dlaczego

wypiera się, że ją odwiózł. - Przecież przyjechałeś limuzyną. No to pewnie dlatego, że odwoziłeś Giselle i obrazy. Jeśli nie, to dlaczego nie wróciłeś helikopterem? Przecież taki był plan. - Fakt. Moje spotkania zakończyły się jednak zaskakująco wcześnie, a jak zauważyłaś już wiele razy, mam na głowie cały wszechświat. Trudno prowadzić interesy z helikoptera. Hałas utrudnia dyktowanie listów, a zagraniczni klienci stają się drażliwi, gdy krzyczę do słuchawki. Poza tym łatwiej zrobić sobie przystanek, jadąc samochodem, a gdy uświadomiłem sobie, ile mam czasu, zaplanowałem parę postojów w Fullerton i Pasadenie. Krzyżuję ramiona na piersi i przechylam głowę. - Do rzeczy, panie Stark. - Gdy zorientowałem się, że mój grafik się zmieni, zadzwoniłem do biura, żeby przysłali limuzynę. Asystentka powiedziała mi wtedy, że Giselle pytała o jakąś firmę przewozową w Palm Springs, która mogłaby przetransportować kilka obrazów. Najwyraźniej postanowiła wystawić więcej, niż mieściło się w jej samochodzie.

- A skoro już tam byłeś, zaproponowałeś, że sam je przewieziesz. - Obrazy. Nie kobietę. Jak zauważyłaś, potrafię być bardzo miły. Wybucham śmiechem. - Owszem, potrafisz. - Czy mógłbym coś zasugerować? - Mhm, jasne. - Następnym razem gdy będziesz miała wątpliwości, czy wiozę inne kobiety swoją limuzyną po prostu zadzwoń i zapytaj. - Dobrze. Tak zrobię. - Kręcę głową na myśl o własnej głupocie. Naprawdę cię przepraszam. Przesadziłam. - Ja też przepraszam. Myślę o burzowych chmurach, które widziałam w jego oczach. O problemach prawnych, które chyba narastają. - Powiesz mi dlaczego? - pytam miękko. Wpatruje się we mnie długą chwilę. Obawiam się, że nie odpowie. - Nie chcę, żeby nasz związek się skończył. - Och. - Nie takiej odpowiedzi się spodziewałam, nie przeczę jednak, że po tych słowach ogarnia mnie obezwładniająca ulga. - Nie... -

Moja skóra już rozgrzewa się od żaru w jego głosie. - Ja też tego nie chcę. Wpatruje się w moją twarz. - Nie? - szepcze w końcu, a ja znów dostrzegam w jego oczach tę bolesną melancholię, którą widziałam wczoraj. - Damien, Boże, oczywiście, że nie. - Biorę głęboki wdech i próbuję wyjaśnić mu, co czuję. - Dziś wszystko jest na opak, nie tak, jak powinno być. Nawet ten dom wygląda inaczej. Tak bardzo do niego przywykłam. Do tego, że staję przed tymi oknami i pozuję dla Blaine’a, do świadomości, że mnie obserwujesz, a gdy Blaine wyjdzie, zostaniemy sami w tym domu, na tym łóżku. - Uśmiecham się płaczliwie. - Uwielbiam cię za to, że mi je podarowałeś, ale to wydało mi się takie ostateczne. Jakbyśmy zamykali drzwi. - Łóżko było tylko prezentem. Żebyś na nim leżała i myślała o nas. Dziś wieczorem sądziłem, że chcesz zamknąć te drzwi. Co powiedziałaś? Koniec zasad, koniec gry? - Byłam zła. - Nie podoba mi się myśl, że cię zraniłem lub zdenerwowałem. - Nic takiego nie zrobiłeś... - Czyżby? Zastanawiam się... - Marszczy brwi, wpatruje się w moją twarz, nie wiem jednak, czego w niej szuka. - Damien? - Obserwowałem cię tego wieczoru. - Jego słowa są wyważone, ostrożne, jakby chodził po szkle. Stoję w milczeniu. Nie wiem, do czego zmierza. - Nie mogłem się powstrzymać - ciągnie. - Gdy jesteś w pokoju nie mam wyboru, muszę na ciebie patrzeć. Przyciągasz mnie. Przykuwasz moją uwagę. A ja bez protestu daję się uwieść twojemu czarowi. - W jego oczach widzę lekki uśmiech, ale też obawę. -Widziałem cię z Jamie. Widziałem, jak rozmawiasz z Bruce’em. Słyszałem twój śmiech, gdy gawędziłaś z tymi zabawnymi gwiazdami telewizji. Widziałem urazę na twojej twarzy, gdy uciekłaś z przyjęcia z Evelyn. Każdy twój uśmiech, każde zmarszczenie brwi, każdy wybuch śmiechu i każdy błysk bólu w twoich oczach były dla mnie jak rany, Nikki, bo to nie ja to wszystko dzieliłem. Zaciskam wargi i przełykam ślinę; nadal nic nie mówię. - To zraniło mnie jednak najbardziej. - Sięga po moją lewą dłoń.

Mrugam, z moich oczu wymyka się pojedyncza łza i powoli pływa po policzku. - Widziałeś? Czubek mojego palca ma już normalny kolor, nie został żaden ślad. Tylko wspomnienie bólu, które Damien koi łagodnym pocałunkiem. - Dlaczego to zrobiłaś?

Mam ochotę spuścić głowę, zmuszam się jednak, żeby patrzeć mu w oczy. Przy nim nie czuję się słaba czy złamana, wstyd mi jednak, bo prosił mnie, żebym przyszła do niego, gdy znów będę potrzebować bólu. Już drugi raz złamałam tę obietnicę. Mój palec na szczęście nie ucierpiał tak bardzo jak moje włosy. - Większość już ci powiedziałam. To był okropny dzień. - Dobrze. Teraz powiedz mi resztę. - Jego ton jest lekki, koi moje lęki. - To przyjęcie. Giselle w roli gospodyni. Te obce meble. - Gdy wypowiadam to na głos, dostrzegam, jak bardzo mnie to zaniepokoiło. Ten pokój, ten dom... tak długo był nasz. Ale nie tego wieczoru. — Dziś nie byłam twoja. Ostatnich słów nie wypowiadam na głos. Wzruszam ramionami, trochę zawstydzona, bo wyznałam tak dużo. Czuję się słaba i krucha, nie lubię tego uczucia. Czekam więc, żeby Damien powiedział coś, co mnie uspokoi. Odzywa się dopiero po chwili, jego słowa mnie zaskakują. - Chodź ze mną - prosi z tajemniczym uśmiechem. Chwyta mnie za rękę i prowadzi do biblioteki pod wschodnią ścianą. To najbardziej prywatna część półpiętra, z której nie widać wyższego poziomu. Jest ciemno, jedynym źródłem światła są migoczące lampki na poręczy. - Co robisz? - pytam, gdy naciska przycisk. Łagodne światła wypełnia długą szklaną witrynę przed nami. W środku są tylko dwie rzeczy, to zniszczone egzemplarze 451 stopni Fahrenheita i Kronik marsjańskich Raya Bradbury’ego. Nic nie rozumiem, wierzę jednak, że Damien ma cel. - Bradbury to jeden z moich ulubionych pisarzy. - Wiem. - Opowiedział mi, jak bardzo kochał science fiction jako dziecko. To była jego broń przeciwko ojcu, trenerowi i życiu, Rozumiem

to, bo sama zbroiłam się w podobny sposób. - Mieszkał w Los Angeles, pewnego dnia dowiedziałem się, że będzie podpisywał książki w księgami w Valley. Błagałem ojca, żeby mnie tam zabrał, on jednak ustalił na ten dzień dodatkowy trening z trenerem, a żaden z nich nie zamierzał popuszczać mi cugli. - Co zrobiłeś? Na jego twarz powoli wypływa szeroki uśmiech. - Sam pojechałem. - Ile miałeś lat? - Jedenaście. - Jak się tam dostałeś? Przecież mieszkałeś w Inglewood. - Powiedziałem tacie, że jadę na kort, wskoczyłem na rower i popedałowałem do Studio City. - Mając jedenaście lat? Do Los Angeles? To cud, że przeżyłeś. - Uwierz mi, wycieczka była o wiele mniej niebezpieczna niż to, co by mnie spotkało, gdyby ojciec się dowiedział o wszystkim. - Przecież to daleko. Przebyłeś całą drogę na rowerze? - To raptem dwadzieścia pięć kilometrów. Ale przez wzgórza i ruch uliczny droga zajęła mi więcej czasu, niż myślałem. Więc gdy się zorientowałem, że się spóźnię, złapałem stopa. Czuję ucisk w piersi, w uszach brzmią mi ostrzeżenia matki, żebym unikała nieznajomych i nigdy, przenigdy nikogo nie podwoziła. Z przerażeniem myślę o chłopcu, który musiał podejmować takie ryzyko, bo jego ojciec był zbyt wielkim łajdakiem, by ulec tej jednej prośbie syna. - Mało brakowało, ale zdążyłem. Oczywiście wiem, że przetrwał tę podróż, i tak jednak ogarnia mnie ulga. - I kupiłeś książki. - Wskazuję głową na witrynę. - Niestety nie. Dotarłem tam w trakcie podpisywania, ale książki się już skończyły. Postanowiłem więc poprosić Bradbury'ego. O, żeby złożył autograf na zakładce. Opowiedziałem mu swoją historię, a on stwierdził, że ma coś lepszego niż zakładka. Jego kierowca załadował mój rower do bagażnika samochodu i pojechaliśmy do jego domu. Przez trzy godziny rozmawialiśmy w salonie, a potem pozwolił mi wybrać dwie książki ze swojej biblioteczki, podpisał je dla mnie i polecił kierowcy odwieźć mnie do domu.

Ogarnia mnie wzruszenie na myśl o jego perypetiach, mrugam, by odpędzić łzy. - A twój tata? - Nigdy się nie przyznałem, gdzie tak naprawdę byłem. Był wkurzony jak diabli, a ja powiedziałem mu tylko, że pojechałem na plażę. Zapłaciłem za to - dodaje ponuro - ale miałem książki. Nadal je mam. - Ten Bradbury musi być bardzo dobrym człowiekiem. - Był. - To wspaniała historia. - Właśnie takich skrawków jego życia szukam. Skrawków Damiena, które mnie wypełnią. - Ale dlaczego mówisz mi o tym teraz? - Ponieważ rzeczy w tym domu mają dla mnie znaczenie. Nie rekwizyty, które kupiłem na przyjęcie. Prawdziwe rzeczy. Niewiele tego jest, ale wszystko ma dla mnie wyjątkową wartość. Obrazy. Bibeloty. Nawet meble. - Spogląda na mnie, w jego oczach dostrzegam pasję. Nie zmysłową. To coś głębszego. - Ty nie jesteś wyjątkiem, Nikki. Sprowadziłem cię do tego domu, bo pragnę cię tutaj, tak jak pragnąłem twojego portretu. Oblizuję wargi. - Co masz na myśli? - Poczułem się bardzo szczęśliwy, gdy powiedziałaś, że jesteś zazdrosna o Giselle jako gospodynię przyjęcia. Powiedzmy sobie jednak szczerze. Ona nie jest gospodynią tego domu i nigdy nią nie zostanie. Rozumiesz? Przytakuję. Brak mi tchu. Jestem oszołomiona. Rozpaczliwie pragnę się znaleźć w jego ramionach. Powietrze wokół iskrzy, gdy Damien podchodzi do mnie. Jest tak blisko, tak bardzo blisko, ale mnie nie dotyka. Jeszcze nie. Jakby chciał ukarać nas oboje. Jakby przypominał nam, dlaczego nie powinniśmy się rozdzielać - bo powroty są po prostu zbyt wybuchowe. - Damien... - Tylko tyle udaje mi się wykrztusić. Leniwie muska koniuszkami palców moje ramię. Przygryzam dolną wargę i zamykam oczy. - Nie. Patrz na mnie. Patrzę, moje oczy spotykają jego oczy, a jego palce suną w dół. niżej i niżej, aż w końcu dotykają mojej dłoni, którą trzymam nu udzie tuż nad brzegiem sukienki. Przykrywa dłonią moją dłoń. Powoli przesuwa nasze

złączone palce tak, że wysoko unoszę sukienkę - Tu jest twoje miejsce. Gdziekolwiek ja jestem, tam też jest twoje miejsce. Jesteś moja. Powiedz to. - Jestem... jestem twoja. - Mój oddech zaczyna się rwać, jego dłoń uwalnia moją i zaczyna sunąć w górę, powoli, powoli, tak cholernie powoli. - Potrzebuję cię. - Szorstki głos Damiena wywołuje we mnie dreszcz pożądania. Moja cipka pulsuje, siłą powstrzymuję się, żeby nie zadrzeć sukienki do pasa. - Potrzebuję cię teraz. - Boże, tak... Damienie, och, proszę. Gwałtownie popycha mnie do tyłu. Za sobą mam szklaną witrynę, sięgam do tyłu i zaciskam dłonie na wypolerowanym drewnie, szukając oparcia, gdy jego usta wpijają się w moje. Nasz pocałunek jest dziki, gorączkowy. Pragnę go do bólu i biorę chciwie wszystko, co może mi dać. Jego palce kontynuują wspinaczkę, gdy wygłodniałe zatapiam się w jego usta, nasze języki się zwierają moje zęby skubią jego wargę. Nagle jego palce zaczynają muskać moją cipkę, z gardła wyrywa mi się krzyk rozkoszy stłumiony przez kolejny atak jego warg. - Nie masz majtek - mówi, wsuwając we mnie palec. Powiedziałaś... - Skłamałam - przyznaję, choć sama nie wiem, jak udaje mi się formułować słowa. - Nic nie mów. Pocałuj mnie. - Pocałować cię? Panno Fairchild, zrobię znacznie więcej. - A przyjęcie? - Chrzanić przyjęcie. - Jeśli ktoś tu zejdzie... - Nie zejdzie. - Ale jeśli... - Nikki? - Tak? - Sza. To rozkaz, którego nie mogę nie posłuchać, bo Damien znów atakuje mnie wargami, jego język wypełnia mnie, a ja otwieram się na niego, pragnę go posmakować, zatracić się w nim. Gwałtownie unosi moje udo. Otaczam nogą jego nogę. Sukienka znów wędruje w górę, on podnosi ją jeszcze wyżej, obnażając mnie całkowicie. Przerywa pocałunek, by spojrzeć na moją nagą szparkę, jego jęk jest niski i niemal bolesny. Nie mogę go dotknąć - muszę się trzymać

witryny - dręczy mnie pragnienie, żeby poczuć w dłoni jego fiuta. Chcę go pieścić i czuć, jak bardzo mnie pragnie. Chcę się przekonać, czyjego pożądanie dorównuje mojemu. Wciska we mnie palce, sprawia, że zaczynam dygotać. Jestem mokra, dotyk jego dłoni doprowadza mnie do szaleństwa. - Damien, proszę... - O co? - Proszę, proszę, zerżnij mnie. - Jak sobie życzysz. — Powoli, z żartobliwym uśmiechem wsuwa we mnie kolejny palec. Zamykam oczy i odchylam głowę do tyłu, uśmiechając się, gdy słyszę, jak jego druga dłoń szarpie zamek od spodni. Czuję na nodze nabrzmiałego kutasa. Jego główka zaczyna mnie pieścić, prowokować. Dłonie Damiena wędrują w dół, jedna obejmuje mój pośladek i unosi mnie lekko, a potem opuszcza. Damien wbija się we mnie. Raz, drugi - głębiej i głębiej, aż ogarnia nas gorączka, pragnę więcej, o wiele więcej, odgłos uderzania mojego ciała o ścianę musi wstrząsać domem. Jak goście na przyjęciu mogą tego nie słyszeć, gdy muzyka naszej pasji brzmi tak głośno w moich uszach?

Wydaję stłumiony okrzyk, zaciskam palce na meblu, gdy snop iskier koncentruje się we mnie, jest coraz większy i większy, grozi eksplozją. Jestem już blisko, tak blisko, że... Zaczynam krzyczeć, jego dłoń zamyka mi usta. Odchylam głowę i połykam krzyk rozkoszy, moje mięśnie zaciskają się na nim wciągają go głębiej, mocniej, gdy wchodzi we mnie raz po raz. Otwieram oczy, widzę, że na mnie patrzy. Utkwił w mojej twarzy wzrok pełen nieokiełznanej żądzy, mam wrażenie, że znów dojdę tylko przez to spojrzenie. - Damien - szepczę, jakby jego imię było wyzwalaczem. Jego ciałem wstrząsa dreszcz; czuję, jak pęcznieje we mnie, napina się, a mnie wypełnia ciepło, gdy dochodzi. Bierze głęboki wdech i przytula się do mnie. - Nikki. - Wiem. Lekko muska wargami moje wargi, czuły pocałunek kontrastuje z dzikością naszego stosunku. Jest po prostu idealny.

Już miękki członek wysuwa się ze mnie. Moje uda się lepią, wiem, że muszę, lecz nie chcę ścierać tego doznania ze swojej skóry - Chodź tutaj. - W dłoni ma chusteczkę, wyciera mnie delikatnie i poprawia moją sukienkę. - Jak nowa. - Nawet lepiej. Głaszcze mnie po włosach, pieści moje ucho i muska kciukiem wargę. Jakby chciał się przekonać, czy jestem prawdziwa. - Nie podobało mi się to, co dziś czułem - odzywa się w końcu. Gdy widziałem, jak się na mnie złościsz. - Mnie też to się nie podobało - przyznaję. - Te wszystkie peany na cześć seksu na zgodę są chyba prawdziwe. - Zdecydowanie. Bierze mnie za rękę. - Mówiłem poważnie, Nikki. Nie chcę, żeby to się skończyło. Nie chcę, żebyśmy się rozstawali. Patrzę na jego twarz, na wyraziste rysy i stanowcze, domagające się czegoś oczy. Jestem zdezorientowana. - Wiem. Ja też tego nie chcę. Głaszcze mnie po policzku, a potem owija pasmo moich włosów wokół palca. - Nie. Musisz mnie dobrze zrozumieć. Nie chcę, żeby nasza umowa dobiegła końca. Jesteś moja, zasady obowiązują. Będziemy kontynuować naszą grę. Rozdział 15 Nasza gra. Siła tych niespodziewanych słów miażdży mnie, cofam się o krok. Damien wyciąga rękę i choć przyjmuję ją bez wahania, zaczynam kręcić głową. Nie w proteście, po prostu jestem zagubiona. - Nie... nie rozumiem. - Och, rozumiesz. I myślę, że ty też tego pragniesz. Powiedz, Nikki, nie włożyłaś bielizny, bo lubisz to uczucie, czy dlatego, że lubisz być dla mnie otwarta? Sprawia ci przyjemność ta myśl, że mogę cię dotykać, pieprzyć, gdzie i kiedy zechcę? Przełykam ślinę. Damien ma rację. Co więcej, teraz rozumiem melancholię, którą widziałam w jego oczach w czwartkową noc,

i zaborczość, z jaką mnie wziął po północy. Tak, należę do niego. Jak może być inaczej, skoro znalazł się w moim sercu? Ale to? Przygląda mi się uważnie, mierzy mnie wzrokiem tak badawczym, jakby patrzył na swoje transakcje biznesowe czy raporty finansowe. Ja jestem jednak kobietą, a moich emocji nie da się wtłoczyć w ciasne ramy zasad. On też to wie, rzecz jasna, i mimo twardego, logicznego intelektu w głębi jego duszy jest jakaś kruchość. On tego pragnie. Może nawet potrzebuje. I całą władzę oddaje mnie. Czuję ucisk w sercu, bo prawda jest taka, że ja również tego chcę. Czy to nie dlatego poczułam się taka zagubiona tego wieczoru? Odkryłam nową stronę siebie, gdy graliśmy w naszą grę i choć byłam „jego”, czułam się bardziej wyzwolona niż kiedykolwiek przedtem. Miałam większą kontrolę nad sobą i własnymi emocjami. Byłam bardziej stabilna, myślę, pocierając kciuki palec, który parę minut wcześniej tak zraniłam. Wciąż przywieram do szklanej witryny. Opuszczam wzrok i dostrzegam dwie książki Bradbury’ego. Przechodzi mnie dreszcz gdy przypominam sobie historię, którą mi opowiedział. Wyobrażam sobie, jak młody i silny chłopak ucieka na rowerze od ojca. Jedzie na spotkanie ze swoim bohaterem, mężczyzną który tworzy światy atramentem i wyobraźnią Nierzeczywisty, na tyle jednak prawdziwy, żeby dzieciak pragnął uciec. Czy to właśnie robi teraz? Tworzy złudną rzeczywistość z dymu i luster, kusi mnie, żebym wraz z nim pogrążyła się w fantazji? To nie fantazji z nim pragnę. Chcę rzeczywistości. Chcę chwil takich jak opowieść o Bradburym, kiedy Damien pozwala mi się do siebie zbliżyć na tyle, bym mogła zobaczyć jego przeszłość i fragment jego serca. Czuję ucisk w piersi, gdy przenoszę wzrok ze szklanej witryny na jego równie transparentne oczy. Czeka na moją odpowiedź, mam ochotę ulec i szepnąć: tak, tak, oczywiście, że tak. Stoję jednak nieruchomo, spętana strachem, że jeśli to zrobię, pozwolę się wciągnąć w coś, co nie jest i nigdy nie będzie prawdziwe. - Dlaczego? - pytam. - Przedtem mówiłeś, że mnie pragniesz Masz mnie przecież, z grą i bez gry. - Unoszę nogę i pokazuję mu bransoletkę ze szmaragdami. - Wciąż ją noszę, Damienie. Zawsze będę ją nosiła. Dlaczego więc? Co to za różnica? Przechyla głowę. - Mówisz, że chcesz, żebym się bardziej otworzył. Ja też tego chcę -

stwierdza, a mnie zdumiewa fakt, że znów jest tak, jakby czytał w moich myślach. - Nie chcę sekretów pomiędzy nami, Nikki. - Opowiedziałeś mi o centrum tenisowym. - Nie wszystko. Zamieram, bo wiem, że to prawda. - Potrzebuję granic, Nikki. Zwłaszcza teraz. Muszę wiedzieć. .. urywa i odwraca wzrok, zaciska szczękę, siłując się ze słowami. — Muszę wiedzieć, że będziesz tutaj, przy mnie, niezależnie od wszystkiego. Wygląda tak krucho, czuję dumę na myśl, że mam władzę nad tak silnym mężczyzną. - Przecież będę. W jego oczach czai się coś mrocznego, gdy znów na mnie spogląda. - Jak to możliwe, skoro wciąż tylu rzeczy o mnie nie wiesz? Nie mówi niczego, o czym bym wcześniej nie myślała, ogarnia mnie jednak lęk. Jakie mroczne sekrety skrywa jeszcze Damien? Najważniejsze jest to, że rozumiem lepiej niż ktokolwiek, dlaczego w ogóle potrzebuje tej fasadowej gry, jeśli ma spróbować się przede mną otworzyć. Ja się tnę, żeby radzić sobie z horrorem dzieciństwa. Co robi Damien? Podbija świat i uczy się jak najgłębiej ukrywać swoje sekrety. Zerkam na książki, na moje wargi wypływa uśmiech. Nawet takie drobne gesty to wielkie kroki dla Damiena. Jednak problemy przeszłości sprawy takie jak samobójstwo Sary Padgett i poczucie winy z tym związane - to kwestie, które poruszy tylko wtedy, gdy będzie miał siatkę bezpieczeństwa. W końcu prawda dociera do mnie. Gra jest jego siatką. Gdy ją rozpostrzemy, aspekt fizyczny naszego związku na pewno wzmocni stronę emocjonalną. Może na siłę wymyślam usprawiedliwienie, nie potrafię jednak zaprzeczyć, że pragnę tego, co mi oferuje. Ale pożądanie nie zdoła przykryć lęku, który wciąż we mnie tkwi. Damien dostrzega moje wahanie, bo bierze mnie za rękę. Dopiero wtedy uświadamiam sobie, że bezwiednie wykręcam sobie lewy palec kciukiem i palcem wskazującym prawej ręki. - Porozmawiaj ze mną - prosi łagodnie. Przełykam ślinę, szukając odpowiednich słów.

- Boję się. - Czego? - Ciebie. - Natychmiast żałuję tych słów, gdy dostrzegam w jego oczach błysk urazy i dezorientację. - Nie, nie tak. - Podchodzę do niego i przyciskam dłonie do jego policzków. - Jesteś czymś najlepszym, co mi się w życiu przytrafiło. - Faktycznie brzmi przerażająco. Uśmiecham się, wdzięczna za jego próbę wprowadzenia weselszego nastroju. - Czasami boję się, że cię wykorzystuję - urywam i czekam żeby żartobliwie stwierdził, że z radością da się wykorzystać w dowolny sposób. On jednak milczy, obserwuje, rozumie, jak to dla mnie trudne. Jako oparcie - dodaję. Myślę o bliznach na moich udach. O nitce ciasno owiniętej wokół palca. O ciężarze noża w dłoni i ekstazie pierwszego ukłucia bólu, gdy ostrze przecina skórę. Przede wszystkim myślę jednak o tym, jak bardzo potrzebuję tych rzeczy, o bliznach, które noszę jako świadectwo własnej słabości. Opuszczam głowę, nie chcąc patrzeć w oczy człowiekowi, który już tak dużo ze mnie wyczytał. - Boję się, że jesteś moim substytutem bólu. - Rozumiem - stwierdza bez emocji. Nie słyszę gniewu ani żalu. Nic. Zapada cisza. Biorę głęboki wdech, ale nie podnoszę głowy. Za bardzo się boję tego, co zobaczę na jego twarzy. Upływa kilka sekund, ciężkich od niedopowiedzeń. Potem Damien wsuwa palec pod moją brodę i unosi mi głowę - teraz już albo zacisnę powieki, albo spojrzę na niego. Patrzę i moje oczy natychmiast napełniają się łzami. Nie gniew, nie urazę i nie litość dostrzegam. To uwielbienie i chyba odrobina szacunku. - Damien? - Och, skarbie. - Podchodzi do mnie, coś nakazuje mu się zatrzymać na tyle daleko, żeby dać mi przestrzeń, lecz na tyle blisko, żeby podzielić się ze mną siłą. - Powiedz mi... powiedz, czym jest dla ciebie ból. - Przecież już ci to mówiłam. - Proszę cię. - Ból mnie stabilizuje. - Po moich policzkach płyną łzy. -Pozwala mi się skupić. Daje mi siłę.

- Ach tak. - Ociera kciukiem łzy. - Przykro mi – szepczę. - Mnie nie. - Kącik jego ust unosi się lekko w uśmiechu, mój strach blednie. Zastępuje go nadzieja. - Pochlebiasz mi, Nikki. Nie rozumiesz tego? - Mój wyraz twarzy musi być jednoznaczny, bo Damien dodaje: - Jeśli to właśnie dla ciebie robię: koję cię, wspieram, daję ci siłę, to jest to dla mnie warte więcej niż każdy cent, który zarobiłem, budując Stark International. - Ja... - Słowa więzną mi w gardle. Dotąd nie myślałam o tym w ten sposób. - Tyle że to nieprawda, skarbie. Ta siła tkwi w tobie. Ból to twój sposób, żeby ją wydobyć. A co do mnie? Lubię myśleć, że jestem dla ciebie lustrem. Gdy na mnie patrzysz, widzisz odbicie wszystkiego, czym naprawdę jesteś. Teraz płaczę już otwarcie, Damien podchodzi do stolika do kawy i podaje mi pudełko chusteczek. Wycieram nos, czuję się oszołomiona, śmieszna, lecz błogo szczęśliwa. - Mówisz tak, jakbyś mnie kochał. Nie odpowiada, lecz jego oczy rozjaśnia leniwy uśmiech. Podchodzi bliżej, kładzie mi dłoń na karku i zaczyna mnie całować, najpierw słodko i czule, potem głęboko i pożądliwie, tak że czuję dreszcze od stóp do głów. - Zgódź się, skarbie. - Przerywa pocałunek. - Powiedz, że jesteś moja. - Jak długo? - pytam bez tchu. Nie odpowiada. Nie musi. Widzę odpowiedź w jego oczach: Tak długo, jak będzie trzeba. Tak długo, jak będziemy chcieli. Tak długo, jak długo będę się zgadzać należeć do niego. Nadal tylko stoi w milczeniu. Tak wiele zależy od mojej odpowiedzi, a jego oczy są takie spokojne. Damien to mężczyzna, który nie pokazuje po sobie niczego, czego nie chce pokazać. A jednak tak dużo pragnie pokazać mnie, a ja tak dużo pragnę z nim dzielić.

Waham się jeszcze przez chwilę tylko dlatego, że chcę na niego patrzeć. Pragnę upajać się mężczyzną, który ma więcej siły niż jakikolwiek znany mi człowiek, a jednak jest gotów ukorzyć się przede mną.

Jak mogłam pomyśleć, że niewiele ze mną dzielił? Może nie konkretne wydarzenia. Pokazał mi jednak swoje serce. - Tak. - Wyciągam dłoń. - Umowa stoi, panie Stark. Na jego usta wypływa uśmiech tak figlarny, że wybuchamy głośnym śmiechem. - Stoi - mruczy Damien. - Ojej. - Chodź, kochanie. - Łapie mnie za rękę. Biorąc pod uwagę, że oboje zniknęliśmy z przyjęcia wydawanego w jego domu na cześć mojego portretu, który teraz wisi na ścianie, zakładam, że dlatego znów idziemy do służbowej windy, żeby niepostrzeżenie wrócić do gości. W wąskim korytarzu wiodącym do kuchni spotykamy Gregory'ego. To dystyngowany siwowłosy lokaj Damiena. - Wychodzimy z panną Fairchild. Mrugam zdumiona. Gregory nie okazuje zaskoczenia. - Oczywiście, panie Stark. Dopilnuję, żeby wszystko byto posprzątane, zamknę dom. - Wychodzimy? - szepczę, gdy lokaj się odsuwa, a Damien zaczyna mnie ciągnąć do salonu. - Owszem. Rozważam, czy się sprzeciwić. W końcu pamiętam, jak się powinna zachować Miss Dobrych Manier, nie wspominając już o surowych nakazach Elizabeth Fairchild. Nie opuszcza się własnego przyjęcia. Takie są zasady. Reguły, których należy przestrzegać, niuanse, które trzeba respektować. Plany Damiena mogą zaczekać, przynajmniej tyle powinnam powiedzieć. Powinnam zaprzeć się obcasami i oznajmić stanowczo, że zostajemy, wmieszać się w tłum i prowadzić uprzejme rozmowy. Zamiast tego zatrzaskuję głośno podręcznik zasad matki i milczę. Robimy jeszcze trzy przystanki. Najpierw przy Giselle. Dziwi się, że wychodzimy, ale nie protestuje. Przywołuję swój wyćwiczony plastikowy uśmiech, gdy rozmawiają z Damienem. Giselle nie zbija mnie już z tropu tak bardzo jak wcześniej, nie zamierzam jednak jej uznać za nową przyjaciółkę. Potem odnajdujemy Evelyn i Blaine’a, żeby im pogratulować i się pożegnać. Podaję dłoń Blaine’owi, spoglądamy na siebie i oboje wybuchamy śmiechem. - Chodź tu. - Przyciąga mnie do siebie i przytula.

Evelyn znów obdarza mnie niedźwiedzim uściskiem i szepcze: - Cieszę się, że nie tylko ja trochę skorzystałam tego wieczoru. - Tylko trochę? - odpowiadam z uśmiechem. - Właśnie o to chodzi, Teksas. - Evelyn szczerzy się od ucha do ucha. - Właśnie za to cię lubię. - Wymierza we mnie palec. - W tym tygodniu. Zdjęcia, wino i plotki, niekoniecznie w tej kolejności. - Jesteśmy umówione. - Nagle uświadamiam sobie, że zostawiłam aparat w bibliotece. - To nic - mówi Damien, gdy go o tym informuję. - Zapewniam, że nie będziesz go potrzebować. - No, nie wiem. Nie wyobrażam sobie piękniejszego widoku niż nagi w oknie. - Myślisz, że nagość jest częścią mojego planu? - Mam nadzieję, panie Stark. Mam nadzieję. W końcu odnajdujemy Jamie przy stoliku na balkonie, pogrążoną w rozmowie z facetem z rozczochranymi włosami, w koszuli hawajskim nadrukiem. - O, nie, Jamie. Nie następny. Nie po tym, co się wydarzyło . Raine’em. - Witajcie - mówi, podnosząc głowę. - Louisie, to moja w współlokatorka Nikki. Podejrzewam, że pana Starka już znasz. Gdy Damien i Louis się witają, Jamie patrzy mi w oczy. Wszystko w porządku? Kiwam głową. Tak, w porządku. Zerkam na Louisa. A u ciebie? Marszczy nos i lekko kręci głową. - Louis jest reżyserem - oświadcza radośnie. - Rozmawialiśmy o telewizji. Wspaniały dom - zwraca się do Damiena. - Jeszcze wspanialsze przyjęcie. - Cieszę się, że tak myślisz. Chcieliśmy z Nikki się pożegnać. - Och. - Spogląda na mnie znacząco. Uśmiecham się niewinnie. - Potem Edward odwiezie cię do domu - ciągnie Damien. -Baw się dobrze. - Świetnie. Dzięki. - Jamie ściska mnie na pożegnanie, po czym wymykamy się z Damienem przez kuchnię, żeby nikt nas nie zauważył. - Co robimy, panie Stark? - pytam, gdy wychodzimy na świeże nocne powietrze. - Ma pan ochotę na spacer?

- Raczej na przejażdżkę. Zazwyczaj Damien parkuje przed domem. Tego wieczoru jednak podjazd został przejęty przez grupę parkingowych, zwanych, żeby ogarniać imprezowy ruch. Idę za nim za dom. Marszczę brwi, gdy mijamy garaż. - Dokąd mnie prowadzisz? - Do miejsca, którego jeszcze nie widziałaś. - Aha. - Jestem zaintrygowana, biorę go za rękę i rozglądam i się wokół. Jesteśmy w północnej części posiadłości, z dala od świateł przyjęcia. Panuje mrok, rozświetlany tylko miękkim blaskiem lamp sprytnie ukrytych pomiędzy roślinami i kamieniami Ma rację; spędziłam mnóstwo czasu na trzecim poziomie, nie zwiedziłam jednak reszty domu ani otaczających go terenów. Architekci zieleni dopiero niedawno skończyli pracę, a poza kwiatowymi rabatami, ścieżkami i miejscem piknikowym rośliny wciąż rosną dziko, choć widzę, że Damien zatrudnił kogoś, kto wyciął niektóre krzewy i zainstalował lampki w ścieżce. - Jak tu pięknie - wzdycham, gdy wędrujemy kamienistą dróżką coraz dalej od domu. - Owszem - przytakuje i wbija we mnie wzrok. - Proszę patrzeć pod nogi, panie Stark. - Wolę patrzeć na ciebie. Uśmiecham się, gdy bierze mnie w ramiona i obdarza oszałamiającym pocałunkiem. Ogień, który rozpalił we mnie kilka chwil wcześniej, jeszcze nie wygasł, a teraz znów wybucha jasnym płomieniem. - Tutaj? - szepczę. Przyciskam się do niego i jęczę cicho, gdy rewanżuje się tym samym. - Na zewnątrz? Na tych twardych, zimnych kamieniach? - Moje słowa mogą wydawać się niechętne, ale mój ton taki nie jest. Teraz już myślę tylko o tym, żeby położył mnie na tych kamieniach. Chciałabym poczuć go w sobie, gorącego i twardego. Jego głos jest niski i zmysłowy, lekko zabarwiony kpiną. - Czego dokładnie pani ode mnie oczekuje, panno Fairchild? -Muska palcami moje ramię, zsuwa cienkie ramiączko. - Tego? -pyta i pochyla się, żeby lekko pocałować moją pierś. Z gardła wyrywa mi się stłumiony okrzyk. Szyfon, który zawisł na stwardniałym sutku, ociera się o skórę prowokacyjnie. - A może tego? - Damien prowadzi palec po mojej nodze, coraz niżej i wyżej, aż w końcu dotyka miejsca między udem a cipką.

- Może - szepczę. - Byłoby słodko, prawda? - Jego dłoń wędruje w górę, głaszcze przystrzyżone włoski łonowe i znów nurkuje w dół, żeby drażnić wrażliwą skórę na drugiej nodze. - Tutaj, pod gwiazdami. Moje ręce na tobie i tylko noc wokół nas. Mój język na twojej piersi i chłodne powietrze pieszczące sutki. Szept wiatru owiewającego twoją rozpaloną szparkę. Nogi mi wiotczeją, zarzucam mu ręce na szyję, żeby nie rozpłynąć się pod wpływem jego słów i dotyku. - Tego pragniesz? - Tak. Uśmiecha się leniwie. Biorę drżący wdech, gdy pochyla się ku mnie. Muska wargami kąciki moich ust, moją skroń. Ucho. Czuję ciepły oddech, dobiega mnie cichy szept. - Nie. Mimowolnie chyba wydaję z siebie jęk protestu, bo Damien wybucha śmiechem. - Nie - powtarza. - Mam coś innego na myśli. Delikatnie zdejmuje moje dłonie ze swojego karku, poprawia mi sukienkę i lekko popycha mnie znów na ścieżkę. Idę za nim, poirytowana, podniecona i bardzo, bardzo spragniona. Kilka chwil później pokazuje mi płaski teren pomiędzy dwoma wzniesieniami. - Rozważam wybudowanie tutaj kortu tenisowego. Zerkam na jego twarz pozbawioną teraz wyrazu. - Naprawdę? - Silę się na swobodny ton. Wiem, jak długo już nie gra w tenisa. Co więcej, wiem, dlaczego porzucił grę. - Być może. Jeszcze nie postanowiłem. Minęło dużo czasu i boję się... - urywa, marszczy czoło. - Że to nie będzie zabawa? - sugeruję, próbując dokończyć jego myśl. Nie odpowiada, w jego oczach widzę jednak potwierdzenie. - Cóż, jeśli wybudujesz kort, będziesz mógł nauczyć mnie grać dodaję lekko. - Zapewniam cię, gra ze mną będzie zabawna. - Zabawna? - powtarza, a ja cieszę się, słysząc znów kpiącą nutę w jego głosie. - Wyobrażam sobie ciebie w sukience tenisowej. Nie ma w tym nic zabawnego. - Czy będziemy stosować w grze nasze zasady, panie Stark Wątpię, żebyśmy długo grali, jeśli włożę taki ciuszek i żadnej bielizny.

- Zaintrygowała mnie pani, panno Fairchild. Decyzja chyba zapadła. Zacznę szukać odpowiedniej firmy jutro rano. - Bardzo śmiesznie. - Teraz się śmiejesz; zobaczymy, co zrobisz, gdy wezmę cię na koszyku na piłki. - Obiecanki cacanki.

Wybucha śmiechem i chwyta mnie za rękę. Przyspieszam, żeby za nim nadążyć. Panuje lekki nastrój, cieszę się, że uciekliśmy z przyjęcia. Wszystkie dramaty zniknęły. Teraz jesteśmy tylko my - ja i Damien pod bezchmurnym nocnym niebem. - Słucham? — pyta. Kręcę głową. - Nic nie mówiłam. - Uśmiechasz się. - Może jestem szczęśliwa. - Jesteś? - Błądzi oczami po mojej twarzy. - Ja też. - Damien... - Podchodzę do niego spragniona pocałunku, lecz na wargach czuję jego palec. - O, nie. Jak zaczniesz, to nigdy nie dotrzemy do celu. - Czyli masz jakiś cel? Już przypuszczałam, że po prostu spacerujemy sobie po Ventura County. - W zasadzie dotarliśmy na miejsce. Zatrzymujemy się przed wzgórzem porośniętym winoroślami. - Uroczo. Jeśli planujesz zniewolić mnie w tych kwiatach, to musisz wiedzieć, że na kamieniach byłoby mi równie dobrze. - Zanotuję to w pamięci, to jednak nie jest nasz ostateczny cel. - Naprawdę? Nie odpowiada na moje pytanie. Nie słowami. Sięga do breloczka na klucze, naciska mały czerwony guzik i po chwili otwierają się ukryte pod winoroślami drzwi. Ze środka pada światło, jest go coraz więcej, im wyżej unoszą się drzwi. Brakuje tylko podkładu dźwiękowego – może Ody do radości - gdy naszym oczom ukazuje się tajemnicze pomieszczenie. Z początku nic nie widzę, moje oczy nie przywykły jeszcze do gwałtownej zmiany oświetlenia. Gdy Damien podprowadza mnie bliżej, dostrzegam, że to garaż. A dokładniej: ogromny garaż. Staję w progu. W długim wąskim pomieszczeniu doliczam się co najmniej

piętnastu błyszczących klasycznych samochodów.

Ściany są białe, tak jak betonowa podłoga i jaśniejące nad naszymi głowami światła. Przez chwilę czuję się tak, jakbym umarło i trafiła do samochodowego nieba. Odwracam się do Damiena z otwartymi ustami. - Ty chyba żartujesz. Nie skończyłeś jeszcze domu, a masz już w pełni wyremontowany garaż na piętnaście samochodów ukryty w zboczu wzgórza? - Nie chciałem, żeby wolno stojący garaż skaził krajobraz. Choć muszę przyznać, że garaż pojawił się tu na długo przed domem. Wybudowałem go trzy lata temu, gdy mój architekt pracował jeszcze nad planami rezydencji. A tak na marginesie, to garaż na dwadzieścia samochodów. Posyłam mu znudzone spojrzenie. - Tyle miejsca i tylko dwadzieścia samochodów? I w dodatku nie ma połączenia z domem. Panie Stark, a jeśli zacznie padać? - Skorzystam z tunelu. - Kiwa głową w kierunku metalowych drzwi z tabliczką „Rezydencja”. - Jesteś chodzącym stereotypem. - Wybucham śmiechem. - Ależ skąd. Raczej jeżdżącym. - Ma rozbiegane spojrzenie, jak chłopiec, który zastanawia się, którą z ulubionych zabawek będzie się bawił w bożonarodzeniowy poranek. Jego nastrój jest zaraźliwy. - Co to za samochód? - Staję przy aucie najbliżej drzwi. Jest staromodne, z otwartym dachem. Wyobrażam sobie kobiety w modnych sukniach – jadą przez miasto i machają do chłopców. - To gardner. Lepiej podejdź tutaj, to dopiero prawdziwe cacko. Podchodzimy do zabytkowego samochodu, tak wypolerowanego i błyszczącego, że jaśnieje niemal równie mocno jak lampy. - To elektryczny samochód Bakera. Ten należał do Thomasa Edisona. - Serio? - Jestem pod wrażeniem. - Powinien stać w muzeum. - Czasami go wypożyczam. Ale na krótko. Nie widzę sensu posiadania wyjątkowych zabawek, jeśli nie można się nimi bawić. Tak jak nie widzę sensu posiadania pieniędzy i niewykorzystywać ich do kupowania interesujących przedmiotów, jeśli nie dla mnie to dla ludzi, na których mi zależy. Przypominam sobie Moneta, aparat, ubrania i inne prezenty którymi

mnie obsypuje. - Na szczęście dla tych z nas, na których spływa twoja wielkoduszność, masz doskonały gust. - Owszem, panno Fairchild. - Wyciąga dłoń. - Chodź. Po każę ci nasz samochód na ten wieczór. Idziemy dalej i zatrzymujemy się przy nisko zawieszonym, zielonym dwuosobowym modelu z maską dłuższą niż cała reszta. - Dobrze. - Muszę się uśmiechnąć. - Opowiedz mi o nim Jakbym mu dała pozwolenie, żeby śpiewał. - Jaguar roadster typ E - rozpoczyna, a potem wymienia wszystkie elementy tego pięknego wozu, który-jak zapewnia Damien - dowiezie nas na miejsce w luksusowych warunkach i z klasą. - Mam nadzieję, że potem nie będzie sprawdzianu. Bo nie zapamiętałam niczego poza nazwą i tym, że robi ogromne wrażenie. - To wystarczy. - Przebudowałeś go? - Skąd ten pomysł? - Edward opowiedział mi o bentleyu. Nie wyobrażam sobie ciebie pokrytego smarem i olejem. - Zabawne - mówi z żarem w głosie. - Ja nie mam żadnego problemu, żeby wyobrazić sobie ciebie nagą i śliska od olejku, jak leżysz rozciągnięta na łóżku i czekasz, żebym się z tobą pieprzył. - Och. Ze śmiechem otwiera mi drzwi. Samochód jest tak nisko zawieszony, że trudno do niego wsiąść, a potem wysiąść w krótkiej spódnicy tak, żeby za dużo nie odsłonić. Damien natychmiast odgaduje moje myśli i zsuwa dłoń na moje udo i między nogi. Cała drżę pod jego dotykiem, z gardła wyrywa mi się jęk, gdy Damien powoli wsuwa we mnie dwa pałce. Chwytam się drzwi, próbuję odzyskać równowagę, moje ciało dygocze z pożądania. Chcę zacisnąć uda, nie mogę. Jedną stopę trzymam na dywaniku, drugą wciąż na betonie. Jeśli się poruszę, upadnę. Przecież wcale nie chcę się ruszać. - Tak. Taką właśnie cię pragnę. Gorącą, mokrą, rozpaloną dla mnie. Chcę, żebyś była gotowa, Nikki. W każdym miejscu i o każdej porze, kiedy tego zapragnę. - Zawsze jestem na ciebie gotowa - szepczę, bo on chce to usłyszeć i dlatego, że to prawda.

- Powinienem przelecieć cię teraz. - Powoli porusza we mnie palcami. Moja dziurka się zaciska, wciąga go, pragnie więcej i więcej. Pragnie jego całego. - Powinienem położyć cię na masce samochodu, unieść ci spódnicę i stłuc tyłek, aż stanie się czerwony i piekący. Potem wedrzeć się fiutem w twoją słodką, wilgotną cipkę. Tego właśnie chcesz, Nikki? Powiedz mi. Powiedz, co mam zrobić, Nikki. Powiedz, jak cię zerżnąć. Przymykam powieki. Piersi mi nabrzmiewają. Jestem taka mokra, czuję się taka pełna. Włożył we mnie trzy, nie, cztery palce, kręcę biodrami, pragnąc mocniej, szybciej, głębiej. - Powiedz mi. - Chcę, żebyś mnie pieprzył. Chcę czuć twoje dłonie na piersiach i twojego kutasa głęboko we mnie. Pragnę cię, Damien. Proszę, proszę, tak bardzo cię pragnę. Wysuwa ze mnie palce, leniwie zatacza kółka wokół łechtaczki, a dłonią lekko pociera moje łono. Wychwytuję zapach własnego podniecenia, bezwstydnie napieram na Damiena, żeby poczuć więcej. Jestem blisko, tak blisko, pragnę dojść w jego ramionach. Nie obchodzi mnie, że robimy to w garażu, przy samochodzie. Pragnę tylko Damiena. Żeby mnie zabrał tam, dokąd chcę pójść. - Dziękuję - szepcze i zabiera dłoń. - Damien - jęczę. - Do diabła, Damien, proszę. - Rozczarowana? Niespełniona? - Wiesz, że tak. - Świetnie. - Satysfakcja w jego głosie sprawia, że uśmiecham się pomimo frustracji. - A teraz do samochodu. Robię, co mówi, siadam z ciasno złączonymi nogami w nadziei, że ten ucisk trochę zmniejszy rosnącą we mnie, rozpaczliwą potrzebę. Damien obchodzi auto, wsiada i zerka na mnie z wyraźnym rozbawieniem. - Nogi osobno, panno Fairchild. Nie dojdziesz, dopóki ja tak nie postanowię. Spoglądam na niego z ukosa, ale wykonuję polecenie. - Przepraszam, nie słyszałem. - Dobrze, proszę pana. - Grzeczna dziewczynka. Siedzę pogrążona w seksualnym niedosycie, a Damien odpala| silnik i wycofuje samochód. Spodziewam się, że wrócimy tą samą drogą, którą przyszliśmy, ale on jedzie w przeciwnym kierunku Dziwne, bo widzę tam tylko ścianę. Gdy dojeżdżamy bliżej, naciska przycisk na

desce rozdzielczej i ściana się rozsuwa. Wjeżdżamy do ciemnego tunelu oświetlonego latarniami, które włączają się sekwencyjnie, tworząc iluzję podróży w nieskończoności Czuję się jak dziewczyna Bonda ścigana przez bandę złych ludzi. - Dokąd jedziemy? - Zaraz zobaczysz. Światła przed nami gasną ogarnia mnie lęk, że coś się zepsuło w drodze ewakuacyjnej miliardera. Okazuje się jednak, że tylko dotarliśmy do końca wzgórza. Wyjeżdżamy na prywatną drogę Damiena i po jakimś czasie skręcamy na obwodnicę Malibu, a potem na Pacific Coast Highway. - Naprawdę nie zamierzasz mi powiedzieć? - pytam. Wciąż jestem zawieszona na krawędzi. Samochód jest niski i potężny, czuję wibracje silnika na pośladkach, bardzo zmysłowe doznanie. Moje piersi są ciężkie i nabrzmiałe. Pobudzone sutki boleśnie twardnieją muskane delikatnym szyfonem. Damien milczy, od czasu do czasu tylko zerka na mnie, a ja widzę rozbawiony uśmiech na jego wargach. - Jedziemy do LA? Dochodzi jedenasta. - Obawiam się, że dziś nie pójdzie pani do łóżka po dobranocce, panno Fairchild. Mogłabym zaprotestować, robiłabym to jednak na pokaz. Rozsiadam się więc wygodnie i obserwuję ocean po mojej prawej. Czuję na sobie wzrok Damiena, odwracam się więc do niego z surową miną. - Proszę patrzeć przed siebie, panie Stark. - Wolę patrzeć na ciebie - odpowiada, ale znów koncentruje się na drodze przed nami. Podnosi rękę i poprawia wsteczne lusterko. Tak lepiej —mruczy z leniwym uśmiechem. - Podoba ci się widok? - Rozsunęłam nogi, tak jak mi nakazał sukienka kończy się w połowie ud. - Zaraz spodoba mi się jeszcze bardziej. Spoglądam na niego podejrzliwie. - Czyżby? - Zauważyłem, że podziwiasz prace Blaine’a - stwierdza lekkim tonem. - Ma wielki talent. - Sposób, w jaki potrafi sportretować podniecenie, wstyd, seksualną tęsknotę. W galerii wiszą portrety kobiet podczas orgazmu Spektakularne. - Nie widziałam.

- Który obraz najbardziej ci się podobał tego wieczoru? - Wszystkie mi się podobały. - Czyżby? Wydawało mi się, że jednemu z nich przyglądałaś się, ze szczególnym zainteresowaniem, temu z kobietą w kabriolecie. Wiesz, o którym mówię? - Tak. - Mój puls przyspiesza. Pamiętam ten obraz... wiem, do czego zmierza Damien. - Co ona robiła? - Dotykała się - szepczę. - Kochanek u jej boku. Rozchylone uda. - Tak - wykrztuszam z trudem. - Zdejmij buty - mówi. Pochylam się, żeby odpiąć klamerki. - Unieś spódnicę do talii. Chcę widzieć cię nagą na skórzanej tapicerce. O Boże, Nikki, tak - dodaje, gdy wypełniam polecenie. Skóra jest gładka i chłodna. Wibracje pode mną stają się jeszcze bardziej zmysłowe, czuję się rozwiązła i dzika. - Rozchyl uda, skarbie. Tak jak kobieta na obrazie. Jego słowa - to, co zwiastują - są równie zmysłowe jak jego dotyk, moje rozbudzone ciało przechodzi na najwyższe obroty. Czuję każdy ruch, każde muśnięcie powietrza, każde uderzenie serca, każdą najmniejszą kropelkę potu, który zbiera się między moimi piersiami. Z trudem kontroluję oddech, unoszę nogę i kładę ją na desce rozdzielczej. Drugą stawiam na drążku zmiany biegu. Jestem otwarta najszerzej, jak to tylko możliwe; gdy sięgam dźwigni, żeby opuścić oparcie, lekko podnoszę biodra. Z mojego gardła wyrywa się cichy, zduszony jęk. Czuję mrowienie w cały ciele i intensywne pulsowanie między nogami. - Leży tam, milcząco błagając kochanka. Jej szparka jest śliska, piersi czułe, sutki domagają się, żeby je ssać. - Damien, proszę... - On jej jednak nie dotyka- ciągnie, a ja muszę przygryźć wargi, by nie jęknąć. - Zostawia ją tak, żeby bryza owiewała obolałą z podniecenia kobiecość. Pochyla się i ustawia wylot klimatyzacji tak, by powietrze dmuchało mi między nogi. - Gdyby był miły, pozwoliłby jej się dotknąć, jeśli jednak dokładnie przyjrzysz się obrazowi, widzisz, że jej ręka jest zawieszona w powietrzu, pragnie, lecz nie sięga. Zauważyłaś to, Nikki

- Nie - odpowiadam stanowczo. - Jestem pewna, że się do tykała. - Doprawdy? Cóż, to właśnie osobliwość sztuki. Każdy po strzegą ją inaczej. Powiedzieć ci, co ja widzę? Przełykam ślinę i kiwam głową. - Widzę mężczyznę, którego nie ma na portrecie. Kobieta znaczy dla niego wszystko. Nic nie zadowala go bardziej niż dostarczanie jej rozkoszy. Nie szybki numerek i szybki orgazm, Nikki. Nie, on pragnie stworzyć ich własną nirwanę. Nadbudowywać rozkosz na rozkoszy, aż przekroczą wszelkie granice i stracą pewność, czy to tortura czy przyjemność.

Oblizuję wargi, zaschło mi w ustach. Jestem nadmiernie świadoma własnego ciała. Ruchów samochodu. Moich piersi, tak wrażliwych pod cienkim materiałem. - Pragnie, żeby kochanka mu zaufała. Żeby mu się całkowicie poddała. Żeby pozwoliła mu obdarzać rozkoszą swoje ciało. Wybór pozostawia jednak jej. Pozwala jej unieść rękę i właśnie ten moment uchwycił Blaine na płótnie. - Odwraca się, spogląda na mnie, po czym znów kieruje uwagę na drogę. - Pytanie brzmi więc, czy ona się dotyka, czy może postanawia mu zaufać. - Jego głos jest ciepły, miękki i intymny jak pieszczota, której pragnę. - Powiedz, Nikki. Co robi kobieta? - Ufa mu - szepczę. A potem zamykam oczy i zatracam się w obietnicy tego, co nadejdzie. Rozdział 16 Jesteśmy na miejscu - oznajmia Damien po przejechaniu chyba z tysiąca kilometrów. - Na miejscu? - powtarzam. Wyglądam przez okno w chwili, gdy wjeżdżamy na podjazd hotelu Century Plaża. - Obciągnij spódnicę, skarbie. Chyba że masz ochotę sprawić miłą niespodziankę parkingowemu. Przesuwam się na siedzeniu i okrywam się, a potem wkładam buty. Moje ciało jest obolałe i spragnione; nie mogę się ocknąć w tej nowej rzeczywistości. - Zameldujemy się w hotelu? - Perspektywa jest bez wątpienia

kusząca. - Ty się zameldujesz. - Damien podjeżdża do parkingowego. Młody mężczyzna w czerwonym uniformie podbiega do naszego auta. - Ja tylko odwożę panią. Zerkam na niego zdumiona. - Co my... - Idź się zameldować. Nie martw się, masz już rezerwację. I sugeruję drinka. Zajmij miejsce przy barze. Wystrój jest piękny, a barman przyrządza wyśmienite martini. Wciąż siedzę oniemiała, parkingowy otwiera mi drzwi. Czekam, żeby Damien powiedział coś więcej, on jednak wyjmuje telefon i zaczyna przeglądać wiadomości. Nie jestem pewna, na czym polega ta gra, jednak już się domyślam, że to gra. - Dobrze, proszę pana. - Wysiadam, po czym przypominam sobie o torebce. - Chwileczkę - dodaję i pochylam się nisko, żeby odsłonić tyle, by dać Damienowi do myślenia na temat tego, noszę pod sukienką. A nie noszę nic. - Daj napiwek temu młodemu człowiekowi, kochanie proszę, prostując się. Potem odwracam się i idę w kierunku hotelu kołysząc biodrami tak, by sukienka falowała w rytm moich kroków. Nigdy wcześniej nie byłam w tym hotelu, jest oszałamiający. Rozglądam się przez chwilę po otoczeniu, odnajduję wzrokiem recepcję i bar. Najpierw się zamelduję. Uśmiecham się do schludnego recepcjonisty, który mnie wita. - Chciałabym się zameldować. Nikki Fairchild. Mężczyzna wystukuje coś na komputerze, po czym zerka na mnie z jeszcze szerszym uśmiechem. - Widzę, że zarezerwowała pani nasz apartament na ostatnim piętrze. Czy wezwać kogoś do pomocy z bagażem? - Dziękuję, nie ma takiej potrzeby. - Nie dodaję, że nic ze sobą nie przywiozłam. - Jeden klucz czy dwa? - Tylko jeden. - Jestem przecież samotną kobietą. Przez chwilę rozważam, czy nie pójść do pokoju i nie położyć się nago na łóżku, ale Damien powiedział, żebym się napiła, a mnie intryguje jego plan na ten wieczór i myśl o wybornym martini. Przede wszystkim nie chcę jednak dawać mu powodu, żeby mnie ukarał. A karą na pewno byłby brak seksu, a tego nie mam w dzisiejszych

planach. Mimo późnej pory w barze panuje tłok. Jest kilka kobiet, lecz głównie kręcą się mężczyźni w garniturach. Biorąc pod uwagę ich oficjalne stroje, domyślam się, że właśnie trwa jakaś konferencja. Niemal każdy stolik jest zajęty. Siadam przy barze, jak nakazał Damien, i zamawiam brudne martini. Czekając, aż barman je przygotuje, zerkam w kierunku lobby, nigdzie nie dostrzegam jednak nawet śladu Damiena. Nie jestem pewna, czego się spodziewać, muszę zwalczyć pokusę, żeby złapać za telefon i zadzwonić do niego. Powtarzam sobie w myślach, że cierpliwość jest cnotą. Choć niekoniecznie jedną z moich cnót. - Wygląda pani na zaniepokojoną. Czy mogę pani w czymś pomóc? To głos sympatycznie wyglądającego faceta, który siedzi niedaleko mnie. W końcu dostrzegam Damiena, już mam powiedzieć nieznajomemu, że nie potrzebuję pomocy, gdy Damien zerka mi w oczy, a potem z rozmysłem zajmuje miejsce przy pobliskim stoliku, przy którym siedzą trzej inni mężczyźni. - Nie, dziękuję. Wszystko w porządku. Barman stawia przede mną martini. Upijam łyk zdezorientowana i zastanawiam się, co będzie dalej. Mężczyzna przysuwa się do mnie i pochyla, naruszając moją osobistą przestrzeń. Mam ochotę się przesiąść, postanawiam jednak nie ustępować — prostuję plecy; mowa mojego ciała jest bardzo, bardzo czytelna. Ale facet najwyraźniej jest analfabetą pod tym względem. Przyjechała pani na konferencję? - pyta, a ja wyczuwam alkohol w jego oddechu. - Nie. Szukam samotności. - Szczęściara - odpowiada, obojętny na aluzję. — Przepisy ubezpieczeniowe. Długie godziny kształcenia ustawicznego. - Hmm. - Robię chłodną minę, ale koleś ewidentnie jest też ślepy. Pochyla się ku mnie jeszcze bardziej, siedzi teraz pod takim kątem, że musi trzymać się baru, żeby nie zsunąć się na podłogę. Ulegam pokusie i odchylam się w przeciwną stronę. - Znam lepszy sposób, żeby spędzić ten wieczór - mówi niskim, jednoznacznie sugestywnym głosem. - Jesteśmy w hotelu. Dodaj dwa do dwóch. - Nigdy nie byłam szczególnie dobra z matematyki - kłamię. Już

zamierzam się przenieść do stolika, ale przecież Damien nakazał mi zostać przy barze. Niezależnie od wszystkiego, będę dzisiaj przestrzegać zasad. - Wyglądasz na osobę dobrą w wielu rzeczach - oświadcza facet, bezceremonialnie gapiąc się na moje piersi. Odwracam się do baru, gdy barman stawia przede mną kolejne martini. - Od tamtego pana. - Wyjaśnia i wskazuje głową Damiena. - Jak miło - odpowiadam i uśmiecham się do Damiena, co wprawia w złość mojego towarzysza. Damien wstaje, mówi coś do mężczyzn przy swoim stoliku i podchodzi do baru. Zatrzymuje się tuż za mną-jak zawsze w takiej sytuacji moje ciało staje się przesadnie świadome jego obecności, siebie samego, wirowania ziemi pod naszymi stopni Uśmiecham się do niego. - Dziękuję za drinka. Proszę pana. Mięśnie jego szczęki napinają się, gdy dodaję ostatnie dwa słowa. Uśmiecham się. Nie spodziewał się tego. - Mam nadzieję, że lubi pani brudne martini. - Im brudniejsze, tym lepsze. - Hej. Spadaj, człowieku. Rozmawiam z panią. Damien odwraca się do nieznajomego. - Nie. Nie sądzę. Ja jej chcę. Facet szeroko otwiera oczy ze zdziwienia, szybko jednak dochodzi do siebie. - Pani chce być sama. - Nagle postanowił zdobyć się na rycerskość. - Czyżby? - Damien zerka na mnie, a potem mówi bardzo wolno i bardzo wyraźnie. - Przyjechała tu pani, żeby pobyć w samotności? Czy żeby ktoś panią zerżnął? - Ja... - Nie mam pojęcia, jak na to odpowiedzieć. Facet też umilkł zszokowany. - To chyba zależy od tego, kto miałby mnie zerżnąć - mówię w końcu. - Podoba mi się ta odpowiedź - oświadcza Damien. - Jak ma pani na imię? - Louise. - Ni stąd, ni zowąd podaję swoje drugie imię. Damien się uśmiecha. - Miło mi cię poznać, Louise. Chcę, żebyś teraz ze mną poszła. Z moich ust wyrywa się okrzyk zażenowania, ale jestem też niewiarygodnie, niezaprzeczalnie podniecona.

- Ja... - Teraz. - Gdy wyciąga rękę, waham się jeszcze przez chwilę, a potem ją przyjmuję. Nieznajomy gapi się na nas z rozdziawionymi ustami. Damien pomaga mi zejść ze stołka, po czym przyjacielsko kiwa głową do ubezpieczyciela. - Może następnym razem — mówi, a facet gapi się na niego tak jakby właśnie zobaczył magiczną sztuczkę. Dobrze, że mu zaimponowaliśmy, a nie, że go wkurzyliśmy. Czuję się frywolnie, idąc za Damienem. Mam ochotę się roześmiać. Chcę wziąć go za rękę i tanecznie zawirować w lobby. Chcę wbić go w ścianę i zaatakować pocałunkami. Chcę poczuć na sobie jego dłonie. Chcę poczuć go w środku. Chcę, żeby mnie zerżnął. I chcę tego teraz. On najwyraźniej również. Gdy tylko zamykają się za nami drzwi windy, opiera mnie o ścianę. Jego wargi są twarde. Wsuwa dłoń pod spódnicę, a dwa palce do mojego wnętrza. Poruszam biodrami, pragnę go, chcę więcej, niż mogę dostać w windzie. - Boże, Louise - mówi i oboje wybuchamy śmiechem. - Bałam się, że ktoś nas rozpozna. To moje drugie imię. - Wiem. Wydaje mi się, że goście w barze byli zbyt zawiani żeby zwracać na cokolwiek uwagę. A poza tym to nietutejsi. - Ale w pobliżu mógł się czaić jakiś paparazzi. - Pieprzyć paparazzi. - Jego słowa są szorstkie jak papier ścierny. Opieram się o niego. - Wolałabym pieprzyć ciebie. Całuje mnie. Mocno. - Tamten mężczyzna był bardzo rozczarowany - mówię, gdy przerywa pocałunek. - Ja tylko wziąłem, co moje. A poza tym dałem mu fantazję, i która go zajmie na cały wieczór. - Z łatwością wsuwa we mnie trzeci palec, przygryzam wargę, by stłumić jęk rozkoszy. - Nie mów, że ci się nie podobało. - Podobało mi się. - Drzwi windy zaczynają się rozsuwać. - Nawet bardzo. Damien wyjmuje palce i wyprowadza mnie z windy, podkreślając to lekkim klepnięciem w pośladek. Nasz pokój znajduje się na końcu korytarza, ogarnia mnie zachwyt, gdy wchodzimy do środka. Apartament

ma salon, jadalnię i osobną sypialnię. Drzwi zamykają się za nami z trzaskiem. - Jak na kobietę, która lubi być moja, doskonale sobie radziłaś, flirtując z tym facetem. Wciąż zachwycona rozglądam się po pokoju, na te słowa jednak odwracam się do Damiena, gotowa się bronić, bo absolutnie nie flirtowałam z panem Natrętnym. Słowa zamierają mi na ustach, gdy dostrzegam figlarny ognik w oczach Damiena. Jest tam jednak coś jeszcze, domyślam się do czego zmierza ta rozmowa. Obojętnie wzruszam ramionami. - A co miałam robić? Ty mnie ignorowałeś. Po prostu sobie rozmawialiśmy. - On chciał więcej niż tylko rozmowy. - Bierze mnie za rękę i wciąga do jadalni. Stajemy przy dużym okrągłym stole. Odwraca mnie tyłem do siebie i znów wsuwa mi dłoń pod spódnicę. - Musisz zrozumieć, że całkowicie należysz do mnie. Jesteś moja, żeby mnie zadowalać - mówi i lekkim jak piórko dotykiem pobudza do życia moją cipkę. - Moja, żeby mnie karać. Wymierza mi klapsa, a ja krzyczę na fali rozkoszy. - Podoba ci się? - mruczy. Rany, tak. Staję na palcach, ułatwiając mu dostęp. - Rozsuń nogi. Posłusznie wypełniam żądanie, oczekując jego dotyku w moim wnętrzu. Słyszę metaliczny odgłos rozpinanego rozporka, czuję, jak miękki materiał ociera się o mnie, gdy Damien zdejmuje spodnie. Koszulę ma wciąż na sobie, jej wykrochmalony brzeg muska moją skórę, gdy znów pochyla się nade mną czym doprowadza mnie do szaleństwa.

Jego dłoń wraca między moje nogi, druga obejmuje pierś. Unoszę się, jego ostry głos nakazuje mi jednak pozostać w poprzedniej pozycji - mam być pochylona i gotowa na niego. - Chcesz, żebym cię zerżnął, prawda? - Tak - jęczę. Dobrze, że dłonie trzymam na stole. Chyba nie zdołałabym ustać na nogach. Jestem jednym wielkim doznaniem. Potrzebą i tęsknotą energią seksualną. Jeśli Damien mnie zaraz nie uwolni, eksploduję z rozkoszy. Wsuwa we mnie dwa palce, a ja jęczę, gdy moje ciało zaciska się na

nim. Jestem blisko - bardzo blisko - przygryzam wargę, spodziewając się wstrząsającej eksplozji. Ta jednak nie nadchodzi. - Jęczę w proteście, gdy znów wysuwa palce. Opiera dłonie na moich biodrach. - Odwróć się, skarbie. Chcę widzieć twoją twarz. Robię, co każe. Jego oczy mówią więcej niż słowa. Rozpływam się pod wpływem pożądania, które w nich dostrzegam. Pragnienie i głód przeszywają mnie, aż w końcu widzę tylko Damiena. Pocałuj mnie szepczę. Obdarza mnie gwałtownym, wygłodniałym pocałunkiem. Siniaczy moje wargi, czuję w ustach smak krwi. Popycha mnie na solidny stół, zrywa ze mnie sukienkę przy dekolcie i obnaża moje cycki. Krzyczę, wyginam się w łuk, wychodząc mu na spotkanie, kładę mu dłonie na głowie i popycham go do moich piersi, jego zęby skubią sutek, mój oddech się rwie, gdy napływa fala intensywnej rozkoszy graniczącej z bólem. - Teraz. - To, co zostało z sukienki, ląduje na mojej talii. Stół jest twardy pod moimi plecami, ale nie dbam o to, szeroko rozkładam nogi i krzyczę, gdy wbija się we mnie głęboko. Wyginam się, wypycham do przodu biodra, ogarnia mnie gorączka, dzikość, szał. Należę do niego. Wytryska we mnie z moim imieniem na ustach. Spełniony kładzie dłoń w miejscu śliskim od jego spermy. Z mojego gardła wyrywa się cichy krzyk, gdy znów zaczyna zataczać małe kółka, coraz szybciej i szybciej, aż znowu krzyczę, a moje ciało podrywa się w orgazmie, po czym uspokaja się, gdy ogarnia je wyczerpanie i błogość. - To było niesamowite - szepcę, tuląc się do niego. - Racja. Zastygamy na chwilę w bezruchu. - Ten stół jest naprawdę niewygodny - mówię w końcu. Damien wybucha śmiechem. - Musimy go chyba wytrzeć. Pokojówki się zgorszą. - Jestem pewien, że niejedno już widziały. Odwracam się i patrzę mu w oczy, unosząc brwi. - Oczywiście. Zaraz się tym zajmiemy. Teraz jednak zabieram cię do łóżka. Wyciąga rękę; idę za nim do przestronnej sypialni — łóżko wygląda na zdecydowanie wygodniejsze niż stół.

- Materac - mówię. - Bardzo oryginalnie. - Chodź tutaj. - Prowadzi mnie do łóżka. Ściągamy resztę ciuchów i wsuwamy się pod przykrycie. Zwijam się w kłębek, leżymy obok siebie godzinami, rozmawiając skacząc po kanałach i oglądając urywki starych filmów. To kolejna rzecz, którą kocham w Damienie - swobodę przejścia od gorączki namiętności do tych słodkich momentów w których czuję się bezpieczna i kochana. To jest tak przyjem i dobre, jak kieliszek porto po posiłku. - Nie jestem zmęczona - mówię, gdy zegar wskazuje czwartą. Powiedziałabym, że rano będę tego żałować, ale już jest rano - A będziesz żałować? Kręcę głową. - Ani trochę. - Dziękuję. - Za co? - Że zrealizowałem moją fantazję. Wybucham śmiechem. - Panie Stark, nie pamięta pan? Moim zadaniem jest pana zadowalać. Całuje mnie lekko. - Bardzo, bardzo się z tego cieszę. Przez moment leżymy w ciszy. - Telefon, o który mnie wcześniej pytałaś... - odzywa się Damien. To były złe wieści. Od przyjaciela. - Och, przykro mi. - Przypominam sobie słowa Charlesa Maynarda. - Czy ten przyjaciel jest w Niemczech? Spogląda na mnie ostrym wzrokiem. - Skąd ten pomysł? Wzruszam ramionami. - Charles głośno mówi. - Owszem. Nie, Niemcy to co innego. - Akt oskarżenia? Chodzi o filię Stark International czy coś takiego? Zaciska wargi w odpowiedzi. - Czy coś takiego. - Martwisz się? - Nie – mówi stanowczo. - Sprawą Niemiec zajmuje się Charles. Nie wiem nic o zasadach międzynarodowego handlu i finansów więc wolę nie

ciągnąć tego wątku. - Opowiesz mi o złych wieściach od twojego przyjaciela? Przez chwilę przypuszczam, że mi odmówi. W końcu jednak rozlega się jego kontrolowany, miarowy głos, jakby silił się na spokój. - To była Sofia. Przez moment nie kojarzę, o kogo chodzi. - Twoja przyjaciółka z dzieciństwa? Ta, o której wspominał Alaine? Przytakuje. Wpakowała się w kłopoty. To nie pierwszy raz i bardzo mnie to frustruje. Wciąż mam nadzieję, że weźmie się w garść, a ona wciąż nawala. - Przykro mi. Może wszystko się ułoży. Całuje mnie w czoło. - Mam nadzieję. Czekam, żeby powiedział mi więcej, ale na próżno. To nic, i tak biorę go za rękę. - Dziękuję. Nie musi pytać za co. - Staram się. - Wiem. - Przytulam się do niego, czuję ciepło, jestem bezpieczna. Doceniam to. Odwracam się od niego i zamykam oczy, a on głaszcze moją nagą skórę. Minuty mijają, już niemal odpływam w sen, gdy znów słyszę jego głos. - Nigdy nie sypiałem nago. - Dlaczego? - Jestem tylko w połowie świadoma, cieszę się, że do snu ukołysze mnie obraz nagiego Damiena. - Gdy podróżowaliśmy, Richter przychodził do mojego pokoju. Zawsze miałem pojedynczy, choć inni chłopcy musieli mieszkać razem. Otwieram oczy, nie odwracam się jednak. Boję się, że jeśli na niego spojrzę, przestanie mówić. - Co się działo? - Przychodził. I dotykał mnie. — Jego głos jest napięty. Twardy i wyważony. - Groził mi i przysięgał, że jeśli komuś powiem odbierze mi wszystko Mojemu ojcu zabraknie pieniędzy i umrzemy z głodu na ulicy. A ja zostanę uznany za kłamczucha, który opowiada bardzo brzydkie rzeczy.

- Bydlak. - Owszem. Milczę, ciekawa, czy zdradzi coś więcej. On jednak się nie odzywa. Nie gniewam się o to. Wyjawił mi dzisiaj dwie tajemnice, wiem, że to tylko mały fragment czegoś dużego, co stoi pomiędzy nami. - Tak myślałam - stwierdzam po chwili. — Ale chyba myliłam się co do twojego taty. - To znaczy? - Założyłam, że wiedział, że trener cię molestuje. W limuzynie uświadomiłam sobie, że jednak nie wiedział. Przez chwilę panuje cisza. - Wiedział - oświadcza nagle Damien lodowatym głosem Odwracam się zszokowana. - Co? Ale... w takim razie dlaczego, na litość boską, kazał ci przyjść na otwarcie centrum? - Nie mam pojęcia. - Twarz Damiena zastyga w twardą maskę. - Nie — poprawia się. - Wiem dlaczego. To centrum tenisowe jest własnością spółki sportowej z siedzibą w Niemczech. To potężna firma, w zarządzie zasiadają potężni ludzie. - Nie rozumiem. Czy twój ojciec jest z nimi jakoś związany? - Nie. I nie obchodzi go wcale, czy udzielę poparcia centrum sportowemu czy sklepowi dla zwierząt. Chodzi o przysługi. Ja użyczam nazwiska centrum, potężni ludzie pociągają w Niemczech za kilka sznurków. - Akt oskarżenia, o którym ciągle słyszę? - Tak. Charles zgadza się z moim ojcem. Jest wkurzony jak diabli za oświadczenie przed przyjęciem Garretha Todda, choć powtarzam mu, że im dłużej ta cała sprawa się ciągnie, tym więcej on zarabia. - Uśmiecha się bez humoru. - Szczerze mówiąc, trzeba było trzymać buzię na kłódkę. Zazwyczaj nie działam pochopnie, a z tym oświadczeniem niestety właśnie za szybko wyrwałem. - Więc dlaczego im to powiedziałeś? - Bo to prawda. Bo centrum nie powinno nosić imienia Richtera dlatego, że jestem już zmęczony tym, że cały świat myśli, że podziwiałem tego sukinsyna. - Czyli dobrze zrobiłeś. - Może. Czasami jednak nawet dobre uczynki mają nieprzyjemne konsekwencje.

- Jest aż tak źle? - Ogarnia mnie obawa. - Jedna z twoich firm wpadła w aż tak duże kłopoty? Damien się waha. - Owszem, może być bardzo źle - odpowiada w końcu. - Nie sądzę jednak, żeby do tego doszło. Mam jeszcze pewne pole manewru. Kiwam głową uspokojona. Jeśli on się nie martwi, ja też nie będę się martwić. - Chodź do mnie - mówi, a ja chętnie ulegam. Układam się w jego ramionach, siła jego uścisku odsuwa ode mnie resztki zmartwień. Pragnę tylko Damiena i z tą myślą odpływam w sen w kołysce jego ramion. Rozdział 17 Ze snu wyrywa mnie ostry dźwięk dzwonka. Siadam zdezorientowana. Nie wiedziałam nawet, że hotele mają dzwonki, najwyraźniej jednak ekskluzywne apartamenty dla bogatszych niż Midas są w nie wyposażone, bo to zdecydowanie dzwonek - i nikt nie otwiera. - Damien? - Gdy nie słyszę odpowiedzi z łazienki, wysuwam się spod puchowej kołdry i wstaję, moje ciało jest ospałe i obolałe, trochę jakby samo nie wiedziało, jak ma się czuć po nocnych przygodach. Kolejny dzwonek sprawia, że aż podskakuję. Towarzyszy mu radosne: - Obsługa hotelowa! Myśl o kawie spina mnie do działania. - Chwileczkę! — wołam i rozglądam się, szukając czegoś do ubrania. Dostrzegam szlafrok starannie przewieszony przez oparcie krzesła. Co za ulga, biorąc pod uwagę stan mojej sukienki Damien go tam dla mnie powiesił, rzecz jasna. Ale gdzie on, diabła, się podziewa? Wychodzę z sypialni i otwieram drzwi. Choć kelner czeka już od paru dobrych minut, nie okazuje zdenerwowania. - Dzień dobry, pani. - Wtacza do pokoju wózek i zaczyna rozkładać jedzenie na czystym stole. Damien naprawdę urządził sobie aktywny poranek. Gdy kelner podnosi pokrywki z kolejnych talerzy, uświadamiam sobie, że umieram z głodu. Kawa, sok pomarańczowy, jajka, tosty, gofry, owoce, bekon - tyle tego jest, że starczyłoby dla całej armii. Choć nie byłoby dla niej nakryć. Dostaję tylko jedną filiżankę, jedną szklankę i

jeden zestaw sztućców owiniętych czarną serwetką. Myślę wolno tego ranka, w końcu jednak ogarniam rzeczywistość Damien wyszedł. - Czy życzy sobie pani jeszcze czegoś? - Nie, dziękuję. Mam coś podpisać? - Nie, proszę pani. To dla pani. - Kelner sięga do kieszonki marynarki na piersi. Wyjmuje małą kopertę i podaje mi ją. - Pan Stark prosił, żeby dostarczono to pani ze śniadaniem. - Och. - Biorę list zaskoczona, lecz zadowolona. - Dziękuję. Przez chwilę ściskam kopertę w dłoni, gdy kelner wychodzi. Papier jest gruby, na górze widnieje nazwa hotelu. List jest zapieczętowany, odwijam więc sztućce i otwieram go nożem. Wyjmuję mały arkusik takiego samego papieru. Gdy go rozkładam, moim oczom ukazuje się schludne pismo Damiena. Droga panno Fairchild, smacznego. Jeśli czegoś będziesz potrzebowała, po prostu zadzwoń po obsługę. Nie wiedziałem, na co będziesz miała ochotę. Ja obudziłem się spragniony tylko Ciebie, wyglądałaś jednak tak uroczo, że pozwoliłem Ci spać. Muszę być w San Diego o szóstej rano na spotkaniu z kłopotliwym partnerem biznesowym, wrócę jednak do LA przed jedenastą. Zostań w pokoju. Kup sobie coś w sklepie z upominkami. Skorzystaj ze spa. Nie żałuj sobie niczego. Zobaczymy się za kilka godzin i resztą niedzieli spędzimy razem nie mogę się doczekać naszego rozkosznego spotkania. Muszę przyznać, że nigdy wcześniej nie poderwałem pięknej kobiety w hotelowym barze. Odkąd Cię poznałem, zastanawiam się co przez te wszystkie lata straciłem... Zobaczymy się później. Do tego czasu wyobrażaj sobie, że Cię dotykam. Damien PS Sugerują, żebyś włożyła coś innego niż tą podartą niebieską sukienką. Zajrzyj do szafy.

Uśmiecham się tak szeroko, że bolą mnie policzki, przyciskam list do piersi i wzdycham, a potem opadam na łóżko i odtwarzam w głowie wydarzenia minionej nocy. Resztę poranka spędzam zgodnie ze wskazówkami Damiena. W szafie czeka na mnie niespodzianka: urocza sukienka w kwiaty i śliczne klapki Yellow Box. Ubieram się i schodzę na dół na manikiur i pedikiur w spa. Kiedy paznokcie mi już wyschły, idę do holu. Kupuję sobie i Damienowi ogromne podkoszulki Beverly Hills i pasujące do nich czapeczki. Potem siadam przy basenie z gazetą i wypijam dwie Krwawe Mary, zapoznając się z najnowszymi kłopotami celebrytów - chcę zaimponować Jamie przy następnej rozmowie, choć to mało prawdopodobne, że mi się uda. W gazecie jest tylko jedno małe zdjęcie Damiena i mnie, od razu więc dochodzę do wniosku, że to magazyn milion razy bardziej rzetelny niż jego konkurencja. O jedenastej Damiena wciąż nie ma, wracam więc do pokoju, żeby tam na niego czekać. Alkohol uderza mi do głowy, chyba zasypiam, bo następną rzeczą, jaką czuję, jest falowanie materaca. Otwieram oczy i dostrzegam najcudowniejszy widok pod słońcem. - Cześć - mówię. - Cześć. Co już dziś zrobiłaś? - Bardzo mało. Było bosko. - Może miałabyś ochotę wyjść? Chętnie zabiorę cię w pewne miejsce. - Tak? Dokąd? - Na rolki do Venice Beach. Wybucham śmiechem, ale milknę, bo Damien najwyraźniej mówi poważnie. - Serio? - To świetna zabawa. Próbowałaś kiedyś? Przyznaję, że nie, a Damien stwierdza, że w takim razie najwyższy czas. - Mam dla nas doskonałe stroje. - Odpakowuję podkoszulki i czapeczki, przykładam do siebie podkoszulek, a włosy chowam pod bejsbolówką. - Im bardziej będziemy przypominać turystów, tym mniejsze prawdopodobieństwo, że ktoś nas rozpozna. - Nie wspominając o tym, że wyglądasz cholernie seksownie. Przeglądam się w dużym lustrze i dochodzę do wniosku że mogło być gorzej. Nie jest to strój z wybiegów, wyglądam jak dziewczyna, która ma w planach leniwe, turystyczne niedzielne popołudnie.

Damien z kolei wygląda jak sam grzech. Szary podkoszulek opina mu ciało, czarna czapeczka z daszkiem podkreśla jego wyraziste rysy i olśniewający uśmiech. Ma skórzany plecak, proponuje, że weźmie mój portfel i telefon. - Resztę zostaw - radzi. - Nie musimy się wymeldować? - To mój pokój. To znaczy firmowy. Wynajmujemy go na stałe dla zarządu i klientów odwiedzających miasto. Nieźle, myślę, gdy zmierzamy na parking. Chwilę później siedzimy w jaguarze i kierujemy się na zachód ku Santa Monica Boulevard. Damien doskonale zna małe uliczki Venice, szybko więc docieramy do strzeżonego garażu, gdzie zostawiamy samochód, i chwilę później siadamy na ławce, by zapiąć wypożyczone rolki, ochraniacze i kaski. Po dwudziestu minutach znów siadamy na ławce, zdejmujemy wszystko i oddajemy do wypożyczalni. - Mówiłam ci, że nie dam rady. - Faktycznie kiepsko ci szło. Jak ktoś, kto ma tyle wdzięku, może nie mieć za grosz poczucia równowagi. - Mam poczucie równowagi. Tylko nie na tych małych kółkach Może rowery? Mierzy mnie wzrokiem z powątpiewaniem. Przechylam głowę i unoszę brwi. - Tak. Umiem jeździć na rowerze. Znajdujemy wypożyczalnię i przez kolejne dwie godziny udowadniam mu, że naprawdę posiadłam tę dziecięcą umiejętność. Choć szczerze mówiąc, wcale nie posiadłam jej w dzieciństwie. Moja matka za bardzo się bała, że narobię sobie siniaków. Nauczyłam się jeździć na rowerze dopiero w college’u. - Kolejny brakujący element twojego dzieciństwa – podsumowuje Damien, gdy mu o tym mówię. - To nic. Wolałabym spędzić jeden dzień z tobą pedałując po plaży, niż jeździć na rowerze przez całe lato. - Za to kupię ci loda. Stawiamy rowery przy niebieskiej budce z lodami i zamawiamy dwa rożki z posypką. Wkładamy klapki do plecaka Damiena idziemy nad brzeg oceanu. Wody Pacyfiku są lodowate nawet w środku lata, dziwię się więc, że ludzie, którzy się kąpią, nie sinieją.

Brodzimy w falach, piasek przesypuje się pomiędzy palami naszych stóp, trzymamy się za ręce i jemy lody. Nastoletnia dziewczynka rzuca patyk wielkiemu żółtemu psu, a ja mówię Damienowi, że zawsze chciałam mieć szczeniaczka, na co, cóż za niespodzianka, moja matka nigdy nie pozwoliła. Damian opowiada mi o bezdomnym labradorze, którego przyprowadził do domu pewnego wieczoru - ojciec kazał mu go oddać do schroniska. - Miał chyba rację, biorąc pod uwagę, ile podróżowałem. Ten biedny psiak cały czas stałby na łańcuchu. - Chyba jednak nie o to chodziło, prawda? Przyprowadziłeś psa, bo tak naprawdę zależało ci, żeby się wyrwać z kieratu. Chciałeś mieć dom. Psa. I już więcej nie podróżować. Zerka na mnie zaintrygowany. - Tak - odpowiada po chwili. - Tak właśnie było. - Czy w końcu kupiłeś sobie psa? Gdy zrezygnowałeś z gry i zostałeś biznesmenem? - Nie. - Marszczy brwi. - Nigdy. - Kiwa głową w kierunku dziewczynki. - Myślisz, że sprzeda mi swojego? - Raczej nie. Wracamy do rowerów i jedziemy w przeciwnym kierunku. Santa Monica. Nie spieszymy się, obserwujemy turystów i miejscowych , rozmawiają i cieszą się dniem. Docieramy do centrum handlowego, przywiązujemy rowery i idziemy promenadą do Cofee Bean & Tea Leaf. Uzbrojeni w mrożoną mochę kontynuujemy spacer ulicą handlową aż w końcu Damien oświadcza, że umiera z głodu i że postawi mi obiad. Sugeruje Ivy, restaurację tak słynną że nawet ja znam ją ze słyszenia. - Po pierwsze, nie pozwolą nam wejść do środka w takich strojach. A po drugie, to nie najlepsze miejsce, jeśli chcemy unikać paparazzi. - W takim razie pizza - stwierdza Damien i ostatecznie zajadamy się pizzą pepperoni przy małych metalowych stolikach. - Nie ma mowy, żeby Ivy mogła być lepsza niż to. - Właśnie teraz, tego dnia, z tym mężczyzną naprawdę tak myślę. Zerkam na niebo, gdy kończymy jeść. - Robi się ciemno. Chyba powinniśmy odprowadzić rowery? - Tak, zaraz. Chciałbym cię jeszcze dokądś zabrać. Chce mi pokazać Pier, choć mówię mu, że już tam byłam.

- A jechałaś kiedyś diabelskim młynem? - Nie. To właśnie tam idziemy? - Jestem tajemniczym mężczyzną pamiętasz? Nie mogę zdradzać swoich sekretów. - Uznam to za odpowiedź twierdzącą. - To jedna z cech, które najbardziej w tobie podziwiam. Bystrość. Uśmiecham się, gdy stajemy w kolejce. Jest zaskakująco krótka, przepuszczamy tylko dwie randy pasażerów, zanim obsługa wskaże nam miejsce w koszu. Pracownik zamyka drzwi, i jedziemy w górę. Wybucham śmiechem zachwycona. Nie tylko nigdy nie jechałam tym diabelskim młynem, to mój pierwszy raz w diabelskim młynie w ogóle. Porusza się powoli, a kosz się kołysze - stresowałabym się, gdyby nie Damien obok mnie. Kosz nieruchomieje na szczycie, a Damien sięga do plecaka, który położył na podłodze u naszych stóp. - Co robisz? - krzyczę. - Nie puszczaj mnie! - Obserwuję świat wokół nas. Słońce zachodzi, światła zatoki jaśnieją. Wszystko wygląda bajkowo. Tyle że znaleźliśmy się trochę za wysoko. Dlaczego stoimy? - Pod nami wsiadają i wysiadają pasażerowie. Już się wyprostował, w dłoniach trzyma dwa opakowane pudełeczka. Jedno ma wielkość talii kart. Drugie jest większe, jak DVD. - Prezenty dla mnie? - Owszem. Głos więźnie mi w gardle. - Ja nic dla ciebie nie mam. Pokazuje mi palcem podkoszulek i czapkę. - Dopisałam to do rachunku za pokój. - Liczą się intencje. Jeśli jednak nie chcesz prezentów... - Pochyla się i udaje, że chowa je do plecaka. - Nie, nie. W porządku. Uśmiechamy się do siebie. - Najpierw ten mały. - Gdy mi go podaje, młyn znów rusza. Ostrożnie odwijam papier. W środku jest małe złote pudełko. Zdejmuję pokrywkę, i widzę cztery czekoladowe trufle. - Jadłaś fondue, ale to trufle są naszą specjalnością. - Twojej firmy? Tej w Szwajcarii? - Mówiłem ci, że polecę Sylvii zamówić je dla ciebie.

Moje usta rozciągają się w szerokim uśmiechu. - Chcesz gryzą? Kręci głową. - Wszystkie są dla ciebie. Odgryzam kęs i mruczę w ekstazie. To czekoladowy raj. Dojadam truflę i podaję pudełko Damienowi, żeby schował je do plecaka. - Dziękuję. Naprawdę mnie zdumiewasz. - Bo kupiłem ci czekoladki? - Tak - odpowiadam szczerze. - I z wielu innych powodów. Całuje mnie słodko, potem podaje mi większą paczuszkę - A teraz ten.

Odpakowuję ją ostrożnie, a na widok zawartości tracę dech w piersi. To zabytkowa mosiężna ramka z oszałamiającym ciem nas obojga w wieczorowych ubraniach. Damien zabrał mnie do opery, gdzie od razu otoczyli nas paparazzi. To zdjęcie również opublikowano w gazetach mam cyfrową kopię. To, które trzymam w rękach, wygląda jednak na oryginał. - Och, Damien. Jest wspaniałe. - Nie spuszczam wzroku z fotografii. - Jak udało ci się je zdobyć? - Zadzwoniłem do gazety i je odkupiłem. Wyglądasz na nim wyjątkowo uroczo. To chyba znaczy, że paparazzi jednak na coś się przydają. - Tego bym nie powiedziała. - Marszczę nos. - Ale to zdjęcie zachowam na zawsze. - Emocje ściskają mi serce. Towarzyszyłam Damienowi setki razy, właśnie tyle zdjęć opublikowano w różnych magazynach i portalach. Zdjęcie w ramce wydaje mi się jednak zupełnie wyjątkowe. Mrugam, żeby odpędzić łzy szczęścia. - Mogłabyś je postawić na biurku w pracy. - Tak zrobię. Będę patrzeć na nas codziennie. Diabelski młyn znów zamiera, ale mnie to nie przeszkadza, Przyciskam ramkę do piersi i pochylam się ku Damienowi. - To najlepszy prezent, jaki kiedykolwiek dostałam - mówię poważnie. - To był cudowny dzień.

W poniedziałkowy poranek w Innovative Trish zarzuca mnie mnóstwem papierów, wpisuję adres i nazwisko w tak wielu miejscach, że dostaję skurczów w ręku. Potem Trish oprowadza mnie po biurze, przedstawia wszystkim, a ja uśmiecham się, kiwam głową i udaję, że zapamiętuję nazwiska, którymi mnie zasypuje. Odbyłam już jedną wycieczkę po firmie, miło jednak patrzeć na to miejsce z perspektywy pracownika. Oprowadzanie kończymy w moim biurze, maleńkim pomieszczeniu w południowym rogu z widokiem na parking. Jest całe moje. Organizuję sobie biurko, gdy wchodzi Bruce. - Witamy drugiego dnia. Zadomowiłaś się już? - Potrzebuję tylko dostępu do sieci i mogę zaczynać. - Zerkam na ekran telefonu, żeby sprawdzić czas. - Carla powiedziała, że załatwi mi dostęp do systemu w ciągu godziny, wkrótce więc będę oficjalnie tu pracować. Bruce kiwa głową i pokrótce przedstawia mi zadania na dziś próbują wewnętrzne spotkania i szkolenia dotyczące różnych produktów firmy. Pod koniec dnia poznam mój zespół i dowiem się, nad którymi produktami przejmę pieczę. Muszę dużo się nauczyć -zarówno specyfikacji produktów, jak i imion personelu — ogólnie jestem jednak zadowolona z planu dnia. Bruce wstaje. - Wiem, że obiecałem ci lunch pierwszego dnia, mam jednak spotkanie z prawnikiem. Czy moglibyśmy to przełożyć? - Jasne, nie przejmuj się. Szczerze mówiąc, chcę jak najszybciej zapoznać się z tymi wszystkimi dokumentami. Wyraźnie ogarnia go ulga, więc posyłam Broce’owi swój najlepszy uśmiech zgodnego pracownika. Chwilę później jego mina się zmienia, a mnie ogarnia strach, że mój uśmiech zawiódł. On myśli już jednak o czymś innym niż praca. - Powinienem cię jeszcze raz przeprosić za sobotni wieczór. - Daj spokój, nie trzeba. - Naprawdę nie chcę do tego wracać. Zerka na mnie i kiwa głową powoli. - Cóż, mam nadzieję, że to nie dlatego wyszliście z Damienem wcześniej. Nie mogę powstrzymać rumieńca, który wypływa na moje policzki. - Nie. Proszę, przekaż Giselle, że wszystko w porządku. Nie miewam się. Serio.

Jego twarz twardnieje. - Przekażę, jeśli ją spotkam - odpowiada, a ja gorączkowo się zastanawiam, jak zmienić temat, bo najwyraźniej poruszyłam drażliwą kwestię. Bruce mnie wyręcza. Kładzie na moim biurku kopię „Tech World Today”. - Czytałaś już numer z tego tygodnia? Nie, od razu jednak rozpoznaję obrazek na okładce tego tygodnika w tabloidowym stylu. To logo izraelskiej firmy nałożone na zrzuty ekranu z zaawansowanego programu do obróbki obrazów trójwymiarowych. Przeglądam artykuł i znów zerkam na Bruce'a. - Pracują nad tym już jakiś czas. Rozpoczęli testy wersji wcześniej, niż zakładali. - Słyszałem, że zajmowałaś się czymś podobnym w C-Squared. - Owszem. - Nagle dochodzę do wniosku, że powinnam wyjaśnić mu, co się wydarzyło. Wkurza mnie to, ale przecież nie zrobiłam nic złego. - Byłam w zespole, który prezentował produkt C-Squared Damienowi. - Tak się poznaliście? - Nie. W zasadzie spotkaliśmy się wiele lat temu w Teksasie. Odnowiliśmy kontakty na jednym z przyjęć Evelyn. - Nie dodaję że Carl wysłał mnie na to przyjęcie, żebym przykuła uwagę Damiena Starka. To była pierwsza wskazówka, że Carl jest dupkiem. Na kolejne nie musiałam długo czekać. - W każdym razie prezentacja poszła świetnie, Damien jednak nie zainwestował w produkt, bo wiedział już o izraelskiej firmie, choć tego nie powiedział. Wtedy już się spotykaliśmy. Znów się rumienię, bo określenie „spotykaliśmy się” ma się nijak do tego, co robiłam z Damienem. Bruce na szczęście nie zwraca uwagi na moje rumieńce. - Carl obwinił ciebie. - I mnie zwolnił - uśmiecham się blado. - Od tego czasu nie należy do moich ulubieńców. - Cóż, trudno lubić Carla Rosenfelda. Uśmiecham się z ulgą. Chwilę później do mojego biura wchodzi Cindy z kopertą w dłoni. Nie ma na niej nadawcy. Jestem pewna, że to od Damiena. Biorąc pod uwagę, jak Cindy wisi nad moim biurkiem, musi myśleć tak samo i jest ciekawa, co najseksowniejszy milioner świata przysłał swojej dziewczynie.

Mnie też zżera ciekawość, ale nie zamierzam otwierać koperty w obecności Bruce’a i Cindy. Kładę ją na rogu biurka, tam gdzie wcześniej ustawiłam oprawione zdjęcie mnie i Damiena. - To od ubezpieczyciela - stwierdzam nonszalancko, po czym odwracam się do Bruce’a i zaczynam mówić pierwszą rzecz, jaka mi przychodzi do głowy w związku ze spotkaniem Suncoast. - W końcu oboje wychodzą z mojego biura, a wtedy natychmiast sięgam po kopertę. Otwieram ją zerkam do środka i znajduję swój różowy szal. Okej... Teraz przynajmniej mam wymówkę, żeby do niego zadzwonić. Choć przecież nie potrzebuję wymówek. Niestety, od razu włącza się poczta głosowa. - Cześć. To ja. Dzięki za szal. Będzie mi bardzo pasował. Skąd wiedziałeś? Świetnie się wczoraj bawiłam - dodaję po chwili wahania. Pomyślałam, że chcesz wiedzieć: mam na sobie dżinsową spódnicę, purpurowy podkoszulek, dżinsową marynarkę i nic więcej. Uśmiecham się, gdy się rozłączam. Potrzebuję chwili, żebym znów mogła skupić się na specyfikacjach, które zgrałam na laptop. Po chwili wpadam jednak w znajomy rytm i dopiero gdy o pierwszej chłopak z mojego zespołu zagląda do mojego biura, uświadamiam sobie, ile czasu minęło. - Idę po kanapkę. Przynieść ci coś? - Aleks, tak? Kiwa głową. - Mogę iść z tobą? - Och. Cóż, jasne. Okej. Dobrze. To znaczy, chciałem tylko kupić coś na dole i wrócić. - Świetnie. - Łapię torebkę i ruszam z nim do windy. Jest wysoki i tak chudy, że z pewnością ważę o pięć kilo więcej niż on. Ma włosy ogolone najeża i nosi podkoszulek, który głosi, że Pluton jest nadal planetą. Zgadzam się z tym całkowicie, o czym go informuję. Wywołuję tym samym u niego prawdziwy słowotok. Gdy wchodzimy do lobby, wiem o nim już wszystko, nie podał mi chyba tylko numeru ubezpieczenia, i w dodatku zostałam zaproszona do jego gildii w World of Warcraft.

- Spotykasz się z Damienem Starkiem - mówi, gdy jesteśmy już w małej kafejce. - Super. - Też tak sądzę - odpowiadam uprzejmie, krzywiąc się przy tym bezwiednie. Zaczynam sobie uświadamiać, że zgadzając się na status dziewczyny Damiena, znalazłam się pod mikroskopem. Dla kogoś, kto całe życie przeżył za maską uprzejmej obojętności to nie najlepsze miejsce. - Kanapki są tu naprawdę dobre - ciągnie Aleks, a ja cieszę się, że zmienił temat. - Za to pizza do bani. - A sałatki? - Mnie nie pytaj. Nie jadam żarcia dla królików. Spotykamy się przy kasie? Przytakuję i zmierzam ku sekcji z żarciem dla królików. Czekam, żeby kelner zrobił dla mnie sałatkę Cobb, gdy staje za nutą znajoma z wyglądu Azjatka. Próbuję sobie przypomnieć, gdzie ją wcześniej widziałam, gdy pokazuje na mnie palcem i mówi: - Innovative, tak? Ty jesteś ta nowa. - Nikki Fairchild - potwierdzam. - Przepraszam, przedstawiono mi dzisiaj milion osób, tak się przynajmniej czuję. Nie pamiętam twojego imienia. - Nie, nie poznałyśmy się oficjalnie. Pracuję w tym budynku. Lisa Reynolds. Jestem konsultantem biznesowym, znam Bruce’a od lat. Nagle przypominam sobie, gdzie ją widziałam. - Byłaś w piątek w lobby. Przy jednym ze stolików. - Jestem tam zazwyczaj przynajmniej raz dziennie. Nie potrafię żyć bez kawy i lubię wychodzić z biura. Proszę. - Wyciąga z torebki wizytówkę. - Gdybyś miała ochotę wymknąć się na dól na latte, zadzwoń. - Dzięki - mówię autentycznie zadowolona. Odkąd przeprowadziłam się do Los Angeles nie poznałam zbyt wielu osób, więc jestem zachwycona możliwością zaprzyjaźnienia się z kimś w tym budynku. Obiecuję Lisie, że zadzwonię jeszcze w tym tygodniu, po czym wracam na górę z Aleksem. Chcę zasiąść do pracy, wiem też jednak, że powinnam poznać członków swojego zespołu. Sugeruję więc, żebyśmy zjedli razem. Ogarnia mnie ulga, gdy Aleks mówi, że zje przy biurku, bo chciałby pograć w WoW. Dojadam sałatkę, zagłębiona w analizie skomplikowanego kodu, gdy dzwoni Damien.

- Cześć. Widziałeś już artykuł w „Tech World”? - Będziemy teraz rozmawiać o pracy, panno Fairchild? Wybucham śmiechem. - A o czym mamy rozmawiać? O szalu, który mi przesłałeś? Twoja umiejętność wręczania prezentów trochę się stępiła. - Słuszna uwaga. Zapamiętam to na przyszłość. Teraz jednak chciałbym pomówić o interesującej korespondencji, którą odebrałem dziś rano. Przez chwilę nie mam pojęcia, o co chodzi. Potem przypominam sobie przejażdżkę bentleyem. Ojej. - Masz własne biuro? - Owszem. — Przełykam ślinę, przypominając sobie, co napisałam mu w liście. - W takim razie, droga panno Fairchild, sugeruję, żeby zamknęła pani drzwi. Na klucz. - Damien, jestem w pracy - protestuję, lecz robię, o co prosi. - Co za zbieg okoliczności. Wyobraź sobie moje zaskoczenie, gdy przeglądałem poranną pocztę. Prośby o wystąpienia na konferencjach biznesowych. Propozycje inwestycyjne. Oferty nieruchomości. Wszystko intrygujące, lecz nie tak kuszące, jak to, co znalazłem, gdy otworzyłem list napisany na moim osobistym papierze listowym. - Damien... - Umie pani dobierać słowa, panno Fairchild. Ulżyło mi, że siedziałem akurat za biurkiem, gdy czytałem twój list. Nie wiem, jak inaczej zdołałbym ukryć przed asystentką erekcję. Jesteś małą kokietką. Unoszę brwi. - Kokietką? - „Wciąż pamiętam dźwięk twojego głosu - cytuję - tak miękkiego, że doszłam niemal natychmiast. I dotyk twojej chłodnej skóry na moich rozgrzanych pośladkach. Tak bardzo pragnęłam poczuć na sobie twoje dłonie, twój członek we mnie. Ledwie cię znałam, a jednak pragnęłam w pełni ci się poddać”. Tak, kokietka to chyba odpowiednie określenie. - Och. - Gdy teraz docierają do mnie własne słowa, muszę się zgodzić. - Dałam się ponieść natchnieniu. - Cieszę się, że to słyszę. Natknąłem się tego ranka w mieszkaniu na twój szal, który przypomniał mi o tobie i uznałem, że powinienem ci go natychmiast zwrócić. Widzisz, nie zdołaliśmy w pełni wykorzystać jego

potencjału. - Nie? - Zaschło mi w ustach. - Nie. Wynagrodzę ci to jednak. Tak dużo rzeczy można zrobić z szalem. Z frędzlami. Delikatnie łaskotać stwardniałe sutki. Prowokująco muskać rozgrzaną cipkę. Zapewniam cię, że dzięki niemu odkryjemy całą masę nowych możliwości. - Mhm. - Przełykam ślinę. - Noś go dzisiaj i myśl o tym, co zrobię z nim wieczorem - Wieczorem? - Owijam szalem szyję. Damien wybucha śmiechem. - Przyjadę po ciebie o siódmej. O ósmej będziesz już naga. Dryfuję przez resztę popołudnia, odcinam się od myśli o Damienie i nawet mogę trochę popracować. Wychodzę z windy pod koniec dnia z opuszczoną głową. Czytam wiadomość od Jamie, która dokładnie wylicza, jak wspaniały jest Raine, nie zauważam więc, gdy Carl staje na mojej drodze. - Nikki. Zamieram zaskoczona. Po chwili odzyskuję równowagę i znów zaczynam iść. - Nie mamy sobie nic do powiedzenia. - Zaczekaj! — woła za mną. - Proszę. Chyba właśnie przez to „proszę” zatrzymuję się tuż przed wyjściem. Nie odwracam się; słyszę, jak podbiega do mnie. - Dwie minuty - mówię, a potem wychodzę i czekam na niego pod markizą. Opuszcza budynek z tłumem pracowników i staje obok mnie. Nic nie mówię, mam obojętną minę, ramiona krzyżuję na piersi. Carl trzyma pod pachą gazetę, teraz wyciąga ją do mnie niczym gałązkę oliwną. Nie przyjmuję jej, zerkam jednak na okładkę i rozpoznaję to samo wydanie „Tech World”, które wcześniej przyniósł mi Bruce. Spoglądam Carlowi w oczy. - Do diabła, Nikki, nie wiedziałem, że jest na tym rynku inna firma. - Czego chcesz, Carl? - pytam lodowato. - Ja tylko... cóż, może działałem pochopnie. - Tak sądzisz? Mara ochotę to wykrzyczeć i go spoliczkować. Wiele wysiłku kosztuje mnie to, żeby zachować spokój. - Po prostu myślałem, że sypiasz ze Starkiem. Jestem na krawędzi wybuchu, najchętniej uciekłabym od tego

całego toksycznego człowieczka. Zmuszam się jednak do uśmiechu lekko unoszę podbródek. - Sypiam. Carl wygląda na naprawdę zażenowanego. - Jasne, jasne. To znaczy, tak, widziałem wasze zdjęcia i w ogóle. Chodzi mi o to, że no, cóż, podejrzewałem, że się pokłóciliście. Albo że Stark pomyślał, że ciebie i mnie coś łączy. - Zapewniam cię, że ma o mnie lepsze zdanie. - Do diabła, Nikki, próbuję cię przeprosić. - Naprawdę? — Unoszę brwi szczerze zdumiona. - Nawaliłem, wiem. Byłem głupi, rozdmuchałem całą sprawę. Przeczesuje włosy palcami, mierzwiąc je, co nadaje mu jeszcze bardziej udręczony wygląd. - Zbyt gwałtownie zareagowałem, przepraszam. Przechylam głowę; staram się domyślić, co ukrywa. - Rozmawiamy nie tylko o zwolnieniu mnie, prawda? - Ogarnia mnie lęk. - Co zrobiłeś, Carl? - Och, do diabła. Przecież wiesz. - Nie wiem. Powiedziałeś tylko, że zamierzasz zaszkodzić Damienowi. Co zrobiłeś? - Zaciskam lewą dłoń w pięść, paznokcie wbijają się w skórę. Tylko dzięki sile woli zachowuję spokój. - Do diabła, Carl. O czym ty gadasz? Milczy z nieodgadnioną miną. - Na litość boską po co w ogóle do mnie przyszedłeś? Bierze głęboki wdech. - Słyszałaś, że Stark spłacił Padgetta? I teraz Padgett musi trzymać gębę na kłódkę? - Skąd o tym wiesz? - Erie Padgett groził, że ujawni opinii publicznej swoją teorię, zgodnie z którą Damien przyczynił się do śmierci jego siostry, a Damien wypisał mu czek, żeby go uciszyć. Nie lubię o tym myśleć. Co więcej, warunki ugody miały pozostać tajne. - Wiem wiele rzeczy. Padgett dużo gadał, zanim dostał pieniądze od Starka. A gadał głównie z ludźmi, którzy żywią do Starka urazę. I uwierz mi, dosyć szybko uświadomiłem sobie, że Padgett jest najmniejszym ze zmartwień Starka. Sporo osób chciałoby zobaczyć jego upadek. - Ty również. - Ja nie. Już nie. To dlatego tu jestem. Źle to wszystko zrozumiałem, narobiłem kłopotów Damienowi i tobie. Chodzi o to że nie ja jeden. - Kto jeszcze w takim razie? Jakich kłopotów? Kręci głową.

- Przekaż Starkowi, że tego się nie spodziewa. — Chrząka głośno. Zatkało mnie, gdy dowiedziałem się, z kim jednoczy się Padgett, by dorwać twojego chłopaka. Zamieram. Carl przeraża mnie coraz bardziej. - Nie powiesz mi z kim? - Powiedziałem ci już wszystko, co zamierzałem. Odegrałem swoją rolę i teraz z tym kończę. Cokolwiek się wydarzy, nic wyszło ode mnie, zapewniam cię. - To po co tu przyszedłeś? - Bo powiedzieć to tobie, to jak powiedzieć Starkowi. Świat jest mały, a ja spaliłem za sobą most, którego nie powinienem palić. - Myślisz, że to wystarczy? - Nie, ale zawsze to jakiś początek. - Spogląda mi w oczy. - Przekaż Starkowi, żeby na siebie uważał. - Oczywiście; przekażę - oświadczam dumna z tego, jakim spokojnym głosem mówię. - On jednak zawsze na siebie uważa. Rozdział 18 Tym razem gdy idę do samochodu, mam nadzieję, że pojawią się paparazzi. Mogłabym wtedy wkurzyć się na nich, zamiast martwić się o Damiena. Gdy tylko wsiadam do toyoty, sięgam do schowka po ładowarkę do telefonu, żeby zadzwonić do Damiena, ale jej tam nie znajduję. Zapomniałam ją zabrać, a z telefonu korzystałam cały dzień i bateria już pada. I tak wybieram numer, najwyżej będę mówiła szybko. Oddycham z ulgą gdy Damien odbiera natychmiast. - Wpadłam na Carla - oświadczam bez wstępów. - Wpadłaś na niego? - Jego głos jest niski, wyważony i bardzo, bardzo złowieszczy. - Dobrze się czujesz? Co zrobił? - Nic mi nie jest - zapewniam go, słysząc zarówno obawę, jak i gniew. - Mam ci przekazać, żebyś na siebie uważał. - No coś takiego! Powtórz, co dokładnie powiedział. Streszczam mu całą rozmowę tak szczegółowo, jak to tylko możliwe. - I nic więcej? - Nic. Wiesz, o co mu chodziło?

Wstrzymuję oddech; zastanawiam się, czy Damien wyjaśni, że to się wiąże ze sprawą z Niemiec. Lub centrum tenisowego. Albo ugodą z Erickiem Padgettem. O tak wiele rzeczy może chodzić i choć ja nawet się nie domyślam o co konkretnie, to jestem przekonana, że Damien wie. On jednak zbywa temat. - Carl zapewne przesadza. - Po co miałby to robić? - Sama powiedziałaś, że chce odbudować spalone mosty. Jest lepszy sposób, niż ostrzec mnie przed nadciągającym niebezpieczeństwem? - Ponieważ człowiek o takiej pozycji jak ty zawsze jest narażony na niebezpieczeństwo? - podchwytuję jego sposób myślenia. - Rozgniewany konkurent. Zwolniony pracownik. Ukradziony patent. A potem zjawia się Carl, mówi, że mam na siebie uważać, i oczekuje, że gdy następnym razem zauważę potencjalne niebezpieczeństwo, pomyślę: och, jak dobrze, że Carl mnie ostrzegł. Ten mały gnojek wcale nie jest taki zły. Wybucham śmiechem, bo Carl jest małym gnojkiem i nic tego nie zmieni. Śmiech nie tłumi jednak moich obaw. - Więc się nie martwisz? - Stawiam sobie za punkt honoru, żeby się nie martwić. Nie ma z tego żadnej korzyści. - Damien... - Przestań - prosi łagodnie. - Przestań co? - Przestań się o mnie martwić. Marnujesz cenną energii; - A jak inaczej mogłabym ją spożytkować? - pytam nonszalancko. Przecież nie ma cię obok mnie. Wybucha śmiechem. - Grzeczna dziewczynka. Gdzie jesteś? - Na parkingu. Jadę na zakupy, a potem do domu. - Dobrze. Zrobisz coś dla mnie? Kup mi... W tej właśnie chwili mój telefon postanawia zamilknąć. Przeklinam w duchu, na szczęście zdążyłam jednak porozmawiać z Damienem o Carlu. Damien się nie martwi, ale mnie ciągle dręczy niepokój; myślę o tym, spacerując po Ralph’s i pakując do koszyka kawę, lody i inne niezbędne rzeczy. Jestem pewna, że o czymś zapominam, ale lista zakupów jest jednak w moim telefonie.

Ostatecznie wychodzę z dwiema torbami pełnymi istotnych drobiazgów. Parkuję samochód, opuszczam parking i idę na chodnik prowadzący do frontowych schodów. Zebrał się przed nimi dziki tłum, dopiero po chwili dociera do mnie, że wszyscy czekają na mnie. Niech to szlag.

Wcześniej byłam w nastroju na konfrontację z nimi, szybko mi jednak przeszło. Teraz mam tylko ochotę dostać się do środka, zjeść lody i zaczekać na Damiena. Prostuję ramiona, upewniam się, że na mojej twarzy nie malują się żadne uczucia, i odważnie prę naprzód. Natychmiast mnie otaczają. - Nikki! Nikki,.spójrz tutaj! - Czy portret to akt? - Czy zawiera charakterystyczne dla Blaine’a elementy, na przykład krępowanie? Oddycham ciężko, moje ciało staje się lodowate i lepkie od potu. Nie rozumiem, skąd biorą się te wszystkie pytania i boję się - bardzo się boję - o tym myśleć. - Dlaczego to zrobiłaś, Nikki? Dla pieniędzy czy dla dreszczyku emocji? - Nikki! Czy potwierdzasz, że przyjęłaś milion dolarów od Damiena Starka za pozowanie nago do erotycznego obrazu? Zamieram, zbyt przerażona, żeby zrobić następny krok, wokół mnie błyskają flesze. Czuję, jak ogarniają mnie mdłości, mam wrażenie, że zaraz zwymiotuję. - Pozowałaś już wcześniej nago? - Czy obraz ukazuje twoje życie seksualne z Damienem Starkiem? - Dlaczego zgodziłaś się na krępowanie? Oblegają mnie, okrążają, sięgam po dłoń Damiena, ale jego nie ma obok. Miękną mi kolana, zmuszam się do tego, żeby stać prosto. Nie upadnę, nie zareaguję. Nie dam im satysfakcji, że mnie zdemaskowali. Ale to zrobili. Wciąż obrzucają mnie tymi samymi pytaniami, próbuję dotrzeć do schodów, poruszam się z trudem i wiem, że za moment zacznę krzyczeć. Żeby uciec. Na chwilę wszystko zagłusza głośny pisk. Czy to ja krzyknęłam?

Tłum się rozdziela, podnoszę głowę, a oddech więźnie w gardle. Damien. Biegnie do mnie przez ulicę, jego czarne ferrari stoi na środku drogi. Jeśli wcześniej wątpiłam, czy byłby zdolny do popełnienia morderstwa, zyskałam właśnie odpowiedź. Dostrzegam żądzę mordu w jego oczach. W linii jego szczęki. W napięciu mięśni. Jest gotów zabić, żeby mnie chronić. Chwyta mnie za rękę; ogarnięta ulgą zaczynam płakać. Przyciąga mnie do siebie, obejmuje ramieniem, przytula i toruje sobie drogę przez tłum do samochodu. Wrzuca zakupy do środka i sadza mnie na miejscu pasażera. Gdy zapina mi pas, coś w nim pęka. - Skarbie - mówi tak cicho, że ledwie to słyszę, wiem jednak, że to przeprosiny i głęboki żal. - Proszę - szepczę. - Jedźmy stąd. Wskakuje do samochodu i już pędzi w stronę Ventura Boulevard zanim mój mózg jest w stanie to zarejestrować. Prawą dłoń trzyma na drążku, gdy jednak wjeżdżamy na autostradę, sięga po moją dłoń. - Tak mi przykro. Obraz. Pieniądze. Nie sądziłem... - Nie - rzucam ostrzej, niż zamierzałam. - Później. Te chcę udawać, że to się nie wydarzyło. Posyła mi rozpaczliwie smutne spojrzenie. Milczymy przez chwilę. Ciszę zakłóca dopiero mocne uderzenie pięścią w kierownicę. - Kto to zrobił? Kto, do diabła, puścił farbę? Kręcę głową. Czuję się jak otoczona kokonem, tylko gdzieś w głębi targają mną nerwy. Zaciskam prawą dłoń w ciasną pięść, wymanikiurowane paznokcie wbijają się głęboko, gdy ściskam i ściskam. Przygryzam język do krwi. Marzę - och, marzę o tym - by mieć ten mały nóż, który noszę przy breloczku do kluczy. - Spójrz na mnie - nakazuje mi Damien. Podnoszę głowę. Nawet się uśmiecham. Zaczynam odzyskiwać kontrolę.

Biorę głęboki wdech, ogarnia mnie ulga, że wciąż jakoś funkcjonuję.

Boże, o Boże, to się nigdy nie skończy. Teraz będą ciągle mnie osaczać. Wydało się. - Carl - mamroczę. - To przed tym ostrzegał. - Może, ale nie sądzę. - W takim razie kto? - Czy Ollie wie o obrazie? - Nie! - odpowiadam szybko, stanowczo i natychmiast zaczynam w to wątpić. Czy mógł się jakoś dowiedzieć? - Nie - powtarzam. - Nawet gdyby wiedział, milczałby. To nie mnie chce skrzywdzić. - Nie bądź tego taka pewna - odpowiada ponuro Damien. Przełykam ślinę, przekonana, że Damien się myli. Nawet jeśli ma rację i Ollie mnie kocha, na pewno by tego nie zrobił, żeby się na mnie odegrać za to, że jestem z Damienem. Prawda? Zamykam oczy, nie mogę znieść myśli o tym. - Nieważne kto. - Znów zaciskam dłoń. - Wydało się. Damien nie odpowiada, jedziemy przez centrum w milczeniu, jego niemal namacalny gniew wypełnia przestrzeń. - Skąd wiedziałeś? - odzywam się po chwili. - Od Jamie. Jest w domu. Najwyraźniej też musiała się przez nich przedzierać. Pytali ją o obraz. Udawała, że nie ma pojęcia, o co chodzi, potem próbowała się z tobą skontaktować. - Komórka mi padła — odpowiadam tępo. - Wiem. Jamie zadzwoniła do mnie; w twoim telefonie od razu włączała się poczta Gdy nie zdołałem cię ostrzec, że musisz się trzymać z daleka... - Przyjechałeś mnie uratować. - Na szczęście byłem w Beverly Hills, a ty zatrzymałaś się po drodze. - Dziękuję. Odwraca się, patrzy na mnie i uśmiecha się smutno. - Zawsze będę cię chronił. To jednak... Urywa, widzę, jak jego kłykcie bieleją, gdy zaciska palce na kierownicy. Rozumiem. Przed tym nie może mnie chronić i nienawidzi tej myśli. Szczerze mówiąc, ja też nie jestem z tego powodu szczęśliwa. Damien milczy przez całą drogę do swojego mieszkania. Gdy tylko

wchodzimy do środka, wybucha. Jednym ruchem chwyta dekoracyjną wazę pełną kwiatów, która ozdabia hol, i ciska nią o podłogę. - Niech to szlag! - krzyczy ze złością, zagłuszając huk rozbijającego się szkła i plaśnięcie wody, która pryska na wszystkie strony. Stoję nieruchomo. Wiem, jak się czuje. Ja też chciałabym jakoś odreagować i coś rozwalić. Nie, to nieprawda. Nie chcę wybuchnąć, choć rozpaczliwie chciałabym chcieć. Chciałabym chwycić szklaną wazę, cisnąć nią o podłogę. To sprawiłoby mi ulgę, bo to moje dłonie, moja siła ją rozbiły. Ale na tym nie koniec. Odłamki szkła nie byłyby dla mnie celem, lecz środkiem do celu. Nie znalazłabym pocieszenia, dopóki szkło nie przecięłoby mojej skóry, dopóki nie zanurzyłabym się w bólu tak silnym, by wymazał wszystkie inne straszne rzeczy wokół mnie. Te okropne flesze. Drwiny dziennikarzy. Zażenowanie, upokorzenie i świadomość, że niezależnie od tego, co zrobię, przez resztę życia będzie się to za mną ciągnęło. Dygoczę; jestem taka krucha, wyobrażam sobie ciężar noża w dłoni. Nie. Z trudem się opanowuję i nie podnoszę z ziemi kawałka stłuczonej wazy. Zamiast tego spoglądam na Damiena - zaciska pięści z wyrazem prawdziwego gniewu na twarzy. - Wszystko się ułoży - wykrztuszam z siebie, bo tak właśnie mówią ludzie w podobnych sytuacjach, nawet jeśli w to nie wierzą. - Pieprzyć to - warczy Damien. Ujawnia temperament, z którego był znany, gdy grał. Przez takie zachowanie zyskał reputację niebezpiecznego człowieka. Przez to angażował się w zbyt wiele walk, które zostawiły zbyt wiele ran i blizn. Dlatego teraz tylko jedno oko patrzy na mnie z gorzkim, nieugiętym gniewem. - To nie powinno się stać. Powinienem móc cię ochronić. Powinienem móc trzymać tego łajdaka, mojego ojca, z dala od swojego życia i samochodu. Nie chcę jego ani jego bagna obok mnie, a na pewno nie obok ciebie. A co do reszty tego cholernego świata.., Urywa, przez chwilę myślę, że już wyrzucił wszystko z siebie. Nie wyrzucił. - Powinienem chronić twoje sekrety równie dobrze, jak chronię własne. Z drugiej strony - śmieje się ponuro - to też się sypie Niech to szlag. - Znów eksploduje, wbija pięść w ścianę.

Otwieram usta ze zdziwienia. - Cóż, trzeba będzie czegoś więcej niż tylko szufelki i szczotki, żeby to posprzątać. Wpatruje się we mnie w milczeniu, jego ramiona zaczynają się trząść. Uświadamiam sobie, że się śmieje. Nie dlatego, że to zabawne, ale dlatego, że to wszystko go przerasta. Pragnę go przytulić, pragnę mu pomóc. Nie potrafię jednak pomóc nawet samej sobie. Biorę drżący wdech; chwytam różowy szal, który wciąż mam na szyi. Powoli go zdejmuję. Jeden koniec ciasno obwiązuję wokół nadgarstka, drugi podaję Damienowi. Bierze go i zerka na mnie pytająco. - Zwiąż mnie - szepczę. - Uderz. Powiedz mi dokładnie, co chcesz, żebym zrobiła. Rób, co chcesz. Chcesz się wyżyć? Wyżyj się na mnie. - Nikki... - Proszę cię, Damien. Nie możesz kontrolować świata? Co z tego? Kontroluj mnie. - Spoglądam mu prosto w oczy. - Proszę. - powtarzam z drżeniem w głosie. — Proszę — szepczę. — Ja także tego potrzebuję. - Och, Nikki. - Przechyla głowę, zagląda w moją duszę, tam, gdzie chowam sekrety - Potrzebujesz? Czy tego chcesz? Oblizuję wargi, jakby to miało mi cokolwiek ułatwić. - Powiedziałeś mi kiedyś, że jeśli będę potrzebować bólu, żebym przyszła do ciebie. Dwa razy złamałam obietnicę. - Pokazuję na swoje włosy i na czubek palca. - Tak, Damien. Potrzebuję tego. Potrzebuję ciebie, jeśli mam przez to przejść. I myślę, że ty też mnie potrzebujesz. Przez chwilę się nie odzywa, potem przesuwa szal między palcami. - Chyba mówiłem ci przez telefon, że mam co do niego pewne plany. - Owszem. Nie rusza się, taksuje mnie wzrokiem. Zaczyna od stóp i powoli wędruje w górę. Nie dotyka mnie, ale ja i tak płonę od samego spojrzenia. Poddaję się jego mocy. Oddaję mu kontrolę nad swoim ciałem. Pragnę tego. Pragnę Damiena i jego siły. Pragnę jego dotyku. Przede wszystkim pragnę jednak, by sprawił, że cały świat zniknie. Nie przerywa swojej namiętnej obserwacji, jego twarz spowijają mroczne cienie, a mina wyraża wilczy głód. Pochłonie mnie, i ja tego pragnę. Chcę zniknąć - udać się tam, gdzie znajdzie mnie tylko Damien.

Nogi mi słabną, cipka pulsuje zniecierpliwiona. Maleńkie kropelki potu zbierają się między moimi piersiami, sutki napinają się pod podkoszulkiem. Nie spuszczam z Damiena wzroku, zasycha mi w ustach, tętno przyspiesza gwałtownie. On nie jest już Damienem, który żartuje i kpi, który przytula i koi. To nie jest mężczyzna, który zdradzi swoje sekrety mnie lub komukolwiek innemu. To nie mężczyzna, który eksploduje gniewem. Nie, teraz jest uosobieniem gracji i kontroli. W jego dotyku, najlżejszym spojrzeniu tkwi moc. To twardy człowiek, władca wielomiliardowego imperium, i ja jestem po prostu jeszcze jedną rzeczą, którą posiada. Przygryzam wargę. Nie niepokoi mnie ta myśl. Wręcz przeciwnie, całe ciało mrowi mnie w oczekiwaniu. Pragnę być posiadana przez Damiena Starka. - Rozbierz się. Posłusznie zdejmuję marynarkę, ściągam podkoszulek przez głowę. Znów obowiązują nas zasady gry, więc nie mam na sobie stanika. Gdy to zauważa, kąciki jego ust unoszą się lekko. Rozpinam spódnicę i pozwalam jej opaść do kostek. Widział mnie nago już setki razy, lecz nagle o tym zapominam. Ogarnia mnie nieśmiałość, ale kiedy dostrzegam, jak na mnie patrzy, czuję się piękna. - Rozsuń nogi. - Pada na kolana, chwyta mnie za biodra i wyciska miękki pocałunek tuż nad moim pępkiem. Ta prosta pieszczota wywołuje we mnie dreszcze. Moje ciało płonie z niecierpliwości. Opuszczam dłonie i wplatam palce w jego włosy. - Nie - mruczy. - Chwyć swoje piersi. Właśnie tak, skarbie Pogłaszcz się po sutkach. Są twarde? - Tak - szepczę. - Dobrze. Chcę, żeby były jeszcze twardsze. Tak twarde, by wystarczyło muśnięcie czubkiem palca, żebyś zapłonęła w środku. Co ty na to? - Tak. Tak, panie. Uśmiecha się do mnie, to uśmiech pochwały i obietnicy. Potem powraca do mojego nagiego brzucha. Sunie wargami coraz niżej i niżej, aż dociera do schludnie przyciętej linii włosów łonowych. Nie zatrzymuje się tam, omiata językiem moją szparkę. Nie mam wyboru - muszę złamać

zasady i uchwycić się jego ramion, bo jeśli tego nie zrobię, z pewnością stracę równowagę. Jego język jest bezlitosny. Dręczy mnie, uwodzi, domaga się, aż eksploduję, moje ciało staje się wirem doznań. Damien nie pozwala mi upaść, pociąga mnie lekko, żebym uklękła przed nim. - Smakujesz wspaniale - mówi, po czym całuje mnie tak, jakby chciał to udowodnić. Pocałunek jest głęboki, lecz zbyt krótki. - Zerżnę cię, Nikki. Tu i teraz. Mocno i szybko, żeby rozkosz porwała cię jak cyklon. A potem zaczniemy od nowa, powoli i spokojnie, żeby napięcie rosło niczym potężne drzewo z nasiona. Wiesz, jak długo to trwa, Nikki? Czy możesz sobie wyobrazić rozkosz, która trwa całą wieczność? Zaschło mi w ustach, wydobywam jednak z siebie głos. - Z tobą tak. Uśmiecha się. - Prawidłowa odpowiedź. A teraz rozepnij mi spodnie. - Dobrze, proszę pana. Jestem tak podniecona, że chwilę siłuję się z rozporkiem, w końcu go jednak rozpinam, rozchylam dżins i czubkami palców zaczynam pieścić jego fiuta, wciąż uwięzionego w bokserkach. Damien głośno wciąga powietrze, aja rozkoszuję się świadomością że choć ma nade mną całkowitą władzę, ja też panuję nad nim. - Grzeczna dziewczyna. A teraz wyjmij go i odwróć się, Nikki. - Tak, panie - odpowiadam, ale mam inny plan. Wsuwam dłoń do jego dżinsów, muskam wybrzuszenie bokserek i odnajduję rozporek. Jego członek jest gruby i twardy, rozpaczliwie wyrywa się do zabawy. Wiem, że powinnam się odwrócić, wiem, że zostanę ukarana za nieposłuszeństwo, mimo to nie potrafię oprzeć się pokusie. Pochylam się i liżę aksamitnego kutasa na całej jego długości i Smakuje solą i mężczyzną, jest pyszny. Gdy Damien jęczy i wymawia moje imię, otwieram się na niego. Obejmuję ustami cebulkowa główkę, dręczę ją językiem. Powoli biorę fiuta coraz głębiej do ust, a potem odsuwam się i lekko muskam go zębami. Kładę dłonie na biodrach Damiena, czuję jak zaczyna drżeć. Podnoszę się wyżej na kolanach, żeby mieć lepszy dostęp. Pragnę go więcej, chcę, żeby szczytował. Mój plan zostaje jednak udaremniony, gdy Damien chwyta mnie pod ramiona i delikatnie stawia na nogi.

- Kokietka - szepcze. Uśmiecham się niewinnie. - O, nie. Nie ujdzie ci to płazem. - Damien podnosi z podłogi drugi koniec szala, obwiązuje nim moją prawą dłoń i prowadzi mnie do sypialni. Zagłówek jego łóżka jest z solidnego drewna, w środku znajduje się metalowa śruba oczkowa. Zauważyłam ją już wcześniej, nigdy jednak o niej nie myślałam. Damien każe mi się położyć na plecach i przenieść ręce nad głowę, potem przeciąga szal przez oczko i obwiązuje nim drugi nadgarstek. Ramiona tworzą teraz trójkąt nad moją głową. Spodziewam się, że Damien zwiąże też stopy, nie robi tego jednak, a gdy dostrzega moje zaciekawione spojrzenie, chwyta mnie za biodra i odwraca na brzuch. Ten manewr mnie zaskakuje. Teraz rozumiem, czemu chce, żeby moje nogi były wolne. Uświadamiam sobie nagle, że z pewnością nie jestem pierwszą kobietą którą przymocował do śruby. Ta myśl mi jednak nie przeszkadza z dwóch powodów. Jestem pierwszą kobietą, którą Damien zawiózł do domu w Malibu. A co więcej, jestem głęboko przekonana, że będę ostatnią. - Na kolana - nakazuje mi. Wykonuję polecenie, a on zostawia mnie tak, z wypiętymi pośladkami i wyprostowanymi ramionami. Spoglądam w bok. Damien otwiera drzwiczki ozdobnej szafki - używa jej jako nocnego stolika. Wyciąga z niej kasetkę podobną do tej, którą zapamiętałam z rozkosznej nocy w moim mieszkaniu, tylko trochę większą. Otwierają, a ja stwierdzam z zadowoleniem, że z tej perspektywy dostrzegam jej zawartość. Metalowe kajdanki. Świece. Kańczug. Opaska na oczy. Sznur z paciorkami. I kilka innych przedmiotów, których nie rozpoznaję. - Kajdanki? - pytam kpiąco. - Zamierzasz mnie aresztować? - Być może. - Wyciąga kańczug, mały bicz zakończony pojedynczymi rzemieniami. - Ale nie teraz.

Staje za mną, gdy opuszczam głowę między udami widzę jego nogi i bardzo twardego fiuta. Nie patrzę długo, bo ciągnie miękkie skórzane rzemienie po moich plecach, co wywołuje we mnie dreszcze. - Chcesz? - pyta. - I potrzebujesz? - Tak. - Przypominam sobie okropności sprzed kilku godzin. Chcę

wygnać z siebie te wspomnienia i emocje. Chcę nad nimi zapanować i je zniszczyć. Chcę je przetrwać. I chcę, żeby Damien mi w tym pomógł. Tak - powtarzam, tym razem jednak moją odpowiedź zagłusza uderzenie rzemienia w delikatne pośladki. Piecze mnie skóra, więc krzyczę, zamykam oczy, wchłaniam ból i czepiam się go kurczowo. Pragnę go, tak i potrzebuję. Kiedy jednak Damien smaga mnie raz po raz, szybko się podniecam, jeszcze dyszę, gdy pociera dłonią miejsce uderzenia. - Proszę Damien, jeszcze. Ulega, uderza mnie mocno dwa razy, a potem masuje tyłek, na pewno jest już czerwony. To lepsze niż nóż. Bezpieczniejsze, owszem ale też prawdziwsze. Coś strasznego przeobraża się w coś dobrego. To Damien dokonuje przemiany. - Rozłóż nogi - nakazuje. Końcówki bicza muskają moją otwartą szparkę. Jestem wilgotniejsza niż kiedykolwiek, jęk rozkoszy Damiena budzi we mnie jeszcze większe podniecenie. - Smagnę też twoją cipkę. Apotem cię zerżnę, Nikki, bo nie mogę dłużej czekać, do diabła. Bicz trzaska lekko między moimi nogami, zaczynam dygotać gdy dotyka łechtaczki. Niedawno odkryłam z Damienem, jak bardzo lubię to uczucie, teraz okazuje się, że mój entuzjazm nie osłabł. Jeszcze raz i jeszcze raz, aż zaczynam krzyczeć; odczuwam niesamowicie intensywną rozkosz. Rozpalam się. Płonę. Jestem jak szalejący ogień, który tylko Damien może ugasić. - Proszę. Błagam, Damien, teraz.

Nie waha się. Kładzie mi ręce na biodrach, czuję w sobie główkę jego kutasa, po chwili wdziera się we mnie, coraz głębiej głębiej, aż osiąga granice mojej wytrzymałości. Przytrzymuje mnie jedną ręką, a drugą wsuwa pode mnie, pieści mnie palcem w rytmie pchnięć, aż w końcu pochłania mnie nadmiar doznań. - Dojdź dla mnie - żąda, a moje ciało zaciska się wokół niego. Dojdź dla mnie — sapie. — Cholera, Nikki, chcę czuć, jak szczytujesz. Właśnie wtedy, jakby moje ciało naginało się do jego woli, przeszywa mnie mocny, wstrząsający orgazm. Cała się trzęsę. Mięśnie się zaciskają, wciągając go jeszcze głębiej. Ramiona mi słabną. Opadam na łóżko, oddycham ciężko, gdy przetaczają się przeze mnie fale brutalnej rozkoszy, aż w końcu ogarnia mnie spełnienie.

Damien wycofuje się ze mnie i kładzie obok. Leniwie głaszcze moje plecy. - A teraz coś ci pokażę - mówi po chwili. - Zobacz. Odwracam się zaciekawiona. Przynosi kasetkę do łóżka i wyjmuję z niej czerwoną cienką świeczkę. - Damien? - pytam z rezerwą. - Co robisz? - Coś nowego. Siada na mnie, a że moje ręce są wciąż związane, nie ma żadnej możliwości ruchu. - Ufasz mi? - Mhm - mruczę. Gdy jednak zapala zapałkę, a potem świece, mimowolnie przygryzam wargę. - Kłamczucha. Zamknij oczy. Jestem przekonana, że wyglądam śmiesznie. Zaciskam powieki, - Rozluźnij się. - Łatwo ci mówić. - Powiedz mi, co to jest. Czuję delikatną pieszczotę na piersi. - Twój palec? - A to? Miękkie i wilgotne, tym razem na moim dekolcie. - Twój język. - To? Szorstkie i jednocześnie delikatne. - Nie wiem. - Pióro - odpowiada, choć nie wyjaśnia, skąd je nagle wytrzasnął. -A to? Z początku nie czuję nic. Potem ostre, rozgrzane ukłucie na sutku, które szybko się zamienia — staje się chłodne i ściągające. Nie boli, jest więcej niż przyjemne. W zasadzie cudowne. - Ja... świeca? - Bardzo dobrze. Nie ruszaj się. Znów to czuję, tym razem ukłucie trwa dłużej i nie ogranicza się do jednego miejsca. Wyginam się w łuk, żeby wyjść naprzeciwko temu doznaniu - jest tak, jakby długie palce zaciskały się na moich piersiach. Uczucie powtarza się i powtarza, aż przygryzam wargę nie z nerwów, lecz z powodu cudownej żądzy, która się we mnie rozpala i rozchodzi niczym

prąd elektryczny od piersi do łona. A potem krzesze iskry z moich palców. - Otwórz oczy. Dostrzegam długie czerwone nitki krzyżujące się na moich cyckach. Skóra pod woskiem jest ściągnięta i napięta; piersi i sutki mam wrażliwe, że doznanie wymyka się wszelkiemu pojęciu. Damien wciąż mnie dosiada, przenosi się jednak trochę w dół i delikatnie rozsuwa mi nogi. Wchodzi we mnie powoli, pochyla się do przodu, przy każdym pchnięciu mocniej zgniata moje piersi. Wosk pęka, orgazm narasta we mnie, a gdy w końcu dochodzę cipka zaciska się wokół niego i wciąga go głębiej. Damien kruszy resztki wosku. Z mojego gardła wyrywa się krzyk, gdy zatracam się w niesamowitych doznaniach, które mnie przeszywają wyginam się w łuk, jakbym chciała je zatrzymać, żeby nigdy się nie skończyły. Gdy dreszcze w końcu jednak ustępują zamykam oczy i odpływam w głęboki sen. Rozdział 19 Budzi mnie zapach bekonu, mam rozwiązane ręce i jestem okryta kołdrą. Uśmiecham się i przeciągam, czuję się zaspokojona i dopieszczona. Wstaję, w szafie znajduję koszulę i podążam za zapachami do ogromnej kuchni urządzonej w czerni i stali. Płyta elektryczna na granitowej wyspie syczy, Damien stoi nad nią z patelnią do omletów w dłoni. Na małej desce do krojenia leżą pokrojone awokado, I kremowy serek i coś jeszcze, czego nie rozpoznaję. Obok stoją dwa do połowy pełne kieliszki szampana i karafka sokiem pomarańczowym. - Świętujemy? - Staję za nim i zerkam na patelnię. - Owszem. Po wczorajszym dniu doszedłem do wniosku, że powinniśmy celebrować ważne rzeczy. - Dniu? - powtarzam. Moje ciało wciąż jest rozkosznie obolałe. Przeciągam się i uśmiecham. - A co powiesz o nocy? - To była celebracja sama w sobie. - Obrzuca mnie wzrokiem. Mam na sobie jedną z jego koszul, która sięga mi do połowy ud. Podwinęłam rękawy, rozpięte guziki odsłaniają dekolt. Pożądanie w jego oczach jest jednoznaczne, tak jak leniwy seksowny uśmiech. Rozpływam się w środku. Muska palcem rozchylone poły koszuli. - Podobasz mi się w moich ubraniach.

- Ja sobie również. - Bez nich też mi się podobasz. Wybucham śmiechem i odsuwam się poza zasięg jego dłoni - Nawet o tym nie myśl. Umieram z głodu. Damien wtóruje mi śmiechem. - Co dokładnie świętujemy? Wyciska szybki pocałunek na moich wargach. - Nas. To jedno słowo sprawia, że przeszywa mnie dreszcz. - Za to chętnie wypiję. - Dobrze. Nalej szampana do naszych kieliszków. Potem usiądź. Pokazuje mi palcem jeden ze stołków przy barze śniadaniowym. - Jeśli tu zostaniesz, będziesz mnie rozpraszać, a choć to zaowocowałoby bardzo interesującym kuchennym seksem, bez wątpienia przyczyniłoby się też do przypalenia omletów. - Jestem bardzo głodna - oświadczam i podaję mu kieliszek. Swój biorę ze sobą i siadam przy barze zespolonym z wyspą. Z tego miejsca dobrze widzę Damiena, który wygląda rozkosznie domowo. - Nie wiedziałam, że umiesz gotować. - Mam wiele zalet. - Ja jestem okropną kucharką. Nie widziałam sensu się uczyć, skoro matka była przekonana, że do życia potrzeba tylko marchewek i sałaty lodowej. - Po śmierci mojej matki ojciec ciągnął nas do restauracji na każdy posiłek. Nie znosiłem przebywać zbyt długo w towarzystwie tego człowieka, więc powiedziałem mu, że jeśli mam lepiej grać, muszę też lepiej się odżywiać. Gotowałem, zabierałem talerz do swojego pokoju, a on ze swoim siadał przed telewizorem. Doskonały układ. - I nabyłeś w dodatku cennych umiejętności. - Uśmiecham się, choć serce mi się kroi. Moje dzieciństwo nie było bajkowe, miałam jednak Ashley w tych latach, gdy matka wydzielała mi kalorie równie skąpo jak wolny czas. Damien nie miał nikogo, tylko okropnego ojca i zboczonego trenera. - Zaprzyjaźniłeś się z innymi tenisistami? Miałeś jakichś przyjaciół? - Poza Alainem i Sofią? Raczej nie. - Posypuje omlet serem, kawałkami awokado i tajemniczym składnikiem, po czym profesjonalnie przekłada go na talerz.

- Opowiedz mi o Sofii, lego uśmiech jest smutny. - Sporo nas łączyło. Nasi ojcowie byli dupkami. - Była twoją przyjaciółką czy dziewczyną? - Przyjaciółką dziewczyną potem znów przyjaciółką. Kiwam głową chciwie chłonąc strzępki informacji o przeszłości Damiena. - Była twoją pierwszą dziewczyną? Jego twarz mrocznieje. - Tak. Ale ani ona, ani ja nie uznalibyśmy tego za radosny i błogi okres w naszym życiu. Dwoje małolatów jeszcze niegotowych na związek. - Rozumiem. Przepraszam, nie chciałam poruszać drażliwego tematu. - To nic - mówi z nikłym uśmiechem, który łagodzi gorycz jego słów. Upija łyk szampana, kładzie na talerzu kilka plasterków bekonu i podsuwa mi go, żebym się poczęstowała. - I co? Biorę od niego widelec, odkrawam kęs i mruczę z przyjemności. - Wspaniałe. Co jest w środku? - Homar. - Tak po prostu miałeś w lodówce homara? - Jasne - odpowiada śmiertelnie poważnie. — Ty nie masz? - Rzadko. Najwyraźniej posiadanie samochodów, hoteli, odrzutowców i fabryk czekolady to nie jedyne zalety bycia obrzydliwie bogatym. Wybucha śmiechem, a ja biorę się do śniadania, gdy on staje przy płycie, by dopilnować swojego omleta. Jestem zaskoczona, gdy słyszę dzwonek swojej komórki, dopiero po chwili dostrzegam, że Damien podłączył ją do ładowarki i zostawił na blacie. Nie chcę odbierać, niech ktoś nagra się na pocztę głosową nie jestem zainteresowana wieściami ze świata. Widzę jednak, że to Jamie, więc wciskam guzik z zieloną słuchawką. - Niech to szlag - mówi Jamie, nawet nie zawraca sobie głowy tradycyjnym „cześć”. - Douglas właśnie przyszedł mi powiedzieć, że jesteś w całym Internecie. Jakbym tego nie wiedziała Douglas! - dodaje, jakby był to najgorszy możliwy afront. Mam ochotę powiedzieć jej, że jeśli tak ją irytuje nasz sąsiad z którym przeżyła jednorazową przygodę, to nie powinna w ogóle z nim iść do

łóżka, milczę jednak. Już to omawiałyśmy. - To naprawdę jest wszędzie? Wolałam nie sprawdzać. - Przykro mi. - W jej głosie pobrzmiewa współczucie. Nawet twoja mama do mnie dzwoniła. - Do ciebie? - Szczęściara ze mnie, co? Powiedziała, że jest zbyt zdenerwowana, żeby rozmawiać z tobą, ale... och, do diabła, Nikki. Co cię obchodzi, co ona myśli? - Wiem, co myśli. Strasznie ją zawiodłam. Zhańbiłam rodowi nazwisko. Przecież nie wychowywała mnie na dziwkę. - Milczenie przyjaciółki potwierdza moje przypuszczenia. Damien obserwuje mnie uważnie. Nie podchodzi jednak do mnie pewnie boi się, żebym się nie załamała. Nie załamię się. Myśl o matce - o tym, że bardziej obchodzi ją to, co piszą tabloidy, niż to, co naprawdę się wydarzyło - tylko mnie wkurza i dodaje mi sił. - Plotka rozeszła się wszędzie? - Tak. Nie tracą czasu. Brukowce, portale społecznościowe, nawet poważne serwisy informacyjne o tym donoszą. Dostajesz milion dolarów za pozowanie nago od takiego faceta jak Damien i CNN montuje z tego materiał. Pomyśl o wynikach oglądalności. - Jamie. - Przepraszam! Przepraszam! Czyli u ciebie wszystko w porządku? Co zamierzasz zrobić? - Wszystko w porządku.-Na moje policzki wypływa rumieniec, gdy zerkam na Damiena i myślę o powodach, dla których ze stanu totalnej rozsypki przeszłam do relatywnie dobrego samopoczucia. - Przynajmniej na razie. - Nie włączyłam jeszcze telewizora. Nie odebrałam poczty. Biorąc pod uwagę, jaki mail mogę ul matki, nie mam na to szczególnej ochoty. Spoglądam Damienowi w oczy, wiem, że myśli o tym samym co ja - czy nadal będzie w porządku, gdy wrócę do prawdziwego świata? - Zostajesz dzisiaj w domu? - pyta Jamie. - Nie mogę. Muszę iść do pracy. - Weź wolne. Bruce na pewno zrozumie — wtrąca Damien i kręci głową. - Racja - odzywa się Jamie. — Posłuchaj Damiena. Dobrze radzi. I tak musisz skontaktować się z Bruce’em, zanim pojedziesz do biura.

Dzwonił tutaj i cię szukał. - Jasne, zadzwonię do niego, ale pójdę do pracy. Szybko okazuje się, że się mylę. Telefonuję do Bruce’a, a ten mówi że jego zdaniem dla dobra firmy powinnam wziąć urlop. - Przykro mi, to jednak coś więcej niż paru fotografów polujących na zdjęcie dziewczyny Damiena Starka. Oblegają biuro. A ja nie mogę pozwolić, żeby reporterzy kręcili się po budynku w nadziei, że pstrykną ci fotkę. Nie teraz. - Nie teraz? Dlaczego akurat nie teraz? Słyszę, jak bierze głęboki wdech. - Rozwodzimy się z Giselle. Nie chciałem wcześniej o tym wspominać, chodzi jednak o to, że muszę być krystalicznie czysty, i według mojego prawnika... - Rozumiem. Jestem zwolniona. - Weź urlop. Proszę. - Zapowiada się fatalny dzień, Bruce. Czy możemy przynajmniej nazywać rzeczy po imieniu? Milczy przez chwilę. - Przykro mi, Nikki. To piękny portret i to niesprawiedliwe, że tak za niego obrywasz. Naprawdę przydałby mi się taki talent w Innovative. Na pewno spadniesz na cztery łapy. - Tak. - Zerkam na Damiena. - Wiem. - Ja chyba też wezmę dzień wolnego - oświadcza Damien, gdy odkładam telefon. - Nie potrzebuję niańki. - Pokazuję palcem tyły jego apartamentu, gdzie są drzwi do jego biura. - Idź. Zarabiaj pieniądze. - Na szczęście, zrobiłem już tyle doskonałych inwestycji, że nie muszę codziennie tyrać. - Przechyla głowę, jakby nasłuchiwał. - Proszę. Słyszałaś? - Co? - Brzęk kilku tysięcy monet, które właśnie zarobiłem. Przewracam oczami. - Mówię poważnie. Jeśli weźmiesz dzień wolnego, będę się czuła jak kula u nogi. - Może Szwajcaria. Albo Grecja. - Damien. - Hawaje też są przyjemne, tam mam nawet dom. A na sushi moglibyśmy polecieć do Japonii.

Zaczynam się śmiać. - Jeśli chciałabym zjeść sushi, poszłabym do tej małej knajpki na Sunset, która tak nam się spodobała. - Dobrze. Ale o wakacjach mówiłem poważnie. Reporterzy są jak rekiny. Jeśli ofiara wyjdzie z wody, odpływają. Do poniedziałku na pewno wybuchnie nowy skandal, a ty wrócisz do znacznie spokojniejszego Los Angeles. Tak, oczywiście, to kusząca perspektywa. Jednak nic z tego Nie będę wiecznie uciekała. - Uciekłam z Teksasu przed matką. Przyjechałam do LA, żeby rozpocząć nowe życie. Wybrałam to miejsce. Jestem tutaj, Zostaję. Wzruszam ramionami. -- Jak zauważyłeś, to minie. Postaram się nie rzucać w oczy. Przygląda mi się z dziwnym wyrazem twarzy. - Słucham? - Wrzucili cię do basenu pełnego rekinów, a ty zapierasz się rękami i nogami i postanawiasz stawić im czoło. Jeśli jeszcze raz powiesz mi, że nie jesteś silna, przełożę cię przez kolano i sprawię ci lanie. - Obiecanki cacanki. - Zsuwam się z barowego stołka. — Ale skoro naprawdę postanowiłeś wziąć wolne, wiem, jak moglibyśmy spędzić ten dzień. W jego oczach pojawia się głód. - Ja też mam mnóstwo pomysłów... - Nie o tym myślałam. Choć wydaje mi się, że to, co mi przyszło do głowy, też cię podnieca. - Flirciara. Więc jak spędzimy dzień? - Cóż... zgodzisz się porozmawiać o pieniądzach? - To zależy, jakie cele sobie wyznaczysz - tłumaczy Damien, stukając ołówkiem w pokrytą cyframi kartkę. Kiwam głową, pragnę się nauczyć wszystkiego, czego może mnie nauczyć. Teraz nie mam żadnych dochodów, ale jak słusznie zauważyła Jamie, zarobiłam przecież milion dolarów i jeśli z tego powodu stałam się obiektem pogardy i plotek, to przynajmniej muszę tę sumę dobrze wykorzystać. - Na firmę przeznaczam cały milion. Nie chcę, żeby te pieniądze się rozeszły. - Kapitał główny.

- Owszem. Kwota, którą będę mogła swobodnie dysponować w razie potrzeby. Na życie zostaną mi odsetki i dywidendy. Aplikacje, które już udostępniłam, przynoszą mi skromny comiesięczny dochód, mam też jeszcze dwie, niemal gotowe. - Krzywię usta. - Nie puściłam ich w świat, bo nie miałam czasu, ale w obecnej sytuacji to żadna wymówka. Sięga po moją dłoń i ją ściska. - Poradzisz sobie. - Tak - potwierdzam stanowczo. Doszłam do wniosku, że będę działać krok po kroku. Nie wiem co prawda, jaki krok musiałabym wykonać, żeby moja twarz zniknęła z okładek tabloidów, ale mogę się jednak zająć resztą. Jeśli jednak jestem szkalowana za ten milion, będę go bronić. - Pomożesz mi to wszystko zorganizować? Chcę wiedzieć, jaki procent pieniędzy powinnam zainwestować? akcje, jaki w obligacje i tak dalej. - Nauczę cię wszystkiego, co chcesz wiedzieć. Kiwam głową powoli, z wahaniem, Damien zerka na mnie z powagą. - Maklerom płaci się procent od dochodu, prawda? - Jestem matematycznym geniuszem, nigdy jednak nie interesowałam się strategiami inwestycyjnymi. Szczerze mówiąc, nigdy nawet nie próbowałam. Obawiałam się, że pójdzie mi równie fatalnie jak matce, a myśl, że mogę być do niej w czymkolwiek podobna, jest niepokojąca. - Zgadza się. Warto spotkać się z menedżerami finansowymi. Biorą procent, ale jeśli znają się na robocie, zyski pokrywają koszty z nawiązką. - Na tym właśnie poległa moja matka. - Bezwiednie wypowiadam te słowa na głos; gdy spoglądam na Damiena, dostrzegam w jego oczach zrozumienie. - Dokonała złych wyborów. Ty tego błędu nie popełnisz - Nie jestem pewna. W przeszłości dokonałam wielu złych wyborów. - Nagle przyłapuję się na tym, że kciukiem gładzą blizny po wewnętrznej stronie ud. - Już sam fakt, że jesteś taka ostrożna i zadajesz tak dużo pytań, dowodzi moim zdaniem, że dasz sobie radę. Współpracuję z kilkoma maklerami i menedżerami. Jeśli chcesz, Sylvia umówi cię na spotkania nawet dzisiaj w biurze. - Byłoby wspaniale - mówię, ale natychmiast się z tego wycofuję. Nie. Na razie nie. - Dobrze. - W oczach Damiena pojawia się uraza. - Jak sobie

życzysz. - Chodzi o to, że już wybrałam menedżera. - Biorę głęboki wdech. Zajmiesz się tym za mnie? Nie ma na świecie nikogo, komu ufałabym bardziej niż tobie. Uraza znika z jego twarzy. Zastępują ją delikatność i czułość, Uśmiecha się powoli, jeszcze wolniej kręci głową.

- Nie - odpowiada, a ja zamieram zaskoczona. - Nie zajmuję się tym. Nadzoruję tylko własnych menedżerów tak drobiazgowo, że z pewnością uważają mnie za najbardziej wkurzającego klienta pod słońcem. Na szczęście zarabiają na mnie tyle, że to tłumi ich irytację. Nie będę zarządzał twoimi pieniędzmi, ale wszystkiego dopilnuję. Zapoznam cię ze swoim menedżerem, ustalimy szczegóły, wyjaśnimy mu cele, a potem będę czuwał nad twoim skarbem. Co ty na to? - Objaśnisz mi wybór inwestycji? - Objaśnię ci, co tylko zechcesz. Kto wie? Może potem poprosisz mnie, żebym pomógł ci założyć firmę. - Nie naciskaj. - Wyjaśniłam mu już, dlaczego planuję działać powoli, on jednak pod tym względem przypomina Jamie. Po prostu skoczyłby na główkę i poradziłby sobie doskonale. Ja zamierzam postępować powoli, choć nie mniej dobrze. Obronnie unosi dłoń. - Nie naciskam. Dlaczego miałbym cię popychać do założenia własnej firmy, jeśli wolałbym, żebyś prowadziła oddział Stark Applied Technology? Wybucham śmiechem. - Gdy już osiągnę sukces i zacznę zarabiać miliony, pozwolę cię wykupić za nieprzyzwoitą sumę pieniędzy. Zacznę jednak na swoim. - Dobrze. Po prostu chciałbym zobaczyć, że naprawdę zaczynasz. Czekam na to. Zamierzam nabyć licencje kilku twoich programów i używać ich w moich biurach. Ten wieloplatformowy system notatek, o którym mi opowiadałaś, naprawdę by mi się przydał. - Jeszcze jeden powód, żebym nie angażowała się, dopóki nie będę gotowa - oświadczam stanowczo. - Nie chcę cię zawieść. - Nie mogłabyś mnie zawieść. — Przyciąga mnie do siebie i obdarza szybkim pocałunkiem. - Dziękuję ci, Nikki. - Za co?

- Za to, że mi zaufałaś i poprosiłaś mnie o pomoc.

Kiwam głową. Czy podjęłam tę decyzję, bo człowiek, któremu ut mi, przez przypadek jest też finansowym geniuszem? Czy może podążam tą samą ścieżką co zeszłej nocy i oddaję mu kontrolę, zamiast radzić sobie samodzielnie? Wielokrotnie powtarzał, że mam w sobie siłę. Jego słowa dodają mi otuchy, chyba jednak nie do końca w nie wierzę. Poprzedniej nocy nie czułam się silna. Za każdym razem gdy myślę o reporterach tropiących moje prywatne sprawy, ogarniają mnie mdłości. Damien patrzy na mnie z taką czułością, że nie ośmielam się tego powiedzieć. - Powierzyłam ci swoje serce - mówię, bo to niezaprzeczalna prawda. - Dlaczego więc miałabym nie powierzyć ci pieniędzy? - pytam lekkim tonem. - Ja też ci ufam - odpowiada zupełnie poważnie. - Oczywiście. - To, że ujawnianie różnych rzeczy zabiera mi dużo czasu, nie oznacza, że ufam ci mniej. - Wiem - potwierdzam, bo naprawdę to rozumiem, i muszę przyznać sama przed sobą, że powiedział mi już bardzo dużo. W głębi serca pragnę jednak, by powierzył mi wszystkie swoje sekrety. Czy dlatego, że chcę być dla niego opoką, tak jak on mnie? Czy może dlatego, że jestem samolubna i potrzebuję namacalnego potwierdzenia tego, co on do mnie czuje, nawet jeśli i każdy jego dotyk i spojrzenie dowodzą, że mnie uwielbia? Przez resztę popołudnia leżymy w łóżku, stykając się ramionami. Damien czyta różne raporty - Sylvia przesyła mu je na iPada. Ja przeglądam gazety i zaginam rogi stron z ubraniami, które mi się podobają i mogłyby dobrze wyglądać na Jamie. Gdy dostrzegam jakiś interesujący mebel, pokazuję zdjęcie Damienowi, a on prosi żebym zaznaczyła stronę, i obiecuje, że wkrótce pojedziemy do Pacific Design Center i postaramy się poszukać fajnego wyposażenia do domu w Malibu.

- Myślałam, że zamierzasz sam go umeblować.

- Nie. Powiedziałem ci, że wszystko, co się w nim znajduje wysoko cenię. Jeśli wybierzemy coś razem, będzie to dla mnie tym cenniejsze. Jego słowa są czułe niczym pieszczota, przysuwam się do niego i przytulam, a on otacza mnie lewym ramieniem, w prawej dłoni wciąż trzyma iPada. - Podobno wziąłeś dzień urlopu. - Masz lepszy pomysł na spędzenie czasu? - pyta z rozkoszną przebiegłością w głosie. - Owszem. Chyba nie spodziewa się sugestii, żebyśmy zrobili sobie popcorn, a potem przez resztę popołudnia oglądali W pogoni za cieniem, ale przyjmuje ten pomysł bez sprzeciwu. A ja jestem zaskoczona, gdy okazuje się, że zna się na starych filmach równie dobrze jak ja. - William Powell jest genialny, ja jednak podkochuję się w Myrnie Loy. - Ja zakochałam się w jej garderobie. Chętnie przeniosłabym się w tamte czasy. Dopasowane sukienki i powiewne wieczorowe kreacje. - No to pojedźmy do kilku butików. - Chciałabym, ale szafę w Malibu już zapełniłeś ubraniami, a dom nadal stoi pusty. - Rzucam mu kopię „Elle Decor”, którą przeglądałam wcześniej. - Jeśli mamy wybrać się na zakupy, to po meble. - Dobrze. Jesteśmy umówieni. - Żadne z nas nie mówi jednak kiedy. Tak, to śmieszne, że ukrywam się w apartamencie Damiena. Jeśli zamierzałam zniknąć dziennikarzom z pola widzenia mogłam skorzystać z propozycji wyjazdu za granicę. Nigdy nie byłam w Szwajcarii. Teraz jednak, gdy leżę tutaj, zdaję sobie sprawę, że to nie przerażająca prasa mnie tu trzyma, lecz słodka przyjemność płynąca z towarzystwa tego mężczyzny.

Właśnie skończyliśmy pierwszy film i zaczynamy Od wtorku do czwartku, gdy dzwoni moja komórka. Nie rozpoznaję numeru waham się, czy odebrać, jeśli jednak zignoruję połączenie, to będzie oznaczało, że naprawdę się ukrywam, a nie chcę, żeby ktoś tak myślał. - Halo? - odzywam się z wahaniem. - Nikki? Tu Lisa. Poznałyśmy się w kafeterii. - Och! - Jej telefon mnie zaskakuje. - Jeśli chcesz wypić ze

mną kawę, to niestety nie ma mnie dzisiaj w biurze. -Nie dodaję, że raczej się tam już nie pojawię. - Wiem, co się stało. Przykro mi. Dziennikarze to stado sępów, to straszne, że za cel obrali sobie właśnie ciebie. - Dzięki. - Wpadłam do was, żeby się z tobą zobaczyć, a gdy usłyszałam nowiny, poprosiłam Bruce’a o twój numer. Chciałam ci powiedzieć, że moja propozycja wyjścia na lunch lub na kawę jest nadal aktualna. Kiedy tylko będziesz miała ochotę. Po prostu do mnie zadzwoń. - Zadzwonię. - Nie mówię tego z uprzejmości. Gdy ją poznałam, stwierdziłam, że miło byłoby mieć więcej przyjaciół w LA. Mogę się tylko cieszyć, że nie uciekła z krzykiem, gdy wybuchła ta afera. Blaine i Evelyn również do mnie dzwonią jednakowo przerażeni i całym sercem oddani. Blaine mówi, że czuje się winny -przecież to erotyczna natura jego prac podgrzewa atmosferę. - Nieprawda — kłamię. - Chodzi o pieniądze. Nie sądzę, żebym go tym uspokoiła, zapewniam go jednak, że wszystko w porządku i że niedługo spotkamy się we czwórkę. Gdy się rozłączam, uświadamiam sobie, że jedyną bliską osobą, która nie zadzwoniła, jest Ollie. Już mam wspomnieć o tym Damienowi, ale w ostatniej chwili się powstrzymuję. Ollie znajduję się przecież na czele listy podejrzanych o przeciek, a brak odzewu z jego strony może potwierdzać tę tezę. Chociaż Damien to błyskotliwy i spostrzegawczy facet, więc pewnie już sam zauważył, że Ollie nie próbował się ze mną skontaktować. Nie sądzę, żeby to Ollie puścił farbę, nie mogę jednak zaprzeczyć, że czuję się urażona. - Chcesz jeszcze popcornu? - pyta Damien. Obracam się na bok i wpatruję w jego piękną twarz i oczy które dostrzegają więcej niż jakiekolwiek inne. - Damien. - Słucham? - Nic, nic - uśmiecham się. - Po prostu lubię wypowiadać na głos twoje imię. - A ja lubię słuchać, jak je wypowiadasz. - Wyciąga rękę i głaszcze moją szyję tuż nad kołnierzykiem koszuli. - Damien...

- Tak? - Może wyłączylibyśmy film? Przyszło mi do głowy co i innego. - Czyżby? Podnoszę się i przykładam palec do ust. - Żadnych rozmów, dopóki nie wrócimy do łóżka. To moje zasady. Dobrze? Kiwa głową, chętny do zabawy. Uśmiecham się, biorę go za rękę i ciągnę za sobą do łazienki. Jest co najmniej równie imponująca jak ta w Malibu, nie interesuje mnie jednak zaawansowany technologicznie prysznic, przepastna szafa ani podgrzewany wieszak na ręczniki. Widzę tylko szalenie wielką wannę. Odkręcam kurek. Odwracam się do Damiena i powoli, bez słów, zaczynam go rozbierać. To rozkoszny proces, bo pozwalam sobie całować każdy skrawek jego skóry, który odsłaniam. Bark. Rękę. Tors. Muskam językiem sutek. Liżę pępek. Ściągam mu dżinsy i pocieram wargami biodro. Napięte, seksowne mięśnie brzucha. I jego fiuta, twardego i gotowego na mój pocałunek, gdy wyłuskuję go z bokserek. Damien nie łamie zasad, gdy jednak zamykam wargi na główce i czuję jego słony, piżmowy smak, gwałtownie wplata mi palce we włosy to tak, jakby wykrzykiwał moje imię. Smakuję, prowokuję, w końcu wypuszczam z ust jego kutasa. Głaszczę i oblizuję jądra. Badam każdy centymetr ciała mężczyzny, którego tak dobrze poznałam i który zna mnie równie intymnie. Sprawia mi niesamowitą satysfakcję, gdy zaciska palce na szklanej ściance prysznica, bo wiem, że bez tego oparcia by nie ustał to ja go do tego doprowadziłam. Nie pozwalam mu jednak dojść. Jeszcze nie. Nie przerywam pocałunków, aż wanna jest pełna, a wzrok Damiena rozpalony. Wiem że zaraz będziemy się kochać. Uśmiecham się na tę myśl. Dodaję trochę płynu do kąpieli, wchodzę do wanny i zapraszająco wyciągam do niego dłoń. Podąża za mną i choć to moja gra,to ja dyktuję warunki, wkrótce uświadamiam sobie, że Damien osiągnął granicę wytrzymałości. Nadchodzi jego kolej, nie protestuję więc, gdy chwyta mnie gwałtownie w pasie i przyciąga do siebie, rozchlapując wodę. Wręcz przeciwnie, zniecierpliwiona rozkładam nogi, a on w nagrodę

sadza mnie sobie na kolanach. Poruszam się lekko, głaszczę go całym ciałem i krzyczę z zaskoczenia, gdy stanowczo i głęboko nadziewa mnie na swojego fiuta. Uśmiecha się i przykłada palec do ust. Rozkosznie mokra i niewiarygodnie podniecona pochylam się do przodu, rozkoszując się sztywnością jego członka i wrażeniami, gdy ocieram się o niego łechtaczką. Kołyszę się powoli, miarowo, ruch ma nas oboje doprowadzić do szaleństwa, a jeśli wyraz twarzy Damiena może służyć za wskazówkę, mój plan doskonale się sprawdza. Napięcie znów rośnie, ciszę zakłóca tylko chlupot wody i mlaszczący odgłos, gdy spotykają się nasze ciała. Dźwięki są podniecające, rozpalają mnie jeszcze bardziej. Damien kładzie mi ręce na biodrach, by pomóc mi utrzymać się na jego twardym jak skała penisie. Ujeżdżając swojego kochanka, upajam się tą zmysłową symfonią, patrzę mu głęboko w oczy, gdy oboje w milczeniu, w ciszy eksplodujemy w swoich ramionach. Następnego ranka budzę się sama, wstaję natychmiast żeby odnaleźć Damiena. Na moment jednak nieruchomieję, słysząc głosy, i wracam do szafy, by znaleźć coś do ubrania. Tak jak w domu w Malibu Damien trzyma dla mnie w apartamencie całą garderobę. Wkładam czarny podkoszulek i dżinsową spódnicę, po czym idę do salonu, żeby zobaczyć, kto przyszedł Zamieram, gdy moim oczom ukazuje się fascynujący widok Damien stoi bez koszuli na środku pokoju. Ma na sobie szare spodnie dresowe zawieszone nisko na biodrach. Utrzymuje równowagę na jednej nodze i wyciąga ramiona do przodu. Stoję za nim, widzę więc grę mięśni jego pleców, kiedy powoli balansuje rękami, kontrolując każdy gest. Jest silny i pełen gracji, dopiero gdy zaczyna kłuć mnie w piersi, uświadamiam sobie, że wstrzymuję oddech. Głośno wciągam powietrze. Damien opiera stopę na ziemi, odwraca się i uśmiecha do mnie. - Tai chi - mówi, nie czekając na pytanie. - Dzięki niemu jestem wciąż sprawny. Wejdź. Kontynuuj, Charles. Rozglądam się i dopiero teraz dostrzegam Charlesa Maynarda, który siedzi na metalowo-skórzanej kanapie przy stoliku zasypanym papierami. Pokój jest zalany słońcem padającym z okien, co w połączeniu z widokiem Damiena skłania mnie do uśmiechu.

- Zdołaliśmy zatrzymać przedruk oryginalnego obrazu we wszystkich znaczących magazynach - wyjaśnia Charles. - Byłem zdumiony tym, jak wielu naczelnych ugięło się w obliczu listu z żądaniem, który wysłaliśmy wczoraj. Przypisuję to jednak twojej reputacji i głębokiej kieszeni. Nikt nie chce wdać się w wojnę z Damienem Starkiem. - Pewnie się boją że jeśli mnie sprowokują to ich wykupię. - Jeśli mówisz poważnie, dopilnuję, żeby ta informacja trafiła do opornych. - Mówię poważnie. Jeśli będzie trzeba, to właśnie zrobię. -I Patrzy na mnie, wyraz jego oczu jest tak zaciekle opiekuńczy, że miękną mi kolana. Podchodzę do sofy i siadam na podłokietniku. - Blaine przefaksował mi swoje oświadczenie - ciągnie Charles. - Z rana złożyliśmy więc wniosek o tymczasowy nakaz sądowy. - Naprawdę możecie im zabronić pisania o tym? - pytam. Charles odwraca się do mnie ze współczującą miną. - Obawiam się, że nie. Moglibyśmy ich pozwać o zniesławienie Damien zapewnił mnie, że plotki są prawdziwe. Na moje policzki wypływa rumieniec. - Co w takim razie robicie? - Chcemy powstrzymać publikację zdjęć samego obrazu. I wszystkich innych prac Blaine’a. Po części to jego styl napędza tę aferę. Przekonanie, że obraz jest mroczny i erotyczny. - Och. - Mój rumieniec jeszcze się pogłębia. - Jak zdołacie powstrzymać tę publikację? Widziałam reportera z aparatem na przyjęciu. W południowej Kalifornii są zapewne dziesiątki obrazów Blaine'a. Za odpowiednią opłatą każdy może zaprosić dziennikarza do domu, żeby zrobił kilka ujęć. - Właściciel obrazu nie jest właścicielem praw autorskich -wyjaśnia mi Damien. - Te należą do Blaine’a. To nasza przewaga. - Oczywiście nadal mogą publikować twoje zdjęcia - ostrzega mnie Charles. - Rozumiem. Jak udało wam się to wszystko tak szybko zorganizować? - Wiesz na pewno, że Damien to jeden z moich najważniejszych klientów... - Jeden z? - przerywa mu Damien zapalczywie. - Mój najważniejszy klient - poprawia się Charles ze śmiechem. Gdy dostaję od niego SMS z adnotacją, że to pilne, natychmiast wprawiam

machinę w ruch. Zerkam na Damiena. A zatem ostatniej nocy, pomimo tego co się wydarzyło, znalazł czas, żeby zadbać o moje sprawy. - Dziękuję. Dziękuję wam obu. - To dopiero początek. - Damien przenosi wzrok na Charlesa. Przyniosłeś nagranie? Charles przesuwa papiery na stole i wyjmuje spod nich płytę. - Wszystko, co dotychczas zostało ujawnione i oryginał nagrania sprzed mieszkania Nikki. - Po co? - Ktoś puścił plotkę - oświadcza Damien. - Zamierzam dowiedzieć się kto. - Przecież powiedziałeś, że nie da się w świetle prawa nic zrobić, bo to wszystko prawda. - Owszem. - Damien uśmiecha się blado, niebezpiecznie - W świetle prawa nic nie mogę zdziałać. Chcę jednak wiedzieć kto ci się tak przysłużył. Nie próbuj mnie powstrzymać, Nikki. Nie zdołasz. - Nie zamierzam. - Prawda jest taka, że ja też chcę to wiedzieć. - W czym jednak ma pomóc to nagranie? - Zidentyfikuję reporterów, którzy zadawali ci pytania. A potem razem z Charlesem utniemy sobie z każdym z nich pogawędkę. Zapewne źle to o mnie świadczy, żałuję jednak, że nie będę mogła być świadkiem tych rozmów. - Coś jeszcze? — pyta Damien. - Kilka innych spraw. - Charles spogląda na mnie. - W Niemczech robi się gorąco, Damien. Mają dozorcę. Należy spodziewać się najgorszego. - Zawsze spodziewam się najgorszego. Dlatego przetrwałem tak długo. - W Europie pojawiły się kolejne problemy. Naprawdę powinieneś... - Wiem. - Damien również na mnie spogląda. - Ale teraz nie mogę się stąd ruszyć. - Chwileczkę - wtrącam. — Nie znam szczegółów spraw, o których rozmawiacie, jeśli jednak firma ma kłopoty za granicą, powinieneś jechać. Ja sobie poradzę. - Nikki ma rację - przyznaje Charles. - Jesteś potrzebny w Londynie. Dziwne, że wspomniał o Londynie, a nie o Niemczech.

- Sofia? - pytam i zauważam zdumione spojrzenie, którym Charles obrzuca Damiena. - Powstały pewne problemy finansowe - wyjaśnia mi Damien. - Zajmie ci to raptem kilka godzin - zapewnia go Charles. - Musisz jednak być na miejscu. - Dobrze - zgadza się Damien. Podchodzi do okna i wygląda na miasto rozpościerające się za szybą. - Polecę w piątek wieczorem. - Wtedy odbywa się inauguracja centrum tenisowego. - Nie idę tam. Wyjaśniłem już dlaczego. Koniec dyskusji. Patrzę na nich obu. To potyczka, a ja stawiam na Damiena. I mam rację. - Dobrze - ulega Charles. - Leć w takim razie w piątek. Jeśli nie będzie cię w kraju, uzyskamy wiarygodną wymówkę dla prasy. - Nie obchodzi mnie, co powiesz dziennikarzom - wypala Damien ostro, ze złością. - Tam i z powrotem, Charles. Jeśli nie zdołasz zarezerwować miejsca na loty komercyjne, uprzedź Graysona że polecimy learem. - Załatwione. Damien odwraca się do mnie. - Jesteś pewna? - Twoje cv jest imponujące, ale chyba nie ma w nim niańczenia dzieci. Tak. Jestem pewna. - Dobrze, chcę jednak, żebyś tu została pod moją nieobecność. Krzyżuję ramiona na piersi. - W moim domu nic mi się nie stanie. - Będą na ciebie polować. Na Jamie też - dodaje, bo zna mnie na tyle, by wiedzieć, że to przeważy szalę. - Przede wszystkim jednak ja poczuję się lepiej. Proszę cię, Nikki. Teraz proszę. Nie każ mi żądać. W ten sposób daje mi do zrozumienia, że to on ustala reguły gry, którą zgodziłam się kontynuować. Kiwam głową. Tak naprawdę sama wolę tu zostać. Chciałabym być na tyle silna, żeby powiedzieć, że nie obchodzi mnie, jeśli będą mnie oblegać na schodach mojego domu. Chciałabym... lecz nie jestem. - Dobrze, zostanę. - Dziękuję. Tak czy inaczej zainstaluję lepszy system alarmowy w twoim mieszkaniu. Charles, wychodząc, powiedz Sylvii, żeby tego

dopilnowała i zadzwoniła do panny Archer. Niech ją uprzedzą o terminie montażu. Słucham? - pyta, gdy dostrzega mój uśmiech. - Nie, nic. - Na szczęście nie sądzę, żeby Jamie miała coś przeciwko ekipie speców od zabezpieczenia mieszkania. A Damien po prostu jest sobą. Jak zwykle czyta mi w myślach. - Poprawka - mówi do Charlesa. - Przekaż Sylvii, żeby pytała pannę Archer, czy zgodzi się na dodatkowe zabezpieczenia i ewentualnie dopiero potem niech ustali z nią odpowiadający termin. Lepiej? Kiwam głową. - Dziękuję. Odprowadzamy Charlesa do drzwi; po jego wyjściu podchodzę do Damiena i kładę dłonie na jego nagim torsie. - Londyn, tak? Już za tobą tęsknię. - Chcę wyjaśnić jedną sprawę: nie poprosiłem cię, żebyś została w moim mieszkaniu, bo się o ciebie martwię. - Nie? - Pragnę cię tutaj, bo lubię, jak leżysz w moim łóżku. - To świetnie. Boja z kolei uwielbiam leżeć w twoim łóżku Głównie dlatego, że wtedy mnie przytulasz. Rozdział 20 Gdy nadchodzi piątek, zaczyna zżerać mnie tęsknota za korkami i smogiem. Chcę wyjść do ludzi, zapomnieć o reporterach, paparazzi i gapiach. Jednocześnie jednak bardzo podoba mi się w bańce zacisza domowego, którą dzielę z Damienem. Leży na sofie, gołe stopy opiera o stolik do kawy, w jednej ręce trzyma iPada, a w drugiej wodę gazowaną. W uchu ma słuchawkę bluetooth, z mojej perspektywy wygląda jednak tak, jakby mamrotał coś do siebie. Nie słucham, co mówi. To mnie ciekawi, rzecz jasna, ale nie muszę wiedzieć wszystkiego o problemach z personelem, jakie przeżywa jedna z jego tajwańskich filii. Ja skończyłam właśnie czytać elektroniczną wersję Kronik marsjańskich - rozpoczęłam lekturę z myślą o małym Damienie szybko jednak wciągnęła mnie akcja. Mimo to w końcu ogarnia mnie znudzenie. Nie mam laptopa, nie mogę więc pracować. Nie jestem w nastroju, by zacząć kolejną książkę, telewizja w ogóle mnie nie interesuje. Biorę pod uwagę zorganizowanie pokazu mody dla Damiena - mogłabym wykorzystać ubrania upchnięte w

szafie - nie potrafię się jednak do tego zmusić. Ostatnio mimowolnie zdominowałam jego dni i choć on sam lekko traktuje konieczność nadzorowania swojego imperium, ja wiem, że świat pana Starka upadnie, jeśli właściciel nie będzie aktywnie działał na szczycie. Idę do kuchni zrobić sobie zielonej herbaty - podobno uspokaja więc może złagodzi mój niepokój. Nie myślę już o prasie, lecz nie wiem, czy to dlatego, że tak dobrze radzę sobie z tym nowym kryzysem, czy dlatego, że zamknęliśmy się z Damienem w tym zamku w chmurach, gdzie problemy zwykłych śmiertelników nas nie dotyczą. Zaczynam podejrzewać, że chodzi o to drugie i że gdy wyjdę do świata lub zaloguję się do Internetu, poczucie kontroli rozproszy się w powietrzu niczym kwiat dmuchawca. Wystarczy rzut oka na telefon, żeby potwierdzić to przypuszczenie. Matka dzwoniła dwa razy, a ja za każdym razem przekierowałam ją na pocztę głosową. Nie odsłuchałam wiadomości. Nie oddzwoniłam. Szczerze mówiąc, nie wiem, czy kiedykolwiek to zrobię. Moja matka potrafi popchnąć mnie nad brzeg przepaści znacznie skuteczniej niż hummer pełen paparazzi. Mimo że świat zaludniają nieprzyjazne stworzenia: paparazzi Elizabeth Fairchild, jestem tak niespokojna, że rozważam, czy nie wybadać gruntu i nie przejść się do Muzeum Sztuki Współczesnej. To tylko kilka przecznic stąd, wątpię, żeby tam osaczyli mnie jacyś reporterzy. Jest to też na tyle blisko, żeby Damien się nie martwił... zbyt mocno. Jeśli coś się stanie, przybiegnie do mnie w pięć minut. Naprawdę muszę zaczerpnąć świeżego powietrza. Biorę herbatę, kolejną wodę dla Damiena i wracam do salonu. Docieram tam równocześnie z Sylvią która wychodzi z tylnego wejścia łączącego apartament z biurami Stark International. - Jak się pani miewa, panno Fairchild? - pyta. - Dobrze. Jak wygląda życie na zewnątrz? Damien się uśmiecha. - Zaczynasz się nudzić? - Nie zrozum mnie źle, uwielbiam ten bajkowy pałac, ale Prycha z rozbawieniem, a potem odwraca się do Sylvii, która próbuje ukryć uśmiech. - Co dla mnie masz?

- Tylko kilka dokumentów do podpisu. - Podaje mu podkład i jakieś papiery, po czym zerka na mnie. - To przyszło do pani - dodaje. Wręcza mi zwykłą białą kopertę. Jest zaadresowana na moje nazwisko. Nie ma adresu zwrotnego, znaczek z Los Angeles. - Dziwne - mówię. Damien rzuca podkładkę na poduszkę i podchodzi do mnie - Otwórz. Wyjmuję złożoną kartkę, rozkładam i natychmiast ogarniają mnie mdłości. Dziwka. Zdzira. Suka. - Niech to szlag. - Damien bierze głęboki wdech i wyrywa mi list i kopertę z dłoni. Podnosi gazetę ze stołu, wsuwa przesyłkę między strony i podaje to wszystko Sylvii. - Prześlij to Charlesowi. Tylko nie wyjmuj, nie dotykaj. - Oczywiście, panie Stark. Bardzo mi przykro, panno Fairchild. Nie wiedziałam. - Nie mogłaś wiedzieć. - Nic się nie stało, Sylvio. - Damien odsyła asystentkę. Kobieta kiwa głową. - Później wrócę po dokumenty. - Już ma wyjść, zatrzymuje się jednak i odwraca do mnie. - Przepraszam za zbytnią śmiałość, panno Fairchild, chcę tylko powiedzieć, że widziałam obraz, gdy w domu w Malibu nadzorowałam przygotowania do koktajlu. Wpatruję się tępo w gazetę, w której ukryta jest podła wiadomość, podnoszę jednak głowę i zerkam na Sylvię z zainteresowaniem. - To piękny portret. Oszałamiający i intrygujący. Szczerze mówiąc, myślę, że pan Stark ubił interes życia. Moim zdaniem obraz jest wart co najmniej dwa miliony. Gdy jej słucham, łzy napływają mi do oczu, nagle jednak wybucham śmiechem. - Dziękuję — odpowiadam, pociągając nosem. Uśmiecham się do Damiena. — Lubię ją. - Tak - odpowiada sucho. - Jest bardzo sprawna. - Jego uśmiech jest nikły, dostrzegam w nim jednak nutę rozbawienia. Kiwa głową w podziękowaniu. - To wszystko, Sylvio. Asystentka kłania się i wychodzi. - Na świecie jest mnóstwo porąbanych ludzi. Nie pozwól im na siebie wpłynąć.

- Nigdy nie dojdziesz do tego, kto nadał ten list. - Może nie, ale zamierzam spróbować. A właśnie, wiem już który, reporter zapoczątkował to szaleństwo. - Rozmawialiście z nim z Charlesem? - Odmówił ujawnienia źródła. Chyba sam złożę mu wizytę, chciałem jednak najpierw wykorzystać bardziej cywilizowaną metodę. Zatrudniłem prywatnego detektywa. Podejrzewam, że dziennikarz osobiście spotkał się ze źródłem. Przy odrobinie szczęścia mój człowiek czegoś się dowie. Przytakuję, nie spodziewam się jednak wiele. Szczerze mówiąc, chyba mnie to już nie obchodzi. Jestem pewna, że to nie Jamie i nie Ollie, a tylko ci dwoje mogliby mnie naprawdę zranić swoją dwulicowością. Poza tym boli mnie sama informacja, nieważne, kto ją ujawnił, dżina i tak nie da się wepchnąć z powrotem do lampy. Nie teraz, nigdy. - Chcę wyjść - oświadczam. Damien uważnie mi się przygląda, najwyraźniej stara się zrozumieć nagłą zmianę tematu. - W jakieś konkretne miejsce? - Myślałam o MoCa. Doszłam do wniosku, że tam raczej nie czają się reporterzy. - Dobrze. Chodźmy. - Potem jednak zmieniłam zdanie - ciągnę. - Wybierzmy się na zakupy. Poszukajmy mebli do domu. Na Melrose jest mnóstwo sklepów. I wszędzie indziej w West Hollywood. Miło spędzimy czas, nie sądzisz? - Z tobą zawsze miło spędzam, ale te miejsca są bardzo tłoczne. Wystarczy jedna osoba, która zadzwoni do „TMZ” czy innego szmatławca, a pojawią się sępy. - Trudno. Chcę wrócić do świata. Przecież tu też mogą mnie dopaść. Ktoś właśnie przesłał mi ten list. Damien krzywi się, ale kiwa głową. - Dobrze, jesteśmy umówieni.

Nie szukamy niczego konkretnego, poza własnym towarzystwem, dlatego wędrówka po sklepach jest przyjemna, zwłaszcza, że nikt nie zwraca na nas uwagi.

W Fairfax otworzono nowy sklep z luksusowymi antykami Moją uwagę natychmiast przykuwa masywne łóżko z wezgłowiami misternie wyrzeźbionymi z dębu. - Łóżko, panno Fairchild? - pyta Damien. - Nie wiem. Warto to rozważyć. Przecież w domu nie ma teraz łóżka. - Kładę się, obracam na bok i klepię materac, uśmiechając się sugestywnie. - Przetestujemy? Jego wargi drżą. - Ostrożnie. To ja ustalam zasady, pamiętasz? Kto wie do czego mógłbym cię zmusić? - Słuszna uwaga. - Siadam. Wyciągam rękę, zahaczam palcem o szlufkę jego dżinsów i przyciągam go do siebie. Zatacza się i przewraca na mnie, w ostatniej chwili opiera dłonie na materacu. - O, cześć... - Całuje mnie. - Przysięgam, że nie zaplanowałem tego. Wybucham śmiechem i już mam sama skraść mu pocałunek, gdy dostrzegam dziewczynę przy kasie, wyraźnie gapi się na nas. Możliwe, że jest po prostu rozbawiona lub poirytowana klientami, którzy figlują na meblach z ekspozycji. Nie sądzę jednak, żeby to było to. Wstaję gwałtownie, odpychając Damiena. - Chodźmy. - Moje policzki płoną. - To łóżko nie jest nawet w połowie tak wygodne jak nasze poprzednie. Ekspedientka nie mówi nic, gdy w pośpiechu się ulatniamy, a ja dochodzę do wniosku, że mam przywidzenia. Piętnaście minut później, gdy wychodzimy z kolejnego sklepu, okazuje się jednak, że się nie myliłam.

Robimy zakupy w błogiej nieświadomości, oglądamy dekoracyjne świece i piękne wazy z ozdobnego szkła. Gdy tylko stajemy na chodniku, otoczą nas chmara kamer i mikrofonów. Rozwrzeszczana banda reporterów wyskoczyła chyba z kanałów ściekowych. Damien, który cały czas trzymał mnie za rękę, ściska ją teraz mocno, a ja oddaję uścisk - jego dotyk pozwala mi zebrać myśli. - Nikki! Czy to prawda, że zwolniono cię z Innovative za niemoralne zachowanie? - Inauguracja centrum tenisowego rozpoczyna się za cztery godziny panie Stark. Czy może pan rozwinąć swoją wcześniejszą wypowiedź na

temat Merle’a Richtera? - Damien! Czy poinformowano cię o treści pisemnego oświadczenia pana Schmidta? Czy to prawda, że płacono mu za milczenie? Nie wiem, kim jest pan Schmidt, ale nie zerkam pytająco na Damiena. Nie pozwolę, żeby ta horda łajdaków uwieczniła moją dezorientację na taśmie. - Co zrobisz ze swoim milionem, Nikki? Już mam na to odpowiedzieć. Przecież jeśli wyjaśnię, że pieniądze posłużą mi do założenia firmy, stanę się dla nich mniej interesująca. Reporter z cienkimi wargami w odprasowanym garniturze podchodzi bliżej i wciska mi mikrofon w twarz. - Czy możesz jakoś skomentować pogłoski, że w przeszłości sypiałaś już z mężczyznami dla pieniędzy? Czy pan Stark to twój najbardziej lukratywny klient? Słowa uderzają mnie niczym cios, zataczam się do tyłu ogarnięta falą mdłości. Co gorsza, opada moja maska. Jutro wszystkie tabloidy zamieszczą na okładkach zdjęcie przerażonej miny panny Fairchild. Ujęcia te będą dowodem na to, że przeraża mnie ujawnienie mojej tajemnicy, nie na to, że ta cała historia to brednie.

Nie czuję nawet, że Damien puszcza moją dłoń, lecz nagle słyszę ostry chrzęst - Damien miażdży pięścią szczękę reportera. - Damien! Nie! Gdy się do mnie odwraca, dostrzegam ogień w jego oczach. Uświadamiam sobie, że uwolnił swój gwałtowny, brutalny temperament tylko w jednym celu - żeby mnie pomścić. - Nie - powtarzam. Chwytam go za rękę, żeby nie mógł znów się zamachnąć. - Chcesz, żeby cię aresztowali? Zabiorą cię, a ja zostanę sama, zanim wpłaci się kaucję. To go jakoś uspokaja, bierze mnie za rękę i wpycha z powrotem do sklepu. Wyciąga telefon i nakazuje Edwardowi przyjechać limuzyną. Sprzedawczyni, która cały czas obserwowała nas przez witrynę, teraz zwraca się do Damiena: - Ehm, proszę pana? Proszę powiedzieć kierowcy, że z tyłu jest wąska uliczka. - Kiwa głową na tłum wciąż zgromadzony przed frontowymi drzwiami. - Chyba że znów chcecie przedzierać się przez te bestie.

Damien zerka na nią, powolny uśmiech rozpędza resztki furii na jego twarzy. Mam ochotę uściskać tę dziewczynę. Damien w milczeniu otacza mnie ramieniem, gdy jedziemy z powrotem do apartamentu, odzywa się dopiero, gdy wjeżdżamy na górę. Jego wzrok wędruje do miejsca, w którym kiedyś stała ozdobna waza. Nie ma pokojówki na stałe, ekipa zatrudniona na w biurze sprząta jednak apartament - zdołała już usunąć całkiem szkło. Nawet dziura w ścianie jest już załatana. Nie ma żadnego śladu po ataku furii Damiena. - Mogłem rozwalić mu nos. - Nie, nie mogłeś. - Biorę głęboki wdech. - Poza tym poniekąd ma przecież rację. - Ostre spojrzenie Damiena każe mi zamilknąć, mimo to ciągnę dalej. - Ten milion nie był tylko za pozowanie i oboje o tym wiemy. Otwiera usta, znów je zamyka i pociera skronie. - To ja ci to zrobiłem. - Jego słowa są przepełnione bólem. Przysięgałem, że nigdy cię nie skrzywdzę. Że będę twoim wsparciem. Tymczasem to wszystko moja wina. - Nie - odpowiadam surowym, gniewnym tonem. - Nigdy nie zrobiłeś niczego, co mogłoby mnie skrzywdzić. Nigdy. Wzięłam pieniądze, bo tego chciałam. Przyjęłam twoją propozycję z własnej woli. Szczerze mówiąc - dodaję z kpiącym uśmieszkiem zgodziłabym się za mniej. - Naprawdę? - Unosi brew. - Teraz czuję się jak dureń. Chodź do mnie - dodaje, a potem mnie całuje. Moje słowa nie uspokoiły go jednak. Jest napięty jak struna, Ma mroczne spojrzenie łowcy, czuję się słaba jak ofiara. - Chodź. Wiesz, czego teraz potrzebuję. Czego oboje potrzebujemy. Idę za nim do sypialni, pragnę tylko znów zapomnieć o świecie na zewnątrz i zaraz zapomnę, za parę minut będę widzieć jedynie Damiena. Wyciąga z szafki kasetkę z gadżetami i na palcu wskazującym zawiesza metalowe kajdanki. - Przyszło mi do głowy, że to najpewniejszy sposób, żeby zatrzymać cię w apartamencie i w łóżku, gdy będę w Londynie. - Nie ośmieliłbyś się. - Uciekam na drugą stronę łóżka. - Czyżby? Wskakuje na materac, przetacza się na drugą stronę i odcina mi drogę, kiedy próbuję dobiec do drzwi. Piszczę, gdy pociąga mnie na siebie i bardzo szybko zapina kajdanki na moim nadgarstku a potem na śrubie.

- Nawet o tym nie myśl. - Śmieję się, bo wiem, że żartuje. Jestem tego niemal pewna... - Nie? - Zaczyna unosić moją sukienkę. - Nie chcesz zostać tak w moim łóżku, ciągle gotowa, żebym cię pieprzył? - Cóż, jeśli tak, to... - Zamykam oczy z rozkoszy, gdy całuje moje udo. To słodka tortura, Damien dobrze wie, jak doprowadzić mnie do szaleństwa. Jego oddech drażni moją cipkę, jego wargi sprawiają, że tracę kontrolę. Walczę z jego zalotami, każdym dotykiem wywołuje we mnie nowe doznanie, znajduje nowy sposób, żebym się wiła i błagała o więcej. Muska palcem moją kostkę, liże wnętrze kolana, wywołując kolejne fale rozkoszy. Rzucam się na prześcieradłach, chłodny metal na moim nadgarstku uniemożliwia mi jednak ucieczkę przed tą zmysłową napaścią, przez którą tracę rozum. Kajdanki wbijają mi się w skórę, przy każdym ruchu gwałtownie szarpię dłonią. Pragnę bólu. Pragnę ran. Pragnę mieć tam siniaki. Nie dlatego, że zamierzam zapomnieć o horrorze tego popołudnia - to najmniej istotny powód. Nie, chcę mieć pamiątkę tego co teraz. Pocałunków Damiena na mojej nagiej skórze. Dotyku, gdy palcami bada każdy centymetr mojego ciała i odnajduje erogenne strefy i erotyczne tajemnice. Chcę sińców, żeby przypominały mi o tym, jak czuję się przy Damienie. Gdy wyjedzie do Londynu, siniec pozostanie dowodem, że leżałam w jego łóżku - będzie mi przypominał, że Damien do mnie wróci. Siłuję się więc z więzami nie dlatego, żeby się uwolnić, dlatego, że pragnę bólu. Chcę tego, co ból reprezentuje. Mój związek z Damienem. Jestem z nim związana. Oznaczona przez niego. Posiadł mnie. To wszystko, czego teraz pragnę. Rozdział 21 Jest środek lata, ale po wyjeździe Damiena czuję się tak, jakby to była zimna, deszczowa sobota w grudniu. Wiem, że wróci w niedzielę po południu, że to krótka podróż, to jednak wcale mnie nie pociesza. Jestem niespokojna i samotna. Wysłał mi SMS, gdy tylko wylądował. Zapytał, jak się czuję, a ja uśmiechnęłam się i delikatnie

potarłam siniec, który teraz otacza mój nadgarstek jak bransoletka. „Myślę o Tobie”, napisałam. „Tęsknię”. Nie dodałam jednak, że z nudów wychodzę z siebie. Jak znam Damiena, ściągnąłby tutaj Cirque du Soleil, żeby dostarczył mi rozrywki. Jamie przesłała mi wirtualnego całusa w odpowiedzi na moje SOS, nie może jednak mnie odwiedzić, bo jeździ na rolkach w Venice z Raine’em. Mam nadzieję, że upadnie mniej razy niż ja. Rozważam, czy nie zadzwonić do Lisy, ale nie znam jej zbyt dobrze i uważam, że powinnyśmy zacząć znajomość od zwykłej kawy, zanim zrzucę na nią obowiązek zabawiania mnie w samotny sobotni wieczór. Pozostają mi tylko praca lub fotografia, a że mój aparat nadal jest w domu w Malibu, decyduję się na pracę. To równie dobra pora jak każda inna, żeby dokończyć pisane kodów dwóch aplikacji na smartfony, są niemal gotowe do debiutu na rynku. To oznacza, rzecz jasna, wycieczkę do mojego mieszkania. Nie mam samochodu, więc to nie jest takie proste. Telefon w kuchni pełni zarówno funkcję zwykłego telefonu, jak i interkomu do biura. Setki razy widziałam, jak Damien go używał, naciskam więc guzik uruchamiający głośnik. - Halo? - mówię z rezerwą. - Tak, panno Fairchild? W czym mogę pani pomóc? Uśmiecham się. To naprawdę super. - Mhm... Pani Peters? - Wydobywam z zakamarków pamięci nazwisko weekendowej asystentki Starka. - Jak miło, że pani zapamiętała. Tak, to ja. Co mogę dla pani zrobić? - Nie mam samochodu, a chciałabym podjechać do mieszkania. Mogłaby pani zamówić mi taksówkę lub... - Edward podjedzie limuzyną. Proszę zjechać windą na poziom parkingowy C, będzie tam na panią czekał. - Och. Dobrze. Dziękuję. - Kończę połączenie i z radości tańczę shimmy w kuchni. Tak, posiadanie pieniędzy zdecydowanie ma zalety. Tak jak zapowiedziała pani Peters, Edward już na mnie czeka. - Wielkie dzięki. - Ależ drobiazg, panno Fairchild. Dokąd jedziemy? - Do mnie. Wpadnę tylko na chwilę i wezmę parę rzeczy. Naprawdę wolałabym, żeby mówił mi pan po imieniu. - Oczywiście, panno Fairchild. - Na twarz Edwarda wypływa uśmiech. Wsiadam do limuzyny i wtulona w kąt miękkiego siedzenia myślę o nocy, kiedy poznałam Damiena. Nasze pierwsze spotkanie sześć lat

wcześniej tak naprawdę moim zdaniem się nie liczy. Zamykam oczy i przypominam sobie, jak szeptał mi do ucha. Jak podniecały mnie słowa, które mówił do słuchawki, jak byłam zszokowana tym, co tak chętnie wyprawiałam w jego limuzynie. W drodze do mieszkania odtwarzam w pamięci cały ten wieczór tak bardzo tęsknię za Damienem. - Długo pani nie będzie? - Niedługo. Muszę tylko przegrać kilka programów na laptop, to wszystko. Będziesz słuchał książki? - Tak, postanowiłem dać szansę klasyce. Hrabia Monte Christo. Na razie całkiem niezłe. Całkiem niezłe. Uśmiecham się, słysząc jego opinię na temat jednej z moich ulubionych powieści, potem biegnę na górę po schodach. Słyszę głośny łomot w mieszkaniu naszego sąsiada Douglasa i wykrzywiam wargi. Wiem, że to nie Jamie targa z nim prześcieradła, i tak jednak robię brzydką minę do jego drzwi. Wpadam do środka, rzucam torebkę na łóżko, które wciąż stoi w salonie, podchodzę do dwóch stopni prowadzących sypialni i zaczynam krzyczeć, gdy nagle po mojej prawej otwierają się drzwi do łazienki. Ollie. - Jezu Chryste! Niemal dostałam przez ciebie zawału. Co tu robisz? - Wygląda tragicznie. Ma przekrwione oczy, opuchniętą twarz, tłuste włosy. Zbliżam się do niego. - Dobrze się czujesz? Nagle przychodzi mi do głowy coś strasznego. - Niech to szlag. Ty i Jamie nie... To znaczy, ona wyszła z Raine’em. - Myśl o tym, jak ta dwójka mogła spędzać czas, zanim moja przyjaciółka wyszła na randkę ze swoim nowym chłopakiem, niepokoi mnie niemal tak bardzo jak świadomość, że Ollie znów zdradza swoją narzeczoną Ogarniają mnie mdłości, wcale się nie cieszę, że zastałam Oliego w moim mieszkaniu. Nie chcę myśleć o ich dramatach. Co więcej, wciąż boli mnie fakt, że Ollie nie zadzwonił do mnie od naszego spotkania w The Rooftop. Jasne, pewnie był zajęty, ale gdy wybuchła afera z obrazem za milion dolarów, mógł chociaż napisać mi wiadomość. Dni jednak mijały, a on nie odezwał się ani słowem w sprawie plotek, które otoczyły mnie jak liście niesione huraganowym wiatrem. Albo jak rekiny, które poczuły krew, jak powiedziałby Damien. - Nie robiłem nic z Jamie - tłumaczy ponuro Ollie. - Pokłóciłem się z Courtney. - Och, przykro mi. - Wcale nie jestem zaskoczona.

- Tak, mnie też. - Wzdycha i zerka na zegarek. - Umówiliśmy się na kolację. Żeby wszystko naprawić. Mam nadzieję. - Trzymam kciuki. - Nie dodaję, że wątpię w ich pojednanie. Ollie niejedno już przeskrobał i choć jest moim przyjacielem, przynajmniej ja go za takiego uważam, nie potrafię pozbyć się myśli, że Courtney zasługuje na więcej. Ollie przeczesuje włosy palcami. - Jamie pozwala mi tu nocować. Rozlokowałem się w twoim pokoju. - Zerka pytająco na łóżko ustawione między stołem a drzwiami. Nic nie mówię, więc po chwili wzrusza ramionami i ciągnie dalej. - Chyba nie masz nic przeciwko temu, żebym spał w twoim łóżku. - Owszem, mam - wypalam bez zastanowienia. Dostrzegam urazę na jego twarzy, ale się tym nie przejmuję. Jestem wkurzona złość wylewa się ze mnie. - Po prostu zajmujesz moje łóżko, ot tak jakby nigdy nic. Już nie jest tak jak dawniej. Potrzebowałam przyjaciela, a ty nawet nie zadzwoniłeś. - Może nie dzwoniłem dlatego, że nie powiedziałaś mi o obrazie za milion dolarów. To prawda? - Prawda. Kręci głową. - Stark oznacza kłopoty, Nikki. - Nie - odpowiadam stanowczo. - Wcale nie. Nie pomyślałeś, że to właśnie dlatego nic ci nie powiedziałam o obrazie? - Dlaczego jesteś tak cholernie uparta? Boisz się poznać prawdę o nim? Czy może boisz się, że dowiem się, co z nim robisz? Wypluwa słowa równie wściekły jak ja. Nagle niespodziewanie chwyta mnie za rękę i przyciąga do siebie. Dźga mocno palcem siniak wokół mojego nadgarstka. Wyrywam się, czerwienię i tym samym rozwiewam wszelkie wątpliwości Olliego co do pochodzenia tych śladów. - Idiotka. - Ciągnie mnie za włosy i znacząco zerka na moje uda. Ile jeszcze czasu musi upłynąć, zanim Stark zrobi coś, co zmusi cię do sięgnięcia po nóż? Działam odruchowo, dłoń zaczyna mnie piec, gdy wymierzam mu policzek. - Wynoś się z mojego domu, do diabła. Zamiera z otwartymi ustami, oddycha ciężko. - Niech to szlag - szepcze. - Cholera, Nikki, przepraszam. Nie chciałem...

- Nie, wcale nie. Byłbyś zachwycony, gdybym zerwała z Damienem. Nie wiem, czemu tak go nienawidzisz... - A ja nie rozumiem, czemu jesteś taka ślepa. - Nie jestem. Widzę wszystko bardzo wyraźnie. - Widzisz to, co chcesz widzieć. Zapominasz, gdzie pracuję. Zapominasz, że mój szef jest jego prawnikiem. Nad Starkiem zbierają się czarne chmury, a ja nie chcę, żebyś cierpiała. - Wzdycha głęboko. Ostrzegałem cię, prawda? Teraz znalazłaś się w świetle reflektorów wbrew własnej woli. To nie twoje miejsce. Krew buzuje mi w żyłach, zbiera mi się na wymioty. - Idź już. - Dobrze, jak sobie życzysz. Zabiorę rzeczy i zmywam się stąd. — Wraca do mojego pokoju i wychodzi z niego z aktówką Ale zatrzymuje się tuż przed drzwiami. - Nie, chwileczkę. Rozumiem, że nasze stosunki się pogorszyły, i bardzo mi przykro z tego powodu. Nie mogę jednak tak tego zostawić. Wiesz chociaż gdzie on teraz jest? Krzyżuję ramiona na piersi. - W Londynie. - Dlaczego? - Interesy. - Czyżby? - Sięga do aktówki, wyjmuje iPada i otwiera stronę „Hello!”. - Proszę - Podsuwa mi tablet. Na zdjęciu Damien otacza ramieniem jakąś kobietę. Ona ma lekko pochyloną głowę, okulary przeciwsłoneczne i kapelusz ukrywają jej rysy. Nie wiem, kto to, mogę się jednak domyślić Podpis pod zdjęciem głosi: „Czy Damien porzucił swoją uroczą dziewczynę? Czy to koniec romansu Starka i Nikki Fairchild, teksaskiej królowej piękności Nasze źródła donoszą, że Stark zachowywał się bardzo swobodnie w stosunku do tajemniczej kobiety, gdy dziś rano spacerowali razem po Hampstead Heath. Stark przyleciał do Londynu bez byłej miss. A przecież za jej portret zapłacił milion dolarów. Teraz żałuje?” Oddaję tablet Olliemu. - To przyjaciółka - mówię z dużą pewnością siebie. - Myślałem, że pojechał do Londynu w interesach. - Nie wolno mu spotykać się z przyjaciółmi, gdy załatwia służbowe sprawy? Coś głośno uderza o ścianę, którą dzielimy wraz z Jamie z Douglasem, a zaraz potem rozlega się bardzo głośny, pełen satysfakcji jęk. Spoglądamy sobie z Olliem w oczy i zgodnie wybuchamy

śmiechem. Przez parę sekund znów jesteśmy dawnymi kumplami. Sekundy mijają jednak zbyt szybko. - Nie chcę popsuć naszej przyjaźni - odzywa się po chwili Ollie. - Już popsułeś. Teraz możesz tylko próbować to naprawić. Przez moment wydaje mi się, że coś mi odwarknie. W końcu tylko kiwa głową. - Tak. Chyba masz rację. - Zerka na drzwi. - Ale najpierw powinienem naprawić relacje z narzeczoną. Właśnie tym się ostatnio zajmuję. Wkurzam ludzi, a potem staram się ich udobruchać. - Ollie... - Opada mnie bezbrzeżny smutek. Myślę o tym, co powiedział Damien: że Ollie mnie kocha. To nieprawda. Myślę, że on przeżywa żałobę. Przez całe nasze życie to ja byłam zawsze tą słabą, Ollie mi pomagał. Powoli jednak dochodzę do siebie, znalazłam oparcie w Damienie, a Ollie zastanawia się pewnie, jak teraz dopasują się nasze życia. Ja mu na to pytanie nie odpowiem. Zwłaszcza gdy atakuje Damiena za każdym razem, gdy się spotkamy. Mam jednak nadzieję, znajdzie odpowiedź, bo nie chcę go stracić. Wiem, że jeśli będę musiała dokonać wyboru, pójdę za głosem serca. Pójdę z Damienem. Uświadamiam sobie nagle, że Edward pewnie już dotarł do potowy Hrabiego Monte Christo, więc biegnę do sypialni, znajduję laptop i pliki, które są mi potrzebne. Podchodzę do szafy po swojego starego nikona, bo moja wspaniała cyfrowa leica jest w ciąż w Malibu. Kocham leicę od Damiena, ale nikona dała mi Ashley - nie mogę tak po prostu przestać go używać. - Wracamy do apartamentu? - pyta Edward, otwierając mi drzwi limuzyny. Zaciskam palce na aparacie. - W zasadzie chciałabym wpaść w jeszcze jedno miejsce.

- Trzymasz się jakoś, Teksas? - Chyba tak. Stoimy z Evelyn na balkonie wychodzącym na plażę. Blaine spędza wieczór z przyjaciółmi, Evelyn zareagowała więc bardzo entuzjastycznie,

gdy zadzwoniłam z samochodu i się do niej wprosiłam. Byłam tu dotychczas tylko raz - tej nocy, gdy spotkaliśmy się Damienem lecz czuję się jak u siebie w domu. To wyłącznie zasługa tej kobiety, nie miejsca. - Gdy jestem z dala od tego wszystkiego, radzę sobie świetnie. Ale jak tylko widzę gazetę lub zaczepia mnie reporter, coś we mnie pęka. Naprawdę nie wiem, jak celebryci to znoszą. - Mają gen sławy. Ty nie. - Nie istnieje coś takiego jak zły PR? - Dla niektórych to bzdura. Oglądasz programy typu realny show? Muszę się roześmiać. Nie oglądam ich regularnie, widziałam jednak kilka odcinków z Jamie, żeby rozumieć, o czym Evelyn mówi. Są osoby, które chętnie wystawiają się na pokaz, ale ja do nich nie należę. - Niedługo o tobie zapomną. A do tego czasu trzymaj głowę wysoko i się uśmiechaj. Rozciągam usta w olśniewającym konkursowym uśmiechu. - To akurat potrafię. Słońce przed nami zaczyna chować się za horyzont. Wyciągam aparat i robię kilka zdjęć z nadzieją, że uda mi się uchwycić choć ułamek tego piękna. - Mam nadzieję, że pokażesz mi zdjęcia z koktajlu - mówi Evelyn. — Im więcej ich zobaczę, tym większe prawdopodobieństwo, że znajdę jakieś, na którym się sobie spodobam. - Mnie nawet nie próbuj naciągać na komplementy. - Wybucham śmiechem. - Jesteś piękna, cudowna i dobrze o tym wiesz.

- Racja. - Wyciąga papierosa i zapala go. - Oby tylko Blaine o tym pamiętał. - Myślę, że nie musisz się o to martwić. - Pomimo różnicy wieku wydają się naprawdę idealną parą. Po tym całym dramacie z Olliem myśl o przyjaciołach w udanych związkach sprawia mi radość. Przyjechałam tutaj, żeby odreagować awanturę z Olliem, więc cieszę się towarzystwem Evelyn i błahą pogawędką. Poruszyłyśmy już błyskotliwe tematy męskich modeli, botoksu i aktualnych kinowych hitów. Rozmawiamy o wszystkim, więc nic dziwnego, że w końcu zahaczyłyśmy też o kwestię moich przygód z tabloidami. - Blaine wciąż uważa, że to jego wina. Wstyd mu.

- Daj spokój. Przecież to ja wzięłam pieniądze za pozowanie nago, a potem zgodziłam się na krępowanie. Jeśli to czyjaś wina, tylko moja. - Nie mieliśmy pojęcia, ile Damien ci zapłacił, ale teraz jak już wiemy, muszę przyznać, że zgadzam się z Blaine’em. Nie cenisz się. Wybucham śmiechem, że Sylvia zarzuciła mi to samo. W chwilach gdy otaczają mnie przyjaciele i ludzie, którzy nie mają krwi rekina w żyłach, jestem niemal dumna z tego, co zrobiłam. Wynegocjowałam umowę. Zdobyłam pieniądze na rozruch firmy. Co w tym złego, do cholery? - Och, do diabła, Teksas. Przeze mnie znów zaczęłaś o tym myśleć. Nie możemy na to pozwolić. Masz ochotę na wino? - Bardzo chętnie się napiję. Evelyn znika w głębi domu i wraca po chwili ze schłodzoną butelką chardonnay i dwoma kieliszkami. Siada przy stoliku z kutego żelaza i wskazuje mi czubkiem papierosa miejsce naprzeciwko. - Opowiedz mi resztę - nakazuje. - Resztę? Jaką resztę? - Co się dzieje w twoim życiu, Teksas. Dwa razy wyleciałaś pracy... przepraszam, raz wzięłaś przymusowy bezpłatny urlop. Umawiasz się z całkiem niezłą partią jeśli wolno mi zauważyć. Twoja współlokatorka nagrywa reklamę. Wiele się wydarzyło w krótkim czasie. Nieźle sobie poczynasz w naszym uroczym mieście. Nie mam wyjścia, muszę się zgodzić. - Poza zwolnieniami i aferą z tabloidami, wszystko idzie świetnie. Zamierzam wykorzystać wolny czas, żeby wprowadzić na rynek jeszcze dwie aplikacje. Evelyn wymierza we mnie palec. - Artystyczna aplikacja dla Blaine’a. Nie zapomniałam. Uśmiecham się, bo nie wiem, czy mówi poważnie. - Jestem gotowa, jeśli i ty jesteś gotowa. To jednak plan krótkoterminowy. Plan długoterminowy dopiero powstaje. - A Damien? Powiedziałaś, że jest w Londynie. Interesy? - Tak, ale znalazł też czas, żeby odwiedzić przyjaciółkę. Sofię. Ona ma chyba jakieś kłopoty. - Aha. - Evelyn kładzie dłoń na pięści i spogląda na mnie z powagą. — Wspomniał ci, o jakie kłopoty chodzi? - Nie. - Hmm. A co z Jamie? Co u niej słychać?

Waham się z odpowiedzią wobec tak nagłej zmiany tematu Czy Evelyn zna Sofię? Czy wie, co to za kłopoty? To możliwe Sofia należy do tenisowej przeszłości Damiena, a Evelyn była jego agentką gdy jako młoda ikona sportu reklamował buty do tenisa i masę innych rzeczy. Już zamierzam zapytać, gryzę się jednak w język. Evelyn to moja przyjaciółka, nie chcę wprowadzać zamieszania, wykorzystując ją jako pomost pomiędzy mną a przeszłością Damiena. - Jamie jest w siódmym niebie. Naprawdę spodobał się jej facet, z którym kręci tę reklamę. Bryan Raine. Znasz go? - Owszem. - Evelyn nie wygląda na zadowoloną. - Lubię twoją przyjaciółkę. Miła dziewczyna. Trochę naiwna, ale się z tego wyleczy. Bryan Raine... To karierowicz i nie jestem pewna, czy Jamie okaże się na tyle twarda, żeby poradzić sobie z szajsem, który w końcu na nią zrzuci. Serce mi staje. - Mówisz poważnie? - Niestety tak. Nie odpuści, dopóki nie prześpi się z kolejną wschodzącą gwiazdą. I choć preferuje kobiety, przeleci wszystko, co się rusza, jeśli tylko to pomoże mu wspiąć się na sam szczyt. Faceta, babkę, małe zwierzę gospodarskie. - Spogląda na mnie twardym wzrokiem. - Czy twoja przyjaciółka ma na tyle grubą skórę, żeby dać sobie radę, gdy ten koleś ją porzuci? Otwieram usta, żeby zapewnić Evelyn, że Jamie jest twarda jak skała, nie mogę jednak się do tego zmusić. To nieprawda. Jamie ma twardą powłokę, w środku jest jednak krucha i wrażliwa. - Mam nadzieję, że się mylisz - mówię. - Ja też, Teksas. Ja też. Rozdział 22 Największą zaletą limuzyn jest to, że maja kierowcę. Korzystam z tego w pełni i wracam do apartamentu Damiena lekko zawiana po opróżnieniu połowy butelki wyśmienitego chardonnay Evelyn. Chce mi się spać, wiec toruję sobie drogę do łóżka. Waham się tylko przez chwilę, gdy czuję ukłucie żalu na myśl, że jestem sama. Wcześniej rzuciłam telefon na stolik nocny, sięgam teraz po niego i wpisuję tekst: „Leżę w Twoim łóżku. Pijana. Szkoda, że Cię tu nie ma”. Nie orientuję się, która teraz godzina w Londynie, wypiłam zbyt

dużo wina, żeby sobie to policzyć. Może Damien już śpi. Upływa jednak zaledwie kilka sekund i dostaję odpowiedź. „Ja leż żałuję. Jestem na lotnisku. Wracam do domu, do Ciebie. Powiedz, że jesteś naga”. Uśmiecham się i odpisuję. „Naga. I mokra. I spragniona. Pospiesz się. Zostałam zdamienizowana i nie sądzę, żebym długo wytrzymała bez Ciebie, [zdamienizowana = spragniona Damiena, zwłaszcza pod kątem seksu i nieprzyzwoitych gadek, zob. Nikki Fairchild]”. Odpowiedź przychodzi natychmiast. „Podoba mi się to nowe słowo. Przez Ciebie będę miał erekcję przez cały długi lot do domu. Otworzyli bramkę. Do zobaczenia wkrótce. Tymczasem wyobrażaj sobie, że Cię dotykam”. Nie wiem, czy ją odczyta, lecz wysyłam ostatnią wiadomość: „Dobrze, proszę pana”, a potem przytulam komórkę do piersi i odpływam w sen. Budzę się, słysząc wibrowanie przy policzku. Obracam się zdezorientowana i uświadamiam sobie, że minęło południe, a ja właśnie nie odebrałam połączenia. Szybko sprawdzam, czy to Damien, znajduję jednak tylko wiadomość od Evelyn w poczcie głosowej - dzwoniła, żeby mi powiedzieć, że zapomniałam o aparacie. Przeklinam cicho i otwieram pocztę - zamierzam wysłać Evelyn krótki meil, że niedługo po niego wpadnę. W skrzynce czeka już wiadomość od Damiena. Nikki, mam szybką przesiadkę w Amsterdamie. Będę na LAX o piątej. Zgodzisz się pójść ze mną na charytatywny pokaz mody wieczorem? Zaczyna się o dziewiątej. Wolałbym zostać z Tobą w domu, sponsorem jest jednak kancelaria Maynarda. Charles zarzeka się, że prasa będzie mieć ograniczony dostęp. Zostaną wykopani, jeśli choć pomyślą o tym, żeby Cię napastować. Jamie też została zaproszona. Daj mi znać. Tęsknię za Tobą... Wzrokiem przebiegam tekst dwa razy; nie wiem, czemu uśmiecham się tak szeroko. Dopiero za trzecim razem to sobie uświadamiam - on pyta, nie informuje. Przez chwilę rozkoszuję się tą świadomością. A potem odpisuję, choć zdaję sobie sprawę, że nie otworzy maila, dopóki nie wyląduje. Oczywiście, proszę pana. Jak możesz ze mnie żartować, udając, że pytasz o zgodę, jeśli wiesz, że zrobię, co zechcesz, kiedy

i gdzie zechcesz? Liczę na to, że w podróży wyobrażasz sobie wszystkie interesujące możliwości... PS W mieszkaniu mam doskonałą sukienkę na tę okazję. Odbierzesz mnie stamtąd o ósmej? Sprawdzę kalendarz towarzyski Jamie... Okazuje się, że Raine spędza wieczór z kumplami, więc przyjaciółka z chęcią zgadza się być „piątym kołem u wozu” przy mnie i Damienie. Nie wiem, czego się spodziewać po pokazie mody organizowanym przez kancelarię prawniczą, okazuje się jednak, że Bender, Twain to tylko jeden z wielu sponsorów imprezy, której celem jest zebranie funduszy na leczenie dzieci z cukrzycą. Pokaz odbywa się w restauracji w Beverly Hills, która została tak przerobiona, że trudno uwierzyć, że to na co dzień nie jest profesjonalny wybieg. Długi podest dzieli ogromną salę na pół, wokół stoją krzesła. Pod ścianami ustawiono stoły z ulotkami, kuponami na loterię i upominkami. Obie z Jamie bierzemy torebki i z radością znajdujemy w środku kosmetyki, szczotki do włosów, a nawet urocze podkoszulki. - To wspaniałe - mówi Jamie do Damiena. - Dziękuję za zaproszenie. - Cieszę się, że zgodziłaś się przyjść - odpowiada. Jego nastój znacznie się polepszył po podróży do Londynu. - Wyprawa się udała? - pytam, gdy Jamie znika w tłumie. - Owszem. - U Sofii wszystko w porządku? - Uspokoiła się. W jej wypadku to połowa sukcesu. Dzwonił Charles. Współpracuje z moimi prawnikami w Niemczech, przy odrobinie szczęścia uda się pozytywnie załatwić również i tę sprawę. - Nie złożą oficjalnego oskarżenia? Przechyla głowę, żeby na mnie spojrzeć. - Mam nadzieję. - Byłoby wspaniale. Nie znam się na międzynarodowym biznesie i nie mam pojęcia, jakie przepisy naruszyliście zdaniem Niemców, chcę jednak, żebyś wiedział, że o wszystkim możesz ze mną porozmawiać. Tak czy inaczej, będę cię wspierać, nawet jeśli nie zrozumiem, o co chodzi.

Zerka na mnie powściągliwie. - Pewnego dnia, gdy będę gotowy, powiem ci. - Przyciąga mnie do siebie i obdarza szybkim braterskim pocałunkiem. - Na pewno zrozumiesz. Uśmiecham się lekko. Jestem zadowolona, odnoszę jednak wrażenie, że rozmawiamy o dwóch różnych sprawach. Nie udaje mi się jednak zadać kolejnego pytania, bo zaczyna się pokaz. Zajmujemy miejsca i oglądamy modelki paradujące po wybiegu w skąpych seksownych ciuszkach. Damien szepcze mi do ucha, w których chciałby mnie zobaczyć. Reporterzy i fotografowie stoją na końcu wybiegu, Charles dotrzymał słowa - prasa nie interesuje się mną i Damienem. Kamień spada mi z serca, opieram się na krześle i rozkoszuję świadomością, że przynajmniej w tej chwili nie jestem robakiem pod mikroskopem. Gdy pokaz dobiega końca, organizatorzy zapraszają gości do barów, a sami przygotowują aukcję. Rozglądam się za Jamie, moja przyjaciółka zniknęła jednak w tłumie zachęcona zaproszeniem na drinka. Zamiast niej dostrzegam Olliego i gwałtownie wciągam powietrze. Rozmawia z kobietą, która wygląda znajomo, nie potrafię jej jednak rozpoznać. Damien go jeszcze nie zauważył, a Ollie w końcu odnajduje nas spojrzeniem. Nie wiem, dlaczego zaskoczył mnie jego widok. Przecież współpracuje z Charlesem Maynardem. Gdy tłum się rozstępuje, zauważam śliczną ciemnowłosą kobietę, która podchodzi, do niego z dwoma drinkami. Courtney. Po chwili Ollie, Courtney i nieznajoma kierują się w naszą stronę. Chwytam Damiena za rękę i przyklejam do twarzy uśmiech Towarzyskiej Nikki. Po raz pierwszy czuję konieczność uzbrojenia się w tę radosną minę przeciw Olliemu, ale wiem, że potrzebuję zarówno maski, jak i siły Damiena - z tego powodu ogarnia mnie smutek. - Nikki, Damien, jak miło was widzieć. - Ollie - odpowiada Damien uprzejmie. Zerka na jego obie towarzyszki. - Courtney - wtrącam. - Cieszę się, że znów cię spotykam. Przytulam ją lekko, a potem oficjalnie przedstawiam Damienowi. - Cała przyjemność po mojej stronie - odpowiada mu Courtney, po czym zwraca się do mnie. - Planuję przyjęcie przed ślubne, ale nie wybrałam jeszcze miejsca. - Patrzy na Damiena żeby włączyć go do rozmowy. - Mam nadzieję, że przyjdziecie?

Jamie i Raine również. Bezwiednie kieruję wzrok na Olliego, jego mina jest jednak zbyt powściągliwa, żebym mogła coś z niej wyczytać. - Z niecierpliwością czekam na szczegóły - mówię dyplomatycznie, choć tak naprawdę nie wiem, czy pójdę na ślub, o przyjęciu przedślubnym nie wspominając. Courtney najwyraźniej nie ma żadnych obaw. Nieznajoma przedstawia się jako Susan Morris. Uśmiecham się uprzejmie i usilnie próbuję sobie przypomnieć, skąd znam to nazwisko. Już chcę zapytać, gdy odzywa się Ollie. - Susan wyreżyserowała pokaz mody. - Wyszkoliłam się na konkursach piękności - wyjaśnia kobieta chociaż to nie było typowe szkolenie. Raczej terminowałam. - Susan Morris? - przypominam sobie w końcu. - Matka Alicii Morris? - Miałam nadzieję, że będziesz mnie pamiętać. Gdy Ollie powiedział, że jest tu Damien Stark ze swoją dziewczyną musiałam do ciebie podejść. - Bardzo się cieszę — odpowiada Towarzyska Nikki; w duchu wcale nie jestem zadowolona z tego powrotu do przeszłości, Damien chyba dostrzega prawdziwą Nikki, ściska moją dłoń, dodając mi otuchy. - Nadal utrzymuję bliski kontakt z twoją matką. W zasadzie odkąd przeprowadziłam się do Park Cities, przynajmniej raz w tygodniu jemy razem lunch - ciągnie Susan. Mówi o zamożnej dzielnicy Dallas, w której dorastałam. - Rozmawiałam z nią nawet dziś rano. - Jej głos staje się dziwnie napięty. Mam ochotę uciec przed osobą, która tak bardzo przypomina mi matkę. - Jak miło. - Uśmiecham się olśniewająco. - Powinnam poszukać swojej przyjaciółki Jamie. Do zobaczenia. Kobieta zbliża się do mnie i zagradza mi drogę. - Twoja matka jest tak zażenowana, że nie wychodzi z domu. A ty w niczym jej nie pomagasz. Nie odbierasz telefonów, nie czytasz maili. Co za niewdzięczność, Nichole. Niewdzięczność? O co chodzi, do diabła? Z pomocą nadciąga Damien. - Nikki powiedziała, że musi poszukać przyjaciółki.

Susan Morris puszcza to mimo uszu. Wymierza w Damiena palec. - A ty! Elizabeth opowiedziała mi, jak odesłałeś ją do domu, gdy Nichole najbardziej jej potrzebowała. Otwieram usta ze zdumienia. Potrzebowałam jej? Potrzebowałam? Chciałam, żeby wyjechała. - A teraz wciągasz ją w ten swój... w ten... upokarzający tryb życia! — Susan Morris wyrzuca z siebie słowa z prędkością karabinu maszynowego i tyle samo wyrządza szkód. - Pozowanie nago. Akt erotyczny. Przyjmowanie pieniędzy... jak tania dziwka. To godne pogardy. - Dosłownie wypluwa z siebie inwektywy, z jej ust lecą maleńkie kropelki śliny. Wpatruję się w nią bez słowa, fasada Towarzyskiej Nikki została zdruzgotana przez ten niespodziewany atak. Damien jest jednak całkowicie opanowany. Jeszcze bliżej podchodzi do niej z gniewną miną. Wydaje mi się, że zrobi jej krzywdę, że powinnam go powstrzymać. Ale nie reaguję. Mogę myśleć tylko o fali mdłości, ucisku w piersi i wilgotnym chłodzie, który mnie ogarnia. - Wynoś się stąd - syczy Damien, przyciskając ręce do boków. - Nie. Myślisz, że wszystko można kupić? Nawet dziewczynę taką jak Nichole? Znam twój typ. - Czyżby? - Przysuwa się do niej niebezpiecznie blisko, a ona ma na tyle rozsądku, żeby zrobić przerażoną minę. - W takim razie powinnaś posłuchać, co mówię. A tak na marginesie, Nikki jest kobietą, nie dziewczyną. Sama dokonuje wyboru. Susan otwiera usta, ale nie pada z nich żadne słowo. Znów odwraca się do mnie. - Matka więcej się po tobie spodziewała. Stoję jak słup soli. Czuję lodowate zimno nawet w kościach. Cholera, zaczynam się trząść. Dygoczą mi ramiona, nie potrafię tego powstrzymać, a nie chcę, żeby Susan Morris to zobaczyła. Przez cały ten czas Ollie milczy, Courtney zaciska mu dłoń na ramieniu. Nagle on także podchodzi bliżej.

- Proszę robić, co każe pan Stark. Proszę się stąd wynosić, bo inaczej doprowadzę do tego, że zostanie pani natychmiast zwolniona.

- Ja... - Susan zamyka usta, obrzuca nas oburzonym spojrzeniem i wychodzi. Nie pamiętam, kiedy Damien bierze mnie w ramiona, ale już jest mi ciepło i bezpiecznie, dreszcze ustępują. Nie chcę się od niego odsuwać, nie chcę wracać do rzeczywistego świata. Pragnę jechać z nim do domu. Do apartamentu, gdzie nie czyhają na mnie duchy przeszłości. Gdzie nikt nie nazywa mnie dziwką. Gdzie ludzie, którzy tak naprawdę mnie nie znają, nie plotkują o moim życiu osobistym. - Dobrze się czujesz? - pyta Courtney. - Nie. Ollie posyła Damienowi jadowite spojrzenie. Opowiedział się po mojej stronie przeciwko Susan Morris, nie zasilił jednak zastępów wielbicieli pana Starka. - Odwiozę cię do domu - proponuje Damien. Przytakuję, waham się, potem kręcę głową. - Nie. Zostanę. - Jesteś pewna? Znów chwila wahania i znów przytakuję. - Muszę tylko skorzystać z łazienki. Potem znajdziemy Jamie. Nie zajrzeliśmy jeszcze do wszystkich lóż. - Jestem z siebie dumna. Mam taki spokojny głos. Komórka Damiena zaczyna wibrować, Damien zerka na ekran, wystukuje szybką odpowiedź i wkłada telefon do kieszeni. - Nic ważnego? - To Charles. Siedzi przy jednym z barów, chce porozmawiać. Napisałem, że jestem z tobą że interesy mogą poczekać do rana. - A mogą? Patrzy mi prosto w oczy. - Teraz obchodzisz mnie tylko ty. - Bierze mnie pod ramię. - Damska toaleta jest chyba tam.

Zostaje przed drzwiami, a ja wchodzę do środka i zaciskam palce na blacie. Bardzo się starałam, żeby nie zobaczył, jak mną wstrząsnęła ta rozmowa. Susan Morris. Moja matka. Pogłoski o seksie za pieniądze, o tym, że jestem dziwką. Wszystko to zlewa się w mojej głowie w taki hałas, że nie mogę tego ogarnąć. Pragnę Damiena ale wiem, że on obwinia siebie, muszę więc wziąć się w garść. Tylko jedno

małe cięcie, żeby odzyskać spokój... Szukam wokół siebie czegoś ostrego, niczego nie dostrzegam. Tylko granitowy blat, lustro i ceramiczny dozownik na mydło. Przypominam sobie apartament i szklaną wazę, którą rozbił Damien. Zamykam oczy i wyobrażam sobie odłamek w swojej dłoni. Szkło tnie każdą krawędzią. Jest idealne. Wgryza się w dłoń. Otwieram oczy i dziko rozglądam się za czymś, czym mogłabym zbić lustro. Chwytam dozownik na mydło, cofam się i biorę zamach. To wtedy zauważam swoje odbicie. O Boże. Co ja wyprawiam? Moje palce słabną wypuszczam dozownik, który rozbija się na posadzce - w tej samej chwili za zamkniętymi drzwiami kabiny rozlega się cichy okrzyk. Podskakuję — myślałam, że nikogo tu nie ma - i rozluźniam się na widok Jamie. Ma opuchniętą twarz, rozmazany makijaż, ale ja muszę wyglądać jeszcze gorzej, bo zerka na mnie, na rozbity dozownik na podłodze i mówi: - Idę poszukać Damiena. - Jamie! - wołam za nią. Za późno. Już znika za drzwiami a chwilę później wchodzi Damien. - To nie tak - rzucam natychmiast. - Upuściłam dozownik. To wszystko. Jamie przesadza Wpatruje się we mnie intensywnie, jestem pewna, że widzi, co dzieje się w mojej głowie. - Dobrze - mówi powoli. - A teraz opowiedz mi resztę. Wzdycham i spuszczam wzrok. Liczę do pięciu i podnoszę głowę, gdy odzyskuję równowagę. - Zamierzałam to zrobić. Ale to sobie wyperswadowałam A potem naprawdę upuściłam pojemnik. Jest śliski. - Wyperswadowałaś sobie. - To stwierdzenie, nie pytanie - Zobaczyłam siebie w lustrze. Chciałam je tym rozbić - wyjaśniam, pokazując bałagan na podłodze. - Wolałaś rozwalić lustro w restauracji niż ze mną porozmawiać? Przygryzam wargę. Nie odpowiadam. - Rozumiem. - Nie chciałam cię bardziej martwić. Chyba i tak to zrobiłam - Ale teraz już dobrze? - pyta ostrożnie. - Tak. To była chwilowa usterka. System został zresetowana. To przez Susan. Przez tę okropną kobietę. - Jasne. - Bierze mnie za rękę; dotyk jego ciepłej dłoni dodaje mi

otuchy. - Chodźmy. Obsługa tu posprząta. Kiwam głową i idę za nim. Czuję się lepiej, wystarcza mi świadomość, że Damien jest po mojej stronie. W sali zaczynam szukać Jamie, nigdzie jej jednak nie widzę. - Niepokoję się o Jamie — mówię Damienowi. — W toalecie wyglądała okropnie. - Wiesz dlaczego? - Nie, ona tylko... niech to szlag. To naprawdę on? - Wymierzam palec w tłum, ciche „proszę, proszę” Damiena od razu potwierdza moje obawy. Bryan Raine również bawi na pokazie, przytula i całuje smukłą, seksowną blondynkę. - To Madeline Aimes - wyjaśnia Damien. Przypominam sobie słowa Evelyn. - Gwiazda filmowa? W drodze na szczyt? Damien zerka na mnie pytająco. - Kiedy zaczęłaś się interesować Hollywoodem? - Nie zaczęłam. Zgadłam. - Ogarnięta obawą rozglądam się po sali. Teraz naprawdę muszę znaleźć Jamie. Trafiam na Olliego, ale on jednak jej nie widział. Sojusz, który zawarliśmy w obliczu Susan Morris, już nie obowiązuje, Ollie jest cichy, pełen rezerwy, wciąż obrzuca Damiena piorunującym spojrzeniem. Ja jednak zbyt mocno martwię się o Jamie, żeby się tym przejmować. Upływa jeszcze dwadzieścia minut, zanim dowiadujemy się, że Edward odwiózł Jamie do domu. - Przepraszam, panie Stark - mówi, gdy spotykamy się z nim na parkingu za restauracją. - Zapewniła mnie, że uzgodniła to z panem. - W porządku. Jak się czuła? - Chyba wniknęły jakieś problemy z młodym człowiekiem, którym się spotykała. Będzie trzeba uzupełnić zasoby szkockiej w barku. Damien krzywi się ponuro. - Pojedziemy sprawdzić, co z nią? - pyta. Kiwam głową. Jest już po północy, Jamie wyszła, więc i ja mogę wracać do domu. Idę w kierunku limuzyny, gdy zatrzymują mnie słowa Olliego. - Raine ją po prostu oszukiwał. Odwracam się do niego. - Cóż, najwyraźniej. - Najwyraźniej? — Wymierza palec w Damiena.— On robi

dokładnie to samo tobie. Chwytam Damiena za rękę, pragnę poczuć jego dotyk i zatrzymać go przy sobie. - O czym ty mówisz, do diabła? - Teraz trzyma cię przy sobie, bo mu tak pasuje. Bawi się tobą ale jak się znudzi, po prostu cię porzuci. - Ty mały gnojku - warczy Damien. - Nie mam racji? Doprawdy? Doskonale wiesz, że dla ciebie to tylko gra. To dlatego nigdy niczego jej nie mówisz. To dlatego nie powiedziałeś jej, że oskarżono cię w Niemczech o zabójstwo. Rozdział 23 Zabójstwo! Podnoszę wzrok z Olliego na Damiena. Ollie jest pewny siebie, Damien zdezorientowany. - Nie ma oskarżenia – mówi. Ollie robi przerażoną minę, ale szybko dochodzi do siebie. - Grali na zwłokę. Akt oskarżenia dotarł kilka minut temu. Nie wiedziałeś? - Chwileczkę - wtrącam. Kręci mi się w głowie, nie potrafię stwierdzić, co właściwie czuję. Gniew? Urazę? Strach? Oszołomienie'? Emocje kłębią się we mnie, odnoszę wrażenie, że moja głowa zaraz eksploduje. Przypominam sobie rozbity ceramiczny dozownik i zaczynam żałować, że nie włożyłam jednego z odłamków do torebki Nie. Oddychaj. Dasz sobie radę. Biorę głęboki wdech i odwracam się do Damiena. - Cały czas zakładałam, że niemiecki akt oskarżenia dotyczy interesów, a chodziło o śledztwo w sprawie zabójstwa? Waha się przez całą wieczność, milczy i przygląda mi się tak, jakby odpowiedź kryła się gdzieś we mnie. - Zgadza się - potwierdza w końcu. Oto on. Największy sekret ze wszystkich. Damien miał dziewięć miliardów możliwości, żeby go wyjawić. Myślę o tych chwilach, gdy wspominałam o niemieckich przepisach. O chwilach, gdy pozwalał mi wierzyć, że to kwestia biznesu. Że Stark International musi radzić sobie z problemami, z jakimi boryka się każda wielka korporacja. - Myślałam, że twoja firma naruszyła jakieś przepisy rynkowe, zapłaciła za mało podatków czy coś takiego. A to jest...

- Gorsze. Znacznie gorsze.

Czekam, żeby powiedział coś więcej. Wyjaśnił. Skłamał. Cokolwiek. Milczy. Wciągam powietrze przez zaciśnięte zęby i przyciskam palce do skroni. Muszę pomyśleć. Muszę zostać sama. - Jadę - oznajmiam. - Sprawdzę, co z Jamie. - Dobrze - zgadza się Damien, jego głos brzmi zbyt spokojnie. - Odwieziemy cię z Edwardem do domu. - Sama trafię. Dziękuję bardzo. - Ja cię zawiozę - wyrywa się Ollie. - Wykluczone. - Przez Damiena czuję gniew, smutek, zagubienie i Bóg wie, co jeszcze. Na Olliego jestem po prostu wkurzona. - Zadzwonię po taksówkę. Odchodząc, patrzę na Damiena. Przystaję. Spodziewam się, że mnie zawoła, gdy jednak tego nie robi, siłą woli zwalczam pokusę, żeby objąć się ramionami, bo ogarniają mnie dreszcze. Powoli odwracam się do niego plecami i idę w kierunku ulicy. Jestem zraniona, zdezorientowana, muszę się skupić na tym jednym zadaniu. Oby jak najszybciej dotrzeć do domu. Z Beverly Hills do Studio City nie jest daleko, więc szybko pokonuję tę drogę. Wbiegam do środka. Przewiduję, że zastanę Jamie na łóżku zalaną łzami. Nie ma jej w domu. Dobra, dobra. Myśl. Gdzie może być? Znam Jamie na tyle, żeby wiedzieć, że może spróbować uleczyć zranione ego seksem z innym mężczyzną więc natychmiast zaczynam przeglądać w myślach listę samotnych facetów w naszym budynku, z którymi jeszcze nie spała. To cecha charakterystyczna Jamie - rzadko wchodzi dwa razy do tej samej rzeki. Z mieszkania obok dobiega seria jęków i krzyków. Douglasowi znów się poszczęściło. Przynajmniej jego mogę skreślić z listy. Jasno dawał jej do zrozumienia, że miałby ochotę na drugą rundę, ale ona za każdym razem mu odmawiała. Krążę po mieszkaniu, zastanawiając się, dokąd poszła. Dzwonię do

baru na rogu, od wielu dni go jednak nie odwiedzała. Dzwonię do Steve’a i Andersona - oni też z nią nie rozmawiali. Podają mi nazwiska kilkorga wspólnych znajomych. Obdzwaniam wszystkich - nikt jej tego wieczoru nie widział. Niech to szlag. Trudno, dzwonię na policję. Mówię na tyle spójnie, żeby pokonać zasieki dyspozytorów spod numeru alarmowego i połączyć się bezpośrednio z posterunkiem. Rozmawiam z oficerem dyżurnym, wyjaśniam mu, że moja współlokatorka wróciła do domu pijana, ale teraz nigdzie jej nie ma, a ja się boję, że leży gdzieś w rowie martwa. Policjant jest miły -nie wysyła jednak nikogo na pomoc. I nie wyśle, dopóki od zaginięcia nie upłynie więcej niż kilka godzin. Zamykam oczy i znów próbuję się skupić. Może powiedziała coś Edwardowi? Że się przebierze i pójdzie do klubu? Odwiedzi przyjaciółkę? Pojedzie na LAX i złapie pierwszy lot do Nowego Jorku? Nie wpisałam do komórki numeru Edwarda, waham się, czy zadzwonić do Damiena. Nie jestem gotowa na rozmowę z nim ale nie mam wyjścia. Biorę głęboki wdech, liczę do pięciu i naciskam przycisk. Odbiera po pierwszym sygnale. Niech to szlag, nie mogę wydusić z siebie ani słowa, bo dławią mnie łzy. Powoli wyrzucam z siebie wszystko i pytam, czy mogę rozmawiać z Edwardem, gdy nagle Damien staje w drzwiach. Mrugam zdezorientowana, gdy podchodzi do mnie, bardzo delikatnie wyjmuje mi komórkę z dłoni i przerywa połączenie. - Jakim cudem dotarłeś tu tak szybko? - Edward zaparkował na końcu ulicy. I tak zamierzałem przyjechać, tylko chciałem dać ci trochę czasu. - Och. Pytałeś go? - Niczego mu nie powiedziała. Odprowadził ją do drzwi; gdy odchodził, słyszał, jak je za sobą zamyka. Założył, że Jamie zaraz zaśnie. Przyciskam dłoń do czoła. Co dalej? Co dalej? W głowie mam pustkę. Czuję się całkowicie zagubiona - i śmiertelnie przerażona. - Jest pijana, wkurzona i na pewno zrobi coś głupiego. - Szukałaś jej samochodu? - Cholera, nie pomyślałam o tym. - Mogła wezwać taksówkę, zadzwonić po znajomego, jeśli jednak jej samochód wciąż tu stoi, to jakiś początek. Moja ochrona obdzwoni korporacje taksówkowe i sprawdzi, czy ktoś zamawiał kurs pod ten adres,

a potem... Jeszcze nie skończył mówić, a ja już biegnę do drzwi gotowa szukać auta przyjaciółki. Otwieram je na oścież... i zamieram. Na progu stoi Jamie w pomiętym ubraniu, z rozczochranymi włosami ale cała i zdrowa. - James! - Rzucam się jej na szyję, a po chwili odsuwam żeby poszukać ukrytych obrażeń. — Nic ci nie jest? Gdzie się podziewałaś? Wzrusza ramionami, ale jej oczy uciekają na chwilę w kierunku ściany, którą dzielimy z Douglasem. - Och, James - szepczę. Wygląda jednak tak żałośnie, że nie mam serca jej opieprzać. Reprymenda może zaczekać. Teraz muszę dołożyć swoją bardzo pijaną bardzo smutną przyjaciółkę do łóżka. - Pomogę jej - informuję Damiena. Waham się przez chwilę i dodaję: - Zaraz wrócę. Damien kiwa głową a ja holuję Jamie do jej pokoju i ją rozbieram. Kładzie się w staniku i majtkach. - Nawaliłam, co? - pyta. - Bryan Raine nawalił. A na razie idź spać. - Spać - powtarza, jakby to była najcudowniejsza rzecz pod słońcem. - Dobranoc, James - mówię cicho. Wstaję, żeby wyjść, ale kunie chwyta mnie za rękę. - Masz szczęście. On cię kocha.

Zaciskam powieki, żeby powstrzymać łzy. Chcę powiedzieć jej wszystko, moja najlepsza przyjaciółka jest jednak półprzytomna, a mężczyzna, który być może mnie kocha - i który na pewno mnie okłamał - czeka na mnie w salonie. Nie jestem gotowa na spotkanie z Damienem, mimo to opuszczam pokój Jamie. Gdy wchodzę do salonu, Damien kończy rozmawiać przez komórkę. - Dzwonił Edward. Odesłałem go do domu. Zostanę tu dzisiaj na noc. - Nie sądzę... - Zostaję. W twoim pokoju, na kanapie, w wannie. Wszystko mi jedno, nie pozbędziesz się mnie jednak. Nie dzisiaj.

- Dobrze. Jak chcesz. - Słyszę zmęczenie we własnym głosie. - Ja idę do łóżka. - Zerkam na łóżko stojące w salonie... nasze łóżko... Smutek, który mnie ogarnia, jest tak potężny że niemal zbija mnie z nóg. - Do siebie - dodaję. - W szafce w przedpokoju znajdziesz dodatkowy koc. Bierz z lodówki, na co masz ochotę. Odwracam się, idę do pokoju i zamykam za sobą drzwi. Pięć minut później, gdy leżę z otwartymi oczami, rozlega się pukanie. Mogłabym udać, że śpię. Przez chwilę to rozważałam. Owszem, wciąż jestem urażona i zła, ale jakaś część mnie tęskni za Damienem. I to właśnie ta część wygrywa. - Proszę. Wchodzi z dwoma kubkami gorącej czekolady. Nie potrafię powstrzymać uśmiechu. - Gdzie to znalazłeś? - W szafce w kuchni. Napijesz się? Kiwam głową. Wino czy inny alkohol by nie wchodziły w grę, ale czekoladowe pocieszenie mi się przyda. Stawia jeden kubek na szafce nocnej i siada na brzegu materaca. Zapada cisza. - To Richter - odzywa się w końcu, przerywając milczenie. - Jestem oskarżony o zamordowanie Richtera. Próbuję przyswoić sobie tę informację, wpasować ją w to, co wiem o Damienie i o śmierci jego trenera. - Przecież popełnił samobójstwo. Wiele lat temu. - Częściowo opierają się na fakcie, że odziedziczyłem jego pieniądze. - Naprawdę? Przytakuje. - Mój pierwszy milion. Zatailiśmy to przed prasą. Zapłaciłem za to Charlesowi mnóstwo forsy. Moi wrogowie wysuną argument, że milion dolarów to poważny motyw. - To jest uzasadnienie? Przecież byłeś wtedy dzieckiem. -Cały świat o tym słyszał. Trener młodej gwiazdy tenisa Damiena Starka popełnia samobójstwo, skacząc z dachu ośrodka tenisowego w Monachium. - A poza tym sam zarabiałeś. - Większość ludzi z pieniędzmi chce więcej pieniędzy. - To śmieszne. Prawdopodobnie zostawił ci tę kasę z tego samego

powodu, dla którego się zabił. Czuł się winny, bo był agresywnym łajdakiem. - Wątpię, czy Richter choć raz w życiu czuł się winny. Tak czy inaczej sądzę, że wierzą świadkowi. - A kim jest ten świadek? - Woźny. Elias Schmidt. Zgłosił się po śmierci Richtera, mój ojciec mu jednak zapłacił, więc facet zniknął, zanim złożył zeznanie na komendzie. Evelyn była przy tym. I Charles. Policja zamknęła sprawę. Nie nadążam za tym wszystkim. - Woźny dostał pieniądze, ale wrócił? - Nie. Nie wrócił. Niemieccy gliniarze dowiedzieli się o nim i sami się do niego zgłosili. - Jakim cudem go namierzyli? - Nie wiem - odpowiada spokojnie. Wręcz emanuje spokojem, a ja uświadamiam sobie, że to jego tryb korporacyjny. Relacjonuje mi szczegóły transakcji, lecz nie angażuje się emocjonalnie. -Myślę, że mój ojciec im doniósł. Jestem zszokowana. - Słucham? Dlaczego? Dlaczego, na litość boską miałby zrobić coś takiego? - Żeby mnie ukarać za to, że nie dałem mu więcej pieniędzy. Przechodzi mnie dreszcz. Moja relacja z matką jest całkowicie spaczona, ale to, co słyszę, to zupełnie inny poziom anomalii. Prawdę mówiąc, ogarnia mnie przerażenie. - Ustąpią gdy przedstawisz swoją linię obrony. Wszystko się wyjaśni. To znaczy, będzie cię to kosztować mnóstwo forsy, ale trudno. Jesteś niewinny, więc w końcu wycofają zarzuty. - Pieniądze pomagają niczego jednak nie gwarantują. Niewinni ludzie ciągle trafiają za kratki. A poza tym - dodaje obojętnie - nie jestem niewinny. Rozdział 24 Wpatruję się w niego przekonana, że się przesłyszałam. - Nie, nie. Richter się zabił. Skoczył z dachu budynku, popełnił samobójstwo. - Jeśli powtórzę to dostatecznie dużo razy, na pewno stanie się to prawdą. - Spadł i się zabił, owszem. Wpatruję się w twarz Damiena, człowieka, w którym się do

szaleństwa zakochałam. Czy ma w sobie taką moc, żeby zabić? Odpowiedź przychodzi natychmiast - wiem, że ma. Zabiłby, żeby mnie chronić, jestem tego pewna. I zabiłby, żeby chronić siebie. Nagle wszelkie wątpliwości znikają. Przeszywa mnie dreszcz, ale nie dlatego, że jestem przerażona. Nie, drżę, bo obawiam się, że go stracę. Zostanie skazany za to, że chronił siebie przed potworem. - Nikki - mówi nieskończenie smutnym głosem. - Przepraszam. Pójdę już. Podnosi się z łóżka. - Nie - wyrywa mi się z gardła, chwytam go za rękę i pociągam w dół. - Nie zostawiaj mnie. Zrobiłeś to, co musiałeś. Co powinien zrobić twój ojciec łajdak. Przysięgam, że gdybym cię wtedy znała i wiedziała, co ten sukinsyn wyprawia, sama bym go zabiła. Damien powoli zamyka oczy. Na jego twarz wypływa ulga. - Opowiedz mi, co dokładnie się wydarzyło. Puszcza moją dłoń i wstaje. Przez chwilę boję się, że wyjdzie, uświadamiam sobie jednak, że potrzebuje ruchu. Krąży po pokoju, przystaje przy Monecie. Stogi siana na polu i wspaniałe kolory zachodu słońca. Zachód słońca. To nasze hasło. Słowo, które Damien kazał mi wybrać tamtej pierwszej nocy, gdy stałam się jego. Miałam się posłużyć tym hasłem, gdyby posunął się za daleko. Patrzę na niego z nadzieją że nie wypowie go teraz. Wiem, że musi mu być trudno wspominać, wyznać mi prawdę. Muszę to jednak usłyszeć. A on musi mi powiedzieć. Modlę się w duchu, żeby sekrety, które tak długo trzymał dla siebie, nie związały mu teraz języka. - Damien? Nie odwraca się. Nie porusza. Słyszę jednak jego głos, niski spokojny. - Zaczęło się, gdy miałem dziewięć lat. Dotykanie. Groźby. Nie będę wdawał się w szczegóły, nie chcę tych wspomnień w swojej ani w twojej głowie. Było strasznie. Nienawidziłem Richtera. Nienawidziłem ojca. Nienawidziłem siebie. Nie dlatego, że się wstydziłem. .. nigdy się nie wstydziłem. Dlatego, że nie potrafiłem tego powstrzymać. - Odwraca się do mnie. - To wtedy zrozumiałem, jak ważne jest mieć siłę. Tylko ona może cię naprawdę ochronić.

Lekko kiwam głową boję się, że jeśli się odezwę lub zareaguję zbyt gwałtownie, przestanie mówić. - To trwało wiele lat. Dorastałem, stawałem się coraz silniejszy, ale on był potężny, a z wiekiem dodawał więcej gróźb do swojego repertuaru. Miał zdjęcia. I... - Urywa i bierze głęboki wdech. -1 inne rzeczy, którymi mi groził. - Co się zmieniło? - pytam delikatnie. Nie chcę, żeby znów przeżywał tamten okres. Chcę tylko wiedzieć, co wydarzyło się w noc śmierci Richtera. - Przez cały ten czas nigdy... nigdy mnie nie zgwałcił. -Jego głos jest tak niski i monotonny, że przechodzą mnie dreszcze. - Gdy miałem czternaście lat, pojechaliśmy do Niemiec, do ośrodka tenisowego w Monachium. Pewnej nocy poszedłem na kort na dachu, nie pamiętam dlaczego. Nie mogłem zasnąć, bytem niespokojny. Nieważne. Poszedł za mną. Pił. Wyczułem to. Próbowałem zejść na dół, ale zatarasował mi drogę. Próbował... po raz pierwszy spróbował posunąć te swoje chore gierki dalej. -Patrzy mi w oczy. - Nie pozwoliłem mu. - Zepchnąłeś go z dachu? - Ledwie się słyszę przez krew szumiącą mi w uszach. - Nie. - Co się stało? - pytam zdezorientowana. - Wałczyliśmy. Uderzyłem go rakietą. Wyrwał mi ją z rąk i rozbił na mojej głowie... na szczęście rana nie była widoczna, w przeciwnym razie policja na pewno bardziej by się mną wtedy zainteresowała. Biliśmy się. Staliśmy na krawędzi dachu, nie było tam siatki ani żadnej barierki. Nie pamiętam, co dokładnie się wydarzyło. Rzucił się na mnie, a ja go odepchnąłem. Zatoczył się do tyłu, o coś potknął. Był pijany, może nogi mu się poplątały. Wypadł, ale zdołał się chwycić krawędzi. I tak wisiał, a ja zamarłem Nie mogłem się poruszyć. Zawołał, żebym mu pomógł. Przerażona wstrzymuję oddech. - Po prostu stałem. Wrzeszczał. Głowa mnie strasznie bolała od jego ciosu. Podszedłem bliżej. Jeden krok, a potem znów się zatrzymałem. Wtedy spadł. - Zamyka oczy, jego ciałem wstrząsu dreszcz. - Wróciłem do pokoju, nie mogłem spać. Następnego ranka asystent trenera podzielił się z nami informacją, że Richter nie żyje. - Nie skażą cię. Nie zrobiłeś niczego złego. - Był taki moment, że mogłem go uratować. Gdybym tylko podał mu rękę... gdyby on...

- Nie możesz czuć się winny z powodu „gdyby”. Patrzy na mnie twardym wzrokiem. - Nie czuję się winny. Nigdy tego nie żałowałem. - Damien, opowiedz to wszystko policji. - To wszystko? O molestowaniu? - Tak. - Nie. - Ale... - Nikki, powiedziałem „nie”. Biorę głęboki wdech. - I co teraz? - Dzwoniłem do Charlesa z limuzyny. Jutro lecimy do Monachium. Moi prawnicy są już na miejscu. Liczę na to, że przygotują porządną linię obrony. - Już masz porządną linię obrony. - Nie naciskaj, Nikki. Nie ujawnię tego aspektu mojego życia. Richter dużo mi zabrał, ale nie odbierze mi prawa do prywatności. Kiwam głową bo nie widzę sensu sprzeczać się z nim o to teraz. - Te wielkie szychy tenisowe z Niemiec... Charles i twój ojciec mieli nadzieję, że jeśli poprzesz Centrum Tenisowe Richtera, ci faceci wpłyną na gliny? - Tak. - Przecież mówiłeś, że to twój ojciec dał policji namiar na woźnego. - Bo tak mi się wydaje. Nie wiem, co dzieje się w głowie tego człowieka, wiem jednak, że zanim zawarłem ugodę z Padgettem, ten co najmniej dwa razy spotkał się z moim ojcem. Biorąc pod uwagę twoją rozmowę z Carlem, myślę, że on też musiał być w to zaangażowany. Ojciec prawdopodobnie powiedział Padgettowi ,o woźnym. Schmidt musiał widzieć naszą walkę na dachu, choć odszedł, zanim Richter spadł. - Tym szantażował cię Padgett? - Gdy Carl ostrzegał, że nadchodzą kłopoty, miał zapewne na myśli woźnego. - Zamierzał wskazać świadka? - Tak sądzę. Miał zażądać więcej pieniędzy dla siebie i dla mojego ojca, który pociągał za sznurki. Gdy jednak Padgett poszedł na ugodę, ojciec był sfrustrowany, że jego plan spalił na panewce. Sam więc doniósł niemieckiej policji. Nie spodziewałem się, że posunie się tak daleko. Sprawa została zamknięta, nigdy nie była zaklasyfikowana jako zabójstwo.

Groźba miała przyciągnąć moją uwagę... i pieniądze. - Tyle że niemiecka policja podjęła śledztwo. - Tak. Ojciec uznał więc, że powinienem wyglądać nieskazitelnie. Jego dom, samochód, jego konto bankowe są na moje nazwisko. Jeśli trafię za kratki, jeśli będę potrzebował pieniędzy na obronę, to wszystko zniknie. Co gorsze dla niego, opinia publiczna może się dowiedzieć, że pośrednio brał udział w tym, co robił mi Richter. - Twój ojciec to sukinsyn. - Owszem. - Wszystko na pewno się ułoży. - Nawet nie biorę pod uwagę tego, że zostanie skazany. - Nie jestem pewien. Ale nie chcę już o tym myśleć. Odchylam kołdrę i wyciągam rękę. - To nie myśl. Patrzy mi w oczy. - Powinienem ci wcześniej o tym powiedzieć. - Tak. Ale powiedziałeś teraz. Przez chwilę w jego spojrzeniu widzę tylko smutek. Potem uśmiecha się, a moją ciemną sypialnię rozjaśnia światło. - Nigdy nie zapominaj, ile dla mnie znaczysz, Nikki. - Podchodzi do mnie. - Nie zapomnę. Ale nic złego ci się nie stanie. Zdejmuje ze mnie podkoszulek, który noszę jako piżamę, ale nagle podnosi na mnie wzrok i patrzy z poważną miną. - Wiesz, że zawsze cię ochronię? Ze zrobię wszystko, żeby cię chronić? - Przestań - przerywam mu stanowczo. - Nie zostaniesz skazany. Nie pójdziesz do więzienia. Będziesz tutaj. Ze mną. Nic nie mówi, pochyla się tylko i przyciska czoło do mojego czoła. Nie mam już na sobie podkoszulka, jego oddech na mojej nagiej skórze to magia. - Będę się z tobą kochał tej nocy. Powoli i słodko, tak długo, jak zdołamy to znieść. - Czyli bardzo długo. - Napinam się z pożądania, gdy obsypuje pocałunkami moją szyję i piersi. Czuję, jak erekcja napręża materiał jego spodni. - Zdejmij je. Chcę cię poczuć tak blisko, żebym nie potrafiła określić, gdzie ja się kończę, a ty zaczynasz. Opiera się na łokciach i spogląda na mnie. Kąciki jego ust unoszą

się powoli. - Dobrze, proszę pani - mówi, prowokując mnie do śmiechu. Powoli rozpina koszulę. Patrzę, rozkoszując się przedstawieniem. Rozkoszując się świadomością że ten wspaniały mężczyzna należy do mnie. Składa koszulę i kładzie na moim biurku. Zdejmuje buty i skarpetki. Ma na sobie szare bokserki, nawet w nikłym świetle widzę, jak nabrzmiały fiut wybrzusza bawełnę. Zdejmuje je, a ja oblizuję wargi. Zauważa to i wybucha cichym śmiechem, od którego się rumienię. - Czego dokładnie pani sobie życzy? - Chcę cię dotykać. Chcę cię smakować. Chcę zabrać cię do raju. - Cóż za zbieg okoliczności. - Kładzie się obok mnie. - Ja pragnę tego samego. Potem klęka i podnosi mnie tak, żebym uklękła przed nim. Powoli głaszcze mnie po twarzy, nie spuszczając ze mnie wzroku. - Chcę cię zapamiętać. Każdą linię, każdy kontur. Twój zapach, twój smak. Chcę zamknąć cię we wspomnieniach, żebyś zawsze ze mną była. - Będę. - Nikki... Spodziewam się, że coś doda, że mnie pocałuje, moje imię zawisa jednak w powietrzu. Nagle ogarnia mnie lęk, odpycham go jednak od siebie. Damien nie zostanie skazany; nie odbiorą mi go. Wierzę w to. Muszę. Kładę się na plecach, sięgam po niego i przyciągam do siebie, bo nie mogę znieść myśli, że nie będzie go przy mnie choć sekundę dłużej niż to konieczne. - Żadnych gadżetów. - Muskam wargami jego wargi. - Żadnych sztuczek. Żadnych gier. Tylko ty we mnie. Tego pragnę tej nocy, Damienie. Tego potrzebuję. Głaszcze mnie delikatnie, jego usta tańczą na moim ciele. - Ja też tego potrzebuję. Potrzebuję ciebie, Nikki. Ciebie w moich ramionach. Twojego obszaru wypalonego w mojej pamięci. Twojego wnętrza. Chcę, żebyś mnie posiadła.

Przesuwam ręką po jego plecach, pośladkach. Rozkładam nogi, unoszę kolana. Jego ciało muska moją skórę, gdy poruszamy się razem, ciało przy ciele, skóra przy skórze.

Nie chcę, żeby ta słodka chwila się skończyła, ale jestem niesamowicie wilgotna, gotowa, muszę go mieć. Muszę poczuć go w sobie. Muszę wiedzieć, że jest mój, a ja jestem jego, że naprawdę jesteśmy razem - i zawsze będziemy. - Damien... Teraz. Proszę, proszę, potrzebuję cię teraz. Przesuwa się na łóżku, rozchyla mi uda jeszcze szerzej i otwiera mnie na siebie. Czuję w cipce koniuszek jego kutasa, porusza się powoli, wchodzi we mnie powoli, tak rozpaczliwie powoli, że zaraz oszaleję. - Teraz - błagam. - Damien, teraz. Potrzebuję cię teraz. - Ja też cię potrzebuję, Nikki - mówi i wdziera się we mnie, wypełnia mnie. Wyginam się z rozkoszy, która mnie przeszywa, jakbyśmy byli obwodem, a nasze połączenie krzesałoby iskry elektryczne. Porusza się w magicznym rytmie, a ja unoszę się, wychodzę na spotkanie każdemu pchnięciu, moje ciało wciąga go głębiej, mięśnie się zaciskają, orgazm narasta, aż staje się czystą energią Nie jestem już kobietą jestem eksplozją gwiazd. Należę do Damiena, to spełnienie marzeń. Rozdział 25 Damien opuszcza moje mieszkanie wczesnym rankiem, żeby spotkać się z Charlesem w Tower i spakować przed wyjazdem do Niemiec. Zaglądam do Jamie - leży jak zabita. Martwię się o Damiena, chcę o tym z kimś porozmawiać, ale wiem, że Jamie musi odespać noc. Nasza rozmowa może poczekać. Kręcę się po kuchni przez parę minut, zastanawiam się, coś zjeść bajgla czy jajka i w końcu wypijam tylko czarną kawę. Nie mogę pozbyć się niepokoju, który mnie ogarnął, więc postanawiam zobaczyć się z Damienem. To co, że szykuje się do podróży, muszę go jeszcze raz zobaczyć. Przytulić go i zapewnić w świetle dnia, że to, czego dowiedziałam się w nocy, niczego nie zmieni. Wierzę w niego. Muszę mu powiedzieć, że go kocham. Przebieram się szybko, wkładam spódnicę, różowo-biały top, klapki, makijaż ograniczam do błyszczyku i tuszu do rzęs. Nie wiem, kiedy Damien wylatuje, nie mogę ryzykować, że się spóźnię. W obawie, że paparazzi wciąż oblegają mój dom, korzystam z tylnego wyjścia na parking. Owszem, może dopadną mnie, gdy wyjadę za

bramę, ale przy odrobinie szczęścia dotrę do ulicy, zanim się zorientują że to ja. Jak się okazuje, mam szczęście. Na chodniku na krześle ogrodowym biwakuje samotny fotograf. Uśmiecham się z rezerwą. Wciąż uważam go za sprzymierzeńca diabła, wyobrażam sobie jednak, jak musi się czuć, siedząc w San Fernando Valley w upalny dzień, gdy plaża i chłodna morska bryza są na wyciągnięcie ręki. Szybko zapominam o paparazzi. Koncentruję się na dwóch rzeczach: muszę dotrzeć do Damiena i dociskać sprzęgło tak, żeby honda mnie nie zawiodła. Jakimś cudem bez przeszkód docieram do centrum, mijam kilka przecznic i wjeżdżam do podziemnego garażu pod Stark Tower i budynkiem obok. Zajmuję najbliższe wolne miejsce, chwytam torebkę i pędzę do windy. Tego dnia przy stanowisku ochrony pracuje Joe, macham do niego, wbiegając do lobby. - Jadę do apartamentu. Wpuść mnie, dobrze? - Oczywiście, panno Fairchild. - Być dziewczyną szefa to fajna sprawa. Drzwi windy rozsuwają się, gdy tylko do niej docieram. Wchodzę do środka, naciskam przycisk i przytupuję nogą przez cały czas jazdy na górę. Wciąż jestem niespokojna, winda porusza się zbyt wolno jak dla mnie. Drzwi otwierają się na apartament, wychodzę do holu. Nie słyszę Damiena ani Charlesa, zakładam jednak, że jeszcze nie wyszli, bo Joe by mi o tym powiedział. - Damien? - wołam cicho. Słyszę hałasy na tyłach apartamentu, biegnę tam z nadzieją że to Damien i że jest sam. Zastaję go w sypialni, na łóżku leży otwarta walizka. Stoi do mnie plecami, klapki to nie są ciche buty, więc odwraca się do mnie natychmiast, gdy przekraczam próg. Idę ku niemu - nie chcę niczego więcej, tylko zatracić się w ramionach ukochanego - jego mina mnie jednak powstrzymuje. Na twarzy Damiena malują się radość i zaskoczenie, owszem. Widzę tu jednak rezerwę. I coś mroczniejszego, coś, czego nie rozpoznaję, ale boję się, że to... żal? - Damien? - Jestem przerażona, bez żadnego powodu to nieprzyjemne uczucie narasta we mnie. To przecież mężczyzna, który nigdy by mnie nie skrzywdził. Poruszyłby niebo i ziemię, żeby mnie

chronić. Czego więc się obawiam, do diabła? Jakaś część mnie już to wie - ale mam nadzieję, rozpaczliwą nadzieję, że się mylę. - Nikki. - Jego uśmiech jest tak ciepły i szczery, że dodaje mi śmiałości. Czymkolwiek był ten mrok, na pewno się pomyliłam. Biegnę ku Damienowi. - Musiałam się z tobą pożegnać. - Cieszę się, że przyszłaś. Nie powinienem tak znikać bez pożegnania. Będę tęsknił za tobą bardziej, niż możesz to sobie wyobrazić. - W jego tonie nie ma nic dziwnego, patrzy na mnie ze znajomym uczuciem, odnoszę wrażenie, że zaraz pęknie mi serce. Lęk jednak wraca. - Chciałam, żebyś wiedział, że to, co mi wczoraj wyznałeś, niczego nie zmienia. Nie obchodzi mnie, czy zepchnąłeś Richtera z dachu. To, co ci robił, było złe. Nie opuszczę cię, Damienie Nieważne, co się wydarzy, nie ucieknę. Patrzy na mnie spokojnie, ze smutnym uśmiechem. - Wierzę ci. - Pamiętasz, jak pytałeś mnie, czy zgodzę się kontynuował, naszą grę? Powiedziałeś, że musisz mieć pewność, że nie odejdę niezależnie od tego, czego się o tobie dowiem. Bałeś się, że cię porzucę, jeśli poznam twoje sekrety. Cóż, teraz wiem już chyba wszystko i nigdzie się nie wybieram. Kocham cię, Damienie Starku. Zostanę u twojego boku. Bierze głęboki wdech, na jego twarz wypływa ból. Nie spodziewałam się takiej reakcji. - Wiem, że nie odejdziesz. - Nie odejdę - powtarzam. Nastrój zdecydowanie się zmienił, ale przecież Damien leci do obcego kraju, żeby tam być sądzony za zabójstwo. Powinnam chyba zastosować taryfę ulgową. - Nigdy nie odejdę. - I dlatego ja będę musiał zostawić ciebie. Zamieram, odtwarzam to zdanie w głowie. Nie, niemożliwe. Na pewno tego nie powiedział. - Przykro mi. - Tym razem jego słowa są wyraźne i tak łagodne, że łzy napływają mi do oczu. - Zrywam z tobą Nikki. To koniec. Szumi mi w uszach. Chyba mam halucynacje. Śnię. To koszmar. Przecież Damien nie mógł powiedzieć czegoś takiego.

A jednak stoję przed nim, patrzę na niego, a dreszcz, który mnie przechodzi, jest zbyt realny na sen. To rzeczywistość. Pustka. Pamiętam tę lodowatą surowość z dzieciństwa i nie chcę wracać do tego świata. Cały czas powoli kręcę głową. W końcu zmuszam się do mówienia. - Ja... Nie. To nie koniec. Należę do ciebie, Damienie. Na zawsze. Sam tak mówiłeś. Krzywi się i odwraca głowę, jakby nie mógł znieść wspomnienia tych słów. - Myliłem się. - Cholera jasna! Co tu się dzieje? - Jestem wściekła i dobrze. Wściekła Nikki się nie rozpłacze. Wściekła Nikki kategorycznie zażąda odpowiedzi. - Powiedziałem ci, że odejdę, jeśli w ten sposób będę mógł cię ochronić. - Mówi tak spokojnie, że mam ochotę go uderzyć. - Ochronić? Damien, świetnie sobie radzimy. Ja radzę sobie świetnie. - Wcale nie. Jesteś rozbita przez tę całą aferę z prasą i portretem, Nikki. Taka prawda. Pamiętam, jak wyglądałaś w łazience. Zamierzałaś się pociąć. Byłaś gotowa rozbić lustro, żeby zdobyć kawałek szkła. Pragnęłaś krwi, Nikki. Pragnęłaś bólu. Milczę. Nie zaprzeczam, bo przecież ma rację. Mogę tylko powiedzieć: - Nie zrobiłam tego. - Będzie jeszcze gorzej. Już jest. Nie wiem, o czym mówi. - Prasa, Nikki. Nie koncentrują się na mnie. Damien Stark oskarżony o zabójstwo. Można by pomyśleć, że to interesujące, prawda? Najwyraźniej nie tak interesujące jak jego dziewczyna. A nawet, zdaniem tych dupków, wcale nie jego dziewczyna, tylko zakłamana mała szmata, która prześpi się z każdym, kto pomoże jej w karierze, nawet z mordercą. Mój żołądek skręca się boleśnie, cieszę się, że rano wypiłam tylko kawę. - Nic mnie to nie obchodzi - kłamię. - Dam sobie radę. - Nie, to już koniec. - Do diabła, Damien, nie jestem rodzinną firmą spożywczą. Nie uratujesz mnie, jeśli się wycofasz. Zniszczysz mnie tym. Potrzebuję cię. Nie rozumiesz?

- Nie zniosę twojego kolejnego załamania. Nie, jeśli ja będę tego powodem. - Teraz jestem załamana. Przez ciebie! - krzyczę. - Jeśli ode mnie odejdziesz, złamię się jak zapałka. - Nie. Uświadamiam sobie, że płaczę, gdy czuję słone łzy na wargach. - Przecież powtarzałeś, że jestem silna. Kłamałeś? - Jesteś silna — oświadcza z irytującym spokojem. - Na tyle. żeby zostać ze mną chociaż ciągnę cię do piekła. To ja jestem słaby, Nikki, bo zbyt długo trzymałem cię w świetle reflektorów. Nie po trafiłem cię zostawić i tym cię skrzywdziłem. Teraz to naprawiam Zapina walizkę i podnosi ją z łóżka. Przez chwilę stoi nieruchomo, wpatrując się we mnie. Szukam słów, próbuję wymyślić magiczną formułę, dzięki której zmieni zdanie - to jednak nie jest bajka, a ja właśnie dostałam lekcję, że nie wszyscy na koniec żyli długo i szczęśliwie. Podchodzi do drzwi. Zostawia mnie. Damien Stark mnie porzuca. Mężczyzna, któremu zaufałam, że mnie nie skrzywdzi. Odchodzi ode mnie i rozrywa mi tym serce. Ogarnia mnie zimna furia i poczucie pustki. Łzy płyną mi po policzkach, gdy pochylam się, odpinam szmaragdową bransoletkę na kostce, biorę głęboki wdech i ciskam nią w Damiena. - Niech cię szlag - szepczę. - Niech cię szlag za to, że z nas rezygnujesz.

Zamiera, ból wykrzywia mu twarz. Zerka na bransoletkę, która wylądowała u jego stóp. Sięga po nią ale zatrzymuje się w pół drogi. Obserwuję go uważnie, spodziewam się pocieszenia. Słowa otuchy jednak nie padają. Słyszę tylko dwa, których nie chcę słyszeć: - Żegnaj, Nikki. Wychodzi. Resztkami sił docieram do Malibu. Gdy wjeżdżam na podjazd Evelyn, ledwie widzę, bo łzy wypełniają mi oczy. - Dobry Boże, Teksas - woła Evelyn, otwierając drzwi. - Co się stało? - Rzucił mnie - szlocham. - Myśli, że mnie tym ochroni, więc mnie zostawił.

Evelyn gwałtownie wciąga powietrze. - Idiota. Nieważne, że inni wciąż powtarzają jaki to z niego geniusz, tym razem postąpił głupio, Teksas. Bez wątpienia. Jej słowa wywołują kolejny potok łez. - Och, do diabła, dziewczyno, właź do środka. - Jest Blaine? - W studiu. - To osobny budynek na terenie posiadłości. -Nie przejmuj się. Płacz, ile chcesz. - Nie chcę płakać. Chcę go odzyskać. On jest jednak tak cholernie przekonany, że postępuje słusznie. - A przed czym niby cię chroni? - Evelyn prowadzi mnie do kuchni i sadza przy stole. - Przed paparazzi. - Phi. Chrzanić ich. - Żeby to było takie łatwe. - Zerkam na nią podejrzliwie. -Blaine ci nie powiedział? - O czym? Wolałabym nie wdawać się w szczegóły, ale potrzebuję pomocy. Evelyn musi zrozumieć, dlaczego Damien odszedł. Dlaczego jest pewny, że to jedyne rozwiązanie. - Mam blizny - mówię w końcu. Kiwa głową. - Na obrazie jest jedna dość wyraźna. Na twoim biodrze. Chyba masz też inne na udach, ale przez cienie trudno je dostrzec. Co ci się przydarzyło, Teksas? Przełykam ślinę. - Sama to sobie zrobiłam. Słowa zawisają w powietrzu, czekam na łzy, te się jednak nie pojawiają. Nie wiem, dlaczego łatwiej mi teraz o tym mówić. Może dzięki Evelyn. Nie, nieprawda. To moja zasługa. Damien pomógł mi zmienić sposób patrzenia na blizny. Robię krzywą minę. Niech go szlag za to, że mnie zostawił. - Twoim zdaniem Damien boi się, że znów zaczniesz się ciąć? Chętnie bym ją ucałowała za to skupienie i za tę bezpośredniość. - Tak. Nie robiłam tego... od przeprowadzki do LA. Ale byłam blisko. - Przez paparazzi? — Stawia przede mną szklankę wody, z wdzięcznością upijam łyk.

- Przez całe to szaleństwo związane z obrazem. To... cóż, to mnie zraniło. - Cholera, taka gówniana akcja zraniłaby każdego. - A teraz prasa drukuje te bzdury, że sypiam z mordercą a Damien sądzi... - Że powinien być bohaterem i odejść. Do diabła, wasz związek nie miał być tragedią. - Wierz mi, mnie też nie podoba się ta zmiana scenariuszu w ostatniej chwili. Powiedz, co robić? - Jedź do Niemiec i przywieź chłopaka z powrotem. - Odeśle mnie do domu. Myśli, że jest rycerski, no nie? Muszę mu udowodnić, że dam sobie radę z tymi chorymi akcja mi, tylko nie wiem jak. Przecież nie mogę nie ciąć się przez rok. a potem powiedzieć mu: „a nie mówiłam”. Jak od razu pokazać mu, że sobie poradzę? - Ach, szukasz rady u odpowiedniego źródła. To właśnie takich rzeczy uczysz się, żyjąc w Hollywood. Trzeba zapędzić prasę w kozi róg. - Nie rozumiem. - Interesują się twoją historią. Spraw, żeby historia zniknęła. Mrugam, próbuję opanować sens jej słów. I nagle poszczególne elementy zaczynają się układać. Zrywam się z krzesła i rzucam się jej naszyję. - Jesteś genialna. - No pewnie! A niby z jakiego powodu, twoim zdaniem, słynę w tym mieście? - Znasz kogoś, kto zająłby się stroną organizacyjną? Uśmiecha się szeroko. - Zostaw to mnie. Idę za jej radą i ze zdumieniem obserwuję, jak układanka staje się całością. Niecałe dwie godziny później powstaje szczegółowy plan udzielę pierwszego w życiu wywiadu dla mediów. - A najbardziej wyjątkowe jest to - mówi Evelyn ze śmiechem - że wszystko, co powiesz, to w stu procentach prawda. Przez kolejną godzinę zbieram myśli. Nie boję się kamery -powinnam podziękować za to matce z jej obsesją na punkcie konkursów piękności - denerwuję się jednak, bo chcę mówić jasno i tak, żeby fragmenty dało się cytować. Zamierzam też dorzucić kilka soczystych faktów. Gdy w końcu rozlega się pukanie do drzwi, a Evelyn otwiera i puszcza ekipę telewizyjną, jestem gotowa.

- Na pewno tego chcesz, Teksas? - Tylko w ten sposób mogę nakłonić go do powrotu. A co ważniejsze, muszę to zrobić dla siebie. Kiwa głową. - Dobrze. Sprawmy, żebyś stała się jeszcze bardziej sławna. Wybucham śmiechem, bo wiem, że ma rację. Muszę też przyznać, że to może nie zadziałać, ale trudno, nieważne. Liczy się tylko to, że tym razem księżniczka zabije smoka, zamiast ukrywać się w wieży. Ekipa składa się z kamerzysty, reporterki i producenta. Nie mam ochoty na przepytywanie, więc reporterka decyduje, że dogra pytania potem, w studiu. Na razie występuję tylko ja i nie muzę się spieszyć. Staję w oświetlonym punkcie, czekam na sygnał operatora i zaczynam mówić. Nazywam się Nikki Fairchild, niedawno przyjęłam milion dolarów za pozowanie nago do obrazu Blaine’a. Ukończony portret wisi teraz w domu pana Damiena Starka w Malibu, to wyjątkowe dzieło sztuki. Zmysłowe i gustowne. Nie pokazuje mojej twarzy. - Urywam, żeby się bardziej skupić. Reporterka kiwa głową zachęcająco, a ja się uśmiecham. Zamieniłyśmy tylko kilka słów, ale już ją lubię. - Zgodziłam się na pozowanie i na milion, ponieważ potrzebowałam pieniędzy. Jeszcze ich nie wydałam i nie wydam, dopóki nie poczuję się gotowa. Nalegałam na poufność, na to, by nikt poza panem Starkiem i artystą nie znał mojej tożsamości. Stało się jednak inaczej i od tego czasu jesteśmy z panem Starkiem nieustannie nękani przez reporterów i fotografów, którzy najwyraźniej nie wiedzą, co robić z wolnym czasem. Prawda jest taka, że teraz żałuję. - Zastanawiam się, czy Damien obejrzy to nagranie. -Nie tego, że pozowałam. Nie tego, że wzięłam pieniądze. Nie, żałuję, że w ogóle poprosiłam Blaine’a i pana Starka o utrzymywanie mojej tożsamości w tajemnicy. Przyznaję, że kiedyś wstydziłam się swojego ciała, to jednak minęło. Uważam, że portret jest wspaniały. Myślę też, że moje wynagrodzenie było uczciwe. Jaka jest uczciwa cena za namalowanie kobiecego ciała? Gdyby pan Stark zapłacił mi dziesięć dolarów, czy prasa nazywałaby mnie tanią dziwką? - Zerkam na Evelyn, która się uśmiecha. Szczerze mówiąc, moim zdaniem, pan Stark i tak zrobił dobry interes. Jeśli zapragnie drugiego portretu, będzie musiał zapłacić mi dwa miliony. Co najmniej. Reporterka znów zachęcająco kiwa głową. - Dziś rano plotki na mój temat się zmieniły. Teraz uchodzę za kobietę, która prześpi się nawet z mordercą, żeby się wybić. Zastanówmy się nad tym. Czy sypiam z Damienem Starkiem? Tak, z radością, ale nie

po to, żeby zrobić karierę. Jestem zaszczycona tym, że pragnie mnie w swoim życiu i łóżku. - Nagle uświadamiam sobie, że wcale się nie denerwuję. Czuję się silna. — Co do oskarżeń skierowanych przeciwko panu Starkowi, jakoby był mordercą, mogę tylko powiedzieć, że mijają się z prawdą. Dowody go oczyszczą. Jeśli jednak straszliwym zrządzeniem losu zostanie skazany, to niczego nie zmieni. Nigdy od niego nie odejdę. Biorę głęboki wdech i zmierzam do finału. - Nie zamierzam wygłaszać kolejnych oświadczeń dla prasy, dodam więc na koniec jeszcze jedno. Kocham Damiena Starka i za godzinę wyjeżdżam do Niemiec, żeby wspierać go podczas procesu. Jest niewinny i oskarżono go niesłusznie. Dziękuję. Stoję przed drzwiami apartamentu prezydenckiego szalenie luksusowego hotelu Kempiński w Monachium; biorę głęboki wdech. Jestem dłużniczką Sylvii, która może stracić pracę, jeśli jej szef się wkurzy, że podała mi jego adres. Nie mam pojęcia, jak Damien zareaguje na mój widok, nie wiem, czy obejrzał wystąpienie. A nawet jeśli obejrzał, czy to go jakoś poruszyło. Co do samego wystąpienia, w drodze z lotniska do hotelu przeczytałam kilka maili, w których Jamie opisywała mi reakcję prasy. Najwyraźniej już przestałam być dziwką, a Damien nie jest mordercą. Teraz nazywają nas urodzonymi pod nieszczęśliwą gwiazdą kochankami. Prasa jest bardzo kapryśna. Obecnie opowiada się po naszej stronie. Co ważniejsze, pierwsza część mojego planu wypaliła. Ta świadomość dodaje mi odwagi. Kolejna część też na pewno zadziała. Nie chcę dzwonić do Sylvii z prośbą, żeby znalazła mi w Monachium jakiś tani hotel. Dość zwlekania. Stanowczo pukam do drzwi i czekam. Chwilę później słyszę głos Damiena. - Chwileczkę! - Rozlega się szczęk zamka, wstrzymuję oddech, gdy otwierają się drzwi. Na progu staje on. Ma na sobie czarne spodnie i rozpiętą koszulę. Jest czarujący i lekko rozkojarzony. Unosi ręce, jakby chciał zapiąć spinki przy mankietach, ale na mój widok zamiera. - Nikki. - Pomóc ci?

Bez słowa wyciąga dłonie w moją stronę. Zapinam jedną spinkę, stojąc na korytarzu, a drugą po wejściu do apartamentu. Potem bez słowa zaczynam zapinać guziki przy koszuli. Jest napięty, pełen rezerwy, nie wiem, czy cieszy się na mój widok, czy złości. A może nie dowierza własnym oczom. - Widziałem twoje wystąpienie przed kamerą - odzywa się w końcu. - Och? - Staram się, żeby mój głos brzmiał lekko i zachęcająco, w środku jednak pęka mi serce. Jeśli widział nagranie i pragnie mnie tutaj, czy nie powinien wziąć mnie w ramiona? - Nie spodziewałem się ciebie tak szybko. - Jeśli wiesz, że chcesz być z kimś, kogo kochasz, pragniesz do niego dotrzeć najszybciej, jak to możliwe. - Wargi mi drżą nagle ogarnia mnie obawa, że zaraz się rozpłaczę. Do tej chwili nawet przed samą sobą nie przyznawałam się, jak bardzo pragnę usłyszeć od niego słowa gorącego powitania. A on nie tylko ich nie wypowiada, ale chyba ma ochotę mnie odesłać. - Och, Nikki. — Słyszę w swoim imieniu tak wiele emocji, że nie potrafię ich rozpoznać. - Nieważne, co powiesz mediom, zasługujesz na coś lepszego niż związek z kryminalistą. - Zasługuję na ciebie. Jeśli jednak uważasz, że nie dam sobie rady, masz rację. Nie dam. Bez ciebie. Damien, nie rozumiesz? Nie mogę przyglądać się z boku, jak sądzą cię za zabójstwo. Muszę być tutaj. Potrzebuję tego. Potrzebuję ciebie. - Urywam, żeby zaczerpnąć powietrza i odchylam głowę, by spojrzeć mu w oczy. - Myślę, że ty też mnie potrzebujesz. Mija cała wieczność, zanim pada odpowiedź. - Potrzebuję. Boże, Nikki, tak bardzo cię potrzebuję. - Pęka tafla szkła między nami. Do jego oczu wraca życie, na jego twarz wypływa uśmiech. Bierze mnie w ramiona i przytula do siebie. Wsłuchuję się w rytm jego serca, oddycham zapachem mężczyzny, którego tak mocno kocham. - Dobrze zrobiłam, że przyjechałam? - pytam z wahaniem, niepewnie. - Och, skarbie, tak. - Emocje w jego głosie doprowadzają mnie do łez. - Jesteś moją krwią bez ciebie czuję się pusty. - Nie powinieneś mnie porzucać. - Nie - sprzeciwia się stanowczo. - Musiałem. Musiałem dać ci szansę, żebyś mogła się ode mnie uwolnić. Wybuchnie piekło, Nikki, i

choć myślisz, że jestem silny, to jeśli w grę wchodzisz ty, jestem słaby. Samolubny. Odszedłem od ciebie raz, żeby cię chronić, ale więcej tak nie postąpię. Jeśli chcesz odejść, odejdź teraz. W przeciwnym razie zatrzymam cię przy sobie, bo właśnie tu chcę cię mieć. Przy moim boku, Nikki. Zawsze. Ogarnia mnie ulga, mogę tylko głupio kiwać głową. - Przeżywałem koszmar. Każda minuta była walką z pokusą. Chciałem wysłać po ciebie samolot. Powiedzieć: do diabła z tym, co jest najlepsze dla ciebie, i uwieść cię dla własnych samolubnych potrzeb. Oblizuję wargi. - Cóż, nie miałabym nic przeciwko temu. - Byłem z ciebie taki dumny - ciągnie z zachwytem. - To, co powiedziałaś. Ryzyko, które podjęłaś. Wypędziłaś demony, Nikki. Media są irytujące, ale ty odebrałaś im władzę. Nie mogą cię zniszczyć. Nie w tej sprawie. Może w żadnej. - To było łatwe. Po prostu przypomniałam sobie, jak mi powtarzałeś, że jestem silna. Muska czubkami palców mój policzek. Wpija wargi w moje usta w długim, głębokim powitalnym pocałunku. Miękną mi kolana, a reszta ciała mrowi spragniona jego dotyku. - Chcę się z tobą kochać. - Dzięki Bogu - odpowiadam, prowokując go do śmiechu. - Ale nie mogę. Podnoszę głowę, nagle owładnięta obawą że się pomyliłam i jednak mnie wyrzuci. - Muszę się spotkać z prawnikami. - Och. To może później? - Zdecydowanie tak. I bardzo długo. Pójdziesz ze mną? Chcę, żebyś była przy mnie. - Oczywiście. Czy to znaczy, że mogę zostać? - Nie masz wyjścia. - Uśmiecha się powoli, jego oczy błyszczą - Słucham? - Mam nadzieję, że to nie sen. Posyłam mu szeroki uśmiech. - Nie, jestem tu naprawdę. - Udowodnij to. - Sięga do kieszeni i wyjmuje szmaragdową bransoletkę na kostkę. Z mojego gardła wyrywa się cichy okrzyk. - Załóż

ją. - Skąd... - Wróciłem. - Pochyla się, żeby zapiąć bransoletkę na mojej nodze, lekki dotyk jego palców wzbudza we mnie fale rozkoszy. -Musiałem mieć cię przy sobie... choćby w formie talizmanu. - Damien... - Głos więźnie mi w gardle, miłość przepełnia moje serce. Wstaje i przyciska palec do moich warg. - Później. Jeśli powiesz za dużo, nigdy stąd nie wyjdziemy. Pragnę cię teraz, ale nie mogę się spóźnić na spotkanie. Uśmiecham się i idę za nim do drzwi. Już z niecierpliwością czekam na wieczór. Przystaje na progu. - Jeszcze jedno. Gdy prosiłem, żebyś została... chciałem powiedzieć, że cię kocham. Patrzę mu prosto w oczy, jego źrenice lśnią Uśmiecham się z zachwytem i zaczynam się śmiać jak dziecko. Co z tego, że przed nami proces o zabójstwo? Kochamy się z Damienem. To mi wystarczy. Podziękowania Wahałam się, czy załączyć tę stronę, ponieważ byłam pewna, że o kimś zapomnę, postanowiłam jednak brnąć dalej, wysilając pamięć w nadziei, że ci, których pominę, pozwolą to sobie wynagrodzić martini (bourbon Glen Garioch Damiena Starka jest nie na moją kieszeń). Od razu ostrzegam, że nieco oszukuję w tych podziękowaniach, ponieważ dotyczą one w takim samym stopniu Uwolnij Mnie, jak i tej książki, dlatego też zacznę od podziękowania wszystkim, którzy pomogli udostępnić Czytelnikom Uwolnij Mnie i całą Trylogię Starka, Po pierwsze, pragnę podziękować mojej wspaniałej agentce Kimberly Whałen, cudownej redaktorce Shaunie Summers i całej ekipie wydawnictwa Bantam, dzięki której zanurzenie się w świecie Damiena i Nikki było taką przyjemnością: Ginie Wachtel, Jennifer Hershey, Maggie Oberrendei: Susan Grimshaw, Alison Masciovecchio, Sarah Murphy, Mattowi Schwarizowi, Rachel Kind, Donnie Duverglas oraz wszystkim, których pominęłam (przepraszam!); ludziom z Trident; Janet Stark i Sofii

Willingham, które ożywiły postać Nikki; wspaniałym wydawcom zagranicznym, zwłaszcza ekipie Headline, czyli Kate Byrne i Véronique Norton, które z twitterowania przez ocean uczyniły prawdziwą zabawę. Szczególne podziękowania dla moich „ beta ” -K.J., Heather, Stefani i Liz. Bardzo dziękuję za wsparcie! Oczywiście, dziękuję też mojemu mężowi i dzieciom, którzy cierpliwie znosili „ Mamusia musi pisać ” i wspierali mnie na wiele różnych sposobów. Przede wszystkim jednak pragnę podziękować Czytelnikom, zwłaszcza tym, którzy napisali do mnie, by dać mi znać, jak bardzo realni są dla nich Damien i Nikki. Doceniam każdy mail, każdy post na Twitterze, każdy komentarz na mojej stronie internetowej i profilu facebookowym. Dziękuję! I specjalne hura dla Kathy Womack - to ona ukuła termin „zdamienizowana”, który następnie sobie przywłaszczyłam, i dla Redhotpolkadots na Twitterze, której tag #StarkOnSpeedDial wywołał u mnie uśmiech-proszę bardzo, dziewczyno!