K C Tom 4 Zew Honoru Morgan Rice

Morgan Rice

Zew Honoru Księga 4 Kręgu Czarnoksiężnika

Przekład: Michał Głuszak

–– Nie lękaj się wielkości:

Jednym przypada ona z urodzenia, inni wydźwigną się ku niej, innym nareszcie z nieba spadnie –

William Shakespeare

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Luanda pomknęła przez plac przypominający pole bitwy w kierunku niewielkiego domostwa, w którym przed chwilą zniknął król McCloud. Ledwie udało jej się uniknąć stratowania przez galopującego konia, gdy biegła do swego celu. W dłoni ściskała zimny, żelazny pręt, a jej ciałem miotały dreszcze. Pokonywała zakurzoną drogę miasta, które kiedyś tak dobrze znała, miasta, w którym żyli jej pobratymcy. Od miesięcy zmuszano ją, by była świadkiem ich rzezi – i miała już tego dość. Coś w niej pękło. Było jej wszystko jedno. Chociażby miała stanąć sama naprzeciw całej armii McClouda – zrobi wszystko, by to powstrzymać. Wiedziała, że to, co zamierzała zrobić, było szalone, że stawiała na szali swoje życie i McCloud najprawdopodobniej ją zabije. Jednakże biegła dalej, odepchnąwszy od siebie te myśli. Nadeszła pora, by zrobić to, co słuszne – bez względu na konsekwencje. Zauważyła McClouda w oddali, po drugiej stronie placu, jak szedł wśród swych żołnierzy, taszcząc biedną,

wrzeszczącą dziewczynę w kierunku opuszczonego domostwa, niewielkiej glinianej chaty. Zatrzasnął za sobą drzwi, wznosząc kłęby kurzu dokoła. – Luanda! – dobiegł ją czyjś głos.

Obejrzała się i spostrzegła Bronsona. Był oddalony od niej o jakieś sto jardów i gonił ją. Zwolnił nagle, kiedy niekończący się potok żołnierzy i koni utrudnił mu bieg. Luanda zobaczyła w tym swoją szansę. Jeśli Bronson ją dogoni, powstrzyma ją przed realizacją jej zamierzenia. Podwoiła tempo. Ściskając pręt, próbowała nie myśleć, jak szalony był jej zamiar, jak nikłe szanse miała. Jeśli całym armiom nie udało się dotąd pokonać McClouda, jeśli jego generałowie, a nawet własny syn trzęśli się przed nim ze strachu, to jaką szansę mogła mieć ona jedna? Co więcej, Luanda nigdy jeszcze nie zabiła człowieka, a co tu mówić o mężczyźnie tej postury, co McCloud. Czy, kiedy nadejdzie pora, nie zastygnie w miejscu ze strachu? Czy jest w stanie się do niego podkraść? Czy McCloud jest nietykalny, tak, jak ostrzegał ją Bronson? Czuła, jak pogrom i rozlew krwi, jakie przyniosła ze sobą ta armia, przytłaczają ją. Żałowała, że kiedykolwiek

zgodziła się wyjść za McClouda, mimo, że kochała Bronsona. Z czasem przekonała się, że McCloudowie to barbarzyńcy, których okrucieństwa nie da się okiełznać. MacGilowie mieli szczęście, że od McCloudów oddzielały ich Highlands; że McCloudowie zadomowili się po swojej stronie Kręgu. Dopiero teraz to sobie uświadomiła. Jaka była naiwna, jak głupia, kiedy myślała, że McCloudowie nie byli aż tak źli, jak jej to wkładano do głowy przez całe dzieciństwo. Sądziła, że zdoła ich zmienić, że zostając ich królewną, a pewnego dnia królową, odniesie sukces, bez względu na ryzyko. Teraz już wiedziała, jak bardzo się myliła. Oddałaby wszystko – swój tytuł, bogactwa, sławę i wszystko, co się z nimi wiąże, byleby tylko nigdy nie spotkać McCloudów, by pozostać bezpieczną wśród swej rodziny, po jej stronie Kręgu. Była zła, że jej ojciec zaaranżował to małżeństwo; była młoda i naiwna, powinna wiedzieć lepiej. Czy polityka aż tak bardzo dla niego się liczyła, że poświęcił własną córkę? Była na niego wściekła również dlatego, że umarł, że zostawił ją samą na pastwę tego wszystkiego wokoło. Przez kilka ostatnich miesięcy przeszła twardą szkołę, nauczyła się polegać na sobie. I teraz nadeszła chwila, by wszystko naprawić. Trzęsła się cała, kiedy wreszcie dotarła do glinianego domostwa i stanęła przed ciemnymi, dębowymi

drzwiami. Odwróciła się i rozejrzała, spodziewając się, że ludzie McClouda rzucą się na nią z dwóch stron. Z ulgą stwierdziła jednak, że byli zbyt zajęci sianiem spustoszenia i nie zwracali na nią uwagi. Uniosła dłoń i chwyciwszy gałkę przekręciła ją najdelikatniej jak potrafiła. Modliła się, by nie wzbudziło to czujności McClouda. Weszła do środka. Było ciemno. Jej wzrok nawykły do ostrego, słonecznego światła odbijanego przez białe mury miasta, powoli przyzwyczaił się do mroku. Przekroczyła próg. Poczuła chłód. Usłyszała też od razu szloch i zawodzenie dziewczyny. Rozejrzała się po niewielkim domostwie. Na ziemi, rozebrany od pasa w dół leżał McCloud, a pod nim wykręcała się i walczyła rozebrana dziewczyna. Płakała i krzyczała z oczyma utkwionymi w suficie, a McCloud uniósł swą wielką, mięsistą dłoń i zasłonił jej usta. Luanda nie mogła uwierzyć, że to się dzieje naprawdę, że właśnie wciela swój plan w życie. Niepewnie postąpiła do przodu. Jej ręce się trzęsły, jej kolana robiły się coraz słabsze i modliła się o siłę, by móc zrealizować swój plan. Ścisnęła żelazny pręt jakby był jej ostatnią deską ratunku. Proszę, Boże, pozwól mi zabić tego człowieka.

Słyszała jak McCloud chrząkał i stękał, jak jakieś dzikie zwierzę, czerpiąc przyjemność z gwałtu. Był niepohamowany. Wrzaski dziewczyny zdawały się głośniejsze z każdym jego ruchem. Luanda zrobiła kolejny krok, jeszcze jeden, aż w końcu znalazła się blisko McClouda. Spojrzała w dół na jego ciało, próbując wybrać najlepsze miejsce do wbicia pręta. Na szczęście zdjął z siebie kolczugę i w tej chwili miał na sobie tylko cienką, płócienną koszulę, przemoczoną od potu. Poczuła go i aż ją cofnęło. Postąpił nieostrożnie, zdejmując z siebie zbroję. Luanda postanowiła, że będzie to jego ostatni błąd. Zamierzała objąć pręt obiema rękoma, unieść wysoko i zatopić w jego obnażonym ciele. Kiedy postękiwanie McClouda osiągnęło apogeum, Luanda wzniosła pręt. Pomyślała, jak odmieni się jej życie, jak za chwilę nic już nie będzie takie samo. Królestwo McCloudów wyzwoli się od rządów tyrana. Jej lud uniknie dalszej zagłady. Jej mąż zajmie jego miejsce i w końcu wszystko będzie dobrze. Stała jednak nad nim unieruchomiona strachem. Trzęsła się. Wiedziała, że jeśli nic zaraz nie zrobi, to już nigdy nie zdobędzie się na odwagę. Wstrzymała oddech, podeszła krok bliżej, uniosła pręt wysoko nad głowę obiema rękoma i nagle upadła na

kolana, uderzając ze wszystkich sił w jego plecy, gotowa przebić go na wskroś. Coś jednak wydarzyło się w tej samej chwili, zbyt szybko, by mogła zareagować. Jak przez mgłę zobaczyła, że w ostatnim momencie McCloud zdołał stoczyć się w bok. Jak na mężczyznę tej postury, był szybszy, niż mogła to sobie wyobrazić. Sturlał się, odsłaniając dziewczynę, a Luanda nie była już w stanie zatrzymać swego ciosu. Żelazny pręt pomknął w dół, ku zgrozie Luandy, i przebił pierś dziewczyny. Dziewczyna usiadła wyprostowana, krzycząc. Luanda zaś zmartwiała, czując jak ostrze przebiło pierś dziewczyny głęboko aż do serca. Krew pociekła z jej ust. Spojrzała na Luandę przerażona, z poczuciem zdrady. W końcu upadła na plecy martwa. Luanda klęczała. Była odrętwiała, nie mogła otrząsnąć się z tego, co przed chwilą zrobiła, a z czego nie w pełni zdawała sobie sprawę. Zanim jednak zdążyła to pojąć, zanim uświadomiła sobie, że McCloud był cały i zdrów, poczuła kłujący ból od uderzenia w twarz, które powaliło ją na ziemię. Opadając w dół, zdała sobie niejasno sprawę, że McCloud właśnie uderzył ją, wymierzył potężny cios w jej twarz. Dopiero teraz dotarło do niej wszystko to, co

uczyniła po wejściu do izby. McCloud przez ten cały czas udawał, czekał na ten moment, w którym nie tylko uniknął jej ciosu, ale również wmanewrował ją w zabicie tej nieszczęsnej dziewki, sprawił, by cała wina spoczęła na sumieniu Luandy. Zanim świat zniknął we mgle, kątem oka dostrzegła wyraz twarzy McClouda. Przyglądał się jej, szczerząc zęby w szerokim uśmiechu, dysząc ciężko jak jakieś dzikie zwierzę. Ostatnie, co usłyszała zanim jego wielki but uderzył ją w głowę, był jego gardłowy głos, którym wycharczał niczym zwierz: – Wyświadczyłaś mi przysługę – powiedział. – Już i

tak z nią skończyłem.

ROZDZIAŁ DRUGI

Gwendolyn biegła krętymi ulicami najgorszej części Królewskiego Grodu. Łzy ciekły jej po policzkach od momentu, kiedy wybiegła z zamku, chcąc znaleźć się jak najdalej od Garetha. Jej serce wciąż mocno biło po rozmowie z bratem, gdy zobaczyła kołyszące się ciało powieszonego Firtha, kiedy usłyszała groźby Garetha. Usiłowała rozpaczliwie oddzielić prawdę od fałszu, od jego kłamstw. W jego umyśle jednak prawda i fałsz splątały się ze sobą i ciężko było powiedzieć, co pozostaje rzeczywiste. Może próbował ją jedynie nastraszyć? A może wszystko, co powiedział, było prawdą? Widziała dyndające ciało Firtha na własne oczy, dlatego też tym razem to wszystko mogło okazać się prawdą. Być może Godfrey naprawdę został otruty; może rzeczywiście została sprzedana, wrobiona w małżeństwo z jednym z tych dzikich Nevarunów; może Thor zmierzał właśnie wprost w zastawioną na niego pułapkę. Na tę myśl przeszył ją dreszcz. Czuła się bezradna. Musiała coś zrobić. Nie mogła pobiec za Thorem, ale mogła odszukać Godfreya i sprawdzić, czy rzeczywiście został otruty – i czy jeszcze

żył. Przyspieszyła kroku, zagłębiając się coraz bardziej w obskurne dzielnice miasta, dziwiąc się, że już dwukrotnie przyszło jej je odwiedzać w tak krótkim czasie, przebywać w tej części Królewskiego Grodu, która napawała ją obrzydzeniem, do której poprzysięgła nigdy nie wracać. Jeśli rzeczywiście Godfrey został otruty, to z pewnością stało się to w pijalni. No bo gdzie indziej? Była wściekła na niego, że tu wrócił, że zignorował niebezpieczeństwo, że był nieostrożny. Przede wszystkim jednak – obawiała się o niego. Uświadomiła sobie, jak bardzo bliski stał się jej brat w tych ostatnich kilku dniach, a myśl, że mogła również jego stracić, zwłaszcza teraz, po śmierci ojca, zostawiła pustkę w jej sercu. Czuła się też w pewien sposób odpowiedzialna. Czuła autentyczny strach, pokonując kolejne ulice. Nie z powodu pijaków, czy też różnych rzezimieszków, których teraz mijała. Bała się raczej swego brata, Garetha. W trakcie ich ostatniej rozmowy zachowywał się, jakby go demon opętał. Nie mogła zapomnieć wyrazu jego twarzy, jego oczu – tak bardzo mrocznych, tak bezdusznych. Wyglądał na opętanego. Jego postać na tronie ich ojca nadawała wszystkiemu tylko więcej niesamowitości. Obawiała się jego poczynań. Być może rzeczywiście knuł plan wydania jej za mąż, coś, na co ona nigdy się nie zgodzi; a może chciał tylko wyprowadzić ją z równowagi,

a w rzeczywistości zamierzał ją zabić. Gwen rozejrzała się. Biegła i wszystkie twarze, które widziała zdawały się nieprzyjazne i obce. Każdy stanowił potencjalne zagrożenie, każdy mógł być wysłannikiem Garetha niosącym jej śmierć. Zaczynała popadać w paranoję. Skręciła za rogiem i wpadła ramieniem na starszego, pijanego mężczyznę. Straciła równowagę, odskoczyła i krzyknęła mimowolnie. Miała nerwy napięte jak postronki. Dopiero po chwili zorientowała się, iż był to jakiś niechlujny przechodzień, a nie jeden z pachołków Garetha. Odwróciła się i zobaczyła, jak mężczyzna zatoczył się i bez jednego słowa przepraszam, poszedł dalej. Nie mogła znieść poniżenia, z jakim spotykała się w tej części miasta. Gdyby nie chodziło o Godfreya, nigdy nie zbliżyłaby się nawet do tej części miasta. Nienawidziła go za to, że musiała teraz tak bardzo się zniżać. Dlaczego nie mógł po prostu trzymać się z dala od pijalni? Pokonała kolejny zakręt i ujrzała przed sobą tawernę Godfreya, lichą namiastkę biznesu, pochylającą się nad ziemią, z otwartymi drzwiami, przez które co chwilę wpadali i wypadali pijacy. Nie marnując czasu, Gwen wtargnęła przez otwarte drzwi do wnętrza. Minęła chwila zanim jej oczy przyzwyczaiły się do półmroku w izbie, zalatującej smrodem stęchłego piwa i ludzkiego potu. Kiedy weszła, w karczmie zapanowała cisza. Cisnący się przy stołach klienci, w liczbie około

dwóch tuzinów, odwrócili się jak na komendę i popatrzyli na nią. Oto stanęła przed nimi członkini rodziny królewskiej, odziana w najlepsze szaty, wpadłszy do izby niesprzątanej prawdopodobnie od lat. Podeszła do wysokiego mężczyzny z wielkim brzuchem, rozpoznawszy w nim Akortha, jednego z towarzyszy Godfreya od kufla. – Gdzie mój brat? – zażądała odpowiedzi.

Akorth, który zazwyczaj był w dobrym humorze, zawsze gotowy skwitować wszystko tandetnym żartem, z którego sam czerpał radość, tym razem zadziwił ją: jedynie potrząsnął głową. Nie jest dobrze, moja pani – odpowiedział ponurym tonem. –

– O czym mówisz? – spytała z naciskiem czując, jak

jej serce zaczyna bić mocniej. Wypił coś niedobrego – powiedział wysoki, szczupły mężczyzna, Fulton, drugi kompan Godfreya. – Zaniemógł późno zeszłej nocy i już nie wstał. –

– Żyje? – zapytała ze strachem i złapała Akortha za

nadgarstek. – Ledwie co – odparł i spuścił wzrok. – Ciężko to

znosi. Niecałą godzinę temu przestał się całkowicie odzywać. – Gdzie on jest? – spytała z naciskiem.

Na tyłach, kochaniutka – powiedział karczmarz wycierając kufel z ponurą miną. – Najlepiej byłoby, gdybyś coś z nim zrobiła. Nie mam zamiaru przetrzymywać truposza w moim zajeździe. –

Poruszona do głębi Gwen wyciągnęła niewielki sztylet i ku swemu zdziwieniu nachyliła się nad kontuarem i przycisnęła czubek ostrza do krtani mężczyzny. Mężczyzna przełknął głośno i spojrzał na nią zszokowany, a cała izba utonęła w martwej ciszy. – Po pierwsze – powiedziała – to miejsce nie jest

zajazdem, raczej nędzną namiastką wodopoju, który królewskie straże zetrą z powierzchni ziemi, jeśli ponownie odezwiesz się do mnie w ten sposób. Możesz zacząć zatem od tytułowania mnie moja pani. Gwen czuła, jakby nie była sobą. Siła, która ją przepełniała, zaskoczyła ją samą. Nie miała pojęcia, skąd ją czerpała. Karczmarz przełknął ślinę. – Moja pani – powtórzył niczym echo.

Gwen przytrzymała sztylet przy jego krtani. – Po drugie, mój brat nie umrze, a już na pewno nie

tutaj. Jego ciało przyniosłoby temu miejscu znacznie więcej zaszczytu niż ktokolwiek z żywych, który tu zawitał. Jeśli zaś rzeczywiście umrze, możesz być pewien, że cała wina spadnie na ciebie. Ale ja nic złego nie zrobiłem, moja pani! – powiedział błagalnym tonem. – Wypił to samo piwo, które piją pozostali! –

– Ktoś musiał je otruć – dodał Akorth. – To mógł być każdy – powiedział Fulton.

Gwen powoli opuściła swój sztylet. Zaprowadźcie mnie do niego. Natychmiast! – rozkazała. –

Karczmarz spuścił wzrok z pokorą, odwrócił się i wyszedł pospiesznie bocznymi drzwiami za kontuarem. Gwen podążyła za nim, depcząc mu po piętach. Akorth i Fulton ruszyli za nią. Weszła do tylniej izby karczmy i z jej ust wyrwał się stłumiony okrzyk na widok jej brata, Godfreya, leżącego na podłodze na wznak. Nigdy jeszcze nie widziała go aż tak bladego. Wyglądał, jakby jeden krok dzielił go już

tylko od śmierci. Jednak wszystko było prawdą. Gwen podbiegła do brata. Chwyciła jego zimną i lepką od potu dłoń. Nie zareagował. Jego głowa spoczywała na ziemi – był nieogolony, a jego przetłuszczone włosy przykleiły się do czoła. Poczuła jednak jego puls, słaby, mimo to wciąż wyczuwalny. Zauważyła, jak z każdym oddechem unosiła się jego klatka piersiowa. Żył. Nagle wściekłości.

zawładnęło

nią

przemożne

poczucie

Jak mogłeś zostawić go tutaj w tym stanie? – krzyknęła i zwróciła się w kierunku karczmarza. – Mojego brata, członka rodziny królewskiej, pozostawionego niczym psa zdychającego w samotności na ziemi? –

Mężczyzna zdenerwowaniem.

przełknął

ślinę

z

widocznym

– Co innego miałbym zrobić, moja pani? – zapytał

niepewnie. – To nie szpital. Wszyscy mówili, że już praktycznie nie żyje i… – On żyje! – wrzasnęła. – Wy dwaj – powiedziała,

odwróciwszy się do Akortha i Fultona – co z was za przyjaciele? Czy on zostawiłby was tak? Akorth i Fulton wymienili potulne spojrzenia.

– Wybacz mi – powiedział Akorth. – Zeszłej nocy

przybył lekarz. Przyjrzał się mu i powiedział, że Godfrey umiera – i jedynie można czekać, aż nadejdzie jego koniec. Nie sądziłem, że można zrobić jeszcze cokolwiek. Przesiedzieliśmy z nim większą część nocy, moja pani – rzekł Fulton – u jego boku. Zrobiliśmy sobie jedynie krótką przerwę, by w napitku utopić nasz smutek, a wtedy ty, pani weszłaś i… W przypływie gniewu machnęła ręką i wybiła kufle z ich dłoni, które spadły na ziemię, rozpryskując piwo na wszystkie strony. Spojrzeli na nią zaskoczeni. Chwyćcie go z obu stron – rozkazała oziębłym tonem. Stojąc nad bratem czuła, jak ogarnia ją poczucie siły. – Wyniesiecie go stąd. Pójdziecie za mną przez cały Królewski Gród aż do siedziby królewskiej uzdrowicielki. Mój brat będzie miał szansę rzeczywiście wyzdrowieć, a nie sczeźnie tu, bo tak zawyrokował jakiś tępy lekarz. –

A ty – dodała, obróciwszy się w stronę karczmarza. – Jeśli mój brat przeżyje, jeśli wróci tu kiedykolwiek, a ty podasz mu napitek, sprawię i to osobiście, byś do końca swych dni nie opuścił lochu. –

Mężczyzna przestąpił z nogi na nogę i spuścił głowę. – A teraz za mną! – krzyknęła.

Akorth i Fulton drgnęli i zabrali się do dzieła. Gwen opuściła pospiesznie izbę w towarzystwie ich dwóch dźwigających jej brata. Wyszli z karczmy na rozświetloną jasnym słońcem drogę. Przeciskali się zatłoczonymi uliczkami Królewskiego Grodu, zmierzając w kierunku kwatery uzdrowicielki. Gwen modliła się w duchu, aby tylko nie było za późno.

ROZDZIAŁ TRZECI

Thor galopował na swym rumaku przez piaszczyste rubieże królewskich ziem, wśród niezliczonej armii złożonej z członków legionu i Srebrnej Gwardii z Kendrickiem, Kolkiem i Bromem na czele. W jego pobliżu jechali Reece, O’Connor, Elden i bliźniacy. Krohn biegł jak zwykle tuż obok Thora. Jechali w zwartym szyku na wschód, na spotkanie z oddziałami McClouda, by odbić zajęte przez niego miasto. Tętent końskich kopyt zagłuszał wszystko, dudnił niczym uderzenia piorunów. Jechali cały dzień. Drugie słońce rzucało już długie cienie. Thor nadal nie mógł pojąć, że oto jedzie wśród tych wspaniałych wojowników na swoją pierwszą wojskową misję. Czuł, że traktowali go jak jednego ze swoich. W rzeczy samej, cały legion powołano w formie rezerwy i teraz Thor jechał w otoczeniu wszystkich towarzyszy broni. Liczba członków legionu była jednak niczym w porównaniu z tysiącami żołnierzy królewskiej armii. Pierwszy raz w swoim życiu Thor czuł, że jest częścią czegoś większego. Widział też przed sobą cel. Czuł, że jest potrzebny. Jego ziomkowie stali się obiektem bezpośredniego ataku i

tylko oni mogli przyjść im z pomocą, przywrócić wolność i uchronić od straszliwego losu. Znaczenie ich misji ciążyło mu niczym kamień – jednocześnie sprawiając, iż czuł, że żyje. Towarzystwo tak wielu ludzi napawało Thora poczuciem bezpieczeństwa, ale też było powodem zmartwienia: w końcu byli to żywi ludzie, którzy mieli wkrótce stanąć do walki z armią złożoną również z żywych ludzi. Prawdziwych, zahartowanych w boju wojowników. Tym razem stawką było ich życie. Tym razem chodziło o coś znacznie więcej, coś, czego jak dotąd jeszcze nie doświadczył. Instynktownie sięgnął dłonią do pasa i poczuł dodającą mu otuchy wysłużoną procę i nowy miecz. Zastanawiał się, czy pod koniec dnia będzie nosił ślady przelanej krwi. Lub czy sam odniesie jakieś rany. Kiedy armia minęła zakręt i ludzie ujrzeli po raz pierwszy oblegane miasto, nagle z ich gardeł wydobył się krzyk, donośniejszy nawet niż dudnienie końskich kopyt. Tumany czarnego dymu zawisły nad miastem w wielu miejscach. Żołnierze pogonili swe rumaki. Thor również ponaglił swego konia, usiłując dotrzymać im tempa. Wszyscy dobyli mieczy, unieśli nad głowami i pogalopowali ku miastu powodowani żądzą odwetu. Wielka armia podzieliła się na mniejsze grupy. W grupie Thora znalazło się dziesięć osób, dziesięć legionistów, jego przyjaciele i kilku innych, których nie

znał. Na ich czele jechał jeden z wyższych rangą dowódców królewskiej armii, którego zwali Forgiem. Był wysoki, szczupły, o żylastej budowie ciała, skórze pokrytej bliznami, krótko przyciętych, siwych włosach i ciemnych, zapadniętych oczach. Armia dzieliła się na mniejsze oddziały, które odbijały we wszystkich kierunkach. Wasza grupa, za mną! – rozkazał dowódca, wskazując swym obuchem Thora i pozostałych, by podążyli za nim. –

Usłuchali rozkazu i pojechali za Forgiem, zostawiając za sobą trzon ich armii. Thor obejrzał się i zauważył, że oddalili się na większą odległość niż pozostałe grupy. Zaczął zastanawiać się, dokąd prowadził ich dowódca, kiedy Forg krzyknął: – Zajmiemy pozycję na flance McCloudów!

Thor i pozostali członkowie oddziału wymienili zaniepokojone i podekscytowane spojrzenia. Pogalopowali dalej i wkrótce armia MacGilów zniknęła im z oczu. Znaleźli się na nieznanym terenie. Nie mogli dostrzec miasta. Thor zachował czujność, jednak po armii McClouda również nie było śladu. W końcu Forg wstrzymał konia przed niewielkim wzniesieniem, w zagajniku utworzonym przez kilka drzew.

Inni zatrzymali się tuż za nim. Spojrzeli na Forga zastanawiając się, dlaczego się zatrzymał. – Naszą misją jest tamten stołp – wyjaśnił Forg. –

Jesteście młodymi wojownikami i chcemy oszczędzić wam prawdziwej bitwy. Zostaniecie na pozycji, kiedy nasza armia oswobodzi miasto i zmierzy się z McCloudami. Mało prawdopodobne, że żołnierze McClouda pojawią się tutaj, więc będziecie bezpieczni. Zajmijcie pozycje wokół budowli i nie opuszczajcie ich dopóki nie otrzymacie innego rozkazu. Teraz w drogę! Forg pogonił kopniakiem swego wierzchowca i pogalopował w górę wzniesienia. Thor i reszta grupy podążyła za dowódcą. Jechali przez piaszczyste równiny, wzbijając tumany kurzu. Nigdzie jak okiem sięgnąć nie było nikogo. Thor poczuł rozczarowanie, że odsunięto go od bezpośredniej konfrontacji; przed czym ich tak chroniono? Im dalej jechali, tym bardziej Thor czuł, że coś jest nie tak. Nie potrafił stwierdzić, co to takiego, jednak jego szósty zmysł ostrzegał go przed czymś. Kiedy zbliżyli się do wierzchołka wzniesienia, na którym stał niewielki, pradawny stołp –wysoka, smukła, wyglądająca na opuszczoną wieżyczka – coś w Thorze

kazało mu odwrócić się. Wówczas zobaczył Forga. Zdziwił się, że ten stopniowo wycofał się, pozostał w tyle, aż w końcu zawrócił i bez ostrzeżenia pognał konia i pogalopował w odwrotnym kierunku. Thor nie mógł zrozumieć, co się dzieje. Dlaczego Forg tak nagle ich opuścił? Krohn zakwilił tuż obok. Kiedy właśnie uświadamiał sobie całe to zajście, jego grupa dotarła do wierzchołka, do antycznej budowli, nie spodziewając się niczego poza kolejnym pustkowiem. Jednak ich niewielki oddział legionistów zmuszony został nagle do wstrzymania rumaków. Patrzyli w oniemieniu na roztaczający się przed nimi widok. Przed nimi bowiem stała cała armia McClouda. Stała i czekała. Wpadli wprost w pułapkę.

ROZDZIAŁ CZWARTY

Gwendolyn przemierzała pospiesznie wijące się uliczki Królewskiego Grodu, rozpychając na boki cisnące się pospólstwo. Akorth i Fulton szli zaraz za nią, dźwigając Godfreya. Zamierzała dotrzeć do uzdrowicielki w jak najkrótszym czasie. Godfrey nie mógł umrzeć, nie po tym wszystkim, przez co oboje przeszli, a już na pewno nie w taki sposób. Oczami wyobraźni widziała uśmiech samozadowolenia na twarzy Garetha, kiedy dotrą do niego wieści o śmierci Godfreya – i z całą stanowczością zamierzała nie dopuścić do tego. Żałowała jedynie, iż nie dotarła do niego wcześniej. Minęła róg i weszła na miejski plac, nadzwyczajnie zatłoczony. Podniosła wzrok i zobaczyła Firtha nadal wiszącego na belce, z zaciśniętą na szyi pętlą, dyndającego na oczach wszystkich gapiów. Instynktownie odwróciła wzrok. Widok był ohydny i przypominał jej o nikczemności brata. Czuła, że nie zdoła uciec przed nim, gdziekolwiek się uda. Dziwne to było uczucie – jeszcze wczoraj rozmawiała z Firthem, a teraz wisiał przed nią martwy. Nie potrafiła wyzbyć się przeczucia, że śmierć coraz bardziej zacieśnia krąg wokół niej, że i po nią

wkrótce przyjdzie. Bardzo chciała odwrócić się i pójść inną drogą, lecz wiedziała, że droga przez plac prowadziła bezpośrednio do celu. Nie zamierzała ulec swym strachom; zmusiła się, by przejść pod szafotem, tuż obok wiszących zwłok. Wówczas stanął jej na drodze królewski kat, mężczyzna odziany w czarne szaty. Najpierw pomyślała, że zamierzał również ją zabić – ten jednak oddał jej pokłon. – Moja pani – powiedział uniżenie i schylił głowę z

szacunkiem. – Nie otrzymałem jeszcze królewskiego rozkazu, co zrobić z ciałem. Nie pouczono mnie, czy przygotować odpowiedni pochówek, czy wrzucić do masowego grobu nędzarzy. Gwen zatrzymała się, zdenerwowana tym, że to na jej barki spadła ta sprawa. Akorth i Fulton stanęli za nią. Podniosła oczy w górę, zmrużyła przed słońcem i spojrzała na dyndające ciało nie dalej niż o stopę od niej. Miała już ruszyć dalej i zignorować kata, kiedy nagle coś sobie uprzytomniła. Chciała sprawiedliwości w imieniu ojca. – Wrzuć go razem z nędzarzami – powiedziała. – Bez

tabliczki, bez pogrzebnego namaszczenia. Chcę by jego imię zostało wymazane ze stronic historii.

Ukłonił się na potwierdzenie, a Gwen poczuła niewielkie zadośćuczynienie. Jakby nie było, to on zabił jej ojca. Nienawidziła przemocy w każdej postaci, jednak nad Firthem nie uroniła ani jednej łzy. Czuła obecność ducha ojca przy sobie, bardziej niż kiedykolwiek i spokój, jaki z niego emanował. Jeszcze jedno – dodała, zatrzymując kata. – Zdejmij to ciało. –

– Teraz, pani? – spytał kat. – Król wydał rozkaz, by

wisiało tu po wieki. Gwen potrzasnęła głową. Teraz – powtórzyła. – Król zmienił rozkaz – skłamała. –

Kat ukłonił się i ruszył odciąć zwłoki z szafotu. Gwen ponownie poczuła zadośćuczynienie. Nie miała wątpliwości, że Gareth sprawdza co chwilę przez swoje okno, czy Firth wisi na miejscu – usunięcie jego ciała z pewnością go zirytuje, przypomni mu, że nie zawsze sprawy potoczą się zgodnie z jego życzeniem. Gwen miała już odejść, kiedy nagle usłyszała wyraźny pisk; zatrzymała się i odwróciła. Wysoko na belce szafotu ujrzała Estopheles. Gwen przyłożyła do oczu dłoń, by je osłonić przed słonecznym blaskiem, by

sprawdzić, czy jej wzrok nie myli. Estopheles pisnęła ponownie i rozłożyła skrzydła, po czym złożyła je i siadła na belce. Gwen czuła, że sokół niesie ze sobą ducha jej ojca. Jego dusza, wiecznie niespokojna, była teraz o krok bliżej pokoju. Nagle przyszedł jej do głowy pewien pomysł; zagwizdała i wyprostowała rękę. Estopheles sfrunęła z belki i wylądowała na nadgarstku Gwen. Ptak był ciężki, a jego szpony wbiły się w jej skórę. – Leć do Thora – wyszeptała do sokoła. – Znajdź go

na polu bitwy. Chroń go. Leć! – krzyknęła Gwen i podniosła rękę. Estopheles zaczęła machać skrzydłami i wkrótce uniosła się wysoko do nieba. Gwen modliła się w duchu, by to zadziałało. Czuła, że w tym ptaku drzemała jakaś tajemnica, że między sokołem i Thorem była jakaś specjalna więź i wszystkiego można było się spodziewać. Gwen ruszyła dalej, przemierzając kolejne kręte ulice w kierunku chaty uzdrowicielki. Przeszli pod jedną z kilkunastu bram z łukowym sklepieniem, które wiodły na zewnątrz miasta. Gwen szła tak szybko, jak mogła i modliła się aby Godfrey wytrzymał wystarczająco długo, zanim otrzyma pomoc.

Drugie słońce schyliło się nad horyzontem, kiedy dotarli do niewielkiego pagórka na peryferiach Królewskiego Grodu i przed sobą ujrzeli chatę uzdrowicielki. Była to prosta, jednoizbowa budowla o białych ścianach ulepionych z gliny, z jednym małym oknem po każdej stronie i jednymi, małymi, dębowymi drzwiami w kształcie łuku. Z dachu zwisały różnorodne kolorowe rośliny, otaczając chatę wiankiem. Wokół rozciągał się zielarski ogród pełen wielobarwnych kwiatów o rozmaitej wielkości, co sprawiało wrażenie, że miejsce to wyglądało niczym wnętrze szklarni. Gwen podbiegła do drzwi i uderzyła żelazną kołatką kilkukrotnie. Drzwi otworzyły się i przed nią pojawiła się twarz wystraszonej uzdrowicielki. Illepra. Przez całe swe życie służyła rodzinie królewskiej i w świadomości Gwen istniała, od kiedy tylko ta nauczyła się chodzić. Mimo to, uzdrowicielce nadal udawało się zachować młody wygląd – w zasadzie wyglądała niewiele starzej od Gwen. Jej skóra wręcz promieniała, olśniewała, uwydatniając jej zielone, pełne życzliwości oczy, dzięki czemu wyglądała na niewiele więcej, niż osiemnaście lat. Gwen wiedziała, że kobieta była znacznie starsza, że jej wygląd był ułudą. Wiedziała też, że Illepra jest jedną z najmądrzejszych i najbardziej utalentowanych osób, jakie kiedykolwiek poznała. Wzrok Illepry powędrował w kierunku Godfreya

zaraz po tym jak uświadomiła sobie, co widzi. Darowała sobie wszelkie uprzejmości, a jej oczy rozwarły się szeroko w zatroskaniu. Dotarło do niej, jak bardzo nagląca to była sprawa. Wyminęła Gwen i podeszła do Godfreya. Położyła dłoń na jego czole i zmarszczyła brwi. Wnieście go – rozkazała obu mężczyznom pospiesznie – i to już. –

Illepra weszła z powrotem do swej chaty, otwierając drzwi szerzej, a oni weszli za nią. Gwen podążyła za nimi, schylając się w niskim wejściu i zamknęła za sobą drzwi. W środku panował półmrok i dopiero po chwili oczy Gwen przystosowały się do niego. Wówczas ujrzała dokładnie to, co zapamiętała, kiedy była jeszcze małą dziewczynką: małą, jasną, czystą izbę pełną roślin, ziół i różnorakich naparów. Połóżcie go tam – rozkazała Illepra poważnym tonem, którego Gwen nigdy jeszcze u niej nie słyszała. – Na tamtym łożu w narożniku. Zdejmijcie jego obuwie i koszulę. A potem wyjdźcie. –

Akorth i Fulton zrobili dokładnie tak, jak im kazano. Kiedy wychodzili, Gwen chwyciła ramię Akortha. Stańcie na straży za drzwiami – rozkazała. – Ktokolwiek zrobił to Godfreyowi, może spróbować ponownie. Lub zrobić to mnie. –

Akorth skinął głową i wyszedł z izby razem z Fultonem, zamykając za sobą drzwi. – Jak długo jest w tym stanie? – spytała natarczywym

tonem Illepra. Nie patrząc w ogóle na Gwen, uklękła u boku Godfreya i zaczęła sprawdzać jego nadgarstki, brzuch i krtań. – Od wczorajszej nocy – odparła Gwen.

Wczorajszej nocy! – niczym echo powtórzyła Illepra z niepokojem. Badała go w ciszy przez długą chwilę, a wyraz jej twarzy z każdą sekundą coraz bardziej pochmurniał. –

– Nie jest dobrze – skwitowała.

Położyła dłoń na jego czole i tym razem zamknęła oczy, oddychając głęboko przez długi czas. W izbie zapanowała pełna napięcia cisza i Gwen zaczęła tracić poczucie czasu. – Trucizna – wyszeptała w końcu Illepra z wciąż

zamkniętymi oczyma, jakby wyczuwała stan Godfreya przez dotyk. Gwen zawsze fascynowały umiejętności Illepry; uzdrowicielka nie myliła się nigdy, ani razu w całym swoim życiu nie popełniła błędu. Ocaliła zaś więcej istnień, niż zabrała ich cala armia. Gwen zastanawiała się,

czy swe umiejętności Illepra nabyła w trakcie nauki, czy też były kwestią dziedziczenia. Matka Illepry była uzdrowicielką, tak samo jak matka jej matki. Mimo to, Illepra spędzała każdą dosłownie chwilę, badając właściwości wywarów i doskonaląc sztukę uzdrawiania. – Bardzo silna trucizna – dodała Illepra z większym

przekonaniem. – Rzadko spotykana. I bardzo droga. Kimkolwiek był ten, który próbował go zabić, wiedział, co robi. Aż dziw, że jeszcze nie umarł. Musi być silny, silniejszy, niż sądzimy. Ma to po ojcu – powiedziała Gwen. – Miał organizm silny niczym u byka. Podobnie jak wszyscy królowie z linii MacGil. –

Illepra przeszła na drugą stronę izby i zmieszała kilka ziół na kamiennym bloku. Poszatkowała je i ugniotła, dodając do mikstury jakiś płyn. W końcu otrzymała gęstą, zieloną zawiesinę, którą nałożyła na swą dłoń i podbiegła do Godfreya. Posmarowała balsamem krtań, wewnętrzną część ramion i czoło Godfreya. Kiedy skończyła, wróciła do kąta, chwyciła szklane naczynie i wlała do niego kilka cieczy: czerwoną, brązową i fioletową. Płyny zmieszały się ze sobą, bulgocząc i sycząc. Zamieszała całość długą, drewnianą łyżką, po czym podeszła szybko do Godfreya i wlała ją jemu do ust. Godfrey nie zareagował. Illepra podparła jego

głowę dłonią i uniosła, zmuszając go, by wypił miksturę. Większość pociekła po policzkach, trochę jednak udało się jej wlać mu do gardła. Uzdrowicielka starła resztę płynu z ust i buzi Godfreya, po czym odchyliła się i westchnęła. – Przeżyje? – spytała Gwen rozpaczliwie.

Być może – odpowiedziała ponuro kobieta. – Dałam mu wszystko, co mam, ale to nie wystarczy. Jego życie jest w rękach przeznaczenia. –

– Co mogę dla niego zrobić? – spytała Gwen.

Illepra odwróciła się i popatrzyła na nią. – Módl się. To będzie naprawdę długa noc.

ROZDZIAŁ PIĄTY

Kendrick nigdy nie doceniał wolności – prawdziwego jej znaczenia – aż do dziś. Czas spędzony w lochu zmienił jego spojrzenie na życie. Teraz cenił każdą, drobną nawet rzecz –uczucie słonecznego ciepła, wiatru we włosach, samo bycie na zewnątrz. Szarżując w tej chwili na koniu, czując, jak ziemia porusza się pod nim, czując dotyk zbroi ponownie na sobie, broni przy boku, jadąc w otoczeniu towarzyszy, miał wrażenie, jakby wystrzelono nim z działa, czuł przypływ brawury, jakiej nigdy jeszcze nie doświadczył. Galopował nachylony nisko przed wiatrem, a u jego boku jechał bliski przyjaciel – Atme. Kendrick czuł wdzięczność za to, że mógł walczyć u boku swych braci, że mógł wziąć udział w bitwie, czuł nieodpartą chęć oswobodzenia miasta spod okupacji McCloudów – wymierzenia im kary za inwazję. Jechał ogarnięty żądzą rozlewu krwi, chociaż wiedział, że prawdziwym adresatem jego gniewu nie byli McCloudowie, a jego brat Gareth. Nigdy nie wybaczy mu, że uwięził go, że oskarżył o zabójstwo ich ojca, że rozkazał ująć go na oczach jego ludzi – i za to, że próbował go zgładzić. Chciał zemścić

się na Garethie – ponieważ jednak nie mógł uczynić tego w tej chwili, zamierzał obrócić tą zemstę przeciw McCloudom. Kiedy już wróci na królewski dwór, uporządkuje te sprawy. Zrobi wszystko, by usunąć brata z tronu i posadzić na nim swą siostrę Gwendolyn, jako nową władczynię królestwa. Kiedy zbliżyli się do splądrowanego miasta, ujrzeli unoszące się nad nim i płynące w ich kierunku chmury czarnego dymu, który wypełnił nos Kendricka gryzącą wonią. Czuł ból na widok miasta MacGilów w tak opłakanym stanie. Gdyby jego ojciec nadal żył, to nigdy nie miałoby miejsca. Gdyby Gareth nie wstąpił na tron, to również nigdy nie wydarzyłoby się. Była to zniewaga, plama na honorze MacGilów i Srebrnej Gwardii. Kendrick modlił się o to, aby nie przybywali za późno, aby zdołali ocalić tych ludzi, by okazało się, że McCloudowie dopiero co tu przybyli, i aby niewielu ludzi zostało rannych, czy też zabitych. Pogonił konia kopnięciem, wyprzedzając pozostałych jeźdźców. Pędzili razem niczym rój pszczół w kierunku otwartych bram miasta. Kiedy przejeżdżali przez nie, Kendrick dobył miecza gotowy zmierzyć się z zastępami wojska McCloudów, szarżując wprost na nich. Wydał z siebie krzyk, podobnie jak wszyscy wokoło i przygotował się na uderzenie.

Kiedy jednak zostawił bramę za sobą i wjechał rozpędzony na ziemisty plac miejski, widok tego, co tam zastał, zaszokował go. Nie było tu nic. Poza oznakami inwazji, zniszczeń, ognia, złupionych domostw, stosów ciał i szwendających się kobiet. Zabito nawet zwierzęta. Na ścianach widoczna była krew. Jedna wielka masakra. McCloudowie wymordowali niewinnych ludzi. Sama ta myśl sprawiła, że Kendrickowi zrobiło się niedobrze. Tchórze! Co go jednak najbardziej zdumiało, kiedy jechał ulicami miasta, była całkowita nieobecność McCloudów. Nie mógł tego zrozumieć. Wyglądało na to, że cała armia opuściła to miejsce z jakiegoś powodu, jakby wiedziała, że zbliża się kontrnatarcie. Ogień pożogi jeszcze nie wygasł. Najwyraźniej rozpalono go w jakimś celu. Kendrick zaczął podejrzewać, że to wszystko mogło być jedynie przynętą, że McCloudowie chcieli zwabić w to miejsce armię MacGilów. Ale z jakiego powodu? Nagle obrócił się i rozejrzał dokoła, rozpaczliwie sprawdzając, czy któregoś z jego ludzi nie brakuje, czy któryś z jego oddziałów nie został odciągnięty na bok, w jakieś inne miejsce. W jego umyśle zrodził się niepokój, przeczucie, że to wszystko zostało przez kogoś zaplanowane, aby oddzielić część jego ludzi od reszty,

zwabić ich w pułapkę. Zlustrował cały oddział zastanawiając się, kogo brakowało. I wtedy do niego dotarło. Jednej osoby nie było. Jego giermka. Thora.

ROZDZIAŁ SZÓSTY

Thor siedział na swym koniu na szczycie wzniesienia pośród pozostałych legionistów i wpatrywał się w zdumiewający widok: konne oddziały McCloudów, wielka i ciągnąca się jak okiem sięgnąć armia wroga, oczekująca na nich. Wpadli w pułapkę. Forg specjalnie ich tu przyprowadził. Zdradził ich. Ale dlaczego? Thor przełknął ślinę, przyglądając się temu, co mogło skończyć się tylko ich śmiercią. Nagle rozległ się potężny okrzyk bojowy i armia McClouda rozpoczęła szarżę. Byli zaledwie kilkaset jardów dalej i bardzo szybko pokonywali dzielącą ich odległość. Thor obejrzał się, ale nie nadchodziły żadne posiłki. Byli zupełnie sami. Wiedział, że nie mieli innego wyboru, jak przeciwstawić się wrogowi po raz ostatni, tu, na tym niewielkim wzniesieniu, przy tej opuszczonej wieżyczce. Ich szanse nie były nawet mizerne. Nie istniał żaden sposób, by wygrać tę potyczkę. Jeśli jednak miał teraz polec, postanowił zrobić to odważnie, zmierzyć się z nimi wszystkimi jak mężczyzna. Zawdzięczał to legionowi. To

tam nauczył się, że ucieczka nie wchodzi w grę. Przygotował się na śmierć. Odwrócił się i spojrzał na twarze swych towarzyszy. Widział, że oni również byli bladzi z przerażenia. W ich oczach dostrzegł śmierć. Jednakże musiał im to przyznać, że zachowali odwagę. Żaden z nich nie drgnął, mimo że ich konie zaczęły wierzgać, jakby miały zaraz zawrócić i uciec. Ich oddział był teraz jednością. Byli kimś więcej, niż tylko przyjaciółmi: Rytuał Stu Dni stworzył z nich braci. Żaden nie zostawiłby drugiego w potrzebie. Wszyscy złożyli przysięgę. Na szali zaś był teraz ich honor. Dla legionisty honor znaczył więcej niż krew. – Panowie, wierzę, iż czeka nas walka – oznajmił

wolnym tonem Reece i sięgnął po swój miecz. Thor wyjął swoją procę z zamiarem wyeliminowania jak największej liczby żołnierzy wroga, zanim do nich dotrą. O’Connor chwycił krótką włócznię, a Elden podniósł oszczep. Conval trzymał już rzucany młot, Conven zaś rzucany topór. Pozostali członkowie drużyny, legioniści, których Thor nie znał, dobyli mieczy i wznieśli tarcze. Thor wyczuwał w powietrzu ich strach. Sam się bał. Odgłos uderzających o ziemię kopyt dudnił coraz głośniej, a dźwięk okrzyków ludzi McClouda unosił się pod niebo coraz wyżej. Jakby za chwilę mieli dostać się pod nawałnicę piorunów. Thor wiedział, że potrzebują jakiegoś planu – nie wiedział jednak, co niby mieliby

zrobić. Stojący u jego boku Krohn warknął. Odwaga kota natchnęła Thora: Krohn nigdy nie zaskomlił, czy chociażby odwrócił wzrok. Wręcz przeciwnie. Włosy na jego karku zjeżyły się i powoli ruszył przed siebie, jakby samemu chciał rozprawić się z całą armią. Thor wiedział, że Krohn był jego najprawdziwszym towarzyszem broni. – Myślicie, że dostaniemy jakieś wsparcie? – spytał

O’Connor. Nie zdążą na czas – odparł Elden. – Forg nas wystawił. –

– Ale dlaczego? – spytał Reece. – Nie wiem – odpowiedział Thor i wyjechał swym

koniem przed szereg – ale mam złe przeczucie, że to ma coś wspólnego ze mną. Sądzę, że ktoś chce mnie koniecznie widzieć martwym. Thor poczuł, jak pozostali odwrócili się i spojrzeli na niego. – Dlaczego? – spytał Reece.

Thor wzruszył ramionami. Nie wiedział, ale podejrzewał, że chodziło tu o te wszystkie machinacje związane z królewskim dworem, z morderstwem MacGila.

Najprawdopodobniej była to sprawka Garetha. Być może postrzegał go, jako zagrożenie. Thor czuł się okropnie ze świadomością, że narażał życie towarzyszy broni, jednakże w tej chwili nic nie mógł na to poradzić. Mógł jedynie spróbować ich obronić. Miał już dość czekania. Wydał z siebie okrzyk i pogonił konia obcasami, który ruszył galopem i wyrwał się przed wszystkich, szarżując. Nie miał zamiaru czekać w miejscu na McCloudów, na swoją śmierć. Chciał przyjąć na siebie pierwsze ciosy, a może nawet zaoszczędzić kilku swoim kompanom i dać im szansę na ucieczkę, gdyby akurat na to przyszła im ochota. Jeśli to tu czekał go koniec, zamierzał powitać go bez strachu i z honorem. Cały trzęsąc się w środku, jednak nie okazując tego na zewnątrz, oddalał się coraz bardziej od pozostałych, szarżując w dół naprzeciw nacierającej armii. Krohn gnał tuż obok, nie odstając ani na krok. Usłyszał za sobą swoich kompanów, którzy ruszyli stępa chcąc do niego dołączyć. Galopowali niecałe dwadzieścia jardów za nim, wznosząc bojowe okrzyki. Thor jechał cały czas na przedzie, a świadomość, że miał ich wsparcie dodała mu otuchy. Thor zobaczył nagle, jak oddział wojowników wroga, około pięćdziesięciu mężczyzn, oddzielił się od

reszty i poszarżował mu na spotkanie. Pozostało im jakieś sto jardów i szybko pokonywali ten odcinek. Thor użył swej procy, umieścił na niej kamień, wycelował i wypuścił. Za cel obrał wojownika jadącego na czele oddziału, wielkiego mężczyznę noszącego srebrny napierśnik. Trafił idealnie w podstawę jego szyi, między płytami zbroi. Wojownik zwalił się z konia na ziemię przed wszystkimi. Upadając, pociągnął za sobą swego rumaka i sprawił, że nadjeżdżające za nim konie wpadły na niego, zrzucając z siebie jeźdźców twarzą w przód na ziemię. Zanim zdążyli zareagować, Thor nałożył kolejny kamień, odchylił się i ponownie wystrzelił z procy. I tym razem trafił do celu. Pocisk uderzył jednego z jadących na przedzie wojowników w ciemię odsłonione uniesioną do góry osłoną i zwalił go w bok z konia na kilku innych wojowników, którzy niczym domino poupadali za nim ze swych wierzchowców. W tym momencie przeleciały tuż przy jego głowie najpierw oszczep, potem włócznia, młot i topór. Thor uzmysłowił sobie, że jego bracia legioniści przyszli mu w sukurs. Oni również nie chybili. Ich broń ze śmiertelną precyzją trafiła w kilku kolejnych wojowników McClouda, którzy padając z koni, uderzali o innych i pociągali ze sobą na ziemię.

Thor poczuł radość na widok tak wielu żołnierzy McClouda, których udało im się powalić na ziemię od bezpośredniego uderzenia bronią, w większości jednak dzięki przewracającym się koniom. Cały, pięćdziesięcioosobowy oddział leżał na ziemi w wielkim tumanie kurzu. Armia McClouda była jednak potęgą i teraz przyszła jej kolej na kontratak. Kiedy Thor podjechał na trzydzieści jardów, w jego kierunku poleciała różnoraka broń. Rzucany młot poszybował wprost na jego twarz, jednak w ostatniej chwili Thor zrobił unik i tylko usłyszał świst przelatującego tuż obok żelaza. O cal od jego głowy. Zaraz potem nadleciała włócznia i Thor uchylił się w drugą stronę, czując jak jej czubek otarł się o jego zbroję. I tym razem miał szczęście. Thor spostrzegł lecący w kierunku twarzy topór, uniósł tarczę i zablokował go. Topór wbił się w tarczę, więc Thor sięgnął po niego, wyciągnął i rzucił z powrotem w napastnika. Topór trafił dokładnie w jego klatkę piersiową, przebiwszy zbroję; mężczyzna wrzasnął, po czym osunął się z konia martwy. Thor poszarżował dalej, w sam środek stłoczonej armii, morza wojowników, gotowy na śmierć. Wydał z siebie potężny bojowy okrzyk i uniósł miecz nad głowę. Kilkanaście jardów za nim, jego towarzysze broni postąpili podobnie. Starli się z wrogiem przy akompaniamencie

potężnego szczęku broni. Natarł na niego wielki, wyrośnięty wojownik. Uniósł oburącz topór i uderzył w głowę Thora. Ten jednak zdołał uniknąć ciosu, uchyliwszy się, i kiedy ostrze przeleciało tuż obok, rozharatał brzuch wroga swoim mieczem. Mężczyzna ryknął i osunął się z konia. Spadając, wypuścił z rąk wojenny topór, który uderzył w jego konia. Rumak zachrapał i podskoczył, zrzucając z siebie jeźdźca na innych. Thor kontynuował natarcie wprost na gęsto zbity tłum wojowników McClouda, setki mężczyzn. Wycinał sobie drogę, parując uderzenia ich mieczy, toporów, maczug, blokując je swą tarczą, oddając cios za ciosem, robiąc uniki i wykręty, wciąż galopując. Był dla nich zbyt szybki, zbyt zwinny. Nie spodziewali się tego. Ta wielka armia nie była w stanie manewrować wystarczająco szybko, by go powstrzymać. Wokół niego rozbrzmiewał metaliczny brzęk uderzanej broni. Zewsząd leciały na niego ciosy, które blokował raz mieczem, raz tarczą. Nie był w stanie jednak powstrzymać ich wszystkich. Jakiś miecz zadrasnął go w bark i Thor zawył z bólu, kiedy popłynęła krew. Na szczęście rana była powierzchowna i nie powstrzymała go przed dalszą walką. Oddawał cios za cios. Walczył sam otoczony wojownikami McClouda. Z każdą chwilą czuł, jak ich ciosy stają się słabsze. To reszta jego oddziału dotarła w końcu do niego. Szczęk

uderzanych broni stawał się z każdą chwilą coraz głośniejszy. Wojownicy McClouda nacierali na młodych legionistów, ich miecze uderzały o tarcze, włócznie raniły ich wierzchowce, ich oszczepy osuwały się po ich zbroi. Walczyli ze sobą we wszelki możliwy sposób. Wrzaski padały z obu stron. Legioniści mieli tą przewagę, że stanowili niewielką i zwinnie poruszającą się siłę bojową, ich dziesiątka wewnątrz wielkiej, powoli płynącej armii. Wykorzystywali to, że nie wszyscy żołnierze McClouda mogli dotrzeć do nich w tym samym czasie; Thor walczył z dwoma, trzema wojownikami na raz. Jednak nie więcej. A jego bracia walczący za jego plecami upewniali się, żeby nie został zaatakowany od tyłu. Jakiś wojownik wyczuł moment nieuwagi Thora i machnął cepem, celując w głowę. Wówczas jednak pojawił się Krohn. Warknął i skoczył na wojownika, zacisnął zęby na jego nadgarstku i rozerwał go. Krew trysnęła w każdym kierunku, zmuszając wojownika do zmiany kąta uderzenia cepu dokładnie w chwili, kiedy ten miał już uderzyć i zmiażdżyć głowę Thora. Wszystko wydawało się jedną wielką plamą. Thor walczył, zadawał ciosy i parował te padające na niego z każdej strony. Wykorzystywał każdą nabytą umiejętność, by bronić, atakować, chronić swych braci i siebie. Instynktownie przestawił się na tryb Rytuału, nieustannego

treningu, odpierania ataku z każdej strony, w każdej możliwej sytuacji. Otrzymał solidne wyszkolenie, dzięki czemu czuł, że da sobie teraz radę. Czuł nieustanną obecność swego strachu, jednak potrafił już nad nim zapanować. W miarę, jak jego walka przedłużała się w czasie, czuł, że jego ramiona robią się ociężałe, a jego barki coraz bardziej zmęczone i wtedy przyszły mu na myśl słowa Kolka: Wasz wróg nigdy nie będzie walczył na waszych warunkach. Będzie walczył według swojego zamysłu. Wojna dla was oznacza to samo dla przeciwnej strony. Thor zauważył nagle, jak jakiś niski, barczysty wojownik uniósł oburącz w górę nabijany kolcami łańcuch i zamachnął się nim celując w potylicę Reece’a. Reece nie zauważył tego; od śmierci dzieliła go jedna chwila. Thor skoczył z konia wprost na wojownika i zaatakował go zanim ten zdołał wypuścić łańcuch w powietrze. Obaj wylądowali twardo na ziemi, wzbijając tumany kurzu. Pozbawiony uderzeniem tchu Thor poturlał się kilka razy z wojownikiem po ziemi, pośród rozdeptujących wszystko końskich kopyt. Zaczął mocować się z nim tak, jak leżeli i nagle jego przeciwnik wzniósł kciuki, zamierzając wydłubać Thorowi oczy. W tym momencie jednak dał się słyszeć pisk i z nieba runęła ku

nim Estopheles. Wbiła szpony w oczy wojownika tuż przed tym, zanim zdołał wyrządzić krzywdę Thorowi. Mężczyzna wrzasnął i przycisnął dłonie do twarzy, a Thor zdzielił go łokciem i zwalił z siebie. Już miał cieszyć się ze zwycięstwa, kiedy poczuł mocne kopnięcie w brzuch, które posłało go z powrotem na plecy. Podniósł wzrok i zobaczył, jak jakiś wojownik podnosi oburącz wojenny topór i celuje w jego serce. Thor sturlał się na bok i topór przeleciał z gwizdem obok niego, zakopując się w ziemi aż po rękojeść. Thor uświadomił sobie, że niechybnie uniknął właśnie śmierci. Krohn skoczył na mężczyznę i zatopił kły w jego łokciu. Wojownik wygiął się i uderzył kota pięścią raz i drugi. Krohn jednak nie puścił. Warczał i walczył, aż odgryzł jego przedramię. Mężczyzna zawył i upadł na ziemię. W tym momencie podbiegł inny wojownik z zamiarem rozpłatania zwierzęcia mieczem na dwoje, jednak Thor przyturlał się do kota ze swą tarczą i zablokował uderzenie. Zatrząsł się od siły ciosu, ale ocalił życie Krohna. Klęcząc przy nim, odsłonił się jednak na atak wroga. Wykorzystał to jakiś wojownik i najechał na niego koniem, przygniatając twarzą do ziemi. Twarde kopyta końskie miażdżyły jego ciało, czuł, jakby łamały każdą jego kość.

Od razu podskoczyło do niego kilku wojowników McClouda, otoczyli go i zaczęli zacieśniać krąg. Thor zorientował się, że był na straconej pozycji. Dałby wszystko, by znowu znaleźć się na swym koniu. Leżąc na ziemi z dzwoniącym bólem głowy, kątem oka dostrzegł, jak pozostali legioniści walczyli zaciekle, mimo to ustępując powoli wrogowi. Jeden z nich, chłopiec, którego Thor nie znał, wydał z siebie nagle przenikliwy okrzyk. Jakiś wojownik przebił jego pierś mieczem i chłopiec osunął się na ziemię nieżywy. Inny legionista, chłopiec, którego Thor również nie znał, skoczył mu na ratunek i zabił wojownika, zatopiwszy w nim ostrze swej włóczni. W tej samej chwili jednak, inny żołnierz podjechał od jego tyłu i wbił mu w szyję swój sztylet. Chłopiec wrzasnął i padł na ziemię martwy. Thor odwrócił się i zauważył pół tuzina żołnierzy, którzy zamierzali się już na niego. Jeden wzniósł miecz i zaczął opuszczać go w stronę głowy Thora, ten jednak zablokował uderzenie wzniesioną w porę tarczą. Odgłos uderzenia rozbrzmiał głośno w jego uszach. Wtedy jednak inny żołnierz wybił kopniakiem tarczę z ręki Thora. Trzeci napastnik stanął na jego nadgarstku, przyduszając go do ziemi. Czwarty atakujący stanął nad nim i wzniósł swą

włócznię z zamiarem przebicia serca Thora na wylot. Thor usłyszał nagle potężne warknięcie. To Krohn skoczył na wojownika, popchnął go w tył i przygwoździł do ziemi. Inny wojownik jednak podszedł i jednym, mocnym machnięciem maczugi zmiótł kota ze swego towarzysza tak, że Krohn poleciał w powietrze z piskiem i wylądował bezwładnie grzbietem na ziemi. Inny wojownik podszedł do Thora i uniósł nad głowę trójząb. Spojrzał na niego gniewnie. Tym razem nikt nie był w stanie mu przeszkodzić. Przygotował się do zadania ostatecznego ciosu. Thor leżał przygwożdżony do podłoża, bezradny. Nie mógł oprzeć się myśli, że oto nadszedł jego koniec.

ROZDZIAŁ SIÓDMY

Gwen klęczała przy Godfreyu w przyprawiającej o klaustrofobię chacie, tuż obok Illepry, mając już dość tego widoku. Spędziła długie godziny, przysłuchując się pojękiwaniu brata, obserwując twarz Illepry, która z każdą chwilą robiła się coraz bardziej ponura, jakby zapowiadała niechybną śmierć Godfreya. Będąc przy nim, czuła się jednocześnie bezsilna. Czuła, że musi coś zrobić. Cokolwiek. Nękało ją poczucie winy, ale też obawa o życie Godfreya – a przede wszystkim o życie Thora. Wyobrażała sobie, jak szarżuje, wpada w pułapkę zastawioną przez Garetha i umiera i nie mogła pozbyć się tego obrazu z umysłu. Czuła, że musi jakoś mu pomóc. Wariowała od siedzenia tu, w tej chacie. Nagle wstała na nogi i przeszła przez izbę. A dokąd to? – spytała Illepra ochrypłym od modlitewnych przyśpiewek głosem. –

Gwen odwróciła się w jej stronę. – Wkrótce wrócę – odparła. – Muszę coś sprawdzić.

Otworzyła drzwi i wybiegła przez nie na oświetlony zachodzącym słońcem ganek. Zmrużyła powieki na widok pokrytego smugami czerwieni i fioletu nieba i zachodzącego drugiego słońca, które wisiało nad horyzontem jak zielona kula. Akorth i Fulton stali przed chatą na straży. Podskoczyli na jej widok i spojrzeli na nią z niepokojem. – Przeżyje? – spytał Akorth. –

Nie wiem – odparła Gwen. – Zostańcie tu na

straży. – Gdzie idziesz, pani? – spytał Fulton.

Kiedy spojrzała na krwistoczerwone niebo i poczuła coś nieziemskiego w powietrzu, przyszła jej na myśl pewna rzecz. Był ktoś, jeden człowiek, który być może mógł pomóc. Argon. Był jedynym, któremu mogła zaufać, który obdarzył miłością Thora i pozostał lojalny wobec jej ojca; jedynym, który posiadał moc, dzięki której w jakiś sposób mógł teraz pomóc. –

odparła.

Muszę odszukać pewną wyjątkową osobę –

Odwróciła się i pospiesznym krokiem zaczęła odchodzić. Wkrótce już biegła, odtwarzając w pamięci drogę do chaty Argona. Nie była tam od lat, od swego dzieciństwa, ale pamiętała, że mieszkał wysoko na gołej, pokrytej skałami równinie. Biegła wciąż, a wokół niej teren robił się coraz bardziej opustoszały, wietrzny; trawa ustąpiła miejsca otoczakom, te z kolei skałom. Wiatr zawodził przeciągle, a krajobraz stał się niesamowity; wydawało się jej, że kroczy po powierzchni jakiejś gwiazdy. W końcu dotarła do chaty Argona. Pozbawiona tchu załomotała do drzwi. Nie widziała nigdzie żadnej klamki, czy uchwytu, których mogłaby teraz użyć. Wiedziała jednak, że to było to miejsce. – Argonie! – wrzasnęła. – To ja! Córka MacGila!

Rozkazuję ci! Wpuść mnie! Waliła w drzwi nieprzerwanie, jednak jedyną odpowiedzią jaką usłyszała, było wycie wiatru. W końcu rozpłakała się. Była wykończona. I bezradna jak nigdy wcześniej. Czuła w sobie pustkę, jakby nie miała dokąd iść. Słońce zatonęło za horyzontem, a jego krwistoczerwona poświata ustąpiła z wolna miejsca zmierzchowi. Gwen odwróciła się i zaczęła schodzić ze

wzniesienia. Starła z policzków łzy. Szła rozmyślając usilnie, dokąd miałaby się teraz udać. – Ojcze, proszę – powiedziała na głos, zamknąwszy

oczy. – Daj jakiś znak. Wskaż drogę. Pokaż, co mam teraz uczynić. Proszę, nie pozwól dziś umrzeć swemu synowi. Nie pozwól też, by Thor umarł. Jeśli mnie kochasz, odpowiedz. Szła w ciszy nasłuchując wiatru, kiedy nagle olśniło ją Jezioro. Jezioro Smutku. Oczywiście. To tam szli wszyscy wznosić modły za kogoś, kogo zmogła śmiertelna choroba. Było to niewielkie, nieskazitelne jezioro pośrodku Czerwonej Puszczy, otoczone strzelistymi drzewami, które sięgały do nieba. W przekonaniu wszystkich było to miejsce święte. Dziękuję ojcze, za to, że mi odpowiedziałeś, pomyślała Gwen. Czuła jego obecność bardziej niż kiedykolwiek. Zerwała się do biegu w kierunku Czerwonej Puszczy, nad jezioro, które wysłucha jej żalów. * * *

Uklękła na brzegu Jeziora Smutku. Kolana oparła na sośninie okalającej jezioro niczym pierścień i spojrzała na jego zastygłą w bezruchu wodę: tak spokojną, jakiej Gwen jeszcze w życiu nie widziała. W jej lustrze zobaczyła wschodzący na nieboskłon księżyc. Błyszczał w pełni, ukazując się w całej krasie. Zachodzące drugie słońce i wschodzący już księżyc pogrążyły Krąg w świetle zmierzchu i w księżycowej poświacie. Słońce i księżyc odbijały się równocześnie po przeciwległych stronach jeziora, nadając tej chwili niezwykłej świętości. Jakby stanęła przed oknem, przed którym z jednej strony kończył się dzień, a z drugiej dopiero się zaczynał. Wszystko było możliwe o tej świętej porze, w tym świętym miejscu. Gwen klęczała na brzegu, płakała i modliła się ze wszystkich sił. Wydarzenia kilku ostatnich dni dały jej mocno w kość i teraz wyrzucała to wszystko z siebie. Modliła się o brata, ale przede wszystkim o Thora. Nie mogła znieść myśli, że może stracić ich obydwu tej nocy, że zostanie sama, mając do towarzystwa jedynie Garetha. Nie mogła znieść myśli, że wywiozą ją gdzieś i wydadzą za jakiegoś barbarzyńcę. Miała wrażenie, że jej całe życie wali się wkoło. Musiała poznać kilka odpowiedzi. Ważniejsze jednak było odnaleźć nadzieję. Wiele osób w całym królestwie wznosiło modły do boga jezior, boga lasów, gór, czy też wiatru – ale Gwen nie wierzyła w nich. Podobnie jak Thor, przeciwstawiała się

tym wierzeniom. Była zwolenniczką głębokiej wiary w jednego boga, jeden byt, który kontrolował cały wszechświat. Do tego boga się teraz modliła. Proszę, Boże. Zwróć mi Thora. Niech wyjdzie z bitwy cały i zdrów. Niech odnajdzie drogę z pułapki. Pozwól żyć Godfreyowi. I chroń mnie – nie pozwól, by mnie stąd wywieziono, wydano za tego dzikusa. Zrobię wszystko, co chcesz. Daj mi jedynie jakiś znak. Pokaż, czego ode mnie oczekujesz. Klęczała jeszcze przez długi czas, słysząc jedynie zawodzenie wiatru pośród nieskończenie wysokich sosen Czerwonej Puszczy. Słuchała delikatnie trzeszczących gałęzi, kołyszących się nad jej głową. Obserwowała, jak sosnowe igły opadały z drzew prosto do wody. – Uważaj, o co się modlisz – usłyszała nagle.

Odwróciła się gwałtownie, zaskoczona czyjąś obecnością. Przeraziłaby się z pewnością, gdyby nie to, że rozpoznała ten głos niemal natychmiast – sędziwy, starszy niż drzewa wokoło, niż sama ziemia. Jej serce zabiło mocniej z radości, kiedy uświadomiła sobie, kto stał obok. Odwróciła się i ujrzała go nad sobą: w białej pelerynie z kapturem, z przejrzystymi oczyma, którymi prześwietlał ją na wskroś, jakby przyglądał się jej duszy. Trzymał swoją laskę rozświetloną światłem zachodzącego

słońca i wschodzącego księżyca. Argon. Wstała i zmierzyła go wzrokiem. – Szukałam cię – powiedziała. – Byłam przy twej

chacie. Słyszałeś, jak pukałam? – Słyszę wszystko – odparł tajemniczo.

Zawahała się i zaczęła zastanawiać. Jego twarz pozbawiona była jakiegokolwiek wyrazu. – Powiedz, co mam zrobić – powiedziała. – Zrobię

wszystko. Proszę, nie pozwól, by Thor umarł. Nie możesz pozwolić mu umrzeć! Podeszła bliżej i z błagalnym wzrokiem chwyciła jego rękę. Kiedy go dotknęła, poczuła, jakby sparzyła się ogniem, który spłynął z jego ręki i objął jej dłoń. Cofnęła ją szybko, przytłoczona energią płynącą z druida. Argon westchnął i odwrócił się. Podszedł kilka kroków do jeziora. Stanął tam i utkwił wzrok w powierzchni wody. Jego oczy odbijały padające tam światło. Podeszła do niego i stojąc w ciszy przez długą chwilę, czekała, aż będzie gotów przemówić.

– Można zmienić czyjeś przeznaczenie – powiedział

– ale cena za to jest wysoka. Chcesz ocalić czyjeś życie. To szlachetny uczynek. Dwóch żyć jednak nie ocalisz. Będziesz musiała wybrać. Odwrócił się i spojrzał na nią. – Czy chcesz, by dzisiejszą noc przeżył Thor, czy

może twój brat? Jeden z nich musi umrzeć. To już przesądzone. Przeraziło ja to pytanie. Cóż to za wybór? – spytała. – Oszczędzając jednego, skazuję drugiego. –

– Nie – odparł. – Im obu dziś śmierć pisana. Przykro

mi. Lecz taki ich los. Gwen czuła się tak, jakby ktoś zatopił w niej sztylet. Obaj mają umrzeć? Zbyt okropna była ta myśl, by ją sobie wyobrazić. Czy los mógł naprawdę być aż tak okrutny? Nie mogę wybrać jednego kosztem drugiego – powiedziała w końcu słabym głosem. Moja miłość do Thora jest oczywiście silniejsza. Lecz Godfrey to moje ciało i krew. Nie mogę znieść myśli, że jeden umrze na korzyść tego drugiego. I nie sądzę, żeby spodobało się to któremukolwiek z ich dwójki. –

– W takim razie umrą obaj – odparł Argon.

Gwen poczuła paniczny strach. Czekaj! – zawołała, kiedy on zaczął się już odwracać. –

Spojrzał na nią. – A co ze mną? – spytała. – Czy ja mogę umrzeć

zamiast nich? Czy to możliwe? Czy mogą obaj przeżyć, gdy ja umrę? Argon wpatrywał się w nią przez bardzo długą chwilę, jakby wchłaniając całą jej istotę. – Masz czyste serce – powiedział. – Najczystsze ze

wszystkich MacGilów. Twój ojciec dokonał mądrego wyboru. Naprawdę mądrego… Jego głos stawał się niewyraźny. Wpatrywał się w jej oczy. Poczuła skrępowanie, ale nie śmiała odwrócić wzroku. – Ze względu na twój wybór, na twoje poświęcenie

tej nocy – powiedział Argon – przeznaczenie wysłucha twych próśb. Thor przeżyje. Twój brat również. I ty także. Jednak niewielka cząstka twego istnienia zostanie ci odebrana. Pamiętaj, że zawsze jest jakaś cena. Umrzesz częściowo w zamian za życie ich obydwu.

– Co to znaczy? – spytała zdjęta strachem. – Wszystko ma swoją cenę – odpowiedział. – Masz

wybór. Wolisz jej nie zapłacić? Gwen zebrała się w sobie. – Dla Thora zrobię wszystko. I dla mojej rodziny.

Argon świdrował ją wzrokiem. – Thor ma przed sobą wspaniały los – powiedział

Argon. – Jednak los może ulec zmianie. Nasze przeznaczenie zostało spisane w gwiazdach. Jednakże kontroluje je Bóg. Bóg może je zmienić. Thor miał umrzeć tej nocy. Będzie żył tylko dzięki tobie. Zapłacisz za to cenę. A będzie ona wysoka. Gwen chciała dowiedzieć się jeszcze czegoś i sięgnęła ręką w stronę Argona. W tym momencie rozbłysnął przed nią snop światła i Argon zniknął. Gwen obróciła się szukając go wszędzie, lecz nigdzie go nie widziała. W końcu odwróciła się i spojrzała na jezioro, tak spokojne, jakby nic się przed chwilą nie wydarzyło. Dostrzegła swoje odbicie, tak bardzo odległe. Przepełniała ją wdzięczność oraz, w końcu, spokój. Nie mogła jednak równocześnie pozbyć się obawy o swoją

przyszłość. Próbowała usilnie wyrzucić z głowy te myśli, lecz cały czas zastanawiała się: jaką cenę przyjdzie jej zapłacić za życie Thora?

ROZDZIAŁ ÓSMY

Thor leżał na ziemi pośrodku bitewnego pola, przygwożdżony do ziemi przez żołnierzy McClouda, bezradny, i słuchał dobiegających zewsząd odgłosów walki: krzyków i jęków konających ludzi i rzężenie zranionych koni. Zachodzące słońce i wschodzący księżyc – w pełni tak wyraźny, jakiego Thor jeszcze nigdy wcześniej nie widział – nagle zostały przesłonięte przez wielkiego wojownika, który podszedł i wzniósł wysoko w powietrze swój trójząb, przygotowując się do zadania śmiertelnego ciosu. Thor wiedział, że oto nadeszła jego ostatnia chwila. Zamknął oczy, przygotowując się na śmierć. Nie czuł strachu. Jedynie wyrzuty sumienia. Chciał pożyć trochę dłużej; chciał odkryć, kim jest, jakie jest jego przeznaczenie, ale przede wszystkich chciał spędzić więcej czasu z Gwen. Czuł, że taka śmierć była niesprawiedliwa. Nie tutaj miał umrzeć. I nie w ten sposób. Nie dziś. Jego czas jeszcze nie nadszedł. Czuł, że nie tak miało się to odbyć. Nie był jeszcze gotowy.

Nagle poczuł, jak coś w nim wzbiera: jakaś zaciętość, dzikość, siła niepodobna do żadnej mu znanej. Jego ciało przeszył dreszcz, który rozlał się żarem od stóp przez nogi, tors, ramiona aż po czubki palców. Emanował palącą energią, mocą, którą ledwie pojmował. Ku swemu zdziwieniu zaryczał dziko, niczym smok powstający z ziemskich otchłani. Poczuł w sobie siłę dziesięciu mężczyzn, wyrwał się przytrzymującym go wojownikom i skoczył na nogi. Zanim żołnierz z trójzębem zdążył opuścić swą broń, Thor zbliżył się do niego i czołem staranował mu twarz, łamiąc nos, po czym kopnął go z taką siłą, że ten poleciał w tył, niczym armatnia kula, zwalając z nóg dziesięciu żołnierzy. Thor wrzasnął ze świeżo obudzonej wściekłości, chwycił jednego mężczyznę, uniósł wysoko nad głowę i cisnął nim w tłum, zwalając kolejny tuzin walczących niczym kręgle. Potem wyrwał któremuś żołnierzowi cep z długim na dziesięć stóp łańcuchem, zaczął machać nim w powietrzu, aż wszędzie dokoła rozległy się wrzaski wojowników, którzy znaleźli się akurat w jego zasięgu; dziesiątki mężczyzn powalonych na ziemię. Thor czuł, jak moc nieustannie przepływa przez jego ciało i zdał się całkowicie na nią. Kilku kolejnych wojowników natarło na niego. Thor uniósł dłoń i ze zdziwieniem poczuł jakieś mrowienie. Zaraz potem zaczęła wydobywać się z niej chłodna mgła. Wojownicy

zatrzymali się nagle pokryci warstwą lodu. Stali jak wrośnięci w ziemię, nieruchome bryły lodu. Thor skierował dłonie w różnych kierunkach, zamrażając po kolei wszystkich walczących. Wkrótce wyglądało to tak, jakby całe bitewne pole pokryło się lodowymi skałami. Thor odwrócił się w kierunku towarzyszy broni. Zauważył też kilku żołnierzy, którzy mieli już zadać śmierć Reece’owi, O’Connorowi, Eldenowi i bliźniakom. Wzniósł dłoń w ich stronę i zamroził atakujących, ocalając tym samym życie swych braci. Odwrócili się i spojrzeli na niego oczyma pełnymi wdzięczności i poczucia ulgi. Wyczyny Thora wkrótce zostały zauważone przez armię McClouda i zaczęto podchodzić do niego z większą ostrożnością. Utworzono wokół niego bezpieczny korowód, ale żaden z wojowników nie podszedł bliżej zdjęty strachem na widok dziesiątek towarzyszy zamienionych w lód, zamrożonych w miejscu tak, jak stali. Wówczas rozległ się ryk i przed szereg wystąpił mężczyzna pięciokrotnie większy od pozostałych. Musiał mieć ze czternaście stóp wzrostu i dźwigał potężny miecz. Thor wzniósł dłoń, by i jego zamrozić – ale w jego przypadku to nie zadziałało. Pacnął jedynie ręką w mgłę i odtrącił na bok niczym jakiegoś natrętnego owada. I wciąż szedł w kierunku Thora. Thor zaczął zdawać sobie

sprawę, że jego moce nie były jednak doskonałe; był zaskoczony i nie rozumiał, dlaczego nie był wystarczająco silny, aby powstrzymać tego mężczyznę. Olbrzym dopadł Thora w trzech długich susach, zaskoczywszy go swoją zwinnością, i uderzył pięścią w twarz posyłając w powietrze. Thor wylądował twardo na ziemi. Nie zdążył się jeszcze odwrócić, a olbrzym już był na nim. Chwycił go dwoma rękoma i uniósł nad głowę. Cisnął nim w dal przy akompaniamencie wiwatującej armii McClouda. Thor przeleciał w powietrzu dobrych dwadzieścia stóp, wylądował twardo na ziemi i potoczył się kilka razy. Poczuł, jakby wszystkie kości nagle mu popękały. Podniósł wzrok i zobaczył zbliżającego się olbrzyma. Tym razem nie mógł już nic zrobić. Jakiekolwiek moce posiadał, wyczerpały się. Zamknął oczy. Proszę Boże, pomóż mi. Kiedy olbrzym zbliżał się do niego, Thor usłyszał nagle ciche brzęczenie, najpierw w swej głowie. Z każdą chwilą robiło się coraz głośniejsze i wkrótce czuł je już wokół siebie, w całym wszechświecie. Poczuł się dziwnie, jak nigdy dotąd; poczuł jedność z otaczającym go powietrzem, kołyszącymi się drzewami, poruszającymi się

na wietrze źdźbłami traw. Wyczuwał to brzęczenie między każdą rzeczą, każdym stworzeniem. Uniósł rękę i poczuł, jakby zagarniał tą więź, zbierał ze wszystkich zakamarków wszechświata i poddawał swojej woli. Otworzył oczy, słysząc nad sobą to niesamowite brzęczenie i ku swemu zaskoczeniu zobaczył, jak tuż przy nim materializuje się z powietrza wielki rój pszczół. Nadlatywały ze wszystkich stron i kiedy Thor wzniósł ręce, czuł, że może nimi kierować. Nie miał pojęcia, jak to było możliwe. Wiedział jednak, że było. Skierował ręce w stronę olbrzyma. Ogromny rój pszczół przyćmił niebo, zanurkował i pochłonął olbrzyma w całości. Wielkolud podniósł ręce do góry i zaczął wymachiwać nimi na wszystkie strony. Później zawył od tysiąca użądleń i upadł na twarz martwy. Ziemia zatrzęsła się od zderzenia z jego wielkim ciałem. Wtedy Thor skierował dłoń w stronę armii McClouda – w większości żołnierzy dosiadających koni, gapiących się na Thora, obserwujących z szokiem tę scenę. Żołnierze zaczęli odwracać się i uciekać – lecz nie mieli dość czasu na reakcję. Thor machnął dłonią w ich kierunku. Rój pszczół zerwał się z olbrzyma i zaczął atakować żołnierzy. Napastnicy wydali z siebie okrzyk przerażenia, po czym jak na komendę zawrócili i zaczęli uciekać w

popłochu, żądleni przez niezliczony rój pszczół. Wkrótce pole bitwy opustoszało. Cała armia znikła. Niektórzy żołnierze nie zdołali uciec na czas i teraz spadali z wierzchowców, zasilając zastępy martwych ciał na ziemi. Ocalali wojownicy odjeżdżali w pełnym galopie, ścigani przez pszczoły aż po horyzont. Donośne brzęczenie zlało się w jeden zgiełk z odgłosem dudniących kopyt i okrzykami strachu wojowników. Thor osłupiał: w kilka minut pole bitwy opustoszało i zapanował kompletny spokój. Słyszał jedynie zawodzenie rannych, leżących w nierównych stertach, żołnierzy McClouda. Rozejrzał się dokoła i zobaczył swoich przyjaciół. Byli wyczerpani i oddychali ciężko. Wyglądali na mocno poobijanych. Odnieśli niewielkie rany, lecz poza tym mieli się dobrze. Poza oczywiście tymi trzema legionistami, których nie znał, a którzy leżeli martwi w niewielkiej odległości. Nagle usłyszał potężne dudnienie. Odwrócił się i po przeciwnej stronie na horyzoncie dostrzegł szarżującą w ich kierunku armię króla. Zjeżdżała ze wzniesienia z Kendrickiem na czele. Galopowali i w kilka chwil znaleźli się przy Thorze i jego kompanach, jedynych ocalałych na tym pobojowisku. Thor stał przed nimi w szoku, obserwując, jak Kendrick, Kolk, Brom i inni zeskoczyli z wierzchowców i

powoli podeszli do niego. Towarzyszyły im dziesiątki rycerzy Srebrnej Gwardii, wszyscy wspaniali wojownicy królewskiej armii. Zobaczyli, że Thor oraz inni stoją sami, zwycięscy, na krwawym polu bitwy usłanym ciałami żołnierzy McClouda. Widział ich spojrzenia pełne podziwu, szacunku, a nawet trwogi. Widział to w ich oczach. Właśnie tego pragnął przez całe życie. Właśnie stał się bohaterem.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

Erec galopował na swym wierzchowcu południowym traktem. Popędzał konia jak nigdy w życiu, próbując ze wszech sił omijać ledwie widoczne w nocnym mroku wyboje i dziury. Nie zatrzymał się ani na chwilę od momentu, kiedy dowiedział się o porwaniu Alistair, o jej sprzedaży w niewolę, wywiezieniu do Baluster. Nie mógł przestać obwiniać siebie. Jaki był głupi i naiwny, że zaufał temu oberżyście, iż ten dotrzyma słowa, że wywiąże się ze swej części umowy i odda mu Alistair po wygranym turnieju. Słowo Ereca znaczyło dla niego tyle, co jego honor i przyjął, że dla innych również było świętością. Popełnił błąd. A Alistair zapłaciła za to wysoką cenę. Na myśl o niej serce mu krwawiło. Popędzał konia coraz mocniej, uderzając go w boki obcasami. Ta piękna i wytworna dama najpierw musiała znosić poniżającą pracę dla oberżysty – a teraz została sprzedana w niewolę, na pastwę ni mniej ni więcej tylko handlu nierządem. Sama ta myśl sprawiała, że ogarniał go szał. Nie mógł pozbyć się wrażenia, że to on za to odpowiadał: gdyby nie pojawił się w jej życiu, nie zaoferował, że zabierze ją stąd, być może oberżyście w ogóle nie przyszłoby do głowy, by ją sprzedać.

Pędził przez noc przy nieustannym akompaniamencie uderzeń kopyt i oddechu konia. Jego wierzchowiec był już porządnie wyczerpany i Erec obawiał się, że wkrótce zajeździ go na śmierć. Do oberży przybył tuż po turnieju. Nie robił żadnej przerwy, by odpocząć. Był w tej chwili tak znużony, wyczerpany, że czuł, jakby za chwilę miał przewrócić się i spaść z siodła. Lecz zmusił się, aby jego oczy pozostały otwarte, by nie zasnąć, kiedy tak jechał w poświacie pełnego księżyca, kierując się cały czas na południe do Baluster. Przez całe życie słyszał opowieści o Baluster. Nigdy co prawda tam nie był. Miejsce to słynęło z hazardu, opium, nierządu, każdej możliwej do wyobrażenia przywary tego królestwa. To tam przybywali tłumnie wszyscy niezadowoleni z życia, z każdego zakątka królestwa, by pławić się w każdej znanej człowiekowi przyjemności. To miejsce było całkowitym zaprzeczeniem tego, kim był. Nigdy nie uprawiał hazardu. Pił sporadycznie, przedkładając nad to ćwiczenia i nabieranie wprawy w swych umiejętnościach. Nie potrafił zrozumieć ludzi, którzy ulegali lenistwu i oddawali się hulankom tak, jak robili to bywalcy Baluster. Pobyt w tym miejscu nie wróżył nic dobrego. Z tego mogło wyniknąć tylko samo zło. Jego serce truchlało na myśl o tym, że ona tu przebywa. Wiedział, że musi szybko ją uratować, zabrać daleko stąd, zanim ktoś wyrządzi jej krzywdę.

Księżyc schylił się już nad horyzontem, a droga stała się szersza i nosiła coraz więcej śladów podróżowania, kiedy Erec dostrzegł pierwsze oznaki miasta: niezliczone pochodnie oświetlające miejskie mury. Wyglądało to tak, jakby całe miasto zamieniło się w jedno wielkie ognisko. Erec nie był tym zdziwiony: chodziły słuchy, że jego mieszkańcy nie kładli się spać aż do rana. Erec pogonił jeszcze bardziej swego wierzchowca. Miasto było coraz bliżej i bliżej, aż w końcu przejechał po drewnianym moście oświetlonym z każdej strony światłem pochodni. Drzemiący wartownik podskoczył na nogi kiedy Erec wpadł na most i przejechał koło niego. Strażnik zawołał: – HEJ! Erec nawet nie zwolnił. Gdyby ten mężczyzna nabrał pewności siebie i zaczął go gonić – w co Erec wątpił i to wielce – wówczas upewniłby się, że byłaby to ostatnia rzecz, jaką zrobił w swoim życiu. Przegalopował przez wielkie otwarte bramy rozłożonego na planie kwadratu miasta, otoczonego ze wszech stron niskim, antycznym, kamiennym murem. Przejechał wąskimi uliczkami miasta rozświetlonymi gęsto pozatykanymi pochodniami. Budynki wybudowano blisko siebie, nadając miastu klaustrofobiczny charakter. Ulice wypełniały gęste tłumy ludzi. Wszyscy sprawiali wrażenie podpitych, potykali się co rusz, przekrzykiwali głośno i przepychali – jedna wielka hulanka. Każdy zaś budynek

był albo karczmą, albo jaskinią hazardu. Erec wiedział, że trafił w dobre miejsce. Wyczuwał obecność Alistair gdzieś w pobliżu. Przełknął głośno, mając nadzieję, że się nie spóźnił. Podjechał do budynku, który wyglądał na obszerny zajazd, położony w centrum miasta. Tłumy ludzi cisnęły się przed wejściem. Erec pomyślał, że było to najlepsze miejsce, by zacząć szukać Alistair. Zsiadł z konia i wszedł pospiesznie do środka, rozpychając łokciami na boki rozzuchwalonych wypitym alkoholem ludzi. Przedzierał się do karczmarza, który stał na tyłach, na środku pomieszczenia i spisując nazwiska ludzi, brał od nich monety i kierował do poszczególnych pokojów. Był oślizły, na jego twarzy królował udawany uśmiech, pocił się cały i zacierał ręce, licząc uzbierane monety. Spojrzał na Ereca, uśmiechając się sztucznie. – Pokój, panie? – zapytał. – Czy raczej kobietę?

Erec potrząsnął głową i podszedł do niego bliżej. Chciał, by mężczyzna dobrze go usłyszał. Szukam handlarza – powiedział. – Handlarza niewolników. Przejeżdżał tędy dzień lub dwa temu. Z Samarii. Wiózł ze sobą cenny ładunek. Ludzi. –

Mężczyzna oblizał wargi.

– Szukasz cennych informacji – odparł mężczyzna. –

Mogę ci ich dostarczyć. Ot tak, jak i tych pokoi. Mężczyzna uniósł dłoń i potarł palcami. Spojrzał na Ereca i uśmiechnął się. Nad górną wargą wystąpił pot. Erec poczuł obrzydzenie na jego widok, lecz potrzebował informacji i nie chciał tracić więcej czasu. Sięgnął do sakiewki i położył na dłoni mężczyzny złotą monetę. Oczy karczmarza otwarły się szeroko ze zdziwienia. Królewskie złoto – zauważył. Był pod dużym wrażeniem. –

Zlustrował Ereca spojrzeniem pełnym szacunku i podziwu. Przebyłeś zatem całą drogę z Królewskiego Grodu? – zapytał. –

Dość – powiedział Erec. – Ja tu jestem od zadawania pytań. Zapłaciłem ci. A teraz mów: gdzie jest ten handlarz? –

Mężczyzna oblizał wargi kilkukrotnie, po czym nachylił się nisko. Człowiek, którego szukasz zwie się Erbot. Przejeżdża tędy raz na tydzień. Ze świeżą partią dziewek. –

Sprzedaje je temu, kto da najwięcej. Znajdziesz go najpewniej w jego melinie. Jedź tą ulicą do końca. Tam go znajdziesz. Jeśli jednak szukasz jakiejś wartościowej partii, to najpewniej już jej tam nie ma. Jego dziewki i tak długo nie wytrzymują. Erec miał już odwrócić się i odejść, kiedy poczuł na swoim nadgarstku uścisk ciepłej, lepkiej dłoni. Spojrzał na karczmarza ze zdziwieniem. – Jeśli szukasz dziewki, może spróbujesz jednej z

moich? Są równie dobre, co jego i za połowę ceny. Erec uśmiechnął się do niego szyderczo. Mężczyzna wzbudzał w nim odrazę. Gdyby miał więcej czasu, prawdopodobnie zabiłby go teraz, chociażby dlatego, żeby świat nie musiał więcej go znosić. Zlustrował go jednak wzrokiem i uznał, że nie był wart zachodu. Erec strząsnął jego rękę i nachylił się nisko. Dotknij mnie jeszcze raz – ostrzegł go – a pożałujesz, że kiedykolwiek to zrobiłeś. A teraz cofnij się o dwa kroki, zanim znajdę jakieś wygodne miejsce dla tego oto rapiera w mojej dłoni. –

Karczmarz spojrzał w dół oczyma szeroko otwartymi ze strachu i cofnął się o kilka kroków. Erec odwrócił się i wypadł z izby, rozpychając

łokciami na boki klientów, jednym susem pokonawszy podwójne drzwi karczmy. Nigdy jeszcze rodzaj ludzki nie napawał go takim obrzydzeniem. Wspiął się na konia, który stąpał niespokojnie i parskał na jakiegoś pijanego przechodnia. Mężczyzna zerkał akurat na niego – Erec nie miał wątpliwości, że zamierzał spróbować go ukraść. Zastanawiał się, czy nie doszłoby do tego, gdyby akurat nie wrócił. Musiał pamiętać na przyszłość, żeby baczniej uwiązywać swego wierzchowca. Nie mógł nadziwić się licznym przywarom tego miasta. Pominąwszy to, jego rumak Warkfin był zahartowanym koniem bitewnym i gdyby ktokolwiek chciał go ukraść, ten rozdeptałby go na miazgę. Erec pogonił kuksańcem Warkfina i pojechał galopem wzdłuż wąskiej ulicy, z wszystkich sił próbując unikać cisnących się ludzi. Była już późna noc, a mimo to wydawało się mu, że ulice z każdą chwilą robią się coraz ciaśniejsze, pełne ludzi różnego pochodzenia, mieszających się ze sobą. Kilku pijaków wydarło się na niego, kiedy przejechał zbyt szybko tuż obok, lecz nie przejął się tym. Czuł, że Alistair jest już blisko i nic nie było w stanie go teraz zatrzymać, nic zanim jej nie odzyska. Ulicę wieńczył kamienny mur. Ostatni budynek po prawej był kolejną, chylącą się ku ziemi karczmą, ze ścianami z białej gliny i dachem krytym strzechą, której

lepsze dni już dawno minęły. Po spojrzeniach rzucanych mu przez wchodzących i wychodzących ludzi poznał, że dotarł na miejsce. Zsiadł z konia, przywiązał go porządnie do palika i wtargnął do wewnątrz gospody. I stanął jak wryty, całkiem zaskoczony. Izba była słabo oświetlona kilkoma migocącymi pochodniami i wygasającym ogniem w kominku w przeciwległym rogu. Wszędzie leżały porozrzucane niedbale pledy, na których leżało całe mnóstwo ledwie przyodzianych kobiet, przywiązanych grubą liną do siebie i ścian. Wyglądało na to, że wszystkie były pod wpływem narkotyku – wyczuł zapach opium w powietrzu i dostrzegł krążącą między nimi fajkę. Kilku porządnie ubranych mężczyzn przechadzało się dokoła, trącając i szturchając stopy kobiet, jakby sprawdzali towar przed podjęciem decyzji, przed jego zakupem. W odległym kącie karczmy, na niewielkim, czerwonym, aksamitnym krześle, siedział mężczyzna. Ubrany był w jedwabne szaty, a z obu stron wystawały łańcuchy, którymi przykuł do siebie kobiety. Za nim stali potężni, umięśnieni mężczyźni. Ich twarze pokrywały blizny. Byli wyżsi i szersi nawet od Ereca. Wyglądali na takich, którzy czekają tylko na jakąś okazję, by kogoś zabić.

Erec rozejrzał się i w mig pojął, co tu się dzieje: miał przed sobą gniazdo rozpusty, a te kobiety były do wynajęcia, zaś mężczyzna na krześle był królem tego przybytku, tym, który porwał Alistair – jak zapewne również i pozostałe kobiety. Zdał sobie sprawę, że Alistair mogła tu gdzieś być. Ruszył jak oszalały przeglądać twarze kobiet w poszukiwaniu tej jedynej. Było tu kilkadziesiąt kobiet – niektóre pozbawione świadomości – a poza tym panował półmrok, więc trudno było tak od razu się rozeznać. Przyglądał się uważnie każdej twarzy z osobna, chodząc między rzędami kobiet, kiedy nagle wielka łapa smagnęła go w tors. – Płacisz? – usłyszał czyjś szorstki głos.

Erec podniósł wzrok i zobaczył nad sobą potężnego mężczyznę, który spoglądał na niego gniewnie. – Chcesz popatrzeć na kobiety, to płać – powiedział

tubalnym, niskim tonem. – Takie zasady. Erec popatrzył na niego szyderczo. Czuł, jak wzbiera w nim nienawiść. I wtem, szybciej niż mężczyzna zdążył mrugnąć oczyma, uderzył go nasadą dłoni prosto w przełyk. Mężczyzna wydał stłumiony okrzyk, otworzył szeroko oczy, po czym upadł na kolana z rękoma na gardle.

Erec wziął zamach i łokciem uderzył go w skroń. Mężczyzna upadł na ziemię płasko na twarz. Erec kontynuował poszukiwania Alistair, chodził między rzędami kobiet i desperacko przyglądał się ich twarzom, lecz jej nie znalazł. Nie było jej tu. Z mocno walącym sercem podszedł do odległego krańca izby, do tego starszego mężczyzny siedzącego w rogu i baczącego na wszystko tutaj. Znalazłeś coś w twoim guście? – zapytał mężczyzna. – Coś, o co chciałbyś się potargować? –

– Szukam kobiety – zaczął Erec ostrym niczym stal

tonem, próbując zachować spokój – i powiem to tylko raz. Jest wysoka, ma długie blond włosy i zielono-niebieskie oczy. Ma na imię Alistair. Zabrano ją z Savarii dzień lub dwa temu. Powiedziano mi, że tutaj jest. Czy to prawda? Mężczyzna potrząsnął głową powoli z uśmieszkiem na twarzy. – Obawiam się, że towar, którego szukasz został już

sprzedany – powiedział . – Całkiem niezły okaz. Naprawdę masz dobry gust. Wybierz inną, a ja dam ci zniżkę. Erec popatrzył na niego gniewnie. Czuł rozsadzającą go wściekłość.

– Kto ją zabrał? – warknął Erec.

Mężczyzna uśmiechnął się. – Rany, naprawdę zadurzyłeś się w tej niewolnicy. – Nie jest niewolnicą – warknął Erec. – To moja

żona. Mężczyzna spojrzał na niego zszokowany – po czym nagle odchylił głowę i roześmiał się na głos. – Twoja żona! A to dobre. Niestety przyjacielu, już

nią nie jest. Teraz robi za igraszkę kogoś innego. Gdy to powiedział, jego twarz pociemniała nagle i nabrała mrocznego wyrazu. Dał znak swoim ludziom i dodał: – Pozbądźcie się stąd tego śmiecia. Dwaj umięśnieni mężczyźni wystąpili do przodu i z szybkością, która zadziwiła Ereca, rzucili się jednocześnie na niego. Nie byli jednak świadomi, na kogo się porwali. Erec był szybszy. Zrobił unik i chwycił nadgarstek jednego z atakujących. Wygiął go do tyłu, aż mężczyzna padł plecami na ziemię. Jednocześnie rąbnął łokciem w krtań drugiego draba. Podszedł i zmiażdżył tchawicę tego, który leżał już na podłodze, pozbawiając go oddechu. Potem nachylił się i staranował głową drugiego z przeciwników, który wciąż

trzymał się za szyję. Mężczyzna zwalił się z nóg ogłuszony ciosem. Erec przeszedł po leżących, nieprzytomnych mężczyznach w kierunku starszego mężczyzny, który trząsł się razem ze swoim krzesłem. Miał szeroko otwarte oczy ze strachu. Erec chwycił go za włosy i odchylił głowę do tyłu, po czym przyłożył mu sztylet do krtani. – Powiedz gdzie ona jest, a ja być może pozwolę ci

żyć – warknął. Mężczyzna zająknął się. – Powiem ci, gdzie jest, ale to i tak strata czasu –

odparł. – Sprzedałem ją możnowładcy, który ma własny oddział rycerzy i mieszka w swoim zamku. To bardzo potężny człowiek, którego zamku nigdy jeszcze nie zdobyto. A poza tym, ma w rezerwie całą armię. Jest bardzo bogaty – jego armia najemników gotowa jest wypełnić każdy rozkaz, o każdej porze. Zatrzymuje przy sobie każdą dziewkę, którą kupi. Nie ma mowy, żebyś ją oswobodził. Wracaj więc tam, skąd przybyłeś, gdziekolwiek to jest. Ona przepadła. Erec naparł na ostrze sztyletu, aż pociekła krew, a mężczyzna krzyknął.

– Gdzie on jest, ten możnowładca? – warknął Erec.

Tracił już cierpliwość. – Jego

zamek leży na zachód od miasta. Przejedź zachodnią bramą i jedź tak długo, aż skończy się trakt. Wtedy zobaczysz jego zamek. Ale to strata czasu. Zapłacił za nią solidnie – więcej niż była warta. Erec miał już tego dość. Bez namysłu podciął krtań handlarzowi nierządem, uśmiercając go na miejscu. Krew polała się wszędzie. Mężczyzna opadł na swym siedzisku i znieruchomiał. Erec spojrzał na niego, na dwóch leżących na podłodze mężczyzn i poczuł odrazę do całego przybytku. Nie mógł uwierzyć, że coś takiego w ogóle istniało. Zaczął rozcinać sznury więżące kobiety, uwalniać jedną po drugiej. Kilka z nich wstało od razu i pobiegło do drzwi. Wkrótce cała izba zapełniła się tratującymi się nawzajem kobietami, które za wszelką cenę chciały dostać się do drzwi. Niektóre z nich były zbyt odurzone, by iść samodzielnie i inne im pomagały. – Kimkolwiek jesteś – powiedziała do niego jedna z

nich, zatrzymując się na chwilę w drzwiach – dziękuję ci. Gdziekolwiek zmierzasz, niech Bóg cię wspiera. Erec przyjął całą tę wdzięczność i błogosławieństwo; przeczuwał z niepokojem, że tam,

dokąd się udawał, będzie potrzebował wsparcia.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

Zaczęło świtać. Poranne słońce wlewało się przez małe okna chaty Illepry i kładło na zamkniętych oczach Gwendolyn, budząc ją z wolna. Pierwsze słońce, mieniące się barwą stonowanej pomarańczy, opromieniło jej twarz i obudziło ją w panującej dokoła ciszy. Zamrugała oczyma, zdezorientowana, zastanawiając się, gdzie jest. Wkrótce uświadomiła coś sobie: Godfrey. Gwen zasnęła na wyściółce chaty, na słomianym łóżku obok niego. Illepra spała tuż przy Godfreyu. Ta noc była długa. Godfrey zawodził, przewracał się i wiercił, a Illepra doglądała go bez ustanku. Gwen trwała przy nim, gotowa pomóc najlepiej, jak mogła. Przynosiła mokre okłady, wykręcała z nich wodę, kładła na czole Godfreya, podawała Illeprze zioła i balsamy, o które ustawicznie ją prosiła. Ta noc wydawała się nie mieć końca. Wiele razy słyszała krzyk brata. Była pewna, że umiera. Nie raz wzywał ojca, czym przyprawiał Gwen o dreszcze. Czuła obecność ojca. Czuła jak unosi się nad nimi ciężko. Nie miała pojęcia, czy chciał, aby jego syn przeżył, czy umarł – ich relacje tak często były napięte.

Gwen spędziła noc w chacie, gdyż nie wiedziała, dokąd pójść. W zamku nie czuła się bezpiecznie. Nie pod tym samym dachem z jej bratem. Czuła się za to dobrze tutaj, pod opieką Illepry, z Akorthem i Fultonem stojącymi na zewnątrz na straży. Czuła, że nikt nie wie, gdzie się teraz znajduje i chciała, żeby tak pozostało. Poza tym, polubiła w ostatnich dniach człowieka, którym stał się jej brat. Odkryła w nim kogoś zupełnie sobie obcego. I z bólem znosiła myśl, że właśnie umierał. Podźwignęła się na nogi i podeszła do brata. Jej serce zaczęło mocno bić. Zastanawiała się, czy jeszcze żyje. Coś jej mówiło, że jeśli Godfrey przebudzi się tego ranka, to przeżyje, a jeśli nie, to będzie już po nim. Illepra podniosła się i również spojrzała na niego. Musiała zasnąć w międzyczasie; Gwen nie mogła jej winić. Klęknęły obydwie u boku Godfreya, spoglądając na niego w wypełniającym izbę świetle brzasku. Gwen położyła rękę na jego nadgarstku i potrząsnęła nim, a Illepra położyła swoją na jego czole. Zamknęła oczy i odetchnęła – i nagle Godfrey otworzył oczy szeroko. Illepra cofnęła rękę zaskoczona. Gwen również nie spodziewała się tego. Zdziwiła się, widząc, że Godfrey otworzył oczy. Odwrócił się i spojrzał na nią. – Godfreyu? – powiedziała.

Zmrużył oczy, zamknął je, po czym znowu otworzył. Potem, ku jej zdziwieniu, podparł się na łokciu i spojrzał na nie obydwie. – Która godzina? – spytał. – Gdzie ja jestem?

Jego głos brzmiał tak żywo, tak zdrowo. Gwen nigdy nie czuła tak wielkiej ulgi. Uśmiechnęła się szeroko, podobnie jak Illepra. Gwen zbliżyła się do niego i objęła ramionami. Uściskała go mocno, po czym wyprostowała się. – Ty żyjesz! – wykrzyknęła.

Oczywiście, że żyję – powiedział. – Dlaczego miałoby być inaczej? I kim jest ona? – spytał, wskazując głową na Illeprę. –

–

To kobieta, która uratowała ci życie – odparła

Gwen. – Uratowała życie?

Illepra spuściła wzrok. – Pomogłam tylko troszeczkę – powiedziała uniżenie. – Co się stało? – spytał Gwen zdziwiony. – Ostatnie,

co pamiętam, to to, że piłem w karczmie, a potem…

– Zostałeś

otruty – powiedziała Illepra. – Bardzo rzadką i silną trucizną. Dawno już nie miałam z nią do czynienia. Masz szczęście, że żyjesz. W zasadzie jesteś jedyną znaną mi osobą, która to przeżyła. Ktoś u góry musiał sprawować pieczę nad tobą. Usłyszawszy te słowa, Gwen poczuła, że kobieta miała rację. Od razu przyszedł jej na myśl ojciec. Słońce zaświeciło mocniej i poczuła jego obecność. Chciał, by Godfrey żył. Dobrze ci tak – powiedziała z uśmiechem. – Obiecałeś skończyć z piciem. Zobacz, co z tego wyszło. –

Odwrócił się i uśmiechnął do niej. Na jego policzkach dostrzegła oznaki powracającego życia i poczuła wielką ulgę. Wrócił do niej, do świata. – Ocaliłaś mi życie – powiedział żarliwie.

Odwrócił się do Illepry. – Obie mnie uratowałyście – dodał. – Nie wiem jak

kiedykolwiek się wam odwdzięczę. Kiedy spoglądał na Illeprę, Gwen coś zauważyła – coś w jego spojrzeniu, coś o wiele więcej niż wdzięczność. Odwróciła się i spojrzała na Illeprę. Zauważyła, że kobieta się zaczerwieniła i spuściła wzrok – i uświadomiła sobie, że ci dwoje spodobali się sobie

nawzajem. Illepra odwróciła się na pięcie i przeszła w inny kąt izby. Zaczęła przygotowywać jakąś miksturę odwrócona do nich plecami. Godfrey odwrócił się do Gwen. – To Gareth? – spytał nagle poważniejąc.

Gwen skinęła głową, rozumiejąc, o co ją pytał. Masz szczęście, że żyjesz – powiedziała. – W przeciwieństwie do Firtha. –

– Firtha? – spytał ze zdziwieniem Godfrey. – Nie

żyje? Ale jak? – Powiesił

go na szubienicy – powiedziała. – Ty miałeś być następny. – A ty? – spytał Godfrey.

Gwen wzruszyła ramionami. Planuje wydać mnie za mąż. Sprzedał mnie Nevarunom. Ponoć już są w drodze, by mnie stąd zabrać. –

Godfrey usiadł z oburzenia. – Nigdy na to nie pozwolę! – krzyknął.

– Ani ja – odparła. – Znajdę jakiś sposób.

Jednak bez Firtha nie mamy dowodów. Nie obalimy Garetha w żaden sposób. Będzie wolny. –

– Znajdziemy sposób – odparła. – Znajdziemy…

Nagle izba wypełniła się światłem – Akorth i Fulton wmaszerowali do środka. – Moja pani– zaczął Akorth, kiedy nagle dostrzegł

Godfreya. Skurczybyku jeden! – wykrzyknął z radością. – Wiedziałem! Wszystko w życiu oszukałeś – wiedziałem, że ze śmiercią będzie tak samo! –

– A ja wiedziałem, że żaden kufel do grobu cię nie

wpędzi! – dodał Fulton. Podbiegli do Godfreya i kiedy ten wyskoczył z łoża, wpadli sobie w objęcia. Wtem Akorth odwrócił się do Gwen i popatrzył na nią z powagą. Moja pani. Przepraszam, że nachodzę, lecz dostrzegliśmy oddział żołnierzy na horyzoncie. Jadą tu w pełnym galopie. –

Gwen spojrzała na niego z niepokojem, po czym

wybiegła na zewnątrz, nachyliwszy się w drzwiach, i zwęziła wzrok przed mocnym słonecznym światłem. Pozostali poszli w jej ślady. Stanęli w jednej grupie przed chatą. Gwen spojrzała na horyzont i zobaczyła niewielki oddział Srebrnej Gwardii, który jechał w ich kierunku. Pół tuzina ludzi szarżowało z największą prędkością, bez wątpienia podążając co tchu w ich kierunku. Godfrey sięgnął po miecz, jednak Gwen uspokoiła go, kładąc mu dłoń na ręce. – To nie są ludzie Garetha – to od Kendricka. Jestem

pewna, że przybywają w pokoju. Jeźdźcy dotarli do nich, zeskoczyli z siodeł, nie tracąc ani chwili, i uklękli przed Gwen. Pani – powiedział jadący na czele żołnierz. – Przynosimy wspaniałe wieści. Odparliśmy McCloudów! Twój brat Kendrick jest bezpieczny i kazał przekazać mi wiadomość: Thor ma się dobrze. –

Na te słowa Gwen wybuchnęła płaczem. Przepełniły ją wdzięczność i poczucie ulgi. Podeszła do Godfreya i uściskała go. Godfrey odwzajemnił jej uścisk, a ona poczuła, jakby życie na nowo wstąpiło w jej ciało. – Dziś wszyscy wrócą – ciągnął dalej posłaniec – i

na królewskim dworze odbędzie się wielka uczta! – Doprawdy, wspaniałe to wieści – krzyknęła Gwen.

Moja pani – usłyszała czyjś inny, głęboki głos. Podniosła wzrok i zobaczyła Sroga, wsławionego w boju możnowładcę, odzianego w czerwienie typowe dla zachodnich prowincji, mężczyznę, którego znała od dzieciństwa. Wojownik przyjaźnił się blisko z jej ojcem. Uklęknął przed nią, wprawiając ją w zakłopotanie. –

– Proszę, panie – powiedziała – nie klękaj przede

mną. Był sławnym mężczyzną, wpływowym możnowładcą, który dysponował tysiącami oddanych żołnierzy, który rządził Silesią, swoim własnym miastem, twierdzą zachodnich ziem zbudowanym na klifie, na samej krawędzi kanionu. Była praktycznie nie do zdobycia, a on był jednym z niewielu, którym jej ojciec ufał. – Przybyłem tu z tymi oto ludźmi, gdyż dotarły do

mnie wieści, iż na królewskim dworze zaszły wielkie zmiany – powiedział z rozmysłem. – Tron utracił stabilność. Nowy władca – zdecydowany i z prawdziwego zdarzenia – musi zasiąść na jego miejscu. Słyszałem zaś, że pragnieniem twego ojca było, abyś to ty nim została. Twój ojciec był mi jak brat, a jego słowo jest dla mnie wiążące. Jeśli takie miał życzenie, takie jest i moje.

Przybyłem oświadczyć ci, iż jeśli obejmiesz władzę, moi ludzie złożą przed tobą przysięgę wierności. Zalecałbym, abyś szybko podjęła jakieś działanie. Dzisiejsze wydarzenia udowadniają, że w Królewskim Grodzie potrzebny jest nowy władca. Gwen stała, zaskoczona, nie mając pojęcia, co odpowiedzieć. Czuła pokorę i dumę, ale też była poruszona do głębi. Czuła, że to wszystko ją przerasta. Dziękuję ci, panie – powiedziała. – Jestem wdzięczna za twe słowa i za propozycję. Głęboko je przemyślę. Teraz jednak chciałabym powitać w domu mego brata – oraz Thora. –

Srog pokłonił się jej, a kiedy na horyzoncie rozległ się dźwięk rogu, Gwen spojrzała tam i dostrzegła, jak z chmury kurzu wyłania się wielka armia. Podniosła dłoń do oczu, by osłonić je przed słonecznym blaskiem i jej serce natychmiast szybciej zabiło. Nawet z tej odległości poznała, kim są ci ludzie. To Srebrna Gwardia, ludzie króla. A na ich czele jechał Thor.

ROZDZIAŁ JEDENASTY

Thor wracał z całą armią, tysiącami żołnierzy maszerującymi zgodnie jak na komendę w kierunku Królewskiego Grodu. Czuł się wspaniale. Nadal nie mógł w pełni zrozumieć, co się stało. Był dumny z tego, czego dokonał: kiedy bitwa wydawała się już przegrana, nie poddał się strachowi i przeciwstawił się wrogowi. Był w szoku, że udało mu się przeżyć. Cała bitwa jawiła mu się nierzeczywistą. Był dumny, że udało mu się wezwać swe moce – a jednocześnie miał mętlik w głowie, gdyż nie zawsze mógł na nie liczyć. Nie rozumiał ich, a co gorsza, nie wiedział skąd się brały i jak nad nimi zapanować. Dzięki temu uświadomił sobie, że musiał nauczyć się polegać również na swych ludzkich umiejętnościach – musiał stać się najlepszym wojownikiem, najlepszym żołnierzem, jakim tylko mógł. Zaczynał zdawać sobie sprawę, że aby nim zostać, potrzebował obu stron swojej natury – wojownika i czarnoksiężnika – skoro był nimi oboma naraz. Jechali całą noc, by dotrzeć jak najszybciej do królewskiego dworu. Thor czuł się zmęczony, wyczerpany ponad granice wytrzymałości, ale też zadowolony. Pierwsze słońce wyłaniało się właśnie zza horyzontu,

zabarwiając bezkresne niebo odcieniami żółci i różu, sprawiając, że Thor miał wrażenie, iż widzi wszystko po raz pierwszy w życiu. Nigdy dotąd nie czuł się tak ożywiony. Otaczali go przyjaciele: Reece, O’Connor, Elden i bliźniacy. Jechał razem z Kendrickiem, Kolkiem, Bromem, setkami członków legionu, Gwardii i królewskimi żołnierzami. Zamiast jednak jechać gdzieś na uboczu, był w samym środku, otoczony nimi ze wszystkich stron. I rzeczywiście. Od czasu bitwy wszyscy spoglądali na niego inaczej. Widział podziw w ich oczach, zarówno legionistów, jak i pełnokrwistych wojowników. Stanął naprzeciw armii McClouda i odwrócił losy tej wojny. Thor czuł jedynie radość, że nie zawiódł żadnego ze swych braci legionistów. Był szczęśliwy, że wyszli z tego prawie bez szwanku, ale też czuł wyrzuty sumienia z powodu tych, którzy polegli w walce. Nie znał ich, ale żałował, że i ich nie ocalił. Stoczyli krwawą i zażartą bitwę i nawet teraz, za każdym razem, kiedy mrugnął oczyma, widział przed sobą walczących ludzi, różnoraką broń, którą przeciwko niemu użyli. McCloudowie byli zaciekłym klanem, a on miał szczęście; kto wie, czy miałby go tyle przy następnym spotkaniu. Kto wiedział, czy udałoby mu się ponownie użyć mocy. Nie wiedział, czy w ogóle wróciliby do domu. Chciał poznać odpowiedzi. I chciał odnaleźć matkę. Chciał wiedzieć, kim naprawdę jest. Musiał odszukać Argona.

Usłyszał pisk Krohna za sobą i nachylił się, by go pogłaskać, a kot polizał jego dłoń. Czuł wielką ulgę na myśl, że i Krohn wyszedł z bitwy cało. Zniósł go z pola i zawiesił na koniu za swoim siodłem. Wydawało się, że kot był w stanie iść o własnych siłach, jednak Thor chciał, by Krohn odpoczął przed długą, powrotną drogą do domu. Cios, który posłał go w powietrze, był potężny i Thor podejrzewał, że kot ma połamane kości. Nie potrafił wyrazić wdzięczności wobec Krohna, który był mu raczej bratem, niż zwierzęciem, a który uratował jego skórę już nie raz. Kiedy weszli na wzniesienie i ujrzeli przed sobą panoramę królestwa, w oczy rzuciło im się rozległe, wspaniałe miasto – Królewski Gród, pełne wież i strzelistych iglic, jego stare, kamienne mury i masywny, zwodzony most, bramy w kształcie łuku, setki żołnierzy stojących na warcie na gzymsach i drodze, otoczone przepastnymi polami oraz oczywiście zamek królewski pośrodku tego wszystkiego. Thor pomyślał od razu o Gwen. Dzięki niej przetrzymał bitwę. Dała mu powód i cel życia. Wiedząc, że został zwabiony w pułapkę, że ktoś urządził zasadzkę, poczuł nagle niepokój o jej życie. Miał nadzieję, że tu, na zamku, była bezpieczna, że jakiekolwiek siły uwzięły się na niego, ją pozostawiły nietkniętą. Usłyszał odległy śmiech i dostrzegł coś migocącego w świetle. Zmrużył oczy i uświadomił sobie, że na

horyzoncie zbierały się właśnie wielkie tłumy mieszkańców Królewskiego Grodu. Wylegali na ulice i wymachiwali flagami. Gromadzili się tłumnie, by ich powitać. Ktoś zadął w róg i Thor zdał sobie sprawę, że właśnie zostali powitani w domu. Pierwszy raz w życiu nie czuł się tu obcy. – To na twoją cześć – powiedział jadący obok Reece

i poklepał Thora po plecach. Z jego spojrzenia wyzierał szacunek. – Jesteś herosem tej bitwy. Jesteś teraz bohaterem tych wszystkich ludzi. – Wyobraźcie sobie – jeden z nas, zwykły legionista,

a zawrócił całą armię McClouda – dodał z dumą O’Connor. – Zaiste – przysparzasz honoru całemu legionowi –

powiedział Eden. – Teraz będą musieli nas wszystkich potraktować znacznie poważniej. Nie wspominając o tym, że ocaliłeś życie nam wszystkim – dodał Conval. –

Thor wzruszył ramionami. Przepełniała go duma, ale jednocześnie nie pozwalał, by uderzyło mu to do głowy. Wiedział, że jest człowiekiem, słabym i podatnym na różne niebezpieczeństwa, podobnie jak oni wszyscy. Wiedział również, że losy bitwy mogły potoczyć się zupełnie

inaczej. – Zrobiłem tylko to, do czego mnie przygotowali –

odparł Thor. – To, czego nauczono nas wszystkich. Nie jestem lepszy od was. Tego dnia miałem akurat szczęście. – Powiedziałbym, że znacznie więcej niż szczęście –

powiedział Reece. Jechali dalej spokojnym kłusem po głównym trakcie prowadzącym do Królewskiego Grodu. Zewsząd pojawiało się coraz więcej ludzi. Wiwatowali i wymachiwali chorągwiami w królewskich niebieskożółtych barwach MacGilów. Thor zauważył, że powitanie przeradzało się z wolna w uroczystą paradę. Cały dwór wyległ przed zamek, by uczcić ich powrót. Widział ulgę i radość na ich twarzach. Rozumiał, skąd się brały: gdyby armia McClouda podeszła jeszcze bliżej, wszystko to mogłoby lec w gruzach. Otoczony ze wszystkich stron gęstym tłumem ludzi, przejechał wraz z innymi po drewnianym moście. Odgłos końskich kopyt zadudnił głośno. Minęli strzelistą, kamienną bramę, przejazd i wyjechali po drugiej stronie – gdzie powitały ich wiwatujące masy ludzi. Wymachiwali flagami i rzucali słodkości. Do witających przyłączyła się też muzykalna trupa i rozległy się dźwięki krotali i bębnów. Ludzie zaczęli tańczyć na ulicach.

Thor, podobnie jak inni, zsiadł z konia. Zrobiło się zbyt ciasno na jazdę konną. Zdjął ze swego rumaka Krohna i postawił na ziemi. Kot najpierw trochę kulał, lecz wkrótce potruchtał zwykłym chodem. Wyglądało na to, że wszystko było z nim w porządku. Thor poczuł ulgę, a Krohn polizał kilkakrotnie jego dłoń. Przeszli królewskim placem. Ludzie, których Thor nie znał zupełnie, ściskali go i tulili się do niego z każdej strony. Ocaliłeś nas! – krzyknął jakiś staruszek. – Oswobodziłeś nasze królestwo! –

Thor chciał coś mu odpowiedzieć, lecz jego głos utonął w zgiełku setek ludzi wiwatujących i krzyczących wszędzie wkoło oraz coraz głośniejszej muzyki. Wkrótce wytoczono beczki z piwem. Ludzie zaczęli pić, śpiewać i cieszyć się na głos. Thor myślał jednak tylko o jednym: Gwendolyn. Musiał ją zobaczyć. Zlustrował wszystkie twarze, rozpaczliwie pragnąc ujrzeć choćby jej mgnienie. Był pewien, że jest tu – jednak nigdzie jej nie dostrzegał. Był zdruzgotany. Wówczas poczuł czyjąś dłoń na ramieniu. Widzę, że kobieta, której szukasz, jest tam – powiedział Reece i odwrócił Thora, wskazując przeciwny –

kierunek. Thor odwrócił się i jego oczy rozbłysły. Szła szybkim krokiem do niego, z radosnym uśmiechem i wyrazem ulgi na twarzy, wyglądając, jakby nie spała całą noc. Gwendolyn. Wyglądała pięknie, jak nigdy dotąd. Podbiegła, rzuciła mu się w ramiona i uścisnęła go. On przytulił ją mocno i obrócił się z nią dokoła w rozweselonym tłumie. Przywarła do niego i nie chciała puścić. Thor czuł jej łzy płynące po jego szyi. Czuł jej miłość i ją odwzajemniał. – Dzięki Bogu, żyjesz – powiedziała uradowana. – Myślałem tylko o tobie – odparł, wciąż trzymając

ją mocno. Dotyk jej ciała sprawiał, że wszystko znów było tak, jak powinno. Puścił ją powoli. Wpatrywała się w niego, aż w końcu oparli się o siebie i pocałowali. I trwali w tym pocałunku przez długą chwilę, otoczeni przez kłębiące się masy ludzi. – Gwendolyn! – krzyknął zachwycony Reece.

Odwróciła się i uściskała go. Wówczas pojawił się Godfrey i uściskał najpierw Thora, potem Reece’a. Jedno wielkie rodzinne spotkanie. Thor czuł się jego częścią, jakby oni wszyscy byli jego rodziną. Ich wszystkich

łączyła miłość do MacGila – i nienawiść do Garetha. Krohn podbiegł i otarł się o Gwendolyn, która przysunęła się ze śmiechem i wtuliła w niego, a Krohn polizał jej twarz. Z każdym dniem robisz się większy! – wykrzyknęła. – Jak mam ci dziękować za pilnowanie Thora? –

Krohn znowu zaczął łasić się do niej, aż w końcu pogłaskała go, śmiejąc się cały czas. Chodźmy stąd – powiedziała Gwen do Thora pośród cisnących się zewsząd ludzi i chwyciła jego dłoń. –

Thor przytrzymał jej dłoń i miał już iść za nią – kiedy nagle podeszło od tyłu kilku wojowników Srebrnej Gwardii i uniosło go w górę, wysoko i posadziło na swych barkach. Kiedy tam zasiadł, tłum wydał z siebie okrzyk. – THORGRIN! – wiwatował.

Thor wirował w powietrzu raz w tę, raz w drugą stronę. W pewnej chwili ktoś wcisnął mu do ręki kufel piwa. Przechylił go i wypił, a tłum zawył z radości. Wylądował twardo na nogach, potknął się, zaśmiał i dał uściskać witającym go ludziom. – Idziemy na ucztę na cześć zwycięzcy – powiedział

nieznany mu wojownik, członek Srebrnej Gwardii, i poklepał go po plecach muskularną ręką. – Uczta tylko dla wojowników. Prawdziwych mężczyzn. Dołącz do nas. Jest tam miejsce zarezerwowane dla ciebie przy stole. I dla ciebie, i dla was – powiedział zwróciwszy się do Reece’a, O’Connora i pozostałych przyjaciół Thora. – Jesteście teraz mężczyznami. Dlatego przyłączycie się do nas. Podniósł się hałas wiwatujących ludzi, a Gwardziści chwycili ich i pociągnęli za sobą. Thor zdołał wyrwać się w ostatniej chwili i odwrócił się do Gwen, czując się winnym i nie chcąc jej zawieść. – Idź z nimi – powiedziała bezinteresownie. – To

ważne. Ucztuj wraz ze swymi braćmi. Świętuj z nimi. To tradycja Srebrnej Gwardii. Nie możesz tego przegapić. A później wieczorem przyjdź pod tylnie drzwi Galerii Broni. Wówczas będziemy mieli czas tylko dla siebie. Thor nachylił się i pocałował ją jeszcze raz, długo na ile tylko mógł, po czym poddał się szarpiącym go żołnierzom. – Kocham cię – powiedziała. – Ja ciebie też – odpowiedział. Nie miała pojęcia,

jak szczere było to wyznanie. Wszystko, o czym w tej chwili myślał, widząc jej

śliczne oczy przepełnione miłością do niego, to chęć oświadczenia się jej, sprawienia, by już na zawsze należała do niego. Teraz jednak pora była jeszcze nieodpowiednia. Już wkrótce, powiedział sobie. Może nawet dziś wieczór.

ROZDZIAŁ DWUNASTY

Gareth stał w swojej komnacie, wyglądając przez okno i obserwował, jak wschodzące nad Królewskim Grodem słońce odsłaniało jego zabudowania, tłumy ludzi zbierające się poniżej – i robiło mu się niedobrze. Na horyzoncie pojawił się właśnie powód jego największej obawy, obraz tego, czego lękał się najbardziej: królewska armia. Wracała zwycięska, triumfująca po starciu z McCloudami. Na jej czele jechali Kendrick i Thor, wolni i żywi – bohaterowie. Jego szpiedzy donieśli mu już o wszystkim, co się tam wydarzyło, że Thor przeżył zasadzkę, że był żywy i cały. Zwycięstwo z pewnością rozzuchwaliło żołnierzy. Wracali jako umocniona w jedności drużyna. Wszystkie jego plany legły w gruzach. Poczuł głęboki niepokój. Jakby królestwo zaczęło zaciskać się wokół niego. Nagle coś w jego komnacie zatrzeszczało. Odwrócił się na pięcie i zamknął oczy, przerażony tym, co zobaczył. – Otwórz oczy, synu! – usłyszał tubalny głos.

Cały się trzęsąc, otworzył oczy. Struchlał na widok

ojca, stojącego w pobliżu rozkładającego się trupa, z zardzewiałą koroną na głowie i zardzewiałym berłem w dłoni. Patrzył na syna z naganą, podobnie jak za życia. – Krew za krew – oświadczył jego ojciec.

Nienawidzę cię! – wrzasnął Gareth. – NIENAWIDZĘ CIĘ! – powtarzał. Wyciągnął zza pasa sztylet i rzucił się na ojca. –

Kiedy dotarł do niego, wbił sztylet – jednak ostrze przecięło tylko powietrze – a on poleciał, zataczając się, przez komnatę. Gareth odwrócił się, lecz zjawy już nie było. Był sam. Całkowicie sam. Czy może zaczął tracić zmysły? Podbiegł w odległy narożnik komnaty i pogrzebał w szafce. Trzęsącymi rękoma wydobył fajkę do opium, rozpalił ją i zaciągnął się głęboko, raz po raz. Poczuł jak narkotyk rozlewa się falą po całym ciele, jak traci na chwilę orientację pod wpływem narkotyku. Ostatnimi czasy sięgał po opium coraz częściej – wydawało się, że tylko tak może odegnać od siebie wizerunek ojca. Przeżywał męczarnie w tej komnacie. Zastanawiał się, czy duch ojca nie został uwięziony w tych czterech ścianach oraz czy nie powinien przenieść dworu w inne miejsce. Chciał zetrzeć to miejsce na proch – miejsce, które przypominało mu jego całe dzieciństwo, coś, czego tak

bardzo nienawidził. Odwrócił się w stronę okna. Oblał go zimny pot, który starł z czoła wierzchem dłoni. Przyglądał się. Armia zbliżała się z każdą chwilą, a na jej czele, widoczny nawet z tej odległości, jechał Thor. Głupie pospólstwo cisnęło się do niego jak do jakiegoś bohatera. Gareth zrobił się siny z wściekłości. Zaczęła zżerać go zazdrość. Każdy plan, który uknuł i wprawił w ruch, rozpadał się na kawałki: Kendrick odzyskał wolność; Thor żył; nawet Godfrey w jakiś sposób wykaraskał się z zatrucia – a przecież dawka, którą wypił powaliłaby konia. Z drugiej jednak strony niektóre jego plany się powiodły: przynajmniej Firth był martwy i nie było już żadnego świadka, by udowodnić, że to Gareth zabił ojca. Wziął głęboki wdech. Z poczuciem ulgi zdał sobie sprawę, że nie było wcale tak źle. Jakby nie patrzeć, konwój Nevarunów był już w drodze po Gwendolyn, by zabrać ją w jakieś odległe miejsce Kręgu i wydać za mąż. Myśl ta sprawiła, że uśmiechnął się do siebie. Od razu poczuł się lepiej. O, tak. Już wkrótce przynajmniej ją będzie miał z głowy. Miał czas. Znajdzie inny sposób rozprawienia się z Kendrickiem, Thorem i Godfreyem. Przychodziły mu do głowy niezliczone spiski, dzięki którym mógłby ich pozabijać. Miał czas i władzę, największą na całym świecie, aby sprawić, by tak się stało. To prawda, wygrali

pierwszą rundę, lecz następnej nie zdołają. Usłyszał kolejny pomruk. Odwrócił się w mgnieniu oka, ale niczego nie zauważył. Musiał wynosić się stąd – nie mógł już więcej tego znieść. Odwrócił się i wypadł z komnaty przez otwarte w porę drzwi przez zawsze czujnych na jego każdy ruch służących. Zarzucił na siebie ojcowską opończę, nałożył koronę i chwycił berło. Szybkim krokiem przemierzał zamkowe korytarze, kierując się do swej osobistej jadalni – izby o wymyślnie wykutych z kamienia ścianach, wysokim, zwieńczonym łukiem stropie i witrażowych oknach – rozświetlonej promieniami porannego słońca. Przy drzwiach oczekiwało dwóch służących. Trzeci stał u szczytu stołu – długiego na pięćdziesiąt stóp, wokół którego w równych rzędach stały krzesła. Kiedy Gareth podszedł bliżej, służący wysunął jego krzesło. Było to stare, dębowe siedzisko, z którego setki razy korzystał ojciec. Gareth usiadł na nim i zdał sobie sprawę, jak bardzo nienawidził tego pomieszczenia. Pamiętał, jak zmuszano go w dzieciństwie do zasiadania tutaj, pośród wszystkich członków rodziny królewskiej. Pamiętał, jak ojciec i matka ganili go co rusz. Teraz było tu tak pusto. Nikogo oprócz niego nie było – ani braci, ani sióstr, ani rodziców,

czy też przyjaciół. Ani żadnego z jego doradców. W ostatnich dniach udało mu się odizolować od wszystkich i teraz jadał w samotności. Nawet wolał, żeby tak zostało – zbyt wiele razy widział tu ducha ojca i miał już dość wstydu, kiedy nagle zobaczywszy go, krzyknął ze strachu przy wszystkich. Sięgnął łyżką do talerza i wypił odrobinę porannej zupy, po czym wrzucił ją z powrotem do talerza. – Ta zupa jest już zimna! – wrzasnął.

Zupa nie była zimna, jednak nie wrząca tak, jak lubił. Gareth nie zamierzał tolerować kolejnego błędu swoich sług. Jeden z nich podbiegł właśnie do niego. – Wybacz, najjaśniejszy panie – powiedział, nisko

kłaniając głowę i sięgając po talerz z zamiarem odniesienia go do kuchni. Gareth jednak podniósł talerz i wylał gorącą ciecz prosto na twarz sługi. Sługa podniósł ręce do swych oczu i wrzasnął poparzony zupą. Wówczas Gareth uniósł talerz wysoko nad głowę sługi i rozbił go o nią. Sługa wrzasnął ponownie i chwycił się za broczącą krwią głowę. Zabierzcie go stąd! – wrzasnął Gareth do pozostałych sług. –

Spojrzeli po sobie niepewnie, po czym usłuchali rozkazu, acz z niechęcią. – Wtrącić go do lochu! – powiedział Gareth.

Usiadł z powrotem na swoim miejscu, drżąc na ciele. W sali nie było nikogo oprócz jednego sługi, który zbliżył się do Garetha ostrożnie. – Najjaśniejszy panie – powiedział nerwowo.

Gareth podniósł na niego wzrok. Kipiał ze złości. Nagle, za sługą, zobaczył ojca. Siedział wyprostowany kilka krzeseł dalej i uśmiechał się do niego niecnie. Gareth spróbował odwrócić od niego wzrok. – Przybył możnowładca, którego chciałeś zobaczyć –

powiedział sługa. – Pan Kultin z prowincji Essen. Oczekuje przed drzwiami. Gareth zamrugał kilkakrotnie oczami, próbując zrozumieć, o czym mówi sługa. Pan Kultin. Ach tak, juz sobie przypomniał. – Wpuśćcie go natychmiast – rozkazał Gareth.

Służący ukłonił się nisko i wybiegł z sali. Po chwili drzwi otworzyły się i do wnętrza dumnie wkroczył potężny, bezwzględny wojownik. Miał długie, czarne włosy, zimne, czarne oczy i długą, czarną brodę. Ubrany w

pełnym rynsztunku, z dwoma, długimi mieczami po obu stronach pasa, opierał dłonie na ich rękojeściach. Jakby gotów był w każdej chwili odeprzeć atak – lub zaatakować. Wyglądał, jakby rozsadzała go wściekłość. Gareth jednak wiedział, że tak nie było – Kultin zawsze nosił się w ten sposób, jeszcze za czasów jego ojca. Podszedł dumnym krokiem do Garetha, stanął nad nim, a Gareth machnął ręką, wskazując mu miejsce. – Usiądź – powiedział. – Wolę stać – uciął szorstko Kultin.

Spojrzał gniewnie na Garetha. Usłyszawszy słowa możnowładcy, siłę jego głosu, Gareth wiedział, że był on inny od pozostałych. Zacięty, spragniony krwi, gotowy zabić wszystkich na miejscu. Był dokładnie takim człowiekiem, jakiego Gareth chciał mieć w pobliżu. Gareth uśmiechnął się. Po raz pierwszy tego dnia był zadowolony. –

Wiesz, dlaczego ciebie tu wezwałem? – spytał

Gareth. – Mogę tylko zgadywać – odparł lapidarnie Kultin. – Podjąłem decyzję o twoim awansie – powiedział

Gareth. – Będziesz ponad ludźmi króla. A nawet członkami

Srebrnej Gwardii. Od tej chwili będziesz moim osobistym strażnikiem. Będziesz należał do królewskiej elity. Ty i twoich pięćset wojowników otrzymacie najlepsze mięsiwa, najwyborniejsze zakwaterowanie i czcigodną Srebrną Salę. Wszystko, co najlepsze. Kultin potarł brodę. – A co, jeśli nie mam ochoty ci służyć? – powiedział

z nachmurzoną miną, wyzywająco, i zacisnął dłonie na swych mieczach. – Służyłeś memu ojcu. – Ty nim nie jesteś – odparł. – To prawda – powiedział Gareth. – Jestem jednak

znacznie bogatszy i płacę znacznie sowiciej. Dziesięć razy więcej od niego. Ty i twoi ludzie zamieszkacie na królewskim dworze. Będziesz słuchał jedynie moich rozkazów. Nie będziesz miał ponad sobą nikogo oprócz mnie. I przysporzysz swojej prowincji bogactw ponad wszelkie wyobrażenie. Kultin stał, pocierając brodę, aż w końcu uderzył pięścią w stół. – Dwadzieścia razy więcej – odparł. – I zabijemy

każdego na twój rozkaz. Będziemy chronić cię za cenę naszego życia, bez względu na to, czy zasługujesz, czy też

nie. Zabijemy każdego, kto się do ciebie zbliży. – Każdego – powiedział z naciskiem Gareth. – Czy

to królewskiego żołnierza, czy członka Srebrnej Gwardii. Jeśli rozkażę ci go zabić, tak zrobisz. Po raz pierwszy na twarzy Kultina pojawił się uśmiech. Nie dbam o to, kogo zabijam, jeśli cena jest wystarczająco wysoka. –

ROZDZIAŁ TRZYNASTY

Thor siedział przy długim, biesiadnym stole w Galerii Broni, razem ze swymi braćmi legionistami, bliskimi przyjaciółmi, mnóstwem członków Srebrnej Gwardii oraz Kendrickiem, Kolkiem i Bromem. Czuł się jak u siebie, jak nigdy wcześniej w całym życiu. Mijający dzień był istnym kołowrotkiem. Jeszcze wczoraj patrzeli na niego z rezerwą, jak na obcego. Lub najwyżej kolejnego legionistę. Dziś jednak traktowali go jak swojego. Jak równego sobie. Widział to w każdym ich spojrzeniu, wyczuwał po sposobie, w jaki się do niego zwracali. Ludzie, których zawsze podziwiał, odnosili się do niego z szacunkiem, na co ciężko pracował całe swe życie. Jedyną rzeczą, której pragnął ponad wszystko, była możliwość bycia tu, z tymi ludźmi, walczenia u ich boku, zdobycie ich uznania. Czuł się zmęczony ponad miarę. Nie spał prawie od dwóch dni, a jego ciało pokrywały stłuczenia, rany i otarcia. Przez cały ten czas był w ciągłym ruchu. Miał ochotę paść tu na miejscu, zasnąć i obudzić się dopiero po tygodniu. Zdołał jednak złapać drugi oddech. Otaczający go mężczyźni i chłopcy byli w wielce świątecznym

nastroju. Nie widział ich jeszcze aż tak rozweselonych. Wielkie napięcie uszło z nich wreszcie, ustępując miejsca poczuciu ulgi. Albo raczej radości. Radości płynącej ze zwycięstwa. Z ocalenia ojczyzny. I w tym wszystkim udział miał Thor. Jeden za drugim gwardziści podchodzili do niego, obejmowali ramieniem, poklepywali po plecach, potrząsali nim, ściskali ręce i wołali „Thorgrinson”. Tytuł taki nadawano z szacunku, najczęściej dorosłym. Oznaczał, że Thor stał się elitarnym wojownikiem. Kiedy nazwy tej używali między sobą legioniści, zazwyczaj mieli na myśli jakiś żart; tymczasem w tej chwili zgromadzeni żołnierze wymawiali je z pełnym szacunkiem. Kiedy w jego ręku wylądował kolejny kufel spienionego piwa, upił duży łyk i poczuł, jak alkohol uderza mu do głowy. Potem chwycił leżący przed nim na stole wielki kawał sarniny. Padał z głodu, jednak nachylił się i najpierw podał mięso Krohnowi. Kot chwycił je z zadowoleniem. Thor sięgnął po kolejny kawał i zaczął przeżuwać. Jadło było wyśmienite. Usługujące im służki biegały ledwo ubrane między mężczyznami, napełniając ich kufle piwem i kielichy winem. Nagle jeden z wojowników pochwycił tę, która akurat przechodziła obok i posadził sobie na kolana. Dziewczyna zachichotała jedynie. Kiedy inna przechodziła tuż obok Thora, jakiś wojownik chwycił ją i próbował

posadzić na kolana Thora. Ten jednak podniósł ręce i odsunął ją od siebie delikatnie. – Kobiet nie lubisz? – spytał Thora ów wojownik. – Lubię, a jakże – powiedział Thor. – Jednak jest

taka jedna, dla której oszczędzam się w całości. Tylko jedna? – naciskał z rozczarowaniem wojownik. – Weź sobie dwie, albo nawet trzy. Nie zakochuj się w jednej. Jesteś jeszcze zbyt młody. Bierz tyle ile zdołasz zagarnąć. I powiedziawszy to, przyciągnął służkę do siebie. Dziewczyna krzyknęła z zachwytu, a mężczyzna zarzucił ją sobie na bark i zaniósł w odległy koniec sali, gdzie piętrzyły się liczne pledy. –

– Nie słuchaj go – usłyszał z boku.

Thor spojrzał tam i zobaczył siedzącego przy sobie Reece’a, który położył rękę na jego ramieniu. Gwen byłaby dumna – powiedział Reece. – Ja jestem. Dokładnie takiej odpowiedzi spodziewałbym się po moim szwagrze. –

Thor uśmiechnął się. Gdybym zamierzał oświadczyć się jej, czy zgodziłbyś się przyjąć mnie do swojej rodziny? – spytał Thor. –

– Cóż to za pytanie? – spytał Reece. – Ty już jesteś

mi bratem. W każdym tego słowa znaczeniu. Moim prawdziwym bratem. Thor poczuł się zaszczycony. On również myślał o Reece’ie w ten sposób. – Bądź dla niej dobry – dodał Reece. – Jedynie o to

proszę. Jest nieustępliwa, ale też wrażliwa. Nie żeń się z inną. I nie szukaj innej. Reece powrócił do picia. Zanim Thor zdążył zareagować, nagle wstał siedzący na wprost niego Kolk i uderzył kuflem o drewniany stół kilkukrotnie, aż wokół zapadła cisza. Słychać było jedynie trzaskający ogień w odległym kącie pomieszczenia i warczenie psów walczących ze sobą o miejsce przy ogniu. Legioniści! – zawołał donośnym głosem. – Gwardziści! Żołnierze króla! Mamy dziś dzień chwały MacGilów! Byłoby niedbalstwem z naszej strony nie uznać wyczynów jednego wojownika: Thorgrinsona! – zawołał i uniósł swój napitek w stronę Thora. –

Wszyscy w sali nagle wstali i unieśli swoje. – Thorgrinson! – zawołali i zawiwatowali.

Żołnierze zaczęli poklepywać go po plecach. Czuł zażenowanie, ale też radość. Nie miał pojęcia, jak się

zachować. I do tego Kolk, wojownik, który go zawsze strofował. Nigdy nie spodziewałby się tego po nim. Kolk znowu uderzył kuflem o stół i wszyscy usiedli. Zapanowała cisza. Odwaga Thora uosabia wszystko to, czego oczekujemy od członków legionu, czego wymagamy od Srebrnej Gwardii. Honor musi być wynagrodzony bez względu na koszty. Dlatego też od dziś zostałeś awansowany na dowódcę legionu. Będziesz słuchał jedynie moich rozkazów, zaś wszyscy legioniści będą podlegać tobie. Od dziś dowodzisz setkami najlepszych młodych wojowników w naszym królestwie. Za Thorgrinsona! – zawołał ponownie. –

– Za Thorgrinsona! – odezwała się cała sala.

Wszyscy usiedli na miejsca. Thor zaś nie mógł złapać oddechu. Siedział zszokowany, nie mogąc uświadomić sobie tego wszystkiego. On, najmłodszy z legionistów, awansował na dowódcę ich wszystkich. Czuł, iż wcale na to nie zasługiwał. Uczynił tylko to, do czego go przygotowali. Wszyscy zajęli się na powrót ucztowaniem, a Thor usłyszał miauczenie. Spuścił wzrok i zobaczył Krohna, który położył głowę na jego kolanach. Zorientował się, że kot poczuł się wykluczony – i głodny. Sięgnął po kolejny

kawał sarniny, tym razem większy, cały udziec wraz z kością. Krohn wyrwał mięso z jego dłoni i z zadowoleniem przetaszczył je przez salę. Znalazł miejsce przy ogniu i śmiało wszedł między wilczary. Mimo, że były większe od niego, ustępowały przed nim na boki. Żaden nie śmiał stanąć mu na drodze. Już teraz emanował energią niepodobną do żadnego innego stworzenia. Z każdym dniem, na oczach Thora rósł i nabierał siły, był coraz bardziej potężny, coraz bardziej tajemniczy. – Zaszczyt zasłużony – powiedział Reece, wstał i

objął go ręką. Thor odwzajemnił uścisk, po czym wymienił uściski z Eldenem, O’Connorem i bliźniakami. Pozostali legioniści, jeden po drugim, podchodzili do niego i ściskali jego dłoń i ramię, okazywali szacunek, wyraźnie zadowoleni, że to on został ich dowódcą. – Bitwa wygrana zwykłymi czarami i sztuczkami –

odezwał się nagle czyjś ponury głos. Thor odwrócił się i ujrzał swoich trzech braci: Drake’a, Drossa i Dursa. Jego serce stanęło na chwilę, kiedy ujrzał ich kilka kroków dalej, patrzących na niego zimnym wzrokiem bez choćby krótkiego uśmiechu. Nie widział się z nimi od wieków i praktycznie o nich zapomniał. W ich oczach nadal kryła się nienawiść do niego. Powrócił w myślach do swego dzieciństwa, kiedy czuł się tak bardzo niegodny, tak mały w porównaniu z nimi.

– Nie walczyłeś jak wojownik – powiedział Drake,

najstarszy z nich wszystkich. Nie walczyłeś jak jeden z nas. Gdyby tak było, nigdy byś nie zwyciężył. – Nie zasługujesz na zaszczyty, którymi cię obsypują

– dodał Dross. – Nieważne, co ci ludzie myślą o tobie, my znamy

prawdę. Nadal jesteś tylko naszym najmłodszym bratem – powiedział Durs. – Nadal zwyczajnym owczarzem. Najmniejszym i najmniej zasługującym na to wszystko. Przez oszustwo dostałeś się do legionu i przez oszustwo zasłużyłeś na dzisiejsze zaszczyty. – A co wy wiecie o oszukiwaniu? – odpowiedział im

O’Connor, stanąwszy w obronie Thora. – I dzięki czemu niby jesteście lepsi? – dodał Elden

stojący tuż obok. – Bo jesteście starsi? – Zgadza się – powiedział Drake. – Jesteśmy starsi.

Więksi. I silniejsi. Moglibyśmy stłuc was na kwaśne jabłko, kiedykolwiek i gdziekolwiek. – To dlaczego tego nie zrobicie? – odparł Reece. –

Powalczmy jeden na jednego i zobaczymy, kto wygra. Dross zaśmiał się szyderczo. – Nie muszę cię słuchać – powiedział. – Jesteś zbyt

młody i prymitywny, by chociaż rozmawiać ze mną. Jestem znacznie potężniejszym wojownikiem, niż ty kiedykolwiek będziesz. A nie, bo musisz od dziś słuchać Thora – ripostował Reece. – Jest teraz waszym dowódcą. Nie słyszałeś, co powiedział Kolk? Od dziś będziecie musieli słuchać każdego jego słowa. I jak z tym się czujecie? – zaśmiał się Reece. –

Starsi bracia popatrzyli z niezadowoleniem. Nigdy cię nie posłuchamy – wyrzucił z siebie Drake. – Nigdy nie wykonamy twego rozkazu. Przenigdy. Jak długo będziemy żyć. –

Złość, którą okazali Thorowi wytrąciła go na chwilę z równowagi. – Dlaczego tak mnie nienawidzicie? – spytał. – Od

kiedy tylko pamiętam. – Bo nie jesteś nic wart – szydził Durs.

To powiedziawszy, trzej bracia odwrócili się i odeszli, znikając w tłumie. Thor czuł, jak mu serce wali. Miał złe przeczucie. Reece położył rękę na ramieniu Thora. –

Nie martw się. Nie są warci ziemi, po której

stąpasz. O’Connor zwrócił się do niego. Niektórzy ludzie nienawidzą cię bez powodu – dodał . – Tacy już są. –

Innych zaś przepełnia zazdrość o każdego i o wszystko – dodał Elden. – Muszą obarczyć kogoś winą, więc uważają, że to ty jesteś powodem, dla którego nie dostają w życiu tego, na czym im zależy. Nienawidzą cię też za to, że nie powiodło im się w życiu. W ten sposób idą na łatwiznę – winią ciebie zamiast szczerze przyznać, że to oni są nic niewarci. To taka forma zastraszania. –

Thor rozumiał. Nadal jednak kłuło go to do żywego. Nie miał pojęcia, co też zrobił takiego, żeby zasłużyć na niechęć ze strony jego własnej rodziny. I to nie tylko w tej chwili, ale przez całe życie. Dlaczego musiał urodzić się akurat w tej rodzinie? Dlaczego czyhali zawsze w pobliżu, za każdym zakrętem, gotowi popsuć wszystko w najszczęśliwszych chwilach jego życia? – Przyjacielu – powiedział Reece.

Thor podniósł wzrok. Myślę, że o tam jest ktoś, kto cię rozweseli – powiedział Reece kładąc rękę na ramieniu Thora i odwrócił go w kierunku przeciwległej strony sali. –

W drzwiach, uśmiechając się do niego przez całą salę, stała Gwendolyn. Serce Thora zabiło mocniej. – Wygląda na to, że oczekuje ciebie – powiedział

Reece z uśmiechem na twarzy. Thor zupełnie o niej zapomniał. Będąc pod wpływem tylu emocji zapomniał, że miał się z nią spotkać przy tylnym wyjściu. Ruszył pospiesznym krokiem przez salę, gwizdnąwszy na Krohna, który skoczył, by go dogonić. Spostrzegł, że Gwen uśmiechnęła się szeroko, po czym zniknęła w tylnych drzwiach. Jego serce waliło mocno. Zdał sobie sprawę, że nareszcie, po tym wszystkim, nadszedł czas, który mogli spędzić sam na sam ze sobą.

ROZDZIAŁ CZTERNASTY

Thor trzymał rękę Gwen z niecierpliwością, a ona prowadziła go przez oświetloną księżycowym blaskiem noc. Szli wijącymi się ścieżkami po łagodnie opadających wzgórzach otaczających Królewski Gród. Krohn kroczył u ich boku. Kiedy wspięli się prawie na sam szczyt, Gwen stanęła za Thorem, zasłoniła mu oczy dłońmi i, śmiejąc się, zatrzymała go w miejscu. – Nie patrz – powiedziała i poprowadziła do przodu,

krok za krokiem. Thor uśmiechnął się i wysunął ręce przed siebie. – Gdzie idziemy? – spytał. – Chcę, żebyś coś zobaczył – powiedziała. – Ale

zaczekaj, aż dojdziemy na szczyt. Jeszcze tylko kilka kroków. Nie otwieraj oczu, zanim ci nie powiem. Obiecujesz? Thor uśmiechnął się szeroko. Uwielbiał jej wesołość; od zawsze. – Obiecuję – powiedział.

Powoli Gwen odsunęła dłonie. Thor czekał, aż w

końcu powiedziała: – Już. Otworzył oczy i aż mu dech zaparło z wrażenia: przed nim, tak daleko jak okiem sięgnąć, rozpościerały się łąki pełne pięknych i egzotycznych kwiatów nocnych. Nawet nie wiedział, że takie kwiaty istnieją. W księżycowym świetle były jak ożywione, kwitły, wręcz jarzyły się, rozświetlając mrok. Połacie ziemi iskrzyły się różnymi odcieniami żółci, fioletu i bieli. Kołysały się w nocnej bryzie sprawiając wrażenie, że łąki żyją i kołyszą tysiącami zapalonych świec. Thor nigdy jeszcze nie widział tak zapierającego dech widoku. –

Płonące kwiaty – powiedziała. – Czyż nie są

piękne? Chwyciła jego dłoń, a on nachylił się i pocałował ją. Trwali w pocałunku przez długą chwilę, po czym chwycili się za dłonie i poszli dalej pośród iskrzących się kwiatów, jedno przy drugim. Krohn skakał w kwiatach wokoło. Szli przez – mogłoby się wydawać – wieczność, kiedy Thor spytał z uśmiechem: – Dokąd idziemy? Gwen odwzajemniła uśmiech. – W pewne, szczególnie wyjątkowe dla mnie miejsce

– odparła. – Miejsce drogie memu sercu. Miejsce, o którym mało kto wie.

Szli przez chwilę w ciszy zakłócanej jedynie gwizdem wiatru, sporadycznym śpiewem nocnych ptaków i odgłosem oddychającego tuż przy nich Krohna. Kot co rusz wskakiwał między kwiaty, rzucał się na jakieś zwierzę, którego nawet nie widzieli, po czym wracał triumfalnie i szedł dalej przy nich. – Modliłam się za ciebie – powiedziała łagodnym

tonem Gwen. – Dziękuję Bogu, że wróciłeś do mnie bezpiecznie. Myśl, że nie ma cię przy mnie, była nie do zniesienia. – Wybacz,

że musiałem cię opuścić – powiedział Thor. – Chciałbym, żeby było inaczej. – To ciekawe – powiedziała Gwen – ale od kiedy

cię poznałam, nie potrafię myśleć o niczym innym. W jakiś sposób zapadasz w pamięć i trudno mi skoncentrować się, kiedy nie ma ciebie w pobliżu. Kiedy jesteś, to i tak nie mogę się skupić. Thor ścisnął jej dłoń mocniej, powodowany miłością, zdziwiony, iż czuła do niego dokładnie to samo, co on do niej. Pragnął gorąco poprosić ją, by za niego wyszła. Zaczął zastanawiać się, czy to był dobry moment i dobre miejsce. Już miał zapytać, odchrząknął nawet, lecz poczuł, że się denerwuje, boi, że może odpowiedzieć nie. Zebrał się w sobie. Otworzył usta by przemówić i

już miał ją zapytać. Nagle jednak minęli zakręt i zobaczyli przed sobą niewielką, acz wspaniałą budowlę, przypominającą miniaturowy zamek, uroczy i kameralny. Stał wysoko na wzgórzu, z którego rozpościerał się widok na okalające łąki, otoczony tysiącem iskrzących się nocnych kwiatów. – To dom mojej matki – powiedziała Gwen. – Twojej matki? – spytał Thor.

Z wiekiem moja matka i ojciec coraz trudniej znosili swoje towarzystwo. Matka kazała zbudować to miejsce dla siebie, głównie po to, by móc ukryć się tu przed nim. Przed nami wszystkimi. Lubiła samotność. Teraz już nie musi. Teraz, jak na ironię, zdana jest na pobyt na zamku – przynajmniej do chwili, aż wydobrzeje. To miejsce zaś stoi puste. Niewiele osób wie o nim. Przychodziłam tu czasami, kiedy byłam mała, aby uciec przed światem, kiedy jej tu nie było. Chcę podzielić się nim z tobą – powiedziała ściskając jego dłoń. –

Thor był zdziwiony, że takie miejsce w ogóle istniało. Jego widok zapierał dech w piersi. Stara, urocza, kamienna budowla zlewała się z wyżynnym krajobrazem, a jej fasada pokryta iskrzącym się kwieciem sprawiała wrażenie, jakby to miejsce było zaczarowane. Gwendolyn poprowadziła go przez łąkę, w górę do

zamku, przez jego niewielkie, łukiem zwieńczone drzwi. Kiedy weszli, zapaliła pochodnię i użyła jej do rozpalenia kolejnych, rozświetlając każdą komnatę, do której weszli. Było tu przytulnie, a kamienne komnaty były niewielkich rozmiarów. Gwen rozpaliła ogień w kominku, umieściła swą pochodnię na ścianie i wraz z Thorem spoczęła na futrach rozłożonych na posadzce w pobliżu płomieni. Krohn podszedł i usiadł kilka kroków dalej, przy kominku. Jego wzrok spoczął na drzwiach. Pilnował i ochraniał ich. Kiedy Thor i Gwen usiedli obok siebie, Gwen splotła ręce z rękoma Thora. Nachylili się i pocałowali. Thor czuł, jak jej ręka drży. Sam zaczął się denerwować. Pogłaskał jej policzek. Trwali w tym pocałunku jeszcze przez długą chwilę. Thor leżał koło niej przepełniony miłością. Tyle rzeczy chciał jej powiedzieć. Przede wszystkim jednak chciał zadać jej pewne pytanie. Musiał ją o coś zapytać. Chciał być z nią już na wieki i chciał, by o tym wiedziała. – Jest coś, o co chciałbym cię zapytać – powiedział

w końcu z walącym sercem. Gwen podniosła dłoń i położyła mu palec na ustach, uciszając go w ten sposób. Pochyliła się i pocałowała go. To nie pora na słowa – powiedziała łagodnie uśmiechając się. –

Thor nie protestował, a ona składała pocałunki na jego ustach raz po raz. Wkrótce padli sobie w ramiona i zaczęli turlać się po futrach przy trzaskającym ogniu w kominku. Już wcześniej dzień ten okazał się bardziej niezwykły, niż mógł to sobie wymarzyć w najbardziej szalonych zamysłach. A to, że był tu teraz z Gwen, tylko jeszcze bardziej wzmogło to uczucie. Nie było miejsca w całym świecie, w którym wolałby teraz być. Modlił się w duchu, żeby ta noc nigdy się nie skończyła. * * *

Pływała w Jeziorze Smutku. Był piękny, słoneczny dzień, a woda była czysta, jak nigdy dotąd. Spojrzała w dół i zobaczyła przepływające pod nią ławice ryb, mieniących się jaskrawo odcieniami jasnego błękitu, różu i żółci. Pływały wszędzie wokół niej. Kiedy odpłynęły, ujrzała dno, piasek pokryty złotem, które zaścielało całe jezioro. Kiedy poruszała się, złoto skrzyło się, odbijając ogrom różnobarwnego światła w wodzie. Postanowiła zanurkować. Popłynęła głębiej i głębiej, zdecydowana chwycić dłonią trochę i wydobyć na powierzchnię. Im jednak głębiej się znajdowała, tym dalej było dno. Wkrótce całkowicie zniknęło. Gwen zamrugała oczyma. Kiedy je otworzyła, zauważyła, że stoi na szczycie wzgórza. Ze wszech stron

otaczał ją wymarły krajobraz. Rozpoznała go natychmiast. Okolica Argona. Jednak nie widziała nigdzie jego domostwa. W rzeczy samej nie było tu nic, jak okiem sięgnąć. Jedynie wiatr wyjący pośród skał. Nagle poczuła jakiś ruch w swoim brzuchu. Spojrzała w dół i z szokiem zauważyła wielki, wystający brzuch. Była w ciąży. Objęła go dłońmi, a kiedy to zrobiła, ku swemu zaskoczeniu poczuła kopnięcie. Nagle usłyszała głos Argona: – Nosisz w sobie wspaniałą istotę – powiedział.

Gwendolyn spojrzała w dół. Jej oczy nabiegły łzami. Wiedziała, że jego słowa były prawdziwe. Pogłaskała brzuch obiema dłońmi, chcąc okazać swoją miłość, czując energię promieniującą z jej wnętrza. Poczuła kolejne kopnięcie. Otworzyła oczy i rozejrzała się, ciężko oddychając i zastanawiając się, gdzie jest. Kiedy jej oczy przyzwyczaiły się do słabego światła, zobaczyła, że leży w objęciach Thora przykryta stosem futer, w zamku jej matki, przy dogasającym żarze ognia. Odwróciła się i ujrzała pierwsze promienie brzasku wpadające do wewnątrz przez okno, śpiącego niedaleko Krohna i zdała sobie sprawę, że to wszystko było jedynie snem.

Wstała powoli, delikatnie wysunąwszy się z objęć Thora pogrążonego w głębokim śnie i podeszła do otwartego okna. Kiedy stanęła na świeżym powietrzu, spojrzała w dół i przesunęła dłoń po brzuchu. Wszystko było jak dawniej. A mimo to czuła się jakoś inaczej. Czuła moc krążącą w jej ciele. Nie potrafiła tego wytłumaczyć, lecz w jakiś sposób czuła, że zmieniła się i to na zawsze. I w tym jednym momencie uświadomiła sobie, że rzeczywiście nosi w sobie dziecko Thora.

ROZDZIAŁ PIĘTNASTY

Król McCloud kipiał ze złości. Przechodził właśnie plac przed swoim zamkiem zasłany rannymi, zdziesiątkowanymi i pokonanymi żołnierzami. Wszędzie dokoła widział, jak jego ludzie zawodzili, krwawili, a ci, którzy nie odnieśli obrażeń, siedzieli na ziemi przybici porażką. Widok ten sprawiał, że robiło mu się niedobrze. Nie liczył się fakt, że mieli za sobą sto dni niesłychanych zwycięstw, zniszczeń, ingerencji w ziemie MacGilów głębszej niż to miało miejsce za czasów któregokolwiek z jego przodków. Teraz jego żołnierze będą pamiętać jedynie o przegranej, utracie zdobyczy, niewolników, poniesionych ranach i zgładzonych braciach. I to wszystko za przyczyną jakiegoś chłopca. Co za hańba. McCloud patrzył gniewnie na żołnierzy, kopał siedzących na ziemi mężczyzn jak popadnie, popychał innych, uderzał rannych. Tuż za nim podążała grupka jego doradców. Żaden nie śmiał cokolwiek powiedzieć. Dobrze wiedzieli, że nie mogą popełnić tego błędu. Wałkował w myślach powód przegranej wciąż na nowo. Co poszło nie tak? Co mógł zrobić inaczej? Może

powinien poprzestać na przedostatnim mieście; może nie powinien zapuszczać się tak głęboko. Gdyby wcześniej zawrócił, dotarłby do swojej strony Highlands na własnych warunkach. Jako bohater zdobywca, najpotężniejszy król ze wszystkich dotychczasowych McCloudów. Przeciągnął jednak strunę – zagarnął o jedno miasto za dużo, zaryzykował o jedną bitwę za wiele. Błędnie ocenił możliwości obronne MacGilów. Był pewien, że Gareth, nowy król MacGil, jest słabeuszem, że nie będzie potrafił stawić oporu. A może armia walczyła na przekór Garethowi. Nie mógł tego zrozumieć. W szczególności zaś nie mógł zrozumieć, jak Thor, niepozorny chłopiec, dokonał tego wszystkiego. Nigdy, na żadnym polu bitwy, nie spotkał jeszcze takiego przeciwnika. Tak potężnego. W żaden sposób nie potrafił przeciwstawić się jego mocom. Chodząc wśród żołnierzy obozującej armii wiedział, że rewolta była nieunikniona. Kwestią czasu było tylko to, kiedy jego ludzie, którzy jak dotąd sławili go, powstaną gromadnie przeciwko niemu i spróbują go zdetronizować. I zamiast zostać zapamiętanym jako najlepszy z królów McCloudów, przejdzie do historii jako ten, który zawiódł. A na to nie mógł pozwolić. Musiał uprzedzić fakty. Musiał stać się jeszcze

twardszy, jeszcze bardziej bezwzględny wobec swoich ludzi. Będzie tak bestialski, że nawet do głowy im nie przyjdzie buntować się przeciw niemu. Wówczas obmyśli kolejny plan i zaatakuje MacGilów ponownie, tym razem bardziej dotkliwie. Widząc jednak w jak opłakanym stanie była jego armia, nie mógł sobie tego nawet wyobrazić. Był wściekły na swych żołnierzy. Zawiedli go – a nikt tego nie robił. Minął kolejny kraniec obozu, przeszedł kolejnym rzędem przybitych żołnierzy i ujrzał Luandę, świeżo poślubioną żonę swego syna Bronsona, córkę MacGila. Leżała na ziemi pośród reszty niewolników, związana sznurem. I to w niej znalazł ujście dla swej nienawiści. Przypomniało mu się nagle wszystko: jak czerpał niewysłowioną przyjemność z niewolonej dziewki, kiedy przeszkodziła mu Luanda, kiedy podkradła się z tyłu – i teraz nadeszła pora, by wyładować swoje złe samopoczucie na niej. To ona była najlepszym odzwierciedleniem nieposłuszeństwa jego własnych ludzi. Żona własnego syna, która próbowała go zabić i to w samym środku wielkiego zwycięstwa. Więcej nie mógł znieść. Jej zachowanie mogło rozzuchwalić innych. Teraz zaś, bardziej niż kiedykolwiek, musiał dać im wszystkim coś do zrozumienia. Podszedł szybkim krokiem do Luandy. Leżała na

plecach z szeroko otwartymi ze strachu oczyma, związanymi rękoma i nogami. Wyciągnął sztylet. Wzdrygnęła się, kiedy zbliżył się do niej sądząc, że ją potnie. Ten miał jednak inny zamiar. Sięgnął w dół i przeciął krepujący ją sznur. Zdziwiła się, że ją uwolnił. Była zdezorientowana – jednak McCloud nie dał jej czasu rozmyślać nad tym. Sięgnął po nią, chwycił za koszulę i postawił bezceremonialnie na nogach. Potem uniósł w powietrze i zlustrował ją gniewnym spojrzeniem. Odwzajemniła się taką samą miną, po czym, ku jego zdziwieniu, napluła mu w twarz. Jej zuchwałość i odwaga zaskoczyły go. Bez namysłu wziął zamach i uderzył ją na tyle mocno, że wszyscy siedzący dokoła nich mężczyźni odwrócili się, chcąc sprawdzić, co się dzieje. Tłum żołnierzy zaczął gęstnieć. Przestała z nim walczyć. Jego cios podziałał, a jej twarz zaczęła zmieniać kolor na czarny i siny. Przytrzymał ją wysoko w powietrzu i zaczął obracać się powoli, patrząc na twarze zebranych na placu żołnierzy. Niech to będzie ostrzeżeniem dla wszystkich, którym przyjdzie do głowy opierać się moim rozkazom! – zagrzmiał. – Ta oto kobieta śmiała podnieść rękę na własnego króla. Teraz w pełni pozna, co to gniew i sprawiedliwość moja! –

Rozległy się wiwaty, a McCloud powlókł ją przez plac, przycisnął do wielkiej, drewnianej kłody, chwycił jej nadgarstki i związał za plecami, po czym przywiązał je do kłody. Stała nachylona nad kłodą, bezradna. Krzyczała i szamotała się, lecz wszystko na próżno. McCloud odwrócił się i zmierzył wzrokiem tłumnie zgromadzonych żołnierzy. Luanda śmiała przeciwstawić się mi. Będzie ostrzeżeniem dla wszystkich kobiet, które przeciwstawiają się swoim mężczyznom, jak i poddanym, którzy ignorują swego króla. Skazuję ją zatem na publiczną chłostę! Niech każdy człowiek, który ma ochotę, podejdzie do niej i rozprawi się z nią według upodobania! –

Wśród żołnierzy podniosły się okrzyki i kilku z nich wystąpiło do przodu. Popędzili w jej kierunku, chcąc być pierwszymi. – NIE! – wrzasnęła Luanda, walcząc z krępującym ją

sznurem, wyginając się jak oszalała i próbując się uwolnić. Ale daremnie. Przywiązał ją solidnie. Trzech żołnierzy podeszło do niej od tyłu. Rozpychali się łokciami, chcąc dostać się do niej jako pierwszy. Ten, który był najbliżej niej, opuścił spodnie i wyciągnął ręce, by ją schwycić.

Nagle rozległ się krzyk biegnącej przez tłum osoby i chwilę później, ku rozgoryczeniu McClouda, pojawił się jego syn – Bronson. Nadal miał na sobie zbroję, a w ręce dzierżył miecz. Gnał przez tłum z wysoko podniesionym mieczem i kiedy dotarł do żołnierza, który prawie dotknął Luandy, opuścił go na jego nadgarstek. Żołnierz zawył, kiedy miecz Bronsona odciął mu dłoń, a z kikuta popłynęła obficie krew. Bronson stanął naprzeciw pozostałych dwóch żołnierzy zamierzających zranić Luandę. Zamachnął się mieczem i ściął głowę jednego, po czym rzucił się do przodu i przebił serce następnego. Wszyscy trzej żołnierze leżeli martwi na ziemi, a Bronson nie marnując ani chwili przeciął więzy Luandy i ją uwolnił. Struchlała, schowała się za jego plecami, kiedy tłum zacieśnił się wokół nich dwojga. Jeśli któryś z was podejdzie bliżej – zawołał Bronson – spotka go śmierć! To moja żona. Nie zostanie ukarana, ani też torturowana. Przez nikogo. Będziecie najpierw musieli rozprawić się ze mną. –

Gniew McClouda tylko się pogłębił. Był rozwścieczony, jak nigdy dotąd. Oto własny syn przeciwstawił się jego woli na oczach tych wszystkich ludzi.

McCluod sam dobył miecza z potężnym szczękiem stali i ruszył do przodu z okrzykiem, bezceremonialnie rozpychając swych ludzi na boki, szarżując na własnego syna. Natarł na chłopca. – Najwyższa pora, żebym nauczył cię szacunku! –

wrzasnął McCloud. Zaatakował go. Opuścił miecz, celując w głowę Bronsona. Miał nadzieję rozciąć go na dwoje, a wraz z nim jego żonę. Lecz chłopak był szybki. Zbyt dobrze go wyszkolił. Bronson odbił jego miecz tarczą, po czym ciął własnym. McCloud zablokował uderzenie. Zaczęli chodzić raz w tą, raz w tamtą stronę i wymieniać się ciosami. Starszy McCloud był większy i silniejszy i wkrótce zdołał zmusić syna do cofania się coraz dalej i dalej, przy akompaniamencie głośnego szczęku mieczy i tarcz. Starszy McCloud zadał potężne uderzenie zamierzając odciąć głowę syna – ale przeliczył się. Ostrze przeleciało nad głową Bronsona, który wychylił się i kopnął ojca mocno w brzuch, posyłając go na ziemię. Uderzenie to zaskoczyło McClouda. Jego duma ucierpiała, kiedy grzmotnął o ziemię. Podniósł wzrok i ujrzał stojącego nad sobą syna i jego miecz przy swojej szyi. Bronson mógł go zabić, kiedy

McCloud zadał niecelny cios, zamiast tego jednak kopnął go tylko. Nie dałby mu takiej szansy, gdyby ich role się odwróciły. Poczuł rozczarowanie. Powinien być bardziej bezlitosny. – Nie chcę cię ranić – powiedział Bronson. Chcę

tylko, abyś uwolnił Luandę. Rozkaż swym ludziom, by trzymali się od niej z daleka. My zaś opuszczamy obóz i zrywamy jakiekolwiek więzi z tym królestwem. Nie zranię cię. Ani żadnego z pozostałych twoich ludzi. Zapanowała głucha, pełna napięcia cisza. Setki żołnierzy zebrało się wokół nich, słuchając każdego słowa, jakie padło pomiędzy ojcem i synem. Starszy McCloud myślał usilnie. Czuł się upokorzony, aż kipiał ze złości i chciał raz na zawsze skończyć ze swym synem. Nagle przyszło mu coś do głowy. – PODDAJĘ SIĘ! – krzyknął.

Wśród zgromadzonych dał się słyszeć stłumiony okrzyk. MACIE TRZYMAĆ SIĘ Z DALA OD DZIEWCZYNY! – krzyknął ponownie. –

Żołnierze wydali z siebie kolejny stłumiony okrzyk. McCloud zauważył, że powoli Bronson rozluźnił ramiona i

opuścił miecz odrobinę. Starszy McCloud zmusił się do uśmiechu, wielkiego, wyszczerzonego uśmiechu i położył swój miecz na ziemi, po czym sięgnął otwartą dłonią do syna, jakby prosił, by ten pomógł mu wstać. Bronson zawahał się tylko przez moment; wyglądało to tak, jakby zastanawiał się, czy może ufać ojcu. Zawsze jednak był zbyt naiwny, zbyt ufny. I to przesądziło o jego upadku. W końcu ustąpił i przełożywszy miecz do drugiej ręki, podał otwartą dłoń ojcu, gotowy pomóc mu wstać. McCloud zobaczył w tym swoją szansę. Nabrał pełną dłoń piachu, odwrócił się i rzucił nim w oczy chłopca. Bronson krzyknął i podniósł obie dłonie do twarzy. Zatoczył się do tyłu, a McCloud skoczył na nogi, kopnął syna w klatkę z całej siły, powalając go na ziemię, i rzucił się na niego. – Żołnierze! – wrzasnął.

W mgnieniu oka pojawiło się kilku jego zaufanych ludzi. Rzucili się na Bronsona, inni przytrzymali Luandę, która biegła mu na pomoc.

– Przyprowadźcie go do pala! – rozkazał McCloud.

Zaciągnęli wciąż walczącego Bronsona, nadal oślepionego piachem, do potężnego drewnianego pala i brutalnie przywiązali do niego jedną rękę chłopca. McCloud chwycił wolną rękę Bronsona i przywiązał ją do belki, którą miał przed sobą. Bronson spojrzał na niego bezradnie, ze strachem w oczach. – Żołnierze, zbierzcie się tu! – wrzasnął McCloud.

Gęsty tłum żołnierzy otoczył ich i stanął o kilka kroków od nich, a McCloud chwycił miecz i uniósł go nad głowę. – Nie, ojcze, nie rób tego! – krzyknął Bronson.

McCloud jednak tylko się skrzywił. Trzymając oburącz swój miecz nad głową, opuścił go z całą siłą, na jaką było go stać. Bronson wrzasnął, kiedy miecz przeciął jego ciało. Krew trysnęła we wszystkich kierunkach, a jego dłoń opadła bezwładnie na ziemię. Stojąca za nim Luanda krzyczała i wrzeszczała. W końcu udało się jej uwolnić od żołnierzy i skoczyła na McClouda. Chwyciła go za włosy, ten jednak odchylił się i

wyrżnął łokciem prosto w jej nos, łamiąc go i posyłając dziewczynę na ziemię, pozbawiwszy ją przytomności. – ŻELAZO! – wrzasnął.

Po chwili w jego dłoni wylądował gorący, żelazny pogrzebacz. Odwrócił się i dźgnął nim w pozbawiony dłoni kikut syna. Bronson wrzasnął jeszcze głośniej, donośniej, a smród przypalanego ciała wypełnił jego nozdrza. McCloud przytrzymał rozżarzony pogrzebacz przy ręce syna, aż krew przestała lecieć. Nie chciał śmierci syna. Wolał, aby żył. Okaleczony. Chciał, by Bronson cierpiał, by zapamiętał tę chwilę. Aby wszyscy jego ludzie o niej pamiętali. Aby się go bali. – Obiecałem ci, że nikt nie dotknie twojej dziewki –

powiedział do syna, który stał obok, jakby zwiotczały, przygarbiony, z trudem łapiąc powietrze. – I dotrzymam słowa. Nikt jej nie tknie – gdyż pozbawię ją życia. Odchylił się i zagrzmiał śmiechem, ledwie łapiąc oddech. Ten dzień nie był jednak aż taki zły. O nie. Wcale taki nie był.

ROZDZIAŁ SZESNASTY

Thor i Gwen wracali z zamku matki, trzymając się za ręce. Szli wśród łąk opromienionych wczesnym porannym słońcem, a Krohn kroczył krok w krok za nimi. To była cudowna noc. Przeszła jego najśmielsze oczekiwania. Nigdy wcześniej nie obudził się ze snu tak spokojny, tak zadowolony, tak zjednoczony ze światem. Czuł, jakby odnalazł swoje miejsce w życiu, przy boku Gwen, i nie chciał być już nigdzie indziej. Nie martwił się, gdzie go prowadziła, dokąd zmierzali, jeśli tylko mogli być razem. Thor czuł się również porządnie wypoczęty po przespaniu całej nocy. Ostatnio całe dnie spędzał na maszerowaniu, walce, jeździe konnej i czuł się, jakby nie spał od miesiąca. W ciągu nocy miał dziwne sny. Śnił o bitwie, o żołnierzach, mieczach i tarczach – a nawet o swym dziecku. Gdyby Krohn go nie obudził, nie zaczął rankiem lizać po twarzy, pewnie mógłby przespać cały dzień. Kiedy tak szli, Thor zastanawiał się, jaka przyszłość czeka go u boku Gwen. Miał obowiązki wobec legionu, ale chciał też spędzać czas z Gwen. Zastanawiał się, jak mają zbudować wspólne życie. Wiedział, że chciał zostać tu, w Królewskim Grodzie. Gdzieś w głowie kołatała się

jednak myśl, że tak długo, jak Gareth będzie królem, ich wspólne życie będzie niemożliwe. Zbyt duże niebezpieczeństwo groziło tu im obojgu. Szli trzymając się za ręce. Skądś zawiał lekki jesienny wiatr, a świat tętnił życiem wielobarwnych kwiatów. Gwen uśmiechała się, Krohn skakał między ich nogami, a Thor ponad wszystko chciał zadać jej swoje pytanie. Czy wyjdzie za niego? Znów jednak zawahał się. Pora wydawała się nieodpowiednia. Czekał na magiczny, idealny mement. Z jakiegoś powodu nie miał pewności, czy to już. Zaczął się też denerwować – serce biło mocno i zasychało mu w gardle za każdym razem, kiedy chciał ją zapytać. Bardzo obawiał się, że Gwen może mu odmówić. Nie wiedział też, czy zdoła zebrać odwagę. Co będzie, jeśli powie nie? Co, jeśli jego pytanie całkowicie zrujnuje ich związek? Nie chciał ryzykować. Kiedy w ciszy minęli ostatnie wzgórze, ich oczom ukazał się położony w oddali Królewski Gród. Zatrzymali się. Coś było nie w porządku. Nawet z tej odległości Thor rozróżniał dziesiątki wojowników Srebrnej Gwardii, legionu i pozostałej armii, którzy stłoczyli się widocznie czymś wstrząśnięci. Kłębili się na zewnątrz Galerii Broni, a Thor czuł, że coś się zmieniło. Nie mógł zrozumieć, co się dzieje: kiedy opuszczał dwór poprzedniego wieczora, wszyscy bawili się i ucztowali hucznie. Wracał do nich spodziewając się, że jeszcze wszyscy będą spać, że będą

do siebie dopiero dochodzić. A tu wszyscy byli na nogach, dawno obudzeni i w stanie podwyższonej gotowości. Większość z nich miała ze sobą broń. Wchodzili pospiesznie i z niepokojem do wnętrza sali. – Coś się stało – zauważył Thor. – Tak – odparła – pospieszmy się.

Pobiegli szybko przez dzielącą ich od miasta równinę, a Krohn zaraz za nimi. Przeszli pod kamienną, strzelistą bramą, po ziemistym placu królewskiego dworu, gdy na przeszkodzie stanął im tłum żołnierzy. Wmieszali się w nich i w ten sposób weszli do Galerii Broni. Na miejscu Thor ze zdziwieniem zauważył, jak wielu ludzi już tu weszło. Istny tłum. Zauważył też wszystkich swoich przyjaciół z legionu oraz dziesiątki członków Srebrnej Gwardii. Dostrzegł Kendricka, Kolka, Broma, Atme i dziesiątki sławnych wojowników. Wszyscy byli czymś poruszeni. Wielu wojowników siedziało przy stołach, rękoma podtrzymując głowę, jakby próbowali powstrzymać oznaki przepicia. Inni przemierzali salę w tę i z powrotem, kłócąc się z kim popadnie. Atmosfera w sali była napięta. Słychać było jedynie pomruk, jakby wszyscy akurat byli w środku gorącej debaty. – Ale to nieuczciwe! – wrzasnął któryś żołnierz do

innego. – Nigdy w całej historii MacGilów nie wydarzyło się coś podobnego! Thor wszedł z Gwen do sali i skierował się środkiem ku Reece’owi, Godfreyowi i Kendrickowi, którzy siedzieli zbici w grupkę wraz z kilkoma Gwardzistami otaczającymi ich z każdej strony. Podnieśli wzrok, spojrzeli na siostrę i ustąpili jej miejsca. – Co tu się stało? – zapytała Kendricka.

Thor miał złe przeczucie. Cokolwiek to było, nie wróżyło nic dobrego. Nie mógł uwierzyć, że wczorajszy nastrój, od momentu, kiedy opuścił ich zaledwie kilka godzin temu, mógł zmienić się tak bardzo. To sprawka naszego drogiego brata, Garetha – powiedział ponuro Kendrick. – Usunął Srebrną Gwardię ze Srebrnej Sali. –

– Co! – krzyknął Thor, nie mogąc w to uwierzyć.

To prawda – powiedział Kendrick. – Srebrna Gwardia zajmowała tę salę od tysięcy lat, za każdego króla z klanu MacGilów. –

– To zniewaga, której nie można tolerować! – dodał

jakiś żołnierz. – Ale dlaczego? – spytał Thor. – Dlaczego Gareth

miałby to zrobić? Jak mogło mu to ujść płazem? – Nie ujdzie – powiedział surowym tonem Brom i

walnął pięścią w stół. Wygląda na to, że zawezwał obcy oddział wojowników – powiedział Kendrick. – Pana Kutlina z prowincji Essen. Wynajął go i jego oddział na osobistą straż, własną siłę bojową. Zasypuje ich wszystkim, co najlepsze, włączając w to przekazanie im Srebrnej Sali. To policzek zadany nam wszystkim. –

– Ale czy on może to zrobić? – spytał Thor.

Jest królem – odparł Reece. – Może robić wszystko, na co przyjdzie mu ochota. –

Thor potrząsnął głową. Był zszokowany. Inni ucichli, jednak nie uspokoili się i nadal debatowali między sobą. Nie mógł uwierzyć, że Gareth był na tyle zuchwały, żeby zrobić coś takiego. Zastanawiał się, co dla nich mogło to oznaczać. Czy dojdzie do wybuchu wojny domowej? Było jasne, że granica została przekroczona. – Cóż, przynajmniej Gwardia w końcu przekona się,

o czym my już dawno wiemy – odezwała się Gwendolyn. – Że naszemu bratu nie można ufać. Że dąży do rozłamu królestwa. Że to za jego sprawą Kendrick został niesłusznie uwięziony. I że to on odpowiada za śmierć naszego ojca.

W sali zaległa cisza, kiedy ostatnie słowa Gwen nie przebrzmiały jeszcze na dobre. Wszyscy wojownicy odwrócili się i spojrzeli na nią. – Śmierć waszego ojca? – zapytał jeden z żołnierzy. – To poważne zarzuty, moja pani – powiedział Brom.

– Czy masz jakiś dowód? Mieliśmy. Godfrey i ja – odparła. – A także świadka tej zbrodni. Człowieka, który użył sztyletu. Doradcę Garetha – Firtha. Teraz jednak wisi on na szubienicy. Gareth już o to zadbał. –

– W

takim razie nie macie dowodu – powiedział

Kolk. Już nie. Gareth zdołał pozbyć się wszelkich dowodów, które moglibyśmy okazać. Nie próbowałby jednak otruć Godfreya, ani zabić mnie, gdyby nie czuł, że jesteśmy blisko ujawnienia jego czynów. –

– Mimo

wszystko, to tylko poszlaki – powiedział Brom. – Rada ściśle przestrzega prawa. Nie możemy obalić króla, jeśli nie istnieje dowód jego przestępstwa – byłaby to zdrada Kręgu. Niestety, nasze prawo nie pozostawia miejsca na kompromis. Wymagany jest dowód, bez względu na to, jak nieuczciwie postępuje król. – Ale tu chodzi o coś więcej niż to, że zamordował

ojca – wtrącił Kendrick. – Przecież on naraża nas wszystkich, nasz lud, cały Krąg. Właśnie dlatego McCloudowie przekroczyli Highlands; wyczuli, że jesteśmy słabi. Można by sądzić, że mamy prawo, że spoczywa na nas odpowiedzialność, by wzniecić rewoltę i posadzić na tronie innego władcę. Wszystko to w najlepszym interesie Kręgu. – Może i tak – argumentował Kolk – ale nie możemy

podjąć żadnych kroków, kiedy on nadal sprawuje władzę w majestacie prawa. Potrzebny jest dowód podjętej przez niego próby zabójstwa. Wówczas będziemy mogli go zdetronizować. Sądzę, że ten dowód istnieje – powiedział

–

Godfrey. Wszyscy odwrócili się i spojrzeli na niego. Jeśli udowodnię, kto mnie otruł tamtej nocy w karczmie – kontynuował – i że to miało związek z Garethem. Z pewnością próba zabójstwa własnego brata, członka rodziny królewskiej, będzie stanowić podstawę do jego dymisji. –

– Tak będzie – odparł Brom. – Ale potrzebujemy

dowodu. Oraz świadka –

pewien.

Zdobędę go – odrzekł Godfrey. – Jestem tego

– Więc odszukaj go i to szybko. A w międzyczasie

zrobimy wszystko, co można, by odbudować i umocnić naszą kruchą pozycję – dodał Kendrick. – Najazd McClouda osłabił nas. Poprowadzę grupę ludzi do naszej wschodniej linii obrony. Pomożemy w odbudowaniu fortyfikacji, które ucierpiały znacznie w trakcie najazdu. Będziemy potrzebowali wielu ludzi, by wzmocnić nasze miasta i zapobiec kolejnym atakom McClouda. – Ja pomogę i przydzielę legionistów – wtrącił Kolk.

– Mogą pomóc w odbudowie pozostałych wiosek zniszczonych przez armię McClouda. – A my w tym czasie znajdziemy dowód oraz legalny

sposób na detronizację Garetha – powiedziała Gwen. – Lepiej jak najszybciej – stwierdził Brom. – Moi

ludzie nie ścierpią obecności Kultina i jego zgrai w Srebrnej Sali przez dłuższy czas. Sądzę, że jeśli nie znajdziemy sposobu na obalenie Garetha zgodnie z prawem, to dojdzie do wojny domowej. Zgromadzeni mruknęli na zgodę. A jeśli mowa o zdrajcach – dodał Kendrick – musimy najpierw usunąć ich z naszych szeregów. –

Kendrick odwrócił się do stojącego przy drzwiach Atme i dał mu znak. Wojownik zatrzasnął wielkie drzwi Galerii Broni. Ich łomot rozniósł się głuchym dźwiękiem,

a Atme zasłonił je sobą, by nie wypuścić żadnego z żołnierzy. W pomieszczeniu zaległa pełna napięcia cisza. Forg! – zawołał Kendrick. – Wystąp! Nadeszła pora wytłumaczyć się z wczorajszego postępowania na polu bitwy. –

Podniósł się krzyk. Kilku Gwardzistów chwyciło Forga i wywlokło go, rozpychając tłum, na środek pomieszczenia. Próbował wyrwać się, jednak czterech rycerzy przytrzymało go na miejscu. – Co to ma znaczyć! – wrzasnął oburzony Forg. –

Jestem lojalnym członkiem królewskiej armii. Nie uczyniłem nic złego! – Ach nie? – spytał Kendrick. – Thor i kilku jego

przyjaciół legionistów wpadli w pułapkę zastawioną przez ludzi McClouda. To ty ich wystawiłeś na niechybną śmierć. Kendrick podszedł bliżej, wyciągnął zza pasa sztylet i przyłożył go do szyi Forga. – Zapytam cię tylko raz. Odpowiedz szczerze, a może

ocalisz życie. Czy to Gareth rozkazał ci tak postąpić? Na sali zapanowała pełna napięcia cisza. Forg przełknął ślinę. Zaczął się pocić.

W końcu skinął głową i spuścił wzrok. – Tak było – przyznał.

Sala zagrzmiała wybuchem oburzenia. – Przyznał się do zdrady! – zawołało kilku rycerzy. – Wybacz mi, mój panie – błagał Forg z rozpaczą w

oczach. – To był rozkaz samego króla. A ja byłem zbyt słaby, by go nie wykonać. – Jednakże rozkazano ci zabić jednego z własnych

ludzi – powiedział Kolk wystąpiwszy do przodu. – Zwabić szlachetnych członków legionu w pułapkę, wydać ich na śmierć z ręki wroga. Ten rozkaz podszyty był zdradą i oszustwem. A ty go wykonałeś. Wiesz, jaka kara czeka tego, kto zdradził członka legionu. Forg głośno przełknął ślinę. – Proszę, panowie, miejcie litość!

Thor – powiedział Kendrick i odwrócił się do niego. – Ty musisz podjąć decyzję o wyroku. To ciebie Forg zdradził. –

Cała sala ponownie ucichła i wszyscy skupili wzrok na Thorze. Serce mu mocno biło, kiedy tak stał i przyglądał się

temu mężczyźnie, który czekał na śmierć. Nagle ogarnęła go wściekłość na myśl o tym, na jakie niebezpieczeństwo naraził swych braci legionistów. Jednocześnie, z drugiej strony, człowiek ten wzbudził w nim litość. Wszak wyglądało na to, że Forg był dobrym rycerzem zanim to wszystko się stało. Nie był po prostu w stanie przeciwstawić się tyranii, postąpić słusznie, kiedy wymagała tego sytuacja, w najważniejszym momencie. Thor nie mógł znieść myśli, że ten człowiek poniesie za chwilę śmierć – i to z jego rozkazu. Wystąpił na przód i odchrząknął. To prawda – zawołał. – Forg zasługuje na śmierć za to, co uczynił. Jednak proszę was wszystkich o łaskę dla niego. W sali podniósł się stłumiony okrzyk zdziwienia. – Łaskę? – zapytał Kolk. – Ale dlaczego? – Może i zasługuje na śmierć – powiedział Thor. –

Ale nie oznacza to, że mamy mu ją zadać. To Gareth jest złem, które kryje się za tym wszystkim. Nie chcę mieć krwi tego rycerza na sumieniu. Popełnił błąd. A my przeżyliśmy jednak. Przynajmniej większość z nas. – Thorgrinsonie – odezwał się Kendrick. – Nasze

prawo zabrania nam trzymania zdrajcy w naszych

szeregach. Coś z nim należy uczynić. – To wyrzućcie go – powiedział Thor. – Ześlijcie go

z dala od Grodu. Niech dołączy do ludzi Garetha, albo opuści Krąg. Ale niech nadal żyje. Kendrick rzucił Thorowi długie i ciężkie spojrzenie. W końcu skinął głową. Widzę, że drzemie w tobie wielka mądrość, pomimo młodego wieku. –

Odwrócił się do Forga, chwycił go i spojrzał mu gniewnie w oczy. – Masz dziś wielkie szczęście – powiedział. – Jeśli

zobaczę twoją twarz ponownie, osobiście cię ukatrupię. Po czym sięgnął ręką i wyszarpnął wojskową szpilę z odzienia Forga, obrócił go i kopnął mocno, posyłając przez całą salę w stronę drzwi. Potykając się, Forg ruszył dalej. Atme otworzył przed nim drzwi, przepuścił go i zatrzasnął za nim. Z wolna sala zatętniła życiem. Wówczas na środek wystąpił Brom. – Nadal nie zajęliśmy się najważniejszą sprawą –

zagrzmiał. Sala pogrążyła się w ciszy i wszyscy popatrzyli na

niego. – Jeśli bogowie pozwolą, pewnego dnia, prędzej czy

później, Gareth zostanie usunięty. A kiedy ten dzień nadejdzie, Krąg zostanie bez władcy. Który MacGil zasiądzie na tronie? Kendricku, jesteś pierworodnym, bez względu na to czy prawowitym, czy też nie. Ludzie ciebie słuchają. Czy zaakceptujesz tę rolę? Kendrick potrząsnął głową stanowczo. – Życzeniem mego umierającego ojca było, aby to

Gwendolyn objęła rządy. Wszyscy byliśmy tego świadkami. Na sali rozległ się stłumiony gwar. – Kobieta? – zawołał jeden z rycerzy. – To prawda! – powiedział Reece. – I owszem! – zawołał również Godfrey. – Wszyscy

byliśmy obecni przy tej rozmowie. Nasz ojciec wyraził się jasno. Pominął nas wszystkich i wybrał ją. Jako jej rodzeństwo akceptujemy ten wybór. W zasadzie zgadzamy się z nim wszyscy. – Jeśli darzycie szacunkiem MacGila – powiedział

Kendrick – to uhonorujcie jego ostatnie życzenie. Ustanowicie Gwen władczynią królestwa i będziecie jej

bronić przed wszystkimi wrogami. Wszyscy żołnierze zgromadzeni w sali spojrzeli na Gwen. Zapanowała cisza. Thor spojrzał na nią i zobaczył, jak pokornie schyla głowę. – Jeśli MacGil uznał to za dobry wybór, to i ja mogę

– zagrzmiał Brom, przerywając milczenie zaszokowanych ludzi. – Ja również! – dodał Kolk. – I ja! – niczym echo zawołali wszyscy zebrani. – Ale, Gwendolyn, czy wyrazisz zgodę? – spytał ją

Kendrick. Zaległa pełna oczekiwania cisza, a ona spuściła głowę. Cisza trwała jeszcze kilka dobrych minut. Wiem, że będziesz sprawiedliwą i mądrą władczynią – dodał Kendrick. – O wiele lepszą niż Gareth. –

– Jesteś tym, czego pragnął nasz ojciec – powiedział

Godfrey – i tym, czego Krąg potrzebuje. W końcu Gwen odchrząknęła.

– Nie tego bym sobie życzyła, ani też do tego dążyła,

panowie – powiedziała. – To prawda, iż kiedy ojciec na mnie naciskał, rzeczywiście zgodziłam się przyjąć na siebie tę rolę. Jednak zrobiłam to niechętnie. O wiele bardziej wolałabym, aby to jeden z was rządził zamiast mnie. Kendrick potrząsnął głową. Nie zawsze dostajemy to, czego pragniemy – powiedział. – Czasami trzeba robić to, co najlepsze dla królestwa. I całym sobą, jak tu stoję, wiem, że to ty powinnaś rządzić. –

– Tak! – zawołało zgodnie kilku żołnierzy.

Sala czekała w ciszy na odpowiedź Gwen. – Gwen, powiedz tak – nakłaniał Godfrey, widząc

jak się waha. – Ludzie muszą mieć kogoś, wokół kogo będą się gromadzić. Zarówno arystokracja, możnowładcy jak i wszyscy we wszystkich prowincjach – muszą wiedzieć, że ktoś jest tu na miejscu, ktoś za kim staną, kiedy Gareth upadnie. Dla dobra całego królestwa, zgódź się. Gwen spojrzała w dół na ziemię, czując obecność ojca przy sobie. W końcu podniosła głowę. – Zgadzam się – powiedziała.

Sala zagrzmiała od wiwatów i Thor usłyszał radość i ulgę, z jaką wszyscy przyjęli tę nową alternatywę Garetha. Rozpierała go radość i niewysłowiona duma. Zanim jednak wiwaty zdążyły ucichnąć, zanim jeszcze zdążył podejść i pogratulować jej, nagle drzwi Galerii otworzyły się i wpadł do środka rozgorączkowany posłaniec. – Mój panie! – powiedział i ukłonił się w stronę

Kendricka. – Na zewnątrz czeka oddział ludzi – setka mocarnych, zaciekłych wojowników. To Nevaruni! Mówią, iż przybyli po narzeczoną! – Narzeczoną? – zawołał Kendrick. – Mówią, iż przybyli rościć prawo do Gwendolyn! –

powiedział posłaniec. Sala wybuchnęła okrzykami oburzenia. – Gwendolyn, czy to prawda? – spytał Kendrick.

Wzruszyła ramionami. To kolejna pokrętna intryga naszego brata. Nie udało mu się mnie zabić, więc pomyślał, iż może wydać mnie za mąż i w ten sposób pozbyć się mnie. Nie ma prawa. Nie jest moim ojcem. –

Thor dobył nagle miecza i zaczął iść w kierunku

drzwi. Czy ma prawo, czy nie, nie dbam o to – powiedział. – Jest tylko jedno prawo, które się liczy. Prawo miecza. Jeśli ci ludzie chcą zabrać Gwendolyn, będą musieli najpierw mnie pokonać! –

– I mnie! – wrzasnął Reece, dobywając miecza.

Nagle rozległ się dźwięk dobywania setek mieczy i za Thorem podążyli wszyscy żołnierze. Wyszli z Galerii na zewnątrz, na powitanie przybyłego oddziału. Setka zaciekłych wojowników dosiadających rumaków stała przed budowlą i czekała. Ich dowódca zdążył już zsiąść z konia. Był dwukrotnie większy i dwukrotnie szerszy od normalnego mężczyzny. Miał jasną, czerwoną skórę i rozglądał się gniewnie. Z jego ust sterczały dwa kły niczym ciosy, między którymi dostrzec można było kilka rzędów ostrych, gnijących zębów. Skóra na jego twarzy była czerwona, zaś jego oczy, niewiele większe od szpar, były ciemnożółte. Jego łysa głowa miała kształt stożka. Zarówno on jak i wszyscy jego ludzie nosili żółto-zielone zbroje. Przybyłem, aby rościć prawo do narzeczonej – warknął w dół do Thora. Jego słowa zabrzmiały niczym warczenie jakiegoś zwierzęcia. –

Stojący u boku Thora Krohn, zaczął groźnie warczeć i włos zjeżył mu się na grzbiecie. Był gotów skoczyć na mężczyznę w każdej chwili. – Jesteś w błędzie – odpowiedział Thor dzielnie,

próbując przemówić pełnym przekonania głosem. – Nie ma tu żadnej narzeczonej dla ciebie. Gwendolyn nie ma ochoty stąd wyjeżdżać. Nie opuści tego królestwa bez przelanej krwi wszystkich naszych wojowników. Mężczyzna popatrzył gniewnie na Thora, zacisnął palce na rękojeści miecza, a jego twarz stała się jeszcze bardziej czerwona. – Wasz król obiecał mi narzeczoną! – warknął, to

zaciskając, to zwalniając uchwyt na rękojeści miecza. Jego ludzie reagowali nerwowo na każdy jego ruch. – Obiecał ci coś, czego nie możesz mieć – odparł

Thor. – Spierać możesz się z naszym królem, nie z nami. I nie z Gwendolyn. – Z nikim nie muszę się spierać! – wrzasnął. – Bo ta

dziewka jest moja. I zabieram ją ze sobą! – A teraz z drogi, karle! Nevarun podszedł do Thora, wysoko uniósł miecz, a kiedy to zrobił, Thor poczuł przypływ gniewu, jakiego nigdy jeszcze nie doświadczył. Kiedy mężczyzna zbliżył się bardziej, Thor podniósł dłoń i wymierzył w niego. I

zobaczył, jak żółta kula energii wystrzeliła z jego ręki i uderzyła w mężczyznę, posyłając go na ziemię kilkadziesiąt stóp dalej. Tłum zamarł a wrażenia. Powoli Nevarun potrząsnął głową i wstał na nogi. Odwrócił się i spojrzał ze zdziwieniem na Thora. I z nienawiścią. Tym razem jednak nie śmiał podejść bliżej. – Jesteś demonem! – powiedział. – Nazywaj mnie jak chcesz – powiedział Thor, nie

czując już wstydu z powodu tego, kim lub czym był. Zaczynał czuć się jak w domu. – Nie tkniesz Gwendolyn! Nevarun stał tak niepewny, sięgając po miecz i go opuszczając, warcząc z każdym kolejnym oddechem. Po chwili, która zdawała się trwać wieczność, odwrócił się w końcu do swych ludzi. Wymamrotał coś w swoim języku, czego Thor nie zrozumiał, po czym skoczył z powrotem na swego wierzchowca. Znieważyłeś honor Nevarunów. My nie wybaczamy. Pewnego dnia zapłacisz za to – wszyscy zapłacicie – własną krwią. I kiedy weźmiemy ze sobą narzeczoną – a tak będzie – nie zwrócimy jej. Odeślemy jej trupa! –

Nevarun splunął, po czym zawrócił razem z całym oddziałem i odjechał galopem po królewskim trakcie. Thor opuścił swój miecz powoli. Trząsł się cały wewnątrz, ale nie chciał tego po sobie pokazać. Podszedł do niego Reece i poklepał po ramieniu. Potem zrobiło to samo jeszcze kilku innych żołnierzy. Podeszła też Gwen. Położyła mu dłoń na policzku, nachyliła się i pocałowała go. I za sprawą tego pocałunku wszystko wróciło na swoje miejsce. Nigdy nie opuściłby jej. Nigdy.

ROZDZIAŁ SIEDEMNASTY

Erec galopował na Warkfinie, poganiając go, bodąc ze wszystkich sił, walcząc z upływającym czasem. Przed oczami cały czas widział Alistair. Wyruszył z Baluster późną nocą. Cwałując cały czas, pokonał peryferie miasta i skierował się na zachód. Jechał tak długo, aż pierwsze słońce zaczęło wychylać się zza horyzontu i ujrzał w oddali zarysy niewielkiego zamku. Leżał wysoko na wzgórzu, otoczony ogromną fosą ze zwodzonym mostem i kamiennymi murami, na których dziesiątki żołnierzy pełniło wartę. Mieli na sobie wyróżniającą się zbroję, inną od tej noszonej na północy – była zielona, błyszcząca, pokryta łuskami, zaś hełmy miały spiczaste nosy. Około dwóch tuzinów rycerzy broniło wstępu, co było całkiem nietypowe jak na możnowładcę. Erec zdał sobie sprawę, że handlarz niewolników mówił prawdę: miał przed sobą wszechpotężnego człowieka. Jechał drogą oświetloną porannym słońcem wprost w kierunku mostu. Kiedy zbliżył się do niego, krata w bramie powoli opuściła się, a do przodu wystąpiło kilku rycerzy. Podnieśli wysoko oszczepy i spojrzeli nieufnie na nadjeżdżającego Ereca. Ten zauważył natychmiast, iż

strażnicy przewyższali go liczebnie, a mimo to był pewien, że jakoś dostanie się do środka, jeśli zaistnieje taka konieczność. Nie chciał jednak zaczynać od starcia. Nadal wierzył w bliźniego, a samemu będąc szlachetnym, chciał dać szansę możnowładcy, by ten uznał, że bezwiednie popełnił błąd; być może, kiedy kupował Alistair, nie wiedział, że została odebrana Erecowi. Chciał dać mu szansę naprawienia błędu, zanim dojdzie do zbrojnej konfrontacji. Kiedy Erec wjechał rozpędzony na most, kilku żołnierzy zastąpiło mu drogę. Mógłby zabić ich wszystkich przy użyciu miotanej broni umocowanej przy pasie; zamiast tego jednak zatrzymał się i z wysiłkiem zapanował nad zniecierpliwieniem. – Ktoś ty? – krzyknął jeden z żołnierzy.

Jestem Erec, syn Arosena, pierwszy rycerz i doradca króla MacGila, władcy Zachodniego Królestwa Kręgu – przedstawił się władczym tonem, siedząc wyprostowany na koniu. – Żądam audiencji u waszego pana. –

– A kimże jest ten, który chce widzieć się ze mną? –

zagrzmiał czyjś głos. Erec podniósł wzrok. Wysoko nad zwodzonym mostem, w zamkowej wieży ujrzał stojącego na

niewielkim balkonie pana zamku. Mężczyzna odziany był w czerwone i białe jedwabie, nosił długie aż do kolan, zielone buty. Miał na sobie pelerynę i niewielką koronę. Po jego wyglądzie łatwo było domyślić się, iż możnowładca uważał się za kogoś, kim nie był. Pewnie wyobrażał sobie, że jest królem; a przecież był jednym z pomniejszych możnowładców, jednym z tysiąca, którzy podlegali MacGilowi i królewskiej armii. Jego aparycja świadczyła jednak o tym, iż nie zdawał sobie do końca z tego sprawy. Możecie znać mnie, jako prawą rękę króla i dowódcę Srebrnej Gwardii – zawołał Erec. – Moi towarzysze broni, a są ich tysiące, gotowi są przybyć na moje wezwanie ze wszystkich zakątków Kręgu i stanąć w obronie mojej sprawy. Nigdy dotąd ich nie wezwałem, gdyż swoje sprawy i nieporozumienia rozwiązuję sam. Mówię to nie po to, by ci grozić, lecz by zwrócić uwagę, że byłoby stosowniej rozwiązać zwadę bez uciekania się do zbrojnej konfrontacji. –

– A jaka to zwada poróżnia mnie z tobą? – zawołał

możnowładca. – Wiem, kim jesteś. Twoja zbroja cię zdradza. Erek odchrząknął ośmielony odpowiedzią. Może jednak temu możnowładcy dałoby się przemówić do rozsądku.

– Nie dalej jak wczoraj kupiłeś kobietę od handlarza

niewolników – powiedział Erec, ledwie wyduszając z siebie te słowa na myśl o losie Alistair. – Jestem przekonany, że nie zdawałeś sobie wówczas sprawy z tego, kim ona jest. Ale to wyjątkowa kobieta, która została porwana, wywieziona wbrew swojej woli z Savarii i bezprawnie tu osadzona. – A

skąd niby wiesz o tym wszystkim? – zapytał możnowładca. – Ponieważ ona jest moją żoną – odpowiedział Erec.

Wśród żołnierzy dało się słyszeć stłumiony okrzyk zdziwienia. Ich pan spoglądał na Ereca w ciszy. Nie mam podstaw, aby sądzić inaczej – kontynuował Erec. – Nie mogłeś tego wiedzieć, kiedy ją kupowałeś. Teraz jednak już wiesz i proszę, byś ją uwolnił, bym mógł zabrać ją ze sobą, byśmy uniknęli zbrojnej konfrontacji. Bez względu na to, ile zapłaciłeś tamtemu handlarzowi, zwrócę ci to, nawet podwójnie. –

Naprawdę? – zawołał możnowładca. – A jeśli odmówię? –

Odpowiedź mężczyzny zaszokowała Ereca; nie takiej się spodziewał. Spojrzał gniewnie, czując jak wzbiera w nim złość.

– Dlaczego miałbyś to zrobić? – zawołał zaskoczony

Erec. – Odmówię – odkrzyknął możnowładca – gdyż takie

jest moje życzenie. Ponieważ nikt nie będzie mi mówił, co mam robić. Może i odebrano ci żonę bezprawnie. Ale w takim razie, może powinieneś lepiej jej strzec, jako jej mąż. Nie świadczy to najlepiej o najlepszym rycerzu króla, jeśli nie potrafi zapobiec porwaniu własnej żony sprzed nosa. Mężczyzna zaśmiał się i jego ludzie również. Erec zaś poczuł ogarniającą go wściekłość. – MacGil może i ma tysiące wojowników – ale ja

również – zawołał mężczyzna. – Nie ma drugiego takiego możnowładcy, który dorównuje mi bogactwem. A używam go z głową. Opłaciłem wojowników we wszystkich sąsiadujących prowincjach stąd aż do kanionu. I to sowicie. Ktokolwiek zadrze ze mną, będzie miał do czynienia z armią, jakiej jeszcze nie widziano. Nawet taki wojownik, jak ty, zostanie zgnieciony w ułamku sekundy. Niechaj zatem będzie to dla ciebie nauczką – kontynuował możnowładca. – Następnym razem bacz pilniej na tych, na których ci zależy. Jesteś żałosną namiastką rycerza. Przychodzisz tu i myślisz, że zapłacę za twoje błędy. Może i kupiłem ją bezprawnie, jednak teraz należy do mnie. I nigdy nie wypuszczę jej poza tą bramę. –

Ani na prośbę twoją, ani na prośbę samego króla. Jest moją własnością i mogę robić z nią, co chcę. Wiedz również, że przybywasz w odpowiedniej chwili: właśnie obmywają ją służki i lada moment przyprowadzą ją do mego alkierza. Na pierwszą wizytę. Wiedząc zaś, kim jesteś i kim ona jest, będę oczekiwał jej z o wiele większą niecierpliwością. Mężczyzna odchylił się i zaśmiał, skrzyżował ręce w triumfalnym geście i spojrzał w dół na Ereca. Erec poczuł wściekłość większą niż kiedykolwiek dotychczas. Stojący na balkonie człowiek reprezentował sobą całe zło rodzaju ludzkiego, całkowite przeciwieństwo rycerskości, czy też tego, do czego dążył Erec. Szybciej niż którykolwiek z jego ludzi zdążył zareagować, wyciągnął krótką włócznię przytwierdzoną do siodła, piękną broń z dobrze wyszlifowanym, mahoniowym trzonkiem i srebrną szpicą, wziął zamach i cisnął z całej siły w możnowładcę. Popłynęła w powietrzu szybciej niż strzała i zanim możnowładca zdołał wykonać jakiś ruch, włócznia przeszyła jego krtań na wylot i utknęła po drugiej stronie w drewnianej ścianie. Mężczyzna stał przez sekundę z wielką dziurą w

szyi, z broczącą obficie z rany krwią i podniósł ręce do szyi. Jego oczy rozszerzyły się ze zdziwienia, ale też i bólu. Stał tak jeszcze kilka sekund, spoglądając na Ereca z niedowierzaniem, po czym osunął się do przodu, wypadł z balkonu i, obracając się w powietrzu kilka razy, wylądował na twarzy z plaśnięciem. Leżał teraz u wejścia do własnego zamku, pozbawiony życia. W pełnej zdziwienia ciszy, która właśnie zapanowała, żołnierze zastygli w bezruchu, nie mogąc zrozumieć, co się stało i to tak szybko. Erec nie czekał na ich reakcję. Ruszył do ataku jeszcze zanim ciało możnowładcy runęło na ziemię. Oszacował wyzwanie, jakie miał przed sobą i zdecydował, że nie będzie tracić sił ani czasu na żołnierzy stojących przed bramą. Jego głównym zamiarem było uwolnić Alistair i opuścić to miejsce. Najpierw zaś musiał przedostać się przez tę wielką spiczastą bramę. Zerwał się do galopu, sięgnął do torby przy siodle i wyjął długi łańcuch z kolczastą kulą na końcu. Zakręcił nim nad głową i rzucił. Kolczasta kula przeleciała łukiem ponad bramą i owinęła się dokoła pala. Erec chwycił mocno za drugi koniec, skoczył ze swego rumaka wzwyż i zwisając na łańcuchu poleciał niczym wahadło. Przeleciał obok żołnierzy, kilka stóp nad ich głowami, w kierunku otworu nad żelazna kratą.

Przeleciał przez otwór i wylądował z przewrotem bezpiecznie po drugiej stronie kraty, na dziedzińcu. Żołnierze ruszyli do ataku, lecz nie mieli jak przedostać się przez bramę. Szybko zorientował się w sytuacji i przygotował do odparcia ataku żołnierzy na dziedzińcu. Pierwszy z kilku na zielono ubranych rycerzy natarł na niego. Erec klęknął i pchnął mieczem w brzuch przeciwnika, znajdując czuły punkt między krańcem zbroi a podbrzuszem – a mężczyzna wypuścił z rąk kolczasty cep i zwalił się na ziemię nieżywy. Erec sięgnął po cep, wstał i zamachnął się nim dokoła, uderzając najeżoną kolcami kulą w twarz kolejnego przeciwnika, który poleciał w tył i walnął plecami płasko o ziemię. Trzeci atakujący oberwał kopniaka w splot, zanim jeszcze zdążył opuścić swój topór. Potem Erec sięgnął po krótką włócznię zwisającą u pasa i cisnął w kolejnego napastnika. Trafił w nieosłonione miejsce między kolanem i udem. Następnie chwycił mały topór, obrócił się na pięcie i uderzył ostatniego z atakujących w czułe miejsce między osłonami barku i klatki piersiowej. Mężczyzna padł na ziemię z krzykiem. Erec zlustrował dziedziniec: pięć nieruchomych ciał i jak na razie nikogo więcej.

Nie marnował czasu. Popędził przed siebie i wpadł do wewnątrz niewielkiego zamku. Stanął w pogrążonym w mroku, wąskim korytarzu i zaczął rozglądać się zdezorientowany. – ALISTAIR! – krzyknął zdesperowany.

Nie otrzymał jednak żadnej odpowiedzi – zamiast tego zza zakrętu wypadł kolejny człowiek i zaatakował Ereca praktycznie bez chwili wahania. Podbiegł od tyłu i rzucił się na Ereca, próbując chwycić go za gardło gołymi rękoma. Najwidoczniej wolał walkę w ręcz. Erec złapał go za nadgarstek, zgiął i przerzucił przez swoje ramię, po czym butem zmiażdżył mu szyję. Z tyłu nadbiegł kolejny atakujący. Erec obrócił się i wyrżnął go łokciem w brzuch, po czym złapał go i cisnął o ścianę głową do przodu. Dwa ciała leżące jedno na drugim blokowały teraz przejście w wąskim korytarzu. Erec nie marnował czasu. Wybrał kierunek i pobiegł korytarzem wiodącym do serca zamku. Miał nadzieję, że to tam trzymali Alistair. – ALISTAIR! – odchylił się i zawołał ponownie. – Erec! – dobiegł go niewyraźny głos

Najpierw nie był pewien, skąd pochodził; po chwili

jednak usłyszał go ponownie, tym razem wyraźniej. – Erec! – wołała. – Tutaj!

Erec odwrócił się, zauważył spiralne, kamienne schody. Właśnie zbiegali po nich trzej kolejni żołnierze w zielonych zbrojach i z mieczami w dłoniach. Erec sięgnął do sakiewki przy pasie i wyjął garść niewielkich, gładkich kamieni, których używał do procy i rzucił je pod nogi schodzących. Napastnicy nie mieli czasu na reakcję. Cała trójka potoczyła się w dół z przeraźliwym zgrzytem zbroi, uderzając o siebie i posadzkę, wprost pod nogi Ereca. Erec zszedł im z drogi i pozwolił, by potoczyli się dalej. Nie chciał marnować ani sił, ani czasu na walkę, która nie była potrzebna. Ich waga i pęd wystarczyły, by pozbawić ich przytomności, kiedy grzmotnęli o ziemię poniżej. Erec pobiegł dalej, piął się po schodach coraz wyżej i wyżej. Za sobą w oddali, słyszał zgrzyt podnoszonej bramy, z którą mocowali się pozostawieni przed nią żołnierze. Nie pozostało mu zbyt dużo czasu. – ALISTAIR! – wrzasnął ponownie. – Erec! – odpowiedziała na jego zawołanie.

Po czym usłyszał krzyk. Jej krzyk. Wiedział, że cierpi.

Jego serce zabiło mocniej. Pobiegł jeszcze szybciej Dotarł na szczyt schodów i w końcu usłyszał, skąd dobiegały jej krzyki. Obrócił się w prawo i runął przez korytarz w kierunku otwartych drzwi na jego końcu. Słyszał dochodzące stamtąd odgłosy szamotaniny. Wpadł do wnętrza i ujrzał Alistair. Miała ręce związane za plecami. Sługa zabitego możnowładcy ciągnął ją właśnie do otwartego okna. Był gotów wyrzucić ją za chwilę, posłać na niechybną śmierć. Erec zorientował się, iż był za daleko, by ją ocalić. Mógł zabić służącego, nie mógł zaś ocalić Alistair. Czekała ją tylko śmierć. Nie wahał się jednak. W ułamku sekundy ocenił sytuację i przyszedł mu do głowy pewien pomysł. Narażał życie Alistair, ale warto było spróbować: sięgnął do pasa po swój sztylet i odchylił się, modląc do wszystkich bogów, żeby nie pozwolili mu chybić. Gdyby pomylił się choć o włos, sztylet odebrałby życie Alistair zamiast służącemu. Pochylił się do przodu i rzucił. Widział jak ostrze leci w powietrzu, obracając się wokół własnej osi. Czuł, jak serce przestaje mu bić. Wstrzymał oddech. Z wielką ulgą zauważył, że ostrze wbiło się w krtań mężczyzny, prawie otarłszy się o Alistair. Trafiony sługa puścił ją i wzniósł dłonie do szyi,

charcząc i brocząc obficie krwią, po czym osunął się na ziemię. Alistair zatrzymała się tuż przy oknie, odwróciła się i stanęła twarzą w twarz z Erec’kiem. Ten podbiegł do niej, wyjął drugi sztylet i przeciął więzy na jej rękach. Rzuciła się w jego objęcia, zanosząc histerycznym łkaniem, i objęła go mocno rękoma. Dobrze było móc ponownie poczuć ją w swoich ramionach. Erec otworzył oczy i spojrzał ponad jej ramieniem. Ku swemu zdziwieniu zauważył, że sługa nagle zerwał się z ziemi, stanął na nogach i wyrwał tkwiący w jego szyi sztylet. W jakiś sposób zdołał wskrzesić w sobie siły. Podniósł sztylet wysoko nad głowę i natarł na nich z zamiarem wbicia ostrza w plecy Alistair. W ułamku sekundy Erec odepchnął ją z drogi, zrobił krok do przodu i złapał nadgarstek sługi w powietrzu. Potem wykręcił mu rękę do tyłu, złapał za poły koszuli, postąpił kolejne trzy kroki i rzucił przez otwarte okno głową do przodu. Zgotował mu los, którym jeszcze przed chwilą służący chciał obdarzyć Alistair. Mężczyzna poleciał w powietrzu, krzycząc, machając rękoma i nogami, aż w końcu wylądował na ziemi z głuchym odgłosem, tuż obok swojego pana. Erec wyjrzał przez okno. Nie spodobało mu się to,

co tam zobaczył: dziesiątki rycerzy przybywało ze wszystkich stron, wjeżdżając na most wiodący do zamku. Zauważył też, że wkrótce miało udać im się wyważyć bramę i wejść do środka. Najwyraźniej zgładzony możnowładca miał wielu potężnych wasali, którzy przybyli zgodnie z przyrzeczonym słowem. Jest inne wyjście – powiedziała Alistair, kiedy podeszła do niego i spojrzała mu w oczy. – Zauważyłam je, kiedy mnie tu prowadzili. Tylne wyjście. –

– Pokaż mi je – powiedział Erec.

Pobiegli korytarzem do przeciwległego krańca zamku, po czym Alistair skierowała się do narożnej komnaty. Podeszli do otwartego okna i oczom Ereca ukazało się zaplecze zamku prowadzące na otwartą łąkę. I nigdzie w pobliżu nie było żadnego rycerza. Miała rację. Tylne wejście było jednak zablokowane żelazną bramą. Erec uświadomił sobie, że jeśli uda im się dotrzeć na łąkę jakąś inną drogą, to zdołają uciec i uniknąć konfrontacji z dziesiątkami rycerzy. Może i dałby radę pokonać ich wszystkich, jednak w żaden sposób nie mógł uratować jednocześnie Alistair i siebie. Jeśli chciał, by Alistair przeżyła, musiał uniknąć walki w każdy możliwy sposób. Sięgnął do pasa po przymocowany tam, długi na około dwadzieścia stóp, zwój drutu zakończony pętlą. Erec używał go w wyjątkowych sytuacjach, kiedy chciał

przewrócić konia swego wroga. Nigdy jeszcze nie używał go do czegoś takiego. Zdał sobie też sprawę, iż nie wystarczy go na tyle, aby bezpiecznie dotrzeć na dół – czekał go długi i bolesny upadek. Ale nie miał wyboru. Zlustrował wzrokiem kamienny mur za oknem i zauważył przytwierdzoną do niego na żelaznym pręcie flagę. Owinął koniec drutu wokół pręta i wyrzucił resztę w dół. Koniec drutu zawisł dobre dziesięć stóp nad ziemią, jednak już poza murami zamku i żelazną bramą. Jeśli ich upadek nie skończy się śmiercią, to może w ten sposób wydostaną się na wolność. Usłyszał odgłosy biegnących po korytarzu rycerzy i wiedział, że nie zostało mu wiele czasu. – Ale co z rękoma? – spytała Alistair. – Przecież ten

drut przetnie je na dwoje. Erec myślał o tym samym. Rozglądał się dokoła szukając czegoś, co mogłoby ochronić ich dłonie. – Weź to! – powiedziała Alistair.

Zdjęła z siebie futrzane okrycie, a Erec wziął je z wdzięcznością i owinął dłonie kilka razy. – Wejdź mi na plecy – powiedział.

Wskoczyła na niego i Erec podszedł do krawędzi

okna. Złapał drut, pociągnął dla sprawdzenia i opuścił się w dół przy zamkowym murze. Zsuwali się szybciej, niż był w stanie nad tym zapanować. Nie mógł powstrzymać upadku. Lecieli w dół do miejsca, w którym kończył się drut i dalej jeszcze dziesięć stóp. Wylądowali twardo na ziemi – uderzając o nią o wiele za mocno. W ostatniej chwili Erec zdołał wykręcić się i zamortyzować swoim ciałem upadek Alistair, przyjąwszy na siebie cały impet. Kiedy wylądowała na nim, poczuł, jak pękło mu żebro. Pozbawiony tchu podniósł się na ręce i kolana. Widząc gwiazdy wokoło, odwrócił się i spojrzał na Alistair. – W porządku? – spytał.

Pokiwała głową. Widział, że była oszołomiona, jednak wyszła z tego bez szwanku i Erec odetchnął z ulgą. Nagle usłyszał łoskot żelaza i uświadomił sobie, że armia przedostała się właśnie przez bramę, i że zgromadzeni przed nią żołnierze wtargnęli do zamku i pędzili po schodach z zamiarem rozprawienia się z nimi. Erec wstał i zagwizdał wyróżniającym się dźwiękiem, takim, jaki tylko Warkfin mógł usłyszeć i

rozpoznać. Chwilę później Warkfin wyłonił się zza rogu. Erec wstał i podsadził Alistair, po czym samemu dosiadł rumaka. Kiedy popędził konia do galopu, Alistair przywarła mocno do jego ciała. Odjechali w pełnym galopie, pozostawiając za sobą odgłosy wdzierających się na zamek wojowników, które z każdą chwilą coraz bardziej cichły. Jej ramiona zaciśnięte wokół jego ciała przyniosły Erecowi ukojenie, jakiego nie był w stanie sobie wyobrazić. Była bezpieczna. W końcu była bezpieczna.

ROZDZIAŁ OSIEMNASTY

Andronicus jechał na czele swojej armii. W ręce trzymał rozpaloną pochodnię, z którą pochylał się i podkładał ogień pod słomiane dachy zabudowań wioski należącej do McCloudów. W przeciągu kilku minut udało mu się puścić z dymem całą osadę. Galopował między domostwami w tę i z powrotem, pośród buchających płomieni i coraz głośniejszych krzyków. Uśmiechnął się z zadowoleniem. To powinno nauczyć czegoś króla McClouda. Powinno dać nauczkę wieśniakom, że mają chować się po domach, żyć w ciągłym strachu przed nim i jego ludźmi. Miał zamiar zgładzić wszystkich mieszkańców tej wioski przed odjazdem. Nie przetrwa nikt. Zawsze tak postępował. We wszystkich krajach, na rozległych terytoriach świata, które do tej pory podbił, Andronicus kierował się jedną, prostą zasadą: zabić, zniszczyć i zdławić wszystkich i wszystko w zasięgu wzroku. Nie pozostawiać nikogo przy życiu. Nie brać jeńców. Spalić wszystko do samej ziemi. Tak, żeby nie pozostał nikt, kto mógłby przywrócić stary porządek. Liczył się tylko nowy. Ustalony przez niego.

I tak też było. Jego armia podbijała miasto za miastem, państwo za państwem, a jego imperium liczyło miliony poddanych. Miał na usługach miliony żołnierzy i jeszcze większą liczbą niewolników. Wszyscy posłuszni aż do przesady. Był w stanie wysłać swoje wojska w najróżniejsze krańce świata jednocześnie i zmieść z powierzchni ziemi każdego, kto śmiał powstać przeciwko niemu. Nic nie dawało mu większej satysfakcji. Teraz zaś nadeszła pora, by to król McCloud zapłacił. McCloud popełnił poważny błąd odmawiając wsparcia Andronicusa, rezygnując ze współpracy, kiedy nadarzyła się okazja. Oczywiście oferta Andronicusa miała drugie dno i gdyby McCloud pozwolił mu przekroczyć kanion, skorzystałby z tej szansy i zniszczył wszystko, co należało do McClouda. Oczywiście, nie zrobiłby tego tak od razu. Pozwoliłby McCloudowi myśleć przez jakiś czas, że jest wolny. Do momentu, w którym zwabiłby go w pułapkę i zabił. I całą jego rodzinę. McCloud jednak na to nie poszedł, przez co rozsierdził Andronicusa. Teraz, aby dać do zrozumienia pozostałej części jego imperium, zamierzał nie tylko zniszczyć McClouda i jego ukochanych, ale najpierw ich torturować. Uśmiechnął się na myśl o tym, jak ćwiartuje ich powoli, jak wywozi ich rozczłonkowane ciała na wszystkie strony świata. O tak, zamierzał wysuszyć ich głowy i zakonserwować, a może nawet zastąpić swój

obecny naszyjnik nowym, zrobionym z głowy McClouda. Sięgnął ręką do szyi i pogładził palcami zwisające tam wysuszone czerepy. Myśl ta sprawiała mu ogromną przyjemność. Już teraz zaczął zastanawiać się nad rodzajem łańcucha, na który nawlecze głowę McClouda. Jego ludzie nadrobili dzielącą ich od dowódcy odległość i wpadli z krzykiem do gorejącej wioski, zarzynając wieśniaków, którzy wychodzili ze swych chałup. Andronicus spojrzał za siebie i uśmiechnął się na widok rozlanej po drodze krwi. Zapowiadał się rewelacyjny dzień. Pustoszyli już dziesiątą wioskę tego dnia, a drugie słońce zaledwie wspięło się na nieboskłon. Wylądowali wczesnym rankiem na brzegu należącym do McClouda – Andronicus na czele dziesięciotysięcznej floty. Kiedy jego stopy dotknęły piaszczystego brzegu, Andronicus nie mógł wyjść z podziwu, że ponownie stanął w tym miejscu, na zewnętrznym brzegu Kręgu, zanim księżyc odbył cały cykl. Tym razem jednak przybył gotowy na wojnę, a nie na rozmowy. Przywiózł ze sobą więźnia z klanu McCloud, który znał sposób na przebycie kanionu. Tym razem nie zamierzał spotkać się z McCloudem. Tym razem chciał poprowadzić swych ludzi przez pięćdziesięciomilowe zewnętrzne pustkowie McCloudów wprost do kanionu, wykorzystać jeńca, który miał mu pokazać, jak pokonać kanion, przejść na drugą stronę i zaskoczyć McClouda,

spalić jego dwór do gołej ziemi. Nie mógł doczekać się wyrazu zdziwienia na twarzy McClouda, kiedy zobaczy go pod swoim nosem, po swojej stronie kanionu. Tak, ten widok będzie bezcenny. A kiedy skończy z McCloudami, skupi się na prawdziwym celu: na MacGilach. Kiedy już będzie w środku Kręgu, przekroczy Highlands, poprowadzi milionową armię pod drzwi MacGilów i zetrze na proch pamięć o Królewskim Grodzie. Kiedy skończy, miejsce to istnieć będzie jedynie w odległej historii. Jako sterta gruzu. Oczami wyobraźni widział już dym, proch i opary unoszące się nad ziemiami MacGila, kiedyś żyznymi i bogatymi, obecnie będące jedynie opustoszałą ruiną, ostrzeżeniem dla wszystkich, którym przyszło do głowy z nim walczyć. Myśl ta wywołała uśmiech na jego twarzy. Pognał przez wioskę, nie zatrzymując się, by terroryzować jej mieszkańców. Skupił się raczej na widniejącym w oddali kanionie. Jego ludzie dogonili go i jechali tuż za nim przez pustkowie, na którym poddani MacClouda bezmyślnie pozakładali osady. Pozbawieni rozsądku pionierzy byli na tyle durni, by zamieszkać po zewnętrznej stronie kanionu. Mieli teraz za swoje. Trzeba było pozostać wewnątrz. Czy naprawdę myśleli, że nigdy nic nie będzie im tu grozić, że pozostaną poza zasięgiem wielkiego Andronicusa? Jechali już od kilku dobrych godzin, cały czas na

zachód, coraz bliżej kanionu, pustosząc po drodze kilka kolejnych wiosek. Kiedy drugie słońce zaczęło rzucać długie cienie na ziemi i armia Andronicusa pokonała wzniesienie, w końcu ich oczom ukazał się wielki kanion. Sprawiał majestatyczne wrażenie, takie samo, jak wówczas, gdy Andronicus przybył tu jako chłopiec. Zdumiewał go bezgranicznie ten cud świata, wraz ze swoją magiczną, energetyczną tarczą, która trzymała w ryzach jego ludzi i uniemożliwiała zdobycie Kręgu od wielu pokoleń. Był ostatnią rzeczą na świecie, której jego armia nie była w stanie przełamać. Teraz zaś posiadał informacje, których potrzebował, by przekroczyć kanion. Miał zamiar osiągnąć to, czego nie udało się wszystkim jego przodkom. Miał zamiar wjechać do tego ostatniego nietkniętego, nieskazitelnego miejsca na całej planecie i splamić krwią każdy jego kawałek. Chciał niszczyć je, aż całkowicie uzna jego zwierzchnictwo. Czuł smak zwycięstwa, przypływ siły, która wzbierała w nim, kiedy już było po wszystkim. Niebawem nie będzie miejsca na ziemi, którym by nie zawładnął. Jego ludzie dogonili go i wkrótce wszyscy zatrzymali się przed krawędzią kanionu. Zsiedli z koni. Andronicus podszedł kilka kroków i przyjrzał się przepastnej otchłani. Była potężna, budziła respekt nawet u niego, który przecież był już w każdym zakątku tego świata, widział wszystko, każdy cud natury. Ten był jednak

wyjątkowy. Spowity żółtą, upiorną mgłą, która wydawała się rozpościerać nieskończenie daleko. Do tego zaś potężna moc energetycznej tarczy, którą Andronicus wyczuwał nawet stąd. Podniósł rękę przed siebie, w kierunku krawędzi i trzymał wyprostowaną. Wiedział, że kilka kroków dalej znajdowała się niewidzialna ściana i gdyby podszedł bliżej, pozbawiłaby go przytomności. Jak niewidzialna bańka powstrzymująca go przed pójściem dalej. Gdyby nie ta tarcza, on i jego ludzie powybijaliby po prostu wojowników MacGila, którzy strzegli Wschodniego Przejścia. Lub zeszli na dół, na dno kanionu, lub zbudowali własny most. Przychodziły mu do głowy tysiące pomysłów na jego pokonanie. Pamiętał jednak, jak w przeszłości rozbili tu obóz i przez cały księżycowy cykl próbowali w najrozmaitszy sposób tego dokonać. Za każdym razem, kiedy tylko przestąpili próg, energetyczna tarcza spalała ich, zabijając w ułamku sekundy. Nie było na to żadnego sposobu. Tym razem będzie inaczej. – Przyprowadźcie go do mnie – warknął Andronicus,

nie spojrzawszy nawet za siebie i podniósł rękę rozczapierzając swe trzy długie pazury. Chwilę później jego ludzie przyprowadzili związanego jeńca. McCloud wił się ze strachem w oczach,

kiedy żołnierze pchnęli go w kierunku Andronicusa. Ten chwycił swymi trzema pazurami za poły koszuli więźnia i przyciągnął blisko do siebie. Nadeszła twoja szansa, ludzkie nasienie – powiedział do niego. – Przyrzekłeś pokazać nam, jak przebyć kanion. Jesteśmy tu, zatem powiedz, jak to zrobić. –

Człowiek stał z otwartymi szeroko oczami, zerkając raz na Andronicusa, raz na otchłań kanionu i trząsł się cały ze strachu. Andronicus zaczął podejrzewać, że coś jest nie tak i bardzo nie spodobało mu się to przeczucie. – Wybacz – krzyknął człowiek. – Skłamałem! Nie

mam pojęcia, jak przejść przez kanion. Chciałem tylko wydostać się z lochu. Trzymałeś mnie tam tyle lat. Nie mogłem już tego znieść. Byłem zdesperowany. Gotowy powiedzieć cokolwiek. Przebacz! – powiedział zanosząc się płaczem. – Przebacz! Andronicus spojrzał na człowieka z niedowierzaniem, które szybko ustąpiło miejsca furii, potężnej i mrocznej, jakiej nie czuł jeszcze nigdy. Dał się oszukać. I to człowiekowi. Zmobilizował całą armię, przepłynął morze Amorek, z niecierpliwością oczekiwał i napawał się myślą o tej chwili, a wszystko to tylko dlatego, że jakiś żałosny człowieczek postanowił go okłamać.

Wybuchnął nieziemskim rykiem, sięgnął rękoma i podniósł człowieka wysoko nad głowę. Używając swej niebywałej siły, rozdarł go na dwoje. Krew trysnęła dokoła. Pokryła głowę i twarz Andronicusa, pociekła w dół po napierśniku. Rozdarty na dwoje człowiek krzyczał przeraźliwie. Wciąż żył, a jego dwie połowy wiły się bezładnie. Andronicus wziął zamach i rzucił je w otchłań kanionu. Człowiek krzyczał jeszcze przez chwilę, kiedy części jego ciała, obracając się w powietrzu, opadały niżej, coraz głębiej w czeluściach kanionu – lecz kiedy dotarły do niewidocznej bariery, zaległa cisza – jego ciało przemieniło się w proch. Andronicus odchylił się i zawył z rozpaczy i frustracji; wrzasnął krzykiem, który wstrząsnął podwojami całego Kręgu. Poprzysiągł, że znajdzie drogę do wewnątrz, choćby miała to być ostatnia rzecz, jaką uczyni.

ROZDZIAŁ DZIEWIĘTNASTY

Thor i Gwen szli ścieżką prowadzącą do północnej bramy, na zewnątrz Królewskiego Grodu i dalej aż do Klifów Kolviana. Krohn kroczył przy nich wesoło. Od kiedy opuścili Galerię Broni, wszystko potoczyło się szybko, jak w kalejdoskopie. Thor nadal nie mógł pojąć, co tak naprawdę się wydarzyło. Najpierw szok związany z pojawieniem się nowej, bitewnej formacji lojalnej jedynie Garethowi. Potem kolejny, kiedy Srebrna Gwardia pozbawiona została swej siedziby i zmuszona do stacjonowania w koszarach. No i rozłam królestwa, który w przekonaniu Thora pogłębiał się z każdą chwilą. Do tego ten zdrajca Forg. I zaprzysiężenie Gwen na następcę tronu w przypadku obalenia Garetha. Przede wszystkim zaś wizyta Nevarunów, którzy przybyli, by zabrać stąd Gwen. Thor nie chciał nawet myśleć, co by się stało, gdyby nie było go w Grodzie w chwili pojawienia się Nevarunów. Czy naprawdę mogłaby zniknąć z jego życia? Czy naprawdę nie istniało nic, do czego Gareth nie posunąłby się, żeby się jej stąd pozbyć? Był wdzięczny losowi, że akurat wtedy był na miejscu i mógł ich powstrzymać, że miał wsparcie swoich towarzyszy broni. Był dumny, że chcieli, aby to ona rządziła i uważał, że była najlepszym kandydatem do tronu.

Czuł również, że czas spędzony z nią miał teraz większą wartość. Legion przygotowywał się do ponownego wymarszu, by wspomóc odbudowę miast i wsi spustoszonych przez najazd McClouda. Wiedział, że to tylko kwestia czasu, kiedy zostanie wezwany i wysłany z pozostałymi żołnierzami. Dlatego chciał spędzić z Gwen każdą chwilę z czasu, który mu jeszcze pozostał. Przede wszystkim zaś pozostawało pytanie, które nie dawało mu spokoju: czy za niego wyjdzie? Idąc wolnym, spacerowym krokiem mijali pola i klify. Trzymali się za ręce. Serce Thora biło mocno i zaschło mu w gardle. Był gotów zapytać ją; chciał to zrobić i za każdym pokonanym zakrętem zastanawiał się, czy miejsce, do którego dotarli było wystarczająco dobre na zadanie pytania, które miało zmienić ich życie już na zawsze. Czuł wstyd, że nie ma jakiegoś klejnotu, czy też pierścionka, ani nic wartościowego, co mógłby jej ofiarować; mógł dać jedynie swoją miłość. Obawiał się też, że odpowie: nie. Co stałoby się wówczas z ich związkiem? Czy nie mierzył zbyt wysoko? Czy nadal sądziła, że był niższego stanu? Albo gorszy? Czy kiedykolwiek w to wierzyła? Chciał myśleć, że był dla niej ważny i że zechce zostać jego żoną, jednak gdzieś zawsze czaiła się niepewność. Mimo wszystko, nadeszła pora, by ją o to zapytać i za każdym mijanym zakrętem chciał to zrobić. Nie potrafił

jednak zdecydować, czy nadeszła ta jedyna, idealna chwila. –

Wydajesz się czymś zatroskany – powiedziała

Gwen. Thor wziął się w garść. – Naprawdę?– spytał. – Tak, naprawdę – powiedziała.

Przepraszam – odparł. – Powiedz, gdzie mnie prowadzisz? –

Już ci mówiłam – powiedziała z lekkim uśmieszkiem. – Naprawdę jesteś nieobecny, wiesz? –

Zaczerwienił się. – Wybacz. Powiedz jeszcze raz, proszę. – Chcę zabrać cię do miejsca, które jest dla mnie

szczególnie ważne. Powiedziałeś, że chcesz wiedzieć o mnie więcej. A to miejsce mówi o mnie wszystko. To tam spędzam większość czasu, gdy ciebie nie ma w pobliżu. To miejsce jest dla mnie wszystkim, a nawet jeszcze więcej. I chcę podzielić się nim z tobą. – Jestem zaszczycony – powiedział. – Co tam jest

takiego?

Gwen uśmiechnęła się radośnie. – Zobaczysz, kiedy już będziemy na miejscu.

Ścisnęła jego dłoń mocniej i przyspieszyli kroku. Krohn miauczał, idąc za nimi przez pola, po wzniesieniu stopniowo pnącym się w górę, pokrytym bogactwem kwiatów. – Nie mamy dużo czasu dla siebie – powiedział Thor

odchrząknąwszy, czując jak oblewa go pot na myśl, że za chwilę się oświadczy. – Wkrótce wyślą mnie gdzieś z oddziałem legionistów, by pomóc przy naprawie zniszczeń. – Wiem – powiedziała i jej twarz pociemniała. –

Odbudowa jednak nie będzie trwać wiecznie. Wrócisz za kilka dni. Mam nadzieję, że do mojego powrotu niektóre rzeczy ulegną zmianie – powiedział prawie się jąkając. –

– Jak to? – spytała.

Odchrząknął kilka razy i zaczerwienił na twarzy. Czuł się jak niedojda, unieruchomiony własnym zażenowaniem i strachem. – Od jakiegoś czasu chcę zadać ci pewne pytanie –

wyrzucił z siebie w końcu.

Jej uśmiech powiększył się jeszcze bardziej. – No i – spytała – jakież to pytanie?

Thor otworzył usta, by przemówić, ale za każdym razem zasychało mu w gardle. Poczerwieniał z zażenowania. Nigdy jeszcze nie prosił żadnej dziewczyny, by wyszła za niego i nie miał pojęcia, jak to zrobić. – Hm… – wydusił, po czym zaczął jeszcze raz. –

Hm… Zastanawiałem się… Gwen roześmiała się serdecznie. A ostatnio byłeś taki wygadany – powiedziała, śmiejąc się. –

Thor oblał się jeszcze głębszą purpurą niepewny, czy powinien ciągnąć to dalej. Czuł, że i tak zdążył już zepsuć tę chwilę. W tym momencie dotarli na szczyt wzgórza i ujrzeli przed sobą budowlę. Zatrzymali się oboje i patrzyli z zachwytem. Rozpościerający się przed Thorem widok kompletnie go zaskoczył. Był to jeden z najpiękniejszych budynków, jakie Thor widział w swoim życiu. Zbudowany na planie idealnego okręgu, osadzony nisko w ziemi, był wysoki najwyżej na dwanaście stóp. Ściany z pradawnego, zniszczonego kamienia, który błyszczał odcieniami bieli, podpierały idealnie płaski dach pokryty iskrzącą się w

słońcu złotą powłoką. Drzwi miały niski strop w kształcie łuku i również pokryte były złotem. – Piękne – powiedział Thor. – Co to? – Nigdy tu nie byłeś?

Thor potrząsnął głową, czując wstyd. – To Dom Uczonych – wyjaśniła. – Znajdują się tu

najcenniejsze i najrzadsze księgi naszego królestwa. I królewska biblioteka – moim zdaniem największy skarb, jakim nasze królestwo może się pochwalić. Gwen pociągnęła go za rękę i poprowadziła do drzwi, a Thor uświadomił sobie, że czas na zadanie pytania minął. Zbeształ się w myślach. Teraz musiał z tym poczekać. Dotarli do budynku i Gwen otworzyła drzwi ot tak, jakby to miejsce należało do niej. Thor wszedł do środka, Krohn zaraz za nim. Kiedy weszli, Thor zaniemówił z wrażenia. Podczas gdy na zewnątrz budynku ściany zbudowane były z kamienia, wewnątrz pokryte były w całości szkłem. Pośrodku zaś znajdował się okrągły, porośnięty trawą dziedziniec z jednym, rzadko spotykanym, kwitnącym owocowym drzewem, które stało w samym jego centrum. Słoneczne światło wpadało do środka przez szkło i

rozświetlało dziedziniec. Wszędzie dokoła wewnętrznych ścian, daleko jak okiem sięgnąć, widniały grzbiety ksiąg – pradawnych, wielkich, przepastnych, w srebrnych i złotych oprawach, najbardziej egzotycznych i cennych wolumenów, jakie przyszło mu do tej pory oglądać. Lśniły, jak dzieła sztuki. – Ależ tu pięknie – powiedział Thor. – Przeczytałaś

wszystkie te księgi? – zapytał z podziwem. Gwen odchyliła głowę i roześmiała się. Chciałabym – powiedziała. – Oczywiście próbowałam. To tu spędzam większą część każdego dnia. Moje rodzeństwo często naśmiewało się ze mnie, nazywając mnie molem książkowym. Jednak jest to część mojego życia. –

Nagle Thor coś sobie uświadomił. – To dlatego twój ojciec wybrał ciebie na władcę –

powiedział. – Uważał cię za najmądrzejszą. Gwen spojrzała na niego i zamrugała oczyma, jakby zastanawiała się nad tym po raz pierwszy. Wzruszyła ramionami. No nie wiem. Moje rodzeństwo jest również całkiem oczytane. –

Thor jednak wiedział, że przemawiała przez nią skromność. Widząc ją tu, w tym miejscu, jak zachowuje się, jakby była w domu, zobaczył ją w innym świetle. Po raz pierwszy zdał sobie sprawę, jak bogatą wiedzę posiadała. Dostrzegał jej inteligencję; nagle wszystko miało sens. Zrozumiał, że Gwen dysponowała własnym źródłem potęgi. Posiadała wiedzę. Mądrość, której Thor nigdy nie będzie w stanie posiąść. Świadomość tego była budująca. A wcale nie spodziewał się tego po niej, zważywszy na jej urodę i fakt, że kobiety w tym królestwie rzadko odbierały akademicką wręcz edukację. – Spóźniłaś się na dzisiejszą lekcję – dobiegł ich

czyjś głos. Thor odwrócił się i zobaczył starego człowieka idącego w ich kierunku. Jego twarz pokrywały zmarszczki, a głowę wieńczyła siwizna. Odziany był w purpurowozielone szaty Królewskiej Rady. Utykał i garbił się lekko, podpierając laską, której złocona końcówka wybijała rytm na kamiennej posadzce w miarę, jak zbliżał się do nich. Uśmiechnął się ciepło do Gwen, a jego twarz pokryły tysiące zmarszczek. Gwen odchrząknęła. Thorze, poznaj Aberthola. Jest królewskim uczonym. Służył radą memu ojcu i ojcu mego ojca. –

Jak i ojcu jego ojca – dodał Aberthol zachrypniętym głosem z uśmiechem na twarzy. – W przeciwieństwie do obecnego króla z rodu MacGilów – dodał i spoważniał natychmiast. – Przynajmniej od jakiegoś czasu. –

Gwen spojrzała na niego zaskoczona. – Naprawdę? – spytała.

Skinął głową. – Konkretnie od wczoraj. Tego było już za wiele.

Nie mogłem znieść jego kolejnych zniewag. Poza tym, powołał nową Radę. Otoczył się młodymi ludźmi, którzy z uporem odradzają mu podjęcie jakichkolwiek sensownych decyzji. Nadal zasiadam na zebraniach Rady, ale jest to już tylko formalność. Aberthol potrząsnął głową ze smutkiem. – Twój ojciec przewraca się w grobie – powiedział.

– Nie rokuje to zbyt dobrze dla Kręgu. Wcale a wcale. Kiedy wiedzę i mądrość zastępuje ignorancja i wyniosłość, upadek dworu – a wraz z nim królestwa – jest tylko kwestią czasu. Wszak na czym oparte są dwór i królestwo, jeśli nie na wiedzy i mądrości? Wszystko inne – broń, żołnierze, bogactwo i władza – z tego bierze początek. Mądrość to fundament każdego królestwa. Nigdy o tym nie zapominaj, Gwendolyn.

Skinęła głową, a mężczyzna przyjrzał się jej uważnie. – Słyszałem, że obejmiesz rządy.

Gwen otworzyła szeroko oczy ze zdziwienia. – Skąd się tego dowiedziałeś? – spytała.

Uśmiechnął się. – Mam

swoje źródła – powiedział. – Nawet taki stary człowiek, jak ja. Na królewskim dworze słowo szybko wędruje. Zbyt szybko. Jednak w tym przypadku to wieść, którą przyjąłem z radością. Zawsze wiedziałem, że będziesz wspaniałą władczynią. Lepszą nawet od twego ojca. Gwen zaczerwieniła się i opuściła wzrok. – Jeszcze niczym nie władam – powiedziała. – Mój

brat nadal sprawuje rządy. I nic nie wskazuje na to, że abdykuje. Aberthol wzruszył ramionami. – Jabłko o przegniłym wnętrzu nie pożyje zbyt długo

– powiedział. – Albo on upadnie, albo królestwo. Razem nie przetrwają. Porzuć pokorę. Czyń przygotowania. Nasz Krąg potrzebuje cię. Nie pora na potulność. Nadszedł czas, by wykazać się siłą. Podejmij swoją rolę. Pozwól,

by rodacy czerpali siłę z twojego przykładu. Uczyń to, czego życzył sobie twój ojciec. Tu nie chodzi już o ciebie. Teraz liczą się oni. Twój lud. Pozostawiony bez władcy. Gwen skinęła głową. Zrobię wszystko, by pomóc naszemu ludowi – powiedziała. –

Aberthol spojrzał na Thora. Otworzył mocno pobrużdżone oczy na tyle, aby rzeczywiście mu się przyjrzeć. A oto i nasz przybysz – powiedział. – MacGil polubił ciebie i widzę dlaczego. W twych oczach kryje się inteligencja. Przyda ci się. Nie zapominaj o tym. Nie myśl, że możesz polegać wyłącznie na broni. Albo czarnoksięstwie. To inteligencja leży u podstaw wszystkiego. –

Thor opuścił wzrok. – Tak, panie – powiedział ze spokojem.

Los cię pokrzywdził – powiedział do Thora. – Wychowałeś się w wiosce, bez dostępu do królewskiej biblioteki. Z drugiej strony, niewielu ludzi dostępuje tego zaszczytu. Ucz się od Gwen. Pozwól, by była twoim nauczycielem. Chłoń wszystko, co ma do przekazania. Ciesz się, że odkryłeś to miejsce dziś, a nie kiedyś później. –

Kontempluj wiedzę, która jest tu zebrana. Poznaj historię Kręgu. Dobrze opanuj tą wiedzę. Bez niej, bez historii, jesteś niczym więcej, niż pustą skorupą. To powiedziawszy, Aberthol odwrócił się i ruszył dalej. Przeszedł obok nich, stukając swą laską o posadzkę. Nigdy nie zapominaj o tym, Gwendolyn – powiedział odwrócony do niej tyłem. – Te księgi cię ocalą. –

Thor odwrócił się i spojrzał na Gwen poruszony. Patrzyła na niego błyszczącymi oczami. Kiedy Aberthol znalazł się poza zasięgiem głosu, powiedziała łagodnym tonem: – Wybacz mu – bywa zasadniczy. Nie marnuje czasu na błahostki. Zawsze był taki. – Nie przepraszaj za niego – odparł Thor. – W kilka

minut powiedział tyle, że całe życie przyjdzie mi się nad tym zastanawiać. Gwen roześmiała się. Chwyciła go za dłoń i zaczęła oprowadzać po szerokim kręgu. Mijali stosy ksiąg, aż doszli do wąskich, okrężnych schodów, biegnących w dół do podziemi, głębokich czeluści tej budowli. Thor szedł za Gwen zdziwiony, że pod ziemią była jeszcze jedna kondygnacja. Schody biegły jednak jeszcze

niżej. Mijali poziomy jeden za drugim, wszystkie wypełnione księgami, schodząc niżej i niżej przynajmniej z dziesięć poziomów. Thor był w szoku. To miejsce było ogromne. Istny labirynt. Wszystkie te księgi – powiedział Thor, łapiąc oddech i próbując nadążyć za Gwen, która mijała schodki, jakby była w swoim domu. – Już na ich widok na górze poczułem się przytłoczony. Ale ilość pięter wydaje się nie mieć końca. –

Gwen roześmiała się. – O tak, biblioteka jest rozległa. Ale pamiętaj, mamy

tu do czynienia z siedemsetleciem rządów MacGilów. Zgromadzona tu wiedza jest na równi rozległa, co historia królewskiej rodziny – i samego Kręgu. W tym budynku mieszczą się również pradawne pisma całego Imperium, sięgające tysiące lat wstecz, a my jesteśmy ich strażnikami. Jesteśmy powiernikami starożytnej prawdy. Jest to jeden z powodów, dla których Imperium tak bardzo zależy na naszej zagładzie. Chcą wymazać karty historii, napisać ją na nowo. Tak długo, jak będziemy ją tutaj chronić nie będą w stanie tego zrobić. Zeszli na ostatni poziom i Thor podążył za Gwen kamiennym korytarzem rozświetlonym co kilka stóp pochodniami. Gwen zdjęła jedną ze ściany i przeszła jeszcze kilka podobnych tuneli, aż w końcu dotarli do

niewielkiej, położonej na zapleczu komnaty. Kiedy weszli, Gwen zapaliła kilka pochodni na ścianach i to małe, przytulne wnętrze rozjarzyło się światłem. Przymocowała swoja pochodnię do ściany i pociągnęła Thora w kierunku wygodnego siedziska, wystarczająco dużego, aby oboje się na nim zmieścili. Stało ono przy wiekowym, dębowym stole na środku komnaty, pokrytym nieuporządkowanym stosem ksiąg. Thor nie mógł dojść do siebie z podziwu. Tylko na samym stole leżało tyle ksiąg, że nie starczyłoby mu życia, żeby je wszystkie przeczytać. Gwen zaczęła je układać, jakby dobrze znała je wszystkie. Sięgnęła po ogromny wolumin i otworzyła go. Zawierał starożytne mapy. Thor nachylił się przy Gwen i przesunął palcami po wspaniałych, pomarszczonych stronach, śladem wyrysowanych atramentem rzek i gór. Mapa była niemalże dziełem sztuki. Znasz pradawny język? – spytała Gwen. – Zapomniany język Kręgu? –

Thor potrząsnął głową z zażenowaniem. – Nie przejmuj się – powiedziała. – Nie ma powodu,

dla którego miałbyś go znać. Mało komu jest znany. Członkowie rodziny królewskiej uczą się go siłą rzeczy. Poza tym, pozostaje tylko w strefie dociekań uczonych i

władców. Nauczyłabym cię go gdybyś tylko chciał. – Z przyjemnością – odparł Thor podekscytowany tą

myślą. Zawsze cenił wiedzę, ale nigdy nie miał do niej dostępu w swojej ubogiej wiosce; a zwłaszcza do nauki starożytnego języka, o którym wiedział, że posługiwali się nim królowie od setek lat. Sam pomysł, że mógłby uczyć się tego języka, przyprawił go o dreszcze. – To dobrze – powiedziała – gdyż w tym języku jest

napisana większość tych ksiąg. Skarbów zaś, które otwiera, jest nieskończenie wiele. Przewróciła kilka ciężkich stronic, aż doszła do kolejnej mapy. Ta była jeszcze bardziej misterna, barwiona przeróżnymi kolorami, oznaczona cętkami, które wystawały nad powierzchnię karty. Ziemie, które przedstawiała wyglądały przepięknie. Nigdy nie widział czegoś podobnego. Co to za miejsce? – zapytał. – Tej nocy, kiedy opowiadałeś mi o swojej matce –

powiedziała Gwen – zaciekawiłeś mnie. Nie znoszę zagadek – zawszę muszę dotrzeć do sedna wszystkiego. Kiedy powiedziałeś, że nigdy jej nie widziałeś, że nie wiesz ani kim, ani gdzie jest, rozbudziłeś moją ciekawość. Zaczęłam badać Krainę Druidów z myślą o tobie. Serce Thora zabiło szybciej, kiedy przysunął się

bliżej. – I znalazłam te starodawne mapy. Sądzę, że to te

ziemie zamieszkuje twoja matka. Thor pochylił się jeszcze bardziej. Był zafascynowany. Tym razem patrzył na mapę z inną perspektywą. Widział pradawne pismo i choć nie potrafił go zrozumieć, przyjął, iż opisywało Krainę Druidów. Przesunął palcem po każdej linii, błękicie oceanu, czerwieni klifów. Zauważył niebieski, jarzący się zamek, stojący na szczycie klifu, otoczony bezkresnym błękitnym morzem. Prowadził do niego długi, skalisty, naturalny pomost, który zakręcał i znikał. Thor czuł emanującą z tego miejsca magię. Zamek Liry – powiedziała Gwen. – Ponoć pradawne i święte miejsce. Leży w centrum Krainy Druidów. Myślę, że to tutaj mieszka twoja matka. –

Thor przesunął palcem po rysunku i poczuł, jak fala intensywnej energii popłynęła przez jego dłoń w górę ręki. Wiedział, że Gwen miała rację. Czuł każdą cząstką swego ciała, że rzeczywiście jego matka tam była. Poczuł nieodparte pragnienie, silniejsze niż kiedykolwiek dotychczas, by ją zobaczyć. Po prostu musiał się z nią spotkać. – Co piszą o druidach? – zapytał podekscytowany

Thor. Gwen położyła przed nimi inną księgę. Ta nie była już tak duża. Była gruba i nie zawierała żadnych ilustracji. Przerzuciła kilka ciężkich, pofałdowanych stronic i zaczęła czytać fragment. Thor nic z tego nie rozumiał. Gwen zatrzymała się w połowie, po czym zaczęła przerzucać strony szybciej, przeczesując palcem ich krańce. Nagle zatrzymała się. Druidzi są życzliwym i łagodnie usposobionym ludem – zaczęła czytać na głos. – Potrafią również działać z zaciekłością. Ich siła nie pochodzi z rąk, czy też broni, ale czarnoksięstwa. Różnią się jednak od innych magów. Ich potęga jest bardziej tajemnicza i ma głębsze korzenie. Tworzą jedność z naturą. Znamienne dla każdego druida jest to, iż wabią wszelkiego rodzaju zwierzęta, które stają się czymś więcej, niż bliskimi kompanami. Zwierzęta działają z woli druida. Ponieważ druid stanowi jedność i zgodę z przyrodą, zaawansowani druidzi potrafią ją kontrolować, potrafią rozkazywać zwierzętom, owadom, wszelkim siłom natury, które mają w swoim otoczeniu. –

Słuchając słów Gwen, Thor poczuł, jakby przeszedł go prąd. Przypomniał sobie bitwę z McCloudami, jak zdołał wezwać pszczoły bez konkretnego zamiaru. Czuł prawdę wyzierającą z czytanych przez Gwen słów. –

Moc

mistrza

druida

jest

w

zasadzie

nieograniczona. Nikt i nic, czy to na ziemi, czy też w przyrodzie, nie jest w stanie powstrzymać druida, który korzysta z wszystkich swych mocy. Jednakże, niewielu druidów osiąga ten poziom. Thor pomyślał o tym i zdał sobie sprawę, że jego moc nie była doskonała. Nie zawsze przychodziła na jego wezwanie. Nie zawsze działała. Zazwyczaj też, po skorzystaniu z niej, ogarniało go zmęczenie. Zastanawiał się, czy miało to związek z tym, iż był po części człowiekiem. Czy to wpływało na niestabilność jego mocy? Czuł, że było tak w istocie. Kiedy Gwen zamknęła księgę, Thor nie wiedział, kim lub czym był. Ani do jakiego miejsca na świecie tak naprawdę należał. Czy był druidem? Czy człowiekiem? Czuł, jakby utknął między dwoma światami, że być może był jakimś mieszańcem. Ani w pełni druidem, ani człowiekiem. Zastanawiał się też, czy Gwen z tego powodu nie zacznie gorzej o nim myśleć. Mam nadzieję, że nie myślisz o mnie jako odmieńcu – powiedział do Gwen. –

Potrzasnęła głową. – Nie, oczywiście, że nie – odpowiedziała łagodnym

tonem. – Ponieważ jedyne, czego pragnę, to być taki jak ty –

odparł Thor. – Być człowiekiem. Być normalnym. Jestem wdzięczny za wszelką moc, którą posiadam, lecz nigdy o nią nie prosiłem. Pragnę tylko walczyć uczciwie, jak każdy wojownik. Chcę trenować i stać się niepokonanym, dzięki własnemu wysiłkowi. Kiedy przywołuję moc, czuję się, jakbym oszukiwał. Gwen potrząsnęła głową. – Nie robisz nic złego – powiedziała. – Taki już

jesteś. Takim miałeś się stać nie bez powodu. Przeznaczenie opiera się na celu – źle byłoby nie przyznać się i nie zaakceptować tego, kim jesteś. Odrzucić własny los. Rodzimy się z naszymi wyjątkowymi mocami w określonym celu. Tak samo rodzimy się z pewnymi ograniczeniami. One wszystkie czynią nas silniejszymi. Gwen sięgnęła po inną księgę, piękną, grubą, oprawioną srebrem i złotem, i podała ją Thorowi. Thor chwycił ją obiema dłońmi i przyjrzał się niewiarygodnemu wręcz kunsztowi wykończenia i wizerunkowi sokoła, symbolu rodziny MacGilów. Poczuł natychmiast emanującą z księgi moc. – Co to? – zapytał. – Kronika Kręgu – odparła. Spisano ją prawie tysiąc

lat temu. Zawiera nie tylko historię MacGilów, ale też opowieść o Wielkim Rozłamie. Opisuje dawne czasy,

jeszcze kiedy Krąg był jednym królestwem. Zanim powstały Highlands. Zanim nastał ród McCloudów. Wcześniej nawet od samego kanionu. Kiedy Imperium stanowiło jedność. Kiedy nie było granic. Thor ze zdumieniem patrzył na księgę. – Opisuje również przyszłość. Powiadają, że spisała

ją rada uczonych, mistyków i czarnoksiężników, przed którą nie było żadnych tajemnic i nic się nie ukryło. Całą swoją wiedzę przelała na karty tej księgi. Opisują tu nawet obecne wydarzenia. Piszą o siedmiu pokoleniach królów z klanu MacGil. Przepowiadają, iż siódmy z kolei sprowadzi wielkie zło na Krąg. Nie wymieniają Garetha po imieniu, ale opisują jego postępki. Thor spojrzał na księgę z szacunkiem. Podniósł ciężką oprawę i przerzucił kilka stronic, marszcząc je przy tym, przesuwając dłonią po pradawnym, odręcznym piśmie, którego nie rozumiał. – Co jeszcze piszą? – spytał.

O ósmym władcy MacGilów. Twierdzą, że spowoduje zniszczenia jakich Krąg jeszcze nigdy nie widział. Chociaż doprowadzi również do wielkich zmian i zaprowadzi Wielki Pokój. To proroctwo jest akurat bardzo tajemnicze. Wszystkie inne łatwo zrozumieć, to jedno pozostaje niejasne. Nie rozumiem go. Aberthol również. A –

Argon, jeśli wie, to nam nic nie mówi. Sprawdziłam wszystkie źródła, lecz nadal tkwię w niewiedzy. Możemy jedynie domniemywać, że ta księga nie została dokończona. Gwen sięgnęła po księgę, zamknęła ją i spojrzała głęboko w oczy Thora z przejęciem tak wielkim, jakiego nigdy jeszcze u niej nie widział. Jej oczy błyszczały wręcz od wiedzy. – Czy rozumiesz, co to znaczy? – spytała. – Jeśli

mam rządzić, to ja będę tym ósmym MacGilem. Ja. Nie chcę być zwiastunem zagłady. Ta przepowiednia mnie przeraża. Nie potrafię przestać myśleć, że jestem jedynie trybem w kole przeznaczenia. Jakbym miała sprowadzić jakieś fatum na mój lud, bez względu na moje starania. Pod warunkiem oczywiście, że nie zginę i ósmym władcą zostanie kto inny. Thor siedział, próbując nadążyć za tokiem jej myśli, za księgami, które przerzucała z najwyższą biegłością, za ogromem jej wiedzy. Starał się to wszystko zrozumieć. Gotów był zadać jej jeszcze więcej pytań, kiedy nagle zabrzmiał odgłos rogu gdzieś wysoko, na szczycie całej tej budowli, niesiony echem w dół spiralnych schodów, aż do ich komnaty. Gwen wstała nagle. Wyglądała na zaniepokojoną.

– To Aberthol – powiedziała. – Nigdy nie używa

rogu, jeśli to nie jest coś ważnego, jeśli nie przyjechał tu ktoś po mnie. Wyszli pospiesznie z pomieszczenia i zaczęli wspinać się po spiralnych schodkach do góry, potem pokonali korytarz i wyszli frontowymi drzwiami. Krohn trzymał się cały czas u boku. Thor podniósł dłonie do oczu porażony ostrym słonecznym światłem, zmrużył je i przez mgłę próbował dojrzeć znajdujące się przed nim osoby. Ze zdumieniem rozpoznał w nich swoich kompanów – Reece’a, O’Connora, Eldena, bliźniaków – oraz kilku innych legionistów, wszystkich na koniach, czekających na niego. – Wybacz, że przerywamy – powiedział Reece – ale

mamy rozkazy Kolka. Musimy jechać. Legion ma pomóc przy odbudowie. Uformowały się już oddziały, a ty jesteś teraz dowódcą. Bez ciebie nie wyruszą. Thor poczuł wielki żal na myśl, że musi opuścić Gwen. Skinął jednak głową pozostałym. – Będę tam za chwilę. Jedźcie beze mnie.

Reece kiwnął głową na znak, że rozumie i skierował się do pozostałych, którzy zawrócili i odjechali galopem w dół wzniesienia.

Thor odwrócił się do Gwen, a w jej oczach dostrzegł cierpienie. Była to ich ostatnia wspólna chwila. Musiał zadać jej swoje pytanie. I to teraz, ze wszystkich możliwych chwil. W jej oczach zobaczył smutek i poczuł, że ten moment nie był jednak odpowiedni. – Będziesz tu bezpieczna? – zapytał

Skinęła z powagą. – Nic mi nie będzie – odparła. – Nie martw się o

mnie. – Nie możesz mieszkać na zamku – powiedział Thor

z niepokojem. – Nie, kiedy jest tam Gareth. To niebezpieczne. Potrząsnęła głową. – Będę w zamku matki. Nikt o nim nie wie. Będę

czekać tam na twój powrót. – Kiedy wrócę, a ty nadal nie będziesz wiedziała,

jak zdetronizować Garetha, uciekniemy stąd razem. Udamy się w jakieś bezpieczne miejsce. Nie mam czego się obawiać – powiedziała. – Gareth próbował mnie odesłać i poniósł porażkę. Nie może już w żaden sposób mi zaszkodzić. Zbyt wielu żołnierzy wie o jego zdradzie. Będzie dobrze. A i ty –

przecież wkrótce wrócisz. Pozwól mi przynajmniej zostawić Krohna – powiedział Thor. –

Krohn miauknął, skoczył na Gwen i zaczął ją lizać. – Będzie cię strzegł podczas mojej nieobecności –

dodał Thor. – A kiedy wrócę, zostaniemy już na zawsze razem. Nachylił się i pocałował ją, a ona jego. Czuł, jak jej pocałunek przenosi go do innego świata i całował ją tak długo, jak mógł. Poczuł powiew chłodnej, jesiennej bryzy. Pragnął, by ten moment trwał wiecznie. Powoli odsunął się od Gwen. W jej oczach były łzy. – Kocham cię – powiedział. – Ja ciebie też – odparła.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY

Gwen stała przed Domem Uczonych i obserwowała, jak Thor ponownie znikał jej z oczu, jak oddalał się ze swymi legionistami na horyzoncie. I znowu poczuła kamień na sercu. Jej rozpacz nie była już jednak tak wielka, jak wówczas, kiedy Thor opuszczał ją, by odbyć Rytuał Stu Dni. Tym razem Thor miał wkrótce wrócić i nie ryzykował życia w jakiejś niebezpiecznej okolicy. Miał jedynie wesprzeć odbudowę osad leżących w pobliżu Grodu. Jechał tam w towarzystwie wiernych przyjaciół i była pewna, że nic mu nie grozi. Ona zaś miała u boku Krohna, mogła ukryć się i mieszkać w zamku matki oraz polegać na żołnierzach, którzy byli już świadomi zdrady, jakiej dopuścił się Gareth. Mimo wszystko jednak nie mogła pozbyć się przemożnego uczucia smutku i tęsknoty. W jakiś sposób, tym razem było to trudniejsze. Kochała go mocniej. Jak nikogo przedtem. Jej miłość do niego trudno było opisać. Ona sama jej nie rozumiała. Thor był pełen dobroci, wrażliwy, lojalny, opiekuńczy i dumny. Jego nieobecność sprawiała jej ból. Cały czas potrzebowała jego bliskości. Kiedy opuściła dłoń i dotknęła brzucha, wyczuła, że nosi w sobie jego dziecko. Na każdym kroku, z każdym ruchem ciała czuła się inaczej. Wyczuwała rosnącą w sobie

energię, wszechobecny byt. Odczuwała też spokój. I przez to tęskniła jeszcze bardziej. Mimo, że Thor jechał na pokojową misję, mogło być niebezpiecznie – czasy były niespokojne. Nikt nie wiedział, co może się wydarzyć. Nawet tak blisko domu, nawet w trakcie pokojowej misji. Obawiała się o niego. I o siebie – o mało nie została zabrana przez Nevarunów. To przeżycie bardzo nią wstrząsnęło, bardziej nawet niż zdrada Garetha. Czuła wsparcie ze strony Srebrnej Gwardii i ludzi króla, jednak wciąż obawiała się brata. Nadal groziło jej tu niebezpieczeństwo. Pobyt w zamku matki miał zapewnić jej bezpieczeństwo na jakiś czas – ale nie na dłużej. Razem z Godfreyem musiała znaleźć sposób, by jak najszybciej odsunąć Garetha od władzy zgodnie z prawem. W innym razie będzie musiała stąd odejść na zawsze. Musiała spotkać się z Argonem, bardziej niż kiedykolwiek. Musiała się dowiedzieć, co niesie ze sobą przyszłość. Wiedziała jednak, że szukanie go byłoby stratą czasu. Pojawiał się, kiedy chciał i jeśli chciał. Inaczej nigdy nie mogła go znaleźć. Zamiast tego więc, Gwen wspięła się na szczyt wzgórza i obserwowała, jak Thor znikał w oddali. Krohn miauknął i otarł się o jej nogę. Polizał ją po dłoni, kiedy go pogłaskała. Czuła niezwykły spokój z powodu jego obecności. Jakby miała przy sobie cząstkę Thora. Krohn

wyrastał na dużego lamparta i mimo, że w jej oczach nadal był kociakiem, strach, z jakim patrzyli na niego inni mówił jej, że dla nich był dziką bestią. Podniosła wzrok ponownie na horyzont i otarła łzę z oka, patrząc, jak oddział Thora rozpływa się na widnokręgu pochłonięty przez chmurę kurzu. – Horyzont zapomnianych snów – odezwał się czyjś

głos. Gwen nie musiała się odwracać, żeby wiedzieć, do kogo należał. Poczuła wielką ulgę. Argon. Odwróciła się powoli i ujrzała go w niedużej odległości od siebie, kilka stóp zaledwie, odzianego w swe charakterystyczne szaty, z laską w dłoni, spoglądającego na horyzont, jakby obserwował ich rozstanie. Nie miała pojęcia, skąd się tu wziął. Był dla niej jedną wielką niewiadomą. Jego obecność jednak podniosła ją na duchu. Odwróciła się i spojrzała na horyzont. Uśmiechnęła się. – Dziękuję, że tu jesteś – powiedziała. – Musiałeś

wyczuć, że pragnęłam cię ujrzeć. – Zawsze przybywam na wezwanie króla – odparł. –

Jeśli jest prawdziwe i pochodzi od prawdziwego władcy.

Spojrzała na niego zaskoczona jego słowami. Argon jednak, z kamiennym wyrazem twarzy, wciąż obserwował horyzont. – Czy to znaczy, że obejmę rządy? – spytała.

Znasz dobrze odpowiedź na to pytanie – odpowiedział. –

– A co z moim bratem, Garethem? – nalegała.

Twarz Argona pociemniała, a w kącikach ust pojawił się grymas dezaprobaty. Jego władza zdaje się bezkresna. Ale taka nie będzie. Ten, kto przez krew tron zawłaszcza, krwią za to musi zapłacić. Wszystko ma swoją cenę. Zawsze. –

Odwrócił się i spojrzał na nią, a jego intensywny wzrok zmusił ją do odwrócenia oczu. Pamiętasz swoją przysięgę? – spytał. – Kiedy zdecydowałaś się poświęcić dla Thora? –

Skinęła głową. W kącikach oczu pojawiły się łzy. Nie chciała jeszcze umierać. Nie teraz. Przysięgi nakładają ogromne jarzmo – przypomniał. – Zanim przyjdzie ci zapłacić cenę, wiele się jeszcze musi wydarzyć. Czeka cię wielka przyszłość. Najpierw jednak niewielkie żniwo zbierze śmierć. –

Przygotuj się i bądź silna. Właśnie siły najbardziej teraz będziesz potrzebować. Więcej, niż kiedykolwiek w życiu. Jeśli przetrwasz to, co ma się wkrótce wydarzyć, to nic nie będzie cię w stanie złamać. Gwen zadrżała i poczuła dreszcze na całym ciele. – Twoje słowa przerażają mnie – powiedziała.

Musisz nauczyć się, co to strach – odparł. – Władca musi być nieustraszony. Ale musi też czuć strach. –

– Proszę – błagała – powiedz, czego mam się lękać.

Daj jakąś wskazówkę. – Gdybym to zrobił, twoje przeznaczenie uległoby

zmianie. A nie może. Przez wzgląd na ciebie, ani przez wzgląd na Krąg. Znasz swoją historię? Czy też muszę ci ją przypomnieć? Siedem słonecznych cykli. Siedem księżycowych faz. To zdarza się tylko raz na tysiąc lat. I kiedy zdarzy się ponownie? – zapytał ją. Gwen skupiła się, próbując przywołać całą wiedzę o historii, którą do tej pory poznała, wszystkie przeczytane przez siebie pradawne przepowiednie. Co ze słońcem i księżycem stać się ma w następnym cyklu słonecznym – powiedziała – stanie się już za kilka tygodni. –

Argon skinął głową zadowolony. – Tak, bardzo dobrze. Naprawdę dobrze. Będziesz o

wiele mądrzejszym władcą od swego ojca. Istotnie, MacGilowie od wielu pokoleń nie mieli takiego władcy. Wiesz zatem, co się stanie. Gwen zmarszczyła brwi. – Ale sądziłam, że te pradawne przepowiednie są

jedynie przypowieścią, metaforą. Nie myślałam, że należy brać je tak dosłownie. Uczono mnie, iż można interpretować je na wiele sposobów. I kto miałby decydować, która wersja jest prawdziwa? – zapytał Argon. –

Gwen otworzyła szeroko oczy. – Chcesz powiedzieć, ze to wszystko prawda? Że

Krąg czeka koniec i to już za kilka tygodni? Że pradawne przepowiednie ziszczą się niedługo? Argon odwrócił się i zapatrzył w horyzont na długą chwilę, po czym odetchnął. – Krąg, jaki znamy, czeka koniec. Żyjemy w czasach

wielkich zmian. Większych, niż możesz to sobie wyobrazić. Wszystko, co do tej pory znałaś, odmieni się. Zapadnie straszliwy mrok. I nadejdzie pora światła. Dla

tych, którzy przetrwają mrok. Z głową huczącą od natłoku myśli, próbowała pojąć wagę jego słów. Tobie przypadnie rola przeprowadzenia twego ludu przez mroczny czas – powiedział Argon. – Przygotuj się. –

Argon odwrócił się z zamiarem odejścia, ale Gwen chwyciła go za ramię. – Zaczekaj! – zawołała.

Poczuła jednak palący żar i szybko cofnęła rękę. Energia promieniująca od niego była zbyt intensywna, by mogła to znieść. – Proszę! Zanim odejdziesz, powiedz jeszcze jedno.

Odwrócił się i spojrzał na nią. Odpowiedź brzmi tak – powiedział zanim otworzyła usta. – Nosisz dziecko Thora. I to odmieni twe życie. –

Znikł, zanim zdążyła zapytać go o coś więcej. Odwróciła się szukając go wzrokiem wszędzie dokoła, ale nic nie dostrzegła. Poza pojedynczym ptakiem, który wydając dźwięki, odlatywał coraz dalej i dalej.

Odwróciła się i utkwiła wzrok w nicości, w wielkich przestworzach Kręgu. Zastanawiała się. Podniosła dłoń do brzucha. Dziecko Thora. A więc to prawda.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIERWSZY

Thor jechał konno swobodnym kłusem w towarzystwie Reece’a, O’Connora, Eldena, bliźniaków i kilku innych dopiero co poznanych legionistów po dobrze utwardzonej drodze. Byli już o pół dnia drogi od Królewskiego Grodu. Ich oddział, podobnie jak inne dziesięcioosobowe grupy, został wysłany przez Kolka do pomocy przy odbudowie wiosek otaczających Królewski Gród. Thor został wyznaczony na dowódcę oddziału i wysłany do Sulpy, osady leżącej na południu, niespełna dzień drogi od grodu; osada ta znacznie ucierpiała podczas najazdu McCloudów. Thor czuł się dziwnie jadąc znaną sobie drogą, prowadzącą też do jego rodzinnej osady. Zwłaszcza po rozmowie z Gwen o jego matce. Zastanawiał się, czy los dawał mu coś do zrozumienia. Dotarli do głównego skrzyżowania, rozwidlenia na drodze. Thor poprowadził swoich ludzi w lewo, z dala od drogi, która zaprowadziłaby go do jego wsi. Jego przeznaczenie wyznaczało mu jednak inny kierunek. Kiedy skręcili w stronę Sulpy, Thor nie zdołał oprzeć się

pragnieniu, by ostatni raz zerknąć ponad ramieniem na starą, znajomą drogę. Pomyślał o domu. Zastanawiał się, co w tej chwili porabia jego ojciec, czy tęskni za nim. Prawdopodobnie nie. Jeśli już, to usychał z tęsknoty za pozostałymi trzema synami. Pewnie myślał, że są gwiazdami legionu. Zdziwiłby się, jak dobrze poszło Thorowi. Był pewien, że ojciec nie uwierzyłby mu nawet. Wyrzucił z głowy te myśli. Zamiast tego przypomniał sobie Gwendolyn. Jej dotyk został z nim i mimo, że rozstali się kilka godzin wcześniej, nadal czuł, jakby była teraz u jego boku. Był rozkojarzony. Nie potrafił myśleć o niczym innym. Czuł ból pozostawiając ją w ten sposób. Odczuwał też brak Krohna, z którym nie rozstawał się od czasu, kiedy go znalazł. Czuł, jakby zostawił na królewskim dworze znaczną część siebie. Poza tym, mimo że zostawił Krohna u boku Gwen, nadal obawiał się o jej bezpieczeństwo. Postanowił uporać się z tą misją i wrócić do Gwen najszybciej, jak się da. Beształ się wciąż za to, że nie zebrał się na odwagę i nie zadał jej swego pytania. Dlaczego przychodziło to tak ciężko? Postanowił, że pierwszą rzeczą, jaką zrobi po powrocie, bez względu na to, czy pora będzie odpowiednia i czy sprzyjać będą okoliczności, zada jej to pytanie. Wystarczy, że się do tego zmusi. Zaczął zdawać sobie sprawę, iż żadna pora nie była odpowiednia. Jeśli miałaby powiedzieć nie, zrobiłaby to i już. Przynajmniej

jednak spróbował i spojrzał swemu strachowi w oczy. – To jak nazywa się ta wieś? – zawołał O’Connor.

Thor wziął się w garść. – Kolk powiedział, że to Sulpa – powiedział Thor. –

Mała wieś, ale położona w strategicznym punkcie pomiędzy dolinami. – Najwidoczniej nieźle oberwali – dodał Reece. – Cóż, nie widzę powodu, dla którego musimy tam

jechać i uporać się z tym całym bałaganem – powiedział Elden. – Z pewnością znalazłoby się dla nas jakieś inne, lepsze zajęcie. Choćby trening. Każda osada jest jak ogniwo łańcucha – powiedział Reece. – Nie chcemy, by którekolwiek było słabe. Poza tym, to nasz lud. Jesteśmy mu to winni. –

Ależ nie – powiedział Conval. – Jesteśmy wojownikami. Nie budowniczymi. Jedyną rzeczą, jaką jesteśmy winni królestwu to chronienie go przed zagrożeniami. I zabijanie najeźdźców. –

– Częścią tej ochrony jest dbanie o to, by królestwo

było silne – odparł Reece. – Chronimy je nie tylko poprzez odpieranie ataków, ale też budowanie umocnień broniących nasze miasta przez atakiem.

Przez jakiś czas oddział jechał w ciszy, a krajobraz zaczął się zmieniać. Piękne, zielone wzgórza ustąpiły miejsca obumarłej, piaszczystej okolicy. Jakby wędrowali przez pustynię. Kontrast był uderzający. Kolczaste krzaki wysokie na dziesięć stóp, kołysały się na wietrze i czepiały się wszystkiego. Droga zaczęła zanikać w piachu i coraz ciężej było stwierdzić, dokąd zmierzali. Thorowi wcale się to nie podobało. – Czy to jedyna droga? – spytał O’Connor.

Thor rozłożył mapę, którą otrzymał od Kolka, i przyjrzał się jej ponownie. – Z tego, co tu widać, to tak – odpowiedział. – Kolk

nas przestrzegał. Mówił, że po drodze będzie jałowy obszar. Wieś otacza pustynia. Dalej znów pojawia się żyzna ziemia. Thor popatrzył po zaniepokojonych minach swoich braci. Znajdowali się w niewielkiej odległości jeden od drugiego. Thor uświadomił sobie, iż nadeszła chwila, by zaczął odgrywać rolę dowódcy, dał im odczuć, że wie, co robi i uspokoić ich. Trzymajcie się tylko razem, a wszystko będzie dobrze – rozkazał. – Nigdy nie wiadomo, co może się tu na nas czaić. –

Pozostali usłuchali jego rozkazu, zwarli szereg i

jechali dalej w ściśniętej formacji. Kiedy w otwartym terenie zawył wiatr wysokim, dziwnym tonem, podenerwowani tym legioniści wzmogli czujność. Thor słyszał opowieści o tym pustkowiu. Nie chciał, by jego ludzie zostali jego kolejnymi ofiarami. Jechali godzinami w ciszy. Kiedy drugie słońce zaczęło rzucać na ziemię długie cienie, na horyzoncie pojawiły się pierwsze oznaki żyznych terenów. Thor odetchnął z ulgą. Dokonali tego bez jakichś incydentów. – Można na stronę? – spytał Reece.

Pozostali odwrócili się i spojrzeli na niego. Wskazał niewielką grotę wyżłobioną w ogromnym głazie spoczywającym samotnie pośród opustoszałego terenu. – Muszę – powiedział. – Dłużej nie wytrzymam.

Thor wzruszył ramionami. – Rób swoje – powiedział.

Siedział na swym koniu, zniecierpliwiony nastrojem, jakim emanowało to miejsce. Tuż obok, turlając się po piachu, niesiona wiatrem, przemknęła wielka, kolczasta kula, szeleszcząc głośno. Wzdrygnął się. Był zbyt spięty. To miejsce było wręcz upiorne. Dłonie wszystkich ludzi spoczywały na broni. Poczuł ulgę, iż nie tylko on był ostrożny.

– Co według ciebie stanie się z Kręgiem? – zapytał

Thora Elden. – Myślisz, że ludzie Garetha… Powietrze przeciął krzyk. Thor zeskoczył z konia, podobnie jak reszta legionistów, dobył miecza i popędził w kierunku groty. Krzyk dochodził z wnętrza. I to Reece krzyczał. Wypadł z groty, pędząc co tchu, a Thor zauważył jakieś stworzenie przyczepione do jego ramienia. Reece młócił powietrze ręką, wrzeszcząc cały czas. Thor w końcu zorientował się, z czym walczył Reece: był to Forsyth, największy i najbardziej śmiercionośny pająk w całym Kręgu. Czarny, upstrzony futrem, z czerwonymi plamami na ciele, posiadał dwanaście odnóży i właśnie przywarł do ręki Reece’a. Rozciągnięty od nadgarstka po bark, nie puszczał mimo szaleńczych wysiłków Reece’a, by go z siebie strącić. Thor podbiegł do niego i chwycił owada obiema rękoma. Pociągnął z całych sił za włochate odnóża, spróbował je podważyć, ale wszystko nadaremnie. Chwycił sztylet i wbił go w czerep bestii. Forsyth zawył, po czym wydał z siebie okropny syk. Sięgnął jednym z odnóży w stronę Thora, próbując chwycić jego dłoń. Thor ciął bestię raz po raz. Towarzysze broni dopadli ich i również zaczęli siekać owada. W końcu puścił Reece’a i odwrócił się do reszty. Otworzył swój niewielki otwór gębowy i splunął w ich kierunku.

Thor uchylił się, jednak część jadu musnęła ramię jednego z pozostałych legionistów. Ten krzyknął i chwycił dłonią za rękaw, który zaczął dymić w miarę, jak kwas wżerał się coraz głębiej. Bestia opadła na ziemię i zaczęła uciekać. Kilku legionistów rzuciło w jej kierunku sztylety, jednak stwór poruszał się zbyt szybko, aby któryś trafił. Chwilę później nie było po nim śladu. Reece trzymał się za ramię, zgięty w pół w agonii. Thor objął go ramieniem. – W porządku? – zapytał.

Reece przygryzł wargę i potrząsnął głową. – Nie sądzę – odparł. Thor spojrzał niżej i dostrzegł ranę – i przeraził się. Na ramieniu Reece’a widniała wielka, okrągła, głęboka dziura, brocząca ropą i krwią. Stojący obok O’Connor oderwał zębami ze swej koszuli kawałek materiału i obwiązał nim ramię Reece’a, by zatamować krwawienie. – Jad Forsytha jest toksyczny – powiedział ponurym

głosem Elden, przyglądając się ranie. – Rozniesie się po całym organizmie i wywoła paraliż. Jeśli nie sprowadzimy szybko pomocy, to już po nim. Thor spojrzał na Reece’a, który zbladł i zaczął się

trząść. Zanim Thor zdążył zareagować, nagle rozległ się charakterystyczny dźwięk, jakby stukot i razem z pozostałymi odwrócił się w stronę groty. I jego serce stanęło. Z cienia wyłaniał się powoli kolejny Forsyth. Zatrzymał się na chwilę, po czym ruszył w ich kierunku. Powoli wycofali się krok za krokiem, Reece przy pomocy Thora. – Na konie! – rozkazał Thor. – Wynieśmy się stąd. I

to już! Pierwszy raz otwarcie rozkazał członkom legionu i, o dziwo, wydało mu się to takie naturalne. Nie starał się o pozycję dowódcy, ale czuł się z tym dobrze i miał wrażenie, iż przejmując dowodzenie, mógł w ten sposób wesprzeć innych, sparaliżowanych strachem. Stwór był już blisko, kiedy wsiedli na konie – wszyscy oprócz jednego. Legionisty o kilka lat starszego od Thora, którego ten nie znał, chłopca, którego rękę pająk spryskał jadem. Sprzeciwił się rozkazowi Thora i pozostał na miejscu. – Nie będę uciekał przed owadem! – krzyknął.

Odpiął krótką włócznię od pasa i cisnął w kierunku stwora. Zanim zdążyła dojść celu Forsyth ruszył z miejsca. Thor nigdy jeszcze nie widział tak szybkiego stworzenia. W ułamku sekundy rzucił się na legionistę. Chłopiec, trzeba mu to przyznać, zareagował szybko – trening, który przeszedł w trakcie kolejnych Rytuałów Stu Dni odniósł należyty skutek. Wskoczył na konia zanim pająk doleciał do jego nogi. Stwór nie trafił, jednak z rozpędu wleciał na nogę konia i przyssał się do niej. Wierzchowiec zarżał i zaczął wierzgać, kopać nogami, kiedy pająk owinął się dokoła jednej z nich i zwiększył uścisk. Po chwili koń wydał przeraźliwy kwik, po czym zesztywniał i przewrócił się razem z chłopcem na bok. Ten próbował się wybronić przed upadkiem, ale nie zdążył zeskoczyć w porę. Spadł na ziemię, a koń stoczył się na niego przygniatając mu nogę. Chłopiec zawył z bólu. Thor zeskoczył z konia ze sztyletem w dłoni, gotowy wbić go w Forsytha. Zanim jednak zdążył to zrobić, tuż obok przeleciała strzała i utknęła dokładnie w samym środku cielska pająka. Stwór zakwiczał przeraźliwie, a z jego wnętrzności trysnął kwas. Na szczęście na jego drodze znalazło się truchło konia, które zasłoniło ich przed

trucizną. Kwas wżarł się niemal natychmiast w skórę wierzchowca. Thor spojrzał za siebie i zobaczył O’Connora trzymającego łuk w rękach. – Niezły strzał – powiedział do niego. – Pomóżcie

mi! Inni podbiegli, by pomóc wydostać jęczącego z bólu legionistę spod konia. Conven zarzucił go sobie na bark, po czym przerzucił w poprzek własnego wierzchowca. Zanim wsiedli na konie rozległ się nagle kolejny stukot. Serce Thora stanęło na widok kilkunastu następnych stworzeń u wejścia do groty. Wszyscy zatrzymali się, po czym małymi krokami zaczęli iść na przód. Thor nie zdążył wydać rozkazu, kiedy nagle Elden wydał wojenny okrzyk i skoczył przed siebie. Natarł nieustraszenie wprost na wejście do groty. Thor zastanawiał się, co też Elden robi – wyglądało to bowiem jak samobójstwo – zanim nie zobaczył, że Elden unosi swój wielki wojenny topór obiema rękoma wysoko nad głowę i uderza w głaz tkwiący nad wejściem do groty. Rozległo się potężne dudnienie. Chwilę później wejście zasypały spadające z góry głazy, miażdżąc kilka Forsythów, innym zaś blokując drogę.

Wszyscy spojrzeli na Eldena z wdzięcznością i dumą. – Nieźle – powiedział Thor. – Ocaliłeś nam życie.

Elden wzruszył ramionami i przypiął topór z powrotem do swego siodła. Bez chwili wahania Thor ułożył bezwładne ciało Reece’a na swoim wierzchowcu. Usiadł przed nim i oddział ruszył, chcąc jak najszybciej znaleźć pomoc dla Reece’a – i odjechać jak najdalej stąd. * * *

Thor i jego grupa wjechali do Sulpy w pełnym galopie. Ich leniwa przejażdżka zamieniła się w wyścig z czasem. Z każdą mijającą sekundą Thora ogarniała panika z powodu Reece’a, który siedział za nim i trzymał się go z ledwością. Thor modlił się, żeby nie było za późno dla jego najlepszego przyjaciela. Ręce Reece’a były już lodowato zimne. Wstrząsał nim potworny spazm. Thor miał świadomość tego, jak toksyczny musiał być jad, jak rozprzestrzeniał się po całym ciele. Miał nadzieję, że ktoś w tej wiosce miał lekarstwo i mógł pomóc Reece’owi. Nie ujechali daleko, kiedy pustynny krajobraz ustąpił miejsca niewielkiej oazie: po chwili znaleźli się ponownie

wśród zielonych wzgórz. Piasek zastąpiły pokryte trawą pola. Pojawiła się też wydeptana droga, która poprowadziła ich do szemrzącego strumienia, dalej przez niewielki zwodzony most, pozostawiony sam sobie, aż w końcu wjechali do wioski. Otaczał ją kamienny mur, zniszczony gdzieniegdzie przez oddziały McCloudów. Wioska liczyła kilkadziesiąt chałup i była domem dla kilkuset ludzi. Thor widział, że większość została zniszczona. Między domostwami leżały sterty gruzu. Z jednego, czy dwóch domów nadal unosił się dym. Kiedy przejeżdżali bramą wjazdową do wsi, otwartą i wyważoną z zawiasów, nie powitał ich żaden strażnik. Skierowali się na centralny plac. Wieś okazała się wspaniała, całkiem inna od otaczających ją pustkowi: ziemię pokrywała bujna, zielona trawa, poprzecinana tu i ówdzie małymi strumykami. Dostrzec też można było piękne owocowe sady. Sulpa była sielską oazą położoną pośród rozległych połaci bezlitosnej wręcz pustyni. Thor nie był zbyt obyty i nie wiedział, że takie miejsca znajdują się w całym Kręgu. Kiedy wpadli na plac, podbiegło do nich kilkunastu starszych mieszkańców osady z zamiarem powitania przybyłych. W ich oczach widać było zatroskanie. Nie byli jacyś niemądrzy – od razu zauważyli, w jakim stanie był Reece, zanim Thor zdążył zatrzymać konia, zanim cokolwiek wyjaśnił. Utkwili w Reece’ie poważne

spojrzenia pełne obawy. Wydawało się, iż natychmiast rozpoznali powód jego cierpienia. – Kiedy został ugryziony? – zapytał jeden z nich. – Niecałe dziesięć minut temu – odparł Thor. – Może jeszcze nie jest za późno. Musicie zanieść go

do uzdrowicielki i to szybko. Za mną. Odwrócili się i pobiegli wąskimi uliczkami, a Thor i reszta podążyli konno za nimi. Osada nie była wielka i po chwili ich przewodnicy zatrzymali się przed małą chatą, zbudowaną z pradawnego kamienia, której drzwi wieńczył łuk. Starszy człowiek załomotał kołatką, a Thor zeskoczył z konia i z Reece’em na rękach podszedł bliżej. Reece zwisał bezwładnie. Thor nie mógł uwierzyć, że tak szybko tak poważnie zaniemógł. Drzwi otworzyły się i stanęła w nich piękna, młoda, na oko szesnastoletnia dziewczyna, ubrana w zwiewną białą suknię. Miała proste, czarne włosy i skrzące się, błękitne oczy. Jej wzrok spoczął natychmiast na Reece’ie. Z widocznym zaniepokojeniem, bez słowa, podbiegła od razu do niego. Uniosła dłoń i przyłożyła mu do czoła, obejrzała ciało i dostrzegła ugryzienie, które zdążyło się już ostro zaognić.

– Do środka! – powiedziała z naciskiem.

Odwróciła się i pospiesznie weszła sama, a Thor z Reece’em na rękach podążył szybko za nią. Pozostali legioniści zajęli pozycje przed chatą, która była zbyt mała, by ich wszystkich pomieścić. – Połóż

go tam! – rozkazała i wskazała na stertę słomy w kącie izby. Thor wykonał pospiesznie polecenie, a dziewczyna podeszła do Reece’a z ostrym nożem. Przytrzymaj jego ręce! – rozkazała, czym zaskoczyła Thora. – Chwyć jego pięści! – dodała – i trzymaj mocno! Rozumiesz? Będzie się opierał. Nawet, jeśli jest tak osłabiony. Nie pozwól mu zrobić najmniejszego ruchu. Rozumiesz?! –

Thor, zdenerwowany, skinął głową, a dziewczyna bezzwłocznie zabrała się do pracy. Nachyliła się i rozcięła głęboko jego nabrzmiałą, w połowie już sczerniałą ranę. Potem nacięła niewielki czop w samym środku rany i Reece nagle wrzasnął i spróbował usiąść. Wyginał się jak oszalały i Thor wkrótce spocił się, używając wszystkich sił, by powstrzymać Reece’a na miejscu. Nigdy jeszcze nie widział swego przyjaciela w takim stanie. Podstawiła rondel i z rany pociekła czarna maź, która wypełniła naczynie prawie po brzegi. Stopniowo wydzielina przestała lecieć, a Reece zaczął się uspokajać,

oddychać głęboko i jęczeć. Uzdrowicielka wyrzuciła rondel z czarną cieczą przez otwarte okno, odłożyła nóż, podeszła pospiesznie do półki, zdjęła jakąś czerwoną maść i wtarła ją zdecydowanym ruchem w ranę. Z miejsca rozległ się syk i Reece wrzasnął ponownie. Thor trzymał go ze wszystkich sił, a nie było to łatwe. Owinęła ranę kilkakrotnie bandażem, po czym położyła swą dłoń uspokajająco na piersi Reece’a i powoli zmusiła go, by się położył. Położyła mu dłoń na czole, podniosła obie powieki i zajrzała w źrenice. Puściła je i Reece zamknął oczy. Czekała cierpliwie – po kilku sekundach zamrugał oczami, po czym otworzył je całkowicie. Thor był w szoku: jego przyjaciel wyglądał na wyczerpanego, ale w pełni świadomego. – Już mi lepiej – powiedział słabym, zachrypniętym

głosem. Trucizna się wycofuje – wyjaśniła. – Chyba zdążyliśmy w samą porę. –

Reece oblizał spierzchnięte i suche usta. Czy ja mam jakieś omamy, czy też jesteś najpiękniejszą dziewczyną, jaką kiedykolwiek widziałem? –

– spytał niemal delirycznym tonem. Dziewczyna zarumieniła się i odwróciła wzrok. –

Zdaje ci się tylko – odparła. – Albo żartujesz

sobie. Reece spojrzał poważnie. – Przyrzekam, że nie, pani – powiedział. Otwartymi

oczami patrzył na nią z jeszcze większą uwagą, wręcz z niecierpliwością. – Muszę wiedzieć, jak ci na imię. Myślę, iż zakochałem się w tobie. Sięgnęła po mały flakonik z jakimś płynem, otworzyła usta Reece’a i wlała mu jego zawartość. – Mam na imię Selese – odparła. – I nie kochasz

mnie, tylko moje lekarstwo. A teraz wypij i zapomnij o tym wszystkim. Reece połknął płyn i po chwili zamknął oczy straciwszy przytomność. Selese popatrzyła na Thora. Wygląda na to, że twój przyjaciel przeżyje – powiedziała. – Wątpię jednak, czy będzie coś z tego pamiętał. Majaczył tylko. –

Thor miał odmienne zdanie. Nigdy nie widział, żeby

Reece w ten sposób stracił głowę, a z pewnością nie traktował miłości beztrosko. Czuł, że pomimo swego stanu, Reece obdarzył ją prawdziwym uczuciem. – Nie byłbym tego taki pewien – powiedział. – Mój

przyjaciel nie rzuca słów na wiatr. Nie zdziwię się, jeśli to tu znajdzie miłość swego życia.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY DRUGI

Godfrey przemierzał tylne uliczki Królewskiego Grodu w towarzystwie Akortha i Fultona, z ręką spoczywającą luźno na sztylecie przytwierdzonym do pasa, bacznie obserwując okolicę. Rozglądał się dookoła wpadając w coraz większą panikę z powodu wydarzeń mijającego tygodnia. Już nie lekceważył morderczych zapędów brata. Czuł, że w każdej chwili może paść ofiarą zamachu. Akorth i Fulton stali mu się bardzo bliscy. Był im wdzięczny za pomoc w ocaleniu życia i mimo, że daleko im było do wojowników, to jednak obecność dwóch dodatkowych osób, dwóch dodatkowych par oczu pomagała zachować czujność. Godfrey minął róg i jego oczom ukazał się szyld jego starej karczmy, zwisający krzywo i huśtający się w popołudniowym wietrze; ujrzał pijaków wysypujących się z wnętrza – i poczuł wstręt. Owładnął nim niepokój. Nie znajdował tu już pocieszenia; teraz to miejsce przypominało mu, jak bliski był śmierci. Powiedział sobie, że jego noga nigdy więcej nie przekroczy progu tej karczmy. Pomimo obaw brnął jednak przed siebie i wszedł przez otwarte drzwi, gdyż coś sobie postanowił. Był

zdecydowany doprowadzić do upadku Garetha bez względu na konsekwencje, czy też niebezpieczeństwo, jakie mu osobiście groziło. Zbyt wiele leżało na szali, zbyt wiele krwi przelano. Nie mógł tak po prostu darować wszystkiego i zniknąć, rozpłynąć się bezszelestnie w nocnym mroku. Musiał dowiedzieć się, kto podjął próbę otrucia go – i to nie przez wzgląd na siebie, ale na nich wszystkich. Jeśli byłby w stanie udowodnić ten morderczy spisek, wówczas Królewska Rada miałaby podstawy do detronizacji Garetha zgodnie z prawem. Potrzebował zaledwie jednego świadka. Jedną, wiarygodną osobę. W tej części miasta wiarygodność była jednak rzadko spotykaną cechą. Razem z przyjaciółmi wszedł do karczmy. Kilku jego dawnych kompanów rzuciło mu spojrzenia i zamarło w bezruchu. Po wyrazie ich twarzy poznał, iż byli zaskoczeni, widząc go żywym. Jakby ujrzeli chodzącą zjawę. Nie winił ich. Jeszcze poprzedniej nocy był pewien, że umrze. Oraz że tylko cudem przeżył. Z wolna karczma wróciła do życia, a Godfrey podszedł do kontuaru i wraz z Akorthem i Fultonem zajął swoje dawne miejsce. Karczmarz spojrzał na Godfreya nieufnie, po czym podszedł do nich. – Nie spodziewałem się ujrzeć ciebie tak szybko –

powiedział swym głębokim, drżącym głosem. – Cóż, w

ogóle nie spodziewałem się ciebie tu zobaczyć. Kiedy widziałem cię ostatnio, wydawałeś się całkiem nieżywy. – Przykro mi, że cię rozczarowuję – odparł Godfrey.

Mężczyzna rzucił na niego okiem, podrapał się po zaroście na brodzie i uśmiechnął szeroko, pokazując krzywe zęby. Potem wyciągnął dłoń i objął przedramię Godfreya, a Godfrey odwzajemnił ten gest. – Ty szczwany lisie – powiedział. – Naprawdę masz

dziewięć żyć. Cieszę się, że wróciłeś. Mężczyzna napełnił kufle dla Akortha i Fultona. – Dla mnie zbrakło? – spytał zdziwiony Godfrey.

Karczmarz pokręcił głową. – Obiecałem twojej siostrze. Harda z niej osóbka.

Niezbyt chętnym złamać dane jej słowo. Godfrey skinął głową. Rozumiał, co mężczyzna miał na myśli. Coś skłaniało go do picia, a z drugiej strony był rad, iż karczmarz tak właśnie postąpił. Nie po to tu jesteś jednak, by pić, prawda? – zapytał z coraz poważniejszym wyrazem twarzy, mierząc wzrokiem każdego z nich trzech z osobna. –

Godfrey potrząsnął głową.

– Przyszedłem odszukać człowieka, który próbował

mnie zabić. Karczmarz odchylił się i z poważną miną odchrząknął. Nie twierdzisz chyba, że miałem z tym coś wspólnego? – zapytał nagle w swej obronie. –

Godfrey potrząsnął głową. Nie. Lecz widzisz różne rzeczy. Podawałeś napitek. Widziałeś kogoś wczoraj? –

– Kogoś, kto nie powinien tu być? – dodał Akorth.

Karczmarz potrząsnął głową energicznie. – Gdyby tak było, sądzisz, że nie powstrzymałbym

go? Myślisz, iż chcę, byś został otruty w moim przybytku? Więcej mi nerwów to napsuło, niż tobie. A i interesom to nie służy. Niewielu przyjdzie tu, by zażyć truciznę, prawda? Połowa mojej klienteli nie wróciła po tym, jak zwaliłeś się na ziemię, jak kłoda. – Nie oskarżamy ciebie – wtrącił Fulton. – Godfrey

pyta jedynie, czy widziałeś coś nietypowego. Coś podejrzanego. Mężczyzna odchylił się i podrapał po zaroście.

– Ciężko powiedzieć. Karczma była pełna po brzegi.

Nie pamiętam wszystkich twarzy po kolei. Wpadają tu i wypadają chyłkiem, a i tak połowę czasu stoję odwrócony do nich plecami. Nawet gdyby ktoś podkradł się do ciebie, najpewniej nie zauważyłbym go. – Zapominasz o chłopaku – odezwał się czyjś głos.

Godfrey odwrócił się i ujrzał starszego, pijanego mężczyznę, zgarbionego, siedzącego samotnie przy końcu kontuaru i wpatrującego się w nich nieufnie. – Coś powiedział? – spytał Godfrey.

Mężczyzna milczał przez chwilę, spojrzał na kontuar, coś tam do siebie wymamrotał i Godfrey pomyślał, że już nie przemówi. W końcu jednak odezwał się, nie patrząc w ich kierunku. – Był jakiś chłopiec. Jakiś nietutejszy. Wpadł tu i

zaraz zniknął, rychło po prawdzie. Godfrey rozpoznał starego pijaczynę. Był stałym bywalcem. Pili przy tym samym kontuarze przez lata, nie zamieniwszy jak dotąd ani jednego słowa ze sobą. Godfrey wymienił zaciekawione spojrzenia z Akorthem i Fultonem, po czym wszyscy trzej wstali i wolnym krokiem podeszli do końca kontuaru. Spoczęli po obu stronach starszego mężczyzny, a on nie kwapił się

nawet na nich spojrzeć. – Powiedz nam coś więcej – poprosił Godfrey.

Starzec podniósł wzrok na niego i skrzywił się. – A dlaczegóż to? – zapytał. – Po co wtykać nos w

kłopoty? Co dobrego mi to przyniesie? Godfrey sięgnął dłonią do pasa, wyciągnął pokaźną sakiewkę złotych monet i z brzękiem położył na kontuarze. – Wiele dobrego możesz mieć z tego – odparł.

Mężczyzna podniósł palec sceptycznie i rozsunął nim brzegi sakiewki. Zerknął do środka na ukryte tam złoto – większej sumy nie widział zapewne w całym swym życiu – i zagwizdał. – Wysoka cena. Lecz na co mi to, jeśli własną głową

za to zapłacę. Skąd mam wiedzieć, czy twój brat nie przyśle tu swych ludzi, aby i mnie otruli? Godfrey sięgnął po drugą sakwę i rzucił na kontuar obok pierwszej. Oczy starca otworzyły się szeroko w prawdziwym zdumieniu. – To wystarczy, aby wyjechać stąd daleko – gdzie

nie sięga ręka mego brata – i nigdy już nie martwić się o nic – powiedział Godfrey. – Powiedz mi teraz zatem. Drugi raz nie poproszę.

Mężczyzna odchrząknął z oczami utkwionymi w dwóch sakiewkach złota, po czym wreszcie złapał je, przyciągnął do siebie i spojrzał na Godfreya. – Chłopak, jakich wiele w okolicy – powiedział. –

Na posyłki chodzą. Znacie ten typ. Widziałem go już raz, czy dwa w szulerni. Zapłacisz mu, a on gotowy załatwić wszelkie sprawunki. Zawitał tu tamtej nocy. Wbiegł i wybiegł. Nie widziałem go tu nigdy wcześniej, ani od tamtej pory. Godfrey zlustrował mężczyznę dokładnie, zastanawiając się, czy aby nie kłamie. Starzec popatrzył na niego i wytrzymał spojrzenie Godfreya, który uznał, że starzec jednak mówił prawdę. – W szulerni powiadasz? – spytał Godfrey.

Starzec skinął głową, a Godfrey, nie tracąc ani chwili więcej, wstał i wybiegł z karczmy. Akorth i Fulton podążyli za nim. W następnej chwili byli już na zewnątrz. Szli pospiesznie uliczkami, pokonywali wijące się, wąskie alejki, zmierzając do szulerni położonej kilka skrzyżowań dalej. Godfrey wiedział, iż była to jaskinia grzechu, w której przesiadywały najrozmaitsze ciemne typy. Ostatnimi czasy towarzystwo to znacznie sparszywiało, więc trzymał się z dala od szulerni w obawie przed kolejną jatką.

Godfrey jednym pchnięciem otworzył skrzypiące drzwi i natychmiast poraził go panujący wewnątrz zgiełk. W tej niewielkiej izbie tłoczyło się ze stu ludzi. Wszyscy pogrążeni w najrozmaitszych formach hazardu, zgarbieni nad stołami, zastawiali różnorodne monety, wszelkiego typu walutę. Godfrey zlustrował tłum w poszukiwaniu jakiegoś chłopca, kogokolwiek młodego. Nie dostrzegł jednak nikogo w swoim chociażby wieku, czy też młodszego od siebie. Wszyscy byli starsi, w większości życiowi wykolejeńcy, którzy całe życie spędzili na obstawianiu, którzy patrzyli wzrokiem dawno pozbawionym nadziei. Godfrey pospiesznym krokiem podszedł do gospodarza, niskiego, pulchnego mężczyzny, który zerkał raz w tę, raz w drugą stronę, za to ani razu nie spojrzał mu w oczy. –

Szukam chłopca – powiedział Godfrey. – Na

posyłki. – A cóż masz do niego? – odwarknął mężczyzna.

Godfrey sięgnął do pasa, po czym wetknął sakiewkę złotych monet w dłoń mężczyzny. Ten zważył je, nadal nie patrząc Godfreyowi w oczy. – Zdają się lekkie – powiedział.

Godfrey wepchnął kolejną sakiewkę w dłoń

mężczyzny, który w końcu się uśmiechnął. – Za złoto dziękuję. A chłopak nie żyje. Wczoraj w

nocy znalazłem jego ciało na ulicy wśród ścieków. Ktoś go ukatrupił. Kto, nie wiadomo. Ani z jakiej przyczyny. Nic mi po nim. Godfrey wymienił zdumione spojrzenie z Akorthem i Fultonem. Ktoś zabił chłopaka, którego wysłano, by zabił jego. To Gareth, nie miał wątpliwości. Zacierał za sobą ślady. Godfrey podupadł na duchu. To oznaczało kolejny ślepy zaułek. Zaczął gorączkowo myśleć. – Gdzie

ciało? – zapytał, chcąc upewnić się, czy mężczyzna nie skłamał. – Z resztą biedoty – powiedział mężczyzna. – Nie

chciałem, by leżał przed moimi drzwiami. Możesz sprawdzić, jeśli masz ochotę, lecz marnujesz tylko czas. Mężczyzna wybuchnął śmiechem. – Jest nieżywy, jak sama śmierć. Odwrócili się i opuścili szulernię. Godfrey pragnął jak najszybciej znaleźć się z dala od tego człowieka i tego miejsca. Wyszli tylnymi drzwiami i podążyli drogą prowadzącą na cmentarz dla biedoty. Godfrey przyjrzał się dokładnie kilkunastu świeżo usypanym kopcom, patykom i drobnym przedmiotom zatkniętych w ziemi w najrozmaitszych kształtach bogów,

do których modlili się umarli za życia. Szukał najświeższego – tak wiele jednak wydawało się świeżych. Czy aż tylu ludzi umierało każdego dnia w Królewskim Grodzie. Przytłoczyła go ta myśl. Idąc wzdłuż szeregu mogił spostrzegł młodego chłopca, który klęczał przed jedną z nich. Grób przed chłopcem był świeższy od pozostałych. Kiedy Godfrey zbliżył się do niego, chłopiec, który miał może osiem lat, odwrócił się i spojrzał na niego. Potem skoczył na nogi i ze strachem w oczach zaczął uciekać. Godfrey spojrzał zdumiony na swych towarzyszy. Nie miał pojęcia, kim był ów chłopiec, ani co tutaj robił, lecz jedną rzecz wiedział na pewno – jeśli uciekał, to znaczyło, że miał coś do ukrycia. – Czekaj! – zawołał Godfrey. Pobiegł za chłopcem,

próbował go dogonić, kiedy ten zniknął za rogiem. Musiał go odszukać. Bez względu na cenę. W jakiś sposób czuł, że ten chłopiec miał klucz do rozwiązania zagadki, kim był skrytobójca Godfreya.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY TRZECI

Thor siedział razem ze swymi braćmi legionistami przy huczącym ognisku w centrum Sulpy. W mięśniach czuł znużenie całodzienną pracą. Zaraz po opuszczeniu chaty Selese’y zakasali rękawy i wzięli się do pracy, pomagając mieszkańcom wioski w odbudowie. Reece nie wydobrzał jeszcze na tyle, aby dołączyć do reszty. Przespał dzień, dochodząc do sił w chacie Selese’y. Natomiast dziesiąty członek oddziału, chłopiec, który miał zmiażdżoną nogę, dochodził do siebie w samotności. I tak – oprócz Thora, O’Connora, Eldena i bliźniaków, w grupie pozostało kilku innych legionistów i razem pracowali ciężko, aż do chwili, kiedy drugie słońce zaczęło rzucać długie cienie na ziemię. Pomagali w umacnianiu różnych form obrony istniejących we wsi, odbudowywali mury, łatali dachy, usuwali gruz, dogaszali pożary i umacniali bramy. Według Thora na niewiele to się zdało, dla wieśniaków jednak miało duże znaczenie. Thor czuł ogromną satysfakcję, widząc na ich twarzach wdzięczność. Wielu z nich mogło nareszcie spokojnie powrócić do swych domostw. Thor siedział przed trzaskającym ogniskiem i rozglądał się po twarzach swych równie znużonych braci. Cieszył się ogromnie, że Reece wrócił do nich, siedział tuż obok. Może i wyglądał na nieco osłabionego, lecz

zdrowiał i był w dobrym nastroju. Dzień spędzony na odzyskiwaniu sił dobrze mu zrobił i teraz wydawał się znowu sobą. Niewiele brakowało. – Jednak kiedy się obudziłem, nigdzie jej nie było –

powiedział Reece po raz kolejny. – Czy może to znaczyć, że nie polubiła mnie? Thor westchnął. Reece rozpamiętywał Selese od chwili, kiedy opuścił jej chatę. Thor nigdy nie widział swego druha w takim stanie. Zawładnęła nim całkowicie. Nie potrafił mówić o niczym innym. Nie umiem powiedzieć – odparł Thor. – Z pewnością nie traktowała cię z niechęcią. Raczej… rozbawiłeś ją. –

– Rozbawiłem? – spytał w samoobronie Reece. –

Cóż to ma znaczyć? Nie zabrzmiało to optymistycznie. – Nie, nie to miałem na myśli – odparł Thor próbując

cofnąć swe słowa. – Musisz jednak przyznać, iż majaczyłeś wtedy – nawet jej nie znałeś, a powiedziałeś, że ją kochasz. Przysłuchujący się tej rozmowie O’Connor, Elden i bliźniacy wybuchnęli śmiechem, a Reece poczerwieniał na twarzy. Thor poczuł się z tego powodu źle. Nie chciał zawstydzać przyjaciela. Mówił jedynie prawdę tak, jak ją widział.

– Posłuchaj, przyjacielu – powiedział i położył mu

dłoń na ramieniu. – Nie ma powodu, by myśleć, iż ciebie nie lubi. Być może zacząłeś zbyt nachalnie i teraz nie wie, co o tym myśleć. Być może sądziła, że twe wyznanie nie było szczere. Może powinieneś wrócić tam jutro z rana i sprawdzić, jak postąpi. Reece spojrzał na ziemię, dłubiąc w niej palcami stopy. – Myślę, że zaprzepaściłem swe szanse – odparł. – Nigdy nie jest za późno – powiedział Thor. – Żarty

sobie stroisz? – spytał Elden. – Jesteśmy pośrodku niczego. Która wiejska panna nie chciałaby stąd czmychnąć? Niektórym ludziom podobają się ich wioski – powiedział O’Connor. –

– A ta zdaje się być całkiem przyjemna – powiedział

Conven. – Lecz to nie to samo, co Królewski Gród. Jestem pewien, iż chciałaby opuścić to miejsce wraz z tobą. Jesteś pewien, że chcesz ją zabrać? – spytał Conven. – Oto właściwe pytanie. Nawet jej nie znasz. –

Znam ją wystarczająco dobrze – powiedział Reece. – Uratowała mi życie. Jest najpiękniejszą –

dziewczyną, jaka kiedykolwiek widziałem. Pozostali popatrzyli po sobie z rezerwą. – To przez te leki – powiedział Elden. – Założę się,

iż w innych okolicznościach nie spojrzałbyś na nią po raz wtóry. – To nieprawda – powiedział Reece, czerwieniejąc

na twarzy ze złości i determinacji. Zaległa cisza. Thor widział niebywałe zdecydowanie w oczach Reece’a. Zaskoczyło go to. Myślał, iż wie wszystko o swym przyjaciele – nigdy jednak nie widział go jeszcze z tej strony. Chociaż, nigdy tak naprawdę nie nadarzyła się okazja, żeby pobyć w towarzystwie dziewczyn. Cały czas wypełniały im treningi. Być może związała się już z kimś innym – powiedział z ponurą miną Reece. – Czy rzekła coś jeszcze na mój temat? Po tym, jak zasnąłem? –

Thor nie mógł już więcej tego znieść. Wybacz – powiedział, próbując mówić ze stanowczością, która pozwoliłaby zakończyć ten temat. – Żałuję, iż o nic więcej nie zapytałem. Pospieszyłem jednak z pomocą przy odbudowie wioski. Od tamtej pory jej nie widziałem. Idź do niej o poranku. Jestem pewien, że –

odpowie na wszystkie twoje pytania. Dlaczego miałaby odmówić? Wszak należysz do królewskiej rodziny. Czy naprawdę sądzisz, że mogłaby ciebie odtrącić? Reece spuścił wzrok i wzruszył ramionami. Thor dostrzegł strach i wahanie czające się w oczach Reece’a i zdał sobie sprawę, że był zdenerwowany. Przypomniał sobie swoją pierwszą rozmowę z Gwen i wszystko zrozumiał. Nigdy nie widział, żeby Reece czegokolwiek się lękał. Widząc go jednak w tej chwili, Thor obawiał się, czy Reece zdobędzie się na odwagę i spotka się rano z dziewczyną. Thor znał to aż za dobrze. Sam nie należał do zbyt rozmownych. Nie odważył się przecież poprosić Gwendolyn o rękę. Zaczynał uświadamiać sobie, iż pod pewnymi względami odwaga, która pozwalała ruszyć do boju, była niczym w porównaniu z tą, która pozwoliłaby przetrwać odrzucenie ze strony ukochanej dziewczyny. Pojawiło się więcej mieszkańców wsi. Przynieśli kolejną porcję goko zatkniętą na długich patykach. Była to czerwona, ciągnąca się maź, którą Thor i cała reszta umieścili nad ogniem. Wkrótce rozległo się syczenie, goko zmieniło barwę na jasną, po czym zaczęło się przypalać. Thor podmuchał na swoją porcję i zjadł ją szybko. Była słodka i smaczna. Pomogli wieśniakom, za co oni potraktowali ich bardzo dobrze. Nadal czuł się syty po ogromnym posiłku, którym poczęstowali ich wcześniej.

Cała grupa pogrążyła się w pełnej zadowolenia ciszy. Thor, opierając się na jednym łokciu, podniósł wzrok i spojrzał na nocne niebo, na odległe gwiazdy iskrzące się na czerwono i żółto. Myślami wrócił do Gwendolyn. Przypomniał sobie ich ostatnią wyprawę do Domu Uczonych, te wszystkie księgi. Obserwował odległe gwiazdy i pomyślał o matce, o mapie. O Krainie Druidów. Zastanawiał się, czy kiedykolwiek tam dotrze. Zastanawiał się też, dlaczego akurat morze musiało oddzielać go od matki, dlaczego nigdy jej nie spotkał. Kolejny raz pomyślał o swoim przeznaczeniu. Thor czuł bliską obecność jakiejś tajemnicy, kryjącej się tuż poza zasięgiem jego myśli. Kiedy próbował dojść do sedna, jego myśli zaczynały wirować wokół jego matki, ojca, dorastania i druidów. Jednak kończący się właśnie dzień trwał zbyt długo, jego umysł był zbyt wyczerpany. Choć próbował zwalczyć skutki zmęczenia, chłodny, jesienny wiatr utulił go do snu. Zanim uświadomił to sobie, mimowolnie zamknął oczy. * * *

Kroczył powoli ulicami rodzinnej, opustoszałej osady, między opuszczonymi domostwami, których drzwi stały otwarte na oścież. Wiatr hulał dokoła, unosząc kłęby kurzu, tocząc skłębione rośliny wprost na Thora. Wzniósł

dłonie i przycisnął je do oczu. Nie miał pojęcia, co tu robił, czuł jednak, iż z jakiegoś powodu musiał tu się znaleźć, musiał coś ujrzeć. Minął róg i wszedł na dawną ulicę. W oddali zobaczył swój dom i zbliżył się do niego szybko. Wszedł do środka przez uchylone drzwi. Wszystko było dokładnie w takim stanie, w jakim je zostawił. Z tym wyjątkiem, że nie było tu nikogo. Jego ojciec gdzieś odszedł. Thor wyczuł, iż zrobił to już dawno temu. Wyszedł przez tylne drzwi i podszedł do szopy, w której niegdyś nocował. Zdziwił się, kiedy w drzwiach do szopy ujrzał jakąś kobietę. Miała na sobie zwiewne, niebieskie szaty, zaś w dłoni trzymała długą, misternie zakończoną, żółtą laskę. Z jej twarzy emanowała niebieska poświata, na tyle intensywnie, że nie mógł rozpoznać jej rysów. Wyczuwał, iż kobieta była kimś ważnym w jego życiu. Być może, śmiał mieć taką nadzieję, była to jego matka. Thorgrinie, mój synu – powiedziała głosem delikatnym i kojącym. – Czekam na ciebie. Już czas, byś powrócił do domu. Już czas, byś dowiedział się, kim jesteś. –

Thor zrobił krok w jej kierunku. Tak bardzo był

ciekaw, jak wygląda jej twarz, tak bardzo chciał dowiedzieć się jeszcze czegoś. Jej energia przyciągała go jak magnes, lecz im bliżej podchodził, tym intensywniej jaśniało światło. Podniósł ręce. Nie mógł podejść bliżej. – Matko? – zapytał. – Czy to ty?

Wracaj do domu, Thorgrinie – powiedziała z naciskiem. – Wracaj w tej chwili. –

Postąpiła o krok i położyła mu dłonie na barkach. Thor poczuł intensywną energię krążącą po ciele, napawającą go światłem. Nadal nie widział jej twarzy. Podniósł dłonie i osłonił oczy przed blaskiem, który zdawał się wypalać wszystko na swej drodze. Thor usiadł, ciężko oddychając, i rozejrzał się dokoła. Ze zdumieniem stwierdził, iż był to sen. Był taki prawdziwy. Leżał wraz z innymi legionistami przy dogasającym ognisku, w miejscu, w którym zmorzył go sen. Pozostali spali jeszcze. Odwrócił się, by ujrzeć świt, wschodzące nad horyzontem pierwsze słońce, które skąpało niebo w odcieniach żółci i fioletu. Wstał i starł pot z brwi, wciąż rozmyślając o swym śnie. Był taki żywy; serce nie zdążyło mu się jeszcze uspokoić. Naprawdę czuł się, jakby przed chwilą spotkał matkę. Jej słowa zaś wciąż brzmiały mu w głowie. Niczym

jakaś wiadomość. Albo i coś więcej – niczym rozkaz. Wracaj do domu. Thor czuł zniecierpliwienie, czuł, iż w jego dawnej wiosce czeka na niego jakaś ważna wiadomość. Jakiś wielki sekret, który należy wyjawić. Tajemnica związana z tym, kim jest. I kim jest jego matka. Podszedł do szemrzącego strumyka, uklęknął i ochlapał twarz zimną wodą, próbując otrząsnąć się ze snu. Ale nie mógł. Przywarł do niego, uporczywie ponaglał do wyruszenia w drogę. A może wyobrażał to sobie? Może były to jego pobożne życzenia? Senne urojenia? Tak ciężko było rozeznać się, co jest snem, a co wiadomością. W którym momencie wkraczała jego nieświadomość i powodowała, że nie mógł wyraźnie odczytać wiadomości? – Czasami sny są czymś więcej, niż tylko snami –

odezwał się czyjś głos. Thor poznał go. Sprawił, że przeszedł go dreszcz. Odwrócił się powoli i ujrzał Argona. Druid stał niedaleko. W ręce trzymał laskę, ubrany był w białe szaty i przypatrywał się pierwszym promieniom wschodzącego słońca. Nawet nie spojrzał w stronę Thora. Thor poczuł ulgę na jego widok. Jakby zobaczył starego przyjaciela.

– Argonie – powiedział. – Proszę, powiedz mi. Czy

to wszystko było prawdziwe? We śnie? Czy moja matka mnie oczekuje? – Tak i nie – odparł.

Thor zaczął się zastanawiać. –

Czy mam wrócić do mojej rodzinnej wsi? –

nalegał. – Znasz odpowiedź.

I tak było w istocie. Czuł to. Musiał jechać. – Czy ona tam na mnie czeka w tej chwili? Jak tam

dotarła? Co tam robi? – Niektórych rzeczy sam musisz się dowiedzieć –

powiedział Argon. – Od ciebie zależy, czy wyruszysz w podróż. Nagle Argon znikł. Thor rozglądał się we wszystkich kierunkach, szukał go, jednak po druidzie nie było ani śladu. Potarł twarz kilka razy, zastanawiając się, czy tylko sobie to wyobraził. Miał jednak pewność, że nie było to złudzenie. Najpierw ten sen. Później Argon. Thor czuł, że to znak, którego nie mógł dłużej ignorować. Czuł się dokładnie tak samo, jak owego pamiętnego dnia, kiedy opuścił swą wieś

i wyruszył do Królewskiego Grodu. Przemawiał do niego wszechświat. Musiał wrócić do rodzinnej wsi. Coś czekało tam na niego. Jakaś tajemnica, którą musiał odkryć. Czy to dlatego los rzucił go tutaj, do tej odległej wioski, do której prowadziła ta sama droga, co do jego wsi? Zastanawiał się. Czy przez cały ten czas wszechświat słał mu znaki? Wstał wyprostowany, mokrymi dłońmi przeczesał włosy i podjął decyzję. Musi jechać. Musi poznać odpowiedzi. Jego wieś oddalona była jedynie o niecały dzień drogi stąd. Mógł pojechać tam i wrócić przed zachodem słońca. Jego bracia legioniści poradziliby sobie bez niego przez ten czas. Podejmował ryzyko, gdyż oznaczało to opuszczenie swego stanowiska i gdyby dowódca legionu dowiedział się o tym, poniósłby karę. Pozostały jednak tylko lekkie prace przy odbudowie i nic poza tym. Nie tak, jak na wojnie. Thor był pewien, iż jego przyjaciele będą bezpieczni. Odwrócił się i skierował w stronę swego wierzchowca, gotowy wyruszyć jeszcze zanim słońce wzeszło na dobre. Nagle usłyszał czyjś głos. – A dokąd to?

Thor odwrócił głowę i dostrzegł Reece’a. Stał w

pełni ubrany, niemal całkowicie ozdrowiały. Thor zatrzymał się i zwrócił do niego. – Reece – powiedział. – Dobrze wyglądasz. Cieszę

się widząc, że czujesz się już lepiej. Owszem – odparł z dawną werwą. – O wiele lepiej. W rzeczy samej, właśnie zamierzam złożyć wizytę dziewczynie, która mi pomogła. –

Thor uśmiechnął się. – Nie marnujesz czasu – zauważył Thor przyglądając

się wschodzącemu słońcu. – Brawo. Thor podziwiał jego odwagę. Wiedział, co się z tym wiązało. Reece uśmiechnął się do niego z zakłopotaniem. A ty? – zapytał spoglądając na konia Thora. – Wyglądasz, jakbyś się gdzie wybierał. Thor odchrząknął, nie wiedząc ile może powiedzieć. Ufał Reece’owi jak nikomu innemu i postanowił się mu zwierzyć. –

– Przyśniło mi się coś – odparł. – Jakbym otrzymał

jakiś znak. Muszę jechać do swej wioski. Wrócę przed zachodem drugiego słońca. Mógłbyś mnie zastąpić? Reece skinął głową uroczyście.

– Czyń, co nakazuje ci przeznaczenie – powiedział.

Reece podszedł bliżej i mocno objął Thora. Wczoraj ocaliłeś mi życie. Nigdy tego nie zapomnę. –

Kiedy uścisnęli ręce, Thor poczuł, że Reece był jego prawdziwym bratem, bliższym mu niźli ktokolwiek inny w życiu. A kiedy pomyślał o powrocie do domu, w którym dorastał pośród braci darzących go jedynie nienawiścią, tym większą poczuł wdzięczność wobec Reece’a.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTU CZWARTY

Luanda stała w lochu McClouda, przykuta łańcuchem do kamiennego muru. Żelazne kajdany oplatały jej nadgarstki i kostki. Trzęsła się z wycieńczenia, strachu i głodu. Zastanawiała się, jak do tego doszło, że ona, królewna, pierworodna z rodu MacGilów, znalazła się w takiej sytuacji, upadła tak nisko. Ledwo potrafiła to wszystko pojąć. Jeszcze kilka miesięcy temu wyobrażała sobie, jak radosne czeka ją życie. Myślała o ślubie z królewiczem McCloud, o zostaniu królową królestwa McCloudów. A oto stała tutaj, uwięziona we własnym zamku, potraktowana jak zwyczajny przestępca – a nawet jeszcze gorzej. Starszy McCloud był złym człowiekiem, najpodlejszym przedstawicielem ludzkiego rodzaju. Nigdy jeszcze nie spotkała osoby, która byłaby bardziej bestialska, nieokrzesana i nikczemna od tego mężczyzny. Napełniał przerażeniem każdego i wszystko w swym otoczeniu. Mimo, iż zaryzykowała i poniosła porażkę, skończyła tu, gdzie była, to nie żałowała, iż podjęła próbę odebrania mu życia w tamtym domu, w swoim rodzinnym mieście, chcąc ocalić przed nim tę nieszczęsną dziewczynę. Popełniła błąd myśląc, że zdoła go zabić. Bronson przestrzegał ją przed tym. Spoglądając na swój

czyn z perspektywy czasu, widziała, jak głupio postąpiła. Mimo to, nie żałowała. Zamknęła oczy i w myślach ujrzała tą okropną scenę, kiedy stary McCloud zaatakował własnego syna i odrąbał mu rękę za próbę ocalenia jej życia. Przytłaczało ją ogromne poczucie winy. Kochała Bronsona ponad wszystko, podziwiała, iż w końcu sprzeciwił się ojcu i doceniała jego poświęcenie. Na nowo poczuła również niewypowiedziany wstręt do jego ojca. Musiała wydostać się z lochu i uratować Bronsona, dla którego wyznaczono już egzekucję. Zanim umrze z ręki własnego ojca. Musiała wydostać ich oboje z miasta, opuścić terytorium McCloudów, w jakiś sposób przebyć Highlands i schronić się na bezpiecznych ziemiach MacGilów. Musiała wrócić na dwór ojca z nadzieją, że przyjmą ją z powrotem. Tymczasem wszystkie te plany wydawały się zbyt odległe. Sądząc po tym, czego doświadczyła, Bronson mógł już nie żyć. Ona zaś stała zakuta w kajdany, pozbawiona nadziei, iż uniknie więziennych wartowników. W rzeczy samej, miała teraz inne, bardziej pilne sprawy na głowie: ci bowiem wartownicy, dwaj gamonie, znęcali się nad nią na zmianę przez całą noc. Jeden chwytał ją za włosy, drugi podciągał koszulę. Straszyli ją ostrzem, później gorącym żelastwem. Nie zhańbili jej jeszcze, ani nie poddali torturom. Jednak ich groźby ciągnęły się już

godzinami i z każdą mijającą chwilą nasilały się coraz bardziej. Czuła, że chcieli osiągnąć jakiś efekt. I jeśli wszystkie te pogróżki były prawdziwe, to wiedziała, iż jeszcze przed wschodem słońca porzucą ją tu zniewoloną i wycieńczoną torturami na pewną śmierć. Stali przed nią dwaj niscy, odrażający mężczyźni, nieogoleni, z przetłuszczonymi włosami, noszący typowe liberie McCloudów. Czuła, że nie rzucali słów na wiatr. Jej chwile zostały policzone. Musiała znaleźć sposób na wydostanie się stąd i to szybko. Nadeszła pora wykonać jakiś ruch. Nie wiedziała tylko, co to miałoby być. – Powiadam

ci, potnijmy ją powoli – powiedział jeden strażnik do drugiego z okrutnym uśmieszkiem na twarzy, odsłaniając rząd zepsutych zębów. Ja zaś powiadam ci, przypalmy ją najpierw – powiedział ten drugi. –

Zaśmiali się, rozbawieni własnymi żartami. Luanda myślała gorączkowo. Była kobietą i nikt nigdy nie traktował jej intelektu poważnie – a ona była bystra. Przynajmniej na tyle, co ojciec, co każde z pozostałych dzieci MacGila. Zawsze potrafiła znaleźć wyjście, niemal z każdej sytuacji. Zebrała w sobie siłę, przywołała całą przebiegłość – spryt pokoleń królów z klanu MacGilów, których krew płynęła w jej żyłach. Zamknęła oczy i myślała,

przywoływała rozwiązanie. Wówczas jedno przyszło jej na myśl. Było nieprawdopodobne i raczej nie mogło się sprawdzić, lecz musiała spróbować. Przystanę na wszystko, o czym mówicie! – zawołała nagle zachrypniętym głosem. –

– Wiemy o tym! – odkrzyknął jeden z nich. – Nie

masz wyboru! Po czym obaj zarechotali lubieżnym śmiechem. – Nie to miałam na myśli – powiedziała z bijącym

sercem. – Jeśli mnie rozkujecie – dodała – zaznacie rozkoszy, jakich jeszcze nie doświadczyliście. Strażnicy popatrzyli na siebie nawzajem z uśmiechem na twarzy, rozważając jej propozycję. Luanda zastanawiała się, czy dadzą się zwieść. – Jakich rozkoszy dokładnie? – zapytał jeden z nich i

podszedł do niej blisko, tak blisko, że poczuła jego zalatujący zgnilizną oddech. Mężczyzna przyłożył jej ostrze do krtani. Wykraczających ponad wszystko, czego doświadczyłeś z jakąkolwiek inną kobietą – powiedziała, usilnie starając się, by jej słowa zabrzmiały przekonująco. –

Na mnie nie robi to wrażenia – odparł drugi lekceważąco. – Całe życie spędziłem w lupanarach. Sądzisz, że możesz pokazać mi coś, czego zwykła dziewka nie potrafi? –

Strażnicy ponownie wybuchnęli śmiechem. Ten drugi chwycił żelazny pogrzebacz, włożył jego końcówkę do ognia i zaczekał, aż rozgrzała się do czerwoności. – Nadto – powiedział, odwróciwszy się w jej stronę.

– Wolę poddać cię torturom. Więcej przyjemności z tego będzie. Król powiedział, iż jesteś nasza. Możemy postąpić z tobą wedle naszego życzenia. I z całą pewnością to uczynimy! Oczy Luandy otworzyły się szeroko z przerażenia, kiedy rozpalony pogrzebacz pojawił się tuż przy jej twarzy. Był tak gorący, że zaczęła się pocić, mimo, iż był jakąś stopę od niej. Dostrzegła złośliwy uśmiech strażnika. Wiedziała, iż za chwilę jej twarz zostanie oszpecona na zawsze. – Zaczekaj! – krzyknęła. – Nie tylko rozkosz oferuję!

Są też i bogactwa! Pamiętaj, że moim ojcem jest król! Dostaniesz więcej pieniędzy, niż mógłbyś zamarzyć! Z pewnością więcej, niż kiedykolwiek ofiaruje ci McCloud! Jej ciemiężcy zatrzymali się. Pierwszy raz ich zaintrygowała.

– A ile dokładnie tego będzie? – zapytał strażnik.

Więcej, aniżeli zdołasz udźwignąć. Taczki wypełnione po brzegi. Albo i całe domy, jeśli wolisz. –

I jak sprawę tę załatwisz? – spytał ten drugi i podszedł bliżej. –

– Poślę wiadomość do ojca. Przyśle wszystko, czego

zapragnę. Nie widzieliście zaślubin? Tych klejnotów, które miałam na sobie? Strażnicy spojrzeli po sobie z niepewnością. – Twój ojciec nie żyje – powiedział jeden z nich. – Jego dwór nadal tętni życiem – odparła, myśląc

szybko, co dalej. – Moja matka wciąż żyje. I moje rodzeństwo. Przyślą bogactwa, jakie tylko zechcecie, jeśli skreślę kilka słów. Jeden ze strażników podszedł do niej i naparł na ostrze trzymane przy jej szyi. A może raczej zabijemy ciebie – powiedział powoli – skreślimy parę słów w twoim imieniu i odbierzemy bogactwa, tak, czy inaczej? –

– Nie znacie mego charakteru pisma – powiedziała,

myśląc gorączkowo – Nigdy nie uwierzą w coś, co nie zostało napisane moją ręką! Wówczas skończycie z

niczym! Zaiste, większą wartość ma dla was całe to złoto, niżeli moja śmierć! Spojrzeli na siebie z namysłem. – Może przymusimy cię najpierw do napisania tego

listu, potem zaś cię zabijemy? W ten sposób dostaniemy złoto, a ciebie zakatujemy! Spojrzała na nich z przerażeniem w oczach. Nagle przyszło jej coś do głowy. Uczynię wszystko, co każecie – powiedziała. – Zdam się na waszą łaskę. Nie mogę jednak pisać z kajdanami na dłoniach. Rozkujcie mnie, przynieście pióro i pergamin, a potem zdecydujecie, co ze mną zrobić. –

Mężczyźni popatrzyli na siebie, po czym jeden z nich skinął głową, oblizawszy usta. Jesteś głupsza, niż myślałem – powiedział. Podszedł do niej od tyłu i odpiął kluczem jej kajdany w miejscu, w którym przypięte były do muru. –

Teraz bowiem zdobędziemy twój list, a potem zakuję cię ponownie i będę brać siłą i torturować przez całą noc! –

Strażnicy ryknęli hałaśliwym śmiechem. Kiedy strażnik skończył odpinać część kajdan,

Luanda ruszyła do dzieła. Kajdany przypięte były do muru na długim na trzy stopy, żelaznym łańcuchu w ten sposób, że jedna okowa oplatała jej nadgarstek, a druga tkwiła przy murze. Strażnik odpiął okowy przy murze, pozostawiając te na jej rękach nadal połączone z łańcuchem. Luanda wiedziała, że ma tylko jedną szansę. Zakręciła nadgarstkiem, na którym nadal tkwiła okowa. Wprawiła w ruch ciężki żelazny łańcuch, który przeleciał nad jej głową. Ze wszystkich sił cisnęła nim, celując w twarz mężczyzny, który nierozważnie stanął przed nią. Zlekceważyli ją. Nie spodziewali się, że miała w sobie jeszcze tyle siły, iż potrafiła ją wykorzystać, że posiadała wiedzę i spryt godny córki króla, która całe życie spędziła trenując z najlepszymi królewskimi wojownikami. I to był ich ostatni błąd. Wykorzystując zdobyte umiejętności, całą odwagę, na jaką było ją stać, zakręciła łańcuchem w powietrzu i rzuciła go w twarz strażnika. Wymierzyła, a jej cios był celny. Łańcuch, z przymocowaną do drugiego końca ciężką, żelazną okową, spadł prosto na nos mężczyzny. Uderzenie było mocne. Łańcuch grzmotnął mężczyznę w nos, a ten

zatoczył się do tyłu kilka stóp i padł na ziemię, krzycząc z potwornego bólu. Upuścił rozgrzany żelazny pogrzebacz i objął twarz dłońmi. Luanda zakręciła drugą ręką bez wahania i wycelowała w krtań pozostałego strażnika. Mężczyzna popełnił błąd, odwracając się do niej tyłem, by spojrzeć na leżącego na ziemi kompana. Łańcuch owinął się bez przeszkód wokół jego szyi. Luanda natychmiast chwyciła drugi koniec i zacisnęła go na krtani mężczyzny. Strażnik wierzgnął gwałtownie, a ona przytrzymała łańcuch ze wszystkich sił i zaciskała coraz bardziej i mocniej. Mężczyzna robił wszystko, by się uwolnić, jednak Luanda dusiła go z całej siły. Chwycił łańcuch i szarpał go raz po raz, próbując zerwać go z szyi – jednak jej chwyt był zbyt mocny. Trzymała zaciekle, jakby od tego zależało jej życie. I tak było. Drugi strażnik zaczął powoli wstawać. Oparł się najpierw na rękach i kolanach, a Luanda zaczęła się modlić w myślach. Żeby tylko wystarczyło jej czasu na uduszenie jednego przeciwnika, zanim zaatakuje ją drugi. Zaciskała łańcuch coraz mocniej i mocniej, a mężczyzna krzyczał i krztusił się, walczył, szarpiąc się jak dzikie zwierzę. W pewnej chwili zdołał nawet jej dosięgnąć i wbić jej łokieć w brzuch.

Zabolało, lecz nie puściła. Nie ustąpiła. Zbyt wiele od tego zależało. Drugi strażnik wstał w końcu na nogi, sięgnął po rozgrzany pogrzebacz i zaatakował ją. Nie miała czasu. Duszony mężczyzna nadal żył, wił się w jej uścisku. Cokolwiek by robiła, nie mogła go uśmiercić. Nie mogła puścić go, by się bronić. Gorączkowo szukała w myślach jakiegoś wyjścia. Kiedy drugi strażnik na nią natarł z wzniesionym przed sobą pogrzebaczem, poczekała i w ostatniej chwili zrobiła unik, wywinęła się i pociągnęła za sobą duszonego mężczyznę. Wykorzystała go, jako tarczę. Zadziałało. Mężczyzna przebił ciało strażnika, wbił się głęboko aż po serce swego druha. Mężczyzna, dławiony wciąż przez Luandę, wrzasnął. Po chwili jego ciało wreszcie zwiotczało. Tkwił w jej objęciach ze sterczącym z piersi żelastwem. Drugi strażnik stanął oniemiały i gapił się na bezwładne ciało kamrata. Luanda nie czekała. Wypuściła trupa z rąk. Jednocześnie zakręciła ręką wysoko i ponownie rąbnęła żelazną okową w twarz drugiego strażnika. Jej uderzenie, kolejny raz celne, znów zmiażdżyło mu nos i zbiło z nóg. Mężczyzna wylądował na plecach i zaczął zawodzić.

Nie chciała ryzykować. Sięgnęła po pogrzebacz, wyciągnęła go z ciała nieżyjącego już mężczyzny, uniosła wysoko nad głowę, pochyliła się i wbiła w serce drugiego strażnika. Mężczyzna usiadł z wrzaskiem, krwią broczącą z ust i wzrokiem utkwionym w suficie, jakby nie mogąc uwierzyć w to, co się stało. Chwilę później, znieruchomiał i upadł na ziemię nieżywy. Luanda osunęła się na kolana, przeszukała pas mężczyzny, znalazła klucz i zdjęła kajdany ze stóp, potem rąk. Zaczęła rozcierać obolałe ponad wszelką miarę miejsca, głębokie stłuczenia pozostawione przez żelazne okowy. Rzuciła okiem na strażników, dwa martwe ciała zabrudzone krwią. Poczuła gniew i splunęła na nich obydwu. Sięgnęła po jeden z ich sztyletów. Miał przydać się tam, dokąd zamierzała teraz iść. Nie mogła bowiem odejść stąd bez męża. Chciała uwolnić go, chociażby za cenę swego życia.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIĄTY

Thor jechał samotnie przez pustynne pustkowie, galopując na zachód przy świetle wstającego słońca, czując w sercu wielką nadzieję. Jechał już od paru godzin również w poczuciu winy, że zostawił swoich braci. Aczkolwiek, miał przeczucie, że oto wyruszył na doniosłą wyprawę, wiodącą go ku jego przeznaczeniu. Dzięki temu, co zobaczył we śnie oraz spotkaniu z Argonem, przeczuwał, iż jakaś wielka tajemnica czeka na niego w jego rodzinnej wiosce. Czuł mrowienie w całym ciele. Czuł, jakby stał nad przepaścią wiodącą ku wielkiemu odkryciu. Jednocześnie miał też w sobie obawę. Nie widział ojca od momentu, kiedy wybiegł z domu owego pamiętnego dnia, pokłóciwszy się z nim i nigdy więcej już tam nie wrócił. Zastanawiał się, co ojciec o nim teraz myślał. Czy gotów był wyrazić skruchę? Czy żałował, że obchodził się z nim tak surowo? Czy ubolewał nad tym, iż tak bardzo wyróżniał jego braci? Czy tęsknił za Thorem? Czy przeprosi go i powita z powrotem? Czy będzie chciał, aby Thor został? Czy będzie z niego dumny, kiedy zobaczy, jakim stał się wojownikiem, co osiągnął na przekór

wszystkiemu? Czy może pozostał tym samym, pełnym nienawiści i zazdrosnym ojcem? Tym, który zawsze z nim rywalizował, który zawsze wyróżniał jego braci? Który nie chciał docenić niezwykłości Thora, jego pozytywnych cech i wyjątkowych talentów. Tym, który za każdym razem starał się go ograniczać? Tym ojcem, którego zawsze znał. Ojcem, którego znienawidził. Thor wiele razy podejmował próby obdarzenia go miłością, usiłował zbliżyć się do niego – lecz ojciec odpychał go wciąż od siebie, wyszukiwał przeszkody, które ich rozdzielały. W końcu Thor zaprzestał. Rozmyślając nad tym teraz, Thor doszedł do wniosku, iż jego wyjazd niczego nie zmienił, choćby o ułamek. Ojciec najprawdopodobniej pozostał tym samym, mściwym, pełnym żalu i uporu człowiekiem. Najpewniej nie ucieszy się na widok Thora. Zapewne zacznie go porównywać, jak zwykle zresztą, do jego braci, traktując ich wyższy wzrost i większe rozmiary, jako dowód na to, że są od niego lepsi. Ojciec Thora już taki był i nic nie mogło tego zmienić. Nawet miłość Thora. Jego ojciec był ofiarą własnej osobowości. Lecz nie można było go tym tłumaczyć – powinien okazać siłę wystarczającą do pokonania własnych przywar, przynajmniej na tyle, aby okazać Thorowi życzliwość.

Thor uświadomił sobie, iż istniała pewna granica, do której skłonny był wybaczyć ojcu ze względu na jego charakter. Po jej przekroczeniu, ojciec musiał wziąć odpowiedzialność za własne czyny. Ubódł konia jeszcze mocniej i wkrótce zjechał z pustyni na dobrze utwardzoną drogę, otoczoną polami pokrytymi trawą, coraz bliżej domu, który kiedyś tak dobrze znał. Dziwne było to uczucie – jechał znaną sobie drogą w stronę domu – tym razem jednak na własnym wierzchowcu, wspaniałym zwierzęciu, wspanialszym od tych, które posiadali inni wojownicy, czy też dorośli mężczyźni w jego wiosce, z pierwszorzędną bronią i ubrany w własną zbroję. Najważniejszy był jednak symbol legionu – niewielka, czarna szpila z wizerunkiem sokoła, umieszczona na jego piersi. Błyszczała w słonecznym świetle, napawając go większą dumą, niż cokolwiek innego. Czuł się po części tak, jakby wracał do wioski, jako zwycięski bohater; który opuścił ją, jako chłopiec, a wracał jako mężczyzna. Równy swemu ojcu. Aczkolwiek, jego ojciec nigdy nie uznałby tego. Skręcał w znajome ścieżki, nie mogąc nadziwić się, iż oto był tu z powrotem. W dniu, kiedy stąd odchodził, nie wyobrażał sobie, że mógłby tu wrócić, z jakiegokolwiek powodu. Kiedy tu mieszkał, nie potrafił wyobrazić sobie, iż mógłby stąd wyjechać. Jego odwiedziny były zatem nader osobliwym doświadczeniem.

Skręcił na szeroką, otwartą drogę wiodącą do jego małej wsi. Pamiętał ją, znał tak dobrze, jak własną kieszeń. Zlustrował okolicę i zdumiał się: nic się tutaj nie zmieniło. Stare kobiety nadal pochylały się nad kotłami, przyrządzając strawę. Psy ganiały wokoło. Były też kury, owce… Wyglądało, jakby nikt nawet nie ruszył się, nie zmienił swego miejsca. Rozpoznawał twarze, te same leciwe kobiety, ci sami sędziwi mężczyźni, ci sami chłopcy, wszyscy zajęci tą samą rutyną codziennych obowiązków. Jakby nic na całym świecie, przez te wszystkie miesiące jego nieobecności, nie zmieniło się dla mieszkańców tej osady. Ciężko było to pojąć. On bowiem zmienił się i to bardzo, w tak szybkim czasie. Był w tylu innych miejscach od momentu opuszczenia wioski, przeżył tak wiele, iż zmieniło się jego postrzeganie: kiedyś to miejsce wydawało się duże i ważne, teraz jednak było niewielkie. Wręcz nic nieznaczące. Nie potrafił pojąć, jak kiedyś mogło ono tyle dla niego znaczyć. To, co kiedyś wydawało mu się znajome, co podnosiło go na duchu, teraz tak naprawdę go dławiło. Teraz zdawał sobie sprawę z tego jak wielki był świat. Spoglądał na wieś, jak na osadę, którą była w rzeczywistości – kolejną, nieistotną, rolniczą wioską położoną na peryferiach Królewskiego Grodu. Przejeżdżając przez nią teraz, czuł niemal jakby się dusił. Pragnął jak najszybciej ją opuścić, już, w tej chwili. Z trudnością przychodziło mu pogodzić się z faktem, iż

spędzi tu całe popołudnie. Był w nim jednak też gniew – a nawet pragnienie zemsty. Wszyscy tutaj mieli go za najmłodszego, najsłabszego, najmniej ambitnego ze wszystkich dzieci jego ojca. Znali go, jako najmniej kochanego, najmniej chcianego, tego, który całe życie miał spędzić w chacie, doglądając owiec. Nikt nigdy nie traktował go poważnie. Nikt też nie spodziewał się, że Thor stąd odejdzie. Czuł się tu taki maleńki, tak mało znaczący w porównaniu z tym, kim był naprawdę. Całkowicie odmiennie od tego, jak traktowano go w Królewskim Grodzie, jak czuł się tam za sprawą legionu. Patrząc na wieś z tą nową perspektywą zrozumiał, że żywi do niej głęboką urazę. Przejeżdżając główną ulicą zwolnił nieco. Wieśniacy spoglądali na niego ze zdumieniem. Czuł ich spojrzenia na sobie, ale nie zatrzymał się, by z kimkolwiek porozmawiać. Z nikim nie wymienił spojrzenia. Zamiast tego, przejechał dumnie przez główny plac, skręcił w drogę, którą znał na pamięć, i podążył w kierunku dawnego domu. Tego, który nawiedzał go we snach. I w koszmarach. Zatrzymał konia przed wejściowymi drzwiami. Zeskoczył na ziemię, brzęcząc ostrogami, i uwiązał go na miejscu. Potem ruszył do drzwi, dzwoniąc przytwierdzoną do biodra bronią. Zauważył, iż drzwi do domu były uchylone, co sprawiło, iż poczuł się niesamowicie. Jego

senne mary wróciły z pełną mocą. Poczuł, jak wzbiera w nim olbrzymi żar. Wiedział, że za chwilę wydarzy się coś doniosłego. Sięgnął po żelazną kołatkę i w tym samym momencie usłyszał dzwonienie dochodzące zza domostwa. Rozpoznał ten dźwięk: to ojciec uderzał w coś w przydomowej kuźni. Najprawdopodobniej naprawiał właśnie podkowę. Często mu się to zdarzało. Dźwięk uderzeń dzwonił rytmicznie i zdecydowanie świadczył o tym, że ojciec zajęty był swoją pracą. Thor obszedł dom przygotowując się na spotkanie z ojcem. Serce mu mocno biło. Czuł większe podenerwowanie niż wówczas, kiedy sposobił się do bitwy. Po części nie mógł doczekać się, gdy go zobaczy, gdy przekona się, że jest z niego dumny; mimo wszystko żywił taką nadzieję. Z drugiej strony jednak czuł strach, obawiał się najgorszego. Skręcił za róg chaty i ujrzał go– swego ojca. Nachylał się nad kowadłem ubrany w to samo odzienie, które miał na sobie, kiedy Thor odchodził i stukał młotem w podkowę tak, jakby to była najważniejsza czynność na świecie. Thor stał nieruchomo, odrętwiały ze strachu, i wpatrywał się w ojca rozpamiętując ich ostatnią rozmowę. Serce zabiło mu po dwakroć szybciej, kiedy pomyślał o reakcji ojca na jego widok.

Stał i czekał cierpliwie, nie chcąc przeszkadzać – nie był też pewien, co tak naprawdę tu robił. Czy popełnił błąd przyjeżdżając do domu? Czy zachował się głupio, kiedy podążył za swoim snem? Mężczyzna w końcu zdecydował się odpocząć. Odsunął kowadło, pochylił się i wierzchem dłoni starł pot z czoła. I odwrócił się – a kiedy to zrobił, zamarł. Wzdrygnął się na widok Thora. Otworzył szeroko oczy z szoku, jakiego właśnie doznał. Przez chwilę Thor żywił nadzieję, spodziewał się czegoś lepszego. Czy wszystko mogło tym razem wyglądać inaczej? Przynajmniej częściowo czuł, że tak. Może mogli rozpocząć wszystko na nowo. W miarę jednak, jak spoglądał na twarz ojca, zauważył, iż pociemniała i zastygła w krzywym spojrzeniu. Ta mina powiedziała mu wszystko, co chciał wiedzieć. Ojciec nie okazywał skruchy. Nie wybaczał. Nie chciał zaczynać wszystkiego od początku. Był tym samym, starym, zapiekłym w złości człowiekiem. – Popatrzcie, kto przywlókł się z powrotem do domu

– wysyczał, mierząc Thora wzrokiem od stóp do głów, jakby był jakimś insektem. – Ubrany w swą wymyślną zbroję, co? Myślałeś, że wzbudzisz mój podziw? Thor trząsł się cały w środku. Zapomniał, jak

podłym i uszczypliwym potrafił być jego ojciec. Nie chciał, by odbyło się to w ten sposób. Cóż, nie wzbudziłeś – ciągnął dalej. – W najmniejszym choćby stopniu. Umarłeś dla mnie w dniu, w którym stąd odszedłeś. Jak śmiesz w ogóle tu wracać? –

Thor poczuł, jak surowe słowa ojca zaparły mu dech w piersi. Uświadomił sobie, jak inne w porównaniu z nim były osoby zastępujące mu ojca – MacGil, Kendrick i Erec. Żaden nie był z nim spokrewniony, a jednak każdy obdarowywał go większą życzliwością. Zdał sobie również sprawę, jak okrutnym i śmiesznym człowieczkiem był jego ojciec – zwłaszcza na tle pozostałych ojców – jak źle trafił będąc jego synem. Dziwnie się z tym czuł. Przez większość życia idealizował go, myślał, że jest największym i najważniejszym człowiekiem na świecie. Kiedy jednak wydostał się stąd, kiedy poznał innych, uświadomił sobie, że to wszystko było tylko iluzją. Zaczął odczuwać coś zupełnie innego – zrozumiał, że jego ojciec nic dla niego nie znaczył. Jakby był mieszkającym gdzieś daleko znajomym, człowiekiem, który potraktował wizytę Thora z niezadowoleniem. Nie wróciłem tu z twego powodu, ojcze – powiedział zimnym, spokojnym tonem, cały dygocząc w środku, jednak jak zwykle z szacunkiem. – Nie wróciłem tu, by tu zostać. –

– Więc dlaczego? – warknął ojciec. – Zostawiłeś tu

coś? A może przybyłeś, by przekazać nowiny o twoich braciach? Oby nie były złe. To wspaniali mężczyźni, którym ty nigdy nie dorównasz. Thor próbował zachować spokój, próbował być odważny. Słowa ojca wytrącały go jednak z równowagi, jak zwykle zresztą. Nie potrafił już myśleć tak jasno, jak przedtem. Zawsze z trudem przychodziło mu stawić czoło ojcu, przedstawić swoje racje pod wpływem chwili. Tym razem jednak postanowił, że sprawy potoczą się inaczej. – Nie, nie przybyłem tu po to, by przekazać wieści o

twych ukochanych, pozostałych, synach – powiedział Thor. Jego własne słowa sprawiły mu przyjemność. Usłyszał w nich jakąś nową siłę, moc, której nigdy przedtem nie miał, przemawiając do ojca. Siłę wojownika, kogoś, kto się usamodzielnił, kto stał się sobą. Jego ojciec musiał to wyczuć, gdyż wstał poruszony jego słowami, odwrócił się tyłem do niego i zaczął bawić się narzędziami, jakby Thor wcale nie istniał. – Zatem po co? – warknął, nie patrząc w stronę syna.

– Jeśli przybywasz, by błagać o przebaczenie, nie otrzymasz go. Straciłeś ojca w dniu, w którym stąd odszedłeś. To było niewybaczalne. Słyszałem, że utorowałeś sobie drogę do legionu. Nie sądzisz chyba, iż uczyniło to z ciebie mężczyznę? Zagarnąłeś miejsce w jego

szeregach. Miałeś szczęście. Nie zasłużyłeś jednak na nie. Pewno wydaje ci się, żeś jakiś wojownik. Lecz jesteś niczym. Rozumiesz? – spytał z twarzą zaczerwienioną od nabiegłej krwi, mierząc Thora wzrokiem pełnym wściekłości. Thor nie ustępował z miejsca. Sam czuł, jak wzbiera w nim złość. Widział tę scenę wcześniej oczami wyobraźni. Tak bardzo różniła się od tej chwili. Przybył z zamiarem uzyskania odpowiedzi na kilka nurtujących go pytań – teraz zaś, w tej właśnie chwili, one wszystkie uleciały mu z głowy. W zamian pojawiło się inne. – Dlaczego mnie nienawidzisz? – zapytał chłodnym

tonem, zadziwiając sam siebie, że miał odwagę zadać to pytanie. Ojciec znieruchomiał, po czym spojrzał na niego, po raz pierwszy w życiu zbity z tropu. Zmrużył oczy. – A cóż to za pytanie? – zapytał. – Kto powiedział,

że cię nienawidzę? Czy to tego nauczają w legionie? Nie nienawidzę cię. Jest, jak rzekłem. Jesteś dla mnie nikim. – Lecz mnie nie kochasz – naciskał Thor. – A dlaczegóż miałbym cię kochać? – zaripostował.

– Co uczyniłeś, by kiedykolwiek zasłużyć na moją miłość? – Jestem twoim synem – odparł Thor. – Czy to nie

wystarczy? Ojciec spojrzał na niego wyniośle, długo i poważnie, po czym odwrócił się. Zanim to zrobił, Thor dostrzegł na jego twarzy minę, której nigdy wcześniej u niego nie widział. Jakby konsternację. – Synowie nie zasługują na miłość tylko dlatego, że

nimi są – powiedział ojciec. – Muszą na nią zapracować. Na tym świecie na wszystko trzeba zapracować. Naprawdę? – ripostował Thor. Tym razem nie pozwoli, by na tym stanęło. W przeszłości zawsze ulegał argumentom ojca, obcesowo urywanym rozmowom, kiedy to ojciec miał ostatnie słowo i nie chciał słyszeć o niczym innym. Jednak nie tym razem. – A co dokładnie musi zrobić taki syn, aby zasłużyć na ojcowską miłość? –

Ojciec poczerwieniał na twarzy. Był na granicy wytrzymałości, najwyraźniej przechytrzony przez Thora, nie mógł już znieść tego więcej. Obrócił się i dopadł Thora, kładąc silne, zgrubiałe dłonie na jego barkach, jak to robił już wielokrotnie przedtem. Z jakiego zatem powodu tu przybyłeś? – wykrzyczał w twarz syna. – Czego chcesz ode mnie? –

Thor czuł złość ojca, która płynęła z jego dłoni i wrzynała się w jego barki.

Jednak ramiona Thora były większe i szersze niż wówczas, kiedy stąd odchodził. Również jego dłonie i przedramiona dysponowały większą siłą, znacznie większą niż dawniej. Jego ojciec zwykł uważać, iż może zakończyć sprzeczkę, chwytając Thora i trzęsąc nim, zarażając go tym gniewem – ale już nigdy więcej. Kiedy tylko dłonie ojca zacisnęły się na jego barkach, Thor uniósł ręce między rękoma ojca i zbił je z siebie, po czym popchnął go nasadą dłoni, uderzając w pierś na tyle mocno, iż mężczyzna zatoczył się do tyłu dobrych pięć stóp i pozbawiony równowagi niemal się przewrócił. Spojrzał na Thora zszokowany, jakby zastanawiał się, kim jest stojący przed nim człowiek. Wyglądał tak, jakby ukąsił go wąż. Wściekłość nadal rysowała się na jego twarzy, tym razem jednak pozostał na miejscu, zachowując bezpieczną odległość i nie ważąc się zbliżyć do syna – po raz pierwszy w życiu. Nigdy więcej nie podnoś na mnie ręki – powiedział ze spokojem i stanowczością Thor. – To nie jest ostrzeżenie. –

Thor czuł się teraz silny. Nie mógł już więcej znieść takiego traktowania; coś w nim samym ostrzegało go, iż jeśli ojciec ponownie podniesie na niego rękę, on nie będzie w stanie powstrzymać swojej reakcji. Coś niewypowiedzianego przeskoczyło między nimi,

jakaś myśl, którą ojciec zdawał się rozumieć. Stojąc przed Thorem, opuścił ramiona, dzięki czemu Thor uświadomił sobie, że ojciec nigdy już go nie uderzy. – Przybyłeś zatem, by zgotować mi udrękę? – spytał

ojciec łamiącym się, brzmiącym staro głosem. – Nie – odparł Thor. W końcu sobie przypomniał. –

Przybyłem po odpowiedzi. Takie, które tylko ty znasz i możesz mi przekazać. Ojciec spojrzał się na niego, a Thor nabrał powietrza. Kim była moja matka? – zapytał Thor. – Moja prawdziwa matka? –

Twoja matka? – powtórzył niczym echo, wyprowadzony tym pytaniem z równowagi, ojciec. – A dlaczegóż chciałbyś to wiedzieć? –

Dlaczego miałbym nie pragnąć się tego dowiedzieć? – zapytał Thor. –

Ojciec spuścił wzrok na ziemię, jego wyraz twarzy nieco złagodniał. – Twoja matka zmarła przy twoich narodzinach. Już

ci to mówiłem. Jednak wypowiadając te słowa, nie patrzył na syna.

Thor wyczuł, że ojciec nie był z nim szczery. Był teraz bardziej czuły na różne rzeczy, odczuwał je coraz głębiej i czuł, że ojciec go okłamywał. – Wiem, co mówiłeś – powiedział z mocą Thor. –

Teraz chcę poznać prawdę. Ojciec podniósł na niego wzrok i Thor ujrzał, że wyraz jego twarzy kolejny raz uległ zmianie. Z kim rozmawiałeś? – zapytał ojciec. – Co ci powiedzieli? Z kim się widziałeś? –

– Chcę poznać prawdę – zażądał Thor. – Ostateczną i

niezmienną. Żadnych więcej kłamstw. Kim była moja matka? I dlaczego ukrywałeś to przede mną? Ojciec wpatrywał się w niego z powagą przez dłuższą chwilę, aż w końcu, po czasie niezakłóconej, napiętej ciszy, poddał się. Spuścił wzrok. Teraz naprawdę wyglądał na starego człowieka. – Myślę, że nie ma sensu nadal ukrywać to przed

tobą – odparł. – Twoja matka nie umarła przy narodzinach. Wymyśliłem tę opowiastkę, by powstrzymać cię od zadawania pytań. Twoja matka żyje. Mieszka daleko stąd. Thor poczuł ożywienie. Wiedział, że to prawda, jednak słysząc te słowa z ust własnego ojca, nabierał przekonania, że się nie mylił.

– W Krainie Druidów? – naciskał.

Ojciec otworzył oczy szeroko ze zdumienia. – Kto ci to powiedział? – zapytał.

Jest druidką, prawda? – zapytał Thor. – Co oznacza, że ja jestem w połowie druidem. Nie jestem wyłącznie człowiekiem? –

Owszem – przyznał ojciec. – Nie chciałem, by wieści o tym rozniosły się po wsi. –

– I to dlatego zawsze się mnie wstydziłeś? – zapytał

Thor. – Ponieważ moja matka była innej rasy? Ojciec odwrócił wzrok, podenerwowany. Powiedz mi zatem – naciskał Thor – jak ją poznałeś? Dlaczego rozwiodłeś się z nią? Dlaczego to ty mnie wychowywałeś, a nie ona? –

Ojciec kręcił głową raz po raz. – Nie zrozumiesz – powiedział. – To jest o wiele

bardziej skomplikowane, niż się wydaje. – Powiedz mi! – zażądał Thor krzykiem, zaciskając

pięści z gniewu, używając wobec ojca znacznie ostrzejszego tonu niż kiedykolwiek dotychczas.

Pierwszy raz w życiu Thor dostrzegł, że jego ojciec się zatrwożył. Mężczyzna spojrzał na niego i w końcu, powoli, odpowiedział: – Tyś nie mój.

Thor odwrócił wzrok i, trzęsąc się z gniewu, spróbował zrozumieć te słowa. – Nie jestem twoim ojcem – dodał. – Nigdy nim nie

byłem. Odchowałem cię jedynie, jak własnego. Serce Thora waliło mocno w miarę jak docierał do niego sens słów ojca. Słów człowieka, którego raczej kiedyś uważał za ojca. Poczuł, iż jego świat zadrżał u podstaw. Nagle, wszystko stało się jasne. Pierwszy raz w życiu wszystko miało sens. Stojący przed nim człowiek nie był jego ojcem. – Kto nim zatem jest? – zapytał Thor.

Naprawdę nie wiem – odparł. – Nigdy go nie spotkałem. Z twoją matką widziałem się tylko raz. I to przez chwilę. Zostawiła cię, kiedy byłeś oseskiem. Złożyła w moje ręce. Pilnowałem wówczas stada na górskim szczycie. A ona pojawiła się tam nagle, trzymając cię na rękach. Powiedziała, iż mam cię odchować, iż przed tobą –

wielkie przeznaczenie i że to ja miałem zostać twoim opiekunem. Była najpiękniejszą i najpotężniejszą kobietą, jaką widziały me oczy w całym moim życiu. Nie była z tego świata. Na jej widok ugięły się pode mną kolana. Byłem gotów zrobić wszystko, o co by prosiła. Wziąłem cię, a ona zniknęła. – Zostałem sam na szczycie góry, z tobą na rękach, a

kiedy tylko zniknęła, zacząłem zastanawiać się, dlaczego to zrobiłem. Kiedy odeszła, odzyskałem zmysły. Jednak zostałem skazany na ciebie. Jego słowa sprawiały ból, lecz jednocześnie, ten jeden raz, zabrzmiały prawdziwie. Jednak nie rozwikłało to zagadki, kim był jego prawdziwy ojciec. Ani też dlaczego akurat ten mężczyzna został wybrany, by wychować Thora. – Zanim odeszła, wydała mi rozkaz. Powiedziała, że

w dniu, w którym dowiesz się o jej istnieniu, mam ci coś przekazać. Odwrócił się, dumnym krokiem pokonał niewielkie podwórze i wszedł do szopy. Thor poszedł za nim. Klęknął na drewnianej podłodze, swoją masywną dłonią zmiótł zalegający na niej kurz i odsłonił skrytkę. Dmuchnął na nią, odkrywając zasuwę, którą przekręcił i z całą mocą dźwignął w górę. Powoli podniósł grubą na

stopę pokrywę. Ze skrytki uleciał kurz zmieszany z powietrzem pamiętającym pradawne czasy. Wyglądało na to, iż od wielu lat nikt jej nie otwierał. Mężczyzna zanurzył rękę po łokieć, przesunął palcami po dnie skrytki, złapał coś i wyciągnął. Kiedy podniósł do góry niewielką, skórzaną sakiewkę, dmuchnął na nią, by oczyścić trochę z kurzu i podał Thorowi, który klęczał naprzeciw niego. Thor otworzył ją delikatnie i sięgnął do wnętrza. Wyczuł kawałek pergaminu, zwinięty w zwitek, wyjął go i rozwinął. Nie mógł uwierzyć. Ujrzał przed sobą pismo matki. Przeszedł go dreszcz, kiedy zaczął czytać: Mój drogi Thorgrinie: W dniu, kiedy będziesz to czytał, będziesz już mężczyzną. Przykro mi, że cię tu zostawiłam. Jednak powód był ważny. Los swoją ścieżką prowadzi nas przez życie i pojmiesz wszystko, kiedy się spotkamy. Wewnątrz sakwy znajdziesz dwa klejnoty – każdy z nich ocali ci życie. Pierwszy to pierścień, który winien jesteś ofiarować tej, którą miłujesz. Drugi to naszyjnik, który sam masz nosić na szyi. Zaprowadzi cię do ojca. I do mnie.

Kocham cię każdą częścią siebie, tego, kim jestem, i rozpaczam, że nie ma cię przy mnie. Twoja matka. Trzęsącymi się rękoma sięgnął do sakwy i wydobył z niej najpierw pierścień. Aż dech mu zaparło: był to wielki diament, bez najmniejszej skazy, wysadzany dookoła rubinami i szafirami. Thor nigdy, w całym życiu, nie widział klejnotu, który byłby bardziej efektowny. Później sięgnął do sakwy ponownie i wyjął naszyjnik. Łańcuch zdobiony był diamentami, szafirami i rubinami, i zwieńczony figurą sokoła, wyrzeźbioną z czarnego ametystu. Podniósł go i nałożył na szyję. Natychmiast poczuł jego moc, pulsującą i przenikającą ciało. Klejnot dodawał otuchy. Sprawiał, że Thor czuł się chroniony. Pierwszy raz w życiu poczuł, jakby jego matka była przy nim. Zatknął zwój i pierścień bezpiecznie za połami koszuli i nagle jego myśli zwróciły się ku jednej, jedynej osobie. Gwendolyn. Ofiaruj go tej, którą miłujesz. To wszystko, co dla ciebie przechowałem – powiedział ojciec, podnosząc się na nogi. –

Thor wstał również. – Widzisz więc – ciągnął dalej – nie ma tu dla ciebie

nic poza tym. Otrzymałeś, po coś przybył. Thor spojrzał ponownie na tego żałosnego człowieka, który kiedyś jawił mu się tak srogim i ogromnym. Poczuł wielki smutek. – Zanim odejdę, powiedz jedno – odparł Thor. – Czy

kiedykolwiek darzyłeś mnie miłością? Chociażby niewielką? Musiał się upewnić. Dla swojego dobra. Z jakiegoś powodu, było to dla niego ważne. Nieśpiesznie i ze smutkiem mężczyzna potrząsnął głową. Żałuję, iż nie mogę powiedzieć, że tak było – odparł solennie. – Moim życiem byli jednak moi trzej chłopcy. Tylko ich na względzie miałem. Ty byłeś mi zawsze ciężarem. Dla całej naszej rodziny. Jeśli chciałeś poznać prawdę, oto ona. –

Thor skinął głową powoli i ze smutkiem, uświadamiając sobie tę prawdę. Był wdzięczny chociaż i za to. Jeśli ten mężczyzna nie mógł ofiarować mu w życiu niczego innego, to przynajmniej potrafił się do tego przyznać.

– Nie martw się – powiedział Thor, gotując się do

odjazdu. – Nie będę już dla ciebie ciężarem. Nigdy. Odwrócił się, wyszedł z szopy i ruszył przez podwórze do swego wierzchowca. Kiedy wspiął się na niego, by odjechać, opuścić tą wioskę po raz ostatni, mógłby przysiąc, iż usłyszał coś za sobą, że usłyszał wołanie mężczyzny. Mógłby przysiąc, że usłyszał, jak woła jego imię, tęsknie, przepraszająco, po raz ostatni. Nie mógł jednak do końca być pewien, gdyż odgłos uderzających o ziemię końskich kopyt z każdą chwilą robił się coraz głośniejszy.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY SZÓSTY

Serce Reece’a waliło mocno, kiedy przejeżdżał przez niewielką wioskę Sulpę, udając się z wizytą do Selese. Kolejny raz wytarł spocone dłonie o spodnie i uświadomił sobie, że nie pamięta, kiedy ostatnio tak bardzo się denerwował. Odwlekał wizytę przez większą część poranka, pomagając przyjaciołom w odbudowie wiejskiej bramy. Pierwsze słońce zawisło wysoko na niebie, a on wciąż tkwił pogrążony w pracy przy odbudowie – wybierał duże, skalne bryły, podawał je innym, ustawionym w linii ludziom i później pomagał swym braciom ustawiać z nich mur i spajać wszystko zaprawą. Kiedy i drugie słońce wzeszło na nieboskłon, dzięki wspólnemu wysiłkowi mur liczył już niemal cztery stopy wysokości. Nadeszła chwila wytchnienia i wówczas uświadomił sobie, że jego czas się skończył. Nie mógł już dłużej tego odkładać. Myśli o niej rozpraszały go przez ten cały czas. Musiał stawić czoło swoim lękom. W końcu oddzielił się od grupy i ruszył zakurzonymi uliczkami wioski w kierunku jej chaty. Kiedy zbliżył się do niej, jego dłonie pokrył pot. Uzdrowicielka spisała się doskonale – rana na barku ledwie dawała znać o sobie. Reece czuł się tak, jakby nigdy nie miał w sobie trucizny. Potrzebował jednak jakiejś wymówki, by spotkać się z nią

ponownie. Pomyślał, iż może właśnie to będzie powodem. Wszak mógł nadmienić, iż pojawił się tam w trosce o swe zdrowie. Gdyby sprawy między nimi przybrały niefortunny obrót, mógłby posłużyć się tym pretekstem i odejść. Oddychając głęboko, przyspieszył kroku i umocnił się w swym zamiarze. Wiedział, że nie musiał niczego się obawiać. Wszak był królewiczem, królewskim synem, a ona zwykłą dziewczyną z odległej wioski, położonej na obrzeżach Kręgu. Winna radować się z jego awansów. Mimo to, wyczuł coś w jej spojrzeniu, kiedy leżał w malignie w jej chacie. Była uparta. Prawa. Dumna. Niezależna. Zastanawiał się zatem, z jaką reakcją z jej strony się spotka. Zatrzymał się przed drzwiami i zawahał. Oddychał głęboko. Zorientował się też, iż oblewa go pot i ponownie przetarł dłonie. Serce waliło mocno. Kiedy tak stał, poczuł, że właściwie nie chciał ciągnąć tego dalej. Wiedział jednak, iż w przeciwnym razie nie potrafiłby myśleć o niczym innym. Zebrał się w sobie, sięgnął do kołatki i zapukał. Kilkoro przechodniów odwróciło się i spojrzało na niego. Poczuł skrępowanie. Zwłaszcza, gdy odgłos kołatki rozbrzmiał o wiele za głośno. Stał czekając, przestępując z nogi na nogę i nie wiedząc, co czynić ze sobą. Kiedy doszedł do wniosku, iż

nie było jej w środku, kiedy miał już odwrócić się i odejść, drzwi otworzyły się nagle przed nim. Zaschło mu w gardle. Oto stała przed nim dumna, pewna siebie, lustrując go wzrokiem – błękitnymi oczyma rozświetlonymi promieniami drugiego słońca. Piękniejsza nawet, niż ją zapamiętał. Jej krucze włosy opadały po obu stronach twarzy, obejmując ją niejako, podkreślając jej wysokie policzki i dumny podbródek. Nosiła się zaś tak, jakby pochodziła z wyższego stanu Nie potrafił zrozumieć, co taka dziewczyna robiła tu, w tej niepozornej wiosce. Była jakby zbyt wielka na tak małe miejsce. Zdał sobie nagle sprawę, iż się jej przygląda. Odchrząknął więc i stanął na drugiej nodze, a ona spoglądała na niego i czekała. Stała z kamiennym wyrazem twarzy, być może lekko rozbawiona. Nie ułatwiała mu tego. Ja.. hm… ja – zaczął Reece i przerwał, raz podnosząc wzrok, raz opuszczając. – Przyszedłem sprawdzić, jak się miewasz. –

Roześmiała się. Jak ja się miewam? – zapytała z lekkim zdziwieniem. –

Reece poczerwieniał.

– Chciałem powiedzieć… hm… jak ja się miewam.

Roześmiała się jeszcze głośniej. – Co!? – spytała. – Przyszedłeś tu, by sprawdzić, jak

ty sam się miewasz? Miałem na myśli… hm… – powiedział, czerwieniejąc jeszcze bardziej – byś sprawdziła, jak ja się miewam. A raczej moja rana – oczywiście. –

Spojrzała na niego oczami błyszczącymi z rozbawienia i uśmiechnęła się od ucha do ucha. Reece zaś poczuł się, jak dureń. Wszystko zdążył już popsuć. – Ach tak? – spytała sceptycznie, najwyraźniej nie do

końca o tym przekonana. – A dlaczego miałbyś o to pytać? Powiedziałam ci wczoraj, iż twoja rana została uleczona. Twarz Reece’a okryła się jeszcze głębszą purpurą. Zaczął grzebać palcami stopy w ziemi. Spuścił wzrok, nie wiedząc, co powiedzieć. Przez całe życie spędzone na królewskim dworze napotkał tysiące ludzi i swobodnie ze wszystkimi rozmawiał. Był wiecznie adorowany przez różne dziewczęta i musiał powstrzymywać ich awanse – i nigdy wówczas nie czuł się nieswojo. Nie nawykł gonić za nimi. Ta była inna. Miała w sobie coś, co wytrącało go z równowagi. – Ja… hm… wydaje mi się… cóż, rwała trochę –

odrzekł, nie wiedząc, co innego miałby powiedzieć. Uśmiechnęła się szelmowsko. – Trochę? – spytała. – Cóż, gdyby w twą ranę wdało

się zakażenie, ból byłby wielki. A tak, goi się, więc normalne, że odrobinę pobolewa. A ty nie jesteś wielkim, silnym wojownikiem legionu? – zapytała ze śmiechem. Reece był podenerwowany. Nie wyobrażał sobie, że tak potoczy się ich rozmowa. Odwrócił się, by odejść, speszony, kiedy nagle podeszła i położyła mu obie dłonie na ramieniu. Podniosła je i przyjrzała się ranie fachowym okiem. Przesunęła po niej swoją dłonią, po czym odwinęła mu rękaw. Mimo wszystko, dotyk jej ręki poruszył go do żywego. Sprawił, iż na chwilę przestał myśleć jasno. Z twoją raną wszystko jest w porządku – powiedziała. – W rzeczy samej, jestem dumna ze swego dzieła. –

Przybyłem tu, by ci podziękować – powiedział łagodnym tonem Reece. – Za ocalenie mi życia. –

– Myślałam, iż przyszedłeś, gdyż rwała cię rana? –

zapytała, uśmiechając się, spoglądając skrzącymi się oczyma, najwyraźniej czerpiąc z tego przyjemność.

Reece zarumienił się. – To nie ja ocaliłam ci życie – dodała, ratując go z

opresji. – Zrobili to twoi przyjaciele. Przywieźli cię tu szybko. Gdyby zaczekali choć jedną chwilę dłużej, nic by cię nie uratowało. Reece skinął głową. Nie wiedział, co mógłby jeszcze powiedzieć. Zbiła go z tropu – a jednocześnie wzbudziła podziw swą pokorą. – Zatem, czy masz jeszcze jakieś sprawy?– zapytała,

wciąż z uśmiechem na twarzy. Nie zamierzała mu niczego ułatwiać. Zajrzał jej do oczu, wesołych i inteligentnych, i odniósł wrażenie, iż była dla niego zbyt sprytna. Od momentu, kiedy podszedł do jej drzwi przejrzała każdą jego myśl. Najwyraźniej zależało jej na tym, by powiedział, co go trapi i nie zamierzała darować aż do chwili, kiedy powie. – Cóż… hm… – powiedział i przełknął. Nie było mu

łatwo. Nie pamiętał, żeby kiedykolwiek wcześniej rozmowa z dziewczętami przychodziła mu z takim trudem. – Sądzę, iż było coś jeszcze – powiedział. – Myślę… zastanawiam się… co sądzisz o mnie? A raczej… o nas? – O nas? – zapytała, chichocząc.

Reece poczerwieniał. Nie potrafił po prostu zebrać

przy niej myśli. – Mam na myśli – to znaczy – zastanawiałem się …

czy … masz … kawalera? W końcu wydusił to z siebie i poczuł wielką ulgę. Od lat nie czuł się aż tak zakłopotany. Wolałby raczej wrócić na pustynię i walczyć z Forsythem, aniżeli przechodzić przez tą męczarnię. Teraz, kiedy miał to wreszcie za sobą, podniósł wzrok i spojrzał w jej oczy – teraz na nią przyszła kolej, by podenerwować się trochę. Selese zamrugała kilkakrotnie powiekami i odwróciła wzrok, po czym spojrzała w dół i zaczęła bawić się rękoma. – A co ciebie to obchodzi? – spytała.

Moim zamiarem nie było cię urazić, pani – powiedział. – Zastanawiałem się tylko… –

– Nie mam kawalera – powiedziała.

Reece spojrzał na nią z nadzieją. Lecz ona nadal patrzyła na niego dumnie, nieprzystępnie. – I nie zamierzam mieć – dodała.

Spojrzał na nią ze zdziwieniem.

– A dlaczegóż to? – spytał. – Gdyż nie znalazłam w tej wiosce mężczyzny, który

by mi odpowiadał. – A poza nią? – Podróżni rzadko tędy przejeżdżają. A jeśli nawet,

to zbyt zajęta wówczas jestem mą leczniczą sztuką. – Cóż… Ja właśnie tędy przejeżdżam – powiedział

Reece. Spojrzała mu w oczy, uśmiechając się. – I? – odparła.

Reece spojrzał na nią, wytrącony z równowagi. Dlaczego tak bardzo to utrudniała? Czy nie była zainteresowana? Wyglądało na to, iż nie była. Zaczęło go to już nużyć. Jestem królewskim synem – powiedział i natychmiast tego pożałował. Nie znosił samochwalstwa. Nie był taki. Jednak ogarniała go rozpacz, czuł, że się miota i nie wiedział, co mógłby jeszcze powiedzieć. Te słowa same wymsknęły mu się z ust. –

– I? – zachęciła, by kontynuował. – Jaką czyni to

różnicę?

Reece nie mógł jej zrozumieć. Dla większości kobiet w królestwie, różnica byłaby ogromna. – powiedział. – Przesądziłaby o wszystkim. –

Powoli potrząsnęła głową. Nie jestem, jak ta większość – powiedziała. – Wszystkie te tytuły, ziemie i bogactwa nie robią na mnie wrażenia. Zostawiam je dla innych kobiet. –

Obserwował ją, próbując zrozumieć te słowa. – Co zatem może wzbudzić twój podziw? – spytał.

Wydawało się, iż przez chwilę pogrążyła się w myślach. – Uczciwość. Wierność. I może… wytrwałość. – Wytrwałość? – zapytał Reece.

Uśmiechnęła się z fałszywą skromnością. – A twoje życie miłosne? – zapytała.

Reece zająknął się. – Nie

wiąże mnie obecnie narzeczeństwo z żadną kobietą – odparł Reece starając się, by jego słowa zabrzmiały szlachetnie i stosownie. – Gdyby tak było, nie

rozmawiałbym tu z tobą. Nie? – zapytała z uśmiechem, najwyraźniej rozbawiona rozmową. – Zatem, czemuż syn króla miałby troskać się o zwykłą, wiejską dziewczynę? –

Reece nabrał dużo powietrza. Nadeszła pora, by powiedzieć jej, co czuł. – Kiedy spoglądam w twe oczy, pani, widzę znacznie

więcej, niż wiejską dziewczynę. Czuję coś, czego nigdy w życiu do żadnej kobiety jeszcze nie czułem. Kiedy cię widzę, nie potrafię odwrócić wzroku. A twój widok zapiera mi dech w piersi. Moja pani, darzę cię miłością. Był zaskoczony i jednocześnie dumny z siebie. Pierwszy raz przestał się jąkać i zdołał wydusić z siebie wszystko, opisać swoje prawdziwe uczucia. Nie mógł uwierzyć, kiedy usłyszał swoje słowa. Jednak była to sama prawda. Teraz, kiedy zostały już wypowiedziane, przyszła kolej na jej reakcję, na jej słowa oddające jej pragnienia. Pierwszy raz w trakcie całej rozmowy zachowywała się, jakby naprawdę została wytrącona z równowagi. Zamrugała kilkakrotnie powiekami, przestąpiła z nogi na nogę, a jej policzki zarumieniły się. Ważne słowa dobierasz – powiedziała. – Skąd mam wiedzieć, iż są prawdziwe? –

– Moja pani, ja nigdy nie kłamię – poważnym tonem

odparł Reece. Spuściła wzrok i palcami u stopy zaczęła rysować coś na piasku. – Słowa to tylko słowa – powiedziała w końcu. –

Nic nie znaczą. – Co zatem ma znaczenie? – zapytał.

Wzruszyła ramionami w milczeniu. Widać było, iż traktuje go z rezerwą, potrzebuje czasu, by mu zaufać. – Jak zatem mogę udowodnić miłość do ciebie? –

naciskał. Ponownie wzruszyła ramionami. Ty żyjesz w swoim świecie, ja w swoim – powiedziała. – Czasami tak powinno zostać. –

Reece poczuł, jak pęka mu serce. Nie mógł oprzeć się wrażeniu, iż właśnie powiedziała mu, by odszedł. Prosisz mnie, bym sobie poszedł? – zapytał zrozpaczony. –

Spojrzała mu w oczy. Jej – były pełne smutku i mądrości. Czuł, jakby zatracał się w nich. Nie potrafił zdecydować, o czym świadczył ich wyraz.

– Jeśli taka twoja wola – odparła.

Jego serce rozpadło się na kawałki. Odwrócił się i odszedł, zdruzgotany. Miał zamęt w głowie. Nie był pewien, czy go odrzuciła – jednak z pewnością nie przyjęła. Pozostała tajemnicą; zastanawiał się, czy kiedykolwiek zdoła ją zrozumieć. Przyspieszył kroku. Wracał do swych braci, świata, który rozumiał, żałując, iż w ogóle się tu pojawił. Chociaż była tą samą dziewczyną, która ocaliła go od śmierci, to w jakiejś mierze żałował, iż nie pozwoliła mu po prostu umrzeć.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY SIÓDMY

Godfrey biegł bocznymi uliczkami najbardziej obskurnej części Królewskiego Grodu, próbując dotrzymać tempa młodzianowi, który raz po raz znikając w tłumie, uciekał przed nim jeszcze od cmentarza. Akorth i Fulton podążali ich tropem. Dysząc ciężko, starali się dogonić będącego w lepszej kondycji Godfreya – który właściwie w zbyt dobrej formie nie był, ale bardzo się starał, by dogonić uciekiniera. Zbyt wiele lat spędzonych w pijalni odcisnęło na nich swe piętno i gonitwa za malcem przeistoczyła się w morderczy pościg. Przeciskając się w tłumie, Godfrey postanowił rozpocząć nowy rozdział w swoim życiu: raz na zawsze skończyć z piciem i zacząć dbać o formę. Tym razem, naprawdę zamierzał tak postąpić. Odepchnął jakiegoś pijaczynę, zszedł z drogi młodemu człowiekowi próbującemu sprzedać mu opium, a następnie przecisnął się przez rząd ladacznic. Ta część miasta stawała się z każdym dniem coraz gorsza. Zwężające się alejki wypełniał szlam i ścieki. A chłopiec był szybki i dobrze znał te uliczki. Skręcał co chwilę, korzystał z licznych skrótów, lawirował między przekupniami – było oczywiste, że mieszkał gdzieś w okolicy.

Godfrey musiał go złapać. Najwyraźniej, chłopiec miał jakiś powód, by uciekać, by nie zatrzymać się ani na chwilę od momentu, kiedy zauważyli go nad grobem. Był przerażony. Był też jedyną nadzieją Godfreya na znalezienie dowodu potrzebnego, aby znaleźć jego skrytobójcę – oraz by doprowadzić do upadku Garetha. Chłopiec znał dobrze okolicę, lecz Godfrey znał ją lepiej. Tam, gdzie brakło mu chyżości, nadrabiał rozumem. Spędziwszy niemal całe życie na piciu i zadawaniu się z tutejszymi ulicznicami, niezliczone noce na uciekaniu i ukrywaniu się przed strażnikami ojca, Godfrey znał te ulice znacznie lepiej, niż chłopak. Kiedy zatem ujrzał, jak malec skręcił w lewo, w boczną uliczkę, wiedział już, iż zawracała ona i kończyła tylko jednym wyjściem. Godfrey zobaczył w tym szansę: podążył skrótem między budynkami, gotowy przeciąć mu drogę przy wyjściu. Wyskoczył z alejki w samą porę, by zablokować chłopcu dalszą drogę ucieczki. Oglądający się co rusz za siebie uciekinier w ogóle się tego nie spodziewał. Godfrey natarł na niego z boku i przewrócił na pokrytą błotem ziemię. Chłopiec wrzasnął i zaczął się wykręcać, więc Godfrey chwycił go za ramiona i przygwoździł do podłoża. –

Dlaczego uciekasz przede mną? – zażądał

odpowiedzi Godfrey. – Puśćcie mnie! – odkrzyknął chłopiec. – Zejdźcie ze

mnie! Ratunku! Pomocy! Godfrey uśmiechnął się. Zapomniałeś, gdzie jesteśmy? Nikt ci tutaj nie pomoże, chłopcze. Przestań zatem krzyczeć i porozmawiaj ze mną. –

Chłopiec oddychał ciężko, patrzył szeroko otwartymi ze strachu oczyma, lecz przynajmniej przestał wrzeszczeć. Spojrzał na Godfreya ze strachem, ale i z arogancją. – Czego ode mnie chcecie? – zapytał łapiąc oddech. – Dlaczego uciekałeś przede mną? – Nie wiedziałem, kim jesteście.

Godfrey spojrzał na niego sceptycznie. – Co robiłeś na cmentarzu? Kim była pochowana tam

osoba? Chłopiec wahał się, lecz ustąpił. – To mój brat. Mój starszy brat.

Godfreyowi zrobiło się szkoda chłopca i poluzował

nieco chwyt, jednak nie na tyle, by pozwolić mu odejść. – Cóż, przykro mi z twego powodu – powiedział

Godfrey. – Lecz nie z mojego. Twój brat próbował mnie otruć. Tamtej nocy w karczmie. Chłopiec otworzył oczy szeroko ze zdziwienia, lecz leżał dalej w ciszy. – Nic nie wiem o tym spisku – powiedział w końcu.

Godfrey zmarszczył brwi. Był pewien, iż chłopiec miał coś do ukrycia. Kiedy na miejsce dotarli Akorth i Fulton, Godfrey wstał, chwycił chłopca za koszulę i podniósł. – Gdzie mieszkasz, chłopcze – zapytał.

Chłopiec spoglądał milcząc raz na Godfreya, raz na Akortha, raz na Fultona. Wyglądało na to, iż bał się odpowiedzieć na to pytanie. – Pewnie to jakiś bezdomny gałgan – zasugerował

Fulton. – Założę się, że nie ma nawet rodziców. To sierota. To nieprawda! – zaprotestował podrostek. – Ja MAM rodziców! –

– Zapewne cię nienawidzą, nie chcą mieć z tobą do

czynienia – podjudzał go Akorth.

Jesteś KŁAMCĄ! – wrzasnął chłopiec. – Moi rodzice mnie KOCHAJĄ! –

– No to gdzie mieszkają, jeśli w ogóle istnieją? –

zapytał Fulton. Chłopiec zamilkł. – Uproszczę ci to – powiedział Godfrey rzeczowo. –

Albo powiesz nam, gdzie mieszkasz, albo zaciągnę cię na królewski zamek i zakuję w lochu, z którego już nigdy nie wyjdziesz. Chłopiec spojrzał na niego oczyma rozwartymi ze strachu, po czym, po kilku pełnych napięcia sekundach, spuścił wzrok, podniósł rękę za sobą i wskazał kierunek. Godfrey podążył wzrokiem za palcem i zobaczył niewielką budowlę przypominającą budę, przechyloną w jedną stronę tak, iż wydawało się, że zaraz runie. Była wąska, liczyła z grubsza dziesięć stóp, i nie posiadała okien. W całym swoim życiu Godfrey nie zetknął się z większą biedą. Chwycił chłopca i zaczął ciągnąć w kierunku domostwa. – Zobaczymy, co twoi rodzice mają do powiedzenia

na temat twego zachowania – powiedział.

Nie, Panie! – krzyknął chłopiec. – Proszę, nie skarżcie na mnie rodzicom! Nic nie zrobiłem! Zgniewają się! –

Godfrey ruszył z chłopcem, który ani na chwilę nie przestał błagać i protestować, w kierunku jego domu, po czym otworzył drzwi kopniakiem i wszedł do środka, wciągając za sobą nieszczęśnika. Akort i Fulton weszli za nimi. Wnętrze okazało się jeszcze mniejsze, niż można się było tego spodziewać po zewnętrznych wymiarach. Dom składał się z jednej izby i kiedy weszli, rodzice chłopca stojący kilka stóp dalej odwrócili się i spojrzeli na nich z niepokojem. Matka zajęta była akurat jakąś robótką na drutach, ojciec zaś garbowaniem skóry. Oboje przerwali swe zajęcia, wyprostowali się i spojrzeli na intruzów, po czym ich zatroskany wzrok powędrował w dół, na syna. Godfrey w końcu wypuścił go i chłopiec podbiegł do matki i objął ją mocno w pasie. – Blaine! – powiedziała do chłopca i zmartwiona

przytuliła do siebie. – Wszystko dobrze? – Kto wy? – zapytał z gniewem ojciec chłopaka i

zrobił krok w ich kierunku. – Jakim prawem wpadacie tak do mego domu? I co uczyniliście naszemu chłopcu? –

Nic mu nie zrobiłem – odparł Godfrey. –

Sprowadziłem go wszak do domu, gdyż chcę poznać pewne odpowiedzi. Odpowiedzi? – spytał ojciec jeszcze bardziej rozeźlony, zdezorientowany i podszedł do Godfreya z groźną miną. Był już w podeszłym wieku, miał wielki, pokryty brodawkami nos i silnie zarysowaną szczękę – i nie wyglądał na zadowolonego. –

Twój drugi syn otruł mnie wczorajszej nocy – oznajmił Godfrey. –

Ojciec zatrzymał się jak wryty, a matka wybuchnęła płaczem. Mówisz o Clayforth’ie – powiedział ojciec. Spuścił wzrok ze smutkiem i potrząsnął głową powoli. –

– Mamo, gonili za mną całą drogę aż z cmentarza –

powiedział chłopiec. – Jak sądzę, Blaine wie coś o zamachu na moje życie

– powiedział Godfrey do matki chłopca. Spojrzała na niego z niepokojem i matczyną troską. – I

skąd te podejrzenia? Nic nie wiesz o naszym

synu. – Uciekł przed nami na cmentarzu. Coś ukrywa. I

chcę wiedzieć, co to takiego. Nie chcę robić mu krzywdy.

Chcę jedynie, by powiedział, dlaczego jego brat mnie otruł i kto za tym stoi. – Mój chłopiec nic nie wie o takich krętactwach –

warknął ojciec.– Clayforth był utrapieniem, przyznaję. Lecz Blaine taki nie jest. Nigdy nie ugrzązłby w czymś takim. –

W przeciwieństwie do jego brata? – spytał

Godfrey Ojciec wzruszył ramionami. – Już i tak nie żyje. Zapłacił ze swe grzechy. Widać

tak miało być. Nie, NIE miało – poprawił go Godfrey podniesionym głosem. – Prawie umarłem zeszłej nocy. Nie rozumiesz? Jestem synem króla. Czy wiesz, jaka kara grozi za usiłowanie zabójstwa kogokolwiek z rodziny królewskiej? Clayforth nie żyje, jednak nie stanowi to zadośćuczynienia. Blaine coś wie, a to czyni go współwinnym tej zbrodni. Zgodnie z królewskim prawem, może ponieść karę. Powiedz mi zatem w tej chwili, co wiesz, albo sprowadzę tu królewskiego strażnika! –

Twarz Godfreya nabiegła krwią i ciężko oddychał. Dawno już nie był tak zdenerwowany. Miał już tego dość i chciał w końcu usłyszeć prawdę.

Ojciec chłopca pierwszy raz spojrzał na niego z niepokojem, potem odwrócił się i zlustrował syna. Nie był już taki pewny siebie. Blaine tkwił kurczowo uczepiony matki. – Blaine – powiedział do syna – czy jest coś, o czym

nam nie mówisz? Blaine popatrzył na ojca, potem na matkę i pokręcił głową nerwowo. Godfrey westchnął zastanawiając się, co dalej. W końcu sięgnął do kieszeni, wyciągnął sakwę złota i rzucił pod ich stopy. Złote monety wysypały się na podłogę i potoczyły po niej, a rodzice chłopca wydali stłumiony okrzyk. Królewskie złoto – powiedział Godfrey. – Najlepsze. No, policzcie. Wystarczy, by dożyć reszty dni i nie musieć już nigdy pracować. Nie żądam niczego w zamian. Możecie je zatrzymać. Pragnę jedynie poznać prawdę. Chcę, by wasz syn powiedział, co widział. Wiem, że coś ukrywa. Chcę jedynie wiedzieć, co to takiego. Będę go chronić. Przyrzekam. –

Matka pogłaskała syna po włosach, kucnęła i złożyła pocałunek na jego czole. – Blaine, jeśli nic nie widziałeś, nie obawiaj się.

Nie potrzebne nam to złoto.

Jego ojciec jednak podszedł do niego stanowczym krokiem i złapał za podbródek. Blaine, ci ludzie wierzą, że coś wiesz. Te pieniądze mogą na zawsze odmienić życie naszej rodziny. Jeśli masz coś do powiedzenia, to mów. I pamiętaj. Zawsze uczyłem cię mówić prawdę. Nie bądź, jak twój brat. No dalej. Bądź mężczyzną. Nie masz czego się lękać. –

Blaine przełknął nerwowo, po czym spojrzał w końcu na Godfreya. Byłem z Clayforthem tej nocy – powiedział chłopak. – Podszedł do niego mężczyzna, którego nigdy wcześniej nie widzieliśmy. Wiedział, że Clayforth biegał na posyłki dla szulerni. Zapytał, czy wsypie komuś truciznę do napitku. Najpierw brat odmówił. Lecz wówczas ten mężczyzna pokazał złoto – więcej nawet, niż to tutaj. Brat ponownie odmówił. Wtedy pokazał mu jeszcze więcej złota i jeszcze, aż w końcu brat uległ namowom. –

Blaine wziął głęboki oddech. Musicie zrozumieć – dodał – mój brat nigdy wcześniej nie zrobił niczego takiego. Ale te pieniądze – było ich zbyt dużo, by z nich zrezygnować. Powiedział, że to zmieni nasze życie na zawsze, i że już nigdy nie będziemy musieli wracać do tej części miasta. Chciał kupić mamie i tacie nowy dom, gdzie byłoby czysto i –

bezpiecznie. Czy widziałeś twarz tego człowieka? – zapytał Godfrey. –

Chłopiec skinął powoli głową. Był wysoki, wyższy od wszystkich, których kiedykolwiek widziałem. I nie miał jednego zęba. –

– Po prawej stronie? – spytał Godfrey.

Chłopiec skinął ponownie, a jego oczy rozszerzyły się nagle. – Skąd wiecie? Godfrey wiedział aż za dobrze. To był Afget, nowy zbir Garetha. Nikt inny nie pasował do tego opisu. Godfrey miał w końcu świadka. Miał świadka, który potwierdzał, iż człowiek Garetha usiłował zamordować jego, królewskiego potomka. To wystarczyło, by go zdetronizować. Miał dowód, którego tak potrzebowali. Chcę, by wasz syn zaświadczył – powiedział Godfrey do ojca chłopaka. – To, co zeznał, nie tyle istotne jest dla mnie, co dla całego królestwa, całego Królewskiego Grodu. Całego Kręgu. Musi zeznawać. W ten sposób zadośćuczyni to, że jego brat próbował odebrać mi życie. Żadnemu z was nie stanie się krzywda. Zostaniecie otoczeni ochroną. Gwarantuję. Możecie zatrzymać całe to złoto, a nawet więcej. –

W izbie zaległa pełna napięcia cisza, a wszyscy skupili wzrok na chłopcu. – Blaine, to twój wybór – powiedział ojciec.

Blaine zlustrował Godfreya od stóp do głów, potem zaś spojrzał na rodziców. – Czy obiecujesz, iż moi rodzice będą bezpieczni? –

zapytał Godfreya. – I że mogą zachować całe to złoto? Godfrey uśmiechnął się. – To i jeszcze więcej – odparł uspokajająco. – I tak,

masz moje słowo. Będziecie bezpieczni, jak nigdy dotąd. W końcu Blaine wzruszył ramionami. – W takim razie, dlaczego nie. Wszak, będzie jak

powiada tato: prawda nigdy nie boli.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY ÓSMY

Thor galopował na swym rumaku przez pustynię, oddalając się z każdą chwilą od rodzinnej wsi, od wspomnień o spotkaniu z ojcem – a raczej człowiekiem, który go wychował. Wyprawa przeistoczyła się w podróż, która zmieniła całe jego życie, była zarazem straszna i inspirująca. Spotkanie było co prawda bolesne, jednak w końcu zyskał to, czego tak długo poszukiwał – klarowny obraz. Całe życie podejrzewał, iż różni się od swego ojca, swoich braci, wioski; że nie należał do tego miejsca; że skrywano przed nim jakąś wielką tajemnicę o jego przeszłości; że przeznaczone mu było coś innego, jakieś inne, większe cele. Teraz, kiedy usłyszał wszystko, co ojciec miał mu do powiedzenia – iż nie był tak naprawdę jego ojcem, że to nie byli jego prawdziwi bracia – że jego matka żyje – że był naprawdę inny – wszystko nabrało sensu. Pomimo całej tej nieprzyjemnej scysji, w końcu poczuł spokój, jakiego nigdy jeszcze nie zaznał. W końcu zaczynał odsłaniać kolejne warstwy tajemnicy skrywającej jego prawdziwą tożsamość, lepiej rozumieć, kim jest. W myślach rozważał wciąż to, co usłyszał od ojca. Bardzo się cieszył, że jego matka żyła, że zależało jej na

nim; czuł dotyk naszyjnika od matki na swej szyi i to go uspokajało, sprawiało, iż miał wrażenie, że matka była tuż obok. Czuł promieniującą z niego energię, która wypełniała całą jego duszę. Naprawdę zależało jej na nim. Wyczuwał to. Pragnęła go ujrzeć. A to znaczyło dla niego więcej, niż cokolwiek innego. Był zdecydowany ją odnaleźć. Nie mógł jednak oprzeć się myśli: skoro tak jej na nim zależało, dlaczego przede wszystkim zdecydowała się go oddać? Dlaczego akurat temu mężczyźnie? W tej wsi? Nurtowało go również inne pytanie: kim zatem był jego ojciec? Tajemnica ta nie dawała mu spokoju. Teraz nie tylko nie wiedział, kim była jego matka, ale też nie miał pojęcia, kim był jego prawdziwy ojciec. Mógł to być ktokolwiek. Może jakiś druid? Czy mieszkał w Kręgu? I dlaczego również on go opuścił? Poczuł pierścień od matki spoczywający bezpiecznie w wewnętrznej kieszeni koszuli i jego myśli popłynęły w kierunku Gwendolyn. Wiedział już, lepiej niż kiedykolwiek, że to ona była tą jedyną. Czuł, że ten pierścień pojawił się w jego życiu z konkretnego powodu, że miał ofiarować go właśnie jej. Nie mógł doczekać się swego powrotu, momentu, w którym zapyta ją, czy zostanie jego żoną – i jeśli odpowie tak, wsunięcia go na jej palec. Był to najpiękniejszy pierścień, jaki Thor widział w swoim życiu i myśl o tym, że Gwen go przyjmie,

przyprawiała go o dreszcze. Ubódł konia mocniej, chcąc zdążyć z powrotem do swych towarzyszy jeszcze przed zachodem drugiego słońca. Chciał dokończyć odbudowę wsi i wrócić do Królewskiego Grodu, zobaczyć Gwen i Krohna. Chciał wrócić do Domu Uczonych, przestudiować mapę dokładniej i zdecydować, jaką drogą podąży do Krainy Druidów. Musiał spotkać się z matką. Musiał też dowiedzieć się, kim był jego ojciec. Na myśl o człowieku, który go wychował ogarnął go smutek. Dorastając, nie widział poza nim świata – teraz jednak ten mężczyzna stał się dla niego obcy. Tyle lat upłynęło, zanim dożył dnia, kiedy w końcu wszystko się wyjaśniło. Zaczynał też nabierać nowego poczucia własnej wartości. Skoro ten człowiek nie był jego ojcem, jego myśli i uczucia odnośnie Thora nie miały znaczenia. Był kolejną, obcą mu osobą. Teraz Thor mógł swobodnie snuć wnioski o tym, co czuje i myśli o sobie. Mógł też rozpocząć poszukiwania prawdziwego ojca – który, Thor miał taką nadzieję, mógł okazać się wspaniałym i wielkim człowiekiem, dzięki czemu Thor mógłby poczuć większą dumę z własnego pochodzenia. Tenże człowiek mógł też w rzeczywistości kochać go za to, kim był, być dumny ze wszystkiego, co Thor osiągnął. Kiedy przebył już prawie całe pustkowie zbliżając się do wioski, jego koń odbił mocno w lewo. Zaskoczony

tym Thor próbował zawrócić go na szlak, jednak koń nie reagował. Oddalili się od szlaku i kiedy wyjechali za niewielkie wzniesienie, Thor ujrzał strumień. Jego lśniące, błękitne wody kontrastowały z żółtą barwą pustyni. Koń podbiegł prosto do wody. Thor nie miał innego wyjścia, jak zsiąść z wierzchowca, który nachylił się i pił. Thor uświadomił sobie, że koń musiał być spragniony. Mimo to jednak, zachował się dziwnie – zazwyczaj wykonywał wszystkie komendy. Thor zaczął zastanawiać się, czy aby wierzchowiec nie przywiódł go tu z jakiegoś powodu, kiedy nagle usłyszał głos. – Czasami prawda staje się ciężkim brzemieniem.

Thor znał już ten głos i odwrócił się powoli. Poczuł ulgę na widok Argona, który stał nieopodal w swych charakterystycznych szatach, z laską w dłoni i wpatrywał się w Thora lśniącymi oczyma. Wyglądał niemal jak zjawa na tle tych wymarłych pustkowi. – Ten człowiek nie był moim ojcem – powiedział

Thor. – Wiedziałeś o tym cały czas. Dlaczego nic nie powiedziałeś? Argon potrząsnął głową. – Nie ja miałem ci o tym powiedzieć. – Kim jest zatem mój ojciec?

Argon potrząsnął głową ponownie. I milczał. – Czy możesz przynajmniej cos o nim powiedzieć? –

naciskał Thor. Jest wspaniałym i potężnym człowiekiem – powiedział Argon. – Godnym ciebie. Poznasz go, kiedy nadejdzie właściwa pora. –

Usłyszawszy te słowa, Thor bardzo się wzruszył . Jego ojciec był wspaniałym człowiekiem. A to miało dla niego największe znaczenie. – Czuję się teraz inaczej – powiedział Thor – od

chwili, kiedy odkryłem prawdę, kiedy otrzymałem wiadomość od matki. Nie czuję się już tym samym chłopcem, którym byłem wcześniej. – Bo i nie jesteś nim – powiedział Argon. – Ten

chłopiec został daleko za tobą. Teraz jesteś mężczyzną. Nie ma odwrotu. Trening może przeistoczyć cię tak samo, jak wiedza. Nie jesteś już tym dawnym Thorem. Jesteś gotów. Thor spojrzał na niego ze zdziwieniem. – Gotów na co?

Gotów rozpocząć prawdziwe szkolenie – powiedział druid. – Nie tę zabawę z mieczami, kijami i –

tarczami – lecz to, co liczy się najbardziej. Trening własnego wnętrza. – Zamknij oczy – powiedział Argon unosząc dłoń z

laską – i powiedz, co widzisz. Thor zrozumiał, dlaczego jego rumak sprowadził go właśnie tutaj. Nie z powodu pragnienia. Miał przywieźć go do Argona, na to niezwykłe szkolenie pośrodku niczego. Thor nie był w stanie pojąć druida. Argon pojawiał się w najmniej prawdopodobnych chwilach i najmniej prawdopodobnych miejscach. Thor zamknął oczy i zaczął głęboko oddychać, próbując skoncentrować się, przygotować na każde ewentualne zadanie powierzone mu przez druida. – Spójrz na trzon Kręgu – rozkazał druid. – Ujrzyj

wsze czasy – przeszłość, teraźniejszość i przyszłość. Co widzisz? Thor zamknął oczy, walcząc ze sobą. Powoli coś jakby do niego zaczęło docierać. Są jednością – odparł Thor. – Nie dostrzegam żadnych granic między przeszłością, a przyszłością. Czas – jest jak rwąca rzeka. –

Dobrze – powiedział Argon. – Bardzo dobrze. Masz rację. Nie ma żadnych podziałów oprócz tych, które –

są w nas. I jak rzeka, nigdy nie ma końca. Podążaj za tą rzeką. Co widzisz? Thor starał się usilnie coś dostrzec, czuł wzbierający w nim na nowo spokój. Ziemia, na której stał, wydawała się emanować energią, jakby była poświęcona, a za sprawą naszyjnika od matki Thor poczuł w sobie potężną moc, której nigdy jeszcze nie doświadczył. W jego umyśle pojawiały się i znikały obrazy. Wizje Kręgu zaczynały nabierać większej przejrzystości. Jakby wszystko, co widział, działo się naprawdę. Już nie było zamazane, tak rozmyte, jak kiedyś. Skupił się i zobaczył wielki pochód ludzkości, nieskończoną liczbę miast; spoglądał na nie z góry, jakby z lotu ptaka. Obserwował zmieniające się pory roku, mijający czas, dekadę za dekadą, stulecie za stuleciem. Widział wszystkich ludzi z osobna. Później wszystkich jak jeden organizm. – Dobrze – powiedział Argon. – Moje zmysły mówią

mi, iż to czujesz. Strumień mocy. Teraz zapanuj nad tą rzeką. Spójrz w przyszłość i powiedz, co widzisz. Thor zamknął oczy, usilnie się starając – jednak nic nie zobaczył. Wówczas przypomniał sobie poprzednie lekcje z Argonem i zmusił się, by przestać walczyć. Oddychał głęboko. Zamiast tego spróbował pozwolić, by to samo przyszło do niego.

Zobaczył krystalicznie czyste obrazy przyszłości. Wzdrygnął się wewnętrznie i przeraził, kiedy zobaczył Królewski Gród pustoszony przez najeźdźców, którzy niszczyli, równali z ziemią i palili do gołej ziemi. W miejscu, gdzie kiedyś stało wspaniałe miasto, teraz zalegały prochy i popioły. Słyszał krzyki, widział tysiące umykających ludzi, tysiące zmasakrowanych ciał i kolejne tysiące uwięzionych, wziętych do niewoli. Widział, jak pustynia rozrasta się i pochłania sielankowe niegdyś wzgórza Kręgu. Widział owoce spadające z drzew, porywane kobiety. Obserwował wielkie armie dokonujące inwazji, pochłaniające każdy zakątek Kręgu. I niebo pogrążające się w mroku. – Widzę czas wielkiej pożogi – powiedział Thor. – Tak – odrzekł Argon.

Thor zamknął oczy i zobaczył krwistoczerwony księżyc wschodzący nad wymarłym pustkowiem. Była noc. Dostrzegł ogień płonący samotnie w okrytym mrokiem Kręgu. Widzę ogień – powiedział Thor. Płonący na pustkowiu. –

– Ten ogień jest źródłem nadziei – powiedział druid.

– Jest tym, co narodzi się z popiołów.

Thor zmrużył oczy i zobaczył więcej. – Widzę miecz – powiedział. – Błyszczący. Lśniący

w słońcu. I setkę ludzi zabitych jednym cięciem. – To Miecz Przeznaczenia – powiedział Argon.

Thor wzdrygnął się ponownie na widok smoków opadających z nieba, zionących ogniem, palących to, co zastało z Kręgu Widzę chmarę smoków – powiedział drżącym głosem Thor. – Atakują, jak na komendę. –

Musiał otworzyć oczy – nie mógł już znieść tego widoku. Jego wizje były zbyt przerażające. Argon wpatrywał się w niego. – Masz potężną moc – powiedział Argon. – Wiele

zobaczyłeś. Jesteś silny. Silniejszy niż myślałem. – Ale powiedz, co to wszystko znaczy – błagał Thor

podenerwowanym głosem. – Czy to prawda? Czy Krąg zostanie zniszczony? Co stanie się z Królewskim Grodem? Z legionem? Z Gwendolyn? Argon potrząsnął smutno głową. Nie możesz zapanować nad przyszłością – powiedział Argon. – Ale możesz się przygotować. Musisz –

się przygotować. – Ale jak?

Musisz stać się potężniejszy. Krąg ciebie potrzebuje. Musisz rozwijać swe moce. Musisz upomnieć się o źródło mocy twojej matki, wielkiej druidki, i twego ojca, wielkiego wojownika. Wszystko jest w tobie. Nie pozwalasz jedynie, by zabłysło. Musisz to zaakceptować. Uwolnić. Upomnieć się jak o swoją własność. –

– Ale jak? – zapytał błagalnym tonem Thor. – Przestań się temu opierać. Przestań obawiać się

tego, kim jesteś. Argon odwrócił się. – Ten strumień – powiedział. – Zamknij oczy. Usłysz

jego szum. Naprawdę wsłuchaj się w niego. Thor zamknął oczy i spróbował się skupić. Usłyszał delikatny szum wody przepływającej po kamieniach. – Czujesz to? – spytał Argon. – Wyczuwasz nurt?

Thor wsłuchiwał się w cichy odgłos strumienia, czuł jego ruch, czuł wodny prąd. Dobrze – powiedział Argon. – Ty i ta woda stanowicie jedność. A teraz zatrzymaj ją, Zmień jej bieg. –

Niech popłynie w górę, pod prąd. Thor skupił się na prądzie wodnym, czuł, jakby ta woda przepływała przez jego ciało. Wówczas wyciągnął powoli przed siebie dłoń i skierował ją ku wodzie. Wyczuwał źródło energii strumienia, łaskoczące wnętrze jego dłoni. Powoli zmusił wodę w strumieniu, by odwróciła swój bieg. Poczuł w sobie wielką siłę, wyczuł opór wody napierający na jego dłoń, czuł, że z nim walczy, jakby podnosił jakiś przedmiot. Otworzył oczy i ze zdumieniem stwierdził, iż właśnie powstrzymywał bieg wody w strumieniu. Tworzył niewielki wodny mur, jakby tamę, stojącą wolno na środku strumienia, odsłaniającą leżące poniżej suche dno. – Dobrze – powiedział Argon. – Bardzo dobrze. A

teraz puść. Thor cofnął dłoń i woda runęła w dół i popłynęła dalej. Zapanowałeś nad niewielką częścią przyrody – powiedział druid. – Przyroda jednak nie ogranicza się do ziemi. Przyroda jest wszędzie dokoła nas. Woda płynie w strumieniu – ale również w powietrzu. Poczuj chmury wiszące nad tobą. Poczuj ich gęstość, nasączenie wodą. Czujesz? –

Thor spojrzał w górę skonsternowany. Na niebie nie było ani jednej chmury. – Ale dziś jest bezchmurnie – zaprotestował.

Spójrz ponownie – powiedział Argon i uniósł swoją laskę. –

Na oczach Thora niebo pociemniało od ciężkich chmur napływających ze wszystkich kierunków. Thor był pełen podziwu dla mocy Argona. – Teraz zamknij oczy – powiedział druid – i poczuj

chmury. Thor zamknął oczy i ze zdziwieniem uświadomił sobie, iż był w stanie wyczuć wiszącą nad nim – jak jakiś materialny przedmiot – chmurę. Sprawiała wrażenie czegoś ciężkiego, gęstego i mokrego. – Otwórz ją – powiedział Argon. – Otwórz tę chmurę

i pozwól, by uwolniła rozsadzające ją ciśnienie. Pozwól, by spuściła na nas deszcz. Chce tego. Pozwól jej. Thor uniósł obie dłonie do nieba, odchylił się i poczuł wielką falę energii przepływającą przez całe ciało. Nagle rozległ się huk pioruna i na ich głowy spadła ściana wody. Thor usłyszał dudnienie i po chwili był już cały przemoczony. Deszcz padał wszędzie dokoła,

zraszając suchy, pustynny piasek, lejąc się na głowę Thora. Dobrze! – zawołał równie przemoczony Argon, przekrzykując odgłos burzy. – A teraz powstrzymaj to! –

Thor zamknął oczy, wyczuł ścianę deszczu, podniósł jedną dłoń nad głowę i skierował ją ku chmurze. Od razu przestało padać. Thor otworzył oczy i ze zdumieniem zauważył padający z nieba deszcz, który jednak zatrzymywał się kilka stóp nad jego głową. Wstrzymywał wodę w powietrzu – przez co wyczerpywały się jego siły. Poczuł, jak z wysiłku zaczęły mu drżeć nogi. Jesteś zmęczony, gdyż starasz się za bardzo – krzyknął Argon. – Spraw, by chmura znikła! –

Dzień znów zrobił się słoneczny i bezchmurny. Thor rozejrzał się dokoła. Po burzy nie pozostał żaden ślad – poza jednym, z jego odzienia skapywała obficie woda. Spojrzał z podziwem na Argona. Jego moc inspirowała go. – Czuję własną moc – powiedział Thor. – Ale jest

jakby nierówna, chwiejna. – To twa ludzka natura – wyjaśnił Argon. – Po części

jesteś człowiekiem. To twój atut, ale też i słabość. Musisz

nauczyć się panować nad własną niedoskonałością. Możesz nigdy nie dorównać potęgą swojej matce, ale równie dobrze możesz stać się od niej silniejszy. Rozwiązanie znajdziesz w swym umyśle, w determinacji i rozwijaniu swoich umiejętności. Thor usiłował zrozumieć wszystko, o czym mówił Argon. Wszystko to jednak – poruszanie wodą, wywoływanie deszczu – nadal nie rozumiem, jak ma mi to pomóc w bitwie – powiedział Thor. –

– Nie? – spytał Argon

Druid odwrócił się nagle, uniósł dłoń, wycelował w głaz, po czym podniósł rękę. Pięćdziesiąt stóp dalej, potężny głaz wielkości dziesięciu Thorów oderwał się nagle od ziemi i poszybował wysoko w powietrzu, a kiedy Argon poruszył nadgarstkiem, kamień runął na ziemię z łoskotem, kilka stóp od Thora. Thor potknął się, kiedy głaz wstrząsnął ziemią, wybijając w niej głęboki krater i przegnał owady na cztery strony świata. Thor spojrzał na Argona z podziwem – i strachem. Nie docenił go. Kolejny już raz.

Cała przyroda jest ze sobą powiązana – powiedział Argon. – Woda, skały, niebo. Jeśli potrafisz zapanować nad nurtem wodnym, to potrafisz zapanować nad wszystkim. Nawet zwierzętami. –

Druid spojrzał na niebo. – Widzisz tego ptaka? – zapytał.

Thor podniósł wzrok i spostrzegł orła kołującego wysoko nad nimi. – Wezwij go tu, do nas. Spraw, by wylądował na

twoim ramieniu. Thor zamknął oczy, podniósł dłoń i z całych sił spróbował ukierunkować energie orła. Czuł, że ptak zniża lot – jednak w następnej chwili odleciał. Próbował najmocniej jak potrafił, lecz nie udało mu się zapanować nad ptakiem. Otworzył oczy i dostrzegł orła w oddali. Opuścił rękę. Był fizycznie i psychicznie wyczerpany. Wybacz – powiedział. – Nie mogłem nad nim zapanować. To było zbyt trudne. –

– Było trudne tylko dlatego, iż za mocno się starałeś

– powiedział Argon. – Nie pozwoliłeś, by to przyszło do ciebie samo. Nadal polegasz na swym ludzkim poczuciu woli.

Ale nie rozumiem, jak można kontrolować zwierzęta – powiedział Thor. –

Argon uniósł swoją laskę i nagle Thor usłyszał ryk Odwrócił się i ujrzał żwawo kroczącego ku nim lwa. Argon ruszył ręką i lew podążył w kierunku wskazanym przez dłoń druida. Podszedł do Argona, usiadł obok i spojrzał na Thora. Był spokojny i posłuszny. Thor zaniemówił. – Nie wierzę – powiedział w końcu. – I w tym tkwi twój problem – powiedział Argon. –

Jeśli nie potrafisz uwierzyć, nie możesz tworzyć. Nie widzisz tego bowiem, nie manifestujesz. Musisz nauczyć się ufać samemu sobie. Wiesz więcej, niż to możliwe. Nagle Thora oślepił błysk światła i Argon zniknął, a wraz z nim lew. Thor rozejrzał się dookoła, ale ich nigdzie nie zauważył. Czuł się wyczerpany, ale również silniejszy. Czuł się, jakby cały dzień spędził na treningu. Zrobił ważny krok i czuł, że jego umiejętności się rozwijają. Wiedział też, iż zostało jeszcze wiele do nauki. Zastanawiał się, czy kiedykolwiek będzie w stanie opanować to wszystko.

Jak potężne były jego moce? Jakie było jego przeznaczenie? Jak miał wesprzeć Krąg? Czuł w jakiś sposób, że dopóki nie spotka się z rodzicami, nigdy nie rozwiąże tej zagadki.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY DZIEWIĄTY

Gwendolyn stała wśród rozległych wzgórz z Krohnem bawiącym się tuż obok. Był piękny, jesienny dzień. Jak daleko okiem sięgnąć ziemię pokrywały barwne kwiaty, a krajobraz przypominał utkany z fioletów, żółcieni i bieli gobelin. Wzięła głęboki oddech, wybrała cel i wypuściła strzałę z łuku. Pomknęła ze świstem w powietrzu i ledwie musnęła cel na odległym dębie. Zmarszczyła brwi. Była to już jej dziesiąta próba i za każdym razem chybiła. Będąc dzieckiem, spędzała mnóstwo czasu na treningu z królewskim łucznikiem i zawsze trafiała do celu. Co prawda, od kilku lat nie miała łuku w dłoni, lecz spodziewała się, iż nadal potrafi go używać z powodzeniem. Jednak nie potrafiła. Być może powodem było to, iż była starsza, a może dawna umiejętność po prostu uległa zatarciu. Opuściła łuk i odetchnęła głęboko, napawając się otoczeniem. Przyszła tu, by oczyścić umysł, spróbować zapomnieć choć na chwilę o Thorze. Krohn pomrukiwał i skakał po polu, próbując schwytać królika. Gwen uśmiechnęła się, patrząc na niego. Był jej prawdziwym kompanem od wyjazdu Thora. Widząc kota, myślała wciąż

o Thorze i dodawało jej to pewności. Kochała Krohna jakby był jej własnym zwierzęciem. Wyczuwała w nim instynkt opiekuńczy i była mu bardzo wdzięczna. Z każdym dniem rósł coraz bardziej. Wkrótce miał stać się w pełni wyrośniętym lampartem. Czasami spoglądała na niego z obawą, dopóki nie odwzajemnił spojrzenia i nie zobaczyła w jego oczach przywiązania. Rozglądała się, podziwiając ten piękny, jesienny dzień, światło tańczące w chmurach, kołyszące się w oddali drzewa, łany kwiatów ożywianych podmuchami wiatru, pląs barw raz w tę, raz w drugą stronę. Spojrzała na horyzont i pomyślała o Thorze. Był gdzieś tam w tej osadzie, pomagając przy jej odbudowie. Zastanawiała się, co akurat robił. Kiedy się żegnali, przybrała obojętny wyraz twarzy, w środku czuła jednak, jak pęka jej serce. Pragnęła ujrzeć go ponownie, tęskniła za nim, a nade wszystko chciała, by był tu teraz przy niej. Pragnęła opuścić to miejsce. Nie czuła się tu już bezpieczna. Od zamachu na jej życie. Od chwili, w której pojawili się tu Nevaruni z zamiarem wywiezienia jej stąd. W kasztelu matki czuła się w jakiejś mierze bezpieczna, żyjąc z dala od zamku, w odosobnieniu, pośród tych wzniesień. Również obecność Krohna sprawiała, iż czuła się nieco bezpieczniej. I świadomość, że Thor niedługo do niej wróci. Nie mogła doczekać się jego powrotu i chwili, kiedy opuszczą to miejsce na dobre. Tymczasem modliła

się, aby Godfrey zdołał odnaleźć dowód, który był im tak bardzo potrzebny do ostatecznego obalenia Garetha. Gdyby to się powiodło, nie musiałaby nawet uciekać; jednak Gareth wydawał się taki niepokonany. Wątpiła, czy kiedykolwiek uda się doprowadzić do jego detronizacji. Ujrzała w myślach twarz Thora i przypomniała sobie tę chwilę, kiedy patrzył na nią, jakby zamierzał o coś ją spytać. Wówczas w jego oczach pojawił się na chwilę strach. Zastanawiała się, co to takiego. Czy zamierzał poprosić ją, by za niego wyszła? Jej serce przepełniła radość na samą myśl o tym. Niczego innego tak bardzo nie pragnęła. Nie rozumiała jednak, dlaczego jeszcze tego nie zrobił. Czyżby jego uczucia nie były tak głębokie, jak jej własne? Modliła się w duchu, aby jednak były. Dotknęła dłonią brzucha, przypomniała sobie słowa Argona i uświadomiła sobie, iż z każdym dniem czuje się silniejsza, każdą cząstką swego ciała czuje noszone w sobie dziecko Thora. Mistyczne, obdarzone potężną mocą dziecko. Usłyszała nagle jakiś hałas, odwróciła się i w oddali spostrzegła samotnego mężczyznę idącego pospiesznie przez pola w jej kierunku. Przyjrzała się dokładniej jego niskiej, zgarbionej sylwetce, wyraźnemu utykaniu i przypomniała sobie: to Steffen. Wysłała jednego ze swoich służących po niego, nie wiedząc, czy zgodzi się przyjść. Ucieszyła się niezmiernie na jego widok.

Gwen nigdy nie zapominała o tych, którzy okazali jej życzliwość – zwłaszcza o tych, którzy ocalili jej życie – i chciała okazać mu swoją wdzięczność. Nie mogła znieść myśli, iż Steffen gnił w pomieszczeniach dla służby, zwłaszcza po tym, co dla niej uczynił. To nie było w porządku. Był dobrym człowiekiem, błędnie ocenianym po wyglądzie. Musiała przyznać, iż nawet ona na początku źle go osądziła. Steffen podszedł bliżej, zdjął czapkę i ukłonił się nisko przed nią, pokazując zlane potem czoło. – Pani – powiedział. – Posłałaś po mnie.

Krohn podbiegł do Gwen, stanął troskliwie obok niej i warknął na Steffena. – Krohn, wszystko w porządku – powiedziała Gwen.

– To jeden z naszych. Krohn natychmiast się rozluźnił. Włosy zjeżone na jego karku i postawione w sztorc uszy opadły jakby zrozumiał jej słowa. Podszedł do Steffena i kiedy ten sięgnął ręką, kot oblizał ją. Potem podskoczył i oblizał mu twarz. Steffen roześmiał się. – To najmilszy młody lampart, jakiego kiedykolwiek

spotkałem.

– Jeśli

stoisz po jego stronie – odparła Gwen. – Dziękuję, że przyszedłeś. Nie wiedziałam, czy się zgodzisz. – Dlaczegóż miałbym się nie zgodzić?

Z Garethem u władzy przebywanie w moim otoczeniu może okazać się niebezpieczne. Wszak spójrz, co przydarzyło się Firthowi. Myślałam, iż może obawiasz się mieszać w te sprawy. –

Steffen wzruszył ramionami. Moja pani, niewiele już rzeczy może mnie przerazić. Po trzydziestu latach spania w zamkowych piwnicach, nie mam naprawdę wiele do stracenia. Nie boję się królów. Jeno niesprawiedliwości. –

Zlustrowała Steffena wzrokiem i doszła do wniosku, iż mówił prawdę. Im więcej czasu spędzała w jego towarzystwie, tym większym poważaniem darzyła tego śmiesznego, dziwacznego człowieczka, który na świat patrzył własną miarą. Był o wiele mądrzejszy oraz miał znacznie większą inteligencję, niż mogła się po nim spodziewać. Poczuwała się do obowiązku odpłacić mu za to, co dla niej zrobił. Był jej przyjacielem, jednym z niewielu na całym zamku, którym mogła w pełni zaufać. – Wezwałam cię tu, gdyż nie miałam jeszcze okazji

podziękować ci odpowiednio – powiedziała.

– Za nic nie musisz dziękować, pani. – Ależ tak. I ja zawsze spłacam zaciągnięte długi. W

moim mniemaniu to nieuczciwe, abyś nadal służył po tym, jak uratowałeś członka rodziny królewskiej. Mam u ciebie wielki dług i chciałabym ci się zrewanżować. Proszę, powiedz jak? Chcesz bogactw? Nowego stanowiska? Steffen potrząsnął głową. Pani, niepotrzebne mi bogactwo. Może w młodości, lecz teraz już nie. Nie mam miejsca, które mógłbym nazwać domem. Sypiam w niewielkiej izbie przylegającej do pomieszczeń służby. Nie mam rodziny – przynajmniej nikogo, kto przyznałby się do mnie. Nie mam nikogo, ani niczego na tym świecie nie posiadam. Zatem nie ma we mnie chęci posiadania czegokolwiek. Zawsze już tak ze mną było. –

Gwendolyn poczuła, jak pęka jej serce. – Ale to niesprawiedliwe – powiedziała.

Wzruszył ramionami. Taki już porządek świata. Niektórzy rodzą się bogaci, inni dostają niewiele. –

Ale nigdy nie jest za późno na zmianę – powiedziała Gwen. – Chciałabym chociaż dać ci lepsze –

zajęcie. Chciałabym, abyś pracował gdzie indziej, wykonywał zajęcie z godnością. Jak długo twój brat pozostaje królem, nie chcę znaleźć się w jego pobliżu. Zamkowe piwnice odpowiadają mi w zupełności. –

– A

jeśli któregoś dnia nastanie nowy władca? – spytała Gwen. Spojrzał na nią i przejrzał jej słowa w ułamku sekundy. Był bardzo spostrzegawczy, bardziej, niż myślała. Pani, jeśli będziesz władać, a modlę się, by któregoś dnia tak się stało, będę zaszczycony móc objąć jakiekolwiek stanowisko, które mi powierzysz. Do tego czasu jednak, zadowoli mnie stan obecny. –

Skinęła głową. Nagle uświadomiła sobie, co może uczynić. – Jeśli

ten dzień nadejdzie – powiedziała – będę potrzebować wielu doradców. Niewielu z nich zaufam, tak jak tobie. Nie wspomniawszy o tym, iż lubię twoje towarzystwo. Steffen uśmiechnął się; był to pierwszy raz, kiedy Gwen ujrzała uśmiech na jego twarzy. Posmutniała. Dostrzegła w jego oczach małego chłopca, który chciał, by go pokochano, a spotkał się jedynie z odrzuceniem. Zdała

sobie sprawę, iż mógł to być w zasadzie pierwszy raz w jego życiu, gdy ktoś go zaakceptował, pierwszy raz, gdy ktoś zwrócił na niego uwagę. – Moja pani – powiedział uniżenie ze łzą w oku – nic

innego nie przysporzyłoby mi większego zaszczytu. Nagle postąpił krok do przodu, pochylił się i podniósł jej łuk. – Jeśli mam zostać twym doradcą – powiedział –

jeśli pozwolisz, może zaczniemy w tej chwili od zajęć z łuku. Uśmiechnął się i wskazał obrany przez nią wcześniej, odległy cel. – Wybacz, pani, lecz zdaje mi się, jeśli pozwolisz, iż

twa celność wymaga nieco poprawy. Gwen uśmiechnęła się mile zaskoczona. Nieufnie potraktowała tę propozycję, zważywszy na jego posturę, ale postanowiła spróbować i zgodziła się. Był taki dziwaczny. – Cieszę się, iż raczyłeś to zauważyć – powiedziała.

– Gdyż w istocie, sporej wymaga poprawy. Parasz się łucznictwem? Wyszczerzył zęby w uśmiechu i podniósł strzałę.

Zważył ją w dłoni. Nigdy jeszcze nie widziała, aby ktoś obchodził się ze strzałą w ten sposób. – Niewiele umiejętności posiadłem w życiu, pani –

powiedział – lecz łucznictwo z pewnością do nich należy. Mogłabyś pomyśleć, iż tak nie jest – aczkolwiek coś w mych zgarbionych plecach ułatwia mi strzelanie. Od zawsze. Tych niewielu przyjaciół, których życie mi dało, zwykło żartować, iż urodziłem się w kształcie łuku. Czasami jednak myślę, iż nie jest tak źle. Nagle umieścił strzałę w łuku, pociągnął za cięciwę i puścił, przez cały czas spoglądając na Gwen z uśmiechem na twarzy. Sekundę później usłyszeli odgłos wbijającej się w cel strzały. Gwen popatrzyła z zapartym tchem w tamtą stronę. Steffen trafił idealnie w środek. Wydała stłumiony okrzyk. Nie mogła zrozumieć, jak to zrobił: patrzył na nią, kiedy wypuścił strzałę. Nigdy w życiu nie widziała czegoś podobnego – nawet wśród królewskich łuczników. Możesz nauczyć mnie tak strzelać? – spytała z podziwem. –

– Tak – powiedział, po czym podał jej łuk.

Chwyciła go i umieściła strzałę na miejscu. Była

podekscytowana. – Naciągnij, pozwól zobaczyć mi twoje ułożenie –

odparł. Drżącą ręką naciągnęła cięciwę. – Twój łokieć jest za nisko. Musisz też przyciągnąć

palce bliżej podbródka. Opuść go też niżej. Twoje oczy są rozbiegane. Wybierz jedno. Nie namyślaj się. I nie przytrzymuj za długo – ręce zaczną ci drżeć. Gwen wypuściła strzałę. Kolejny raz otarła się o cel, tym razem jednak nieco bliżej środka. Dziś jest silny wiatr – powiedział Steffen. – Musisz wziąć to pod uwagę. Poza tym, ziemia, na której stoisz jest nieco pochylona. Należy wziąć poprawkę na obydwie te rzeczy. I na koniec, ten łuk jest dla ciebie za ciężki. Musisz o tym pomyśleć. Popraw, celując nieco wyżej i bardziej na prawo. Zegnij też trochę kolana: są zbyt sztywne. Dzięki temu będziesz mogła oddychać. Weź głęboki wdech i wypuść strzałę, zanim zaczniesz wypuszczać powietrze. –

Gwen zrobiła wszystko według jego wskazówek i kiedy wypuściła strzałę, poczuła się jakoś inaczej. Tym razem miała większą kontrolę. Rozległ się dźwięk uderzającej w cel strzały.

Krzyknęła uradowana, kiedy zauważyła, iż bełt trafił niemal w środek. Steffen również uśmiechnął się szeroko i klasnął dłońmi. – Ojej, szybko się uczysz! – powiedział.

Jesteś dobrym nauczycielem – odparła cała rozpromieniona i dumna z siebie. –

Nagle usłyszeli dochodzące zza nich warczenie Krohna. Włosy zjeżyły się mu na całym ciele. Odwrócił się i wciąż warcząc, zaczął obserwować pusty horyzont. – Krohn, cóż to? – spytała.

Krohn warczał przeciągle, a Steffen i Gwen wymienili zdziwione spojrzenia. Gwen zaczęło martwić dziwne zachowanie Krohna. Nigdy jeszcze nie widziała go w takim stanie. Czy coś tam dostrzegł? Nagle rozległo się potworne dudnienie, jakby uderzenie pioruna, i na horyzoncie pojawił się tuzin jeźdźców, noszących żółto-zielone zbroje. Serce Gwen zatrzymało się na chwilę. Rozpoznała ich natychmiast. Nevaruni. Zakładała, iż wyjechali na dobre po tym, jak przepędzono ich spod Galerii Broni. Najwidoczniej jednak czekali tylko na okazję, moment, w którym w ogóle nie spodziewała się ich.

Teraz zaś pędzili prosto na nią. Gwen zaczęła wyrzucać sobie, jak mogła być aż tak głupia. Nie powinna narażać się, zostawać sama wśród wzgórz, zwłaszcza bez wierzchowca, jedynego sposobu na ucieczkę. Steffen również był bez konia. Utknęli tu, pozbawieni jakiejkolwiek nadziei, mogąc jedynie czekać na nadjeżdżający oddział. Nagle ogarnęła ją panika i poczuła żal, iż nie ma przy niej Thora. W jej sercu pojawiła się też siła. Poczuła się upokorzona. Była wszak córką MacGila, króla i miała w sobie królewską dumę. Jej ojciec przed nikim nie uciekał, ona również nie zamierzała. Usłyszała pisk i wysoko na niebie zauważyła Estopheles, która zaczęła obniżać lot kołując nad nimi. Gwen poczuła obecność ojca. – Moja pani, uciekaj! – wrzasnął Steffen.

Podszedł do niej, wyrwał jej łuk z rąk i szybciej niż jakikolwiek łucznik, którego widziała w swym życiu, wystrzelił trzy kolejne strzały w nadjeżdżającą grupę. Jeźdźcy byli jakieś trzydzieści jardów od nich. Celność Steffena była niewiarygodna. Trafił trzech jeźdźców z największą precyzją, przyszywając ich szyje u podstawy obojczyka na wylot. Wszyscy trzej padli na ziemię nieżywi.

– Nigdy! – krzyknęła Gwen.

W tej samej chwili chwyciła drugi łuk i zaczęła strzelać do nadjeżdżających. Pierwsza strzała chybiła. Wówczas przypomniała sobie wszystko to, czego nauczył ją Steffen. Zaczęła oddychać spokojnie, rozluźniła się i kiedy wypuściła kolejną strzałę, ze zdziwieniem patrzyła, jak popłynęła w powietrzu i przeszyła szyję wojownika. Mężczyzna podniósł ręce do szyi i krzycząc zwalił się również na ziemię. Jeźdźcy byli już tak blisko, iż ani Steffen ani Gwen nie mieli czasu na kolejny strzał. W ostatniej chwili odskoczyli na bok przed rozpędzonymi wierzchowcami, unikając rozjechania. Żołnierze zeskoczyli z koni i zaatakowali: jeden Gwen, a drugi Steffena, powalając ich na ziemię i lądując na nich w pełnym uzbrojeniu. Gwen walnęła o ziemię z impetem, tłukąc boleśnie całe ciało. Jej napastnik wziął szeroki zamach odzianą w rękawicę dłonią z zamiarem spoliczkowania jej. Zebrała się w sobie gotując na uderzenie, które z pewnością roztrzaskałoby jej szczękę. Wówczas jednak jej uszy wypełniło potężne warczenie. To Krohn skoczył na jej oczach w kierunku mężczyzny i zatopił kły w jego krtani. Żołnierz wrzasnął,

kiedy Krohn znalazł słaby punkt między częściami jego zbroi i kąsał głębiej, przyduszając mężczyznę do ziemi i nie puszczając bez względu na wszystko. Gwen wyturlała się spod wojownika, jednocześnie wyrywając zza jego pasa sztylet i, odwróciwszy się, zatopiła w następnym, który akurat zanurkował w jej kierunku. Dźgnęła go nisko w brzuch. Mężczyzna wrzasnął i wypuścił z ręki maczugę, zanim ta dosięgła głowy Gwen. Żołnierz zwalił się na nią bezwładnie, wywołując kolejną falę bólu. Wytrzymała jednak i wbiła sztylet głębiej. Wkrótce przestał się zwijać i znieruchomiał martwy. Zepchnęła go z siebie. Kolejny żołnierz rzucił się na nią z batem, zamierzając smagnąć ją nim po twarzy. W tej chwili jednak Krohn skoczył w powietrze i zatopił kły w nadgarstku żołnierza. Oderwał dłoń z batem od reszty ręki w powietrzu, a żołnierz wrzasnął, upadł na kolana i złapał się za zakrwawiony kikut. Steffen uwolnił się w końcu spod rycerza i jednym cięciem miecza pozbawił bezrękiego mężczyznę głowy. Kolejny żołnierz zaatakował Gwen od tyłu. Rzucił ją sobie pod nogi i przyłożył sztylet do jej szyi.

– Mam nadzieję, że zapamiętasz na całe życie, kto

zostawił ci tą bliznę, królewno – powiedział, dysząc swym gorącym oddechem do jej ucha. Po czym podniósł dłoń i przyłożył ostrze do jej policzka. Gwen przygotowała się na cięcie, czując dotyk zimnego metalu na skórze – wtem usłyszała pisk i ujrzała Estopheles nurkującą w powietrzu z rozczapierzonymi szponami wprost na nią. Schyliła głowę, a sokół spadł na jej napastnika i szponami rozorał mu twarz. Żołnierz krzyknął, złapał się za oczy i wypuścił sztylet. Steffen natarł na niego i ugodził ostrzem w serce. Potem obrócił się i rozciął brzuch innego żołnierza, zanim ten zdążył zaatakować go obuchem. Gwen, cała posiniaczona i pokryta krwią, trzęsąc się na całym ciele, popatrzyła wokoło na leżące ciała i nie mogła się nadziwić pogromowi, jaki wraz ze Steffenem urządzili Nevarunom. Wyglądało to, jak miniaturowe pole bitwy, a ona, Steffen i Krohn w jakiś sposób ją przetrwali. Rozluźniła się jednak zbyt wcześnie: Krohn znów zaczął warczeć, a ona odwróciła się i usłyszała kolejne potężne dudnienie. Horyzont wypełnił się żołnierzami, setkami wojowników, wszystkich w żółto-zielonych zbrojach

Nevarunów. Serce Gwen zatrzymało się na chwilę. Uświadomiła sobie, iż tych kilku rycerzy, których zabili, było jedynie oddziałem ekspedycyjnym, przedsmakiem tego, co miało nadejść. Teraz nadjeżdżała cała armia, zmierzając ku nim w pełnej gotowości bojowej. W żaden sposób nie mogli przed nią się obronić – ani uciec gdziekolwiek. Steffen podszedł do przodu, chwycił nieustraszenie łuk i przygotował się do strzału. Gwen zdumiała jego rycerskość, jego odwaga, wiedziała jednak, że ta bitwa była z góry przegrana. – Steffen! – zawołała.

Odwrócił się i spojrzał na nią, a ona położyła rękę na jego nadgarstku. – Nie – powiedziała. – Nie wygramy. Musisz coś dla

mnie zrobić. Odejdź. Uciekaj stąd. Zanieś wiadomość do Thora. Do legionu. Przekaż im, by mnie odszukali, gdziekolwiek będę. Musisz to dla mnie zrobić. – Moja pani, nie mogę cię opuścić – zaprotestował z

szeroko otwartymi oczyma, podniesionym głosem tak, aby zbliżająca się armia go usłyszała. – Musisz! – nalegała. – Żądam, byś to zrobił. Jeśli ci

na mnie zależy, zrób to. Jesteś potrzebny gdzie indziej.

Moja wiadomość nie dotrze do Thora bez ciebie. Jesteś moją ostatnią nadzieją. Idź. IDŹ! – wrzasnęła wściekle. Steffen odwrócił się i pognał przez pola. Gwen stała samotna, z Krohnem u boku, mierząc wzrokiem nadjeżdżające oddziały i choć trzęsła się cała wewnątrz, nie pokazywała tego po sobie. Wypięła pierś, podniosła brodę do góry i stała dumnie, ani myśląc o ucieczce. Krohn warczał na żołnierzy, nie okazując ani krzty bojaźni, a Gwen postanowiła dorównać mu odwagą. Cokolwiek miało się wydarzyć. Przynajmniej pójdzie w niewolę z dumą. Chwilę potem armia dotarła na miejsce. Najpierw usłyszała łoskot końskich kopyt, kłębiących się wszędzie wkoło, później okrzyki gniewu setek rozeźlonych mężczyzn biegnących ku niej z grubymi, plecionymi pętami, z zamiarem związania jej. Niezrażony tym wszystkim Krohn skoczył i odgryzł rękę pierwszemu mężczyźnie, który zbliżył się do niej. Inny żołnierz jednak podniósł maczugę i zdzielił nią Krohna po grzbiecie. Gwen usłyszała paskudne gruchnięcie, jakby kości kota zostały złamane – a mimo to, Krohn zdołał obrócić się i odgryźć dłoń również temu wojownikowi Krohn skoczył na następnego żołnierza. Zanurzył kły

w jego szyi i zacisnął szczękę, a żołnierz wrzasnął. Inny wojownik smagnął go maczugą, jednak Krohn nie puścił – aż w końcu któryś inny zarzucił na niego sieć i związał go. W tej samej chwili żołnierze zatrzymali swe wierzchowce przed Gwen. Kilku z nich zsiadło z koni i podbiegło do niej. Jeden wyszedł przed szereg, zbliżył się do niej i podniósł przyłbicę. Rozpoznała go, pamiętała z konfrontacji przy Galerii Broni. To temu mężczyźnie została sprzedana, to jego Gareth wybrał na jej męża. Mówiłem ci, że wrócę – powiedział z ponurą twarzą. – Miałaś okazję pójść po dobroci. Teraz poznasz siłę Nevarunów. –

Gwendolyn zdołała zaledwie dostrzec niewyraźny kontur rękawicy opadającej na jej twarz. Usłyszała okropny odgłos uderzającego o jej czaszkę metalu i dzwonienie w uszach, po czym poczuła, jak osuwa się, tracąc przytomność, na usianą kwiatami łąkę.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY

Luanda skradała się uliczkami miasta McCloudów, trzymając się jak najbliżej murów, starając się z całych sił nie zostać zauważoną. Spędziła tu niewiele czasu i teraz robiła wszystko, aby odtworzyć z pamięci drogę prowadzącą do miejsca, w którym, jak wiedziała, przetrzymywali Bronsona. Minęła konia uwiązanego do słupa. Spojrzała przez chwilę na horyzont, zachodzące słońce, rozległe pola i zapragnęła nade wszystko użyć trzymanego w dłoni sztyletu, przeciąć więzy konia, wspiąć się na niego i odjechać daleko stąd – daleko, poza Highlands, ku bezpiecznym ziemiom jej byłego domu. Wiedziała jednak, iż nie może; miała zadanie do wykonania. Jakkolwiek nikczemna była rodzina McCloudów, nadal kochała Bronsona i musiała go ocalić. Nie mogłaby dalej żyć z myślą, iż tego nie uczyniła. Zagryzła wargi i ruszyła dalej. Przedzierała się przez zatłoczone ulice, szła wąskimi, krętymi alejkami, mijała place, karczmy, lupanary, ulice zalegające błotem i odpadami i panoszące się wokoło psy. Nagle po jej bosej stopie przebiegł szczur – zrzuciła go z siebie kopnięciem, powstrzymując się w ostatniej chwili od krzyku. Musiała zachować spokój i hart ducha. Modliła się, aby jej mąż

jeszcze żył, aby znalazła jakąś drogę ucieczki, opuszczenia tego miejsca na zawsze. Zanim odciągnęli ją do lochu, Luanda zauważyła, jak Bronson został spętany na miejskim placu, wystawiony przez ojca na pośmiewisko, jako przykład dla gawiedzi. Domyślała się, iż stał tam teraz nadal. Pokonywała pospiesznie ulicę za ulicą, starając się przypomnieć sobie drogę w gęstniejącym z każdą chwilą tłumie, mając nadzieję, iż zmierza we właściwym kierunku. Wiedziała, że gawiedź zazwyczaj tłoczy się wokół nieszczęścia, tortur i widowisk. Z oddali dobiegły okrzyki i pomyślała, że jest już blisko głównego placu. Wkrótce stały się bardziej wyraźne, wrzaskliwe i wiedziała już, iż jest niedaleko. Szła szybko ze schyloną głową w nadziei, iż nikt jej nie zauważy. Minęła kram jakiejś staruszki, pełen różnorodnej odzieży i kiedy kobieta odwróciła się zajęta swoim psem, Luanda chwyciła długą, brązową opończę. Minęła róg i narzuciła ją na siebie, okrywając swe wyziębione ciało i zakrywając twarz. Rozejrzała się, upewniła, iż nikt nie widział jej występku i od razu poczuła się lepiej. Wetknęła zabrany strażnikowi sztylet za pas i ruszyła dalej przeciskając się chyłkiem przez tłum, czując, jakby toczyła walkę z czasem. Kwestią czasu bowiem było, kiedy zorientują się, iż uciekła – a kiedy to

nastąpi, wszyscy ludzie McClouda zaczną jej szukać. Pokonała kolejną ulicę przy akompaniamencie coraz głośniejszych okrzyków i z poczuciem ulgi dostrzegła plac miejski. Wielkie tłumy cisnęły się wokół jego środka; wszyscy spoglądali wzwyż. Podążyła za ich wzrokiem i ze zgrozą zauważyła swego męża związanego na szafocie. Jego szeroko rozciągnięte członki przytroczone były do wielkiego krzyżaka. W miejscu brakującej, odciętej przez jego ojca dłoni widniał teraz tylko osmalony kikut. Bronson stał bezwładnie, ze zwieszoną głową. Tłum ciskał w niego odpadkami, a on nie mógł nic uczynić, jak tylko znosić w upokorzeniu te zaczepki. Luanda poczerwieniała z wściekłości z powodu takiego traktowania jej męża. Przyspieszyła kroku, odchodząc od zmysłów, nie wiedząc, czy jeszcze żyje. Nie była pewna, patrząc na niego z tej odległości. Kiedy podeszła bliżej, zauważyła, jak na chwilę uniósł głowę, odrobinę tylko, w jej kierunku, jakby wiedział. Odetchnęła z ulgą widząc, że jeszcze żyje. Była nadzieja. Tyle wystarczyło. Zdała sobie sprawę, iż jeśli spróbuje go teraz uwolnić, prawdopodobnie sama zginie. Nie miało to jednak dla niej znaczenia. Musiała spróbować. Jeśli miała umrzeć, trudno, niechaj i tak będzie. Wszak była pierworodną córką króla MacGila i w jej naturze nie

leżało pozostawianie kogokolwiek na pastwę losu. Zwłaszcza własnego męża, zwłaszcza po tym, jak został raniony próbując ocalić jej życie. Zlustrowała swe otoczenie, rozpaczliwie szukając jakiegoś wyjścia. Nie pomyślała o tym, co zrobi, kiedy w końcu zobaczy Bronsona i teraz, gdy to już nastąpiło, jej umysł pracował ze zdwojoną siłą. Uświadomiła sobie, iż musi zaczekać dopóki wszyscy ci ludzie nie znikną. Potrzebowała anonimowości, którą zapewnić mogła tylko noc. Nie była pewna, czy jej mąż wytrzyma do tego czasu, lecz nie miała wyboru. W żaden sposób nie zdołałaby uwolnić go na oczach całej tej gawiedzi. Przesunęła się powoli w kierunku placu, podążając wzdłuż murów i przeszukując wszelkie zakamarki. W końcu dotarła do niszy wystarczająco głębokiej i nisko położonej w starożytnych murach, by wcisnąć się do środka. Otwór miał kilka stóp głębokości. Usiadła, osunąwszy się na ziemię i owinęła szczelnie opończą. Zniknęła zupełnie w niewielkiej niszy. Nikt jej nie zauważył. Jedynie dreptające wokół szczury. Siedziała i czekała. Nadchodził zmierzch, a wkrótce po nim noc. W końcu wszyscy ci odrażający McCloudowie mieli rozejść się, powrócić do swoich domostw. W końcu miała zostać tu sama. I wówczas wykona swój ruch.

* * *

Otworzyła gwałtownie oczy i rozejrzała się dokoła, zastanawiając się, gdzie się znajduje. Zasnęła. Obudziła się w połowie mocnego, niespokojnego snu. Zbeształa się, oddychając ciężko. Miała uważać na wszystko, czuwać, jednak znużenie musiało wziąć nad nią górę. Wyjrzała w mrok, całkowity bezruch panujący na placu miejskim i zastanawiała się, która mogła być godzina. Przynajmniej słońce jeszcze nie wstało. I plac był całkowicie opustoszały, na co tak bardzo liczyła. Poza jedną osobą – tą, na której najbardziej jej zależało: mężem. Był wciąż na szafocie przywiązany do krzyżaka, zwisając bezwładnie. Nie wiedziała, czy jeszcze żył. Ale przynajmniej był teraz sam. Nadeszła jej szansa. Powoli wyczołgała się ze szczeliny. Ręce i nogi zesztywniały jej od zbyt długiego siedzenia w kuckach. Wstała, rozprostowała je i rozejrzała się po otoczeniu. Bronson wisiał wysoko. Musiała jakoś go stamtąd ściągnąć – później zaś musiała w jakiś sposób ich stąd wydostać. Nie widziała jednak w pobliżu ani jednego wierzchowca, żadnego sposobu na ucieczkę. Nie było też

czasu na poszukiwania takiego. Teraz, albo nigdy. Dobrze o tym wiedziała. Musiała tylko uwolnić go z więzów. Później zastanowi się, co dalej. Przeszła chyłkiem przez plac nisko nachylona, dotarła do szafotu i wspięła się po tylnych schodkach. Podeszła bliżej i usłyszała jęki Bronsona. Ucieszyła się, usłyszawszy je. Wciąż żył. Wspięła się wyżej na sam szczyt podniesienia, dziesięć stóp nad ziemią i stanęła przed nim. – Bronsonie – wyszeptała do ucha pogrążonego w

bezruchu męża. – To ja, Luanda. Jestem tutaj. Bronson uniósł głowę i spojrzał na nią jednym okiem. Zauważyła, iż uśmiechnął się kącikami ust. Były jednak zbyt popękane, by mógł przemówić. – Zabieram cię stąd, rozumiesz? – powiedziała.

Skinął głową powoli. Luanda wydobyła zza pasa sztylet, sięgnęła za Bronsona i rozcięła grube, krępujące go więzy. W tym samym momencie Bronson osunął się w dół na nią. Jego ciężar zaskoczył ją i popchnął w dół. Upadła ciężko na drewniane deski, które rozbrzmiały głuchym echem po całym placu.

– Stać! Ktoś ty? – usłyszała czyjś surowy głos.

Nagle mrok rozświetliła pochodnia i w ich kierunku podjechał jeździec. Luanda podniosła wzrok przerażona i dostrzegła jednego z ludzi McClouda, królewskiego gwardzistę pędzącego ku nim co tchu. Musiała szybko coś wymyślić. Skoczyła na nogi, wyciągnęła sztylet zza pasa i cisnęła nim w nadjeżdżającego mężczyznę. Modliła się do Boga, by jej rzut okazał się celny. Zadziałał odruch, refleks. Rzucanie noży ćwiczyła od dziecka. Była to jej jedyna umiejętność. Teraz modliła się, by te wszystkie lata przyniosły skutek. Usłyszała dźwięk ostrza wbijającego się w ciało i krzyk strażnika. Widziała, jak sztylet przebił mu szyję i zwalił mężczyznę z konia na ziemię. Wierzchowiec pędził jednak dalej. Luanda chwyciła za wodze, zanim zdążył odbiec. Potem złapała Bronsona i, ciągnąc ze wszystkich sił w górę, postawiła na nogi, po czym przewiesiła go przez siodło. Wskoczyła za nim na konia, pogoniła zwierzę piętami i ruszyli z kopyta. Usłyszała za sobą głosy ludzi, lecz nie zatrzymała się by sprawdzić, kto puścił się za nimi w pogoń. Prowadziła

konia wijącymi się drogami miasta, pragnąc i modląc się, by jak najszybciej opuścili wrogie mury. Jej nadzieje wkrótce się spełniły. Po kilku kolejnych zakrętach znaleźli się pod otwartym niebem na rozległych polach, galopując na zachód, tam, gdzie zachodzi drugie słońce i wschodzi pierwszy księżyc. W oddali ujrzała zarysy Highlands i jej serce zabiło mocniej. Tuż za tymi górami było już bezpiecznie. Przyrzekła sobie, iż jeśli tam dotrą, nigdy więcej jej noga nie stanie na ziemi McCloudów. Nie mogła uwierzyć. Byli wolni.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY PIERWSZY

Reece obudził się o świcie następnego dnia. Wstał jako pierwszy z całego oddziału i rozejrzał się wokół dogasającego, żarzącego się ogniska. Jego bracia legioniści spali porozkładani pod gołym niebem. Kiedy Thor powrócił wczoraj późną porą, Reece uradował się bardzo. Siedli potem i przez pół nocy rozmawiali. W pewnej chwili zmorzył ich sen. Reece’a nękały niespokojne sny. Wciąż widział twarz Selese. Najpierw w łodzi na morzu, dryfującą wraz z silnym prądem, coraz dalej i dalej od niego. Potem zwisającą z krawędzi klifu, trzymającą się jego ręki. W każdym z tych snów wymykała się mu, a on próbował ją ocalić. Zawsze było jednak za późno. Obudził się zlany potem, gorączkowo rozglądając się za nią. Nie było jej tu oczywiście. Nie zamienił z nią słowa, od kiedy odrzuciła jego awanse poprzedniego dnia. Próbował zapomnieć o niej. Rzucił się w wir pracy, pomagając wieśniakom w odbudowie osady, robiąc wszystko, by zapomnieć. Mimo to wracała do niego nieustannie z każdym położonym przez niego kamieniem, w każdym najmniejszym zajęciu. Z jakiegoś powodu nie potrafił

otrząsnąć się ze wspomnień o niej. Wbrew sobie przywiązał się do tej niewielkiej wioski, prostej osady położonej wśród rozległych pustkowi, zwyczajnych ludzi i kojącej atmosfery. Przynosiła orzeźwienie po dniach spędzonych w Królewskim Grodzie. Wiedział jednak, iż czas spędzony tutaj niemal dobiegł końca, i że już nigdy zapewne nie ujrzy Selese. Chodził tam i z powrotem we wczesnym świetle poranka i zadręczał się myślami. Żegnając się z nim poprzedniego dnia, pozostawiła go w niepewności. Nie potrafił zdecydować, czy darzyła go sympatią, czy też nie. Wiedział zaś, iż jeśli nie spróbuje porozmawiać z nią ponownie, po raz ostatni, nigdy tu już nie wróci, nigdy więcej nie poważy się na to. Wiedział też, że będzie go to prześladować do końca życia – jeśli wróci do Królewskiego Grodu, nie ośmieliwszy się, nie osiągnąwszy jakiegoś rozwiązania. Czuł się rozdarty między dwoma światami. Rozpaczliwie pragnął znowu się z nią spotkać, ale obawiał się, czy zechce ujrzeć go ponownie. Jej słowa gmatwały wszystko. Zabrzmiały niczym odmowa, chociaż drzwi za sobą nie domknęła. Wspomniała zaś enigmatycznie, iż pełna jest podziwu dla ludzkiej wytrwałości. Była taka tajemnicza – i to stąd po części brał się jego podziw dla niej. Nigdy jeszcze nie spotkał nikogo, kto trzymałby go w karbach tak, jak ona. Nareszcie

poznał osobę, której nie zależało na bogactwie, tytułach i pozycji, która nie przejmowała się, kim był, ani skąd pochodził. Była czysta i szczera – i to sprawiało, że darzył ją coraz większym uczuciem. Nie pojmował, dlaczego aż tak go opętała. Czy dlatego, że sprowadziła go z powrotem do świata żywych? A może był jakiś inny powód? Dostrzegał łączącą ich głęboką więź, taką, której nie potrafił zerwać. Nigdy wcześniej nie czuł się podobnie. Nie potrafił jej zignorować, bez względu na to, jak bardzo się starał. Był już cały roztrzęsiony. Nie mógł tego znieść. W końcu podjął decyzję. Odwrócił się i ruszył pospiesznie uliczkami niewielkiej osady, maszerując zdecydowanym krokiem do chaty Selese. Jego głowę przepełniały myśli, które zamierzał jej przekazać. Musiał dowiedzieć się, dlaczego nim wzgardziła i co tak naprawdę do niego czuła. Zaczął w myślach toczyć z nią rozmowę i kiedy w końcu dotarł do drzwi i chwycił za kołatkę, był już całkiem roztrzęsiony. Załomotał kołatką o jej drzwi kilka razy. Odgłos uderzeń poniósł się przez całą wieś, uśpioną, pogrążoną w ciszy, i rozbrzmiał w pustych uliczkach. O wiele za głośno. Kiedy w oddali zaczął ujadać jakiś pies, Reece odniósł wrażenie, że rzuca się zanadto w oczy. Jakby chodziło mu o to, by zbudzić całą osadę.

Uderzył jeszcze kilka razy, aż w końcu ją usłyszał. – Dobrze już! Dobrze! – dobiegł zza drzwi zaspany

głos. Reece cofnął się. Nagle uświadomił sobie, co zrobił. Przyszedł tu i walił w jej drzwi, ledwie zaczęło świtać – i poczuł się zażenowany. Chciał odwrócić się i uciec – ale było już na to za późno. Selese otworzyła drzwi jednym szarpnięciem i stanęła w nich, wpatrując się w niego w świetle wczesnego porannego słońca, owinięta ciasno chustą dookoła ramion. Wyglądała na zaspaną i wielce poirytowaną. – Co w ciebie wstąpiło? – zapytała. – Słońce jeszcze

na dobre nie wstało, a ty walisz do mych drzwi, jakby armia nacierała na wioskę. Reece spojrzał na nią. Nie mógł wykrztusić słowa. – Więc? – ponagliła go, rozdrażniona.

Reece stał próbując przypomnieć sobie cokolwiek z tego, co zamierzał jej powiedzieć. – Ja, hm… – zaczął i zamilkł.

Dlaczego miała na niego taki wpływ?

– Przybyłem, by powitać cię o poranku.

Szeroko otworzyła oczy. – Powitać? – powtórzyła pełna niedowierzania.

Po czym roześmiała się mu prosto w twarz. – Czyś stracił rozum? – dodała.

Teraz Reece stracił cierpliwość. – Posłuchaj – powiedział, nie będąc już w stanie

dłużej się powstrzymywać. – To, co czynisz, jest nie w porządku. Takie igraszki. Chcę, byś była ze mną szczera. Dość już tego. Spojrzała na niego zdumiona. – Dość czego? – zapytała. – Chyba śnisz?

Dość już tych gierek między nami. Chcę, byś powiedziała prawdę. –

– Nie gram z tobą w żadne gierki – powiedziała. –

Nawet cię nie znam. Zlustrował ją wzrokiem, rozeźlony. – Więc powiadasz, iż nie czujesz tego, co ja czuję? –

zapytał, pragnąc przejść do sedna. Musiał wiedzieć. Dla własnego spokoju.

Zamrugała oczyma. Była zaskoczona. – A cóż to czujesz? – zapytała. – Dość tych pytań! – zaprotestował Reece, będąc u

granicy wytrzymałości. – Przyszedłem tu, gdyż cię miłuję. Czy rozumiesz? Kocham cię. I nie jestem chory. Nie majaczę. Jestem w pełni świadom. I przy zdrowych zmysłach. To właśnie czuję. I to by było na tyle! – wrzasnął zdenerwowany, podnosząc głos. Patrzyła na niego ze zdziwieniem, jakby stał przed nią jakiś lunatyk. Potem w kącikach jej ust zagościł uśmiech. – Przecież nie znasz mnie wcale – odparła. – Jak

mam uwierzyć, że twe słowa są prawdziwe? Jak to w ogóle jest możliwe? Serce Reece’a stanęło. – Zatem twierdzisz, iż mnie nie miłujesz? – naciskał. – Nie znam cię – odpowiedziała. – Nie twierdzę, iż

cię nie miłuję. Nie mówię też, że ciebie kocham. Nie są to słowa, których używam z łatwością. Nie wobec obcej mi osoby. – Cóż, jak masz mnie poznać, jeśli nawet nie dajesz

mi szansy? – ponaglał ją Reece.

Tym razem to ona się zarumieniła. – Jesteś królewiczem – powiedziała. – Ja zaś zwykłą

dziewczyną. Nigdy się nam nie powiedzie. – Jak możesz być tego taka pewna? – zapytał Reece.

– Ja sądzę, iż się powiedzie. Spojrzała na niego, pierwszy raz poważnie, jakby w końcu naprawdę zrozumiała jego słowa. – Co mówisz? – zapytała.

Reece wziął głęboki oddech. – Proszę, abyś ze mną pojechała. Mówię, iż chcę

zabrać cię ze sobą. Iż pragnę, byś dała nam szansę. I dokładnie to mam na myśli. Nie jestem jednym z przejezdnych. Miłość traktuję poważnie. I wiem, co czuję do ciebie. Nie zmrużyłem oka przez całą noc – o niczym innym nie mogę myśleć. Jej policzki pokryły się purpurą. Przestąpiła z nogi na nogę z podenerwowania. – Powiedz – poprosił Reece, nieco ochłonąwszy. –

Czy w ogóle o mnie nie myślisz? Selese spuściła wzrok na ziemię i zaczerwieniła się jeszcze bardziej.

– O niczym innym nie myślałam, od kiedy odszedłeś

stąd wczoraj – powiedziała miękkim głosem, wciąż spoglądając w dół, jakby bała się do tego przyznać. Jego serce przepełniła radość. Gotów był ogłosić to całemu światu. Nie mógł uwierzyć, że podzielała jego uczucia. Dlaczego zatem mi się opierasz? – zapytał błagalnym tonem. –

Podniosła wzrok, a jej oczy wypełniały łzy. – Znudzisz się mną po dniu – powiedziała. – Stanę

się jedynie pośmiewiskiem, wiejską dziewką sprowadzoną na królewski dwór. Wszyscy będą mnie wytykać. A ty wybierzesz sobie kolejną pannę. Nie chcę przez to przechodzić. Nikt nie będzie ciebie wytykał – powiedział z naciskiem Reece. – A już z pewnością nie ja. Nie dbam o to, co inni pomyślą. Pragnę, byś tam pojechała. Pragnę, byś stanęła u mego boku. –

Zajrzała mu w oczy. Pierwszy raz naprawdę dostrzegł, jakim uczuciem go darzyła. Nie mógł doczekać się jej odpowiedzi: pochylił się, objął dłonią jej twarz, przyciągnął do siebie i pocałował. Nie opierała się. Nie oddała pocałunku, ale też nie

cofnęła się przed nim. Dotyk jej ust był rozkoszny. Reece trwał w pocałunku tak długo, jak mógł. Nie chciał przerywać. Kiedy jednak oderwał od niej usta, poczuł, jakby przeniósł się do innego świata. Uświadomił sobie, że stała przed nim kobieta, z którą miał spędzić resztę życia. Nagle zabrzmiał róg. Jego odgłos przeciął poranne niebo. Reece odwrócił się i ujrzał, jak cała wieś pognała w jednym kierunku. Dostrzegł jeźdźca galopującego samotnie, gnającego od strony Królewskiego Grodu. Przybywał posłaniec. Reece zrozumiał natychmiast, iż jakiekolwiek wieści przynosił, nie mogło to być nic dobrego. * * *

Thor stał pośrodku Sulpy skąpanej w blasku poranka. Odwrócił się z resztą mieszkańców osady i zauważył posłańca galopującego przez pustkowia w jego kierunku. Wprost z traktu wiodącego do Królewskiego Grodu. Zmrużył oczy przed słońcem zastanawiając się, czy to aby nie zjawa. Jednak odgłos rogu rozbrzmiewał wciąż dokoła. Thor wiedział, iż nadjeżdżający mężczyzna był prawdziwy. Wzmógł czujność, jakby szykował się do walki, ale zaraz potem zdał sobie sprawę, że jeździec był sam. Jego serce zabiło mocniej. Z czymkolwiek przybywał

ten człowiek, nie mogły to być dobre wieści. Nie – sądząc po tym, jak poganiał wierzchowca. Kiedy podjechał bliżej, Thor wybiegł mu na spotkanie. Jego serce zamarło, kiedy uświadomił sobie, kim był ów mężczyzna. Steffen, ten garbus, który ocalił życie Gwen. Cwałował niestrudzenie, a jego twarz zlana była krwią i potem. Najwyraźniej spędził na koniu całą noc. Thor wyczuł jego zniecierpliwienie, nawet z tej odległości, a każda cząstka jego ciała zdawała się krzyczeć, iż stało się coś okropnego. Thor podbiegł jeszcze bardziej do przodu, chcąc powitać go przed wszystkimi, przy wjazdowej bramie. Steffen zeskoczył z wierzchowca i dysząc ciężko pośpieszył do niego. Ukłonił się zdawkowo. – Najjaśniejszy panie – zaczął ledwie łapiąc oddech.

Przynieście mu wody! – rozkazał Thor. Natychmiast podbiegł do niego wiejski chłopiec z wiadrem wody. Steffen chwycił je, przechylił i zaczął pić przełykając głośno, po czym polał głowę resztkami wody. –

Wytarł twarz wierzchem dłoni, odetchnął głęboko kilka razy i podniósł wzrok na Thora. –

Najjaśniejszy panie, stało się coś strasznego –

zaczął. – Gwendolyn. Serce Thora waliło coraz mocniej. Wpadliśmy w zasadzkę zgotowaną przez Nevarunów. Najpierw przybyło kilku i zdołaliśmy ich powyrzynać. Lecz potem zjechała cała armia. Pochłonęła nas. Staliśmy sami na szczycie wzgórza – Gwen, ja i lampart. Nikt nie przybył, nie stanął w naszej obronie. –

Steffen rozpłakał się nagle. Thor podszedł do niego ogarnięty paniką, chwycił małego człowieczka za ramiona i potrząsnął nim. – Mów, co się stało! – zażądał. – Czy z nią wszystko

w porządku? Steffen potrząsnął głową. Kazała mi ciebie odszukać. Chciałem zostać i walczyć do samego końca. Ale nalegała, bym poszedł i sprowadził ciebie. Kiedy ją opuszczałem, byli juz blisko. Nic nie mogłem uczynić. Nie wiem nawet, czy jeszcze żyje. –

Steffen płakał, a Thor stał ogarnięty poczuciem winy. Znienawidził siebie za to, że zostawił ją samą, że nie wrócił do niej wcześniej. Nie mógł znieść myśli, że ktoś ją porwał, że została bez jakiejkolwiek ochrony, zdana tylko

na siebie. Czuł rozdzierającą rozpacz. Wtem poczuł wzbierający w nim gniew – uczucie, które całkowicie nim zawładnęło – pragnienie zemsty oraz chęć ocalenia jej, jeśli jeszcze żyła. Nie było czasu do stracenia. – NA KOŃ! – wrzasnął do braci legionistów, którzy

zdążyli już skupić się wokół niego i wysłuchać słów Steffena. Po chwili wszyscy łącznie z Thorem dosiadali już wierzchowców. Thor ubódł swego konia mocniej niż kiedykolwiek i popędził ile sił przez pustkowia, kierując się do Królewskiego Grodu. Modlił się, by Gwen jeszcze żyła.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY DRUGI

Thor galopował na czele niewielkiego oddziału legionistów, spiesząc w kierunku Królewskiego Grodu. Wszyscy byli wyczerpani całodniową jazdą, nieustannym poganianiem koni. Drugie słońce rozpoczęło już wędrówkę ku zachodowi, kiedy Thor wjechał po zwodzonym moście pod Królewską Bramą i wyminął królewskiego strażnika, nie zwalniając ani trochę. Jego kompania podążyła za nim przez tunel i na zewnątrz; wjechali do Królewskiego Grodu, wznosząc za sobą tumany kurzu. Jechali dalej przez cały Gród, przez położoną po drugiej stronie murów bramę, za Steffenem, który prowadził ich do miejsca zasadzki. Tam, gdzie Gwen stawiła opór Nevarunom. Serce Thora waliło mocno. Modlił się w duchu, gdyż nadziei mu brakło, iż może znajdzie ją tutaj żywą. I Krohna. Po sposobie, w jaki opisał to Steffen, wiedział jednak, iż szanse były niewielkie. Mogła już nie żyć. Krohn również. Thor musiał zobaczyć to na własne oczy. Był wdzięczny swym braciom; wszyscy ruszyli za nim w tę

podróż, mogąc przecież udać się gdziekolwiek indziej. Żaden z nich się nie zawahał, nawet przez chwilę. Czuł, że naprawdę byli jego braćmi. Jechali coraz dalej i dalej, przez pola, wzniesienia i ogromne polany kwiatów. Kiedy pokonali kolejne wzniesienia i wychynęli zza zakrętu, Thor spostrzegł Estopheles kołującą wysoko i poczuł, że byli już blisko. Minęli kolejne wzniesienie i serce Thora stanęło. Przed sobą ujrzał pobojowisko. Pospieszył konia, wychodząc na prowadzenie, i pierwszy dotarł na miejsce koszmaru. Na szczycie wzgórza leżało kilka ciał nevaruńskich żołnierzy, w zbrojach zabarwionych charakterystycznie na zielono i żółto. Nawet z tej odległości widział rozlew krwi, jaki się tam dokonał. Co więcej, wyczuwał go w każdej cząstce ziemi. Tę wielką tragedię, która tu się wydarzyła. I znienawidził się, że nie było go tu, by ochronić Gwen. Wjechali na szczyt i zsiedli z koni przy stercie ciał. Thor zeskoczył ze swojego, zanim rumak zdążył się na dobre zatrzymać i jął przeszukiwać ciała rozpaczliwie, ze łzami cisnącymi się do oczu, mając nadzieję i modląc się, aby jednym z nich nie okazała się Gwen. Już na pierwszy rzut oka stwierdził, że Steffen mówił prawdę. Był mu niezmiernie wdzięczny za to, iż bronił Gwen najlepiej, jak umiał.

Thor lustrował twarze poległych z rozpaczą, biegając między nimi, podobnie, jak inni legioniści. Jego serce jednak podpowiadało mu to, co już wiedział: Gwendolyn tu nie było. Została uprowadzona. Poczuł, jakby ktoś zdzielił go obuchem. Z jednej strony poczuł ulgę, że nie znalazł jej ciała. Mógł przynajmniej mieć nadzieję, że ona wciąż żyje. Z drugiej zaś strony, wyobraził sobie, jak ją porywali i te wszystkie okropne rzeczy, przez które musiała później przejść. W jego ciele zagorzał płomień – nagłe pragnienie ocalenia jej – i pomszczenia. Thor lustrował cały teren pokryty krwią i zauważył coś, co natchnęło go złym przeczuciem: Krohn leżał w bezruchu na boku, a z jego łba sączyła się krew. Thor podbiegł do niego, upadł na kolana i położył na nim dłoń. Dostrzegł, że jeszcze oddycha, wprawdzie płytko, ale poczuł wielką ulgę. Zauważył krew na jego kłach. Kiedy rozejrzał się dokoła po ciałach, zrozumiał, jakiego spustoszenia poczynił Krohn. Poczuł wielką wdzięczność dla swego lamparta za ochronę Gwen – jednocześnie też i wielkie poczucie winy. Krohn – powiedział łagodnie, poszturchując go delikatnie. Jego ciało było wciąż ciepłe, jednak Krohn nie reagował. –

– Krohn – nalegał Thor, potrząsając kota. – Obudź

się! Proszę! Potrząsał nim coraz mocniej, aż w końcu Krohn otworzył jedno oko. Spojrzał przez niewielką szczelinę, po czym zamknął je z powrotem. Thor widział, że kot cierpi, że został ciężko raniony. Wyczuł, że jeśli szybko nie sprowadzi pomocy, to Krohn umrze. Nie marnował czasu. Podniósł Krohna, zdziwiony, jaki ciężki się zrobił. Przewiesił przez ramię i zaniósł do Steffena. Ułożył go na jego koniu. Krohn spoczął tam bezwładnie, niczym sakwa. Wówczas Thor zwrócił się do Steffena. Zawieź go do uzdrowicielki. Natychmiast. Nie marnuj ani chwili! Powiedz jej, iż ma zrobić wszystko, co może, by go uratować. JEDŹ! –

Steffen wskoczył na konia bez chwili wahania i pogalopował w dół wzgórza z Krohnem zwisającym z siodła. Thor odwrócił się i zmierzył wzrokiem legionistów. – Muszę odnaleźć Gwen – powiedział z determinacją

– czuję wyrzuty sumienia, że nie zapobiegłem jej porwaniu. Nie mogę zwlekać ani chwili dłużej. Jeśli jest jakaś szansa, iż ona żyje, to liczy się każda minuta. Nie oczekuję, że udacie się ze mną. Stanę naprzeciw całej

armii Nevarunów, sam, wobec ogromnej liczby wojowników. Reece wystąpił na przód i chwycił rękojeść swego miecza. – Dokładnie tak, jak lubię – powiedział. – I ja – dodał Elden. – I ja – wtrącił O’Connor. – My również – dodali bliźniacy.

Nigdy nie zostawimy ciebie samego w obliczu całej armii – powiedział Reece. – Nie po tym wszystkim, przez co przeszliśmy. Wszak Gwen jest moją siostrą. I nadejdzie dzień, kiedy zostanie twoją żoną. –

– Twoja krew to nasza krew – powiedział Elden.

Thor skinął głową, rozumiejąc ich i będąc im niezmiernie wdzięcznym. Zrobiłby to samo dla każdego z nich. Jesteście pewni, że chcecie podjąć ryzyko? – spytał Thor. – To moja bitwa. Nie chcę was w to wciągać. –

Jeśli kiedykolwiek myślałeś, że pozwolimy ci jechać samemu – powiedział Reece – to jesteś szalony. Przestańmy zatem marnować czas i sprowadźmy moją –

siostrę do domu. Thor spojrzał na twarze legionistów, jego braci i ujrzał ich determinację. Uświadomił sobie jak bardzo może na nich liczyć i był im za to wdzięczny. Dosiedli swych wierzchowców jak na komendę. Thor ubódł własnego, zmuszając go do galopu i popędził przez pole kwiatów, w kierunku odległego traktu prowadzącego z Królewskiego Grodu do odległych prowincji. W pewnej chwili sprawdził odruchowo broń przytroczoną do pasa, przewieszoną na plecach i umocowaną do siodła na całej jego długości. Był w pełni uzbrojony. To dobrze. Tam, dokąd się udawał, będzie potrzebował każdej sztuki. Wyruszał z misją samobójczą. I jeśli miał umrzeć w ten sposób, próbując uratować Gwen, niechaj i tak będzie. * * *

Popędzał konia z całych sił, jadąc wśród swych braci legionistów, coraz dalej i dalej na południe, w kierunku odległej prowincji Nevarunów. Podążali śladami zostawionymi przez hordy wojowników, przez stratowane pola kwiatów, z powrotem na główny trakt wiodący do Królewskiego Grodu. Wyglądało na to, iż przybyli po Gwen w grupie stu wojowników, sądząc po rozmiarach

wydeptanej trawy, połamanych gałęziach, śladach końskich kopyt na ziemi. Thor widział wyraźnie, gdzie zmierzali Nevaruni, a świeże ślady dawały mu nadzieję. Może zdąży dotrzeć do niej na czas. Popędzając konia co rusz, modlił się w duchu, by zdołał dotrzeć do Nevarunów, zanim wjadą do swej fortecy. Musiał wyprzedzić ich na trakcie, jeśli w ogóle chciał mieć jakąś nadzieję. Spodziewał się, iż zwolnią w którejś chwili i dadzą mu w ten sposób szansę, by ich dogonił. Przypuszczał, że właśnie tak zrobią. Wszak po opuszczeniu Królewskiego Grodu, kogo, taka armia złożona z setki Nevarunów, zaciekłych i barbarzyńskich wojowników, miałaby się bać? Z pewnością zwolnią i pojadą kłusem, albo nawet stępem. Niespiesznie i bezkarnie. Myśl, że Gwen była tam gdzieś wśród nich, paliła go żywym ogniem. Nie mógł tego znieść. Nienawidził Garetha tak, jak jeszcze nikogo – i poprzysiągł mu zemstę. Thor wiedział, że Gwendolyn była silna, zaciekła i dumna. Widział poczynione przez nią szkody na wzgórzu, kiedy odpierała atak Nevarunów wraz ze Steffenem. Był pod wrażeniem, jednak nie zdziwiło go to. Modlił się, aby ta siła pomogła jej zachować zimną krew, mieć wiarę, że Thor po nią przybędzie. Przyjął, iż chcieli, aby żyła jako branka, by mogli wypominać to MacGilom po wieki. Thor był zdecydowany to zmienić.

Drugie słońce zaszło już prawie, a oni wciąż galopowali, pozbawieni tchu, podobnie jak ich wierzchowce. Kiedy mogli, popędzali konie do jeszcze szybszego biegu – i w końcu dotarli na płaskowyż położony wysoko na szczycie wzgórza, z którego rozpościerał się widok na całą okolicę. Thor zobaczył położone poniżej liczne południowe prowincje Kręgu, niezliczone wzniesienia i doliny kontrastujące z niesamowitym, jesiennym niebem, pasmami chmur mieniących się wszystkimi kolorami i drzewa kołyszące się na wietrze. Na horyzoncie zaś dostrzegł liczny oddział Nevarunów. Jechali na południe, przez pola. Thor zauważył, iż zwolnili tempo i jechali teraz kłusem, co zadziałało na niego pobudzająco. Po raz pierwszy poczuł, iż mogą ich dogonić. Ubódł konia i wrzasnął. Pozostali uczynili podobnie i ruszyli w dół zbocza, śladem nevaruńskich żołnierzy, których nie chcieli stracić z oczu. Thor jechał szybciej niż kiedykolwiek, pokonywał kolejne wzgórza, polne drogi, łąki i wijący się las. Zbliżali się coraz bardziej do wroga, aż w końcu pozostało zaledwie kilkaset jardów. Kiedy znaleźli się w zasięgu strzału z łuku, Thor pierwszy raz dostrzegł Gwendolyn. Tylko przez krótką chwilę, ale wystarczyło, by poczuł niewysłowioną ulgę. Żyła. Jechała ze związanymi rękoma, z głową zwieszoną w upokorzeniu, na koniu dowódcy oddziału, który siedząc

przed nią, kierował rumakiem tryumfalnie, z aroganckim uśmiechem na twarzy. Jechali na czele oddziału, kilkanaście stóp przed całą resztą, prowadząc zwycięską armię do domu. Thor nie mógł również nie zauważyć ogromu zniszczeń, jakie na swojej drodze zostawiali Nevaruni: splądrowane osady, z których dym wił się aż po horyzont. Formalnie, Nevaruni ślubowali posłuszeństwo MacGilom, jako że zamieszkiwali po ich stronie Highlands. Thor był przekonany, iż nie odważyliby się na taką bezkarność, gdyby na tronie nadal zasiadał ojciec Gwen. Nevaruni byli jednak buntownikami. Zawsze utrudniali sprawowanie jakiejkolwiek nad nimi kontroli. Teraz zaś, kiedy Gareth został królem – i zaprosił ich na dwór, by zabrali jego siostrę – najwidoczniej zrobili to, na co przyszła im ochota. Ich lojalność wobec MacGilów, czy też McCloudów, zawsze pozostawiała wiele do życzenia. Wyglądało na to, że darzyli nią tylko tego, kogo nie mieli ochoty akurat zabić. Z każdą chwilą podjeżdżali coraz bliżej, nadal niezauważeni i Thor uświadomił sobie, że potrzebny był im jakiś plan. Wszak ich grupa liczyła jedynie dziewięciu legionistów, podczas gdy w nevaruńskim oddziale mogło być przynajmniej stu żołnierzy. Pomijając to, Nevaruni byli potężnymi, zaciekłymi wojownikami, półkrwi ludźmi, którzy żyli dla wojny i zabijania. Thor przypomniał sobie

opowieści Kolka o bliznach pozostawionych właśnie przez tych mieszańców. Nie mogli zaatakować ich bezpośrednio. Nawet ze swymi, nie do końca poznanymi, mocami Thor wiedział, iż byłaby to bitwa przegrana. Jego moce nie rozwinęły się jeszcze dostatecznie i nie mógł na nich polegać. A gdyby nagle przestały działać, naraziłby wszystkich na rzeź. Musiał obmyślić jakąś strategię. Pędząc dalej, rozmyślał gorączkowo, w jaki sposób najlepiej pokonać nevaruńskich wojowników. Zlustrował wzrokiem okoliczne tereny i wpadł na pomysł. Widział, iż podążająca tym traktem armia Nevarunów musiała natknąć się za zakrętem na wąską gardziel między dwoma zboczami. Ciągnęła się ona przez dobre sto stóp i właśnie na tym odcinku armia stawała się bezradna. Thor podniósł wzrok, spojrzał na szczyty wzgórz i zauważył piętrzące się na ich krawędziach sterty głazów. Przyszła mu do głowy myśl. – Conval, Conven! – krzyknął.

Bliźniacy podjechali do niego. – Widzicie te ostre stoki? Chcę, byście dotarli tam z

obu stron i na mój znak zrzucili te głazy. Zmiażdżą

przejeżdżających poniżej ludzi. W międzyczasie, zaatakujemy wszystkich, którym uda się ujść stamtąd z życiem. JEDŹCIE! – rozkazał. Conven i Conval oderwali się od grupy i popędzili po trawiastych zboczach wiodących na szczyt wzgórza. Resztę oddziału Thor poprowadził dłuższą, okrężną drogą wiodącą ku wyjściu z wąwozu, mając nadzieję zaskoczyć wyłaniających się po drugiej stronie nevaruńskich żołnierzy. Podążyli wijącą się drogą przez las. Thor zatrzymał się, kiedy dotarli do końcowej linii drzew. Reszta uczyniła to samo. Postanowili czekać. Thor widział, jak Conval i Conven zajęli pozycje na szczytach, wysoko nad głowami niczego niespodziewających się Nevarunów. Siedział na koniu i czekał, obserwował, próbował zachować cierpliwość. Zależało mu na tym, aby głazy wyrządziły jak najwięcej szkód. Musiał czekać, aż wjadą głębiej w rozpadlinę. Musiał jednym uderzeniem pokonać ich jak najwięcej. Musiał też upewnić się, że Gwen wyjechała stamtąd bezpiecznie. Jego rumak wierzgał niespokojnie, a on cały czas obserwował wylot wąwozu. Czekał z walącym sercem na moment pojawienia się Gwen. Musiał ujrzeć jej twarz, zanim da sygnał do ataku.

W końcu, po trwającej niemal wieczność chwili, pojawił się dowódca. Wyjechał stamtąd truchtem, z Gwen, ze związanymi rękoma, siedzącą za nim – i Thor dał sygnał. Wyjechawszy zza linii drzew, przypuścił szarżę prosto na nich. Wydał potężny okrzyk bojowy, a jego towarzysze zawtórowali mu. W tej samej chwili Conval i Conven jęli zrzucać głazy, jak szaleni spychali je z krawędzi wzgórz. Kiedy głazy, jeden za drugim, zaczęły toczyć się w dół rozpadliny i uderzać z siłą o jej dno, rozległ się potężny łoskot. Wtórowały mu krzyki i wrzaski ludzi, kiedy na ich głowy zaczęły spadać, niczym grad, potężne głazy, wywołując przeciągłe dudnienie i drżenie ziemi. Wśród Nevarunów zapanował chaos. Ci, którzy przeżyli, unikając w ostatniej chwili któregoś ze skalnych pocisków, wypadali z rozpadliny, podążając za swym dowódcą i Gwen. Thor miał nadzieję, iż niewielu przeżyje – jednak zauważył, iż było ich więcej, niżby chciał. Wyglądało na to, iż ocalało trzydziestu. Wypełzali z rozpadliny jak mrówki i natychmiast ruszali na nieliczny oddział Thora. Mieli znaczną przewagę liczebną. Thor zaś mógł jedynie kontynuować czołowe natarcie. Przynajmniej zabił już dziesiątki ich żołnierzy; wolał też mierzyć się z trzydziestką, niż z setką.

Od strony Nevarunów dobiegł go dźwięk rogu bojowego i wszyscy jak jeden ruszyli na Thora. Thor usłyszał nagle świst strzały. Obejrzał się i ujrzał, jak O’Connor w pełnym galopie wypuścił z łuku kolejne trzy strzały. Patrzył, jak poszybowały w powietrzu i z podziwem dla mistrzostwa przyjaciela stwierdził, iż wszystkie trafiły w swój cel ze śmiertelną precyzją, powalając trzech Nevarunów na ziemię. Natchniony wyczynem O’Connora Thor sięgnął po procę i wystrzelił, uważając na Gwen i dowódcę. Precyzja jego strzałów poskutkowała kolejnymi dwoma powalonymi wojownikami, którzy uderzeni w głowę pospadali z wierzchowców. Elden poszedł za ich przykładem i cisnął swym młotem, a Reece toporem – i unieszkodliwili kolejnych dwóch żołnierzy. Nevaruński oddział nikł w oczach i kiedy Thor i reszta przygotowywała się do uderzenia, było ich już tylko dwa tuziny. Ich szanse na zwycięstwo nadal były niewielkie. Zwłaszcza w walce przeciw Nevarunom, którzy całe swe życie poświęcali bitwom i walkom. Żaden nie wydawał się przerażony, żaden z nich nie zawahał się choćby przez chwilę, kiedy nacierali na Thora i jego ludzi. W dłoniach pewnie dzierżyli bojowe trójzęby, topory i halabardy, jakby od urodzenia nie robili nic innego. Z ich gardeł wydobył się wściekły okrzyk bojowy i chwilę później

obie grupy starły się ze sobą w rozdzierającym słuch szczękiem broni. Walka była zajadła. Dowódca Nevarunów upatrzył sobie Thora i natarł bezpośrednio na niego. Trzymając w jednej dłoni dwuręczny topór bojowy, zamachnął się na głowę Thora. Ten musiał zachować ostrożność w odpieraniu ataku ze względu na Gwen siedzącą za dowódcą, który oczywiście dobrze o tym wiedział i uśmiechał się, upajając tą sytuacją. Thor znalazł się w niebezpieczeństwie. Uniósł miecz, który podarował mu Kolk i zablokował uderzenie topora w ostatniej chwili. Było silne, jedno z najsilniejszych, jakie Thor wybronił. Poczuł siłę Nevaruna rozchodzącą się po rękojeści własnego miecza. Szczęk metalu był ogłuszający. Ramiona Thora zatrzęsły się. Zamknął oczy i modlił się, aby miecz, wytopiony z materiału, którego nawet nie znał, nie rozpadł się na dwoje. Poczuł ulgę, kiedy miecz wytrzymał – powstrzymał topór zaledwie kilka cali od jego głowy. Zazwyczaj w takiej sytuacji Thor wychyliłby się i oddał cios – jednak z Gwen siedzącą za mężczyzną nie mógł ryzykować. Był zmuszony przejechać tylko obok, wyminąć dowódcę. Wówczas na chwilę ujrzał oczy Gwen – siedzącej za nim ze związanymi za plecami rękoma –

szeroko otwarte ze strachu – THOR! – wrzasnęła rozpaczliwie.

Thor nie zdążył się już odwrócić. Zaatakowało go kolejnych dwóch wojowników. Jeden zakręcił w powietrzu bojowym młotem celując w żebra Thora, który odchylił się do tyłu w ostatniej chwili. Młot chybił o włos, zaoszczędziwszy mu licznych złamań. Thor uniósł miecz i ciął po wyciągniętej ręce żołnierza. Odcięta ręka wraz z młotem upadły na ziemię, a raniony mężczyzna wrzasnął. Drugi wojownik natarł na Thora z toporem. Mężczyzna ciął z ukosa celując w jego głowę. Thor uchylił się w ostatniej chwili i usłyszał świst przelatującego obok ostrza. Odchylił się wraz z mieczem i jednym cięciem odrąbał mężczyźnie głowę. Ta odskoczyła i potoczyła się na ziemię, a bezgłowe ciało żołnierza przejechało jeszcze kilka stóp, po czym osunęło się na bok i runęło na ziemię. Thor nie miał czasu na jakikolwiek odpoczynek: Nevaruni atakowali go ze wszystkich stron, jeden po drugim, wszelkimi możliwymi rodzajami broni. Poczuł mocne uderzenie w bark odbite przez jego zbroję i uświadomił sobie, iż dostał cios maczugą. Szczęk metalu zadzwonił mu w głowie; na szczęście zbroja zapobiegła odniesieniu głębszej rany, jednak ból przeszył całe jego ramię.

Kolejny żołnierz natarł na Thora z boku. Wzniósł tarczę i używając jej niczym tarana uderzył Thora w głowę, który, nie spodziewając się czegoś takiego, stoczył się z konia i ze szczękiem metalu uderzył mocno o ziemię. Pozbawiony tchu, wśród koni stąpających w popłochu i donośnych bojowych okrzyków rozlegających się wszędzie dokoła, stoczył się na bok. Podniósł wzrok i dostrzegł Reece’a. Ciął i odpierał ciosy, walcząc jednocześnie z dwoma żołnierzami. Nie ustępował, jednak przewaga liczebna dawała się mu we znaki. Thor dostrzegł też O’Connora, który uniósł łuk gotowy do strzału, oraz Nevaruna, który wytrącił mu trójzębem łuk z rąk, zanim O’Connor zdążył zwolnić cięciwę. Widział, jak Elden uniósł oburącz bojowy młot i strącił jednego Nevaruna z konia – i jak zaraz potem inny Nevarun dźgnął go oszczepem w plecy i powalił na ziemię twarzą do dołu. Thor dostrzegł również pozostałych trzech legionistów, chłopców, z którymi tu przybył, a których nie znał zbyt dobrze. Widział, jak wspaniale walczyli. Jeden z nich zdołał dźgnąć Nevaruna w szyję i zabić go – w tym samym momencie jednak jego pierś przebiła włócznia. Krzyknął i osunął się z konia, a Thor poczuł jego ból. W następnej chwili młody legionista już nie żył. Drugi z nich wbił włócznię w brzuch innego Nevaruna, raniąc go – jednak sam został zaatakowany od tyłu przez dwóch nevaruńskich wojowników. Jeden z nich

ciął po nogach jego wierzchowca, drugi zaś roztrzaskał mu głowę młotem, zabijając legionistę na miejscu. Ostatni z trójki skoczył dzielnie ze swego rumaka wprost na dwóch Nevarunów, rozprawiając się z nimi w powietrzu, powalając na ziemię zanim zdążyli go zaatakować. Sięgnął po swój sztylet i wbił w szyję jednego, po czym ciął nim drugiego. W tym samym momencie jego plecy przebił trójząb. Chłopiec wydał z siebie przeraźliwy krzyk i padł martwy na ziemię. Przy życiu pozostali jeszcze Thor, Reece, O’Connor oraz Elden – ich czwórka przeciwko dwudziestu Nevarunom. Zabili już wielu żołnierzy, poważnie przetrzebili szeregi Nevarunów, jednak wciąż ich przewaga liczebna i tempo, w jakim rozprawiali się z oddziałem Thora świadczyły o tym, iż ich szanse na wygraną są wątpliwe. Klęcząc na kolanach, zablokował uderzenie potężnego miecza dzierżonego przez jednego z Nevarunów, wymierzonego w jego głowę. W tej samej chwili spojrzał na niebo rozświetlone zachodzącym słońcem i w oddali dostrzegł Convala i Convena szarżujących z góry w ich kierunku, spieszących z pomocą. Nevaruńscy wojownicy nie spodziewali się tego i kiedy bliźniacy włączyli się do bitwy i cisnęli włóczniami, z łatwością zabili kolejnych dwóch Nevarunów, zanim reszta spostrzegła nadchodzące od tyłu zagrożenie.

Ich szanse wzrosły. Teraz ich szóstka mierzyła się z niespełna dwudziestką wojowników i Thor poczuł przypływ nadziei. W końcu zdołał przeturlać się na bok unikając kolejnego napastnika, po czym odwrócił się i zabił go. Przetoczył się ponownie w bok, chwycił krótką włócznię i cisnął ją w galopującego w jego kierunku żołnierza. Przebił mu szyję, zanim ten zdążył dobyć trójzębu. Raniony mężczyzna cisnął swoją broń w Thora, jednak wytrącony z równowagi trójząb minął Thora o cal i wbił się w ziemię obok niego. Kolejny Nevarun natarł na Thora. Mężczyzna dzierżył w dłoni kiścień o trzech bijakach zawieszonych na długich łańcuchach. Thor schylił się i trzy metalowe, kolczaste kule świsnęły przy uchu, otarłszy się o jego hełm. Kiedy żołnierz go minął, Thor sięgnął po procę i cisnął odłamkiem skały w tył jego głowy, zwalając mężczyznę z konia i pozbawiając go broni. Thor zanurkował w dół, ratując się przed stratowaniem przez nadjeżdżającego konia, po czym chwycił leżący na ziemi kiścień z długim łańcuchem, przetoczył się, skoczył na nogi i, zakręciwszy łańcuchem, uderzył bijakami dwóch nadjeżdżających właśnie żołnierzy. Trafił obydwu. Stoczyli się na ziemię ze szczękiem metalu. Thor zakręcił bijakami wysoko nad głową i uderzył ich ponownie, zanim zdążyli powstać,

powalając ich z powrotem na ziemię. Wysoko na niebie rozległ się pisk i Thor spostrzegł Estopheles, swoją sokolicę. Kiedy kolejny żołnierz natarł na Thora od tyłu z wysoko uniesionym oszczepem, Estopheles zanurkowała i dziobnęła mężczyznę w nadgarstek, zanim zdołał wykonać rzut. Żołnierz wrzasnął, wypuścił oszczep z dłoni i spadł z konia przy szczęku metalowej zbroi. Thor chwycił oszczep, odwrócił się na pięcie i zatopił go w sercu wojownika. Nagle jednak zabrakło mu tchu. Ktoś brutalnie zaatakował go od tyłu, powalił twarzą do ziemi. Chwilę potem jakiś wojownik przygniótł go do ziemi całym ciężarem zakutego w zbroję ciała. Thor obrócił się i usiłował walczyć z wojownikiem; chwycił go za nadgarstek w chwili, kiedy ten próbował zatopić mu w szyi trzymany w dłoni sztylet. Trzęsącą się z wysiłku ręką przytrzymał dłoń przeciwnika w bezpiecznej odległości, po czym uniósł głowę i uderzył nią, łamiąc nos wojownika. Żołnierz wrzasnął, a Thor zrzucił go z siebie wprost pod nogi kłusującego konia, który w ułamku sekundy stratował go na śmierć. Thor był wyczerpany ponad miarę, walczył o każdy pojedynczy oddech. Jego bracia walczyli wokół niego o życie. Widział, iż powoli zaczynali przegrywać. O’Connor

wrzasnął, kiedy jakiś Nevarun zdołał ciąć go w ramię, z którego obficie trysnęła krew. Elden otrzymał potężny cios maczugą w bark i potykając, potoczył się w tył, na ziemię. Reece uchylił się przed mieczem, jednak jego refleks nie był już taki, jak powinien. Thor wiedział, że jego przyjaciel ledwo uniknął śmierci. Wiedział też, że musiał szybko coś wymyślić; w innym razie wszyscy jego bracia wkrótce zginą. Poczuł żar, moc wzbierającą w całym ciele. Pomodlił się w duchu, aby tym razem udało mu się nad nią zapanować. Przynajmniej na tyle, aby wydostać ich z opałów, aby zapewnić Gwen bezpieczeństwo. Proszę, Boże, wspomóż mnie. Pomóż wygrać mi tę bitwę. Dwóch kolejnych żołnierzy zaatakowało Thora. Jeden z nich zamachnął się i cisnął w niego nożem. Thor widział, jak nóż, obracając się w powietrzu, szybko zbliżał się do niego. Nie miał czasu na reakcję. Stojąc bezradnie, uniósł dłoń i spróbował użyć mocy, by zatrzymać ostrze. Nóż zawisł w powietrzu tuż przed jego dłonią i spadł, nie wyrządzając żadnej szkody. Thor uniósł drugą dłoń. Czuł w sobie moc wzrastającą gwałtownie, potężniejszą, niż kiedykolwiek

dotychczas. Uświadomił sobie, że tym razem coś się zmieniło. Coś w nim samym; poczuł się potężny, jak nigdy dotąd. Zmusił ziemię do posłuszeństwa. Czuł każde jej pęknięcie, kontury głazów; rozsunął dłonie na boki, jakby rozkazując jej się otworzyć. Nagle zagrzmiało i ziemia zaczęła drżeć, potem zatrzęsła się i otworzyła. Rozdzieliła się na dwoje, najpierw na kilka stóp, potem otwór stawał się coraz szerszy i dłuższy. Kilku żołnierzy szarżujących akurat w jego kierunku, wpadło wraz z końmi do rozpadliny i z wrzaskiem stoczyło się w otchłań. Kolejny Nevarun, walczący akurat z Eldenem, potknął się i poleciał w dół w chwili, kiedy miał zadać Eldenowi śmiertelny cios. Thor obejrzał się i zauważył innego Nevaruna, który uniósł dwuręczny topór wysoko nad głowę, gotując się do zadania ciosu leżącemu na brzuchu O’Connorowi. Nevarun miał go już zabić, jednak Thor przesunął dłoń w jego kierunku i cisnął kulę energii. Żołnierz uniósł się w powietrze i poleciał w tył, wprost w otchłań, upuściwszy topór i nie trafiając O’Connora. Thor odwrócił się w stronę innego żołnierza, który zamierzał pchnąć mieczem Reece’a. Jego ręka zawisła jednak w pół uderzenia, dając Reece’owi czas, by się odwrócił i ciął mężczyznę swoim mieczem.

Thor obracał się co chwila i powstrzymywał kolejnych Nevarunów przed atakowaniem jego przyjaciół, ratując im życie i ułatwiając pokonanie przeciwnika. Pole bitwy szybko zaczęło się zmieniać, kiedy przy życiu pozostali już tylko nieliczni wrogowie. Thor zaczął już myśleć optymistycznie, kiedy nagle na swoich plecach poczuł potężne uderzenie, jakby młota, który wbił mu się w zbroję i powalił na ziemię. Uderzył mocno w ziemię, po czym przetoczył się i skoczył na nogi. Stał przed nim dowódca Nevarunów. W jednej ręce dzierżył dwuręczny, bojowy młot, w drugiej zaś długi łańcuch, którym zakręcił w powietrzu. Na jego twarz wypełzł złośliwy uśmiech. Za nim zaś Thor dostrzegł Gwen przywiązaną do konia, zmuszoną, by to oglądać, bezradną, z oczyma szeroko otwartymi ze strachu i rozpaczy. – Sądziłeś, iż możesz odebrać mi moją dziewkę –

warknął wojownik, spoglądając w dół na Thora. Zakręcił łańcuchem nad głową, a Thor uniósł dłoń zamierzając użyć swej mocy do powstrzymania go. Jednak z jakiegoś powodu jego magia nie imała się tego mężczyzny. Kiedy Thor skoczył na nogi, łańcuch okręcił się wokół nich kilka razy. Wojownik pociągnął i Thor upadł płasko na plecy ze związanymi nogami, całkiem bezradny. Thor nie wiedział, jakimi mocami

władał jego przeciwnik, jednak były one znaczne, niespotykane u jakiegokolwiek wojownika, z którym przyszło Thorowi walczyć. Kiedy leżał bezradnie na plecach, wojownik podszedł do niego, uniósł młot i opuścił z siłą na jego głowę. Thor przetoczył się w bok w ostatniej sekundzie i młot ugrzązł głęboko w ziemi. Podniósł się i ze związanymi wciąż nogami sięgnął do pasa po miecz. Zanim jednak zdążył dosięgnąć broni, wojownik uderzył go wierzchem dłoni i posłał z powrotem na ziemię. Thor leżał bezbronny, w głowie mu dzwoniło, a wojownik wyrwał swój młot z ziemi, stanął nad Thorem i ponownie uniósł broń wysoko nad głowę. Był gotów zmiażdżyć czaszkę Thora, kiedy ten leżał bezradnie, nie mając żadnej możliwości obrony. Rzeknij dobranoc, młody – powiedział, uśmiechając się szeroko. –

Nagle młot znieruchomiał w pół lotu, a oczy mężczyzny otworzyły się szeroko. Thor spojrzał na niego najpierw zdezorientowany,

potem zauważył strzałę tkwiącą w jego szyi i jej bełt wystający pod brodą. Wojownik stał w miejscu bez najmniejszego ruchu, z młotem wciąż uniesionym wysoko. W jego ranie burzyła się krew, sączyła w dół i skapywała na jego napierśnik. Upuścił młot, który wylądował obuchem na ziemi i zwalił się tuż obok Thora – martwy. Thor podniósł wzrok i zobaczył Gwendolyn. Siedziała na koniu. W jej rękach tkwił łuk i strzała i to właśnie ona zabiła wojownika. W jakiś sposób udało jej się zerwać więzy. Jej ręce trzęsły się jeszcze, kiedy spojrzała na Thora. W tej chwili Thor darzył ją miłością większą, niż kiedykolwiek. Podniósł się, zdjął łańcuchy wiążące stopy, podbiegł do Gwen, wskoczył na konia i objął ją. Czując jej głowę na swym ramieniu, odetchnął z przemożną ulgą. Była bezpieczna. I znów byli razem. Thor ogarnął wzrokiem pole bitwy i zauważył trzech Nevarunów przy życiu. Z jednym rozprawiał się właśnie Elden, z drugim O’Connor, trzeci zaś walczył z Reece’em. W pewnej chwili Reece pośliznął się, a jego przeciwnik wzniósł miecz gotując się do zadania mu śmiertelnego ciosu. Thor podjechał do nich galopem, wyciągnął krótką

włócznię przytroczoną do siodła i zanim mężczyzna zdążył odrąbać Reece’owi głowę, cisnął nią. Drzewce przebiło go na wylot i mężczyzna osunął się na kolana martwy. Siedząc wraz z Gwen na koniu, Thor rozejrzał się dokoła. Otaczający ich teren przypominał prawdziwą rzeź. Ciała nevaruńskich wojowników spoczywały na ziemi pokrytej kałużami krwi, oddzielone od nich rozpadliną w ziemi. Tylko pięciu legionistów przeżyło: Thor, Reece, O’Connor, Elden i bliźniacy. Wszyscy odnieśli rany, byli wyczerpani i oddychali ciężko. Lecz to oni wyszli z walki zwycięsko. Thor uniósł miecz wysoko w górę i poczuł, jak rozpiera go radość ze zwycięstwa. – NIECH ŻYJE LEGION! – krzyknął.

Pozostali odwrócili się i podnieśli swe miecze w odezwie. – NIECH ŻYJE LEGION!

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY TRZECI

Andronicus był wściekły. Prowadził swą potężną armię wzdłuż krawędzi kanionu, na północ, w kierunku Wschodniego Przejścia do Kręgu. Jego oddziały wciąż rosły w siłę w miarę jak coraz więcej statków i łodzi floty Imperium lądowało na brzegach morza i coraz więcej żołnierzy schodziło na ląd, gromadząc się tłumnie pod jego komendą. Czuł się upokorzony tym, w jaki sposób zwiódł go więzień McCloud, który pozwolił mu uwierzyć, iż potrafi przeprowadzić go przez kanion. Lata minęły, od kiedy ostatni raz ktoś zadrwił sobie z niego. Zdał sobie sprawę z tego, że jego obsesja w dążeniu do pokonania kanionu sprawiła, iż stał się nieostrożny i dał się oszukać. Trząsł się cały ze złości na myśl o tej zniewadze, mimo że zabił już więźnia. Żałował, że nie może wytropić jego rodziny i zabić jej również. Z każdym krokiem rosła jego determinacja, by w jakiś sposób przebyć kanion i zniszczyć cały Krąg, sprawić, by ci wszyscy ludzie cierpieli. Nie mogąc jednak go pokonać, nie był w stanie nic zrobić. Wiedział, że w tym momencie cała jego wyprawa okazała się daremna, że na nic zdało się zmobilizowanie takich sił. Mimo to, nie mógł znieść myśli, iż miałby zawrócić, opuścić to miejsce, powrócić do domu w niesławie. Zwłaszcza teraz, kiedy

jego wszyscy ludzie byli już tutaj, a z każdą chwilą pojawiali się nowi. Pomyślał, że przynajmniej podejdzie do głównego miejsca przeprawy McCloudów, mostu strzeżonego przez jego żołnierzy i zobaczy, czy uda mu się sprowokować któregoś, by wyszedł spod ochronnej bariery kanionu. Jeśli w ogóle którykolwiek z nich okazałby się na tyle durny, aby to zrobić. Może poddałby ich torturom, może nawet zabił kilku. Przynajmniej złagodziłoby to jego zły nastrój. Mógł też wykorzystać okazję i kolejny raz sprawdzić, czy w barierze nie ma jakiegoś wyłomu. Mógł zrzucić w przepaść kilku swych żołnierzy i zobaczyć, czy przeżyją. Kto wie? Być może znalazłby jakiś słaby punkt. Jechał w wolnym tempie. Za nim rozbrzmiewał odgłos tysięcy maszerujących w jednym rytmie żołnierzy. Szli wzdłuż krawędzi kanionu, aż w końcu, zza zakrętu, wyłonił się ich cel: Wschodnie Przejście, tysiące żołnierzy McClouda porozstawianych wzdłuż mostu wiodącego ku jego ziemiom. Andronicus oddałby wszystko, by móc stanąć po drugiej stronie kanionu. Czuł jego smak nawet z tej odległości. Zauważył, jak ludzie McClouda zareagowali nerwowo na widok nadchodzącej armii, zbliżającej się do głównego wejścia na most. Podprowadził ich do krawędzi kanionu i zatrzymał się ledwie stopę przed nią.

Wśród obydwu armii zaległa pełna napięcia cisza. Żołnierze McClouda pozostali rozsądnie na moście, po swojej stronie energetycznej bariery, nie ośmielając się narazić na niebezpieczeństwo, jakie czekało poza nią. Andronicus skinął głową w stronę jednego ze swych dowódców, który wypchnął kilku żołnierzy przed szereg. Mężczyźni unieśli miecze i zaatakowali ludzi McClouda. Dziesiątka pechowców rzuciła się na most – lecz w chwili, kiedy przekroczyli linię, kiedy postawili nogę na moście, przekroczyli mistyczną barierę kanionu, cała dziesiątka rozsypała się, spłonęła w jednej chwili pozostawiając po sobie jedynie sterty popiołu pod stopami żołnierzy McClouda. Andronicus zmarszczył brwi. Nic się nie zmieniło. Nadal nie było sposobu, aby przejść. – Wyjdźcie tu, na tę stronę kanionu i walczcie z nami

jak mężczyźni! – zagrzmiał Andronicus, a jego głos poniósł się echem po kanionie. Żołnierze McClouda stali na baczność na moście, wszyscy w idealnym porządku, nie śmiąc się poruszyć. Byli na to zbyt sprytni. Obie armie stały w impasie. Andronicusa ogarniała coraz większa desperacja. Przepuśćcie mnie przez most – zagrzmiał Andronicus, próbując innej taktyki – a ofiaruję wam –

bogactwa, o jakich nigdy wam się nie śniło. Zostaniecie żołnierzami Imperium. Obsypię was złotem. Każdy z was zostanie generałem w mojej armii. Wszystko, czego zapragniecie, będzie wasze. Kolejny raz jego przemowa spotkała się jedynie z milczeniem. Żołnierze stali w pełnej napięcia ciszy idealnie na baczność i ani drgnęli. Nic, tylko upiorna cisza i wycie wiatru. Mgła zalegająca w kanionie napływała falami, otulając ich ze wszystkich stron, raz po raz odsłaniając ich i zasłaniając, kiedy tak stali i odwracali wzrok. Andronicus był zakłopotany. Nagle chwycił łuk i strzałę tkwiące w rękach któregoś z żołnierzy, naciągnął i wypuścił w kierunku najbliżej stojącego żołnierza McClouda. W chwili, kiedy strzała uderzyła w niewidzialna tarczę kanionu, rozpadła się w powietrzu. Andronicus chwycił sztylet przytroczony do pasa i rzucił go. I ta broń rozpadła się w locie. Odchylił się i zawył z wściekłości, nie wiedząc jak przebyć kanion. Było to jedyne miejsce na całym świecie, nad którym nie potrafił zapanować, ostatnia rzecz, której nie mógł posiąść.

Nie miał wyboru. Pozostało mu jedynie zawrócić, wrócić do domu. Dał się nabrać i musiał się z tym pogodzić. Znajdzie inny sposób, w innym czasie, na przekroczenie kanionu i podporządkowanie sobie całego Kręgu. Im dłużej zaś teraz zwlekał, tym więcej czasu marnował. Zanim jednak odszedł, musiał na kimś wyładować zły nastrój. Zanim więc odwrócił się i odjechał, chwycił jednego ze swych szeregowych żołnierzy, uniósł wysoko nad głowę obiema rękoma, podbiegł do kanionu i cisnął nim znad krawędzi. Spodziewał się, że kiedy ciało żołnierza przeleci nad nią, rozpadnie się, zamieni w proch, podobnie jak i inni. Doznał jednak szoku. Żołnierz przeleciał w powietrzu ponad krawędzią kanionu i bez szwanku runął w dół, wrzeszcząc i wymachując rękoma przez całą drogę na dno, na powitanie śmierci. Andronicus stał wpatrując się w to, mrugając oczyma i nie rozumiejąc, co właśnie się stało. Jakby ktoś nagle wyłączył tarczę ochronną. Chwycił kolejnego żołnierza i popchnął tym razem w kierunku mostu. Mężczyzna był przerażony. Widział, co stało się z jego kompanami. Andronicus popchnął go jednak, przytknąwszy włócznię do jego szyi, i mężczyzna pobiegł posłusznie. Zasłonił twarz rękoma przed wejściem

na most, sądząc, że za chwilę umrze. Tym razem jednak stało się coś innego: żołnierz pobiegł dalej po moście. Nie rozpadł się jak pozostali. Stanął pośród żołnierzy McClouda. Żywy. Żołnierze McClouda wydawali się równie zaskoczeni, co Andronicus. Zaatakowali i zabili samotnego mężczyznę w ułamku sekundy. Potem odwrócili się i spojrzeli na armię Imperium z całkiem nowym szacunkiem – i strachem. Nie było już między nimi bariery. Zaszła jakaś zmiana. Setki żołnierzy McClouda zaczęły wycofywać się powoli, rozglądając nerwowo, nie rozumiejąc, co się stało. Andronicus również tego nie pojmował. Tarcza opadła. Naprawdę znikła. Co się stało? Nie czekał, by się tego dowiedzieć. – DO ATAKU! – wrzasnął.

Tysiące jego ludzi rzuciło się na most, wywołując popłoch wśród ludzi McClouda. Zaczęli mordować ich i ścigać tych, którzy wzięli nogi za pas. Andronicus obserwował i czekał, chcąc zobaczyć, co się wydarzy, czy tarcza w jakiś sposób powróci.

Ku jego zdziwieniu, żadnemu z jego ludzi nic się nie stało. Nacierali, posuwając się mostem coraz dalej i schodzili z niego po drugiej stronie. Stawali na ziemiach Kręgu należących do McCloudów. Cali i zdrowi. Tarcza opadła. Andronicus uśmiechnął się. Był zadowolony, szczęśliwszy niż kiedykolwiek w życiu. Dobył miecza i ruszył do ataku przyłączając się do swych ludzi. Wmieszał się w ogólny zgiełk i pokonując most zabił kilku swoich żołnierzy, tak dla zabawy. Znów czuł się jak mały chłopiec. Po chwili był już po stronie McCloudów. Pierwszy raz stał na ziemi Kręgu należącej do McClouda. O tej chwili marzył przez całe życie. Nie mógł w to uwierzyć. Nareszcie był tutaj. Stojąc wśród mijających go żołnierzy, klęknął i dotknął ziemi dłońmi, po czym nachylił się i pocałował ją. Podniósł wzrok i na horyzoncie dostrzegł miasto McClouda. Uśmiechnął się szeroko, szyderczo, zwycięsko. Nadeszła pora złożyć McCloudowi wizytę.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY CZWARTY

Thor wraz z siedzącą za nim Gwen wracali konno do Królewskiego Grodu. Obok nich jechali Reece, O’Connor, Elden i bliźniacy. Thor był wyczerpany, ale też przepełniało go uczucie wdzięczności. Drugie słońce właśnie zachodziło, a ich kompania jechała lekkim kłusem pod wspaniałym niebem. Thor czuł się znużony ponad miarę. Ból promieniował z każdego mięśnia w jego ciele, jakby właśnie wracał z wojny. Jednakże obecność Gwen – dotyk obejmujących go rąk, jej policzka na plecach – sprawiała, iż znużenie mijało. Mając ją przy boku czuł, że wszystko na całym świecie było w porządku. Był wdzięczny, że żyje, że nie została ranna, że dowódca Nevarunów nie miał okazji pokazać jej, na co go stać. Był wdzięczny, że przeżyli starcie z Nevarunami, i że zdołał ją ocalić – i że ona uratowała jego. Czuł, jakby wszystkie jego modlitwy zostały wysłuchane. Wracając do Królewskiego Grodu, Thor odczuwał zadowolenie ze zwycięstwa, ale również ból z powodu tragedii, jaką była śmierć ich trzech braci legionistów, których ciała wieźli ze sobą przewieszone za siodłami. I kiedy z jednej strony czuł się jak powracający do domu

bohater, równocześnie obawiał się tego, co zastanie po powrocie. Wszak to Gareth, nadal prawnie dzierżący władzę król, poczynił przygotowania, by Gwen opuściła dwór z Nevarunami – i to na jego dwór właśnie wracali. Gareth stawał się coraz bardziej szalony. Tyle Thor wiedział na pewno. Teraz zaś, kiedy między Srebrną Gwardią, a ludźmi, których na dwór sprowadził Gareth, doszło do otwartej scysji, napięcie sięgało zenitu. Wyglądało na to, że Królewski Gród był na skraju wojny domowej i wystarczyła tylko jedna iskra zapalna. Thor zaś, zmierzając do tego miejsca z Gwendolyn, wbrew rozkazom Garetha, nie mógł oprzeć się wrażeniu, że może właśnie wiózł tę iskrę ze sobą. Zebrał się w sobie. Był zbyt wyczerpany na kolejną bitwę. A może właśnie czekało go ponowne starcie. Wiedział, że Gwendolyn i pozostali musieli albo znaleźć sposób, by zdetronizować Garetha, albo opuścić Królewski Gród raz na zawsze, znaleźć nowy dom, postawić dwór gdzie indziej. Tu nie było już bezpiecznie. Zbliżając się do Królewskiego Grodu, Thor wiedział, że najpierw muszą udać się do Galerii Broni, by spotkać się z legionistami, sprawdzić, kto tam pozostał. Wiedział też, że wielu z nich, podobnie jak Kendrick, nadal stacjonowało poza dworem, pomagając w odbudowie i umacnianiu fortyfikacji Kręgu. Jednakże kilku wspaniałych wojowników, w tym Kolk i Brom, nadal

przebywali na dworze – również Godfrey tu był, ich ostatnia nadzieja na znalezienie dowodu, dzięki któremu mogliby oskarżyć Garetha. Thor i reszta jego oddziału wjechali kłusem na otwarty plac Królewskiego Grodu. Thor widział, jak tłumy gapiów zbierają się i przyglądają jego oddziałkowi, czuł ich spojrzenia i wiedział, że wieści o ich przybyciu właśnie zaczęły się rozchodzić. Wiedział dobrze, że było tylko kwestią czasu, zanim dotrą do Garetha i jego ludzi. Skręcił ostro w kierunku Galerii i przyspieszył. Musiał rozmówić się z nimi zanim cokolwiek się stanie. Wjechali na plac przed Galerią Broni, na którym kłębiły się dziesiątki legionistów i członków Srebrnej Gwardii. Spojrzeli na nich, zakrwawionych i rannych, ze zdziwieniem. Jeden ze stojących tam legionistów dał sygnał i wkrótce, kiedy zsiedli z wierzchowców, na placu pojawiło się jeszcze więcej ludzi. Thor usłyszał miauczenie i serce zabiło mu mocniej. Spojrzał niżej i zauważył Krohna prowadzonego w ich kierunku przez Steffena. Thor ukląkł uradowany jego widokiem, po czym uściskał go, kiedy kot skoczył do niego. Utykał i wyglądał jeszcze słabowicie, jednak był zdecydowanie żywy. Gwen również uklękła i objęła Krohna. – Illepra dobrze się nim zajęła – powiedział Steffen

uśmiechając się do nich. Krohn począł lizać Thora i Gwen, którzy ponownie uściskali go na powitanie. Drzwi do Galerii Broni otworzyły się z impetem i na plac zaczęli wychodzić członkowie Srebrnej Gwardii. Gromadzili się wokół Thora, Gwen i reszty przybyłych z widoczną ekscytacją, po czym porwali ich ze sobą i wprowadzili do Galerii Broni, której wrota zostały natychmiast zamknięte. Po wejściu do Galerii, Thor poczuł na sobie spojrzenia setek oczu. Cała sala wypełniona była po brzegi legionistami i gwardzistami, którzy zaczęli podchodzić do jego grupy. Na ich czele szli Kolk i Brom oraz Atme i kilku innych znanych Thorowi, sławnych wojowników. Kolk, potem Brom wzięli w objęcia Thora i pozostałych. Thor zauważył uczucie ulgi rysujące się na ich twarzy. Powróciliście – powiedział Kolk. – Wieści o porwaniu Gwen i waszej pogoni dotarły do nas zbyt późno. Powinniście najpierw przyjść z tym do nas. Wyruszylibyśmy razem z wami. –

– Nie było na to czasu – powiedział Thor. – Gwendolyn! – odezwał się nagle czyjś głos.

Godfrey podbiegł do niej, wziął w objęcia i odetchnął z ulgą. – Ty żyjesz – powiedział rozradowany.

Zgromadzeni żołnierze spojrzeli na Thora i pozostałych przy życiu legionistów z szacunkiem i podziwem. Thor poczuł dumę. Otoczony tymi wszystkimi ludźmi zrozumiał, że nareszcie może odetchnąć głęboko i zmniejszyć czujność. – Nie wszystkim z nas udało się ujść z życiem –

powiedział Thor smutnym, podniesionym głosem. – Przykro mi to mówić, lecz trzech legionistów poległo. Wyruszyliśmy w dziewiątkę. – Przeciwko stu Nevarunom – dodał Reece. – I gdzie jest teraz ta setka wojowników? – spytał

Brom, postąpiwszy do przodu z dłonią na rękojeści swego miecza. – Ścigają was? Thor potrząsnął głową z powagą. – Wszyscy nie żyją, mój panie – powiedział.

Oczy Broma rozwarły się szeroko. Zlustrował ich od stóp do głów z wyrazem szacunku na twarzy. Twierdzisz, że wasza szóstka zabiła setkę najbardziej bezwzględnych wojowników Kręgu? – spytał –

Brom. Było nas dziewięciu, mój panie – poprawił go Thor. – Trzech zginęło. Ale tak właśnie było. –

Kolk podszedł do Thora i położył dłoń na jego ramieniu w geście pełnej aprobaty. – Przysporzyliście chwały legionowi – powiedział.

Thor odchrząknął. Obawiałem się, że będziecie niezadowoleni – powiedział. – Ocaliliśmy córkę króla, jednak złamaliśmy królewskie prawo, jako że została oddana zgodnie z wolą króla. Być może staliśmy się również zarzewiem wojny z Garethem. Jestem pewien, że nie pozostawi tak tego. –

– Niech spróbuje! – wrzasnął Brom. – Nie lękamy

się nikogo. I nie jesteśmy niezadowoleni. Jesteśmy dumni z waszych dokonań. Każdy, kto przybędzie tu, by zabrać córkę króla wbrew jej woli, zasługuje na śmierć. – TAK JEST! – zagrzmiała sala. – Nawet jeśli jest to zgodny z prawem dekret króla?

– spytał Reece. – Jakiego króla? – zawołał Kolk. – TAK JEST! – rozbrzmiała echem sala.

Ja mam dowód zdrady Garetha! – wrzasnął podekscytowany Godfrey. –

Wszyscy utkwili w nim wzrok. – Pewien chłopiec był świadkiem zbrodni. Zgodził

się zeznawać przeciwko Garethowi, który dopuścił się zamachu na moje życie. Zebrani wydali stłumiony okrzyk, po czym zaczęli szemrać podekscytowani tymi wieściami. Chłopiec przebywa w bezpiecznym miejscu na zamku. Czekałem na powrót wojowników – i teraz, kiedy jesteście już tu wszyscy, jesteśmy gotowi pójść do Rady, przyprowadzić chłopca i przedstawić dowód. Rada nie będzie miała wyboru. Wysłuchawszy świadka, będzie musiała pozbawić Garetha władzy. –

– A jeśli tego nie uczyni? – zapytał Kolk.

Jeśli Rada nie podejmie żadnych kroków – powiedział Brom – to będzie wyraźnie oznaczało, że w Królewskim Grodzie nie ma już miejsca dla nas, Srebrnej Gwardii, legionu, ani ludzi króla. Wówczas będziemy musieli opuścić to miejsce i ustanowić dwór gdzie indziej! –

– TAK JEST! – rozbrzmiała echem sala. –

Pani – powiedział Brom odwróciwszy się do

Gwen – jesteśmy gotowi walczyć dla ciebie do ostatniej kropli krwi, podobnie jak dla twego ojca, by posadzić cię na tronie. Kiedy Rada pozna nasz dowód, obalimy Garetha zgodnie z prawem. Wówczas ciebie ustanowimy naszą królową. Zapytam zatem ponownie: czy uczynisz nam ten zaszczyt i wyrazisz zgodę? Gwen spuściła wzrok, po czym spojrzała na nich. – Czas zakończyć panowanie mego brata Garetha –

powiedziała. – Jeśli oznacza to, iż mam zostać królową, niechaj tak się stanie. Na sali rozległy się gromkie wiwaty. – A jeśli zostaniemy zmuszeni, by opuścić to miejsce

– powiedział Kolk – wówczas to ty Gwendolyn zostaniesz naszą nową władczynią. Założymy własny Królewski Gród w innym miejscu. – TAK JEST! – odezwała się sala. – Może w Silesii! – zagrzmiał czyjś głos. Wszyscy

odwrócili się w stronę Sroga stojącego na uboczu w typowej dla wschodnich prowincji czerwonej zbroi. – Wszyscy możecie przybyć do mego miasta. Strzeże go tysiąc ludzi i to tam możemy założyć nowy Królewski Gród! Gwendolyn będzie mogła sprawować tam rządy, dopóki Gareth nie upadnie i wrócimy tutaj!

– TAK JEST! – zagrzmiała sala.

Miejmy nadzieję, iż ten chłopiec będzie wiarygodnym świadkiem – powiedział Kolk zwróciwszy się do Godfreya – i że nie będziemy musieli nigdzie odchodzić. Godfreyu, czy jesteś pewny jego wiarygodności? –

Godfrey skinął głową. Oczekuje nas właśnie. Teraz liczy się każda chwila. Ruszajmy skończyć z panowaniem Garetha raz na zawsze! –

– TAK JEST! – zawołali zgromadzeni.

Odwrócili się jak na komendę, wyszli z Galerii i skierowali się do zamku Garetha. Thor wyczuwał panujące w powietrzu, wręcz namacalne, podniecenie i zniecierpliwienie. Wiedział, że za chwilę nic w Królewskim Grodzie nie będzie już takie samo.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY PIĄTY

Thor, wraz z Gwen i liczną grupą żołnierzy, przemierzał ciągnące się jeden za drugim korytarze królewskiego zamku. Na ich czele szedł Godfrey oraz prowadzony przez niego chłopiec. Odgłos kroków niósł się echem aż po salę obrad Królewskiej Rady, dokąd właśnie zmierzali. Thor wyczuwał doniosłość chwili, wielkie zniecierpliwienie, jakie gęstniało w powietrzu z każdym krokiem zbliżającym ich do sali Rady. W końcu mieli wszystko, czego im było trzeba: Godfrey miał świadka, a Rada właśnie zaczęła swoje posiedzenie. W świetle tego, co miał do powiedzenia świadek, Rada musiała zatwierdzić detronizację Garetha zgodnie z prawem. A kiedy to nastąpi, rządy Garetha skończą się raz na zawsze, Gwendolyn zostanie wprowadzona na tron, a życie w Królewskim Grodzie wróci do normy. Jednakże, znając Garetha, Thor miał złe przeczucia. Gareth potrafił wykręcić się niemal ze wszystkiego, był zawsze o krok przed wszystkimi. Thor rozejrzał się, przyjrzał wszystkim niezłomnym wojownikom idącym wraz z nim, zastanawiając się, co się stanie, jeśli i teraz Gareth znajdzie jakieś rozwiązanie. Czy dojdzie do wojny domowej na wielką skalę? Czy opuszczą Królewski Gród i nigdy już tu nie wrócą?

Próbował nie myśleć o tym wszystkim teraz, kiedy pokonali ostatni korytarz i zbliżali się w pełnym uzbrojeniu ku potężnym drzwiom sali Rady. Strzegący wejścia królewscy strażnicy zesztywnieli na widok zbliżających się ludzi. Ich oczy rozszerzyły się ze strachu. – Natychmiast otwórzcie te drzwi! – rozkazał Brom.

Strażnicy spojrzeli po sobie, zawahali się przez chwilę, po czym zorientowali się, że nie mają wyboru. Sięgnęli do drzwi i otworzyli je jednym szarpnięciem, po czym usunęli się na bok. Thor wszedł z innymi do wielkiej sali Rady. Odgłos stąpających butów niósł się echem pod sklepienie. Kiedy wszyscy weszli, członkowie Rady odwrócili się w kierunku przybyłych i przerwali spotkanie. Dziesiątki członków Rady zasiadało wokół szerokiego, półkolistego stołu, naprzeciwko Garetha zajmującego miejsce na podwyższeniu, na tronie, ściskającego poręcze i obejmującego wzrokiem całą salę. Z jego oczu wyzierało szaleństwo. Wyglądał na bardzo zdesperowanego. Za nim stały dziesiątki żołnierzy, ludzi Kultina, jego osobisty oddział bojowy, wszyscy z rękoma na rękojeściach mieczy, jakby spodziewali się, że dojdzie do walki. Prawdziwe bestie.

Kiedy ich oddział wszedł na salę, członkowie Rady wstali i odwrócili się w kierunku drzwi, zerkając z trwogą. – Co to ma znaczyć? – zapytał Aberthol, stojąc i

wpatrując się w ich twarze. Gwendolyn – dodał – ty, ze wszystkich ludzi powinnaś wiedzieć najlepiej, że przerywanie spotkania Rady jest wbrew prawu. –

– Wybaczcie – odparła. – Lecz wieści, z którymi

przychodzimy, ważkie są na tyle, by przerwać te obrady. W rzeczy samej, nasze wieści zmienią los Kręgu na zawsze. Gwendolyn spojrzała zimno na brata, który odwzajemnił się wzrokiem pełnym nienawiści. Wydał się zaskoczony, widząc ją żywą. Prawdopodobnie myślał, że była już daleko stąd, od dawna w rękach Nevarunów. W ostatnich dniach twarz Garetha zapadła się, dzięki czemu jego obłąkańczy wyraz twarzy tylko się pogłębił. Godfrey wystąpił do przodu. – Mam tu chłopca – zawołał – który staje tutaj w

charakterze świadka zdrady, której dopuścił się Gareth. Mój brat wynajął człowieka, by mnie zamordować – mnie, członka rodziny królewskiej. Na sali rozległy się głosy oburzenia.

– Ten oto chłopiec był tego świadkiem. Zaświadczy

ostatecznie o tym, czego dopuścił się Gareth, a na was, Królewskiej Radzie, spocznie obowiązek powzięcia kroków zgodnie z prawem i detronizacji naszego króla! Szmery na sali przybrały na sile, kiedy liczni doradcy i możnowładcy spojrzeli na siebie. Gareth nadal spoglądał na wszystkich zimnym, pozbawionym wyrazu wzrokiem. Aberthol odwrócił się i spojrzał na Garetha. Mój panie, czy to oskarżenia są prawdziwe? – zapytał powoli. –

Gareth uśmiechnął się. Oczywiście, że nie – powiedział. – Godfrey zawsze snuł intrygi, a jako syn króla dąży do tego, by objąć po nim tron. Jest gotów wyciągać wszelkie zarzuty po to, by mnie obalić. –

– Nie zabiegam o tron – zaprzeczył Godfrey. – Nie

mam ochoty rządzić. To Gwendolyn zostanie nowym władcą. Gareth prychnął. – Nie, nie zostanie – powiedział. – Ja nim jestem.

Wedle prawa. I żadne słowo tego chłopca tego nie zmieni.

– Mój panie – wtrącił Aberthol – jeśli ten chłopiec

rzeczywiście był świadkiem próby zamachu, prawo stanowi, iż należy wysłuchać jego świadectwa i decyzji Rady. W powietrzu zawisła pełna napięcia cisza. Gareth spojrzał gniewnie na niego, po czym wzruszył ramionami. – Jeśli chcecie wysłuchać chłopaka, czyńcie podług

waszej woli – powiedział nonszalancko. – Niechaj wystąpi naprzód. Chłopiec wzniósł wzrok na Godfreya, a ten skinął na niego i popchnął go delikatnie. Chłopiec wyszedł z wahaniem na środek sali, w miejsce oświetlone przez promienie słoneczne wpadające tu przez otwór w sklepieniu. Wydawał się przerażony, spoglądając raz na Aberthola, raz na Garetha. – Powiedz szczerze chłopcze – powiedział Aberthol.

– Czego byłeś świadkiem? Chłopiec stał na środku i wahał się powiedzieć cokolwiek. W końcu, po kilku długich sekundach, zawołał. – Nic nie widziałem!

Wśród zgromadzonych rozległy się okrzyki zdziwienia.

Co mówisz, chłopcze? – krzyknął Godfrey, zszokowany i oburzony. – Powiedz im, to co powiedziałeś mnie! Opowiedz o tym, co widziałeś! Nie obawiaj się. Mów szczerze. –

Chłopiec spojrzał ponownie na Garetha, który jakby skinął w odpowiedzi. –

– Nic nie widziałem! – wrzasnął ponownie chłopiec.

– Nie mam nic do powiedzenia! Godfrey przyjrzał się chłopcu z wyrazem zdezorientowania na twarzy. Gareth zaś uśmiechnął się zadowolony. – Co też mówiłeś, mój kochany bracie? – zapytał

Gareth. Godfrey spojrzał na niego z marsową miną. – Dotarłeś jakoś do chłopca! – wrzasnął.

Gareth odchylił się i roześmiał. – Twój świadek jest nieprzydatny – powiedział. –

Twój żałosny plan usunięcia mnie z tronu zawiódł. Nadal zasiadam tu, jako prawdziwy i prawowity władca. I nic nie możesz na to poradzić. – Abertholu, zrób coś! – błagał Godfrey. – Przecież

to oczywiste, że wpłynął jakoś na świadka. Ten chłopiec

widział to, co widział. Mój brat próbował mnie otruć! Aberthol potrząsnął głową smutno. – Obawiam

się, że bez dowodu, prawo pozostaje prawem. Cokolwiek się wydarzyło, Gareth musi pozostać królem. Z braku dowodów świadczących inaczej. Jesteś kłamcą! – wrzasnął Godfrey ponad wszystkimi w kierunku Garetha. Poczerwieniały na twarzy dobył miecza i rzucił się na niego. –

Odgłos dobywanego miecza odbił się echem po sali. Nagle, po chwili, rozległ się dźwięk dziesiątek mieczy dobywanych przez wojowników stojących za Garethem. Na to zareagowali natychmiast członkowie Srebrnej Gwardii i legionu, sięgając również po swoją broń. Na sali zapanowała pełna napięcia cisza. Impas. Dziesiątki żołnierzy stanęły naprzeciw siebie z mieczami w dłoniach. – Prawo jest po mojej stronie – powiedział Gareth

powoli i wyraźnie. – Mogę rozkazać wtrącić was wszystkich do lochu, każdego z was. Możesz wtrącić nas do lochu jedynie na mocy prawa Królewskiego Grodu – zawołała Gwendolyn i wystąpiła do przodu. – Jednakże od dzisiaj nie jesteśmy –

już mieszkańcami Królewskiego Grodu. Żaden z nas. Opuszczamy to miejsce na dobre. Możesz zasiadać tu na tronie i rządzić bezprawnie, kiedy my założymy własny gród i ja będę sprawować prawowitą władzę. A jeśli jeszcze raz przyślesz po mnie ludzi, potraktujemy to jako wypowiedzenie wojny i zapewniam cię, stawimy opór. Niektórzy możnowładcy pozostaną lojalni wobec ciebie. Inni będą lojalni wobec nas. Od dziś przestajemy ci służyć. Jeśli Rada nie zdetronizuje ciebie zgodnie z prawem, to opuścimy to miejsce i utworzymy własną. – Możecie opuścić Królewski Gród wedle własnego

życzenia – powiedział Gareth – jednak od teraz będziecie traktowani jak renegaci i zdrajcy. Łamiecie królewskie prawo. Jeśli kiedykolwiek spotkamy się poza Królewskim Grodem, to uśmiercę was wszystkich. A jeśli tu wrócicie, wszyscy zostaniecie straceni. Gwendolyn pokręciła głową. – Jesteś

żałosną ludzką kreaturą – powiedziała. – Przeklinam dzień, w którym zostałeś moim bratem. Ojciec spogląda na ciebie z góry ze wstydem. Gareth odrzucił głowę do tyłu i roześmiał się szaleńczo. – Ojciec na nikogo nie spogląda. On nie żyje, moja

droga. Nie pamiętasz? Ktoś go zabił.

Śmiał się coraz głośniej i głośniej. Wszyscy mieli już tego dosyć. Jak na komendę odwrócili się i opuścili w pośpiechu salę, maszerując tłumnie korytarzami, chcąc znaleźć się jak najdalej stąd. Śmiech Garetha odbijający się echem od pradawnych murów Królewskiego Grodu, którego nigdy już nie mieli zobaczyć, towarzyszył im przez całą drogę.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY SZÓSTY

Erec jechał konno leśną ścieżką. W końcu, po tych wszystkich miesiącach, wracał na północ, do domu, do Królewskiego Grodu. Tym razem jednak jego rumak Warkfin niósł również Alistair, jego przyszłą żonę. Przylgnęła do Ereca i nie puszczała od chwili, kiedy wkroczyli do gęstego lasu. Pędzili galopem całą drogę z zamku możnowładcy, chcąc pokonać jak największą odległość, znaleźć się jak najdalej od tego miejsca. Rozpoznawał ten las: byli już na skraju Savarii, niecały dzień drogi od miasta. Jadąc wśród gęstych drzew, odwrócił głowę i rozejrzał się jeszcze raz, chcąc upewnić się, że nikt za nimi nie podąża. Nikogo tam nie było. Horyzont jawił się pusty i bezpieczny. Podobnie jak za każdym razem, kiedy oglądał się za siebie. Pierwszy raz od momentu, kiedy skryli się pod osłoną drzew, poczuł, iż mogą się odprężyć. Spowolnił konia. Biedna Alistair obejmowała go przez tyle godzin, iż był pewien, że przyda się jej odpoczynek. Także i jemu. Ciężka walka i nieustanna jazda konna wyczerpały jego siły ponad miarę. Nie spał porządnie od wielu dni, a miejsce, do którego właśnie

dotarli, wydawało się nadawać na postój. Znalazł zaciszne miejsce u brzegu jeziora, dobrze osłonięte wysokimi, kołyszącymi się drzewami. Zatrzymał się, zsiadł z konia i podał dłoń Alistair, by pomóc jej zsiąść. Dotyk jej ręki, jej miękkiej skóry, poruszył go. Wyglądała na wyczerpaną, jednak wciąż piękną i pociągającą jak nigdy. Był zachwycony, mogąc w końcu po tylu dniach walki o nią, tylu dniach rozłąki, stanąć u jej boku. A przecież niemal ją stracił. Różnie mogły potoczyć się ich losy. Radował się myślą, iż zdołał ocalić ją przed okrutną dolą. Postanowił, że już nigdy się nie rozstaną. Stanąwszy na ziemi, obejrzała się i spojrzała na niego smutnymi oczyma, w których odbijały się wody jeziora. Patrzyła z taką miłością i oddaniem, że poczuł, jak jego serce topnieje. Wiedział we wnętrzu swej duszy, że dokonał dobrego wyboru. Była tą jedyną, z którą chciał związać swój los już na zawsze. – Mój panie – rzekła i spuściła wzrok. – Nie wiem,

jak ci dziękować. Ocaliłeś me życie. Podparł jej podbródek palcem, nachylił się i ją pocałował. Trwali w pocałunku przez długą chwilę. Jej usta były słodsze, niż cokolwiek, z czym zetknął się w swoim życiu. Przylgnęła do niego i całowała mocno, gładząc dłonią jego policzek, a on jej. Podniósł dłoń i odgarnął jej włosy do tyłu, wydobywając spod nich

kontury jej ślicznej twarzy. Nigdy jeszcze nie widział kogoś równie pięknego, nigdzie w całym królestwie. Nie mógł uwierzyć w swe szczęście, w to, że była z nim. – Nie masz za co mi dziękować – odparł. – To ty

ocaliłaś mnie. Uchroniłaś przed próżnym życiem, przed poszukiwaniem miłości. Wzięła jego dłoń i zaprowadziła nad porośnięty mchem brzeg jeziora. Usiedli w pobliżu kryształowo czystej wody. Drugie słońce zaczęło właśnie zachodzić. Wsparła się o jego ramię, głowę położyła na jego barku, a on objął ją ramieniem i przytrzymał mocno. – Czekałam na ciebie z zapartym tchem każdego dnia

– powiedziała – kiedy walczyłeś w turniejowych potyczkach. Kiedy sprzedali mnie w niewolę, walczyłam ze wszystkich sił aby przetrwać. Ale byli zbyt silni. Roniłam łzy każdego dnia, myśląc tylko o tobie. Słowa te rozdarły mu serce. – Wybacz, moja pani – powiedział. – Powinienem

wiedzieć, iż karczmarz postąpi z tobą w ten sposób. Powinienem przybyć tam wcześniej i ciebie strzec. Uśmiechnęła się do niego. – Strzeżesz mnie w tej chwili – odparła. – Tylko to

ma znaczenie.

– Będę cię strzegł ze wszystkich sił, do końca mych

dni – powiedział. Nachyliła się i pocałowała go ponownie. Odchyliła się, a on spojrzał w jej oczy jak zaczarowany. Pani – powiedział. – Widzę, że jesteś wysoko urodzona, że pochodzisz z możnego rodu. Czy nie możesz wyjawić mi swej tajemnicy? –

Odwróciła się i spojrzała w inną stronę. Na jej twarzy zarysował się smutek. – Nie chcę niczego przed tobą zatajać, mój panie –

odparła. – Lecz złożyłam przysięgę, iż nigdy nie ujawnię miejsca swego pochodzenia. – Z jakiego to powodu? Czy to miejsce może być aż

tak straszne? – Miejsce to było piękne, mój panie – powiedziała. –

Piękniejsze od wszystkiego, co widziałam w swoim życiu. Nie dlatego odeszłam. – Zatem powiedz – odparł zaintrygowany. – Powiedz

choć jedną rzecz o twej przeszłości. Czy mam rację? Pochodzisz z królewskiego rodu? Spojrzała na jezioro. Westchnęła i po długiej ciszy

spojrzała ponownie na niego. – Jeśli ci odpowiem, czy przyrzekniesz nigdy już o to

nie pytać? Erec skinął głową. – Przysięgam – powiedział uroczyście.

Spojrzała w jego oczy i w końcu powiedziała: – Jestem córką króla.

Wbrew sobie, Erec poczuł zdziwienie. Wyczuwał to, jednak jej słowa wypowiedziane tak wprost zaskoczyły go. Tymczasem ogarnęło go palące pragnienie poznania, z którego rodu się wywodziła; dlaczego opuściła własną rodzinę; dlaczego wybrała los służki; co takiego wydarzyło się w jej przeszłości; skąd ta tajemnica. Umierał z ciekawości. Jednak złożył przysięgę i jako człowiek honoru, nie zamierzał złamać danego słowa. Dobrze więc, moja pani – powiedział. – Nie zapytam już nigdy. Lecz wiedz, że cokolwiek wydarzyło się w twojej przeszłości, jestem tu by cię chronić. I kocham cię mocniej, niż można by to opisać. Ty i ja zaczniemy nowe życie. Takie, o którym z dumą będziesz opowiadała do końca swych dni. –

Uśmiechnęła się szeroko. – Tego pragnę – powiedziała. – Pragnę rozpocząć

życie od nowa. Nachyliła się i pocałowała go. I trwali w tym pocałunku długo, pieszczeni delikatnymi podmuchami wiatru. Każdej nocy – powiedziała – w mej niewoli modliłam się o takiego mężczyznę, jak ty. Kogoś, kto pojawi się nagle i ocali mnie od tego wszystkiego. Nigdy jednak nie marzyłam, iż przybędzie ktoś tak wspaniały jak ty. Wszystkie moje modlitwy w tobie znalazły odbicie. Pragnę tobie oddać resztę mego życia. –

Pocałowali się ponownie, po czym legli na trawie i pośród cieni zapadającego zmierzchu pozostali w swych objęciach. Pierwszy raz od niepamiętnej chwili Erec czuł, że wszystko na całym świecie wróciło na swoje miejsce. * * *

Obudził się bladym świtem czując, że coś było nie w porządku. Rozejrzał się uważnie dokoła. Alistair spała w jego ramionach, tak jak przez całą noc. Na jej twarzy promieniał uśmiech pełen zadowolenia. Mając ją przy sobie, czuł się rozluźniony. Drzewa stały nieruchomo,

jeziorna tafla poruszała się łagodnie i jedynym dźwiękiem, który słyszał, był śpiew budzących się właśnie ptaków. Mimo to, jego instynkt wojownika podpowiadał mu, że coś było nie w porządku. Skoczył na nogi, przywdział opończę i podszedł do Warkfina. Rumak wierzgał nieco niespokojnie. Wyczuwał to również i odchylał uszy do tyłu. Coś było nie tak. Nagle poczuł delikatne drżenie pod nogami. Wiedział, że coś nadchodzi. Podbiegł szybko do Alistair i obudził ją. – Cóż to, mój panie? – zapytała, z niepokojem w

oczach. – Nie wiem – odpowiedział. – Lecz musimy szybko

ruszać w drogę. Podniósł ją i posadził na Warkfinie za siodłem, po czym sam wskoczył na siodło i ubódł wierzchowca. Pojechali leśnym traktem wzwyż, na wzniesienie, z którego rozlegał się widok na okoliczne wzgórza. Kiedy dotarli na szczyt, Erec zatrzymał konia. To, co ujrzał, całkowicie go zaskoczyło. W jego kierunku zmierzały setki wojowników w zbrojach zabarwionych błyszczącą zielenią możnowładcy z

Baluster. Podążali ich śladem. Nie mieli zamiaru odpuścić: kierowała nimi zemsta. Możnowładca okazał się potężniejszy, niż Erec przypuszczał: nawet po jego śmierci, żołnierze nie zamierzali mu darować. Erec zorientował się natychmiast, iż za jego przyczyną mogło dojść do wojny. Zsiadł z konia, odwrócił się i spojrzał na Alistair. Posłuchaj mnie uważnie – poinstruował ją poważnym tonem. – Musisz odjechać jak najdalej stąd, zanim pojawi się tu ta armia. Pojedź ścieżką przez las i dalej na północ. Dotrzesz do Savarii. Odszukaj księcia i mego starego druha Brandy’ego. Oni o ciebie zadbają. Będziesz tam bezpieczna. –

Siedząc na wierzgającym koniu, spojrzała na niego z przerażeniem. – Lecz co z tobą, mój panie? – spytała. – Muszę tu zostać i zmierzyć się z tą armią – odparł.

Otworzyła oczy szeroko ze strachu. Spoglądała to na niego, to na horyzont. Mój panie, przecież ich jest zbyt dużo. Nie przeżyjesz tego! –

Potrząsnął głową ponuro.

Nie ma znaczenia, czy przeżyję, czy też nie – odparł. – Ważne, że ty przetrwasz. Jeśli zabiją mnie dziś w tym miejscu, może to ich zadowoli i zawrócą. Jeśli będziesz bezpieczna za murami Savarii, nie będą cię tam szukać. Jeśli jednak zostaniesz tu ze mną, umrzesz – lub co gorsza, zostaniesz porwana. Jeśli umrę, to w pełni zadowolony, wiedząc, że ty jesteś bezpieczna. –

Spojrzała na niego, a po jej policzkach pociekły łzy. Panie mój, proszę, nie rób tego! – błagała. – Dlaczego nie uciekniesz wraz ze mną? –

Erec potrząsnął głową. Złożyłem przysięgę na swój honor – odparł. – Należę do Srebrnej Gwardii i jest on dla mnie najważniejszy w życiu. Nie mogę uciekać przed żadnym wrogiem, z jakiegokolwiek powodu. Przykro mi, jednak mój honor zobowiązuje mnie do tego. –

Podszedł do niej i ze złamanym sercem patrzył na jej cierpienie. – Wiedz, że bardzo cię miłuję – powiedział. – A

teraz jedź! – zawołał i smagnął mocno Warkfina, przestraszając go i zmuszając do biegu. Alistair płakała. Oglądała się na niego ponad ramieniem, kurczowo trzymając się wodzy.

– PANIE MÓJ! – krzyknęła.

Warkfin był dobrze ułożony i wiedział, czego Erec od niego oczekiwał. Nie zatrzyma się, dopóki nie odjedzie stąd daleko, dopóki nie dotrze do pałacu księcia. Erec poczuł spokój. Obserwował, jak odjeżdżała. Wiedział, że będzie z dala od tej bitwy. Odwrócił się, spojrzał ze wzgórza i zlustrował zbliżającą się z każdą chwilą armię. Słyszał hałas, dudnienie wywoływane przez kroczącą armię nawet z tej odległości. Przygotował się na walkę. Dobył miecza z charakterystycznym szczękiem, które rozniosło się echem wśród pobliskich wzgórz. Wysoko na niebie rozległ się ptasi pisk. To dla takich dni jak ten przyszedł na świat. Wiedział, że może umrzeć. Jednak wolał umrzeć mierząc się nieustraszenie z wrogiem, odpowiadając na ten jeden, potężny zew honoru.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY SIÓDMY

Thor stał pośród wielkiego orszaku legionistów i rycerzy Srebrnej Gwardii, którzy kończyli właśnie przygotowania do wymarszu, opuszczenia Królewskiego Grodu raz na zawsze. Zabierali broń z Galerii Broni i cały dobytek z koszar legionu. Ich liczebność rosła z każdą chwilą. Reece, O’Connor, Elden i bliźniacy dołączyli właśnie do Thora, spędziwszy ostatnie chwile na zbieraniu wszystkiego, co mogli ze sobą unieść. Razem wyszli z Galerii, ostatni raz przez jej wielkie drzwi, z Krohnem u boku. Ich olbrzymia, uzbrojona grupa ruszyła w kierunku rynku Królewskiego Grodu, za którym znajdowały się Królewska Brama, zwodzony most i droga, którą mieli opuścić Gród na zawsze. Kiedy tak szli, tworząc niewielką armię, utożsamiającą nowy dwór MacGilów, wokoło gromadzili się ludzie i obserwowali ich odejście z oczyma pełnymi zdziwienia i obawy. Wieści o rozłamie obiegły już Gród. Niektórzy obserwowali ich ze zdziwieniem, inni natomiast zdecydowali się przyłączyć do grupy, opuścić dwór Garetha i pójść z nimi. Widok ten rozdzierał serce. Thor czuł, jakby całe królestwo rozpadało się z każdym ich krokiem.

Kiedy zbliżyli się do kamiennej bramy, ostatniego wyjścia z Grodu, Thor zerknął po raz ostatni na to miasto, miejsce, które pokochał, które nazywał domem. Nie mógł znieść myśli, że Gareth sprawował władzę, że pogrzebał to miejsce dla nich wszystkich, że uzurpował do niego prawo, jak do własnego, miasta, którym rządzili MacGilowie od siedmiuset lat. Nie byli w mocy uczynić z tym cokolwiek. Gwen ścisnęła mu dłoń. Spojrzał jej w oczy i ujrzał ulgę z powodu wyjazdu i tego, że mogła być razem z nim. Czuł to samo. Przynajmniej była bezpieczna. Szli razem trzymając się za ręce, dumnie krocząc pod sklepieniem. – Sądzisz, że jeszcze kiedyś tu wrócimy? – zapytał

Gwendolyn. Popatrzyła na niego ze smutkiem. – Nie wiem – odparła. – Nie za panowania tego króla – wtrącił Reece. –

Jeśli kiedyś wrócimy, to wyłącznie na naszych warunkach. Nagle odezwał się róg i wokół nich zapanował chaos. Thor odwrócił się wraz z innymi i zauważył ludzi biegających we wszystkie strony. Na ulicach podnosił się wzburzony gwar. Wtem, kilku zadyszanych posłańców

podbiegło do Thora i reszty. – Miecz! – wrzasnął jeden z nich szaleńczo. – Miecz

został skradziony! Tłum zareagował okrzykiem oburzenia, po czym wszyscy zaczęli szemrać. – Mów jaśniej, człowieku – wrzasnął na niego Kolk.

– Co znaczą twe słowa? – Miecz Przeznaczenia! Znikł! A w kanionie – tarcza

opadła! Krzyk oburzenia poniósł się ulicami i wśród ludu wybuchła panika. Żołnierze odwracali się i spoglądali na siebie nawzajem. Thor widział strach na ich twarzach. Sam również czuł obawę. Tarcza opadła. Wszyscy znaleźli się w niebezpieczeństwie. Cały Krąg został pozbawiony obrony. Nic już nie oddzielało ich od Imperium. Milionowa armia Imperium mogła w każdej chwili nadejść, zaatakować. – Jak to możliwe? – spytał Reece.

Miecz Przeznaczenia spoczywał w królewskim zamku od siedmiu pokoleń! – zawołał Godfrey. –

Dziesięciu mężczyzn trzeba, by go chociaż podźwignąć! – krzyknął Brom. – Dokąd mógł zostać –

zabrany? I przez kogo? – Złapali rabusiów! – odkrzyknął posłaniec. – Są na

miejskim placu. Gotują się na szafot! Jak na komendę wszyscy odwrócili się i przebiegli przez rynek, skręcili w uliczkę prowadzącą na rozległy plac w centrum Królewskiego Grodu. Wokół szafotu zebrał się już gęsty tłum. Na podwyższeniu, z pętlami spoczywającymi na szyi, stało czterech mężczyzn. Byli związani i wyglądali na przerażonych. Z rozpaczą w oczach spoglądali na setki ludzi kłębiących się wokoło. Na przeciwległym końcu placu stał Gareth oraz Kultin i jego oddział. Spoglądali w górę na rzezimieszków. Thor i pozostali weszli na plac z innej strony Grodu. Przed ich oczyma jawił się istny chaos. W końcu odezwał się róg i zapadła cisza. – Przyznajcie się do swego występku!?– wrzasnął

kat. Jesteśmy częścią grupy, która skradła Miecz Przeznaczenia! – wrzasnął jeden z nich. –

Tłumy zaszemrały w oburzeniu, po czym ucichły ponownie.

– Powiedzcie, gdzie jest teraz miecz! – wrzasnął kat. – Reszta naszej grupy zabrała go daleko stąd. Nieśli

go przez całą noc, przekroczyli Wschodnie Przejście nad kanionem i weszli na pokład statku. Zabierają go do Imperium. W tej chwili miecz jest już po drugiej stronie morza, na obcym i wrogim terenie. Nigdy go nie odzyskacie! Tłum zareagował krzykiem i pełnym oburzenia szemraniem. – Cisza! – wrzasnął Gareth.

Ludzie ucichli powoli. – A z jakiego to powodu dopuściliście się kradzieży

miecza? – zawołał. – I dokąd go zabieracie? Złoczyńcy tym razem nie odezwali się, odmawiając udzielenia odpowiedzi. W końcu jeden z nich podniósł głowę. – Przyrzekliśmy nigdy tego nie ujawnić!

Wśród tłumu rozległy się kolejne głosy oburzenia. W pewnej chwili Gareth wystąpił do przodu wraz ze swą świtą i spojrzał na skazańców. Tłum zamilkł.

– Zabić ich! – rozkazał katu.

Tłum zareagował wiwatem. – Ale najjaśniejszy panie, przyrzekałeś… – zaczął

jeden z nich i rozpłakał się. Gareth skinął głową i zanim mężczyzna dokończył zdanie, podłoga zapadła się i wszyscy zawiśli. Zadowolony tłum wzniósł wiwaty na widok kołyszących się na wietrze zwłok. Po czym zaczął rozchodzić się poruszony tymi wydarzeniami. Skradziono Miecz Przeznaczenia – wyszeptał O’Connor. –

– Nie do pomyślenia – powiedział Elden. – I tarcza opadła – powiedział Conval. – Jesteśmy bezbronni – dodał Conven.

Kolk, Brom i inni skupili się wokół Thora, Gwendolyn, Godfreya i pozostałych. – Musimy szybko stąd wyjechać – powiedział Kolk.

– Musimy odjechać jak najdalej od Królewskiego Grodu i ufortyfikować nasz nowy dom.

– Teraz nie ma to już znaczenia – powiedział Brom.

– Jeśli tarcza opadła, nie będziemy nigdzie bezpieczni. Jeśli Imperium zaatakuje, Krąg upadnie pod nogami milionowej armii. Nic jej nie zatrzyma. Zatem musimy przywrócić tarczę – powiedział Kolk. – Do tego zaś potrzebny jest miecz. –

– Słyszeliście rabusiów – powiedział Reece. – Jest

już daleko stąd. Głęboko na ziemiach Imperium. Musimy zatem tam się udać i go odzyskać – powiedział Brom. –

Usłyszawszy te słowa, licznie zgromadzeni rycerze umilkli i zaczęli spoglądać na siebie ponuro. Pierwszy raz Thor zobaczył strach malujący się na ich twarzach. Czy jest wśród was ktoś gotowy zaryzykować wyprawę na ziemie Imperium i odnaleźć miecz? – zawołał Brom w kierunku rycerzy Srebrnej Gwardii. –

Zgromadzeni wokół niego ludzie, sami rycerze Srebrnej Gwardii, najznamienitsi wojownicy, jakich Thor znał, stali nie odzywając się. Żaden nie zgłosił się na ochotnika. – Panie, daremny byłby to trud – powiedział w końcu

jeden z nich. – Wiesz o tym. Niewielki oddział wojowników nie przetrwa wypadu, zapuszczając się tak

głęboko na ziemie Imperium. Nie zdarzyło się to nigdy w całej historii Kręgu. – Nie wiemy nawet, gdzie jest miecz! – powiedział

któryś. – Ziemie Wilds ciągną się przez tysiące mil. Może być wszędzie! – Ta wyprawa to samobójstwo – dodał ktoś inny. –

Nic nie możemy poradzić. Musimy przygotować się na atak. – Ja pojadę – powiedział Thor i stanął wewnątrz

kręgu utworzonego przez ludzi. Zapadła cisza. Tak głęboka, iż można było usłyszeć przelatującą muchę. Thor czuł na sobie ich spojrzenia, czuł jak wzbiera w nim energia, czuł się ożywiony jak nigdy dotąd. Wiedział, że postąpił jak szalony, że był zuchwały, że szanse były marne. Jednakże, czuł również, że właśnie po to się narodził, był dumny, iż nie uległ własnemu strachowi. Tu nie chodziło o przetrwanie. Tylko o honor. – Masz wielkie serce, Thorgrinsonie – powiedział

Kolk. – I przysparzasz dumy całemu legionowi. Ale nie przeżyjesz. Nawet tobie się to nie uda. – Przetrwanie nie jest najważniejsze – powiedział

Thor. – Trzeba robić to, co prawe. Dla naszego królestwa.

Dla nas wszystkich. Stojący wokół mężczyźni nadal milczeli. – Nikt inny jednak nie zgłasza się na ochotnika, by

pójść z tobą – powiedział Brom. – Nawet wśród tych dzielnych i wspaniałych wojowników. I nie winię ich za to. – Więc pójdę sam – powiedział Thor, przygotowując

się na najgorsze. Już zdecydował. – Ja do niego dołączę! – odezwał się czyjś głos.

Thor odwrócił się i zobaczył przy sobie Reece’a. – I ja! – powiedział O’Connor. – I ja! – powiedział Elden. – I my! – odezwali się bliźniacy.

Wszyscy jego przyjaciele wystąpili do przodu, dodając mu tym odwagi. Stanęli w szóstkę, wszyscy jak jeden, gotowi razem zmierzyć się ze śmiercią. Kolk potrząsnął głową. – Jesteście szaleni. Każdy z was – powiedział Kolk.

– I najdzielniejsi ludzie, jakich kiedykolwiek znałem. Brom podszedł do Thora, położył rękę na jego

ramieniu i spojrzał w oczy. Kimkolwiek jesteś, chłopcze – powiedział – przynosisz zaszczyt swym przodkom. –

Zlustrował Thora dokładnie, jakby podejmował decyzję. Zatem jedź – powiedział w końcu Brom. – Odszukaj miecz. Sprowadź go do domu. Los naszego królestwa spoczywa teraz na tobie. –

Opuścimy Królewski Gród i pojedziemy do Silesii. Tam utworzymy nowy dwór pod twoją nieobecność – powiedział Godfrey. – Będziemy oczekiwać twego powrotu. Uporaj się z tym szybko. I nie waż się umierać. –

Po czym wszyscy rozeszli się, a Thor pozostał na miejscu czując, jak jego świat zmienia się, obraca dokoła. Potem poczuł czyjąś dłoń na swym ramieniu. Obejrzał się i zobaczył stojącą obok niego Gwen. Jej oczy wypełniały łzy. Poczuł, jak serce mu pęka. Zanim wyruszysz, porozmawiaj ze mną przez chwilę – powiedziała. –

Thor poszedł za nią, z dala od tłumu, w ustronne miejsce za kamiennymi murami. Podniosła na niego wzrok,

a po jej policzku spłynęła łza. – Nie chcę, byś jechał – powiedziała. – Proszę. Nie

po tym wszystkim, przez co przeszliśmy. Jeśli tego nie uczynię, tarcza nie zadziała – powiedział Thor. Imperium zaatakuje. A my wszyscy zginiemy. –

Potrząsnęła głową. – Już i tak nie żyjemy – powiedziała. – Miecza nie

ma. Tarcza nigdy już się nie podniesie. Ty zaś nigdy go nie znajdziesz. Umrzesz tylko gdzieś samotnie. Jeśli mamy umrzeć, wolę umrzeć razem z tobą. Thor potrząsnął głową. – Wówczas twoja śmierć i śmierć nas wszystkich

obciąży moje sumienie, gdyż nie spróbowałem odnaleźć miecza. Muszę to zrobić, Gwendolyn. Ty, ze wszystkich ludzi, musisz mnie zrozumieć. Proszę. Nie chcę cię opuszczać. Wiesz, jak bardzo cię kocham. Niczego innego nie pragnę jak pozostać przy tobie. Ale muszę to zrobić. Dla naszego królestwa. Dla Kręgu. Nie rozumiesz? Skinęła powoli głową, spuściła wzrok i otarła łzy. Thor poczuł spoczywający za połami jego koszuli pierścień, Ten, który zostawiła dla niego matka. W tej

jednej chwili nade wszystko chciał uklęknąć na jednym kolanie i oświadczyć się Gwendolyn, poprosić, by została jego żoną. Coś w nim samym mówiło mu, iż to była właśnie ta chwila. Czuł też jednak coś, co mówiło mu, iż nie postąpiłby uczciwie, oświadczając się w tej chwili. Miał wyruszyć za moment, udać się w podróż, która najpewniej oznaczała jego śmierć. Jeśli wyszłaby teraz za niego, zostałaby wdową, już na zawsze. To nie byłoby wobec niej uczciwe. Zdecydował zatrzymać pierścień przy sobie, a wkrótce po swym powrocie – jeśli powróci – oświadczy się jej i będą mogli spędzić całe życie ze sobą. Sięgnął ku jej twarzy, podniósł podbródek i spojrzał w oczy. Uśmiechnął się do niej, starł łzy, nachylił się i pocałował. Kocham cię, Gwendolyn – powiedział – Żadne słowa nie są w stanie opisać, jak bardzo. –

Zachłysnęła się łzami. Płacząc, rzuciła się w jego ramiona i przytuliła mocno. Nienawidzę cię za to, że wyjeżdżasz – powiedziała. –

– Tym razem będziesz bezpieczna – powiedział Thor

z bolącym sercem. – Zostajesz z tymi wszystkimi ludźmi.

Będziesz władać własnym dworem. Cała armia będzie cię strzec. Nikt już nie wyrządzi ci krzywdy. – Nie o siebie się martwię – powiedziała. – Lecz o

ciebie. Thor odsunął się w końcu i spojrzał głęboko w jej oczy. – Wrócę do ciebie, moja miłości – powiedział. –

Nic, ani ten księżyc, ani gwiazdy, ani niebiosa nie mogą powstrzymać mnie od bycia z tobą. Uśmiechnęła się słabo. Po policzku popłynęła kolejna łza. – Chciałabym w to wierzyć – odparła.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY ÓSMY

Król McCloud wypadł z zamku ogarnięty szałem i przebiegł plac królewskiego dworu. Drugie słońce zachodziło właśnie za horyzontem. Wsiadł na konia, ubódł go i ruszył galopem przez niewielkie miasto na czele dziesiątek oddanych mu wojowników. Przejechali pod jedną ze sklepionych łukiem bram i dalej polnym traktem prowadzącym na wzniesienie. Poganiał wierzchowca, bodąc go coraz mocniej i mocniej, czując, jak ogarnia go coraz większy szał. Dopiero co dotarły do niego wieści o ucieczce syna, a wraz z nim jego żony. Uwolnili się spod jego jarzma zanim zdążył poddać ich torturom i zabić oboje, wystawiając wszystkim na pokaz. Pałał żądzą mordu z powodu tej zniewagi. Nie mógł uwierzyć, że ta mała wiedźma przechytrzyła go w ten sposób. Był w podłym nastroju od momentu powrotu do domu, teraz zaś był wściekły ponad miarę. Nawet jeśli miałaby to być ostatnia rzecz, jaką zrobi, zamierzał wyprawić się na łowy, odszukać ich zanim schronią się na ziemiach MacGila, torturować i zabić własnoręcznie. Galopował, z dziesiątkami ludzi w odwodzie, w kierunku szczytu, z którego rozpościerał się wyraźny widok na okolicę, skąd mógł sprawdzić dokładnie, gdzie

byli i zdecydować o najlepszym sposobie ich pojmania. Niewdzięczny chłopak, pomyślał. Uświadomił sobie, iż popełnił błąd, pozwalając Bronsonowi żyć aż do tej pory. Wiedział już w momencie jego narodzin, że powinien go uśmiercić – wszystkim swoim synom zgotował taki los – aby nikt nigdy nie zagroził jego panowaniu, nie usunął z tronu. Był zbyt miękki. I teraz przyszło mu zapłacić za to cenę. Równie głupio postąpił, pozwalając córce MacGila żyć tak długo. Wiedział ze swych wcześniejszych doświadczeń, że pozbycie się kobiet zawsze było dobrym pomysłem. Wolał nie ryzykować. Na stare lata stał się miękki. Postanowił, że będzie okrutny i bezwzględny, jak nigdy dotąd. Popędzał konia krzykiem i pejczem, aż wierzchowiec zaczął krwawić i protestować głośno. W końcu, po wykańczającej jeździe, dotarli na szczyt wzgórza. Rozejrzawszy się, zauważył na horyzoncie swego syna Bronsona i Luandę. Galopowali w kierunku Highlands, pod niebem zabarwionym przez zachodzące słońce odcieniami szkarłatu, który tak bardzo pasował do jego obecnego nastroju. Złość rozgorzała w nim na nowo. Wyglądało na to, iż mieli nad nim dzień przewagi i ich pojmanie nie było takie proste. Lecz nie liczyło się to

wcale. Zamierzał na nich zapolować, uczynić z tego świetną zabawę. Zamierzał całą noc spędzić na koniu, jeżeli byłoby to konieczne, i rzucić się na nich, zmiażdżyć gołymi rękoma, pozbawiając ich życia. Siedział na koniu obserwując horyzont, dysząc ciężko i już miał smagnąć konia pejczem, przypuścić za nimi pogoń, kiedy nagle zauważył coś, co go zdumiało. Zamrugał oczyma kilkukrotnie, nie będąc pewnym tego, co widział. Przed sobą zobaczył armię na koniach, największą, jaką kiedykolwiek widział w swym życiu, niepodobną do niczego, na czym spoczął jego wzrok. Wyglądało na to, iż w jego kierunku, cisnąc się jak mrówki, zmierzała milionowa armia. Wypełniała sobą całą okolicę. Odwrócił się i dostrzegł ich wszędzie wkoło. Miliony ludzi zalewały jego ziemię plątaniną czarnych ciał i koni. I zbliżały się do niego z każdej strony. Nie potrafił zrozumieć, co się dzieje. Sądząc po ich strojach, byli to żołnierze Imperium. Ale przecież to było niemożliwe: jak mogli przedostać się przez kanion, wejść na ziemie Kręgu? – Czyżby tarcza zawiodła? – zaczął się zastanawiać,

a jego serce stanęło na chwilę. Zanim to do niego dotarło, nagle pojawiło się przed nim, ledwie kilka stóp od niego, tysiące ludzi – a na ich

czele jechał Andronicus, na koniu dwa razy większym od tego, którego dosiadał McCloud. Zbliżył się na kilka stóp do McClouda i wyszczerzył zęby w uśmiechu. Uśmiechał się złowrogo. Z ust wystawały jego kły, a ostre zęby lśniły w świetle zachodzącego słońca. Jego demoniczne, żółte oczy mówiły wszystko, o czym McCloud musiał wiedzieć: został pokonany. Nagle ogarnął go paniczny strach. Odwrócił się i spojrzał za siebie, jakby chciał rzucić się do ucieczki – zaraz potem jednak kolejne tysiące żołnierzy Imperium pojawiły się i tam, uniemożliwiając jakąkolwiek rejteradę. Został otoczony ze wszystkich stron. Nie miał dokąd uciekać. Przełknął głośno. Pierwszy raz w swoim życiu poczuł prawdziwy strach. Wiedział, z czym wiązała się całkowita porażka. Spoglądając na Andronicusa, oblizał suche wargi. Zastanawiał się, czy był jakiś sposób, by się z tego wydostać. – Mój panie – rzekł do Andronicusa drżącym głosem.

Cała jego pewność siebie gdzieś uleciała. – Miałeś okazję dojść do porozumienia ze mną –

warknął Andronicus stentorowym, donośnym głosem, dudniącym z jego szerokiej piersi. – I odmówiłeś. – Wybacz, panie – powiedział McCloud łamiącym

się głosem. – Właśnie miałem wysłać do ciebie ludzi z wiadomością, że chcę zawrzeć porozumienie. – Doprawdy? – powiedział Andronicus.

Odchylił się i zaryczał śmiechem. Jakoś w to bardzo powątpiewam – odparł Andronicus. – Kiepski z ciebie kłamca. Poza tym, niczego by to nie zmieniło. W moim świecie druga szansa nie istnieje. –

Odchylił się ponownie i uśmiechnął szeroko. Teraz dowiesz się, jak to jest lekceważyć wielkiego Andronicusa. –

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY DZIEWIĄTY

Thor siedział na koniu, jadąc stępa na czele niewielkiego oddziału złożonego z sześciu kompanów. Ich grupa odłączyła się właśnie od głównych sił Srebrnej Gwardii i legionistów, którzy wyjechali im na pożegnanie. Szóstka jeźdźców zatrzymała się przed głównym mostem Zachodniego Przejścia Kręgu. Zanim jeszcze wkroczyli na most, Thor i jego przyjaciele odwrócili się i spojrzeli na setki żołnierzy. Wszyscy wpatrywali się w nich z poważną miną, pełni podziwu i szacunku. Cokolwiek miało się wydarzyć, cokolwiek ich tam czekało, Thor czuł się, jakby znalazł swój dom. I rodzinę. Prawdziwą rodzinę. Wiedział też, jak rzadko coś takiego się zdarza. Z tego powodu jego wdzięczność będzie trwała po wieki. Kolk uniósł zaciśniętą pięść w powietrze, po czym obrócił ją do dołu w geście najwyższego szacunku i honoru. Wszyscy zebrani poszli w ślady Kolka, salutując Thorowi i jego kompanom – a oni odwzajemnili się tym samym gestem. Thor czuł niemal boską naturę jego wyprawy i postanowił zrobić wszystko, co w jego mocy, by ocalić królestwo. Obejrzał się i ujrzał twarz Gwendolyn. Stała między wojownikami i płakała. Ich oczy spotkały się. Widział w

nich miłość i odwzajemnił się takim samym spojrzeniem. Jej bezpieczeństwo znaczyło dla niego więcej niż jego własne. Modlił się ze wszystkich sił, aby pozostała bezpieczna wśród tych wielkich wojowników. Dostrzegał już w niej siłę MacGila, wspaniałą przywódczynię, którą miała się stać. Był z niej bardzo dumny. Wiedział, że jeśli nie wyruszy natychmiast, to nigdy tego nie zrobi. Musiał zebrać się w sobie. Odwrócił się, jego przyjaciele również, i jak na komendę wjechali powoli na most. Setki żołnierzy stały porozstawiane wzdłuż przeprawy i kiedy Thor przejeżdżał, wszyscy stawali na baczność. Kiedy ich mijał, podnosili pięści i salutowali. Setki mężczyzn stojących po obu stronach mostu pozdrawiało ich, salutując. Przekraczając kanion, z Krohnem u boku, oddalali się coraz bardziej od bezpiecznych ziem Kręgu. Upiorna mgła spowijająca to miejsce od zawsze, zaczęła unosić się i otaczać ich z wszystkich stron. Thor nie miał pojęcia, co ich czekało. Wiedział, że może być niebezpiecznie. Wiedział, że może to potrwać miesiące, nawet lata. Nie potrafił wyobrazić sobie ziem, na które się udawał. Ani stworów, których napotkają. Ani walk, które przyjdzie im stoczyć. Wiedział, że ich szanse były niewielkie. Wiedział też, że mogą nigdy nie odnaleźć Miecza. Nie wyjeżdżali

szukać przygód. Wyruszali na wyprawę bohaterów. Jadąc dalej Thor zaczynał uświadamiać sobie, że to nie cel czynił z kogoś bohatera – ale podróż, sama wyprawa. Gotowość jej podjęcia. Życie było krótkie. Teraz zdawał już sobie z tego sprawę. Nie ważne było, jak je zakończy. Istotne było, jak je przeżyje. Kiedy zatem spojrzał przed siebie, ogarnął wzrokiem rozległą dzicz, wiedział, po raz pierwszy w życiu, że właśnie zaczynał żyć naprawdę.

Koniec księgi 4 ciąg dalszy w

BLASK CHWAŁY

Spis treści ROZDZIAŁ PIERWSZY ROZDZIAŁ DRUGI ROZDZIAŁ TRZECI ROZDZIAŁ CZWARTY ROZDZIAŁ PIĄTY ROZDZIAŁ SZÓSTY ROZDZIAŁ SIÓDMY ROZDZIAŁ ÓSMY ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY ROZDZIAŁ DZIESIĄTY ROZDZIAŁ JEDENASTY ROZDZIAŁ DWUNASTY ROZDZIAŁ CZTERNASTY ROZDZIAŁ PIĘTNASTY ROZDZIAŁ SZESNASTY ROZDZIAŁ DZIEWIĘTNASTY ROZDZIAŁ DWUDZIESTY ROZDZIAŁ DWUDZIESTY DRUGI ROZDZIAŁ DWUDZIESTY TRZECI ROZDZIAŁ DWUDZIESTU CZWARTY ROZDZIAŁ DWUDZIESTY SZÓSTY ROZDZIAŁ DWUDZIESTY SIÓDMY ROZDZIAŁ DWUDZIESTY ÓSMY ROZDZIAŁ DWUDZIESTY DZIEWIĄTY ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY PIERWSZY ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY DRUGI ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY TRZECI ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY CZWARTY ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY PIĄTY ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY SZÓSTY ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY SIÓDMY

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY ÓSMY ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY DZIEWIĄTY