K. Webster - Sweet Jayne

                                           

       

Sweet Jayne K

W E B S T E R

Tłumaczenie: adulka1996 Korekta: mlody2202

2

„Harmonia nadejdzie jedynie z zagładą.”  Shannon A. Tompson „Death Before Daylight”                                        

3

SPIS TREŚCI P R O L O G................................................................................................................ 5 R O Z D Z I A Ł 1 ..................................................................................................... 17 R O Z D Z I A Ł 2 ................................................................................................... 28 R O Z D Z I A Ł 3 .................................................................................................... 39 R O Z D Z I A Ł 4 ................................................................................................... 49 R O Z D Z I A Ł 5..................................................................................................... 63 R O Z D Z I A Ł 6 .................................................................................................... 74 R O Z D Z I A Ł 7 .................................................................................................... 86 R O Z D Z I A Ł 8 .................................................................................................. 100 R O Z D Z I A Ł 9 ................................................................................................... 115 R O Z D Z I A Ł 10 ................................................................................................. 126 R O Z D Z I A Ł 11 ................................................................................................. 142 R O Z D Z I A Ł 12 .................................................................................................. 151 R O Z D Z I A Ł 13 ................................................................................................. 162 R O Z D Z I A Ł 14 ................................................................................................. 175 R O Z D Z I A Ł 15 ................................................................................................. 186 R O Z D Z I A Ł 16 ................................................................................................. 198 R O Z D Z I A Ł 17 ................................................................................................. 212 R O Z D Z I A Ł 18 ................................................................................................ 224 R O Z D Z I A Ł 19 ................................................................................................. 231 R O Z D Z I A Ł 20 ............................................................................................... 238 R O Z D Z I A Ł 21 ................................................................................................. 247 E P I L O G ............................................................................................................. 259    

PROLOG Nadia

Kurewsko nienawidzę Donovana Jayne. Wzburzony krzyk tkwi w moim gardle, ale jedno zdesperowane, błagające spojrzenie matki, a oddalam się od dupka w naszej drogiej kuchni, kierując się do drzwi z mocno zaciśniętymi wargami. Słowa jak: „pieprz się” lub „zjedz gówno i zgiń”, czy też „przestań gapić się na swoją siedemnastoletnią pasierbicę, kutasie” zostają przemilczane i czekają na końcu języka, pragnąc go zaatakować. Prawdę mówiąc, gdyby nie to, że mama kocha tego dupka, podzieliłabym się z nim swoimi myślami. Ale go kocha… przynajmniej tak mówi. Mama zasługuje na każdy kawałek szczęścia, jaki tylko może dostać. Tak długo była przygnębiona. Odkąd tata zginął w wypadku w hucie, w której pracował w okolicach Buenos Aires sześć lat temu, była zagubiona. Piękny uśmiech, który dawniej rozświetlał jej twarz, zachmurzył się. To, że wbiegła do ośrodka wczasowego nadętego magnata Donovana Jayne, było przypadkiem. Pracowała jako sprzątaczka w jednym z największych hoteli w Argentynie. Podczas swojej zmiany otworzyła drzwi, gotowa pozbierać brudne ręczniki, myśląc że nikogo tam nie było. Wychodził z łazienki po prysznicu, kiedy weszła. Gorąco przeprosiła i ruszyła do wyjścia, ale nie pozwolił jej odejść. Miłość od pierwszego wejrzenia, obydwoje tak twierdzą. Żart. Jakby ktokolwiek mógł kochać tego egocentrycznego dupka za mną. Nie tylko zabrał nas i przeniósł do Kolorado, aby się z nią ożenić, ale też w ostatniej klasie licealnej musiałam zostawić wszystkich swoich znajomych. Opuściłyśmy nasze proste, dwupokojowe mieszkanie w mieście, na które mama mogła sobie pozwolić za skromną wypłatę gosposi dla zapierającej dech willi na pieprzonej górze. Lecz jej uśmiech wrócił. Mama uśmiechała się jak wtedy, gdy tata jeszcze żył i to jedyny powód, dla którego tolerowałam gówno Donovana. 5 

A przez gówno, mam na myśli jego zaborczość w stosunku do „rodziny”. Sposób, w jaki pyszni się w tym mieście, przechwalając się jakbyśmy były parą cennych koni. Ale jeżeli ktoś źle na nas spojrzy, zamienia się w narcystycznego kretyna, który przypomina im, kto jest właścicielem tego miasta. My jesteśmy, mówi. Szczerze mówiąc, jestem zakłopotana byciem częścią „my”. Jeszcze dziesięć miesięcy. Mogę to przeboleć, ugryźć się w język i pozwolić mu pociągać za sznurki jeszcze dziesięć miesięcy. A następnie idę na studia. Nie wiem jeszcze gdzie, ale będzie to z całą pewnością daleko, daleko od Donovana i jego kompleksu wyższości.  Nadia Jayne! Kulę się na najniższym schodku przy przednim przedsionku i rozważam przebiegnięcie reszty drogi do przystanku autobusowego, aby uniknąć rozmowy z nim. Ale Donovan nie poddaje się tak łatwo. Jest przebiegły i zdeterminowany. Najlepiej pozwolić mu na wygłoszenie bzdur, a później odejść. Więc, w zamian, unoszę brodę i spoglądam na niego z uniesioną brwią, bez wątpienia ukazując moją pogardę dla niego.  Co?  syczę, mając nadzieję, że jad w moim głosie ukłuje. Znikome wzdrygnięcie na mój ton jest jedyną wskazówką, że go zraniłam, nim szybko maskuje to wyrazem obojętności. Musiał wcześniej przygotować się do pracy, skoro już nosi swój dziewiczy, ciemnoszary garnitur. Nigdy, ani razu, nie widziałam go bez garnituru. Ma trzydzieści sześć lat, jest dobrze zbudowany oraz przystojny. Ciemne włosy układa w sposób, który ma wyglądać niechlujnie, a szaroniebieskie oczy są przenikliwe. Zawsze kalkuluje i wyznacza następny ruch. Nie jestem ślepa na fakt, że fizycznie jest atrakcyjny. Lecz jego wnętrze czyni go świrem. A jest największym przeklętym świrem w okolicy. Widziałam sposób, w jaki na mnie patrzy, jakby chciał mnie przelecieć. Jego oczy ociągają się na moich gołych nogach, które odkrywa śmiesznie krótki mundurek szkolny; celowo go podciągnęłam, żeby już pierwszego dnia nie wyglądać jak stara panna, nim napotyka mój wzburzony wzrok.  Zapomniałaś pieniędzy na lunch  mówi, machając szeleszczącym studolarowym banknotem.  I dać staruszkowi pożegnalny uścisk. 6 

Gniew rozgrzewa moją klatkę piersiową. Czuję, jak wbija szpony w moją szyję, odsłaniając mnie przed nim. Jego uśmieszek mówi, że wie, że pociągnął za strunę. Zaciskam pięści, żeby powstrzymać się od zrobienia czegoś głupiego, jak pokazanie mu środkowego palca. Już i tak dostałam szlaban na samochód, który kupił mi latem po oficjalnej przeprowadzce. Nie prowadziłam go jeszcze ani razu.  Pyskujesz, więc twoje przywileje zostaną zabrane. Mój dom, moje zasady.  Pieprzyć go i jego zasady.  Nie jesteś moim ojcem.  Tracę opanowanie. Wizje mojego kochającego taty przemykają przez głowę i czuję znajomy ból w klatce piersiowej z powodu jego straty. Robi kilka kroków w moją stronę i błyska szerokim uśmiechem, ukazując idealne, białe zęby.  Z technicznego punktu widzenia jestem twoim ojcem. Jeśli zapomniałaś, może ponownie powinnaś sprawdzić swój dowód. W oczach wzbierają łzy, lecz zaciskam szczękę. Nie pozwolę im wypłynąć i dać mu satysfakcję, że może mnie tak łatwo zirytować. Ale ma rację. Donovan jest dobry w tym, co robi. Przystępuje do akcji, nabywa nieruchomości  w tym wypadku matkę i mnie  i oznacza swoim nazwiskiem. Dupek upewnił się, żeby legalnie mnie zaadoptować, więc także noszę nazwisko Jayne. Nie jestem już Nadią Blanco. Od dwóch miesięcy oficjalnie nazywam się Nadia Jayne. Z irytacją dreptam po schodach i podchodzę do miejsca, gdzie stoi. Jego oczy błyszczą podnieceniem, gdy się zbliżam. Idę o pięć dolców, że jest twardy. Przepływa przeze mnie więcej gorąca, tym razem torując sobie drogę do moich policzków, i drżę na ten pomysł. Boże, moja biedna mama. Wyciąga pieniądze, ale kiedy sięgam po nie, ściska mój nadgarstek. Jego oczy ciemnieją i przyszpila mnie stanowczym wzrokiem.  Nie zawstydź mnie. Dyrektor szkoły zasiada w zarządzie mojej firmy. Nie dopuszczę, żebyś zhańbiła nazwisko Jayne  mówi chłodno.  Nie chcę musieć przełożyć cię przez kolano za bycie złą dziewczynką. Moja szczęka opada i gapię się na niego. Wiedziałam, że ten sukinsyn był zboczeńcem, ale przeszedł na zupełnie nową płaszczyznę szaleństwa. 7 

 Och, nie udawaj tak zdziwionej, Nadia. Wiesz, że nie jestem przeciwny dyscyplinowaniu cię. Jeżeli dobrze pamiętam, nadal masz szlaban na samochód za nastawienie. Byłbym bardziej niż szczęśliwy próbując innych metod karania. Oczywiście twoja postawa wciąż jest do dupy. Być może małe lanie tyłka będzie dla ciebie dobre. Gdy próbuję wyrwać rękę z jego uścisku, chwyta mocniej i przyciąga mnie bliżej. Jego woda kolońska atakuje moje płuca i niemalże duszę się przez mocny zapach.  ¡Te odio!  syczę. Nienawidzę cię. Wyszarpuję rękę, biorę kilka kroków do tyłu. Kącik jego ust unosi się w diabelsko przystojnym uśmiechu.  Powiedz, że będziesz grzeczna. Piorunuję go wzrokiem i potakuję, nie dając mu satysfakcji poprzez słowa. Jego oczy leniwie muskają moją twarz i zatrzymują się na ustach.  Dobrze  mówi, jego uśmiech słabnie, a oczy znowu odnajdują moje. – Miłego pierwszego dnia w szkole, słoneczko.  Jego wzrok łagodnieje na krótką chwilę. Przez jedną niewielką sekundę wydaje mi się, że Donovan Jayne potrafi być człowiekiem. Nie jakimś dupkiem, któremu muszę się podporządkowywać aż do dnia, gdy skończę osiemnaście lat i będę mogła uciec.  Chodź tutaj.  Tym razem jego głos jest zachrypnięty. Z arogancją pozostaje w tyle; przyłapuję się na tym, że chętnie do niego podchodzę. Z jakiegoś dziwnego powodu, niemalże szukając pocieszenia. Kiedy jestem wystarczająco blisko, pokonuje resztę dystansu swoimi długimi nogami, potem jego silne ramiona owijają się wokół mnie, przyciągając do twardej piersi. Sztywność, jaką zawsze podtrzymuję, kiedy przebywam obok niego, topi się, gdy mnie obejmuje. Tym razem nasz uścisk jest inny. Choć raz niewymuszony. Jego zapach, jak zawsze, okrywa mnie, i z doświadczenia wiem, że będę go czuć przez cały dzień. Stałe przypomnienie jego żelaznej kontroli nad moim życiem. Jednak dzisiaj mam nadzieję, że doda mi uncję jego pewności siebie, kiedy będę starała się poznać nowych przyjaciół w nowej szkole.

8 

 Tutejsi chłopcy nie są ciebie godni  mówi z żartobliwym pomrukiem.  Wiem o tym, bo się tu wychowałem. Trzymaj się od nich z daleka. Nie zasługują na ciebie. Niewielki uśmiech szarpie moje usta. Prawdopodobnie jest to najsłodsza rzecz, jaką kiedykolwiek do mnie powiedział. Unoszę głowę i spoglądam w jego oczy, które lśnią emocjami, jakich przyczyny mogę nigdy nie poznać.  Może nie lubię chłopców.  Unoszę wyzywająco brew. Jego miękkie rysy przechodzą w grymas niezadowolenia, chwilowo mnie ogłuszając.  Nie powinnaś lubić nikogo. Szkoła powinna być twoim głównym priorytetem. Zabronię ci randkowania – z chłopcami lub dziewczynami – jeśli twoje oceny spadną. Boże, nienawidzę go. Jak mogłam się tak łatwo zapomnieć? Zanim mnie wypuszcza, klepie w tyłek i całuje czubek głowy. Kiedy tylko się odsuwa, wyszarpuję pieniądze z jego uchwytu i uciekam. Jestem w połowie długiego, żwirowego podjazdu, gdy zdaję sobie sprawę z łez na policzkach.  Nadia  woła mnie z cieniem żalu w głosie. Wycieram łzy, odwracam się, żeby spojrzeć na niego. Na całej twarzy ma wypisane przeprosiny, ale jego uparte usta odmawiają wypowiedzenia ich.  Co?  popędzam. Pociera policzki dłońmi, przybierając niemal wściekły grymas. Jego kroki przyspieszają, gdy podchodzi do drzwi i otwiera je, wołając do mnie przez ramię:  Miłego dnia w szkole. Nie odpowiadam, kiedy drzwi zatrzaskują się za nim, ale w zamian mu macham. Gdyby nie on i jego „nieśmiertelna” pieprzona miłość do mojej matki, pisałabym z moją przyjaciółką Julienne, próbując wymyśleć sposób, żeby zmyć się z ostatnich zajęć. Zamiast tego znajduję się w innym kraju, będę w zupełnie nowej szkole i całkowicie bez przyjaciół, z nikim, z kim mogłabym porozmawiać oprócz mamy i irytująco przystojnego ojczyma. Dzięki, tatusiu. Kiedy docieram do drogi przy skrzynce pocztowej, siadam na trawniku i ignoruję zimno porannej rosy, moczącej mój tyłek przez spódnicę. Wierzchem dłoni ocieram łzy i próbuję pominąć fakt, że mój ojczym jest kutasem. To było 9 

głupie, myśleć że za garniturem i twardym wzrokiem skrywa się naprawdę miły mężczyzna. Wątpię, że kiedykolwiek znowu popełnię ten błąd, opuszczając swój pancerz obronny.  Proszę, nie mów mi, że tutaj mieszkasz  woła głos z drogi. Odnajduję dźwięk młodego głosu i dostrzegam dziewczynę, mniej więcej w moim wieku, która podchodzi do mnie. Jej włosy na czubku są pofarbowane na czarno, a poniżej na jasny blond. Podtrzymuje je w niechlujnym koku, który uwidacznia parę kolczyków w uszach. Mundurek, który ma na sobie, wygląda jak mój, ale jest pognieciony i lekko workowaty.  Proszę, powiedz mi, że jesteś tutaj, aby pomóc mi uciec  odpowiadam. Marszczy brwi, gdy podchodzi i sprawdza mnie.  Dlaczego płaczesz? Spuszczam wzrok na kolana i szarpię luźną nitkę spódnicy.  Nienawidzę mojego ojczyma. Siada obok i naśladuje moją pozę ze skrzyżowanymi nogami. Obserwuję z fascynacją, jak wyciąga paczkę papierosów i zapala jednego.  Zabawne. Ja też nienawidzę mojego ojczyma. Podmuch dymu otacza nas, gdy wypuszcza powietrze. Chwilę siedzimy w ciszy, ona pali, a ja planuję sposoby na zabójstwo Donovana. W końcu przemawia:  Jestem Kasey. Podaje mi papierosa i delikatnie biorę go od niej. Nie palę, jednak nie chcę odstraszyć mojego pierwszego potencjalnego przyjaciela byciem przemądrzałą.  Nadia. Biorę macha, a następnie kaszlę, nim oddaję jej papierosa.  Jesteś nowa w Aspen High?  pyta. Lustrując ją, przyglądam się jej rysom. Mimo ciemnego eyelinera i mocnej purpurowej szminki, ukrywa się tam ładna twarz. Orzechowe oczy wyglądają na smutne, jakby miała do opowiedzenia całe swoje życie.  Tak. Przeniosłam się tutaj z Argentyny, latem tego roku. Marszczy brwi w zakłopotaniu.  Nie brzmisz jak obcokrajowiec. Śmieję się i przewracam oczami. – Jak dokładnie brzmi obcokrajowiec?

10 

Jej policzki lekko czerwienieją, ale próbuje ukryć zakłopotanie zaciągając się papierosem.  Nie wiem. Na przykład, nie mówisz w innym języku lub masz akcent czy cokolwiek innego.  Los Americanos pueden ser tan ignorantes  mówię jej z uśmieszkiem. Amerykanie potrafią być takimi ignorantami.  Czy to jest lepsze? Marszczy na mnie nos.  Co powiedziałaś?  Obraziłam cię – mówię, wzruszając ramionami.  Jeżeli ci wyjaśnię, to odbierze całą zabawę.  Suka  mówi z uśmiechem i pokazuje mi środkowy palec. Przebiegam palcami przez długie, ciemne kosmyki, które są nadal gładkie po prostowaniu tego ranka.  W mojej starej szkole uczyliśmy się i angielskiego, i hiszpańskiego. Wszyscy tam mówią płynnie w obydwu językach. Matka zawsze wpajała mi, że znajomość wielu języków pomoże odnieść sukces, zwłaszcza gdy wyjadę na studia do innego kraju, takiego jak USA. To jej marzenie, nie moje. Chyba się spełniło. Śmieje się.  Studia. Musi być miło mieć takie możliwości.  Każdy ma takie możliwości  mówię z dezaprobatą, marszcząc brwi. Szybko się podrywa i strzepuje w połowie spalonego papierosa na ulicę.  Nie, gdy jesteś biedna  mówi i wskazuje na przyczepę za linią drzew po drugiej stronie drogi.  Kiedy jesteś biedna, jedyną opcją jest znalezienie pracy w tym gównianym mieście i wyskoczenie z kilkoma dzieciakami. Twoje przeznaczenie, jeśli jesteś jak ja, to bycie workiem bokserskim dla jakiegoś dupka. Żoną pijaka, który cię bije. Nie masz przyszłości. Brak miłości. Długo i kurewsko szczęśliwie. Wystarczy zapytać moją matkę. Unoszę brodę, aby zobaczyć, że jej wyraźnie drży. Nie wiele wiedząc o tej dziewczynie, a jednocześnie nie chcąc jej zdenerwować, szybko mówię pierwszą rzecz, która przychodzi mi do głowy:  Na zdrowie  wypowiadam z kpiną.  Za matki z całego świata, które poślubiły pieprzonych dupków.

11 

Patrzy na mnie i niewielki uśmiech pojawia się na jej ustach. Za pomocą paru szybkich mrugnięć odgania przygnębienie w oczach i znów się opanowuje.  Twoje zdrowie.  Wiesz  mówię do niej, kiedy zrywam źdźbło mokrej trawy i próbuję je związać  możesz iść na studia. Nie musisz być jak twoja mama. Odpowiada sarkastycznym śmiechem.  Boże, brzmisz jak Taylor  mówi ze smutkiem, ale potem jej dolna warga drży.  Kim jest Taylor?  pytam, myśląc nad jej nagłą zmianą nastroju. Gapi się na mnie tak, jakbym straciła rozum, ale potem odpowiada:  To po prostu ktoś, kogo kiedyś znałam.  Wyczuwam kłamstwo w jej słowach. Był kimś więcej niż to. Wiele więcej.  Poza tym  mówi, zmieniając temat  za jakie pieniądze pójdę na studia? Tym razem ja jestem tą, która patrzy na nią jakby właśnie wypełzła spod skały.  Um, dotacje? Stypendia? Duh. Wzrusza ramionami.  Może. Ale studiowanie nie jest tym, co chcę robić. Czekam na rozwinięcie, jednak nie robi tego. W końcu, po kilku minutach pytam:  Więc co chcesz robić? Odwraca się, obserwując mnie z wyrazem zakłopotania, zębami szarpiąc dolną wargę. Ekspresja sprawia, że wygląda na młodszą, kontrastuje z mocnym makijażem. Z jakiegoś powodu Kasey chowa się za wyglądem emo. Zastanawiam się, jak wyglądałaby w naturalnym kolorze włosów, jakikolwiek mógłby być.  Będziesz się ze mnie śmiać. Przewracam oczami.  Dobrze, będę pierwsza. Moje także jest śmieszne. Możemy śmiać się razem. Kąciki jej warg wyginają się w małym uśmiechu.  W porządku.  Zawsze chciałam zostać kucharzem. Być może zastępcą szefa kuchni lub cukiernikiem. Nie jestem stuprocentowo pewna, ale kocham jedzenie. Jak widać  mruczę i wskazuję swoje atrakcyjne ciało. Kładzie dłonie na biodrach i unosi na mnie brwi.  Żartujesz? Zabiłabym za twoje ciało. Nadal czekam na cycatą wróżkę, by pokazała się i obsypała mnie 12 

jakimś magicznym pyłem. Ale oczywiście ona przypadkowo rozsypała cały słoik na ciebie. Obie wybuchamy śmiechem i ocieram łzy  tym razem ze śmiechu.  Uważaj, czego sobie życzysz  drażnię.  A teraz powiedz mi. Zapala kolejnego papierosa, jakby na odwagę, by zacząć mówić. Po kilku machach napotyka mój wzrok.  Chcę zajmować się dziećmi.  Wydaje się całkowicie wykonalne. Coś jak gotycka opieka nad dziećmi?  pytam z uśmiechem.  Wszystkie będą nosiły koszulki z Metallicą i przeklinały? Będą miały chwilę na papierosa zamiast przerwy?  Ugryź mnie.  Śmieje się i kopie do mnie kilka kamieni z podjazdu. Wciąż się uśmiecham, gdy pisk opon zwraca moją uwagę na drogę. Kasey strząsa wciąż zapalonego papierosa na ulicę i obie obserwujemy jak czarny SUV pędzi ulicą, zmierzając w naszą stronę.  Zwolnij, dupku!  krzyczy i pokazuje pojazdowi środkowy palec, gdy się zbliża. Pisk opon ogłusza mnie, kiedy zatrzymuje się przed miejscem, na którym siedzę, obok skrzynki pocztowej. Drzwi zostają otwarte z szarpnięciem, i zanim dowiaduję się do kogo należą, widzę czarne glany. Rzucając spojrzenie na Kasey, dostrzegam nerwowość na jej twarzy, kiedy robi krok do tyłu. Gdy odwracam głowę w stronę samochodu, widzę dlaczego. Wielki mężczyzna, ubrany na czarno, w kominiarce zakrywającej twarz, atakuje ją. Dzieje się to tak szybko, że mój sparaliżowany tyłek siedzi na ziemi i mogę tylko patrzeć na to, co rozgrywa się naprzeciwko. Wypuszcza przeraźliwy pisk, kiedy on biegnie za nią. Kasey nie jest daleko, zanim ma on swoje masywne ramiona owinięte wokół jej talii. Jej długie nogi kopią dziko, kiedy ciągnie ją do samochodu. W momencie gdy jej przerażone spojrzenie napotyka moje, rzucam się do działania.  Nie! Przestań!  krzyczę, kiedy wspinam się na kolana, gdy przechodzi obok mnie.  Puść ją. Chrząka z wysiłku przez jej poczynania, ale zręcznie napotyka mój wzrok. Oczy pod maską są dzikie i szalone. Próbuję zyskać lepszy widok na mężczyznę, 13 

gdy unosi kolano w powietrze. Spód jego wielkich butów uderza w mój policzek z siłą huraganu. Ciemność wybucha przede mną, oślepiając na mężczyznę, który porywa moją przyjaciółkę i znowu opadam na trawę, uderzając głową o ziemię. Gdy próbuję odzyskać zmysły, słyszę trzaśnięcie drzwi pojazdu, pierwsze, kiedy wpycha ją do samochodu. Kolejne po tym, jak umościł się w środku. SUV piszczy i transportuje idiotę w dół drogi. Ogarnia mnie fala zawrotów głowy, ale szybko przekręcam się na bok i próbuję odczytać tablicę rejestracyjną. Zbyt rozmazana. Za daleko. Następnie koc ciemności przyćmiewa moją wizję i tracę przytomność

*** Nie jestem pewna czy to minuty, czy godziny później, kiedy słyszę przejęty głos Donovana i powoli odzyskuję przytomność.  Nadia, dziecko  mruczy, gdy kołyszę moją głowę w ręku.  Co się stało? Moje oczy skupiają się tylko na drodze, gdzie w połowie spalony papieros Kasey z czerwoną wiśnią na końcówce, wiruje na wietrze. Kiedy nie odpowiadam, wślizguje pode mnie ramiona i przyciąga do swojej piersi. Zazwyczaj nienawidzę Donovana, ale teraz go potrzebuję. Potrzebuję, żeby trzymał mnie jak robiłby to tata. Żeby powiedział mi, że wszystko będzie w porządku. Żeby zapewnił, że Kasey i mężczyzna, który ją zabrał to tylko głupi wytwór mojej nastoletniej wyobraźni.  Selene!  Donovan krzyczy do mamy.  Zadzwoń pod 911! Nadia chyba została zaatakowana. Jej nos krwawi i jest zdezorientowana. Jego ciemne brwi są zaciśnięte w szczerej trosce i to mnie pociesza.  Kasey  mruczę i powoli mrugam. Wielka migrena owija swe diabelskie pazury wokół mojej czaszki i miażdży mnie.  On zabrał Kasey.

14 

Jego oczy rozszerzają się i znów rzuca spojrzenie w dół ulicy, jakby chciał dostrzec pojazd, który dawno zniknął. Gdy ponownie odwraca się, by spojrzeć na mnie, wyciska niewinny pocałunek na moim czole, po czym przyszpila palącym spojrzeniem.  Cii. Powiemy policji. Już jesteś bezpieczna, Nadia. Dopilnuję, by nic ci się nie stało.  Wtedy przeklina.  Jezu Chryste, to mogłaś być ty. Chcę poczuć się lepiej, że to nie byłam ja, ale nie. Wszystko, o czym mogę myśleć to jej przerażony wyraz twarzy. Fakt, że ktoś ją zabrał. Że, jeżeli policja nie będzie w stanie jej odnaleźć, nigdy nie będzie trzymała dzieci, opiekując się nimi jak marzyła. Ktoś mógł ją wykorzystać. Nawet zgwałcić. A co gorsza, zabić. Kasey miała rację. Nie ma przyszłości. Donovan wnosi mnie po schodach naszego domu, w którym przed chwilą zachowywał się jak zboczeniec i obmacywał mój tyłek. Wydaje się to takie małe w porównaniu do tego, z czym obecnie mierzy się Kasey  zabrana przez jakiegoś pokręconego sępa. Gdy irytowałam się i byłam niemiła dla ojczyma, ona traciła pieprzony rozum w szponach szaleńca. Naprawdę jestem zepsutym bachorem. Dziewczyną, która nie wie, jak ma dobrze.  Proszę, pomóż mi ją odnaleźć  błagam go ze łzami w oczach. Wpatruje się we mnie przez dłuższy moment, marszcząc brwi, szargając swoją przystojną twarz. Kiedy w końcu otrząsa się z tego, co go powstrzymywało, potakuje.  Zrobię, co mogę, skarbie. Przysięgam na pieprzonego Boga, że zrobię wszystko, co w mojej mocy, żeby ją odnaleźć.  Intensywność jego przysięgi, aby odnaleźć przypadkową dziewczynę, obcą mu, zaskakuje mnie. Nowo odnaleziony szacunek dla niego zaczyna się we mnie głęboko zakorzeniać. W tej chwili zdaję sobie sprawę, że Donovan nie może być taki zły. Iskra człowieczeństwa, którą ujawnił wcześniej, znów powraca. Widzę obietnicę w jego przenikliwym spojrzeniu  obietnicę, że mnie uszczęśliwi. Rozpieści swoją małą dziewczynkę.

15 

A jeśli podlizywanie się jest tym, czego potrzeba, żeby odnaleźć Kasey, to jest to, co zrobię. Muszę ją uratować. Przysięgam na Boga, że w jakiś sposób znajdę ją i uratuję. Będzie miała przyszłość. Swoje szczęśliwe zakończenie. Dopilnuję tego.

16 

ROZDZIAŁ 1 Kasper

Około dziesięciu lat później… Nienawiść. Dziewięcioliterowe słowo, które zżarło dziewięć lat mojego życia. Dziewięć pieprzonych lat. Dyktuje każdą moją myśl, każdą reakcję i każdy ruch. Stałem się duchem osoby, jaką byłem wcześniej i chętnie przyjąłem nowy wizerunek. Nową maskę. Stałem się koszmarem. Jasne, możesz nazwać mnie jednym z tych dobrych. Ale ja wiem lepiej. Mimo wyborów zawodowych i porządnego zachowania, wewnątrz jestem czymś mrocznym i zaciekłym. Pod krzywymi uśmieszkami i zarozumiałą fasadą, jestem piekielną burzą furii i wściekłości. Mój ogień płonie dla jednej osoby. Tak jasny i lśniący  niezwykle gorący. Pragnę zdziesiątkować wszystko na jej drodze, łącznie z nią. Uczyniłem ze swojego życia misję, by ją zniszczyć. Nie chcę jej zabić. Nie, to byłoby zbyt cholernie łatwe dla suki. Zamiast tego pragnę wykorzystać każdą pojedynczą rzecz, o którą się troszczy i zniszczyć ją. Chcę, żeby oglądała jak drę i rozszarpuję całe jej życie, wtedy zrównam pozostałości z ziemią. Musi zapłacić za bycie głupią, bezużyteczną cipą.  Przyjdziesz na sobotni mecz?  pyta Rhodes w drzwiach mojego biura.  Ashley była wściekła, bo zrobiła dla ciebie roladki, a ty nie zjawiłeś się ostatniego weekendu. Wiesz, jak emocjonalny staje się jej ciążowy tyłek. Uśmiecham się złośliwie i wzruszam ramionami. Jason Rhodes i ja znamy się od dawna. Od licealnych lat. Jest jednym z niewielu facetów na posterunku, których szczerze lubię i nie przeszkadzają mi wspólne wyjścia.  Nie wiem, stary. 17 

Wiesz, jak to jest o tej porze roku. Każdy chce wybudować to gówno, by móc się nim cieszyć na wiosnę. Zrobiłem już dwa piętra i altanę, a mamy dopiero drugi tydzień listopada. Jeżeli będę wolny, wpadnę. Kręci głową.  Za dużo pracujesz. Co, bycie porucznikiem i naczelnym suk nie wystarczy? Zamierzasz spędzić cały swój wolny czas budując to cholerstwo?  Jego radio piszczy i odpowiada, że jest w drodze. Nim odwraca się do wyjścia, błyska łobuzerskim uśmieszkiem.  Ash mówi, że Cassidy przyjdzie. Chce wrócić na twojego oziębłego fiuta, odkąd bzyknąłeś ją na mojej trzydziestce w zeszłym miesiącu.  Ssij mi, detektywie  chrząkam, chwytając swojego penisa.  Nie masz lepszego gówna do roboty niż zamartwianie się o moje życie seksualne? Tłumi śmiech i kieruje się na korytarz, wychodząc z mojego biura i rzuca przez ramię:  Tylko o tym pomyśl. Obciąganie, kiełbasa i mnóstwo piwa. Jest lepszy sposób na spędzenie sobotniej nocy? Gdy odchodzi, uśmiech opuszcza moje wargi i gwałtownie otwieram plik, by kontynuować pracę. Szczypię grzbiet nosa i zamykam oczy. Jak zawsze, mój umysł mknie do niej. Suka. Odpowiedzialna za moją siostrę. Żołądek podchodzi mi do gardła, nienawiść wypełnia wnętrzności. Ze wzburzeniem otwieram oczy i zaczynam przeszukiwać dokumenty w szufladach. Moja zmiana zakończyła się pół godziny temu i jestem zmęczony jak diabli. Chcę wrócić do domu, przeprowadzić trochę badań i, kurwa, odlecieć. Kiedy biurko jest czyste, wyciągam z kieszeni klucz do szuflady i otwieram ją. Wewnątrz znajduje się jeden plik. Plik, na którego punkcie mam obsesję, od kiedy dołączyłem do wydziału policji w Aspen pięć lat temu. Wtedy otrzymałem odpowiedzi na pytania, które mnie zadręczały, tak myślałem. Przypuszczałem, że rozwikłam tajemnicę, której nikt inny nie był w stanie. Zamiast tego, znalazłem jej oświadczenie. Znalazłem jej zdjęcia.

18 

Znalazłam wizytówkę jej kosztownego prawnika i zeznania jej ojczyma. Ze wszystkich ludzi, pieprzony Donovan Jayne. Lecz nigdzie nie znalazłem żadnej wskazówki naprowadzającej na kutasa, który zabrał Kasey. Głupia suka przyglądała się, gdy ten chory skurwiel porywał moją siostrę i nic nie zrobiła. Kompletnie nic. Obserwowała, jak on  mężczyzna ubrany na czarno, w masce  wepchnął Kasey do swojego czarnego samochodu  żadnej marki czy modelu  i odjechał. „Nie pamiętam.” „Nie wiem.” Te dwa zwroty zostały użyte w raporcie więcej razy, niż mogłem zliczyć. Ale to kłamstwo, ponieważ policzyłem. W rzeczywistości, zakreśliłem każdy raz, kiedy nie pamiętała. Wszystkie dwadzieścia sześć razy. I wszystkie osiemnaście razy, kiedy nie wiedziała. Bogata dziwka nadal miała kurewsko wspaniałe życie. Tymczasem moja siostrzyczka prawdopodobnie została rozczłonkowana i leżała na dnie jakiegoś pieprzonego jeziora. Z hukiem ciskam pięścią w biurko, rozlewając i rozpryskując zimną kawę na dokument. Przerzucam go do tyłu i przebiegam palcami po dacie ostatniego nagrania. Jest to ostatni raz, kiedy widziałem durną sukę. Na kilka lat wyjechała do szkoły w Los Angeles. Następnie wróciła do Kolorado, do pracy w Aspen Pines Lodge na szczycie góry Donovana. Myślałem, że to będzie moja szansa. Że może w końcu wykorzystam okazję, by zamienić jej życie w piekło. Nawet wprawiłem w ruch plany. Ale potem, kurwa, zniknęła. Na trzy cholerne lata. I do tej pory próbuję ją zlokalizować. Mój telefon brzęczy i widzę wiadomość od matki, która sprawia, że kawa w moim żołądku kwaśnieje. Mama: Tęsknię za tobą. Przyjdź zobaczyć się z nami w The Joint.

19 

Przewracam oczami, ignoruję jej wiadomość i pakuję plik z powrotem do biurka. Kiedy zostaje zamknięte, wystukuję odpowiedź. Ja: Może. Jest tam dupek? Stoję za biurkiem i rozciągam się, zanim chwytam kluczyki z narożnika. Nie jestem w nastroju, by widzieć się z Dalem, ale wiem, że mama będzie mnie kurewsko nękać, dopóki nie przyjdę w odwiedziny, więc decyduję się wpaść na kilka minut, aby załatwić to po drodze z pracy do domu. Nim opuszczam biuro, pobieżnie omiatam je wzrokiem, żeby upewnić się, że wszystko jest na miejscu. Rhodes żartuje ze mnie, mówi, że jestem socjopatą albo jakieś inne gówno, ale nie poświęcam mu żadnej uwagi. To spostrzegawcza natura czyni mnie dobrym śledczym i zapewniła awans na zastępcę w młodym wieku dwudziestu dziewięciu lat ubiegłego roku. Dbałość o szczegóły jest moją specyficzną cechą, która dobrze spełnia swoją funkcję. Chciałbym udzielić tej suce lekcję albo dwie o zwracaniu pieprzonej uwagi na istotne szczegóły. Zamierzam opuścić pokój, kiedy zauważam, że tabliczka na moim biurku została przesunięta. Ze zirytowanym pomrukiem wyrównuję ją, więc porucznik Kasper Grant jest idealnie proste. Jakikolwiek pieprzony dupek to zrobił, mam zamiar go zranić. Na moich ustach igra uśmiech, wiedząc, że prawdopodobnie to Rhodes. Dorwę kutasa później. Zamykam biuro, nim ruszam korytarzem. Kiedy mijam drzwi szefa, woła mnie.  Ghost, pozwolisz tu na chwilę? Z westchnieniem skręcam i wchodzę do jego biura. Ma skrzywioną minę i marszczy brwi, patrząc w telefon. Czekam cierpliwie, aż jego rysy złagodnieją, a wtedy spogląda na mnie z lśniącym, głupim uśmiechem. Myśli, że może mnie oszukać. Lecz zapomina, że znam go od zawsze. Znam te jego lśniące uśmiechy oraz niefrasobliwe osobowości, są wszystkim oprócz szczerości. Są wymuszone. Wszystko jest częścią tego, co przychodzi z jego prestiżową posadą szefa policji. Chociaż, kim, do cholery, jestem, aby osądzać? Ludzie się zmieniają. Widocznie 20 

Logan chce być teraz kimś uprzejmiejszym. Nabiera całe miasto, więc myślę, że wykonuje cholernie dobrą robotę.  Wracasz do domu?  pyta, chowając telefon do kieszeni sztywnej, białej koszuli. Odznaka, ukazująca jego imię, naczelny Logan Baldwin, jest schludna i prosta. To jeden z powodów, dla którego dobrze dogaduję się z Loganem. On też widzi wartość w detalach. W niektórych trudnych przypadkach przeprowadzamy burzę mózgów i znajdujemy odpowiedzi, na które wielu detektywów nie zwraca uwagi. Mogę nie wierzyć jego sztucznym uśmiechom, ale jest cholernie dobrym gliną. Którego szanuję.  Zamierzam udać się na chwilę do The Joint i odwiedzić mamę  mówię mu, przebiegając palcami przez zarośnięte, prawie czarne włosy. Potrzebuję je przyciąć, ale odkąd pieprzyłem Reginę przy kontuarze w salonie po godzinach kilka tygodni temu, zrobiła się przylepna i prześladuje mój tyłek. Jeśli pójdę po nową fryzurę, będzie chciała ssać mojego fiuta lub kto wie co jeszcze. I szczerze mówiąc, nie była w tym zbyt dobra za pierwszym razem. Nie jestem chętny na drugie podejście. Muszę po prostu zabrać dupę do Quick Cut albo Ashley zrobi to przy następnej wizycie.  Ach, The Joint. Będzie Dale?  pyta, marszcząc brwi. Oboje kurewsko go nienawidzimy. Ze względu na konflikt interesów, nie wolno mi ścigać Dalea, jako że to mój ojczym i w ogóle. Ale było kilka zdarzeń, kiedy pobił mamę, a ona dzwoniła do mnie z płaczem, i Logan zajął się nim. To, że twój szef wie, iż jesteś produktem białej biedoty to jedno. Zupełnie inną rzeczą jest, kiedy wiedzą twoi podwładni. Większości z tych dupków nie podoba się przyjmowanie poleceń od „dzieciaka”, jak niektórzy mnie nazywają. Jeżeli wiedzieliby o mojej pojebanej rodzinie, byliby więcej niż zadowoleni, trując o tym i straciłbym cały szacunek, na jaki zapierdalałem. Więc Logan wkracza, kiedy tego potrzebuję i jestem mu za to wdzięczny.  Być może. Postaram się go nie zabić  żartuję.  Czego potrzebujesz?  Mógłbyś podjechać do mieszkania Jimmyꞌego Salem? Jest w interesach poza miastem. Zadzwonił i powiedział, że jeden z jego sąsiadów doniósł mu, że widział jakieś dzieci próbujące się włamać. Prawdopodobnie to tylko dzieciaki, 21 

ale zerkniesz, dobra? Jimmy i ja znamy się od dawna, więc powiedziałem mu, że sprawdzimy. Zrobiłbym to, ale muszę załatwić coś pilnego.  Wstaje i przesuwa ręką po marynarce.  Pewnie  mówię, gdy ruszam do wyjścia.  Do jutra. Dzwoni telefon stacjonarny i pospiesznie wyszczekuje rozkazy do jednego z mundurowych. Pozostawiając go, żeby poradził sobie z problemem na własną rękę, wychodzę z budynku, śpiesząc do mojego służbowego Camaro. Jedynymi nieoznakowanymi samochodami policyjnymi w departamencie jeździmy Logan i ja, podczas gdy reszta chłopaków prowadzi typowe radiowozy. Kiedy podał mi kluczyki do czarnej maszyny, prawie, kurwa, umarłem. Od zawsze słyszałem, że wydziałom policji brakowało funduszy. Nie naszemu. W jakiś sposób Loganowi udało się pozyskać znaczne wsparcie ze strony społeczności. Z wrodzonym urokiem i dobrym wyglądem, uśmiechem wyciągnął darowizny od wielkich tyłków. Cholera, nie narzekam. Naciskam przycisk, żeby odblokować pojazd i piszczy w odpowiedzi. Gdy podchodzę do samochodu, moje myśli wracają do niej. Tej, która okazała się za głupia, aby zapamiętać numery rejestracyjne. Bądź też przypomnieć sobie jeden drobny pieprzony szczegół, który mógłby doprowadzić policję do mojej siostry. Żadnejpieprzonejrzeczy. Podnoszę iPoda, przeskakuję przez muzykę, dopóki nie odnajduję „(Donꞌt Fear) The Reaper” Blue Oyster Cult, a następnie ruszam w drogę. Zastanawiam się gdzie, do cholery, podziewała się przez ostatnie trzy lata. Śledziłem jej konta w mediach społecznościowych, a nawet podglądałem biuro Donovana, z nadzieją że być może zjawi się tam pewnego dnia. Nic. Całkowicie opuściła sidła. Przez moment rozważałem przesłuchanie Donovana odnośnie jej miejsca pobytu, ale wiedziałem, że tylko zatrudni prawnika i uniknie odpowiedzi jak zawsze to robi. Wtedy miałbym Logana na tyłku, czego nie potrzebuję. Jeżeli wiedziałby, że od prawie dekady wciąż badam ten wypadek, pewnie poprosiłby o opinię psychiatry. 22 

Nie potrzebuję opinii psychiatry. Potrzebuję jedynie mojej siostry. Jestem zagubiony w myślach o niej, gdy wjeżdżam na parking Jimmyꞌego Salem. Kilka puszek po piwie zaśmieca okolicę, dowody imprezy dzieciaków, ale nic nie wygląda niepokojąco. Po szybkim omieceniu miejsca wzrokiem, migam światłami w ciemne narożniki budynku i włączam się do ruchu, aby udać się w kierunku The Joint. Mój umysł kolejny raz staje się otępiały, kiedy zastanawiam się, dokąd odeszła. Gdy zwalniam na czteropasmowej jezdni przy znaku stop, coś wielkiego i białego mknie po mojej prawej stronie, reflektory odbijają się, kiedy nadjeżdża. Moje oczy koncentrują się na dużym Fordzie 250, który przyspiesza w kierunku skrzyżowania, nie zatrzymując się. Przedziera się obok i pędzi dalej, rozpoznaję winylową kalkomanię korony królewskiej na tylnej szybie, która ujawniła się pod czerwonym światłem hamowania. Nie ma, kurwa, mowy. Włączam migacz i jadę za samochodem. Rzeczywiście, kiedy podążam za nim, rozpoznaję ciężarówkę Logana. Problem polega na tym, że wiem, iż dzisiaj prowadzi służbowego Tahoe, a nie ciężarówkę. Ktoś faktycznie ukradł samochód szefa policji? Co za pieprzony kretyn. Adrenalina pędzi w moich żyłach, kiedy przyspieszam za ciężarówką. Nie wykazuje żadnych oznak spowolnienia, chociaż siedzę mu na ogonie, mrugając czerwonymi i niebieskimi światłami. Śledzę go dobre pół mili, zanim zdaję sobie sprawę, że ten, kto siedzi za kierownicą, przyspiesza i nie ma zamiaru zjechać na pobocze. Wiedząc, że zaraz będzie zakręt, szarpię kierownicę w prawo i wciskam gaz. Gdy docieramy do zakrętu, jadąc obok siebie, przesuwam się na prawy pas. Nie chcę zniszczyć mojego ani Logana samochodu, ale nie zamierzam pozwolić tej osobie uciec. Kiedy delikatnie uderzam w bok ciężarówki, szarpie w prawo i wpada do rowu. Gwałtownie hamując, zjeżdżam na bok kawałek za ciężarówką i wyskakuję z pojazdu. Światła oślepiają mnie, więc wyciągam 9 mm glocka oraz nakierowuję go na pojazd. 23 

 Ręce na kierownicy!  krzyczę, gdy powoli podchodzę do samochodu. Jako że robi się ciemno, nie widzę przez szybę. Włosy stają mi na karku, kiedy się zbliżam. Ktokolwiek to jest, skurwysyn zapłaci za zarysowanie mojego samochodu. Kiedy sięgam do okna od strony kierowcy, zaglądam do środka. Kobieta o ciemnych włosach osunęła się na kierownicę. Serce wali mi w piersi, gdy bronią dotykam szyby.  Proszę pani,  warczę  proszę położyć ręce, żebym mógł je zobaczyć. Jej ciało drży i zastanawiam się, czy nie ma przeklętego napadu. Patrząc na nią, szarpię za klamkę. Drzwi otwierają się i rozpętuje się piekło. Odwraca się, wytrącając mi pistolet z ręki, ale wcześniej wystrzela w las. Tak szybko jak moja dupa upada na trawę, ona wstaje i biegnie sprintem. Z burknięciem podnoszę się, zgarniam broń i rozpoczynam pościg.  Zatrzymaj się albo będę strzelać!  warczę w jej kierunku. Jest niska, zapewne dobre sześć cali niższa niż moja wynosząca sześć stóp postura, ale pędzi jakby ją diabeł gonił. Reflektory oświetlają jej zgrabne nogi z kwiecistą spódnicą i kowbojkami. Jak, kurwa, jest w stanie biec w tych butach, przekracza moje pojęcie. Zbliżam się do niej, moje nogi z łatwością pokonują dystans i powalam ją na ziemię.  Ach!  woła w chwili, gdy jej twarz zderza się z ziemią. Przyciskam kolano do jej krzyża i szarpię wijące się ramiona, skuwając ją kajdankami. Gdy tylko zostaje skrępowana, przewracam ją na plecy, więc mogę ostrzec:  Masz prawo pozostać… Pluje mi w twarz, uciszając mnie.  Puść mnie! Muszę iść! Teraz! Spanikowany głos sprawia, że serce mi wali w piersi. Ale kiedy odgarniam włosy z jej twarzy i napotykam ciemnoczekoladowe oczy, przestaje bić. Znajoma złość przegania moment oszołomienia i zaciskam pięści. Kurwa, znalazłem ją. Słodka Nadia Jayne dorosła.

24 

Złość pochłania mnie i łapię jej szczękę palcami, wbijając je w jej ciało na tyle mocno, by zaskomlała.  Pójdziesz siedzieć, ty głupia, głupia kobieto. Ukradłaś samochód szefa policji  szydzę i obnażam zęby. Moje palce rwą się, by chwycić ją za szyję i wyssać z niej pieprzone życie. Pieprzyć służbę i ochronę. Więcej karania i nadużyć, jeśli chodzi o Nadię Jayne.  Proszę  błaga, gorące łzy płyną z jej oczu.  Nic nie rozumiesz. Muszę się stąd wydostać. Puszczam jej szczękę i uśmiecham się.  Nie wybierasz się nigdzie, oprócz posterunku, gdzie zdejmę twoje odciski palców, a twój bogaty tatuś będzie miał zabawę, próbując cię uratować. Jej oczy rozszerzają się ze strachu.  Znasz Donovana? Proszę, nie dzwoń po niego. Błagam cię jak człowiek człowieka. On nie wie, że jestem w Aspen. Nie rozumiesz... Wewnętrzny ból sprawia, że przerywam. Nie podoba mi się sposób, w jaki błaga  w jaki na mnie działa. Głupia suka ma język cholernego węża. Pozwoliła mojej siostrze zniknąć, nie mogę o tym zapomnieć. Ignorując ją, chwytam telefon i dzwonię do Logana.  Nigdy nie uwierzysz  mówię ze śmiechem.  Zatrzymałem kobietę, która ukradła twoją ciężarówkę. Dzieciak Donovana Jayne. Dasz wiarę? Chciałbym zobaczyć, jak próbuje z tego wybrnąć…  Masz Nadię?  Jego ton jest chłodny, nie tego się spodziewałem.  Zatrzymałem ją na Plantation Road po drodze do The Joint. Próbowała, kurwa, uciec, Logan – warczę, mój gniew powraca jak burza. Klnie do telefonu.  Podnieś ją z ziemi, cholera. Będę za dziesięć minut. Kiedy się rozłącza, chowam telefon do kieszeni, patrzę w dół, by zobaczyć że jej twarz wykrzywiła się w jednej z tych min, które brzydkie kaczątka czasem robią. Irytuje mnie i chcę dać jej powód, żeby naprawdę się, kurwa, rozpłakała. Zastanawiam się, czy gdybym kopnął ją w twarz jak ten kutas, który porwał moją siostrę dziewięć lat temu, przypomniałaby sobie całą tę scenę. Jej zapominalska natura wydaje się wymówką. 25 

Upewniłbym się, że nigdy nie zapomni uczucia mojego buta zgniatającego jej czaszkę.  Wstawaj  warczę, kiedy podnoszę się na nogi, pociągając ją za sobą. Jest pieprzonym bałaganem  włosy są dziką plątaniną liści, a z nosa lecą jej smarki.  Co zrobiłeś?  pyta, czkając przez szloch. Marszczę na nią brwi.  Wykonuję swoją robotę. Zwiesza głowę w porażce i pozostaje tak, aż nadjeżdża Chevrolet Logana. Piszczy, gdy się zatrzymuje; wychodzi. Nadia sztywnieje w moim uścisku, ale nie unosi wzroku, by napotkać jego. Gniewne spojrzenie jest pełne nienawiści, kiedy przesuwa się na mnie, spoglądam przez moment oniemiały. Nie dostaję szansy, aby zapytać, co się, do cholery, dzieje, ponieważ w kolejnej sekundzie mija mnie i przyciąga ją w objęcia.  Och, kochanie  grucha i głaszcze ją po włosach.  Wszystko okej? Wybucha płaczem, kiedy upada na kolana, przyprawiając mnie o mdłości bolesnym zawodzeniem, a to mnie wkurza. Nie wiem, co się tu dzieje, ale jestem pewny, że się nim bawi. To, co zrobiła jest nielegalne i jestem za tym, by pogonić jej dupę. Część o chęci uduszenia jej była dla mojej własnej zemsty.  Zobacz, szefie  mamroczę do Logana.  Przejechała znak stopu i pędziła dobrze ponad przepisowe ograniczenie trzydziestu pięciu mil na godzinę. Kiedy w końcu zepchnąłem ją z drogi, zaatakowała mnie, uciekła, a potem opierała się aresztowaniu. Odwraca się i patrzy na mnie, jakby nie usłyszał ani słowa, które właśnie powiedziałem.  Zdejmij jej kajdanki. Zaciskając szczękę, biorę kluczyk i otwieram kajdanki. Trzęsą jej się ręce. Ta dziwka jest dobra. Za dobra.  Co teraz?  Ona jest moim Dalem  mówi i kiwa głową w kierunku The Joint.  To pozostaje między nami, Ghost. Tak jak wtedy, kiedy mamy do czynienia z twoim ojczymem, bijającym twoją matkę. Nadia pozostaje między nami. Rozumiesz? Daję mu szorstkie skinięcie, ale mój wzrok opada na nią.  Wyświadczasz Donovanowi przysługę? 26 

Jego uśmiech Kota z Cheshire nie odstrasza mnie, pomimo że jest blisko. Wsuwa dłonie w jej niechlujne włosy i odchyla głowę do tyłu. Przyglądam się w oszołomieniu, kiedy delikatnie całuje ją w usta. Jej wargi drżą, ale odwzajemnia pocałunek, pozbawione tchu westchnienie odbija się echem w ciemności. Kiedy kończą ten cholernie dziwny pocałunek, on odwraca się do mnie, a pewny siebie uśmiech rozprzestrzenia się na jego twarzy.  Poruczniku  mówi, tłumiąc śmiech  poznaj moją narzeczoną. Zagadka oficjalnie rozwiązana. I sprawy skomplikowały się milion razy bardziej.

27 

ROZDZIAŁ 2 Nadia

Logan Baldwin jest cholernym kłamcą. I też och-jakże-dobrą-osobą. Słuchałam z mieszanką podziwu i przerażenia, gdy wyjawiał człowiekowi zwanemu Ghost, że jestem jego narzeczoną. Z jednej strony, powinnam wyrzucić pięści w powietrze. Być uradowana z postępu w kierunku ostatecznego celu. Ale nie jestem. Przeciwnie. Boję się gniewu, który nieuchronnie nastąpi. Ujawniliśmy się. Ujawnienie oznacza skupienie na nas wszystkich oczu. Donovan i mama wrócą do mojego życia. Wizja niespokojnych, stalowych, szaro-niebieskich oczu Donovana zaprząta moje myśli. To spojrzenie prześladuje mnie, ale również przypomina… przypomina o celu. Koniec końców po mnie przyjdzie. Myśl jest zarazem przerażająca, jak i przyjemna, jedna myląca mieszanka emocji. Jest to całkowicie konieczne, by trzymał się z dala. Potrzebuję, by trzymał się z dala.  Oś jest złamana  mruczy Logan ze swojego miejsca, kucając na rękach i kolanach, gdy zagląda pod ciężarówkę. Moje tętno podskakuje, gdy wstaje i podchodzi do Ghosta. Oczy policjanta nie opuszczają moich. Nienawidzę sposobu, w jaki na mnie patrzy  jakby mógł zajrzeć do mojej głowy, tej, która skrywa tajemnice. Jestem zdesperowana, żeby je chronić. Ludzie dowiadujący się o mnie i Loganie mogą być dobrą rzeczą. Ale coś mi mówi, że będę musiała trzymać się z daleka od mężczyzny z nefrytowymi, wiedzącymi oczami i bez uśmiechu na twarzy.

28 

Drżę, nocne powietrze oziębia moje kości, kiedy adrenalina słabnie. Ghost marszczy brwi. A Logan wykręca do mnie głowę, jego oczy migoczą furią, którą tak dobrze maskuje. Odchrząknięcie Logana przerywa otaczającą nas ciszę.  Wezwiesz lawetę, dobra? Muszę zabrać Nadię do domu. Zamarznie tutaj na śmierć. Rachunek weź na mnie. Ghost kiwa głową i wyciąga z kieszeni komórkę, jego spojrzenie nigdy nie opuszcza mojego. Kiedy Logan dotyka mojego krzyża, żeby zaprowadzić mnie do Tahoe, wzdrygam się. Delikatne palce, ledwie ocierające się o dolną część moich pleców, są bardziej przerażające niż jego ciężka ręka. Pozostaję spokojna, kiedy pomaga mi wsiąść do auta. Sam sadowi się parę sekund później i wkrótce lawirujemy ciemną drogą. Przygryzając wargę, próbuję sformułować właściwe słowa. Słowa, które, mam nadzieję, pomogą mu zachować spokój. Sokoli wzrok gliny znika w bocznym lusterku, kiedy cisza wypełnia Tahoe. Złowrogi nastrój otaczającej nas ciemności rozciąga się.  Jesteś świadoma tego, co zrobiłaś, prawda?  pyta miarowym tonem, jego oczy skupiają się na drodze, a obie ręce mocno chwytają kierownicę. Moje tętno przyspiesza i cicho skomlę.  Logan, proszę... Przysięgam na wszystko, uwielbiam odgrywać tę rolę. Nigdy się nie dowiedzą. Szybko na mnie zerka, zanim znowu spogląda na drogę.  Och, wierz mi, nie mam co do tego wątpliwości. Będziesz musiała przekonać wszystkich w tym całym cholernym mieście o swoim głębokim uczuciu do mnie. Nie wycofam się teraz. Dłonie na moich kolanach drżą. Szybko je splatam, więc nie wychwytuje przytłaczającego strachu, który niemal mnie pochłania. Logan się nim żywi, a nie chcę wzmacniać bestii. Muszę go osłabić. Wykorzystać umiejętności opanowane do perfekcji i rozproszyć jego obawy.  Przysięgam, będę dla ciebie idealna, Logan. Potakuje i przez resztę podróży milczy. Wiem, że w tej pokręconej głowie rozmyśla nad moją karą. Bicie. Chłosta. Brak orgazmu. Duszenie, wielokrotne. 29 

Te są preferowane. Zawsze mój wybór. Bo Logan zna moje słabości. Jego psychologiczne kary są znacznie gorsze. Zna moją piętę Achillesową i nie obawia się uderzyć tam, gdzie boli najbardziej.  Donovan będzie problemem  mówi, gdy uruchamia migacz, by skręcić na podjazd.  Wymyślę, jak sobie z tym poradzić.  Księżyc oświetla ogromną, piękną posiadłość. Jeżeli nie byłoby to miejsce, w którym zgromadzone są moje największe koszmary, uwielbiałabym piękną architekturę. Delikatną mieszankę rustykalizmu z nowoczesną elegancją, która jest częstym wyborem zamożnych mieszkańców Aspen. Logan znajduje się wśród nich. Jest praktycznie liderem pośród lokalnej społeczności. Cóż, on i Donovan. Wszystkim wmawia, że to fundusz powierniczy  gdyż wyraźnie nie mógł sobie pozwolić na taki dom z pensji szefa policji. I tak jak we wszystkie inne jego kłamstwa, wierzą. Był czas, kiedy również mu ufałam i wierzyłam. Dopóki nie wywrócił mojego świata do góry nogami. Parkuje w trójstanowiskowym garażu, tuż obok „Bestii”, jak nazywa ten samochód. Miejsce ciężarówki pozostaje puste. Gdy tylko zamyka bramę, więżąc nas w swojej fortecy, przełykam panikę rzucającą się w moim brzuchu jak ryba na brzegu rzeki. Nadszedł czas, by odetchnąć i zmierzyć się z muzyką. A nie jest to dobry rodzaj muzyki. Nie nucące w mojej głowie Led Zeppelin. Zamiast tego wściekła Pantera, która grozi zgnieceniem mnie. Ale czas płaczu się skończył. Pancerz idzie w górę. Ta wojownicza księżniczka szykuje się do walki.  Jak mnie ukarzesz?  pytam, gdy wysiadam i zatrzaskuję drzwi. On już wchodzi do domu, ignorując moje słowa. Truchtam za nim, chcąc odciągnąć go od nieuniknionego. Zanim docieram do sypialni, zdejmuje krawat i rzuca go na łóżko. Z wyćwiczoną finezją rozpina białą koszulę, guzik po guziku, aż całkowicie ściąga ją ze swojej umięśnionej postury.

30 

Logan ma czterdzieści pięć lat, jest w tym samym wieku co Donovan, ale ma ciało trzydziestolatka. Jest szczupły we wszystkich właściwych miejscach, a jego ramiona, barki i brzuch są mocniej wyrzeźbione i zarysowane. Kiedy stoi w spodniach i białym bezrękawniku, podziwiam to monstrualne piękno. Pomimo ubrania zakrywającego większość jego ciała, rękaw tatuaży na lewym ramieniu jest widoczny i mój wzrok skupia się na słowach. Harmonia po zagładzie. Na tym się koncentruję. Kiedy staje się gorszy, skupiam się tych słowach. Moim stałym przypomnieniu. Jak teraz. Jego tatuaże to barwny kawałek dzieła sztuki, otaczający tę głęboką frazę. Feniks, który zajmuje większość ramienia, ma jego ciemne oczy, symbolizujące człowieka przede mną. Za płomieniami liżącymi skórę, okalającymi piekielnego ptaka, znajdują się nazwiska. Przypomnienia. Moje powody. Skupiam wzrok na moich ulubionych i otaczam stalą serce, przygotowując się na unicestwienie.  Logan, co zamierzasz zrobić? Jesteś zbyt cicho. Ściąga podkoszulek, i znów, moje oczy przyciąga jego męskie ciało. Więcej tatuaży pokrywa klatkę piersiową i brzuch. Jego pierś jest w większości wolna od włosów, oprócz ciemnego szlaku znajdującego się w centrum V jego podbrzusza. Piękny mężczyzna. Ale wewnątrz to wilk w owczej skórze. Niegodziwa ciemność zakrywa uśmiechnięte światło. A mimo to nadal odczuwam chory okruch miłości do niego. Jest to pozbawione sensu, ale kiedy jego ciemne, znajome oczy napotykają moje, kocham go. Mogę spojrzeć w przeszłość tego groźnego wzroku i dostrzec ideał. Piękno. Niewinność. Czystość  nieskażoną i nietkniętą  i zrobię wszystko dla tej nieskazitelnej części.  Kto powiedział, że chcę cię ukarać?  pyta, gruby sznur mięśni na jego szyi zacieśnia się. Zalewa mnie lęk i pędzę do niego.  Proszę, Logan. Błagam. Zrań mnie.

31 

Patrzy mi w oczy i uśmiecha się ironicznie. Nienawidzę jego ironicznych uśmiechów. Gdy słyszę brzęk paska, niemal płaczę z ulgi. Ale kiedy wyszarpuje go ze spodni i owija ciasno wokół pięści, ponownie dusi mnie panika. Mija mnie, wychodzi z sypialni i rusza korytarzem. Wiem, dokąd idzie. Nie mogę pozwolić rzeczom zajść tak daleko.  Nie!  wołam i biegnę za jego plecami, zanim dociera do drzwi piwnicy.  Nie tam. Na miłość boską, po prostu pieprz mnie. Zerżnij mnie na kuchennej podłodze lub łóżku, albo ganku. Nie obchodzi mnie to. Po prostu zrób to tutaj. Odsuwa mnie od siebie i wślizguję się między niego a drzwi. Jego oczy są ciemne z furii, a oddech tak ciężki, że wyraźnie się trzęsie. Zdesperowana, żeby odwrócić jego uwagę od tego, co wiem, że nadchodzi, łapię jego grubego penisa przez spodnie.  Spraw, bym krztusiła się twoim fiutem, Logan  błagam z wielkimi łzami w oczach. Śmieje się, okrutnie i bez poczucia humoru.  Nie jestem w nastroju. Ujmuję jego dłoń trzymającą pasek i staję na palcach, próbując dosięgnąć jego pustego spojrzenia.  Spraw, żebym krwawiła  błagam stanowczo, szybko przeganiając łzy.  Spraw, żebym krwawiła tym.  Ściskam skórę, którą trzyma, a następnie oblizuję wargi. Jego gniew marginalnie maleje, rysy twarzy nieco łagodnieją. Nie tracąc czasu, podskakuję i owijam ręce wokół jego szyi. Pochyla głowę, żeby napotkać moje wargi, a ja mocno go całuję. Wkładam całą swoją energię w rozproszenie go przed zniszczeniem mojej duszy trochę bardziej niż już jest. Widzisz, ja także jestem wilkiem. Gry Logana nie są trudne do zrozumienia. W rzeczywistości, czasami myślę, że zaczynam wygrywać. Jego język wdziera się w moje usta, wydaję z siebie jęk, kiedy całuje mnie zachłannie. I jestem zadowolona z tego prostego faktu, że rewanżuje się. Kiedy podskakuję, żeby owinąć krótkie nogi wokół jego silnej talii, łapie mój tyłek w morderczym chwycie. Jęczę, co tylko go pobudza, ponieważ uwielbia słuchać jak krzyczę, i podąża ku sypialni. Serce podskakuje mi do gardła, bo jego sypialnia 32 

jest najbezpieczniejszym pokojem w domu. Oznacza to, że jest łagodniejszy niż zazwyczaj, co mnie zaskakuje. Może wreszcie przedzieram się do niego. Kiedy w końcu docieramy do łóżka, popycha mnie na nie. Odbijam się na materacu, po czym zerkam na niego, czekając na następny ruch. Całkowicie się rozbiera, obnażając dużego penisa, ale cierpliwie czekam na kolejne polecenie.  Zostaw buty. Cała reszta odchodzi  mówi szorstko, kiedy chwyta fiuta wolną ręką. Koncentruję się na sposobie, w jaki się głaszcze, gdy klękam, żeby zdjąć sukienkę. Wtedy jego penis wydaje się zbyt duży. Zbyt przerażający. Zbyt wiele. Byłby wystarczającą karą. Lecz z upływem czasu nauczyłam się wykorzystywać sposób, w jaki wypełnienia i rozciąga każdą szparkę w moim ciele. Tego, jak się podniecić, by łatwiej go przyjąć. To jedyny sposób. Z Loganem pozostaje przyjąć, że zamierza siać wewnętrzne zniszczenia. Kiedy wreszcie pogodziłam się z tym, zaakceptowanie jego szemranych, brutalnych części stało się łatwiejsze.  Teraz połóż się twarzą w dół z tyłkiem w poprzek łóżka. Wgramoliłam się, uwzględniając jego wskazówki i czekając na ból, który nieuchronnie nadejdzie. Ale nie nadchodzi. Nie od razu. W zamian drażni moje ciało, przeciągając skórzanym paskiem wzdłuż kręgosłupa, w kierunku mojego tyłka. Koncentruję się na sposobie, w jaki drażni moją skórę i wyobrażam sobie usta na łechtaczce, ssące i degustujące. Samo wyobrażenie jego między moimi nogami sprawia, że robię się mokra. Koniecznie potrzebuję być mokra.  Dostałaś gówno, którego potrzebowałaś ze sklepu?  pyta cicho. Drżę na jego ton, ale potakuję.  Tak, jest w mojej torebce. Mogę dodać do posiłku, a potem wstawić do piekarnika, jak tylko skończysz z moją karą. Trzask! Ogień przeszywa moją skórę, gdy pasek uderza w tyłek. Krzyczę, lecz nie mam odwagi się ruszyć. Jego ciężka ręka jest gorsza niż narzędzia, jakie ma do swojej dyspozycji.

33 

 Jedna rzecz, laleczko. Miałaś zdobyć tylko jedną rzecz. Dlaczego zajęło ci to tak długo? Czy muszę przypomnieć, co się dzieje, gdy się spóźniasz?  żąda z sykiem, jego palec przesuwa się po zranionym miejscu, w które uderzył. Zaciskając z bólu zęby, kręcę głową z naciskiem.  Nigdy nie potrzebuję przypomnienia. Wiesz o tym. To przez głupi pociąg. Wyrobiłam się w czasie, ale pociąg się spóźnił. Proszę  błagam  musisz mi uwierzyć.  Hmm... Jeśli nie jesteś winna, to dlaczego prosisz o karę?  Jego pytanie zbija mnie z tropu i jąkam się, próbując znaleźć właściwą odpowiedź.  Ja, uh, ja… Trzask! Tym razem uderzenie ląduje na środku pleców i boli jak diabli. Chwytam łóżko, by powstrzymać się przed ucieczką. Ucieczka nie jest opcją.  Powiedz dlaczego cię, kurwa, chłostam, Nadia, jeśli jesteś tak cholernie niewinna  kipi, w jego oddechu rozbrzmiewają urywane sapnięcia. Szloch chwyta mnie za gardło, ale przełykam go.  B-Bo lubię, kiedy mnie ranisz  kłamię i wypycham tyłek w powietrze.  Potrzebuję bólu. Najwyraźniej jestem masochistką. Ale mam swoje powody.  Czy to prawda?  pyta ze śmiechem i prowadzi skórzany pasek wzdłuż szczeliny mojego tyłka.  Jesteś mokra?  Tak  mówię  i błagam, żebyś mnie pieprzył. Żartobliwie uderza mnie w tyłek i piszczę z zaskoczenia. Spodziewałam się innego biczowania. Ale następnie jego palce, jego dwa grube palce, naciskają na cipkę, całkowicie rozpraszając mnie od wszelkich myśli o karze. Bez problemu je wślizguje, bo jestem dla niego mokra, to nie było kłamstwo. Moje ciało jest pod moim dowodzeniem i mogę je kontrolować, kiedy potrzebuję.  Połóż się na plecach na środku łóżka  mówi nagle, kiedy wyszarpuje ze mnie palce. Bez wahania wspinam się na środek łóżka i drżę, kładąc się na świeżych obrzękach. Jego ciemne oczy studiują moje duże piersi, poprzez płaski brzuch i szerokie biodra, do cipki. 34 

 Taka piękna. Jak zdołałaś oszukać mnie, aby stać się moją narzeczoną?  pyta, gdy wspina się na łóżko. Delikatnie rozdziela moje kolana i zahacza nogi wokół swojej talii. Przełykam niepokój, kiedy owija pasek wokół mojej szyi. Nie jest zaciśnięty... jeszcze.  Nie oszukałam cię. Po prostu pragnę być z tobą cały czas. Cieszę się, że ludzie będą wiedzieć, że należę do ciebie  mówię z wyćwiczonym uśmiechem. Szarpie za pasek wystarczająco mocno, aby przyciągnąć mnie do pozycji siedzącej. Moje palce odruchowo chwytają skórę, by rozluźnić uścisk. Tak łatwo było oddychać sekundy temu, zanim powietrze zostało całkowicie odcięte. Mój język zwisa, jakby w poszukiwaniu jednego maleńkiego tchu.  Cholernie jasne, że należysz do mnie  warczy, gdy wykorzystuje drugą rękę, by naprowadzić mnie na swojego fiuta. Z łatwością wślizguję się na niego, a on mruczy z przyjemności.  To będzie koszmar, którego choć raz doświadczy Donovan. On również się nie dzieli. Gwiazdy migoczą mi przed oczami, kiedy walczę o oddech. Moją pierwszą reakcją jest pozbycie się pasa, ale gdy nie mogę go poluzować, łapię jego włosy i próbuję zrzucić go z siebie. Syczy, lecz mnie nie uwalnia. W zamian przerzuca nas na łóżku i pieprzy mnie na materacu, jego uścisk na pasku nie słabnie. Gdy zamierzam pchnąć jego twarz, by uwolnił moje gardło, obnaża zęby przy moim przedramieniu i gryzie niczym dzikie zwierzę. Więcej palącego bólu przeszywa mnie, ale nie mogę krzyczeć. Mój szloch, wrzaski oraz błagania utknęły w gardle poniżej miejsca, w którym pas je odcina. Czuję krew, ściekającą na rękę i dostaję zawrotów głowy. Moje ciało staje się bezwładne. Nie pamiętam, kiedy dochodził. Znikam w ciemność swojego umysłu. Jest ciepło i cicho. Bezpiecznie. On tam jest.

 To nie jest słowo.  Jego brwi wyginają się w wyzwaniu. Patrzę na planszę Scrabble i marszczę brwi.  Tam, skąd pochodzę, jest. Uśmiecha się i potrząsa głową.  Rzeczy, na które pozwalam... Triumfalnie się uśmiechając, przyjmuję całe sześćdziesiąt cztery punkty.

 Twoja kolej, ofiaro losu. 35 

Jego oczy skupiają się na planszy i poświęcam chwilę, by zaryzykować spojrzeniem na niego. Lubię, kiedy jest zrelaksowany i zabawny.  Mów dalej, dziewczynko. Nadal wygram, i co wtedy?

 Nie wygrasz  szydzę. Jego wargi wykrzywiają się w uśmiechu i szarpie za węzeł krawata, poluźniając go. Ruch kradnie na chwilę moją uwagę.  A jeśli? Ciepło rozpala moją szyję, kiedy krótka, bezbożna myśl przemyka przez moją głowę. Jedna, której nigdy nie wypowiem na głos. Przełykam zmieszanie i napotykam jego spojrzenie.

 Nie wygrasz. Ale ustąpię ci. Jeśli wygrasz, czego chcesz? Sięga przez stół, wyciągając kilka płytek z woreczka i przez przypadek dotyka mojej dłoni. Niechcący. Myślę. Moje policzki muszą w tym momencie płonąć szkarłatem, lecz wstrząs podniecenia przepływa przeze mnie na jego dotyk. Nasze oczy spotykają się, jego przeszukują moje z niespodziewanym ciepłem. Tak głębokim, nieznanym ciepłem. Myślę.  Jeśli wygram, musisz…  Patrzy gdzieś za mną, jakby poważnie to rozważał.  Umyć mój samochód. Już potrząsam głową i kłócę się: Na zewnątrz jest trzydzieści stopni, i to lekko! Rozważa moje słowa, a jego wargi drgają z rozbawieniem.  Możesz założyć strój kąpielowy, jeżeli chcesz. Jestem bezproblemowy. Wiesz, że nigdy nie pozwolę ci cierpieć.  Mruga. Figlarnie. Myślę. Zaciskam uda i powstrzymuję się przed wachlowaniem z gorąca, które wkradło się w środek tego wyjątkowo ciepłego, późnego, październikowego wieczora.  Wygram  zapewniam go. Myślę. Ale wtedy spędzam cały swój kolejny ruch, zastanawiając się jak mogę pozwolić mu się dogonić. Ponieważ tak naprawdę chcę przegrać. Wszystko, by zobaczyć to głodne spojrzenie w jego oczach, kiedy myślał o mnie w kostiumie kąpielowym. A było spragnione. Mnie. Myślę. Myślę, że chcę, by mnie taką zobaczył, ledwie ubraną. I nie jestem pewna dlaczego.

36 

Myślę, że on także chce mnie taką zobaczyć, ledwie ubraną. I nie jestem pewna dlaczego.

 Moja  mówi niskim, zachrypniętym głosem, co przyprawia mnie o dreszcze. Moje oczy unoszą się w szoku, ale potem głupio zdaję sobie sprawę, że „moja” było jego słowem, nie deklaracją... jakiegokolwiek innego rodzaju. Och. Jednakże nie pozostają wątpliwości, co do błysku w jego oczach. Pierwotnego i bezwstydnego. Spragnionego. Mnie. Myślę. Z całą pewnością mnie pragnie. Myślę. Czy to czyni mnie złym człowiekiem, jeśli myślę, że też go pragnę?  Ciii  grucha swoim głęboki głosem, gdy uchylam powieki, wykradając mnie z ciepłych wspomnień. Wciąż jest we mnie, ale zabrał pas z mojej szyi. Jego oczy błyszczą czymś, czego nigdy wcześniej nie widziałam. Adoracja może? Duma? Moje gardło jest zachrypnięte i bolące. Zabiłabym za odrobinę wody, ale jestem zbyt słaba, aby się ruszyć. Napinam się, kiedy wyciska pocałunki na całej mojej twarzy, a następnie wzdłuż bolącego gardła. Pokonuje drogę do obojczyka, a gdy dociera do szczytu pełnej piersi, mocno zasysa. Chcę krzyczeć, ale jestem zbyt wyczerpana, by zaprotestować. Ssie i ssie, póki nie pozostawia wątpliwości, że mam cholernie wielkiego siniaka.  Jestem gotowy na kolację, ślicznotko. Mam kilka spraw do przejrzenia, ale chcę patrzeć jak gotujesz w niczym oprócz tych kowbojek  mówi, figlarnie warcząc.  Tak cholernie gorące. Schodzi ze mnie i idzie do łazienki, jego wyrzeźbiony tyłek napina się przy każdym kroku. Próbuję usiąść i unieść drżącą rękę, aby przeprowadzić kontrolę. Ślady jego zębów pozostawiły czerwień, wściekły ślad, niektóre części ukąszenia przebiły skórę. Krew sączy się z ran i mogę tylko na to patrzeć. Nie jestem świadoma jego powrotu do chwili, kiedy zabiera rękę z zasięgu mojego wzroku. Jego brwi marszczą się, kiedy bada ranę. Mój brzuch opada, gdy

37 

unosi nadgarstek do ust. Przygotowuję się, że znowu mnie zrani, ale w zamian przebiega językiem wzdłuż ciała i zlizuje krew. Błyska wilczym uśmiechem.  Oczyść to, żeby nie wdała się infekcja  instruuje i schodzi z łóżka, by się ubrać.  Owiń gazą, potem weź się za kolację. Umieram, kurwa, z głodu. W momencie gdy wychodzi z sypialni, wypuszczam westchnienie ulgi oraz sumiennie wykonuję polecenie. Oczyszczam rękę i owijam ją bandażem, po czym pozwalam sobie na uśmiech z mojego małego zwycięstwa. Zrobiłam to. Kurwa, zrobiłam to. Logan był rozwścieczony poza logiczne rozumowanie, ale byłam w stanie sprowadzić go z powrotem na ziemię. Do mnie. To postęp. Możemy upublicznić nasz związek, ale nie pozwolę zrujnować moich starannie ułożonych planów. To będzie trudniejsze, zwłaszcza gdy pojawi się Donovan, ale muszę to zrobić. Muszę to zrobić. Moje serce zależy od tego. Kruchość doskonale wyrzeźbionego planu niebezpiecznie waży się na szali z osobami, które mogą wszystko zniszczyć. Ludzie są wścibscy, a w szczególności przystojny policjant, który strącił mnie z drogi. Jego oczy obmyślały. Wnikliwe. Świadome. Nie wydawał się przegapić żadnego szczegółu. Jedynie modliłam się do Boga, bym jego też zdołała oszukać. Życie tych, których kocham, zależy od mojej zdolności odgrywania roli.

38 

ROZDZIAŁ 3 Kasper

Zablokowałem Camaro i wszedłem na posterunek z gorącą kawą w dłoni. Poprzedniej nocy godzinami leżałem w łóżku, myśląc o Nadii. Dorosła, od kiedy ostatnio ją widziałem, ale wciąż pozostawała głupią suką. Jednak tym, co mnie wkurzało jest fakt, że przez trzy cholerne lata znajdowała się poza radarem tylko po to, aby teraz wrócić. To nie ma sensu. Ostatniej nocy chciałem wydusić z niej odpowiedzi, ale w chwili, gdy dowiedziałem się, że była z Loganem, wiedziałem, że rzeczy będą musiały rozegrać się zupełnie inaczej. Muszę być ostrożny. Dziś rano obudziłem się z nowym nastawieniem. Nie ma znaczenia, gdzie była. Wszystko, co się liczy, to gdzie jest teraz. Tuż pod moim nosem, i w końcu mogę rozpocząć realizację planu, sprawić, by zapłaciła. Chcę odebrać dług. Widziałem dom szefa. Jest ogromny, a facet nadziany  pozostaje pytanie: jak. Wygląda na to, że ludzie zapomnieli, że nie zawsze tak było. Dawniej nie był ustawiony finansowo lepiej niż ja i moja rodzina. Ale teraz jest bogaty i nikt nie pyta w jaki sposób i kiedy to się stało. Oczywiście, Nadia przeszła z objęć jednego tatusia, prosto w ramiona następnego. Chytra, mała cipa, to wszystko czym jest. Wszystko jest jednym wielkim przedstawieniem, a ona jest jego małą gwiazdką. Grającą głupiutką, emocjonalną dziewczynę w niebezpieczeństwie, kiedy mogła ujawnić wskazówki na temat Kasey. Potem ukryła się za dominującą obecnością ojczyma kutasa, Donovanem Jayne  pierdolonym cierniem w moim boku  gdy medialna burza o porwaniu mojej siostry stała się dla niej, kurwa, zbyt duża do przyjęcia. A teraz jest perfekcyjną księżniczką szefa policji mimo tego, że złamała cholerne prawo.  Ghost  wita Lena, recepcjonistka, kiedy wchodzę do budynku.  Idź do sali konferencyjnej. Komendant wydaje oświadczenie prasowe. Jest z pasierbicą 39 

Jayne.  Jej oczy rozszerzają się, a pofarbowane na czerwono brwi unoszą się do linii włosów, które doskonale do nich pasują.  Miasto będzie plotkowało całymi dniami  mruczy, gdy wertuje papiery na biurku.  Jest od niej dwadzieścia lat starszy. Dlaczego mamy o tym konferencję? Kto, do cholery, jeszcze zna to miasto? Chrząkam, ale szybko ją mijam, nie zwracając uwagi na pytanie.  Nie bądź plotkarą, Lena. Mijając biuro, pokonuję drogę do sali konferencyjnej długimi, umyślnymi krokami. Gdy się zbliżam, zauważam wszystkich z działu ściśniętych po środku, w tym paru dziennikarzy z lokalnych stacji prasowych. Ale Lena ma rację. Odkąd zaręczyny policjanta są warte publikacji? Ta cała sprawa jest cholernie dziwna.  Dziewczyna Jayne wyrosła na gorącą dupę  mruczy Bart Stokes, kiedy wciska się do pomieszczenia.  Widziałeś jej cycki? Unoszę głowę, patrząc na niego ze zjadliwym błyskiem.  Być może komendant chciałby usłyszeć ten komentarz? Jego policzki czerwienieją  przebiegły uśmieszek opada z twarzy  wzrok zsuwa się na podłogę. Śledziłem jej życie tak długo, że niemal uważam się za jej właściciela. Ona jest moja do zrujnowania i zniszczenia. Dostatecznie złe jest to, że Logan ją poślubia. Nie potrzebuję, żeby co drugi dupek w okolicy zakochiwał się w tej obłudnej suce. Chcę być tym, który sprawi, że upadnie. I wiem, jak to zrobię. Przepychając się przez tłum, idę do przodu. Logan w mundurze narzuca widowni swoją imponującą obecność. Schludnie ułożone włosy. Gładko ogolony. Całkowite ucieleśnienie przykładnego policjanta. Kiedy wreszcie doprowadzę do jej upadku, Logan bez wątpienia także będzie cierpiał za swoje grzechy. Zrobi się paskudnie, to będą następstwa moich działań. Ale wyjadę z tego miasta w blasku chwały zemsty, wiedząc że sprawiedliwość została wymierzona w tę naciągającą dziwkę.  Dziękuję wszystkim za przybycie  rozbrzmiewa głos Logana.  Wiem, że to trochę nadzwyczajne, ale mam ważną wiadomość i chciałem podzielić się nią ze wszystkimi. Żenię się.  Miga białym uśmiechem, który w odpowiedzi zarabia 40 

błyski kamer. Ten facet jest naturalny przed tłumem.  Proszę, poznajcie moją narzeczoną, Nadię Jayne. Znacie ją jako córkę mojego dobrego przyjaciela oraz potentata hotelu i ośrodka, Donovana Jayne. Zamierzamy pobrać się na wiosnę i nie mogę się doczekać, aby rozpocząć życie z tą niesamowitą kobietą. Kamery rozbłyskują i moje oczy w końcu opadają na nią. Nie wygląda na zranionego ptaka, jak ostatniej nocy. Nie, dziś przybrała swój pancerz i nagradza tłum zwycięskim uśmiechem, którego bez wątpienia nauczyła się od Logana. Jej włosy nie są już bałaganem, ale spływają długimi, lśniącymi falami nad pełnymi piersiami, okalając miękkie rysy twarzy. Jest pomalowana masą, wyglądających na drogie kosmetyków, z pewnością nie jest to sposób, w jaki malowała się moja siostra, ale całkiem podobny, i prawie wygląda pięknie. Według innych również. Widzę, dlaczego uważają, że jest gorąca. Jej oczy skanują ludzi w pokoju, a gdy odnajdą moje, zatrzymują się. Patrzę z fascynacją, jak jej źrenice rozszerzają się, a kapryśne wargi, pomalowane na czerwono, rozchylają. Te usta będą pierwszym krokiem do jej upadku. Jej idealne, białe zęby przygryzają dolną wargę, tworząc piękny kontrast. Te usta są krwistoczerwone i czuję, jak mój fiut drga na myśl rozlania trochę jej krwi. Jak kurewsko niesamowite byłoby przebiegnięcie scyzorykiem wzdłuż jej gardła i przebicie skóry pod prawym uchem. Mógłbym zebrać jej skażoną krew na opuszek palca i rozmazać wokół jej ust, aby sprawdzić, czy naprawdę pasuje do tej dziwkarskiej szminki. Wyssałaby ją z mojego palca? Zawstydzające ciepło wkrada się na moją szyję, kiedy uświadamiam sobie, że zrobiłem się twardy, fantazjując o jej krwi. Gdy zdaję sobie sprawę, że mnie podnieciła, trzepocze niewinnie rzęsami i posyła mi skromny uśmiech. Uśmiech przeznaczony tylko dla mnie, który dodaje oliwy do ognia mojej nienawiści. Jak śmiała próbować grać ze mną w mojej własnej grze? Patrzę na nią gniewnie, aż przerywa nasze spojrzenie, marszcząc brwi, co zniekształca jej pociągające rysy. Logan podtrzymuje chaotyczną mowę, ale nie słyszę ani słowa. Muszę stąd wypierdalać. Muszę to przemyśleć. Przewartościować. 41 

Wprawić plan w ruch. Znów przepychając się przez tłum, uciekam przed jej duszącą obecnością i otwieram biuro. Zamykając za sobą drzwi, ściągam kurtkę i podwijam rękawy koszuli. Podłączam iPhonea do stacji dokującej i puszczam Led Zeppelin. Kiedy rozbrzmiewa „Stairway to Heaven”, zaczynam się odprężać. O dziwo, miłość do muzyki lat siedemdziesiątych jest czymś, co podłapałem od Donovana. Wracam do czasów, gdy jego brat czcił ziemię, po której stąpał, w wyniku czego ja także. Zabawne, jak wszystko się zmienia. To wydaje się być wieki temu. Patrzę przez okno, zastanawiając się nad następnym ruchem, nie przestając myśleć o starym przyjacielu, gdy ciche pukanie wytrąca mnie z zadumy.  Proszę  warczę, ale pozostaję odwrócony od drzwi. Drzwi otwierają się ze skrzypnięciem, mięśnie moich pleców napinają się. To ona. Rozpoznaję sposób, w jaki moje ciało buzuje nienawiścią, co przyprawia mnie o dreszcze, kiedy jest w pobliżu.  Um, Ghost?  woła od progu.  Sprawy stały się trochę nerwowe. Logan poprosił, żebym posiedziała w biurze, dopóki nie skończy. Odwracam się, żeby spojrzeć i muszę zmusić się, aby nie ukazać pogardy, jaką do niej żywię. Mój plan nie zadziała, jeżeli zacznę od napędzenia jej stracha. Z westchnieniem wskazuję, by usiadła na jednym z krzeseł naprzeciwko biurka.  Zamknij za sobą drzwi. Zatrzaskuje i opiera się o nie, zakładając ręce na piersi. Biały sweter, który włożyła na brzoskwiniową sukienkę, rozchyla się pomiędzy guzikami. To żałosna próba ukrycia jej obfitego biustu. Gdy odchrząka, unoszę wzrok, uświadamiając sobie, że rażąco wpatruję się w jej piersi. Żeby ją rozbroić, błyskam uśmiechem, który działa na każdą laskę. To jeden z tych krzywych, który sprawia, że kobiety w mojej obecności topnieją jak masło. I na szczęście Nadia nie jest wyjątkiem.  Led Zeppelin  mówi z uśmiechem.  Akceptuję.  Cieszę się, że mam twoją aprobatę.  Moja klatka piersiowa napina się i zaciskam zęby. Nie potrzebuję jej cholernej zgody, ale próbuję ją udobruchać.

42 

Jej wargi znów się rozchylają i odrywa wzrok od mojego, skupiając się na tabliczce znamionowej na moim biurku, ale gdy czyta, marszczy brwi jakby coś właśnie kliknęło w jej ładnej głowie. Czyżby ktoś w końcu nauczył się zwracać uwagę? Gdzie były te pieprzone umiejętności dziesięć lat temu? Zastanawiam się czy doszła do faktu, że jestem bratem Kasey. Jeśli boi się mnie z tego właśnie powodu, powinna. Przez brak opisu człowieka, który zabrał moją siostrę, pośrednio zrujnowała mi życie. Pewnie wyczuwa, że ja zniszczę jej. Zasłona nienawiści wisi między nami. Zostanie ze mną na zawsze, przesłaniając piękną kobietę przede mną stałym przypomnieniem jej przypadkowej pomyłki. Siostra była dla mnie wszystkim. Straciliśmy tak wiele. Byliśmy połączeni żalem, który sprawił, że nasze serca krwawiły. Moim obowiązkiem była troska o nią, jak kiedyś ślubował mój najlepszy przyjaciel. Zrezygnował z niej, a ja byłem cholernie zdeterminowany, by pozbierać to, co zostawił. Byłem to winny i jemu, i jej. Zamierzałem wrócić do niej zaraz po studiach i upewnić się, że miała życie, na które zasłużyła  życie, którego Dale i mama nigdy nie byli w stanie jej dać, bo alkohol kochali bardziej niż ją. Wszystko zaplanowałem. Kasey nie miałaby już poczucia beznadziei. Ból ostatecznie by odszedł. Zamierzałem naprawić siostrę i na zawsze utrzymać ją bezpieczną. Wypełnia mnie wściekłość, spotęgowana przez obecność Nadii, ale muszę trzymać emocje na wodzy. Aby ujrzeć jej upadek, będę potrzebował jej zaufania i ewentualnego uwielbienia. Będzie to szczytowy moment. Piękny. Zasłużony. Chcąc wprawić plan w ruch, podchodzę do niej, zmniejszając przestrzeń. Jestem w szoku, gdy wdycham słodki zapach cytryny. Po części oczekiwałem, że pachnie goryczą oszustwa.  Jak długo się spotykacie?  pytam. Stoję na tyle blisko, aby mój oddech zdmuchiwał włosy z jej twarzy. Pożądanie wzmacnia ciemność jej oczu. Unosi podbródek, a jej brązowe oczy spoglądają w moje. Rozszerzają się i rozglądają wokół, niemal gorączkowo. Można by pomyśleć, że właśnie spytałem ją, gdzie ukryła ciało, ponieważ poczucie winy i przerażenie na twarzy jest jasne jak słońce. 43 

 Kilka miesięcy... jak mówił Logan podczas swojej, um, mowy.  Jej głos jest miękki, jeszcze nieśmiały. Podoba mi się sposób, w jaki jej pierś unosi się w mojej obecności, jak gdyby w głębi serca wiedziała, o czym myślę. W jaki sposób chcę zrujnować jej doskonałe życie i wypluć pozostałości w twarz, kiedy brudna robota zostanie wykonana. Zerkam na jej kłamliwe usta. Gdy przełyka, nie mogę się powstrzymać, by nie spojrzeć na smukłą szyję. Jednak w chwili, w której dostrzegam ciemny cień, marszczę brwi. Zastanawiam się dlaczego, do kurwy, nałożyła tony makijażu, by zatuszować siniak.  Co to jest?  pytam i dosyć mocno przejeżdżam palcem wzdłuż siniaka, rozmazując makijaż.  ¡Mierda!  Krzywi się na dotyk, przez co mój fiut drga, a oczy mrużą się.  Nic  kłamie. Chwytam jej gardło, lecz nie zaściskam dłoni. Lekko naciskam na siniaka i z radością patrzę, jak zaciska z bólu szczękę. Jej dolna warga drga i mam ochotę ugryźć ją, żeby przestała. Teraz mój fiut boli, rozciągając tkaninę spodni, chętny do zabawy z tą głupią dziwką.  Co ukrywasz?  Pochylając się, zaciągam się jej cytrusowym zapachem i przez chwilę zastanawiam się czy smakuje kwaśno, czy słodko.  Niczego nie ukrywam.  Więcej kłamstw. Wierci się, ale nie rozluźniam chwytu na szyi. Nie ściskam jej, po prostu kontroluję.  Jesteś szczęśliwa?  Moje pytanie niesie wściekły syk, nasze wargi dzieli oddech. Mógłbym przygryźć jej wargę właśnie teraz. Pragnienie, żeby to zrobić, napręża moje ciało w potrzebie. Chcę ją zranić i ukarać. Jej oczy odnajdują moje i kiwa głową.  Tak. Powinienem nienawidzić tego, że jest szczęśliwa, podczas gdy moja siostra nie żyje, pewnie leży w płytkim grobie z robakami zjadającymi jej szczątki. Ale to co mnie podnieca to fakt, że kłamie. Oszustwo jest oczywiste. Nie jest szczęśliwa. A to nie tylko ułatwia realizację planu. Wywołuje na ustach prawdziwy uśmiech radości.

44 

Zasługuje na cierpienie i ból. Płacz i wrzaski. Nadia Jayne nie zasługuje na ani jeden okruch szczęścia.  Kłamczucha  mówię ze śmiechem.  Jesteś zboczona, słodka Jayne? Jej mam-same-zmartwienia oraz jestem-tak-pieprzenie-niewinna fasada opada, gdy przyszpila mnie spojrzeniem.  Nie nazywaj mnie tak. Odrzucam głowę do tyłu i wyśmiewam jej dumną postawę.  Jak? Jayne? Sądziłem, że uwielbiasz być małą dziewczynką Donovana? Co tatuś myśli o tym, że pieprzysz jego przyjaciela?  Wystarczy  mówi ostro. Całe jej ciało faluje, jakby dzieliły ją sekundy od wydrapania mi oczu. Ale pozostaje nieruchoma, obraz powściągliwości. Zastanawiam się, co pomyślałby Logan, gdybym zerżnął jego słodką, małą narzeczoną przy drzwiach. Doprowadzając ją do krzyku, który usłyszałaby cała dzielnica. Jej nieskazitelna reputacja zostałaby zszargana w ciągu paru minut, a gra zakończona. Tak bardzo, jak chciałbym wepchnąć kutasa w jej cipkę i mruczeć do ucha, jak kurewsko mocno jej nienawidzę, wiem, że będę czerpał większą przyjemność z jej powolnego upadku. Nie zasługuje, żeby wszystko zakończyło się za jednym zamachem. Chcę ją pociąć, tylko po to, aby pozwolić jej się wyleczyć. Następnie zdrapywać strupy, aż zacznie krwawić. Chcę okaleczyć ją na całe życie. Jej głowa jest moja, by się z nią pieprzyć. Z pewnością jest moja, by ją spierdolić.  Aw  drwię, moje usta zbliżają się do jej.  Słodka Jayne się denerwuje. Kto tym razem przyjdzie jej na ratunek?  Nie potrzebuję, żeby ktokolwiek mnie ratował  sapie.  Szczególnie nie jakiś brudny gliniarz, który wykorzystuje swój autorytet, by pomiatać kobietami.  Nagły zgryz w jej głosie zaskakuje mnie. Potrząsam głową z niesmakiem. Nie jestem taki, jak ten dupek Dale.  Nie pomiatam kobietami.  Tylko tobą, Nadia.  Wszyscy tutaj jesteście tacy sami.

45 

Przez chwilę wpatrujemy się w siebie. Ale potem próbuje mnie popchnąć. Chwytam jej nadgarstek i przyciskam go do drzwi, żeby utrzymać ją na miejscu. Jeszcze nie skończyliśmy tej rozmowy.  Auć  skomli i jej twarde spojrzenie opada.  Nie pomiatasz kobietami, co?  Zgaduję, że masz rację  dyszę zły, że w tym momencie nie jestem lepszy od mojego ojczyma. Walczę z tą myślą, kiedy zostaję rozproszony. Ciepło otacza mój kciuk i spoglądam na miejsce, w którym moja ręka obejmuje jej nadgarstek. Przyglądam się z chorą fascynacją, jak krew sączy się wokół mojego kciuka przez białą tkaninę jej swetra.  Nie jesteś taki, jak słyszałam od...  fuka i strząsa frustrację, nim unosi podbródek. Jej słowa są chłodne.  Nie jesteś taki, jak głosi twoja reputacja. Chrząkam na jej przytyk i uciskam ranę.  Nie wiem, z kim rozmawiałaś. Boli?  Na widok krwi na mojej twarzy od razu rozkwita uśmiech. Nie walczy ze mną, kiedy odsuwam jej rękę od drzwi i przyciągam do siebie. Gdy podciągam rękaw, próbuje wyszarpnąć dłoń, ale polega. Jestem silny i zdeterminowany, by sprawdzić obrażenia. Nie kłopoczę się byciem delikatnym, kiedy odwijam gazę, wewnętrzny potwór jest chętny zobaczyć jej krew. Pewnie tnie się, aby ściągnąć na siebie uwagę. Jedna z jej wielu sztuczek. Jednak gdy całkowicie usuwam opatrunek i upada on na podłogę, jestem wstrząśnięty tym, co widzę i uśmiech schodzi z mojej twarzy. Wewnętrzna złość choć raz nie jest skierowana na nią. Nie rani się. Ktoś inny to robi. Ślady zębów przebijały skórę i bardzo siniaczyły okolice ugryzienia. To nie było miłosne ukąszenie. Perwersyjny pokaz uczucia. Ktoś ją bił. Ktoś chciał dorwać ją jak wściekły pies i pożreć niczym posiłek. Warknięcie rozbrzmiało w moim gardle.  Masz romans za plecami Logana?  pytam stanowczo, moje spojrzenie twardnienie. Logan, którego znam, nie krzywdzi innych. I co by pomyślał, gdyby

46 

jego ukochana kurwiła się? Być może zrujnowanie jej będzie dużo łatwiejsze niż początkowo sądziłem. Wpatruje się we mnie w szoku.  Absolutnie nie i nie waż się sugerować czegoś takiego. Poszukuję w jej oczach oszustwa i nic nie odnajduję. Ale jeżeli nie sypia z nikim innym to oznacza, że to on zrobił te siniaki. Znamy się z komendantem od zawsze. Może być pewny siebie, ale nie jest typem, który robi takie gówno. Albo tak myślałem...  On ci to zrobił? Jej oczy przesuwają się za mnie i śledzę jej wzrok aż do fotografii z moją siostrą na drzwiczkach komody. Niemal krzywię się ze wstydu. Gdyby tylko Kase mogła mnie teraz zobaczyć. Czy patrzyłaby z przerażeniem, jak wtedy, gdy Dale bił mamę? Jak teraz spogląda na mnie Nadia? Przełykając dyskomfort, zmuszam się, żeby przestać umieszczać Nadię i Kasey w tej samej kategorii. Nadia nie jest ofiarą. Muszę utrzymać ten fakt jasny.  Tak  mruczy, jej głos drży ze wstydu.  Ale prosiłam go o to. Nasze spojrzenia znowu się spotykają i marszczę brwi. Jej oczy wydają się błagać, bym zrozumiał.  Rozumiem  mówię łagodnie. I widzę. Widzę, że coś ukrywa. Nie jestem pewien, co dokładnie, ale mój instynkt podpowiada, że ma to wiele wspólnego z Loganem. Widziałem takie samo spojrzenie w oczach własnej matki. Desperacja i strach. Mimo że był przykładny, cholera, nawet kimś, kogo podziwiałem przez ponad dekadę, wiem, że każdy ma swoje szkielety. W istocie mam parę cholernie przerażających, wiszących w mojej własnej szafie. Szkielety, które próbuję ukryć przed wszystkimi. Zdaje się, że król Aspen ma brudną, małą tajemnicę. Problem polega na tym, że on również zna moją. Musi wiedzieć o mojej obsesji na jej punkcie. Oczywiście że, kurwa, wie. Był jednym z policjantów zajmujących się miejscem zbrodni Kasey. Logan Baldwin zawsze wiedział, że była moją siostrą  i to nie tylko dlatego, że znamy się od nastoletnich lat. Logan wie o tym, ponieważ moja chęć zemsty przesiąka 47 

całą sprawę błagając, abym ją rozpalił. Gdy sprawdzałem plik w piwnicy okręgu, moje nazwisko zostało odnotowane. Jego dbałość o szczegóły jest tak biegła, jak moja. Na pewno wie, że śledziłem ją przez te wszystkie lata. Więc dlaczego, do cholery, ukrywał fakt, że spotykał się z nią aż do teraz? To jakaś pierdolona gra umysłowa? Sądziłem, że dorósł, jako że stał się liderem wśród społeczności. Dawno zapomniałem tego nastolatka i uznałem mężczyznę, jakim się stał. Teraz jednak nie mogę się powstrzymać i zastanawiam się, co tak naprawdę czai się za jego uśmieszkiem kota z Cheshire i dobrym wizerunkiem. Jedno jest pewne. Dowiem się. Jej oczy napotykają moje, a warga drży, kiedy zerka na drzwi. Gdy patrzy na mnie, trzęsie się, a jej oczy lśnią strachem. Nie przede mną. Po raz pierwszy w ostatniej cholernej dekadzie, nie próbuję jej zranić. Tym razem czuję nieodpartą chęć, by ją chronić. Przed nim. Czemu? Bo jest moja, by zniszczyć. Nie jego. To nie miałoby sensu, jeżeli skrzywdziłby ją, zanim ja dostanę szansę. Nie mogę się doczekać, żeby zobaczyć wyraz twarzy Logana, kiedy zda sobie z tego sprawę. Gdy będę głęboko po jaja w jego ślicznej małej narzeczonej, a on będzie pieprzonym świadkiem tego aktu. Dwie pieczenie na jednym ogniu. Pan Idealny ujawni, kim w rzeczywistości jest  cholernym damskim bokserem, jak Dale. To będzie zabawne. I terapeutyczne jak skurwysyn. Odsuwając się, łapię chusteczkę z biurka i kciukiem ścieram krew. Patrzy na mnie nieufnie.  Mam robotę do wykonania  mówię, kiedy pozbywam się zakrwawionej chusteczki, która rzeczywiście pasuje do tych pulchnych, purpurowych warg tak, jak myślałem.  Zostań tutaj tak długo, jak potrzebujesz.  Wysuwam iPhonea z doku i wymaszerowuję z pokoju bez słowa. Czas znaleźć ostateczne odpowiedzi. 48 

ROZDZIAŁ 4 Nadia

Gdy wychodzi, znowu spoglądam na zdjęcie Kasey. Wiedziałam, że jej brat miał na imię Kasper, ale kiedy przedstawiono mi go jako Ghost, nie skojarzyłam tych dwóch fragmentów, dopóki nie zobaczyłam tabliczki znamionowej. To mógł być moment, żeby wyjść mu naprzeciw. Zaprzyjaźnić się z nim. Ale jasne jest, że w grę wchodzi nienawiść lub pożądanie. To znaczy, potrafię zrozumieć dlaczego mnie nie lubi, ale nie rozumiem intensywności ani gorącego zainteresowania w jego oczach. Czułam, jak praktycznie napływają od niego falami. Wyraźnie mnie nienawidzi. Nieprędko się zaprzyjaźnimy. Co jest ze mną, że przyciągam niewłaściwych mężczyzn? Mam wokół siebie migającą aurę, którą tylko oni dostrzegają? Mama opowiadała mi kiedyś, że nasze dusze mają aury. Mówią one dużo o człowieku poprzez światło, jakie wydzielają. Moja musi mrugać żółtym neonem i krzyczeć: Hej! Tutaj! Chodź, kurwa, ze mną! Proszę! To musi być prawda, ponieważ Kasper, nie-tak-przyjazny-duch, właśnie to udowodnił. Sposób, w jaki nazwał mnie słodką Jayne, czułym określeniem, które słyszałam tylko od jednego mężczyzny, uderzył w emocjonalny nerw. Szorstkie i katastrofalne przypomnienie przeszłości. Po gburowatym, częściowo uprzejmym pożegnaniu, wybiegł z gabinetu, zostawiając mnie, abym szybko zabandażowała ranę. Im dłużej jest z dala ode mnie, tym mniej mój osąd zachmurzony jest jego intensywną obecnością. Gdyby Logan wszedł w trakcie czegokolwiek, co Kasper i ja robiliśmy, byłby wściekły. A nie mogę pozwolić, żeby Logan stracił kontrolę. Nie teraz. Nie nigdy. Całe moje życie kręci się wokół uszczęśliwiania go, aż nastanie odpowiedni moment. Kiedy zmuszę go, by mi zaufał. Kiedy zobaczę jego jedno potknięcie. 49 

A potem wzlecę jak anioł zemsty i wyrwę moje krwawe serce z jego rąk raz na zawsze.  Jesteś gotowa? Głęboki głos Logana zaskakuje mnie i prawie upuszczam tabliczkę Kaspra. Nazywanie go Ghost jest dziecinne. „Ghost” brzmi pogodnie, prosto i spokojnie. Kasper brzmi jak imię szaleńca. Bardziej pasuje do rzeczywistości. Ale pomimo tego, że zachowuje się jak kretyn, nie mogę się powstrzymać i czuję nadzieję. Mała część mnie uzmysławia sobie, że utrzymanie z nim dobrych stosunków może być tym, czego potrzebuję. Wydaje się być spostrzegawczy.  Tak  piszczę i krzyżuję ręce, starając się zakryć plamę krwi na swetrze.  Wszystko w porządku? Moje oczy przemykają tam, gdzie trzyma telefon. Godzina. Jedna, krótka, pieprzona godzina, tyle potrzebuje, żeby wpędzić mnie w panikę. Oślepia mnie nikczemnym, znaczącym uśmieszkiem, nim wyciąga telefon.  Dobrze, że mi przypomniałaś. Prawie zapomniałem.  Gdy ponownie chowa go do kieszeni, wzdycham z ulgą. Posyłam mu napięty uśmiech. Nigdy nie zapomina. Nigdy. Ponieważ jeżeli chociaż raz by zapomniał, mogłabym rozpocząć akcję. Byłby to wyścig z czasem, ale gdyby się udało, mogłabym odczepić moje serce od jego i pogrzebać go raz na zawsze. Ale jeśli mój plan nie zadziała na czas? Jeżeli mi się nie uda, skutki będą katastrofalne. Brutalne. Zmieniające życie. Śmiertelne. I dlatego czekam.  Gdzie Ghost?  pyta. Marszcząc brwi, wzruszam ramionami.  Nie wiem. Wydawał się wściekły. Sądzę, że z jakiegoś powodu mnie nie lubi. Oczy Logana mrużą się, obserwując mnie.  No cóż, jest cholernie dobrym gliną i myślał, że ukradłaś moją ciężarówkę. Skarciłem go przy tobie. Większość mężczyzn nie znosi dobrze zawstydzenia przed kobietą, której pragną. Zjeżam się na jego komentarz i szydzę:  On mnie nie... pragnie. Myślę, że wolałby mnie zranić, gdyby miał szansę. Wzrok Logana napotyka mój i spogląda na mnie wilkiem.  Tylko ja mogę cię ranić. 50 

Gwałtownie mrugam, uświadamiając sobie, że opuściłam gardę. Pierwszy raz to nie Logan był moim koszmarem  ktoś inny nim był  i zwierzyłam mu się, jak przyjacielowi. Okropny błąd, nie mogę go nigdy więcej popełnić.  Nie  zgadzam się i wystrzelam w jego ramiona.  Tylko ty, mi amor. Jego zaborczy ryk uspokaja mnie. Po zablokowaniu drzwi, przenosi nas na biurko i zrzuca tabliczkę Kaspra, zanim układa mnie na zimnej powierzchni.  Co robisz?  syczę i rzucam spojrzenie na drzwi. Śmieje się, ale nie ma w tym nic ciepłego ani przyjaznego.  Pieprzę cię na biurku mojego podwładnego. Chcę się kłócić, ale wydobyłam już dostatecznie wiele złych stron Logana w ciągu ostatnich dwudziestu czterech godzin.  A co, jeśli ktoś wejdzie? Łapie mnie za biodra i przerzuca na brzuch. Chwytam się brzegu biurka, kiedy unosi sukienkę nad tyłek.  Kasper wyszedł. Poza tym, drzwi są zamknięte. Nikt nie wejdzie. Zahacza palce o krawędź moich majtek i zsuwa wzdłuż ud, pozwalając im opaść do kostek. Próbuję skoncentrować się na skrupulatnie uporządkowanym biurze Kaspra, czymkolwiek, co odciągnie moje myśli od tego, co podejrzewam, że Logan zrobi. Nic nie jest w stanie przygotować mnie na to psychicznie. Mogę zmusić się, żeby być podnieconą, ale jeśli nie ma lubrykantu, a wiem, że nie ma, będzie bolało jak diabli. Kluczem jest skupienie się na czymkolwiek poza bólem. Odwracając głowę, patrzę na błyszczące, srebrne pióro w podstawce. Jest w nim wygrawerowane nazwisko Kaspra, idealnie czyste. Jest zupełnie wolne od odcisków palców i smug. Próbuję skoncentrować się na fantazyjnej czcionce K i zignorować bolesny sposób, w który to fiut Logana trąca ciasny pierścień mięśni pomiędzy moimi pośladkami.  Pióro jest bardziej interesujące niż ja, laleczko? Kręcę głową w zaprzeczeniu, ale już wyrywa je z podstawki. Przymykając oczy, modlę się, żeby był delikatny. Kiedy czuję zimno metalu ślizgającego się po łechtaczce, wypuszczam westchnienie ulgi. Jego wolna ręka boleśnie chwyta mój pośladek, kiedy dokucza wrażliwej grudce, która teraz zaczyna pulsować. Logan 51 

albo wcale nie daje mi orgazmów, w ramach chorej formy kary, albo zmusza do nich. Nigdy nie są dla przyjemności. Zawsze są sposobem, żeby mnie dręczyć.  Lubisz pióro Ghosta przy cipce?  szydzi.  Podoba ci się, że ten złośliwy facet płaci za zdenerwowanie cię?  Jestem wdzięczna, że źle interpretuje moją niechęć do porucznika, jakby to, że facet doprowadza moje serce do łomotania z nadziei, tego wspaniale popieprzonego uczucia, nie było niczym niezwykłym. To prawie jak założenie kamizelki ratunkowej tuż przed rzuceniem się do morza. Z kimś takim jak Kasper przy boku, nie utonęłabym. Muszę tylko znaleźć sposób, żeby go do tego przekonać. Tak bardzo jak nienawidziłam, jak nieprzyzwoicie się ze mną obchodził, podobał mi się błysk gniewu w jego oczach, kiedy spostrzegł to, co Logan zrobił z moim nadgarstkiem. Jakby chciał być tym, który mnie posiada i nienawidzi, że ktoś inny to robi. Mimo jego zachowania, wiedziałam, że to coś, nad czym mogę popracować. Zdecydowanie pracowałam z gorszymi.  Och!  wołam, kiedy wpycha zimny metal w moją cipkę.  ¡Jesucristo!  Nie próbuję zatrzymać torturującego ataku. To jego show i, przynajmniej teraz, nie krzywdzi mnie. Mogę przeżyć pieprzenie piórem. Gdy jego ręka zsuwa się po moim tyłku i zatacza kręgi, by dotknąć pulsującej łechtaczki, wypuszczam cichy jęk.  Myślę, że lubisz sprawiać, że płaci, niegrzeczna dziewczynko. Dojdziesz na jego piórze? Wyobraź sobie, jak się wkurzy, gdy będzie chciał coś nim napisać i zauważy, że jest lepkie od twojego orgazmu. Myślisz, że się wścieknie? Czy że je wyliże? Moje zakończenia nerwowe budzą się do życia, kiedy Logan ze mnie drwi. Potrzeba dojścia jest przytłaczająca i wiję się pod jego dotykiem. Zamykam oczy i pozwalam doznaniom zawładnąć mną. Przeszywa mnie fala przyjemności i drżę przez niebiański orgazm. Minęło dużo czasu, odkąd Logan pozwolił mi dojść. Nadal powoli pieprzy mnie piórem, aż staję się bezużyteczną kupą mięśni, rozpostartą na biurku. Wysuwa pióro i ostrożnie je odkłada. Kwilę, gdy wbija się fiutem w moją cipkę. Przyjemność jest intensywna i prawie myślę, że zdołam od tego dojść, ale wiem, że nie należy się łudzić. 52 

Logan tylko się rozgrzewa. Zmuszam się do relaksu, kiedy wysuwa ze mnie teraz mokrego penisa. Bez ostrzeżenia pcha w mój tyłek z niewielkim oporem z mojej strony. Byłam gotowa i oczekująca. Tańczyliśmy do tej samej piosenki zbyt wiele razy, żeby zliczyć i tak długo, jak jego fiut jest nawilżony, mogę go przyjąć. Na ogół, kiedy pieprzy mnie w dupę, po prostu odpływam do szczęśliwego miejsca. Marzę o tęczówkach z odłamkami srebra i drobinami błękitu. Gubię się w zapachu miłości i sensie mojego życia. Ponieważ z reguły, gdy rżnie mój tyłek, wszystko jest dla niego. Nie potrzebuje, żebym brała w tym udział. Ale dzisiaj? Dziś Logan jest kimś nowym. Mężczyzną, którego nie rozumiem, z pewnością nie tym, którego uczyłam się obserwować przez ostatnie trzy lata. Muszę wiedzieć, czemu tym razem bawi się łechtaczką, kiedy mnie pieprzy. Muszę zrozumieć, czemu tym razem upewnia się, że także się tym cieszę. To jego sposób oznakowania mnie w biurze Kaspra? W jakiś sposób jest o niego zazdrosny? Albo złagodniał? Na trzecie pytanie moje serce całkowicie się zatrzymuje. Jeżeli łagodnieje, wtedy to działa. Wszystko, co robię, ma cel i odmawiam poddania się. Muszę sprawić, by mnie pokochał. Ponieważ to uwolni cały mój świat. Wszystko, czego potrzebuję, to sześć małych liczb. I piętnaście minut. Zamykam oczy, jedynie po to, żeby zanurzyć się we wspomnieniach, które chętnie zabierają mnie z teraźniejszości.

 Masz piętnaście minut spóźnienia. Głęboki głos warczy z kuchni. Wypuszczam pisk zaskoczenia i wchodzę do ciemnego pokoju. Wpatruje się we mnie w cieniu, biodrami opierając się o blat.

 Nie zdawałam sobie sprawy, że mam godzinę policyjną  prycham w obronie.  Myślałam, że jesteśmy przyjaciółmi, Donovan. Nie wspominając już, że mam osiemnaście lat.

53 

Wypuszcza westchnienie i przesuwa dłońmi po twarzy.  Oczywiście, że jesteśmy przyjaciółmi. Martwiłem się. Napisałaś i powiedziałaś mi, że będziesz piętnaście minut temu. Po tym, co stało się z Kasey, mam skłonność do paniki. Zalewa mnie ciepło. Rzucam torebkę na blat i podchodzę do niego. Kiedy jestem blisko, owijam ramiona wokół jego talii, żeby go przytulić. Jeszcze rok temu roześmiałabym się na myśl o byciu tak nieskrępowaną przy Donovanie. Ale wszystko się zmienia. Ludzie się zmieniają.  Przepraszam. Jego dłonie kreślą kółeczka na moich plecach i chichocze.  Przesadziłem. Też przepraszam. Uśmiechając się, patrzę na niego. Księżyc wpada przez okno i oświetla część jego twarzy. Jest przystojnym mężczyzną, nie ma co do tego wątpliwości. Moja mama ma szczęście, że go ma.

 Teraz, kiedy mamy to już za sobą  mówię, ale nie wykonuję żadnego ruchu, by uwolnić się z uścisku  myślę, że znalazłam wskazówkę. Pytająco unosi brew.  Jaką? Przygryzam dolną wargę, zanim mówię:  Rozmawiałam z ojczymem Kasey, Daleꞌm. Na wzmiankę o Daleꞌu, ze złością marszczy brwi. Całe jego ciało napina się. Kiedy robię krok wstecz, jego palce łapią tył mojej koszuli, aby zatrzymać mnie w miejscu, wysyłając dreszcze po plecach.

 Rozmawiałaś z tym idiotą beze mnie?  syczy.  Nie ufam mu z nikim, kogo kocham. Moje serce wali na wzmiankę o jego miłości do mnie i odruchowo kładę dłonie na jego piersi, by go uspokoić. Odrywa wzrok od mojego, wpatrując się w sufit. Nie jestem pewna, dlaczego zachowuje się tak dziwnie.

 Nie słuchasz mnie  sapię z rozdrażnieniem. Milczy przez dłuższą chwilę, kiedy jego wzrok zatrzymuje się na moich ustach.  Zawsze, kochanie. Nawet gdy nie wiem, o czym, do cholery, mówisz. Kiedy się uśmiecha, wypuszczam oddech i próbuję uspokoić serce.  Było w porządku. Była tam Karla, więc nie zostałam z nim sama. Chciałam zadać kilka pytań o to, gdzie byli tamtego ranka. Policja już ich pytała, ale musiałam 54 

wiedzieć... dla siebie. Rozumiesz? Czuję się odpowiedzialna za to, co stało się z Kasey. Gdybym tylko... Jego palce śledzą moje gardło, od miejsca tuż poniżej ucha do odkrytego obojczyka, wysyłając prądy niesamowitej przyjemności. Momentalnie zostaję odurzona. Nie mam pojęcia, o czym mówiłam. Wszystko, o czym mogę myśleć, to jak miękki i zaborczy jest dotyk Donovana. Kiedy nasze oczy się spotykają, żadne z nas się nie odzywa. Jego błyszczące, lodowe tęczówki opadają na moje usta i oblizuje własne. Ciepło  tak nieznane i przytłaczające  pobudza mnie.  Nie jesteś za to odpowiedzialna, kochanie. Przez jedną krótką chwilę wydawało mi się, że chce mnie pocałować. Zanim mogę o tym pomyśleć, słyszę na schodach kroki. Wyrywam się z uścisku i zataczam kilka kroków w tył. Sekundę później oślepia mnie światło.

 Co wasza dwójka robi w ciemności? Nie obudzilibyście mnie, zapalając światła  beszta mama, gdy wchodzi do kuchni. Składa na moim policzku krótki pocałunek, po czym bierze butelkę wody z lodówki. Moje oczy odnajdują Donovana, by ocenić jego reakcję. Jego szczęka jest zaciśnięta i, przysięgam, wygląda jakby cierpiał, kiedy chwyta się blatu, unikając spojrzenia mamy.

 Rozmawiałam z Donovanem o tropie, który sprawdzałam  tłumaczę z nieznacznym drżeniem zakłopotania w głosie.  Ale to nie ma znaczenia. Tylko zmarnowałam czas. Chichocze.  Wy i te gry detektywistyczne. To na pewno macie wspólne. Donovan obraca głowę w jej stronę i obserwuje. Temperatura w pokoju spadła o kilka stopni przez wyraz jego twarzy. Ona tylko wzrusza ramionami i wychodzi bez słowa do męża. Tak szybko jak jej nie ma, zwraca swoją uwagę na mnie. Gdy dygoczę pod intensywnym wyrazem jego twarzy, on wydaje się otrząsnąć z zamroczenia. Przebiega palcami przez włosy i wychodzi, mrucząc:

 Przepraszam. Żołądek wzburza się na jego nagłe wyjście. Chcę pobiec za nim i spytać, co się dzieje. Ale coś mi podpowiada, że muszę odpuścić. Nie wspominając już, że mam stos pracy domowej do nadrobienia. 55 

Wyłączając światła, idę przez ciemny dom w stronę sypialni. Po drodze mijam pokój gościnny. Smuga światła sączy się na korytarz. Moje serce boli, że nie śpią w tym samym pokoju. Nie rozumiem i za bardzo boję się odpowiedzi, jeśli zapytam dlaczego. Powinnam iść dalej w kierunku własnej sypialni, ale ciekawość sprawia, że robię kilka kroków wstecz. Zerkam do środka, rozglądając się po niewielkiej przestrzeni. Donovan stoi tyłem do drzwi, kiedy zdejmuje koszulę. Mięśnie jego pleców napinają się przy każdym ruchu i, tym razem, gorąco zalewa miejsce między moimi nogami. Kiedy słyszę brzęk paska, podczas gdy odpina spodnie, rozchylam usta, wzdychając. Wkrótce opadają na podłogę, a jego umięśniony tyłek, tylko w czarnych bokserkach, jest tym, na co patrzę. Potem wychodzi ze spodni i kieruje się w stronę łazienki. Część mnie chce, by bokserki również zdjął w pokoju. Chciałam zobaczyć jego nagi tyłek. Jaki rodzaj zboczeńca to ze mnie robi? Przełykam zakłopotanie tym, dokąd skierowały się moje myśli i pędzę z powrotem do mojego pokoju. Do miejsca, gdzie mogę dotykać się w ciemności. Gdzie jestem bezpieczna fantazjując o czym, do cholery, chcę. Wspomnienia znikają i zabiera mi chwilę uświadomienie sobie tego, gdzie jestem. Logan szczypie wrażliwą łechtaczkę, sprawiając, że natychmiast pod nim drżę. Przeszywa mnie następny orgazm, tym razem mięśnie odbytu zaciskają się z przyjemności. Oślepiająca, biała ekstaza. Przepływa przeze mnie i jęczę trochę zbyt głośno w małym biurze. Penis Logana wydaje się podwoić swoją wielkości, i chrząka, gdy wybucha w uwolnieniu wewnątrz mnie. Jego fiut mięknie i powoli wysuwa go ze mnie. Moje nogi są słabe i czuję się dziwnie nasycona.  Chodź, już czas  mówi, kiedy wciąga spodnie.  Musimy dostać się do domu. Szokujące przypomnienie o godzinie podrywa mnie do działania i szybko zakładam majtki, ignorując sposób, w jaki jego sperma z mojego tyłka wsiąka w nie, więc wykonam spacer wstydu po komisariacie. 56 

***  Idę zjeść kolację w piwnicy. Chcesz dołączyć?  pyta, gdy wypełnia tacę jedzeniem, które ugotowałam. Jego oczy są niemal smutne, co mnie niepokoi. Żółć rośnie w moim gardle, ale przełykam ją i zmuszam się do uśmiechu.  Nie, wolałabym zostać tutaj. Może trochę posprzątam. Chichocze i unosi brew, co sprawia, że rysy jego twarzy są atrakcyjniejsze. Nawet chłopięce. Próbuję się nie skulić.  Boisz się, że przez przypadek zostawię cię tam?  pyta, udając niewinność, którą, oboje wiemy, dawno stracił. Porzuca tacę i podchodzi, owijając ramiona wokół mojej talii.  Czyżby moja laleczka czuła się komfortowo, zgrywając żonkę? Staję na palcach i całuję jego pełne usta.  Może  mówię mu, wstrzykując odrobinę figlarności do głosu. Jego dłonie wsuwają się w moje włosy i jęczy, kiedy całuje mnie głęboko. Jeżeli uda mi się przekonać go, żeby zerżnął mnie naprawdę szybko, będzie zbyt zmęczony, aby myśleć dziś o więcej. W wyniku czego reszta wieczoru przebiegnie spokojnie. Wcześniej, kiedy wróciliśmy do domu, wziął szybki prysznic, zanim wrócił do pracy. Nie spieszyłam się i zmyłam jego zapach z mojego ciała. Pod gorącym strumieniem wody zastanawiałam się, jaki będzie mój następny ruch. Czy jestem na tyle odważna, by w środku nocy wymknąć się z łóżka i spróbować zdobyć jego telefon? Byłabym w stanie wyciągnąć słodkie informacje? Możliwe, że nawet go zamordować i zdobyć rzeczy, których potrzebuję prosto z jego upartej głowy? Oczywiście pod prysznicem nie dostałam żadnych odpowiedzi. Jeśli chodzi o Logana, jest władcą mojego świata. Muszę kłaniać mu się do stóp, aż nadejdzie czas, by obalić despotę. Byłam cierpliwa. Pragnęłam tej chwili przez trzy długie lata. Pewnego dnia, niedługo, moja kara pozbawienia wolności dobiegnie końca.

57 

 Dzisiaj w biurze twojego porucznika  mówię, wymuszając nieznacznie chropowate westchnienie przy jego ustach  było tak gorąco. Od tamtego czasu jestem na ciebie napalona. Odsuwa się i marszczy brwi.  Czyżby?  Marginalnie odsuwa swoją głowę od mojej, studiując mnie. Utrzymuję fasadę zainteresowanej.  Dlaczego nic nie powiedziałaś? Nie wyglądałaś na tak napaloną, kiedy sprzątałaś cały dom, potem spędziłaś godziny czyszcząc listwy przypodłogowe, gdy wróciłem z pracy. Wiesz, że obserwuję każdy twój ruch. Zassałam ostry wdech. Tak, wiedziałam, że obserwuje. W całym domu są kamery. W mojej sypialni i sąsiadującej łazience, jego sypialni, i jedna w salonie, która rejestruje też jadalnię. Nie potrzebuje kamery w kuchni, ponieważ wie, że uwielbiam tam przebywać. Nigdy nie zrobiłam nic, co nasunęłoby mu na myśl, że kiedykolwiek fantazjowałam o ucieczce lub zranieniu go. Sumiennie sprzątam i gotuję dla niego. Codziennie. A gdy wraca do domu, pozwalam mu się pieprzyć, jakkolwiek i kiedykolwiek. Wychodzę tylko pod jego konkretnymi instrukcjami. Nienawidzę opuszczać dom, ale przynajmniej dwa razy w tygodniu wysyła mnie z czymś do załatwienia.  Czy kiedykolwiek pracujesz?  żartuję i błyskam szerokim uśmiechem.  Może następnym razem będę sprzątała nago. W ramach rozproszenia. Voy a ser tu criada coqueta.  Będę twoją kokieteryjną służącą. Próba bycia słodką i skromną działa, ponieważ za chwilę popycha mnie na kolana, tam, na środku kuchni, kolacja została zapomniana. Rozsuwa rozporek i zszarpuje spodnie, uwalniając swojego nabrzmiałego fiuta i uderza w dół mojego gardła. Wbijam paznokcie w jego uda i biorę go głęboko, jak lubi. Jeżeli dojdzie, wtedy wykonałam swoją robotę. Wszystko jest częścią planu. Pcha w moją twarz, zmuszając do oparcia głowy o szafkę za mną i zaczyna brutalnie pieprzyć moje usta. Gorące łzy płyną z moich oczu, ale przyjmuję go. Ponieważ muszę. Gdy słyszę zdesperowany jęk, przygotowuję gardło i pozwalam gorącemu nasieniu spłynąć po jego tyle. Jego penis nareszcie przestaje drgać i wysuwa się z moich ust. 58 

 Naprawdę próbujesz być idealną żoną  mówi z półuśmiechem i mierzwi moje włosy, jakbym była cholernym psem.  Dobra dziewczynka. Uśmiecham się, kiedy wciąga spodnie, chwyta tacę i klamkę piwnicy. Nie myśl o tym. Zamykając oczy, pozostaję tak jeszcze przez kilka minut, uspokajając się. Jest tam teraz. Jedząc. W swojej popierdolonej małej jaskini. Kurwa, nie myśl o tym! Zaciskam zęby, aby nie krzyknąć z frustracji, ponieważ nie mogę o tym nie myśleć. Bez względu na to, jak silną staram się być, są rzeczy, których nie można zablokować. Jest to niemożliwe. Nikt nie jest tak silny. Nawet ja. Puk! Puk! Puk! Puk! Otwieram oczy i pośpiesznie wstaję. Logan jest w piwnicy, więc wiem, że nie słyszy. Jeśli spojrzy w telefon, w kamerze zobaczy, że otwieram drzwi, ale coś mi mówi, że jest zbyt zajęty. Wygładzając włosy i biorąc uspokajający oddech, nakładam uśmiech oraz przygotowuję się przywitać tego, kto stoi przed drzwiami. Ostrzegał, że wkrótce mogą się zacząć wizyty niepożądanych gości, i żeby zawsze być w grze. Pędzę do drzwi i szybko otwieram, gotowa przegonić odwiedzających. Oznajmię: Logana śpi. Powiem: Przyjdź inny razem. Częściowo spodziewam się ujrzeć sąsiadkę, Ruby, która od czasu do czasu lubi podrzucać zapiekanki, bo myśli, że jest samotnym kawalerem. Ale w zamian napotykam jego wzrok. Donovan Jayne. Szaroniebieskie oczy rozszerzają się chwilowo, nim spojrzenie twardnieje.  Gdzie, do kurwy, podziewałaś się przez ostatnie trzy lata, Nadia? List, który mi wysłałaś, wyjaśniając że musisz „odnaleźć siebie” był bzdurą, prawda? To była całkowita bzdura. Ma rację. Robię krok do tyłu i spoglądam ponad jego ramieniem. Na szczęście nie ma z nim mamy. Nie wydaję mi się, żebym dała sobie radę z zobaczeniem jej. Nie po tak długim czasie. To mogłoby mnie złamać, a absolutnie nie mogę się złamać. Nie, kiedy jestem tak blisko.

59 

 Jestem zakochana i bierzemy ślub  mówię bez zastanowienia, ignorując wspomniany przez niego list, drżenie w moim głosie przeczy słowom. Krzywi się i kręci głową.  Nie, nie jesteś w nim zakochana. Nie w Loganie pieprzonym Baldwinie. Po moim trupie!  Proszę  błagam i wyciągam obronnie ręce.  Po prostu idź, mi cielo. Jego ciało zastyga w bezruchu na moje słowa. Po porwaniu Kasey, przez te wszystkie lata Donovan dobrze wypełniał obietnicę, żeby pomóc mi ją odszukać. Wydał karygodną ilość pieniędzy na prywatnych detektywów i datki dla policji, by mogli korzystać z najlepszych metod tropienia. Chronił mnie, gdy najbardziej tego potrzebowałam jako młoda kobieta. Już nigdy więcej nie powiedziałam nic przeciwko niemu. Nasz związek stał się... bardzo bliski. Kocham Donovana i wiele mu zawdzięczam. Wszystko w rzeczywistości. I właśnie dlatego potrzebuję, by wyniósł się stąd, nim wszystko zniszczy.  Donovan, proszę.  Próbuję ponownie, w moim głosie narasta pisk wraz z niepokojem.  Ze mną wszystko okej. Przyrzekam. Confia en mi.  Zaufaj mi. Ignorując moje słowa, wpada do środka i przyciąga mnie w ramiona. Jego uścisk jest chciwy i wygłodniały. Ale nic z tego nie ma znaczenia, ponieważ teraz mam robotę do wykonania. Samolubnie, przez krótką chwilę szczęścia wdycham jego czysty zapach i pozwalam mu zakorzenić się w moich płucach. Gdy zaczyna wyciskać pocałunki we włosach, kurczowo łapię tył jego marynarki i witam ulgę bycia z nim przez kilka sekund dłużej. Jest jedynym pocieszeniem na tym świecie, które mogę dotknąć. Wszystkie inne udogodnienia są poza zasięgiem.  Wracasz do domu, skarbie. Już.  Jego głos jest zaborczym pomrukiem i odsuwa się, aby spojrzeć na mnie.  Bierz torebkę czy cokolwiek innego. Zabiorę cię do domu. Potrząsam głową, nim mówię:  N-N-Nie! Kocham Logana i poślubię go! Jego twarz opada, dewastacja wykrzywia rysy, ale gdy słyszę zbliżające się ciężkie kroki, przesuwa spojrzenie na Logana, którego czuję każdą częścią siebie,

60 

kiedy wchodzi do pokoju. Twarz Donovana staje się mordercza, a ciało napręża się z wściekłości.  Ty skurwysynu!  warczy Donovan i przepycha się obok mnie, atakując Logana. Piszczę i szybko usuwam się z drogi. Wygląda na to, że Logan gotuje się ze złości. Donovan na jego terenie ogranicza bezpieczeństwo. Donovan wymachuje na Logana pięścią, ale nie jest wystarczająco szybki. Logan robi unik i zrzuca go z siebie. On mruczy, szybko ponownie mierząc się z Loganem i oskarża:  Nie możesz się z nią ożenić, bo jest moja! Logan warczy, a jego pięść spotyka się ze szczęką Donovana, głośny trzask rozchodzi się po pokoju. Powinnam pomóc Donovanowi, lecz nie chcę wpychać się pomiędzy dwie wściekłe burze, walczące ze sobą.  Ona jest dorosłą kobietą, a już na pewno nie twoją, więc odpierdol się! Donovan znowu atakuje i jego barki uderzają w klatkę piersiową Logana. Popycha go na ścianę, sprawiając, że rozwala płytę gipsową.  Byłeś jednym z moich najlepszych przyjaciół!  odwarkuje Donovan.  Wiedziałeś, że była zakazana. Dowiedziałem się z cholernych wiadomości. Logan wymachuje pięścią w Donovana, który nieznacznie umyka z drogi. Eksploduje więcej płyty gipsowej, tym razem przez rękę Logana.  Wciąż jestem twoim przyjacielem, dupku  fuka Logan i strzela palcami.  Ale wypieprzaj z mojej posiadłości i uspokój się, nim zabiorą cię moi chłopcy. Donovan przebiega palcami przez swoje zawsze wyżelowane-do-perfekcji włosy, całkowicie je niszcząc. Nigdy nie widziałam go tak wściekłego. Nie w taki sposób. Jasne, miewał chwile, kiedy silna powierzchowność opadała i ukazywała wrażliwego mężczyznę. Ale to nie zdarza się często. Niestety, jedynie gdy chodzi o mnie. Jestem słabością Donovana. Mieczem, na który się nadziewa, jeśli zachodzi taka potrzeba.  Chcę rozmawiać z Nadią sam na sam  syczy Donovan, jego oczy mkną do moich. Oceniając mnie. Ogarniając mnie. Sprawdzając, by upewnić się, że ze

61 

mną w porządku. Tak postępuje Donovan. Chroni i dba o to, co należy do niego. Zawsze i nieustannie.  To się, kurwa, nie stanie  warczy Logan.  Nie, gdy jesteś tak wkurzony. Donovan znów krzyczy i rzuca się na Logana. Lądują na korytarzu, mijając drzwi piwnicy, wpadają prosto do mojej sypialni. Drzwi zostają niemal wyrwane z zawiasów i obaj lądują w pokoju z pomrukiem. Spieszę za nimi, by upewnić się, że się nie pozabijają. Logan dosiada Donovana okrakiem i uderza go tyłem dłoni. Ale Donovan jest dużym chłopcem i zrzuca go. Wyszarpuje ze spodni broń i mierzy do Logana, jego pierś unosi się w zamiarze  zamiarze zabicia  i krzyczę, kiedy podbiegam do niego. Jeśli zabije Logana, zabije mnie. Moje serce przestanie bić.  Nie!  krzyczę i powalam go na łóżko, wytrącając mu pistolet z dłoni na podłogę. Jesteśmy splątanym bałaganem kończyn, a jego ramiona instynktownie owijają się wokół moich pleców.  O Boże  chrząka, oddychając z wysiłkiem.  Jak to się stało? Jak mogłaś się w nim zakochać? Słyszę znajomy trzask metalu i sztywnieję w ramionach Donovana.  Puść ją i wypierdalaj z mojego domu.  Głos Logana jest niski i cięty. Donovan chwyta mnie mocniej, lecz szarpię i wykręcam się, aż opuszczam jego ramiona. Pospiesznie rozglądam się dookoła, ogarniając scenę przede mną. Donovan, wielki, silny, wpływowy mężczyzna, leży na plecach, obserwując mnie z łóżka, zdrada zniekształca jego rysy. Logan stoi nad nim, mierząc w jego twarz z pistoletu, który upuścił.  To nie koniec  mówi Donovan, tracąc nad sobą panowanie i wstaje na nogi. Pędzi do mnie i szybko przytula, zanim wymaszerowuje z domu. Frontowe drzwi trzaskają, kiedy wychodzi, a moje słabe serce razem z nim. Logan podchodzi do mnie i używa lufy pistoletu Donovana, aby unieść mi brodę. Moje oczy napotykają potwora, którego udawało mi się powstrzymywać. Dzika bestia została uwolniona. I jest głodna. Głodna mnie.  Jesteś w tak dużych pieprzonych tarapatach, zła dziewczyno.    

62 

ROZDZIAŁ 5 Kasper

Wczoraj straciłem kontrolę. Miałem sukę w garści i, kurwa, straciłem nad sobą kontrolę. Prawie ją pocałowałem, do kurwy. A gdy zobaczyłem siniaki oraz sposób, w jaki Logan przedarł się przez jej ciało zębami, byłem w szoku. Mógłbym się okłamywać i uznać, że to dlatego, że zniszczył ją, nim wpadła mi w ręce. Ale to nie to. Całą noc leżałem w łóżku i zastanawiałem się nad nowo nabytym gniewem, który choć raz nie był skierowany w nią. Myślałem o mamie i Daleʹu. Niesamowicie podobny związek do Logana i Nadii. Mój umysł nie radził sobie dobrze z myślami o pieprzonych sposobach uratowania jej, czego nigdy nie zrobiłem dla własnej matki. Kurewsko śmieszne z perspektywy czasu. Pomimo tego, rankiem obudziłem się ponownie w grze. Nowy plan został sformułowany i zaczyna nabierać kształtów. Plan zapłodnienia Nadii i spędzenia reszty życia terroryzując ją przez odwiedziny u dziecka, i wszystkie inne bzdury, które idą w parze ze wspólną opieką. Tak cholernie nęcące. Do teraz nie byłem w stanie wywrócić jej świata, obecnie mogę to robić aż do dnia, którego umrze. Za każdym razem, gdy spojrzy na dziecko, przypomni sobie o mnie. Prawie tak, jak ja, kiedy spoglądam na nią, za każdym razem przypominam sobie siostrę, której nie pomogła. Będę jej najgorszym pierdolonym koszmarem. Przynajmniej nie będzie bita... Myśl ta otrzeźwia, znów osobiste doświadczenia rzucają cień na mój osąd, strząsam ją. Muszę wypracować drogę do jej serca. Nawet rozkochać ją w sobie. Pokocha mnie kurewsko głęboko. Będę jej ochroną. Miłością. Bezpieczeństwem. Kiedy w końcu znajdzie się w moich ramionach, moje dziecko będzie rosło w jej brzuchu, może nawet z pierścionkiem na palcu, rzucę ją. Dramatycznie. 63 

Nagle. I będę obserwował, jak cały świat kruszy się wokół niej. Przypomnę jej, że jest tylko durną suką, a jeżeli kiedyś nauczy się uważać, zobaczy, że to było pierdoloną grą. Grą, która spowodowała jej upadek, wszystko w imię zemsty.  Prawda, Ghost?  Głos Logana unosi się, wyszarpując mnie z fantazji o jego narzeczonej. Pieprzony damski bokser. Przeciągam wzrok, żeby napotkać jego i kiwam głową.  Sezon turystyczny zawsze jest suką. Zgadzam się na dodatkowy patrol, zwłaszcza w weekendy. Czy jesteśmy w stanie zatrudnić więcej jednostek? Mruga ze zdziwienia, najpewniej z faktu, że słuchałem i usłyszałem każde słowo z jego wypowiedzi. Ale zna mnie lepiej. Nie przegapiam ani jednej rzeczy. Nigdy.  Tak, HR przeprowadza rozmowy. Do tego czasu przydzielę chłopaków, żeby poobracali zmianami  mówi, kiedy wstaje od biurka. Podchodzi do drzwi i zamyka je, nim znowu siada.  Potrzebuję twojej pomocy. W tajemnicy. Między nami. Rozsiadam się na krześle i przyklejam do niego zaciekawione spojrzenie.  O co chodzi?  Donovan pieprzony Jayne  mówi z pomrukiem.  Sukinsyn pojawił się wczoraj w moim domu. Byłem w piwnicy i Nadia niechcący go wpuściła. Wpadł w szał i omal nie przerzucił jej przez ramię w stylu jaskiniowca. Na szczęście go wyrzuciłem. Omiatam go wzrokiem. Wyluzowana postawa zniknęła. Widziałem już ten morderczy wyraz twarzy, gdy spędzałem czas z moim najlepszym przyjacielem. Widzieliśmy, jak Logan przypierdala jakiemuś dzieciakowi w centrum rekreacji. Wziąłem Donovana i kilku innych chłopaków, żeby go odciągnąć. Nie słyszałem, co wytrąciło go z równowagi, ale to było jak objawienie, zobaczyć kogoś, kto był zwykle całkiem spokojny w totalnej złości. Trzyma bestię w ukryciu, to cholernie pewne. 64 

Teraz jednak wydaje się, że Logan ma problem z utrzymaniem uśmiechu i rozluźnionych ramion. W rzeczywistości stara się zachować to, co teraz wiem, że jest maską, na miejscu.  Co to ma ze mną wspólnego?  pytam, masując węzeł u podstawy szyi. Wzdycha i wyciąga z kieszeni telefon, kiedy minutnik wygasa. Przyglądam się, jak wstukuje sześć liczb, zanim chowa go z powrotem.  Tak jakby mieliśmy bójkę. Dom jest zniszczony. Zastanawiałem się, czy mógłbyś przyjść wieczorem i spojrzeć. Może zrobić trochę pomiarów i wziąć jakieś gówno, żeby go naprawić. Zapłacę podwójną pensję, jeśli przesuniesz swoich klientów i mi pomożesz. Pomysł spędzenia więcej czasu z Nadią jest kuszący. I doskonale pasuje do mojego planu.  Oczywiście.  To nie wszystko  mówi i układa palce w wieżyczkę, kiedy opiera łokcie na biurku.  Za dnia, kiedy jesteś na służbie, chcę, żebyś miał oko na Donovana. Żebyś patrzył na każdy jego ruch, i zamelduj się u mnie, jeśli zrobi coś głupiego. Jeśli będę musiał umieścić jego dupę w więzieniu, zrobię to. Nikt nie odbierze mi Nadii. Nawet jej zdeprawowany ojczym. Zaciskam zęby, żeby się nie uśmiechnąć. Ja ją odbiorę, dupku. Zamiast ujawnić kipiącą furię, jaka gotuje się pod powierzchnią, błyskam przyjaznym uśmieszkiem i wstaję.  Tak jest, szefie. Opuszczam jego biuro i wracam do mojego. Kiedy przekraczam próg, mój wzrok od razu bada przestrzeń. Pierwszą rzeczą, którą odnotowuję, jest zapach. Utrzymujący się zapach seksu. Znajomy. Kuszący. Kopniakiem zamykając za sobą drzwi, szybko podchodzę do biurka. Moja tabliczka została przesunięta, ale poza tym przestrzeń wydaje się być nietknięta. Siadam przy biurku i moje oczy skupiają się na krwi. Krwi z jej nadgarstka. Rozmazanej na krawędzi biurka. Ten skurwysyn uprawiał z nią seks na moim biurku.

65 

Wybucha we mnie furia i zaciskam pięści. Wszystko we mnie krzyczy, aby wrócić do jego biura i grzmotnąć go w cholerną czaszkę. Aby zedrzeć jego maskę dobrego policjanta i ujawnić całemu posterunkowi, jakim jest potworem. Ale nie robię tego. W zamian biorę głęboki oddech i opieram się o krzesło. Moje oczy lądują na piórze i wyrywam je z podstawki. Dostałem je tuż przed wyjazdem na studia. Kasey opiekowała się dziećmi i oszczędzała wszystkie zarobione pieniądze, żeby podarować mi je z okazji rozpoczęcia nauki. Jest dla mnie wyjątkowe. Cholernie bardzo wyjątkowe. Są na nim smugi i moje serce wali w piersi. Z ciekawości przysuwam je do twarzy, tuż pod nos, i wdycham. Ryk huczy w moim gardle. Cuchnie seksem. Ze zirytowanym westchnieniem łapię chusteczkę i wycieram cholerstwo. Ten pokaz oznaczenia jego własności w moim biurze jest dobrą oznaką bestii wyrywającej się z klatki. W końcu ludzie zobaczą go takiego, jakim jest naprawdę. Gdy pióro jest ponownie bezpieczne w futerale, nadal pachnąc jak ona, wstaję i opuszczam biuro, usiłując ujarzmić gniew. Logan robiący głupoty na każdym kroku, sprawia że tracę skupienie. A muszę być skupiony. Pamiętać plan. Uczynię ją tak szalenie zakochaną, że chętnie porzuci swojego obelżywego faceta dla kogoś takiego, jak ja. Niewielki uśmiech igra mi na ustach, kiedy wychodzę z budynku, kierując się do samochodu; chłód nadlatuje z gór, zamrażając moje już lodowate serce. Czas na zabawę, słodka Jayne.

*** Śledzenie Donovana to strata cholernego czasu. Cały dzień przesiedział w swoim ogromnym biurze w Aspen Pines Lodge, którego jest właścicielem. Kiedy wyszedł na obiad, wisiał na telefonie, cały czas chodząc i krzycząc na każdego, kto 66 

był na drugiej linii. Jestem pewien, że próbował znaleźć sposób, by dorwać swoją drogocenną pasierbicę. Prawdopodobnie rekrutując najlepszych prawników lub jakieś inne gówno. Problemem jest to, że nie zdaje sobie sprawy, jak potężny jest Logan. Dostaje to, czego chce. Zawsze. Donovan nie jest wystarczająco duży, aby mu to odebrać. Na szczęście dla mnie, ja jestem. I to zrobię. Zabiorę tę śliczną, małą diablicę prosto spod niego. To będzie satysfakcjonujące, obserwowanie, jak to wszystko się kruszy. Wyrywam się z zamyślenia, kiedy skręcam w podjazd Logana. Powiedział, żebym przyjechał po pracy, by wykonać pomiary i zakupić niezbędne materiały. Gdy napisałem do niego, żeby wiedział, że jestem w drodze, odpowiedział krótko mówiąc, że został zatrzymany w biurze i zobaczymy się wkrótce. Uśmiech na moich ustach jest natychmiastowy, kiedy parkuję w ogrodzie i wysiadam. Mam kilka minut sam na sam z Nadią. Wystarczająco, żeby ją trochę podrażnić. Pukam do drzwi i kilka minut później otwiera, szok zniekształca jej twarz. Moje oczy studiują opiętą, głęboko wyciętą sukienkę z długimi rękawami, która sięga jej do połowy uda. Materiał jest jasnopomarańczowy i sprawia, że jej skóra wydaje się jeszcze bardziej opalona niż zwykle.  Zdajesz sobie sprawę, że ma dziś padać śnieg?  pytam, unosząc brew na jej wybór garderoby. Marszczy brwi i zakłada ręce na piersi.  W środku jest ciepło. Czego chcesz? Ignorując jej nieuprzejmość, mijam ją, trącając ramieniem i podchodzę do dużego otworu w ścianie. W tle gra muzyka  coś Deana Martina  kręcę głową.  Bedzie zabawa  jęczę, zakładając dłonie na biodrach. Słyszę za sobą trzask drzwi i cicho kroczące po drewnianej podłodze bose stopy.  Chyba powinieneś wyjść. Staje obok mnie, a ja odwracam się do niej i uśmiecham złośliwie.  Twój narzeczony poprosił, żebym przyszedł i wykonał kilka pomiarów. Nie chcesz go 67 

zdenerwować  mówię z niskim sykiem.  Następnym razem może ci przegryźć żyłę szyjną.  Hijo de puta...  odpowiada po hiszpańsku i odnotowuję, żeby przyjrzeć się temu później. Ucieka jej zirytowane sapnięcie i podchodzi, aby stanąć przede mną.  Bardzo śmieszne. Ale wiedz, że jesteś nagrywany. Nie próbuj niczego, jak robiłeś to wczoraj w biurze. Mogę ci zagwarantować, że nie będzie zadowolony.  Unosi podbródek i dzielnie napotyka moje spojrzenie. Nonszalancko przebiegam wzrokiem po powierzchni salonu. Podchodzę i dotykam części ściany, która potrzebuje naprawy, poszukując rzekomych kamer. Rzeczywiście, jedna jest zamontowana wysoko w rogu. Piosenka Deana Martina kończy się i wkrótce Stephen Tyler wyśpiewuje „Crazy”. Teraz pochwalam.  Gdzieś jeszcze są zniszczenia?  pytam profesjonalnym tonem. Wskazuje, bym podążył za nią korytarzem. Szybkie spojrzenie mówi mi, że nie ma tu kamery. Ale gdy mijamy drzwi z klawiaturą, zatrzymuję się i wskazuję na nią.  Co tam jest? Jej głowa gwałtownie się odwraca, żeby odpowiedzieć, a oczy rozszerzają.  Piwnica. Straszne miejsce. Przebiegając palcem po klawiaturze, unoszę brew.  Wypuszcza potwory  pytam, mój głos się obniża  czy zatrzymuje w środku? Jej twarz blednie i strąca moją dłoń.  Gdyby tylko wypuszczał  mruczy, odrobina strachu wzmacnia jej słowa.  Nie dotykaj tego. Nigdy.  Jej spojrzenie twardnieje i to mnie zaciekawia. Krótko potakuję i podążam za nią do sypialni, w której odpada futryna i wystaje z niej kawałek drewna. Przebiegam wzrokiem po pokoju i zauważam kolejną kamerę. Wyciągam centymetr i zapisuję kilka rzeczy w notesie, nie zważając na jej świdrujące mnie spojrzenie. Po zrobieniu paru zdjęć drzwi i notatek, wracam na korytarz. Kiedy wchodzę do sypialni, krzyczy na mnie.  Nie idź tam! Krzywiąc się na nią, wzruszam ramionami i, tak czy inaczej, wchodzę do pokoju. Szybkie rozeznanie mówi mi, że jest tutaj kolejna kamera. Wślizguję się 68 

do łazienki, żeby się odlać. Po umyciu rąk wychodzę, aby znaleźć ją patrzącą na mnie z łóżka. Uśmiecham się, a mój wzrok zatrzymuje się na zamkniętej skrzyni na końcu łóżka, zanim wycofuję się na korytarz. Gdy jestem pewny, że depcze mi po piętach, raptem się odwracam. Wypuszcza pisk, kiedy wpada na moją pierś.  Tutaj żadnych kamer? Potrząsa głową i marszczy brwi w zakłopotaniu.  Nie, dlaczego? Moje dłonie odnajdują jej atrakcyjną talię i lekko przyciskam ją do ściany obok klawiatury.  Ponieważ powinienem był pocałować cię wczoraj i od tamtej pory chcę to zrobić.  Jej oczy rozszerzają się, gdy moje usta opadają na jej.  Nie  odpowiada ze zgryzem w głosie.  Nigdy bym… Ale jej słowa cichną, gdy mój nos trąca jej i wdycham ją. Rozchyla usta i w sekundzie, w której moje wargi muskają jej, wypuszcza słodki jęk. Wsuwam rękę w jej ciemne, falowane włosy i ciągnę, żeby zyskać lepszy dostęp. Ucieka jej ciche sapnięcie, co sprawia, że mój fiut rośnie w spodniach. Miażdżąc ją pocałunkiem, zamierzałem go spowolnić. Drażnić ją nim. Zamiast tego kończę pożerając ją, bo smakuje tak cholernie smacznie. Parę chwil później kładzie ręce na mojej klatce piersiowej i odpycha mnie. Jej brązowe oczy, które kłębią się jak rozpuszczona czekolada, obserwują mnie z ciekawością. Gdy jestem tak blisko niej, wydaje się mniej winna i chcę ją zdobyć z własnych, egoistycznych, samczych powodów, które nie mają nic wspólnego z moją siostrą. Z ustami nadal mokrymi od naszego pocałunku, mgła zakłopotania chwilowo przyćmiewa mój umysł.  Nigdy co, słodka Jayne? Nie pocałujesz mnie? Za późno  drwię z krztą radości w głosie. Chcę udusić samego siebie za brzmienie jak cipa, ale spokojnie przypominam sobie, że muszę zalecać się do niej, a nie traktować jak pieprzony dupek. Zaczyna się kłócić, ale moje usta ponownie znajdują się na jej. Jej gorący oddech przyspiesza, kiedy wpycham w nią język.  Kamera  piszczy nagle i wyszarpuje się z mojego uścisku. Marszczę na nią brwi, ogarnia mnie zrozumienie i idę korytarzem, z dala od niej. Szybko pędzi do sypialni z rozbitą futryną. Oblizując usta, rozkoszuję się 69 

jej słodkim smakiem i mierzę ścianę. Po kilku minutach pojawia się obok mnie i przygląda się badawczo temu, co robię.  Nie powinniśmy tego robić  szepcze. Wzruszając ramionami, odwracam się do niej.  Czy to wyłapuje dźwięk?  Nie  zapewnia mnie.  Przetestowałam wcześniej.  Więc nie usłyszałby, gdybym pieprzył cię przy ścianie na korytarzu? Przełyka, a jej oczy spoglądają w moje na te słowa. Szkarłatne ciepło barwi jej szyję. To działa na mojego fiuta i zaciskam zęby, żeby powstrzymać oczywiste stwardnienie.  Chyba nie  mruczy.  Napijesz się wody? Gdy kieruje się do kuchni, podążam jej tropem, a po drodze rozglądam się za kamerami. W momencie, kiedy wchodzę do kuchni, szybko ustalam, że tu też jej nie ma.  Co jest z tymi wszystkimi kamerami?  zastanawiam się na głos, kiedy ona szuka w szafce szklanki. Wydyma usta w dezaprobacie, co sprawia, że chcę zassać jej dolną wargę.  On jest bardzo... opiekuńczy.  Nie  mówię, ściskając jej biceps, gdy odwraca się twarzą do mnie.  To o wiele więcej niż opiekuńczość. Jest pierdolonym maniakiem. Krzywi się na mój delikatny uścisk i marszczę brwi.  Znów cię skrzywdził?  żądam, złość buduje się w dole mojego brzucha. Ostatnio byłem rozbawiony. Lecz tym razem… tym razem jestem zirytowany jak skurwysyn.  Nie  szepcze, jedno słowo, brutalne kłamstwo. Jej wzrok oddala się od mojego i skupia na podłodze. Mrugam w szoku.  Więc pokaż mi. Przyciąga spojrzenie z powrotem do mojego, marszczy brwi i kręci głową.  Nie, Kasper. Sapiąc, łapię ją za biodra i przyciskam do szafki. Chwytam górę sukienki i powoli ściągam z ramienia. Jej oczy łapią moje w pułapkę śmiałym spojrzeniem. Nie próbuje mnie powstrzymać, nawet gdy ciągnę materiał w dół, obnażając jej 70 

cycki, ukryte w czarnym staniku. Kiedy widzę jej ramię i łokieć, badam jej ciało. Siniaki barwią jej skórę i w niektórych miejscach ciało jest rozdarte, na szczycie znajduje się świeży strup. Znajomy gniew, ten, który zawsze był mierzony w nią, rozkwita we mnie. Ale znów, jestem zły w jej imieniu. Naprawdę bawi się moją cholerną głową.  Ten sukinsyn ci to zrobił.  Moje oczy ponownie badają jej. Przez krótką chwilę widzę nazbyt znajome spojrzenie. To, które posyła mi mama, gdy próbuje chronić Daleʹa. Znam nadużycie. Zbyt długo było częścią mojego życia. Mój szef, człowiek, którego podziwiałem i którego myślałem, że dobrze znam, jest niczym innym jak cholernym katem. Teraz to potwierdzona informacja. Żuje pulchną dolną wargę.  To nic wielkiego i… ach! Ciągnę za drugą stronę sukienki, aby spojrzeć na drugie ramię. Delikatnie przebiegam kciukiem wzdłuż fioletowych obrzęków i zaciskam zęby. Przepływa przeze mnie fala furii, nienawidzę jej. Nienawidzę tego, że pragnę ją chronić. Miałem ją ukarać. Sprawić, by zapłaciła za to, co stało się z Kasey. Ale wszystko, co mogę zrobić, to myśleć o poderżnięciu cholernego gardła Loganowi.  Co się stało?  syczę, moje wściekłe spojrzenie napotyka jej. Pojedyncza łza spływa po jej policzku. Strącam ją kciukiem, a następnie zasysam słony smak.  Zaraz tu będzie. Proszę  błaga i próbuje wykręcić się z mojego uścisku, jej pełne piersi wylewają się ze stanika.  Puść mnie.  Przerażenie w jej oczach jest przeszywające.  Powiedz mi, co się stało, do cholery, a zostawię cię w spokoju  kłamię. Nigdy nie zostawię jej w spokoju. Moje nienawistne serce bije tylko po to, by ją zniszczyć. Nigdy nie będzie pozostawiona sama sobie, jeśli o mnie chodzi. Z drżącym westchnieniem jej płaczliwe oczy napotykają moje.  Donovan. Zrobił to ostatniej nocy z powodu Donovana. Spoglądam na nią, marszczę brwi w dezorientacji.  Nie rozumiem.  Donovan mnie przytulił. Dwa razy. 71 

Musi czuć, że jestem na skraju pieprzonego wybuchu, bo szybko poprawia sukienkę i staje na palcach, aby napotkać mój wzrok.  Posłuchaj mnie, Kasper  mówi spokojnie, jej wyraz twarzy przechodzi z przestraszonego do zdeterminowanego.  Wiem, co robię. Poradzę sobie. Mrugam w zakłopotaniu. O czym ona, kurwa, mówi? Nie takiej reakcji się spodziewałem. Mama nigdy nie zachowywała się tak w stosunku do Daleʹa. Przesuwając palcami przez jej włosy, odchylam głowę do tyłu, więc mogę zajrzeć w jej ciemne oczy. Zrozumieć, co się dzieje w jej głowie. Przez sposób, w jaki rozgląda się dookoła wiem, że miliony rzeczy przelatują przez jej umysł. Nie przegapiam faktu, że coś ukrywa. Trzyma poza zasięgiem. Dowiem się, co to jest. Tym razem całuję ją, bo kurewsko tego chcę. Jej idealne, kapryśne wargi krzyczą, żeby być pieszczone przez moje. Z każdym kolejnym degustowaniem tej kobiety, tracę poczucie rozsądku. Szybko staje się jasne, że ma coś w sobie  coś, co kusi każdego cholernego mężczyznę, z którym nawiąże kontakt. Nie jestem wyjątkiem. Wypuszcza cichy jęk, co sprawia, że chcę pchnąć ją na ścianę i wypieprzyć z niej mózg. Odrywając się od naszego gorącego pocałunku, spoglądam na nią i próbuję poznać jej punkt widzenia.  Dlaczego z nim zostałaś? Jej oczy błyszczą od namiętnej furii, co sprawia, że moje serce galopuje w piersi. To zdecydowanie nie jest to samo przestraszone spojrzenie, jakie daje mi mama, kiedy broni Daleʹa.  Robisz szalone rzeczy z miłości, Kasper. Ześlizguję palce na jej szczękę, przebiegam kciukiem po dolnej wardze. Jej słowa nie mają sensu. Chcę z powrotem wepchnąć je w jej usta i sprawić, żeby je przeżuła.  Nie kochasz go  oskarżam.  On cię kurewsko nadużywa. Zanim ma szansę odpowiedzieć, otwierają się drzwi i trzaskają o ścianę w salonie. Wyrywa się z uchwytu i naciska przycisk maszynki do lodu, aby napełnić szklankę. Wyciągam notes z kieszeni i spoglądam na pomiary. Parę chwil później Logan wpada do kuchni, a jego ciemne oczy rozbłyskują zazdrością. 72 

 Cześć, szefie  mówię i kiwam na niego głową, uważając, żeby utrzymać głos obojętny.  Chcesz pojechać ze mną do sklepu budowlanego i podskoczyć po zaopatrzenie? Mógłbym przyjść w sobotę i zabrać się do pracy. Jego klatka piersiowa faluje i podchodzi do Nadii. Zaciskam pięści, kiedy z siłą chwyta jej tyłek, wywołując jej skowyt.  Och  piszczy.  Zaskoczyłeś mnie. Przygotowywałam dla Ghosta wodę. Przyciąga ją władczo w ramiona i robi wielki, efektowny pokaz, całując jej usta  usta, które przed chwilą smakowałem  na moich oczach. Kiedy rzuca się na nią jak umierający z głodu człowiek, zerka na mnie najzimniejszymi oczami, jakie kiedykolwiek widziałem.  Czemu nie pójdziesz przodem i nie zorganizujesz potrzebnych rzeczy?  mówi z pomrukiem i skubie jej szyję.  Tęskniłem za Nadią i chciałbym spędzić z nią trochę czasu. Ogarnia mnie złość, wiedząc, że prawdopodobnie znów ją kurewsko zrani.  Pewnie. Do zobaczenia jutro. Idę do samochodu, ale wcześniej słyszę mrożący krew w żyłach krzyk. Krzyk pełen bólu i nienawiści. Krzyk rannego wojownika, nie ofiary. To nie ma żadnego pieprzonego sensu. Powinienem wbiec tam z powrotem i spróbować jej pomóc, jak robiłem w przypadku mamy, ale coś, jeden z tych drobnych szczegółów, na które tak bardzo mogę liczyć, mówi mi, że sobie poradzi. Ostatecznie dowiem się, co się dzieje w jej ładnej głowie. I co, kurwa, ochrania?

73 

ROZDZIAŁ 6 Nadia

Cholera! Nie chciałam krzyknąć. Dzikie oczy Logana napotykają moje i pogrąża się w ciszy. Oboje patrzymy na drzwi oczekując, że Kasper zawróci. W głębi duszy tego chcę. Chociaż raz nie być tą, która musi radzić sobie z Loganem. Ale wiem też, że byłoby to najgorsze z możliwych wydarzeń. Robiłam z Loganem postępy i nie mogę tego spieprzyć.  Przepraszam  mówię i wierzchem dłoni ścieram krew ściekającą z nosa.  Nie chciałam krzyknąć. Zaskoczyłeś mnie. Jego oczy skupiają się na mojej krwi, jak rekin na płytkich wodach. Chce mnie pożreć i posiąść. Zdziesiątkować moją duszę.  Tracę kontrolę  syczy i przebiega palcami przez ciemne włosy, burząc żel, który trzymał je w miejscu.  Pieprzysz to wszystko, Nadia. Krzywię się na ten ton i napotykam jego zdeterminowany wzrok.  Może lubię cię drażnić. Może lubię być karana.  Głos rozchodzi się nieprzekonująco i nienawidzę tego, że nie mam nad nim większej kontroli.  Czy to prawda?  Jego oczy wędrują po mojej twarzy i piersiach. Jestem pewna, że już rozmyśla nad nowymi zdeprawowanymi sposobami wykorzystania mnie. Szatańskie koła w jego głowie szybko się obracają. Przygryzam wargę i potakuję, tym razem czując się nieco odważniejsza.  Tak. Zrań mnie, Logan. Ponieważ mogę to przyjąć. Jestem jedyną, która może wytrwać to, co Logan tak zaciekle dawkuje. Robi krok w moim kierunku i przygotowuję się na to, że mnie uderzy. Ale tego nie robi. W zamian łagodnie przeciąga palcem między wypukłością moich piersi.  Może zostałaś stworzona, żeby być moją narzeczoną  mówi chłodno.  Może powinienem mieć trochę zabawy w piwnicy. Wiesz, że lubię to tam. 74 

Przełykam i zmuszam przerażone serce, by się uspokoiło. Nie piwnica. Nie pieprzona piwnica.  Przynieś gilotynę do sypialni  mówię nieustraszenie.  Nie używałeś jej na mnie od jakiegoś czasu i poniekąd brakuje mi tego. Jest tu większość twoich pozostałych zabawek, więc większy sens ma zrobienie tego tutaj. Wie, że nie cierpię tego pieprzonego ustrojstwa. Ale błysk w jego oczach mówi mi, że to też go podnieca.  W porządku, ślicznotko  mówi z drapieżnym uśmieszkiem.  Przegryzę cokolwiek zrobisz. Do tego czasu, przygotuj dla nas kolację. Chciałbym zjeść na parterze, zanim się zabawimy. Przyciskam dłoń do jego policzka i delikatnie całuję te bezwzględne usta.  Przygotuję coś szybkiego  mówię z odrobiną zuchwałości.  Déjame servirte.  Pozwól mi służyć. Jego oczy ciemnieją na tę insynuację. Wyciska szybki pocałunek na moim czole, po czym wychodzi z kuchni, nie ma wątpliwości, że przez całą noc będzie terroryzował mój umysł i ciało. Trzęsącymi się rękoma wyciągam duży pojemnik z resztkami karbonada. Nalewam do garnka odrobinę oleju i podgrzewam, przygotowując gotowe ciasto, żeby szybko nadziać je mięsem. Kiedyś marzyłam o profesjonalnym gotowaniu. Nie w tym celu szłam na studia, ale to moja wielka miłość. Logan może pozbawić mnie wielu rzeczy, lecz jest to coś, co utrzymuję w tajemnicy. Nie jest do końca świadomy, jak bardzo to lubię, inaczej pewnie użyłby tego przeciwko mnie. Na szczęście nie ma bladego pojęcia i nie skarży się ani trochę, gdy próbuję na nim nowych przepisów. Podczas gotowania jestem rozluźniona, w swoim żywiole, dryfuję myślami do miejsc, które mnie uszczęśliwiają. Nie skupiam się na tym, co mnie czeka. To niebezpieczne dla mojego umysłu. Tutaj mam kontrolę, muszę o tym pamiętać. Kiedy pierożki usmażyły się na piękny, złoty kolor, wykładam je na talerz. Zachęcający zapach mięsa i warzyw wypełnia powietrze, przypominając o mojej mamie, od której nauczyłam się gotować. Boże, tęsknię za tą kobietą. 75 

Wspinam się na kontuar i w kredensie znajduję butelkę czerwonego wina. Dzisiejszego wieczoru stanie się coś bardzo złego. Przynajmniej mogę oddać się czemuś, co ukoi nerwy i przytępi zmysły. Zeskakując na podłogę, wyciągam korek i nalewam karmazynowy płyn do dwóch kieliszków. Pochłaniam jeden, zanim napełniam go po raz drugi. Po tym jak wychylam kolejny pełny kieliszek, zamykam oczy i uśmiecham się.  Logan, skarbie  wołam śpiewnym głosem.  Jestem na ciebie gotowa. I jestem. Gra toczy się dalej, dupku.

***  To skurwysyństwo waży tonę  narzeka, kiedy wciąga do sypialni duży, drewniany przyrząd. Żuję wargę, kiedy moje oczy wpatrują się intensywnie w ciemne drewno. Solidne i ciężkie. Z doświadczenia wiem, że część, która opiera się na mojej szyi i nadgarstkach jest nieruchoma, nawet kiedy nie jest zamknięta na klucz. Za nią znajduje się mały schodek, wystarczająco długi oraz na tyle szeroki, aby umieścić na nim kolana, pozostawiając wypięty tyłek. Wino opuszcza mój organizm, gdy przegania je adrenalina. Przeszywają mnie fale dreszczy, kiedy dociera do mnie, że sama to sobie zrobiłam. Czasem zastanawiam się, czy w głębi serca nie jestem masochistką. Szydzę i drażnię najokropniejszego sadystę, żeby codziennie mnie torturował. Wszystko, aby trzymać go z dala od piwnicy. Piwnicy, w której staje się królem ciemności. W której nie boi się niszczyć mojej duszy. Będę trzymała go z daleka od niej za wszelką cenę. Tu przynajmniej łatwiej go kontrolować. Nawet ze wszystkimi narzędziami tortur. Ostatecznie kończy to ustawiać i wstaje. Przez krótki moment wygląda na wyczerpanego. Błysk niepewności rozświetla jego oczy, jakby zastanawiał się czy 76 

powinien kontynuować. Ale kiedy dostrzegam iskrę człowieczeństwa i drżącymi wargami błagam poprzez niewypowiedziane słowa i załzawione oczy, ten błysk gaśnie. Niemal natychmiastowo. Zaciska szczękę, lekko kręci głową; obserwuję z mieszaniną podziwu i przerażenia jak całe współczucie, normalność oraz dobroć ulatniają się. Te przenikliwe, ciemne oczy, którymi uwielbia mnie zastraszać, w jednej chwili odnajdują mnie i omiatają moją twarz, szukając słabości. Słabości, którą smakuje pod postacią słonych łez i spustoszenia. Znów jest drapieżnikiem. Drapieżnikiem, którego życie polega na nękaniu mnie  jego ulubionej ofiary.  Rozbieraj się. Teraz. Bestia w nim bez wątpienia jest mnie głodna. Jego usta zapewne zwilżają się na samą myśl o tym, jak poszarpie moją duszę.  Powiedziałem: teraz  wścieka się. Rozkaz powoduje, że staję na baczność i szybko zdejmuję sukienkę. Muszę być nadal trochę wstawiona, ponieważ potykam się. Po zdjęciu stanika i majtek, robię w jego kierunku krok, czekając na następną instrukcję.  Wiesz, co robić, laleczko  mówi z pomrukiem. Potakuję i podchodzę do maszyny. Opierając kolana na stopniu, czekam, by podniósł górną część urządzenia. Ostatecznie zostaję umieszczona z gardłem na zaokrąglonym drewnie i nadgarstkami w tym ustrojstwie. Przełykam niepokój, kiedy obniża górną część, skutecznie mnie więżąc. Wyszarpuje włosy spomiędzy listew i zbiera w niechlujny kucyk. Pospiesznie go związuje i usuwa z drogi. Gdy odchodzi, zamykam oczy, wiedząc co się stanie. Trzask zamykanej kłódki wysyła przeze mnie falę galopującego niepokoju. Idź do szczęśliwszego miejsca. Nie muszę go widzieć, by wiedzieć, że jest tuż za mną. Pocierając o siebie udami, próbuję się podniecić, w nadziei, że to ułatwi zniesienie całego procesu. Kiedy dotyka mojego tyłka, piszczę z zaskoczenia. Jego śmiech jest zimny i okrutny.  Zachowujesz się, jakbyś nigdy tego nie robiła, laleczko. I chociaż doceniam próbę zgrywania niewinności, oboje wiemy, że jesteś świadoma tego, co się wydarzy. Chcę, żebyś mnie poinstruowała.

77 

Łzy grożą wypłynięciem, ale odganiam je mrugnięciami.  Uch, okej. Cóż, najpierw musisz użyć jakiegoś lubrykatu do seksu analnego. Trzask nakrętki studzi krew w moich żyłach. Jego ciężki oddech pasuje do mojego.  A potem?  Wprowadź go w mój tyłek  mówię szeptem.  Dios mio, dame fuerza.  Drogi Boże, daj mi siłę.  Pamiętaj, twojego Boga tu nie ma, laleczko.  Jest zaskakująco łagodny, kiedy wpycha potężną główkę haka w ciasny pierścień mojego tyłka. Umieszcza ją za wejściem, moje ciało wydaje się sprawnie to wszytko zasysać. Wypuszczam westchnienie, na które się śmieje.  Teraz  instruuję słabym głosem  przymocuj łańcuch i przeciągnij go na szczyt gilotyny, do moich włosów. Chłodny, cienki łańcuch mknie wzdłuż mojego kręgosłupa, a gęsia skórka pokrywa całe ciało. Nie jest delikatny, kiedy obwiązuje go wokół kucyka. Ciągnie nie tylko za włosy, ale też za haczyk wewnątrz mnie.  Ach!  skomlę, a potem wypuszczam oddech ulgi, gdy puszcza łańcuch.  Uch, dobrze, co chcesz zrobić z moimi ustami?  Hmmm  mówi w zamyśleniu i obchodzi ustrojstwo tak, że staje przede mną, wciąż w spodniach roboczych.  Myślę o zakneblowaniu cię. Czym chcesz zostać dzisiaj zakneblowana? Zaczyna się rozbierać i próbuję wymyśleć najmniej brutalną odpowiedź.  Twoim fiutem. Pieprz moją twarz swoim fiutem  proponuję, odrobinę zbyt ochoczo. Jakby odpowiadając na mnie, jego gruby, dumny penis odbija się mocno od bokserek, gdy je zsuwa. Kiedy jest kompletnie nagi, podchodzi do mnie. Bez ostrzeżenia, trąca czubkiem fiuta moje rozchylone wargi, a potem wpycha się w moje gardło. Krztuszę się i zaciskam dłonie w pięści, ale jestem bezradna na jego atak. Próbuję rozluźnić gardło, by przyjąć jego ogromny rozmiar, gdy chwyta łańcuch w moich włosach. Krzyk rozbrzmiewa wokół grubej długości, kiedy nieustannie

78 

pociąga za łańcuch. Nie koniecznie z bólu, ale nienawidzę faktu, że martwię się o szkody, jakie mógłby wyrządzić, gdyby pociągnął zbyt mocno. Zamiast skupiać się na tym, czego nie mogę kontrolować, zamykam oczy i koncentruję się na przeszłości. Idź do niego. Do twojej mentalnej bezpiecznej sieci.

***  Muszę zobaczyć się z Donovanem.  Mój ton jest urywany i chłodny. Darcy  z platynowoblond włosami, czerwonymi, przyciętymi paznokciami i długimi nogami  naprawdę gra mi na nerwach. Za każdym razem, kiedy go odwiedzam, ma problemy z utrzymaniem plastikowego uśmiechu na twarzy. Jak dla mnie, ona szydzi. Jak dla mnie, ona przypatruje się. Jak dla mnie, ona ukazuje brzydotę, którą skrywa pod ładną fasadą. Widocznie ma inne myśli o swoim szefie  moim ojczymie  oprócz tych, które dotyczą pracownika i przełożonego. A to mnie wkurza bardziej niż chcę przyznać. Nie dlatego, że należy do mamy. Ani trochę. Tak naprawdę, jestem bardzo sfrustrowana zachowaniem matki od czasu małżeństwa z Donovanem. Choć byłam w szoku na nagłe zaślubiny, szybko zorientowałam się, że jest on po prostu wypełniaczem. Kimś, kto uzupełnia lukę, abyśmy nie były samotne. Od początku sypiali w osobnych pokojach. I chociaż nigdy się nie kłócą  tak naprawdę wydają się lubić, często zmawiają się przeciwko mnie, gdy myślą, że wyjdzie to na moją korzyść  ani razu nie widziałam, by byli ze sobą blisko albo czule. Mama nigdy nie doszła do siebie po moim ojcu i, będąc szczerą, nie wydaje mi się, że kiedykolwiek tak się stanie. To nieuczciwe wobec Donovana i dlatego staram się wypełnić pustkę jej psychicznej nieobecności. Ale nawet jeżeli ich małżeństwo nie działa, nie pochwalam płonących, czerwonych paznokci Darcy w pobliżu twardej piersi bądź szerokich ramion 79 

Donovana. Darcy jest suką z ukrytymi motywami. A mój ojczym zasługuje na coś lepszego. Zasługuje również na coś lepszego niż moja matka, ale nigdy nie wypowiedziałabym tego na głos.

 Jest na spotkaniu  szydzi Darcy. Tak, zachowuje całą zjadliwą złośliwość dla mnie i tylko dla mnie.

 Poczekam. To ważne. Wyjeżdżam jutro i muszę z nim porozmawiać. Przewraca oczami i przenosi uwagę na monitor komputera. Jaskrawe paznokcie stukają w klawiaturę, kiedy mnie ignoruje. Skoro zdecydowała udawać, że nie istnieję, traktuję ją tak samo i ruszam bezpośrednio do biura Donovana.  Panno Jayne!  Słyszę jak protestuje, idąc moim śladem, krzesłem szurając po marmurowej podłodze, ale jest za wolna. Przepycham się przez podwójne drzwi jego gabinetu, gwałtownie odwracając się i zamykając je za sobą.

 … ta pieprzona góra obezwładnia wszystko, na czym mi zależy. Kurort jest mój, nie ich, Dan  Donovan warczy na mężczyznę stojąc za biurkiem, gdy wchodzę, rzeczywiście przerywając spotkanie. Wypuszczam westchnienie ulgi, zauważając, że to dyrektor finansowy, Dan Reed. Stalowe spojrzenie Donovana raptem napotyka moje i na moment zamieram. Wygląda na wściekłego. Ale kiedy tylko rejestruje, że to ja stoję w jego biurze, gniew topi się jak masło, a uśmiech szarpie usta.

 Cześć  mówię z kiwnięciem.  Chciałam porozmawiać z tobą przed jutrzejszym wyjazdem. Z nieznacznym potaknięciem, kieruje uwagę na Dana i kiwa na drzwi.

 Przykro mi, stary. Nie chcę wyładowywać się na tobie. Pomyśl o czymś, nad czym będziemy mogli popracować. Dokończymy to popołudniu, kiedy będę w lepszym nastroju. Dan wstaje. Jest wyższy niż Donovan, był szkolną gwiazdą koszykówki naszego miasta, co oznacza, że jest prawie dwukrotnie wyższy ode mnie. Ten mężczyzna przyprawia mnie o dreszcze, ale nigdy tego nie okazuję. Kiedy jego zboczony wzrok przebiega po moim dekoldzie, przewracam oczami i mijam go, kończąc pokaz. 80 

Donovan patrzy za nim, do czasu aż docieram do jego biurka i siadam. Drzwi z trzaskiem zamykają się za nami i cisza wypełnia puste powietrze. Gdy jego oczy ponownie odnajdują moje, jest w nich przebłysk czułości. Żuję wargę i staram się nie zadrżeć pod jego spojrzeniem.

 Hej, słońce  mówi niskim głosem.  Nie mogłaś poczekać do kolacji? Mama zarezerwowała stolik w twojej ulubionej włoskiej restauracji na Main Street. Rzucam torebkę na podłogę i splatam palce na biurku. Kiedy pochylam się do przodu, ciężkie piersi lokują się u szczytu moich ramion. Przeciwnie do odrażającego Dana, naprawdę lubię, gdy Donovan dostrzega moje ciało. A dostrzega. Na chwilę jego oczy bezwstydnie opadają na moje usta, zanim zjeżdżają na piersi. Wypuszcza syk, nim odchrząka i znowu odnajduje moje oczy.

 Poszłam do The Joint. Myślałam, że może mogłabym przeprowadzić z kimś wywiad, żeby zobaczyć czy…  zaczynam, ale uderzenie pięści w biurko zaskakuje mnie i słowa zamierają w ustach.

 Co ci mówiłem o chodzeniu tam?  warczy i podnosi się na nogi.  Z Daleꞌm i całą resztą cholernych gnojków w tym pierdolonym mieście? Znasz moje stanowisko, Nadia. Masz zaledwie osiemnaście lat, na litość boską! Zjeżam się na ten wybuch i odchylam się na krześle.  Za parę miesięcy dziewiętnaście. W każdym razie  gotuję się ze złości, ignorując go  zaczęłam pytać. Aby sprawdzić, czy nie ma jakichś włóczęgów, którzy mogli przechodzić tamtędy ubiegłego sierpnia. Wiem, że minął już rok, Donovan, ale ludzie nie zapominają takich rzeczy. Jego usta zaciskają się w zirytowaniu, ale pozwala mi kontynuować. Nerwowo grzebię w torebce leżącej na podłodze, aż nie odnajduję paczki gumy. Bez pytania czy też chce, zrywam folię, przełamuję cynamonową laskę na pół i oferuję mu jedną część. Jak zawsze, jego silne palce ocierają się o moje, wysyłając wstrząs czegoś kuszącego przez moje ciało. Tym razem to moje oczy znajdują się na jego ustach, gdy wrzuca w nie gumę. Pakuję swoją do ust i sapię. 81 

 Mike Hyland. Kierowca ciężarówki. Mówią, że znowu tu pomieszkuje. Ostatni raz, kiedy ktoś go widział, był tuż przed zniknięciem Kasey. Donovan żuje gumę, marszcząc brwi w zamyślony sposób. Jest to jeden z powodów, dla których go kocham. Jest gotów pomóc. Kiedykolwiek wpadam do jego gabinetu jakby się paliło, aby przedstawić trop, jaki mi się wydaje, że mam, Donovan zawsze mnie wspiera. Anulował podróże służbowe. Przekładał spotkania. Walczył z mamą. Wyrzucił irytującą policję. Cokolwiek potrzebuję, on jest tam, żeby pomóc. Niestety każdy z moich potencjalnych tropów okazuje się pusty. Jednak nie dziś. Dziś mam dobre przeczucia.

 Hm  mówi z pomrukiem.  Pamiętam Mikeꞌa. Jestem prawie pewien, że Logan miał z nim kilka sprzeczek na przestrzeni lat, jednak wątpię, że jest porywaczem. Ale mogę zadzwonić do Logana, żeby spojrzał w jego kartotekę. Zobaczył, gdzie facet był w tych dniach. Zeskakuję z krzesła i okrążam biurko. Zanim do niego docieram, obraca fotel i wstaje, by zgarnąć mnie w jeden ze swoich mocnych uścisków. Rok temu całkiem mocno nienawidziłam Donovana i dusiłam się jego męskim zapachem zawsze, kiedy był w pobliżu. Teraz go wdychałam. Nazwij to chorym. Nazwij to nieprzyzwoitym. Ale dla mnie pachniał jak bezpieczeństwo. Jego palce przeczesują moje włosy, gdy trzyma mnie mocno, i pozwalam wymknąć się cichemu westchnieniu zadowolenia. Będę za nim tęskniła, kiedy wyjadę do LA. Moja dolna warga drży i przygryzam nią, żeby powstrzymać się od płaczu.

 Dziękuję, że zawsze się starasz, D  wykrztuszam. Te same palce, które przeczesywały moje włosy, chwytają je i odchylają moją głowę. Jego stalowe, szaroniebieskie oczy znajdują moje i marszczy brwi.

 Kochanie, dlaczego jesteś zdenerwowana? 82 

Próbuję odwrócić wzrok, ale nie pozwala na to. Kiedy Donovan ma mnie na swoim radarze, nie widzi niczego innego. Zawsze.

 Będę tęskniła  na wpół szlocham, na wpół się śmieję. Pochyla się i wyciska na moim czole miękki pocałunek.  Ja również będę tęsknił. Tak kurewsko mocno. Znowu wtulam się w jego ciepły uścisk. Nasz związek jest dziwny, wiem. Podważają go wszyscy w mieście. Słyszałam ich szeptania. „Jest od niej praktycznie dwa razy starszy, zboczeniec.” „Pedofil.” „Jak może patrzeć tak na swoją pasierbicę?” „Co za chora rodzina.” Wszyscy mogą iść się pieprzyć, ponieważ to nie tak. Donovan jest moim przyjacielem. Ufam mu bezgranicznie.

 Chcę cię w domu w przerwę jesienną  mówi z władczym pomrukiem, który sprawia, że chichoczę.

 A jeśli nie?  szydzę, kiedy się wyrywam. Pomimo naszego przyjaznego droczenia się, żadne z nas nie jest gotowe, bym wyjechała na studia. Jego oczy pieszczą nagą skórę moich wyeksponowanych piersi, nim usta wyginają się w próżnym uśmieszku, na co przeszywają mnie dreszcze.  Wtedy będę musiał przełożyć cię przez kolano i dać porządne klapsy na goły tyłek za nieposłuszeństwo. Słowa jak te... żarty powlekane prawdą, są podstawą naszej przyjaźni. Wkrótce zastanawiam się, czy faktycznie spełni te pogróżki.

 Więc lepiej będę grzeczną dziewczynką  mówię z przymrużeniem oka, nim podchodzę do torebki.  Do zobaczenia na kolacji. Nasze oczy znów się spotykają, zanim wychodzę z biura. Mimo żartów, jego są niespokojne i smutne. Moje są dokładnym odzwierciedleniem. A potem odchodzę.

83 

Ból w moim sercu jest dotkliwy. Rozpłakałabym się, gdyby nie obecność tej suki Darcy, mierzącej mnie wzrokiem, gdy pospiesznie wychodzę. Robię to w hallu budynku, uwalniam tamę i zalewam się łzami. Nie chcę go zostawiać.  Dlaczego płaczesz?  szydzi Logan, wyszarpując mnie ze wspomnień.  Myślałem, że tego chcesz. Nienawidzę oddalać się od ciepłych wspomnień o Donovanie i wracać do piekielnej rzeczywistości, którą jest moje życie z Loganem. Z wahaniem mrugam, otwierając oczy i robię bilans ran. Wszystko mnie boli. Zwłaszcza gardło, ale też skalp i tyłek. Smugi ognia płoną wzdłuż kręgosłupa i wiem, że pociął mnie albo wychłostał  jest zbyt wcześnie, aby powiedzieć.  Uwielbiam patrzeć jak krwawisz, laleczko.  Cóż, to odpowiedź na moje pytanie.  Tak kurewsko pięknie.  Jego głos jest niemalże kochający, a to mnie zaciekawia. Pozostanie z Donovanem w mojej głowie nie pomoże sytuacji. Tak bardzo, jak wolałabym być w gabinecie, przytulając go, wiem, że zawarłam pakt z diabłem. Z Loganem.  Jestem tak słaba  szepczę. I jestem. Ale najbardziej chcę wydobyć jego czułą stronę. Tę, z której mogę wyciągać odpowiedzi. Śmieje się, jakbym była czarująca, i rozpoczyna usuwać hak analny. Kiedy uwalnia mnie od metalu i odwiązuje łańcuch od włosów, zaczyna odblokowywać kłódkę. Gdy podnosi ciężkie drewno, które utrzymywało mnie w miejscu, dławię szloch ulgi. Tyle razy po trochu umierałam na gilotynie. Tyle razy straciłam kawałek duszy. Ale nie tym razem. Tym razem czuję się silniejsza. Nawet zadowolona. Tym razem udało mi się wyjść z tego w jednym kawałku. Skup się na końcówce gry, Nadio Jayne.

84 

Hartuję serce i słodko uśmiecham się do Logana, kiedy pomaga mi stanąć na chwiejnych nogach. Muszę to zrobić.

85 

ROZDZIAŁ 7 Kasper

Zeszłej nocy nie zmrużyłem cholernego oka. Leżałem na plecach i gapiłem się w ciemny sufit. Godzinami. Moje myśli skupiały się na jednej osobie. Na niej. Tak bardzo, jak pragnąłem odnaleźć w sobie nienawiść i trzymać się niej, mój umysł bez przerwy odtwarzał nasz pocałunek. Jej miękkie, wilgotne wargi. Sposób, w jaki dała mi do zrozumienia, że Logan ją krzywdzi. Przez całą noc próbowałem przywołać gniew. Ale nie zdołałem. Ona jest ciężkim narkotykiem, który chcę zaaplikować sobie w żyły. Mimo, że później znienawidzę się za uleganie używce. Aby poczuć odurzającą błogość, przenikającą każde zakończenie nerwowe w moim ciele. Mrok karmiący mrok  ona też jest kurewsko mroczna. Czasami zastanawiam się, czy kiedyś znów ujrzę światłość. Ale teraz jestem przytłoczony koniecznością pokonania jej. Jednak nie chcę jej skrzywdzić  nie w sposób, w jaki robi to Logan. Gdy ja ją zranię, będzie błagała o to. Siniaki będą niczym więcej niż miłosnymi ukąszeniami  dowodem mojego pożądania jej. Mój kutas rośnie, unosząc prześcieradło i warczę z frustracji. Masturbacja nie zaspokoi mojego pragnienia. Jestem chętny pójść do nich i rozpocząć robotę, bym ponownie mógł ją zobaczyć. Czyżby rzeczywiście pieprzyła się z moją głową, jak robi to ze wszystkimi innymi facetami, którzy łapią się w jej sieci? Pieprzyć ją, a potem jej życie. Pomruk rozbrzmiewa we mnie, gdy wysuwam się z łóżka w poszukiwaniu czegoś do ubrania. Gdy lokalizuję dżinsy, których pozbyłem się nocą w drodze do łóżka, zakładam je, po czym idę do biura. Włączam światło i opadam na krzesło. Otwarty dokument leży na biurku. Wyrywając zdjęcie, spoglądam na jej piękne 86 

rysy. Kobieta została pobłogosławiona uznaniem wydziału. Jej brązowe oczy są szydercze, jakby kryły się za nimi sekrety. Uśmiech na twarzy szeroki i zaraźliwy. Gdybym nie spędził tylu lat nienawidząc jej, niemal odwzajemniłbym go. Ale nie robię tego. Muszę się skupić i przestać myśleć fiutem. Tak, będzie świetnym pieprzonym numerkiem. Ale nadal musi zapłacić za ucieczkę porywacza mojej siostry. Chcę wyobrazić sobie scenariusz, w którym to jej pełne usta układają się w nadąsanym grymasie, gdy uświadamia sobie, że została wypieprzona, dosłownie. Kiedy jej doskonały świat rozpada się wokół niej. To będzie piękna windykacja, i dopiero wtedy będę mógł, kurwa, ruszyć ze swoim życiem. Nigdy nie przestanę poszukiwać Kasey, ale przynajmniej skończę z obsesją na punkcie Nadii. Mój umysł pędzi z powrotem do ostatniej nocy. Siniaków i strupów. Gniew narasta w mojej klatce piersiowej powodując, że pięści mimowolnie zaciskają się w odpowiedzi. Jestem kompletnie zdezorientowany tym, jak mogę przejść od nienawidzenia jej w jednym momencie, do nienawidzenia Logana w jej imieniu w następnym. To nie ma dla mnie sensu, pragnienie, żeby chronić ją przed nim. Wiem, że jestem samolubnym sukinsynem, ale to coś więcej. Czuję to w kościach, część niej wydaje się być związana ze mną. Ona, w pewnym sensie, przypomina mi Kasey. Odnośnie bycia pojebanym. Bez względu na to jak bardzo chcę oderwać jej szpony od mojej duszy, ona osadza się tam. I w ramach formy okrutnej kary, lubię ją tam. Lubię ciepło, które przynosi, te pęcherzyki tuż pod powierzchnią, tak słabe migotanie światła w moim mroku. Co robisz z moją głową, Nadio Jayne?

***

87 

 Dobry  mruczy Logan na powitanie i wciąga mnie do środka ogromnej posiadłości. Klepię go w ramię z zestawem narzędzi w ręku i podchodzę do największej dziury w ścianie.  Wybierasz się na posterunek?  dopytuję i taksuję wzrokiem jego mundur. Jest sobota, a on zwykle nie pracuje w weekendy.  Tak, muszę załatwić jakieś gówno  gdera nieuprzejmie.  Nie powinno zająć mi to długo.  Ostrzeżenie w jego głosie jest głośne i wyraźne.  Zaparzyłeś kawę?  Odstawiam skrzynkę i kieruję się do kuchni. Miałem nadzieję zobaczyć tu Nadię w koszuli nocnej z potarganymi włosami i zaspanymi oczami, prosto po wyjściu z łóżka. W zamian zastaję pustą kuchnię wypełnioną aromatem kawy. Logan podąża za mną i sięga po szklankę dla mnie. Napełniam filiżankę i mieszam.  Twoja kobieta nadal śpi? Wątpię, by mogła spać, gdy zacznę naprawiać ścianę  mówię do niego i popijam gorący napój. Moją intencją jest dowiedzenie się, gdzie się podziewa. Część mnie chce wypchnąć go za drzwi, tak żebym mógł poszukać i odkryć, czemu krzyczała w nocy. Chcę wiedzieć, czy znowu ją zranił.  Zmęczyłem ją  mówi tylko, wzruszając ramionami.  Dziewczyna lubi się pieprzyć. Prześpi to. Łapię uchwyt szklanki i staram się nie powiedzieć czegoś głupiego. Mierzy mnie wzrokiem przez kilka minut, po czym zaczyna zbierać swoje klucze i portfel z kontuaru.  Wiesz, że Nadia była jedynym świadkiem porwania twojej siostry. Siedziała w moim biurze i powiedziała tyle co nic. Absolutnie nic, Kasper. Wiem, że masz ją na oku  mówi z pomrukiem.  Nie jestem, kurwa, głupi. Ale pamiętaj czego dla ciebie nie zrobiła. Wiem, że masz obsesję na punkcie tego śledztwa. Jak mógłbyś nie mieć? Mrugam na niego, moja szczęka zaciska się, jestem wściekły, że tak łatwo mnie odczytał. A myślałem, że jestem zawodowcem w powściąganiu emocji.  Pieprzę ją co noc. Kocham się z nią, Ghost. I próbowałem wydobyć z niej informacje. Nic nie wie. Jeżeli myślisz, że zbliżenie się do niej pomoże ci zdobyć wskazówki, jesteś w błędzie.  Następnie uśmiecha się do mnie i to sprawia, że 88 

chcę uderzyć go w cholerne gardło.  Ponadto, zbiłem ją zbyt wiele razy. Biedna dziewczyna jest praktycznie upośledzona. Wszystko, do czego się nadaje to miłe pieprzenie w dupę i gotowanie dla mnie. Grubo się mylisz, Kasper. Kim jest ten dupek? Bez wątpienia nie tym samym policjantem, któremu wszyscy się kłaniają, gdy rankiem przechadza się po komendzie z radosnym, przyjaznym uśmiechem. We własnym domu najwyraźniej czuje się na tyle komfortowo, aby ukazać swoje prawdziwe oblicze. Z całych sił staram się przełknąć wściekłość i udać brak zainteresowania.  Szczerze mówiąc, jest to irytujące, pracowanie w jej obecności z wiedzą, że nie pamięta tego gówna. Ale nie schlebiaj sobie  mówię, wzruszając ramionami.  Nie jestem zainteresowany twoją własnością, stary. Jestem tutaj tylko po to, by zarobić trochę dodatkowej forsy. Jego oczy badają moje przez chwilę, zanim potakuje.  Pewnie. Chciałem tylko ustalić pewne zasady przed wyjściem.  Zaczyna odchodzić, ale zatrzymuje się i odwraca.  Nic na Donovana?  Nic. Jest wkurzony, ale biznes idzie jak zwykle. Uśmiecha się do mnie promiennie.  Idealnie. Popijam kawę, moje oczy nigdy nie opuszczają jego, potem obserwuję jak wystukuje numer w telefonie.  Powiedz jej, że wrócę za godzinę  poucza przed wyjściem z kuchni.  Jasne.  Mój głos jest bezosobowy, zobojętniały. Jednakże dostaję gęsiej skórki, a moja szczęka zaciska się wystarczająco mocno, aby połamać zęby. Opierając się biodrem o kontuar, dmucham na parującą ciecz, jakbym to właśnie na tym się koncentrował. Jednak całkowicie skupiam się na Loganie. Na dźwięku zamka błyskawicznego, kiedy wkłada kurtkę w drugim pokoju. Brzdęku kluczy. Głośnym łomotaniu w domu. Skrzypieniu drzwi, potem trzasku. Unosząc wzrok, obserwuję jak podchodzi do samochodu. Trzyma w ręku telefon, uważnie patrząc na to, co wyświetla się na ekranie. Kiedy w końcu chowa go do kieszeni, będąc w aucie, i uruchamia wóz, oddycham z ulgą.

89 

Tak szybko jak samochód wyjeżdża na drogę, odstawiam kawę i wychodzę z kuchni. Umyślnymi krokami zmierzam ku jednej z dziur w ścianie. Mój wzrok kieruje się na korytarz, próbuję nie rozmyślać o tym, co zrobił jej ostatniej nocy. Gdyby nie kamery, wiem, że nie powstrzymałbym się przed pójściem do niej. A tylko Bóg wie, jaką zrobiłbym jej pobudkę.  Nadia?  krzyczę, wiedząc, że kamery nie rejestrują dźwięku.  Zrobi się głośno. Żadnej odpowiedzi. Żadnego skrzypienia drewnianych podłóg. Nic. Z westchnieniem ciągnę za kawałek płyty gipsowo-kartonowej, która jest uszkodzona. Nie rusza się, lecz musi zostać wymieniona. Młotek znajduje się na szczycie skrzyni z narzędziami. Powinienem brać się do pracy, ale dom jest zbyt dziwnie cichy.  Mam nadzieję, że lubisz ACDC  wołam. Cisza. I niech będę przeklęty, jeżeli nie dawało mi to spokoju. Chcę ją zobaczyć. Jest pieprzoną tajemnicą i lubię zrywać z niej warstwy, coś jak poświęcanie zbyt wiele uwagi na jej świeżo opaloną skórę po kilku dniach. Chcę zrywać, zrywać i zrywać, aż stanie się naturalna. Odsłonięta i ujawniona. Tajemnica rozwiązana. Moje oczy pędzą do kamery w rogu. Chwytam kurczowo tynk i wyrywam. Odpada z głośnym hałasem, który przecina ciszę.  Do kurwy nędzy  narzekam, kiedy rzucam kawałek ściany na podłogę. Ciekawość bierze górę i szybko idę korytarzem. Gdy docieram do sypialni, krzywię się, widząc że jest pusta. Moje oczy opadają na drewnianą, wyglądającą na średniowieczną rzecz, której nie było tutaj wczoraj. Ma większy otwór wycięty w środku i dwa mniejsze po obydwu bokach centralnego. Robi mi się niedobrze, wiedząc, że prawdopodobnie umieścił ją w tym czymś. Logan zdaje się być kimś spośród tych pieprzonych dominantów, których podniecają wszelkiego pokroju straszliwe akty seksualne. Zapewne nadrabia posiadanie małego penisa czy coś, drań. 90 

Z pomrukiem znowu idę do pokoju gościnnego. Słońce świeci przez okno i okrywa jej obnażoną skórę. Wiedziałem, że będzie naga. Nie wydaje się typem dziewczyny, która sypia w piżamie, nie żeby Logan był typem faceta, który by jej pozwolił. Ale to, co mnie dezorientuje, to dlaczego śpi w pokoju gościnnym.  Kłopoty w domu?  pytam szorstko. Podrywa się i siada na łóżku, podciągając okrycia pod brodę, odmawiając mi widoku jej dziarskich piersi.  Co ty tutaj robisz? Jej ciemne włosy są dzikie i zmierzwione. Moje palce drżą, by je wygładzić. Zaciskając zęby, kieruję się w stronę połamanej ościeżnicy.  Dziury w ścianach? Dzwonią jakieś dzwony? Sklep budowlany dostarczy płytę gipsową i kantówki po południu. Do tego czasu mam zamiar zburzyć stare. Kiwa głową i gorączkowo spogląda za mnie.  Gdzie Logan? Błyskam złośliwym uśmieszkiem.  Wyszedł... jakieś dziesięć minut temu. Jesteśmy całkiem sami. Jej oczy rozszerzają się i wygania mnie.  Muszę się ubrać. Mówił coś?  Powiedział, że wróci za godzinę. Krzyczy i siada na kolanach.  Idź! Muszę się pospieszyć. Marszcząc brwi, odwracam się od niej i wychodzę z pokoju. Ale jak tylko słyszę skrzypienie łóżka, z powrotem zaglądam do środka. Duży błąd. Obnaża przede mną swój duży, okrągły tyłek, spiesząc do łazienki. Długie, ciemne włosy zwisają rozczochranymi falami do około połowy pleców. Gdy moje oczy decydują się opuścić jej pupę, zauważam znaki na całych jej plecach. Mnóstwo znaków. Niewielkie nacięcia na całym ciele. Nadal się gapię, kiedy zamyka drzwi do łazienki, skutecznie odcinając mi widok. Sapiąc, przebiegam palcami przez włosy i przechadzam się po korytarzu przez minutę, by ochłonąć. Co, kurwa, on jej robi? Dlaczego, do cholery, ona to znosi? Wycofuję się do salonu i zalewa mnie furia. Gdy włączam coś Aerosmith i kładę folię ochronną na podłodze, zaczynam demolkę, a krzykliwy tekst napędza 91 

mnie. Podnoszę młotek, zaczynam rozbijać zniszczoną płytę gipsową i wyrywam ją wraz z gwoździami. Dobrze jest uwolnić wzburzenie na ścianie, ale kurewsko satysfakcjonujące byłoby wyładowanie się na twarzy Logana. Jestem zagubiony we mgle wściekłości, więc kiedy mija mnie w nerwowym pośpiechu, nawet nie patrzę w górę. Dopiero boski zapach czegoś pieprzenie dobrego, wypełniającego powietrze sprawia, że ocieram pot z czoła tyłem dłoni i odkładam młotek. Kurz wypełnia pokój dzienny, a połamane kawałki płyty gipsowej leżą na folii. Moje serce wciąż grzmi złością, ale uspokajam się. Zamierzam iść domagać się odpowiedzi od Nadii, gdy coś za słupkami sprawia, że się zatrzymuję.  Co to jest, kurwa?  mamroczę, kiedy sięgam wewnątrz ściany i dotykam ogromnej rury. Remontuję domy odkąd skończyłem studia, mimo że zmuszono mnie do tego. Rozbieram je do szkieletu, potem działam swoją magią nad odtworzeniem czegoś lepszego. Ani razu nie widziałem czegoś takiego. Sunę palcami po ciemnoszarej rurze. Jest lodowata w dotyku. Największa pierdolona rura, jaką kiedykolwiek widziałem. Zamiast klasycznej rury PVC, jak w każdym domu, w którym kiedykolwiek pracowałem, ta jest gruba z falowanej, ocynkowanej blachy. Nawet nie sprzedają tego gówna w sklepach budowlanych. To musi mieć pół metra średnicy. Kto, do cholery, potrzebuje tak kurewsko dużej rury? I do czego? Otrzepuję kurz z palców o dżinsy i podążam za nosem do kuchni. Nadia wygląda normalnie i spokojnie w dopasowanej parze dżinsów i koszulce. Zawsze ładnie ubrana, dziś wydaje się czuć swobodnie. Włosy ułożyła na szczycie głowy w jeden z tych niechlujnych koków, jej tyłek kołysze się za każdym razem, kiedy miesza w garnku na kuchence. Jej głowa kiwa się do muzyki, która gra w salonie i nie mogę powstrzymać uśmiechu. Jedną z jej zbawiennych cech jest to, że lubi rocka z lat siedemdziesiątych, jak ja. Wygląda na to, że Donovan odwalił kawał dobrej roboty, wychowując ją. Zmuszał ją do słuchania swojej muzyki jak kiedyś mnie, lata temu. Ale z myślami o Donovanie ciskają we mnie inne przygnębiające

92 

wspomnienia. Potrząsam głową i koncentruję się na tym, dlaczego tutaj jestem, przeganiając smutek, który zżera moje czarne serce.  Co się stało twoim plecom?  pytam, opierając się biodrem o blat obok kuchenki, na której gotuje. Jej oczy na chwilę mkną do moich, są prawie czarne. Obraca nadgarstek, aby sprawdzić godzinę, nadal mieszając.  Nie wiem, o co chodzi. Unoszę na nią brew i zmniejszam między nami dystans. Jej uwaga nadal jest skupiona na posiłku, który gotuje, a ja delikatnie przebiegam palcami w dół jej kręgosłupa. Kiedy krzywi się, zabieram palce.  O to  mówię z burknięciem.  Powiedz mi. Przez chwilę drży. Ale następnie prostuje ramiona i odwraca się do mnie twarzą. Jej ciemne brwi obniżają się i marszczą.  No te metas en lo que no te importa  mruczy. Moje oczy opadają na jej usta.  Hę? Przewraca oczami i zaczyna się odwracać, ale łapię ją za nadgarstek i nie puszczam.  Powiedz mi, słodka Jayne.  Przestań mnie tak nazywać.  Wzburzenie w jej oczach znika i przygryza dolną wargę.  Czyżbyś potrzebował, abym to przeliterowała? Jest perwersyjny. Co mogę powiedzieć? Przesuwam ręką dookoła jej gardła i przyciągam ją do siebie. Łapie się w sidła mojego gorącego spojrzenia, kiedy zbliżam swoje usta do jej. Intensywność w jej oczach zwróciła uwagę mojego fiuta i teraz mam ochotę na coś więcej niż śniadanie.  Wykracza poza bycie perwersyjnym. Logan jest obelżywy  przypominam jej, mój gorący oddech łaskocze jej usta.  Czy on kiedykolwiek nie jest dla ciebie dupkiem? Zaczyna mówić, zapewne w jego obronie, ale uciszam ją, wsuwając swój język w jej usta. Jej palce zaciskają się na mojej koszulce i nie mogę powiedzieć, czy zamierza mnie odepchnąć, czy przyciągnąć bliżej. Szczerze mówiąc, mam to 93 

gdzieś. Nasz pocałunek nagle się kończy, gdy mój telefon dzwoni. Odsuwam się od niej z jękiem i odbieram połączenie.  Co robisz?  domaga się głos Logana. Wywracam oczami i łapię colę z lodówki.  Przygotowuję napój i próbuję się dowiedzieć, co, do kurwy, Nadia gotuje  mówię szczerze, gdy zaglądam jej przez ramię. Pachnie wspaniale, ale nie wygląda na coś, co jadłem kiedykolwiek wcześniej.  Dlaczego?  Celowo niespiesznie wychodzę z kuchni z powrotem do miejsca, gdzie rozwalałem ścianę.  Bez powodu.  Chcesz z nią porozmawiać?  Nie  ucina.  Będę tam w mniej niż dziesięć minut. Do zobaczenia. Wzruszam ramionami, jakbym był zmieszany tym telefonem, zasługa jego kamery, ale gotuję się ze złości. Jest totalnie kontrolujący, jeśli chodzi o Nadię, bezwstydny. Nigdy wcześniej nie widziałem szefa postępującego w taki sposób. Powracam do czasów, kiedy jako nastolatki Taylor i ja przesiadywaliśmy w jego domu, czasem widywałem tam Logana z Donovanem. Jego zachowanie zawsze wydawało się trochę nieobliczalne, nawet zanim stał się bogaty. Był przystojny, pewny siebie oraz miał tupet. Wszystkie te rzeczy, którymi ja nie byłem, tak więc przypisałem to temu i poczuciu wyższości, które bez wątpienia reprezentował. Taylor go lubił, więc tolerowałem go dla dobra najlepszego przyjaciela. Później, po rozpoczęciu pracy na komisariacie, byłem pod wrażeniem jego umiejętności. Prowadzi departament jak dobrze naoliwioną maszynę. Jest to godne szacunku i patrzyłem na niego z podziwem. Ale teraz, gdy mam wgląd w jego dorosłe życie, wiem, że powierzchowna wyniosłość jest jedynie przykrywką. Potwór, który wychodzi za Nadię, odgrywa przed wszystkimi niezłe show. Nie jest tylko niezwykle zazdrosnym skurwielem. Jest czymś więcej.  Nadia  wołam plecami do kamery, kiedy udaję, że mierzę przestrzeń.  Logan jest pieprzonym wariatem. Dowiem się, co tu się, do cholery, dzieje.

94 

Coś brzdęka w kuchni, a ona przeklina po hiszpańsku. Nie odpowiada, ale w zamian pospiesznie kończy śniadanie. Jeszcze raz zwężam oczy na grubą rurę i drapię zarost na szczęce końcówką taśmy mierniczej. Dowiem się, co tu się, kurwa, dzieje. Z jej pomocą lub bez.

***  Musi czuć się naprawdę źle przez tę sprawę z włosami  parska Rhodes, kiedy popija gówniane piwo w The Joint.  Moja żona prawie nigdy nie pozwala mi wychodzić na piwo z chłopakami. Przez „chłopaków” ma na myśli mnie. Ashley trzyma jaja Jasona Rhodesa w żelaznym imadle. Czasami odgrywa miłą żonkę i zwalnia swój chwyt. Innymi razy motywuje ją poczucie winy. Patrząc na tę gównianą fryzurę, którą zrobiła mi wcześniej w ich mieszkaniu, powiedziałbym, że czuje się naprawdę cholernie winna. Wygląda na to, że będę musiał pozwolić Reginie ssać mojego fiuta, żeby sprawiła, bym znów wyglądał chociaż po części przyzwoicie.  Jesteś pantoflarzem, Rhodes. Chichocze i stuka swoją szklanką o moją.  Nazywano mnie gorzej. Skoro o tym mowa, słyszałeś, że szef zapuszkował dziś Stokesa? Lena twierdzi, że było brzydko jak diabli. Napisała do Ashley i powiedziała, że Stokes był zły. Podobno wszyscy myśleli, że pozwoli się aresztować, swoją drogą, chodził po posterunku wściekły jak byk. Marszczę brwi i przesuwam wzrok z niego na matkę tańczącą przy szafie grającej. Dale przylega do niej od tyłu powodując, że mój żołądek wywraca się ze zniesmaczeniem. Odrywając wzrok od tego strasznego pokazu, spotykam lśniące spojrzenie Rhodesa. Ten człowiek jest szczerze zadowolony, opuszczając swoją ciężarną żonę na kilka godzin.  Lena jest intrygantką. Pewnie przesadziła.

95 

Wzrusza ramionami.  Twierdzi, że ktoś powiedział mu, że przystawiał się do jego narzeczonej. Oczywiście szef wylał go przez jakieś gówno, w które wpadł  coś jak niezliczone ilości śledztw, które niedawno spieprzył  ale zastanawiam się, czy nie było prawdy w jej słowach. Logan zachowywał się jak  psychiczny, zaborczy pomyleniec  zazdrosny nastolatek, kiedy ujawnił się z córką swojego najlepszego przyjaciela. Jak sądzisz, jak to poszło? Przekrzywiam kark, kiedy staram się odpędzić napięcie po popołudniowej pracy. Logan zjawił się niedługo po swoim telefonie i krążył wokół Nadii, jakby mogła ulotnić się niczym kamfora. To mnie zirytowało, ale zostawił mnie, abym w spokoju pracował. Postanowiłem nie pytać o grubą rurę, w zamian dyskretnie zrobiłem zdjęcie, gdy był w kuchni, narzekając na kolor tostów, żeby zbadać to później, kiedy wrócę do domu.  Znając Donovana, na pewno jest wkurzony. Wiesz, on myśli, że wszystko, czego się tknie, zamienia się w złoto i nagle staje się jego  mówię z pomrukiem i przystawiam tanie piwo do warg. Moje oczy znów mkną do mamy. Jej niegdyś blond włosy są teraz matowe i zniszczone. Nefrytowe oczy, dawniej podobne do moich, są bladozielone, lśnią życiem tylko wtedy, gdy Dale przynosi jej następną szklankę Jacka i koks. Alkohol i Dale zmienili ją w pieprzone chodzące zwłoki.  Trudno uwierzyć, Taylor i on byli jak bracia…  Stop  warczę i odstawiam szklankę, pozwalając ciepłej cieczy chlapnąć na moje kostki.  Nie chcę mówić o Taylorze. Oczy Rhodesa lśnią sympatią i kiwa głową.  W porządku, stary. Cholera, jesteś dzisiaj nerwowy. Wzruszając ramionami, wsuwam rękę w dżinsy i odnajduję kilka monet. Zostawiam mojego rozmownego przyjaciela, aby podejść do szafy grającej. Gdy wzrok Daleʹa napotyka mój, jego oczy błyskają nienawiścią, ale mądrze puszcza moją matkę i odchodzi do baru, na pewno, by zamówić jeszcze jednego drinka. Wrzucam monety do maszyny i przerzucam niekończące się strony aż znajduję to, czego szukam. Wkrótce „Sweet Jane” Cowboy Junkies wypełnia bar i kilku starców marudzi, że zmieniłem ich głupią, gównianą muzykę country. Ignoruję ich, a następnie podchodzę do mamy. 96 

 Hej, synku  mruczy, obelga w jej głosie jest jak zawsze obecna, kiedy odstawia szklankę na stół. Jej szczupłe ramiona owijają się wokół mojego pasa i układa policzek na mojej klatce piersiowej. Moja mama, która kiedyś, gdy jeszcze Kase i ja byliśmy dziećmi, pachniała słodko jak kwiaty i domowe ciasteczka, teraz cuchnie dymem i zapachem ciała Daleʹa, który utrzymuje się jak odpychająca mgła. Wzdycham, jednak ją przytulam. Razem tańczymy powoli do piosenki, która przypomina mi o prawdziwej słodkiej Jayne. Ciemne, szerokie oczy pełne tajemniczości i intrygi. Odważna kobieta z ukrytymi motywami. Dupek, którego Kardashian mogłaby pozazdrościć.  Jak się miewa mój syn?  pyta mama, unosząc głowę, żeby spojrzeć na mnie.  Jak się masz, cukiereczku? Zaciskam zęby, ale zmuszam się do uśmiechu.  Dobrze. Długie godziny pracy. Dale jest dla ciebie dobry? Wstyd sprawia, że odwraca wzrok i po raz kolejny opiera głowę na mojej piersi.  Och  mówi ze zmęczonym westchnieniem.  Wiesz, jaki jest. Dale to Dale. Trochę szorstki na brzegach dla wszystkich, ale zawsze pokazuje mi swoją słodką stronę. Spoglądam ponad jej głową na Daleʹa, który flirtuje z jakąś wiedźmą, co najmniej dziesięć lat starszą od mamy, i z dwukrotnie większą liczbą zmarszczek. Jej chichot wypełnia powietrze, ale na szczęście tłumi to piosenka. Zakład, że nie chichotała pierwszego razu, gdy kostki Daleʹa zderzyły się z jej policzkiem. Mama już się nie śmiała, a miało to miejsce na długo przed utratą Kasey. Dale skradł blask mojej matki o wiele wcześniej. I choć nie mogę znaleźć nic, żeby udowodnić moje rozwlekłe myśli, nadal czuję, że Dale maczał palce w tym, co się stało z Kasey. Głupi skurwiel, chociaż, jeżeli naprawdę byłby winny, już by się potknął. Dale jest idiotą, który nie potrafi trzymać języka za zębami. Gdyby miał z tym cokolwiek wspólnego, jestem pewien, że rozgryzłbym to. Poza tym, pewnego dnia przeczesałem ich gównianą przyczepę, a byłem wściekły jak cholera przez konieczność przekopywania się przez stosy ich bałaganu. Nie było 97 

mowy, żeby był na tyle zapobiegliwy, by prowadzić zapisy z przeszłości, a tym bardziej, żeby skutecznie je ukrył. Jeżeli był w to zaangażowany, nic nie można było znaleźć. Piosenka kończy się i wzdycham. Mama i ja zawsze będziemy w napiętych stosunkach, ale to nie znaczy, że przestanę próbować. Jest wszystkim, co zostało mi po utracie Kase. Nie pozwolę jej także prześlizgnąć mi się przez palce. Mogę być dupkiem, ale moje serce jest nadal związane z własnym ciałem i krwią. Kiedy zgrzytając, zaczyna się piosenka country, kłaniam się i odsuwam od mamy. Marszczę brwi, gdy uśmiecha się do mnie.  Jesteś taki przystojny, Kasper. Kiedyś znajdziesz porządną dziewczynę i uczynisz mnie babcią. Uśmiecham się do niej.  Może nie chcę porządnej dziewczyny. Na pewno masz pieprzoną obsesję na punkcie złej dziewczyny, Kasperze Grant. Śmieje się i jest to melodyjne. Moje serce boli w piersi, słysząc ten słodki dźwięk, który przypomina mi o młodszej siostrze.  Będzie cię chciała porządna dziewczyna. Zaufaj mi, cukiereczku. Matka wie takie rzeczy.  Moja kolej na taniec, Karla  warczy Dale, gdy podstawia szklankę pełną bursztynowego płynu pod jej twarz. Rozlewa i ochlapuje jej koszulę, ale ona się nie cofa. Zamiast tego bierze od niego szklankę i odwraca wzrok. Już odchodzę, gdy łapie ją za biceps na tyle mocno, by zaskomlała. Mam samokontrolę do wielu rzeczy. Ale kiedy zaangażowany jest Dale, tracę gówno za każdym przeklętym razem.  Myślisz, że bicie kobiet robi z ciebie twardziela?  wrzeszczę i zaciskam pięść. Tak naprawdę frajer nie jest wart nawet krwi z moich kostek. Ale dzisiaj... dzisiaj muszę upuścić trochę pary.  Pilnuj swoich spraw  szydzi Dale.  Panie policjancie, zajmę się tym. Zanim zdążę się rozmyślić, przystępuję do ataku i chwytam go za gardło w bezwzględnym uścisku. Syczy, kiedy z łatwością ciskam nim o ścianę jedną ręką. W jego tępe spojrzenie, które lśniło życiem, wkrada się strach. Dobrze, powinien

98 

się bać. Moja mama ma to samo spojrzenie za każdym cholernym razem, kiedy podnosi na nią rękę. Cholera, Nadia nie inaczej, kiedy zmaga się z Loganem.  Czemu nie spróbujesz swoich pięści na mężczyźnie?  warczę, ściskając jego krtań. Jego oczy wybałuszają się i wbija pazury w moje nadgarstki, gdy jego twarz staje się fioletowa.  Jedynie cipki krzywdzą drobne, bezbronne kobiety.  Gdybym tylko mógł to powiedzieć do mojego szefa. Piosenka country przynudza, a szloch mamy dokładnie dopasowuje się do jej rytmu. Nie chcę nic więcej niż grzmotnąć głową Daleʹa o ścianę za każdy raz, kiedy położył na niej rękę i doprowadził ją do płaczu. Jednak gdy staje się wiotki i przestaje walczyć, mrugając odpędzam mgłę furii, która owinęła swe czerwone pazury wokół mojej głowy. Uwalniając go, zabieram rękę, jakby był skażony. Ze względu na mamę, mam nadzieję, że nie jest. Ma głupie, pieprzone drgawki na chwilę przed upadkiem. Obserwuję z chorą satysfakcją, jak uderza w obrzydliwą podłogę baru.  Okej, kolego  mruczy za mną Rhodes i ciągnie za tył mojego płaszcza w kierunku drzwi.  Czas wracać do domu. Rzucam ostatnie spojrzenie na ohydnego Daleʹa i szybkie, przepraszające na mamę, zanim odchodzę. Jestem zmęczony biernym patrzeniem na kretynów, którzy ranią kobiety mojego życia. Lepiej, żeby Dale oglądał się za siebie. Cholera, Logan niech też się pilnuje.

99 

ROZDZIAŁ 8 Nadia

Ból. I ciemność. Jęczę i zastanawiam się, gdzie jestem. Chłód, który owija się wokół moich żeber i kręgosłupa mówi mi to, czego nienawidzę wiedzieć. Zaciskam powieki, bo otwarcie oczu potwierdzi moje obawy. Jestem w pieprzonej piwnicy. Nie udało mi się. Wraz z uświadomieniem sobie porażki, przychodzi chęć płaczu. Tłumienie wszystkich emocji jest męczące. Łzy klęski wymykają się z kącików oczu. Boże, wszystko boli. W chwili, kiedy Kasper wyszedł po całym popołudniu naprawiania ścian, Logan to zrobił. Nie mogłam go uspokoić i wyjaśnić, że nie rozmawiałam z Kasprem o nas. Nie uwierzył, że jestem tylko gościnna. Ale nie mogłam zmusić się, aby przyznać, że jego pracownik wie, że mnie bije. W zamian kurczowo trzymałam się kłamstw niczym tonąca tratwy na burzliwym morzu. To nie zadziałało, ale to wszystko, co miałam.  Przepraszam  mruczę, mój głos jest ochrypłym szeptem. Opuszki palców odgarniają mi włosy z oczu, a miękkie usta całują w czoło. Nawet wtedy gdy Logan mnie karze, wciąż znajduję ulgę. Znajduję ukojenie. Inna forma spokoju grozi rozerwaniem mojej piersi, coś jak podświadomy strach przed ucieczką z betonowego piekła. W myślach odszukuję szaroniebieskie oczy. Zawsze są tu dla mnie  zawsze mnie ratują.  Ciii. Wypuszczam szloch, szeptane zapewnienia ogarniają mnie, kiedy uciekam w mrok własnego umysłu. Z otwartymi ramionami biegnę do Donovana. Zawsze do Donovana. 100 

 Gdzie mama? Donovan obraca się na krześle biurowym i patrzy na mnie. Jego ciemne włosy są zaczesane do tyłu i, jak zwykle, wystylizowane do perfekcji; garnitur gładko wyprasowany. Minęły miesiące, od chwili gdy się z nim widziałam. Od ostatniego egzaminu rzadko rozmawialiśmy przez Skypeꞌa, a moja ostatnia wizyta miała miejsce w Boże Narodzenie. Chciał, żebym wróciła do domu na czas przerwy wiosennej, ale praca  praca, o którą zawzięcie dla mnie walczył

 nie pozwoliła mi na wyjazd aż do teraz. Po ośmiu miesiącach roboty za płacę niewiele ponad minimalną, dostałam kilka dni wolnego na lato. Wstaje z fotela i podchodzi, jego długie nogi zbliżają go do mnie w kilka sekund. Oddycham z ulgą, kiedy mnie obejmuje. Pisk roznosi się echem wokół nas, gdy podnosi mnie i kręci się ze mną w ramionach.

 Jezu Chryste, tęskniłem za tym śmiechem. Jego słowa rozgrzewają mnie do głębi i zapominam, że pięć minut temu esemesowałam z moim chłopakiem, a teraz, jeżeli byś mnie zapytał, nawet nie przypomniałabym sobie jego imienia. To właśnie robi mi Donovan. Stawia mnie w centrum jego świata, a ja nie dbam o nic, poza byciem tu dla niego.

 Gdzie mama?  pytam ze śmiechem, specjalnie dla niego. Jęczy i odsuwa się ode mnie. Jego ciemne brwi marszczą się ze złością.  Twoja matka wyjechała do Wenecji. Mrugam i krzywię się zmieszana.  Nic nie mówiła, gdy pisałam do niej w poniedziałek. Zaciska wargi. Wyćwiczona obojętność jest maską.  Mnie też. Po prostu zostawiła notatkę.

 Cóż, nadal możemy się zabawić. Będę tu przez pięć dni. Może wróci za parę dni  mówię z fałszywym okrzykiem radości, chcąc poprawić mu nastrój. Potrząsa głową i przygląda mi się ze smutnym wyrazem twarzy. Nie z jego powodu, ale mojego. Jemu zawsze chodzi o mnie.

 Selene potrzebowała się wyrwać. 101 

Wzruszam ramionami i prycham:  To głupie. Od kiedy? Podoba jej się tutaj.

 Czyżby?  Przekrzywia kark i spogląda na mnie spokojnym wzrokiem.  Prawda jest taka, że chce odejść ode mnie. Mrugam na niego, doszukuję się w jego spojrzeniu żartobliwości. Nie jest rozbawiony. Jego szczęka jest zaciśnięta, a policzki nieco różowieją ze wstydu. Zabiję ją za zranienie go.

 U was wszystko dobrze? Ona ma romans?  Mój głos jest piskliwy, co bez wątpienia zaciekawia sukę Darcy. Mija mnie i blokuje drzwi gabinetu, spodziewając się Darcy, zanim ona nawet dociera do jego biura. Później podchodzi do mnie i kładzie swoje ciepłe dłonie na moich ramionach. Ugina kolana, aby mógł patrzeć mi prosto w oczy. Gubię się w drobinkach srebra, lśniących jak odłamki szkła w jego lodowatych tęczówkach.

 Ona nie jest we mnie zakochana, słonko. Wiem, że to widzisz. Zostanę w apartamencie w ośrodku, dopóki... Marszczę nos i unoszę brwi w zapytaniu.  Dopóki? Wzdycha i przebiega palcami po wystylizowanych włosach, niszcząc je. Też chcę ich dotknąć.  Myślałem, że zostanę tu, dopóki...  Jęczy z frustracji.

 Rozwodzimy się. Łzy wzbierają w moich oczach. Egoistyczne, pieprzone łzy.

 Ale jesteś moim... jesteś moim...  Nie mogę dokończyć zdania, zanim wybucham płaczem. Jego ciepłe, silne ramiona na powrót owijają się wokół moich i przytula mnie. Długie, sprawne palce wbijają się w moje boki i chcę, by już zawsze tak było. Jeśli się rozwiodą, co z nami będzie?

 Posłuchaj  mruczy w moje włosy, jego oddech jest gorący.  Zawsze będziesz moją Nadią Jayne. Moją. Okej? Przytakuję, kiedy łzy moczą przód jego schludnego garnituru.

 Dzielisz ze mną nazwisko. Jesteś moją rodziną. Nikt tego nie odbierze. Rozumiesz, kochanie? 102 

Moje dłonie odnajdują jego pierś i przytulam go pod marynarką, palce zgarniają każdy pojedynczy mięsień jego pleców. Chcę, żeby trzymał mnie w objęciach i nigdy nie puszczał. Tutaj nie martwię się żadnymi potencjalnymi klientami, Kasey znajdującą się nie wiadomo gdzie. Mamą nagle odtrącającą męża. I oczywiście nie przejmuję się pracą, egzaminami ani swoim chłopakiem

 jakkolwiek ma na imię. Wszystkim, na czym mi zależy, jest ten mężczyzna.  Wyglądasz dziś pięknie. Każdego dnia bardziej niż poprzedniego. Wzdycham przy jego piersi i zahaczam kciuki o tył jego spodni, tuż nad paskiem. Mój chłopak  teraz zdecydowanie były  powiedziałby mi, że mam niezłe cycki albo ładny tyłek. Ale Donovan? On wie, jak sprawić, żeby kobieta stopiła się na komplement. Gdy zatacza kręgi na moich plecach, zjeżdża coraz niżej, aż zatrzymuje czubki palców tuż nad moim tyłkiem. Żadne z nas nie wypowiada ani słowa, po prostu się przytulamy. Wypuszczam ciche westchnienie, rozczarowana, że nie zsuwa dłoni ani odrobinę bardziej. Gdybym była odważniejsza, zrobiłabym coś z tym, na przykład obniżyła je za niego. Jednak jeśli z jakiegoś powodu odrzuciłby mnie, byłabym zdruzgotana. Będę trzymała się bliskości, którą już dzielimy, próbując nie zniszczyć jej swoimi babskimi hormonami.

 Te amo, Donovan. Jego śmiech wypełnia moją duszę radością i uśmiecham się. On wyciska pocałunek na moich włosach.  Moja słodka Jayne. Też cię kocham, skarbie. Walenie w drzwi jego biura sprawia, że odsuwamy się od siebie. Uderzenie za uderzeniem. Zajmuje mi chwilę zdanie sobie sprawy, że uderzenia znajdują się w mojej głowie. Wspomnienie Donovana znika, gdy pamięć tego, co się stało z udziałem Logana rozbrzmiewa w moim umyśle. Po wyjściu Kaspra, uderzył mnie. W furii wymachując dookoła pieprzoną kantówką. Grożąc, że zdzieli mnie w cholerną głowę.

103 

Jednak Logan jest zbyt mądry. Wtedy miałby do czynienia z trupem. A to nie jest w jego stylu. Więc w ostatniej chwili porzucił drewno i zdecydował się na pięści. Potem zaciągnął mnie do swojej nory i zostawił. Przez krótką chwilę marzę, by to zakończył. By miał jaja, by użyć tej deski zamiast swej potężnej pięści. Ponieważ czasami  wszystko to  jest zbyt trudne. Wtedy łatwy sposób na wydostanie się wygląda na korzystny. Ale zawsze pamiętam powód. Wtedy mimo wszystko moja sytuacja nie jest tak trudna.  Jezu  jęczę, kiedy siadam.  Ciii.  Boże, spieprzyłam  syczę, kiedy wstaję z kanapy. Celowo unikam drzwi przy klatce schodowej i niezdarnie robię krok za krokiem. Jeśli je otworzę, mogę pocałować to wszystko na dowidzenia. Cały postęp pójdzie na marne. Ponownie znajdę się w punkcie wyjścia.  Naprawię to. Wspinając się po schodach, mrugając odpycham falę zawrotów głowy, po czym pokonuję resztę drogi na górę. Kiedy ręką wyczuwam stalowy chłód drzwi, uderzam w nie.  Logan  syczę i kręcę gałką.  Wypuść mnie! Wsuwam palce pod ochronną blokadę, w końcu mając szansę sprawdzić niektóre kombinacje liczb, jakie miałam nadzieję, że zadziałają. Data urodzenia. Kody alarmowe. Adresy. Ale żaden nie został zatwierdzony. Nie poddawaj się, Nadia.

*** Budzę się przez gorące, potężne ramiona podnoszące mnie z najwyższego stopnia i uwalniające z mojego własnego więzienia. Nie jestem pewna jak długo drapałam i waliłam w drzwi, lecz w końcu zlitował się nad moją biedną duszą. I teraz, gdzieś we wczesnych godzinach niedzielnego poranka, Logan wnosi moje potłuczone i zakrwawione ciało do sypialni. Delikatnie sadza mnie na łóżku, po 104 

czym znika w łazience. W pokoju jest ciemno, więc nie mogę ocenić ran. Nie, że mnie to w ogóle obchodzi. Największą jest ta w moim sercu. Ten krótki czas w piwnicy był wystarczający, by pociąć je na kawałki.  Chodź, Nadia. Czas cię oczyścić. Delikatnymi ruchami zszarpuje sukienkę z moich ramion. Pozwalam mu postawić się na chwiejnych nogach, aby dokończył zdejmowanie mojej bielizny. Próbuję pozostać silna  pamiętać o moim celu  ale to trudne, gdy wszystko, co chcę robić, to spać przez tydzień. Prowadzi mnie do parnej łazienki, gdzie szybko zdejmuje ubrania. Razem wchodzimy do wykafelkowanej kabiny prysznicowej i natychmiast zalewa mnie gorąca rozkosz. Nie jestem pewna dlaczego Logan okazuje mi życzliwość i wiem, że ma jakiś ukryty motyw  lecz tylko ten jeden raz  chwytam się tego i modlę, by było prawdziwe. Krzywię się, kiedy zaczyna wmasowywać szampon w zranioną głowę, ale pozostaję nieruchoma. Logan robi to, co chce. A teraz z jakiegoś powodu chce się mną zaopiekować. Więc mu pozwolę.  Masz paskudny siniak na policzku. Kasper musi bardziej uważać, gdzie zostawia swoje narzędzia i materiały. Moja niezdarna narzeczona potknęła się o nie i uderzyła.  Cmoka językiem, jakby naprawdę wierzył swoim słowom. Drżę, chłód, który zawsze emanuje od niego, chwyta mnie w swoje szpony.  Mogę ukryć to pod makijażem. Nasze spojrzenia spotykają się i jestem zbyt zamrożona jego wzrokiem, by zerwać kontakt. Ale nie jest to przepełniony nienawiścią błysk w jego oczach, to coś innego. Coś nieznanego. Coś, czego rozpaczliwie się trzymam. To jasny, migoczący błysk postępu.  Kocham cię  szepcze, prawie jakby nienawidził wypowiadać te słowa na głos. Uśmiecham się i przesuwam palce w górę jego wytatuowanej piersi.  Ja też cię kocham, mój D…  moje serce upada na podłogę, ale szybko naprawiam błąd  mój d-d-drogi.

105 

Pomruk gniewu łagodnieje, gdy jego usta opadają na moje. Pocałunek jest intensywny. Wkładam w niego wszystko, co czuję. Jego szorstkie, męskie dłonie chwytają mój tyłek i unosi mnie. Oplatam nogi wokół jego talii i sapię w szoku, gdy lodowate zimno płytek uderza w moje plecy. Wpycha we mnie fiuta, ale nie jest szorstki  jest niemal potrzebujący. Zachłanny. Nie jestem pewna, co zrobić z jego niezwykłym zachowaniem.  Jesteś moja  mówi z zaborczym rykiem, kiedy wbija się we mnie.  Cała moja. Gdy pieprzy mnie z łagodnym zapałem, jak nigdy wcześniej, zatracam się w myślach. Jest zbyt… zbyt miły. W pewnym sensie jest to gorsze, niż kiedy jest wobec mnie okrutny.

***  Jak w szkole? Wzdycham i rozciągam się na łóżku w moim pokoju w akademiku.  W porządku. Pozostaje przez chwilę cicho.  Tylko w porządku? Co się dzieje, skarbie? Słyszę to w twoim głosie. Żuję wargę, mrugnięciami odganiając łzy. Nie mogę mu powiedzieć, że czuję się zagubiona, tutaj, w Kalifornii. Że nie mam wielu przyjaciół, mimo że jestem na drugim roku. Że bez względu na to, jak wieloma tropami podążam, żaden nie prowadzi do Kasey. A przede wszystkim, nie mogę mu powiedzieć, że tęsknię za nim tak cholernie mocno. To nie jest w porządku. Rażąco niewłaściwe. Ale tęsknię za nim każdą komórką w moim ciele.

 Zerwałam wczoraj z Jakiem.  Następny chłopak na długiej liście tych niewartych zapamiętania.

106 

Donovan odchrząka po drugiej stronie połączenia, a to pobudza do życia moje zakończenia nerwowe.

 Dobrze. Oczywiście mówię Donovanowi o wszystkim. Zna każdy szczegół mojego życia. Oboje to lubimy.

 Co robisz?  pytam, próbując zmienić temat.  Właśnie wyszedłem spod prysznica. Dzisiejszy dzień był szalony. Mentalny obraz mokrego i umięśnionego Donovana, w samym ręczniku, wysyła fale przyjemności prosto do mojego wnętrza. Jestem nienormalna, bo jestem całkiem pewna, że zakochałam się w swoim ojczymie. Gdy jego głęboki głos odbiega do tematu nowej usługi, w którą zainwestował, ciągnę za swoją koszulę nocną i unoszę ją powyżej bioder. Zakłopotanie sprawia, że moją szyję i policzki oblewa ciepło, lecz to nie powstrzymuje mnie przed przeciągnięciem palcem po łechtaczce przez majtki. Drżę na dotyk i cicho wzdycham.

 Wszystko w porządku?  Mmmhhhm. Opowiedz mi więcej o swoim dniu  szepczę.  Mi querido amigo.  Mój drogi przyjacielu. Warczy, zawsze zwierzęco pomrukuje, gdy szepczę do niego hiszpańskie czułe słówka, i wtedy przechodzi do sposobu, w jaki przyłapał Darcy i Dana na pieprzeniu się po kryjomu. Mimo że jej nienawidzę, nadal chcę, żeby Donovan opowiedział mi o tym.

 To jest problem  mówi głosem prawie smutnym. Serce staje mi w gardle, a palce zaprzestają ataku na płeć. On ją lubi? Ta myśl jest przerażająca.  Dlaczego? Wypuszcza powietrze do telefonu, przez co drżę.  Cóż, po pierwsze jest to konflikt interesów. Przynajmniej nie powiedział, że ponieważ jej pragnie czy coś. Nie jestem pewna, czy poradziłabym sobie z tego rodzaju informacją, wychodzącą z jego przystojnych ust.

 Dlaczego? Bo pracuje dla kierowników wykonawczych? Nie możesz po prostu przenieść jej do innego działu?  pytam. Nie wiem, czemu bronię życia 107 

seksualnego Darcy, ale czuję, że Donovan nie mówi mi wszystkiego. Coś każe mi walczyć w jej imieniu. Milczenie jest niepokojące. Słyszę jego oddech i mogę go sobie wyobrazić szarpiącego ciemne włosy we frustracji. Ale czemu? Czemu coś tak błahego jak romans biurowy go denerwuje?

 Powiedz mi  popędzam, mój głos jest cichym błaganiem.  Właściwie to coś więcej.  Bolesny sposób, w jaki wypowiada te słowa, sprawia że chcę sięgnąć przez telefon, owinąć wokół niego ramiona i skulić się na jego kolanach. Obiecać, że cokolwiek go trapi, jest tylko kolejną przeszkodą. Wielki Donovan Jayne nie czuje się winny. On, kurwa, zwycięża! Moje serce przestaje bić, kiedy wypuszcza zrezygnowane westchnienie i wypowiada następne słowa:

 On jest kierownikiem firmy  mówi ostrożnie.  Można by stwierdzić, że nadużył władzy. Że jeżeli poznaliby się w normalnych okolicznościach, nie skończyłaby z nim w łóżku.  Słyszę to. Zmieszanie. Zakłopotanie. Jego słowa nie mają nic wspólnego z Darcy i Danem. Ale wszystko z nami. A to sprawia, że moje serce powraca do życia.

 Co, jeżeli Darcy go kocha? Tylko to się powinno liczyć  argumentuję trochę zbyt entuzjastycznie.

 Ryzykuje tak dużo. On ją wykorzystuje. Dławię się emocjami, gdy wypowiadam następne słowa:  Może według niej jest wart ryzyka. Może rzuciłaby wszystko i wszystkich, byleby tylko być z nim.

 Nadia, nie rozumiesz, jak działa świat. Co ludzie pomyślą...  Rozumiem. Ale nie słuchasz, kiedy mówię, że rozumiem  kłócę się, mój głos jest rozpaczliwym szeptem. Jego oddech jest jedyną wskazówką, że nadal jest na linii.  Zawsze cię słucham, kochanie. Zawsze. Nawet gdy nie wiem, o czym, do cholery, mówisz, a nawet jeśli nie mówisz nic. Ja. Zawsze. Cię. Słucham. Linia milknie. Sprawy są napięte. 108 

A po chwili już nie. Jakby to, cokolwiek zdenerwowało Donovana, poszło w niepamięć. Czuję, że uśmiecha się do telefonu, nawet jeśli go nie widzę. Raz na jakiś czas mówi do mnie „słońce”, ale to ja wciąż pławię się w jego cieple.

 Myślałem, że nienawidzisz Darcy  dokucza.  Bo nienawidzę  mówię ze śmiechem. Oboje wiemy, że ta rozmowa nie była o nich.  Myślisz, że jest dla niej okropny? Donovan śmieje się, a to jest niesamowite. Doskonałe. Ocieplające duszę.

 Prawdopodobnie. Dan jest okropny dla wszystkich.  Uważasz, że pieprzą się w sali konferencyjnej? Jak myślisz, co robią?  popędzam i ponownie poruszam ręką między nogami, teraz, gdy wracamy na bezpieczne terytorium.

 Hmmm  zastanawia się na głos, jego głęboki głos jest wystarczająco wspaniały, żeby się zakochać.  Pewnie pieprzy ją w tyłek na swoim biurku, a potem dochodzi na jej twarzy. Jego słowa przynoszą pożądany rezultat i przyspieszam ruchy. Potrzeba dojścia jest ogromna. Donovan byłby o wiele lepszy niż mój palec. Czy kiedyś zbiorę się na odwagę, żeby zainicjować coś między nami? Umarłabym, gdyby mnie wyśmiał.

 Co robisz, piękna dziewczyno? Ciężko oddychasz. Staram się nie jęczeć, kiedy zbliżam się do punktu kulminacyjnego. Moje palce nie zatrzymują się, nagle majtki stają się przeszkodą. Szybko je zsuwam i skopuję, więc mogę rozsunąć nogi. Kiedy wsuwam palec w gorące centrum, wypuszczam cichy jęk.

 N-n-nic  kłamię.  Odpoczywam. Wciskam palec głębiej, a gdy ociera się o punkt G, moje oczy wywracają się w tył głowy. Tak blisko.

 Chcę cię zobaczyć. Zalewa mnie więcej ciepła. Też chcę go zobaczyć. Jeżeli skieruję kamerę na swoją twarz, nie zobaczy tego, co robię. Ta myśl mnie podnieca.

 W porządku.  Wciskam ikonkę FaceTime i jego zwężone, srebrne oczy wypełniają cały ekran. 109 

 Jezu Chryste, kochanie  jęczy.  Dobrze się czujesz? Wyglądasz na zarumienioną. Próbuję utrzymać beznamiętny wyraz twarzy, kiedy się masturbuję. Co by zrobił, gdybym „przypadkowo” obróciła kamerę? Rozłączyłby się? Mówił do mnie sprośnie?

 Tak. Opowiedz mi więcej o Głupiej Darcy i Złym Danie.  Uśmiecham się. Jego oczy pozostają na mnie, kiedy mnie ocenia. Ciemne brwi marszczą się ze zamieszaniem. Widzę, jak próbuje mnie odczytać. Jest naprawdę dobry. Za dobry. A teraz w pewnym sensie chcę, żeby wiedział, co robię.

 Nie chcę o nich rozmawiać  mówi, jego głos jest niski i chropowaty.  Chcę rozmawiać o nas. Moje oczy spoglądają w jego na małym ekranie i przygryzam wargę. Widzę jego nagie ramiona i obojczyk. Pewnie jest w samym ręczniku, tak jak sobie wyobrażałam. Boże drogi, nie mogę pozbyć się tego obrazu z głowy.

 Co z nami?  szepczę, gdy przeciągam palcem wzdłuż szczeliny, moje soki zwilżające łechtaczkę ożywiają ognistą potrzebę.

 Czynisz wszystko znośnym, będąc blisko. Ostatnio jestem tak cholernie samotny. Kiedy wracasz do domu na kolejną przerwę? Muszę cię zobaczyć. Jego słowa sprawiają, że zamykam oczy i uśmiecham się.  Też za tobą tęsknię. Nie masz pojęcia jak bardzo, Donovan. Wkrótce przyjadę do domu. Nasze rozmowy zawsze balansują pomiędzy przyjaźnią a czymś innym. Teraz, kiedy jego rozwód z moją mamą został sfinalizowany, nie czuję się tak źle z naszą bliskością.

 Słońce, powiedz mi, co robisz. Nie wstydź się. Mogę powiedzieć, że coś cię rozprasza. Wygląda na to, że masz kłopoty. Mogę ci pomóc? O Boże.

 Umm... Wypełnij mnie swoim fiutem, proszę.

 Powiedz mi.  Jego głos jest wymagający. Potrzebujący pomruk.  Jestem zbyt zakłopotana. 110 

Mruczy i wyobrażam sobie, jak pieści swojego pięknego fiuta. Nigdy go nie widziałam, ale mogę sobie wyobrazić, że jest gruby i długi. I jak wspaniale byłoby go poczuć.

 Kocham cię, słodka Jayne. Nic, co powiesz, nie sprawi, że pomyślę o tobie gorzej. Spięłam się. Słowa, które miałam powiedzieć wydawały się niezręczne, ale co jeśli... jeśli...  Jeśli ci pokażę, obiecujesz nie złościć się na mnie? Obiecaj mi, Donovan. Chichocze.  Nie ma mowy, żebym mógł być na ciebie zły. Proszę, pokaż mi, zanim doprowadzisz mnie do szaleństwa. I pokazuję. Niespiesznie pozwalam kamerze opuścić moją twarz i przejeżdżam nią wzdłuż falującej piersi. Ustawiam ją tam, gdzie dobrze widzi, czym zajmuję się między nogami. Palce drażnią moją cipkę przez minutę, nim prowadzę kamerę z powrotem do twarzy. Jest wkurzony. Cholera! Jego szczęka zaciska się w zły sposób i marszczy brwi. Te pełne, idealne wargi zaciskają się w twardą linię.

 Wiedziałam, że będziesz zły  mówię w rozczarowaniu. Potrząsa głową i wypuszcza westchnienie.  Kochanie, jestem daleki od pieprzonej złości. Gdybyś tylko wiedziała, co mi właśnie zrobiłaś. Pieprzysz się z moją głową, Nadia, i nie mówię tylko o tej na moich ramionach. Moje oczy rozszerzają się, a wargi drgają z rozbawieniem.

 Potrzebujesz pomocy, racja? Cóż, pomogę. Chcę tę kamerę z powrotem tam, gdzie widzę tę piękną cipkę. Otwórz się i pokaż mi wszystko. Następnie powiem ci jak masz się dotykać, żebyś doszła. Brzmi dobrze, kochanie? Przytakuję i robię jak mówi. Moje serce wali w piersi. Nie odrzuca mnie i nie śmieje się ze mnie. Cóż, wygląda na to, że chce mnie pożreć. I kocham to.

111 

 Jezu  jęczy do głośnika, kiedy ustawiam kamerę, aby zobaczył moją cipkę.  Włóż w siebie dwa palce. Chcę patrzeć, jak pieprzysz się ręką. Pokaż mi, jak mokra jesteś. Jego słowa rozpalają moją duszę i prawie dochodzę. Lekki połysk potu pokrywa moją skórę. Pożądam go każdą kością w ciele.

 Tak?  Wsuwam palce i poruszam nimi kilka razy, potem wyciągam. Lśnią od mojego podniecenia. Warczy, co wysyła przeze mnie dreszcz.  Dokładnie tak. Teraz je possij. Chcę patrzeć, jak próbujesz samej siebie.

 Nie będzie to obrzydliwe?  pytam, kiedy unoszę kamerę i moje mokre palce do twarzy. Jego rysy są napięte i poważne.  W ogóle. Gdybym tam był, zrobiłbym to i dał ci znać, zanim nakłoniłbym ciebie. Ale nie jestem, więc musisz być dużą dziewczynką i posmakować dla mnie. Kiwając głową, unoszę palce do ust i wsuwam między wargi. Piżmowy smak nie jest niedobry... po prostu inny. Wylizuję miejsce pomiędzy palcami, by mieć pewność, że niczego nie ominę.

 Dobra dziewczynka  wzdycha.  Tak kurewsko dobra dziewczynka. Uśmiecham się na pochwałę, a moje cipka błaga o więcej.  Co teraz? W ciągu następnych kilku minut zaczynam niewyraźnie widzieć przez moje szalone ruchy i jego wymruczane rozkazy. Wszystko wiruje i rozmazuje się, kiedy Donovan, za pośrednictwem FaceTime, daje mi najlepszy orgazm, jaki miałam do tej pory. Moje jęki pewnie obudziły dziewczyny w sąsiednich pokojach, ale nie obchodzi mnie to. To było perfekcyjne.

 Teraz potrzebuję kolejnego prysznica  mówi z małym uśmiechem.  Czemu?  Mój głos jest miękkim pomrukiem, jakby pochodził od kota.  Nie ty jesteś tym brudnym.  Jednak zdaje się, że trochę nabrudziłem  chichocze.  Posprzątałabyś to, gdybyś tu była, ponieważ to wszystko twoja wina.

112 

Obrazy Donovana ze spermą na nagim brzuchu są wystarczające, bym niemal znów szczytowała.

 To, co właśnie zrobiliśmy  mówię powoli  było złe? Jego wargi wykrzywiają się i przeklinam się za popsucie mu humoru.  Nie uznałbym tego za złe. Ale być może to nigdy nie powinno się powtórzyć.  Chociaż nie wyglądał na przekonanego. Łzy wezbrały w moich oczach i przytaknęłam.  W porządku. Muszę iść. Jestem już śpiąca.

 Kocham cię, skarbie. Te amo, Donovan.

 Dobranoc, Donovan. Przepraszam. Nie czekając na odpowiedź, rozłączam się i wypuszczam szloch. Krótko mówiąc, intymna chwila z Donovanem była warta napięcia, na jakie właśnie naraziłam nasz związek. On może nie chcieć, żebyśmy znowu to zrobili, ale nie spocznę, dopóki to się nie stanie. To się ponownie wydarzy. I to wkrótce.

***  Ja pierdolę!  mruczy Logan, kiedy dochodzi we mnie. Jego ciepło rozlewa się we mnie, przez co moje ciało przeszywa euforyczny dreszcz. Z Donovanem nadal w moich myślach dochodzę mocno i bez problemu. Gdy w końcu schodzę z wysokości, Logan śmieje się. Jego śmiech jest przyjazny i niespotykany. Powinien cieszyć mnie postęp, jakiego dokonałam, ale w zamian owija się wokół mojego brzucha jak wąż.  Nigdy wcześniej nie widziałem, abyś tak doszła. Po tak długim czasie, to pierwszy raz.  Wysuwa się i stawia mnie. Moje nogi drżą, ale nadal trzyma mnie za ramiona, by uchronić przed upadkiem.  Może lubisz, kiedy jestem słodki.

113 

Uśmiecham się i potakuję, mimo wściekłego bólu głowy spowodowanego tym, że mnie uderzył.  Może lubię.

114 

ROZDZIAŁ 9 Kasper

Siedzę w moim Camaro na parkingu ośrodka Donovana Jayne i gapię się przez przednią szybę, słuchając The Eagles. Logan ponownie obciąża mnie rolą opiekunki. Patrzę w dół na moje kostki i jęczę. Nadal są posiniaczone po tym, jak uderzyłem w mur The Lounge, kiedy niemal zadusiłem Daleꞌa na śmierć. Skoro to nie załatwiło mi wejściówki do więzienia, i niech to cholera, jeżeli ma to jakieś znaczenie, wpakuję kulkę w głowę Daleꞌa. Płatki śniegu wirują wokół przedniej szyby i skupiam na nich spojrzenie. Zastanawiam się, czy Nadia ma na sobie jedną ze swoich popisowych sukienek, które nie są zbyt odpowiednie na jesień w Colorado. Wczoraj, kiedy przyszedłem popracować jeszcze trochę przy ścianach, nie było jej w zasięgu mojego wzroku. Logan zaznaczył, że miała migrenę i spędzała cały dzień w łóżku za zamkniętymi drzwiami. Pił piwo i pierdzielił o bzdurach, a ja pracowałem. To doprowadzało mnie do szału, nie widzenie jej. Zastanawiałem się gdzie, do cholery, ona naprawdę się podziewała. Coś w jego próżnym uśmieszku mówiło mi, że znowu położył na niej łapy. Troszczenie się o nią nie przychodzi mi naturalnie  to popieprzone. Jednak nie potrafię się powstrzymać. Czasami przypomina Kase, a to naprawdę miesza mi w cholernej głowie. W rezultacie czyni mnie to opiekuńczym w stosunku do niej. Sprawia, że chcę przerzucić ją przez ramię i zabrać stamtąd. Wczoraj, zanim wyszedłem od Logana, prawie to zrobiłem. To jest czysty, pieprzony obłęd. Ja próbujący uratować kogoś, kogo nienawidzę od tak dawna. Mimo to, wciąż poszedłem do łazienki dla gości i rozważałem, jak mógłbym się zakraść do sypialni. Z łatwością zdołalibyśmy po kryjomu wymknąć się tylnymi drzwiami. Byłaby w bezpiecznych ramionach ojczyma już następnego ranka. Ale tuż przed podjęciem decyzji, żeby porwać narzeczoną Logana, pokręciłem głową z frustracji i wyszedłem. Udaremniłby moje działanie, jeszcze zanim dotarłbym 115 

do jej łóżka. Kutas ma wszędzie kamery i prawdopodobnie ukarałby ją jakoś za moją próbę pomocy. Kiedyś mnie to podniecało, a obecnie jedynie doprowadza do furii. Gówno jest teraz zbyt cholernie skomplikowane. Potrzebując trochę zimnego powietrza, uchylam szybę i prawie wzdycham głośno, gdy owiewa mnie lodowaty podmuch. Płatki śniegu lgną do mojego ciała i chłodzą niemal natychmiast.  Czy jest jakiś powód, dla którego mnie śledzisz? Podskakuję z zaskoczenia zauważając, że Donovan Jayne stoi przede mną, wpatrując się w mój samochód. Najeżając się na jego słowa, szybko się otrząsam i strzelam obojętny uśmieszek.  Logan mnie prosił. Marszczy brwi i obchodzi auto bez słowa. Potem otwiera drzwi pasażera i sadowi się obok mnie. Gdy zatrzaskuje za sobą drzwi, odwraca się, aby spojrzeć na mnie.  Dlaczego?  kipi ze złości.  Ja nie zrobiłem nic złego. Napotykam jego spojrzenie i wzruszam ramionami.  Ja tylko wypełniam polecenia. Poza tym ciężko nazwać napad na szefa policji w jego własnym domu i mierzenie do niego z broni niczym. Tak naprawdę to całkiem poważne gówno, Donovan. Wzdycha i przebiega palcami przez włosy, nim opiera łokcie na kolanach. Jego spojrzenie utkwione jest w masywnym budynku na wprost nas.  Przestań gadać głupoty, Kasper. Długo się znamy. Bądź ze mną szczery  mówi, brzmiąc dziwnie podobnie do Taylora.  Nigdy nie dałem ci powodu, żebyś nie był. Mój umysł wraca do dnia, kiedy znalazłem jego brata. Mieliśmy iść pograć w koszykówkę z przyjaciółmi w ośrodku rekreacyjnym. Ale gdy przeszedłem na drugą stronę ulicy, by załapać się na podwózkę, znalazłem jego martwe ciało. Krew zabrudziła całą białą, skórzaną kanapę, która kosztowała więcej niż wszystko razem z gównianej przyczepy, w której mieszkałem z rodziną. Strzelba wciśnięta była między jego uda, a kciuk okręcony wewnątrz osłony spustu. Tego dnia zarzygałem marmurowe podłogi nieżyjącego Franka Jayne. Mój najlepszy przyjaciel zostawił mnie bez pieprzonego powodu. 116 

Cóż, on zna powód, tak myślę. Na stoliku leżała pojedyncza koperta z imieniem Donovana nabazgranym niestarannym pismem Taylora. Każda moja komórka błagała, żeby otworzyć ją i poszukać odpowiedzi  nie tylko dla mnie, ale też dla Kasey. Tych dwoje było w sobie zakochanych. Konieczność powiedzenia jej, że Taylor odebrał sobie życie, była najtrudniejszą rzeczą, jaką kiedykolwiek musiałem zrobić. Walczyła wtedy z ciężką depresją. Wówczas założyłem, że Dale miał z tym coś wspólnego. Teraz zastanawiam się, czy wiedziała, że Taylor był nieszczęśliwy. Niezależnie od tego jeszcze bardziej zamknęła się we własnej głowie. Odgrodziła się od wszystkiego i wszystkich. Zaczęła nosić gotyckie ubrania. Na powrót zauważyłem jej uśmiech prawie trzy lata później, podczas letniej przerwy na studiach, tuż zanim została porwana.  Gdybyś przegapił, twój dobry przyjaciel, Logan, ma obsesję na punkcie twojej pasierbicy  twierdzi, że ją kocha. Dlatego tu jestem. Trzymaj się od niej z dala.  Nie powinienem mówić tego do Donovana. Przeszedł od pół-przyjaciela do wroga, gdy jego córka stała się świadkiem zbrodni z udziałem mojej siostry. Jednak nadal jestem ciekawy, jak radzi sobie z tą całą męczarnią. Zaciska dłonie w pięści, a wzrok staje się morderczy.  Ona go nie kocha  warczy tonem, z którym nie chcesz się pieprzyć. Moje brwi zaciskają się w rozdrażnieniu, a znany ból w ramionach daje o sobie znać. Zawsze się spinam, gdy schodzi na temat Nadii. Nienawidzę faktu, że Logan kontroluje każdy jej ruch. Że kładzie na niej swoje łapy. Nie jest lepszy od Daleꞌa. – Biorą ślub. Mieszka z nim. Wygląda mi to na miłość  wyśmiewam. Ja wiem lepiej, ale czy on? Przeklina i poluźnia krawat.  Odeszła na trzy lata, młody. Trzy pieprzone lata. A teraz nagle wraca i... wiąże się z tym obślizgłym zdrajcą. Jesteś gliną  to ma dla ciebie sens?  Myślałem, że ty i Logan byliście blisko. Może ona robi to, żeby wkurzyć swojego „staruszka”  dumam.  Co jej zrobisz? Wydaje się, że ma jakiś ukryty cel, który włącza i ciebie.

117 

Jego ręka jest na moim gardle, zanim mogę go powstrzymać, i chwyta w pięść mój kołnierz.  On jest dla mnie niczym… ona jest wszystkim!  warczy.  Kocham ją. Więc nigdy więcej nie rzucaj mi tego gówna w twarz. Odsuwam jego rękę, a on pada na fotel. Nie jest lepszy niż Logan ze swoją zaborczą miłością.  Wynoś się z mojego samochodu. Marszczy brwi i znów przebiega palcami przez włosy.  Jezu! Przepraszam, dobra?  mruczy.  Znasz mnie, chłopie. W pewnym momencie byłeś dla mnie praktycznie młodszym bratem. Odszedłeś po tym, co stało się z Taylorem. Rozumiem  mnie także to wkurzyło. Zaufaj mi. A później z porwaniem twojej siostry... Masz wszelkie prawo być złym na całą tę cholerną sytuację. Ale obwinianie Nadii za to wszystko oślepia cię na prawdę. Spójrz na to z innej strony. Co byś zrobił, jeżeli role zostałyby odwrócone? Jeśli ktoś, kogo kochasz, wpadłby w tarapaty, wiesz, że próbowałem pomóc. Pomogłem. Pomyśl o tym. Nie możesz zachowywać się tak, jakbym nie pokazywał się na cholernym komisariacie przez tygodnie po zaginięciu Kasey.  Jego zbolała twarz spogląda w moją i muszę na chwilę przymknąć oczy. Donovan i Taylor zawsze wyglądali podobnie. Widzenie go tak bezbronnego jest bolesnym przypomnieniem. Często zastanawiam się, czy Taylor skończyłby tak samo jak jego brat, posiadając wiele domów i ośrodków wypoczynkowych.  Byłeś tam dla niej. Nie dla mojej siostry. Dla Nadii.  Mój argument jest słaby i już nie czuję się wzmocniony przez gniew. Co, jeśli ma rację? Jeśli jestem, kurwa, ślepy?  Poszedłeś na komisariat, aby pomóc twojej rodzinie. Nie mojej. Wzdycha.  Zawsze byłeś rodziną ze względu na przyjaźń z moim bratem. A moja rodzina chciała spróbować ją odnaleźć już pierwszego dnia. Otwórz oczy, Kasper. Denerwuje mnie, że zrzucił swoją pozerską fasadę i walczy. Donovan jest zawsze opanowany. Fakt, że doszczętnie się rozpada, sprowadza moje nerwy na krawędź. Nie chcę mu ufać. Znajoma złość przypomina mi o tym. Ale dociekliwa część  policjant z krwi i kości, który mnie napędza  podpowiada mi, że on nie jest zły, a jego historia jest prawdziwa. Donovan nigdy nie był okrutny dla mnie 118 

ani mojej rodziny. Ja go odepchnąłem, nie on mnie. A gdy doszła do tego Nadia, naprawdę stałem się ślepy z nienawiści. Zdecydowanie coś dziwnego dzieje się pomiędzy Loganem a Nadią. On ma całkowitą rację. To, że nie potrafię tego zrozumieć, po trochu doprowadza mnie do cholernego szaleństwa. Fragmenty układanki wydają się wisieć w powietrzu, czekając, bym po nie sięgnął i je połączył. Ma to również związek z Donovanem  jestem tego pewien  dlatego nie jestem chętny, żeby się z nim zakumplować. Coś wepchnęło klin między tych dwóch facetów. Gdy Taylor i ja przyjaźniliśmy się jako nastolatki, widziałem jak Donovan pyszni się w tym cholernym mieście, jakby je posiadał. Było już tylko gorzej, kiedy jego ojciec zmarł, pozostawiając go jako jedynego dziedzica imperium. Logan zawsze stał u jego boku niczym lojalny szczeniaczek. Byli tak blisko, jak Taylor i ja. Więc co się stało? Kiedy dwóch królów Aspen poszło osobnymi drogami? Przekręca ciało w moją stronę, jego ruchy są nerwowe.  Musisz mi pomóc się z nią zobaczyć, stary. To wszystko, o co proszę. Nie rozmawialiśmy od blisko trzech lat. Jest ku temu powód i zamierzam go odkryć. Wszystko było idealnie, a ona po prostu zniknęła z niczym więcej niż głupim listem, który przysłała mi niedługo po odejściu, tylko po to, aby zaręczyć się z tym skurwysynem. Coś jest nie tak. Nie mógłbyś użyć swoich policyjnych umiejętności i po prostu pomóc mi zrozumieć, co tu się, u diabła, dzieje? Stukam knykciami w kierownicę, przeszywa mnie gniew, na powrót skory do użycia. Może następnym razem spożytkuję go na twarzy Logana.  Spędziłem ostatnią dekadę wykorzystując swoje „policyjne umiejętności”, aby znaleźć moją pieprzoną siostrę i patrz, jak wyszło  warczę i rzucam mu gniewne spojrzenie.  Twoja córka była cierniem w moim boku od pierwszego dnia. Nie obchodziło ją, co się stało z moją siostrą, więc dlaczego, do cholery, mam się przejmować tym, co się z nią teraz dzieje?  Jeszcze była nieletnia. Musiałem ją chronić przed mediami.  Patrzy na mnie, jakbym to ja był tutaj kretynem.  Ale, Jezu, jesteś idiotą, że nie pozbyłeś się gniewu. Gdybyś to zrobił, zobaczyłbyś, że poświęciła każdą uncję energii na 119 

poszukiwania twojej siostry. Sfinansowałem każdą próbę. Nie sądzisz, że czuje się winna temu, co się stało? Czemu, kurwa, myślisz, że studiowała sądownictwo karne? Chciała przystąpić do cholernej akademii policyjnej, aby to nagłośnić!  Usiadł obok.  Otwórz pieprzone oczy, poruczniku. Nadia jest dobrą osobą i na to nie zasługuje. Unoszę na niego brew. To, że Nadia poszukuje mojej siostry, jest dla mnie nowością. Widziałem tylko doniosłą obecność Donovana, który osłaniał ją przed wszystkimi. To znaczy, pewnie, zauważyłem, że od czasu do czasu przyjeżdża na komisariat, ale nic pożytecznego to nie przyniosło. Nie, żeby to zmieniało fakt, że pozwoliła ją porwać. Dlaczego nie walczyła z tym sukinsynem? Nie zapamiętała żadnej ważnej wskazówki, którą mogłaby wykorzystać policja? Nie zapamiętała pieprzonej tablicy rejestracyjnej? W niczym nie pomogła i usiłowanie uciszenia jej sumienia lata później to żart. Jeśli ja nie mogę znaleźć Kase, nikt nie może.  Logan to cholerny psychol  mamrocze.  Nie jest z nim bezpieczna. Nie wiesz nawet o połowie. To mnie zaintrygowało. Jeden z kawałków puzzli wpadł na swoje miejsce.  Dlaczego mówisz, że to psychol?  pytam, pomijając mały, ale zdesperowany głosik w mojej głowie, zachęcający do zignorowania lat winy, którą obciążyłem jego pasierbicę. Wzrusza ramionami i śmieje się.  Znam go od dawna. Nigdy za wiele nie randkował, ale gdy to robi, jest kutasem dla każdej laski, w którą wkłada fiuta.  Jeśli jest tak psychiczny jak mówisz, czemu ona po prostu nie odejdzie? Przeszywa mnie spojrzeniem, zimnym i lśniącym nienawiścią.  Znam ją, a kiedy się z nią widziałem, było prawie tak, jakby była przez niego więziona. Jej oczy przedstawiały inną historię niż słowa wychodzące z ust. Może fizycznie nie jest więźniem, ale umysłowo na pewno. Istnieje powód, dla którego postanowiła tam zostać. Nadia jest uparta jak cholera i czasem podejmuje ryzyko, jeśli myśli, że dostanie to, czego chce. Szydzę z niego:  Więc wykorzystuje innych. Pragnie go dla pieniędzy? O to chodzi?

120 

Kolejne spojrzenie. Takie jak wcześniej. Jakbym był pieprzonym idiotą.  Nie bądź niedorzeczny. Ma dostęp do kupy pieniędzy  o wiele więcej niż Logan może pomarzyć, żeby zarobić z wynagrodzenia szefa policji. Skoro miesza się do jego życia, musi myśleć, że w jakiś sposób jej pomoże.  Pomoże z czym?  Coraz bardziej się niecierpliwię tym jego owijaniem w bawełnę. Potrząsa głową i wpatruje się we mnie ze zdumieniem.  Musi myśleć, że pomoże jej odnaleźć Kasey. To jedyne logiczne wyjaśnienie  jedyny powód, dla którego zachowuję dystans. A moja cierpliwość do tej sytuacji jest niesamowicie niewielka. Pomożesz mi czy nie? Nadal planuję uzyskać wszelkie odpowiedzi, jakie mogę zdobyć od Nadii, ale zniszczenie jej już mnie nie interesuje.  Zobaczę, co da się zrobić.

*** Opieram się o skórzaną sofę i patrzę w sufit. Irytuje mnie, że Nadia poluje na moją siostrę przez te wszystkie lata. Rozżarzony potok nienawiści migocze i gaśnie. Bez tego napędzania jestem zagubiony. Dlaczego myśli, że Logan może jej pomóc? W jaki sposób?  Myślałem, że musisz pracować nad tą ścianą czy jakimś gównem, Ghost  mówi Rhodes, gdy popija swojego Heinekena. Mój pozostaje nienaruszony na stoliku. W tej chwili nie jestem w nastroju na picie. Chcę, żeby moja głowa była w stanie zrozumieć to gówno.  Logan powiedział, że zabiera Nadię na obiad czy coś, i wracają jutro po pracy.  Byłem zirytowany, kiedy wpadł do mojego biura, żeby wspomnieć o tym wczesnym popołudniem na długo po rozmowie z Donovanem. Nie przegapiłem tego, że oczy Logana unikały moich, gdy mówił o zmianie planów. Po prostu nie chciał mnie tam z jakiegoś powodu. 121 

 Nadal nie rozumiem, co widzi w szefie. Facet potrafi być...  Kutasem?  dowcipkuję. Chichocze.  Ty to powiedziałaś. Nie ja. Ashley wchodzi do salonu, niosąc dużą torbę i przerywa wymianę zdań.  Kochanie, jadę po Ames. Jej samolot ląduje za godzinę.  Mogę sobie pójść  stwierdzam, gdy wstaję. Macha ręką i szeroko się uśmiecha.  Nie, zostań. Jason bez przerwy nade mną wisi przez tę ciążę. Dobrze mu zrobi trochę odpoczynku. Poza tym  mówi z łagodnym uśmiechem  Ames i ja musimy poplotkować, co nie jest zabawne, gdy twój mąż jest w pobliżu. Jason prycha i podchodzi do niej. Ona piszczy, gdy przyciąga ją w ciasny uścisk i przysysa się do jej szyi.  Uważaj, piękna. I powiedz Ames, że nie pozwalam jej uderzać do mojego przyjaciela. Chichocze.  I tak nie pozwolę, by uganiała się za Kasprem. Jest za...  Jestem tu. Słyszę cię  jęczę z fałszywą irytacją.  Jestem za? Za wielkim dupkiem? Ashley podchodzi i uderza mnie w ramię.  Nie, gówniarzu. Jesteś za poważny, a ona za... pełna życia. Zrujnujesz ją swoim posępnym, złym humorem. Amethyst uwielbia projekty. A ty, przyjacielu, jesteś zepsutym projektem, który będzie chciała naprawić. Marszczę brwi, ale potakuję.  Nie zamierzam uderzać do twojej siostry. Pochyla się i całuje mnie w czubek głowy.  Możesz do niej uderzać. Tylko nie idź z nią do łóżka. Ona jest lepsza niż weekendowy romans. Wzruszając ramionami, znowu opieram się o sofę.  Pewnie, Ash. Ale nie mogę obiecać, że nie zatroszczę się o nią. Skoro jest twoją rodziną, to też i moją. Ashley uśmiecha się do mnie pogodnie i nie mogę się powstrzymać przed odwzajemnieniem uśmiechu, gdy Rhodes całuje jej brzuch, zanim wychodzi.  Myślałeś o imionach?  Aiden dla chłopca  mówi, gdy siada  i Arden dla dziewczynki. 122 

Rozmawiamy, a parę piw później jestem zrelaksowany po stresującym jak cholera dniu.  Jeszcze jedno?  pyta, gdy wstaje, by wyrzucić puste puszki.  Nie, zaraz się zmywam. Ale, hej, czy twój tata robi komercyjne instalacje wodociągowe?  pytam i wyciągam telefon.  Czasami, dlaczego? Chcesz przyjąć większe zlecenie? Potrząsam głową i lokalizuję zdjęcie rury u Logana.  Wiesz czemu może służyć rura tego rozmiaru w domu mieszkalnym? Przez chwilę przygląda się fotografii.  Nie, ale jeśli mi to prześlesz, wyślę do taty i zapytam. Czemu chcesz wiedzieć?  Między nami  ostrożnie mówię  to było za ścianą u Logana. Ciekawe dlaczego. Jego oczy zwęziły się na mnie.  I nie zapytałeś szefa? Zaciskając szczękę, potrząsam głową.  Tak właściwie, to w tej chwili nie jesteśmy najlepszymi kumplami. Odkąd ogłoszono jego zaręczyny, zachowuje się inaczej. Wolę odkryć to na własną rękę. To dziwne i chcę wiedzieć, dlaczego ma w domu rurę takiego rozmiaru.  Cokolwiek, stary. Nie wchodzę pomiędzy ciebie a szefa, ale spytam tatę. Czy kiedykolwiek… Dzwoni mój telefon, mówiąc o diable, jest to Logan. Mam myśl, żeby nie odbierać, ale nadal jest moim szefem.  Tak  wykrztuszam grubym tonem, a Rhodes idzie po kolejne piwo.  Kasper  rzuca Logan z podobnym rozdrażnieniem.  Potrzebuję cię na autostradzie 82 na wyjeździe z Owl Creek Road. Teraz.  Na lotnisku? Co się stało?  Wypadek śmiertelny  mówi ponurym tonem.  I przykro mi, ale myślę, że to ciężarówka Daleꞌa. Twoja mama dalej jest w The Lounge. Sprawdziłem dwa razy, zanim do ciebie zadzwoniłem. Normalnie nie zajmuję się wypadkami drogowymi, ale ten dotyczy mojego ojczyma i jestem wdzięczny, że Logan zadzwonił. 123 

 Będę tam. Śmierć mojego ojczyma byłaby błogosławieństwem. Mama uwolniłaby się od tego kutasa raz na zawsze. Nawet nie czuję się jak dupek, kiedy odmawiam szybką modlitwę, pragnąc, żeby trochę pocierpiał, zanim umrze.

*** Tak szybko jak wysiadam z samochodu na miejscu wypadku, mój żołądek opada. Zniszczona ciężarówka Daleꞌa jest ledwie uszkodzona. Ale srebrna Honda ma całkowicie rozwalony przód. Jeśli ten skurwiel skrzywdził kogoś, cholernie za to zapłaci.  Ghost  krzyczy Logan i wskazuje na Tahoe.  Mamy wielki pierdolony problem. Marszczę brwi i podchodzę do niego.  Co jest? Potrząsa głową i z obrzydzeniem wskazuje na swoje auto.  Widzę Daleꞌa ze szklistym wzrokiem na tylnym siedzeniu.  Kobieta, która z nim jechała, zginęła na miejscu. Widocznie skręcił w zły zjazd z autostrady i zderzył się z drugim autem. Reflektory nie były włączone, co mogłoby zapobiec kolizji. Policjant zauważył to już podczas oględzin.  Ta kobieta to nie mama?  Wiem, że powiedział, że jest jeszcze w barze, ale nadal skręca mnie w żołądku.  Nie. Ona ma się dobrze. Ale  szepcze i uderza pięścią w dach Tahoe.  To inny pojazd jest problemem.  Dlaczego?  pytam chrapliwie. Jego brwi marszczą się i mogę stwierdzić, że boli go wypowiedzenie tego.  To była Ashley Rhodes. Zginam się w pół i zasysam głęboki oddech.  Z nią w porządku? Została zabrana do szpitala? Ona jest w ciąży, szefie!

124 

Skrzywił się i przytaknął.  Wiem. Szybko zabrali ją na pogotowie, zanim się tutaj zjawiłeś. Nie będę upiększał, Kasper. Była w złym stanie. Lekarz nic nie powiedział, ale myślę, że mogła złamać kark.  Cholera! Co z Rhodesem? Dlaczego mi nie powiedziałeś kto to? Byłem u niego. Wypuszcza westchnienie.  Wysłałem kogoś do jego domu, żeby zabrał go do szpitala. Potrzebowałem cię tu, bo to Dale spowodował wypadek i chciałem, żeby ktoś oprócz ciebie upewnił się, że ma się dobrze. Czerwony gniew oślepia mnie i mijam Logana, by dostać się na tyły Tahoe. Ignoruję jego ryk, nakazujący mi zatrzymać się. Zamiast tego wyciągam z auta spróchniałego dupka  Daleꞌa, chwytając go za gardło, i atakuję go na chodniku. Uderzam go pięścią w nos co najmniej sześć brutalnych razy, zanim Logan i inny policjant odciągają mnie.  Zabiję cię!  krzyczę do niego.  Zabiję cię! Logan łapie mnie za biceps.  Sprawiedliwość go dosięgnie. Bez problemu. Ale zbierz się do kupy. Jedź do szpitala wesprzeć przyjaciela. Przesuwam palcami po włosach i klnę do nieba. Gdy jestem spokojniejszy, nieznacznie, ale jednak, zwracam się do niego:  Czy Ashley była jedyną ofiarą w samochodzie? Była w drodze po siostrę. Czy w pojeździe była inna kobieta? Potrząsa głową.  Nie, nie było. Auto jechało na zachód, w stronę lotniska. Lepiej pojedź po nią i zabierz ze sobą. Wracam do samochodu, zanim kończy.

125 

R O Z D Z I A Ł 10 Nadia

Po kolacji Logana wezwano do nagłego wypadku. Wyszedł na godzinę, ale na szczęście odebrał ode mnie telefon, kiedy przypomniałam mu, by zrobił to, co było trzeba. Teraz, gdy kupiłam sobie następną godzinę, beztrosko przemierzam korytarz. Czasem nie ustawia głupiego minutnika w telefonie. W tych dniach lżej mi się oddycha, a mięśnie nie są spięte. Ale myślę, że w głębi serca on wie, że jest bardziej narażony na cios, gdy go nie ustawi. Pewnego dnia nadejdzie właściwy czas, zapomni, a ja uderzę. Wzdycham i czule dotykam siniaków na mojej twarzy. Dzisiejszy dzień był frustrujący. Moje ciało bolało przez jego wczorajsze nadużycia, ale nie potrafiłam wyciszyć umysłu. Chciałam tam pójść. Oczywiście, umysł jest jedną z części, nad którą mam kontrolę. Mogłam go odciąć i skoncentrować się na pracy domowej. Logan był wyjątkowo potrzebujący przez cały dzień, dzwoniąc często, żeby mnie sprawdzić. Nawet przyszedł do domu na lunch i zafundował mi szybki numerek na kanapie w salonie. Dzisiaj wszystko w nim jest inne. To mnie rozstraja. Logan nigdy nie jest miły ani troskliwy. Nigdy pełen uwielbienia. Więc gdy po południu otrzymałam od niego czerwone róże, prawie dostałam ataku paniki. Albo jest świadomy moich intencji i pogrywa sobie. Albo udało mi się go złamać i jestem o krok bliżej końca. Ale skoro nie wiem która to opcja, będę balansować na krawędzi zdrowego rozsądku, dopóki nie dowiem się, co się dzieje w jego głowie. Pukanie do drzwi przerywa mi mycie naczyń po kolacji i szybko wycieram ręce w ścierkę. Strach grozi połknięciem mnie żywcem. Jeśli to ponownie Kasper, wbrew życzeniom Logana, będzie czekał mnie atak szału. Mam dobrą myśl, aby nie otwierać. Pukanie nie ustaje i zalewa mnie irytacja.  ¡Calmate!

126 

Oczywiście ktokolwiek to jest, nie przestaje się, kurwa, dobijać i nadal wali w drzwi. Kiedy w końcu udaje mi się otworzyć, burzy się mój cały świat.  Moje kochanie. Samotny ból w piersi zostaje ukojony, gdy go widzę. Zawsze obecny chwyt na moim sercu rozluźnia się i wypuszczam zdławione sapnięcie. Jego mocne krzywizny rozjaśniają się, kiedy mnie ocenia. Jak zawsze, gdy przebywam w jego obecności. Zyskując pewność, że wszystko dobrze. Studiując moje uśmiechy i zmarszczki, jakby odkrywały tajemnice w mojej głowie. Zawsze potrafił mnie odczytać lepiej niż ktokolwiek na całym świecie. Kiedy on wpatruje się we mnie, jakbym była mgłą, która może się nagle rozwiać, ja upajam się jego przystojną twarzą i wdycham męski zapach. Tamtego dnia nie przyjrzałam mu się odpowiednio. Wszystko było rozmazane. To było zbyt ryzykowne. Ale dzisiaj chcę zatrzymać czas, żebym mogła po prostu patrzeć. Żebym mogła pogodzić się z trzyletnią startą. Patrzy na mnie, jakbym była jego całym światem. Jakby czas w ogóle nie upłynął. To jednocześnie rozdzierające serce i przynoszące ulgę. Donovan Jayne nie zmienił się. I dzięki Bogu za to.  Donovan  sapię  co tu robisz?  Jestem tutaj, żeby zabrać cię w cholerę z tego miejsca, słońce. Robi krok w moją stronę, ale wyciągam ręce. Rzeczywistość wyrywa mnie z zastygłego świata marzeń i wstrząsa mną dreszcz strachu.  Proszę, nie zbliżaj się. Jego srebrzyste, niebieskie oczy zwężają się, kiedy ocenia moją twarz, jego wzrok opada na moment na moje usta. To zmienia tor moich myśli i rozpoczyna wątek, który utrzymuje moje opanowanie.  Odejdź stąd. Spoglądam przez ramię na kamerę i odwracam się do niego.  Momencik, Donovan. Masz minutę. Jego westchnienie ulgi mnie wkurza.  Żadna ilość czasu nigdy nie będzie wystarczająca.

127 

Wycofuję się i zamykam za sobą drzwi. Moje wargi drżą, kiedy staram się utrzymać emocje na wodzy. Gdy tylko wychodzę na werandę, przyciąga mnie do mocnego uścisku. Boleśnie miażdży moje połamane ciało i złamanego ducha.  Wróć ze mną do domu  błaga w moje włosy, kiedy zatacza kółeczka na moich plecach. Boże, jakże bym chciała. Zasysam jego pocieszający zapach, zastanawiając się czy mogę zatrzymać go w płucach na zawsze i potrząsam głową.  Nie mogę. Warczy na moją odpowiedź, lecz nie uwalnia mnie.  Nie tęsknisz za tym? Nie tęsknisz za nami? Co się właściwie dzieje? Mam odpowiedzi, ale nie jestem gotowa, aby je usłyszał.  Ciii, możesz po prostu zaufać, że wiem, co robię? Z roztargnieniem odsuwa się, aby spojrzeć na mnie. Jego dłonie tulą moją twarz i przebiega kciukiem po drżącej wardze. Jestem wdzięczna za ciemność na werandzie, ukrywającą moje tajemnice. Nie mogę pozwolić, żeby zniszczył moją przewagę, gdy jestem tak blisko celu. Tego razu potrzebuję, by to mnie pozwolił się tym zająć.  Ufam, że nadal mnie kochasz  mówi z pewnością, którą tak uwielbiam.  Zawsze byłeś dobry w ufaniu przeczuciom  chichoczę i szturcham jego twardy brzuch. Uśmiecha się do mnie, lecz szybko przestaje. Wtedy zauważam, że nie jest tym opanowanym mężczyzną, którego znam. Jego koszula jest pognieciona. Jest trochę niechlujny, jak gdyby nie golił się od kilku dni. Całkowicie rozczochrany i wcale do siebie niepodobny. Zabija mnie wiedza, że jest taki przeze mnie.  Próbowałem trzymać się z daleka, dla ciebie. Po to, byś podążyła za tym, czego potrzebujesz. Ale...  milknie i unosi swoje udręczone oczy, żeby napotkać moje.  Nie mogłem nie przyjść znowu się z tobą zobaczyć, skoro wiedziałem, że tutaj jesteś. Jesteś tak blisko, ale nadal tak daleko. Jestem samolubny i chcę cię tam, gdzie należysz. Przy mnie. Uśmiecha się, nim jego usta opadają na moje. Uchodzi ze mnie powietrze, gdy energicznie mnie całuje. Donovan Jayne bierze moje wargi w posiadanie jak 128 

mężczyzna, który głodował przez trzy długie lata. Oznacza mnie swym zapachem i smakiem. I wszystko, co mogę zrobić, to próbować nie odpłynąć. Przypominam sobie, co straciłam. Czego mogę nie mieć nigdy więcej, jeśli nie zrealizuję planu. Boję się, że ten pocałunek może być ostatnim.  Pamiętasz Vegas? Pierwszy raz, kochanie?  mówi, jego słowa wypełniają dziury w moim sercu, nim jego usta wyznaczają trasę wzdłuż policzka i gardła. Wplatam palce w jego włosy, kiedy wyciska delikatny pocałunek w pobliżu mojego ucha. Ucieka mi cichy jęk i zamykam oczy.  Wspominam to z czułością.

***  Wezmę szybki prysznic  mówi Donovan, kiedy rozwiązuje krawat.  Gdy skończę, porozmawiajmy o tym, co się dzisiaj wydarzyło. Pomogę ci sobie przypomnieć. Potakuję, a on znika w łazience. Dzisiejszy dzień był mentalnie męczący. Minęło wiele lat, odkąd Kasey została porwana, ale nie ma dnia, żebym o niej nie myślała. Nie było sekundy, żebym nie próbowała odnaleźć wskazówek, kto mógł ją zabrać. W znacznym stopniu pomógł mi Donovan. Dostał takiej samej obsesji na punkcie znalezienia jej, jak ja. Mama nadal mieszka w domu, ale on już od dawna przebywa w swoim luksusowym apartamencie. Rozwód nie był nieprzyjemny, mimo niezwykłego zachowania mojej matki i jej pragnienia zakończenia małżeństwa. Wyglądało to tak, jakby oboje wiedzieli, że to nieuniknione. Nigdy nie kochała Donovana tak, jak mojego ojca. Myślę, że w głębi serca jest zadowolona, że dała mi taką szansę. Przez szansę ma ona na myśli kogoś, kto się o mnie zatroszczy. Ojca. Ale ja nie potrzebuję, żeby ktokolwiek się o mnie troszczył. Nie w sposób, o którym myśli. Chcę, żeby użył swoich zasobów, by znaleźć siedemnastoletnią

129 

dziewczynę z mojej przeszłości. Mówi, że ma własne powody, dla których mi pomaga i będę mu za to dozgonnie wdzięczna. Podczas gdy Donovan jest pod prysznicem, podchodzę do mojej walizki, żeby wziąć coś do spania. Przylecieliśmy do Vegas, aby spotkać się z najlepszą hipnoterapeutką w kraju. Jej usługi bez uprzedniego umówienia się na wizytę kosztowały Donovana tysiące dolarów, a on nawet nie mrugnął okiem, kiedy oddawał chciwej staruszce stertę setek. I gdy usiłowała mnie zahipnotyzować, abym mogła odszukać odpowiedzi, które mój mózg w jakiś sposób zablokował, siedział obok mnie i mocno trzymał za rękę. Jego wsparcie było dla mnie wszystkim. Mam dwadzieścia trzy lata, nie czuję się jak jego pasierbica. Bardziej jak partnerka. Kiedy byłam na studiach, prawie codziennie rozmawialiśmy przez Skypea. A teraz, gdy wróciłam do Aspen, ciągle się widujemy. Spotykam się i rozmawiam z nim częściej niż ktokolwiek inny. Marszczę brwi, kiedy przekopuję się przez swoją walizkę. Myślałam, że spakowałam jakąś piżamę, jednak najwyraźniej w pośpiechu na spotkanie, nie zabrałam wszystkiego. Z sapnięciem zdejmuję dżinsy i sweter, wrzucając je do walizki. Następnie uwalniam ciężkie piersi ze stanika, po czym podchodzę do torby Donovana, by ukraść mu coś. Znajduję koszulkę bez rękawów i wkładam ją. Ponieważ jest taki gigantyczny, jest jak sukienka sięgająca do połowy uda. Kiedy jestem ubrana, wsuwam się na jedno z dwuosobowych łóżek i znowu się kładę. Przymykając oczy, próbuję przypomnieć sobie tamten dzień. Z każdym mijającym dniem przeszłość wydaje się mroczniejsza i mniej wyraźna. Nic nie przykuwa mojej uwagi.

 Tak sobie pomyślałem, że jutro moglibyśmy pograć w kasynie. Wiem, że przyjechaliśmy tutaj w celach biznesowych, ale wciąż możemy znaleźć czas na przyjemności  mówi nieobecnym tonem, wychodząc z łazienki. Otwieram oczy. Patrzy w telefon, podczas gdy rozmawia ze mną. Znam Donovana odkąd miałam siedemnaście lat i nigdy nie widziałam go w niczym, poza strojem służbowym. Tak naprawdę drażnię się z nim, że garnitury są do niego fizycznie przytwierdzone. Nawet kiedy „ubiera się swobodnie”, zakłada 130 

zapinaną na guziki, świeżo wyprasowaną koszulę z długimi rękawami. Nigdy nie widziałam go w czymś mniej profesjonalnym. To dlatego teraz mam problem z oddychaniem. Więcej z tych obcych myśli przenika do mojego mózgu, kiedy upajam się nim. Odwraca się bokiem, czytając e-mail czy coś, mając na sobie tylko biały, hotelowy ręcznik, zwisający nisko i niedbale na biodrach. Krągłości jego tyłka są perfekcyjne i zagryzam wargę, by nie wydać aprobującego jęku. Jego ciało jest wspaniale wyrzeźbione, definicja wielu lat ćwiczeń. I po raz pierwszy jego wygładzone, ciemne kosmyki są dzikim, mokrym bałaganem na czubku głowy. Strumień wody skapuje mu z włosów i spływa po piersi w taki sposób, że staję się spragniona  tak cholernie spragniona. Może on próbować trzymać nas na dystans po tym całym telefonicznym fiasku seksualnym, ale mu nie pozwolę. Nic takiego się nie wydarzyło i nigdy o tym nie wspominam. Zachowuję się tak, jak gdyby to nigdy się nie wydarzyło, bo nie mogę sobie pozwolić na utratę najlepszego przyjaciela w ten sposób. Na nowo nauczyliśmy się czuć się przy sobie komfortowo. No cóż, wciąż pragnę od niego więcej, ale nigdy nie próbuję. Wspieram się na łokciach, aby lepiej go widzieć pomimo kłopotów, które wiem, że to na mnie sprowadzi. Serce wali mi w piersi, gdy milion zboczonych myśli przemyka przez moją głowę. Ciągle do niego wzdycham, kiedy ukazuje mi się wnętrze jego przedramienia. Wszystkie myśli o nieprzyzwoitym seksie z ojczymem ulatują, gdy tatuaż odblokowuje coś w mojej głowie. Wyskoczywszy z łóżka, po prostu podbiegam do niego. Jego oczy rozszerzają się w szoku, gdy łapię jego nadgarstek i pociągam za ramię, tak abym mogła to sprawdzić.

 Nadia  mruczy, jego głos zawiera niepokój.  Co ty, do cholery, masz na sobie? Odciągam wzrok od jego ciała, aby napotkać gorące spojrzenie. Źrenice ma rozszerzone i podoba mi się to, co się w nich odbija. Głód i pragnienie.

 Nie sądziłam, że będziesz miał coś przeciwko  oznajmiam i przeszywa mnie dreszcz, gdy jego oczy zaglądają w moje.  Masz?

131 

Podchodzi bliżej mnie, prawie tak, jak gdyby nie mógł się powstrzymać i zostaję otulona jego świeżym zapachem.  Ja, uh...  milknie i wrzuca telefon do walizki.  Nie, nie mam nic przeciwko. Błyskam wdzięcznym uśmiechem, po czym powracam do sprawdzania jego tatuażu  tatuażu, którego nigdy nie wiedziałam. Mój kciuk przeskakuje nad imieniem.  Kim jest Taylor? Słyszę, jak przełyka i przesuwam wzrok na jego twarz. Marszczy brwi, smutek przekształca jego rysy w coś łamiącego serce. Potrzebuję go pocieszyć, przykładam mu dłoń policzka i przeciągam kciukiem przez niedawno ogoloną skórę.

 Był moim bratem. Smutek odejmuje mu lat i powoduje ból w mojej piersi.

 Jak umarł? Czemu w ogóle o nim nie wspominałeś?  pytam. Jego ręka odnajduje mój nadgarstek i odsuwa go od swojej twarzy.  To długa historia  mówi bezradnie. Mrugam do niego z niepokojem.  Więc powiedz mi. Był twoim bratem i dopiero teraz się o tym dowiaduję. Myślałam, że mówimy sobie o wszystkim. Zamyka oczy i jęczy.  Wiem, kochanie. Przepraszam. Z nikim o nim nie rozmawiam.

 Porozmawiaj ze mną  mówię cichutko i zbliżam się do niego, owijając ramiona wokół jego talii.  Proszę. Początkowo sztywnieje, ale szybko jego silne ramiona przyciągają mnie do niego. Jego nos jest w moich włosach, kiedy zaciąga się moim zapachem.  Jezu, Nadia  mówi z burknięciem.  Naprawdę kurewsko utrudniasz mi życie, wiesz o tym? Śmieję się i odchylam głowę, by spojrzeć na niego. Jego penis twardnieje między nami, a ja staram się nie zadrżeć. W zamian udaję, że nie zauważam.  Lubię być trudna. To trzyma cię w gotowości. Teraz mi powiedz. Wzdycha, ale zaczyna gładzić moje włosy, gdy jego oczy odskakują ode mnie, jakby zagubił się we wspomnieniach.  Kochał ją. Kasey. 132 

Wspomnienie o niej mówiącej mi, że przypominam jej Taylora, wynurza się.  Twój Taylor był jej Taylorem?  pytam ze zdziwieniem.  Nie miałam pojęcia.

 Byli zakochani. Cholera, jestem pewien, że odebrał jej dziewictwo, gdy miała jedynie czternaście lat  mówi ze smutnym uśmiechem.  On oczywiście miał osiemnaście, a to było głupie, ale mój brat robił co chciał, szczególnie gdy chodziło o Kasey. Wypuszczam śmiech.

 Zastanawiam się, po kim to miał  mruczę sarkastycznie. Ciągnie mnie za włosy i uśmiecha się do mnie. Po raz pierwszy nie widzę Donovana, posiadacza hotelu oraz kurortu. Nie, widzę chłopaka, szczęśliwego mężczyznę. Mężczyznę, który kochał swojego brata i nadal mocno kocha. Lubię go takim widzieć. Jednak uśmiech znika tak szybko, jak się pojawia.  Popełnił samobójstwo. Ból w klatce piersiowej grozi rozerwaniem mnie na pół.  Co? Dlaczego? Byli zakochani! Próbuje się odsunąć, ale zacieśniam chwyt. Jego dzikie oczy lśnią złością i zaciska szczękę.  Nadia, to coś więcej. Potakuję i czekam na ciąg dalszy. Jego oczy się zamykają, a on potrząsa głową, jakby nie chciał o tym myśleć. Wreszcie jego twarde spojrzenie spotyka moje.  Jej ojczym, Dale, dużo zawdzięczał mojemu ojcu. Ci dwoje od zawsze prowadzili podejrzane interesy. Kiedy wreszcie Dale nie mógł spłacić jednego z długów, ojciec poprosił o coś  o kogoś. Chciał Kasey. Moje oczy rozszerzają się z lęku.  Twój ojciec chciał się z nią przespać? Jego policzki różowieją na mój komentarz i odsuwa się ode mnie. Patrzę na niego, gdy przechadza się w tę i z powrotem przy nogach łóżka, aż jestem pewna, że zrobi w dywanie dziurę.

 Donovan. No mów. Przesuwa palce przez suche już włosy i biceps wybrzusza się przy ruchu. Zagryzam wargę, by nie zrobić czegoś głupiego, jak ugryźć go w to miejsce. 133 

 Dale dał mojemu ojcu przyzwolenie. Powiedział, że i tak puszcza się na prawo i lewo, więc to nie ma, kurwa, znaczenia. Dał mu klucz do przyczepy i wyszli. Jej matka i ojczym poszli do baru, zostawiając tatę, żeby odebrał swój dług. Gapię się na niego w przerażeniu.  Nie… Zgrzyta zębami i krzyżuje ramiona na nagim torsie, patrząc na mnie.  Tak. I odbierał go, i odbierał, aż jego stary kutas przestał działać. Łzy wzbierają mi w oczach i potrząsam głową.  To takie straszne. Donovan podchodzi do mnie i wplątuje palce w moje włosy. Jego oczy są ogniste, kiedy spogląda na mnie. Przez moment myślę, że może mnie pocałuje. Gdyby nie szkielety, które wyciągnęliśmy, chciałabym, żeby to zrobił.

 Posłuchaj mnie, Nadia. Jeśli coś ci powiem, musisz zabrać to do grobu. Ufam ci bardziej niż komukolwiek innemu. Więc obiecaj mi. Moje usta otwierają się i warczę:  Cómo tu te atreves…  Zaczynam po hiszpańsku, ale szybko przechodzę na angielski.  Jak śmiałeś pomyśleć nawet przez sekundę, że wzięłam za pewnik wszystko, co dla mnie zrobiłeś i zawiodę twoje zaufanie? Nie znasz mnie lepiej? Nie byłam wobec ciebie lojalna? Opiera czoło o moje, a na ten kontakt przeszywa mnie prąd elektryczny.

 Przepraszam  mruczy i głaszcze moje policzki.  Znam cię lepiej.  Jego nos muska mój, a gorący oddech łaskocze mnie w wargę.  Taylor się dowiedział. Był wściekły przez to, co się stało i poszedł prosto do naszego ojca. Mój brat... on... udusił go podczas snu.

 O nie… Jego brwi marszczą się a jabłko Adama podskakuje, ukazując ból, który ledwie powstrzymuje.  Kiedy zadzwonił do mnie płacząc, poprosiłem Logana, żeby ze mną poszedł, jako że był śledczym. Logan i ja wynieśliśmy ciało taty do jego samochodu i, po tym jak go ubraliśmy, pojechaliśmy na tory kolejowe na opustoszałej drodze i położyliśmy na siedzeniu kierowcy. Następny pociąg zmiażdżył jego ciało, a policja, dzięki Loganowi, nigdy nie rozważała sprawy w innych kategoriach niż wypadek. Jego wargi unoszą się nad moimi i wzdycham.  Co było potem? 134 

 Taylor nie mógł znieść poczucia winy. Nasz tata był dupkiem, ale mój brat nie. Miał koszmary i nie potrafił dać sobie rady z tym, co zrobił. W końcu zabił i siebie.

 Bardzo mi przykro  mówię załamanym szeptem. Przejeżdża kciukiem po mojej dolnej wardze.  To dlatego mam tatuaż. Dlatego Logan i ja mamy tatuaż. Jako przypomnienie tego, co się wydarzyło i lojalności, jaką się darzymy, jeśli chodzi o zbrodnię, którą zatuszowaliśmy dla mojego brata.

 Jakże tragiczne. Wypuszcza oddech, a pachnie on miętą z pasty. Pragnę go posmakować.

 Więc czuję, że jestem coś winny przyjacielowi. Daję policji darowizny i wysyłam Loganowi częste depozyty, bo zasłużył na to, pomagając mi chronić brata.

 Dziękuję za zaufanie. Przysięgam, że nikt się nie dowie. Oboje pozostajemy nieruchomo, nasze ciężkie oddechy to jedyne dźwięki wypełniające hotelowy pokój. Zastygam w jego mocnym uścisku i podoba mi się to. Wydaje się właściwe. Przeszywa mnie kolejny zadawalający dreszcz.

 Donovan  szepczę, lekko pochylając głowę.  Kocham cię. Potrzebuję… Jakby domyślając się dalszych słów, jego wargi dotykają moich. Bardzo miękko. Łagodnie. Długa chwila wahania zawisa między nami. Dajemy sobie szansę na wygłoszenie argumentów, dlaczego jest to zły pomysł. Okazuje się, że nie martwimy się skutkami naszych działań, bo jak tylko mija sekunda, jego język jest w moich ustach. O Boże. Idealne usta Donovana zderzają się z moimi. Przeprowadzając na mnie inwazję. Posiadając mnie. I jestem zdesperowana po więcej. Moje palce drapią jego klatkę piersiową, jakbym mogła magicznie się po nim wspiąć i przylgnąć do niego na zawsze. Kiedy wymyka mu się jęk przyjemności i trafia do mojego gardła, tracę to. Chciwymi, zręcznymi palcami ciągnę za ręcznik. W momencie, kiedy uderza o podłogę z miękkim odgłosem, nasza krucha samokontrola roztrzaskuje się bez wyrzutów sumienia. Jego dłonie zsuwają się 135 

na mój tyłek i chwyta mocno, przyciągając mnie bliżej. Robiąc to, co wydaje się naturalne, oplatam nogi wokół jego talii i jęczę z przyjemności czucia jego grubego, twardego penisa przyciśniętego do mojego słodkiego miejsca. Jestem zbyt zaabsorbowana naszym pocałunkiem, aby zauważyć, co się wokół mnie dzieje, ale kiedy opuszcza mnie na łóżko, skomlę z potrzeby. Nasze oczy spotykają się, gdy odsuwa się, by chwycić moje majtki. Pośpiesznie zsuwa je po moich nogach, a ja zrywam swoją górę. Chcę go nagiego i przyciśniętego do mnie. Na mnie. We mnie. Biorącego mnie.

 Proszę, Donovan  błagam.  Tak długo tego pragnęłam. Na jego władczy jęk robię się mokra i aż skręca mnie z potrzeby, aby się dotknąć w próbie złagodzenia bólu między nogami.

 Czy ty kiedykolwiek..?  pyta cicho.  Nie. Czekałam na ciebie.  Dzięki, kurwa  mruczy, kiedy jego palce tańczą po wnętrzu moich ud.  Tak wiele chcę ci zrobić. Doprowadzasz mnie do szaleństwa, Nadia. Rozchylam nogi, moje serce przyspiesza, gdy jego wzrok opada.  Więc zrób to. Spraw, że poczuję się dobrze. Kochaj się ze mną. Błyska uroczym uśmieszkiem, nim obniża się do mojej cipki. Miałam tam paru chłopaków i to zawsze było nudn…  Choooolera!  piszczę w sekundzie, w której jego język mnie dotyka. Wsuwam palce w jego włosy i wydaję zawstydzający jęk. Donovan ma niezwykle zręczny język. Każdy ruch, który wykonuje, jest właśnie tym, czego nie wiedziałam, że pragnęłam.

 O Boże! To takie... Jego gorący oddech łaskocze mnie, gdy mnie pożera. Chłeptanie i ssanie roznoszą się echem po pokoju. Jedyne, co mogę zrobić, to ujeżdżać jego twarz, podczas gdy on zjada mnie tak, jakby był mnie wygłodniały. Będę karmiła go przez cały dzień, każdego dnia. 136 

Ostre ukąszenie bólu przeszywa mnie, gdy mocno zasysa łechtaczkę. Ale kiedy chcę zaskomlać, on masuje zranione miejsce swoim językiem, aż szarpię się przy nim. Wciąż atakuje mnie swoim pysznym szaleństwem, dopóki ziemia nie rozstępuje się od moich krzyków. Moje ciało trzęsie się i drży od orgazmu, gdy wyciska miękki pocałunek na łechtaczce. Podskakuję, bo nadal jestem wrażliwa, i napotykam jego głodne spojrzenie. Jego ręka obejmuje pięknego fiuta, kiedy pociera go powoli w górę i w dół. Gdy jego oczy się zamykają a brwi zaciskają z frustracji, zastanawiam się, czy zrobiłam coś złego.

 Co jest?  żądam. Jego oczy otwierają się.  Nie możemy tego zrobić. Jak gdyby mnie spoliczkował, przełykam emocje i szukam w jego oczach odpowiedzi na pytania.  Ale mnie kochasz.  Wzbierają łzy, ale ich nie ronię. Wiem o tym każdą częścią mojej duszy. Więc czemu walczy z tym, czego pragniemy? Rzuca się na mnie i za sekundę jego język znajduje się w moich ustach. Pocałunek jest niewypowiedzianym monologiem. Czuję jego miłość, pożądanie i potrzebę zawarte w jednym, słodkim pocałunku. Jego penis spoczywa między nami, ale chcę go we mnie, łączącego moją duszę z jego.

 Kochanie  grucha w moje wargi.  Kocham cię bardziej niż cokolwiek innego. Po prostu nie mam cholernej prezerwatywy. Moje łzy zamieniają się w chichot i wkrótce oboje się śmiejemy.

 Och  mówię z lekkim zakłopotaniem.  Tak, och.  Jego burknięcie sprawia, że bardziej chichoczę.  Ale naprawdę potrzebowałam cię w sobie  mówię z westchnieniem.  Chciałam poczuć się całkowicie posiadaną i kochaną przez ciebie. Tylko raz. Co, jeśli wsuniesz go tylko na chwilę? Tylko na tyle, żebyśmy sprawdzili, jak to jest być razem?  Wiem, że doprowadzam go do szaleństwa i taki jest mój cel. Nie wiem, jak uwodzić mężczyznę, jakim jest wielki Donovan Jayne, ale mogę powiedzieć, że niewinność go nakręca. Podpowiada mi to ogień w jego oczach. Wszystko we mnie błaga go, aby się poddał, tylko raz. 137 

Jęczy, ale zaczyna przesuwać fiuta po moim brzuchu niższej i niższej, aż wślizguję się między fałdki mojej wrażliwej cipki.  Tylko na chwilę  ustępuje z konspiracyjnym uśmieszkiem. Potakuję, gdy kontynuuje powolne drażnienie swoim ciałem kołyszącym się przy moim. Gdy czubek jego fiuta trąca moje wejście, wstrzymuję oddech i rozchylam nogi tak szeroko, jak potrafię, mając nadzieję, że w końcu to zrobi.

 Boże  mruczy  nie chcę cię zranić. Kręcąc głową, mówię z przekonaniem:  Ranisz mnie, drocząc się. Weź mnie. Jestem twoja, Donovan. Jednym mocnym ruchem wbija się głęboko we mnie. Twardy. Jest taki twardy we mnie. Posiadanie go połączonego ze mną fizycznie w ten sposób, to ostatnia część naszych dusz, która wymaga zjednoczenia. Teraz już nigdy nie zerwiemy tych więzów.

 Bardzo przepraszam, jeśli cię zraniłem  mruczy przy moich wargach, gdy powoli kołysze się we mnie.  Jezu, jesteś tak kurewsko doskonała.

 Nie przestawaj. I nie przestaje. Kochamy się. Nie ma innego sposobu, by to opisać. Jęki, skomlenia i zawodzenie są ścieżką dźwiękową jednoczenia się naszych ciał. Z kciukiem na łechtaczce, podczas gdy porusza się we mnie, doprowadza mnie do kolejnego wstrząsającego ziemią orgazmu. Jednak tym razem dochodzi ze mną. Ciepło pierwszego strumienia jego nasienia rozlewa się w moim wnętrzu, zanim wysuwa się i wystrzela resztę tuż pod moim brzuchem. Opada na mnie i ukrywa twarz w mojej szyi. Jesteśmy mokrzy i lepcy, ale nie chcę, by kiedykolwiek opuścił moje ramiona. Chcę pozostać zamknięta w tym momencie tak długo, jak tylko będzie to możliwe.

 Te amo.  Moja słodka Jayne.  Czuję jego ciepły uśmiech na moim ciele.  Też cię kocham, skarbie.

*** 138 

Tamtej nocy wszystko się zmieniło. Tamtej nocy przespałam się z moim ojczymem. Tamtej nocy, gdy odebrał mi dziewictwo, beznadziejnie zakochałam się w mężczyźnie, który teraz skubie płatek mojego ucha.  Ponownie możemy to mieć, słodka Jayne  wzdycha przy moim mokrym ciele, wprawiając je w drżenie.  Pozwól mi dać ci życie o wiele lepsze niż to. Nie rozumiem twoich powodów do ucieczki z nim. Ucieczki ode mnie. Ale możemy to naprawić. Rzeczywistość uderza we mnie niczym zimny deszcz i próbuję wykręcić się z jego uścisku.  Nie mogę tego teraz zrobić, Donovan. Właściwie muszę wrócić do środka. Byłam tu zbyt długo. Odsuwa się i morderczy błysk przekształca jego rysy w coś przeraźliwego. Po tak długim przebywaniu pod urokiem Logana, nic nie mogę na to poradzić, i próbuję uniknąć gniewu, który wydaje się promieniować od niego. Gdy zauważa mój strach, jego wzrok mięknie.  Kochanie, ja… Moja dolna warga drży i zamykam oczy, gdy jego ręka gładzi mój policzek tak delikatnie. Chciałabym, abyśmy mieli więcej czasu. Ale krucha rzeczywistość jest już za długo trzymana w oddali.  Poczekaj chwilę  wypalam.  Zaraz wrócę, a potem musisz sobie pójść. Obiecuję, że cię odnajdę, kiedy będę mogła rozmawiać. Ale teraz nie czas na to. Donovan, przysięgam, wkrótce. Zaufaj mi. Wyraz jego twarzy twardnieje, jednak nie jest to skierowane we mnie. Jest zły z mojego powodu. Gdyby tylko znał wszystkie przyczyny, przerzuciłby mnie sobie przez ramię, kopiącą i krzyczącą, żeby zabrać mnie daleko, daleko od tego cholerstwa. Przez krótką chwilę prawie go błagam. Jedno spojrzenie w te połyskujące, niebieskie oczy przypomina mi, że nie mogę. To moja ścieżka. Na teraz.

139 

Jęczy, gdy wbiegam do domu, aby złapać parę jajek. Mogę wyjaśnić moją nieobecność Loganowi, jeżeli powiem, że wpadła sąsiadka, żeby pożyczyć kilka. Kiedy wychodzę na zewnątrz, Donovan nie marnuje czasu, szukając moich ust i uderzając mną o ścianę swoją nieśmiertelną miłością.  Kocham cię, skarbie. Kocham cię tak kurewsko mocno. Moje ciało pragnie połączyć się z jego. Przedłużyć naszą chwilę. Zatrzymać czas i kochać go, tutaj, na tej werandzie.  Wiesz, że cię kocham  zapewniam go. Chcę, aby zrozumiał. Chcę zebrać kawałki, które należą do mojego serca i uciec z Donovanem Jayne. Ale nie mogę.  Jednak nie jesteśmy już razem. Jestem z Loganem. Odskakuje, jakbym go uderzyła, a usta wykrzywiają się. Dezorientacja jest wypisana na całej jego twarzy. Lecz wtedy to się dzieje. Błysk w jego smutnych oczach. Ten mężczyzna ma bezpośredni dostęp do mojej głowy przez moje oczy. Potrzebuję, aby zobaczył, że to nie on. Że jest coś więcej. I widzi. Dzięki Bogu, widzi.  Możesz tutaj zostać  oznajmia zza mnie w domu. Ryk frustracji z jego strony.  Jak na razie...  Drżę, gdy kontynuuje:  Rozumiem, że masz ku temu powody, skarbie. Szczerze, rozumiem. Ale nie jesteś z Loganem. Zawsze będziesz ze mną, nawet jeśli nie jesteś. Oboje wiemy, do kogo zawsze należało twoje serce.  Do ciebie  zgadzam się z odważną próbą uśmiechu, który chybocze się i ustępuje smutkowi.  Tęsknię za tobą i kocham cię, zawsze. Tylko nie możemy być razem. Nie teraz. Jego brwi marszczą się w znajomy mi sposób, który podbija moje serce, co sprawia, że chcę zniszczyć ten dom gołymi rękami. To marszczenie brwi mnie podnieca.  Nie będę czekał wiecznie, kiedy wiem, gdzie jesteś... Wyciągam dwa jajka i wciskam mu w dłonie.  Wiem, ale, proszę, uwierz, że wkrótce to załatwię  powtarzam z mocą, kiedy łzy spływają mi po policzkach.  Teraz odejdź, nim to wszystko spieprzysz.  Gdy wypowiadam ostatnie słowa, krzywi się na mój ton. Pragnę złagodzić jego ból i cierpienie. Otworzyć serce i wyjaśnić wszystko mężczyźnie, który kocha mnie bardziej niż cokolwiek innego na tym świecie.  Si me amas, déjame.  Jeśli mnie kochasz, zostawisz mnie. 140 

Jego twarz marszczy się i zadaje ostateczny cios w moje serce. Schyla się, wyciska delikatny pocałunek na moich ustach.  Kocham cię, Nadia. Zawsze. Wszystko, co mogę zrobić, to zapłakać w odpowiedzi. Donovan, mój najlepszy przyjaciel. Mój kochanek. Mój bohater. Cały mój świat. A ja odepchnęłam go bez wyjaśnienia, za wyjątkiem niejasnego listu, który wysłałam. Najpierw opuściłam jego bok trzy lata temu, a teraz próbuję się przed nim ukryć pod dachem Logana. Mogę tylko wyobrażać sobie przerażenie, które przemyka mu przez głowę. Ogromną zdradę przepływającą przez żyły. Gdybym mogła zatopić zęby w jego ciele i wyssać to wszystko, zrobiłabym to. Zobaczenie Donovana tak zdewastowanego to prawie zbyt wiele, aby udźwignąć. Mogę być silna, ale nawet wojownicy mają swoje słabości. Donovan sprawia, że opuszczam całą moją zbroję. Donovan sprawia, że jestem podatna. To właśnie dlatego musi odejść, zanim zrobię coś niesamowicie głupiego z efektem domino, co będzie dźgało moje serce aż do dnia, w którym umrę. Obserwuję go, gdy podchodzi do auta. Kiedy otwiera drzwi najnowszego czarnego Lexusa, jego wzrok napotyka mój. Spodziewam się zobaczyć w świetle księżyca gniew lub smutek. Ale to, co widzę, przerasta mnie jeszcze bardziej. To, co widzę, to zrozumienie. To, co widzę, jest determinacją. A kiedy Donovan Jayne coś postanowi, wkłada w to całego siebie, dopóki nie otrzyma tego, czego chce. To, czego chce, to ja... a teraz po prostu nie może mnie mieć.

141 

R O Z D Z I A Ł 11 Kasper

 Ty jesteś Ametyst? Kobieta ze słodkim uśmiechem i potarganymi blond włosami unosi wzrok znad telefonu i odszukuje mnie. Jej niemal purpurowe oczy  oczy, które idealnie pasują do oczu jej siostry  spoglądają na mnie z zaciekawieniem. Mimo niskiego wzrostu, tak jak Ashley, Amethyst jest zbudowana niczym modelka. Ma wysokie, naturalnie różowe kości policzkowe i słodki, zadarty w górę nos. Fale włosów do ramion okalają jej egzotyczną twarz. Jej piersi są małe, lecz idealnego rozmiaru pod bardzo obcisłą, białą koszulką, która ukazuje czarny stanik. Dżinsy zwisają jej nisko na biodrach i zostaję nagrodzony małym fragmentem jej opalonej skóry między koszulką a paskiem spodni. Cała promienieje i zostaję zahipnotyzowany, kurewsko oślepiony jej czystym blaskiem, jak ślepiec patrzący w słońce. Czuję się wyrwany z mrocznej ciemności, która zawsze mnie dręczy.  Kto pyta?  Kasper  mówię, wyciągając rękę i odrywając oczy od jej smukłego ciała. Uśmiecha się promiennie i łapie mnie za rękę. Jak na taką niewielką dłoń, przesyca moją silną energią… kurewsko dobrym rodzajem energii. Ta kobieta jest czysta i łagodna. Jest jak moje przeciwieństwo. Jestem przytłoczony poczuciem potrzeby ochrony jej czystości. Chcę ją zbesztać za bycie tak ufną wobec zupełnie obcej osoby.  Jak ten duch? Nie jesteś taki upiorny. Nie odpowiadam uśmiechem i zaciskam zęby.  Porucznik Kasper Grant. Pracuję z twoim szwagrem, Jansonem Rhodesem.  Wiem, kim jest mój szwagier  odpowiada z uśmiechem, co przypomina powiew drażniącego wiatru w ciepły, letni dzień.  Podrzuciłeś Ash? Po ostatniej wiadomości myślałam, że to ona po mnie przyjedzie.

142 

Ta kobieta jest jak słońce w najbardziej, kurwa, pochmurny dzień. Dzisiaj panuje huragan przerażających rzeczy, a ona bez problemu rozjaśnia słodkością wszystko na swojej drodze. W tym mnie. Ale cienie nie mogą zostać rozgrzane światłem. Cienie muszą trzymać się z daleka od tak promiennych kobiet, jak ona. Zachmurzę jej świat. To po prostu to, co robię.  Właściwie potrzebuję, żebyś pojechała ze mną. Obawiam się, że stało się coś strasznego. Musimy natychmiast dostać się do szpitala. I właśnie w ten sposób moja ciemność rzuca cień na jej światło, całkowicie je zwalczając. Łzy wzbierające w jej pięknych oczach sprawiają, że migoczą jak dwa wypolerowane klejnoty. Jej lśniąca, różowa dolna warga drży, kiedy szuka w moich oczach odpowiedzi.  Rodzi? To za wcześnie. Właśnie dlatego przyleciałam. Miałyśmy wybrać meble do pokoju dziecięcego  wyjaśnia, jej głos drży, jak gdyby to w jakiś sposób mogło cofnąć zło, które się wydarzyło. Zło, którego jeszcze nie wypowiedziałem, jednak mogę stwierdzić, że wyczuwa to w głębi duszy. Łapię uchwyt jej walizki i marszczę brwi.  Nie chodzi o dziecko. Po drodze wyjaśnię. Mija dziesięć minut i jesteśmy w Camaro w drodze do szpitala. Kątem oka widzę, że Amethyst obgryza paznokcie. Ona nie zapytała ponownie, a ja nie chcę przekazywać informacji. Nie wiem zbyt dużo o stanie Ashley. Nie chcę dawać tej kobiecie fałszywej nadziei.  Czy z nią wszystko w porządku?  mruczy w końcu. Wzruszam ramionami, manewrując w ruchu ulicznym. Kiedy skurwysyni nie zjeżdżają mi z drogi, włączam syrenę.  Nie wiem. Miała wypadek. Zabrali ją do szpitala. Zaczyna cicho płakać, a moja ręka wykręca się, by ją pocieszyć. Dla kogoś, kto przede wszystkim doznaje niesmaku i złości o każdej porze dnia, czuję wstręt przez fakt, że odczuwam empatię.

143 

Chciałbym, aby kobieta obok mnie znowu się uśmiechała i rozświetlała ten mroczny samochód swoim szczęściem. Splata palce i pochyla głowę. Widząc ją z bliska, mogę powiedzieć, że modli się. Do kogo, czego  nie wiem. Ale mam nadzieję, że ktoś słucha.

*** Rhodes i Amethyst poszli się z nią zobaczyć. Pieprzony lekarz nie potrafił stwierdzić, w jakim jest stanie. Więc teraz, od przeszło pół godziny przemierzam poczekalnię w samotności, czekając na odpowiedzi. Przyjaciel nadal nie wie, że to był Dale, mój ojczym. Kiedy się dowie, możemy zranić sukinsyna razem.  Kasper.  Łagodny głos był tylko załamanym szeptem. Odwracam się, by zobaczyć czerwoną twarz szlochającego anioła, zanim rzuca mi się w ramiona.  T-t-to się nie może dziać. Obejmuję ją i przyciągam do siebie. Trzymanie jej wydaje się komfortowe i właściwe.  Z nią w porządku? Co z dzieckiem? Odchyla głowę do tyłu, żeby spojrzeć na mnie. Mocno zaciska usta i widzę, że próbuje kontrolować emocje. Kiedy jej podbródek przestaje się trząść, mówi:  Odeszli.  Na salę operacyjną? Komendant mówił, że może mieć złamany kark, ale ludzie nadal mają szansę na dobre życie, nawet będąc sparaliżowanymi. Potrząsa głową, a łzy spływają po jej zaczerwienionym policzku w pobliżu nosa. Chcę zabrać od niej ból, ale zamiast tego zaciskam zęby, mając nadzieję na lepsze odpowiedzi niż te, które wychodzą z jej ust.  K-Kasper. Złamany kark był najmniejszym problemem. Miała pękniętą czaszkę i krwotok wewnętrzny. Zanim dotarli do niej i zaczęli operację, było już za późno. Ash umarła na stole. O-o-ona nie żyje. Marszczy brwi i rozgląda się dookoła ze strachem, jakby nadal nie mogła uwierzyć w słowa, które wychodzą z jej ust. Więcej łez spływa w milczeniu, kiedy próbuje zrozumieć to w swojej głowie. 144 

 Dziecko?  Żadne z nich…  szept milknie.  Żadne z nich nie przeżyło. Gdy zaczyna histerycznie szlochać, a świadomość sytuacji dociera do niej, przytulam ją. Gdyby to moja siostra umarła, a Ashley by tutaj była, pocieszyłaby mnie. Ash była dobrą dziewczyną, a mój pieprzony ojczym jełop zabił ją. Zabił żonę mojego przyjaciela i ich dziecko. A teraz ja zabiję jego.  Nie czuję się dobrze. Wyszeptane słowa są jedynym ostrzeżeniem, nim mdleje mi w ramionach. Z chrząknięciem podnoszę jej lekką posturę i idę do wyjścia. Przeszła przez zbyt wiele.  Kasper! Marszczę brwi, gdy widzę rodziców Rhodesa wbiegających do budynku.  Jason jest z nią  walę wprost.  Przykro mi, ale twoja synowa...  Nie.  Jego matka wypluwa to słowo, zaprzeczając śmierci żony i dziecka jej syna, i popycha mnie.  Nie waż się tego mówić.  Przykro mi  mówię do jego taty, którego twarz rozpływa się z rozpaczy.  Jej siostra nie czuje się dobrze i zabieram ją do mojego mieszkania, aż poczuje się lepiej. Zadzwoń, jeśli mogę coś zrobić. Kiwa głową i gna za żoną. Amethyst się nie rusza, dopóki nie zapinam jej w aucie.  C-co robimy?  Zabieram cię do domu, żebyś odpoczęła. Myślę, że jesteś w szoku. Szuka pasa, ale stanowczo odsuwam jej rękę.  Nie ma nic, co możesz teraz dla Jansona zrobić. Jego rodzice tutaj są. Pozwól im pomóc mu przez to przejść. Będziesz lepiej funkcjonowała, kiedy coś zjesz i odpoczniesz. Jej łzy przez całą drogę do domu podlewają płomienie mojej nienawiści do Daleʹa niczym ulewny deszcz benzyny. Po raz pierwszy w życiu nie skupiam się na zawiści z powodu utraty siostry. Teraz przelewam to wszystko w fakt, że dokonam zemsty na Daleʹu dla Rhodesa i jego rodziny. Jeszcze nie jestem pewny jak, ale zniszczę go za zranienie ich. 145 

*** Budzi mnie ciepła dłoń na piersi. Nakrywam ją swoją i sięgam po tę osobę w ciemności. Moje palce przeczesują miękkie kosmyki jej włosów, co wywołuje jej westchnienie. Smutek i desperacja w jej głosie dręczą mnie.  Coś nie tak?  żądam, mój głos jest chrapliwy od snu. Zostawiłem ją, by spędziła noc w pokoju gościnnym, ale teraz stoi w mojej sypialni przy łóżku.  Wszystko.  Potrzebujesz czegoś? W ciemności czuję, jak kiwa głową.  Potrzebuję uścisku. Uśmiecham się mimowolnie i przyciągam ją do siebie. Nie marnuje czasu i prawie wczołguje się na mnie. Jej szczupłe ramię owija się wokół mojej piersi, gdy łapie się kurczowo, wbijając mi paznokcie w ciało. Przyciągam ją do swojego boku i wyciskam pocałunek na czubku jej głowy. Pocieszanie nie jest czymś, do czego przywykłem. W zasadzie powinienem czuć się nieswojo. Rozmyślając o czymś, czego nie mogę zmienić. Wymyślając sposoby na zabójstwo Daleʹa. Nienawidząc Nadii za zniszczenie całego mojego życia. Ale z jakiegoś powodu nie potrafię nie pomóc Amethyst. To moja rodzina odpowiada za zniszczenie jej. Ona jest miłą dziewczyną, która miała równie miłą siostrę. Ta kobieta straciła kogoś, kogo kochała. Jestem jej winny rekompensatę. Nie dlatego, że muszę, ale czuję silne pragnienie, by to zrobić. Bo chcę, by ponownie lśniła. Ten szybki wgląd w światło na lotnisku, którym mnie poraziła, był jak oparzenie słoneczne. Trochę rozpaliło moją duszę, ale było tego warte. Po dekadzie zimnych, ciemnych cieni, miło jest poczuć iskierkę ciepła, nie tylko we fiucie. Od czasu do czasu pieprzę kobiety, a to sprawia, że czuję się człowiekiem, choć tylko przez chwilę. I z moim nowym planem, aby zaliczyć Nadię, poczułem gorący pożar pożądania w kutasie  pobudzenie wywołane pragnieniem surowej kary i zemsty. 146 

Ale z tą kobietą pociągającą nosem w moich ramionach ciepło, które mnie rozgrzewa od środka, idzie prosto z miejsca, gdzie spoczywa jej głowa na moim sercu. „Możesz do niej uderzać. Tylko nie idź z nią do łóżka. Ona jest lepsza niż weekendowy romans.” Słowa Ashley są jeszcze świeże w moich myślach od wczesnego wieczoru. Zabiłaby mnie, gdyby wiedziała, że jej siostra jest w moim łóżku w pierwszą noc jej pobytu tutaj. Moja pierś boli z powodu utraty Ash i dziecka. „Nie mogę obiecać, że nie zatroszczę się o nią. Skoro jest twoją rodziną, to też i moją.” Własne stwierdzenie wydrąża się w mojej duszy. Zaopiekuję się tą kobietą, podczas gdy jest tutaj, opłakując siostrę. Zrobię to, bo troszczyłem się o Ashley, a to jest tym, czego by chciała.  Więc jesteś gliną z Jasonem?  Jej głos jest łagodny i łaskocze włoski na mojej piersi.  Porucznikiem.  Ash mówiła mi, że może poznam cię podczas mojej wizyty.  Pojawił się mały szloch na wspomnienie siostry. Jej głos drży i pociąga nosem, ale odważnie kontynuuje:  Przez ostatnie kilka lat studiowałam za granicą, w Peru. Myślałam o pozostaniu w Montanie, stamtąd pochodzimy, ale teraz nie jestem taka pewna. To nie tak, że tutaj nie mogę być mineralogiem. Wszędzie są kopalnie i góry. Z roztargnieniem głaszczę jej włosy, chcąc ją pocieszyć, niemal naturalnie.  Rodzice za tobą nie tęsknią?  Nigdy nie poznałyśmy naszego taty, mama zmarła na raka, gdy byłyśmy nastolatkami. Ash poznała Jasona na wycieczce studenckiej parę lat temu i już tu została. Miałam zamiar zająć się ziemią mojej mamy w Montanie, ale w związku ze śmiercią siostry myślę, że powinnam zostać przy Jasonie i pomóc mu przez to przejść. Chciałaby, żeby miał kogoś, na kim może się oprzeć. Pomysł jej pobytu wystrzela przeze mnie mały dreszcz emocji, ale szybko go tłumię. Myślę, że jej zostanie przy Rhodesie byłoby dobrym pomysłem. Ktoś

147 

musi pomóc mu przetrawić śmierć całego jego świata. I tak bardzo, jak pewnie chciałby, abym tym kimś był ja, wiem, że nie jestem zdolny emocjonalnie.  Jestem pewien, że chciałby tego  zapewniam ją. Przez jakiś czas jesteśmy cicho, jej łzy już dawno wyschły. Podoba mi się, jak jedwabiste jej włosy się wydają, kiedy przebiegam przez nie palcami. Prawie śpię, gdy ponownie przemawia:  Kim jest Nadia Jayne? Całe moje ciało drży na jej słowa. Stara, znajoma wściekłość, która zawsze mnie napędzała niczym efektywna maszyna, budzi się do życia, wszystkie silniki wybuchają. Kasey, podobnie jak Ashley, nie miała długiego życia.  Narzeczoną mojego szefa. Dlaczego pytasz? Unosi się, by spojrzeć na mnie badawczo, nawet jeśli leżymy w ciemności. Jej włosy do ramion łaskoczą moje gardło, a mój fiut drga.  Szukałam cię i przez przypadek weszłam do twojego gabinetu. Na biurku był otwarty dokument z jej zdjęciem i nazwiskiem. Czemu masz akta na przyszłą żonę swojego szefa? Jęczę i nakłaniam ją, żeby odsunęła się ode mnie, bym mógł zacząć krążyć po pokoju. Nadia jest moim małym sekretem  tajnym projektem, nie potrzebuję, by wściubiano w to nosa.  Uh, właśnie sprawdzałem jej historię... Jej palce opadają na moje wargi, uciszając mnie.  Jeśli mamy być przyjaciółmi, Kaspy, nie okłamuj mnie.  Kaspy?  Krzywy uśmiech na moich ustach pojawia się natychmiastowo i nie mogę zdławić śmiechu.  Jesteś taki poważny. Chciałam, żebyś się rozpogodził. I widocznie lubisz być nazywany Kaspy  dokucza z uśmiechem w głosie. Uśmiecham się ironicznie.  Jesteś szalona.  Jestem poważna. Dlaczego masz akta na przyszłą żonę swojego szefa? Śmierć jej siostry mogła złamać jej serce  może nawet duszę  ale mimo to jest wytrzymała i silna, próbując kontrolować to, co potrafi. Jak mówiła Ash. 148 

Próbuje przedostać się do mnie, a ja jestem chętny, by się otworzyć, by zobaczyła nikczemność, która zamieszkuje wewnątrz. Ashley ostrzegała mnie, że jej siostra uwielbiała projekty. Dlaczego czuję, że zostanę jej następnym?  To nie jest ważne.  Mój głos jest opryskliwy, ale to przynajmniej nie jest kłamstwem. Chciałbym być jej przyjacielem, bym mógł jej dotykać tak, jak teraz. Chcę być jej przyjacielem, aby mogła mnie spalić swoimi zdrowymi promieniami słodyczy. Z chęcią zostałbym jej przyjacielem, by móc przylgnąć do niewielkiego promyka nadziei, który mi dała, że pewnego dnia mogę mieć życie, które nie jest napędzane zemstą.  Dla mnie ważne  mamrocze. Wypuszczam powietrze, ale czeka cierpliwie, ignorując moje wzdychanie.  Była świadkiem porwania dziesięć lat temu.  Och… jak to się odnosi do teraźniejszości?  Ponieważ uważam, że wie o czymś, czego nie powiedziała policji. Czuję, że jest odpowiedzialna za to, że ta dziewczyna nigdy się nie odnalazła.  Gorycz w głosie nie może przejść niezauważona. W ciemności moja nienawiść unosi się dookoła, dusząc nas mrocznym smrodem.  To przedawniona sprawa, prawda? To znaczy, dziesięć lat... Chwytam ją za nadgarstek i odrywam od swojej twarzy.  Jeżeli mogłabyś odzyskać siostrę, nie goniłabyś za każdą okazją ku temu?  pytam, mój głos jest niski i groźny.  Niezależnie od tego, jakiego szaleńca to z ciebie robi? Wypuszcza zdławione sapnięcie, jej łzy rozpryskują się na moją twarz jak deszcz z nieba i puszczam jej ramię. W momencie, gdy to robię, zaskakuje mnie, zbliżając usta do mojego ucha, wyszeptując słowo na jednym, szybkim, gorącym tchu:  Absolutnie. I nagle po raz kolejny jestem rozgrzany jej ciepłem. Coś nieznanego i obcego wzbiera we mnie, od piersi aż do palców. Duma? Nie. Wytłumaczenie? Być może. Zaufanie do innej osoby  osoby, którą ledwo co znam? Najprawdopodobniej. 149 

Kiedy ciężar opada, przytulam ją i wącham jej włosy. Nie rozmawiamy już na ten temat. Co powiedzieć więcej? Nadia Jayne powinna być ścigana i zbombardowana. Powinna? Dostanę od niej odpowiedzi. Dostanę? Tak czy inaczej, Nadia mi nie umknie. Dowiem się, co ukrywa, nawet jeśli to tylko znieważający związek z moim szefem. Jeśli moje odkrycia wyzwolą ją w trakcie, niech tak będzie. Jeżeli w zamian w coś ją wplączę, cóż, nie będę się tym zawczasu martwił. Niezależnie od tego, Nadia nadal jest na moim radarze. Oddech Amethyst wyrównuje się, gdy zasypia, jednak moje oczy pozostają szeroko otwarte w ciemności. Lubię ją, ale pojawiła się parę miesięcy za szybko. Jest typem dziewczyny, z którą mężczyzna statkuje się i żeni. A teraz nie jestem ustatkowany. Nawet, kurwa, odrobinę. Sam pomysł żonglowania jej przyjaźnią i moimi planami rozszyfrowania Nadii, grozi rozerwaniem mnie na pół. Nierówny podział między nienawiścią przeszłości, która napędza każdą komórkę w moim ciele, a nadzieją na spokój, który wydaje się lekko uwierać i drażnić. Pierwszy raz chciałbym odepchnąć gniew i skupić się na czymś słodkim i dobrym. Tylko raz. Amethyst wzdycha przez sen i uśmiecham się. Głaszczę jej miękkie włosy, zastanawiając się, jak by to było robić to co noc. Czy tak postępują zwykli ludzie, którzy nie są oślepieni zemstą? Właśnie to Jason i Ashley robili każdej nocy? Uśmiech opada z moich ust, gdy zaczynam odpływać. Składam sobie cichą przysięgę, że znajdę odpowiedzi, których poszukuję, żeby nareszcie ruszyć dalej. Nawet jeśli oznacza to pomoc Donovanowi wyrwać Nadię ze stalowych szponów Logana. Z Ames w moich ramionach i śmiercią żony przyjaciela, łatwo odpuścić trochę gniewu. Uświadomić sobie, że życie jest krótkie. Czas na rozprawienie się z tym gównem raz na zawsze. I w końcu ruszenie dalej. Przygotuj się, Nadia. Idę po ciebie…

150 

R O Z D Z I A Ł 12 Nadia

Przemierzam kuchnię ze spojrzeniem wbitym w zegarek. Pięćdziesiąt dwie minuty. Logan stał na werandzie, pocieszając jednego ze swoich śledczych, który stracił żonę w zeszłym tygodniu przez pięćdziesiąt dwie minuty. I wkrótce stracę nad sobą, kurwa, panowanie. Wskazówka sekundowa tyka szybciej niż powinna, a panika powoduje, że moje serce grzmi w piersi.  Czym się tak martwisz?  burczy za mną głęboki głos. Podskakuję, wypuszczając pisk zaskoczenia i marszczę brwi, dostrzegając Kaspra opierającego się o framugę, popijającego wodę z butelki. W tym tygodniu przychodzi naprawiać ściany każdego wieczoru. Logan nie wydaje się zauważać, ale nic nie mogę na to poradzić i myślę, że Kasper celowo się ociąga  że zwleka z tym projektem z jakiegoś powodu.  Po prostu naprawdę muszę pogadać z Loganem  wypalam bez namysłu i rzucam kolejne zmęczone spojrzenie na zegar.  Czemu? Przenosząc wzrok, wpatruję się w niego z miażdżącą pogardą.  Po prostu muszę. On, uh, odmierza mi czas do czegoś, a kończy się on za siedem minut. Jego ciemne brwi marszczą się, gdy mnie ocenia. Jednak zamiast zasypać mnie pytaniami, błyska szelmowskim uśmieszkiem i puszcza oczko.  Zajmę się tym, słodka Jayne. Zamiast wzdrygnąć się na to przezwisko, spoglądam, gdy wychodzi przez frontowe drzwi. Obgryzam paznokieć, kiedy obserwuję przez okno, jak z nimi rozmawia. Gestem zaprasza ich do środka, wspierająco układając drugą rękę na ramieniu detektywa. Jestem zszokowana, kiedy Logan wkrótce wraca.  Jak on się ma?  pytam, gdy wchodzi do kuchni. Moje wargi układają się w napięty uśmiech, próbując ukryć niepokój.

151 

 Detektyw Rhodes? Będzie dobrze.  Rozciąga ramiona i strzela karkiem.  To tragiczne, że jego żona została zabita. Potakuję i z roztargnieniem przesuwam ścierką po blacie.  Biedny facet. Będzie z nim w porządku?  Minął dopiero tydzień. Ale w końcu będzie musiał sobie z tym poradzić.  Logan podchodzi do mnie i od tyłu przyciąga do uścisku. Ten tydzień nadal był dezorientujący i torturujący  ani razu mnie nie uderzył, ani nie poniżył. Prawie mi ulżyło na jego spokojny nastrój, lecz nie mogę pozwolić, żeby moja czujność została uśpiona. Nie ufam mu ani trochę. Jego wargi znajdują się na moim ramieniu i całuje je lekko. Serce wali mi w piersi, kiedy patrzę na zegar. Pozostały dwie minuty.  Logan  szepczę.  Wyłączyłeś go? Przeciąga zębami po moim ciele, wywołując gęsią skórkę, lecz nie wgryza się, jak się tego spodziewam. Wypuszczam westchnienie ulgi, gdy wyciska czuły pocałunek, a następnie odsuwa się. Drzwi wejściowe otwierają się i zamykają, ale mogę myśleć tylko o tym, że wyłączy to skurwysyństwo i to wkrótce. Logan może mnie nie krzywdzić… jednak jak na razie pieprzy mi w głowie i wie o tym. Posyła mi uśmiech i patrzy na zegar przez kilka długich sekund. Gdy czas mija, razem z kolorem z mojej twarzy, wreszcie odchrząkuje i wyciąga telefon. Próbuję patrzeć  skupić się na tych numerach  ale wpisuje je zbyt szybko. Mój żołądek opada na podłogę, kiedy zdaję sobie sprawę, że wciąż nie wiem, jakie one są. Na razie jednak nie ma to znaczenia. Ważne, że je wpisał.  Chcesz przyjrzeć się temu, co na razie zrobiłem? Zarówno Logan jak i ja spoglądamy na Kaspra, który opiera się o framugę drzwi z ramionami skrzyżowanymi na muskularnej piersi. Jego ekspresja udaje brak zainteresowania naszą rozmową, ale wiem lepiej. Widzę pytania tańczące w jego oczach. Zdumienie.  Tak  mówi Logan, znowu chowając telefon do kieszeni.  Potem muszę podjechać na komisariat. Mężczyźni odchodzą, a ja przemierzam kuchnię. Czy Kasper widział? 152 

Jeśli tak, to absolutnie muszę wyciągnąć od niego te informacje. Widzę sposób, w jaki pożera mnie wygłodniałymi, niemal rozzłoszczonymi oczami. Pogrywanie sobie z nim pod dachem Logana jest jak igranie z ogniem w jaskini diabła. Ale zajmie to jedynie pięć minut  pięć minut i wszystko może się skończyć. Potrzebuję tych cholernych liczb.

***  Jesteś głodny?  wołam w chwili, gdy Tahoe Logana wyjeżdża na drogę. Odwracając się od okna, spieszę do lodówki, żeby zacząć wyciągać składniki na kanapki de miga. Kasper pojawia się w drzwiach ze zmarszczonymi brwiami.  Powiedz mi, o co chodziło.  Szynka, jajka, ser, pomidory, zielona papryka, sałata i szparagi będą w porządku? Opiekane czy nie? Przewraca oczami na moją ignorancję i podchodzi do mnie. Gdy jego duże dłonie łapią za moje biodra, wypuszczam krzyk. Pochyla głowę, by mógł na mnie spojrzeć i warczy:  Powiedz mi. Zagryzając wargę, uwalniam myśli. Ile mu powiem? Ile jest bezpiecznie?  Logan używa minutnika w telefonie jako formy kary. Jeśli nie dopilnuję, by wyłączył go na czas, dzieją się złe rzeczy. Na prawdę złe.  Nie kłamstwo. Nie kłamstwo. Nie kłamstwo.  Jaki rodzaj kary?  Uh  mamroczę. Moje dłonie trzęsą się z nerwów i zaciskam pięści, żeby powstrzymać je przed drżeniem.  Właściwie najgorszy. Ten, który wyrywa moją duszę z ciała. Jego oczy kilkakrotnie zerkają na moją rękę i spogląda gniewnie. Jest tak, jakby walczył z czymś w głowie.  Jaki rodzaj?  pyta szorstkim szeptem. 153 

Wzdrygam się i zaciskam oczy. Ale to tylko wszystko pogarsza. Otwierając je, napotykam jego stanowcze spojrzenie. Nie uniknę tej rozmowy, jeśli nie dam mu informacji. Jest gliną. Przesłuchanie jest jego domeną. Gdybym tylko mogła mu wszystko powiedzieć. Życie byłoby znacznie prostsze.  Używa wody, by, um, mnie krzywdzić.  I znów nie jest to kłamstwo. Jego twarz zachmurza się, a wargi zaciskają w twardą linię.  To dlatego ta wielka rura biegnie przez ścianę? Mrugam do niego z zaskoczeniem i powoli potakuję.  Tak. Przeciąga palcami przez włosy i widzę walczące w nim niezdecydowanie.  Co się stanie, jeśli nie wpisze tych liczb na czas? Ma to coś wspólnego z piwnicą? Ucieka mi szorstkie westchnienie, a kolana się chwieją. Nie mogę myśleć o tym w zbyt wielu szczegółach. Nie jestem dostatecznie silna.  Wtedy moje życie się skończy. Nie mogę żyć z tym, co planuje. To najgorszy rodzaj śmierci. I tak  mówię mu, sycząc  to ma wszystko wspólne z piwnicą. Jego dłonie odnajdują moje biodra, żeby utrzymać moje niestabilne ciało i dygoczę.  Ten kod pozwoli ci wejść do piwnicy? Czy wyjść?  Oba.  Wzruszam ramionami i wypuszczam zgorzkniały śmiech. Jestem pewna, że w tym momencie sądzi, że zwariowałam.  Ale nie wiem czy ten, który restartuje alarm, to ten sam co do piwnicy.  To dlatego zostałaś? Czemu nie zostawisz faceta, który cię bije? Bo boisz się tego, co zrobi?  Częściowo.  Więc ten kod jest dla ciebie bardzo ważny? Przytakuję i spoglądam mu w oczy.  Zrobiłabym wszystko dla tego kodu. Wszystko. Kącik jego ust wykrzywia się w półuśmiechu.  Co, jeśli go znam? Co jesteś chętna zrobić, żeby go ode mnie dostać? Nadzieja, szydercza emocja, przepełnia mnie.  Czego chcesz?  Ciebie.

154 

Jego dłonie odnajdują drogę do mojego gardła, a ja marszczę brwi, kiedy przytrzymuje mnie w miejscu lekkim uściskiem na szyi. Przełykam i wpatruję się w jego oczy.  Mnie? Skup się, skup się, skup się. Zignoruj serce i użyj mózgu. Potakuje, gdy jego usta opadają na moje. Jego chwyt zaciska się, odcinając mnie od powietrza, i zderza swoje wargi z moimi, kradnąc mi oddech. Gdy jego język wsuwa się w moje usta, jego uścisk rozluźnia się i wypuszczam jęk ulgi. Nie powinnam go całować, ale on może znać kod. Ten kod jest dla mnie wszystkim. Zatracając się w pocałunku, ponieważ plan jest planem, nawet jeśli jest kiepski, zaciskam pięści na jego koszulce i przyciągam go bliżej. Jego dłonie na szczęście opuszczają moją szyję i podróżują po ciele, dopóki nie chwyta mnie za tyłek.  Chcę ciebie  syczy mi w usta.  Jezu! Przyciska twardego fiuta do mojego brzucha i warczy.  Czego ode mnie chcesz? Po prostu mi powiedz, a możesz to mieć.  Nigdy nie będzie to tak złe, jak to, czego Logan żąda ode mnie na porządku dziennym. Z Kasprem mogę to przetrwać. Nie byłby w stanie być tak okrutny jak Logan. Nie dostaję odpowiedzi, w zamian odsuwa mnie od siebie i opiera o blat. Świat wiruje, kiedy unosi moją sukienkę nad biodra i zsuwa majtki. Żartobliwie przygryza pośladek, a ja krzyczę.  Błagaj  rozkazuje. Z policzkiem na zimnym granicie, wpatruję się w główkę sałaty.  Proszę, podaj mi kod. Jego palce łagodnie śledzą moje ciało i chichocze:  Naprawdę chcesz tego numeru. Chodziło mnie o to, żebyś błagała, żebym cię pieprzył. Zamieram na jego słowa i zaciskam oczy. Próbuję przekonać się do tego, o co mam błagać, kiedy ogarniają mnie wspomnienia. Wspomnienia o Donovanie zawsze pomagają mi poradzić sobie z tym, co muszę zrobić.

***

155 

Uprawialiśmy seks. Donovan i ja uprawialiśmy seks. Ale to było kilka miesięcy temu. I od tego czasu mnie unikał. Wiedziałam, że tak będzie. W chwili, gdy wyszedł ze mnie a jego fiut ociekał, wiedziałam, że znienawidzi się za to. Ale samolubnie chciałam tego. Teraz jestem zdewastowana i rozbita. Jego telefony nie mają miejsca. Jego wiadomości są formalne. Jego wizyty są zerowe. To dlatego zamierzam zmusić go do rozmowy o nas. Przygotowałam się i mam nadzieję, że nie będzie w stanie mi odmówić. Mam na sobie przykusą, dopasowaną, czarną sukienkę, która podkreśla moje krzywizny, i niebotycznie wysokie obcasy. Jedno spojrzenie na mnie w tej kreacji nie pozostawi wyboru, będzie musiał zwrócić na mnie uwagę. Zatrzymuję się na korytarzu w drodze do jego apartamentu, aby złapać moje odbicie w szklanej ramce wiszącej na ścianie. Ciemne włosy zakręciłam w luźne fale i pomalowałam pulchne wargi na krwistoczerwono. Mam nadzieję, że pomyśli o rzeczach, które mogę mu zrobić tymi ustami. Przesuwając włosy przez ramię, kroczę dumnie do jego drzwi. Jak tylko do nich docieram, a moja ręka jest gotowa zapukać, słyszę krzyki.

 Zamierzam wziąć cholerny prysznic, gdy skończę, lepiej miej to gówno rozwiązane. Drzwi trzaskają i zamieram. Co, jeśli próbuje naprawić sprawy z mamą? Co, jeśli pieprzy kogoś oprócz mnie? Mam to gdzieś, sprawię, że dostrzeże, że należymy do siebie. Z głębokim oddechem przekręcam gałkę i prawie piszczę widząc, że nie jest zablokowana. Wsuwam się do pokoju i cicho zamykam za sobą drzwi. Moje szpilki wybijają umyślny rytm na marmurowej podłodze, kiedy zmierzam w kierunku salonu. Gdy widzę Dana, dyrektora finansowego, nie potrafię powstrzymać uśmiechu ulgi na mojej twarzy. 156 

 Gdzie Donovan?  pytam. Dan unosi wzrok znad papierkowej roboty, która jest porozrzucana na stoliku do kawy i spogląda na mnie. Odkąd on i Darcy zostali przyłapani, po czym został zawieszony za wykroczenia seksualne z podwładnym, ciągle był zły. Donovan wiedział, ale nigdy się nie wygadał. To jeden z gości natknął się na nich, gdy uprawiali seks w gabinecie Dana. Darcy zakończyła ich romans, czy cokolwiek to było, ponieważ czuła się upokorzona, kiedy ludzie w biurze się dowiedzieli, więc opuściła Dana, który stał się nędzną i zgorzkniałą skorupą człowieka. Jego wargi wykrzywiają się w drapieżnym uśmieszku. Przeszywa mnie dreszcz, kiedy jego kalkulujące oczy ciemnieją ze złości. Wstaje i podchodzi do mnie.  Uspokaja się. Jest marudny od miesięcy. Stęskniłaś się za tatusiem? Przewracam na niego oczami, nie łapiąc przynęty i kieruję się do drzwi za sobą.  Donovan i ja musimy porozmawiać. Myślisz, że mógłbyś wyjść?

 Założę się, że musicie „porozmawiać”. Darcy i ja „rozmawialiśmy” cały czas. Najwyraźniej było to sprzeczne z pewnym kodeksem etyki, ale Donovan może pieprzyć córkę i nikt nie mrugnie okiem. Podwójne standardy, mówię ci. Całkowicie nieuczciwe. I obrzydliwe, jeżeli mnie zapytasz  warknął ze złością i spojrzał na mnie, jakbym była śmieciem. Niezrażona, szydzę z niego:  Dobrze, że nikt cię nie pyta. Teraz wyjdź. Robi niezły pokaz, zbierając swoje rzeczy i mrucząc coś, że musimy pójść do Maury Show albo jakieś bzdury. Kiedy znika i drzwi się za nim zamykają, spieszę do łazienki. Właśnie wchodzę do parnego pokoju, gdy prysznic zostaje zakręcony. Jak tylko widzę jego sylwetkę za przydymionym szkłem, prawie płaczę. Tak bardzo za nim tęskniłam. Tak kurewsko mocno. Rozsuwa drzwi i na ślepo chwyta ręcznik. Podczas gdy wyciera twarz i włosy, wpatruję się beztrosko w jego grubego, wiotkiego penisa. Zalewa mnie ciepło, kiedy przypominam sobie noc, której się ze mną kochał. To było idealne i satysfakcjonujące. Tamtej nocy powiedział mi o sobie wszystko. Kocham go. 157 

 Ja pierdolę. Moja piękna dziewczyna. Wychrypiane słowa odrywają mnie od myśli i napotykam jego gorące spojrzenie.  Myślisz, że jestem piękna?  Moja dolna warga drży. Łapie się u nasady nosa i marszczy czoło.  Oczywiście, że tak, kochanie. Zabijasz mnie. Uśmiech wykrzywia moje wargi, zwłaszcza kiedy widzę, że jego fiut nie jest już miękki, zamiast tego wyprostowany i skierowany we mnie.  Dlaczego mnie unikałeś? Jego srebrzyste, niebieskie oczy podrywają się, aby spojrzeć w moje. Są wystarczająco intensywne, by przecinać diamenty.  Ponieważ muszę.  Robię krok do przodu, a on potrząsa głową.  Nie.

 Dlaczego myślisz, że musisz mnie unikać?  żądam. Jestem na granicy załamania, a moja rozpacz jest oczywista.  Myślałam, że mnie kochasz.  Mój głos jest piskliwy i jestem zawstydzona tym, że brzmię na tak potrzebującą. Ale jestem potrzebująca. Potrzebuję Donovana w moim życiu. W każdym jednym jego aspekcie.

 Jezu Chryste, skarbie!  klnie i rzuca ręcznik na podłogę.  Kocham cię bardziej niż kiedykolwiek będziesz w stanie pojąć.  Jęk frustracji jest ostatnią rzeczą, która wychodzi z jego ust, zanim do mnie podchodzi. W momencie, gdy jego ciepłe dłonie owijają się wokół mojej talii, zarzucam mu ramiona na szyję. Jego usta opadają na moje i pożera mnie, jakby był mnie wygłodniały. Cóż, ja też jestem wygłodniała jego.

 Nie możesz mi tego robić  mamroczę, gdy ściska mój tyłek.  Zabijesz mnie, jeśli znów mnie odepchniesz. Potrzebuję cię, Donovan. Kradnie kolejny pocałunek, a następnie opiera czoło o moje.  Jeśli to się wyda... Myślę o wstydzie Darcy i Dana wewnątrz biurowego romansu. Ze mną i Donovanem będzie tysiąc razy gorzej.

 Nie jesteś żonaty z moją matką, a ja jestem pieprzoną dorosłą. Kogo to obchodzi?  Ale wiem, że jego. 158 

Zaciska oczy i jęczy.  Mam zbyt wielu wrogów. Oni znajdą sposób, żeby wykorzystać to przeciwko mnie. Jeśli to zrobimy  mówi cicho  na razie musi to pozostać między nami. Nie chcę, aby ktokolwiek publicznie z ciebie kpił. Nie zasługujesz na to.

 Nie słuchasz mnie  mówię z frustracją.  Nie obchodzą mnie ci ludzie. Proszę, wysłuchaj tego, co do ciebie mówię. Przełyka.  Kochanie, zawszę cię słucham. Cholernie zawsze. Jednak czy rozumiesz, dlaczego musimy zachować to dla siebie? Właśnie teraz zgodzę się na wszystko, co powie, tylko po to, żeby znowu mieć go w sobie.

 Tak, w porządku?  zgadzam się.  Na razie. Na razie zachowamy to w tajemnicy. Jego zwinne palce pracują nad zamkiem błyskawicznym z tyłu sukienki, a za moment opada ona na podłogę, łącząc się z moimi kostkami. Pod spodem jestem kompletnie naga. Puszcza mnie, żeby zrobić krok wstecz i docenić moje ciało.

 Mój Boże  mówi z warknięciem  jesteś kurewsko niesamowita. Piszczę, kiedy przerzuca mnie przez ramię i idzie do sypialni. Moje buty zostają skopane po drodze. Ledwo opadam na łóżko, nim się na mnie rzuca.

 Tak doskonała  nuci, gdy wyciska pocałunki w dół mojego gardła do obojczyka. Jego gorący oddech łaskocze moją skórę i wiercę się pod nim.

 Droczysz się ze mną. Spogląda na mnie z uniesionymi brwiami i uśmiechem. Gdybym miała aparat, na zawsze uwieczniłabym przystojny wygląd jego twarzy  wygląd, za który jestem odpowiedzialna. Wyginam się do niego, aż zaczyna wyciskać pocałunki na mojej piersi. Gdy zasysa jeden z sutków między zęby, krzyczę. Zabiera usta, wydając głośny dźwięk, a następnie przeciąga językiem do mojego brzucha. Powolna tortura doprowadza mnie do szaleństwa.

 Po prostu kochaj się ze mną  błagam.  Proszę.

159 

Chichocze i schodzi niżej. Jego usta nakrywają moją cipkę i skomlę, gdy lekko przygryza. Potem jego język przemieszcza się pomiędzy fałdki mojej płci i szuka łechtaczki. Jęczę, kiedy jej dotyka.

 Dono… kuuuurwa! Jest tak, jak gdyby Donovan miał mapę do mojego ciała i serca. On jest mistrzem, a ja jego uczniem. Wybuchowa przyjemność przeszywa mnie, gdy daje mi najlepszy do tej pory orgazm. Moje ciało wije się pod nim, gdy próbuję dogonić uczucie, zanim wygaśnie. Parę miesięcy temu, gdy się kochaliśmy, było to szybkie i żarłoczne. Ale teraz się nie spieszy. Już nigdy nie chcę opuszczać jego łóżka. Gdy ten obezwładniający orgazm słabnie, ponownie się na mnie wspina. Jego oczy mają intensywny blask, co czyni mnie szalenie napaloną. Kiedy jego mokre od moich soków usta wyginają się w diabelskim uśmieszku, dygoczę.  Kochaj się ze mną, teraz. Owijam nogi wokół jego pasa i ponaglam go. Jego gruby, pulsujący fiut jest gorący przy mojej mokrej cipce.

 Boże, kochanie  mamrocze mi w usta.  Jestem od ciebie uzależniony. Pewnego dnia złamiesz mi serce i zabijesz mnie. Marszczę brwi, potrząsając głową.  Nigdy cię nie zranię. Jego wargi opadają na moje, hacząc zębami, gdy wsuwa we mnie fiuta. Jestem tak mokra i chętna, że z łatwością wchodzi, rozciągając mnie do granic swoim obwodem.

 O Boże  chrypię, gdy mocno się we mnie wsuwa. Ssie moją dolną wargę, uderzając we mnie mocniej i mocniej. Jego ciało wypełnia mnie tak, jak nigdy niczyje. Beznadziejnie kocham tego mężczyznę.

 Kocham cię tak bardzo  mruczy, jego oddech staje się ciężki. Zaciskam się wokół niego, gdy przeszywa mnie kolejny orgazm. Niczym efekt domino, on także szczytuje i eksploduje we mnie. Jego oznaczające mnie ciepło wydaje się rozpalać moją duszę.

 Jeśli nadal będziemy kochać się bez zabezpieczenia, zajdziesz w ciążę.  Jego głos jest zaborczym pomrukiem, prawie jakby podobała mu się ta idea. 160 

Uśmiecham się do niego, kiedy jego gorące nasienie wypływa z mojego ciała.  Może chcę mieć twoje dzieci. Zamyka oczy i wyciska na moim czole pocałunek.  Kocham cię, a teraz jesteś moja, Nadio Jayne. Żadnych więcej gierek i zmieszania. Cała kurewsko moja. Wsuwając palce w jego ciemne włosy, wpatruję się w niego intensywnie.

 Najwyższa cholerna pora.

161 

R O Z D Z I A Ł 13 Kasper

Odpłynęła. Już dawno przestałem próbować ją pieprzyć, bo w chwili, gdy kazałem jej błagać, przeszła w cholerny stan katatonii. Z sukienką podciągniętą nad biodra i wypiętym tyłkiem, widzę żółte siniaki zdobiące jej ciało. Chociaż nie są fioletowe i czarne, jak poprzednio. Nie, żebym się przejmował. Ale z jakiegoś przeklętego powodu tak jest. Mój fiut napiera na dżinsy, gotowy do działania, ale nie pozwalam mu się zabawić. Zamiast tego obciągam jej sukienkę.  Dokąd odpłynęłaś? Szarpie się na moje słowa i przytakuje. Jej policzki różowieją, kiedy posyła mi niezadowolony grymas.  Uh... Logan powiedział, że zbyt wiele razy uderzył ją w głowę…  Nieopiekane. Puszczając ją, aby się pozbierała, wychodzę z kuchni i ruszam korytarzem. Gdy tylko docieram do drzwi piwnicy, patrzę na klawiaturę. Widziałem numery, które wpisywał do telefonu z milion razy, ale Logan nie wygląda na typ, który do wszystkiego ma taki sam kod. Podejmując próbę, wstukuję sześć cyfr. Nic, oprócz czerwonego światła, odmawiającego mi wejścia. Po kilku próbach wypuszczam sfrustrowane westchnienie i znowu wracam do malowania wykończenia ramy drzwi, która prowadzi do jej sypialni.  Kasper, jest mi...  milknie za mną.  Proszę, to twoja kanapka de miga. Nieopiekana. Przechodzi obok, dając mi powiew jej słodkiego szamponu i odkłada talerz na komodę. Podchodzę i obserwuję ją, gdy siada na łóżku.  Przepraszam. Po prostu bardzo chcę tego kodu  mówi drżącym głosem. Wzruszam ramionami, kiedy smakuję; przeżuwam, gdy mówię:  Cholera, dobre to gówno. Ten kod i tak nie zadziałał. Pasuje do telefonu, ale nie do drzwi. 162 

Moje słowa sprawiają, że się wzdryga i wydaje się otrząsać z zamroczenia, ma szeroko otwarte oczy i gwałtownie mruga.  Nie mogę uwierzyć, że o mało co nie uprawiałam z tobą seksu. Ignorując jej słowa, zjadam kolejny kęs mojej pysznej jak cholera kanapki z kurczakiem.  Zdobędę dla ciebie ten kod. Jej oczy zaglądają w moje, a pulchne usta otwierają się.  Zdobędziesz? W jaki sposób? Przekrzywiam szyję, zanim napotykam jej oczy z poważnym spojrzeniem.  Będę uważny. Logan jest skryty, ale ja jestem czujny. Daj mi trochę czasu. Kiwa głową, mały uśmiech igra jej na ustach.  Dziękuję ci.  Jeszcze nie dziękuj  mówię z ponurym śmiechem.  Będziesz mi dłużna przez jakiś czas.  Na pewno będzie mi winna więcej de-mi-coś-po-hiszpańsku kanapek. To cholernie pewne.  Tylko jeszcze nie zdecydowałem, czego chcę. I uśmiech znika. Moje serce grzmi w piersi i jestem na haju od władzy, jaką nad nią mam. Na zajebiście dużym haju. Co mogę powiedzieć? Ciężko przełamać stare nawyki.

***  Jak się masz, stary? Rhodes nie unosi wzroku znad podłogi. Łokcie wsparte ma na kolanach, a spojrzenie skupia na dywanie.  W porządku. Ale nie jest w porządku. Mój przyjaciel po trochu traci rozum. Jak mógłby nie? Nie wrócił do pracy i nie jestem pewien, czy kiedykolwiek będzie gotowy.  Gdzie Amethyst?  pytam, kiedy zaglądam do kuchni.  Poszła po coś do jedzenia. W zamrażarce lokalizuję butelkę wódki i parę kieliszków, potem wracam do salonu. Nie rozmawiamy, gdy je napełniam. 163 

 Och  mówi nieobecny, kiedy przechyla kieliszek.  Sprawdziłem z tatą tę rurę. To definitywnie komercyjna działka. Używają ich w wielu komercyjnych nieruchomościach tutaj w górach, ponieważ są grube i solidne oraz wytrzymują kiepskie warunki pogodowe. Jednak nie rozumiem, dlaczego miałaby się znaleźć w domu Logana. Mrużę na niego oczy, kiedy przełykam zimną ciecz, która pali jak cholera.  Hmmm. Ja też nie rozumiem.  Wiesz, kto mógłby to wiedzieć, prawda?  pyta, kiedy przesuwa kieliszek po stole.  Donovan Jayne. Obawiam się, że będę musiał z nim porozmawiać. Posiadanie go w pobliżu jest kurewsko przygnębiające. Minął tydzień, odkąd widziałem go po raz ostatni, pomimo że miałem obowiązek go śledzić. Nie jestem nawet pewien, czy chociaż wyszedł z mieszkania.  Czemu? Bo zna się na nieruchomościach komercyjnych? Potrząsa głową.  Nie, ponieważ zna Logana. Nadal rozważam jego słowa i postanawiam, że porozmawiam z nim jutro w kurorcie, kiedy otwierają się frontowe drzwi. Wchodzi Amethyst z ramionami przeładowanymi torbami. Gdy mnie dostrzega, jej oczy lśnią, a usta wyginają się w zapierającym dech uśmiechu. Cały ten tygodniowy stres zdaje się znikać w jej obecności.  Miło cię tutaj widzieć, Kaspy  świergocze, kiedy wnosi torby do kuchni. Wstaję z kanapy i podchodzę do niej jak lew polujący na antylopę.  Znalazłeś to, czego szukałeś w tych aktach?  Zerka przez ramię, żeby upewnić się, że Rhodes nie słyszy.  Na Nadię i o tym, co myślisz, że może wiedzieć o twojej siostrze?  Nie  chrypię.  Ale dużo czasu spędzam u nich w domu i planuję zdobyć odpowiedzi. Uśmiecha się.  Daj znać, gdybym mogła pomóc.  Masz wystarczająco na głowie. Nie martw się o mnie.  Opieram biodro o blat i obserwuję, jak rozpakowuje torby.  Jak się masz, tak w ogóle? Co z nim?  pytam przyciszonym tonem.  Wygląda jak gówno. 164 

Jej uśmiech opada i natychmiastowo żałuję, że spytałem. Ustawia torby na blacie i wyciąga talerze. Dziś założyła dopasowaną, czarną, swetrową sukienkę i seksowne jak skurwysyn długie skarpety, wystające zza kozaków do kolan. Blond włosy są zaplecione w luźny warkocz na boku. Ta kobieta jest seksowna i słodka, wszystko to w jednym opakowaniu. Kaspy z pewnością lubi to opakowanie.  Z nim w porządku. Ja mam się dobrze. Poradzimy sobie, po prostu przez większość czasu staram się być dla niego silna. Marszczę brwi i sięgam po jej rękę. Kiedy wślizguje się w moją wyciągniętą dłoń, przyciągam ją do siebie. W chwili, gdy mocno ją przytulam, cicho szlocha. Wyciskając pocałunek na jej włosach, mruczę:  Przy mnie nie musisz być silna. Wiem, że sobie poradzisz. Czuję powietrze opuszczające jej ciało, gdy opada na mnie, jej twarz jest zakopana w mojej piersi. Wdycham zapach jej włosów, kiedy opuszkami palców głaszczę ją po plecach. Po kilku minutach przestaje płakać i podnosi głowę, żeby spojrzeć na mnie. Policzki ma rumiane i mokre. Czubek nosa czerwony i pasuje do przekrwionych od płaczu oczu. Ale to na jej ustach się skupiam… pulchnych, lśniących ustach, rozchylonych na tyle, by uwidocznić dwa przednie zęby. Pochylając się, wyciskam na jej wargach delikatny pocałunek. Gdy chcę go pogłębić, uśmiecha się przy moich ustach i odsuwa.  Zabierz mnie na prawdziwą randkę, a dostaniesz prawdziwy pocałunek. Z tym odwraca się ode mnie i zaczyna nakładać jedzenie, jej tyłek kołysze się przy każdym ruchu. Jeśli randka załatwi prawdziwy pocałunek, zastanawiam się, za co znajdę się głęboko w jej cipce.

***  Jak się miewa Rhodes?  pyta Logan, kiedy siada na krześle naprzeciw mojego biurka.

165 

Drapię się po kilkudniowym zaroście, zanim napotykam jego spojrzenie.  Jest tutaj. Nie mówi za wiele, ale przez cały dzień nie wstaje od biurka, pracując nad zaległymi sprawami.  To zrozumiałe  mamrocze, patrząc na pióro  to samo, którym pieprzył Nadię.  Nic na Donovana? Co on kombinuje? Krzyżując ręce na piersi, pochylam się na krześle i unoszę na niego brew.  Co się z wami stało? Przyjaźniliście się od wieków, a potem pewnego dnia tak po prostu przestaliście ze sobą rozmawiać? Błysk gniewu lśni w jego oczach, zanim maskuje go wyrazem opanowania i wyrywa moje pióro z podstawki. Z rozdrażnieniem obserwuję, jak się nim bawi.  Odkąd pojawiła się Nadia, zszedł na dalszy plan. Trochę ciężko przyjaźnić się z kimś, kto ma obsesję na punkcie swojej pasierbicy. Nie minęło wiele czasu, nim zaczęliśmy się o to kłócić. Poza tym ostatnio oboje jesteśmy zajęci.  Więc przestałeś z nim rozmawiać, ale potem postanowiłeś żyć na kocią łapę z jego pasierbicą za jego plecami? Przepraszam za słownictwo, szefie, ale to pojebane. Śmieje się, chłodno i bez humoru.  Zakomunikował to. Przewracam oczami, gdy pogodne usposobienie Amethyst staje w wejściu. Na chwilę zapominam o dupku naprzeciwko mnie, bo ogarnia mnie jej światło.  Przepraszam, że przerywam  mówi z uśmiechem  ale chciałam się tylko przywitać. Przyszłam sprawdzić, co u Jasona i pomyślałam, że wpadnę zobaczyć się również z tobą. Logan przeczyszcza gardło, a ja unoszę głowę, aby zobaczyć, jak oślepia ją jednym ze swoich charakterystycznych, czarujących uśmieszków, który rozbraja każdą kobietę w mieście. Rozpala się we mnie zazdrość, a złość rozprzestrzenia jak niekontrolowany ogień.  Nazywam się Amethyst Gardner. Szwagierka Jasona Rhodesa. A ty to?  dopytuje, jej oczy błyszczą.  Komendant Logan Baldwin. Miło cię poznać, ślicznotko.  Mruga do niej oraz przyjmuje jej rękę i zbyt długo nią potrząsa.

166 

Podrywam się i obchodzę biurko. Jej ręka zmuszona jest puścić jego, kiedy wciągam ją w niedźwiedzi uścisk. Słodki chichot wypełnia pomieszczenie, a gdy zerkam na Logana, ma niewzruszony wyraz twarzy. Ale przez zaciśniętą szczękę mogę powiedzieć, że jest wkurzony, że ma własne zdanie. Ma? Własne zdanie? Coś ode mnie emanuje. Duma. Instynkt opiekuńczy. Cholera, może nawet zaborczość. Cokolwiek to jest, nie chcę, by jej dotykał. Czy, kurwa, patrzył na nią. Od progu rozchodzi się chrząknięcie i puszczam ją, aby znaleźć Donovana Jayne stojącego w przejściu z pełnym samozadowolenia uśmieszkiem na twarzy. Gderanie Logana podpowiada mi, że nie jest zadowolony z zobaczenia go.  Po co przyszedłeś?  rzuca Logan. Donovan wchodzi do mojego biura, za nim idzie burmistrz Lee Dunaway.  Komendancie  mówi Donovan z uśmieszkiem  burmistrz i ja sprawdzaliśmy obiekty komercyjne, gdy zapytał, czy wybierasz się dziś na jego urodziny w moim hotelu. Powiedziałem, że pewnie jesteś zbyt zajęty z moją Nadią, aby przyjść, ale i tak się zatrzymaliśmy, by cię zaprosić. Logan wstaje i zauważam toczącą się w nim wojnę  wojnę między byciem Panem Fałszywym Dupkiem a chęcią oderwania Donovanowi głowy.  Komendancie  mówi Lee, podając mojemu przełożonemu rękę.  Byłoby mi miło, gdybyś zjawił się ze swoją narzeczoną na moim przyjęciu w Aspen Pine Lodge. Zaczyna się wieczorem, o siódmej. Będzie kolacja, drinki i tańce. Melena chciałaby poznać panienkę Jayne. Wiesz, że zawsze próbuję zaciągnąć kobiety z miasta do pomocy przy charytatywnych imprezach, które organizuje. To byłaby przyjemność, gdybyście przyszli. Do licha! Poruczniku, ty i twoja dziewczyna też jesteście mile widziani. Poproszę o zarezerwowanie miejsc przy moim stoliku dla was wszystkich. Co powiecie? Fałszywy uśmiech Logana opada, kiedy rozważa zaproszenie burmistrza. Nie lubi dzielić się Nadią, ale jest też wystarczająco mądry, by mieć świadomość, że trzymanie jej w ukryciu wzbudzi podejrzenia. A jeśli ktoś wpadnie na to, że ją

167 

bije, jego reputacja w mieście jako porządnego szefa policji zostanie zmieszana z pieprzonym błotem.  To tak na ostatnią chwilę, ale jestem pewien, że się pojawimy  odpiera Logan z napiętym uśmiechem.  A ja bym tego nie przegapił, sir.  Sięgam po dłoń Amethyst i ściskam ją.  Chciałabyś ze mną pójść? Oferuje mi niepewny uśmiech, a ja decyduję, że jest to moja najulubieńsza rzecz na świecie. Jej uśmiech. W pomieszczeniu pełnym ludzi, w których pobliżu nie mam nastroju przebywać, tłumi ich wszystkich swoim słodkim uśmiechem.  Czy to randka, poruczniku?  pyta z uniesioną brwią. Pomimo jej uśmiechu, wyczuwam w niej smutek. Praktycznie napływa od niej falami. Nadal ubolewa nad stratą Ashley. Chcę ją przytulić i ignorować świat wokół nas, dopóki jej cierpienie nie zmniejszy się. Patrząc na Logana, ciesząc się jego wkurzonym spojrzeniem, odpowiadam jej:  Wiem, że pewnie nie masz nastroju na imprezę, ale chciałbym, byś ze mną poszła. A kto wie, może nawiążesz tu nowe znajomości. Nadia jest w podobnym wieku. Kiedy spoglądam na nią, iskra zrozumienia rozbłyska w jej oczach. Akta. Plan. Ona chce pomóc.  Z chęcią wyrwę się z domu na wieczór. A więc randka. Ukazując jej wdzięczny wyraz twarzy, znowu ściskam jej dłoń.  Przyjadę po ciebie o szóstej.

***  Donovan jest wścibskim kutasem  narzeka Logan, gdy popycha w moją stronę akta. Dunaway ma gdzieś, czy będę tam, czy nie. Ale Donovan coś knuje. Chcę, żebyś obserwował go na tej imprezie. Prawdopodobnie spróbuje dostać się do Nadii. Jego oczy zachmurzają się na wspomnienie jej imienia. Wyciąga telefon z kieszeni i wstukuje te same sześć cyfr co poprzednio. Nie jestem pewien, co jego 168 

komórka kontroluje, ale ma to coś wspólnego z Nadią. Ostatnio moja nienawiść do niej prawie wygasła. Teraz, kiedy spędziłem z nią trochę czasu, zaczyna mi jej być żal. Co, jeśli to Kasey byłaby na jej miejscu? Zabiłbym Logana za każde krzywe spojrzenie na nią. Ale Nadia? Są w tym samym wieku. Obydwie o ognistym, silnym usposobieniu. Dwie kobiety, które przyciągają niewłaściwych mężczyzn. Nie jestem pewny, czemu moja nienawiść się zmniejszyła, ale tak się stało. Trzymałem się jej tak długo, że bez niej czuję się pusty i niekompletny. Być może to Amethyst jest tą, która czyni zbyt trudnym pozostanie w cieniu, gdy zostałem oślepiony jej światłem. Moje serce po prostu nie czuje już tego w stu procentach. Logan spieprzył ją tak, że nie da się jej naprawić. Nie wspominając, że spędziła ostatnią dekadę poszukując mojej siostry. Może nie jest taką diablicą, za jaką ją miałem. I ta myśl pieprzy mi w głowie.  Nie możesz trzymać ich z daleka od siebie przez wieczność  mówię mu otwarcie.  Ona jest jego rodziną, a on jest uparty jak diabli. Naprawdę myślisz, że będzie siedział bezczynnie, podczas gdy ty będziesz czarował i żenił się z nią? Łapie się u nasady nosa i chrząka, z frustracji marszczy czoło.  Nie ufam, że nie będzie próbował i namawiał ją do trzymania się ode mnie z daleka. Ona nie odejdzie, ale on będzie się starał. Wzruszając ramionami, opieram się o krzesło, przyszpilając go poważnym spojrzeniem.  Jesteś dla niej dobry? Skurwiel ma czelność się uśmiechnąć.  Dałem jej więcej, niż mogłaby zamarzyć. Nadia się nigdzie nie wybiera. Ale Donovan jest wystarczająco głupi, by mimo wszystko spróbować, a to wkurza mnie jak cholera.  Hmmm. Zmienia temat.  Rozmawiałem z prokuratorem okręgowym o Daleʹu. Wygrana sprawa. Z jego poprzednim wyrokiem, kilkoma notowaniami i wypadkiem, w którym zabił 169 

ciężarną żonę Rhodesa oraz bywalczynię barów Ginę Ratliff, zgnije w więzieniu. Jak się trzyma twoja mama? Zaciskam zęby, chciałem udusić Daleʹa za to, co zrobił, ale nigdy nie było okazji. Więzienie wydaje się zbyt łagodne po wszystkim, co zrobił.  W porządku. Rozmawiałem z nią przez telefon parę razy w tym tygodniu. Wszystko co robi to odtwarzanie tej całej wcześniejszej kłótni, jakby wypadek był w jakiś sposób jej winą. Dzięki, kurwa, że trzyma się z dala od The Lounge. Chyba ma depresję, ale po jakimś czasie bez niego w pobliżu może weźmie się w garść.  Co z Rhodesem?  pyta.  Nie ma do ciebie żalu? Marszcząc brwi, potrząsam głową.  Nie, wie jak bardzo nienawidzę tego dupka. Chce po prostu sprawiedliwości dla swojej żony i dziecka. Mój telefon pika i podnoszę go, by zobaczyć, że mam SMS-a od Amethyst. Ames: Spróbuję zaprzyjaźnić się z nią dzisiaj, kiedy ją poznam… Zapoluję na informacje o twojej siostrze. Jej wiadomość przełamuje moją spokojną postawę i szybko odpisuję. Ja: Odpuść, A. W końcu i tak dostanę odpowiedzi. Logan, zauważając, że jestem rozproszony, obraca się na krześle do sejfu za swoim biurkiem. Zza telefonu dostrzegam, jak wprowadza sześć cyfr… sześć cyfr, które wstukiwał do telefonu. Wpisywane od tyłu, by być dokładnym. Moim pierwszym odruchem jest pojechanie prosto do Nadii i wypróbowanie kodu. Ale część mnie, dawny ja, nadal chce czegoś w zamian. Niekoniecznie ją pieprzyć czy nawet zniszczyć, ale naprawdę chcę, by zapamiętała coś z tego dnia. Cokolwiek. Ames: Czarna czy czerwona? Jestem w sklepie i próbuję wybrać sukienkę.

170 

Odrywam wzrok od telefonu i widzę, jak przekłada dokument, żeby wyjąć niewielką garść studolarowych banknotów. Po tym, jak odkłada plik na miejsce, zamyka sejf i unosi głowę, by spojrzeć na mnie. Ale moje oczy z powrotem są na telefonie, kiedy odpowiadam Amethyst. Ja: Którakolwiek odsłania więcej skóry… Logan przeczyszcza gardło i zwęża na mnie oczy. Ciekawość go zabija. Jest wypisana na całej jego twarzy  wścibsko próbuje przeczytać, co wyświetla mi się na ekranie. Wsuwając telefon do przedniej kieszeni, unoszę na niego brew.  O co chodzi z tymi pieniędzmi? Chrząka, kiedy wstaje i chowa je do kieszeni.  Nadia będzie potrzebowała czegoś do ubrania. Mam zamiar zabrać ją na zakupy. Chcę, żebyś poobserwował Donovana przed tą imprezą. Upewnij się, że nie planuje nic głupiego.  Wskazuje ręką w stronę drzwi i pojmuję wskazówkę, że mam wyjść.  Donovan zawsze coś kombinuje. Lubi wygrywać  mówię, kiedy idziemy do wyjścia z jego biura. Zamyka za sobą drzwi i blokuje je.  Cóż, ja też  mówi z uśmieszkiem.  I tym razem to ja wygram.

*** Donovan wychodzi z mieszkania, gniewne spojrzenie zniekształca mu rysy twarzy, gdy zbliża się do mojego auta. Kiedy stuka w okno, opuszczam szybę.  Nie uważasz, że powinieneś iść przygotowywać się na przyjęcie, zamiast śledzić przez cały dzień mój tyłek? Ten skurwiel nie ma większych zmartwień niż ja?  żąda i krzyżuje ramiona na piersi.  Poza tym myślałem, że rozmawialiśmy o tym. Powiedziałeś, że mi pomożesz.  Nie, powiedziałem, że zobaczę, co mogę zrobić. W każdym razie właśnie miałem pójść się przebrać i jechać po Amethyst. On jest moim szefem, Donovan  mówię do niego ze wzruszeniem ramion.  Muszę robić, co mi każe. 171 

Pochyla się do mojego samochodu i patrzy gniewnie.  Dobra. Cokolwiek. To nie ma znaczenia, ponieważ mam plan. Moje brwi unoszą się.  Jaki plan?  Muszę złapać ją samą, bym mógł z nią porozmawiać. Logan dostał się do jej głowy, a ja chcę się dowiedzieć, co na nią ma. Jeśli to jakiś pieprzony szantaż, zapłacę mu. Zrobię wszystko, co konieczne, żeby wyciągnąć ją spod jego dachu i odzyskać.  Zaczyna krążyć przy moim samochodzie.  Wątpię, by ją szantażował  mówię ostrożnie  ale widziałem ich razem. Jest zaborczy. Myślisz, że ją krzywdzi? Zrobiłem to. Włożyłem kij w mrowisko. Wzrok Donovana przeskakuje do mojego z morderczym spojrzeniem.  Co powiedziałeś? Wiesz coś, czego mi nie mówisz? Położył na niej pieprzone łapy?  warczy ze złością, jego ramiona falują z każdym oddechem, jaki bierze.  Więc pomóż mi. Jeśli ma chociaż siniaka…  Nie mówię, że ją krzywdzi  kłamię.  Ale pytam: Co jeśli? Syczy.  Wtedy go, kurwa, zabiję.  Nie możesz go zabić. I nie mów tego policjantowi, chłopie.  Kręcę głową i wyciągam telefon. Przeskakując do zdjęcia rury, pokazuję mu je.  Po co miałby mieć to w domu? Donovan chwyta mój telefon, a jego oczy zwężają się, gdy z bliska studiuje rurę.  To rodzaj rur, które doprowadzają zapasy wody to tego kurortu i dużych komercjalnych nieruchomości, jak hotele i sieci sklepów. Znajduje się za ścianą? Potakuję i wyciągam rękę. Umieszcza telefon w mojej dłoni i wzdycha.  Czemu, do kurwy, ma takie coś w swoim domu? Wzruszając ramionami, chowam telefon i spoglądam na niego. Wraca do krążenia przy samochodzie.  Miałem nadzieję, że to ty będziesz znał odpowiedź. Nadia wspomniała coś o Loganie karzącym ją wodą. Coś dzieje się też w piwnicy. Jest zablokowana klawiaturą numeryczną. Nadia bardzo chce się tam dostać. 172 

Chcę nadmienić, że była gotowa rozłożyć nogi, by zdobyć kod, ale wydaje się niewłaściwe drażnienie niedźwiedzia, gdy jest pięć sekund od zamordowania Logana Baldwina, wnioskując po ognistym odcieniu purpury na jego twarzy oraz sposobie, w jaki żyłka pulsuje mu na czole.  To kurewsko bezsensowne. Wiedziałem, że powinienem był wyciągnąć ją stamtąd, gdy miałem okazję. Jezu, muszę jej przemówić do cholernego rozumu, Kasper. Potrzebuję, byś dzisiaj odwrócił uwagę Logana. Odciągnę ją i wydobędę z niej informacje. Proszę, pomóż mi  błaga. Jego niebieskie oczy ciemnieją ze złości.  To ważne.  Co dostanę w zamian? Nie chcę twoich pieniędzy. Wygląda, jak gdyby mu ulżyło, że chociaż rozważam ten pomysł.  Dam ci każdą wskazówkę, każdy kontakt, każdy szczegół, jakie odkryliśmy przez zeszłą dekadę w sprawie porwania twojej siostry. Nie mogę obiecać, że będzie tam tego dużo, ale Nadia spędziła większą część ostatnich dziesięciu lat na spotkaniach z Loganem, żeby dać mu więcej informacji w nadziei, że doprowadzi to do czegoś pożytecznego.  Brednie  mówię z nieprzyjemnym śmiechem i kręcę głową.  Widziałem akta. Kilka razy. Nie dodano tam żadnych nowych szczegółów. Dokument nie był ruszany przez cały ten czas. Marszczy brwi, gdy patrzy na mnie z niedowierzaniem.  Byłem z nią kilka razy i słyszałem, jak relacjonuje rzeczy, które zapamiętała. Nawet poszliśmy na jedną wizytę do hipnoterapeutki w Vegas. Pomogła jej przypomnieć sobie jakieś szczegóły. Po tym wróciliśmy tutaj i pojechaliśmy prosto do Logana. To wszystko jest w aktach. Albo powinno w nich być. Moje serce wali, a dłonie się pocą.  Myślisz, że Logan mógłby mieć osobne akta na moją siostrę? Do których nie mam dostępu.  Wszystko, o czym potrafię myśleć to sejf w jego biurze. Jeden dokument leżący na stosie pieniędzy, a teraz zwariuję z potrzeby dowiedzenia się, co w nim jest.  Logan może być królem tego miasta  mówi z chłodnym zgryzem w głosie  ale nie jest święty. Zaufaj mi, stary.

173 

Patrzymy na siebie przez moment, zanim potakuję.  Dobra. Załatwię ci tę twoją chwilę na imprezie. Ale jutro sprawdzę, czy istnieją osobne dokumenty na moją siostrę. Jeśli wciskasz mi kit, przysięgam na Boga, będzie ci przykro. Uśmiecha się, nim sprintem biegnie do swojego samochodu, wołając przez ramię:  Nie wciskam ci kitu, Kasper. Dziękuję.

174 

R O Z D Z I A Ł 14 Nadia

 Nie  Znudzony głos Logana gra mi na nerwach. Przymierzyłam połowę sklepu i nic go nie zadowoliło.  Dlaczego nie?  domagam się w irytacji. Odrywa wzrok od ekranu telefonu i spogląda na mnie. Złość błyska w jego oczach. Od razu nienawidzę się za naskakiwanie na niego.  Bo pokazuje za dużo  mówi niskim, ciętym głosem. Wypuszczam westchnienie i wzruszam ramionami w rozdrażnieniu.  To głupie  cedzę przez zęby i zamaszyście otwieram drzwi do przymierzalni. Ledwo co wchodzę do środka, kiedy silny chwyt zaciska się na moim bicepsie. Logan wciąga mnie do pomieszczenia i blokuje za sobą drzwi. Jego oczy są wypełnione furią, kiedy napotykają moje. Jestem ogłuszona ciszą, zastanawiając się czy uderzy mnie z tymi wszystkimi ludźmi w pobliżu. Ale na szczęście nie robi tego.  Na kolana  syczy przez zęby.  Już. Delikatnie potrząsam głową.  Ale co, jeśli ktoś usłyszy? Brutalnie wbija palce w moje gardło i spogląda na mnie. Gdy mówi, tryska we mnie śliną.  Gówno mnie obchodzi czy usłyszą, czy nie.  Ale… Szybko urywam, gdy chwyta moje gardło. Moje palce zaciskają się na jego nadgarstku, ale z łatwością unosi mnie nad ziemię, ucieka mu warknięcie.  Ale nic. W przypadku gdybyś zapomniała, laleczko, mogę zrujnować ci życie jednym wciśnięciem guzika. Nie wkurwiaj mnie. Teraz na kolana i ssij mojego fiuta. Przytakuję najlepiej jak mogę, aż mnie wypuszcza. Mam zawroty głowy i trzęsę się, ale opadam na kolana. Nadal ma na sobie spodnie od munduru. Jego erekcja jest gruba i napiera na materiał. Szybko go uwalniam. W momencie, gdy 175 

jego penis wyskakuje, podsuwa mi go. Nie tracąc sekundy, przesuwam językiem po końcówce, zanim zjeżdżam ustami w dół jego twardości. Obiema dłońmi łapie moje włosy i wplątuje palce w kosmyki. Oddychając przez nos, staram się rozluźnić gardło, ponieważ wiem, co zrobi. Bez ostrzeżenia pcha swojego fiuta głęboko do mojego gardła. Nauczyłam się tego o Loganie, nie zwalczysz tego. Zrobisz cokolwiek będzie trzeba, by go pospieszyć. Łzy spływają po moich policzkach i opadają na szczękę, gdy pieprzy moje gardło. Co jakiś czas mam chęć zwymiotować, ale rozpraszam się, bawiąc się jego jądrami. Cokolwiek to przyspieszy i sprawi, że dojdzie.  Tak  warczy i narzuca tempo. Moje zęby drasnęły jego fiuta, ale nie wydaje się, żeby miał coś przeciwko. Ślina spływa mi po brodzie. Siniak zaczyna się formować w tyle mojego gardła, gdzie końcówka jego kutasa boleśnie uderza z każdym pchnięciem. Wydaje cichy jęk, sekundę przed eksplodowaniem mi w ustach. Tryska w moim gardle. Przełykam jego orgazm, starając się go pospieszyć, żeby wyszedł z moich ust. Kiedy jego fiut przestaje drgać, wysuwa się ze mnie, wyplątując palce z moich włosów i klepiąc mnie po głowie.  Dobra dziewczynka  mówi z chichotem, kiedy chowa się w spodniach.  Teraz przymierz czerwoną. Wstaję i próbuję nie zadrżeć. Jednak gdy miga mi moje odbicie w lustrze, dygoczę. Wyglądam jak gówno. Moje włosy są potargane i starczą w każdą stronę. Czarny tusz do rzęs, który wcześniej nałożyłam, jest rozmazany na policzkach. A zabarwiona krwią ślina spływa mi po brodzie. Jak długo to będzie trwało? Kaper pracuje nad odpowiedziami, ale nie dostatecznie szybko. Muszę prędko wynosić się z tego piekła. Bo pewnego dnia nie przetrwam jego nieustannej brutalności.  Pospiesz się. Nie mamy całego dnia. Potakuję, gdy odblokowuje drzwi i otwiera je, aby wyjść. Kiedy napotykam przestraszone, niemal fioletowe oczy pięknej blondynki, przeszywa mnie panika. Ona nie może mnie takiej zobaczyć. Nikt nie może.  Komendant Baldwin?  Jej oczy nadal mnie badają.

176 

Jego ramiona się napinają i rzuca mi nikczemne spojrzenie, nim powraca do swojego uroku.  No proszę, czy to nie moja ulubiona dziewczyna porucznika Amethyst? Wybierasz sukienkę na dzisiejsze przyjęcie?  Już mam. Szukam pasujących butów  mówi z potaknięciem, ale wtedy odwraca się, by powiedzieć do mnie:  Wszystko w porządku? Jestem Amethyst, ale możesz mówić mi Ames. Ty to Nadia Jayne? Moje oczy rozszerzają się, a Logan posyła mi ostrzegawcze spojrzenie. To, które mówi: Napraw to gówno albo zabiję cię gołymi rękoma, kiedy dotrzemy do domu. Przełykam łzy i daję jej chwiejny uśmiech.  W porządku. Ostatnio trochę przytyłam i nic nie wygląda na mnie dobrze. To po prostu denerwujące. Jednak bardzo miło cię poznać. Ames potrząsa moją dłonią i uśmiecha się do mnie łagodnie.  Widziałam elegancką, czarną sukienkę, zakładają ją właśnie na manekina. Wyglądałaby na tobie świetnie. Komendancie, powinieneś ją dla niej przynieść. Ma marszczenia w pasie i ukrywa niedoskonałości, ma wstążkę w talii. Nie, żebyś musiała się tym martwić. Masz świetną figurę, ale możesz poczuć się pewniej w tej dopasowanej wersji. Logan pozostaje całkowicie nieruchomo, ale daję mu pospieszne skinięcie. Oczami obiecuję mu, że go nie zdradzę. Gdy jest usatysfakcjonowany, odchodzi. Ames nie traci czasu.  Ty krwawisz  szepcze i przyciąga mnie do szybkiego uścisku.  Czy ten dupek cię krzywdzi? Gwałtownie potrząsam głową.  Nie. Nasze oczy się spotykają i marszczy brwi.  Kłamiesz.  Po prostu idź, proszę.  Przepraszam  szepcze. Nie chciałam się mieszać. Po prostu wyglądasz, jakbyś została przeciągnięta dookoła za włosy. Mam tendencję do wtrącania się w nie swoje sprawy. Dam ci mój numer. Gmera w torebce, dopóki nie znajduje skrawka kartki i długopisu. Szybko zapisuje dane i wciska mi papier w dłoń.  Po prostu to schowaj. Jeżeli będziesz 177 

mnie potrzebowała, zadzwoń. Porozmawiamy więcej na przyjęciu. Wkrótce się tu przeprowadzam i z chęcią zjadłabym z tobą lunch albo coś. Zaciskam w pięści numer i potakuję.  Może i tak. Dziękuję.  Za co dziękujesz?  pyta Logan z chłodnym zgryzem w głosie. Podaje mi sukienkę na wieszaku i sięgam po nią drżącą dłonią.  Zaprosiła mnie kiedyś na lunch  mówię mu szybko. Spogląda pomiędzy nami. Ames uśmiecha się do niego niewinnie. Dziękuję Bogu, że potrafi znieść napięty nastrój Logana i nie próbuje się dalej narzucać.  Hmm  mruczy.  Może będzie to w porządku.  Chodźmy, chcę zobaczyć jak ona wygląda  mówi Ames z roztrzepaniem, które wiem, że jest udawane na moją korzyść. Nawet klaszcze w ekscytacji. Ames rozbraja Logana i jestem za to wdzięczna. Kiedy wychodzą, podsłuchuję, jak opowiada mu o wszystkim, co związane jest z minerałami. On chrząka w odpowiedzi. Logan normalnie jest dużo bardziej charyzmatyczny, jednak nadal jest wkurzony przez naszą kłótnię i niespodziane spotkanie. Wiem, że później za to zapłacę. Gdy się przebieram, uznaję, że jest najładniejszą sukienką. Ma też rękawy do łokcia, co zadowoli Logana.  Co myślicie? Oczy Logana taksują mnie pospiesznie i ze średnim zainteresowaniem. Ale Ames podskakuje na obcasach.  Ta! Prawda, komendancie? Jest oszałamiająca i podkreśla twoje seksowne ciałko. Uwielbiam ją. Totalnie powinnaś ją wziąć!  Podoba mi się  zgadza się z napiętym uśmiechem.  Chodźmy już. Czas ucieka, a ty nadal musisz się przygotować. Ames ponownie mnie obejmuje i szybko przytula się do boku Logana, nim odskakuje, by znaleźć buty pasujące do jej sukienki. Gdy Logan zabiera sukienkę do kasy, spojrzenia moje i Amethyst się napotykają. Jej twarz jest poważna i daje mi skinięcie. Nie muszę słyszeć jej słów, bo czuję je. Jestem po twojej stronie. I wiem wszystko o tym pojebie.

178 

*** Logan ściska moją rękę, gdy zbliżamy się do grupy ludzi. Nie jest to czuły, miłosny uścisk. Jest to ostrzeżenie. I, a niech to, przyjmuję je. Błyskam do niego znaczącym uśmieszkiem, zanim przenoszę uwagę na ludzi, z którymi idziemy się przywitać. Ames wygląda cudnie w czerwonej, wyszywanej cekinami, koktajlowej sukience. Za nią dostrzegam Kaspra, świetnie wyglądającego w smokingu. Nadal jest poważny i powściągliwy. Gdy nasze oczy się spotykają, marszczy brwi. Ames nachyla się do niego i szepcze mu coś, co sprawia, że się odpręża.  Czyż to nie komendant Logan Baldwin i jego olśniewająca przyszła żona  mówi solidnie zbudowany mężczyzna z zaróżowionymi policzkami oraz siwymi wąsami.  Jestem burmistrz Dunaway, ale możesz mi mówić Lee. Proszę, poznaj też moją żonę, Melenę. Melena, kobieta o krągłej twarzy i siwych włosach, szybko podchodzi oraz mnie przytula.  Kochana, jesteś całkowicie olśniewająca. Widzę, że przyciągasz uwagę wszystkich uczestników przyjęcia. Jesteś Meksykanką, skarbie? Uśmiecham się i kręcę głową.  Pochodzę z Argentyny, ale to Colorado jest teraz moim domem. Chwilę rozmawiamy, Logan przez cały czas trzyma dłoń na moim krzyżu. Trzyma mnie blisko i równocześnie pokazuje wszystkim, do kogo należę. Uwaga Kaspra pozostaje skupiona na nas, dopóki Ames nie odciąga go, żeby zatańczyć. Tak szybko jak zaczyna się piosenka, powstaje ból w mojej piersi. „Ainʹt That a Kick in the Head” Deana Martina. Piosenka, która przypomina mi o nim.  Wierzę, że to nasza piosenka  głęboki głos rozbrzmiewa za mną. Motyle ożywają w moim brzuchu i nie mogę powstrzymać uśmiechu, który formuje mi się na ustach.  Logan, chciałbym zatańczyć z Nadią. Ty powinieneś poprosić do tańca Melenę. Nie daje Loganowi szansy na odpowiedź, nim łapie mnie za rękę i odciąga. Moje serce wali w piersi ze zmartwienia, jak to wkurzy Logana, ale odmawiam 179 

spojrzenia na niego. Z pewnością mogę skraść moment z Donovanem. Jesteśmy bezpieczni w obecności tych wszystkich ludzi. Gdy docieramy do parkietu, Donovan owija mnie ramionami i przytula do siebie. Jego zapach odgania mój smutek i stres. Przez chwilę wspominam dobre czasy.

 To moja ulubiona piosenka mówi z chichotem.  Ale nie jest to rock z lat siedemdziesiątych  wzdycham z udawanym szokiem. Mruga.  Nie zawsze jestem tak przewidywalny. Moja mama śpiewała tę piosenkę, kiedy piekła. Wiążę ją z dobrymi rzeczami w moim życiu. Mamą i domowymi, czekoladowymi ciastkami oraz dwoma zachłannymi chłopcami. Jesteśmy nadzy i splątani ze sobą, ale z jakiegoś powodu chcę zatańczyć. Chcę, żeby wiązał tę piosenkę również ze mną. Chcę być częścią tych dobrych rzeczy.  Zatańcz ze mną, zachłanny chłopcze  droczę się, kiedy przysiadam na zgiętych kolanach. Mruga i posyła mi krzywy uśmiech. Chłopięce uśmiechy Donovana, tak dalekie od poważnego biznesmena, którym musi być przez większość dni, są moimi ulubionymi. Chcę je zabutelkować i zatrzymać dla siebie. Co w gruncie rzeczy robię, bo nasz związek pozostał sekretem, a on uśmiecha się tak tylko do mnie.

 Spróbuj nadążyć  mówi z wyższością. Uderzam go, ale on już ściąga mnie z łóżka na podłogę. Zsuwa dłonie po moich nagich plecach i zaciska na pupie. Z jego ciepłym ciałem przyciśniętym do mojego, gdy kołyszemy się do muzyki, wzdycham uszczęśliwiona. Życie nie mogłoby być doskonalsze.

 Kiedy zrozumiałeś, że mnie kochasz? Sztywnieje w moich ramionach, ale nie odpowiada. Kiedy unoszę głowę, jego niebieskie oczy są smutne. Niemal zawstydzone.

 Donovan  mruczę i nachylam się, by go pocałować.  Coś nie tak? Jego usta spotykają moje i całuje mnie głęboko. Gdy z ociąganiem nasze wargi odrywają się od siebie, spogląda na mnie z błyskiem strachu w oczach. 180 

 Co, jeśli mam sekret tak okropny… tak straszny… że znienawidziłabyś mnie, gdybyś wiedziała? Donovan jest dobrym człowiekiem. Nigdy bym go nie znienawidziła, bez względu na to, jakie szkielety wiszą w jego szafie.

 Jesteś moją drugą połówką, Donovan. Nic nie zabierze mnie od ciebie. Nic. Cokolwiek to jest, poradzimy sobie. Przysięgam. Opiera swoje czoło o moje.  Lepiej usiądźmy. Piosenka się kończy i czuję, że całe to szczęście jest zagrożone tym, co ma zamiar powiedzieć. Ale obiecałam mu, że wysłucham. I wysłucham. Zaszliśmy za daleko, by cokolwiek weszło nam teraz w drogę. Pomaga mi dotrzeć do łóżka i wślizgujemy się pod przykrycia. Jego usta obsypują pocałunkami moją twarz, nim uświadamiam sobie, że mnie zwodzi.

 Powiedz mi.  Nigdy nie spałem z twoją matką. Ani razu. Nawet jedyny raz, gdy ją pocałowałem, był po to, by cię przekonać. Potrząsam głową.  O czym ty mówisz? Była twoją żoną. Oczywiście, że z nią spałeś. Ale nie chcę o tym myśleć. To przeszłość.

 Nie spałem z nią.  Jego głos jest ostry i stanowczy.  To tylko bardziej mnie dezorientuje. Z westchnieniem mówi, co go męczy.  Spójrz, nie poznałem twojej mamy przez przypadek.

 Okej…  Nie bądź zła  gdera.  Jezu. Przełykam i przeganiam łzy.  Mów dalej.

 Długo zanim pojechałem do Argentyny, byłem samotny. Tak kurewsko samotny. Próbując kogoś znaleźć, wszedłem na internetowy portal randkowy i założyłem konto. Odkąd wiedziałem, że przez kilka miesięcy będę podróżował po Argentynie, szukałem potencjalnych kobiet z obszaru, w którym miałem się zatrzymać. Uśmiecham się.  Mama nigdy mi nie wspominała, że randkowała przez Internet. Nie ma się czego wstydzić, Donovan. Cały świat jest w Internecie. 181 

Muska mój policzek.  Skarbie, to nie jest takie proste. Kobieta na profilu była piękna. Zajebiście porywająca. Nigdy wcześniej nie widziałem nikogo tak pięknego. Tak szybko jak zobaczyłem jej zdjęcie, wiedziałem, że ją poślubię. Zazdrość obraca się we mnie jak nóż, ale uśmiecham się do niego słabo, więc kontynuuje:

 Wymienialiśmy się wiadomościami przez portal. Była bystra i chciała wyjechać do Ameryki, żeby rozwinąć karierę. Ta kobieta chciała podróżować po świecie, aby później się ustatkować i mieć dzieci. Chciałem być dla niej tym mężczyzną. Przełykam i przytakuję.  Więc to nie była mama? Z kim w takim razie umawiałeś się przed nią? Zamyka oczy. Frustracja ukazuje się na jego twarzy i zaciska szczękę.  Nadia, kochanie, na zdjęciu byłaś ty. Konto było twoje. Twoje imię, miasto, w którym mieszkałaś, twoje zainteresowania. Twój nie był jedynie wiek. Miałaś mieć dwadzieścia lat. Krew w moich żyłach przemienia się w lód.  Co? Nie rozumiem. Nigdy nie miałam konta na internetowym portalu randkowym. Chcesz powiedzieć, że ktoś ukradł moją tożsamość?

 Twoja matka, by być dokładnym. Kiedy próbuję się podnieść, łapie moje nadgarstki i przyszpila mnie do łóżka.

 Najpierw posłuchaj, a następnie możesz wstać. Potrzebuję, żebyś mnie wysłuchała  mówi delikatnie  Pokochałem cię. Przez Internet. Flirtowaliśmy i rozmawialiśmy o przyszłości. Śmialiśmy się. Spędzaliśmy razem godziny. A potem nadszedł czas, bym cię zobaczył. Byłem tak kurewsko podekscytowany. Moje życie w końcu coś znaczyło. Wzbiera we mnie poczucie zdrady. Dlaczego, kurwa, mama miałby mi to zrobić?

 Kiedy przygotowywałem się, żeby spotkać się z tobą w hotelu, kobieta przedostała się do mojego pokoju. Wyglądała jak ty, jedynie na starszą. Gdy

182 

powiedziałem twoje imię, zatrzymała mnie  mówi, zaciskając oczy.  Twoja matka wyjaśniła mi, że udawała, że jest tobą.

 Ale dlaczego?!  krzyczę i szarpię się w jego uścisku.  Czemu miałaby udawać, że jest mną? To nie ma żadnego sensu. Marszczy brwi.  Robiła to dla ciebie. Czynsz za apartament zdrożał, a hotel, w którym pracowała, przeprowadzał redukcję pracowników. Ledwo co mogła sobie pozwolić na utrzymanie dachu nad twoją głową, a jeszcze mniej, by posłać cię na studia, jak na to zasługiwałaś. Twoja matka miała dla ciebie wielkie marzenia. Marzenia, które zawierały życie i pracowanie w Ameryce. Wpatruję się w niego w szoku, a on wyciska lekki pocałunek na moich ustach.

 Ciii  grucha  pozwól mi dokończyć. Ale ja nie chcę, żeby kończył. Nie wiem, czy mogę przyjąć więcej z tego, co mówi. W próbie dekoncentracji, owijam nogi wokół niego i przyciskam do siebie. Chrząka, ale mogę poczuć, jak jego fiut twardnieje między nami. Kilka nieskoordynowanych ruchów i jego penis rozciąga mnie, kiedy mnie wypełnia. Ale zamiast mnie pieprzyć, jego oczy odnajdują moje i pozostajemy fizycznie połączeni, gdy kontynuuje opowieść:

 Gdy wszystko wyjaśniła, nadal chciałem cię zobaczyć. To popieprzone, szczególnie odkąd wiedziałem, że masz tylko siedemnaście lat, ale pragnąłem zaopiekować się tobą. Dotknąć cię. Posiadać cię. Chronić cię. Opowiedziała mi plan, w którym rozegramy to jako małżeństwo, byście dostały obywatelstwo, ale to małżeństwo będzie farsą. Zgodziłem się na to tylko dlatego, że chciałem ci pomóc. Delikatnie wchodzi we mnie i wychodzi, wywołując mój jęk.

 Więc twoim planem było, żebym się w tobie zakochała? Donovan się uśmiecha, a moja cipka zaciska się wokół niego. Wsuwa się do końca. Krzyczę, zanim wbijam opuszki palców w jego ramiona.

 Nie, kochanie  mruczy i całuje mnie.  Powiedziałem jej, że zajmę się tobą, pomimo tego, co zrobiła, żeby mnie oszukać. Byłem w tobie zakochany i jeśli oznaczało to bycie twoim ojczymem, niech tak będzie. Ale miałem zamiar 183 

zabrać cię ze sobą do domu. Nie planowałem dążyć do więcej. Chciałem tylko, byś była bezpieczna i blisko mnie. Chciałem, byś wróciła do Colorado i zrobiła cokolwiek zechcesz ze swoim życiem. Gdybyś poznała jakiegoś miłego chłopca na studiach, zapłaciłbym za twoje wesele i był tam dla ciebie. Moje ciało zaciska się wokół niego, kiedy przyspiesza tempo.

 Nie chciałem, byś się we mnie zakochała, bo to niewłaściwe. Jestem od ciebie prawie dwa razy starszy i zasadniczo mam nad tobą władzę. Ale wtedy się zakochaliśmy, skarbie. Zakochaliśmy się tak zajebiście mocno. Sapię, gdy przeszywa mnie orgazm. Jestem pewna, że odcinam dopływ krwi do jego ramion, ale nie narzeka. Sekundy później jego ciepło wylewa się we mnie. Tak szybko jak jego fiut przestaje drgać, odpręża się i całuje mnie w nos.

 Przepraszam  mówi ze skruchą w głosie.  Przepraszam za to, jak to się zaczęło, ale nie za to, jak się skończyło. Na końcu mamy siebie i to wszystko, co się kurewsko liczy. Uśmiecham się do niego przez łzy.  Zabiję ją. Ale, Donovan, masz rację. To było przeznaczenie. Jesteś moim najlepszym przyjacielem. Kocham cię i nie mogę sobie wyobrazić, że mogłoby być inaczej.  Kochanie?  mruczy. Otwieram oczy, nadal zagubiona we wspomnieniach, i patrzę w srebrnoniebieskie tęczówki Donovana.  Tęskniłam za tobą  przyznaję szeptem. Wypuszcza sfrustrowany oddech i mogę powiedzieć, że umiera, aby mnie pocałować. Jednak nie zrobi tego. Nie przed tymi wszystkimi ludźmi. Nie przed Loganem. Donovan zna mnie wystarczająco dobrze, żeby wiedzieć, co by mi to zrobiło. Całowanie mnie przed tymi wszystkimi ludźmi wszystko by spieprzyło.  Kocham cię, Nadia  mówi szorstkim tonem, zanim opiera czoło o moje.  Zawsze byłaś moja i zawsze będziesz. Nie wiem, co się, do kurwy, dzieje, ale się dowiem. Potem na dobre wrócisz ze mną do domu. Rozumiesz, skarbie? Zamykam oczy i potakuję.  Chcę wierzyć twoim słowom. Boże, chcę.  Więc uwierz im. Kiedy chodzi o ciebie, nie mogę odpuścić. Odmawiam odpuszczania. Zawsze zrobię cokolwiek będzie trzeba, aby cię zatrzymać. I jeżeli 184 

szczerze wierzyłbym, że kochasz Logana, pozwoliłbym ci odejść. Ale nie kochasz go  końcówkę mówi niemal brutalnie.  Bo kochasz mnie. Nie możesz porzucić bałaganu, w który się wplątałaś. Cokolwiek na ciebie ma, znajdziemy sposób, by cię od tego uwolnić. Przysięgam ci, że znajdziemy. Chcę się odezwać, gdy silny chwyt na łokciu odciąga mnie od Donovana.  Mogę prosić o taniec? Cały fantazyjny świat rozpada się wokół mnie, gdy napotykam mordercze spojrzenie Logana Baldwina. Powrót do rzeczywistości. Cholera.

 

185 

R O Z D Z I A Ł 15 Kasper

Donovan idzie do nas z dłońmi po bokach zaciśniętymi w pięści, ledwo co maskuje furię. Kiedy staje przy mnie, traci to.  Zabiję skurwysyna. Wpakuję mu kulkę w czaszkę i wrzucę do cholernego jeziora  burczy, ciężko oddychając, całkowicie ignorując Ames przy moim boku.  Uspokój się  nakłaniam. Pociera twarz dłońmi i garbi się. Nigdy nie widziałem go tak przybitego.  Dlaczego nie może odpuścić, stary? Opłacałem jej poszukiwania, wspierałem ją, a nawet naraziłem swoje interesy, by jej pomóc. Uczyniła ze swojego życia misję, by znaleźć twoją siostrę i to ją pochłania. Wiem, że ma to coś wspólnego z Kasey. Z Nadią to zawsze ma coś wspólnego z Kasey. Ale naraża swoje bezpieczeństwo. To za wiele. Nie będę siedział i patrzył, jak on ją niszczy, by mogła osiągnąć cel. Cokolwiek to może być. Im więcej Donovan opowiada o Nadii jako o obrończyni mojej siostry, tym trudniej jest mi poskładać wszystkie kawałki, które uzbierałem przez lata. Złość i nienawiść kończą się fiaskiem. Nastaje determinacja. Czuję potrzebę zaciągnąć Donovana i Nadię na komisariat, otworzyć akta Kasey oraz zażądać odpowiedzi. Prawdziwych odpowiedzi. Nie tych bredni, nad którymi pracowałem przez cały ten czas. Potem skonfrontuję się z Loganem i dowiem się, co też on wie.  Jezu Chryste! Co ja zrobię?  żąda. Ames wyciąga rękę i dotyka jego ramienia. Gdybym nie sądził, że Donovan ma obsesję na punkcie Nadii, byłbym zazdrosny. Ale ma obsesję. Pogranicze maniakalności.  On jest obłąkany. Jestem całkiem pewna, że zranił ją dziś w sklepie. Gdy kobiety są maltretowane, są wystraszone  mówi do niego Ames.  Moja siostra, Ash, była w pełnym przemocy związku w szkole średniej. Znam oznaki. Zajęło mi dużo czasu, by przekonać ją, żeby go zostawiła. 186 

Donovan obraca się na piętach, i widzę, że jest sekundy od zaatakowania Logana. Chwytam tył jego marynarki i szarpię go za siebie.  Nie tu  warczę.  Załatwię ci tę twoją chwilę, a ty spróbujesz przemówić jej do rozumu. Ale zlanie mu dupy na parkiecie tylko przysporzy Nadii kłopotów. Zaufaj mi. Odwraca wzrok, ale szorstko przytakuje.  Pokój 317. Znajdź sposób, żeby zaciągnąć ją tam bez Logana. Proszę. Kiedy odchodzi, marszczę brwi do Ames.  Przepraszam, nasza pierwsza randka mogłaby być trochę bardziej romantyczna. Uśmiecha się.  Wolę przygody zamiast romansu. Wspinam się po górach, badam kopalnie i kopię głęboko w ziemi. Romans jest przereklamowany  mówi z mruknięciem. Jej fioletowe oczy mrugają psotnie i przez chwilę wszystko dookoła mnie zlewa się w tło. Przez ostatni tydzień, wśród chaosu, Amethyst znalazła sposób, żebym zapomniał o zeszłych dziesięciu latach. Jestem kurewsko szczęśliwy tylko stojąc przy niej.  Więc nie będziesz miała mi za złe, kiedy zrobię to  mówię z uśmiechem, chwytając jej tyłek w obie dłonie i przyciskając ją do mojego teraz już twardego fiuta. Owijam jedną rękę wokół jej szyi, tuż pod jej szczęką, i przytrzymuję ją w miejscu, kiedy zaczynam ją całować. Mój pocałunek nie jest delikatny, słodki ani romantyczny. Jest wygłodniały oraz zdesperowany. Potrzebujący. To pocałunek, który obiecuje przygodę. Jej ręce, zaczynając od mojego pasa, wspinają się po piersi, co wystarcza, by doprowadzić mnie do szału. Niemal nabieram przekonania, aby przechylić ją przez stół i przelecieć właśnie tutaj, kiedy szybko pojawia się myśl o kimkolwiek innym oglądającym ją nago poza mną. Pieprzyć to. Chichocze, a ja niechętnie się odsuwam.  Co?  gderam, ale nie mogę się powstrzymać i odwzajemniam uśmiech.  Ty  mówi z półuśmiechem.  Podoba mi się, kiedy jesteś jaskiniowcem. Lubię zabawy w jaskiniach, więc tak jakby pasujemy do siebie. 187 

Ponownie przyciągam ją do siebie i pustoszę jej usta. W końcu uwalniam ją z wielkim ociąganiem. Jej różowe, nabrzmiałe wargi doprowadzają mnie do pieprzonego obłędu.  Później ci pokażę, jak do siebie pasujemy, Lames  kpię. Jej brwi unoszą się.  Ugh, Lames? Poważnie? Chichoczę.  Kaspy i Lames. Dobrze brzmi.  W porządku. Przyznam ci to  ustępuje.  To słodkie.  Jej uśmiech jest promienny.  Ale lepiej mnie nie rozczaruj, poruczniku. Chcę odpowiedzieć, gdy mój wzrok opada na Logana i Nadię. Spoglądam na czas, żeby zobaczyć go mocno ściskającego jej biodra, w sposób bardziej niż zaborczy  drapieżny. Tak bardzo, że się krzywi. Moje myśli znowu koncentrują się na tym, że spędziła wszystkie te lata próbując pomóc odnaleźć Kasey, ale mój szef dupek postanowił zatrzymać te informacje z dala ode mnie. Może starał się mnie chronić przed tym, co odkryję. Albo wie, że dowiem się, że coś spieprzyli, kiedy pracowali nad śledztwem. Cokolwiek to jest, muszę wiedzieć.  Muszę to przerwać. On ją, kurwa, krzywdzi  warczę. Mogę coś czuć do Ames, ale nadal mam instynkt opiekuńczy do Nadii, czego nie umiem wyjaśnić.  To nasza szansa. Ja, uh  mówi Ames z zająknięciem  poprzeszkadzam i odwrócę uwagę. Gdy to łyknie, odciągnij Nadię. Spotkajmy się przed drzwiami do jego pokoju hotelowego. Zanim mogę spytać, co zamierza zrobić, znika w tłumie. Ruszam do Nadii i Logana. Po cichu ją wyzywa, ale milknie, kiedy podchodzę.  Pan Dunaway pytał o ciebie  kłamię. Nozdrza Logana drgają w złości.  Oczywiście, że pytał. Miej na nią oko  rzuca, kiwając podbródkiem w stronę Nadii. Praktycznie rozpada się przed tymi wszystkimi ludźmi. Ten przykładny facet ma problemy z utrzymaniem idealnej maski.  Nie skończyliśmy rozmawiać.  Odchodzi, a ja odwracam się do Nadii.  Pokój 317  syczę.  Idź. Marszczy na mnie brwi.  Co? Nie mogę… Chwytając ją za ramiona, lekko kiwam w stronę drzwi.  Nie bądź głupia, dziewczyno. Po prostu idź. Donovan czeka. 188 

Na wzmiankę jego imienia wyraz jej twarzy łagodnieje, a ona odbiega. Ta kobieta jest tak dziwna, że ja pierdolę. Zbliżam się do Logana i pana Dunawayʹa, kiedy para kobiet zaczyna piszczeć u drzwi prowadzących na zewnątrz.  Na parkingu płonie auto! Komendancie! Myślę, że to twoje Tahoe! Moje oczy rozszerzają się w szoku. Logan klnie i pędzi w kierunku wyjścia, gdy ja pospiesznie wycofuję się na trzecie piętro. Kiedy wychodzę z windy, Ames opiera się o ścianę z pełnym samozadowolenia uśmieszkiem na twarzy.  Pokój 328  mówi i macha do mnie kluczem.  No chodź. Zdejmuje swoje buty i niesie je w ręku, podczas gdy ja podążam za nią jak zagubiony szczeniak. Co, do kurwy, jest z tą dziewczyną, że doprowadza mnie do szaleństwa? Gdy wślizgujemy się do pokoju, wpada na mnie.  Jak odwrócenie uwagi? Kręcąc na nią głową, nie mogę się powstrzymać i odwzajemniam uśmiech.  Um, nielegalne przychodzi mi na myśl. Co, do kurwy, sobie myślałaś, ty mała piromanko? Parska i macha ręką, jakbym właśnie zganił ją za jazdę z przekroczeniem prędkości o pięć kilometrów. Nie za podpalenie samochodu komendanta policji.  Nie lubię tego kolesia. Wiedział, że to nadchodzi.  Rozsuwa sukienkę i prawie się krztuszę, kiedy pozwala jej upaść na podłogę. Jej tyłek jest wyeksponowany w czerwonych stringach, a ja pragnę naznaczyć te pośladki zębami, żeby pasowały do siebie. Przeczyszczam gardło i próbuję odnaleźć głos.  Zgaduję, że lepiej zostanę po twojej stronie, huh?  Posyła mi figlarne spojrzenie zza ramienia i czuję, jak rozprzestrzenia się ono w dół po same, kurwa, palce u stóp.  Tak poza tym  kontynuuje, jakbym nic nie powiedział.  Widziałeś, w jaki sposób Donovan patrzy na Nadię? Z zachwytem. Oni są zakochani. Spoglądam na nią.  Powiedziała samozwańcza przeciwniczka romansów. Zdajesz sobie sprawę, że ona jest jego pasierbicą, tak? Patrzy na mnie w lustrze i odpina stanik. Bezgłośnie upada on na podłogę. Gdy trzepocze do mnie rzęsami, prawie rzucam się na nią. Ale szybko przestaje i

189 

marszczy nos. Ten wyraz twarzy sprawia, że wygląda uroczo.  Czekaj, to on jest żonaty?  Już nie. On i jej mama rozwiedli się kilka lat temu.  Ach  mówi triumfalnie, jak gdyby właśnie wygrała kłótnię.  Cóż, jesteś ślepy, jeśli naprawdę nie widzisz, co się tu dzieje. Są w sobie zakochani, a my im pomogliśmy. Założę się, że on właśnie się z nią kocha. Wykrzywiając usta w zniesmaczeniu, kręcę głową.  Jesteś stuknięta.  Tak, zgaduję, że byłabym stuknięta, chcąc z tobą seksu  mówi ziewając. Warkot grzmi w mojej piersi, kiedy walczę z węzłem krawata przy gardle.  Jak to w ogóle zrobiłaś? Nie palisz. Raczej nie masz zapalniczki w torebce. Strącam marynarkę i rzucam ją na krzesło. Moje palce mkną po guzikach, kiedy fiut próbuje wyswobodzić się ze spodni. Podchodzi do okna, staje do mnie tyłem, i rozsuwa zasłony. Widać pomarańczową poświatę płomieni na parkingu poniżej.  Mówiłam ci, całymi dniami pracuję w kopalniach i jaskiniach. Kobieta taka jak ja musi być zawsze przygotowana. Byłbyś zaskoczony tym, co trzymam w torebce. Poza tym nie użyłam zapalniczki. Wykorzystałam jedną z jarzeniówek przy chodniku od frontu. Kamieniem wybiłam szybę i umieściłam jarzeniówkę w środku. Wystrzeliło jak na czwartego lipca.  Mogłaś się zranić  burczę, kiedy pozbywam się koszuli i podkoszulka. Chichocze i znów spogląda na mnie zza ramienia.  Ale się nie zraniłam. Jednak Nadia została skrzywdzona. Jej wzrok opada na miejsce, w którym rozpinam pasek, a uśmiech opada. Zatrzymuję się, aby przyjrzeć jej się ze zmarszczonymi brwiami.  Myślałem, że chciałaś to zrobić. Coś nie tak? Powoli podchodzi do mnie. Jej dziarskie cycki lekko podskakują z każdym ruchem, a ja chcę je ssać, dopóki nie zrobią się czerwone i bolące.  Chcę to zrobić, Kasper  mówi i odsuwa mojej ręce od paska. Jej smukłe palce zaczynają pracę nad rozpięciem mojego rozporka.  Ale zwykle nie jestem typem dziewczyny „kochaj i rzuć”.

190 

Wplątuję palce w jej włosy i pociągam do tyłu, więc mogę spojrzeć w jej błyszczące oczy.  Jedna noc nigdy nie będzie dla mnie wystarczająca. Poza tym  mówię z uśmieszkiem  pewnie podpalisz również mój samochód, jeśli zrobię tak haniebną rzecz. Drwi, gotowa się odciąć, ale atakuję jej usta swoimi. Jej wargi rozchylają się i smakuję tej uroczej kobiety. Nuta wina, które wcześniej piliśmy, utrzymuje się na jej języku. Chcę upić się, zlizując pozostałości. Kiedy ją całuję, jedną dłoń zsuwam na biust. Wypuszcza westchnienie, gdy podszczypuję jej sutek kciukiem i palcem wskazującym. Jej usta odrywają się od moich i obserwuje mnie ze ściągniętymi brwiami.  Właśnie o to chodzi  oznajmia, jej głos jest smutny.  Na razie nie mogę dać ci więcej niż jedną noc. Po tym, co się stało z Ash, jestem taka…  Załamana?  pytam, ujmując jej twarz w dłonie. Oczywiście, że, kurwa, jest załamana. Jestem kutasem za myślenie inaczej. Jej warga drży, a ona potakuje.  Ale chciałabym wyłączyć serce na jedną noc. Chciałabym, żebyś sprawił, bym poczuła… cokolwiek innego niż nieustający ból w piersi. Aby moje ciało poczuło się dobrze. Możesz to zrobić? Proszę. Tylko jedna noc. Kłuje mnie rozczarowanie, ale nie zamierzam być samolubny. Jeżeli tego potrzebuje, będę bardziej niż szczęśliwy, aby jej to dać. Jednak nie będę składał żadnych obietnic co do później. Jej serce jest czymś, co zaczyna mnie pociągać. I w końcu zasłużę na jego kawałek… kiedy czas będzie odpowiedni.  Pewnie, że tak  zapewniam i opuszczam swoje usta na jej.  Dzisiejsza noc jest nasza. Sprawię, że zapomnisz o bólu. Nawet jeśli tylko na chwilę. Moja dłoń sunie po jej gładkim udzie, kiedy całuję ją głęboko. Jej jęk omal mnie nie wykańcza w chwili, gdy mój palec łączy się z jej łechtaczką.  Lubisz to, Lames?  mruczę przy jej ustach z zadowolonym uśmiechem, kiedy ją masuję.  Czujesz to? Potakuje, a jej oddech staje się urywany.  T-tak, nie przestawaj. Uśmiechając się przy jej wargach, przyspieszam.  Nie przestanę, dopóki nie dojdziesz na moich palcach. 191 

Kolejny jęk. Jej ciało wykręca się i wije pod moim dotykiem, ale dotrzymuję obietnicy, zwiększając starania z każdą mijającą sekundą. Gdy skomli, zanim drży w moich ramionach, ssę jej dolną wargę i przeciągam jej orgazm tak długo, jak mogę.  Nie miałam tego od bardzo dawna  mówi lekko chropowatym głosem.  Od zbyt dawna. Przeciąga koniuszkami palców po mojej twardej piersi. Mój kutas błaga o uwagę, ale ja pozostaję nieruchomo. Kiedy jej oczy napotykają moje, unoszę na nią brew.  Chcesz więcej? Jej uśmiech jest momentalny. Uwielbiam sposób, w jaki jej policzki lekko zaróżowiały od orgazmu, który jej dałem. Sposób, w jaki jej blade ciało nabiera kolorów tak łatwo, co sprawia, że pragnę oznaczyć ją całą. Ogarnia mnie dziwne uczucie… takie, którego nigdy wcześniej nie czułem. Czy tak czują się normalni ludzie przy tych, którzy im się podobają? Chcą ich napiętnować? Nie wydaje się to normalne, ale jest takie dalekie od zwyczajnego mnie, że mile witam zmianę. Nigdy w życiu tak bardzo nie chciałem, żeby coś było moje. A chcę, by Amethyst była tylko moja. Gdybym malinkami mógł wypisać moje imię na jej brzuchu, zrobiłbym to.  Nie jestem pewien, czy będę potrafił przestać po jednej nocy  przyznaję, kiedy zsuwam jej majtki wzdłuż ud. Klękam, żeby uwolnić je z kostek. Jej palce wczepiają się w moje włosy, gdy całuję wnętrze jej uda.  Właściwie jestem tego całkiem pewny. Mam obsesyjną osobowość, a ty jesteś wszystkim, o czym myślę. Jest cicho przez chwilę, a później się śmieje.  Nie martw się, poruczniku. Jestem mokra i gotowa. Teraz. Wystarczy pogawędek. Pokaż, co masz. Możemy porozmawiać o twoich słodkich uczuciach rano  droczy się. Z chichotem wstaję i ją przytulam, tylko dlatego że chcę pacnąć ją w goły tyłek. Jak tylko dźwięk uderzenia rozchodzi się po pokoju, piszczy:  Hej! Za co to?

192 

Uśmiecham się i zdejmuję spodnie. Kolejne znikają bokserki.  Na łóżko, mądralo. Pokażę ci, co mam. I mogę cię zapewnić, że nad ranem nadal będziesz o tym mówić. Nie o moich uczuciach. Jej oczy spotykają moje i obserwuje mnie z rozchylonymi wargami, kiedy rozpakowuję prezerwatywę. Powoli rozwijam ją na swoim fiucie, bo podoba mi się jej wygłodniały wzrok na mnie.  Naprawdę lepiej poprzyj tę arogancję czymś specjalnym  mruczy. Ignorując ją, wskakuję na nią. Krzyczy, gdy moje zęby znajdują jej sutek. Mój fiut jest chętny pchnąć w nią, ale najpierw chcę ją nieco oznaczyć. Jak robią normalni ludzie.  Pokażę ci coś specjalnego.  O Boże  jęczy, gdy zaciska pięści w moich włosach. Przysysam się do jej piersi, aż zyskuję pewność, że ślad utrzyma się przez tydzień. Łokciami ograniczając jej swobodę, drażnię jej mokrą cipkę końcówką swojego penisa. Przesuwając nią w górę i w dół wzdłuż jej szparki, doprowadzam nas oboje do szaleństwa.  Po prostu mnie pieprz  błaga, jej dzikie spojrzenie napotyka moje. Moje usta wykrzywiają się w półuśmieszku.  Ustąp i powiedz, że zrobimy to znowu. Kręci się pode mną w celu zmuszenia mnie do pchnięcia w nią, ale jestem silny. Jej westchnienie jest zrezygnowane, ale ogień w oczach zostaje.  Dobra. Jeśli jesteś tak dobry, jak mówisz, zrobimy to znowu, jaskiniowcu. Tłumię śmiech, kiedy wsuwam w nią fiuta, cal po rozkosznym calu. Ames jest ciasna, mokra i doprowadza mnie do szaleństwa z przyjemności. Z ostatnim pchnięciem pokonuję całą drogę do środka.  Jezu, tak zajebiście dobrze cię czuć  chwalę, potem skradam jej wargi. Języki walczą o dominację w naszych ustach. Pieprzę ją jak opętany  na pewno obsesyjny  dopóki nie wykrzykuje mojego imienia. Gdy jej cipka zaciska się wokół mojego fiuta w ogarniającym całe ciało orgazmie, dochodzę zaraz po niej. Razem ścigamy szczyt, aż obraca się w proch. Zrelaksowany i zaspokojony, opadam na jej małe ciałko i zasysam płatek ucha. Mój kutas mięknie w niej, ale jeszcze go nie wysuwam. 193 

 Ames, cieszę się, że tutaj jesteś. To popierdolone dlaczego tu jesteś, ale cieszę się z tego. Nie potrafię myśleć jasno, kiedy jestem przy tobie. Moja praca, motywacje i obsesje się nieistotne. W zasadzie, to w stu pieprzonych procentach jestem zadowolony tylko obserwowaniem cię. A teraz, gdy cię miałem, nie będę zadowolony, dopóki moje dziewięć cali nie znajdzie się znowu głęboko w twoim gorącym ciałku. Jej całe ciało drży w chichocie, po czym przekształca się w głośny śmiech.  Dziewięć cali? Mierzyłeś? Unosząc się, uśmiecham się do niej z zadowoleniem.  Może być dziesięć. Mam fiuta potwora.  Masz potworne ego  drażni.  Nie śmiej się z niego! Denerwujesz go.  Opuszczam swoje usta na jej i całuję ją lekko, jej ciało nadal trzęsie się w cichym śmiechu. Jej szpilki wbijają się w mój tyłek, stanowczo zmuszając mnie do pozostania w niej.  Gotowa na drugą rundkę, Lames?  Wślizguję pomiędzy nas palce i dotykam jej łechtaczki. Szarpie się i potakuje.  Masz fiuta potwora, Kaspy, musisz to poprzeć dzikim apetytem na seks. Tak to działa  mówi mi głosem przekonanym o fakcie. Ze smutnym potrząśnięciem głową, wysuwam się z jej gorącego, chciwego ciała, by wyrzucić zużyty kondom i poszukać nowego. Kiedy wracam, patrzy na mnie ze zmarszczonymi brwiami. Nasuwam kolejną prezerwatywę na penisa, zanim wspinam się do niej do łóżka.  Dlaczego marszczysz brwi? Już tęsknisz za moim potworem? To będzie skomplikowany związek, jeżeli nie możesz wytrzymać dwóch minut bez mojego fiuta w sobie. Nie sądzę, byśmy mieli na komisariacie dni z zabieraniem ze sobą do pracy dziewczyn. Przewraca oczami.  Nie, bachorze. I nie jestem twoją dziewczyną. Jeszcze. Próżnie unoszę na nią brew.

194 

 Czy ty, twój potwór i ego potrzebujecie większego pokoju hotelowego?  pyta z potrząśnięciem głową.  Myślałam o Nadii i Loganie. O tym, jak mówiłeś, że była tam, kiedy twoja siostra została porwana, ale nic nie zapamiętała. On ją molestuje, wiem to. Myślisz, że ją szantażuje? Mój kutas mięknie, a beztroska z przed kilku chwil umyka. Chcę warknąć w zirytowaniu, ale w zamian rozważam jej słowa.  Donovan powiedział, że ma jakieś odpowiedzi. Rzeczy, które powiedzieli Loganowi. Dzisiaj zauważyłem, że ma papiery w swoim sejfie. Dowiem się, co w nich jest. Z pewnością coś ukrywa albo w jakiś sposób próbuje chronić mnie przed tym, co znajdę. Jej palce łagodnie głaszczą mój policzek, a brwi marszczą się.  Szkoda mi jej. Chcę pomóc ci ją uratować, Kasper. Wiem, że jesteś na nią wkurzony za brak odpowiedzi o zniknięciu twojej siostry, ale nie możemy tak siedzieć bezczynnie, gdy on ją krzywdzi. Jeśli twoja siostra by tutaj była, nie miałaby nic przeciwko, że stoisz i przyglądasz się temu, co się dzieje z jej przyjaciółką?  Nie, skopałaby mi dupę  zgadzam się.  I na dodatek moja mama była ofiarą przemocy domowej. Znamy to zbyt dobrze.  Opowiedz mi o niej więcej. O twojej siostrze. Zamykam oczy i przypominam ją sobie. Zawsze obserwowała wszystko, co robiłem. Podążała za mną, dokądkolwiek poszedłem. I w końcu zakochała się w moim najlepszym przyjacielu. Moja siostra po prostu zawsze trzymała się blisko, obserwując chytrym spojrzeniem. Boże, tęsknię za nią.  Była starą duszą. Tak naprawdę nie pasowała nigdzie, oprócz bycia moją młodszą siostrą. Gdy skończyłem studia, planem było znalezienie mieszkania, w którym mogłaby ze mną mieszkać. Chciałem, aby wyprowadziła się spod dachu Dale'a  mówię do niej. Wzdryga się na imię mojego ojczyma. Nienawidzę tego, że tak głupio zabił jej siostrę. Jego bezsensowna obecność zabija tak wiele dobra, podczas gdy on jest zły, ale nadal żywy.  Ale nie dostałem szansy. Już odeszła. Przysuwa moją głowę do swojej klatki piersiowej. Lokuję ucho między jej piersiami i słucham dźwięku miarowego bicia jej serca.  Musimy pomóc Nadii. Gdyby to Kasey była na jej miejscu, chciałbyś, aby ktoś jej pomógł. Mimo luki w pamięci Nadii, ona nadal jest czyjaś córką. Czyjąś 195 

prawdziwą miłością. Czyjąś przyjaciółką. Niekoniecznie musisz ją lubić, jednak nie zmienia to faktu, że nie zasługuje, aby ktoś taki jak Logan kontrolował każdy jej ruch. Furia jątrzy mi się w piersi na myśl o Kasey na miejscu Nadii. Jak cholera odstrzeliłbym Loganowi głowę pierdoloną dubeltówką, gdyby potraktował moją siostrę w sposób, w jaki traktuje Nadię. I znaczącym faktem jest, że Nadia starała się przez wszystkie te lata, pomimo moich pierwotnych obserwacji, przypomnieć sobie rzeczy z miejsca zbrodni. Najwyraźniej przyszła kilkukrotnie na komisariat w celu podtrzymania śledztwa i tchnięcia w niego życia nowymi szczegółami. Potrzebuję tego cholernego pliku.  Jutro spotkam się z Donovanem. Rzucę okiem w akta i skonfrontuję się z Loganem. Następnie pomogę Donovanowi wyciągnąć ją stamtąd. Masz rację  mówię z westchnieniem.  Gdyby to była Kasey, wpadłbym w szał. Teraz, kiedy poznałem Nadię przez kilka ostatnich tygodni, wiem, że nie zasługuje na to, co Logan jej robi. Żadna kobieta nie zasługuje. Ona o tym nie rozmawia… wierz mi, próbowałem.. ale widziałem siniaki i rany. On kontroluje ją złymi spojrzeniami i groźnym zachowaniem.  Dziękuję  mówi Ames, delikatnie głaszcząc moje włosy.  Jesteś dobrym policjantem. Dobrym człowiekiem. Podnoszę się i unoszę na nią brew.  Nie wiem, czy dzisiaj byłem dobrym policjantem. Czy dobrzy policjanci nie karzą kryminalistów? Marszczy na mnie nos, wyglądając zbyt kurewsko uroczo dla tego świata.  Mówisz, że jestem kryminalistką?  Tak, dokładnie to mówię, piromanko. Może powinienem cię aresztować.  Mój fiut drga w zgodzie.  Co, jeśli spróbuję uciec, Kaspy?  kpi.  Złapię cię i zakuję w kajdanki, Lames. Lekkie szarpnięcie jej oddechu mówi mi, że podoba jej się ten pomysł tak samo, jak mnie. Co znaczy kurewsko dużo. Wykręca się w moich ramionach, ale szybko przewracam ją na brzuch i przyszpilam nadgarstki do jej krzyża. Wolną ręką kieruję fiuta pomiędzy jej uda, aż odnajduję jej wejście. Jęczy, gdy pcham 196 

w jej doskonałą cipkę od tyłu. Nogi ma złączone i uwielbiam sposób, w jaki czuję ją w tej pozycji. Ames jest idealnym odwróceniem uwagi od mojego gównianego życia. Jest jaskrawym ogniem, którym chcę, aby rozgrzała moje zimne, złamane serce.  O Boże  sapie, jej głos jest stłumiony, kiedy zakopuje twarz w kołdrę. Wsuwam się w nią głęboko i powoli. Gdy wierci się i głośno jęczy, klepię ją w jej blady tyłek. Jej cipka zaciska się na mnie, więc uderzam znowu, i jeszcze raz, aż dochodzi na moim fiucie.  Jesteś cała moja, Lames. Kiedy czuję, że jeszcze chwila i dojdę, pospiesznie się wysuwam i zdejmuję prezerwatywę. Łapię jej tyłek jedną ręką, gdy drugą się głaszczę. Wkrótce gęsty, cienki strumień mojego nasienia ląduje na jej pupie. Jej różowy tyłek błyszczy od mojej spermy. To tak kurewsko gorące.  Jesteś takim jaskiniowcem  jęczy, ale słyszę uśmiech w jej głosie. Tłumię śmiech.  Jedynie się upewniam, że nie zapomnisz o tym rankiem, kryminalistko. Kiedy jesteśmy wyczyszczeni i mam ją owiniętą moimi ramionami, znów przemawia. Wszystkie żarty i niesamowity seks są przeszłością.  Jestem poważna co do tego, o czym mówiłam. Było miło znaleźć u ciebie odwrócenie uwagi. Ale nie mogę obiecać, że jutro nie będę sprawiać trudności.  Jej słowa nie są smutne ani łamiące się. Po prostu zrezygnowane. Przeciągam palcem po jej ręce i całuję ją w ramię.  Przestań rozmyślać o jutrze. Będę tu, kiedy będziesz gotowa. Nigdzie się nie wybieram. I to jest prawda. Ta kobieta otworzyła moje sczerniałe serce i nasączyła je swoim światłem, rozjaśniając jego mroczne, wypełnione nienawiścią części. Teraz, kiedy wiem, że ta cholerna rzecz bijąca w mojej piersi jest sprawna, nie jestem chętny pozwolić temu odejść. Jeśli potrzebuje iść powoli, będę pieprzonym żółwiem wodnym. Ale to? Nie powstrzymam tego…

197 

R O Z D Z I A Ł 16 Nadia

 Mów do mnie, kochanie. Stoję tu o wiele za długo, tylko patrząc na niego, opierając się o drzwi. Co ja tutaj robię? Co się stanie, jeśli Logan odkryje, że się wymknęłam? Donovan zerka na telefon i uśmiecha się. Tym nonszalanckim, diabelskim uśmiechem, który rezerwuje dla kończenia umów biznesowych, nieruchomości, które kupuje i dupków, których dyma. Kocham ten uśmiech.  Zdaje się, że kupiliśmy sobie trochę czasu. Właśnie wybuchł niefortunny pożar w Tahoe Logana. Wytrzeszczam oczy, gdy on podchodzi do mnie. Nie wzdrygam się ani nie uciekam. Nie, po prostu roztapiam się, kiedy zgarnia mnie w objęcia. Ponowne bycie w ramionach Donovana, jest jak powrót do domu. Zobaczenie go dzisiaj, ze wszystkich miejsc właśnie w ośrodku, mieszało mi w głowie. Przypominając o lepszych czasach. Bardziej niewinnych. Czasach przed Loganem Baldwinem oraz jego ekstremalną złością wkraczającą w moje życie. Przez moment chcę udawać, że jesteśmy tutaj tylko ja i on, na szczycie jego góry, z dala od świata. Z niczym, oprócz jego otaczającej nas miłości. Jak za dawnych czasów.  Wyjdź ze swojej głowy, Nadia. Proszę. Potrzebuję cię tu ze mną. W oczach stają mi łzy i napotykam jego spojrzenie. Jego srebrzysty wzrok lśni odłamkami błękitu. Determinacja wygląda seksownie na Donovanie Jayne. Obejmuje moje policzki i przesuwa kciukiem przez dolną wargę. Jego delikatny dotyk jest czymś, czego pragnę od dawna. Chcę, żeby podał mi łopatę i pomógł wykopać się z tej olbrzymiej dziury, w którą wpadłam.  Kochanie…  Powinnam sobie pójść.

198 

Ból rozbłyska w jego oczach, a moje gardło zaciska się. Nienawidzę tego spojrzenia w jego oczach. Nienawidzę nawet tego, że to ja je wywołałam. Jeżeli będzie to zależne ode mnie, jak długo żyję, już nigdy więcej go nie zobaczę. Jego usta opadają na moje i całuje mnie czule. Chcę, by jego usta na moim ciele wymazały ostatnie trzy lata.  Powiedz mi, jak mogę to naprawić  błaga, jego gorący oddech łaskocze moje usta.  Nie możesz  mówię mu prosto.  Chyba że wejdziesz do głowy Logana i dasz mi coś, czego potrzebuję. Jego ciało sztywnieje, gdy się odsuwa, brwi marszczą się w dezorientacji.  To wszystko, czego chcesz? Informacji? To wszystko dla informacji o Kasey. Śmieję się gorzko.  Coś w tym stylu.  Dalej, porozmawiaj ze mną. Przestań mnie odtrącać, skarbie. Moja warga drży.  Tak mi przykro. Ja tylko… Zwierzęcy ryk, który wydobywa się prosto z mojego rdzenia, rozdziera się, kiedy ponownie mnie całuje. Jego wargi roszczą sobie prawa do moich. Składa niewerbalne obietnice naprawienia wszystkiego, co złe. Chciałabym, aby było to takie proste.  Wyjedźmy. Dzisiaj. Zostawmy to całe gówno, a ja zabiorę cię do Paryża albo Vancouver, albo gdziekolwiek, kurwa, chcesz pojechać. Tylko my. Poślubię cię, będziemy mieli dzieci... Niech to będzie nasza kolej, Nadia. Proszę. Jego słowa otwierają mnie i patroszą. Łzy spływają mi po policzkach, gdy szlocham:  Ja... chcę tego, Donovan. Naprawdę. Ale nie zawsze chodzi o mnie. Potrzebuję czegoś od Logana. Pozwól mi to zdobyć i przysięgam ci, że będziemy wolni. Pocierając twarz jedną ręką, spogląda na mnie zaczerwienionymi oczami. Nigdy nie widziałam mojego ukochanego tak rozbitego przez całą dekadę, jaką go znam. Przeciągając spojrzenie, puszcza mnie i odwraca się, zostawiając mnie zimną bez jego imponującej postury, trzymającej mnie. Jego palce suną po tyle szyi, a ciało napina się, gdy mówi:  I jak wyciągniesz te odpowiedzi od Logana, Nadia? Jak długo powinienem po prostu stać na uboczu i czekać? 199 

Wzdrygam się, jego słowa mnie ranią. To jest właśnie powód dlaczego tak długo trzymałam się z daleka od Donovana. Czuję wstyd rozgrzewający policzki. Kolana odmawiają mi posłuszeństwa, a on w sekundę jest przy moim boku, jak zawsze, by mnie złapać. Jego silne, sprawne ramiona chwytają mnie, by zanieść na łóżko. Kiedy mnie kładzie, wspina się obok.  Przepraszam. Tak bardzo przepraszam, kochanie. Potrząsam na niego głową.  N-nie przepraszaj. To nie twoja wina. P-p-po prostu zaufaj mi, że to rozwiążę. Wtedy wrócę do ciebie. Możemy być rodziną, tak jak mówiłeś. Obiecaj mi, że będziesz mnie kochał, nawet jeśli jestem rozbita i wykorzystana. Trzyma mnie mocno, gdy płaczę.  Przysięgam na pieprzonego Boga, będę na ciebie czekał. Ale nie mogę tu siedzieć i pozwalać mu cię krzywdzi. Postradał zmysły. Jeśli położy na tobie rękę, ja...  Już za późno, Donovan. On już zmiażdżył moje ciało i duszę. Ale to była moja decyzja. Część planu. Nie pozwolę temu cierpieniu i naszemu utraconemu czasowi pójść na próżno. Pozwól mi dokończyć to, co zaczęłam. Potem możemy razem pozbierać kawałki. Nigdy więcej cię nie opuszczę, przysięgam. Ucieka mu zduszony szloch, który z powodzeniem rozbija ostatni kawałek mojego bytu. Trzymam go przy sobie modląc się, żebyśmy odnaleźli inną drogę. Razem.  Te amo con todo mi corazon. Mi amor. Mi unico  Kocham cię całym sercem. Moja miłości. Mój jedyny. Cicho warczy, lecz wbija palce w moje żebra, przybliżając mnie do siebie. Jego ciepłe usta wyciskają pocałunki na moim obojczyku i gardle.  Och, słońce. Co to za cholerny, niesprawiedliwy bałagan. A on nawet nie zna połowy. Jego telefon wibruje w kieszeni i gdera, gdy go wyciąga. Z przekleństwem pokazuje mi ekran. Logan: Oddawaj mi Nadię. Wiem, że jest z tobą. Wiem też, że to ty stoisz za dzisiejszym wieczorem.

200 

Ocierając łzy, zaczerpuję głęboki oddech.  Musimy zrobić tak jak mówi, Donovan. Proszę. Zaciska szczękę, a zdemaskowana wściekłość zaciemnia jego rysy.  Tylko dlatego, że wyglądasz na tak niewzruszoną. Ufanie ci zawsze było łatwe, skarbie. I dlatego walczę z każdym pieprzonym czerwonym dzwonkiem, który brzęczy w mojej głowie. Zarzucam na niego ramiona i całuję go. Nasze języki splatają się ze sobą, kiedy siadam na nim okrakiem. Tym, czego nie mogę oddać, jest jeden intymny moment z Donovanem. Tylko jeden. Przywieram do jego rosnącej erekcji, tarcie wywołuje gęsią skórkę na całym ciele. Łapie mój tyłek w śmiertelnym uścisku. Boże, tęsknię za tym.  Muszę iść  szepczę w jego usta. Wzdycha, ale kiwa głową. Z niechęcią zsuwam się z jego kolan. Jego oczy pozostają na moich, kiedy wstaje i bierze mnie za rękę.  Nie pozwolę mu więcej na tę maskaradę, kochanie  mówi i całuje tył mojej dłoni.  Ledwie potrafię się powstrzymać przed uderzeniem go pięścią w twarz. Jeżeli wkrótce nie załatwisz tego gówna, będę interweniował. Nie wiem, jakie ma to znaczenie dla twojego planu, cokolwiek starasz się chronić bądź ukryć, ale wkroczę. W mojej naturze leży opiekowanie się tobą i zapewnianie ci bezpieczeństwa. Trzy lata pieprzonej agonii jest tym, co wycierpiałem bez ciebie u mojego boku. Nie pozwolę, aby to trwało dłużej. Jeśli będę musiał poharatać mu cholerne gardło, zrobię to. Więc bądź gotowa. Daję ci szansę, by samej się uratować, zanim wkroczę i cię ocalę. Obejmuję ramionami jego szyję i przyciskam wargi do gardła.  Dziękuję, Donovan. Jestem tak blisko. Kasper mi pomaga. Pozwól mi to naprawić. Wypuszczając go, spieszę do łazienki, żeby poprawić makijaż. Gdy jestem pewna, że wyglądam dobrze, odwracam się, aby spojrzeć na Donovana. Opiera ramię o drzwi, przyglądając mi się uważnie. Jego mocna szczęka zaciska się, ale milczy. Gdyby było inaczej, oboje bylibyśmy nadzy i zagubieni w sobie. Ale sprawy są skomplikowane. I najpierw najważniejsze. Logan. 201 

 Powinniśmy się pospieszyć  mówię mu, kiedy go mijam. Jego dłonie odnajdują moją talię i przyciąga moje plecy do swego przodu. Wypuszczam jęk, gdy całuje bok mojej szyi.  To niewystarczająco dużo czasu. Chciałem go z tobą więcej, kochanie. Odwracam się nieco, aby przyjąć pocałunek.  Mamy cały czas na świecie  milknę z westchnieniem.  Po tym. Całuje mnie raz jeszcze, nim niechętnie puszcza, żeby zaprowadzić na dół. Gdy bierzemy zakręt, Logan przesuwa się do wejścia jak lew bez ofiary  głodny i zły na niesłuszność tego wszystkiego. Jestem przerażona wściekłością, która od niego promieniuje. Jego ciemne, nienawistne oczy spotykają moje i zamieram. Jego spojrzenie przeskakuje do mojego boku na pół sekundy, na pewno do Donovana, nim powraca na mnie.  Czas wracać  warczy i podchodzi do mnie. Donovan napina się obok mnie. Przysięgam, że słyszę, jak zgrzyta zębami. Logan chwyta mój nadgarstek w brutalnym uścisku, ciągnąc za sobą w kierunku parkingu.  Co się stało?  pytam, widząc przez okno płonącą ciężarówkę.  Jakbyś nie wiedziała  warczy Logan, ściskając mój nadgarstek na tyle mocno, żeby prawie doprowadzić mnie do płaczu.  Właściwie to nie wiem.  Ktoś podpalił mój samochód! Moje oczy przeskakują do Donovana. Jego twarz pozostaje bez emocji, ale znam go na tyle długo, aby dostrzec triumf.  W tej sytuacji, pozwól mi. Mój Lexus stoi z tej strony  mówi Donovan i rusza w kierunku miejsca parkingowego, zanim Logan zatrzymuje go, chwytając za nadgarstek, który spoczywał swobodnie w kieszeni spodni od smokingu. Donovan nie łapie przynęty  całkowite uosobienie chłodu i opanowania. Jedynie jego oczy opadają na nadgarstek, gdzie Logan trzyma jego marynarkę, mnąc ją w dłoni.  Ostrożnie, komendancie. Twoi wierni obywatele zobaczą. Słowa Donovana wydają się trafić w sedno, kiedy Logan rozluźnia uścisk, nieznacznie rozglądając się po korytarzu.  Nie wiem, kurwa, co ci się wydaje, że 202 

robisz, ale pozwól, że dam ci przyjacielską radę  ostrzega Logan, starając się utrzymać niski ton głosu.  Wycofaj się, kurwa. Niewzruszone spojrzenie razem z lekkim wzruszeniem ramion Donovana w odpowiedzi, zdaje się tylko napędzać gniew Logana. Choć w tej chwili myślę, że kocham Donovana jeszcze bardziej, jeżeli to w ogóle możliwe. Ufa mi tak, jak go o to prosiłam.  Obawiam się, że nie jestem pewien do czego się odnosisz, komendancie. Ja tylko zamieniłem słowo z pasierbicą. Przywitałem się. To nie jest sprzeczne z prawem, prawda?  Z tym, spokojnym krokiem wychodzi drzwiami na parking. Logan ciągnie mnie za sobą. Moje oczy mkną do płonącego samochodu Logana, wokół niego znajdują się dziesiątki strażaków, oceniający zniszczenia. Najwidoczniej Donovan Jayne nie jest tym, z kim możesz się pieprzyć. Boże, kocham to w nim. Jak tylko docieramy do Lexusa, Logan pakuje mnie na tylne siedzenie za Donovanem, na pewno tak, aby mógł mnie obserwować z przedniego siedzenia. Gdy samochód rusza, panika zaczyna się przebijać. Logan jest szalenie wściekły i jestem przerażona tym, co zrobi, kiedy wrócimy do domu. Pomyśl o srebrzystych oczach. Skoncentruj się na tym. Skup się. Gdy dotyka mnie dłoń, prawie krzyczę. Nie widzę w ciemności, ale wiem, że to Donovan sięga za sobą między siedzeniem a drzwiami. Jego palce głaszczą moją gołą nogę. Ten dotyk jest kojący. Wzmacnia mnie i daje siłę do zniesienia tego, co będzie dalej. Jazda, choć Donovan przeciąga swój słodki czas, jest krótka i za niedługo zatrzymujemy się przed domem.  Rozmawiałem z Selene wczoraj przez telefon, Nadio. Wkrótce wpadnie w odwiedziny i chcielibyśmy zaprosić cię na kolację do twojej ulubionej włoskiej restauracji. Nie masz nic przeciwko, Logan?  Jego pytanie stanowi zagrożenie i sprawia, że się trzęsę. Ściskam rękę Donovana po raz ostatni, zanim ją zabiera. 203 

 Zobaczymy  rzuca Logan.  Nadia. Do środka.

*** Tak szybko jak Logan otwiera drzwi do domu, naprawdę wkracza panika. Pocieszająca ochrona Donovana, na której zawsze polegam, jest znów rozdarta. Nie pragnę niczego bardziej niż wspominać jego miły dotyk i słodkie pocałunki, ale nie ma na to czasu. Niebezpieczna burza Logana jest zmącona wokół mnie. Gruba i czarna. Mogę niemalże posmakować promieniującego od niego gniewu. Muszę to przemyśleć. Nasze buty stukają po twardej, drewnianej podłodze i żadne z nas się nie odzywa. Jego oddech jest urywany. Ciężki i niemiarowy. Jestem przerażona, że cokolwiek, co powiem lub zrobię, sprowokuje go. Dziś był za mocno wytrącany z równowagi. Skup się. Skup się. Skup się. Wstrząsa mną zimno, gdy włącza światło. Pokój dzienny rozświetla żółty blask, lecz nie ma tu nic, co by mnie uspokoiło. Serce podskakuje mi do gardła, pozostawiając mnie oniemiałą. Powoli unosi rękę i wskazuje korytarz. Nie mogę się powstrzymać i patrzę na ciemną główną sypialnię.  Teraz!  warczy. Piszcząc i podskakując, posłusznie spieszę. Jego kroki za mną są powolne, ale równe. Gdy jesteśmy w sypialni, włącza światło i zaczyna szarpać za krawat. Spuszczam wzrok na nogi, bo mój umysł tworzy okropne scenariusze, które bez wątpienia dla mnie zaplanował.  Rozbieraj się.  Polecenie jest ciche, ale nasiąknięte groźbą. Gdy jestem naga, wskazuje na krzesło. Nie mówię ani słowa, gdy przeszukuje skrzynię pełną perwersyjnych, popierdolonych skarbów i wyciąga linę. Bycie rozluźnioną, kiedy przywiązuje mnie do krzesła, jest prawie niemożliwe. Nie prowokuj go bardziej. 204 

Przyjmij to. Skup się. Skup się. Skup się.  Pamiętasz dzień, kiedy przyszłaś się ze mną spotkać?  Głos Logana jest chłodny i niski. Przeszywa mnie dreszcz. Chcę spojrzeć na niego, błagać, żeby się uspokoił, ale obawiam się tego, co zobaczy. Obawiam się, że może to być czas, w którym całkowicie puszczą mu nerwy.  Tak. A pamiętam to wyraźnie. Największy błąd mojego życia. Punkt, w którym postanowiłam być tą samowystarczalną i nie poinformowałam mojego partnera o kolejnym kroku. Miałam przełom. Ale zamiast powiedzieć Donovanowi, byśmy razem mogli sobie z tym poradzić, zadziałałam impulsywnie i przyjechałam od razu, żeby poszukać odpowiedzi. Odpowiedzi, które Logan obiecał mi dać. Plik zawierający szczegółowe notatki. Bezpieczeństwo w jego domu. Więc powiedział mi. Jaką głupią, głupią kobietą byłam.  Byłaś szczęśliwa. Pewnie właśnie skończyłaś pieprzyć ojczyma, co? Tym razem unoszę wzrok. Staje przede mną. Jego masywna postura jest od pasa odsłonięta, a mięśnie falują z każdym ruchem. Włosy wpadają mi w oko, drażniąc bok nosa. Gdyby moje nadgarstki nie były związane, odgarnęłabym je. Ustawiam się, by spróbować zdmuchnąć je z pola widzenia. Moje kostki zostały przywiązane do przednich nóg krzesła, na którym siedzę. Zaciśnięcie nagich ud jest bezowocnym wysiłkiem. Nie ruszą się, pozostawiając moją cipkę całkowicie dostępną. Nie jestem pewna, jakie ma plany, ale coś mi mówi, że będę krzyczała.  Nie. Jego nieżyczliwe oczy spotykają moje i kręci głową.  Nawet nie próbuj ze mną tych pierdolonych bzdur. Wszyscy w tym cholernym mieście wiedzą, że ty i Donovan sypialiście ze sobą. To takie chore, jeśli mnie spytasz. On jest zboczony, Nadia. Masz szczęście, że uratowałem cię od niego. Zaciskam zęby w próbie zyskania kontroli nad emocjami. Ostatnią rzeczą, którą potrzebuję, jest ukazanie słabości. Logan by ją odsłonił, zerwał i nakarmił mnie nią. 205 

 Mylisz się.  Moja warga drży. Pieprzona słabość. Skupia na niej wzrok i uśmiecha się. Jest to dalekie od ciepłego uśmiechu i przeszywa mnie kolejny dreszcz.  Kłamczucha. Być może powinniśmy trochę pograć, kochanie. W mały detektor kłamstw. Kręcę głową, ale on podchodzi do swojej skrzyni i ją przeszukuje. Moment później powraca z jednostką TENS1. Ziemia trzęsie się pode mną i całym ciałem wstrząsa dreszcz.  Proszę… Jego oczy zwężają się w skupieniu, kiedy odrywa plastik od lepkiej części jednego z plastrów. Przewody prowadzące do urządzenia, poruszają się razem z jego ruchem.  Nie uciekniesz przed tym przesłuchaniem. Z pozbawionym wyrazu uśmiechem przykleja elektrody do moich sutków. Gdy kończy, wsuwa jedną między moje nogi, omija cipkę i przyciska do mojego odbytu. Ostatni element mocuje na łechtaczce, upewniając się, że owija go wokół wrażliwej wiązki nerwów. Kiedy jest usatysfakcjonowany, ustawia jednostkę na siedzeniu między moimi nogami i uruchamia. Wraca z innym krzesłem i ustawia je przede mną.  Zacznijmy.  Łapie jednostkę TENS i odchyla się na krześle. Nasze oczy spotykają się, a ja ignoruję sposób, w jaki lepkie elektrody pociągają za włoski w moich najbardziej wrażliwych miejscach.  Pieprzyłaś Donovana dnia, w którym przyszłaś się ze mną spotkać? Zamykam oczy i potrząsam głową.  N-nie. Ciche kliknięcie jest jedynym ostrzeżeniem, nim moje sutki pobudzają się do życia. Ledwo co włączył tę rzecz, a ja już krzyczę, by wyłączył.  Kłamstwo  mówi tylko i redukuje panel kontrolujący. Na czole mam krople potu i drżę ze strachu.  Przepraszam, po prostu...  Następne pytanie  warczy.  Pieprzyłaś dziś Donovana? Pachniesz nim, dziwko. Pieprzysz się z tym kutasem.                                                              1Prądy TENS - powierzchniowa stymulacja elektryczna nerwów.  

206 

Łzy spływają mi po twarzy i gwałtownie napotykam jego wzrok.  Logan, przysięgam, że dzisiaj nie uprawiałam z nim seksu. Przytrzymuje moje spojrzenie przez chwilę, zanim kiwa głową.  Prawda. Ale nadal kurewsko pachniesz jak on. Pozwoliłaś mu dotknąć swojej cipki? Czy tatuś Donovan lizał twoją łechtaczkę?  Nie! Jezu, Logan. Nie dotykał mnie, okej? Jego palce zaciskają się na panelu, gdy rozmyśla nad moją odpowiedzią.  Prawda, jak sądzę. Tatuś włożył ci język do gardła? Smakował twoich słodkich ust? Parsknięcie wymyka mi się spod górnej wargi i szlocham:  N-nie. Tylko rozmawialiśmy. Grzbiet jego ręki zbliża się tak szybko, że nie mam czasu na reakcję. Jego kłykcie zderzają się z moim policzkiem powodując, że głowa szarpie się w bok.  Kłamstwo! Czy chcesz, żeby cię pieprzył?  Nie! Tym razem moja wizja staje się czarna, gdy intensywny elektryczny ogień eksploduje pomiędzy moimi nogami. Chwytam za więzy, aby odepchnąć ból, ale jestem w pełni unieruchomiona. Wszystko, co jestem w stanie robić, to krzyczeć i krzyczeć, aż ochrypnę. Kiedy myślę, że zejdę, brzęczenie ustaje.  Logan, proszę  błagam, szczękam zębami, gdy ślina skapuje mi z brody.  Po prostu przestań. Kochaj się ze mną.  Moje szablonowe słowa nie mają na niego wpływu. Zazwyczaj mogę go udobruchać, żeby mnie pieprzył, ale nie dziś. Tego wieczoru podniecają go tortury.  Dlaczego powinienem? To jego pragniesz  mówi po prostu.  Nie. Pochyla się do przodu i przesuwa palcem po elektrodzie. Kiedy odnajduje wejście do mojej cipki, wpycha palec. Jestem sucha. Wcale nie byłam gotowa na kolejny akt kary. Kiedy zaczyna się zagłębiać, ukrywam się. Mentalnie. Tak jak zawsze. Uciekam do bezpiecznego miejsca w moim umyśle. Donovan. Zawsze Donovan. 207 

 Boję się. Co, jeśli będzie bolało? Chichocze i pociera mój tyłek.  Jak na kogoś, kto chce tego spróbować, jesteś pełna obaw. Jeśli będzie bolało, powiesz mi. Przestanę. Chcę, abyś czuła się dobrze, kochanie. Nie czuła bólu. Możemy to zrobić innym razem, skoro...

 Nie. Zrób to teraz. Wychyliłam parę szotów tequili w oczekiwaniu na tę chwilę. Bawiliśmy się zabawkami i jego palcami. Zawsze dochodzę. Wiem, że on też czuje się tam dobrze. Mam nadzieję. Chcemy dzielić ze sobą każdą naszą cząstkę.

 Dotknij swojej cipki, piękna. Z wdziękiem wsuwam palce między swoje uda. Masuję łechtaczkę, a on rozchyla moje pośladki. Dźwięk odkręcanej nakrętki sprawia, że przestaję, ale gdy wsuwa śliską główkę penisa w mój odbyt, koncentruję się na tym, jak się doprowadzić do orgazmu.

 Jesteś gotowa?  Tak  szepczę.  Zacznij powoli, w razie gdyby bolało. Jego nasmarowany fiut zaczyna pchać w ciasną szczelinę mojego tyłka. Wypuszczam jęk bólu, kiedy narusza wejście.

 Achh!  Czego chcesz, kochanie? Więcej czy nie? Biorę głęboki oddech i zamykam oczy.  Więcej. Powoli. Donovan musi mieć cierpliwość świętego, gdyż robi dokładnie tak, jak o to proszę. Jego gruby penis wypełnia mnie bardziej z każdą mijającą sekundą. Czuję ból, napięcie jest intensywne, ale nic, czego nie mogłabym wytrzymać.

 Nadia, skarbie  syczy, gdy jego fiut znajduje się całkowicie we mnie.  Boję się ruszyć, bo czuję się tak dobrze. Mogę dojść tylko od tego, jak ciasna jesteś.

208 

Rozpaczliwa potrzeba w jego głosie  nieznaczne drżenie  czyni mnie głodną. Chcę mu sprawić przyjemność i dać wszystko, czego pragnie. Szybciej się pocierając, nakłaniam go: Więcej, Donovan. Pieprz mnie. Słowa te wydają się brudne, ale mówię serio. Początkowo nie mogłam o nich nawet pomyśleć, nie robiąc się przed Donovanem czerwona jak pomidor. Jednak, jak mnie nauczył, czasem zakochani uprawiają miłość. A czasami się pieprzą. Nie ma nic złego w wyrażaniu naszych pragnień. Jęczy i zaczyna powolny atak na moją pupę.  Mm, to moja dziewczyna. Powiedz mi, czego chcesz.  Gdy wchodzi we mnie łagodnymi ruchami, wysyła nietypowe drżenie przyjemności, przebiegające po moim kręgosłupie.  Tak? Lubisz, kiedy jestem w twoim tyłku?

 Tak. Ból jest intensywny, lecz powiew jego oddechu zachęca do całkowitego przyjęcia. Chcę go głęboko w sobie. Chcę wziąć i pozbierać rozpadającego się na kawałki Donovana Jayne  a wszystko to przeze mnie.

 Kurwa! mamrocze.  To zbyt kurewsko dużo, piękna. Obce uczucie wewnątrz mnie staje się mniej związane z bólem i bardziej z przyjemnością. Koncentruję się na tym, zatracając się. Gwiazdy rozbłyskują w mojej wizji, gdy orgazm przecina mnie jak ostry nóż.

 Dochodzę!  Tutaj!  warczy Logan, wyrywając mnie ze wspomnień. Jego palec pieprzy mnie mocno. Moje wspomnienia są wzmożone tym, co robi i dochodzę z bolesnym dreszczem na jego ręce.  O Boże!  Gdzie, do kurwy, znikasz, że przechodzisz od suchej do ociekającej jak Niagara? Nie jesteś tu ze mną, laleczko. Drżę i spoglądam mu w oczy znużonym wzrokiem.  Co? Nigdzie. Jestem tu z tobą. Warczy, furia przekształca jego rysy w coś nienawistnego i niegodziwego.  Znowu kłamiesz. Jesteś z Donovanem pieprzonym Jayne. To do niego pędzisz w swojej głowie. Jak uciekłaś do niego tej nocy. Pogrywasz sobie ze mną, suko? 209 

Naprawdę myślisz, że słodkimi słówkami znajdziesz drogę wyjściową z piwnicy i powrotną do mojego życia? Po co, kurwa? By uciec? To pierdolenie, bo miałaś tysiące szans, jeżeli to był twój motyw. Dlaczego, do kurwy, pogrywasz sobie ze mną, Nadia? Kiedy nie odpowiadam, odrywa elektrody od mojego ciała, powodując, że krzyczę. Potem wychodzi. Płaczę, gdy wraca z ostrym nożem.  Logan... C-co ty robisz? Psychotyczny błysk w jego oczach mówi mi wszystko, co muszę wiedzieć. Zamiast mi odpowiedzieć, zaczyna przecinać linę przy kostkach. Jego ruchy są nieskoordynowane, co powoduje, że kilkakrotnie mnie tnie. Później wstaje, więc może rozciąć linę na nadgarstkach. Kiedy moje ręce są wolne, rozluźniam je oraz zaciskam kilka razy, by krew rozpoczęła krążenie. Jeśli będę zmuszona uciekać, potrzebuję, aby moje kończyny współpracowały. Dźwięk kliknięcia kieruje na niego moją uwagę. Wymachuje przede mną kajdankami. Zanim nawet zdążę pomyśleć o ucieczce z jego okropnego chwytu, zakuwa mnie i ciasno krępuje przede mną nadgarstki.  Logan…  NIGDY WIĘCEJ!  huczy i rzuca mnie na łóżko. Potykam się i ląduję na kołdrze. Jego pasek brzdęka za mną i słyszę, jak rozsuwa spodnie. Jest gotowy pieprzyć mnie od tyłu. I znowu wracam do swojej głowy. Ale gdy zamykam oczy, jego dłoń układa się na mojej szczęce.  Spójrz na mnie  klnie, spluwając mi w twarz. Jego palce wbijają się w moją żuchwę i wykręca moją głowę pod bolesnym kątem, bym patrzyła na niego.  Oczy na mnie. Chodzi o nas, nie o Donovana pieprzonego Jayne. Jego oczy są prawie czarne z wściekłości i jestem przerażona. Bez miejsca do mentalnej ucieczki, panikuję.  Nie  wołam. Proszę, przestań. Rozbrzmiewa zza mnie ostry śmiech.  Pieprz się. Z tymi słowami zaczyna się wpychać w moją cipkę. Krzyczę i wiję się, ale nie przestaje, aż jest cały w środku.  Patrz, jak cię pieprzę, Nadia  syczy.  Patrz na mnie. 210 

Łzy płyną i wpatruję się w niego, gdy brutalnie we mnie wchodzi. Jestem bezsilna, by go powstrzymać. Mogę tylko patrzeć w dwa ciemne okna do piekła, cały czas modląc się o wybawiciela. Jednak on nie nadchodzi. Odepchnęłam go i powiedziałam, że sobie z tym poradzę. A teraz nie mogę nawet zamknąć oczu i uciec do niego. Palenie wewnątrz przez gwałt Logana to zbyt wiele do zniesienia bez mojego Donovana. Modlę się, by niedługo przyszedł i zakończył ten terror.  Dios, ayudame  szepczę. Boże, pomóż mi. I robi to, gdyż moment potem Logan wylewa we mnie swoje demoniczne nasienie. Na szczęście, jedno z moich nielicznych ułaskawień w jego więzieniu, upewniłam się, że chronię się implantem antykoncepcyjnym. Nigdy nie urodzę żadnego z dzieci Logana. Nigdy.  Teraz śpij na podłodze. Nie skończyłem cię karać, suko. Krzyczę, kiedy zrzuca mnie z łóżka i z bólem upadam na ramię. Obracając się na brzuch, próbuję schować twarz w dywan, żeby się przed nim ukryć. Donovan, mój ukochany. Gdy moje oczy się zamykają, niebieskie, srebrzyste tęczówki zjawiają się i otaczają mnie. On mnie ratuje. Za każdym razem.

211 

R O Z D Z I A Ł 17 Kasper

Kiedy wjeżdżam na parking przed komendą, jestem zaalarmowany przez kogoś, kto stoi pod budynkiem. Jęcząc, wysiadam z auta i kładę dłoń na odznace, gdy się zbliżam. Ostatnią rzeczą, którą chcę zrobić, jest zaczęcie dnia od głupich pogadanek. Jestem wciąż w euforii po nocy pieprzenia kobiety, która mnie zachwyca. Rankiem przyjechaliśmy do mojego mieszkania i uprawialiśmy seks przy ścianie prysznica. Pomimo jej wcześniejszych słów nie wydawała się zbyt skora pozwolić temu, co zaczęliśmy, skończyć się na jednej nocy. W rzeczywistości wyglądała na chętną na mojego potwora, gdy obudziłem się z jej ustami wokół niego. Obiecała odwiedzić mnie w porze lunchu, kiedy załatwi parę spraw. Do tego czasu planuję dowiedzieć się, co jest w sejfie Logana. W taki czy inny sposób.  To teren z ograniczonym wstępem  wołam, gdy idę w stronę pomnika. Facet wypuszcza dym, nim rzuca papierosa na trawę. Kiedy nasze oczy się spotykają, marszczę brwi, widząc Barta Stokesa gapiącego się na mnie.  Stokes  mówię z westchnieniem, układając ręce na biodrach.  Szef cię zwolnił, stary. Wiesz, że nie możesz przebywać w pobliżu komendy, przerażający jak cholera. Burczy i przesuwa drżącą ręką przez przetłuszczone włosy. Koleś wygląda strasznie.  Jestem tutaj, aby cię ostrzec. Ten dupek jest stuknięty. Daję mu współczujące skinięcie.  Rozumiem, stary. Myślę, że wszyscy to rozumiemy. Doceniam, ale nie potrzebuję twoich ostrzeżeń. Nie są warte ryzyka. Zbliża się do mnie i wyciąga rękę. Sięgam i biorę z jego dłoni dwie osłonki pocisku.  Co to jest?  Dowód  stwierdza wyraźnie.

212 

Wzdrygam się.  Okej. Dlaczego masz „dowód”, który nie ma znaczenia w świetle prawa? Niszczenie dowodów zakłóca działania wymiaru sprawiedliwości. Mógłbym cię aresztować za taki zarzut. Wiesz o tym, Stokes.  Właśnie. Twój szef zmuszał mnie do robienia tego gówna za niego przez większą część sześciu lat. Do zbierania dowodów w miejscach przestępstw, żeby chronić miejscowych polityków oraz biznesmenów przed kłopotami.  Przeciąga dłonią przez przetłuszczone włosy i drapie skórę głowy.  A następnie odstrzelił mnie. Wykonuję jego cholerną brudną robotę i zwalnia mnie za robienie gówna, które mi kazał. On jest podejrzanym policjantem, nie ja. Ja tylko wykonywałem rozkazy. Napinając się, zaciskam zęby, nim mówię:  Masz coś, aby to udowodnić? To ogromne oskarżenia… oskarżenia, za które mógłbyś wylądować w więzieniu z powodu twojego udziału. Naigrywa się i unosi ręce.  Myślisz, że teraz mnie to obchodzi? Plotki na ulicy mówią, że komendant zwolnił mnie, bo przystawiałem się do jego kobiety. Możesz uwierzyć? Prawdziwe gówno, przez które mnie wywalił, nie jest tym, co dotarło do mojej żony. Nie, Sandra usłyszała te głupie plotki o mnie flirtującym z laskami i postanowiła odejść. Zabrała ze sobą mojego syna. Twierdzi, że jestem zdradzającym dziwkarzem. Przez szesnaście lat nie spałem z nikim oprócz niej, Ghost. Więc teraz nie mam i pracy i żony. Wzdycham i wyjmuję telefon.  Są sposoby, by to załatwić. Wydział spraw wewnętrznych zajmuje się takimi rzeczami cały czas. Zadzwonię do Marka i...  Nie  burczy i odprawia mnie.  Komendant ma przyjaciół na wszystkich wysokich stanowiskach. Mark Smart to następny z jego pieprzonych sługusów. Całe miasto jest pełne szemranych drani, ukrywających kochanki przed żonami, pieniądze przed skarbówką, a przestępstwa przed policją. Logan Baldwin stoi na czele. Zamiata wszystko pod dywan. Przez dłuższy czas ja się tym zajmowałem. Pomagałem mu wykonywać jego brudną robotę. Unoszę na niego brwi.  Czego ode mnie chcesz?  Chcę uczciwego policjanta. Chcę, żeby ktoś zaangażował federalnych i sprowadził go do pionu. Skurwysyn powinien wylądować w więzieniu. 213 

Odwracając się, idę za róg budynku i rozglądam się wokół. Zadowolony, że nikt nie obserwuje ani nie słucha, podchodzę do niego.  Więc chcesz, żebym przekazał te informacje federalnym? Potrzebuję istotnego dowodu, Stokes. Jeśli ma coś na sumieniu tak, jak mówisz, a szczerze ci wierzę, wtedy potrzebujemy niepodważalnych dowodów przeciwko niemu.  Mamy je  oznajmia triumfalnym tonem.  Magazyn w szopie w okolicy lotniska. Płaci za czynsz. Zawsze mnie tam wysyłał. Miejsce jest cholernie blisko, wypełnione wszystkimi szkieletami, za które płacił, by je ukryć. Wiem o tym, bo byłem jego pieprzonym chłopcem na posyłki. Zwężam na niego oczy.  Potrzebujemy nakazu i...  A jak, do diabła, myślisz, że dostaniesz nakaz, poruczniku? Od sędziego Ackersona? Facet zaciążył siedemnastoletnią dziewczynę. Myślisz, że pomoże ci, skoro komendant Baldwin zbył sprawę o gwałt wytoczoną przez rodziców? Czy, cholera, może uważasz, że sędzia Miller wyda ci ten nakaz. Cóż, zabawna rzecz, jej syn, Josh, prowadził pod wpływem alkoholu więcej razy niż jest to dozwolone i powinien był trafić do więzienia lata temu, ale w jakiś sposób koleś nadal jest kierowcą autobusu szkolnego. Jego protokół jest czysty. Kto, jak sądzisz, „zajął się” wypadkami Josha?  Rozumiem cię  mruczę niezadowolony.  Więc masz numer magazynu? A co z kluczem? Zapala następnego papierosa i zaciąga się. Wypuszczając dym, jego wzrok napotyka mój.  Jest w jego sejfie. Kiedy potrzebował, żebym przewiózł coś do magazynu, przychodziłem i dostawałem klucz. Po sprawie musiałem go oddać. Za fatygę zawsze płacił mi w gotówce, potajemnie. To rzeczywiście pomagało z Kennethem grającym w piłkę nożną, mogliśmy pozwolić sobie, żeby wysyłać go na turnieje i wycieczki. Nie jestem nieuczciwy tak, jak on, Kasper. Ja po prostu wykonywałem swoją pracę. Oczywiście Logan może mieć kogoś wykonującego za niego robotę i także uważnie obserwować, czy jest bezpieczny.  Włamię mu się do sejfu. Ale zawsze blokuje drzwi przed wyjściem. Będę potrzebował, żebyś go rozproszył, abym mógł się tam dostać. Jeżeli zadam sobie 214 

cały ten trud, a nie będzie klucza albo magazynu, będę miał jakiegoś policjanta, który zamknie cię za fałszywe oskarżania funkcjonariusza. Znowu zaciąga się papierosem i wręcza mi karteczkę z napisanym na nim numerem.  Klucz tam jest, stary, a tu jest numer jednostki.  W porządku. Zdobędę go dzisiaj. Stokes rzuca jeszcze tlącego się papierosa na trawę, nim rusza w kierunku budynku. Kiedy jest poza zasięgiem wzroku, przydeptuję oba pety i wchodzę do środka. Lena patrzy na mnie z uniesionymi brwiami, gdy mijam jej biurko.  Szef jest dzisiaj w kiepskim nastroju. Słyszałeś, że ktoś wczoraj podpalił jego Tahoe? Jest jak wściekły byk. Gdybym była tobą, omijałabym go, Ghost. Wywracając oczami, mówię:  Poradzę sobie. Idę prosto do jego biura. Kiedy staję u drzwi, ukradkiem wkładam kartkę w zatrzask i opieram się, aby ukryć dowody.  Jakieś tropy? Wypełnione złością oczy Logana spotykają moje i psioczy:  W tym czasie kamery bezpieczeństwa przestały działać. Pierdolone dranie. Wiem, że Donovan miał z tym gównem coś wspólnego. Dotrę do sedna. Moje ciało jest spięte, ale próbuję zapanować nad postawą. Władowałbym w niego całą paczkę pocisków, zanim nawet odetchnąłby w kierunku Ametyst.  Możemy wysłać paru policjantów, żeby przesłuchali pracowników i gości imprezy. Jestem pewien, że coś zdziałamy  mówię do niego. Pisk za mną sprawia, że Logan i ja spoglądamy na korytarz. Lena spieszy w naszym kierunku.  Szefie, przepraszam, że przerywam, ale to Bart Stokes. Stoi na zewnątrz wymachując kijem baseballowym. Rozbił trzy zestawy reflektorów z radiowozów na przedzie, zanim nawet zdążyłam zebrać myśli, by cię zawołać. Nie sądzę też, żeby już skończył!  szybko wyrzuca z siebie. Twarz Logana przechodzi w jasną purpurę i wygląda, jak gdyby w każdej chwili mógł przewrócić biurko.

215 

 Sprowadź tutaj kilku policjantów!  rzuca, kiedy chwyta broń i kaburę z biurka. Gdy wstaje, patrzy na mnie ostrożnie.  Nadal chcę oczu na Donovanie. Zajmij się tym, poruczniku. Kiwam głową i wychodzę na korytarz. On starannie zamyka biuro, zanim rusza za Leną ku parkingowi. Gdy tylko znika za rogiem, spoza zasięgu wzroku, wyciągam scyzoryk i zaklinowuję go w miejscu, w którym zatrzask powinien był zaskoczyć. Ale skoro wsunąłem do środka karteczkę samoprzylepną, łatwo mogę otworzyć drzwi. W chwili gdy się otwierają, wchodzę i idę prosto do sejfu.  To lepsza robota  mruczę do siebie. Próbuję cyfr, które wczoraj widziałem, że używał, a sejf klika, udzielając mi dostępu. W środku jest niewiele, za wyjątkiem stosów pieniędzy, dokumentu oraz klucza. Przechwytuję plik i klucz. Kiedy wsuwam akta do mojej zasuwanej kurtki i wkładam klucz, otwieram szufladę biurka i znajduję losowy dokument, który zastąpi ten. Następnie odpinam jeden z moich kluczy od breloczka, który otwiera tylny regał. Gdy jestem zadowolony, że wszystko wydaje się w porządku, zamykam sejf i sprzątam wszelkie dowody, które wskazywałyby, że tutaj byłem. Ostatnią rzeczą, którą biorę, jest karteczka włożona w zatrzask, i blokuję drzwi, zamykając je za sobą. W holu jest spore zamieszanie, ale idę prosto do mojego gabinetu. Kiedy jestem w środku, zamykam drzwi i siadam do biurka. Wyciągnąwszy dokument z kurtki, odkładam go, więc mogę na niego popatrzeć. Jest gruby i wybrzuszony papierkową robotą. Mój żołądek wywraca się, gdy zauważam imię mojej siostry nabazgrane na zakładce. A to skurwysyn. Ten plik jest czterokrotnie grubszy niż ten, który sprawdzałem już dawno temu. Wściekłość wybucha głęboko we mnie, lecz w tej chwili ją powstrzymuję. Nie chcę pozwolić złości przysłonić mój osąd. Z głębokim oddechem otwieram akta. Pierwsze parę stron jest takich, jak w moim dokumencie. Zeznania Nadii Jayne. Jej milion pieprzonych „nie wiem” i „nie mogę sobie przypomnieć”. Ale potem natykam się na kolejną wypowiedź. I kolejną. I kolejną. Każdy mały szczegół. Każdy jeden mały szczegół, który sobie 216 

przypomniała. Trop, który znalazła i uważała, że wydział powinien nim podążyć. Wszystkie rodzaje wskazówek. Wyciągam kolejne odręczne oświadczenie w jej dziwacznych zawijasach. Byłam u hipnoterapeutki, aby pomogła mi sobie przypomnieć. Pomogła mi wrócić do tego dnia. Nadal czuję zapach dymu papierosa, który rzuciła na ulicę. Sposób, w jaki trawa ugięła się pod moimi udami. Wszystko wydawało się dziać w zwolnionym tempie. Czarny pojazd, prowincjonalny, wyposażony w zestaw dźwigowy i gigantyczne opony. Na przedniej szybie miał czerwone, winylowe, wkurzone oczy. Jak bestia. Moje ciało płonie nienawiścią tak wściekłą; ledwie mogę się kontrolować, by kontynuować czytanie. Znam ten cholerny samochód. Przewracam stronę do innej wypowiedzi, która miała miejsce kilka miesięcy później. Obudziłam się z koszmaru, ale coś sobie przypomniałam. Coś ważnego. Mężczyzna miał czarne spodnie. A buty były tego rodzaju, jakiego nosi się do munduru. Miał nawet coś srebrnego, co lśniło w porannym słońcu przy pasku. Myślę, że to była odznaka. Obawiam się, że był policjantem, strażakiem albo wojskowym. Gniew oślepia mnie na chwilę. Skup się, Kasper. Skup się, kurwa. Przewracając stronę, odnajduję datę tego dnia, w którym Nadia zniknęła z mojego radaru. Miał tatuaż. Coś kolorowego i pomysłowo wykonanego. Nie mogę dojść do tego, co to było, ale wystawało spod końca jego długiej koszuli i było też na nadgarstku. Może pióra? Ogień? Nie jestem pewna, ale czuję, że to przydatne informacje. Z pewnością przydatne. Nadal przeglądam plik, próbując zrozumieć to gówno, gdy uświadamiam sobie, że minęło kilka godzin. Przecieram twarz dłonią i wyciągam telefon, żeby Ames wiedziała, że nie przygotuję naszej wieczornej randki. Kiedy odblokowuję ekran, widzę, że przegapiłem kilka wiadomości.

217 

Ames: Porozmawiam z Nadią, gdy Logan jest w pracy. Wyciągnę od niej tyle, ile dam radę o Kasey, i również dam jej numer do schroniska dla kobiet. Do zobaczenia, przystojniaku. Okazuje się, że tęsknię za twoim potworem, Kaspy ;) Ten SMS został wysłany niedługo po tym, jak rano zostawiłem ją w moim mieszkaniu. Nawet nie pół godziny później, gdy Stokes wygłaszał swoje bzdury, nie odczytałem kolejnej wiadomości. Ta jest od Logana. Komendant: Coś mi wyskoczyło w domu. Będę niedostępny przez resztę dnia. Obserwuj Stokesa. Odjechał, zanim do niego dotarłem. Miej też Donovana na oku tak, jak rozmawialiśmy. Podnoszę się na nogi, nim kończę czytać jego wiadomość. Kurwa! Pospiesznie wybieram numer Donovana. Kiedy odbiera, warczę do niego:  Spotkaj się ze mną u Logana. Teraz, kurwa. Wydarzyło się pewne gówno.  Już wyjeżdżam  odwarkuje, zanim się rozłącza. Kurwa! Kurwa! Kurwa!

*** Jadę trzydzieści kilometrów ponad dozwoloną prędkość przez całą drogę z włączonymi światłami. Skurwysyny dalej się wleką i niemalże spycham kilku z ulicy. Jak tylko wjeżdżam na podjazd Logana, cieszę się, że za sobą dostrzegam eleganckiego, czarnego Lexusa. Obydwaj wyskakujemy z naszych samochodów. Po pierwszej kontroli: drzwi garażowe są otwarte, jednak na trójstanowiskowym pojeździe stoi tylko jedno auto. Nie ma jego białego Forda wraz ze zniszczonym Tahoe.  To Logan. Znalazłem dokumenty na moją siostrę. Skurwysyn ukrywał to gówno przede mną. Nie mogę, kurwa, uwierzyć  narzekam, kiedy wyciągam z 218 

kabury 9mm.  Jego auta tutaj nie ma, ale to nic nie znaczy. Miej oczy szeroko otwarte. Donovan zaskakuje mnie, gdy wyciąga spluwę z tyłu spodni i trzyma ją u swojego boku. Daję mu skinięcie głową, zanim cicho wspinam się po schodach. Kiedy jestem na werandzie, wsuwam rękę przez okno i próbuję użyć klamki. Bez problemu się przekręca.  Nadia?  wołam. Dom pozostaje cichy, oprócz ciężkich oddechów  mojego i Donovana.  Nadia? Jesteś tutaj? Czy Ames tutaj jest? Tym razem słyszę stłumiony jęk. Donovan i ja kierujemy się w głąb domu. Gdy wchodzimy do ciemnej, dzięki zasłonom odcinającym popołudniowe słońce, sypialni Logana, szukam włącznika światła. Gdy tylko pokój się rozświetla, Donovan wypuszcza stłumione sapnięcie:  Nadia! Mój żołądek wywraca się ze zniesmaczeniem na scenę przede mną. Nadia jest naga i zakuta w kajdanki. Jej policzki są poplamione tuszem, który nałożyła wczoraj, przez płacz. Zwykle ładne włosy na jej głowie są skołtunione i splątane. Krwawi z licznych ran na całym swoim ciężko pobitym ciele. Jednak obrzydliwą rzeczą jest metal tkwiący w jej tyłku.  Czy to jest pieprzony hak? Donovan klęka przy niej, a jego ręce błądzą po całym jej ciele, i widzę, jak zastanawia się nad tym, co dalej. Jak jej pomóc.  Jak, kurwa, wyjąć to gówno?  Jego głos jest ochrypły i pełen emocji. Patrzę na knebel w ustach. Ślina ścieka jej na brodę. Hak, który tkwi w jej tyłku jest przymocowany do łańcucha, który pnie się po kręgosłupie, wokół szyi, i zahaczony jest o pętlę knebla. Całość zablokowana jest zamkiem.  Co, do kurwy?  mruczę i przebiegam palcami przez włosy.  P-p-potrzebuję czegoś, aby przeciąć ten łańcuch  mówi, odgarniając jej włosy z oczu.  Kochanie, wyciągnę cię z tego. Tylko zachowaj spokój, dobrze? Ale nie jest spokojna. 219 

Jej oczy spoczywają na mnie, kiedy łzy płyną. Stłumione krzyki. Być może prośba. Cokolwiek próbuje mi przekazać, nie rozumiem.  Jest tu Logan?  pytam. Zaczyna potrząsać głową i wypuszcza krzyk zza knebla. Głupie, przeklęte ustrojstwo stabilizujące hak w niej.  Jezu  wołam.  Nie ruszaj się. Nie ruszaj się, kurwa. Jedno mrugnięcie na „tak” i dwa na „nie”. Mruga raz, pokazując, że rozumie. Żałuję, że Donovan nie rozejrzał się za kluczem czy czymś, ale dzielą go sekundy od załamania. Po prostu ją głaszcze i całuje.  Jest tu Logan? Dwa mrugnięcia. Dobrze.  Jest tu Ametyst? Jedno mrugnięcie. Cholera.  Gdzie?  żądam. Łzy płyną, gdy patrzy mi w oczy.  W piwnicy? Jedno mrugnięcie. Kiedy ruszam do drzwi, zaczyna wrzeszczeć przez knebel, skutecznie mnie zatrzymując. Dwa mrugnięcia. Dwa mrugnięcia. Dwa mrugnięcia.  Czy on widzi nas teraz? Jedno mrugnięcie.  Kurwa!  Potrzebuję czegoś, aby to przeciąć, Kasper. Widzisz leżący gdzieś klucz?  żąda Donovan, rozpacz sprawia, że jego głos jest chrapliwy. Gorączkowo zaczynam niedbale otwierać szuflady. Nadia znowu krzyczy, więc zwracam się do niej.  Wiesz, gdzie jest klucz? Jedno mrugnięcie. Klękam obok niej.  Gdzie? 220 

Płacze i nienawidzę tego, że nie mogę jej pomóc.  Jest w tym pokoju?  Próbuję ponownie. Jedno mrugnięcie.  Jestem blisko? Jedno mrugnięcie.  Kurwa, czy klucz do kajdanek zadziała? Szloch, ale i jedno mrugnięcie. Wyciągając swoje klucze, szukam tego, który będzie pasował.  Co to za dźwięk?  krzyczy Donovan. Skupiam się na próbie odblokowania kłódki, nie pociągając za pierdolony hak, do którego jest przyczepiona. Znów wrzeszczy i myślę, że ją skrzywdziłem.  KASPER, CO TO, KURWA, ZA DŹWIĘK? Zatrzymuję się, by posłuchać. Trysk. Trysk. Trysk. Brzmi jak woda. Przekręcam klucz w zamku i dziękuję, kurwa, że się otworzył. Kiedy tylko odczepiam hak i zdejmuję blokadę, wyciągam knebel z jej ust.  Kasper, idź! Zanim będzie za późno! Donovan zaczyna odplątywać łańcuch od szyi i delikatnie usuwa hak z jej ciała. Miałem rację. Gruby, metalowy hak z kulką wielkości zatyczki analnej na końcu tkwił w jej tyłku. Przynajmniej nie był ostry.  O czym ty mówisz, Nadia?  pytam i rzucam Donovanowi scyzoryk, gdy wstaję. Zaczyna szarpać linę wiążącą jej kolana.  W końcu to zrobił. Musimy zejść na dół. Powiedz mi, że masz kod!  Ames jest na dole?  Tak, a oni utoną, jeśli teraz tam nie pójdziesz! Już biegnę korytarzem, nim słowa opuszczają jej usta. Drżącymi palcami bez powodzenia wstukuję kod. Odmowa. 221 

Odmowa. Odmowa. Kurwa! Wpisuję raz jeszcze, zmuszając się, by zwolnić. Klik. Donovan pomaga nagiej, trzęsącej się Nadii iść korytarzem, gdy otwieram drzwi.  Zabierz ją stąd, Donovan. Ja uratuję Amethyst. Potakuje i zaczyna mijać mnie z Nadią, ale ona krzyczy:  Nie! Muszę tam zejść! Muszę pomóc ich uratować! Ich. Ich. Nadzieja, suka spośród emocji, zalewa mnie, kiedy schodzę po schodach; przepełnia mnie adrenalina.  Ames!  krzyczę. Lokalizuję latarkę i wciskam przycisk, gdy chłód dociera do moich kostek. Światło ukazuje drogę przede mną. Woda. Lodowata woda. I jest jej mnóstwo. Schodzę kilka schodków w dół.  Musimy ich uratować!  krzyczy Nadia, gdy przepycha się przede mnie, mocząc swoje nagie ciało w zimnej otchłani. Donovan jest za nią, a ja podążam za nimi, próbując oświetlać drogę. Nadia wydaje się wiedzieć, gdzie idzie. Woda sięga jej do piersi, a Donovanowi i mnie do pasa. Nie rozumiem, skąd dokładnie się ona bierze, ale nie ma żadnych znaków, by miała się zatrzymać.  Tam!  Wskazuje na otwarte drzwi pod schodami.  Zaświeć tam! Brodzę do przodu i podążam za nią do środka. Moja mała wiązka światła pada na sypialnię wyposażoną w duże łóżko. Kiedy mój wzrok opada tam, gdzie gorączkowo gestykuluje, na szczyt komody, cały świat wiruje. Wszystko dookoła mnie przechyla się i kręci. Jakbym był na głupiej, karnawałowej przejażdżce. Nadzieja, ta bezużyteczna emocja, w końcu nie jest taka bezużyteczna. 222 

Moje oczy napotykają te przerażone mojej siostry. Kasey Grant. Starsza, ale nadal moja młodsza siostrzyczka. Nie ma, kurwa, mowy. Ale to, co stawia mój świat w płomieniach furii i kompletnej dezorientacji to kolejna para niewielkich oczu. Chłopiec, nie starszy niż siedem albo osiem lat, ściska inne dziecko, brzdąca, także chłopca. A Kasey trzyma opatulone niemowlę przy piersi. Co się, do kurwy, dzieje?

223 

R O Z D Z I A Ł 18 Nadia

 Szybko się napełni  krzyczę do Kaspra. Oczywiście to wiem. Logan tłukł mi to do głowy przez trzy pieprzone lata, by powstrzymać mnie przed robieniem głupot. Lodowata woda prosto z jeziora, napływająca przez sześć olbrzymich rur, utopiłaby niewinnych ludzi  ludzi, których kocham  w chłodnym grobowcu w ciągu dwudziestu siedmiu minut. A my już zmarnowaliśmy zbyt wiele czasu.  Donovan, weź dziecko. Jesteś wystarczająco wysoki, by jej nie zanurzyć. Pospiesz się. Kasey, wyprowadź Tay'a  instruuję, zaczynam szczękać zębami.  Amethyst jest gdzieś tutaj. Musisz ją znaleźć, Kasper! Na wspomnienie jej imienia podaje mi latarkę, a potem odchodzi, wołając ją.  Chodź tu, skarbie  grucham. Przerażone oczy Vana rozświetlają się, gdy mnie zauważa.  Mamusiu, boję się. Jego słodki głos jest muzyką dla uszu i sięgam po niego.  Wiem, skarbie. Pójdziemy gdzieś, gdzie jest sucho.  Pozwala mi wziąć się w ramiona i ściskam go mocno. Wdycham jego zapach, o którym nie pozwalałam sobie nawet myśleć przez kilka miesięcy. Wszystko było częścią planu. Nawet jeśli niemal mnie to zabiło.  Wespnij mi się na plecy, Tay  mówi Kasey, jej głos jest spokojny, mimo straszliwego dźwięku szybko podnoszącego się poziomu wody w piwnicy. Podaje Kassie Donovanowi, który ma oszołomiony wyraz twarzy. Ale jak tylko trzyma ją w ramionach, przytula do piersi wysoko nad wodą. Zaczyna wychodzić z pomieszczenia i podąża ku schodom z Kasey zaraz za nim. Trzymam przed nami latarkę, aby oświetlić drogę. 224 

 SKURWYSYN!  Głos Kaspra roznosi się nad rwącą wodą, co niemal nas ogłusza.  Co?  krzyczę do niego w ciemności i szybko oświetlam wodną otchłań.  Utknęła! Jest, kurwa, przykuta do cholernej rury! Panika przedostaje się, jednak pamiętam, że klucz nadal leży na podłodze w sypialni Logana.  Zostań z nią, Kasper! Wrócę z kluczem! Gdy jestem na schodach, Donovan czeka na mnie. Jego ręka dotyka mnie i pomaga mi wyjść z wody. Cała nasza szóstka wspina się drżąc, dzieci szlochają. Kiedy tylko jesteśmy na szczycie, stawiam Vana na nogi.  Donovan, zabierz go i wynieś stąd. Nie spuszczaj go z oczu. Obiecaj mi! Gniewnie na mnie patrzy.  Nigdzie nie pójdziesz! Przesuwając się za niego, biegnę do sypialni i łapię klucz. Kiedy wracam, ściska małą dłoń Vana i patrzy na mnie.  Nie mogę pozwolić, żebyś tam wróciła, kochanie. Szybko cmokam go w usta.  Trudno, nie mogę pozwolić jej utonąć. Zaraz będziemy z powrotem. Warczy, ale już schodzę po schodach. Wkładam latarkę w zęby i wskakuję do lodowatej wody, której poziom jest już znacznie wyższy niż kiedy zeszliśmy tu po raz pierwszy. Za piętnaście minut, albo jakoś tak, piwnica będzie całkowicie wypełniona wodą z jeziora.  Kasper!  wołam przez latarkę. Nie widzę ich. Cholera!  Kasper! Jego głowa wynurza się z wody i gorączkowo szarpie za rurę. Nigdzie nie widzę Ametyst. Nurkując w zimnej wodzie, podpływam tam, gdzie zauważam jej ramię. Ciągnie za nadgarstek, próbując uwolnić się, uciekają jej bąble powietrza z panicznego wysiłku. Z kluczem w dłoni pracuję, żeby ją uwolnić. Kręci się i tracę przyczepność. Głupi klucz upada na ziemię. Łapię rurę i opadam na podłogę, aby go odszukać.

225 

Przez kilka sekund moja ręka sunie po dywanie, aż sięga metalu. Gdy znów mam klucz w dłoni, podciągam się do miejsca, do którego jest przykuta. Przestała się ruszać, a jej ciało osłabło. Huk, kiedy Kasper próbuje oderwać rurę od ściany, roznosi się echem pod wodą. Trzymaj się, Ametyst. Gdy ponownie pracuję nad tym, aby ją uwolnić, moje myśli powracają do poranka, kiedy to wszystko poszło w diabły.

 Nadia?  woła łagodny głos, odciągając mnie od koszmarów. Uchylam powieki, aby zobaczyć anioła, który wpatruje się we mnie. Całe moje ciało boli i piecze przez bezwzględny atak Logana. Po zgwałceniu mnie i zmuszeniu do patrzenia, jak to robił, zepchnął mnie na podłogę i zapomniał o mnie. Traciłam i odzyskiwałam świadomość, gdy on zrobił śniadanie, poszedł na dół, aby odwiedzić Kasey i dzieci, jak robi to każdego ranka, a potem ubrał się do pracy. Nie zaproponował rozkucia mnie, nakarmienia czy czegokolwiek. Do diabła, nawet się do mnie nie odezwał.

 Nadia, o Boże  mamrocze Amethyst, gdy klęka przy mnie.  Co on ci zrobił? Wyciągnę cię stąd! Ocknęłam się na tyle, by zdać sobie sprawę, że jest już za późno. Zobaczy ją na wideo. Logan nie pozostawia luźnych końców. Los Ametyst splącze się z losem Kasey i moim.

 Idź! Ametyst, musisz już iść!  chrypię.  On wróci! Potrząsa głową, pomagając mi stanąć na nogach.  Pozwól mi zabrać ci jakieś ubrania i pójdziemy. Razem. Koniec kropka. Zadzwonię do Kaspra, gdy wyjdziemy. Czas leci zbyt szybko, kiedy błagam, aby odeszła. Ignoruje moje prośby i wrzuca przedmioty do worka.

 Gdzie trzyma klucze do kajdanek? pyta.  Masz na myśli ten klucz?  Huczy głos zza drzwi. Obie unosimy wzrok, żeby ujrzeć olbrzymie ciało Logana opierające się o framugę. Spodziewałam się zobaczyć gniew bądź nienawiść, ale dostrzegam 226 

rozbawienie. Tak jak pierwszego dnia, kiedy odwiedziłam go w celu zdobycia informacji. Tego dnia, gdy z łatwością zwabił mnie do swojego domu, uderzył w skroń kolbą pistoletu, a ja obudziłam się w piwnicy, gdy Kasey opatrywała moją ranę.

 Jesteś potworem  syczy Amethyst, a jej oczy rozglądają się wokół w poszukiwaniu czegoś.

 Semantyka  mówi ze wzruszeniem ramion.  Naprawdę myślisz, że uratujesz mojego zwierzaka, bohaterko?  drwi i celuje we mnie z pistoletu.  Nie sądzę.

 Powinnam była podpalić twój samochód z tobą w środku!  rzuca. Jego oczy ciemnieją, a szczęka zaciska się. Znam ten wzrok  wzrok tuż przed pojawieniem się diabła.

 Logan, nigdzie się nie wybieram. Po prostu pozwól jej odejść  błagam spokojnym głosem, chcąc go rozproszyć. Amethyst schyla się po torebkę, co podrywa Logana do działania. Ledwo wyjmuje z niej nóż, kiedy on przyciska ją do podłogi.

 Przestań!  piszczę i rzucam się na niego. Moje ręce nadal są skute, ale muszę spróbować pomóc. Wszystko dzieje się tak szybko. On wyrywa nóż z jej uścisku, odpycha ją, potem ciągnie mnie za włosy. Chłodne ukąszenie metalu wbija mi się w gardło i czuję spływającą krew.

 Zrobisz dokładnie to, co mówię albo potnę ją na pieprzone kawałeczki tuż przed tobą  warczy, gdy szybko wstaje ze mną w swoim uścisku.

 Po prostu uciekaj  wykrztuszam.  Uciekaj! Nóż zostaje odsunięty od mojego gardła, a za moment ból promieniuje z uda, kiedy przecina skórę.

 Na kawałeczki… Amethyst napotyka jego spojrzenie swoim przerażonym, ale nie próbuje się ruszyć, wyraźnie bacząc na ostrzeżenie.  Kasper przyjdzie po ciebie. Wie, że tu jestem.

227 

Jego oddech za mną jest ciężki i wiem, że jest wściekły.  I co, kurwa, z tego? Nic nie znajdzie. Nadia nie piśnie słowem. Wrzucę cię do piwnicy z Kasey i wszystko pójdzie zgodnie z planem. Nikt nie będzie za tobą tęsknił. Wzdryga się, jak gdyby chciała zaatakować, a on tnie moje ciało jeszcze kilka razy. Krzyczę w agonii. Kiedy zaczynam dławić się szlochem, rzuca mnie twarzą na łóżko, więc jej nie widzę.

 Tam  warczy. Słyszę krzyk, a on wkrótce podchodzi do drugiej strony łóżka, trzymając ją za włosy.

 Nie, Logan! Nie rób tego! Ignoruje mnie, gdy zaciąga ją do gilotyny. Walczy z nim, ale udaje mu się zatrzasnąć drewno dookoła jej szyi. Nasze oczy spotykają się, jej są pełne strachu, ale nadal wściekłe.

 To moja wina. Zostaw ją w spokoju i ukarz mnie, proszę, Logan. Mierzwi jej włosy i uśmiecha się.  To twój szczęśliwy dzień, bohaterko. Nadia chce przyjąć za ciebie karę. Ona jest poniekąd masochistyczną suką. Nie podniosłem ręki na Kasey od miesięcy. Nigdy nie byłem z kimś, kto błaga o tak silny ból i upokorzenie. Gdyby nie było to tak kurewsko zabawne, odmówiłbym jej tylko dlatego, że tak rozpaczliwie tego pragnie. Pod pewnym względem ma rację. Zawsze czułam się odpowiedzialna za zaginięcie Kasey. Obwiniałam się przez niemal dekadę. Karę, którą wyznacza, odczuwam jako zemstę za wszystkie te lata, w których musiała cierpieć, będąc więzioną przez niego. Jeśli ktoś zasługuje na jego gwałt i bicie, to ja. Przeklina na niego, ale on ją ignoruje, żeby przekopać się przez skrzynię horroru. Kiedy tylko wyjmuje knebel i hak analny, zaczynam krzyczeć, aby go rozproszyć. Mam nadzieję, że to dla mnie, a nie dla niej. Znowu, mój krzyż. Nie jej. Kiedy do mnie podchodzi, wzdycham z ulgą. Próbuję podążyć do mojego szczęśliwego miejsca  do mojego Donovana  ale nie mogę oderwać oczu od tych przerażonych Amethyst. Zostań ze mną. Skoncentruj się na moich oczach. Przejdziemy przez to razem. 228 

Logan robi to, co robi najlepiej, przez cały czas z Amethyst obserwującą w przerażeniu, i wkrótce jestem gotowa na kolejny akt.

 Teraz patrz, jak ją karzę, bohaterko. To ty jej to zrobiłaś, próbując ją ocalić. Spójrz w jej śliczne brązowe oczy i zobacz ból. Ból, na który ją skazałaś. Kurewsko obserwuj, suko. Ona płacze, a ja próbuję przekazać jej oczami, że wszystko będzie okej. Gdy słyszę jego zamek błyskawiczny, na chwilę zamykam oczy. Przez moment usiłuję chwycić Donovana. Ale kiedy zaczyna krzyczeć, muszę na nią spojrzeć. Ogień rozdziera mnie, gdy wpycha swojego penisa do mojej suchej cipki. Metalowa kulka na końcu haka przyciska się do jego dużego fiuta przez cienką membranę we mnie. To nie pierwszy raz, kiedy znoszę ten rodzaj brutalności, więc oddycham i skupiam się. Cokolwiek, by zablokować umysł przed bólem. Niebieskie, srebrzyste oczy. Kocham cię, Donovanie Jayne.

 Kurwa  jęczy za mną Logan i chwyta garść moich włosów.  Zawsze taka dobra niewolnica. Amethyst drży, gdy wstrząsa nią szloch. Mogę tylko prosić, aby doszedł szybko. Nie stara się doprowadzić mnie do orgazmu. Jego jedynym celem jest okrutnie mnie pieprzyć, żeby ją torturować. Za kilka chwil wypełnia mnie jego ciepło. Całe moje ciało odpręża się z ulgi. Skończył… on, kurwa, skończył. Kiedy wychodzi ze mnie, ciągnie mnie za włosy i zrzuca na podłogę. Słyszę jak ona krzyczy, ale wszystko jest zamglone i mylące. Moje oczy wywracają się w tył, ale czuję, że związuje mi kolana liną. Tracę przytomność, zanim dowiaduję się, co zamierza z nią zrobić. Klik. Wytrącam się z oszołomienia, gdy klucz odblokowuje kajdanki. Moje palce szybko ją uwalniają i podpływam z nią na szczyt. Minęły sekundy, ale czas płynie powoli jak melasa z koniuszka słoika. Kiedy tylko wychodzimy na powierzchnię, łapię powietrze.  K-K-Kasper, ona potrzebuje pomocy  mówię do niego.

229 

Jego silne ramiona wyciągają ją z mojego uchwytu. Woda podniosła swój poziom i nie mogę już sięgnąć podłogi. Nie jestem pewna, czy on też, ponieważ walczy, aby zaprowadzić ją na schody. Ostatecznie jest w stanie ją tam ułożyć.  Ames, skarbie, zostań ze mną!

230 

R O Z D Z I A Ł 19 Kasper

Moje życie jest kłamstwem. Cholernym pieprzonym kłamstwem. Przez dziesięć lat nienawidziłem kobiety, która właśnie ryzykowała swoim życiem, aby uratować Amethyst. To bzdury. Wszystko. A stał za tym Logan. Jego całkowita rozpierducha. Jego zniewaga, bycie dupkiem, sposoby kontroli. Śmiałem się. Kurewsko się śmiałem, gdy sądziłem, że Nadia dostała to, na co zasłużyła. Co za koszmar.  Oddychaj, Ames  mruczę przy jej ustach, gdy wdmuchuję kolejny duży oddech do jej płuc. Wydaje bulgoczący dźwięk, więc pospiesznie obracam jej głowę w bok. Po ochrypłym kaszlu zwraca wodę, którą połknęła.  Oh gracias a Dios  mruczy za mną Nadia.  Nadia  chrypi Amethyst.  Masz się dobrze. Nadia zaczyna się śmiać ze sceptyczną miną.  Tak, ty głupolu. To o ciebie się martwiliśmy. Dzięki Bogu z tobą wszystko w porządku.  No dalej, poziom wody wciąż się podnosi  odchrząkuję, kiedy zgarniam wycieńczone ciało Amethyst w ramiona. Wspinamy się po schodach, a gdy tylko wychodzimy na korytarz, Nadia biegnie w głąb domu. Czekam aż wróci, co robi, zakładając sukienkę, zanim zmierzamy do wyjścia. Właśnie idziemy przez salon, kierując się ku drzwiom, gdy warczy na nas rozzłoszczony głos:  Gdzie, do diabła, myślicie, że idziecie? Przenoszę spojrzenie, by spotkać dzikie, rozgniewane oczy Logana. Opiera się o ścianę, dwunastokalibrowy pistolet wymierza w kanapę, a jego pierś unosi się z furii. Jego twarz jest omal nie do poznania, gdy wykrzywia ją psychotyczny grymas. Kasey siedzi ze starszym chłopcem na kolanach. Donovan jest tuż obok 231 

niej, trzymając dziecko i niemowlę. Oboje mają przemoczoną dolną połowę ciał. Choć moja siostra wydaje się zdesperowana, Donovan wygląda, jakby dzieliły go sekundy od zamordowania Logana gołymi rękoma.  Koniec gry, Logan  mówię przez zaciśnięte zęby, pragnąc broni, która znajduje się w kaburze za moim paskiem. Gardłowy warkot z jego gardła, niemalże jak lwa, który chce pożreć swoją zdobycz, roznosi się echem po pokoju, gdy podchodzi do fotela na wprost nich, by usiąść.  Ta gra nie skończy się, dopóki nie wygram. Grałem w nią przez długi czas, Ghost. Nie możesz się tak po prostu, kurwa, pojawić i pozmieniać cholerne zasady. Patrzę na niego i zgrzytam zębami.  Podejdź tutaj, synu.  Wskazuje na starszego chłopca. I, co zaskakujące, wyrywa się on z ramion mojej siostry i biegnie do Logana. Logan przyciąga go do boku i całuje w czubek głowy.  To Taylor albo Tay, jak dziewczyny lubią na niego wołać. Twój bratanek. Nazwaliśmy go po twoim najlepszym przyjacielu i bracie Donovana. Kase żywiła do niego uczucia zanim odstrzelił sobie głowę.  Koniec tego.  Ucieka mi warkot.  Nie musisz nikogo ranić. Puść ich. Jego oczy pociemniały.  Nikt się nigdzie nie wybiera. Właściwie to chcę, żebyś usiadła, bohaterko, i trzymaj ręce przed sobą, abym je widział. A, Nadia, mój zwierzaku, ciebie chcę u moich stóp  kipi  gdzie należysz. Kiedy nikt się nie rusza, wymachuje lufą pistoletu w kanapę.  Co, muszę przestrzelić wam łby, żebyście wykonali prostą komendę? Na to pomału opuszczam na podłogę drżącą Ametyst. Nadia obejmuje się ramionami, spływają z niej strużki wody i rozpryskują się na ziemi, kiedy zbliża się do Logana. Gdy siada, Logan ją głaszcze. Kurewsko ją głaszcze.  Doskonale. Teraz  mówi i strzela karkiem.  Jak mówiłem. Jeśli jeszcze tego nie rozgryzłeś, porwałem twoją siostrę. Ktoś odpowiedzialny musiał się nią zaopiekować. Twój ojczym cymbał ją sprzedał, Kasper. Pozwolił ojcu Donovana pieprzyć ją jako formę zapłaty. Jeśli mnie spytasz, to gówno narobiło bałaganu. Taylor udusił starą dupę Franka. Gapię się na niego w szoku.  Jesteś pieprzonym idiotą... 232 

 Nie, to ty jesteś pieprzonym idiotą. Drogi Donovan i ja zatuszowaliśmy śmierć ich ojca na długo, nim Taylor się zabił. Prosił brata w swojej samobójczej notatce, aby ukazać to w gazetach. Ujawnił, jak popieprzona była jego rodzina. Chciał także upewnić się, że zapewnię jej bezpieczeństwo. I zrobiłem to. Od tej pory była bezpieczna. Przenoszę z niego wzrok i spoglądam na siostrę. Przytula do siebie małego chłopca a jej podbródek drży. Ostatnio, kiedy ją widziałem, miała czarne włosy. Teraz jej naturalne truskawkowy blond kosmyki są przycięte w słodkiego boba. Jej twarz jest pozbawiona makijażu, co sprawia, że wygląda tak młodo, jak tego dnia, w którym została porwana. Jednak strata jest pogardą dla świata. Ból oraz nienawiść za wszystkie rzeczy, które zostały jej odebrane. Teraz moja siostra ma swoje intencje wypisane na twarzy.  Wiedziałeś o tym?  wykrztuszam do Donovana. Mięśnie jego szyi drgają z gniewu.  Jak, kurwa, myślisz? Logan śmieje się.  Nie, dureń nie wiedział, że skradłem jego drogocenną dziewczynę prosto spod niego. W kółko ją do mnie przysyłał. Za każdym razem, kiedy widziałem jej soczyste wargi, wyobrażałem sobie, że ssą mojego fiuta...  Logan, dzieci  syczy Kasey. Spotyka jej wzrok i wygląda na zawstydzonego.  Przepraszam, Kase. To gówno mnie wkurza. Było dobrze, póki nie zjawiła się ta pieprzona kawaleria. Przekrzywiam głowę. Moje dłonie drżą, aby wyciągnąć broń i wsadzić mu kulkę w czaszkę. Ale nie mogę ryzykować, że zrani moją siostrę.  W każdym razie  ciągnie Logan, a jego dłoń znowu gładzi mokre włosy Nadii.  Ta oto laleczka pojawiła się u moich drzwi, chcąc zobaczyć plik, który jej obiecałem. W trakcie zauważyła mój tatuaż. Powiedziała, że przypomina jej ten, który widziała dawno temu. Gdy świadomość i wymowna zdrada dotarły do niej, próbowała uciec. Ale moja słodka dziewczyna tutaj…  Pociąga ją za włosy, a ona krzyczy.  Ma najkrótsze cholerne nogi. Nie pobiegła zbyt daleko, zanim wciągnąłem jej tyłek do mojego domu i zdzieliłem w tą ładną główkę. Tej nocy jej życzenie w końcu się spełniło. Znalazła twoją siostrę.

233 

 Przestań  wtrącam.  Czego chcesz? Jestem już zmęczony słuchaniem twojej pierdolonej historyjki. Pieniędzy? Donovan ma dużo. Jestem pewien, że da ci tyle, ile potrzebujesz, aby opuścić miasto. Znajdą cię. Nie możesz ukrywać nas wszystkich. Koniec końców ludzie zaczną się rozglądać. Więc czego, kurwa, chcesz, dupku? Wzrusza ramionami.  Chcę, by wszystko było tak, jak zanim ty i ojczulek Donovan wpadliście tu, i twoja wścibska dziewczyna zaczęła wtrącać się w moje życie. Chcę, by moja rodzina była bezpieczna, a moje zabaweczki do pieprzenia płodne i zawsze gotowe. To jest to, czego chcę. Spojrzenie Nadii napotyka moje i błaga mnie oczami. Zdekoncentruję go, przekazuje. Kiwam lekko głową ze zrozumieniem, ukazując swoją czujność.  Junior nie jest z tobą spokrewniony, ale mała Kass to twoja siostrzenica. Kasey lubi nazywać dzieci po tych, których kocha  mówi Logan uśmiechając się i mrugając do mojej siostry. Gdybym nie był pewien, że zabiję ją, gdy się tylko poruszę, wystartowałbym.  Ale Junior jest nazwany po mnie. Logan Baldwin, Jr. I ten chłopak jest wynikiem Nadii i moim. Kogo to z niego dla ciebie robi, Donovan? Przyszywanego wnuka? Donovan spogląda na Nadię. Ostro.  On nie jest jego wnukiem  mówi Nadia z zimnym zgryzem, gdy jej oczy przeskakują do mnie, potem z powrotem na dziecko na kanapie.  Jak masz na imię, kochanie? Jak mama i ciocia Kase na ciebie wołają? Chłopiec patrzy na moją siostrę, a ona potakuje.  Jest dobrze, kochanie.  Van. Logan warczy:  Żartujecie sobie, kurwa, ze mnie? Szorstki śmiech przeszywa powietrze, a Nadia spogląda na niego z jadem w oczach.  Zgadza się. Jest juniorem, ale nie twoim, ty psychiczny kutasie. To Donovan Allen Jayne II. W skrócie wołamy na niego Van. Byłam w ciąży, kiedy wciągnąłeś mnie do piwnicy. W ciąży z jego  wskazuje zdumionego Donovana  dzieckiem. Ponownie na mnie patrzy i celowo mruga. Tak. W następnej chwili rozpętuje się piekło. 234 

Nadia łapie środkową część broni i unosi do góry. Już wyciągam pistolet, gdy następuje eksplozja. Ignorując fakt, że jego broń jest właśnie wycelowana w moją siostrę, skupiam się na tym, żeby zdjąć przestępcę. Nie jest już Loganem, moim szefem. Jest psychotycznym, nękającym porywaczem gwałcicielem. Nadia przyciąga Taylora w ramiona, gdy ja unieruchamiam Logana. Wbijam mu lufę w gardło, kiedy odbieram mu jego broń. Słyszę za sobą krzyki, ale koncentruję się na tym pojebie. Wymaluję sufit jego mózgiem. Postanawiam to zrobić, gdy ktoś ciągnie mnie od tyłu.  Proszę, nie zabijaj go, proszę, Bubba. Bubba. Zatrzymuję się na prośbę siostry.  Dlaczego, kurwa, nie? Po wszystkim, co zrobił tobie i Nadii?  syczę. Ściska mnie w pasie i dławi szloch.  On jest ojcem moich dzieci. Nie pozwól, by to widziały. Zadowolone z siebie spojrzenie Logana sprawia, że mimo wszystko chcę to zrobić. Ale widok trojga dzieci będących świadkami takiego horroru, zatrzymuje mnie. Jestem policjantem. Dobrym pierdolonym gliną. Teraz to się kończy. I to we właściwy pieprzony sposób. Odsuwając się z pistoletem niezmiennie w niego wymierzonym, zaczynam wydawać rozkazy:  Donovan, idź do mojego samochodu i wezwij posiłki. Kasey, zabierz stąd dziewczyny i dzieci. Puszcza mnie, a ja zmagam się z Loganem na ziemi. Wyszarpuję zza pasa kajdanki i zakuwam jego nadgarstki wystarczająco ciasno, by jęknął.  Masz prawo zachować milczenie. Wszystko, co powiesz, może i zostanie użyte przeciw tobie w sądzie. Masz prawo do pełnomocnictwa. Jeśli nie stać cię na adwokata, zostanie ci on przydzielony z urzędu. Rozumiesz prawa, które ci właśnie wygłosiłem? Mając je na uwadze, chcesz ze mną porozmawiać? Nie odpowiada po tym, jak go informuję, ale mam to gdzieś. Jego życie się skończyło. I spędzi jego resztę, wpatrując się w szarą ścianę niewielkiej celi. Pieprzony krzyżyk na drogę. 235 

***  Dzięki, kurwa, że w końcu odcięli tę rurę  burczy agent federalny, kiedy mnie mija.  Cały dom jest cholernie bliski zalania. Federalni przeszukują miejsce zbrodni. Normalnie nie przejąłbym się, ale po tym, co mówił mi Stokes, nikomu nie ufam. Cóż, poza Jasonem Rhodesem.  Myślę, że mogą już kończyć. Wszyscy złożyliście zeznania. Pewnie lepiej będzie, jeżeli zabierzesz moją szwagierkę i wyniesiecie się stąd w cholerę, zanim zaśnie na stojąco  mówi Rhodes z chrząknięciem. Był pierwszą osobą, do której zadzwoniłem. To on jest tym, który wezwał FBI, zamiast sprowadzić naszych ludzi. Sprawa jest zbyt ważna, a nie chciałem ryzykować zaginięciem żadnego dowodu w przypadku, gdyby Logan miał jakieś inne przysługi na swojej liście płac.  Dzięki, stary. I poproś, aby to sprawdzili.  Daję mu klucz do magazynu i numer. Kiwa głową, po czym kieruje się do głównego śledczego. Wychodzę na zewnątrz, żeby odszukać swoją rodzinę. Na podjeździe stoją dwie karetki pogotowia. Sanitariusze badają wszystkich po kolei, ale jak na razie nikt nie wygląda na bardzo rannego. Dzięki, kurwa, Bogu. Ametyst ma owiniętą rękę dookoła ramienia mojej siostry i szepcze do niej. To scena, którą chciałbym widywać częściej. Przebija ona moje czarne, twarde serce i pobudza je do życia. Cała ta nienawiść, którą pancernie je otaczałem, odpada niczym wyblakła farba aż staje się czyste. Kiedy spoglądam na drugą karetkę, Donovan ma chłopca  swojego syna  siedzącego mu na biodrze, gdy wbija intensywny wzrok w Nadię. Chyba Ames wiedziała, o czym mówiła. Miłość. Teraz widzę to w stu pieprzonych procentach. Z westchnieniem podchodzę do Nadii.  Dziękuję. Unosi na mnie wzrok i uśmiecha się.  Nie ma za co. Załatwiłam to. Drapię się po szczęce i unoszę brew.  Załatwiłaś. Przepraszam, że ja...  milknę, starając się odzyskać opanowanie. Moja pierś boli ze smutku. Rzeczy, 236 

które próbowałem jej zrobić, aby ją skrzywdzić. Cholera, nawet próbowałem ją pieprzyć. To strasznie chore, gdy o tym myślę. Potrząsa głową ze łzami w oczach i zarzuca dookoła mnie ramiona.  Ciii, porozmawiamy o tym później. Dobra? Zabierz ich do domu i opiekuj się nimi do tego czasu. Obiecuję, że omówimy to innym razem. Ściskam ją raz jeszcze, nim ją uwalniam. Pochyliwszy się, składam miękki pocałunek na jej czole. Pewnego dnia naprawię swoje błędy. To może potrwać tygodnie, miesiące albo lata, ale wynagrodzę słodkiej Nadii Jayne złożenie tak wielkiej ofiary dla mojej siostry. Mogę na to postawić każde pieniądze. Gdy odsuwam się od niej, zauważam Donovana. Jego próżna, biznesowa fasada zniknęła. Wiatr unosi mu włosy, a pod oczami tworzą się ciemne worki. Jest mi żal faceta  że dowiedział się tego samego dnia, że jest ojcem, w którym ledwo ratujemy miłość jego życia przed mrocznymi szponami Logana.  Wygląda dokładnie jak ty  wyznaję z uśmiechem i próbuję zażartować, by rozjaśnić nastrój.  Biedny koleś. Jedyne, na co możemy mieć nadzieję, to że ma twój gust muzyczny. Wyciska pocałunek na głowie chłopca, jego oczy mają czerwoną obwódkę. Nigdy nie widziałem go tak wrażliwego. W tym momencie bardzo przypomina brata, Taylora. Mojego najlepszego przyjaciela, który zakończył życie o wiele za szybko.  Dzięki, młody  mruczy i podaje mi dłoń. Potrząsam nią szorstko, zanim zostawiam ich, by wrócić do siostry.  Chodź tutaj  mówię z chrypką i przyciągam ją w ramiona. Przytula mnie. Jej ciało jest napięte, a ja głaszczę ją, by się rozluźniła. Po kilku chwilach się łamie. Ucieka jej szloch, gdy daje ujście dekadzie bólu.  Tak bardzo mi przykro, mała. Tak kurewsko przykro.

237 

R O Z D Z I A Ł 20 Nadia

Kiedy wychodzę spod prysznica z ręcznikiem owiniętym dookoła mojego ciała, odnajduję śpiącego na kanapie Donovana z Vanem w ramionach. Ci dwaj szybko się polubili. Myślę, że pomocne było to, że odkąd urodził się na dywanie w piwnicy, wydany na świat ze wsparciem Logana i Kasey, szeptałam mu bajki o jego heroicznym tatusiu Donovanie Jayne. Van od samego początku wiedział, że powinien być grzeczny wobec Logana, ale też że nie był on jego ojcem. Kiedy więc przedstawiłam mu Donovana jako jego prawdziwego tatę, ucieszył się, że w końcu go pozna. Donovan, kiedy tylko minął szok, skupił się na nadrabianiu straconego czasu. Przez dwa dni nie opuszczał boku syna. Powiedziałam mu, że jeśli będzie spełniał każdy kaprys naszego dwulatka, rozpuści go. Donovan po prostu mnie wyśmiał i oznajmił, że ma to gdzieś. Przysiadam na stoliku i obserwuję ich. Obydwaj wyglądają tak spokojnie. Kasey dotrzymała obietnicy złożonej mnie, a ja obietnicy złożonej jej. Musiałam zrobić rzeczy nie do pomyślenia. Zrzec się synka dla Logana. Aby przekonać go, że chcę więcej niż być więzioną w piwnicy z dzieckiem przyklejonym do biodra. Powiedziałam mu, że nie mogę znieść siedzenia tam. Kasey i ja wpadłyśmy na pomysł, by przekonać go, że to depresja poporodowa. Jak tylko urodził się Van, planowałyśmy i knułyśmy. To po udawanej próbie samobójczej Logan w końcu zabrał mnie do lekarki spoza Aspen. Ona popatrzyła na nas i poprosiła go, żeby wyszedł  bo w zwyczaju ma badanie pacjentów bez publiki. Nie wydałam go  to byłoby niebezpieczne dla życia Kasey, Taylora oraz mojego synka. W zamian załatwiłam sobie implant antykoncepcyjny i poprosiłam o lekarstwa w niedużej dawce na moją rzekomą depresję. Potem użyłam swojej magii na Loganie.

238 

Kiedy był w pracy, bawiłam się częścią kamer w piwnicy, pokazując jaka jestem przygnębiona, ale nocami przytulałam dziecko i szeptałam czułe słówka. Opowiadałam mu o jego prawdziwym ojcu i obiecywałam, że pewnego dnia go stąd wyciągnę. Raz, kilka miesięcy temu, Logan zabrał mnie na górę ku Kasey i mojemu zaskoczeniu. Był pijany i napalony. Kasey zawsze miała sposób, aby sprawić, by czuł się źle z robieniem czegokolwiek seksualnego przy dzieciach. To była moja szansa, a my ją wykorzystałyśmy. Tego dnia błagałam, prosiłam i prawie zmusiłam go do zatrzymania mnie na górze. Posprzątałam i ugotowałam. Ssałam jego fiuta, jakbym tego pragnęła. Odegrałam tę rolę tylko dla niego. Ostatecznie mnie tam polubił. Późno w nocy pytał, dlaczego nie kocham naszego dziecka lub dlaczego nienawidzę Kasey. Po prostu pokazywałam mu, jak to jego bardzo kochałam. Myślał, że jestem szalona. Że szalałam za nim. Ale za każdym razem, gdy znosił na dół tacę z jedzeniem, by zjeść posiłek z rodziną, pod gumową matę wsuwałam notatkę dla Kasey, zapisaną wewnątrz złożonej serwetki. Sprawiam, że się we mnie zakochuje. Robimy postępy. Poznałam twojego brata. Jest wnikliwy. Mogę nad tym popracować. Twój brat wie, że coś się dzieje. Dzięki Bogu! Całuje mnie. Nienawidzę go zwodzić, ale jest to konieczne. Donovan wie, że tutaj jestem. Prawie umarłam, musząc go odprawić. Jestem załamana. Logan kochał się ze mną pod prysznicem. Pieprzony głupiec nabiera się na to!! Pocałuj mojego synka i powiedz mu, że go kocham. Boże, kocham go. Dziewczyna Kaspra widziała, jak Logan robił mi krzywdę. Prawie tutaj jesteśmy, Kase...

239 

Plan powoli posuwał się do przodu. Kawałek po kawałku zajmowałyśmy stanowiska. Z dostateczną liczbą osób zwracających uwagę oraz wyostrzonymi śledczymi umiejętnościami Kaspra po naszej stronie, w końcu osiągnęłybyśmy punkt krytyczny. I tak się stało. Znalazłyśmy się po drugiej stronie. Żywe. I razem z naszymi dziećmi.  W weekend rozejrzymy się za jakimś domem. Nienawidzę zmuszać go do spania w tej kołysce. Jest na to za duży. To nawet nie wygląda przyjemnie  mówi Donovan, odciągając mnie od moich myśli. Uśmiecham się i zgarniam moje śpiące dziecko w ramiona. Jego czupryna ciemnych, gęstych włosów jest jedną z rzeczy, które lubię w nim najbardziej. Ale gdy otwiera oczy i przygląda mi się tymi srebrzystymi, niebieskimi tęczówkami, jak jego taty, po prostu się dla niego roztapiam.  Do tego czasu będzie z nim okej. Obiecuję. Całując czoło syna, podchodzę do łóżeczka. Kiedy go układam, odnajduję Donovana stojącego w drzwiach ze skrzyżowanymi rękoma. Jego tkliwy wzrok rozpala moje ciało z potrzeby. Minęły dwa dni, odkąd zostaliśmy uratowani od tego zwierzęcia i myślę, że Donovan boi się mnie dotknąć. Tymczasem ja jestem zdesperowana, by połączyć się z moim ukochanym. By raz na zawsze wymazać przeszłość z Loganem.  Próba zrozumienia tego wszystkiego doprowadza mnie do pieprzonego szaleństwa, skarbie  mówi z obrzydzeniem w głosie.  Pomyśleć, że przez cały ten czas mogłem... powinienem... Potrząsając głową, podchodzę do niego i wspinam się dłońmi w górę jego piersi, powstrzymując go od kontynuowania. Ma na sobie prostą, białą koszulkę, która dobrze na nim wygląda. Umierałam, by zedrzeć ją z niego przez całą noc.  Posłuchaj mnie teraz, Donovanie Jayne. Kocham cię. I ani razu nie czułam się tobą rozczarowana. To ty  mruczę i staję na palcach, by pocałować jego miękkie usta  mnie motywowałeś. Wspomnienia o tobie. Nasza miłość. Ty, mí amor. Przymyka oczy i patrzy na sufit. Przesuwam palcami wzdłuż jego jabłka Adama, gdy przełyka. Ciężko mu trzymać się w kupie. Często go przyłapywałam ze łzami w oczach. 240 

 Donovan  mówię, gdy całuję jego gardło.  Nie możesz się dłużej karać. Żadne z nas nie może. To nasza kolej, pamiętasz? Czas odpuścić. Pochyla do mnie głowę i miliony emocji lśnią w jego oczach. Żal. Smutek. Furia. Tęsknota. Desperacja. Głód seksualny. Miłość.  Prawie cię złamał. Gdyby cię zabił... Przyciskam kciuk do jego ust, aby nie pozwolić mu dokończyć tej myśli.  Kochaj się ze mną. Chcę zastąpić ból we mnie tobą. Jego palce wplatają się w moje mokre włosy, a on jęczy, zanim jego usta napotykają moje. Chciwie mnie pożera. Nasze języki walczą ze sobą, ale to jego zwycięża. Posiadając. Pochłaniając. Naznaczając. Pozwalam, by przejął kontrolę, której tak bardzo potrzebuje. Gdy wypuszczam jęk, odsuwa się ode mnie. Jego spojrzenie dezorientuje mnie na chwilę.  Co? Przesuwa palcami przez włosy i posyła mi bolesne spojrzenie.  Obawiam się, że nie potrafię być z tobą ostrożny. Co, jeśli zrobię coś, czego nie lubisz? Co przypomni ci o nim?  mówi ostatnią część ze wściekłym sykiem. Pociągam za ręcznik i zrzucam go na podłogę. Potem chwytam go za rękę i prowadzę do sypialni. Przy jasnym świetle pozwalam mu się przekonać. Jego wściekłe, rozgoryczone oczy przyglądają się każdej bliźnie pozostawionej przez Logana Baldwina.  Te siniaki znikną. Rany się wyleczą. A emocjonalne szkody wygoją się z czasem. Nie możesz mnie zranić, głuptasie. Jesteś jedyną osobą, która może mi pomóc. Jeśli jeszcze nie jestem złamana, już nigdy nie będę. Wyciąga rękę i delikatnie dotyka siniaka na piersi. Następnie pochyla się i całuje go. Wypuszczam zadowolone westchnienie, gdy wysuwa język. Przeciąga jego wierzchołkiem po bolesnym siniaku, a potem drażni sutek. Rozpaczliwie go pragnę. Ale wiem, że tak samo jak ja, ma on swoje własne demony. Dam mu to, czego potrzebuje, żebyśmy mogli ruszyć naprzód i zostawić przeszłość za sobą. W końcu. Wsuwam palce w jego włosy, gdy przechodzi do drugiego sutka. Jego zęby delikatnie kąsają skórę sprawiając, że zasysam oddech.

241 

 Skrzywdziłem cię?  mruczy w moje ciało, jego gorący oddech łaskocze mnie. Śmieję się.  Przeciwnie. Doprowadzasz mnie do obłędu, przystojniaku. Te necesito.  Potrzebuję cię. Prostuje się, patrząc na mnie ze zmrużonymi oczami. Uwielbiam być pod jego kontrolą. Jakbym była nieodkrytym jeszcze stworzeniem, które potrzebuje zrozumienia. Hipnotycznym lekiem. Rzadko spotykanym. Nawet szlachetnym. Chcę być jedyną osobą, na którą kiedykolwiek spojrzy w ten sposób, z tą piękną mieszaniną pożądania, miłości i niezaprzeczalnym pociągiem. Jego palce odnajdują dół koszulki i bez wysiłku zrywa ją ze swojego ciała, ukazując niezwykle dobrze umięśnioną pierś jak na czterdziestopięcioletniego mężczyznę. Donovan dobrze się starzeje i, jak dla mnie, wygląda jakby miał nie więcej niż trzydzieści pięć lat. Jest tak seksowny jak tego dnia, gdy wkroczył do naszego życia. Po tym, jak zrzuca koszulkę i zaczyna pracować przy pasku, nic nie mogę na to poradzić i myślę o mamie. To ona znalazła Donovana dla mnie. Odegrała mistrzowską grę w oszustwie dla mnie. Ze względu na jej pragnienie, abym była szczęśliwa oraz spełniona, spiskowała dla mnie. Kiedy wróci z rejsu, odbędę z nią długą rozmowę. Wytłumaczę jej wszystko, co się wydarzyło. Będą łzy, a wtedy przedstawię jej wnuka. Skutek jej niekonwencjonalnego swatania. Dziecko powstałe z miłości.  Uśmiechasz się. O czym myślisz?  pyta ochrypłym i głębokim głosem. Przygryzam wargę i pozwalam, by moje oczy zbadały jego idealne ciało… silne i wybrzuszone we wszystkich odpowiednich miejscach. Jego penis wystaje gruby i zaalarmowany. Chętny, by znaleźć się we mnie. Przeszywa mnie dreszcz radości.  Po prostu myślę o mamie. Jak zbzikuje, gdy dowie się, że ma wnuka. Tłumi śmiech i unosi na mnie brew.  Już nigdy więcej go nie zobaczymy. Roztyje naszego synka choripan con chimichurri2 i zatrzyma go dla siebie. Kiedy przestajemy się śmiać, nasze wygłodniałe oczy spotykają się. Nie mogę wydusić z siebie ani słowa, nim mnie atakuje. Jego dłonie chwytają moją                                                              2 Kanapka, która składa się z krótkiej bagietki, grillowanej kiełbasy i sosu chimichurri.

242 

pupę i podnosi mnie, prowadząc prosto do łóżka. Opadamy na nie razem, moja głowa odbija się tylko raz, zanim jego usta powracają do moich. Brakowało mi tego. Tak cholernie bardzo.  Myślałem o tobie w każdej sekundzie każdego dnia  mruczy przy moich ustach, zanim skubie dolną wargę.  Zawsze o tobie, kochanie. Jego fiut wsuwa się w moją wyeksponowaną cipkę, co powoduje, że jęczę i kwilę jak mały kotek. Potrzebuję go w sobie na wczoraj.  Donovan...  Będę cię pieprzył, ssał i pożrę każdy cholerny cal twojego ciała. Kiedy cię wezmę, nie ma powrotu. Jesteś moja na zawsze  mówi, jego głos jest głęboki, silny i wspaniały.  Na zawsze  zgadzam się, moje słowa są zdyszaną obietnicą. Jego fiut trąca moje śliskie wejście, a potem wsuwa się do samego końca. Zaczynam krzyczeć, ale ucisza mnie pocałunkiem na tyle głębokim, że skrada mi duszę. Donovan może ją wziąć. I tak należy do niego.  Taka piękna. Taka kurewsko piękna  grucha, gdy wsuwa się we mnie, brutalnie i nierównomiernie. Rozszalała namiętność bez rytmu i wymówek. Jego ciało napędzają tylko pragnienie, potrzeba i miłość. Rozpływam się przez jego dotyk i delikatne słowa. Z każdym pchnięciem pochłaniam jego miłość. Czuję go w moich zakończeniach nerwowych. W mojej każdej myśli. W moim sercu. Jego zęby ponownie skubią moją wargę, sprawiając, że krzyczę. Chcę, by wszędzie mnie przygryzał. Szyję, uszy i piersi. Gdziekolwiek, na raz. To za dużo i za mało. Potrzeba doprowadza mnie do szaleństwa.  Donovan... Odrywa się od naszego pocałunku i kładzie dłonie po obu stronach mojej głowy, więżąc mnie jak w klatce. Nasze spojrzenia spotykają się, gdy wsuwa się powoli, prawie leniwie. Uwielbiam intensywność, z którą na mnie patrzy. To, że chociaż jego wzrok jest gorący i niemal przerażający z pragnienia, przebijają się miłość i opiekuńczość, pocieszając mnie. 243 

 To ja cię pieprzę, Nadio Jayne. To zawsze będę ja. Potakuję i wpatruję się w jego piękne oczy, które dają mi wgląd w dobrą duszę. Gdyby było to możliwe, wczołgałabym się w jego wnętrze i owinęła jego miłością.  Dotknij swojej łechtaczki, gdy cię pieprzę. Chcę patrzeć, jak dochodzisz na moim fiucie, piękna dziewczyno. Jego słowa rozpalają mnie i gorliwie zsuwam palce między nas. Wrażliwy kłębek nerwów pulsuje z potrzeby dojścia i jestem przeszczęśliwa, że mogę sobie pomóc. Dotykając się, kiedy pożera mnie głodnym spojrzeniem, wkrótce wiję się pod nim.  Popatrz na mnie, kiedy będziesz dochodzić, piękna. Powiedz moje imię, kiedy to zrobisz.  Jego polecenia są nieznacznie zachrypnięte i gardłowe. Wisi na włosku. Pragnę pociągnąć za niego i zerwać na zawsze.  O Boże!  mruczę, gdy radosne uczucie orgazmu rodzącego się z miłości zaczyna rozprzestrzeniać się jak ogień.  Powiedz. Moje. Imię  jęczy, jego pchnięcia stają się mocniejsze.  Donovan! W sekundzie, w której wykrzykuję jego imię, jestem pochłonięta przez wir ogarniającego całe ciało orgazmu. Lata stresu i bólu zastępują rozkosz i miłość. Zalewa mnie jego ciepło, kiedy też się zatraca, a jego pchnięcia spowalniają, aż całkowicie upada na moje osłabione ciało. Leżymy połączeni, płyny naszych ciał mieszają się, jakby zostały do tego stworzone i pozostajemy nieruchomo. Nasze ciężkie oddechy są jedyną oznaką, że wciąż żyjemy i przebywamy na tej ziemi.  Te amo.  Moje słowa są miękkie jak szept. Ale je słyszy. Nawet z czasem, przestrzenią i pytaniami, które nas dzieliły, czułam, że on zawsze mnie słyszał, zwłaszcza w najgorszym okresie. Okresie, w którym byłam ofiarą brutalności Logana. To zawsze Donovan przecinał mgłę mojej nienawiści i bólu. Był głosem rozsądku. Moim komfortem. Moją świętością.  Ja też cię kocham, skarbie  mruczy, jego twarz zakopana jest w moich włosach. 244 

Uśmiecham się i przebiegam paznokciami w górę i w dół jego ramion.  Donovan? Podnosi się i zwraca do mnie z leniwym uśmiechem, który chcę polizać.  Tak?  Wyjdziesz za mnie? Jego śmiech wypełnia pokój i rozgrzewa moją duszę.  Wariatko, to nie ty powinnaś pytać. Wydymam wargi, gdy opuszcza moje ciało i wychodzi z łóżka. Jego tyłek, wszystkie twarde krzywizny i mięśnie zaciskają się, kiedy podchodzi do szafy w pokoju. Otwiera ją i wyciąga małe, niebieskie pudełeczko, które rozpoznaję jako Tiffany'ego. Chyba szaleję z potrzeby zobaczenia co jest w środku, ale on znika w łazience. Gdy wraca, nie ma pudełka, ale niesie wilgotną szmatkę. On już jest czysty, kiedy siada na krawędzi łóżka, delikatnie wycierając ze mnie pozostałości po naszej miłości. Jestem podenerwowana i nie mogę wytrzymać.  Co było w pudełku? Błyska uśmiechem.  Zanim zniknęłaś, kupiłem ci to.  Jego dłoń ujawnia misterny, diamentowy pierścionek. Nie jest krzykliwy ani na pokaz, ale również wcale nie mały. Wydaje się idealny.  Trzymałeś go przez cały ten czas? Nie wiedząc, czy kiedykolwiek wrócę?  pytam ze łzami w oczach. Chwyta moją rękę i wsuwa go na palec.  Wiedziałem, że jeżeli kiedyś cię dorwę, pozwolisz mi włożyć sobie ten pierścionek. Po prostu najpierw musiałem cię odnaleźć.  Jego mrugnięcie sprawia, że serce trzepocze mi w piersi. Podziwiam pierścionek i uśmiecham się do niego.  Uwielbiam go. Ale… Krzywi się i jest taki słodki.  Ale co?  Czy ludzie nie pomyślą, że jesteśmy szaleni? Że poślubiasz swoją córkę? Jak kiedyś się o to martwiłeś? Jego dłoń ujmuje moją i przykłada ją do swoich warg. Całuje knykieć nad pierścionkiem, który mi dał.  Pieprzyć tych ludzi. Od kiedy to się przejmujemy?

245 

To od zawsze było show Donovana i Nadii. Jeśli nie potrafią nas zaakceptować, mogą się pieprzyć. Klękam i atakuję go pocałunkiem. Siedzę okrakiem z nim znowu we mnie, jeszcze zanim zdążę wziąć kolejny oddech.  Pieprz mnie, tatuśku!  drażnię się z nikczemnym błyskiem w oczach.  A jutro zabierz mnie do sądu i ożeń się z mną. Klepie mnie w tyłek obiema dłońmi i ponagla, bym ujeżdżała go szybciej. Jego zęby odnajdują moją pierś i przygryza ją. Gdy ja jęczę, on chichocze.  Dla ciebie wszystko, niegrzeczna dziewczyno. Kurewsko kocham Donovana Jayne.

246 

R O Z D Z I A Ł 21 Kasper

Wiele może ulec zmianie w ciągu trzech tygodni. W moim życiu wszystko się zmieniło. Mroczny ciężar, jaki dźwigałem przez prawie dziesięć lat, zniknął. Każdego dnia odnajduję ją, moją słodką siostrzyczkę, w kuchni przygotowującą śniadanie. Nadal muszę przecierać oczy i szczypać się, by mieć pewność, że nie śnię.  Wujku Kasprze? Możesz zostać w domu i pograć ze mną w Minecrafta?  pyta zza lady Tay, obserwując, jak jego mama przewraca boczek. Podchodzę i czochram jego jasnobrązowe włosy. Jest uroczym dzieckiem, nawet jeśli z wyglądu jest kopią Logana i bolesnym pierzonym przypomnieniem tego, co się musiało wydarzyć, by sprowadzić go na ten świat. Kase nie mówiła w szczegółach co się stało, ale czytałem jej zeznania. Gwałt. Tortury. Nadużycia fizyczne. Wszystko, co wycierpiała też Nadia. Chociaż gdy wkroczyła, większość tego zostało oszczędzone mojej siostrze. Kłuje mnie poczucie winy. Nadal nie porozmawiałem z Nadią tak, jak tego chcę. Mam jej tyle do powiedzenia.  Przykro mi, mały mężczyzno. Jestem zarobiony na posterunku. Może ty, twoja mama i siostra odwiedzicie mnie w porze lunchu. Moglibyśmy pójść do tej knajpki, którą tak lubisz, gdzie kawałki kurczaka mają kształt dinozaurów. Wzrusza ramionami.  Ames tam będzie? Moje serce puchnie na wspomnienie mojej dziewczyny, mimo jej niechęci do „przyklejania etykietek”.  Spotyka się ze mną każdego dnia. Wiem, że będzie szczęśliwa, znowu cię widząc. Kiedy wczoraj rozmawiałem z nią przez telefon, powiedziała, że ma dla ciebie geodę. Jego nos się marszczy.  Co to jest geoda?  To skała. Trochę brzydka z zewnątrz, ale piękna w środku. Mówi, że jest fioletowa. Lubisz fioletowy? 247 

Kiwa głową i szeroko się uśmiecha.  Jedz, kochanie  mówi Kase i ustawia przed nim tacę pełną jajecznicy, owoców i bekonu. Gdy Tay zaczyna jeść, Kase wpada mi w ramiona. Przytulam ją do siebie. Moja siostra nareszcie tu jest. Po całym tym czasie nadal mam popieprzone w głowie przez tę sprawę.  Jakieś plany na dziś, mała?  pytam, mój głos jest chrapliwy z emocji. Kiwa głową i odsuwa się, żeby nałożyć więcej jedzenia na talerz.  Mama przyjdzie i popatrzy trochę na dzieci. Wygląda lepiej niż pamiętam.  Teraz, kiedy Dale jest poza zasięgiem, w końcu wraca do siebie. Biorę talerz i siadam, by zjeść. Wszyscy milczymy, każdy jest zamyślony. Upewniłem się, że Kase i Tay korzystają z poradni psychologicznej  najlepszej, jaką to miasto ma do zaoferowania, dzięki Donovanowi. Chodzą tam dwa razy w tygodniu i mam nadzieję, że to pomaga. Tay wygląda na typowego siedmiolatka. Ale Kase czasami chodzi z oszołomionym spojrzeniem. Jeśli kiedykolwiek wspominam o czymś przeciwko Loganowi, całkiem się wyłącza. Ames twierdzi, że nic nie możesz poradzić na to, kogo kochasz... nawet jeśli ta osoba jest psychicznym kutasem. A niestety Kase kochała Logana w jakiś wypaczony sposób. Jest ojcem jej dzieci, ale nie rozumiem, jak może żywić do niego uczucia. Kiedy jest już po śniadaniu, całuję ich wszystkich na pożegnanie i idę do Camaro. Ponownie dzięki Donovanowi, nie byłem bombardowany przez media czy obywateli. Zdaje się, że jego parasol ochrony naprawdę obejmuje też moją rodzinę. Kiedy nasza historia po raz pierwszy trafiła do wiadomości, to miasto stało się cholernym cyrkiem. Ale Donovan poprowadził jednodniowe wydarzenie medialne z CNN. On i Nadia przeprowadzali wywiady, dając mediom coś, żeby mogli zatopić w to zęby, co utrzymało ich z daleka od mojej rodziny. Wszystkie prośby i korespondencje przechodzą przez niego. W skrócie: trzymają się z dala, kurwa, ode mnie, mojej siostry, jej dzieci oraz mojej dziewczyny. Nie narzekam i jestem wdzięczny za odwagę Nadii.

248 

Dzisiaj powietrze jest bardzo rześkie. Burza śniegowa jest na horyzoncie. Tay nigdy nie widział śniegu, więc mam nadzieję, że jego marzenie się spełni. Zatapiam się w fotel i szperam przy mojej muzyce. Kiedy puszczam „Free Bird” Lynyrd Skynyrd, odpalam samochód i ruszam w stronę komendy. Wciąż czuję się dziwnie przesiadując w biurze Logana. Pełnię funkcję tymczasowego komendanta, dopóki burmistrz Dunaway oficjalnie nie mianuje mojej pozycji. Zaczynając dzień od dobrej muzyki, jazda na komendę jest szybka, ale również relaksująca. Stres, który mi towarzyszył, nie jest już obecny. Wkrótce spieszę do budynku, aby uniknąć lodowatego wiatru.  Pan Jayne czeka na ciebie  mówi Lena, kiedy wchodzę. Kiwam głową i ruszam w dół korytarza. Oczywiście, Donovan opiera się o framugę mojego biura.  Hej, stary  mówię, otwierając drzwi.  Co tam? Jakieś wieści od adwokata Logana? Naszym największym problemem jest Logan, który ujawnił, co wydarzyło się wraz ze śmiercią Franka i przykrywką, która nastąpiła. Odkąd Logan złamał przepisy federalne, które dotyczyły także lokalnych sędziów, a jego sprawa jest powszechnie znana, przejął ją Sąd Najwyższy. Przebywa w bardzo chronionym represyjnym więzieniu we Florence w Kolorado aż do jego rozprawy. Z pięcioma porwaniami, pięcioma próbami morderstwa, dwoma atakami seksualnymi bez obopólnej zgody z użyciem przemocy lub przymuszenia, w tym seks z nieletnią, wieloma wymuszeniami oraz niezliczonymi prawami złamanymi podczas pracy jako urzędnik państwowy, niewątpliwie będzie siedział do końca życia. Donovan i ja mamy nadzieję, że rozstrzelają go na mocy wyroku sądu doraźnego, ale nasz adwokat mówi, że nie zrobił nic wystarczająco obciążającego, aby uzasadnić ten osąd.  Właściwie  jęczy, gdy podąża za mną do biura.  Tak. Rzucam płaszcz, po czym zajmuję swoje miejsce.  Co to jest?  Moją pierś przepełnia niepokój. Donovan ma najlepszego prawnika po tej stronie Stanów Zjednoczonych, ale nadal się martwię. Nie zasługuje na więzienie. Nadia i Van go potrzebują.

249 

Wyciąga z kieszeni zwitek papieru i wyciąga w moim kierunku. Marszczę brwi, kiedy czytam. Na wierzchu jest napisane imię Donovana znanym pismem Logana. Donovan, wiem, że nie rozumiesz moich motywów i nienawidzisz mnie za to, co zrobiłem kobiecie, którą kochasz. Nie chcę się tłumaczyć przed Tobą ani nikim innym. Ale zakładam, że teraz się pocisz. Zastanawiając się, co im opowiem o przeszłości. Oto umowa... Możemy teraz nie być przyjaciółmi. I na pewno nie będziemy nimi przez jakiś czas. Ale tamtej nocy byłeś moim bratem. Tamtej nocy zrobiłbym dla Ciebie wszystko. I zrobiłem dla Ciebie wszystko. Niczego nie żałuję i jak przysięgaliśmy pod sklepem Len's Tatt lata temu, zabierzemy to do grobu. Mój tatuaż przypomina mi o tym każdego dnia. Podobnie jak imię Twojego brata, które obydwaj sobie wytatuowaliśmy. Masz moje słowo. Harmonia po unicestwieniu. Mam nadzieję, że wreszcie odnalazłeś harmonię, jakiej chciałeś. Proszę, zajmij się moim dziećmi. Kasey jest teraz twoją odpowiedzialnością. Zaopiekuj się nią. Taylor chciałby, byś to Ty się tym zajął, odkąd ja nie jestem w stanie. PS. Nigdy nie pozwoliłbym im utonąć... Logan Czytam ten liścik jeszcze trzy razy, nim spoglądam na niego. Jego szczęka zaciska się, a oczy ciemnieją.  Zgaduję, że mamy naszą odpowiedź  mówię z sapnięciem.  Ale moja siostra nie jest ciężarem. Zaopiekuję się nią, Donovan. Masz pełne ręce ze swoją rodziną. Ostrożnie składa list, kiedy mu go oddaję i wkłada do przedniej kieszeni.  Zawsze będę się upewniał, że sobie radzicie. To robi dla siebie rodzina. Śmieję się i wyobrażam sobie, że Taylor spogląda na nas z triumfującym uśmiechem na twarzy.  To tym jesteśmy? Jesteśmy bardzo dużą popieprzoną rodziną, hę? 250 

Chichocze.  Tacy jesteśmy.  Śnieg pada!  wesoły głos szczebiocze od progu. Unoszę wzrok i napotykam czekoladowe oczy Nadii. Nigdy nie widziałem, aby tak się uśmiechała przez całe jej życie. Jest szczęśliwa. Naprawdę zajebiście szczęśliwa. I to sprawia, że moje serce pęcznieje.  Tay będzie zachwycony  mówię, kiedy wstaję i chwytam swój płaszcz.  Masz coś przeciwko, żebym porwał twoją żonę na kawę? Donovan przenosi pytające spojrzenie na Nadię, a ona przytakuje.  Po prostu podrzuć ją do ośrodka, kiedy skończysz. Mam trochę pracy do nadrobienia  zgadza się. Przyciąga ją do siebie i lekko całuje w usta, jakby myślał, że jest ze szkła. Ich miłość jest silna i namacalna i wypełnia przestrzeń wokół nas. Miesiąc temu powiedziałbym, że to zbocze i chore, biorąc pod uwagę różnicę wieku i to, kim dla niej był, gdy poślubił jej matkę. Ale jak mówi Ames, są zakochani. I jestem zazdrosny o taką miłość. Zastanawiam się czy kiedyś Amethyst i ja będziemy tak intensywni. Przez to jak rozgrywają się sprawy za każdym razem, gdy jesteśmy blisko siebie, powiedziałbym, że mamy dość duże szanse.  Kawa, co?  pyta Nadia, gdy otwieram dla niej drzwi.  Porywasz mnie? Muszę powiedzieć… Nic nowego. Musisz zrobić to lepiej. Przewracam oczami.  Nie śmieszne. Śmieje się, gdy zmierzamy do auta i ja też się śmieję. Kiedy wsiadamy do ciepłego samochodu, podaje jej mojego iPhone'a.  Puść coś dobrego  mówię z pomrukiem. Przygryza krawędź rękawiczki i ściąga ją z dłoni. Gdy wie, jakiej piosenki szuka, przewija playlistę. To. Nasza miłość do tego samego gatunku muzyki. To jest Donovan. Wszystkich zaraził tym gównem. Głośny głos Carly Simon wypełnia samochód, gdy wyśpiewuje „You're So Vain”. Przenoszę spojrzenie na Nadię, a jej twarz robi się jasnoczerwona, kiedy chichocze. Zmusza mnie, abym znosił jej skrajny, głośny jak cholera, niezgodny z tonacją śpiew, gdy używa iPhone'a jako swojego mikrofonu, by nucić mi przez całą drogę do kawiarni. Kiedy kończy, pokazuję jej środkowy palec. 251 

 Jesteś okropna. Uderza mnie.  Nauczyłam się od ciebie. Uśmiechamy się, gdy parkuję pod Mocha Bean, osobliwą kawiarenką na Main Street. Jest tak dziwacznie między nami. Lubię ją. Naprawdę lubię. Jest zabawna i bezinteresowna. Kiedy Kase łapie dołek i płacze, Nadia zjawia się w moim mieszkaniu w osiem minut. Nie mogę nic na to poradzić i kocham ją za to, jak kocha moją siostrę. Ich przyjaźń była bardzo krótka i początkująca tego pierwszego dnia przed porwaniem Kasey, ale znowu zjednoczyły się, gdy Nadia też została wepchnięta do tej piwnicy. Ich więź jest silniejsza niż moja i Kase, a jesteśmy rodzeństwem. Jestem wdzięczny Nadii. Tak kurewsko wdzięczny. Gdy siadamy na małej wygodnej kanapie z parującymi filiżankami kawy, odwracam się do niej. Jest taka promienna i ustatkowana. Dobrze jej z tym. Jej obrączka błyszczy w ciepłym świetle. Nadal nie wierzę, że ona i Donovan poszli do sądu i pobrali się kilka tygodni temu z kaprysu. To było niespodzianką dla wszystkich.  Gdzie Van?  pytam. Szeroko się uśmiecha. Duma i uwielbienie malują się na jej ładnej twarzy.  Z mamą. Przyszła rano do apartamentu, więc Donovan i ja mogliśmy załatwić kilka spraw. Odwzajemniam jej uśmiech. Wina, zawsze obecne uczucie, zalewa mnie. Westchnąwszy, przyglądam się jej.  Nadia, musimy porozmawiać. Klepie mnie w kolano i odstawia kubek.  Było, minęło, Kasper. Kręcę głową i przebiegam palcami przez włosy z frustracji.  Nie, musimy o tym porozmawiać. Tak bardzo przepraszam. Za wszystko. Nienawidziłem cię tak długo. Obwiniałem za coś, na co nie miałaś wpływu. To było popieprzone. Ja jestem popieprzony. Jej spojrzenie twardnieje i zaciska usta.  Twoja siostra została porwana, a ja byłam jedynym świadkiem. To zrozumiałe. Sapię i odstawiam kubek na stół obok jej. Biorąc ją za rękę, delikatnie ją ściskam.  To była przesada. Zamieniłem się w pieprzonego potwora. Każdego

252 

dnia wymyślałem nowe sposoby schrzanienia ci życia. Zniszczenia cię. Cholera, nawet próbowałem zmusić cię do seksu. Nie rozumiesz, jakim byłem dupkiem? Wygina ciemną brew i uśmiecha się.  Byłeś? Tłumię śmiech i wywracam oczami.  Jestem poważny. Pocałowałem cię. Położyłem na tobie ręce. To nie w porządku, Nadia. Wykorzystałem cię.  Nie byłeś jedynym winnym. Kiedy Kasey i ja knułyśmy jak uwolnić się z naszego więzienia, omówiłyśmy bardzo szczegółowo, jak cię w to zaangażujemy. Byłam gotowa się z tobą przespać i rozkochać cię w sobie, jeżeli to oznaczało, że znajdziesz sposób, by nas stamtąd wydostać. Wszyscy odegraliśmy role, których się wstydzimy. Jęczę.  Czuję się taki głupi. Tak cholernie ślepy.  Jest jak jest. Ja od zawsze kochałam tylko jednego mężczyznę, a ty mnie nienawidziłeś. Byłoby to niezgrabne i dziwne, nawet gdybyśmy mieli szansę. Na szczęście jesteś dobry w swojej pracy i złożyłeś kawałki, zanim byłam zmuszona zobaczyć twojego „potwora”. To krzyż Ames, dzięki Bogu. Zalewa mnie gorąco. Zabiję moją dziewczynę.  Co, do kurwy, Nadia? Wybucha śmiechem, załatwiając nam spojrzenie od studenta uczącego się przy innym stoliku.  Kto nazywa swojego fiuta „potworem”? Wygląda okropnie czy coś? Chwytam telefon i piszę do Ames. Ja: Masz duże pieprzone kłopoty, Lames. Gdy Nadia w końcu się uspokaja, dopija kawę i zwraca swoje błyszczące, brązowe oczy na mnie.  Dziękuję, Kasper. Dziękuję za porzucenie nienawiści i bycie otwartym na większą, niedostrzegalną historię. Bez tego nadal mogłabym być pod zawistną kontrolą Logana, a oni w piwnicy.  Jej uśmiech opada, a do oczu napływają łzy.  Uratowałeś nas. Więc przestań chrzanić o poczuciu winy. Jesteś moim przyjacielem, a jeżeli Donovan skończy w następnym miesiącu w podróży w interesach do Kalifornii, będę potrzebowała kogoś, żeby poszedł ze

253 

mną na Aerosmith. Nie mogę nawet zabrać mojej najlepszej przyjaciółki. Kasey lubi country. Country! Oboje wzdrygamy się na to okropne słowo.  W porządku.  Wyciągam do niej rękę.  Kiedy stąd wyjdziemy, tak zostaje. Łapiesz? Przytakuję.  Łapię Mój telefon dzwoni, kiedy potrząsamy dłońmi, a gdy ona się odsuwa, ja podnoszę komórkę. Ames: Najwyraźniej rozeszła się reputacja o twoim potworze... Jason dziś pracuje. Może powinieneś się zatrzymać i dać mi klapsa. Ugotuję twoje ulubione :) Ja: Chcę cię nagą i gotową.

***

Marzenie Tay'a się spełniło. Padał śnieg, a ja zostałem zawalony wieloma zdjęciami, jakie Kasey podsyłała mi na telefon przez całe popołudnie. Moje serce jest pełne, ponownie mając ją w moim życiu z dwoma maluchami w pakiecie. Drżę, gdy wchodzę po śniegu po frontowych schodach Jasona. Amethyst rozgląda się za mieszkaniem, jednak do tego czasu zostanie ze swoim szwagrem. W ciągu ostatnich kilku tygodni ledwo co znajdowaliśmy chwile na osobności. Skradzione szybkie numerki tu lub tam. Ale dzisiejszy wieczór jest nasz. Kiedy podnoszę rękę, żeby zapukać do drzwi, otwierają się. Moja piękna blondynka stoi tam grzeszna jak diabli. Jej nieokiełznane włosy są zaplecione w dwa warkocze po bokach. Dzisiaj nie jest pomalowana, za wyjątkiem różowego, połyskującego błyszczyka, który pokrywa jej pełne usta. Ale to jej strój sprawia,

254 

że staje się szalony. Jej wargi zaciskają się w uśmiechu, kiedy robi obrót, abym zobaczył. I, o rany, widzę.  Czy nie uważasz, że ta spódnica jest trochę za krótka, panienko?  Jest to czerwono-czarna, flanelowa spódnica z klamrą z boku. Ten cholerny materiał ledwo co zasłania jej tyłek. Jej białe podkolanówki są seksowne jak cholera. Jest niegrzeczną dziewczynką. Jej policzki różowieją i niewinnie trzepocze do mnie rzęsami.  Ups. Moje spojrzenie opada na jej białą koszulę, która została niezapięta, żeby odsłonić czarny stanik. Jestem sekundy od zerwania z niej tej przeklętej rzeczy. Kiedy drży, przypominam sobie, że jest zimno jak cholera, a ona prawie nic na sobie nie ma. Zdejmuję buty na werandzie, zanim wchodzę do środka. Gdy je skopuję i zrzucam płaszcz, zgarniam ją w ramiona. Pachnie jak czosnek z lasagne, którą wiem, że przygotowała.  Tęskniłem za tobą, piękna.  Zakopuję nos w jej szyi i rozkoszuję się jej miękkim ciałkiem. Ona wypuszcza potrzebujący jęk, który stawia mnie w ogniu pożądania.  Ja też za tobą tęskniłam, Kaspy. Uśmiecham się przy jej skórze i czuję nacisk piersi ledwie okrytych przez koszulę.  Rozmawiałem dziś z Nadią. Przeprosiłem za wszystko. Ale wiesz, że ty jeszcze nie? Ponieważ wy dwie zdajecie się dzielić... wszystko. Chichocze, na co ja warczę. Odsuwając się od niej, łapię jej nadgarstek, a następnie prowadzę do salonu.  Czas na klapsy, które jestem ci winien. Piszczy, gdy przechylam ją przez oparcie kanapy i podciągam spódniczkę. Jasne jest, że jest naga pod tkaniną. Jak znam moją dziewczynę, pewnie ocieka z potrzeby. Wsuwam palec pomiędzy jej uda i wbijam go w jej cipkę. Ucieka jej jęk, a mój palec wsuwa się do środka. Zaczynam ją nim pieprzyć, aż wierci się i jest bliska dojścia. Wychodzę z niej.  Jak się czujesz?  pytam, mój głos jest niski. Skomle.  Niezaspokojona. 255 

Uśmiecham się i uderzam ją w tyłek.  Dobrze. Będziesz dalej opowiadać publicznie o naszym życiu seksualnym, Lames? Wierci się i krzyczy:  Nie! Przysięgam! Znowu dając jej klapsa, zabawiam się jej bladym tyłeczkiem, aż pojawia się jasnoczerwony ślad mojej dużej dłoni.  Błagaj, żebym cię pieprzył. Wsuwam w nią palec, a ona jęczy:  Pieprz mnie, Kaspy! Boże, jest tak cholernie piękna. Tylko ona mogła nazwać mnie tak głupio w takiej chwili. Kiedy traci kontrolę, wysuwam z niej palec i ciągnę za sprzączkę paska. Gdy tylko mój fiut jest uwolniony i osłonięty prezerwatywą, drażnię nim jej wejście.  Powiedz, że chcesz mojego potwora. Chichocze, więc ponownie uderzam jej tyłeczek.  Chcę twojego potwora, jaskiniowcu. Chwytając mojego grubego penisa, wsuwam się w nią mocno i szybko. To jest to, co robimy. Pieprzymy się jak para napalonych jaskiniowców, gdy tylko mamy ku temu szansę. Nie trwa to długo, zanim ona dochodzi na moim fiucie, a ja eksploduję w jej wnętrzu.

***  Brakuje mi jej. Jej palce przesuwają się po włoskach na moim torsie w ciemnej sypialni. Nakrywam jej rękę swoją i przyciągam do ust, żeby pocałować jej dłoń.  Wiem, skarbie. Przez kilka minut jest cicho, zanim znowu przemawia:  W niektóre dni czuję się winna. Jej życie zostało skradzione, a ja właśnie odkrywam swoje. To nie wydaje się sprawiedliwe. To ja powinnam być tą, która umarła tamtej nocy, nie moja siostra i jej mała córeczka. W pokoju rozbrzmiewa jęk, gdy rzucam się na jej nagie ciało. Przyciskam swoje usta do jej i przeciągam palcami przez jej włosy.  Nie mów takich rzeczy, Ames. 256 

Pociąga nosem, a ja łapię łzę, która spływa po jej policzku.  Mówiłam ci, że nie będę dobra w tej związkowej rzeczy.  Cii  grucham przy jej ustach, gdy zaczynam wyciskać pocałunki na jej gardle.  Jesteś perfekcyjna. I moja. Całe jej ciało sztywnieje.  Nie należę do nikogo, Kasper. Po prostu dobrze się bawimy. Mój fiut drga w zgodzie na tę część z zabawą. Rozsuwam jej uda i drażnię końcówką, kiedy przesuwam się między wargami jej cipki.  Należysz do mnie. Zdecydowanie dobrze się bawimy, ale należysz do mnie. W proteście wypuszcza jęk jak mały kociak, ale zamiera jej w gardle, gdy powoli wsuwam w nią fiuta. Nie działamy powoli. Zawsze jesteśmy w potrzebie, gorącym pośpiechu, aby dojść. Ale teraz chcę, żeby czuła, że jesteśmy razem.  Czynisz mnie lepszym człowiekiem, Ames. Od chwili, kiedy zobaczyłem cię na tym lotnisku, jestem przywiązany do ciebie niewidzialną liną. Byłem pod ciemną chmurą gorzkiej nienawiści. Ale potem zjawiłaś się ty, pociągnęłaś za tę linę i wpuściłaś mnie do swojego światła. Sprawiłaś, że chcę lśnić razem z tobą. Razem tworzymy tęczę. Nie widzisz? Zaczyna szlochać.  T-t-t-teraz wybrałeś bycie słodkim i doprowadzenie mnie do płaczu. Ssę jej dolną wargę, przygryzam ją lekko, a następnie się odsuwam. Przez cały czas poruszam się w niej powolnymi, równymi ruchami.  Nie chcę, żebyś płakała. Chcę sprawiać, że jesteś zajebiście szczęśliwa, kobieto. Jej palce wplatają się w moje włosy i uśmiecha się. Nie muszę tego widzieć w tym ciemnym pokoju, bo czuję to w duszy.  Sprawiasz, że jestem szczęśliwa. Wsuwając pomiędzy nas dłoń, masuję jej łechtaczkę. Jej jęki przyjemności rozpalają we mnie wzburzony ogień.  I nadal będę cię uszczęśliwiał. Nie chcę spieprzyć tego, co mamy. Potrzebuję, abyś mi powiedziała, jeśli pieprzę sprawy. Obiecujesz, Lames? Jej ciało drży, gdy zbliża się do orgazmu.  Nie pieprzysz spraw.

257 

Przymykając oczy, stękam, gdy zaczynam dochodzić. Ona wypuszcza jęk, kiedy zalewa ją orgazm. Jej słodka cipka zaciska się wokół mnie i zmusza mnie do własnego uwolnienia.  To było inne  szepcze, jej palce zakreślają kółka na moich łopatkach.  Dobre inne. Uśmiecham się i wyciskam pocałunek w kąciku jej ust.  To było inne, bo się z tobą kochałem. Bo cię kocham. Kocham cię całkiem zajebiście mocno. Tłumi śmiech i wypuszcza urwane westchnienie. Nie przegapiam smutku i poczucia winy zabarwiającego jej głos, ale jest tam także nadzieja. Nadzieja na szczęśliwą przyszłość. Ze mną.  Też kocham ciebie i twojego potwora całkiem zajebiście mocno, Kaspy. Moje serce boli i krwawi, ale w najlepszy sposób. Taka jest miłość. To tam nieustająca nienawiść do samego siebie za to, co zrobiłem, w pełni się roztapia. Teraz jestem lekki. Unoszę się. Pływam. Jak cholerny duch, i bądź tu mądry. W końcu jestem wolny.

258 

EPILOG Donovan

Dwa lata później…  Potrzebujesz pomocy?  pytam od drzwi naszej otwartej kuchni. To ona jest tym, co nas urzekło. Cóż, przynajmniej Nadię. Kiedy ją zobaczyła, kupił mnie jej uśmiech. Od razu wiedziałem, że nabędę ten dom, jeśli będzie chciała.  Możesz wyjąć ensalada de pepinos  mówi z roztargnieniem, gdy miesza sos na kuchence. Dzisiaj wygląda kurewsko cudownie w obcisłej sukience, która podkreśla jej wyśmienite krzywizny. Wszystkie wyśmienite krzywizny. Gdybyśmy nie mieli towarzystwa rozmawiającego w pokoju obok, teraz byłbym zakopany głęboko w niej. Jeżeli chodzi o moją żonę, jestem obłąkany. Nienasycony; wszystko, czego chcę, to ją pożreć.  Wszystko w porządku, piękna? Odwraca się do mnie z uśmiechem na ustach. Mój wzrok przesuwa się po głębokim dekolcie, który ujawnia jej oszałamiające piersi. Ciążowe cycki Nadii są marzeniem gwiazdy porno. Pełne, jędrne, wołające o wgryzienie się w nie jak cholera. Całe moje. Jej brzuch jest zaokrąglony i szaleję, jeśli nie dotykam go co najmniej siedemset razy dziennie. Jak teraz, już po nią sięgam. By połączyć się z moją córką  zdrową, wiercącą się dziewczynką w środku.  Wszystko doskonale. I wierzę jej. Nasze życie przeszło od dezorientującego, łamiącego serce i niepewnego do spełnionego, radosnego i kompletnego. Moja rodzina jest moim całym pieprzonym światem.  Czemu nie pójdziesz i nie usiądziesz?  Głos Selene świergocze za mną.  Ja tu skończę. Wyglądasz na zmęczoną, mi hijo.

259 

Nadia błyska do mamy uśmiechem pełnym ulgi. Te dwie są nierozłączne. Byłem pewien, że kiedy Nadia w końcu skonfrontuje się z nią odnośnie tego, co Selene zrobiła dla niej, pokażą się pazury i łzy. Zamiast tego moja dzielna żona podziękowała mamie. Powiedziała jej, jak bardzo docenia poświęcenie, którego dokonała, by zapewnić szczęście córce. Selene oznajmiła, że zrobiłaby to znowu w mgnieniu oka, jeśli oznaczałoby to, że Nadia będzie żyła pełnią życia, tak jak teraz. Zawsze będę wdzięczny za nietypowe sposoby Selene, które sprowadziły moją miłość zza połowy świata do mojego serca.  Chodź  mówię, kiedy mrugam do Selene. Łapię dłoń Nadii i prowadzę ją do salonu, gdzie nasi goście rozmawiają o głupotach.  Mamusiu!  woła Van z podłogi, gdzie bawią się on, Tay i Kass.  Wujek Jason pokazał mi, jak ruszać uszami. Śmieje się i rusza do niego, ale przyciągam ją z powrotem do siebie, żeby skraść pocałunek.  Czy wy kiedyś przestaniecie?  wzdycha Kasper.  Au! Uśmiecham się do jego narzeczonej, Amethyst, która właśnie zdzieliła go w głowę. Kiedy Nadia odchodzi, patrzę na Kasey. Najlepszą przyjaciółkę mojej żony. Przez dwa lata spędziły wiele godzin rozmawiając przez telefon, płacząc, szepcząc i krzycząc. Razem rozpracowują nienawiść, jaką darzą Logana, ale też otwarcie mówią o przebaczeniu. Ja się z tym nie zgadzam. Jak mogą wybaczyć człowiekowi, który tyle im odebrał. Nadal czuję, że próbował wyrwać mi serce z piersi. Pomyśleć, że ktoś, komu ufałem i kto był mi tak cholernie bliski, jak brat, był zdolny do tak chorego gówna. I w swojej cholernej głowie usprawiedliwia to. W niektóre noce kręcę się i próbuję zrozumieć. Z mojej strony przebaczenie nie jest w ofercie.  Hej, Donovan  mówi Kasper, kiedy wstaje i podchodzi do mnie.  Mogę z tobą przez chwilę porozmawiać? Potakuję i wskazuję, aby poszedł za mną do mojego biura. Oboje mijamy rower Vana na trzech kółkach, który stoi u drzwi i siadamy na dwóch krzesłach naprzeciwko mojego biurka.  Co tam? 260 

Jego rysy twardnieją i marszczy brwi.  Kasey się z nim widziała.  Z kim?  pytam z grymasem.  Z Loganem. A Rhodes poszedł z nią. Co tu się, u diabła, dzieje?  Pociera twarz dłonią z frustracji.  Zamknięcie? Kręci głową.  To nie był pierwszy raz. W rzeczywistości chodzi tam raz w miesiącu. Powiedziała mi, że chce, aby jej dzieci go znały. Kiedy się wkurzyłem, poinformowała mnie, że to jest jej życie i jej decyzja. Przysięgam, pomyślałbyś, że próbuję być jej cholernym ojcem czy jakieś gówno. Martwię się tylko, że jest zakochana w Loganie. Myślę o tym, jak w zeszłym tygodniu zastałem Jasona i Kasey w bardziej niż przyjacielskiej pozycji. Tak na prawdę jego język był w jej gardle. W mojej głowie nie ma wątpliwości, że ruszyła dalej.  Kłótnia o to nie rozwiąże cholernej sprawy. Wierz mi. W ciągu ostatnich dwóch lat Nadia i ja musieliśmy zająć się tym gównem. Musisz jedynie dać jej przestrzeń do podejmowania własnych decyzji. Zaufaj mi. Warczy, ale kiwa głową.  Zgaduję, że tak. Nadia mówiła ci o Ames? Uśmiecham się, gdy pełen samozadowolenia uśmieszek wykwita na jego twarzy.  Że zaciążyłeś dziewczynę? Jego śmiech rozbrzmiewa w pokoju.  Boże, żadnych tajemnic pomiędzy tymi trzema kobietami. Pocierając szczękę opuszkiem palca, przymykam oczy i patrzę na niego z powagą.  Wiesz, Jason jest dobrym facetem. Zbiera kawałek nitki ze swojego swetra i rozważa moje słowa.  Właściwie to najlepszym. Jest teraz znany jako porucznik Rhodes  mówi z ironią.  Z technicznego punktu widzenia jest drugim najlepszym  odpowiadam z szelmowskim uśmiechem  komendancie. Jęczy.  Nienawidzę tego tytułu.  Ale nie pracy.

261 

 Nie, nie pracy. Praca wymiata; mówienie wszystkim, co mają robić. Ale ten tytuł przypomina mi... Nasze oczy się spotykają i marszczymy brwi.  Obiad gotowy  rozlega się głos Jasona u progu.  Nadia przysłała mnie po ciebie. Kasper wstaje i podchodzi do niego, rowerek jest jedyną rzeczą pomiędzy nimi.  Hej, bądź ze mną szczery, stary. Sypiasz z Kase? Szczęka Jasona opada a oczy przemykają do moich, poszukując wsparcia. Wzruszam ramionami. Nie mieszam się.  Ja, uh... być może to z nią powinieneś porozmawiać czy coś... Jego słowa urywają się w chwili, gdy Kasper chwyta go za przód koszuli i szarpie do przodu. Jason potyka się o rower i patrzy na Kaspra, jakby postradał rozum.  Posłuchaj, Ghost...  zaczyna Jason.  Nie, to ty mnie posłuchaj. Tu chodzi o moją siostrzyczkę. Spierdol to, a ja spierdolę ciebie. Łapiesz, sukinsynu?  Słowa Kaspra są jadowite.  Ja, uh, tak  chrypie Jason.  Jezu pieprzony Chryste. Żyjemy z dnia na dzień, chłopie. Kasper mruży na niego oczy, robiąc to policyjne gówno, w którym jest tak dobry. Po chwili wnikliwej obserwacji, puszcza kołnierz Jasona.  Nie zrań jej. Jason warczy, kiedy wygładza koszulę.  Nie śmiałbym. Mała Kass przerywa ich wymianę zdań, wyraźnie zirytowana, że rowerek stoi jej na drodze. Jej mały nosek marszczy się i łka. Wyciąga swoje pucułowate ramionka do Jasona. On bez wahania podnosi ją i ratuje przed przeszkodą. Gdy kładzie główkę na jego piersi i przeciera oczy, Jason uśmiecha się.  Posłuchaj  mówi Kasper ze zirytowaną rezygnacją, zaskakując Jasona i mnie.  Ja tylko cieszę się, że widzę twoją okropną mordę znów uśmiechniętą. Ty, po Ash i dziecku. I ona, po Taylorze, a następnie potworze Loganie. Chcę, żebyście oboje byli szczęśliwi.

262 

 Mam taką nadzieję.  Jason kiwa głową z bardzo śpiącym maluchem w ramionach i odchodzi. Kiedy go nie ma, wypuszczam śmiech.  Jesteś dupkiem. Wiedziałeś? Przewraca oczami.  Jestem wnikliwym dupkiem. Pewnie, że wiedziałem. Wiedziałem w chwili, kiedy zaczęła wpadać z niespodziewanymi wizytami, aby zobaczyć się ze mną kilka miesięcy temu. Kasey codziennie mnie widuje. Ona i dzieci mieszkają ze mną i Ames, na litość boską. Kase nie przychodziła do mnie. Najwyraźniej pragnie dobrego porucznika. Podnoszę rower i usuwam go z przejścia, zanim odwracam się do niego.  Okazałeś się w porządku, młody. Klepie mnie po plecach, kiedy ruszamy do drzwi.  Ty też, Donovan. Razem wracamy do rodziny: niezwykłego połączenia krwi, przyjaźni oraz nieporęcznych więzi między grupą nietypowych ludzi. Gdy stajemy przy stole, zgarniam Nadię w ramiona, przyciskając jej plecy do mojej piersi i całując ją w głowę. Jej włosy pachną czosnkiem od gotowania i chcę zagrzebać w nich twarz. Gdyby nie było tu tych wszystkich ludzi, zrobiłbym to. Oczywiście bylibyśmy też nadzy.  Kopie  mruczy Nadia, jej głos jest niski ze szczęścia. Rozpościeram dłonie na jej wystającym brzuchu. Moja córka wierci się w środku i podniecający dreszczyk pędzi prosto do mojego serca.  Kocham cię, słodka Jayne. Jej dłonie nakrywają moje i pociera je kciukami.  Yo tambien. Te quiero, mi amor. Przez większość dni nie wiem, co ona, do cholery, mówi, gdy przemawia w swoim ojczystym języku. Z tego ile rozumiem, mogła mi powiedzieć, że chce ogórków konserwowych i lodów czekoladowych. Ale słyszę. Zawsze słyszę. Zawsze wysyła tę samą wiadomość, niezależnie od tego, co mówi. Też cię kurewsko kocham, Donovanie Jayne.

263 

Kasey

Trzy lata po uratowaniu… Zimny, metalowy stolik pod moimi przedramionami sprawia, że się trzęsę. Dzisiaj jestem zdenerwowana, że go zobaczę. To nie tak, że nie byłam wcześniej w więzieniu w Hrabstwie Florence, gdzie Logan odsiaduje dożywocie. Właściwie przyjeżdżam tutaj mniej więcej raz w miesiącu, chyba że wcześniej poinformują mnie, że Logan siedzi w izolatce za coś tak głupiego jak bójka. Dziś jednak mam zgodę na wizytę i jestem kłębkiem nerwów. To tylko Logan. Oddychaj. Zamykając oczy, pozwalam, aby umysł odpłynął do szczęśliwszych chwil, zanim dopadły go jego czyny.

 Moje dzieci już w łóżku?  rozbrzmiewa głęboki głos Logana, budząc mnie na kanapie. Siadam i spoglądam na zegar. Już po północy. Gdy moje oczy odnajdują go, serce opada. Dziś wygląda koszmarnie. Coś mu ciąży.

 Usiądź  nakłaniam. Zrzuca buty i zszarpuje krawat, a następnie opada na kanapę. Kiedy się mości, siadam mu okrakiem na kolanach i ujmuję w dłonie jego policzki. Jego ciemne oczy z przebłyskiem wstydu odnajdują moje.

 Co się stało? Odrywa ode mnie wzrok i skupia się na moich włosach, gdy zatyka mi kilka luźnych kosmyków za uszy.  Donovan przyszedł, szukając Nadii. Poszło źle. Dom jest cały spieprzony. Moje serce wali w piersi. Właśnie nad tym pracujemy. Potrzebujemy, by ludzie zauważyli, że tutaj jesteśmy. Wygląda na to, że cała jej ciężka praca się opłaciła. Marszcząc brwi, ostrożnie, żeby nie ukazać mojej nadziei, spoglądam na niego.  Logan, kochanie, to tylko Donovan. Co on zrobi? Powiedziałeś, że już 264 

ogłosiłeś zaręczyny. Nie mogą zniszczyć ci domu przez przypuszczenia. Nadia jest przekonująca, czyż nie? Kiwa głową.  Tak. Jednak twój brat robi się wścibski.  Gdy jego oczy znowu spotkają moje, przełyka.  Przepraszam. Wiem, że rozmawianie o nim cię smuci. Przeczesuję palcami jego włosy i całuję go.  Nie martw się tak bardzo. Nadia ma obsesję na punkcie bycia twoją żoną i mieszkania na górze. Nawet nie troszczy się o Juniora. Nie ma opcji, żeby cię zostawiła albo powiadomiła kogoś, że tutaj jesteśmy. Przytula mnie do siebie i zakopuje twarz w mojej piersi.  Kocham cię, Kasey. Musisz to wiedzieć. I tak jest. Czasami nie rozumiem jak. Ale po tym wszystkim czuję jego miłość do mnie. Nie rozumiem go, kiedy traci kontrolę lub staje się obelżywy. Nie rozumiem, jak trzymanie nas w niewoli w piwnicy może być w porządku w jego umyśle. Z pewnością nie rozumiem, jak może pieprzyć dwie kobiety na wyłączność i być o to spokojny. Ale czuję jego miłość. To dziwne. Mroczne. Złe. Ale nadal tam jest.

 Ja też cię kocham  zapewniam go. To też jest prawdą. Nadia gardzi samą jego egzystencją, lecz to dlatego, że jej serce zawsze należało do kogoś innego. Moje było Taylora, dopóki mnie nie zostawił. Teraz czuję, że Logan jest jego właścicielem. Tego dnia, gdy wzięłam małego Tay'a w objęcia, moje serce stało się niewytłumaczalnie splecione z Loganem.

 Czy potrzebujesz czegoś z kuchni? Odzieży dla dzieci? Zabawek? Mogę przynieść kilka rzeczy, kiedy następnym razem tu zejdę  mówi, jego ton jest opryskliwy, gdy ściska mój tyłek. Patrzę za nim na mój dom. Piwnica już dawno została przekształcona w wygodną przestrzeń mieszkalną. Mamy ładną łazienkę z wanną, w której kąpię dzieci. Niewielką kuchnię razem z kuchenką, piekarnikiem, umywalką i lodówką. Za salonem znajduje się sypialnia z wystarczającą liczbą miejsc do spania dla każdego. Nadia i ja dzieliłyśmy łóżko, dopóki nie ruszyła na górę. To jest mój dom. Jest mały i nie mogę odejść, ale mam się tutaj dobrze. 265 

 Potrzebuję...  milknie, gdy podciąga brzeg mojej sukienki. Unoszę ręce i pozwalam mu ją ze mnie zdjąć. Odpina stanik i odrzuca go. Odkąd Nadia ma Vana, obmyśliłyśmy plan. Ona go prowokuje, więc mnie i dzieci zostawił w spokoju. Ani razu nie położył na nich nawet palca, ale nie dajemy mu szansy. Oczywiście uprawialiśmy seks w ciągu ostatnich kilku lat, ale jest to inne niż na początku. Za obopólną zgodą i naprawdę przyjemne.

 Boże, jesteś taka piękna, laleczko. Moje policzki rozgrzewają się, kiedy opuszcza mnie na sofę obok siebie. Patrzę z entuzjazmem, którego nie umiem wytłumaczyć, ponieważ ten piękny demon rozbiera się i ukazuje mi swoje doskonałe ciało. Później zdejmuje moje majtki, zanim wspina się na mnie.

 Nie zapomnij o prezerwatywie  mruczę. Marszczy brwi, ale wyciąga jedną z kieszeni spodni. Kiedy ją nakłada, otwiera mnie. Wypuszczam miękkie westchnienie, gdy napiera na mnie swoją długością.  Chcę mieć z tobą kolejne dziecko. Nadii nie udaje się znów zajść w ciążę. Może zabiorę ją wkrótce do lekarza, by się zbadała teraz, gdy wszyscy w mieście wiedzą, że jest moją narzeczoną. Ale do tego czasu my moglibyśmy spróbować ponownie. Przebłysk zazdrości pojawia się w mojej piersi, ale szybko odpycham te bezsensowne myśli. Nadia jest moją partnerką. Nie wrogiem. Logan po prostu czasem mnie dezorientuje.

 Kassie jest za mała. Ledwo sobie z nią sama daję radę. Może za kilka miesięcy, w porządku? Zgadza się lekkim potaknięciem, zanim łączy swoje usta z moimi. Nasze ciała, które kompletnie do siebie przywykły po dziesięciu latach bycia razem, stapiają się w jedno. Jego fiut trafia we wszystkie właściwe miejsca, kiedy się ze mną kocha. Doskonały i długotrwały orgazm przeszywa mnie i zagryzam wargę, żeby nie krzyknąć i nie obudzić dzieci. Jęczy, kiedy jego fiut pulsuje we mnie. Potem rozluźnia się i ukrywa twarz w moim karku.

 Przykro mi, że to nie jest twoje idealne życie, Kasey. Ale moje tak. Ty i moje dzieci tutaj razem. Jestem szczęśliwy, laleczko. 266 

Przytulam go do siebie.  Też jestem szczęśliwa.  W tej właśnie chwili to nie kłamstwo. Z jego sercem walącym w piersi przy moim, znajduję spokój. Nawet jeśli tylko na chwilę. Rozlega się brzęczyk i wracam do teraźniejszości. Przeszywa mnie kolejny dreszcz w momencie, kiedy wiem, że patrzy na mnie. Spoglądam przez ramię i widzę, jak jego masywna, zakuta w kajdanki postać kuśtyka do mnie. Ciemność osiadła na nim, a grymas zniekształca przystojną twarz. Wygląda jak Kass, gdy nie jest po jej myśli. Kiedy zajmuje swoje miejsce, strażnik odchodzi, dając nam trochę prywatności.  Hej  szepczę. Jego kawowe oczy opadają na moje usta i przelotnie się uśmiecha.  Hej, piękna. Twoje włosy są dłuższe. W zamyśleniu ciągnę za kosmyk, a moja ręka drży. Kiedy moje spojrzenie odnajduje jego, znów marszczy brwi.  Co jest? Z Kass i Tay'em dobrze?  Nadopiekuńczość, ojcowski pomruk, ogrzewa moje serce. Zawsze będzie ich tatą. Zawsze.  Tak, mają się dobrze. Taylor musiał zrobić wypracowanie o swoim ojcu na zajęcia...  milknę. Wstyd błyska na twarzy Logana, a moje serce trochę boli.  Co napisał? Wyciągam rękę i przelotnie przebiegam po jego skutych dłoniach, potem kładę ją na swoim kolanie. Sięgając kartkę, na której Tay rysował, przesuwam ją przez stół.  Nadal przechwala się każdemu, kto słucha, że jesteś najlepszym zabójcą creeperów w Minecrafcie w Kolorado. Kiedy dzieciaki pytały, jak stałeś się taki dobry, mówił, że dlatego, że byłeś policjantem i uczyłeś się w akademii. Najwyraźniej wszyscy uważają, że to super. Oboje się uśmiechamy. Kiedy patrzy w dół na papier, jego szczęka zaciska się i spływa łza. Chcę go przytulić i pocieszyć, ale zwyczajnie mi nie wolno.  Kim jest ten mały potwór z dzikimi włosami, co marszczy brwi?  pyta, a jego głos drży z emocji.

267 

Śmieję się i wskazuję odwzorowaną przez Tay'a Kass.  Twoja córeczka. Ostatnio jest trochę przerażająca. Długo wgapia się w rysunek. Mężczyzna na obrazku to Logan trzymający Tay'a za rękę. Kobietą jestem ja i trzymam dłoń nieszczęśliwego potwora. Tylko że na rysunku nie ma słońca, chmur czy rodziny stojącej przed domem. Nie. Na obrazku jesteśmy w salonie w piwnicy. Szare ściany są starannie zakolorowane wokół postaci.  Przyjechałaś sama?  pyta, jego oczy nie opuszczają obrazku. Moje całe ciało się napina.  Nie, Jason mnie przywiózł. Jak zwykle. Jego wzrok unosi się i spogląda na mnie. Kiedyś jego przypatrywanie się mnie przerażało. Zanim go pokochałam. Ale teraz już zawsze będę go kochała, więc mnie nie przeraża. To, co muszę mu powiedzieć  słowa, które złamią jego serce  to mnie przeraża.  Chciałam ci to przekazać osobiście. Nie poprzez listy. Jason i ja...  Łzy wzbierają mi w oczach, a wargi drżą.  Jestem z nim w ciąży. On chce za mnie wyjść, Logan. Jego szczęka zaciska się, a kolejne łzy spływają po policzku. Kiedy nic nie mówi, biorę kilka zdjęć z mojego kolana i przysuwam je do niego. Przeważnie są na nich dzieci. Kilka jest ze mną i dzieciakami. Na jednym Jason trzyma Kass na biodrze na meczu baseballowym Tay'a.  Uszczęśliwia cię? Potakuję i znowu sięgam po niego. Pozwala mi dotknąć swoich palców.  Bardzo. Dużo przeszliśmy. Nadal istnieją dni, kiedy obydwoje mamy problemy z pewnymi sprawami z naszej przeszłości. Ale to dla nas dobra nowina. Dziecko jest zawsze dobrą nowiną. Jego jabłko Adama podskakuje, gdy przełyka.  Kochasz go?  Kocham. Jest bardzo dobry dla naszych dzieci. Wiesz, jakim jest miłym facetem. Patrzy na mnie, jakby chciał zapamiętać wszystkie piegi na mojej twarzy. Żałuję, że głupi strażnicy po prostu go nie rozkują i nie pozwolą mi go przytulić. 268 

 Żaden mężczyzna nie chce dać błogosławieństwa matce jego dzieci, by odeszła od niego… Pociągając nosem, potakuję i fortyfikuję serce, by wypowiedzieć następne słowa.  Wiem. I nie proszę o twoje błogosławieństwo. Ja cię informuję, Logan. Wybieram to dla siebie. Ty nie byłeś wyborem, jednak i tak nauczyłam się ciebie kochać. Dzięki twojemu postępowaniu mam dwoje dzieci, za które bym umarła. Jestem wdzięczna za to, co mi dałeś. Ale bądź świadom, że nie proszę. Kocham cię. Zawsze będę. Jeśli też mnie kochasz, odpuścisz. Nasze dzieci na to zasługują. Ja na to zasługuję. Patrzy na mnie z udręczoną miną. To jak cios w serce, ale wiedziałam, że to nieuniknione. To musiało zostać powiedziane.  Ma pani jeszcze trzy minuty  mamrocze gdzieś za mną strażnik. Oboje wzdrygamy się na wiadomość, że wizyta się skończyła.  Czy to oznacza, że to koniec? Że przestaniesz do mnie przychodzić? Że moje dzieci w końcu zapomną, kim jestem?  Jego głos drży z każdym słowem. Gwałtownie potrząsając głową, spoglądam na niego twardym wzrokiem.  Absolutnie nie. To może być nie zgodne z życzeniami mojego brata i Nadii, ale nie zostawię cię. Jestem chyba jedyną osobą, oprócz dzieci, na tej planecie, która troszczy się o ciebie. Byłoby niemożliwe, abym w pełni cię opuściła. Obiecuję, że cię odwiedzę. Nadal będziemy przysyłać zdjęcia i wiadomości. Dzieci wyczekują twoich listów. To się nie zmieni. Ale ruszam naprzód z Jasonem. Mamy zamiar iść do przodu i mieć dobre życie. Jego łzy nie ustają, jednak nie kłóci się. Patrzy na mnie tak, jakby potrafił zatrzymać mnie tutaj na zawsze. Kiedyś miał siłę, by trzymać swoją laleczkę całą dla siebie. Ale teraz ona dorosła. Stoi na własnych nogach i robi wszystko, co w jej mocy.  Czas iść, więźniu  mówi strażnik. Podnoszę się, gdy on pomaga Loganowi stanąć na nogi. Strażnik marudzi, ale pozwala mi wycisnąć niewinny pocałunek na policzku Logana. Jego ciemne, zranione oczy pozostają wpatrzone w moje, gdy odchodzi bez pożegnania. Moja

269 

pierś boli, ale czuję się lżejsza. Wiadomość jest wciąż świeża i będzie zasmucony, ale w końcu nauczy się to akceptować. Spacer powrotny z obiektu i przez lobby jest rozmyty. Kiedy mijam drzwi i ciepło słońca uderza mnie w twarz  uczucie, za które wciąż jestem każdego dnia wdzięczna  łapię się za brzuch i modlę, żeby nie zwrócić obiadu. Ale kiedy silne ramiona otaczają mnie od tyłu, w końcu się rozluźniam. Obecność Jasona otacza mnie i czuję się bezpiecznie.  Wszystko poszło dobrze?  pyta, jego dłonie rozpościerają się na moim małym brzuszku ciążowym. Nakrywam jego ręce i przytakuję.  Było ciężko. Tak jak wiedzieliśmy, że będzie. Ale jestem gotowa. Gotowa ruszyć do przodu. Zabiera jedną rękę i wkłada do kieszeni. Gdy ją wyciąga, trzyma niewielki złoty pierścionek z małym skupiskiem diamentów, które lśnią wokół większego klejnotu. Przygryzam wargę, by powstrzymać łzy, kiedy wsuwa mi go na palec.  Wyjdź za mnie, aniele. Obracając się w jego ramionach, owijam ręce dookoła jego szyi i staję na palcach, aby go pocałować. Nie marnuje czasu, łącząc swój język z moim. Jason smakuje jak cynamon, a cała nadzieja i miłość są spakowane w jeden wspaniały pocałunek.  To jest „tak”?  pyta przy moich wargach, uśmiech pojawia się na jego twarzy. Odrywam się od jego pocałunku i przytulam mocno. Unosi mnie z ziemi, kręcąc powoli dookoła. Wysokie betonowe mury i płot z drutu kolczastego mogą być w tle podczas jego oświadczyn, ale za nami zachodzi słońce, a to wszystko, co ma teraz znaczenie. Dawniej wszystko było pokręcone, przerażające i dezorientujące. Czasami nawet nie sądziłam, że życie jest tego warte. Jednak całe to zło sprowadziło mnie tutaj. Do teraz. Z ciemności dwoje moich wspaniałych dzieci przyszło na świat w doskonałym świetle. Ostatecznie dostałam szansę na pełne, satysfakcjonujące życie, pomimo długiej, koszmarnej wyprawy, by dostać się tam, gdzie jestem. Czy było warto? 270 

 Tak. Każda jedna chwila była w pełni warta mojego ostatecznego zakończenia. I pomyślnie dla mnie, szczęście nie kończy się tutaj. To dopiero początek.

271