Kasie West The Distance Between Us (PL)

''The distance between us'' Kasie West

Tłumaczenie: ArimaAter Korekta: Ewelina1991n

Tłumaczenie w całości należy do autora książki, jako prawa autorskie i służą jedynie jako promocja autora. Tłumaczenia nie są źródłem korzyści majątkowych. Prosimy o nierozpowszechnianie tego tłumaczenia na innych chomikach, forach czy stronach internetowych.

Tłumaczenie nieoficjalne dla DD_TranslateTeam

2

Rozdział 1

Moje oczy wypalały dziurę w kartce. Powinnam o tym wiedzieć. Przeważnie potrafię szybko rozwiązywać takie równania, ale tym razem odpowiedź jest nieuchwytna. Dzwoni dzwonek zawieszony przy drzwiach. Szybko chowam pracę domową pod ladą i patrzę w stronę drzwi. Chłopak, rozmawiający przez komórkę, wchodzi do środka. To coś nowego. Nie część z telefonem komórkowym, ale fakt, że jest to chłopak. To nie tak, że mężczyźni nie przychodzą do sklepu z lalkami - dobrze, może nie przychodzą. Mężczyźni nie odwiedzają tego sklepu. Są bardzo rzadkim widokiem. Kiedy przychodzą to przeważnie razem z kobietą i wyglądają na bardzo zawstydzonych lub na znudzonych. Jednak on nie zalicza się do tej grupy. Przyszedł sam a jego pewność siebie, to ten rodzaj, który można kupić za pieniądze. Za dużą ilość pieniędzy. Uśmiechnęłam się delikatnie. W naszym małym nadmorskim miasteczku są dwa typy ludzi: bogacze i ludzie, którzy sprzedają rzeczy bogaczom. Najwidoczniej posiadanie pieniędzy łączy się z wydawaniem ich na bezużytecznie rzeczy takie jak porcelanowe lalki (przymiotnik "nieużyteczne" nie powinien być nigdy użyty przy mojej mamie, jeśli dotyczy lalek). Bogacze są naszą stałą rozrywką. -Co masz na myśli, mówiąc, że ja mam wybrać? - Pan Bogacz powiedział do telefonu. -Czy babcia nie powiedziała ci, którą chcesz? Westchnął ciężko. - W porządku. Zajmę się tym. -Schował komórkę do kieszeni i kiwnął na mnie ręką. Kiwnął ręką. To jedyne określenie pasujące 3

do jego ruchu. Nawet nie spojrzał w moją stronę, tylko podniósł dłoń i poruszył dwoma palcami w moim kierunku. Drugą ręką pocierał policzek, kiedy przyglądał się lalkom, znajdującym się naprzeciwko niego. Przyjrzałam mu się, kiedy podchodziłam. Niewprawne oko mogłoby nie zauważyć bogactwa ściekającego z tego kolesia, ale ja znałam bogaczy, a od niego bogactwo aż bije po oczach. Jego ubranie pewnie kosztowało więcej niż wszystkie moje ubrania, znajdujące się w malutkiej szafie. Nie, żeby wyglądało to drogo. To jeden z tych ubiorów, który udaje, że nie kosztuje tak dużo: spodnie cargo, różowa koszula z podwiniętymi rękawami. Ale te ubrania były kupione w specjalnym miejscu, gdzie szyją potrójnym szwem i używają lepszych jakościowo materiałów. To oczywiste, że mógłby wykupić cały mój sklep, gdyby chciał. Cóż może nie on, ale jego rodzice na pewno tak. Nie zorientowałam się na początku, bo przez tę pewność siebie wyglądał dojrzalej, ale kiedy podeszłam zobaczyłam, że jest młody. Może w moim wieku? Siedemnastolatek. Chociaż mógł być o rok starszy. Jak ktoś w moim wieku może już przywoływać ludzi ręką? Przywilej jego stylu życia, oczywiście. - Czy mogę panu w czymś pomóc? - Tylko moja mama mogłaby wykryć sarkazm w moich słowach. - Tak, potrzebuję lalki. - Przykro mi, ale wszystkie są wyprzedane. -Wielu ludzi nie łapie moich żartów. Moja mama mówi, że moje żarty są suche. Myślę, że to ma znaczyć po prostu "nie śmieszne", ale również to, że tylko ja wiem, że żartuje. Może gdybym zaczęła się śmiać, tak jak robi to moja mama podczas pomagania klientom, więcej ludzi bym rozbawiła, ale nie mogę się do tego zmusić.

4

- Zabawne - powiedział, ale nie jakby myślał, że to zabawne; bardziej jakby chciał, żebym milczała. Wciąż na mnie nie patrzył. -Więc, która z nich spodobałaby się starszej kobiecie? - Wszystkie. Jego szczęka się zacisnęła, kiedy odwrócił się w moim kierunku. Przez ułamek sekundy był zaskoczony, że nie stoi przed nim starsza pani winię mój głos, który jest trochę głębszy niż normalnie, ale nie powstrzymało to słów, które wymknęły mu się z ust: - A tobie, która się podoba? Czy mogę powiedzieć "żadna"? Pomimo faktu, że to jest moja nieunikniona przyszłość, ten sklep jest miłością mojej mamy, a nie moją. - Jestem za wiecznymi płaczkami. - Przepraszam? Wskazałam na porcelanowe niemowlęta, których usta były otwarte w niemym płaczu, a oczy miały zaciśnięte. - Wolałabym nie widzieć ich oczu, mogą powiedzieć tak wiele. A ich oczy mówią "chciałybyśmy ukraść ci duszę, więc nie odwracaj się do nas plecami". Zostałam nagrodzona uśmiechem, który zabrał wszystkie twarde i aroganckie rysy z jego twarzy a to, co zostało było bardzo atrakcyjne. Powinien zostać taki na zawsze. Zanim skończyłam mówić, jego uśmiech zniknął. - Niedługo będą urodziny mojej babci i szukam prezentu dla niej. - Dobrze wybrałeś. Jeśli lubi porcelanowe lalki, każda z nich jej się spodoba. Spojrzał na półkę z lalkami.

5

- Dlaczego płaczki? A nie te śpiące? - Patrzył na spokojnie śniące dziecko, różowe wstążki na blond włoskach, ręka pod policzkiem. Również na nie spojrzałam i przeciwieństwo, płaczkę, znajdującą się zaraz obok. Ta jedna z zaciśniętymi pięściami, podwiniętymi palcami u stóp i różowymi policzkami ze złości. - Ponieważ to moje życie: krzyczenie bez wydawania żadnego dźwięku. Dobrze, że nie powiedziałam tego na głos. Pomyślałam o tym. Po wzruszeniu ramionami naprawdę powiedziałam: - Obie będą w porządku. Nauczyłam się jednego od klientów, że oni nie chcą tak naprawdę poznać twojej opinii. Chcą tylko usłyszeć, że ich opinia jest słuszna. Więc jeśli Pan Bogacz chcę śpiące dziecko dla babci, kim ja jestem, by go powstrzymać? Kręcił głową jakby chciał się pozbyć jakieś myśli po czym odwrócił się do innej półki, gdzie znajdowały się lalki wysysające duszę. Dziewczynka, którą wskazał była ubrana w kraciasty mundurek szkolny, a w dłoniach trzymała smycz, prowadząc czarnego teriera szkockiego. - Myślę, że ta będzie w porządku. Lubi psy. - Kto lubi? Twoja babcia czy... - Zerknęłam na tabliczkę przed lalką. - Peggy? - To dość oczywiste, że Peggy lubi psy - powiedział, ukrywając uśmiech. -Mówiłem o mojej babci. Otworzyłam szufladę, by znaleźć pudełko z Peggy. Wyciągnęłam delikatnie dziewczynkę i jej psa, razem z plakietką imienną po czym skierowałam się do kasy. Delikatnie zapakowałam ją, wtedy odezwał się Pan Bogacz: 6

- Dlaczego pies nie ma imienia? - Przeczytał na głos napis znajdujący się na pudełku. - Peggy i pies. - Ponieważ ludzie lubią nazywać zwierzęta po swoich ulubionych pupilach. - Serio? - Nie. Nie mam pojęcia. Mogę dać ci numer do twórcy Peggy i możesz go zapytać. - Masz numer do osoby robiącej te lalki? - Nie. - Wbiłam cenę na kasę i kliknęłam podsumowanie. - Ciężko cię rozszyfrować. - Powiedział. Dlaczego próbował mnie rozszyfrować? Rozmawialiśmy o lalkach. Wręczył mi kartę kredytową, a ja przeciągnęłam ją przez terminal. Imię znajdujące się na karcie brzmiało "Xander Spence". Xander jak Z-ander czy jak X-ander? Nie mam zamiaru pytać. Nie obchodzi mnie to. Byłam wystarczająco sympatyczna. Taka rozmowa by nie zaistniała, gdyby to moja mama dawała wykład o lalkach. Moja mama była lepsza w ukrywaniu niechęci niż ja. Ona nawet ukrywała niechęć przede mną. To pewnie przez lata praktyki w gawędzeniu. Jego telefon zadzwonił a on wyciągnął telefon, by odebrać. - Halo? Kiedy czekałam, aż przyjdzie potwierdzenie, otworzyłam szufladę pod kasą i wrzuciłam plakietkę z imieniem do innych sprzedanych w tym miesiącu. To pomaga nam przy kolejnych zamówieniach lalek. - Tak, znalazłem jedną, ma psa. - Słuchał przez chwilę. - Nie, to nie pies. Ona ma psa. Lalka ma psa. - Odwrócił pudełko i spojrzał na zdjęcie Peggy, podczas gdy Peggy była bezpieczna w środku. - Chyba jest urocza. - Spojrzał na mnie, jakby szukał potwierdzenia, więc kiwnęłam twierdząco 7

głową. Peggy jest urocza. - Tak to potwierdzone przez sprzedawcę. Ona jest urocza. Wiem, że nie mówił o mnie, ale sposób, w jaki powiedział "ona" sprawiło, że brzmiało to, jakby mówił o mnie. Patrzyłam na paragon i trzymałam długopis by się podpisał. Zrobił to jedną ręką, porównałam podpis z tym na karcie i oddałam mu z powrotem kartę. - Nie, nie to... Tak ona też jest... ale.... Wiesz, co mam na myśli. Jest w porządku. Niedługo wrócę do domu. - Westchnął. - Tak mam na myśli po tym, jak wpadnę do piekarni. Przypominaj mi, jak będziesz miała zamiar dać dzień wolny swojemu asystentowi. - Zamknął oczy. -Nie mówię, że tego nie lubię. Tak, oczywiście dzięki temu wszystko doceniam. Dobrze, mamo. Niedługo się zobaczymy, pa. Wręczyłam mu torbę z lalką. - Dzięki za pomoc. - Nie ma za co. Podniósł wizytówkę, która znajdowała się przy kasie i przez chwilę jej się przyglądał. - I więcej? Sklep nazywa się Lalki i więcej. Pytał co więcej, skoro jak wszedł do sklepu zobaczył same lalki. Kiwnęłam głową. - Lalki i więcej lalek. Przechylił głowę. - Kiedyś sprzedawaliśmy charmsy do bransoletek i pluszaki, takie rzecz, ale lalki były zazdrosne. Spojrzał na mnie jakby, mówił mówisz poważnie? Pewnie nigdy nie spotkał kogoś takiego jak ja, kiedy szedł do zwykłych ludzi, by bardziej docenić swoje życie. 8

- Niech zgadnę, lalki zagroziły, że zabiorą twoją duszę, jeśli nie spełnisz ich żądań? - Nie, zagroziły, że wypuszczą duszę naszych dawnych klientów. Nie możemy sobie na to pozwolić. Roześmiał się, co mnie zaskoczyło. Poczułam się tak jakbym dostała coś, co niewiele osób ma okazje otrzymać i mimowolnie sama się uśmiechnęłam. Kiwnęłam głową w kierunku wizytówki. - Moja mama najbardziej lubi lalki. Miała dość wypychanych myszy. - I w dodatku nie stać nas było na takie dodatki. Coś musiało zniknąć i nie mogły być to lalki. I skoro jesteśmy nieustannie spłukane (mamy wystarczająco dużo pieniędzy, by się utrzymać na powierzchni), nazwa sklepu i wizytówki musiały zostać niezmienione. Przesunął palcem po wizytówce. - Susan? To twoja mama? I tylko tyle powiedział, kiedy przesuwał palcem po jej imieniu i po numerze do sklepu. Warczałam, kiedy wręczała tę wizytówkę poza sklepem. - Owszem. - A ty jesteś? - Spojrzał w moje oczy. - Córką. - Wiem, że pytał mnie o imię, ale nie chciałam mu go zdradzać. Pierwszą rzeczą, której dowiedziałam się o bogatych chłopakach, jest to, że uwielbiają rozrywki rozpraszające ich uwagę, ale nigdy, przenigdy nie chcą nic poważnego. I mi to nie przeszkadza. Bogacze to typ, który obserwuje z bezpieczniej odległości. Nie wchodzę w interakcje z nimi. Odłożył wizytówkę na miejsce i zrobił kilka kroków do tyłu. 9

- Czy wiesz, gdzie jest piekarnia Eddiego? - To dwie przecznice stąd. Bądź ostrożny. Ich jagodowe muffinki mają w sobie jakąś uzależniającą substancję. Kiwnął głową. - Rozumiem.

10

Rozdział 2

-Nie, nie mamy lalek barbie tylko porcelanowe lalki - powiedziałam po raz piętnasty podczas tej rozmowy telefonicznej. Ta kobieta wcale mnie nie słuchała. Wariowała, mówiła, że jej córka umrze, jeśli ona nie znajdzie królowej wróżek. - Rozumiem. Może pani spróbuje w Walmarcie? - Próbowałam. Wszystkie były wyprzedane. - Mamrotała coś o tym, że sądziła, że dzwoni do sklepu z lalkami i rozłączyła się. Odłożyłam telefon i przekręciłam oczami, ale Skye tego nie zauważyła, bo leżała na podłodze, trzymając naszyjnik nad sobą, patrząc jak rusza się do przodu i do tyłu. Skye Lockwood jest moją jedyną przyjaciółką. Nie dlatego, że ludzie w mojej szkole są złośliwi czy coś. Oni po prostu zapomnieli, że istnieję. Nie jest trudne, kiedy wychodzę przed lunchem i nie uczestniczę w żadnych wydarzeniach towarzyskich. Skye jest kilka lat starsza i pracuje w sklepie obok, który posiada o wiele "więcej". To antyczny sklepik nazywany Ukryte Skarby, ale ja go nazywam Oczywisty Śmietnik, ale ludzie uwielbiają go. W świecie nauki, jeśli Skye byłaby żywicielem, to ja byłabym jej pasożytem. Ona miała życie, a ja udawałam, że jest moje. W innych słowach, ona szczerze lubiła muzykę, ubrania vintage i dziwaczne fryzury a ja udaje, że mnie też to interesuje. To nie tak, że nienawidzę tych rzeczy; po prostu w ogóle mnie one nie interesują. Ale lubię Skye, więc dlaczego

11

miałabym się do niej nie przyłączyć? Zwłaszcza że nie mam pojęcia, co tak naprawdę lubię. Przeszłam nad nią, wzdychając. - Odpowiedziałaś już na te życiowe pytania? - Skye często używała podłogi

sklepu,

by

rozmyślać

filozoficznie

(wymyślny

sposób

"rozmawiania ze sobą"). Jęczy i zasłania oczy ręką. - Co będę studiować, jeśli pójdę na studia? - Gdyby to zależało od niej pracowała by w sklepie do końca życia, ale dla jej ojca, który nigdy nie poszedł na studia, a teraz jest dyrektorem w zakładzie pogrzebowym studia są niewątpliwie istotne. - Narzekanie? - Haha - zmusiła się, by zmienić pozycje na siedzącą. -Co masz zamiar studiować, jeśli pójdziesz na studia? Nie mam pojęcia. - Długoterminowy efekt działania rozmyślań filozoficznych. - A co ze sztuką sarkazmu? - Jestem prawie pewna, że w tym już osiągnęłam mistrzostwo. - Nie, ale serio, co masz zamiar studiować? Często słyszę te słowa: "Nie, ale serio..." lub "bądź poważna" albo też "ale poważnie". Tych słów używają osoby, które chcą prawdziwej odpowiedzi, a ja nie mam zamiaru takiej dać. - Nie myślałam jeszcze o tym. Chyba będę jednym z tych ludzi bez tytułu przez pewien czas. Położyła się z powrotem.

12

- Ta, może też tak zrobię. Może, kiedy wybierzemy zajęcia, to wtedy pojawi się przed nami ścieżka prawdy. - Nagle usiadła z głośnym westchnięciem. -Co? - Powinnyśmy wybrać takie same zajęcia! W następnym roku. Ty i ja. To by było świetne. Mówiłam jej chyba milion razy, że w przyszłym roku nie będę uczestniczyć w zajęciach collegowych. Moja mama walczyła ze mną (dlatego jeszcze jej nie powiedziałam), ale mam zamiar zrobić sobie rok lub dwa lata przerwy, by pomóc w sklepie w pełnym wymiarze godzin. Ale Skye wyglądała tak szczęśliwie, że uśmiecham się i kiwam głową niezobowiązująco. Zaczyna śpiewać wymyśloną piosenkę: "Ja i Caymen będziemy chodzić razem na zajęcia. Szukając naszej ścieżki...". Jej głos robi się miększy i zmienia się w wesołe mruczenie, kiedy znów pokłada się na podłodze. Para małych dziewczynek, które właśnie wyszły, dotknęły każdej lalki. Moja mama nalegała, żeby ludzie mogli znać imiona lalek, bo wtedy łatwiej się w nich zakochać. Dlatego przed każdą z nich stała plakietka z imieniem. Teraz wszystkie te plakietki były pomieszane, pozamieniane i poprzewracane. A w tym wszystkim najsmutniejszy jest fakt, że wiedziałam o tym, że obok Bethany jest Susie. Naprawdę. Naprawdę. Smutne. Telefon Skye dzwonił. - Halo? Nie. Jestem w Małym Sklepie Horrorów. - Tak nazywała mój sklepik. Milknie na chwilę, po chwili odzywa się. 13

- Nie wiedziałam, że masz zamiar wpaść. - Wstała i oparła się o ladę. - Naprawdę? Kiedy? - Owija włosy wokół palca. - Cóż jestem trochę rozkojarzona podczas tego programu. - Imię Skye pasuje do niej, jest lekkie i takie delikatne jak powietrze, co sprawia, że każde jej słowo brzmi słodko i niewinnie. - Więc wciąż tam jesteś? - Chodzi wokół wózków dla lalek i ozdobionych stolików, stojących na witrynie. - Widzę cię.... Jestem w sklepie z lalkami, przyjdź. - Schowała telefon do kieszeni. - Kto to był? - Mój chłopak. - O ten chłopak, czy to znaczy, że go poznam? Uśmiecha się. - Tak, zaraz się przekonasz, dlaczego powiedziałam tak, gdy zaprosił mnie po raz drugi w zeszłym tygodniu. - Powiedziała, kiedy otworzyły się frontowe drzwi, a dzwonek nad nimi prawie się urwał. - Hej maleńka. Jego ramiona oplotły ją, kiedy ona zeszła na bok. - Caymen to Henry. Henry to Caymen. Nie wiem, może nie szukałam zbyt dobrze, ale zdecydowanie nie zobaczyłam

w

nim

nic

wyjątkowego.

Miał

długie,

trawiaste,

przetłuszczone włosy i spiczasty nos. Okulary przeciwsłoneczne zaczepione były o kołnierzyk jego podkoszulka z logo jakiegoś zespołu a długi metalowy łańcuch wisiał mu z kieszeni spodni prawie do kolana. Bez takiej intencji obliczyłam, ile razy musiał go ten łańcuch walnąć, kiedy szedł do mojego sklepu. - Jak leci? - Powiedział. Serio. To właśnie powiedział. - Um.. nic?

14

Skye uśmiechnęła się do mnie szeroko, jakby chciała powiedzieć: Widzisz, wiedziałam, że go pokochasz. Ta dziewczyna potrafi znaleźć dobre cechy nawet w szczurze, ale wciąż próbuje znaleźć sens tego związku. Skye jest piękna. Nie konwencjonalnie piękna. W sumie ludzie przeważnie zatrzymują się, by na nią patrzeć przez jej postrzępione, blond włosy oraz na jej zachwycające błękitne oczy i najpiękniejszą strukturę kości twarzy. Henry robi kółko, przyglądając się lalką. - Whoa... psychodeliczne. - Wiem, prawda? To trochę przytłaczające, gdy się jest tu po raz pierwszy. Rozglądam się. To jest trochę przytłaczające na początku. Lalki pokrywają prawie każdy centymetr powierzchni, jest to eksplozja kolorów i ekspresji. I wszystkie się na ciebie gapią. Nie tylko te na ścianach, ale te na podłodze, które są przy stołach lub w wózkach. W razie pożaru nie ma czystej drogi, by uciec. Będę pchać wózki z dziećmi, by się wydostać. Ze sztucznymi dziećmi oczywiście, ale wciąż tak będzie. Henry podchodzi do lalki ubranej w kilt. - Aislyn - mówi, czytając jej imię. - Mam taki strój. Powinienem mieć taką lalkę, gdy będę się wybierał w kolejną trasę. - Grasz na dudach? - Spytałam. Spojrzał na mnie dziwnie. - Nie. Jestem gitarzystą w zespole Crusty Toads. A i tutaj mamy ten powód, dlaczego Skye kręci się wokół niego. Jej słabym punktem są muzycy, ale i tak mogła trafić lepiej niż koleś, który wygląda jak żywa inspiracja wyboru nazwy zespołu. - Martwy, gotowy? 15

- Ta. Martwy? Zapytam ją o to później. - Do zobaczenia, Jaskiniowcu [Caveman]. - Powiedział, rżąc jak głupek jakby myślał nad tym odkąd zostaliśmy przedstawieni. Chyba jednak w sumie nie muszę pytać o Martwego. Jest jednym z tych typków, którzy nadają wszystkim głupie pseudonimy. - Do widzenia, chrupiąca ropucho, Henry. Moja mama wchodzi tylnymi drzwiami, kiedy oni wychodzą frontowymi. Niesie dwie przeładowane torby z zakupami. -Caymen mam więcej toreb, mogłabyś po nie iść? - Kieruje się na schody. - Chcesz żebym zostawiła sklep? - Brzmi to jak bardzo słabe pytanie, ale ona naprawdę traktuje specyficznie opuszczenie posterunku w sklepie. Pierwszym powodem jest to, że lalki są drogie i gdyby ktoś jakąś ukradł, to powstałby wielki problem. Nie mamy żadnych kamer ani alarmu w sklepie - niestety te środki bezpieczeństwa są za drogie. Drugim powodem jest to, że moja mama bardzo dba o klientów. Jeśli ktoś wejdzie, nie powinien czekać nawet sekundy na przywitanie. - Tak, proszę. - Mówi, ciężko oddychając. Moja mama, królowa jogi, ma problemy z oddychaniem? Biegała wokoło? - Dobrze - zerkam w kierunku frontowych drzwi, by się upewnić, że nikogo tam nie ma, po czym kieruje się na tyły po resztę zakupów. Kiedy zabieram je na górę, odkładam je na miniaturowej ladzie, kuchnia ma rozmiar dla lalek. To temat przewodni naszego życia. Lalki. Sprzedajemy je. I żyjemy w ich domu... pod względem rozmiarów w ich domu: trzy małe pokoiki, jedna łazienka i miniaturowa kuchnia. Jestem przekonana, że to przez tą małą przestrzeń jestem tak blisko z mamą. Rozglądam się i widzę, że moja mama rozciągnęła się na kanapie. 16

- Wszystko w porządku, mamo? Siada, ale nie wstaje. - Jestem wykończona. Wstałam dzisiaj bardzo wcześnie. Zaczynam rozpakowywać zakupy, chowając mięso i mrożony sok jabłkowy do zamrażarki. Pytałam kiedyś mamy, czy możemy kupić sok w butelce, ale powiedziała, że jest za drogi. Miałam sześć lat. Wtedy po raz pierwszy uświadomiłam sobie, że jesteśmy biedne. I to nie był ostatni raz. - Oh kochanie, nie przejmuj się rozpakowywaniem. Zrobię to sama za minutkę. Wrócisz do sklepu? - Pewnie. - W drodze powrotnej przenoszę porzucone na podłodze zakupy. Całą drogę na dół mój mózg był zajęty myśleniem o tym, że gdy wychodziłam do szkoły, to mama wciąż spała. Jak to mogło być "bardzo wcześnie"? Spojrzałam przez ramię, mając chęć, by wrócić i ją trochę nastraszyć. Jednak nie zrobiłam tego. Zajęłam swoje miejsce za ladą, wyciągnęłam zadanie z angielskiego i nie podnosiłam głowy, dopóki nie usłyszałam dzwonka.

17

Rozdział 3

Jeden z moich ulubionych klientów właśnie wszedł przez drzwi. Jest starsza, ale wciąż rześka i zabawna. Jej włosy są mocno czerwone, czasami wpadają w fiolet w zależności, w jaki sposób się farbuje. Zawsze nosi szal, nie ważne jak bardzo gorąco jest na dworze. Obecnie jesienna pogoda czasem usprawiedliwia noszenia szala, a dzisiaj jest on w jaskrawe pomarańczowo-fioletowe kwiaty. - Caymen - mówi moje imię z uśmiechem. - Dzień dobry, pani Dalton. - Skarbie, czy jest twoja mama? - Jest na górze. Czy chciałaby pani żebym po nią poszła? - Miałam specjalne zamówienie i jestem ciekawa, czy już jest. - Sprawdzę. - Wyciągam zeszyt z zamówieniami. Znajduje imię pani Dalton z łatwością, ponieważ jest tylko kilka wpisów i większość dotyczy właśnie jej. - Wygląda na to, że według planu lalka przyjedzie jutro, ale zadzwonię, by nie musiała pani tu przychodzić na próżno. - Przepraszam, że ci przeszkodziłam. Twoja mama mi o tym mówiła, ale miałam nadzieje -uśmiechnęła się. -Ta jest dla mojej wnuczki, na jej urodziny. - To świetnie. Jestem pewna, że ją pokocha. Ile lat skończy ta szczęściara? - Szesnaście. - Oh. Szczęściara jest... dużą dziewczyną. - Nie wiedziałam co mogłam jeszcze powiedzieć, by nie zabrzmieć niemiło. 18

Pani Dalton roześmiała się. - Nie martw się, Caymen. Mam też inne prezenty dla niej. Ten prezent więcej da radości babci. Dawałam jej lalkę co roku, od kiedy skończyła roczek. Ciężko mi zerwać z tą tradycją, nie ważne ile ma lat. - Moja mama jest za to wdzięczna. Pani Dalton znowu się śmieje. Rozumie moje żarty. Może powodem jest to, że sama ma suche poczucie humoru. - Jest jedyną dziewczyną, więc ją rozpieszczamy. - A jaka tradycja jest dla chłopców? - Kopniak w tyłek. - To świetna tradycja. Myślę, że powinna im pani dawać lalki. Pewnie czują się wykluczeni. Śmieje się. - Mogę spróbować. - Patrzy, smutnymi oczami na zeszyt jakby pragnęła, żeby lalka w magiczny sposób się tu pojawiła. Otwiera torebkę i zaczyna w niej grzebać. - Jak się ma Susan? Zerkam w kierunku schodów, jakby mama miała zejść, słysząc swoje imię. - W porządku. Wyciąga małą czerwoną książeczkę i zaczyna ją przeglądać. - Jutro po południu, prawda? Kiwnęłam głową. - Oh nie, to niemożliwe. Jestem wtedy umówiona. - W porządku. Będzie tu, dopóki się pani nie zjawi. Może pani odebrać ją w środę albo w inny dzień tygodnia. Kiedy będzie pani pasować. 19

Wyciąga czarny długopis i zaczyna coś notować. - Może wyślę kogoś po nią. Czy tak może być? - Oczywiście. - Nazywa się Alex. Napisałam imię Alex obok zamówienia. - Dobrze. Chwyta moją rękę swoimi dłońmi i ją ściska. - Jesteś taką dobrą dziewczyną, Caymen. Tak się cieszę, że jesteś tu ze swoją mamą. Czasami zastanawiam się, czy te panie rozmawiają o mojej mamie. Czy one znają naszą historię? Czy wiedzą o moim tacie? Mój tata był rozpieszczonym dzieciakiem z bogatej rodziny i uciekł, zanim moja mama zdołała powiedzieć: -Jestem w ciąży. Co z tym zrobimy? Jego rodzice zmusili ją, by podpisała dokumenty, których nie rozumiała a w których była klauzula, że nie może się ubiegać o alimenty. Dali jej pieniądze za milczenie i za nie założyła ten sklep z lalkami. I dlatego też nie mam ochoty poznać mojego ojca. Zresztą on też nie próbował mnie poznać. Dobrze, może trochę chciałam go poznać. Ale po tym, co zrobił mojej mamie, było to niemożliwe. Ścisnęłam rękę pani Dalton. - Oh, pani mnie zna. Walczę o tytuł Najlepszej Córki na Świecie. Słyszałam, że w tym roku można wygrać kubek. Uśmiecha się. - Myślę, że już wygrałaś.

20

Przekręcam oczami. Klepie mnie po dłoni i w drodze do wyjścia ogląda uważnie lalki. Siadam z powrotem an krześle i czytam. Kiedy wybija 19, spoglądam na schody po raz setny. Moja mama nie zeszła na dół. To dziwne. Rzadko zostawia mnie samą, gdy jest w domu. Po zamknięciu opuszczam zasłony, wyłączam światła i zabieram stertę wiadomości i idę na górę. W mieszkaniu pachnie wspaniale. Gotowaną marchewką i puree ziemniaczanym z sosem. Moja mama stoi nad kuchenką, mieszając sos. Kiedy mam zamiar ją przywitać, mówi: - Wiem i to jest problem. Orientuje się, że rozmawia przez telefon, więc kieruje się do mojej sypialni, by zdjąć buty. W połowie drogi słyszę, jak mówi: - Oh proszę. Oni nie żyją tu by mieszać się z normalnym społeczeństwem. Musiała rozmawiać ze swoją najlepszą przyjaciółką. Nie wiedziała o tym, że podsłuchałam wiele tego typu rozmów, ale niestety robiłam takie rzeczy. Zrzuciłam z siebie buty i wróciłam do kuchni. - Dobrze pachnie, mamo - powiedziałam. Podskoczyła i powiedziała. - Caymen właśnie weszła, muszę kończyć - roześmiała się, kiedy jej przyjaciółka coś powiedziała. Jej śmiech jest bardzo melodyjny. W kuchni nie ma miejsca dla dwóch osób, więc wciąż przyciska się do krawędzi półek, a uchwyty do szafek wbijają się w biodra w tył pleców. Szybko porzucam myśl, że uda mi się tam wcisnąć i wycofuje się w kierunku przestrzeni jadalni. - Przepraszam, że do ciebie nie zeszłam - mówi po odłożeniu telefonu. - Pomyślałam, że zrobię coś na kolacje i to trochę trwa.

21

Usiadłam na krześle i zaczęłam przeglądać pocztę, którą przyniosłam. - Jakaś specjalna okazja? - Nie. Robię to, by było miło. - Dzięki, mamo - trzymam rachunek za prąd w różowej kopercie. Nie mam pojęcia, dlaczego wybrali róż dla osób spóźnionych z zapłatą. Czy ten kolor naprawdę wyraża światu (albo przynajmniej ludziom na poczcie): "Ci ludzie są nieodpowiedzialnymi porażkami?". Sądzę, że jednak powinni wybrać kolor żółty taki jak wymiociny, wtedy spełniałoby to swoje zadanie. - Mamy czterdzieści osiem godzin, by zapłacić. - Ugh, czy to tylko jedno takie zawiadomienie? - Na to wygląda. - Dobrze. Później zapłacę przez internet. Po prostu połóż to na ladzie. Nawet nie musiałam wstać, by położyć zawiadomienie na ladzie. Odległość pomiędzy ladą a stołem jest mniejsza niż długość mojego ramienia. Mama niesie dwa talerze z parującym jedzeniem i jeden stawia przede mną. Rozmawiamy, jedząc. - Oh, mamo, zapomniałam ci powiedzieć o chłopaku, który ostatnio przyszedł do sklepu. - Oh tak? - Przywołał mnie ręką. - Jestem pewna, że próbował zwrócić twoją uwagę. Kontynuowałam. - W dodatku nikt go nie nauczył jak można się uśmiechać, tak by nie wygladał jakby miał skurcz ust. - Cóż, mam nadzieje, że zachowałaś te myśli dla siebie - bierze kęs ziemniaków. 22

- Nie, powiedziałam mu, że prowadzić lekcje uśmiechu po południu. Chyba przyjdzie tu jutro. Spojrzała na mnie, ale musiała zorientować się, że żartuje, bo wypuściła powietrze i nawet uśmiechała się pod nosem. - Pani Dalton dziś znów była. Za tą wiadomość podarowała mi szeroki uśmiech. - W zeszłym tygodniu też była. Jest podekscytowana, gdy czeka na lalkę. - Wiem, to urocze - czyszczę gardło i tworzę w ziemniakach wzorek za pomocą widelca. - Dziękuje, że dziś przypilnowałaś sklepu. Musiałam nadrobić zaległości w papierach. - W porządku. - Wiesz, że to doceniam, prawda? Wzruszyłam ramionami. - To nic wielkiego. - Dla mnie to coś wielkiego. Nie mam pojęcia jakbym, sobie poradziła bez ciebie. - Myślę, że miałabyś mnóstwo kotów. - Serio? Byłabym kociarą? Kiwam głową powoli. - Tak. To albo dziadkiem od orzechów. - Co? Dziadkiem od orzechów? Ja nawet nie lubię orzechów. - Nie musisz lubić orzechów, by posiadać drewniane lalki z otwartymi ustami.

23

- Więc myślisz, że bez ciebie miałabym zupełnie inną osobowość albo byłabym kociarą, albo dziadkiem od orzechów? Beze mnie miałaby zupełnie inne życie. Pewnie poszłaby studiować, wzięłaby ślub i nie zostałaby odrzucona przez rodziców. - Cóż, tak. Hej! Beze mnie twoje życie byłoby mało śmieszne i brakowałoby ci miłości. Byłabyś smutną, bardzo smutną kobietą. Roześmiała się po raz kolejny. - Prawda - położyła widelec na talerzu i wstała. - Skończyłaś? - Tak. Podniosła mój talerz i położyła go na swoim, ale zdążyłam zauważyć, że prawie nic nie zjadła. Przy zlewie szybko zrzuciła jedzenie. - Mamo, ty gotowałaś, ja pozmywam. - Dobrze, dzięki kochanie. Chyba pójdę poczytać w łóżku. Zajęło mi około dwudziestu minut, by posprzątać. W drodze do pokoju zajrzałam do mamy, by powiedzieć jej dobranoc. Otwarta książka leżała na jej klatce piersiowej a ona spała. Była dzisiaj naprawdę zmęczona. Może naprawdę wstała bardzo wcześnie, jak mówiła, popracowała potem znów się położyła spać. Zamknęłam książkę, położyłam ją na stoliku nocnym i zgasiłam światło.

24

Rozdział 4

Kiedy weszłam do sklepu po szkole, zdziwił mnie widok mężczyzny stojącego przy ladzie. Miał na sobie ciemne ubrania, jego włosy również były ciemne, miał również równo przyciętą brodę i dość ciemną, opaloną skórę. Tak, zdecydowanie było dużo w nim ciemności. Nie wyglądał na zbyt otwartego, ale policzki mojej mamy były zaróżowione i uśmiechała się. Kiedy dzwonek nade mną zadzwonił, spojrzała na mnie. - Cześć Caymen. - Powiedziała moja mama. - Cześć. - Do zobaczenia, Susan - powiedział nieznajomy. Moja mama kiwnęła głową. Wyszedł, a ja spytałam: - Kto to był? - Położyłam plecak za ladą. - Alex? - Jaki Alex? - Facet, który miał odebrać lalkę pani Dalton. - Oh nie to był inny klient. Na pewno. Patrzyłam jak, mijał naszą witrynę. To chyba jedyny mężczyzna po czterdziestce, który jest naszym klientem. Prawie miałam to powiedzieć, kiedy to ona się odezwała: - Cieszę się, że jesteś. Muszę załatwić kilka rzeczy na poczcie podniosła dwa pudełka i stosik kopert, a potem skierowała się do drzwi. - Oh lalka pani Dalton jest na zapleczu. - Dobrze, do zobaczenia.

25

Frontowe drzwi się otworzyły, a ja spojrzałam podekscytowana, podejrzewając, że to nowy "klient" mamy, ale zostałam powitana przez brodatego Henrego. Nie mam pojęcia czy wziął prysznic, czy noszenie gitary sprawiło, że wyglądał lepiej, ale w każdym razie może dostrzegłam to, co widzi w nim Skye. - Hej, Jaskiniowcu. Ugh. Pewnie zapomniał, jak się nazywam. -Cześć ropucho, nie ma tu Skye. - Wiem. Miałem nadzieje, że będę mógł zagrać ci piosenkę, którą napisałem dla niej. Powiesz mi czy jej się spodoba. - Dobra, pewnie. Usiadł na podłodze i chwycił gitarę. Oparł się o najniższą kabinę, rozciągając się, po czym skrzyżował nogi przed sobą. Lalki znajdujące się nad nimi i drewniane płaczki byłyby świetnym tłem do jakiegoś przerażającego teledysku. Uderzył kilka razy w struny, oczyścił gardło i zaczął śpiewać. Piosenka była całkiem dobra, chociaż graniczyła z tandetnością. Rozbawił mnie fragment o tym, że bez Skye by umarł, ale powstrzymałam śmiech. Również pod koniec piosenki zrozumiałam, co widzi w nim Skye. Jestem prawie pewna, że sama teraz zrobiłam maślane oczy. Więc, kiedy usłyszałam, że ktoś klaszcze po chwili ciszy, zrobiło mi się gorąco. Xander stał w drzwiach. Dziś wyglądał na jeszcze bogatszego. Miał idealnie ułożone włosy, ubrania od projektantów i skórzane mokasyny od Gucciego bez skarpetek. - Świetna piosenka - powiedział Henremu. - Dzięki. - Wtedy Henry spojrzał na mnie, by potwierdzić tę opinię. - Tak, była świetna. Odetchnął z ulgą i odłożył gitarę. Moja uwaga skupiła się na Xanderze.

26

- Mam kolejne zadanie - powiedział. - Kolejny, kiedy spotykasz zwykłych ludzi. Czy już doceniłeś swoje życie? - Mogłabym przysiąc, że ostatnio powiedziałam coś podobnego, ale teraz na jego twarzy pojawiła się uraza i uświadomiłam sobie, że pewnie ostatnio nie wypowiedziałam tego głośno. No cóż, to był żart (powiedzmy). Jeśli nie umie przyjąć żartu to jego sprawa. - Coś w tym stylu - wymamrotał. Henry wstał. - Ta szkocka lalka jest moja, więc łapy z daleka. Xander podniósł ręce. - Nie jestem zainteresowany. - Czułam, że Xander nie mówi tylko o lalce ubranej w kilt. Ale skoro Xander jest niezainteresowany to nie to znaczenia. Henry skierował się do drzwi. - Mam zamiar zaśpiewać tę piosenkę w piątek na koncercie. Gramy w Scream Shout o 10. - Scream Shout to mały bar pięć przecznic stąd, gdzie lokalne zespoły grają i sam tam tłumy pijanych ludzi. Chodziłam tam czasem ze Skye, ale to nie moje klimaty. Xander patrzył jak Henry wychodzi, następnie spojrzał na mnie. - Moja babcia bym odebrał jakąś lalkę, którą zamówiła. - Twoja babcia? - Otworzyłam notatnik z zamówieniami, zastanawiając się, czy pominęłam jakieś zamówienie. - Katherine Dalton. - Pani Dalton jest twoją babcią? - Dlaczego jesteś taka zaskoczona?

27

Zamknęłam moje otwarte usta. Ponieważ pani Dalton jest słodka, mocno stąpa po ziemi i jest niesamowita.... A ty wszystko bierzesz na poważnie, masz idealnie zrobione paznokcie, a twoja figura jest stworzona przez drogie ubrania (albo przynajmniej tak chciałam sobie wmówić, że jego ciało tak dobrze wygląda przez te markowe ubrania). - Bez powodu. - Więc chyba nie mówi o swoim błyskotliwym wnuku? - Myślałam, że przyśle kogoś o imieniu Alex. - To ja. Oh, Xander. Zdrobnienie od Alexandra. - Więc nazywają się Alex czy Xander? Uśmiechnął się arogancko jakbym go wygooglowała czy coś. - Twoja karta kredytowa. - Powiedziałam, przypominając mu, że ostatnio z niej korzystał. - O tak, wolę imię Xander, ale moja babcia nazywa mnie Alex. Nazwali mnie po dziadku, więc rozumiesz moją sytuacje. Nie za bardzo rozumiałam jego sytuacje. - Tak, pewnie. - Więc, córko Susan. - Położył łokcie na ladzie, patrząc na małe drewniane jabłko, które dostałyśmy rok temu od klienta. - Masz moją lalkę? Zaśmiałam się, bo dziwnie to brzmiało. - Tak, mam. Zaraz ją przyniosę. - Poszłam po pudełko na zaplecze po czym wróciłam do lady. Zaskoczył mnie fakt, że mama nie otworzyła pudełka, by sprawdzić lalkę. Czasami przez transport przychodzą popękane lub połamane, a dostawca był za to odpowiedzialny. Chwyciłam nożyk ze srebrnego kubka i przecięłam taśmę. 28

- Tylko się upewnię, że nie utraciła żadnej kończyny podczas podróży. - Dobrze. Wyjęłam ją z szarego pudełka, po czym otworzyłam właściwe pudełko. - Mandy - przeczytał napis znajdujący się na opakowaniu. - Mandy jest w dobrej formie. Twoja babcia będzie zadowolona. To dla twojej siostry, prawda? - Nie. Dla kuzynki Scarlett. Ta lalka wygląda jak ona i to jest trochę przerażające. - Twoja kuzynka nosi koronkowe skarpetki i wełniane spódniczki? - Nie. Ale włosy... i moja kuzynka ma takie samo spojrzenie. - Więc twoja kuzynka ma czarne włosy ścięte na boba i szuka kłopotów? - Dokładnie. Podałam mu zapakowaną lalkę. - Pozdrów swoją babcię ode mnie. - I moja babcia będzie wiedziała, kto ją pozdrawia? - Czy nie wszyscy o tym będą wiedzieć? - Chyba wszyscy oprócz mnie. - Wyciągnął telefon i nacisnął kilka przycisków. - Co ty robisz? - Spytałam. - Przekażę pozdrowienia od ciebie. Przekręciłam oczami. - To oszustwo.

29

- Nie wiedziałem, że gramy w jakąś grę. - Pierwszy raz się do mnie uśmiechnął i nagle ucieszyłam się, że wcześniej się nie uśmiechał. To najbardziej obezwładniająca broń. - Cześć babciu. Mam twoją lalkę... Tak, młoda dziewczyna pomogła mi. Kazała mi ciebie pozdrowić... Nie, nie Susan. Roześmiałam się. - Jej córka. Ciemne włosy, zielone oczy. Spojrzałam na podłogę, zaskoczona, że zna kolor moich oczu. Jego były brązowe ze złotymi refleksami. Nie, żebym się przyglądała. - Szesnaście...? - Rozszerzył Zaprzeczyłam. - Siedemnaście?

oczy szukając potwierdzenia.

Siedemnaście i pół. - Caymen? - Podniósł brwi. Wzruszyłam ramionami. - Więc Caymen cię pozdrowiła.... Słodka? Nie wiem nic o słodyczy, ale zdecydowanie jakaś jest. - Zamilkł na chwilę. - Jestem miły. Powinnaś jej powiedzieć, że powinna być miła. Nawet nie chciała powiedzieć, jak się nazywa.... Nie, nie, dlatego że byłem złośliwy. Kocham panią Dalton. Napisałam w notatniku datę i czas, kiedy przesyłka została odebrana. I bez jakiegoś większego powodu dodałam końcówkę "ander" do wcześniej zapisanego imienia "Alex". Zamknęłam notatnik i schowałam go do szuflady pod kasą. Słuchał spokojnie słów swojej babci. Spojrzał mi w oczy, podniósł palec i sięgnął do kieszeni by wyciągnąć portfel, odnalazł kartę kredytową nawet nie patrząc. - Już zapłaciła - wyszeptałam. Kiwnął głową i schował kartę.

30

Babcia powiedziała mu coś, co go rozbawiło. Kolejny uśmiech. W sumie co jest w tym uśmiechu? Może to przez te idealnie proste i białe zęby ten uśmiech wygląda tak fantastycznie. Ale jest w tym coś więcej. Jeden kącik ust unosi się odrobinę mocniej niż ten drugi. I chwilami jego górne zęby przygryzają dolną wargę. To bardzo obezwładniający uśmiech w przeciwieństwie do reszty jego aparycji, która przypomina twierdzę. - Dobrze babciu, muszę kończyć. Caymen patrzy na mnie i pewnie zastanawia się, kiedy sobie pójdę, by mogła spokojnie popracować. Dziwnie się poczułam, kiedy powiedział moje imię. Zachowywał się, jakby był kimś więcej niż przypadkowym klientem. Prawie jakbyśmy się znali. Schował telefon do kieszeni. - Caymen. - Xander. - Czy to znaczy, że wygrałem grę? - Nie wiedziałam, że w coś gramy. Podniósł lalkę i wycofał się z tym swoim uśmiechem. - Myślę, że o tym wiedziałaś.

31

Rozdział 5

Prawie rok temu moja mama wymyśliła, że będziemy robić urodziny dla dziewczynek na zapleczu. Brzmiało to niedorzecznie (wciąż tak brzmi), ale ona miała wizje, że dziewczynki będą miały lalki, które same będą mogły dokończyć - wybrać im ubranka, kolor oczu, kolor włosów - w ten sposób mogły mieć swoją spersonalizowaną lalkę. Na początku moja mama pozwalała im malować oczy, ale to się zamieniło w "wszystko o koszmarnych lalkach". Więc teraz siedziałam przy kasie i malowałam oczy, podczas gdy mama zabawiała imprezę, pomagając dobrać ubranka i fryzurę. W dobry dzień zarabiamy sto dolarów, ale w większość niedziel dobrze, kiedy nie jesteśmy na minusie (moja mama jest beznadziejnym przypadkiem i pozwala dzieciakom wybrać więcej ubrań niż trzy dozwolone). Dzisiaj chyba zarobimy dwadzieścia dolarów i mam nadzieje, że w końcu przestaniemy robić te imprezy. Ale dzięki nim mama jest szczęśliwa - jakiś nonsens o śmiechu dzieci - więc staram się nie narzekać. Dziewczynki chichoczą, idą przez sklep, ściskając nowe lalki i dotykając wszystkiego po drodze. Kolejne dwie godziny mama spędzi sprzątając "pokój imprez" (zazwyczaj nazywany pokojem socjalnym/zapleczem). Podniosłam wzrok, kiedy Skye weszła, Henry szedł zaraz za nią. - Brakowało nam ciebie wczoraj - powiedziała. Próbowałam sobie przypomnieć, co było wczoraj, ale miałam pustkę w głowie. - Co było wczoraj? - Mój zespół miał koncert w Scream Shout - powiedział Henry a ja słyszałam w jego głosie "duh". 32

- Oh tak. Jak poszło? Skye uśmiechnęła się. - Napisał dla mnie piosenkę. Henry położył gitarę i usiadł obok niej. - Myśleliśmy, by dziś zrobić powtórkę. - Super - powiedziałam, szukając wzrokiem mamy, która robiła zamówienie na ubranka dla lalek. - Brzmi, jakby nie była podekscytowana, ale jest. - Skye powiedziała do Henrego. - Całkowicie jestem - zapewniłam go sucho. Uderzył kilka razy w struny. - Jaskiniowiec nie ma życia - zaśpiewał. Rzuciłam w niego długopisem, ale potrzebowałam go, więc podeszłam do niego i podniosłam długopis. Skye roześmiała się. - Ma życie, Henry. Po prostu jest nudne. - Biorąc pod uwagę fakt, że połowę mojego czasu spędzam z tobą, Skye, uważałabym, co mówię. - Jaskiniowiec ma nudne życie - zaśpiewał. - Potrzebuje trudu i walki. - Nie, pasuje mi ta bezbarwność, dziękuje — w sumie udało mi się znaleźć komfort w tym monotonnym życiu, tylko raz tygodniowo mam ochotę rwać sobie włosy z głowy. Skye poprawia lalkę stojącą naprzeciwko niej. - Ale serio, Caymen, powinnaś wczoraj przyjść. Dlaczego tego nie zrobiłaś? - O której wczoraj wróciłaś do domu? - Spytałam. 33

- Nie wiem... Jakoś o drugiej. - I dlatego właśnie nie poszłam, musiałam rano pracować. - Zachowuje się jakby była już dorosła - powiedział Henry. A kto cię pytał? - Zagraj jej piosenkę, ale na poważnie. - Dobra. Kiedy zaczął grać, Skye chwyciła kartkę papieru, którą trzymałam i odłożyła ją na ladę. - Zrób sobie chwilę przerwy - pociągnęła mnie w kierunku Henrego byśmy usiadły. Podczas gdy on śpiewał, ona spojrzała na mnie. - O ktoś o ciebie wczoraj pytał. - Gdzie? - W Scream Shout. - Kto? - Nie mam pojęcia, jakiś dzieciak, który wyglądał jak właściciel. Ubrany w jakieś wyszukane spodnie. I miał super białe zęby. Jakoś ta nowa wiadomość wywołała u mnie dreszcz niepokoju. - Xander? Wzruszyła ramionami. - Nie mam pojęcia, nie przedstawił się. - Co powiedział? - Cóż co nieco usłyszałam, kiedy rozmawiał z jakimś kolesiem za mną. Powiedział: "Czy znasz dziewczynę o imieniu Caymen?" Chłopak powiedział, że nie. Kiedy odwróciłam się, by powiedzieć, że ja cię znam, już go nie było. - Wyszedł? 34

- Nie, został jeszcze trochę, posłuchał jak Henry gra, zamówił napój, potem wyszedł. Xander szukał mnie. Nie dobrze. Pan Bogacz i jego wymyślny styl życia musiał trzymać się z dala ode mnie. - Był sam? - Nie, jakaś dziewczyna była z nim. Miała krótkie, ciemne włosy. Wyglądała na znudzoną. Jego kuzynka? Wzruszyłam ramionami. - Kim on jest? - Wnuczkiem naszej klientki. - Bogaty wnuczek bogatej klientki? - Tak. - Powinnyśmy mieć więcej bogatych przyjaciół. Mogłybyśmy się lepiej bawić. - O czym ty mówisz? - Wskazałam na Henrego. - To jest z wyższej półki. Mamy naszego osobistego muzyka. - Nawet nie słuchacie mojej piosenki - zaczął narzekać Henry. - Przepraszam. To brzmiało świetnie, skarbie. Przestał grać i schował gitarę do futerału. - Jaskiniowcu, mam zamiar zrobić ci przysługę. - Proszę, nie. - Wysłuchaj mnie. Umówię cię z moim przyjacielem. Możemy zrobić podwójną randkę - spojrzał na Skye. - Tic. Jest głównym wokalistą w Crusty Toads. Skye szeroko się uśmiechnęła. - Oh tak, on jest świetny. Pokochasz go, Caymen. 35

- Tick? Jak ten krwiożerczy insekt? - Nie tak jak drganie. Tic. - Zamrugał, pokazując, czym jest drganie powieki. -To nie jest jego prawdziwe imię. - No bez żartów - powiedziałam. - Serio. Ale zapomniałem, jak się normalnie nazywa. Poważnie, będziecie do siebie pasować idealnie. Polubisz go. Wstałam i chwyciłam moją kartkę papieru. - Nie. Nie mam ochoty wychodzić. - I z pewnością nie mam ochoty iść na randkę w ciemno z kimś nazywanym Tic, który według Henrego będzie idealny dla mnie. - Proszę, proszę, proszę. - Błagała mnie Skye, chwytając moje ramiona. - Nawet nie znam tego chłopaka. Czuje się żałośnie. - Możemy to zmienić. Powiem by wpadł do sklepu w tym tygodniu powiedział Henry. Rzuciłam mu spojrzenie pełne złości. - Ani mi się waż. -To brzmi jak wyzwanie - roześmiał się. - Nie, to nie jest wyzwanie, ropucho. Nie rób tego. -Czy byłoby czymś złym, gdybym walnęła go lalką? - Nie martw się. Będę przebiegły, nie powiem mu, że chcesz z nim iść na randkę czy coś. - To dobrze biorąc pod uwagę fakt, że nie chcę z nim iść na randkę. Skye westchnęła mówiąc "nerwowa". Henry roześmiał się po raz kolejny i wstał. - Bez obaw, Jaskiniowcu, będzie dobrze. Po prostu bądź sobą. 36

Tylko nie tekst "bądź sobą" . Nienawidzę tych słów. Jakbym wcześniej poznała Tica i teraz muszę się upewnić, że będę faktycznie, prawdziwą sobą. To takie bezsensu. - Gotowy do wyjścia, Martwy? - Taaa, do zobaczenia wkrótce. - Uśmiechnęła się przebiegle, a ja warknęłam. To nie w porządku. Mają zamiar nasłać na mnie jakiegoś gościa o imieniu Tic do mojego sklepu a ja nic z tym nie mogę zrobić.

37

Rozdział 6

Przez cały tydzień nerwowo patrzyłam na drzwi, kiedy ktoś je otwierały. Zaczęłam podejrzewać, że Skye porozmawiała z Henrym i odwiodła go od tego okropnego pomysłu, by przysłać tu Tica. Ale wtedy to się stało w poniedziałek po południu. Do sklepu z lalkami wszedł chłopak dźwigający stos papierów. Miał krótkie, kręcone, czarne włosy i skórę w kolorze kawy z mlekiem. Kolczyk w ustach jeszcze bardziej przykuwał uwagę do jego dużych ust. Jeansy miał włożone do wysokich butów a na jego koszulce widniał napis: Mój zespół jest fajniejszy niż wasz. Na męczący sposób był nawet bardzo atrakcyjny. I zdecydowanie zbyt fajny dla mnie. Zaczęłam się zastanawiać, dlaczego Skye się z nim nie umawia. Wyglądał na lepszy wybór dla niej. - Cześć - powiedział. Jego głos był zachrypnięty, jakby właśnie się obudził albo potrzebował oczyścić gardło. - Henry powiedział mi, że chcecie rozdawać ulotki zapraszające na nasz kolejny koncert -rozejrzał się po sklepie. - Jestem pewna, że staruszki uwielbiają rockowe koncerty odpowiedziałam. Zmarszczył czoło. - Taa, Henry chyba... - spojrzał w oczy porcelanowej lalki leżącej w wózku. - Może pomyliłem sklepy. - Nie, spoko. Możesz je tu zostawić. Podszedł i położył ulotki na ladzie, spoglądając na mnie. Musiało mu się spodobać to, co zobaczył, bo powiedział: - Powinnaś przyjść - wskazał na ulotkę.

38

Na ulotce było zdjęcie ropuchy, która wyglądała jak po bliższym spotkaniu z grillem lub ciężarówką. Kto to zaprojektował? Przez sam środek rozciągnięty był napis "Crusty Toads". A na dole dopisany tekst "Piątkowa noc, 10, Scream Shout". Na czubku języka miałam jakąś ciętą uwagę na temat ulotek, ale powstrzymałam się. - Dobrze, spróbuje wpaść. - Zabrzmiało to jakby to była ostatnia rzecz, na którą miałabyś ochotę - zamrugał szybko, a ja dowiedziałam się skąd się wziął jego pseudonim. - Jestem wokalistą. Czy to bardziej cię zachęci czy zniechęci? Uśmiechnęłam się. - Może to trochę mnie zachęciło. - Jestem Mason - imię znacznie lepsze od pseudonimu. - Caymen. Proszę, nie wymyślaj mi pseudonimu. - Miło cię poznać, Caymen. Pięć punktów za to. - Więc jakie mam szansę, by cię spotkać w piątek? Przygryzł kolczyk. - Powiedz starszym paniom, że będzie fantastycznie. - Powiem. Właśnie jak zbierał się do wyjścia, moja mama wyszła z zaplecza a on zatrzymał się. - Cześć - powiedziała. - Mamo to jest Mason. Mason, moja mama, Susan. - Cześć Susan, miło cię poznać. 39

- Ciebie również - wskazała na swoją komórkę. - Caymen będę na górze, gdybyś mnie potrzebowała, bo muszę trochę podzwonić. - Ramiona miała opuszczone i szła, opierając się o barierkę. - Wszystko w porządku? - Ta.. Ja... Tak. Wszystko w porządku. Patrzyłam za nią, potem spojrzałam na Masona. Stuknął palcem w ulotki. - Widzimy się w piątek. - Pomachał mi i wyszedł. Przygryzłam wargę i wpatrywałam się w obrazek ropuchy. Potrzebuje jakiegoś ubrania i nowej fryzury. Czegoś nowego. Upewniam się, że żaden klient się nie czai i kieruję się do biura mamy, by zobaczyć, czy jest tam moja wypłata. Przeważnie zostawia ją w kopercie na biurku. To nie wiele a ja jej mówiłam, że nie musi mi płacić, ale nalegała. Zajrzałam do jednej szuflady, która była wypełniona papierami. Otworzyłam kolejną, ale nigdzie nie było mojej wypłaty. Zobaczyłam za to kolor czerwony. Przejechałam oczami po kartce i zatrzymałam się przy numerze "2,253.00". To więcej niż wydajemy miesięcznie. Wiem o tym. Czasami sama płacę rachunki. Moje serce zaczęło walić, a ja przestałam oddychać, czując się winna. Stałam tutaj szukając wypłaty, a moja mama nie miała na to pieniędzy. Byłyśmy kompletnie spłukane. Nic dziwnego, że mama ostatnio była zestresowana. Czy to znaczy, że stracimy sklep? Przez chwilę zastanowiłam się jak, by to było bez sklepu z lalkami. Przez chwilę poczułam się wolna.

40

Rozdział 7

Patrzyłam w moje długie lustro, wiszące w moim pokoju. Nawet kiedy się od niego odsuwałam, nie mogłam zobaczyć mojego całego ciała. Niestety mój pokój był za mały. Wyprostowałam włosy, założyłam moje najlepsze jeansy i czarną podkoszulkę a mój strój uzupełniały fioletowe botki. Żadnych nowych rzeczy. Wciąż miałam wątpliwości, czy to jest dobry pomysł. Za osiem godzin będę musiała się obudzić i zacząć pracować. Wiedząc jak źle prosperuje sklep, czuje się winna. Jakbym nie starała się wystarczająco mocno. Po raz setny powiedziałam sobie, że nie muszę zostać do późna. Pojawię się na chwilę i wyjdę. Moja mama wyszła z zaplecza. - Myślałam, że już wyszłaś. - Nie i nigdzie nie pójdę, jeśli mnie potrzebujesz. - Caymen nie ma takiej potrzeby. Idź już stąd. Wyglądasz niesamowicie. Kiedy szłam przez te pięć przecznic do Scream Shout poczułam się otoczona. Stare miasto wygląda jak wyciągnięte z westernu. Wszystkie fasady sklepów wyłożone są drewnem lub czerwoną cegłą. Niektóre sklepy mają nawet drzwi wahadłowe takie jak w saloonach. Ulice są brukowane. Brakuje tylko miejsc postojowych dla koni. Zamiast tego jest szeroka ulica i słupki parkingowe. Ocean jest kilka przecznic dalej, ale podczas cichych nocy można go usłyszeć i nawet poczuć jego zapach. Biorę głęboki oddech.

41

Dwa budynki od sklepu z lalkami jest studio taneczne i jestem zaskoczona, że tak późno wieczorem wciąż świeci się światło. Szeroko otwarte okno i ciemna noc sprawia, że wszystko, co dzieje się w środku wygląda jak wyświetlone jak na kinowym ekranie. W środku jest dziewczyna, prawdopodobnie w moim wieku, tańcząc przed ścianą luster. Ma ruchy pełne gracji, pewnie uczyła się tego przez lata. Zastanawiam się, jakim cudem niektórzy ludzie rodzą się i wiedzą dokładnie co chcą osiągnąć w życiu i są ludzie tacy jak ja, którzy nie mają żadnego pomysłu na życie. Westchnęłam i poszłam dalej w kierunku klubu. Scream Shout dziś wypełniony jest mieszkańcami miasteczka. Poznaje ludzi ze szkoły i kiwam im na powitanie. Scena bardziej przypomina chwiejną platformę niż scenę. Niepasujące do siebie stoliki zapełniają całą przestrzeń pod sceną pomiędzy barem a ścianą. Jest tak dużo ludzi, że muszę szukać Skye. - Hej - mówi, kiedy podchodzę do niej. Jej włosy dziś są bardzo różowe przez co czuje się przy niej bezbarwna. - Hej. Dziś jest niezły tłum. - Wiem. Super. A ty musiałaś zrobić dobre wrażenie na Ticu, bo pytał czy przyjdziesz. - Kiwnęła głową w kierunku drzwi za sceną, pewnie tam zespół się przygotowywał do występu. - Musimy go tak nazywać? - Jeszcze nie zdecydowałam, co myślę o Masonie. Ale musiałam coś poczuć, skoro stałam tutaj, oddając cenne godziny snu. - Tak, musimy, Jaskiniowcu. - Proszę. Ty też? Roześmiała się. - Wiem, są okropne, prawda? Ale bawi mnie, kiedy nazywasz Henrego Ropuchą. - A jak się ma Ropucha?

42

- Całkiem nieźle. - Skye jest bardzo lojalna. Henry musiałby zrobić coś naprawdę strasznego, by z nim zerwała. Nie, żeby planował coś takiego zrobić. Nie licząc jego nadawania głupich pseudonimów, Henry był przyzwoitym chłopakiem. Spojrzałam na scenę, czekając na zespół. - Zgaduje, że będziesz szaleńczo zakochana w nim, bo zmieni się w gwiazdę rocka. - Pewnie - uśmiechnęła się. - A ty szaleńczo zakochasz się w Ticu, bo jego głos jest jak miód. Miała racje. Na temat głosu niczym miód. Kiedy zaczyna śpiewać, nie mogę oderwać od niego wzroku. Jego głos jest miękki, a nutka chropowatości sprawia, że mam ochotę kiwać się w rytm muzyki. Kiedy słyszę chichot Skye obok siebie, wydostaję się z tego transu. - Mówiłam - mówi, kiedy patrzę na nią. - Co? Tylko słuchałam, niegrzecznie byłoby ignorować muzykę. Znowu się śmieje. Kiedy ostatnia piosenka się kończy, Mason schodzi ze sceny i znika, idąc za resztą chłopaków. Henry pierwszy wraca, by całować się ze Skye na moich oczach. Ohyda. Dlaczego poczułam nagłą potrzebę pocałowania kogoś? Byłam dobra w byciu singlem. Jestem całkiem pewna, że opanowałam ten stan do perfekcji. Więc co się zmieniło? Przypomniałam sobie, w jaki sposób Xander przygryzał wargę. Nie. Musiałam wyrzucić z głowy ten obraz. Kiedy byłam prawie pewna, że kiedy będziemy wracać to wyciągnę próbkę śliny Henrego do badań DNA od Skye, powiedziałam: - Dobra, wystarczy. Skye odsunęła się, śmiejąc a Henry udawał, że dopiero teraz mnie zauważył. Pewnie.

43

- Co tam? - powiedział, nachylając się nad barem, prosząc o szklankę wody z lodem. Wziął ją i zaczęliśmy szukać wolnego stolika. Niestety nic nie znaleźliśmy, dlatego staliśmy w kącie, rozmawiając. W końcu wyszedł Mason i położył rękę na moim ramieniu. Jego podkoszulka była przepocona i cała magia jego śpiewu wyparowała. - Hej, Caymen. Przyszłaś. - Tak. - Jak nam dziś poszło? - Byliście bardzo dobrzy. - Przyprowadziłaś jakieś starsze panie? - Rozejrzał się, jakby to było możliwe. - Prawie, ale w ostatniej chwili odwołała. Chyba jakiś zespół metalowy grał w tym samym czasie. - Jaki zespół? -Spytał Henry a Mason roześmiał się. - To był żart idioto. - Powiedział. - Nie nazywaj mnie idiotą. - Więc się nie zachowuj jak idiota. Henry wydął wargi, a Skye powiedziała: - Skarbie nie jesteś idiotą. - I znowu zaczęli się całować. Fuj. Poważnie. - Chciałabyś się czegoś napić? - Spytał Mason, prowadząc mnie w kierunku wolnego stolika. - Tak, poproszę. Usiadłam, a on wrócił z dwoma butelkami piwa. Podał mi jedno. Uniosłam dłonie. - Oh, nie piję. Mam siedemnaście lat. 44

- I? Ja mam dziewiętnaście. - Mama powiedziała, że zanim skończę osiemnaście lat może mnie zabić. - Mama kazała mi obwiniać ją, jeśli znajdę się w niekomfortowej sytuacji i to chyba działało. Roześmiał się. - Ok, spoko. - Usiadł obok mnie. Patrzyłam przez minutę jak pił, w końcu powiedziałam: - Pójdę po wodę. - Oh - podskoczył. - Siedź, zaraz przyniosę. Patrzyłam na niego, gdy szedł i nie mogłam zdecydować, czy czuje się podekscytowana, bo jest wokalistą w zespole, czy dlatego, że jest sobą. Kiedy dwie dziewczyny pojawiły się obok niego przy barze, a on zaczął z nimi rozmawiać, uświadomiłam sobie, że to ten pierwszy powód. W końcu słabo go znałam. Przez to poczułam się naprawdę płytka. Barman podał mu szklankę z zimną wodą, ale Mason kontynuował rozmowę. Gwałtownie wstałam. Musiałam wyjść. Jutro rano pracuje. Wróciłam tam, gdzie zostawiliśmy Skye i Henrego, stuknęłam ją w ramie. - Muszę już iść. Odsunęła się od Henrego. - Czekaj - rozejrzała się i zatrzymała spojrzenie na Masonie. -Nie, nie wychodź. Dziewczyny zawsze go otaczają. To nie jego wina. - Nie martwię się nim. To nie jest powód do wyjścia - przynajmniej to próbowałam sobie wmówić. - Po prostu pracuje rano. Do zobaczenia. Zaczęłam iść, by pożegnać się z Masonem, ale usłyszałam jak mówi: - Czekaj, odprowadzimy cię. Kiedy przechodziliśmy obok Masona, pomachałam mu i cicho powiedziałam "pa". Ale Skye wykrzyczała: 45

- Odprowadzimy Caymen do domu. Pokazał ręką, byśmy poczekali, grzecznie pożegnał się z dziewczynami, kończąc rozmowę z nimi. Odłożył wodę, którą zamówił i stanął u mego boku. - Też idę. Henry i Skye szli z przodu, rozmawiając po cicho. Mason położył rękę na moim ramieniu. Szybko się dowiedziałam, że lubi kontakt fizyczny. Milczeliśmy chwilę. - Nie wiedziałem, że musisz wcześniej wyjść - odezwał się w końcu. - Tak. Jutro od rana pracuje. - W przyszłym tygodniu też gramy. Nie byłam pewna czy to zaproszenie, czy próba niezobowiązującej rozmowy, dlatego kiwnęłam głową.

nawiązania

- Dzięki - powiedziałam, kiedy doszliśmy do sklepu, a ja wyciągnęłam klucze z kieszeni. Pochylił się w moją stronę a przez to, że nawet nie podejrzewałam go o próbę pocałowania mnie, nie odsunęłam się wystarczająco szybko. Stałam zszokowana, kiedy jego usta dotknęły moje. Jego usta były zaskakująco miękkie. - Oh.. uh... wow - powiedziałam odsuwając się. On nie poruszył się, tylko spojrzał w moje oczy. - Dzięki, że dziś przyszłaś. Jego głęboki głos sprawił, że moje serce zaczęło szybciej bić, a ja byłam zaskoczona jak moje ciało zareagowało na niego. - Dobrze, do zobaczenia. Skye uśmiechnęła się do mnie, jakby to był fascynujący występ a ja chciałam uciec. 46

Rozdział 8

Sklep miał być otworzony dopiero o dziewiątej, ale obudziłam się równo o szóstej rano w sobotę. Próbowałam zasnąć, ale moje ciało nie chciało współpracować, więc zaczęłam gapić się na telefon, myśląc o wczorajszej nocy. Co się wydarzyło? Czy Mason chciał mnie pocałować? Czy odwróciłam się zbyt gwałtownie, gdy chciał mnie przytulić czy coś? Mój mózg chciał rozłożyć tę sytuację na czynniki pierwsze i odtworzyć tę noc, tak by to nabrało sensu. Miałam dwa możliwe wytłumaczenia. Pierwsze brzmiało tak, że pocałunek był przypadkowy a on był zbyt miły, by to powiedzieć. Albo jest bardzo przyjacielski i wszystkich całuje. Teraz kiedy miałam rozsądne wytłumaczenia, poczułam się lepiej. Jednak miałam nadzieje, że nie spotkam go przez jakiś czas. Po godzinie nieudanych prób zaśnięcia wyczołguje się z łóżka i zajmuje pierwsza łazienkę. Zakładam jeansy, koszulkę i puchate, czarne kapcie. Z mokrymi włosami, chwytam listę rzeczy do zrobienia i schodzę na dół, by przepisać ją na komputerze. Sprawdzam jeszcze raz listę sporządzoną przez moją mamę. Mamy jeszcze godzinę do otwarcia, więc mam sporo czasu, by wszystko przygotować, z listą schowaną w kieszenie kieruję się do komputera. Kiedy jestem na ostatnim stopniu schodów, słyszę pukanie do drzwi frontowych. Instynktownie dotykam włosów i od razu myślę, że to Mason. Ten scenariusz raczej nie ma jednak żadnego sensu. Raczej żadna gwiazda 47

rocka nie wstaje tak wcześnie by do kogoś iść. Jeszcze sklep jest zamknięty, dlatego zasłony zasłaniają okna. Nie muszę otwierać drzwi. Chwilę potem dzwoni telefon. Mason nie ma mojego numeru telefonu, prawda? Czy Skye mu go dała? Odebrałam szybko, by mama nie zrobiła tego na górze. - Halo. - Tydzień temu ktoś mnie ostrzegł, bym nie kupował jagodowych muffinek u Eddiego, ale nie słuchałem. Teraz w najdziwniejszych godzinach budzi się we mnie niepohamowane pragnienie. Poczułam, że całe napięcie ze mnie schodzi. Wydałam z siebie dziwny dźwięk połączenie śmiechu i westchnięcia, po czym szybko odchrząknęłam. - Są naładowane substancjami uzależniającymi. - Teraz ci wierzę. Uśmiechnęłam się. - Więc masz zamiar mnie wpuścić? Jest tu dość chłodno, a ja się podzielę. Spojrzałam na drzwi. - Chyba twoje imię jest zapisane na tych muffinkach... och nie, czekaj, to moje imię. - Ja... - Chcesz, żebym umarł tu przez hipotermię? - Powiedział. - Nie sądzę, by było aż tak zimno. - Poszłam, szurając kapciami, by otworzyć drzwi i przytrzymałam je by Xander mógł wejść. - Cześć. - Echo jego głosu odbiło się w słuchawce, którą wciąż trzymałam przy uchu. Nacisnęłam czerwoną słuchawkę, by zakończyć połączenie. 48

Tak długo się nie widzieliśmy, że prawie zapomniałam, jak dobrze wygląda.... i jak bogaty jest. Wchodzi, ciągnąc za sobą podmuch zimnego powietrza. Zamykam drzwi za nim i patrzę na niego. Trzyma papierową torbę od Eddiego i dwa styropianowe kubki z pokrywkami. - Gorąca czekolada. - Podnosi kubek w prawej dłoni. - Lub kawa. Podnosi lewą rękę. - Upiłem tylko po łyku z każdego kubka, więc wybór pozostawiam tobie. Super. Może Pan Bogacz przenosi chorobę zakaźną. Wskazuje jego prawą rękę. - Gorąca czekolada. - Myślałem, że możesz być dziewczyną, która lubi gorącą czekoladę. Wzięłam od niego kubek i starałam się ukryć moje drżące dłonie. Bo mógł jeszcze pomyśleć, że jego pojawienie się u mego progu, obudziło we mnie jakieś emocje. Przyjrzałam mu się. Zirytował mnie fakt, że tak wcześnie rano Xander wygląda na takiego... rozbudzonego. Czy gdybym go zobaczyła późno w nocy, rozespanego, czy wciąż wyglądałby tak perfekcyjnie? - Twoje spojrzenie sprawia, że chłopak czuje się niepewnie. - Nie gapię się, jedynie obserwuje. - Jaka jest różnica? - Z obserwacji pobieram informacje i formułuje teorię lub wnioski. Przechylił głowę. - I jaką teorię sformułowałaś? Że jesteś przynajmniej jeden krok od normalności. Rozglądał się po pomieszczeniu, uderzając małym palcem przyozdobionym dużym, czarnym pierścienie o krzesło. Podniosłam brwi. Może był o dwa kroki od normalności. 49

- Że jesteś rannym ptaszkiem. Złapał się za boki, jakby mówił: przyłapałaś mnie. - Też potrafię przeprowadzać obserwacje. - Na przykład? - Masz bardzo mokre włosy. Oh, racja. - No cóż nie ostrzegłeś mnie wcześniej, nie budzę się idealna. -Jak niektórzy ludzie. Zorientował się, o co mi chodzi, czekałam aż jakoś na to zareaguje. Zamiast tego spojrzał przez ramię. - Czy ty tu mieszkasz? - Tak, mieszkanie jest na górze. - Teraz byłam zdezorientowana. Więc skoro nie wiedziałeś, czy tu mieszkam, dlaczego przyszedłeś przed otwarciem? - Założyłem, że będziesz wcześniej by wszystko przygotować. - Jednak zdolność obserwacji przydaje się, skoro wyciągasz właściwe wnioski. Roześmiał się. - Nie masz pojęcia ile miałem koszmarów związanych z lalkami porcelanowymi. Zostałem zamordowany na różne sposoby przez anielsko wyglądające lalki. - To naprawdę... patologiczne. Śmieję się. - Więc co tu robisz? - Byłem u Eddiego. Czy to nie oczywiste? Odkąd zapoznałaś mnie z tą trucizną, pomyślałem, że jedyną słuszną drogą jest podzielenie się zdobyczą. 50

- Lubisz patrzeć na lalki, prawda? Tęsknisz za nimi, gdy jesteś daleko. Obdarowuje mnie jednym ze swoich uśmiechów. - Tak, straszliwie tęsknie za tym miejscem, gdy jestem daleko. Odkładam telefon na ladę i obejmując kubek, rozgrzewając dłonie, prowadzę go na zaplecze. Idzie za mną. Siadam na starej kanapie i kładę nogi na stoliku. On kładzie torbę od Eddiego i swoją kawę na stoliku obok moich nóg. Zdejmuje kurtkę i siada obok mnie. - Więc, Caymen.... - Więc, Xander... - Jak wyspy. - Co? - Twoje imię. Kajmany. Jak wyspy. Czy to ulubione miejsce twojej mamy, czy coś? - Nie, to jej trzecie ulubione miejsce. Mam starszego brata, który nazywa się Paris i starszą siostrę, Sidney. - Wow. - Otworzył torbę i wyjął muffinkę, po czym wręczył mi ją. Wierzch błyszczał się od cukrowej posypki. -Naprawdę? Delikatnie zdjęłam papilotkę. - Nie. - Czekaj, czyli nie masz starszego rodzeństwa czy po prostu tak się nie nazywają? - Jestem jedynaczką.- Może dlatego, że jestem nieślubnym dzieckiem i nie mam kontaktu z ojcem. Czy uciekłby, gdyby o tym usłyszał? Pewnie tak. Więc dlaczego tego nie powiedziałam? - Muszę zapamiętać, że bardzo sprawnie posługujesz się sarkazmem. 51

- Jeśli używasz to do oficjalnego zbierania informacji, wolę byś zastąpił słowo "bardzo" słowem "wyjątkowo". W jego oczach widziałam rozbawienie, ale żaden uśmiech nie pojawił się, jednak wiedziałam, iż uważa, że jestem zabawna. Mama zawsze mówiła, że odstraszam chłopców sarkazmem. - W porządku, twoja kolej. - Powiedział. - Na co? - Zadaj mi pytanie. - Okay... um... Czy często zmuszasz dziewczyny, by zaprosiły cię do domu? - Nigdy. Przeważnie chcą mnie zaprosić. - Oczywiście, że chcą. Odchyla się do tyłu i gryzie muffinkę. - Więc Panno Obserwująca jaka była twoja pierwsza myśl, kiedy mnie zobaczyłaś? - Kiedy wszedłeś do sklepu? - Tak. To proste. - Arogant. - Serio? Dlaczego tak pomyślałaś? Czy to go zaskoczyło? - Myślałam, że to ja zadaje pytania. - Co? - Takie są chyba zasady tej gry? Mamy zadawać sobie pytania na zmianę? Patrzył na mnie wyczekująco. Zorientowałam się, że nie mam żadnych pytań albo mam ich zbyt dużo. Na przykład: dlaczego tu jest? 52

Kiedy zrozumie, że nie zadaje się z osobami takimi jak on? Co wzbudziło w nim zainteresowanie? Jeżeli to jest zainteresowanie. - Czy mogę iść dokończyć przygotowania?

53

Rozdział 9

- Nie. Dobrze, moja kolej. Dlaczego myślałaś, że jestem arogancki? Zagięcia na rękawach jego podkoszulki wskazywały, że ktoś ją wyprasował. Kto prasuje podkoszulki? - Kiwnąłeś na mnie ręką. - Powiedziałam, przypominając sobie nasze spotkanie. Spojrzał na mnie przenikliwie swoimi brązowymi oczami. Nawet jego oczy miały złociste refleksy, przypominające o jego bogactwie. - Co zrobiłem? - Stałeś tam. Poczekaj, będę tobą. - Poszłam na drugi koniec pomieszczenia i udawałam, że wchodzę przez drzwi, rozmawiając przez komórkę. Przeszłam kilka kroków, zatrzymałam się, gapiąc się na ścianę, po czym kiwnęłam ręką na niego. Czekałam, aż się roześmieje, ale kiedy odwróciłam się, zobaczyłam, że wygląda na przerażonego. - Może odrobinę przesadziłam. - Odezwałam się, chociaż wcale tak nie było. - W ten sposób mnie zobaczyłaś? Odchrząknęłam i powoli wróciłam na kanapę. - Więc jesteś piłkarzem czy geniuszem matematycznym? - Słucham? - Twoja babcia się przechwala. Zastanawiam się, którym wnukiem jesteś. - Tym, który praktycznie nic nie robi. Zsunęłam kapeć na palec u stopy. 54

- Wiesz, z kim ty rozmawiasz. - Tak z Caymen. Przekręciłam oczami. - Mam na myśli to, że jestem królową nic nie robienia, więc jestem pewna, że jesteś w tyle za mną. - Nie zrobiłaś czegoś, co chciałaś zrobić? Wzruszyłam ramionami. - Nie mam pojęcia. Nie myślę o tym za bardzo. Jestem usatysfakcjonowana moim życiem. Myślę, że rozpacz pochodzi z posiadania zbyt wielkich oczekiwań. - Więc im mniej się spodziewasz... - Nie. To nie tak. Próbuje być szczęśliwa i nie chcieć więcej. -Cóż byłam w tym coraz lepsza. A ludzie tacy jak on przypominają o wszystkim, czego ja nie mam. Skończył jeść muffinkę a papilotkę wrzucił do papierowej torby. - Działa to? Jesteś szczęśliwa? - Przeważnie. Uniósł jednorazowy kubek w geście toastu. - W takim razie tylko to się liczy, prawda? Kiwnęłam głową i położyłam stopę na stolik. Kiedy poruszyłam się, usłyszałam szelest kartki z zadaniami na dziś. Wyciągnęłam ją. - Powinnam już iść. Mam trochę rzeczy do zrobienia przed otwarciem. - Racja, pewnie. Też powinienem już iść. - Zawahał się przez chwilę jakby czekał, by coś powiedzieć. Wstałam, a on zrobił to samo, podnosząc swoją kurtkę. Odprowadziłam go do frontowych drzwi i otworzyłam je. 55

Kiedy wyszedł, uświadomiłam sobie jak niewiele dowiedzieliśmy się o sobie zadając te pytania. Nie wiedziałam ile ma lat ani gdzie chodzi do szkoły, ani nawet co lubi robić. Czy celowo zadawaliśmy sobie takie nieznaczące pytania? Czy oboje zadawaliśmy głupie, nic nieznaczące pytania, bo wiedzieliśmy, że nie chcemy się tak naprawdę poznać? Nacisnął przycisk przy kluczach a drogi, sportowy samochód stojący przed sklepem, zapiszczał. Ten samochód był odpowiedzią na wszystkie pytania, które mogłam zadać. Nie potrzebowałam nic więcej. Otworzył drzwi i podarował mi ten uśmiech, usłyszał jak krzyczę: - Jesteś w ostatniej klasie? Kiwnął głową. - A ty? - Tak. - Podniosłam czekoladę. - Dzięki za śniadanie. - Nie ma za co. Zamknęłam drzwi i oparłam się o nie. Dlaczego? Zajęło mi kilka minut, by zmusić się do odejścia od drzwi i pójścia na górę. Moja mama była w łazience, więc odsunęłam krzesło stojące przed biurkiem ze starym komputerem, by wpisać zamówienia. - Czy telefon dzwonił? - Zapytała moja mama, kiedy weszła do jadalni, mając mokre włosy zawinięte w ręcznik. - Tak, odebrałam. - Kto dzwonił? - Ktoś po prostu pytał, kiedy otwieramy. - I to był pierwszy raz, kiedy okłamałam moją mamę. Mówimy sobie wszystko. Zaskoczyło mnie to. Powinnam powiedzieć "Dzieciak imieniem Xander - tak nazywa się celowo Xander - jego podkoszulka jest wyprasowana, a on nosi biżuterię". Byłoby zabawnie. Mama udawałaby oburzenie. Mogłybyśmy się pośmiać, 56

że pewnie dwa razy w miesiącu podcina włosy. Powiedziałaby grzecznie "najlepiej, gdy nie zadajemy się z takimi ludźmi". Ja bym się zgodziła. Ja się zgadzam. Więc co mnie powstrzymało? - Czy mogłabyś dokończyć te zamówienia, mamo? Moje włosy będą wyglądać dziwnie, jeśli ich nie podsuszę. - Tak, pewnie. - Dzięki. Zamknęłam się w łazience i przycisnęłam dłonie do twarzy. Co mnie powstrzymało. Lojalność. Nie chciałam, by mama wyładowała na nim złe emocje. W jakiś sposób udało mu się wyróżnić się z tłumu i zaczęłam go traktować inaczej. I teraz ku mojej złości, poczułam, że jestem lojalna wobec Xandera Spence. Muszę to natychmiast zmienić.

57

Rozdział 10

W poniedziałkowy poranek pożegnałam się z mamą i wyszłam przez frontowe drzwi sklepu. Kiedy szłam do szkoły, zauważyłam samochód przypominający samochód Xandera, zaparkowany kilka budynków dalej. Pochylam się, by zajrzeć do środka i kiedy się prostuje Xander stoi obok mnie. Podskakuje. Wręcza mi kubek z gorącą czekoladą, po czym pije ze swojego kubka. Patrzę na kubek, taki sam jak wczoraj. - Wypiję, to jeżeli napijesz się pierwszy. - Mówię, nie chcąc powiedzieć "Co tutaj robisz?". Mogłoby to brzmieć, jakby mi zależało. Zabiera mi kubek, upija i oddaje mi go. Jestem tak zaskoczona jego zachowaniem na mój sarkazm, że zaczynam się śmiać. - Chyba w czwartki odbywają się spotkania u Luigiego dla osób uzależnionych od muffinek Eddiego. Jeśli to nie zadziała, podobno istnieją na to jakieś pigułki. - Obawiam się, że nie chcę jeszcze rezygnować z tego uzależnienia. Powiedział. Zerkam na niego kątem oka. Wciąż rozmawiamy o muffinkach, prawda? - Przepraszam. - Więc czyja jest kolej, by zadać pytanie? - Pyta. - Moja. - Mówię, chociaż tak naprawdę nie pamiętam tego. Jednak wolę zadawać pytania niż na nie odpowiadać. - Okay, więc jak ono będzie brzmiało? 58

- Masz braci? - Wiem, że nie ma sióstr, ponieważ jego babcia powiedziała, że ma tylko jedną wnuczkę a ta wnuczka jest jego kuzynką. - Tak, mam dwóch starszych braci. Samuel ma dwadzieścia trzy lata i właśnie skończył szkołę prawniczą. - Jaką szkołę prawniczą? - Harvard. Oczywiście. - Mój drugi brat, Lucas, ma dwadzieścia lat i jest w collegu. - To w sumie normalne imiona. - Normalne? - Żaden Chets albo Wellingtons ani nic w tym stylu. Podniósł brew. - Czy znasz jakiegoś Wellingtonsa? - Oczywiście, że nie, ale ty pewnie tak. - Nie, w sumie to nie. - Hmm. - Mówię. - Dobra, moja kolej. Uśmiecham się, ale jestem zdenerwowana. Naprawdę chciałabym mieć kontrolę nad wszystkimi pytaniami. Mogłabym wtedy decydować, które usunąć. - Nosisz soczewki? - Co? To twoje pytanie? - Tak. - Nie, nie noszę. Dlaczego?

59

- Nigdy nie widziałem, żeby ktoś miał tak zielone oczy. Myślałem, że masz kolorowe soczewki. Odwróciłam głowę, by nie zobaczył mojego uśmiechu i przeklęłam go, bo sprawił, że poczułam się wyjątkowa. - A ty? - Oczywiście nie noszę kontaktów. Myślisz, że celowo mam takie nudne brązowe oczy? - Przez te złote refleksy wydają się bardziej bursztynowe - chciałam się kopnąć za powiedzenie tego, zwłaszcza, kiedy zauważyłam jego szeroki uśmiech. - Cóż dotarliśmy na miejsce - wskazałam stare liceum, znajdujące się po mojej prawej stronie. Było zbudowane siedemdziesiąt pięć lat temu i chociaż był to ładny budynek, widziałam, że przydałyby się udoskonalenia. Odprowadził mnie do szkoły. Poruszyłam się niezręcznie, zastanawiając się, o czym myśli. Zastanawiałam się, dlaczego obchodzi mnie to, co myśli. On pewnie chodzi do jednego z dwóch prywatnych szkół w naszym małym. Tak, mamy tyle bogaczy, że potrzebne są dwie prywatne szkoły w naszym małym, nadmorskim miasteczku. Patrzy prosto na mnie. - Do zobaczenia. - Masz zamiar tu być o dwunastej, by odprowadzić mnie do domu? Bo nie wiem, czy dam radę spotykać się z tobą tak intensywnie. Westchnął ciężko. - A moja babcia sądzi, że jesteś urocza. - Wtedy jego czoło się marszczy. - Kończycie zajęcia w południe? - Cóż cała szkoła nie kończy, ale tak ja wychodzę w południe. - Dlaczego? - Um... - Wskazuje na sklep. - Zwolnienie do pracy. 60

Wytrzeszcza oczy. - Nie chodzisz na połowę zajęć, by pracować w sklepie? - Nic wielkiego... to był mój pomysł... w sumie nie przeszkadza mi to, że pomagam w sklepie. - Wiem, że mamroczę, bo tak naprawdę trochę mi to przeszkadza - nawet bardzo mi przeszkadza - ale ucinam listę wymówek i mówię. - Muszę już iść. - Dobrze, pa Caymen. - Odwraca się, kieruje się do samochodu, nie odwracając się.

- Caymen - pan Brown mówi, to kiedy wchodzę do klasy kilka minut spóźniona. - Przepraszam, wpadłam w kolczastą winorośl i musiałam się uwolnić z jej sideł. - To była metaforyczna prawda. - Chociaż twoje wymówki są bardzo kreatywne, nie dlatego cię zawołałem. Reszta klasy zaczęła już eksperymenty, a ja chciałam do nich dołączyć. Wyglądało na to, że naprawdę zajmują się chemią. Pan Brown musiał zobaczyć moje tęskne spojrzenie, bo powiedział: - To zajmie tylko chwilę. Podeszłam do jego biurka, a on podał mi papiery. - To ten college, o którym ci opowiadałem. Specjalizuje się w kierunkach matematycznych i ścisłych. Chwyciłam papiery.

61

- O tak, dziękuje. - Nauczyłam się na początku roku, że lepiej przytakiwać nauczycielom na temat collegu, zamiast tłumaczyć im, że ma się zamiar zrobić krótką przerwę. Włożyłam papiery do plecaka i zajęłam moje miejsce. Gdy rok szkolny się zaczął była nieparzysta liczba osób, dlatego pan Brown zapytał, czy jest ochotnik, by pracować w samotności. Podniosłam rękę. Wolę pracować sama, kiedy nikt nie może mi zniszczyć eksperymentu. Tak jest o wiele łatwiej niż na kimś polegać.

Następnego ranka, Xander czekał przed sklepem, pochylając się o skrzynkę pocztową, jakby odprowadzał mnie do szkoły przez całe życie. Upija łyk gorącej czekolady i mi ją wręcza, kiedy zaczynamy iść. Zaczynam pić. Parzę sobie gardło, ale to nie działa. On musi zniknąć, bym znów mogła nabijać się z ludzi takich jak on. Musi przestać bym przestała wyglądać za nim każdego ranka. - Więc panie Spence, twój najstarszy brat jest prawnikiem; drugi studiuje w collegu. A co kryje twoja przyszłość? - Jestem w sumie taki jak ty. - W jakim wszechświecie? Wygląda na to, że uznał to za żart i roześmiał się. - Spodziewają się, że przejmę rodzinną firmę. - I dlatego myślisz, że jesteśmy do siebie podobni? - Pracujesz tam, żyjesz tam, pomagasz prowadzić to miejsce... jestem przekonany, że twoja mama myśli, że kiedyś przejmiesz to miejsce. Wiedziałam o tym od dawna, ale kiedy to usłyszałam od kogoś innego, obudziło to we mnie coś... - Nie mam zamiaru prowadzić sklepu z lalkami do końca życia. - Więc lepiej zacznij wysyłać inne sygnały.

62

- To bardziej skomplikowane niż myślisz. - Nie mogę po prostu odejść i robić coś innego. Mama polega na mnie. - Całkowicie to rozumiem. Teraz moja kolej, by się roześmiać. Nie może zrozumieć mojej sytuacji. To bardziej niż oczywiste, patrząc na jego styl życia, że jeżeli odejdzie od "rodzinnej firmy" to i tak sobie poradzi. Jego rodzina będzie miała za co płacić rachunki. On ma nieskończoną ilość możliwości. - Co masz zamiar, zamiast tego robić? - Jeszcze tego nie wiem. Lubię nauki ścisłe, ale co powinnam z tym zrobić? - Wiem, że muszę dorosnąć, by podjąć decyzje w tej kwestii. - Więc dlaczego ty? - Dlaczego ja? - Tak, dlaczego ty masz przejąć rodzinną firmę? A nie twoi bracia? - Ponieważ ja jeszcze nic nie zrobiłem. Nie pokazałem moich silnych stron. Dlatego tata mi obiecał rodzinną firmę. Powiedział, że jestem wszechstronnie uzdolniony i dzięki temu poprowadzę ten biznes. Dlatego wysłał mnie w świat. - Co to za rodzinna firma? Przechylił głowę, zastanawiając się, czy mówię poważnie. - Road End. Próbowałam zrozumieć to oświadczenie. - Masz hotel? - Można tak powiedzieć. - Co masz na myśli mówiąc "można tak powiedzieć"? Albo masz, albo nie. - Jest ich w sumie pięćset.

63

- Dobrze. - Wszystkich. - Oh. - Dotarło do mnie. - Wszystkie do ciebie należą... - Cholera. Ten chłopak nie jest po prostu bogaty, on jest BOGATY. Moje całe ciało stężało. - Tak, zostaje wychowywany, by kiedyś je przejąć. Tak jak ty. Tak jak ja. - Jesteśmy praktycznie bliźniakami. Do tego czasu dotarliśmy do szkoły. Dlaczego zaczął ze mną się spotykać? Chciałam mu powiedzieć, że jeżeli myśli o naszej więzi przez podobną sytuacje życiową, powinien pomyśleć jeszcze raz. Nie wiem, czy chcę oszczędzić mu rozczarowania, czy sobie. - Do zobaczenia... Tym razem to ja odchodzę pierwsza i nie odwracam się.

64

Rozdział 11

Pierwszy raz odkąd pamiętam mamy aż tylu klientów w sklepie. Dwie grupy, które przyszły oddzielnie i potrzebują pomocy. Nie radzę sobie zbyt dobrze z dziećmi - może dlatego jestem wygnana do sekcji "malowania oczu" podczas przyjęć. Więc bez żadnego wcześniejszego porozumienia, mama idzie do mamy z córeczką, a ja idę do kobiet w średnim wieku. - Dzień dobry. Czy mogę w czymś pomóc? - Tak. Kilka miesięcy temu - może pół roku temu, w sumie nie jestem pewna - była tu też ta lalka. Kiedy nie kontynuuje swojej wypowiedzi, mówię: -Sprawdzę to. Nie lubimy, kiedy nasze lalki opuszczają sklep. Śmieje się na siłę. Może przypominało to bardziej nerwowy chichot. - Wiem, powinnam wyrażać się precyzyjniej. - Chodzi wzdłuż ściany, przyglądając się każdej lalce dokładnie. Podążam za nią. - Jeśli pani ją opisze, postaram się ją znaleźć. - Ciemne, pokręcone włosy. Dołeczek w lewym policzku. Kobieta opisywała siebie. Ludzie przeważnie zakochują się w lalkach, które są do nich podobne. Więc dokładniej przyjrzałam się kobiecie i spróbowałam dopasować do niej lalkę. - Tina - powiedziałam. - Czy ona siedziała? - Tak - kobieta uśmiechnęła się szeroko. - Tak, chyba nazywała się Tina. 65

- Powinna tu być, sprawdzę to. - Poszłam do kąta gdzie wcześniej stała Tina, ale nie było jej tam. - Sprawdzę jeszcze na zapleczu. Przeważnie zamawiamy lalki, które już się sprzedawały. Przy ścianie na zapleczu są półki z pudełkami, mieszczącymi po jednej lalce. Na końcu każdego pudła wypisane jest imię danej lalki. Przypomina to jak archiwum lalek porcelanowych. W połowie poszukiwań zauważam imię Tina. Wchodzę na drabinę i chwytam pudło, które jest bardzo lekkie. Na podłodze po wyrzuceniu pustych opakowań po orzeszkach, dowiaduje się, dlaczego jest takie lekkie. Nie ma w tym pudełku lalki. Dziwne. Stoję, zdezorientowana przez chwilę, nie byłam pewna co zrobić, zanim nie wróciłam do sklepu i nie przeszkodziłam mamie w połowie zdania. - Przepraszam, czy mogę cię poprosić na chwilę? Przytrzymuje palec, bym poczekała, kiedy kończy rozmawiać z klientką, po czym idzie ze mną za ladę. - Co się dzieje? - Właśnie poszłam po Tinę i okazało się, że Tina została uprowadzona. - O tak, przepraszam. Sprzedałam ją. Musiałam zapomnieć schować jej kartkę z imieniem do szuflady. - Oh dobrze. Po prostu mnie to trochę wystraszyło. Powiem klientce, że mogę ją dla niej zamówić - zaczęłam iść z powrotem do klientki. - Caymen - moja mama powiedziała niskim głosem. - Tak? - Czy spróbujesz sprzedać inną lalkę przed zamówieniem tej?

66

Kiwnęłam głową. Pewnie. Ta ma więcej sensu niż wszystko, co się wydarzyło przez te pięć minut. Mama chcę najpierw sprzedać to, co mamy w sklepie, zanim zamówimy kolejne lalki. To dobry pomysł byśmy wydostały się z tej finansowej dziury. Kiedy wiedziałam, że mama ma plan na czerwone numery w rachunkach poczułam, że mi kamień z serca spada. - Przykro mi - powiedziałam. - Tina znalazła inny don, ale mamy inne równie urocze lalki podobne do Tiny. Pokażę pani moją faworytkę. Bycie faworytką jest względne, nazywam tak lalki, które nie są tak bardzo niepokojące.

Kobieta nie była pocieszona. Po pokazaniu jej pięciu lalek podobnych do Tiny zrobiła się smutna. Głos jej zaczął drżeć a policzki jej się zapadły. - Chcę Tinę. Czy mogę ją zamówić? Macie katalog? Mama, która pożegnała swoje klientki, przyłączyła się do nas. - Czy mogę w czymś pomóc? - Mieliście tę lalkę, ale już jej nie ma. - Tina - przypomniałam mamie. - Czy Caymen pokazała inne lalki? - Tak, ale one się nie nadają. - Co wyjątkowego w Tinie jest, że panią przyciąga? - Mój tata kupił mi lalkę, jak byłam mała. Lalka została oddana, kiedy byłam nastolatką i wtedy straciłam mojego ojca. Kiedy zobaczyłam Tinę, nie mogłam przestać myśleć, jak ta lalka przypomina moją lalkę z dzieciństwa. Naprawdę bardzo chcę tę lalkę. - Kilka łez uciekło z oczu kobiety, ale szybko je starła.

67

Spojrzałam w drugą stronę, zawstydzona. Albo to było coś innego. Może byłam zazdrosna, że ktoś może mieć tak zażyłą relacje z ojcem nawet po śmierci, wzbudzał w niej emocje. Kiedy ja myślę o ojcu czuję jedynie pustkę. Moja mama położyła rękę na jej ramieniu. - Całkowicie rozumiem. - Ale czy naprawdę rozumie? Moja mama została odrzucona przez ojca. Czy myśli o tym podczas pocieszania tej kobiety? Czy w ogóle o tym myśli? Czy tak jak ja próbuje upchać tę myśl w najgłębszych zakamarkach umysłu, mając nadzieje, że nie wróci? Mama kontynuuje wypowiedzieć: - Przykro mi z powodu straty. Czasami takie małe rzeczy pomagają zbliżyć się do ludzi, których straciliśmy. - Macha ręką w moim kierunku. Caymen czasami bywa skrupulatna, ale możemy z całą pewnością zamówić tę lalkę. W sumie możemy dać również bardzo dobrą cenę. Widzę, że mama robi ze mnie kozła ofiarnego. Jednak mogę znieść ten fakt i wziąć na siebie winę. W sumie bardziej martwi mnie fakt, że po raz kolejny mama zapomina o naszych problemach finansowych. Czy ten sklep wciąż by działał, gdybym nie powstrzymywała jej przed dawaniem zbyt wielu zniżek i pozwalaniu dziewczynkom wybierać zbyt wiele ubranek? - Pewnie - mówię. - Przyniosę katalog, by się upewnić, czy myślimy o dobrej lalce. -Wracam i dodaję. - Wymagamy zapłaty z góry, zanim złożymy zamówienie. - Ostatnia rzecz, jakiej potrzebujemy to nowa lalka i kobieta, która po nią nie wróci. Mama odwraca się w moją stronę, kiedy kobieta wychodzi. - Caymen. - Słucham.

68

- Nie wierzę, że rozmawiałaś z klientką pół godziny i nie dowiedziałaś się, dlaczego tak jej zależy na lalce. Dbamy o ludzi, Caymen. Przebywałam wśród ludzi, którzy zajmują się tylko sobą, dlatego swoją córkę wychowałam inaczej. Chcę byś dbała o ludzi, nawet gdy są to nieznajomi. Mama nie maskowała swojej niechęci w stosunku do mojego ojca, ale jej uogólnienie trochę mnie zmartwiło. Czy to możliwe, że pieniądze nie miały takiego wpływu na bogatych ludzi, z którymi się spotykała? - Kazałaś mi sprzedać jej lalkę, którą już mamy w sklepie. - Nie za cenę jej uczuć. - Uczucia nic nie kosztują a lalki tak. Uśmiechnęła się do mnie lekko i dotknęła mojego policzka. - Uczucia, moja droga córko, może pewnego dnia się tego nauczysz, mogą być najdroższe na całym świecie. I takie nastawienie do życia zrujnuje nasz sklep.

Kiedy później siedziałam w pokoju, w głowie ciągle słyszałam jej słowa: Uczucia mogą być najdroższe na całym świecie. Co miała na myśli? Cóż wiem, co to ogólnie oznacza, ale co to znaczy dla niej? Czy mówiła o moim ojcu? O swoich uczuciach?

69

Wyciągnęłam zeszyt zatytułowany Dawca Narządów z szafy. Znalazłam pustą stronę i zapisałam na niej słowa mojej mamy. To tutaj zbierałam wszystkie informacje o moim ojcu. Obecnie wiem dość sporo: jego imię, gdzie mieszka i nawet jak wygląda. Przez ciekawość sprawdziłam to w internecie. Pracował w dużej firmie w Nowym Yorku. Ale wiedza o kimś to nie to samo co znanie kogoś. Dlatego zapisuję również to, co moja mama mówi o nim, a nie jest tego wiele. Znała go, kiedy była młoda. To była krótka relacja, szybko się skończyła. Często się zastanawiam czy naprawdę go poznała. Rzadko odpowiadała na moje pytania, dlatego przestałam je zadawać. Ale raz na jakiś czas mówi coś mimochodem, co warto zapisać. Coś, co pozwala mi odkryć... jego? Mnie? Nawet myślenie o tym, złości mnie. Jakbym potrzebowała go, by być całą osobą. Zostawił moją matkę, by sama sobie radziła. Jak mogłabym chcieć być taką osobą? Ale jestem praktyczna, racjonalna i jeżeli kiedyś go spotkam, chcę wiedzieć jak najwięcej. Zamykam zeszyt i podkreślam nazwę, ponownie. Nigdy nie wiadomo czy nie będzie się potrzebować nerki, czy czegoś. Dlatego mam ten zeszyt. To jest jedyny powód, dlaczego go mam.

70

Rozdział 12

Następnego ranka nie czułam się lepiej. Myślenie o ojcu zawsze wywołuje u mnie zły nastrój. Przez brak lalki na jej miejscu, uświadomiłam sobie, że sklep jest w jeszcze gorszych tarapatach, niż przypuszczałam. Wyobrażałam sobie, że zawsze uda nam się uciec przed grożącą czerwienią, ale chyba teraz tak nie będzie. Ale to, że mama zamówiła lalkę na jej koszt, uświadomiło mi coś jeszcze: moja mama nie ma drygu biznesowego, by nas wyciągnąć z tych tarapatów. Czy za kilka miesięcy będziemy bezdomne? Dodatkowe obciążenie spada na moje barki, a ja nie wiem co powinnam z tym zrobić. Chwytam plecak i wychodzę ze sklepu. Powietrze jest zimne, moje policzki szczypią, kiedy jestem na zewnątrz. Kiedy zaczynam iść u mego boku pojawia się Xander, który wręczył mi już upity napój. Rozkoszuje się ciepłem, które płynie przez moje gardło. Nie mogę uwierzyć, że chodzimy już tydzień. Ukrywam uśmiech, upijając napój. - W porządku? Patrzę na niego, a on patrzy na mnie, badawczo. - Co? Oczywiście. - Po prostu przeważnie, zanim wyjdziesz z domu, rzucasz jakąś sarkastyczną uwagą. Czy już tak dobrze mnie zna? - Czy jestem niezbędną dawką obelg? - Mi to pasuje. - Odkasłuje. - Dobra, nowa gra. Wyzwanie czy ty... - Słucham. - Nie wiesz, co chcesz robić w życiu. Ja też nie wiem, co chcę robić w życiu. Ale oboje wiemy, że nie są to ani lalki, ani hotele. 71

- Brzmi to źle, ale słucham dalej. - Więc ja odkryje twoje przeznaczenie a ty moje. - Um, co? - Postaram się odkryć, co lubisz robić. - Jak? - Próbując różnych rzeczy. Dni kariery, jeśli chcesz. Ja załatwię coś pierwszy. Jutro o pierwszej. Bądź gotowa. - Jutro jest sobota. Nie oglądasz jutro tenisa czy coś? - Co? Nie. Nienawidzę tenisa. Rozejrzałam się. - Powinieneś mówić ciszej takie rzeczy, jeszcze cię wyrzucą z klubu. - Próbujesz się wywinąć z naszego pierwszego dnia karier? - Pracuje w soboty. - Czas wysyłać inne sygnały. Przypominam sobie nasz kalendarz za ladą. Pamiętam, że go wypełniłyśmy na początku miesiąca jak zawsze. - Mamy imprezę. Nie mogę jej zostawić samej. - Ale może po imprezie. Nic nie mówi, po prostu unosi brew. Czuje, że presja mnie przytłacza i miesza się ze złością. Dlaczego ja jestem odpowiedzialna za sklep? Dlaczego nie mogę decydować o swojej przyszłości? - Dobrze o pierwszej.

72

Nadeszła sobota a ja wciąż nie powiedziałam mamie, że wychodzę. Mój wybuch złości przemienił się w poczucie winy. Moja mama jest zestresowana a sklep spłukany. To nie jest odpowiedni czas na bunt. Ale czy będzie kiedykolwiek odpowiedni czas na to? Jedno popołudnie nie zrujnuje całkowicie sklepu... przynajmniej taką mam nadzieje. Plan potwierdza, że impreza urodzinowa będzie trwać od dziesiątej do południa. Idealnie będę mogła pomóc a później wyjść z Xanderem. By wyjść z Xanderem. Na randkę. Czy to jest randka? Staram się nie uśmiechać, myśląc o tym. Przypominam sobie twarz Xandera, gdy mówił o dni karier. Trochę to pomaga. Mama jest na zapleczu, by przygotować wszystko na przyjęcie a ja pilnuje sklepu. Wiem, że muszę z nią porozmawiać, ale i tak zwlekam. To poczucie winy mnie męczy. Nikogo nie ma w sklepie, dlatego idę do mamy, patrząc, jak rozkłada małe ubranka lalek na stole. Odwraca się, by chwycić kolejne ciuszki i zauważa mnie. - Hej. - Patrzy ponad moje ramię. - Potrzebujesz mnie? - Nie. Chciałam się upewnić, że nie potrzebujesz pomocy. - Jesteś strasznym mięczakiem, Caymen. - W porządku. Przygotowałaś farby do malowania oczu? - Tak. - Więc jesteśmy gotowe. - Okay. - Chcę wrócić do sklepu, ale powstrzymuje się. Ona znów wróciła do swojego zajęcia. Stwierdzam, że łatwiej do niej mówić, gdy na mnie nie patrzy. - Um... o pierwszej wychodzę z przyjacielem, jeśli to nie problem.

73

Prostuje się i odwraca się w moją stronę, otrzepując dłonie. Przez siedemnaście lat, zawsze czekałam aż sklep będzie zamknięty, by zrobić coś dla siebie. Ułożyłam swoje życie, kierując się godzinami otwarcia sklepu. Nie chciałam, by moja mama była mną rozczarowana. Przez co chyba jestem jeszcze winna i wykończona. Widzę bruzdę między jej brwiami, ale w jej głowie słyszę coś innego. - Oczywiście, Caymen. Baw się dobrze. Co będziecie robić ze Skye? - Nie umówiłam się ze Skye. To znajomy ze szkoły. - Nie jestem gotowa by tłumaczyć jej, dlaczego sprzeciwiam się jej zasadą i wychodzę z Królem Bogaczy. Nie potrzebuje dodatkowego stresu w życiu. Zresztą za kilka tygodni pewnie przestanę widywać Xandera. Znudzi się mną i zacznie sobie szukać nowej rozrywki. Wraca do przerwanego zajęcia. - O pierwszej.

74

Rozdział 13

Kiedy do sklepu przychodzi dziesięć dziewczynek, wskazuje im drogę na zaplecze i nie widzę mamy, dopóki nie przychodzi do mnie z lalkami, mówiąc, do której pasuje jaki kolor oczu. Skupiam się, by nie wyjść poza linie malując oczy, dodaje zieleń i czerń. Ktoś poprosił o brązowooką lalkę, więc dodaje trochę brązu. Później wyciskam na paletkę odrobinę koloru złotego i wybieram najmniejszy pędzelek. Muszę się mocno skupić, by dodać te małe akcenty złota na brązie. Dzwonek przy drzwiach dzwoni a ja podskakuję, mażąc źrenicę złotym kolorem. - Cholera - mówię na wydechu. - Jestem trochę wcześniej - odzywa się Xander, kiedy patrzę na niego zaskoczona. Zegar wskazuje dwunastą trzydzieści. Impreza miała się skończyć pół godziny temu. Nawet nie zorientowałam się, że jest już tak późno. Gdybym się zorientowała wcześniej, poszłabym na zaplecze i trochę bym przyśpieszyła wszystko. Podszedł bliżej i dotknął swojego policzka. - Masz coś na swojej twarzy. Może farbę? - Oh, tak. - Potarłam policzek. - Wciąż to masz. Podszedł jeszcze bliżej, a ja zorientowałam się, że wciąż trzymam pędzelek a lalka ze złotymi refleksami siedzi przede mną na ladzie.

75

- Popilnujesz przez chwilę sklepu? - Wymamrotałam, zeskoczyłam ze stołka, chwyciłam lalkę i skierowałam się na zaplecze, nie czekając na odpowiedź. - Mamo, przeciągnęłaś imprezę. - Co? Naprawdę? - Klasnęła - Dobrze dziewczynki kończymy. Rzuciła mi przez ramię spojrzenie - połączenie "przepraszam" z "znasz mnie". Znam ją i dlatego się roześmiałam. - Zrobiłaś lalki? - Podniosła elektryczną suszarkę, by wysuszyć lalką oczy. Spojrzałam na lalkę, którą wciąż trzymałam. - Tak. Nie, czekaj. Jedną trochę zniszczyłam. Popatrzyła na oczy lalki. - Wygląda to w sumie bardzo ładnie. -Powiedziała. Złote refleksy na źrenicy wyglądały, jakby zostały zrobione specjalnie niczym połysk. Myślę, że tak powinno zostać. - Dobrze - oddałam jej lakę. - Mój znajomy już jest. - Oczy jej krążyły po pomieszczeniu. - Nie zostawię cię, dopóki dziewczynki nie pójdą, ale zostaw ten bałagan, posprzątamy jak wrócę. Pomogę ci. - Brzmi jak dobry plan. Cofnęłam się. Za mną mama powiedziała: - Dobrze, ubierzmy te lalki. Xander patrzył na wizytówkę, znowu, kiedy wróciłam. - Tam nie ma żadnej ukrytej wiadomości. - Powiedziałam. Odłożył wizytówkę. - Nie masz komórki. - Dowiedziałeś się tego z tej wizytówki? - Sprzątnęłam farby a pędzle zawinęłam w papierowy ręcznik, by je opłukać na zapleczu. 76

Spojrzałam przez ramię, mając nadzieje, że moja mama nie przyjdzie. Zastanawiałam się jak poprosić Xandera by wyszedł ze sklepu w sposób delikatny. - Nigdy żadnej nie trzymasz, a w twoich kieszeniach nie widzę prostokątnego obiektu no i nie dałaś mi swojego numeru. - Twoje umiejętności obserwacji są coraz lepsze. Chociaż nie sądzę, by ostatni czynnik udowadniał twoją teorie. - Wrzuciłam farby do koszyka. - Zaraz wracam. Może poczekasz na mnie w samochodzie? Nie poruszył się. - Nie powinno to potrwać długo. Zaraz powinnam wrócić. - Dobrze. Czekałam aż pójdzie do drzwi po czym idę z pędzlami na zaplecze, by umyć je mydłem a później opłukać wodą i zostawić w słoiku by wyschły. Dziewczynki zbierają swoje rzeczy pasujące do lalek. Spieszę się i wtedy zauważam, że Xander wciąż tam stoi. Zatrzymuje się, a dzieci mnie otaczają. Uśmiecha się do mnie, kiedy dziewczynki zatrzymają się wokół niego. Odwracam się, zasłaniając widok mojej mamie. - Coś się stało? - Pyta mnie. - Myślę, że ktoś zostawił kurtkę na zapleczu. - Dobrze, pójdę po nią. Jedna dziewczynka zatrzymuje się naprzeciwko Xandera. - Wyglądasz jak Ken. - Mówi, gapiąc się na niego. - Naprawdę? - Pyta. Ona potwierdza kiwnięciem głowy. - A czy wiesz, kogo ty przypominasz? - Przykuca koło niej i zaczyna wyciągać telefon, jednak w tym samym czasie ja podchodzę do niego. Chwytam go za ramię i ciągnę w stronę drzwi. 77

- Musimy iść. - Caymen, rozmawiałam z tą małą dziewczynką. - Która ma urojenia najwidoczniej. - Dzięki. - To oczywiste, że bardziej przypominasz Dereka, bruneta niż Kena. - Prowadzę go do samochodu i mówię. - Zaraz wrócę. Mama wychodzi z zaplecza, kiedy wchodzę z powrotem do sklepu. - Nie widziałam tam żadnej kurtki. - Musiałam źle usłyszeć. Przepraszam. - Dobrze - wzdycha. - To było zabawne przyjęcie. Solenizantka nie mogła oderwać się od swojej lalki. - Wyglądały, jakby dobrze się bawiły. - Przechodziłam z nogi na nogi, nerwowo. - W każdym razie mój przyjaciel czeka. Zobaczymy się później? - Podążyłam szybko do drzwi. - Hej Picasso! - Zawołała. Zatrzymałam się, pomyślałam, że zobaczyła Xandera na zewnątrz. Odwróciłam się powoli. - Masz pobrudzoną twarz. - Zamoczyła kciuk śliną i podeszła do mnie. - Nie waż się. - Wytarłam policzek. Roześmiała się. - Baw się dobrze. - Dzięki mamo. Przepraszam, że zostawiam cię samą. - W porządku Caymen. - Dzięki.

78

Xander siedział w samochodzie, bawiąc się radiem, kiedy wsiadłam. Zapach nowej skóry zaatakował moje zmysły. Ten samochód miał więcej przycisków i ekranów niż wszystkie samochody, jakie widziałam w życiu. Wyłączył radio, kiedy zapięłam się pasami. - Więc mówisz, że nawet gdybyś miała komórkę, to nie dałabyś mi swojego numeru? Zajmuje mi to dobrą sekundę, zanim dociera do mnie, że kontynuuje naszą wcześniejszą rozmowę. - Tego nie powiedziałam. Powiedziałam tylko, że ten argument nie udowadnia, że twoja teoria jest prawdziwa. Opuszcza lusterko naprzeciwko mnie. - Wciąż masz farbę na twarzy. Dotyka palcem mojego policzka, wskazując na farbę. Na chwile nie mogę oddychać, kiedy jego palec dotyka mojego policzka, dłużej niż powinien. - Uparta farba - Odwracam głowę, by przyjrzeć się lepiej niebieskim plamom. Pocieram je, dopóki nie znikają. Xander otwiera schowek znajdujący się przy moich kolanach i wyciąga skórzane rękawiczki. Kiedy je wyciąga, nie mogę się powstrzymać i zaczynam się śmiać. - Co? - Nosisz rękawiczki, prowadząc samochód. - I? - To zabawne? - Zabawne w uroczy sposób? Potrząsam głową. - Jeśli tak mówisz. 79

Odpala silnik i wjeżdża na drogę. - Dlaczego poczułem, że nie chcesz bym spotkał twoją mamę? Wydawało mi się, że odwróciłam jego uwagę, ale najwidoczniej tak nie było. - Bo nie chciałam. - To tłumaczy to uczucie. - Ona jest... Powiedzmy, że potrzebuje więcej czasu, zanim was zapoznam. - Może pięćdziesiąt lat wystarczy. - Jestem pewny, że bym ją polubił. Śmieje się. - Polubiłbyś ją w wystarczającym stopniu. Zatrzymuje się przed pasami, a trzy kobiety w jaskrawych płaszczach przechodzą przez jezdnie przed nami. - Czekaj czy sugerujesz, że nie polubiłaby mnie? Nigdy nie poznałem mamy, która by mnie nie polubiła. Moje spojrzenie zatrzymało się na jego rękawiczkach. - Zawsze musi być ten pierwszy raz. - Przez chwilę wpatruje się w mijane witryny sklepów i pytam. - Gdzie my tak właściwie jedziemy? - Zobaczysz. - Piętnaście minut później zatrzymuje się przed hotelem Road End.

80

Rozdział 14

- To twój hotel? Jestem prawie pewna, że nie chcę być pokojówką. Mówię Xanderowi, kiedy jedzie przez parking. - Nawet gdybyś chciała, nie sądzę byś się nadawała. To bardzo ciężka praca. Zaczynam sarkastyczną odpowiedź, ale jestem za bardzo zaskoczona jego komentarzem, by coś wymyślić. Parkuje i wysiada z samochodu. Podążam za nim. - To nie jest związane z hotelem. Oprócz tego, że hotel służy nam jako tło. - Dla REDRUM? - Zapytałam zachrypniętym głosem. - Co? - Nie oglądałeś lśnienia? - Nie. - Jack Nicholson? Wariujący stopniowo? - Nie. - W sumie to dobra decyzja skoro twoja rodzina posiada tyle hoteli. Nie polecam oglądać. Wydarzenia w tym horrorze są umiejscowione w hotelu. Taaaaki. Straszny. - Co REDRUM ma z tym wspólnego? - Jeśli czytasz wspak układa się słowo MURDER. - Kończę trzema ostrzegawczymi uderzeniami. - Dum dum dum. Patrzy na mnie jakby zastanawiał się, czy mówię to na poważnie. - Brzmi przerażająco.

81

- Takie jest. Musisz obejrzeć ten film. Nie obchodzi mnie czy sprawi to, że już nigdy nie wejdziesz do hotelu. Musisz to obejrzeć. Rzuca kluczyki do boya hotelowego stojącego obok wejścia. Lobby jest wspaniałe. Luksusowe meble, duże rośliny, błyszczące płytki i.... większe niż całe moje mieszkanie. Ludzie za recepcją uśmiechają się do nas, kiedy podchodzimy. - Witam panie Spence. Lekko kiwa głową i kieruje mnie korytarzem, kładąc rękę na moich plecach. Dreszcz przebiegł przez moje ciało. Podeszliśmy do złotych drzwi windy i przycisnął przycisk do góry. W środku naprawdę jest facet ubrany w niebieską marynarkę z dużymi złotymi guzikami. Wita nas a ja mu macham. Naciska przycisk przy numerze 20. Winda jedzie wyżej i wyżej, i zatrzymuje się z charakterystycznym dźwiękiem ding. Korytarz, na który wchodzimy jest szeroki i prowadzi tylko do jednych drzwi. Nie mam pojęcia co może się znajdować za drzwiami oprócz tego, że musi być to penthouse, który w żaden sposób nie może mi wskazać tego, co chcę robić w przyszłości. Xander wydaje się podekscytowany, przekręca gałkę i otwiera drzwi. Jestem przytłoczona chaosem i hałasem. Kilku facetów montuje duże lampy. Kilka kobiet układa poduszki na kanapie. Mężczyzna z zawieszoną na szyj kamerą kręci się sprawdzając różne miejscówki. Co jakiś czas wyciąga czarny przedmiot i naciska guzik. - Co my tu robimy? - Pytam Xandera. - To sesja zdjęciowa. Mój tata chcę kilka nowych zdjęć pokoju na stronę internetową, więc przysłał mnie bym miał wszystko na oku. - Idzie do pokrowca znajdującego się przy ścianie, wyjmuje aparat i montuje obiektyw. - Będziesz cieniem fotografa - jego uczennicą. 82

- Czy ostrzegłeś go, że jakaś dziewczyna, która nie wie absolutnie nic o fotografii, będzie mu bez przerwy wchodzić w drogę? - Tak. - Staje naprzeciwko mnie i zawiesza aparat na mojej szyi poprawia moje włosy by przykryły pasek od aparatu. Staram się nie wzdychać. Pachnie drogim mydłem i proszkiem do prania. - Był zaszczycony, że ktoś chcę się od niego uczyć. - Jeśli tak mówisz. Jego komórka zaczyna dzwonić, odwraca się, by odebrać. -Co masz na myśli pytając 'gdzie jesteś?' - Jego głos nagle robi się zimny i nieprzyjemny. - Tak, jestem na sesji zdjęciowej. Tam gdzie miałem być... Tak, dziś zdecydowałem... Dobra... Nie, mam inne plany. Rozłącza się nie żegnając się. Unoszę brwi, patrząc na jego telefon. - Mój tata. - Wzrusza ramionami, jakby ten cały chłód był tylko grą aktorską. - Panie Spence - woła go fotograf. - Jeśli jesteś gotowy, możemy zaczynać. - Tylko się przebiorę. Tylko się przebierze? Kiedy wychodzi, fotograf woła mnie i pokazuje mi kilka funkcji aparatu, mówiąc jak robić zdjęcia i kiedy. Xander wraca ubrany w garnitur. Garnitur, który razem z jego konserwatywną fryzurą sprawiają, że wygląda na starszego. Podnosi magazyn ze stołu i siada na kanapie. Serio, nigdy nie widziałam by ktoś wyglądał tak dobrze w garniturze. Fotograf robi kilka zdjęć po czym zaczyna go ustawiać. Zrobił chyba tuzin zdjęć, zanim się do mnie odwrócił.

83

- Może spróbujesz zrobić kilka zdjęć, podczas gdy ja przygotuje kolejną aranżacje? - idzie do kuchni (pokój hotelowy posiadający kuchnie) i zaczyna przestawiać rzeczy. - Nie mówiłeś, że jesteś modelem. - Czy nie mówiłem ci, że tata chce, bym był twarzą naszego rodzinnego interesu? - Pyta, patrząc w dół. Po raz pierwszy widzę jak się rumieni. - To zawstydzające, ale tata stwierdził, że zdjęcia z ludźmi są bardziej zachęcające. - Więc będziesz na ulotkach i tak dalej? - Głównie na stronie internetowej, ale tak, na ulotkach też. Strona internetowa. Dlaczego my nie mamy strony internetowej naszego sklepu z lalkami? Uśmiechnęłam się i podniosłam aparat. - Dobrze przystojniaku, pracuj. Patrzenie na Xandera przez obiektyw jest satysfakcjonujące. Mogę na niego bez obaw patrzeć. W ciągu dnia uczę się jak korzystać z zoomu i wyostrzać. Jego skóra jest niesamowita. Jego włosy to perfekcyjne połączenie połysku i lekkości. Robię kilka zdjęć. Bawię się ze światłem wpadającym przez okna. Pierwsze jest prześwietlone, jego twarz jest zanurzona w świetle. Później przesadzam w drugą stronę, jego twarz jest ciemnym cieniem, same krawędzie i krzywe. Zrobiłam kilka ujęć z oceanem w tle. Pokój hotelowy ma świetny widok. - Wyluzuj Xander - mówię w pewnym momencie. - Co? Jestem wyluzowany. - Jesteś taki oficjalny. Powinieneś być na wakacjach, prawda? Zachowuj się jakbyś na nich był. 84

- Mam na sobie garnitur. Pewnie jestem na spotkaniu biznesowym czy coś. - Spotkanie biznesowe dla spiętych pracowników? - Teraz - śmieje się i zarówno prawdziwy fotograf, jak i ja robimy kolejne zdjęcia. Kiedy myślę, że fotograf ma więcej zdjęć niż potrzebuje, drzwi pokoju hotelowego otwierają się i wchodzi przez nie przystojny mężczyzna w średnim wieku. Nie potrzebuje potwierdzenia, by wiedzieć, że to ojciec Xandera. Oboje mają brązowe oczy i jasnobrązowe włosy, wysokie kości policzkowe oraz pełne usta. I oboje tak samo się poruszają: jakby świat do nich należał. Ojciec Xandera rozgląda się po pokoju, a jego spojrzenie zatrzymuje się na mnie.

85

Rozdział 15

Pan Spence zatrzymał swoje spojrzenie na mnie przez całe trzydzieści sekund. Przyglądał się mojej domowej fryzurze (zrobionej pół roku temu) i moim nędznym conversom, pokiwał delikatnie głową, jakby zaakceptował moją obecność. Miałam przeczucie, że uważa mnie za asystentkę fotografa, a jeżeli Xander będzie chciał utrzymać tę wersję, nie będę go winić. Xander patrzy na swojego ojca i na mnie. Jeżeli ja się wahałam czy go przedstawić mojej mamie, mogę sobie tylko wyobrażać, co on czuje na temat przedstawienia mnie swojemu ojcu. Będę miała usta zamknięte na kłódkę, trzymając w dłoniach aparat. Pan Spence zauważył uruchomiony laptop w kącie. Fotograf, który najwidoczniej zrozumiał, co to znaczy powiedział: -To są wstępne zdjęcia jeszcze nie poprawione, ale jeżeli pan chcę je zobaczyć, to proszę. Xander wstał. -W każdym razie my skończyliśmy. -Poszedł do sypialni i zanim wszedł, odwrócił się w moją stronę i powiedział - Caymen - jakby spodziewał się, że pójdę za nim. Spojrzałam na niego pytająco: Jesteś pewny? A on wyciągnął rękę. Moje serce podskoczyło, wzięłam głęboki wdech i poszłam w jego kierunku, ale nie jestem aż tak głupia, by chwycić go za rękę. Po prostu przeszłam koło niego do sypialni. Poszedł za mną i zamknął drzwi. Z jakiegoś powodu odetchnęłam. 86

Ubrania, w których przyszedł, wisiały ładnie rozwieszone na krześle, stojącym w kącie. Podszedł do nich, mrucząc coś pod nosem, czego nie zrozumiałam. Kiedy uwolnił się z marynarki i zaczął rozpinać koszulę, coś uderzyło mnie. Co, jeżeli mam być symbolem; inną wiadomością do ojca, że nie chcę być częścią tego świata, pionkiem w grze jego buntu? Czy to dlatego zaczął się koło mnie kręcić? Spotykanie się z biedną dziewczyną. To naprawdę podziała na jego ojca jak płachta na byka. Odwróciłam się w kierunku ściany, żeby się przebrał. Zdjęłam aparat i zaczęłam jeździć palcem po srebrnym przycisku znajdującym się na górze. -Nie martw się - mówi. - Nie przebiorę się tutaj, pójdę do łazienki. Ale kiedy odwróciłam się, myśląc, że jestem bezpieczna, jego koszula była rozpięta. Niezależnie od faktu, że jego ubrania są przewieszone przez jego ramię, a on kieruje się do łazienki, moja twarz robi się czerwona na widok jego nagiej klatki piersiowej. Dobrze umięśnionej klatki piersiowej. Nawet kiedy drzwi łazienki zamykają się, moje serce wciąż wali jak szalone. Przechadzam się powoli po pokoju, starając się opanować moje emocje. Xander nie będzie tak na mnie działał. Nie pozwolę mu. Meble i łóżko znajdujące się w pokoju są ładniejsze niż te które mamy w domu. Delikatnie dotykam drogiego materiału. Wtedy wchodzi on już ubrany, wtedy pytam: -Xander czy ten aparat jest twój, czy fotografa? -Jest mój? -Czy mógłbyś mi go pożyczyć na kilka dni? -Pewnie. A do czego go potrzebujesz?

87

-Mam fetysz na punkcie porcelanowych lalek. Myślałam, że mogłabym im zrobić kilka zdjęć. Pokręcił głową. -Spróbujmy jeszcze raz. Do czego go potrzebujesz? -Mam pomysł na stronę internetową. Może to czas by nasz sklep miał swoją witrynę. -Może to by nas uratowało przed bankructwem. -Hmm. To nie brzmi jak najlepszy sposób, by powiedzieć mamie, że nie chcesz prowadzić tego sklepu. Wzruszam ramionami. -Po prostu wszystko zorganizuje i pozwolę, by go dalej prowadziła. Wprowadzę ją do nowoczesnego świata. -Może strona internetowa zajmie moje miejsce. Ludzie mogliby składać własne zamówienia, mogłybyśmy zarobić więcej pieniędzy... wtedy mama mogłaby zatrudnić jakiegoś dodatkowego pracownika. Próbuje nie dać się ponieść fantazji, bo może to zająć miesiące, ale podoba mi się ta myśl. Nie odpowiada, ale bierze ode mnie aparat i kiwa głową w kierunku drzwi, za którymi jest jego ojciec. Jak to będzie wyglądać, gdy wyjdziemy a Xander będzie zupełnie inaczej ubrany? Musiał dostrzec moje wahanie, bo powiedział: -Nie obchodzi mnie co myśli, Caymen. Oczywiście, że go nie obchodzi co myśli jego ojciec. Pewnie chcę, by jego tata sądził, że coś się dzieje między nami. -Niech będzie - otwieram drzwi i staram się iść wyluzowana. Moja twarz nie wyraża żadnych emocji, nie rumieni się. Jego tata wciąż przegląda zdjęcia w kącie. Odwracam się w kierunku Xandera, zastanawiając się, gdzie powinnam iść. Trzyma kamerę i robi zdjęcie. Podnoszę rękę. 88

-Nie rób tego. -Daj spokój, do tego czasu stałaś po drugiej stronie aparatu. Chcę się dowiedzieć czy modeling to zawód, który chcesz wykonywać. -Nie ma na to szans. -Z tymi oczami? - Robi kolejne zdjęcie. -Zdecydowanie masz szansę. Może to moja wyobraźnia, ale wydaje mi się, że jest bardziej czarujący. Przełykam gulę znajdującą się w moim gardle. -Te oczy należą do redrum. Śmieje

się

głośniej

niż

zazwyczaj,

co

potwierdza

moje

przypuszczenia, że robi to wszystko ze względu na tatę. -No dalej Caymen, wyluzuj. Krzyżuję ręce i patrzę na niego. Robi kolejne zdjęcie i śmieje się, idąc, chowa aparat do pokrowca i wręcza mi go. -Baw się dobrze z lalkami. -Dzięki. Spojrzenie Xandera skupia się na czymś nad moim ramieniem. Kiedy odwracam się, podskakuje zaskoczona, widząc jego ojca. -Myślałem, że należysz do ekipy. Nie wiedziałem, że jesteś przyjaciółką mojego syna. -Wyciąga rękę. -Jestem Blaine Spence. Chwytam jego rękę. -Caymen Meyers. -Te słowa ledwo przechodzą mi przez gardło. Jestem zaskoczona, że chciał mnie poznać. Czy chce, bym oddała mu aparat? -Miło cię poznać - mówi i wydaje się szczery. Czy używa psychologii odwrotnej? Odwraca się do Xandera. -Alexandrze mamy mnóstwo dobrych zdjęć. Xandera twarz natychmiast się zmienia. 89

-Dobrze. Więc mogę już iść. -Chciałbym, byś popracował z grafikami nad wyglądem strony i nad ulotkami. -Nie mam na to czasu, szkoła i takie rzeczy, ale może znajdę trochę czasu za kilka tygodni. -Kładzie rękę na moich plecach, próbując skierować mnie do wyjścia, podskakuje zaskoczona, ale pozwalam by, poprowadził mnie do drzwi. -Miło było pana poznać - mówię odwracając się. -Alexadrze. Zatrzymuje się. -Ta? -Tak. -Pan Spence akcentuje mocno literę k a szczęka Xandera mocniej się zaciska. -Tak. - Xander również akcentuje mocno literę k. -Uroczystość twojej matki jest za cztery tygodnie. Twoja obecność jest obowiązkowa. I przygotujesz ulotki do tego czasu. Wychodzimy na korytarz a Xander mówi. -Mam nadzieje, że robiłaś notatki. Jestem o wiele lepszy we wkurzaniu rodziny niż tym. -Robiłam notatki. -Znajdź osobę, której nie polubiłaby moja mama (albo jak w tym wypadku jego ojciec) i udawaj, że się z tą osobą spotykasz. Oczywiście, moja mama by mnie przejrzała. Ale w tym właśnie się różnimy. Ja nie wykorzystuje Xandera. -Obszerne notatki. Kiedy mama mi powie, że mam coś zrobić. -Wskazuje na drzwi, przez które właśnie przeszliśmy. -Po prostu to zrobię i będę udawać, że jestem na nią zła. -Jaka jesteś niegrzeczna. -Posyła mi ten pół uśmiech, na co jestem zła, bo za ten sarkazm zasłużyłam na cały uśmiech. 90

Naciska przycisk na dół znajdujący się koło windy. -Więc fotografia, czy to twoja przyszłość? -Może znajdzie się na mojej liście. -Myślałem, że ci się spodoba, bo mówiłaś, że lubisz nauki ścisłe, które wymagają obserwacji i zauważania szczegółów. Jesteś w tym dobra i widziałem, że dobrze się czujesz za obiektywem. Patrzę na niego zaskoczona. -Co? -Pyta. Zorientowałam się, że patrzę na niego zaskoczona, dlatego odwracam się patrząc na nasze odbicie w złotych drzwiach windy. Dzięki... za... zauważenie... tego. Wzrusza ramionami. -Staram się znaleźć coś, co polubisz. Więc teraz twoja kolej. -Tak, teraz moja kolej. Odkąd jesteśmy podczas poszukiwań przyszłej kariery, chyba muszę coś znaleźć związanego z prasowaniem podkoszulek lub używaniem mnóstwa produktów do włosów. Przeczesuje włosy palcami. -Używam bardzo mało produktów do włosów. -Jedziemy windą na dół. -Więc w następną sobotę o tej samej porze? Próbuje sobie wyobrazić kalendarz znajdujący się za ladą w sklepie. Nie pamiętam czy mamy mieć jakąś imprezę urodzinową. -Ta... tak. -Poprawiam się, uśmiechając się do niego, starając się wyrazić, że to, w jaki sposób jego ojciec poprawia, mi też się wydaje irytujące. -Myślę, że możemy się tak umówić. -Czekamy, aż podprowadzą nam samochód. -O i załóż swoje najgorsze ubrania.

91

Rozdział 16

W sobotę umówiłam się z Xanderem przed sklepem, by uniknąć sytuacji z poprzedniego tygodnia. Mamie wystarczyło wytłumaczenie, że jestem umówiona "z kimś ze szkoły" i nie mam zamiaru zmieniać tej wersji, dopóki nie zmusi mnie do zapoznania ich ze sobą. Wyłączył silnik i wysiadł z samochodu, zanim się zorientował, że już wyszłam ze sklepu. Ubrany był w fajne jeansy i jeszcze fajniejszy podkoszulek i buty w typie mokasynów. Wskazałam jego ubranie. -Poważnie? Mówiłam, że masz założyć najgorsze ubranie. Podszedł do mnie. Normalnie jest wyższy ode mnie o głowę, ale przez fakt, że stałam na krawężniku, moje oczy były na poziomie jego policzka. -Też cię witam. Nie widziałam go przez cały tydzień. Przez ten czas miał jakieś biznesowe sprawy ze swoim ojcem. Przez sekundę myślałam, że mnie obejmie i przestałam oddychać, ale wtedy spojrzał na swój strój. -To są moje najgorsze ubrania. Szturcham go, niwelując moją potrzebę dotknięcia go. -Pieprzysz. -Ale wiem, że jest poważny. -Dobra, będziemy musieli się zatrzymać po drodze. Przejechaliśmy kilka przecznic, kiedy wskazałam Salvation Amy. -Najpierw zatrzymajmy się tutaj. Potrzebujemy nowego stroju. Chodź. Zmieńmy ci ubranie.

92

Weszliśmy do środka i zapach stęchłych, starych mebli wita mnie. Przypomina mi to Skye, ponieważ spędzałyśmy mnóstwo czasu razem w takich miejscach. -Jaki masz rozmiar buta? -Pytam. -Dwunastka... Czekaj... Kupimy tu buty? Nie wiem, czy chcę nosić buty, które już były przez kogoś noszone. -Myślę, że właśnie stworzyłeś filozoficzną doktrynę. Teraz uspokój się, ponieważ mamy to, ale możemy zniszczyć twoje nowiutkie buty. -Nie przeszkadza mi zniszczenie moich butów. -Czekaj. Czy ja dałam ci wybór? Nie ważne, to oczywiste, że nie można ci ufać pod tym względem. Kupimy ci tu buty. -Zaciągnęłam go do działu z butami. Znaleźliśmy tylko trzy pary w jego rozmiarze. Wybrałam mu najbrzydsze - wysokie z neonowymi paskami i wysłałam go, by przymierzył ubrania. Kiedy był w przymierzalni, ja przeszukiwałam dział ze swetrami. Przerzucając rzeczy, zatrzymałam się. Pomiędzy okropnym, neonowo pomarańczowym swetrem i niebieską bluzą uniwersytetu leżała czarna sukienka. Ma wyszywane ręcznie krawędzie, dekolt w kształcie serca i dłuższe rękawy. Sprawdzam rozmiar. Pasowałaby na mnie. Przygryzam wargę i patrzę na cenę: czterdzieści dolarów. To dużo na second hand. Ale cena jest właściwa. Sukienka jest w stylu vintage. To najlepsza rzecz, jaką znalazłam. Fakt znalazłam ją ukrytą pomiędzy swetrami, mówi mi, że ktoś ją tam celowo schował. Ale czterdzieści dolarów było ponad mój budżet. W tym miesiącu jeszcze nie dostałam pensji i nie jest pewne, czy w ogóle ją dostane. Mojej mamy na to nie stać. Moja żałosna wypłata, nie wiele zmieni sytuacje długu mojej mamy, ale dzięki temu poczuje się trochę lepiej. 93

-Staram się nie myśleć o tym, kto nosił to przede mną - Xander krzyczy z przymierzalni. -Potrzebujesz chusteczki czy przestaniesz się nad sobą użalać? Wyłaź i się pokaż. Przesuwam sweter, by zasłonić czarną sukienkę. Nawet jeśli bym miała czterdzieści dolarów, to czy miałabym powód, by założyć taką sukienkę? Na jakieś wyszukane spotkanie z Xanderem? Mam nadzieje, że nie zamieniam się w taką dziewczynę, która marzy o chłopaku, którego nie może mieć. Zasłona od przymierzalni rozsuwa się a Xander wychodzi, zapinając ostatnie guziki we flanelowej koszuli. -Czuje się jak głupek. -Dobrze czasami czuć się jak głupek. Teraz potrzebujesz tylko swetra. -Mam kurtkę. -Masz na myśli bardzo drogi płaszcz? Tak, nie będzie pasował. Wyciągam szary sweter, wiszący obok mnie i rzucam go na stos ubrań za nim. -Dobra mam zamiar założyć teraz moje ubrania. -Nie. Wyjdziesz w tych ubraniach. No dalej, spotkamy się przy kasie. -Jeszcze raz spojrzałam na sukienkę, zanim odeszłam. Kobieta przy kasie spojrzała na nas pytająco. -Proszę - powiedziałam obracając Xanderem i wyciągając metki. -Piętnaście dolarów - mówi. Xander wręcza jej dwadzieścia. -Piętnaście dolarów? Za to wszystko? Kiedy idziemy do samochodu Xander wciąż jest zdziwiony. 94

-W zeszłym tygodniu kupiłem parę skarpetek za trzydzieści dolarów. -Bo jesteś idiotą. -Dzięki. -Podobają mi się twoje nowe buty. Przewraca oczami. -Jeżeli upokorzenie jest tą karierą, to mam zamiar ci już powiedzieć, że nie jestem zainteresowany. -Ale byłbyś w tym taki dobry. Zjeżdżamy w kierunku cmentarza i Xander patrzy na mnie. -Gdzie jedziemy? -Odnaleźć twój potencjał. -Tutaj? -Pamiętaj jestem chora. Chodźmy. -Przyprowadziłam go tutaj mając kilka dobrych powodów. Pierwszym z nich jest to, że to miejsce jest darmowe. Nie mam pieniędzy, by zabrać go na jakąś drogą sesje zdjęciową. Po drugie myślę, że Xanderowi wyjdzie na dobre, jak pobrudzi sobie ręce, dzięki temu się zrelaksuje. Na razie był dobry w sporcie, ale nie ma pojęcia, co dla niego przygotowałam. -Witam

panie

Lockwood.

-Mówię,

wchodząc

do

zakładu

pogrzebowego, który jest na lekkim wzniesieniu. Tata Skye jest bardzo fajny. Wygląda, jakby powinien mieszkać na cmentarzysku z długimi białymi włosami i haczykowatym nosem. Zawsze zastanawiałam się, czy ma cmentarz, bo tak wygląda, czy tak wygląda, bo ma cmentarz. -Cześć Caymen. -Trzyma dwie łopaty. -Jesteś pewna, że chcesz to zrobić. -Pewnie - chwytam łopaty. 95

-Dobrze, zacząłem, byście mieli rozeznanie rozmiaru. Musicie iść tam pod dąb. -Wyciąga krótkofalówkę i wręcza mi ją. -Daj mi znać, gdybyście mieli jakieś dodatkowe pytania. Daję Xanderowi łopatę. -Dobrze. -Kopanie grobów? - Pyta idąc przy mnie. -Poważnie? Myślisz, że to może być realna opcja? -To nie tylko kopanie grobu, Xander. Chodziło mi o całe to miejsce. Życie w spokojnym otoczeniu umarłych. -Jesteś chora. Ziemia znalazła się na jego włosach i pobrudziła mu policzek. Ale jego postawa, pewność siebie sprawiała, że ciężko było się na tym skupić. -Nie zostaniemy tu pochowani, prawda? -Złapałeś mnie. -Nie podejrzewałaś, że to zrobię? Nigdy w życiu. -Miałam pewne wątpliwości. -Żałuję, że nie wzięłaś rękawic. -Otwiera dłoń i widzę krwawe bąble na jego dłoni. Łapię gwałtownie powietrze. -Xander! -Co? Chwytam jego rękę i przyglądam się jej dokładnie, delikatnie dotykając jego uszkodzonej skór. -Nie powiedziałeś mi, że to rani twoje dłonie. -Zasłania dłonie rękawem, który jest odrobinę za krótki. 96

-Nie jest aż tak źle. Wyciągam z kieszeni jeansów krótkofalówkę. -Panie Lockwood myślę, że skończyliśmy. -Ten dół nie jest wystarczająco głęboki. -Mówi Xander. -Wiem, ale my już skończyliśmy. Krótkofalówka trzeszczy i odzywa się pan Lockwood. -Jesteś gotowa bym przysłał traktor? -Tak. -Czekaj. - Odzywa się Xander. -Traktor dokończy kopanie dołu? -Tak, nie kopią ręcznie dołów od wielu lat. Po prostu myślałam, że to będzie dobra zabawa. -Dobijasz mnie. -To będzie doskonała miejscówka. Chwyta mnie, przyciągając mnie do siebie i delikatnie obniżając mnie ku ziemi. Śmieje się, próbując się uwolnić. Łączy moje nadgarstki nad moją głową, utrzymuje je jedną ręką, drugą rękę ma za moją głową a nóg używa, by ograniczyć moje ruchy. Próbuje ręką wgarnąć ziemię w moje włosy. Śmieję się i nie przestaje się szamotać, ale wtedy orientuje się, że zamarł. Nagle staje się świadoma każdej części jego ciała przyciśniętej do mojego. Patrzy w moje oczy i wypuszcza moje nadgarstki. Panika zawładnęła mną, przez co chwyciłam grudę ziemi i przycisnęłam ją do jego policzka. Zawarczał i odsunął się ode mnie, podnosząc się na kciuki. Przez chwilę lezę na miękkiej ziemi. Jest mi zimno w policzek. Zastanawiam się, czy właśnie zapobiegłam czemuś, czy to wszystko było dziełem mojej wyobraźni. Xander głośno wzdycha. 97

-Potrzebowałem tego po tygodniu z moim ojcem. -Jest wymagający w stosunku do ciebie? -Jest wymagający w stosunku do wszystkich. -Przykro mi. -Niepotrzebnie. Potrafię sobie z nim radzić. Widziałam w jaki sposób Xander "radził sobie z nim". Zamyka się w sobie, staje się twardy, odległy. Ale jeżeli to jest jego sposób, kim jestem, by to oceniać? Również sobie nie radzę z mamą w najrozsądniejszy sposób. Moje plecy bolą, a leżąc czuję się wspaniale. Zamykam oczy. To kojący spokój, cisza zaciska się wokół mnie, jestem otoczona przez ściany ziemi. Może tu mogę zapomnieć o całym stresie, który jest obecny w moim życiu. Zapomnieć, że mam siedemnaście lat a żyję, jakbym miała czterdzieści. Sama myśl o tym sprawia, że czuję jakby ktoś nasypał mi dwie tony ziemi na pierś, czego się nie spodziewałam. -Co się stało? Otwieram oczy, by zobaczyć, że Xander wpatruje się we mnie. -Nic. -To nie wygląda jak nic. Nawet nie pogrywasz w swoją grę. -W jaką grę? -Tą, w której przy każdej możliwej okazji śmiejesz się ze mnie. Patrzy na swoją rękę. -Mogłabyś wymyślić milion żartów na temat tej sytuacji. -Pokazuje znowu swoje pęcherze. -Wiem. Powinnam sobie odpuścić ze względu na twoją delikatną niedotkniętą pracą dłoń. -Dokładnie. -Wyciera mi trochę ziemi z policzka. -Więc co się stało? -Czasami czuje się starsza niż jestem, to wszystko. 98

-Ja też. Ale to dlatego to robimy, prawda? Żeby się rozerwać. Żeby się nie martwić o to, czego od nas oczekują i by spróbować się odnaleźć. Kiwam głową. -Mój tata by padł, gdyby mnie tu zobaczył. -W takim razie powinniśmy go zaprosić, prawda? Śmieje się. -Nikt by nie zauważył, że padł. -W sumie mógłby ktoś zauważyć, gdyby nas tu zobaczył. Znowu się śmieje. -Jesteś inna, Caymen. -W jakim sensie inna? -Niż reszta dziewczyn, które spotkałem. Biorąc pod uwagę fakt, że reszta dziewczyn, które znał były piętnaście razy bogatsze ode mnie, nie uważam tego za ogromne osiągnięcie. Myśląc o tym, moje oczy zaczynają mnie piec. -To coś nowego. Sprawia, że czuje się normalny. -Huh, powinieneś ciężej nad tym pracować, bo daleko ci od normalności. Uśmiecha się i delikatnie mnie szturcha. Moje serce próbuje się wyrwać z klatki piersiowej. -Caymen. Biorę kolejną grudkę ziemię i uderzam w jego szyję, i próbuje szybko uciec. Chwyta mnie od tyłu i widzę jego dłoń, pełną ziemi zmierzającą w kierunku mojej twarzy, kiedy nagle słyszymy dźwięk nadjeżdżającego traktora. -Uratowana przez grabarzy - mówi.

99

Rozdział 17

Xander skoczył na równe nogi i pomógł mi wstać. Najpierw wyrzuciliśmy łopaty, pomógł mi wyjść z dołu, a na samym końcu wyszedł on. Kiedy szyliśmy w kierunku domu pogrzebowego, Xander niosąc łopaty, powiedział: -Więc to tutaj mieszka twoja najlepsza przyjaciółka? Potwierdziłam skinięciem głowy. Roześmiał się. -Żyjesz nad sklepem z porcelanowymi lalkami, a twoja przyjaciółka mieszka na cmentarzu. Można powiedzieć, że dorosłaś w przerażającym otoczeniu. Czy już niczego się nie boisz? Boję się ciebie. Spojrzał mi w oczy, jakby czytał mi w myślach albo jakby moje myśli były wpisane na moim czole. Odchrząknęłam. -Boję się psów. -Ugryzł cię kiedyś pies? -Nie, ale nawet myśl o tym, że mógłby mnie ugryźć, budzi we mnie strach. -Ciekawe. -Oh proszę cię. Nie analizuj każdej mojej wypowiedzi. Psy mają ostre zęby i gryzą ludzi. 100

Śmieje się. -A co z tobą? Czego się najbardziej boisz? Kręci łopatą, myśląc. Albo nie chcę mi powiedzieć, albo niczego się nie boi. Zajmuje dłuższą chwilę, zanim mówi: -Straty. Porażki. -Porażki w czym? -We wszystkim. Czasami ciężko mi spróbować czegoś nowego, bo boje się porażki. -Ale nic dobrego nie może się przydarzyć bez pewnego ryzyka. -Wiem o tym, ale... Dotarliśmy do drzwi domu pogrzebowego, łopaty oparliśmy o ścianę. Przeczesałam moje włosy, on zrobił to samo. Później odwrócił mnie i oczyścił mi plecy z ziemi. -Ale co? - Spytałam, kiedy nie byłam pewna czy będzie kontynuował swoją odpowiedź. -Ale i tak nie potrafię ryzykować. -Jego ręka dotyka moich pleców, a ja zamykam oczy. -Może powinieneś pozwolić sobie na porażkę. Na wielką porażkę. Może wtedy przestaniesz się bać. -Więc powinienem iść po psy teraz czy później? -Dobra, dobra, rozumiem. -Miał racje. Nie mogłam mu kazać konfrontować się ze strachem, kiedy ja nie miałam ochoty na konfrontacje ze swoimi. -Więc boisz się tylko dużych psów czy tych małych również? -Masz psa, prawda? Takiego, który mieści się w torebce? -Nie -krztusi się. -Oczywiście, że nie mam.

101

-Rozmiar nie ma znaczenia. Czasem te mniejsze są nawet gorsze. Potrafią odgryźć palec. -I mówi to dziewczyna, która nigdy nie była ugryziona. -Wszystko pochodzi z moich wyobrażeń. Chichocze, klepiąc mnie po ramionach, jakby dawał mi znak, że moje plecy są już czyste. -Idziemy? -Tak. Nie, czekaj. Pozwól mi obandażować swoją rękę. Pan Lockwood ma apteczkę w środku. -Zapukałam do drzwi, które otworzyły się, skrzypiąc. -Panie Lockwood? -Powiedziałam, wchodząc. -Chodź za mną. Jeżeli dobrze pamiętam tędy idzie się po apteczkę. Idziemy korytarzem, otwieram ostatnie drzwi po prawej stronie. Zatrzymuje się patrząc jak Lockwood ogląda martwe ciało leżące przed nim. -Przepraszam - mówię. Martwy mężczyzna ma rozciętą klatkę piersiową, połączoną klipsami. Najwidoczniej przeprowadzono na nim autopsje. Jego twarz jest zapadnięta, to nie jest zbyt świeżę ciało, koroner pewnie przetrzymał go kilka dni. -W porządku, wejdź. W pokoju jest zimno, przebiega po mnie dreszcz. -Potrzebuje apteczki. Opatrunki i może jakieś antyseptyki. Wskazuje na małą łazienkę. -Tam. -Pan Lockwood nakłada na twarz mężczyzny coś w stylu podkładu. Trudno ignorować ten specyficzny zapach. Nie jest on obrzydliwy, ale pachnie konserwacją, tego nie da się z niczym pomylić. 102

-Czy będzie otwarta trumna? -Tak. Jutro. -Wielkie zdjęcie mężczyzny, kiedy jeszcze żył, wisi na ścianie ma chyba pomóc w przygotowaniu zmarłego. -Długa droga przed wami - mówię. -Damy radę. -Trzyma pędzel. -Chcesz nałożyć mu trochę różu? -Xander co ty na to? Kolejna możliwość? - Odwracam się, Xander stoi jak wryty w drzwiach gapiąc się na zwłoki. Jego twarz jest tak blada, jak twarz nieboszczyka. -Albo i nie. Robię krok w jego kierunku a jemu zajmuje chwilę, zanim patrzy na mnie. -Wszystko w porządku? - Pytam. -Nie tego się spodziewałem, ale jest w porządku. -Na pewno? -Tak. -Dobrze, chodź. - Prowadzę go do łazienki i zamykam drzwi, mając nadzieje, że jeśli zwłoki znikną z horyzontu, poczuje się lepiej. Złapałam dłoń Xandera i delikatnie obmyłam ją w zlewie, delikatnie wmasowałam mydło. Patrzył wciąż na drzwi. -Zostań - mówię, szukając apteczki. Znalazłam ją i położyłam ją na stoliku, poczym otworzyłam ją. Xander zakręcił wodę i wytarł dłoń. Odkręciłam tubkę z antyseptykiem, wzięłam jego dłoń i nałożyłam na rany płyn. -Boli? -Jest w porządku. Poczułam jego oddech na swoim policzku i uświadomiłam sobie jak blisko siebie jesteśmy. Owinęłam jego dłoń bandażem i spojrzałam w górę. -Proszę jak nowa. 103

Kolor na jego twarz zmienił się na chorobliwie szary. -Dzięki - wymamrotał, popędził,by wyjść. Podziękowałam panu Lockwoodowi po czym wyszłam. Kiedy wyszłam, Xander opierał się o ścianę pochylony nad krzakami. To katastrofa. Z przepychu do syfu, mój dzień karier jest beznadziejny. -Przepraszam - podchodzę do niego i dotykam jego ramienia. Moja mama zawsze tak robi, kiedy to ja wymiotuje. To nie pomaga, ale chociaż wiem, że nie jestem sama. -W porządku. Jak myślisz ile płaci upokorzenie? Bo najwidoczniej jestem w tym bardzo dobry. -Nigdy wcześniej nie widziałeś zwłok? -Nie... -wytarł usta rękawem swetra i się wyprostował. -Zapamiętać: Xander ma delikatny żołądek. Muszę unikać podczas dni karier obrzydliwych rzeczy. W samochodzie ściąga sweter, prawie ściąga koszulkę, którą ma pod swetrem i zdejmuje buty. Wrzuca te rzeczy do bagażnika. Przebiera się w swoje rzeczy. Próbuje nie patrzeć na pasek gołej skóry pomiędzy podkoszulką a spodniami. Również zdjęłam sweter. -Chcesz, żebym prowadziła? -Pytam, widząc jego wciąż bladą twarz. Wacha się przez chwilę. -Nie chcesz bym prowadziła twoją ukochaną? -To nie tak... chociaż nie w sumie to prawda. -Niemiło. Wsiada do samochodu. Ja zajmuje miejsce dla pasażera. -Naprawdę nie pozwolisz mi prowadzić swojego samochodu? Pozwoliłeś, by pracownik hotelu go zaparkował. 104

-To był parking. A jeśli zniszczysz mój samochód nie będziemy mogli się przyjaźnić. I kim wtedy będziesz? -Czy nie masz trzech innych samochodów? -Mam cztery, ale w sumie kto by liczył? Chyba żartował, ale w sumie... Odpala silnik i wycofuje samochód. Patrzę na zegarek. Piąta. Trudno mi uwierzyć, że minęły cztery godziny. Xander skręca w prawo. -Gdzie jedziemy? -Myślałem, że zjemy obiad. Niedaleko jest francuska knajpka, którą uwielbiam. Chyba jednak poczuł się o wiele lepiej. -Nie powinnam. Mama przez pół dnia jest sama w sklepie. Powinnam wrócić i pomóc jej sprzątać. -Jedna godzina dodatkowa nikomu krzywdy nie wyrządzi. -Powinnam wracać. Jedzie dalej nie zwracając uwagi na moje słowa. -No dalej. - Uśmiecha się do mnie. Przysięgam, że to może rozpętać wojnę. -Dobrze, ale potem od razu do domu. -Oczywiście. Kiedy wysiadłam z samochodu przed drogą restauracją poczułam warstwy brudu, pokrywające moją skórę. Xander wgniótł mi ziemię we włosy a ja wciąż czułam grudy ziemi przy mojej głowie. Próbowałam palcami, chociaż część usunąć stamtąd. Kiedy weszliśmy do środka, ludzie

105

czekali w korytarzu wystrojeni. Jestem pewna, że kierownik sali zaraz nas wyprosi. W końcu Xander miał rozmazaną ziemię na czole. Ale ona uśmiechnęła się do Xandera mówiąc: -Panie Spence wszystko jest przygotowane. -Naprawdę? - Nachylił się w jej stronę. -Zatem proszę prowadzić. -Miałeś jakieś plany? - Pytam idąc za nim w głąb sali. -Najwidoczniej plany zostały poczynione beze mnie. Nie mam pojęcia co to ma znaczyć, ale kiedy wchodzimy do sali widzę tuzin idealnie ubranych ludzi, śmiejących się i wtedy zauważają Xandera. Jeden facet wstaje i mówi to kierowniczki sali. -Widzisz? Czy nie mówiliśmy, że jesteśmy z Xanderem Spencem? -Nie powinnam w to wątpić. -Mówi, po czym odwraca się do Xandera. -Upewnię się by zaraz przyszła kelnerka, by przyjąć zamówienie. -Dziękuje. - Xander idzie w kierunku pustego krzesła. -Wyglądasz jak po pracach społecznych - ktoś komentuje jego wygląd, wskazując jego flanelową podkoszulkę i brud na twarzy. Jednak pewność siebie Xandera nawet nie zostaje naruszona. Jest wyprostowany a jego ego większe od tego pokoju. Widzę iskrę w jego oku, kiedy mówi: -Więc który z was idiotów podał moje nazwisko, by uniknąć kolejki? Chłopak już wstał, miał okulary, które jak na moje oko były zerówkami a jego opalenizna pewnie kosztowała tyle, co moja tygodniówka. -To byłem ja. -Powinienem się domyślić. -Pójdzie na twój rachunek - dodaje chłopak. Xander rozgląda się i zauważa mnie stojącą wciąż w wejściu. 106

-Wszyscy to moja nowa przyjaciółka Caymen. Caymen to ludzie, których pewnie nie chcesz poznawać, ale ja ich czasem nazywam przyjaciółmi. Tej wypowiedzi towarzyszy kilka krzyków i śmiechów. Nie jestem pewna czy jestem gotowa na to zapoznawanie się. Ledwie radzę sobie przy Xanderze. Ale kiedy odsuwa krzesło, wskazując bym usiadła, mam ochotę uciec z krzykiem z restauracji. Mój żołądek podskakuje. Nie pomaga fakt, że jakaś dziewczyna wpatruje się we mnie. Xander nie przejmuje się, że jestem pokryta błotem i ubrana okropnie. -Caymen, chodź i usiądź. "Czy ja mam obrożę?" w porę zaciskam zęby i nie wypowiadam tych słów. Wskazuje za siebie i mamroczę. -Łazienka. Znikam, zanim zdążył odpowiedzieć. Jednak niewystarczająco szybko się oddalam, bo słyszę jak ktoś mówi: -Xander zajmujesz się teraz biedakami? -Tym słowom towarzyszy śmiech. Moja szczęka jeszcze bardziej się zaciska. Dlaczego tak się wściekam? To tylko potwierdza wszystko, co wiedziałam o bogatych. Xander może i jest delikatnym wyjątkiem, ale ci ludzie idealnie wpisują się w schemat. Zmieniam kierunek i idę w kierunku kierowniczki sali. -Czy mogę pożyczyć telefon? - Pytam. -Oczywiście. Dzwonię do Sky a ona się zgadza, by mnie odebrać. Wracam po raz ostatni do tej salki. Widzę Xandera, zanim on mnie zauważył. Słucha kogoś, kto siedzi naprzeciwko niego. Uśmiecha się delikatnie, ale ten

107

uśmiech nie przyniósłby pokoju na świecie. Wygląda to jak taki typowy wyćwiczony uśmieszek. Rozkazuje sobie panować nad swoimi emocjami. Nikt z nich mnie nie zna a ja nie mam obowiązku zachowywać się inaczej. Podchodzę do Xandera i pochylam się. -Muszę iść. Nie czuję się najlepiej. -Czuje się winna kłamiąc, ale wtedy przypominam sobie komentarz jego przyjaciela i to uczucie znika. Zaczyna się podnosić. -Zabiorę cię do domu. -Nie trzeba, dzwoniłam do Skye. Do zobaczenia. -Caymen... -Nie naprawdę. Zostań. Baw się dobrze. - Przyciskam jego ramię, zmuszając go by usiadł po czym wychodzę.

108

Rozdział 18

Nacisnęłam klamkę i pociągnęłam, ale drzwi wciąż były zamknięte. -Zamknięte? - Spytała Skye. Zauważyłam, że w sklepie jest ciemno. Z dłoni zrobiłam lornetkę a noc przycisnęłam do szyby. Nie było mojej mamy. Zaczęłam szukać kluczy w mojej kieszeni, gdy mi się udało je odszukać, otworzyłam drzwi. -Mamo! Zero odpowiedzi. -Czy zazwyczaj nie zamykacie o siódmej w soboty? - pyta Skye. -Może nie było ruchu. Skye

patrzy

na

mnie

zdezorientowana

i

ma

prawo

być

zdezorientowana. Nigdy nie zamykamy wcześniej. Nie komentuje tego faktu, omija kołyskę i opiera się na ladzie. -Zaraz wracam - nie znajduje mamy na zapleczu, podchodzę do kasy, otwieram ją i nic tam nie ma. Musiała zabrać gotówkę do banku. Ale dlaczego zamykała wcześniej? Nie było aż tak późno. Pośpieszyłam na górę do mieszkania. -Mamo. Powitała mnie cisza. Sekretarka, którą miałyśmy odkąd byłam małą dziewczynką nie migała jakby miała nową wiadomość. Ale obok niej na stoliku leżała kartka:

Caymen, O 17.30 jestem umówiona na wizytę u lekarza. A skoro ciebie nie było postanowiłam zamknąć sklep wcześniej i zanieść pieniądze do banku 109

w drodze do przychodni. Nie musisz już otwierać i tak nie było ruchu. Mam nadzieje, że dziś dobrze się bawiłaś. Mama. Przeczytałam jeszcze raz wiadomość. Ciężko stwierdzić, czy mama była zła pisząc wiadomość. Odwróciłam kartkę i przesunęłam po niej dłonią, by zobaczyć jak mocno naciskała długopis pisząc tę wiadomość. Później podniosłam notatkę, by zobaczyć czy wygląda to jakby napisała to w pośpiechu lub w złości. Wyglądało to tak jakby ten tekst był napisany przez w miarę spokojną osobę. Westchnęłam i odłożyłam kartkę na ladę, rozejrzałam się i poczułam się odrobinę zagubiona. Zeszłam po schodach. Skye bawiła się telefonem, więc wzięłam szczotkę do wycierania kurzu spod lady i zaczęłam sprzątać. Kiedy Skye odłożyła telefon powiedziała: -Henry przyjdzie. Dzwonek do drzwi zadzwonił. -W tej chwili. Prychnęłam rozbawiona. -Jest szybki. Henry pomachał. -Dlaczego jest tu tak ciemno? Wskazałam na żarówki. -Światła są wyłączone. Skye roześmiała się słodko. -Jestem pewna, że pytał, dlaczego światła są wyłączone. Byłam zdezorientowana.

110

-Oh racja. Wcześniej zamknęłyśmy. Więc co macie zamiar robić? Spojrzałam na nich. Na pewno mieli plany, zanim poprosiłam Skye o podwózkę. -Henry przyszedł, byśmy mogli razem posiedzieć. -Oh, spoko. -Um.... jeszcze zaprosiłaś Tica. Będzie niedługo. -Co? Nadymał policzki. -Powiedzieliśmy, że go zaprosiłaś, by posiedział z nami w sklepie. -Wow to miło z mojej strony. Dlaczego to zrobiliście? Skye uśmiechnęła się. -Bo po tym, jak cię pocałował byłaś zakręcona na jego punkcie. -Czy dlatego nie rozmawiałam z nim od dwóch tygodni? Bo byłam zwariowana na jego punkcie? Wzruszyła ramionami. -Proszę powiedz, że mu tego nie powiedziałaś. -Wyluzuj. Chodź, posiedzimy na zapleczu i zapomnisz, że czekamy na niego. -Pociągnęła mnie na zaplecze. -Więc powiedziałaś mu to? - Usiadłam na kanapie i myślałam jak odzyskać kontrolę nad szkodami, które Skye i Henry mogli wyrządzić, podczas gdy oni rozmawiali o jakimś zespole, który grał kilka tygodni temu. Zanim zdążyłam wymyślić jakiś dobry plan, usłyszałam dzwonek a moje serce dosłownie się zatrzymało. Patrzyłam na wejście, słysząc kroki. -Xander!- Tak, wykrzyczałam jego imię, ale moje ciało wciąż było sparaliżowane. Wziął prysznic i był znowu idealnie czysty, wrócił do

111

swojej pierwotnej postaci. Patrząc na niego poczułam warstwy brudu na sobie. Potarłam ramię. Dlaczego nie wzięłam prysznica? Xander skinął głową patrząc na Skye i Henrego. -Caymen zostawiłaś to w samochodzie. -Trzymał mój sweter. -I przyniosłem ci jedzenie skoro nie zostałaś i nie zjadłaś. To chyba jego zagrywka: pojawia się z jedzeniem. Gorąca czekolada, muffiny i teraz obiad. Położył torbę na stoliku i zaczął wyjmować styropianowe opakowania. -Uh przyniosłem tylko dwa widelce. Skye przysunęła się do przodu. -Kto potrzebuje widelców? - Wzięła duży kawałek chleba pokryty serem i włożyła go do ust. -Cześć, jestem Skye. Widziałam cię w klubie kilka tygodni temu. Xander kiwnął głową i przejechał wzrokiem po niej od jej różowych włosów do jej ciężkich, wojskowych butów. -Xander to moja najlepsza przyjaciółka Skye i jej chłopak Henry. -Jej chłopak - powiedział Xander. -Oczywiście. -Przypomniałam sobie dzień, kiedy Xander wszedł do sklepu, kiedy Henry śpiewał mi piosenkę. Pewnie pomyślał, że jest moim chłopakiem. Ups. Pokręcił głową. -Miło was poznać, Skye, Henry. -Ciebie również miło poznać - powiedziała Skye jedząc. -To jej przepyszne. Xander usiadł obok mnie na kanapie i wręczył mi plastikowy widelec. 112

-Lepiej się czujesz? -Lepiej? -Zajęło mi sekundę, zanim sobie przypomniałam wymówkę, jaką miałam, by wyjść z restauracji. -Oh, tak. Już jest lepiej. Uniósł brew jakby znał mój sekret. -Więc Henry - mówi Xander. -Twój zespół, imponujące. Czy już coś nagraliście? -Nie. Poszukujemy naszej drogi, musimy zarobić, by wynająć studio. -Mam dostęp do studia, jeżeli macie ochotę możecie z niego skorzystać za darmo. -Kpisz ze mnie? -Nie... kpię. Zadzwoń do mnie i wszystko ustalimy. Henry wyciągnął telefon, gotowy, by zapisać numer, zanim oferta wygaśnie. Xander podał mu numer. -Jest ktoś? -Usłyszałam Masona w tym samym czasie, kiedy dzwonek zadzwonił.

113

Rozdział 19

Spojrzałam na Skye, a ona przygryzła wargę. -Tutaj Tic - wrzasnął Henry. Wstałam, zastanawiając się, czy powinnam coś zrobić, zanim tu wejdzie, ale było za późno. Mason ze swoimi pięknymi włosami i ustami pojawił się na zapleczu. Uśmiechnął się do mnie szeroko. -Myślałem, że pojawisz się w zeszłym tygodniu. Zamiast tego zniknęłaś. -Przemierzył pokój trzema krokami i zgniótł mnie w objęciu, pachniał papierosami i miętową gumą. -Nie posądzałem, że jesteś dziewczyną, która całuje i ucieka. -Powiedział mi do ucha, ale wiem, że wszyscy to słyszeli. Po czym pocałował mój policzek. I oto król złego wyczucia czasu. Niezręcznie poklepałam go po ramieniu, odsuwając się. Cisza, która rozległa się w pomieszczeniu aż bolała. Zerknęłam na Xandera czy to wszystko widział. Miał bardzo poważną minę jak na swoje standardy. -Stary - powiedział Henry. -Xander właśnie zaproponował nam wypożyczenie studia, byśmy nagrali kilka kawałków. Mason wydawał się zdezorientowany, dlatego przesunęłam się na bok. -Mason to Xander. Xander, Mason. Xander wyciągnął rękę. Mason przybił mu piątkę. -Hej. -Przyjrzał się Xanderowi. -Widziałem cię wcześniej. -Był na jednym z naszych występów. - Powiedział Henry. -Nie, to nie to. Jesteś jakimś producentem muzycznym? 114

Xander zaśmiał się krótko. -Nie. Jestem przyjacielem Caymen. - Czy on wyakcentował słowo "przyjaciel", czy mi się tylko wydawało? Mason spojrzał na mnie, wciąż miał zmarszczone czoło jakby próbował to rozpracować. Zamrugał szybko i powiedział: -Nie. Nie mam pojęcia. Ale dzięki za studio. -Pewnie. Mason usiadł obok Skye na podłodze i oparł się na łokciu. Z nim na podłodze i Xanderem sztywno siedzącym na kanapie przypominało to dwa przeciwne obozy. Nie ma bardziej różnych osób niż oni. I dziwne jest to, że kiedy zobaczyłam ponownie Masona, uświadomiłam sobie, że to on by do mnie pasował. To pewne, zwłaszcza jeśli po drugiej stronie jest bogaty chłopak, który wciąż poszukuje powodów by spędzać ze mną czas. Czy to nie smutne, że nawet ja nie wiem, kto jest w moim typie? Czy powinnam znać mój typ? Powoli usiadłam na kanapie. Nie mam pojęcia co powinnam powiedzieć, by pozbyć się tej krępującej ciszy. Czy Xander myśli, że wyszłam, bo chciałam się spotkać z innym chłopakiem? Chciałam powiedzieć, że nie miałam pojęcia o przyjściu Masona, ale pewnie przez to poczułby się głupio. Zamiast tego postanowiłam nic nie mówić, nadziałam kurczaka, by mieć wytłumaczenie mojego milczenia. -Oh - powiedziała Skye. -Spójrz na zdobycz tygodnia. -Podniosła nadgarstek przyozdobiony bransoletką. -Dziesięć dolarów. Wszyscy pochylili się do przodu. Mason dotknął niebieskiego kamienia. -Wydałaś aż dziesięć dolarów na to? To nie wygląda na jadalne. A my moglibyśmy wypełnić lodówkę za tą kasę. Prawda, Henry? 115

-Amen, bracie. - Powiedział Henry. -Myślę, że mamy w lodówce tylko musztardę. -Nie. Wczoraj ją zjadłem. -Powiedział Mason i się roześmieliśmy. -Zjadłeś całą musztardę? -Spytał Xander. -Samą? -Byłem głodny. -Znowu się roześmieliśmy. -Kiedyś zjadłem całą miskę majonezu - powiedział Henry. -Kiedyś mój tata nie robił zakupów przez trzy tygodnie - powiedziała Skye. -I zjadłam jakieś pomarszczone marchewki z dna szuflady. Mason kopnął moją nogę. -Masz trochę brudu na czole. Xander roześmiał się, a ja wytarłam moje czoło. -Tak, byliśmy dzisiaj na cmentarzu, trochę kopaliśmy. Skye zapiszczała. -Oh. Zapomniałam, że dziś tam jedziecie. Jak poszło. Xander zacisnął zabandażowana rękę. -Było interesująco. Skye uśmiechnęła się do mnie. Mason wydawał się zdezorientowany, ale wtedy zapytał mnie: -Jak się czuje twoja mama? -Dobrze. Znowu zaległa cisza, zanim telefon Xandera nie zaczął dzwonić. Podskoczyłam. Odszedł kilka kroków od grupy, by odebrać, mówił oschłym głosem, pewnie rozmawiał z ojcem. -Jak go poznałaś? - Spytał Mason. -Jest wnukiem jednej z naszych klientek. -Bogatej klientki - dodała Skye. Mason przysiadł na kolanach. 116

-Co jemy? Jakieś wyszukane bla-bla jedzenie? -Jest dobre - powiedziała Skye. -Jedzenie bogatych ludzi. Powinieneś spróbować. Xander wrócił, kiedy skończył rozmawiać przez telefon. -Caymen, muszę iść. -Dobrze. -Miło było was poznać. - Kiedy prawie doszedł do drzwi, zerknął na mnie, a ja zorientowałam się, że zachowuje się niegrzecznie, dlatego skoczyłam na nogi i podążyłam za nim. Kiedy byliśmy na zewnątrz, zatrzymałam się koło jego samochodu. -Masz ciekawych przyjaciół. - Powiedział. Wyćwiczony uśmiech widnieje na jego twarzy, a to mi się nie podoba. -Tak są zabawni. - Wskazałam na jego telefon. -Kto dzwonił? -Mój tata. Sytuacja awaryjna w hotelu. -Jakie są sytuacje awaryjne w hotelach? -Tym razem jakiś idiota wypalił dziurę w koszuli klienta podczas prasowania. Moim zadaniem jest znalezienie zastępczej koszuli, mam nadzieje, że będzie w tym mieście. -Mówił głosem biznesowym: poważnym, wymieniającym fakty jakby rozmawiał z kolegą, a nie ze mną. -Masz nadzieje, że będzie w tym mieście? -Cóż to zależy od marki. Możemy nie znaleźć jej w naszej metropolii. Jeśli jej nie znajdę, będę musiał jechać do San Francisco czy gdzieś. Ale najpierw podzwonię. -Więc dlaczego ty jesteś za to odpowiedzialny? Miał rękę w kieszeni, bawiąc się kluczami. Czy to była jego wymówka, by wyjść?

117

-Ponieważ ten idiota jest naszym pracownikiem. Cóż, był naszym pracownikiem. Jestem pewny, że już go zwolnili. -Zwolnili? Zajmuje to chwilę, zanim Xander rozumie, dlaczego mnie to dziwi. -Pewnie przez niego straciliśmy istotnego klienta. Zawiał wiatr, a moje włosy przysłoniły mi twarz, Xander sięgnął by je odgarnąć, jednak odsunęłam się kilka kroków do tyłu. -Baw się dobrze podczas ratunku. Spojrzał w dół na dystans, który stworzyłam między nami, pokręcił głową i powiedział szorstkim głosem: -On poznał twoją mamę? -Co? Kto? -Koleś z kolczykiem w ustach. -Mason. Tak, poznał ją. -Tylko raz w przelocie, ale teraz nie obchodzi mnie co pomyśli Xander. Jestem zirytowana. Myślałam, że Xander jest inny, ale dzisiaj udowodnił, że nie jest. Ja po prostu chciałam, by był inny. -Twoja mama go zaakceptowała, a ty boisz się czy zaakceptuje mnie? -Przyjaciele Masona nigdy mnie nie nazwali biedaczką. Więc tak ciężko w to uwierzyć? -Co? -Słyszałam, jak twój przyjaciel mnie tak nazwał. Roześmiał się gorzko. -To dlatego wyszłaś? Powinnaś podsłuchać nieco dłużej, bo on mówił o mojej koszuli. Mówił, że flanela jest dobra do biedaków.

118

Moja klatka piersiowa się zacisnęła i myślałam o tym, by przeprosić, ale to nie była jedyna sprawa, która mnie męczyła. -Cóż na szczęście nie będziesz musiał jej już nigdy założyć. Wyciągnął kluczyki z kieszeni. -Pa Caymen. -Pa. - Nie odwróciłam się, nawet kiedy chciałam tego tak bardzo. Chciałam, by mnie zatrzymał. Byłam za to pragnienie na siebie zła. Jednak on mnie nie zatrzymał. Na zapleczu Henry pakował gitarę a Skye owijała się szalikiem. Nie chcę być sama, mój brzuch aż bolał. -Gdzie się wybieracie? -Henremu nie smakuje jedzenie bogaczy. - Skye wskazała opakowania na stoliku. -Wybieramy się na prawdziwe jedzenie. -Prawdziwe jedzenie, czyli nachosy i wczorajsze corn dogi? -Dokładnie - potwierdził Henry. Ostrożnie nalałam trzy miarki Mountain Dew do kubka po czym przesunęłam się w kierunku Powerade. -Co ona robi? - Usłyszałam pytanie Masona. Skye roześmiała się. -To jej specjalna mikstura. Spędziła całe lato na tym eksperymencie. Teraz odkryła idealną formułę. -Muszę tego spróbować. - Powiedział Mason, właściciel stacji benzynowej podążał za nim wzrokiem. Właściciel nie ufa nastolatką i zawsze chodzi za nami, mówiąc o ofertach dnia, jakby to miało nas uświadomić, że wcale nas nie obserwował. Właśnie teraz mówił Masonowi o wyprzedaży suszonej wołowiny, a Mason kpi z niego pytając jak 119

promocje się łączą. Jedyną osobą, którą to bawi jestem ja. Skye nalewa musztardy do powiększonego hot doga. Skończyłam dolewać i upiłam łyk. Wyszło idealnie. Skye może się z tego śmiać, ale efekty tego eksperymentu były zadowalające. -Ile byłbyś skłonny zapłacić za koszulę? -Zapytałam pod wpływem chwili, myśląc o tysiącach dolarów, które będzie skłonny zapłacić Xander za zastępczą koszulę "ważnego klienta"/ -Tą mam na pięćdziesiąt centów z Salvation Army. - Oznajmił dumnie Mason, wskazując kawałkiem wysuszonej wołowiny na logo zespołu znajdującego się na koszulce. Właściciel podążał wzrokiem za wołowiną, jakby Mason miał ją włożyć w rękaw. -To niesamowite nawet jak na taki sklep. - Powiedziała Skye kiwając głową będąc pod wrażeniem. -Pięć dolców za te spodnie - powiedział Henry. -Chociaż byłbym skłonny zapłacić za nie sześć. - Uniósł koszulkę i pokazał nam swój tyłek. Roześmiałam się. Włączając w to właściciela to byli moi ludzie. Mason wskazał i mrugnął w tym samym czasie mówiąc głośno: -Aha! - Przez co podskoczyłam. -Co? -Spytałam. -Już wiem gdzie go widziałem. Odwróciłam się powoli i spojrzałam, na co wskazuje. Magazyn Starz ułożony na stojaku za mną. Na okładce znajdowało się małe zdjęcie Xandera.

120

Rozdział 20

Pewnie nie powinnam była kupować tej gazety. I tak jestem wystarczająco zirytowana na Xandera. Ale kupiłam i teraz siedzę sama na kanapie w salonie, czekając, aż moja mama wróci do domu i czytam ten beznadziejny artykuł kolejny raz. Napisali tylko informacje, że "książę hotelów" był zauważony w Nowym Yorku w zeszłym tygodniu podczas ponownego otwarcia hotelu. Nic dziwnego, że był zdziwiony, dlaczego nie wiem czym jego rodzina się zajmuje, kiedy się spotkaliśmy. Pewnie sądził, że udaje, że go nie znam. Winię za to brak stałego dostępu do internetu. Może nie wiedziałam dokładnie kim on jest, ale wiedziałam, że jest kimś ważnym. Artykuł przypominający mi o tym niczego nie zmienia. Zwijam gazetę w rulon i rzucam ją w telewizor. Dwie sekundy później wchodzi moja mama. -Cześć - mówi widząc, że siedzę na kanapie. -Ta wizyta trwała bardzo długo - podniesienie gazety byłoby czymś zbyt oczywistym, miałam nadzieje, że jak ją zostawię na podłodze, to mama nie zwróci na nią uwagi. -Przepraszam. Po wizycie miałam jeszcze coś do zrobienia. Wskazałam za ramię. -Zrobiłam kanapki, są w lodówce. Zobaczyłam, że właśnie zaczęły się reklamy i zauważyłam, że oczy mojej mamy są czerwone. Podniosłam się lekko i odwróciłam się w jej kierunku. -Wszystko w porządku? 121

-Oczywiście. Jestem po prostu zmęczona. - Zniknęła, kiedy poszła do kuchni. -Naprawdę? -Tak. Wszystko w porządku. Chwyciłam gazetę i włożyłam ją do kieszeni. Po chwili krzątania się po kuchni usłyszałam jej pytanie: -Dobrze się bawiłaś? Podeszłam do telewizora i go wyłączyłam, czekając aż dołączy do mnie na kanapie. -Tak. Byliśmy u Skye i wykopaliśmy grób. To było bardzo ciekawe przeżycie. -Brzmi wspaniale. Chciałabym, żebyś zaprosiła swojego kolegę, byłoby go miło poznać. Nie, nie byłoby miło. Znienawidziłabyś go. -Boi się lalek. Jakaś trauma z dzieciństwa. -Naprawdę? -Nie naprawdę, mamo. -Jesteś prześmieszna, Caymen. -Dostajesz porcję dobrego sarkazmu. Śmieje się. -Czy ten przyjaciel jest twoim chłopakiem? -To tylko przyjaciel. - Ale czy my wciąż się przyjaźnimy. -Cóż, jeżeli tego tylko chcesz to lepiej uważaj, bo znasz różnicę między "chłopakiem przyjacielem" a "chłopakiem". Przekręciłam oczami, uśmiechając się. -Tak, tak. -Trochę przestrzeni - powiedział. -Nie łam serc. 122

-Jesteś jak Sokrates czy ktoś, mamo. -Jestem, prawda? -Słyszę jak otwiera i zamyka szafkę, poprawiam się na kanapie, przygotowując jej miejsce. -Dzięki za kanapki, kochanie. Zjem jutro. Dziś już jadłam. -Dobrze. -Przepraszam, że tak weszłam i przerwałam ci oglądanie, a teraz idę do łóżka. -O dwudziestej? -To był długi dzień. Prowadzenie sklepu i bieganie po mieście... Wstałam i poszłam za nią na korytarz. -Poczekaj. Odwróciła się. Światło w korytarzu było zgaszone dlatego stałyśmy przykryte cieniem. -Tak? -Proszę, porozmawiaj ze mną. Coś jest nie tak. - Mama i ja kiedyś rozmawiałyśmy o wszystkim. Dystans pomiędzy nami jest moją winą i ja to wiem. To przez te wszystkie sekrety, ale musimy ze sobą rozmawiać. Spojrzała na swoje dłonie, a jej ramiona podnosiły się i opadały. Nie spojrzała w moje oczy, kiedy wypowiedziała słowa: -To nic, naprawdę. -Proszę, mamo. Wiem jak nic wygląda i to nie jest to. -Próbowałam wziąć dziś pożyczkę i mój wniosek został odrzucony. Nie musiałam pytać, ale i tak to zrobiłam. -Pożyczkę na co? W końcu spojrzała na mnie. Jej oczy były przekrwione. -By spłacić część rachunków. -Wzięła moją rękę. -Ale nie chcę byś się tym martwiła. Będzie dobrze. Mamy trochę zaległości to wszystko. Już 123

wcześniej miewałyśmy zaległości. Miejmy nadzieje na kilka lepszych miesięcy. Musimy być po prostu ostrożniejsze. -Ostrożniejsze? -Jak możemy być jeszcze bardziej ostrożne? I tak prawie nic nie wydajemy. -Nie martw się, dobrze? Jest w porządku. Kiwnęłam głową, a ona objęła mnie. Jednak to nie zmniejszyło mojego niepokoju. Kiedy była w swojej sypialni, zamknęłam drzwi do mojego pokoju, czując ogromny nacisk na klatce piersiowej. Gazeta drażniła mój bok, więc wyciągnęłam ją i wygładziłam. -Czy jesteś wart, by się tobą przejmować? - Powiedziałam do jego pogniecionej twarzy. W poniedziałek rano szykowałam się powoli. Przez cały weekend próbowałam wymyślić co powinnam powiedzieć Xanderowi. Jestem zmęczona tym naciskiem na klatce piersiowej. Kiedy zeszłam na dół, mama zapinała zieloną depozytową torbę i chowała ją do torebki. -Myślałam, że zaniosłaś te pieniądze w sobotę wieczorem. Podskoczyła. -Przestraszyłaś mnie. -Spojrzała na mnie. -Wow, wyglądasz dziś bardzo ładnie. Od dawna nie nosiłaś tego swetra. Podkreśla twoje oczy. Czy to dla jakiegoś specjalnego chłopca? Jeśli nie kochałabym tak mocno mojej mamy, to bym ją kopnęła. -Nie, mamo, mówiłam ci, że się tylko przyjaźnimy. - I nie chodzi do mojej szkoły. I... czekaj czy ona próbowała zmienić temat? Prawie zadziałało. -Więc co jest z tym depozytem? 124

-Nie zaniosłam go w sobotę. Nie zaniosła pieniędzy w sobotę? Moja mama jest bardzo perfekcyjna pod tym względem. I czy nie mówiła w sobotę, że go zaniesie? Musiała zauważyć moje spojrzenie, bo powiedziała. -To nic wielkiego. Zaniosę to dzisiaj, jak otworzą. -Dobrze. -Wzięłam plecak, wygładziłam sweter i podeszłam do drzwi. Moje serce przyśpieszyło, to pierwsze spotkanie po kłótni. Uśmiechnęłam się po czym wyszłam na dwór. Xandera nie było. Droga do szkoły dłużyła mi się. Może dlatego że ciągle się oglądałam albo, dlatego że zwolniłam by dać mu czas. Jednak on nie przyjechał. Po szkole, kiedy moja mama zajmowała się zamówieniami, wyciągnęłam aparat Xandera i zaczęłam robić zdjęcia lalkom. Nigdy nie czułam większej motywacji, by uruchomić stronę internetową. Może to zwiększyłoby ruch. Kiedy patrzyłam na martwe oczy Aislyn przez obiektyw przypomniałam sobie mamę, która trzymała torbę depozytową i próbowała uniknąć odpowiedzi na moje pytania. Zawiesiłam aparat na szyi i wślizgnęłam się do jej biura. Najpierw zajrzałam do księgi rachunkowej. Czerwony numer był nawet większy, ponad trzy tysiące dolarów. Nie powinno mnie to dziwić; mówiła mi o tym. Ale przez to jeszcze bardziej się martwię. Otwieram szufladę, gdzie mama trzyma torebki bankowe, wyciągam jedną. Wydaje się ciężka, nie chcę jej otwierać i sprawdzać, czy w środku są pieniądze. Nie mam pojęcia co by oznaczało, gdyby pieniądze były w torbie. To, że ukrywa coś przede mną? Szybko i bezboleśnie. Otwieram torebkę i zaglądam. Pusto. Nawet 125

jeśli nie ma w niej pieniędzy skąd mogę wiedzieć, czy mama naprawdę składa je do depozytu. Dzwoni dzwonek do drzwi, a ja wrzucam torebkę z powrotem do szuflady i idę do sklepu. Pod drzwiami stoi wysoki, brodaty mężczyzna z ciemnymi włosami. Zajmuje mi chwilę, zanim sobie go przypominam, to on kilka tygodni temu rozmawiał z moją mamą. -Czy jest Susan? - Pyta a jego spojrzenie tkwi w aparacie, zawieszonym na mojej szyi. -Nie, nie ma jej. -Mogłabym powiedzieć, że jest na górze w mieszkaniu jednak czuje pewien niepokój. -Mogłabyś jej przekazać, że Matthew wpadł? -Czy jest coś, w czym mogłabym pomóc? Jego oczy błyszczą a usta rozciągają się w uśmiechu. -Nie. - Mówiąc to wycofuje się. Przechodzi przy witrynie sklepu, a ja po kilku sekundach wychodzę ze sklepu. Chowam się za fasadą budynku, by mnie nie zauważył. Wsiada do niebieskiego SUV-a zaparkowanego kilka budynków dalej. Szybko robię kilka zdjęć, robie zbliżenie rejestracji i jego twarzy. Moje serce prawie się zatrzymuje, kiedy widzę, jak patrzy prosto w obiektyw. Metalowa klamka wbija się w moje plecy. Pewnie mnie nie widział. Musiałam zrobić zbliżenie. W środku podnoszę słuchawkę telefonu. Mam zamiar nacisnąć przycisk interkomu, ale powstrzymuje się. Nie chcę mówić mamie o Matthew przez telefon. W sumie nie chcę jej mówić o Matthew w ogóle. To nie tak, że mama nigdy nie chodziła na randki. Chodziła... okazjonalnie. I zawsze mi o tym mówiła. Więc zakładam, że kimkolwiek jest Matthew to mama z nim nie randkuje. jeśli się z nim nie spotyka to, kim on jest? 126

Rozdział 21 Dwa dni później gapię się na aparat Xandera schowany w pokrowcu, leżący na moim łóżku. Już zgrałam wszystkie zdjęcia na komputer i zaczęłam pracować nad stroną internetową. Jednak w moim myślach wciąż brzmi, że nie widziałam Xandera od sobotniego wieczoru. Próbuje jeszcze raz prześledzić to spotkanie. Przyniósł jedzenie, pojawił się Mason, odsunęłam się, kiedy Xander próbował dotknąć moich włosów i nasza kłótnia. Wcześniej już go odpychałam, ale najwidoczniej dopiero to podziałało. Dotykam

pokrowca

palcem

i

wzdycham.

Przez

dwa

dni

zastanawiałam się, czy użyć aparatu jako wymówki, by się z nim spotkać. To całe "chcę ci oddać aparat". Jednak ten plan ma zasadnicze problemy. Jeden, nie mam pojęcia, gdzie on mieszka. Dwa, nie mam jego numeru. Jednak znam rozwiązanie tych problemów. Pierwszy, mogę zadzwonić do pani Dalton i zapytać ją o numer Xandera. Dwa, pojawić się w hotelu The Road End i mieć nadzieję, że na niego wpadnę. Rozwiązanie drugie wygrywa. Mam zawrót głowy czy jak tam będę, czy on pojawi się w magiczny sposób. Mogłabym powiedzieć, że przechodziłam i nie będzie to takie natrętne i przerażające. Jednak wyobrażenia nigdy się nie sprawdzają i dlatego oto stoję w hotelowym lobby, rozmawiając z pracownikiem. -Mam jego aparat - mówię po raz kolejny. -I jak mówiłam, jeśli zostawisz go tutaj, upewnię się, że do niego dotrze.

127

Jej spojrzenie mrozi mi krew w żyłach. Jej spojrzenie mówi, czy wiesz ile dziewczyn stara się zdobyć informacje o Xanderze? Robię krok do tyłu. -Nie chcesz go zostawić? Próbuje posłać jej nieufne spojrzenie: -To drogi aparat. Jednak moje spojrzenie nie działa tak jak jej na mnie. Szczerze mówiąc, gdybym była na jej miejscu również nie podałabym informacji o Xanderze. Odwracam się i idę do wyjścia, wciąż ściskając aparat Xandera. Więc jednak rozwiązanie numer jeden. Zadzwonię do pani Dalton i zdobędę numer Xandera. Muszę oddać ten aparat. To naprawdę ważne. Pasek pokrowca aparatu zaciska mocno moją rękę, ponieważ owinęłam go kilka razy, by mi nie wypadł. Moje palce robią się coraz bielsze. Kiedy dochodzę do drzwi, zatrzymuje się. Dlaczego to robię? Dlaczego tak mocno się tego uczepiłam? Dlaczego uczepiłam się jego? Nie powinno mi być tak ciężko. Jeżeli to byłoby słuszne, nie musiałabym okłamywać mamy. Czuje się winna. Jeśli to byłoby słuszne, byłoby o wiele łatwiej. Idę z powrotem do recepcji i kładę na ladzie aparat. -Dobrze. Przekaże pani ten aparat? Kiwa głową i wygląda jakby miała coś powiedzieć - może dziękuje? -ale wtedy telefon dzwoni, ona odbiera i zapomina o mnie. Biorę głęboki wdech i odchodzę. Mogę go zostawić, tam gdzie pasuje. Kiedy wracam do domu, zauważam dzieciaki z sąsiedztwa poprzebierane. Czy zapomniałam o Halloween? Na Starówce nie ma jednak żadnych dzieci. Niezbyt wielu ludzi tu mieszka. Parkuje w alejce i 128

wchodzę przez zaplecze. W sklepie jest ciemno tak jak było, gdy wychodziłam. Ze względu na nowe nawyki mojej mamy spodziewam się, że będzie już spać. Jednak zamiast tego znajduję ją na kanapie, gdy ogląda film. Patrzy na mnie i uśmiecha się. -Myślałam, że poszłaś na jakąś imprezę. -Nie. Zapomniałam, że dziś jest Halloween. Klepie poduszkę leżącą obok niej. -Co oglądasz? -Nie mam pojęcia, jakiś klasyk Hallmarka. Siadam na kanapie obok niej. -Niech zgadnę, kobieta ma raka, mężczyzna o tym nie wiedział, ale zawsze ją kochał. -Nie. Chyba ten mały chłopiec jest chory, a matka orientuje się, że spędzała w pracy za dużo czasu. Owijam się kocem. Nic nie mówimy, tylko oglądamy, ale jest tak przyjemnie i znajomo, że pod koniec filmu czuje się o wiele lepiej. Brakowało mi jej. Brakowało mi tego. Następnego dnia przyszedł listonosz, przyniósł listy, wchodziłam, kiedy on wychodził. Kiwnął głową i uśmiechnął się. Mama stała za ladą i przeglądała listy. Zastanawiałam się, czy robiła to tak wolno by uniknąć obejrzenia rachunków, których nie mamy jak zapłacić. Kiedy dotarła do końca, powiedziała: -Cześć. -Cześć. Podniosła jedną z kopert. 129

-Jesteś zdenerwowana? -Spytała. -Tak - gdyby tylko wiedziała, jak bardzo. -Kiedy zaczynają się przesłuchania? -Przesłuchania? -Do Berkeley, Sac State, San Francisco, wiesz college? -Oh racja - musiałabym najpierw wysłać podania. -Jeszcze nie. Chyba w kwietniu. -W sumie o tym wiedziałam. I wiedziałam, że zbliża się ostatni termin, a ja wciąż nie powiedziałam mamie o dwuletniej przerwie. -Kwiecień? To jeszcze dużo czasu. A wydaje mi się, jakby to miało być już jutro. Uśmiecha się i chowa pocztę do szuflady, po czym odwraca się do naszego ogromnego kalendarza. Zrywa kartkę z ubiegłym miesiącem. -Nowy miesiąc - mówi. -Czas uporządkować nasze życie. -Trzyma długopis, próbując ułożyć nam grafik. -Masz jakieś dodatkowe zajęcia w szkole? -Nie. Mam jutro dość ważny test, więc dziś powinnam się pouczyć. -W następną środę mam spotkanie biznesowe. Piszę szósta wieczorem bez żadnego tłumaczenia. -Gdzie będzie to spotkanie? -Nie jestem pewna. -Nie jestem pewna. Krążymy po różnych sklepach. -Dlaczego my nigdy nie zorganizowałyśmy takiego spotkania? -Nasz sklep jest na to za mały. -Spojrzała na prawie pusty kalendarz. -Coś jeszcze. Spojrzałam na sobotę, w ten dzień robiliśmy sobie z Xanderem dzień karier. Teraz byłaby jego kolej. 130

-Nie już nic. -Wow będziemy mieć ekscytujący miesiąc. Nie wiem jak ty, ale ja nie mam pojęcia jak, poradzimy sobie z takim grafikiem. -Żadnych urodzin? -Jeszcze nie. Odkłada długopis i bierze sprzęt do sprzątania. Przez resztę popołudnia gapiłam się na kalendarz, patrząc na zaznaczone spotkanie w środę. Dlaczego jestem taka podejrzliwa? Przez kilka miesięcy kłamałam na temat osoby, z którą się spotykałam. Imię Matthew pojawia się w mojej głowie a ja próbuję odtrącić tę myśl. Ale i tak tam jest, jak natrętna mucha. -Mamo, kim jest---? Dzwoni dzwonek przy drzwiach, a ja przerywam w środku zdania. Spoglądam, budzi się we mnie jakaś naiwna nadzieja, że może to być Xander. Ale nie jest to Xander. To Mason.

131

Rozdział 22

Moja mama uśmiecha się. -Mason, prawda? Zapamiętała jego imię? -Tak. Cześć. Miło panią widzieć. Miałem nadzieje, że będę mógł zabrać Caymen na godzinę lub dwie, jeżeli nie ma pani nic przeciwko, oczywiście. -Nie mam z tym problemu. Gdzie się wybieracie. -Mamy próbę zespołu i potrzebuje jej opinii na temat pewnej piosenki. -Nie wie, że moje zdanie na temat muzyki jest bezużyteczne - mówię mamie. -Naprawdę potrafi dobrze oceniać - zapewnia go moja mama, jakby go to w ogóle obchodziło. Kiedy przechodzi obok mojej mamy, jej spojrzenie ląduje na jego łydce. -Co to znaczy? Obraca nogę, by spojrzeć na tatuaż jakby zapomniał, że go w ogóle ma. -To chiński symbol. Oznacza akceptację. -Bardzo ładny - mówi mama. -Dziękuje. -Odwraca się do mnie. -Jesteś gotowa? -Pewnie. Dzięki, mamo. Niedługo się zobaczymy.

132

Obejmuje mnie ramieniem. Przywykłam, że Mason potrzebuje ludzkiego kontaktu. Również lubię kontakt z innymi ludźmi. Dźgam go łokciem. -Nosisz krótkie spodenki w październiku? -Nie jest aż tak zimno. Ma racje, oczywiście. Na wybrzeżu Kalifornii, październik przypomina większość innych miesięcy. -Gdzie macie próbę? -Pytam. Wskazuje na fioletowy van. -W vanie? -Nie dopiero jedziemy na próbę. Boczne drzwi otwierają się, a Skye wyskakuje, uśmiechając się. -Nie sądziłam, że wyciągnie cię ze sklepu. -Dlaczego nie? -Ponieważ jesteś taka odpowiedzialna. Ale zapewnił mnie, że mu się uda. Najwidoczniej nie doceniałam czaru Tica. Raczej nie doceniła mojej samotności. Mason ładnie pachniał, a ja trochę mocniej się na nim oparłam. -Cóż moja mama miała dobry humor. W sumie to ona zadecydowała. -Oh - powiedział Mason. -Zobacz to. Otworzył przednie drzwi i podniósł coś z podłogi. Był to magazyn Starz. -Kolejny artykuł. Powinnaś zacząć je kolekcjonować. Są jak nasz amulet ku sławie, prawda? Wzięłam gazetę i zaczęłam oglądać okładkę, znalazłam nagłówek Xander Spence i Sadie Newel przyłapani w LA. Na zdjęciu trzyma za rękę dziewczynę z krótkimi ciemnymi włosami i długimi opalonymi nogami. Mój żołądek się przekręcił, zrobiło mi się niedobrze. Więc Xander miał inne atrakcje niż odnalezienie koszuli ważnego klienta. 133

Otworzyłam i przeczytałam "Xander Spence, syn właściciela hoteli Blaina Spenca, został zauważony w Los Angeles gdzie bawił się w klubie Oxygen razem ze swoją dziewczyną, aktorką Sadie Newel, która ostatnie sześć miesięcy spędziła w Paryżu, kręcąc nowy film...." Dziewczyna? Nie chcę już tego czytać, wszystko mi się rozmazało. Nie ma mowy, że będę z tego powodu płakać. Już dałam sobie spokój z Xanderem. Oddałam mu nawet aparat. W ten sposób odpuściłam sobie. Jednak gdzieś w swojej podświadomości miałam nadzieje, że wróci. Przygryzłam wnętrze policzka i zapanowałam nad łzami. -Wow,

ekscytujący

artykuł.

-Powiedziałam.

-Dwoje

ludzi

chodzących po mieście, a to dopiero nowina. Sześć miesięcy. Nie było jej przez sześć miesięcy. Ja byłam tylko dla zabicia czasu. Przypomniałam sobie, że nasza znajomość była czysto platoniczna: nigdy nie szedł zbyt blisko mnie, jak nazwał się przyjacielem podczas rozmowy z Masonem, jak nigdy nie nazywał naszych wyjść randkami. To były "dni karier". To tłumaczyło, dlaczego nie przyszedł w tym tygodniu. Głupi umysł. Dlaczego mi nie powiedział wcześniej? Najwidoczniej źle odczytałam jego intencje. Czuje się głupio. On naprawdę chciał się tylko przyjaźnić. Przełknęłam łzy. Dobrze. Tego właśnie potrzebowałam - odcięcia. Jestem uwolniona. Patrzę na zdjęcie Sadie Nowel. Jest piękna i wyrafinowana i jest w jego typie. Henry wychyla się z tyłu vana. -To jak jesteśmy gotowi na nasze pierwsze nagranie? -Trzyma swój telefon. -Xander dał znać, że studio jest do naszej dyspozycji.

134

-Wszystko w porządku? -Pyta cicho Skye. Jestem ściśnięta pomiędzy nią a Derrickiem, perkusistą. -Tak. Dlaczego miałoby nie być w porządku? -I mówiąc, że jest "w porządku" mam na myśli, że wariuje. Spotkamy Xandera. Będę musiała stanąć naprzeciwko Xandera. To nie jest zbyt dobra wiadomość. Zastanawiam się nad wyskoczeniem z samochodu i to byłaby wiadomość warta zapisania. -Ponieważ dowiedziałaś się, że chłopak, którego lubisz, ma dziewczynę. - Wskazała gazetę, która była rzucona na podłogę vana (mogłam przypadkowo nacisnąć butem na idealną twarz Sadie). -Czy to aż tak oczywiste? Wzrusza ramionami. -Dla mnie tak w końcu jestem twoją najlepszą przyjaciółką. -Tak, cóż dałam sobie z nim spokój. -Szybko poszło. -To przez to, że próbowałam dać sobie z nim spokój, odkąd go poznałam, więc jestem do przodu. Poklepała moje kolano, jakbym wypierała swoje uczucia. A ja tego nie robiłam. No dobrze może trochę, ale musiałam grać twardą, dopóki nie poczuję, że to prawda. Mam nadzieje, że studio nie idzie w pakiecie z Xanderem. Bo nie jestem gotowa by go spotkać. Jest całkowicie możliwe, że zadzwonił do studia i powiedział, że przyjedzie zespół z jego polecenia. Może wcale go tam nie będzie. Przynajmniej tak sobie wszystko tłumaczyłam, gdy przez piętnaście minut jechaliśmy, a zespół się przekrzykiwał. Przejechaliśmy koło ochrony, przejeżdżając przez żelazną bramę na podjazd. W chwili 135

kiedy zobaczyłam ogromną fontannę i dom z niezliczoną liczną okiem, uświadomiłam sobie, że studio idzie w pakiecie z Xanderem. Studio było w domu Xandera.

136

Rozdział 23

Spotkaliśmy Xandera na podjeździe a ja spróbowałam się ukryć z tyłu. Zastanawiałam się, jak bardzo powinnam czuć się zawstydzona po kilku miesiącach spotykania się z nim. Czy słyszał, jak przyśpiesza moje serce, kiedy się pojawiał koło mnie? Czy patrzyłam na niego cielęcymi oczami? Skye na pewno to zauważyła. On prawdopodobnie też. I teraz pewnie pomyśli, że poprosiłam zespół, by z nimi jechać tylko po to, by go zobaczyć. -Studio jest z tyłu - powiedział Xander, kiedy zespół zaczął wyciągać instrumenty z vana. Brzmienie jego głosu sprawiło, że znowu szczypały mnie oczy. Zaczęłam się wyklinać. Kontynuował. -Wszystko jest gotowe, w studiu są instrumenty, więc nie musicie wszystkiego nosić. -Super - powiedział Mason, odkładając gitarę. Henry zamknął vana. -Chodźcie za mną. -Powiedział Xander. Zajęło mu chwilę, zanim mnie zauważył, w końcu całkiem nieźle się ukryłam za Skye i za basistą, Mikiem, a także za perkusistą, Derrickiem. Uniósł brew. -Cześć. Nie wiedziałem, że przyjedziesz. -Też nie wiedziałam - wiem, że brzmiałam jak piszcząca wiewiórka, ale moje gardło było tak zaciśnięte, że ledwo wydusiłam z siebie te słowa. Zawahał się przez chwilę, jakby chciał powiedzieć coś więcej, ale powiedział tylko: -Dobrze, chodźmy. - Ruchem ręki pokazał, byśmy za nim szli. Zobaczyłam, że czeka aż do niego podejdę, by iść koło niego. Wiem to bo co chwilę zerkał przez ramię, kiedy szliśmy przez ogromny ogród, obok 137

zabudowanego basenu i boiska do koszykówki. Ale zostałam na swoim miejscu między dwójką nieznajomych, którzy się drażnili. Jestem skłonna mu udowodnić, że też uważam nas za znajomych. Że zawsze byliśmy tylko znajomymi. I nie tylko to, ale także pokażę mu, że mam innych znajomych i że nie rzucę się na niego, więc nie musi się martwić. -Dobrze - mówi, otwierając drzwi. Klucze i komórkę kładzie na stoliku po lewej. -Zapoznajcie się ze sprzętem. Uruchomię wszystko. Zespół zaatakował instrumenty, podczas gdy Xander stał za szybą, ustawiając wszystko. Skye opadła na kanapę, która stała za Xanderem a ja przyłączyłam się do niej. Xander zamknął drzwi prowadzące na zewnątrz i te prowadzące do pomieszczenia z zespołem. Kiedy wracał na swoje miejsce, uśmiechnął się do mnie. Zezłościłam się na serce, które nie pojęło jeszcze, że on ma dziewczynę i przyśpieszyło. -W lodówce są napoje, jeżeli jesteście spragnione. – Wskazuje lodówkę ze stali nierdzewnej stojącą w kącie, po czym odwraca się, przyciskając słuchawki do jednego ucha, naciska przycisk znajdujący się na panelu przed nim i mówi do mikrofonu: -Przećwiczcie kilka razy piosenkę, a ja będę wiedział, kiedy powinienem zacząć nagrywać. Puszcza przycisk i odwraca się w naszą stronę. Byłoby o wiele łatwiej, gdyby Xander był… był mniej pewny siebie? Był mniej przystojny? Flirtujący? Tak, gdyby był mniej flirtujący, byłoby łatwiej. Nie ważne co podpowiada mi mózg, Xander jest flirciarzem. Jeśli byłby moim chłopakiem i spotykałby się z inną dziewczyną, byłabym zła. -Co? –Pyta Xander. 138

-Co? -Gapisz się na mnie. -Nieprawda. – Odpowiadam. -Gapiłaś się. Prawda? –Pyta Skye. -Tak, gapiłaś się. -Zastanawiam się, czy masz dlaczego żyć. -Słucham? Wskazuje całe to niesamowite studio znajdujące się u niego w ogrodzie. -W jaki sposób wstajesz z łóżka, mając tak przygnębiającą wizje przyszłości? -Tak naprawdę to ktoś pomaga mi rozwiązać ten problem. Mam nadzieje, że pomoże mi rozwiązać zagadkę mojej przyszłości. – Jego słowa przypomniały mi, dlaczego zaczęliśmy się spotykać. Mieliśmy taką samą sytuacje, przynajmniej on tak uważał. Może myślał, że rozumiem go lepiej niż

pozostali.

A

to

nie

była

prawda.

Byliśmy

kompletnymi

przeciwieństwami. Drzwi otwierają się i wślizguje się przez nie Mason, kładzie się na naszych kolanach, opierając głowę na moich kolanach. -Myślę, że jesteśmy gotowi – mówi Xanderowi. -Okay. –Xander czeka, pewnie sądząc, że Mason podniesie się. Po czym kiwa głową w kierunku łydki Masona. –Niezły tatuaż. -Dzięki. Skoro już o tym mówimy… -Mason patrzy na mnie i chwyta pasmo moich włosów, owijając sobie je wokół swojego palca. Jestem wdzięczna za jego uwagę. Dzięki temu czuje się trochę mniej głupio przed Xanderem. Dzięki temu nie widzi, że tęskniłam za nim. –Czy

139

twoja mama była sarkastyczna mówiąc o moim tatuażu, czy naprawdę jej się podobał? -Moja mama nie jest sarkastyczna. Mason śmieje się. -Serio? Więc po kim to odziedziczyłaś? Twój tata jest mistrzem sarkazmu? Jakby najgorszy temat działał jak magnez, cały zespół przychodzi do nas, a ja czuje jakbym się dusiła. Moja klatka piersiowa skurczyła się a ja zwlekam, by powiedzieć: -Nie mam pojęcia czy mój tata jest mistrzem sarkazmu, bo nigdy go nie poznałam. -Nie wie o tym – mówi Skye, nie pomagając. -Serio? –Pyta Mason. –Nie znasz swojego ojca? Jaka historia się pod tym kryje? Wzruszam ramionami, zastanawiając się, jak mogę obrócić to w żart. Xander patrzy na zegarek. -Hej, mamy napięty grafik. Zaczynajmy. - Nasze spojrzenia się spotykają na sekundę, jakby to był dowód, że zrobił to specjalnie dla mnie. Mason zsuwa się z kanapy i wygląda na to, że z łatwością zapomniał o moim tacie. Chciałabym też zapomnieć o moim ojcu z taką łatwością. Zespół idzie do oddzielnego pomieszczenia i zaczynają grać, przypomina to niemy film. Xander ma słuchawki i co chwila coś robi na panelu. Skye wstaje i wyciąga z lodówki napój. -Chcesz? –Pyta. -Nie dzięki. Wraca na kanapę, siadając obok mnie. 140

-Jak się czujesz? -W porządku. -Rozumiem to. -Co rozumiesz? -Jego. Wiem, dlaczego go lubisz. Coś w nim jest. –Wskazuje plecy Xandera. Nie mówimy zbyt głośno, a on ma słuchawki, ale i tak mam ochotę ją walnąć. -Mówiłam już, dałam sobie spokój. Jego dziewczyna jest aktorką. Przekręca oczami. -Aktorki są przereklamowane. Walcz o niego. Wstaje, muszę pozbyć się tego napięcia. -To nie zawody, kiedy jedna osoba już wygrała. Telefon Xandera dzwoni, leży na stoliku obok drzwi. On oczywiście go nie słyszy, bo nie reaguje. Znajduję się dosłownie kilka kroków od telefonu, więc pozwalam sobie spojrzeć na świecący się ekran. Zobaczyłam zdjęcie: ciemnowłosa dziewczyna, śmiejąca się. Nie musiałam czytać imienia, by wiedzieć kto to jest, ale i tak przeczytałam. Sadie. -Widzisz? –Powiedziałam, unosząc brew. -Poważnie? –Pyta. Kiwam głową, spoglądam na plecy Xandera, który uważnie obserwuje zespół, a ja robię najbardziej zaskakującą i impulsywną rzecz: odbieram jego telefon. -Halo? Skye opada szczęka, jakby miała zaraz uderzyć o ziemie. -Halo?... Xander?.... Niezbyt dobrze cię słyszę. Jestem w samochodzie. –Jej głos brzmi normalnie. Widziałam Sadie Newel w kilku filmach i ta wersja nie wydaje się tak wytworna, jak w kinie. 141

Teraz nie mam pojęcia, co powinnam powiedzieć. -To nie Xander, powiem mu, by oddzwonił. -Nie słyszę cię. Co? Ugh. Posłuchaj, zasięg jest beznadziejny, ale potrzebuje twojej magii. Zadzwonię do ciebie, kiedy dotrę do hotelu. – Rozłączyła się, a ja odkładam telefon na stolik, jakby miał w każdej chwili wybuchnąć. Sky chichocze. -Jesteś szalona. -Nie wiedziała, że to ja. Oddzwoni później. Xander odkręca się na krześle a ja zapowietrzam się. -Czy chcecie posłuchać? –Pyta, zdejmując słuchawki. -Pewnie – Skye podskakuje i podchodzi do przodu. Po czym zajmuje krzesło obok Xandera, słuchając, jak brzmi zespół. -Więc dlaczego nie to? –Pytam, siadając na kanapie. -Co? -Dlaczego nie zostaniesz producentem muzycznym. Wygląda na to, że to lubisz. Przysuwa się na krześle, aż nasze kolana się stykają. -Mój ojciec nigdy by mi nie dał na to pieniędzy. Patrzę na nasze kolana, zastanawiam się, czy powinnam go odepchnąć. Jednak ignoruję tę myśl. -Ale zbudował to studio? -Mój starszy brat zajmował się klasyczną muzyką. To miało rozbudzić jeszcze bardziej jego kreatywność. Spędziłem tu mnóstwo czasu z nim, ucząc się wszystkiego. Ale według mojego ojca to nie jest zawód. -Myślałam, że nie obchodzi cię co myśli twój ojciec. –Mówię. Unosi brwi, jakby zastanawiał się nad pytaniem. 142

-Chyba obchodzi mnie co pieniądze mojego taty myślą. Dotyka tyłu swojej szyj. -Jestem w pewnym sensie od niego uniezależniony. W pewnym sensie to rozumiem: potrzebuje pieniędzy, by iść na studia, iść do pracy i by zdobyć własne pieniądze. Ale zastanawiam się, czy dla Xandera faktycznie takie ważne są pieniądze. Wydawało mi się, że stara się naprawdę mocno by zdenerwować ojca. Wydaje mi się, że obchodzi co myśli jego ojciec. Po drugiej stronie szyby, Mason śpiewa z zamkniętymi oczami. Wygląda śmiesznie. Xander szturcha moje kolano pięścią, skupiając moją uwagę na swojej osobie. -Cieszę się, że tu jesteś. Nie myślałem.. Przechyliłam głowę, czekając, aż dokończy. -Po ostatniej sobocie… i po tym, jak oddałaś aparat be słowa.. –jego oczy przeszywają mnie. -Co? –Pytam, umierając z ciekawości, co chciał powiedzieć. Co przemilczał. Czy jemu też przeszkadzało to jak zostawiliśmy to, co się stało między nami? -W ten weekend nie będzie mnie w mieście, ale w następną sobotę? Wciąż wypełnimy nasz plan? Mrugnęłam. To tego chcę? Więcej dni karier? Skye piszczy, zaskakując mnie. -To było niesamowite. –Wstaje. Xander również wstaje, podchodzi i naciska przycisk uruchamiający mikrofon.

143

-Skończyliśmy, dobra robota. –Podchodzi do stolika i chwyta klucze oraz komórkę, po czym patrzy na mnie przepraszająco. –Nie wiedziałem, że przyjedziesz. Naprawdę mam napięty grafik. –Patrzy na zegarek. – Powinienem być na lotnisku za dwadzieścia minut. -Jestem pewna, że trafimy do samochodu. -Więc widzimy się w następną sobotę? Chciałam powiedzieć: -Nie mam pojęcia, lepiej zapytaj swojej dziewczyny. Właśnie dzwoniła. –Jednak nie mówię tego. Ponieważ bez względu na jego dziewczynę, chcę go zobaczyć w sobotę. Chyba nie jestem osobą, którą chciałabym być i nienawidzę się za to, że jestem taka słaba.

144

Rozdział 24

W poniedziałek rano, gdy pożegnałam się z mamą, chwyciłam plecak i skierowałam się do drzwi, kiedy ktoś do nich zapukał. Zobaczyłam Xandera, trzymającego dwa kubki. Moje serce podskoczyło. Nie, nie, nie, nie. To nie może się dziać. Ma dziewczynę. Gdybym wiedziała…. Moje serce jeszcze bardziej przyśpieszyło, kiedy uśmiechnął się. Gdybym wiedziała, że coś między nami jest, otworzyłabym drzwi i zmierzyła się z rozczarowaniem mojej mamy. -Kto to? To nie był dobry moment na to. Ja i moja mama po raz pierwszy od jakiegoś czasu mamy się lepiej. Kręcę przecząco głową by Xander odszedł, ale zamiast tego uśmiecha się nonszalancko, jakby mówił: Nie odejdę, więc lepiej mnie wpuść. Mrużę oczy i uśmiecham się lekko. W porządku, jeśli ma ochotę się tak bawić. Zaczynamy. -To wnuk pani Dalton. Jakiś czas temu przyszedł, by odebrać dla niej lalkę. Właśnie mu mówiłam, że otwieramy dopiero o dziewiątej i by wrócił później. -Oh, nie, kochanie. Pani Dalton jest naszą najlepszą klientką. Dlaczego go nie wpuścisz i nie spytasz czego potrzebuje. No i miałam za swoje. Cholera. Powoli otworzyłam drzwi.

145

-Cześć. –Mówię. Jego znajomy zapach wcale mi nie pomaga w uspokojeniu serca. –Jeszcze nie otworzyliśmy. Czy twoja babcia czegoś potrzebuje? Upija napoje, po czym wręcza mi jeden kubek. Warczę. Sam ten fakt uświadomi mojej mamie, że najbogatszy chłopak na świecie wręcza mi swój kubek, podczas gdy on robi zakupy. -Chcę poznać twoją mamę. –Mówi na tyle głośno, by go usłyszała. -Faktycznie moja mama posiada o wiele większą wiedzę o lalkach niż ja. –Odwracam się w kierunku mojej mamy. –Mamo… on… przepraszam, jak się nazywasz? Wellington czy coś takiego? Pojawia się zmieszanie na jego twarzy, ale wydaje się też rozbawiony. -Nie, nie tak się nazywałeś… um… -Xander. -Racja. Wiedziałam, że to jest coś takiego dziwacznego. -Caymen. –Mówi moja mama. –Przepraszam, moja córka sypie sucharami. Ale tylko żartuje. -Ostatni raz, kiedy Xander tu był, to był zainteresowany śpiącymi lalkami. Czy nie mówiłeś, że twoje serce się raduje, kiedy na nie patrzysz? -Nie przypominam sobie, bym coś takiego mówił, ale w sumie brzmi, jakbym tak powiedział. Śmieje się, po czym szybko zaciskam usta, powstrzymując się. -Może mogłabyś mu pokazać naszą kolekcję, mamo? Mama

przechyla

głowę,

patrząc

na

mnie,

wyglądała

na

zdezorientowaną. Ma zamiar mi coś powiedzieć. Pewnie wyczuła, że znam Xandera. Muszę się stąd wydostać. Potrząsam kubkiem, pełnym czekolady, udając, że jest pusty. 146

-Śmietnik jest na zewnątrz. Zajmę się tym za ciebie. –Odwracam się do mamy. –Wrócę późno. Zobaczymy się po szkole. -Baw się dobrze, kochanie. Wychodzę, zerkając na Xandera. Smutek towarzyszy mi, kiedy wychodzę ze sklepu i nie mogę zdecydować dlaczego: czy to dlatego, że znów okłamałam mamę czy dlatego że chciałam, by mama poznała Xandera. Nie, żeby go poznała, żeby go polubiła. Kilka kroków od szkoły, czyjeś dłonie chwytają mnie, zatrzymując mnie. -Jesteś okropnym bachorem. Wiesz o tym, prawda? –Xander mówi mi do ucha. Puszcza a ja odwracam się, uśmiechając się. -Nie, ty jesteś. Mówiłam, że teraz nie poznasz mojej mamy. Ale ty się uparłeś. -Tak, uparłem się. Chciałem ci pokazać, że mamy mnie lubią. A twoja mama nie jest wyjątkiem: zakochała się we mnie. Moje serce się zatrzymało. -Serio? -Nie wiedziałem, że będzie mnie to kosztować sto pięćdziesiąt dolarów, ale uśmiechnęła się do mnie. Oh. Oczywiście, że go pokochała. Był klientem. -Kupiłeś lalkę? -Nie widziałam torby więc chwyciłam jego marynarkę, by sprawdzić, czy ma coś za nią. -Nie mam jej przy sobie, zostawiłem ją w samochodzie. -Którą kupiłeś. -Chyba nie sądzisz, że pamiętam. -Wiem, że pamiętasz. 147

-Daphne. -Kupiłeś płaczkę? -Tak, poczułem się tam nieco sfrustrowany, a te krzyczące dzieci reprezentowały mój stan emocjonalny. W przyszłym roku dam ją babci na urodziny. –Spojrzał w dół. –Myślałaś, że schowałem ją pod marynarką? Zorientowałam się, że wciąż go trzymam. -Jeśli twoje ego się tam mieści, to wszystko jest możliwe. Kiedy miałam zamiar go puścić, to on położył swoje dłonie na mnie, przyciskając mnie do siebie. Zaczęłam wpatrywać się w jego kołnierz, udając, że nie czuje jego spojrzenia na sobie. Znajomi z klasy przechodzili koło nas, śpieszyli się, ale czułam ich spojrzenia na nas. -Myślałam, że wyjechałeś. Lekko wzruszył ramionami. -Wróciłem. -Myślałam, że umówiliśmy się w sobotę. –Powiedziałam z trudem. -Nie mogłem czekać. Moje serce biło tak głośno, że je słyszałam. -I co się wydarzyło tamtej nocy? -Z czym? –Spytał delikatnie. Albo ja go ledwo słyszałam przez to przeklęte serce. -Kryzys w hotelu. Znalazłeś zastępstwo zniszczonego ubrania? -Tak, musiałem jechać do LA. Racja. LA to tam był widziany z Sadie Newel. Mój dobry nastrój szybko zniknął. -Czy to wszystko?

148

Kiwnął twierdząco głową, a ja miałam zamiar odsunąć się, kiedy powiedział: -Chodź ze mną na imprezę charytatywną. -Co? -To za dwa tygodnie. Tańce, wyssanie z ludzi pieniędzy. To do działań charytatywnych mojej mamy. -Kolejny dzień karier? -Nie. Patrzę mu w oczy. Czy nie powinien tam zabrać swoją dziewczynę? -Mam już plany. -Co będziesz robić? -Unikać przyjęcia charytatywnego. –Uśmiecham się. –Lepiej będzie, jak pójdę. Jestem już spóźniona. – Dlaczego nie mogę się ruszyć. -Do zobaczenia, Caymen. –Puszcza moją dłoń. Opuszczam je wzdłuż ciała, ale wtedy niespodziewanie obejmuje go, a on odwzajemnia uścisk. Ten uścisk trwa dłużej, niż powinien. Dzwonek dzwoni za mną. -Muszę iść – odsuwam się od niego. -Caymen – mówi, zatrzymując mnie. Odwracam się. -Tak? -Pracownik, który nie potrafił używać żelazka? -Tak. -Nie został zwolniony. Wiem, że dręczyło cię to więc… zatrzymał swoją pracę. Dlaczego przez tę informację chcę mi się płakać?

149

-Dobrze. Może następnym razem powinien z nami iść na dzień karier, gdzie nauczymy go prasować. -Pomyślę nad tym zaproszeniem. Tego popołudnia, kiedy siedziałam za kasą, odrabiając pracę domową, moja mama czyściła liczniki, chichocząc. -Co? –Pytam. -Wnuk pani Dalton. -Xander? -Tak, Xander. Był bardzo śmieszny. -Tak? –Pytam przepełniona nadzieją. Może naprawdę zrobił na niej dobre wrażenie. Może nie przeszkadzałoby jej, gdybyśmy się spotykali. -Nie wierzę, że kazał ci wyrzucić swoje śmieci. A po tym, jak wyszłaś, powiedział mi jak bardzo podoba mu się twoje imię, bo był w zeszłym roku na Kajmanach. I spytał jak często ja tam jeżdżę, jakby takie podróże były dla każdego. To ja przeważnie żartuje z bogaczy, a ona każe mi się gryźć w język. I teraz to ona żartuje z niego? Gula formuje się w moim gardle i tak próbuje. -Wydawał się nawet miły. Wzrusza ramionami. Moja kości aż drżą. -Spotykasz się dziś z Masonem? Zaskoczyła mnie ta nagła zmiana tematu. -Naprawdę lubię przekaz jego tatuażu. Ogólnie nie jestem zwolenniczką tatuażów – są zbyt stałe –ale podoba mi się przekaz jego tatuażu. 150

-Akceptacja? –Pytam, czekając aż dotrze do niej jak bardzo jest to ironiczne zwłaszcza po tym, co przed chwilą mówiła o Xanderze. -Tak, piękny przekaz. Jestem pewna, że spotkał wielu ludzi, którzy nie akceptowali jego wartości. Jestem z ciebie dumna, że potrafisz je dostrzec. -O czym ty mówisz? Dlaczego mieliby go nie akceptować? Przez jego kolor skóry? -Co? Nie. To nie ma nic wspólnego z kolorem jego skóry. Caymen, myślisz, że o czym ja mówię? -Nie mam pojęcia, dlatego pytam. –Wiem, o czym mówi – jego kolczyk w wardze, tatuaż, jego tik – jednak jestem zbyt zirytowana, by z nią rozmawiać. Czy naprawdę nie dostrzega hipokryzji w swoich słowach? -Odrobię lekcje na górze. -Dobrze. Jestem prawie przy drzwiach, kiedy do mnie dociera – domyśliła się, że jest coś między mną a Xanderem. Dlatego mówiła te wszystkie rzeczy. Dlatego obrażała Xandera i wywyższała Masona. To jej delikatny sposób, by popchnąć mnie w ramiona Masona. To musi być to. Chciałam się odwrócić i ją o to zapytać. Ale jakie to ma znaczenie skoro Xander i tak ma dziewczynę? Na górze, przechodzę obok stołu, idąc do pokoju i zauważam różową kopertę z rachunkiem. Cała moja irytacja znika, za to pojawia się niepokój. Nie wiem, co jest gorsze.

151

Rozdział 25

Przeglądałam stoisko Armii Zbawienia razem ze Skye, nie skupiając się zbytnio na tej czynności. Skye westchnęła. -Chyba nie rozumiem, co się właściwie stało. -A co tutaj jest do zrozumienia? On ma dziewczynę. Wydaje mi się, że to wszystko tłumaczy. –Nie widziałam go tylko kilka dni, a już mogłam wszystko ocenić obiektywnie. -Ale sposób, w jaki na ciebie patrzył…. –milknie, może zorientowała się, że jej wypowiedź ani trochę nie pomaga. –Przepraszam, zmieniając temat. –Bierze koszulkę i unosi brwi, patrząc na mnie. -Nie twój kolor. Odkłada koszulkę. -Mówiąc o kimś innym, co z Tic’iem? On szaleje za tobą. -Mason lubi wszystkich, którzy są obok niego. -Dobrze, więc ma uwagę robaka, ale myślę, że dałoby się go ustabilizować. – Podnosi kolejną koszulkę i kiwam głową, a ona zawiesza ją na ramieniu. –Gdy poznasz go lepiej, zobaczysz jakim jest niesamowitym chłopakiem. Jutro występują w Plaży. To wielka sprawa. Powinnaś przyjść. Powinnam iść. Mason naprawdę do mnie pasuje. Moja mama go lubi; moja najlepsza przyjaciółka go lubi; wiem, że bym go polubiła, gdyby ktoś nie stał na mojej drodze.

152

Moja ręka zatrzymuje się na czarnej sukience. To była ta którą znalazłam, kiedy byłam z Xanderem. Jestem zaskoczona, że nikt jej nie kupił. Jest niesamowita. Wyciągam ją i przejeżdżam po niej ręką. Skye wciąga gwałtownie powietrze. -Jest wspaniała. Odwieszam ją z powrotem i idę dalej, widzę obrzydliwy, spandeksowy kostium. -Nie ma mowy – mówi Skye, idąc w moją stronę z sukienką. – Bierzesz ją. -Nie. -Tak. -Po co? Kiedy ją założę? -Teraz o tym nie myśl. Znalazłaś taką perełkę więc ją kup. To sukienka, którą możesz założyć na każde ważne wydarzenie. Przygryzam wargę. -Nie mam czterdziestu dolarów. -Za to ja mam. Kupie ją dla ciebie. To będzie mój prezent, pod tytułem przepraszam, że bogaty dupek cię olał. Śmieje się. -Oddam ci. Skye miała racje. Plaża (klub, który jest nazwany aż nazbyt dosłownie) jest znacznie większa, niż myślałam i jestem zaskoczona jak wiele osób chciało usłyszeć Crusty Toads. Widać falujące fale za dużą sceną a słony wiatr dodaje uroku występowi. To wspaniały koncert, ale już planuje strategie, by wcześniej się wymknąć. Przecież i tak nie

153

porozmawiamy z zespołem po koncercie, skoro tak wiele osób próbuje przyciągnąć ich uwagę. Skye zrobiła ohydne koszulki z rozpłaszczoną ropuchą, a ja noszę jedną z nich pomimo mojej niechęci. -Jeszcze dwie piosenki i muszę iść – krzyczę do Skye, kiedy Mason śpiewa tym swoim miodowo gładkim głosem. -Wiedziałam, że będziesz chciała wyjść wcześniej, dlatego coś zaplanowałam po koncercie. -Plany? Co masz na myśli? Kiwa w kierunku sceny. -Zespół chcę z nami spędzić czas po występie. Zerkam na Masona, a on patrzy w moje oczy. Śpiewa kilka linijek, patrząc prosto na mnie, już wiem, dlaczego niektóre dziewczyny ulegają jego urokowi. Moje serce zatrzymuje się. -Dobrze, zostanę. Skye chichocze. -Oczywiście, że zostaniesz. Kiedy kończy się ostatnia piosenka, Mason znika ze sceny na chwilę, tak jak zrobił na ostatnim razem. Rzucił mikrofon, zeskoczył ze sceny, pomachał i zaczął iść w moim kierunku. Zanim się spostrzegłam, był koło mnie, a moje serce znalazło się w gardle. -Cześć. –To jedno słowo było nasączone tyloma emocjami, że zrozumiałam, dlaczego jest tak dobrym wykonawcą. -Cześć. Łapie moją dłoń i mówi: -Nie wychodź. 154

-Dobrze. Wtedy on odchodzi. Wraca z powrotem na scenę. Patrzę na niego cały czas i próbuje się otrząsnąć z tego transu. -Mówiłam, że szaleje za tobą. Dochodzę do siebie i widzę, że ten mały gest wywołam ogromne zamieszanie. Wielu ludzi gapi się na mnie. -Potrzebuje wody – mówię. -Weźmiesz dla mnie napój? –Pyta i daje mi piątaka. Idę po piasku bez butów, zastanawiając się, dlaczego nie zostawiłam ich w samochodzie. Teraz zajmie mi wieczność, zanim je znajdę. Facet siedzący przy barze wygląda bardzo znajomo. A fakt, że przygląda mi się, świadczy o tym, że również mnie rozpoznał, chociaż nie mogłam go dopasować do miejsca, zaczęłam przypominać sobie ludzi z mojej szkoły. Widzę, że on też myśli o tym i nagle widzę, że mnie rozpoznał. Teraz ma przewagę, bo ja wciąż nie mogę go dopasować. -Jesteś przyjaciółeczką Xandera, prawda? –Na jego twarzy widnieje arogancja. Ten moment potwierdził, że to jest Robert z tej restauracji. Ten, który nazwał mnie bezpańską. -Tak, cześć. –Pochylam się nad barem, by zamówić wodę i napój. Kiedy barman odwraca się, by podać mi zamówienie, Robert pyta: -Czy Xander cię tu przyprowadził? Mrużę oczy. Teraz kiedy nie ma tu Xandera nie czuję potrzeby, by być uprzejmą. -Nie, znam ludzi, którzy grają. Jak ty się dostałeś? – Biorę napoje z lady. Robert roześmiał się i przyjrzał mi się. 155

-Teraz to dostrzegam. Masz świetne… oczy. Kiedy Xanderowi znudzi się odwiedzanie ubogich, powinniśmy spróbować zacząć się spotykać. Nigdy nie pomyślałam, że wylewanie napojów w czyjąś twarz jest instynktem, ale moja ręka zareagowała instynktownie. Ale on też miał instynkt. Pewnie od urodzenia był przyzwyczajony, że ludzie chcą wylewać na niego napoje. Jego ręka chwyciła mój nadgarstek. -Nie najlepszy pomysł – powiedział, a kilka kropel napoju wylało się obok niego. –Ta koszulka kosztowała więcej niż twój miesięczny czynsz. -Szkoda, że musiałeś sprzedać duszę, by ją kupić. -Wszystko w porządku? – Mason podszedł do mnie, oplatając ręce wokół mojej tali. Właśnie mam zamiar kogoś zamordować. -Chodźmy. -Do zobaczenia – zawołał za mną Robert. Musiałam opanować się, by nie rzucić w niego napojem. -Kto to był? –Spytał Mason, kiedy odeszliśmy kawałek. -Nikt wart, by o nim wspominać. Tylko nie mogę przestać o nim myśleć. To przyjaciel Xandera. Czy właśnie tak się zachowuje Xander wśród swoich przyjaciół? Aż się gotuje w środku. -Caymen? – Mason zabrał ode mnie butelkę wody i złapał mnie za rękę. –Czy mam pobić tego gościa? Ścisnęłam jego dłoń. -Nie. Nie jest tego wart. – Znowu to powiedziałam. Ale wiedziałam również, że nie chodzi tylko o Roberta.

156

Rozdział 26

Następnej nocy postanowiłam, że muszę skończyć pracować nad stroną internetową i wszystko poskładać razem, przegrałam zdjęcia na komputer. Na moje nieszczęście oprócz zdjęć lalek, znajduję zdjęcia Xandera, które robił w pokoju hotelowym podczas sesji. Nawet na zdjęciu jego uśmiech ma na mnie kojący wpływ. Przewijam zdjęcia, zatrzymują się przy jednym, na którym się śmiał. Na zdjęciu w magazynie razem z Sadie Newel nie uśmiechał się w ten sposób. Może nie potrafi go rozbawić. Warczę sfrustrowana. Kogo to obchodzi, Caymen? On jest z nią. Próbuje usunąć jego zdjęcia, ale nie mogę się do tego zmusić. Zamiast tego tworzę nowy folder ze zdjęciami lalek, by nie musieć na niego patrzeć. Dodałam imiona i ceny pod lalkami. -Czy to nowy cennik? –Pyta mama, wchodząc do kuchni. -Nie – uśmiecham się. Miałam zamiar ją zaskoczyć, powiedzieć, gdy skończę, ale skoro już prawię kończę, a jej przydałaby się poprawa humoru. Pokazuje jej wygląd strony internetowej. –Pracowałam nad czymś dla naszego sklepu. Stanęła za mną. Na ekranie pojawiło się logo naszego sklepu „lalki i więcej”. Myślałam, by usunąć tekst „i więcej”, ale skoro to już prawie tradycja to tego nie zrobiłam. I w sumie może będzie kiedyś „więcej”, kiedy staniemy na nogach. Przesunęłam po całości do miejsca, gdzie jest

157

imię mamy i jej dane kontaktowe. –Chciałam tu dodać twoje zdjęcie. Może mogłybyśmy zmienić czcionkę. -Co to jest? –Pyta mama. -To nasza strona internetowa. Projektuję ją dla sklepu. –Kładę dłonie na kolanach i mówię –Niespodzianka. Udaje podekscytowany głos. -Strona internetowa – mówi niskim głosem. -To będzie świetne, mamo. Nakręci to interes i zwiększy sprzedaż. To kolejny krok, by powiększyć sklep. -Nie. – Tylko tyle powiedziała, po czym odwróciła się. Jestem zdezorientowana. -Nie? Wyciąga z szafki szklankę i napełnia ją wodą. -Nie chcę strony internetowej. Fakt, że nie mamy kablówki ani komórek, ani nowszego komputera to nie przez to, że moja mama nie lubi techniki. Po prostu nas na to nie stać. -To jest tanie, mamo. Mniej niż dwanaście dolarów rocznie za domenę i możemy zacząć. Możemy nawet zapłacić, kiedy będzie się nam lepiej wiodło. To naprawdę proste i…. -Powiedziałam nie, Caymen. Nie chcę tego. -Dlaczego? -Bo tak powiedziałam. -Taka odpowiedź nie wystarczy. Mamo, to ma na celu zakończenie dyskusji. -To dobrze, bo ta rozmowa się skończyła. –Odkłada szklankę na ladę, a ja jestem zaskoczona jest złością. Po czym wychodzi z kuchni i idzie do swojej sypialni. 158

Zamykam stronę, którą otworzyłam i próbuję się uspokoić. Tak naprawdę mam ochotę zrzucić komputer na podłogę, ale tego nie robię. Wyłączam ekran i schodzę powoli po schodach i wychodzę z budynku. Zaczynam biec. Nie zatrzymuje się, dopóki moje nogi nie zaczynają boleć, a policzki mam gorące. Do tego czasu wracam do sklepu, ociekająca potem, czuję potrzebę porozmawiania z kimś o tym. Biorę telefon i wybieram numer Sye. Przekierowuje mnie do poczty głosowej. Wybijam palcami rytm na ścianie i postanawiam nie zostawiać wiadomości. Powinnam zadzwonić do Masona, ale tego nie robię. Biorę zeszyt leżący za ladą i przeglądam go. Znalazłam numer pani Dalton. Prawie stchórzyłam, kiedy usłyszałam sygnał. -Halo? – Pani Dalton odebrała. -Witam… - Pomyliłam numery. Wzdycham, kiedy dostrzegam, że jest już po dwudziestej pierwszej. Czy już spała? –Przepraszam, że dzwonię tak późno. Z tej strony Caymen… ze sklepu z lalkami. -Nie jest aż tak późno a znam tylko jedną Caymen. –Mówi. –Jak się czujesz? -W porządku. -Czy coś zamówiłam? Nie przypominam sobie, ale to nie znaczy, że tego nie zrobiłam. -Tak jakby pani zapomniała o swoim zamówieniu – mówię. -Prawda. Więc sprawdzasz, czy żyję? Może wyglądam na stają, ale mam tylko sześćdziesiąt siedem lat. -Naprawdę? A ja myślałam, że pani jest po czterdziestce. -Niezła próba. Biorę głęboki oddech. 159

-Miałam nadzieje, że poda mi pani numer. Myślę, że dałby mi go sam… Chodzi mi o to, że nie robię tego za jego plecami. On raz do mnie dzwonił. Nie sądzę by miał coś przeciwko. -Weź głęboki oddech, skarbie. -Przepraszam. -Czy chciałabyś numer Alexa? Jest całkiem czarujący, prawda? -Nie. Mam na myśli, owszem jest, ale jesteśmy tylko przyjaciółmi –a teraz potrzebuje przyjaciela. -Tak to właśnie brzmi. Śmieję się. Pani Dalton jest zabawna. -Tak, podam ci go. Mam ten dziwaczny telefon, w którym można zapisać kilkaset numerów telefonów, ale ja wciąż mam swój czerwony notesik. Orientuje się, że przestałam oddychać. -Mogę dyktować? Jestem gotowa. -Tak. –Spisuje numer w kalendarzu. –Dziękuje bardzo. -Nie ma problemu, pozdrów go. Rozłączam się i gapię się na numer telefonu. Chcę z nim porozmawiać. Potrzebuje tej rozmowy. Ale czuje wątpliwości. Zaciskam oczy i kiedy je otwieram, wykręcam numer szybko, zanim zmienię zdanie. Słyszę trzy sygnały a ja czuje, że moje serce przystaje. W końcu odbiera.

160

Rozdział 27

-Halo. -Jego znajomy głos ukoił moje nerwy. On w niczym nie przypominał Roberta. Jeżeli przypominałby go to w chwili, gdy się dowiedział, że mieszkam nad sklepem z lalkami, uciekłby. Ta myśl mnie uspokoiła. -Alex? -Nie wiem, dlaczego wypowiedziałam to imię. Powodem mogło być to, że właśnie to imię zapisałam obok jego numeru, kiedy podawała mi go pani Dalton. -Caymen? -Tak, cześć. -Alex? - Spytał. -Przepraszam, wymsknęło mi się. Rozmawiałam z twoją babcią. -Dlaczego rozmawiałaś z moją babcią? Położyłam się na podłodze za ladą i poczułam to, co czuje Skye gapiąc się na sufit. Trzeba przyznać, że ta poza wspomaga myślenie. Nic dziwnego, że spędza tu tyle czasu. Cisza trwała wyjątkowo długo, zanim powiedział: -Potrzebujesz czegoś? Ciebie. -Potrzebowałam porannej czekolady, ale ktoś mnie uzależnił i zniknął. -Czy to twój subtelny sposób, by powiedzieć, że za mną tęsknisz? -Tęsknie za gorącą czekoladą. O tobie myślę jako o dostarczycielu. Czasami zapominam, jak się nazywasz i nazywam cię kolesiem od gorącej czekolady. 161

Trochę się roześmiał, a ja zapragnęłam go zobaczyć, zobaczyć jak jego oczy błyszczą. -A mi brakowało twojego poczucia humoru. -To zrozumiałe. - Moje serce biło szybko. -Nigdy ci nie podziękowałam za pożyczenie aparatu. -Dziękujesz, bo zrobiłaś już stronę internetową? Jaki jest adres? Chciałbym zobaczyć wysysające dusze lalki na moim ekranie. Usłyszałam szelest papieru po jego stronie i zastanawiałam się, czy przekłada je na biurku, by mieć dostęp do komputera. -Nie. To znaczy, nie ma żadnego adresu. Mama nie chcę strony internetowej. -Oh, czemu? -W sumie to nie jestem pewna. Chciałam ją zaskoczyć i pokazać jej, gdy skończę, ale jakoś tak wyszło, że pokazałam jej wcześniej. Kazała mi wszystko usunąć, powiedziała, że nie chcę tego. Brzmiała jak nie ona. -Co umieściłaś na tej stronie? -Właśnie o to chodzi, że tylko logo i informacje kontaktowe. Powiedziałam, że możemy również wstawić jej zdjęcia. -Czy nie lubi zdjęć? Oparłam stopy na ścianie, a wolną rękę położyłam za głową. -Nie. -Może po prostu nie chcę takich informacji w sieci. Twarz i miejsce gdzie mieszka. To tak jakbyś podała wszystkim tak prywatne informacje. Domyślam się, dlaczego ją to przestraszyło, tysiące obcych ludzi wiedzących gdzie dokładnie mieszka i jak wygląda. Czy jest szansa, by uniknąć takich osobistych informacji?

162

Przestałam oddychać. Wiem, że to tylko przez moją pesymistyczną wizje. Wzięłam głęboki wdech. Czy martwiła się, że wielu nieznajomych dowie się o nas czy chodziło o jedną specyficzną osobę? Mój ojciec. -Wszystko w porządku? Burknęłam, nie ufając swojemu głosu. Moje gardło się zacisnęło. Nie jestem pewna czy byłabym w stanie wypowiedzieć jakieś słowo. -Na pewno? Przełknęłam ślinę. -Tak, chyba masz racje. - Biorąc pod uwagę, jak bolało mnie gardło byłam zaskoczona, że udało mi się przemówić w miarę normalnym głosem. -Przeważnie mam racje. -Myślisz, że się starał? -Zajmuje mi chwilę, zanim orientuje się, że powiedziałam to na głos a kolejną chwilę zajęło mi, zanim zorientowałam się, że czekam na reakcje ze strony Xandera za to on czekał na odpowiedź na pytanie, które zadał przed chwilą. -Co? -Spytałem, o kim mówisz. Zmusiłam się, by usiąść i wstać z podłogi. To całe leżenie zbytnio mnie rozproszyło. -Ci nieznajomi, o których mówiłeś. Czy myślisz, że próbowali nas znaleźć dla jakiś grzesznych powodów? -O jakich grzesznych rzeczach mówisz? Oparłam się o ladę i zaczęłam mazać czarnym długopisem wokół jego numeru. -No wiesz, jakich rzeczy nieznajomi potrzebują od ludzi... jedzenie cukierków, odszukiwanie zaginionych psów. -Nie kupuje tego. 163

-Nie musisz. To są ich sposoby, by zwabić cię do samochodu. Cieszę się, że nie ufasz takim rzeczom. -Mówię o twoim humorze. Wiem, że coś ukrywasz za tymi żartami. -Przeceniasz mnie. Jestem tak płytka, jak się wydaje. -Nie sądzę, a odpowiedź na twoje pytanie brzmi tak. Myślę, że twój ojciec próbował cię odnaleźć. Jaki ojciec nie próbowałby znaleźć swojej córki? -Taki ojciec, który, gdy dowiaduje się, że istniejesz, ucieka gdzie pieprz rośnie. -Nie mam pojęcia, dlaczego o tym mówię. Istnieje powód, dlaczego unikam tego tematu. Czuje się tak jakby ktoś ponakłuwał całe moja ciało igłami i pozostawił mnie odkryty, na wystawie. -Gdyby cię znał, nie byłby w stanie cię opuścić. Zamknęłam oczy. Jaki mężczyzna mógłby tak odejść? Zostawić moją mamę w ciąży. Mężczyzna, który boi się o siebie. Który boi się przyszłości, swojej przyszłości. A ja zniszczyłam przyszłość: moja mama jest tego dowodem. A on był tylko dzieciakiem, z przyszłością pełną możliwości i pieniędzmi, które mogły mu pomóc je zrealizować. Pewnie przypominał Xandera. To by tłumaczyło dlaczego, gdy zobaczyła Xandera wróciła do niej przeszłość. -Czy mógłbyś tak uciec? -Nigdy. Nie wiem, czy przez to czuje się lepiej, czy gorzej. -Dlatego myślę, że się stara, Caymen. Poczucie winy nigdy nie znika. Zakładając, że czuje się winny. -Jak trudne mogą być takie poszukiwania? -Może twoja mama nigdy nie mówiła o jego próbach.

164

-Moja mama nie ukrywałaby czegoś takiego przede mną. - W tej chwili przypomniała mi się notatka na kalendarzu o spotkaniu przedsiębiorców. Może ukrywała coś przede mną. A jeżeli tak było to może Xander miał racje. Może ukrywała przede mną takie rzeczy. -Co robisz w środę wieczorem? -Jestem otwarty na propozycje. -Dzień karier. Osiemnasta trzydzieści. Spotkamy się u mnie. -To moja kolej. Zaplanowałem coś na jutro, pamiętasz? -Dobrze, w porządku. Jutro ty, w środę ja. - Odchrząknęłam. -Chyba że to za dużo. Nie będziesz miał żadnych problemów, że się ze mną za często spotykasz, prawda? -Chciałam dodać "dziewczyny czasem bywają bardzo zazdrosne", ale tego nie zrobiłam, bo bałam się, że zabrzmi to zbyt oskarżycielsko. To ostatnia rzecz, na jaką miałam ochotę. -Nie, oczywiście, że nie. Już ci mówiłem, że moi rodzice cię polubili. Nie wątpię w to, tak jak nie wątpię w to, że jego rodzice z pewnością nie chcieliby bym z nim randkowała. -Jutro spotkajmy się lepiej po południu. -O koło drugiej? -Brzmi dobrze. Do zobaczenia jutro. -Caymen? -Tak? -Nie rozłączyłaś się. Jeśli chcesz, możemy jeszcze porozmawiać, mam czas.. Mój żołądek się zacisnął przez jego propozycje i miałam już coś powiedzieć, gdy usłyszałam kobiecy głos. -Xander, co zajmuje tak długo? Wciąż rozmawiasz przez telefon?

165

-Tak, przepraszam, że musisz czekać. Zaraz przyjdę. Daj mi pięć minut. -Z kim ty rozmawiasz? - Pyta. -Z przyjacielem. - Zatrzaskują się drzwi, a jego głos wydaje się o wiele głośniejszy niż wcześniej. -Przepraszam. -W porządku. Chyba musisz już kończyć. Do zobaczenia jutro. Rozłączyłam się, zanim zdołał coś powiedzieć. Byłam z siebie dumna, że brzmiałam tak spokojnie, chociaż czułam się, jakby ktoś mi zaciskał ręce wokół szyi. Koniec z dzwonieniem. Nikt nie może mi pomóc.

166

Rozdział 28

Czekałam na krawężniku. A każda minuta po drugiej ciągnęła się w nieskończoność. Pomyślałam nawet, że może zmienił zdanie. Może Sadie Newel przekonała go, że nie może rozmawiać z przyjaciółkami późno w nocy i zabierać ich na "dni karier". O 14.07 jego samochód się pojawił. Zaparkował i wysiadł. -Cześć - powiedział. -Cześć. - Moje ciało wciąż na niego reaguje, moje serce przyśpiesza, a dreszcze przebiegają po moich rękach. Patrzy nad moim ramieniem na sklep, a później spogląda na mnie. -Gotowa? Kiwam głową. Kładzie rękę na moim łokciu. -Wszystko w porządku? Patrzę mu w oczy i chcę powiedzieć "nie, czuje się jak śmieć. Moja mama ma tajemnice, a ja prawdopodobnie w przeciągu miesiąca będę bezdomna, mój tata odszedł ode mnie, a ty masz dziewczynę". Zamiast tego powiedziałam: -Pewnie, dlaczego miałoby być nie w porządku? Nie uwierzył mi, bo przyciągnął mnie do siebie i objął mnie. Zamknęłam oczy i czułam jego zapach. -Jestem przy tobie - powiedział. -Na jak długo? -Chciałam zapytać. Zamiast tego powiedziałam. Jesteś dobrym przyjacielem. - I wymknęłam się z jego ramion. 167

Jechaliśmy w ciszy, dopóki Xander nie skręcił w kierunku lotniska. -Um... - Spojrzałam zaskoczona na Xandera. -Czy my gdzieś lecimy? -Chyba nie boisz się latać, prawda? -Raczej nie. -Nigdy wcześniej nie latałaś? -Nie. - I może się bałam, bo moje dłonie zaczęły się pocić. -Serio? -Przyglądał mi się przez chwilę, jakby próbował rozwiązać zagadkę. -Czy wiesz, że powiedziałam mamie, że wrócę dzisiaj? -Tak, wrócisz. -To dobrze. Nie zaskoczyłoby mnie, gdyby Xander wsiadł do prywatnego samolotu i odpalił silnik. Jednak na szczęście wcale tak nie było. Czekał na nas pilot. Usiedliśmy wygodnie na swoich miejscach, obok siebie. Chwycił butelkę wody i napił się po czym wręczył mi ją. I wziął kolejną dla siebie. -Usługa upijania napojów? Czuje, że tu jest bardzo gościnnie. Zostaje nagrodzona uśmiechem. Jednak uśmiech szybko znika, przez co zaczynam myśleć jak go znów przywołać. To dobre rozproszenie a mi brakowało jego uśmiechu. Powinnam mu to powiedzieć, ale tego nie robię. Jednak jego uwaga jest skupiona na komórce i zaczyna pisać sms lub email, lub coś takiego. Zdejmuje buty i próbuje się ułożyć wygodnie, próbując zapomnieć, że znajduje się w samolocie. Nachyla się w moją stronę i klepie miejsce obok siebie. -Tu możesz położyć nogi. -Nie masz fobii na punkcie stóp? -Istnieje taka fobia? 168

-To jest prawdziwa przypadłość. Istnieją całe grupy, terapeuci i tak dalej. -Przesunęłam stopy bliżej niego tak, że moja kostka dotykała jego uda. -Żadnego płytkiego oddechu? Przyśpieszonego tętna? Kładzie jedną rękę na mojej stopie, a drugą wciąż coś pisze. Patrzy mi w oczy. -Czy to jakieś wskazówki? Może jednak mam problem. Dlaczego on mówi takie rzeczy? Przed nim wiedziałam, kiedy ktoś mnie podrywał. Ale on mówi w taki subtelny sposób, że nie jestem pewna czy mnie podrywa, czy tylko żartuje. Może powinnam go spytać tak prosto z mostu. Co twoja dziewczyna o mnie myśli? To byłoby dobre pytanie. -Xander? -Tak? -Co.... Odkłada telefon i teraz cała jego uwaga jest skupiona na mnie. -Co robiłeś? Pisałeś ze znajomym czy coś? - Jestem takim tchórzem. Może jakbym zadała to pytanie, to zacząłby mnie traktować tak jakby miał dziewczynę. A tego nie chcę. To jest mój problem. Roześmiał się. -Nie. Szukałem propozycji stron internetowych, zanim stracę zasięg. Przepraszam. Już skończyłem, to było niegrzeczne. -Nie, w porządku. - Usłyszałam, że silniki zostały uruchomione i spięłam się. Odłożył dalej telefon i złapał moją kostkę. -Najgorsze jest oderwanie od ziemi. Kiedy będziemy już w powietrzu, będzie o wiele lepiej. 169

-A co z lądowaniem. -Dobra to może druga najgorsza rzecz. Zapala się światło w kabinie, a samolot rusza po pasie startowym. Xander rysuje palcem wzory na mojej kostce. Powinnam się denerwować lotem, ale całe moje zdenerwowanie skupia się na jego dotyku. Patrzę na światła, kiedy samolot nabiera prędkości, zamykam oczy, kiedy ciśnienie wciska mnie w siedzenie. Kiedy wzlatujemy wyżej czuje się zrelaksowana. Puszcza moją kostkę. -Widzisz to bułka z masłem. -Teraz musimy tylko wylądować. -Dokładnie. Rozglądam się. -Są łazienki w samolotach, prawda? To nie tylko wymysł filmowców? Wskazuje za mnie. Kiedy wstaje i zaczynam się przemieszczać obok niego, samolot ma turbulencje, a ja tracę równowagę. Łapię ramię Xandera. -Chyba dobrze im płacę skoro dzieją się takie rzeczy w odpowiednim czasie - mówi. Jego nie-podrywanie jest naprawdę irytujące. Dzielą mnie milimetry, by znaleźć się na jego kolanach. Próbuje rozluźnić nogi, wtedy usiadłabym na nim. Napięcie jest bardzo realne. Pomaga mi, kładąc rękę na tali, tylko nie popycha mnie do przodu bym wstała. Po prostu trzyma dłoń na mojej tali i patrzy mi w oczy. Teraz moje gardło się zaciska. I wtedy samolot znów podskakuje i może to moja wyobraźnia albo moje słabe nogi, ale mogę przysiąc, że przyciąga mnie do siebie, przez co znajduje się na jego kolanach, mając dłoń wciąż na jego ramieniu. 170

-Cześć - mówi. -Przepraszam. -Za co? -Za to, że jesteś takim podrywaczem. Śmieje się. -To ty siedzisz na moich kolanach. Ja tu po prostu siedziałem, zajmując się swoimi sprawami. -Po prostu lecisz? -Oczywiście. Próbuje wstać, ale on mi nie pozwala. -Choroba dzisiaj strasznie trzęsie. -Zabawne. -Tylko że to nie jest ani trochę zabawne. Czuje przypływ fali złości. Ma dziewczynę, a mnie podrywa. Nie chcę być tą wstrętną tajemnicą. Jeśli tak sądzi, to nie wie co może nadejść. -Pomóż mi wstać. Musiał wyczuć, że mówię poważnie, bo pomógł mi wstać. Zamknęłam się w łazience na tyle długo, że udało mi się ochłonąć. Muszę dać sobie spokój z Xanderem Spence. Mówię to w myślach po czym powtarzam do lustra. -Skończyłam z Xanderem Spence. - Jestem tak przekonująca, że prawie sama sobie uwierzyłam. Wracam na swoje miejsce. -Jest ci zimno? Gorąco? Głodna? - Pyta. -Nie, w porządku. -Te siedzenia się rozkładają, jeśli masz ochotę się zdrzemnąć czy coś? -Czy to długi lot? -Nie, trwa około godziny. 171

Nie mam pojęcia, jaki dystans pokonamy w ciągu godziny ani nie mam pojęcia, gdzie teraz jesteśmy. Gdybyśmy jechali samochodem, teraz mijalibyśmy Oakland, ale w lecąc, jest inaczej. -Jakieś wnioski? -Pyta. -Co? -Czy wywnioskowałaś, gdzie się wybieramy biorąc pod uwagę twoje niesamowite umiejętności obserwatora? -Nie. -Przeszkadza mi fakt, że zna mnie na tyle dobrze, że wie, iż próbuje dojść do takiego wniosku. Rozkładam siedzenie i udaje, że śpię przez resztę lotu. Biorąc pod uwagę moje postanowienie, muszę przetrwać lądowanie bez jego pomocy. -To mój brat - powiedział, wskazując machającego chłopaka, kiedy wysiedliśmy z samolotu. Odwróciłam się, chcąc wrócić z powrotem na pokład. -Stój. - Mówi, łapiąc moją rękę. -Polubisz go. -Lucas. - Witają się pojedynczym klepnięciem po plecach. -To Caymen Meyers. Lucas odwrócił się w moją stronę i uścisnął moją dłoń, uśmiechając się szczerze. I to kolejna rzeczy, która mnie przeraża. Przyjaciele czy nie, dlaczego jego rodzina zachowuje się tak normalnie? Tak jakby nie obchodziło ich, że Xander spotyka się z inną dziewczyną i lata z nią samolotem. Coś się tu nie zgadza. Lucas i Xander zaczynają nadrabiać czas, jakby nie widzieli się całymi miesiącami. Może tak było. -Czy taka kazał ci przylecieć na imprezę charytatywną? -Pyta Xander, kiedy podchodzimy do czarnego SUV-a.

172

Lucas wzdycha. Wcale nie przypomina Xandera. Ma blond włosy a Xandera włosy są brązowe. Jego cera jest jasna a Xandera oliwkowa. Ale oboje mają taką samą aurę. -Tak. Myślisz, że mógłbym wynająć sobowtóra? -Wiesz, jesteś dzieckiem mamusi. Kiedyś jej powiedziałem, że mnie to przeraża, to prawie się popłakała. Teraz udaje, że jestem podekscytowany i to się lepiej sprawdza. - Xander otwiera drzwi i czeka, aż usiądę. Uśmiecham się. -Możesz usiąść obok brata - otwieram tylnie siedzenie i wchodzę do środka. -Mama się denerwuje - mówi Lucas, kiedy zajmują swoje miejsca. -Wiem. -Czy Scarlett idzie, bo nie wiem, czy mam się z nią pogodzić w tym roku. -Nie mam pojęcia. Była w domu ostatniej nocy, ale nic nie powiedziała. Jestem pewny, że mama próbowała ją przekonać. Rozmawiała na osobności z rodzicami przez chwilę. -Xander zerka w moją stronę i uśmiecha się, a ja orientuje się, że to Scarlett musiała przerwać naszą rozmowę nie Sadie. -Ale jestem pewny, że będzie miała plotki o każdym, kto będzie na przyjęciu. Jest jak nasze prywatne źródło okropnych informacji. Bez niej nic nie byłoby takie samo. Lucas zerka przez ramię na mnie. -Nie powinniśmy tak rozmawiać lub przestraszymy biedną Caymen. Nie martw się. Polubisz to. Wielu obleśnych staruchów próbujących z tobą tańczyć. Dużo jedzenia, które wygląda, jakby chciało uciec ci z talerza. I zespół tak ekscytujący, że nawet nie potrzebuje wokalisty.

173

-Tak się składa, że jestem w tym zespole i cieszę, że ci się podoba. Mówię. Lucas zaciął się. -Nie. To znaczy, tak. Zespół jest wspaniały. Jestem po prostu idiotą. Przepraszam. Xander roześmiał się. -Ona tylko żartuje, Luke. Nie jest w zespole. Lucas kręci głową i patrzy na mnie w lusterku. -Mówiłaś to z taką poważną miną, że nie wątpiłem w prawdziwość twoich słów. -Jest mistrzynią sarkazmu. Klepię Xandera po plecach. -Myślałam, że będziesz używał słowa "wyjątkowo". -Staram się nie zachęcać cię. -I czy to pomaga? Lucas uśmiecha się. -Może jednak to przyjęcie nie będzie tak nudne, jak myślałem. Ona siedzi przy naszym stoliku, prawda? -Caymen jest mądra. Odmówiła pójścia. -Co? - Lucas uderzył Xandera w ramie. -Czy to już kiedyś się wydarzyło? Czy mam to zapisać? -Rozgląda się po czym chwyta telefon i włącza nagrywanie. -Dziewczyna odmówiła Xanderowi. Zawiadomić media. -Nie ważne - mówi Xander. -Skoro już o tym mówimy. Dwa tygodnie z rzędu? Imponujące bracie. Muszę być zbyt nudny, by się mną zajęli. -O czym ty mówisz? -Pyta Xander. 174

-Starz. -Przekręca oczami, kiedy Xander wzdycha, obojętny. Pewnie, gdybym nie widziała tych gazet, też byłabym obojętna. -Magazyn. Ty. Okładka. -Serio? -Wydaje się bardziej zły, niż zaskoczony. -Tak. Znowu cię przyłapali na spotykaniu się z Sadie. -Co? -Wskazuje na światła, gdzie się zatrzymujemy i pokazuje Quickie Mart po drugiej stronie. -Zatrzymaj się tam. Lucas wzrusza ramionami i kieruje się we wskazane miejsce, parkuje. Xander prawie nie czeka, aż się zatrzymamy, wyskakuje z samochodu i znika w sklepie.

175

Rozdział 29

Kiedy czekaliśmy w samochodzie, Lucas odwrócił się na siedzeniu w moją stronę. -O co chodziło? Moje serce przyśpieszyło. Tajemnica o dziewczynie wyszła na jaw a ja zastanawiam się co Xander teraz powie. -Pewnie się rozzłościł, że wydrukowali coś o nim i Sadie. -Pewnie masz racje. Sądziłem, że o tym wie. -Ja też. Kilka minut później, magazyn Starz jest przyciśnięty do szyby znajdującej się obok mnie, przez co podskoczyłam zaskoczona. -Czytałaś to? -Krzyczał po drugiej stronie. Przez co ledwo co go słyszałam. Otworzył drzwi i usiadł obok mnie, nie czekając, aż się przesunę. -Czytałaś to prawda? Prawie na mnie usiadł. Przesunęłam się kawałek, by zrobić mu miejsce. -Jedź, Lucas. - Mówi, zamykając drzwi. Po czym znów na mnie patrzy, a w oczach ma ogień. -Jesteś na mnie zły, bo czytałam artykuł? Mason pokazał mi go w zeszłym tygodniu. -W zeszłym tygodniu! Caymen, dlaczego nic nie powiedziałaś? -A co miałam powiedzieć? "Wow, twoja dziewczyna jest naprawdę piękna?" Nie miałam tak hojnego nastroju. 176

Lucas roześmiał się a Xander pacnął go, żeby się zamknął. -O to właśnie chodzi, ona nie jest moją dziewczyną. -Ale artykuł... -wskazałam magazyn, który ściskał w dłoniach. -To - pokazuje zdjęcie na okładce -jest stare zdjęcie. -Przygląda się dokładniej. -Z zeszłego roku. -A dzwoniła do ciebie ostatnio... -Dzwoniła do mnie? Nieprawda. -Może przez przypadek odebrałam... Miała do ciebie oddzwonić. Wyciągnął telefon i zaczął przeszukiwać połączenia. Wtedy warknął, jakby mówił, oh patrz, tutaj jest to połączenie. Włączył na głośno mówiący i odtworzył nagraną wiadomość. "Cześć, Xader. Co u ciebie słychać? Widziałeś Starz? Idioci. Jaki jest plan? Potrzebuje byś sprawił, by to zniknęło. Powiedz, że twój ojciec im da popalić." Brzmiała na poirytowaną. Xander wyłączył pocztę głosową i spojrzał na mnie, podnosząc brew. -Oh. - Tylko tyle byłam w stanie powiedzieć. -Oh? -Co mam powiedzieć? Widziałam artykuł. Wiedziałam, że w weekend byłeś w LA. Przepraszam, że myślałam, że dziennikarze są uczciwi. -Dlatego oczekiwałem - mówi, pochylając się w moją stronę - że spytasz mnie o to. -Jego oczy były tak intensywne, że chciałam spojrzeć w inną stronę lub nigdy nie patrzeć w inną stronę. Nie mogłam się zdecydować. Moje serce przyśpieszyło i poczułam ogromną ulgę, że nie jest z Sadie Newel. Żart. Potrzebowałam żartu. Szybko. 177

-Może powinnam mieć listę aktorek, z którymi się spotykałeś z datami. Wtedy łatwiej byłoby mi stwierdzić, czy zdjęcie jest nowe, czy nie. -Mogę ci załatwić taką listę - powiedział Lucas. Przestałam patrzeć na Xandera, spojrzałam na Lucasa. -Możesz również zapisać wszystkie dziedziczki i bilionerki. W sumie każdego wartego uwagi. -To może trochę zająć, bo to będzie obszerna lista. Wiem, że żartował, ale jego słowa mnie uderzyły, bo wiedziałam, że nigdy nie będę w pobliżu tej listy. Xander westchnął i oparł się o oparcie. -Nie jest taka długa. -Położył rękę na mojej. Próbowałam się nie uśmiechać za bardzo. Skręcamy w kierunku budynków zbudowanych z czerwonej cegły, drogi kampus, czuje się zdezorientowana. -Gdzie jesteśmy? -UNLV. -To twój wybrany college? -Nie, zobaczysz. -To zabawne jak podekscytowany jest Xander przez te dni karier. Może Xander powinien zająć się planowaniem czy coś. Czy istnieje taki zawód? Zajmuje mi to dłuższą chwilę, zanim zdaje sobie sprawę: -Uczysz się tutaj? - Pytam Lucasa. -Tak, uczę się tutaj. Zaskakuje mnie to. Nie, żeby UNLV było złą szkołą. Tylko nie należy do Ligii Bluszczowej. Wciąż jednak nie ustaliłam, co tutaj robimy.

178

Po ominięciu kilku budynków, wyglądających podobnie w końcu wchodzimy do jednego. Na końcu korytarza puka do drzwi. Otwiera chłopak w okularach, uśmiechając się. -Witam, zapraszam. Wchodzę do sali. Mikroskopy, palniki, fiolki, szkiełka, podłoża hodowlane. Laboratorium. Chłopak -może asystent profesora- mówi: -Słyszałem, że interesuje cię studiowanie nauk ścisłych. Moje płuca zaciskają się. -Tak. Zaczął opowiadać o różnorodności nauk ścisłych i co można w nich osiągnąć. Medycyna, kryminologia i tak dalej. Prawie każdy zawód, jaki wymienił, brzmiał interesująco. -Chodź za mną - powiedział, prowadząc mnie do mikroskopu. Przygotowałem tę próbkę krwi do analizy. Chcę sprawdzić, ile jest tu białych krwinek. Jeżeli spojrzysz tu i je policzysz dla mnie, będę wiedział, czy nasze wyniki się pokrywają. Zrobiłam, tak jak powiedział i podałam mu liczbę. Zapisał ją na pudełku znajdującym się obok mikroskopu. Podchodzi do gabloty i wyciąga fiolkę. Pozwala mi rozprowadzić preparat na następnym szkiełku i również zanalizować to przez mikroskop. Pokazuje mi różne bakterie, które się rozrastają i mówi mi o różnych rezultatach. Pokazuje mi również jakieś stare akta policyjne, na których pracują studenci, badając DNA i przyczyny śmierci. Wiem, że muszę mieć dziwny wyraz twarzy, bo kiedy patrzę na Xandera ten uśmiecha się szeroko. -Czy twoim głównymi przedmiotami są nauki ścisłe, Lucas? -Pytam.

179

-Nie. Jestem na architekturze. Jednak to jest jeden z moich przedmiotów. A Rick jest moim współlokatorem. Jest asystentem doktora Fendermana. -Czy doktor Fenderman ma zamiar przeprowadzać na nas badania? -Tak, następny przystanek to klatka. -Super. Czy testuje może jakieś szczepionki? Ci chłopcy potrzebują się osłabić, by uniknąć przyjęcia charytatywnego. -Macie wyrazy mojego współczucia - mówi Rick. Czy wszyscy chodzą na takie przyjęcia oprócz mnie? Rick umieszcza kolejną próbkę pod mikroskopem. Lucas zaczyna rozmawiać z Rickiem i kiedy zaczynam analizować próbkę, czuję gilgotanie na karku. -Dobrze się bawisz? -Pyta Xander. Czuje go blisko siebie, zaraz za mną, ciepło jego ciała sprawia, że zimny dreszcz przebiega po moim kręgosłupie.

-Tak. To wszystko jest niesamowite. -Nigdy nie widziałem, byś była tak szczęśliwa. Nigdy nie czułam się tak szczęśliwa. Zmieniam soczewki, żeby lepiej widzieć, ale nie mogę się skupić, bo czuje jego delikatny oddech na szyi. Moje ciało reaguje na niego, bezwolnie przylegam do niego. Obejmuje moje ramionami. -Może powinnaś wybrać naukę. Nie koniecznie tutaj, ale pasujesz do nauk ścisłych. Mogę sobie ciebie wyobrazić w białym, laboratoryjnym fartuchu. Uśmiecham się. -To dobry pomysł. Może za rok. -Z pewnością wezmę rok przerwy, by pomóc mojej mamie. 180

-Caymen - słyszę w jego głosie brak akceptacji jakby wiedział, o czym myślę. -To błąd. -Tak, cóż nie mam zbyt wielu opcji. -Masz tyle opcji na ile sobie pozwolisz. Prycham rozbawiona. On może ma tyle opcji. Reszta z nas jest zawieszona. -Dlaczego ci na tym zależy? -Szepczę. Przez chwilę myślę, że mnie nie usłyszał, ponieważ nie jestem aż tak blisko niego, chociaż wciąż mnie obejmuje, ale wtedy mówi: -Ponieważ zależy mi na tobie. Zamykam oczy na sekundę i pozwalam sobie poczuć te słowa, poczuć jego. Chciałabym pozwolić sobie na zapomnienie, ale coś mnie powstrzymuje. Myślałam, że to jego dziewczyna. Ale to już nie jest problemem. Problemem jest moja mama. Nic jej nie powiedziałam i czuje się z tym okropnie. Nie chcę, by był moim wstydliwym sekretem, ale niestety tak się zachowuje. Cieszę się, że nie widzi mojej twarzy, bo wina jest na niej wypisana. Potrząsam ramionami, zmuszając go by mnie puścił po czym patrzę na zegar wiszący na ścianie. -Czy jest już ósma? Chyba lepiej będzie, jak pójdziemy. -Zanim wyjedziemy, muszę cię zabrać do pewnej knajpki meksykańskiej. Nie jest to daleko, ale jedzenie jest niesamowite.

181

Rozdział 30

-Zabrał cię na lotnisko byście polecieli do collegu byś zapoznała się z życiem studentki a twoją odpowiedzią będzie....? - Skye stara się mnie przekonać, bym przebiła jego dzień karier, ale jak niby miałabym to zrobić? -W sumie to on przyjdzie jutro wieczorem, ponieważ moja mama idzie na jakieś spotkanie biznesowe.... -Nie wiem jak dokończyć to zdanie, dlatego chwytam małe pudełko na biżuterie z półki. Ma sztuczne błyskotki doklejone na drewnianym wieczku i to jest idealny przykład, dlaczego to miejsce nazywam Oczywistym Śmietnikiem. Skye jest zajęta układaniem starych książek na półce, stoi plecami do mnie. -Nie rozumiem. Jak to może być dzień karier? Masz zamiar zabrać go na to spotkanie? Chcesz zobaczyć, jak właściciele małych firm się kłócą? -Nie - odkładam pudełko. -Nie, w sumie to myślę, że moja mama idzie na randkę, tylko udaje, że to spotkanie biznesowe. Randka za moimi plecami. Odwraca się w moją stronę, przyciskając rękę do ust. -Czekaj. Chcesz mi powiedzieć, że ty i twoja mama umawiacie się, ale kryjąc to przed sobą? -Śmieje się. -Nie, nie randkuje z Xanderem. -Jeszcze. Nie, dopóki nie zdobędę się na odwagę, by powiedzieć mamie. Daje sobie na to tydzień. Przekręca oczami. 182

-Jesteście dwójką najbardziej zakochaną, a nie spotykającą się ludzi, jakich znam. Potrzymaj. -Idzie w kierunku zaplecza i woła Lydie, szefową. -Książki są już poukładane w odpowiedniej kolejności. Czy potrzebujesz czegoś jeszcze? -Nie. Dobrej nocy, widzimy się jutro. Skye oplata swoją rękę z moją i prowadzi mnie do tylnych drzwi, jesteśmy w alejce, w której znajduje się również tylne wejście do sklepu z lalkami. -Gdzie jest twoja mama? -Pyta, wskazując puste miejsce, gdzie zazwyczaj stoi nasz samochód. -Poszła do sklepu po zamknięciu. -W każdym razie wracając do dnia karier. Nie mam pojęcia co masz zamiar robić z Xanderem. -Ja również tego nie wiem. Może będziemy szpiegować moją mamę, ale to chyba słaby pomysł. Śmieje się. -Mam jeden pomysł. Idziemy po schodach do mojego mieszkania. -W zeszłym tygodniu rozmawiałam z Eddiem i powiedział, że nauczy nas robić swoje słynne muffinki. Skye krzywi się. -Dlaczego? -Ponieważ Xander lubi je. Lubi w sumie jedzenie. Wszędzie gdzie pojedziemy, to kończymy w jego ulubionych knajpkach. Pomyślałam, że porozmawia z Eddiem, zobaczy czy posiadanie restauracji to coś, co go by zainteresowało.

183

-Awww... -mówi Skye. -To wspaniałomyślne i słodkie. -Podchodzi do lodówki, kiedy jesteśmy już w mieszkaniu. -A ty udajesz, że nie kochasz go. Uśmiecham się, kiedy ona przegląda zawartość lodówki. Światełko przy poczcie głosowej miga, więc klikam przycisk. "Jedna nowa wiadomość" mówi mechaniczny głos, kiedy idę do lady. "Witam, pani Meyers z tej strony Tina z biura doktora Saudersa. Zapisaliśmy panią automatycznie na kolejne badanie USG na piętnastego. Proszę pół godziny wcześniej wypić wodę, o której mówiliśmy. Jeśli ma pani jakieś wątpliwości proszę od razu dzwonić" Słyszę, jak lodówka zamyka się za mną. -Nie wiedziałam, że twoja mama jest w ciąży - mówi Skye. -W ciąży? Co? -USG. To brzmi jak badanie dla ciężarnych. Mój umysł ledwo zarejestrował jej słowa. -Nie, nie jest w ciąży. -Więc dlaczego robi sobie USG? Musi istnieć inne wytłumaczenie. -Nie mam pojęcia. -Czy miała mdłości? Czy była zmęczona? Zaczynam to analizować. Ostatnio nie jadała zbyt wiele. Może ma chory żołądek. I przede wszystkim ostatnio chodziła zmęczona. Kiwnęłam głową. -Więc jest prawdopodobnie w ciąży - kiwa głową w kierunku automatycznej sekretarki. -W dodatku powiedzieli, by wypiła wodę. To robią ciężarne, by zrobić sobie USG. Potrząsnęłam głową. 184

-To w sumie ekscytujące, nie sądzisz? Będziesz miała małą siostrzyczkę lub braciszka. -Ekscytujące? Tak, racja. Nie. Nie jest w ciąży. To niedorzeczne. Ona nawet nie ma... -Zorientowałam się, że chce powiedzieć, że nie ma chłopaka, ale przecież istnieje prawdopodobieństwo, że jednak go ma. -Nie jest w ciąży. -Ale jeżeli nie jest w ciąży, co to znaczy? Ogarnął mnie niepokój. Czy coś się złego z nią dzieje? Ludzie nie mają robionego USG tylko z poważnych powodów.... Prawda? Może, kiedy człowiek jest starszy to jest standardowa procedura. Skye staje przede mną i głaszcze moje ramiona. Muszę być w kompletnym szoku. -To pewnie nic wielkiego. Nawet jeśli jest w ciąży, to nic wielkiego. -Nie jest w ciąży - nalegam. -Jest na to za stara. Skye śmieje się. -Ma tylko trzydzieści pięć lat. - Jej telefon wibruje, a ona się uśmiecha czytając wiadomość. -To Henry. Zespół dziś siedzi w Scream Shout. Chcesz iść? Patrzę na automatyczną sekretarkę. Później zerkam na drzwi. Nie mogę oddychać. Kiedy moja mama wróci do domu? Muszę ją o to spytać. Ale czy mi o wszystkim powie? Skoro nie chciała mi powiedzieć przez tygodnie o tym. To nic. Moja mama jest zdrowa. Standardowa procedura. -Tak, zaraz do ciebie zejdę. Daj mi minutę. Waha się, ale później wychodzi. Piszę notatkę o tym, że spędzę noc u Skye i zostawiam ją na ladzie w kuchni. Pakuję kilka rzeczy do plecaka i zamykam za sobą drzwi.

185

Wchodzimy do Scream Shout, które jest praktycznie puste. Barman wskazuje drzwi znajdujące się przy scenie, na co Skye wzrusza ramionami, pytająco. Po czym idzie przez klub prosto w kierunku drzwi. Muzyka prowadzi nas. Henry wita Skye śpiewając miękko "to moja piękna dziewczyna" przygrywając sobie na gitarze. Ona uśmiecha się i wślizguje się pomiędzy niego a oparcie kanapy. Mason mruga do mnie. -Hej, Caymen. -Cześć. -Rzucam plecak pod ścianę po czym znajduje miejsce na podłodze. Mam ochotę po prostu wtopić się w tę podłogę i na chwilę zniknąć. I wydaje mi się, że do działa, bo reszta zaczyna się wygłupiać. Pozwalam, by muzyka mnie otuliła. Derrick, perkusista, zaczyna improwizować, śpiewając o swoim dniu. Śpiewał o tym, jak jechał samochodem i słuchał radia. O tym, jak poszedł do sklepu i kupił mleko i tak dalej. Przestałam słuchać, dopóki nie spytał: -Co się rymuje z 'fire hydrant'? Mason spoważniał i myślałam, że powie coś w stylu "Nie bądź idiotą. Dlaczego mielibyśmy śpiewać o hydrancie?". Ale zamiast tego powiedział: -Może 'wire tyrant'? -Co to jest? -Spytał Henry. -Wiesz, ktoś, kto gromadzi wszystkie przewody. To epidemia. Prycham śmiechem. -A 'tired rant'? - powiedziała Skye. -Nawet pasuje..

186

-To nasza męcząca tyrada o bezużytecznym hydrancie... - zaśpiewał Henry. Mason się roześmiał -To nasza męcząca tyrada o Henrym, zbieraczu przewodów. -Jak tyrada ma być męcząca? -Spytałam. -Czy nie powinna być żywiołowa? Henry zagrał kilka akordów, patrząc w sufit, po czym zaśpiewał: -Jestem taki zmęczony tą starą tyradą, podczas gdy potrzebuje drugiej szansy. Mason wskazał na niego. -Tak, nazwijmy piosenkę 'hydrant'. Roześmiali się a Derrick próbował wszystko zapisać w zeszycie, kiedy reszta przekrzykiwała się, zaczynając wszystko od nowa. Nie wierzę, że byłam świadkiem, jak piosenka powstała od rzucenia słowa 'hydrant'. To dziwne uczucie, kiedy ludzie tworzą z niczego. Myślę o tym, jak Xander próbuje stworzyć coś z mojego bezwartościowego życia. Wziął niedorzeczny hydrant z mojej piosenki i starał się mi pokazać, że to jest coś więcej niż mi się wydaje. Po dniu, który miałam, ta myśl mnie rozpogodziła. Zaczynam śpiewać z nimi. Zaszli dość daleko w niedorzeczności tej piosenki, kiedy ktoś wykrzyczał: -I dlaczego nie pozwalasz mi zjeść zupy z żółwia? Skye zapowietrzyła się oburzona, ale reszta się śmiała. O dziesiątej, wszyscy się śmiali. Śmialiśmy się i wygłupialiśmy się. Skye leżała obok mnie na podłodze.

187

-Lepiej zabiorę cię do domu, młoda dziewczyno. -Powiedziała. -Jutro musisz iść do szkoły. -Przenocuje u ciebie! -Krzyczę. -Nocujesz u mnie? -Tak zapisałam w mojej wiadomości do mamy, więc musi to być prawda. -Yay! Pidżama party. -Powinnyśmy

obrzucić

czyjś

dom

papierem

toaletowym

-

powiedziałam. -Pewnie, powinnyśmy to zrobić. Ale kogo dom wybrać? -Nie wiem. -Po czym podnoszę rękę, jakbym zgłaszała się do odpowiedzi. -Xandera. Śmieje się. -Kto chcę obrzucić dom Xandera papierem toaletowym? Spojrzeli na nas i jęknęli. -Nie potrzebujemy was - powiedziałam. -Chodźmy. Skye wyprzedza mnie i kiedy znajduje się przy drzwiach, ktoś oplata mnie ramionami. Odwracam się i zderzam się z klatką piersiową Masona. Stoimy za drzwiami w korytarzu. Całuje mój policzek. -Wyszłaś bez pożegnania. Cofnęłam się i spojrzałam mu w oczy. -Ja... Zamrugał. -Ty i Xander, co? -Chyba tak. -Jesteś pewna, że do siebie pasujecie? 188

Wiem, o co mu chodzi, ale wyobrażam sobie Xandera i kiwam twierdząco głową. Wzrusza ramionami, leniwie. -Jakby co wiesz gdzie mnie znaleźć. -Po powiedzeniu tego znika za drzwiami.

189

Rozdział 31

Skye i ja trzymałyśmy po dwie rolki papieru toaletowego i wpatrywałyśmy się w masywne ogrodzenie. -Nie jest za wcześnie na rozrzucanie papieru? -Pyta Skye. -Nie ma nawet jedenastej. Wszystkie światła w domu są porozpalane. -Nigdy nie jest za wcześnie. Prawdziwym pytaniem jest to, jak się tam dostaniemy? - Próbuje się przecisnąć przez ogrodzenie, ale nie miałam szans. Zaczęłam się śmiać. -Czy kiedyś zrobiłaś coś tak nieodpowiedzialnego? -Spytała mnie Skye. -Nie sądzę. -Ta twoja szalona strona jest zabawna. - Próbuje mnie przepchnąć. Śmieje się jak szalona. W końcu podsadza mnie po czym razem upadamy na ziemię. -Owińmy bramę. -Czy Xandera również to rozbawi? -Pyta. Nie mam pojęcia. -Na pewno. Jest ciemno, ale udaje nam się owinąć papier wokół prętów. Od kiedy bycie niedojrzałym jest takie zabawne? Przez chwilę wszystko widzę dokładniej, a kolejną chwilę zajmuje mi uświadomienie sobie, że ktoś świeci na nas latarką. Właściciel latarki odkasłuje. -Czy panienki dobrze się bawią?

190

-Tak, bardzo dobrze - powiedziała Skye i obie się odwracamy w kierunku ochroniarza, który patrzy na nas rozczarowany. -Jak cudownie to wynajęty policjant. Marszczy czoło. -Wynajęty policjant, który zna numer, by zadzwonić do najbliższego posterunku policji. Chodźmy porozmawiać z panem Spence. Ta informacja powinna mnie rozbudzić, ale niestety to nie zadziałało. Może to całe pojawienie się w nocy z papierem toaletowym wydawało się takie nierealne. Jednak stanie na ganku pana Spence powinno mną teraz wstrząsnąć. Dlaczego wciąż się śmiałam? -Co zrobimy z tą sytuacją? -Zapytał wynajęty policjant. Pan Spence patrzy na mnie i przechyla głowę. Zastanawiam się, czy mnie rozpoznał. W sumie, dlaczego by miał mnie pamiętać? Spotkaliśmy się stosunkowo dawno temu, więc kiedy powiedział: -Caymen, prawda? - Uśmiech został starty z mojej twarzy. Kiwnęłam głową. Oczywiście, że mnie pamięta. Jestem symbolem buntu jego syna. Jestem ostatnią dziewczyną, którą by zaakceptował. Moje imię i moja twarz pewnie zostały wyryte w jego pamięci. -Chciałaś zażartować z mojego syna? Znów potwierdziłam, kiwnięciem głowy. Roześmiał się. -Będę szczery. Żaden dzieciak wcześniej nie obrzucił mojego domu papierem toaletowym. Czy tak to się nazywa? -Odwraca się do wynajętego policjanta. -W porządku, Bruce. - Po czym patrzy na nas. -Może wejdziecie do środka? Zaczynam wpadać w panikę, trzymając papier toaletowy.

191

-Nie, w porządku. Lepiej będzie, jak pójdziemy. Jeśli da mi pan worek na śmieci, to wszystko posprzątamy. Machnął ręką na tę sugestię. -Nie. Mamy osoby zajmujące się porządkiem. I nalegam. Musicie wejść do środka. -Jest późno. My... -Caymen? Głos Xandera sprawił, że po moim ciele przebiegła gwałtowna fala gorąca. Podszedł do drzwi ubrany w spodnie od pidżamy i podkoszulkę. Nawet jego pidżama wygląda drogo. Patrzy na papier toaletowy, który wciąż trzymam i na ten który trzyma Skye. -To było wyzwanie -rumienię się. -Nie spodziewałyśmy się, że zostaniemy złapane. -Skye zaczyna chichotać, a ja nie mogę się powstrzymać i również zaczynam chichotać. W jego oczach pojawiły się iskierki, jakby powstrzymywał śmiech. -Wejdźcie. Tess zrobiła wcześniej czekoladę. Myślę, że jeszcze coś zostało. Nie jestem pewna, czy powinnam wiedzieć, kim jest Tess, ale o nic nie

pytam.

Trzymanie

papieru

toaletowego

jest

wystarczająco

upokarzające. -Nie, dzięki. Lepiej jak pójdziemy. -Nalegam - mówi. Skye prycha rozbawiona i jestem pewna, że powodem jest to, że Xander zachował się jak ojciec. Skye za to nic nie mówi, pozwalając mi zdecydować. Patrzę na miejsce pomiędzy Xanderem i jego ojcem, którzy przyglądają mi się, mając skrzyżowane ręce na klatce piersiowej. Widząc

192

tak oczywiste podobieństwo, zastanawiam się, czy ja jestem podobna do ojca. Może wyglądam jak mama, ale mamy zupełnie różne charaktery. -Dobrze, ale tylko na chwilę. Jest późno, a my nie chciałyśmy przeszkadzać. Kuchnia jest ogromna. Marmurowe blaty mają neutralny kolor. A pośrodku jest wielka wysepka. Lodówka jest większa od największej lodówki, jaką widziałam. Wygląda prawie jak te lodówki w sklepach spożywczych. Jego tata idzie za nami do kuchni. -Tess wyszła, ale jestem pewny, że sobie poradzicie sami. Tess musi być kucharką. -Dobranoc. Alexander, nie siedźcie do późna. -Mówi po czym wychodzi. Xander podchodzi do kuchenki i sprawdza garnek. -Pusto. -Spoko. -Nie, zajmę się tym. Myślę, że wszystkie proszki są tu. -Otwiera szufladę. Jestem pewna, że nie odpuści, dopóki nie będziemy pić gorącej czekolady, więc wstaje, chwytam garnek i wlewam do niego wody i patrzę na kuchenkę. Skye podchodzi, by mi pomóc rozszyfrować wszystkie przyciski w końcu udaje nam się rozpalić jeden palnik. Xander za to wciąż szukał gorącej czekolady. Wyglądał, jakby pierwszy raz był w tej kuchni i nie miał pojęcia, co gdzie się znajduje. W końcu zamyka szafkę z głośnym: -Aha. -Czy wcześniej zaglądałeś do tych szuflad? -Spytałam. 193

-Oczywiście. -Zagrajmy więc w grę. Skye wymieni jakiś przedmiot kuchenny, a ty go znajdziesz. -Co wygram. -Prawo do przechwalania się. -To mój dom, myślę, że wygram. -Udowodnij. Nie ma tu Tess, by ci pomóc. -Oh jestem gotowy. Uśmiecham się. Rozglądam się po kuchni. Jeśli kucharka jest sprytna, ułożyła wszystko bardzo praktycznie. Tak więc przedmioty do gotowania przy kuchence, szklanki nad zlewem. Mogę go pokonać. Kiwam głową w kierunku Skye. Uśmiecha się -Zaczynajmy od czegoś prostego. Szpatułka. Xander idzie do wysepki i zaczyna przeglądać szuflady. Ja idę do w kierunku kuchenki i otwieram szuflady po dwóch stronach. Od razu znajduje szpatułkę i odwracam się, trzymając ją. -Pierwszą rundę wygrywa Caymen. -Mówi Skye a Xander patrzy na mnie. Powarkuje. -Dobrze, drugi przedmiot. Miska na płatki. Warczę zirytowana. -Nie fair. Wiedziałeś, gdzie jest. -I oczywiście wiedział. Szafka obok spiżarni. -Remis - mówi Skye. -Znajdź mi sitko. Patrzę na twarz Xandera. Jego mina mówi: nawet nie wiem, jak to wygląda. Kieruję się do zlewu. Będzie w któreś dolnej szafce. Kiedy sięgam do uchwytu, dłonie owijają się wokół mojej tali i odciągają mnie. 194

Po czym otwiera szufladę, do której szłam. Próbuje go przepchnąć moim ciałem. -Oszustka - mówi. -Ja? Ty jesteś oszustem. -Jest niczym skała. Próbuje go odepchnąć, podczas gdy on szuka. -Przypomina miskę z dziurami - mówi Skye. -Moja najlepsza przyjaciółka przeciwko mnie. -Owijam ręce wokół jego tali i próbuje go odciągnąć. Woda zaczyna się gotować i Skye ściąga ją z palnika. -Mam - Xander prostuje się, trzymając sitko. Podskakuje, by mu je zabrać, ale trzyma je za wysoko. Kiedy próbuje pociągnąć go za ramię, on oplata mnie drugim ramieniem. -I zwycięzcą jest Xander. -Oszuści! Wy oboje. Chrząka. -Dedykuje tą wygraną mojej ogromnej wiedzy o przedmiotach kuchennych, których okazjonalnie używam. Gdyby nie to... -Przerywa w połowie zdania, po czym dodaje. -Oh, cześć, mamo. Od razu puszczam go i odsuwam się od Xandera. -Mamo to jest Caymen Meyers i jej przyjaciółka Skye. Odwracam głowę w jej kierunku, ale czuje się uwięziona będąc niedaleko Xandera. Obawiam się jej reakcji. Boje się jej złości, która zakończy naszą znajomość. Ale ona wygląda na bardzo sympatyczną. Ma jasne włosy i niebieskie oczy. I uśmiecha się, może dlatego, że szarpałam się z Xanderem. -Miło was poznać, dziewczęta. Caymen, wiele o tobie słyszałam. -Dobry wieczór pani Spence. Pani syn nie chciał mnie puścić, bo jest oszustem, ale miło panią poznać. 195

Pani Spence podnosi rolkę papieru toaletowego i drapie się po nosie. -Spytaj o to Caymen - mówi Xander. Cudownie teraz muszę się przyznać do aktu wandalizmu. -Pani syn zadzwonił do mnie, że ma niedobór papieru toaletowego. Od razu pośpieszyłam z pomocą. Wyglądała na zdezorientowaną, więc Xander powiedział: -Ona tylko żartuje, mamo. -Ah tak. Suchy humor, o którym mi mówiłeś. Jej jak wiele powiedział o mnie? -Cóż cieszę się, że rozbawiasz mojego nad wyraz poważnego syna. Ściska moje ramię i szczypie policzek Xandera. -Idę spać. Do zobaczenia, Caymen. -Dobranoc, mamo. -Po wyjściu mamy, Xander wyciąga kubki, a kilka łyżek kakao wsypuje do gorącej wody. -Nie jest tak dobra, jak ta u Eddiego, ale wydaje mi się, że może być. -Gdzie znajdę łazienkę? -Pyta Skye. -Lub dziesięć łazienek? Uśmiecha się. -Najbliższa jest, jak pójdziesz tamtędy. Pierwsze drzwi po prawej. -Dzięki. Wyszła i zostałam sama z Xanderem. Dotknął mnie, nachylając się po łyżkę. Później nasze dłonie się spotkały, kiedy sięgał po kubek. Oboje się cofnęliśmy. -Możesz wziąć - mówimy w tym samym momencie i zaczynamy się śmiać. Upija łyk gorącej czekolady po czym podaje mi kubek. Nasze ciała się stykają ze sobą - nasze ramiona, łokcie, biodra, uda. Wyczuwam każdy ruch, który robi. -Dobijasz mnie - mówi bez tchu. 196

-Przepraszam - odsuwam się do tyłu, ale on łapie mnie za łokieć i odwraca mnie, przez co patrzę mu prosto w twarz. Wdycham gwałtownie powietrze, a moje ciało całe płonie. Jego ręka znajduje się na moich plecach. Wpatruje się w kołnierzyk jego podkoszulka. -Caymen? -Tak? -Wyglądasz na przerażoną. Czy to cię denerwuje? -Bardziej niż cokolwiek innego. -Dlaczego? -Ponieważ nie mam miętówek. -A teraz prawdziwa odpowiedź... -Ponieważ boje się, że jeżeli mnie złapiesz, wtedy gra się skończy. Nie wierzę. Przyznałam nagłos to, czego nie mogłam przyznać sama przed sobą. Ale teraz te słowa zostały wypowiedziane. Przesuwa palcem po moim policzku, a moje serce się zatrzymało. -Nie wiedziałem, że w coś gramy -powiedział. Uśmiechnęłam się. To samo powiedział podczas naszego drugiego spotkania. Spojrzałam na niego, jakby na to czekał, nasze usta się zetknęły. Kiedy mnie dotknął, poczułam się jak porażona prądem. Pocałował mnie delikatnie, jego usta były ciepłe tak samo, jak jego dłonie. Dokładnie w momencie, kiedy daje się pochłonąć tej sytuacji, słyszę Skye, kiedy mówi: -Chyba wezmę tę gorącą czekoladę na wynos. Oddam ci kubek przy najbliżej okazji.

197

Cofam się i próbuje odepchnąć Xandera, nie chcę być niegrzeczna, ale on nie chcę mnie puścić. Skye uśmiecha się do mnie, uświadamiając mi, że nie jest obrażona. -Odwiozę ją do domu - Xander mówi, nie odrywając ode mnie wzroku. Jego oczy płoną. Słyszymy, jak Skye wychodzi z kuchni. Wtedy oplata ręce wokół mojej tali i podnosi mnie, bym usiadła na ladzie. Oplatam nogi wokół niego i całuje go. Teraz jest bardziej intensywnie. Odpowiada na moje pocałunki, jego język odnajduje mój, a jego ręce przysuwają mnie jeszcze bliżej. Smakuje tak dobrze, jak słona czekolada. Dotykam jego pleców. Nagle cały smutek, który tłumiłam cały dzień, wypełnia mnie. Czuje, że zaraz się rozpłacze, więc wciskam głowę w jego szyję modląc się by te uczucia zniknęły. Zamiera. Próbuje się cofnąć, by na mnie spojrzeć, ale trzymam go kurczowo. Głaszcze mnie po plecach. -Caymen? Co się stało? Przepraszam. Za szybko? - Pomaga mi zejść z lady. -Nie, to nie to. -Tak cię przepraszam.. -Nie, nie zrobiłeś nic złego. Mam po prostu gorszy czas. -Nie wiem, czy mnie rozumie, bo mówię głosem pełnym emocji. -Porozmawiaj ze mną. Co się stało? -Możemy przez chwilę pomilczeć? -Próbuje zapanować nad emocjami, by wszystko wytłumaczyć. Chyba zrozumiał, bo wziął głęboki wdech i objął mnie. Nie dzieli nas nawet milimetr. Jego obecność pozwala mi się pozbierać. Co, jeśli moja mama jest w ciąży? Dziecko pogrąży nas. Nie stać nas na dziecko. I kim jest właściwie ten Matthew? Czy ucieknie, kiedy się 198

dowie? Jak moja mama mogłaby popełnić dwa razy ten sam błąd? Jeśli miałam nadzieje, że kiedyś opuszczę sklep z lalkami i zacznę swoje życie, to dziecko by anulowało wszystkie moje plany. Jedna łza spływa po moim policzku, a ja ją szybko wycieram. -Przerażasz mnie, Caymen. Co się dzieje. -Moja mama. -Wszystko z nią w porządku? -Wydaje się zaniepokojony. -Chyba jest w ciąży.

199

Rozdział 32

Xander przeklina pod nosem. -Cholera, Caymen, przykro mi. -Mówi i milknie na chwilę. Jego palce tworzą wzory na moich plecach. Powtarza wzór kilka razy. -Kiedy się dowiedziałaś? -Dzisiaj - wzdycham. -Albo nie jest w ciąży. Mam nadzieje, że nie jest. Ale jeżeli nie jest w ciąży, to znaczy, że coś innego się z nią dzieje a ja jestem okropną córką, bo najbardziej przeraża mnie ciąża. Odsuwa mnie, by spojrzeć mi w oczy. -Jak mogę pomóc? -Sprawić by to wszystko okazało się snem, i żebym obudziła się w łóżku. Przygryza dolną wargę. -Czuje się jakbym cię dzisiaj wykorzystał. Przepraszam. Nie wiedziałem, gdybym wiedział nigdy bym.... -Przestań - przerywam. -Nie mów tak. Czekałam na ten pocałunek od tygodni. Długo, zanim dowiedziałam się o mamie. Miałam na to ochotę, już jak odprowadzałeś mnie do szkoły. Patrzy na moje usta, potem patrzy na moje oczy. -Chciałaś mnie pocałować? -Czas przeszły nie jest poprawny, bo wciąż chcę cię całować. Pochylam się w jego kierunku i całuje jego usta. Odchyla się.

200

-Teraz byłbym prawdziwym dupkiem, gdybym cię pocałował. Porozmawiajmy. -Poprowadził mnie korytarzem do przestronnego pokoju kinowego. Znajdowało się w nim kilka rzędów foteli na różnych wysokościach naprzeciwko wielkiego, białego ekranu. -Wow - mówię kręcić się wokół własnej osi. -To tutaj powinniśmy obejrzeć Lśnienie. Kieruje się do szafki z płytami dvd i wyciąga jedną z Jack Nicholsonem na okładce. -Zdobyłeś ten film? -Tak. Powiedziałaś, że go obejrzymy, więc go zdobyłem. Siadam w fotelu, mówiąc: -Możesz włączyć. Kręci przecząco głową. -Nie dzisiaj. Dzisiaj rozmawiamy. -Odkłada film i siada w fotelu obok mnie. -Co robiłeś, zanim przyszłam? -Może sprecyzuję naszą rozmowę: dziś rozmawiamy o tobie. -Możemy się rozgrzać? Nie jestem dobra w takich rozmowach. Kiwa głową. -Dobrze, co robiłem, zanim przyszłaś? Niech się zastanowię, pracowałem nad projektem z historii. -Chodzisz do Akademii Dalton czy Oceanside? - To prywatne szkoły jestem pewna, że chodzi do któreś z nich. -Do Dalton. -Dalton... to nazwisko twojej babci. -Zanim zdążyłam coś powiedzieć, czuje się głupio. -No tak, to nie przypadek. Śmieje się. 201

-Tak swoją drogą, dzięki. -Za co? -Za to, że traktujesz mnie jak normalnego człowieka. Trochę minęło od czasu, gdy ktoś nie wiedział kim jestem. Przekrzywiłam głowę. -Czekaj, kim jesteś? Dotyka moich włosów, uśmiechając się. -Twoi rodzice są sympatyczni. -Kiedy dostają to, czego chcą to owszem są sympatyczni. -Więc pracowałeś nad stroną internetową dla swojego taty? Wzdycha. -W tym rzecz, wiem, że muszę i wiem, że nie powinienem. Podnoszę ręce. -Nic nie mówię. -Więc miałem świetne pomysły, by strona wydawała się świeższa i bardziej ekscytujący a mój tata się nie zgodził i powiedział, że ma być czysto i klasycznie. -Pewnie wasi klienci tak wolą. -Co masz na myśli? -Chodzi mi o to, że to nie są nastolatki, które wynajmują pokoje w hotelach tylko biznesmeni i zamożni ludzie. Czysto i klasycznie im pasuje. Zamyka na chwile oczy, po czym mówi: -Masz racje. Dlaczego tego nie powiedział? -Może próbował. Chyba niezbyt słuchasz swojego taty. -Ponieważ próbuje mnie zmienić, bym był jego małą, idealną kopią a ja czuje się przytłoczony. Nie jestem nim.

202

-Czy to nie ironia, że ty nie chcesz przypominać swojego ojca, a ja zastanawiam się, czy jestem chociaż trochę podobna do swojego? -Przepraszam. Zachowywałem się nieczule. Dotykam jego ramienia. -Nie, nie zachowałeś się. Rozumiem, co mówisz. Nie chcesz być definiowany przez pryzmat swojego ojca. Zwłaszcza że oboje wyglądacie podobnie. Ale nie jesteś nim. Zawsze będziesz inny. -Zawsze będziesz niesamowity. Dlaczego nie powiedziałam tego ostatniego zdania, na głos? Wziął moją rękę i zaczął robić kółka kciukiem na mojej dłoni. -Twój ojciec byłby z ciebie dumny. Z tego, jaka jesteś. Czuje, że w moim gardle pojawia się gula, a moje oczy wypełniają się łzami. Próbuje je powstrzymać, jestem zaskoczona dzisiejszymi intensywnymi reakcjami. Potrzebowałam by ktoś to powiedział. -Mieszka w Nowym Yorku. Jest prawnikiem. -Szukałaś go? -Musiałam. Mogę potrzebować kiedyś nerki. Śmieje się. -Kiedy miałam dwanaście lat, czytałam historie mężczyzny, który nie widział ojca przez kilka lat, później zachorował na raka. Jego ojciec był idealnym dawcą szpiku kostnego. Uratował życie swojemu synowi. Xander patrzy na mnie zbyt

długo, przez co czuje się

niekomfortowo. -Nie musisz być na łożu śmierci, by odnaleźć ojca. Wzruszam ramionami. -Odszedł od mojej mamy. Powoli kiwa głową. -Czujesz, że spotkanie z nim będzie w pewnym sensie zdradą mamy? 203

Patrzę na światło, ale kolejna łza ucieka. -Zostawił ją. -Jej relacja z nim nie definiuje waszej relacji. -Mnie też zostawił. -Przepraszam. - Dotyka mojego policzka. -A co z twoją mamą? Dlaczego fakt ciąży jest taki druzgoczący? -Myślisz, że przesadzam? -Nie to mam na myśli. Wiem, że też bym się przejął, gdyby chodziło o moją mamę. Po prostu nie chcę sam tego uzasadniać. Powiedz mi, co ty o tym myślisz. -Jestem zła i zraniona i zawstydzona, przez co czuje się w emocjonalnym bagnie. Nie wierzę, że znów by to zrobiła. -Podciągam kolana na fotelu i odwracam się w jego stronę. -Poradzisz sobie z tymi emocjami. Zakochasz się, kiedy weźmiesz dziecko w ramiona. -Nie, nie zakocham się. Nie lubię dzieci, a dzieci nie lubią mnie. Doszliśmy do tego ogólnego wniosku dawno temu. Uśmiecha się. -Cóż przynajmniej masz czas by przywyknąć do tej myśli. -Jeśli to jest prawda- wzdycham i zamykam oczy. Jego kciuk wciąż robi małe kółka na mojej dłoni. -Miło mieć cię tu blisko. W moim domu. Powinnaś tu przychodzić każdego dnia. Roześmiałam się. -Co za dużo to nie zdrowo. Zmieniając temat, powinnam się zbierać. Jutro muszę iść do szkoły.

204

-Nie ma mowy. Musisz zostać przynajmniej jeszcze godzinę. Przyciąga mnie na jego fotel. -Dziękuje, że porozmawiałaś ze mną. Wiem, że było to dla ciebie trudne. Opieram czoło na jego czole. -Dzięki za wysłuchanie. -Wciąż jesteśmy umówieni jutro wieczorem? Jutro wieczorem? Oh! Dzień karier. Moja mama oficjalnie idzie na spotkanie biznesowe. Nie ma mowy, że nie wykorzystałabym tej okazji. -Tak to wciąż aktualne. -A co z dzisiejszą nocą? -Pyta obejmując mnie. Mój żołądek robi fikołek. -A co ma być? -Co powinniśmy porobić przez następną godzinę? Udaje, że się zastanawiam. -Popracować nad stroną internetową? -Haha Robię poważną minę, co jest bardzo trudne. -Nie, poważnie, powinieneś to zrobić. Przechyla głowę, przyglądają mi się. -Mówisz poważnie? -Nie - odpowiadam, całując go.

205

Rozdział 33

Otwieram drzwi sklepu, przytrzymując dzwonek nad drzwiami i wpuszczam Xandera do środka. -Co się...? -Ciii... -Odczekuje, nadsłuchując czy moja mama nie wraca tylnymi drzwiami. Dopiero co wyszła.... spóźniona. Powiedziałam Xanderowi by przyszedł o osiemnastej trzydzieści, czyli pół godziny po jej wyjściu, ale niestety wszystko się przedłużyło. W sumie może i to lepiej, dzięki temu będziemy mogli za nią iść bez wcześniejszych poszukiwań. Kiedy wreszcie odetchnęłam i spojrzałam na Xandera, on wpatrywał się we mnie w ciemnym sklepie. Miałam jedną rękę na jego klatce piersiowej, przyciskając go do ściany, jego oddech nie powinien pachnieć tak znajomo. Próbuje się wziąć w garść, zamykając oczy. Wtedy czuje jego usta na moich. Chcę zatonąć w jego pocałunkach, ale wiem, że nie mamy na to czasu. -Chodźmy - Łapię go za koszulkę i ciągnę go do drugiego wyjścia, kiedy je otwieram, skrzypią. Miejsce teoretycznego spotkania jest blisko, a ja widzę mamę, która znika za zakrętem. -Caymen - odzywa się Xander, stojąc za mną. -Możesz mnie wtajemniczyć? -Jesteśmy detektywami. Prywatne śledztwo czy coś - sięgnęłam do kieszeni i wyciągnęłam parę zdjęć Matthew, które zrobiłam aparatem

206

Xandera. Wydrukowałam je. Jakość jest fatalna, bo nasza drukarka jest dość zabytkowa, ale można coś zobaczyć. -Na co mam patrzeć? Idę powoli a on za mną podąża. -Muszę się dowiedzieć wszystkiego o tym facecie. -Dobrze... co już wiesz? -Nic. Odchrząkuje. -Panna od obserwacji nie ma konkretnych faktów? -Mam przeczucie. -Takie, że jeżeli moja mama jest w ciąży, to muszę wiedzieć wszystko o potencjalnym ojcu. -Czy uczucia udowadniają teraz teorie? -Zamknij się. Roześmiał się i złapał moją rękę. Zaskoczył mnie, przez co podskoczyłam, a on mnie ścisnął, chichocząc. Dziwnie jest trzymać jego rękę. Myślę o zdjęciu, które widziałam w magazynie, kiedy to trzymał za rękę Sadie i zastanawiam się, czy ktoś w cieniu czai się na nas, by zrobić nam zdjęcie. Prawie jakby czytał w moich myślach, ponieważ mówi: -Przeprowadziliśmy się tutaj by uniknąć życia w świetle reflektorów. Los Angeles jest okropne. Nigdzie nie ma prywatności. Kiwam głową, nie jestem pewna, jak powinnam zareagować. -Jednak biorąc pod uwagę, że to nie jest metropolia i że nasz interes się rozrasta, dość dużo podróżujemy. A mój ojciec czasem mnie ciąga ze sobą. Tak jak jutro. Musimy polecieć na Florydę, będę tam do piątku, a w sobotę jest przyjęcie charytatywne.

207

Chyba nie pyta mnie o zgodę, prawda? Po prostu mówi mi, ponieważ.... ponieważ? Czy jesteśmy teraz w związku? -Chyba dążę do tego: kiedy znów cię zobaczę? -Oh. W przyszłym tygodniu? -Wpiszesz mnie do swojego dużego kalendarza? -Nie mam pojęcia. Jestem dość zajęta. Jestem dość oblegana i muszę sprawdzić, kiedy mam czas. Kiedy docieramy do zakrętu, widzę czerwono-biały szyld włoskiej restauracji Luigiego... i moja mama zamyka za sobą drzwi. Hmmm. Nie tego się spodziewałam. Miała spotkać się z kimś wysokim, ciemnym i przerażającym. -Co teraz? - Pyta Xander. -Czekamy - idę w kierunku małego skrawka trawy, gdzie jest doskonały widok na restauracje. Siadam. -Martwisz się, że zniszczysz spodnie? -Pytam, kiedy on się wacha. Nie jest mokra. -Nie... po prostu... szpiegujesz swoją mamę? -Siada obok mnie. -Tak - przyznaje, krzywiąc się. -Caymen, wiem, że się martwisz, ale czy to naprawdę najlepszy sposób, by poznać prawdę? Wskazuje zdjęcia, które wciąż trzymać. -Muszę wiedzieć, kim on jest. Odwraca zdjęcia. -To on? Ojciec... - Nawet nie potrafi dokończyć zdania. Jakby był zawstydzony dokładnie tak jak ja. Zastanawiam się, czy poznał kogoś, kto spodziewał się nieślubnego dziecka. -Tak - opieram się na rękach. 208

Kiwa głową i rozgląda się. -Więc jak długo będziemy tu czekać. Zerkam na restauracje. -Nie mam pojęcia. -Może ma zamiar iść do Matthew po spotkaniu. Biorę zdjęcie od Xandera i przyglądam mu się. -Więc myślisz, że byłbym dobrym detektywem? -Co? -Dzisiaj. Twój 'dzień karier' - naprawdę robi nawiasy w powietrzu, przez co o dziwo wydaje się jeszcze bardziej elegancki. -Tak powiedziałaś, prawda? Miałaś znaleźć mi odpowiednią opcję do sprawdzenia. Czy praca detektywa to zajęcie, które by do mnie pasowało? -Tak, na pewno. -Ponieważ jestem taki dobry w obserwacjach i odczytywaniu wskazówek i no tak jestem idealnym interpretatorem sytuacji? - Wyrywa trawę i bawi się nimi. Wygląda na zranionego. Moje światła ostrzegawcze się zapalają, mam ochotę się ze wszystkiego wycofać, chcę wszystko naprawić, powiedzieć: Nie, tu chodzi o mnie i moją mamę po prostu potrzebuję twojej pomocy. Otwieram usta, ale jest za późno. Xander wstaje i otrzepuje spodnie, po czym wyciąga rękę w moim kierunku. -Odprowadzę cię. -Zostanę. -Dobrze - powoli odchodzi. -Przepraszam - powiedziałam w kierunku jego pleców. -Że tak bardzo skupiłam się na sobie i jestem taka beznadziejna. Wiem, że zrobiłeś

209

tyle niesamowitych rzeczy dla mnie, a ja nie dałam nic w zamian. Wzięłam cię, byśmy wykopali groby. A ty zabrałeś mnie na uczelnie. Spojrzał na mnie. Wskazałam ulicę. -Chciałam zabrać cię do Eddiego. Miał nas nauczyć jak robi te słynne babeczki, opowiedzieć o zakładaniu własnej firmy. Pomyślałam, że to polubisz, bo lubisz jedzenie i potrafię sobie wyobrazić ciebie jako właściciela restauracji. Ale wtedy to wszystko się wydarzyło i.. Zmniejszył dystans pomiędzy nami, wziął moją twarz między swoje ręce i pocałował mnie. Nie mogłam oddychać przez chwilę, ale wtedy zaczęłam oddychać z nim. Byłam spragniona Xandera Spence. Nie mam pojęcia, jak żyłam bez niego, ponieważ dzięki jego energii, czuje, że żyję. Odsuwa się ode mnie, a ja oddycham z trudem. Kładę się na plecach bo moje ciało odmawia posłuszeństwa. Kładzie się obok mnie tak, że nasze łokcie się stykają. -Kupiłam sukienkę - mówię w błogim stanie. -Umm... jak ekscytująco. -Jeślibyś chciał, mogę iść z tobą na to przyjęcie charytatywne? -Jeślibym chciał? -Kręci głową. -Bardzo chcę, byś ze mną poszła. Po prostu myślałem, że jesteś nastawiona negatywnie. Tak. Chodź. -Znowu mnie pocałował, a ja się roześmiałam. Wplotłam palce w jego włosy. Ścisnął mnie, a ja znów się roześmiałam. Nie słyszałam, żadnych kroków ani dźwięku kluczy. Usłyszałam tylko, że ktoś odchrząkuje. Za szybko usiadłam, bo aż mi się w głowie zakręciło. Ale nie ważne co czułam, zobaczyłam moją mamę, która na nas patrzyła, wściekła. 210

Rozdział 34

Z jakiegoś nieznanego mi powodu, zaczęłam chichotać. Może powodem było to, że moje serce tak szybko biło ze szczęścia. Może powodem było to, że wciąż byłam zła na mamę z powodu jej sekretów i przez jej złość, poczułam satysfakcje. Albo może powodem jest to, że nie mam pojęcia, co powinnam powiedzieć. W każdym razie, chichoczę. -Cześć. Patrzy na Xandera, patrzy na jego świeżo obcięte włosy i patrzy też na jego drogie buty. Po czym patrzy na mnie. -Zobaczymy się w domu. -Powiedziawszy to, odchodzi. Przygryzam usta, próbując przestać się śmiać. Kiedy znika za zakrętem, kładę się na plecach i ciągnę Xandera. Całuje go, ale on nie odwzajemnia pocałunku. -Caymen, poczekaj. -Tak? -Ona o nas nie wie? -Wiedziałeś o tym. -Nie. Nie wiedziałem. Myślałem, że po tym, jak się przedstawiłem, powiedziałaś jej prawdę. Czuję się okropnie. Powinnam tak zrobić. Miałam zamiar się do tego zmusić, zanim nie wysłuchałam tej wiadomości. -Dlaczego tak myślałeś? Przecież udawałam, że cię nie znam? -Myślałem, że się wygłupiasz. Myślałem... 211

Nie idzie mi najlepiej tego wieczoru. Dotykam jego nadgarstka. -Przepraszam. Moja mama ma swoją historię. Chciałam jej powiedzieć, ale potem to wszystko się stało. Powiem jej. -Myślałem, że już jej powiedziałaś. Chichoczę. Jeden kącik jego ust unosi się w uśmiechu. -To, co Eddie jest jeszcze otwarty? Chodźmy coś zjeść. Xander kieruje się do swojego samochodu, zlizując pozostałości muffinek ze swoich palców. -Nie wiedziałem, że znasz tak Eddiego. To całe oprowadzanie po zapleczu zaraz po zamknięciu. Powinnaś mi powiedzieć to kilka miesięcy temu. -Nie chwalę się takimi znajomościami. -Wyrzucam pustą torbę papierową do kosza na śmieci. Kiedy odwracam się, on obejmuje mnie. Piszczę zaskoczona. Chowa twarz w zagięciu mojej szyi. -Powinnam już iść. Moja mama czeka cierpliwie by na mnie na krzyczeć. Lepiej mieć to już z głowy. -Czy nie będzie miała z tym problemu? Problemu z nami? -Jego głos jest przytłumiony. Dotykam jego włosów palcami i uśmiecham się. -Będzie dobrze, kiedy cię pozna. Mam na myśli, kto może nie lubić Xandera Spence? -To prawda - całuje mnie na pożegnanie.

212

Idę do sklepu i na chwilę jeszcze odwracam się. Kieruje się do samochodu, zerkając na mnie, tak uroczo się uśmiecha. Przystaje, ale łapię się na tym, że też się uśmiecham. -Baw się dobrze na Florydzie. W sklepie światła są pogaszone, tylko schody są oświetlone. Biorę głęboki oddech, idę powoli, nie jestem przygotowana na rozzłoszczoną mamę. Jestem zbyt szczęśliwa. Nie chcę by, odebrała mi to szczęście, zwłaszczazwłaszcza że czuje się jak na haju po tym pocałunku. Może już zasnęła. Może ta złość jej przeszła. Śmieje się z siebie. Tak to na pewno nie będzie. Drzwi otwierają się z lekkim piskiem. Prawie czuje napięcie unoszące się w powietrzu. Mama siedzi sztywno przy stole kuchennym. Panuje tu półmrok. Zapalam światło. -Jak długo? -To pierwsze słowa, jakie wypowiada. -Kilka miesięcy. -To z nim spędzasz czas? -Tak. -A co z Masonem? Myślałam, że ty i Mason... Kręcę przecząco głową. -Jesteśmy tylko przyjaciółmi. Wstaje i patrzy na mnie. -Gdzie go poznałaś? Wiem, że już nie mówi o Masonie, tylko znowu o Xanderze. -Tu. -Tutaj się poznaliście? -Wskazuje podłogę.

213

-Nie, w sumie to tam. - Mówię, wskazując drzwi. Może to nie najlepszy czas na żarty, kiedy mamy twarz przypomina maskę. -Czy wiesz, że Daltonowie są... -Jakby nie mogła wypowiedzieć tego słowa. -Bardzo bogaci? Tak, wiem. -Caymen... -Wzdycha. -Jaki to problem? Lubimy się. -Ludzie tacy jak oni nie zadają się z ludźmi takimi jak my. Wzdycham. -Mamo, proszę. To nie jest osiemnasty wiek. Śmieje się, ironicznie. -Im ktoś bogatszy, tym bardziej odporny na rozwój. Udaje, że się zapowietrzam. -Więc mówisz, że mentalnie wciąż jest w siedemnastym wieku? -Caymen, to nie są żarty. -Dotyka ręką swojej twarzy. -Co pani Dalton o tym myśli? Patrzę na jej zaciśnięte dłonie, a moja euforia znika. -Dlaczego pytasz o panią Dalton? -Poznałaś jej wnuka w sklepie. Pewnie pomyśli, że jesteśmy nieprofesjonalne. -Myślę, że pani Dalton mnie lubi. -Lubi cię jako dziewczynę sprzedającą lalki, a nie dziewczynę spotykającą się z jej wnukiem. Mrugam, zaskoczona jej słowami. Czuje się jakby moja mama właśnie powiedziała: Rodzina Xandera nigdy nie uzna cię za wystarczająco dobrą i wiesz co? Nie jesteś wystarczająco dobra.

214

-Wiesz, że nie chciałabym. byś się z nim spotykała, dlatego kłamałaś. Nie wierzę, że właśnie moja mama mówi mi takie rzeczy, skoro ona również ma tajemnice. -Mamo zachowujesz się niedorzecznie. Spędzamy miło czas. Nie możesz cieszyć się naszym szczęściem? -Dla niego to tylko zabawa, nie widzisz tego? Dla niego jesteś tylko rozrywką, czymś innym do czasu, kiedy postanowi założyć rodzinę. -Czekaj, czy ja ci powiedziałam, że chcę mu się oświadczyć? Miałam poczekać przynajmniej kolejne trzy tygodnie, zanim go poproszę. Ignoruje mój sarkazm. -On dobrze się bawi. To ekscytujące: umawiać się z dziewczyną, mieszkającą nad sklepem z lalkami. Przygoda. Ale nie planuje z tobą przyszłości. Złamie ci serce. -Wow, nic dziwnego, że mój ojciec nie przyjeżdżał do mnie. -Twój ojciec nigdy nie chciał cię widzieć! I właśnie o to mi chodzi, Caymen. Nie rozumiesz? On zostawił nas. Oddycham szybko, moja klatka piersiowa podnosi się i opada, a ja czuje się tak jakbym nie miała tlenu w płucach. -Świetnie. Myślisz, że mogę go szantażować? Pojawić się u niego w pracy i krzyknąć 'tatusiu'? Jak Will Ferrell w Elfie? -Caymen, żarty na ten temat nie pomogą nam poczuć się lepiej. Czuje się tak jakby ktoś ścisnął moje serce. -O Elfie się nie żartuje. To klasyka kina. Mama wzdycha ciężko.

215

-Jestem tutaj, jeśli chciałabyś poważnie porozmawiać. I nie zabronię ci spotykać się z Xanderem, ale jeżeli wierzysz mojemu osądowi, nie będziesz tego robić. Ona nie chcę wiedzieć jak naprawdę się czuje. Chcę bym przestała się widywać z Xanderem. -Twój osąd został przyjęty do mojej świadomości - wychodzę z kuchni, mając nadzieje, że zaraz znów zacznę oddychać normalnie.

216

Rozdział 35

W sobotę czekam na zewnątrz. Mama praktycznie mnie dostrzegała przez ten tydzień a ja nie chciałam jej dać okazji do znienawidzenia Xandera dlatego wyszłam na zewnątrz. Chwieję się na niewygodnych szpilkach (które należą do Skye). Nie noszę wysokich obcasów. Ale byłam w stanie poświęcić się dla Xandera i mogę to dodać do listy poświęceń... zaraz po 'poświęceniu relacji z mamą'. Podjeżdża czarnym, sportowym samochodem a ja przygryzam wargę. Żartowałam, mówiąc, że musi mieć więcej niż jeden samochód. Dlaczego przy pierwszym spotkaniu wydaje się takim typowym bogaczem? Tak jakby udowadniał, że moja mama ma racje, by zobaczyć, że się myli, musiałaby się wysilić, ale tego na pewno nie zrobi. Wysiada z samochodu, a moje serce informuje mnie, że wciąż bardzo lubię Xandera, naprawdę bardzo. Wygląda niesamowicie w garniturze. Jego włosy są zaczesane do tyłu, przez co wygląda dojrzalej. Jego skóra lekko się zarumieniła. -Tęskniłem za tobą - mówi. -Ja za tobą też. -Wyglądasz przepięknie. Nawet jeśli sukienka pasuje mi, czuje się niepewnie, kiedy przytula mnie. A fakt, że kupiłam sukienkę na wyprzedażach, nie pomaga. Sukienki na tej imprezie będą o wiele bardziej wyszukane i tysiąc razy droższe. -Czuje się jak oszust. -Czemu? Czy nie czekałaś na to całe życie? 217

-Oh tak - uderzam go w ramię. -Cóż, masz szczęście. Moja mama zmusza mnie, bym się pojawił. -Ma racje. Popełniłbyś zbrodnie wobec świata, gdybyś nie założył garnituru. -Podoba ci się? -Tak, bardzo. Obejmuje mnie ramieniem wokół tali i przyciąga mnie do siebie. Chwieje się na szpilkach, ale znajduję w nim oparcie. Przytulam go i przez chwilę czuje spojrzenie mamy, która pewnie wygląda przez ramię, ale jego ramiona przypominają mi, o co walczyłam. Właśnie o ten moment. O niego. Dobrze być w jego objęciach. Wszystkie przykre rzeczy, które powiedziała moja mama, znikają, kiedy on mnie przytula. Całuje mnie w policzek. -Dobrze pachniesz. -Ty też. Zerka nad moim ramieniem na sklep. -Wejdziemy? -Nie... nie. -przytulam go mocniej. Chciałabym, żeby wszedł ze mną do środka. Chciałabym, żeby moja mama go zaakceptowała, tak jak zaakceptowała Masona. -Dobrze - otwiera mi drzwi, żebym wsiadła do samochodu, pomagając mi. Po tym, jak wsiadł do samochodu, odpalił silnik i spojrzał na mnie. -Co się stało, maleńka? -Xander złapał moją rękę i położył ją na swoim kolanie. -Czy to imię jakiegoś zwierzaka?Maleńka? Rusza z miejsca i zaczyna jechać. 218

-Nie podoba ci się? -Jest w porządku, ale przez to myślę o śwince Babe. -Stawiasz jakieś żądania? -Mhm byłam nazywana nieodpowiednio słodką, ale przez to, że nie jestem słodka, to mnie bawiło. -A co z laleczką? -Ha! Tylko jeśli chcesz mnie załamać. -Dobrze a co ze zmieniarką tematów? To do ciebie pasuje. -Ściska moją dłoń. -Co złego jest w laleczce? Wzdycham. -Pokłóciłam się z mamą. -Przez mnie? -Jaki arogancki. Myślisz, że wszystko kręci się wokół ciebie? -O co się więc pokłóciłyście? -O ciebie. Uśmiecha się. Kocham ten uśmiech. Nie chcę rozmawiać o mojej mamie. Chcę porozmawiać o jego uśmiechu lub o jego pocałunkach. -Czego twoja mama nie lubi we mnie? -Głównie tego, że jesteś bogaty. Gdybyś mógł zmienić w sobie tą jedną rzeczy, ułatwiłbyś bardzo moje życie. -Popracuje nad tym. -Dzięki. Jesteś bardzo pomocny. -Więc chcę czegoś innego dla ciebie? -Co masz na myśli? -Coś innego niż jej przeszłość? -Tak. Nie chce, bym umawiała się z bogaczem, żebym zaszła w ciąży i została sama. 219

-Myśli, że to wina pieniędzy? -Mhm. -Więc wtedy zaczęło się to mieszkanie nad sklepem z lalkami? Myślę o tym, jak rodzice mojego ojca dali pieniądze mojej mamie by otworzyła ten sklep. -W sumie to tak. -Więc mieszkasz nad tym sklepem całe życie? -Tak. -Wow, jest ekstremalna. Nie wiem, co może być ekstremalnego w mieszkaniu nad sklepem? -Może na pewien sposób. -Myślałem, że moja mama taka jest, ale to twoja jednak wygrywa. Sala balowa w hotelu jest jednym z najpiękniejszych pomieszczeń, jakie widziałam w życiu: ogromne żyrandole, wzorzyste podłogi i długie zasłony. Xander prowadzi mnie do stolika znajdującego w głębi, a ja biorę głęboki wdech. Jaką poradę dał mi Henry zanim poznałam Masona? Oh tak, bądź sobą. Nie byłam pewna, czy to tu zadziała. Może powinnam udawać kogoś innego dzisiaj. Wtedy widzę panią Dalton i mam ochotę uciec, schować się gdzieś. W każdej innej sytuacji ucieszyłabym się, że ją widzę, ale po tym, co usłyszałam od mamy, poczułam, że ręka Xandera aż parzy. Czułam się, jakby oświetlał nas reflektor. Patrzyłam na nią za długo, ponieważ zwróciła na mnie uwagę. Krople potu pojawiły się na moim czole, więc je wytarłam. Uśmiechnęła się i pomachała mi.

220

-Caymen - mówi pani Dalton. -Nie wiedziałam, że przyjdziesz. Dobrze cię widzieć. Cieszę się, że wdzięk Alexa zadziałał na ciebie. -Było ciężko, babciu. Ta dziewczyna to twardy orzech do zgryzienia - pocałował moją dłoń. -Wszystko, co wartościowe jest trudne do zdobycia. Może to tylko ja, ale to nie brzmiało jak rozzłoszczona osoba, która zabrania wnukowi umawiać się z kimś biedniejszym. -Traktuj ją dobrze, bo pożałujesz. - Macha palcem ostrzegawczo. -Nie powinnaś jej grozić? Jestem w końcu twoim wnukiem. Nachyla się i całuje je policzek, szepcząc jej coś do ucha, rozbawiając panią Dalton. -Co jej powiedziałeś? -Spytałam, kiedy odeszła. -Powiedziałem, że sama sobie świetnie radzisz i nie potrzebujesz dodatkowego ochroniarza. -To prawda. -Może powinniśmy wmieszać się w tłum, zanim usiądziemy, ale zamiast tego zatańczymy i później znajdziemy nasz stolik. -Nie. -Nie chcesz ze mną tańczyć? -Nie, mam na myśli, tak zatańczę z tobą, ale nie dzisiaj to wielki dzień dla twojej mamy. Nie chcę jej zawstydzać. Śmieje się. -Nie zawstydzisz jej. Moja mama ostatnio mnie pochwaliła, że zrobiłem się odpowiedzialny i tę zasługę przypisuje tobie. -Nie wiedziałam, że mam taki dobry wpływ na ciebie, biorąc pod uwagę, że ostatnio dostałam koronę nieodpowiedzialności. -Biorąc pod uwagę słowa mojej mamy. 221

-Chodź, to nasza piosenka. Słucham przez chwilę. Zespół gra jakąś klasyczną piosenkę oczywiście bez wokalu. -To nasza piosenka? -Cóż to twój zespół, pamiętasz? Więc każda piosenka jest nasza. -No tak - na wysokich obcasach lekko się kołyszę, opierając się na nim. Zaczyna śpiewać cicho do mojego ucha jakieś wymyślone na poczekaniu słowa. -Powinieneś złapać mikrofon, zespół cię potrzebuje. -Co? Wolisz głęboki głos Tica? -Tak. Roześmiał się. -Ja też. Kobiecy głos przedziera się przez nasze bariery. -Witam ponownie, Caymen. Xander zatrzymuje się i odwraca się. -Mamo. -Przytula ją. Wtedy zaskakuje mnie, uściskiem. Jej włosy są jasne i idealnie ułożone. Tak samo ma idealnie ukształtowane brwi, musiała sobie coś wstrzyknąć, by mieć tak gładką skórę. -Miło jest widzieć, kiedy syn uśmiecha się w ten sposób. Uśmiech do niego pasuje, prawda? -Mówię, że to jest jego tajna broń. Xander unosi brwi. -Tak mówisz?

222

-Przeważnie w swoich myślach, ale czasem za twoimi plecami. Zerkam kątem oka na panią Spence. Jestem sobą; na szczęście nie wystraszyłam jej. Uśmiecha się i chyba jestem bezpieczna. Xander ciągnie mnie w swoją stronę. -Oh to wiele tłumaczy. -Przyszłam, by się przywitać. Niestety nie mogę zostać. Ktoś musi poprowadzić to wydarzenie. Ale porozmawiamy później, ty i ja. Chciałabym cię lepiej poznać. Kiwam głową i uśmiecham się, chociaż mam ochotę powiedzieć: to brzmi jak tortura. Kiedy odchodzi od nas, Xander łapie moją rękę i przyciąga mnie jeszcze bliżej, ruszając się w rytm muzyki. -Teraz, nie żebym podejrzewał, że zapamiętasz ich imiona, wskażę ci członków mojej rodziny. Nie tylko zaczął wskazywać większość ludzi znajdujących się tu, ale też opowiadał krótkie historyjki o nich. -A to - powiedział, wskazując na drugą stronę sali -moja kuzynka Scarlett. -Ah lalka - przechylam głowę. -Tak to prawda przypomina tę lalkę. -Prawda?- Śmieje się, a ona jakby wyczuła, że o niej rozmawiamy, bo zaczęła iść w naszą stronę. -Scarlett. Daje mu rękę po czym całuje go w powietrzu. -To jest Caymen. -Cześć, wiele o tobie słyszałam. Zerkam na Xandera. Czy cały czas o mnie mówił? I jak powinnam na to zareagować? 223

-Chyba Xander potrzebuje więcej tematów do rozmowy. Scarlett uśmiecha się jak jej lalkowa odpowiedniczka po czym ściska biceps Xandera. -Czy widziałeś już, kogo przyprowadził twój brat? -Nie, jeszcze tam nie poszliśmy - Xander zaczął szukać wzrokiem dziewczyny swojego brata. -Unikaj tego. Ogromny kompleks Kopciuszka. Xander śmieje się. -Serio? Lucas? -Nie zaskoczyło mnie to, skoro chodzi do takiej szkoły - zaciska usta. Czy Xander nie powiedział swojej rodzinie, że jestem biedna jak mysz kościelna? Gdyby powiedział, chyba nie udawałby, że zgadza się ze Scarlett. -W każdym razie, miło było cię poznać Caymen, ale widzę, że przyszedł Bradley i muszę iść. Patrzymy jak odchodzi, a ja czekam aż wszystko wytłumaczy. Może jego kuzynka jest okropną snobką. Ale on milczy. Podaje mi rękę. -Chodźmy usiąść. Prowadzi mnie prosto do Lucasa, a ja mówię: -Myślałam, że Scarlett kazała nam go unikać. -Nie możemy go unikać cały wieczór. Siedzi przy naszym stoliku a ja jestem głodny. -Caymen - powiedział Lucas, wstając i obejmując mnie. -Nie wiedziałem, że dziś przyjdziesz. Postanowiłaś się trochę ponudzić? -Tak, cóż - nawet nie wiem co powiedzieć. Jestem wciąż w szoku po rozmowie Xandera ze Scarlett. Wskazuje na dziewczynę siedzącą po jego prawej stronie. 224

-To Leah. - Leah nie wstaje, ale uśmiecha się do mnie. -Miło cię poznać. Xander odsuwa krzesło, bym usiadła. -Gdzie Samuel? -Pyta Xander, rozglądając się. Przy dwóch pustych miejscach znajdują się plakietki. -W drodzę. Samuel przyjeżdża jakieś pięć minut później i Xander obejmuje go, jakby nie widział go przez lata. Lucas przyłącza się do tego uścisku. Następnie Samuel przedstawia swoją randkę i wymieniamy się uprzejmościami. -Samuel - mówi Xander, kładąc rękę na moich plecach -to Caymen Meyers. -Ta Caymen Meyers? - Uśmiecha się szeroko, a ja jestem zaskoczona, że każdy z braci wygląda zupełnie inaczej. Xander jest bardziej podobny do ojca, a jednak Lucas i Samuel bardziej przypominają matkę. -Wiele o tobie słyszałem - mówi Samuel. -Przepraszam. Siadamy, a Samuel podnosi pustą szklankę by ktoś z obsługi ją wypełnił. -Więc, Caymen jesteś spokrewniona z Meyersami od aptek SCM? Chcę powiedzieć nie, ale wyprzedza mnie Xander. -Tak to jej dziadkowie. Są dziś na liście gości - rozgląda się. -Chyba jeszcze nie przyjechali, ale niedługo będę i muszę zmusić Caymen by mnie przedstawiła. Samuel kontynuuje:

225

-Mój ojciec bardzo szanuje twojego dziadka. Mówi, że człowiek, który potrafi rozwinąć biznes, musi być geniuszem. Chciałbym pożyczyć taki mózg. Jestem w zbyt wielkim szoku, by myśleć. Czy dlatego rodzina Xandera tak dobrze mnie przyjęła? Czy on udawał, że jestem bogata?

226

Rozdział 36

-Nie mam dziadków. Lucas i Xander śmieją się, gdy Lucas mówi: -Ona mówi wszystko z taką poważną miną, skąd wiesz, kiedy żartuje? -Ona zawsze żartuje. Samuel uśmiecha się i mówi: -Nie wiedziałem, że Meyersowie mają rodzinę w tej okolicy. Xander kiwa głową. -Też nie wiedziałem, dopóki nie powiedziała mi babcia. Nic z tego nie ma sensu. Pani Dalton musiało się coś pokręcić. Dlaczego myślała, że jestem spokrewniona z jakimiś bogaczami? Czy to tylko przez identyczne nazwisko? Przełykam z trudem ślinę i rozglądam się wokoło. Patrzę na drzwi, przez które wchodzą ludzie. W pewnym sensie żartowałam o tym, że nie mam dziadków. Mam, nawet dwie pary. Po prostu ich nie znam. Rodzice mojej mamy wyrzekli się jej, kiedy była ze mną w ciąży a rodzice mojego taty zapłacili mojej mamie, żeby zniknęła z ich życia. Nie mam zbyt dobrych doświadczeń z dziadkami. Meyers jest nazwiskiem mojej mamy, ale jest dość powszechne. Moja mama nie jest z nimi spokrewniona. To tylko przypadek. Patrzę na panią Dalton. Urocza pani Dalton uśmiecha się do mnie.

227

Wszyscy siedzący przy stole patrzą na mnie, a ja uświadamiam sobie, że ktoś musiał mi zadać pytanie. Czuje, że ktoś ściska mi kolano i podskakuje. Patrzę i widzę, że to dłoń Xandera. -W porządku? -Pyta. -Nie... tak... muszę iść do toalety. -To te drzwi na prawo. -Wstaje i wskazuje mi drogę, po czym całuje mnie w policzek. -Nie ucieknij oknem ani nic w tym stylu. Właśnie zaraz zacznie się super nudna impreza. Nie chcesz tego stracić. Próbuje się roześmiać, ale nie udaje się. W łazience próbuje się rozluźnić i zrozumieć co się właśnie stało. Xander myśli, że jestem bogata. Myśli, że pochodzę z bogatej rodziny. To dlatego jego tata tak dobrze mnie przyjął a jego brat traktował mnie, jak równą sobie. Zaczynam szlochać, przyciskając rękę do ust. -Bogacze są głupi - mówię, starając się rozzłościć, ale jestem tak zraniona, że nie potrafię. Wciąż muszę wrócić do domu z moją godnością. Chcę wyjść z łazienki, kiedy prawie dostaje drzwiami w nos. -Przepraszam - mówi dziewczyna, mijając mnie. Odwraca się ode mnie i zaczyna wycierać plamę ze swojej białej bluzki. Wtedy zauważam jej czarną spódnicę i uświadamiam sobie, że jest z obsługi. Dziewczyna prawie płacze. -W porządku? -Wylałam na koszule czerwone wino i chyba nie zejdzie. -Szoruje mocniej po czym sięga po mydło. -Szef wyśle mnie do domu. -Czekaj. Nie używaj mydła. Masz. -Sięgam do torebki i wyciągam małą butelkę z wodą utlenioną. Nie mamy zbyt wielu plan na lalkach, ale kiedy czasem dziecko dotknie lalkę lepkimi rękami lub osoba pijąca kawę, nieco wyleje, powstają trudne do zmycia plany. Woda utleniona potrafi 228

zdziałać cuda. Wylewam na jej koszulę i zaczynam wcierać wodę utlenioną jednorazowym ręcznikiem. -Patrz na to. Magia. Patrzy na to po czym mnie obejmuje. Po chwili orientuje się, że nie powinna przytulać gości i odsuwa się ode mnie, zaczerwieniona. -Przepraszam. Ja po prostu... jestem wdzięczna. -To tylko buteleczka dzięki, której usuwam plany. -Cóż doceniam to. Spojrzała na czystą koszulę po raz ostatni: -Lepiej tam wrócę. -To dobry pomysł. Wychodzi, a ja opieram się o ścianę. Jej 'kryzys' rozproszył mnie na chwilę, ale to nie zmieniło tego, co mnie czeka, kiedy stąd wyjdę. Muszę stąd wyjść. Nie dam rady stawić czoła Xanderowi, mówiąc mu prawdę. Wróciłam na salę i prawie przewróciłam się na kobietę, trzymającą podkładkę do pisania. Zaczęłam ją okrążać, ale wtedy się zatrzymałam. -Czy to pani zaplanowała to wydarzenie? Uśmiechnęła się, jakby była wyszkolona zajmować się gośćmi, ale widziałam w jej oczach zestresowanie. Pewnie myśli, że przyszłam złożyć skargę. -Tak, w czym mogę pomóc. -Xander Spence powiedział, że są tu moi dziadkowie, ale nie mogę ich znaleźć. Mogłaby mi pani powiedzieć, przy którym stoliku siedzą? Meyers. -Wskazałam na jej podkładkę, do pisania jakby nie wiedziała gdzie są informacje o gościach.

229

-Oczywiście. -Zaczęła przewracać kartki. -Ah, tutaj są. Trzeci stolik. Pokażę ci. -Dziękuje. Czułam się, jakbym chodziła pod wodą. Szłam w spowolnionym tempie; moją głowę rozpierało ciśnienie. Szłam najbliżej ściany. -Tutaj są. Ona ubrana jest w turkusowy top. Widzisz ją. Spojrzałam we wskazanym kierunku. -Tak, widzę. Dziękuje. -Nie ma problemu - kobieta odeszła szybko, pewnie odpowiadając osobie, którą słyszała przez słuchawkę. Widzę tylko ich plecy, kobieta ma ciemne włosy do ramion, a mężczyzna siedzący obok niej ma srebrzyste włosy. Idę powoli, czekając, aż zobaczę ich twarze. I w końcu mi się udaje. Czekam na nagłe rozpoznanie ich, ale nic się nie dzieje. Czuje ciężar na moich barkach. Kobieta spogląda wyżej i nasze oczy się spotykają. Wypowiada cicho słowo: Susan. Widzę to z drugiej strony sali. Moja twarz płonie, kiedy wypowiada imię mojej mamy. Pani Dalton się nie pomyliła. Ci Meyersowie byli moimi dziadkami. Kobieta chwyta ramię męża, a on patrzy na nią zdezorientowany. Nie czekam, żeby dowiedzieć jak to się dalej potoczy. Odwracam się na obcasie i kieruje się w stronę drzwi, ale zamiast tego wpadam na Xandera. -Tutaj jesteś. Przystawki właśnie zostały podane. To kawior z krakersami z jakąś grecką sałatką. Lubisz kawior? -Nie wiem, nigdy go nie jadłam. - To, co powiedział o mojej mamie, że jest ekstremalna i to "życie nad sklepem z lalkami" uderzyło mnie. On myśli, że moja mama mieszka tam dla swojego kaprysu. Albo żeby mi pokazać, jak biedniejsi ludzie żyją. I zdaje się sobie sprawę, że w pewnym 230

stopniu ma racje. Moja mama była bogata. To dlatego wie tyle o zaletach i wadach zamożnego życia. Moja mama... Okłamała mnie. Moje życie jest kłamstwem. Nie. Jej życie jest kłamstwem. Moje jest prawdziwe. Jestem biedna. Żyjemy z dnia na dzień. Jeden gorszy dzień, mógłby nas całkowicie zrujnować. -Co się stało? Co zrobiłem? -Spytał Xander. Muszę patrzeć, jakbym chciała kogoś zabić, tak wściekła jestem. -Polubiłeś mnie tylko, dlatego że myślałeś... - Nawet nie mogę skończyć zdania. Jestem zbyt zła. Nie tylko na niego. Na wszystko. Na moją mamę, na tę sytuację, na dziadków, których nawet nie znam. -Muszę iść. Odwróciłam się i znowu zobaczyłam kolejną znajomą twarz. Tej, której nie chciałabym zobaczyć. Robert. Na sam widok jego twarzy mam ochotę wylać na niego napój. Xander złapał mój łokieć. -Poczekaj, porozmawiajmy. -Nigdy nie poznałem twojego imienia - powiedział Robert. -Ponieważ nigdy ci go nie podałam. - Zawarczałam. -Gdzie jest twój chłopak? Mason, prawda? Jest dobrym wokalistą. Xander mocniej zacisnął rękę wokół mojego łokcia. -Robercie to nie najlepszy czas. -Widziałem ją w zeszłym tygodniu na koncercie. Nie wiedziałem, że jest z Masonem. -Nie jesteśmy razem - powiedziałam. -Co masz na myśli? - Xander puścił moją rękę. -Byli bardzo blisko siebie.

231

-Nie. Nie byliśmy. -Kątem oka zobaczyłam, że moja babcia zbliża się do nas. -Muszę już iść. -Caymen. - Xander wyglądał na zranionego, ale ja też cierpiałam. Zbyt bardzo cierpiałam, by myśleć. Zbyt bardzo cierpiałam, żeby walczyć z jego dupkowatym kumplem. Musiałam wyjść. I wyszłam.

232

Rozdział 37

W moim wnętrzu rozgrywa się bitwa emocji, kiedy idę do sklepu. Z jednej strony czuję ogromne pokłady gniewu skierowane w kierunku mojej mamy, która przez całe życie mnie okłamywała. Mam również złamane serce, przez które mam ochotę popędzić w ramiona mamy i o wszystkim jej opowiedzieć, miała racje na temat bogaczy i chcę, żeby zabrała ten cały ból. Siedzi niczym statua za kasą jakby czekała na mnie. Światła są wyłączone, podświetlonych jest tylko kilka gablot. Kiedy patrzę na nią, czuję się tak jakbym patrzyła na twarz jednej z lalek. -Przepraszam - powiedziała -byłam niesprawiedliwa. -Byli tam dzisiaj - wycharczałam. Moje gardło wciąż bolało. -Kto? -Twoi rodzice. Wydaje się zaskoczona, a później pojawia się smutek, jej twarz się marszy a ona kładzie głowę na ladzie. Jestem zbyt zajęta użalaniem się nad sobą, by jej współczuć. Przechodzę obok niej w kierunku schodów, upewniając się, że zamknęłam drzwi. Widziałam wiele zniszczonych lalek w moim życiu. Niektóre z niewielkimi uszkodzeniami takimi jak brakujący palec inne miały źle przyczepione kończyny lub popękane czaszki. Jednak nie da się tego porównać do tego, jak zniszczona czuje się ja. To moja wina. Zawsze wiedziałam, że on należy do zupełnie innego świata. Dlaczego pozwoliłam sobie uwierzyć, że mogę być częścią tego świata? 233

Przebrałam się w wygodniejsze ubrania po czym zwinęłam się w kłębek na łóżku wtedy popłynęły łzy, które powstrzymywałam wcześniej, płakałam, dusząc się. Usłyszałam pukanie do drzwi, ale zignorowałam to. To nie przeszkodziło jej wejść. Dlaczego miałoby przeszkodzić? Przecież ani trochę nie szanuje moich uczuć. Próbowałam powstrzymać łzy i zapanować nad oddechem. Usiadła na moim łóżku. -Nie ma dobrego wytłumaczenia, dlaczego ukrywałam cię przed rodzicami. Może cześć mnie sądziła, że będziesz chciała żyć tak jak oni. Że nie jestem w stanie dać ci wystarczająco dużo, a ty zaczniesz ich szukać. Jeżeli by wyszła, pewnie później nic bym nie powiedziała, ale czułam się tak, jakbym siedziała na szpilkach. -Dlaczego od nich odeszłaś? - Zmusiłam siebie, by usiąść. -Co oni zrobili? -Caymen, nie. Oni mnie wyrzucili. Wydziedziczyli. Zawsze mówiłam prawdę. Ale przepraszam. Naprawdę jest mi przykro. Mogłam być bardziej otwarta. Byłam zła i zraniona i zbyt dumna w stosunku do moich rodziców. Nie dałam im szansy, byśmy się pogodzili. Po prostu zniknęłam. -I sprawiłaś, bym poczuła się okropnie ukrywając Xandera? Przez ciebie poczułam się bezwartościowa. Czułam się tak jakby pani Dalton i jej rodzina mnie nienawidzili. -Przepraszam. -Pani Dalton wie, kim jesteś? Nie rozumiem. -Zna moją historię, ale nie wiedziałam, że zna moich rodziców. Musiała utrzymywać to w tajemnicy przez cały ten czas. 234

-Nie wiem, czy kiedykolwiek ci zaufam. Jestem wściekła. -Rozumiem. Mam nadzieje, że kiedyś mi zaufasz, ale rozumiem. -I Xander. Nie jest doskonały, ale jest miły i zawsze mnie dobrze traktował, a ty nawet nie chciałaś go poznać. Nie jest moim ojcem. I ja nie jestem tobą. Nie zajdę w ciążę, a on nie ucieknie. Kiwa głową. -Wiem - moja mama łapie się za brzuch i oddycha ciężko. -Co się dzieje? -Nic, wszystko w porządku. Potrzebuje... -Staje, na chwiejnych nogach po czym przechyla się w kierunku ściany. Również wstaje. -Nie wyglądasz najlepiej. -Powinnam się położyć - kieruje się do drzwi, po drodze opiera się na oparciu krzesła. -Mamo coś jest nie tak. Znowu łapie się za brzuch po czym przyśpiesza, by opuścić moją sypialnie. Idę za nią do łazienki, gdzie wymiotuje do umywalki. Zlew jest cały czerwony. -Mamo! Czy to krew? Wyciera usta, wycierając krew z nadgarstka. Po czym kaszle. -Czy to nie pierwszy raz? Kręci głową do tyłu i do przodu. -Dobrze, jedziemy do szpitala. Teraz. Siadam w holu, czekając na lekarza, który powie mi, co się dzieje. Jestem tu już od dwóch godzin. Kiedy w końcu wychodzi, czuje, że zapada 235

się pode mną ziemia. Rozgląda się a ja zastanawiam, na co on czeka, w końcu mówi: -Tylko ty? -Tylko ja? - nie rozumiem jego pytania. -Czy jest ktoś z tobą? -Ah, nie, tylko ja - czuje się źle. Może powinnam zadzwonić do Matthew. Powinien tu być. Ma prawo wiedzieć. Postanawiam, że znajdę jego numer i zadzwonię, jak skończę rozmawiać z lekarzem. -Proszę, co z moją mamą? -Czuje się lepiej. Wciąż robimy badania, próbujemy się dowiedzieć, co jej jest. Daliśmy jej leki, które pomogły jej zasnąć. -I um... -nie wiem jak to powiedzieć. -A dziecko dobrze się czuje? -Dziecko? - Patrzy na mnie zdziwiony po czym zerka do dokumentów. -Mówiła, że jest w ciąży? -Nie. Pomyślałam, że to pewna możliwość. -Nie, nie jest w ciąży. Ale przeprowadzę kilka badań, by to sprawdzić. Czuje się zawstydzona, bo odczuwam lekką ulgę. Zawstydzenie nie trwa długo, ponieważ uświadamiam sobie, że jeżeli to nie ciąża to może być to coś o wiele gorszego. -Czy jest chora? -Krztuszę się. -Tak a my próbujemy ustalić przyczynę. Wykluczyliśmy już poważne choroby, więc to dobra wiadomość. -Klepie mnie po ramieniu jakby to miało poprawić moje samopoczucie. -Dam znać, jeśli czegoś się dowiemy. -Mogę ją zobaczyć?

236

-Śpi i potrzebuje spokoju. Obiecuje, że zadzwonię, kiedy się obudzi. -Przerywa, rozglądając się. -Naprawdę nie powinnaś być sama w tej sytuacji. Ale jestem sama. Mam tylko moją mamę. -Nie mam komórki. -Na jaki numer mam dzwonić, by się z tobą skontaktować? Wiele razy w życiu byłam smutna, bo nie miałam komórki jak większość nastolatków. Ale teraz, kiedy chcę zasnąć w poczekalni na starej kanapie, czuje, że bez komórki umrę. Może powinnam iść do Skye. Ale jeśli Skye nie ma? Jej dom znajduje się dziesięć minut od sklepu. Jednak bycie jeszcze dalej od szpitala nie jest opcją. Podałam mu numer do sklepu. Szłam szybko, specjalnie usiadłam za kasą blisko telefonu. To się nie uda. Muszę czymś się zająć. W sklepie jest zawsze coś do zrobienia. Nigdy wcześniej w moim życiu nie czyściłam gablotek o pierwszej w nocy. Kiedy zabrałam się za przednie szyby, półki lśniły, a ja byłam spocona. Kontynuowałam sprzątanie. W połowie pracy znalazłam plakietkę z imieniem lalki, ale bez lalki. Carrie. Przeszukałam szafki, ale jej nie było. Mama musiała ją dzisiaj sprzedać i zapomnieć umieścić jej imię w szufladzie. I tak nie musimy zamawiać kolejnej Carrie. Jest popularna. Mamy przynajmniej dwie na zapleczu. Jest śpiącym dzieckiem, noworodkiem ze spokojnym wyrazem twarzy. Wszyscy ją kochają. Nawet ja uważam, że jest urocza, a to cud, skoro reszta lalek przeraża mnie. Idę na zaplecze. Trzy pudełka z 'Carrie' znajdują się na drugiej półce. Bez trudu po nią sięgam. Od razu orientuje się, że pudełko jest puste, ale i tak je wyciągam, by się upewnić. Biorę kolejne pudełko. Jest puste. 237

Ściągam kolejne pudełka, ale wszystkie okazują się puste. Upadam na kolana, kładąc głowę na podłodze. Nawet wiem, ile mi zajmuje sprawdzenie wszystkich pudełek. Dokładnie czterdzieści pięć minut. Myślałam, że pomagam mamie, że dziele z nią trudy życia, ale okazało się, że to moja mama dźwigała cały ten ciężar na swoich barkach. Dlaczego moja mama wszystkich odtrąciła? Ja robię to samo. Idę do telefonu i wybieram numer. Słyszę cztery sygnały. -Halo? -Słyszę zaspany głos. -Potrzebuje cię.

238

Rozdział 38

Kiedy Skye wchodzi na zaplecze, łapie gwałtownie powietrze. -Co się stało? -Wszystko zepsułam. Siada na kanapie i bierze poduszkę, leżącą obok niej. Zajmuje miejsce obok niej i kładę głowę na jej kolanach. Bawi się moimi włosami, robiąc warkoczyki, rozplątując je i tak dalej. -Jestem okropną osobą. Myślałam, że wolę umrzeć niż zaakceptować kolejną ciążę mojej mamy. Teraz czuje się tak jakbym umierała. -Opowiedz wszystko. -Moja mama jest chora. Jest w szpitalu. Nie pozwolili mi zostać. -Więc nie jest w ciąży? -Nie. -Więc co jest z tym Matthew? -Nie mam pojęcia. Może randkowali. Powinnam do niego zadzwonić, prawda? -Boli mnie głowa. -Nie mam jego numeru. -Nie martw się tym. Twoja mama wyzdrowieje i to ona zadzwoni do Matthew. Kiwnęłam głową. Zaczęła gładzić moje włosy. -Więc gdzie jest Xander? Pobiegł po jakieś jedzenie, czy coś? Zacisnęłam oczy, nie chciałam myśleć o kolejnej okropnej części tego wieczoru. -Nie on odszedł na zawsze. 239

-Co? Dlaczego? -Myślał, że jestem bogata, Skye. Tylko dlatego mnie lubił. Zaczyna kasłać, a ja się zaczynam kręcić. -Eh... bez obrazy, ale był tutaj prawda? Dlaczego miałby myśleć, że jesteś bogata? -Ponieważ zna moich dziadków. Rodziców mojej mamy. A oni najwidoczniej są najbogatszymi ludźmi w Kalifornii. -Co? -Byli dzisiaj na przyjęciu charytatywnym. -Wow to dziwaczne. Siadam. -To jest dziwaczne, prawda? Powinnam być wściekła. Na moją mamę. Na Xandera. -Jesteś wściekła na Xandera bo twoi dziadkowie są bogaci? -Nie. Ponieważ polubił mnie, myśląc o moim bogactwie. -Czy tak właśnie powiedział? -Cóż, nie. Ale... -Przejechałam ręką po twarzy. -Ale skąd mam to teraz wiedzieć? Nawet jeśli powie, że to nie powód to skąd mam wiedzieć, czy mówi prawdę? Skye bierze moją rękę. -Nie wszystko trzeba udowadniać. Może powinnaś mu zaufać. -A co z moją mamą? Jej też powinnam zaufać? Okłamywała mnie całe życie. I jestem wściekła. I czuje się winna, bo jestem zła, a ona jest chora. - Kładę się na kanapie i patrzę się w sufit. -Rozumiem. Też byłabym zła. Ale nie sądzisz, że powinnaś ich poinformować, że jest chora? -Kogo? 240

-Jej rodziców. Kiwnęłam głową. Ma racje. -Jutro, zadzwonisz do Xandera i zdobędziesz dla mnie informacje? -Nie chcesz z nim rozmawiać? Przyciskam ręce do oczu. -Nie. I proszę, nie mów mu co się dzieje z moją mamą. Ostatnie czego chcę to, to by przyszedł z poczucia winy. -Dobrze, oczywiście zdobędę te informacje dla ciebie. Dlaczego nie zaśniesz? Popilnuje telefonu. -Nie mogę spać. -Chcesz, żeby Henry przyszedł? Mógłby pograć na gitarze. Może to by ci pomogło. -Jest trzecia w nocy, chyba już śpi. Patrzy na telefon, by sprawdzić godzinę. -Pewnie nie śpi, jest nocnym markiem. -Dla mnie noc kończy się o drugiej. Musi być wczesno-porannym markiem. -Dlaczego noc kończy się o drugiej? -Nie wiem. Zazwyczaj do tej godziny potrafię wytrwać, więc później noc musi się kończyć. Śmieje się, wysyłając wiadomość. -Jeśli odpowie, to znaczy, że nie śpi; jeśli nie odpowie to znaczy, że śpi. -Wow, to dość zaawansowana nauka pod kątem sprawdzania, czy ktoś śpi. Klepie mnie w głowę. -Cieszę się, że nie straciłaś swojego sarkazmu. 241

Tego ranka zdecydowałam, że Henry jest miłym chłopakiem. Cieszę się, że Skye w nim to dostrzegła. Zasnęłam, słuchając jak gra. Kiedy otworzyłam oczy, Skye rozmawiała przez telefon. Szybko się rozbudziłam i wstałam z kanapy, przewracając się prawie o Henrego, który spał na podłodze. Zobaczyła, że podchodzę i pomachała ręką, kręcąc głową. Wtedy wypowiedziała cicho "Xander" a ja natychmiast wróciłam na kanapę. Jestem pełna nadziei, że dostanie informacje o moich dziadkach, bez zbędnych kłopotów a później usunę ich z mojego życia. -Nie - powiedziała Skye. -Ona śpi. Która jest godzina? Sięgam, by spojrzeć na zegarek Henrego. Dziesiąta trzydzieści. Wow. Spałam przynajmniej pięć godzin. Dlaczego czułam się tak, jakby ktoś mnie uderzył kijem? I dlaczego Skye wciąż rozmawia przez telefon? Jak dużo czasu może zająć spisanie numeru i adresu? -Xander, proszę. -Słyszę jej głos. Jest zbyt miła. Ja już bym jej dała ten numer. Może powinnam zadzwonić do szpitala. Szukam telefonu, ale uświadamiam sobie, że musi go mieć Skye. Dlaczego nie użyła swojej komórki? Co, jeśli ktoś ze szpitala będzie próbował się dodzwonić? Moja złość na Xandera wróciła. -Nie - powiedziała Skye, wzdychając słodko. Już mam zamiar wstać i zabrać jej telefon, kiedy mówi: -Dziękuje. - I zapisuje coś na świstku papieru. -Tak. Oczywiście, dam jej znać. -Po czym się rozłącza. -O czym dasz mi znać? -O tym, że chcę z tobą porozmawiać. -Dobrze wiedzieć. Ja nie chcę z nim rozmawiać.

242

-Wiem. -Wręcza mi kartkę papieru i siada koło Henrego, dotykając jego policzka. -Henry. Pobudka. Kopię go w nogę a on się budzi. -Czasem musisz użyć więcej siły, Skye. Przekręca oczami, ale uśmiecha się. Powiedziałam, że powinna używać więcej siły, ale nie zmieniłabym jej ani trochę. Godzinę później stoję w szpitalnym lobby, czekając, aż ktoś mi pomoże. Nikt nie dzwonił, ale po tym, jak Skye wyszła do pracy, a ja zadzwoniłam do rodziców mamy, nie mogłam tam dłużej czekać. W końcu recepcjonistka odkłada telefon i mówi: -Jest w pokoju trzecim oh piątym. Pojedź windą na trzecie piętro i ktoś tam ci pomoże, dobrze? -Dziękuje. Jestem podenerwowana. Chcę zobaczyć moją mamę. Jeśli ją zobaczę, będę wiedziała, czy jest z nią lepiej. Większość mojej złości zmieniła się w zmartwienie, ale trochę złości wciąż we mnie pozostało. Kiedy jestem w jej pokoju i widzę jej twarz, bladą, ale spokojną, oddycham z ulgą. Podsuwam krzesło do jej łóżka i dotykam jej dłoni. -Cześć, mamo - szepczę. Nie reaguje. Nie wiem, jak długo siedzę tam trzymając jej dłoń (godzinę? dwie?), ale w końcu przychodzi lekarz i gestem prosi bym wyszła do niego na korytarz. -Przepraszam, że nie widziałaś jej wczoraj w nocy, ale na dole jest ciężko przyjmować gości, bo tam pokoje są dzielone z innymi pacjentami. Ale bardzo późno w nocy przenieśliśmy ją tutaj. -Więc co się dzieje? 243

-Wciąż ją badany. Czy twoja mama ostatnio była zmęczona? -Tak. Kiwa głową, jakby się tego spodziewał. -Mam przeczucie co może się dziać, ale musimy wprowadzić kamerę do jej żołądka, byśmy mieli lepszy ogląd. USG niewiele pokazało, więc chciałbym się przyjrzeć temu bliżej. -Dobrze. Czy jest to niebezpieczne? -Nie. To standardowa procedura z minimalnym ryzykiem, ale mamy nadzieje, że da nam to odpowiedzi. -Czy ona wie? -Jeszcze się nie obudziła. -Musiałam wyglądać na przerażoną, bo dodał -nie jest w tym nic dziwnego. Daliśmy jej środki, by zasnęła, powinny niedługo przestać działać. Wtedy porozmawiamy z nią i jeśli się zgodzi, jutro przeprowadzimy ten zabieg. -Mogę tu zostać? -Oczywiście. Jak powiedziałem, teraz gdy ma prywatny pokój, możesz zostać. Możesz nawet tu spać, jeśli chcesz. -Tak. Dziękuje. Kiedy chcę wrócić do jej pokoju, widzę moich dziadków. Dlaczego moja mama się nie obudziła, by się z nimi zmierzyć? Nie znam tych ludzi? Pocieram ramię po czym macham do nich. -Caymen, prawda? - Pani Meyers? Babcia? Kobieta powiedziała. -Tak. Cześć, jestem Caymen. Zakrywa usta i przez chwilę tak zamiera. -Wyglądasz dokładnie jak twoja mama. -Dotyka mój policzek. Oprócz oczu, oczy masz po ojcu. Jesteś piękna. Przestępuje z nogi na nogę. 244

Mężczyzna narzeka pod nosem, wyciągając rękę w moją stronę. -Cześć, jestem nieznajomym numer jeden, a to nieznajomy numer dwa. Czy czujesz się już niekomfortowo? Uśmiecham się delikatnie. -Jedyną rzeczą, przez którą czuje się niekomfortowo to twoje pokręcone poczucie humoru, Sean. On żartuje, skarbie. -Wiem. - Czy poczucie humoru może być przekazywane genetycznie? -Jeszcze się nie obudziła, ale możecie ją zobaczyć. Kobieta bierze kilka głębokich oddechów po czym bierze kilka szybkich wdechów. -Mam załatwić tlen czy dasz radę? Jestem pewien, że jakiś powinien się tu walać. Uderza go w klatkę piersiową. -Po prostu daj mi chwilę. Nie widziałam mojej córki od siedemnastu lat a teraz leży w szpitalnym łóżku. Muszę się przygotować. -Lekarz powiedział, że wie co może się dziać i powiedział, że... chciałam powiedzieć, że 'wyzdrowieje', ale wtedy uświadomiłam sobie, że tego nie powiedział. Może nie wyzdrowieje. -Caymen - powiedział Sean. -Możesz mi pokazać, gdzie mogę znaleźć lekarza? Mam kilka pytań. -Pewnie. To on, rozmawia z pielęgniarką. -Dziękuje. Wejdźcie beze mnie, zaraz do was przyjdę. Odchodzi a Vivian staje przed drzwiami, dziwnie oddychając. -Powinnaś wejść sama. Ja tu postoje przez chwilę - mówię jej. Kiwa głową, ale nie rusza się. Otwieram drzwi dla niej i to wprawia ją w ruch. Czy moja mama będzie zła, kiedy się obudzi i ją zobaczy?

245

Spojrzałam, jak Sean rozmawiał z lekarzem. Cieszę się, że ktoś inny też zajmuje się tą sprawą. Jeżeli Sean faktycznie jest bystry oraz potrafi zająć się interesami tak jak mówił Xander i jego brat to mogę mu zaufać. Mój dziadek jest bogaty. To dziwaczne. Wkrótce Sean staje koło mnie. -Jak myślisz ile czasu potrzebuje, by rozpracować problemy z siedemnastu lat? -Pyta, patrząc na zegarek. -Myślisz, że dziesięć minut wystarczy? Uśmiecham się. -Mama śpi, więc to skróci potrzebny czas. Oddycha przez zęby. -Nie, Vivian naprawdę dobrze się kłóci sama ze sobą. -Odwraca się w moją stronę. -Pewnie potrzebują więcej czasu. Jadłaś już? -Nie chcesz jej zobaczyć? Nie widziałeś jej siedemnaście lat. -Ciebie też nie widziałem siedemnaście lat. Wszystko zaczyna robić się zamazane, ale jestem w stanie zatrzymać łzy. -Chyba mam czas by wszystko naprawić, prawda? Dziesięć minut to chyba sprawiedliwa umowa? -Myślałam o pięciu, ale zobaczymy, jak wyjdzie. Uśmiecha się. -Aha więc czyli jesteś jednak moją wnuczką.

246

Rozdział 39

Resztę dnia spędziłam, patrząc jak nastroje mojej mamy się zmieniają: od szczęścia przez złość, łzy do szczęścia. To ciekawy schemat, który lekarzowi się nie podoba. Wyrzucił nas po południu, chociaż obiecał mi, że mogę nocować. Moja mama nie protestowała, chyba potrzebuje trochę odpoczynku. -Poszło nieźle - powiedział Sean, kiedy byliśmy w hallu. Vivian spojrzała na niego wilkiem. -Caymen, mieszkamy kilka godzin stąd. Czy możemy zatrzymać się u ciebie, podczas gdy twoja mama będzie dochodzić do siebie? -Możemy wynająć pokój w hotelu, jeżeli to problem. -Dodał pośpiesznie Sean. -Nasze mieszkanie jest bardzo małe. Nie wiem, czy będziecie się w nim dobrze czuli. Jestem pewna, że jesteście przyzwyczajeni do większych przestrzeni. Sean macha ręką. -Myśli, że jesteśmy rozpuszczeni, Viv. Nie będziemy się dobrze czuli. -Przestań - mówi Vivian. -Będzie nam wszędzie dobrze, kochanie. Pytanie, co ty wolisz? Wolę by zostali w hotelu, ale brzmi to tak niesympatycznie, zresztą nie chcę być sama. -Możecie zostać ze mną. Kiedy idziemy przez parking, Sean odkasłuje. 247

-Więc Xander Spence, co? Jest trochę za lalusiowaty jak na mój gest, ale jest z dobrej rodziny. -Na szczęście nikt nie liczy się z twoim gustem. - Vivian śmieje się. Wydaje się naprawdę miłym chłopcem. -Nie jesteśmy razem. -Oh. Po prostu tak założyliśmy po ostatniej nocy. -Coś się wydarzyło. Jest w porządku. -Czy tak wygląda posiadanie dziadków? Więcej ludzi dających rady randkowe? Vivian obejmuje mnie. -Nie chciałam tego mówić, ale dla mnie również jest zbyt lalusiowaty. Moja automatyczna ochrona Xandera uruchomiła się i powiedziałam: -Kiedy się go pozna to... -Przerywam. Nie muszę go bronić. Vivian ściska moje ramię. -To była długa doba, prawda? -To prawda. Widzę, że uważają nasze mieszkanie za małe. Zwłaszcza gdy Sean otworzył drzwi szafy, bo myślał, że prowadzą do drugiej części domu. -Jest całkiem sporo miejsca dla dwóch osób i wiecie, sklep z lalkami jest na dole, więc kiedy robi się za ciasno mamy tam też pokój. Nie znam jej zbyt dobrze, ale Vivian wygląda jakby czuła się winna, że musimy mieszkać w takich warunkach. Ale mówiłam prawdę: pewnie nasz dom jest mały, zwłaszcza jeśli porównamy go z innymi, jednak nigdy się nie czułam źle z tego powodu. Zawsze byłam szczęśliwa. Chyba dopiero ostatnio zaczęłam dostrzegać wszystko, czego nie miałam.

248

Vivian nalegała na zrobienie zakupów, a kiedy wróciła, przyniosła więcej jedzenia niż byśmy byli w stanie zjeść przez miesiąc. Zaczęła rozpakowywać wszystko i układać. Właśnie wtedy zaczął się grad pytań. -Więc jesteś w ostatniej klasie, prawda? Kiwnęłam głową. -Gdzie masz zamiar studiować w przyszłym roku? -Spytał Sean, kiedy czytał naklejkę znajdującą się na puszce kukurydzy. Czy w jakiś sposób wyczuł, że to jest drażliwy temat. -Nie... -Zaczynam mówić 'nie jestem pewna', ale nie mogę. Nie dlatego że jestem zawstydzona przyznaniem się albo, dlatego że muszę pomagać w sklepie. Po odkryciu tych pustych opakowań zorientowałam się, że niezbyt pomagałam. Moja mama musi odnaleźć sposób by uratować sklep, a ja nie jestem rozwiązaniem. Muszę ruszyć naprzód. -Chcę studiować nauki ścisłe, ale jeszcze nie wiem gdzie. -Co

chciałabyś

zrobić

ze

stopniem

naukowym?

Jesteś

zainteresowana medycyną? -Nie, myślałam o kryminologii. Ale jeszcze nie jestem pewna. -To doskonały pomysł. Masz tyle opcji po takim kierunku. Twoje możliwości są nieograniczone. Kiwnęłam głową. -Tak, to prawda. Telefon dzwoni, a ja go szybko odbieram, myśląc, że to mama lub lekarz. Ale to mężczyzna. -Czy jest Susan? -Nie, nie ma jej. Mam coś przekazać? -Możesz powiedzieć, że Matthew dzwonił? -Matthew. Nie. To znaczy, tak, mogę, ale ona jest w szpitalu. 249

Roześmiał się. -Czy to jej nowa wymówka? -Co? -Słuchaj, jeśli twoja mama spłaci rachunki, przestanę dzwonić. -Czy pan jest z urzędu? Sean patrzy na mnie. -Niech do mnie zadzwoni. Sean gestem ręki poprosił, bym oddała mu słuchawkę. Wyszedł do drugiego pomieszczenia i zamknął za sobą drzwi. Miło mieć wsparcie.

250

Rozdział 40

Mama chwyciła mocno moją rękę. -Lekarz powiedział, że to standardowa procedura, mamo. Nie musisz się denerwować. -Ale nie powiedziałaś ani jednej sarkastycznej uwagi, przez cały ranek. Uważasz, że to coś poważnego. Śmieje się. -Jestem po prostu zbyt zmęczona na sarkazm, w dodatku twój tata sprawił, że poczułam się nie oryginalna. Uśmiechnęła się. -Lubisz ich? -Tak. -To wszystko, co mogę powiedzieć. To nie jest odpowiedni czas by rozdrapywać rany o tym, jak mnie okłamywała całe moje życie. Moi dziadkowie nie przypominają potworów, których opisywała mi mama. Ledwo udaje mi się panować nad gniewem. -Wiem - mówi, jakby czytała mi w myślach. -Ukryłam cię przed nimi. Podjęłam decyzje za ciebie, nie miałam prawa tego robić. Przepraszam. Ściskam jej rękę. -Później nadrobimy ten czas. Więc przestań już udawać chorą. Jeśli chciałaś zobaczyć swoich rodziców, mogłaś powiedzieć bez tych dramatów. Uśmiecha się. -Więc nie umrę. 251

-Kocham cię, mamo. -Kocham cię, dzieciaku. Sean i Vivian już rozmawiali z moją mamą, więc zjechałam windą na dół, by dołączyć do nich w poczekalni. Kiedy wyszłam za zakrętu, zobaczyłam, że nie są sami. Od razu rozpoznałam plecy Xandera. Jeśli Vivian nie spojrzałaby na mnie, kiedy weszłam, mogłabym się wycofać, ale on już się odwrócił. Moje serce zamarło. I tak się wycofałam i zaczęłam iść w kierunku wyjścia, by pooddychać świeżym powietrzem. Bezlistne drzewa otaczały parking. -Caymen - zawołał. -Zaczekaj. Proszę. Zatrzymałam się na skrawku żółtej trawy i spojrzałam na niego. -Co? -Prawie zapomniałem, jak twoje spojrzenie działa na człowieka. Czekam, aż wytłumaczy co tu robi. -Dobrze. Chyba zasłużyłem. -Bierze głęboki oddech. -To ja stawiający czoła porażce. Stawiam wszystko na jedną kartę, wiedząc, że mogę wszystko stracić i jestem przerażony. Przełykam ślinę z trudem, zwalczam instynkt, który podpowiada, bym się z nim skonfrontowała. -Ale jak to było, wszystko, co jest wartościowe, jest warte ryzyka. Patrzy na trawę i później znowu na mnie. Zachowuje się jakby miał przygotowaną mowę. -Przepraszam za tą noc. Za przyjęcie charytatywne. Byłem idiotą. Nie wiedziałem, że nie znasz dziadków. I wtedy Robert powiedział... -Robert? -Przez te wszystkie wydarzenia, kompletnie o nim zapomniałam. -Ja nie... Nigdy nie byłam z Masonem. 252

-Wiem. Skye mi wszystko wyjaśniła. Wszystko stało się tak szybko, myślałem, że dlatego uciekłaś. Ponieważ byłaś winna. Ale Robert jest dupkiem. Nie wiem, dlaczego mu uwierzyłem. Powinienem pobiec za tobą i dowiedzieć się, czy jest wszystko w porządku. Czy między nami jest w porządku. To prawda. Robert jest dupkiem. Patrzy na swoje dłonie po czym używa ich do przeczesania włosów. -Rozumiem, że byłaś zaskoczona widokiem dziadków, o których wcześniej nie wiedziałaś, ale dlaczego ignorowałaś mnie, kiedy do ciebie dzwoniłem. -Spotykałeś się ze mną, bo jestem 'bogata'. -Co? -Możesz zaprzeczać ile chcesz, ale wiedziałeś, że moi dziadkowie są bogaci. -Dowiedziałem się o tym jakiś miesiąc temu. Moja babcia mi powiedziała. Na początku nie wiedziałem. -Ale wiedziałeś o tym. -Ale... -Zmarszczył nos, patrząc sfrustrowany na niebo. -Ale co? -Nie znienawidź mnie za to, co powiem, ale... nie jesteś bogata. Widziałem, jak żyjesz i kiedy się dowiedziałem, pomyślałem, że twoja mama chciała pokazać, jak inni ludzie żyją, żebyś nabrała perspektywy. Jednak wtedy dowiedziałem się, że nie znasz swoich dziadków i że zobaczyłaś ich pierwszy raz w życiu na przyjęciu. Caymen. Jesteś biedna, a ja wciąż cię lubię. Bardzo. Zaczynam się śmiać, a on się uśmiecha. Wciąż mam pytania.

253

-Ale twoja kuzynka. Mówiła o kompleksie Kopciuszka, a ty nic nie powiedziałeś. -Moja kuzynka jest rozpieszczonym bachorem, a ja nauczyłem się, że lepiej się z nią nie kłócić. Zrobiłem wiele rzeczy źle tego wieczoru. Powinienem stanąć w obronie dziewczyny mojego brata. I ciebie. Powinienem uderzyć Roberta tak mocno, że już nigdy nie wypowiedziałby mojego imienia. Nie powinienem pozwolić ci odejść. Powinienem odwieźć cię do domu. Powinienem olać te przyjęcia. -O nie, tylko nie przyjęcia. Przerywa i sztywnieje. Jestem zdezorientowana. Byłam pewna, że do czegoś dąży. Coś brzmiącego jak "jest w porządku, miłość wszystko pokona". Zamiast tego przygryza wargę, a ja mam ochotę rzucić się w jego ramiona. Po raz pierwszy od przyjęcia poczułam się dobrze, jakby moje serce nie było złamane. -Dlaczego uśmiechasz się, jakbyś właśnie coś wygrał? -Ponieważ właśnie byłaś sarkastyczna. 'Tylko nie przyjęcia'. Jesteś sarkastyczna, tylko gdy masz dobry humor. A jeżeli masz dobry humor, to znaczy, że nie jest bezgranicznie zła na mnie. -Ty i moja mama, dorobiliście sobie jakąś teorie na temat sarkazmu? -Tak. -Jestem sarkastyczna cały czas, kiedy mam dobry i zły humor, nie trzeba się tu doszukiwać niczego głębszego. Roześmiał się. -Czy wiesz, jak bardzo za tobą tęskniłem? Zamykam oczy i głęboko oddycham. O to chodziło. Te słowa, które sprawiały, że chcę o nim zapomnieć.

254

-Skąd wiedziałeś, że tu jestem? Skąd wiedziałeś o mojej mamie? Wstrzymuje oddech. Odpowiedź na to pytanie jest dla mnie ważna. Czy postanowił się ze mną spotkać, kiedy dowiedział się o mojej mamie czy przed? Chcę by odpowiedź brzmiała, że zdecydował wcześniej. -Cóż, kiedy wczoraj dzwoniłem do sklepu, a Skye nie pozwoliła mi z tobą rozmawiać... -Myślałam, że to Skye do ciebie dzwoniła. -Przerwałam. -Nie, ja dzwoniłem, Skye odebrała i chciała tylko dowiedzieć się czegoś o twoich dziadkach. Błagałem ją by cię zawołała, ale nie zgadzała się, więc podszedłem do sklepu, ale był zamknięty. Zdenerwowałem się. Nigdy wcześniej sklep nie był zamknięty w ciągu dnia. Potem poszedłem do tego sklepu ze starociami, by poszukać Skye, dowiedzieć się, o co chodzi. Jednak jej tam nie było, była tam właścicielka, która chyba jest trochę szalona... -Używamy słowa 'ekscentryczna'. -Powiedziała mi o twojej mamie. Nie była pewna, w jakim szpitalu leży, więc musiałem sam zacząć poszukiwania. -Zrobił krok w moim kierunku i użył na mnie swojej tajemnej broni, uśmiechu. Nie walczyłam i przytuliłam się do niego. Ciche łzy spływały po moich policzkach. Potrzebowałam go. -Kocham cię - szepczę. -Co mówiłaś? Nie dosłyszałem. -Nie przeginaj. -Ja ciebie też kocham - mówi. Przyciska swój policzek do mojego. Tak bardzo cię kocham.

255

Rozdział 41

Odsunął się lekko, chociaż trzymałam kurczowo jego koszulkę. -A jak twoja mama? Jest w ciąży? -Nie. -To dobrze... prawda? -Nie. Byłam samolubna. Dziecko byłoby dobrą wiadomością. T okropne. Próbują dowiedzieć się, na co choruje. Delikatnie odgarnia mi włosy. Próbuje jeszcze dalej się odsunąć, ale nie pozwalam na to. Śmieje się, poddając się, oplata ramiona wokół mnie. -Dojdą do tego. Mój ojciec zna najlepszych lekarzy na świecie i... Wtedy puszczam go i robię krok do tyłu. -Nie. Nie jesteś tu by rozwiązać ten problem. Ostatnią rzeczą, którą chcę, to by twoi rodzice pomyśleli, że spotykam się z tobą tylko dlatego, że moja mama jest chora i chcę twojej pomocy. Sean i Vivian mają wszystko pod kontrolą.-Powiedziałam to chociaż nie byłam pewna czy w to wierzę. -Co mogę zrobić? Czy twoi dziadkowie mają gdzie się zatrzymać? Ponieważ tak naprawdę jestem w branży, w której można załatwić nocleg. Uśmiecham się. -Może jesteście głodni? Kiedy ostatnio jadłaś? Może przyniosę jedzenie dla wszystkich? Łapię go za rękę. -Xander. -Tak?

256

-Proszę, nigdzie nie idź. Kiedy przyjdzie lekarz... możesz po prostu... być tu dla mnie? -Oczywiście -ścisnął moją dłoń i weszliśmy do środka. Sean uniósł brew, jakby myślał: czy nie uznaliśmy wszyscy, że ten chłopak jest zbyt lalusiowaty? -Czy lekarz już był? -Spytałam. -Nie. -To jest Xander - powiedziałam, podnosząc nasze złączone ręce. -A to są Meyersowie... ale chyba już się poznaliście na przyjęciu. Sean patrzył to na mnie to na Xandera. Zastanawiałam się, czy ciężko mu zatrzymać swoje opinie tylko dla siebie. Może nauczył się kilku rzeczy o nastolatkach przez ostatnie dwadzieścia lat. Wiadomo, że nic nie wiedział o nastolatkach, kiedy mieszkała z nimi moja mama. W końcu odezwała się Vivian. -Xander, dopiero ją poznaliśmy, więc dbaj o nią. -Oczywiście proszę pani. -Caymen - powiedział mój dziadek, kiedy babcia złapała jego dłoń. Pójdę nakarmić tę damę. Potrzebujesz czegoś? -Nie, niczego nie potrzebuje - znajduje wolne miejsca w kącie i siadamy razem z Xanderem. Telewizor wisi na ścianie, właśnie są wiadomości, ale nic nie słychać. Sean i Vivian wychodzą razem. Patrzę za nimi. Jakim cudem jednego dnia jestem sama z mamą, a kolejnego troszczą się o mnie trzy osoby? Czuje dreszcz przerażenia. Czy Bóg wysyła mi tych ludzi, żebym nie została sama, kiedy stanie się coś mojej mamie? Patrzę na sufit. Chcę mojej mamy, mówię w myślach. Proszę, nie zabieraj mi jej. 257

-Caymen? -Xander łapie moją rękę. -W porządku. -Boje się. -Wiem. Ja też. -Prostuje nogi przed sobą i opiera głowę o ścianę. Po czym całuje mnie w dłoń. Opieram rękę na jego ramieniu. -Dobrze więc przeprowadziłeś śledztwo, muszę przyznać, że jesteś lepszym obserwatorem niż ja. -Tylko kiedy jestem do tego zmuszony. -Produkcji muzyki też mówisz zdecydowane nie? Henry by cię kochał do końca świata. Uśmiecha się. -To by było fajne, ale do tego potrzebne są pieniądze. A według mojej kompletnie amatorskiej opinii, Crusty Toads są naprawdę nieźli. Dobrze sobie radzą... Ale moglibyśmy pogadać z nimi o tym logo. Kto je zaprojektował? -To prawda jest fatalne. Ale może jest tak złe, że aż ma swój klimat. Zaciska wargi. -Nie wiem. -Dobrze, więc produkcje muzyki wykreślamy. To prowadzi nas do tematyki jedzeniowej. Uwielbiasz to. -To prawda. -Będziesz zły, jeśli coś powiem? -Dlaczego miałbym być zły? -Ponieważ może nie będziesz chciał tego usłyszeć. Wzdycha. -Dobrze, powiedz.

258

-Myślę, że twój tata może mieć racje. Myślę, że masz wiele talentów i potrafisz sobie radzić z różnymi problemami. W dodatku masz urok. Może hotele to twoja przyszłość. To całkiem niezłe dopasowanie. Wstrzymuję oddech, czekając, aż wejdzie w defensywę, aż powie mi, że go nie znam tak dobrze, jak myślę. Jego ramiona podnoszą się i opadają. -Miałaś racje, nie chciałem tego słyszeć. -Przepraszam. -Ale może masz racje. Myślę więcej o hotelach niż powinna osoba niezainteresowana nimi. -Caymen. Moja głowa się odwraca, wstaje natychmiast, gdy dostrzegam lekarza. -Tak? Co z nią? -Wszystko poszło zgodnie z planem. Problemem jest to, co podejrzewałem. To przez wrzody żołądka, które zaczęły krwawić. -Co to znaczy? Brzmi dość poważnie. -I tak jest. Ale na szczęście to odkryliśmy. To uleczalna przypadłość, ale może zająć trochę czasu, zanim wyzdrowieje. Potrzebuje czasu wolnego od stresu. -Oczywiście. -Może potrzebuje przerwy od sklepu z lalkami. -Czy mogę ją zobaczyć? -Tak. Pytała o ciebie, kiedy zaczęła dochodzić do ciebie. Lekarz odwrócił się, a ja zaczęłam za nim iść. Kiedy Xander został na miejscu, odwróciłam się. -Poczekam tutaj - powiedział. -Powiem o wszystkim twoim dziadkom, kiedy wrócą. 259

-Nie. Proszę, chodź ze mną. Moja mama będzie chciała cię zobaczyć. -Powiedziałam mamie co się wydarzyło na przyjęciu między mną a Xanderem i wydawała się smutniejsza niż powinna być. Do tego czasu nie powiedziałam jej nic, co mogłoby poprawić jej humor, ale fakt, że jesteśmy wszyscy razem, może wypełni ją optymizmem. -Caymen, dam sobie radę. Cofam się, łapię go za rękę i ciągnę go za sobą. -Tu nie chodzi o ciebie. Śmieje się. Wchodzę do sali sama, Xander został w hallu. Mama wyciąga rękę w moim kierunku, a ja siadam przy jej łóżku. -Chyba jestem kłębkiem nerwów. -Nie, twój brzuch jest kłębkiem nerwów. -Przepraszam. -Nie przepraszam. Wolałabym, byś mi bardziej ufała, pozwoliła mi sobie pomóc, bardziej. Śmieje się z trudem. - Bardziej? Caymen, robiłaś więcej, niż prosiłam. Patrzyłam na igłę wbitą w jej ramię. To miejsce otoczone jest fioletowymi siniakami. -Sklep jest.. -Wielkim problemem ? Tak, wiem. -Szukałam alternatyw. Może sklep online jest rozwiązaniem. Ale to moja odpowiedzialność, nie twoja. Myślałam, że kiedyś przekażę ci ten sklep, ale to nie jest twoja pasja, prawda? Śmieje się i opieram głowę obok niej na łóżku. 260

-Starałam się tak mocno, bo wiedziałam, jak ci na tym zależy. Klepie mnie po głowie. -Jesteś niesamowitą córką. Tak wiele robisz dla mnie, prawda? -Od czego jest rodzina? -Caymen, jeśli chcesz się z nim spotkać, to powinnaś to zrobić. Patrzę w jej oczy. -Co? Z kim? -Z twoim ojcem, ale to zależy od ciebie. Mnie to nie zrani. Kiwam głową. Nie jestem pewna, czy chcę poznać mojego ojca, ale dobrze się czuję z tą możliwością. -Więc jeżeli sklep z lalkami nie jest twoim marzeniem to, co jest? -Studia. Nauki ścisłe. -Idealnie. -Xander tu jest, stoi na korytarzu. -Wiedziałam, że wróci. Jakby mógł wytrzymać bez ciebie? Przyprowadź go. Powinnam go przeprosić. Uśmiecham się. To, w jaki sposób ścisnęła moją rękę, przypomniało mi jak silna ona jest. Ścisnęłam jej rękę i wycofałam się na korytarz. -I jak? Obejmuje Xandera, ukrywając twarz w jego szyi. -Dlaczego jestem tak szczęśliwa, skoro moja mama leży w szpitalu, a sklep z lalkami ma kłopoty? -Ponieważ wiesz, że wszystko się ułoży. Tak jak po burzy nadchodzi spokój. Wszystko się ustabilizuje i nawet jeżeli powstały szkody to wiesz, że najgorsze minęło. -Ciekawa analogia. -Dzięki. 261

-Jesteś gotowy na poburzowe spotkanie z moją mamą? -Tak sądzę. Wszystkie mamy mnie lubią. Obejmuje mnie. -Jak długo jej córka kocha mnie, mogę zmierzyć się z każdym. -Nawet z czerwonym pokojem? Ponieważ jak to wszystko się skończy, obejrzymy ''Lśnienie''. -Czy to dobry pomysł skoro hotele są jednak moją przyszłością? Czuje jak się uśmiecha. -Nie martw się, możesz zasłonić oczy. Nie będę się śmiała... zbyt mocno.

262

Spis treści Rozdział 2........................................................................................................................................... 11 Rozdział 3........................................................................................................................................... 18 Rozdział 4........................................................................................................................................... 25 Rozdział 5........................................................................................................................................... 32 Rozdział 6........................................................................................................................................... 38 Rozdział 7........................................................................................................................................... 41 Rozdział 8........................................................................................................................................... 47 Rozdział 9........................................................................................................................................... 54 Rozdział 10......................................................................................................................................... 58 Rozdział 11......................................................................................................................................... 65 Rozdział 12......................................................................................................................................... 71 Rozdział 13......................................................................................................................................... 75 Rozdział 14......................................................................................................................................... 81 Rozdział 15......................................................................................................................................... 86 Rozdział 16......................................................................................................................................... 92 Rozdział 17....................................................................................................................................... 100 Rozdział 18....................................................................................................................................... 109 Rozdział 19....................................................................................................................................... 114 Rozdział 20....................................................................................................................................... 121 Rozdział 21....................................................................................................................................... 127 Rozdział 22....................................................................................................................................... 132 Rozdział 23....................................................................................................................................... 137 Rozdział 24....................................................................................................................................... 145 Rozdział 25....................................................................................................................................... 152 Rozdział 26....................................................................................................................................... 157 Rozdział 27....................................................................................................................................... 161 Rozdział 28....................................................................................................................................... 167 Rozdział 29....................................................................................................................................... 176 Rozdział 30....................................................................................................................................... 182 Rozdział 31....................................................................................................................................... 190 Rozdział 32....................................................................................................................................... 200 Rozdział 33....................................................................................................................................... 206 Rozdział 34....................................................................................................................................... 211 Rozdział 35....................................................................................................................................... 217 Rozdział 36....................................................................................................................................... 227 263

Rozdział 37....................................................................................................................................... 233 Rozdział 38....................................................................................................................................... 239 Rozdział 39....................................................................................................................................... 247 Rozdział 40....................................................................................................................................... 251 Rozdział 41....................................................................................................................................... 256

264