Kasie West - The fill-in boyfriend

The fill-in boyfriend Kasie West

Tłumaczenie: ArimaAter Korekta: Ewelina1991n

Tłumaczenie w całości należy do autora książki, jako prawa autorskie i służą jedynie jako promocja autora. Tłumaczenia nie są źródłem korzyści majątkowych. Prosimy o nierozpowszechnianie tego tłumaczenia na innych chomikach, forach czy stronach internetowych.

Tłumaczenie nieoficjalne dla DD_TranslateTeam

Rozdział 1 W jakiejś części mojego mózgu - tej odpowiedzialnej za logiczne myślenie, którego mi obecnie zabrakło - wiedziałam, że powinnam odpuścić i odejść, by zachować chociaż resztki własnej godności. Zamiast tego chwyciłam go w pasie, oplotłam ramionami i przycisnęłam policzek do jego klatki piersiowej. Zdecydowanie nie myślałam logicznie, przemawiała przeze mnie rozpacz i choć wiedziałam, że nie jest to pociągające, to nie mogłam się powstrzymać. Westchnął ciężko, co pozwoliło mi ścisnąć go mocniej. Czy to nie tak wąż boa zabija swoje ofiary? Nawet ta myśl nie pomogła mi w wypuszczeniu go. - Gia, przepraszam. - Nie rób tego, a jeżeli już musisz to zrobić, to czy mógłbyś poczekać jeszcze dwie godziny? -Kiedy to powiedziałaś, to uświadomiłaś mi, że nie mogę czekać. Zależy ci tylko na tym, by twoje przyjaciółki mnie zobaczyły. - Nieprawda. - Dobra, w pewnym sensie miał racje, ale to przez tą Jules. Dołączyła do naszej paczki rok temu i cały czas próbuje nastawić moje przyjaciółki przeciwko mnie. Tym razem oskarżyła mnie, że kłamię od dwóch miesięcy na temat posiadania chłopaka. Więc tak, chciałam by moje przyjaciółki przekonały się, że nie kłamie. To ona była tą, która starała się podzielić naszą grupę, ona jest przynajmniej w jednej czwartej zła - nie ja. Ale to nie był jedyny powód, dla którego chciałam by Bradley towarzyszył mi tego wieczoru. Naprawdę go lubiłam, oczywiście przed tym, jak zerwał ze mną na parkingu, tuż przed balem. Niestety zagrał kartą ''dupka'' a ja potrzebowałam go jedynie po to, by wszedł ze mną do środka,

udowodnił, że istnieje, może po to by dokuczyć Jules i wtedy mógłby wyjść. Czy prosiłam o zbyt wiele? W dodatku to mój ostatni bal więc halo! Czy on naprawdę chciał mnie zmusić, bym poszła sama na ten bal, gdzie byłam nominowana na królową? - Nie tylko na tym mi zależy. - Mój głos łamał się, mimo że próbowałam nie okazywać słabości. Pomijając fakt, że uwiesiłam się na nim jak jakiś obciążnik. - To jedyna rzecz, na której Ci zależy i sama to dziś udowodniłaś. Pierwsze co powiedziałaś, kiedy mnie zobaczyłaś, brzmiały tak: moje przyjaciółki padną. Serio Gia? Widzisz mnie po raz pierwszy od dwóch tygodni i wyskakujesz z czymś takim? Próbowałam to sobie przypomnieć. Naprawdę powiedziałam coś takiego, czy wymyślił to by poczuć się lepiej? Zresztą on naprawdę wygląda super i chciałam, żeby one mogły go zobaczyć. Czy można mieć za to do mnie żal? - Przez całą drogę starałaś się zaplanować, jak powinniśmy wejść. Powiedziałaś mi nawet jak mam na Ciebie patrzeć. - Więc jestem lekko despotyczna, ale to akurat wiedziałeś. - Lekko? Samochód wjechał na miejsce naprzeciwko nas, a para siedząca z tylu wysiadła, na szczęście nie rozpoznałam ich. - Gia. - Bradley rozdzielił moje ręce i odsunął się ode mnie. - Muszę już iść, przede mną długa droga do domu. Przynajmniej wyglądał na szczerze zmartwionego. Skrzyżowałam ręce na piersi, odnajdując moja zaginioną godność. - Ok, jedź. - Powinnaś tam wejść, wyglądasz niesamowicie.

- Czy możesz mnie po prostu przekląć i odejść? Po tym wszystkim nie chce myśleć, że jesteś uroczy. - Ale on był uroczy. Myśl o tym, że moja chęć zatrzymania go jest czymś więcej niż zwykłą próbą zaimponowania przyjaciółką, sprawiła, że musiałam walczyć z emocjami. Odtrąciłam je od siebie, naprawdę mnie zranił i nie chciałam go znać. Uśmiechnął się figlarnie i podniósł głos. - Nie chcę dłużej z tobą rozmawiać. Jesteś płytką, skupioną na sobie snobką i zasługujesz, by pójść na bal sama. Dlaczego brzmiał tak, jakby był tego pewien? Kontynuowałam nasze małe przedstawienie. - Nienawidzę cię, dupku!! Posłał mi całusa, uśmiechnął się i odszedł. Patrzyłam za nim, dopóki nie odjechał. Uśmiech zniknął mi z twarzy, a żołądek się ścisnął. Zgaduje, że założył, że znajdę osobę, która odwiezie mnie do domu. Dzięki Bogu wszyscy moi znajomi byli w środku... czekali na mnie, bym pokazała im chłopaka, którym chwaliłam się przez ostatnie dwa miesiące. Warknęłam, próbując zamienić mój ból w złość, pochyliłam się w stronę tylnej klapy czerwonego pickupa. Wtedy skrzyżowałam spojrzenie z chłopakiem siedzącym za kierownica w samochodzie naprzeciwko. Szybko się wyprostowałam - nawet nieznajomy nie może zobaczyć mnie w takim stanie - w tym momencie on odwrócił wzrok. Dlaczego jakiś chłopak siedzi tu teraz w samochodzie? Podniósł książkę i zaczął czytać. Czytał?! Wtedy coś do mnie dotarło: para, która wysiadła niedawno, on kogoś podwiózł, młodszego brata lub siostrę. Podczas gdy on dalej czytał, przyjrzałam mu się. Wprawdzie nie był w moim typie, ale musiałam przyznać, że nie wyglądał źle. Brązowe włosy i oliwkowa cera.

Prawdopodobnie był wysoki - jego głowa sięgała powyżej zagłówka - ale trudno stwierdzić w stu procentach. Nie był w moim typie - włosy zbyt kudłate i do tego te okulary - ale cóż, musi wystarczyć. Podeszłam do okna od strony kierowcy - czytał coś o geografii - zapukałam w okno, a on powoli podniósł na mnie wzrok. Długo zwlekał, nim opuścił szybę. - Cześć. - Powiedziałam. - Cześć. - Chodzisz tutaj? - Jeśli chodził do mojej szkoły, a ja zwyczajnie go nie poznałam, to mój plan nie zadziała. - Co? - Chodzisz do tej szkoły? - Nie, dopiero się przeprowadziliśmy. Nawet lepiej, był tutaj nowy. - Podwiozłeś swojego brata? - Siostrę. - Cudownie! Uniósł brwi. - Będziesz moją osobą towarzysząca. - Uhh... - Usta miał otwarte ze zdumienia, ale nic więcej nie powiedział. - Mieszkasz gdzieś blisko? Nie możesz tam wejść w jeansach i podkoszulku, zwłaszcza w takim z budka telefoniczna. Spojrzał na swoją koszulkę, a potem znów na mnie. - Budka telefoniczna? Serio? - Może masz jakieś ciemne spodnie i koszule zapinaną? Może krawat? Turkusowy krawat byłby idealny, ale nie nalegam. - Przekrzywiłam głowę

w bok, naprawdę nie jest w moim typie i moi przyjaciele to zauważą. - I może masz soczewki i coś, by ujarzmić twoją fryzurę? - Mam zamiar zamknąć okno. - Nie, proszę. - Położyłam rękę na dachu. Czy kiedykolwiek byłam zdesperowana tak jak teraz? - Mój chłopak właśnie ze mną zerwał, jestem pewna, że to widziałeś. Naprawdę nie chce iść sama na mój ostatni bal. W dodatku moi przyjaciele nie wierzą, że on istnieje - długa historia - ale chce, byś go udawał. Dwie godziny, to wszystko, o co proszę. Poza tym i tak tu siedzisz i czekasz na siostrę. - Cholera. Jego siostra. Czy jak tylko nas zobaczy, wykrzyczy jego imię na całą salę gimnastyczną i zniszczy mój misterny plan? Musimy albo jej unikać albo wtajemniczyć, nie zdecydowałam jeszcze. - To będzie ciekawsze niż siedzenie tutaj. Patrzy na mnie jak na wariatkę, a ja dokładnie tak się czuje. - Chcesz, żebym udawał Kapitana Amerykę? Początkowo nie wiedziałam, o co mu chodzi, ale w końcu zorientowałam się, że mówił o Bradleyu, który ma dość atletyczna budowę ciała. - Nigdy go nie poznały, więc nie wiedza jak wygląda. Poza tym ty wyglądasz jak... - Patrzyłam na niego, nie kończąc zdania. Starałam się wymyślić innego bohatera, do którego mogłabym go porównać, ale nic nie przychodziło mi do głowy. Czy jest jakiś słabiej umięśniony superbohater? Spiderman? To raczej nie byłby komplementy. A on po prostu cały czas się na mnie gapi i czeka, aż skończę zdanie. -Mogę Ci zapłacić. Uniósł brwi. - Jestem pewien, że jest taka usługa, może spróbuj zadzwonić, 0-800DZIWKI. Przewróciłam oczami, ale nie mogłam powstrzymać uśmiechu.

- Znasz dobrze ten numer, co? Roześmiał się lekko. - Dobra, jeśli nie czujesz się komfortowo, biorąc pieniądze, to będę twoja dłużniczką. - Co będziesz mi winna? - Nie wiem... jeśli będziesz potrzebował ustawionej randki, będę nią dla ciebie. - Nie jestem z tych, którzy potrzebują fałszywych randek. - Świetnie, cieszę się, że możesz mieć randkę, kiedy chcesz, ale ja tak nie mam. To znaczy, zazwyczaj mogę coś sobie załatwić, ale oczywiście, że teraz na pustym parkingu, jest to nie niemożliwe. - Czy muszę wydusić z siebie jakiejś łzy, żeby się zgodził? - Dobra. - Dobra? - Byłam zaskoczona, mimo że miałam nadzieje, że się zgodzi. - Tak, mieszkam sześć przecznic stąd. Pojadę przebrać się w coś odpowiedniego na bal. Zamknął szybę, mrucząc pod nosem coś, że nie wierzy, że godzi się na coś takiego i odjechał. Stałam tam przez pięć minut, zastanawiając się, czy był to jego sposób by się mnie pozbyć. Prawdopodobnie pisał teraz do siostry, by załatwiła sobie podwózkę do domu. Skoro mieszkał sześć przecznic stąd, to dlaczego czekał na nią na parkingu? Nie mógł poczekać w domu? Wyciągnęłam telefon i sprawdziłam instagrama i twittera, by zobaczyć czy Bradley nie wspomniał o naszym zerwaniu. Nic się nie pojawiło, ale nie zdziwiło mnie to, ponieważ nie był osoba udzielającą się w internecie. To był kolejny powód dla Jules, by twierdzić, że nie istnieje. Wysłałam tweet

o tym, jak niesamowity będzie bal i schowałam telefon do kopertówki, która była idealnie dobrana do mojej sukienki. Gdy minęło kolejne dziesięć minut, byłam pewna, że nie wróci. Zaczęłam rozmyślać nad wszystkimi wymówkami, którymi uraczę przyjaciół, gdy wejdę do środka. Rozchorował się, musi się uczyć do egzaminów, ponieważ studiuje. Westchnęłam, to takie żałosne. Prawda, musiałam powiedzieć prawdę. Oczy wypełniły mi się łzami, Bradley zerwał ze mną na parkingu. Schrzaniłam i straciłam go, a teraz mogę stracić jeszcze więcej. Czy będzie to ostateczny dowód i moi przyjaciele uwiesza we wszystkie teorie Jules? Doskonale wiem, jakim obdarzy mnie spojrzeniem, kiedy usłyszy prawdę. Będzie to spojrzenie, tak-naprawdę-to-on-nie-istnieje, za każdym razem, gdy wspominałam o Bradleyu, tak na mnie patrzyła. To zawsze sprawiało, że opowiadałam jeszcze więcej historii, najgorsze było to, że opowiadałam ich aż tyle, że moi przyjaciele zaczęli się zastanawiać czy są prawdziwe. Poznaliśmy się w kawiarence na UCLA, kiedy byłam tam na festiwalu filmowym, w którym mój brat brał udział. Bradley myślał, że tam studiuje, a ja nie wyprowadziłam go z błędu, ponieważ miałam zamiar studiować tam w przyszłym roku. Właśnie w ten weekend dostałam wstępną aplikację, więc byłam w ''studenckim'' nastroju. Wymieniliśmy się numerami i pisaliśmy ze sobą przez jakiś czas. Opowiadał mi głupie dowcipy i dowiedziałam się wiele o różnych miejscach z jego opowieści podróżniczych. Kilka tygodni później postanowiłam wyjaśnić kwestie mojego wieku, w tym czasie zdarzyliśmy się naprawdę polubić. Największym problemem dla niego było to, że mieszkałam trzy godziny jazdy od UCLA, więc przyjechał do mnie tylko kilka razy, dlatego przez te dwa miesiące nie poznał moich przyjaciółek. A teraz to już koniec.

Wyprostowałam się i miałam zamiar zmierzyć się z tym sama, nie potrzebowałam chłopaka, ani prawdziwego, ani żadnego innego. Moje przyjaciółki lubiły mnie, bez względu na to z kim się spotykam - modliłam się, by to była prawda. Nie mogłam stracić chłopaka i przyjaciółek tej samej nocy, potrzebowałam ich w moim życiu. Kiedy szłam, światła rozciągnęły mój cień na asfalcie. Odwróciłam się, gdy reflektory zgasły, a chłopak wysiadł z auta. - Masz zamiar iść beze mnie po tym, jakie zamieszanie zrobiłaś błagając?

Rozdział 2

Uśmiechnęłam się, nie mogłam się powstrzymać. Miał na sobie garnitur i jasnoszary krawat, okulary zniknęły i miałam racje – był wysoki. To było coś, czego potrzebowałam, nie będzie zadowolonej miny Jules, żadnych westchnień Laney, ani po prostu powiedz prawdę Claire. Przecież to nie jest całkowite kłamstwo i nikomu nie dzieje się krzywda, a ja dzięki temu będę mogła utrzymać złośliwość Jules w ryzach. – Cześć. – Powiedziałam, zbliżając się do niego, ponieważ wciąż stał przy otwartych drzwiach, jakby nie był do końca przekonany do tego pomysłu. – Dobrze wyglądasz. – Zerknęłam na jego włosy, wciąż były okropnie poczochrane, chociaż próbował je opanować. – Usiądź na chwilkę. – Wskazałam siedzenie w samochodzie, uniósł brew, ale zrobił to, o co prosiłam. Z torebki wyciągnęłam grzebień i poprawiłam jego fryzurę. – Ogarnąłeś się. – Miejmy to z głowy. – Westchnął ciężko. Wstał i podał mi ramię, ale ja złapałam go za rękę i pociągnęłam w stronę sali gimnastycznej. – Whoaa… Zaczekaj. – Pociągnął mnie do tylu, co nie było zabawne, zważywszy na moje szpilki. – Potrzebuje historii, chcesz przekonać przyjaciółki, że się spotykamy. – Oh racja, zastanówmy się. – Imię byłoby dobrym początkiem. Zaśmiałam przedstawiłam.

się,

podczas

tego

zamieszania

nawet

się

nie

– Gia Montgomery, lat siedemnaście. Uczę się w ostatniej klasie tego uroczego liceum Freemont. Jestem w radzie uczniów i zazwyczaj nie błagam o randki. W sumie dziś błagam po raz pierwszy. – Rozumiem. – Przez następne dwie godziny jesteś Bradley Harris, pierwszy rok studiów na UCLA, dlatego nie mamy aprobaty moich rodziców, uważają, że jesteś dla mnie za stary. – Bo jestem. – Odpowiedział. Nie byłam pewna czy mówił o Bradleyu, czy o sobie. – Ile masz lat? – Jeśli jestem na pierwszym roku studiów, to mam dwadzieścia jeden lat, tak? Mówił o Bradleyu, przewróciłam oczami. – Tak i jesteś tylko cztery lata starszy ode mnie. – Nie byłoby tragedii, gdybyś nie była nieletnia i nie uczyła się w liceum. – Jestem licealistka jeszcze tylko przez pięć tygodni, a ty zaczynasz mówić jak moi rodzice. Wzruszył ramionami. – Brzmi jakby byli dobrymi rodzicami. – Cóż to już nie ma znaczenia, pod koniec wieczora zerwiesz ze mną. Wolałabym, żebyś zrobił to przy moich przyjaciółkach, ale postaraj się nie robić widowiska – szybko i cicho. Wtedy jak prawdziwy Bradley będziesz mógł odejść na zawsze. – W moim gardle powstała gula, gdy wyobraziłam sobie Bradleya, który odchodzi, jakby była to najłatwiejsza rzecz na świecie. Odepchnęłam ta myśl i uśmiechnęłam się do mojego towarzysza. – Poradzę sobie.

– Dobrze, ale co z twoją siostra? –Moja siostra nie spodziewa się mnie tam, zwłaszcza w takich ubraniach. Poza tym skupiona jest na swoim towarzyszu. Jeżeli zobaczę, że się zbliża, upewnię się by zrozumiała sytuacje, będzie udawać, jeśli zajdzie taka potrzeba. – Może do niej napiszesz? Tak na wszelki wypadek. – Zrobiłbym to, ale spieszyłem się i zapomniałem telefonu. – Wszystko w porządku? – Jest ok. – Dobra to chyba już wszystko ustaliliśmy. Uśmiechnął się do mnie, jakbym zapomniała o czymś oczywistym. – Co? – Nic, chodźmy. – Szedł powoli i pewnie, nie wydawał się nawet mieć coś przeciwko trzymaniu mnie za rękę. Przy wejściu podałam nauczycielowi bilety, które kupiłam dla mnie i Bradleya, i poszliśmy do głównej sali. Muzyka była głośna – zespół na żywo, który nie był zbyt dobry, ale wygrali przesłuchanie, więc mieliśmy najlepszych z najgorszych. W zeszłym roku zatrudniliśmy popularny zespół, ale przez ''bardziej przystępna'' cenę biletów pan Lund, stwierdził, że nie możemy sobie na to pozwolić. Zauważyłam moich przyjaciół, stali przy okrągłym stole po drugiej stronie sali. Zamknęłam oczy, próbując zebrać w sobie wszystkie zdolności aktorskie, ale nie było ich wiele. Mój chłopak zastępczy nie wyglądał na zdenerwowanego, oczywiście, że nie był – przecież nie miał nic do stracenia. – Moja siostra tańczy, więc jesteśmy bezpieczni. – Powiedział.

Spojrzałam na dziewczynę, na która patrzył, ubrana była w niebieska, napuszona spódnice. Była urocza, miała długie brązowe włosy i przyjazna twarz. Nigdy wcześniej jej nie widziałam, jej partnera też nie rozpoznałam, więc chyba byli młodsi ode mnie. – Dobra, postaraj się spojrzeć na mnie, jakbyś był we mnie zakochany do szaleństwa. – Ty i Kapitan Ameryka byliście zakochani do szaleństwa? Otworzyłam usta, by odruchowo odpowiedzieć ''oczywiście'', ale powstrzymałam się, ponieważ byłoby to kłamstwo. Bradley i ja byliśmy… Cóż, szczęśliwi. Przynajmniej do dzisiejszego wieczora tak mi się wydawało. Uśmiechnęłam się do niego zalotnie. – Czy potrzebujesz punktu odniesienia do tego? Skupił się na chwile, po czym spojrzał na mnie. Wow, był dobry. – To byłaby lekka przesada. – Spojrzał na mnie delikatniej i zauważyłam, że jego oczy są niebieskie. Cholera, Bradley ma brązowe. – Nie wychodzi? – Nie, robisz to świetnie. – A to znaczyło, że wiedział jak to jest być zakochanym. To ja miałam problem z udawaniem. – Kolor twoich oczu jest irytujący. – Czegoś takiego nigdy wcześniej nie słyszałem, dzięki. – Przepraszam, jestem pewna, że dziewczyny mówią Ci, że są cudowne, albo coś w tym stylu. – Były. – Po prostu… – Oh, Bradley ma szmaragdowo-zielone? Nie, nie – brązowe niczym rozpuszczona czekolada. Roześmiałam

się,

melodramatycznym głosem:

bo

złapał

się

za

pierś

i

powiedział

– Tak, taka rozpuszczona. – Nasze spojrzenia się spotkały. – Jak twoje. – Cóż, jego są jak czekolada, moje to bardziej sepia, ale… – Potrząsnęłam głowa. – Po prostu unikaj kontaktu wzrokowego. – Bo to wcale nie będzie przerażające. Myślisz, że pamiętają kolor oczu kolesia, którego nigdy nie widziały? Tak dużo o nich mówiłaś? – Nie, chodzi o to, że widzieli kilka zdjęć. – Widzieli zdjęcia? – Jego źrenice się rozszerzyły. – Jak sobie z tym poradzimy? – Były to zdjęcia z daleka, a na jednym było widać jedynie pół twarzy. – Mimo moich próśb on nie lubił zdjęć. – Minęło trochę czasu, od kiedy je widzieli. Wyglądasz na tyle podobnie, że to może się udać. Ale popracuj nad nieprzerażająca wersją unikania kontaktu wzrokowego. Chwycił moja dłoń, pocałował ją i spojrzał prosto w moje oczy, mówiąc: – Moje spojrzenie i tak należy tylko do Ciebie. Był naprawdę dobry. Zaśmiałam się. – Chodźmy do moich przyjaciół. – Dlaczego myślały, że nie istnieje, skoro widziały zdjęcia? –Ponieważ,

to

ja

przeważnie

cię

odwiedzałam.

Kiedy

ty

przyjeżdżałeś chciałeś, żebyśmy spędzali czas razem, a nie z moimi przyjaciółmi. – Zrozumiałem, jestem snobem. – Nie to powiedziałam. – Czy kiedy ty przyjeżdżałaś to spotykaliśmy się z moimi przyjaciółmi?

–Nie, rzadko się widywaliśmy. Nie chcieliśmy się spotykać z innymi, gdy byliśmy razem. – Ok, czyli jesteś moim sekretem. – Nie, ja chciałam, żeby tak było. Poza tym jechał tu trzy godziny, więc chciał poznać moje przyjaciółki. – Pomimo to zerwał z tobą na parkingu, zanim je poznał. Przygryzłam wewnętrzna stronę policzka, już dochodziliśmy do stolika i nie miałam czasu wytłumaczyć mu, że to ja źle traktowałam Bradleya. Nie powinnam była mówić, po naszej rozłące, że moje przyjaciółki padną, gdy go zobaczą. Nie powinnam była przejmować się tym, co sobie pomyślą, Jak mogłam pozwolić, by Jules mnie tak podeszła? Pierwsza zobaczyła nas Claire, zauważyłam ulgę w jej oczach, gdy zobaczyła mojego partnera. Byłyśmy sobie bliskie, dlatego zawsze mnie broniła. – Gia! – Przez jej krzyk, wszyscy się odwrócili. Mina Jules była bezcenna – uśmiech zniknął z jej twarzy, a szczęka jej opadła. Lanley po raz pierwszy nie miała tej swojej współczującej miny. Uśmiechnęłam się szeroko. –Wszyscy to jest Bradley. Podniósł rękę i delikatnie pomachał, a kiedy mówił ''miło was poznać'' jego glos był niski i ochrypły. Claire spojrzała na mnie, jakby chciała powiedzieć, dobra robota Gia. Jules znów była zołzą i mierzyła go wzrokiem od góry do dołu. Czekałam, aż powie, że nie jest podobny do chłopaka ze zdjęć, ale zamiast tego powiedziała: – Jestem zdziwiona, że chciałeś przyjść na bal licealistów.

Spojrzał prosto w moje oczy, jego ręka zjechała w dół, zatrzymując się na talii. – To było ważne dla Gii. – Mówiąc to, przyciągnął mnie do siebie. Moim pierwszym odruchem była ucieczka, ale nie zrobiłabym tego przy Bradleyu. Musiałam się do niego przytulić i westchnąć z zadowolenia, zmusiłam się do obu tych rzeczy. Jułles uśmiechnęła się głupkowato. – Czy to temat przewodni waszego związku? ''To jest ważne dla Gii''? – Mówiąc to, zrobiła w powietrzu cudzysłów. Garret, jej partner – zaśmiał się, ale szybko przestał, gdy chłopcy klepnęli go w plecy. – Nie. – Powiedział mój partner, nim zdążyłam zareagować. – Ale może powinno tak być. Słysząc to, wszyscy się roześmiali. – Idziemy tańczyć. – Powiedział i poprowadził mnie na parkiet. Dotarło do mnie, że nie znam jego prawdziwego imienia. Czy to dlatego tak uśmiechał się przed wejściem? Chłopak, którego imienia nie znałam, objął mnie, a ja oparłam czoło o jego klatkę piersiowa i wyszeptałam: – Przepraszam…

Rozdział 3 - Za co przepraszasz? - Nawet nie znam twojego prawdziwego imienia. Zaśmiał się, poczułam, jak porusza się jego klatka piersiowa. Pochylił się i poczułam jego oddech na moim uchu i powiedział. - Nazywam się Bradley. Spojrzałam na niego, ciężko oddychając. - Naprawdę? Pokręcił przecząco głową. - Korzystam z metody aktorskiej. - Jesteś aktorem? - Nie zaskoczyłoby mnie to, bo był w tym dobry. - Nie mówiłaś tego o mnie. Jestem aktorem? Ze śmiechem uderzyłam go. - Wystarczy. Zerknął ponad moim ramieniem w miejsce, gdzie stała moja paczka. - Masz miłe przyjaciółki. - Przeważnie są sympatyczne, tylko Jules próbuje mnie odrzucić. - Dlaczego? - Nie mam pojęcia, wydaje mi się, że myśli, że jestem ''alfą'' w naszej paczce. - Według twojej dziwnej analogii myślę, że po prostu chcę być liderem w waszej grupie. Wzruszyłam ramionami, patrząc jak po drugiej stronie sali Jules chwyta Claire za ramię i coś do niej mówi.

- To główny powód, dlaczego cię dziś potrzebuje. Ona uważa, że kłamię i bez mojej pomocy znajduje wystarczająco dużo powodów przeciwko mnie. Uniósł brwi - chyba lubił to robić. - Jeśli weszłabym bez ciebie, byłabym stracona. - Czy reszta nie powstrzymała by jej przed wyrzuceniem cię? - Lubią mnie, ale ona urabiała je przez dwa miesiące. Naprawdę myślała, że ma coś na mnie. Dlatego potrzebuje ciebie. - Więc jeśli naprawdę jesteś alfą, dlaczego ty jej nie wykopiesz? Myślałam sporo nad tym pytaniem. Przede wszystkim nie sądzę, bym miała taką władzę, o jaką podejrzewa mnie Jules. Ale jest też inna odpowiedź, która pojawia się podczas moich najgorszych koszmarów, że kiedy każę wszystkim wybrać, to oni wybiorą ją. Martwiłam się tym, nie ważne jak bardzo wydaje się pewna siebie na zewnątrz, to wciąż czuję, że nikt mnie nie lubi. I że może mają powód, by mnie nie lubić. Nie miałam zamiaru mu tego mówić i tak widział mnie, kiedy byłam słaba. - Bo jestem tylko w jednej ósmej zła. - Co? - Czasami mówię, że Jules jest jednej czwartej zła. Może w tym rzecz... chyba nie chcę być taką dziewczyną. Kimś, kto musi wyrzucić kogoś z grupy. Miałam nadzieje, że to jakoś się rozwiąże, znak pokoju albo znalezienie neutralnego gruntu... sama nie wiem. - Prawdą było też to, że pomimo innych argumentów chciałam, żebyśmy wszyscy się dogadali. - Chyba lubisz analogie, co? - Tak, lubię. Słowa są potęgą. Przechylił głowę, jakby był zainteresowany odpowiedzią. - Jednak wciąż nie rozumiem. Jeśli widzieli jego zdjęcia, dlaczego nie wierzyli, że istnieje? Zaśmiałam się sztucznie.

- Bo nie było ich wystarczająco dużo. Nie byliśmy razem na wszystkich zdjęciach. Mieliśmy związek na odległość, dlatego Jules sugerowała, że poprosiłam jakiegoś przypadkowego kolesia na ulicy, by zrobił sobie ze mną zdjęcie. Zaśmiał się. - Nie mam pojęcia, jak mogła o czymś takim pomyśleć. Moje policzki spłonęły rumieńcem i spojrzałam na podłogę. - Tak... - Żałosne było to, że musiałam przyprowadzić fałszywą randkę. Randkę, której nie musiałabym załatwiać, gdyby mój prawdziwy chłopak ze mną nie zerwał. - Wszystko w porządku? Zmartwiona przez Kapitana Amerykę? Wciągnęłam powietrze nosem, upewniając się, że mój głos nie zabrzmi niepewnie, powiedziałam: - Nie. Wszystko będzie dobrze. To oczywiste, że między nami nie było nic poważnego. To był przelotny związek na odległość. - Nie byłam pewna, czy próbuje przekonać jego, czy siebie. Milczał przez dłuższą chwilę, więc spojrzałam na niego, by sprawdzić, czy wciąż słucha. Patrzył prosto na mnie, szukał czegoś, ale nie byłam pewna czy to posiadam. Piosenka się skończyła, a jej miejsce zastąpił szybki kawałek. Zrobiłam krok w tył. - Więc jak naprawdę się nazywasz? - Nie możemy pozwolić sobie dzisiaj na potknięcie, prawda? Więc o ile mi wiadomo, moje prawdziwe imię to Bradley. - Wreszcie spojrzał w inną stronę, a ja znów mogłam oddychać. Wyciągnął dłoń w moim kierunku, chwyciłam ją, zakręcił mną, po czym przyciągnął mnie wprost w swoje ramiona, kołysząc się do rytmu. - Jesteś w tym dobry. - Powiedziałam. - W czym? W graniu czy w tańczeniu?

- Cóż w tych dwóch rzeczach, ale teraz mówiłam o tańcu. - To dlatego, że jesteś piątą dziewczyną, która poprosiła mnie, bym był jej partnerem na balu. To zmusiło mnie do wyszlifowania umiejętności tanecznych. - Twoje wytłumaczenie jest wystarczające. - Więc, Gio Montgomery. - Tak, bezimienny chłopcze? Ciężko się zaśmiał. - Nie wierzę, że zaproponowałaś mi za to pieniądze. Czy masz w zwyczaju proponować ludziom pieniądze za przypadkowe usługi? - Nie, zazwyczaj wystarczy uśmiech. - W sumie byłam zdziwiona, że tak ciężko było go namówić, by wysiadł z samochodu. - Jakie rzeczy pomógł ci zdobyć do tej pory? - Oprócz ciebie w garniturze? Spojrzał w dół na swoje ciuchy, jakby moje wspomnienie o garniturze przypomniało mu, że ma go na sobie. - To nie przez twój uśmiech. - Więc przez co? - Byłam ciekawa. Wydawało się, że pomiędzy zamknięciem okna a zgodą był jeden oddech. - Gia! - Odwróciłam się, kiedy usłyszałam swoje imię, wykrzyczała je dziewczyna o długich jasnych włosach. - Zagłosowałam na ciebie! Wskazała na scenę, na której błyszczała korona. Uśmiechnęłam się do niej i podziękowałam. Kiedy znowu spojrzałam na mojego partnera, wyglądał na bardzo rozbawionego. - Co? - Nie zdawałem sobie sprawy, że tańczę z przyszłą królową. - Nikt mnie jeszcze nie koronował.

- Kto to był? - Wskazał w stronę blondynki. - Chodzimy razem na historię. Złapał mnie za ramię i powiedział: - Lepiej wróćmy do twoich przyjaciół. Reszta siedziała przy stole, gdzie rozmawiali o tym, by wyjść wcześniej i zrobić coś bardziej ekscytującego. Tylko próbowali uzgodnić co to będzie. Zerknęłam jeszcze raz na scenę, wiedziałam, że nie mogę wyjść, dopóki nie wybiorą króla i królowej balu. Jules na tym nie zależało, pewnie dlatego chciała wyjść wcześniej. Była zła o to, że nie została nominowana. Nie była to sprawa, na której temat wypowiadała się głośno - to by było zbyt oczywiste - ale widziałam jak krzywi się za każdym razem, gdy ktoś o tym wspomina. - Przepraszam. - Wyszeptała Laney, kiedy zbliżyłam się do niej. Nie byłam pewna, dlaczego przeprasza, może za miesiące, kiedy mi nie wierzyły? Przeszliśmy dalej, wciąż trzymając się mocno za ręce i usiedliśmy. Jules wstała, trzymając swój telefon. - Wszyscy zbliżcie się do siebie. Chcę zrobić zdjęcie. - Zbliżyliśmy się, poczułam, że mój partner trochę się odsuwa, pewnie schował się za mną, by nie było widać jego twarzy. Jules patrzyła na zdjęcie, ale nie poprosiła o powtórkę. Wtedy skupiła swoją uwagę na zastępczym Bradley'u. - Więc co kolesie z collegu robią, by się zabawić? Oprócz podrywania dziewczyn z liceum. Nie zdenerwował go ten komentarz. Może dlatego, że tak naprawdę go nie dotyczył. - Gia i ja mamy zamiar jechać po tym na imprezę, ale trzeba mieć zaproszenie, więc to chyba niezbyt pomocne. Czy jest tu w pobliżu jakaś galeria, byście wszyscy mogli coś zrobić? - Powiedział to uprzejmym tonem, starał się wyjść na sympatycznego. Ale ścisnął moje kolano pod stołem i musiałam przygryźć usta, by się nie zaśmiać. Miałam ochotę go

objąć za to, co jej powiedział. - Nie mieszkam w pobliżu, więc nie jestem pewien, co tu się robi. Przysięgam Jules była jak pies myśliwski, jej nos wychwycił pierwszą kroplę krwi. Powinna być detektywem, kiedy dorośnie, bo potrafiła wychwycić każdą nieścisłość. - Ale skoro tu nie mieszkasz, to skąd masz zaproszenie na imprezę w tej okolicy? Zastępczy Bradley był tak samo szybki, odpowiadając. - Kto powiedział, że impreza jest w okolicy? - Przypominało to walkę spojrzeń, ponieważ wpatrywali się w siebie tak intensywnie. Jules jako pierwsza spojrzała w inną stronę, a ja odetchnęłam z ulgą. Musiałam tylko przetrwać dzisiejszy wieczór. Jeśli już węszyła za kłopotami, mogła odkryć, że chłopak siedzący obok mnie nie jest tym, za kogo się podaje. Mój partner musiał zobaczyć, że się martwię, ponieważ nachylił się z tym spojrzeniem "jestem zakochany" by ucałować mój policzek. Moje gardło się zacisnęło, był naprawdę dobrym aktorem. - Nie wyglądaj na taką smutną. - Wyszeptał. - Wydasz nas. - Odgarnął pukiel moich włosów za ucho. - Zaśmiej się tak, jakbym powiedział coś zabawnego. Zrobiłam to, o co prosił, nie było to trudne, do czasu, kiedy spojrzałam na parkiet, a mój śmiech zamarł. Jego siostra. Patrząca wprost na nas.

Rozdział 4

Zmrużyła oczy zdezorientowana i powiedziała cos do chłopaka stojącego obok niej. Również spojrzał na nas i pokiwał potakująco głową. Teraz ta dwójka zmierzała w naszą stronę. - Idą tu. - Wyszeptałam. Zastępczy Bradley spojrzał w kierunku, który wskazałam i uśmiechnął się, jakby nie było sprawy. - Zajmę się tym. - Wstał. Zastanawiałam się, czy powinnam pójść za nim, czy zostać tu i patrzeć. Zdecydowałam się na drugą opcje. Kiedy dotarł do siostry, ona pierwsza się odezwała, wskazując jego ubranie, coś odpowiedział. Wskazała głową na mnie i wyglądała na złą i chyba tyle z bycia w porządku. - Co się dzieje? - Syknęła Jules. Oczywiście to ona pierwsza musiała zauważyć, to musiało się tak skończyć. Prawdopodobnie zasłużyłam sobie na to, zrobiłam coś głupiego i nie trwało to nawet godzinę. Powinnam od razu przyjść i powiedzieć prawdę: Bradley ze mną zerwał, Claire i Laney by zrozumiały. Uwierzyłyby mi, pewnie pomogłyby mi zatopić smutki w lodach tak jak zrobiłyśmy, gdy Claire została rzucona w zeszłym roku. Ale czułam się niepewnie. Wstałam, patrząc na Jules i powiedziałam:

- Coś z czego, jestem pewna, będziesz bardzo zadowolona. - Nie czekałam na jej reakcje. Podeszłam tam, gdzie on próbował uspokoić swoją siostrę. - Chodź, porozmawiajmy o tym tam. - Usłyszałam jego słowa, kiedy podeszłam. Kiedy do nich dołączyłam, ona odwróciła się do mnie, ręce oparte miała na biodrach. Coś w tym geście wyglądało trochę znajomo. - Nie. - powiedziała. - Nie będziesz wykorzystywać mojego brata w ten sposób. Jest miłym chłopakiem i był krzywdzony przez zbyt wiele samolubnych dziewczyn takich jak ty. - Nie przesadzaj, Bec. Była tylko jedna. - Przepraszam. - Powiedziałam do jego siostry, ale ona patrzyła na niego. - Nie chciałam, żeby to było coś poważnego. Masz racje. Nie powinnam wykorzystywać twojego brata w ten sposób. Jest miłym chłopakiem. Pokiwała, jakby była zdziwiona, że zgodziłam się z nią tak szybko. - Tak jest i nie potrzebuje zadawać się z takimi osobami jak ty. - Nie uogólniaj, Bec. Nawet nie znasz Gii. Bec zaśmiała się, słysząc to. - To ci powiedziała? Że mnie nie zna? Klasyka. - Czy ja cię znam? - Spytałam, zdezorientowana, przyglądając się jej twarzy. - Nie. Nie znasz. -Odpowiedziała, ale czułam, że jest dokładnie odwrotnie. Próbowałam sobie przypomnieć, kiedy ją spotkałam w szkole. Czy byłam niemiła? Spotykam wielu ludzi, bo jestem w radzie, ale szkoła jest duża. Jednak musiałam postarać się lepiej zapamiętywać twarze i imiona.

Wskazałam na stół. - Przepraszam. Dzisiaj schrzaniłam, ale mam zamiar teraz się tym zająć. Powiem im, co naprawdę się wydarzyło. - To była chwila prawdy. Zmierzenie się z moimi przyjaciółmi, którzy przez cały czas wpatrywali się w nas. Nie powinni mi wybaczyć i pewnie tego nie zrobią. Zrobiłam krok do przodu, ale prawie się przewróciłam ciągnięta do tyłu za rękę. - Nie. Nie rób tego. Miałaś racje. Jules jest przynajmniej ćwiartką zła i ona cię ukrzyżuje. - Nie martw się, coś wymyślę. Moi inni przyjaciele staną za mną. Dziękuje, że mi dzisiaj pomogłeś, byłeś ogromnym wsparciem. - Stanęłam na palcach i pocałowałam go w policzek, odwróciłam się, zanim zdążyłam zmienić zdanie. Wszystko przemyślałam, miałam zamiar powiedzieć im wszystko, gdy do nich dotrę. Wiedziałam, że Jules będzie kwestionować prawdziwość każdego mojego słowa, dlatego musiałam się dobrze przygotować. Będę się zmagać z jej dogryzaniem przez miesiące, ale poradzę sobie z tym. Skoncentrowałam się na Claire, widziałam w jej wyrazie twarzy skupienie. Szukałam w tym pocieszenia, kiedy podeszłam do stołu. - Wszystko w porządku? - Spytała Claire. - Nie, muszę wam coś powiedzieć. Wam obu. - Powiedziałam, patrząc to na Laney to na Claire. W tej chwili zastępczy Bradley podszedł szybko do mnie. - Proszę, Gia, ona nic dla mnie nie znaczy. Szczęka mi opadła. - Wiem, jak to musi wyglądać, ale daj mi szansę, by to wytłumaczyć.

Gdybym znała jego prawdziwe imię, wypowiedziałabym je głośno, głosem pełnym dezaprobaty. To nie był najsubtelniejszy sposób zerwania, na jaki miałam nadzieje. Nie tylko zmienił mojego chłopaka w zdradzieckiego dupka, ale jeszcze zrywał ze mną przed połową szkoły. Poczułam, że moje policzki są czerwone ze wstydu. - Nie rób tego. Dam sobie radę. - Oh, naprawdę? Będzie ci dobrze beze mnie? Chcesz, żebym po prostu odszedł, jakby mnie nigdy nie było? Ale co ze mną Gia? Co ja mam zrobić bez ciebie? - Mówił coraz głośniej i po chwili, prawdę mówiąc, krzyczał. Wielu ludzi odwróciło się przez to zamieszanie. Musiałam odwrócić się w kierunku moich przyjaciół, żeby powstrzymać śmiech, który z pewnością nie byłby dobrą reakcją na taką sytuacje. Gdyby robił to ktoś inny, ta przemowa wydawałaby się przesadzona i sztuczna, ale on sprawił, że było to realistyczne. Brzmiał jak desperat. Prawdopodobnie tak jak ja brzmiałam wcześniej przy Bradleyu. Położyłam rękę na jego klatce piersiowej i cicho powiedziałam. - Nie rób tego. Patrzył na mnie tak intensywnie, że przez chwilę zapomniałam, że to wszystko jest na niby. - Widzę, że już postanowiłaś. Zadzwoń do mnie, jeśli będziesz chciała mnie wysłuchać. - Pochylił głowę pokonany i skulił się, jakby jego serce naprawdę było złamane. Jeśli nie grał w serialach, zdecydowanie powinien zacząć. Patrzyłam, jak jego siostra wychodzi za nim, wpatrując się we mnie. Prawdopodobnie nie chciała potwierdzić tej historii, ale jej zachowanie wzmocniło wszystko, co on wcześniej powiedział. Stałam tam, oddychając ciężko przez kilka chwil, starając się opanować uderzenie gorąca, kiedy para ramion oplotła się wokół mnie.

Znajomy zapach perfum Claire zaatakował moje zmysły, wtrącając mnie z szoku. - Tak mi przykro. - Powiedziała - Co za dupek. Czy tę drugą dziewczynę też oszukiwał? - Nie jest dupkiem. - A ja nie znałam jego imienia. - Nie broń go Gia. I nie myśl o tym, by mu wybaczyć. Zasługujesz na kogoś lepszego. -Kiwnęłam w roztargnieniu, pragnąc pobiec za nim. Zamiast tego odwróciłam się z moim niewyraźnym uśmiechem i stanęłam twarzą w twarz z moimi przyjaciółmi. Dlaczego tak zareagowałam? Nawet go nie znałam. Więc dlaczego czułam, że dziś zerwano ze mną dwukrotnie? Potrząsnęłam głową. Miałam przyjaciół i to się tylko liczyło. Objęłam Claire i popatrzyłam na Jules, która o dziwo nie patrzyła na mnie. Jej wzrok skupiony był na drzwiach, za którymi zniknął zastępczy Bradley, który pomimo wszystko istniał. Zastanawiałam się, co teraz dzieje się w jej głowie, byłam pewna jednego, że cokolwiek to jest, to nie jest to nic dobrego.

Rozdział 5 Moi rodzice czekali na mnie, kiedy Claire ze swoim chłopakiem podrzucili mnie do domu. Próbowali mnie przekonać bym, poszła z nimi na imprezę po balu, ale nie miałam na to ochoty. Myśleli, że to z powodu, że nie wygrałam korony, może była to po części prawda. To albo fakt, że Jules przestała być marudna chwilę po ogłoszeniu wyników. To mogło wpłynąć na mój humor, bo przecież nic nie czułam do tego głupiego chłopaka. Moja mama przeciągnęła się na swoim miejscu na kanapie, patrząc za mnie. Zajęło mi chwilę, zanim zorientowałam się, że szuka Bradleya. - Nie ma go tu. - Wymamrotałam. Tata wstał i ziewnął. Wróciłam do domu. Mógł iść spać. - Mógł cię, chociaż zabrać na spacer - powiedział, obejmując mnie i całując mnie w czubek głowy. Nie miałam ochoty powtarzać im wszystkiego, chociaż wiedziałam, że moi rodzice będą zadowoleni, kiedy dowiedzą się, że nie jestem z Bradleyem. - Jestem zmęczona. Dzięki, że na mnie zaczekaliście. - Przytuliłam mamę i zniknęłam w swoim pokoju. Rozsunęłam suwak sukienki i pozwoliłam jej opaść na podłogę, nie przejmując się tym by ją odwiesić. Nie wiązały się z nią wspomnienia warte zapamiętania. Przebrałam się w piżamę i poszłam do łazienki, by wymyć twarzy i wyszczotkować zęby. Gdy wróciłam do pokoju i zobaczyłam sukienkę, przypomniały mi się jego niebieskie oczy. Byłam zaskoczona, że na widok sukienki mój umysł podsunął mi takie wspomnienie. W sumie, dlaczego zgodził się być moją fałszywą randką? Powiedział, że to nie mój uśmiech,

ale nie zdążył odpowiedzieć, bo nam przeszkodzono. Może myślał, że jestem urocza? Wyglądałam świetnie w tej sukience. Delikatnie ją podniosłam i powiesiłam na oparciu krzesła. Dlaczego analizowałam te chwile? To nie miało znaczenia. Mój mózg był zmęczony, musiałam się przespać, ale on nie chciał się wyłączyć. Cały czas analizował. Myślał o balu i o tym, że pół szkoły widziało, jak fałszywy Bradley ze mną zerwał. Wszyscy będą o tym mówić jutro, a ja nie chcę by ktoś się nade mną użalał. Jak mogłam z tego wybrnąć? Włączyłam Twittera. Chyba znowu jestem singielką. Kto mi urządzi imprezę? Niech wszyscy wiedzą, że czuje się dobrze - Bo tak było. Wszystko było w porządku. Wpatrywałam się w ekran czując ogromne pragnienie usunięcia tweeta. Sen. Musiałam iść spać. Wszystko będzie bardziej klarowne rano. Oprócz tego, że tak nie było. Mój umysł zdecydował wypełnić moje sny bezimiennym chłopcem. Chłopak, z którym mogłam porozmawiać tylko dzięki dziewczynie, która mnie nie lubi. Nigdy mi nie pomoże skontaktować się z jej bratem. A on prawdopodobnie nie chcę ze mną rozmawiać, nawet jeśli moim jedynym powodem, by z nim porozmawiać jest zwykła ciekawość. Schodząc na dół, zobaczyłam tatę przy kuchennym stole, pochylonego nad szkicownikiem. Wiedziałam, że lepiej mu nie przeszkadzać, kiedy rysuje rzeczy ze snów. Kiedyś chciał zostać animatorem Disneya, okazało się, że to jest niemożliwy cel. Zamiast tego skończył jako CPA, siedząc przy biurku i używając tylko lewej strony mózgu. Jego ołówek sunął po papierze z taką łatwością, która nie

przejawiała się w żadnej innej dziedzinie jego życia. Był w tym bardzo dobry. Miski były w szafce za jego krzesłem, więc zdecydowałam się na banana i skierowałam się do mojego pokoju, kiedy zatrzymał mnie słowami: - Dzień dobry, Gio. Zauważył mnie. Nasz dom przypominał idealnie działający zegar. Wszyscy działaliśmy w podobnych porach i mówiliśmy odpowiednie rzeczy i mieliśmy taki sam rytm dnia, jeśli chodzi o wychodzenie i powroty. Dobrze było mieć taką rutynę, to sprawiało, że wszystko było pewne, bezpieczne. - Siadaj i opowiedz mi o balu. - W porządku jesteś zajęty. Machnął ręką nad szkicownikiem, chwila relaksu minęła, zamiast tego znów był poważny. - Nie jestem zajęty. Usiadłam na krześle naprzeciwko niego, wiedziałam, że nie da mi spokoju, dopóki nie przedstawię całego sprawozdania. Poza tym nadszedł czas by powiedzieć mu coś, na co czekał przez dwa miesiące. - Bradley zerwał ze mną. Jego oczy rozszerzyły się, najpierw pojawiło się zadowolenie a później współczucie i to w przeciągu jednej sekundy. - Na balu? - Nic wielkiego się nie stało. - Wzruszyłam ramionami. - Czy chcesz, żebym pojechał do UCLA i go pobił? - Uniosłam brwi. - Masz racje, jest zbyt duży dla mnie. Wyślę twojego brata.

Zaśmiałam się, odgryzając kawałek banana, wiedziałam, że nawet jeśli tata mówi serio, to Drew nigdy nie pobije kogoś dla mnie, nie byliśmy ze sobą aż tak blisko. - Głowa do góry. Jest wiele innych rybek w oceanie. To duży ocean. Czasami musimy złapać i wypuścić kilka, zanim znajdziemy kogoś wartego zatrzymania. Po prostu wciąż pływaj. - Nie sądzę by ta metafora, tu pasowała. - Byłem kiedyś na fali i dałem się porwać. Uśmiechnęłam się, po czym wstałam i wyrzuciłam skórkę banana. - Proszę, byście poczekali, aż wyjdę z domu, zanim urządzicie imprezę, świętując to zerwanie. Skinął głową, robiąc poważną minę. Nie było tak źle. Mogę wykreślić to z listy rzeczy do zrobienia. Spędziłam resztę dnia w otumanieniu, odpowiadając na tweety o moim nowym statusie singla i na jakie imprezy powinnam pójść w ten weekend. Bradley nie odpowiedział na ten tweet. Pewnie niedługo przestanie mnie obserwować, zastanawiam się, czy powinnam pierwsza to zrobić. Tej nocy spałam twardo, bez żadnych snów przypominających o balu. Szkoła będzie dobrym rozproszeniem, pomyślałam wchodząc pod prysznic następnego ranka. Nie byłam pewna, jak długo tam stałam, ale możliwe, że dwa razy nałożyłam odżywkę na włosy. Wybrałam rozważnie strój, wiedząc, że będzie dużo gapienia się, dlatego długo szykowałam się przed lustrem.

Kiedy spojrzałam na telefon, uświadomiłam sobie, że spędziłam za dużo czasu, dopracowując mój wygląd. Musiałam darować sobie śniadanie, idąc przez kuchnię, chwyciłam batonika z granolą. -Spieszę się mamo. - Zawołałam, odwróciła się, patrząc jak przechodzę przez kuchnię. Wyglądała na zszokowaną tym, że nie jem z nią śniadania jak zazwyczaj. - Zobaczymy się o piątej. Mamy spotkanie po lekcjach. -Dobrze. Kocham cię. -Ja ciebie też. - Pozwoliłam by drzwi się za mną zamknęły a ja rzuciłam swój plecak na podłogę przy siedzeniu pasażera poczym sama zajęłam miejsce w jej samochodzie. - Wow, wyglądasz świetnie. - Dzięki. Claire wskazała ganek, gdzie mama machała na dowidzenia. Uśmiechnęłam się i odmachałam. - Przysięgam twoja rodzina, powinna być na jakimś bilbordzie ''Perfekcyjna Rodzina'' czy coś. Jak to jest mieć najlepszych rodziców na świecie? - Są świetni. Wydaje się jakby, wszystko robili zgodnie z podręcznikiem. - Jaki to podręcznik? - Nie mam pojęcia, ''Co mówić swoim dzieciom kurs podstawowy''? - Odetchnęłam głęboko i otworzyłam batonik. - Nie jadłaś śniadania? - Nie miałam czasu. Claire wycofała się z mojego podjazdu.

- Wszystko w porządku? Nie odzywałaś się cały weekend. Myślałam, że wczoraj gdzieś wyszłaś. - Nie, musiałam skończyć odrabiać pracę domową. - Wzruszyłam ramionami. - Przykro mi, że nie wygrałaś. - Nie wygrałam, czego? - Korony. - Myślisz, że nie chciałam wyjść, bo nie zostałam królową balu? Zaśmiałam się. - Nie wiem, to albo Bradley. Nigdy wcześniej nie widziałam byś była smutna przez chłopaka. Zaczęłam zaprzeczać, że zostałam w domu w związku z Bradleyem, ale o dziwo tak po części było. Albo raczej w związku z osobą, która go zastępowała. Zapanował nad moimi myślami i nie było możliwe, bym się skoncentrowała. Dlaczego skoro prawie go nie znałam? Może dlatego, że uratował mnie, nie podając powodu. A ja chciałam wiedzieć dlaczego. - Masz racje. To ma z nim związek. - Czy to przez to, że pierwszy z tobą zerwał, czy przez zdradę? - Co? - To ty zawsze zrywasz, a on cię pokonał. - Ja.... - Nie zaprzeczaj. - W żartach szturchnęła mnie w ramię. Bradley zerwał ze mną. To napięcie w klatce piersiowej powróciło. Nie, to ja z nim skończyłam. Zostawił mnie na parkingu, nie sprawi, bym się znowu poczuła źle. Claire złapała mnie za rękę.

- Przepraszam, nie chciałam tak tego przedstawiać. Zachował się jak dupek. Powinnaś być smutna a ja powinnam zabrać Cię na milkshake'a albo coś takiego. - Ścisnęła moją dłoń. - Ale nie możesz pozwolić, by chłopak zniszczył twój wizerunek. Pozbieraj się, a opłaczemy to w samotności. - Racja. - Czy właśnie tak ją pocieszałam, kiedy zerwał z nią Peter w zeszłym roku? - Czy dobrze się bawiłyście po balu? Co w końcu robiłyście? - Poszliśmy posiedzieć w parku. Tyler kołysał się na huśtawkach. - Brzmi fajnie. - Było fajnie. A on prawie zniszczył swój garnitur. Uśmiechnęłam się. - Więc, Tyler? Czujesz, że lepiej go poznałaś? Wydaje się miły. - Nie wiem. Jest solidną czwórką, ale wciąż mam nadzieje, że uda mi się z Loganem - to materiał na piątkę. Jak myślisz? Logan. Przypomniałam sobie, że jakiś miesiąc temu, kiedy jeszcze nikt jej nie zaprosił na bal, powiedziałam, że powinna zabiegać o Logana. W końcu był gwiazdą drużyny footbolowej i dobrze radził sobie w szkole, ale wtedy zaprosił ją Tyler i wydawało mi się, że go lubi i kompletnie zapomniała o Loganie. Jednak najwidoczniej tak nie było. - Logan miał już swoją szansę. Uważam, że skoro dobrze bawiłaś się z Tylerem, powinnaś dać mu szansę. - To nie ma znaczenia. Niedługo kończymy i idziemy do collegu. Przygryzła wargę, uśmiechając się. - Wtedy będziemy podrywać chłopców z collegu. Studentów. Takich o wiele lepszych o Bradleya. - Racja. - Skończyłam jeść batonik, a opakowanie schowałam do plecaka. - Zmieniając temat, moja mama kupiła nam wycieraczkę.

- Do naszego pokoju w akademiku? - Tak, starałam się jej powiedzieć, że nasz pokój jest w budynku i nie przypomina mieszkania, ale nalegała. - Jak wygląda? - Posłuchaj jest na niej napis "nie jestem wycieraczką". - Jęknęła. - Myślisz, że chciała powiedzieć coś naszym przyszłym gościom czy próbowała być zabawna? - Nie sądzę, by to miało jakieś drugie dno. Pewnie zobaczyła wycieraczkę z napisem "nie jestem wycieraczką" i uznała, że to zabawne. - Twoja mama jest zabawna. - Moja mama jest irytująca. - Przez naszych rodziców nie będziemy mogły nic kupić do naszego pokoju. - Sto trzy dni, zanim oficjalnie zostaniemy współlokatorkami. - Nie mogę się doczekać. Wjechałyśmy na parking szkolny. Od razu zobaczyłam Laney i Jules, które zmierzały w naszą stronę. Musiałam wziąć się w garść. Jules miała cały weekend, by przeanalizować bal, na pewno wyskoczy z jakimś oskarżeniem.

Rozdział 6 Laney i Jules przyłączyły się do nas przy samochodzie. - Gia. - Odezwała się Laney. - Decydująca rozgrywka. -Okay. - Zarzuciłam plecak na ramiona i zamknęłam drzwi samochodu. -Jak myślisz, który budynek jest większy: zajazd czy Centrum Kongresowe. - E... Co? -Chłopcy myśleli, by wspiąć się na jeden z nich, oczywiście hipotetycznie. - Który zajazd? Ten przy plaży czy w śródmieściu? - Przy plaży. - Z całą pewnością Centrum Kongresowe, ale łatwiej byłoby wspiąć się na zajazd bez strachu, że zostanie się przyłapanym. - Widzisz? - Odezwała się Laney wskazując na Jules. -Zachowujesz się, jakby Gia była autorytetem w określaniu wysokości budynków. Cudownie. Myślałam, że to sprzeczka między chłopakami. Nie zdawałam sobie sprawy, że jestem w opozycji do Jules. Zawsze zajmowałyśmy przeciwne strony nie ważne czy wiedziałam o tym, czy nie. - Mogę się mylić. - Powiedziałam. -Nigdy ich nie mierzyłam Poszłam w kierunku kampusu, a reszta paczki szła za mną. - Wygoogluj to. - Powiedziała Jules. Cały czas googlowała, żeby udowodnić, że ma racje. Problemem było to, że jeżeli coś się nie zgadzało, była tak rozdrażniona, jakby zaraz

miała osobiście wybrać się do siedziby Google i zmienić wszystkie odpowiedzi niezgadzające się z jej opinią. Wyciągnęła telefon. - Jestem online, muszę zostawić wredne wiadomości temu Bradley'owi na jego tablicy za to, co ci zrobił. Jak brzmiało jego nazwisko? To było to jej gra. Zaskoczyła mnie, że czekała tak długo. - Nie ma facebooka. Zresztą kto z tego jeszcze korzysta? - W sumie miał facebooka, ale nie miałam zamiaru jej tego mówić. - Instagram? Twitter? Pokazywałaś mi wcześniej, ale nie zapamiętałam jego nicku. -Naciskała. - Zerwaliśmy, Jules. Nie chcę, by myślał, że wciąż do niego coś czuję. - Ale wiadomość będzie ode mnie. - Trzymała telefon w gotowości, jakbym miała jej podać wszystkie namiary na niego w drodze na lekcje. Nie byłam pewna czy chciała znaleźć coś obciążających mnie na tych stronach, czy też wiedziała, że on nie był tym, za kogo się podawał. Widziałaś nasze zdjęcie z balu, to które udostępniłam? Ma już czterdzieści lajków. - Tak, widziałam. Mimo tego wręczyła mi telefon, żebym zobaczyła zdjęcie naszej siódemki stłoczonej wokół stołu. Mój partner był ukryty za mną, a to mnie trochę rozczarowało. Wstrzymałam westchnienie i oddałam jej telefon. - Tak sobie myślałam. - Powiedziała Jules. To nie znaczy nic dobrego - pomyślałam. - To dziwne, że Bradley znał kogoś z naszej szkoły. Nie tylko znał, ale jeszcze był w związku za twoimi plecami. Jakie są szansę, by coś takiego się stało?

Cholera. Nasza historia miała luki i to duże. Wszystkie spojrzenia spoczęły na mnie, czekając na wyjaśnienie. Jedno nieszkodliwe kłamstwo. Myślałam, że wystarczy wytłumaczyć to na balu. Zmieniłam trochę przebieg tego wydarzenia, a teraz znowu musiałam kłamać. Czułam się tak, jakbym tworzyła sieć i bałam się, że będę jedyną osobą, która w nią wpadnie. - Mieszkał tu, zanim go poznałam, nim poszedł do szkoły. Pewnie wtedy musieli się poznać. - Kim ona jest? - Spytała Claire. - Próbowałyśmy ją znaleźć i z nią pogadać. Powiedzieć jej by się trzymała z daleka od Bradley'a. - Nie rozpoznałam jej. Może nie chodzi tu do szkoły. Pewnie przyszła na bal z przyjacielem. - Mój niepokój rósł, a serce przyśpieszyło. Nie lubiłam kłamać. Na moje szczęście podszedł do nas Daniel Carlson i położył rękę na moich ramionach. Byłam szczęśliwa, że nam przeszkodzono, wiedziałam, że zmieni temat na sprawy związane z radą uczniów, którymi

zajmowaliśmy

się przez kilka tygodni. Albo

przynajmniej uważam, że był tu z tego powodu. Ostatnio tylko o tym mówił. - No, to skoro jesteś teraz sama.... Nie chciał zmienić tematu. - Nie robię powtórek, Daniel. - To zła wiadomość dla mnie. - Zaśmiał się. - Tak, to mnie rozrywa od środka. - Więc... - Powiedział. - Mamy awarię. Sprzęt dźwiękowy w sali gimnastycznej się popsuł. Pan Green nie wie, czy będzie naprawiony do piątku. - Dobra, porozmawiamy o tym na dzisiejszym spotkaniu.

- Jako zastępca, czuje się zobowiązany, by ci powiedzieć, w końcu jestem jedynie twoim służącym. Szturchnęłam go biodrem. - Niech będzie, widzimy się po szkole. - Mogę odejść, szefowo? - Odejdź. - Uśmiechnęłam się. Odbiegł, dołączając do grupy dziewczyn przed nami. Claire i Laney zostały kilka kroków za nami, rozmawiając o pracy domowej, ale Jules szła obok mnie. - Wydawało mi się, że powiedział, że nie zna zbyt dobrze naszego miasta. Zapytał, czy mamy galerie. - Powiedziała Jules. - Co? - Zamrugałam, zdezorientowana. - Bradley. Mówiłaś, że wcześniej tu mieszkał, ale on powiedział, że nie zna miasta. Wreszcie do mnie dotarło, nie mogę dalej tego ciągnąć. Starałam się grać miłą przez miesiące, sądząc, że jeśli tego nie zrobię, one wybiorą ją zamiast mnie. Ale teraz musiałam zaryzykować. Byłam zmęczona wiecznym bronieniem się, za każdym razem, kiedy spotykałam się z przyjaciółmi. Dlatego niskim i stanowczym głosem powiedziałam: - Koniec z tym. Spotkałaś Bradleya. To oczywiste, że jest prawdziwy. Jednak jeśli wciąż będziesz grała w te swoje gierki, zabiorę moich przyjaciół, a ty znikniesz. Moje dłonie drżały, dlatego schowałam je w kieszeniach, by nie zobaczyła, jak zdenerwowało mnie to, że musiałam coś takiego powiedzieć. Wywnioskowałam, że to, co powiedziałam zastępczemu Bradley'owi było prawdą - ona myślała, że jestem liderką grupy. Jeśli tak myślała, to udawanie silnej powinno zadziałać.

Zmrużyła oczy, a jej głowa kiwała się na boki, przypominała lwicę oceniającą swój następny posiłek. - Nie jestem pewna, o czym mówisz. - Wypowiedziały jej usta, chociaż oczy mówiły -Gra toczy się dalej. - Niech będzie. W takim razie to tylko moja wyobraźnia. - Szybko skierowałam się do budynku C, wyprzedzając grupę. - Widzimy się na lunchu. Grupa zawtórowała pożegnaniem, a ja podążyłam do budynku. Oparłam się o ścianę i liczyłam oddechy do czasu, kiedy przestałam drżeć, potem skierowałam się na lekcje. Usiadłam na moim miejscu a dziewczyna siedząca przede mną, która normalnie siedzi po drugiej stronie sali, odwróciła się, by podać mi quiz od pani Rios. - Dzięki. - Powiedziałam zdenerwowana, pani Rios zdecydowała zrobić nam kartkówkę w poniedziałek po balu. Wyciągnęłam telefon i szybko wysłałam tweeta: Uwaga: kartkówka na wosie. To powinno dać mi kilka polubień od moich followersów. Poczułam się lepiej, robiąc coś sympatycznego po tym, co powiedziałam Jules. Westchnęłam i odłożyłam telefon. - Zły dzień? - Spytała dziewczyna przede mną. Nasze spojrzenia się spotkały, wpatrywała się we mnie. To była siostra zastępczego Bradleya.

Rozdział 7

- Bec? Uśmiechnęła się złośliwie i odwróciła się, wyciągając ołówek z plecaka. - To nie sprawiedliwe. - Powiedziałam. - Wyglądasz zupełnie inaczej niż na balu. -Wskazałam na jej ubiór, który składał się tylko z czarnych ubrań, a jej twarz pokryta była takim makijażem, jakiego używa moja babcia, wychodząc wieczorami na bingo. - To był eksperyment społeczny. Nie zdałaś. - Bec przerwała. - Albo osiągnęłaś sukces, udowodniając, że mam racje. - Więc, jesteś na mnie zła, że cię nie rozpoznałam, chociaż celowo uczyniłaś to niemożliwym. - Jeśli to twój najgorszy zarzut, mogę uważać się za szczęściarę. Czy ja jej coś zrobiłam? Coś gorszego. - Dziewczynki bez rozmów. To kartkówka. - Pani Rios odkaszlnęła, oczyszczając gardło. Ten poranek nie rozpoczął się najlepiej. Zastępczy Bradley mógł powiedzieć, że jego siostra ubiera się jak członek zespołu heavy metalowego. Mogłabym wtedy ją rozpoznać. Była tu tylko przez kilka miesięcy, przeniesiona w połowie roku szkolnego. O ile mnie pamięć nie myli, nie wymieniłyśmy ze sobą nawet dwóch słów, więc nawet nie wiem, jak mogłam ją urazić. Nie mogłam się skupić na quizie, ledwo rejestrowałam treść pytań a co dopiero odpowiedzieć na nie w inteligentny sposób. Dałam z siebie wszystko, po czym patrzyłam na tył głowy Bec, czekając na możliwość

porozmawiania z nią. Wtedy dzwonek zadzwonił, chwyciłam szybko swój plecak i podążyłam za nią do drzwi. - Co? - Warknęła, kiedy byłyśmy na korytarzu. Chciałam spytać ją o imię brata, ale nie mogłam przyznać, że mi go nie wyznał. - Potrzebny jest mi numer twojego brata. - Dlaczego? -Chciałabym mu podziękować. - Tak. Podziękować. Wiadomość miałaby wyglądać tak: Drogi zastępczy Bradleyu, dziękuje, że dla mnie kłamałeś i oszukałeś moich przyjaciół, udając mojego chłopaka. Teraz, czy mógłbyś mi zdradzić, dlaczego zdecydowałeś iść ze mną na bal? Dlaczego chciałeś mi pomóc? Dlaczego podarowałeś mi takie intensywne spojrzenie, kiedy tańczyliśmy, jakbyś dostrzegł we mnie coś, o czym ja sama nie miałam pojęcia? W ten sposób będę mogła wyrzucić cię z mojej głowy. Dziękuje. - Jeśli chciałby, żebyś miała jego numer, dałby ci go. - Widziałam, że mówi z przyjemnością te słowa. - Dałby mi go, gdyby nie musiał tak nagle wyjść. Jęknęła, jakby właśnie sobie przypomniała, w jaki sposób go wykorzystałam. - Jeśli dam ci mój numer, przekażesz go mu? - Jeśli rzucę się z tych schodów, dasz mi spokój? Wyszłyśmy z budynku i stałyśmy na szczycie betonowych schodów. Chłopak, taki sam punk jak ona, stał na dole. Nie czekała na moją odpowiedź, która mogła brzmieć różnie, tylko zeszła na dół do niego. - Cześć Gia. - Powiedział, kiedy dołączyłam do nich na dole.

Musiałam się dokładnie przyjrzeć, zanim zorientowałam się, że to on był z Bec na balu. - Cześć, przepraszam, ale nie znam twojego imienia. - Chodziliśmy razem tylko na cztery lekcje, przez ostatnie trzy lata, dlaczego miałabyś pamiętać? - Wzruszył ramionami. Moje policzki zrobiły się czerwone. To była prawda? Przyjrzałam mu się lepiej, szczerze nie wyglądał znajomo, nie licząc ostatniego balu. Chodziliśmy do państwowej szkoły, klasy były ogromne. - Uważaj. - Powiedziała Bec. - Twoje popularne przyjaciółeczki mogą nas zobaczyć razem. Rozejrzałam się i zobaczyłam Claire i Laney zmierzających w moim kierunku. One prawdopodobnie jej nie rozpoznają, ale Bec miała racje, jeśli ją zobaczą i rozpoznają jako dziewczynę z balu, to wszystko się posypie. Odeszłam, zostawiając Bec i jej chłopaka za sobą. - Tchórz. - Powiedziała Bec, kiedy byłam dziesięć kroków dalej. Potknęłam się, ale nie stanęłam. - Znasz ich? - Spytała Laney, kiedy zeszłyśmy się razem. -Chodzimy razem na WOS. Miałyśmy kartkówkę. Kto robi kartkówkę w poniedziałek po balu? Nasza nauczycielka jest diabłem. Nie wyglądało na to, by zwróciły uwagę na to, że nie odpowiedziałam na pytanie, tylko zmieniłam temat. - Widziałam twój tweet. Ludzie cały czas go udostępniają. Laney zaśmiała się. Claire pociągnęła mnie za ramię, przyciągając moją uwagę. - Znowu kłóciłaś się z Jules? Kolejne pytanie, na które wolałam nie odpowiadać. - Od dwóch miesięcy czepia się Bradleya i wciąż nie chcę odpuścić.

- Przecież wszystkie go spotkałyśmy. Co ma jeszcze do powiedzenia? Poczułam, że język puchnie mi w buzi. To odpowiedni moment, by się przyznać, powiedzieć co Jules mogłaby odkryć i wyjaśnić jak głupia byłam, kłamiąc w ten sposób. Wtedy byłabym bezpieczniejsza. - Po prostu postaraj się być miła dla niej. - Laney chwyciła moją dłoń. - Dobrze, po prostu.. - Mój telefon zadzwonił, a ja odruchowo spojrzałam na ekran. Claire musiała spojrzeć mi przez ramię, bo powiedziała: - Nawet nie myśl o tym, by do niego zadzwonić. Wciąż nie mogłam wyjść ze zdziwienia. To była wiadomość od Bradleya: Myślałem o balu..., zadzwoń do mnie, kiedy będziesz w domu. Byłam w domu, gapiąc się na telefon. To, co powiedziałam Danielowi było prawdą - nie lubiłam powtórek. Ale Claire miała również racje, to ja zawsze zrywałam z chłopakami. Zerwanie z Bradleyem było nagłe i nie byłam na to przygotowana. Może byłam niedojrzała, próbowałam sobie przypomnieć, jak zostawił na parkingu przed balem. Nie chciałam się z nim zejść, ale oddzwonienie nie mogło zaszkodzić, za to mogłam zyskać lepsze zakończenie. Może gdybym mu powiedziała, jakie to uczucie zostać samej na parkingu przed balem sprawiłoby, że poczułabym się lepiej. Może to pomogłoby mi przejść przez to, bo wciąż miałam gule w gardle, gdy o nim myślałam. Musiałam tylko, nacisnąć przycisk połącz. Wszystkie numery wyświetlały się, czekając na jedną prostą czynność. Co mnie powstrzymywało? Nic.

Nacisnęłam ikonkę. Moje serce przyśpieszyło, kiedy usłyszałam sygnał. Miałam zamiar to zrobić. Zakończyć to na dobre. Więc dlaczego poczułam ulgę, kiedy odezwała się poczta głosowa? - Heeej... - Usłyszałam jego nagraną wiadomość. - Tęskniłeś. Ale znam twoje imię i twój numer więc, o ile chcę z tobą rozmawiać, oddzwonię. Zaśmiałam się, Bradley był zabawny. Czułam się tak, jakbym nie słyszała jego głosu przez wieczność, a minęło zaledwie kilka dni. Nacisnęłam przycisk, zakończ, nie zostawiłam wiadomości, rzuciłam telefon na łóżko i zostawiłam go tam, na czas odrabiania pracy domowej. Kiedy

wróciłam

do

pokoju,

zobaczyłam,

że

mam

kilka

nieodebranych wiadomości od Claire i jedno nieodebrane połączenie od Bradleya. Odpowiedziałam na wiadomości, ale podjęłam ważną decyzje na temat sprawy z Bradleyem. Musiałam odczekać, zanim z nim porozmawiam, musiałam dać sobie czas by ochłonąć. Nie chcę, by moje emocje zapanowały nad tym, co mój umysł chcę powiedzieć. W międzyczasie muszę spotkać jeszcze raz zastępczego Bradleya. Musi odpowiedzieć na proste pytanie: dlaczego to zrobił? Odpowie na to pytanie z dala od balu, w normalnych warunkach. Będzie w swoim nerdowskim podkoszulku i będzie miał potargane włosy. Wtedy będę mogła poukładać sprawy z dwoma Bradleyami i ruszyć dalej, żyjąc moim życiem. To był mój plan i byłam zdeterminowana, by zadziałał. Zaczęłam od otworzenia szafy i wyciągnięcia rocznika, który leżał na górnej półce.

Rozdział 8

Zazwyczaj razem z przyjaciółmi wychodzimy z kampusu podczas lunchu, więc nie trudno było zostać w tyle, mówiąc, że muszę poprawić test. Nie było też trudno znaleźć miejsca, gdzie Bec i jej chłopak, przesiadują z kilkoma innymi przyjaciółmi w pustych salach, które oficjalnie nie były dostępne podczas lunchu. Ściskałam w dłoni kartkę z moim numerem telefonu. Nie chciałam przyznać, jak wiele razy napisałam ten numer, tak by wyglądał niezobowiązująco, a nie jakbym rozmyślnie chciała, by wyglądał perfekcyjnie. Nigdy wcześniej nie robiłam takich rzeczy dla chłopców. To powodowało wzrost mojej frustracji. Musiałam tylko z nim porozmawiać, dowiedzieć się o motywach, wyrzucić go z mojej głowy i wtedy mogłabym to zakończyć. Bec z jakąś dziewczyną grały w kółko i krzyżyk na podłodze, używając patyka. - Cześć Bec. Cześć Nate. - Powiedziałam, kiedy podeszłam. Musiałam przejrzeć dwa roczniki, spędzając nad tym półtorej godziny, zanim udało mi się odnaleźć imię Nate'a, ale udało mi się. Jednak nie był pod wrażeniem mojego wysiłku. Po prostu pomachał na wpół zjedzonym jabłkiem, witając mnie. Bec nawet nie spojrzała na mnie. Wyciągnęłam w jej kierunku karteczkę. - Miałam nadzieje, że mogłabyś to dać... - Zatrzymałam się, miałam nadzieje, że albo ona, albo Nate wypowiedzą jego imię. Bec spojrzała na mnie i powiedziała tylko: - Mojemu bratu?

- Tak. Możesz mu to przekazać Wpisała X w kratkę. - Nie. - Proszę. - Oh, skoro poprosisz tak ładnie.... nie. -Gia Montgomery. Powiedziałaś naszemu przyjacielowi, że jego zespół jest beznadziejny, a on powinien znaleźć nowe hobby. - Jej przyjaciółka się zaśmiała. - Nieprawda. - Powiedziałam, oddychając z trudem. - Racja. Jules to zrobiła, a ty się śmiałaś. To bez różnicy. Przypomniałam to sobie. To był koniec bardzo długiego dnia prób zespołów. Oni byli piątym z rzędu, okropnym zespołem a moja głowa pulsowała. Jules, która zgłosiła się na ochotnika do komisji i starała się nawet być miłą, nie mogła dłużej powstrzymać swoich złośliwych komentarzy. Wszystkie śmiałyśmy się, mimo że nie powinnyśmy. To pewnie ta większa sprawa, o którą była obrażona Bec. - Tak... Przykro mi. Miałam okropny ból głowy. -Nie przepraszaj mnie. To nie moje marzenia zniszczyłaś. - Spojrzała na Nate, czekając by coś powiedział. Może chciała by się też na mnie rozzłościł, ale nie zrobił tego. - Ok. - powiedziałam. Ręka, w której wciąż ściskałam zignorowaną wiadomość, opadła. Bec narysowała kolejną planszę, ignorując mnie. Nate ugryzł jabłko i uśmiechnął się do mnie, wzruszając ramionami, jakby chciał powiedzieć: - Nie masz dziś szczęścia.

-W takim razie widzimy się chyba jutro na lekcjach. - Schowałam wiadomość do kieszeni jeansów i wyszłam, słysząc ich śmiech. Chyba wszystko było w porządku, kiedy to oni nabijali się z innych. - Czy mogę jutro pojechać samochodem do szkoły? Ręka mojej mamy zamarła w połowie drogi do szafki. - Czemu? - Chwyciła szklankę i odwróciła się w moją stronę. - Muszę coś zrobić po szkole. - Może to uwzględniać śledzenie kogoś jak jakiś przerażający stalker. - Nie chcę zmuszać Claire by mnie odwiozła. Zastanawiała się nad tym, nalewając do szklanki wodę z lodówki. Była agentem nieruchomości i jeżeli miała umówione spotkania rano, to mój plan nie zadziała. Przeważnie nie była zbytnio zajęta w tygodniu. To w weekendy ludzie chcieli oglądać dwanaście domów, których nie kupią lub obejrzeć jeden po raz dwunasty. - Możesz zabrać samochód. W razie czego wezmę samochód taty, ale to nie będzie norma, prawda? Pokłóciłaś się z Claire? Tata powiedział mi o Bradleyu. Nie rozumiałam sposobu jej rozumowania. Czy myślała, że skoro pokłóciłam się z Bradleyem, to musiałam się pokłócić ze wszystkimi osobami, które znam? - Nie, między nami jest tak jak zawsze. - Wszystko w moim życiu było takie samo jak zawsze. Mogłam tak nie czuć, ale wszystko wokół mnie było dokładnie takie samo. -Dobrze. Nie chciałabyś rozpocząć college'u kłócąc się ze współlokatorką. - E... dzięki, mamo.

- Wiesz, co mam na myśli. - Zaśmiała się. Wiedziałam, co miała na myśli i miała racje, nie chciałam by coś takiego się stało. Dlaczego okłamałam Claire? - Masz racje, ale my się nie kłócimy. -Przynajmniej jeszcze się nie kłócimy. Patrzyłam, jak wypija wodę i zastanawiałam się, czy powinnam ją spytać, jakie mogą być konsekwencje okłamania przyjaciół. Może by miała jakąś radę, ale nie spytałam. - Dzięki za pożyczenie samochodu. - Powiedziałam i wyszłam z kuchni. Wybrałam numer Claire, kiedy szłam przez korytarz do mojego pokoju. Położyłam się na łóżku. - Cześć Claire. - Powiedziałam, kiedy odebrała. - Cześć. - Nie potrzebuje jutro podwózki do szkoły. Pożyczę samochód mamy. - Dlaczego? - To było dobre pytanie. Jeździłyśmy razem, odkąd miałyśmy prawa jazdy i moi rodzice stwierdzili, że nie potrzebuje własnego samochodu. Obwiniałam mojego brata, który miał trzy wypadki, zanim skończył osiemnaście lat. Nie jeździłam z Claire jedynie, kiedy jedna z nas była chora. - Muszę załatwić kilka rzeczy dla mamy. - Kłamstwa nie miały końca i było to beznadziejne. Ja byłam beznadziejna. - Jesteś na mnie zła? - Oczywiście, że nie. - Od balu dziwnie się zachowujesz. Od czasu balu dziwnie się czułam, jakbym po raz pierwszy oceniła swoje życie i odkryła, czego mi brakuje. Zaczynając od faktu, że Bec miała racje, byłam tchórzem. Bałam się powiedzieć moim przyjaciółkom prawdę.

Co, jeśli Claire nie będzie chciała dzielić ze mną pokoju? Jeśli mnie znienawidzi? - Wiem, przepraszam. - W porządku. - Westchnęła. -Czy możesz w to uwierzyć, że już kończymy szkołę? Powiedziałam, szukając bezpiecznego tematu. -Wiem, wydawało się, że liceum będzie trwało wiecznie, a teraz wszystko przyśpieszyło. Zakręciłam

róg

prześcieradła

wokół

palca,

słuchając

jej,

opowiadającej jak będzie super w collegu. Tak, znalezienie zastępczego Bradleya było kluczem. To on mi to zrobił i musiał to cofnąć. Na razie wszystko przebiegało zgodnie z planem. Byłam w stanie dyskretnie znaleźć Bec po szkole, kiedy wsiadała do samochodu, który zdecydowanie nie należał do jej brata. Cóż to mógłby być on, ale to nie on prowadził. Dwa razy skręciliśmy w prawo i minęliśmy trzy światła. Mówił, że mieszkają sześć przecznic od szkoły, więc domyślam się, że jesteśmy blisko ich domu. Moje dłonie zaczęły się pocić, więc szybko wytarłam je o jeansy, wciąż patrząc na samochód przede mną. Nie mogłam ich zgubić. Włączyli migacz i ja zrobiłam to samo. Skręcili na parking 7-Eleven. Zawahałam się, nie chciałam ich zgubić, ale parking był malutki. Bec na pewno by mnie zobaczyła. Chciałam zrezygnować, ale w ostatniej chwili skręciłam kierownicą, powodując pisk opon. Skuliłam się, na pewno słyszeli, ale to nie miało znaczenia, wysiedli już z samochodu a Bec stała tam, czekając na mnie. Westchnęłam, parkując koło nich. - Śledziłaś nas?

-Co? Nie. Dziś można kupić Slurpee za połowę ceny. Powiedziałam, czytając znak na szybie. - Zawsze tu przyjeżdżam w środy. Spojrzała przez ramię, na drzwi później na mnie. - Serio? Wydawało nam się, że nas śledzisz. Wygląda na to, że nie. Smacznego. - Sięgnęła do klamki. - Czekajcie. Nie wchodzicie? - Nie. -Jedziecie do domu? - Tak. - Otworzyła drzwiczki samochodu. -Dobra, nigdy tu nie przyjeżdżam w środy. Śledziłam was. Zarumieniłam się. -Chciałam go zobaczyć. Oparła biodro na drzwiach, patrząc na mnie. - Taa.... to się nie wydarzy. - I mówiąc to, wsiadła do samochodu i odjechali. Od kiedy robiłam takie coś? To nie miało sensu. Skończyłam. Nie musiałam go znaleźć, by o nim zapomnieć. To był koniec, musiałam żyć dalej. Ogromny ciężar spadł z moich ramion. Jeden Bradley załatwiony został jeszcze jeden.

Rozdział 9

Nagranie poczty głosowej skończyło się głośnym piknięciem. - Hej Bradley, to ja. Oddzwoń, jak będziesz miał czas. - Nie chciałam mówić w nagraniu, że wcale nie żałuje, że zerwaliśmy. Nacisnęłam przycisk ''zakończ'' i rzuciłam telefon na siedzenie obok mnie. Kiedy przyjechałam pod dom, samochód Claire już tam był, a ona siedziała w nim, czekając na mnie. - Cześć. - Powiedziałam, kiedy obie wysiadłyśmy z samochodów. - Kilka dni później, ale jest. - Podniosła kubek. - Co to? - Przyłączyłam się do niej. - Milkshake. Uśmiechnęłam się i objęłam ją, przytrzymując ją o kilka sekund za długo, nim ją puściłam. - Jesteś najlepsza. Wejdźmy do środka. - Nie mogę, jadę posurfować, chcesz się przyłączyć? - Masz zamiar mnie pytać, o to za każdym razem? Tak jakbyś lubiła słyszeć, jak mówię nie. - Zaśmiałam się. -Po prostu czuje, że omija cię jedna z najlepszych rozrywek życia. Uśmiechnęła się. -Czyli co? Super zimna woda, obrzydliwie zlepione włosy czy zmywanie z siebie piasku przez kilka dni? - Jeśli ujmujesz to w ten sposób, to faktycznie brzmi źle. - Dokładnie. - To niezła zabawa. Uspokajająca. - Klepnęła mnie po ramienia.

-Wiesz, co jeszcze jest zabawne i uspokajające? Picie shake'a. Wzięłam duży łyk mojego milkshake'a. - Prawda, to i jedzenie brownie. - Albo pedicure. - Drzemki. - Muzyka. - Chłopcy. - Powiedziałyśmy to jednocześnie i roześmiałyśmy się. Zazwyczaj to prawda, chociaż ostatnio nie za bardzo. - Jakbyśmy były jedną osobą. - Powiedziała. - No, może oprócz surfowania. - Dobra, dajmy sobie z tym spokój, żeby nie było żadnych różnic między nami. Mój uśmiech stał się nieco wymuszony, myślałam o tym, że to nie jest jedyna przeszkoda między nami. - Jak tam wczoraj poprawa egzaminu? - Poprawa? - Przypomniałam sobie o mojej wymówce, pozwalającej zostać mi na terenie kampusu, żeby móc pogadać z Bec. - Cóż poszło dobrze... - Wcale tak to nie brzmi. Boisz się, że z czegoś nie zdasz? Boje się o naszą przyjaźń, nie mogłam dalej kłamać. Chciałam rozpocząć nowy rozdział, zacząć od nowa. - Nie poprawiałam egzaminu. - Dobra... więc co robiłaś? - Musiałam z kimś porozmawiać. - Z kim? -Nazywa się Bec. Nie chciałam, żebyśmy wszystkie tam szły. Przesiaduje przy klasach przenośnych.

- Z ćpunami? - Jestem prawie pewna, że nie są ćpunami. - No cóż, zachowują się... - Jej telefon zadzwonił, więc przerwała w środku zdania, by to sprawdzić. - Czekają na mnie, lepiej jak już pójdę. - Kto na ciebie czeka? - Jules i Laney. Pamiętasz, mówiłam, że idziemy posurfować. - Myślałam, że idziesz sama, zrelaksować się. - Nie, tym razem chciały iść ze mną.- Zaśmiała się. - Jules surfuje? - Chcę się nauczyć. - Wzruszyła ramionami. Powstrzymałam się, by nie pobiec do domu po strój do surfowania. Nie miałam zamiaru zmienić swojego zdania, tylko dlatego, że będą tam beze mnie. Poza tym nie miałam zamiaru w pośpiechu mówić jej o balu. Powiem, jak będzie miała więcej czasu. - Baw się dobrze. - Powiedziałam. - Dzięki za to. - wykrzyczałam, kiedy Claire była przy samochodzie, machając shake'iem. - Może to przyniesie ci spokój. - Powiedziała, uśmiechając się i odjechała. Następnego ranka na WOS-ie, kiedy usiadłam, Bec natychmiast odwróciła się do mnie. - Zmiana planów, nadszedł czas zapłaty. - Uh.. co? - Jesteś dłużniczką mojego brata, a ja mam odebrać ten dług. Chciała, żebym zrobiła coś dla jej brata, kiedy wyrzuciłam go już z głowy. - Nie mogę.

-Jesteś mu to winna. - Wyciągnęła coś z torby i rzuciła na moje biurko. To była koperta, górny róg był postrzępiony. - Co to jest? -Spytałam, nie podnosząc jej. - Nie ugryzie cię. - I nie zatrułaś tego? - Otwórz. Podniosłam i wyciągnęłam ze środka jedną kartkę. Zaproszenie, wydrukowane na papierze ze złotą obwódką. - Zapraszasz mnie na twoją imprezę urodzinową? - Ale dziś z ciebie żartowniś, co? Przeczytałam zaproszenie. Mamy zaszczyt zaprosić Cię na imprezę z okazji zakończenia szkoły przez Eve Sanders. 7 maja o 20. - Powinnam wiedzieć, kim ona jest? - To była dziewczyna mojego brata. Spojrzałam na adres podany na zaproszeniu. Eve mieszkała jakieś dwadzieścia minut stąd. Czy Bec i jej brat przenieśli się z drugiego końca miasta? Bec kontynuowała: -Znalazłam to zeszłej nocy w kuchni na stole, usłyszałam, jak do niej dzwoni, by potwierdzić, że się wybiera na tę imprezę. Zaprosiła go, a on idzie. Próbuje znowu zatopić w nim swoje pazury, a to ona go zostawiła. Ona jest okropna, Gia, gorsza nawet od ciebie. - Dzięki. - Jesteś po prostu bezmyślna. Ona jest naumyślnie złośliwa. - Mam się dzięki temu poczuć lepiej? Dzwonek zadzwonił, pani Rios stanęła przed klasą, patrząc prosto na mnie. Bec odwróciła się w kierunku nauczycielki. Moja uwaga jednak

wciąż krążyła wokół zaproszenia leżącego na moim biurku. Kiedy pani Rios odwróciła się w kierunku tablicy, by coś napisać, pochyliłam się do przodu: -Nie rozumiem, co chcesz, żebym z tym zrobiła? Pani Rios musiała mieć super słuch, bo natychmiast na mnie spojrzała, cofnęłam się. Połowa klasy zdała, a Bec chyba chciała doprowadzić mnie do szaleństwa, tym swoim milczeniem. W końcu podała mi karteczkę. Będziesz jego parą na tej imprezie. Będziesz nową "dziewczyną". Jesteś mu to winna. Moje serce przyśpieszyło. Powiedziałam mu, że jestem mu dłużna jedną fałszywą randkę, skoro on mnie na taką zabrał. Dlaczego on mnie na nią zabrał? Dzień dłużył się niemiłosiernie, a ja myślałam tylko o sobocie. Miałam nadzieje, że to nie namiesza w moich planach. Nie, to mogło tylko poprawić sytuacje, tak jak wcześniej myślałam, odpowie na kilka pytań, a ja o nim zapomnę. Było gorąco, kiedy zmierzałam do samochodu Claire po lekcjach. Czy było tak gorąco przez cały dzień? Zdjęłam sweter i przewiesiłam go przez ramiączko plecaka. Kiedy odwróciłam się zobaczyłam Logana Fowler'a blokującego mi przejście. Uśmiechnął się do mnie, pewny siebie przypominając mi, dlaczego przekonywałam Claire by go zaprosiła na bal. Był zdecydowanie piątką. Odwzajemniłam uśmiech. - Logan. - Gia, co się stało na balu? To ty miałaś być moją królową. - Nabijasz się ze mnie, że ty wygrałeś a ja nie?

-Byłem po prostu zaskoczony, że nie wygrałaś, to wszystko. Roześmiał się głośno. Dlaczego wszyscy cały czas do tego wracali? Chcieli mnie zdenerwować? - Chyba będziesz musiał poczekać na inną okazje, by ze mną zatańczyć. - Ruszyłam, chcą go ominąć, ale wyciągnął rękę, zatrzymując mnie. - Urządzam imprezę w ten weekend. Przyjdź. - W ten weekend? - W sobotę. Zaproszenie, które Bec zostawiła na moim biurku, mignęło mi przed oczami. Oczywiście musi to być tego samego dnia. Zabiłaby mnie, gdybym się teraz wycofała. - Nie mogę, ale dzięki za zaproszenie. - Odepchnęłam jego rękę i poszłam, ale rzuciłam mu przelotny uśmiech, by wiedział, że nie staram się być złośliwa. - Wiem, co robisz, grasz trudną do zdobycia. Roześmiałam się, idąc dalej. Claire była już w samochodzie, kiedy przyszłam. Usiadłam na siedzeniu pasażera. -Też cię witam. - Powiedziała Claire. - Hej maleńka. -O teraz mi słodzisz. - Ruszyła samochodem. - Obczaj moje włosy. Spojrzałam na jej włosy, ale nie zobaczyłam nic nadzwyczajnego. Były długie, czarne i błyszczące jak zawsze. - Ta... wciąż idealne.

- Chciałam zauważyć, że wciąż widać konsekwencje wczorajszego surfowania. Nie, jak ty to ujęłaś? Trauma po słonej wodzie. - Szturchnęła mnie w ramię. -Cóż, ponieważ masz piękne, magiczne, azjatyckie włosy, moje nie byłyby takie wyrozumiałe. - Magiczne, azjatyckie włosy? - Nie próbuj zaprzeczyć. Jak było wczoraj? Dobrze się bawiłyście? - My tak, ale Jules znów kłóci się z mamą, więc zmieniła nasze spotkanie w spotkanie terapeutyczne. - Powiedziałaś jej, że nikt się nie dogaduje z jej mamą? - Oprócz ciebie. - Chyba jej tego nie powiedziałaś, prawda? - Jakby Jules miała za mało powodów, by mnie nienawidzić. - Nie, nie zrobiłam tego, ale jej problemy z mamą wykraczają ponad normę i nie mogę nic powiedzieć, by poczuła się lepiej. - A co się dzieje? Wszystko z nią w porządku? -Chyba nie powinnam ci o tym mówić, to nie moja sprawa. Porozmawiaj z Jules. - Ona nie chcę ze mną rozmawiać. Dlaczego myślisz, że byłabym w stanie jej pomóc? - Nie wiem. Dobrze sobie radzisz z ludźmi. - Nie z nią. - Claire pewnie chciała, żebym rozmawiała częściej z Jules. Pewnie to samo mówiła Jules by też mi w czymś pomogła. Jules nie chciała być moją przyjaciółką, więc nie mam pojęcia, dlaczego Claire pomyślała, że moja rada miałaby cokolwiek zmienić. Wiem, że to wiele znaczy dla Claire i może naprawdę by to pomogło, dlatego powiedziałam: - Dobrze spróbuje.

- Dzięki. Pierwszą rzeczą, jaką zauważyłam, kiedy Claire zatrzymała się przed moim domem, był poobijany samochód mojego brata stojący przy krawężniku. - Drew jest w domu? - Odezwała się Claire. - Powinnam zostać. - Zabawne. - Powiedziałam. - I obrzydliwe. -Przestań, wiesz, że jest uroczy. Nie mogę nic na to poradzić. Zgasiła silnik i razem ze mną wysiadła. Przekręciłam oczami, ale śmiałam się. W środku Drew siedział przed talerzem pełnym jedzenia, jakby nie jadł od tygodni, może faktycznie jego ostatni dobry posiłek był tutaj, trzy tygodnie temu. Wyhodował sobie na twarzy brodę, przez co wyglądał na starszego, chociaż dzieliły nas tylko trzy lata. - Jesteś w domu. - Powiedziałam. Usta miał wypełnione jedzeniem, ale i tak się uśmiechnął. Nawet dodał: - Cześć siostrzyczko. - Cześć. - Cześć. - Powiedziała Claire. - Co tam słychać? Przyjechałem do domu na weekend. - Powiedział, kiedy przełknął jedzenie. - Jest czwartek. - Nie mam zajęć w piątek. Zastanawiałam się, czy jego obecność zmieni moje sobotnie plany, mama będzie chciała zrobić jakąś rodzinną kolacje? Claire usiadła na krześle naprzeciwko niego.

- Jak na UCLA? Będziemy tam z Gią za sto dni. - I ile godzin? - Spojrzał na nią rozbawiony. - Nie liczyłam tego. - Jej policzki zrobiły się czerwone. - Cóż pokochasz to miejsce, jest świetne. - Drew wziął kolejny kęs jedzenia i odwrócił się do mnie. - Wpadłem ostatnio na Bradleya. - Oh? - Moja twarz zdrętwiała. Nie chciałam rozmawiać o Bradley'u przy Claire. Bałam się, że coś może wyjść na jaw. Kiedy powiem jej prawdę, musimy być same. Mój brat nie pomógłby mi. - Powiedział, że się pokłóciliście? - To powiedział? Że się kłócimy? -Nie byłam pewna, co to może znaczyć. Czy myślał, że możemy się zejść? Nie odzywał się od czasu, kiedy nagrałam się na jego pocztę głosową. - Tak mi się wydaje. A nie kłócicie się? - Drew zmarszczył czoło. - Zerwał ze mną. - Zdradził ją. - Dodała Claire. Cholera. - Tak mi się przynajmniej wydaje. - Powiedziałam, w razie, gdyby mój brat spotkał się z Bradleyem. - Jak to tak ci się wydaje? - Odezwała się Claire, oburzona moimi słowami. - Była tam ta druga dziewczyna, a on przyznał się do tego. - Tak, ale nie przyłapałam go na niczym i nie pozwoliłam mu wytłumaczyć. - Masz zamiar mu wybaczyć? - Zapytała, stając naprzeciwko mnie. -Nie. - To było prawie niemożliwe zadanie, połączenie tych dwóch kompletnie różnych rzeczy. Mój brat nie mógł zwrócić się do Bradleya z tą zdradziecką historią, a ja nie chciałam, żeby Claire myślała, że zejdę się z nim po tej "zdradzie".

- Huh. - Powiedział Drew. - Nie słyszałem o tej sprawie. - A co słyszałeś? - Spytałam, niezdolna, by pohamować ciekawość, co Bradley o nas opowiadał. - Powiedział, że po prostu się pokłóciliście i próbuje się do ciebie dodzwonić. Spytał co u ciebie słychać. Powiedziałem, że nie rozmawiałem z tobą od dłuższego czasu, ale patrząc na twittera to....hmm... jak to ująć? Odpoczywasz w domu? - Naprawdę mu to powiedziałeś? - To napisałaś na twitterze. Nie przeszkadza ci, że świat to czyta, ale jak Bradley to już tak? - Świat nie czyta mojego twittera. - Wymamrotałam. -Chcesz, żebym dowiedział się, czy cię zdradzał? Mam znajomości. Spytał, używając głosu szefa mafii. - Nie. - W tym samym czasie Claire powiedziała tak. Spojrzał na nas. - Nie. - Powtórzyłam. - Proszę. Nie potrzebuje brata, który będzie bawił się w ''związkową'' policje. - Gia, mam nadzieje, że nie starasz się udawać, że w porządku jest, że koleś cię zdradzał. Powinnaś być wkurzona. - Powiedział, pochylając się nad stołem. - Jestem. Mam na myśli, byłabym, gdyby naprawdę mnie zdradzał. Claire aż szczęka opadła. Drew pokręcił głową. - Claire, w razie, gdybyś nie wiedziała tego o mojej siostrze, to dla niej wszystko jest idealne. Nawet jeśli takie nie jest. Prawie zapomniałam, jaki jest Drew. Lubił wywoływać kłopoty. Tak jakby tylko dla tego żył, miał z tego niesamowitą frajdę.

- Rozmawiałaś o tym z rodzicami, prawda? Albo z kimkolwiek? Kończąc drugie pytanie spojrzał na Claire. - Claire była tam tego wieczoru. I tak powiedziałam mamie i tacie o zerwaniu. -Jestem pewny, że miałaś serce na dłoni, gdy wszystko mówiłaś. Tata powiedział coś, nadużywając metafor, a mama powiedziała, żeby nie powodować żadnych kłopotów a ty uśmiechnęłaś się jakby, byli najlepszymi rodzicami na świecie. - Skończ z tym. - Chciałam dogadać się z bratem, ale jedyną rzeczą, jakiej on chciał, to bym czuła się źle, sama ze sobą. - Bo co? - Uśmiechnął się do mnie. - Po prostu przestań, proszę. - Dobra, nie będę się mieszał. - Powiedział, podnosząc ręce do góry. - Dziękuje. -Muszę zrobić pranie, zobaczymy się później. - Powiedział, wkładając talerz do zlewu. Kiedy wyszedł, Claire zapytała. - Chyba nie myślisz, by wrócić do Bradleya, prawda? - Nie? Pokręciła głową. - Nie brzmi to, jakbyś była przekonana. Nie pozwól by jego niebieskie oczy i perfekcyjny uśmiech sprawiły, że zapomnisz o tym, co zrobił. Poczułam, że moja twarz marszczy się ze zdziwienia, zanim zrozumiałam,

że

opisuje

mojego

zastępczego

chłopaka.

Prawie

roześmiałam się, słysząc jej opis. Faktycznie miał niebieskie oczy i perfekcyjny uśmiech, był tez za chudy i miał rozczochrane włosy.

- Racja. Nie zapomnę o tym, co zrobił.

Rozdział 10

Byłam kłębkiem nerwów. Co powinnam włożyć na imprezę, gdzie będę grała fałszywą dziewczynę? Zadzwoniłam po Claire i Laney, by pomogły wybrać mi strój, próbując zachować tą samą przed randkową rutynę. Niosąc zimną cole, Claire weszła do mojego pokoju i usiadła na krześle przy biurku, Laney zajęła miejsce na łóżku obok ułożonych ubrań. - To są najlepsze? -Tak. - Chwyciłam pierwszy strój, krótkie spodenki i lejącą się bluzkę i poszłam do szafy przebrać się. - Gdzie Jules? - Spytała Claire. -Powiedziała, że nie może przyjść. - Odpowiedziałam i chociaż nie chciałam, żeby przyszła to zadzwoniłam do niej i ją zaprosiłam. - Rozmawiałam z nią, jadąc tu. - Oh dobrze i co zmieniła zdanie? - Powiedziała, że jej nie zaprosiłaś. Wyszłam z szafy w połowie ubrana. - Co powiedziała? Dzwoniłam do niej i powiedziałam by wpadła, więc jakim cudem nie zaprosiłam jej? Claire westchnęła, jakby nie wiedziała komu wierzyć. - Musicie do siebie przywyknąć albo nie przetrwacie następnego roku. Zaczęłam kłócić się na temat zaproszenia jej i nagle przestałam. - Poczekaj, co? - Następny rok...college?

- Ona.... - Nawet nie chciałam kończyć tego zdania. -Tak idzie do UCLA. Nie powiedziała ci? Nie, była zbyt zajęta sabotowaniem mnie. -Nie, nie powiedziała. - Wróciłam do szafy, by założyć bluzkę. To nie była dobra wiadomość, poczułam, że pali mnie od środka. Próbowałam odepchnąć od siebie to uczucie, wróciłam, trzymając się na boki. - Tak? - Nie. - Powiedziała Laney. - Zbyt codzienne. - Rzuciła mi żółtą sukienkę. - Mówiła, że ma zamiar ci powiedzieć. - Pierwsze słyszę, ale to cudownie. - Powiedziałam, przebierając się w szafie, bo nie byłam pewna czy wyraz mojej twarzy potwierdzi prawdziwość tych słów. - Będzie fajnie. - Nie miałam pojęcia jak to naprawić, bo nie chciałam kontynuować tej dramy w collegu. - Teraz bym chciała, byś ty Laney też pojechała. - Wiem, nie przypominaj mi. Community college brzmi z każdym dniem coraz gorzej. - Nie jest za późno, by do nas dołączyć. - Powiedziała Claire. - W sumie to jestem spóźniona o cztery lata dobrych ocen i o tysiące dolarów. - Kto potrzebuje pieniędzy i dobrych ocen, kiedy ma community college? - Spytała Claire. - Dokładnie to mówiłam przez cztery lata. - Powiedziała Laney. Słyszałam w jej głosie zawstydzenie i czułam się źle z tym, że dla niej szkoła była taką szarpaniną. Przeciągnęłam sukienkę przez głowę, wygładziłam ją i poszłam do pokoju.

- Będziesz się dobrze bawiła, Laney. To tylko trzy godziny stąd, będziemy się widywać cały czas. Zaginała strój, który już miałam na sobie, a później wygładzała w kółko bluzkę. - Prawie w ogóle nie widywałaś Bradleya, a był twoim chłopakiem. -Dokładnie, był tylko chłopakiem. My jesteśmy najlepszymi przyjaciółkami, a to wielka różnica. Claire przysiadła się do Laney na łóżku i owinęła się wokół niej, przytulając ją. - Kto potrzebuje kanapki z Laney? Pośpieszyłam by przytulić ją z drugiej strony. - W porządku, nie litujcie się nade mną. - Nie litujemy się, po prostu potrzebujemy przytulania. - Ścisnęłam ją mocniej. - Będę za wami tęsknić. - Roześmiała się. Jeszcze raz ją ścisnęłam i wstałam. - Myślę, że ten strój będzie doskonały. -Powiedziała Laney. Pozwoliłam jej zmienić temat, czułam, że tego właśnie potrzebuje. - Tak myślisz? Czy to mówi: kameralny grill? - Zakręciłam się. - Ma nawet kieszenie na telefon. - Jestem zdezorientowana, kim jest ten nowy chłopak? Nie rozumiem tego, że nic nam o nim nie powiedziałaś. - Claire sięgnęła po napój stojący na biurku, prawie spadając z łóżka. Laney chwyciła ją za nogę, zapobiegając upadkowi. - Dokładnie, czy my go znamy? - To randka w ciemno, nawet nie wiem, kim jest.

- Kto cię ustawił na randkę w ciemno i od kiedy zgadzasz się na takie rzeczy? Wzdrygnęłam. Nigdy wcześniej nie byłam na randce w ciemno, ale przypuszczam, że zgodziłabym się na takie coś, gdybym ufała osobie załatwiającej to. - Dziewczyna, z którą chodzę na WOS, jest młodsza i umówiła mnie ze swoim starszym bratem. - Co? Jakaś dziewczyna umówiła cię ze swoim bratem, a ty zgodziłaś się? - W sumie wiszę jej przysługę. - Dlaczego? - Nie byłam zbyt miła dla niej i dla jej przyjaciół. - Rozumiem, taka charytatywna randka? Będziesz tam bezpieczna? -Nie. To znaczy tak, oczywiście, że będę bezpieczna. I nie, nie spotykam się z jej bratem z litości. - Odwróciłam się i spojrzałam na swoje pełne odbicie. - Więc tak, czy nie? - Tak jest idealna. Rozpuść włosy i podkręć je trochę, a do tego załóż sandałki na koturnach, chyba że jest niski. Jest niski? -Nie, nie jest niski. - Był tak naprawdę sporo wyższy ode mnie. Więc, wybieracie się dziś na imprezę do Logana? Claire, która mieszała w swoim kubku rurką, spojrzała na mnie. - Logan dzisiaj urządza imprezę? - Tak. - Nie słyszałyśmy o tym. - Powiedziała Laney. - Oh, przepraszam. Powinnam wam powiedzieć, ale myślałam, że wszystkich zaprosił. Powinniście iść. - Nie jesteśmy zaproszone.

- Pewnie pomyślał, że wam o tym powiem, przepraszam. Claire i Laney spojrzały na siebie przez krótką chwilę i Claire znowu spojrzała na swój napój. -Tak... brzmi fajnie. Może powinnyśmy iść Laney, zaprośmy Jules. Nie wiedziałam, czy są na mnie złe za niemówienie o tym, czy za coś innego. Naprawdę myślałam, że Logan mówił o tym wszystkim. - Postaram się do was dołączyć po randce. Mama starała się być miła: mogłam się tego domyślić, widząc jej uśmiech. Problemem było to, że to był jeden z najbardziej wymuszonych uśmiechów i bez wątpliwości Bec mogła się tego domyślić. - Gdzie ty się znów wybierasz? - Spytała mama, patrząc głównie na mnie, ale też co chwilę zerkała na Bec. -Tylko do mojego domu. Chodzimy razem na WOS i Gia obiecała mi pomóc mi w nauce. Oto mój adres. - Bec podała kartkę mojej mamie. A to numer moich rodziców, jeśli pani chcę z nimi porozmawiać. Uśmiechnęła się, a uśmiech mojej mamy stał się trochę mniej wymuszony. -Twój brat jest w domu. Chciałam, żebyśmy dziś wyszli na kolacje jak rodzina. - Powiedziała mama. Drew wszedł do kuchni, trzymając kluczki do samochodu. -Wychodzę z przyjaciółmi, mamo. Czy możemy iść na kolacje następnym razem? - Co? - Spytała mama. Drew zatrzymał się na środku kuchni, kiedy zobaczył Bec, wyglądał na zaskoczonego. Spojrzał na jej strój i na mój i nie musiał nic mówić, wiedziałam, że zastanawiał się kim jest Bec i dlaczego tu jest. - To przyjaciółka Gii. - Powiedziała mama. - Bec, prawda?

- Przyjaźnicie się? - W jego tonie słychać było niedowierzanie. - Bardziej jesteśmy partnerami naukowymi niż przyjaciółkami. To oświadczenie nie zmieniło wyrazu twarzy Drew. Spojrzał na mnie, jakby widział mnie po raz pierwszy. - Huh. - Mruknął i poszedł dalej. - W porządku mamo? - Uśmiechnął się do niej, pamiętam, że zawsze tak radził sobie z problemami, kiedy mieszkał w domu. Machnęła na niego ręką, uśmiechając się do siebie. - Nawet on nie zostaje, czy też mogę wyjść? - Spytałam, wskazując na drzwi. - Dlaczego tak się wystroiłaś ? - Spytała mama, patrząc na mnie uważnie. - Bo ma przystojnego brata. - Ta wymówka z łatwością przeszła mi przez usta. Mama przekręciła oczami jakby teraz zrozumiała powód, dlaczego umówiłam się z tą dziwną istotą, która stoi w jej kuchni. - Dobrze, ale trzymaj przy sobie włączony telefon. - Oczywiście. - Pocałowałam ją w policzek i razem z Bec wyszłyśmy z domu. Kiedy wyszłyśmy z domu, powiedziałam. - Dlaczego jest nam potrzebna ta historyjka? Myślałam, że twój brat mnie odbierze. - Raczej nie. - Po prostu nie przygotowałam mojej mamy na... - Mnie? - Tak.

- Rodzice lubią dobre historie, typu, ona pomaga mi się uczyć. To sprawia, że myślą, że ich dzieci są mądre, ale tak dla wyjaśnienia, mam lepsze oceny z WOS-u. Więc jeśli potrzebujesz pomocy w nauce... Roześmiałam się. - Czy będzie wkurzona, że wyszłaś, kiedy ona planowała rodzinną kolacje? - Nie sądzę, bo coś specjalnie zaplanowała. - Pewnie użyła tego, jako wymówkę, by nie puścić mnie z Bec. - Czy ona zawsze taka jest? - Jaka? - Zerknęłam przez ramię, oczekując, że będzie stała na ganku, ale nikogo nie było. Bec otworzyła samochód, a ja weszłam. -Perfekcyjnie poukładana. Pomyślałam o mojej mamie, jej włosy zawsze były ułożone a makijaż zrobiony. Rzadko widziałam ją w innym stanie. - Ta.. tak mi się wydaje. Bec wycofała z podjazdu, moja mama pojawiła się na ganku. Uśmiechnęła się i pomachała. - Więc jeśli moja mama zadzwoni do twoich rodziców, a pewnie to zrobi, to będzie w porządku? - Dałam jej mój numer telefonu. - Oh, okey. - Inni pewnie oszukiwali swoich rodziców cały czas, ale ja nigdy tego nie robiłam. - Poczekaj, skoro ty umiesz prowadzić, dlaczego brat zawiózł cię na bal? - Bo też potrzebował samochodu tego wieczora, to kolejny powód, dlaczego byłam zła, kiedy zobaczyłam go z tobą. - Co chciał robić?

- Nie mam pojęcia. - Odjechała spod mojego domu. To była chwila prawdy. Miałam znowu zobaczyć zastępczego Bradleya.

Rozdział 11

Kiedy dotarłyśmy do jej domu, Bec zaprowadziła mnie szybko do swojego pokoju, zamykając drzwi. Czy to był jakiś skomplikowany plan zamordowania mnie? Kręciłam się po pokoju, który nie wyglądał, jakby należał do niej. No dobrze, może niektóre rzeczy wyglądały jakby były jej jak plakaty zespołów z chłopcami o pomalowanych oczach i surowe szkice zrobione węglem. Ale były tam również piękne fotografie natury, fale uderzające o skały, baldachimy drzew i niebo pełne chmur. Na jej szafie stał wazon pełen kolorowych muszelek. -W to jesteś ubrana na grilla? - Spytała, zmuszając mnie do skupienia się na niej. Gapiła się na moje buty. Spojrzałam na dół, spanikowana, przypominając sobie, kto mi doradził ten strój. - Trzy dziewczyny stwierdziły, że ten strój będzie odpowiedni. Westchnęła. - Niech będzie, pewnie spodoba się to mojemu bratu. Wyglądasz... Machnęła ręką, wskazując mój strój, jakby szukała odpowiedniego przymiotnika. - W każdym razie, tak to będzie wyglądać. - Czekaj. Co masz na myśli, mówiąc, że tak to będzie wyglądać? - To, co mam zamiar powiedzieć. - On o niczym nie wie? - Prawie krzyczałam. - Shhh... - Spojrzała na drzwi i potrząsnęła dwa razy głową. Myślałam, że to on jest mózgiem tej operacji, a to był plan Bec, którego on nie chciał. Cudownie, pewnie pomyśli, że chcę go poderwać, podczas gdy on chcę

wrócić do swojej dziewczyny. Tego nie chciała tylko Bec. - Wierz mi, będzie szczęśliwy, że nie musi iść sam. - Lepiej, żeby tak było albo wychodzę. - O nie, nie zrobisz tego. Jesteś jego dłużniczką i nawet jeśli on o tym nie wie, to tak będzie lepiej, a ty musisz mi pomóc przekonać go do tego. - Chcesz, żebym ci pomogła, przekonać go? - Jedynie, jeśli będzie tego potrzebował. Teraz poczekaj, porozmawiam z nim. -Wyszła z pokoju, zamykając delikatnie za sobą drzwi. Nie było mowy, bym siedziała tu nieświadoma. Musiałam dowiedzieć się, co on o tym myśli. Otworzyłam cicho drzwi, kiedy Bec skręciła, zaczęłam za nią iść. Przycisnęłam plecy do ściany, chowając się za nią i słuchałam. - Hej, Bec. Co tam? - Głos zastępczego Bradleya wyczarował w mojej głowie jego obraz, jego niebieskie oczy, brązowe włosy i mocno zarysowaną szczęką. - Wygląda na to, że wychodzisz. - Powiedziała Bec. - To prawda. - Wiem, gdzie idziesz. Prawie usłyszałam, jak unosi brew. - Nie sądzę, by to była dobra decyzja. - Grzebałaś w moich wiadomościach? -Traktowała cię jak śmiecia, potem cię zdradziła, a ty dasz jej tę satysfakcję, pojawiając się tam sam. - Skąd wiesz, że nikogo nie biorę? Wypuściłam powietrze zaskoczona, wszystko już ustalił bez naszej pomocy. W sumie podczas balu powiedział, że nigdy nie będzie potrzebował fałszywej randki. Bec nie musiała nawet mówić, że tu jestem,

jeśli ma prawdziwą randkę. Prawdopodobnie będzie zadowolona, że znalazł kogoś i że nie będzie musiał zabrać mnie. - Oh proszę, nie masz nikogo. Zachowywałeś się jak pustelnik od czasu, gdy z tobą zerwała. Roześmiał się, a moje serce zaczęło normalnie bić. - Próbujesz iść ze mną na imprezę? Jeśli chcesz iść, wystarczy poprosić. - Nie, ja nie chcę iść. Jeśli byłabym tam z tobą nic bym nie zdziałała. Chcę byś, pokazał swoją pewność siebie, dowód, że udało ci się wyleczyć z tej okropnej dziewuchy. - Nie jest okropna. - Chyba zapomniałeś, jaka rozległa była jej zdrada. - Nie zapomniałem. - Jego głos był niższy. - Więc, dlaczego idziesz? Dlaczego? - Chyba potrzebuje zakończyć to odpowiednio. - Nie możesz z nią porozmawiać w szkole, czy coś? - Nie widziałem jej ostatnio w szkole, wychodzi z kampusu na lunch. Nie mam zamiaru na nią polować. - I proszę, oto jesteś... polujący na nią. - Zdobywający zakończenie. -Tylko, że to się nie stanie, znam ją. Istnieją tylko dwa powody, dla których mogła cię zaprosić. Pierwszy, chcę ci pokazać, jak bardzo szczęśliwa jest z tym, którego imienia nie powiem, i upewni się, że wciąż o niej nie zapomnisz. Albo drugi powód, zerwała z nim i uświadomiła sobie, jak cudownie byłoby do ciebie wrócić. Jestem pewna, że to drugi scenariusz i myślę, że jesteś na tyle szalony, by się zgodzić. - Nie mam zamiaru do niej wrócić.

- Masz racje. Nie wrócisz do niej, ponieważ mam dla ciebie randkę. Nie taką zwykłą randkę, wspaniałą dziewczynę, która będzie udawać, że jest w tobie zakochana. - Zatrudniłaś prostytutkę? - To był mój plan B. - Bec roześmiała się. Nastała chwila ciszy poczym powiedział: - Mówisz poważnie, prawda? Naprawdę załatwiłaś mi randkę. - Tak, jestem bardzo poważna. Ona tu jest. - Bec! Nie. To się nie dzieje. Powiedz tej biednej dziewczynie, by poszła do domu. - Nie jest biedną dziewczyną, wie, dlaczego tu jest. - Zgodziła się? - Tak, jest twoją dłużniczką. - Jest moją dłużniczką? To pewne, że nie myślał o mnie, tak jak ja myślałam o nim, bo gdyby tak było, ta wskazówka by od razu go naprowadziła. Bec przeczyściła gardło. - Wiem, że stoisz na korytarzu, możesz podejść. Skąd wiedziała, że jestem na korytarzu? W dodatku nie chciałam wchodzić teraz, czułam się wyjątkowo głupio. Chciałam wrócić do domu... po tym, jak zapytam go, dlaczego zabrał mnie na bal. - Halo? Czas wejść. Obiecałaś. Przełknęłam ślinę i wyszłam zza ściany. Oczy zastępczego Bradleya rozszerzyły się, przejechał po mnie wzrokiem od głowy do nóg - Gia? - Jego głowa odwróciła się w kierunku siostry. - Gia? - Tak, Gia. - Powiedziała. - Nie ma za co.

- Wiesz, że nie miałem z tym nic wspólnego. - Pociągnął dół koszulki, na której był napis: ''Nie możesz zabrać nieba ode mnie.'' Jego włosy znów potrzebowały mojej pomocy, ale był przystojniejszy, niż pamiętałam. - Tak. Wiem... teraz. -Nie musisz ze mną iść. Wyglądasz niesamowicie, naprawdę niesamowicie, ale wolałbym iść sam, bez obrazy. - Oczywiście. - Tak naprawdę nie chciałam z nim iść na tę głupią imprezę, gdzie nikogo bym nie znała, ale kiedy to powiedział, trochę mnie to zabolało. Wolał iść sam niż zabrać mnie? Niech będzie, to nie ma znaczenia. Jeśli teraz wyjdę, będę mogła iść z przyjaciółkami na imprezę do Logana. - Chyba lepiej będzie, jak wrócę do domu. -Tak. - Powiedział zastępczy Bradley, w tym samym momencie Bec powiedziała, nie. Patrzyłam na nich. Oczy Bec błagały mnie o wstawiennictwo. W sumie obiecałam jej, że pomogę go przekonać. Nie powinien iść sam na imprezę swojej byłej, w szczególności, gdy chciał ją odzyskać. -Posłuchaj, nie muszę udawać twojej dziewczyny, mogę iść jako przyjaciółka. - Naprawdę nie chcę cię zmuszać do czegoś takiego. - Nie zmuszasz mnie i tak już się wystroiłam. - Nie chcemy, by to się zmarnowało. - Uśmiechnął się do mnie. - Prawda? - Dobrze. - Powiedziała Bec. - Więc wszystko ustalone. - Wtedy chwyciła moje ramię, ciągnąc mnie do swojego pokoju, zanim zdążyłam zaprotestować. - Muszę porozmawiać chwilę z Gią i będzie gotowa. - Okey. Kiedy byłyśmy w jej pokoju, odwróciła się w moim kierunku.

- Miałaś dobry pomysł, mówiąc o przyjaciołach. Kiedy już będziecie na miejscu, możesz trzymać go za rękę i całować w policzek, cokolwiek robią dziewczyny, by pociągnąć to. - Bec mówiłam serio o tym, to nie była taktyka. To oczywiste, że chcę wrócić do swoje byłej. - Też to widzisz? - Tak. - Może mówić, że chcę to zakończyć, ale to było oczywiste. Podniosłam moją torebkę z podłogi, tam gdzie wcześniej ją zostawiłam. - Przynajmniej zgodził się, bym poszła, prawda? - Na jej komodzie stały produkty do włosów. - Pożyczam to. - Powiedziałam, chwytając małą tubkę żelu do włosów i chowając ją do torebki. - Rób swoje. - Powiedziała, kiedy wychodziłam. - Jeszcze nie jest za późno, by go przed nią uratować. Nie miałam zamiaru używać siły fałszywej dziewczyny ani nic takiego, więc roześmiałam się, kiedy wychodziłam, by znaleźć zastępczego Bradley'a.

Rozdział 12

Pociągnęłam pasy i zapięłam je. - Wiesz, że twoja siostra nigdy nie używa twojego imienia? Zawsze mówi "mój brat to" i "mój brat tamto" to szaleństwo. Roześmiał się bardzo głośno, co sprawiło, że się uśmiechnęłam. Wyjechał z podjazdu na ulicę. - To w sumie urocze. Chyba zawsze, będzie uważała cię za swojego starszego brata. Jego rozbawienie złagodniało. - Wciąż nie wiesz, jak się nazywam? - Nie, a muszę się dowiedzieć na potrzeby imprezy. Nie odpowiedział, zamiast tego spytał. - Jak nazywałaś mnie w swoich myślach? - Dlaczego myślisz, że o tobie myślałam? Uśmiechnął się, jakby wiedział, że to robiłam i miał racje. - Zastępczy Bradley. - Wow kreatywnie. - Roześmiał się. - Mam tylko to, więc musisz mi pomóc. -Istnieje problem przez to napięcie. Prawie czuję, że muszę zmyślić imię by pasowało do tej chwili. Spojrzałam na niego zniecierpliwiona. - Wyduś to z siebie zastępczy Bradley'u, chyba że masz zamiar być nim dalej. - Wiesz, że skrót od zastępczego Bradleya to FIB? To trochę ironiczne, nie sądzisz?

Uderzyłam go w żartach kilka razy w ramię, zanim powiedziałam: - Powiedz mi w końcu, jak się nazywasz. Roześmiał się, chwycił moją dłoń i pociągnął ją do panelu sterowania, gdzie była uwięziona razem z jego. - Nazywam się... -Masz racje to super klimatyczne. Nie wiem, czy da się wyrazić słowami, jakie napięcie odczuwam w tym momencie. - Nie pomagasz. - Powinnam zgadnąć? - Mamy jeszcze piętnaście minut, możesz spróbować. - Okey, zagrajmy w dwadzieścia pytań. - Dobrze. Wal, ale nie dosłownie. - Ścisnął moją rękę, po czym ją wypuścił. - Pierwsze pytanie. Czy zostałeś nazwany po kimś sławnym? Uśmiechnęłam się do niego. - Hmm, więc tak i nie. To znaczy, sławni ludzie nazywają się tak, ale nie zostałem nazwany po kimś sławnym. - Serio? Masz zamiar tak pokrętnie odpowiadać na pytania? Przechyliłam głowę w jego stronę. - To jedno z twoich pytań? - Nie, jeżeli masz zamiar tak rygorystycznie przestrzegać zasad, to nie. Moim następnym pytaniem jest, czy twoje imię może być również nazwiskiem lub w jakimś stopniu przypominać nazwisko? - Co masz na myśli, mówiąc "w jakimś stopniu przypominać nazwisko"?

- Jakby do imienia dodało się literę lub coś. Na przykład William to nie najlepsze nazwisko, ale Williams już tak. Zamiast Philip to Philips. Zamiast Edward to Edwards. Rozumiesz? - Tak. - Są również imiona, które nie potrzebują modyfikacji, by być nazwiskami na przykład: Taylor, Scott, Carter, Thomas, Lewis, Harris, Martin, Morris... - Myślisz, że nazywam się Morris? - To był tylko przykład. - Z pewnością myślisz sporo o imionach. Czekaj, nie mów, że jesteś dziewczyną, która zdążyła już nazwać wszystkie swoje przyszłe dzieci. - Nie, nie zrobiłam tego. - No cóż, nie nazwałam ich wszystkich. - To dobrze. I tak moje imię może być również nazwiskiem. - Trzeba je zmodyfikować? - Nie. - Czy jest popularne? - Nie tak bardzo. Zacisnęłam usta, myśląc. - Czy to imię również ma drugie znaczenie? - Wyjaśnij. - No wiesz jak Hunter [Łowca] lub Forest [Las], lub Stone [Kamień]. - Albo Tree [Drzewo]? - Haha. Nie, chciałam powiedzieć Grant [Darczyńca]. Na przykład, ja zostałam obdarowana cierpliwością, żeby przetrwać z chłopakiem będąc w pułapce, czyli w jego samochodzie. -W pułapce? Wydawało mi się, że prawie błagałaś, by móc ze mną iść.

- Błaganie nie leży w mojej naturze. Usłyszawszy to roześmiał się. - Dobrze, w porządku, błagałam podczas balu, ale to nie ważne. Znowu go uderzyłam. Wtedy przypomniałam sobie. - Więc dlaczego czekałeś na parkingu? Mieszkasz sześć przecznic od szkoły i twoja siostra miała komórkę. Twoja siostra powiedziała, że wybierałeś się gdzieś tego wieczora. Milczał przez dłuższy czas, aż pomyślałam, że wywlokłam jakiś bolesny temat. W końcu odezwał się. - Jeśli ci powiem, nie chcę, byś pomyślała, że jestem jakimś świrem. - Nie mogę nic obiecać. - Martwiłem się o ciebie. - O mnie? -Wjechałem akurat, kiedy Bradley rozdzielił twoje ramiona i odepchnął cię od siebie. Wtedy zaczęliście na siebie wrzeszczeć. I ten wyraz twojej twarzy po tym, jak pojechał... Chciałem się upewnić, że wszystko będzie dobrze i będziesz miała jak wrócić do domu. Wyciągnąłem książkę, by nie wyglądać jak wariat, a tak naprawdę patrzyłem, co masz zamiar zrobić. Pojawiły się dwa uczucia, które ze sobą konkurowały. Pierwszym było zawstydzenie tym, jak żałośnie musiałam wyglądać. Drugim było docenienie tego, jaki jest miły, chociaż wtedy mnie nie znał. Wdzięczność zwyciężyła. - Dziękuje. - Powiedziałam. - To bardzo.. - Przerażające? - Nie, urocze. To dlatego? - Dlatego, co?

- Powiedziałeś, że nie poszedłeś ze mną ze względu na mój uśmiech, tylko ze względu na coś innego. Czy było ci mnie żal? - Może na początku, ale później wyglądałaś tak... - Gorąco? - Zaproponowałam, zanim skończył. Uśmiechnął się. -Wyglądałaś samotnie. -Samotnie? - Uśmiech z mojej twarzy zniknął, a on nie odpowiedział. - Mam wielu przyjaciół. - Nie bądź zła. To tylko spostrzeżenie, prawdopodobnie błędne. - Dokładnie, mylisz się. - Myślałam, że odkrył we mnie coś, o czym ja sama nie wiedziałam. To był główny powód, dlaczego chciałam go znaleźć. Nikt wcześniej nie spojrzał na mnie w ten sposób, tak jakby dostrzegł coś więcej poza tymi oczywistymi rzeczami. Ale jemu było mnie żal, wcale mnie nie znał. Dlaczego teraz nie byłam na imprezie u Logana? - Okay. Przepraszam. Ale to dobrze, że tak poczułem, inaczej byś nie miała partnera na balu. - Racja. Przeczesał ręką swoje włosy i posłał mi spojrzenie tych wielkich oczu, jakby chciał znowu przeprosić. Szczerze, trochę pomogło. - Moje imię nie ma drugiego znaczenia. Racja powrót do gry. - Dobrze. Więc nie jest po kimś super popularnym, może być nazwiskiem, ale nie jest powszechne i nie można go użyć w zdaniu. To trudne zadanie. - Istnieje tylko milion imion, więc tak. - Miał miły uśmiech. Jego górne zęby były proste, ale dolne walczyły o miejsce, połączone razem w

krzywym rzędzie. - I myślę, że to są jedyne pytania, jakie możesz zadać, więc poddajesz się? - Nie, to nie są jedyne pytania o imię. Czy to miejsce? - Jestem pewny, że każde imię musi być jakimś miejscem. - Więc to miejsce, którego nie znasz. - Tak. - Okay, czyli nie Dallas ani Houston, więc... - Lubisz Teksas? - To pierwsze imiona, które przyszły mi do głowy. - Rozejrzałam się po samochodzie, zastanawiając się, czy znajdę jakąś wskazówkę. List albo notatka, ale nic nie znalazłam. - Próbujesz oszukiwać? - Może. Twoja siostra nazywa się Bec. Możesz mi powiedzieć, jaka historia się za tym kryje? -Spytałam, mając nadzieje, że będzie połączone z jego imieniem. - Nie można na to odpowiedzieć jednoznacznie. Kończymy już grać? - Dobrze panie zasadniczy, wycofuje pytanie. Ściszył radio, które stało się jedynie tłem dla naszej rozmowy. - Moja siostra została nazwana po Rebecce z Bibli, ale to ci nie pomoże, bo to mój tata ją nazwał, a mnie nazwała mama. Mój tata jest bardzo religijny a moja mama to hipiska, wolna duchem malarka. - Serio? Jak to się stało? -Moja mama wystawiała swoje obrazy w kościele, do którego chodził mój tata. Dwadzieścia lat i wciąż są razem. - Super. - Tak, oni są super.

Wpatrywałam się w wyświetlony numer stacji radiowej. To nie była stacja, której normalnie słuchałam, więc nie rozpoznałam piosenki, która właśnie leciała. - Wiesz, co nam się udało dzięki tej grze? - Co? - Podnieść zniecierpliwienie. - Prawda? Czy mogę pozostać na zawsze zastępczym Bradleyem? Roześmiał się. - Nie. - Odwróciłam się w jego kierunku. - Naprawdę chce poznać twoje imię. Chwycił mocno kierownicę i wpatrywał się w drogę. Słońce zaszło i niebo zrobiło się szare, z każdą minutą ciemniejąc. Oblizał usta, a jego głos był ochrypły i miękki. -''Zobaczone, poznane, rozpuściło się w migotaniu, staje się złudnym ciałem światła, którym nie był, którym był i którym będzie na zawsze.'' Nie byłam pewna, co właśnie powiedział, ale wiedziałam, że chciałabym, by powiedział to znowu. - To piękne, co to jest? - Część wiersza. Moja mama, kiedy była w ciąży ze mną wybrała się na wystawę sztuki. "Lilie wodne" Moneta były wśród tych obrazów razem z wierszem Roberta Haydena. Zawsze kochała obrazy, ale tego dnia również pokochała wiersz. Więc nazwała mnie po tym poecie. - Robert? - Nie. - Hayden... - Zorientowałam się, że powiedziałam to z przesadnym szacunkiem, zakasłałam, udając, że to przez to powiedziałam jego imię w ten sposób.

- Rozczarowana? - Nie ani trochę. Podoba mi się. - Również je lubię. - Znacznie lepsze od zastępczego Bradleya. - A co z nim? - Spojrzał na mnie kątem oka. -Nie mam pojęcia. Nie rozmawiałam z nim od czasu balu. -Mówiłam ostatnio tak wiele kłamstw, że poczułam, że muszę coś dopowiedzieć. Napisał do mnie, później próbowałam do niego zadzwonić, ale nie odebrał. Następnie to on do mnie zadzwonił, ale nie odebrałam. A teraz zostawiłam wiadomość na poczcie głosowej. Nie zdecydowałam jeszcze czy do niego zadzwonię. - Od czego to zależy? To było dobre pytanie. Powinien zniknąć, nie musiałam dzwonić, by mu o tym powiedzieć. -Nie wiem. Nie powinnam w ogóle o tym decydować. Zostawił mnie na balu. Na parkingu. Nie spodziewałam się tego. - Mówiłam, nie myśląc nad tym, więc zamknęłam usta, zanim zdążyłam palnąć coś, czego bym nie chciała. Uniósł brwi, ale nie wiedziałam co myśli. Duży robak uderzał w przednią szybę, włączył wycieraczki, ścierając go. - Chcesz to zakończyć na swoich warunkach? - Tak. To znaczy nie, nie chcę tego kończyć.... może. Co z tobą? Bec miała racje, prawda? Chcesz wrócić do swojej byłej dziewczyny. - Możliwe. - Wypuścił głośno powietrze. To dla chłopaków było bliskie stwierdzeniu "oczywiście, że chcę". Jednak grałam dalej. - Co jest decydującym czynnikiem?

Uderzał kciukiem w kierownicę, wziął głęboki wdech i powiedział. - Dzisiejszy dzień, tak myślę.

Rozdział 13

- Hayden. Roześmiał się, kiedy włączał silnik. - Mówisz to, tylko by to powiedzieć, czy masz mi coś do powiedzenia tym razem? - W sumie mówię to, bo mogę, ale tym razem mam pytanie. - Słucham. - Czy uczysz się aktorstwa? - Tak. - Dobrze, masz do tego talent. - Dziękuje. - Powiedział, patrząc mi w oczy. -A co z poezją? Twoja mama nazwała cię na cześć poety. Próbowałeś to docenić? - Boisz się wysiąść z samochodu? -W przeciwieństwie do ciebie nie jestem aktorką. - Bałam się, że zrujnuje jego plan powrotu do Evy, moimi okropnymi umiejętnościami aktorskimi. - Nie musisz się denerwować. Jesteśmy tu jako przyjaciele, prawda? Żadnego grania. - Racja. Sięgnął ręką, by otworzyć drzwi. - Czekaj! Pozwól mi naprawić twoje włosy. - Poważnie? -Poważnie. Chcesz, żeby się tobą zainteresowała, prawda? Myślałam, że wysiądzie, ale zamiast tego odwrócił się w moją stronę,

wyglądając na zmęczonego. Szybko wyciągnęłam żel z torebki, zanim zdążyłby zmienić zdanie. - Sekretem jest, by użyć tylko trochę. - Żel był niebieski i twierdził, że jest "najlepszym wsparciem", wycisnęłam odrobinę na dłonie, złączyłam je rozcierając żel, po czym wtarłam go w jego włosy. -W sumie masz naprawdę dobre włosy, ale wyglądają, jakby twoja mama je obcinała. - Nawet nie znasz mojej mamy. -Cóż wygląda jak praca jakiejkolwiek mamy. - Z przodu włosy wciąż opadały, więc jeszcze raz po nich przejechałam. -Może być. - Skończyłaś? - Spytał. Nasze spojrzenia się spotkały i zorientowałam się, że dystans między nami niebezpiecznie się zmniejszył. Cofnęłam się. - Tak, nim noc się skończy, będzie twoja. - Kto by pomyślał, że włosy dają taką władzę? - Wpatrywał się we mnie, jakby szukał mojej duszy, po czym na jego twarzy pojawił się szeroki uśmiech. Moje serce podskoczyło, co zaskoczyło mnie, szybko spojrzałam w inną stronę. Wyjęłam z torebki komórkę oraz błyszczyk i włożyłam je do kieszeni, kiedy on wysiadł z samochodu. Zanim zdążyłam upchać torebkę z całą zawartością pod siedzenie pasażera, on otworzył mi drzwi i podał rękę. Po tym, jak zatrzasnął drzwi i je zablokował, spojrzał na dom, widziałam, jak oddychał powoli, powietrze dostawało się do jego płuc, a jego ramiona unosiły się i opadały. - Denerwujesz się? - Spytałam, lekko zaskoczona. - Może. Dzięki, że ze mną przyjechałaś. -Nie ma za co.

- Dobrze, więc jesteśmy. - Hayden? - Tak, Gio? - Nic, chciałam tylko powiedzieć twoje imię. Uśmiechnął się, na to liczyłam. Musiał się odprężyć. Wiedziałam, że Bec chcę bym trzymała go z dala od Eve, ale kim byłam, by mu przeszkadzać? Poprowadził mnie chodnikiem wokół domu, do bramy, która była otwarta. -Ooo... dom twojej dziewczyny ma widok na ocean. - Wiedziałam, że jesteśmy blisko plaży, słyszałam szum fal i czułam zapach oceanu, ale nie wiedziałam, że jesteśmy tak blisko. - Fajnie, co? Ustronna plaża była pełna ludzi, którzy jedli, rozmawiali i tańczyli. Hayden rozglądał się i wiedziałam, kiedy ją zobaczył, bo się zatrzymał. Podążyłam za jego wzrokiem i sama się zatrzymałam. Nie była zabójczo piękna ani nic z tych rzeczy, ale wystarczyło na nią spojrzeć, by wiedzieć, że była tak specyficzna i miała taką osobowość, że nie mogłam się z nią równać. Jej włosy miały zaskakująco biały odcień blondu, były pofalowane i asymetryczne. Moje były brązowe i miały tę samą długość - nic ciekawego. Była niska i zaokrąglona, kiedy ja byłam wysoka i szczupła. Nosiła T-shirt podobny do tego Haydena z napisem, którego nie mogłam przeczytać, ale jestem pewna, że było to coś zabawnego lub dziwnego. To było oczywiste, że pasowali do siebie i pewnie znowu do siebie wrócą. Chciał tego i patrząc na sposób, w jaki na niego spojrzała, ona chciała wrócić do niego. Bec mnie za to zabije. Eve pomachała, a on skinął głową.

-Chyba zdejmę buty, nie wiedziałam, że będziemy na plaży. Koturny nie były dobrym wyborem, powinnam raczej założyć klapki. Nic dziwnego, że Bec tak na mnie spojrzała. - Dobrze. - Mogę je zostawić w twoim samochodzie? -Oczywiście. - Dał mi kluczki, ale nie zaproponował by pójść ze mną. - Okay, to... chyba zobaczymy się za chwilę. Poszłam do samochodu, rozpięłam koturny i rzuciłam je na tylnie siedzenie. Zazwyczaj byłam pewna siebie w nowych miejscach. Dlaczego tu się tak denerwowałam? Może nie powinnam przyjeżdżać. Chciałam tylko spotkać Haydena i zapytać go, dlaczego zabrał mnie na bal, żebym mogła przestać o tym myśleć. Żeby wszystko wróciło do normy. Zrobiłam to, ale wciąż tu byłam. Mogłam zostać chwilę ze względu na Haydena. Byliśmy tylko dwadzieścia minut od mojego domu. Może, kiedy Hayden i Eva zejdą się ze sobą, mogłabym zadzwonić po brata lub po Claire by po mnie przyjechali i pojechałabym na drugą imprezę. Wróciłam na plażę. Hayden przesunął się trochę w głąb plaży, ale teraz rozmawiał z Eve i z jakimś innym chłopakiem. Miałam kilka opcji podejść do stołu z przekąskami, pójść na parkiet lub do grupy otaczającej ognisko. Oczywiście mogłam też, podejść do Haydena, sprawdzić jak sobie radzi. Wybrałam tę opcję. Zrobiłam dwa kroki, kiedy moja stopa stanęła na czymś ostrym. Wciągając szybko powietrze przez zęby, upewniłam się, że to nie było szkło. Okazało się, że była to muszelka, a ja skaleczyłam się tylko powierzchowne. Otrzepałam stopę i poszłam do Haydena. - W tej samej chwili, kiedy zdjęłam buty, musiałam wejść na...

-Gia. - Przerwał mi Hayden, chwytając mnie za rękę i przyciągając do siebie. Lekko się potknęłam, ale na szczęście trzymał mnie mocno. Chciałbym, żebyś poznała Evę i Ryana. - Cześć. -A wy poznajcie moją dziewczynę, to Gia. - Jego ręka przesunęła się na dół moich pleców i pocałował mnie przewlekle w policzek po tym ogłoszeniu. Ej. Co? Nie było mnie dwie minuty, a już sytuacja uległa zmianie i nie byłam pewna, co się dzieje. Uśmiechnęłam się i wyciągnęłam rękę. -Miło was poznać. Chłopak chwycił moją dłoń. -Ciebie również. - Kiedy puścił moją dłoń, chwyciła ją Eva. Oh. O to chodziło. Bec myliła się. To była opcja numer jeden. Eva chciała się upewnić, że Hayden wciąż za nią rozpacza, ale ona wciąż była z tym chłopakiem, kimkolwiek on był. Olśniewający uśmiech Eve trochę zbladł, kiedy mnie zobaczyła. Z bliska widziałam napis na jej koszulce, który brzmiał: lubię żółwie. Nie byłam pewna czy to miało być zabawne, czy ona naprawdę lubi żółwie. -Przyszedłeś z kimś. - Powiedziała. - Nie wiedziałam, że... z kimś się spotykasz. Hayden bez wahania powiedział. -Mam nadzieje, że to w porządku. Na zaproszeniu było, że można przyprowadzić osobę towarzyszącą. Na zaproszeniu była taka wzmianka? A ona patrzyła jakby była w szoku, że naprawdę kogoś przyprowadził. - Racja. Wiem, jak blisko jesteś ze swoją siostrą, dlatego myślałam... Ale oczywiście jest w porządku. Chodź, zjedz coś. Jestem pewna, że

chcesz porozmawiać z osobami, z którymi nie utrzymywałeś kontaktu od jakiegoś czasu. Wszyscy są. -Tak, chcę, żeby Gia wszystkich poznała. Idziemy, kochanie? Wzięłam go za rękę i ścisnęłam. -Tak. - Zaczęliśmy iść, wtedy się odwróciłam. -Dzięki za zaproszenie, Eve. Wszystko wygląda niesamowicie. -Kiwnęła głową i poszła w drugą stronę. -Przepraszam, przepraszam, przepraszam. - Mamrotał Hayden na jednym oddechu, kiedy szliśmy do stołu pełnego jedzenia. -Nie przepraszaj, jestem ci to winna. Zatrzymaliśmy się przed stołem, patrzyłam na rozłożone jedzenie. -Jesteś głodny? Wpatrywał się w ocean, jego szczęka była zaciśnięta. Wyglądało na to, że nawet nie usłyszał mojego pytania. Położyłam rękę na jego plecach. -Wszystko w porządku? - Nie wiem, po co o to spytałam, to było oczywiste, że nie jest w porządku. Przyjechał tutaj, myśląc, że jego była dziewczyna chcę do niego wrócić i dowiedział się, że wcale tak nie jest. - Hayden? - Co? Tak, jedzenie. Jedzmy. Jesteś głodna? - Możemy jechać, nie musimy tutaj zostać. -Zostaniemy. - Powiedział, jakbym rzuciła mu wyzwanie, że tego nie zrobi. - Dobrze, zostaniemy. Masz tu innych przyjaciół, prawda? Kiwnął głową. -Więc dobrze się bawmy. - Zgoda.

Napełniliśmy talerze i usiedliśmy przy okrągłym stoliku. Witał się z kilkoma osobami, przysuwając się do mnie. Kiedy jadł jedną ręką, jego druga ręka zawsze była na oparciu mojego krzesła, na moich ramionach albo bawił się końcówkami moich włosów. Wiedziałam, że to na pokaz i próbowałam przekonać siebie, że zachowuje się dziecinnie, podskakując za każdym razem, gdy mnie dotknął. -Gdzie się podziewałeś? Ostatnio nie widziałem cię w szkole. Powiedział chłopak siedzący naprzeciwko. Byłam wdzięczna za to, bo Hayden oparł łokcie na stole i nachylił się w jego kierunku, mówiąc. -Kręciłem się. Byłem zajęty zakończeniem szkoły. Według Bec był zajęty udawaniem pustelnika. -Dobrze cię spotkać. Gdzie się wybierasz? - San Luis. A ty? - Ja też. - Spojrzał na mnie. - Wytrzymujesz z nim? Uśmiechnęłam się. -Nie chodzisz z nami do szkoły, prawda? Chciałam powiedzieć, że nie, ale Hayden mnie wyprzedził. -Chodzi do nowej szkoły Bec. Poznaliśmy się dzięki niej. W pewnym sensie tak było. Podrzucił Bec na bal a ja go tam zaciągnęłam. -Fajnie. - Powiedział chłopak, po czym wstał, kiwnął głową i odszedł z pustym talerzem. Hayden wziął oliwkę, którą zrzuciłam z pizzy. -O co z tym chodzi? -Nie jestem fanką oliwek. -Bez oliwek to nie to samo.

-Lubię smak, jaki zostawiają oliwki na pizzy, ale nie lubię struktury oliwek. Wziął kolejną moją odrzuconą oliwkę i włożył ją do ust. - Dziwak. - Hej! - Lubię dziwaków, normalność jest nudna. - Racja. - Problemem było to, że byłam wzorem normalności. Pewnie dowiedział się już wszystkiego, co we mnie jest interesujące. Nie byłam Evą, nie żeby to miało znaczenie. Rozejrzałam się i uświadomiłam sobie, że zostaliśmy sami przy stole, mając mnóstwo miejsca dla Eve i jej chłopaka, którzy postanowili do nas dołączyć. - Cieszę się, że przyszedłeś. - Powiedziała znowu, kiedy usiadła z talerzem obok Haydena. Tak blisko, że mogła położyć rękę na jego kolanie, kiedy rozmawiali. I zrobiła to. To oczywiste, że Hayden chciał wzbudzić w niej zazdrość i najwidoczniej to zadziałało. Może jego życzenie się spełni i pod koniec tej nocy będą razem. -Myślałam, że nie przyjdziesz. - Kontynuowała. Przynajmniej zabrała rękę z jego nogi. Zastanawiałam się, czy moje zabójcze spojrzenie miało coś z tym wspólnego. Nie miała prawa tak mieszać w jego głowie. Może chciał do niej wrócić, ale Bec miała racje, ta dziewczyna oznaczała kłopoty. Nagle byłam po stronie Bec i miałam zamiar trzymać ją z daleka od Haydena. Oparłam się na jego ramieniu. - Dlaczego myślałaś, że nie przyjdę? - Spytał Hayden, kiedy spojrzał jej w oczy. Byłam dumna, w jaki sposób zareagował, patrząc na nią z tą miną niewiniątka.

- Powinnam się domyślić, że przyjdziesz. - Powiedziała. - Jesteś takim miłym chłopakiem. Nieprawdaż, Mia? - Nazywa się Gia. - Powiedział Hayden. - W porządku, kochanie. - Powiedziałam, po czym spojrzałam na nią. - Nigdy nie złoszczę się na ludzi, gdy przekręcają moje imię, bo wychodzę z założenia, że mogą mieć problemy ze słuchem, zbyt dużo wosku w uszach lub coś w tym stylu. Hayden zakasłał, wiedziałam, że próbuje powstrzymać śmiech. - Może powinnaś to sprawdzić. Wyraz twarzy Evy zmienił się. -Nie mam wosku w uszach, po prostu czasami tak mamroczesz, Hayden. Tak jak było w zeszłym roku podczas szkolnego przedstawienia, kiedy wszyscy usłyszeli jak mówisz "chcę cię zabić" zamiast "chcę cię pocałować". Hayden, który do tego czasu oznaczał się stoickim spokojem, uśmiechnął się szeroko. - Cóż, moja kwestia przynajmniej brzmiała lepiej. - Wiem. Dlaczego Sky nie chciał zabić Sary? - Roześmiała się. Ryan spojrzał zdezorientowany, czyli był w takiej samej sytuacji jak ja. Przeklęte wewnętrzne żarty. -Zabij mnie, skarbie. - Powiedziała Eva, naśladując nowojorski akcent. Byłam skłonna zabić ją, jeśli o to prosiła. Hayden nie przyłączyłby się do tego planu, bo wciąż szeroko się uśmiechał. Ryan objął ramieniem Eve, a Hayden cofnął się, a jego twarz znowu była surowa. Chwyciłam jego dłoń, odwrócił się w moją stronę. Pocałował mnie w policzek, a ja zamknęłam oczy. Kiedy je otworzyłam, powiedział:

-Chciałbym z tobą zatańczyć. - Odezwał się, tym chropowatym głosem. Pozwoliłam zaprowadzić się na parkiet. Pozwoliłam by oplótł moje ramiona wokół swojej szyj i by położył ręce na moich biodrach. Przez chwilę zapomniałam, że to przedstawienie i że mamy widownie wokół siebie. Sprawił, że zapomniałam o tym, że przyszłam tu by wyrzucić go z mojej głowy. Pochylił się w moim kierunku, by wyszeptać mi coś prosto do ucha. - Jesteś lepszą aktorką, niż przypuszczałaś. Te słowa sprawiły, że w moim brzuchu wszystko się przewróciło. - Jestem, prawda?

Rozdział 14

- Więc o co chodzi? Kim jest Ryan? - Kiwnęłam głową w stronę stołu, gdzie wciąż siedzieli, jej głowa była oparta o jego ramię. - Jest moim najlepszym przyjacielem... no cóż, był moim przyjacielem od piątej klasy. -Pojawiła się zmarszczka między jego oczami. -Auć przepraszam. -Zdarza się. -To nie zmienia faktu, że gdy tak się stanie jest źle. -Wymieniliśmy kilka złych spojrzeń, teraz jest dobrze. -Serio? Wciąż się przyjaźnicie? -Nie, już nie, ale nie chcę już go pobić za każdym razem, gdy go zobaczę więc to zawsze krok do przodu, tak sądzę. Jego szczęka wciąż była zaciśnięta, przez co wątpiłam w szczerość jego słów. -Powiedziałabym, że to wielki krok naprzód. Ścisnął mnie za biodro i położył czoło na moim ramieniu. Nie mogłam powstrzymać myśli o tym, że miałam idealny wzrost do tego. Nie mógłby tego tak swobodnie zrobić z Eve. - Tak bardzo cię przepraszam. - Powiedział. - Mówiłem, że przychodzimy tu jako przyjaciele, a teraz wciągnąłem cię w coś takiego. Chyba myślałem, że... -Że będzie błagać o twoje wybaczenie? -Tak. Czy coś w tym złego? Chciałem sprawiedliwości. Żeby karma zadziałała czy coś. Zamiast tego gram w jakąś głupią gierkę. Nie robię tego. Nie pogrywam z ludźmi.

Zbliżyłam się, oplatając go moimi włosami i mając nadzieje, że świadkiem tej sceny jest Eve. To, co mi powiedział sprawiło, że poczułam się całkowicie usprawiedliwiona grając w tę gierkę. -Może chociaż raz pozwolisz sobie, by spróbowała jak smakuje jej własne lekarstwo. I to nie jest tak, że jestem nieświadoma tego, co robisz. Nie wykorzystujesz jakieś przypadkowej, nieświadomej dziewczyny by twoja była dziewczyna była zazdrosna. Jestem całkowicie świadoma i wspieram cię w tym, żeby ona przynajmniej trochę poczuła żalu, że cię straciła. -A jutro będziemy lepsi niż to, prawda? - Oczywiście. - Zaśmiałam się. Oplótł ręce wokół mojej tali i uniósł mnie, kręcąc się ze mną. - Jesteś najlepsza. - Powiedział, stawiając mnie na ziemi i patrząc na mnie tak samo, jak na balu. -Jesteś gotowa? Zaśmiałam się, nie pewna, o co chodzi, czy miał zamiar usunąć wszystkie swoje ograniczenia. -Tak. Chwycił moją rękę i poprowadził mnie w przeciwną stronę, z dala od Eve, w kierunku plaży. -Idziemy w złą stronę. - Powiedziałam. -Nie, zwariuje patrząc jak wymykamy się z imprezy. -Oh dobrze. -Tam jest takie miejsce, bardziej intymne. Mam nadzieje, że nie będzie zajęte. -Prowadził nas koło dużych kamieni i zerknął przez ramię, pewnie chciał się upewnić, czy Eve zauważyła, że się wymknęliśmy. Miał racje było bardzo intymnie. Półkole złożone ze skał zasłaniało nam widok na imprezę, ale za to mieliśmy świetny widok na ocean.

Pewnie spędzał tu mnóstwo czasu z Eve. Usiadł na gładkim piasku i pociągnął moją rękę, bym do niego dołączyła. Tak zrobiłam. Usiedliśmy obok siebie, patrząc na ocean. - Nie powiedziałeś mi, że twoja siostra ubiera się jak... - Diler? - Nie to chciałam powiedzieć. Ale to był powód, dlaczego jej nie rozpoznałam na balu. Wyglądała zupełnie inaczej niż w szkole. - Tak, wiem. To tylko faza, którą przechodzi. Będzie zupełnie nową osobą za kilka miesięcy. - Co? Dlaczego? - Nie jestem pewny. Myślę, że to jej sposób by nikomu nie pozwolić się zbliżyć. Lubi utrzymywać świat z dala od siebie. - Czy kiedyś coś złego jej się przydarzyło? Przechylił głowę w zamyśleniu. - W sumie to nie. Może nauczyła się tego, obserwując ludzi wokoło niej. - Ale wydajecie się sobie bliscy. - Jesteśmy. Nasz rodzina jest bardzo zżyta, ale może jest zdystansowana, bo nie sądzi, że ktoś mógłby ją tak mocno pokochać, jak my. - Podniósł dłoń pełną piasku i pozwolił by ziarenka powoli przesypywały się przez jego palce. -A co z tobą? Jesteś blisko ze swoją rodziną? - Tak. - Powiedziałam automatycznie, ale zatrzymałam się przez słowa Drew, który powiedział, że rodzice nie wspierali mnie tak naprawdę po zerwaniu z Bradleyem. Pokręciłam głową, by wyrzucić tę myśl i kiwnęłam jeszcze raz. -Tak. Hayden podniósł brwi.

- Jesteś pewna? - Rodzice są mi bliscy, ale mój brat, nie wiem, ona zawsze chcę sprawiać kłopoty. Wyjechał na college, więc teraz w domu jest bardzo spokojnie. - Przypomniałam sobie, że Drew wrócił na ten weekend i zaproponował, sprawdzenie, czy Bradley mnie faktycznie zdradzał. - Ale myślę, że ma dobre intencje. Chcę być dobrym bratem. Tylko nie robi tego w najlepszy sposób. - To dobrze. Jeżeli się stara to znaczy, że mu zależy. - Tak myślisz? - Może nie chciałam rezygnować z relacji z moim bratem, a słysząc jego słowa, że Drew zależy na mnie, poczułam się szczęśliwa. - Tak, tak sądzę. - Pochylił się do tyłu, opierając się na rękach i patrzył na ocean. Ja również patrzyłam jak, kilka fal uderza o brzeg. Czuje, że jestem dziś samolubny. Naprawdę powinienem zabrać cię do domu. - Jest dopiero dwudziesta. Uniósł się, uśmiechając się pod nosem. - Czy taka młoda uczennica liceum nie powinna niedługo iść spać? - Po pierwsze jutro nie ma szkoły. A po drugie też chodzisz do liceum i kończymy w tym samym czasie. - Roześmiałam się. - A w sumie, dlaczego twoja dziewczyna urządza tak wcześnie imprezę zakończeniową? - Jestem pewny, że wszyscy zaplanowali imprezy pod koniec miesiąca, więc ona chciała być pierwsza i najlepsza. A poza tym pewnie wyjeżdża za granicę do egzotycznych krajów zaraz po zakończeniu szkoły. - Rozumiem. - I nie jest moją dziewczyną. - Pochylił się do przodu i zdjął buty. Są pełne piasku. - Wytłumaczył, wytrzepując je z boku.

Ślad po jego dłoni pozostał na piasku, pomiędzy nami. Przyłożyłam swoją dłoń w to miejsce. - Masz długie palce. - Powiedział, patrząc, że moje palce dosięgają prawie do tych odbitych na piasku. - To prawda, ale brakuje dolnej części twojej dłoni na dobiciu. - Nie sądzę. - Powiedział, wyciągając dłoń. Przycisnęłam swoją dłoń do jego, porównując nasze dłonie. Czubki moich palców ledwie sięgały do połowy jego palców. - Chyba jednak masz racje - powiedział. Nasze dłonie pozostały złączone przez kilka chwil. -Masz piasek na dłoniach. - Złapał mnie za nadgarstek i zaczął delikatnie strzepywać piasek. Podskoczyłam, przez dźwięk mojego telefonu. Dzwonił w mojej kieszeni. Puścił moją rękę. - Nie sprawdzisz tego? - Raczej nie. - Co, jeśli to twoi rodzice? Wyciągnęłam telefon by zobaczyć imię Bradley'a na wyświetlaczu. Hayden i ja patrzyliśmy na wyświetlacz, dopóki telefon nie przestał dzwonić. - Wciąż zdecydowana? - Spytał po chwili milczenia. Wzruszyłam ramionami. Poruszył palcami, wskazując bym dała mu telefon. - Chyba do niego nie zadzwonisz, prawda? - Powiedziałam, podając mu telefon. - Oczywiście, że nie. - Otworzył wiadomości, wpisał numer i wysłał sms-a. Po czym oddał mi telefon, przeczytałam wiadomość.

Zdecydowałam, że Bradley nie jest dla mnie. Nie chcę już z nim rozmawiać. Rzucił mnie na balu i zostawił mnie samą na parkingu, bym wróciła sama do domu. W dodatku jest dla mnie za stary. - Do kogo to wysłałeś? W chwili, kiedy spytałam, jego telefon zadzwonił. Wyciągnął go, spojrzał na ekran, coś napisał i schował z powrotem do kieszeni. Kiwnął głową w kierunku mojego telefonu, który właśnie zadzwonił Jesteś bardzo mądra. Zgadzam się w stu procentach. Cieszę się, że się zdecydowałaś -H (zwany FIB) - Tak myślisz, co? - Roześmiałam się. - Będąc Bradleyem przez jedną noc, mogę to powiedzieć z czystym sumieniem, on nie pasuje do ciebie. W końcu przyłapałaś go na zdradzie, pamiętasz? Szturchnęłam go. - To chyba była jego siostra. - Fuj, jeszcze gorzej. - Jeśli zdecydowałeś za mnie, ja zdecyduje za ciebie. Uśmiechnęłam się. - Dobrze to sprawiedliwe. Jaka jest decyzja? - Wiesz, co chcę powiedzieć. Nie zaprzeczył. - Zasługujesz na kogoś o wiele lepszego. Ona naprawdę cię zdradziła i to z najlepszym przyjacielem. Musisz ich zostawić na zawsze. Jakby wyczuła, że o niej mówimy, bo usłyszałam jej głos. - Hayden? Jesteś tam? - A ja bez zastanowienia, oparłam się o niego. Chciałam wskoczyć na jego kolana, ale zamiast tego upadłam na niego, leżąc na nim.

- Um.. cześć. - Powiedział, patrząc na mnie. - Cześć. - Jego oczy były niesamowicie blisko, nieskazitelnie niebieskie. Głos Evy był głośniejszy, zaraz obok skał, mniej niż kilka sekund, zanim nas znajdzie. Sięgnął, chwytając moją twarz w dłonie. Pociągnął mnie do siebie, błysk w jego oczach świadczył o jego zamiarach. - Nie rób tego, jeśli nie jesteś pewny. -Wyszeptałam, kiedy nasze usta dzieliły milimetry. Chciałam by zabrzmiało to jak żart, ale zabrzmiało to ciężko i poważnie. Natychmiast zatrzymał się, jego oczy się zmieniły, zobaczyłam w nich obawę. Odwrócił moją głowę i pocałował mnie w policzek. Byłam zarówno rozczarowana, jak i uspokojona. Przypomniałam sobie, co tak naprawdę robimy. Jeżeli to nie wzbudzi zazdrości Eve to chyba nic już nie zadziała.

Rozdział 15 -Oh - usłyszałam ciężki oddech Eve - Przepraszam. Usiedliśmy jakbyśmy zostali przyłapani. Hayden przejechał ręką po włosach, wytrzepując piasek i kompletnie niszcząc swoją fryzurę. -Cześć, Eve. Potrzebujesz czegoś? -Nie. To znaczy tak, Spencer cię szuka. Hayden spojrzał na nią. -Spencer jest? -Dopiero przyjechał. Powiedziałam, że jesteś. Hayden szybko się podniósł poczym schylił się by mi pomóc. Pociągnął mnie tak mocno, że prawie upadłam w drugą stronę. Poczym zaczął iść, odwracając się tylko raz dla pewności, że idę za nim. Próbowałam iść z nim, ale był zbyt szybki. -Mają swój bromance - powiedziała Eve a ja uświadomiłam sobie, że zostałam z nią z tyłu. -Jestem pewna, że już o tym wiedziałaś. -Nigdy go nie spotkałam. -Nie? Oni są praktycznie jedną osobą. Chociaż Spencer jest bardziej dominujący a Hayden idzie z prądem. Widziałam jak Hayden obejmuje jakiegoś kolesia i klepią się kilka razy po plecach zanim się rozdzielają. Słyszałam stąd ich śmiech, kiedy powoli przechodziłam przez tłum ludzi. -Będzie chciał cię poznać - powiedziała Eve, popychając mnie lekko do przodu. -Pewnie. - Naprawdę nie wiedziałam, czy Hayden będzie chciał okłamywać ludzi na których mu zależy, ale Eve stała zaraz obok mnie i czułam, że muszę to zrobić. Podeszłam do nich i stanęłam obok Haydena.

Po raz pierwszy mogłam się przyjrzeć twarzy Spencera, miał ciemne oczy prawie czarne w tym świetle i prawie zrobiłam krok do tyłu. Znałam go. No może nie całkiem znałam, ale był dwa lata temu na randce z Laney. Jedyny powód dla którego go zapamiętałam to ten, że zachowywał się jak dupek w stosunku do niej a pod koniec próbował ją pocałować. Hayden był w trakcie opowiadania jakieś historii, która wydarzyła się podczas prób do przedstawienia. -... więc zapytałem nauczyciela "czy to może być monolog?" -Co powiedziała na to ta dziewczyna? - Spencer się zaśmiał. -Myślała, że żartowałem. -Niech pomyślę nie wyprowadziłeś jej z błędu? -Co mogłem innego zrobić? -Nie wiem... może przestać martwić się o uczucia innych i pomyśleć o swojej ocenie. -Nie ważne i tak wyszło dobrze - powiedział wzruszając ramionami. Wzrok Spencera przesunął się na mnie a ja czekałam aż mnie rozpozna, ale na szczęście to się nie stało. Po prostu wyglądał jakby się zastanawiał dlaczego nieznajoma dziewczyna przerywa jego rozmowę. W sumie minęły dwa lata i nie był ze mną na randce. To zrozumiałe, że mnie nie rozpoznał. Uradowane oczy Haydena spotkały moje i wyglądało na to, że wrócił do rzeczywistości. -Oh Gia, cześć. -Czy znasz tą przepiękną dziewczynę? -Spytał Spencer. -Tak, przyszliśmy razem. -Ty szczęściarzu. Jakim cudem taki przeciętnie wyglądający chłopak jak ty przyciągnął dziewczynę spoza swojej ligi?

-To chyba ten mój zabójczy urok. -Czy zgodziłabyś się z tym stwierdzeniem? - Spytał Spencer, odwracając się do mnie. -Jest bardzo czarujący. -Sądziłem, że to mi jest ta cecha przypisana. Eva przyłączyła się do nas i lekko się zaśmiała. -Jest różnica między byciem czarującym a byciem nieznośnym, Spencer. -Jestem pewny, że znasz tą różnicę doskonale - powiedział Spencer. Eve podniosła brew. Czekałam, aż coś odpowie, ale zamiast tego razem ze Spencerem roześmiali się. Ruszyły do przodu i przerzucił ją przez swoje ramię. -Zaraz wrócę. Tylko wrzucę tą dziewczynę do oceanu z okazji ukończenia szkoły. - Poszedł dalej jakby miał zamiar to zrobić. -Lepiej tego nie rób - powiedziała, uderzając w jego plecy. -Ratuj mnie, Hayden. Hayden tylko wzruszył ramionami, uśmiechając się szeroko. -Ryan - krzyknęła. Razem z Haydenem patrzyliśmy jak Spencer idzie w kierunku oceanu. Zanim mu się udało, dołączył do nich Ryan i zaczęli się siłować dla zabawy na piasku. Hayden wyglądał na szczęśliwego po raz pierwszy tego dnia. Nie musiałam mówić mu o tym, że Spencer był dupkiem wobec mojej przyjaciółki i to dwa lata temu. Spencer z pewnością tego nie pamiętał i na pewno od tego czasu bardzo się zmienił. Wyglądał inaczej, milej. -Twoi przyjaciele są zabawni - powiedziałam.

-To prawda, kiedyś dobrze się bawiliśmy. -Tęsknisz za tym. -Tęsknie za tym jak było wcześniej. Teraz wszystko się zmieniło i bez sensu starać się by wszystko było takie jak kiedyś. Miałam nadzieje, że znaczyło to, że zrezygnował z Eve. Ani ona ani Ryan nie zasługiwali by był w ich życiu. Hayden siedział przy stole nadrabiając stracony czas ze Spencerem, kiedy ja wróciłam z łazienki. Podeszłam do niego od tyłu, oplotłam rękami jego szyję i przycisnęłam policzek do jego. Patrzyłam jak Eva na nas patrzy, przechodząc razem z Ryanem. Zrobiło się nagle zimno a policzek Haydena był taki ciepły. Poczułam, że się uśmiecha poczym złączył swoje palce z moimi. -Ależ wasza dwójka jest słodziutka, nieprawdaż? - Powiedział Spencer. Hayden zamarł i zesztywniał siedząc na krześle. Jego palce się wyślizgnęły z moich i skrzyżował ramiona na klatce piersiowej. O nie. Poczuł się winny. Chciał powiedzieć swojemu przyjacielowi, że to kłamstwo. Mogłam to wyczuć bo znałam to uczucie. To był co innego okłamywać Jules, bo na to zasługiwała a czym innym było okłamywanie Claire i Laney. -Proszę nie - wyszeptałam mu do ucha. Nie mógł powiedzieć prawdy dzisiaj, bo nie wiedział jak Spencer na to zareaguje. Mógł równie dobrze pójść do Eve i powiedzieć jej prawdę wtedy cała praca poszłaby na marne. -Możesz ze mną zerwać jutro i mu powiedzieć. Hayden podarował mi tylko sztywne potaknięcie. Przycisnęłam usta do jego skóry za uchem. Pachniał tak dobrze, że miałam ochotę go polizać,

wykorzystać ostatnie chwile kontaktu fizycznego. Poczułam, że drży więc odsunęłam się. -Jesteś gotowa by jechać? - Spytał. -Zostań i porozmawiaj jeszcze przez chwilę. Pójdę zabrać twoje buty. Spojrzał w dół na swoje bose stopy. -Racja, musiałem je zostawić przy skałach. Dzięki. Robiło się późno. Zrobiło się ciemniej i droga między skałami nie była tak widoczna. Dotarłam na miejsce i zobaczyłam dwójkę, która się obściskiwała. -Oh! Przepraszam. Eve i Ryan wyprostowali się, poczym spojrzeli na mnie, Eve poprawiła swoje włosy. -Przepraszam - powtórzyłam -Wróciłam tylko by zabrać buty Hayden'a. O tutaj są. Podniosłam je. -Idziecie już? -Spytała Eve. -Tak. -Dzięki, że przyszliście. - Powiedział Ryan, kiedy próbowałam jak najszybciej odejść -Dobrze było zobaczyć, że Hayden znów jest szczęśliwy. To wszystko jest na niby, ty dupku to właśnie chciałam powiedzieć. Jesteś najgorszym przyjacielem na całym świecie i nie wykorzystuj jego szczęścia by poczuć się lepiej ze sobą. Oczywiście żadnego z tych słów nie wypowiedziałam. -Ta oczywiście. Do zobaczenia. Hayden stał i szedł w moim kierunku, kiedy wymaszerowałam zza kamieni.

-Dzięki - powiedział, wskazując na buty, kiedy do niego podeszłam. Cieszyłam się, że to ja znalazłam Eve i Ryana za tymi skałami a nie on. Nie musiał już ich widzieć tego wieczora. Objął mnie a ja schowałam twarz w jego włosach. -Dzięki za dzisiaj. Zamknęłam oczy. -Oczywiście było fajnie. - I sama siebie zdziwiłam, że mówiłam poważnie. Z Haydenem wszystko wydawało się proste. Jedną rękę zostawił na moich ramionach a druga przesunęła się w dół na moją talie. Może chciał również chciał nawiązać ze mną kontakt fizyczny prze kilka chwil. -Też się dobrze bawiłem a teraz wracajmy do domu - puścił mnie, ale złapał moją dłoń. Zerknęłam jeszcze raz przez ramię, pewna, że Eva stoi obok skał, patrząc na nas. Powinnam się domyślić, że dlatego mnie objął.

Rozdział 16 Zatrzymaliśmy się przed jego domem, zgasił silnik i wysiadł z samochodu, zanim zdążyłam go zatrzymać. Kiedy podszedł do drzwi z mojej strony i je otworzył, odezwałam się: -Przepraszam, powinnam wspomnieć, że potrzebuje podwózki do domu. -Oh. - Spojrzał w kierunku ulicy, jakby oczekiwał, że zobaczy tam samochód czekający na mnie. -Moja siostra cię przywiozła? -Tak. -Jest taka przebiegła. -Tak to prawda. - Siedziałam wciąż w samochodzie, czekając aż zamknie drzwi i wsiądzie z powrotem, ale nie zrobił tego. Kiwnął w kierunku domu. -Chcesz od razu jechać? Moja siostra pewnie oczekuje sprawozdania. Założę się, że lepiej wszystko opowiesz. Zegarek wskazywał dziesiątą, więc miałam jeszcze dwie godziny do godziny policyjnej. -Dobrze, pewnie. Szliśmy ścieżką do drzwi frontowych, Hayden otworzył je i weszliśmy do środka. Bec siedziała na kanapie w salonie i natychmiast wyłączyła telewizor, patrząc na nas. -Więc? Hayden objął mnie. -Będziesz zadowolona, że zagraliśmy w gierki, a zazdrość unosiła się w powietrzu. Nie jestem pewny kto, w co grał ani kto był najbardziej zazdrosny, ale Gia zrobiła wszystko, co ci obiecała.

Bec popatrzyła na mnie. -Okey a teraz co się tak naprawdę wydarzyło. Bez tych niejasnych bzdur. W tym momencie do pokoju weszła kobieta. Włosy miała związane z tyłu w luźny kucyk, przytrzymywany ołówkiem. Niestety włosy miała w artystycznym nieładzie i starały się uciec z upięcia, przez co wyglądała, jakby miała kontakt z wichurą. -Hayden tak myślałam, że cię słyszę. Potrzebuje twojej twarzy. -Mamo nie jestem sam. -Hayden wskazał na mnie. Uśmiechnęła się do mnie. -Nie widzę w tym żadnego problemu, może iść z nami. -Protest nie ma żadnego sensu - powiedział Hayden -Ona zawsze postawi na swoim. Poprowadził mnie korytarzem. Za podwójnymi drzwiami w dużym pokoju z drewnianą podłogą było mnóstwo obrazów. Niektóre skończone, niektóre rozpoczęte były także puste płótna. Jeden umieszczony był na sztalugach, duże płótno pokryte farbą a podłoga pod nim była usiana kropkami, jakby ktoś nagle przerwał podczas malowania. Wszyscy weszliśmy do pokoju. -Mamo to jest Gia w razie gdyby cię to interesowało. -Oh przepraszam, gdzie moje maniery? - Wyciągnęła do mnie dłoń. Jestem Olivia. Przepraszam, że ukradłam ci tego chłopaka o cudownej twarzy. Powiedz mi czy ta twarz nie rozbudza kreatywności? Zarówno Hayden, jak i Bec przekręcili oczami. -Mówi to za każdym razem, żeby nas tu ściągnąć i tworzyć takie kreatury - wskazał na obraz pół owada, pół zebry, które miały tylko pyski

tych zwierząt a reszta zmieniała się w kwitnący kwiat. -Moja twarz nie inspiruje do takich rzeczy. -Inspiruje, naprawdę. -Po prostu czuje się tu samotna - powiedziała Bec. -Moje dzieci kpią ze mnie, ale to one są moimi muzami. -Przyjrzała mi się. -Myślę, że ty również mogłabyś być moją muzą. Budowa twoich kości jest niesamowita. -Nie daj się nabrać - powiedziała Bec. -To, co chcę powiedzieć, że chcę namalować kości. Pewnie kości dinozaurów, kiedy będzie patrzeć na ciebie. Olivia nie wyglądała na obrażoną tą uwagą. Tylko roześmiała się i zaczęła malować, kiedy Hayden siedział na stołku naprzeciwko niej. W każdym razie przyglądała mu się i wydawać się może, że używa go jako modela, ale widziałam jej płótno i to nie był Hayden. Bec spojrzała na mnie. -Więc gadaj. Powiedz. co się dzisiaj wydarzyło. Zerknęłam na ich mamę, nie byłam pewna czy chcę się przed nią przyznać do kłamstwa. -Moja mama już o wszystkim wie - powiedziała Bec. -I, pomimo że tego nie uznaje, dostrzega, dlaczego nasze niedojrzałe umysły tego potrzebują. -Źle mnie zrozumiałaś, Rebecco. Powiedziałam, że ta zemsta jest wytworzona przez źle skierowane emocje, ale ja też posiadam kilka emocji związanych z Eve. -Nie powiedziałaś "źle skierowane" - Bec powiedziała to głośno. Dokładnie pamiętam, że użyłaś słowa "niedojrzałe". -Może powiedziałam "słabo rozwinięte".

-To to samo - powiedzieli wspólnie Bec i Hayden. Olivia namalowała niebieski pasek na płótnie pod fioletowymi oczami, które już były namalowane wcześniej. -Chodziło mi o to, że zemsta nie jest rozwiązaniem. -Tak, tak. - Bec machnęła ręką i odwróciła się w moją stroną. -W każdym razie, opowiedz mi o zemście. Spojrzałam na jej mamę, zastanawiając się, czy jest zdenerwowana kłótnią. Nie wyglądała, żeby to ją jakoś specjalnie obeszło. -Dobrze, więc Eve była tam z Ryanem. -Wiedziałam! - Krzyknęła Bec. -Są wciąż razem, prawda? Kiwnęłam głową. -Ale miałaś racje, chciała także Haydena. -Nieprawda - powiedział Hayden. -Więc dlaczego objęła cię i usiadła tak blisko by położyć rękę na twojej nodze? -Położyła rękę na jego nodze? -Bec zrobiła surową minę. -Zrobiła to? -Spytał Hayden. -Oh proszę - powiedziała Bec. -Wiedziałeś, że to zrobiła. Nie graj niewiniątka, Hayden. Pewnie ci się to podobało. Hayden spojrzał na nią, nie mogłam odczytać jego emocji. -Więc proszę, że odgryzłaś się na niej. -Trzymaliśmy się za ręce, przytulaliśmy się. Tańczyliśmy. -I Gia na mnie skoczyła - powiedział Hayden. Zatkało mnie, jego mama odwróciła się, patrząc na mnie. -Nieprawda... przynajmniej nie całkowita prawda. To był wypadek. Nie chciałam się na ciebie przewrócić. -Powiedz, że ona to widziała - powiedziała Bec, uśmiechając się.

-Widziała. Bec zakręciła się wokół własnej osi, poczym złapała moje ramiona i mną potrząsnęła. -Jesteś niesamowita. Zemsta jest niesamowita. Olivia zakasłała. -Ponieważ mam bardzo, bardzo niedojrzały umysł - dodała Bec. -Jutro wszyscy będziemy lepszymi ludźmi - powiedziała Olivia, czyli prawie to samo co powiedział wcześniej Hayden. Zerknęłam na niego, a on kiwnął głową. Lepsi ludzie. Sposób, w jaki to powiedzieli, sprawił, że chciałam spróbować.

Rozdział 17 Hayden ześlizgnął się ze stołka. - Gdzie się wybierasz? Nie przestałam się inspirować - powiedziała Olivia. Hayden skierował Bec na stołek i posadził ją tam. -Muszę zawieźć Gię do domu. Na jedną noc wystarczy jej naszego rodzinnego szaleństwa, jestem pewny, że ma dosyć. -Pa Gia - powiedziała Bec. -Dzięki, że zrobiłaś wszystko, o co cię poprosiłam. To zabrzmiało jakby chciała przypomnieć Haydenowi... lub mnie... że dzisiejszy wieczór był tylko kłamstwem i nie miał nic wspólnego z prawdziwym życiem. Hayden nie potrzebował przypomnienia. Udało mu się odegrać wspaniałe przedstawienie. Olivia przytuliła mnie, nie używając rąk, co oznaczało pokropienie mnie farbą, gdy przyciskała nadgarstki do moich ramion. -Miło było cię poznać. Mówiłam poważnie o strukturze twoich kości. Wróć, żeby się ze mną spotkać. Uśmiechnęłam się. -Kości dinozaurów - powiedziała Bec, kiedy razem z Haydenem wyszliśmy. Hayden zerknął na mnie kilka razy, kiedy szliśmy korytarzem. -Moja rodzina jest specyficzna, ale ją kocham. -Twoja rodzina jest fantastyczna. Twoja mama nie jest... zatrzymałam się, nie chcąc wyciągać złego tematu. -Jaka nie jest? Normalna? Zdrowa na umyśle? Pokręciłam głową.

-Nie, oczywiście, że nie. Po prostu ona kłóciła się z Bec. Nie jest zła, prawda? -Zła? -Na temat tej całej zemsty. -Nie, nie jest zła. - Otworzył drzwi frontowe, przepuszczając mnie a zimne powietrze schłodziło moje policzki, zorientowałam się, jaka byłam rozgrzana. -I jeśli myślisz, że to była kłótnia to nie widziałaś jak Bec potrafi się kłócić. -Nie wierzę, że powiedzieliście swojej mamie o zemście. -Moja siostra powiedziała. To ona jest odpowiedzialna za całe to szaleństwo. -Potrafię to dostrzec. -Jestem tego pewny, zwłaszcza że zmusiła cię do tego. -Nie zmusiła mnie -odpowiedziałam. Nie byłam przeciwna spędzania z nim czasu, ale nie mogłam się przyznać. To mogło dziwnie zabrzmieć, jakbym chciała czegoś więcej, a nie chciałam. Oboje tylko udawaliśmy. Byłoby szaleństwem zmienianie gry w coś prawdziwego. -Wiem, że cię poprosiła, więc dziękuje. Poszło ci bardzo dobrze. Czy kiedykolwiek myślałaś o aktorstwie? Roześmiałam się, wsiadając do samochodu. -Nie, nie myślałam. -Ale to dobra zabawa, prawda? To jakby naturalne odurzenie. Występowanie daje prawie takie same odczucia jak to, co dzisiaj zrobiliśmy - jego oczy błyszczały i wiedziałam, że świetnie się dzisiaj bawił, ale z zupełnie innych powodów niż ja. -Tak było zabawnie.

-Jednak moja mama ma racje - powiedział -To było bardzo niedojrzałe z mojej strony, chcąc tak się odegrać, ale w pewnym sensie teraz czuje się trochę lepiej. -Masz przynajmniej zamknięcie, którego chciałeś? Wiem, że tego chciałeś. -Tak, mam. Bez oglądania się do tyłu. -Bez oglądania się. - Powtórzyłam. Wskazałam drogę do domu i kiedy zatrzymał się przy krawężniku, wyskoczyłam z samochodu, zanim zgasił silnik. Nie chciałam by dłużej był zmuszony do udawania mojej randki. Więc byłam zaskoczona, gdy w połowie drogi, pojawił się nagle obok mnie. -Jesteś szybka - powiedział. -Nie musisz mnie odprowadzać. -Nie mogę się powstrzymać, mój tata dobrze mnie wychował. -Gdzie był twój tata dzisiaj? -Wcześnie chodzi spać, a wstaje razem ze słońcem. -Więc twoja mama cię nazwała, ale jesteś bardziej jak twoja mama czy tata? -Pytasz, czy jestem wolnym duchem, czy konserwatywnym rannym ptaszkiem? -Tak. -A jak myślisz? -Nie mam pojęcia. Poszedłeś ze mną na bal, nie zadając żadnych pytań. -Zadałem pytanie. -To nie było pytanie, które miało jakiekolwiek znaczenie. -Jesteś zbyt ładna, by zadawać ci takie pytania.

Uśmiechnęłam się i starałam się nie być zbyt podekscytowana, ale kilka motyli i tak pojawiło się w moim brzuchu. -Nie miałeś na myśli, że jestem zbyt samotna? Uśmiechnął się do mnie. -Cóż to też. Dotarliśmy do progu, odwróciłam się do niego. -Więc przez bal pomyślałam, że jesteś jak twoja mama. Ale... -Ale? -Ale wtedy odprowadziłeś mnie pod same drzwi, przez ten obowiązek do zachowywania się jak dżentelmenem pomyślałam, że jednak bardziej przypominasz swojego tatę. -Moja mama mogłaby się obrazić słysząc takie stwierdzenie. -Dlaczego? -Ponieważ gdyby to ona cię odwiozła do domu, pewnie również odprowadziłaby cię pod same drzwi. -Więc stoję przed drzwiami razem z twoją mamą. Zakrztusił się. -Taa.. nie najlepszy widok. -Więc mówisz, że jesteś jak twoja mama? -Nie. Nie zrozumiałaś. Jestem po części jak mama a po części jak tata i w dużej mierze jestem po prostu sobą. -To bardzo dobra mieszanka - wyciągnęłam klucze by otworzyć drzwi -Dobrze się dziś bawiłam. -Co byś robiła dzisiaj, gdybyś nie pojechała ze mną? - Spytał. Impreza Logana. Teraz nawet już nie myślałam o tej imprezie. Wcześniej sądziłam, że jak Hayden mnie podrzuci do domu to od razu tam pojadę, ale teraz nie miałam już na to ochoty.

-Mój znajomy ze szkoły robił jaką imprezę. Mówił, że urządzi jakąś zabójczą.... Przerwałam, ponieważ przypomniałam sobie, że ostatnia impreza była naprawdę zabójcza. Hayden przechylił głowę jakby czekał aż skończę. Znowu tak na mnie patrzył jakby szukał czegoś ponad to co mam do zaoferowania. Czy do tego czasu się nie dowiedział, że to, co widział to, to co on miał? -Dalej - powiedział. -Nieważne. To głupie. Drzwi frontowe się otworzyły, jak mogłam zapomnieć, że moi rodzice zawsze na mnie czekają? Mój tata się pojawił. -Gia? - Odezwał się. -Tak, przepraszam. Już wchodzę. Mój tata wyszedł na zewnątrz. -Dobry wieczór, jestem ojcem Gii. -Miło pana poznać. Jestem Hayden. Mój tata na mnie spojrzał, czekając aż wytłumaczę kim on jest a ja nie wiedziałam jak to zrobić. -Tylko podwiózł mnie do domu. Dziękuje, Hayden. Weszłam do środka i usłyszałam, że mój tata lepiej się pożegnał niż ja po czym zamknął drzwi. Mama siedziała na kanapie, czytając. -Jak tam nauka? -Nie sądzę by się uczyła - powiedział tata. -Co? -Moja mama spojrzała na mnie zaskoczona. -Pamiętasz dziewczynę, która była tu wcześniej? To był jej brat. Ten, o którym ci opowiadałam. To on podwiózł mnie do domu. -Dlaczego nie powiedziałaś tego od razu ? - Spytał mój tata.

-Właśnie to zrobiłam - spojrzałam na nich, czekając, aż zapytają o coś jeszcze albo że oskarżą mnie, że nie byłam tam, gdzie miałam być. Moja mama złożyła koc, którym wcześniej była okryta i odłożyła go na kanapie. Zastanawiałam się jak zareagowaliby, gdybym opowiedziała im o zemście i fałszywej randce. Zobaczyłam w moich myślach jedynie długie przemowy i pełne zdziwienia spojrzenia. -Idę spać. -Powiedz dobranoc bratu. Jutro z samego rana wyjeżdża. -Dobrze - zapukałam delikatnie do drzwi mojego brata, ale nikt nie odpowiadał. Delikatnie uchyliłam je i zobaczyłam, że już był w łóżku. Odwrócił się w moim kierunku i delikatnie się uniósł. -Cześć G. Jesteś w domu. -Tak. Chciałam powiedzieć dobranoc i życzyć ci bezpiecznej podróży jutro. Oparł plecy o poduszkę. -O co chodziło wcześniej z tą gotką? Dlaczego się z nią spotykasz? -Jest po prostu koleżanką. W pewnym sensie. Roześmiał się, co spowodowało, że poczułam ciężar w klatce piersiowej i zamknęłam drzwi, zanim zdążył powiedzieć coś złośliwego. Hayden mylił się. Mój brat nie chciał nawiązać ze mną kontaktu. Po spędzeniu czasu z Haydenem i Bec, mogłam dostrzec, że pomiędzy mną a bratem nie jest najlepiej. Kiedy wróciłam do pokoju zaczęłam zbiorowy czat z Claire i Laney, żeby powiedzieć im, że do nich nie dołączę. Skończyło się na tym, że rozmawiałyśmy o mojej randce. Zareagowały tak, jak się spodziewałam, dużo wykrzykników i wszystko pisane dużą literą, ale nie czułam satysfakcji jak zazwyczaj.

Rozdział 18 Rano słońce świeciło przez moje okno, więc przekręciłam się, trąc oczy. Zaczęłam gapić się na komórkę, myśląc o wczorajszej nocy o tym, co Hayden i jego mama mówili o byciu lepszym. Zastanawiałam się, co powinna robić lepsza osoba. I o tym, gdzie ja powinnam zacząć. Mama zapukała do moich drzwi, po czym popchnęła je, pojawiając się w nich. -Dzień dobry. Twoje przyjaciółki przyszły. -Moje przyjaciółki? -Spojrzałam na godzinę, nie było nawet dziesiątej. -Mam im powiedzieć, żeby weszły? -Pewnie. Zamknęła drzwi a ja pośpieszyłam do szafy, by przejrzeć się w lustrze i zobaczyć czy moje włosy są kompletnie poza moją kontrolą. Nie było aż tak źle. Miałam wystarczająco dużo czasu, by przeczesać włosy, zanim drzwi się otworzyły a w nich Claire, Laney i Jules, które były niczym wybuch śmiechu i perfum. -Cześć - uśmiechnęłam się i wróciłam na łóżko tam gdzie usiadła Claire. -Co się dzieje? -Zastanawiałam, się co robiły beze mnie. Czy zapomniałam o jakiś planach? Claire, która najwidoczniej czytała w moich myślach, powiedziała. -Jules porwała Laney i mnie tego ranka i postanowiłyśmy wpaść do ciebie przywitać się. -Oh. - Spojrzałam na Jules, zastanawiając się, czy to była część jej planu, czy chciała mnie olać a później wspomnieć w poniedziałek, że gdzieś były razem.

Jules nałożyła na swoją twarz uśmiech pełen satysfakcji. -Słyszałam, że poszłaś wczoraj na randkę w ciemno? To szaleństwo. Nigdy bym na taką nie poszła. -Tak. Pamiętam jak ci o tym mówiłam, kiedy zaprosiłam cię byś pomogła mi przygotować się. -Nie dzwoniłaś do mnie. Może sądziłaś tak, bo dzwoniłaś do Claire i Laney. Pewnie zapomniałaś. - Uśmiechnęła się przymilnie. -W porządku to nic wielkiego. -Jules, dzwoniłam do ciebie. Claire patrzyła na nas. -Może zapomniałaś, Gia. -Myślisz, że kłamię? -Nie, już zapewniłam Jules, że nigdy byś nas nie okłamała. Dlatego musi być inne wytłumaczenie. Zamknęłam oczy. Prawda. Nigdy bym ich nie okłamała. Jak mogłam się rozzłościć i oskarżać Jules o okłamanie ich skoro sama kłamałam? Przełknęłam moją dumę, miałam zamiar odpuścić, przynajmniej do czasu, kiedy sama wyjdę na prostą. -Wiem, że ci powiedziałam, ale może to ty zapomniałaś. -Może. - Wzruszyła ramionami. -Dobrze się bawiłaś na randce w ciemno? -Tak, bawiłam się dobrze. -Co robiliście? Jej pytania zawsze brzmią jakby przeprowadzała dochodzenie na miejscu zbrodni. -Poszliśmy na imprezę z okazji ukończenia szkoły jednej z jego przyjaciółek.

-Więc jest dziwakiem? -Nie, nie jest. -Jeśli jego siostra załatwia mu randki, to musi być chociaż trochę dziwny. Jestem ciekawa, jaką przysługę byłaś winna by się na coś takiego zgodzić. -Tak, poważnie - powiedziała Claire. -Też jestem ciekawa. -Po prostu nie byłam zbyt miła dla niej i jej przyjaciół. - To była akurat prawda. -W takim razie dobrze, że jej pomogłaś - powiedziała Laney. -Tak, to prawda. Mój laptop, zamknięty leżał na biurku a Jules wskazała go. -Mogę coś sprawdzić? -Pewnie - kiedy usiadła i włączyła go, poszłam do szafy, poszukać jakichś ubrań. -Twój brat jest wciąż w domu? - Spytała Claire. Zwęziły mi się oczy, ale było ciężko się na nią złościć, więc się uśmiechnęłam. -Co? -Roześmiała się. -Mam z Drew pewną więź. Tym razem ja się roześmiałam. -Nie, wyjechał. Zrobiła przesadnie dramatyczną twarz, wykrzywiając usta w podkuwkę. -Więc dokąd to porwanie ma prowadzić? Czy wybieramy się gdzieś? Laney przygryzła wargę. -Cóż... wybieramy się gdzieś, ale wiemy, że prawdopodobnie nie będziesz chciała iść, więc wpadłyśmy się przywitać, zanim pojedziemy. -Gdzie się wybieracie?

-Matt napisał do mnie dziesięć minut, pytając, czy chcemy posurfować. Chyba jego wujek przyjechał a jest mistrzem świata w surfowaniu czy coś, dlatego Matt chciał wiedzieć, czy ktoś z jego przyjaciół ma ochotę na darmowe lekcje. Claire kiwnęła głową. -Myślałyśmy, że zrobimy z tego grupową randkę. Dlatego zadzwoniłam do Tylera a Jules zadzwoniła do Garretta. Spojrzałam na Jules, która wciąż siedziała przy komputerze. -Brzmi fajnie. Spojrzała na mnie, a jej głowa się przechyliła. -Brzmi, prawda? -Claire spytała. -Chcesz jechać z nami? -Czemu nie? Powinnam spróbować, zanim zdecyduje, że tego nie znoszę, prawda? Claire szturchnęła mnie w ramię. -Mówiłam to chyba od samego początku. -Czas bym cię wreszcie posłuchała. -Powinnaś spytać tego chłopaka, czy chcę z nami iść. To byłoby naprawdę fajne zadzwonić do Haydena i zapytać go, czy ma ochotę spędzić z nami trochę czasu. Lubię spędzać z nim czas. I pewnie by pomyślał, że surfowanie z profesjonalistą jest najlepszą randką. Ale był jeden zasadniczy problem. Pewnie było więcej problemów z tym związanych, ale myślenie w ten sposób o Haydenie było głupie, ponieważ tylko graliśmy, nie mogę mylić tego z prawdziwymi randkami. A najważniejszym problem był to, że one nie mogły go zobaczyć. Dla nich był Bradleyem. -To za wcześnie by się odzywać, ale chętnie pójdę sama, jeśli nie będę jakimś czwartym... czy tam piątym kołem u wozu.

-Oczywiście, że nie będziesz piątym kołem u wozu. Czułam się jednak jak zbędne koło, ale zrozumiałam, dlaczego surfowanie uspokajało Claire, to delikatne kołysanie na falach, kiedy czekaliśmy na większą falę, siła oceanu, która nas popychała. Poza tym wujek Matta był bardzo fajny. Jestem pewna, że bez niego nie udałoby mi się złapać ani jednej fali. A tak udało mi się złapać kilka. Ale teraz inni surfowali, kiedy ja z Claire leżałyśmy obok siebie na deskach, trzymając się za ręce, by nie oddalić się od siebie. -Jesteś cicha, wszystko w porządku? -Tak. -Dobrze się bawisz? - Spytała. -Tak, w sumie dobrze się bawię. -Nie brzmisz jakbyś była zbytnio zdziwiona. Roześmiałam się. -Nie jestem przyzwyczajona do bycia najgorszą w czymś, więc to moja jedyna skarga. No i moje podstawowe skargi, czyli zimna woda, sól we włosach i... -Piasek wszędzie. Wiem. - Posłała mi uśmiech. -Jestem pod wrażeniem, Claire. Jesteś naprawdę dobra. I to ty nauczyłaś wszystkiego Jules, prawda? Kiwnęła głową. -Dobra robota, jest też dobra. Ścisnęła moją dłoń. -Chcesz złapać jeszcze jedną? Kiedy spytała, podpłynęła Jules.

-Widziałyście, jaką falę złapałam? Póki co najdłuższa. Usiadłam na desce a Claire zrobiła to samo. -Przegapiłyśmy to - spojrzałam na Tylera, który właśnie utrzymywał równowagę na kolejnej fali. -Widziałyście, co właśnie zrobił? Dobry pomysł znaleźć chłopaka, który surfuje, Claire. -Dowiedziałam się o tym dopiero po balu. -I on jest z Claire, Gia. - Powiedziała Jules. -Um.. wiem o tym. -Po prostu podrywałaś go cały dzień, pomyślałam, że potrzebujesz przypomnienia. -Co? -Jules - powiedziała Claire. -Przestań, to nic takiego. Spojrzałam na nią, bo jej "to nic" nie zabrzmiało jak "wcale tego nie robi". -Nie podrywałam go, Claire. Przysięgam. -Wiem, Gia. Jesteś po prostu przyjacielska. Naprawdę, to nic takiego. Jules spojrzała na mnie, jakby chciała powiedzieć, że to jednak coś a ja zastanawiałam się, czy to ma coś wspólnego z tym, o czym rozmawiałyśmy wcześniej. Ja podrywająca ich chłopaków. Nigdy nie podrywałam ich chłopaków celowo. -Chodźmy posurfować. - Powiedziała Claire. -Ta jest moja. -I tak po prostu, popłynęła by złapać falę zostawiając mnie z Jules. -Dlaczego to zrobiłaś? - Spytałam. -Co zrobiłam? -Wiesz co. Dlaczego skłamałaś, że cię nie zaprosiłam, a teraz oskarżasz mnie, że podrywam cudzych chłopaków?

-Czas przestać grać niewinną i przyznać się do rzeczy, które robisz. Już podrywałaś Logana a wiedziałaś, że ona go lubi. Zostaw Tylera w spokoju. -Nie podrywałam... Spojrzała na mnie przez ramię i popłynęła złapać falę. Starałam się jej nie nienawidzić, ale tak bardzo to utrudniała. Kiedy skończyliśmy i podpłynęliśmy do brzegu na deskach, pożegnaliśmy się z wujkiem Matta, wtedy zobaczyłam Bec z przyjaciółmi na plaży. Skuliłam się. Stali przy najbliższym wyjściu z plaży i nie wyglądali jak przeciętni ludzie. Szybko rozejrzałam się, by upewnić się, że nie ma z nimi Haydena. Nie było go. Trochę się uspokoiłam, ale wciąż bałam się, że rozpoznają Bec z balu. I tak już byłam w złej sytuacji przez ten domniemany podryw. Nie potrzebowałam nic dodawać do tej listy. -Dziwaki w pobliżu - powiedziała Jules, idąc za mną. Próbowałam prowadzić grupę z dala od ich grupy, ale najszybsza ścieżka biegła obok nich. Moje starania wyszły na opak. Wtedy zauważyłam, że Garret, który niósł dwie deski swoją i Jules, zwolnił a właściwie, prawie się zatrzymał. -Nie wiedziałem, że pozwolono wam wyjść na słońce - powiedział a Jules roześmiała się. Bec spojrzała w moje oczy, ale ja spojrzałam na Garretta. -Nie wiedziałam, że potrafisz mówić. -Miałam nadzieje, że tego nie powie. To tylko pogorszyło sprawę. Jules zrobiła krok do przodu, jakby chciała odejść, ale zamiast tego kopnęła piasek, rozsypując go prosto na nich. Wszyscy podskoczyli, Bec zaczęła oczyszczać twarz z piachu.

-Hej! -O przepraszam - powiedziała Jules jednak jej ton świadczył o czymś innym -Chodźmy stąd. -Powiedziałam. -Zostawmy ich w spokoju. -Tak słuchajcie swojej liderki - powiedziała dziewczyna stojąca za Bec a jej słowa ociekały sarkazmem. Ten komentarz był wypowiedziany w złej chwili. Wskazując mój domniemany status, Jules stała się jeszcze bardziej okrutna. Zarzuciła mi rękę na moje ramię. -Skoro oczywiste jest to, że nigdy wcześniej nie byliście na plaży nasza liderka, podzieli się z wami kilkoma zasadami, które tutaj obowiązują, zaczynając od tego, jak ludzie ubierają się na plażę. Prawda, Gia? -Nie, nieprawda. -Zrzuciłam jej rękę. -Możecie robić, co chcecie. Bec uśmiechnęła się złośliwie. -Nie byłam świadoma, że plaża należy do ciebie, ale dzięki, że dałaś nam pozwolenie na to, że możemy robić, co chcemy. Jules wpatrywała się w Bec i kiedy myślałam, że powie kolejny zgryźliwy komentarz, powiedziała: -Wyglądasz znajomo. Moje serce się zatrzymało, kiedy Bec spojrzała znowu na mnie. Miała zamiar wszystko powiedzieć. Widziałam to, patrząc w jaki sposób jej na ciemno pomalowane usta, wykrzywiają się w złośliwym uśmiechu. -Chodzimy razem do szkoły - tylko tyle powiedziała. Odetchnęłam z ulgą i chwyciłam ramię Jules, w mojej drugiej ręce wciąż miałam wypożyczoną deskę, odciągnęłam ją od Bec. Reszta poszła za nami. Kiedy odeszliśmy kawałek, Jules wyrwała mi swoje ramię.

-Od kiedy okazujesz miłosierdzie tym świrom? -Spytała Jules. -Nic nam nie zrobili, nie musisz być dla nich taka wredna. -Nie byłam złośliwa, dopóki nie powiedzieli Garrettowi, że zaskoczeniem jest jego umiejętność mówienia. -Garrett wszystko zaczął. -On tylko żartował. Dlaczego wszyscy patrzyli na mnie jakby stali po stronie Jules? -Niech będzie. Myślałam, że przebierzemy się i jedziemy stąd. Claire chwyciła moje ramię. -Mamy taki zamiar, chodźmy. Rozdzieliłam kłótnie pomiędzy moją grupą a przyjaciółmi Bec, zanim zrobiło się gorąco. Czy to można uznać za bycie lepszą osobą? Szkoda, że w tych staraniach byłam sama.

Rozdział 19 Gapiłam się na ekran laptopa, zdezorientowana. Na facebooku wyświetlał mi się profil jakiegoś chłopaka o imieniu Bradley. Nie wyglądał znajomo i nie byłam pewna, dlaczego wyświetliła mi się ta strona. Czy mój brat używał mojego komputera? Miałam zamiar zamknąć stronę, kiedy zobaczyłam mały szczegół pod zdjęciem - UCLA. Znowu spojrzałam na zdjęcie. To nie był mój Bradley. Jules. To ona korzystała z mojego komputera, rano. To tego szukała. Chciała, żebym to zobaczyła, ale jeszcze nic nie odkryła. Czy chciała dać mi do myślenia, że wciąż bada tą sprawę? Czy wciąż w tym grzebała? Czy domyśliła się czegoś? Dlaczego jej tak na tym zależało? Wylogowałam się z jej konta i przelogowałam się na moje. Weszłam na stronę prawdziwego Bradleya i tak jak myślałam, na zdjęciu profilowym miał czarny podnośnik, który podziwiał. Nawet jeśli Jules by go znalazła to by nie domyśliła się, że to ten właściwy profil. Zamknęłam stronę, sprawdziłam jeszcze Twittera i email. Domowy telefon zadzwonił, poczekałam aż rodzice odbiorą, zanim przypomniałam sobie, że ich nie ma. Wstałam, zeszłam na dół do kuchni właśnie w chwili, gdy włączyła się poczta głosowa. -Witam państwa Montgomery, tutaj profesor Hammond z UCLA dzwonie w związku z państwa synem, Drew. Chwyciłam słuchawkę, czując ciężar w klatce piersiowej. -Halo, halo, jestem. -Oh witam. Właśnie nagrywałem wiadomość. -Czy z Drew wszystko w porządku?

-Czy w porządku? Oczywiście. Jestem jednym z jego nauczycieli i chciałem poinformować panią i pani męża o tym, że państwa syn wygrał nagrodę za film krótkometrażowy, który zrobił. -Jestem jego siostrą. -Gia? -Zapytał. Nauczyciel Drew znał moje imię? Moje serce aż podskoczyło. Nie powinnam być z tego aż tak dumna, ale byłam. To znaczyło, że o mnie mówił, przynajmniej o mnie wspomniał. -Tak. -Miło mi, że mogę z tobą rozmawiać. Czy możesz przekazać informacje swoim rodzicom? I też możesz przyjechać, oczywiście. Otrzyma nagrodę i pokażemy krótki fragment jego filmu na bankiecie w tę sobotę. Twoi rodzice pewnie otrzymali zaproszenie kilka tygodni temu pocztą, ale dzwonię dla pewności. Załączone są cztery bilety. To będzie prawdziwy honor a jestem pewny, że on doceni wsparcie. -To świetnie, dziękuje za telefon, przekażę rodzicom. -Nie ma za co, widzimy się w sobotę. Odłożyłam telefon i chciałam pójść do pokoju, ale zmieniłam zdanie. Wybrałam numer Drew. -Halo. -Hej to ja. -Cześć, co się dzieje G? -Dzwonił twój profesor, gratulacje. Przez chwilę milczał. -Dzięki. -Przyjadę na bankiet. -Powiedziałam zdecydowana.

-Już rozmawiałem o tym z rodzicami. Mój nauczyciel robi z tego wielką rzecz. To nie jest warte trzygodzinnej jazdy. Wolę, żebyście wszyscy przyjechali na festiwal filmowy, który odbędzie się w przyszłym miesiącu. Mam wejściówki i bardzo chciałbym was tam spotkać. -Mogę przyjechać dwa razy. -Gia, naprawdę. To będzie nudne. Pokazują tylko trzy minutowe fragmenty a dolicz do tego jazda w te i z powrotem plus cała ceremonia będzie trwała dwie godziny, zmarnujesz cały dzień. Moje całe szczęście uleciało. -Dobrze. Musiał usłyszeć rozczarowanie w moim głosie, bo powiedział: -Dopiero byłem w domu. -Ale bardzo rzadko się spotykamy. -Mogę ci coś obiecać, kiedy przyjadę do domu, wyjdziemy gdzieś razem, tylko we dwoje. Nie mogłam sobie przypomnieć, kiedy zrobiliśmy coś takiego. -Ok. -Dobrze, widzimy się w przyszłym miesiącu - rozłączył się. Miał racje. Prawdopodobnie było to bez sensu jechać do LA, żeby zobaczyć trzyminutowy filmik. Moi rodzice wrócili, niosąc torby, które położyli na blacie w kuchni. -Jesteś w domu - powiedziała mama. -Jestem. Byliście na zakupach, by kupić rzeczy na randkę? -Nie, wpadliśmy po drodze - wyjęła butle mleka. -Jak ci minął dzień? -Fajnie. Tata potargał moje włosy. -Czy ten koleś od surfowania czegoś cię nauczył?

-Nauczył mnie, by nie mówić do niego "ten koleś od surfowania". Mój tata roześmiał się. -Dzwonił profesor Drew, mówił, że otrzyma nagrodę w sobotę. -To miło, że zadzwonił. -Wybieracie się? -Zapytałam, pomimo, że Drew powiedział mi, że nie jadą. -Chcieliśmy, ale Drew powiedział, że nie warto. Chcę, żebyśmy przyjechali w przyszłym miesiącu. -Powinniśmy i tak jechać. - Powiedziałam. -Zaskoczyć go. Pewnie nie chcę sprawiać nam problemu. Tata wskazał na szafkę nad lodówką. -Wciąż mam bilety, które dostaliśmy. -W sobotę mam domy otwarte - powiedziała mama, chowając warzywa do lodówki. -Oh - spojrzałam na tatę, chcąc zaproponować tacie wyjście ojca z córką, ale on wzruszył ramionami jakby akceptując wymówkę mamy. -Powinniśmy uszanować życzenie Drew. -Ale tak jak mówiłam, pewnie chcę być miły a tak naprawdę, chciałby nas tam zobaczyć. -Nie chcę się o to kłócić, Gio. - Powiedziała mama. Przestałam na chwilę oddychać. -Nie kłóciliśmy się. -Postanowiliśmy. -Pewnie - westchnęłam. -Idę posprzątać w pokoju. -Dziękuje - moja mama powiedziała, kiedy wychodziłam z kuchni. Ale kiedy weszłam do pokoju, zamiast sprzątać, usiadłam na łóżku. Moja sukienka wciąż wisiała na krześle, przypominając mi o czymś, o

czym nie chciałam pamiętać. Przez kaprys wyciągnęłam telefon i napisałam sms. Starałam się być lepszą osobą, ale świat nie współpracuje. Hayden prawie natychmiast odpisał: O-o co się stało? Westchnęłam. Chciałam wesprzeć mojego brata, który właśnie wygrał nagrodę, ale moi rodzice nie chcą jechać. Ale i tak on nie chcę nas tam. Natychmiast zamiast sygnału sms, którego oczekiwałam, mój telefon zaczął dzwonić. Podskoczyłam, poczym uśmiechnęłam się, kiedy zobaczyłam numer Haydena na wyświetlaczu. -Halo. -Co to za nagroda? -Zapytał jakbyś rozmawiali od dłuższego czasu. -Za film krótkometrażowy. Brał lekcje na temat robienia filmów. -Powinnaś pojechać i tak - powiedział. -Mówiłam to rodzicom, ale oni się nie zgadzają. Moja mama pracuje, a mój tata wykorzystał to jako wymówkę. -Nie potrzebujesz ich. -W tym rzecz, że ich potrzebuje. Nie mam samochodu. To jest jak wyrywanie zęba tak było za każdym razem, kiedy chciałam pożyczyć samochód, by odwiedzić Bradleya. A skoro moja mama pracuje to, nie będę mogła nawet spróbować pożyczyć samochód. -Zabiorę cię tam. -Dlaczego miałbyś to zrobić? -Ponieważ jestem twoim dłużnikiem i też chcę być lepszą osobą. Roześmiałam się.

-Nie jesteś moim dłużnikiem. Jesteśmy kwita. Jeśli to zrobisz to ja, będę twoją dłużniczką. -Bec pewnie pojedzie z nami. Kocha takie artystyczne rzeczy. Powiedział jakbym wcześniej, nic nie powiedziała. -To będzie zabawne. Przygoda. Pociągnęłam luźny sznurek znajdujący się na dole moich jeansów. -Nie wiem. Mój brat był przekonany, żebym nie przyjeżdżała. -Pewnie nie chcę wywierać na tobie presji. Wiem o tym, bo sam nienawidzę jak ludzie, zmieniają przeze mnie swoje plany. -Masz racje, pewnie chciałby, żebym przyjechała. Może chciał by moi rodzice na to nalegali. -Pewnie tak było. Mówiłaś, że nie jesteście ze sobą zżyci, prawda? -Prawda. -W ten sposób pokażesz, że jest dla ciebie ważny, że go wspierasz. Czułam się dziwnie, że zmuszam Haydena do trzygodzinnej jazdy, ale miał racje, to pokażę, że wspieram Drew. Przypominam sobie, o czym rozmawiali Hayden ze Spencerem. Jak Spencer powiedział, że Hayden jest zbyt miły i robi wszystko, nie myśląc o sobie. Miałam nadzieje, że tak tym razem nie jest. -Jesteś pewny? -Oczywiście. -Zapłacę za benzynę. -Jeśli tego chcesz. -Dziękuje Hayden. -Nie ma za co, Gia.

Rozdział 20 - Nic sobie nie wyobrażaj - to była pierwsza rzecz, którą powiedziała Bec, kiedy usiadłam na swoim miejscu podczas WOS-u. - Na temat? - Na temat mojego brata. Jest dla ciebie zbyt dobry. - Nic sobie nie wyobrażam - no cóż... może. Miałam kilka myśli, ale próbowałam je trzymać w ryzach. Jeśli Hayden byłby na poważnie w moim życiu, miałabym wiele rzeczy do wytłumaczenia przed moimi przyjaciółkami. I tak cały czas musiałam się tłumaczyć. Musiałam wyjść na prostą. Zwłaszcza, kiedy Jules była niechętna porzuceniu podejrzeń. Bec mrugnęła, obniżając brwi jakby właśnie słuchała moich myśli, poczym powiedziała. - Jadę z tobą w sobotę, by mieć cię na oku, a nie dlatego, że chcę ci pomóc czy coś. - Myślałam, że teraz się kolegujemy - powiedziałam. - Nie koleguje się z osobami, które udają, że mnie nie znają w publicznych miejscach. - Ty też udawałaś, że mnie nie znasz. Roześmiała się. - Na pewno to nie z powodu twoich błagalnych spojrzeń. - Chodziło mi tylko o bal, nie mogą się o tym dowiedzieć. - Pewnie, wmawiaj to sobie. To prawda. Chciałam nalegać. Jeśli dowiedziałby się, że to ona kłóciła się z Haydenem na balu to cała historia runęłaby niczym domek z kart. I stałoby się to przed wszystkimi. Nie wiem, dlaczego mi zależało by

w to uwierzyła. Nie była moją przyjaciółką. Powinnam była zapomnieć o tym i żyć dalej. Ale nie mogłam tego zrobić. - Hej, pomogłam ci wczoraj. Nie daliby ci spokoju. Roześmiało się, ale bardziej przypominało to warczenie. - Mówisz serio? Naprawdę myślisz, że zrobiłaś coś dobrego, prawda? Uratowałaś nas przed snobami, z którymi się spotykasz. Tak jesteś prawie święta. - Powiedziała to i odwróciła się ode mnie. Nie mogłam się otrząsnąć po rozmowie z Bec, wciąż o tym myślałam, dlatego, kiedy szłam z Claire na lunch i zobaczyłam Bec powiedziałam: - Cześć, Bec. Spojrzała na mnie, zaskoczona, zanim do niej dotarło, potrząsnęła głową, uśmiechając się. - Touche. - O co z tym chodziło? -Spytała Claire jak przeszłyśmy. -Kto to był? - To Bec, to o niej ci opowiadałam ostatnio, to z jej bratem się spotkałam. - Ona? -Spytała, wyglądała na zszokowaną. - Tak. - Ona jest... - Naprawdę fajna. - Powiedziałam, zanim Claire zdążyła użyć przymiotnika, którego nie chciałam usłyszeć. - Więc teraz się przyjaźnicie? - Nie sądzę by chciała być moją przyjaciółką. - Czy taki osąd nie jest zarezerwowany dla ciebie? -Warknęła Claire.

- Nie, nie jest - plecak zsunął mi się z ramienia, więc przeniosłam go na drugie ramię. - Wszystko w porządku, Gia? Ostatnio wydajesz się inna. Zachowujesz dystans. Wzięłam głęboki oddech i wypuściłam powietrze. - Wydaje mi się, że ostatnio więcej rozmyślam. Niedługo skończymy szkołę i zastanawiam się, co tak naprawdę osiągnęłam. - Jesteś jedną z najbardziej popularnych dziewczyn w szkole. Kiedy ludzie będą wspominać za dziesięć lat szkołę, będą pamiętać twoje imię. Będą wiedzieć, kim byłaś. W jaki sposób inni będą wiedzieć, kim jestem, skoro sama nie byłam tego pewna? Wskazała głową Bec. - Ona nawet nikomu nie przejdzie przez myśl. - Więc czy o to chodzi, by być zapamiętanym? Czy o to chodzi w życiu? - Lepsze to od bycia zapomnianym. - Myślę, że wolałabym być zapamiętana za coś. - Na przykład za co? - Nie mam pojęcia. Spojrzałam na plecy Bec. Może dużo osób z liceum nie będzie jej pamiętało, ale są osoby, które ją zapamiętają, bo jest głośna, pewna siebie, czasami złośliwa, ale zawsze wie, czego chcę. Dotarłyśmy do samochodu Claire, gdzie Laney i Jules już czekały. - Dziewczynki gdzie dziś jedziemy na lunch? - Spytała Jules. Laney i Claire spojrzały na mnie jakby to była moja decyzja. - Nie mam żadnych preferencji. Wybierzcie coś.

Claire wymieniła spojrzenia z Laney jakbym nigdy wcześniej czegoś takiego nie powiedziała. Jestem pewna, że pozwalałam im wybierać, gdzie zjemy lunch. Chociaż kiedy o tym myślę, przypominam sobie, że często miałam na coś ochotę, ale nie sądziłam, że to rządzenie, raczej uważałam, że to sugestie. - Co myślicie o Las Palapas? Mam ochotę na meksykańskie jedzenie - powiedziała Jules. Z jakiegoś powodu miałam ochotę zaproponować coś innego, ale nie zrobiłam tego. - Brzmi dobrze. Kiedy Claire jechała, siedziałam obok niej a kiedy Jules prowadziła obok niej siedziała Laney. Tak zawsze było. Kiedy ruszyłam do drzwi, miejsce obok Claire zajęła Jules. Zatrzymałam się w połowie kroku. Laney spojrzała na mnie szeroko otwartymi oczami. Uśmiechnęłam się do niej i usiadłam na tylnim siedzeniu. Claire spojrzała na mnie zmieszana, ale włączyła silnik. - Jeszcze 96 dni, zanim ruszymy do UCLA - Jules wykrzyczała przez okno. Od kiedy dołączyła do naszego odliczania? Zamknęła okno, nachyliła się do przodu, by włączyć radio. Wtedy zaczęła podrygiwać i śpiewać, Claire roześmiała się i szturchnęła ją w ramię. Wysłałam sms do Haydena. Mam niesamowitą cierpliwość do mojego frenemy. Czy to zalicza się do bycia lepszą osobą? Ta sama frenemy, którą poznałem? Tak. Bycie lepszą nie oznacza zezwalania innym na wykorzystywanie. Nie wykorzystuje mnie.

Z pełnym szacunkiem nie zgodzę się z tobą. Czy można się nie zgodzić w inny sposób? Istnieje wiele sposobów, ale myślę, że z szacunkiem najbardziej pasuje do zaistniałej sytuacji. Prychnęłam śmiechem i Laney spojrzała na mnie. - Piszesz ze swoją randką w ciemno? Uśmiechnęłam się, a ona pisnęła. - Nigdy nie widziałam, żebyś była tak szczęśliwa przez chłopaka. Te słowa zmyły uśmiech z mojej twarzy. - Co? Oczywiście, że wcześniej wyglądałam na szczęśliwą przez chłopaka. - Wiem, ale jesteś... Nie wiem. To coś innego. Twoje oczy aż błyszczą. - Czy świecisz Gio? - Claire drażniła się ze mną. - Co? Nie. Prawie go nie znam. Po prostu napisał coś śmiesznego schowałam telefon. Oczywiście nie pozwolę by chłopak się do mnie aż tak zbliżył. Zwłaszcza Hayden. Nasza historia była zbyt skomplikowana by mogła stać się czymś prawdziwym. - Chyba nie powiedziałaś nam jak się nazywa - odezwała się Claire. Ponieważ mi poznanie jego imienia również przyszło z trudem, dlatego w pewnym sensie je chroniłam. Chciałam odmówić i nie zdradzać im go. Ale wiedziałam, że to głupota. - Hayden. - Hayden? -Powiedziała Jules. Nie byłam pewna, czy powiedziała to zdegustowana, bo ona zawsze tak mówi, dlatego ciężko było mi wyczytać, co chciała przez to powiedzieć. - Tak, Hayden - powiedziałam. -Naprawdę podoba mi się jego imię.

- Mi też - powiedziała Claire. Wjechała na parking, cieszyłam się, że będę mogła w końcu wysiąść. Czy zawsze miało nam towarzyszyć to napięcie, kiedy spotykałam się z przyjaciółkami? Czekałam pół tygodnia, zanim zapytałam, czy mogę jechać na UCLA razem z Haydenem i Bec, ale wiedziałam, że nie mogę tego dłużej odkładać. Sposób, w jaki moja mama powiedziała, że zdecydowała, trochę mnie przerażał. Rzadko sprzeczałam się z rodzicami. Przeważnie zgadzałam się z nimi. Kiedy o tym myślałam, mogłam stwierdzić, że rzadko z kimkolwiek się sprzeczałam. Nie lubię kłótni. Często sprzeciwiam się w myślach, ale rzadko to wypowiadam na głos. Jednak nie mogłam dłużej tego unikać. Potrzebowałam ich pozwolenia. A myśl o możliwej sprzeczce z rodzicami przyprawiała mnie o ból brzucha. Usiedliśmy przy stole, jedząc kurczaka z rożna Costco. To był zły znak. To oznaczało, że moja mama pracowała cały dzień, przez to nie miała czasu gotować. A kiedy pracowała cały dzień zawsze była bardziej zrzędliwa. - Bardzo smaczne - powiedziałam, oddzielając widelcem mięso od kości, ale mój żołądek był zbyt ściśnięty, by to zjeść. - Cieszę się, że ci smakuje - powiedziała mama. - Jak w pracy? - Spędziłam dzień z pewną parą i wciąż nie podjęli decyzji. - Kupno domu jest poważną sprawą - powiedział tata. Mama zmroziła go wzrokiem, dlatego mój tata dodał. -Ale prawdopodobnie powinni najpierw wszystko posprawdzać w internecie. - Tak, powinni to zrobić.

Czekałam, aż tata powie kolejny argument broniący tę parę, ale tego nie zrobił. Wolał zachować spokój. Oni oboje zawsze byli spokojni. Otworzyłam usta i prawie z moich ust wyszły te słowa, ale pokazywanie domów to twoja praca. Na szczęście udało mi się powstrzymać przed tym. To nie był czas by mówić coś nieprzemyślanego. Chciałam wyjść w ten weekend i potrzebowałam ich pozwolenia. - Więc... Tak sobie myślałam, wiem, że nie możecie jechać na ceremonie Drew, ale ja bym chciała jechać. - Sama? -Spytał mój tata. - Pamiętacie moich znajomych, których ostatnio spotkaliście? Ta dziewczyna, z którą się uczyłam i jej brat? Zaproponowali mi, że pojadą ze mną. Moi rodzice popatrzyli na siebie tak, jakby rozmawiali telepatycznie i ustalali odpowiedź. Moja mam pierwsza przemówiła: - Myślałam, że zdecydowaliśmy uszanować życzenie Drew. - Myślę, że Drew nie chce sprawiać nam kłopotu. I wy nie musicie jechać, pojadę tam sama. - I twoi znajomi , których praktycznie nie znamy. - Możecie porozmawiać z ich rodzicami. Myślę, że polubicie ich mamę, jest bardzo miła. -Wyciągnęłam telefon. -Zaraz napiszę do Haydena, żeby wysłał mi jej numer. - Gia, jeszcze nie zadecydowaliśmy. - Wiem, ale to wam pomoże podjąć decyzje. Hej, możesz mi dać numer twojej mamy? Moja mama jest już zajęta, ale rozumiem, dlaczego jesteś zainteresowana.

Zabawne. Nie, to z powodu weekendu. Moi rodzice potrzebują pomocy w podjęciu decyzji. Moja mama jest bardzo dobra w tym. Wysłał mi numer telefonu, a ja spojrzałam do góry, powoli. Zajęło mi chwilę, zanim zorientowałam się, że na mojej twarzy jest głupkowaty uśmiech. - Mam numer. - Nie chcę się kłócić - powiedziała mama. - Nie kłócimy się mamo, po prostu rozmawiamy. -W tej chwili zrozumiałam Drew. Zawsze myślałam, że próbuje mieszać, podczas gdy on tylko wyrażał odmienną opinię. Może nadszedł czas, bym zaczęła wyrażać swoje własne zdanie.

Rozdział 21 Kiedy czekałam w kuchni, wyglądałam co minutę przez okno, patrząc czy Hayden już podjechał. Byłam szczęśliwsza teraz niż przez cały tydzień. Ściskałam bilety, które Drew wysłał. Mama weszła, wystrojona w ubraniu pośrednika sprzedającego nieruchomości, którym dziś była: czerwona marynarka i czarna, ołówkowa spódnica. - Wciąż nie czuje się z tym dobrze. Nie znam tych dzieciaków, a twój brat się ciebie nie spodziewa. - Mamo, to niespodzianka. Proszę nie mów Drew. A ty rozmawiałaś z rodzicami Haydena. Sądzę, że nie powinnaś się martwić. - Nie martwię się, ale teraz znowu się niepokoje. - Kiedy przyjedzie, możesz z nim porozmawiać. To na pewno pomoże. Spojrzała na zegarek, pewnie zastanawiała się, czy ma na to czas. Kiedy miałam zamiar spytać ją o jej plan dnia, zadzwonił dzwonek do drzwi. Mama otworzyła, a ja stałam za nią, prawie miałam nadzieje, że Bec zostanie w samochodzie, ponieważ to Hayden mógł ją uspokoić ze swoją chłopięcymi włosami opadającymi na czoło i jego obezwładniającym uśmiechem, to prawdopodobnie zmniejszy niepokój, który wzbudzała w niej Bec. Hayden wyciągnął rękę w jej kierunku. - Witam, musi być pani, panią Montgomery. Jestem Hayden. - Cześć Hayden. - Witam pani M. Miło panią znowu widzieć - powiedziała Bec.

- Cześć. Właśnie... - Moja mama wyglądała jakby jej głowa miała wybuchnąć, widziałam to. Jej dobre wychowanie walczyło z obawami. - Mamo, będzie dobrze. Dzięki, że pozwoliłaś mi jechać. Zadzwonię, kiedy dojdziemy i kiedy będziemy wracać. Skrzyżowała ręce a Hayden uśmiechnął się do niej. To sprawiło to, że wypuściła powietrze i kiwnęła głową. Uścisnęłam ją i zanim zdążyła zmienić zdanie, wymknęłam się obok niej. - Dzięki mamo. - Bądź grzeczna, kocham cię. Bec zajęła szybko przednie siedzenie, jakby chciała pokazać gdzie moje miejsce a ja zajęłam miejsce z tyłu. Hayden zaczął cofać samochód. - Więc twoja mama nam nie ufa? Przekręciłam oczami. - Moja mama nie ufa osobom, których nie zna. Jednak przeważnie nic nie mówi przy znajomych. Nie chcę, by ktokolwiek pomyślał, że nie jest idealna. - Dobrze wiedzieć jak manipulować twoją mamą - powiedziała Bec. - To dość przydatna wskazówka. Hayden wjechał na główną ulicę. -Jak ci minął tydzień? - Dobrze, a twój? - Był długi. Próbowałam zinterpretować te słowa. - Dużo zajęć w szkole? - Nie, właśnie odwrotnie. Wszystko się strasznie dłużyło. Przygotujemy się do egzaminów, więc cały czas tylko powtarzamy. - No tak u nas jest to samo.

- Eh. -Powiedziała Bec. -Ale jesteście nudni. Może powinnam jednak zająć tylnie siedzenie. -Stwierdzając to założyła słuchawki. - Jest w niej bardzo mało z mojego taty - powiedział Hayden. Roześmiałam się. - Okey, więc jakie są nasze niezbędne przekąski? -Spytał, skręcając na parking 7-Eleven, gdzie kiedyś zajechałam za Bec. - Nie wiedziałam, że muszę mieć jakieś przekąski. Otworzył drzwi. - Więc lepiej znajdźmy ci coś. - Weźcie mi com nuts i twix. -Powiedziała głośno Bec jakby myślała, że jesteśmy głusi -O i weźcie Nate'owi lukrecje. Hayden wyciągnął jej jedną słuchawkę. - Nie jestem twoim prywatnym służącym i myślałem, że Nate nie jedzie z nami. Jego komentarz spowodował długie, pełne cierpienia westchnienie. - Właśnie do mnie napisał, jednak jedzie. - Myślałam, że wysiądzie z samochodu i pójdzie z nami, ale tego nie zrobiła. - Wejdzie do środka? - Spytałam. - Nie, wie, że czuje się winny i kupię im te rzeczy. Roześmiałam się. - Kontroluje cię, co? - Tak, zdecydowanie to robi. -Otworzył mi drzwi, naszemu wejściu towarzyszył przeciągły dźwięk beep. - Więc Nate jedzie z nami? - Nie przeszkadza ci to? - Oczywiście, że nie. Jesteś kierowcą, a ja mam i tak cztery bilety.

- Oh, racja. Zapomniałem, że trzeba mieć na to bilety. Cieszę się, że masz wystarczającą ilość - poprowadził mnie do alejki ze słodyczami. Dobrze, więc coś słodkiego - chwycił paczkę M&M-sów. -A dla przeciwieństwa coś słonego - chwycił paczkę precli. - I teraz coś z dużą ilością kofeiny. -Podszedł do lodówki i wciągnął moutain drew. -I to jest idealna wycieczkowa kombinacja. - Często jeździsz na takie wycieczki? - Dużo podróżujemy. Pewnego lata mama zmusiła nas byśmy pojechali na trzytygodniową wycieczkę kamperem po Stanach. To były tortury w najczystszej formie. - Jak to? - Czy słuchałaś mnie? Powiedziałem trzy tygodnie w kamperze. - To brzmi jak dobra zabawa. - Powiedziała dziewczyna, która nie spędziła trzech tygodni w kamperze. To jak życie na ludziach. Czuje, że jestem tak blisko Bec cały czas. -Podszedł do mnie bliżej, przyciskając klatkę piersiową do mojego ramienia. Poczułam zapach jego ciała i prawie zamknęłam oczy, pachniał tak dobrze. - Według mnie to nie brzmi źle. - Powiedziałam, patrząc prosto na niego. Uśmiechnął się do mnie. - A jednak było źle. -Wtedy położył jedną rękę za moimi plecami i chwycił paczkę cheetosów, po czym wciągnął ją pomiędzy nas. - To powinna być twoja słona przekąska, są dobre. Zmarszczyłam nos. - Nie jestem fanką cheetosów. Zrobił krok do tyłu, a ja wreszcie mogłam oddychać.

- Dobrze, jaka przekąska zainspirowałaby cię do napisania listu do jej twórcy? Rozejrzałam

się

po

kolorowych

opakowaniach.

Albo

nie

wypróbowałam wystarczającej ilości śmieciowego jedzenia lub inspiracja nie przychodziła zbyt łatwo, ponieważ żadna z tych rzeczy nie wyglądała za dobrze. - Nic? -Spytał. -Ciężkie zadanie. Zróbmy ćwiczenie wizualizacyjne. Robimy to czasami na zajęciach teatralnych. Robiłam to ćwiczenie, zanim miałam przemówić przed szkołą. Wyobraziłam sobie dokładnie to, co chcę powiedzieć i w jaki sposób chcę to zrobić. Nie miałam zamiaru to robić w alejce ze słodyczami. - W porządku, po prostu wezmę... - sięgnęłam ręką i chwyciłam pierwszą rzecz, która się nawinęła. Hayden podniósł brwi. - Suszone banany? - Ta.. - W porządku to twój słodki przedmiot? - Wystarczy mi ten jeden. Poza tym jest zarówno słodki i słony. - Potrzebujesz dwóch. - Nate ma jeden - powiedziałam wskazując lukrecje, którą Hayden już wziął. - Nie jestem odpowiedzialny za Nate'a. Podniosłam brew. - Ale za mnie jesteś? - Dzisiaj jestem i nie sądzę byś rozumiała, jak ważne są przekąski na drogę. Zamknij oczy.

Kilka dzieciaków weszło do alejki śmiejąc się i przeszukując półki szukając czegoś konkretnego. - Nie przejmuj się nimi. Zamknij oczy. Westchnęłam, ale zamknęłam oczy. - Wyobraź sobie, że jedziemy, ale źle skręciliśmy i zgubiliśmy się w lesie. - Nie ma żadnego lasu na trasie do UCLA. - Cii.... - Przycisnął palec do moich ust i nie mogłam się powstrzymać, roześmiałam się. -Robimy wizualizacje, Gia, wizualizacje. - Dobrze. Las. -Powiedziałam niewyraźnie przez jego palec. Przesunął dłoń na moje ramię, nie byłam pewna czy się do mnie przysunął, bo jego głos wydawał się zarówno głośniejszy jak i cichszy w tym samym czasie. -Skończyła nam się benzyna, kiedy szukaliśmy drogi powrotnej, dlatego zostaliśmy uwięzieni w lesie na trzy dni. Jednak byłem nieustraszony i silny, dlatego zdecydowałam, że musimy wyjść z samochodu i poszukać pomocy. - To brzmi jak początek horroru. - Kolejna połowa dnia mija i jesteś głodna. Sięgasz do torby 7Eleven i wyciągasz.... - Minęły trzy, prawdopodobnie wszystkie przekąski są zjedzone. Słyszałam, jak się uśmiecha, kiedy mówił: - Została jeszcze jedna. - Wygląda jak torebka twoich M&M-sów. Musiałeś być zbyt zajęty byciem nieustraszonym i silnym, by o nich pamiętać. Mam zamiar je zjeść. Zabrał paczkę suszonych bananów z moich rąk, a ja otworzyłam oczy.

- Suszone banany i duża paczka M&M-sów - powiedział. -Nie pozwolę byś ukradła moje. - Twoja gra była fajna - zawołałam za nim, kiedy szedł do kasy, udając zirytowanego. Kiedy wróciliśmy do samochodu, Bec przeniosła się na tylne siedzenie, pewnie dlatego, że jej chłopak miał przyjść. - Nudni ludzie z przodu. - Rozciągnęła się na tylnym siedzeniu. Teraz dajcie mi słodycze. - Mówiłem, że nie jestem twoim służącym. Nie mam nic dla ciebie. Nic nie powiedziała, tylko trzymała wyciągniętą rękę pomiędzy siedzeniami. Hayden pokręcił głową i wręczył rzeczy, o które prosiła. - Pewnego dnia nic nie kupię. - Pewnego dnia dołączę do drużyny cheerliderek i będą mnie nazywać Becky. - Czy to nie wydarzyło się w zeszłym roku? -Spytał Hayden. - Chyba tak. To nie było chyba dobre porównanie. - Byłaś cheerliderką? -Spytałam, nie byłam pewna czy żartują, czy nie. - Była i to całkiem niezłą. Pamiętam jak Hayden mówił, że Bec lubi się tak zmieniać by nikt nie zbliżył się do niej za bardzo. Byłam ciekawa czy były jeszcze inne takie przykłady. - Całkiem niezłą? - Spojrzałyśmy na siebie. -Nie bądź taka zaskoczona pani przewodnicząca. Kiedyś też byłam popularna. - Czekaj - powiedział Hayden. -Jesteś przewodniczącą rady uczniów? Bec prychnęła.

- Oh nie czy to była tajemnica służb specjalnych? Czy naruszyliśmy bezpieczeństwo? Hayden zignorował siostrę. - Myślałem, że mówiłaś, że jesteś w radzie uczniów. - Jestem. Jestem przewodniczącą rady. - Czy to dla stypendium, czy to dlatego, że lubisz przewodzić? - Mam nadzieje, że z tych dwóch powodów. - To całkiem niezłe osiągnięcie, Gia. Gratulacje. Wzruszyłam ramionami. Robił z tego większą sprawę, niż było warto. - Możliwe. - Nie on ma racje - powiedziała Bec, zaskoczyła mnie po raz drugi. Dużo

ludzi

było

za

tym,

więc

jesteś

najpopularniejsza

z

najpopularniejszych. - Chyba po prostu najwięcej osób mnie znało. Tylko dwadzieścia procent osób na mnie zagłosowała. Reszta była podzielona pomiędzy dwójką pozostałych kandydatów, a także między Myszką Micky, Elvisem i setką innych dopisanych postaci. - Więc jaką miałaś strategie? Obiecałaś lunche poza kampusem dla wszystkich? Brak WF-u? - W sumie spędzałam czas z ludźmi online, żeby zapamiętali moje imię. - Sprytne. - Więc wytłumaczmy to sobie - powiedziała Bec. -Wykorzystywałaś ludzi, by dostać to, co chcesz? Czy usunęłaś wszystkich po tym, jak wygrałaś? - Nie, nie zrobiłam tego. - Ale pewnie przestałaś z nimi rozmawiać.

Bec miała specjalny sposób by sprawić bym poczuła się jak najgorszy człowiek na świecie. To był jej talent lub coś w tym stylu. - Bec przestań zachowywać się jak bachor. Cieszę się, że Hayden się wtrącił, nie chciałam tłumaczyć, że teraz odpowiadam, jak ktoś mnie zaczepi, ale nigdy nie zaczynam rozmowy pierwsza. Zatrzymaliśmy się w starszej dzielnicy. Bec wyskoczyła z samochodu i popędziła do drzwi frontowych. Przygładziła włosy, zanim zapukała. - Strasznie się podkochuje w tym chłopaku. - Tak podejrzewałam, że podkochuje się w swoim chłopaku. - Nie jest jej chłopakiem. Ale ona chcę żeby nim był. Może mogłabyś jej w tym pomóc. - Mhm. Wydawało mi się, że są ze sobą. -Zobaczyłam, że Nate wychodzi przez drzwi i zamyka je za sobą. Kiedy szli do samochodu, był między dystans, dopiero teraz to zauważyłam. - Cześć Nate - powiedział Hayden, kiedy wsiedli do samochodu. - Cześć - dodałam. - Cześć. Drzwi były zamknięte a Hayden ruszył dalej. - Kupiłam ci lukrecje - powiedziała Bec. Hayden podniósł rękę. - Tak naprawdę, ja kupiłem ci lukrecje. Bec uderzyła w tył jego głowy paczką i wręczyła ją Nate'owi. - Fajnie. - Powiedział. - Dzięki - Od razu otworzył paczkę. Hayden wskazał torebkę 7-Eleven leżącą pod moimi nogami. - Gotowa być co-pilotem? - Nie mam pojęcia, co to znaczy.

- To znaczy, że będziesz otwierać dla mnie przekąski. - Mam cię jeszcze nimi karmić? - Ew nie.. -powiedziała Bec. Hayden uśmiechnął się. - Poradzę sobie z tym. Otworzyłam pierwszą paczkę i położyłam obok niego. - Teraz zagramy w grę podróżną. Bec jęknęła. - Hayden dlatego właśnie trzy tygodnie w kamperze były nie do zniesienia. - Nie jestem pewny, że było to nie do zniesienia przez dysponowaniem odpadami i spanie na piętrowych łóżkach. Uśmiechnęła się. - Prawda, ale twoje gry były trzecim powodem. - Tak, moje gry - wziął precla i włożył go do ust. -Więc, Ja Szpieg czy Co Byś Wolał? To mamy wyboru. Chociaż możemy zagrać w 20 pytań, skoro Gia ostatnio tak zręcznie sobie z nimi poradziła. - Hej. Roześmiał się. - Masz racje, potrzebuje rewanżu. Bo w sumie bardzo dobrze w to gram. - Udowodnij - powiedział. - Zrobię to. -Otworzyłam paczkę suszonych bananów. -Okey, wymyśl coś. - Chyba nie masz zamiaru tego jeść, prawda? - Dlaczego nie? Teraz wymyśl coś. Uderzał kciukiem o kierownicę po czym powiedział:

- Mam. Odwróciłam się do Nate'a i Bec. - Będziemy zadawać pytania po kolej, wygrywa pierwsza osoba, która zgadnie. Jeśli będziemy potrzebować więcej niż dwadzieścia pytań, on wygrywa. - Nie gram w tę głupią grę. - Zagrajmy - powiedział Nate. - Dobrze - zgodziła się Bec bez żadnych protestów. - Zacznę - powiedziałam. -Czy to jest większe od chlebaka? Hayden otworzył i zamknął usta. - Serio? To jest twoje pierwsze pytanie? Czy ludzie jeszcze mają chlebaki? Ile ty masz lat? 80? - Grywam w to z rodzicami i to jest bardzo dobre pytanie. Bo jeśli powiesz, że jest mniejsze od chlebaka, to wykluczę osoby i miejsca bez marnowania dwóch pytań. Jeśli powiesz, że jest większe, to mogę wyeliminować owady, szkodniki i wszystkie inne rzeczy, które zmieściłby się do plecaka bez zadawania zbędnych pytań - Dlatego powinnaś spytać, czy jest większe od plecaka. - Nie krytykuj moich pytań. To moja strategia. Skinął lekko głową. - Nie zdawałem sobie sprawy, że gram z prawdziwym mistrzem. Chociaż mogłem się domyślić, patrząc na twoje poprzednie pytania, które zadawałaś, próbując odgadnąć moje imię. - Więc? Jest większe od chlebaka? - Jaki rozmiar ma chlebak? - To ja zadaję pytania, a ty masz odpowiedzieć. Uśmiechnął się.

- Tak jest większe od chlebaka. Nate zadał kolejne. - Czy to małpa? Bec położyła rękę na jego klatce piersiowej. - Nie zgadujesz, dopóki nie masz większej ilości wskazówek. - Chciałem spróbować to moja taktyka. - Jaka to strategia? Najgłupsza na świecie? Hayden spojrzał mi w oczy i powiedział - Widzisz potrzebuje pomocy. Roześmiałam się. - Nie to nie małpa - powiedział Hayden głośno. -Twoja kolej Bec. - Czy jest zimnokrwiste? - Bec spojrzała na mnie, jakby sugerowała coś więcej. Hayden chyba też tak myślał, bo spojrzał na nią groźnie. - Nie. Miałam przeczucie, że ta gra nie będzie tak zabawna, jak na to liczyłam.

Rozdział 22 - Nie wierzę, że zajęło wam trzy godziny zadanie szesnastu pytań. Trzy godziny. - To wina Gii. Jej pytania były najdłuższe - powiedziała Bec. Roześmiałam się. - Jeśli nie analizowałbyś każdego mojego pytania, Hayden, poszłoby o wiele szybciej, a tak zostały nam jeszcze cztery pytania. Zjechał na parking przed uniwersytetem. - Czuje, że muszę dodać coś wyjątkowego do moich odpowiedzi po zbudowaniu napięcia tak jak ostatnio. - Czekaj, czyli nie nazywasz się Hayden? Szturchnął moje ramię pięścią. - Nie, miałem na myśli, że zbudowaliśmy takie napięcie, że czułem potrzebę zmiany imienia. - Nie możesz zmieniać odpowiedzi to oszustwo, ale zatrzymamy grę, dopóki tu jesteśmy. - Świetnie, jeszcze większe napięcie. -Zaparkował na płatnym parkingu i zgasił silnik. Wyjrzałam przez okno, patrząc na wielkie budynki przed nami. Wysiedliśmy z samochodu a Hayden go za nami zamknął. - Jestem podekscytowana zrobieniem niespodzianki Drew. Nigdy wcześniej czegoś takiego nie robiłam. Wrzucił monety do parkomatu. - Jestem pewny, że będzie szczęśliwy. - Albo zirytowany. W każdym razie - Bec uśmiechnęła się wyzywająco.

Hayden złapał jej głowę pod pachę i szli w ten sposób, nie podejrzewałam, że mógłby coś takiego zrobić. - Co mówiłaś Bec? Zirytowany? Jakie rodzeństwo irytuje siebie? Wypuścił ją, a ona uderzyła go w klatę. Szedł między nami, Nate szedł obok Bec. Po minucie Hayden jedną ręką objął Bec a drugą mnie. Świetnie byłam w tej samej grupie co siostra. Wyciągnęłam bilety, żeby dowiedzieć się, że ceremonia będzie w budynku MacGowan. Byłam na kampusie kilka razy, kilka razy ze względu na Drew a kilka razy, by odwiedzić Bradleya, ale nie pamiętałam rozkładu budynków. Dlatego zatrzymaliśmy się przed mapą kampusu. Od razu zobaczyłam miejsce, gdzie znajduję się kawiarnia, w której poznałam Bradleya. Myślałam, że poczuje pustkę, tęsknotę, ale nic takiego się nie pojawiło. - Pewnie jest na kierunku teatralnym i filmowym, prawda? - Palec Haydena wylądował na budynku obok tego, na który patrzyłam. - Byłeś tu wcześniej? - Nie, nie byłem, ale myślę o tym, żeby się tu kiedyś przenieść. Mają świetny program na kierunku teatralnym. Czy to dlatego chciał przyjechać? Sprawdzić kampus, zmotywować się? - Powinieneś od razu tu spróbować - powiedziałam. Fajnie byłoby mieć Haydena blisko. - Muszę zdobyć ogólne umiejętności w tańszym miejscu. - Dokładnie, nie każdy ma stypendium - powiedziała Bec. Skąd to wiedziała? Sprawdziła mnie? - Masz stypendium na UCLA? - Spytał Hayden. -Z każdą minutą wiem o tobie więcej.

- Potrzebuje zdjęcia - ogłosiłam po części, dlatego że chciałam zmienić temat a po części, bo nie wiedziałam, co miałabym powiedzieć. Stańcie tam przy mapie kampusu. Hayden zaczął protestować, ale popchnęłam go lekko. - Po prostu to zrób. Cofnęłam się o kilka kroków. - Dobrze, hmmm, Nate bliżej Bec. Lepiej. Chociaż w sumie jeszcze bliżej. Dobrze teraz obejmij ją tak jak Hayden to robi. Tak wygląda to o wiele lepiej. -Policzki Bec zrobiły się różowe a zirytowana mina Haydena zamieniła się w uśmiech. - Powiedzcie UCLA. Po jedzeniu podjechaliśmy pod budynek, dziesięć minut wcześniej, ale nie widziałam mojego brata. - Powinnam do niego zadzwonić? - Może będzie lepiej jak zobaczy cię pośród publiczności. Powiedziała Bec. -Możemy z nim porozmawiać później. - Dobrze, brzmi to dobrze. -Brzmiało to dobrze, bo się denerwowałam. Prosił, bym nie przyjeżdżała, martwiłam się, że zniszczę jego specjalny wieczór. Odepchnęłam od siebie to uczucie. Będzie szczęśliwy. Wiem, że ja bym była, jeślibym go zobaczyła pośród publiczności podczas mojego przemówienia. Kilka minut przed szóstą, światło przygasło, a ekran się rozświetlił. Wciąż próbowałam znaleźć mojego brata, sądziłam, że powinien siedzieć z przodu. Niestety tyły głów były do siebie zbyt podobne, szukałam średniej długości, ciemnych włosów. Kiedy wybiła szósta godzina, na scenę wszedł wysoki mężczyzna i uderzył dłonią kilka razy w mikrofon.

- Witam przyjaciół, rodzinę oraz oczywiście studentów. Jestem taki szczęśliwy, że jesteście tutaj. Jestem doktor Hammond, szef tego działu. Witam na naszym podsumowaniu najlepszych filmów. Wiem, że wasz czas jest cenny, dlatego od razu zaczniemy. Mój brat miał racje ceremonia bardzo się ciągnęła. Fragment filmu zostawał

pokazywany

po

honorowym

przedstawieniu

zwycięzcy.

Króciutkie fragmenty były zbyt krótkie, by się w nie wciągnąć. Wyciągnęłam telefon i napisałam do Haydena. Czy to może być używane w zawodach sportowych? To była moja kolej w zadawaniu pytań zresztą byłam pewna, że zbliżam się do odpowiedzi. Odrzuciłam już osoby, miejsca, ta rzecz nie oddychała, więc może można było ją nosić. Zajęło chwilę, zanim jego telefon zawibrował, wyciągnął telefon i kiedy przeczytał wiadomość, uśmiechnął się. Jego palce poruszały się po ekranie, więc była to dłuższa odpowiedź niż zwykłe tak lub nie. Ścisnęłam jego kolano a on zakrztusił się. Byłam pewna, że jak prześle odpowiedź będzie to analiza mojego pytania. Zawody sportowe to takie ogólne stwierdzenie. Czy masz na myśli tylko sportowe zawody? Czy myślisz też o takich, które mogą być używane w zawodach sportowych? Czy ludzie lubią z tobą grać? Czy to zawsze jest jednorazowe, a później unikają tego? Czy to jedno z twoich pytań? Bo byłoby to osiemnaste. W dodatku grasz ze mną po raz drugi, więc powiedz mi czy to jednorazowe? Bec uderzyła mnie kciukiem w bok, podniosłam wzrok i zobaczyłam imię mojego brata na ekranie i tytuł jego filmu: Przeprogramowane pokolenie.

- Ten następny fragment - powiedział doktor Hammond -Jest moim ulubionym. Perspektywa, którą Drew nam pokazał jest surowa, szczera i prawdziwa. I przez te właśnie rzeczy razem z samym procesem kręcenia dokumentu Drew wygrał główną nagrodę, najlepszy film tego roku. Gratulacje, Drew. Chciałbym byśmy mogli zobaczyć cały film, ale to niemożliwe. Więc zobaczmy fragment, a potem podejdź tu po swoją nagrodę. Na ekranie pojawiło się imię mojego brata i nazwa filmu, a potem zobaczyliśmy uniwersytet. Studenci szli na zajęcia, korytarze były pełne a kamera zrobiła zbliżenie na ich telefony. Wtedy otoczenie się zmieniło, rozpoznałam to miejsce od razu, to był nasz dom. Usłyszałam głos Drew. - Jak obecnie mierzymy własną wartość? Przez ilość polubień pod postem? Po tym ilu mamy znajomych na portalach społecznościowych? Czy po tym ile osób udostępnia nasze tweety? Czy w ogóle wiemy co myślimy, dopóki zamieścimy daną myśli w internecie i nie upewnimy się o jej wartości? -Kiedy mówił to, kamera poruszała się powoli po korytarzu. Zdrętwiałam, bo wiedziałam co będzie dalej. Pamiętam to, kiedy jego kamera była przyklejona do niego w zeszłym roku podczas wizyty w domu. - G. co robisz? - Spytał. Siedziałam na kanapie, trzymając telefon. Spytał znowu. Nie pokazał fragmentu, kiedy pytał mnie o to cztery razy, a ja mu odpowiadałam. Pokazał fragment, w którym go ignorowałam, bo był irytujący. - G. co robisz? W końcu spojrzałam na niego. - Sprawdzam zdjęcie, które udostępniłam na Instagramie. - Ile ma polubień?

Na ekranie pojawiło się moje zdjęcie, na którym się uśmiechałam, a potem znowu prawdziwe życie. Spojrzałam w dół. - Jedynie piętnaście. Jeżeli nie dostanie więcej, to usunę. Drew roześmiał się. - Hej, zrobię filmik na zajęcia, pasuje ci to? - Jak vine czy coś? - Nie, to tylko do projektu. - To chyba będzie najnudniejszy filmik. Publiczność się roześmiała. Bec jęknęła obok mnie. - Mam znowu niedojrzały umysł. - Ja też - powiedział Hayden, ściskając moje ramię. - W porządku - wyszeptałam, próbując im pokazać, że to prawda. Film trwał dalej, chociaż chciałam by się skończył. Teraz Drew szedł przez korytarz trochę później tego dnia. - Jeśli udostępnię zdjęcie drzewa, które upadło i nikt tego nie polubi, to znaczy, że to się nie wydarzyło? - Naprawdę oryginalnie. -Wymamrotała Bec. Teraz Drew był w kuchni, gdzie mama siedziała przy komputerze, pewnie sprawdzała nieruchomości, a mój tata pewnie grał coś na telefonie dla zabicia czasu. Następnie Drew trzymał telefon przed kamerą, gdzie była wyświetlona wiadomość od mamy. Zejdź na obiad. - Pisałaś do mnie o obiedzie, mamo? Spojrzała na niego i uśmiechnęła się niezręcznie przed kamerą. - Tak, wszystko jest gotowe. Zawołaj siostrę.

Nie chciałam by po mnie poszedł, bo wiedziałam co się wydarzy. Miałam nadzieje, że w tym momencie tak jak inne filmy to się skończy. Ale nie miałam tego szczęścia. Na ekranie pojawił się mój pokój. - Obiad, G. - Powiedział Drew. Tym razem siedziałam przed laptopem. Odrabiałam pracę domową, ale nie pokazał tej części. -Ile masz polubień? - Czterdzieści polubień, pięć udostępnień. - To chyba bardzo dobrze. - Ta.. - zamknęłam laptop i wstałam, uśmiechając się do kamery. Twoją twarz można polubić, kto by tak pomyślał? - Dobrze, że twoi znajomi o tym powiedzieli inaczej byśmy o tym nie wiedzieli - wiedziałam, że tego dnia jest sarkastyczny, dlatego odpowiedziałam tym samym. - Masz racje. - Ale w tym filmie wyglądało to tak, jakbym tylko potwierdziła jego tezę. Wtedy ekran zrobił się czarny. Wtedy Drew wstał i wszedł na scenę. Uśmiechał się pewny siebie. - Dziękuje za to, to ogromny zaszczyt - powiedział, trzymając małą plakietkę, którą wręczył mu nauczyciel. -I mam nadzieje, że moi przyjaciele tweetują o tym inaczej to się nie wydarzyło, prawda? - Wskazał na chłopaków siedzących z przodu a publiczność roześmiała się. -Też chciałbym by ten film był pokazany w całości, bo pod koniec pokazuje ciemną stronę tego uzależnianie. I pokazuje to jak, szukamy poklasku u osób, które są obce. Nie ważne jest to, że ktoś nam mówi, że to lubi. Liczy się ilość osób, które to polubiły. Więc jeśli dostanę za to sto polubień na instagramie pomyślę, że powstrzymaliśmy plagę. Jeśli dostanę dwa, znaczy to, że to było bezwartościowe. Czym jest to uzależnienie? I czy nie jest za późno by zastopować szkody?

Obniżyłam się w fotelu, nie podobało mi się bycie reprezentantem jego kpiny ze społeczeństwa. Czułam, że Hayden i Bec patrzą na mnie, ale teraz byłam skupiona na materiale, którym był obity fotel przede mną. Profesor Drew wrócił na scenę. - Dziękuje, Drew. I dobra wiadomość, jeśli chcecie zobaczyć filmy z dzisiejszej prezentacji, odwiedźcie stronę. - Zapamiętałam adres strony, który pojawił się na ekranie. Nie chciałam już widzieć tego filmu, ale i tak zapamiętałam adres. Kiedy światła się zapaliły, podskoczyłam. Hayden położył rękę na moim ramieniu. - Co chcesz zrobić? Chcesz z nim porozmawiać? - Chcę go uderzyć - powiedziała Bec. - Bec to nie ma z tobą nic wspólnego. - powiedział Hayden. Nate też podniósł rękę. - Też chcę go uderzyć. - Bardzo to zmienił. - Nie musisz się tłumaczyć, Gia. To dlatego Drew nie chciałbyśmy byli tutaj i powinnam posłuchać. - W porządku - wstałam i spojrzałam na Drew, który był otoczony przez przyjaciół i profesorów. Dziewczyna za mną powiedziała: - Hej ty jesteś tą dziewczyną z filmu i masz swój telefon nawet na ceremonii. Ależ to ironiczne. Wzdrygnęłam a Bec trzasnęła ją w zęby. Wymusiłam uśmiech. - Chcę wrócić do domu - powiedziałam Haydenowi. -Porozmawiam z nim jutro, jak nie będzie tak zajęty. - Mogę z nim porozmawiać, kiedy jest otoczony przez osoby, na których mu zależy?

Bec pokiwała głową, słysząc słowa brata. - Tak. Zrób to. - Nie. Wracajmy do domu - powiedziałam znowu. Po tym, jak udało nam się wydostać z tłumu przed wydziałem, odetchnęłam ciężko. Hayden, Bec i Nate byli bardzo cisi. Chciałam, żeby rozmawiali i udawali, że jest wszystko w porządku. Jeśli byśmy udawali, że nic się nie stało, byłoby łatwiej. Kiedy wsiedliśmy do samochodu, moją pierwszą myślą było to, by wyciągnąć telefon i trochę rozerwać się, zapominając o tym, co właśnie się stało, ale nie mogłam tego zrobić, nie kiedy widziałam przed oczami ten film. Hayden odpalił silnik i ruszył z miejsca parkingowego. - Jeśli to jakieś pocieszenie, nie sądzę by pokazał ciebie jako jakiś wyjątek. Chciał cię użyć jako przykład ilustrujący jego tezę. Mówił o problemie naszego pokolenia, a nie o tobie. Kiwnęłam głową. Bec uderzyła w jego ramię. - To nie jest pocieszenie. To jej brat. Nie powinien tego robić. Koniec tematu. - Wiem - Hayden się zgodził. - To nie jest najważniejszy problem - powiedziałam cicho, tak że nie byłam pewna czy ktoś mnie usłyszał. - A co jest? - Problemem jest to, że to prawda. Jestem tą osobą. -Obchodziło mnie co inni ludzie o mnie myślą. Usuwałam zdjęcia albo tweety, jeśli nie miały wystarczającej ilości polubień. Liczyłam swoją wartość ze względu

na te zasady. Może byłam najbardziej płytką osobą na całym świecie i właśnie to odkryłam. - Wszyscy jesteśmy tą osobą, Gia. Dlatego właśnie wygrał nagrodę. Można to powiązać ze wszystkimi. Może Hayden miał racje, ale z jakiegoś powodu czułam, że w szczególności dotyczy to mnie. Oparłam głowę o szybę i zamknęłam oczy.

Rozdział 23 Kiedy otworzyłam oczy, nie jechaliśmy. Jasne światła sprawiły, że zmrużyłam oczy i zamrugałam kilka razy. Usiadłam i przeciągnęłam się. Bec odkaszlnęła. -Nie śpisz. -Gdzie Hayden? Wskazała za okno, gdzie Hayden i Nate stali obok dozownika z benzyną. -Benzyna - sięgnęłam po moją torebkę, by znaleźć portfel. Wyciągnęłam kilka dwudziestek i włożyłam je do uchwytu na kubek. Bec gapiła się na to, by po chwili powiedzieć. -Mam zamiar coś powiedzieć i mówię to głównie dlatego bo mi ciebie żal po tym, co się stało, ale również, dlatego że to prawda. -Dobrze - powiedziałam ostrożnie. To nie brzmiało jak zapowiedź czegoś, co chciałabym usłyszeć. -Powiedziałaś, że powodem, dla którego jesteś smutna, jest to fakt, że jesteś osobą, którą przedstawił twój brat w tym głupim filmie. -Tak. -I to prawda. Byłaś tą osobą. -Dzięki Bec. -Powiedziałam, byłaś, już nią nie jesteś. Zrozumiałam, co chciała przez to powiedzieć, w jaki sposób próbowała mnie podnieść na duchu, ale i tak wiedziałam lepiej. Jednak nie jestem ani trochę mniej płytka dziś niż byłam sześć miesięcy temu, gdy mój brat kręcił ten film. Musiała wyczuć, że jej nie uwierzyłam, bo kontynuowała.

-Wydaje mi się, że ostatnio bardziej się starasz. Powiedziałaś mi cześć w szkole, kiedy byłaś z jedną ze swoich przyjaciółek. Pomogłaś mojemu bratu z Eve. I spędziłyśmy osiem godzin razem i nie mam ochoty cię udusić. Dla mnie to coś znaczy. Zaśmiałam się, jej lista moich dobrych uczynków była wyjątkowo krótka. Hayden zajął miejsce kierowcy, spojrzał na mnie. -Wszystko w porządku? -Tak - po raz trzeci to powiedziałam i znów nie była to prawda. Wskazałam na uchwyt na kubek. -Dzięki. Spojrzał na pieniądze. -Za co to? -Za miło spędzony czas - zmusiłam się do uśmiechu. Nate prychnął śmiechem a Hayden uśmiechnął się, ale wyglądało to sztucznie. Mój telefon zadzwonił, a ja jęknęłam. Zapomniałam zadzwonić do mamy, kiedy wsiedliśmy do samochodu, a przecież obiecałam jej. Odebrałam natychmiast. -Przepraszam, mamo. Właśnie wracamy do domu. Za godzinę powinniśmy być. -Martwiłam się. -Wiem, przepraszam. Zapomniałam zadzwonić. -Myślałam, że świętujesz z bratem, dlatego, gdy nie mogłam się z tobą połączyć, zadzwoniłam do niego. -Zadzwoniłaś? -Pisnęłam. -Co powiedział? -Nie odebrał, więc zostawiłam wiadomość. Musiał być bardzo zajęty. -Tak. Jestem pewna, że jest z przyjaciółmi albo coś takiego... Jaką wiadomość mu zostawiłaś?

-Spytałam czy jesteś z nim, bo nie odezwałaś się, pomimo że mi to obiecałaś. -Przepraszam - powtórzyłam, ale wciąż myślałam o tym, że mój brat będzie wiedział, że tam byłam. Zastanawiałam się ile czasu minie, zanim odsłucha tę wiadomość i co powie, jeśli do mnie zadzwoni. -Niedługo się zobaczymy. -Dobrze, uważaj na siebie. -Dobrze mamo. -Wie? -Spytała Bec. Sprawdziłam telefon, upewniając się, że nie mam żadnego nieodebranego połączenia od niego. -Jeszcze nie, ale się dowie. Godzinę później, po odwiezieniu Nate'a, zatrzymaliśmy się pod domem

Haydena,

nasze

spojrzenia

się

spotkały

a

ja

byłam

zdezorientowana, dlaczego nie jedziemy do mojego domu. -Wysiądź - powiedział do Bec. -Dobra, niech ci będzie. Również wysiadłam i pociągnęłam ją, przytulając ją, zanim zdążyła pójść do domu. -Dzięki, że dzisiaj pojechałaś z nami i próbowałaś poprawić moje samopoczucie. Ścisnęła mnie raz. -Powiedziałam, że nie chcę cię udusić. To nie znaczyło, że mam ochotę cię przytulać. -Mogę przysiąc, że się uśmiechnęła, kiedy to mówiła. -Dzięki za pomoc z Nate'am. -Dodała zaraz przed tym, jak zniknęła.

Hayden również wysiadł z samochodu i gestem pokazał mi, żebym za nim poszła. Poprowadził mnie do huśtawki stojącej na ganku. -Siadaj - powiedział. -Wciąż myślisz, że jesteś za mnie odpowiedzialny? -Nie lubię słów "czuje się w porządku". Moja mama powtarza, że to najbardziej rozpowszechnione kłamstwo w języku angielskim. I wcale nie potrzebuje, by mi o tym mówiła. Nic nie jest w porządku w tym, co się dzisiaj wydarzyło. -Hayden doceniam to, co zrobiłeś dla mnie dzisiaj. Naprawdę bardzo to doceniam. Ale naprawdę nie chcę o tym teraz rozmawiać. Spojrzał tak na mnie, że aż mnie serce rozbolało. Znowu było mu mnie żal. -Martwię się o ciebie. I nie mogę cię puścić w takim stanie do domu, ponieważ powiedziałaś mi, jak mało rozmawiasz z rodzicami i wiem, jakie są twoje przyjaciółki. I teraz zobaczyłem, że twój brat jest snobem szukającym popularności. To cię zniszczy. Chcę z tobą o tym porozmawiać, byś wszystko z siebie wyrzuciła. -Nie radzę sobie w ten sposób z problemami. -Przez krótką chwilę myślałam, że rozumiem mojego brata. Myślałam, że odkryłam jego wielką tajemnicę, dlaczego kłócił się z rodzicami, myślałam, że w ten sposób on chcę wyrazić własne opinie. Ale jeżeli wyrażanie opinii wywoływały takie uczucia u innych to mogłam spokojnie wrócić do taktyki niewychylania się. Utrzymywania wszystkiego w środku. Hayden usiadł na huśtawce i było oczywiste, że się nie ruszy, dopóki czegoś nie powiem. Nie byłam pewna, co jeszcze można było powiedzieć. Nikt wcześniej nie starał się tak usilnie mnie otworzyć. Może jeśli zaczęłabym mówić o innych rzeczach, zorientowałby się, że nie chcę o tym

rozmawiać. Jeśli jednak to zrobię, nie będę w stanie poradzić sobie z tymi wszystkimi emocjami. Usiadłam obok niego. -Nigdy nie mieliśmy huśtawki. Często tu siedzisz? -Nie tak często, jak myślisz. Przynajmniej nie tyle ile powinna osoba posiadająca huśtawkę. -Nie wiem, nigdy nie zastanawiałam się, ile człowiek posiadający huśtawkę powinien na niej siedzieć. -Cóż ja się zastanawiałem i jest niewykorzystana. -Czy to deska surfingowa? Zamilkł na chwilę zdezorientowany poczym kiwnął głową. -Tak. -Siedemnaście pytań. -To było osiemnaste. -Nie,

nie

odpowiedziałeś

na

zawody

sportowe.

Tylko

je

przeanalizowałeś. -Prawda. Podciągnęłam kolana, opierając je o huśtawkę. -Lubisz surfować? -Tak. -Surfowałam ostatnio. -Wiem, Bec mówiła, że cię tam widziała. Bec powiedziała, że mnie tam widziała. Ciekawe czy powiedziała, jak źle moi przyjaciele ją potraktowali. Jak źle ja ją potraktowałam. Byłam z siebie taka dumna, tego dnia a nic nie zrobiłam. Nic dla niej nie zrobiłam tylko dla siebie. Zastanawiałam się, czy Hayden zaraz powie o wszystkich rzeczach, które zrobiłam źle.

Nie wyglądało na to by myślał o oskarżeniach dostarczonych przed Bec, kiedy powiedział: -Dlatego właśnie pomyślałem o desce surfingowej. Wiem niezbyt klimatyczne. Spojrzał na moje usta i kiedy myślałam, że myśli o innych rzeczach, lepszych rzeczach, rzeczach, które sprawią, że zapomnę o dzisiejszym dniu, zmarszczył brwi i westchnął sfrustrowany. -Co? -Uśmiechasz się. -To chyba dobrze, prawda? -Gia - przerwał i wziął moją rękę. -To nie jest to, co czujesz. -Nie będę płakać, jeśli na to czekasz. -O czym myślisz? -Myślałam o surfowaniu. Teraz myślę, że twoja dłoń jest ciepła i o tym, że lubię, gdy ja trzymasz. -Wystarczy. Porozmawiasz z moją mamą. -Co? Nie odpowiedział, po prostu wstał i poszedł do domu. Nie mógł mówić poważnie. Nie będę rozmawiać z jego mamą. A jednak kilka minut później, Olivia wyszła z domu i usiadła ze mną na huśtawce. Odezwałam się pierwsza. -Bardzo przepraszam, pani syn przesadził. Po prostu chcę wrócić do domu. -Dobrze, odwiozę cię. -Dziękuje. Hayden wiedział, że przed jego mamą najłatwiej się otworzyć. Chwilę po tym, jak powiedziałam, gdzie mieszkam, zanim zdążyłyśmy

dojechać do końca ulicy, mamrotałam o tym, jak przez ten film się poczułam. -Jestem najbardziej płytką osobą na świecie i zrozumiałam, że nie mam w sobie żadnej głębi. I nie wiem jak ją zdobyć. Moje życie jest normalne. Moi rodzice są razem. Nikt się nade mną nie znęca. Nikt mi bliski nie umarł. Dobrze sobie radzę w szkole. Nie jesteśmy biedni ani bogaci. Nigdy nie byłam poważnie chora ani ranna. Uniknęły mnie wszystkie nieszczęścia, a ja nie mam żadnej mądrości do zaoferowania. Olivia śmiała się, ale nie był to kpiący śmiech, ale ciepły i delikatny, który odrobinę poprawił mi humor. -Oh Gia, kochanie. Będziesz miała wystarczająco dużo problemów w życiu, nie prosząc o nie. -Ale jestem popsuta. Jestem popsuta, ponieważ niczego nie doświadczyłam, nie miałam żadnej wartościującej lekcji, by stać się lepszym człowiekiem. Mój brat doskonale to uchwycił. Olivia milczała, byłam przekonana, że myśli o tym, jakim beznadziejnym przypadkiem jestem. Nie miała żadnych rad dla naiwnej, płytkiej dziewczyny. Ale wtedy chrząknęła i powiedziała: -Rzadko udaje się znaleźć głębie, gdy szukamy jej w sobie. Głębie znajdujemy ucząc się od innych ludzi i rzeczy, które nas otaczają. Wszyscy, wszystko ma swoją historie. Kiedy nauczysz się tych historii, nauczysz się doświadczać tego, co cię wypełnia, to rozszerzy twoje horyzonty. Dodasz kolejne warstwy do swojej duszy. Pokiwałam głową, chociaż pewnie tego nie zauważyła, bo prowadziła. Zatrzymała się przed moim domem i spojrzała na mnie. -To, co twój brat zrobił? To nie było w porządku. Powinien zapytać cię o pozwolenie.

-W pewnym sensie to zrobił, nawet jest to na filmie. -Oboje jesteście świadomi, że istnieje lepszy sposób, by zapytać. Próba pokazania swojej głębi przez kpienie z kogoś innego dowodzi tylko, że ta osoba jest płytka. -Wiedział, że będzie mi to przeszkadzać. Wiedział, że mnie to zaboli. W innym wypadku chciałby, żebym przyjechała. -Przykro mi Gia. Wiem, że jesteś zawstydzona. Mam nadzieje, że porozmawiasz o tym z rodzicami. Powiedz im, jak się z tym czujesz. Pozwól byście cała rodziną przeszli przez to, razem. Roześmiałam się sucho. -Nie tworzymy takiej rodziny jak wasza. Utrzymujemy wszystko na powierzchni albo całkowicie w środku. -Może to się zmieni, kiedy znajdziesz swoją nową głębie. Uśmiechnęłam się. -Może - sięgnęłam by otworzyć drzwi. -Gia? -Tak? -Mój syn nie lubi płytkich dziewczyn, więc musi być w tobie, więcej niż myślisz. -Hayden mnie nie lubi. Spotykaliśmy się, bo mieliśmy pewien układ, który teraz niestety już się skończył. Myślał, że jest moim dłużnikiem ze względu na tę imprezę. Ale teraz ta przysługa została spłacona, więc jesteśmy kwita. - Teraz gdy to się skończyło, uświadomiłam sobie, że jest mi przykro z tego powodu. Chciałam by mnie lubił, bo chociaż próbowałam, nie potrafię dłużej zaprzeczać, że go polubiłam. Uśmiechnęłam się do niej smutno i wysiadłam z samochodu. -Dziękuje za podwiezienie do domu.

Rozdział 24 Moi rodzice przywitali mnie, gdy weszłam do domu. -Jak było? -Spytał mój tata, jego twarz była pełna nadziei. Chciałam zrobić to, co poradziła mi pani Reynolds, czyli powiedzieć moim rodzicom wszystko. Ale chciałam najpierw dać szansę Drew, by wszystko wyjaśnił. Nie chciałam zranić moich rodziców i miałam nadzieje, że cały ten film nie wygląda aż tak źle. -Było dobrze, ale czy możemy o tym porozmawiać jutro? Jestem zmęczona tą całą podróżą. -Oczywiście. Cieszę się, że byłaś tam dla swojego brata powiedziała mama. -Żałuję, że nie pojechaliśmy tam razem. -Nie. Prawdopodobnie tak było lepiej. Był bardzo zajęty. Przerwałam, patrząc na mamę. -Wciąż jesteś umalowana. Wydawało mi się, że przez chwilę jest zmieszana tą zmianą tematu. Dotknęła dłonią policzka. -Tak, oczywiście. -Jest późno. -Jeszcze nie szykuje się do spania. W drodze do pokoju mój telefon zadzwonił, wyciągnęłam go. Nie oglądaj tego filmu, nie jest przyjemny. Wiadomość Haydena nie powstrzymała mnie. Musiałam to zobaczyć. Musiałam wiedzieć co jest w internecie, dostępne dla całego świata. Przebrałam się w pidżamę i chwyciłam laptop. Próbowałam to obejrzeć, zapominając, że to ja jestem na ekranie. Jakby to była jakaś inna siedemnastolatka. Nie udało mi się za bardzo, nawet gdy przez krótką chwilę próbowałam sobie wyobrazić, że to nie ja, wciąż czułam się

upokorzona

patrząc

na

tę

dziewczynę

uzależnioną

od

mediów

społecznościowych. Ta dziewczyna potrzebowała wsparcia nieznajomych. Nie wiedziała, co myśli, dopóki nie powiedziano jej co powinna myśleć. Nie wiedziała nawet, kim jest. Dobiła mnie myśl, że Hayden też to widział. Zamknęłam laptop, trochę za mocno i schowałam głowę pod poduszkę. Hayden miał racje. Nie powinnam tego oglądać. Powinnam to zostawić, wystarczyło, że zobaczyłam tamte trzy minuty. Drew zadzwonił około dziewiątej rano. Nie chciałam odbierać, ale musiałam usłyszeć jego usprawiedliwienie. -Halo? -Gia miałaś nie przyjeżdżać. Nie odezwałam się. Nie wiedziałam, co mogłabym powiedzieć. Jeśli to miało być jego usprawiedliwienie, było bardzo słabe. Ton jego głosu był obronny. -Mówiłem ci, że robię film, który użyję do szkolnego projektu. Łzy wypełniły moje oczy. Udało mi się je powstrzymać tak jak zawsze. -Po prostu... myślałam, że chcesz ze mną rozmawiać, bo ci na mnie zależy, a nie po to, bo potrzebujesz tego do projektu. -Gia, oczywiście, że mi na tobie zależy. Próbuje ci pomóc i pomóc wielu innym ludziom, pokazując ten problem wszystkim. Czy wiedziałaś, że udowodniono, że facebook może powodować depresje? Porównując siebie do innych, potrzebując poparcia, to nie jest dobre dla zdrowia psychicznego. -Twój filmik poradził sobie lepiej niż facebook, Drew. Przez ciebie poczułam się jak śmieć. Jak płytka, idiotyczna dziewczyna, która nie ma

nawet własnego mózgu. - Musiałam zebrać w sobie mnóstwo odwagi, by się przed nim do tego przyznać. Wystarczająco trudne było przyznanie się do tego mamie Haydena. -Takie było przesłanie chciałem by publiczność to zrozumiała. Mieli zobaczyć siebie w tobie. -Nie sądzę, by to zadziałało. Śmiali się ze mnie zaraz po ceremonii. -Więc ci ludzie są idiotami. -To nie brzmiało jak przeprosiny. -Powinienem ci o tym powiedzieć. Wciąż nie brzmiało to jak przeprosiny. -Kiedy zmieniłeś się w takiego pretensjonalnego dupka? -Opublikowałem to na facebooku, nie widziałaś? Jęknęłam. -Gia... Ja... Rozłączyłam się, miałam do wyboru to albo nakrzyczenie na niego, a i tak już wystarczająco źle się czułam. Wyrwałam kawałek strony z notatnika i zapisałam adres strony internetowej, na której znajdował się ten film. Poczym poszłam do kuchni, spięłam się ze złości tak bardzo, że myślałam, że stracę przytomność. Rodzice siedzieli przy stole, tata czytał gazetę, mama przeglądała dział nieruchomości. Spojrzeli na mnie, kiedy położyłam przed nimi kawałek papieru. -Whoa - powiedział tata, uśmiechając się -O co chodzi? -Wasz syn jest dupkiem. Pomyślałam, że powinniście o tym wiedzieć. Tato pożyczę dzisiaj samochód. Będę w bibliotece. - Powiedziawszy to, wyszłam z kuchni. Moi rodzice byli w szoku a ja zostawiłam za sobą ciszę. Bibliotekarka zmarszczyła czoło pełna dezaprobaty.

-Nie sądzę, byśmy mieli biografię osoby, która miała do czynienia z dupkami. -A co z pretensjonalnymi palantami? Jak myślisz, kto jest największym pretensjonalnym dupkiem w historii? Chcę przeczytać jego biografię. - Pani Reynolds powiedziała, że powinnam uczyć się dzięki historiom innych ludzi. Pomyślałam, że to będzie dobry początek i może to pomoże mi w poradzeniu sobie z dupkiem w moim życiu. Twarz bibliotekarki wypełniła się zrozumieniem. -Czy przechodzisz teraz przez rozstanie? Mam książki o tym, jak sobie z tym radzić. -Nie, nie to nic takiego. Chcę przeczytać biografię. Jakie biografie są najpopularniejsze? -Biografie prezydentów są popularne, a także Einsteina, Anny Frank, Kleopatry. -Kleopatra? To ona była królową Egiptu, prawda? -Tak, ostatnim faraonem Egiptu. Była silną kobietą, która rządziła bezwzględnie przez wiele lat. Nawet odmówiła podziału władzy ze swoim bratem. -Tak, to, gdzie to znajdę? -Pokażę ci. Byłam na czterdziestej stronie, kiedy dostałam sms od Haydena. W porządku? Wiedziałeś, że Kleopatra poślubiła własnego brata?! Poślubiła go! Um... Taki był zwyczaj, ale i tak obrzydliwe, prawda? Nienawidziła go. Głównie, bo nie chciała się z nim podzielić władzą. Chociaż na pewno nie

zrobił filmu dokumentalnego z nią w roli głównej, ale szczerze nie wiem jeszcze, jakie miała inne skargi [beef - mięso wołowe, skarga, siła]. Jestem pewna, że niedługo się tego dowiem. Czy ty właśnie użyłaś słowa skarga [beef] w zdaniu? Masz z tym jakiś problem? Mogę mieć. Gdzie jesteś? Szukam głębi. W porządku? Pokazałam moim rodzicom film. Co powiedzieli? Nie wiem, ale wkrótce się dowiem. Bałam się reakcji moich rodziców. Byłam już zła na mojego brata. Nie byłam pewna, czy uda mi się udźwignąć więcej złości, kiedy poczuje ich smutek. W dodatku nie widuje często, żeby moi rodzice byli zranieni. Tak dobrze grali Idealnych Rodziców, że nie wiedziałam jak będą wyglądać Załamani Rodzice. Mój telefon zawibrował, połączenie, odebrałam je, szepcząc. -Halo? -Dlaczego szepczesz? Zamknęłam książkę, odłożyłam ją na stół i poszłam w kierunku drzwi. -Jestem w bibliotece. -Stąd te wszystkie informacje o Kleopatrze? Otworzyłam drzwi, po czym przeszłam przez nie. Wiatr uniósł moje włosy, a ja usiadłam na najbliższej ławce. -Tak, a ty co robisz? -Nie wiele, zadzwoniłem, bo nie odpisałaś na sms.

Byłam zdezorientowana. -Odpisałam jakieś pięć minut temu, pisałeś coś jeszcze? -Uniknęłaś odpowiedzi jakieś pięć razy. Pytałem, czy wszystko w porządku. -Ah, tak, tak sądzę, nie wiem. Roześmiał się. -Czy to odpowiedź wielokrotnego wyboru? -Mój brat jest palantem, wiesz to. -Wiem, przepraszam Gio. Naprawdę. -A wiesz, co jest najśmieszniejsze? Nie mógł nawet powiedzieć przepraszam za to, co zrobił, a to był jego błąd a ty, chociaż nic nie zrobiłeś to chyba przepraszałeś ze trzy razy. - Bez zastanowienia dodałam. -Jesteś zajęty? -W sumie tylko ćwiczę scenę. -Chcesz iść na lody? Zniszczę swoją figurę przez ciebie. Lekko zabuczał i myślałam, że za chwilę odmówi, dlatego dodałam: -Razem z przyjaciółkami chodźmy na lody, kiedy coś złego się dzieje. Tak sobie z tym radzimy. -Skuliłam się, byłam zła na siebie, że znowu zrobi mu się żal mnie. -Pewnie, wyślij mi adres.

Rozdział 25 Dopiero po wysłaniu adresu, zorientowałam się, że nie jestem odpowiednio ubrana na randkę. Nie, żeby to była randka. Ale to była jedna z tych sytuacji: podoba mi się chłopak i chcę by mnie polubił, a nie mi współczuł, kiedy pojawię się w spodniach do jogi i luźnej koszulce, bez makijażu. Jednak było na to za późno. Musi mnie zobaczyć w takim stanie, chyba że odwołam to spotkanie. Nie chciałam odwoływać. Zresztą to nie miało znaczenia. I tak widział film mojego brata, gdzie oprócz tego, że wyszłam na głupią oraz płytką to wyglądałam okropnie. Może martwienie się, że widział mnie w takim okropnym stanie, sprawiał, że byłam jeszcze bardziej głupia i płytka, ale teraz właśnie się tak czułam. Odepchnęłam te myśli. Miałam zły dzień, a myślenie o spotkaniu go było jedyną jasną stroną w tym wszystkim. W lodziarni zawsze było zimno. Zastanawiałam się, czy to ze względu na lody, czy ze względu na wygodę pracowników. Jako konsument lodów, chciałam trochę ciepła. Dlatego zawsze siadałam przy stoliku na zewnątrz. Przejrzałam jeszcze raz listę wszystkich smaków, czekając na Haydena, nie byłam pewna, czy powinnam już zamówić, czy na niego poczekać. -Mogę przyjąć zamówienie? - Spytał chłopak za ladą. -Czekam na kogoś - powiedziałam. -Chodzisz do mojej szkoły - powiedział. -Gia, prawda? Spojrzałam na niego. Kolejna osoba, której nie znałam. Bycie liderem sprowadza się do tego, że dużo osób zna moje imię, a ja nie znam ich imion, przez ten fakt ostatnio czuje się bardzo nieswojo.

-Spotkaliśmy się wcześniej? -Nie. -Dobrze - powiedziałam wzdychając, orientując się, jak to brzmi. Nie miałam na myśli, że cieszę się, że cię nie poznałam, po prostu myślałam, że zapomniałam jak, się nazywasz. Wskazał na swoją plakietkę, Blake. -Racja, miałam na myśli, że powinnam znać twoje imię bez patrzenia na... nie ważne. -Czy zdecydowałaś już, co zamówisz? Podniosłam brwi. Czy przejęłam ten nawyk od Haydena? -No tak czekasz na kogoś. - Dlaczego to powiedział tak, jakby mi nie wierzył? Chyba nie czekałam zbyt długo. Zerknęłam na telefon. Minęło piętnaście minut. Może Hayden jednak nie miał zamiaru przychodzić. -Poczekam na zewnątrz.... to powiedziałabym kilka dni temu. Zmarszczył czoło, zdezorientowany.. -Więc... - Znów spojrzałam na jego plakietkę. -Blake, jesteś w ostatniej klasie? -Tak. Kiwnęłam głową. -Jaka jest twoja historia? -Co? -Mam na myśli, co lubisz robić? Uprawiasz jakiś sport? -Biegam. -Fajnie. Drzwi się otworzyły w towarzystwie długiego beep, odwróciłam się i odetchnęłam z ulgą. Hayden przywitał się ze mną swoim uśmiechem. Był w okularach, o których prawie zapomniałam. Wyglądał w nich uroczo.

Dlaczego uważałam, że chłopcy w okularach nie są w moim typie? Czułam, że teraz nie ważne co Hayden będzie miał na sobie i tak będzie w moim typie. -Cześć. Nawet nie spojrzał na mój strój, po prostu stanął obok mnie, przeglądając ze mną listę smaków. -Co polecasz? -Spytał Blake'a. -Nie wiem, nie przepadam za lodami. -Co? -Spytał Hayden a jego głos zrobił się nieufny. -Jak chłopak, który nie lubi lodów, może pracować w lodziarni. -Moi rodzice są właścicielami. -To ma sens, jak długo są właścicielami? -Dwadzieścia lat. -Więc dorastałeś tutaj. Blake wskazał podłogę. -W sumie dorastałem dokładnie w tym miejscu. -Wychowany przez lody, mogę zrozumieć, dlaczego za nimi nie przepadasz. -Gardzę nimi -roześmiał się Blake. I w ten sposób można poznać czyjąś historię, pomyślałam. W jaki sposób zrobił to tak naturalnie? -Co bierzesz? -Zapytał, uśmiechając się do mnie. -Hm... myślałam o rocky road, ale nie przepadam za orzechami. -Blake, Gia lubi smak orzechów, ale nie ich strukturę. Czy mógłbyś jej coś polecić? Szturchnęłam go w bok. -W sumie nie lubię również ich smaku.

-Więc dlaczego chcesz wybrać rocky road? Wzruszyłam ramionami. -Nie wiem. Lubię inne rzeczy, które w nich są, dlatego znoszę obecność orzechów. -Gia jesteś dziwna. -Dziękuje, a ty co bierzesz? -Myślałem o waniliowych, ale wtedy przeszło mi przez myśl "to takie nudne, Gia, pomyśli, że jestem najnudniejszym człowiekiem na świecie" -To prawda. -Więc wtedy pomyślałem "założę się, że Blake pomoże mi zdecydować", ale był bardzo słabym wsparciem. Wielkie dzięki, Blake. -Nie ma sprawy. -Więc chyba truskawkowe są najlepszą opcją - powiedział, kiwając na Blake'a. -Ten rozmiar - wskazał na średni pojemniczek i odwrócił się w moją stronę. -Wciąż patrzysz na rocky road. Dlaczego wciąż patrzysz na rocky road? -Nie wiem, wyglądają tak smacznie i może mi bardziej teraz posmakują. -W takim razie uratuję cię przed tobą. Nie możesz wziąć rocky road. Wszystko inne... oprócz wanilii, bo jest taka nudna. Kto w ogóle ją wybiera? Nie wiem, dlaczego jest w menu. Uśmiechnęłam się. -W sumie to najpopularniejszy smak - powiedział Blake, nakładając lody truskawkowe. -No cóż teraz czuje się przekonany, powinien wybrać waniliowe ze względu na ich popularność.

Spięłam się, popularność. Zdobywanie polubień, popularność przylgnęło do mnie w niezdrowy sposób. Może powinnam spytać na twitterze co miałabym wybrać. -Wezmę caramelo crunch - powiedziałam zanim zaczęłam się nad sobą użalać. -Ten sam rozmiar. Zapłaciliśmy za lody i poprowadziłam go na zewnątrz do metalowego stolika. Usiadł i natychmiast wstał by wyciągnąć z tylnej kieszeni scenariusz, który był zgięty na pół. -Powiedziałaś, że poćwiczysz ze mną. Nie żartowałem, potrzebuje tego. Występ jest jutro. -Dobrze - wzięłam scenariusz, ale wciąż na niego patrzyłam. -Co? -Spytał. -Wyglądasz jakbyś, miała wyciągnąć butelkę żelu i naprawić moje włosy po raz trzeci. Uśmiechnęłam się. Wcale o tym nie myślałam. Jego włosy kojarzyły mi się z nim i nie chciałam ich zmieniać. -Nie, nie lubię twoją fryzurę i okulary, wyglądasz uroczo. Poprawił je na nosie. -Moje oczy były zmęczone po wczorajszej wycieczce. -Przepraszam. -Nie przepraszaj, chciałem jechać. Kiwnęłam głową i przeczytałam tytuł sztuki. -Dziwna para. Czy to ta historia, gdzie jedna osoba jest w kompletnej rozsypce, a druga jest maniakiem? -Tak to, to. -A ty kim jesteś? -Tym w rozsypce. -Spojrzał na scenariusz, który trzymałam w rękach. -A masz na myśli, kim jestem w sztuce? Jestem maniakiem, Felixem.

-Więc w prawdziwym życiu jesteś w rozsypce? -Tak, nie widzisz tego? -Wyglądasz na poukładanego. -Jestem wystarczająco solidny, ale jestem w rozsypce. -Jak to? -Na wiele sposób, zbyt wiele jak na obecną ilość czasu - wskazał scenariusz. -Akt drugi, scena pierwsza. -Jeżeli ty jesteś w rozsypce, to ja jestem katastrofą. -Najsłodszą katastrofą, jaką w życiu widziałem. Moje policzki zrobiły się gorące. -Dobrze, akt drugi, scena pierwsza.

Rozdział 26 Odegraliśmy scenę dwa razy a ja tylko raz przerwałam, by wtrącić uwagę. -Dobrze sobie radzisz jako szalony człowiek. Przekrzywił głowę. -Dziękuje. -Więc kto gra Oskara? -Jakiś chłopak z moich zajęć. -Jest tak dobry jak ty? Spojrzał na mnie, uśmiechając się. -W jaki sposób mam na to odpowiedzieć? Jeśli powiem, że nie to wyjdę na zarozumiałego. Za, to jeśli powiem tak, to pomyślisz, że jestem przeciętny. Grzebałam łyżeczką w pustym pudełeczku. -Chciałabym zobaczyć tę scenę. -Byłabyś znudzona. -Nieprawda. -Lubisz przedstawienia teatralne? -Nie wiem, nigdy nie byłam na żadnym. -Naprawdę? -Naprawdę. Hayden położył rękę na sercu. -Jestem zaskoczony. Nie wiem, czy wciąż możemy się przyjaźnić. Miałam zamiar się zaśmiać, ale usłyszałam głos za sobą, który mnie zmroził. -Gia?

Zamknęłam oczy i odwróciłam się, by zobaczyć Jules. -Cześć. Jules uśmiechnęła się do Haydena. -Bradley, prawda? Skuliłam się, wzięłam głęboki wdech i powiedziałam: -N.... Hayden wstał i mi przerwał. -Tak, a ty kim jesteś? Hayden wiedział, kim była Jules. Jednak jego niewinna mina mówiła co innego. Chciałam się roześmiać, ale powstrzymałam się. -Jules, spotkaliśmy się na balu. Pewnie nie pamiętasz, bo byłeś zajęty innymi... sprawami. -Spojrzała na nas. -Nie wiedziałam, że wróciliście do siebie, myślałam, że spotykasz się z kimś innym -Nie, nie spotykam się z tamtym chłopakiem.-Powiedziałam szybko, żeby Hayden nie pomyślał, że rozpowiadam o tym, jak to się ze sobą spotykamy. Wskazałam na Haydena. -My też się nie spotykamy, po prostu rozmawiamy. -Czy chciała, żebym miała kłopoty z "Bradleyem" mówiąc mu, że spotykam się z kimś innym? Spojrzała na mnie. -Byłaś w siłowni? Wyglądasz dziś.... bardzo naturalnie. -Masz racje - powiedział Hayden. -Naturalnie piękna. -Hayden wszedł szybko w rolę Bradleya. Nawet schylił się i wziął moją dłoń, chociaż powiedziałam, że się nie spotykamy. Spojrzałam na niego groźnie, ale nie puścił mojej dłoni. Jules zerknęła na scenariusz, leżący na stole. -Czyj to scenariusz? Myślałam, że Gia mówiła, że jesteś na kierunku biznesowym.

-Chodzę również na zajęcia teatralne. To jest moje hobby. -Ale fajnie - poprawiła torebkę na ramieniu. -Nosisz okulary powiedziała, prawie jakby robiła listę porównującą. -Kiedy nie noszę kontaktów, owszem. -Gia nie mówiła, że nosisz okulary. Czułam, że moje czoło pulsuje. -Dlaczego miałabym o tym mówić? -Wydaje mi się, że to jedna z tych rzeczy, o których byś wspomniała. W każdym razie załatwiam pewne sprawy dla mamy. Wiesz, jaka ona jest. Zadzwoń do mnie, Gia. Nie dzwoniłyśmy do siebie, poszła dalej. Hayden stał obok mojego krzesła, ściskając moją dłoń i patrząc, jak odchodzi. -Nie przepadam za tą dziewczyną. Ścisnęłam jego dłoń i puściłam. Chciałabym ją trzymać dalej, ale jego oczy lśniły tak, jakby odegrał świetnie swoją rolę. Nie chciałam dłużej grać. Usiadł, podniósł scenariusz i zgiął go na pół. -Czy ona pamięta o wszystkim, co powiedziałaś? -Tylko o tym, co później może wykorzystać przeciwko mnie. -Dlaczego się z nią spotykasz? -Ponieważ moje przyjaciółki ją lubią. Patrzył na ulicę, ale jej już nie było widać. -Pogorszyłem sprawę? -Nie sądzę by, dało się to pogorszyć, jest dobrze. -Kręciłam łyżką w pustym pudełku i przygryzłam wargę. -Mam zamiar im powiedzieć prawdę. -Wiem, ale powinnaś najpierw powiedzieć swoim przyjaciółkom. -Masz racje. Muszę najpierw im powiedzieć. - Próbowałam temu zaprzeczać. Próbowałam udawać, że nie muszę im mówić prawdy.

Udawałam, że mogę przez to przejść. Ale to nie działało w ten sposób. Ukrywałam przed nimi pewne rzeczy, a tak przyjaciele nie postępują. Musiałam im powiedzieć prawdę. Kilka minut później zobaczyłam Jules wychodzącą z kawiarni, trzymającą kubki. Postaraj się być dla niej miła, ma teraz trudny czas. Powiedziałam Claire, że spróbuje, a wcale tego nie robiłam. -Jules. Zatrzymała się i odwróciła się w moją stronę. -Tak? -Chciałam... - nie wiedziałam co powiedzieć. Myślałam o rzeczach, o których mówiła, kiedy byłyśmy razem. Miała okropne relację z matką. Myślałam, że narzeka na rodziców jak każda z nas, ale było oczywiste, że było gorzej, niż przypuszczałam. -Wszystko w porządku? Z twoją mamą? -Czy Claire ci coś mówiła? - Powiedziała rozzłoszczona. -Nie. Ostatnio wspomniała, że się kłócicie. Wciąż nie możecie się dogadać? Spojrzała na styropianowe kubki. -Zawsze się kłócimy. -O co? -Chcę się przeprowadzić... znowu. Powiedziałam jej, żeby poczekała, aż skończę szkołę i pojadę do collegu, ale ona chcę uciec przed 51 facetem czy to może przed numerem 75. Już spakowała połowę rzeczy. Wow. To brzmiało okropnie. Nie wyobrażam sobie, by moja mama pakowała się i przeprowadzała za każdym razem, kiedy pojawiały się problemy.

-Przykro mi. -Przypomniałam sobie, jak opowiadała, że jej mama często chodzi na randki. Przeważnie z okropnymi facetami. Spojrzała na mnie surowo. -Nic wielkiego, Claire powiedziała, że mogę się do niej wprowadzić na kilka tygodni. -O to dobrze. To z pewnością pomoże. Chciałam się tylko dowiedzieć, czy wszystko w porządku. Popatrzyła przez moje ramię tam gdzie siedział Hayden. -Udajesz, że się o mnie martwisz, bo zależy ci na mnie czy dlatego, że boisz się tego, co wiem? -Co? Uśmiechnęła się złośliwie. -Pilnuj się Gia jestem coraz bliżej. - Ruszyła przed siebie po czym zerknęła przez ramię i powiedziała -90 dni.

Rozdział 27 Jules zniszczyła nastrój, a ja zauważyłam, że cały czas odwlekam powrót do domu. Wiedziałam, że muszę skonfrontować się z rodzicami. Dlatego powiedziałam Haydenowi, że muszę wracać i się rozdzieliliśmy. Zastanawiałam się, czy moi rodzice już zadzwonili do Drew. Zastanawiałam się, czy jak wrócę, to w domu będzie panować ogólna histeria. Nie mogłam sobie tego wyobrazić. Zebrałam w sobie odwagę i weszłam przez drzwi. Było cicho. Nie byłam pewna czy to dobry, czy zły znak. Skierowałam się do salonu, gdzie był włączony telewizor. Oh błagam, nie oglądajcie teraz telewizji, pomyślałam. A jednak siedzieli na kanapie, mama ładnie ubrana a tata trzymający talerz z lunchem, oboje oglądali telewizje. Mój tata z czegoś się roześmiał. Zakasłałam. -Cześć, wróciłam. Mama podniosła pilot i wyłączyła telewizor. -Gia nie możesz w ten sposób wybiegać z domu, rozumiesz? Powinnaś poprawnie poprosić o pozwolenie, by wyjść do biblioteki. -Dobrze... - spojrzałam na nich. -Od czasu, gdy zaczęłaś się zadawać z tą całą Bec zachowujesz się bardzo dziwnie. -Co? Zaledwie kilka razy się z nią spotkałam. -Zauważyłam, że twoje niepokojące nastawienie pojawiło się razem z nią w twoim życiu. Chciałabym, byś się z nią nie spotykała. Niepokojące zachowanie? Tych słów zawsze użyła w stosunku do Drew. -To nie ma nic wspólnego z nią, oglądaliście film Drew? -Tak oglądaliśmy - powiedział tata.

-I? -I był interesujący o zmieniającej się kulturze oraz o tym, jakie niesie to ze sobą konsekwencje. -Odłożył talerz na stolik i oparł się o poduszkę. -Użył naszej rodziny jako przykładu. -A jaką rodzinę miał do tego użyć? Ma tylko nas. -Nie wiem, rodzinę, która by się zgłosiła do takiego filmu dokumentalnego, w którym by z nich drwiono? -Nie drwił, pokazał tylko społeczeństwo. -Może czujecie tak, bo to nie wy byliście w dużej mierze w tym filmie. Ja byłam i czuje się obrażona. Mama położyła rękę na ramieniu taty i przemówiła. -Przykro mi Gio, że czujesz w ten sposób. Rozumiem twój punkt widzenia, ale kiedy spojrzysz na to z szerszej perspektywy, to zobaczysz, że obrażenie cię nigdy nie było jego intencją. -Po tym, jak cała publiczność śmiała się ze mnie wczoraj, śmiem stwierdzić, że taka była intencja. -To tylko część społeczeństwa, Gio. Spróbuj przyjąć to, tak jak jest. -Czyli puścicie mu to płazem? Nawet z nim nie porozmawiacie? -Rozmawialiśmy. Poprosiliśmy, by dokładniej nam tłumaczył co ma zamiar robić z filmami, które kręci w domu i pochwaliliśmy jego film. Jesteśmy z niego dumni. Przełknęłam ślinę z trudem. -Jesteście z niego dumni? -A ty nie? -Nie. Nie jestem. Jestem na niego wściekła. Tata pokiwał głową. -Rozumiem, mam nadzieje, że dojdziecie do porozumienia.

Szczęka mi opadła, cała płonęłam ze złości. Słowa, które chciałam powiedzieć, zatrzymały się w moim gardle. Jeśli powiem im, co o tym myślę, mama pomyśli, że zachowuje się niepokojąco. Burknęłam, próbując się uspokoić, poczym zapytałam. -Czy mogę wyjść z domu? -Do kogo? -Do Claire. -Oczywiście. Jednak wróć wcześnie, a gdybyś miała pójść gdzieś indziej zadzwoń. -Dobrze. -Wyszłam z domu, czułam, że się dusze, jakbym nie mogła oddychać. Zaczęłam jechać do Claire, ale zmieniłam kierunek, skręcając, jechałam w kierunku domu Bec. Może zrobiłam to bo byłam zła na rodziców i musiałam się zbuntować albo naprawdę chciałam ją zobaczyć. W każdym razie tam właśnie wylądowałam. Byłam przekonana do tego, dopóki nie stałam na ganku i nie pukałam do drzwi, co jeśli ona nie będzie chciała mnie widzieć. Pani Reynolds otworzyła drzwi. -Gia, miło, że wpadłaś. -Czy jest Bec? -Jest. Pójdę po nią, proszę, wejdź. Weszłam do środka i zamknęłam za sobą drzwi. Kilka minut później na dół zeszła Bec ubrana w dresowe spodnie i podkoszulkę. Na jej twarzy nie było makijażu, przez co wyglądała inaczej. Młodziej? Wyglądała na mniej groźną? -Gia, co tu robisz? -Jestem zła. -Dobrze.

-Potrzebuje byś, pozwoliła mi być złą. Uśmiechnęła się delikatnie. -To moja specjalność. Chodź. - Poszłam za nią do jej pokoju, wskazała na krzesło. -Siadaj. Zacznij swoją tyradę, kiedy będziesz gotowa. Będę tu by cię wysłuchać. - Usiadła na łóżku, po chwili wstała. -Poczekaj. Potrzebujemy w tle jakieś gniewnej muzyki.- Wyciągnęła telefon, przez chwilę czegoś szukała poczym nacisnęła przycisk play. Muzyka popłynęła przez bezprzewodowe głośniki, ustawione na szafce. Przyciszyła, by muzyka nie była zbyt głośna. Roześmiałam się. -Śmiech i złość nie współgrają. -Więc mnie nie rozśmieszaj. -Nie robię tego, jestem po twojej stronie. Na co jesteś zła? -Na brata. Podniosła pięść do góry. -Jestem całkowicie po twojej stronie, kontynuuj. -Zadzwonił rano, nie przeprosił, powiedział tylko, że nie powinno mnie tam być. -Nie zrobił tego. -Zrobił. -Dupek. -Potem moi rodzice obejrzeli ten film? -Byli zdruzgotani? -Nie, byli dumni. -Dumni? -Tak! -Wstałam i zaczęłam krążyć po pokoju. -Powiedzieli mi, że ja też kiedyś będę dumna. -Obejrzeli to? Jesteś pewna?

-Nie widziałam, jak to robią, ale jestem prawie pewna, że obejrzeli. -Ale beznadzieja. -Czy jestem głupia? Mam prawo do bycia wściekłą, prawda? -Gia, ja jestem wściekła, a tu nawet o mnie nie chodzi. -Ale ty na wszystko jesteś wściekła. -To nie do końca prawda, ale lubię rozkoszować się złością - usiadła znowu na łóżku, patrząc na mnie. -I? -I co? -Jesteś wściekła, co masz zamiar z tym zrobić? Przestałam krążyć, moje ramiona wciąż były spięte. -Nie mam pojęcia - bywałam wściekła wcześniej, ale zawsze walczyłam z tym uczuciem i chowałam je głęboko w sobie, żeby nikt się nie dowiedział. Warknęłam, kiedy uświadomiłam sobie, że jestem jak moi rodzice. Dlatego oni to robili. Nie chcieli okazywać negatywnych emocji, by nie umniejszyć naszej doskonałości. Mama zawsze stylizowała się na ideał. Oni wszystko ukrywali w sobie. Ja wszystko ukrywałam w sobie. -Krzycz. Spojrzałam w kierunku drzwi. -Ja nie krzyczę. -, Nawet kiedy zorientowałam się, co myślę o rodzicach i sobie nie mogłam odpuścić i zrezygnować z dawnych przyzwyczajeń. Ale chciałam. Potrzebowałam tego. Płonął we mnie ogień i wiedziałam, że muszę go uwolnić. -Po prostu krzyknij. Wzięłam głęboki wdech i krzyknęłam. Uśmiechnęła się. -Musisz nad tym popracować, ale to dobry początek. Teraz nakrzycz na swojego brata.

-Nie zadzwonię do niego. -Nie, miałam na myśli, wykrzycz rzeczy, które chciałabyś, żeby usłyszał... Na przykład.. - Cofnęła ramiona. -Jak on się nazywa? -Drew. -Drew jesteś dupkiem i okropnym bratem. -Który nawet nie potrafi porządnie przeprosić. -I który ma zabawną fryzurę. Przechyliłam głowę. -Myślisz, że ma śmieszną fryzurę? -Tak. Musi je albo podciąć, albo zapuścić. Możesz mu to przekazać. Roześmiałam się. -Pomaga prawda? -Tak - naprawdę pomogło. Ogień w mojej klatce piersiowej się zmniejszył. Położyła się na łóżku i patrzyła w telefon. Również spojrzałam i zobaczyłam, że oprócz zdjęć natury na ścianach, ma je również w galerii. -Świetne zdjęcia, kolekcjonujesz je ze wszystkich miejsc, w których byłaś? -Robię je. -Są twoje? Nie wiedziałam, że robisz zdjęcia. -Próbuje. Kiedy byliśmy na tej trzytygodniowej wycieczce to zrobiłam większość z nich. -Hayden mówił mi o tej wycieczce. Uśmiechnęła się. -Prawda. Pewnie powiedział, że to był koszmar, oboje tak mówimy, ale było super. Zmuszał nas do tych głupich gier. Często się kłóciliśmy i śmialiśmy się i dużo się nauczyliśmy.

-Brzmi jak dobra zabawa. -Zabawa to nie jest odpowiednie słowo, to było bardzo dobre doświadczenie. Przez ciszę, która nastała po tym stwierdzeniu, poczułam się dziwnie, jakbym nie zasłużyła na jej pomoc. Prawie się nie znałyśmy. -Więc jakie plany na dziś? Spotykasz się z Nate'm? Westchnęła. -Nie, spotykanie z nim jest trudne. Nate jest po prostu... -wzruszyła ramionami. -Nie wiem. Jest po prostu Nate'm. -Chcesz, żeby był twoim chłopakiem? -Czasami - podniosła poduszkę i przekładała ją kilka razy. -A czasami chcę go udusić. Myślę, że muszę najpierw zapanować nad drugim impulsem, by zacząć pracować nad pierwszą sprawą. -Dlaczego chcesz go udusić? -Ponieważ jest bezmyślny. Podkochuje się w dziewczynie, która jest poza jego ligą. Moja głowa się poderwała. Oskarżenie Jules, że wszystkich podrywam i gniewne spojrzenie Bec, kiedy pierwszy raz ją spotkałam, wszystko to sobie przypomniałam. Bec spojrzała mi w oczy. -Błagam, nie chodzi o ciebie. -Nie myślałam o sobie. Przekręciła oczami. -Myślałaś, że chodzi o ciebie. Moje policzki zrobiły się gorące przez to oskarżenie.

-Nie ważne. Miałaś prawo tak pomyśleć, bo reprezentujesz typ dziewczyn, które on lubi. Dlatego tak cię nie lubiłam. No i przez to, że rozwaliłaś zespół. -To był jego zespół? -Był perkusistą. Usiadłam na krześle. -Może też powinnaś krzyczeć. -Że cię nienawidzę? -Nie, że Nate jest bezmyślny. -Masz przed sobą najbardziej niesamowitą dziewczynę a ty jesteś ślepy! - Krzyknęłam. -Taki ślepy! Drzwi się uchyliły, zajrzał przez nie Hayden. -Powinienem się martwić tym, co tutaj się dzieje?

Rozdział 28 Hayden jeszcze mnie nie zauważył, ale moje policzki wciąż były różowe. Patrzył na siostrę, uśmiechając się, jakby wcale nie był zaskoczony, że z jej pokoju dochodzą takie krzyki. -Robimy egzorcyzmy twoim demonom - powiedziała Bec patrząc na mnie. Wtedy jego spojrzenie powędrowało na mnie, a jego oczy się rozszerzyły. -Gia, co tu robisz? -Mówiłam - powiedziała Bec. -Usuwamy zło z twojego ciała. -Poczekaj, ty też krzyczałaś? - Spytał, jakby w to nie wierzył. -Tak, krzyczała - Bec odpowiedziała za mnie. -Teraz zostaw nas. Może będziemy musiały pokrzyczeć na ciebie. Musimy na niego pokrzyczeć? -Nie, nie musimy. - Powiedziałam. -Szkoda, miałam coś fajnego do powiedzenia. Hayden skrzyżował ręce. -Jestem zdezorientowany. -Jej brat jest dupkiem, a jej rodzice są z tego dumni. Dlatego krzyczałyśmy. Czy aż tak ciężko to zrozumieć? -Twoi rodzice się nie wkurzyli? -Spytał mnie. -Ani trochę. -Przykro mi. Wzruszyłam ramionami. -To nic wielkiego. Bec westchnęła.

-To coś wielkiego. Jesteśmy przez to złe. Dlatego krzyczałyśmy. Czy nie jesteś zła na swoich rodziców, że nie mówią o tym, co czują? Przestań robić to, czego tak dobrze cię nauczyli. Hayden uśmiechnął się. -Przyszłaś w dobre miejsce. Nikt tu nie kryje swoich emocji. W ogrodzie mamy wiadro piłek do baseballu, jeśli jesteś zainteresowana. -O tak, weźmy je do Willa. -Do Willa? - Spytałam. Hayden spojrzał na telefon, pewnie sprawdzał, która jest godzina. -Nie musisz nas nigdzie zabierać - powiedziałam. -Jeśli jesteś zajęty. -On nie jest zajęty. Chodźmy - powiedziała Bec. -W sumie to jestem - powiedział. -Ale serio to powinno pomóc, idźcie razem. - Zamachnął się w powietrzu i wyszedł z pokoju, ja poczułam się rozczarowana. -Czym jest zajęty? - Spytałam, starałam się brzmieć jakbym była wyluzowana. Spojrzenie Bec udowodniło mi, że wcale tak nie brzmiałam. -Kto wie? Może wychodzi z przyjaciółmi, ma kilku. -Tak. - Przesunęłam palcem po słoiku z muszelkami. -Wiesz może czy rozmawiał z Eve od czasu imprezy? Czy nasze starania odniosły swój skutek? -Martwisz się o to? -Nie... to znaczy tak. Poznałam ją i masz racje, ona nie jest dla niego odpowiednia. Ale widziałam, że przeze mnie była bardzo zazdrosna. W sumie boje się, że nasze udawanie mogło odnieść odwrotny skutek. -Myślisz, że zerwała z Ryanem, by być z Haydenem tylko dlatego, że zobaczyła was razem?

-Nie wiem. -Hmm - zacisnęła usta. -Lepiej upewnijmy się, że do niej nie wróci. Jutro po szkole. Ty, ja i Hayden porzucamy piłką u Willa. Pokręciłam głową. -Bec, mam dosyć knucia. -Knucia? To nie knucie. Spędzimy czas z moim bratem. Co może się złego stać? Spędzanie czasu z jej bratem. Czułam ukłucie w sercu, bo wiedziałam, że im więcej czasu z nim spędzam, tym większą szkodę odniosę. Zaczynałam go lubić. Zbyt bardzo. A ja zazwyczaj nie pozwalałam sobie na takie uczucie, dopóki nie było obustronne. Ale i tak się na to zgodziłam. Jechaliśmy dobre dwadzieścia minut, po czym wjechaliśmy do dzielnicy,

w

której

każdy

dom

wyglądał,

jakby

potrzebował

natychmiastowego remontu. Hayden zatrzymał się na długim podjeździe. Działka pokryta była dużymi drzewami i dużą ilością śmieci. Zardzewiałe stare samochody, zepsute urządzenia i duże maszyny rolnicze. Kilka psów, podbiegło do samochodu, szczekając na nas i goniąc auto. -Gdzie my jesteśmy? To wygląda jak miejsce zbrodni. Hayden uśmiechnął się do mnie. -To dom Willa. Jest członkiem naszego kościoła i za dwadzieścia dolarów, pozwala nam rzucać na jego podwórku. -Nie mogliśmy porzucać u was? -Tak, ale tu możemy porzucać w jego rzeczy - Bec wskazała stary samochód z wielką dziurą w tylnej szybie. -Bardzo satysfakcjonujące.

Hayden nacisnął klakson, a starszy mężczyzna wyszedł ze zniszczonego domu i zawołał psy. Wszystkie pobiegły do niego. Zamknął je za bramą, poczym wrócił do domu z niezadowoloną miną, wyglądało na to, że nie chciałbyśmy tu byli. -Jest dziś w dobrym humorze - powiedziała Bec. -To niby był dobry humor? -Zazwyczaj to nam karze zamykać psy i nie jest to tak łatwe, jak się wydaje. -Jeśli nie lubi, gdy tu przychodzicie, dlaczego wam na to pozwala? Hayden wyłączył silnik i złapał wiadro piłek z tylniego siedzenia. -Uwielbia nas. -Uwielbia

nasze

pieniądze

-dopowiedziała

Bec

trzymając

dwadzieścia dolarów. -Zapłacę mu. -Wyobraź sobie, że ta szyba jest głową twojego brata - powiedziała Bec, podrzucając piłkę i łapiąc ją. -Wyobraź sobie, że trzyma kamerę. -Dodał Hayden. -Czy macie tyle piłek po to, by je tutaj rzucać? - Spytałam. -Nie, mamy je, bo Hayden kiedyś chciał grać w drużynie razem z przyjaciółmi. Ale żadna ilość piłek nie sprawi, że stanie się sportowcem. -Dzięki, Bec. -Co? To prawda. -Nie dostałeś się do drużyny? -Nie miałem do tego serca. -Był w drużynie w podstawówce razem z przyjaciółmi. Oni stali się sportowcami. A on stał się... -Nie mów tego - powiedział.

-Kujonem. -Ona tak mówi. Roześmiałam się. -Pozostał opuszczony i samotny. Dlatego trenował dla drużyny, a nie dlatego bo lubił to robić. Samotny. Hayden czuł się samotny, mając grupę przyjaciół. Dlatego myślał, że ja jestem samotna, gdy spotkał mnie po raz pierwszy? Chyba wyczuł, o czym myślę, bo ścisnął moją rękę. -Nie jestem samotny. Teraz rzucaj. Szykowałam się, by rzucić jeszcze raz, kiedy powiedział: -Chodź tutaj, potrzebujesz kierunku. -Przyciągnął mnie bliżej, poczym ustawił się za mną. Bec jęknęła. -Naprawdę próbujesz tego triku "nauczę cię czegoś"? Nie widziałam twarzy Haydena, nie wiedziałam, czy rumieni się tak samo, jak ja. -To nie jest żaden trik. Naprawdę potrzebuje pomocy. -Hej! - Szturchnęłam go w brzuch i roześmiałam się. -Jeśli próbowałbym tego triku, zrobiłbym to tak. -Położył ręce na mojej tali, przyciągnął mnie do swojej klatki piersiowej i przysunął się do mojego ucha. -Hej maleńka, potrzebujesz pomocy w nauce jak rzucać piłką? - Powiedział to niskim, ochrypłym głosem. Zamarłam, całe moje ciało aż drżało. Bec musiała zobaczyć moją minę, ponieważ zaczęła się śmiać. Głośno. Cofnął się. -Co? Nie wyszło?

-Oh nie, myślę, że by zadziałało, jeślibyś chciał poderwać Gię. Powiedziała Bec, wciąż się śmiejąc. -Niech będzie, to nie było zbyt dobre - powiedziałam. -Dobrze, to teraz prawdziwa lekcja. -Jego ręce znowu znalazły się na mojej tali, ustawiając mnie. -Chcesz pochylić trochę ciało. Wtedy zrób krok tą stopą i rzuć. Użyj stopy, by dodać siły do rzutu. - Wycofał się a mnie kusiło, by skłamać, że nic nie zrozumiałam i potrzebuje powtórki. -Nie wiem, czy powinnam brać sobie do serca uwagi kogoś, kto nie mógł dostać się do drużyny. -Rzuć piłkę - powiedział pewnym głosem. Uśmiechnęłam się i rzuciłam. -Lepiej. -Oprócz tego, że podczas rzucania musisz krzyczeć - Bec podniosła piłkę i krzyknęła. -Obudź się i zobacz, co tracisz! Hayden uniósł brwi. -Do kogo to mówiłaś? -Do głupich chłopców. -Rozumiem- podał mi kolejną piłkę. Czułam się zawstydzona przez obecność Haydena, ale spróbowałam. -Ile siły wymaga spytanie? -Piłka odbiła się od szyby. Hayden obracał piłkę w dłoniach. -Czy zgodziłabyś się, gdyby poprosił cię o zgodę? -Nie jestem pewna, pewnie nie. Kiwnął głową. -Hayden? - Powiedziała Bec wskazując piłkę. -Czy ty masz jakieś demony do zlikwidowania?

Hayden patrzył na szybę przez dłuższą chwilę. Kilka piłek upadło na żółtą trawę pod samochodem. W przeciwieństwie do mnie i Bec, Hayden nie krzyczał, ale szybkość, z jaką rzucał świadczyła, że też ma kilka demonów. Szyba pękła z głośnym brzdękiem i pojawiły się na niej rysy przypominające pajęczyny. Uniosłam brew i spojrzałam na niego. -O co w tym chodziło? -Fajnie jest niszczyć rzeczy - to była jego odpowiedź, ale nie byłam przekonana, czy była szczera. Rzuciliśmy jeszcze kilka i po kilku minutach Hayden podniósł rękę. -Dobra, wystarczy. -Dlaczego ? - Spytałam. -Ma zamiar ją roztrzaskać - powiedziała Bec. Hayden wziął piłkę z wiadra i podrzucił ją w powietrzu. Kiedy ją złapał, podał mi ją, uśmiechając się złowrogo. -Jest twoja. Wzięłam piłkę. -Jeśli jej nie zniszczę, będę bardzo zawstydzona. -Uda ci się. Pochyliłam się, zrobiłam krok i rzuciłam. Szyba roztrzaskała się z przyjemnym chrobotem. Uśmiechnęłam się. -To było super. -Oczyszczające, prawda? -Tak. - Wypuściłam zadowolona powietrze. Bec pozbierała kilka piłek z ziemi. -Pobawię się przez chwilę z psami w aportowanie. Niedługo wrócę. Hayden zaczął zbierać piłki i wrzucać je do wiadra. Pomogłam mu.

-Często to robicie? -Niezbyt. - Powybijane szyby w samochodach otaczających nas świadczyły o czymś innym. -Czy ten samochód jest tu nowy? -Spytałam, wskazując równie zardzewiały samochód, ale wolny od uszkodzeń. -Nie. Nie rzucamy w niego. To camaro z 68 roku. Próbuje przekonać Willa, by go mi sprzedał odkąd tu przychodzimy, ale jak widziałaś, jest nieco zrzędliwy. -Ale Bec mówiła, że lubi pieniądze. -Żartowała. Myślę, że lubi gości. Chodź, powinnaś zobaczyć ten samochód.

Rozdział 29 Hayden zmierzał do samochodu, a ja szłam za nim. -Ten samochód jest prawie stracony, ale i tak zrobiłbym dużo by móc go ponaprawiać. Jedno okno było otwarte, przez co w środku było pełno suchych liści, siedzenia

były

rozdarte

a

zardzewiałe

sprężyny

widoczne.

Nie

powstrzymało to Haydena przed wspięciem się i wejściem do środka. Oparł nadgarstek o kierownicę i zrobił pozę modela: zmrużone oczy i lekko otwarte usta. -Co myślisz? Roześmiałam się. -Pasuje do ciebie. -Zgadzam się, przyłączysz się do mnie? Siedzenie pasażera wyglądało nawet brudniej niż to, na którym on siedział. Musiał widzieć moje niezdecydowanie, bo sięgnął po mnie i chwycił mnie. Odskoczyłam, piszcząc. Położył dłoń na zewnętrznej stronie drzwi i pogłaskał je jakby były jego ulubionym zwierzakiem. Roześmiał się i pomógł mi wejść. Przeciśnięcie się było ciężkie, zwłaszcza że był na mojej drodze, moje biodra ocierały się o jego klatkę piersiową i kierownicę. Moje spodnie się o coś zaczepiły, ciągnąc mnie do tyłu, dłonie miałam na siedzeniu pasażera, a stopy wciąż wystawały przez okno. -Utknęłam - powiedziałam. -Na to wygląda - powiedział zadowolony. -Pomóż mi. Roześmiał się. -Podoba mi się ta sytuacja.

-Jeśli nie miałabym zajętych rąk, to bym cię zdzieliła. -Próbowałam podciągnąć nogi, a towarzyszyło temu dźwięk rozrywania. Hayden śmiał się, ale po chwili poczułam, jak sięga po moją kostkę. -Zahaczyłaś o zamek. Poczekaj, spróbuje cię uwolnić. Moje ramiona zaczęły drżeć od próby utrzymania się. -Gotowe - powiedział Haiden, pociągnęłam uwolnioną nogę i poleciałam do przodu, upadając twarzą na siedzeniu. -Auć. -Tak mi przykro. Moje nogi były na jego kolanach, a moje ramiona utkwiły pode mną. Ostrożnie przekręciłam się w prawo, w kierunku siedzenia a on mi pomógł usiąść. -W porządku? -Chwycił moją twarz. -Tak - przejechałam ręką po twarzy, byłam pewna, że była pokryta brudem. A on wyciągnął liść z moich włosów. -Wszystko w porządku. Zapewniłam go, śmiejąc się zażenowana. -To było pełne gracji. Uderzyłam go w ramię, a on udawał, że to zabolało. -Mam nadzieje, że chociaż było warto - powiedział z uśmiechem na twarzy. Rozejrzałam się po brudnym wnętrzu, z bliska wyglądało to jeszcze gorzej. -Ta.. nie całkiem - powiedziałam, uśmiechając się kpiąco. Odchylił się do tyłu na swoim siedzeniu, po chwili chwycił moją dłoń. Dobrze, może było warto tu wejść. -Jak wyszła scena Dziwnej pary? -Naprawdę dobrze. Dzięki za pomoc.

-Nie potrzebowałeś pomocy. -Potrzebowałem twojej pomocy. - Ton jego głosu świadczył o tym, że nie mówimy już o ćwiczeniu kwestii do sztuki. Może faktycznie mówił o czymś innym. -Nad jakimi demonami dziś pracowałeś? - Kiwnęłam głową w stronę samochodu, w który rzucaliśmy. -Nad tymi, które już powinny zniknąć. - Powiedział niejasno. Zastanawiałam się, czy mówił o Eve, ale to było niemożliwe. Chciałam przywołać jej imię na wszelki wypadek. Ale nie w momencie, kiedy trzymał mnie za rękę z własnej woli, a nie dlatego, że udajemy parę. -Czy zastanawiałaś się kiedyś nad tym, że wybór przyjaciół świadczy o tym, kim jesteśmy? Więc nie mówił o Evie. Nawiązywał do Ryana, który go zdradził z nią. Albo mówił o tym, że czuje się samotnie wśród przyjaciół. Rozważyłam to pytanie, patrząc na swoje przyjaciółki i co one mówią o mnie. Nawet pomyślałam o przyjaciołach Bec, którzy sądzili, że jestem złośliwa tylko z powodu słów Jules. -Mówisz o Ryanie? -Mówię o wielu rzeczach, ale tak on też był moim przyjacielem. -To był jego wybór. Nie możesz nikogo kontrolować. Jego wybory nie świadczą o tym, jaką jesteś osobą. -Naprawdę? Był skłonny odwrócić się od wieloletniej przyjaźni dla dziewczyny. Czy nie powinienem był tego dostrzec? -Nie mogłeś tego przewidzieć. To nie znaczy, że zrobisz coś takiego tylko dlatego, że się z nim przyjaźniłeś. -Wiem, powinienem o tym zapomnieć. Ścisnęłam jego rękę.

-Zranił cię, nie tak łatwo sobie z tym poradzić.-Westchnął. -Bec mówiła, że różnisz się od przyjaciół... -Nie jestem samotny - powiedział prawie za szybko. -Ale nie jesteś z nimi związany, tak jakbyś chciał? -Lubię sport i czasem przychodzą pograć. Ten układ działa. -Nie czujesz się wykluczony? Czekałam aż powie, że Bec znowu się myli, ale zamiast tego powiedział: -Więc eksperyment z rzucaniem piłek pomógł? Jak się czujesz? -Dobrze się bawiłam zważywszy na to, co się wydarzyło w ciągu ostatnich dni, sądzę, że to wielki plus. Dziękuje, że rozśmieszasz mnie. Patrzył badawczo na moją twarzy, uśmiechnęłam się, by go przekonać. -Nie musisz za to dziękować. Nie wydaje mi się, byś miała problem ze śmiechem. Cały czas masz uśmiech na twarzy. Zastanawiam się, co się kryje pod tym uśmiechem. Nie musisz być przez cały czas idealna. Przekręciłam oczami. -Nie jestem, wierz mi. Wytarł mi coś z twarzy, pewnie pozostałości brudu samochodowego. -Lubię, gdy nie jesteś idealna. Poczułam, że moje policzki robią się gorące i tym razem nie mogłam tego ukryć. -Gia, co z tobą? Czy czujesz się samotna wśród przyjaciółek? Chciałam instynktownie odpowiedzieć nie, ale miał racje. Zawsze się uśmiechałam. W tym dniu chodziło o to, by sobie odpuścić. Wypuścić wszystkie uczucia. To nie było rzeczą łatwą dla mnie, ale Hayden mi w tym pomógł.

-Nigdy się tak nie czułam. -A teraz? -Nie wiem. Kocham moje przyjaciółki, ale tak, odkryłam, że nie znają mnie zbyt dobrze. Chociaż to nie ich wina. Nigdy im na to nie pozwoliłam. Nigdy siebie nie znałam. -Czy to nie część bycia nastolatkiem? Odkrywanie kim się jest? Kim się chcę być? -Mam nadzieje, bo w innym razie jestem strasznie w tyle. -Sądzę, że znasz się lepiej, niż przypuszczasz. Z drugiej strony ogródka Bec krzyknęła. -Gdzie jesteście? Hayden wycofał się, a ja zorientowałam się jak się zbliżyliśmy. -Chyba lepiej się zbierajmy. Wzięłam kilka głębokich oddechów. Hayden wydostał się przez okno i odwrócił się w moja stronę. -Czy mogę użyć drzwi. - Spytałam, wyglądając przez okno. -Są zardzewiałe - wyciągnął dłoń. -Tym razem nie pozwolę ci upaść, obiecuje. -Jego oczy iskrzyły, jakby przypominał sobie moje wejście bez krzty gracji. Oparłam się na kolanach, unikając pokazania pęknięcia w spodniach i przełożyłam głowę oraz ramiona przez okno, użyłam framugi, by się odepchnąć i przekręcić, tak więc siedziałam teraz na framudze okna, mając górną część na zewnątrz a nogi wciąż w środku. Wtedy Hayden mnie chwycił, jedną rękę położył pod moimi kolanami, drugą oplótł moje plecy i wyciągnął mnie z samochodu. Krzyknęłam zaskoczona, chwytając jego szyję, by mieć wsparcie.

Nawet kiedy byłam na zewnątrz, on trzymał mnie przez kilka chwil w ramionach. W końcu spojrzałam na niego, zastanawiając się, dlaczego mnie nie puścił. Spojrzał mi w oczy. -Dobrze się dziś bawiłem. -To dobrze - powiedziała, wzdychając mocniej niż zamierzałam Bec pojawiła się za nim. -Czy właśnie użyłeś tego tricku "wyciągnę cię z samochodu" na niej? Przysięgam, dzisiaj starasz się ze wszystkich sił. Moje wcześniejsze szybkie bicie serca znikło, wzmocniło to uczucie, gdy stawiał mnie. -To nie był żaden trick - powiedział, stawiając mnie na ziemi, kiedy ja zrobiłam kilka chwiejnych kroków. Wzruszyła ramionami. -Jestem pewna, że nie musisz się tak starać, by zaprosić ją w piątek na przedstawienie. Hayden patrzył na nią, mrużąc oczy. A ona uśmiechnęła się do niego niewinnie. -Idę po piłeczki, spotkamy się przy samochodzie? I ja i Hayden znów byliśmy sami. Przeczesał dłonią włosy. -Jest naprawdę subtelna, prawda? -Nie musisz - powiedziałam w dokładnie w tym samym czasie, gdy on powiedział: -Chciałabyś iść? -Wiem - powiedział w tym samym czasie, gdy ja się zgodziłam. Roześmialiśmy się. -Dobrze, spróbujmy mówić po kolej. - Powiedział. -Ty pierwsza.

-Chciałam powiedzieć, że nie musisz się czuć zobowiązany do zaproszenia mnie tylko dlatego, że twoja siostra o tym powiedziała. -Nie robię tego dlatego. I tak miałem ci powiedzieć, że musisz iść, bo nie mogę się przyjaźnić z osobą, która czegoś takiego nie widziała. -No cóż w takim razie... Spojrzał na Bec rzucającą piłki do kubła. -Nie mam pojęcia jak, ją do siebie przekonałaś, ale udało ci się. -Wystarczyło dziesięć minut krzyczenia o problemach. Uśmiechnął się. -Nie wpuściłaby cię do sypialni, gdyby cię nie lubiła. -Nie wydaje mi się, bym na to zasłużyła. -Zastanawiałam się, czy faktycznie mnie lubiła, czy dla niej byłam po prostu mniejszym złem. -Ale lubię ją. -To piątek? O szóstej. -Brzmi dobrze.

Rozdział 30 Usiadłam na szczycie stołu, a inni członkowie rady uczniów patrzyli na mnie i czekali, aż coś powiem. Przeważnie uwielbiam prowadzić dyskusje, ale do tego czasu byłam w sumie bezużyteczna na tym spotkaniu. -Gia. - Daniel, zastępca, powiedział. - Sądzę, że jesteśmy gotowi by przejść do drugiej sprawy. -Racja - spojrzałam w dół na papier przede mną. Sprawa numer dwa dotyczyła imprezy zakończeniowej na plaży. -Czy każdemu udało się wykonać zadanie? -Mamy wszystkie pozwolenia - powiedział Daniel. -Nie byłam w stanie zdobyć zespołu - powiedziała Ashley. -Czy któryś z zespołów z przesłuchania nadawałaby się do tego? -Nie... - zatrzymałam się, pomyślałam o zespole Nate'a. -Nie wiem, może. Dzień, w którym przesłuchiwaliśmy zespoły, był bardzo długi. Może nie przysłuchaliśmy się zbyt dobrze. -Dowiem się i dam ci znać. A co z jedzeniem? Czy to już załatwiona sprawa? -Tak wszystko załatwione - Clarissa kiwnęła głową. -I wszystkie listy online wydają się zapełnione. Może dobrze wyjdziemy na tej trzeźwej imprezie zakończeniowej. - Powiedział Daniel. -Nie bądź taki zdziwiony. Przecież inne szkoły też to robią. -Po prostu założyłem, że każdy będzie chciał poimprezować tej nocy. -Będziemy imprezować. -Skreśliłam numer dwa z listy i postukałam kilka razy długopisem o kartkę. -Czy ktoś chcę przemówić podczas zbiórki

w przyszły piątek? Dać motywacyjną przemowę "właśnie kończymy szkołę"? Daniel, który pił z butelki wodę, zakasłał i próbował złapać oddech. Reszta po prostu się gapiła. -Co? -Spytałam. -Zakładaliśmy, że ty będziesz chciała przemówić na ostatniej zbiórce w tym roku. -Tak... Pytam, czy ktoś inny chciałby to zrobić. Ashley pokręciła przecząco głową. Kiedy spojrzałam na resztę, wszyscy przy stole kręcili przecząco głową. -W sumie nie. Jesteś w tym naprawdę dobra i to był twój rok. Zasłużyłaś na to - powiedział Daniel. Chciałam poczuć się dumna z tego powodu, ale nie byłam pewna czy powinnam. Czy to oznaczało, że byłam samolubna? Ciężko pracowałam w tym roku, głównie ze względu na college, ale również dlatego, że lubiłam przewodzić, przemawiać i walczyć o sprawę. Uderzyłam znowu długopisem o kartkę kilka razy. -Dobrze, przemówię. Dzięki. Jeśli chodzi o resztę spraw w programie, po prostu przejrzyjcie je i wyślijcie mi maile lub Danielowi, jeśli będziecie mieć jakieś pytania. Wydaje mi się, że dziś skończymy wcześniej. Natychmiast pokój wypełnił się rozmowami, kiedy wszyscy wstali i rozmawiali ze sobą. Daniel patrzył na mnie. Nie musiałam na niego patrzeć, by wiedzieć. -Co? -Wydajesz się rozkojarzona. Zazwyczaj jesteś taka zorganizowana i masz wszystko poukładane.

-Przepraszam. -Niepotrzebnie, dzięki temu wydajesz się bardziej realna. -Co to ma znaczyć? - W końcu spojrzałam w jego stronę. -Nie wiem - zerknął w stronę drzwi, gdzie właśnie wyszła ostatnia osoba. -Wydaje mi się, że przez cały rok wydawałaś się niedostępna. -Co masz na myśli? Spotykaliśmy się. Co ma znaczyć niedostępna? -Byłaś... -zawahał się, jakby nie chciał zranić moich uczuć. -Nie byłaś rzeczywista. Jakbyś była wzorem tego, kim dziewczyna powinna być. -Wskazał na mój zeszyt. -Wzorem tego, kim powinna być przewodnicząca szkoły. Idealny obrazek. Żadnego błędu. Mogłabyś napisać poradnik. Skuliłam się. -To nic złego. Ale tak jest lepiej... to miłe - w końcu wstał. -Przez to mam ochotę zaprosić cię na kolejną randkę. -Już mnie zaprosiłeś, a ja powiedziałam, że nie robię powtórek rzuciłam w niego długopisem, kiedy zmierzał do drzwi. -Tylko utwierdzasz mnie w moim przekonaniu - roześmiał się. Westchnęłam i rozejrzałam się, patrząc na opustoszały stół. Siedziałam tutaj przez cały rok i co udało mi się tak naprawdę zrobić? Otworzyłam zeszyt i przerzuciłam na zakładkę z napisem Bal. Kartka z zapisami na przesłuchanie zespołów tam była. Dwadzieścia wystąpień. Soliści, kilka duetów. Nawet jeden chór próbował swoich sił. I było dziewięć zespołów. Nie byłam pewna, w którym grał Nate, ale dowiem się tego. Może organizowali próby w garażu, gdzie mogłabym wpaść i posłuchać. Słyszałam muzykę, kiedy wysiadłam z samochodu. Dźwięk perkusji rozbrzmiewał w mojej klatce piersiowej, kiedy szłam podjazdem.

Uśmiechnęłam się, wślizgując się przez drzwi. Nikt mnie nie zauważył na początku, wciąż grali tę piosenkę. Piosenka wydawała się dość chwytliwa. Wokalista miał dobry głos i był charyzmatyczny. Skupiłam na nim wzrok, kręcił się, śpiewając do mikrofonu. W mojej głowie powtórzyłam kilka razy jego imię, by je zapamiętać - Marcus. Nie stałam zbyt długo, gdy perkusja ucichła, Nate patrzył na mnie pytająco. Inne instrumenty wciąż grały, ale po kolei przestawały i w końcu wszystkie spojrzenia były skierowane na mnie. -To zamknięta próba - powiedział Marcus. Gdyby tylko wiedział, kim jestem a byłam dziewczyną, która niezamierzenie obraziła jego zespół kilka miesięcy temu. -Wiem. Miałam nadzieje, że będziemy mogli porozmawiać o ewentualnym występie na trzeźwym zakończeniu szkoły. Zaśmiał się. -Czy to żart? -Nie. - Trzymałam podkładkę do pisania, by wyglądać profesjonalnie, ale zorientowałam się, że pewnie wyglądałam jakbym, zastanawiała się nad innymi zespołami. A to był jedyny. -Braliście udział w przesłuchaniu, by zagrać na balu. -A ty i twoja przyjaciółka odpuściłyście sobie nas. Tak więc sądzę, że tym razem my sobie odpuścimy. A więc nie zapomniał. Inni członkowie, nawet Nate, pokiwali głowami zgadzając się, a basista powiedział: -Wasz sprzęt muzyczny na balu był beznadziejny. Straszny. Metallica byłaby beznadziejna, mając taki sprzęt. -Czym jest Metallica?

Marcus warknął. -I ty jesteś osobą odpowiedzialną za muzykę? Poważnie, co my takiego zrobiliśmy, że zasługujemy na taką karę? Jakie masz kwalifikacje, by podejmować takie decyzje? -Nie mam żadnych. Otworzył usta jakby miał zamiar się kłócić, ale powstrzymał się, zanim powiedział: -Dokładnie. -Ale podoba mi się co usłyszałam dzisiaj. Zagracie na tej imprezie? Proszę. Przyszłam tu specjalnie by osobiście was zaprosić. Spojrzał na mnie, przesuwając wzrokiem z góry na dół, miałam nadzieje, że Nate coś powie, ale chyba czekał na ostateczną decyzje Marcusa. -Nie wiem. Musimy to omówić. Może. -Napiszesz do mnie, kiedy zdecydujecie? - Podałam mu kartkę z moim numerem. Popatrzył na nią i schował do tylnej kieszeni. -Gia Montgomery dała mi swój numer telefonu, wow. -Jeśli nie będziecie chcieli zagrać... może polecicie nam zespół, który zagra, bo jak wspomniałeś nie mam kwalifikacji, by podejmować taką decyzje. -Pewnie. -Dzięki - wyciągnęłam rękę w jego kierunku, a on przybił mi żółwika. -Jak długo gracie razem? -Dwa lata. -Tworzycie własną muzykę? -Tak.

-Mogę stwierdzić, że pracujecie ciężko. Dzięki jeszcze raz. Ruszyłam w kierunku drzwi. -Pa Gia. - Zawołał Nate. Uśmiechnęłam się i wyszłam. Kiedy byłam prawie przy samochodzie, usłyszałam, że ktoś mnie woła. Odwróciłam się i zobaczyłam Marcusa przechadzającego się. -Hej, pomyślimy o tej imprezie, dobrze? Uśmiechnęłam się. -Wiem, już to mówiłeś. -Ale tym razem mówię poważnie. -Oh. -Do zobaczenia.- Mówiąc to, odszedł.

Rozdział 31 Po raz pierwszy od bardzo dawna nie zaprosiłam Claire i Laney, żeby pomogły mi wyszykować się na randkę z Haydenem. Jeżeli to była prawdziwa randka. Jego siostra prawie go zmusiła, by mnie zaprosił na to przedstawienie. Prawdopodobnie wciąż pracowała nad tym, by odciągnąć go od Eve. Nawet sądziłam, że Bec może iść razem z nami, ale kiedy przyjechał w piątek bez niej i pocałował moją dłoń przy drzwiach, zaczęłam podejrzewać, że może to być prawdziwa randka. -Wyglądasz przepięknie jak zawsze, Gio. -Dziękuje. Ty też. -Uważasz, że wyglądam przepięknie? -Wybrałam cię na parkingu, byś udawał moją randkę. Czy myślisz, że wybrałabym kogokolwiek? -Teraz przesyłasz mylne sygnały "wybrałaś" wskazuje na to, że miałaś większy wybór. A byłem tylko ja. Więc tak, myślę, że wybrałabyś kogokolwiek. -W takim razie chyba miałam szczęście, że byłeś przepiękny. -Taa... miałaś. Szturchnęłam go w ramię a on roześmiał się. Nie było żadnego innego kontaktu fizycznego w drodze do teatru i kiedy myślałam, że zabrał mnie jako przyjaciółkę, chwycił moją dłoń. Moje serce podskoczyło ze szczęścia. Wskazał miejsca pośrodku sali i tam skierowaliśmy się. Schodziliśmy w dół, kiedy ktoś zawołał go po imieniu. Oboje się odwróciliśmy w kierunku głosu i zobaczyliśmy Spencera, jednego z jego przyjaciół, którego poznałam na imprezie, machał. -Czy jest tam jakieś dodatkowe miejsce? - Spytał.

Hayden pokiwał głową, a Spencer dołączył do nas, siadając po drugiej stronie Haydena. -Cześć, Gia, prawda? -Tak. Cześć. Spojrzał znów na Haydena i spytał: -Widziałeś Eve? -Tak jest kilka rzędów dalej - powiedział, wskazując ręką. Eve tu była? Bec pewnie wiedziała o tym. Czy to kolejna gra? Nie. Nie mogę sobie pozwolić tak myśleć. Tylko dlatego, że nie byłam pewna działań Bec to nie znaczy, że nie powinnam ufać Haydenowi. Chciał, żebym tu była. Nie udawaliśmy dzisiaj. Zastanawiające było tylko to, że Eve tu była. Ale... on udawał, kiedy przez przypadek spotkaliśmy Jules przy lodziarni. Czy to właśnie się działo? Czy to dlatego złapał mnie za rękę? Nawet myśląc o tym, nie chciałam z niego rezygnować. Ścisnęłam jego rękę mocniej. Spojrzał w moje oczy i oddał uścisk. Spencer kręcił głową. -Gdzie jest Ryan? -Wiesz co on myśli o takich rzeczach. -Czy wszyscy nie czujemy tego samego? -Klepnął Haydena w plecy. -A no tak oprócz ciebie. Ty lubisz oglądać śpiewających i tańczących ludzi. Zapomniałem. -Nie musisz tu być, Spencer - ton Haydena był lekki, ale nie mogłam się powstrzymać myśli o tym, co powiedziała Bec, że jego przyjaciele lubią inne rzeczy niż on. Dlaczego w sumie Spencer był tutaj? -Wiesz, tylko się z tobą droczę. Przekonałeś mnie do tego. Ale nie jestem przyzwyczajony byś siedział obok mnie, podczas tych rzeczy. Przyzwyczaiłeś mnie do ogląda cię.

Hayden coś powiedział, czego nie dosłyszałam, Spencer roześmiał się. Wtedy Hayden odwrócił się do mnie. -Spodoba ci się. -Jestem tego pewna -spojrzałam na program, który trzymał Spencer. -Into the woods, jak ten film? -Najpierw była sztuka - powiedział lekko burcząc. -Czy będzie strasznie? -To połączenie bajek. Światła przygasły, a orkiestra zaczęła grać. Reflektory rozświetliły kurtynę, która się rozsunęła. Hayden odwrócił moją dłoń na swoim kolanie i delikatnie dotykał jej palcami. Byłam tak podekscytowana, że moje włoski na karku stanęły. Położyłam głowę na jego ramieniu. Pachniał wspaniale jak spray do ciała i proszek do prania. Jeśli chciał uniemożliwić mi oglądanie przedstawienia, na które mnie zabrał, to wychodziło mu to bardzo dobrze. Do czasu przerwy uświadomiłam sobie, że w pewnym momencie zapomniałam, że oprócz mnie i Haydena są inni ludzie, którzy oglądają z nami przedstawienie. Głośne oklaski wyrwały mnie z tego oszołomienia. Kiedy światła się zapaliły się, poprawiłam się na siedzeniu. -To było niesamowite. -Cieszę się, że ci się podoba - powiedział, uśmiechając się szeroko. -Więc... dlaczego nie ma cię tam? Zacisnął mocno szczękę po czym rozluźnił się. -Wiele się działo podczas prób. -Tak, bycie pustelnikiem to ciężka praca. Znowu się uśmiechnął.

-Moja siostra dostała się do twojej głowy. - Powiedział, nie zaprzeczając moim obserwacją. -Więc przerwa trwa tylko piętnaście minut, ale to dobry czas by skorzystać z toalety, jeśli tego potrzebujesz. Oprócz tego są sprzedawane ciasteczka i napoje w lobby. Chcesz coś? -Nie, nic nie potrzebuje. -Dobrze, ja muszę iść do toalety. Niedługo wrócę. -Jego ręka, która znowu znalazła moją, wyślizgnęła się. Już nie mogłam się doczekać, kiedy znowu będę ją trzymać. -Dobrze - wzięłam kilka głębokich wdechów, starając się wyrównać bicie mojego serca. Podniosłam program i zaczęłam go przeglądać. Były zdjęcia wszystkich osób w obsadzie z opisem kogo grają i gdzie grali wcześniej. Spencer usiadł obok mnie, a ja zorientowałam się, że byłam niegrzeczna. Szybko zamknęłam program i uśmiechnęłam się do niego. -Cześć ponownie. -Wepchnęłam program pod moje siedzenie i wskazałam na scenę. -Więc czy Hayden też tak umie śpiewać? -Tak potrafi śpiewać. -Chciałabym zobaczyć go, kiedy występuje. Jak długo znacie się z Haydenem? -Cztery lata. -Gdzie się poznaliście? -W szkole - pochylił się w moją stronę i zniżył głos -Mam do ciebie pytanie. -Słucham. -Niedługo będę miał tę zbiórkę na rzecz baseballu. Nie staram się zdobyć dziewczyny ani nic z tych rzeczy, ale byłoby dobrze chociaż raz nie być bez pary. Wiesz, jacy są faceci. Są bezwzględni pod tym względem i później cały czas żartują. Nie chcę o tym słuchać przez całe tygodnie. Ale

też nie chcę się bawić w prawdziwe związki, dramaty z tym związane i oczekiwania, jakie przychodzą z zapraszaniem osoby, którą później będę widywał. Czy on mnie naprawdę o to pytał? -Jestem... jestem tutaj z Haydenem. Twoim przyjacielem. -Wiem, ale powiedział mi o waszym układzie i najwidoczniej to działa - kiwnął głową do tyłu, powoli się odwróciłam. Za nami Hayden i Eve rozmawiali. Jej ramię było uwieszone na jego i śmiała się z tego, co powiedział. A on uśmiechał się do niej szeroko. -Chciał ją odzyskać, a ty mu w tym pomogłaś. Więc w każdym razie, to wydarzenie będzie trwało trzy godziny. Ile sobie za coś takiego liczysz? Poczułam ogarniające mnie zimno. -Co? -Tylko randka, nic dodatkowego - jego brwi poszybowały do góry i opadły. -Chyba że chcesz by później, coś się wydarzyło. Uderzyłam go tak mocno, że zabolała mnie ręka. -Auć, za co to było? -Chwycił się za policzek. -Ani trochę się nie zmieniłeś - wciąż był tym samym chłopakiem, który zabrał Laney na randkę dwa lata temu i potraktował ją okropnie. Wstałam i wyszłam byle z dala od niego. Udało mi się dotrzeć do samochodu Haydena tylko by się zobaczyć, że jest zamknięty. Zamknęłam oczy i policzyłam do dziesięciu, ponieważ czułam napływające łzy, ale udało mi się je powstrzymać. Mój telefon pokazywał, że miałam nieodebrane połączenie od Bradleya. Zawahałam się przez chwilę, spojrzałam na puste wejście do teatru i wtedy nacisnęłam przycisk, oddzwoń.

Rozdział 32 Bradley odebrał po drugim sygnale. -To była najdłuższa gra w próbę skontaktowania się. -Powiedział. -Prawda. -Co u ciebie słychać? Sądziłam, że jego głos obudzi we mnie uczucie, sprawi, że przypomnę sobie, co było między nami. Może nawet, że poczuje się trochę lepiej. Ale zamiast tego mój brzuch bolał jeszcze bardziej. -W porządku, a ty? -Wariuje z tęsknoty za tobą. -Naprawdę? - Było mi miło usłyszeć, że ktoś myśli o mnie. -Poradziłaś sobie lepiej z tym rozstaniem, niż myślałem, dojrzalej. -Aaa... dzięki? -Miałem na myśli to, że spodziewałem się miliona wiadomości broniących się, ale zamiast tego była cisza. -Przepraszam. -Nie, to dobra rzecz. Racja. Nic tak dobrze, jak cisza nie łączy. -I widziałem twój tweet, poszłaś na bal sama i zmierzyłaś się z przyjaciółkami. Pokazałaś dzięki temu swoją dojrzałość. -Nie zrobiłam tego, nie całkiem. Mój przyjaciel poszedł ze mną. -Ale czy byliśmy chociaż przyjaciółmi? Czy Spencer mówił prawdę? Jestem zdziwiona, że Hayden powiedział prawdę Spencerowi, nie ostrzegając mnie. Zwłaszcza, że Spencer usiadł koło nas. Hayden powinien mnie ostrzec. I kiedy mu o tym powiedział? Dzisiaj?

Bradley wciąż mówił. Jego głos przypomniał mi, jaki nasz związek był prosty. Nieskomplikowany. Nie było żadnej byłej dziewczyny albo uczuć do odgadnięcia ani udawania. Po prostu byliśmy razem. Nastąpiła cisza i zrozumiałam, że czeka aż odpowiem na coś, czego nie usłyszałam. -Przepraszam, możesz powtórzyć? -Chcę cię znów zobaczyć. -Chcesz? -Tak. Hayden stał tak blisko Eve, śmiejąc się z nią. Zobaczyłam to w swoich myślach. -Czy mogę zadać ci pytanie? -Oczywiście. -Co we mnie lubiłeś? - Czułam, że nie da się mnie lubić. -Byłaś zabawna. Spędziliśmy miło mnóstwo czasu - tylko tyle powiedział. Zamilkł jakby, to te słowa sprawiły, że biegiem wrócę do niego. Nie, żebym go oceniała. Byłam pewna, że odpowiedziałabym tak samo, gdyby to on zadał to pytanie. -Dobrze się bawiliśmy, ale wstydziłeś się mnie. -Nieprawda. -Nie chciałeś poznać moich przyjaciół i nie pozwalałeś mi poznać swoich. A to boli Bradley. -Wow - powiedział. -Jesteś... inna. O czym ja myślałam? Bradley nie był lekarstwem na mój ból, który czułam przez to, co zrobił Hayden. -Chyba tak jest, muszę kończyć. -Gia poczekaj.

-Nie mogę tego zrobić, muszę kończyć. - Rozłączyłam się, spojrzałam w kierunku wejścia do teatru. Nie byłam pewna co zrobić. Chyba miałam nadzieje, że Hayden przyjdzie po mnie, ale tego nie zrobił. Był zbyt zajęty zdobywaniem Eve. Może powinnam pozwolić mu się wytłumaczyć, ale teraz byłam zbyt zła i nie było mowy, bym tam wróciła, gdzie był Spencer i Eve. Nie znałam tej części miasta, ale zobaczyłam przystanek autobusowy za rogiem, kilkoro ludzi czekało, więc może coś miało niedługo przyjechać. Ściągnęłam szpilki i skierowałam się tam. Minęło pięć minut, zanim autobus przyjechał, mnóstwo czasu, żeby Hayden zaczął mnie szukać. Nie zrobił tego. Więc kiedy autobus przyjechał z napisem Beach Front przewijającym się na cyfrowym ekranie, weszłam do środka. Miałam tylko banknot pięciodolarowy, więc kierowca nie był zbyt zadowolony, wydając resztę. Usiadłam obok kobiety ze słuchawkami, mając nadzieje, że nie będzie próbowała ze mną rozmawiać i skupiłam się na tym, by nie rozpłakać się przez kolejne dziesięć minut. Mój telefon zawibrował, Hayden do mnie dzwonił, ale zignorowałam to. Następnie przyszedł sms. Byłam zbyt przerażona, by spojrzeć, ale przełamałam się i spojrzałam: Gdzie jesteś? Nie odpisałam, nie wiedząc co, mogłabym napisać. Głupia łza spłynęła po moim policzku. Wytarłam ją gniewnie. Wtedy kobieta obok mnie postanowiła przestać mnie ignorować. Zdjęła słuchawkę. -Wszystko w porządku. -Tak, wszystko w porządku.

-Czy wiedziałaś, że te słowa to najpowszechniejsze kłamstwo w języku angielskim? Przez te słowa zaczęłam się krztusić, szlochając. -Oh, moja droga nie płacz - niezręcznie poklepała mnie po ramieniu. -Wszystko w porządku - powiedziałam znowu. Roześmiała się lekko. -Proszę, nie używaj tego zwrotu błędnie. Mój telefon znów zawibrował. Myślałem, że jesteś w łazience. I zacząłem podejrzewać, że tam umierasz, dlatego kogoś tam wysłałem by cię poszukał. Powiedziała, że w łazience nikogo nie ma. Spencer powiedział, że byłaś smutna, kiedy wychodziłaś. Gdzie jesteś? Kobieta obok mnie wciąż się patrzyła na mnie zmartwiona. -Problemy z chłopcami - powiedziałam w końcu, mając nadzieje, że da mi spokój. Ale wtedy zaczęła swój monolog o tym, jakie problemy są z nastoletnimi chłopcami. Jeśli nie odpiszesz, zadzwonię na policje. Martwię się. Szybko odpisałam. Skoro powiedziałeś swojemu przyjacielowi, że jestem prostytutką, pomyślałam, że masz złe wyobrażenie o nas. Nie byłam świadoma, że dzisiaj miałam grać. Znalazłam sobie podwózkę. Telefon prawie natychmiast znów zaczął dzwonić. Nie chciałam z nim rozmawiać przez telefon, kiedy siedzi obok mnie kobieta, która najwidoczniej uważa, że chłopcy powinni nosić obroże pod napięciem od trzynastego roku życia. Poza tym, Hayden dzwonił by mi powiedzieć, że zachowuje się jak jego dziewczyna, a nie jakbyśmy byli na pierwszej randce. Zachowywałam się jak dziewczyna, a nie byłam jego dziewczyną.

-Widzę, że nie pomagam -powiedziała w końcu kobieta. -Dziękuje za próbę, naprawdę - autobus się zatrzymał, a ja wstałam i wysiadłam. W chwili wysiadania poczułam zapach oceanu. Bryza i dźwięk fal uderzających o brzeg upewnił mnie o tym, gdzie jestem. Była dopiero dwudziesta, więc miałam cztery godziny by posiedzieć na plaży, zanim będę musiała się zastanowić jak wrócić do domu. Minęła dopiero godzina, zanim mój telefon zawibrował, informując o nowym sms-ie. Czy wiedziałaś, że twoi rodzice mają w twoim telefonie nadajnik GPS?

Rozdział 33 Odwróciłam się i zobaczyłam postać idącą w moim kierunku. Było zbyt ciemno by zobaczyć osobę, ale biorąc pod uwagę sms zrozumiałam, że to Hayden. Odsunęłam od siebie wszystkie emocje. Nie było mowy, by zobaczył jak bardzo cierpię. -Czy teraz myślisz, że jestem przerażający? -Spytał, kiedy do mnie dotarł. -Może bardziej niż wtedy gdy czekałeś na parkingu by sprawdzić czy ze mną wszystko w porządku. -Zrozumiałe. W sumie to wymagało wysiłku oraz pomysłowości. Oraz przekonania twoich rodziców, że nie zgubiłem cię jednocześnie pytając ich gdzie możesz być. -Usiadł obok mnie i patrzył na moją twarz. Nie byłam pewna, czego szukał, ale musiałam się bardzo postarać by niczego nie znalazł. -Chciałbym usłyszeć, o czym myślisz- powiedział Hayden. -Chcę zrozumieć, co się stało. -O czym myślę? O czym ty myślisz? -To bardzo proste. Poszedłem skorzystać z toalety. Moja była dziewczyna zaczęła ze mną rozmawiać jak ze starym przyjacielem. Kiedy wróciłem z ciasteczkami czekoladowymi dla ciebie, nie było cię. -Brzmi to dobrze, ale co z tym, jak opisałeś nas Spencerowi? Spojrzał do góry, jakby nad tym się zastanawiał. -Po imprezie Eve, powiedziałem mu, jak się poznaliśmy i co dla mnie zrobiłaś. -Najwidoczniej źle to zrozumiał.

-Co masz na myśli? Ma to coś wspólnego z nieporozumieniem na temat prostytutki? -Jestem pewna, że Spencer wszystko ci powiedział. -Spencer powiedział, że zobaczyłaś mnie i Eve, wściekłaś się, powiedziałaś kilka słów i wyszłaś. Szczęka mi opadłą. -To powiedział? -To właśnie powiedział - wziął głęboki wdech. -Mogę zadać ci pytanie? -Tak. -Czy spotkałaś Spencera przed imprezą u Eve? O nie, to nie jest odpowiedni czas by o tym rozmawiać. Zamknął oczy na chwilę, jakby był rozczarowany i mogłam zobaczyć wpisany na jego twarzy szok. -Nie. To znaczy raz. Ledwo. Nie przypuszczałam, że mnie nawet pamięta. Posłuchaj, nawet nie zauważyłam, że rozmawiasz z Eve, dopóki on tego nie wskazał. A wskazał was by zapytać mnie czy pójdę z nim na jakiś bankiet, by nie musiał iść sam. Powiedział, że opisałeś mu naszą umowę i zastanawiał się, ile sobie za to liczę. -To powiedział? -Tak i powiedział, że nie wymaga nic ekstra poza randką, chyba że będę zainteresowana. -Nigdy nie mówiłem mu, że ci płaciłem. -Więc sam to sobie wywnioskował. -Według niego nie tak się to potoczyło. -Oczywiście, że tak tego nie opisał. Jestem pewna, że nie chciał, byś był na niego zły.

-To samo powiedział, kiedy spytałem go o twoją wiadomość. Powiedział, że zmyślasz historię bym nie był na ciebie zły, za twoją scenę zazdrości. Mówił, że jesteś na niego zła, za to, że nie zabrał Laney na drugą randkę. -Oh proszę. Jestem zadowolona, że nie zabrał Laney na drugą randkę. Co za dupek. Hayden patrzył na mnie sceptycznie. Nie wierzył mi. Czułam, że do oczu napływają mi łzy, przygryzłam wnętrze mojego policzka. -Dlaczego miałabym kłamać? -Dlaczego on miałby kłamać? -Bo widział, co się stało z twoją przyjaźnią z Ryanem, kiedy cię zdradził. Zwęziły mu się brwi. -I starasz się, by ta sytuacja się powtórzyła? -Nie ani trochę. - Starłam niechcianą łzę zła, że udało jej się uciec. Staram się zrozumieć, dlaczego kłamie. -Ja też. I chciałbym ci wierzyć, Gia. Naprawdę. -Pragnienie wiary a wierzenie to dwie kompletnie różne rzeczy. -Po prostu jego historia ma więcej sensu niż twoja. Jeśli powiedział to, co powiedział, dlaczego uciekłaś? Dlaczego nie przyszłaś ze mną porozmawiać? Proszę, powiedz mi. -Ponieważ po tym, jak to powiedział, oznajmiłam, że jesteśmy razem, wtedy pokazał mi jak stoisz z Eve. I tak byłam zazdrosna. Ale twój przyjaciel zaproponował mi, że chcę się ze mną powygłupiać, więc go uderzyłam i wyszłam. -Chcę ci wierzyć. -Już to mówiłeś.

-Bo to prawda. -To mi uwierz. Westchnął. -On jest moim najlepszym przyjacielem, a ty masz pewne doświadczenie z... -Nie dokończył a mi zajęło dłuższy moment, zanim zorientowałam się co chciał powiedzieć. Moja twarz zdrętwiała, niedowierzając. -Z kłamaniem? Kiwnął głową. Nie mogłam powstrzymać łez i nienawidziłam ich. Nienawidziłam go za to, że miał władzę nad moimi uczuciami. I nienawidziłam tego, że widzi mnie w takim stanie po tym, co powiedział. Wstałam i wyciągnęłam telefon, odwracając się od niego. -Gdzie idziesz? -Spytał Hayden. -Do domu - wybrałam numer, czekałam słuchając sygnału. W końcu mój tata odebrał. -Cześć tato. Mógłbyś mnie odebrać? - Gardło płonęło przez emocje, ale udało mi się powstrzymać łzy. -Oczywiście. -Odwiozę cię do domu - usłyszałam głos Haydena za mną. -Jestem na plaży od strony śródmieścia. - Powiedziałam do taty. -Niedługo tam będę. -Dziękuje - rozłączyłam się, po czym schowałam telefon do kieszeni. Hayden stanął obok mnie i wyciągnął dłoń w moim kierunku. Odsunęłam się od niego. Ten rodzaj cierpienia był gorszy od wszystkich rozstań, których doświadczyłam wcześniej, a my nawet nie byliśmy razem. Ani razu się nie całowaliśmy. Tak jest, gdy komuś pozwala się zbliżyć i pozwolić komuś poznać się. W ten sposób człowiek się czuje, gdy szczerze

kogoś polubi a ta osoba wbije nóż w plecy. Nigdy nie chciałam by ktoś miał nade mną taką władzę. Bezpieczniej było zachowywać wszystko dla siebie, utrzymać wszystko na powierzchni. Wtedy wszystko lepiej się kończyło. Patrzyliśmy na ocean w milczeniu przez dłuższy czas. Pewnie chciał sobie stąd iść, ale był dżentelmenem i czekał, aż mój tata przyjedzie. -Tak przy okazji mogę być samolubna, płytka, snobistyczna, ale na balu pierwszy raz okłamałam moje przyjaciółki. Nawet chciałam im powiedzieć prawdę, ale ty ciągnąłeś to dalej. Od tego czasu jestem niespokojna, próbując im powiedzieć. A jeśli chodzi o Spencera był dupkiem wobec Laney, ale prawie go nie znam. Lubisz go, dlatego chciałam dać mu szansę, nie mówiąc nic złego o nim. Chcę powiedzieć, że nie jestem kłamczuchą. -Roześmiałam się sucho. -Chociaż chyba nie mogę tego powiedzieć po balu, prawda? Chyba po prostu dodam to do listy. Samolubna, płytka, snobistyczna kłamczucha z silną potrzebą popularności - w dodatku potrafi świetnie użalać się nad sobą. -Gia przestań. Nie jesteś taka. Jestem zdezorientowany, ponieważ mój najlepszy przyjaciel mówi mi jedno, a ty mówisz coś kompletnie innego. Czy rozumiesz, dlaczego jestem rozdarty? W końcu udaje mi się kontrolować emocje. Udaje mi się wykrzesać spokojny i pewny głos: -Tak, mogę to zrozumieć i jestem pewna, że ty możesz zrozumieć, dlaczego nie mogę się przyjaźnić... albo cokolwiek to jest... z kimś, kto mi nie ufa. I co on... Spencer... mi zrobił? To nie było w porządku. Usłyszałam samochód taty, zanim go zobaczyłam. Musiał go oddać do naprawy. -Proszę, nie dzwoń do mnie.

Hayden przeczesał włosy ręką, jego twarz wyrażała skupienie i kiwnął głową. Usiadłam na siedzeniu pasażera. Mój tata zawahał się patrząc na Haydena. -Jedź tato, proszę. I zrobił to. Jak tylko skręciliśmy za róg, moje ramiona opadły a łzy, które wstrzymywałam, popłynęły. -Skarbie? -Nienawidzę chłopaków. -Nie zranił cię, prawda? - Jego głos był zaskakująco gniewny. -Nie, cóż, zranił tylko moje serce. -Oh skarbie - mój tata pochylił się, kiedy prowadził z głową na jego ramieniu. -Tak mi przykro. Wyrzuć z siebie wszystko. I tak zrobiłam. Najwidoczniej przy moim tacie łatwiej było się otworzyć, niż sądziłam. To sprawiło, że płakałam jeszcze mocniej.

Rozdział 34 -W razie, gdybyś się zastanawiała - powiedziała Bec, siadając w poniedziałek przede mną. -Wierzę ci i powiedziałam Haydenowi jak bardzo ci wierzę. -Dzięki - nie żeby to miało teraz jakieś znaczenie. Nigdy więcej nie będę rozmawiać z Haydenem. -Spencer jest gnidą. Nie wiem, jakim cudem przyjaciele Haydena stali się takimi dupkami. Może, kiedy byli dziećmi, byli tylko w połowie dupkami, dlatego się zaprzyjaźnili. Jestem przekonana, że gdyby poznał teraz Spencera albo Ryana przejrzałby ich na wylot. Nie ufam mojemu głosu, dlatego tylko kiwam głową. -Nawet jeśli historia Spencera jest prawdziwa, to w pełni popieram to, że wyszłaś wściekła. Powiedziałam to Haydenowi. Jedyna rzecz, którą zrobiłabym inaczej to uderzyłabym go, zanim bym wyszła. Dlaczego mój głupi brat wciąż gada z tym idiotą? Zwłaszcza gdy był na randce. -Nie byliśmy na randce. -Powiedział, że to była randka. Nie powiedział ci tego? -Nie. -Lubi cię, ale jest idiotą. -To nie ma znaczenia. Nie zaufał mi, a ja też już mu nie ufam. Zważywszy na to, że to podstawa związku, myślę, że nie mamy szczęścia. Bec położyła rękę na mojej. -Mój brat jest ekstremalnie lojalny. Czasami aż do przesady. Jego lojalność czasami zaburza jego rozumowanie. Jego mózg mówi mu jedną rzecz, a jego serce mówi coś innego. Kiedyś jak był dzieckiem, zobaczył jak, potrząsam jakimś chłopakiem i kradnę mu lizaka. Powiedziałam

Haydenowi, że ten lizak był mój i ten chłopak pierwszy mi go zabrał a Hayden w to uwierzył. Powiedział temu płaczącemu chłopcu, by mnie zostawił w spokoju. Lojalność. -Rozumiem, ale w tej historii to ja jestem tym zapłakanym chłopcem, któremu ukradziono lizaka. Nie jestem osobą, wobec której jest lojalny. Wypuściła gniewnie powietrze. -Wiem, ale chciałam pokazać, że się myli. Powinien oddać temu dzieciakowi lizaka i powiedzieć mi, że jestem tyranem. Roześmiałam się. -Wiele to dla mnie znaczy. -Porozmawiasz z nim? -Nie chcę ze mną rozmawiać, Bec. Chcę odzyskać Eve. Przykro mi, ale zawiodłam cię i nie wykonałam twojej misji, mogą do siebie wrócić. -Mojej misji? -Powodem, dla którego chciałaś bym z nim porozmawiała była nienawiść do Eve. -Nie mogę temu zaprzeczyć. Ale nie, lubię cię Gia. - Chwyciła moje ramię i spojrzała mi w oczy. -Nie ważne jak próbuje się przekonać, by cię nie lubić to i tak polubiłam cię. Te słowa sprawiły, że miałam ochotę płakać i śmiać się w tym samym czasie. -Też cię lubię, ale nie muszę godzić się z twoim bratem by kontynuować naszą znajomość. -Uważam, że ty i mój brat pasujecie do siebie. Sprawiasz, że jest pewny siebie, a ty dzięki niemu jesteś zrelaksowana. Kiedy spotykasz kogoś takiego, nie odpuszczasz sobie tak łatwo. Śmieję się lekko.

-Dziękuje doktorze Philu, ale to koniec a ja nie robię powtórek. Nie mam ochoty iść na lunch z przyjaciółkami. Nie mam na nic ochoty. Chciałabym tylko siedzieć w klasie i nie ruszać się. Jednak w jakiś sposób wstałam, zarzuciłam plecak na ramię i znalazłam Claire. -Co się stało? -Spytała natychmiast. Tego ranka jadąc do szkoły, udało mi się ukryć smutek. Ale po rozmowie z Bec poczułam się o wiele gorzej. Jej wiara we mnie sprawiła, że byłam smutniejsza, bo Hayden mi nie uwierzył. Zorientowałam się, że powinien mi uwierzyć. -Zły dzień. -Chcesz o tym pogadać? -Niespecjalnie. -To przez Drew? Wciąż się kłócicie? -Tak, czekaj, skąd wiesz, że ja i Drew się kłócimy? -Nikomu o tym nie

mówiłam,

bo

uwzględniałoby

to

obejrzenie

najbardziej

zawstydzającego filmu na świecie. -Jules mówiła, że widziała jakiś film w internecie czy coś. -Tak mówiła? Jak? -Nie mam pojęcia. Może twój brat podał link na facebooku. W każdym razie powiedziała, że jesteś zła na Drew. Myślałam, że jej o tym mówiłaś. Byłam zaskoczona, że nie powiedziałaś mi. -Nie, nie mówiłam jej o tym. -Nie mogłam wywnioskować, co to oznacza. Ona wciąż węszyła, szukając odpowiedzi? Czy uważała tak jak Claire, że mój brat jest przystojny i zaprosiła go do znajomych? -Czy dlatego jesteś smutna? -Spytała Claire. -Nie. -Może rozmowa z Claire pomogłaby mi. -Pamiętasz tego chłopaka z randki w ciemno?

-Tak. -W pewnym sensie zerwaliśmy. -Nie wiedziałam, że jesteście razem. -Nie byliśmy, ale chciałam z nim być. -Przykro mi Gia. Najpierw Bradley teraz Hayden. To nie w porządku. -Nie, faktycznie to nie w porządku. - Byłyśmy na parkingu i teraz zauważyłam, że Jules i Laney czekają przy samochodzie. -Czy możemy to zachować między sobą póki co? -Spytałam, nie chciałam stanąć w ogniu pytań wścibskiej Jules. -Dlaczego? Jesteśmy twoimi przyjaciółkami i chcemy ci pomóc przez to przejść. Musisz przestać wszystko tłumić w sobie. -Nie chcę tłumaczyć się przed Jules, proszę. -Nie mogę zrozumieć, dlaczego wy dwie nie możecie się dogadać. -Serio? Nie widzisz jak, ona się zachowuje przy mnie? Cały czas próbuje podważyć każdą moją historię. -Tak, czasami tak robi, ale ona wcześniej mówiła to samo o tobie. -Ona to zaczęła - zachowałam się jak dzieciak, zorientowałam się, zanim zdążyłam wypowiedzieć te słowa a Claire przekręcił oczami, potwierdzając moje przypuszczenia. -Spróbuj. Ona teraz przechodzi przez ciężkie chwile. -Próbowałam, ale jej to nie obchodzi. -Spróbuj jeszcze raz. Wprowadza się do mnie na resztę roku, bo jej mama ucieka znowu przed jakimś kolesiem. Przełknęłam z trudem ślinę. -Wprowadza się teraz do ciebie? -Tak a ja potrzebuje moich przyjaciółek, by przez to przejść.

Raz próbowałam zrobić coś miłego dla Jules, zapraszając ją do mojego domu na przed randkowe przygotowania i zakończyło się to kłamstwem. Zorientowałam się, że jeszcze spróbowałam przy lodziarni, ale to nie była prawdziwa próba. Claire miała racje. Nie starałam się wystarczająco mocno. Prawie w ogóle nie wykrzesałam żadnego wysiłku, by do niej dotrzeć. Jeżeli Claire ją lubiła musiało być coś, co mi umykało. Coś, czego nie starałam się dostrzec. Zahaczyłam ramię o jej ramię i oparłam głowę na nim, po czym powiedziałam: -Dobrze spróbuje. -Gia dzisiaj wybiera restauracje - powiedziała Claire otwierając drzwi. -Jej prawie chłopak z nią zerwał. Jules pochyliła głowę w moim kierunku. -Który chłopak? -Hayden. -Czy to przez to spotkanie z Bradleyem? Wzięłam wdech, by znaleźć cierpliwość, zanim odpowiem. Patrząc na perspektywę Jules to miała racje. Ostatni raz, kiedy mnie widziała, byłam z "Bradleyem". -Nie, to nie powód. Jego przyjaciel okazał się gnidą, a on mi nie uwierzył. -Beznadzieja - powiedziała Laney. -Tak, beznadzieja - usiadłam na przednim siedzeniu i zapięłam pas bezpieczeństwa. Jules położyła rękę na moim ramieniu, siedząc z tyłu. -Przykro mi z powodu Haydena. Uśmiechnęłam się. Brzmiała szczerze. Może, kiedy ścigałam ją przed kawiarnią, zorientowała się, że się nią interesuje. Może to przeze

mnie nasza przyjaźń nie mogła się rozwinąć. Mogę starać się bardziej. Będę starać się bardziej. Wszystko będzie dobrze. Claire odpaliła silnik. -Gdzie jedziemy? -In-N-Out. Zajęło mi chwilę, zanim rozpoznałam go w tym miejscu, wchodzącego do restauracji a Claire, Laney i Jules patrzyły na niego. Patrzyłam na drzwi i pierwsza myśl, która przyszła mi do głowy to: ten chłopak wygląda znajomo. Wtedy prawie oblałam się czekoladowym shakiem. -Drew? Uśmiechnął się do mnie, po czym skierował się do mnie. Kiedy do mnie dotarł, przytulił mnie. -Powinienem cię poprosić o pozwolenie. To wciąż nie były przeprosiny, ale uśmiechnęłam się. -Co tutaj robisz? -Zdecydowałem, że muszę cię zobaczyć. Moje przyjaciółki patrzyły na mnie, więc się odezwałam. -Drew, pamiętasz Claire i Laney a to Jules. A to mój brat. -Dobrze, nareszcie poznajemy się w prawdziwym życiu. -Co to ma znaczyć? -Pytam. -Poznaliśmy się przez internet, kilka dni temu. Powiedziała, że chcę mi w czymś pomóc. Dlaczego ta wiadomość wzbudziła strach w moim sercu? -Sądziłam, że nienawidzisz internetu. Uśmiechnął się, jakby to był żart.

-Pomóc ci w czym? -Zobaczysz. -Skąd wiedziałeś, że tu jestem? -Spytałam go. -Mama i tata mają GPS w twoim telefonie. Powiedz, że o tym wiedziałaś. -Wiem o tym. Tylko nie wiem, dlaczego informują o tym każdego. -Bo mam dla ciebie niespodziankę. Prezent na przeprosiny. Twoja przyjaciółka zapewniła mnie, że będziesz z tego powodu szczęśliwa uśmiechnął się do Jules a niepokój w moim sercu zmienił się w kawał lodu. -Prezent na przeprosiny? -Prezent rekomendujący ci moje ekstremalnie, straszne zachowanie. Uśmiechnęłam się nerwowo. Jeśli Jules była w to zamieszana, nie mogło się to dobrze skończyć... albo może Claire też dała jej przemowę "spróbuj mocniej". Może naprawdę próbowała. Może zobaczyła film Drew i zorientowała się, że moje życie również czasem jest trudne. To był pierwszy wybuch nadziei w innym wypadku będę mieć jeszcze gorszy dzień. Mój brat przyjechał z ofertą pokoju. Oferta pokoju od niego i Jules. -Jesteś gotowa? -Tak. Uśmiechnął się, tak jakby dawał mi prezent, cofnął się i otworzył drzwi. Wszedł Bradley. Nie zastępczy Bradley. Prawdziwy, szczery aż do bólu, we własnej osobie Bradley. Zapomniałam, jak dobrze umięśniony był. Jego ramiona wydawały się ogromne. Były aż za duże. Czy wtedy mi się to podobało? Włosy jego były idealnie ułożone, uśmiech perfekcyjny i biały i musiał być w solarium, bo jego skóra była mocniej opalona niż wcześniej.

Drew szedł za nim z dumnym, wielkim uśmiechem na twarzy jakby przyniósł mi worek pieniędzy czy coś. -Gia - powiedział Bradley, chwycił mnie i obdarował długim objęciem. Miał zamiar połamać mi kręgosłup swoimi śmiesznie dużymi ramionami. Wtedy mnie wypuścił po czym odwrócił się do moich przyjaciółek. Więc kiedy powiedział. -Nazywam się Brad... - mój krzyk "nie" spóźnił się o kilka sekund. Błysk zwycięstwa w oczach Jules sprawił, że wiedziałam, że to był właśnie jej plan. -Chwila. Twój Bradley? - Laney spytała. -Bradley z UCLA? -To ja. I zobacz Gia nie wstydzę się ciebie. Jestem tu by w końcu poznać twoje przyjaciółki. Chociaż bardzo się spóźniłem. -Całuje mnie w policzek, a ja powstrzymałam się przed wytarciem tego miejsca, gdy się trochę odsunął. Twarz Claire wyrażała... cóż wyrażała emocje, jakbym okłamywała ją przez ostatni miesiąc. -Gia, o co chodzi? -Zerwał ze mną na parkingu przed balem, ale on istnieje, widzicie? -Co z tego? Zadzwoniłaś po przyjaciela, by go udawał. -Ktoś mnie udawał? -Spytał Bradley. Moje ramiona zaczęły drżeć i musiałam objąć się, by je powstrzymać. -Potrzebowałam tego. A ty tam byłeś. Miałeś mnie zabrać na bal, a nie ze mną zerwać. Bradley zamknął oczy, jakby popełnił największy błąd w życiu, przyjeżdżając tutaj. Naprawdę wolałabym, żeby nie przyjeżdżał. -Poważnie, Gia? - Zapytał Drew.

Wskazałam na Jules. -Ona wciąż próbowała udowodnić, że Bradley nie istnieje. -Stałam się dziecinna. To nie miało już znaczenia. Sama sobie wykopałam ten grób i miałam być w nim zakopana żywcem. -To przez nią. -Więc okłamałaś nas? - Spytała Claire. -Przepraszam. Naprawdę jest mi bardzo przykro. Nie chciałam kłamać. Bradley istnieje. Zostawił mnie na parkingu, a ja czułam, że to nie jest groźne kłamstwo. Zmieniłam bieg wydarzeń... mając zastępczego chłopaka. -Więc kim jest ten zastępczy chłopak? - Spytała Claire. -Wciąż nazywała go Bradleyem, kiedy wpadłam na nich w lodziarni. - Jules rozkoszowała się każdą sekundą. Pracowała ciężko by to osiągnąć i pewnie było tak, jak sobie to wyobraziła. -To był Hayden. -Randka w ciemno Hayden? Więc to tak naprawdę nie była randka w ciemno. Znałaś go już wtedy. -Tak. -Więc znowu musiałaś kłamać? - Słowa Claire były lodowate. -Wszystko zniszczyłam. -Tak myślisz? - Spytała Laney cicho. -Dlaczego Gia? - Spytała Claire. -Bo się bałam. -Czego? - Czułam się jakbym była tylko z Claire. Jej zimne spojrzenie zmieniło się w smutne. -Jules myślała, że Bradley nie istnieje. Sądziłam, że... - Przerwałam, bo teraz brzmiało to tak beznadziejnie. -Wierzyłam ci, gdy mówiłaś o Bradleyu.

-Wiem. Sądziłam, że tej nocy nie będziesz mi wierzyć. Sądziłam, że to będzie ostatni element, którego ona potrzebowała by udowodnić, że jestem kłamczuchą. -Wydaje mi się, sama doskonale udowodniłaś, że jesteś kłamczuchą. Moje serce zatrzymało się. -Wiem. -Dlaczego nie ufałaś naszej przyjaźni? -Nie wiem. Może dlatego, że wszystkie moje związki były takie powierzchowne. Nawet nie byłam sobą. Nigdy. Nigdy nikomu nie pozwoliłam się zbliżyć. -Wiedziałam, że to nie odpowiednia rzecz do powiedzenia, ale kiedy te słowa wyszły z moich ust, było już za późno. Źle to wyszło. Nie wiedziałam, że są powierzchowne. Myślałam, że nasze relacje są świetne do czasu, gdy nie poczułam jak to jest, otworzyć się przed kimś. -Zamknęłam oczy. Wszystko pogarszałam. -Przepraszam. Claire wstała. -Cieszę się, że wiemy co czujesz. -Powiedziała to i wyszła. Laney zatrzymała się na krótką chwilę a później dołączyła do Claire. Spojrzałam na Drew, ale on pokręcił głową zdegustowany. Pewnie teraz był zadowolony z siebie, że zrobił ten film o tym, jak bardzo potrzebuje poklasku. -Serio Gia? -Proszę, nie oceniaj mnie teraz. - Mój głos drżał, gdy to mówiłam, dlatego przerwałam. Poklepał Bradleya po ramieniu i wskazał drzwi głową, oboje wyszli. Dlaczego nie mam brata, który by mnie obronił, nawet gdybym ukradła lizaka? Położyłam czoło na stole i zdecydowałam, że nie ruszę się stąd, dopóki ktoś mnie nie zmusi.

Ktoś odkaszlnął, sprawiając, że spojrzałam do góry. W jaki sposób przeoczyłam fakt, że Jules została? -Co? -Byłam w sześciu szkołach w ciągu czterech lat. Claire była jedyną osobą, dzięki której poczułam, że gdzieś przynależę. -Więc o to chodziło? Chciałaś mi zabrać Claire? -Wiedziałam, że zasługuje na kogoś lepszego. Jules miała racje, Claire zasługiwała na kogoś lepszego ode mnie. Znowu położyłam czoło na stół i słuchałam jak obcasy Jules wystukują jej drogę do wyjścia. Po raz drugi w ciągu kilku dni zorientowałam się, że muszę zadzwonić po tatę, by zabrał mnie do domu. Byłam opuszczona. Problemem było to, że jedyna osoba, z którą mogłam porozmawiać była siostrą osoby, z którą nigdy nie chciałam się już widzieć, dlatego tkwiłam w samochodzie, próbując wszystko rozwiązać w samotności. Na początku roku zrobiłabym to z łatwością. A poza tym pomimo tego ile osób powiedziało mi ostatnio, jak się zmieniłam na lepsze, czułam się zagubiona, zła i samotna. Chciałam starej siebie. Tej, która mogła odpychać problemy do czasu zmierzenia się z nimi. Ale może to był główny problem - nigdy nie zmierzałam się z żadnymi problemami. Słowa, które wypowiedziała Jules krążyły mi po głowie. Claire zasługuje na kogoś lepszego. Miała racje. Claire zasługiwała na lepszą przyjaciółkę niż Jules. I jestem przekonana, że mogłabym być lepsza... Byłam lepsza. Lepsza od tego głupiego kłamstwa, które powiedziałam ponad miesiąc temu. Lepsza od osoby, którą byłam na początku roku, która nie przejmowała się innymi ludźmi, chyba że mogli jej pomóc. Nawet nie byłam świadoma, że byłam tą osobą do tego czasu.

Zapaliłam silnik i pojechałam do domu Claire. Musiałam się z tym zmierzyć. Schrzaniłam sprawę. Zapukałam do drzwi frontowych, otworzyła jej mama i kiedy zazwyczaj zapraszała mnie do środka, uśmiechając się, teraz zablokowała mi wejście. -Przykro mi. Nie chcę z tobą rozmawiać. Pomyślałam o wycieraczce, którą kupiła dla nas, na której był napis, że to nie jest wycieraczka i jak Claire insynuowała, że może to mieć drugie znaczenie. Chciałam się uśmiechnąć i udawać, że wszystko jest w porządku lub że będzie w porządku. Zamiast tego powiedziałam: -Byłam okropną przyjaciółką. Proszę, niech pani jej to przekażę. Nie ma usprawiedliwienia dla tego, co zrobiłam. Niech pani jej powie, że ją przepraszam i może będzie mogła ze mną porozmawiać wkrótce. I proszę jej powiedzieć "osiemdziesiąt trzy dni"? Jej mama kiwnęła głową i zamknęła drzwi. Nie byłam pewna czy mama wszystko jej przekażę, dlatego wysłałam sms do Claire o mojej myśli na temat wycieraczki i o tym, że mam nadzieje, że odpuści mi moje złe zachowanie i że mam nadzieje, że pewnego dnia mi wybaczy. W końcu napisałam jej liczbę dni do czasu, kiedy zostaniemy współlokatorkami. Jedyne co mi odpisała, brzmiało tak: Mamy jeszcze trzydzieści dni, by zmienić współlokatorów. Patrzyłam na tę wiadomość, stojąc na ganku jej domu, mając nadzieje, że nie mówi tego, o czym teraz pomyślałam. Jules wygrała. Chciała Claire i ją ma. Przełknęłam kluchę, która blokowała moje gardło. Myślałam, że w domu będzie niezręcznie. Sądziłam, że moi rodzice będą na mnie źli. Jednak powinnam wiedzieć lepiej. Weszłam do domu i

znalazłam rodziców i Drew przy kuchennym stole, rozmawiających. Czekałam na gniewne tłumaczenie, ale mój tata tylko powiedział: -Gia, kłamstwo nigdy nie jest rozwiązaniem problemów. Czekałam na więcej. Na gniew. Drew warknął, jakby od kilku godzin próbował ich rozzłościć na mnie. -Powinieneś zobaczyć jak cię bronili - powiedziałam. -Jesteśmy zawsze po stronie naszych dzieci - odpowiedziała mama. -Łatwiej dostrzec błędy, gdy się im stawia czoła. - Powiedział Drew. Mama uśmiechnęła się do niego, jakby to był żart, jakby sądziła, że jest taki rezolutny. -Idę do siebie - powiedziałam, bo wiedziałam, że to prowadzi do nikąd. Moi rodzice byli zadowoleni ze swoich metod. -Masz szlaban - Drew zawołał za mną. -Tylko jeśli ty go masz!

Rozdział 35 Obudziło mnie burczenie. Wyłączyłam to. Przymrużyłam oko i zobaczyłam mamę, która chowała uprane ubrania w mojej szafie. -Powinnaś wstać - powiedziała. Położyłam poduszkę na głowie. -Nie idę dziś do szkoły. -Owszem idziesz. -Mamo nie chcę iść. Miałam wczoraj zły dzień. -Nie możesz ukrywać się przed problemami. -Dlaczego nie? Ty tak robisz. W pokoju rozległa się taka cisza, że myślałam, że mama wyszła. Odsunęłam poduszkę i zobaczyłam jak stoi pośrodku pokoju, wpatrując się przez okno, wyglądała na bardzo smutną. Chciałam cofnąć te słowa, ale tego nie zrobiłam. -Możesz wziąć samochód taty -powiedziała, odwróciła się i wyszła z pokoju. W jakiś sposób udało mi się zrobić prysznic i wyszykować się do szkoły. Zeszłam do kuchni, by zjeść śniadanie z mamą jak zawsze, chciałam ją przeprosić, ale jej nie było... Zamiast niej była karteczka z napisem: Poszłam wcześniej do pracy. Płatki są w spiżarni. Drew wszedł do kuchni zaraz po mnie i przeczytał kartkę przez moje ramię. -Zasmuciłaś mamę. Zacisnęłam zęby "zasmuciłaś mamę". Przecisnęłam się obok niego, chwyciłam kluczyki wiszące w pralni po czym opuściłam dom.

Drew miał racje. Wszystko zniszczyłam, ale dzisiaj miałam zamiar to naprawić. Więc wjechałam na parking i zatrzymałam się w sekcji, w której zawsze parkuje Claire. Jednak nie było jej samochodu. Czekałam bez powodzenia aż do dzwonka. Drugi dzwonek również nie sprawił by w magiczny sposób się pojawiła. Moje oczy podążył w stronę samochodu Laney, który stał kawałek dalej. Czy przyjechały razem? Wiedziałam, że muszę wszystko naprawić również z Laney i Jules, ale chciałam najpierw porozmawiać z Claire. Westchnęłam i wysiadłam z samochodu. Kiedy szłam do klasy, przyszedł mi pewien pomysł do głowy. Byłam przewodniczącą rady uczniów. Zazwyczaj nie wykorzystywałam tego, ale dzisiaj dzięki temu mogłam przetrwać. Zmieniłam kierunek i poszłam do biura. Jeśli będę zachowywać się normalnie, to może wszystko się ułoży. Minęłam panią Fields, uśmiechając się. -Dzień dobry, chciałabym dopracować ostatnie szczegóły piątkowej zbiórki i muszę zabrać Claire Dunning z pierwszej lekcji. -W jakiej klasie jest? - Spytała pani Fields jakbym robiła to cały czas. -Arytmetyka. Freeman. Moje serce przyśpieszyło, ale nie mogłam tego okazać. Podniosła słuchawkę i wybrała numer. -Cześć - powiedziała po chwili. -Potrzebuje Claire w biurze. -Kilka razy mruknęła po czym się rozłączyła. Czekałam, aż mi powie, że Claire nie ma w szkole. Nie zrobiła tego. Uśmiechnęła się do mnie i powiedziała: -Właśnie idzie. -Świetnie. Poczekam na nią na zewnątrz. Dziękuje. - Wyszłam przez drzwi i zaczęłam myśleć, co powinnam jej powiedzieć. Nie miałam

żadnego wytłumaczenia, dlaczego coś takiego zrobiłam. Co powinnam powiedzieć. Była moją najlepszą przyjaciółką przez dziesięć lat, to musiało coś znaczyć. Usłyszałam dźwięk jej kroków na cemencie, zanim zobaczyłam ją wychodzącą zza rogu. Była spokojna, ale zaciekawione spojrzenie natychmiast się zmieniło, gdy mnie zobaczyła. Zatrzymała się w połowie drogi. Nie wahałam się, by zmniejszyć dystans między nami. -Czy możemy porozmawiać? -Naprawdę zadzwoniłaś do klasy, by mnie wywołać z takiego powodu? Czy okłamałaś panią Fields, by mnie tu sprowadzić? Może to nie był taki świetny pomysł. -Nie. To znaczy tak. -Co było ze mną nie tak? -Nie ma wytłumaczenia, dlaczego coś takiego zrobiłam. -Mówisz o tym, że kłamałaś, by mnie wywołać z klasy? -Nie... no może o tym też, ale w sumie chciałam porozmawiać, więc to w miarę przyzwoita wymówka - potrząsnęłam głową. -Mówię o całej sprawie z Bradleyem. -Wiem, że o tym mówisz. - Jej spojrzenie nie złagodniało ani trochę. -Czy to wszystko? -Cofnęła się. -Nie. I za to, co powiedziałam w restauracji. Nie chciałam powiedzieć, że nie byłyśmy przyjaciółkami. Jesteś moją najlepszą przyjaciółką. Byłam taka samolubna. Chcę z tobą o tym porozmawiać. Schrzaniłam i chcę przeprosić. -Już to mówiłaś - odwróciła się i zaczęła iść w drugą stronę. -Czy to tyle? -Zawołałam za nią. -Próbuje wszystko naprawić. Nawet się nie odwróciła. Czas. Wiedziałam, że potrzebowała czasu. Zraniłam ją i złość nie przejdzie jej tak szybko. To właśnie sobie mówiłam,

próbując nie rozpaść się na kawałeczki. Ale kiedy usłyszałam dwie dziewczyny szepczące między sobą "kłamczucha", nie mogłam dużej wytrzymać. Wyszłam by poszukać Bec. -Potrzebuje cię - powiedziałam, ciągnąc ją przez zatłoczone korytarze w stronę parkingu. -Uważaj, cała szkoła nas widzi. -Mam załamanie nerwowe - moja klatka piersiowa była zaciśnięta i ledwo udało mi się wypowiedzieć te słowa. Zacisnęła pomalowane na ciemno usta. -Więc.... chcesz porzucać piłki? W sumie jadę tam po szkole. -Tak - powiedziałam bez zastanowienia. -Super. Chodźmy. Kiedy Bec prowadziła w stronę starego, wiejskiego domu, nuciła piosenkę, która właśnie leciała w radiu. Po kilku minutach powiedziała: -Czy wierzysz w drugie szansy? -Nie - powiedziałam natychmiast, ponieważ myślałam, że mówi o Haydenie. -Więc uważasz, że Claire nie powinna dawać ci drugiej szansy. Westchnęłam. -Tak, tak myślę. -Ja myślę, że istnieje taka szansa - powiedziała. Nie byłam pewna czy uważa, że Claire powinna dać mi drugą szansę czy powiedziała, że wierzy w nie tak ogólnie. Byłam zmęczona mówieniem o mnie, myśleniem o moich problemach. Potrzebowałam przerwy.

-Co słychać u Nate'a? Co się między wami dzieje? Powiedziałaś mu, że jesteś w nim szaleńczo zakochana? -Jestem? Mam na myśli, czy jestem w nim szaleńczo zakochana? Ja nie jestem tego taka pewna. To chyba jedyny rodzaj miłości, który sprawi, że mu powiem o moim uczuciu. Ten rodzaj miłości doprowadziłby mnie do takiego szaleństwa. Szaleńczy rodzaj miłości. -Dlaczego szaleństwem jest powiedzenie mu o tym? -Ponieważ jest świetnym przyjacielem. Nie chcę, by było dziwnie. Rozumiesz? -Tak wiem. Utrata przyjaciół jest najgorsza. -Hayden schrzanił. Warknęłam. Zmieniłyśmy temat, nie powinna do tego wracać. -W tym rzecz... -Proszę, nie rozmawiajmy o tym. -Po prostu wysłuchaj mnie, a później się zamknę. -Dobra. Kiwnęła raz głową. -Dzięki, więc tak się mają sprawy - powiedziała, posyłając w moją stronę uśmiech. -Nie chciał być Ryanem. Nie chciał wybrać dziewczyny zamiast przyjaciela. Jednak się pomylił. Przyjaciel, którego miał, zdradził go dla Evy. Pragnął wierzyć Spencerowi. Ale to już nie ma znaczenia, bo skonfrontował się z nim. Naprawdę się z nim skonfrontował i prawda wyszła na jaw. Naprawdę sobie słabo z tym radzi. -Nie próbował dzwonić, nie napisał, nic nie zrobił. -Ponieważ wszystko zniszczył i o tym wie. Sądzi, że nie zasługuje na drugą szansę. Proszę, porozmawiaj z nim. -Nie powinnam być tą, która wyciąga rękę.

-Wiem, wierz mi, wiem. Ale powiedziałaś mu, by do ciebie nie dzwonił. I teraz cały czas gada, że nie zasługuje na ciebie. Przysięgam, nie mam pojęcia czy wszyscy aktorzy są tacy melodramatyczni, czy to tylko on, ale mam ochotę go zabić. Musisz mu wybaczyć, zanim kompletnie zwariuje. -Ale nie wiem, czy mu wybaczę. -Dobrze. Chyba będę musiała zabić was oboje. - Wjechała na długi podjazd Willa. Przejechałyśmy obok ciężarówki, w którą ostatnio rzucaliśmy, pomyślałam, że przyjechanie tutaj było złym pomysłem, bo przywoływało wspomnienia. Cztery duże psy otoczyły nasz samochód, warcząc. -Wysiadaj. -Co? Naprawdę chcesz mnie zabić? Myślałam, że to żart. -Nie zabiją cię. Nawet cię nie ugryzą, obiecuję. Spojrzałam na tylne siedzenie. -A gdzie masz piłki. -Wiesz, nie sądziłam, że będę ich potrzebować, gdy rano jechałam do szkoły. -Myślałam, że dlatego pojechałyśmy twoim samochodem. Może powinnyśmy wracać. -Nie, już tu jesteśmy. Zawsze zostaje kilka piłek. Założę się, że kilka znajdziesz niedaleko naszego ostatniego celu. Przygryzłam wargę, patrząc jak, psy skaczą na samochód. -Mogę pożyczyć twój telefon na chwilę? Mój się rozładował. Wyciągnęłam telefon z kieszeni i jej go podałam, patrząc jak wybiera numer. Zauważyła, że patrzę i sięgnęła odpinając mój pas. -No dalej, wysiadaj.

-Dobra, ale jeśli te psy mnie pogryzą, pójdę na policje i oskarżę cię. Nie odpowiedziała, gdy wysiadałam z samochodu. Psy natychmiast skoczyły na mnie, a ja prawie poleciałam do tyłu. Oparłam się o samochód. -Pokaż im kto tu rządzi - powiedziała, zamykając za mną drzwi. Złapałam jednego za obróżkę i poprowadziłam go do ogrodzenia. Reszta poszła za mną, węsząc i warcząc. Były tak głośne, że aż mi dzwoniło w uszach. Byłam przekonana, że nie było Willa w domu. Kiedy zamknęłam za nimi bramę, odwróciłam się z dumnym uśmiechem, zobaczyłam, że samochód Bec zniknął. Powoli poszłam z powrotem w kierunku ulicy, miałam nadzieje, że zaparkowała gdzie indziej. Instynktownie sięgnęłam po telefon, ale przypomniałam sobie, że go jej pożyczyłam... ukradła go! Wrobiła mnie w to. Nie wiem, w co dokładnie, ale wiedziałam, że jej tego nie odpuszczę. Z moim najbardziej przyjacielskim wyrazem twarzy zapukałam do drzwi Willa, mając nadzieje, że jednak jest w domu. Może po prostu lubił patrzeć, jak jego psy terroryzują ludzi. Jego dom może wyglądał starszej niż świat, ale pewnie miał telefon. Nikt nie otworzył. Zajrzałam przez brudne okno i nic nie zobaczyłam oprócz ciemnego korytarza. W jaki sposób ludzie żyli bez komórek? Utknęłam na pustkowiu. Usiadłam na ganku, kładąc głowę na kolanach. Bec musiała w końcu wrócić. Albo ktoś zacznie się zastanawiać, gdzie zniknęłam. Może. Kiedy siedziałam sama zaczęłam myśleć o tym, co powiedziała o Haydenie. Źle sobie radził, tak powiedziała. To poruszyło moje serce na chwilę, może ma racje. Może powinnam dać mu drugą szansę, dać nam drugą szansę. Oto prosiłam Claire. Jak mogłam sama odrzucać taką możliwość? Jednak tak szybko, jak przyszła ta myśl pojawiło się również wspomnienie o tym, co wydarzyło się na plaży. Różniło się to od kłótni z Claire. Nazwał mnie

kłamczuchą, a ja nigdy go nie okłamałam. Nie wierzył mi po tym, jak jego przyjaciel okazał się największym dupkiem. Ogarnął mnie ogromny gniew. Nie. Nie powinnam mu odpuszczać tak łatwo. Ujrzałam kątem oka Camaro z 68 roku po drugiej stronie ogródka. Zmusiłam się, by wstać i by poszukać piłek.

Rozdział 36 Góra piłek, które znalazłam w wysokiej trawie, leżały u moich stóp. Znalazłam więcej niż kilka. Zajęło mi to prawie trzydzieści minut, ale zebrałam przynajmniej dwadzieścia. Trzymałam jedną w mojej ręce, rzucając w Camaro. Wspomnienie siedzenia w tym samochodzie z Haydenem wróciło do mnie i prawie upuściłam piłkę. Wtedy pojawiło się inne wspomnienie, kiedy Bec powiedziała " Czy właśnie użyłeś tego tricku "wyciągnę cię z samochodu" na niej?". Zrobił to z inną dziewczyną. Pewnie z Eve. Pociągnęłam ramię do tyłu i rzuciłam piłkę razem ze swoimi myślami. Uderzyła w drzwi z głośnym brzdękiem i potoczyła się po ziemi. Wgniecenie, które pozostawiła, było praktycznie niewidoczne i to tylko wzmocniło moje pragnienie destrukcji. Prawdziwej destrukcji. Podniosłam kolejną piłkę i rzuciłam, później kolejną. Po chwili nie chodziło tylko o Haydena, starałam się zniszczyć Jules i moich rodziców, Drew i siebie, sięgnęłam po kolejną piłkę, ale trafiłam na sam piasek. Wszystkie już rzuciłam. Moje serce biło szybko, a moje policzki były mokre od potu i może od kilku łez. Zaczęłam zbierać piłki, kiedy usłyszałam za sobą głos: -Czy chcesz porzucać w prawdziwą osobę, na którą jesteś zła, czy wystarczy ci samochód? Odwróciłam się. Hayden trzymał rękę tak, jakby dawał mi pozwolenie na rzucenie w siebie. A mnie to kusiło. Moje ramiona unosiły się i opadały. Po tygodniu, który minął, chciałam się ogarnąć i zapomnieć o tym, co się stało. Ale nie potrafiłam tego zrobić. Kiedy stałam tam, patrząc na Haydena, zastanawiałam się, czy

w tej chwili odgrywa jakąś rolę. Wydawał się spokojny i skromny. Czy specjalnie dla mnie się ogarnął? Bo nie wyglądał na bardzo zmartwionego jak opisywała go Bec. Rzuciłam piłkę, którą trzymałam. Nie mocno, nawet go nie uderzyła, ale przeleciała blisko niego. Jego oczy się rozszerzyły z zaskoczenia. -Więc tak naprawdę nie chciałeś być celem? Roześmiał się słabo. -Nie sądziłem, że spróbujesz tego. Podniosłam kolejną piłkę i podrzuciłam ją dwa razy do góry, zanim rzuciłam ją z powrotem na ziemię. Podniósł piłkę, która była u jego stóp i podszedł do mnie, odwrócił się w kierunku samochodu. Uniósł ramię do rzutu, złapałam jego rękę. -Nie. Nie rób tego. Kochasz ten samochód. Moje starania zrobiły tylko kilka małych szkód, ale wiedziałam, że jego rzut może spowodować poważne zniszczenia. Rozluźnił ramię i pozwolił by piłka spadła na ziemię. Moja ręka wciąż ściskała jego, dopóki sobie tego nie uświadomiłam i nie puściłam go, robiąc krok do tyłu, by stworzyć dystans między nami. -Mam problemy z zaufaniem - powiedział, patrząc na ziemię. -Po Eve i Ryanie jestem pewna, że tak jest. -Schrzaniłem. -Wiem. -Chcesz, żebym poszedł? -Jeszcze nie postanowiłam, czego chcę. Podniósł na chwilę brwi. Jakby po raz pierwszy od czasu naszej kłótni pomyślał, że jest jeszcze dla nas szansa. -Jaki jest decydujący czynnik?

Starałam się nie uśmiechnąć, pamiętając, że mieliśmy podobną rozmowę w drodze na imprezę Eve. Ale wtedy rozmawialiśmy czy zadzwonię do Bradleya. I o tym, czy on wróci do Eve. -Myślę, że ta chwila. Kiwnął powoli głową. -Mogę dać ci mnóstwo powodów, dla których powinnaś odejść. -Naprawdę? -Pierwszy to ten, że nazwałam cię kłamczuchą, kiedy sam kłamałem. -To dobry powód - powiedziałam. -Tak.. Drugi to, że mam najgorszy gust, jeśli chodzi o przyjaciół. -Na to wygląda. -I wciąż nie jestem pewny, co to o mnie mówi. Chciałam go uspokoić, ale wciąż nie podjęłam decyzji, a uspokajanie go mogło dać mu fałszywe wrażenie, że zdecydowałam. -W dodatku za bardzo cię lubię. Dlaczego słysząc to stwierdzenie, moje serce przyśpieszyło? Zaciskał i rozluźniał pięść. -I to mnie przeraża, ponieważ najwidoczniej mam problemy z zaufaniem jak wspomniałem wcześniej, przez co nie ufam sobie ani moim uczuciom, a to może tylko cię zranić. Znowu. Nie chcę widzieć, jak płaczesz. To łamie mi serce. Jestem idiotą i cię przepraszam. Zamknęłam oczy, by nie widzieć go takiego bezbronnego. To nie były powody, dla których powinnam rzucić się w jego ramiona, jak chciało tego moje całe jestestwo. -Przed tobą - powiedziałam powoli. -Miałam plan. Wiedziałam, czego chcę. Myślałam, że znam siebie. Znałam każdy tydzień następnych

kilku lat. Ale teraz nawet nie mam współlokatorki. Miałam mieć albo chłopaka, albo plan. Wszystko przepadło. Nie wiem, już czego chcę. -Nie wiesz, czego chcesz? - Jego głos zrobił się ochrypły. Otworzyłam oczy myśląc, że patrzy się na mnie tak intensywnie, jak na balu, ale jego spojrzenie było delikatne. Widziałam, że nie było częścią jego umiejętności aktorskich. Pokręciłam głową. -Nie, wiem czego chcę. Chcę jechać do collegu z lub bez współlokatorki. Kiwnął głową. -Mam zamiar skorzystać ze stypendium i mam zamiar studiować politologię i mieć nadzieje, że dzięki temu pewnego dnia zmienię świat. Uśmiechnął się. Zrobiłam krok w jego kierunku, a on nie cofnął się, zrobiłam kolejny. Położyłam dłonie na jego ramionach. -I chcę... Wypuścił powietrze, stał się zrelaksowany. -Nie rób tego, jeśli nie jesteś tego pewna. - Powiedział, powtarzając prawie to, co powiedziałam na plaży. Uśmiechnęłam się. -Jestem pewna. - Dotknęłam jego twarzy i wspięłam się na palce. Zanim nasze usta się ze sobą zetknęły, on powiedział: -Czuje, że właśnie zbudowaliśmy wokół tego pocałunku ogromne napięcie. Mam wrażenie, że nie ważne co zrobię, będziesz rozczarowana. Roześmiałam się. -Powinniśmy zagrać w dwadzieścia pytań? -Jak to ma zadziałać w tej sytuacji? -Mogę spróbować odgadnąć twoje preferencje.

-Moje preferencje związane z pocałunkiem? Kiwnęłam głową, nasze usta wciąż były bardzo blisko. -Moja preferencja jest prosta to ty. -To nie była odpowiedź tak lub nie. Znowu złamałeś za.... Przerwał mi, przyciskając usta do moich. Były takie ciepłe, że czułam, że moje ciało roztopiło się w nich. Oplótł moją talię i przyciągnął mnie bliżej, całując mnie mocniej. Moje dłonie dotknęły jego włosów, nie potrzebowałam tym razem wymówki, wiedząc, że teraz mogę to zrobić, kiedykolwiek będę chciała. Dreszcz przebiegł przez moje ciało, a on uśmiechnął się blisko moich ust. -Więc, nie takie wielkie rozczarowanie? Nie odpowiedziałam, tylko go pocałowałam jeszcze raz.

Rozdział 37 Siedzieliśmy na ziemi, oparci o Camaro, nasze ramiona dotykały się, przerzucaliśmy piłkę między jego prawą a moją lewą dłonią. -Dziękuje - powiedział, kiedy wykonaliśmy kilka podrzuceń. -Za co? -Za napisanie do mnie. Za danie mi kolejnej szansy. Piłka, którą rzucił upadła na moje kolana. -Co? - Spytał. -Napisałam do ciebie? -Tak. -Co dokładnie napisałam? -Nie pamiętasz? Wyciągnęłam dłoń. -Pokażesz mi swój telefon? Podniósł się trochę by wyciągnąć telefon z tylnej kieszeni, wtedy mi go podał. Otworzyłam jego wiadomości i zobaczyłam sms od siebie. Hayden, spotkaj się ze mną u Willa. Będę niszczyła twój samochód. Chcę porozmawiać. Ściągnęłam usta. Skąd Bec wiedziała, że będę chciała zniszczyć samochód? -Zakładam, że to nie od ciebie.. -Bec ukradła mój telefon. Pokręcił głową. -Normalnie byłbym oburzony jej przebiegłością, ale tym razem tak nie jest. - Planował mnie pocałować, skrzyżowałam swoje nogi z jego, chciałam być bliżej niego. Zareagował, obejmując mnie w tali, a ja

poczułam zimny dreszcz przebiegający po moim kręgosłupie. Wtedy odchylił się trochę i zapytał. -Czy wiesz jak długo na to czekałem? -Zakładam, że po imprezie Eve. Pokręcił głową. -Na imprezie Eve, ale sądziłem, że to nie będzie sprawiedliwy pocałunek, kiedy graliśmy i Eve mogła w każdej chwili się pojawić. Chciałem mieć więcej czasu. -I miałeś go. -Wysyłałaś mi sprzeczne sygnały, nie byłem pewny czy właśnie tego chcesz. -Sprzeczne sygnały? Jak to? -Starałem się trzymać cię za dłoń, ale ją puściłaś. Starałem się z tobą rozmawiać, ale zamknęłaś się w sobie. -Myślałam, że robisz to z poczucia obowiązku. Nie chciałam brać udziału w fałszywej scenie, którą odgrywasz. Kimś do ćwiczenia dialogów. -Auć. -Przepraszam, po prostu bardzo, bardzo cię lubiłam. -Lubiłaś - uśmiechnął się. -Lubię. Naprawdę, naprawdę lubię cię. - Podniosłam się na kolanach, by wyrównać się z nim. Pocałowałam jego policzek i krawędź jego ust. Powinniśmy odegrać się na twojej siostrze. Oczy, które miał zamknięte, gwałtownie się otworzyły. -Co? -Twoja siostra. -Nie jest osobą, o której teraz chcę myśleć. -Posadził mnie na kolanach i pocałował mnie w skroń a później w szyję.

-Nie, poważnie. -Odepchnęłam go lekko. -Dzisiaj nas oszukała. -Myślałem, że jesteśmy szczęśliwi z tego powodu. -Jesteśmy, ale to nie znaczy, że nie możemy się za to odegrać. -Masz coś konkretnego na myśli? -Udamy, że to się nie wydarzyło - wskazałam między nas. Wykorzystaj swoje aktorskie umiejętności. Roześmiał się. -Wchodzę w to. Zacznijmy już teraz. - Wyciągnął telefon i zaczął pisać. Odwróciłam się, opierając plecy na jego klatce piersiowej, by zobaczyć co piszę. Gdzie jesteś? Jestem u Willa, i nikogo nie ma. -Myślisz, że ma przy sobie mój telefon i odpisze na tę wiadomość? -Zobaczymy. Telefon zawibrował. Jesteś u Willa? -Oto twoja odpowiedź. -Chyba mamy znowu te niedojrzałe umysły, o których mówiła twoja mama. -Sądzę, że moja mama w tej sytuacji by nas poparła. Zrobiłam gest, by mi podał telefon. Zrobił to, a ja zaczęłam pisać. Jeśli masz zamiar ze mną tak pogrywać Gia, to stąd idę. Hayden śmiał się. Jego telefon zadzwonił i prawie go wypuściłam. Imię Bec pojawiło się na ekranie. Hayden oczyścił gardło i zrobił poważną minę. -Halo? Zbliżyłam się, a on odsunął lekko telefon byśmy mogli wszystko słyszeć.

-Hayden cześć. Co się dzieje? -Nic. -Gdzie jesteś? Pokręcił głową i powiedział niemo, Też powinna brać lekcje aktorstwa, prawda? Kiwnęłam głową zgadzając się. -Nigdzie. W sumie właśnie wracam do domu. Klepnęłam go w nogę. -Powiedz, że wpadniesz najpierw do Eve - wyszeptałam. Przygryzł usta, starając się nie roześmiać. Jednak jego głos tego nie odzwierciedlał, kiedy mówił: -Chyba po drodze wpadnę do Eve. -Ani się waż, widziałam dzisiaj Gię. -I? Nie mam ochoty jej widzieć. Myślę, że ze mną pogrywa. Spytała, czy się z nią gdzieś spotkam i nie przyszła. -Miała ciężki dzień. Wszyscy w szkole o niej plotkują. Chyba jej przyjaciółki dowiedziały się o balu. Musisz z nią porozmawiać. Radosny nastrój Haydena zniknął a jego twarz stała się poważna. Spojrzał na mnie. Mój uśmiech również zniknął. -Przepraszam - powiedział. -Nie miałem pojęcia. -Nie mów mi tego - powiedziała Bec. -Powiedz jej. -Tak zrobię. -Co? -Muszę kończyć. Rozłączył się i wtedy przyciągnął mnie, przytulając mnie. -Przepraszam. Wzruszyłam ramionami.

-Wszystko w porządku. -Powiedz, że właśnie nie wypowiedziałaś tych słów. Roześmiałam się lekko. -Okey jest beznadziejnie. Moja najlepsza przyjaciółka ze mną nie rozmawia. -Claire? -Tak. Starałam się przeprosić, ale jest naprawdę wściekła. Nie, żebym się jej dziwiła. Też bym była wściekła, ale myślę, że już nie chcę być moją współlokatorką. Ona i Jules zamieszkają razem. -Nie. -Tak... może. Szczerze nie wiem. Chyba potrzebuje trochę czasu, by postanowić czy mi wybaczy, czy nie. Pocałował mnie w czubek głowy. Pomyślałam o reszcie tygodnia i gdy jego ramiona mnie oplatały poczułam, że nie jest aż tak źle.

Rozdział 38 Drew siedział na kanapie w salonie, kiedy weszłam do domu. Westchnęłam, nie miałam ochoty by odebrał mi to szczęście, którym byłam wypełniona po spędzeniu godziny całując Haydena. -Myślałem, że dałem ci szlaban - powiedział. -Po prawie osiemnastu lat bez szlabanów nie wiem, jak to działa. -Gdzie byłaś? Myślałem, że sprawdzę to na twiterze, ale od trzydziestu sześciu godzin jest cisza na wszystkich twoich profilach. Prawie wysłałem grupę poszukiwawczą. -W tej chwili jesteś oceniającym dupkiem. Wzruszył ramionami. -W pewnym sensie zawsze nim byłem. Sądzę, że przekonamy się o tym na kampusie. Co się stało? -Staram się być lepszą osobą. Czasami to działa. -Więc to całe kłamanie? To twój sposób na bycie lepszą osobą? -Nie, tak rozpoczęła się moją podróż. -Daj mi znać, jak to działa i wtedy zdecyduje, czy warto spróbować. -Póki co straciłam kilku przyjaciół, cała szkoła dziwnie na mnie patrzy, a mój brat sądzi, że jestem amoralna. -W sumie twój brat jest pod wrażeniem, że wiesz, co znaczy słowo amoralna.-Zmusił się do wstania. -Więc sprawdzę to całe bycie lepszą osobą. -Z drugiej strony, zyskałam nowych niesamowitych przyjaciół, którzy mnie znają i sądzę, że sama się lepiej poznałam. Kiwnął głową, jakby to pochwalał.

-Mogę zrobić kolejny dokument o tobie? Podniosłam poduszkę z kanapy i rzuciłam nią w niego. -Czy ty myślisz, że to jeden wielki żart? Nie zauważyłeś, jak mnie tym zraniłeś? Czy musisz tu tylko stać z tym nastawieniem "jestem za fajny dla wszystkich" i myślisz, że między nami jest w porządku? -W sumie taką miałem nadzieje. Uderzyłam go jeszcze raz poduszką, upuściłam ją i usiadłam na kanapie. -Nie wiesz o wszystkim, chociaż tak się zachowujesz. Usiadł obok mnie. -Wiem o tym. -Nie umieszczam wszystkiego w internecie. Nie piszę o moich prawdziwych uczuciach. -Przepraszam. Zamarłam. Po raz pierwszy i prawdopodobnie jedyny raz usłyszałam to słowo wychodzące z jego ust. -Naprawdę, szczerze przepraszam. Schrzaniłem. Spojrzałam w jego oczy. -To dlaczego chcesz, żebym miała kłopoty z rodzicami? -Bo mama i tata... - warknął sfrustrowany. -Bo oni nigdy nie zmuszają nas, byśmy zmierzyli się z konsekwencjami naszych działań. Przez to stałem się taką beznadziejną osobą. Miałem nadzieje, że z tobą poradzą sobie lepiej. -Winisz mamę i tatę za swoje problemy? Ale jesteś oryginalny. Roześmiał się. -Wiem. Wszyscy mają problemy z rodzicami - klepnął mnie w kolano pięścią. -Myślałem, że ty ich nie masz.

-Udawałam, że ich nie mam. -Witaj w prawdziwym świecie, siostrzyczko. -Zabawne. Więc... naprawdę tak nie znosisz rodziców? -Nie, oczywiście, że nie. Po prostu odkryłem, że w niektórych sprawach się z nimi zgadzam a w niektórych nie. -Jak to, że odpuszczają nam wszystko zbyt łatwo. - Powiedziałam. Drew wzruszył ramionami. -Mogło być gorzej. -Mogli być oceniającymi dupkami. -Albo snobistycznymi kłamcami. Odwróciłam się w kierunku brata, który miał zdecydowanie za długie włosy a na jego twarzy widniał zadziorny uśmiech. -Pewnego dnia trafisz na dziewczynę, która cię powali. I szczerze mam nadzieje, że będzie uzależniona od Twittera. -To będzie czynnik uniemożliwiający zawarcie związku, G. -Dlatego byłabym taka usatysfakcjonowana. Wziął głęboki wdech -Jeśli będzie taka jak ty, będę uważał się za szczęściarza. Łzy napłynęły mi do oczu, zastanawiałam się co odpowiedzieć, kiedy on wyciągnął klucze z kieszeni. -Muszę już jechać. To oczywiste, że przeszliśmy długą drogę w komunikowaniu o naszych uczuciach i teraz wiedziałam, że to jest możliwe. Kiwnęłam głową. -Bradley na mnie czeka. Przyjechaliśmy tu razem. -Bradley wciąż tu jest? - Rozejrzałam się, czekając aż pojawi się znikąd.

-Nie ma go tu, zostawiłem go na polu golfowym. -Golf? -Mhm. -Nie wiedziałam, że lubi grać. -Ta.. on też niewiele o tobie wiedział. -To żałosne, wiem. -Żałosne jest to, że będę z nim zamknięty w samochodzie przez trzy godziny, nie mając z nim nic wspólnego. Roześmiałam się i go objęłam. -Dzięki za wszystko. Dzięki za... dzięki.

Pięć minut po tym, jak mój brat pojechał, moja mama weszła przez drzwi frontowe. Zatrzymała się, kiedy mnie zobaczyła, ale jej zaskoczona mina szybko zamieniła się w uśmiech. -Gia, cześć. Jesteś w domu. Wstałam. -Mamo nie musisz udawać, że nie jesteś zła. Byłam naprawdę złośliwa tego ranka i przepraszam cię. -W porządku. Nie gniewam się - skierowała się do kuchni, a ja poszłam za nią. -Mamo nie używaj błędnie tego stwierdzenia. -Co? -Moja mama wyjmowała naczynia ze zmywarki. -Mamo spojrzysz na mnie? Odwróciła się i spojrzała na mnie.

-Nadszedł czas, byśmy zaczęli wyrażać swoje uczucia. Wiem, że zasmuciłam cię rano. Pozwoliła popłynąć powstrzymywanym łzom po czym przycisnęła dłoń do ust. -Jesteś mamą, a nie robotem. Wiem, że też masz uczucia. Możesz je czasami okazywać. Nie sprawia to, że wyglądasz gorzej. W sumie uważam, że dzięki temu mogę lepiej cię poznać. Przyciągnęła mnie, by mnie przytulić. -Nie jesteśmy idealni i nie musimy być. -Sięgnęłam do jej włosów i przejechałam po nich ręką, czochrając je. -Gia - wygładziła je. Roześmiałam się. Wiedziałam, że nie zmieni się w jednej chwili ani przez jedną noc, ale czułam, że to dobry początek.

Rozdział 39 Zamknęłam oczy, wyobraziłam sobie, co chcę powiedzieć, kiedy wejdę na scenę podczas zbiórki, stojąc przed całą szkołą. Moim głównym celem było pobudzić przyszłych absolwentów, by cieszyli się z zakończenia szkoły oraz by radowali się myśląc o trzeźwej imprezie zakończeniowej, na której organizowaniu spędziłam kilka ostatnich miesięcy. Coś, co zaczęłam jako kolejny punkt do mojego życiorysu stało się czymś, na co oczekiwałam. Zwłaszcza kiedy Marcus powiedział, że jego zespół zagra. Było bardzo głośno, uczniowie przepychali się na sali gimnastycznej. Tu gdzie stałam na cienką kurtyną, dźwięk przygniatał mnie. Wzięłam trzy głębokie wdechy, moja mowa była perfekcyjna, zapewniłam siebie. Daniel stał koło mnie, gotowy, by poprowadzić ze mną to wydarzenie, chociaż praktycznie się do nikogo nie odzywał. Usłyszałam nasze imiona wywoływane przez spikera, wyszliśmy zza kurtyny. Mogłam wyczuć zmianę w zachowaniu publiczności na mój widok. Zazwyczaj głośno klaskali, gwiżdżąc. Dzisiaj też tak było, ale cichszej. Może nie wszyscy się tak zachowali, ale niektórzy. Dopiero teraz zorientowałam się, że moje czynny nie odbiły się jedynie na zachowaniu moich przyjaciółek. Wzięłam mikrofon i oczyściłam gardło. -Witam wszystkich! Witam na ostatniej zbiórce w tym roku! Gotowi na lato? -Oprócz mnie Daniel podniósł rękę i krzyknął. Większa część publiczności też ryknęła, ale część znowu zaczęła pomrukiwać. Wytrąciło mnie to z równowagi. Mowa, którą ćwiczyłam kilka sekund temu wymknęła mi się. Moje oczy błądziły po publiczności, kiedy spojrzałam na Claire. To jej twarz sprawiała, że czułam się pewniej

stojąc na scenie. Dziś tak nie było i reszta mowy wyparowała z mojego mózgu. -Przepraszam - słyszałam jak mój głos odbija się echem. Daniel wydał zaskoczony dźwięk obok mnie. Nie miałam zamiaru o tym mówić głośno, ale nie przerwałam. -Popełniłam błąd. Nie będę owijać w bawełnę. Chcę wszystko wyjaśnić. Skłamałam. Okłamywałam moje przyjaciółki przez miesiąc. Zrobiłam coś, czego nie musiałam. Głównie dlatego, że nie ufałam im na tyle na ile powinnam. Powinnam wiedzieć, że wciąż będą się ze mną przyjaźnić, jak powiem prawdę. Skłamałam także dlatego, że byłam tak bardzo skupiona na sobie i moich problemach. Co jest ze mną nie tak? To było retoryczne pytanie, ale ktoś z publiczności krzyknął. -Nic, wciąż jesteś gorąca. Śmiech odbił się od ścian razem z tym komentarzem. Przekręciłam oczami. -Ta.. dzięki. To nie było zbyt pomocne. Chciałam powiedzieć, że schrzaniłam. I Claire, Laney, Jules przepraszam. W sumie przepraszam wszystkich, którzy byli rozczarowani moich zachowaniem. Postaram się być lepsza. Podczas mojej przemowy rozglądałam się, ale teraz znów spojrzałam w oczy Claire. Przygryzłam wnętrze mojego policzka, kiedy zobaczyłam ten chłód w jej oczach. -Przepraszam - wręczyłam mikrofon Danielowi. -Uratuj tę zbiórkę wyszeptałam. -Niech się cieszą z imprezy zakończeniowej. -Nie mogę. Nie wiem co powiedzieć - wyglądał na spanikowanego. -Bądź zabawny jak zawsze. Panika zniknęła z jego twarzy, gdy powiedział.

-Jestem zabawny, prawda? Uśmiechnęłam się, ścisnęłam jego ramię i zeszłam, słysząc jak Daniel skanduje: -Trzeźwe zakończenie! Marcus i jego zespół byli dobrzy, naprawdę bardzo dobrzy i nie tylko ja tak myślałam. Większość uczniów, którzy przyszli na tę imprezę tańczyli i śpiewali piosenki, które słyszeli pierwszy raz w życiu. I biorąc pod uwagę, że wszyscy byli trzeźwi, pokazywało, że zespół naprawdę umiał rozruszać ludzi. Podniosłam kciuki w kierunku Marcusa, kiedy spojrzał na mnie. Roześmiał się, jakby to nie był odpowiedni znak aprobaty. Istniał jakiś znak rockowy, ale nie miałam pojęcia, jak wyglądał. Pewnie powinnam z niego skorzystać. Rozejrzałam się po tłumie. Dzisiaj wszystko wydawało się inne. Zazwyczaj ludzie witali się ze mną lub rozmawiali ze mną albo też próbowali nawiązać kontakt wzrokowy. Dzisiaj wszyscy mnie ignorowali. Sytuacja uległa zmianie. Nie zabolało to tak bardzo, jak myślałam. Nie zasługiwałam na to by mnie zauważano, zwłaszcza że ja miałam problemy z dostrzeganiem innych. Jednak pracowałam nad tym. Była grupa, która była zauważalna. Nie sądziłam, że dziewczyny przyjdą po tym, jak zareagowały na moje przeprosiny. Nieprzyjemne spojrzenia na zbiórce prześladowały mnie razem z ciągłym milczeniem, ale i tak przyszły. Nie chciały się ze mną pogodzić, ponieważ ostentacyjnie ignorowały mnie całą noc. I były otoczone przez tłum ludzi. Mój chłopak miał własną imprezę zakończeniową dzisiaj a jego siostra, moja jedyna przyjaciółka była w pierwszej klasie. Więc w ten

sposób byłam całkowicie sama na wydarzeniu, które organizowałam przez kilka miesięcy. Ale nie przeszkadzało mi to. Kończę szkołę po trzynastu latach w szkole publicznej. Pewnie zostanę zapamiętana, ale miałam nadzieje, że kolejne trzynaście lat spędzę na czymś za coś, za co będę zapamiętana. -Część Gia - głęboki głos wyrwał mnie z myśli. Uśmiechnęłam się. -Blake. Wszystkiego najlepszego z okazji zakończenia szkoły. -Tobie też. Świetna impreza. -Dzięki, miałam mnóstwo pomocy. Muzyka ucichła a Marcus powiedział do mikrofonu. -Zespół robi sobie pięć minut przerwy. Puścimy teraz nagranie. Wkrótce Marcus ze swoją gitarą zmierzał w naszym kierunku. Myślałam, że zapyta mnie o jedzenie lub coś, ale tylko zatrzymał się naprzeciwko mnie i kiwnął. -Niezły tłum. -Dzięki za to, że gracie. Pokochali was. -Pewnie. -Marcus to Blake. Chłopcy kiwnęli do siebie. -Twój zespół jest naprawdę dobry - powiedział Blake. -Dzięki. Oprócz tego, że ostatnio usłyszeliśmy coś innego, myślę, że teraz jesteśmy całkiem przyzwoici. - Mrugnął do mnie. -Mówiąc o tym, gdzie są twoje urocze przyjaciółki? -Eh - wskazałam gdzie, dziewczyny obecnie tańczyły z kilkoma chłopakami. -Wyrosłaś z nich?

-One wyrosły ze mnie. -Nie zgadzam się. Nie wiem, dlaczego przez te słowa moje oczy zaczęły szczypać. Ktoś mnie złapał od tyłu, a ja pisnęłam. W polu mojego widzenia zobaczyłam Bec, więc wiedziałam, że ramiona, które mnie oplatają należą do Haydena. Odwróciłam się, by go zobaczyć. -Wybrałaś najbardziej wyluzowanego nauczyciela by pilnował wejścia - powiedziała Bec. Położyła ramię na Marcusie. Roześmiałam się. -Włamaliście się na imprezę? -Włamanie to takie mocne określenie. Nielegalne wejście to lepsze określenie. -Pomyśleliśmy, że możesz czuć się samotna - powiedział Hayden do mojego ucha. -Ale chyba jest w porządku. Marcus wycofał się, mówiąc: -Chyba chłopcy są gotowi by dalej grać. Do zobaczenia - przerwał, robiąc pięć kroków d tyłu. -I Gia mówiłem poważnie. -Dzięki - czy powinnam dziękować chłopakowi, który powiedział, że wyrosłam z moich przyjaciółek? Spojrzałam na Jules, która szeptała coś do ucha Claire, kiedy wskazywała kogoś innego. Tak, może nie przeszkadzało mi odsunięcie się od nich. Może tego lata lub w następnym roku Claire zauważy, że mogę wszystko naprawić. Claire spojrzała w moje oczy, zanim zdążyłam uciec wzrokiem i sądzę, że jej wzrok dawał mi nadzieje. Uśmiechnęła się do mnie lekko, ale wtedy Jules pociągnęła ją do stołu z jedzeniem. Zespół znów zaczął grać a Bec chwyciła ramię Blake'a.

-Nie mam pojęcia, kim jesteś, ale zatańczmy. Chcę w kimś wzbudzić zazdrość. -On wzruszył ramionami i poszedł za nią. Nie byłam pewna czy siedzący za perkusją Nate zauważy Bec. Odwróciłam się do Haydena. -Czy powinienem być zazdrosny? - Spytał. -O co? - Na początku myślałam, że mówi o Bec, ale wtedy zorientowałam się, że mówił o Marcusie. -O, nie, oczywiście, że nie. Oczyściłam gardło, by wydobyć mój najlepszy, niski, chropowaty głos. Chcę z tobą zatańczyć. Podniósł brwi. -Czy próbujesz naśladować głos robota? Nie, czekaj. Robota, który pali. Walnęłam go w klatkę piersiową. Spojrzał na mnie intensywnie, byłam tak szczęśliwa, że nie kontrolowałam moich zachowań. Chwyciłam jego koszulkę i przyciągnęłam do siebie. Nasze usta się połączyły. -Nie musisz stać jak posąg, Gia. Ona nie maluje portretu powiedziała Bec. -Racja - zmieniłam pozycje na stołku, gdzie siedziałam, podczas gdy jej mama mnie malowała. Hayden wszedł do pokoju i zerknął przez ramię swojej mamy. -Czy naprawdę malujesz kości? -Bec podsunęła mi dobry pomysł. -Mówiłam, że ona wcale cię tu nie potrzebuje - powiedziała Bec. -Oczywiście, że jej potrzebuje. Ona jest moją muzą. -W sumie muszę ci ją ukraść - powiedział Hayden. -Nie, mam teraz wenę.

-Tylko na chwilę, Bec zajmie jej miejsce. -Uwielbiam, że myślicie, że obojętnie z którą moją muzą pracujęPowiedziała Olivia podirytowana. Hayden chwycił moją rękę i wyciągnął mnie z pokoju. Na korytarzu przycisnął mnie do ściany i pocałował. -Po to mnie ukradłeś? - Spytałam śmiejąc się. -Tak, to znaczy nie. Ukradłem cię, by powiedzieć, że nasz plan wszedł w życie. Nate właśnie tu jedzie. Rozprosz jej uwagę bym miał czas zabrać jej telefon, wtedy do niego napisze. Uśmiechnęłam się. -Dobrze. Zemsta jest taka zabawna. -I niedojrzała. -Taka niedojrzała. Czy nas za to zabije? -Na pewno. Ale póki co... - jego usta przycisnęły się do moich, a ja zrelaksowałam się w jego ramionach.