Kaye Laura Jedna noc z bohaterem (+18)

Laura Kaye

Jedna noc z bohaterem

Rozdział 1 Brady Scott biegł szlakiem w dół Mount Vernon. Świeciło późnopopołudniowe słońce i nawet wiejący znad Potomacu wiatr nie przynosił ulgi. Szum krwi w uszach, głuchy, rytmiczny odgłos wyciszonych nieśmiertelników uderzających o pierś, nieprzerwany ryk samolotów lądujących na lotnisku Reagana - nic nie pomagało. Nie mógł przestać myśleć o ostatnim poleceniu terapeuty. Zamknij sprawę swojego ojca. Odesłano go na trzy miesiące do kraju z rozkazem poukładania sobie w głowie, jeśli ma zamiar ubiegać się o awans! A wszystko to sprowadzało się do problemów z tatusiem. Tym sukinsynem. Jakby nie wystarczyło, że zmuszono go do pójścia na terapię. Nie było sposobu, żeby pogodzić się z tym, co robił Joseph Scott. Każdy ślad, jaki miała na skórze jego młodsza siostra Alyssa, każda łza strachu, każde spojrzenie szeroko otwartych oczu, które błagały go o pomoc, tak głęboko zapadły mu w serce, że stały się jego częścią. On był wystarczająco duży, by się postawić i obronić przed ojcem, ale Alyssa nie miała szans. Ścisnęło go żołądku na samo wspomnienie. Jeśli miłość prowadzi do takiego gówna, to on nie chce mieć w tym udziału, wielkie dzięki. Szlak doprowadził go do Old Town Alexandria. By ło tu przyjemniej,

bo drzewa i budynki rzucały cień na Union Street, ale za to chodnikami ciągnęły tłumy ludzi, a ulicami sznury samochodów. Kierowcy zupełnie nie zwracali uwagi na pieszych. Brady zmełł w ustach prze kleństwo, uskakując przed minivanem, który skręcał na parking. Przeszedł na drugą stronę ulicy, a potem ruszył chodnikiem wzdłuż Founders Park, długiego pasa zieleni graniczącego z nadbrzeżem. Park był pełen ludzi, którzy porozkładali się na trawnikach ze swoimi kocami, leżakami i przenośnymi lodówkami. Brady zwolnił do truchtu, a potem do normalnego kroku i podszedł do rodziny z dziecięcym wózkiem spacerowym. - Coś tu się będzie działo wieczorem? Ojciec rzucił okiem na nieśmiertelniki i uśmiechnął się do Brady’ego. - O zachodzie słońca będą puszczać sztuczne ognie z okazji Święta Pracy. - Ach, tak? - Przebiegł właśnie połowę szesnastokilometrowej trasy, którą miał zamiar dzisiaj zrobić. Może wróci tu później, kiedy weźmie już szybki prysznic. Zakładając, że uda mu się odszukać ręczniki. I zasłonkę do prysznica. Poprzedniej nocy wprowadził się do nowego domu i jeszcze się nie rozpakował. No ale to było prawie o świcie, kiedy wrócił po imprezie. Świętował z kumplami swoje nowe znalezisko. Już miał znowu przyspieszyć, kiedy nagle ją zobaczył. Siedziała na kocu, z dala od reszty ludzi. Obejmowała kolana ramionami, opierając na jednym z nich podbródek. Obok leżała zapomniana książka. Cała zdawała się składać z długich linii i opalonej skóry, i Brady nie był w stanie oderwać od niej oczu. Falujące ciemne włosy zebrała na czubku głowy. Biała koszula z szerokim dekoltem odsłaniała szyję i sporą część ramienia. Spod długiej spódnicy wystawał fragment nóg, skrzyżowanych w kostkach, opalonych i silnych. Miłość? Z nią nie życzył sobie żadnej znajomości. Za to żądza była mile widzianą, starą kumpelką. Oparł ręce na biodrach i zaczął się zastanawiać, jak podejść do

nieznajomej. Kobieta obejrzała się za siebie i Brady wstrzymał oddech. Pomyślałby, że nigdy dotąd nie widział tak pięknych zielonych oczu, gdyby nie błyszczały od łez. Zamrugała i odwróciła wzrok. Brady nagle zmienił zamiary i ruszył do dziewczyny, zanim zdążył zdecydować, że naprawdę chce to zrobić. W jednej chwili ogarnął go niepokój o nią i gniew na tego, kto ją skrzywdził, kimkolwiek był. Ani jedno, ani drugie nie bardzo miało sens, ale zawsze był wrażliwy na kobiece łzy. Do diabła, ten uraz miał swoje korzenie w odległej przeszłości. - Cześć... wszystko w porządku? Spojrzała na niego z ukosa. - Super, dzięki. Co to miało znaczyć? Wytrącony z równowagi sarkazmem w jej głosie przeczesał palcami czuprynę. Zauważył, że nieznajoma ma włosy w kolorze ciemnego brązu rozjaśnione różowymi pasemkami. - Uch... - Słuchaj. - Dziewczyna mocniej objęła rękami kolana. - Doceniam zagranie na miłosiernego samarytanina i tak dalej, ale akurat dzisiaj nie szukam bohatera. Capisce? Jej twardy głos brzmiał stanowczo i wyzywająco. To by było tyle, jeśli chodzi o podryw na miłego faceta. - Capisce? Poważnie? Znaleźliśmy się na planie Ojca chrzestnego, a ja to przeoczyłem? Podniosła się jednym płynnym ruchem i otrzepała cienką kolorową spódnicę; przy każdym machnięciu dłonią bransoletki na nadgarstku brzęczały cicho. Dziewczyna miała w uchu kilka kolczyków, a za nim przy linii włosów wytatuowane gwiazdy. - A co jest nie tak z Ojcem chrzestnym? To jeden z dziesięciu najlepszych filmów wszechczasów. Chłonął wszystkie szczegóły jej wyglądu, oceniając ich znaczenie i wagę, jakby miał w niej kolejnego przeciwnika, którego postanowił rozpracować. Była mniej więcej w tym samym wieku co on.

- Lubisz Ojca chrzestnego? Stojąc na brzegu koca, obrzuciła go od stóp do głów spojrzeniem, od którego naga skóra zaczęło go palić. - Taaa... I co z tego, marynarzyku? Zmrużył oczy, czując, jak temperatura podnosi mu się o kilka stopni. - Nie mam nic do Ojca chrzestnego. I nie jestem marynarzem. Do diabła! Sam nie wiedział, czy się kłócą, czy flirtują, ale czuł, że za chwilę jego sportowe spodenki zdradzą, iż zdaniem jego ciała jednak to drugie. Dziewczyna pokręciła głową i spojrzała na niego. Ślady łez już dawno zniknęły z jej oczu, ale ich wyrazista zieleń nie przestawała go zdumiewać. Boso weszła na trawę i dwoma krokami pokonała dzielącą ich przestrzeń. Brady nie wiedział, czy patrzeć na ruchy jej krągłego ciała, czy spróbować odczytać tatuaż zdobiący bok jej stopy. Wygrały krągłości; jego uwagę przyciągnęła cienka bawełniana koszula opinająca pełne piersi. Dziewczyna zatrzymała się przed nim i całe jego ciało weszło w stan gotowości - napięte mięśnie, sztywne barki przyczyną nie był strach, tylko oczekiwanie. Tatuaże, kolczyki, chłodne, ostrożne spojrzenie i wyzywająco wysunięta broda nadawały jej urodzie twardości, ale - mój Boże - i tak było już po nim. Musnęła palcami nieśmiertelniki i uniosła jedną brew. - To widzę. Tylko wojska lądowe nie miały na nieśmiertelnikach swojego akronimu. W jakiś sposób poznała wojskowe niuanse. Stała się przez to jeszcze bardziej interesująca - i zarazem bardziej irytująca. - I właśnie dlatego to powiedziałaś. Oblizała wargi. - Teraz masz już pełny obraz. Jezu, język też miała przekłuty. Nie mogła już chyba być bardziej seksowna. Miał ochotę przyciągnąć ją do siebie i sprawdzić, czy jej usta są rzeczywiście tak słodkie, jak wyglądają. Przy okazji powstrzymałoby to wylewający się z nich strumień sarkazmu. Wsadził ręce do kieszeni i zaśmiał się niewesoło.

- Dlaczego mi tak docinasz? Zacisnęła czerwone wargi i uśmiech, który - mógłby przysiąc - już była skłonna mu rzucić, zmienił się w złośliwy uśmieszek. - Bo jesteś łatwym celem. - Ja jestem łatwym celem? Chyba mnie z kimś pomyliłaś. - Pięć lat w wojsku, w Siłach Specjalnych, bez żadnych obrażeń. Różne rzeczy można o nim powiedzieć, ale na pewno nie to, że jest łatwym celem. Nie wszyscy jednak mieli tyle szczęścia. Na przykład jego najlepszy kumpel, Marco. Świetny, porządny chłopak został ranny tak poważnie, że zwolniono go z wojska ze względu na stan zdrowia. Ciągle jeszcze dochodził do siebie. Podczas gdy ktoś taki jak Brady nie miał nawet zadrapania. I to ma się nazywać sprawiedliwość, do cholery? Jego dłonie zwinęły się w pięści z gniewu, który obudziła w nim ta myśl. - Nie. Mówię o tobie. - Nie oglądając się za siebie, wróciła na koc. Ruch spódnicy sugerował, że pod spodem znajduje się bardzo zgrabny tyłeczek. Brady poruszył się, żeby ukryć erekcję. Był pewny, że dziewczyna znowu na niego popatrzy, ale nie zrobiła tego. Wyciągnęła się na brzuchu, uniosła nogi i skrzyżowała je w powietrzu - ukazując przy tym łydki, bo spódnica opadła jej do kolan - i wzięła książkę. Spławiony. Cholera! Co, do diabła! Przeczesał palcami krótkie włosy i po chwili wahania ruszył z powrotem na chodnik. Kiedy ostatnio czuł się tak podniecony, wkurzony, rozbawiony i zakłopotany jednocześnie? Rozmowa z tą dziewczyną była jak przejażdżka rollercoasterem w całkowitej ciemności - człowiek nie wiedział, czy za chwilę czeka go podjazd, ostry zakręt, czy nagły spadek w dół. - Hej, marynarzyku? - Kur... - mruknął pod nosem, odwracając się wbrew własnej woli i spojrzał w jej rozbawione oczy. Wiedziała, że ma go w garści. - Tak? Jej twarz zmieniła się, spoważniała. - Cóż... dzięki, że spytałeś. Serce podskoczyło mu w piersi. A więc ona też może być bezbronna.

To dało mu nadzieję. - Masz to u mnie, Różowowłosa. Zmarszczyła nos. - Serio? Uśmiechnął się do siebie i odkrył, że znowu idzie w jej stronę. Połknęła przynętę, tak jak to sobie zaplanował. - Nie podoba ci się ksywka? To powiedz, jak masz naprawdę na imię. Udała, że nie jest zainteresowana i wróciła do otwartej książki, którą - no, no, no, co też my tu mamy! - trzymała odwróconą do góry nogami. Kucnął przed nią i chwycił książkę. - Może łatwiej... - zrobił z odwracania książki prawdziwy spektakl, a potem wsunął ją z powrotem w jej palce - ...byłoby ci czytać w ten sposób. Roześmiała się i opuściła twarz na otwarte strony. Jej ramiona drgały, a głos był głęboki i gardłowy. Z Brady’ego opadło całe napięcie. W końcu dziewczyna podniosła głowę, uśmiechnięta. Twardość znikła i teraz miał przed oczami egzotyczną piękność. Gdyby Brady nie połknął haczyka już wcześniej, pokonałby go teraz - śmiech i pełne czerwone usta całkowicie zawróciły mu w głowie. Była to w jego przypadku dziwna reakcja; ale właśnie dlatego nie znajoma tak skutecznie odwróciła jego uwagę od innych spraw. Od dawna nikt tak go nie zaskoczył. Zastukał palcami w okładkę książki. - Imię. Przez dłuższą chwilę patrzyła na niego z szerokim uśmiechem, potem przewróciła oczami i opuściła wzrok na jego nagą pierś. Brady uniósł brew. - Imię - powtórzył. Westchnęła ciężko, jakby miała zdradzić jakąś wielką tajemnicę. - Joss. - Joss. W porządku. Widzisz, nie było to takie trudne, prawda? Ja jestem Brady. Joss usiadła, podwijając nogi pod różowo-zieloną, nie równomiernie

zafarbowaną spódnicę. Tatuaż, który wcześniej zauważył na jej stopie, okazał się wypisanym elegancką czcionką słowem „odwaga”. Teraz Brady był nie tylko zachwycony; był zaintrygowany. Ta dziewczyna naciskała wszystkie jego guziki. Rzuciła książkę na koc. - Ktoś ci już kiedyś powiedział, Brady, że jesteś trochę jak wrzód na tyłku? Zdobył się na żałosny uśmiech. - Słyszę to codziennie. - A dlaczego jesteś z tego taki dumny? Rozłożył bezradnie ręce i wzruszył ramionami. - Każdy powinien być w czymś naprawdę dobry. Dziewczyna próbowała powstrzymać uśmiech. Nie udało jej się. - W takim razie chyba powinnam ci pogratulować? - Dzięki. - Obejrzał się przez ramię, w stronę trawnika, który powoli zapełniał się ludźmi czekającymi na wieczorny pokaz, a potem znowu spojrzał na dziewczynę. - Zostajesz na fajerwerki? - Taki miałam plan. - Dobrze. W takim razie, pizza, kanapki czy pieczony kurczak? - Słucham? - Co mam ci przynieść na kolację? Znowu się roześmiała, bez skrępowania ukazując przekłuty język. Rany, naprawdę miał ochotę zapoznać się bliżej z tą małą srebrną kulką. Dziewczyna pokręciła głową. - Jesteś niepoważny. - Jestem poważny jak zawał serca. - No cóż, dobrze. Na wypadek, gdybyś rzeczywiście tu wrócił, zrób mi niespodziankę. Brady wstał i dwa razy uderzył się w pierś. - Och, na to możesz liczyć. Daj mi godzinę, góra półtorej. - W porządku, marynarzu. Pokręcił głową. - Zanim minie wieczór, wyleczymy cię z tego - obiecał. Wrócił na

chodnik i ruszył przed siebie biegiem. Ponure myśli o ojcu, z których wcześniej nie potrafił się otrząsnąć? Od dawna nie było po nich śladu.

Rozdział 2 Jocelyn Daniels patrzyła, jak mężczyzna toruje sobie drogę wśród turystów. W końcu znikł jej z oczu - wraz ze swymi mocnymi udami i nieprawdopodobnie umięśnionymi plecami. Cóż, to było interesujące. Pokręciła głową i wyciągnęła się na kocu. Może powinna iść do domu? Nie dlatego, żeby wierzyła w jego powrót, ale dlatego, że najwyraźniej nie panowała nad emocjami i nie chciała wystawiać ich na widok publiczny. Że też musiała wpaść tego ranka w sklepie na Ethana i jego nową dziewczynę. Zdaje się, że tylko z nią nie był jeszcze gotowy się związać. Bo tamta miała zaokrąglony brzuch i błyszczącą obrączkę na palcu, co dla Jocelyn wyglądało na całkiem poważny związek. Byłoby naprawdę miło, gdyby ktoś, choć raz, miał ochotę ją zatrzymać. To ci nie pomoże, Joss. Daj sobie spokój, upominała się w myślach. Ale nie potrafiła się powstrzymać. Ethan, szczęśliwie związany z inną kobietą, wydawał się kolejnym dowodem na to, że mężczyźni zawsze będą ją porzucali. Westchnęła i założyła luźne pasmo włosów za ucho. Szczerze mówiąc, po spotkaniu z Bradym czuła się dużo lepiej. Nieoczekiwanie odwrócił jej uwagę od Ethana. I zawsze miło poflirtować, zwłaszcza z facetem, który jest tak... naprawdę, naprawdę seksowny. I dowcipny. I jakoś tak irytująco sympatyczny. Tak. To z pewnością wyjaśnia poprawę jej nastroju. Wzięła książkę, ale nie mogła się skupić. Przypomniała sobie, jaka była zakłopotana, kiedy przyłapał ją na trzymaniu lektury do góry nogami. Dzięki Bogu nie zauważył tytułu. Skryła uśmiech za książką, znowu wracając myślami do tego faceta. Marynarzyk. Bawiła ją ta ksywka. Wysoki. Dobrze zbudowany. Jasnobrązowe włosy, miejscami rozjaśnione przez słońce. Smukły i umięśniony. I te szorty, trzymające się dość nisko, by odsłaniać zarys bioder. Chodzący seks.

I do tego żołnierz. Na pewno doskonale wygląda w mundurze. Na sam widok spadają majtki... i stringi. Mo że nawet dokładnie takie, jakie sama miała w tej chwili na sobie. Nie żeby naprawdę spodziewała się, że wróci i spraw dzi siłę jej woli. Zresztą, bardzo dobrze. Bo podejrzewała, że może być trochę za dobry na krótką chwilę zabawy i zdecydowanie zbyt niebezpieczny dla jej kruchego ego. Coś uderzyło ją w ramię, wyrywając z zamyślenia. Podniosła głowę i spojrzała w roześmiane oczy dziewczynki. Mała goniła różową plastikową piłkę, która wpadła na koc. - Cześć, maleńka. To twoje? Dziewczynka w żółtym sweterku wyciągnęła przed siebie rękę. - Piłka. Za dziewczynką podbiegła kobieta. - Przepraszam. - Och, nie ma sprawy. Proszę. - Joss wyciągnęła piłkę przed siebie, a dziewczynka wzięła ją w pulchne rączki. - Dzięki. - Mama uśmiechnęła się i pociągnęła lekko jeden z jasnych kucyków córki. - Chodź, Emily. - Piłka! - zawołała dziewczynka, wyciągając zabawkę w stronę matki. - Zgadza się - odparła kobieta. Joss patrzyła za nimi, kiedy wracały na sąsiedni koc, czując, jak w jej klatce piersiowej narasta tępy ból. Dziewczynka rzuciła piłkę przed siebie i pobiegła za nią w podskokach. Pewnego dnia ona też będzie żoną i mamą, w parku, na pikniku z rodziną. Choć nie wyglądała pewnie na dziewczynę, która marzy o takich rzeczach. Tak jak June Cleaver nie wyglądała na kogoś, komu mogłyby się spodobać tatuaże, kolczyki i różowe pasemka, no nie? A jednak one dwie miały ze sobą więcej wspólnego, niż można było dostrzec na pierwszy rzut oka. Kiedy człowiek dorasta samotnie, bez rodziny, musi jakoś dochrapać się tożsamości. Atrament, metaliczna farba i kolczyki to ślady tego wysiłku. Ale to wszystko nie znaczy, że nie pragnie się mieć własnej rodziny.

Joss westchnęła i otworzyła książkę. Bohater, twardy, muskularny drań z marynarki wojennej, rozkołysał jej świat. Tyle że teraz widziała już na jego miejscu pewnego uroczego żołnierza. Co zresztą ani trochę jej nie przeszkadzało. Po chwili książka znowu ją wciągnęła, a scena bójki z wrogiem sprawiła, że Joss zapomniała o słońcu, wietrze i gęstniejącym wokół tłumie. Spędzała samotnie tyle czasu, że czytanie zawsze było jej ucieczką. Traciła wtedy kontakt ze wszystkim, co działo się dookoła. Wiele razy w życiu okazywało się to bardzo przydatne. I właśnie dlatego go nie usłyszała. - To musi być naprawdę dobra książka - powiedział donośnie i z rozbawieniem. Joss podniosła wzrok i spojrzała w uśmiechnięte, brązowe oczy Brady’ego. - Och! - zdziwiła się. - Czy ty... ja nie... Wróciłeś. Uśmiechnął się, a Joss otrząsnęła się z uroku, jaki rzuciła na nią powieść. Ze zdumieniem odkryła, że słońce stoi na niebie znacznie niżej, a w parku jest znacznie więcej ludzi. - Zwątpiłaś we mnie? Usiadła i przyjrzała mu się dokładnie. Szary podkoszulek uwydatniał szeroką pierś i podkreślał ciepły odcień opalonej skóry, a szorty w kolorze khaki znowu nisko zsuwały się na biodra. Podniosła oczy na jego twarz i zobaczyła, że przyglądał się jej z zadowolonym uśmieszkiem. Zaczęły ją palić policzki. - Cóż, chyba tak. Spojrzała na pudełko z pizzą i brązową papierową torbę, które trzymał w rękach. Serce zabiło jej szybciej. Ten facet był naprawdę cholernie seksowny. W dodatku przonosił dary. Kombinacja, której nie sposób się oprzeć. - Więc co mi przyniosłeś? - Czy to znaczy, że mogę usiąść? Powstrzymała uśmiech.

- Chyba tak. Brady położył jedzenie na kocu, usadowił się obok i otworzył pudełko. - Połowa z serem, połowa z pepperoni. - Z torby wyjął papierowe talerzyki, dwie butelki wody, dwie paczki czipsów i dwie kanapki owinięte białym papierem śniadaniowym. - Jedna z serem i indykiem, druga włoska. Do diabła z jedzeniem! Joss w ostatniej chwili stłumiła jęk, kiedy powiew wiatru przyniósł jej jego zapach - świeżego mydła i czystego mężczyzny. Pokręciła głową i spojrzała na ucztę. - Rany. Dziękuję. Wystarczyłoby dla całej armii. Wzruszył ramionami i uśmiechnął się niemal nieśmiało. Serce Joss drgnęło. Pokazał jej się teraz jako ktoś zupełnie inny, miły facet, tak różny od bezczelnego, niegrzecznego chłopca, z którym miała do czynienia do tej pory. - Chciałem mieć pewność, że przyniosę coś, na co rzeczywiście masz ochotę. Och, wpadła jak śliwka w kompot. Facet był nie tylko przystojny i niebezpiecznie uroczy, ale też troskliwy. I tak bardzo nadłożył drogi, specjalnie dla niej. - Cóż, mam ochotę na wszystko, co widzę - powiedziała, pozwalając sobie na odrobinę wyzywającej dwuznaczności. Serce zabiło jej szybciej. Brady uniósł jedną brew. Jego brązowe oczy błysnęły kpiąco. - Naprawdę? Wytrzymała to spojrzenie przez dłuższą chwilę, czując, jak rośnie między nimi napięcie. W końcu Joss odwróciła wzrok i sięgnęła po wodę. Brady zaśmiał się, irytująco zadowolony z siebie, i pochylił, żeby podać jej butelkę. Ich palce zetknęły się na plastiku. Ciepło jego skóry przeszyło jej ramię, trafiając prosto w serce. Przesunął językiem po dolnej wardze i Joss nagle poczuła, że umiera z głodu, ale nie miało to nic wspólnego z piknikiem rozłożonym przed nimi na trawie. Rany, ten facet był jak seksualny red bull.

Nie wspominając o tym, że Ethan nigdy nie wzbudzał w niej tak dzikiego pożądania, jakim teraz pulsowało całe jej ciało. A przecież Brady na razie nawet jej nie dotknął. No... nie, żeby miał to zrobić później. Właśnie. Żadnego dotykania. Absolutnie nie. Uśmiechnął się pod nosem, wziął swoją butelkę i pociągnął długi łyk, przy którym jego gardło poruszało się w górę i w dół. Aż w końcu musiała odwrócić oczy, żeby nie ulec pokusie i nie musnąć go językiem. Jezu, nawet duży czarny zegarek na jego nadgarstku wyglądał seksownie. Odkręciła nakrętkę i przytknęła butelkę do ust. Zimna woda ostudziła trochę jej rozpalone ciało. Weź się w garść, Joss. - To od czego zaczniemy? Spojrzała na niego z ukosa, przełykając z trudem. Pokazywał jedzenie, ale w oczach znowu miał ten błysk i Joss natychmiast przyszło do głowy kilka sposobów, na jakie mogliby zacząć. - Od pizzy - udało jej się powiedzieć. Rozłożyli jedzenie na talerzyki, dla niej dwa kawałki pizzy, dla niego jeden i pół włoskiej kanapki. Kiedy zaczęli rozmawiać, Joss poczuła zapach jedzenia i uświadomiła sobie, jak bardzo była głodna, choć nie czuła tego, zanim nie ugryzła pizzy. Ciasto było odpowiednio chrupkie, sos świetnie doprawiony. Pycha. - W piknikach jest coś, co sprawia, że jedzenie smakuje lepiej powiedziała, sięgając po trzeci kawałek. - Wiele razy jadłem na świeżym powietrzu, ale nie smakowało mi tak jak dzisiaj. Myślę, że chodzi bardziej o towarzystwo niż o miejsce. Otworzył torebkę czipsów i wyciągnął do niej. Wzięła garść, choć sama nie wiedziała dlaczego, bo czuła się już najedzona. Dlatego, że nie potrafisz mu odmówić, pomyślała. Zwłaszcza że jest taki... przystojny i... czarujący. Wpadłaś. Jak śliwka w kompot. - Dzięki - powiedziała. Nagle poczuła się skrępowana, więc upiła łyk wody. - Więc, uch... - Szukała jakiegoś tematu do rozmowy. - Dużo

biegasz? Wzruszył ramionami. - Prawie codziennie. A więc stąd to ciało, które zdawało się promieniować siłą nawet wtedy, kiedy siedział odprężony obok niej. - Ja strasznie kiepsko biegam. Brady rzucił jej najszerszy uśmiech, jaki dotąd u niego widziała. A ten uśmiech był naprawdę sympatyczny, zwłaszcza z tymi małymi zmarszczkami, które robiły mu się wokół oczu. - Dlaczego tak mówisz? - Bo tak jest. Po pięciu minutach wydaje mi się, że umieram. Nie wiem, jak ty to robisz. Otarł usta serwetką, a potem włożył ją do torby razem z resztą śmieci. - Wydawało mi się, że jestem w całkiem dobrej formie, kiedy zaczynałem podstawowy trening. Ale kiedy pierwszy raz biegłem trzy kilometry na czas... Jak ty to powiedziałaś? Dokładnie tak się czułem. Chyba tylko dlatego zaliczyłem, że przy końcu kumpel mnie podholował. No i nasz sierżant, to był prawdziwy diabeł. Joss zachichotała. Podobało jej się, że potrafił się do tego przyznać. Bez wątpienia w tej chwili nie miał z tym najmniejszego problemu. Pewnie nigdy go nie miał. - Nie ma to jak prawdziwy diabeł, kiedy trzeba wziąć dupę w troki, co? - Święta prawda. To co, jesteś gotowa? - Słucham? Uśmiechnął się kącikiem ust. - Najedzona? Wskazał koc na trawie, ale Joss miała dość doświadczenia, by poznać się na gładkich słówkach. - Bawisz się ze mną? - Nie, proszę pani. - Bardzo poważnie spojrzał jej w oczy. - Jeszcze nie.

Policzki zaczęły ją palić. Jak udawało mu się połączyć wojskową uprzejmość, która bardzo jej się podobała, z dwuznacznymi odpowiedziami, nie miała pojęcia. Ale mrowienie na skórze z pewnością oznaczało, że to także bardzo jej się podobało. Parsknęła śmiechem. - Złe, złe wieści - mruknęła. - Co takiego? - Nic, co powinieneś wiedzieć, marynarzyku. - Spojrzała na niego przez rzęsy, dając do zrozumienia, że robi go w konia. Zaczęła zbierać śmieci, ale ręce nagle jej zadrżały - ona, na nim, jak na koniu... Jezu, Joss! Nie będzie żadnej jazdy. Weź się w garść. Ale dlaczego nie? - szepnął w jej głowie cichy, zdradziecki głosik. Z drżeniem wypuściła powietrze i zajęła ręce śmieciami. - Ja już. Wielkie dzięki za to wszystko. Mogę zwrócić ci część pieniędzy? - Mowy nie ma. Ty dałaś koc, ja jedzenie. Jesteśmy kwita. - Odsunął resztki jedzenia na bok i pozbierał śmieci. - Zaraz wracam. Nie potrafiła oderwać wzroku od jego tyłka, kiedy kluczył między kocami i leżakami w drodze do kosza, ale musiała zająć się czymś do jego powrotu. Chwyciła telefon i wysłała wiadomość do swojej najlepszej przyjaciółki. „Poznałam kogoś o imieniu Brady na sztucznych ogniach. Tylko rozmawiamy. Ale jeśli nie odezwę się do północy, zadzwoń na policję i powiedz, żeby szukali moich szczątków w Founders Park :P” Brady usiadł obok i Joss rzuciła telefon na kolana. - Jak długo będziesz tu stacjonował? Brady skrzyżował ręce na kolanach. - Mniej więcej dwa lata. Pracuję dla wojska przy Pentagonie. - O, to interesujące. A gdzie byłeś wcześniej? Komórka Joss zabrzęczała. - Stacjonowałem na Okinawie, ale wysyłali mnie stamtąd w różne miejsca. - Mógłbyś powiedzieć więcej, ale wtedy musiałbyś mnie zabić.

Uśmiechnął się lekko. - Coś w tym rodzaju. - Od jak dawna jesteś w wojsku? - Trochę ponad pięć lat. - Narysował jakiś wzór na pokrytej kropelkami butelce. - A ty, czym się zajmujesz? Komórka Joss znowu się odezwała. - Pomagam prowadzić miejscowy ośrodek dla dzieci pokrzywdzonych przez los. - Tak? Praca z dziećmi; to... to naprawdę wspaniałe. Godne podziwu. Joss spodobały się te słowa, zwłaszcza z ust kogoś, kto robił to, co Brady. - To duża frajda, dzięki tym dzieciakom - odparła. Jej komórka zadzwoniła po raz trzeci. Wzięła telefon, uśmiechając się niepewnie do Brady’ego. - Przepraszam. Muszę tylko zapewnić przyjaciółkę, że nie jesteś seryjnym mordercą. Brady parsknął śmiechem. - Ile dałaś jej czasu, zanim ma zadzwonić na policję? Joss zrobiło się gorąco. - Cóż, gdybym ci powiedziała, wiedziałbyś, kiedy wrzucić mnie do bagażnika swojej niczym niewyróżniającej się furgonetki. Uśmiechnął się i kiwnął głową. - Zgadza się. Joss otworzyła wiadomości od Christiny. Pierwsza brzmiała: „Kobieto! Potrzebuję prochów!” Potem: „Ooo, Brady to ładne imię”. I w końcu: „Nie ryzykuj. Pamiętaj o prezerwatywie. I żeby do mnie zadzwonić! I o prochach!” Joss pokręciła głową. Ona i Christina Flores były zupełnie inne, ale coś po prostu między nimi zaskoczyło. Odpisała: „Tak jest! Tak zrobię!” Przełączyła telefon na wibracje i rzuciła go na koc. Kiedy podniosła głowę, Brady się jej przyglądał. - Całkiem poważnie, cieszę się, że to zrobiłaś. Ale na wypadek, gdyby wymagało to wyjaśnienia, nie jestem seryjnym zabójcą.

Nie mogła powstrzymać uśmiechu. - Dobrze wiedzieć. Ja też nie. - A już się bałem - powiedział, mrużąc oczy. - Cicha woda... - Jesteś cicha, Joss? Bum! Joss, z mocno bijącym sercem, odruchowo rzuciła się w jego stronę. Tak zatopiła się w oczach Brady’ego, że wybuch pierwszego fajerwerku zupełnie ją zaskoczył. Brady pochylił się do niej ze śmiechem. - Nerwowa? - Nie. - Zbliżyła się jeszcze trochę, żeby mógł ją usłyszeć w nieprzerwanym zgiełku eksplozji kolorowych sztucznych ogni. - Tylko nie zdawałam sobie sprawy, że już zaczynają. Kiwnął głową i odwrócił się w stronę pokazu. Ale choć zaskoczenie minęło, serce Joss nie wróciło do normalnego rytmu. I nie miało to nic wspólnego z czerwonymi, białymi i niebieskimi rozbłyskami na ciemnym niebie. Zaledwie kilka centymetrów oddzielało jej ciało od ciała Brady’ego i mimo całej wspaniałości fajerwerków to on zdominował wszystkie jej zmysły. Ciepło bijące od jego ramienia sprawiło, że zapragnęła naprawdę poczuć je na swojej skórze. Teraz, kiedy siedziała tak blisko niego, woń, na którą wcześniej zwróciła uwagę - mydła, słońca i mężczyzny - wyparła z jej świadomości wszystko inne. Zastanawiała się, o ile ten zapach byłby wyraźniejszy, gdyby przycisnęła nos i wargi do jego brody, jego ust, do samego źródła. Nawet teraz, kiedy Brady siedział, oglądając coś tak zwyczajnego jak pokaz sztucznych ogni, było w nim jakieś napięcie. W zaciśniętych zębach, w mocnych ramionach. Był potężnym mężczyzną. Miał w sobie siłę - oczywiście, potencjalnie śmiercionośną, biorąc pod uwagę jego zawód. Joss sama nie wiedziała, czy wszystko to razem ją podnieca, czy trochę przeraża. A może jedno i drugie. Brady obejrzał się i przyłapał ją na tym, że mu się przygląda. Joss

spuściła wzrok. Miała nadzieję, że ciemność skryje rumieniec, który wypłynął na jej twarz. Kiedy znowu zerknęła na niego spod rzęs, ciągle na nią patrzył. Żołądek podskoczył jej do gardła, palce zacisnęły się na miękkiej bawełnie koca. Zadrżała i wstrzymała oddech, starając się powstrzymać nagły odruch, by pchnąć go na ziemię, rzucić się na niego i całować tak długo, aż całe to napięcie zniknie z jego ciała. Natychmiast. Tu i teraz. Nie przejmując się ludźmi dookoła ani faktem, że był właściwie zupełnie obcym facetem. Bardzo seksownym, nieprawdopodobnie przystojnym obcym facetem, który, miejmy nadzieję, nie jest seryjnym mordercą. Widziała w nim, jak w lustrze, własne pożądanie. Miał rozchylone usta, a jego ciemne oczy były zwężone i lśniły w ciemności. Z wysiłkiem wróciła do oglądania fajerwerków. A w każdym razie udawała, że to robi. Bo całym ciałem wyczuwała jego bliskość, aż mrowiła ją od tego skóra, a napięte mięśnie bolały z bezruchu. To szaleństwo. Może. Prawdopodobnie. Ale wilgoć, którą czuła między nogami, nie miała nic wspólnego z upałem tej wrześniowej nocy. Jego oddech musnął jej ucho, wywołując gęsią skórkę na szyi i ramionach. - Mam zamiar pocałować cię tutaj, Joss. - Końcem palca dotknął jej policzka. Skinęła głową, z mocno bijącym sercem. Brady pocałował ją delikatnie, niespiesznie, w kość policzkową. Zacisnęła dłonie w pięści, żeby powstrzymać się przed odwróceniem głowy i podaniem mu ust. Postanowienie, żeby nie pozwolić mu się dotknąć, już dawno gdzieś znikło. - Tutaj - powiedział, muskając jej brodę. Kiwnęła głową i jego wargi dotknęły linii jej podbródka. - I tutaj też. - Położył palec na miękkiej skórze tuż przed uchem. Przekrzywiła głowę, żeby ułatwić mu dostęp. Musiał chyba słyszeć uderzenia jej serca, bo czuła, jak pulsuje w ich rytmie cała jej skóra. Co ona, do diabła, wyprawia? Naprawdę powinna to skończyć.

Narysowała w myślach linię zaczynającą się w zagłębieniu za jej uchem i biegnącą w dół szyi. Kiwnęła głową, choć Brady nie zadał żadnego pytania. Zaśmiał się jej do ucha, ale potem jego wargi ruszyły powoli w dół jej szyi. Wokół zerwały się oklaski, wyrywając Joss z mgły pożądania. Brady odsunął się i rzucił jej spojrzenie, które obiecywało znacznie więcej niż to, co było do tej pory. Niech to diabli. Czuła, że nie da rady. Nagle wszystko wokół zaczęło się poruszać, ludzie zbierali swoje rzeczy i rozchodzili się do samochodów. Niedługo całe Stare Miasto będzie stało w korkach. Nie było sensu z tym walczyć. Brady podniósł się i wyciągnął rękę, żeby pomóc Joss wstać. Dotyk jego gorącej dłoni na nowo rozpalił ją od środka. - Dziękuję - powiedziała. Nie puścił jej. - Podobało ci się? Spojrzała na niego w osłupieniu. Ciemne oczy Brady’ego błysnęły rozbawieniem. Skinął głową w stronę rzeki. - Fajerwerki. Przyszpiliła go chłodnym spojrzeniem z rodzaju za-dużo-sobiepozwalasz-przystojniaku. A w każdym razie tak jej się wydawało. - Tak, fajerwerki były wspaniałe. A ty jak uważasz? - Były fantastyczne. - Sprowadził Joss z koca i schylił się, żeby go poskładać. - Ja to zrobię. - Wzięła koc z jego rąk i szybko złożyła go w gruby kwadrat. - Nie zapomnij książki. - Podniósł ją z trawy, a potem zatrzymał się i odwrócił ją do najbliższej latarni. Brwi podskoczyły mu do góry. Pokazał okładkę Joss. - SEALs?- Westchnął i pokręcił głową, przybierając cierpiętniczy wyraz twarzy. Postukał w obrazek palcem. Wiesz, naprawdę trudno pozować do tych wszystkich okładek. Wyrwała mu książkę z ręki i uderzyła go nią w brzuch.

- Zamknij się. Jezu, brzuch miał twardy jak skała, nawet nie drgnął. Była ciekawa, czy wszystko ma równie twarde. - Tak tylko mówię - mruknął ze śmiechem, a potem wziął pudełko po pizzy, nietkniętą kanapkę i ostatnią paczkę czipsów. - Akurat. Wrzód na dupie. Założę się, że dupę też ma twardą, pomyślała. Kiwnął głową. - No, to... gdzie zaparkowałaś? Joss wskazała ręką w stronę trawnika. - Tam, za budynkiem. Brady wyciągnął dłoń, pokazując, żeby poszła przodem. - Odprowadzę cię. Chciała zaprotestować, ale szczerze mówiąc, nie była jeszcze gotowa na to, żeby się z nim rozstać. Na co właściwie była gotowa? Sama nie wiedziała. Ale czy naprawdę postąpiłaby źle, pozwalając sobie na małe co nieco? Albo nawet na znacznie więcej? - zastanawiała się. Po takim dniu, jaki miała za sobą, może właśnie to zaleciłby jej każdy żołnierz... eee... lekarz. Postanowiła nie zwracać uwagi na cichy głosik, który szeptał, że może zostać zraniona. Jak zwykle. Włączyli się w sunący ulicą tłum ludzi. Wiatr szarpał jej cienką bawełnianą spódnicą, owijając ją wokół nóg. Teraz wyraźnie czuła, jak wilgotne są jej majtki. W tłumie uderzyło ją, jak postawny wydawał się Brady. Joss nie była niska, ale przy nim prawie tak się czuła. Ilekroć musieli iść gęsiego, żeby przepuścić nadchodzące z przeciwnej strony osoby, Brady kładł jej rękę na plecach i prowadził ją przed sobą. Jego maniery z pewnością robiły wrażenie, ale dotyk sprawiał, że jej ciało spinało się i za każdym razem pragnęło więcej. - O, zaczekaj. Możemy przejść tamtędy? - Wskazał głową rzekę. - Uch, jasne. A dlaczego? Wzruszył ramionami i odwrócił wzrok. - Po prostu nie znoszę marnować jedzenia.

Kiwnęła głową, ciągle nie bardzo wiedząc, o co mu chodzi, ale kiedy wyciągnął do niej rękę, chwyciła ją. Ta wielka, twarda dłoń sprawiała, że miała ochotę dać się jej prowadzić. Znowu. Przeszli przez trawę i zbliżyli się do starego, niechlujnie ubranego mężczyzny, który siedział na ławce pod latarnią na skraju parku. U jego stóp leżał mocno podniszczony worek marynarski i mały, brudny pies. Joss nie zauważyła go ponad głowami ludzi, ale Brady najwyraźniej tak. Nagle zrozumiała, dlaczego tu przyszli i serce drgnęło jej ze wzruszenia. - Hej, przyjacielu. Mogę się przywitać z twoim psem? - spytał Brady. Bezdomny uśmiechnął się szeroko i kiwnął głową. - Jasna sprawa. Tylko poruszaj się naprawdę powoli... To pies obronny, w przebraniu. Pies był stary i brudny. I jeśli kiedykolwiek był psem obronnym, już dawno musiał przejść na emeryturę. Podniósł opadające powieki i przeciągnął się. Brady puścił rękę Joss, a potem kucnął i pogłaskał sztywną sierść. - Chyba trafiłem na odpowiedni moment. - Taa... - mężczyzna spojrzał na psa z uczuciem, jakim darzy się najlepszego przyjaciela. - Jesteś żołnierzem, synu? Brady kiwnął głową. - Siły Specjalne. No, no. Dla Joss było to coś nowego. A więc nie jest zwykłym żołnierzem. - Tak mówisz? Ja też byłem w wojsku. W Wietnamie. - Dżungla jest pewnie niewiele lepsza od piaskownicy, jak przypuszczam. - Brady wyciągnął przed siebie dłoń. - Brady Scott. Joss serce zabiło nagle mocniej. Uważała go za seksownego i zabawnego, ale uprzejmość i szacunek, jaki okazywał temu bezdomnemu człowiekowi, świadczyły o tym, że miał w sobie wiele współczucia. A ona, biorąc pod uwagę, jak dorastała, zawsze szukała takich ludzi. - Masz rację. - Starszy mężczyzna z wyraźnym wysiłkiem podniósł

rękę i wymienił z Bradym uścisk dłoni, ale błysk w jego oku mówił, że nie miał nic przeciw temu. - Mike McAffey. - Miło było cię poznać. - Brady podniósł wzrok na wychodzące z parku tłumy. - Cóż, na nas też już czas. - Wstał. - Och, jeszcze coś... mam tu pół pizzy i nietkniętą kanapkę. Masz może ochotę? Przecież nie zabiorę ich do domu. Tak po prostu. Brady pozwolił temu człowiekowi zachować twarz. Mike spojrzał na pudełko w ręce Brady’ego, a potem na psa i na Joss. - Jeśli wam to pomoże, to my na pewno nie mamy nic przeciw temu, Gąska i ja. - Gąska? - spytała Joss, kiedy Brady kładł pudełko na ławce, obok marynarskiego worka. - Widzieliście kiedyś, jak wredne potrafią być gęsi? - Skinął głową i wskazał śpiącego psa. - Gąska. Joss zachichotała. - W porządku, w takim razie dobrej nocy, Mike - powiedział Brady i pomachał ręką. Mike też do niego pomachał i od razu zaczął rozwijać kanapkę. Brady znowu złapał Joss za rękę i wciągnął z powrotem w tłum. Kiedy oddalili się trochę od Mike’a i Gąski, Joss spojrzała na niego z dumą. Może było to śmieszne, w końcu prawie go nie znała, ale nie potrafiła opanować tego uczucia. - To naprawdę miłe. Wzruszył ramionami. - Nie ma sensu marnować jedzenia. - Mówię serio, Brady. Zachowałeś się wspaniale. - Ścisnęła jego dłoń. Brady spuścił wzrok, niemal namacalnie skrępowany jej pochwałą. Trąciła go ramieniem. - Po tym chyba przestanę do ciebie mówić „marynarzyku”. Spojrzał na nią. - Naprawdę? Przytknęła palec do ust, udając zamyślenie. - No, zobaczymy jeszcze.

Kluczyli teraz wśród jadących powoli samochodów, więc musieli przerwać rozmowę, ale Joss mogłaby przysiąc, że usłyszała, jak mruknął coś o tym, że będzie miał zakurzone jaja i nie mogła powstrzymać śmiechu. Weszli na krawężnik po drugiej stronie jezdni, gdzie ktoś nagle wpadł na Joss i potrącił ją tak mocno, że omal nie upadła. Brady zaklął pod nosem, złapał ją, zanim zdążyła się przewrócić i przycisnął na moment do swojej szerokiej piersi, żeby odzyskała równowagę. Przynajmniej taki miał zamiar. Bo dotyk jego twardego, umięśnionego ciała sprawił, że Joss niemal roztopiła się od środka i ugięły się pod nią kolana. Podniosła wzrok i zobaczyła jego gniewny wzrok skierowany na parę nastolatków, którzy minęli ich biegiem. Sapnął ze złością, co przypominało niemal warknięcie, ale jego wzrok zmiękł, kiedy spojrzał jej w oczy. - Wszystko w porządku? - Tak, dzięki - odparła bez tchu. Słyszała, że głos jej drży, ale nie potrafiła nad tym zapanować. Może powinna się przestraszyć napięcia w jego ciele i groźnej miny, ale czuła tylko wdzięczność za opiekę. W dzieciństwie rzadko ktokolwiek się nią opiekował czy jej bronił. - Chodź. - Brady objął ją ramieniem i poprowadził chodnikiem, cały czas trzymając ją blisko siebie. Rozsądek podpowiadał jej, że powinna się odsunąć, że nie zna go na tyle, żeby pozwalać mu się tak obejmować. Ale żadne argumenty nie przekonały jej ciała. Brady szedł obok niej, taki silny i potężny, a jej wyobraźnia podsuwała, jak by to było, gdyby poruszał się nad nią, w niej. Co się z nią dzieje? To zupełnie obcy facet, do diabła! W pewnym sensie. Zadrżała i poczuła, jak jej sutki twardnieją, napinając miękki materiał stanika. Brady zacisnął palce na jej ramieniu. - Stoję tam - powiedziała, kiedy weszli na szeroki, wysypany żwirem parking. - W rogu. - Tam, gdzie jest tak ciemno? - Brady zmarszczył brwi.

Trąciła go łokciem. - Kiedy parkowałam, nie było tam ciemno, marynarzyku. - Hm... - Bardziej poczuła dobiegający z jego piersi warkot, niż rzeczywiście go usłyszała. Wymijając samochody wyjeżdżające z parkingu, zauważyła z zadowoleniem, że ponad połowa zdążyła go już opuścić. Nie będzie musiała czekać tak długo, jak się obawiała. W końcu dotarli do jej starej furgonetki - tylko na taki samochód było ją stać, kiedy kilka lat temu zaczynała pracować jako zastępca kierownika ośrodka. - Ten jest twój? - Tak. Zaskoczony? - Czerwony pikap nie robił wielkiego wrażenia, szczerze mówiąc. Ale jeździł i można było załadować na niego tonę różnych rzeczy. Właśnie dlatego jeszcze nie zmieniła go na inny. W pracy ciągle bardzo jej się przydawał. Brady poruszył potężnymi barkami, jakby złapał go skurcz. - Przy tobie, zawsze. Oparła się o drzwiczki od strony kierowcy. Kilka samochodów obok wycofywało się z zajmowanych miejsc. - Czy to źle? Brady stanął przed nią, wyjął jej z rąk koc, książkę, telefon i kluczyki, po czym położył je na masce samochodu. Kiedy znowu na nią spojrzał, jego oczy pałały namiętnością, szeroko otwarte, przenikliwe, błyszczące. Erotyczne napięcie wypełniło niewielką przestrzeń między nimi tak, że trudno było oddychać. Jego wysokie, szerokie ciało zdawało się otaczać ją, przesłaniając sobą resztę świata.Widziała teraz tylko jego rozchylone wargi i lśniące źrenice; czuła szybki ruch jego piersi, w górę i w dół, i rozpoznawała w sobie tylko palące pragnienie, by coś się wydarzyło. Pochylił się i musnął językiem swoją wargę, raz, i jeszcze raz. Ramiona Joss zmartwiały, dłonie zacisnęły się bezwiednie. Straciła równowagę i miała wrażenie, że jej ciało zostało pozbawione kości i unosi się bezwładnie w powietrzu. Czuła, że w środku wszystko w niej się zaciska. Z trudem przełknęła ślinę.

Kiepski pomysł. Kiepski pomysł. Bardzo kiepski pomysł... - O Boże, zrób to - wydyszała.

Rozdział 3 Brady pochłaniał Joss zbyt ostro i agresywnie jak na pierwszy pocałunek, ale nie potrafił się powstrzymać. Złość na punków, którzy prawie ją przewrócili, ciągle jeszcze płynęła w jego żyłach, a chemia między nim i tą nieprawdopodobnie seksowną kobietą naprawdę zdawała się kipieć. Jakby nie dość na tym, jej słowa rozbiły resztki jego samokontroli - jeśli założyć, że odkąd ją zobaczył, w ogóle umiał się kontrolować. Ssał i gryzł jej pełne wargi, wsuwając palce w upięte włosy. Zbliżał się do niej coraz bardziej, aż naparł na nią całym ciałem i poczuł na piersi jej sterczące sutki. Chryste, była taka miękka i ciepła. Rozkoszował się słodkimi jękami, które wyrywały się z jej ust i krągłościami jej wijącego się ciała. Ta dziewczyna potrafiłaby odwrócić uwagę każdego, od wszystkiego. Była dokładnie tym, czego Brady potrzebował. Ujął w dłonie jej twarz i musnął językiem usta, modląc się w duchu, żeby otworzyła je i pozwoliła mu wniknąć do środka. I zrobiła to, ale nie tak, jak się spodziewał. Przeszła do akcji, wpychając język między jego wargi, szukając jego języka. Cholera! Pachniała jak brzoskwinie i smakowała jak grzech. I ten kolczyk, mała metalowa kulka, którą czuł teraz w swoich ustach. Brady pomyślał, że twardszy już być nie może, ale dotyk metalu sprawił, że jego ciało weszło na wyższe obroty. Pchnął ją biodrami i jęknął zwycięsko, bo natychmiast odpowiedziała mu tym samym, wbijając paznokcie w skórę jego głowy. Brady miał już do czynienia z wieloma kobietami, ale ta była pełna sprzeczności, które doprowadzały go do szaleństwa. Wydawała się bystra i wygadana, ale rumieniła się w sposób, który zdradzał bezbronność. Emanowała pewnością siebie, ale przestraszyła się fajerwerków. Tatuaże, kolczyki i różowe pasemka sprawiały, że wyglądała na buntowniczkę, a pracowała z dziećmi. Joss była jak układanka, której części wcale do siebie nie pasowały. Wytrącało go to z równowagi. Czuł się, jakby zmierzał ku katastrofie, ale nie mógł, ani

nie chciał, jej uniknąć. Rozpaczliwe westchnienia, które wydawała, entuzjastycznie kołyszące się i napierając na niego ciało; daremne wysiłki, żeby chwycić go za krótko ostrzyżone włosy - wiedział, że zapamięta to wszystko na długo. Naznaczała go tak, jak sama była naznaczona przez metal, którym miała przebity język i atrament, który został pod jej skórą. Na myśl o tym nagle ogarnął go niepokój. W tym, co się tu działo, nie było nic trwałego. I nigdy nie będzie. Jęknął, z ustami tuż przy jej skórze. Na litość boską, może później zaczniesz się nad sobą użalać, Scott. Skoncentrował się na fakcie, że najwyraźniej miała taką samą ochotę jak on poddać się tej szalonej chemii, która między nimi wybuchła. To tylko lukier na torcie jego pożądania. Nic więcej. Wspomnienia takie jak to są dobre, niezbędne. Bo są wszystkim, na co kiedykolwiek sobie pozwalał. Poruszył się i wsunął kolano między jej nogi. Joss mruknęła coś drżącym głosem, kiedy jego udo naparło dokładnie na miejsce, w którym chciała go poczuć - sądząc ze sposobu, w jaki zaczęła się o nie pocierać. Do diabła z tym wszystkim! Gorąco, jakie wylewało się z niej przez cienki materiał spódnicy było fantastyczne i jednocześnie doprowadzało go do szału, bo wiedział, że nie może się równać z płonącym uściskiem, którego zaznałby głęboko w jej wnętrzu. Rozpalony, odwrócił jej twarz do siebie i przesunął ustami wzdłuż linii brody. Pamiętając, jak drżała na kocu, zatrzymał się przy jej uchu, liżąc je i drażniąc, i rozkoszując się chrapliwym oddechem i dłonią, którą zaciskała na jego głowie. - O Boże! Co my... - Nic, czego byś nie chciała - wyszeptał jej do ucha. - Powiedz tylko słowo, a zaraz przestanę. - Nawet gdyby potem nie był w stanie chodzić. Przylgnęła do niego biodrami, pocierając o nie w sposób, od którego krew zawrzała mu w żyłach. Kontynuując swoją wędrówkę, Brady przesunął językiem w dół jej szyi, delektując się słono-słodkim smakiem skóry. Po chwili jego dłonie przyłączyły się do tej eksploracji,

obejmując z obu stron jej piersi. Odrzuciła głowę w tył i jęknęła bez tchu. Patrząc uważnie na jej twarz, potarł kciukami sterczące sutki, wyraźnie widoczne pod cienką bluzką. Joss całym ciałem oparła się o drzwiczki samochodu i w erotycznym zapamiętaniu rozchyliła usta. Do diabła, wyglądała wspaniale na tle szkła, chromu i spłowiałego czerwonego lakieru starego forda. Brady zerknął w prawo, na pustoszejący parking. W tej części zostali już sami. Ostatnie samochody wyjeżdżały po drugiej stronie, bliżej ulicy. Boże, naprawdę jej pragnął. Nie miał pojęcia, w co ona gra, ale bardzo chciał znaleźć się w jej wnętrzu, tak głębo ko, żeby cały ten koszmar, który miał w głowie, na dobre z niej wyparował. Mógłby ją po prostu podnieść, wedrzeć się pod tą zwiewną spódnicę i wziąć ją tak, przypartą do samochodu. Byłoby to takie łatwe. Nie, żeby rzeczywiście chciał jej to zrobić. Ale żądania jego ciała dawały mu się we znaki. Odepchnął od siebie chaotyczne myśli i znowu przywarł ustami do jej szyi. Ciche westchnienie, które jej się wymknęło, wywołało w nim napięcie na pograniczu bólu. Cholera! Kiedy ostatnio jakaś kobieta doprowadziła go do takiego stanu? Zacisnęła palce na jego barkach. - Brady... Niski, gardłowy dźwięk jej głosu napełnił go satysfakcją. Nie oderwał warg od jej skóry. - Marynarzyku... - powiedziała głośniej. Odskoczył, gotując się do jakiejś ciętej riposty. Naprawdę chętnie oduczyłby ją używania tego słowa. - Do mnie czy do ciebie? Jej pytanie sprawiło, że słowa zamarły mu na ustach. W głowie miał pustkę, choć czuł, jak naprężony penis rozsadza mu szorty. Zamrugał i zmrużył oczy, przesuwając kciuk na pulsującą arterię na jej szyi, sprawdzając ją na wszelkie możliwe sposoby. - Jesteś pewna?

Rzuciła mu bezczelny uśmiech, ale była zbyt zdyszana, by wyglądało to wiarygodnie. - Oferta dotyczy tylko jednej nocy. Więc, więc... - Do ciebie. Skinęła głową w stronę swojej furgonetki i pchnęła go lekko. - To wsiadaj. Brady przeszedł na stronę pasażera. Po swój samochód wstąpi jutro, po porannej przebieżce. Joss otworzyła kluczykiem drzwiczki w chwili, kiedy sięgał do klamki. Oferta dotyczy jednej nocy... Ta kobieta była dla niego idealna. Dokładnie tego teraz potrzebował. Wskoczył na szerokie siedzenie dużego samochodu i zatrzasnął za sobą skrzypiące drzwiczki. Joss przez chwilę próbowała włożyć kluczyk do stacyjki, w końcu jej się to udało i silnik zawarczał głucho. Brady zapiął pas. Pogratulował sobie w duchu, a rozgorączkowany umysł zaczął podsuwać mu erotyczne pomysły na to, jak może okazać Joss wdzięczność za zabranie go do domu. Silnik zgasł. Brady spojrzał na Joss, która siedziała ze wzrokiem utkwionym przed siebie, z ręką na kluczyku. - Czy ty się... Och! Co... Joss skoczyła na niego w poprzek siedzenia, wspięła mu się na kolana, usiadła na nich okrakiem i chwyciła rękami za jego głowę. Potem zaczęła go całować, ssąc jego wargi, wsuwając w usta język i pocierając biodrami o wyraźne zgrubienie w jego spodniach. Nigdy czegoś takiego nie zrobiła. Nigdy. Ale też nigdy nie odczuwała takiej potrzeby. A właściwie, czemu nie? Jest samotna. Jest dorosła. I, do diabła, pragnie tego faceta. Może to przez to, że rano widziała Ethana. A może przez ranę, którą otworzyła jego ciężarna narzeczona. A może nie ma w tym nic skomplikowanego. Po prostu ten mężczyzna sprawił, że zapragnęła rzeczy, których wcześniej nie odczuwała, nie chciała. Nie przeszkadzało jej też, że on jej pragnął - widziała to wyraźnie w jego gorączkowym uścisku i twardym wybrzuszeniu w jego spodniach.

Potrzebowała poczucia, że ktoś jej chce, nawet jeśli było to ulotne, chwilowe, na jedną noc. Wiedziała tylko, że nie może czekać, żeby go mieć. Nie chce. Dłonie Brady’ego pogłaskały jej piersi. Wstrzymała oddech. A potem jego palce znalazły brzeg jej koszuli i jej nagi brzuch. Kiedy dotknął skóry, przeszył ją dreszcz, po którym pojawiła się szybka, irytująca refleksja. Robisz to, bo bo isz się, że stchórzysz, zanim dojedziecie do domu. Albo że on stchórzy. Odepchnęła tę myśl od siebie i poddała się doznaniom, jakie budziły jego dłonie na jej wciąż okrytych stanikiem piersiach. Rzuciła okiem w okno samochodu ponad jego ramieniem i zobaczyła, że parking opustoszał już całkowicie, jeśli nie liczyć kilku stojących na nim ciągle, nieoświetlonych pojazdów. Mimo że znajdowali się w miejscu publicznym, byli zupełnie sami, skryci w cieniu dużego budynku. Brady cofnął dłonie i złapał ją za ręce. - Jesteś tego pewna? Nie chciałbym... - To zbyt szalone? - Poczuła znajomy ucisk zwątpienia i niepewności w okolicy żołądka. Pragnij mnie, prosiło jej ciało. Pogłaskał ją palcami po policzku. - Ale za to w bardzo pozytywny sposób. Po prostu nie chcę, żebyś zrobiła coś, czego później będziesz żałowała. Wzruszyła ramionami z udawaną swobodą, której nie odczuwała. - Nie żałowałabym ciebie, Brady. Przekrzywił głowę, przyglądając jej się przez chwilę. Przez jego twarz przemknął jakiś cień, ale Joss poruszyła się zmysłowo, przypominając mu, jak blisko już byli. Złapał ją za biodra i unieruchomił. - Skarbie, już prawie nad sobą nie panuję. Uścisk w żołądku znikł. Czułe zdrobnienie jeszcze bardziej rozpaliło jej skórę. - To dlaczego ciągle rozmawiamy? Kiedy z jego oczu znikła troska i uśmiechnął się do niej, rozpięła mu

pas i sięgnęła do koszuli. - No to pokaż, co tam masz, marynarzyku. Jego oczy zapłonęły nagle. Zmrużył je, sięgnął ponad barkiem i jedną ręką, szybkim, seksownym ruchem zdjął koszulę przez głowę. Jednak zanim Joss miała okazję mu się przyjrzeć, chwycił ją, pocałował w kark, a potem ugryzł. Nie dość mocno, by zadać jej ból, ale wystarczaj co, by wyraźnie poczuła, co zrobił. Jęknęła, nie z bólu, ale dlatego, że ją zaskoczył. Trzymając ją mocno, pogładził to miejsce kciukiem i rzucił jej wyzywający uśmiech. - Wyleczę cię z nazywania mnie tak, w ten albo inny sposób. Po prostu nie mogła mu tego darować. Nie, skoro jego reakcje były wprost bezcenne. - Ciągle gadasz - rzuciła bez tchu, spuszczając wzrok na twarde mięśnie jego brzucha. Jeśli to ukąszenie miało być karą, jej ciało odebrało to zupełnie inaczej, jeśli sądzić z wilgoci między jej nogami. Uległa pokusie, by sprawdzić, czy wszystkie te mięśnie rzeczywiście były tak twarde, jak wyglądały. Tak. Jezu! Przywarł ustami do jej warg, wsuwając w nie język, mocno, głęboko, rytmicznie, symulując ruchy, które chciała poczuć gdzie indziej. - Rozpuść włosy - wycharczał i znowu zaczął ją całować, do utraty tchu, domagając się poddania swojej żądzy. Przyjmowanie rozkazów nie leżało w jej naturze, ale dla niego zrobiła wyjątek. Drżącymi palcami wyjęła wsuwki i spinkę, i rzuciła je gdziekolwiek. Włosy kaskadą opadły jej na ramiona. - Och, tak - wyszeptał, chwytając grube pasma i zmuszając ją, żeby poruszała się tak, jak chciał i zatrzymywała tam, gdzie chciał. Sięgnęła do swojej koszuli i pociągnęła, zmuszając ich do przerwania pocałunku. Brady puścił jej włosy i chwycił ją za ramiona, zanim zdążyła zupełnie zdjąć bawełnianą bluzkę. - Przechyl się do tyłu. Opierając się o deskę rozdzielczą z tyłu, Joss usłuchała, pociągając Brady’ego za sobą. Jego język odnalazł linię jej stanika i zaczął się

przesuwać z jednej piersi na drugą, powoli, drażniąc ją, budząc w niej szaleństwo. Drżała teraz na całym ciele, z powodu adrenaliny tej szalonej chwili i czystej mocy własnego podniecenia. - Co to jest? - spytał, muskając palcami tatuaż na jej sercu. - Wróbel - wyszeptała. Ten był pierwszy. - Szkoda, że nie mogę lepiej mu się przyjrzeć. Innym razem. Z trudem powstrzymała się, żeby nie powiedzieć tego na głos. Przecież innego razu nie będzie, prawda? Stwardniałe koniuszki jego palców przesunęły się wzdłuż brzegu stanika. Podniósł wzrok na Joss. W oczach miał ogień. Skinęła głową. Zsunął satynowy materiał, wystawiając rozgrzaną skórę na dotyk ciepłego, nocnego powietrza. - Doskonałe - mruknął, z ustami tuż przy jej skórze. Całował i muskał językiem krągłą pierś, zataczając kręgi wokół sutka tak długo, aż pomyślała, że zaraz zacznie go błagać, żeby ją tam dotknął. Aż wreszcie to zrobił. Ustami. Językiem. Ssał, wciągając go głęboko do ust. Joss wygięła się w łuk, chwytając go za mocne, umięśnione ramię. Szaleństwo, szaleństwo, totalne pieprzone szaleństwo... Och, ale takie cudowne. Brady zsunął drugą miseczkę i zajął się prawą piersią z taką samą, pełną zachwytu uwagą. O czym to ona myślała? Jego język nakazywał jej natychmiast przestać marnować czas na przypominanie sobie tego. Ale zaraz potem Brady z powrotem nasunął satynowe miseczki na jej obie piersi. Joss jęknęła, kiedy materiał dotknął jej twardych sutków. - Co... - Ćśś... - Pocałował kącik jej ust, ściągając na dół jej bawełnianą koszulę. - Do diabła, Joss, pragnę rozłożyć cię tu i robić to z tobą przez całą noc. Ale nie chcę, żeby ktoś cię zobaczył. Więc zostań w koszuli. Dobrze? Ciepło wypełniło jej pierś. Znowu był taki opiekuńczy. Wobec niej.

- Dobrze - szepnęła. Ujęła jego twarz w dłonie. Uczucie ciepła wzmogło się, kiedy oparł lekko policzek o jej prawą rękę. Jak rzeźbiarz, starający się zapamiętać formę, przesunęła rękami w dół jego szyi i ramion. Pod jego skórą pulsowała czysta męska siła. Powinna się go bać. Bać się tego. Tego, co robili, w dodatku w jej samochodzie, jakby już nie było innych miejsc. Ale nie mogła zapomnieć, jak zachował się wobec Mike’a, jaki był troskliwy, kiedy wpadły na nią tamte nastolatki, jak zachęcał ją, żeby napisała do Christiny, a później nalegał, żeby naciągnęła bluzkę i odpuściła. Uległa, dała sobie na to przyzwolenie. Jej dłonie poruszyły nieśmiertelniki na jego torsie i musnęły twarde mięśnie piersi i brzucha, które drgnęły pod jej lekkim dotykiem. Uśmiechnęła się. Musnęła palcami linię brązowych włosów biegnącą aż do pępka i Brady otworzył usta. Kiedy narysowała palcem jakiś wzór na jego skórze, jęknął i wstrzymał oddech. Wszystko by zrobiła, żeby znowu usłyszeć ten dźwięk, i znowu. Sięgnęła do paska u jego spodni, spoglądając w jego ciemne, intensywne oczy, tak samo jak on wcześniej patrzył w jej. - Tylko jeśli jesteś pewna. Przeciągnęła guzik przez dziurkę i rozpięła zamek, odsłaniając czarne bawełniane bokserki, opięte na jego potężnej erekcji. Oddychając szybko, płytko, sięgnął do tylnej kieszeni i rzucił na siedzenie portfel, a potem pomógł jej zdjąć szorty i bokserki, na tyle by wydostać z nich penisa. W rozproszonym świetle latarni stojącej za samochodami była w stanie zobaczyć dość dużo, by ślina napłynęła jej do ust. Przełknęła ją z trudem. Boże, był naprawdę gruby i żylasty, nabrzmiały pożądaniem. Chwyciła go, a Brady gwałtownie uniósł biodra. Położył rękę na jej dłoni obejmującej członek. - Joss. Do diabła z tym wszystkim... - Jej kciuk musnął główkę, rozmazując wilgoć. Brady jęknął i zaczął macać jej spódnicę, aż znalazł jej brzeg i podciągnął ją do góry. Nagrzane wnętrze samochodu pachniało letnią nocą, korzenną wodą po goleniu Brady’ego i obietnicą gorącego seksu.

Odsłonił jej uda i przeciągnął palcem po trójkącie białego jedwabiu, a potem odwrócił nadgarstek i trzema palcami przycisnął miejsce między jej nogami. Znieruchomiał, kiedy wstrzymała oddech, badając jej reakcję, a potem znowu potarł zakrytą skórę w złączeniu nóg. Nacisk jego palców jeszcze wyraźniej pokazał, jaka była już wilgotna. Jęknęła, poddając się dzikim doznaniom przetaczającym się przez jej ciało. W zamkniętej przestrzeni samochodu każde uderzenie jej serca wydawało się głośne jak huk grzmotu, a może to tylko krew pulsowała jej w uszach? Brady chwycił ją za biodro i mocniej przycisnął palce. Wilgotny materiał majtek sprawiał, że intensywniej odczuwała tarcie. Przez długą chwilę nie była zdolna do niczego poza odczuwaniem jego dotyku. Potem jednak zorientowała się, że jej ręka znieruchomiała, a zdecydowanie nie chciała być jedyną, która nad sobą nie panuje. Zacisnęła rękę na jego grubym, sztywnym członku i przesunęła ją do góry, a potem znowu musnęła palcem główkę i opuściła rękę w dół. - Kurwa! - jęknął Brady i opuścił ręce. Joss wytężyła wzrok i dostrzegła, że wyjął z portfela prezerwatywę, rzucił portfel na bok i wyłuskał gumkę z opakowania. Uniosła jedną brew. - Co? - spytał z kpiącym uśmiechem, jednocześnie irytującym i seksownym jak wszyscy diabli. - Niczego się nie spodziewałem, przysięgam. Po prostu miałem, rozumiesz, nieśmiałą nadzieję. Pokręciła głową, ale tak naprawdę nie potrafiła wykrzesać z siebie ani iskierki fałszywego oburzenia. Gdyby nie miał przy sobie prezerwatywy, mogłaby ulec pokusie zrobienia czegoś naprawdę szalonego. Była tak bardzo podniecona. Już od jakiegoś czasu nie potrafiła oprzeć się temu, czego domagało się jej ciało. Natychmiast! Brady naciągnął lateks na penis aż do jego nasady. Joss nie była w stanie oderwać od niego wzroku. Ten widok sprawiał, że żołądek podchodził jej do gardła i wszystko w jej ciele zaciskało się spazmatycznie. - Chodź tu, skarbie.

Podniosła się na kolana i przysunęła bliżej. Położył rękę na jej brzuchu i spojrzał w oczy. - Jak bardzo ci się to podoba? - Co? - Spojrzała w dół, zdezorientowana. Przesunął na bok cienki materiał jej majtek, a potem szarpnął i rozerwał go na dwie części. - Jeśli to były twoje ulubione, kupię ci inną parę. Z ust Joss wyrwał się nerwowy chichot. - Podarłeś mi stringi. Uśmiechnął się i uniósł jej biodra nad sobą. Chwyciła go jedną ręką za ramię, drugą przytrzymując spódnicę, żeby nie przeszkadzała. Był teraz tuż pod nią, nabrzmiała główka jego członka celowała prosto w jej szparkę. Opuściła się powoli. - Och, wypieprz mnie! - jęknął. - Taki mam plan - mruknęła przez gardło ściśnięte z przyjemności, którą odczuwała teraz każdym fragmentem swojego ciała. Kiedy wszedł w nią do końca, znieruchomiała, czekając, aż jej wnętrze przystosuje się do jego obecności. Był naprawdę duży. - Wszystko w porządku? - spytał chrapliwie. Skinęła głową i mocniej chwyciła go za wilgotne od potu ramię. - Nawet bardziej. Zaczęła się poruszać, powoli, w niespiesznym, drażniącym rytmie. Po chwili oboje zaczęli dyszeć. Brady zacisnął palce na jej biodrach, prowadząc ją i przytrzymując. - Szkoda byłoby takiego widoku - powiedział, nie odrywając wzroku od miejsca, w którym jego członek znikał w jej ciele. Objęła go za szyję. Jej ciało pulsowało, napinając uda, starała się utrzymać rytm, przyspieszyć go, zbliżyć łechtaczkę jeszcze bardziej do jego ciała, aż zaczął pocierać o nią przy każdym ruchu. Brady zsunął się w dół siedzenia, a potem chwycił ją za lewą rękę i nakierował ją na skórzany uchwyt nad drzwiczkami. - Unieś się trochę - powiedział.

Zrobiła to, odsuwając na bok spódnicę, podczas gdy Brady, opierając się na swoich potężnych udach, rytmicznie podrywał w górę biodra, pieprząc ją, chociaż to ona była na górze. Joss wydała przeciągły, niski jęk i chwyciła pasek starej skóry z taką siłą, że wbił jej się w rękę. Brady wchodził w nią szybko. Rytmicznie. Głęboko. Na końcu pchnął ją z taką siłą, że przekroczyła punkt, z którego nie było już odwrotu. Jego dłoń zsunęła się z jej biodra i przesunęła na wzgórek łonowy. Kiedy poruszył kciukiem łechtaczkę, Joss odrzuciła głowę w tył, tłumiąc krzyk, który wezbrał w jej gardle. - Nie, nie. Patrz na mnie. Chcę cię teraz widzieć. W jakiś sposób udało jej się zapanować nad sobą na tyle, żeby zareagować. Podniecenie sprawiło, że mocne linie jego brody i łuku brwi wydawały się jeszcze ostrzejsze. - O Boże! - Tak? To podoba mi się bardziej niż „marynarzyk”. Kiwnęła głową. Odsunął kciuk i Joss wstrzymała oddech. - Powiedz, że nie jestem marynarzem. Jej umysł błądził w oparach podniecenia. - Co? - Chcę usłyszeć, jak to mówisz - zażądał, wchodząc w nią głębiej. - Serio? - jęknęła. Uniósł jedną brew i rzucił jej najseksowniejszy uśmiech, jaki w życiu widziała. Potarł szybko kciukiem jej łechtaczkę i nagle znowu cofnął rękę. - Powiedz to. Westchnęła, ale zabrzmiało to raczej jak cichy jęk. - Nie jesteś marynarzem - wysapała z oburzeniem, niemal niedosłyszalnym w słabym głosie. - Zgadza się - uśmiechnął się szeroko i ponownie z entuzjazmem zajął się jej łechtaczką. Joss coraz bardziej zbliżała się do granicy wytrzymałości. - Tak dobrze mi tam, w środku, Joss. Zapominam o całym

pieprzonym świecie, kiedy tam jestem. To, czego nie zrobił palec, dokończyły słowa. Jej wnętrze napięło się, sprężyło, skurczyło, Brady jęknął, a ciało Joss, wstrząsane orgazmem, pulsowało gwałtownie wokół jego członka. - Och, skarbie - wyszeptał ochryple i eksplodował w niej, raz za razem. Obiema rękami opuścił ją mocno w dół, przytrzymał tak dłuższą chwilę, a potem uniósł znowu i powtórzył ten ruch jeszcze raz, i jeszcze raz, aż wreszcie ich ciała znieruchomiały. Joss puściła uchwyt nad drzwiczkami; Brady przycisnął ją do siebie. Opuściła głowę na jego wilgotne ramię, a on odgarnął jej włosy z twarzy. Ta chwila, kiedy ciągle w niej był i obejmował ją ramionami, wydała jej się bardziej intymna niż cokolwiek, co mogła sobie przypomnieć. W tym momencie mogłaby przysiąc, że znają się od lat. Pocałował ją w czoło. Coś zapiekło ją pod powiekami. Do diabła, nie! Nie płacz po tym, jak pieprzyłaś się z bogiem seksu z Sił Specjalnych, który dał ci właśnie orgazm stulecia. Zamrugała i w duchu z wysiłkiem wskoczyła w majtki dużej dziewczynki. Co przypomniało jej, że tak naprawdę nie ma teraz żadnych majtek. - Rany! - szepnął Brady w ciszy. - Taaa... - mruknęła. Co to za dziwny ból odzywa się w jej klatce piersiowej? Ni stąd, ni zowąd przed oczami stanął jej Ethan ze swoją narzeczoną, tak wyraźnie, że aż wstrzymała oddech. Dlaczego akurat teraz musiała o nim pomyśleć? Brady pocałował ją znowu, mocniej objął ramionami i puścił dopiero po dłuższej chwili. Zadrżała, bo powietrze nagle stało się chłodniejsze. - Proszę, pozwól... - Sięgnął na dół, zsuwając ją z kolan. - O cholera! - Co? - spytała, poprawiając spódnicę, usiadła na szerokim siedzeniu obok niego i starła kroplę potu z czoła. - Nic. Prawie się zsunęła. Ale wszystko w porządku. - Zawiązał supeł na prezerwatywie. Joss podała mu chusteczkę higieniczną z pudełka na podłodze.

- I tak jestem na pigułce - szepnęła. Kiwnął głową, owinął prezerwatywę w chusteczkę i wsunął do kieszeni szortów. Kiedy już doprowadził się do porządku, spojrzał na Joss i patrzył na nią tak długo, że zaczęła się niespokojnie wiercić. Nie rozumiała zamyślenia na jego twarzy, kiedy głaskał palcami jej policzek. - Podoba mi się, jak masz rozpuszczone włosy. - Och? Dzięki. - Przygładziła włosy ręką. Zachwycało ją, że tak łatwo, tak swobodnie potrafił mówić komplementy i wyrażać troskę. Bez problemu mogła sobie wyobrazić, że się do niego przytula. Proponuje, żeby pojechał z nią do domu. Robi mu śniadanie. Spędza z nim cały dzień. Wiele dni... I to ją przeraziło. - Grosik za twoje myśli - zaproponował. Joss nie zdawała sobie sprawy, jak długo już tak siedzi. Podciągnęła kolana pod brodę. - Nigdy wcześniej tego nie robiłam. Otworzył szeroko oczy. - Nie uprawiałaś seksu? - O mój Boże! Nie! Mam dwadzieścia osiem lat. Uprawiałam już seks. Brady podniósł ręce do góry. - Dobrze już, dobrze. - Odetchnął głęboko. - Po prostu nie wiedziałem co... Trąciła go w ramię. - Wrzód na dupie. Zachichotał. - Jeszcze przed chwilą śpiewałaś na inną nutę. Oblała się rumieńcem i machnęła ręką. - Tak, no cóż... Miałam na myśli seks w samochodzie. Seks z mężczyzną, którego dopiero co poznałam. Seks na cholernym parkingu. Uśmiechnął się szeroko. - Sporo tych pierwszych razów. - Wiem o tym, w porządku?

- Cóż, dziękuję, że podzieliłaś się nimi ze mną. - Chwycił jej rękę i uścisnął ją. - Poważnie, wspaniale spędziłem dzisiaj z tobą czas. I nie mówię tylko o tym. - Machnął ręką, pokazując, że chodzi o samochód i o to, co się w nim stało. - Mówię o całym wieczorze. O pikniku. Fajerwerkach. - Ja też dobrze się bawiłam. - Nie bardzo wiedziała, co powinno się teraz stać. Jakaś jej część ciągle miała ochotę snuć związane z nim plany. Ale Joss wiedziała, że nie o to w tym chodzi i znała siebie dość dobrze, by wiedzieć, że ten mężczyzna złamałby jej serce i zwiał, gdzie pieprz rośnie. Nie miała wątpliwości, że to dobry chłopak, ale także doświadczony gracz. No i żołnierz, który za rok czy dwa zostanie przeniesiony gdzie indziej. Nie była to dobra kombinacja dla kogoś, kto boi się odrzucenia. Rachunek bez gospodarza, co? Możliwe. Na pewno. Westchnęła. Oferta na jedną noc. Tak powiedziała. Ale co to była za noc. Nigdy jej nie zapomni. Dobre wspomnienia, tak, one zostaną na zawsze. - Gdzie zaparkowałeś? Mogę cię podrzucić do samochodu. Przyciągnął jej dłoń do ust i pocałował. - Nie. To tylko kilka przecznic stąd. Chętnie się przejdę. - W porządku. To idiotyczne! - krzyczało coś w jej głowie. Idealnie do siebie pasujecie. Poproś go o numer! Chciała to zrobić. Naprawdę chciała. Ale nie miała pojęcia, jak podchodzi do tego Brady. Nie była pewna, czy on też tego chce. Nie wiedziała, ile sama jest skłonna zaryzykować. On też nie poprosił jej o numer. Obrzucił ją przeciągłym, intensywnym spojrzeniem. Teraz wiedziała już, że ta intensywność była dla niego charakterystyczna. - To na razie, Joss. Kiwnęła głową i patrzyła, jak wysiadał z furgonetki. Trzasnęły drzwiczki. Zatrzymał się i czekał, żeby odjechała. Ścisnęło ją w żołądku, ale zapięła pas, zapuściła silnik i wycofała. Znowu czuła pod

powiekami to przeklęte pieczenie. Zamrugała, podjechała bliżej Brady’ego i opuściła szybę. Weź ode mnie numer! - pomyślała, uśmiechając się do niego. Wsunął głowę w okienko i przytknął usta do jej warg w pocałunku, który wydawał się czymś więcej. - Uważaj na siebie po drodze. - Dobrze. To niedaleko. - Rozejrzała się po pustym parkingu, ukrywając przed nim twarz. Nie chciała, żeby widział, jak bardzo potrzebuje tego, by jej pragnął. - Cóż, dobrej nocy, marynarzyku. I odjechała. Oburzenie na jego twarzy, które dostrzegła we wstecznym lusterku, sprawiło, że się uśmiechnęła. Choć trochę.

Rozdział 4 Virginia LCK 2176. Nie miał takiego zamiaru, ale zapamiętał numer rejestracyjny furgonetki. Nie, żeby było mu to do czegokolwiek potrzebne. Chyba, że chciał... Nie. To była tylko jedna noc. Dokładnie w jego stylu. Nie zostawał do rana. Nie dzwonił na drugi dzień. Nie robi planów. Spędził czas miło nawet fantastycznie - ale nie planował znowu spotkać się z Joss. Coś w niej sprawiało, że za dużo różnych „a może” i „a gdyby” przychodziło mu do głowy. Do diabła, przy niej czuł się naprawdę... dobrze. A tego rodzaju porozumienie groziło ryzykiem wejścia na drogę, na którą nie miał najmniejszej ochoty wkraczać. Nigdy. Cholera! Brady przeszedł przez parking, usiłując nie zwracać uwagi na to, w jaki sposób Joss ciągle panowała nad jego zmysłami. Jego usta pamiętały chłód metalowego kolczyka. Pocierając kciukiem o palce, wciąż czuł na nich jej gorącą wilgoć. Jego uda nadal niosły na sobie jej ciężar. A penis był gotowy na drugą rundę w mistrzostwach samochodowego seksu. Z przyzwyczajenia rozejrzał się dookoła, ruszając z Oronoco do Fairfax, gdzie zaparkował swojego nowego land- -rovera. Sprawił go sobie, kiedy w czerwcu wrócił do Stanów. Była to właściwie jedyna wartościowa rzecz, jaką posiadał. Zakup ten był pewnie głupim posunięciem, bo Brady nie miał pojęcia, co zrobi z samochodem, kiedy będzie musiał wyjechać, ale może po prostu da go swojej siostrze, Alyssie, która jeździ takim złomem. Rover odblokował drzwiczki z cichym trzaskiem i mrugnięciem świateł. Brady wsiadł i zapuścił silnik. Powinienem był wziąć jej numer, pomyślał. A, do diabła, nie. Nawet nie będzie się nad tym zastanawiał. Wyjechał na jezdnię,

ruszył wzdłuż Fairfax i zatrzymał się na światłach. Jego umysł pracował jak na autopilocie. Żeby nie dopuścić do siebie myśli, które czaiły się na obrzeżach świadomości, włączył muzykę i rytmiczny bas zagłuszył głupie tęsknoty. Dwadzieścia minut później zaparkował przed swoim nowym domem. No, tak naprawdę nie swoim, bo tylko go wynajmował. I nie nowym, bo cała dzielnica miała przynajmniej siedemdziesiąt lat, ale to właśnie tu będzie przykładał głowę do poduszki przez kolejne dwadzieścia cztery, a może nawet trzydzieści sześć miesięcy. Fakt, że miał teraz prawdziwy adres, na który będą przychodziły listy i zamówiona pizza, sprawiał, że czuł się tu bardziej osiadły niż kiedykolwiek od bardzo długiego czasu. Może od zawsze. To uczucie budziło to w nim taki sam niepokój jak czekanie na nadchodzące w ostatniej chwili rozkazy. Wynajmował drugi od końca dom, po lewej stronie ustawionych w podkowę ceglanych budynków. Fairlington zostało wybudowane na początku II wojny światowej dla urzędników nowo powstałego wówczas Pentagonu, więc w pewnym sensie wydawało się stosowne, że tu właśnie zamieszkał. Włożył klucz do zamka, wszedł do środka, obrzucił szybkim spojrzeniem ciemny, pusty parking i zamknął za sobą drzwi. Dom, pusty dom. Mundury, przyrządy do ćwiczeń, kilka cywilnych ubrań i parę pudeł z innymi osobistymi przedmiotami - było to wszystko, co w tej chwili miał, nie licząc łóżka, które przywiózł tu poprzedniego wieczoru. Zaraz po 4 lip- ca stawił się na służbę w Sztabie Sił Lądowych Pentagonu. Na początku zatrzymał się u znajomych, ale od razu zaczął szukać mieszkania. Chyba będzie musiał sprawić sobie parę rzeczy, żeby zapełnić dom. Chociaż nie ma pośpiechu. Myśl o obarczaniu się przedmiotami wydawała mu się równie obciążająca jak ważący dwadzieścia pięć kilogramów plecak podczas marszu w górzystym terenie. Prawdę mówiąc, podczas takiego marszu czułby się chyba bardziej u

siebie niż tutaj. Przeszedł przez nieoświetlony parter, żeby sprawdzić zamki na tylnych drzwiach. W ciszy słychać było tylko niepokojący brzęk kluczy, które trzymał w ręce. Wyjrzał na zewnątrz, na swój mały ogródek, otoczony płotem ze wszystkich stron. Wszystko w porządku. Wyjął piwo z lodówki - powitalny prezent od kumpli z pracy, którzy pomagali mu się wprowadzać - i poszedł na górę. Po drodze przystanął, żeby się zastanowić, czy wziąć prysznic, ale nie był jeszcze gotowy zmyć z siebie zapachu Joss. Chyba choć na tyle może sobie pozwolić? W sypialni ostre światło górnej lampy bezlitośnie obnażało puste białe ściany i zamknięte plastikowe żaluzje. Przeszukał jedno, drugie, trzecie pudło, aż w końcu znalazł pościel, którą niedawno kupił. O, była tam też nowa zasłonka do prysznica. Zupełnie jakby dział wyposażenia wnętrz eksplodował w jego pokoju. Zerwał przezroczystą folię z ciemnoszarej pościeli i rozłożył ją. Na podłogę spadły prostokątne kawałki tektury, jakby sam materiał nie był wystarczająco sztywny. I pomyśleć, że nie podobała mu się pościel w koszarach. Może najpierw powinien ją wyprać? Wzruszył ramionami i rzucił prześcieradło na nowy materac. Może być. Kiedy powlókł kołdrę, wyjął z opakowania nowe poduszki i z trudem wsadził oporne kształty do powłoczek. Co za zaraza. Ale co tam. W końcu rozpiął zamek torby, w której czekała nowa narzuta i rozłożył ją na łóżku. Czarny koc zdobiły jedynie ciągnące się przez całą długość szare paseczki. Wziął piwo i pociągnął długi łyk, podziwiając swoje dokonania. Proszę, jaki z niego domator. Usiadł ciężko na brzegu łóżka i zrzucił adidasy. Przysunął jedno z pudeł i położył na nim zegarek, potem zdjął szorty i koszulkę i przeszedł przez pokój, żeby zgasić światło. Leżąc w pościeli, gapił się w ciemny sufit i wsłuchiwał w upiorną ciszę. Do diabła! Tak tu głucho. Żadnych nocnych odgłosów. Żadnych przyciszonych rozmów. Żadnego chrapania. Cholera! Nie przywykł do takiej samotności.

Wstał. Podniósł żaluzję i otworzył okno. Teraz słyszał daleki szum ulicznego ruchu z King Street. Gdzieś niedaleko zaszczekał pies. Co jakiś czas wiatr szeleścił liśćmi wielkiego drzewa po drugiej stronie podwórza. Tak, teraz lepiej. Znowu w pozycji horyzontalnej, Brady odsunął od siebie wspomnienia swojego jednonocnego wybryku i postanowił ulec senności. Wypił trochę, było bardzo późno, a on miał za sobą otępiający orgazm i czuł, że sen naprawdę mu się przyda. Miał wrażenie, że minęło najwyżej dziesięć sekund. Bum, bum, bum! Otworzył oczy i zmrużył je w słabym porannym świetle. Musiało być jeszcze wcześnie. Bum, bum, bum, bum, bum! - Co jest, do cholery?! - Usiadł i ze złością spojrzał na ścianę za wezgłowiem łóżka. Ktokolwiek wszczynał ten hałas, słuchał też muzyki. Która może być godzina? Chwycił zegarek i otworzył usta. Była 6.52. Czuł, że zaczyna go rozsadzać wściekłość. To było po prostu nie do zniesienia! Wyskoczył z łóżka, wciągnął szorty i chwycił koszulkę. Bum, bum, trzask! Musi zdusić takie numery w zarodku. Każdy kolejny huk działał na niego jak czerwone płachta na już rozwścieczonego byka. A jemu nie trzeba było długo machać przed nosem czerwoną płachtą. Z natury szybko wpadał w gniew. Schodami w dół. Przez frontowe drzwi. Trzy metry chodnika i mały ganek przed budynkiem obok. Teraz on sobie trochę postuka. Do drzwi sąsiada. Brady czekał, opierając ręce na biodrach. Na chwilę spuścił głowę i wziął głęboki oddech. Nie ma sensu od razu rzucać się facetowi do gardła. Pierwsze wrażenie i tak dalej. Za drzwiami rozległy się jakieś odgłosy, zaraz potem drzwi uchyliły się tylko na tyle, że mógł zobaczyć w szparze czyjąś twarz.

Co jest, do diabła?! Joss otworzyła z rozmachem drzwi i zamrugała. Dwa razy. A niech to! - Marynarzyk? - Co... Joss? - spojrzał na nią ze złością. - Co ty tu... - zaczęli jednocześnie. - Zaczekaj. Ty tu mieszkasz? - spytał Brady, przeczesując włosy palcami. - Uhm, tak. Tak było, kiedy sprawdzałam ostatnim razem. Ale jak... Zmroziło ją nagle. - Czy ty mnie... śledziłeś? Otworzył usta. - Co? Nie. Mieszkam tu. Och, nie! Uprawiałam szalony seks z szalonym facetem, przemknęło jej przez myśl. Chwyciła gałkę i przyciągnęła drzwi do siebie, gotowa zatrzasnąć mu je przed nosem, gdyby zrobił jakiś gwałtowny ruch. - Posłuchaj. Bardzo mi przykro, Brady. Ale to mój dom - powiedziała spokojnym, ale stanowczym, mentorskim głosem, którego używała czasami w stosunku do dzieciaków z ośrodka. Brady zmarszczył brwi, na nowo poirytowany. Ale po chwili otworzył szeroko oczy, a potem przewrócił nimi ze zniecierpliwieniem. - Zgadza się. A ja mieszkam tam. - Wskazał drzwi obok. - I właśnie dlatego teraz jestem tutaj. W co, na litość boską, tłuczesz młotkiem w niedzielę o siódmej rano, kobieto? Joss poczuła, że opada jej szczęka. Była zbyt zdezorientowana, żeby odpowiedzieć. - Chwileczkę. - Pchnęła drzwi z siatki przeciw owadom i wyszła na chłodne cegły ganku. Napis „Do wynajęcia” znikł z ogródka obok. Chcesz powiedzieć... - Że jesteśmy sąsiadami? Najwyraźniej. – To... - Joss nie umiała tego nawet nazwać. Czy to może być aż tak... och, jak to powiedzieć... szalone? Przyłożyła dłonie do policzków, spojrzała w równie zdumioną, wyczekującą twarz Brady’ego, i

wybuchnęła śmiechem. Próbowała się powstrzymać, ale nie mogła. Okazało się, że jest sąsiadką zupełnie obcego faceta na jedną noc! Zasłoniła usta ręką i oparła się plecami o ścianę przy drzwiach. – Po winna czuć się skrępowana nieopanowanym chichotem, ale czuła tylko narastające rozbawienie. Aż w końcu oczy zaszły jej łzami wesołości, które zaczęły spływać po twarzy. Brady zmrużył oczy. Poziom jego irytacji wzrastał, ale widać było, że Joss nie może się powstrzymać. I niechby się stąd nie ruszył, jeśli ta dziewczyna nie była równie seksowna o siódmej rano, jak w środku nocy. Mimo że otwarcie się z niego śmiała. Uniósł jedną brew. - Skończyłaś już? Podniosła palec, prosząc, żeby zaczekał. To był jedyny możliwy teraz sposób komunikacji. Po chwili znowu była w stanie mówić. - Och, daj spokój. Musisz przyznać, że to dość zabawne. - Zacisnęła usta i spoważniała. Brady znowu przewrócił oczami. - Jasne, jasne. Ulżyj sobie. Pokręciła głową i zwalczyła wszechogarniającą chęć, żeby znowu się roześmiać. Próbowała odwrócić swoją uwagę, przyglądając się swojemu nieznajomemu na jedną noc - a obecnie sąsiadowi. Ale zaraz zdała sobie sprawę, że miał na sobie tę samą szarą podkoszulkę i spodenki w kolorze khaki, co poprzedniego wieczoru. I nie udało jej się zachować powagi. Zupełnie jakby dał się przyłapać rano w tych samych ciuchach, które miał na sobie wczoraj, bo nie nocował w domu... chociaż nocował... Nagle mimo rozbawienia coś przyszło jej do głowy. A co ona ma na so... Joss otworzyła usta i skrzyżowała ręce na piersi. - Cholera, nie mam stanika. Co, oczywiście, natychmiast przyciągnęło wzrok Brady’ego do jej piersi, których nie mógł zobaczyć tylko dlatego, że zasłaniała je ramionami. Czy jednak mógł nie zobaczyć jej brodawek przez cieniutki podkoszulek? Długość, czy raczej krótkość, jej bokserskich spodenek

także coraz bardziej rzucała się w oczy. Uśmiechnął się pod nosem. - Stoisz tu co najmniej od dwóch minut i teraz sobie przypomniałaś, jak jesteś ubrana? Na policzki Joss wypłynął rumieniec. Brady wyciągnął do niej rękę, a jego oczy zatrzymały się tuż nad jej ramieniem. Joss też tam spojrzała. Nad linią dekoltu podkoszulki widać było skrzydło wróbla. - Tylko twoja kreacja jest w stanie jakoś zrekompensować mi ten poranek. Prychnęła. - I fakt, że będzie ci przyjemnie mieć mnie za sąsiadkę, jak sądzę? Jego oczy znowu pociemniały i zapłonęły jednocześnie. - A będzie? - O, Boże! Nie to miałam na myśli. - Chociaż... Nie. Nie, nie, nie, nie! Naprawdę potrafisz być jak wrzód na dupie, wiesz? Brady wzruszył ramionami. Cała jego wcześniejsza irytacja gdzieś znikła. - No, a poważnie, co robiłaś? - Och, przepraszam. Nie wiedziałam, że ktoś się już tu wprowadził. A swoją drogą, od kiedy tu mieszkasz? - Od piątkowego wieczoru. I właściwie trudno powiedzieć, że się wprowadziłem, bo właściwie niczego jeszcze nie mam. - Cóż, to wszystko wyjaśnia. W piątek do późna byłam w ośrodku. Tak czy inaczej... Próbowałam właśnie poskładać wyjątkowo wkurzającą półkę na książki. Może pocieszy cię fakt, że przynajmniej trzy razy przyłożyłam w palec. - Podniosła rękę, pokazując mu kolory wypływające pod paznokieć kciuka. Skrzywił się. - Do diabła! Zostanie ślad. Mogę ci później pomóc, jeśli chcesz. Wiesz, kiedy już włożysz stanik. Ale nie rób tego tylko ze względu na mnie. Zamierzyła się i trzepnęła go ręką w pierś.

- Zamknij się. Nachylił się do niej i szepnął: - Wiesz, bardzo możliwe, że widziałem już twoje piersi. Joss zmarszczyła brwi, a jej sutki uniosły się na samo wspomnienie. - Tak, cóż, ale to było co innego. Spojrzał na nią sceptycznie. - Chętnie o tym posłucham. - Cóż, po prostu, to było, rozumiesz, podczas... Ponaglił ją ruchem ręki. - Podczas... - Przecież wiesz. Psujesz to dobre wrażenie, jakie zrobiłeś jeszcze minutę temu, proponując mi pomoc. - Skarbie, dobre wrażenie w moim przypadku na pewno jest mylne. Nie spodobało jej się, że powiedział o sobie coś takiego. Przecież widziała, jak potraktował tamtego bezdomnego mężczyznę. Zawsze wierzyła, że o człowieku najwięcej można powiedzieć na podstawie tego, jak odnosi się do ludzi, którzy nie mają mu nic do zaoferowania. Wiedziała coś o tym z własnego doświadczenia. Na usta cisnęły jej się słowa, których absolutnie nie powinna mówić. Pokręciła głową i uśmiechnęła się lekko. Stali, patrząc na siebie w milczeniu. - Więc... - zaczęła. - Cóż... - zaczął w tym samym momencie. Roześmiali się. Drzwi po drugiej stronie trzasnęły i Brady odwrócił wzrok. - A gdzie twoja furgonetka? - Ruchem głowy wskazał puste miejsce przed domem. Do każdej części budynku należało jedno miejsce na okrągłym parkingu przed domem. Teraz nawet ich samochody miały zawsze stać obok siebie. - Och, wczoraj ktoś zajął moje miejsce. Nie miałam ochoty pukać do wszystkich, żeby to załatwić, więc zaparkowałam na ulicy. Brady kiwnął głową. - Aha. Cóż, przepraszam, że przeszkodziłem ci w pracy. - Cofnął się o

krok. - To ja powinnam cię przeprosić. Ale naprawdę nie wiedziałam, że ten dom jest już wynajęty. Brady wzruszył ramionami. - Nie ma sprawy - powiedział, schodząc z ganku. - Miłego dnia, Joss. - Nawzajem - rzuciła. Bardzo żałowała, że już poszedł, ale pocieszyła się myślą, że teraz często będzie go widywała. Zadrżała od środka. - Hej! - zawołał jeszcze, wchodząc na swój ganek. - Znasz tu jakieś dobre miejsce, gdzie można by zjeść śniadanie? Właściwie nie mam nic do jedzenia. - Och, jasne. Tu niedaleko jest kilka knajpek, kawiarnia i parę fast foodów w centrum handlowym. - Nie mów tego! - Chyba że... - Spuściła wzrok na stopy i poruszyła palcami. - Chyba że...? Spojrzała na niego spod rzęs. - Chyba że przyłączysz się do mnie. Kawa jest już gotowa. A ja robię całkiem niezłe gofry.

Rozdział 5 Instynkt nakazywał Brady’emu odwrót, ale żołądek z całą stanowczością domagał się domowych gofrów. Spojrzał na swoje drzwi. Wiedział, że powinien odmówić, ale w końcu chodziło tylko o śniadanie z nową sąsiadką. Na litość boską... Bardzo seksowną sąsiadką. Z którą spałeś ubiegłej no... - Wiesz co? Uwielbiam gofry. Uśmiechnęła się i Brady od razu poczuł zadowolenie swojej spontanicznej decyzji. - Tak? Skinął głową. - Pięć minut i jestem z powrotem. - W porządku. - Joss otworzyła drzwi. - Jak przyjdziesz, po prostu wejdź. - Znikła we wnętrzu domu. Brady przez chwilę patrzył na pusty ganek, a potem wszedł do siebie. Co ty wyprawiasz, Scott? - Będę jadł gofry, do cholery! - powiedział do siebie. Wbiegł na schody i w łazience zrzucił to, co miał na sobie. Rozerwał opakowanie z zasłonką do prysznica, po czym wyciągnął z niego niebieski materiał. - Cholera! - mruknął. Zapomniał kupić kółka. W wannie namydlił ręce, szybko umył całe ciało, opłukał je i wytarł do sucha, starając się ignorować głos w swojej głowie, który pytał, dlaczego prysznic jest konieczny do jedzenia gofrów. Umył zęby i przeczesał krótkie włosy, nie patrząc sobie w oczy w lustrze. Wciągnął dżinsy i czystą koszulę, i zbiegł na dół. W drzwiach uświadomił sobie, że jest bez butów, ale wzruszył ramionami i poszedł do Joss. - Puk, puk! - zawołał, otwierając drzwi. – Jestem tutaj, wchodź - odkrzyknęła z kuchni. Jej dom miał identyczny rozkład jak jego, ale na tym podobieństwa się kończyły.

U niego było monochromatycznie, tu kolorowo. Jedna ściana salonu była pomalowana na głęboki śliwkowy fiolet, wielką kanapę obito materiałem w tym samym kolorze, a nad nią zawieszono dwa oprawione jesienne pejzaże, pełne odcieni złota, brązu, zieleni i czerwieni. Te same barwy dało się odnaleźć na zasłonach, poduszkach i dywanie. Reszta ścian była brązowa, podobnie jak w jadalni, gdzie tylko jedną pomalowano na ciemnoczerwono. Na wzorzystych zasłonach także dominowała ta sama głęboka czerwień. U niego było pusto. Tutaj każdy skrawek przestrzeni zajmowały zdjęcia, bibeloty, książki i wypchane półki. Joss wbiegła do jadalni, przerywając inspekcję. - Cześć - powiedziała z uśmiechem. - Cześć. Pomóc ci? - Nie. Nakryję tu tylko. Maszyna do gofrów powinna już być gotowa. Położyła na niewielkim kwadratowym stole podkładki, talerze i sztućce. Brady zauważył, że ona też się przebrała. Męskie bokserki zostały zastąpione obciętymi dżinsami, a pod białym podkoszulkiem widać było koronkę stanika. Co, w pewnym sensie, było równie seksowne. - Kawy? - spytała, pokazując, żeby poszedł za nią do kuchni. - Poproszę. Czarnej. - Ja też piję czarną. Mam nadzieję, że nie będzie za mocna. - Czegoś takiego jak za mocna kawa nie ma w moim słowniku. - Prawda - powiedziała, napełniając dla niego duży kubek. - Proszę. Upił łyk, przesuwając wzrokiem po jej falujących, długich włosach, brązowych z różowymi pasemkami. Wcześniej miała je upięte w luźny kok. Czy rozpuściła je dla niego? Myśl o tym nie powinna sprawić mu aż takiej przyjemności. - Dobra kawa. Dziękuję. Uśmiechnęła się. - No dobrze, chcesz klasyczne, bez niczego? Czy mam dodać kawałki czekolady albo jagody? Albo jedno i drugie. Brady spojrzał na wszystko, co rozłożyła na kuchennym blacie. - Wszystkiego po trochu? –

- Nie ma sprawy. - Pochyliła się i wlała mleko. Wyraźnie nie miała problemu z pracami kuchennymi. Chyba znowu go zaskoczyła. Buntowniczka, która czuje się w kuchni jak ryba w wodzie. Spojrzał na wytatuowane słowo „odwaga” na jej stopie. Do diabła, w dodatku była boso. Tyle że nie była w ciąż... Nawet o tym nie myśl! - Jak długo już tu mieszkasz? - spytał, żeby oderwać się od swoich własnych myśli. - Trzy lata - odparła, krzątając się przy gofrownicy. - Też wynajmuję. Oszczędzam na dom, ale kto wie, ile czasu mi to zabierze. Stuknął o jej kubek swoim. - To świetny cel. Otworzyła gofrownicę i wyjęła pierwszego, złocistego gofra. Maślany, słodki zapach wypełnił kuchnię i sprawił, że Brady’emu zaczęło burczeć w brzuchu. - Tak? - Wzruszyła ramionami i zajęła się wlewaniem do form ciasta, tym razem z kawałkami czekolady. - A ty? - Co? - Masz jakieś wielkie cele? - W tej chwili moim celem jest awansować na sierżanta sztabu. - Ach, tak. To świetnie, Brady. Kiedy to się może stać? Cholernie dobre pytanie. Może kiedy doktor Dolittle uzna, że jestem zdrowy? - Jeszcze nie wiem. Joss podtrzymywała pogawędkę o niczym, a na talerzu rosła sterta gofrów. Miała naturalny talent do rozmów i do gotowania. Mimo to Brady ciągle nie był pewny, czy dobrze zrobił, przyjmując zaproszenie. Im swobodniej się przy niej czuł, tym głośniej brzęczał jego alarmowy dzwonek. Do diabła z tym wszystkim! Kiedy ostatnio miał okazję zjeść domowy posiłek? Kiedy ostatnio ktoś specjalnie dla niego coś ugotował? Pomijając jego siostrę, Alyssę, i Lily Vieri - matkę jego najlepszego przyjaciela, a wkrótce też teściową

Alyssy, co ciągle nie przestawało go zdumiewać - Brady w ogóle czegoś takiego nie pamiętał. Czy nie mógłby po prostu cieszyć się tą chwilą, nie analizując wszystkiego? Na litość boską! Kiedy Joss wyłączyła w końcu gofrownicę i podeszła do stołu, Brady umierał z głodu i był w posępnym nastroju. Może jedzenie rozproszy niewesołe myśli. Chwycił widelec. - Aż tak ci się spieszy? - Joss uśmiechnęła się szeroko. - Żartowałam. Jedz. Miło mieć kogoś, dla kogo można gotować. Skinął głową i nałożył sobie na talerz pół gofra z jagodami, i pół z czekoladą, a potem sięgnął po syrop. - Och, zaczekaj. Zapomniałam o czymś. - Joss znikła w kuchni i wróciła z miską różnych owoców i bitą śmietaną w sprayu. - Piece de resistance. - Wskazała bitą śmietanę. - Poważnie? A to nie będzie wtedy deser? - Co? Nie. Tylko szaleńcy tak uważają. - Nałożyła sobie gofry na talerz, polała je syropem, posypała jagodami i ukoronowała porcją bitej śmietany. Brady upił łyk kawy, żeby ukryć uśmiech, kiedy Joss przesunęła palcem po białej chmurze śmietany, po czym wsadziła go do ust i oblizała, najwyraźniej nie zdając sobie sprawy, że ją obserwuje. W zachwycie. W jego umyśle natychmiast powstało co najmniej kilka erotycznych wizji. Zakrztusił się kawą i zaczął gwałtownie kaszleć. - Wszystko w porządku? - spytała, wbijając zęby w gofra. Skinął głową i zaczął przyrządzać swoje śniadanie tak, jak ona zrobiła to przed chwilą. - No dobrze. Uznam, że wiesz, co robisz. - Dobry pomysł. Brady wbił widelec w górę owoców i bitej śmietany na gofrze, odkroił spory kawał i wsadził do ust. Aż jęknął, czując na języku tę eksplozję smaków - czekolada, maślanka, nuta wanilii, słodycz jagód i jeszcze większa słodycz bitej śmietany. - Ty - oznajmił, wskazując Joss widelcem - jesteś boginią gofrów.

Uśmiechnęła się szeroko. - A ty jesteś bardzo mądrym człowiekiem. - Dokończyła to, co miała na talerzu, wzięła kolejnego gofra, obłożyła go jak poprzednio i zaczęła jeść. Brady czuł, że na jego twarz też wypływa uśmiech. Co takiego było w tej kobiecie? Oto siedzi tu, następnego ranka, jedząc śniadanie z dziewczyną, która miała być na jedną noc. Co właściwie o niej wie? Intuicja podpowiadała mu, że powinien sobie darować takie dociekania. Tak naprawdę dowiedział się trochę o Joss poprzedniego wieczoru. Ale nie wszystko. Na przykład... - Wiesz, co sobie uświadomiłem? - spytał, patrząc, jak pałaszuje gofra. - Co takiego? - Że znam tylko twoje imię. A skoro jesteśmy, wiesz, sąsiadami i tak dalej, to pomyślałem sobie, że... Jej policzki zaróżowiły się lekko, a Brady odczuł zadowolenie, którego nie rozumiał. - Daniels. Joss Daniels. - Joss Daniels - mruknął. - Joss to twoje prawdziwe imię czy zdrobnienie? Skrzywiła się i spojrzała na niego sceptycznie. Ale Brady widział tylko ślad bitej śmietany na krawędzi jej wargi. Sięgnął i starł go, czując przy tym, jak jego penis reaguje, kiedy dotknął palcem lepkiej substancji i jej miękkich ust. - Miałaś tu śmietanę. - Och. - Otarła usta i spuściła oczy. - Zdrobnienie. - Sztywno odsunęła od siebie pusty talerz, wyraźnie dając mu do zrozumienia, że nie ma ochoty o tym rozmawiać. Interesujące. Postanowił nie naciskać. - Tak tylko pytałem. - W porządku. Dokończył swojego gofra. - Do diabła, jak to możliwe, że ktoś, kto tak wygląda, je takie rzeczy?

Otworzyła szeroko usta. Prychnęła z oburzeniem i trzepnęła go w ramię serwetką, a potem wybuchnęła śmiechem. W jej zielonych oczach znowu pojawił się błysk. Nie podobał mu się smutek, który wyraźnie ogarnął ją przed chwilą, kiedy spytał ją o imię, i ucieszył się, że znowu poweselała. - Cóż, lubię jeść. Pozwij mnie do sądu. - Pokazała mu język. Na to jego członek także zareagował. Brady poruszył się na krześle. - Naprawdę pokazałaś mi język? Skrzyżowała ręce na piersi. - Naprawdę. Zasłużyłeś sobie. Ogarnęło go rozbawienie. - Nie narzekam. Jestem raczej zachwycony. A gofry były wspaniałe, zgodnie z obietnicą. Przewróciła oczami, ale nie potrafiła powstrzymać uśmiechu zadowolenia. - Powinieneś zjeść je do końca - powiedziała. - Najlepsze są świeże. Brady spojrzał na resztki gofrów i zawahał się. Będzie musiał przebiec dodatkowy kilometr albo dwa, jeśli właduje w siebie tyle węglowodanów. Ale, do diabła, może warto. Był pewny, że mógłby do końca życia żywić się wyłącznie tymi goframi i umrzeć jako szczęśliwy człowiek. - Doskonale. Przekonałaś mnie. - Tym razem wziął ćwiartkę i nałożył na nią jagody i syrop. Przechylił spray ze śmietaną, ale nic nie wyszło. Potrząsnął puszką, która wydawała się pusta. - Śmietana chyba się skończyła. - Naprawdę? Wydawało mi się, że to ta nowa. Zaczekaj. - Joss wstała, chwyciła puszkę i potrząsnęła nią tuż przy swoim uchu. - Dziwne. Dwa razy nacisnęła przycisk, ale nic się nie wydarzyło. - Przyniosę drugą. - Wcisnęła jeszcze raz. Śmietana trysnęła nagle długim, puchatym strumieniem, obryzgując jej policzek, szyję i włosy. Joss krzyknęła. Czas zatrzymał się na długą chwilę, podczas której Brady starał się zachować w pamięci obraz Joss pokrytej bitą śmietaną, z szeroko

otwartymi oczami i ustami. Joss poczerwieniała i spojrzała na niego, marszcząc brwi. Ale i to wyglądało zabawnie, bo miała bitą śmietanę nawet na rzęsach. - Przepraszam. Naprawdę - zakrztusił się i podał jej serwetkę. Proszę. Wyrwała mu ją z ręki i odsunęła się. Zaraz potem coś chłodnego uderzyło go w czoło. Śmiech zamarł mu na wargach. Spojrzał na Joss przez śmietanę spływającą mu na oko. I już był w ruchu. Rzucił się na nią, ale krzyknęła i uciekła do kuchni. Złapał ją w pasie i przytrzymał. - Daj mi to! - warknął, sięgając po puszkę. - Nie! - pisnęła przez śmiech. Strumień śmietany wylądował na jego ramieniu. - Ty mała... - Sięgnął dłonią dalej i trafił na miękką, krągłą pierś. Członek, przyciśnięty do wijącego się ciała Joss, natychmiast ożył. Wstrzymała oddech, usiłując się wyswobodzić i tryskając dookoła bitą śmietaną, która wylądowała teraz na ich włosach. Oboje chichotali i dyszeli tak, że trudno było zrozumieć, co mówią. Było to śmieszne, ale jego ciało wyraźnie dostrzegło w tej zabawie coś jeszcze. Na przykład szansę, by zlizać śmietanę z Joss. Przesunął kciukiem po jej piersi i jęknął, czując, jak sutek twardnieje, napierając na materiał podkoszulka. - Joss! - jęknął, naciskając na jej plecy biodrami. Jęknęła i oparła się o niego. Tak bardzo nie chciał tego robić. Ale, do diabła! Odszukał ustami ślad śmietany na jej szyi i przyssał się do niego. Pycha. Jej naturalny smak i zapach brzoskwiń mieszał się ze słodkim aromatem śmietany, tworząc mieszankę, której nie sposób się oprzeć. - Teraz jest jeszcze słodsza. Oparła głowę o jego ramię, jakby topniała w jego objęciach. Czuł, że spodniach robi mu się coraz ciaśniej.

- Każ mi przestać - szepnął i przesunął językiem po śmietanie na jej podbródku. - Nie mogę. - Pokręciła głową. - Nie chcę. Brady jęknął, niemal pewny, że zaraz ulegnie. Przesunął palcami w dół jej brzucha i Joss poruszyła ramionami, żeby go wpuścić. Kiedy wyjął puszkę ze śmietaną z jej dłoni i postawił ją na blacie, Joss uśmiechnęła się do niego przez ramię. Przycisnął usta do jej warg jakby chciał ją pochłonąć, zachwycony jej entuzjazmem i dotykiem kolczyka, który miała w języku. Rozpiął guzik i zamek jej spodenek. Tak, zaraz się tam dostanie. Nagle zapragnął poczuć smak nie tylko jej języka. Położył ręce na pasku jej szortów. - W porządku? Skinęła głową, z twarzą tuż przy jego twarzy. Jej dżinsy i majtki opadły na podłogę. Razem odepchnęli je dalej. - Odwróć się. - Kiedy to zrobiła, pociągnął za brzeg jej koszulki. - Czy to też mogłabyś zdjąć? Nie patrzyła mu w oczy tylko przez tę krótką chwilę, kiedy zdejmowała koszulkę przez głowę. Niech go diabli, jeśli nie czuł jej wzroku aż w wypełnionych napięciem jądrach. Zsunęła z ramion ramiączka stanika i stanęła przed nim naga. Długie, opalone nogi, trójkąt czekoladowych włosów. Krągłe biodra, za które łatwo można chwycić. Miękko zaokrąglony brzuch, przechodzący w pełne piersi, które zdają się błagać o dotyk. Dzika grzywa włosów, wilgotna tu i ówdzie od bitej śmietany, zasłaniała jaskółkę nad sercem, dostrzegał jednak przez nią żywe kolory tatuażu na jej skórze. Wszystko wokół zawirowało. - Jezu, Joss... Jesteś cudowna! - Rzucił koszulę na podłogę, podszedł bliżej i przycisnął wargi do jej ust. Objęła go za szyję i przyciągnęła do siebie mocniej, bardziej. Ogarnęła go dzika satysfakcja. Sukinsyn. Co się tu właściwie działo? Przynajmniej nie tylko on odczuwał to przemożne pragnienie, tę

nieposkromioną żądzę. Nie rozumiał tylko, dlaczego to wszystko, co się między nimi działo, wydawało się tak naturalne. Nigdy dotąd tak się nie czuł. Nigdy nie pozwolił sobie zbliżyć się do nikogo, zostać dość długo, przyznać sobie do tego prawo. Postanowił, że nie będzie się teraz zapuszczał głębiej w rozmyślania. Pchnął Joss lekko do tyłu, i jeszcze trochę, a potem posadził ją na tej części kuchennego blatu, nad którą nie wisiały szafki. Joss jęknęła i wbiła paznokcie w jego skórę. Brady zapragnął nagle poczuć ją każdym centymetrem swojego ciała. Odsunął się i spojrzał jej w oczy, zamglone teraz pożądaniem. Usta miała nabrzmiałe i wilgotne. Jej piersi podnosiły się i opadały bardzo szybko. - Odchyl się do tyłu. - Przycisnął dłoń do jasnej skóry jej brzucha. Chcę cię poczuć językiem. Objął jej uda ramionami i uniósł ją tak, że usiadła bliżej krawędzi, a potem opadł na kolana i obsypał pocałunkami wewnętrzną część jej ud. Kiedy jej nogi oparte na jego ramionach zaczęły drżeć, spojrzał w jej nieprzytomne oczy i przesunął językiem przez sam jej środek. Otworzyła szeroko oczy i jęknęła głośno, co sprawiło, że członek zaczął mu niemal rozsadzać rozporek. Czuł na języku jej słono-słodki smak. Pomyślał o dręczeniu jej niekończącym się, powolnym lizaniem śmietany z jej cipki, ale doszedł do wniosku, że mogłoby to zagłuszyć jej upajający własny smak i zapach. Głęboki, ciepły, lekko piżmowy zapach kobiety. Podparł jedną ręką jej plecy, a palcami drugiej rozchylił jej płatki i wniknął między nie językiem. Na przemian delikatnie lizał, muskał szybko palcem i ssał jej nabrzmiałą łechtaczkę. Przez cały czas jego umysł odnotowywał wszystko, przy czym krzyczała, podrywała biodra albo mocniej przyciskała jego głowę. I choć wiedział w głębi ducha, że te informacje więcej mu się nie przydadzą, bo nigdy już do niczego podobnego nie dojdzie — naprawdę nie powinno dojść, tak będzie lepiej dla niej i dla niego też - nie mógł się powstrzymać od

zapamiętania każdego centymetra jej ciała, żeby móc bez końca dostarczać mu przyjemności. - O Boże! - wydyszała. - Pragnę cię. - Skończ teraz, a dostaniesz wszystko, czego zechcesz. Jęknęła, a on przyspieszył ruchy języka na łechtaczce. Podniósł na chwilę wzrok i spojrzał na jej piękną twarz. Z zamkniętymi oczami i rozchylonymi ustami zastygła gdzieś między bólem i przyjemnością. Oddech uwiązł jej w gardle, biodra drgnęły, uda zesztywniały. Otworzyła oczy, odrzucając głowę do tyłu, i wydała przeciągły jęk. Przez chwilę Brady chłonął jej rozkosz z zachwytem i męską dumą. Potem zerwał się na nogi i zrzucił dżinsy z taką szybkością, na jaką pozwoliła mu bolesna erekcja. I cóż się okazało - blat kuchenny miał idealną wysokość. Boże, błogosław Amerykę. Chwycił członek i przeciągnął główkę wzdłuż jej szparki, ale zaraz znieruchomiał. - Cholera! Kondom. - Och. Nie mam. Nigdy nie potrzebowałam... Na jej zaróżowioną od orgazmu twarz wypłynął ciemniejszy rumieniec. Nie powinien być aż tak zadowolony z faktu, że jej dotychczasowe życie seksualne nie wymagało zapasów prezerwatyw. Zwłaszcza że z tego powodu mieli teraz problem. Musiałby się ubrać i pokuśtykać do siebie. Ale był zbyt podniecony. Zbliżył usta do jej warg. - Ale jestem na pigułce, więc to bezpieczne. I jestem, cóż, czysta. Miałam tylko dwóch partnerów, i to były poważne związki. Brady pochylił się bardziej i pocałował ją w usta. O takich rzeczach zawsze trudno się mówi, docenił więc, że nie owijała niczego w bawełnę. Dziwne pragnienie, które nie miało nic wspólnego z libido, sprawiło, że wyszeptał z ustami tuż przy jej skórze: - Cholera, Joss! Nigdy nie robiłem tego bez prezerwatywy. Odchrząknął. - Poza tym zostałem przebadany po powrocie do Stanów

i jestem czysty. - Nie musimy, w porządku. Do diabła! Nie chodziło nawet o to, że jej nie ufał. Nie ufał samemu sobie. Sobie nigdy nie mógł zaufać. Był w końcu synem swojego ojca. Problem z gniewem, przez który w końcu musiał opuścić front, był na to najlepszym dowodem. Nie ma mowy, żeby obciążył dziecko takim dziedzictwem, jakie musiała znosić Alyssa. Więc nigdy wcześniej nawet nie przyszło mu do głowy, żeby uprawiać seks bez zabezpieczenia. Przylgnęła do jego ust miękkimi wargami i wstrzymała oddech. Położyła dłoń na jego policzku i przesunęła językiem po jego ustach. - Smakujesz mną - wyszeptała. Święta matko... Zakołysał biodrami, raz i drugi, wsuwając członek w wilgotny aksamit jej cipki. Spojrzał w dół i nie mógł zaprzeczyć, że tym, co naprawdę chciał zoba czyć, był jego kutas znikający w jej ciele, wypełniający je, uznający je za swoje. Swoje? Skąd wzięło się nagle to pragnienie posiadania? Nigdy dotąd go nie czuł - nie pozwalała mu na to ani praca, ani wrodzone skłonności. Ale, Jezu, przy tej dziewczynie było zupełnie inaczej. Żądza wyparła z jego głowy chaotyczne rozmyślania. - Ale ja tego chcę, Joss. - Spojrzał jej w oczy, otwarte i pełne uczucia. - Ja też tego chcę. I ufam ci. Zmarszczył brwi, biorąc członek do ręki. - Nie powinnaś - szepnął. Odsunęła jego rękę i sama naprowadziła główkę na swoją szparkę. - To, że to mówisz, oznacza właśnie, że mogę. Odchyliła się do tyłu i rozchyliła nogi, pozwalając mu wejść w siebie mocniej i głębiej. Brady chwycił jej kolana, czując, jak jego jądra muskają jej zaokrąglone pośladki. Skóra na skórze - teraz wszystko wydawało się bardziej intensywne, dzikie, prawdziwe, aż musiał przerwać i odetchnąć głęboko, żeby nie wedrzeć się w nią, nie przyspieszyć tego nieprawdopodobnego orgazmu i nie skończyć, zanim zdąży

zapamiętać każdą chwilę. - Jest inaczej? - O rany, tak. To obłęd, Joss. To tak cudowne, że boję się ruszyć. Uśmiechnęła się kącikiem ust. Coś drgnęło także w jego piersi. - Rusz się, Brady. Czekam na to. Kiedy tylko to zrobił, jego mózg odmówił posłuszeństwa i od tej chwili liczyło się tylko to, czego doznawał wszystkimi zmysłami. Naprężony, rozgrzany do białości członek w jej wąskim, wilgotnym kanale. Drżenie jej ud. Jej zdyszane jęki i jego chrapliwy oddech. Gdyby nie byli akurat w kuchni, rozciągnąłby ją na podłodze i położył się na niej. Chciał czuć całym sobą jej ciało, ruch ramion i nóg, którymi go obejmowała. Chciał zanurzyć twarz w tych bujnych włosach. Chciał, żeby zostawiła mu na plecach ślady swoich paznokci. Następnym razem - odezwał się jakiś głos w jego głowie. Nie będzie żadnego następnego razu. Pokręcił głową, chcąc pozbyć się natrętnych myśli. Tylko ten jeden. Tylko dzisiaj. Cokolwiek miało się jeszcze zdarzyć, Brady nie chciał skończyć, nie czując Joss wokół swojego członka. Oparł jedną z jej nóg o swoją pierś i wolną ręką sięgnął do jej łechtaczki, rozkoszując się jękami, które wyrwały się z jej ust. - Nigdy nie mam dwa razy. - Pokręciła głową. - Nigdy… - Na pewno? Bo uwielbiam wyzwania. Wydała z siebie coś jakby na wpół śmiech, na wpół jęk, a potem zagryzła wargi. - Spróbuj mocniej - szepnęła. - Co, skarbie? Pieprzyć czy pocierać? - Jedno i drugie. Skinął głową. - Daj mi rękę. - Położył jej palce na łechtaczce. - Zrób to sama. Pokaż mi, co lubisz. Spojrzała na niego przez rzęsy i coś mu powiedziało, że nigdy jeszcze nie dotykała się w ten sposób na oczach mężczyzny. Spuścił wzrok, spojrzał w miejsce, w którym znikał w głębi jej ciała i

pchnął gwałtownie, mocniej obejmując jej uda. Nieśmiertelniki podskoczyły na jego piersi. - Trudno to znieść... Widzieć, jak w ciebie wchodzę, kiedy się dotykasz. Na samą myśl, że możesz znowu dojść, krew uderza mi do głowy. Jej palce obejmowały nabrzmiałą łechtaczkę szybkimi, kolistymi ruchami. Zacisnęła w skupieniu powieki. I wtedy eksplodował, po raz pierwszy w życiu tryskając sobą wprost w kobietę. W Joss. - Nie przestawaj! - jęknęła, coraz szybciej poruszając palcami. - Jezu! - wyjęczał, wpatrzony w ten niewiarygodnie erotyczny obraz. Siła orgazmu sprawiła, że zakręciło mu się w głowie. A zaraz potem jej cipka zacisnęła się na nim spazmatycznie, raz, i jeszcze raz. Joss wydała głośny, gardłowy krzyk. Brady osunął się na nią, tłumiąc go namiętnym, wilgotnym pocałunkiem. Kiedy jej ciało już się uspokoiło, jego uda ciągle jeszcze drżały. - Jasna cholera - wydyszał tuż przy jej ustach. Kierując się teraz wyłącznie intuicją, Brady cofnął się i pomógł jej zejść z blatu. Kolana ugięły się pod nią, kiedy dotknęła podłogi, więc wziął ją na ręce i poszedł na górę, tam, gdzie powinna być łazienka. Spoczywała w jego ramionach ciepła i uległa; dotyk jej twarzy, wtulonej w jego szyję, nie powinien sprawiać mu aż takiej przyjemności. Potwór dawnego gniewu krążył jak lew u bram jego umysłu, ale Brady postanowił nie zwracać uwagi na tego pieprzonego drania. Ponieważ nigdy dotąd nie pozwolił sobie na taki seks, nie miał pojęcia, jak cudowne było to wszystko, łącznie z jej ramionami wokół jego szyi. Postawił ją przy ścianie obok prysznica i sięgnął, żeby wyregulować wodę. - Wejdź - powiedział, kiedy była już dość ciepła. - Umyję cię. Z uśmiechem zakłopotania, który wydał mu się uroczy, biorąc pod uwagę, co do tej pory robili, weszła do brodzika. Kilkanaście maleńkich

ptaszków wytatuowanych na jej plecach wyglądało tak, jakby właśnie zrywało się do lotu, znikając w górze, pod chmurą jej włosów. Wszedł za nią pod prysznic i dotknął ptaków palcami, odsuwając włosy z jej ramion, żeby móc prześledzić ich lot aż do nasady szyi, gdzie zmieniały się w kolorowe gwiazdki, kończące się tuż za uchem. - Piękne. - Coś w tych ciemnych, wzbijających się aż do gwiazd ptakach chwyciło go za serce i wydało mu się dziwnie znajome. Czuł, jak jego pierś wypełnia ciepłe, nieznane mu dotąd uczucie. Do diabła! Jak to możliwe, że czuje się tak wolny i swobodny, a jednocześnie coś każe mu walczyć albo uciekać? - Dziękuję. Odwrócił ją tak, żeby woda spływała też na jej włosy. - Odchyl głowę - powiedział. I zaczął ją myć. Najpierw włosy, potem ciało. I na tle wszystkich ludzi, którym ocalił życie, i terrorystów, których pomagał ująć, ta chwila wydała mu się równie istotna. Nagle zdał sobie sprawę, jak to jest czuć przynależność - to, co mają inni, a co nigdy nie stanie się jego udziałem - i serce ścisnęło mu się z bólu tak, że przez moment nie był w stanie oddychać. Spłukując pianę z jej znużonego, bujnego ciała, oddał się tej chwili całkowicie, zanurzył się w niej bez reszty, pozwolił sobie na ten jeden, jedyny wyjątek od reguły. Bo to już nigdy więcej nie może się zdarzyć. I choć są teraz sąsiadami, od tej chwili musi trzymać się z daleka od Joss Daniels.

Rozdział 6 Joss ubrała się i zeszła na dół. Brady zbiegł po schodach kilka minut wcześniej włożyć ubranie, które zostało w kuchni. Była niemal pijana endorfinami i bardzo z tego zadowolona. Jezu! Czuła się rozluźniona, znużona i spełniona. Mogłaby przespać resztę dnia, zupełnie by jej to nie przeszkadzało. Weszła do kuchni. Brady, całkowicie ubrany, wkładał właśnie naczynia do zlewu. - Nie musiałeś tego sprzątać. - Stanęła za nim i objęła go w pasie ramionami. - Ale dziękuję. - Przynajmniej tyle mogłem zrobić - powiedział cicho. Odwrócił się i przez chwilę patrzył na nią z dziwnie ściągniętą twarzą. Joss lekko ścisnęło w żołądku; ale Brady zaraz pochylił się i pocałował ją, delikatnie, w taki sposób, że poczuła się jak obiekt adoracji, i przykry niepokój znikł. - Dziękuję za wszystko - powiedział. Uśmiechnęła się szeroko. - Masz to u mnie. I naprawdę tak myślała. Każdy dzień, który zaczynał się od pysznych gofrów i gorącego seksu, miał u niej wysokie notowania. A fakt, że zdarzyło jej się to z Bradym, tym dobrym, głębokim i namiętnym mężczyzną, sprawiał, że wszystko wydawało się jeszcze lepsze. Pogłaskał wierzchem dłoni jej policzek a potem musnął kciukiem dolną wargę. Jakby niechętnie się z nią żegnał. Opuścił rękę i odsunął się. Najwyraźniej zamierzał wyjść. Przesadzasz. Odprowadziła go do drzwi i uśmiechnęła się z przymusem. - Cóż - powiedziała. - Gdybyś potrzebował sąsiedzkiej rady albo pomocy w urządzaniu mieszkania, daj mi znać. - Jasne. - Chwycił gałkę, ale jeszcze odwrócił się przez ramię. - Do widzenia, Joss. - Przez chwilę patrzył na nią martwym wzrokiem, potem skinął głową.

- Na razie - rzuciła, a jej żołądek znowu tak dziwnie się skurczył. Pomachała jeszcze do Brady’ego, który zszedł ze schodków i zamknęła drzwi. W jej głowie rozdzwoniły się dzwonki alarmowe. Po tym fantastycznym poranku, który razem spędzili, i ubiegłej nocy wiedziała, że pewnie zachowuje się śmiesznie. A jednak... Może nie powinna była obejmować go przy zlewie. Ale czuła się przy nim tak swobodnie. Nie miało to sensu, to prawda, ale tak właśnie było. Nie miała pojęcia, na czym stanęło. I czy w ogóle stanęło na czymkolwiek. Ale nawet jeśli zostaną tylko zaprzyjaźnionymi sąsiadami, którzy od czasu do czasu uprawiają namiętny seks, i tak będzie wspaniale. No więc wszystko w porządku. Nie bądź taką neurotyczką, Joss. Właśnie. Dobry plan. Żeby wrócić do normalności, wzięła komórkę i zadzwoniła do Christiny. Bez względu na wszystko ostatnie dwadzieścia cztery godziny wymagały dokładnego omówienia z przyjaciółką. - A co sądzisz o tej? Joss wyjrzała ze swojej przymierzalni. Christina podniosła ramiona i obróciła się wokół własnej osi w granatowej sukience z dżerseju. - Ta jest najlepsza ze wszystkich. Musisz ją wziąć. - Serio? Podoba ci się bardziej niż ta szara? A nie ma za głębokiego dekoltu? - Podciągnęła materiał do góry, próbując zakryć górą część piersi. Joss uśmiechnęła się szeroko. Christina wyglądała na przedszkolankę - którą zresztą była - jasnowłosa, drobna konserwatystka o twarzy aniołka. Jednak mimo wszystkiego, co je różniło, kiedy tylko poznały się w pracy, coś między nimi zaskoczyło. Od tego czasu stały się najlepszymi przyjaciółkami. Christina w ubiegłym roku wyszła za mąż, więc nie spotykały się już tak często jak kiedyś, ale nadal nie przepuściła żadnej sezonowej wyprzedaży. - Na pewno nie za dużo. Jest idealna. Mówię ci. A to? - Joss wyszła ze swojej kabiny, żeby pokazać się w długiej do kostek czarnej sukience z szyfonu.

- Odwróć się - zakomenderowała Christina. Joss się uśmiechnęła. Tył był w tej sukience najlepszy - głębokie wycięcie stanowiło idealne obramowanie dla zrywających się do lotu ptaków. - Och, Joss. Jak szyta dla ciebie. - Ale nie mogłabym iść w niej do pracy. - To prawda, za to na randkę jest doskonała. Jeśli ją weźmiesz, ja wezmę tę. Na wzmiankę o randce Joss zrobiło się gorąco. Odwróciła się i znowu spojrzała w lustro. Zwinęła włosy w supeł na czubku głowy, zastanawiając się, jak je upiąć, żeby było widać tatuaż. Brady lubi rozpuszczone. Jęknęła. - Co to ma być? Szantaż zakupowy? - Właśnie tak. Ty zawsze wyciągasz mnie na zakupy, a potem ja mam osiem toreb, a ty wracasz z pustymi rękami. Joss zachichotała. - No dobrze. Wróciły do swoich kabin i Joss znowu przejrzała się w lustrze. Wzięła głęboki oddech i w duchu przygotowała się na inkwizycję. - A skoro już mowa o randkach... - Zdjęła sukienkę i powiesiła ją na wieszaku. - Och, dzięki Bogu! Naprawdę nie wytrzymałabym już długo. Więc co się wczoraj stało? Dobre pytanie. Joss ubrała się, pozbierała swoje rzeczy i wyszła z kabiny, cały czas analizując poranne pożegnanie z Bradym. Miały całą przebieralnię dla siebie, więc mogła puścić tu trochę farby. - Cóż, wersja skrócona jest taka, że poznałam faceta i spędziłam z nim wieczór. Christina otworzyła drzwi swojej kabiny. - Co to znaczy „spędziłam wieczór”? Joss już otwierała usta, żeby odpowiedzieć. - Uprawiałaś seks! - Ćśś.,. Może ogłosisz to na cały sklep? „Uwaga, uwaga klienci, Joss

Daniels uprawiała wczoraj seks. Och, i dzisiaj rano też”. Christina krzyknęła i szeroko otworzyła oczy. - Dobry seks? Joss powinna się czuć obrażona jej zaskoczeniem, ale ponieważ sama ciągle jeszcze nie mogła uwierzyć w to, co się stało, odpuściła przyjaciółce. Ciało Brady’ego, silne i pełne namiętności, stanęło jej nagle przed oczami. - Mhm. Wspaniały seks. - A niech cię... Mam jakieś pięćdziesiąt sześć pytań - powiedziała Christina, wkładając stopy w swoje płaskie buty. - Do tej rozmowy potrzebujemy jedzenia. Lunch? Jedzenie i pikantne historie zawsze w ich przypadku szły w parze. - Jasne. Kwadrans później siedziały w centrum handlowym przy stoliku w sieciowej amerykańskiej restauracji oddalonej nieco od innych; obok Joss stała jedna torba, obok Christiny - pięć. - No, dobra - powiedziała przyjaciółka. - Opowiadaj. I nie zostawiaj tego, co najlepsze, dla siebie. Joss zrelacjonowała więc swój wieczór i poranek z Bradym, od przypadkowego spotkania, kiedy przyłapał ją na chwilowej słabości, przez seks w furgonetce i na kuchennym blacie, aż do porannego, pełnego napięcia pożegnania przy frontowych drzwiach. Nawet kiedy na stole pojawiły się już zamówione potrawy - burger z frytkami dla Joss i sałatka z grillowanym kurczakiem dla Christiny - przyjaciółka nadal siedziała bez ruchu, od czasu do czasu wtrącając „O mój Boże!” i „A niech to!” we właściwych miejscach. - Myślisz, że będziesz się z nim jeszcze spotykała? - spytała Christina. - Cóż, z pewnością będę go widywała, mieszka tuż obok. – I o rany, czyż to nie jest dziwne? - Ale czy będę się z nim spotykała? Nie mam pojęcia. Miałam wrażenie, że chyba się na to nie zanosi, kiedy wychodził. Zrobił to tak, jakby zatrzasnął jakieś drzwi czy coś. Zdecydowanie nie wyglądał, jakby chciał to powtórzyć. Ale wiesz, ja jestem pod tym względem trochę przewrażliwiona. - Joss wzruszyła

ramionami, choć wcale nie było jej to tak obojętne, jak mogłoby wynikać z tego gestu. Tak naprawdę przez cały dzień czegoś się bała. Spojrzała na talerz, na swojego niedojedzonego burgera. I nagle, ni stąd ni zowąd przypomniała sobie, jak Brady powiedział, że nie znosi marnować jedzenia. Poprosi, żeby go jej zapakowali. Christina rzuciła serwetkę na talerz. - Chcesz się z nim jeszcze spotkać? Joss przez chwilę się zastanawiała, po czym kiwnęła głową. - Tak. Chociaż jest tak, jakby chciał mnie odstraszyć. - Zjadła ostatnią frytkę, starając się opanować niepokój. - Myślę, że sytuacja wymaga mrożonego jogurtu - oznajmiła Christina. - Z dodatkami. Christina zawsze wiedziała, jak rozładować sytuację albo przynajmniej zawrócić Joss z drogi w dół. Kiedy czekały, aż kelner przyniesie rachunek, Christina chwyciła Joss za rękę. - Po prostu daj sobie trochę czasu. Żadne z was nie spodziewało się, że stanie się coś takiego, prawda? Joss kiwnęła głową. - Więc rozegraj to na chłodno i postępuj zgodnie z tym, jak on się zachowa. Plan Christiny brzmiał rozsądnie, tyle tylko, że minął cały tydzień, a Joss ani razu nie spotkała Brady’ego. Kiedy wychodziła z domu, jego już nie było, a kiedy wracała wieczorem, jeszcze go nie było. Najwyraźniej miał bardzo wymagającą pracę. Joss też była zajęta. Pierwszy tydzień nowego roku szkolnego oznaczał, że musiała pracować w ośrodku dłużej i wypełniać dokumenty uczniów, którzy wracali po wakacjach i spotykać się z nowymi i ich rodzicami. Nie, żeby miała coś przeciwko temu. Nowy rok szkolny zawsze wywoływał u niej stan pełnego ekscytacji oczekiwania. W dzieciństwie pierwszy dzień szkoły był ucieczką z domu dziecka, w którym na ogół mieszkała. Teraz, mimo że minęło wiele lat od czasu, kiedy była

uczennicą, we wrześniu ciągle czuła się tak samo. W tym roku może wydarzy się coś nowego. W tym roku wszystko będzie możliwe. W tym roku znajdziesz rodzinę i będzie ci dużo lepiej... Może jest neurotyczką. W porządku, prawdopodobnie jest. Ale wydało jej się czymś więcej niż tylko zbiegiem okoliczności, że w ogóle spotkała tego mężczyznę. Niestety, w tym wypadku powiedzenie „co z oczu, to z serca” nie znajdowało potwierdzenia. Ile razy zasypiała, przeżywając w duchu kolejny raz wypadki ubiegłego tygodnia? Ile razy patrzyła na ścianę swojej sypialni i wyobrażała sobie jego duże, silne ciało rozciągnięte na jej łóżku po drugiej stronie? Ile razy jej własne palce służyły jako kiepski substytut jego palców? Seksualna frustracja, paląca ciekawość i obolałe ego ciągle jej teraz towarzyszyły. Więc w sobotni poranek Joss postarała się wyjść do pralni chemicznej i na zakupy dokładnie w chwili, kiedy Brady wychodził z domu w towarzystwie dwóch innych osób, ciemnowłosego mężczyzny i drobnej kobiety o brązowych włosach, która mówiła coś z ożywieniem. Joss tak się ucieszyła na jego widok, że nawet wrześniowe słońce nagle wydało jej się jaśniejsze. Uznała, że zarówno jej reakcja, jak i zachowanie są po prostu żałosne, ale przynajmniej wreszcie udało jej się go przyłapać. Otworzyła swoją furgonetkę od strony pasażera i wrzuciła na siedzenie pranie, siatki i torebkę. Nie chciała zakłócać rozmowy, tylko się przywitać. Głupie, ale zdążyła się stęsknić za tym dowcipnym przystojniakiem, choć minął zaledwie tydzień. Kiedy zatrzasnęła drzwiczki i się odwróciła, Brady wszedł między ich samochody. Stanął i patrzył na nią. Wyglądał naprawdę świetnie w spranych dżinsach i granatowym podkoszulku, który podkreślał jego bicepsy. - Cześć - powiedziała. - Hej. - Spojrzał z ukosa w stronę pary, która obeszła jego rovera i

zatrzymała się od strony pasażera. Uśmiechnęła się do nich, a potem znowu spojrzała na Brady’ego. - Co u ciebie? Nie mogę uwierzyć, że przez cały tydzień ani razu na ciebie nie wpadłam. - Och, w porządku. Szykują się nam poważne ćwiczenia z bezpieczeństwa, więc... cóż, pracowałem do późna - odparł sztywno, wyraźnie skrępowany. Joss ścisnęło w żołądku, odrobinę. - Aha. No tak, oczywiście. Dla mnie to był pierwszy tydzień nowego roku szkolnego, więc wiem, o czym mówisz. - Czuła, że para po drugiej stronie samochodu przygląda się im, więc zerknęła w ich stronę. Przepraszam, że przeszkodziłam. Chciałam się tylko przywitać. - Cześć - powiedziała młoda kobieta. I nagle Joss zdała sobie sprawę, dlaczego wydawała jej się znajoma. Miała takie same oczy jak Brady. Mężczyzna podniósł rękę i Joss zauważyła, że miał jasne, niebieskie oczy, które kontrastowały z ciemnymi włosami. - Hej - powiedział. Joss spojrzała na Brady’ego i najwyraźniej jej wzrok zmobilizował go do działania, bo przedstawił ich sobie: - Alysso, Marcu, to moja... sąsiadka, Joss. Joss, to Alyssa i Marco, moja siostra i jej... - Zmarszczył brwi. - Narzeczony, idioto. To mój narzeczony - rzuciła Alyssa, przewracając oczami. Marco zachichotał i objął ją ramieniem. Wybacz mu, Joss. Jeśli masz jakiegoś brata, to wiesz, że to czasem skończone bałwany. Joss się roześmiała. Od razu polubiła Alyssę. - Nie mam, ale wierzę ci na słowo. I wiem już, że Brady potrafi być jak wrzód na tyłku - uśmiechnęła się do Brady’ego, który patrzył to na jedną z nich, to na drugą, jak na meczu tenisowym. - No to rzeczywiście go znasz. - Alyssa uśmiechnęła się szeroko. - Tak, troszeczkę. To kiedy wielki dzień? - W lecie przyszłego roku, chyba - odparła Alyssa. - Jeszcze nie ustaliliśmy dokładnej daty.

- Cóż, gratuluję. To wspaniale. - Brzęknęła kluczykami i uśmiechnęła się do Brady’ego. - To co dzisiaj porabiasz? - Aly nie jest zachwycona moim minimalistycznym wystrojem, więc chyba pojedziemy na zakupy. - Nie patrzył jej w oczy. - Brady, u ciebie jest tak pusto, że echo odbija się od ścian. Wzruszył ramionami. - Cóż, powodzenia - powiedziała Joss, która czuła się coraz bardziej jak intruz; nie z powodu Alyssy i Marca, ale sztywnego chłodu Brady’ego. Znała go od niedawna, oczywiście, ale do tej pory prezentował jej się zupełnie inaczej. Najwyraźniej czuł się nieswojo, poznając ją z rodziną. Cóż, doskonale. Nic nie jest jej winny. I przez to czuła się jeszcze bardziej głupio, bo tak bardzo ją to zabolało. Jeśli dobrze odczytuje jego zachowanie, to powinna się szybko pożegnać. Natychmiast. - To na razie. - Minęła go i pomachała do jego towarzyszy ręką. - Miło było was poznać. Nie czekając na odpowiedź, nie oglądając się za siebie, Joss obeszła swój samochód, wsiadła, włączyła silnik i wycofała. Teraz wie przynajmniej, na czym stoi. Brady patrzył, jak Joss wyjeżdża na Trzydziestą Szóstą ulicę i czuł się jak ostatni dupek. Na początku otwarty, radosny wyraz jej twarzy mówił wyraźnie, jak ucieszyła się z ich spotkania po całym tygodniu niewidzenia - o co się postarał, pracując do późna, spotykając się wieczorami z kumplami albo uprawiając po pracy jogging. Po tym, jak wyszedł od niej rankiem w ubiegłą niedzielę, żal i tęsknota, których wcale sobie nie życzył, tak ściskały go za serce, że aż trudno mu było oddychać. Czas, który z nią spędził, sprawił, że boleśniej odczuwał swoją samotność i wyraźniej widział to wszystko, czego nigdy nie będzie miał. Chodził tam i z powrotem po swojej kuchni i wszystko to, co zdarzyło się w u niej w domu, dręczyło go tak długo, aż znajoma czerwona mgła przesłoniła mu oczy. Miał ochotę walnąć pięścią w ścianę, ale zamiast tego przebiegł mimo upału dwadzieścia kilometrów, żeby wybić sobie te bzdury z głowy. A jednak irytujące pragnienie, żeby ją zobaczyć, przez cały tydzień czaiło się na

obrzeżach umysłu, doprowadzając go do szaleństwa. Nie wspominając już o tym, jak bardzo był przez to napalony. A kiedy już ją zobaczył... Cała żądza, całe niemożliwe do zrealizowania pragnienie, cały gniew wszystko nagle wróciło. Widział, jak radość na jej twarzy ustąpiła miejsca zagubieniu, a później bólowi, ale to była już tylko wisienka na torcie. I to właśnie utkwiło mu w pamięci. Przecież nie chciał jej zranić. Do diabła, im dalej będzie się od niej trzymał, tym lepiej dla niej. Zaślepiła go po prostu siła pragnienia, które na jej widok ogarnęło go znowu wielką falą. Nie chodziło tylko o pożądanie, ale też intymność, którą później dzielili, dotyk jej ramion oplatających go w pasie, jej głos, kiedy szeptem mówiła, że mu ufa. Nigdy tego nie chciał. Z nikim. Nigdy nie pozwalał sobie nawet o tym marzyć. Ale wystarczyło, żeby ją zobaczył, i nie był w stanie myśleć o niczym innym. I nie miał pojęcia, co z tym zrobić. Więc przełknął gorzką pigułkę żalu i trzymał język za zębami. Nie pomagało też, że byli z nim Marco z Alyssą. Jedyni ludzie, którzy czytali w nim z taką łatwością jak tych dwoje, znajdowali się po drugiej stronie kuli ziemskiej. Odepchnął od siebie te myśli i usiadł za kierownicą. Alyssa nie czekała ani chwili. - Ta Joss wydaje się świetną dziewczyną. Brady unikał wzroku Marca, bo jego najlepszy przyjaciel od razu by się zorientował, że ze sobą spali. - Tak, na to wygląda. Skupił się na wycofywaniu z miejsca. - Powinieneś ją gdzieś zaprosić. - Alyssa pochyliła się do przodu nad środkowa konsolą. - Ja jej nawet nie znam, Ally. - To co? Właśnie dlatego powinieneś ją gdzieś zaprosić. Żeby ją poznać. Brady czuł na sobie wzrok Marca. Nie patrz, nie patrz! - powtarzał sobie. Spojrzał.

Marco miał na twarzy uśmieszek, który Brady chętnie starłby pięścią. - No, ona wyglądała tak, jakby cię znała. Brady przewrócił oczami, zadowolony, że jako kierowca nie musi na nich patrzeć. A ludzie mówią, że to on jest jak wrzód na dupie. - Mieszkamy przez ścianę. Oczywiście, że rozmawialiśmy ze sobą. - Hm...- mruknął Marco. Drań. - No to dokąd się wybieramy, Al? - spytał Brady, zmieniając temat w nadziei, że nie wrócą już do poprzedniego. Alyssa podała kilka wyszukanych na iPhonie sklepów meblowych i wybrali jeden. Parking przed sklepem był wielki. I pełny samochodów. Brady z uczuciem duszącego niepokoju krążył po nim chwilę, szukając wolnego miejsca, które znalazł wreszcie na samym końcu rzędu. Zaparkował, ale nie wyłączył silnika. Zamiast tego spojrzał przez ramię na Alyssę, a potem na Marca. - Może zamiast tego pójdziemy do kina? To miejsce jest zupełnie szalone. Marco rzucił mu półuśmiech, który mówił: „jesteś bez szans”. - Nie masz mebli, Brady. Póki tu jesteśmy, możemy ci pomóc. - W każdej chwili mogę kupić sobie meble. - Ale przyjechaliśmy tutaj - powiedziała Alyssa z rozpaczą, wskazując wielki sklep meblowy. - Wy dwoje macie chyba tego dość, bo dopiero co urządziliście swoje nowe mieszkanie. Zajmę się tym później. - Alyssa i Marco właśnie wprowadzili się do mieszkania w odnowionym magazynie w Waszyngtonie, żeby Alyssa mogła przyjąć nową pracę event plannera, którą dostała w Washington Convention Center, podczas gdy Marco pracował jako barman i kończył studia, co umożliwiło mu wojskowe odszkodowanie. - Poza tym, jak często mam okazję spędzić trochę czasu z moją małą siostrzyczką? Marco uśmiechnął się szeroko i odwrócił wzrok.

Alyssa przewróciła oczami. Nie dała się nabrać. Teraz, kiedy byli już dorośli, nie radził sobie z nią tak dobrze jak kiedyś. - Przynajmniej kup sobie kanapę i jakiś stół. Nie masz nawet przy czym jeść. - Wystarcza mi blat w kuchni. Nie wspominając już o tym, że Joss ma stół... - Co ty, masz czternaście lat? - spytała Alyssa. - Chodź. - Wyskoczyła z samochodu i zakończyła rozmowę, trzaskając drzwiczkami. Marco zachichotał i otworzył drzwiczki po swojej stronie. - Nauczyłem się już, kiedy nie warto się z twoją siostrą kłócić. A teraz do roboty, żeby to były szybkie zakupy. - Zatrzasnął drzwiczki. Brady westchnął i wyszedł z samochodu. Obszedł go i zobaczył, że Alyssa i Marco całują się, w wąskim przejściu między dwoma zaparkowanymi pojazdami. - Jezu, dajcie spokój! Musicie trochę nad sobą panować. Przerwali pocałunek i uśmiechnęli się do niego. Alyssa podeszła i szturchnęła go w ramię. - Wiesz, niedługo się pobieramy. Możliwe, że pewnego dnia będziemy nawet uprawiali seks. Brady wzdrygnął się i pokręcił głową. - Nie mogę uwierzyć, że to powiedziałaś. Jesteś moją małą siostrzyczką. Dla mnie jesteś istotą całkowicie aseksualną. Jasna cholera! Alyssa szturchnęła go łokciem. - Musisz się wreszcie do tego przyzwyczaić. Brady spojrzał gniewnie na Marca, który podniósł do góry jedną dłoń w geście poddania. Drugą trzymał Alyssę za rękę. Brady westchnął i odwrócił wzrok. Wszystko to wydawało mu się dziwne, ale nie miał im za złe szczęścia, które niedawno odkryli. Marco był dla niego jak brat, odkąd grali w tej samej drużynie baseballowej w podstawówce, a potem był też jego towarzyszem broni z tej samej jednostki Sił Specjalnych, do czasu, kiedy wpadli w zasadzkę, Marco został ranny, a potem zwolniony ze służby z powodów zdrowotnych.

Brady miał więc absolutną pewność, że jeśli jest ktoś, kto odpowiednio się Ally zaopiekuje, będzie dobrze traktował i zrobi wszystko, żeby była szczęśliwa, to właśnie jego najlepszy przyjaciel. Zresztą, po wszystkim, co przeszła w dzieciństwie, dobrze, że teraz będzie miała kochającą rodzinę. Nie znaczyło to jednak, że miał ochotę zastanawiać się nad tym, co się dzieje za zamkniętymi drzwiami ich sypialni. Dwie godziny i czterdzieści siedem minut później Brady był ogłupiałym właścicielem wyposażenia salonu, sypialni i jadalni. A w każdym razie miał się nim stać, kiedy meble zostaną dostarczone do jego domu, za siedem do dziesięciu dni. W duchu postanowił nigdy więcej nie przekroczyć progu żadnego sklepu ze słowem „hipermarket” w nazwie. Wizyta w sklepie z elektroniką, która nastąpiła później, trochę poprawiła mu humor. Kupił tam laptop, części do Wi-Fi i telewizor. - Jedzenie? - spytał, kiedy znowu wsiedli do samochodu. - Jedzenie - zgodził się Marco. - Aly? - Tak, konam z głodu - rzuciła z tylnego siedzenia. Zawiózł ich do restauracji Tex-Mex, którą pokazali mu kumple z pracy. Od razu dostali stolik i zajęli się czipsami z salsą i czytaniem menu. Kiedy już złożyli zamówienie, Alyssa wzięła czipsa i powiedziała: - No, to kiedy meble już przyjadą, będziesz mógł zaprosić Joss. Marco odchylił się na oparcie i skrzyżował ręce na piersi z lekkim uśmiechem na swojej zdradzieckiej twarzy. Brady zmarszczył brwi. - Nie mam zamiaru jej zapraszać. - Dlaczego? - spytała. - Jest naprawdę ładna. Strasznie mi się podobają te różowe pasemka. A ty nie uważasz, że jest ładna? Prawdę mówiąc, uważam, że jest zachwycająca, pomyślał. Nawet jeśli nigdy nie przypuszczał, że zauroczy go kobieta z różowymi pasemkami we włosach, kolczykami w każdej części ciała i tatuażami. - Chyba tak. Zresztą to bez znaczenia. A tak w ogóle, to dlaczego

próbujesz mnie w coś wkręcić? Wzruszyła ramionami. - Nie wiem. Dlatego, że w końcu wróciłeś do domu i przez jakiś czas będziesz w jednym miejscu... Chciałabym, żebyś był szczęśliwy. To wszystko. - Cóż, doceniam to, Aly. Naprawdę. Ale żeby być szczęśliwy, nie muszę się umawiać na randki. - Cóż, to prawda. Tylko czemu miałbyś się nie umawiać? Kelner przerwał ich rozmowę, przynosząc zamówione potrawy. Brady wciągnął aromat. Miał nadzieję, że nie wrócą już do tematu. - Właśnie, Brady. Czemu? - spytał Marco z nutą rozbawienia w głosie, zabierając się do steku fajita. Brady spojrzał na niego ze złością. Słowa wyleciały z jego ust, zanim zdążył je przemyśleć. - Hej, Marco, a jak tam twoja terapia? - Wiedział, że właśnie okazał się totalnym dupkiem, ale jeśli Marco miał ochotę tak się zabawiać, to on też może włączyć się do gry. Marco zmarszczył brwi. - Nie wiem. A twoja? Brady zesztywniał i nachylił się do przyjaciela. Przyznał mu się do prawdziwego powodu, z jakiego został wysłany do Stanów wcześniej. Marco wiedział, że jego dowódca kazał mu poszukać pomocy w rozwiązaniu tak zwanych problemów z rozładowywaniem negatywnych emocji, zanim skierują go na E-6. Ale Alyssa nie miała o tym pojęcia. Nie chciał, żeby się martwiła. O czym Marco świetnie wiedział. - Zaraz, zaraz, masz jakąś terapię? - spytała. – Ćwiczenia - skłamał Brady. - Mam problem z barkiem. - Nie cierpiał okłamywać siostry, ale nie chciał obarczać jej tym wszystkim, zwłaszcza w czasie, kiedy wreszcie znalazła swoje małe szczęście. I nie chciał jej rozczarować, pokazując, jak bardzo wdał się w ich ojca. Do diabła, gdyby nie Siły Specjalne, gdyby nie rygorystyczne treningi i

inne wyczerpujące zajęcia, w których znajdował ujście dla swoich emocji, kto wie, kim by się stał. - Och, wszystko w porządku? - Owszem. A jeśli musicie wiedzieć - powiedział, wracając do tematu randek, żeby zostawić za sobą to kłamstwo - nie interesują mnie randki, bo nie mam zamiaru się żenić, nigdy. Więc nie ma to sensu. Alyssa patrzyła na niego w osłupieniu. - Tak całkiem, absolutnie nigdy? - A jest jakieś inne nigdy? - Ale dlaczego miałbyś się nigdy nie ożenić? Przełknął kęs swojego carne asada, czując, że im dłużej trwa ta rozmowa, tym bardziej traci apetyt. - Po prostu. Dla was dwojga to supersprawa. Ale nie dla mnie. Potarł czoło. Zaczynała go boleć głowa. - Możemy to już zostawić? Kiedy wrócili do domu, Marco naskoczył na niego, jak tylko Alyssa poszła na górę do łazienki. - Co się z tobą dzieje, do diabła?! - Nie wiem, o czym mówisz. - Sam nie był tym zachwycony, ale naprawdę chciał, żeby sobie poszli, zanim straci panowanie nad sobą. Potrzebował teraz długiego, szybkiego biegu, który pozwoli mu wytrząsnąć z siebie całe to gówno i pozbyć się pulsującego bólu głowy. - Cały dzień jesteś rozdrażniony. A poza tym, od kiedy to wykorzystujesz moją terapię przeciwko mnie? Wiesz, jak się z tym czuję. Brady zdawał sobie sprawę, że popełnił błąd. I dokładnie wiedział, co Marco czuje w związku ze wszystkim, przez co przeszedł w ciągu ubiegłego roku - atakiem na jego jednostkę, który uważał za swoją winę, śmierć trzech ludzi, zwolnienie z powodów medycznych i trwały uszczerbek na zdrowiu, którego ciągle jeszcze nie zaakceptował. Ale nie ugasiło to czerwonej jak ogień wściekłości, która wrzała w Bradym. - Jasne, a od kiedy ty zdradzasz to, co ci powiedziałam w zaufaniu? Marco przesunął palcami przez ciemne włosy. –

- Cholera! Nie powinienem. Masz rację. Przykro mi. Ale tak czy inaczej, z tobą coś się dzieje. - Zostaw to, dobrze? Marco położył mu dłoń na ramieniu. - Czy te bzdury o tym, że się nigdy nie ożenisz, to z powodu twojej... Brady zrzucił rękę Marca ze swojego barku. - Kiedy będę chciał usłyszeć twoją opinię, poproszę o nią, Vieri. Rozumiesz? Jezu! - Potarł twarz dłońmi. Marco patrzył na niego twardo. Brady odpowiedział mu takim samym spojrzeniem. Alyssa zatrzymała się w połowie schodów i przyglądała się im. - Czy chcę o to pytać? - Zeszła na dół. - Nie - odparli jednocześnie, wymieniając spojrzenia. Jedno, w czym zawsze byli zgodni, to że należy chronić Alyssę. Bez względu na wszystko. Pożegnali się sztywno. Brady nawet nie odprowadził ich do drzwi. Echo odgłosu zamykanych drzwi frontowych ciągle rozbrzmiewało w powietrzu, kiedy wbiegał na schody, przeskakując po dwa stopnie naraz. Mimo bólu głowy przebrał się w sportowy strój i wybiegł w wilgotne powietrze wczesnego wieczoru. Mijając dom, Joss spojrzał z gniewem na jej drzwi, nie dlatego, że był na nią zły, tylko dlatego, że tak strasznie chciał do nich zapukać. Wziąć ją w ramiona. Zatracić się w jej ciele. I nie był w stanie zaakceptować tego pragnienia. Bo ona zasługiwała na coś lepszego. Kogoś lepszego niż on. Więc odwrócił głowę i przyspieszył.

Rozdział 7 Do południa w niedzielę Joss doprowadziła się niemal do obłędu niekończącą się listą wątpliwości. Może nie powinna była się wdawać w rozmowę z jego rodziną. Może on miał po prostu zły dzień. Może już nigdy nie będzie chciał z nią rozmawiać. Po półgodzinnej debacie telefonicznej z Christiną, która uważała, że najlepiej byłoby zapytać go wprost, o co chodzi, Joss była już niemal przekonana, że powinna to zrobić. W końcu jako sąsiedzi nie byli w stanie uniknąć spotkać w ciągu następnego roku czy dwóch, zresztą nawet gdyby było to możliwe, nie miała ochoty na takie stresujące gierki. Wolała raczej usłyszeć brutalną prawdę, mieć jasną sytuację i od nowa pozbierać się do kupy. Joss ostatni raz wytłumaczyła sobie to wszystko w duchu, włożyła klapki i po czymś, co przypominało wywołane zdenerwowaniem doświadczenie opuszczenia ciała, znalazła się nagle przed ciemnozielonymi drzwiami Brady’ego. Podniosła mosiężną kołatkę i zastukała trzy razy. Żadnej odpowiedzi. Zapukała jeszcze raz. Po chwili obejrzała się przez ramię i upewniła, że jego samochód stoi przed domem. Zaczekała jeszcze minutę i zapukała po raz ostatni, po czym skrzyżowała ręce na piersi i zaczekała jeszcze trochę. Po drugiej stronie rozległy się jakieś stłumione dźwięki i drzwi się otworzyły. Brady oparł się ręką o framugę i podniósł głowę. Jego twarz była jednocześnie poszarzała i zaczerwieniona. Joss zapomniała o przygotowanym przemówieniu. - O mój Boże! Co się stało? - Lepiej stąd idź, Joss - odparł, sepleniąc lekko, tak że jej imię brzmiało raczej jak „Josh”. - Umieram i nie chcę, żebyś to ode mnie złapała. - Jezu, Brady. Tak mi przykro. To grypa? Wymiotujesz?

- Tak. Może to grypa. Nie wiem. - Oparł się ciężko o drzwi. - Masz jakieś leki czy cokolwiek w tym rodzaju? Skrzywił się i pokręcił głową. - Pokaż - powiedziała, stając na progu niewielkiego holu i kładąc mu dłoń na czole. - Jesteś rozpalony. Dobra, wpuść mnie. - Josh... - Bez dyskusji. Wiem, jak to jest być chorym i nie mieć nikogo, kto mógłby pomóc. A ty masz przyjaciółkę, która chce to zrobić. W porządku? - W porządku - wyszeptał. - Teraz idź się położyć... Och. - Nie miał kanapy. Prawdę mówiąc, nie miał w domu niczego. - Cholera, nie żartowałeś, prawda? powiedziała. Ale miał łóżko - przypomniała sobie, jak mówił, że właśnie dostarczono mu materac. - Idź na górę i połóż się do łóżka. Pójdę po kilka rzeczy i wrócę za pół godziny. Skinął głową. - ..w porządku. Szurając nogami, dotarł do schodów. Każdy ciężki, powolny krok zdawał się wyczerpywać te resztki energii, jakie mu jeszcze zostały. Otworzyła drzwi, zamknęła je za sobą i pobiegła do siebie po torebkę i klucze. Czterdzieści minut później wróciła ze wszystkim, co jej zdaniem mogło mu pomóc. Wyładowała zakupy na kuchenny blat i schowała część z nich do lodówki i zamrażarki. Rany. Co za szurnięty facet. W lodówce nie było zupełnie nic poza otwartą puszką piwa i pudełkiem na pizzę. I dobrze, że kupiła trochę plastikowych kubków i talerzyków, bo wszystkie jego kuchenne szafki i szuflady także ziały pustką. Wzięła tylenol, pepto-bismol, krakersy i piwo imbirowe, i poszła na górę. Do sypialni weszła na palcach, nie chcąc go budzić, jeśli zasnął, ale kiedy pod jej stopą zaskrzypiała deska podłogowa, Brady spojrzał na nią podkrążonymi oczami. - Cześć - powiedział grobowym tonem. - Cześć. - Starała się nie zwracać uwagi na fakt, że zdjął podkoszulek

i leżał na łóżku tylko w rozpiętych w pasie bokserkach. Pewnie wciągnął je, żeby otworzyć drzwi. - Przyniosłam ci kilka rzeczy. - Nie chcę, żebyś się rozchorowała. - Nie ma obawy. Ja nigdy nie choruję. - Znowu dotknęła jego głowy; skóra dosłownie parzyła, tak był rozpalony. - Nafaszerujemy cię tylenolem, żeby zbić gorączkę. - Przez chwilę zmagała się z plastikową zakrętką z zabezpieczeniem dla dzieci, wyjęła z fiolki wielki kłąb waty i wytrząsnęła na rękę dwie tabletki. - Połknij je - powiedziała, podając mu lekarstwo i piwo imbirowe do popicia. Brady wsparł się na łokciu i zrobił to, co mu kazała. - Wymiotowałeś znowu, kiedy mnie nie było? Pokręcił głową i ostrożnie upił kolejny łyk napoju. - Może zjesz kilka krakersów? - Nie, lepiej jeszcze nie. - Dobrze. - Pogłaskała go lekko po czole. Włosy miał wilgotne od potu. - Zaraz wracam. W łazience nie mogła znaleźć żadnej ściereczki, ale był tam przynajmniej ręcznik. Zmoczyła go chłodną wodą i wykręciła, a potem wróciła do Brady’ego, który znowu opadł na poduszkę. - To jest zimne, Brady, ale musimy zbić gorączkę. Skinął głową. Położyła ręcznik na jego czole i przycisnęła lekko do uszu i szyi. Brady wciągnął powietrze przez zęby. - Wiem. Przykro mi. Powieki zaczęły mu opadać i w końcu zamknął oczy. Joss wymknęła się do siebie i wzięła termometr, a potem jeszcze książkę, którą teraz czytała. - Wydawało mi się, że mi się śniłaś - powiedział, kiedy pochyliła się nad nim kilka minut później. Uśmiechnęła się. - Nie, jestem tutaj. I chciałabym zmierzyć ci temperaturę. Otwórz usta. Zamknął oczy. Termometr zapiszczał i pokazały się cyfry. Było naprawdę źle. Wyjęła mu go z ust.

- I co, pani doktor? Będę żył? A więc powrócił dowcipniś, którego znała... i lubiła. - Masz trzydzieści dziewięć i dwie kreski, Brady. Jeśli temperatura nie spadnie, będziemy musieli wezwać lekarza. - Nic mi nie będzie. - Odpoczywaj. Za chwilę zmierzymy jeszcze raz. - Dziękuję - wyszeptał, oczy uciekły mu go góry i po chwili zniknęły pod powiekami. Joss przymknęła drzwi, przez chwilę rozmyślała, a potem włączyła światło w holu i usiadła na górnym stopniu. Jeśli gorączka jeszcze wzrośnie, Brady naprawdę będzie miał problem. Nie chciała zostawiać go samego. Znalezienie wygodnej pozycji - na tyle wygodnej, na ile było to możliwe na twardych, drewnianych stopniach - zajęło jej kilka minut, ale książka była wciągająca i Joss nie zauważyła nawet, kiedy zdrętwiała jej pupa. Nie była pewna, ile czasu już minęło kiedy Brady, potykając się, wyszedł z sypialni. - Cześć - wycharczał. Joss wstała, starając się nie gapić na jego szeroką, umięśnioną pierś. - Cześć. Lepiej ci? Uniósł jedno ramię. - Daj mi minutę. Znikł w łazience, a Joss modliła się, że nie usłyszeć, jak znowu wymiotuje. Nie dlatego, że mogłaby tego nie wytrzymać - pracowała z dziećmi, na litość boską, więc aż za często miała do czynienia z różnymi naturalnymi wydzielinami. Po prostu bardzo chciała, żeby wydobrzał. Kilka minut później drzwi się otworzyły i Brady oparł się o framugę. Pod zmęczonymi oczami miał sine cienie, czoło zmarszczone z bólu. - Bez rzygania. Ekstra. Joss zachichotała. - Masz ochotę na loda?

Otworzył szeroko oczy. - Rany, tak. - Idź do łóżka. - Poszła na dół i wzięła trzy. Jednego dla siebie, dwa dla niego, na wypadek gdyby jeden mu nie wystarczył. Kiedy wróciła do sypialni, Brady siedział wsparty o stos poduszek. - Najpierw temperatura, potem lody. - Podała mu termometr. Poklepał materac, zapraszając, żeby usiadła obok niego, przycupnęła więc w pobliżu jego kolan i czekali razem. Termometr pokazał trzydzieści osiem i trzy kreski. - Lepiej, ale jeszcze niedobrze. Musisz dużo pić, to ci pomoże. Czerwony, pomarańczowy czy fioletowy? - Czerwony, oczywiście. Rozwinęła loda i podała mu. Sama wybrała winogrona. Jęknął i zaczął ssać lodowy stożek. Joss powstrzymała uwagi, które cisnęły jej się na usta i poprzestała na satysfakcji, że udało jej się mu pomóc, choć trochę. - To najlepsza rzecz, jaką kiedykolwiek jadłem - powiedział. - Cieszę się, że ci smakuje. Cały dzień tyrałam jak niewolnica. Odgryzł kawałek i połknął w całości. - Jak już skończymy, masz ochotę na seks? Joss osłupiała. Brady poruszył brwiami i wybuchnęła śmiechem. - Ale z ciebie dupek. Brady uśmiechnął się szeroko i rozwinął pomarańczowego loda. Podał go Joss i dopiero potem polizał. - Myślisz, że mógłbyś zjeść trochę rosołu? Skrzywił się. - Zobaczymy najpierw, jak pójdzie z lodami. Nie cierpię rzygać. Skończył loda i osunął się z powrotem na poduszki. - Wiesz, nie musisz tu siedzieć. - Myślę, że na razie nie powinieneś zostać sam. Wcześniej miałeś prawie czterdzieści stopni. To już bardzo wysoka gorączka. Skinął głową i położył się na boku. - Spać mi się chce - powiedział cichnącym głosem. Joss skorzystała z okazji, wymknęła się do siebie i zrobiła sobie

kanapkę. U Brady’ego niewiele znalazłaby do jedzenia. Potem wróciła, żeby dalej czuwać u niego na schodach ze swoją książką. Godzinę później Brady kulił się nad sedesem, wymiotując pomarańczowymi resztkami loda. Potem nie miał już czym wymiotować, a dalej męczyły go torsje, tak gwałtowne, że Joss niemal rozbolał od tego żołądek. W końcu spuścił wodę. - Powinnaś już iść. Bo sama się rozchorujesz. – Przestań mnie wyganiać - odparła łagodnie. - Zostanę tak długo, jak będziesz mnie potrzebował. - Odprowadziła go do pokoju. Przysiadła na brzegu łóżka i powiedziała: - Teraz znowu zmierzę ci gorączkę. - Wysunęła termometr z jego ust, kiedy zapiszczał. - No, dobra. – Trzydzieści siedem i pięć. Brady pogładził palcem jej kolano. - Dziękuję. - Nie ma sprawy. Weź to. - Podała mu kolejne tabletki tylenolu i piwo imbirowe. - Napij się tylko tyle, żeby to popić. Ręcznik rozgrzał się od jego ciała, więc wypłukała go w zimnej wodzie i znowu położyła mu na głowie i szyi. - Mówię serio. Naprawdę bardzo ci dziękuję. Wzruszyła ramionami. - Każdy zrobiłby to samo na moim miejscu. - Nie, Joss. Nieprawda. - Ćśś. Prześpij się teraz i zwalcz to choróbsko. Uśmiechnął się kącikiem ust. - Tak, proszę pani. Joss znowu usadowiła się na schodach, choć plecy coraz bardziej dawały jej się we znaki. Skończyła książkę, a na zewnątrz wieczorne światło przygasło i zapadł zmierzch. Brady otworzył drzwi i uśmiechnął się słabo. - Wszystkie te meble, które właśnie kupiłem, do niczego ci się nie przydały, co? Przykro mi. Jego słowa na nowo obudziły w niej uczucie skrępowania z

poprzedniego dnia, więc tylko skinęła głową. - Jak się czujesz? - Chyba lepiej. Wezmę prysznic. Czy mogłabyś podgrzać mi trochę zupy? Uśmiechnęła się. - Oczywiście. Masz jeszcze gorączkę? - Nie wydaje mi się. Sprawdź. Joss podniosła się i przewróciła oczami, kiedy rzucił jej słaby uśmiech. - Wyglądasz okropnie, wiesz? - Przycisnęła dłoń do jego czoła, a potem policzka. - Gorączka na pewno spadła, ale nie sądzę, żeby ci całkiem przeszła. Prysznic powinien pomóc. Brady znikł w łazience. Joss poszła szybko do siebie, zjadła kolejną kanapkę, podgrzała rosół i wzięła tacę, a potem wróciła do Brady’ego i wyłożyła w kuchni wszystko, co chciała mu zanieść: zupę, nowe piwo imbirowe i mus jabłkowy z cynamonem. Zabrała to na górę i położyła tacę na łóżku. Odwróciła się, słysząc kroki za plecami. Brady stał w drzwiach; po nagiej piersi spływały mu krople wody, ręką przytrzymywał ręcznik owinięty wokół bioder. Po prostu... rany. Nawet chory był fantastycznie przystojny. Twardy brzuch. Szeroka pierś. Ramiona i barki jak ze stali. - Przepraszam - powiedziała, odwracając wzrok z powrotem na tacę. - Chciałam tylko... - mruknęła przez ramię. - Zostań tu - powiedział z nutą rozbawienia w głosie. - Zaraz doprowadzę się do porządku. - Uch, dobrze. - On jest chory, on jest chory, on jest chory, nuciła w duchu, żeby odwrócić uwagę od faktu, że właśnie rozbierał się zaledwie dwa metry od niej. Szelest materiału wydawał się w pokoju bardzo głośny. - Ładnie pachnie. - Poprawił poduszki i oparł się o nie. Miał na sobie tylko sportowe szorty. - Jadłaś coś?

Joss kiwnęła głową. - Zjadłam kanapkę. Brady wziął termometr, zmierzył temperaturę i oddał go Joss, kiedy już skończył. Miał trzydzieści siedem stopni. - Chyba będę żył. - Dobrze. Podała mu miseczkę z zupą i serwetkę, a potem ziewnęła tak szeroko, że aż chrupnęło jej w szczęce. - Przykro mi, że trzymałem cię tu cały dzień. - Brady upił łyk rosołu. Joss tylko machnęła ręką. - Nie trzymałeś. Sama się zaoferowałam. Przez chwilę siedzieli w milczeniu. - Mogę cię o coś zapytać? - powiedział w końcu Brady. Joss zacisnęła palce na krawędzi łóżka. - Jasne. - Jak masz naprawdę na imię? Tego się nie spodziewała. Westchnęła. Pewnie niełatwo było facetowi takiemu jak on pokazać swoją słabość, zwłaszcza przed kochanką. Byłą kochanką. Wszystko jedno. Więc Joss postanowiła, że ona też trochę się odsłoni. Było to w jej przypadku dość niezwykłe, no ale cała ta sytuacja była dość niezwykła, czyż nie? - Jocelyn. Nabrał kolejną łyżkę rosołu, starając się unikać makaronu, marchewki i kawałków kurczaka. - A dlaczego nie chciałaś powiedzieć mi tego wcześniej? Joss spuściła oczy i westchnęła ciężko. - Bo, żebyś go nie używał, musiałabym ci powiedzieć, że personel domu dziecka, w którym dorastałam, zawsze mnie tak nazywał, chociaż cały czas mówiłam, że wolę „Joss”. To jedna z niewielu rzeczy, które na pewno pamiętam o mojej mamie, że ona mnie tak nazywała. Podniosła wzrok na Brady’ego. - Umarła, kiedy miałam sześć lat. Nie miałyśmy żadnej innej rodziny. Brady siedział bez ruchu, z zapomnianą zupą na kolanach, i patrzył

na nią. - Byłaś tam bezpieczna? - Tam? Tak. Ci ludzie nie byli zbyt ciepli, ale nie byli też źli. Zmarszczył brwi, chciał coś powiedzieć, ale zrezygnował. Coś w jego twarzy drgnęło. - Powiedziałaś to tak, jakby było też inne miejsce, takie, w którym nie byłaś bezpieczna. Joss wzięła głęboki oddech. - Byłam w dwóch rodzinach zastępczych. W pierwszej tylko pół roku, bo ta kobieta zaszła w ciążę z bliźniakami i uznali, że nie mogą mnie zatrzymać. W drugiej byłam rok. To nie była... najlepsza sytuacja. Brady zmarszczył brwi i położył miseczkę na tacy. Zacisnął ręce w pięści. - Przykro mi to słyszeć. Kiwnęła głową i znowu ziewnęła. Dużo czasu przesiedziała na schodach, potem wspominała swoje dzieciństwo - o którym nie lubiła opowiadać, bo ludzie zwykle czuli się wtedy nieswojo - i nagle poczuła się zmęczona tym dniem. Materac poruszył się i Joss drgnęła, kiedy Brady kciukiem pogładził ją po policzku. - Jesteś padnięta. Naprawdę powinnaś trochę odpocząć. Boję się, że chwycisz ode mnie to... cokolwiek to jest. - Na pewno nic ci nie będzie? - Na pewno. Jestem tylko zmęczony i obolały. Ale czuję się lepiej. Joss wstała z łóżka. - W takim razie przyniosę ci chociaż trochę rzeczy na noc. - Z tacą w ręce wróciła do kuchni, wzięła świeże napoje i postawiła wszystko na prowizorycznym stoliku nocnym z tekturowego pudła. - Gdybyś w nocy znowu źle się poczuł, po prostu zapukaj w ścianę. Usłyszę. Brady zdobył się na słaby uśmiech. - Dobrze. Joss podeszła do drzwi.

- Zgaszę światło na dole i zamknę drzwi. Zdrowiej, Brady. - Joss? - Tak? - Spojrzała mu w oczy. Pokręcił głową. - Nic... Dobrej nocy. Niemal na pewno nie to chciał powiedzieć, ale uśmiechnęła się do niego. - Dobrej nocy, marynarzyku. Zbiegła ze schodów. - Kopać leżącego. To okrutne, kobieto. Okrutne. Zachichotała pod nosem, przeszła przez parter i dwa razy sprawdziła, czy drzwi frontowe na pewno się za nią zatrzasnęły. Była dopiero dziewiąta czterdzieści, ale czuła się wykończona. Weszła ciężko na schody, przygotowała się do snu i wślizgnęła pod kołdrę. Sięgnęła, żeby wyłączyć lampę, ale znieruchomiała i spojrzała na ścianę. Zapukała w nią, dwa razy. Puk, puk - rozległo się z drugiej strony. Joss się uśmiechnęła, ale uśmiech zaraz znikł z jej twarzy. Wyłączyła lampę i położyła się na poduszce. Z kącika jej oka spłynęła łza na bawełnianą powłoczkę. Lubiła Brady’ego. Naprawdę go lubiła. Oddech uwiązł jej w gardle, wstrzymała go na moment, żeby opanować emocje, które nagle zaczęły wypływać na powierzchnię. Lubiła go za bardzo, prawdę mówiąc, biorąc pod uwagę, jak krótko go znała i jak niepewna była własnych uczuć. A to oznaczało, że czekały ją kłopoty. Chodziło o Bradyego, więc nic innego nie mogło jej czekać. Więc nie będzie schodziła mu z drogi, nie będzie się zachowywała ostentacyjnie, nie będzie nieprzyjazna. Ale od tej chwili dla własnego dobra musi trzymać się jak najdalej od Brady'ego Scotta.

Rozdział 8 Brady zwalczył w końcu zarazę i we środę wrócił do pracy, choć nie był jeszcze w stu procentach zdrowy i cały dzień ciągnął się w ogonie. Odwołał swoją sesję terapeutyczną i położył się wieczorem do łóżka, nie myśląc nawet o joggingu. Czwartek wyglądał mniej więcej tak samo. Przez cały ten czas widział Joss tylko raz, w poniedziałkowy ranek, kiedy wstąpiła do niego, żeby sprawdzić, czy wszystko w porządku, zanim poszła do pracy. W piątek Brady znowu czuł się jak człowiek. A nawet lepiej, bo kiedy wrócił tego dnia do domu po pracy, Joss zaparkowała na swoim miejscu chwilę po nim. Zaczekał przy swoim roverze, aż wysiadła z samochodu, czując, jak całe jego ciało napina się na samą myśl o tym, że znowu ją widzi - bez względu na to, jak przysięgał sobie trzymać się od niej z daleka. - Cześć - rzuciła w sposób, który wydawał się prawie nieśmiały. Lepiej się czujesz? Miała rozpuszczone włosy, tak jak najbardziej lubił. Miał wielką ochotę wsunąć w nie dłonie. - Tak, wreszcie. Jeszcze raz dziękuję, że zaopiekowałaś się mną w niedzielę. Tak naprawdę jej pomoc znaczyła dla niego znacznie więcej, niż można było zmieścić w tych słowach. Może coś takiego nie byłoby wielką sprawą dla kogoś, kto przywykł do takiego traktowania, ale on był traktowany inaczej. Przynajmniej od czasu kiedy jego mama zmarła na wylew, gdy miał siedemnaście lat. Później to on musiał opiekować się siostrą. Jakkolwiek na to patrzeć, wychowywał Alyssę po śmierci matki. Nie, żeby miał coś przeciwko temu, rzecz w tym, że ojciec nie zostawił mu wyboru. Śmierć żony zdruzgotała go, z każdą kolejną butelką wódki coraz bardziej tracił rozum i serce.

Teraz bardzo się starał nie dopuścić, by ciepło i współczucie Joss zalazły mu bardziej za skórę, budząc tęsknotę, by dostać ich więcej. - Cieszę się, że wydobrzałeś - powiedziała cicho, mijając go. Ciepło jej ciała sprawiło, że niemal jęknął. - Przepraszam. - Otworzyła drzwiczki od strony pasażera i zawołała śpiewnie: - A kuku! Tu cię mam! - Chwilę później wyjęła małe dziecko z samochodowego fotelika, którego wcześniej nie zauważył. Z dzieckiem na jednym biodrze i wypchaną torbą na drugim zatrzasnęła drzwiczki. Brady przełknął ślinę. - Och, masz dziecko. Joss zachichotała. - Tylko na ten wieczór. Jeden z rodziców dzieciaków z przedszkola to samotny tata, który czasami musi iść do pracy na wieczorną zmianę, a jego opiekunka jest akurat na wakacjach. - Poruszyła palcami po brzuszku dziewczynki, która zaśmiała się radośnie. - Więc Claire i ja mamy babski wieczór, dzisiaj i w następny piątek. Prawda? Pocałowała małą w czoło. - Ile ona ma lat? - spytał Brady, który kompletnie nie miał wyczucia do takich rzeczy. - Ma równo rok - odparła. - Claire, powiesz „cześć” panu Brady’emu? - Dziewczynka ukryła twarz na szyi Joss, ale co kilka sekund zerkała na Brady’ego i znowu się chowała. - Taka jesteś nieśmiała? No dobrze, trudno. Brady był jednocześnie zachwycony i zafascynowany. Zachwycony naturalnością, z jaką Joss zajmowała się małą; była taka spokojna, pewna siebie, kompetentna. A zafascynowany tym, jak pięknie wyglądała z dzieckiem w ramionach. Coś miękkiego w jej twarzy, łagodne, kołyszące ruchy jej ciała, czułość głosu - ta kobieta urodziła się, żeby to robić, być matką pewnego dnia. Ścisnęło go w żołądku. Była to śmieszna reakcja, oczywiście, bo już postanowił trzymać się z dala od Joss. A widok, który miał teraz przed oczami, tylko utwierdził go w tym przekonaniu. Bo on nigdy nie będzie mógł dać jej rodziny, być właściwym facetem. Ani dla niej, ani dla

nikogo innego. A to obce mu uczucie ciepła wypełniające go za każdym razem, kiedy o niej myślał? Ilekroć przypominał sobie ich poruszające się w jednym rytmie ciała? Ilekroć myślał o tym, jak się nim zajmowała, kiedy był chory? Nawet te uczucia, te wspomnienia, nie mogły zmienić faktu, że nie został stworzony do życia, które trzymała w ramionach. A ona - tak. - Na pewno wszystko w porządku, Brady? Brady przełknął żal i odparł: - Tak, a czemu pytasz? Wzruszyła ramionami, przesuwając po nim wzrokiem. - Nie wiem. - Czy ona się zarumieniła? Przełknął z trudem ślinę. Tak bardzo chciał znowu poczuć jej skórę ustami, językiem. Joss podrzuciła Claire na biodrze. - Lepiej już pójdę. Pora na kolację. Potem kąpiel, historyjki i spać. Prawda, skarbie? Brady oderwał wzrok od szerokiego uśmiechu dziewczynki i spojrzał na Joss. Patrzyła na dziecko z takim uczuciem. Czy zauważyła, że właśnie użyła pieszczotliwego określenia, którym się do niej zwracał? - To cześć - rzuciła Joss. - Cześć - mruknął, patrząc, jak miękko kołysząc biodrami, sunęła do drzwi. Wieczór spędził przy kilku piwach, próbując oglądać telewizję. A był w stanie myśleć tylko o Joss, o jej słodkim smaku i namiętnych jękach, jej miękkiej skórze i jędrnym ciele. Jedyne, co powstrzymywało go przed złamaniem przysięgi i ruszeniem do jej drzwi, była świadomość, że nie jest sama. Koło wpół do dwunastej gdzieś rozległo się pukanie. Wyjrzał przez drzwi i zobaczył mężczyznę, stojącego na ganku Joss. Był wysoki. Ciemnowłosy. Kiedy drzwi się otworzyły, Brady cofnął się szybko, ale został dość blisko, żeby słyszeć rozmowę. - Cześć, Will. Wejdź. - Dzięki. Jak się ma moja mała?

Drzwi Joss zamknęły się, ucinając głosy. Jak się ma moja mała? Z pewnością mówił o córce, małej Claire. Ale na myśl o tym, że jakiś facet mógłby pojawić się przed drzwiami obok, czarować Joss, zapraszać ją gdzieś, dotykać jej... Krew ścięła mu się w żyłach. - Cholera! - Oddychał ciężko, wyobrażając sobie mroczne, ale satysfakcjonujące wizje tego, co zrobiłby takiemu facetowi. Oparł głowę o framugę drzwi i uderzył w nią dwa razy. To się przecież stanie. Co do tego nie miał żadnych wątpliwości. Joss była zbyt atrakcyjna, by długo żyć w samotności. Prawdę mówiąc, w ogóle nie rozumiał, dlaczego teraz była sama. Mógłbyś ją gdzieś zaprosić, przypomniały mu się słowa siostry. Nie na szybki numerek na kuchennym blacie. Na prawdziwą randkę. Joss i ten facet wyszli z domu, przerywając jego bezcelowe rozmyślania. Stojąc w ciemnym pokoju, obserwował ich przez pozbawione zasłon okno od frontu. Mężczyzna przytulił śpiące dziecko do piersi, a Joss przeniosła fotelik ze swojej furgonetki do jego samochodu. Potem jeszcze przez chwilę rozmawiali i samochód odjechał. Brady cofnął się w mrok, kiedy szła z powrotem do domu. Ogarnęło go pragnienie, żeby do niej pójść. Miał dziwne wrażenie, że jego ręce, nogi i głowa zaraz oderwą się od reszty ciała, że rozsypie się na tysiąc kawałków, że stanowi ciągle jedność tylko dzięki najcieńszej nitce - i że w jakiś sposób tylko Joss może utrzymać go w całości. Żałosne. Terapeuta z pewnością będzie musiał się naprawdę napracować. Leżał w ciemnym pokoju i długo gapił się w sufit, czekając na sen. W głowie miał rozkołysany ocean, chaotyczne myśli nadpływały wielką falą, która cofała się po chwili, zastępowana przez kolejną. O czwartej nad ranem był już tak wyczerpany, że zaczął się zastanawiać, czy nie byłoby lepiej wstać i pójść pobiegać, żeby wyciszyć ten umysłowy sztorm, w końcu jednak udało mu się zasnąć. „On i Alyssa siedzieli przy stole, przed wyjściem do szkoły, wyjadając

resztki stęchłych płatków śniadaniowych z cukrem. Alyssa patrzyła na niego wielkimi brązowymi oczami, rozpaczliwie starając się jeść suche płatki jak najciszej. W domu nie było mleka ani w zasadzie niczego innego. Musieli zjeść i wyjść z do mu, zanim zbudzi się ojciec. Wtedy wszystko będzie dobrze. - Gotowe - szepnęła. - Grzeczna dziewczynka. Weź swoją torbę i zaczekaj na mnie na zewnątrz - odszepnął Brady, wkładając miseczki do zlewu. Alyssa zbladła. - Zostawiłam ją w pokoju. Brady zacisnął zęby. - W porządku. Ty już idź. Ja ją przyniosę. Zawahała się, ale on uśmiechnął się i skinął głową. Wyszła z kuchni na palcach, przemknęła szybko przez jadalnię i hol, i już była za drzwiami. Brady zarzucił na ramię własną torbę z książkami i ruszył w przeciwną stronę. Zatrzymał się pod łukiem, który oddzielał salon od przedpokoju na tyłach, gdzie znajdowały się drzwi do wszystkich sypialni, i zajrzał na róg. Ojciec leżał rozciągnięty na kanapie, z której zwisała jedna jego ręka i jedna noga. Telewizor, włączony przez całą noc, teraz nadawał program poranny, pełen nienaturalnie wesołych ludzi. Brady wstrzymał oddech i pobiegł korytarzem do małej różowej sypialni siostry. Torba wisiała na oparciu krzesła przy biurku. Chwycił ją i ruszył z powrotem przez dom, tym razem nie zatrzymując się po drodze. Bardziej zależało mu na szybkości niż dyskrecji. Skręcił w stronę kuchni i zmartwiał. Ojciec stał przy kuchennym blacie, opierając się o niego rękami, ze wzrokiem wbitym w zlew. Instynkt podpowiadał Brady’emu, żeby ruszał dalej, a jednak zawahał się i to wystarczyło. To, co się później wydarzyło, dotarło do niego jak przez mgłę. Ojciec chwycił jedno z naczyń ze zlewu i cisnął je w niego. Brady upuścił torbę Alyssy, podniósł ręce i złapał miskę, zanim uderzyła go w twarz.

Gniew, który ojciec próbował wyładować, rzucając miskę, zmienił się w dziką furię, kiedy pocisk nie trafił w cel. Ojciec skoczył, chwycił Brady’ego za dekolt podkoszulka i pchnął na lodówkę. Plecak zamortyzował trochę uderzenie, ale głowa Brady’ego walnęła o drzwi zamrażarki. - Myślisz, że jesteś taki superfantastyczny, co? Że cały świat leży u twoich stóp. Że dostaniesz, co ci się tylko zamarzy. - Joseph potrząsnął nim jeszcze raz. - Cóż, coś ci powiem, smarkaczu. Świat to kupa gówna, a ty jesteś nikim. I nigdy nie będziesz kimś. Pchnął syna, mocno. Brady potknął się o plecak Alyssy, który leżał na podłodze, i runął na linoleum, uderzając w nie lewym łokciem i kolanem. Udało mu się jednak nie stłuc tej głupiej miski. Ojciec stanął nad nim i Brady przygotował się na... Sam nie wiedział na co. Cios, kopniaka. - Następnym razem pozmywaj po sobie, gówniarzu - rzucił ojciec. Brady pozbierał się, chwycił plecak Alyssy i wybiegł z domu. Alyssa siedziała na ganku. Podniosła na niego oczy i otworzyła usta. - Co się stało? Niepewny swojego głosu, pokręcił tylko głową, przez co szum w jego uszach przybrał na sile. - Ty krwawisz. - Alyssa wstała i wskazała na jego łokieć. Starł krew ręką i uśmiechnął się z przymusem. - Już lepiej. - Brady - wyszeptała, z oczami pełnymi łez. - On cię zranił”. Chwytając powietrze jak wyjęta z wody ryba, Brady usiadł gwałtownie na łóżku; ciągle w szponach wspomnienia przywołanego przez sen. Żołądek podszedł mu do gardła. Wyskoczył z łóżka i w ostatniej chwili zdążył do łazienki. On cię zranił. On cię zranił. On cię zranił... Wymiotował tak długo, aż wydawało się niemożliwe, żeby jeszcze cokolwiek w nim zostało. A potem zwymiotował jeszcze raz. Jezu! Skąd to się wzięło? Nie wspominał tamtego dnia od lat. Spuścił wodę i oparł się o ścianę koło sedesu. - Nie, do cholery - powiedział ochryple. - On zranił Aly.

Brady miał wtedy siedemnaście lat i był już dość duży i silny, żeby się obronić. Kilka miesięcy po wydarzeniach ze snu Brady podniósł na ojca kij do baseballa. Była to groźba, którą miał stanowczy zamiar wprowadzić w czyn. Później starał się, na tyle, na ile było to możliwe, trzymać Alyssę z dala od domu Scotta. Rodzina Marca przyjmowała ich oboje pod swój dach, ilekroć była taka potrzeba. Do diabła, to ojciec Marca woził ich na mecze i kibicował im podczas całych mistrzostw baseballowych. Prezenty, które dostał z okazji ukończenia szkoły średniej, wszystkie były od Vierich. Wiedział tylko jedno, że musi chronić Alyssę, bez względu na wszystko. I dokonał tego. Był jej opiekunem. Ale siedząc na podłodze w łazience w szarym świetle poranka, wstrząsany dreszczami, z pulsującą bólem głową, słyszał tylko głos swojej dwunastoletniej siostry, która twierdziła, że on także jest ofiarą.

Rozdział 9 Rozległy się trzy głośne uderzenia w drzwi frontowe. Joss podskoczyła i jej serce zerwało się do biegu. Spojrzała na zegarek, była dopiero ósma rano. Zapisała dokument, nad którym pracowała - listę lokalnych firm, z którymi miała się skontaktować w sprawie dorocznej zbiórki środków na rzecz ośrodka. Kto to może być, tak wcześnie rano? Podbiegła do drzwi i wyjrzała przez wizjer. Poczuła łaskotanie w brzuchu, jednocześnie niespokojna i zaciekawiona. Zmarszczyła brwi i otworzyła. - Brady? - Cześć. Mogę wejść? - spytał głosem, który brzmiał... dziwnie. Joss wygładziła krótką nocną koszulę, którą ciągle miała na sobie i pożałowała, że nie włożyła szlafroka albo swetra. - Och, jasne. Wszystko w porządku? Wszedł do środka, ocierając się o nią w drzwiach. Poczuła świeży zapach mydła. - Tak. Nie wiem. Po prostu... - Wszedł do jadalni, spojrzał na rozłożone na stole papiery, a potem się odwrócił. - Usiądziesz? - spytała, patrząc na niego. Zaczynała podejrzewać, że Brady Scott jest dużo bardziej skomplikowanym człowiekiem, niż jej się z początku wydawało. Dobry humor, który na początku jej się z nim kojarzył, stanowił tylko część jego osobowości. - Nie, ja... - Odwrócił się do niej i podszedł bliżej. - Dlaczego zajęłaś się mną w ubiegłym tygodniu? Co? To wprawiło go w stan takiego niepokoju? Pokręciła głową, szukając właściwych słów. - Ponieważ byłeś chory, Brady. - Ale dlaczego? - Nachylił się, górując nad nią jak wieża. Cofnęła się. - Ponieważ potrzebowałeś pomocy. O co ci chodzi? - Ponieważ potrzebowałem pomocy - wymruczał, marszcząc brwi, z

pociemniałymi oczami. - Nie jestem jakimś cholernym... mięczakiem warknął. - Sam umiem się sobą zająć. Jego agresywny ton sprawił, że Joss, zirytowana, wyprostowała plecy i oparła dłonie na biodrach. - Co? No dobra, po pierwsze, oczywiście, że umiesz. Po drugie, nigdy nie uważałam cię za mięczaka. Czasami każdy potrzebuje pomocnej dłoni. I po trzecie, co się z tobą dzisiaj dzieje, do diabła?! Zrobił krok do przodu i Joss, trochę wystraszona jego zachowaniem, znowu się cofnęła, zahaczając udem o kanapę. - Nie jestem... - Pokręcił głową i z trudem przełknął ślinę. - Nie jestem ofiarą. Ofiarą? Strach Joss znikł, ustępując miejsca głębokiej trosce. Ból w jego głosie zdawał się rezonować z najgłębszą, najciemniejszą częścią jej duszy - tą, w której ukryte były krzywdy tak dawne, że niemal wchodziły w skład jej DNA. Niech to diabli, jeśli nie poczuła, że przez to stał się jej jeszcze bliższy. Jakkolwiek głupie by to było. Powoli wyciągnęła rękę i dotknęła jego policzka. - W porządku - powiedziała. Pogłaskała kciukiem jego policzek, muskając przypadkowo palcem długie rzęsy. Po długiej chwili wzięła go za rękę i pociągnęła, żeby usiadł przy niej. Jego oczy były twarde i nieufne. W końcu poddał się i usiadł, ale nie puścił jej dłoni. Joss poczuła wtedy dziwny ucisk w sercu. Zaciskał zęby i miał ściągniętą, poszarzałą twarz, ale i tak był najseksowniejszym mężczyzną, jakiego kiedykolwiek widziała. I cierpiał. - Chcesz o tym porozmawiać? Gwałtownie odwrócił do niej głowę. - Do diabła, nie! - Więc czego chcesz? Jak mogę ci pomóc? Spojrzał jej w oczy i Joss dokładnie wiedziała, kiedy to spojrzenie nabrało innego zabarwienia, bo w tej samej chwili poczuła to samo pragnienie we własnym ciele. Aż po podkurczone palce u stóp. Nachylił się do niej i pocałował ją. Wsunął dłoń w jej włosy i zacisnął

palce na grubych pasmach. Przytulił ją do siebie mocniej, wsuwając jej w usta ruchliwy język. Joss jęknęła zaskoczona i porwana namiętnością tego erotycznego natarcia. Z trudem chwytała oddech, a przez jej umysł przewinęła się cała lista powodów, dla których był to kiepski pomysł - Boże... - wyszeptał. - Przy tobie to wszystko znika. Desperacja w jego głosie obudziła w jej piersi ból, który sprawił, że zapragnęła koić, uspokajać. Jak często ktoś naprawdę jej potrzebował? Wiedzieć, że można komuś ulżyć - ta świadomość uderzała jej do głowy. Objęła go ramionami za szyję i przytuliła do siebie, poddając się erotycznej chemii, która tak łatwo się między nimi zapałała. Jego pocałunki stały się bardziej namiętne, agresywne. Nie pozwalały jej oddychać, zmieniały jej ciało w galaretę. Zaczęła chciwie ssać jego język. Chciała, by zapragnął jej tak szaleńczo, jak ona pragnęła jego. Jęknął i objął ją mocniej, jakby chciał, żeby nigdy nie przestała. Odsunęła się w końcu, co omal jej nie zabiło. Ale wygrało pragnienie, żeby zająć się nim, żeby to on był najważniejszy. Położyła mu dłonie na piersi. - Co... - Ćśś - szepnęła, osuwając się na podłogę. Kiedy przyklękła przed nim i rozpięła mu dżinsy, jego ciemne oczy zdawały się płonąć. - Chcę się tobą zająć - powiedziała, pociągając za spodnie. Zaskoczony, uniósł biodra, żeby mogła zsunąć je niżej. Jego członek był już twardy i gruby. Joss wzięła go do ręki i pogłaskała. Pochyliła się i przesunęła po nabrzmiałej główce językiem i metalowym kolczykiem. Brady jęknął, wbijając wzrok w jej usta. Usatysfakcjonowana, przesunęła metalową kulką od czubka członka do jego nasady i z powrotem, zwilżając go i drażniąc. - Weź go do ust - wychrypiał. - Proszę. Coś w jego słowach sprawiło, że serce załomotało jej jak szalone.

Słyszała echo swojego pulsu odbijające się od bębenków w uszach. Wsunęła penis głęboko do ust. - Jasna cholera! - wydyszał, głaszcząc jej włosy palcami. Wsunęła się między jego nogi, opierając się piersiami o uda, starając się wsunąć w usta jak największą część członka. Czuła jego ciężar na języku, ciepły zapach jego męskości, powstrzymywaną gwałtowność jego dotyku - jej ciało było tak rozgrzane i wilgotne, że chciała, by to się nigdy nie skończyło. Cofając się, przejechała kolczykiem wzdłuż całego penisa, po czym znowu wsunęła go do ust. - Cholera, to jest cudowne. Jego ochrypły głos zdawał się sięgać wprost do jej ciała. Sięgnęła ręką w dół, między własne nogi, i przycisnęła palce do łechtaczki, spragniona najkrótszego choć dotyku. To, co poczuła, sprawiło, że z jej wypełnionych jego penisem ust dobył się stłumiony jęk. Brady wypuścił powietrze z płuc i wsunął w jej włosy drugą rękę. Joss, ciągle z jego członkiem w ustach, nie spuszczała wzroku z jego twarzy. A on patrzył na nią z taką tęsknotą, takim pragnieniem, że aż ściskało ją w sercu. Chciał jej. Ale czy chciał tylko jej ciała, czy także czegoś więcej? Słowa zachęty i pochwały, których jej nie szczędził, czułe pieszczoty jego dłoni, fakt, że przyszedł do niej w chwili największej słabości - jej serce upierało się, że tak postę puje tylko ktoś, komu zależy. A może było to z jej strony tylko życzeniowe myślenie. Odepchnęła od siebie wątpliwości i skupiła się na nim, na wilgotnym dotyku swoich warg i języka na jego różowej skórze, drażniących pociągnięciach zębami wzdłuż jego członka, muśnięciach główki kolczykiem. - Proszę... Pragnę cię - wykrztusił. Jego biodra drgnęły, palce zacisnęły się mocniej. Joss wciągnęła go w siebie głęboko, szybko, pełna nadziei. Brady zesztywniał i wydał rozdzierający jęk. I skończył, wplątując ręce w jej włosy, miażdżąc jej ciało między udami. Joss przełknęła spermę i zlizała jej resztki z penisa. Oparła podbródek na

podbrzuszu Brady’ego i położyła dłoń na jego sercu, rozkoszując się galopującym rytmem. Chwycił ją za rękę i przycisnął mocniej do swojej piersi. Drugą ręką odsunął włosy z jej twarzy i wsunął je za uszy. Przez dłuższą chwilę wydawał się zaabsorbowany tymi czynnościami. Potem opuścił dłoń na kanapę. Pokręcił głową i zamknął oczy. Przygarbił się. - Cholera, tak mi przykro - powiedział głucho. Otworzył oczy. W ich ciemnej głębi kryły się emocje, których nie potrafiła odczytać. Poprawił spodnie. Joss cofnęła się, zaskoczona nagłą zmianą w jego nastroju. - Za co? Ja sama... - To nie może się powtórzyć. - Szybkim ruchem wciągnął dżinsy i zapiął rozporek. Jego słowa były jak kubeł zimnej wody. - Co? Jakby to ona zaczęła. - Po prostu... to nie w porządku - odparł, nie patrząc jej w oczy, i wstał. Joss także się podniosła, z nieprzyjemnym uciskiem w żołądku. - Od kiedy? - Od zawsze. Od zawsze? No tak, bo nigdy jej nie chciał. Nikt jej nigdy nie chciał. Dlaczego tym razem miałoby być inaczej? - Posłuchaj, chodzi o mnie, nie o... - Wynoś się z mojego domu, Brady. - Głupia. Jest taka głupia. Myślała, że to coś znaczy, że przyszedł, bo jej potrzebował. - Wynoś się i nigdy więcej tu nie przychodź! Bez słowa przeszedł przez pokój i zrobił dokładnie to, co mu kazała. Joss zatrzasnęła za nim drzwi i zamknęła je na klucz. Potem oparła się o nie plecami i osunęła na podłogę. Zasłoniła usta rękami, chcąc stłumić płacz, ale łzy i tak popłynęły. Kiedy się nauczysz, Joss? Nikt cię nie chce.

Pokręciła głową, usiłując usunąć z niej destrukcyjne myśli. Ale w tej chwili niemal tonęła w starych emocjach. Odetchnęła głęboko, ale wszędzie czuła zapach Brady’ego. Nie mogła tego znieść. Wstała i poszła na górę. W łazience gwałtownie wyszorowała zęby, ale i tak ciągle czuła jego smak, jego zapach. Podniosła do nosa brzeg nocnej koszuli. Brady w czystej postaci. Zerwała ją z siebie i wrzuciła do kosza na śmieci. I tak nie mogłaby jej już nigdy włożyć, nie myśląc przy tym o dzisiejszym poranku. Puściła wodę tak gorącą, jaką tylko była w stanie wytrzymać, i weszła pod prysznic. Starając się nie myśleć o tamtym poranku, kiedy mył ją Brady, stała w strumieniu wody i próbowała powstrzymać łzy. Płacz niczego nie zmieniał. Nigdy. Później czuła się słaba i wyczerpana. A do czego było jej to potrzebne? Kiedy skończyła, zeszła ze schodów i usiadła przy komputerze. Nie ma to jak kupa roboty, w której można się zatracić. Istnienie ośrodka zależało od dorocznej zbiórki, więc była to praca ważniejsza od jej zranionych uczuć. Jedyną pozytywną rzeczą, jaka wynikła z tego porannego fiaska, był fakt, że nie musiała się już zastanawiać, na czym stoi z Bradym. Teraz łatwo jej będzie trzymać się od niego z daleka. Zanim zdąży się zaangażować bardziej niż do tej pory. W następny czwartek po południu Joss zastanawiała się, czy nie zadzwonić do Willa i nie odwołać opieki nad jego córką. Przez cały tydzień kiepsko się czuła. W niedzielę była tak wyczerpana, że w ogóle nie wyszła z domu, mimo że po południu do Brady’ego przyjechały meble. W poniedziałek poszła do pracy. Ale z każdym kolejnym dniem czuła się gorzej, a tydzień miała wypełniony planowaniem spotkań i rozmowami telefonicznymi na temat świątecznej zbiórki. Dotacja z budżetu, jaką otrzymali od hrabstwa, pokrywała tylko połowę programowych wydatków, więc istnienie ośrodka zależało od zebranych pieniędzy - a w tym roku to właśnie Joss była za to odpowiedzialna. Po tak wyczerpującym tygodniu nie

była pewna, czy zostało jej dość energii dla Claire i Willa. Wiedziała jednak, że Will nie ma alternatywy i nie chciała komplikować mu życia. Poza tym naprawdę lubiła spędzać czas z małą Claire. Postanowiła, że jeśli nie zacznie wymiotować albo nie dostanie gorączki, dotrzyma umowy, a potem resztę weekendu spędzi w łóżku. Kiedy ośrodek kończył pracę o szóstej w piątkowy wieczór, Joss nie czuła się wiele lepiej. Przez cały dzień męczyły ją mdłości. Ale zapakowała Claire do furgonetki i ruszyła do domu. Korki były gorsze niż zwykle, ale może tylko tak jej się wydawało, bo była bardzo zmęczona. Z ulgą wjechała wreszcie w Trzydziestą Szóstą. Poczuje się lepiej, kiedy tylko przebierze się w jakieś wygodniejsze ubranie i zje coś razem z Claire. Wjechała na swoje miejsce parkingowe i uczucie ulgi od razu znikło. Brady wysiadał akurat ze swojego samochodu. Dzięki ci, wszechświecie. Naprawdę. Jak to miło z twojej strony. W tym tygodniu, kiedy ostatnią rzeczą, na jaką miała ochotę, było spotkanie z nim, niemal bez przerwy na niego wpadała. Dwa razy po powrocie do domu z pracy. Raz kiedy wychodziła do pracy rano, i raz kiedy wracała do domu z zakupami, a on akurat szedł pobiegać. Joss zaparkowała, obeszła samochód, wyjęła z niego Claire i torbę na pieluchy, cały czas udając, że nie zauważyła Brady’ego, chociaż stał przed swoim land-roverem, jakby miał ochotę ją zaczepić. A niech to! Może było to dziecinne. No dobrze, na pewno było. Ale uniknęła krępującej sytuacji, obchodząc ponownie samochód z tyłu i ruszając w stronę domu drugim chodnikiem. - Joss! - zawołał Brady, odrywając się od rovera. Joss, która szukała właściwego klucza na swoim kółeczku, poprawiła Claire na biodrze. - Joss, proszę... Odwróciła się, biorąc głęboki oddech, i przypomniała sobie, żeby mówić przyjaznym tonem i nie gapić się na jego mundur. Do diabła z

nim! - Nie robimy tego. Brady zmarszczył brwi, przyglądając się jej uważnie. - Wszystko w porządku? Obejrzała się na drzwi, próbując trafić kluczem do dziurki. W końcu jej się to udało. Pchnęła drzwi, odetchnęła głęboko i znowu się do niego odwróciła. - Przykro mi. Ale chyba powiedziałeś, że to, co robimy, jest złe? Cóż, zgadzam się. Więc proszę... - Nie wyglądasz dobrze, Joss. Nie jesteś czasem... Westchnęła. - Sama się sobą zajmowałam przez całe życie, Brady, więc z pewnością nie potrzebuję twojej pomocy. Nie teraz. - Weszła do środka i zamknęła drzwi. Pół godziny później te słowa nagle do niej wróciły. Właśnie przygotowywała kolację dla Claire - hot dogi i mus jabłkowy - kiedy zapach gotowanego mięsa, które kroiła na małe kawałeczki, sprawił, że żołądek podszedł jej do gardła. Wypadła z kuchni, gdzie Claire bawiła się na podłodze plastikowymi autkami, przeleciała przez parter i wbiegła na schody. Zaczęła wymiotować, zanim zdążyła się nachylić, więc pobrudziła trochę klapę od sedesu i włosy. Zwymiotowała gwałtownie kilka razy, bo ciągle czuła zapach hot dogów. - Jo? Jo? - wołała cienkim głosikiem Claire, która nie potrafiła jeszcze wymówić jej imienia. - Już idę, Claire, mały misiu. Zaraz do ciebie wracam! - odkrzyknęła Joss. - Jo? Cały czas szarpały nią torsje, które w końcu wycisnęły jej łzy z oczu. Palce. Dotykała hot dogów i teraz pachniały nimi jej ręce. Starając się zapanować nad torsjami, podeszła do umywalki i tak długo szorowała ręce, aż niemal zaczęła z nich schodzić skóra. Potem włożyła pod bieżącą wodę włosy i wypłukała je dobrze. - Jo?

- Idę, kotku - wychrypiała. Wytarła sedes, spuściła wodę i zmusiła się do kilku głębokich oddechów. Lepiej. Jest już lepiej. W porządku. Ale jak, do licha, ma teraz nakarmić Claire? Czując, że to trochę śmieszne, sięgnęła pod umywalkę i wyciągnęła ręcznik. Przycisnęła poskładany w kostkę prostokąt frotte do ust i nosa, i zeszła na dół. Claire siedziała na dolnym stopniu, wyciągając swoje małe ciałko do góry, żeby ją zobaczyć. - Jo. Am. - Tak, pora na kolację. Chodź. Claire wstała i podreptała za nią. Joss wzięła talerz i jej żołądek natychmiast znowu podskoczył. Mdłości były nieprzyjemne, ale maseczka z ręcznika działała i tym razem nie skończyło się wymiotami. Usiadła przy stole i wzięła dziecko na kolana. Claire sama brała sobie kawałki parówki, a Joss pomogła jej tylko zjeść mus z jabłek. Po kolacji Joss postanowiła zostawić sprzątanie kuchni na później, wzięła małą na ręce i zaniosła na górę do łazienki. Kiedy ciepła woda lała się do wanny, Joss zdjęła z Claire ubranie i pieluszkę, a potem posadziła ją w płytkiej wodzie. - Kubek? - spytała Joss. - Kubek! - zawołała Claire, przebierając paluszkami w wodzie. Joss złapała się za brzuch, który ciągle nie chciał się uspokoić. To by było tyle, jeśli chodzi o koniec wymiotów. Po myciu włosów i całej reszty dziewczynka z zadowoleniem pluskała się w wodzie, a Joss oparła podbródek na rękach i oddychała głęboko, żeby zapanować nad mdłościami. Po tym, jak czuła się przez cały tydzień, nie zaskoczyło jej, że w końcu zachorowała. Uspokoiła się, patrząc, jak Claire raz za razem napełnia i opróżnia kubeczek, i zaczęła myśleć. Nagle wstrzymała oddech i wyprostowała się gwałtownie. Kalendarz! Muszę to sprawdzić w kalendarzu! Wygrzebała telefon z tylnej kieszeni i przycisnęła kilka cyfr. O nie! Nie, nie, nie, nie!

Dwadzieścia osiem dni od osiemnastego września to... - Och, nie! O, mój Boże! Okres spóźniał się już prawie tydzień. Jak mogła tego nie zauważyć? Dużo pracowała i czuła się podle, więc jej umysł także nie funkcjonował jak należy. A jednak... Wcisnęła kilka kolejnych guzików i weszła na stronę z kalkulatorem ciążowym. Drżącymi palcami wystukała datę ostatniego okresu i przeczytała wynik. „Poczęcie: 1 września Test ciążowy: 15 września Pierwsze uderzenie serca: 29 września” - O mój Boże. Przejrzała listę kolejnych tygodni. „Tydzień piąty: 22 września”. Następnego dnia. Jutro. „Data porodu: 25 maja” Upuściła telefon na podłogę i chwyciła ręcznik. Nie wypuszczając nawet wody z wanny, podniosła Claire, przerażona, że chwytając śliskie ciałko drżącymi rękami, może je upuścić. Ale Claire nic się nie stało. Joss owinęła ją ręcznikiem i zaniosła do sypialni. Pierwszego września. Noc fajerwerków. Noc, kiedy... Połóż dziecko spać. Od tego zacznij. - W porządku - wyszeptała. - W porządku. Założyła Claire pieluchę i piżamkę, i uczesała jej delikatne włoski. Poczytały jedną książeczkę, potem drugą. Obecność dziewczynki pomogła jej się nie rozsypać. Kiedy Claire zaczęły się kleić powieki, Joss ułożyła ją na środku szerokiego łóżka. Wcześniej zwinęła koce i ułożyła je na trzech brzegach łóżka, żeby dziecko z niego nie wypadło. Dzięki Bogu Claire sypiała jak suseł. Jak na autopilocie przymknęła za sobą drzwi sypialni i poszła do łazienki po telefon. Naprawdę potrzebowała teraz pomocy, więc wystukała numer.

- Halo? - odpowiedziała sąsiadka z tego samego rzędu domów. - Cześć, Liso. Tu Joss. - Witaj, Joss. Co słychać? Jak tam nowy rok szkolny? Joss starała się opanować panikę. - Och, dobrze, dobrze. Posłuchaj, przepraszam, że dzwonię nagle ni stąd, ni zowąd, ale chciałam cię prosić o przysługę, jeśli masz chwilę. - Jasne, chętnie ci pomogę, jeśli tylko będę mogła. - Opiekuję się dzisiaj dzieckiem i... eee... potrzebuję dla niego czegoś, czego nie mam w domu. Mała teraz śpi. Mogłabyś posiedzieć przy niej jakieś dziesięć czy piętnaście minut, żebym mogła polecieć do centrum handlowego? - Mam przyjść teraz? Joss skinęła głową. - Jeśli możesz. - Będę za dwie minuty. - O mój Boże, Liso, ratujesz mi życie. - Nie ma sprawy. Siedziałam na Facebooku. Joss zachichotała, ale miała wrażenie, że zabrzmiało to trochę histerycznie. - W porządku. W porządku, dzięki. Joss zeszła na dół, włożyć buty i wziąć torebkę. Lisa, która mieszkała trzy domy dalej, przyszła niemal natychmiast, ubrana niemal dokładnie tak samo jak Joss, w spodnie do jogi o długości trzy czwarte i podkoszulek. Była kilka lat starsza, ale przyjaźniły się, odkąd Joss zamieszkała obok. - Zaraz wracam - obiecała Joss. - Mała nazywa się Claire. Nie ma jeszcze dwóch lat. Ale śpi mocno, więc wątpię, żebyś miała okazję ją poznać. - Nic się nie martw. Cały czas pomagam przy dzieciakach mojej siostry. Poradzimy sobie. Joss sama nie wiedziała, jak znalazła się w aptece. Pamiętała tylko, jak stanęła przy półce, gapiąc się na jakieś czterysta różnych testów ciążowych. Kupiła trzy, każdy innej firmy, żeby mieć superhiper

pewność, że właśnie zrujnowała sobie życie. Przez seks z facetem na jedną noc. W jej własnym sa mochodzie. Brady to ktoś więcej niż facet na jedną noc, szepnęło coś w jej sercu. - Tak? Więc powiedz mu to - mruknęła. - Słucham? - spytał mężczyzna przy kasie. - Nic, przepraszam. - Mężczyzna bez słowa skasował testy, a Joss omal się nie zakrztusiła, kiedy zobaczyła, ile ma za nie zapłacić. Trzydzieści pięć dolarów. O Boże, dzieci są kosztowne. Potrzebują tylu... rzeczy. Skąd na to wszystko weźmie? Oszczędności! Pieniądze, które zaczęła odkładać na dom. Cóż, teraz oczywiście będzie musiała zmienić plany, czyż nie? Ale przynajmniej ma trochę pieniędzy. Resztę będzie musiała obmyślić później. W domu pożegnała się szybko z Lisą, czując niemal, jak testy wypalają jej dziurę w torbie, i pobiegła na górę, przekonać się raz a dobrze, że jest tak popieprzona, jak zawsze podejrzewała. Otworzyła wszystkie trzy testy, przeczytała, jak ich użyć i ułożyła je rzędem na blacie przy sedesie. Nooooo... I oczywiście teraz nie mogła się wysikać. Siedziała kilka długich minut, gapiąc się na wzór na kaflach podłogowych, aż w końcu jej ciało postanowiło współpracować. Test pierwszy. Test drugi. Test trzeci. Spuściła wodę, umyła ręce i omal nie wypaliła wzrokiem dziur w trzech kawałkach plastiku. Jestem na pigułce, myślała gorączkowo. Może to tylko nieporozumienie. Może to tylko osłabienie organizmu, bo rozbiera mnie jakaś choroba. To bardzo możliwe. Prawda? Proszę... W ciągu trzech minut, które zgodnie z instrukcjami musiała odczekać, minęły całe tysiąclecia. Tyle tylko, że jak się okazało, wcale nie trzeba było czekać aż trzech minut. Pierwszy test pokazał dwie niebieskie kreski po mniej więcej dwóch. Test drugi dał jej plus kilka sekund później.

Test trzeci, żeby nie było już cienia wątpliwości, zakończył się słowem „ciąża”. Joss przez chwilę patrzyła na testy. Potem zamrugała. I spojrzała jeszcze raz. To samo. Jest w ciąży. Co, do diabła, ma teraz zrobić? I jak ma o tym poinformować Brady’ego?

Rozdział 10 Wiele rzeczy można było powiedzieć o Bradym, ale z pewnością nieczęsto czuł się w swoim życiu takim dupkiem jak od czasu, kiedy wyszedł z domu Joss rankiem w ubiegłą sobotę. I sam nie wiedział, co byłoby w tej sytuacji bardziej słuszne zostawić ją samą, żeby żyła życiem, na jakie zasługuje, bez kogoś tak popapranego jak on, czy przepraszać ją tak długo, aż zrozumie, że jest popaprany i przez to robi czasem idiotyczne rzeczy, ale zależy mu na niej tak, jak nie zależało jeszcze nigdy na żadnej kobiecie. Jezu! Na polu bitwy, na linii frontu, był beztroski i nieustraszony. Tam wiedział, kim jest i co musi robić. Ale z kobietą? Nigdy się nawet nad tym nie zastanawiał. Jego ojciec był złym, zgorzkniałym, gwałtownym sukinsynem. A on, Brady, jest taki sam. „Mały problem dyscyplinarny”, przez który wylądował w Stanach? Chodziło o to, że uderzył oficera i wszczął bójkę w barze. Dowództwa nie interesowało, że ten drugi facet obmacywał kelnerkę, która nie sprawiała wrażenia zadowolonej z tego powodu. Ponieważ wtedy Brady nie po raz pierwszy stracił panowanie nad sobą i nie po raz pierwszy najpierw puścił w ruch pięści, a dopiero potem szare komórki. Przypięli mu etykietkę awanturnika i cała jego cholerna kariera wisiała na włosku. A jedyny sposób wydostania się z tego pieprzonego bagna to konfrontacja z ojcem i wygarnięcie mu tego wszystkiego, co tkwi w nim, stłamszone, od lat. Obnażenie tego. Na samą myśl żołądek podszedł mu do gardła, zostawiając po sobie kwaśny posmak. Zwłaszcza że po śnie, który miał w ubiegły weekend - tym, który teraz tak często nie pozwalał mu spać - wszystkie przekonania Brady’ego na temat własnego dzieciństwa zaczynały brać w łeb. Zawsze nienawidził ojca za to, co zrobił Alyssie. Miała dwanaście lat, kiedy zmarła matka i została praktycznie sierotą niedługo później,

kiedy ojciec się rozsypał. Ale wygląda na to, że jego spotkało to samo, czyż nie? Nie tylko Alyssę. Nigdy dotąd nie zdarzyło mu się spojrzeć na to w ten sposób. Może po prostu nie pozwalał sobie na to. A teraz, z jakiejkolwiek strony by na to patrzył, czuł się skołowany i zagubiony. A to oznaczało, że nie miał pojęcia, co zrobić z Joss Daniels. Z Jocelyn. Kimś, kto także wiedział, co to znaczy gówniane dzieciństwo. Ona prawdopodobnie rozumiałaby tę wielką, parującą kupę gówna, która zajmowała zdecydowanie za dużo miejsca w jego głowie. Tylko dlaczego to go jeszcze bardziej przerażało? Powoli do świadomości Brady’ego zaczynał docierać płacz - głośny, uporczywy, z każdą chwilą przybierający na sile. Skoncentrował się na tym dźwięku. Dobiegał od strony domu Joss. Och, no tak. Dzisiaj znowu opiekuje się tą małą. Brady opadł na oparcie nowej skórzanej kanapy i odetchnął głęboko. Doskonale. Pojedzie do ojca w ciągu jednego z najbliższych weekendów. Musi uporać się z tym bagnem. Nie tylko dlatego, że zalecił mu to terapeuta, ale dlatego, że tak głęboka rana może przedwcześnie wpędzić go do grobu. Jego, albo - co gorsza - kogoś, na kim mu zależy. Kiedy znowu przestanie nad sobą panować. Więc czas przejąć kontrolę nad tym gównem i wziąć się za siebie. Najpierw jednak musi porozmawiać z Alyssą. Cholera, minęły całe lata, odkąd ostatnio poważnie rozmawiali o tym, przez co ona... W porządku, przez co oboje przeszli. Prawdę mówiąc... Sukinsyn. Ostatnio rozmawiali o tym, kiedy zadzwonił z kursu kwalifikacyjnego do Sił Specjalnych i dowiedział się, że Aly zaczęła chodzić do uniwersyteckiego terapeuty. Cóż, czy to nie była gorzka pigułka? Bez wątpienia mógłby się czegoś nauczyć od swojej małej siostrzyczki. Była silniejsza, niż wyglądała i odważniejsza, niż kiedykolwiek przypuszczał. Tak. Najpierw Alyssa, później ojciec. To już jakiś plan. Czy to dziecko nie płacze coraz głośniej? Brady wyprostował się i nasłuchiwał. Krzyk rozbrzmiewał teraz

nieprzerwanym, histerycznym crescendo. W ubiegłym tygodniu, kiedy Claire była u Joss, w ogóle jej nie słyszał. Uświadomił sobie, że teraz płakała od dobrych dziesięciu minut. I nie było ani trochę lepiej, ale coraz gorzej. Czuł, jak podnoszą mu się włoski na karku. Joss nie pozwoliłaby dziecku tak płakać. Więc albo coś jest nie tak z dzieckiem, albo coś jest nie tak z Joss. W jednej sekundzie znalazł się na progu swojego domu. Chwilę później pukał do drzwi Joss. Żadnej odpowiedzi. Zapukał jeszcze raz i spróbował przekręcić gałkę, ale były zamknięte na klucz. - Joss? - zawołał i znowu zaczął pukać. Jezu! Aż tutaj słyszał płacz dziecka. Wrócił biegiem do siebie, wpadł do sypialni i z pudła w szafie wyjął komplet wytrychów - dyskretne wchodzenie do zamkniętych pomieszczeń było umiejętnością, w której szkolono wszystkich pracowników Służb Specjalnych. Otwarcie drzwi Joss zajęło mu pięć sekund. - Joss? - Brady? - zawołała cięho, z wysiłkiem. Brady rzucił się pędem na schody. Joss stała skulona nad toaletą, szarpana suchymi torsjami. Zaciskała palce na sedesie z taką siłą, że aż zbielały jej kostki. - Możesz... proszę... wziąć Claire? Zbudziłam ją... niechcący... powiedziała, usiłując opanować wymioty. Wziąć Claire?! - W porządku. - Brady zawahał się, nie chcąc zostawiać Joss samej, ale potem odwrócił się w stronę drzwi jej sypialni i pchnął je. Powoli. Ostrożnie. Claire siedziała na środku łóżka z zaciśniętymi powiekami, szeroko otwartymi w przenikliwym krzyku ustami i twarzą, która nawet w słabym świetle nocnej lampki wydawała się czerwona.

- Cześć, Claire... Już dobrze. Mała rozkrzyczała się jeszcze głośniej. Miała naprawdę silne płuca. Podszedł do niej powoli, jakby była podejrzanym albo szpiegiem wrogiego obozu. Prawdę powiedziawszy, w obu tych przypadkach wykazałby się większą kompetencją. Brady stanął przy łóżku i wyciągnął ręce, próbując ją uspokoić. - Ćśś... Nie ma o co płakać. Wszystko w porządku. Płacz ani trochę nie przycichł. Co teraz? „Weź Claire”, tak powiedziała Joss. To znaczy, że... Och, no tak. Pochylił się do przodu, wsunął dłonie pod jej ramionka i podniósł ją. Przez chwilę trzymał ją przed sobą, z dala od swojego ciała, a ona wierzgała i kopała małymi nóżkami. Jej krzyki zdawały się mówić: „Hej, ty idioto, chyba kompletnie nie wiesz, co robić”. I miała rację, bo była pierwszym dzieckiem, jakie miał w swoim życiu na rękach. Przypomniał sobie, jak nosiła ją Joss, i przytulił dziecko do piersi. Zdumiewające, że coś, co ważyło tak niewiele, potrafiło narobić takiego hałasu. Zgiął kilka razy kolana i podrzucił ją lekko. Próbował wymyślić coś, co mógłby powiedzieć - albo lepiej, zaśpiewać. Ale nie potrafił przypomnieć sobie żadnej dziecięcej piosenki. Myśl, Scott, myśl. Wróg się zbliża, atak zacznie się za dziesięć sekund. - Uch... chuch... prawa, lewa, prawa, lewa, idzie sobie żołnierz i piosenkę śpiewa. W dole płynie rzeka, w górze szumi las, a on maszeruje, i śpiewa sobie tak... Claire przestała płakać i teraz tylko od czasu do czasu pojękiwała niepewnie. Brady się uśmiechnął. - .. .a on maszeruje, i śpiewa sobie tak: raz, dwa, lewa, raz, dwa, lewa, idzie sobie żołnierz i piosenkę śpiewa... Claire ziewnęła tak potężnie, że Brady prawie zobaczył jej płuca. Nie była to wielka poprawa, ale przynajmniej już nie płakała.

Brady położył jej dłoń na plecach i poklepał kilka razy, nie przestając śpiewać. Tak. Dobra. Radzi sobie. Claire spojrzała na niego i beknęła. Patrzył na nią dłuższą chwilę, a potem uśmiechnął się szeroko. - Nieźle. Na solidną czwórkę z plusem. Jak trochę poćwiczysz, błyskawicznie zaczniesz to robić na piątkę. - Piosenki żołnierskie i trening odbijania. Tylko na tyle cię stać, marynarzyku? Brady odwrócił się i zobaczył Joss. Opierała się o framugę, była blada i jedną ręką trzymała się za brzuch. Był niemal pewny, że tylko ściana utrzymuje ją jeszcze w pionie. Uśmiechnęła się do niego słabo. - O co chodzi? Zamknęła oczy i wzięła głęboki oddech. - Po prostu poważne problemy żołądkowe. Popełniłam błąd, bo zaczęłam sprzątać po kolacji, kiedy już miałam mdłości. A potem potknęłam się i upadłam na schodach, i zbudziłam niechcący Claire, kiedy ostatni raz... - Wskazała kciukiem toaletę za sobą. - Do diabła, Joss, dobrze się czujesz? Wiedziałem, że złapiesz to co ja. - Nic mi nie będzie. - Spuściła wzrok na podłogę. - Poza tym to było dwa tygodnie temu. To na pewno nie to, na co ty byłeś chory, możesz mi wierzyć. Aha, nie przeklinaj, proszę. - Co? Spojrzała na Claire. - Och, przepraszam, jestem w tym kiepski. Przepraszam. - Nie jesteś kiepski. Przecież przy tobie przestała płąkać, prawda? Joss odsunęła się od ściany i natychmiast zachwiała się na nogach. Brady chwycił ją za ramię i przycisnął do piersi. I przez chwilę trzymał w ramionach je obie, jak... jakby były... Nie był w stanie dokończyć tej myśli. - Połóż się - rozkazał, bardziej szorstko, niż zamierzał. W zielonych oczach Joss pojawił się ból. - Przepraszam - wyszeptała, siadając ostrożnie na brzegu łóżka. - Daj

mi ją tutaj. Odpoczniemy tu sobie razem, dopóki nie przyjedzie jej tata. Brady zmarszczył brwi. - Czyli do której? - Powinien być koło jedenastej trzydzieści, chyba że trafi na jakiś wypadek. Brady rzucił okiem na zegarek. Do wpół do dwunastej zostało jeszcze półtorej godziny. - A co, jeśli znowu zrobi ci się niedobrze? - Dam sobie radę. To nie tak długo. - Joss zmrużyła oczy. - Jak właściwie tu wszedłeś? Zaskoczyła go tym pytaniem. - Och. - Spojrzał na rączki Claire, która złapała go za zegarek i ciągnęła z całych sił. - Otworzyłem zamek wytrychem. Joss otworzyła usta. - Co zrobiłeś? - Co? - Brady, nie możesz tak po prostu otwierać cudzych zamków wytrychem. Przygwoździł ją zdecydowanym spojrzeniem. - Oczywiście. Ale słyszałem przez ścianę, że Claire płacze. I wiedziałem, że ty na pewno nie pozwoliłabyś jej tak długo ryczeć. Więc kiedy nie otwierałaś drzwi, zrobiłem to, co trzeba było zrobić. Ciesz się, że użyłem wytrycha, a nie ramienia, bo potrzebowałabyś teraz nowych drzwi. Po chwili wyraz jej twarzy złagodniał. - W porządku. Masz rację. Chyba... muszę ci podziękować. Jego irytacja też już minęła. - Proszę bardzo. - Jo? Am - oznajmiła Claire. Brady zmarszczył brwi, patrząc na dziecko, a potem na Joss. - Przetłumacz. - Jest głodna. - Zrozumiałaś to z tego? - wskazał głową dziecko.

Joss się zaśmiała, ale był to głuchy, znużony śmiech. Spuściła nogi z łóżka. Brady podniósł dłoń. - Zaraz, zaraz. A ty dokąd? - Ona jest głodna - powtórzyła Joss, jakby to było oczywiste. Brady natychmiast zaczął się zastanawiać, jak to zrobić, żeby obie kobiety dostały to, czego potrzebują. Ale jedyne rozwiązanie, jakie przyszło mu do głowy, wiązało się z odegraniem przez niego opiekunki do dziecka. Boże, miej to dziecko w swojej opiece. - Ożeż, cholera! To znaczy... przepraszam. Przepraszam. Tylko... no po prostu powiedz mi, co jej dać do jedzenia. Może uda mi się to zrobić, nie upuszczając jej głową na podłogę czy coś w tym rodzaju. Joss zacisnęła usta, usiłując powstrzymać uśmiech. - Myślisz? - Szanse są pół na pół. - W szafce przy lodówce są złote rybki. Zobacz, czy będzie miała na nie ochotę. - Ona je złote rybki?! - skrzywił się Brady. Joss przewróciła oczami. - To takie krakersy. - Z ryb? - O mój Boże! To krakersy z cheddarem w kształcie małych rybek. - Jeśli są z serem, to dlaczego mają kształt rybek? Joss opadła na łóżko i zwinęła się w kłębek. - W porządku. A więc złote rybki. - Wziął Claire i ruszył z nią w dół schodów, przy czym cały czas miał wrażenie, że może jednak powinien się trzymać poręczy. - Jo. La-no - powiedziała Claire, patrząc na niego wielkimi błękitnymi oczami. - Jasne. - Znał trzy języki, ale w tej chwili do niczego mu się to nie przydawało. W kuchni na blacie leżały resztki wcześniejszego posiłku, a zlew był pełen brudnych naczyń. Brady zatrzymał się przy szafce najbliżej

lodówki i znalazł paczkę krakersów. Claire wyciągnęła do niej rączki. - Tak? Lubisz to? - Am. To Brady już rozumiał. Posadził małą na blacie i wysypał kilka krakersów obok niej. Złapała całą garść i wpakowała wszystko do buzi. - Dlaczego one się uśmiechają? - zapytał ją. Claire tylko spojrzała na niego i dalej jadła. - Yć - powiedziała. - Eee... możesz powtórzyć? - Yć. - Przykro mi, ale nie... - Pokręcił głową, zastanawiając się, czy nie spytać Joss, co znaczy „yć”, ale wtedy Claire pokazała mu na niby, że pije ze szklanki. - Och, pić? Chcesz się czegoś napić? - Yć. - Claire zrzuciła trzy złote rybki z blatu, zgarniając kolejną garść. - Yć możemy zaraz zrobić - mruknął Brady, otwierając szafki w poszukiwaniu kubków. Bingo. Chwycił szklankę i odwrócił się do zlewu, żeby ją napełnić. Kiedy znowu się odwrócił, Claire przychylała się ryzykownie nad krawędzią blatu, żeby spojrzeć na krakersy, które z niego spadły. Brady przeskoczył na drugą stronę wąskiej kuchni i złapał dziewczynkę dłonią. Woda chlupnęła ze szklanki, spływając po jego ręce na koszulę. - Och-och - powiedziała Claire - Dlaczego zawsze można zrozumieć, że kobieta cię krytykuje? - Och-och - powtórzyła Claire, pokazując mokrą plamę. - Dobrze, już dobrze, to tylko woda. Claire zachichotała i zjadła jeszcze kilka rybek. Brady też wrzucił kilka do ust. - Hm, niezłe. - A w zasadzie nawet uzależniające. Zjadł jeszcze kilka. W końcu Claire wydawała się najedzona. Brady włożył krakersy z powrotem do szafki i wziął małą na ręce. I poczuł, że jej spodenki od piżamy są wilgotne na pupie. Jezu, tylko nie to!

Ruszył na górę z zamiarem przekazania problemu komuś bardziej kompetentnemu. Skręcił do sypialni Joss. - No, jestem, tylko wydaje mi się, że... Joss leżała zwinięta na łóżku w pozycji embrionalnej, z poduszką przyciśniętą do brzucha. I cicho pochrapywała. - Jo pać-pać - poinformowała go Claire donośnym, wesołym głosem. Tym razem Brady ją zrozumiał. - Tak, więc ćśś... - szepnął. I co teraz? Zauważył leżącą na długiej toaletce torbę, którą wcześniej niosła Joss. Zabrał ją i znowu zniósł Claire na dół. Spojrzał na zegarek. Była prawie za piętnaście jedenasta. Jednostka rodzicielska powinna przybyć z odsieczą za czterdzieści pięć minut. Da sobie chyba radę, prawda? Bez problemu. - No dobra, to gdzie przeprowadzimy akcję mokra pupa? - Brady ukląkł na dywanie w salonie i położył małą obok. Natychmiast przewróciła się na bok. - Hej, zaczekaj chwilę. - Z powrotem przewrócił ją na plecy i obrzucił szybkim spojrzeniem. No to zaczynamy od spodenek. Brady zdjął biało-różowy dół od piżamki i odłożył go na bok. Wielka, pełna pielucha miała z przodu postacie z kreskówek, więc wiedział już, czego szukać w torbie. Wyjął nową i położył na podłodze. - No dobrze, Claire. Teraz zrzucimy tę bombę, która ci się uzbierała. Rozpiął rzepy i wysunął pieluchę spod dziecka. Do diabła, ważyła chyba z kilogram. - To naprawdę odrażające. - Trzymał przez chwilę pieluchę w ręce, zastanawiając się, co z nią zrobić. W końcu wyciągnął rękę i położył ją dalej na podłodze. Claire znowu przewróciła się na bok. - O nie, nie, nie. Trzeba się jeszcze położyć. - Mała zachichotała, kiedy przewrócił ją na wznak. Brady rozwinął nową pieluchę, wsunął jedną jej połowę pod małą, a drugą przełożył między nóżkami. - Jak się to zapina?

Gdzie tu są te rzepy? Wyciągnął pieluchę, rozwinął wycięcia na nogi do końca i zmienił długi wąski prostokąt w kształt klepsydry. O! Szybko założył małej pieluchę. W pewnym sensie. - Myślisz, że ma być taka luźna? - Wzruszył ramionami i uznał, że spodenki utrzymają ją na miejscu. Zakładanie ich przypominało zapasy z węgorzem, a po chwili dzieciak był znowu poskładany do kupy. - Widzisz? Wiedziałem, że damy radę. No, to co teraz? Przyszedł mu do głowy pewien pomysł. Wyciągnął z kieszeni telefon. - Lubisz Angry birds, Claire? Wszyscy je lubią. Wciągnął ją na kolana i zabawiał wszystkim, od gier wideo, przez muzykę po zdjęcia, które zrobił w Afganistanie. Wreszcie rozległo się pukanie do drzwi. Brady zostawił telefon w pulchnych łapkach Claire i otworzył. Od razu poznał mężczyznę, który był tu w ubiegłym tygodniu. Potężny facet zmarszczył brwi. - Hm... jestem Will. Joss opiekuje się moją córką - powiedział. - Brady. Jestem znajomym Joss. Rozchorowała się jakieś dwie godziny temu i poprosiła, żebym jej pomógł, dopóki nie wrócisz. Wejdź. - Tata - wykrzyknęła Claire, wyciągając ręce. - Cześć, maleńka - powiedział Will, zupełnie innym tonem. Wziął dziewczynkę na ręce, zarzucił na ramię torbę z pieluchami i odwrócił się do Brady’ego. - Twój? Brady odebrał swój telefon. - Dzięki. - Z Joss wszystko w porządku? - Tak, to chyba grypa żołądkowa czy coś w tym rodzaju. Nic jej nie będzie. Była bardzo zmartwiona, że nie jest w stanie zająć się Claire. Czuł, że powinien to dodać. Will skinął głową. - To cała Joss. - Wyjął z kieszeni kilka banknotów. - Możesz jej to ode mnie dać?

Brady położył pieniądze na małym stoliku. - Dopilnuję, żeby je dostała. Will zerknął w stronę schodów. Brady postawiłby dziesięć do jednego, że facet był nią zainteresowany. Czemu miałoby być inaczej? - Powiedz jej, że zadzwonię jutro. Żeby podziękować - dodał Will, podchodząc do drzwi. Kiedy wychodził, Brady zauważył, że na plecach granatowej koszuli miał litery ZSP. Gość musiał być pieprzonym strażakiem, prawda? Kogoś takiego strasznie trudno znienawidzić. Will wyszedł, ale zaraz zawrócił. - Potrzebuję jeszcze fotelika samochodowego. - Och. - Brady poszedł za nim. - Zaraz zobaczę, czy jej samochód jest otwarty. - Pomyślał, że jeśli jest zamknięty, to poradzi sobie wytrychem, ale nie, drzwiczki były otwarte. Zmarszczył brwi, zaniepokojony tym faktem, mocując się z pasem bezpieczeństwa. Dzieci naprawdę powinny przychodzić na świat z instrukcją obsługi. W końcu Will i Claire pojechali. Brady wrócił do Joss, zastanawiając się, co robić. W końcu postanowił, że zostawi jej liścik i poszedł do kuchni poszukać długopisu i jakiejś kartki. Pierwsze, co rzuciło mu się w oczy, to bałagan po kolacji. Dziesięć minut później wszystko było posprzątane, a Brady znalazł mały notatnik i długopis w koszyczku przy telefonie. Napisał kilka słów na karteczce i zabrał ją na górę. Przez długą chwilę patrzył na Joss. Wijące się, różowe pasmo opadło jej na policzek. Brady odsunął je i pogłaskał ją po twarzy, a potem po szyi. W tym momencie niczego nie pragnął bardziej, niż położyć się obok niej, objąć i mocno przytulić. I po prostu zasnąć. Rano, cóż, może przyszłyby mu do głowy jeszcze inne fantazje... Może - i było to naprawdę bardzo niepewne „może” - kiedy rozprawi się już z ojcem, pozwoli sobie na wprowadzanie takich pomysłów w czyn. Ale teraz nie miał prawa otoczyć opieką nikogo innego. Najpierw musi zaopiekować się sobą.

Rozdział 11 Zapukaj w ścianę, gdybyś mnie potrzebowała. Joss trzymała w ręce liścik od Brady’ego i czytała go ciągle od początku. Gdyby to tylko było takie proste. Przewróciła się na wznak i leżała, rozmyślając, tak długo, aż pokój rozjaśniło poranne słońce. W końcu odrzuciła kołdrę, podniosła koszulkę i spojrzała na swój płaski brzuch. Ciąża. Zawsze marzyła, żeby mieć własne dzieci. Ale w tym marzeniach nigdy nie była samotną matką. Ubiegłej nocy Brady naprawdę ją uratował. Mimo że był trochę niezręczny i czuł się nieswojo, zajmując się Claire, naprawdę dobrze się spisał, wkraczając do akcji i pomagając przy dziecku. Ale to jeszcze nie oznaczało, że posiadanie własnego dziecka wzbudziłoby w nim entuzjazm. W końcu nie chciał nawet matki tego dziecka. Joss westchnęła i wstała z łóżka. Zakręciło jej się przy tym w głowie, ale przynajmniej nie pojawiły się mdłości. Pozwoliła sobie na długi prysznic, ściągnęła włosy w koński ogon i się ubrała. Może uda jej się dostać dzisiaj do lekarza na test ciążowy. Mimo że trzy testy z apteki sprawdzające się w 99,9 procentach mówiły jej, że je teraz za dwoje, nie chciała podejmować tematu z Bradym, dopóki nie dostanie ostatecznego potwierdzenia od lekarza. Zadzwoniła i umówiła się do laboratorium na badania moczu i krwi, ale na wizytę u ginekologa musiała poczekać do środy. Doskonale. Może poczekać. W końcu odpowiedź i tak już zna. W kuchni zatrzymała się jak wryta, próbując zorientować się, co jest nie tak. Właśnie. Rzecz w tym, że wszystko było jak należy. Blat kuchenny został uprzątnięty, naczynia umyte. Brady.

Serce ścisnęło jej się w piersi. Postanowiła zaryzykować dwa tosty na śniadanie i przez chwilę rozkoszowała się faktem, że z żołądkiem wszystko wydawało się w porządku. Przed wyjściem do laboratorium musiała zrobić jeszcze tylko jedno wzięła liścik Brady’ego z nocnego stolika i na odwrocie napisała własny: Dzięki za pomoc ostatniej nocy. Naprawdę to doceniam. J. Gotowe. Krótko. Milutko. Na temat. Wyszła i zobaczyła, że nie ma jego samochodu, z czego była bardzo zadowolona. Ostatnią rzeczą, na jaką miała ochotę, była kolejna runda z Bradym - czy miałaby to być kłótnia, czy cokolwiek innego. Wsunęła karteczkę w szparę na listy w jego drzwiach i poszła nasiusiać do kubeczka. Sama radość. Później zadzwoniła do Christiny i zaprosiła ją do siebie. Na razie nie chciała nic mówić Brady’emu, ale czuła, że musi zrzucić ciężar z piersi, zanim eksploduje. Nadszedł czas na poważną rozmowę z przyjaciółką. Godzinę później Christina przyjechała ze wsparciem w postaci dużej pizzy pepperoni i dwoma kubkami beb&jerry’s. - Lubię cię najbardziej ze wszystkich - oznajmiła Joss, przejmując część ładunku Christiny. - Oczywiście, że tak. Położyły wszystko na stoliku do kawy, a potem poszły do kuchni po napoje, talerze, serwetki i, co najważniejsze, łyżeczki. Christina usadowiła się w jednym końcu kanapy, Joss w drugim. Christina spojrzała na przyjaciółkę wyczekująco. - To co, powiesz mi, co cię tak dręczy? Czy najpierw będziemy przez dwie godziny jadły i oglądały film, zanim coś wydusisz? - Żadnego przeciągania. Nie tym razem. Muszę porozmawiać. - Joss sięgnęła po łyżeczkę i kubełek lodów ciasteczkowych. - Jezu! Zaczynamy od deseru? - Christina wyciągnęła swój kubełek z lodami czekoladowymi. - To musi być coś poważnego. Joss przez chwilę rozkoszowała się kremowym smakiem swoich

ulubionych lodów. - Owszem - powiedziała w końcu. Ściskało ją w żołądku na samą myśl o przyznaniu się do swojego stanu i od razu poczuła piekące łzy pod powiekami. Zamrugała, starając się opanować emocje, bo w przeciwnym razie nie potrafiłaby wykrztusić ani słowa. - Och, kochanie, mnie możesz powiedzieć. - Christina przysunęła się bliżej i usiadła obok Joss ze skrzyżowanymi nogami. Joss wzięła głęboki oddech i słowa popłynęły. - Jestem w ciąży. Oczy Christiny zrobiły się wielkie i okrągłe jak spodki. Otworzyła usta. - Co? Jak? To znaczy... co? To znaczy... - Pokręciła głową, kompletnie zaskoczona. - Z kim? Wyznanie, kto jest sprawcą, okazało się łatwiejsze, niż Joss przypuszczała. - Z tym facetem, którego poznałam w dniu Święta Pracy. Oczy Christiny rozszerzyły się jeszcze bardziej. Machnęła niecierpliwie ręką. - Tym na jedną noc? Joss przełknęła kawałek ciasteczka. - Tak. - Jasny gwint, Joss! Ja chyba... Chyba będziemy potrzebowały więcej lodów. Albo wina. No dobra, wino dla mnie. Joss zaśmiała się na widok wyrazu twarzy Christiny, która wyglądała jak przerażona sarna w świetle samochodowych reflektorów. Chociaż to nie ona była w ciąży. Tak czy inaczej, dobrze było się teraz pośmiać. - No dobrze, to po kolei - zarządziła Christina. - Przede wszystkim, jak się czujesz? Fizycznie? Psychicznie? Byłaś już u lekarza? Który to tydzień? - Zaraz, zaraz, zwolnij trochę. - Joss wzmocniła się kolejną łyżeczką lodów. - Wydaje mi się, że to piąty tydzień. Dzisiaj rano byłam na badaniach, w środę idę do lekarza. Wczoraj w nocy strasznie się pochorowałam, i to mnie w końcu naprowadziło. Od tygodnia byłam

do niczego i nawet się nie zorientowałam, jak bardzo spóźnił mi się okres, aż w końcu sobie policzyłam. - Znowu zanurzyła łyżeczkę w lodach. Z każdą kolejną jakby przybywało jej odwagi. - Psychicznie... sama nie wiem. Roznosi mnie. - Ciągle się jeszcze z tym oswajasz. - No tak... Christina wycelowała łyżeczkę w Joss. - A czy ten facet... ten, och... - Brady. - Właśnie, Brady. Czy on już wie? Joss zmarszczyła brwi. - Nie. Chciałam zaczekać, aż lekarka to potwierdzi, chociaż wiem, że to zrobi. Ale nie spodziewam się, żeby Brady był tym uszczęśliwiony, więc... - Pogmerała w swoich lodach. - A rozmawiałaś z nim od tamtego ranka? Rozmawiałam... i nie tylko... - Tak, kilka razy. Przez jakiś czas wydawało mi się, że jest zainteresowany, ale później... - Joss wzruszyła ramionami. - Jasno dał mi do zrozumienia, że nie. - A ty jesteś nim zainteresowana? To znaczy, pomijając te kilka razy, kiedy... no, wiesz... Joss odchyliła się na oparcie kanapy i westchnęła. - Och. - Christina odłożyła lody i złapała Joss za rękę. - Może zmieni zdanie, wiesz? Joss uścisnęła palce przyjaciółki. - Nie wiem. Może - odparła, choć w głębi ducha nie miała nadziei. Pomijając wszystko inne, dziecko nie bardzo pasowało do jego kariery zawodowej. Zwłaszcza nieplanowane. Joss postawiła lody na stole. Wiesz, po tym, jak dorastałam, zawsze chciałam mieć dzieci, dużą rodzinę, i tak dalej. Ale po prostu nie spodziewałam się czegoś takiego. Myślałam, że będzie inaczej. Christina uśmiechnęła się do niej i objęła ją ramieniem. Przytknęła czoło do czoła Joss i powiedziała:

- Czasami najlepsze rzeczy to te niespodziewane. Wracając do domu w środę wieczorem po wizycie u terapeuty, Brady czuł się lepiej niż kiedykolwiek wcześniej. Nie, żeby lubił rozmawiać o tym gównie, bo nie lubił - nienawidził tego. Ale lekarz stwierdził, że jego chęć rozważenia, czy sam nie był ofiarą ojca, to oznaka prawdziwego postępu, a to sprawiło Brady’emu pewną satysfakcję. Ta myśl utkwiła w jego trzewiach jak gwóźdź, ale teraz zaczynał już rozumieć, że można patrzeć wstecz na swoją przeszłość i dojść do takiego wniosku. Pierwszy raz wrócił ze spotkania z psychologiem bez poczucia, że była to kompletna strata czasu. Przejrzał rachunki i reklamy, które przyszły pocztą, rzucił stertę papieru na kuchenny blat i poszedł na górę przebrać się w strój do biegania. Liścik z podziękowaniem od Joss leżał zmięty na jego nocnym stoliku. Podniósł go i obrócił w palcach. Od piątkowej nocy widział ją tylko raz, ubiegłego wieczoru. Wracała akurat do domu, kiedy wychodził pobiegać. Odpowiadała monosylabami i unikała kontaktu wzrokowego, jasno dając do zrozumienia, że mimo niewypowiedzianego zawieszenia broni wymuszonego jej chorobą nie wybaczyła mu, że był takim dupkiem. Dlaczego miałoby być inaczej? On też sobie tego nie wybaczył. Powoli, krok za krokiem. Może kiedy już załatwi swoje sprawy z ojcem, mógłby... Sam nie wiedział. Ale nadzieja już pracowała w jego umyśle, kusiła, przyciągała. Nadzieja to cholernie niebezpieczne uczucie. Brady nigdy dotąd nie postawił ani centa na nadzieję i marzenia. Twardo stąpał po ziemi. Zawsze. A ta ziemia często bywała zaśmiecona brzydką, brutalną prawdą o życiu. A jednak wspomnienie ukojenia, jakie dawała mu Joss, zanim zepsuł wszystko tamtego ranka i zachęta ze strony terapeuty sprawiały teraz, że nie umiał się tej nadziei oprzeć. Brady upuścił liścik na stolik, przebrał się i wszedł do łazienki. Ktoś zapukał do drzwi. Brady spuścił wodę i umył ręce. Ktokolwiek stał pod jego drzwiami

zapukał ponownie, tym razem głośniej. - Zaraz, to nie piekarnia... - mruknął i zbiegł ze schodów po dwa stopnie naraz. Może to Joss... Otworzył drzwi. Na progu stali Alyssa i Marco. Przyjaciel podpierał ple cami drzwi z siatki. A Alyssa wyglądała... - Co się stało? - spytał Brady, wciągając ich do środka. Uścisnął dłoń Marca i poważne spojrzenie błękitnych oczu przyjaciela obudziło w nim niepokój ciężki jak kamień. - Al... - Brady - powiedziała Alyssa słabym głosem. Podeszła do niego i ujęła obie jego dłonie drobnymi rękami. - Mama Marca zadzwoniła do nas kilka godzin temu. - Wymieniła spojrzenia z narzeczonym, który położył jej dłoń na ramieniu i ścisnął je lekko. - Cholera, stary. Chodzi o twojego tatę? - spytał Brady. Przerażenie wypełniło go jak czarny atrament. Nick Vieri był bardzo dobrym człowiekiem, który bezinteresownie i bezwarunkowo pomagał jemu i Alyssie. Zwłaszcza Alyssie. Marco zacisnął wargi i pokręcił głową. Brady zmarszczył brwi. - No więc... - Chodzi o naszego - odezwała się Alyssa. - Co? - Wszystkie dźwięki wokół nagle utonęły w białym szumie. Zaczerwienione oczy Alyssy wypełniły się łzami. - Nie wiadomo dokładnie, kiedy się to stało, ale... Brady wysunął ręce z jej dłoni i cofnął się. Serce nagle zaczęło mu walić jak młotem. - Kiedy co się stało? Alyssa znowu chciała go wziąć za rękę, ale wyrwał ją. Musiał to usłyszeć. Musiał usłyszeć te słowa. - Kiedy tata... umarł - powiedziała łamiącym się głosem. - Nie. - Brady pokręcił głową. - Nie!

- Zrobią sekcję zwłok, żeby określić, co... - Nie! - ryknął Brady. - Ten pieprzony sukinsyn! Po twarzy Alyssy płynęły łzy. - Wiem, że... - Nie, do cholery, nie wiesz! O Jezu! O Boże! Wszystko zrujnowane. Marco stanął przed Alyssą i położył dłoń na piersi Brady’ego. - Brady... Był tak napięty, że ten dotyk podziałał na niego tak, jakby został rażony prądem. Odrzucił dłoń Marca z taką siłą, że własną uderzył przyjaciela w twarz. Marco zachwiał się. Alyssa krzyknęła. Marco zawołał... coś, czego nie sposób było zrozumieć. Głowa Brady’ego pulsowała. Teraz już nie może... Teraz już nigdy nie będzie w stanie... Rzucił się na coś... na Marca. Pieprzony sukinsyn nawet umarł tak, żeby mnie zranić. Ktoś wykręcił mu ramię do tyłu, uderzył twarzą w ścianę. Poczuł palący ból w kości policzkowej. - Brady! Cholera, Brady! - Głos Marca, ostry i twardy jak stal, przeciął mgłę w jego umyśle. - Zostaw mnie - wycharczał. - Zostaw mnie, do diabła! Marco puścił go i cofnął się, czujny, napięty. Z jego dolnej wargi sączyła się krew. Dysząc ciężko, Brady oparł się o ścianę i położył ręce na kolanach. Wcisnął rozgorączkowane emocje z powrotem do skrzyni i zamknął ją na klucz. Został uwolniony, ale miał wrażenie, że była to operacja, która się nie udała. Nic go nigdy nie uleczy. Ostry, przenikliwy ból pomógł mu wziąć się w garść. W końcu podniósł wzrok na Marca. W oczach przyjaciela nie było nagany, nie było oceny, tylko zrozumienie zrodzone z wielu lat spędzonych na froncie życia Brady’ego. Marco skinął głową i Brady się odprężył. - Kurwa! - rzucił, w ostatnim porywie gasnącego już gniewu. Rozejrzał się dookoła. Aly znikła. - O Boże, Alyssa! Marco położył mu na ramieniu swoją wielką dłoń.

- Nic jej nie jest. Poszła do samochodu. Musisz wiedzieć, że ona dobrze cię zna, spodziewała się, że nie przyjmiesz tego dobrze. Dlatego tu jesteśmy. Dlatego nie powiedziała ci tego przez telefon. Brady podrapał się palcami po głowie i zdusił szarpiące nim emocje. Znowu się spiął i zaczekał, aż odpłyną, aż wreszcie, do cholery, dadzą mu spokój. Jak zawsze. - Jak ona się czuje? Marco wzruszył ramionami. - Jest smutna. Wkurzona. Ulżyło jej. Wszystko naraz. Ale Aly jest twarda. Da sobie radę. - Tak. - Brady wypuścił powietrze. - Powinienem ją przeprosić. Nie trzeba jej więcej problemów. Marco kiwnął głową i pierwszy wyszedł na ganek. Brady ruszył za nim. Alyssa stała oparta o maskę Betty, bo tak czule Marco nazywał swojego czarnego mustanga z sześćdziesiątego siódmego, którego wiele lat temu dostał po dziadku. Kiedy tylko go zobaczyła, rzuciła się pędem w jego stronę i całą sobą uderzyła go w pierś. Brady chwycił ją i przycisnął do siebie. - Przepraszam, że jestem taki narwany - wyszeptał chrapliwie do jej ucha. - Jestem taki sam jak on. Aly cofnęła się gwałtownie. - Nie. Nie jesteś. Nigdy więcej tak nie mów. - Dobrze - powiedział. - Dobrze. Pogłaskał ją po ciemnych włosach, a ona ukryła twarz na jego piersi i zaczęła płakać, mocząc mu podkoszulek aż do skóry. Zniesie to. Dla swojej siostry zniesie wszystko. Siostra - tylko tego jednego udało mu się nie spieprzyć. Podniósł wzrok na Marca, który stał ze ściągniętą twarzą, ramionami skrzyżowanymi na piersi i oczami utkwionymi w Alyssie. Brady pocałował ją w czubek głowy. - Cholera, ale z nas para, co? Alyssa wydała dźwięk, który był na wpół szlochem, na wpół śmiechem.

- No. Odsunął się trochę i ujął jej twarz w dłonie, ocierając kciukami spływające po policzkach łzy. - Będzie dobrze, Aly. Wiesz? To już koniec - powiedział, bo to właśnie potrzebowała usłyszeć. - To koniec. A ty masz czyste konto. Skinęła głową, ale nie przestawała płakać. Znowu otarł jej łzy. - Tak? - Tak - powiedziała drżącym głosem i wytarła oczy pięściami. Zaburczało jej w brzuchu, raz, a zaraz potem jeszcze raz. Brady uniósł jedną brew, a Alyssa uśmiechnęła się do niego słabo i wzruszyła ramionami. - Przyjechaliśmy tu zaraz po tym telefonie, więc nie zdążyliśmy nic zjeść. - Macie na coś ochotę? Moglibyśmy zamówić coś po chińsku. - Brady przeniósł wzrok z siostry na Marca. - Jasne - powiedziała. Marco skinął głową. - Zjadłbym coś. - W porządku. - Brady objął Aly ramieniem. - Zjedzmy coś, a potem zastanowimy się co dalej.

Rozdział 12 Joss wróciła do domu w środę późnym wieczorem, po kolacji z Christiną. Obiecała wcześniej, że opowie jej dokładnie jak było u lekarza, więc po pracy poszły do swojej ulubionej meksykańskiej restauracji i zamówiły to, co zawsze - pomijając margaritę. Biorąc po uwagę wszystko, co zjadła, Joss naprawdę miała nadzieję, że jej to nie zaszkodzi. Zdarzyło się jej już raz poczuć tak źle jak w piątek, więc uznała, że przynajmniej od czasu do czasu nie uniknie porannych mdłości - choć prawdę mówiąc, na razie właściwie nie wiedziała, co to jest. Wysiadła z samochodu i ruszyła chodnikiem do siebie, ale potem się zawahała. Dochodziła dziesiąta, ale u Bra- dy’ego ciągle świeciło się światło. Oczekiwanie na moment, kiedy mu wreszcie powie, co mu powie i jak on na to zareaguje, od tygodnia doprowadzało ją do szaleństwa. No i przecież i tak nie ma idealnej chwili na taką wiadomość, czyż nie? Im prędzej mu ją przekaże, tym prędzej będzie mogła przestać się tym zadręczać. No i Christina ma rację. Nawet jeśli Brady się wścieknie i w żaden sposób nie zechce brać udziału w życiu tego dziecka, Joss i tak będzie miała to, czego zawsze pragnęła - rodzinę. Prawda? Prawda. Więc... No, dobra. Podeszła do frontowych drzwi Brady’ego, czując nerwowe łaskotanie w żołądku. Kiedy podniosła rękę, żeby zapukać, jej dłoń drżała. Brady otworzył niemal natychmiast, z butelką piwa w ręce. Przez chwilę patrzył na nią brązowymi oczami, które wydawały się zupełnie puste. - Joss - powiedział w końcu. - Cześć. Och. Na razie idzie po prostu świetnie. Może jednak powinnam...

- Wejdziesz? - spytał i odwrócił się. - Och, jasne. - Weszła za nim do środka. - O! Meble robią wielką różnicę. - Brązowa skórzana kanapa i fotel były w niemal identycznym kolorze jak dwa małe stoliczki i stolik do kawy. W jadalni stanął niewielki prostokątny stół i dwa krzesła. - Chyba tak - odparł Brady i podniósł piwo. - Napijesz się? - Och. Nie, dziękuję. - Patrzył na nią z twarzą... prawie zupełnie bez wyrazu. Coś było nie tak. - Wszystko w porządku, Brady? Odstawił butelkę i zaśmiał się, ale bez cienia wesołości w głosie. - Nie mogłoby być lepiej. W jego twarzy zaszła jakaś zmiana. Przez chwilę Joss mogłaby przysiąc, że malowało się na niej przerażenie. Jego oczy zrobiły się wielkie i dzikie i przez głowę Joss przemknęło niespokojne „o cholera”. Brady podszedł do niej bardzo blisko i chwycił ją obiema dłońmi za głowę. - Wszystko stracone - powiedział chrapliwie. - Ale co? - Zacisnęła palce na jego nadgarstkach, chcąc go uspokoić, choć wiedziała, że powinna trzymać się od niego z daleka. Stanowił zagrożenie dla jej serca, jej ego. I nie wiedział... - Wszystko. - Jego oczy zapłonęły nagle namiętnością, ale nadal pozostały dzikie i obce. Wyglądał tak, jakby miał zamiar ją pożreć. Ciało Joss zareagowało wbrew jej woli, sutki pod bluzką stanęły na baczność. Nagle zaczęli się całować. Joss nie wiedziała, czy to on nachylił się do niej, czy ona wyciągnęła się do góry. Ich języki tańczyły ze sobą i walczyły. Ich ręce ściskały i ciągnęły. Ciała napierały na siebie i tarły. Ale to im nie wystarczało. Brady pchnął ją krok w tył, potem drugi, aż oparła się plecami o ścianę przy drzwiach wejściowych. Joss natychmiast zwilgotniała, mimo pewności, że to zły pomysł, zły sposób na rozwiązanie tego, co nęka Brady’ego - cokolwiek to jest. Ale jakaś jej część tak bardzo pragnęła go ukoić, ofiarować mu zapomnienie, pomóc zapełnić jakoś

otchłań emocjonalnej pustki, w którą zdawał się spoglądać, choćby na krótką chwilę. Głupia, biorąc pod uwagę, co zrobił ostatnim razem, kiedy uległa takim uczuciom. Ale wtedy nie potrafiła mu się oprzeć. A teraz, kiedy nosiła w sobie jego dziecko, było to trudniejsze niż kiedykolwiek. - Potrzebuję cię - wycharczał Brady z ustami tuż przy jej ustach. Joss skinęła głową. - Przepraszam, że... - Rozmowa później - mruknęła. Ręce walczyły z guzikami i zamkami. Brady pociągnął jej bluzkę do góry, a spodnie i majtki w dół. Spadły i zatrzymały się wokół jej kostek. Wyskoczyła z butów na obcasach i reszty ubrania, jednocześnie zsuwając jego dżinsy i bokserki do kolan. Dysząc ciężko, pocałował ją najpierw w jedno oko, potem w drugie, potem w nos, potem w kącik ust. Ta adoracja zdawała się rozgrzewać w niej wszystko, co było spragnione ciepła. Wsunął palce między jej nogi, drażniąc, muskając, rozprzestrzeniając gorącą wilgoć. - Odwróć się, Joss. Zadrżała, podekscytowana, i odwróciła się do niego plecami, opierając ręce o ścianę. Brady chwycił ją za biodra i pociągnął do siebie tak, że musiała się pochylić. A potem już był w niej, wypełniając ją sobą, rozciągając ją w tej erotycznej inwazji. Joss krzyknęła. - Jezu... - wycharczał. - Za każdym pieprzonym razem wspanialsza... Zaczął się poruszać, powoli, drżąc na całym ciele. Joss miała wrażenie, że stara się powstrzymywać, panować nad tym, jak bardzo tego pragnie, jak bardzo pragnie jej. - Odpuść, Brady. Odpuść. Nic mi nie będzie. Jestem z tobą. Brady wbił palce w jej biodra. - Joss - wydyszał. - Odpuść. Odpuścił. Wszedł w nią z taką siłą, że musiała rozstawić szerzej stopy, żeby utrzymać równowagę. Pomieszczenie wypełnił odgłos uderzających o

siebie ciał. Gorączkowy rytm jego pchnięć sprawił, że Joss niemal natychmiast znalazła się na krawędzi, doznając graniczącej z bólem przyjemności. A potem przylgnął do niej, jedną ręką chwycił za pierś, drugą za bark, napierając na nią całym sobą, i skończył w niej serią szybkich, głębokich posunięć, które odczuła w całym ciele. Wystarczyło, że wyobraziła sobie, jak muszą teraz wyglądać - jego potężne ciało splecione z nią we władczym uścisku - a wypełniła ją energia, od której zrobiła się jeszcze wilgotniejsza i bliższa orgazmu. Słyszała tylko wydawane przez nich odgłosy - jego ochrypły, dyszący oddech, przerywany od czasu do czasu niskim, głuchym pomrukiem i jej, wyższe, jęki i zduszone krzyki, na tle wilgotnych plaśnięć rytmicznie zderzających się ze sobą ciał. Zdawał się ogarniać sobą ją całą, przez co miała wrażenie, że posiadł ją bez reszty aż do dna jej duszy. Mimo że wszystko to było takie ostre, szybkie i szorstkie, Joss czuła, że wydarzyło się między nimi coś ważnego. Coś dużo bardziej intensywnego niż ostatnim razem. Jego potrzeba była jak jeszcze jedna, namacalnie obecna osoba w pokoju. Dłoń Brady’ego zsunęła się z piersi i znalazła między jej nogami. Palce poruszały się po łechtaczce w jednym rytmie z mocnymi, głębokimi pchnięciami. Orgazm ogarnął ją nagle, ni stąd, ni zowąd. Krzyknęła i oplotła ramiona Brady’ego rękami, bojąc się, że zaraz upadnie. - Cholera! - wykrztusił. Ściskając ją tak mocno, że z trudem oddychała, skończył drugi raz, tryskając w nią i nie przestając spazmatycznie poruszać biodrami. Jego urywany oddech muskał jej bark. Potem jeszcze przez długie minuty stali w tej samej pozycji. W końcu opuścił głowę na jej ramię. Joss wyciągnęła rękę do tyłu i przesunęła palcami przez jego włosy, podczas gdy on trącał nosem jej szyję i ucho, obsypując je pocałunkami. Ciągle tak mocno obejmował ją ramionami, że nie była pewna, czy trzyma ją, żeby nie upadła, czy sam boi się upaść.

- Joss - wyszeptał, pieszcząc oddechem jej skórę. Jej serce biło bardzo szybko, ze zmęczenia, ale też z nadziei. Tym razem było jakoś inaczej. Tym razem nie odsunął się od niej. Ta myśl dodała jej odwagi - powie mu, z czym tutaj przyszła. - Brady? - odezwała się, pocierając jego ramiona. - Tak? - Pocałował ją w ramię i odkleił się od jej ciała. Najpierw podał ubranie jej, potem sam zaczął się ubierać. Joss ubierała się, patrząc na niego. Wydawał się równie roztrzęsiony jak ona, jakby ten seks, ta więź miała na niego głęboki wpływ. - Muszę ci coś powiedzieć. Skinął głową i wyciągnął do niej ręce. Objął ją i przyciągnął do siebie, a potem pocałował jej włosy. Joss ścisnęło się serce. Wzięła głęboki oddech. Teraz albo nigdy. - Dobrze. - Miała te słowa na końcu języka. Na samym końcu. Próbowała je wypowiedzieć, ale nie była w stanie. Brady odsunął się na tyle, żeby spojrzeć jej w twarz. W jego oczach było tyle bólu. - O co chodzi? - Jestem w ciąży. Jego oczy rozszerzyły się gwałtownie. Pokręcił głową. - Co? - wykrztusił z niedowierzaniem. Na powierzchni jej nadziei pojawiły się pierwsze rysy. - Jestem w ciąży. Ja... Jego oczy zmieniły się w wąskie, wypełnione lodem szczeliny. Odsunął się od niej szybko, a jego twarz pociemniała. - Chyba sobie, kurwa, żartujesz. - Miał rozszerzone nozdrza i ręce zaciśnięte w pięści. Rysy zmieniały się w pęknięcia, było ich coraz więcej, sprawiały, że grunt zaczynał jej drżeć pod stopami. Nagle zakręciło jej się w głowie. O Boże! Nie była w stanie oddychać. Nigdy dotąd nie mówił do niej w taki sposób. Mięśnie bolały ją z wysiłku, by utrzymać się w pionie, by utrzymać choć cień rozpadającej się nadziei. - Brady...

- Powiedziałaś mi, że jesteś na pigułce. To było wyraźne oskarżenie, od którego ogarnęły ją mdłości. Teraz było już oczywiste, że mu na niej nie zależy. Ani na niej, ani na dziecku. - Jestem na pigułce. Nie wiem, jak to się mogło stać. Wiem tylko, że się stało. Brady chwycił stojące na stole piwo. - Skąd wiesz, że to moje dziecko? Wszystko wokół jakby się rozpływało; jej nadzieje wyleciały przez okno. - Co?! Nie mogę uwierzyć, że to powiedziałeś. Jego twarz poczerwieniała z wściekłości. - A dlaczego nie miałbym tego powiedzieć? Jeśli poszłaś na jednorazowy numerek ze mną, skąd mam wiedzieć, czy nie robiłaś tego z innymi? Ściany pokoju załamały się i zaczęły falować. Oparła się o najbliższą z nich, żeby się nie przewrócić. - Powiedziałam ci o sobie prawdę - wykrztusiła przez ściśnięte gardło, czując już piekące łzy pod powiekami. - Nie byłam z nikim od pół roku, zanim spotkałam ciebie. Później też nikogo innego nie było. Brady prychnął i wymruczał coś pod nosem, a potem pociągnął długi łyk ze swojej butelki. Dupek. - Nie mogę uwierzyć, że... - Czego właściwie ode mnie chcesz? Joss pokręciła głową i cofnęła się o krok, obejmując się w pasie ręką. - Czego chcę? Niczego. Boże! Wiesz, nie spodziewałam się, że będziesz zachwycony, ale nie przypuszczałam też, że zareagujesz jak ostatni dupek. Podniósł ręce do góry. - Jestem, jaki jestem. Jeszcze ci mnie żal? Wściekłość i ból ogarnęły ją jednocześnie potężną falą. Odwróciła się i wyszła. Za jej plecami rozległ się huk, ale nie było mowy, żeby się odwróciła i

zobaczyła, co to było. W tej chwili marzyła już tylko o tym, żeby nigdy więcej nie oglądać Brady'ego Scotta. Gniew szarpał całym jej ciałem tak, że miała wrażenie, iż zaraz rozpadnie się na części. Wypełniał ją całą, domagając się ujścia, ale nie było nic, nic, co pomogłoby jej wypuścić tę duszącą masę. Co gorsza, fakt, że Brady mieszkał za ścianą, nie pozwalał jej wydać choćby jednego dźwięku. Nie pokaże mu, jak głęboko ją zranił, nie da mu tej satysfakcji. Odrzucił ją - to jedno, ale została odrzucona już tyle razy, że teraz była w tym profesjonalistką. Ale odrzucić to dziecko? To całkowicie niewinne, bezbronne istnienie, które w niej rośnie? Nie. Nie! Jej syn albo córka nigdy nie pozna smaku odrzucenia i opuszczenia, które Joss musiała przełykać przez całe swoje życie. Po moim trupie! - wściekła się. Chodziła po domu, aż zaczęło jej się wydawać, że zaraz oszaleje. Musi gdzieś pójść. Gdziekolwiek. Mimo późnej pory wzięła telefon i zadzwoniła. - Cześć - odebrała Christina. - Cześć - wydusiła Joss drżącym od powstrzymywanego płaczu głosem. - Och, nie! - Christina wiedziała, że Joss zastanawia się, czy nie powiedzieć Brady’emu dzisiaj. Rozmawiały o tym przy kolacji. - Tak. - Drań. Już do ciebie jadę. Joss pokręciła głową i z trudem przełknęła ślinę. - Nie. Zastanawiałam się... może ja mogłabym... - Jasne. Przyjedź, kiedy chcesz. Mój pokój gościnny należy do ciebie. Na pewno możesz prowadzić? Joss starła z policzka łzę. - Tak. Myślisz, że Tony nie będzie miał nic przeciwko temu? - Tony za tobą przepada. Wiesz o tym. Ucieszy się. - W porządku. Dziękuję.

- Joss, uważaj na drodze. - Dobrze. Do zobaczenia. Joss przerwała połączenie i już się szykowała. Spakowała ubrania do pracy na dwa dni i piżamę. Majtki, przybory toaletowe, szczoteczki i kosmetyki powędrowały do torby w następnej kolejności. Potem ściągnęła jeszcze z łóżka swoją ulubioną poduszkę, a na końcu, już na dole, chwyciła torebkę i klucze. Wrzuciła wszystko do samochodu i wyjechała ze swojego miejsca, nawet nie patrząc w stronę domu Brady’ego. Im dalej od niego, tym łatwiej będzie jej oddychać. Gęste zagajniki i szerokie pola przejrzałej kukurydzy migały za oknami samochodu. Brady jechał autostradą międzystanową 270 do Frederick, miasteczka, w którym się urodził i dorastał. Tego samego, w którym ten drań, jego ojciec, leżał teraz martwy i zimny w metalowej szufladzie. Przed nim, w Betty, jechali Marco z Alyssą. Brady spotkał się z nimi w ich nowym mieszkaniu wczesnym rankiem, ale postanowili, że pojadą dwoma samochodami, bo to ułatwi im załatwienie wielu zadań, jakie z pewnością postawi przed nimi kilka następnych dni. Problem tylko w tym, że Brady był teraz sam i nic nie ratowało go przed wspomnieniem tego, jak okropnie potraktował Joss. Joss, która jest w ciąży. Jezu Chryste. Kiedy te słowa wyszły z jej miękkich, różowych ust, Brady nie wierzył własnym uszom. To niemożliwe, żeby wszechświat był tak kapryśny, tak pokręcony, tak okrutny, żeby ofiarować mu jedyną rzecz, na jaką sobie nie po zwalał, w tym samym dniu, w który dowiedział się raz na zawsze, że rzeczywiście nigdy nie będzie mógł jej mieć. Konfrontacja z ojcem, wykrzyczenie słów, które pogrzebał głęboko w sobie, wyraz twarzy starego, kiedy zostanie zmuszony zrozumieć, jakie konsekwencje miały jego czyny - to wszystko miało być jego drogą w górę... na zewnątrz... ku światłu... Sam nie wiedział, jak to określić. Po prostu do wolności. Wolności od gniewu i nienawiści, i

bólu, które nagromadziły się w nim przez wszystkie te lata. Ale nie, Brady usłyszał dobrze. I kiedy pojął już znaczenie tych słów, wściekłość i ból sparaliżowały w jego mózgu wszystko, poza częścią odpowiedzialną za reakcję walcz albo uciekaj. Więc walczył. Odpalał jeden emocjonalny granat za drugim, aż jedyna kobieta, na jakiej mu kiedykolwiek zależało - jakiej kiedykolwiek pragnął - została zraniona, posiniaczona, pokonana. A jednak podniosła się. Brady poczuł, jak serce ściska mu się w piersi. Przez długą chwilę z trudem chwytał oddech. Podniosła się dla siebie. Dla swojego dziecka. Ich dziecka. Jego dziecka. Mojego dziecka. Na samą myśl lód ściął mu krew w żyłach i wszystko w nim skurczyło się ze strachu. Wiedział jedno, że żadne dziecko nie zasługuje na to, by dorastać w domu pełnym gniewu i cierpienia. A w tej chwili Brady w nich tonął. I nie widział brzegu. W górę ścieku, bez wioseł. Kiwnął głową. Dobre podsumowanie. W końcu ich mała karawana podjechała pod dom rodziców Marca. Mieszkali w kolonialnej willi z czerwonej cegły naprzeciw domu, w którym wychowywali się Brady i Alyssa. Bliskość domu ich dzieciństwa wisiała nad nim teraz jak ciężka mgła, zimna i niepokojąca. W ciągu kilku następnych dni będą musieli stawić mu czoło. Kiedy obchodził swój samochód, Alyssa szła już podjazdem w jego stronę. Podeszła i objęła go ramionami. Odwzajemnił uścisk. - Za co to? - spytał. - Bo oboje tego potrzebujemy. Uścisnął jej rękę i razem ruszyli do drzwi. Nick Vieri wyszedł na próg, zanim zdążyli do nich podejść. Był wysoki i ciemnowłosy; trudno było nie zauważyć, jak bardzo Marco

jest do niego podobny. - Brady, Alyssa. - Uścisnął mocno Aly i wyszeptał kilka słów kondolencji. Brady wyciągnął rękę, Nick uścisnął ją, ale zaraz przyciągnął do siebie także Brady’ego. - Przykro mi z powodu tej straty, synu - powiedział. Brady cofnął się. - Straciłem go wiele lat temu. - Tak. - Starszy mężczyzna patrzył na niego ze współczuciem i życzliwością. - No, wchodźcie. Macie jakieś torby? Pomóc wam? Brady uśmiechnął się szeroko. - Marco da sobie radę. Czyjaś ręka trzepnęła go w tył głowy. Brady odwrócił się na pięcie i spojrzał w gniewne oczy Marca. - Ty mógłbyś mi pomóc, leniu. Alyssa przewróciła oczami. - Czy wy dwaj macie po dwanaście lat? - Mniej więcej - mruknął Brady. - Czasami - powiedział Marco niemal w tej samej chwili i przyciągnął ją do siebie. Alyssa się roześmiała. W domu rozchodził się cudowny zapach czosnku i świeżego, ciepłego chleba. Poszli do kuchni, gdzie Lily Vieri nakrywała właśnie do stołu tak, jakby urządzała ucztę dla dwudziestu osób. Ona zawsze potrafiła sprawić, że wszyscy czuli się jak w domu. Teraz odwróciła się do nich z uśmiechem. - Cześć, dzieciaki. Przywitali się z nią kolejno, obejmując ją i całując. Marco był ostatni. Matka potarła jego ramię, to poznaczone bliznami po wybuchu, które przeszło już kilka operacji. - Jak się czujesz? Spojrzenie Marca łagodniało, kiedy na nią patrzył. - Coraz lepiej. Uścisnęła jego dłoń i wciągnęła go głębiej do kuchni.

Usiedli wszyscy przy stole, na którym stała już domowa lazania, sałata i pieczywo czosnkowe. Był to najlepszy posiłek, jaki Brady jadł od miesięcy - pomijając gofry u Joss. Odsunął od siebie tę myśl i poczuł, jak ogarnia go nostalgia. W ciągu wielu lat tyle razy z radością siedział i jadł przy tym stole. Nawet kiedy żyła jeszcze jego mama, był u Vierich częstym gościem. No a później, cóż, ten dom stał się dla niego czymś więcej niż drugim domem. Stał się przystanią, oazą bezpieczeństwa. Kiedy kończyli jeść, rozmowa zeszła na sytuację, która sprawiła, że znowu wszyscy się tutaj spotkali. Nick odchylił się na oparcie krzesła. - Jak możemy wam pomóc? Jaką część tego ciężaru możemy zdjąć z waszych barków? Brady spojrzał na Nicka i Lily, a potem na Alyssę. - Rozmawialiśmy o tym wczoraj, Alyssa i ja. Żadne z nas nie chce tego domu. - Moja przyjaciółka zajmuje się obrotem nieruchomościami. Chętnie do niej zadzwonię - zaproponowała Lily. Brady skinął głową. - My... chyba... - Spojrzał na Alyssę. - Chyba najpierw przejrzymy to, co tam zostało. Sprawdzimy, czy nie ma czegoś, co chcielibyśmy zachować. - Nie miał najmniejszej ochoty przestępować progu tego domu, ale wiedział, że Alyssa ma nadzieję, że ciągle mogą tam być jakieś rzeczy należące do ich matki. Szanse na to były niewielkie, ale ze względu na Aly warto to sprawdzić. - Całą resztę można rozdać albo wyrzucić. Lily skinęła głową. - Załatwimy też sprzątanie domu. Zajmiemy się szczegółami. - Dziękujemy - powiedzieli Brady i Alyssa jednocześnie. Alyssa oparła łokcie na stole. - Rano musimy być w domu pogrzebowym. Wiemy już, że ojciec ma miejsce obok mamy. Ale jeśli chodzi o pogrzeb i tak dalej, myślicie, że w ogóle ktoś przyjdzie?

- Ludzie przyjdą ze względu na was - powiedział Nick. Brady spuścił wzrok. Nagle zaczęło brakować mu powietrza. Miał ochotę zapaść się pod ziemię, zniknąć, zejść z oczu wszystkim innym. - Wszystko było przepyszne, jak zawsze, Lily. - Zaczął się podnosić. Przyniosę nasze rzeczy z samochodów. - Nie czekając na odpowiedź, wstał od stołu i szybko wyszedł z domu. Obszedł swojego land-rovera, a kiedy samochód zasłonił go przed wzrokiem tych, którzy pozostali w domu, oparł się ciężko o karoserię. Teraz, kiedy tak bardzo ciążyło mu poczucie winy z powodu tego, jak potraktował Joss, życzliwość i współczucie Vierich wydawały mu się niezasłużone. Na podjeździe rozległy się czyjeś kroki. Brady odetchnął głęboko i skrzyżował ramiona na piersi. Nick obszedł samochód i oparł się o niego obok Brady’ego. Marco odziedziczył po ojcu tę milczącą intensywność, więc Brady wiedział, że Nick zbiera się, żeby coś powiedzieć. I w końcu powiedział. - To trudniejsze dla ciebie niż dla Alyssy, tak? Brady zmarszczył brwi i odwrócił się do starszego mężczyzny. - Ona już nieraz to opłakiwała, ale ty nigdy. - A co tu opłakiwać? - rzucił Brady defensywnie. Pragnienie, żeby się przed tym obronić, podniosło się w nim jak wielka fala. Nick zdawał się przewiercać go na wylot swoimi błękitnymi oczami. - Możesz okłamywać Alyssę, jeśli już musisz, synu, ale nie okłamuj siebie. Brady się odwrócił. Nick odepchnął się od samochodu i poklepał Brady’ego po ramieniu. - Może załatwilibyśmy dom dzisiaj po południu? Wy we trójkę możecie pojechać twoim samochodem, a ja wezmę swój. W ten sposób będziemy mieli dość miejsca na wypadek, gdyby były tam jakieś rzeczy, które zechcecie ze sobą zabrać. Brady spojrzał mu w oczy i skinął głową, starając się ukryć niepokój i napięcie.

- Dobrze. Brady, Alyssa i Marco w milczeniu przejechali przecznice dzielące ich od domu Scottów. Brady zaparkował rovera przy krawężniku i spojrzał na budynek jak na swojego śmiertelnego wroga. Zapanował nad wyrazem twarzy, a potem odwrócił się do Alyssy. - Gotowa? Siostra spojrzała na fasadę budynku. - Tak. Miejmy to już za sobą. Nick, z pustymi kartonowymi pudłami w rękach, spotkał się z nimi na trawniku, jeśli można tak nazwać zachwaszczoną dżunglę przed domem. Brady przerzucał klucze na swoim kółku, aż trafił na zniszczony srebrny klucz, na który zwykle nie zwracał uwagi. Nie używał go od ponad dziesięciu lat. Może w ogóle nie uda się nim otworzyć tych drzwi. Nic z tego. Brady pchnął drzwi, zawahał się i wszedł do środka. Gorące, stęchłe, cuchnące dymem powietrze wypełniało wnętrze, równie zaniedbane jak to, co było na zewnątrz. Pożółkłe ściany pokrywała łuszcząca się farba, poduszki na kanapach były spłaszczone i przetarte, a dywan nie miał kontaktu z odkurzaczem chyba od dnia, w którym Brady się stąd wyprowadził. - Jezu - mruknął pod nosem. Alyssa zatkała sobie ręką usta i nos. - Jak on mógł tak mieszkać? - Otworzę okna - powiedział Marco, ściskając jej ramię. Nie było to łatwe zadanie, bo prawdopodobnie od dziesięciu lat nikt tego nie robił. Nad niektórymi trzeba się było napracować, podczas gdy inne w ogóle nie chciały się otworzyć. - Chcę zajrzeć do swojego pokoju - powiedziała Aly. Razem z Marco przeszli przez salon i zniknęli w korytarzu. Brady stał jak wmurowany, napięty, ze ściśniętym sercem. Brud i nędza, które miał teraz przed oczami, wywoływały w nim sprzeczne uczucia - poczucie winy, że ojciec żył w takich warunkach przez tyle lat

i mroczną satysfakcję, że sprawiedliwości stało się zadość. - Joseph był bardzo chorym człowiekiem - powiedział Nick. Jego uwaga wyrwała Brady’ego z zamyślenia. Skinął głową. - Pójdę zobaczyć, co robi Alyssa. W głębi korytarza panował jeszcze większy zaduch i bezruch. Brady minął zamknięte drzwi sypialni rodziców i zatrzymał się. Przez długą chwilę stał z ręką na gałce. Potem pchnął drzwi. Łóżko było pościelone. Wszystko pokrywała gruba warstwa kurzu, ale poza tym... W pokoju panował idealny porządek. Było dokładnie tak, jak to zapamiętał. Z najdawniejszych czasów. - Al? - Tak? - odkrzyknęła i podeszła do niego. - O mój Boże! Weszła z Bradym do pokoju, Nick i Marco zatrzymali się w drzwiach. - Jakby nigdy nawet tu nie wszedł - powiedziała i prawda tych słów zawisła w powietrzu, ciężka jak kurz, który wzniecili. Alyssa podeszła do długiej toaletki. - Wszystkie jej rzeczy tu są - powiedziała niemal szeptem. Brady w sekundę znalazł się obok siostry. Srebrna szczotka i lusterko, które matka ceniła, ale nigdy ich nie używała. Prostokątna taca z buteleczkami perfum o różnych kształtach, rozmiarach i kolorach. Lakierowane pudełeczko z maleńką baletnicą ukrytą w środku. Alyssa delikatnie podniosła wieczko. Niebieski aksamit, osłonięty przed upływem czasu, był jasny i czysty. - Nick, możemy przynieść tu kilka z tych pudeł? - spytał Brady, ale kiedy się odwrócił, zobaczył, że trzy puste pudełka stoją już rzędem na łóżku. - Weź wszystko, co chcesz, Aly. Nawet jeśli nie będziesz czegoś pewna, i tak to weź. Kiwnęła głową i podniosła pudełeczko na biżuterię, zostawiając ślad w kurzu, który zbierał się wokół niego przez lata. Trudna, naznaczona smutkiem radość Alyssy z faktu, że niektóre rzeczy ich matki przetrwały, sprawiła, że Brady poczuł coś w rodzaju wdzięczności do ojca. Przynajmniej tyle - dosłownie - mógł zrobić dla swojej córki. Alyssa przeszukała pokój i szafy, i spakowała wszystko, co chciała

zabrać, do pudeł. - Co jest tam na górze? - spytała. Brady spojrzał tam gdzie ona, na odznaczającą się na suficie klapę prowadzącą na strych. Pociągnął za zwisający sznur i rozkładane schodki zaczęły z przeraźliwym zgrzytem opadać w dół. - Wejdę tam. Przekręcił włącznik na ścianie przy schodkach, ale światło się nie zapaliło. Teraz dopiero uświadomił sobie, że w całym domu nie było słychać brzęczenia elektryczności. Włączył latarkę w swojej komórce i oświetlił stryszek. - Dajcie tu też jakieś pudełka, na wszelki wypadek. Alyssa i Marco wspięli się po skrzypiących schodkach na górę, włączyli swoje telefony i zaczęli się rozglądać. Pudła pełne książek i ubrań od razu odłożyli na bok. Pudła ze zdjęciami i albumami podali Nickowi, który czekał na dole. - Och, patrz - powiedziała Alyssa. W ręce trzymała komplet niemowlęcych ubranek i buciki w tym samym kolorze. - Zobacz, jaki byłeś kiedyś malutki. Brady zacisnął zęby; ironia tej sytuacji przypominała cios w żołądek. - Skąd wiesz, że to moje, a nie twoje? Uśmiechnęła się. - Bo tu jest napisane: „Bóg kocha małych chłopców”. Prychnął i odwrócił się, a Aly podała pudło Nickowi. Brady przejrzał zawartość jednego stosu pudeł, potem następnego. Na trzecim, na półce, odkrył długie prostokątne pudło ze spłowiałym kwiatowym wzorem w każdym rogu. Wieko się zacięło, ale w końcu Brady’emu udało się je zdjąć. Pod złożoną kilkakrotnie bibułką leżał jakiś materiał. Brady przesunął nad nim latarką i w końcu domyślił się, co to jest. Jasna cholera! To musiało należeć do mamy. - Aly, chodź tu. Mam coś dla ciebie. Obeszła pudła i stanęła obok niego. - Co takiego znalazłeś?

Oświetlając nadal pudło latarką, odsunął się trochę, żeby mogła podejść bliżej. Jej zduszony krzyk był dla niego jak uderzenie w splot słoneczny. Sięgnęła ręką, ale zaraz znieruchomiała, nie dotykając nawet migoczących koralików, którymi wyszyto przód. - Co to jest? - spytał Marco. - To... Myślę, że to musi być suknia ślubna mojej mamy. Brady spojrzał na Marca i skinął głową, a potem odsunął się, żeby na chwilę zostawić ich samych. Ciche szepty skończyły się jednak nagle, kiedy Alyssa wybuchnęła płaczem. Ten odgłos natychmiast obudził w Bradym całą jego opiekuńczość i troskę. Niepotrzebnie. Alyssę z całej siły tulił do siebie Marco. Ni stąd, ni zowąd Brady’ego ogarnęła straszna samotność i zazdrość. Widok tych dwojga, dających sobie nawzajem miłość i ukojenie, wywoływał w nim nieznośny ból. Czy i on będzie to kiedyś miał? Prawdopodobnie nie. A już na pewno nie z kobietą, której pragnie. Nie po tym, co zrobił wczoraj. Zszedł na dół, ale nie potrafił spojrzeć Nickowi w oczy. Chwilę później dołączyli do nich Alyssa z Markiem. Alyssa miała błyszczące oczy. Brady spojrzał w nie, pytając bez słów, czy wszystko w porządku. Skinęła głową. Widząc jej emocje, nagle uzmysłowił sobie, jak niewiele sam czuje. Może tego domu jednak nie zamieszkują duchy, których tak się obawiał. Może opłakany stan tego miejsca odebrał mu dawną moc. Brady nie wiedział, dlaczego tak jest, ale stojąc tu, na środku domu swojego dzieciństwa, do którego tak bardzo bał się wrócić, nie czuł zupełnie, kompletnie nic.

Rozdział 13 Kolejne dwa dni minęły jak we mgle. Dom pogrzebowy. Spotkanie z agentką biura nieruchomości. Szybka wizyta w centrum handlowym, żeby kupić garnitur, w którym pochowają ojca. Telefon z biura koronera z informacją, że Joseph Scott zmarł z powodu choroby nowotworowej płuca i wątroby. To akurat nikogo nie zaskoczyło. Wyglądało na to, że i Alyssa, i Nick mieli rację - bardzo niewielu ludzi przyszło pożegnać leżącego w skromnej, zamkniętej trumnie Josepha. Te dziewięć osób, które się na to zdecydowały, zrobiły to tylko dla nich - trener, pod okiem którego Brady grał w baseball w szkole średniej, troje kolegów Marca i Alyssy z zespołu Whiskey’s Music Roadhouse, dawny przyjaciel Marca, Max, właściciel miejscowej siłowni, kilkoro przyjaciół ze szkoły średniej. Brady przez cały ten czas czuł się tak, jakby pływał pod wodą dźwięki, które do niego docierały, wydawały się stłumione, uczucia stępione, każdy ruch wymagał zwiększonego wysiłku. Wszystko działo się jakby gdzieś dalej. Kilka razy przyłapał się na tym, że myśli o Joss, o tym, jak bardzo chciałby ją zobaczyć, i że chętnie poszedłby do niej i wziął ją w ramiona. A potem zawsze przypominał sobie, gdzie jest. I co robi. I że spieprzył wszystko, co mógłby zbudować z Joss Daniels. I za każdym razem dostawał w żołądek tym samym bólem. Niedzielny poranek był jasny i słoneczny. Piękny wrześniowy dzień. Brady zszedł na dół na śniadanie i zobaczył Alyssę i Marca pochylonych razem nad jakimiś albumami fotograficznymi, które leżały na stole. Poczuł lekki zapach stęchlizny i od razu wiedział, że są z domu ich rodziców. - O Boże, Brady. Musisz to zobaczyć - powiedziała Alyssa, uśmiechając się do niego. Brady powściągnął ogarniającą go irytację i rzucił okiem na album. Na pierwszej stronie matka napisała jego imię i datę urodzenia. Co wcześniej przyciągnęło jego uwagę? Tym razem uważniej przyjrzał się zdjęciom.

Na niektórych było tylko niemowlę, ale na większości był mały Brady z mamą, co oznaczało, że... że te zdjęcia robił jego tata. Próbował wyobrazić sobie tamte chwile. Ojciec, z aparatem fotograficznym, uszczęśliwiony i dumny, stara się uchwycić każdy z tych zwykłych, codziennych momentów z życia swojego synka. Mój ojciec to zrobił? Na jednej fotografii, na której Brady już sam siedział, miał na kolankach baseballową rękawicę i wkładał do buzi piłkę. Kij leżał obok niego na podłodze. Im dłużej patrzył na to zdjęcie, tym bardziej kręciło mu się w głowie. - Rany, w ogóle tego nie pamiętałem - powiedział Marco. Brady oderwał wzrok od zdjęcia. - Czego? Marco odwrócił album do niego i postukał palcem w brzeg drużynowej fotografii. Brady pochylił się lekko. Przesunął wzrokiem po graczach i bez trudu odnalazł siebie i Marca. Stali obok siebie w ostatnim rzędzie. - Czego nie pamiętasz? - Popatrz jeszcze raz. Brady wlepił wzrok w zdjęcie. - Spójrz na trenerów - powiedział w końcu Marco. Na moment serce Brady’ego stanęło, a potem przyspieszyło. Na samym końcu ostatniego rzędu stał jego ojciec, w drużynowym dresie. Wyjął album z rąk Marca, przez chwilę patrzył na zdjęcie, a potem przerzucił strony. Nie. To niemożliwe, do cholery. To nie może być jego ojciec. Jego ojciec nigdy o niego nie dbał, nie dbał o żadne ze swoich dzieci. I na pewno nie należał do facetów, którzy trenują dziecięcą drużynę baseballową. Tylko że... miał to teraz przed oczami, w nieco spłowiałych barwach kodakowskich odbitek. Ale w takim razie, dlaczego te zdjęcia opowiadają historię zupełnie mu nieznaną? Czuł się tak, jakby podglądał obcych ludzi albo jakąś alternatywną rodzinę, rodzinę z

innego świata, w której wszyscy wyglądają tak samo jak w tej prawdziwej, ale ich szczęście należy do rzeczywistości równoległej. Nagły zawrót głowy sprawił, że musiał się chwycić krawędzi stołu. Jak mogę tego nie pamiętać? Po raz drugi w ciągu kilku tygodni przeszłość stanęła przed nim jak duchy Dickensa i pokazała mu, że coś, w co wierzył bez cienia wątpliwości, tak naprawdę wyglądało trochę inaczej. Kiedy przestało mu się kręcić w głowie, Brady przeprosił, wstał od stołu i poszedł na górę, żeby wziąć prysznic i ubrać się na pogrzeb. Dwadzieścia minut później stanął przed lustrem w galowym mundurze. Kiedy wszystko było już zapięte na ostatni guzik, chwycił swój zielony beret i zbiegł na dół. Nick i Lily byli już w salonie, ale reszta została jeszcze na górze. Mężczyźni skinęli sobie głowami, Lily przez chwilę wygładzała jeszcze jego mundur, aż w końcu Brady zajął miejsce przy oknie od frontu, spięty, gotujący się od środka jak wulkan, który w każdej chwili może wybuchnąć. Jasna cholera! Te zdjęcia zaszły mu za skórę, głęboko, zdradziecko; sprawiały, że z trudem podtrzymywał teraz swój gniew i czuł się jak ostatni idiota. Bo jak mógł nie pamiętać? Jak, do diabła, mógł nie pamiętać, jakie było jego życie przedtem? I jakie miało to znaczenie teraz? Nie ma mowy, żeby przebaczył draniowi. Nie po tym wszystkim. Nie, nie może mu wybaczyć. Bo gdyby to zrobił, gdyby porzucił swój gniew, nie zostałoby mu nic. Chwilę później na dół zeszła Alyssa i Marco. Brady wziął się w garść, odwrócił się i zobaczył, że trzymają się za ręce. Z trudem odepchnął od siebie pragnienie, by Joss była z nim tu teraz, blisko, ręka w rękę. Byłaby współczująca i serdeczna, tak jak wtedy, kiedy zachorował, ale też ironiczna - potrafiłaby go rozbawić, gdyby tego potrzebował. Głęboka potrzeba czyjejś obecności - nie, jej obecności - zdawała się usuwać mu grunt spod nóg w wypolerowanych wyjściowych butach. Dość. Pojechali na cmentarz małą, smutną kawalkadą, składającą się z dwóch samochodów. Brady wysiadł i spotkał się z resztą po drugiej

stronie samochodu. Kiedy tylko zobaczył trumnę ustawioną nad ziejącą w ziemi dziurą, wszystkie emocje, których do siebie nie dopuszczał od dwóch dni, runęły na niego z siłą nie do odparcia. W jakiś sposób udało mu się dotrzeć do rzędu tapicerowanych krzeseł przy grobie. Natarczywy, gorączkowy ból szarpał jego wnętrznościami, piął się zimną falą w górę kręgosłupa. Czuł się nieznośnie obnażony, jakby skóra nie chroniła już jego układu nerwowego. Nie słyszał ani słowa z tego, co mówili inni. Nie był w stanie oddychać. Alyssa pociągnęła go za rękaw. Skrzywił się i odwrócił. Wszyscy już wstawali, rodzice Marca ściskali dłoń urzędnika. Jego siostra podeszła do bukietu czerwonych róż, stojącego na trumnie i wyciągnęła jeden kwiat na długiej łodydze. Podniosła go do ust, pocałowała i położyła na lśniącym drewnie wieka. Brady trząsł się tak, że rozbolały go zęby. Oczy przesłoniła mu czerwona mgła. Zaciskał pięści z taką siłą, że zaczął się bać, iż strzelą mu kostki. Patrzył na trumnę z nienawiścią i pogardą, i miał nadzieję, że pod siłą tego spojrzenia kości jego ojca zmienią się w proch i pył. Joseph Scott skradł im wszystko. Skradł Alyssie całą młodość. Odebrał im jedynego rodzica, jaki pozostał przy życiu. To, co robił, zaćmiło wspomnienia tej części dzieciństwa Brady’ego, która była szczęśliwa. Skradł beztroskę ostatniej klasy szkoły średniej Brady’ego. Skardł jego szanse na studia. Jego poczucie bezpieczeństwa. Poczucie przynależności. Poczucie własnej wartości. Joss. Joss i moje dziecko. Brady z całej siły uderzył pięściami w wieko trumny. Raz, i jeszcze raz. Czyjeś ramiona objęły go w pasie. Odciągnęły do tyłu. Ktoś krzyczał.

- Straciłem ją! Straciłem ją i to jest twoja wina! Słyszysz?! To twoja pieprzona wina! - Brady. Brady, przestań. Chodź, synu. Mów do mnie. Spod gniewu wytrysnął głęboki, niekończący się smutek. Opłakiwał matkę, Alyssę, samego siebie, ojca - tak, nawet ojca, który przez dziesięć długich lat był właściwie tylko chodzącym trupem. I ten ból, który budziła w nim myśl o Joss i o dziecku... - Nigdy mi nie wybaczy - wychrypiał, chwytając się za pierś. Czyjaś wielka dłoń dotknęła jego policzka. - O kim ty mówisz, synu? To pytanie wyrwało Brady'ego z transu. Skupił wzrok na twarzy Nicka, ściągniętej troską i współczuciem. Za dużo było tego wszystkiego. Za dużo czuł. Za bardzo go to bolało. Brady wyrwał się z uścisku Marca i ruszył przed siebie ścieżką między płaskimi nagrobkami. Miał wrażenie, że wszystko wokół niego wibruje. - Brady, porozmawiaj z nami. Pozwól sobie pomóc. Odwrócił się na pięcie i stanął twarzą w twarz z przyjacielem. Wskazał jego lewe ramię i blizny, niemal w całości ukryte teraz pod ciemnoszarym garniturem. - To... to powinienem być ja. Przez całe życie byłeś najprawdziwszym przyjacielem, jakiego kiedykolwiek miałem. I nie zasłużyłeś na to. Ale ja... Zdrowa pięść Marca wylądowała na szczęce Brady’ego i wstrząsnęła jego głową tak mocno, że zadzwoniło mu w uszach. Brady zachwiał się i z trudem utrzymał równowagę. - Marco! - wrzasnął Nick. Brady wierzchem dłoni starł krew z kącika ust. Mgła, mrok, budzący się gniew - wszystko zniknęło. - Chłopie. A to, do diabła, za co?! - Nigdy, nigdy więcej tak nie mów - powiedział Marco spiętym, syczącym głosem. - Na ogół u-u-udaje mi się akceptować fakt, że nie uu... - Zacisnął powieki. Brady nigdy dotąd nie widział, żeby wynikła z obrażeń apraksja tak dawała mu się we znaki, ale Marco odetchnął

głęboko, otworzył znowu oczy i przygwoździł Brady’ego spojrzeniem. - Ale ty też na nie z-zasługiwałeś. Nie zasłużyłeś na nic z tego całego gówna. - Machnął ręką w stronę trumny, a potem szorstkim gestem przeczesał włosy palcami i odwrócił się. Ale zaraz wrócił. – Jezu Chryste, Brady. Myślisz, że nie wiem, co ty o sobie mmyślisz? Przez tyle lat, myślisz, że nie zauważyłem, że miałeś tylko laski na jedną noc albo koleżanki do łóżka? Myślisz, że nie widzę, jak trzymasz to wszystko pod pokrywką, żeby nie wykipiało? Jak upuszczasz – wściekłość, trenując do upadłego? - Przez długą chwilę patrzył na Brady’ego gniewnie. - Zresztą właśnie dlatego ci przyłożyłem. Bo jestem wystarczająco wkurzony, żeby dać ci to, czego potrzebujesz. – I co, lepiej ci? Brady patrzył na niego w milczeniu, ale z wyrazu twarzy Marca wiedział, jaka jest odpowiedź. I niech to diabli, jeśli Marco nie miał racji. Teraz Brady miał w głowie jaśniej niż kiedykolwiek w ciągu ostatnich kilku dni. Mimo że bolała go jak wszyscy diabli. - Pomogę ci, jak tylko będę umiał, ale, serio, musisz znaleźć jakiś sposób, żeby wypuścić ten gniew, człowieku. Nie mówię, że nie przeszedłeś piekła. Bo przeszedłeś. Ale to cię teraz zżera od środka. A ja nie mogę na to patrzeć. Ze względu na ciebie. Ze względu na Aly. Brady wskazał ręką grób. - On miał być moim sposobem na to, żeby wypuścić gniew. Zamierzałem... A potem ten pieprzony drań wziął i umarł. A teraz... Pokręcił głową. Brakowało mu słów. Brakowało mu tylu innych rzeczy. Nick podszedł i stanął obok Marca. - On nie dałby ci tego, czego ci trzeba, Brady. Nie byłby w stanie. A ty wcale go do tego nie potrzebujesz. Brady przenosił wzrok z jednego Vieriego na drugiego. - Ale... ale, wtedy... Jasny gwint! - Ojciec nieświadomie dał mu wszystko to, co mógł mu dać. Dowód na to, że kiedyś był człowiekiem zdolnym do miłości. I że Brady może wybrać, którą z dróg sam chce

pójść. Wszystko zależy od niego, czyż nie? Na razie dokonywał tak kiepskich wyborów, że było to śmiechu warte. Czy też raczej byłoby, gdyby przy tym nie niszczył siebie i ludzi, których też kocha. Kocha? Czy on kocha Joss? Wziął głęboki oddech i spojrzał na Nicka. Przygarbił się. - Poznałem kogoś. Spotykaliśmy się od czasu do czasu, przez jakiś miesiąc. Wczoraj powiedziała mi, że jest w ciąży. Kiedy wreszcie to wyznał, ulżyło mu tak bardzo, że zaczęło mu się łatwiej oddychać. Nick szeroko otworzył oczy. - Zaraz, zaraz - powiedział Marco. - Wczoraj? Wczoraj byliśmy u ciebie przez cztery godziny. Brady skinął głową. - Przyszła do mnie jakąś godzinę po waszym wyjściu. - Och. Cholera! - Owszem. - Więc zaraz po tym, jak dowiedziałeś się o śmierci Josepha, ona powiedziała ci, że zostaniesz ojcem? - spytał Nick. Brady kiwnął głową, ale nie był w stanie spojrzeć mu w oczy. - A ty nie zareagowałeś na to dobrze? Brady parsknął niewesołym śmiechem. - Nazwała mnie dupkiem i miała rację. - Już ją lubię - mruknął Marco. - Zaczekaj, ale to chyba nie jest... twoja sąsiadka, och... - Joss. Tak. - Wiedziałem - powiedział Marco, z cieniem uśmiechu na ustach. Brady przewrócił oczami. - Tak, tak, Einsteinie. Zgadza się. Nick stanął przed Bradym z tak poważnym wyrazem twarzy, jakiego nigdy u niego nie widział. - Straciłeś matkę i ojca, Brady. Ale tę kobietę? Kochasz ją?

- Nawet nie wiem co... - Gówno prawda! - przerwał mu Nick. Przed jego niebieskim, intensywnym spojrzeniem nie było ucieczki. - Kochasz Alyssę całym sercem, jak każdy brat, i zawsze tak było. Wiesz, czym jest miłość. Brady patrzył na Nicka przez długą chwilę. Emocje wzbierały w nim, rozsadzając mu pierś, ściskając serce. Więc jeśli puści ten gniew, coś jednak mu zostanie, czyż nie? Będzie Joss. I ich dziecko. Ale tylko wtedy, jeśli naprawdę weźmie się w garść. I zacznie od tego, że będzie uczciwy. Wobec Nicka. Wobec samego siebie. - Może. Chyba tak. - Przełknął z trudem ślinę. - Tak. Joss wiedziała, że w końcu rozlegnie się pukanie do drzwi. Wiedziała, odkąd opuściła swój mały azyl u Christiny. Ale w niedzielę o wpół do jedenastej wieczorem, leżąc z książką w łóżku, ciągle nie była na to przygotowana. Zastanawiała się, czy otworzyć, ale pukanie nie milkło, uznała więc, że nie ma sensu unikać rozmowy. Dziś, jutro czy w przyszłym tygodniu - była pewna, że kiedyś i tak będzie musiała stawić temu czoło. Włożyła puchaty różowy szlafrok, zacisnęła pasek i zeszła na dół. Wzięła głęboki oddech i otworzyła drzwi. Potężna postać Brady’ego wypełniała prostokątną framugę. Miał na sobie galowy mundur, z rzędami odznaczeń na piersi, a na głowie beret z pomarańczowym znakiem, składającym się z miecza nad skrzyżowanymi strzałami. Przez chwilę chłonęła go wzrokiem od stóp do głów, aż w końcu spojrzała mu w oczy. Boże, był naprawdę przystojny. Mimo że złamał jej serce. W jego brązowych oczach błyszczała głębia, której wcześniej nie dostrzegała. Ale może teraz była tylko zbyt rozemocjonowana. Ostatnio tyle się wydarzyło. - Co to za okazja? - spytała w końcu. - Pogrzeb. Joss zmarszczyła brwi i już wzięła oddech, żeby przemówić... - Zanim cokolwiek powiesz - ciągnął - czy mogę coś wytłumaczyć?

Proszę. Joss zebrała się w sobie. - W porządku. - Mogę wejść? - Nie. - Nie miała aż tyle siły, zwłaszcza biorąc pod uwagę reakcje jej ciała na jego obecność. Brady zacisnął usta i skinął krótko głową. - Nie mógłbym bardziej żałować tego, w jaki sposób z tobą rozmawiałem i jak cię potraktowałem. Nie zasłużyłaś na coś takiego. Na pewno nie. I wiem, że okropnie zareagowałem na wiadomość, że... że jesteś w ciąży. Gdybym mógł to cofnąć, zrobić to jeszcze raz, inaczej, zrobiłbym. Bez wahania. Joss podniosła rękę, czując, jak pod wpływem tych słów jej stanowczość słabnie. - Brady... - Proszę. Proszę, pozwól mi skończyć. Nie była w stanie oprzeć się tej poważnej, szczerej twarzy, błagalnemu spojrzeniu. Kiwnęła głową. - Dziękuję. Chodzi o to, że... nie jestem w tym zbyt dobry. Właściwie jestem beznadziejny. Nigdy wcześniej mi się to nie zdarzyło i ja... - Co ci się nie zdarzyło? Spojrzał jej prosto w oczy i z trudem przełknął ślinę. - Nigdy wcześniej nie byłem zakochany. Joss otworzyła usta. Ściany nagle zaczęły się do siebie zbliżać. - Musisz już iść. - Chwyciła drzwi i pchnęła, żeby je zamknąć. Brady przytrzymał je ramieniem. - Joss. Cofnęła się. - Nie. Nie mogę... Ty nie możesz... Wszystko w tobie mnie przeraża, jeśli chcesz znać prawdę. Twoje usposobienie. Huśtawka nastrojów. To, że uciekasz, kiedy tylko sytuacja staje się zbyt poważna. Nie jestem w stanie tego wytrzymać, Brady. Nie po tym, jakie miałam życie. Nie potrafię znieść tego strachu, tej niepewności. Nie chcę tego znosić. Nie

powinnam tego znosić. I z całą pewnością nie zamierzam narażać na to mojego dziecka. - Naszego dziecka. - Co? - Powiedziałaś „mojego dziecka”, ale ono jest także moje. Joss objęła się w pasie ramionami i zaakceptowała ból, który zdawał się rozcinać jej serce jak nóż. - To nie ma znaczenia. To, czego ty chcesz. To, czego ja mogłabym sobie życzyć. Nic z tego nie ma znaczenia. Jedyne, co się liczy, to bezpieczeństwo i dobro tego dziecka. Ono nigdy, ani przez sekundę, nie będzie się czuło niechciane. - Ale kiedy ja... - Idź już. Proszę, po prostu idź sobie - powiedziała, z trudem wypowiadając słowa przez ściśnięte gardło. - Joss... - Idź. I jeszcze jedno, proszę. Ułatw to nam obojgu, dobrze? Nie przychodź. Nie nawiązuj rozmowy. Spróbujmy po prostu... - Łzy napłynęły jej do oczu. Taka przystojna, męska twarz nie powinna być tak strasznie smutna, pomyślała, patrząc, jak walczył ze sobą, starając się zaakceptować jej prośby. - Pójdę - powiedział w końcu cicho. - Ale będę tutaj. Słyszysz? Wystarczy, że zapukasz, a zaraz do ciebie przyjdę. Wystarczy, że zapukasz. Rozdział 14 Joss stała w drzwiach swojego małego domowego gabinetu i patrzyła na bałagan. Półka na książki ciągle leżała w kawałkach na podłodze. Na początku zostawiła ją, bo miała zamiar skorzystać z propozycji pomocy, którą złożył jej Brady. A potem czuła się zbyt zmęczona i chora, żeby się tym zająć. Co za ironia, przede wszystkim będzie musiała zdemontować to, co w pocie czoła udało jej się poskładać. Teraz, kiedy gabinet trzeba

zamienić w pokój dziecinny, nie miała już na tę półkę miejsca. Na kolanach, z trudem rozłożyła ją z powrotem na części. Godzinę później półki leżały znowu płasko w pudłach, a kołki, śruby i gwoździe trafiły do swoich małych plastikowych woreczków. Joss przesunęła to wszystko na bok i przez chwilę rozkoszowała się faktem, że znowu może chodzić po podłodze, nie obawiając się, że skręci sobie na czymś nogę. Rozglądając się po małym pokoiku, zaczęła sobie wyobrażać, jak mogłaby go urządzić dla dziecka. Wiedziała już, że nie chce znać jego płci, a to wykluczało chyba róż i błękit. Więc może... żółty? Jasny, ciepły, wesoły. Tak, to doskonały kolor na powitanie jej synka albo córki na świecie. „Nasze dziecko”, usłyszała znowu w głowie głos Brady’ego. - Dzięki, sumienie. Odnotowano. Od czasu, kiedy poprosiła go, żeby sobie poszedł i nie wracał, minęły dwa tygodnie. I na razie spełniał jej prośbę. Nie mogła zaprzeczyć, że jego słowa ciągle ją kusiły. Prawdę mówiąc, głęboko wierzyła, że powiedział prawdę. Nie znaczyło to jednak, że potrafiłby według nich żyć w trudnych chwilach. A gdyby ona jednak postanowiła dać mu szansę, cały czas zastanawiałaby się, kiedy znowu wybuchnie albo trzaśnie za sobą drzwiami. Nie byłaby w stanie tego wytrzymać. Wzięła szybki prysznic i pobiegła do sklepu. Już miała większy apetyt - i wielką ochotę na mleczne koktajle. I na czekoladę, oczywiście, z lodami waniliowymi i całym mnóstwem czekoladowego syropu. A właśnie zabrakło jej i jednego, i drugiego. Nie mogła ignorować takiego kryzysu ani dnia dłużej. Kiedy wracała do domu, jej uwagę przyciągnęła plama koloru pod frontowymi drzwiami. Na jej powrót czekały kwiaty - różowe róże. Joss zapomniała na moment o torbach z zakupami i podeszła do bukietu tak ostrożnie, jakby ktoś ukryty za nim mógł na nią wyskoczyć. Nie było żadnego liściku, ani... dziwne. Róż było osiem. Podniosła wazon i weszła do domu. Czy to Brady je przyniósł?

I dlaczego osiem? Postawiła piękne kwiaty na środku stołu w jadalni i spoglądała na nie, zaintrygowana, ilekroć koło nich przechodziła, aż w końcu przywiędłe główki i opadające płatki zmusiły ją do wyrzucenia bukietu. Tajemnicze róże pomogły jej przynajmniej przetrwać jakoś dni, które dzieliły ją od wizyty u lekarza. Nie mogła się jej doczekać, bo tym razem miała zobaczyć pierwsze zdjęcie dziecka. W piątek po południu wyszła z pracy trochę wcześniej, żeby nie spóźnić się na wizytę. Christina poszła razem z nią - był to majstersztyk dostosowania planu zajęć do potrzeb. Joss powiadomiła też w końcu dyrektorkę ośrodka, że jest w ciąży i wybiera się na swoje pierwsze badanie USG. Szefowa zgodziła się zastąpić Christinę w przedszkolu, pod warunkiem że Joss pokaże jej zdjęcie. - Na tobie to papierowe wdzianko wygląda całkiem dobrze zauważyła Christina, kiedy czekały na doktor Charles. - Zamknij się - zachichotała Joss. Papier szeleścił, kiedy się poruszała. - Tak tylko mówię. - Aha. Twój czas też nadejdzie, moja droga. Christina uśmiechnęła się szeroko. Rozległo się pukanie do drzwi i weszła doktor Charles. Była to piękna kobieta o brązowej skórze i długich włosach ściągniętych w kucyk. - Witam panie. Co słychać? - Wszystko w porządku - odparła Joss. - A jak się czujesz, Joss? Masz jeszcze poranne mdłości? - spytała, myjąc ręce. - Od czasu do czasu, dwa, trzy razy w tygodniu. I często wieczorem. - Powinni to nazwać mdłościami całodziennymi. - Prawda? - uśmiechnęła się Joss. Odpowiedziała jeszcze na kilka pytań, podczas gdy lekarka przysuwała ultrasonograf do kozetki. Joss na szczęście czytała książkę

o ciąży, więc wiedziała, że to badanie przez pochwę, do którego trzeba użyć prezerwatywy i żelu; w przeciwnym razie byłaby bardzo zaskoczona. Christina zrobiła minę. - A ty co się krzywisz? To ja zaraz zapoznam się bliżej z tym urządzeniem. Christina zasłoniła usta ręką, żeby stłumić śmiech. Doktor Charles uśmiechnęła się szeroko. - Śmiejcie się. Moim zdaniem to bardzo ważne w całym tym procesie. Śmiejcie się jak najwięcej. A teraz... Joss spojrzała na monitor. Lekarka poprawiła obraz, a potem... Joss otworzyła usta. - Czy to... - Twoja mała fasolka? Tak. Lekarka wskazała główkę, ciało, zaczątki ramion. „Fasolka” była doskonałym określeniem i Joss natychmiast zakochała się w niej bez pamięci. Nie przeszkadzało jej nawet, że do oczu napłynęły jej łzy. Lekarka dokonała kilku pomiarów. - Wygląda na to, że to mniej więcej osiem tygodni i pięć dni powiedziała. - Więc prognozowana data rozwiązania to dwudziesty czwarty maja. Osiem tygodni. Osiem. Osiem... Joss poczuła, że na jej ciele pojawia się gęsia skórka. Kwiaty. Nie była w stanie powstrzymać szlochu. Lekarka uśmiechnęła się do niej. - Cudownie zobaczyć to po raz pierwszy, prawda? Joss kiwnęła głową. To rzeczywiście było cudowne. Nie mogła jednak podzielić się prawdziwym powodem swoich łez. Nie chodziło tylko o dziecko, ale też o to, że Brady najwyraźniej był dość uważny, by wiedzieć, który to tydzień ciąży. Tego wieczoru, kiedy leżała w łóżku, próbując zasnąć, z trudem oparła się pokusie, żeby zapukać w ścianę.

Prezenty nie przestawały się pojawiać. Brady dotrzymał słowa, nie przychodził do niej i nie odzywał się, ale nie prosiła go przecież, żeby nie zostawiał jej niczego pod drzwiami, prawda? Taki wrzód na dupie. Na myśl o tym za każdym razem musiała się uśmiechnąć. Prezenty zwykle zjawiały się w soboty, przypominając o dniu ich pierwszego spotkania. Dzień po badaniu USG Joss otworzyła rano drzwi i znalazła w przedsionku papierową torbę z księgarni. W środku była popularna książka na temat ciąży, którą zdążyła już kupić sobie sama - co zresztą w niczym nie umniejszało wartości tego przemyślanego prezentu. W następną sobotę pod drzwiami nie było niespodzianki. Ani rano, ani po południu. Joss zanurzyła się w telefonach i mailach związanych ze zbieraniem funduszy, żeby nie myśleć o tym, jak jest rozczarowana. Do końca weekendu zdążyła przekonać samą siebie, że właściwie się z tego cieszy. Teraz była jeszcze bardziej zdeterminowana, by trzymać się z dala od tego mężczyzny, który powoli, ale nieubłaganie osłabiał jej wolę i zdobywał serce. Przez cały kolejny tydzień ośrodek, wypełniony podekscytowanymi dzieciakami, przypominał dom wariatów. W środę było święto Halloween i wszyscy czekali niecierpliwie na doroczną kostiumową paradę, która miała się odbyć wieczorem. Rodzice pozwalniali się w tym dniu wcześniej z pracy, żeby pomóc dzieciom, a potem impreza trwała tak długo, aż ostatnie dziecko wróciło do domu. Była to świetna, choć wyczerpująca zabawa, ale wielkie dawki czekolady dodały jej energii. Joss wróciła wieczorem do domu, podekscytowana perspektywą wizyt małych przebierańców. Uwielbiała Halloween, odkąd była dzieckiem - był to jedyny dzień w roku, kiedy można było udawać kogoś innego. A ponieważ tutaj domy stały tak blisko siebie, Fairlington było doskonałym terenem dziecięcych łowów - z pewnością dziesiątki dzieciaków będą ją zabawiały przez cały wieczór. Zaparkowała samochód i jej uwagę natychmiast przyciągnęły

frontowe drzwi. Tam, między wydrążonymi dyniami, pajęczyną, którą oplotła słupy ganku i wielkim szkieletem zawieszonym na drzwiach, stało kartonowe pudło. Rzuciła okiem w stronę domu Brady’ego i wysiadła. Wniosła pudło do domu, postawiła je na kuchennym blacie i otworzyła najszybciej, jak umiała. Uśmiechnęła się na widok obrazka na plastikowym opakowaniu; rozdarła je i rozwinęła znajdujący się w środku materiał. Wybuchnęła śmiechem. Przysłał kostium na Halloween dla niemowlaka. I to nie zwykły kostium. Było to oficjalny kostium dziecięcy Armii Stanów Zjednoczonych. Uszyty z materiału moro, miał rękawki obszyte miękkim flauszem, którym wyłożony był też dołączony do ubranka „hełm”. Do tego płócienne wykończenia i czarna wojskowa naszywka na piersi. Przycisnęła kostium do siebie i śmiała się aż do łez. A potem naprawdę zaczęła płakać. Brady robił wszystko, żeby pokazać jej, że o niej myśli. Jak bardzo mu zależy. Czy naprawdę postępuje słusznie, starając się wykluczyć go z życia tego dziecka? Brady wyłożył właśnie jajecznicę na talerz, kiedy ktoś zapukał do drzwi. Zlizał tłuszcz z kciuka i otworzył. Na progu stała księżniczka, pirat i kot. - Cukierek albo figielek! - Och, no tak. Halloween. - Cholera! Na to nie był przygotowany. Co ma teraz zrobić, do diabła? Pirat wyciągnął swój miecz. - Cukierek albo figielek i zatopimy twój statek! Brady podrapał się po głowie. - Cóż, rozumiecie... zapomniałem kupić słodyczy. Kotu zaczęła drżeć broda. Pirat się skrzywił. - No dobra, zaczekajcie. - Coś przyszło mu do głowy. - To zajmie tylko

sekundę. Pobiegł na górę, do kubka na drobne, który stał na toaletce. Chwycił garść drobniaków, choć nie był pewny, jakie są obecnie stawki okupu dla piratów. A ostatnią rzeczą, jakiej sobie życzył, było zostać okrzykniętym halloweenową kutwą. Sam był kiedyś dzieckiem. Pamiętał, co się robiło z domami, z których wynoszono tylko zdrową żywność albo pojedyncze, zeschłe czekoladki. No i miał swoją dumę. Z powrotem przy drzwiach pogrzebał w monetach i wrzucił po kilka do wiaderek dzieciaków. - Dziękujemy panu - powiedział pirat. Dziewczynki się uśmiechnęły. A potem wszyscy się odwrócili. Brady, zadowolony z siebie, już miał zamknąć, kiedy przypomniał sobie pudełko pozostawione na ganku Joss. Pchnął siateczkowe drzwi i wyjrzał za mały ogródeczek, który oddzielał ich ganki. Pudełka nie było. Tak, do diabła! Wrócił do jadalni z przyjemnym uczuciem zwycięstwa. Ciekawe, czy kostium się jej spodobał? Czy ją rozbawił? Czy teraz zechce z nim rozmawiać? Tęsknota, jaką za nią odczuwał, była niczym pragnienie, którego nie sposób ugasić. Po tym, co wyznał Nickowi i Marcowi na cmentarzu, miał taką jasność co do swoich uczuć, jakiej chyba nigdy dotąd nie doświadczył. Nie łudził się, że wszystkie jego problemy zostały rozwiązane - kolejne wizyty u psychoterapeuty niezbicie tego dowodziły. Ale miał już wizję tego, jakiego chce dla siebie życia, a nawet, co więcej, odkrył, że ma w sobie dość wiary w siebie - w to, że może stać się kiedyś kimś, kim chciałby być - a to dało mu nadzieję. I niech go diabli, jeśli ta nadzieja nie była największą siłą, jakiej kiedykolwiek doświadczył. Bał się, oczywiście, że może to wszystko spieprzyć. Bardzo się bał. Po tym, jak Joss go wyrzuciła, przez kilka dni miał wrażenie, że jakiś demon usiadł mu na piersi. Przypominał sobie raz za razem całą tę rozmowę, przyglądał się jej od każdej strony. Może drzewa przesłoniły

mu las, ale jego umysł uczepił się dwóch zdań, które podtrzymywały w nim nadzieję. Tego, w którym Joss powiedziała, że chce rzeczy, której nie może mieć. I tego, że jej zdaniem obojgu im będzie łatwiej, jeśli nie będą ze sobą rozmawiali. Czy on jest tą rzeczą, którą chciałaby mieć? To znaczy, gdyby nie okazał się narwańcem i tchórzem pierwszej wody? Co do tego miała całkowitą rację. To był dla niego mocny kopniak w tyłek. Tak czy inaczej, jakaś jej część ciągle go pragnęła, ciągle czuła ten magnetyzm, który przyciągnął go do niej tamtego słonecznego popołudnia i żałowała, że sprawy nie potoczyły się inaczej. Założyłby się o wszystko, że tak jest. A ponieważ nie mógł zmienić przeszłości - była to gorzka pigułka, którą wreszcie potrafił przełknąć - postanowił, że zrobi wszystko, by odzyskać jej zaufanie, zasłużyć na jej wiarę. Bardzo dokładnie przemyślał jej słowa i doszedł do wniosku, który niemal powalił go na kolana - bardziej bał się pustego życia pełnego żalu i szans, których nie miał odwagi wykorzystać, niż spektakularnej porażki. Teraz pozostawało tylko pytanie, jak zdobyć zaufanie Joss. Jak sprawić, by dostrzegła, że on tym razem zapanuje nad sobą, tym razem wytrwa. Jak sprawić, by zrozumiała, że bardzo pragnie być z nią i z ich dzieckiem. Przede wszystkim musiał uszanować jej prośby i dotrzymać danej jej obietnicy. Mimo dziury w piersi, którą tylko ona mogła zapełnić, nie próbował się z nią kontaktować. Nie przychodził. Wymagało to od niego niesamowitej siły. Nie był pewien, czy ma jej wystarczająco dużo. Ale odkrył też, że dla niej był zdolny do rzeczy, w jakie kiedyś by nie uwierzył. Więc dotrzymał słowa. Ale nigdy nie powiedziała przecież, żeby nie dawał jej prezentów. Fakt, że je przyjmowała, że nie rzuciła mu nimi w twarz, nie kazała mu przestać, sprawił, że urósł we własnych oczach. Teraz zjadł właśnie resztki jajecznicy, kiedy znowu ktoś zapukał do drzwi. Tym razem dwie wróżki wyciągnęły od niego cztery dolary.

Pokonały go identyczne dołeczki, które miały w policzkach. Sięgnął do kieszeni i dał im po dwa dolary. W tym tempie do rana będzie zrujnowany. Zniósł na dół cały kubek z monetami, bardzo zadowolony z tego, że ma zwyczaj wrzucania do niego drobnych pod koniec każdego dnia. Zdążył pozbyć się trzydziestu pięciu dolców, kiedy wreszcie ją zobaczył. Wręczał właśnie pieniądze gorylowi, kiedy Joss otworzyła drzwi kolejnej grupie przebierańców. Widział ją tylko przez krótką chwilę, kiedy wychyliła się zza drzwi, ale poczuł się tak, jakby po miesiącach głodowania zjadł wyśmienity, przyrządzony z najświeższych produktów posiłek z czterech dań. I ciągle miał ochotę na więcej. Kiedy następna grupka podeszła do drzwi, Brady nie mógł się powstrzymać i został na ganku, kiedy dzieciaki ruszyły do drzwi Joss. I naprawdę tego nie pożałował. Najmniejsza dziewczynka została trochę z tyłu za resztą, zbyt nieśmiała, żeby podejść po swój cukierek. Więc Joss wyszła z domu, żeby wrzucić słodycze do jej koszyczka. I zaparła Brady’emu dech w piersi. Była w kostiumie Cyganki. Rozwiane, kręcone włosy opadały jej na ramiona, na głowie miała zawiązany czerwony szalik. Była ubrana w kremową bluzkę o kroju ludowej koszuli, które odkrywała jej ramiona i kilka warstw kolorowych spódnic, które spływały do jej bosych stóp. Kiedy się poruszała, słychać było cichutkie brzęczenie. Ten dźwięk zdawał się go przyzywać. Zareagował na to natychmiastową, bolesną erekcją. Jezu, pragnął jej na każdy sposób, w jaki mógłby ją mieć. Dzięki Bogu w tej chwili pojawili się Wojownicy Mocy, bo nie odpowiadałby za swoje czyny. Kiedy dał im wszystkim po parę monet... sam nie wiedział nawet, ile to było razem, natychmiast spojrzał w jej stronę. Stała na ganku i patrzyła na niego.

Wszystkie mięśnie w jego ciele nagle zesztywniały. Boże, była taka piękna, egzotyczna i niewypowiedzianie godna pożądania. Odezwij się. Powiedz coś, cokolwiek. Tak bardzo chciał wiedzieć, o czym myślała. Joss spuściła oczy i weszła do domu. Rozczarowanie niemal odebrało mu nadzieję, ale nie dopuścił do tego. Joss nie tylko spojrzała mu w oczy - założyłby się o wszystko, że sama też walczyła ze sobą, też zastanawiała się, czy się do niego odezwać. Bo inaczej po co miałaby tam tak długo stać? Adrenalina w jego żyłach; zaczął rozważać, planować, obmyślać strategie. Do drzwi podszedł wampir. Brady wrzucił kilka monet do jego torby. - Posłuchaj no, wampirze... Chłopiec się odwrócił. - Tak? - Byłeś już tam obok? - Wskazał dom Joss. Wampir pokręcił jasną głową. - A myślisz, że podołałbyś specjalnej misji? - Niby jakiej? - Powiedz Cygance, która tam mieszka, że moim zdaniem jest bardzo ładna. Chłopiec się skrzywił. Brady wrzucił do jego torby jeszcze dwa dolary. Wampir wzruszył ramionami. - Dobra. Brady uśmiechnął się szeroko, zachwycony swoim planem, i czekał, podtrzymując ramieniem otwarte drzwi. Wampir zapukał do Joss. Chwilę później odwróciła lekko głowę w stronę Brady’ego, a jej rumieniec był dla niego jak najsłodsze zwycięstwo. Taaaak! Nagle to, ile straci tego wieczoru pieniędzy, przestało mieć jakiekolwiek znaczenie. To było warte ostatniego grosza. Kiedy przybyła kolejna grupka, przekupił ich, żeby powtórzyli od

niego, iż ma nadzieję, że czuje się dobrze. Potem zapłacił jeszcze jakiemuś superbohaterowi, żeby przekazał, że Brady uważa, że jest śliczna. Znowu. Spojrzała na niego spod zmarszczonych brwi. Brady od wielu tygodni tak się nie śmiał. Następną wiadomość przesłał jej przez policjanta, który najwyraźniej chciał, żeby Brady wiedział, za co płaci, bo niemal krzyknął do Joss, że gdyby czegoś potrzebowała, ma dać znać facetowi, który mieszka obok. Joss nachyliła się do ucha małego, który kiwnął głową. Kiedy chłopiec wrócił, Brady nie mógł powstrzymać szerokiego, idiotycznego uśmiechu. Cholerna piątka z plusem. Zaczęli rozmawiać. Mały policjant gapił się na niego przez chwilę. - Ta pani powiedziała, że jesteś wrzód, i sam wiesz gdzie. Ale to chyba niemożliwe? Dlaczego ona tak powiedziała? Brady zaśmiał się i dał małemu jeszcze dolara. - Nie kłopocz się tym. Dziękuję za wiadomość. Dwóch kolejnych posłańców znowu powtórzyło jej, że jest ładna. Niemal czuł, jak za ścianą szykuje się wybuch wulkanu. I nie mógł się doczekać. Wykorzystywał małych posłańców do końca wieczoru. Kiedy skończyły mu się ćwierćdolarówki, zaczął dawać dzieciakom wielkie garście drobniaków, żeby wynagrodzić im fakt, iż były to głównie monety dziesięcio-, pięcio- i jednocentowe. Prawdopodobnie pozbył się w tym dniu jakichś dwustu dolarów, ale nigdy dotąd nie miał poczucia tak dobrze wydanych pieniędzy. Kiedy zrobiło się późno i dzieci przestały przychodzić, Brady szczerze żałował, że wieczór dobiega końca. Intuicja podpowiadała mu, że tego dnia zrobili duży krok do przodu. Nie wiedział, co to oznacza ani co będzie dalej, ale umiał być cierpliwy. Dla niej. Brady stał przy kuchennym zlewie i mył ręce, lepkie po dotykaniu tych wszystkich pieniędzy, kiedy znowu ktoś zapukał do drzwi.

Chwycił prawie pusty już kubek i podbiegł do drzwi. Na ganku stało dwoje nastolatków w dżinsach i podkoszulkach. - A wy to niby kim macie być? Chłopak się skrzywił. Miał na głowie sterczący czub, który wyraźnie przegrał z tubką żelu. I czy Brady’emu tylko o się wydaje, czy naprawdę miał żółte oczy? Dziewczyna uśmiechnęła się szeroko. - Jesteśmy Edward i Bella. Brady zmarszczył brwi. - A kto to jest? Chłopak się zaczerwienił, a dziewczyna wydała przeciągłe, bolesne westchnienie. - Ze Zmierzchu - powiedziała takim tonem, jakim dzieci mówią zwykle „no dobra”. - Hm, tak, no cóż, skoro tak mówicie. Tak czy inaczej, proszę. Wysypał resztę drobniaków z kubka do torby chłopaka i został zupełnie bez pieniędzy. Może powinien był najpierw wygrzebać z kubka guziki i paprochy z kieszeni. - Dzięki - powiedziała entuzjastycznie dziewczyna i wyciągnęła z torby kopertę. - Mamy to panu oddać. - Dzięki. - Brady wrócił szybko do domu, zamknął drzwi na klucz i przez długą chwilę patrzył na kopertę. W końcu usiadł na kanapie i przesunął palcem pod zaklejoną klapką, żeby ją otworzyć. Ze środka wyciągnął dwa kawałki papieru. Pierwszy był liścikiem od Joss. Brady musnął palcami pochyłe pismo, czując się niemal tak, jakby to ją samą dotykał. Brady, dziękuję za prezenty. Pomyślałam, że może teraz moja kolej. J. Brady uśmiechnął się i wsunął liścik pod drugą kartkę. I nagle zabrakło mu tchu w piersi, a serce załomotało gwałtownie. To było zdjęcie USG. Brady pochylił się, badając wzrokiem każdy najdrobniejszy szczegół

wizerunku swojego syna albo córki. Takie małe. Takie nieprawdopodobnie małe. Sam nie wiedział, kiedy znalazł się za drzwiami. Wiedział tylko, że ktoś niewyobrażalnie maleńki go potrzebuje. Potrzebuje jego opieki. Tak jak ta niezwykła kobieta, która nosi go w swoim brzuchu. Ale zatrzymał się, zanim dobiegł do jej drzwi. Były zamknięte, światło na ganku - zgaszone. W ogóle na całym parterze było ciemno. Cofnął się trochę, żeby zobaczyć okna sypialni. Tam świeciło się słabe, złotawe światło. Czy ona nie zdaje sobie sprawy, że chce ją zobaczyć, porozmawiać z nią, po tym jak dostał to zdjęcie? Dobrze. Małymi kroczkami. Jeśli życzy sobie, żeby tak było, tak będzie. Bez względu na to, ile będzie go kosztowała cierpliwość, której od niego wymagała. Jeszcze raz spojrzał w okna jej sypialni i wyobraził ją sobie w tym przytulnym pokoju, wyciągniętą na łóżku, i porzucony obok kostium Cyganki. Tak bardzo jej pragnął. Zmusił się, żeby być cierpliwym i wrócił do siebie. Posprzątał po kolacji. Obejrzał jakiś program w telewizji. Przygotował się do spania. I wszędzie, cokolwiek robił, zabierał ze sobą zdjęcie z USG. Nie mógł przestać na nie patrzeć. Może to głupie, ale fakt, że zobaczył zdjęcie, sprawił, że wszystko stało się nagle bardziej realne. Usiadł ciężko na brzegu łóżka. Cholera, będzie czyimś tatą. Przycisnął dłoń do ich wspólnej ściany. Teraz musi tylko wymyślić jakiś sposób, żeby zdobyć matkę tego dziecka. Niewiele, naprawdę niewiele brakowało, żeby się poddała. Kiedy zobaczyła go za pierwszy razem, jak wychylał się zza swoich drzwi i wpatrywał w nią wzrokiem kogoś, kto umiera z głodu, miała wrażenie, jakby po długim czasie pływania w zimnej wodzie trafiła na ciepły prąd. Wydawało jej się, że pamięć ją zawodziła. Był bardziej seksowny, niż go zapamiętała, jakieś... och, osiem tysięcy razy.

Cholera! A potem te wiadomości... Słodkie, zabawne, seksowne. Zabójcza kombinacja. Teraz, leżąc w łóżku i wiedząc, że on jest po drugiej stronie ściany, Joss nie mogła przestać myśleć o Bradym Scotcie. Jego namiętnych oczach. Bicepsach rozsadzających rękawy koszuli. Dżinsach opadających z bioder. A te biodra, och, jak one potrafiły się poruszać, jakiej potrafiły dostarczać przyjemności... Jezu! Joss odrzuciła kołdrę na bok, wystawiając nogi na chłodniejsze powietrze. Była strasznie napalona. Biorąc pod uwagę, że nie uprawiała seksu od tygodni, obok mieszkał prawdziwy bóg seksu, a w jej ciele szalały hormony, nic dziwnego, że była tak wygłodniała i wilgotna. Przesunęła ręką po swoim ciele, po uwrażliwionych piersiach, pod satynową gumkę majtek. Skończ teraz, skarbie. Jęknęła na wspomnienie jego głosu. Marynarzyk miał naprawdę utalentowany język. Musnęła palcami łechtaczkę, podnosząc jeszcze napięcie, które odczuwała przez cały wieczór. - Brady - szepnęła chrapliwie. Przypomniała sobie jego intensywny wzrok, siłę jego ciała, niewiarygodnie satysfakcjonujące uczucie pełności, kiedy wsuwał w nią swój członek. Wsunęła palec do swojego wnętrza, jęcząc i unosząc biodra. Rozprowadziła wilgoć po łechtaczce, muskając ją palcem szybkimi, krótkimi ruchami. Jakiś dźwięk - stłumiony głos? - rozległ się po drugiej stronie ściany. Joss zamarła z mocno bijącym sercem. Znowu. Co on tam robi? Joss zsunęła się z łóżka, przez chwilę rozmyślała, i w końcu przyłożyła ucho do zimnej gipsowej ściany. Nic. Hm... Już miała się odsunąć, kiedy znowu to usłyszała. Brady. Jęczał. Cholera!

Przycisnęła ucho mocniej do ściany i zamknęła oczy, żeby wyostrzyć słuch. Nie bądź śmieszna. To mogło być cokolwiek. Ale nie odsunęła się od ściany. I po chwili znowu to usłyszała. To nie był zwykły jęk - to było jej imię. Postawiłaby na to całe swoje oszczędności na dom. Opierając się jedną ręką o ścianę, Joss rozchyliła nogi i pozwoliła, by druga dłoń podjęła przerwaną przed chwilą czynność. Oczami wyobraźni widziała go, jak leży na swoim łóżku, całkiem nagi, ze złocistą skórą lśniącą od potu, przesuwając ręką po swoim twardym maszcie. Cholera, to jest mocne! Wypchnęła biodra do przodu, by zwiększyć tarcie. Gdyby tej ściany nie było, przeszłaby na jego stronę, wspięłaby się na niego i wsunęła jego członek głęboko w siebie. Była tak wilgotna, że wszedłby w nią jednym ruchem. Poruszając palcami, muskając, drażniąc, naciska jąc, wyobrażała to sobie, czuła podniecenie tej chwili, jej zapach, słyszała ciężkie, dyszące oddechy. Fala energii przepłynęła przez jej ciało, koncentrując się nisko w podbrzuszu. Joss wyjęczała jego imię. Po drugiej stronie rozległ się głuchy odgłos i kolejny jęk: - Joss. I znowu to głuche uderzenie, jakby czyjaś dłoń wylądowała płasko na dzielącej ich ścianie. Zakłopotanie, jakie mogłaby w tej chwili odczuwać, odpłynęło, wyparte przez nadciągającą ulgę. Wiedząc, że on jest tak blisko, zaledwie kilka centymetrów dalej... Orgazm był jak eksplozja. Jęknęła przeciągle, kolana ugięły się pod nią, a ciałem wstrząsnęły rytmiczne konwulsje. Chwilę później Brady za ścianą znowu wykrztusił jej imię. O. Mój. Boże! Joss przesunęła ręką po włosach. Czy my właśnie...? I czy on zdaje

sobie z tego sprawę? - Joss? - odezwał się jego stłumiony głos. Tak, świetnie zdawał sobie z tego sprawę. Znowu przycisnęła ucho do ściany. - Brakuje mi ciebie - powiedział Brady głośniej i dwa razy zapukał w ścianę. Ale Joss nie odpowiedziała.

Rozdział 15 W następną sobotę Joss nie była pewna, czy spodziewać się kolejnego prezentu. Brady zaledwie kilka dni wcześniej przesłał jej kostium. A teraz, kiedy osiągnęli stan milczącej, pokojowej koegzystencji, nie wiedziała, czy nadal je przyjmować, czy nie. Powinna z nim pogadać. Wiedziała o tym. Zastanawiała się, czy przyjdzie do niej, kiedy dostanie zdjęcie z USG, ale nie przyszedł. Z drugiej strony, ona nie odpowiedziała na jego pukanie, więc właściwie nie mogła mieć mu tego za złe. Czuła się na przemian rozczarowana i pełna nadziei. Poprosiła go, żeby nie przychodził i nie rozmawiał z nią. A on dotrzymał obietnicy. No, nie licząc wiadomości, które przesyłał jej w Halloween. I jednoczesnej masturbacji. Ponieważ jednak od tygodni tak dobrze się nie bawiła, nie bardzo umiała się o to na niego gniewać. W końcu nie wytrzymała i wyjrzała za drzwi. Na ganku stała mała niebieska przenośna lodówka. Umierając z ciekawości, Joss wniosła ją do domu i postawiła na kuchennym blacie. Podniosła pokrywę i wy- buchnęła śmiechem. Pikle i lody. Wyciągnęła z lodówki słój z piklami z koperkiem, a potem kilogramowy kubełek lodów waniliowych. Biorąc pod uwagę, że miała coraz większą ochotę na mleczne koktajle, prezent był idealny. I typowy dla Brady’ego, a przez to jeszcze sympatyczniejszy. Od tego dnia Joss zaczęła dostrzegać upływ czasu i rozwój ciąży, odzwierciedlony prezentami znajdowanymi pod drzwiami. Tydzień 12.: pluszowy miś w sweterku z napisem „Wstąp do wojska”. Tydzień 13.: czarna koszulka z długimi rękawami i różowym napisem „Zobacz, co zrobił mój tata” na brzuchu. Przy koszulce Joss sama nie wiedziała, czy ma się śmiać, czy wkurzyć, zwłaszcza że kiedy wyciągnęła ją z pudełka, znalazła pod spodem drugą, niemowlęcą, z napisem „Mój tata chodzi w wojskowych butach”. Ile razy przed oczami stanął jej obraz wielkich wojskowych buciorów obok maleńkich dziecięcych teńisówek, wybuchała zupełnie absurdalnym,

napędzanym hormonami śmiechem. Nie licząc Halloween, nie rozmawiała z Bradym przez prawie dwa miesiące, a mimo to prezenty sprawiały, że czuła się tak, jakby cały czas był przy niej. Bo przecież był, czyż nie? W tym właśnie rzecz. Wystarczy, żeby poprosiła go o więcej, a dałby jej to bez wahania. Więc dlaczego tego nie zrobiła? To pytanie nie przestawało jej dręczyć przez cały pracowity tydzień przed Świętem Dziękczynienia. Do imprezy na rzecz ośrodka zostały niecałe cztery tygodnie. Joss dopinała sprawy na ostatni guzik, sprzedawała bilety wstępu i losy na loterię, i wykorzystywała przedświąteczną skłonność do dobroczynności, żeby w ostatniej chwili wyciągnąć jeszcze jakieś darowizny. Ale to pytanie nie przestawało jej nękać. Tak jak i odpowiedź na nie. Po prostu była bliska zakochania się w ojcu swojego dziecka. A to sprawiało, że jeszcze bardziej się bała. Gdyby udało jej się trzymać od niego z daleka, może uniknęłaby zranienia. Dając mu zdjęcie z USG, zdecydowała, że zasługuje na to, żeby znać swoje dziecko i odegrać w jego życiu taką rolę, na jaką będzie go stać. Ale gdyby się otworzyła i pozwoliła Brady’emu wejść w swoje życie, a potem to wszystko by się rozpadło, chyba nie byłaby w stanie potem spotykać się z nim i udawać, że nie ma złamanego serca. Nie była dumna ze swojego lęku, ale taka była prawda. Od rana w Święto Dziękczynienia samochodu Brady’e- go nie było pod domem, więc nie wyszła nawet sprawdzić, czy coś nie czeka na nią na ganku. Zamiast tego rzuciła się w wir pieczenia. Nie mogła się zdecydować, czy zrobić cynamonowe bułeczki, czy chlebek dyniowy, więc upie kła i jedno, i drugie. Dobre ciasto rozprasza wszystkie smutki. A w każdym razie dobrze znieczula. Poza tym teraz ciągle była głodna. W końcu pozmywała naczynia, a chleb i bułeczki studziły się na blacie. Wycierała właśnie ręce, kiedy usłyszała pukanie do drzwi. Przerzuciła ściereczkę przez ramię i otworzyła. Wiedziała, że zna tę kobietę, ale w pierwszej chwili nie mogła sobie przypomnieć skąd.

Potem oddech uwiązł jej w gardle. - Cześć, Joss - powiedziała szybko siostra Brady'ego. - Jestem Alyssa, sio... - Pamiętam. Oczywiście. - Joss szybko pozbierała myśli. - Tylko... Czy to Brady cię do mnie przysyła? Alyssa poruszyła się niespokojnie. - Nie, nie. Nic z tych rzeczy. Prawdę mówiąc... Czy mogłabym wejść? - Jasne. - Joss odsunęła się i wpuściła Alyssę do środka, zastanawiając się przy tym, czy dziewczyna będzie w stanie zauważyć lekko powiększony brzuch pod spodniami do jogi i podkoszulkiem. Alyssa odwróciła się z wyraźną ulgą i nagle Joss zrozumiała. - On nie wie, że tu jesteś. Alyssa skrzywiła się i pokręciła głową. - Nie wie, ale ja naprawdę bardzo chciałam się z tobą spotkać. Przepraszam, że tak cię nachodzę, bez uprzedzenia, ale nie wiedziałam, jak inaczej się z tobą skontaktować. - W porządku. To co, napijesz się herbaty? - Bardzo chętnie. Joss zaparzyła herbatę - dla siebie bezkofeinową, ze względu na ciążę - i położyła na talerzu kilka cynamonowych bułeczek. Nakryła stół do zaimprowizowanego podwieczorku i gestem zaprosiła Alyssę, żeby usiadła. - Naprawdę podoba mi się, jak urządziłaś dom. Te kolory są takie ciepłe i pogodne - powiedziała Alyssa, mieszając mleko i cukier w herbacie. - Dziękuję. - Joss podała jej bułeczki, a potem wzięła jedną dla siebie. Nie bardzo wiedziała, co mogłaby powiedzieć. Alyssa odchyliła się na oparcie krzesła. - Przepraszam, że tak niezręcznie wyszło... Może... czy mogę być zupełnie szczera i po prostu cię o coś zapytać? Joss uśmiechnęła się lekko. Polubiła ją jeszcze bardziej za tę bezpośredniość, więc postanowiła, że oszczędzi jej tego pytania. - Tak. Jestem w ciąży. I tak, to dziecko Brady’ego. - Alyssie opadła

szczęka. Joss też. - Och... Boże. Nie o to chciałaś mnie zapytać? - Prawdę mówiąc, tak, o to. Ale przy Bradym i Marcu... to dla mnie niezwykłe, że ktoś mówi takie rzeczy prosto z mostu, bez owijania w bawełnę. Joss opadła na swoje krzesło. - Och, Bogu dzięki. Alyssa zachichotała. To było zaraźliwe. - Który to tydzień? - Czternasty. - A czy wy dwoje... rozmawialiście już o tym? Joss przekrzywiła głowę i spojrzała na młodszą kobietę. - A czy mogę zapytać, dlaczego pytasz o to mnie, a nie jego? Alyssa się zarumieniła. - Ja... och... właściwie mam o tym nie wiedzieć. Na razie. Po tych słowach w głowie Joss powstało tyle pytań, że sama nie wiedziała, co czuć w związku z faktem, że Brady nie powiedział o wszystkim swojej siostrze. – Podsłuchałam, jak chłopcy rozmawiali o tym w Święto Dziękczynienia. Myśleli, że nikt ich nie usłyszy, ale nie są nawet w połowie tacy przebiegli, jak im się wydaje. - Pokręciła głową. - Tak czy inaczej, tamtego wieczoru Marco mi wszystko wyjawił. To znaczy, – właściwie wydusiłam to z niego. Brady powiedział mu o tym chyba już jakiś czas temu i pewnie poprosił, żeby nikomu nic nie mówił, dopóki nie porozmawia z tobą. Ale znam Brady’ego i wątpię, żeby to zrobił. A Marco powiedział mi... - Alyssa poruszyła się na swoim krześle. - Powiedział, że kiedy dowiedział się o dziecku, nie zareagował dobrze. A ja martwiłam się też o ciebie, więc... Joss ścisnęło się serce. Nie dość, że prawie zakochała się w Bradym, to jeszcze z każdą minutą, którą spędzała z Alyssą, coraz bardziej ją lubiła. Ona mogłaby być twoją szwagierką, pomyślała. Joss omal nie zakrztusiła się herbatą, której się właśnie napiła. Skąd, u diabła, przyszło jej to do głowy? - Nie wiem, co powiedzieć - wyjąkała w końcu.

Alyssa spojrzała jej w oczy. Były tak podobne do oczu Brady’ego, że jeszcze bardziej zaczęła za nim tęsknić. - Było aż tak źle? Joss nie musiała pytać, co Alyssa miała na myśli. - Cóż, tak. Ale próbował ze mną porozmawiać. Później. Chyba powinnaś wiedzieć, że to ja nie zgodziłam się na związek. Alyssa szeroko otworzyła usta. - Chciał związku? Joss zaskoczyło jej zdumienie. - Chyba tak. Chociaż tak naprawdę, nie pozwoliłam mu zajść tak daleko. - Westchnęła. - Posłuchaj, myślę, że przy okazji możesz się dowiedzieć czegoś o mnie... Zostałam sierotą, kiedy byłam małym dzieckiem. Prawie nie pamiętam mojej matki. Właściwie całe dzieciństwo spędziłam w domu dziecka, aż do czasu, kiedy poszłam do college u. Biorąc to wszystko pod uwagę, mam raczej małą tolerancję na ryzyko. A związek z twoim bratem, no cóż... - Wydaje się ryzykowny? Wierz mi, wiem coś o tym. Ale mamy ze sobą więcej wspólnego, niż myślisz. Joss dopiła herbatę i zastanawiała się chwilę. - Mów dalej. - Nasza mama umarła, kiedy miałam dwanaście lat. Brady właśnie skończył siedemnaście. Naszego tatę to zniszczyło. W ciągu kilku miesięcy rozpił się i żył tylko wódką. Był wściekły na cały świat i odgrywał się na nas. To znaczy głównie na Bradym. Na ciele Joss pojawiła się gęsia skórka. - O Boże! Tak mi przykro. - Wtedy Brady de facto stał się moim rodzicem. Po maturze nie poszedł na studia, żeby mnie nie zostawić. Zamiast tego wynajął mieszkanie i zamieszkaliśmy tam razem. Na prawie pięć lat zawiesił własne życie, aż do czasu, kiedy skończyłam szkołę i poszłam do college u. - Alyssa pochyliła się do przodu. Miłość do brata brzmiała w jej głosie, była widoczna w wyrazie jej twarzy. Joss aż ścisnęło w gardle, kiedy wyobraziła sobie, jak znacznie młodszy Brady radzi sobie

w tak trudnej sytuacji. - Mówię ci to, bo chcę, żebyś wiedziała, że on potrafi się zaangażować, potrafi dobrze się kimś opiekować. On i Marco to najmniej egoistyczni ludzie, jakich znam. Nie wiem, co by się ze mną stało, gdyby nie oni. - Objęła się ramionami. - To, co zrobił, jest godne podziwu - powiedziała Joss, starając się ogarnąć to wszystko. - Ale nie jesteś przekonana. - Sama nie wiem. Siostra jest na zawsze, rozumiesz? Muszę jednak przyznać, że próbował mi coś pokazać. - Wypowiedziała te słowa, zanim dokładnie je przemyślała. Alyssa szeroko otworzyła oczy. - Co chcesz przez to powiedzieć? Joss zastanawiała się przez chwilę, a potem wstała od stołu. - Pokażę ci. Pójdziesz ze mną na górę? Widoczny entuzjazm Alyssy sprawił, że Joss nagle poczuła się bardzo ciekawa, co siostra Brady’ego powie na temat jego prezentów. Skręciła do gabinetu i włączyła światło. Postawiła pudło na krześle przy biurku i wyciągnęła z niego po kolei: książkę, kostium, koszulki, misia. W trakcie opowiedziała Alyssie także o innych rzeczach, które zostawił jej pod drzwiami. Joss podniosła głowę. Alyssa patrzyła na nią bardzo błyszczącymi oczami. - Och... - powiedziała..- On... - Kiwnęła głową. - On naprawdę się stara. - Chwyciła Joss za rękę. - Cokolwiek się wydarzy między wami, jeśli mi tylko pozwolisz, chciałabym ci pomagać. Chciałabym być ciocią dla tego maleństwa. My dwoje właściwie nie mamy rodziny, nie licząc Marca i jego rodziców. Więc ja... Ale tylko, jeśli ty... Joss ścisnęła jej rękę. - Bardzo bym tego chciała. Kiedy już zeszły na dół, Joss aż kręciło się w głowie z emocji, a Alyssa uparła się, że pomoże jej posprzątać w jadalni. - A czym się zajmujesz zawodowo? - spytała, wkładając naczynia do zlewu.

- Jestem zastępcą dyrektora lokalnego ośrodka dla dzieci. A ty? - Pracuję w Washington Convention Center, jestem koordynatorem imprez. - Rany. - No, młodszym koordynatorem. Pracuję tam dopiero cztery miesiące. - To musi być fascynujące. Jaka była najfajniejsza impreza, którą organizowałaś? Alyssa znieruchomiała przed piekarnikiem. - Hm... Tydzień Mody Latynoskiej był fantastyczny. Pracowałam też przy pokazie mody ślubnej. To było świetne, zwłaszcza że akurat wtedy zaczęłam myśleć o ślubie. No i mniej więcej raz w miesiącu mamy galę boksu zawodowego. Teraz głównie ja się tym zajmuję. - Zawodowi bokserzy, co? Alyssa uśmiechnęła się szeroko. - No. Joss zachichotała. - To musi być ciężka robota. Alyssa zaczęła się śmiać. - Owszem. Ale warto się poświęcić. – Na pewno. Organizacja imprez. Cóż, powinnam po prosić cię kiedyś o pomoc. Co roku organizujemy w ośrodku dużą imprezę, żeby zebrać fundusze na wszystko to, czego nie finansuje hrabstwo. Jest muzyka na żywo, mnóstwo naprawdę dobrego jedzenia, aukcje różnych – przedmiotów, loterie i tak dalej. - Wzruszyła ramionami. - Och, naprawdę? Bardzo chętnie pomogę, jeśli tylko będę mogła. Wymieniły się numerami telefonów i adresami mailowymi. Joss obiecała wysłać Alyssie materiały dotyczące ośrodka, a Alyssa zaproponowała, żeby zastanowiły się nad tym wspólnie przy lunchu, kiedy już wszystkie przeczyta. Były umówione. Alyssa włożyła płaszcz i zatrzymała się przy drzwiach. - Naprawdę się cieszę, że tu przyszłam, Joss.

- Ja też. Dziękuję. Na pewno nie było ci łatwo zapukać tak ni stąd, ni zowąd do drzwi zupełnie nieznanej osoby. Alyssa się uśmiechnęła. - Dziwne, ale wcale nie mam wrażenia, że się nie znamy. Policzki poczerwieniały jej przy tych słowach. - Całkowicie się z tobą zgadzam - odparła Joss. Alyssa spoważniała. - Nie chcę cię naciskać, ale myślę, że musisz coś wiedzieć... Może nie powinnam... - Pokręciła głową i spuściła oczy. - Cóż, teraz już nie masz wyjścia - powiedziała Joss. - Tego się właśnie obawiałam. - Alyssa uśmiechnęła się niepewnie. No dobrze, więc ci powiem. Nie sądzę, żeby to cokolwiek usprawiedliwiało, ale może lepiej, żebyś o tym wiedziała. Tego wieczoru, kiedy powiedziałaś Brady’emu o dziecku, cóż, niedługo przed tym wyszliśmy od niego, Marco i ja. Właśnie się dowiedzieliśmy, że nasz ojciec nie żyje. Joss poczuła, jak na jej szyi i ramionach podnoszą się małe włoski. „Wszystko przepadło”, powiedział. Wspomnienie bólu w jego głosie zmroziło ją do szpiku kości, mimo grubej bluzy, którą miała na sobie. - Pogrzeb - szepnęła. - Tego wieczoru, kiedy przyszedł do mnie, już po tym, powiedział, że był na pogrzebie. - Tak. Pomyślisz o tym, żeby z nim porozmawiać? Alyssa uścisnęła ją i pożegnały się. Joss stała w drzwiach i patrzyła, jak siostra Brady’ego odjeżdża spod jej domu. Później usiadła na kanapie i zaczęła myśleć o tym, co usłyszała od Alyssy. Tamtego wieczoru, kiedy do niego poszła, Brady zmagał się z wiadomością, że jego ojciec nie żyje. - Och - jęknęła. Łzy napłynęły jej do oczu, znowu słyszała w głowie jego głos. „Nie jestem ofiarą”, powiedział wcześniej. - Och, Brady! Wielkie łzy płynęły jej po policzkach. Wreszcie wszystkie elementy układanki złożyły się w jedną całość. Nagle poczuła, że nie jest już w stanie opanować tych wszystkich emocji. Współczucia z powodu tego, co przeszedł. Wyrzutów sumienia,

bo nie dała mu szansy. Podziwu dla Alyssy, która przyszła do niej, powiedziała to wszystko, pozwoliła jej zrozumieć i dała nadzieję. Ale wśród wszystkich innych, jedno uczucie przeważało. Miłość. Uderzyło z tak niezachwianą pewnością, że niemal wcisnęło ją w kanapę, jakby grawitacja nagle zwiększyła swoją siłę. Joss poczuła, że kocha Brady’ego Scotta. Teraz musi tylko znaleźć sposób, żeby mu o tym powiedzieć. Puk, puk. Brady otworzył oczy. Nasłuchiwał przez chwilę, niepewny, czy rzeczywiście coś słyszał, czy tylko mu się to śniło. Kika godzin wcześniej wrócił do domu - Święto Dziękczynienia spędził u Vierich, a potem weekend w nowym mieszkaniu Marca i Alyssy. Po długim biegu wziął gorący prysznic i padł na łóżko, ale nie zamierzał jeszcze iść spać. Najwyraźniej jego oczy miały inne plany. Puk, puk. Głośniej. Pukanie brzmiało teraz głośniej. I był już pewny, że naprawdę je słyszy. Usiadł gwałtownie na łóżku, wpatrując się w ścianę. Fala ciepła wypełniła przestrzeń w jego klatce piersiowej wokół szybko bijącego serca. Czy to się dzieje naprawdę? Czy naprawdę zapukała po niego teraz, choć minęło już tyle czasu? W następnej sekundzie Brady zeskoczył z łóżka i wciągał ubranie. Dżinsy. Podkoszulek. Buty. Na takie luksusy jak bokserki i skarpetki nie tracił czasu. Zbiegł po schodach, czując, jak serce podchodzi mu do gardła, i wypadł przed dom. I stanął jak wryty. W jego stronę, chodnikiem, szła Joss. Znieruchomiała, szczelniej otulając się połami płaszcza w zimnym, nocnym powietrzu wczesnego grudnia. Na jej widok opadła mu szczęka. Długie włosy wiły się i unosiły na wietrze. Oczy lśniły w świetle latarń stojących wzdłuż ulicy. Jezu, tak bardzo za nią tęsknił! - Cześć - powiedziała w końcu.

Przyszła do niego. Rozmawiała z nim. Było to więcej, niż potrafił znieść. Nie umiał dłużej powstrzymywać uczuć. Dwa długie kroki wystarczyły, żeby się przy niej znaleźć; objął ją ramionami, przycisnął mocno do siebie i pocałował w skroń. - Cześć - udało mu się wykrztusić. Zaczęła drżeć na całym ciele. Przycisnęła twarz do jego piersi. - Już. Już, nie płacz. - Cały czas głaskał ją po głowie. Jej łzy sprawiały mu ból, ale wiedział, że zniesie go, że zniesie wszystko, dla niej. - Przepraszam - powiedzieli jednocześnie. Brady odsunął się i uniósł jej twarz. - A za co ty, na litość boską, miałabyś mnie przepraszać? - To był błąd, że próbowałam wykluczyć cię z życia tego dziecka. Szczękała zębami. Jej słowa dotknęły czegoś w głębi jego duszy, ogrzewając go, uzdrawiając, dodając mu sił. Mógłby stać tam całą noc i ani przez chwilę nie poczuć zimowego chłodu. Ale ona nie mogła. - Jesteś zziębnięta. Wejdziesz? Skinęła głową. - Chętnie. Przygarnął ją do siebie i poprowadził do swojego domu. W ciepłym wnętrzu wyraźnie się odprężyła. - Mogę wziąć twój płaszcz? - Jasne. Zsunął płaszcz z jej ramion, a Joss rozwiązała różowy szalik, pasujący kolorem do pasemek w jej włosach. Po tem się odwróciła. Brady omal się nie przewrócił. Miała na sobie koszulkę od niego. Tę, która wskazywała jego wkład w... w jej zaokrąglony lekko brzuch. Koszulka z przodu była już na nim lekko opięta. Brady rzucił płaszcz na krzesło i podszedł do niej. Wyciągnął rękę, ale zaraz ją cofnął i spojrzał na Joss. Wzięła go za rękę i położyła ją płasko na swoim brzuchu. Zachwyt. Absolutny, czysty zachwyt. Było to jedyne słowo na określenie uczuć, które zalały go w chwili, kiedy dotknął jej po raz

pierwszy od wielu tygodni - a swojego dziecka po raz pierwszy w życiu. Oddech uwiązł mu w gardle. Spojrzał w zielone oczy Joss... Tak wiele było rzeczy, które chciał jej powiedzieć, że w końcu nie powiedział nic. Ciągle z dłonią na jej brzuchu podszedł jeszcze bliżej. Przełknął z trudem ślinę i wyznał w końcu: - Nie umiem ci powiedzieć, jak bardzo za tobą tęskniłem. - Ja za tobą też. - Miałaś pełne prawo trzymać się ode mnie z daleka. Pokręciła głową. - Nie, nie miałam. Ale ze strachu robi się takie głupie rzeczy. Przepraszam. - To prawda. Ale mimo że doceniam to, co mówisz, nie chcę, żebyś mnie przepraszała. Gdybym zachował się inaczej, może nie byłabyś taka przerażona. Miałaś prawo chronić siebie. I to dziecko. Pragnął jej dotykać, wszędzie. Wyciągnął ręce do jej twarzy, ale znieruchomiał nagle, niepewny, na co mu pozwoli, czego chce. Joss pochyliła głowę i położyła policzek na jego dłoni. To było jak cios w serce. Zamknął oczy, w obawie przed tym, ile uczuć mogą ujawnić, i przytknął czoło do jej czoła. Stali tak, objęci, przez kilka długich minut. Możliwe, że nigdy dotąd w swoim życiu nie odczuwał takiego spokoju. Joss zacisnęła palce na jego koszuli i Brady zrozumiał, że popełnił błąd. Bo zrobiła to tak, jakby chciała sięgnąć w głąb jego piersi i ukoić ból w jego sercu. Odchyliła głowę do tyłu i ich twarze znalazły się tak blisko siebie, że poczuł na swoich wargach jej miękki oddech. - To, co mi powiedziałeś... nadal tak czujesz? Zrozumiem, jeśli... - Że się w tobie zakochałem? Tak, Joss. Wstrzymała oddech i przygryzła wargę. Ujął jej twarz w dłonie, przytrzymując ją blisko siebie. Z sercem, walącym jak oszalałe w piersi, usłyszał słowa, których, jak sądził, miał

nigdy nie wypowiedzieć. - Kocham cię. Łzy napłynęły jej do oczu, wargi zadrżały. - Naprawdę? - Tak. Nawet jeszcze przed tamtym wieczorem... - Przełknął dławiący go żal. - Tamtego wieczoru właśnie się dowiedziałem, że zmarł mój ojciec. Powiedzieć, że było między nami trudno, byłoby bardzo delikatnym określeniem. Miałem zamiar się z nim skonfrontować. Byłem na niego taki wściekły. I wydawało mi się, że potrzebuję go, żeby tę wściekłość z siebie wyrzucić. Więc kiedy zmarł, pomyślałem: To koniec, jestem bez szans. Czułem, że nie możemy być razem, skoro jest we mnie tyle gniewu. Kiedy przyszłaś do mnie tamtego dnia, opłakiwałem przede wszystkim to, że straciłem swoją szansę na życie z tobą. - Tak mi przykro - wyszeptała. Brady pokręcił głową. - Nic nie usprawiedliwia tego, co zrobiłem. Chcę tylko, żebyś wiedziała, że pracuję nad sobą z całych sił, żeby wyprostować swoje życie i stać się lepszym człowiekiem. Dla siebie. Dla ciebie. - Spojrzał w dół. - Dla całej naszej trójki. Boże, kocham was! Joss skinęła głową. - Ja... ja... Pragnął tych słów tak, jak potrzebował kolejnego haustu powietrza. Ale tylko, jeśli ona była gotowa. Tylko jeśli znaczyły dla niej to, co dla niego. Więc pocałował ją, lekko muskając ustami jej wargi. - Nie musisz nic mówić. Wystarcza mi już tylko to, że jesteś. Rzuciła mu słaby, drżący uśmiech. - Co teraz? - Zostaniesz u mnie na noc? Chyba nie zniósłbym, gdybyś sobie teraz poszła. Chcę po prostu zasnąć, trzymając cię w ramionach i obudzić się przy tobie jutro rano. Twarz Joss rozjaśniła się nagle, a on całym sobą poczuł jej szczęście. Czego by nie dał, żeby widzieć ją taką każdego dnia.

- Chętnie. Brady zgasił światło na dole i wrócił do niej. Potem wziął ją za rękę i zaprowadził do swojej sypialni. Odrzucił na bok kołdrę, zdjął buty i odwrócił się do Joss. Wyraźnie wzruszona patrzyła na coś - na zdjęcie USG, oprawione w ramkę, które stało na nocnym stoliku. - Poszedłem tamtego wieczoru do ciebie. Żeby ci podziękować. Joss otworzyła usta ze zdumienia. - Naprawdę? Brady kiwnął głową. - W ostatniej chwili zawróciłem. Prosiłaś, żebym nie przychodził. Nie chciałem czegoś schrzanić, tym bardziej, że rozmawiałaś ze mną tamtego dnia. No, przekazałaś mi wiadomość przez policjanta. Tak przy okazji, pytał, czy możliwe, żeby człowiek był wrzodem. Joss się roześmiała. - Byłeś jak wrzód na dupie, ale byłeś też zabawny. Typowy marynarzyk. - Zmrużyła oko. Brady pokręcił głową i też się zaśmiał, szczerze zadowolony, że z niego żartowała. - Mnie jeszcze bardziej podobało się to, co zdarzyło się później tego wieczoru. Policzki Joss poróżowiały, ale zaśmiała się. - Tak, to też było miłe. Brady uśmiechnął się szeroko, wskoczył na łóżko i poklepał materac obok siebie. Joss położyła się przy nim na plecach. Kiedy oblizała wargi, dostrzegł błysk kolczyka w jej języku. Rozbawienie znikło, ustępując miejsca palącej potrzebie, żeby poczuć znowu jej smak. Przesunąć dłońmi po jej nagiej skórze. Zanurzyć się głęboko w jej ciele. Boże, minęło tyle czasu. Ale nie chciał jej wystraszyć. Nie chciał jej popędzać. I na pewno nie chciał, żeby pomyślała, że zależy mu tylko na seksie. Stłumił podniecenie i odsunął włosy z jej twarzy. Musnął dłonią jej ramię, rękę i palce. W końcu jego wzrok padł na jej brzuch. Położył na

nim dłoń. Tak trudno uwierzyć, że w środku rośnie dziecko. Spojrzał jej w oczy i wsunął palce pod brzeg podkoszulka. - Mogę ją podnieść? Tylko trochę? Joss skinęła i włożyła jedno ramię pod głowę. Brady podciągnął materiał na tyle, by odsłonić miękką skórę na brzuchu. Joss zahaczyła kciukiem o gumkę majtek i zsunęła je w dół o centymetr czy dwa. Brady łagodnym ruchem położył rękę na jej brzuchu. Teraz, kiedy leżała na plecach, zaokrąglenie nie było aż tak widoczne, ale on wiedział, co to jest. Przesunął się w dół łóżka, aż jego twarz znalazła się na wysokości brzucha. Cześć, maleństwo. Jestem twoim tatą, pomyślał. I będę się bardzo starał nie być dupkiem. I nie używać brzydkich słów. Pewnie w jednym i drugim okażę się kiepski. Ale za to twoja mama jest absolutnie fantastyczna, więc wszystko będzie dobrze. Joss oddech uwiązł w gardle. Brady podniósł wzrok. - Nie będziesz kiepski jako ojciec, Brady. Powiedział to na głos? Cholera! Poczuł, że palą go policzki. - Mam nadzieję. Naprawdę będę się bardzo starał, Joss. - Podparł się na łokciu, spojrzał jej w oczy i pocałował lekko wypukły brzuch. Jej oczy zaszły łzami, uśmiechnęła się. Brady obsypał pocałunkami cały brzuch, oddychając zapachem brzoskwiń, czując, jak cały łagodnieje pod wpływem jej miękkości. Joss poruszyła nogami. - Brady. Odwrócił się do niej. Jej głos brzmiał tak kusząco. Miała rozchylone wargi, jej pierś podnosiła się i opadała szybko. Jej zielone spojrzenie paliło. Jego ciało natychmiast odpowiedziało na ten zew. Pokręcił głową. - Nie chciałem... - Wiem. Ale naprawdę mi ciebie brakowało. - Jezu, Joss. Jesteś pewna? Nie chcę, żebyś pomyślała, że ja tylko... - A ty nie chcesz? Już nie?

Niepewność w jej głosie sprawiła, że przywarł do niej i pocałował ją w usta, czując, jak członek rozpiera mu dżinsy. - Chcę tak bardzo, że aż mnie to boli. Zawsze będę cię chciał. Nigdy w to nie wątp. - Dobrze - wyszeptała. - Chcę tylko, żebyś była pewna. Nie chcę, żebyś później czegoś... żałowała. - Wspomnienie ostatniego razu, kiedy użył wobec niej tego słowa, utkwiło mu w gardle jak odłamek szkła. Musnęła koniuszkiem palca jego brwi, przesunęła go w dół skroni i policzka, jakby chciała nauczyć się na pamięć konturów jego twarzy. - Brady, na pewno będziesz popełniał błędy. Ja też. Rozumiesz? Nie musimy być doskonali. Więc tak, jestem pewna. Pragnę cię. Brady wypuścił powietrze z płuc. - Ja też cię pragnę. Bardzo. W okamgnieniu zrzucili ubranie. Joss, zaskoczona, roześmiała się, widząc, że nie miał na sobie majtek. Jej śmiech wypełnił go uzdrawiającym ciepłem. - Wiesz, co sobie właśnie uświadomiłam? - spytała Joss. - Co takiego, kochanie? - Przycisnął usta do jej serca. - Ze wreszcie udało nam się dotrzeć do łóżka - powiedziała z szerokim uśmiechem. - No tak, rzeczywiście. A to oznacza, że wreszcie mogę się nie spieszyć. - Brady miał już głowę pełną marzeń i planów. Przesunął Joss na środek łóżka i przykląkł między jej nogami. Wymasował jej stopy, łydki i uda. A potem wrócił do stóp i zaczął je obsypywać pocałunkami. Po chwili zrobił to samo z jej brzuchem i przeszedł do piersi. Muskał je językiem i ssał sutki, rozkoszując się każdym ruchem i westchnieniem Joss. Otulił dłonią jedną pierś i musnął kciukiem sutek. - Są większe - zauważył, pocałował ją i poruszył brwiami jak czarny charakter z kreskówki. Joss przewróciła oczami i roześmiała się. - Widzisz, jest jeszcze wartość dodana.

Położył się na niej i spojrzał jej prosto w oczy. - Ty jesteś największą wartością, Joss. I to, że mam szansę być z kimś takim jak ty. I że dajesz mi rodzinę, jakiej nigdy miałem nie mieć. To jest wartość dodana. Objęła go ramionami za szyję. - Kochaj się ze mną. Te słowa zapadły w każdą komórkę jego ciała, stwarzając go od nowa, czy też sprawiając, że stawał się lepszy, dla niej. - Boże, tak. Obniżył się, ale ciągle podpierał się na łokciach. Jego członek, wtulony w jej miękkie włosy, sprawił, że poczuła ciepło między nogami. Zakołysał się, przesuwając nim w górę i w dół jej ciała. Joss jęknęła i zaczęła poruszać biodrami w tym samym rytmie, podciągając kolana do góry i rozchylając uda. - Brady - jęknęła. - Zaraz skończę. Uśmiechnął się do niej. - To dobrze. - Ale chcę, żebyś ty skończył razem ze mną, we mnie. Te słowa sprawiły, że cała jego siła woli gdzieś się rozpłynęła. Cofnął się a potem wszedł w nią powoli, głęboko. - Cholera! - wydyszał, zaskoczony wszechogarniającym uczuciem przyjemności. Było mu z nią tak dobrze. - Obejmij mnie nogami. Oplotła go rękami i nogami, w mocnym, kojącym uścisku. Chwycił ją za ramiona dla równowagi, poruszając się tam i z powrotem w jej ciepłym, ciasnym wnętrzu. Poruszył biodrami, pocierając o jej łechtaczkę, a potem zanurzył się w nią głęboko i znowu niemal całkowicie się wycofał. Była to tortura, ale rozkoszna tortura. To, jak do niego lgnęła. Jak szeptała jego imię. Jak sprawiała, że znowu zaczynał wierzyć. - Kocham cię - szepnął jej do ucha. Joss jęknęła, wstrzymała oddech i jej ciało zacisnęło się wokół niego. - Boże, tak, skarbie, daj mi to. - Jego ruchy stały się szybsze, mocniejsze.

Joss odchyliła głowę do tyłu, wbijając ją w materac. Rozchyliła usta i wydała niski, przeciągły jęk. Jej ciało zaciskało się rytmicznie na jego członku jak pięść. Brady wszedł na wyższy bieg. Wsunął ramię pod jedno jej kolano, otworzył ją szerzej i jednym ruchem wdarł się w burzę szalejącą w jej ciele. - Och, och, och, Joss - wyjęczał, opętany rozkoszą, wchodząc w nią gwałtownie serią krótkich, spazmatycznych pchnięć. Po wytrysku jeszcze przez chwilę poruszał się w niej, miękko, delikatnie. Mimo siły orgazmu czuł, że ciągle jest jeszcze twardy. Rzuciła mu ciepły, pełen uczucia uśmiech i przesunęła rękami po jego plecach. Jezu! Więc tak to jest? Tak wszyscy to odczuwają? Pocałował ją w czoło i w kącik oka. - Nie chcę, żeby to się kiedykolwiek skończyło, Joss. - Nie musi się skończyć. Przylgnął wargami do jej ust, jakby chciał przypieczętować przysięgę. Joss dała mu tak wiele - szansę na spokój i szczęście, na rodzinę. Dała mu siebie. Cóż, dała mu wszystko poza tymi słowami. Może nie powinien ich pragnąć aż tak bardzo. Ale coraz mocniej odczuwał upływ czasu. Każdy kolejny dzień zbliżał go do końca pobytu w Stanach. A teraz, kiedy znowu miał ją w swoich ramionach, chciał mieć wszystko, z nią. Ale będzie musiał być cierpliwy. I potrafi być cierpliwy. Dla niej. Wyszedł z niej w końcu i ułożył się tuż obok. Zapadł w drzemkę, ale obudziła go niechcący, kiedy szła do łazienki. Ubrali się, on w bokserki, ona w swoją koszulkę, i weszli razem pod kołdrę, w ciszy i ciemności. Przyciągnął ją do siebie, przytulając się do jej pleców i obejmując ją w pasie ramieniem. - Wiesz, o czym myślę? - zapytał. - Nie, o czym? - Skąd znałaś symbole na moich nieśmiertelnikach? Wtedy, pierwszego dnia.

Zachichotała. - Nie ma w tym żadnej wielkiej tajemnicy. Wojskowi kilka razy do roku mają w naszym ośrodku prezentacje. Niektóre z naszych dzieciaków zaciągają się, bo nie stać ich, żeby od razu po szkole iść na studia. Poznałam niektórych z tych żołnierzy i trochę się nauczyłam. - Hm... Wiesz, nad czym jeszcze się zastanawiałem? - Nie - odparła z rozbawieniem. - Dlaczego „odwaga”? - Och. To cytat z E.E. Cummingsa. „Trzeba odwagi, by dorosnąć i stać się tym, kim naprawdę jesteś”. Pierwszy raz czytałam to w ósmej klasie. Zawsze pomagało mi to pamiętać, żeby być tym, kim ja chcę być, a nie tym, czym inni ludzie myślą, że jestem albo chcą, żebym była. Dałam sobie zrobić ten tatuaż zaraz po maturze. W końcu byłam na swoim i nie chciałam zapomnieć. Brady’ego ogarnął podziw dla niej. - A te ptaki to ty? - pocałował ją w plecy. - Tak - odparła cicho. - I one znalazły swoją wolność. Joss wstrzymała oddech i odwróciła do niego głowę. - Skąd wiedziałeś? - Moje dzieciństwo też nie było najszczęśliwsze. Pocałowała go i położyła głowę z powrotem na poduszce. - A ty, Brady, znalazłeś swoją? Pewność sięgająca najdalszych zakamarków jego duszy sprawiła, że uścisnął ją mocno. - Tak, teraz już tak. Przez chwilę leżeli w milczeniu. Brady zaczął się zastanawiać, czy Joss zasnęła. - Wiesz, mam pomysł - odezwał się nagle jej cichy, znużony głos. Potarł nosem jej szyję. - A jaki? - Umówisz się ze mną na randkę? Roześmiał się.

- W pewnym sensie zabraliśmy się do tego od końca, prawda? - Może trochę. No więc? - Muszę się zastanowić. Hm... tak. - Trąciła go łokciem, a on pocałował ją w policzek. - Powiedz tylko, gdzie i kiedy, skarbie. A ja na pewno tam będę.

Rozdział 16 Przez następne trzy tygodnie Joss każdą wolną od pracy chwilę spędzała z Bradym. Dotrzymał słowa, zgadzał się na wszystko, co zaproponowała, a nawet sam zaplanował kilka randek. Chodzili do kina i odkryli, że oboje przepadają za filmami akcji i thrillerami. W te wieczory, kiedy nie jadł u niej kolacji - uwielbiała dla niego gotować na zmianę zabierali się do swoich ulubionych restauracji. Poszli do miasta, żeby zobaczyć zapalenie lampek na wielkiej choince. Stali, objęci ramionami przy ogniu, i słuchali chóru śpiewającego kolędy. Brady towarzyszył jej nawet czasami wieczorami, kiedy musiała załatwiać sprawy związane ze zbiórką pieniędzy na rzecz ośrodka. Przed spotkaniem z Alyssą zaproponowała, żeby obie przyszły z facetami. A na lunchu jedna przez drugą opowiadały, co zdarzyło się tego dnia, kiedy ze sobą rozmawiały. Joss bała się, że Brady będzie zły na którąś z nich albo na nie obie, ale on podziękował Alyssie, wyraźnie wzruszony i wdzięczny. Joss pomyślała, że nigdy nie zapomni wyrazu jego twarzy w tamtej chwili. Jedyne, co mąciło ten cudowny, intensywny wspólny czas, to fakt, że Joss ciągle nie była w stanie wyrazić słowami swoich uczuć do Brady’ego. Wiedziała, co czuje - wiedziała, że go kocha. Nie miała co do tego wątpliwości. I ciągle wydawało jej się zdumiewające, że od czasu, kiedy się pojednali, on potrafił być wobec niej tak szczery i otwarty. Tamtego wieczoru ciągle za bardzo się bała, by powiedzieć, co czuje. A potem była tak zaskoczona jego uwagą i oddaniem. I z każdym mijającym dniem wypowiedzenie tych słów wydawało jej się coraz trudniejsze. Stawały jej w gardle za każdym razem, kiedy otwierała usta. Jakby sama rzuciła na siebie urok i teraz nie potrafiła go zdjąć. Brady zdawał się ją całą, bez reszty, akceptować i doceniać. I zasługiwał na to samo z jej strony. Zasługiwał na te słowa. Ubierając się przed wyjściem na imprezę na rzecz ośrodka, Joss postanowiła, że tego wieczoru mu powie. Przez cały ubiegły tydzień Brady był bardzo zaangażowany w sprzedaż biletów wstępu i losów,

a nawet w ostatniej chwili zebrał jeszcze kilka przedmiotów na aukcję. Na imprezę miało przyjść kilku jego kolegów z pracy i Joss cieszyła się, że ich pozna. Drzwi frontowe jej domu otworzyły się i zamknęły. - Joss? - zawołał Brady, pobrzękując kluczami. - Jestem na górze. Możesz mi pomóc? Wbiegł na schody. Obrzuciła go przeciągłym, uważnym spojrzeniem. Miał na sobie mundur galowy i naprawdę dobrze wyglądał. - Bardzo fajnie wyglądasz. Uśmiechnął się szeroko. - A więc podobają ci się faceci w mundurach, tak? Zaśmiała się. - Zawsze. Nie mogę się doczekać, kiedy zobaczę go na podłodze. - To zastanów się jeszcze raz, czy to przyjęcie jest takie ważne. Brady przyciągnął ją mocno do siebie. - Bo ja chętnie zostanę z tobą w łóżku na resztę wieczoru. Uśmiechając się, odwróciła się, pocierając przy tym pośladkami o jego erekcję. Brady jęknął. - Bardzo ważne. A teraz możesz mnie zapiąć? Udało jej się wyszukać piękną suknię w kolorze kości słoniowej, z podwyższonym stanem, która pięknie wyglądała na jej powiększającej się figurze. Kwadratowy dekolt i rękawki do łokcia nadawały jej staroświeckiego uroku, który bardzo się Joss podobał, więc wcześniej poszła do fryzjera upiąć włosy w klasyczny kok. Różowe pasemka tworzyły teraz zaskakujące przebłyski koloru w jej ciemnobrązowych lokach. Brady zapiął zamek, przeciągając powoli palcem po jej plecach. - Zaczekaj - powiedział. Chwilę później wysunął ręce przed nią i położył jej na dekolcie łańcuszek. - Brady - zawołała bez tchu. - Co ty zrobiłeś? Brady zapiął łańcuszek i pocałował ją w szyję.

- Przypominał mi twoje różowe pasemka. Joss weszła do łazienki i jej wzrok natychmiast przyciągnął migotliwy, pięknie oszlifowany szafir. - O mój Boże! Jest przepiękny, Brady. Dziękuję. Nie mogę uwierzyć, że to zrobiłeś. Spojrzał jej w oczy w lustrze i wzruszył ramionami. - Pięknie wyglądasz. Odwróciła się i pocałowała go, czując, jak „te słowa” próbują wyrwać się z jej gardła. - Gotowa? - spytał, podając jej ramię. Pojechali do luksusowego hotelu, w którym odbywała się impreza i Joss podziękowała w duchu bogom od pogody za to, że popołudniowa zadymka nie rozwinęła się w burzę śnieżną. Nie chciała, żeby cokolwiek przeszkodziło w imprezie, która miała być wielkim sukcesem ośrodka. Sala bankietowa była pięknie udekorowana. Hotel dodał od siebie gigantyczną, sięgającą sufitu choinkę na środku i mniejsze, ale równie bogato przystrojone drzewka w rogach sali. Ozdobna zielona girlanda wisiała nad każdym wejściem. Przy jednym końcu długiego pomieszczenia stały rzędy stołów zapełnione rzeczami na sprzedaż; kilka osób już krążyło między nimi, dodając swoje nazwiska do list, żeby wziąć udział w aukcji ponad stu pięćdziesięciu przedmiotów, które udało się zebrać Joss. Na scenie po drugiej stronie sali zespół muzyczny grał wesołą świąteczną melodię. Pod jedną ścianą stał długi bufet serwujący przekąski i desery, środek sali zajmowały stoliki. Pod główną choinką stał wielki fotel obity czerwonym aksamitem dla Świętego Mikołaja. Po jego obu stronach piętrzyły się paczki z prezentami. Dlaczego fotel jest pusty? Gdzie jest Święty Mikołaj? Joss odwróciła się do Brady’ego. - Muszę poszukać Niny. Pójdziesz ze mną? Pocałował ją w rękę. - Oczywiście.

Dobry wieczór, panno Joss - wołały kolejne dzieci, które właśnie zaczęły się schodzić. Mogły przyjść na przyjęcie za darmo, dzięki hojności hotelu. Rodziny związane z ośrodkiem także dostały bilety po obniżonej cenie. Była to impreza z rodzaju tych, w jakich wiele z tych dzieci nigdy nie miałoby okazji uczestniczyć. Joss co roku z – zachwytem patrzyła na dziewczynki w sukienkach z aksamitu i tafty, i schludnie uczesanych chłopców w krawatach. Przywitała się szybko z dziećmi i ich rodzicami, i obiecała, że spotka się z nimi jeszcze w czasie przyjęcia. - Nareszcie - powiedziała na widok dyrektorki, Niny Johnson, która stała w rogu sali z Christiną i kierownikiem hotelu. Podeszła do nich i przedstawiła się. - Mamy jakieś wieści od Świętego Mikołaja? Jeszcze go nie ma. Nina zmarszczyła brwi. - Święty Mikołaj dzwonił pół godziny temu. Nie będzie go. Ma grypę. Joss ścisnęło w żołądku. - I co my teraz zrobimy? - Javier zadzwonił do kilku osób, ale jest sobotni wieczór, dwa tygodnie przed Bożym Narodzeniem. Javier przekrzywił głowę, patrząc na Joss ze współczuciem. - Nie udało mi się nikogo znaleźć. - Brady! - zawołał jakiś głos. Brady i Joss odwrócili się jednocześnie i zobaczyli, że Alyssa z Markiem idą w ich stronę. - Zaraz wracam - powiedział. Joss kiwnęła głową. - Musimy znaleźć Mikołaja. Dla dzieci to on jest dzisiaj najważniejszy. - Obejrzała się przez ramię. Brady stał z Markiem, Alyssą i kilkoma mężczyznami, których nie znała. - Mam szukać dalej? - spytał Javier. - Może jakaś wypożyczalnia strojów będzie miała wolny kostium, a tobie uda się znaleźć ochotnika? Joss i Nina wymieniły spojrzenia i obie kiwnęły głowami. –

- Tak, proszę, poszukaj jeszcze - powiedziała Nina. - Sam kostium będzie świetnym planem B. - Już się biorę do roboty. Gdybyście mnie potrzebowały, zanim wrócę, macie mój numer. - Javier skłonił się szybko i wyszedł drzwiami dla obsługi. - Nie wpadaj w panikę - powiedziała Nina. - Ludzie dopiero zaczynają się schodzić. Mamy czas, żeby coś wymyślić. A w każdym razie mamy trochę czasu. - Coś na pewno wymyślimy - odparła Joss i bardzo chciała sama w to wierzyć. Brady pomachał do niej; stał w grupie kolegów z pracy, sądząc z imponującej kolekcji wojskowych mundurów. Poza nim było tam jeszcze dwóch wojskowych i jeden marynarz. Złapał ją za rękę i przyciągnął do siebie. - Panowie, to jest Joss Daniels. Joss, to jest Victor Keith, Danny Fernandez i Bobby West. - Przywitała się, ściskając kolejno ich dłonie. Ten facet - powiedział Brady z szerokim uśmiechem, klepiąc Bobby’ego po ramieniu - będzie dzisiaj twoim elfem, choć może wydawać się to nieprawdopodobne. - Co masz na myśli? - spytała, mimo niepokoju usiłując skupić się na rozmowie. - Bobby pracuje dla programu Zabawki dla wszystkich. - Och, to cudownie. Niektóre z naszych rodzin biorą w nim udział. Ale co to... - Rozumiem, że potrzebujecie kostiumu Świętego Mikołaja powiedział Bobby. Joss otworzyła usta. - Masz taki kostium? - Znam kogoś, kto go ma. Jest już w drodze. Joss pisnęła i uściskała Bobby’ego. - Naprawdę jesteś moim elfem. Znajdę jakiś sposób, żeby ci się odwdzięczyć. - Nie ma potrzeby, ma’am. Cieszę się, że mogę pomóc. Odwróciła się do Brady’ego.

- Dziękuję - powiedziała. - Nie wiem, co bym bez ciebie zrobiła. Uśmiechnął się i Joss mogłaby przysiąc, że nadął się z dumy. - Zostanę tu z chłopakami, żeby odebrać kostium. A potem zaraz cię odszukam. Więc idź, rób swoje i o nic się nie martw. - Dobrze. Dziękuję. Och, a gdzie poszli Marco i Alyssa? - Chyba na aukcję. Joss skinęła głową i wspięła się na palce, żeby obdarować Brady’ego szybkim pocałunkiem. Złapał ją za ramiona i przytrzymał przy sobie chwilę dłużej. Odsunęła się ze śmiechem. A potem pobiegła przekazać Ninie dobrą wiadomość i sprawdzić, czy nie czekają ich jeszcze jakieś niespodzianki. Brady wyszedł z kabiny w męskiej toalecie. - Ani słowa. Bobby, Danny i Victor jednocześnie wybuchnęli śmiechem. - Tak jest, sierżancie Mikołaj - parsknął Victor. Brady spojrzał na niego poważnie i odwrócił się do lustra. O, cholera! Kostium Mikołaja został przywieziony, a Brady doznał chwilowego załamania funkcji poznawczych i właśnie wtedy właśnie uznał, że najsensowniej będzie, jeśli go włoży i oszczędzi Joss stresu związanego z poszukiwaniem ochotnika. Ale teraz... - Jestem najmniej przekonującym Świętym Mikołajem, jaki chodził po ziemi - mruknął. Bobby starał się zapanować nad śmiechem, ale mu się to nie udało. - A włóż jeszcze to - powiedział, wręczając mu wielki biały kłąb. Broda. Na gumkach, które trzeba założyć za uszy. Wąsy były usztywnione drutem, który można dopasować do górnej wargi. Potem jeszcze peruka, którą musiał nasadzić na głowę - to było akurat proste, bo miał krótkie włosy. W końcu Bobby podał mu czapkę i okulary ze zwykłymi szkłami w drucianych oprawkach. - Mamy problem - powiedział Brady. Jego ciemne brwi wyglądały teraz jak dwie włochate gąsienice pełznące po czole. Bobby podniósł do góry jakąś małą tubkę.

- Mamy też rozwiązanie - odkręcił ją i pochylił się. - Co, do diabła? - burknął Brady. Victor i Danny wyciągnęli szyje, żeby zobaczyć, co zrobi Bobby. - No, już. Patrz. Brady odwrócił się do lustra - Hm... - Cokolwiek było w tej tubce, sprawiło, że jego brwi stały się białe. I w dodatku wyglądały dość naturalnie. - Macie tam sztuczny brzuch, w tej swojej torbie z niespodziankami? Coś miękkiego jak poduszka uderzyło go w żołądek. - Dupek - powiedział ze śmiechem. Danny trącił Victora łokciem. - To chyba nie jest słownictwo odpowiednie dla Świętego Mikołaja. - Róbcie tak dalej. Zobaczycie, co będzie na was czekało w tym roku w skarpetach. - Wszedł w rolę - zauważył Victor. Bobby pomógł upchnąć miękką poduszkę pod kostium i umocować ją szerokim czarnym pasem. - No, gotowe. Nieźle. Całkiem nieźle. Odwrócił się do chłopaków. - Jak wyglądam? Danny pękł pierwszy. - Jak klasyczny pantoflarz. Bobby najbardziej starał się nad sobą zapanować, ale i on w końcu dołączył do kolegów, którzy śmiali się tak bardzo, że nie potrafili utrzymać się w pionie. Nie zwracając na nich uwagi, Brady wyłowił z kieszeni munduru portfel i kilka innych, niezbędnych rzeczy i wsunął je do kieszeni na biodrze. Na szczęście płaszcz i cała ta miękka poduszka ukryje wybrzuszenie. - Oj tam, oj tam. Możecie się śmiać, palanty. Ja nawet w tym gównie wyglądam doskonale. Spadam stąd. - Czekaj - zawołał, krztusząc się, Bobby. - Nie zapomnij o torbie. To dla dzieciaków.

- Świetnie. - Może powinieneś... poćwiczyć wołanie „ho, ho, ho”. Wiesz... żeby brzmiało autentycznie... - dodał Victor, niemal dławiąc się ze śmiechu. Brady zarzucił torbę na ramię. - Ho, ho, odpieprzcie się. - Wyszedł z toalety, ale na drugim końcu korytarza ciągle jeszcze słyszał za sobą ich śmiech. Przy drzwiach rozległ się jakiś rumor; Joss odwróciła się i odetchnęła z ulgą na widok wchodzącego do sali Świętego Mikołaja. Ciekawe kto to jest? Czy kumpel Brady’ego znalazł też ochotnika? Będzie musiała dowiedzieć się później, jakie piwo lubi najbardziej i wysłać mu całą skrzynkę. Przeszła przez salę, żeby podać nowemu Mikołajowi instrukcje, które wcześniej otrzymał od niej Mikołaj Grypa. Nina była jednak szybsza. Pierwsza znalazła się u boku świętego i zaczęła szeptać mu do ucha, mimo, że dzieciaki już ruszyły pędem w jego stronę. Joss uśmiechnęła się szeroko. Nowy Mikołaj uratował Boże Narodzenie dzieciaków z ośrodka. Chyba dostanie za to całusa. Podeszła do sceny i skinęła na wodzireja, który zaraz uroczyście powitał Mikołaja, po czym zespół gładko przeszedł do Jedzie już, jedzie Święty Mikołaj. Dzieciaki ustawiły się w kolejce do Świętego Mikołaja i zgodnie z uświęconą czasem tradycją po kolei siadały mu na kolanach. Każde z nich usłyszało serdeczne „ho, ho, ho” i dostało kolorową, przewiązaną wstążeczką torebkę z wielkiego, czerwonego wora. - Świetna impreza, Joss - powiedziała Alyssa, stając obok. - Rzeczywiście, zwłaszcza że jednak jest Mikołaj. Zobaczcie tylko, jakie dzieciaki są podekscytowane - dodał Marco. - Wiem. Tak mi ulżyło. - Joss odwróciła się do Alyssy. - A tak przy okazji, świetnie wyglądasz. - Siostra Brady'ego miała na sobie wąską, czerwoną suknię bez ramiączek, spod której wystawały czubki srebrnych, migoczących bucików. - Dziękuję. Ty też. Chyba świecisz własnym światłem - uśmiechnęła się Alyssa.

Joss właściwie byłaby w stanie w to uwierzyć. Czuła się szczęśliwsza niż kiedykolwiek. Przesunęła dłonią po brzuchu. - No a gdzie Brady? - spytał Marco. - Nie wiem. Miał czekać na kostium Mikołaja. Ale od tego czasu go nie widziałam. - Joss rozejrzała się po sali i wzruszyła ramionami. Poszukam go, a wy idźcie coś zjeść. - A ty? - spytała Alyssa. - Ja też coś zjem, ale później. Na razie cała trzęsę się w środku jak galareta. Problem ze Świętym Mikołajem, ogólny stres związany z imprezą i nadzieja na odpowiedni moment, by wyznać swoje uczucia, sprawiały, że wolała nie ryzykować jedzenia. Znowu rozejrzała się dookoła, ale Brady’ego nadal nigdzie nie było. - Przepraszam na chwilę. Spróbuję do niego zadzwonić. - Nie martw się - uśmiechnął się Marco. - Na pewno nie oddalił się od ciebie za bardzo. - Wiem. - Naprawdę była o tym przekonana. Brady wiedział, jak ważny był dla niej ten wieczór. Okazał jej to już, kiedy postarał się, żeby jeden z jego kolegów uratował sytuację. Przeszła przez tłum gości do holu przed salą balową i zadzwoniła do Brady’ego, ale od razu została przekierowana na pocztę głosową. Zza rogu wyszli Victor i Danny, z piwem w rękach. Zastąpiła im drogę. - Cześć. Widzieliście może Brady’ego? Spojrzeli po sobie. - Nie. On... poszedł cię szukać - powiedział Danny. Joss zmrużyła oczy. Danny jakoś dziwnie się zachowywał. - Pytam poważnie. Gdzie on jest? - Poszedł do sali - odparł Victor. Joss westchnęła i odwróciła się w stronę tłumu. Razem z dziećmi z ośrodka było tam mniej więcej trzysta osób. Cóż, w końcu go znajdzie. Bardzo nie chciała, żeby pomyślał, że pracowała cały wieczór i nie miała dla niego czasu.

Nina podeszła do niej chwilę później. - Gotowa odegrać rolę gospodyni wieczoru? - spytała. - Jak najbardziej. Nina wzięła ją pod rękę, razem weszły na scenę i zaczekały, aż wodzirej je przedstawi. Joss, korzystając z podwyższenia, znowu rozejrzała się za Bradym. Przez chwilę kusiło ją, żeby poprosić wodzireja o wywołanie go po imieniu. Nie, żeby zrobiła coś takiego. Ale gdzie on się, do diabła, podział? Jej zniecierpliwienie powoli zmieniało się w niepokój, w którym była też spora dawka złości. Pewien marynarzyk chyba zdrowo dzisiaj oberwie! - Panie i panowie, proszę o ciepłe powitanie gospodyni tego wieczoru, dyrektorki lokalnego ośrodka, pani Niny Johnson i jej zastępczyni, pani Joss Daniels. Rozległy się oklaski, więc obie przeszły na środek sceny. Nina zaczęła od kilku słów powitania, a potem przez chwilę mówiła jeszcze o działalności ośrodka. - A teraz mamy jeszcze bardzo dobrą wiadomość, którą chciałybyśmy się z wami podzielić - uśmiechnęła się do Joss. - Jednak zanim to zrobimy, proszę pozwolić mi najpierw uznać zasługi mojej zastępczyni, niezmordowanej Joss Daniels, która niemal w całości zaplanowała dzisiejszą imprezę. I wykonała kawał dobrej roboty, nie sądzicie? Salę wypełniły oklaski i okrzyki: „Panna Joss!” Joss podeszła do mikrofonu. - Dziękuję. Ale zdecydowanie za dobrze się tu bawię, żeby nazwać to pracą, i mam nadzieję, że wy bawicie się równie dobrze. - Znowu rozległy się entuzjastyczne krzyki. Joss pomachała ręką, z lekko ściśniętym żołądkiem. Jaką dobrą wiadomość chowała w zanadrzu Nina? Nina trzymała w ręce kopertę. - Otrzymałam właśnie informację, ile pieniędzy wpłynęło do tej pory ze sprzedaży biletów i darowizn. I z radością mogę powiadomić was, że pobiliśmy rekord!

Joss otworzyła usta, czując przyjemne łaskotanie w brzuchu. - Dzięki hojności wszystkich tu zebranych, z samych tylko biletów i darowizn otrzymaliśmy kwotę dwudziestu jeden i pół tysiąca dolarów. Publiczność krzyczała i gwizdała. To naprawdę była wspaniała wiadomość. Joss łzy napłynęły do oczu. Spojrzała na Ninę, żeby sprawdzić, czy rzeczywiście usłyszała to, co usłyszała. Dotychczas największą sumą zebraną w tej części imprezy było dwanaście tysięcy dolarów. Najwięcej zawsze zarabiali na aukcjach. Nina podniosła dłoń, żeby uciszyć tłum. - Ale noc jest jeszcze młoda. A stoły uginają się od rzeczy, o które warto zawalczyć. Więc licytujcie, podbijajcie ceny i dobrze się... Joss gwałtownie wciągnęła powietrze i chwyciła się za bok. Coś skurczyło się w jej brzuchu. Nisko, po prawej stronie. Nina odwróciła się do niej. - Wszystko w porządku? Brady natychmiast zerwał się na nogi i rzucił pędem przez tłum. Starał się nie rozpychać i nie robić sceny, ale po prostu musiał wiedzieć, co się stało. Jezu! Czy to dziecko? Salę wypełnił śmiech Joss, wzmocniony przez system nagłaśniający. - Przepraszam. Dziecko właśnie kopnęło pierwszy raz. Chyba strzeliło gola. - W jej głosie było tyle szczęścia. - Myślę, że ono też docenia niezwykłą szczodrość, jaką wszyscy dzisiaj okazaliście. Publiczność wybuchnęła śmiechem. Sens jej słów dopiero po chwili dotarł do Brady’ego, który wtedy omal nie upadł na kolana. Na fali adrenaliny dopadł sceny w momencie, kiedy zebrani pod nią ludzie zaczynali się powoli rozchodzić. - Wszystko w porządku, Święty Mikołaju? - spytała Nina. Joss, ciągle trzymając się z uśmiechem za brzuch, spojrzała w dół i jej zielone oczy nagle stały się wielkie jak spodki. - Bra... Święty Mikołaj? - Spojrzała na stojących najbliżej niego ludzi, zapewne szukając dzieci, którym mogła niechcący zdradzić jego

prawdziwą tożsamość, a potem przyklękła na brzegu podwyższenia. Co ty ro... Brady czuł, jak mocno bije mu serce. Nie mógł znieść, że dzieli ich choćby tak niewielka przestrzeń. Włożył ręce pod jej pachy i zdjął ją z niskiej sceny. Joss krzyknęła i złapała go za ramiona. Brady przytulił ją do siebie i powiedział: - Przestraszyłaś mnie. Pomyślałem, że... - Przepraszam. Nie chciałam... - Odsunęła się trochę. - Brady, musisz to poczuć. Przycisnęła jego dłoń do swojego brzucha i czekała, a on spojrzał jej w błyszczące z podekscytowania oczy. Bum. Buuum! Szczęka mu opadła. - To on? Była to najbardziej zdumiewająca rzecz, jaka przydarzyła mu się w całym życiu. Wszystko, co miało jakikolwiek związek z Joss i dzieckiem, budziło w nim zachwyt. Joss ujęła w dłonie jego przyozdobioną białą brodą twarz. - Nie mogę uwierzyć, że to ty jesteś Świętym Mikołajem. Szukałam cię co najmniej od godziny. - Wskazała dłonią kostium. - Ale dziękuję, że to zrobiłeś. Dla dzieciaków to tak wiele znaczy. I dla mnie. Jesteś dzisiaj moim bohaterem. - Łzy napłynęły jej do oczu, usta zadrżały. Tak bardzo cię kocham, Brady. Sala zawęziła się tylko do nich dwojga. Joss nagle serce podeszło do gardła. Czy ona właśnie... - Kocham cię. Naprawdę cię kocham. Przepraszam, że nie umiałam powiedzieć ci tego wcześniej. Tylko że... Brady zdarł z twarzy biały kłąb i pocałował ją. Ludzie wokół nich zaczęli szeptać. Brady wiedział, że wyszedł z roli, ale nie był w stanie powstrzymać się ani chwili dłużej. - Panna Joss całuje się ze Świętym Mikołajem! - za wołała nagle jakaś dziewczynka. Cała sala wybuchnęła śmiechem. Zespół nie tracił czasu

i natychmiast zagrał Widziałem, jak mamusia całowała Świętego Mikołaja. Ludzie zaczęli śpiewać. Joss szeroko otworzyła oczy. Oni też parsknęli śmiechem, nie przestając się całować. W końcu wypowiedziała te słowa. Czekał na nie od tygodni. Długich jak cała wieczność. Były dokładnie tym, czego teraz pragnął. Czasu było zdecydowanie za mało. Już zaczynał się martwić, co będzie za kolejne osiemnaście miesięcy. Ale w międzyczasie nie zamierzał zmarnować ani chwili. Sięgnął do kieszeni stroju Świętego Mikołaja i wyciągnął z niej małe, skórzane pudełeczko. Otworzył je i przyklęknął na jedno kolano. Joss była jawnie, szczerze zaskoczona. - Brady? Skinął głową i cały sercem skupił się na niej. Było to łatwe. Zawładnęła nim całkowicie. - Dałaś mi rzeczy, których nie spodziewałem się nigdy dostać. Nauczyłaś rzeczy o mnie samym, których nie spodziewałem się nauczyć. Sprawiłaś, że stałem się szczęśliwszy, niż kiedykolwiek przypuszczałem, że mogę być. Dajesz mi ukojenie. Nie chcę już ani chwili spędzić bez ciebie u swojego boku. Joss, czy uczynisz mi ten zaszczyt i zostaniesz moją żoną? - Ty... ty mnie chcesz... - Łzy popłynęły z jej oczu, nie dokończyła pytania. - Och, skarbie. Chcę i zawsze będę cię chciał. Jej uśmiech był ucieleśnieniem czystej radości. - Więc tak, Brady. Tak. Brady podniósł się i poderwał ją do góry. Buty na wysokich obcasach spadły jej ze stóp, a on wydał głośny, radosny okrzyk i obrócił się z nią w kółko. Ludzie dookoła też zaczęli krzyczeć i bić brawo. Pomijając „tak”, które od niej usłyszał, była to dla Brady’ego najpiękniejsza muzyka. Postawił Joss na ziemi i chwycił za lewą rękę. Pierścionek miał duży

prostokątny brylant i rzędy maleńkich brylancików wpuszczonych w obrączkę. To, co najbardziej podobało się w nim Brady’emu, to jego staroświecki wygląd. Pasował do Joss. Wsunął go na jej serdeczny palec i przycisnął do niego wargi. Joss spojrzała na pierścionek, oczami lśniącymi z podniecenia. - Jest wspaniały, Brady. Po prostu idealny. Tak jak to wszystko. Delikatnie zsunęła mu z głowy czapkę i włosy Świętego Mikołaja. - Ale dzieci... Zachichotała - Myślę, że doskonale rozumieją, że nie jestem panią Mikołajową. - Pani Scott brzmi znacznie lepiej. - Brady uśmiech nął się, przyciągnął ją do siebie i przechylił do tyłu. Joss chwyciła go za ramiona, pisnęła i wybuchnęła serdecznym śmiechem. A on przycisnął wargi do jej ust w długim, namiętnym pocałunku, nie mogąc się nadziwić, jak cała reszta jego życia mogła zacząć się od jednej nocy.

Epilog - Wyglądasz zachwycająco - powiedziała Christina, poprawiając grzebień, przytrzymujący welon na włosach Joss. - Tak się cieszę twoim szczęściem. - Ja też naprawdę się cieszę. Czasami aż trudno mi uwierzyć, że to moje prawdziwe życie - powiedziała Joss, odwracając się do lustra. Była to prawda. Gdyby rok wcześniej ktoś powiedział jej, że niedługo będzie miała dziecko, męża i pewność, że jej związek okaże się trwały, nie uwierzyłaby mu. - Jestem gotowa. - Wygładziła rękami długą, białą suknię. Alyssa, w pięknej, złotej sukience, podeszła do niej i uścisnęła jej rękę. - Jestem taka szczęśliwa, że będziemy siostrami. A to, co zrobiłaś dla Brady’ego, spokój, który przy tobie znalazł. .. Po prostu nie mam słów, żeby opisać, ile jego szczęście dla mnie znaczy. - Wiem. Ja czuję to samo do ciebie. - Joss w odpowiedzi też ścisnęła jej rękę. - A Brady, cóż, jestem przy nim równie szczęśliwa. - To co, Alysso? Chyba pora przyjąć tę dziewczynę do klubu mężatek? - uśmiechnęła się Christina. - Zdecydowanie. - Alyssa także się uśmiechnęła. Ona i Marco pobrali się w pierwszy weekend maja. Był to wymarzony wiosenny dzień, a brzeg górskiego jeziora, który wybrali na tę ceremonię, wprost zapierał dech w piersiach. Jedyne, co poszło niezupełnie zgodnie z planem, to fakt, że w połowie przyjęcia Joss zaczęła rodzić. Nicholas Andrew Scott - po mężczyźnie, który w przeszłości i teraz był zawsze jak ojciec dla Brady’ego - przyszedł na świat dwadzieścia cztery godziny później, piątego maja. Jak to możliwe, że teraz miał już cztery miesiące, Joss nie miała pojęcia. Czas mijał tak szybko, zdecydowanie za szybko. - No, dobrze - powiedziała sięgając, po bukiet. - Chodźcie, trzeba mi załatwić męża. Joss wyszła za swoimi najlepszymi przyjaciółkami z hotelowego

apartamentu, który zajmowały od poprzedniego wieczoru i ruszyła korytarzem. Wrócili do tego samego hotelu, w którym Brady się jej oświadczył. Wiązało się z nim tak wiele wspomnień. To tutaj Joss przełamała swój strach i wyznała mu miłość; to tutaj on powiedział, że chce z nią spędzić resztę życia. Więc obojgu to miejsce wydawało się najwłaściwsze. W końcu podeszli pod drzwi tej samej sali balowej, podzielonej teraz na pół, żeby utworzyć bardziej kameralną przestrzeń. Dokładnie rok wcześniej Joss poznała Brady’ego w parku, gdzie czekała na pokaz fajerwerków. A gdyby nie wrócił wtedy z kolacją? Gdyby ona nie zaprosiła go, żeby usiadł? Gdyby nie zaproponowała mu tej jednej wspólnej nocy? Nie wyobrażała sobie już swojego życia bez Nicky’ego, bez Brady’ego, bez całej nowej rodziny, którą znalazła w Vierich. Alyssa, Marco, Lily i Nick, wszyscy przysięgli, że będą pomagać Joss i wspierać ją, kiedy Brady zostanie przeniesiony gdzie indziej następnego lata. Ale tylko na rok. Jeszcze rok, a potem odchodzi z wojska - sam podjął taką decyzję. Joss nigdy nie żądała, żeby zmienił to, kim jest, dla niej, ale Brady powiedział, że chce się zmienić dla siebie samego. Więc tak, choć wtedy mogło się to wydawać szalone, tamta noc była pierwszą z reszty jej życia. Odetchnęła głęboko i odsunęła od siebie te myśli. Teraz chciała być tu, w pełni obecna w tej chwili, żeby nie opuścić ani minuty z jej nowego życia z Bradym. Drzwi sali się otworzyły, rozległy się dźwięki muzyki. Christina weszła pierwsza. Potem Alyssa. Joss weszła do środka i spojrzała przed siebie. Brady wyszedł jej naprzeciw, przystojny seksowny i pociągający jak zawsze, w swoim galowym mundurze. Stojący obok Marco trzymał w ramionach małego Nic- ky’ego. Joss była zachwycona, że jej syn może być częścią tego dnia. A niemowlęcy smoking, który miał na sobie, był tak słodki, że nie sposób wyrazić tego słowami. Brady uśmiechnął się, przyzywając ją do siebie spojrzeniem.

Nie była w stanie mu się oprzeć. Od samego początku nie była w stanie mu się oprzeć. Dzięki Bogu! Więc zrobiła jeden krok, a potem drugi i jeszcze jeden. I tak samo będą budowali swoje nowe życie życie, jakiego żadne z nich się nie spodziewało - krok po kroku, dzień za dniem, noc za nocą. Z miłością, ufnością i wiarą w sercu Joss podeszła do mężczyzny, który stał się jej partnerem, jej obrońcą, jej największym bohaterem. Wiedziała, że on pragnie jej tak samo, jak ona jego. I że tak będzie już zawsze. Podziękowania L.K.

Wielu osobom muszę podziękować za tę książkę. W pierw szej kolejności Heather Howland, za to, że zawsze wierzyła we mnie i w moje historie. Dziękuję ci za cudowne partnerstwo, które razem tworzymy. Dziękuję też pisarkom Christi Barth i Joyi Fields za uwagi do pierwszej wersji tej powieści i pomoc w uczynieniu jej o wiele lepszą. Następnie mojej rodzinie, która zawsze wspierała mnie w moim marzeniu. I

wreszcie czytelni kom. Czasami bohaterowie naprawdę z tobą zostają i z pewnością tak właśnie było z Markiem, Alyssą, Bradym i Joss. Więc jestem zachwycona i wdzięczna wam za to, że przyjęliście ich i pomogliście mi tchnąć życie w ich świat. Mam najlepszych czytelników pod słońcem!