Kelly C Nie wszystko stracone

Nakładem Wydawnictwa Sonia Draga ukazała się następująca powieść tej autorki: Raz w życiu

Dla mojej rodziny, Johna, Murraya i Dylana. Dla Mamy, Lucy, Francis i wszystkich ukochanych bliskich, dla drogich przyjaciół, na których zawsze mogę liczyć. Dziękuję wam.

Część pierwsza Atmosfera w ulu i usposobienie pszczół są całkowicie zależne od usposobienia królowej. Spokojna królowa oznacza spokojny, łagodny i produktywny ul. Iseult Cloud, Łagodny pszczelarz

Prolog Lillie Maguire przechowywała list w zapinanej na zamek błyskawiczny przegródce torebki, którą na pewne Boże Narodzenie podarował jej Sam. Beżowa skóra zmiękła jak wosk po wielu latach użytkowania, monety wsuwały się pod rozdarcia w podszewce, ale Lillie o to nie dbała: torebka nierozerwalnie wiązała się z jej mężem. Niewiele jej po nim zostało i ceniła sobie to, co miała: wciąż zachowującą słaby zapach jego włosów poduszkę, koszulę, w której po raz ostatni pojechał do szpitala, kupiony czterdzieści lat temu pierścionek zaręczynowy z maleńkim opalem. A także torebkę od Davida Jonesa z podartą podszewką. To były jej skarby. Teraz list stał się niemal częścią torebki; miał pozawijane krawędzie, przetarte zgięcia. Odkąd nadszedł dwa tygodnie temu, czytała go tak często, że pewnie mogłaby wyrecytować treść przez sen. Nadawcą był Seth, jej przyrodni brat, o którego istnieniu nie miała pojęcia i który stanowił jedyne ogniwo łączące ją z nieznaną matką. Proszę, przyjedź, bardzo chciałbym się z Tobą spotkać. Oboje tego pragniemy, Frankie i ja. Widzisz, byłem jedynakiem przez pięćdziesiąt lat z hakiem, i to cudowne, że jednak mam siostrę. Nie wiedziałem nic o Tobie, Lillie, i przepraszam za to. Z przykrością dowiedziałem się o śmierci Twojego męża. Wyobrażam sobie Twoją rozpacz. Napisz, jeśli się narzucam, ale może to jest właśnie odpowiednia pora, żebyś do nas przyjechała? Niewykluczone, że zmiana otoczenia dobrze na Ciebie wpłynie. Jedno mogę powiedzieć na pewno po tych wszystkich latach przeżytych na Ziemi: nigdy nie wiemy, co czeka na nas za zakrętem. Trzy miesiące temu straciłem pracę i to było jak grom z jasnego nieba! Bardzo ucieszyłaby nas Twoja wizyta. Przyjedź, proszę. Powtarzam: prawdopodobnie to nieodpowiednia pora na takie propozycje, bo nigdy nie doświadczyłem takiej straty jak Ty, Lillie, ale może akurat tego teraz Ci potrzeba?

To był taki ciepły list. Lillie zastanawiała się, czy Frankie, żona Setha, miała udział w jego pisaniu, bo zaproszenie emanowało serdecznością. Lillie była zaś mądrą kobietą i przypuszczała, że Seth wciąż nie doszedł do siebie po szoku, jaki przeżył, gdy dowiedział się o jej istnieniu. Dla Irlandczyka Setha Greena nagłe pojawienie się na drugim końcu świata sześćdziesięcioczteroletniej australijskiej siostry mogło oznaczać wiele rzeczy, chociaż najbardziej wstrząsająca musiała być świadomość, że nieżyjąca matka przez całe życie ukrywała przed nim wielką tajemnicę. Lillie zawsze uważała, że kobiety często radzą sobie z sekretami lepiej niż mężczyźni. Lepiej dochowują tajemnicy i rozumieją powody, dla których ludzie nie ujawniają wszystkich spraw. Kobiety wiedzą, jak powiedzieć: „Nie zwracaj na mnie uwagi, kochanie, jestem trochę roztargniona” do niespokojnego dziecka albo skonsternowanego męża, kiedy wcale nie czują się dobrze, a w duchu szaleją ze zmartwienia. „Co powie lekarz o tym

guzie w piersi?”; „Czy stać nas na hipotekę?”; „Czy nieśmiały syn znajdzie przyjaciela w szkole?”. Nie, mądra kobieta bez problemu podejmuje decyzję, że pewne informacje mogą tylko sprawić ból jej najbliższym, będzie więc cierpiała sama. Ona potrafi sobie z nim poradzić, a to oznacza, że oni nie muszą. Mężczyźni są inni. Z doświadczenia Lillie wynikało, że wolą stawiać sprawy otwarcie. Tak więc po pewnym czasie uczucia Setha wobec faktu, że matka we wczesnej młodości urodziła inne dziecko i oddała je do zakonnej ochronki, która z kolei przekazała je siostrzanemu zakonowi w Melbourne, mogą całkowicie się zmienić. Spotkanie z nieznaną siostrą mogłoby mu pomóc. Bilet otwarty, postanowiła Lillie. To będzie najbardziej odpowiedni sposób na podróż do Setha i Frankie. Martin, jeden z dwóch dorosłych synów Lillie, nadał sprawie bieg. Niedługo po śmierci Sama Martin, wysoki, dobry i mądry jak ojciec, zajął się genealogią i zaczął spędzać wiele godzin przy komputerze, szukając informacji o swojej przeszłości. W głowie mu się nie mieściło, mówił, że on, uniwersytecki wykładowca historii, wcześniej o tym nie pomyślał. – To dzieje naszej rodziny, powinienem był się za to zabrać wiele lat temu. Co jest ze mną nie tak? – pytał, przeczesując palcami zmierzwione ciemne włosy, na których widok Lillie miała ochotę wziąć nożyczki do ręki, jak to robiła, kiedy był dzieckiem. Na myśl o nim jako dziecku, o jej życiu, kiedy obaj synowie byli mali, brakowało jej tchu w piersiach. Miała wtedy przy sobie ukochanego Sama. Teraz odszedł. Umarł pół roku temu, powędrował Bóg wie gdzie, a ona czuła taką rozpacz, jakby to stało się wczoraj. Chociaż wszystkich zapewniała, że dobrze sobie radzi – mówiła to synom, ich żonom Daphne i Bethany, dziewczynom z klubu książki, najbliższym przyjaciółkom Doris i Viletcie, znajomym ze sklepu Vinnies, gdzie pracowała jako ochotniczka kilka godzin w tygodniu – nie była to prawda. Zupełnie sobie nie radziła. Za uśmiechem, z którym powtarzała, że wszystko u niej w porządku, kryła się przerażająca świadomość, że w świecie powstała luka w kształcie Sama. Lillie nie była pewna, czy dłużej zdoła tak żyć. W tym nowym świecie błękit nieba miał inny odcień, jakimś sposobem ostrzejszy. W słonecznym żarze, kiedyś cudownym, było teraz okrucieństwo. A ukochany ogród wydawał się pusty bez dwóch uli, którymi przez czterdzieści lat Sam się opiekował; pszczoły nie bzyczały już cicho wśród kwiatów. Na wczesnym etapie choroby Sam oddał ule swojemu najlepszemu przyjacielowi z miejscowego stowarzyszenia pszczelarzy. – Myślę, że praca przy nich to dla mnie za wiele, skarbie – powiedział do Lillie, ze

smutkiem patrząc, jak Shep starannie przygotowuje do transportu dwa tradycyjne ule przypominające pagody. – Shep może przychodzić i otwierać je wieczorami co osiem, dziewięć dni – sprzeciwiła się. – Robi tak, kiedy jesteśmy na wakacjach, może i teraz. – Chyba już mam dość opiekowania się nimi – odparł Sam. Lillie wiedziała, że mąż kłamie, ale nie próbowała dyskutować. W głębi duszy Sam zdawał sobie sprawę, że nie wróci ze szpitala, chociaż nigdy jej tego nie powiedział. Zawsze ją chronił i robił to także teraz, kiedy zachorował. W spiżarce stało mnóstwo słojów miodu, ale Lillie, która uwielbiała pełnoziarniste grzanki z błyszczącą złotą warstwą, nie mogła się zmusić, żeby któryś otworzyć. Nic nie smakowało jak kiedyś. Kawa flat white, którą kupowała w sklepiku koło biblioteki, wydawała się jej do tego stopnia dziwna, że w końcu zapytała sprzedawczynię, czy nie zmienili gatunku. – Nie, to ta sama, Fairtrade Java. Mam przyrządzić następną? To żaden problem. Lillie pokręciła głową. Oczywiście, że kawa się nie zmieniła. Zmieniła się sama Lillie. To pewnie śmierć ojca rozbudziła zainteresowanie Martina rodzinnym drzewem genealogicznym. Żona Martina, Daphne, dobrodusznie skarżyła się teściowej na nową pasję męża. – Martin siedzi jak przykuty do swojego komputera i przegląda strony o genealogii – mówiła. – Dyanne nie da się odkleić od swojego, bo twierdzi, że czatuje z koleżankami ze szkoły, choć należy dodać, że w tym czasie powinna odrabiać lekcje. Mogłabym wyjść i żadne by tego nie zauważyło. Daphne, wesoła i serdeczna położna, miała teraz drugą pełnoetatową pracę: pilnowanie czternastoletniej córki Dyanne, która niedawno odkryła swoją władzę nad płcią przeciwną i bardzo chciała przetestować ją w praktyce. – Jeśli chodzi o genealogię, z mojej strony niewiele jest do znalezienia – powiedziała Lillie smutno. Uznała, że w tym wieku ma definitywnie za sobą fazę cierpienia wywołanego świadomością, że biologiczna matka oddała ją, kiedy była niemowlęciem. Zawsze wiedziała, że jest adoptowana, i kiedy miała piętnaście lat, ta świadomość sprawiała jej wielki ból. Dla sześćdziesięcioczteroletniej kobiety to był fakt z przeszłości. – W tamtych czasach adopcja wyglądała zupełnie inaczej, Daphne. Wydaje mi się, że połowy w ogóle nie rejestrowano. Na podstawie strzępków informacji, które do mnie dotarły, jestem pewna, że nic nie znajdzie. Daphne się uśmiechnęła. – To go nie powstrzyma. Wiesz, jaki jest: kiedy coś go zainteresuje, obsesyjnie drąży sprawę. Temat numer jeden rozmów przy kolacji to albo ostatnia porcja nieczytelnych zapisków Martina, albo tyrada o koncercie, na który wybiera się cała klasa z wyjątkiem Dyanne, i jakie to niesprawiedliwe, że jej nie ufamy, w końcu ma

prawie piętnaście lat. Mówi, że jesteśmy parą skamielin. A przy okazji, jest szansa, że przyjdziesz na kolację w piątek? Lillie zawsze powtarzała, że jest szczęściarą, mając takie cudowne synowe. – To nie jest kwestia szczęścia – protestowały Daphne i Bethany. – To dzięki tobie mamy takie świetne relacje. Nigdy się nie wtrącasz – powiedziała jej kiedyś Bethany. – Ale wiesz, jak pomóc, kiedy trzeba – dodała Daphne. Obie miały przyjaciółki, których teściowe należałoby zamknąć w ośrodku o zaostrzonym rygorze, gdyby tylko w prawie znalazła się stosowna luka. Specjalny obóz pracy można by utworzyć dla tych, które przynoszą posiłki do domów żonatych synów, „żeby mogli zjeść coś porządnego zamiast dania na wynos”. Po kilku tygodniach okazało się, że Daphne miała rację, mówiąc o wytrwałości męża. Martin musiał mieć w sobie coś z termita, ponieważ grzebał w każdej szczelinie, aż odkrył, że Lillie została oddana do adopcji w dublińskim klasztorze przez niejaką Jennifer McCabe; ojciec był nieznany. Evan i Martin sprawę przedyskutowali, po czym Martin zaczął kopać jeszcze głębiej; w rezultacie dowiedział się, że Jennifer McCabe poślubiła Daniela Greena, z którego to związku urodził się syn Seth, obecnie pięćdziesięciokilkuletni. Jak w dzieciństwie zwarli szyki; pewnego dnia Martin i młodszy o dwa lata Evan zjawili się w domu matki, wymachując kartkami papieru i planem lotów. Mieli adres jej brata oraz dostępne w sieci informacje na jego temat. Seth Green był architektem, autorem nagrodzonego projektu szkoły, oświadczyli z zachwytem matce. – Co takiego? – Lillie gapiła się na tryskających radością synów. – Znaleźliśmy twojego brata! – oznajmił Evan. – Jeszcze się z nim nie skontaktowaliśmy, najpierw chcieliśmy zapytać, czy ci to odpowiada. Jest twoim krewnym, naszym krewnym. Porozmawiamy z nim i będziesz mogła do niego polecieć. Zapłacimy za wszystko. Doris może lecieć z tobą… – Entuzjasta Evan odziedziczył po matce rudawe włosy i piegowatą celtycką karnację, a po ojcu dobroć, która błyszczała mu w oczach. – Mamo, ostatnie pół roku było dla ciebie straszne. Może zmiana otoczenia pomoże ci dojść do siebie po śmierci taty… Co nie znaczy, że to w ogóle możliwe – dodał pośpiesznie. – Ale sama wiesz… Synowie wpatrywali się w nią z nadzieją, że ich plan wypali – modlili się o to. Wyczytała to z ich twarzy i obu za to kochała; ale tego było za wiele, wszystko działo się za szybko. Potrafiła uśmiechać się do ludzi, przebywając w swoim bezpiecznym domu w Melbourne, ale co będzie, gdy znajdzie się daleko od niego? W obcym kraju, z ludźmi, których nie znała, z bratem, który być może znienawidzi ją od pierwszego wejrzenia? A co do Doris, to tak się bała latania, że prędzej wszystkim kaktus

wyrósłby na dłoni, nim skłoniliby ją, żeby wsiadła do samolotu. – Przyniosę mrożoną herbatę i porozmawiamy – powiedziała Lillie, po czym wyszła z pokoju tak szybko, jak potrafiła. W wiktoriańskim domu ze ślicznymi ozdobnymi werandami i bujnym ogrodem kuchnia należała do Lillie. To nie znaczy, że Sam nie gotował – sprzęt do grillowania traktował z równą miłością jak komplet narzędzi stolarskich, po każdym użyciu starannie go mył i odkładał na półkę. Ale grille odbywały się na świeżym powietrzu. Lillie rządziła w kuchni z wielkim kremowym piecem, który mieli od trzydziestu lat. Ściany zdobiła tapeta barwy mchu, a każde wolne miejsce zajmowały donice z orchideami, ulubionymi kwiatami Lillie. Teraz stała na środku i zastanawiała się, gdzie jest mała taca i szklanki do herbaty. Wstrząśnięta wiadomością o bracie, nagle poczuła przytłaczającą falę samotności. Często rozmawiali z Samem o podróży do Irlandii. – Pocałujemy kamień Blarney i przekonamy się, czy góry Wicklow i Kerry są tak piękne, jak mówią ludzie. Miał świadomość, że nie chciała szukać swojej biologicznej rodziny – że było to marzenie młodszej kobiety. Wiem, że robią to z miłości, ale dlaczego ludzie ciągle wymyślają rzeczy, dzięki którym mam się poczuć lepiej, Sam? Nie miała pojęcia, czy ją usłyszał, rozmowa z nim jednak pomagała. Pragnęła tylko, żeby w jakiś sposób odpowiedział. Żałoba jest podróżą, tak gdzieś przeczytała. Człowiek nie otrząsa się z niej, tylko przez nią wędruje. Dla Lillie jedną z najgorszych rzeczy była niewiedza, na którym etapie tej podróży się znajduje i czy w ogóle ją rozpoczęła. Ból wciąż był dotkliwy. Może nadal stała w bramie, kupowała bilet, spoglądała na ciągnącą się przed nią nieskończoną równinę, po której równoległymi szeregami wlekli się ludzie, a czas płynął wolno. – Mamo! – zawołał Martin. – Zaraz! – odkrzyknęła wesołym matczynym głosem, który zawsze potrafiła przywołać. Synowie mieli własne życie i rodziny. Matki opiekują się synami, nie oczekują, że synowie będą musieli opiekować się nimi. Zaniosła tacę z mrożoną herbatą do salonu. – Pokażcie mi wszystkie dokumenty – poleciła, siadając na wielkiej starej sofie w kratę. – Brat! Seth Green natychmiast odpowiedział na maila Martina, który wydrukował jego odpowiedź i przeczytał ją Lillie. Nie lubiła jednak tej poczty elektronicznej, wolała listy albo rozmowy przez telefon. Jak można ocenić osobę piszącą do ciebie przez komputer, skoro nie słyszysz jej głosu ani nie widzisz charakteru pisma? Seth bardzo się cieszył z wiadomości o siostrze, i to było w porządku, ale Lillie i tak była oporna.

Oznajmiła synom, że Seth i Frankie mogą ją odwiedzić, jeśli chcą. Ona jest zajęta. A później, dwa tygodnie temu, Seth przysłał na adres Martina list, ten sam, który spoczywał w jej torebce i wzywał ją, przez co czytała go wiele razy na dzień. Jej adopcyjna matka Charlotte, jedyna matka, jaką w życiu znała, często opowiadała o okolicznościach, w których Lillie do nich trafiła. W Irlandii w latach czterdziestych dwudziestego wieku nieślubne dzieci i ich matki traktowano strasznie, większość kobiet zmuszona była oddać swoje dzieci w tragicznych okolicznościach. Siostra Bernard wyjechała do Melbourne, do klasztoru Najświętszej Marii Panny w Beaumaris, i zabrała ze sobą maleńką Lillie, by oddać ją do adopcji. Matka przełożona Joseph wiedziała, jak bardzo Charlotte, która miała za sobą kilka poronień, i Bill pragną dziecka, i tak Lillie znalazła nowy dom. Widząc, z jaką dumą Martin wręcza jej list, Lillie domyśliła się, że nawet do głowy mu nie wpadło, że ona może nie chcieć spotkać się z rodziną biologiczną. Zawsze myślała, że nie będzie to dla niej problem, ale teraz odkryła, że w jej sercu wciąż jest maleńki zakątek wypełniony bólem z powodu odrzucenia. Przez dwa tygodnie nosiła list w torebce. Dzisiaj rano, kiedy jak zwykle miała pojechać do parku na marsz z Doris i Vilettą, coś sprawiło, że po raz kolejny wyjęła podniszczone kartki i zaczęła je czytać. Matka często jej mówiła, że Irlandczycy mają talent do słów, i to była prawda. Świadczył o tym emanujący serdecznością i szczerością list. A autorem był jej brat, którego nigdy nie spotkała. Choć wydawało się to zwariowane, miała wrażenie, że ten oddalony od niej o tysiące kilometrów człowiek potrafił zajrzeć w jej serce i zrozumieć kryjącą się w nim bezradność. Lillie znowu zadała sobie pytanie, czy w jakiejś części nie napisała go żona Setha, ponieważ autor, kimkolwiek był, przemówił do niej w sposób, w jaki nie udało się to nikomu od śmierci Sama. Proszę, przyjedź… prawdopodobnie to nieodpowiednia pora na podobne propozycje, bo nigdy nie doświadczyłem takiej straty jak Ty, Lillie, ale może akurat tego teraz Ci potrzeba?

Stała w holu, pogrążona w myślach. Na dworze jaskrawo świeciło słońce. Lato nie było najlepsze, ale teraz, gdy nadeszła jesień, upał porażał. W radiu mówili, że wczoraj na plaży były czterdzieści dwa stopnie Celsjusza. Nawet jako dziecko Lillie nie należała do zapalonych plażowiczek. Nie dla niej były szorty, obcisłe koszulki i skąpe bikini, w których biegały jej koleżanki. – To ta twoja jasna celtycka karnacja – mówiła z uczuciem Charlotte, smarując młodą Lillie białym cynkowym kremem przeciwsłonecznym. Lata później, już jako kobieta zamężna, Lillie z udawanym oburzeniem wyrzucała Samowi, że on, chociaż też z pochodzenia Irlandczyk, obdarzony został czarnymi jak smoła włosami i skórą, która opalała się na mahoń. – Ty tylko tak się przechwalasz, że jesteś Irlandczykiem – żartowała. –

A w rzeczywistości twoi przodkowie pochodzą z Sycylii, to nie ulega wątpliwości. Ani jeden pieg nigdy nie znaczył jego silnych męskich rysów, a opalenizna zbladła dopiero wtedy, gdy leżał ciężko chory w szpitalu. Jego skóra przybrała wtedy barwę sepii, jakby umieranie odbierało człowiekowi kolory. – Tak mi przykro, kochanie. Nie chcę zostawiać ciebie, dzieci i wnuków… To były niemal ostatnie słowa, które do niej powiedział, i przechowywała je w pamięci jak skarb. Usiłowała go pocieszyć. I nagle znalazła odpowiedni sposób, prezent dla umierającego, jedyne, co mogła mu dać: – Wszyscy bardzo cię kochamy, Samie, ale jeśli to jest właściwa pora na odejście, możesz to spokojnie zrobić. Nie chcemy, żebyś dłużej cierpiał. Wypowiedzenie tych słów to jedno, zupełnie czym innym były jednak towarzyszące im emocje. Lillie całym swym obolałym sercem buntowała się przeciwko śmierci Sama. Teraz rozumiała ludzi, którzy latami utrzymywali przy życiu bliskich znajdujących się w stanie wegetatywnym, choć wiadomo było, że nigdy z niego nie wyjdą. Rozstanie było ostateczne. Czasami jednak chorym trzeba powiedzieć, by odeszli. Wyjaśniła jej to jedna z pielęgniarek w hospicjum. Dla silnych ludzi, jak Sam, którzy przez całe życie ochraniali swoje rodziny, odejście jest trudne. – Martwią się, że nikt się wami nie zaopiekuje – mówiła pielęgniarka. – Musisz go zapewnić, że niepotrzebnie się niepokoi. I Lillie to zrobiła. Kiedy Sam umierał, wydawało się, że godziny mijają błyskawicznie, bo wiedziała, że to jego ostatnie chwile. Później czas zwolnił… Teraz stała w holu i gwałtownie tarła wypełniające się łzami oczy. Była tak bardzo zmęczona płaczem. Jej komórka na stoliku zapiszczała, zawiadamiając o nadejściu esemesa. Wybierasz się dzisiaj na chodzenie? Rozciągnęłam się i jeśli szybko nie zaczniemy, mięśnie mi stwardnieją. Zastygnę oparta o ławkę. Doris xx

Lillie uśmiechnęła się, biorąc ze stolika koło drzwi okulary przeciwsłoneczne. Doris zawsze potrafiła poprawić jej samopoczucie. Kiedy pokonała zakręt przy domu kultury w Moysey Walk, od razu zobaczyła Vilettę i Doris, które radośnie plotkowały, bez entuzjazmu rozciągając się przed marszem – na dzisiaj przewidziały siedem i pół kilometra. Szlak był przepiękny. Przyjaciółki od prawie dwudziestu lat, na długo przed pojawieniem się mody na chodzenie, maszerowały po plaży, parkach, a teraz po Moysey Walk. Szlak był piękny, po lewej w dole połyskiwało morze, z drzew spadały

jesienne liście. – Cześć, dziewczęta – przywitała się Lillie. Była zadowolona, że ciemne okulary zakrywają jej oczy. Słysząc, jak przyjaciółce lekko łamie się głos, Doris spojrzała na nią chytrze. – Przegapiłaś grupę młodych rugbistów – oznajmiła wesoło. – Viletta powiedziała im, że mają piękną rzeźbę, i wszyscy się zarumienili. Viletta wybuchnęła śmiechem. – Mogłabym być kobietą-kuguarem – powiedziała z udawaną wyniosłością. – W Hollywood to teraz absolutny hit: młodzi faceci w związkach ze starszymi kobietami. – Starszymi bogatymi kobietami, złotko – skorygowała Doris i Lillie roześmiała się razem z nimi. Maszerowały dwa, trzy razy w tygodniu, wpasowując ćwiczenia pomiędzy rozmaite obowiązki. Sześćdziesięciodziewięcioletnia Viletta, najstarsza z całej trójki, była entuzjastką jogi i nikt, kto widział ją w spodniach dresowych i prostym T-shircie, nie pomyślałby, że jest babcią pięciorga wnucząt. Żartowała, że zdradzają ją włosy, białe jak śnieg, proste i długie; w trakcie ćwiczeń zwijała je w kok. Doris była wysoka, miała przyprószone siwizną włosy, skłonność do tycia i stale narzekała, że nie jest taka sprawna jak Viletta, która nadawała tempo marszowi. – Ty masz muskularnych kolesiów na zajęciach jogi, a ja zastrzyki w kolano w przychodni – mawiała z udanym oburzeniem Doris. A Viletta tylko się śmiała. Choć z takim zapałem opowiadała o kobietach-kuguarach, nie spojrzała na innego mężczyznę, odkąd piętnaście lat temu umarł jej mąż. Lillie lubiła zabawiać się odgadywaniem, jak w czasie tych marszów postrzegają ich nieznajomi. Viletta wygląda pewnie na trenerkę – szczupła, opalona kobieta popędzająca swoje dwie bardziej krągłe przyjaciółki. Chociaż nie miała wyrzeźbionych mięśni Viletty, Lillie nie wyglądała jak kobieta po sześćdziesiątce. Sądziła, że zawdzięcza to głównie swoim włosom: nawet kilka siwych pasemek w jej gęstych rudawych lokach nie zdołało odebrać im ciepła. Jej irlandzkie dziedzictwo było widoczne. W lustrze widziała, że od śmierci Sama zeszczuplała jej twarz, a pod niebieskimi oczyma pojawiły się słabe fioletowe cienie. Nie korzystała z kosmetyków, by je ukryć: próżność przestała się liczyć w obliczu jej straty. Były w połowie trasy, każda idąc swym tempem, kiedy Doris zdołała dogonić Lillie; Viletta, jak zwykle pędząca pierwsza, wyprzedzała je o kilka kroków. – Wyglądasz na przybitą, Lillie – powiedziała Doris tonem swobodnej pogawędki. – Wszystko w porządku? Doris znała Lillie na tyle dobrze, by zdawać sobie sprawę, ile przyjaciółkę kosztuje zachowanie uśmiechu, który jednak znikał bez śladu, gdy ktoś przybierał ton

z rodzaju „biedaczka, straciła męża” albo okazywał współczucie. Dlatego właśnie Doris rozmawiała z Lillie tak samo jak zawsze: głosem serdecznym i dźwięcznym. – Myślę o moim bracie w Irlandii… – zaczęła Lillie. Wyczuła, że Doris się odpręża. – Jadę do Irlandii, żeby go odwiedzić i zebrać informacje o mojej biologicznej matce – ciągnęła. Proszę, sprawa załatwiona: podjęła decyzję. Kiedy Doris złapała ją za rękę i serdecznie przytuliła, Lillie z wielkiego zaskoczenia o mało nie straciła równowagi. – Tak się cieszę, skarbie! – krzyknęła Doris, która nigdy nie przejmowała się natężeniem swojego głosu. – Tego właśnie ci potrzeba. Och, skarbie, tak się cieszę! Lillie odprężyła się w objęciach przyjaciółki. Cudownie było czuć jej uścisk. Ostatnimi czasy robiło to coraz mniej ludzi. Jej synowie nie należeli do zwolenników przytulania, czym różnili się od swojego ojca. Teraz obejmowały ją wnuki: Dyanne, córka Martina, i Shane, siedmioletni syn Evana, który ściskał ją mocno i mówił, że jest najlepszą babunią na świecie. – Gdybym wiedziała, że tak bardzo chcesz się mnie pozbyć, wyjechałabym dawno temu – powiedziała żartobliwie, kiedy się od siebie odsunęły. – Jędza! – Doris wytarła oczy. – Tak bardzo się cieszę, Lillie. Wiadomo, nie ma recepty na to, przez co teraz przechodzisz, ale nowe otoczenie może być jak przyprawa odmieniająca smak potrawy, by tak to ująć. Lillie potaknęła. – Długo nad tym myślałam. Sam i ja mówiliśmy o wyjeździe do Irlandii, choć nie sądzę, żebym w moim wieku zdecydowała się zrobić to sama. Ale teraz Martin jest taki podniecony odnalezieniem Setha, a Dyanne żywi rozpaczliwą nadzieję, że irlandzcy krewni są bogaci i będzie mogła u nich zamieszkać, kiedy wyjedzie w swoją wielką podróż. Obie kobiety się uśmiechnęły. Dyanne była rówieśniczką wnuka Doris, Lloyda. Często z rozbawieniem rozmawiały o wnukach, bo kiedy nie byli zbyt pochłonięci pytaniem: „Mogę dostać z góry kieszonkowe?”, oboje przechodzili przez fazę „chcę być sławny/sławna”. – Zatrzymujecie się na odpoczynek? – zawołała do nich Viletta. – Nie! – odwrzasnęła Doris i obie ruszyły. – To będzie trudne, Lillie, zdajesz sobie z tego sprawę? Będziesz sama w tej bardzo emocjonalnej podróży. Lillie kiwnęła głową. Zawsze mogła polegać na całkowitej szczerości Doris. – Dam sobie radę – odparła, uśmiechając się do przyjaciółki. Po raz pierwszy od śmierci Sama Doris dostrzegła błysk spokoju w niebieskich jak irysy oczach przyjaciółki. – Sam będzie ze mną – dodała Lillie, kładąc dłoń nad sercem. Jej usta wykrzywiły się w takim jak dawniej uśmiechu. – Rozkazuję mu się stawić!

Rozdział 1 Frankie Green obudziła się zlana lodowatym potem. W sypialni panował mrok i na moment ogarnęła ją taka dezorientacja, że niemal nie wiedziała, gdzie jest. Na nocnym stoliku leżał telefon; poszukała go po omacku i włączyła. Dzięki światłu udało jej się znaleźć okulary i sprawdzić, która godzina. Druga piętnaście. O cholera, pomyślała. Czekał ją zwariowany dzień; minęło wiele czasu, nim zasnęła, a teraz znowu była przytomna. Obok niej tworzący podłużne wybrzuszenie pod kołdrą Seth spał smacznie, co było strasznie wkurzające. On nie musiał zrywać się rano. Ale przecież Seth nie ma na to wpływu, napomniała się w duchu, jak często robiła ostatnimi czasy, powodowana czymś w rodzaju spóźnionych wyrzutów sumienia. Nie zdecydował radośnie, że sam przejdzie na emeryturę i pozwoli, żeby żona nadal pracowała. Trzy miesiące temu firma z niego zrezygnowała i był z tego powodu zły. A jednak wydawało się jej, że to z jego winy ona, obecnie utrzymująca dom, musi się zwlekać z łóżka, choćby się waliło i paliło, podczas gdy on może wysypiać się do późna. Odsunęła kołdrę, po czym weszła do okropnej, ciasnej łazienki, do której, jak przysięgała, nigdy się nie przyzwyczai. Zadrżała z zimna, gdy nocne powietrze owiało jej przepoconą bawełnianą piżamę. W zimnym świetle łazienki z lustra spojrzała na nią zmęczona, blada twarz: ciemne włosy przykleiły się jej do czaszki, skóra lśniła od potu. Wyglądała, jakby od wielu dni biegła przez las deszczowy. Wyglądała – Frankie z przygnębieniem znalazła odpowiedni wyraz – staro. Czas jakimś sposobem zdołał odcisnąć na niej swoje piętno, gdy była zajęta wychowywaniem dwójki dzieci, kierowaniem działem kadr Dutton Insurance i byciem żoną Setha Greena. Pracowała, odwoziła dzieci do szkoły, gotowała potężne posiłki, które zamrażała, sprawdzała zadania domowe, martwiła się wynikami egzaminów, wycierała nastoletnie łzy i z rzadka umawiała się na nocne randki z mężem – lata upływały jak we mgle i nie zauważyła, kiedy z trzydziestolatki stała się czterdziestolatką, i nagle, proszę, ma czterdzieści dziewięć lat. Wapń, kolagen, estrogen – wszystko z niej wyciekało. Niedługo pozostanie po niej tylko wysuszona skorupa i jeśli uda się jej dostatecznie długo zachować pozycję stojącą, wystawią ją w muzeum jako przykład wyschniętej na wiór kobiecości. Nawet jej małżeństwo wydawało się wysuszone i puste. To było najgorsze i nie potrafiła znieść myśli o tym. Czy to wszystko jest normalne? zwróciła się w duchu do Frankie w lustrze. Jeśli tak, to nikt o tym nie mówił. Ani siostra, ani przyjaciółki. Gdyby tylko matka miała

w sobie choć szczyptę normalności, Frankie mogłaby ją o to zapytać, ale w Madeleine nic nie było normalne. Matce, dobiegającej osiemdziesiątki i wciąż uwielbiającej wywoływać zamieszanie, przybyło lat, ale pod żadnym innym względem nie była stara. Madeleine dla większości ludzi, dla dwóch córek zwykła, stara Mad, nigdy nie zaprzątała sobie myśli kremami i maściami. Jako kobieta po czterdziestce wylegiwała się w ogródku, spiekając się pod warstwami kokosowego olejku do opalania, a najszczęśliwsza była wtedy, gdy jej skóra przybierała czekoladowy odcień. Kiedy wśród nastolatek modne były hot pansy, Madeleine je nosiła i zupełnie się nie przejmowała, że inne matki wkładały normalne letnie spódnice i sweterki. Jeśli mijała budowę i usłyszała gwizd, posyłała robotnikom pełen zachwytu pocałunek, a jej nastoletnie córki, Frankie i Gabrielle, wymieniały przerażone spojrzenia. Dlaczego mama nie mogła bardziej przypominać innych matek? Jako dojrzała kobieta Frankie zaczęła doceniać niekonwencjonalnego ducha matki, mimo to zastanawiała się nad sekretem długiego małżeństwa rodziców. W końcu uznała, że kluczem do sukcesu tego związku była ugodowość ojca, który słowami „wszystko w porządku, moja droga” kwitował wszelkie zachcianki Madeleine. Nadal mieszkali w chacie w rybackiej wiosce Kinsale i kiedy Madeleine miała fazę „zapominania” o kostiumie w czasie porannej kąpieli w morzu, tato na oburzone komentarze sąsiadów odpowiadał: „Ale świetnie pływa, prawda?”. Jej rady dotyczące małżeństwa, o ile Madeleine w ogóle jakichś udzielała, sprowadzały się do tego, że trzeba poślubić spokojnego mężczyznę i później radośnie go ignorować. Tato nigdy nie sprawiał wrażenia smutnego czy znużonego. Był po prostu tatą, zadowolonym, że ma swoją gazetę i krzyżówkę, zawsze w dobrym nastroju, pozwalającym żonie na realizację wszystkich zachcianek. Jeśli chodzi o urodę, słońce okrutnie zemściło się na Madeleine i teraz jej twarz była bardziej pomarszczona niż dzikie jabłuszko. Ale jak przystało na matkę Frankie, zupełnie jej to nie przeszkadzało. Nadal używała jaskrawoczerwonej szminki, farbowała siwe włosy na błyszczący ciemny brąz i nie miała problemu z patrzeniem w lustro. Madeleine należała do tych szczęściar, którym podoba się to, co widzą, gdy przypadkiem zobaczą swoje odbicie. Na niedzielnych lunchach w domu Frankie i Setha radośnie się chwaliła, że włosy nadal ma jedwabiste i łatwe do układania. – Frankie – mówiła – zastanawiam się nad bardziej asymetryczną fryzurą. Lionel twierdzi, że mam do tego odpowiednie kości. Lionel był fryzjerem Madeleine i o ile Frankie się orientowała, wyraźnie lubił życie na krawędzi, wypuszczając za próg swoje starsze klientki z fryzurami, na które bałyby się zdecydować ich córki. Może jednak Lionel i jego klientki mają rację, myślała ponuro Frankie. Nie

przejmowały się zmarszczkami, bo jaki w tym sens? Frankie uważała ze słońcem. Używała różnego rodzaju odżywek i kremów do opalania. W czasopismach czytała artykuły o najnowszych produktach i nigdy nie ośmieliła się wyjść z domu, nie zastosowawszy kremu nawilżającego z filtrem niższym niż dwadzieścia pięć. I popatrzcie teraz na nią. Mogłaby napisać do tych ludzi od serum i kremów, że powinni zostać ukarani za wbijanie klientkom do głów szalonych marzeń. W zimnym świetle łazienki, z sinymi kręgami pod oczyma i pajęczyną zmarszczek wokół nich, można by ją wziąć za osiemdziesięciolatkę. Może nadeszła pora, żeby też pójść do Lionela – jakaś szalona asymetryczna fryzura, przed którą Lady Gaga by się cofnęła, może okazać się najlepszym lekarstwem. Przynajmniej ludzie przestaliby się gapić na jej twarz. Odwróciła się od lustra, ściągnęła wilgotną piżamę i rzuciła ją do kosza. Wysuszyła ciało i włosy, po czym poszukała świeżej koszuli, wciąż korzystając ze światła telefonu komórkowego, bo nie chciała budzić Setha. Koło łóżka miała olejek lawendowy; wtarła odrobinę w przeguby i skronie. Nikt nie wygląda dobrze obudzony w środku nocy, powiedziała sobie, ale może przynajmniej ładnie pachnieć. Była zmęczona, to wszystko. Nie zasnęła jednak, bo myśli, jak to się często zdarzało, zaczęły kotłować jej się w głowie. Poprzedni dzień w Dutton Insurance przewijał się jej przed oczyma jak film i zastanawiała się nad rzeczami, które powinna była zrobić. Później pojawiły się wyznaczone na następny dzień spotkania i potencjalne problemy. Firma zatrudniała prawie tysiąc osób, tak więc jako dyrektorka działu kadr Frankie zawsze miała powody do zmartwienia. Jutro – czy raczej dzisiaj – musi przeprowadzić pięć rozmów z kandydatami na stanowisko zastępcy dyrektora marketingu oraz rozwiązać szczególnie trudny przypadek molestowania, dotyczący pracownicy wydziału ubezpieczeń komunikacyjnych i jej szefa. Wydział roszczeń zawalony był pracą w związku z polisą wakacyjną, a interwencja jednego z zespołów Frankie tylko sytuację pogorszyła i należało to uporządkować. A jakby tego było mało, jeden z szefów wydziału zapraszał ją na lunch, w czasie którego zamierzał „poznać jej zdanie” w jakiejś kwestii. – Lunch! – prychnęła ze złością wczoraj wieczorem, kiedy po kolacji siedzieli z Sethem przy kuchennym stole. Seth ugotował pyszne tajskie curry i Frankie zjadła go tak dużo, że musiała odpiąć guzik w dżinsach. – Nie mam czasu na lunch! Mam zarządzać wydziałem, który w gruncie rzeczy jest za mały na firmę tej wielkości, w razie potrzeby w błyskawicznym tempie rekrutować najlepszych pracowników i jeszcze mieć czas na lunch, jeśli któryś z dyrektorów ma ochotę na pogawędkę! – Kiedyś lunche z innymi dyrektorami sprawiały ci przyjemność – stwierdził niewinnie Seth.

– Bo wtedy miałam na to czas. Ostatnio ledwo mi się udaje zjeść kanapkę przy biurku – syknęła. Czy on niczego nie rozumie? – Nie ma potrzeby tak się irytować – powiedział Seth z nutką irytacji w głosie. I oczywiście Frankie zrobiło się przykro, że wyładowuje się na mężu. A równocześnie była zła. Odnosiła wrażenie, że przez całe życie chodzi na paluszkach wokół męskiego ego, zarówno w pracy, jak i w domu, i przez całe życie próbuje uśmierzać niepokoje innych, choć przytłaczają ją własne troski. Czasami Frankie wydawało się, że na jej ramionach spoczywa fizyczny ciężar: zwolnienia w pracy, to, jak blady i zamknięty w sobie jest Seth, skąd wezmą pieniądze, żeby uporządkować sprawę domu. Dom. To była największa ze wszystkich trosk. „Sorrento House, bajeczny edwardiański dom z czerwonej cegły, otoczony wielkim ogrodem, charakteryzuje się wieloma niezwykłymi cechami” – rozpływał się autor artykułu w gazecie. Rzucił im się w oczy w dodatku o nieruchomościach, ponieważ Frankie i Seth od lat mówili o przeprowadzce. Swoje małżeńskie życie rozpoczęli w wąskim domu, ostatnim w szeregowcu pochodzącym z końca dziewiętnastego wieku. Kiedy pojawili się Emer i Aleksiej, przebudowali go tak, że front zachował zabytkowe cechy, podczas gdy tył był współczesny: dzięki zaprojektowanej przez Setha szklanej dobudówce zyskali słoneczną kuchnię połączoną z pokojem rodzinnym. Choć bardzo kochali ten dom, był mały. Przez lata Frankie i Seth rozmawiali o kupnie wielkiego starego domu, który mogliby odremontować. – Kiedy Emer i Aleksiej będą starsi – powtarzała Frankie podczas szalonych lat podstawówki, kiedy długie słupki liczb, obowiązki domowe i dbanie o właściwe odżywianie młodych dusz zajmowało jej cały czas po wyjściu z pracy. – Kiedy będzie spokojniej, nie w roku egzaminów – powtarzał Seth, gdy Emer i Aleksiej weszli w etap nastoletni, w którym właściwe odżywianie także było niezbędne. W ubiegłym lipcu dwudziestodwuletnia Emer skończyła college i postanowiła spędzić rok na podróżach po świecie. Zainspirowała swym przykładem brata, który miał dopiero osiemnaście lat; on też zrobił sobie przerwę w nauce i wyruszył w świat z trzema przyjaciółmi ze szkoły. Patrząc wstecz, Frankie dostrzegała, że cała ta sprawa z przeprowadzką była sposobem poradzenia sobie z syndromem opuszczonego gniazda. Nie chciała mieć tyle wolnego czasu, by móc rozmyślać o wyjeździe dzieci. – A jeśli przeprowadzimy się podczas waszej nieobecności? – zapytała. Był czerwiec, siedzieli we czworo przy stole w pełnej światła kuchni, wykorzystując możliwość pobycia ze sobą przez te ostatnie tygodnie, które dzieliły młodych od wyjazdu. – Zróbcie to! – oznajmiła Emer.

Była szalonym dzieckiem. Może i odziedziczyła po babci ze strony ojca rudawe włosy i intensywnie niebieskie oczy, ale apetyt na dobrą zabawę i przygody zawdzięcza raczej babci Madeleine, myślała posępnie Frankie. Chociaż cztery lata college’u i zdobycie magisterium z biznesu najwyraźniej ją uspokoiły. W każdym razie taką nadzieję miała Frankie. – Teraz twoja kolej na robienie różnych rzeczy, mamo – powiedział łagodnie Aleksiej. Jej ukochany, troskliwy syn; miała ochotę przeskoczyć stół i go uściskać. Cztery lata młodszy od siostry, był łagodniejszy i spokojniejszy. Po Emer nie mogła zajść w ciążę i w końcu zdecydowali się na adopcję. Od dnia, gdy mały rosyjski chłopiec z jasnymi włosami, ładnymi kośćmi policzkowymi i wyrazem samotności w mglistych zielonych oczach pojawił się w jej życiu, Frankie z jednakową żarliwością pragnęła go ochraniać. Na myśl, że Aleksiej będzie podróżował po świecie, bolało ją serce. Zawsze sądziła, że opieka nad małymi dziećmi jest trudna, ale nic nie może być trudniejsze od przyglądania się, jak te dzieci dorastają i wyfruwają z gniazda. – To wariactwo – stwierdził Seth, jak zawsze kierując się rozsądkiem. – Stracilibyśmy pewnie rozum, przeprowadzając się teraz. Gospodarka jest w fatalnym stanie. – Na rynku nieruchomości nie dzieje się zbyt dobrze – zgodziła się Frankie. – Powinniśmy byli to zrobić lata temu. Ten pociąg nam uciekł. A potem, sami w domu, który sprawiał wrażenie osieroconego, przeczytali o Sorrento House i poszli go obejrzeć. Co sprawiło, że się w nim zakochali? Frankie pamiętała tę pierwszą wizytę. Był wrzesień, dla niej zawsze oznaczający początek roku, bo wtedy dzieci wracały do szkoły. Drzewa zaczynały się złocić w jesiennym słońcu, buk, z którego brązowe liście spadały koło starych kamiennych kolumn, nadawał domowi na końcu Maple Avenue czegoś w rodzaju wyblakłej elegancji. Przywodził na myśl liście, które w nieskończoność zbierała z dziećmi, bo były potrzebne do różnych szkolnych prac, radość przy dekorowaniu domu na Halloween, gorące dyskusje Emer i Aleksieja o kostiumach. Gdyby tylko tu byli i mogli zobaczyć dom, pomyślała ze smutkiem. Zaraz jednak pojaśniała na myśl, jaki piękny będą mieli powrót. Nie ulegało wątpliwości, że dom jest niezwykły. Ganek i frontowe drzwi znajdowały się pod kątem prostym względem fasady, niemal całkowicie ukryte za ogromnymi rzędami rododendronów, które otaczały ogród, co najmniej trzy razy większy od ich obecnego ogródka. Agent miał intuicję, doskonale wiedział, kiedy nie powinien się odzywać, i dla siebie zachowywał informację o faktycznym nakładzie pracy, niezbędnym do wyremontowania domu. Przykre doświadczenia nauczyły go nie mówić nic, co

kojarzyłoby się ze sformułowaniem „wymaga unowocześnienia”, ponieważ okazywało się fatalne w rozmowach z potencjalnymi nabywcami. Jedni uwielbiali wyzwania i nie mogli się doczekać, kiedy położą ręce na urządzeniu do polerowania, inni uważali, że nie obejdzie się bez kasku i przewodnika po sklepie budowlanym. Tak więc Frankie i Seth wędrowali po Sorrento House sami, dostrzegając jedynie możliwości. Sama ta nazwa ich pociągała. W Sorrento spędzili miesiąc miodowy. Piętrowy dom z mrocznym mieszkaniem w suterenie od lat miał wielu lokatorów. Sypialnie na piętrze żałośnie zdobiły tapety sprzed co najmniej trzydziestu lat. Dwa większe pokoje na parterze – Frankie i Seth wyobrażali sobie, że przekształcą je w śliczne salony z widokiem na ogród – przedzielone były tanimi gipsowymi ściankami. – Można by pomyśleć, że człowiek powinien się wstydzić, każąc innym mieszkać w tych okropnych norach – powiedziała Frankie z niesmakiem, nie chcąc nawet dotykać brudnych zasłon, które tylko częściowo trzymały się na żabkach. Seth objął ją w talii i odwrócił twarzą do zaniedbanego ogrodu. – Popatrz – polecił – a potem zamknij oczy i wyobraź sobie, jak to będzie wyglądać, kiedy skończymy. Wspaniała kuchnia, trochę taka jak nasza, ale wychodząca na ogród. Nie podobają ci się te miedziane buki i jabłonie? Widzisz ten klon w lewym rogu? Zmienia kolor, za tydzień będzie cudownie szkarłatny. Frankie westchnęła. – Kiedy zamknę oczy, uświadomię sobie, że oszaleliśmy, skoro w ogóle bierzemy pod uwagę kupno tego domu. Trzeba będzie sprawdzić, czy nie jest zawilgocony, zerwać tapety, wyrzucić te obrzydliwe sztuczne dywany, pomalować każdy metr w środku i na zewnątrz… Och, cholera, okna… – Spojrzała na męża z przerażeniem. – Myślisz, że framugi są przegniłe? Okna do niczego się nie nadają? – Sprawdziłem je scyzorykiem, kiedy przed chwilą byłaś na piętrze. Okna są w porządku, podobnie dach, o ile potrafię to ocenić. W przeciwnym wypadku naprawdę bylibyśmy szaleni, kupując ten dom. Wciąż czeka nas sporo pracy w środku i oczywiście dobudówka nie powstanie od razu, ale potrafię sobie wyobrazić, jak będzie tu wyglądało, kiedy skończymy. Musimy po prostu usiąść i zrobić obliczenia. Pomyśl, to będzie nasz wyśniony dom, kochana. „Sorrento House” brzmi zbyt górnolotnie. Zmienimy to. Nazwa „Willa Sorrento” jest lepsza, bardziej przytulna, nie sądzisz? Fraza „wyśniony dom” w połączeniu z wizją cudownego włoskiego wybrzeża zawirowały w głowie Frankie. Wychowała się w Kinsale, uroczym miasteczku nad morzem, jej siostra Gabrielle zamieszkała w nadmorskim Cobh, oddalonym o pół godziny jazdy od Corku. Kolejnym plusem była lokalizacja: Redstone, dzielnica miasta, która w dziewiętnastym wieku była modna, w dwudziestym podupadła, a teraz dzięki

renowacjom znowu cieszyła się rosnącą popularnością. Seth miał mapę zagospodarowania przestrzennego okolicy; wynikało z niej, że za domami po drugiej stronie ulicy ciągną się działki, a za nimi dawniej komunalne osiedle St. Brigid’s. – Część nieużytków koło działek jest przekształcana w park – wyjaśnił – a to podwyższy wartość tutejszych nieruchomości. Po obejrzeniu domu poszli na kawę przy skrzyżowaniu w centrum Redstone. I to zadecydowało. – Idealne – stwierdziła Frankie z namysłem, podziwiając rosnące wzdłuż drogi sykomory. – Bardzo w stylu lat trzydziestych dwudziestego wieku – mówił Seth, gdy szli, trzymając się za ręce i rozglądając za kawiarnią. – Popatrz na te fasady. – Wskazał przecznicę zdobioną zabytkowymi tabliczkami z numerami domów. Podobał im się butik z odzieżą, delikatesy z witryną pełną serów i wszelkiego rodzaju egzotycznych mięs, śliczny różowo-brązowy salon piękności. W końcu usiedli w kawiarni, gdzie zjedli najlepsze żurawinowo-migdałowe muffinki, jakie kiedykolwiek mieli w ustach. – Uda nam się – powiedział Seth, z entuzjazmem przedstawiając swoje plany. Był przekonany, a podpowiadało mu to doświadczenie, że zgoda na przebudowę nie będzie problemem i budowlaniec, z którym już pracował, przystanie na rozsądną cenę. Sam zamierzał kierować renowacją. Przy dwóch porządnych pensjach będą w stanie znaleźć pieniądze. – Dasz radę mieszkać w piwnicy podczas remontu? – zapytał Seth na dzień przed podpisaniem umowy. Znowu chodzili po domu, wyobrażając sobie wspaniałe neoklasyczne kominki kupione z drugiej ręki zamiast ceglanych i niebezpiecznych elektrycznych, które poprzedni właściciel wszędzie zainstalował. – Poradzę sobie ze wszystkim – odparła z podnieceniem Frankie, wodząc spojrzeniem po kuchni i wyobrażając sobie, jak będzie tu cudownie, kiedy powstanie dobudówka i utworzy się otwarta kuchnia z pokojem śniadaniowym. Miała już pomysł na oranżerię. Oczyma wyobraźni widziała kilka ogromnych donic z egzotycznymi mchami za wyimaginowanymi drzwiami. I ogród. Ogrodnictwo nigdy szczególnie jej nie pociągało, ale tutaj było tyle możliwości. A raczej te możliwości się pojawią, kiedy wykarczowana zostanie dżungla złożona z zielsk i dzikich jeżyn. „Poradzę sobie ze wszystkim”. To z pewnością sławne ostatnie słowa. Miesiąc po przeprowadzce do mieszkania w piwnicy domu przemianowanego na willę Sorrento Setha zwolniono z wielkiej pracowni architektonicznej, w której był zatrudniony od piętnastu lat. Firma znalazła się w fatalnej sytuacji finansowej, wyjaśnił jeden ze wspólników. Nie mieli innego wyjścia, musieli ograniczyć liczbę pracowników. Zszokowana Frankie pamiętała, jak ten sam starszy wspólnik, przyjaciel Setha od

czasów college’u, na przyjęciu bożonarodzeniowym, na którym wiele mówiono o stabilności firmy w chwiejnej sytuacji ekonomicznej, z kieliszkiem czerwonego wina w dłoni wznosił toast na cześć każdego pracownika z osobna. Frankie najgłośniej klaskała, kiedy powiedział: „Za Setha Greena, człowieka, który jest dla nas wzorem, lojalnego i oddanego pracy profesjonalistę”. Wyglądało na to, że lojalność nie obowiązywała obu stron. Seth nie był wspólnikiem, ale miał wysoką pensję i dlatego jego nazwisko znalazło się na szczycie listy osób do zwolnienia. Frankie przeżyła szok, Seth pogrążył się w rozpaczy. – Zawiodłem cię – tylko tyle był w stanie powiedzieć. Pomimo wieloletniej ciężkiej pracy w firmie dostał tylko przewidzianą prawem odprawę. Nie było beczki z pieniędzmi na remont willi Sorrento. Mieli oszczędności, ale szaleństwem byłoby topić je w tego rodzaju przedsięwzięciu. – Jak sobie poradzimy? – pytał Seth z rozpaczą. – Z nowym domem… – Poradzimy sobie – oznajmiła Frankie, w magiczny sposób włączając ten sam pozytywny ton, który tak dobrze się sprawdzał, gdy dzieci były nastolatkami. – Jakoś damy sobie radę. W środku jednak czuła, że żołądek skręca się jej ze strachu. Jak przeżyją na jednej pensji? Gdyby tylko zostali w starym skromnym domu, zamiast myśleć, że należą do tego rodzaju ludzi, którzy są właścicielami wiktoriańskiej ceglanej willi na działce w Redstone o powierzchni dwóch tysięcy metrów kwadratowych. Miesiąc temu było Boże Narodzenie, dzieci spędzały je za granicą, Emer w Australii, Aleksiej w Japonii, tak więc Frankie i Seth sami musieli stawić czoło mrocznemu i przygnębiającemu okresowi świątecznemu. Trzy miesiące później wciąż daleko im było do „radzenia sobie”. Bo teraz jej mąż włóczył się po domu w dresie i ledwo starczyło mu sił, żeby pójść na skrzyżowanie po gazetę. Odkąd zwolniono go z pracy, Seth stracił chęć do życia. Wielkie plany przebudowy leżały nietknięte pod górą rachunków na końcu kuchennego stołu. Zwolnienie wisiało nad ich domem niczym ciężka gradowa chmura. Frankie, która była odpowiedzialna za organizację sesji terapeutycznych dla pracowników Duttona po serii zwolnień w firmie, teraz zobaczyła problem z drugiej strony. Jej mąż był w rozpaczy. Przypomniała sobie, jak w tamtym okresie mówiła swojemu zespołowi: „Praca nie definiuje kobiet w taki sposób, w jaki definiuje mężczyzn. Mężczyznom trudno radzić sobie z jej brakiem”. Frazesy prosto z podręczników psychologii wykorzystywanych w HR. I właśnie te słowa sobie z niej kpiły, kiedy leżała obok cienia mężczyzny, który był jej mężem, i czekała na sen. Sen nie przyszedł.

Sprawdza się teoria snu, powiedziała sobie Frankie. Liczba godzin spędzonych bezsennie w łóżku jest zawsze odwrotnie proporcjonalna do ilości pracy, którą musisz wykonać następnego dnia. W końcu Frankie zapadła w niespokojną drzemkę, wypełnioną koszmarami o Emer i Aleksieju, którzy znaleźli się w niebezpieczeństwie, a ona nie była w stanie pobiec dostatecznie szybko, by ich uratować. Ukochany Seth, niegdyś jej główna życiowa podpora, przyglądał się im i sprawiał wrażenie sparaliżowanego niezdecydowaniem. O szóstej zadzwonił budzik. Frankie obudziła się wyczerpana i w tym samym momencie postanowiła, że słowem dnia będzie „zdruzgotany”. Podczas gdy Seth nadal spał, ona wzięła prysznic, ubrała się i zjadła musli na śniadanie, po czym ruszyła do pracy. Kiedy o siódmej dwadzieścia pięć w ten pogodny, ale chłodny lutowy poranek wjechała na podziemny parking Dutton Insurance, poczuła, jak w brzuchu skręca ją z niepokoju. Uzbroiwszy się na czekający ją dzień, wzięła aktówkę, wysiadła i poszła do windy. Drzwi zamknęły się za nią z soczystym plaśnięciem. Nieuchronna muzyczka, której Frankie nie cierpiała, wypełniła jej uszy. Windy z parkingu były przemysłowe, przeznaczone dla zwykłych pracowników. Ważni goście Dutton Insurance zostawiali samochody w wyznaczonej części i trafiali do elegantszych wind. Frankie nacisnęła guzik do holu, kabina zadrżała i ruszyła. Zwykle Frankie wbiegała po schodach co najmniej raz na dzień, ale ostatnio była zbyt zmęczona. – Dzień dobry, pani Green – powiedział ochroniarz o świeżej młodzieńczej twarzy, gdy wsunęła kartę identyfikacyjną do otworu w barierce. – Dzień dobry, Lucas – odparła Frankie wesoło, odpędzając myśl, że chłopak, który stoi w mundurze, jakby był gotowy na obronę Dutton Insurance przed najeźdźcami, wygląda na młodszego nawet od Aleksieja. Policjanci też tak wyglądali. Czyżby w końcu osiągnęła wiek, w którym wszystkie te stare frazesy stają się prawdą? Po podłodze wyłożonej włoskim marmurem poszła do połyskliwych mosiężnych wind, które stanowiły o publicznym wizerunku firmy. W windach były lustra i Frankie mogła się obejrzeć ze wszystkich stron. Dorastała jako dziewczyna pewna siebie, pewna swojego wysokiego wysportowanego ciała. Nigdy nie czuła zażenowania związanego z rosnącym biustem czy menstruacją. W gruncie rzeczy przejmowała się tylko tym, że kiedy dostanie pierwszy raz okres, jej matka może biegać, wywijając opakowaniem podpasek i ile sił w płucach krzycząc: „Teraz jesteś kobietą!”. Nigdy nie była na diecie jak jej koleżanki z klasy, nigdy nie odmawiała sobie jedzenia, uwielbiała swoje ciało za rzeczy, do których było zdolne. Była kapitanem drużyny siatkówki i rewelacyjną biegaczką długodystansową o długich, szczupłych nogach. Półki w jej pokoju uginały się od medali i trofeów.

Przez większość życia ciało wykonywało wszystko, co Frankie chciała zrobić, i nigdy nie przyszło jej do głowy przejmować się krągłościami tu czy tam albo zmarszczkami wokół oczu. Aż do teraz. Kiedy tak stała sama w windzie, gdzie ostre światło podkreślało każdą skazę, wpadło jej do głowy, że ta kobieta w grafitowym kostiumie, z subtelnymi perłowymi kolczykami i ciemnymi włosami upiętymi w staranny węzeł wygląda staro. Frankie zamknęła oczy, czekając, aż winda się zatrzyma, i wyszła z niej, nie patrząc w lustro. W biurze włączyła komputer i wpisała hasło. Na ekranie zamigotała ikona informująca o nowej wiadomości. Przysłała ją Anita, najbliższa przyjaciółka Frankie w firmie, matka dwójki dzieci, zastępczyni szefa wydziału prawniczego. Frankie kliknęła na ikonkę. Jesteś już? Słyszałam plotki – niezbyt miłe. Frankie wystukała: Gdzie jesteś? Zaraz idę do barku. Potrzebuję kawy. W domu wojna. Julie wie, że zaczynam pracę wcześniej, ale nie było jej, kiedy wychodziłam. Clarice leżała na podłodze w kuchni i wrzeszczała, Peaches rozrzucała kleik, a Ivan przeszywał mnie wzrokiem, jakby to była moja wina. W ostatniej chwili udało mi się zwiać. Powinnaś ją wylać, jeśli znowu się spóźni. Mówiłam ci, żebyś dała jej ostrzeżenie na piśmie. Łatwiej byłoby wylać Ivana. Mężów łatwiej znaleźć niż dobre nianie. Zobaczymy się za pięć minut? Frankie uśmiechnęła się i ruszyła do barku, szybkim krokiem przemierzając otwarte beżowe królestwo Dutton Insurance. Z całą pewnością nie wierzyła, że łatwiej znaleźć mężów niż nianię, a poza tym Ivan był szalenie sympatyczny. Francesca wiedziała, że nie ma sensu po raz kolejny powtarzać, że Julie zawsze się spóźnia, jednym uchem słucha poleceń Anity i zarabia tyle co dowódca Sił Pokojowych ONZ. Kiedy ostatnim razem to powiedziała, Anita zaczęła protestować tonem niepokojąco bliskim histerii, że Julie to jedyna osoba na świecie, która potrafi okiełznać jej dzieci. – Jest z nami od narodzin Clarice i tylko ona potrafi uspokoić Peaches. Nawet matka Ivana nie jest w stanie jej uśpić, a miała ośmioro dzieci. – Ośmioro, jasny gwint – skomentowała Frankie. Sama chciałaby mieć więcej dzieci, ale nie aż tyle. Anita w pustym barku wsuwała maleńką ciemnoczerwoną kapsułkę do modnego Nespresso, który, nie zważając na stan gospodarki, główny księgowy zainstalował na wszystkich piętrach dwa lata temu, kiedy osiągnęli rekordowe zyski. W ciągu dziesięciu minut barek na piętrze zajmowanym przez dyrektorów będzie

zatłoczony przez ludzi przybywających za wcześnie na comiesięczne zebranie, w którym udział brali przedstawiciele wszystkich wydziałów. Była to głównie pokazówka, ponieważ prawdziwe interesy załatwiano za zamkniętymi drzwiami, ale szefowi zależało, by każdy czuł się członkiem zespołu. – Słyszałaś coś? – zapytała Anita, czekając, aż Frankie zaparzy swoją kawę. – O czym? – zapytała Frankie wolno, znowu czując ucisk w żołądku. Z twarzy Anity jasno wynikało, że wieści nie są dobre. – Podobno mamy kłopoty i pod uwagę brana jest fuzja. – Och. – Frankie usiadła na najbliższym krześle. – Gdzie to słyszałaś? – No wiesz, jak zwykle dotarło do mnie przez labirynt, którym wędrują plotki. Kucharz podsłuchał kogoś w jadalni dla zarządu i powtórzył swojej dziewczynie z trzeciego piętra. Powiedziano mi o tym wczoraj wieczorem, w nocy oka nie zmrużyłam. No bo jeśli przejmie nas inna firma, mnóstwo ludzi straci pracę. I co ja wtedy pocznę? Kredyt hipoteczny jest potężny, ledwo dajemy sobie radę przy naszych dwóch pensjach. – Anita wyglądała na zrozpaczoną i Frankie, która przez całe swoje zawodowe życie radziła kolegom, zignorowała własny szok i ból, by pocieszyć przyjaciółkę. – Posłuchaj uważnie – zaczęła – to tylko plotki. W firmach plotki bujnie się plenią. Poza tym cokolwiek się stanie, my przez to przejdziemy. Przejdziemy, rozumiesz? Jesteśmy z mocniejszego materiału. Mamy za sobą poród! Urodziłaś pięciokilowe dziecko, Anito. Nie ma takiej rzeczy, z którą nie mogłabyś sobie poradzić. Komentarz osiągnął pożądany skutek. Anita prychnęła śmiechem. – Chyba tak – powiedziała, kręcąc głową. Peaches była prawdziwym Goliatem, dziedzicząc wygląd po wysokim barczystym ojcu, a nie drobnej, mierzącej sto pięćdziesiąt osiem centymetrów matce. – Wiem, że za urodzenie dziecka nie ma medali, ale powinny być – ciągnęła Frankie. – Za pięciokilogramowego noworodka złoto. Nie, platyna. Rozmawiały jeszcze przez chwilę, później Frankie spojrzała na zegarek. – Pora się zbierać – powiedziała, kończąc kawę. – „Raz, przyjaciele, jeszcze do wyłomu”* i tak dalej. Pobiegła do swojego gabinetu; plotki o przejęciu zwiększyły tylko zamęt w jej myślach. Skup się, powiedziała sobie. Z panikowania nigdy nic dobrego nie wynika. W biurze wciąż było pusto, zdecydowała więc, że wykorzysta okazję na napisanie krótkich maili do Emer i Aleksieja. Piękna Emer, obecnie przebywająca w Sydney, ale zastanawiająca się nad spędzeniem kilku miesięcy w Stanach, w dzień pracowała jak kelnerka, a wieczorami robiła dobry użytek z wieloletnich lekcji fortepianu, grając w restauracji butikowego hotelu. W zeszłym tygodniu napisała: Tu jest niewiarygodnie, Mamo, musisz przyjechać, dopóki tu jestem.

Kocham to miasto. Słońce, ludzie – tobie też by się spodobało. Gdyby Frankie, która przeczytała w swoim czasie wiele życiorysów, musiała jednym słowem określić córkę, tym słowem byłoby „światło”: błyszczące światło, które emanowało z niej jak słońce. Emer była pełna życia, błyskotliwa i chętna do psikusów. Frankie w dzieciństwie też taka była. – Jak to możliwe, że ty zawsze wszystko wiesz, mamo? – pytała z urazą Emer, kiedy Frankie tylko raz spojrzała w oczy swojej córki, które błyszczały niesfornie w drobnej buzi. – Zawsze wiesz, co robię. Masz rentgena w oczach? – Tak – odpowiadała z powagą Frankie, tłumiąc śmiech. – Wszystkie mamy go mają. Kiedy rodzi się dziecko, bum! otrzymujemy ten dar. Widzę przez sufity, więc wiem, że na piętrze robiłaś coś barrrdzo niegrzecznego. – Z udawaną złośliwością przeciągała sylaby. Emer była dobrą dziewczyną, ale w Sydney znajdowała się daleko od kłopotów w willi Sorrento i powiedzenie jej o nich nie wchodziło w grę. To tylko sprawiłoby, że pośpiesznie wróciłaby do domu, żeby pomóc Frankie. Kiedy więc Emer zadzwoniła i zapytała: „Tata przez telefon wydawał się przygnębiony. Wszystko u niego w porządku?”, Frankie zmusiła się do uśmiechu i radosnym, beztroskim tonem odparła: „Tak, skarbie, po prostu odpoczywał, bo haruje jak niewolnik”. – Zaczął już prace przy domu? – ciągnęła Emer. W tle Frankie słyszała radosne głosy i niemal czuła, jak słoneczny jest nowy świat córki. Żałując, że część tych promieni nie może strzelić ze słuchawki i rozjaśnić mroku w jej świecie, wzmocniła beztroski ton w swoim głosie: – Jeszcze nie, wciąż omawiamy różne sprawy. Znasz tatę, jest perfekcjonistą. A teraz opowiedz mi o sobie, kochanie. Jaką macie pogodę? U nas jest zimno, tyle ci powiem… Podawanie wesołych wiadomości z domu było trudne, dlatego Frankie w mailach stosowała tę samą taktykę błyskawicznego przeskoku z Redstone na najnowsze wydarzenia w Sydney i Japonii. W przypadku Aleksieja sprawa okazywała się zwykle bardziej skomplikowana, bo chłopak odznaczał się wielką intuicją i częściej wyłapywał to, co Frankie chciała ukryć. Emer odziedziczyła usposobienie po matce, czerpała z głęboko ukrytej w sercu siły i udawało się jej zachować pozytywne nastawienie niezależnie od okoliczności, Aleksiej natomiast zawsze się czymś martwił. Wyobraziła go sobie teraz: szeroko rozstawione słowiańskie kości policzkowe, szare oczy i burza jasnych włosów – nie przypominał nikogo z rodziny. Może go nie urodziła, ale kochała całym sercem. Wiele ją kosztowało wypuszczenie go w świat na rok przed podjęciem studiów w college’u. Myśl o córce podróżującej samotnie niepokoiła ją o wiele mniej niż myśl o synu, który wędruje po innym kontynencie w towarzystwie trzech kolegów. Emer miała mnóstwo ulicznego sprytu, podczas gdy

Aleksiej był łagodniejszy, o wiele bardziej bezbronny niż jego zadziorna siostra, która zapisała się na kurs samoobrony na kilka miesięcy przed wyjazdem. – Muszę umieć sama o siebie zadbać, mamo – powiedziała, demonstrując poznane techniki walki. Aleksiej był podobny do Setha: łagodny, zamyślony, skłonny do wpatrywania się przed siebie, gdy zastanawiał się nad jakimś problemem i jego umysł odrywał się od ziemi. Seth. Wszystkie jej myśli wracały do Setha. Jeśli człowiekowi z czasem ma się poprawiać, dlaczego to powiedzenie nie jest prawdziwe w odniesieniu do małżeństwa? Może, myślała Frankie, zamykając prywatną pocztę i otwierając służbową, gdzie od wczorajszego wieczora pojawiło się pięćdziesiąt nowych wiadomości, wizyta nieznanej przyrodniej siostry poprawi Sethowi samopoczucie. Tak się ucieszył, kiedy dostał maila z Melbourne. Z podnieceniem mieszała się odrobina całkowicie zrozumiałego szoku. – Mam siostrę – powiedział ze zdziwieniem, gdy Frankie nachyliła się nad jego ramieniem, żeby przeczytać wiadomość. Wpatrywał się w ekran, jakby mail był złudzeniem, które w każdej chwili może się rozpłynąć. – Dorastając, marzyłem o rodzeństwie. A teraz się okazuje, że je miałem… Frankie uściskała męża; zdawała sobie sprawę, że chociaż w tej kwestii może wspierać męża, to umykały jej słowa, które mogłyby złagodzić żrący ból wywołany zwolnieniem z pracy. Jej kariera dyrektorki działu kadr została zbudowana na opanowaniu w stopniu doskonałym umiejętności interpersonalnych, arbitrażu, mediacji, oceniania, ustalania celów i osiągania ich… Ale kiedy chodziło o Setha, intuicja podpowiadała jej, że nie jest w stanie nic dla niego zrobić. Jeśli ma się wydobyć z tego doła, będzie musiał zrobić to sam. Bez jej pomocy. Frankie, która zawsze pragnęła rozwiązywać problemy innych, nie cierpiała siebie z tego powodu.

Rozdział 2 Peggy Barry poświęciła dużo czasu na szukanie idealnego miejsca do życia: miasta na tyle odległego od domu, żeby mogła się swobodnie rozwijać, a równocześnie na tyle bliskiego, by w razie konieczności pojechać do matki. Matka była powodem, dla którego nie opuściła kraju, ale nikt, włączając w to panią Barry, nie musiał o tym wiedzieć. Peggy pragnęła zostać w Irlandii na wypadek, gdyby pewnego dnia matka zaakceptowała prawdę i zadzwoniła do córki. Czekając na ten moment, podróżowała i szukała. Odkąd jako osiemnastolatka dziewięć lat temu wyfrunęła z domu (trudno wprost uwierzyć, że minęło tyle czasu), mieszkała we wszystkich wielkich miastach i wielu miasteczkach Irlandii, ale nie znalazła nic, co by ją satysfakcjonowało. Już prawie pogodziła się z możliwością, że takie miejsce nie istnieje, że nie ma miasteczka, wioski czy przedmieścia, gdzie mogłaby się czuć jak u siebie. – A czego ty właściwie szukasz? – zapytał ją właściciel ostatniego baru, w którym pracowała. Peggy lubiła TJ-a, chociaż nie był w jej typie. Trzeba jednak wziąć pod uwagę, że przez cały zeszły rok nie trafił się nikt, kto byłby w jej typie. Mężczyźni i marzenia o przyszłości jakoś nie bardzo ze sobą współgrali. Faceci błędnie zakładali, że pracujące w barach wysokie, długonogie brunetki liczą na szybkie numerki i w żadnym razie nie mogą poważnie myśleć o oszczędzaniu na własny biznes albo założeniu rodziny z właściwym mężczyzną. Gdy ostatnich maruderów odesłano do domów, w barze – przynoszącym zyski, hałaśliwym, modnym wśród lubiących zabawę mieszkańców Galway – zapanowała cisza. TJ podliczał kasę, Peggy sprzątała. Za pół godziny kończyła zmianę i tęskniła za spokojem swojego małego mieszkania dwa piętra nad pralnią chemiczną, gdzie nie było krzyków, nikt pijanym wzrokiem nie wpatrywał się w nią zza kontuaru, nie mówił, że ją kocha, i nie pytał, czy mógłby zamówić dwa piwa, whisky na popitkę i kilka koktajlów rumowych. – Sanktuarium – odpowiedziała z roztargnieniem na pytanie TJ-a, chodząc od stolika do stolika z czarnym workiem, środkiem czyszczącym w sprayu i ścierką. Już wcześniej pozbierała popielniczki z ogródka piwnego i włożyła je do namoczenia w zlewie. Zmywarki do szkła pracowały, puste butelki zostały pozbierane. Lepką od alkoholu i błota podłogą zajmie się poranna zmiana. – Mówisz, jakbyś była zakonnicą – zauważył TJ. – Dobra, w takim razie spokoju – odparła zirytowana. – Jeśli zależy ci na spokoju, to powinnaś zamieszkać w jednej z tych wiosek na kompletnym odludziu – powiedział TJ, sięgając po kolejną gumę z nikotyną. – Wiesz,

z jednym pubem, dziesięcioma domami i mnóstwem starych farmerów, którzy stoją przed bramami i gapią się na ciebie, kiedy przejeżdżasz. – Wcale mi na czymś takim nie zależy. – Peggy przeniosła się do następnego stołu. W posklejanych czipsach leżał klucz, blat lepił się od alkoholu. Peggy wyszorowała klucz i zaniosła do baru, żeby włożyć go do puszki ze zgubionymi rzeczami. – TJ, nie dasz rady prowadzić firmy na odludziu, a ja chcę założyć własny biznes. Już ci mówiłam. Sklep z robótkami ręcznymi i rękodziełem. – Wiem, mówiłaś: robienie na drutach. – TJ pokręcił głową. – Tylko że ty po prostu nie wyglądasz na typ kobiety od robótek ręcznych. Peggy wybuchnęła śmiechem. Rzadko mówiła innym o swoich planach, ponieważ się bała, że wyśmieją jej żarliwą determinację, powiedzą, że jest szalona, i będą chcieli wiedzieć, dlaczego nie zamierza wydać oszczędności na wspólny wyjazd na Key West, Ibizę albo do Amsterdamu. Kiedy jednak zdecydowała się o nich wspomnieć, zadziwiająco często słyszała w odpowiedzi, że nie wygląda na „typ dziewczyny od robótek ręcznych”. Więc jak ten typ wygląda? Kobieta z kokiem spiętym drutami, ubrana w długi, wielobarwny, ręcznie dziergany płaszcz, który ciągnie się za nią po podłodze? – Chcę mieć własny biznes, TJ, a w robótkach ręcznych jestem dobra, kocham to zajęcie. Robię na drutach od dzieciństwa; moja mama wiele lat temu robiła swetry dla sklepu z pamiątkami. Nauczyła mnie wszystkiego. Wiem, że jest rynek na tego rodzaju rzeczy. I tego szukam – miejsca, gdzie mogłabym zacząć. – Mówiłaś mi o tym, ale nie wiem, czy ci wierzyć. – TJ zmrużył oczy. – Od czego ty właściwie uciekasz, mała? Powinnaś zostać. Jesteś szczęśliwa, cenimy cię. Co skłania kobietę taką jak Peggy do ciągłych wędrówek w poszukiwaniu spokoju? Facet – TJ gotów był na to postawić dzisiejszy utarg. Kiedy kobiety przeprowadzały się z miejsca na miejsce, jak robiła to Peggy, zwykle krył się za tym mężczyzna. Dziewczyny jak Peggy, wysokie, smukłe, o spokojnych, w połowie zasłoniętych kręconą kasztanową grzywką oczach, odrobinę bezradne, co w miarę swoich możliwości starały się ukryć, zawsze uciekały przed mężczyznami. To nie znaczy, że nie potrafiła być stanowcza, kiedy miała do czynienia z podminowanymi pijakami, ciągnącymi ją za ubranie i robiącymi aluzje. Ale mimo powierzchowności twardej dziewczyny, która nosiła czarną skórzaną kurtkę i glany, w środku była miękka. Zbyt miękka. Zastanawiał się, co jej się przydarzyło. – Nie uciekam – powiedziała Peggy, prostując się po uprzątnięciu ostatniego stolika i patrząc TJ-owi w oczy. – Szukam, a to jest różnica. Będę wiedziała, kiedy to znajdę. – Tak. – Ze znużeniem machnął ręką. Wszystkie miękkie kobiety zranione przez mężczyzn tak mówiły. – To nie to, co myślisz – upierała się Peggy. – Szukam innego życia.

Kiedy jednak wieczorem wracała pieszo do domu z dłonią zaciśniętą na alarmie osobistym w kieszeni kurtki, przyznawała sama przed sobą, że TJ w pewnym sensie miał rację, chociaż ona nigdy mu tego nie powie. Myślał, że ucieka przed mężczyzną, i w gruncie rzeczy się nie mylił. Tylko że to nie był dawny kochanek, którego TJ bez wątpienia sobie wyobrażał. Peggy uciekała przed zupełnie czymś innym. W piękny lutowy dzień, niedługo po rzuceniu pracy w barze w Galway, internetowe poszukiwania zaprowadziły Peggy do Redstone, przedmieścia Corku, które jakimś sposobem nadal sprawiało wrażenie, że jest samodzielnym miasteczkiem. Na ekranie komputera budynki w pobliżu skrzyżowania w Redstone wyglądały doskonale: śliczne fasady w stylu art déco, rozległy plac, mnóstwo pobliskich sklepów i kawiarni zapewniających przepływ klientów. Kiedy wolno jechała rozklekotanym garbusem przez skrzyżowanie, czuła, jak otula ją spokój. Niewykluczone, że to jest miejsce, którego szukała. Temu wrażeniu sprzyjał pogodny dzień; wiszące nisko na niebie zimowe słońce oblewało ziemię ciepłym światłem, ale Peggy sądziła, że polubiłaby tę okolicę, nawet gdyby lało jak z cebra. Wzdłuż chodników rosły drzewa, majestatyczne sykomory i eleganckie buki z nielicznymi, jaskrawozielonymi pączkami, przywodzące na myśl miasteczko, którym Redstone było, nim wchłonęło je wielkie miasto. Fasady jednej przecznicy wciąż przypominały o Magazynie Zbożowym Mortona, napis wyryto w jasnej cegle klasycznym liternictwem z lat trzydziestych dwudziestego wieku, chociaż magazynów od dawna tu nie było, a parter przebudowano na sklepy, wśród których były apteka, delikatesy połączone z kawiarnią i butik z odzieżą. Peggy zaparkowała i przeszła przez niewielkie skrzyżowanie, z podziwem patrząc na uliczne latarnie z czarnego giętego żelaza. Nie można było stwierdzić, czy zainstalowano je sto pięćdziesiąt lat temu, czy też są nieco nowszym dodatkiem. Podobały się jej drzewa i kwiaty starannie posadzone wokół nich, przypuszczalnie przez mieszkańców biorących udział w rywalizacji miast. Wybrali rośliny cebulkowe, ponieważ żółte jak masło wczesne krokusy i jasne narcyzy słodko kwitły w drewnianych rynnach u podstawy każdego drzewa wzdłuż obu ramion skrzyżowania. Nikt nie zerwał kwiatów, na ziemi nie leżały niedopałki. Ludziom najwyraźniej przypadło do gustu, że kwiaty rozjaśniły ulicę. Zanim jeszcze Peggy obejrzała lokal do wynajęcia – dawny sklep monopolowy, który z niezrozumiałych powodów został zamknięty – wyczuwała panujący w Redstone spokój. Na lokal składał się sklep z dwiema witrynami i dwoma wielkimi pokojami na zapleczu oraz mieszkanie na piętrze, gdyby – jak z nadzieją powiedział agent – chciała także je wynająć. Parter wymagał jedynie poprawek kosmetycznych, za to piętru mogła pomóc tylko kula do burzenia, pomyślała w duchu Peggy. Wyposażenie było stare i niebezpieczne.

Poza tym mieszkanie nad miejscem pracy to błąd – Peggy nauczyła się tego, kiedy pracowała jako kelnerka w bistrze w Dublinie i mieszkała na piętrze. – Parter mi wystarczy – powiedziała. – Chciałabym jeszcze pożyć. Agent westchnął. – No dobra, mnóstwo ludzi szuka starych mieszkań do wyremontowania – oznajmił z przesadną pewnością siebie. – Pod warunkiem, że sufit jest solidny i nie spadną mi na głowę, kiedy będą używać piaskownicy – odparła Peggy. – Odpowiedzialność ponosi właściciel. Agent się roześmiał. Peggy przeszyła go wzrokiem. Co takiego jest w kobiecie w obcisłych dżinsach i skórzanej kurtce, co każe ludziom myśleć, że nie zna się na prawie i jest naiwna? – Mówię poważnie. Umowa wynajmu została podpisana pięć dni później. Peggy znalazła oddalony od sklepu o mniej więcej półtora kilometra mały dom do wynajęcia na końcu St. Brigid’s Avenue, na pochodzącym z połowy dwudziestego wieku dawnym osiedlu komunalnym. Dom nie rzucał na kolana swoim autentycznym wystrojem z lat pięćdziesiątych, ale na nic lepszego nie było jej stać. Uczciła nowe życie butelką szampana i pizzą przed tanim telewizorem z odtwarzaczem DVD, który kupiła wiele lat temu. Włączyła Bezsenność w Seattle, swój ulubiony film wszech czasów, i wzniosła toast. – Za Pracowitą Pszczółkę. Sklep z włóczkami Peggy – powiedziała, radośnie unosząc kieliszek, po czym zajęła się pizzą. Zrealizowała swoje marzenie i od teraz jej życie będzie inne. Przeszłość to po prostu przeszłość. Usiadła wygodnie, by patrzeć, jak Meg Ryan i Tom Hanks o mało się nie mijają, i jak zwykle płakała. Peggy musiała jak najszybciej uporać się z remontem sklepu, żeby rozpocząć działalność. Doskonale wiedziała, czego chce, i uwielbiała z zakasanymi rękawami zabierać się do pracy. Dyskutowała wykończenie półek z Guntherem, stolarzem zajmującym się wyposażeniem sklepów, a człowiekowi od szyldów mówiła, czego dokładnie oczekuje. – Pani wszystko sobie przemyślała – stwierdził. – Ludzie najczęściej w nieskończoność wybierają styl. Peggy uśmiechnęła się do siebie. – Planowałam to od bardzo dawna. W całym tym zamieszaniu związanym z farbami, stolarką i kształtem żeliwnego szyldu wiszącego pod kątem prostym nad drzwiami Peggy zaskoczyło, że tak bardzo pokochała samo Redstone. Nie spodziewała się tego. Zawsze uwielbiała atmosferę małych miasteczek, to jednak urodą przewyższało wszystkie, w których w swoim życiu mieszkała. A było ich wiele. Uwielbiała to, jak ludzie radośnie się pozdrawiali.

Kiedy pewnego dnia rano Peggy szła do sklepu, na skrzyżowaniu jeden mężczyzna krzyknął do drugiego: – Jak noga, Mick? – Ach, sam wiesz – odparł wysoki starszy pan z laską i małym psem podskakującym na końcu smyczy. – Jeszcze się nie nadaję do tańca, ale kiedyś pewnie tak będzie. Rozwiązałeś już tę sprawę? – Nie – powiedział z powagą pierwszy, poprawiając aktówkę, którą trzymał pod pachą. – To wymaga czasu, prawda? W końcu jednak może mi się udać! Światła się zmieniły i mężczyzna z psem pokuśtykał w kierunku małego centrum handlowego, zręcznie ulokowanego za Main Street. Peggy była ciekawa, co to za sprawa. Dlaczego jeszcze nie jest rozwiązana? Musiała zapanować nad sobą, żeby nie pobiec i nie zapytać o to człowieka z aktówką, który po przejściu skrzyżowania ruszył w przeciwną stronę. Co za diabeł ją opętał? Ciekawią ją ludzie? To do niej niepodobne. Całe życie unikała poznawania innych, żeby oni nie chcieli poznawać jej. Peggy była dziewczyną, która mieszkając w jakiejś miejscowości przez rok, wtapiała się w tło w stopniu, w jakim to było możliwe, i pozostawała na marginesie życia innych. W dzieciństwie spędziła za dużo czasu w samotności, by jako dorosła nauczyć się daru łatwego zawierania przyjaźni. Kiedy po jakimś czasie dochodziła do wniosku, że ma już dość, po prostu się pakowała i wyjeżdżała. Nie pozwalała sobie na zapuszczenie korzeni. Z jakiegoś jednak powodu w Redstone odczuwała potrzebę przynależności, a przynależność oznacza spotykanie się z ludźmi. Przyjechała wcześnie, dlatego przed sklepem było mnóstwo miejsc do parkowania. Zawsze humor się jej poprawiał, kiedy jej stary niebieski garbus z drżeniem zatrzymywał się przy krawężniku, a ona podnosiła wzrok na staroświecki wiszący szyld, który głosił: Pracowita Pszczółka. Sklep z włóczkami Peggy. Nikt, kto patrzył na ten skromny sklep, świeżo pomalowany na lawendowy kolor i jeszcze niewykończony w środku, nie potrafił sobie wyobrazić fali czystej radości, którą już sprawiał właścicielce. Dla Peggy to wciąż było coś w rodzaju cudu. Cudu składającego się z lat ciężkiej pracy, oszczędzania każdego grosza i samotności, gdy przenosiła się z pracy do pracy, zdobywając doświadczenie w sklepach z wełną, jeśli była taka możliwość, wieczorami uczęszczając na kursy księgowości, by wiedzieć, jak prowadzić własną firmę, i pracując w barach albo restauracjach, gdy nic innego jej się nie trafiało. Teraz czuła, że wszystkie te poświęcenia warto było ponieść. Ona, Peggy Barry, która nigdy nie pojawiała się na żadnej szkolnej liście najbardziej prawdopodobnych kandydatów do odniesienia sukcesu, w końcu miała dokładnie to, czego przez całe życie pragnęła – własną firmę, w której robi to, co kocha, i finansową niezależność. Była swoim własnym szefem i nigdy więcej nie będzie odpowiadać przed żadnym

mężczyzną. Pieniądze ze spadku po babce (której nigdy nie spotkała) były prawdziwym darem z nieba. W dniu, gdy dostała czek, zdeponowała pieniądze na wysoko oprocentowanym koncie, a potem co roku patrzyła, jak ich przybywa. Bez nich nigdy nie byłaby w stanie otworzyć własnego sklepu. Wodząc wzrokiem po swoim królestwie, Peggy dokonywała obliczeń w głowie. Za dzień, góra dwa Gunther i jego czeladnik Paolo skończą pracę. Zanim ich zatrudniła, zastanawiała się nad kilkoma innymi ofertami. Gunther nie był najtańszy, okazał się za to najbardziej profesjonalnym spośród stolarzy, z którymi rozmawiała, i nie uśmiechał się do niej dwuznacznie jak ten młody, żądający najniższej ceny. Kiedy stolarka będzie skończona, Peggy usunie pył i zacznie malować ściany tą samą lawendową farbą, która jest na froncie… – Jak leci, Peggy! – krzyknęła Sue z piekarni po drugiej stronie ulicy, kiedy Peggy wkładała klucz do zamka. – Cześć, Sue! Sue i jej mąż Zeke zawsze zaczynali od piątej rano. Kiedy Peggy przyjeżdżała o wpół do ósmej, mieli za sobą połowę dnia pracy, w czasie którego piekli organiczne chleby i drożdżówki dostarczane do sklepów i stołówek w całym mieście. Peggy lubiła rozmawiać z nimi o trudnościach związanych z założeniem własnej firmy, a oni byli bardzo pomocni. – Ogłoś się w „Oaklands News”, nie zaprzątaj sobie nawet głowy „Redstone People”. Biorą dwa razy tyle i za każdym razem coś pomylą w twoim anonsie – radziła Sue. – Nasze ogłoszenie o „ręcznie wyrabianych ciastach” zmieniło się w „ręcznie wywabiane ciasta”. Ludzie jakoś się na nie nie rzucili. – Jak wygląda twoja strona internetowa? – zapytał Zeke. – Dość prosta, ale pracuję nad nią. – To dobrze. A na razie wszędzie zostawiaj wizytówki – powiedział, podziwiając lawendowe kartoniki z nazwą sklepu, wykonanymi tuszem rysunkami wełny i tkanin oraz adresem pocztowym i pączkującej strony internetowej. – Bądź bezwstydna. Każdego, kto ma tablicę, pytaj, czy możesz umieścić na niej wizytówkę. Wszystkim się przedstawiaj, nawet jeśli jesteś nieśmiała. Peggy zarumieniła się po korzonki ciemnych włosów. Przez kilka dni rzucała spojrzenia na piekarnię, wreszcie Sue pomaszerowała przez ulicę z tacą drożdżówek. – Witamy w Redstone – powiedziała. – Pomyślałam, że dam ci tydzień na obserwowanie nas niczym agent Homeland Security, zanim wykonam ruch. Nie gryziemy. To znaczy, mnie się to czasami zdarza, ale gryzę wyłącznie Zeke’a, a on się do tego przyzwyczaił, bo jesteśmy małżeństwem. W jej wykonaniu przejście przez ulicę i nawiązanie znajomości wydawało się rzeczą najłatwiejszą pod słońcem, ale Peggy utraciła zwykłą zdolność przyjmowania

przyjacielskiej postawy. Problem w tym, że ta umiejętność nigdy nie była prawdziwa. Lata spędzone na wędrówkach z miasta do miasta zaczynały najwyraźniej zbierać swoje żniwo. Im człowiek jest starszy, myślała Peggy, tym trudniej udawać odważnego. Tamtego wieczoru Gunther zaproponował, żeby Peggy poszła z nim i Paolem na piątkowego drinka do Starlight Lounge. Peggy, wykończona po sprzątaniu zaplecza pełnego śmieci i wilgoci, od razu się zgodziła. Była głodna, zbyt zmęczona, żeby gotować, a po tygodniu spędzonym z Guntherem i Paolem bardzo obu polubiła i uznała, że dla odmiany zjedzenie kolacji w towarzystwie może być przyjemne. Starlight Lounge był dość dziwnym lokalem, oddalonym o jakieś czterysta metrów od sklepu. Nazwa i wystrój niezupełnie do siebie pasowały. Fasada przypominała pub dla robotników, w którym kobiety mogły tylko sprzątać, wnętrze okazało się dezorientującą kombinacją Olde Oirish Pub i amerykańskiego baru z lat pięćdziesiątych – w boksach nie zabrakło nawet małych szaf grających. – Mój przyjaciel jest właścicielem – powiedział Gunther, kiedy zobaczył, że Peggy z rozbawieniem się rozgląda. – Wiem, to pomieszanie z poplątaniem. Eksperymentował ze stylami. Peggy podziwiała szereg maleńkich kul dyskotekowych na suficie za kontuarem. – Wariactwo. – Gunther wzruszył ramionami. – Nie ma pieniędzy, żeby coś z tym zrobić, ale jedzenie jest dobre. Peggy wybrała półkolisty boks z okrągłym laminowanym stołem. Na ścianie za boksem fotografia Elvisa wisiała obok odbitki akwareli przedstawiającej smętną irlandzką górę. Przyjaciel Gunthera najwyraźniej próbował trafić do zróżnicowanego odbiorcy i to mu się udało. Pomimo szalonego wystroju wnętrze było przytulne. Gunther złapał kartę dań i z absolutnym skupieniem zaczął ją studiować, podczas gdy ospała kelnerka zapaliła czerwoną lampkę na stole. Paolo stał przy barze i rozmawiał po włosku ze znajomymi. Z kuchni docierały wspaniałe aromaty i Peggy uzmysłowiła sobie, że od śniadania nie miała w ustach nic oprócz jabłka. – Co tu mają dobrego? – zapytała. – Rybę z frytkami – odpowiedział Gunther. Peggy poczuła, jak do ust napływa jej ślina. – Brzmi nieźle. Zanim wybiła ósma, Peggy zjadła dorsza w lekkiej jak puch panierce i zastanawiała się nad deserem. Do tego czasu przy ich stole przewinął się strumień przyjaciół Gunthera i Paola, którzy po wypiciu drinka odchodzili. Gunther nigdzie się nie śpieszył, jego żona z dziećmi była u swojej matki, a Paolo na dziesiątą umówił się w mieście ze swoją dziewczyną. Szafy grające, dyskotekowe kule i specjalność zakładu, koktajl Starlight Surprise, zdziałały cuda – kilka osób

tańczyło blisko baru. Paolo rozmawiał z wysokim, atletycznie zbudowanym mężczyzną, który zatrzymał się przy ich boksie. Nie potrafił oderwać wzroku od Peggy. – David Byrne – przedstawił się i pochylił, by uścisnąć jej dłoń. – Peggy Barry – odparła z uśmiechem. Był przystojny, choć w gruncie rzeczy nie w jej guście. Mimo że z tym walczyła, zawsze pociągali ją niegrzeczni chłopcy, a David Byrne był starannie ostrzyżony i atrakcyjny, w typie kapitana drużyny piłki nożnej, przewodniczącego samorządu uczniowskiego i bez wątpienia Ucznia z Największymi Szansami na Sukces. Pewnie pomagał staruszkom przechodzić przez ulicę, co samo w sobie nie było złe, Peggy także to robiła. Z jakiegoś jednak powodu ten typ nigdy jej nie rozpalał. Z bliska widziała, jak bardzo jest atrakcyjny. Miał ciemne włosy, niebieskie oczy i elegancki garnitur. Pomimo schludnej urody było w nim coś interesującego, czego Peggy, która przez lata obserwowała ludzi zza bocznej linii, nie potrafiła zdefiniować. A potem, kiedy Paolo wysunął się z boksu, żeby odebrać telefon, jego miejsce zajął David i usiadł obok Peggy. Wpatrywał się w nią, jakby przez całe życie czegoś szukał i wreszcie znalazł to w niej. Kompletnie wytrącona z równowagi Peggy odwzajemniała to spojrzenie. Jego oczy nie były niebieskie, jak na początku myślała, ale lazurowe, z lekką domieszką zieleni, a wokół źrenic plamki bursztynu płonęły niczym odłamki słonecznych promieni. Peggy patrzyła na niego jak zahipnotyzowana. Jego spojrzenie nie było drapieżne ani lubieżne. Mówiło: Wreszcie cię znalazłem. – Od Paola wiem, że niedawno przeprowadziłaś się do Redstone – powiedział z uśmiechem David. Głos miał głęboki i łagodny. A także miły. Czy można na podstawie głosu stwierdzić, że ktoś jest miły? Nie można, a jednak była w nim dobroć, która ją wciągała. Gwałtownie otrząsając się z zamyślenia, odparła: – Tak, mieszkam tu od niedawna, przejęłam dawny sklep monopolowy. A przy okazji, jak taki sklep mógł zbankrutować! O cholera, pomyślała, zabrzmiałam jak zdegenerowana pijaczka, która potrzebuje alkoholu siedem dni w tygodniu. A na dowód mam przed sobą dwa kieliszki! Próbowała ukradkiem ukryć pusty kieliszek za keczupem i cukiernicą. Co się z nią dzieje? Żołądek jej się wywracał, jakby stała na pokładzie statku podczas sztormu. – Ten sklep to była właściwie melina – powiedział David. – W moich czasach licealnych nastolatki zbierały się tam, żeby pić. Ojciec ostrzegł mnie i moich braci, żebyśmy trzymali się z daleka od tego miejsca, w przeciwnym razie gorzko pożałujemy, co właściwie zupełnie nie jest w stylu mojego taty. – Uśmiechnął się. – Jakiego rodzaju firmę otwierasz? – Sklep z przyborami do robótek ręcznych i rękodzieła – odparła Peggy, wracając

na znajomy grunt. Czekała na uwagę, że nie wygląda na typ od robótek, ale zamiast tego usłyszała: – Moja mama robi na drutach. Mówi, że to medytacja. – Tak! – zgodziła się, zdziwiona. – Twoja mama ma rację. Nikt postronny tego nie rozumie. – Widzę to na twarzy mojej mamy, kiedy robi na drutach – przyznał David. – Więc jesteś sama w Redstone, nie… z rodziną. – Owszem, sama – powiedziała Peggy, której teraz błyszczały oczy. Ten atrakcyjny mężczyzna się nią interesuje. To nie jest wytwór jej wyobraźni. – Czyli męża nie masz? – Nie mam. – Peggy bardzo podobały się te zaloty, bo tak odbierała tę rozmowę. – I żadnego haremu mężczyzn polegających na tobie?… – Teraz jemu też błyszczały oczy, a Peggy wydawało się, że są sami, że on mówi jej szalenie seksowne rzeczy, chociaż rozmawiali o zwykłych sprawach i znajdowali się w zatłoczonym barze. To wrażenie wywoływał jego niski głos i sposób, w jaki na nią patrzył – jakby już dobrze ją znał. – Żadnego męskiego haremu – szepnęła. Kiedy bardziej poluzował krawat i rozpiął górny guzik koszuli, zauważyła jego wieczorny zarost. Dlaczego to było takie erotyczne? – To dobrze. Czy zdołam cię przekonać, żebyś poszła ze mną na randkę? – zapytał. – Wiesz, skoro wyjaśniliśmy tę sytuację z haremem. – A ty nie masz haremu? – zapytała Peggy, chociaż wiedziała, że odpowiedź jest przecząca. Nie miała pojęcia, skąd dokładnie jej się to wzięło, ale była pewna, że ten mężczyzna nie jest związany z żadnymi kobietami. Pokręcił głową. – Nie, od dawna jestem sam. Myślałem, że to dlatego, że praca zajmuje mi cały czas, ale wychodzi na to, że czekałem. – Uśmiechnął się do niej. – To było trochę… – Peggy już chciała powiedzieć „oklepane”, ale się powstrzymała. Ponieważ on mówił poważnie. „Czekał na nią”. – Przepraszam, o mało nie powiedziałam „oklepane”, ale to takie nie było i ty też taki nie jesteś. To było urocze. – Zaraz pomyślała, jak idiotycznie zabrzmiały jej słowa. Upiła łyk koktajlu, żeby ukryć zażenowanie, ale przypomniała sobie, że przecież nie chce wyglądać jak Pijaczka Roku, odstawiła więc kieliszek. – A czym ty się zajmujesz? Bo wiesz – dodała – ludzie zawsze mi mówią, że nie wyglądam na kobietę robiącą na drutach, a ty tak nie powiedziałeś, więc nie chcę błędnie zgadywać… – Musi skończyć z tą paplaniną. – Prowadzę firmę inżynieryjną, co nie jest równoznaczne z przechwalaniem się, że jestem grubą rybą. Jestem inżynierem i niedawno założyłem własny biznes. Włożyłem w niego wszystkie pieniądze i dlatego mieszkam z dwoma braćmi zamiast we

wspaniałym apartamencie, do którego mógłbym cię zaprosić na kieliszek doskonałego starego wina i zaimponować ci bogactwem. – To by mi nie zaimponowało – stwierdziła Peggy szczerze. David uśmiechnął się do niej, jego lazurowe oczy spotkały się z jej piwnymi. – Tak myślałem. – Przekrzywił głowę, nie odrywając od niej wzroku. – Rozumiem, dlaczego ludzie mówią, że nie wyglądasz na kobietę zajmującą się robótkami. – Dlaczego? – zapytała. – Bardziej przypominasz leśną nimfę, istotę z baśni albo starych celtyckich mitów, o których uczyliśmy się w szkole. Sprawiają to twoje długie włosy w kolorze mokrej kory, ogromne oczy, które się we mnie wpatrują, i wrażenie, że w każdej chwili możesz zniknąć… Pochylił się i delikatnie odgarnął pasmo włosów, które zakryło jej oko. Peggy rzadko się rumieniła, ale teraz czuła, jak czerwień zalewa jej policzki. W jednym David miał rację – znikała, kiedy chciała. Nie tym razem jednak. Teraz czuła się szczęśliwa tam, gdzie była. Peggy Barry, znużona samotnością, choć niemal z nią pogodzona, ponieważ z doświadczenia wiedziała, że tylko sama jakoś sobie poradzi, straciła dotychczasową pewność. Kiedy David powiedział, że czekał na nią, w jego słowach pobrzmiewała prawda; nagle uświadomiła sobie, że ma wrażenie, jakby ona też czekała właśnie na niego. – Masz ochotę pójść jutro ze mną na kolację? – zapytał. Peggy najpierw kiwnęła głową, a potem zgodziła się głosem, który brzmiał zbyt słabo, by należeć do niej: – Z wielką przyjemnością. Przez cały następny dzień Peggy była rozdygotana i strasznie podekscytowana. Nie potrafiła się skupić na sprzątaniu brudnego zaplecza, ciągle przerywała i marzycielsko wpatrywała się przed siebie, a kiedy wracała na ziemię, wiadro z mydlinami było zimne jak lód. Łapała się na tym, że myśli o Bezsenności w Seattle, o miłości, która potrafi spaść na ciebie w najbardziej dziwaczny sposób, tak jak w przypadku Annie, która słuchając Sama w radiu, wiedziała, że nigdy nie będzie mogła wyjść za Waltera, a równocześnie czuła, że musi go poznać. Peggy oglądała ten film setki razy: kiedy była chora na grypę, kiedy chciała poprawić sobie humor, kiedy była szczęśliwa, kiedy ogarniał ją taki smutek, że serce o mało jej nie pękało. Uwielbiała go. Nie sądziła jednak, że coś takiego naprawdę może się zdarzyć… W porze lunchu poszła do Sue kupić kanapkę. Stała w kolejce, wpatrzona w pieczywo za kontuarem, i Sue musiała głośno powiedzieć „Peggy”, żeby wyrwać ją z zamyślenia. Nigdy w taki sposób nie czuła się przed żadną randką, nigdy, i żałowała,

że nie może nikomu się z tego zwierzyć. Gdyby tylko mogła zatelefonować do matki i powiedzieć jej, że ma wrażenie, jakby znalazła tego jedynego. Mama wiedziała o jej upodobaniu do Bezsenności w Seattle, oglądały film razem. Mimo to Peggy nie była w stanie do niej zadzwonić. Po prostu nie była w stanie. Wieczorem wzięła długi prysznic, żeby spłukać z ciała kurz, umyła gęste włosy, które po wysuszeniu spadły falami na jej ramiona, i wtarła w skórę dużo migdałowego balsamu. Wszystkie te przygotowania wydawały jej się słuszne. Nie była zwykłą Peggy szykującą się na kolację – była kobietą, na którą David Byrne patrzył jak na boginię. A ona była Annie czekającą na Sama. Kiedy za pięć siódma David zadzwonił, pobiegła otworzyć drzwi. – Przepraszam, że przyszedłem za wcześnie – zaczął, wpatrując się w jej oczy. – Jestem gotowa od wpół do siódmej – odparła Peggy. Między nimi nie będzie żadnych gierek. Sprawa była zbyt poważna, zbyt cudowna. – Wyglądasz pięknie. – Jego oczy błądziły po staroświeckiej bluzce z turkusowego szyfonu, włożonej w obcisłe dżinsy, w których jej długie nogi wydawały się jeszcze dłuższe. Dzisiaj wybrała buty na obcasie, ponieważ David był od niej wyższy, a to zdarzało się rzadko. Idąc z nim do samochodu, czuła się krucha i piękna, jak nimfa, o której mówił. Nie wiedziała, jak to jest czuć się piękną. We wczesnej młodości nie słyszała komplementów, nie miała więc na czym budować słabej choćby wiary we własną urodę. Ale czując oczy Davida na sobie i jego dłoń na swojej, miała wrażenie, że jest tak piękna jak gwiazda filmowa. Zabrał ją do małej francuskiej restauracji oddalonej o kilka kilometrów. Odtworzono w niej idealnie atmosferę paryskiego bistra, które widywała w filmach. Z obrusami w czerwoną kratę, stłumionym światłem i świecami wszędzie kapiącymi woskiem knajpka stanowiła doskonałe miejsce na intymną kolację i Peggy miała ochotę klasnąć w dłonie, gdy przekroczyła próg. – Lokal dostał złe recenzje w gazetach za stereotypowość – powiedział David. Oboje zignorowali karty dań i wpatrywali się w siebie ponad płomieniami świec palących się na ich stoliku. – Ale jedzenie jest wyśmienite, a personel rewelacyjny. No i co złego w świecach i obrusach w kratę? – Bardzo mi się tu podoba – oznajmiła radośnie Peggy. – Dzisiaj wieczorem zamówmy wszystkie stereotypowe dania! – I trzymajmy się za ręce – dodał, sięgając po jej dłoń. – Tak – potwierdziła, splatając palce z jego palcami. Kelnerzy pochodzili z różnych krajów i mówili wieloma językami, ale wszyscy potrafili rozpoznać gości pogrążonych w romantycznym nastroju i ślepych na otoczenie. Tak więc kelner bez zbędnych dyskusji przyniósł francuską zupę cebulową z serem Gruyére, chrupiący chleb, boeuf bourguignon oraz dobre czerwone wino, po czym

zostawił parę, by spokojnie mogła rozmawiać i jeść. Peggy miała wrażenie, jakby oboje znajdowali się w magicznej bańce, której nic nie jest w stanie rozbić; ten wieczór był po prostu idealny pod każdym względem. David chciał wiedzieć o niej wszystko – w przeciwieństwie do wielu innych mężczyzn, których przez lata spotykała, zbyt zajętych własnymi pragnieniami i potrzebami. Pytał, jakie filmy i potrawy najbardziej lubi. Przy winie powiedział, że przygotuje dla niej kolację u siebie, musi tylko pozbyć się braci z domu. Później rozmowa nieuchronnie przeszła na rodziny i kiedy David zapytał ją o dzieciństwo, delikatnie ucięła temat: – Zapomnijmy o wszystkim prócz teraźniejszości. Dzisiaj tylko to się liczy. Gdy skończyła mówić, uświadomiła sobie, że to nie jest zwykły wybieg mający powstrzymać go od wypytywania ją o przeszłość. Nagle życie przed nim przestało mieć znaczenie, chociaż zwykle kładło się na niej cieniem. Ale ten cudowny wieczór z cudownym mężczyzną to zmienił. – Przepraszam, nie miałem zamiaru brzmieć jak inspektor z Interpolu. Chcę o tobie wiedzieć wszystko, Peggy – powiedział, a ona uśmiechnęła się do niego, wysokiego i smukłego w sportowej szarej koszuli. – Dlaczego nazwałaś sklep Pracowita Pszczółka? Nie ma nikogo mniej podobnego do pszczoły niż ty. Jesteś opanowana i spokojna. Nie krzątasz się gorączkowo. – Obawiam się, że nie mam na to dobrej odpowiedzi. – Peggy w końcu zrezygnowała z jedzenia, wiedziała, że przez tydzień będzie się czuła pełna. – Moja mama cudownie haftuje, przez jakiś czas wyszywała serwetki do sklepu z prezentami. Kobieta, która go prowadziła, Carola, powiedziała, że mama jest największą artystką, jaką zna, i może wyszywać, co tylko zechce. Mama wybrała pszczoły. Były piękne. Każda serwetka była inna; mama mówiła, że nieważne, jak mocno się starasz, każda pszczoła wychodzi inna, tak samo jak ludzie. Bańka szczęścia zadrżała i Peggy poczuła, jak wzbierają w niej znajome emocje. Kiedy myślała o matce, zawsze miała ochotę płakać. Pragnęła powiedzieć o wszystkim temu dobremu, czułemu mężczyźnie, ponieważ powinien o tym wiedzieć. Ale oczywiście nie mogła tego zrobić. – Deser – oznajmił David, jakby potrafił odczytać wyraz jej twarzy i chciał oszczędzić jej rozmyślań o sprawach, które ją raniły. – Nie wydaje mi się, żeby to było bardzo francuskie, ale mają tu rewelacyjny sernik. Smutek minął. Peggy wypchnęła go ze świadomości. Od tak dawna była sama i zasługuje na ten wieczór, prawda? Podczas tego cudownego tygodnia spotkali się trzy razy. Na drugiej randce wybrali się do kina; David szedł po zewnętrznej stronie chodnika, bez pytania zapłacił za bilety i usunął się, by pierwsza weszła w rząd i wybrała sobie miejsce. Kiedy film się zaczął, uznała, że David jest dżentelmenem. To takie dziwaczne,

staroświeckie słowo, ale do niego pasowało. I nie mogła w żaden sposób zaprzeczyć, że czuje do niego silny fizyczny pociąg; w chwili gdy zobaczyła, jak w winiarni, gdzie się umówili przed kinem, zbliża się do niej, barczysty i przystojny, w swetrze i dżinsach, zaczęła sobie wyobrażać to męskie ciało blisko swojego. W mroku kina zalała ją czysta przyjemność, gdy David otoczył ramieniem jej plecy i szepnął do ucha: – Podoba ci się film? – Tak – odparła, chociaż prawdę mówiąc, ledwo zwracała uwagę na to, co się dzieje na ekranie. Była zbyt zajęta rozmyślaniem o nim, siedzącym tuż obok. Tydzień mijał, prawdziwy świat siłą wdzierał się do jej głowy i przypominał, że szczęśliwe zakończenia są tylko w filmach. Próbowała stłumić wewnętrzny głos, który jej mówił, że lepiej trzymać się z daleka od ludzi takich jak David. Davidowie tego świata oczekują, że dziewczyna będzie normalna, ze zwykłą przeszłością i kochającą rodziną. Nie wiedziałby, co myśleć o przeszłości Peggy. Głos powtarzał, że pora się wycofać, nie pozwolić, żeby David za bardzo się zbliżył. Powinna się skupić wyłącznie na sklepie. Nie ma czasu na mężczyzn. Nawet tym sympatycznym nie można wierzyć. Chociaż głos był natrętny, ignorowanie go okazało się możliwe, ponieważ David Byrne dokładał wszelkich starań, żeby udowodnić, że można mu zaufać, a Peggy pragnęła jeszcze chwilę cieszyć się tym marzeniem. Bardzo podobał mu się jej piękny sklep; powiedział, że razem z braćmi pomogą przy malowaniu. Z braku funduszy Peggy planowała zrobić wszystko sama. – Nie, nie trzeba – odparła instynktownie i poczuła ból, widząc, jak mocno go tym zraniła. W chwilach przytomności umysłu zadawała sobie pytanie, jak to się stało, cholera, że zwróciła na siebie uwagę tego przystojnego, przyzwoitego mężczyzny? Wyglądało na to, że ma wspaniałą rodzinę. Dom, w którym mieszkał z braćmi, oddalony był o siedemset metrów od domu w St. Brigid’s Terrace, gdzie wszyscy się wychowali, a o rzut kamieniem od domu Peggy. David i jego dwaj bracia często chodzili do mamy na niedzielny obiad. Co pewien czas – no, prawdę mówiąc, raz w tygodniu, jak smętnie stwierdził – mama pojawiała się w domu kawalerów, by cmokać nad jego stanem i zrobić braciom pranie. – Powtarzam jej, żeby dała sobie spokój, ale nie chce mnie słuchać. – Sam robisz sobie pranie? – zapytała Peggy, myśląc przy tym, jak absolutnie cudownie to brzmi. – Jak mówię Brianowi i Steve’owi: skoro są na tyle dorośli, żeby głosować, są też na tyle dorośli, by wiedzieć, jak się obsługuje pralkę – odparł David. Wspomniał, że ma siostrę imieniem Meredith. – Mieszka w ślicznym, eleganckim mieszkaniu w Dublinie i prowadzi ze

wspólniczką galerię sztuki. Rzadko ją widujemy. – Och, nie układa ci się z nią? – zapytała Peggy bez namysłu. Meredith wydawała się jedyną skazą na nieskazitelnym wizerunku rodziny Byrne’ów. – Nie, nasze relacje są w porządku – powiedział z namysłem. – Tylko że ona się zmieniła. Myślę, że zaczęło jej zależeć na niewłaściwych rzeczach. Pieniądze, marki, wiesz, takie sprawy. Prawdę mówiąc, brakuje mi jej, ale ona się od nas odsunęła. Peggy dostrzegła błysk w jego oczach – nie gniewu, ale smutku. Chociaż dzieci wyfrunęły już z gniazda, jego rodzice nadal mieli u siebie nastolatkę, kuzynkę Davida imieniem Freya. Twarz mu się rozjaśniła, kiedy o niej mówił. – Kompletnie zwariowana. Wszystko wie. Piętnastolatka, która zachowuje się jak trzydziestosiedmiolatka. Ja i chłopcy mamy na nią oko, bo nie wiadomo, w co się może wpakować. – Dlaczego mieszka u twoich rodziców? – zapytała Peggy; nie chciała zabrzmieć jak wielki inkwizytor, ale jego opowieść ją fascynowała. Słuchanie o jego rodzinie było niczym pławienie się w poświacie ich serdecznej normalności. Poza tym zadawanie pytań stanowiło rewelacyjny sposób na odwrócenie uwagi rozmówcy od niej, a im lepiej poznawała Davida, tym bardziej nie chciała, żeby dowiedział się prawdy. – Najmłodszy brat taty, Will, zginął w wypadku samochodowym i ciocia Gemma, jego żona, przeżyła załamanie nerwowe. Nie wiem, jak nazwali to psychiatrzy, ale do tego to się sprowadziło – odparł ze smutkiem. – Nigdy nie doszła do siebie po jego śmierci. Co nie znaczy, że otrząśnięcie się ze śmierci bliskiej osoby jest możliwe – dodał. – Ale ona dosłownie przestała funkcjonować. Zawsze była nerwowa i niespokojna, a po tym wypadku po prostu rozpadła się na kawałki. Freya była ich jedynym dzieckiem i kiedy po pewnym czasie stało się jasne, że Gemma sobie nie radzi, wkroczyła mama i oznajmiła, że dziewczyna nie może dłużej tak żyć. Gemma zapominała kupić jedzenie, zapominała ugotować obiad, zapominała odebrać Freyę ze szkoły i tak dalej. Więc Freya mieszka teraz z mamą i jest super. Mama mówi, że dzięki Freyi czuje się młodo. Wszystkim nam jej obecność doskonale zrobiła. Gemma też lepiej się czuje. Nie może pracować, ale ciągle widuje się z córką, więc od tej strony jest w porządku. Peggy uwielbiała słuchać o jego rodzinie. Poza biedną ciocią Gemmą wszyscy wydawali się mili i normalni – Peggy z radością weszłaby do takiej rodziny. I właśnie wtedy zdała sobie sprawę, że fantazja dobiegła końca, że musi posłuchać głosu, który jej mówi, że powinna zerwać z Davidem. Przypuszczalnie Peggy o wiele bardziej przypominała ciocię Gemmę niż ktokolwiek inny z chodzącej po ziemi rodziny Davida. Co nie znaczy, że mogłaby zapomnieć o zakupach albo gotowaniu – Peggy była niewiarygodnie zorganizowana i rzadko o czymś zapominała – ale daleko jej było do

normalności. – Wiesz o mnie wszystko – powiedział David – więc teraz opowiedz mi o sobie i swojej rodzinie. Peggy miała dobrze przećwiczoną historię o małej rodzinie, która mieszkała w niewielkim domu w miasteczku gdzieś w środku kraju: łagodna matka uwielbiająca robótki ręczne i ojciec, który był mechanikiem. On pochodził z rolniczej rodziny, ona urodziła się w centrum Dublina. – Niestety, nie mam rodzeństwa. Bardzo bym chciała należeć do wielkiej rodziny, takiej jak twoja. Zazdroszczę ci. Ja byłam strasznym urwisem, chodziłam z chłopcami po drzewach i biłam się! Zwykle ludzie w tym momencie reagowali entuzjastycznie, śmiejąc się z obrazu wymierzającej ciosy Peggy. Ta sztuczka nieodmiennie działała i nikt nigdy nie kwestionował prawdziwości takiej wizji. Aż do teraz. David zmarszczył czoło. Spojrzała na twarz, której pragnęła dotknąć, tak by poznać każdy jej kontur, i poczuła tęsknotę. Musi natychmiast z tym skończyć. – Jakoś nie potrafię sobie wyobrazić, że się bijesz – powiedział wreszcie. – Jesteś zbyt delikatna. Żartujesz, prawda? Mimo że czuła się w tej chwili nieszczęśliwa, Peggy zdobyła się na uśmiech. – Nie, naprawdę byłam urwisem. – Poza tym, że szyłaś i robiłaś na drutach – skomentował David, wciąż wyraźnie nie dowierzając jej słowom. – Właśnie – zgodziła się Peggy. Pomyślała, że David jest bardzo inteligentny i zdolny ją przejrzeć. W jaki sposób tak szybko dostał się do jej głowy? Tego wieczora w łóżku ćwiczyła różne sposoby powiedzenia mu, że to koniec: „Jestem za młoda, David, za młoda na domek z ogródkiem i dwa i pół dziecka”. A w jej głowie wyimaginowany David miał odpowiedź na ten argument: „Jak rodzi się dwa i pół dziecka? Zawsze się nad tym zastanawiałem”. Nigdy dotąd z nikim naprawdę nie zerwała. Chodziła na randki i miewała chłopaków, ale to nie było nic poważnego, nic, czego nie dałoby się rozwiązać, pakując się i przenosząc do innego miasta. Nie miała doświadczenia w takich sprawach. Dwa dni później, kiedy była bez reszty zajęta wymyślaniem sposobu na zakończenie tej znajomości, złapała się na tym, że zgadza się pójść do jego domu na ich kolejną randkę. – Chłopaki wychodzą na wieczór, prawie musiałem ich przekupić. Chcą zobaczyć kobietę, o której ciągle opowiadam. Peggy pojaśniała na myśl, że David o niej mówi.

– Posprzątałem i zapowiedziałem im, że jeśli nabałaganią, zniszczę elektryczną gitarę Briana i włożę do pralki cenną bluzę piłkarską Steve’a z podpisami irlandzkiej drużyny. Oboje się roześmiali. – Nigdy byś tego nie zrobił – droczyła się z nim Peggy. – A co, myślisz, że nie potrafię być okrutny i niebezpieczny? – zapytał ze śmiechem. – Nie – odparła cicho. Jak łatwo byłoby pozwolić sobie na miłość do tego mężczyzny i spędzenie z nim życia. Wydawało się, że w związku z nim nie byłoby kłótni, awantur, tego ciągłego napięcia, które znała z rodzinnego domu. A co, jeśli on się zmieni? Mężczyźni tak robią i wtedy musisz wiedzieć, jak sobie z nimi radzić. Peggy już zdawała sobie sprawę, że nie potrafiłaby tego. Lepiej jej było samej. – Co się stało? – zapytał David, wyłapując zmianę w jej głosie. – Mówiłaś z takim smutkiem. Proszę, powiedz mi. – Nie. Przykro mi, nie mogę. – Jest mnóstwo rzeczy dotyczących ciebie, Peggy Barry, których nie rozumiem. Na razie. – Jejku, nie, jestem strasznie nudna – powiedziała lekko. To była jej standardowa odpowiedź; wykorzystała ją podczas ich pierwszej kolacji, ale wiedziała, że David chce ją lepiej poznać, a jej historyjka rodzinna niedługo przestanie go zadowalać. – Hej, pani właścicielko sklepu i przyszły przedsiębiorco roku, ani przez chwilę nie myślałem, że jesteś nudna, ale jeśli mamy się tego teraz trzymać, to wyszło ci to całkiem na dobre. – Jasne. W przyszłym tygodniu wymieniam garbusa na ferrari. – Czerwone czy żółte? – Robią je tylko w tych kolorach? Czerwone jest takie oczywiste. Jeśli facet ma czerwone ferrari, musi też mieć ułożone na żel włosy, rozpiętą koszulę, medalion i supermodelkę u boku. – Ja przynajmniej tę sprawę z supermodelką już załatwiłem! – zażartował David. W wieczór kolacji David zaproponował, że przyjedzie po Peggy do jej domu, ale ona nagle uznała, że musi być niezależna. – Nie ma potrzeby – oznajmiła lekko. – Podaj mi wskazówki i sama trafię. – To skomplikowane, jeśli nie znasz okolicy. Spotkamy się w sklepie, pojedziesz za mną swoim samochodem. Zatrzymała się za jego autem, kiedy zaparkował przed budynkiem stojącym w rzędzie ładnych domów. Podszedł i otworzył jej drzwi, a potem poprowadził ją przez maleńki frontowy ogródek do wejścia i włożył klucz do zamka… – W gruncie rzeczy, jak na dom trzech samotnych mężczyzn, nie jest tu tak źle –

powiedział, przepuszczając ją w progu. Na pierwszy rzut oka widać było, że to kawalerskie mieszkanie. W salonie stała wielka skórzana sofa, nieuchronny ogromny telewizor i rewelacyjny zestaw stereo, a stolik do kawy pokrywały gazety i czasopisma sportowe. – Steve – warknął David, pośpiesznie układając prasę w schludny stos. – Rano panował tu absolutny porządek. On jest straszny. Peggy nie potrafiła sobie wyobrazić żadnego z facetów, z którymi się spotykała, w takim tempie układającego poduszki na kanapie. – Steve je tu śniadanie, a kiedy kończy, po prostu wychodzi, zostawiając rozrzucone gazety. Chyba jest przekonany, że mamy pokojówkę. To jedyne wyjaśnienie. – Jest młodszy od ciebie czy starszy? – zapytała Peggy, patrząc na rodzinne fotografie tłoczące się na kominku. – Jest najmłodszy z nas wszystkich. – David wskazał zdjęcie uśmiechniętego młodego mężczyzny z piłką w dłoniach. – Najstarsza jest Meredith, potem ja, Brian i Steve. Brian niedługo się żeni. Spędza mnóstwo czasu u swojej dziewczyny Liz, więc ma mniejszy wkład w bałagan, choć też nie sprząta. – To musi być miłe, mieć taką liczną rodzinę – powiedziała Peggy z roztargnieniem, przyglądając się fotografiom. Na kilku trzej wysocy młodzi mężczyźni stali z równie wysokim ojcem, uśmiechającą się szeroko niższą matką, platynową blondynką, której twarz okalała bujna fryzura, oraz szczupłą, ciemnowłosą nastolatką w martensach, podartych rajstopach i minispódniczce, która także wesoło się uśmiechała. Na niektórych zdjęciach towarzyszyła im młoda wysoka kobieta tuż po trzydziestce z długimi jasnymi włosami, w eleganckich drogich strojach. Zawsze stała nieco z boku. Kolejne fotki zdobiły półki z płytami CD i grami wideo. Wśród nich znalazło się zdjęcie ze świąt – wszyscy prócz blondynki siedzieli w bożonarodzeniowych czapeczkach przy stole – oraz fotografia z plaży, na której cała rodzina była przemoczona do nitki, bo lał deszcz, ale szczerze uśmiechała się do obiektywu. Sprawiali wrażenie szczęśliwych, lubiących się nawzajem ludzi. Oglądanie tych zdjęć graniczyło z podglądactwem – to jest normalne rodzinne życie. Peggy czuła pustkę w sercu. – Wielkie rodziny to świetna zabawa – potwierdził David. – To system wsparcia, zespół, na który zawsze możesz liczyć. Zauważyła, że nie powiedział nic z tego, czego po części się spodziewała, jak na przykład: „Wielkie rodziny doprowadzają człowieka do szaleństwa”. Nie, on swoich bliskich kochał, cenił sobie, że jest jednym z nich. – To twoi rodzice? – zapytała, wskazując starszą parę; oboje się uśmiechali, ale wydawali się nieco skrępowani i oficjalni, jakby nie czuli się całkowicie swobodnie. – Tak. To było ich srebrne wesele. Wysłaliśmy staruszków na Kretę. Mama

nienawidzi latania, musiała pójść do lekarza i poprosić o środek uspokajający. Tata mówił, że to było strasznie śmieszne, bo wzięła jedną tabletkę i natychmiast zasnęła. Dosłownie musiał wynieść ją z samolotu. – Wyglądają uroczo – powiedziała Peggy ze smutkiem. – Bo tacy są. – W jego głosie zabrzmiało prawdziwe ciepło. – Musisz ich poznać. Mogłabyś przyjść na obiad w przyszłą niedzielę, jeśli to dla ciebie nie za szybko. Mama bardzo by się ucieszyła. Freya też, choć ostrzegam, że podda cię przesłuchaniu. To młoda panna Marple. Nic nie umyka jej uwagi. Peggy uśmiechnęła się do wizji nastolatki w solidnych trzewikach, jakie nosiła panna Marple. – A może ja mógłbym przyjść i poznać twoich rodziców? – ciągnął David. – Muszą się przekonać, że córka nie umawia się z szaleńcem. Obiecuję, że nie przyniosę ci wstydu – dodał z uśmiechem. – Może – odparła Peggy po kłopotliwej przerwie. Ignorując to, David wziął ją za rękę. – Chodź, pokażę ci kuchnię. Weszli do pomalowanej na biało-niebiesko kuchni z wesołymi zasłonkami w białoniebieskie gałązki na oknie nad zlewem i starymi sosnowymi szafkami. – Wystrojem zajęły się mama i Freya – wyjaśnił David. – Ciągle myślimy, żeby go zmienić. Steve chce nowoczesną kuchnię z lśniącymi czerwonymi szafkami i stalowymi płytami na ścianie, ponieważ jednak Brian się wyprowadza, trudno podjąć decyzję. – Jest trochę staroświecka, ale przytulna – powiedziała Peggy. Kuchnia w jej mieszkaniu nawet w przybliżeniu nie prezentowała się tak ładnie, zastawiona niepasującymi do siebie meblami, pod które Peggy bała się zaglądać, na wypadek gdyby były tam zdechłe albo żywe myszy. Ta urocza tradycyjna kuchnia była jednak śliczna, a na pewno lśniła czystością. – Mamy wino, herbatę, kawę, sok – powiedział David. – Na co miałabyś ochotę, zanim zajmę się kolacją? – Z chęcią napiję się herbaty. Nastawił wodę; oparta o kredens Peggy patrzyła, jak David się krząta. Z roztargnieniem pomyślała, że jest o wiele od niej wyższy – będzie musiała zadrzeć głowę, jeśli ją pocałuje. – Przepraszam. – Zbliżył się i otworzył szafkę tuż koło Peggy. – Uważaj na głowę. – Dotknął ją delikatnie, jakby chciał się upewnić, że drzwiczki nie zrobią jej krzywdy. I zaraz oboje zapomnieli o szafce. Spojrzeli sobie w oczy, poczuła jego usta na swoich i to było takie czułe, takie słodkie, że Peggy miała wrażenie, iż jest kwiatem otwierającym się na słońcu. Później Peggy już nie myślała. Pocałunki stawały się coraz gorętsze, przepełnione namiętnością i pragnieniem. Wplotła dłonie w jego włosy, przyciągając go do siebie.

Jego ręce zsunęły się na jej talię; przytulił ją, a Peggy przekonała się, że pasują do siebie. Długie palce Davida zaczęły rozpinać guziki jej bawełnianej bluzki. Peggy się odchyliła, pozwalając mu się dotykać, pragnąc, by to robił. On jednak po chwili przerwał i cofnął się; popatrzyła na niego zagubiona. – Przepraszam. Czy to nie za szybko? – zapytał. – Peggy, to musi być jak trzeba. Nie chcę cię ponaglać. Jesteś zbyt wyjątkowa, rozumiesz? Peggy czytała to w lazurowych oczach, teraz pociemniałych od żądzy. Chciał, żeby było jak trzeba. Chciał, żeby ona była szczęśliwa, żeby nie czuła się przymuszona. Jakie to piękne. Sięgnęła po jego dłonie i położyła na powrót na swojej bluzce. – Jest jak trzeba – powiedziała cicho. Ujęła jego twarz i przyciągnęła ku swoim ustom. Peggy obudziła się w objęciach Davida, okryta splątaną kołdrą. Na dworze wciąż było ciemno. Nie wiedziała, która jest godzina, ale nie była przerażona, że jest poza domem. Miała pewność, że znajduje się we właściwym miejscu. Mogła szczerze powiedzieć, że czegoś takiego nigdy dotąd nie czuła. David spał głęboko i kiedy jej wzrok przyzwyczaił się do ciemności, dostrzegała jego profil rysujący się na jasnej poduszce. Chodziła do łóżka z innymi mężczyznami, teraz jednak uświadomiła sobie, że tamto to był wyłącznie seks. Czasami cudowny, ale dość mechaniczny. Ciała łączyły się, kierowane tą samą potrzebą, a kiedy żądza słabła, obie strony bez żalu odchodziły w swoją stronę. Ale to… Peggy znowu zamknęła oczy, wtulając się w ciepłe ciało Davida. Poruszył się we śnie i mocniej ją objął, a ona się odprężyła. Nie uprawiali seksu, tylko się kochali. Była w tym żądza, ale też czułość, prawdziwa bliskość, i teraz, gdy tego doświadczyła, wiedziała, na czym polega różnica. Gdyby została z Davidem, mogłaby to mieć. Wieczorami wracałaby do domu i nocami leżała w jego ramionach, kochana i zaspokojona. Opowiadałaby mu o swoim dniu, a on dotykałby łagodnie jej twarzy i w zależności od sytuacji byłby smutny albo wesoły. Wspierałby ją we wszystkim, a Peggy, która w życiu nie doświadczyła czegoś takiego, zaczęła cicho płakać na myśl o tym, co trzeba zrobić. Nie opowiedziała mu o swojej przeszłości, choć ją o nią pytał. Nikomu nie opowiedziała. Zaprosił ją na obiad do swoich rodziców, ale Peggy w żadnym razie nie mogłaby tam pójść. Nie powinna była spać z Davidem. Nie powinna była się z nim umawiać. Od samego początku wiedziała, że jest inny niż faceci, z którymi się dotąd spotykała. Był dobrym człowiekiem. A ona… Cóż, nie była w stanie stworzyć tego rodzaju związku. David będzie chciał dwa

i pół dziecka oraz domu otoczonego białym płotem, a Peggy nie mogła w to wchodzić. Nie wiedziała jak. Wszystko by zepsuła, ponieważ postępujesz w taki sposób, w jaki cię wychowano, prawda? Bezszelestnie wysunęła się z łóżka i pozbierała porozrzucane części odzieży. Ubrała się w łazience, potem na palcach zeszła na parter. Portfel i kluczyki Davida leżały na stoliku. Zostawi tu liścik, to lepsze rozwiązanie niż powrót na piętro i ryzyko, że David się obudzi. Znalazła kawałek papieru i długopis. Napisała: David, przykro mi, ale nie mogę więcej się z Tobą spotykać. Jesteś uroczym człowiekiem i zasługujesz na szczęście. Byłoby łatwiej dla nas obojga, gdybyś się ze mną nie kontaktował. Proszę, nie przychodź do sklepu. Nie mam do ciebie żalu Peggy

Włożyła list do portfela Davida, żeby od razu go znalazł, i wyszła. Postąpiła słusznie. Jej priorytetem powinien być sklep, powtarzała sobie, jadąc do domu w żółtej poświacie ulicznych latarni. Nie ma czasu na kogoś takiego jak David. W jej życiu nie może być dla niego miejsca. Wiedziała o tym i prościej było zakończyć znajomość teraz, zanim staną się rzeczy straszne. A to przecież nieuniknione. Innego wyjścia nie ma. Dlaczego więc płacze?

Rozdział 3 Siedząc przy porysowanym biurku przed małym oknem swojego bocianiego gniazda w domu na osiedlu St. Brigid’s Terrace, Freya Byrne się uśmiechała. Czytała maila od słodkiego obcokrajowca – tym razem z Nairobi – który miał kilka milionów dolarów do zainwestowania w jej kraju i chciał, by mu w tym pomogła. Był księciem, a z powodu problemów w swojej ojczyźnie oraz faktu, że jego ojcu, królowi, groziło niebezpieczeństwo, nie mógł poczynić inwestycji osobiście. Gdyby jednak się zgodziła… Freya uznała, że naprawdę ma najgorszy filtr antyspamowy na całej planecie. Nieważne, co robiła, normalne maile kończyły w koszu, a śmieszne, pisane przez ludzi udających inwestorów albo twierdzących, że wygrała na loterii i teraz musi tylko podać numer konta i paszportu, ciągle trafiały do jej skrzynki. Zaczęła wystukiwać odpowiedź: Boże, nie wierzę, że piszę do prawdziwego księcia!!! Mama chyba padnie z wrażenia! Nie masz pojęcia, jak świetnie będzie mieć przyjaciół w nowych miejscach – a w dodatku księcia! Ojej – jak mówimy w Headache Drive. Mama nie miała porządnych wakacji od tamtego incydentu z towarzystwem lotniczym. Potrzebowała dwóch siedzeń i myślałyśmy, że to było jasne od samego początku, ale nie, dostała tylko jedno i tego słodziaka za towarzystwo – no, dopiero następnego dnia odzyskał czucie w ręce i to było strasznie stresujące dla wszystkich zainteresowanych. Teraz oczywiście musimy cię odwiedzić, zanim zaczniemy pracować nad tym milionowym interesem – i znowu, co za SZCZĘŚCIE! – Mama wyczerpała limit na karcie kredytowej, próbując kupić zdrapkę na dwadzieścia pięć milionów, i potrzebuje wakacji. Gdyby ci się udało załatwić królewski samolot, byłoby super. Tylko pamiętaj: ŻADNEGO CUKRU NA POKŁADZIE. Mama może położyć na nim rękę, a wtedy… Cóż, im mniej się powie o tamtej sprawie w pijalni czekolady, tym lepiej. Zawarłyśmy ugodę poza sądem, co było dobrym wyjściem dla wszystkich zainteresowanych. Ale mama ma wielką słabość do tych południowoafrykańskich kremowych drinków. Cztery butelki powinny wystarczyć. Możemy się zatrzymać w fajnym hotelu, jeśli mógłbyś jakiś polecić, choć z finansowego punktu widzenia byłoby lepiej, gdyby się okazało, że masz wolny pokój. I braci? Mama się boi ponownie wyjść za mąż, ale ja dzisiaj odczytałam jej tarota w sieci i ZADZIWIAJĄCYM ZBIEGIEM OKOLICZNOŚCI wyszło, że pozna kogoś…

– Freya, skarbie, już prawie ósma! – krzyknęła z dołu ciocia Opal. – Usmażyłam jajecznicę… Głos cioci ucichł. Ciągle usiłowała rano napychać Freyę proteinami, podczas gdy Freya była raczej zwolenniczką kawy i grzanki. Biedna Opal tego nie rozumiała. Najwyraźniej jej trzej synowie rano pochłaniali góry jedzenia, jakby głodowali od tygodnia, i teraz była przekonana, że to właściwy sposób na odżywianie dziewczyny. A chociaż Freya bardzo nie chciała ranić uczuć ciotki, na myśl o jajku na śniadanie robiło się jej niedobrze.

Szybko skończyła maila: Odpisz jak najszybciej. Zaczniemy się pakować. Mama ma skłonności do zabierania za dużo bagażu, ale zakładam, że to nie będzie problem w królewskim samolocie, co? Uściski Cathleen Ni Houlihan

Uśmiechając się, nacisnęła klawisz „wyślij”. Gdyby tylko potrafiła pofrunąć przez Internet jak mail i wylądować w komputerze adresata – chętnie popatrzyłaby na jego zdumioną minę, gdy będzie to czytał. Zaraz za oknem widziała kwiaty jabłoni rosnącej w ogródku wielkości znaczka pocztowego. Za płotem, który wuj Ned w zeszłym roku pomalował na jasną zieleń, rada miejska zaczęła przekształcać niewielki nieużytek w park. Na przyległych ogródkach działkowych nic się nie zmieni, co jest cudowne. Wuj Ned padłby trupem, gdyby nie mógł codziennie chodzić na swoją działkę. Freya widziała proste, ale solidne szopy i staranne grządki. Ned uprawiał pomidory, truskawki, ziemniaki oraz różne gatunki sałat. W oddali dostrzegała wieże i iglice miasta, ale wydawały się dalekie, przez co Redstone sprawiało wrażenie miasteczka, a nie dzielnicy wielkiego miasta. W sumie Freya czuła, że widok z sypialni na drugim piętrze wąskiego domu z nawiązką wynagradza ciasnotę jej pokoju. – Na pewno nie jest za mały? – zapytała niespokojnie ciocia Opal, kiedy cztery lata temu Freya z nimi zamieszkała. – Meredith go nie chciała, mówiła, że to raj dla pająków. Ale Steve był zadowolony. – Bardzo mi się podoba – odparła Freya. Ani trochę nie bała się pająków, przez lata wyjmowała je z wanny i wypuszczała na wolność, bo mama nie była w stanie tego zrobić. Teraz na jednej ścianie stała biblioteczka, na drugiej wisiały prace Freyi. Pomalowała starą szafę tak, by wyglądała jak barwny ogródek Opal i Neda, chociaż u nich nie było ciekawskich i nienormalnie wielkich gąsienic na kwiatach ani tym bardziej muchołówki z nieśmiałym uśmiechem. Freya spojrzała na zegarek. Ósma, czas przegryźć tosta i ruszać do szkoły. Wylogowała się z poczty, odłączyła telefon i wzięła plecak. Mieściło się w nim całe jej życie, chociaż poszarzały i odziedziczony po kuzynie Davidzie, zupełnie na to nie wyglądał. Freya ozdobiła go motylami i gotyckimi, groźnymi wróżkami; wszystkie starannie pokolorowała (często na lekcjach) mazakami. Zbiegła lekko po wąskich schodach, mijając pierwsze piętro, na którym znajdowały się dawne sypialnie kuzynów. Sypialnia Opal i Neda była największa, choć wciąż mała w porównaniu z dawnym domem Freyi. Co nie znaczy, że jej to przeszkadzało. Dom pod numerem dwudziestym pierwszym na osiedlu St. Brigid’s Terrace może i był ciasny i podniszczony, ale różnica polegała na tym, że tutaj czuła się kochana. Uwielbiana. A tego od dawna nie było w relacjach z mamą.

Opal stała przy piecu w kuchni, którą na zeszłe Boże Narodzenie pomalowała z Nedem i Freyą na florydzką słoneczną żółć. – Zbyt jaskrawe? – zapytała z powątpiewaniem Opal, kiedy w sklepie z farbami we troje przeglądali próbki kolorów. Freya nie znosiła, gdy na twarzy ukochanej cioci pojawiał się choć cień zmartwienia. – W żadnym razie! – Uściskała ją. – Wiesz, żółć wprawia ludzi w dobry humor. A Opal, która zrobiłaby wszystko, żeby uszczęśliwić Freyę, ucieszyła się. Na kafelkach nad zlewem szalały owoce cytrusowe, zbyt pękate, by były prawdziwe, a Opal na swojej starej maszynie uszyła bawełniane zasłonki w żółtą kratę. – Dzień dobry, skarbie – powiedziała Opal. Jej twarz zmarszczyła się w uśmiechu, kiedy siostrzenica wpadła do kuchni. Ciocia, niska, pulchna kobieta z chmurą srebrnych, przetykanych pasemkami włosów, należała do tych osób, którym wszyscy odwzajemniają uśmiech. Nie liczyło się, że dobiegając sześćdziesiątki, miała twarz pokrytą zmarszczkami i z powodu artretyzmu nie chodziła tak szybko jak dawniej. Wciąż była tą samą Opal. Freya już dawno uznała, że ciocia jest złotym człowiekiem, że dobroć emanuje z niej jak światło z latarni morskiej w czasie sztormu. Z każdego potrafiła wydobyć najlepsze cechy. – Dzień dobry, Opal. – Freya pochyliła się, by pocałować ciotkę w policzek. Freya nie była wysoka, ale Opal była naprawdę drobna. Kotka imieniem Foxglove, czarno-białe stworzenie, które Freya dwa lata temu znalazła w pobliżu działek i uratowała od pewnej śmierci, siedziała na grzejniku i lizała łapę. Freya pośpiesznie ją pogłaskała, ale Foxglove jak zwykle nie zwróciła na to uwagi. Niemal natychmiast Opal zaczęła martwić się śniadaniem Freyi. – Posłuchaj, skarbie, jest po ósmej i musisz już iść, a nic nie zjadłaś ani nawet nie napiłaś się wody. Naprawdę nie mogę cię wypuścić z domu. Wiesz, co mówią: młodzi muszą zjeść porządne śniadanie, żeby się uczyć. Robiłam jajka dla wujka Neda, więc mogę wrzucić ci trochę na grzankę… Opal wróciła do pieca i zamieszała drewnianą łyżką w starej patelni. Nikt nie robił takiej dobrej jajecznicy jak ona, puszystej jak obłoczek i połyskującej od masła, ale dzisiaj rano Freya nie miała ani czasu, ani apetytu. – Przepraszam, Opal – powiedziała, wyjmując grzankę z tostera i smarując odrobiną masła. Ugryzła kilka razy, po czym odłożyła grzankę na stół, napełniła czajnik wodą, z lodówki wyjęła pudełko na lunch, który spakowała wieczorem, i wepchnęła do plecaka. W końcu znowu wzięła grzankę. – Muszę lecieć, Opal, nie mogę się spóźnić. Opal westchnęła jak prawie codziennie rano.

– Kotku, mam wrażenie, że nie wypełniam dobrze swoich obowiązków, jeśli nie odżywiasz się jak trzeba – zaczęła. – Czworo twoich kuzynów nigdy nie wychodziło z domu bez śniadania, i to dotyczy też Meredith, choć muszę przyznać, że była strasznie grymaśna. Ale chłopcy… Freya uścisnęła ciotkę, żeby powstrzymać opowieść o olimpijskim tempie, w jakim Steve, David i Brian pochłaniali posiłki. – Muszę iść, ciociu Opal. Wiem, chłopcy zjadali wszystko, co im dawałaś, i nadal to robią. Nie martw się, nie umrę z głodu. Wczoraj wieczorem przygotowałam sobie lunch. A teraz muszę lecieć. – Nie zapomnij się uczesać, kotku! – zawołała Opal za siostrzenicą. Wypadłszy z kuchni, Freya zerknęła w stare lustro wiszące w ciasnym korytarzu. Miała ciemne włosy i taki sam długi, wąski nos jak mama. Niesforne ciemne włosy sięgały jej do ramion, choć pewnie sięgałyby do połowy pleców, gdyby choć raz się wyprostowały. Przeczesała je palcami – szczotkowanie tylko sprawę pogarszało. Górny guzik koszuli miała odpięty, węzeł krawata wisiał zbyt nisko. Ktoś w szkole zwróci jej uwagę, ale to bez znaczenia. Freya nie przejmowała się takimi rzeczami. Niektórzy ludzie czuli, że czegoś im brakuje, jeśli nie natrą uszu co najmniej czterem osobom; należał do nich wicedyrektor McArthur, czający się tuż za głównymi drzwiami szkoły. Freya już się do tego przyzwyczaiła. Nie przeszkadzało jej to. Słowa naprawdę nie miały znaczenia, liczyły się czyny. I ludzie tacy jak Opal. – Do zobaczenia wieczorem, Opal. Nie zapominaj, dzisiaj mam lekcje do późna! – krzyknęła, zamykając za sobą drzwi. Dom stał w środku rzędu wysokich i wąskich budynków z czerwonej cegły; wszystkie miały maleńkie ogródki na tyłach i dla rekompensaty – miniaturowe trawniki od frontu. Tutaj Opal także dokonała cudów. Róż był jej ulubionym kolorem. – Uwielbiam róż od młodości – przyznała Opal bezwstydnie, kiedy Freya się do nich wprowadziła. Było lato i pomimo szoku, w którym Freya pozostawała od śmierci ojca pół roku wcześniej, dziewczyna zauważyła, że w ogrodzie jej ciotki dominują wszystkie odcienie różu. Od łososiowych róż ze słonecznym rumieńcem do jaskrawych mieczyków z intensywnymi szkarłatnymi kwiatami. Nie było tam trawy, tylko żwir, na którym rosły różne zioła i rośliny górskie. Tu i tam odmiany rozchodnika kolonizowały wolne miejsca, podkradając się do róż jak pijacy na imprezie. Róże były dumą i radością Opal. O tak wczesnej porze roku na łodygach pojawiły się dopiero maleńkie pączki. Zimą kolory w ogrodzie pochodziły z wielu gatunków krzewów, które Opal i Ned zebrali przez lata. Były tam wspaniałe wawrzyny o ciemnozielonych liściach i pierzaste złote wrzosy. Opal powiedziała jej, że kiedy chłopcy mieszkali w domu, dużo pracowali w ogrodzie. Freya była pewna, że powodem nie było ich zamiłowanie

do ogrodnictwa, tylko miłość do mamy. „Niech ktoś pójdzie i wyplewi chwasty ze żwiru” – mówiła, a chłopcy dobrodusznie jęczeli i wykonywali polecenie. Teraz oczywiście mieszkali dwie ulice dalej w wynajmowanym domu z trzema sypialniami, który w żadnym razie nie mógł pomieścić ich bałaganu. Opal chodziła tam co tydzień, żeby posprzątać, choć Freya usiłowała ją przekonać, że to straszny błąd. – Ciociu Opal – mówiła (nazywała ją „ciocią” tylko wtedy, kiedy ją ganiła) – ciociu Opal, nie wyświadczasz chłopcom przysługi. Muszą się nauczyć porządku. Jak inaczej rozwiną się w cudownych mężczyzn, z których będą cudowni mężowie? – No, z Briana już teraz będzie cudowny mąż – upierała się Opal. W Wielkanoc Brian żenił się z Elizabeth, nauczycielką ze szkoły podstawowej. – A sama wiesz, jaki jest Steve, niech Bóg ma go w opiece. Zupełnie sobie nie radzi z pralką. – Wziąwszy pod uwagę, że Steve był programistą komputerowym, Freya uważała, że to wyjątkowo słaba wymówka. David był najbardziej obowiązkowy w kwestii prac domowych. Wrażliwy, przystojny, o dobrym sercu, odziedziczył po obojgu rodzicach najlepsze cechy; wiedział, jak korzystać z odkurzacza, wiedział, że tych samych ścierek nie można używać przez trzy tygodnie z rzędu, rozumiał, że sedesy od czasu do czasu trzeba wymyć wybielaczem. Freya nie potrafiła powstrzymać się od uśmiechu, kiedy myślała o Davidzie. Jej najlepsza przyjaciółka Kaz od dawna durzyła się w Davidzie, ponieważ przypominał jej faceta grającego główną rolę w Australii, i purpurowiała, kiedy mówił jej „cześć”. – Jest tak strasznie podobny do Hugh Jackmana, tak bym chciała, żeby mnie zauważył – lamentowała Kaz. – Jesteś o wiele od niego młodsza, dlatego nie zwraca na ciebie uwagi – wyjaśniła jej Freya. – To byłoby tak samo, gdyby roczny niemowlak zakochał się w tobie. – Fuj – odparła Kaz. – Zrozumiałam. Rzucając ostatnie czułe spojrzenie na dom z błyszczącymi turkusowymi drzwiami, Freya skręciła na ulicę. Ned twardo się postawił, kiedy przyszło do malowania zewnętrznej stolarki. – Musiałem – powiedział Freyi. – Bo wiesz, wszystko byłoby różowe, gdybym jej pozwolił. Wyobraź sobie chłopców… – Urwał i zadrżał na myśl o swoich trzech wysokich i silnych synach wracających do różowego pałacu. – Turkusowy przynajmniej można uznać za męski. Dzięki Opal Freya znała wszystkich mieszkańców ulicy. Z jednej strony sąsiadowali z Molly, która lubiła codziennie wpadać po cukier, odrobinę mleka albo gazetę, bo słyszała, że jest w niej ciekawy artykuł, i chciałaby go przeczytać. Ciocia Opal zawsze powtarzała, że jeśli któregoś dnia Molly by się nie pojawiła, miałaby wrażenie, że coś jest nie tak ze światem. Z drugiej mieszkał nieśmiały sześćdziesięciokilkuletni Luke, wdowiec, który po

śmierci ukochanej żony przysiągł, że nigdy więcej się nie ożeni. – Co nie powstrzymuje niektórych kobiet od odwiedzania go i przynoszenia ciast, zapiekanek i innych rzeczy – mówiła Opal. – Biedny Luke, on naprawdę chce być sam. – Dlaczego one tego nie rozumieją? – zapytała Freya. – Bo należą do kobiet, które uważają, że to nienaturalne, jeśli mężczyzna mieszka sam – odparła Opal mądrze. – Czekają, aż się przekona, że potrzebuje drugiej osoby. Luke jest bardzo miły i wszystkie strasznie chcą się okazać tą jedyną. Obok obleganego Luke’a mieszkali Hiltonowie, młode małżeństwo, które zdołało dochować się czwórki dzieci w trzy lata. Ich ogródek – w przeciwieństwie do ogródka Luke’a, pielęgnowanego przez jego wielbicielki – był strefą zniszczeń z przewróconymi trójkołowymi rowerkami, chwastami wyższymi niż dzieci i uschłym drzewkiem w donicy koło drzwi frontowych, bo Annie Hilton rozpaczliwie usiłowała upiększyć swój dom, tylko że zapomniała podlewać nieszczęsną roślinę. Freya kilka razy opiekowała się dziećmi Hiltonów i potrafiła zrozumieć, dlaczego drzewko uschło. Podlewanie zajmowało bardzo odległe miejsce na liście codziennych obowiązków Annie. Rząd domów zakręcał, zbliżając się do głównej ulicy, i Freya jak zawsze spojrzała na ten, w którym mieszkała Grainne, kiedyś najlepsza przyjaciółka Meredith. W przeciwieństwie do reszty kuzynów Freya nie widywała jej regularnie. Prawdą mówiąc, Meredith była dla niej czymś w rodzaju tajemnicy. A Freya nie lubiła tajemnic. Meredith była najstarsza; wyprowadziła się z Redstone zaraz po skończeniu szkoły i rzadko wracała. Och, pojawiała się na wielkich imprezach, takich jak sześćdziesiąte urodziny wujka Neda, ale Freya nie potrafiła jej rozgryźć. Sprawiała wrażenie, jakby dystansowała się od rodziny, a Freya, która uwielbiała Opal, Neda i trzech kuzynów, po prostu nie potrafiła tego pojąć. Dlaczego ktoś, kogo los pobłogosławił taką cudowną rodziną, odwraca się od niej? A Byrne’owie nie byli jedynymi, do których Meredith odwróciła się plecami. Grainne po rozwodzie wróciła do domu rodziców razem z Teagan, swoją słodką czteroletnią córeczką. Freya zawsze mówiła „cześć” Grainne i Teagan, kiedy wpadała na nie w drodze ze szkoły. Chociaż Grainne była po trzydziestce, wyglądała na siedemnaście lat. Zawsze się uśmiechała, gdy szła chodnikiem, trzymając różowy trójkołowy rowerek, na którym chwiejnie posuwała się Teagan. – Jakieś wieści o Meredith? – pytała czasami i Freya opowiadała jej o najnowszych wydarzeniach. – Wygląda na to, że galeria doskonale sobie radzi. Teraz nazwa brzmi: Galeria Alexander i Byrne, w gazecie był o niej wielki artykuł. Freya nie zdradziła, że Opal z dumą wycięła artykuł i wkleiła do albumu o Meredith. Nie dodała też, że Meredith nie zadzwoniła, żeby powiedzieć matce

o ważnym wydarzeniu, które oznaczało, że została pełnoprawną wspólniczką. Nie, Opal, Ned i chłopcy musieli przeczytać o tym w gazecie. – Pytała o ciebie – kłamała Freya. Za każdym razem zastanawiała się, dlaczego to robi – no bo jaki ma to właściwie sens? Meredith nigdy o nikogo nie pytała. Przez telefon rozmawiała krótko, jakby dzwoniła do domu tylko z poczucia obowiązku. Kiedy przy rzadkich okazjach przyjeżdżała, nie interesował jej nikt w Redstone. Jakby po opuszczeniu domu całkowicie odgrodziła się od miasteczka, w tym także od szkolnych przyjaciółek. Ale warto było kłamać, myślała Freya, choćby po to, żeby zobaczyć uśmiech na twarzy Grainne. – Pozdrów ją ode mnie, dobrze? I powiedz, że koniecznie musimy się spotkać, kiedy znowu przyjedzie do domu. Wyjaśnij, że nie chadzam na eleganckie imprezy w rodzaju otwarcia galerii. Nie, skoro mam tego króliczka… – Uśmiechała się do Teagan, która w odpowiedzi pokazywała dołeczki. Freya po raz kolejny zadała sobie pytanie, co sprawiło, że Meredith odeszła. Chociaż w czasie rzadkich spotkań kuzynka traktowała ją po przyjacielsku, nie ulegało wątpliwości, że coś ją zmieniło. Freya pewnego dnia odkryje, co to było. Dziesięciominutowa droga do szkoły prowadziła przez skrzyżowanie i jeśli Freya miała pieniądze na kawę na wynos, wchodziła do kafejki internetowej, gdzie czasami bywali przystojni faceci. Freya wszystko zauważała. Lubiła także salon fryzjerski i kosmetyczny Bobbi. Bobbi od lat była najlepszą przyjaciółką Opal. Na pierwszy rzut oka stanowiła całkowite przeciwieństwo ciotki, w tym sensie, że wyglądała na twardą jak stare buty, ale pod warstwą podkładu, platynowymi włosami i morderczym spojrzeniem kryła się kobieta o złotym sercu. Uznawszy, że jest za późno na kawę, Freya przeszła na zielonym świetle i minęła nowy, pomalowany na lawendowo sklep, w którym wcześniej mieścił się monopolowy. Ten nowy różnił się od Alkoholi Maguire’a tak bardzo, jak to tylko możliwe, bo przedtem ściany wyglądały, jakby je zanurzono w mieszance nikotyny i szkockiej, a dokoła unosił się zapach obu tych substancji. Lawendowy kolor był świeży i piękny; Freya wyobrażała sobie, że kiedy sklep zostanie otwarty, w jego wnętrzu będzie się unosić aromat róż i dzikiej lawendy. Szyld z giętego żelaza z krętymi literami wisiał pod kątem dziewięćdziesięciu stopni nad szklanymi drzwiami, nazwę tym samym krojem wymalowano także nad wielką witryną: Pracowita Pszczółka. Sklep z włóczkami Peggy. Freya zajrzała do środka i zobaczyła młodą kobietę w roboczym kombinezonie, która stała na drabinie, pracowicie malując sufit. Najwyraźniej nie zajmowała się remontami zawodowo, bo jej zebrane w gruby koński ogon ciemnobrązowe włosy były poplamione białą farbą.

Jakby wyczuwając, że ktoś się jej przygląda, kobieta się odwróciła, zobaczyła Freyę i uśmiechnęła się do niej. Freya odwzajemniła uśmiech; przez chwilę bawiła się myślą, żeby wejść i pogadać, ale wtedy spóźniłaby się do szkoły. Wydłużyła krok, musnęła palcami odpadającą korę najstarszej sykomory i skręciła w alejkę, którą skracała sobie drogę. Na jej końcu przeszła na drugą stronę ulicy i włączyła się w strumień uczniów wolno zmierzających do szkolnego budynku – kolejna drobna, ciemnowłosa piętnastolatka w niezgrabnych butach i źle dopasowanym szkolnym mundurku.

Rozdział 4 Opal Byrne miała wrażenie, że zaproszenie na ślub wypala dziurę w jej torebce. Przysłano je w złotej kopercie, co stanowiło część problemu. To znaczy nie w jednej, a w wielu złotych kopertach. Kiedy zobaczyła je dzisiaj rano na progu, przeżyła szok; zebrała szybko pocztę, nie mówiąc ani słowa Nedowi i Freyi. W stosie były jak zwykle rachunki (w brązowych kopertach), reklamy (w białych), coś dotyczącego podatków dla Briana (groźnie wyglądająca szara koperta), a w samym środku pięć złotych kopert, jak odrobina fałszywej baśniowej pozłoty spadającej na osiedle St. Brigid’s Terrace. Noel i Miranda Flanaganowie zapraszali Opal i Edwarda Byrne’ów na ślub swojej ukochanej córki Elizabeth i Briana Byrne’a w kościele Świętego Zbawcy w Blackfields, hrabstwo Cork, po którym odbędzie się przyjęcie w Klubie Golfowym Rathlin. W umyśle Opal zapanowała pustka. To zaproszenie dla niej i Neda – dlaczego nie użyli tego imienia? Nikt nie zwracał się do Neda „Edwardzie”, z wyjątkiem jego matki, która umarła, niech spoczywa w pokoju, i nigdy nie widziała na oczy rodziców Liz. Zaproszenie dla Freyi z osobą towarzyszącą było prowokowaniem kłopotów, bo dziewczyna stanie na głowie, żeby dla czystej przyjemności spłatania figla wybrać spośród kolegów najmniej pasującego do wiejskiego klubu. Freya i matka Liz czuły do siebie gorącą antypatię, a ślub to idealna okazja do przechylenia szali na swoją korzyść. Trzy kolejne zaproszenia dla Davida, Steve’a i Meredith z osobami towarzyszącymi Opal z jakiegoś powodu odebrała jako zniewagę wobec swoich dzieci, chociaż na razie nie potrafiła powiedzieć, na czym ona właściwie polega. Meredith miała w mieście mieszkanie – przepraszam, apartament – z wielkimi oknami, zasłonami, które się zamykały po naciśnięciu guzika, oraz sportowy samochód, w którego bagażniku nie było miejsca na zakupy – co nie znaczy, że Meredith przekroczyłaby próg supermarketu. Miranda mogła poprosić Briana o adres siostry i tam wysłać zaproszenie, ale tego nie zrobiła. Wiedziała, gdzie mieszkają David i Steve, zajmowali przecież dom razem z Brianem. Ale nie, zaproszenia wysłała do St. Brigid’s Terrace, co było równoznaczne z powiedzeniem: „Wszyscy pochodzicie z niewłaściwej części miasta i nie jest ważne, w jak snobistycznej dzielnicy mieszka obecnie Meredith”. O to chodziło. Na tym polegała zniewaga. Idąc do sklepów, Opal w duchu się burzyła. Redstone było przedmieściem, które niedawno zaczęło być modne, wcześniej przez lata uważano je za „niewłaściwą część miasta”. Opal wychowała się kilkaset metrów stąd i pamiętała, jak w tamtych czasach wszyscy patrzyli z góry na Redstone. Mieszkali

tu mężczyźni z „chorymi plecami”, którzy unikali zarabiania na życie, a czas spędzali, słuchając radia u bukmacherów. Kobiety z szeregowców rozmawiały przez płoty, wieszając pranie. Tak było z Opal i Molly z sąsiedniego domu. Widząc Opal przy sznurze z koszem prania, Molly przynosiła jej herbatę i rozmawiały. Teraz Ned był na wcześniejszej emeryturze (pracował w zajezdni autobusowej) i czasami wychodził zrobić coś w ogrodzie, a Molly jego też częstowała herbatą. Opal wiedziała, że nie wszyscy mieli tyle szczęścia do sąsiadów. St. Brigid’s Terrace bardzo się zmieniło. Podczas boomu ekonomicznego ceny nieruchomości poszybowały w górę i dotyczyło to całego Redstone, w tym także dawnych komunalnych szeregowców. Za starą fabryką żarówek zbudowano kilka nowych osiedli, a samą fabrykę przekształcono w apartamentowiec z elektronicznymi bramami. Chlubą skrzyżowania w centrum Redstone nie były już cztery puby, dwie smażalnie i zakłady bukmacherskie, tylko salon piękności Bobbi, przyjaciółki Opal, delikatesy, dwie kawiarnie, bank, butik ze skandalicznie drogimi ubraniami oraz sklep z przyborami do robótek ręcznych i rękodzieła, który niedługo miał zostać otwarty. Opal bardzo się z tego cieszyła, bo uwielbiała robić na drutach. Jej matka nie poznałaby tego miejsca. Nie poznałaby także Opal, która co kilka miesięcy szła do fryzjera zrobić pasemka. Skłoniła ją do tego Freya. Rok temu powiedziała serdecznie: – Ciociu Opal, widzę siwiznę. To nie wygląda dobrze. Zabawne, myślała Opal, że po wychowaniu trzech synów i córki to siostrzenica, którą przyjęłam pod swój dach, rozjaśnia mi teraz życie. Freya przyniosła do domu pierwsze lutowe żonkile – chłopcom taka rzecz nie wpadłaby do głowy. Freya dostrzegła, że w niedziele Opal ma spuchnięte kostki, i zmuszała do pomocy tych, którzy przychodzili na obiad, żeby matka mogła odpocząć. Meredith także by to zauważyła, pomyślała Opal lojalnie, tylko że zawsze była zbyt zajęta, żeby odwiedzić rodziców w weekendy. Chłopcy byli inni. Lubili dobrze podjeść w niedzielę. Opal zapraszała Meredith na obiady, ale Meredith rzadko się pojawiała, a kiedy już przyjechała, prawie nic nie brała do ust. Była bardzo szczupła i Opal się martwiła, że córka nie odżywia się prawidłowo. Opal była przekonana, że gotowanie nie jest mocną stroną córki. W szkole zrezygnowała z lekcji gospodarstwa domowego. Już wtedy interesowały ją sprawy wznioślejsze. Opal zawsze ogarniało poczucie klęski, kiedy myślała o Meredith. Nie spędzały we dwie czasu, jak robiły to ze swoimi córkami niektóre jej przyjaciółki. Meredith nigdy nie zaproponowała jej weekendu w spa, chociaż Opal wiedziała, że córka lubi zabiegi z kamieniami i tak dalej. Sama nigdy nie była w spa i szczerze mówiąc, nie zależało jej na tym, ale wybrałaby się, gdyby Meredith ją zaprosiła. Tyle że Meredith tego nie robiła.

Uśmiechnęła się na myśl o siostrzenicy. Freya była zupełnie inna. Prawdopodobnie wiedziałaby, jak przygotować w domu różne rodzaje błotnych kąpieli, bo znała się absolutnie na wszystkim. Opal pomyślała, jaką naiwną i zdziwioną istotką sama była, kiedy miała piętnaście lat, a popatrzcie tylko na Freyę, bystrą i z gruntu dobrą. Boże, lepiej nie pokazywać zaproszeń Freyi, bo od razu zrozumie obrazę kryjącą się w adresie na kopertach. Pewnie zadzwoniłaby do Mirandy i coś jej powiedziała. Opal nade wszystko nie znosiła ludzi mówiących sobie różne rzeczy. Zbliżała się do skrzyżowania. Minęła przystanek autobusowy, kiwając głową i witając się z dwoma staruszkami, którzy tam siedzieli. Seanie i Ronnie zawsze tam byli. Freya żartowała, że nigdy nie wsiedli do żadnego autobusu, po prostu lubili obserwować mieszkańców, palić woodbinesy i wygłaszać komentarze o życiu, wszechświecie i innych sprawach. – Piękny dzień, prawda, Opal? – powiedział Ronnie. – Opatrzność pobłogosławiła nas dobrą pogodą, no nie? – Rzeczywiście – zgodziła się Opal. – Cudowny dzień, żeby podziwiać widoki, co? – stwierdził Seanie radośnie, zamaszyście machając ręką, jakby siedzenie na przystanku autobusowym na małym przedmieściu Corku równało się z siedzeniem w prywatnym odrzutowcu i lotem w jakieś bajeczne miejsce, zapewniało identyczny poziom ekscytacji i stanowiło wszystko, czego człowiek może się w życiu spodziewać. Freya uważała, że są cudowni, i często siadała między nimi, żeby pogadać. Opal podejrzewała, że czasami też pali woodbinesa, choć na razie jej na tym nie przyłapała. Na tym polegała sprawa z Freyą – nikt nigdy nie przyłapał jej na robieniu złych rzeczy. Może wyszkoliła staruszków, żeby odbierali od niej papierosa, kiedy w zasięgu wzroku pojawia się ktoś z rodziny. Opal próbowała wywąchać dym z ubrań Freyi, ale Ned wypalał pięć papierosów na dzień i chociaż wychodził wtedy na tylny ganek, komplikowało to sprawę. A poza tym, jak Freya raz postanowiła coś zrobić, po prostu to robiła. Mijając piekarnię, Opal pomachała do Sue, która układała wielką dostawę chleba na półkach. Uwielbiała tutejszy chleb, zwłaszcza różne wymyślne gatunki z oliwkami i rozmarynem, choć jego cena nie należała do niskich. W czasach jej młodości nic takiego nie było. Weszła do pralni, gdzie jak zwykle Moyra siedziała z nosem w książce. Uśmiechnęła się, gdy Opal położyła na kontuarze torbę z praniem, w której były też granatowe spodnie Briana. Musiała wynieść je ukradkiem z domu, żeby nie przyłapała jej Freya, ponieważ w przeciwnym wypadku doszłoby do prawdziwej wojny. – Ciociu Opal, co ty wyprawiasz, zanosząc rzeczy Briana do pralni? – zapytałaby groźnie Freya. – Przecież sam może to zrobić, a jeśli z jakiegoś obłąkanego powodu nie jest do tego zdolny, to przecież zostaje jeszcze Liz. Czyżby nie miała rąk, nóg

i samochodu? Co z nią nie tak? Freya lubiła Liz, chociaż uważała, że zachowuje się nie w porządku, pozwalając Mirandzie na niegrzeczne traktowanie rodziny Briana. Odkąd organizacja wesela przyśpieszyła, Freyi coraz trudniej było ukrywać niechęć do przyszłej teściowej Briana. Opal przyniosła także kilka krawatów Neda oraz marynarkę, którą Steve jakimś sposobem poplamił sosem curry. Bóg wie, że plama całkiem nie zejdzie, ale Moyra obiecała, że zrobi, co się da. Po wyjściu z pralni Opal kupiła gazetę i mleko w sklepie na rogu, po czym ruszyła do znajdującego się po drugiej stronie ulicy salonu piękności Bobbi, z połyskliwą różową i czekoladową fasadą. Nie planowała do niej wpadać, ale chciała się zwierzyć ze swojego zdenerwowania spowodowanego złotymi kopertami komuś, kto umieści sprawę we właściwej perspektywie. Jeśli ktoś potrafił to zrobić, to tylko Bobbi. Opal i Bobbi zaprzyjaźniły się, kiedy były czterolatkami z kucykami, przerażonymi surowym światem maluchów albo „młodszych dzieci”, jak je wtedy nazywano. Od tamtego czasu przeleciało pięćdziesiąt pięć lat. Bobbi zbudowała swoje imperium – salon piękności, który prowadziła z córką Shari. – To nie jest imperium, Opal – odpowiadała Bobbi z uczuciem, a równocześnie z dumą, kiedy Opal używała tego określenia. – Oczywiście, że to imperium – mówiła z naciskiem Opal przy tych rzadkich okazjach, kiedy przychodziła zrobić coś ze sobą. – Rozejrzyj się, jak tu pięknie. Bo było pięknie. Urządzone przez męża Shari wnętrze było prawdziwym rajem. Richard, mąż Bobbi, nie okazał się tak porządny jak Ned. Uciekł z młodą fryzjerką wiele lat temu, ale Bobbi nawet okiem nie mrugnęła, wysoko nosząc głowę. Drobna jak Opal, pod otaczającymi jej twarz platynowymi lokami ukrywała stal. – Nie dostanie ani pensa z salonu – oznajmiła i dotrzymała słowa. Richard nadal od czasu do czasu się pojawiał, zwykle prosząc o pożyczkę, i bywało, że Bobbi mu jej udzielała. – W końcu to ojciec Shari – mówiła tylko. Dzisiaj Bobbi siedziała w recepcji i w okularach na nosie przeglądała rejestr wizyt. – Witaj! – powiedziała radośnie na widok przyjaciółki, po czym uważnie przyjrzała się jej twarzy. – Co się dzieje? Czytała z rysów Opal jak z książki. – No… – zaczęła Opal. – Chodź. – Bobbi odłożyła rejestr. – Napijemy się herbaty i opowiesz mi o wszystkim. Caroline – zawołała do fryzjerki – zajmij się recepcją. Ściany zaplecza zdobiła ta sama śliczna wytłaczana różowa tapeta co w salonie. Bobbi widziała zbyt wiele zakładów, gdzie pokój dla personelu wyglądał tak, jakby

właściciela guzik obchodziło, gdzie jego pracownicy spędzają przerwy. – Urządzimy go ładnie – oznajmiła. – Personel musi widzieć, że jest ważny dla firmy. Kiedy przed trzema laty po raz ostatni remontowano salon, pokój socjalny przeszedł kompletną transformację. W rogu stała ogromna kanapa; siedziała na niej jedna z kosmetyczek i mruczała do telefonu w języku, którego Opal nie rozumiała. – No dobrze, kotku, co się dzieje? – Bobbi zajęła się czajnikiem, a Opal odłożyła torebkę i opadła na krzesło przy stole. – Nie spodziewałam się, że cię dzisiaj zobaczę. O co chodzi? Opal wyjęła z torebki złote koperty i podała przyjaciółce. – Chodzi o to. Nie wiem, mam po prostu złe przeczucia co do tego ślubu. To nie ma związku z Liz, urocza z niej dziewczyna, ale sam ślub i wesele… – Opal westchnęła. – Nie jestem pewna, czy sobie z tym poradzę. Miranda robi tyle zamieszania, że można by pomyśleć, że to pierwsze wesele w dziejach świata. W grudniu dostaliśmy karty „zarezerwuj termin”, potem tygodniami toczyły się dyskusje o druhnach. Według Briana Miranda poleciała z Liz do Londynu po suknie – ja jeszcze nie zaczęłam szukać, a do ślubu zostało niewiele czasu. A teraz to. Złote koperty, które kosztowały fortunę. Bobbi postawiła przed przyjaciółką filiżankę parującej herbaty, podsunęła też mleko i cukier. – Zostały nam tylko waniliowe markizy – powiedziała, podając jej opakowanie ciastek. – Czekoladowe się skończyły. Dzisiaj rano miałyśmy tu mały kryzys. – Spojrzała w kierunku przygnębionej dziewczyny rozmawiającej przez telefon. – Problem z chłopakiem. – Bobbi zawsze wiedziała, co się dzieje w życiu jej pracownic. Zniżyła głos, żeby tamta nie mogła jej usłyszeć. – Biedna Magda, chodzi ze strasznym żulem, który traktuje ją jak szmatę. Wczoraj go wykopała, a dzisiaj rano zalewa się łzami, bo wieczorem stał pod jej oknem pijany jak bela i ryczał: „Przyjmij mnie z powrotem, przyrzekam, że się zmienię!”. – Och, nie – powiedziała Opal, odczuwając cierpienie dziewczyny jak swoje własne. Przez całe życie ludzie powtarzali jej, żeby przestała z taką wrażliwością reagować na cudze problemy. Freya jako jedyna oznajmiła: „Opal, nie zmieniaj się, bo dzięki temu jesteś wyjątkowa”. – Ja tu narzekam na głupi ślub, a to biedactwo jest daleko od domu… – Opal, nic nie możesz zrobić dla Magdy. Usiadłam z nią przy herbacie, otworzyłam czekoladowe markizy i powiedziałam jej to, co powiedziałaby matka, gdyby była tu, a nie w Czechach: ten facet nie da ci nic prócz kłopotów. Ale ona i tak rozmawia z nim teraz przez telefon. Wraca do niego. Dziewczynie możesz tylko doradzić. Nie pojmuję, dlaczego najmilsze dziewczyny zawsze znajdują najgorszych facetów, ale tak jest. W każdym razie po nitce do kłębka i po czekoladowych ciastkach nie został ani okruch. Choć te waniliowe nie są takie złe.

Bobbi usiadła, ugryzła ciastko, po czym je odłożyła, żeby uważnie obejrzeć złote koperty. – No nie – mruknęła, przyglądając się eleganckiemu ręcznemu krojowi pisma. – Faktycznie musiały kosztować parę groszy. Widać, że na niczym nie oszczędzają. – Mają sporo pieniędzy – powiedziała Opal. – To, że masz pieniądze, nie znaczy, że musisz wszystkim dawać do zrozumienia, że je masz. – W głosie Bobbi brzmiała pogarda. Spojrzała na trzecią kopertę i natychmiast zrozumiała. – Nawet zaproszenie dla Meredith wysłano na wasz adres. Dla Davida i Steve’a też. To cios poniżej pasa. – Też mi się tak wydawało. Jakby… – …jakby mówiła: „Jesteście pospolici, pochodzicie z nizin, mieszkacie w złej części miasta”. Rozumiem – dokończyła Bobbi ponuro. – Nie powinnam pozwolić, żeby aż tak mnie to przygnębiło – ciągnęła Opal – ale nic na to nie poradzę. Pomyślałam, że przyjdę do ciebie, wygadam się, a ty poprawisz mi humor. Bo wiesz, jestem strasznie rozgniewana, a to bardzo źle czuć taki gniew. Jeśli jesteś rozgniewany, przekazujesz swój gniew wszechświatowi… Bobbi ujęła przyjaciółkę za rękę. – Kotku, według mnie Dalajlama poczułby potrzebę uderzenia Mirandy w jej zadowoloną z siebie twarz, gdyby spędził z nią choć chwilę, więc nie miej wyrzutów sumienia. Skup się na tym, jak cudowne jest to, że Brian się żeni. Później reszta pójdzie w jego ślady. Przypomnij sobie, jak często się martwiłaś, że chłopcy się nie ustatkowali. Bobbi rozmyślnie nie wspomniała o Meredith. Nawet jeśli były jakieś oznaki zapowiadające ustatkowanie się Meredith, nic o nich nie wiedzieli i Bobbi zdawała sobie sprawę, jak bardzo Opal cierpi, że córka tak skutecznie wyeliminowała ją ze swojego życia. – Liz to cudowna dziewczyna – ciągnęła – oboje z Brianem bardzo się kochają. Musisz jednak stawić czoło faktowi, że jej matka to krowa – nie ma sensu owijać tego w bawełnę. Tej kobiety nic nigdy nie zadowala, możesz się założyć, że nie będzie szczęśliwa, dopóki komuś w związku ze ślubem nie zrobi przykrości. Zdecyduj więc tu i teraz, że tym kimś nie będziesz ty ani Ned, zgoda? – Opal kiwnęła głową. – Wybierzemy ci suknię i sprawimy, że będziesz wyglądała jak gwiazda filmowa. Ja też. Pokażemy madame Mirandzie, że może i nie urodziłyśmy się ze srebrnymi łyżeczkami w ustach, ale umiemy się dobrze bawić. – Tak – powiedziała Opal. – Tak zrobimy. To będzie wspaniały dzień, a potem życie wróci do normy. – Niezupełnie – zauważyła Bobbi. – Pamiętaj, że obie będziecie babciami. Kiedy Brianowi i Liz zaczną rodzić się dzieci, wybuchnie między wami wojna. I spójrzmy

prawdzie w oczy, matka dziewczyny dostaje więcej czasu z wnukami. Słodka twarz Opal znowu spochmurniała. – Nie powinnam była tego mówić – mruknęła Bobbi. – Wszystko będzie dobrze. Jak myślisz, Meredith przyjedzie na ślub? – zapytała, desperacko pragnąc zmienić temat. – Wielkie nieba, nie mam pojęcia. Rozmawiałam z nią kilka tygodni temu i wydawała się bardzo zajęta, wiesz, wyjazdami na targi sztuki i tak dalej. – Hmm – westchnęła Bobbi znacząco. – Można by pomyśleć, że skoro tak często podróżuje, to od czasu do czasu bywa też i tu. – Wiem, ale odniosła sukces, ma swoje życie. Omówiły tę kwestię wiele razy i Bobbi się nauczyła, że albo zostawi sprawę w spokoju, albo zaryzykuje, że Opal wpadnie w przygnębienie. – Ale powiedz, kiedy wybierzemy się kupić suknię dla ciebie? – mówiła dalej. – Spędzimy cudownie dzień we dwie. Naprawdę nie mogę się doczekać. – Ja też – odparła Opal. Oczywiście Meredith nie weźmie udziału w wielkiej przygodzie mającej na celu wybór odpowiedniej dla matki pana młodego sukni. To bolało, choć Opal nie dawała nic po sobie poznać. Nie zamierzała słuchać krytyki pod adresem córki. – Wiesz, co ci powiem? – Bobbi wiedziała o tym wszystkim tak dokładnie, jakby Opal swoje myśli miała wypisane na twarzy. – Dzisiaj rano mamy okienko. Umyjemy ci włosy i wysuszymy, dobrze? To ci poprawi humor. Na mnie zawsze działa. – Poklepała się po swoich lokach, raz w miesiącu rozjaśnianych błyszczącą platyną. – Ja stawiam. Zwykle Opal odrzucała tego rodzaju propozycje, ale dzisiaj pomyślała: jak dobrze by było usiąść wygodnie, poczuć, że ktoś łagodnie masuje jej głowę, i pozwolić, by wszystkie troski i kłopoty spłynęły z szamponem do zlewu. – Dobrze, z wielką chęcią. Bardzo ci dziękuję. – Świetnie – stwierdziła Bobbi. – Zaczynajmy. I nie przejmuj się ślubem. – Skrzyżowała palce za plecami. – Wszystko dobrze się ułoży. Przynajmniej Brian i Liz doskonale do siebie pasują. Obie spojrzały na czerwonooką dziewczynę na sofie, która nadal prowadziła żarliwą rozmowę przez telefon.

Rozdział 5 Kiedy Lillie wylądowała w Singapurze, napisała maila do Doris. Najpierw próbowała się dodzwonić i zostawiła wiadomość głosową, bo przyjaciółka nie odebrała. Czuła się strasznie samotnie podczas lotu z Melbourne do Singapuru, a teraz, mając trzy godziny do przesiadki, odnosiła wrażenie, że jest zagubioną duszą błąkającą się po lotnisku. Wszędzie widziała dobrze bawiących się ludzi w tym samym wieku co ona i Sam. W samolocie było ich pełno, roześmiane pary, razem zwiedzające świat, i Lillie czuła, że maleje i zamyka się w sobie jak chropowaty orzeszek. Dlatego znalazła sobie miejsce do siedzenia i napisała: Cześć, Doris Cieszę się, że w bibliotece mieliśmy te kursy surfowania dla seniorów, bo przynajmniej potrafię skorzystać z komputera. To chyba mój piąty mail w życiu. Tak sobie pomyślałam, że skreślę kilka słów… To brzmi niewłaściwie, prawda? Takiego zwrotu używaliśmy w listach. Postanowiłam, że się do Ciebie odezwę, ponieważ jestem sama na lotnisku w Singapurze. Czuję się bardzo samotnie i żałuję, że się tu znalazłam. Bardzo, bardzo żałuję. Wiem, że Martin i Evan chcieli dobrze i w ogóle, ale zrobiłabym lepiej, zostając w domu. Podróżowanie w pojedynkę jest bardzo smutne. Przepraszam, że zwalam to na Ciebie, Doris, ale powiedziałaś, że mogę to zrobić. Całusy Lillie

Druga część lotu nie była taka zła, częściowo dlatego, że Lillie zmęczyły próby znalezienia wygodnej pozycji w fotelu i w końcu zasnęła. Chłopcy chcieli, żeby leciała klasą biznesową. – Mamo, masz sześćdziesiąt cztery lata, musisz wyciągnąć nogi. Możesz dostać zakrzepicy – powiedział Evan, ale Lillie nie chciała o tym słyszeć. – Nie, to jakieś horrendalne pieniądze. Pojadę tak, jak my… – Powstrzymała się. – Jak zawsze podróżowaliśmy z waszym ojcem. Teraz chętnie by się wyciągnęła na fotelu w klasie biznesowej, choć przynajmniej miała zewnętrzne miejsce i pomiędzy drzemkami mogła się przejść. Po podaniu jedzenia w samolocie zrobiło się spokojniej, światła przygasły i pasażerowie zasnęli. Obsługa mogła wreszcie usiąść i odpocząć. Ponieważ niewiele osób rozmawiało, Lillie czuła się mniej samotna, gdy stała w kolejce do toalety, prostując nogi i kręcąc stopami w kostkach, jak wynikało z zaleceń filmu, który pokazano w samolocie. Złapała się na tym, że w myślach znowu rozmawia z Samem: Mam nadzieję, że to dobry pomysł, Sam. Musisz się mną opiekować. Proszę, mój kochany, jesteś mi potrzebny. Tak bym chciała, żebyś towarzyszył mi jako duch. Żałuję, że nie mam zdolności parapsychicznych, bo wtedy mogłabym czuć, że jesteś tu, a nie w nicości, co najbardziej mnie przeraża. Powiedziałbyś mi, żebym odwiedziła Setha i Frankie, poznała rodzinę. Tobie bardzo by się to podobało,

pojechałbyś ze mną i byłoby zupełnie inaczej. Mielibyśmy świetną zabawę. Moglibyśmy na kilka dni zatrzymać się w Singapurze w eleganckim hotelu, zwiedzić miasto. Nie chcę cię martwić. Zależało ci na tym, żebym dała sobie radę, a ja ci to obiecałam. Powiedziałam, żebyś odszedł. Ale tak mi trudno bez ciebie… Drzwi toalety szczęknęły, ktoś z niej wyszedł. Lillie w gruncie rzeczy wcale nie musiała z niej korzystać, ale zamknęła się w środku, spuściła klapę i usiadła, żeby po prostu pobyć w samotności i popłakać. Oszalała, wybierając się w tę podróż? W domu radziła sobie, ponieważ otoczona była znajomymi rzeczami i ludźmi, ale jak mogła nie czuć się zagubiona tyle tysięcy kilometrów dalej? Najgorsze ze wszystkiego było to, że z uporem wracała dręcząca ją myśl, którą dotąd spychała na dno świadomości: a co, jeśli poczuje gorycz, kiedy pozna Setha? A jeśli będzie mogła myśleć tylko o tym, że matka jego nie oddała do adopcji? Lillie nigdy nie była osobą rozgoryczoną, ale miała ukochanego Sama. Dopóki nie umarł, jej życie przepełniała miłość i dlatego mogła obdarzać nią innych. – Jesteś Matką Ziemią – powiedział jej raz Sam – zawsze znajdujesz zagubione dusze i przyciągasz do siebie. – Denerwuję cię tymi planami pomocy ludziom? – zapytała z namysłem; zaniepokoiła się, że Sama zmęczyły jej niekończące się dobre uczynki. Znajoma ze sklepu dobroczynnego dała jej radę dotyczącą zachowania równowagi pomiędzy poprawianiem losu innych a dbaniem o własną rodzinę: „Lillie, jesteś z tych, którzy dają. Pilnuj, żeby nie zaniedbać swoich bliskich. Choć bardzo cię podziwiają jako dobrego człowieka, to chcą mieć pewność, że dla ciebie są najważniejsi. Woleliby, żebyś była w domu i gotowała kolację, niż ratowała świat”. Lillie zawsze starała się mieć to na uwadze, ale kiedy Sam jej powiedział, że jest Matką Ziemią, nie była pewna, czy to dobrze, czy źle, więc go zapytała. – Nie, kurczaczku – odparł z uśmiechem. – Kocham cię za to. Nie potrafisz się powstrzymać, po prostu to robisz. Dlaczego miałbym cię zmieniać? Lillie w ciasnej samolotowej toalecie osuszyła oczy, mając nadzieję, że nadal jest tą Matką Ziemią, którą kochał jej mąż. Bardzo by nie chciała, żeby jego śmierć to zmieniła i by okazało się, że ona nie ma nic więcej do dania. Seth Green jechał na lotnisko z tyloma myślami i emocjami tłoczącymi mu się w głowie, że zmuszał się do zachowania koncentracji na drodze. Cała ta sprawa z odnalezieniem siostry obudziła w nim wielki smutek wywołany stratą cudownej, dobrej matki. Zawsze ją uwielbiał. Nawet kiedy inni chłopcy w szkole burczeli, że matki doprowadzają ich do obłędu, ciągle marudzili, że muszą nosić kurtki przy zimnej pogodzie albo rano jeść solidne śniadanie, Seth nigdy nie powiedział złego słowa na Jennifer. Była łagodna i niezwykle spokojna. Wyobraził ją sobie teraz: rudawe włosy otaczające okrągłą, uśmiechniętą twarz i te piękne, niebieskie jak bławatki oczy.

Trudno było uwierzyć, że ta serdeczna kobieta oddała swoje pierwsze dziecko, a potem do końca życia nosiła swoją tajemnicę zamkniętą w sercu. Oczywiście urodziła Lillie dawno temu, w czasach, kiedy przeszłość była nie tylko innym krajem, lecz zupełnie inną planetą. Planetą, na której kobiety nie rodziły nieślubnych dzieci, a potem je wychowywały. Takie dzieci były symbolem wstydu, którego jak najszybciej trzeba się pozbyć, a uczucia matki nie miały najmniejszego znaczenia. Seth często się zastanawiał, jak to się stało, że młoda Jennifer McCabe zdobyła się na odwagę, żeby poślubić Daniela Greena – Żyda, choć niereligijnego – skoro jej rodzina była katolicka. To także musiało w tamtych czasach wywołać skandal. Może w świetle „grzechów”, które popełniła w myśl zasad jej niezdolnego do wybaczenia Kościoła i społeczeństwa, Jennifer po prostu zdecydowała, że sprzeciwi się konwenansom i poślubi ukochanego, nie zważając na jego religię. Seth zatrzymał się na światłach i spojrzał na zegarek na desce rozdzielczej. Nadal miał mnóstwo czasu. Najbardziej wstrząsnęła nim tajemniczość całej tej sprawy. Nie potrafił sobie wyobrazić matki jako przerażonej nastolatki, ponieważ kobieta, którą znał, zawsze była silna. Przez lata radziła sobie z wieloma sprawami, wzięła nawet do domu Ruth, ciotkę jego ojca, która nigdy nie doszła do siebie po latach spędzonych w obozie koncentracyjnym. Ruth jakimś cudem przeżyła obóz, ale jej duch został zmiażdżony. Kiedy stała się stara i słaba, to matka Setha zaopiekowała się nią, rozumiejąc koszmary senne i strach, który nigdy nie minął. Jennifer jako jedyna wstawała, by pocieszyć Ruth w środku nocy, zmienić jej koszulę nocną, siedzieć, dopóki Ruth nie zasnęła. Była także bardzo uczciwą, prostolinijną osobą: – Mów prawdę, Seth – powtarzała. – Cokolwiek zrobisz, zawsze mów prawdę. A jednak nie powiedziała mu prawdy o sobie – czy raczej unikała powiedzenia całej prawdy. Kiedy nadszedł mail, w którym syn Lillie, starannie dobierając słowa, próbował znaleźć informacje o swojej matce, Seth bardzo się zdziwił. Frankie oczywiście zareagowała radością, zafascynowaniem i entuzjazmem. Jego żona właśnie taka była. – Masz siostrę, o której nie miałeś pojęcia – powiedziała zachwycona. – Cudownie! Myślisz, że twój ojciec o tym wiedział? Wątpię, żeby istniał sposób na stwierdzenie, komu oddano dziecko, ani że były dokumenty łączące ją z twoją matką. Niesamowite, że teraz do tego doszło, prawda? – Chyba tak – odparł Seth, chociaż jak w przypadku wielu innych rzeczy, minęło więcej czasu, zanim ta informacja do niego dotarła. Frankie na wszystko reagowała od razu, jej szybki jak komputer mózg przetwarzał fakty w błyskawicznym tempie. Jego umysł pracował wolniej; czasami Seth podejrzewał, że irytuje żonę samą swoją obecnością. Zdawał sobie sprawę, że ich małżeństwo przechodzi zły okres – coś, co wcześniej

nigdy się im nie zdarzyło – ale czuł się zbyt przygnębiony, żeby próbować to naprawić. Mógł tylko pozwolić, żeby sprawy toczyły się swoim torem, i mieć nadzieję, że oboje z Frankie jakoś przez to przebrną. A potem dostał maila z wiadomością o istnieniu Lillie. Frankie odebrała to… Cóż, odebrała to w swoim stylu. – Lillie musi nas odwiedzić. Wiem, że dom nie nadaje się do przyjmowania gości, ale możemy przygotować dla niej jeden z pokoi – oznajmiła stanowczo. Dopiero kiedy Frankie zaczęła szukać książki telefonicznej, mówiąc przy tym: „Jaki jest prefiks do Melbourne? Musimy natychmiast zadzwonić do tego Martina, wziąć od niego numer do Lillie i skontaktować się z nią”, Seth odzyskał mowę i powiedział: „Przestań”. Miał siostrę – to, że przyrodnią, nie miało znaczenia. Była jego siostrą – która żyła gdzieś tam w świecie przez cały ten czas, kiedy on był przekonany, że jest jedynakiem. Myślał, że jest zadowolony, choć wciąż przetrawiał tę informację, a równocześnie chciał postępować powoli. Potrzebował czasu, żeby się przyzwyczaić do tej myśli. – Jej syn przysłał maila. Może przeżyć szok, jeśli zadzwonimy – powiedział do Frankie. – Poza tym jest różnica czasu. Nie możemy teraz dzwonić. Napiszmy maila. – Cóż, ona najwyraźniej chce się skontaktować, w przeciwnym razie nie pozwoliłaby synowi pisać do nas. To naturalne, że chciałaby cię spotkać, o to musi w tym chodzić, tak robią ludzie – odparła Frankie energicznie. – Kto lepiej niż ty opowie jej o matce? Na pewno ma mnóstwo pytań. I nie jesteś ciekawy, nie chcesz się przekonać, jak wygląda, jaka jest? Nie mogę się doczekać, kiedy powiem o tym Emer i Aleksiejowi. Strasznie się ucieszą, tylko pomyśl, całkiem nowa gałąź rodziny, o której istnieniu nie mieli pojęcia. Od razu do nich napiszę. – Chyba nie powinniśmy się śpieszyć – stwierdził Seth. Porównał daty. – Lillie ma sześćdziesiąt cztery lata, jest dziesięć lat starsza ode mnie. Frankie lekko się skrzywiła. Już wcześniej zauważył, że nie lubiła słuchać, ile on ma lat. Nagle stała się wrażliwa na punkcie wszystkiego, co było związane z wiekiem. Kiedy w zeszłym miesiącu jej prawo jazdy straciło ważność, z zaciśniętymi ustami wypełniała formularz, dołączając do niego niezbyt twarzowe, to trzeba przyznać, zdjęcie. – Cholerne automaty – mruknęła, z gniewem patrząc na fotografię. – Wyglądam, jakbym miała dziewięćdziesiątkę i siedziała na igłach. – Masz dopiero czterdzieści dziewięć – powiedział Seth, próbując poprawić jej humor. – A skoro o tym mowa, powinniśmy coś zorganizować na twoją pięćdziesiątkę w przyszłym… – Nie! – Jej krzyk przestraszył ich oboje. Odzyskawszy panowanie nad sobą, dodała słabo: – Przepraszam, chodziło mi tylko o to, że nie mamy pieniędzy, to wszystko. To urocze i tak dalej, kochanie, ale nie.

Tak więc Seth dodał wiek do listy rzeczy, o których więcej z Frankie nie rozmawiali. Wiek, dom, stan ogrodu, to, że bez sensu jest, żeby szukał pracy, bo kto by go chciał zatrudnić. Zwłaszcza to doprowadzało ją do szaleństwa. Nie chciała pogodzić się z faktem, że tracąc pracę, Seth zmienił się z człowieka z karierą w człowieka, który nie ma nic. To było bardzo poważne, odbierające męskość. Frankie po prostu tego nie rozumiała. Odkrycie istnienia Lillie było tym wspanialsze, że teraz przynajmniej mieli o czym rozmawiać. Kiedy na ich maila odpisał jej syn, informując, że mama nie lubi poczty elektronicznej i list byłby najlepszym sposobem na skontaktowanie się z nią, Frankie z rozpaczy wyrzuciła ręce w górę. – List – jęknęła. – Nikt już nie pisze listów. – Lillie pewnie pisze – uśmiechnął się Seth. Ciekawe, czy pismo jego siostry będzie przypominało pełne zawijasów, lekkie pismo jego matki, które wyglądało, jakby po stronicy tańczył anioł. A potem sobie uświadomił, że skoro nie było przy niej matki, która by ją tego nauczyła, Lillie pewnie pisze inaczej. Przecież to otoczenie odpowiada za nasz charakter pisma? – Zaprosimy ją do nas – ciągnęła Frankie. – On nie wspomina, czy inni członkowie rodziny są tym zainteresowani, ale ich też powinniśmy zaprosić, wszystkich – oznajmiła, jakby to była najbardziej oczywista rzecz na świecie. – Zacznijmy od Lillie – powiedział Seth stanowczo. Jego żona zawsze była wielkoduszna i pełna entuzjazmu, jej szklanka nie była do połowy pusta, ale pełna po brzegi i pragnęła dzielić się tym ze wszystkimi. Te cechy sprawiły, że tak dobrze radziła sobie w kontaktach z ludźmi i w pracy. Nikt nie mógł się oprzeć szefowi działu kadr takiemu jak Frankie. Ale niełatwo było z nią żyć, kiedy człowiek stracił pracę. Seth wiedział, że Frankie nie mogła nic poradzić, że porównuje jego sposób radzenia sobie z sytuacją ze swoim wyobrażeniem o tym, jak sama zachowywałaby się, gdyby to ją nagle zredukowano. Zajęłaby się tym z energią wirującego derwisza, przewróciłaby wszystko do góry nogami i odrzuciła na bok przeszkody, które pojawiłyby się na drodze. Jej entuzjastyczna reakcja na wizytę Lillie zmiotła opory Setha. Teraz jednak, gdy nadeszła pora przyjazdu siostry, jego zastrzeżenia wróciły. W końcu to nie był krewny wracający po długiej nieobecności. Ta kobieta nie znała swoich biologicznych rodziców. Wyrzucono ją z ojczyzny, wysłano na drugi koniec świata. Jak odniesie się do Setha, dziecka, które ich matka zachowała? Seth wolno wjechał na parking, wziął bilet z automatu i zaczął krążyć po kolejnych poziomach, szukając wolnego miejsca. Teraz wszystko robił wolno, jakby samo życie

zwolniło. W ciągu dnia oglądał telewizję; raz nadano program o zwolnieniach z pracy i skutkach, jakie wywierało to na ludzi. Ponieważ z powodu recesji niczego nie budowano, nikomu nie był potrzebny architekt, zwłaszcza pięćdziesięcioczteroletni. Nawet jeśli jakaś praca pojawiała się na horyzoncie, był o wiele za stary i za długo wykonywał swój zawód, żeby zaczynać coś nowego, dlatego nie nadawał się do zatrudnienia. Wsuwając bilet parkingowy do kieszeni granatowych sztruksów, ruszył w kierunku hali przylotów. Przyjechał na tyle wcześnie, żeby kupić kawę i gazetę, posiedzieć i poczekać. Syn Lillie przysłał mu mailem fotografię, żeby Seth mógł ją rozpoznać. Fotografię zrobiono na rodzinnej uroczystości. Dwaj silni mężczyźni o celtyckim wyglądzie – jego siostrzeńcy, uświadomił sobie wstrząśnięty – stali obok rodziców. Lillie była tego samego wzrostu co Jennifer i miała podobną karnację, mężczyzna obok niej w przeszłości pewnie był wysoki, ale teraz sprawiał wrażenie skurczonego, zapadniętego w sobie – mimo to się uśmiechał. Martin pisał w mailu: Tata umarł zaledwie pół roku temu. Uważamy, że cała ta sytuacja – odnalezienie cię i wyjazd – jest dla mamy cudownym rozwiązaniem. Twoje zaproszenie jest niezwykle wielkoduszne. Wszyscy cierpimy po śmierci taty, ale dla mamy to szczególnie trudne. Byli małżeństwem ponad czterdzieści lat. Mam nadzieję, że wszystko dobrze się ułoży. Napisz maila albo zadzwoń, gdyby pojawiły się problemy lub mama wpadła w przygnębienie. Natychmiast zarezerwujemy jej bilet powrotny. Wiem, pisałeś, że może zostać tak długo, jak chce, i dziękuję za to. Mama chce mieć swój finansowy wkład w pobyt u was. Seth odpowiedział: Nie martw się, przyrzekam, że się nią zaopiekujemy. Lillie może spędzić u nas tyle czasu, ile będzie się jej podobało i nie chcę nawet słyszeć o pieniądzach. Należy do rodziny. Liczył, że zdołają spełnić obietnicę i zaopiekować się Lillie. Teraz, kiedy niemal już tu była, miał też nadzieję, że będzie w stanie ją pokochać. Choć będzie to dziwne. Zdążył przeczytać gazetę od deski do deski i wyrzucić kubek po kawie do kosza na śmieci, kiedy przez bramę zaczęli wychodzić ludzie. Seth przyglądał się uważnie twarzom, zadając sobie pytanie, czy pozna ją na podstawie fotografii. Na wszelki wypadek przygotował tabliczkę z napisem „Lillie Maguire”, ale czuł się zakłopotany, trzymając ją w dłoni. Kiedy zobaczył idącą wolno Lillie, jakby chodzenie sprawiało jej kłopoty, od razu wiedział, że to ona. Kobieta w czerwonej bluzce, która pchała wózek z dwiema walizami, musiała być jego siostrą. Nie była tak wysoka, jak przypuszczał, ale od razu rzuciło mu się w oczy podobieństwo do ich matki. Na fotografii nie było takie wyraźne, teraz jednak, gdy patrzył na jej twarz pokrytą piegami

od australijskiego słońca, miał wrażenie, że ma przed sobą Jennifer. Matka także upinała włosy w kok, zostawiając kilka pasemek okalających twarz. Lillie miała takie same oczy jak mama, takie same usta, miękkie i układające się w słodki łuk. Seth poczuł, jak zalewa go fala emocji. To było niemal tak, jakby matka ożyła, jakby jakaś jej część przetrwała w tej kobiecie. Miał siostrę. Ruszył w jej stronę, próbując się uśmiechać, choć nie był pewien, czy się nie rozpłacze, przytłoczony uczuciem, że dzięki Lillie dostał drugą szansę bycia z matką. Przez chwilę Lillie nadal pchała wózek. Kiedy samolot wylądował i dotarło do niej, że naprawdę tu jest i zaraz spotka się z bratem, zaczęła się denerwować. Sam, pomóż mi, błagała w duchu. Nie chcę czuć rozgoryczenia, miałam przecież wspaniałych rodziców. To nie tak, że coś straciłam przez to, że mnie adoptowano. Nikt nie mógłby kochać mnie bardziej niż oni. Nie wiem, co przeżywała moja biologiczna matka przed laty. Po prostu pomóż mi o tym pamiętać. Widząc swoje nazwisko na kawałku kartonu, spojrzała na trzymającego go ciemnookiego mężczyznę i znieruchomiała. To było spotkanie, przy którym nie obowiązywały żadne reguły, Lillie nie miała na czym się oprzeć, nie mogła czerpać ze swojego bogatego doświadczenia. To była wielka niewiadoma. Może okazać się, że będzie fantastycznie… Albo strasznie. Nie, odezwał się głos w jej głowie. Jej głos. Nie będzie strasznie. Kiedy Seth zbliżył się do niej z wahaniem, popatrzyła na niego szeroko otwartymi oczami, jakby za chwilę miała się rozpłakać. – Lillie – powiedział – witaj w domu. Lillie trzymała Setha za rękę także wtedy, gdy wyszli z lotniska. Całe szczęście, że samochód ma automatyczną skrzynię biegów, pomyślała, cicho szlochając. Nie była pewna, dlaczego płacze. Z radości? Wypływało z niej czyste uczucie, żal po Samie połączony z niepokojem poprzedzającym spotkanie z bratem, prawdziwym bratem. Miała wrażenie, jakby ktoś ścisnął mocno jej duszę. Z miny Setha wnioskowała, że on przeżywa to samo. – Chciałem pokazać ci najciekawsze miejsca w Corku – powiedział, gdy oddalali się od lotniska – ale po prostu brakuje mi słów. Myślę, że powinniśmy wrócić do domu. Ty i tak musisz się przespać po tak długim locie. Trzykrotnie się przesiadałaś. Pewnie ledwo trzymasz się na nogach. Lillie kiwnęła głową. – Ja też z trudem wydobywam z siebie głos, a to prawdziwy cud, gdybyś posłuchał zdania moich synów w tej kwestii. Proszę, weź rękę, wytrzyj oczy. – Masz głos taki jak moja… – Seth urwał. Lillie kącikiem oka dostrzegła, że się uśmiecha. – Jak nasza matka – poprawił się. – Tak, brzmisz jak ona. To niesamowite, choć mówisz z innym akcentem. Przez chwilę się nie odzywali; pomiędzy nimi otwierała się przepaść

spowodowana adopcją Lillie. To ona pierwsza przerwała milczenie. – Bardzo się martwiłam w czasie lotu – powiedziała wolno. – Myślałam, że możesz czuć do mnie niechęć, bo byłam tajemnicą. Napisałeś Martinowi, że nie miałeś pojęcia o moim istnieniu, więc to musiał być dla ciebie wielki szok. A z drugiej strony bałam się, że na twój widok ogarnie mnie rozgoryczenie, co jest głupie, bo nie mogłabym mieć lepszego dzieciństwa. Ale… Znowu zabrakło jej słów. Spojrzała w okno, ciekawa Irlandii, w której się urodziła. Kiedy lecący z Londynu samolot schodził do lądowania, niewiele widziała, bo miała miejsce koło przejścia. Teraz przekonała się, że lotnisko zbudowano na wzgórzu, a przed nią rozciągają się miasto i hrabstwo Cork. – Teraz tego nie czuję – ciągnęła szczerze. – Czuję natomiast, że to coś wyjątkowego, coś, czego większość ludzi nie doświadcza. Nie śpieszmy się więc i postarajmy się tym cieszyć. Seth pokiwał głową. Na początku, kiedy jechali w przyjaznym milczeniu, Seth od czasu do czasu wskazywał miejsca, tak jak to robił na rodzinnych wyprawach do ładnej nadmorskiej wioski o nazwie Cobh, gdzie mieszkała siostra Frankie. – Rodzice mojej żony mieszkają po drugiej stronie miasta, w Kinsale. To dzielnica wczasowa, bardzo malownicza i pełno w niej doskonałych restauracji rybnych. Wiesz, rodzina Frankie nie może się doczekać spotkania z tobą. Jej matka to żywe srebro. Wydaje mi się, że planuje zabrać cię pociągiem do Dublina i wszystko ci pokazać. Mówiłem, że wybierzemy się na Bearę, skąd pochodzi nasza matka, a wtedy Madeleine, która urodziła się w Dublinie, oznajmiła, że to wykluczone, żebyś była w Irlandii i nie odwiedziła Dublina. Ale nie od razu – dodał, na wypadek gdyby Lillie poczuła się przytłoczona tymi propozycjami. Lillie myślała o tym. Miała otwarty bilet i mogła wracać do domu, kiedy będzie miała na to ochotę. W przyszłym tygodniu może pojedzie do Dublina. Tu było inaczej niż w domu, Irlandia to mały kraj, bez problemów można przejechać z jednego krańca na drugi w pół dnia. – Chętnie zwiedzę Dublin – odparła. – I Bearę. Bardzo chciałabym zobaczyć miejsce, gdzie urodziła się Jennifer. Musisz mi opowiedzieć, jaka była, jakie miałeś dzieciństwo, po prostu o wszystkim. Teraz te słowa przyszły jej z łatwością, a przecież wcześniej przepełniał ją niepokój. Nie ulegało wątpliwości, że ten szczupły mężczyzna o smutnych ciemnych oczach bardziej niż ona przejmował się jej uczuciami. Dokładał starań, by nie mówić tak, jakby Jennifer McCabe była przede wszystkim jego matką. Pragnął się nią podzielić.

– Nie martw się, opowiem ci o wszystkim – zapewnił. Przez chwilę milczał, jakby miał coś ważnego do powiedzenia, coś, co sobie wcześniej przećwiczył. – Trochę się denerwowałem, że będziesz zła, ponieważ ona cię oddała, że może będziesz miała do mnie żal, bo dla mnie była matką, a dla ciebie nie… Lillie nie miała cienia wątpliwości, że to była jedna z najtrudniejszych rzeczy, które Sam w życiu powiedział. – Nie – odparła, poprawiając się na siedzeniu, tak by na niego popatrzeć. – Nie jestem zła. Rozumiem, że to były inne czasy, moi rodzice w Australii mi to wyjaśnili. Wiem, że takie sprawy wyglądały zupełnie inaczej niż teraz. Jechali ulicami Corku i Lillie rozglądała się z ciekawością. – Bardzo chętnie pokazałbym ci cały kraj – powiedział Seth; z jego głosu wynikało, że trochę się odprężył. – Mamy góry, zamki, forty wróżek, ale niestety żadnych leprechaunów. – A niech to – zażartowała Lillie. – Myślałam, że wrócę do domu z ubranym na zielono skrzatem i garnkiem złota. Napięcie prysło. Nagle oboje mówili tak szybko, że właściwie bełkotali. Lillie opowiadała o dwóch synach i wnukach – ciotecznym siostrzeńcu i siostrzenicy Setha. O Samie i jego ostatnich dniach. O tym, jak bardzo chciał pojechać z nią do Irlandii. – Ludzie zawsze to mówią, kiedy ktoś umiera, prawda? – zapytała. – „Tego by chciał”… A prawda jest taka, że niezależnie od tego, jak dobrze kogoś znamy, nie możemy z całą pewnością powiedzieć, czego pragnęłaby ta osoba. Ja mogę powiedzieć tylko, że Sam zawsze jest w moim sercu. – Położyła dłoń na piersiach. Odwracając się do Setha, dodała z zakłopotaniem: – Pewnie myślisz, że zwariowałam. Po tylu latach odnalazłeś siostrę, która okazała się stuknięta! – Wcale tak nie uważam – odparł Seth łagodnie. Zdjął rękę z kierownicy i mocno uścisnął jej dłoń. – Tak się cieszę, że tu jesteś. Rozmawiali bez końca. Jechali też przez ulice, wzdłuż których stały szeregi domów, a na poboczu rosły drzewa. Seth mówił o swojej rodzinie, o Emer i Aleksieju, najmądrzejszych, najwspanialszych dzieciach, o jakich rodzice mogą marzyć. Mówił o Frankie, miłości swojego życia, najcudowniejszej kobiecie na świecie. Zdawał sobie sprawę, że jego słowa, chociaż prawdziwe, wprowadzały też w błąd. Frankie pozostała miłością jego życia, ale ostatnio było im trudno. Jak mógłby jednak opowiedzieć o tym kobiecie, która w tak oczywisty sposób cierpiała po śmierci męża? – Pokochasz ją – powiedział, zdecydowany brzmieć wesoło. – Wszyscy kochają Frankie. Dzieci też byś pokochała, ale oboje wracają dopiero w lipcu. A przy okazji, Aleksiej jest adoptowany. – Z ukosa spojrzał na Lillie. – Masz adoptowanego syna? – zapytała ucieszona. – Tak – potwierdził Seth z jaśniejącą twarzą. – Pełne koło, co? Po Emer

próbowaliśmy, ale w końcu Frankie uznała, że nie zajdzie już w ciążę, i zdecydowaliśmy się na adopcję. – Nie mogę się doczekać, kiedy ich wszystkich poznam. Moją nową rodzinę. Byli już w Redstone. Lillie zachwyciła się uroczym skrzyżowaniem i Main Street z wielkimi sykomorami chylącymi się nad ulicą. – Drzewa to jedna z rzeczy, które sprawiły, że się tu przeprowadziliśmy – powiedział Seth. – W irlandzkich miastach i miasteczkach nie rośnie ich za wiele. W przeciwieństwie do Melbourne – wiesz, sprawdziłem w Internecie. Spędziłem dużo czasu, szukając informacji i próbując sobie wyobrazić, jak wygląda twoje życie. Choć nigdy nie jesteś w stanie domyślić się, jakie naprawdę życie prowadzą ludzie w innych miejscach, prawda? – Pewnie nie – odparła Lillie. Zatrzymali się na światłach koło uroczej kawiarni, sklepu z rękodziełem i salonu piękności z imieniem „Bobbi” wypisanym wielkimi literami. – Zawsze tu mieszkaliście? – Nie. I tu sprawy trochę się komplikują – przyznał Seth. – Zobaczyliśmy ogłoszenie o sprzedaży domu, we wrześniu przyjechaliśmy go zobaczyć i zakochaliśmy się w nim. Przeprowadziliśmy się miesiąc później z głową pełną pomysłów, jak go urządzimy, ale praca nie pozwalała mi się tym zająć. Miałem zamiar sam kierować remontem, dopilnować, żebyśmy nie przepłacali. A po następnym miesiącu, w listopadzie, mnie zwolniono. Zredukowano, tak to chyba nazywacie. Bez szans na znalezienie nowej pracy w tej sytuacji ekonomicznej. – Pokręcił głową. – Więc teraz mamy ten piękny, choć zrujnowany dom i nie stać nas na remont. Jestem w nim cały czas, ale brakuje mi doświadczenia. Trochę farby tu i tam nie załatwi sprawy. – Nie wiedział, dlaczego zwierza się Lillie, ale skoro raz zaczął, nie potrafił przestać. – Codziennie planuję zająć się ogrodem, ale wyglądam przez okno i widzę tylko dzicz, z gatunku tych nieprzyjemnych, jeśli rozumiesz, co mam na myśli. To mnie przytłacza. – Westchnął. Dziwne było odkrycie, że mówi Lillie o rzeczach, o których nie potrafił powiedzieć żonie. – Mogę ci pomóc w ogrodzie – zaproponowała Lillie. – Kocham ogrody. Najszczęśliwsza jestem, kiedy otaczają mnie moje róże. – W naszym ogrodzie nie będziesz otoczona różami. – Seth przejechał przez skrzyżowanie i skręcił w prawo, w ulicę o nazwie Lavender Road z ładnymi szeregowcami. Po kilku minutach pokonywania krętych uliczek oznajmił: – Jesteśmy na miejscu, to Maple Avenue. Nasz dom się wyróżnia, bo jako jedyny wygląda, jakby niedawno opuścili go dzicy lokatorzy. – Nie bądź niemądry – odparła Lillie, z zainteresowaniem przyglądając się niegdyś ładnej fasadzie z czerwonej cegły. – Widzę wyraźnie, dlaczego się w nim zakochaliście. – Wyczuwała niepokój kryjący się za żartobliwymi uwagami brata i rozumiała, że trzeba go pocieszyć.

Myślała, jak bardzo Sam nie znosiłby braku pracy, jak wpłynęłoby to na niego jako mężczyznę, i dostrzegła, że Seth jest taki sam. Miał to wypisane na twarzy. Seth Green nie należy do ludzi potrafiących ukrywać uczucia, pomyślała serdecznie, jeszcze bardziej go za to lubiąc. Sam był do niego podobny. Każde uczucie odzwierciedlało się na jego szerokiej, opalonej twarzy. Seth mówił prawdę o domu. Lillie widziała, że w przeszłości to musiała być piękna, wspaniała rezydencja. Zbudowana ze starej czerwonej cegły – nie jaskrawej, jak obecnie, której kolor ranił oczy, ale przygaszonej, przywodzącej na myśl śliczne wiktoriańskie domy z różami pnącymi się po ganku. Nie ulegało wątpliwości, że tutaj także wokół ganku kiedyś rosły rośliny, ale teraz pozostały tylko uschłe gałęzie i pleniący się bujnie bluszcz. Mimo to Lillie była przekonana, że dom oraz strefę zniszczeń, którą był ogród, można przywrócić do dawnej chwały, tylko że wymagać to będzie mnóstwo pieniędzy albo czasu. Dom był jednak uroczy pomimo zaniedbań, jak stara wspaniała dama, która niegdyś była piękna i nadal taka może być, pod warunkiem, że ktoś się nią zaopiekuje. Seth nie poprowadził jej do frontowego wejścia; zamiast tego zeszli po niebezpiecznych, pokrytych mchem schodach do drzwi wiodących do piwnicy, których otwarcie wymagało solidnego szarpnięcia. Znaleźli się w wielkim mieszkaniu pomalowanym na kremową biel, by rozjaśnić panujący tu mrok. Na pierwszy rzut oka widać, że Frankie i Seth dołożyli wszelkich starań, by urządzić to wnętrze, pomyślała Lillie, rozglądając się dokoła: sprzęty odnowiono, na ścianach wisiały barwne obrazy i rodzinne fotografie. Uśmiechały się z nich szczęśliwe twarze: dziewczyna z wesołymi niebieskimi oczyma i kaskadą rudawych włosów stojąca obok szczupłego jasnowłosego chłopca o nieśmiałym uśmiechu. To Emer i Aleksiej, powiedział jej Seth. Jego żona była olśniewającą kobietą, niemal dorównującą mu wzrostem – a niewiele brakowało mu do stu osiemdziesięciu centymetrów. Frankie pod każdym względem, począwszy od burzy kręconych ciemnych włosów, skończywszy na błyszczących oczach i wysokich kościach policzkowych, emanowała energią i witalnością. – Później cię oprowadzę – powiedział Seth przez ramię, stawiając jej walizki koło drzwi i prowadząc ją do wielkiej, niskiej kuchni. Pomieszczenie wyraźnie pełniło też funkcję salonu, ponieważ na drugim jego końcu dwie czerwone sofy i fotele z kwiecistymi narzutami stały wokół małego pieca na drewno. – Na pewno marzysz o tym, żeby usiąść. Zrobię herbaty, a potem możesz się zdrzemnąć, jeśli chcesz. – Z jakiegoś powodu wcale nie czuję zmęczenia – odparła Lillie, wędrując po pokoju i wszystkiemu się przyglądając. Dom zachował wiele oryginalnych elementów, na przykład wspaniałe drzwi balkonowe wychodzące na ogród. Podeszła do nich, pytając: – Mogę wyjść? – Ależ oczywiście. Czuj się jak u siebie, rób to, na co masz ochotę – odparł Seth,

nalewając wodę do czajnika. Lillie przekręciła klucz i wyszła do ogrodu, długiego prostokąta dzikiej roślinności. Na końcu dostrzegła kamienny mur z łukową bramą, przypuszczalnie prowadzącą do spokojnego schronienia, z którego wiele lat temu korzystała pani domu. W ogrodzie nie było ścieżki, tylko bujne chwasty, pokrzywy i jeżyny, zapełniające każdy wolny metr, chociaż z tego chaosu wyrastały też piękne drzewa. Wciągnęła w płuca zapach ziemi, który równocześnie był znajomy i inny niż zapach jej ogrodu. Widziała, dlaczego nieogrodnika ogarniało zniechęcenie, kiedy patrzył na tę dżunglę. Jej zdaniem ogród w najgorszym razie można było uporządkować. Niewykluczone, że jeśli pomoże Sethowi w pracy, zyska on poczucie celu i choć w części odbuduje własną dumę. Kiedy pili herbatę, Seth pokazał jej więcej fotografii. – Masz piękną rodzinę. – Lillie mocno ścisnęła jego dłoń. – Żałuję, że Emer i Aleksieja nie ma w domu. Bardzo chciałabym ich poznać. – Poznasz – odparł z przekonaniem Seth. – Jak nie tym razem, to następnym. Jeśli po twoim powrocie do domu Emer nadal będzie w Australii, odwiedzi cię. Myślę, że gdybyśmy jej o tobie powiedzieli, natychmiast popędziłaby do Melbourne, ale chciałem pierwszy się z tobą spotkać. Wrócą w lipcu. To znaczy, taką mamy nadzieję. Myślę, że Frankie jest przerażona, że będą świetnie się bawić i zostaną za granicą kilka miesięcy dłużej. Resztę popołudnia spędzili nad rodzinnymi albumami z czasów dzieciństwa Setha; obserwował, jak jego nowo odnaleziona siostra przygląda się konturom twarzy ich matki na starych czarno-białych fotografiach. – Jesteś taka jak ona – powiedział. – Może trochę wyższa. – Nie potrafię sobie wyobrazić, czym to musiało wtedy dla niej być – stwierdziła Lillie z namysłem. – Nigdy nie czułam gniewu, że mnie oddała, ponieważ moi rodzice, to znaczy przybrani rodzice, wszystko mi wyjaśnili. Mówili, że było też mnóstwo australijskich dziewcząt, które okrywały się wstydem, rodząc nieślubne dzieci. Możesz to sobie wyobrazić, że otoczenie traktuje cię jak zero, bo dałaś życie nowemu istnieniu? – Mnie smuci to, że dopiero teraz się o tobie dowiedziałem. Że nie miałem okazji poznać Sama, że ty nie poznałaś naszej matki, że – Lillie dostrzegła w jego oczach łzy – zachowywała to w tajemnicy. Jak to możliwe, że znasz jakąś osobę tak długo, a ona ukrywa przed tobą coś tak ważnego? Lillie pocieszającym gestem położyła mu dłoń na ramieniu. Pomimo obaw, że będzie miała do niego wielki żal, przekonała się, że intuicyjnie pragnie go uspokoić. Ostatnią rzeczą, której się spodziewała, było to poczucie związku z zupełnie obcym człowiekiem.

– Ludzie mają tajemnice i im dłużej jakąś sprawę ukrywają, tym trudniej jest ją ujawnić. Tylko że im dłużej żyjesz – a to coś, o czym wiem wszystko, będąc starsza niż ty, mój drogi – tym wyraźniej uświadamiasz sobie, że tajemnice są nieważne. Ważna jest miłość. Ona cię kochała. I kochała mnie na tyle, żeby mnie oddać, bo w tamtym czasie myślała, że tak należy zrobić. Tylko to się liczy. Seth przyglądał się uważnie jej celtyckiej cerze poznaczonej piegami. Uroczą twarz Lillie pokrywała siateczka zmarszczek. – Znaki przeżytych lat – powiedziała ze smutkiem, gdy się zorientowała, na co Seth patrzy. – Oraz zbyt wiele czasu spędzonego na słońcu. To linie mojego życia. Mam dwie bardzo dobre przyjaciółki, chodzimy na długie marsze i żartujemy, że czujemy się jak dwudziestopięciolatki, dopóki kolana nie zaczną nas boleć. Dla mnie zmarszczki są dowodem tego wszystkiego, czego się nauczyłam. Viletta natomiast ich nienawidzi. Wydaje pewnie fortunę na retinoid, retinal, czy jak wy to nazywacie. W oczach Setha malowała się pustka. – To taki krem wygładzający zmarszczki – wyjaśniła Lillie. – Ale ja nie chcę, żeby moje zniknęły. To część całości. Seth poczuł falę miłości do siostry. Podobieństwo do matki nie było tylko powierzchowne: Lillie odznaczała się takim samym spokojem, tą samą zdolnością poprawiania innym samopoczucia tylko dzięki przebywaniu w jej obecności. Może więc zdoła dokonać cudu z Frankie i pocieszyć ją w kwestii wieku. – Jak to się stało, że jesteś taka mądra? – zapytał z czułością. W przeciwieństwie do wielu Irlandczyków, którzy pod karą śmierci nie przyjmą komplementu, Lillie nie zlekceważyła jego słów, tylko potraktowała je jako stwierdzenie. – Wszyscy mamy jakieś talenty – odparła – a to jest mój. Frankie siedziała przy biurku, przeglądając maile i z całej siły próbując się skupić. Uważność to cudowna koncepcja: trwanie w chwili obecnej, docenianie jej. Każdy to robił, połowa personelu siedziała przy biurkach, uśmiechała się i z determinacją trwała w chwili. Kiedyś biuro pełne było ludzi jeżdżących na rowerkach stacjonarnych, wracających biegiem z lunchu, purpurowych na twarzy, tryskających nadmiarem energii. Później zapanowała moda na jogę: Iyengar, Bikram, Flow i tak dalej i nagle ludzie, których nikt by o to nie podejrzewał, wstawali, kłaniali się lekko i z dłońmi złożonymi jak do modlitwy, mruczeli: „Namaste”. Obecnie szczytem mody była uważność. Życie teraźniejszością, cieszenie się chwilą, branie głębokich wdechów i wysyłanie strumieni miłości przypadkowym ludziom spotykanym na ulicy. – Uważność jest bardzo dobra dla człowieka. – Lauren z biura Frankie przyjęła tę ideę z zapałem osoby, której wiele lat temu zakonnice powiedziały, że ma powołanie. – Wszyscy za dużo czasu poświęcamy na myślenie o przyszłości.

Frankie po części żałowała, że nie ma czasu na uważność, ale kto stałby na straży, gdyby nikt nie myślał o jutrze? – Wszystko bardzo pięknie – odparła – ale ja nie mogę sobie pozwolić na luksus życia chwilą teraźniejszą. Moja praca dotyczy przyszłości, polega na odkryciu, co da ludziom poczucie celu, w jaki sposób mogą się przyczynić do rozwoju firmy. Ja decyduję, kogo zatrudnimy i na jakim stanowisku ten ktoś najlepiej wykorzysta swój potencjał. Moją hipotekę spłaca przyszłość. – Zdawała sobie sprawę, że podnosi głos. – Co jest złego w przyszłości? Powstrzymał ją wyraz strachu na twarzy Lauren. Zakłopotana pobiegła do swojego biura. Kiedy zmieniła się w zrzędzącą krowę, która nakręca się i marudzi przy każdym drobiazgu? Złapała się na tym, że mruczy pod nosem, ciągle w stanie najwyższej irytacji. A potem robiło się jej gorąco, temperatura ciała się podnosiła, fala ciepła zalewała piersi i szyję. Na szczęście twarz jej się nie rumieniła, co było dobre, ale Frankie nabrała zwyczaju noszenia jedwabnych szali zakrywających zdradziecką czerwień na szyi. Nic jednak nie maskowało potu. Drogi podkład marki Dior, który wygładzał zmarszczki i nadawał cerze blask, nie był żadnym konkurentem dla kropli potu, które nagle wyskakiwały jej na czole i spływały po policzkach. Teraz o porannym wyborze stroju decydowało to, czy ukryje spocone pachy, czy raczej uwydatni problem. Nie było nic bardziej upokarzającego od konieczności ściskania wilgotnych pach, chociaż używała dość perfum, by zamaskowały odór, i kiedy nikt nie patrzył, dyskretnie wycierała twarz chusteczką. To było idiotyczne. Przecież nie może przechodzić menopauzy, jest na to za młoda. A może jednak. Najwyraźniej coś powodowało potężne zamieszanie w jej hormonach. Waliła w klawiaturę, odpisując na maila. Odpowiedź na maila, kiedy człowiek jest zirytowany, to chyba nie najlepszy pomysł, mimo to Frankie nie przerywała. Rita z wydziału roszczeń dostanie za swoje; uważała, że jest niedoceniana. Według niej nie doceniano jej w żadnym wydziale, w którym do tej pory pracowała. Frankie była zdania, że Rita należy do osób, które będą się tak czuły niezależnie od tego, gdzie będą pracowały i kto będzie ich szefem. Przypuszczalnie czułaby się niedoceniana, gdyby została prezydentem Unii Europejskiej. A wziąwszy pod uwagę, że nawet nie potrafiła zadowalająco opracować formularza roszczeń, mogłoby się okazać, że urząd prezydencki jest ociupinkę poniżej jej zdolności… Wrrr! Znowu to robiła. To cholerne podenerwowanie! Usunęła to, co napisała: „Droga Rito, obawiam się, że w tej firmie nigdy nie będzie stanowiska, które by cię zadowoliło, ponieważ zdecydowałaś, że nie chcesz być zadowolona…” – po czym zaczęła od nowa. Frankie poszukała w sieci informacji o menopauzie i werdykt, który wydał doktor Google, był zniechęcający.

Po pierwsze, te niekończące się sprzeczne strony o lekach: przechodź to zgodnie z naturą/nie przechodź zgodnie z naturą. Pluskwica groniasta sprawi, że poczujesz się o dziesięć lat młodsza/pluskwica groniasta sprawi, że odpadną ci uszy. Przypuszczalnie łatwiej byłoby się nauczyć, jak wyciąć komuś wyrostek robaczkowy nożem do ryb i chochlą do zupy, niż ustalić najskuteczniejsze środki na menopauzę. A co więcej, ta cholerna menopauza miała tryliony symptomów. Frankie odnosiła wrażenie, że ma je wszystkie. To trochę przypominało czytanie o „możliwych skutkach ubocznych” na ulotce informacyjnej leku. Frankie nieodmiennie się przekonywała, że jeśli je czytała, w końcu wmawiała sobie, że wystąpiły u niej wszystkie. Obecnie Frankie nauczyła się, że jeśli lekarz nie powiedział czegoś o leku, nie wypatrywała u siebie skutków ubocznych jego zażywania. Nazywano to efektem nocebo. Ale w przypadku tej cholernej menopauzy dochodziła do wniosku, że ma wszystkie jej objawy: poirytowanie, zrzędliwość, napady gorąca, bóle głowy, płaczliwość w najdziwniejszych chwilach oraz – co musiała przyznać – absolutny brak zainteresowania seksem. Radzenie sobie z tym nie było aż tak trudne, jak można by przypuszczać. Jako szefowa kadr Frankie znała wszystkie teoretyczne minusy utraty pracy i szczególnie w przypadku mężczyzn brak libido był powszechnym problemem. Przez pierwszy miesiąc Seth strasznie przeżywał zwolnienie. Sprawę pogorszyło jeszcze to, że szefowie wybrali koniec listopada na załatwienie tej sprawy, a ponieważ dzieci wyjechały, próby pocieszenia go spadły na barki samej Frankie. Miała nadzieję, że kochanie się może odnieść skutek tam, gdzie słowa zawodziły, ale po kilku minutach przytulania Seth całował ją w czoło – najbardziej jednoznaczny ze wszystkich sygnał oznaczający: „Dziękuję, ale nie” – życzył jej dobrej nocy i odwracał się na bok. Frankie czuła się odrzucona, jakby pociecha, którą oferowała, nie była dość dobra. Jakby ona sama nie była dość dobra. A teraz… teraz odpowiadało jej, że nie musi myśleć o seksie. Smutne było to, że zawsze tak cudownie układało się im w łóżku. Seth uprawiał miłość z taką czułością i namiętnością, że nigdy nie wątpiła, iż czuje do niej to samo, co ona do niego. Ostatnio zmienili się w jedną z tych par, dla których ideałem sypialnianej rozkoszy jest podwójne łóżko i winda schodowa. Nie, pomyślała ponuro, dwa pokoje, żeby mogli mówić sobie dobranoc na podeście, poczłapać do sąsiadujących drzwi i położyć się z kubkiem kakao i krzyżówką zapełniającą im czas, dopóki nie zasną. Frankie nie chciała być taką osobą – nigdy. Z całą pewnością nie chciała być taką osobą teraz. Uważność… Tak, pomyślała. Uważność, to jest to – skup się na chwili obecnej. Myśl o miłych, spokojnych sprawach. Nie była jednak w stanie. Podenerwowanie

zawsze wywoływało u niej potworny, pulsujący ból głowy. Powodem było podniesione ciśnienie? Był to jeden z symptomów, o których pisano na stronach dotyczących menopauzy. Jasny gwint, nowe zmartwienie. Może powinna iść do lekarza, porozmawiać o tym. Tak jest, pójdzie do lekarza. Podniosła słuchawkę i wybrała numer. Mogłaby wyprosić wizytę dzisiaj wieczorem, ale przypomniała sobie o Lillie. To będzie jej pierwsza noc u nich w domu. Cholera! Umówi się na wizytę na jeden z kolejnych dni. Seth czuł niepokój na myśl o spotkaniu żony z jego odnalezioną siostrą. Kiedy wieczorem Frankie wpadła do domu z torbą pełną przysmaków i bukietem dla gości, od razu wiadomo było, że Lillie bardzo przypadła jej do gustu. Seth nie wątpił, że tak będzie. Frankie taka była, zawsze bardzo serdecznie traktowała ludzi, więc dlaczego w przypadku Lillie miałoby być inaczej? Nie, jego niepokój miał inne źródło. Chociaż zdawał sobie sprawę, że to z jego strony dziecinada, pragnął, by ta odzyskana po tylu latach siostra była jego; tak jak dziecko na placu zabaw, które nie chce bawić się z nikim innym poza swoim najlepszym przyjacielem. Obawiał się, że kiedy pojawi się Frankie, tryskając energią i witalnością, Lillie przestanie go zauważać. Ale tak się nie stało. – Lillie, tak się cieszę, że u nas jesteś – powiedziała Frankie, ściskając szwagierkę. – Wyglądasz jak matka Setha. Mówił ci to już? – Tak – odparła Lillie zaskoczona, jak bardzo wzruszyło ją, że znowu to słyszy. – Spędziliśmy popołudnie na oglądaniu albumów fotograficznych – dodał Seth znacząco. – Lillie, na pewno jesteś wykończona po tym locie. Seth, ona musi iść spać – ciągnęła Frankie, przejmując sprawy w swoje ręce. – Powiedziała, że czuje się dobrze – odparł Seth z napięciem. Słuchając tej wymiany zdań pomiędzy małżonkami, Lillie momentalnie wychwyciła pewne półtony, które świadczyły, że małżeństwo przeżywa trudny okres. Jeszcze nie dotarło na skraj przepaści, ale bez wątpienia zmierza w tym kierunku. Rozważyła, czy nie powinna zabrać walizek i przenieść się do hotelu. Nie musiała przecież tego oglądać – ale zaraz coś sprawiło, że zmieniła zdanie. Mimo że do dzisiaj się nie znali, Seth nadal był jej krewnym. Przez całe życie zastanawiała się, jaka jest jej biologiczna rodzina. Skoro więc tu była, nie zamierzała odwrócić się do nich plecami. – Wiecie co – powiedziała, przerywając niezręczne milczenie – moim zdaniem najwyższa pora na kolejną filiżankę słynnej irlandzkiej herbaty, a potem znowu pooglądamy albumy. Ja też przywiozłam swoje. Myślę, że się przekonacie, że Martin,

mój najstarszy, ma w sobie coś z naszej matki. To zabawne, że nawet kiedy nie ma wyraźnego fizycznego podobieństwa, człowiek czasami odznacza się czymś niemożliwym do zdefiniowania, co sprawia, że myślimy o kimś innym. Spojrzała radośnie na brata i szwagierkę, siłą woli skłaniając ich, żeby się do niej uśmiechnęli i pozbyli wewnętrznego napięcia. – Pewnie tak – powiedziała Frankie. – To możliwe – dodał Seth. – I chcę się wszystkiego dowiedzieć o twojej młodości, Seth – powiedziała Lillie, odwracając się do niego. – Teraz, kiedy cię odnalazłam, musisz mi o wszystkim opowiedzieć. Założę się, że ty też masz kilka niezłych historii, Frankie. Tym razem oboje się uśmiechnęli. – Owszem, mam – zgodziła się Frankie cierpko. – Pójdę zaparzyć herbatę, a potem pooglądamy zdjęcia. Wiem, że już to robiliście, ale dla mnie to będzie świetna zabawa, bo nie widziałam ich od lat, prawda? – zwróciła się do Setha. Lillie dostrzegła błysk ciepła w oczach brata. Może wyobraziła sobie to napięcie między nimi. W końcu była zmęczona, a Frankie i Seth muszą być pod wielką presją, wziąwszy pod uwagę utratę jego dochodów i dylemat, czy wydać jego odprawę na dom, czy raczej poczekać. Nic dziwnego, że są nerwowi.

Część druga Miód stosowano do celów leczniczych co najmniej od roku dwutysięcznego przed naszą erą, a sposób jego wykorzystania znajdujemy w tekstach pochodzących ze starożytnego Egiptu, Chin, Grecji i Rzymu. Egipcjanie używali go w najszerszym zakresie, począwszy od opatrywania ran do astmy. W dawnych kulturach pszczoły szanowano, a miód traktowano jako wspaniały sposób na wzmocnienie radości życia. Iseult Cloud, Łagodny pszczelarz

Rozdział 6 Drugiego poranka spędzonego w domu Frankie i Setha Lillie obudziła się w pokoju gościnnym, widząc promienie słoneczne wpadające przez źle zamocowane zasłonki. Łóżko było rewelacyjne, wielkie, miękkie, z chłodnym, cudownie gładkim białym prześcieradłem i puchatą kołdrą, która miło otulała jej ciało. Chociaż Seth powiedział, że według irlandzkich standardów jest wyjątkowo ciepło jak na tę porę roku, Lillie, przyzwyczajona do upałów w Melbourne, wciąż marzła. Wczoraj wieczorem Seth podał kolację w ogrodzie. Lillie miała niejakie wątpliwości co do siedzenia na dworze w irlandzki marcowy wieczór, ale on odnosił się do tego z takim entuzjazmem, że nie mogła odmówić. – Pogoda dzisiaj będzie ładna, więc możemy wyjść do ogrodu – oznajmił. – Wiem, że to dżungla, ale mamy stolik i krzesła z poprzedniego domu, a żebyś nie zmarzła, postawię grzejnik. Oboje wcześniej przeszli się po ogrodzie. Wszyscy tutaj nazywają tylne podwórko ogrodem, nawet jeśli jest to zaniedbana przestrzeń zarośnięta chwastami, a w przypadku Setha i Frankie właśnie tak było. Rosły tu rośliny, których Lillie nie znała, a także pokrzywy. Kiedy oparzyły Lillie nogi, Seth znalazł wielki i gruby brzydki liść. Powiedział, że to szczaw tępolistny, po czym delikatnie wtarł jego sok w piekące bąble. To był bardzo czuły gest i nagle w jej umyśle pojawiła się wizja ich obojga wychowujących się razem, z Sethem jako opiekuńczym bratem, który we wszystkim jej pomaga. Oczywiście nic takiego nie mogłoby się zdarzyć, była przecież dziesięć lat od niego starsza. Kiedy dorósłby na tyle, żeby wiedzieć, co to jest szczaw tępolistny, ona byłaby opiekującą się nim nastolatką. Mimo to poczuła ukłucie żalu za relacją, która ich ominęła. Chociaż była tu krótko, już czuła się jak w domu. Kiedy leżała w wygodnym łóżku, ogarnęło ją wrażenie spokoju, niemal tak, jakby miała ukochanego Sama przy boku, jakby czule trzymał swoją wielką dłoń na jej ramieniu, jak to robił, kiedy przed laty jeździli na wycieczki i przewodnik opowiadał o zwiedzanych miejscach, Efezie w Turcji albo wyroczni w Delfach. To bardzo dziwne, że w tym odległym kraju jej urodzenia, gdzie wszystko powinno być obce, żałoba po śmierci Sama, która miażdżyła jej serce, jakimś sposobem złagodniała. Lillie nie wiedziała, dlaczego tak się stało, nie potrafiła tego wyjaśnić, ale tak właśnie się czuła. Zwykle pragnęła dotrzeć do dna każdej emocji i w pełni ją zrozumieć, teraz jednak doszła do wniosku, że bezpieczniej tego nie ruszać. Będzie się cieszyła wygodą i spokojem, nie próbując niczego badać, bo może jakimś sposobem je zburzyć. Poruszając palcami u stóp i przeciągając się, rozejrzała się wokół. Poza

luksusowym łóżkiem pokój gościnny był okropny. Prawdę mówiąc, cały dom taki był, wyłączywszy odmalowaną część piwnicy. Widać było, że Seth jest śmiertelnie zażenowany jego stanem. – Tu jest strasznie, wiem – powiedział. – Pewnie się zastanawiasz, dlaczego nie zajmowałem się remontem przez te miesiące od zwolnienia z pracy, ale działalność z rodzaju „zrób to sam” nie należy do moich mocnych stron. Myślałem o rozebraniu ścian pomiędzy sypialniami na parterze, bo są drewniane, rzecz jednak w tym, że w rezultacie mogę narobić więcej szkód niż pożytku. Nie jestem w stanie się zmusić do zerwania tapet albo wypiaskowania podłóg w pozostałych pomieszczeniach. A równocześnie czuję, że powinienem coś robić, bo teraz tylko Frankie zarabia. Ale z jakiegoś powodu nie potrafię zacząć. Czuję się kompletnie bezużyteczny. Spojrzała w jego zachodzące łzami oczy i serce jej się ścisnęło jak wtedy, gdy synowie mieli problemy. Osobie z zewnątrz zawsze łatwiej jest dojrzeć prawdę i Lillie wyraźnie widziała, że jej brat został uwięziony w emocjonalnym potrzasku. Rzeczy, których mógłby się złapać, żeby wydobyć się z grzęzawiska, zostały mu odebrane. Praca, poczucie męskości pochodzące z faktu, że utrzymuje rodzinę – zniknęły. Na żonie także nie mógł się oprzeć. Frankie ze swoim nastawieniem „wszystko jest możliwe” nie widziała cierpienia Sama, chociaż kochała go z całego serca. Najwyraźniej też niecierpliwiło ją, że mąż nie potrafi otrząsnąć się z apatii. Pierwszego wieczoru Lillie nie wyobraziła sobie napięcia pomiędzy nimi, codziennie zauważała nowe objawy potwierdzające jego podskórne istnienie. Było jasne, że Frankie nie potrafi pojąć, dlaczego wciąż po powrocie z pracy zastaje dom w tym samym żałosnym stanie, skoro Sam przez ostatnie cztery miesiące siedzi w nim bezczynnie. Nigdy nie powiedziała tego na głos, ale Seth wiedział, co myśli: „Ponieważ to ja teraz płacę rachunki, bo ciebie zwolniono, może też coś byś zrobił? Na przykład wyremontował dom, zamiast jęczeć, że trzeba zatrudnić firmę budowlaną”. „Wiem, że cię zawiodłem” – tak brzmiała jego milcząca odpowiedź. Dla Lillie obserwowanie tych prowadzonych bez słów rozmów było bolesne. Co o tym myślisz, Sam? Wydaje mi się, że mam tu do spełnienia misję. Przypomniała sobie, jak Sam uśmiechał się do siebie, kiedy decydowała, że spróbuje rozwiązać problemy innych ludzi. Droczył się z nią, mówiąc chłopcom, że kolacja może być dzisiaj później, bo ich matka wyruszyła na jedną ze swoich misji, ale zawsze ją wspierał. Wydaje mi się, że tym dwojgu potrzebna jest moja pomoc, a ja od pewnego czasu nie czułam się potrzebna. Będziesz przy mnie, prawda, kochanie? Jej serce znowu wypełnił spokój. To wystarczyło za odpowiedź. Wstała, wzięła prysznic i ubrała się, przez cały czas układając plany. Tyle było do zrobienia. Remont domu i uporządkowanie ogrodu to bułka z masłem w porównaniu z naprawieniem małżeństwa Setha i Frankie. Jeśli szybko czegoś się nie zrobi,

niewykluczone, że tak bardzo się od siebie oddalą, że nic nie zdoła na powrót zbliżyć ich do siebie. Widywała to wcześniej. Zobaczy, czy jest jakiś sposób, by im pomóc. Nie będzie się wtrącać, Boże broń, nie ma nic gorszego niż ingerowanie w życie krewnych. Na tę myśl głośno się roześmiała: to są mój brat i szwagierka, a ja jestem ich krewną. No cóż, to kolejny powód, żeby im pomóc. Najpierw Seth musi odzyskać utraconą energię, a ona go w tym wesprze. Seth obiecał, że rano zawiezie Lillie do centrum Redstone, ale zepsuła się zmywarka do naczyń i musiał czekać na fachowca. – Pójdę pieszo, tylko przypomnij mi drogę – powiedziała Lillie. – Dobrze mi zrobi, jak rozprostuję nogi. Poranek był chłodny, ale świeciło słońce i Lillie z przyjemnością patrzyła na domy, podziwiając w ogrodach kwiaty, które zaczynały wypuszczać pączki. Przystanęła, żeby przywitać się z kobietą, na oko swoją rówieśniczką, wyprowadzającą na spacer małego puszystego czarnego pieska z kraciastą kokardą. – Tak się cieszę, że zima minęła – powiedziała nieznajoma, zadowolona z chwili odpoczynku. – Uwielbiam wiosnę. Nie jest łatwo zmuszać się do spacerów, kiedy przez cały czas jest zimno i mokro. Biedna Noodles nienawidzi deszczu. – Jaki słodki piesek. – Lillie się pochyliła, żeby pogłaskać zwierzaka. – Co to za rasa? – To i tamto – odparła z dumą kobieta. – Wszystkiego po trochu. Pani akcent… Nie jest pani tutejsza. Australijka? Lillie szybko się przyzwyczaiła do tego typu rozmów. Postanowiła odwiedzić kilka sklepów w Redstone, żeby zapoznać się z miasteczkiem, którego częścią już się czuła. Zaproponowała, że dzisiaj wieczorem ugotuje obiad, i cieszyła się na zakupy. Dość szybko odkryła, że w Redstone nie da się chodzić po sklepach, zachowując przy tym anonimowość. Dziewczyna w piekarni przedstawiła się jako Sue. Ucieszyła się na wieść, że Lillie jest z Melbourne. – Byliśmy tam po skończeniu liceum. Wydaje się, że od tego czasu minął milion lat, prawda, Zeke? – Faktycznie – potwierdził jej mąż, wystawiając głowę przez okienko pomiędzy sklepem a zapleczem. Sue nie znała Frankie, mimo że Lillie dość szczegółowo ją opisała, za to Setha kojarzyła. – Spokojny, wysoki, o smutnych oczach? – Ten sam – odparła Lillie. – Co u was zwykle kupuje? – Bagietki. Próbuję go skusić na nasz chleb orkiszowy, na chleb sodowy albo ciasta, ale nie jest nimi zainteresowany.

– W takim razie spróbujemy chleba orkiszowego – oznajmiła Lillie stanowczo. – Czy to bakława? – Wskazała tacę z maleńkimi kostkami orzechów, miodu i ciasta filo. – Tak – potwierdziła Sue. – Cudownie. – Lillie myślała zarówno o deserze, jak i uzdrawiających właściwościach miodu; było to przekonanie, które zaszczepił w niej Sam przez wszystkie te lata, kiedy miał pasiekę. – Proszę dwanaście sztuk. – Planuje pani ucztę? – zapytał Zeke, wchodząc do sklepu. – Uczta! Co za cudowny pomysł – powiedziała Lillie. – W ten sposób podziękuję im za to, że mnie do siebie zaprosili. W delikatesach kupiła sałatę, oliwki, fetę i tapas od dwóch przyjaznych mężczyzn, którzy obsługiwali ludzi, krzątając się za kontuarem z wdziękiem długoletniego małżeństwa. Przedstawili się jako Paul i Mark; powiedzieli, że bardzo chcieliby pojechać do Australii, ale teraz, kiedy mają delikatesy, nie mogą tak po prostu ich zamknąć. – To nasze dziecko – wyjaśnił Paul, czule spoglądając na Marka. Lillie uśmiechnęła się do nich. Ich dobry nastrój był zaraźliwy. Potem wpadła do salonu piękności po broszurę, bo chciała podziękować Frankie, wykupując dla niej zabieg relaksacyjny. Salon nosił nazwę U Bobbi i kiedy się zorientowała, że kobieta w recepcji to właśnie Bobbi, Lillie podeszła, żeby się przedstawić. – Jaki pani zdaniem byłby najlepszy zabieg relaksacyjny dla kobiety, która nie ma czasu dla siebie, a bardzo takiego zabiegu potrzebuje? – zapytała Lillie. – W jakim wieku jest ta pani? – Bobbi z namysłem postukała się długopisem w brodę. – Po czterdziestce – odparła Lillie dyplomatycznie. – Chodzi do kosmetyczki? Pytam, żeby wiedzieć, czy o siebie dba. Bo jeśli jest przyzwyczajona do zabiegów twarzy, poleciłabym go, a jeśli nie, to może masaż plus manikiur i pedikiur? Lillie przyjrzała się rozmówczyni. – Szczerze mówiąc, nie mam pojęcia, czy chodzi do kosmetyczki. Wiem tylko, że jest strasznie zajęta i mocno zestresowana. A może dam jej kupon, który będzie mogła wykorzystać na jedno albo drugie? Czy mogłaby ją pani umówić z kimś, kto ma kwalifikacje do wykonania każdego zabiegu, jaki sobie wybierze? – Doskonale panią rozumiem. To nie problem. – Bobbi się uśmiechnęła. – A teraz proszę powtórzyć, skąd pani jest? „Oni tutaj wszystko robią inaczej” – napisała Lillie w mailu do Doris po tygodniu pobytu w Redstone. Korzystała z komputera Setha i cieszyła się bardzo, że bez kłopotów otworzyła swoją pocztę. Te lekcje w bibliotece naprawdę się opłaciły.

To tak, jakby mówili innym językiem. „Jestem super” oznacza: „Wszystko u mnie w porządku”. Słowo „chory” też znaczy co innego niż u nas. Seth powtarza mi, że matka Frankie jest trochę chora, ale to nie znaczy, że bierze leki – chociaż Seth się roześmiał i powiedział, że chyba powinna. Ma na myśli, że jest ekscentryczna, tak mi się wydaje. Tak czy owak, niedługo sama się przekonam, ponieważ w weekend rodzina Frankie przychodzi na obiad. Kilka dni temu Seth zapytał Frankie, gdzie odłożyła wihajster do ziemniaków. Okazało się, że chodziło mu o obieraczkę, a „wihajster” oznacza przedmiot, którego nazwy nie potrafisz sobie przypomnieć. Jeśli jesteś „na gazie”, to jesteś wstawiony, nie łatwopalny. Nawet sprawa tak prosta jak zamówienie kawy bywa skomplikowana – nasza flat white nie jest tu popularna, wolą cappuccino i latte, chociaż kobieta, która stała za mną w kolejce, powiedziała: „Daleko jej do latte, na której się wychowaliśmy”. Po powrocie do domu musiałam poprosić Frankie o tłumaczenie. Powiedziała, że wszyscy to powtarzają, przypominając sobie w ten sposób, że były czasy, kiedy w kraju nie było baristów ani kawiarni, i że nie powinni zadzierać nosa, bo w Irlandii to grzech śmiertelny. Powiedziałam Frankie, że irlandzkiej latte daleko jest do tej, na której ja się wychowałam. Wybuchnęła śmiechem i stwierdziła, że zaczynam łapać. Wczoraj Seth zabrał mnie do domu, w którym spędził dzieciństwo. Szczerze mówiąc, musiałam się wewnętrznie uzbroić na tę wizytę. Bałam się, że się załamię i zacznę płakać, a obie dobrze wiemy, że dość się napłakałam przez ostatnie miesiące. Ale się opanowałam…

Sethowi usta się nie zamykały, kiedy prowadził samochód krętą trasą wiodącą dookoła Corku na południe. O ile Lillie potrafiła to ocenić, domy były tu bardzo podobne do tych w Redstone, ale on tryskał podnieceniem i nie chciała psuć jego entuzjazmu. Mieli obejrzeć dom, w którym mieszkała matka po oddaniu Lillie do adopcji. Zobaczą ulice, którymi chodziła na zakupy, szkołę, w której uczył się Seth… Lillie bała się, że to może być moment, kiedy w końcu zawładnie nią rozgoryczenie i zacznie czuć gniew na kobietę, która potrafiła ją oddać obcym ludziom. Proszę, nie pozwól, żebym się tak czuła, modliła się. Seth pokazywał jej ważne miejsca. – To szkoła świętego Murtagha – powiedział, zwalniając koło małego budynku z czerwonej cegły. – Mimo upływu lat nadal działa. Mama zatrzymała mnie w domu o rok dłużej, zacząłem, kiedy miałem pięć lat, co w tamtych czasach było nietypowe. Miałem chore płuca i matka karmiła mnie jajkami, żebym nabrał odporności. Błagam, modliła się Lillie, nie chcę czuć żalu. To były inne czasy, kto wie, jak to wtedy naprawdę wyglądało. Postąpiła wobec mnie najlepiej, jak mogła. – Tu był sklep na rogu – ciągnął Seth, gdy wjechali na małe skrzyżowanie. – Teraz jest tu minimarket, czyli nic się nie zmieniło. A to – zwolnił jeszcze bardziej, by Lillie mogła przeczytać tabliczkę na ścianie domu – to jest nasza ulica. Lismore Road. Nasz dom stoi w środku. Numer dwudziesty trzeci. Ulica była krótka, domy niewielkie, parterowe, z czerwonej cegły, frontowe ogródki miniaturowe, najwyżej kilka metrów kwadratowych. Lillie wstrzymała oddech. – Parkowanie to tutaj prawdziwy obłęd – powiedział Seth, potem spojrzał na

pobladłą twarz Lillie. – Przepraszam. Gadam ze zdenerwowania. – Uspokajającym gestem położył jej dłoń na kolanie. – Chcesz przejechać obok czy mam zaparkować i się przejdziemy? – Zaparkuj – odparła Lillie. – Martin i Evan chcą, żebym przysłała fotografie. – Mam aparat – powiedział Seth. Trzymając się za ręce, poszli pod numer dwadzieścia trzy. Dom wyglądał jak pozostałe przy tej ulicy, był mały i śliczny. – Sypialnie były od frontu – wyjaśnił Seth cicho. – Rodzice mieli tę po lewej od drzwi, ja po prawej. Patrzyli na maleńkie wybrukowane podwórko. Teraz pewnie mieszka tu ogrodnik, pomyślała Lillie, bo koło czarnych drzwi stało kilka donic ze zdrowo wyglądającymi roślinami. – Mieliśmy łazienkę, małą kuchnię i salon na całą szerokość domu – ciągnął Seth. – Kiedy zamieszkała z nami ciotka ojca, opowiadałem ci o niej, ta, która była w obozie, tata kazał dobudować dla niej pokój. W domu panowała ciasnota, ale byliśmy szczęśliwi. Lillie trzymała brata za rękę, przyglądając się staremu budynkowi. To w nim kobieta, której nie znała, wychowała syna, opiekowała się starą, udręczoną krewną i prowadziła szczęśliwe życie, zostawiwszy traumę z młodości za sobą. Sześćdziesiąt cztery lata temu, kiedy kompas moralny dzierżyli ludzie religijni, kiedy ciążę bez ślubu uważano za ohydny grzech, urodziła córeczkę i oddała ją Kościołowi. Wyobrażała sobie kobietę ze zdjęć, mieszkającą w tym domu z mężem i synem, a potem próbowała odgadnąć, czym musiała być świadomość, że gdzieś daleko jej córkę wychowują obcy ludzie. Jennifer nie mogła pocieszać się wiedzą, że Lillie trafiła do najlepszego z możliwych domów, gdzie rosła otoczona miłością Charlotte i Dana. Jakże musiała się martwić, pomyślała ze smutkiem Lillie. Wiedziała, że ją samą dręczyłaby troska o ukochane dziecko, gdyby przed laty oddała je do adopcji. Jakże trudne musiało to być dla Jennifer. Mądra kobieta w Lillie nie czuła goryczy ani gniewu, gdy patrzyła na mały dom. Jennifer zrobiła najlepiej, jak mogła, i do końca życia nosiła to brzemię. Miała żarliwą nadzieję, że ojciec Setha o wszystkim wiedział, wówczas Jennifer miałaby komu zwierzać się ze swych wątpliwości i obaw. – Dobrze się czujesz? – zapytał niespokojnie Seth, ponieważ Lillie, biała jak kreda, wpatrywała się w dom. Może to dla niej za wiele, pomyślał. Niedawno straciła męża, a teraz była przed domem, w którym mieszkała ich matka – cóż, to na pewno przytłaczające. Lillie odwróciła się do niego i uśmiechnęła. Na jej policzki wróciły kolory. – Tak – odparła. – Cieszę się, że tu przyjechaliśmy. Musiałam zobaczyć ten dom

i w pewnym sensie teraz to rozumiem. Pobyt tutaj sprawił, że to wszystko stało się bardziej realne. Potrafię sobie wyobrazić, jakie wtedy było życie, potrafię sobie wyobrazić strach, który musiała czuć, i odwagę, której potrzebowała, żeby mnie oddać. – Myślałem, że zemdlejesz – powiedział z ulgą Seth. – Nie. Ale chętnie wrócę do domu na filiżankę herbaty. – Dobrze, tylko zrobię zdjęcie. Chcesz na nim być? Lillie chwilę się zastanawiała, później pokręciła głową. – Lepiej będzie, jeśli ja zrobię to zdjęcie i ty na nim będziesz. Ja byłam tutaj tylko w sercu naszej matki i tak powinno zostać. Seth dołączy fotografię domu, Doris. Martin i Evan bardzo się ucieszą. Myślą, że potrafię odbyć błyskawiczną podróż w przeszłość i momentalnie przysyłać zdjęcia. Ale ja nie chcę się śpieszyć. Widzisz, Seth i ja szukamy wspólnej drogi, a powrót w tamte czasy budzi wielkie emocje. Mogę zrozumieć, dlaczego matka to zrobiła. Na jej miejscu i w tamtych czasach zrobiłabym to samo. Jaki miała wybór? Wciąż nie potrafimy odkryć, kim był mój biologiczny ojciec. Seth i ja przejrzeliśmy wszystkie papiery mamy, ale nie ma wśród nich nic z tamtego okresu. Nie należała do osób piszących listy i nie prowadziła pamiętnika. Podejrzewam, że nigdy się tego nie dowiemy. Przechodząc do lżejszych spraw: nieznajomi przez cały czas ze mną rozmawiają – to zupełnie nie w stylu Melbourne. Już znam więcej ludzi w Redstone niż Seth. Kilka razy poszłam sama na zakupy i kiedy dzisiaj był ze mną, zdziwił się, jak wiele osób mówi: „Witaj, Lillie, jak tam różnica czasu?”. Mam dwóch nowych świetnych przyjaciół, Seaniego i Ronniego. Obaj całymi dniami siedzą na przystanku autobusowym. Nie sądzę, by kiedykolwiek gdzieś pojechali. Po prostu tam siedzą, podziwiają przechodniów, palą i rozmawiają. Przypominają mi staruszków na okładkach książek w Vinnies – albo w Towarzystwie Świętego Wincentego de Paula, jak tutaj to nazywają. Seth powiedział, że wcześniej nigdy ich nie zauważył. Nie należy do ludzi spostrzegawczych, nie to co my obie. Jest tu cudowna piekarnia, którą po prostu uwielbiam. Wielkie nieba, muszę się pilnować. Wszystkie kilogramy, które straciłam podczas naszych siedmiokilometrowych marszów, wrócą przez tę piekarnię. Chodzimy tam z Sethem po świeży chleb, czasem ciasto i kupujemy kawę na wynos. Para, która prowadzi piekarnię, stara się o dziecko. Biedna Sue, miała cztery próby zapłodnienia in vitro, ale bez powodzenia. Tak, ludzie wciąż mówią mi różne rzeczy. Kiedy w drodze do domu powiedziałam Sethowi, że odbyłam uroczą i dość osobistą rozmowę z Sue (nie chciałam mu powtarzać dokładnie jej słów; nie mówiła, że to tajemnica, ale czułam, że nie chciałaby, żeby klienci wiedzieli o jej prywatnych sprawach), spojrzał na mnie ze zdziwieniem. „Ale dlaczego miałaby się zwierzać z takich rzeczy osobie, którą ledwo zna?” „To przez moją twarz – odparłam. – Ciągle mi się to przydarza. Jeśli w jakiś dzień nie poznam choć jednego sekretu, zaczynam się martwić”. Nie jestem pewna, czy Seth wie, co o mnie myśleć, ale jest zadowolony z mojej obecności i na razie mi to wystarczy. Sporządziliśmy oboje listę rzeczy, które chcę robić podczas pobytu tutaj, jak odwiedzenie grobu matki i spotkanie z jej krewnymi w Kerry, chociaż Seth mówi, że nie zostało ich wielu. Zamierzamy też uporządkować ogród. Tak, to w gruncie rzeczy zadanie dla połączonych sił Martina, Evana i co najmniej pięciu innych potężnych facetów, ale na razie jesteśmy tylko we dwoje. Postaram się znaleźć jakiegoś chłopaka, który potrzebuje dorywczej pracy za kilka dolarów. Seth jest w zbyt wielkim szoku, żeby o tym pomyśleć. Staram się zainteresować go hodowlą pszczół. Wiem, nie musisz mówić: on to nie Sam i nie ma sensu go namawiać, żeby przejął hobby Sama. Ale pszczoły działają na człowieka uspokajająco.

Sam mawiał, że nie ma na świecie rzeczy bardziej przypominającej medytację niż opieka nad nimi. Przekonamy się, czy ich czar podziała również na mojego brata. Pokochałabyś Frankie, jego żonę. Jest typem osoby, która potrafiłaby rządzić krajem, gdyby tylko dano jej cień szansy. Można by pomyśleć, że skoro mają teraz na głowie tyle spraw, będzie patrzyła na mnie koso i pytała: „Kiedy wracasz do domu?”, ale ona dokłada wszelkich starań, żebym czuła się u nich dobrze. Prawdę mówiąc, oboje z Sethem prosili, żebym została co najmniej na kilka tygodni. Myślę, że odpowiada im obecność trzeciej osoby w domu. Chcę zapłacić za swój pobyt, ale oni powtarzają, że sam ten pomysł ich obraża. Tak więc gotuję i Frankie jest za to wdzięczna. Ciężko pracuje i wydaje się bardzo zmęczona. A poza tym przechodzą przez tę okropną drugą fazę. Pamiętam, jak trudno było mnie i Samowi, kiedy chłopcy wyszli z domu. Przez cały rok rzucaliśmy się sobie do gardeł! Teraz mam z tego powodu wyrzuty sumienia; to tak, jakbyśmy zmarnowali tamten cenny czas, nienawidząc każdej wspólnie spędzonej chwili. Pamiętam kazanie, które wtedy palnęła mi Viletta. Kazała mi usiąść i powiedziała, że to po prostu przypadek, gdy małżeństwo i życie wkraczają w drugą fazę, w której ludzie mają za sobą zakochanie i wychowanie dzieci, a wracają do bycia parą. Tylko że teraz są starsi i nie owijając w bawełnę, bardziej zrzędliwi (cała Viletta!). Poza tym kobieta zbliża się do menopauzy – co nie pomaga, kiedy musisz naprawić relacje i przejść do następnego etapu. Frankie i Seth znaleźli się dokładnie w tym miejscu, a w dodatku mają na głowie poważne problemy finansowe i zrujnowany dom. Nie mogę powtórzyć Sethowi kazania Viletty, ponieważ nie jest w stanie słuchać o tym, że nad małżeństwem trzeba pracować, a nie spędziłam dość czasu z Frankie, żeby poruszyć ten temat – ale to zrobię. I nie, nie będę się wtrącać! Słyszę, jak wypowiadasz to słowo na drugim końcu świata, Doris! Zamierzam po prostu opowiedzieć, jak było ze mną i Samem. Zawsze jest łatwiej, jeśli wiesz, że nie tylko ty, ale wszyscy inni także to przeżywają. OK, dość tych poważnych spraw. Mimo że jest tu wiosna, panuje niewiarygodny ziąb. Brakuje mi naszych długich marszów brzegiem morza, ale będziemy miały na to mnóstwo czasu, kiedy wrócę do domu. Na razie jestem szczęśliwa. Sam jest ze mną. Naprawdę wyczuwam jego obecność. Pszczoły to jego pomysł – tak, wiem, Doris, myślisz, że zwariowałam. Zapewniam cię, że nie. Kilka dni temu, kiedy byłam w Redstone, poszłam do sklepu ze starociami, bo chciałam znaleźć prezent dla Setha i Frankie (nie zgadzają się, żebym dokładała się do mojego utrzymania, więc muszę im to wynagrodzić, robiąc zakupy i gotując). Sprzedawca wkładał do gabloty złoty wisiorek z pszczołą. Jak tylko to zobaczyłam, wiedziałam, że Sam przesyła mi wiadomość. Pszczoły, mówił do mnie tak wyraźnie, jakby stał tuż obok. Zainteresuj Setha hodowlą pszczół. Potem poszłam do sklepu z organicznymi warzywami. Mieli tam słoje z miejscowymi miodami, a na etykietce widniał numer pszczelarza. Zadzwoniłam do niego. Powiedział, że bardzo chętnie udzieli Sethowi wskazówek, powie mu o dobrym kursie, nawet podaruje mu kilka uli. Okazało się, że się starzeje i opieka nad dziesięcioma ulami to trochę dla niego za dużo. Zaproponowałam, że odkupię ule, ale odparł: „Wykluczone. Żadne pieniądze nie przejdą z rąk do rąk. Ule to prezent, w ten sposób pszczoły będą szczęśliwe”. Nigdy wcześniej tego nie słyszałam, ani razu przez wszystkie te lata, kiedy Sam hodował pszczoły. Tak więc jestem szczęśliwa. Mam wokół siebie ludzi, którymi mogę się zająć, a to zawsze mnie uszczęśliwia, prawda? A teraz Twoja kolej. Czy Lloydowi nadal zależy na mojej Dyanne? Napisałam do niej maila. Można by pomyśleć, że pilotowałam wahadłowiec na Marsa – Dyanne odpisała: „Babciu, ty masz konto!”. Więc jej wyjaśniłam, że skończyłam kurs dla seniorów. Od tamtego czasu dostałam od niej kilka maili, ale wszystkie dotyczą szkoły i domu – ani słowa o chłopcach. Pewnie myśli, że byłabym zszokowana. Te dzisiejsze dzieciaki, myślą, że nie wiemy, jak to jest się zakochać! Moglibyśmy co nieco im opowiedzieć, prawda, Doris?

Rozdział 7 Lekarz Frankie, Felix, był spokojnym i łagodnym mężczyzną w tym samym wieku co ona, który przeprowadził ją przez ciążę i pierwsze lata po zaadoptowaniu Aleksieja, kiedy chłopiec łapał każdy zarazek. – Jestem o wiele za młoda na menopauzę – powiedziała z irytacją, odczekawszy w poczekalni czas, który wydawał się długi jak miesiąc. – Ściśle rzecz biorąc, menopauza zaczyna się, a nie wątpię, że o tym czytałaś, dokładnie rok od ostatniego okresu – poinformował ją spokojnie Felix. – A ty nadal masz okres. – Więc to perimenopauza, czy jak się to nazywa – burknęła Frankie. Nie chciała prowadzić tej rozmowy, to było strasznie przygnębiające. – W takim razie pobierzemy krew, żeby zbadać poziom hormonów i tarczycę. Musimy też sprawdzić ciśnienie. Dowiemy się, z czym mamy do czynienia, i omówimy możliwości. – Omówmy je od razu – powiedziała Frankie żałośnie. – Nie jestem w nastroju do czekania. Niewykluczone, że to stres. Jestem bardzo zestresowana. – Dlaczego? Rozsądek lekarza zirytował Frankie. – Sprawy podstawowe – warknęła. – Pieniądze, przyszłość, co tylko chcesz. Seth stracił pracę, więc to na mnie spoczywa ciężar płacenia rachunków. Dom to kolejny powód. – Dom? – zapytał Felix. – To studnia bez dna. Wprowadziliśmy się do tego starego domu i planowaliśmy wielki remont, ale nie mamy pieniędzy. To jak życie w piekle. Mieszkamy w piwnicy, reszta budynku to zbiorowisko okropnych małych sypialni. Nocą leżę w łóżku i myślę, co mam nad głową: zawilgocone pomieszczenia, cuchnące, gnijące dywany i okropne tapety, których nie zmieniano od początku świata. – Oczywiście, presja finansowa to poważna sprawa. I Seth, który stracił pracę. Rozumiem, dlaczego jesteś zestresowana. – Felix nadal był spokojny. Tłumiąc chęć, by walnąć go torebką, powiedziała: – Możliwe więc, że to nie perimenopauza, a po prostu normalny stres? Ten pomysł podobał się jej o wiele bardziej niż przekwitanie. Stres był znacznie lepszą perspektywą niż podróż w jedną stronę ekspresem Starej Kobiety. – Badanie krwi nam to powie – odparł Felix. – Ale jest mnóstwo sposobów na radzenie sobie ze stresem. – Zaraz zasugerujesz uważność, tak? – zapytała Frankie łakomie. Felix się roześmiał.

– Nie. Prawdę mówiąc, chciałem zaproponować, żebyś znalazła sobie hobby, coś, co pomoże ci się zrelaksować. – Nie mam czasu na hobby – oznajmiła Frankie. – Nie zaprzątałam sobie głowy takimi sprawami od… Nie pamiętam od kiedy. Zawsze byłam zbyt zajęta opieką nad dziećmi albo pracą. Hobby? Kto ma hobby? – Mnóstwo ludzi. Malowanie, uprawianie ogrodu… – Powinieneś zobaczyć nasz ogród! – przerwała mu. – Potrzeba koparki, a potem stada ekspertów, którzy zasadzą rośliny, zanim będzie można w ogóle zacząć myśleć o normalnym uprawianiu ogrodu. – Remont domu mógłby być odprężającym hobby – zasugerował nieporuszony Felix. Frankie roześmiała się i poczuła, jak wściekłość i pretensje odpływają. – Jesteś zabawny, Feliksie, a ze mnie stara jędza. Przepraszam, rzeczywiście tylko tego ci trzeba, kiedy masz poczekalnię pełną naprawdę chorych pacjentów. – Ludzie nie przychodzą do lekarza tylko wtedy, kiedy są na coś chorzy – przypomniał jej Felix. – A z perimenopauzą musisz jakoś sobie poradzić. Zaburzenia hormonalne to nic śmiesznego, tak więc poczekamy na wyniki badań. Zadzwonię do ciebie, dobrze? I zastanów się nad hobby – dodał, kiedy Frankie zbierała się do wyjścia. – Dobrze, Feliksie. A przy okazji, ile hobby ty masz? – Strzał w dziesiątkę. – Felix się uśmiechnął. – Ale pomyśl o tym. Sethowi także dobrze by zrobiło, gdyby miał się czym zająć. Wiesz, jaki wpływ na męską psychikę ma brak pracy. – O, tak – potwierdziła ponuro. – Mogłabym o tym napisać książkę. Dziękuję, Feliksie. Do widzenia. Seth. Gdyby tylko miał jakieś zajęcie. Mógłby robić coś jako wolontariusz, może doradzać młodym architektom – tylko że wszyscy młodzi architekci wyjechali z kraju. Nie został nikt, kto potrzebowałby mentora. Tak więc Seth zrezygnował z życia i teraz ona musi radzić sobie z konsekwencjami. Ale przynajmniej trochę się pozbierał, odkąd jest u nich Lillie, która jednak nie zostanie na zawsze – i co wtedy poczną? Frankie uznała, że lepiej zrobi, ostrzegając Lillie przed swoją matką na długo przed wspólnym obiadem. – Madeleine jest bardzo energiczna – powiedziała w sobotnie popołudnie, kiedy siedziały koło drzwi balkonowych w promieniach bladego wiosennego słońca. Pomyślała, że to dobre określenie. Od przyjazdu Lillie matka kilka razy dzwoniła, nie mogąc się doczekać zaproszenia. – Seth mówi, że Lillie jest podobna do matki jak dwie krople wody – mówiła Madeleine podekscytowana. – Jennifer była ładna. Myślę, że od razu między nami

zaiskrzy. Powiedziałam Sethowi, że chcę ją zabrać do Dublina na kilkudniowe zwiedzanie i tak dalej. Pójść z nią na przykład do kina. Byłoby super. – Seth uprzedzał, że twoja matka jest żywiołowa – odparła Lillie. – Cieszę się na spotkanie z twoimi rodzicami, wygląda na to, że to wspaniali ludzie. Twoja siostra Gabrielle i jej mąż także będą na obiedzie? Lillie jest uprzejma, pomyślała Frankie. – Owszem – potwierdziła. – Posłuchaj, próbuję ci powiedzieć, że mama jest super, ale ma sporo planów wobec ciebie i nie chcę, żeby cię wrobiła w szaloną wycieczkę. Mówi, że pokaże ci Księgę z Kells, Glendalough i… – Brzmi cudownie. – Ale ty chcesz odwiedzić dom na półwyspie Beara, w którym wychowała się wasza matka – przypomniała jej Frankie. – Nie chcę, żebyś się wykończyła tymi wyjazdami. Nie mogła powiedzieć szwagierce, co naprawdę ją martwi. Obecność Lillie w domu poprawiła Sethowi nastrój, ale jeśli Madeleine ją dorwie, będzie po sprawie. Zawlecze Lillie do Kinsale i już jej nie zobaczą. Madeleine i Seamus, rodzice Frankie, przyjechali pierwsi. Przywieźli psa, pana Chowa, pekińczyka, który zostawiał za sobą kłaczki sierści. – Mamo. – Frankie chciała ją uściskać, ale Madeleine wyminęła ją, wpadając do mieszkania jak reagujący na ciepło pocisk samonaprowadzający. – Nie może się doczekać, kiedy pozna Lillie – powiedział przepraszająco Seamus, obejmując córkę. – Przez cały tydzień zachowuje się jak kotka na rozgrzanym blaszanym dachu. – Jak się czujesz, tato? – zapytała Frankie; w objęciach ojca ogarnęło ją dziwne wzruszenie. – Bardzo dobrze. Proszę. – Podał jej płócienną torbę z supermarketu. – Wino i krabowe ciasteczka. Są w termicznej torbie, kochanie, potem mi ją oddaj, dobrze? Frankie wiedziała, że ten poczęstunek to pomysł ojca. Madeleine na proszone obiady przynosiła tylko wino. Poszli do kuchni połączonej z salonem, gdzie Madeleine radośnie przysiadła na sofie obok Lillie i mówiła z szybkością karabinu maszynowego. – Z twojego opisu wynika, że Melbourne to cudowne miasto. W naszych podróżach nigdy się tak daleko nie zapędziliśmy, prawda, Seamus? A skoro mowa o podróżach, Seth mówił, że właściwie nie wytknęłaś nosa z Redstone. – Pojechaliśmy do mojego dawnego domu – wtrącił Seth. Stał w kuchennej części pomieszczenia, potrząsając przyrządzonym przez Lillie sosem do sałaty. Uwielbiał tajskie mikstury, z którymi go zapoznała. Przez lata używali z Frankie sosów z butelek, ale teraz sam je mieszał albo patrzył, jak Lillie dokonuje cudów z trawą cytrynową i imbirem albo miodem i gorczycą.

– Pokazałeś jej już hrabstwo Cork? – zapytała Madeleine, po czym odwróciła się do Lillie: – Byłabym zachwycona, oprowadzając cię po okolicy, tyle tu do zobaczenia. Lillie widziała, skąd brała się energia Frankie. Jej matka była ludzkim dynamo, działającym na pełny regulator. Zauważyła jednak, jak oboje z Sethem się spięli, słysząc propozycję Madeleine, pokręciła więc głową i powiedziała: – To bardzo miło z twojej strony, ale na razie posuwamy się powoli. Seth jest szefem, opiekuje się mną. Frankie się uśmiechnęła. – Oczywiście – powiedziała niestrudzona Madeleine. – Porozmawiamy o tym później. A teraz – spojrzała na zięcia – otworzyłeś już to wino? Freya Byrne siedziała na murze za szkołą i pławiła się we wczesnomarcowym słońcu, machając nogami. Poczekała, aż Kaz trzy razy się zaciągnie, potem wyciągnęła rękę po papierosa. – Żałuję, że nadal nie sprzedają nam ich w sklepie monopolowym – powiedziała Kaz. – Papierosy są szkodliwe – odparła Freya, głęboko się zaciągając. Prawdę mówiąc, mogłaby się obyć bez palenia, co akurat było dobre, ponieważ i tak nie było jej na to stać. Dzisiaj rano wynegocjowała od pewnej szóstoklasistki dwa cenne papierosy w zamian za odrobienie zadania domowego z plastyki. – To ma być martwa natura? – zapytała Mona, która za skarby świata niczego nie potrafiła narysować, ale na początku piątej klasy, kiedy uczniowie wybierali przedmioty, zaczęła chodzić z chłopakiem o artystycznych zapędach, i dlatego zdecydowała się na plastykę. Freya pomyślała, że to bardzo dobrze, że Mona nie umawia się z fizykiem. Butelka i dwa banany w wykonaniu Mony wyglądały jak coś, co uzależniony od absyntu malarz spłodził w czasie halucynacji: dwie żółte kiełbaski i wieża Eiffla. – Banany są trudne – mruknęła Freya, biorąc od Mony szkicownik i pastele, po czym zaczęła rysować. – Nigdy ich nie układaj przodem do siebie, zbyt trudno jest oddać perspektywę. – Tak – odparła Mona, obserwując ją uważnie. Subtelniejsze aspekty perspektywy do niej nie docierały. Kiedy Freya skończyła, wręczyła jej trzy papierosy. – Dwa wystarczą. – Freya miała wyrzuty sumienia, przyjmując cokolwiek od Mony, dziewczyny tak prostolinijnej, że czuła się przy tym, jakby zabierała słodycze pierwszoklasiście. – Powinnaś była wziąć trzy – powiedziała Kaz, zaciągając się po raz ostatni końcówką drugiego papierosa. Kaz nie miała tylu skrupułów co Freya. Cztery starsze siostry kpiły z niej bezlitośnie. Cała piątka wypracowała system wymiany papierosów, kosmetyków,

pieniędzy i ubrań, który mógłby rywalizować z nowojorską giełdą. Ale przynajmniej Kaz miała siostry. Freya czuła się bardzo samotna, zanim zamieszkała z Opal i Nedem. – Co się stało? – zapytała Kaz, widząc ponurą minę przyjaciółki. – To mój weekend u mamy. Nie musiała niczego dodawać. Przyjaźniły się z Kaz od dwunastego roku życia i razem zaczęły naukę w gimnazjum. W tym samym roku Freya ostatecznie wyszła spod opieki matki. Przejście z podstawówki do szkoły drugiego stopnia dla większości pierwszoklasistów oznaczało odrzucenie dziecięcych zabawek, dla Freyi jednak było powrotem do właściwego dzieciństwa. Ciocia Opal gotowała obiady, prała jej ubrania i trzęsła się nad nią jak kwoka. Mama od długiego czasu tego nie robiła. Freya czasami się zastanawiała, czy mama w ogóle zajmowała się domem, czy robił to tata. Nie potrafiła sobie tego przypomnieć. Dziwne, ale czuła się tak, jakby ta część jej dzieciństwa miała miejsce bardzo, bardzo dawno temu. Wszystko się zmieniło, kiedy umarł ojciec. Powinna więcej pamiętać, w końcu miała wtedy dziewięć lat, przeszłość jednak spowijała mgła. Pewne rzeczy rysowały się wyraźnie, cała reszta odeszła daleko. Kiedy tamtego popołudnia wracała ze szkoły, usiłowała sobie przypomnieć cytat z Szekspira o niechętnym uczniu wlokącym się jak ślimak. Jak to było? Mętnie pamiętała sporo rzeczy, których się uczyła. Jej mózg wchłonął ogromne partie materiału, ale wątpiła, czy uda się je stamtąd wyciągnąć w czasie egzaminu. Wlokła się niechętnie, bo był to jej weekend z Gemmą. Kiedy tata żył, było cudownie. Nikt nie miał takich rodziców jak ona: zakochanych w sobie po uszy, świetnie się bawiących, otwartych na życie. Jasne, mama często była nerwowa, ale tata potrafił ją uspokoić. Był o wiele młodszy od wujka Neda, w gruncie rzeczy wszyscy zapominali, że są braćmi. Tata był towarzyski, z szerokim kręgiem przyjaciół z najróżniejszych środowisk. Robił spontanicznie rzeczy w rodzaju przyprowadzenia na kolację ulicznego artysty albo zaproponowania mu noclegu. A jeśli mama panikowała – bo panikowała już wtedy – tata łagodził jej obawy. – Wszystko będzie w porządku, Gemmo – mówił. – Mamy tak wiele, podzielmy się choć odrobiną. – A jeśli okradnie nas w nocy albo coś w tym rodzaju? – Nie okradnie – odpowiadał tato stanowczo. Freya wyobrażała sobie ojca mówiącego te słowa, jego piękne i czyste szare oczy wypełnione mądrością i dobrocią wobec ludzi. Żałowała, że nie odziedziczyła po ojcu oczu, ale z wyglądu była podobna do matki – chuda, z długimi zwariowanymi ciemnymi włosami i ciemnymi oczami. Nawet w tamtych cudownych dniach, kiedy w ich życiu było tyle radości, Freya wiedziała, że wolałaby być taka jak tato. Uwielbiała, kiedy we

dwoje gdzieś jechali, a on uczył ją wszystkiego, co wiedział o świecie, mówił o uczciwości, przyzwoitości, o tym, że trzeba nie zważać na pozory, by zobaczyć, co człowiek ukrywa w sercu. Był spontaniczny, a równocześnie stały. Odgłos grzmotu, spadający kawałek dachu, potężna kwota podatków do zapłacenia, pies sąsiadów goniący trzy koty i zamieniający dom w ruinę – na wszystko reagował z tym samym spokojem. – Będzie dobrze – mówił. – Przecież nikt nie umarł, prawda? A potem on umarł. W wypadku samochodowym. Zginął na miejscu, powtarzali jej ludzie, jakby to powinno ją pocieszyć. Ale dla dziewięciolatki ważne było tylko to, że tata nie żyje. – Przejdziesz przez to. Jesteś mądrą, silną dziewczynką, musisz wspierać mamę – powiedziała jej matka jednej z koleżanek. Nie rozumiała, że to rodzice ponoszą odpowiedzialność za dzieci, a nie odwrotnie, pomyślała Freya z czystą wściekłością. Pragnęła krzyknąć tej głupiej kobiecie prosto w twarz: „A co ze mną? Kto mnie będzie wspierał?”. Po śmierci taty Freya pojęła, że mówił prawdę o wszystkich tych „katastrofach”, którymi tak bardzo przejmowała się matka. To wcale nie były katastrofy. Dom można uporządkować po szaleństwach psa sąsiada, dach naprawić, dogadać się z urzędem skarbowym. Wszystko da się naprawić, z wyjątkiem śmierci. Okazało się, że matki także nie da się naprawić. Daniel Byrne był jej kotwicą. Bez niego zaczęła dryfować jak balon napełniony helem, wzlatujący wysoko przy najlżejszym powiewie. Raz w miesiącu Freya spędzała weekend u matki. To był jej obowiązek. Kaz nie potrafiła zrozumieć, dlaczego nie próbuje się z tego wymigać. – Po co tam chodzisz, skoro doprowadza cię to do obłędu? Po weekendzie u matki jesteś zestresowana, spięta. Nie jesteś wtedy normalna. Freya zrezygnowała z prób tłumaczenia. Kaz nie łapała, kiedy jej mówiła, że czuje się winna, bo porzuciła matkę na rzecz spokoju panującego w domu cioci Opal i wujka Neda. Jeden weekend w miesiącu wydawał się drobnym poświęceniem, skoro u wujostwa tak wiele miała. Teraz życie było cudowne. Nie tak cudowne, jak by było, gdyby ojciec nie zginął, ale przynajmniej Freya czuła się kochana, szczęśliwa i bezpieczna. Co do matki – w zależności od stanu umysłu Gemmy dom przy Waldron Avenue albo był nieskazitelnie czysty, nasuwając myśl o zachowaniach obsesyjnokompulsyjnych, albo wyglądał, jakby niedawno obozował w nim cyrk objazdowy z rozszalałą bandą złośliwych małp. Freya nigdy nie wiedziała, czego się spodziewać, kiedy skręcała koło przerośniętego żywopłotu na krótki podjazd. To nie był najpiękniejszy z domów, ale ojciec dołożył starań, żeby poprawić jego wygląd. Zbudował biegnącą dookoła werandę, by nadać mu choć szczyptę południowego uroku,

którym odznaczały się domy w Georgii, gdzie oboje z Gemmą byli, zanim urodziła się Freya. – Chciałbym mieć brzoskwinie – mówił tata tęsknie – ale u nas jest dla nich za zimno. Zamiast tego posadził róże damasceńskie i burbońskie oraz wiciokrzewy. Niegdyś starannie przycinane przez ojca, teraz całkiem zdziczały. Idąc w stronę krzywo zaparkowanego samochodu matki, Freya zauważyła ślady gorączkowego przycinania pnących się roślin. Maleńki trawnik także był przystrzyżony, ale na chybił trafił, tylko brzegi miał starannie wyrównane, a ścięta trawa gniła wśród chwastów. Freya wiedziała, że mama zrobiła to nożyczkami albo sekatorem, obie możliwości były równie prawdopodobne. – Nie potrafię znaleźć różnych rzeczy – powtarzała Gemma. – Nie wiem, gdzie twój tata je położył. – Są w szopie z innymi narzędziami ogrodniczymi – odpowiadała spokojnie Freya. Przekonała się, że opanowanie to jedyny sposób na relacje z matką. Nie miało sensu robienie jej wyrzutów ani poruszanie delikatnych tematów, a już na pewno wykluczone były kłótnie. Matka działała najlepiej, kiedy pozwalano jej na swobodne wygłaszanie najbardziej szalonych stwierdzeń. Po obu stronach drzwi stały ogromne, zielone jak morze donice, z których wylewały się niedawno posadzone krzewy i kwiaty. Ciekawe, skąd wzięły się na to pieniądze, pomyślała Freya. Dochody matki nie pozwalały na tego rodzaju kaprysy. Frontowe drzwi były pomalowane białą farbą, ale matka nie wyszlifowała ich ani nie położyła podkładu, jak zawsze robił tata, i to wyjaśniało, dlaczego przez świeżą warstwę przebijały plamy granatu. Freya wzięła głęboki wdech, przekręciła klucz w zamku i weszła do domu. – Hej, mamo, to ja, Freya! – Jej wołanie odbiło się echem w korytarzu. – Witaj, kochanie. Zapomniałam, że dzisiaj przychodzisz, ale bardzo się cieszę. – Gemma wyszła z kuchni, ubrana w starą koszulę męża, na której widniały plamy farby. Włosy miała związane w chaotyczny kok, także poplamiony, a w ręce trzymała wałek do malowania. Trudno było obiektywnie ocenić wygląd własnej matki, ale Freya raz podsłuchała, jak jej kuzyn Steve mówi, że ciocia Gemma jest seksowna jak na swój wiek. Pomyślała, że to pewnie prawda. Mama była drobna i szczupła, ciemnowłosa jak Freya, a jej oczy błyszczały niebezpiecznie, w sposób, który dla mężczyzn może być kuszący. Lubiła jedwabne bluzki i obcisłe dżinsy, często też nie nosiła stanika. Dzisiaj zrezygnowała ze skąpego stroju, ważniejsze było uchronienie ubrań od zabrudzenia, chociaż koszulę miała rozpiętą do mostka i Freya była pewna, że pod spodem nic nie ma.

– Remontuję. Dom nie był malowany od wieków, a nie stać mnie, żeby kogoś zatrudnić, więc robię to sama. – Twarz Gemmy jaśniała radością, oczy jej błyszczały. – Chodź, pomożesz mi. Do kuchni wybrałam fiolet. Zakochałam się w bardzo drogich farbach z ciekawymi nazwami, tylko że oczywiście nie mogę sobie na nie pozwolić – oznajmiła z grymasem, z którym zawsze mówiła o sprawach finansowych. – Więc sama ją sobie zmieszałam. Można zamówić mieszankę w sklepie, ale jaka to zabawa? Wzięłam ciemny fiolet, dwie duże puszki, i mniejszą różu. Wyszło ładnie, jak myślisz? To taki ciepły kolor. Freya żałowała, nie po raz pierwszy zresztą, że jej umysł jest taki analityczny. Nikt inny nie dokonałby przeskoku od matki wydającej za dużo (rośliny przy drzwiach, puszki farby) do wniosku, że ciocia Opal będzie musiała znaleźć dodatkowe pieniądze na jedzenie dla Gemmy. Wujek Ned nie zdawał sobie z tego sprawy. – Przygnębia go, kiedy widzi twoją mamę w takim stanie – wyjaśniła Opal, kiedy Freya przyłapała ją na kupowaniu tygodniowego zapasu jedzenia dla Gemmy, która swoje pieniądze w całości wydała na przedłużenie włosów, żeby „poprawić sobie humor”. – Ned troszczy się o nią i żałuje, że nie może w żaden sposób jej pomóc. – Nikt nie może – odparła Freya bez emocji. W nagrodę poczuła ciepło zniszczonej dłoni Opal na swojej. – My jej pomożemy – szepnęła ciocia – ale nie będziemy denerwować wujka, mówiąc mu o tym, dobrze? Tamtego wieczoru Freya siedziała w swoim przytulnym orlim gnieździe przy St. Brigid’s 21, wpatrywała się w bursztynowe światła sąsiednich domów i żałowała, że nie ma matki, której nie trzeba pomagać. Teraz, gdy czekał ją cały weekend u Gemmy, bez światełka w tunelu aż do niedzielnego wieczoru, kiedy wróci do Opal i Neda, Freyi towarzyszyła ta sama myśl. Gdyby tylko matka była inna. Czasami żałowała, że Opal nie jest jej matką, ale potem ogarniały ją wyrzuty sumienia. To nie była wina Gemmy. Jedni ludzie są silni, inni nie. Prawdziwy świat jest dla nich zbyt trudny, dlatego wolą świat, który sami sobie stworzyli, bo mogą wierzyć we wszystko, w co zechcą. – Długo będziesz malowała dzisiaj wieczorem? – zapytała Freya spokojnym tonem, którego zawsze używała wobec matki. Najsłabszy ślad dezaprobaty mógł sprawić, że Gemma traciła panowanie nad sobą. – A która godzina? – Gemma spojrzała na przegub, na którym miała stary zegarek męża. Pasek z brązowej skóry był dla niej za wielki, nieważne, jak mocno go zaciskała. – Wpół do szóstej – odparła Freya. W piątki szkołę kończyła o trzeciej, ale nie była w stanie tak wcześnie stawić czoła matce, poszła więc do pobliskiej kawiarni, gdzie siedziała nad gorącą czekoladą i bułeczką tak długo, jak się dało. Dopiero zapadający za oknami zmrok kazał jej wyjść

na zimno. – Czas skończyć malowanie – odparła Gemma radośnie. – Nie przygotowałam nic na kolację, Freyo. Zapomniałam, że dzisiaj przychodzisz. Kupimy pizzę? – I wypożyczymy film na DVD – zaproponowała Freya. Gdyby coś oglądały, jedząc pizzę, nie musiałyby rozmawiać i Freya nie słuchałaby matki żalącej się, że życie byłoby inne, gdyby Daniel nie zginął. Nie chodziło o to, że Freya nie pragnęła, żeby ojciec żył – oczywiście, że tak, ale umarł i musiała jakoś sobie z tym poradzić. Matka sprawiała wrażenie, jakby nie potrafiła tego pojąć. Jadąc do pizzerii, wstąpiły do wypożyczalni DVD. – Poszukaj czegoś interesującego – powiedziała Gemma, wręczając córce samą kartę członkowską, bez pieniędzy. Ruszyła do pobliskiego sklepu monopolowego. – Kupię kilka butelek wina. Dla ciebie cola czy seven-up? – Seven-up – odparła Freya tępo. W wypożyczalni wyjęła z kieszeni pieniądze, które rano dała jej Opal. – Na wszelki wypadek – powiedziała ciocia. Freya czuła, jak pod powiekami kłują ją łzy, i żałowała, że nie jest teraz z Opal i Nedem. Matka poskubie pizzę i przez cały wieczór będzie piła wino. Skoro to Gemma była dorosła, dlaczego zawsze wydawało się, że jest odwrotnie? W ten piątkowy wieczór Opal gotowała kolację, czując się okropnie. Dom sprawiał wrażenie pustego bez Freyi, która ze szkoły przynosiła różne historie. Wczoraj opowiadała o pannie Lawrence, nauczycielce francuskiego, która była w okropnym humorze i zrobiła im klasówkę. – Powinien być paragraf na nauczycieli robiących klasówki tylko dlatego, że są w złym nastroju – mówiła Freya. – Wiecie, konflikt interesów albo coś w tym rodzaju. Gdybym startowała w wyborach, umieściłabym to w swoim programie. To samo dotyczyłoby ludzi prowadzących firmy, takich jak David, choć jakoś nie widzę go, jak dręczy pracowników, bo wstał lewą nogą. – Teraz ma się nie najlepiej – wtrącił Ned, zaskakując je obie. Ned normalnie nie należał do osób, które zauważają cudze humory. Cudownie poprawiał innym nastrój, choć nie dlatego, że wyczuwał u nich taką potrzebę. On po prostu lubił, kiedy ludzie się śmiali. – Naprawdę? – zapytała zaskoczona Opal. – Nie zauważyłam. – Po mojemu to kłopoty z dziewczyną – ciągnął Ned, wyraźnie ucieszony, że dostrzegł coś, co umknęło żonie. – Jaką dziewczyną? Nie wiedziałam, że kogoś ma – powiedziała Freya, czując się wykluczona, a lubiła trzymać rękę na pulsie. – Nie mam pojęcia, kim ona jest albo była, ale to już skończone – wyjaśnił Ned. – W niedzielę słyszałem, jak rozmawiał z Brianem. Brian chciał go umówić na randkę z druhną Liz, Chloe, ale David odmówił. Powiedział, że nigdy więcej nie będzie się

z nikim umawiał – to jego słowa. Brian odparł, że niektórych nie da się zadowolić, i wyszli z kuchni. – A dlaczego wcześniej nam o tym nie powiedziałeś, kochanie? – zapytała Opal, teraz już zmartwiona. – Biedny David. Słówkiem o tym nie wspomniał. Synowie może i byli dorosłymi mężczyznami, ale nadal pozostali jej dziećmi. Kiedy cierpieli, ona też cierpiała. – Wyleciało mi to z pamięci, dopiero teraz sobie przypomniałem – odpowiedział zakłopotany Ned. – Nie przejmuj się tym – dodał pośpiesznie. – I tak przez to wesele masz dość spraw na głowie. – Wesele! Dobry Boże – powiedziała Opal. – Ciągle zapominam zadzwonić do Mirandy z podziękowaniem za te cholerne zaproszenia. Wysłałam odpowiedzi, ale powinnam zatelefonować i powiedzieć, że są śliczne. Wiecie, będzie wściekła. – Dlaczego? – zapytała Freya, która swoje otworzyła i już knuła, żeby przyprowadzić Kaz. Kaz uwielbiała wesela, a jedna z jej sióstr miała skórzaną sukienkę, która będzie wyglądała fantastycznie i ku jej uciesze zgorszy Mirandę. – To, że ona bez reszty poświęciła się temu weselu, jeszcze nie znaczy, że musisz dzwonić i gratulować jej każdego drobiazgu, Opal. – Wiem, że nie muszę, Freyo, ale jestem pewna, że ona oczekuje, że jej powiem, jakie są piękne – odparła Opal i ciężko westchnęła. Minęły niemal dwa tygodnie od dnia, gdy te przeklęte złote zaproszenia wylądowały na jej wycieraczce. Przekazała Meredith jej zaproszenie i nie dostała odpowiedzi. Podejrzewała, że Miranda oprócz potwierdzenia spodziewa się też pochwał, i miała zamiar zadzwonić, tylko że ciągle to odkładała. Nie miała ochoty na lekceważące traktowanie. Każdy kontakt z Mirandą prowadził do tego, że czuła się żałośnie. Sprawa tego wesela wisiała nad nią jak gradowa chmura, a przecież to nie tak powinno być. Przypominała ten weekend, nieco pusty bez Freyi, myślała teraz Opal, krojąc marchewkę dla siebie i Neda. Dzisiaj rano rozmawiała z mieszkającą obok Molly o zdenerwowaniu, w jakie wprawia ją to wesele. Molly miała samych synów, ale słyszała wszelkiego rodzaju przerażające historie o rywalizacji matek na takich uroczystościach i powtarzała Opal, żeby się nie poddała bez walki. – To, że mają pieniądze na urządzenie wesela w snobistycznej sali, nie czyni ich lepszymi ludźmi, prawda? – mówiła Molly, zaglądając do szafek w kuchni Opal w poszukiwaniu cukru, ponieważ cukiernica była pusta. Doskonale się orientowała, gdzie co jest. – W głowie mi się nie mieści, że jeszcze nie masz sukni, Opal. Czasu zostało niewiele, Wielkanoc jest za niecałe cztery tygodnie. A jeśli nie znajdziesz nic w sklepach i będziesz musiała iść do krawcowej? Zaczną się kłopoty. Skorzystaj z mojej rady i idź do drogich sklepów, złotko. Niech madame Miranda zobaczy, że

wiemy, jak ubrać się z klasą. Opal wpadła w dołek. Wiedziała, że za długo zwlekała z wyborem kreacji na wesele, ale czuła się strasznie przytłoczona przez Mirandę. Zaczęła myśleć, że równie dobrze może włożyć jakąś starą suknię, bo tak czy owak Miranda arogancko skomentuje jej wygląd. Brian, niech Bóg go błogosławi, nie zobaczy nikogo poza Liz, więc nie będzie mu to przeszkadzało. – Ja włożę niebieski kostium – dodała Molly, która oczywiście szła na wesele jako gość rodziny Byrne’ów razem z Bobbi i jej córką Shari. – Ten, w którym byłaś na pięćdziesiątce Gildy? – zapytała Opal. – Bardzo ci w nim do twarzy. – Myślałam o kremie samoopalającym – powiedziała Molly, która nigdy tego nie próbowała, ale nie zamierzała dopuścić, żeby goście Briana okazali się gorsi. – Ty też powinnaś. To zdenerwuje Mirandę. Opal żałowała, że nie ma Freyi, bo mogłyby wtedy porozmawiać o opaleniźnie Molly i o tym, czy Opal jest staroświecka, mówiąc, że tego nie zrobi. Niektóre kobiety po samoopalaczu zyskiwały jasnobrązowy odcień skóry, ale były też takie, które wyglądały, jakby się wytarzały w maśle orzechowym. Freya sprawiłaby, że nie czułaby się jak zacofana staruszka, chcąc zachować naturalny kolor skóry. Bez niej w domu było bardzo samotnie. Ale przynajmniej, pocieszała się Opal, na nią i Bobbi czeka prawdziwa przyjemność. Jutro o wpół do szóstej nastąpi uroczyste otwarcie nowego sklepu z robótkami ręcznymi. Uważała, że to trochę za późna godzina na otwarcie, ale Bobbi stwierdziła, że wręcz przeciwnie, pora jest idealna, ponieważ w okolicy będzie dużo ludzi i właściciele innych sklepów też zdążą wpaść. Opal zamierzała kupić wełnę, ponieważ od wieków niczego nie zrobiła na drutach. – Peggy jest słodka – dodała Bobbi, kiedy zadzwoniła, żeby powiedzieć, że w imieniu ich obu przyjęła zaproszenie. – Ale ma jakąś tajemnicę… – A ty postanowiłaś, że ją odkryjesz – roześmiała się Opal. – Ty i Freya jesteście jak dwa ziarnka maku – obie musicie wiedzieć, co się dzieje. – Dobrze jest mieć najnowsze informacje i trzymać rękę na pulsie – odparła Bobbi. Dzisiaj wieczorem Opal nie czuła się szczególnie dobrze poinformowana. Freya poszła do matki i kto wie, co dostanie do jedzenia. Gotowanie u Gemmy sprowadzało się albo do miski kuskusu z kiełkami fasoli, jeśli była w nastroju na ratowanie Ziemi, albo do dań z McDonald’sa, jeśli ogarniało ją lenistwo. David cierpiał z powodu dziewczyny i słowem jej o tym nie wspomniał, co tylko sprawy pogarszało. Jaka dziewczyna mogła odrzucić kogoś tak dobrego i troskliwego jak David? pomyślała Opal z oburzeniem. Skoro to zrobiła, musi być kompletną idiotką. Wciąż ją dręczył ten telefon do Mirandy. Czy Meredith odpowiedziała na

zaproszenie? A skoro o tym mowa, Meredith od jakiegoś czasu nie dała znaku życia i był to kolejny powód do troski. Opal nauczyła się udawać, że cieszy ją nowe światowe życie Meredith w Dublinie, ale prawdziwe przyjaciółki, jak Bobbi i Molly, wiedziały, że bardzo boli ją nieobecność córki i rzadki z nią kontakt. Skończywszy sos, Opal włożyła dwa talerze do piekarnika i opadła na krzesło w kuchni, żeby poczekać na powrót Neda. Ostatnio wszystko wydawało się nie na swoim miejscu. Żałowała, że nie może tego naprawić machnięciem magicznej różdżki.

Rozdział 8 W sobotni poranek przed wielkim otwarciem Peggy nagle się obudziła i usiadła w łóżku, czując, jak żar koszmaru przenika całe jej ciało. Przez ostatni tydzień miała absolutnie dziwaczne sny. Nie dotyczyły wcale tego, że w końcu otworzy swój sklep, co było kulminacją wielu lat nadziei i marzeń. Ani tej smutnie znajomej rozmowy telefonicznej z mamą sprzed dwóch dni. – Chciałabym, żebyś przyjechała i zobaczyła mój sklep, mamo. Spodobałby ci się. Jest w twoim stylu: półki wypełnione wełną, niesamowite druty z bambusa, wszelkiego rodzaju sprytne akcesoria do szycia i przechowywania różnych rzeczy… Po prostu rewelacja. – Nie mogę – szepnęła Kathleen Barry. – Po prostu nie mogę. Wiesz, jak on by zareagował. On, czyli Tommy Barry, ojciec Peggy. Nie chciała, żeby pojawił się na otwarciu, w żadnym razie by go nie zaprosiła, i wiedziała, że zbyt wiele oczekuje od matki, prosząc, by przyjechała do Corku sama. Nawet gdyby jej pozwolił. – Przepraszam, Peggy. Później do ciebie zadzwonię. Wiesz, jaki on jest… Rozmowa nagle została przerwana. Nic nowego. To jednak nie złagodziło bólu i po twarzy Peggy popłynęły łzy. Tak bardzo pragnęła dzielić z mamą ów słoneczny moment swojego życia, ale tego rodzaju rzeczy były dla innych, normalnych rodzin. Płacząc, Peggy uświadomiła sobie, że czas, odległość i wielomiesięczna terapia nie pomogły jej tak bardzo, jak na to liczyła. Odłożyła słuchawkę i opadła na fotel obity brązowym tweedem, mebel, którego najbardziej nie znosiła w całym domu, i przez następne pół godziny pozwalała po prostu płynąć łzom. Wydobycie się z otchłani przeszłości to cudowne doznanie, ale czymś innym jest świadomość, że nie wszyscy pragną odbyć tę wspinaczkę z tobą. Kathleen Barry zamierzała utrzymywać pozory, że w jej życiu wszystko układa się dobrze. Udawanie pozwalało jej radzić sobie z rzeczywistością. Peggy powinna się już do tego przyzwyczaić. Ale nie ból wywołany tą świadomością wdarł się w sny Peggy, chwiejąc jej równowagą psychiczną. Wczoraj śnił jej się ten sam sen co każdej nocy, odkąd wymknęła się z łóżka Davida. We śnie mieszkali w małym domku – jej domku, ale ładniejszym, wyremontowanym. Widziała Davida stojącego w progu, czekającego, by ją przywitać, ale nie potrafiła przedostać się przez furtkę. Za każdym razem, kiedy ją otwierała, pod jej nogami rozstępowała się ziemia i Peggy wpadała w otchłań. Ręce miała za słabe, żeby się wygramolić, a David stał po drugiej stronie i nie potrafił jej pomóc, choć

przez cały czas do niej wołał. Obudziła się wyczerpana. Sen dręczył ją także na jawie. Musiał coś znaczyć, ale zbyt się bała, żeby się nad tym zastanawiać. Czy zostawiając go, popełniła wielki błąd? Ta myśl była nie do zniesienia. Minęły dwa tygodnie, odkąd w środku nocy uciekła z jego łóżka i zostawiła mu list. Robiło jej się niedobrze na wspomnienie, jak następnego dnia rano David pojawił się w sklepie z listem w dłoni. Wyglądał na rozgniewanego, co samo w sobie było straszne, ponieważ nie sądziła, że należał do takich ludzi. A mimo to oczy pociemniały mu od emocji, twarz miał zaczerwienioną. Peggy instynktownie zrobiła krok w tył. Gniew ją przerażał. Sprawiał, że przełączała się na tryb kameleona, w którym jej umysł zdolny był do wszystkiego, byle wtopić się w tło, byle tylko nie stać się celem złości. To dlatego nauczyła się szyć i robić na drutach. Mogła być w domu, a równocześnie poza linią ognia. Nikt nie patrzył na ciche dziecko machające w kącie drutami. Gunther i Paolo skończyli stolarkę i poszli, ale Peggy zatrudniła pełną życia sprzedawczynię imieniem Fiona – pieszczotliwie nazywano ją Fifi. Kiedy w tamtą straszną sobotę przyszedł David, Fifi parzyła w kuchni herbatę. – Jak mogłaś uciec i zostawić mi taki list? – zapytał groźnie David. Dzisiaj, w takim stanie, wydawał się wielki i wysoki, i Peggy poczuła, jak przejmuje nad nią władzę dawny instynktowny strach. – W głowie mi się nie mieści, że jesteś aż tak okrutna, Peggy – dodał, machając listem. – Między nami nie było siedmiodniowego romansu, tylko coś wyjątkowego. Co się stało? Dlaczego odeszłaś? Racjonalna część umysłu mówiła jej, że to dobry, przyzwoity mężczyzna, który ma wszelkie prawo do gniewu, ale ta druga, nieracjonalna, hodowana troskliwie przez całe życie, kazała jej się bać. – Fifi! – krzyknęła. W drzwiach pojawiła się głowa Fifi. – Coś się stało? – zapytała. – Tak, sta-stało się – wyjąkała Peggy. David się uspokoił, ale dziwnie się jej przyglądał. – Ty się boisz, prawda? – zapytał ze zdumieniem. – Peggy, jestem zły, ale nigdy bym cię nie skrzywdził – ciągnął z całą łagodnością, na jaką go było stać. – Przyszedłem powiedzieć, że szaleję za tobą, szczerze mówiąc, zakochałem się w tobie po uszy, a tego nigdy żadnej kobiecie nie mówiłem. Dla mnie to była miłość od pierwszego wejrzenia, ale… Zbliżył się do niej, a ona wzdrygnęła się i cofnęła. Kiedy wkraczała w strefę przerażenia, nie potrafiła się z niej wydobyć: była jak sparaliżowana, z całkowicie

zablokowanymi emocjami. Przez ten mur nic nie mogło się przedrzeć. – Peggy, nie patrz tak na mnie. Wyglądasz, jakbym miał cię uderzyć albo coś w tym rodzaju. Przysięgam, że nigdy bym tego nie zrobił, nigdy. Dostrzegła zdumienie w jego wzroku i nagle to znowu był jej David, łagodny i niestanowiący zagrożenia. Ale był mężczyzną. Peggy wiedziała, jacy są mężczyźni, jak ich nastrój może się zmienić w mgnieniu oka, jak dobroduszny i miły człowiek znika, ustępując miejsca tyranowi. A kobiety z taką przeszłością jak ona nieuchronnie wybierają partnerów, którzy zgotują im podobną przyszłość. Mając za sobą Fifi, może mu kazać wyjść. To jedyne rozwiązanie. Miłość od pierwszego wejrzenia, szalona miłość nie jest dla takich kobiet jak ona. Przeszłość nazbyt wyraźnie ją naznaczyła, by mogła się dopasować do tej prostej formy. – Proszę, idź stąd. Natychmiast. – Słyszałeś ją, David – dodała Fifi. Wyszedł, posyłając Peggy smutne spojrzenie. – Chcesz mi powiedzieć, o co chodzi? – zapytała Fifi. Peggy pokręciła głową. – Wychowałam się niedaleko jego domu – ciągnęła Fifi. – Zawsze sprawiał wrażenie przyzwoitego faceta, ale już wcześniej myliłam się w takich sprawach. Zrobił ci krzywdę albo cię przestraszył? Jeśli tak, musimy coś z tym zrobić. Żadnemu facetowi takie rzeczy nie mogą ujść na sucho. Peggy ponownie pokręciła głową. Niektórym jednak uchodzi to na sucho przez całe życie, nikt nigdy nie wzywa policji, bo nikt o niczym nie wie. Wiedzą tylko ci, którzy z takim człowiekiem mieszkają, i gdyby komuś o tym opowiedzieli, i tak by im nie uwierzono. Przecież to taki uroczy człowiek. Rodzinny jak mało kto. Nie chcę słyszeć o nim złego słowa. Kiedy była mała, nauczyła się, że ludzie nie chcą wierzyć w brutalnych tyranów, chyba że na własne oczy zobaczą ich w akcji. Tylko jak mogłoby do tego dojść, skoro tyran do perfekcji opanował sztukę oszukiwania? Na ulicy anioł, w domu brutal, który w żadnym razie nie dopuści do wyjawienia prawdy kryjącej się za pozorami. A kiedy nikt nie wie, nikt też nie pomaga. – Nie – szepnęła, próbując się opanować. – To dobry człowiek, ale… – Nie miała pojęcia, jak to wytłumaczyć, dla Fifi zabrzmiałoby to dziwnie. – Przespałam się z nim, a potem sobie uświadomiłam, że to był błąd. On traktował mnie dobrze. To mój problem, Fifi, nie jego. Tylko tyle mogę powiedzieć. Fifi wpatrywała się w nią oczyma, w których malowały się pytania, ale na szczęście żadnych nie zadała. – W porządku. Jak będziesz chciała pogadać, jestem pod ręką. A teraz napijesz się herbaty?

– Oczywiście, cholera – odparła Peggy. Później do tego nie wracały, choć czasami Peggy czuła na sobie wzrok Fifi, usiłującej rozgryźć, co właściwie powinna myśleć o pracodawczyni. Tamtego wieczoru David zadzwonił na jej komórkę. Kiedy Peggy nie odebrała, zostawił wiadomość: Nie wiem, co się dzisiaj rano stało, Peggy. Zdaję sobie sprawę, że cię przestraszyłem, ale nie wiem dlaczego, ponieważ nie miałem takich intencji. Lubię cię. Bardzo. Między nami było coś wyjątkowego. Przykro mi, jeśli tylko ja tak to odbierałem, ale nie sądzę, że tak było. Życzę szczęścia. Cześć.

Peggy wysłuchała wiadomości z mieszaniną przygnębienia i ulgi. Gdyby tylko tamtego wieczoru nie poszła do Starlight Lounge, gdyby nie poznała Davida. Jak mógłby ją zrozumieć? Nikt nie jest w stanie tego pojąć, chyba że sam to przeżył. Tak jak ona. Życie nigdy nie traktowało sprawiedliwie Tommy’ego Barry’ego – w każdym razie on sam niezbicie w to wierzył. Nie odziedziczył rodzinnej farmy w Carlow, mimo że był najstarszym synem. Ten zaszczyt przypadł jego młodszemu bratu Peteyowi. Tommy przerwał odczytywanie testamentu, odpychając krzesło i wrzeszcząc na matkę: – Ja jestem najstarszy, on to jeszcze chłopiec, co może wiedzieć o gospodarowaniu na czterdziestu hektarach dobrej ziemi? Adwokat, starszy pan Burke, widywał wiele bójek podczas odczytywania testamentów i został ostrzeżony przez panią Barry, że przy tej okazji też może dojść do awantury, dlatego kazał sekretarce, pannie Reagan, czekać przy drzwiach i w razie konieczności zadzwonić na policję. Zaskoczyło go, że Tommy wpadł w taką furię, ponieważ zawsze brał go za czarującego młodego człowieka, po przyjacielsku odnoszącego się do wszystkich. Ale pieniądze i pozbawienie dostępu do nich dziwnie wpływają na ludzi. Constance Barry mimo oczywistej żałoby po mężu zachowuje niezwykły spokój, pomyślał z podziwem Burke. Constance wiedziała, że do tego dojdzie. Tommy od wczesnego dzieciństwa oczekiwał, że wszystko będzie się układało po jego myśli. W przeciwieństwie do pozostałej trójki rodzeństwa nigdy nie rozumiał, na czym polega ciężka praca albo dobroć, choć z pozoru emanował urokiem, i był to powód jej nieprzemijającego smutku. Jego zdolność do oszukiwania ludzi jest najgorsza, myślała Constance. To, że syn wyrósł na takiego człowieka, łamało jej serce. Wyjechał z farmy wiele lat temu. Praca na roli to nie dla niego, oznajmił wyniośle. Chociaż do niego napisała, nie przyjechał, kiedy jego biedny ojciec zachorował, a Peteyowi przydałaby się pomoc przy dojeniu krów. Ale oczywiście na wieść o śmierci ojca pojawił się natychmiast. Dopilnował, żeby zdążyć na pogrzeb i odczytanie testamentu, wlokąc ze sobą młodą żonę i słodkie dziecko, które

sztywniało, gdy Tommy brał je na ręce. Dzieci odznaczają się wielką mądrością, myślała Constance ze smutkiem; wiedziała, że może nigdy więcej nie zobaczy wnuczki, jeśli Tommy wpadnie w furię – i rzeczywiście tak się stało. Żałowała tylko, że nie może nic zrobić dla biednej Kathleen i małej Peggy. Ale co takiego miałaby zrobić? – Nie pracowałeś na farmie, odkąd skończyłeś szesnaście lat i znalazłeś sobie pracę w mieście – powiedziała spokojnie i wyraźnie. – Ojciec chciał, żebyś studiował rolnictwo, ale odmówiłeś, wolałeś inaczej ułożyć sobie… – Dopóki nie dostanę farmy – przerwał z gniewem Tommy. – Kiedy powiedziałeś ojcu, że rolnictwo cię nie interesuje, jasne było, że farmy nie dostaniesz – ciągnęła Constance. – Petey ciężko pracował. Tommy sprawiał wrażenie, jakby zaraz miał ją uderzyć, chociaż nigdy dotąd nie stosował przemocy. Patrząc na jego bladą, niespokojną żonę, Constance miała nadzieję, że nadal tak jest. Kathleen wydawała się szczuplejsza i bardziej krucha niż dwa lata temu, kiedy Tommy się z nią ożenił. – Spotkamy się w sądzie! – syknął Tommy, po czym złapał żonę za rękę. – Idziemy! Nie stój tak i nie gap się na mnie jak idiotka, musimy stąd wyjść. Nie pozwolę, żeby się ze mnie śmiali! – krzyknął, wywlekając ją z sali. Constance obserwowała tę scenę przygnębiona. Gdzie popełniła błąd, wychowując takiego syna? Zawsze był inny, ale powinna była coś z nim zrobić, kiedy był dzieckiem, znaleźć sposób, by stał się taki jak jego rodzeństwo, sympatyczne i otwarte. Tommy zawsze miał w sobie mrok, którego jednak ludzie nie zauważali; dostrzegali w nim tylko wielki urok i przystojną twarz. Zapewne tym właśnie zwabił kruchą Kathleen, ale dlaczego godziła się znosić taki gniew? Westchnęła na myśl o życiu czekającym synową i wnuczkę. Niewykluczone, że Kathleen wybrała typ mężczyzny, do którego była przyzwyczajona, i ich córka wyrośnie, nie znając nic lepszego – cykl będzie się powtarzał. Gdyby tylko Constance mogła w jakiś sposób im pomóc. Peggy we wczesnym dzieciństwie nauczyła się, że jej ojciec różni się od ojców innych dzieci. Nigdy nie brał jej na ręce, kiedy wchodził do domu z garażu, jak robił to tata Letty, nigdy nie uśmiechał się czule do mamy jak tata Sary, gdy żona podawała mu kubek herbaty albo ciastko. Najdziwniejsze dla małej Peggy było to, że jej ojciec wśród ludzi był taki sympatyczny, uśmiechał się do niej i do mamy, sprawiał, że wszyscy go lubili – a w chwili, gdy zostawali sami, było tak, jakby ktoś przekręcał dźwignię, wyłączając ten publiczny pokaz miłych cech. Znowu był wstrętny i despotyczny, domagając się kolacji. Jeśli miał zły humor, wpadał w gniew na sam widok Peggy. Kiedy była mała i jeszcze nie nauczyła się życia, wybuchała płaczem, a wtedy Tommy wrzeszczał, żeby zeszła mu z oczu, w przeciwnym razie poczuje na sobie jego rękę i naprawdę będzie

miała powód do łez… Zupełnie tego nie rozumiała. – Twój tata nie dostał tego, co mu się słusznie należało, więc trochę się zdenerwował – szeptała Kathleen, kiedy Tommy dawał się ponieść furii, a powodem mogło być cokolwiek, począwszy od osoby, która zirytowała go w pracy, do postawienia na złego konia u bukmachera. Do ich domu nie zapraszano regularnie gości, ale przy tych kilku okazjach, gdy rodzice urządzili przyjęcie, Tommy był czarujący: chwalił córkę za dobre wyniki w szkole i przepowiadał jej wielką przyszłość. Przy ludziach komplementował nawet mamę. – Doskonała ta szarlotka, prawda? – pytał, kiedy goście siadali do jedzenia, podczas gdy Kathleen krążyła nerwowo po pokoju. – Moja żona ma lekką rękę do ciast, to pewne. Kiedy byli sami, tego rodzaju miłe słówka nie przechodziły mu przez usta. Był okrutny i złośliwy, żonie mówił, że ubrała się jak idiotka, Peggy – że jest rozczarowany wynikami jej egzaminów. Nic nigdy nie było dobre, nic nigdy nie było godne pochwały. Bez przerwy zmieniał pracę, tak więc wiele razy się przeprowadzali. Peggy przywykła do bycia nową uczennicą w klasie. Wiedziała, jak delikatnie wtopić się w tło, dzięki czemu żaden nauczyciel nigdy o nic nie pytał. Tak było prościej. Później rodzina zamieszkała w brzydkim domu pod Portlaoise, ale Peggy nadal pozostała tajemnicą dla większości klasy. Nie przyjmowała zaproszeń do domu, ponieważ to oznaczało, że musiałaby tę osobę zaprosić do siebie. Przynajmniej ojciec nie jest pijakiem, myślała, gdy trochę dorosła. Gdyby pił, obie z matką już by nie żyły. Jego furia plus alkohol tworzyłyby śmiertelnie niebezpieczną mieszankę. Nauczyła się siedzieć spokojnie w pokoju, podczas gdy mama dla sklepu Caroli Landseer latem haftowała serwetki, a zimą robiła swetry. Peggy przyswoiła sobie obie te umiejętności; migała palcami, tworząc piękne, miękkie wyroby, dzięki którym Kathleen miała dodatkowe pieniądze. Już na początku Peggy odkryła bezpieczne miejsce w swojej głowie, gdzie mogła się schować, marząc o czasie, gdy razem z mamą wyjadą z Portlaoise i otworzą sklep z robótkami ręcznymi. Pomalowałaby go na lawendowy kolor, taki sam jak w Farmer’s Kitchen, uroczym lokalu, w którym mama pracowała kilka dni w tygodniu, podając herbatę eleganckim damom w rodzaju Caroli Landseer i jej przyjaciółek. Mężem Caroli był ksiądz prezbiteriański, przyzwoity człowiek, który zawsze walczył o prawa dla ludzi pozbawionych przywilejów, mimo że oboje z żoną mieszkali w wielkim domu na przedmieściach. Carola zainteresowała się nieśmiałą kobietą, która pracowała jako kelnerka i robiła piękne rzeczy dla jej sklepu. Peggy podejrzewała, że pani Landseer już dawno się domyśliła, że w domu

Barrych dzieje się coś złego. Kiedy widziała Peggy wracającą ze szkoły, wołała ją do siebie. Przeprowadzała rzecz subtelnie, ale jej pytania miały wspólny temat. – A twoja mama dobrze się czuje? – pytała pani Landseer. – Ostatnio wydawała się dość spięta. W domu wszystko w porządku? Peggy pragnęła powiedzieć jej prawdę, ale mama czułaby się upokorzona, gdyby odkryła, że osoba, którą podziwia, orientuje się w jej prywatnych sprawach. Istniało też niebezpieczeństwo, że Carola zapytałaby o to Tommy’ego, a wtedy Peggy i Kathleen drogo by za to zapłaciły. Przez cały okres nastoletni Peggy marzyła, że obie z mamą żyją w spokoju gdzieś daleko od ojca. Byłyby szczęśliwe tylko we dwie, nie potrzebowałyby nikogo innego, żadna przytłaczająca obecność nie barwiłaby dni strachem i mrokiem. Carola zbliżyła się do Kathleen, rozmawiała z nią i przekonywała, że jest ofiarą przemocy. – Przemoc to nie tylko używanie siły fizycznej – powiedziała kiedyś, gdy była u nich w domu pod nieobecność Tommy’ego. Peggy stała za drzwiami i słuchała, z całego serca się modląc, żeby mama zwróciła uwagę na słowa Caroli, chociaż zdanie córki ignorowała. – Popatrz na siebie, Kathleen, ze strachu została z ciebie skóra i kości. Nikt nie musi tak żyć. Odejdź od niego. Możesz na mnie liczyć. Skończywszy osiemnaście lat, Peggy oznajmiła matce, że wyjeżdża. Chciała zarabiać, tak by sklep z robótkami ręcznymi stał się dla nich dwóch rzeczywistością, a nie tylko marzeniem. Musiała poczekać na dwudzieste pierwsze urodziny, żeby dostać pieniądze po babci Constance, której nigdy nie spotkała. Zgodnie z testamentem spadek pozostawał w funduszu powierniczym do osiągnięcia przez Peggy pełnoletności, co rozwścieczyło jej ojca: wyrzekał, że pieniądze zgodnie z prawem należą się jemu, że ta „stara suka” wykluczyła go ze spadku. – Jedź ze mną, mamo, nie musisz z nim zostawać – błagała Peggy. – Nikt nie powinien tak żyć, słuchać wykrzykiwanych rozkazów jak pies. Nawet psa nie powinno się traktować tak, jak on traktuje nas. Nie będzie lepiej, nigdy. A beze mnie on jeszcze bardziej wdepcze cię w ziemię. – Nie mogę odejść. – W szczupłej twarzy Kathleen widać było tylko wielkie szare oczy. Peggy przypuszczała, że mama waży teraz nie więcej niż czterdzieści kilogramów, zredukowana do samych kości przez niepokój i przemoc psychiczną. – Dlaczego nie możesz? – zapytała z rozpaczą. – On cię nie kocha, obie o tym wiemy. Mnie też nie kocha. Wykorzystuje cię w charakterze psychicznego worka treningowego. Nie znam nikogo, kto w taki sposób żyje. Kathleen się wzdrygnęła, a Peggy pożałowała swej otwartości. Z wyrazu przerażonych szarych oczu domyślała się, jak bardzo te słowa zraniły mamę, ale musiała to zrobić, to była jej jedyna nadzieja na uratowanie Kathleen.

– Myślisz, że Claire Delaney z naprzeciwka pozwala Mike’owi tak do siebie mówić? – ciągnęła. – Jasne, że nie. Nie odważyłby się. Albo Miriam z kawiarni? Czy mąż traktuje ją jak śmiecia? Nie. Tata nie jest normalny, przepełniają go wściekłość i gorycz. Proszę, jedź ze mną. – Nie mogę. Nie proś mnie o to – odparła matka. – I nie dopuść, żeby ojciec słyszał, jak mówisz takie rzeczy. Wścieknie się, wiesz o tym. Wścieknie się, jak powiesz, że wyjeżdżasz. Potrzebuje mnie, wiesz, że tak. I co ja bym tam robiła? Co mogę robić? Jestem za stara i za głupia. – Mówisz jego głosem – odparła z gniewem Peggy. – To on ci powtarza, że jesteś stara i głupia, ale to nieprawda. Od sześciu lat pracujesz w Farmer’s Kitchen, przez lata szyłaś i robiłaś na drutach, żeby zarobić pieniądze na nasze utrzymanie, bo nie dawał ci ani grosza. Jesteś mądra, potrafisz robić wiele rzeczy. Ten drań kazał ci wierzyć, że jesteś beznadziejna i bezużyteczna. – Nie nazywaj tak ojca. Nie mogę jechać, nie mogę. – Kathleen płakała teraz i dygotała. Peggy wiedziała, że została pokonana. Tommy przez lata powtarzał Kathleen, że do niczego się nie nadaje, a ona w to uwierzyła. Peggy często się zastanawiała, z jak pokręconej rodziny pochodzi mama, skoro bez zastrzeżeń uznała, że zasługuje na takiego męża jak Tommy Barry. Rodzina mamy była dla niej jeszcze większą tajemnicą niż rodzina ojca, z całą pewnością jednak musiał być w niej brutalny mężczyzna – Peggy w to nie wątpiła i dlatego postanowiła, że zostanie sama. Kobiety pociąga to, co znają, nieważne, jak bardzo jest to niszczące. Ale nie Peggy, wykluczone. – Powinnaś zostać i pójść do college’u – wrzeszczał ojciec, kiedy usłyszał, że córka zamierza opuścić dom. – Bez college’u nigdy niczego nie osiągniesz. On nie skończył college’u. Zakończył edukację w wieku szesnastu lat, co było winą rodziny, jak powiedział. Miał plany względem Peggy. Chciał udowodnić całemu miastu, że jego rodzina jest mądra i bystra, że jego córka zrobi z nich wszystkich głupców, ponieważ jest inteligentna i nauka przychodzi jej łatwo. I nadal mieszkałaby w domu, zdana na jego wolę. Ale Peggy się sprzeciwiła. Wyjeżdżała nie na uniwersytet czy do college’u, ale przed siebie, nie czekając na jego pozwolenie. – Kathleen, powiedz coś! – warknął na żonę. Świat stanął na głowie. Tommy nigdy nie pytał jej o radę, o nic nie prosił. – Peggy, wiesz, że ojciec ma rację. Coraz trudniej dostać pracę, a im lepiej jest się wykształconym i im więcej ma się skrótów przy nazwisku, tym łatwiej… – Matka urwała. Peggy zastanawiała się, czy matka kiedykolwiek skończyła zdanie. Jakby wiedziała, że to bez sensu, bo mąż i tak jej nie słucha. – Masz absolutną rację – powiedziała ojcu Peggy. – Jestem pewna, że szybko

wrócę. – Już dawno odkryła, że najlepiej zgadzać się z ojcem we wszystkim i robić swoje. Ta konkretna metoda rozwścieczała go bardziej niż inne, ale jakimś cudem nie warknął na nią tak jak na matkę. Jakby zdawał sobie sprawę, że Peggy nie jest podobna do matki i nie położy uszu po sobie. – Owszem, wrócisz – oznajmił złowieszczo, gdy ruszyła do wyjścia. Wtedy obie z matką już płakały. Ogromny plecak stał koło drzwi, wypakowany do granic możliwości. – Oczywiście, wrócę nie raz – powiedziała. – I pełno tam łajdaków – syknął ojciec, jakby świat był przelewającą się masą złych ludzi, tylko czekających, by zaatakować. – Masz rację, tato, będę ostrożna – odparła Peggy poważnie, myśląc przy tym, że najbardziej niebezpieczną osobą na świecie równie dobrze może być twój ojciec. Mówienie tego nie miało jednak sensu, skoro matka nadal z nim mieszkała. Ona będzie z tego powodu cierpieć. Ze względu na nią Peggy zrobiła wszystko, co trzeba, uściskała ojca, powiedziała, że będzie tęsknić, znalazła nawet w sobie dość siły, by dodać: – Jeśli będę potrzebowała rady, oczywiście do ciebie zadzwonię, tato. To mu się spodobało, przemówiło do jego próżności. Peggy kierowała się wyłącznie dobrem mamy, choć bolało ją, że to powiedziała, bo zapewnienie brzmiało tak bardzo fałszywie. Postanowiła, że nigdy więcej nie będzie fałszywa. Zbuduje dla siebie życie, w którym nie będzie miejsca dla mężczyzn. Małżeństwo i dzieci były totalnym błędem dla kogoś takiego jak ona. Gwarancją klęski. Zdawała sobie z tego sprawę. To była kwestia genów, one o wszystkim decydowały, zwłaszcza o umiejętnościach rodzicielskich i wyborze właściwego mężczyzny. W obu przypadkach Peggy nie mogła liczyć na sukces, dlatego będzie tego unikać. Powiedziała sobie, że to najlepsze wyjście. Po rozmowie w sklepie i pozostawieniu jednej wiadomości na poczcie głosowej David przestał dzwonić, ale Peggy co noc o nim śniła. W dniu otwarcia wstała wcześnie, wzięła prysznic, ubrała się i wyszła z domu bez śniadania. Planowała, że pójdzie prosto do sklepu, otworzy i zaparzy sobie kawę. W tym ślicznym miejscu snucie smutnych myśli było wykluczone. Jak zawsze ogarnęła ją czysta radość, kiedy pojawili się pierwsi klienci. Chodzili po sklepie z lawendowymi koszykami, do których wrzucali towary, zapominając o całym świecie. Peggy przez lata wydziergała mnóstwo rzeczy, część zachowała i teraz wreszcie mogła je dobrze wykorzystać. Koło półek wisiały szale i chusty, skomplikowane swetry z barwnym żakardem z Fair Isle i jednokolorowym z Aran. Z każdego typu wełny wydziergała próbkę, by klienci widzieli, jak włóczka pracuje. Część sklepu poświęcona była „początkującym”; uwielbiali ją ci, którzy chcieli robić na drutach, ale nie mieli o tym pojęcia. W sklepie Peggy nie czuli się jak idioci

w świecie zręcznych palców. Wiele lat temu, kiedy sklep był tylko wytęsknionym marzeniem, przeczytała o właścicielce podobnej firmy, która prowadziła wieczorowe kursy dziergania i szycia, żeby poszerzyć klientelę. Peggy postanowiła, że też tak zrobi, i chciała jak najszybciej zacząć. Gdyby tylko potrafiła oderwać myśli od… – Jakiego rozmiaru drutów potrzebuję do tego? – zapytała kobieta, podnosząc motek pięknej peruwiańskiej, ręcznie farbowanej wełny. Ściągnęła tym Peggy na ziemię, do teraźniejszości. Musi się skupić na sklepie, zapewnić sobie dobre życie, odnieść sukces, nabrać sił, zarobić pieniądze. Wtedy nigdy więcej nie będzie musiała żyć jak zwierzę w klatce, całkowicie zależna od woli innego człowieka.

Rozdział 9 W sobotnie popołudnie z galeryjki na antresoli Meredith Byrne obserwowała kobietę wchodzącą do Galerii Alexander i Byrne. Wiek – kto wie? Na pewno po dobrej operacji plastycznej, jeśli miała więcej niż czterdzieści pięć lat. Baletki na płaskim obcasie, oryginalne Chanel, żadna podróbka. Szary płaszcz, który mógł być tylko z kaszmiru, chociaż wyglądał jak dzieło osoby, która nigdy na oczy nie widziała płaszcza. To był aktualny krzyk mody. Spłowiałe obcisłe dżinsy i kosztowna stylizacja blond włosów, sprawiających wrażenie, jakby ich właścicielka przed chwilą wstała z łóżka, podczas gdy spędziła godzinę u fryzjera, który za pomocą wosku kręcił końcówki. Wygląd świadczący o pieniądzach. Meredith nie wychowała się w bogatej rodzinie, ale potrafiła rozpoznać człowieka zamożnego, chociaż ludzie, z którymi dorastała, teraz by jej nie poznali. Mysie włosy i nieśmiały uśmiech zniknęły bez śladu, zastąpione przez lśniące blond włosy, doskonałe zęby, które zawdzięczała fortunie wydanej na tytanowe śruby, odpowiednie ubrania i akcent, którego nie powstydziłby się utalentowany lingwista. Może i Meredith nie wychowała się w bogatej rodzinie, ale teraz nikt by się tego nie domyślił. Niemal niedostrzegalnie skinęła głową Charliemu, dobrze wychowanemu pracownikowi galerii. Pippę obdarzyła spojrzeniem mówiącym: „Zejdź z drogi”. Meredith przywykła do kierowania galerią i jeśli pracownik nie wykonywał jej poleceń, zwalniała go. Pippa, ubrana w błyszczący szary kostium, który klientom pozwalał podziwiać jej długie nogi, posłusznie ruszyła na piętro, podczas gdy Charlie w połyskliwym szarym garniturze i koszuli rozpiętej pod szyją, dzięki czemu klientki mogły zachwycać się jego silną budową i opalonym karkiem, podszedł do kobiety i wymruczał słowa, których Meredith nie słyszała, ale których go nauczyła. – Nie wątpię, że doskonale poradzi sobie pani sama, ale gdyby potrzebna była pomoc, jestem obok. Charlie był prawdziwym skarbem. Tak jak Pippa miał dyplom ze sztuki i ukończył jedną z właściwych szkół, a tym samym pochodził z odpowiednich kręgów towarzyskich. Jego wyjątkowy talent polegał jednak na tym, że kiedy patrzył na jakąś kobietę, czuła się jedyną przedstawicielką swojej płci na ziemi. Myślał o aktorstwie, powiedział Meredith w czasie rozmowy o pracę. – Ale pieniądze są z tego marne, dobrze zarabia najwyżej pięć procent aktorów. Prowizja od sprzedaży jest o niebo lepsza. Czy raczej była. W dzisiejszych czasach mało ludzi kupowało obrazy. Większość w desperacji

sprzedawała i miała nadzieję, że odzyska jedną czwartą ceny kupna. Galeria Alexander i Byrne znosiła recesję dość dobrze, częściowo dzięki niewiarygodnym kontaktom, które na całym świecie miała Sally-Anne Alexander. Ludzie bogaci zawsze byli i zawsze będą, powiedziała Sally-Anne z błyskiem w zielonych oczach, sztuka polega na tym, by do nich trafić i zaprzyjaźnić się z nimi. Tylko w tym miesiącu sprzedała cztery wielkie obrazy miliarderowi ze Zjednoczonych Emiratów Arabskich, którego poznała, kiedy pojechała do Szwajcarii kupować dzieła sztuki. Według banku przelew jeszcze nie wpłynął i Meredith obserwowała konto online galerii z lekkim niepokojem. Twórca tych obrazów szalał i Meredith przez cały tydzień go uspokajała. – Czy kiedykolwiek cię oszukałam, Mike? – zapytała w rozmowie telefonicznej takim tonem, jakby sama ani trochę się nie martwiła. – Nie, wcześniej mnie nie oszukałaś, ale chcę dostać swoje pieniądze – odparł Mike. – Obrazy są sprzedane. Potrzebuję honorarium teraz, a nie kiedy Sally-Anne będzie miała ochotę mi je przekazać. Chciałbym wiedzieć, co się właściwie dzieje? Jestem spłukany, Meredith. Od miesięcy nic nie sprzedałem, przecież wiesz. Gdyby nie pieniądze, które zarabiam jako nauczyciel, wylądowałbym na ulicy. W obecnej sytuacji gospodarczej obrazy Mike’a nie miały wielu nabywców, ogromne płótna wyglądały dobrze tylko na ścianach wielkich biurowców albo hoteli, a szefowie jednych i drugich nie wydawali na sztukę. Mike nie dzwonił od czwartku i Meredith uznała, że przestanie gapić się na stan konta galerii, który wyraźnie był pod kreską, i nie będzie podejrzewać Sally-Anne o nic złego. Na razie się na niej nie zawiodła. Sally-Anne, wciąż przebywająca za granicą, powtarzała w rozmowach telefonicznych: – Uspokój się, Meredith, facet jest wypłacalny. Naprawdę, ma dwa samoloty i jest właścicielem banku w Abu Dhabi. Śpi na forsie. – Więc dlaczego trochę jej nam nie podrzuci? – zapytała Meredith. – Potrzebujemy zastrzyku gotówki, mówiłam ci o tych dwóch czekach bez pokrycia. Wydobądź pieniądze od tego gościa… Ale Sally-Anne jak zwykle się śpieszyła. – Muszę lecieć, skarbie. Poznałam uroczą starą francuską arystokratkę, która chce sprzedać kilka drobiazgów. Zabieram ją na herbatę i pogadamy. Wygląda na to, że przed laty przyjaźniła się z Dalim. Tak, tak, wszyscy się z nim przyjaźnili. Miał więcej przyjaciół niż Facebook, choć myślę, że w tym przypadku może to być prawda. Porozmawiamy, jak wrócę, cześć. Frustrujące, ale Sally-Anne działała właśnie w taki sposób. Rewelacyjnie wyszukiwała okazje, natomiast szczegóły w rodzaju przekroczonego konta nudziły ją

śmiertelnie. Dla zajmującej się codziennym prowadzeniem galerii Meredith były źródłem udręk. Poprzedniego dnia przeprowadziła niemiłą rozmowę z Carlosem, właścicielem firmy cateringowej, którą zamierzała zatrudnić na zbliżający się wernisaż. Carlos zdecydowanie odmówił przyjęcia zlecenia: – Czek za poprzedni wernisaż okazał się bez pokrycia – powiedział. – Daję wam dwa dni na przekazanie nam czeku, który nie wróci z banku, w przeciwnym razie zajmą się tym nasi prawnicy. – Bądź rozsądny – odparła Meredith. – Przecież nas znasz, czy my zrobilibyśmy… – Myślałem, że nie, aż do teraz. Ale na moim koncie bankowym jest dziura w wysokości pięciu i pół tysiąca i figuruje przy niej nazwa waszej galerii. Lepiej ją załataj, zanim przyjdzie ci do głowy dzwonić do mnie z kolejnym zleceniem. Intuicja jej podpowiadała, że coś jest nie tak, zaraz jednak odpędziła tę myśl. Sally-Anne w żadnym razie nie wystawiłaby jej do wiatru. Postanowiła, że porozmawia z Keithem, mężem Sally-Anne, kiedy oboje wrócą z podróży. Keith był odpowiedzialny za finanse i może wiedział, skąd wzięły się te czeki bez pokrycia. W piątek zapłaciła pracownikom z własnego konta i zastanawiała się, czy w soboty dokonywane są transfery. To byłaby taka ulga, gdyby mogli zacząć tydzień z pieniędzmi w banku. – Napijesz się kawy, Meredith? – zapytała Pippa, dołączając do niej za szklaną ścianą antresoli. – Jasne, czemu nie – westchnęła Meredith, chociaż wypiła już cztery. Nic dziwnego, że ostatnio coraz trudniej było jej zasnąć. Niech Sally-Anne uporządkuje ten bałagan, myślała. Meredith znała się na sztuce i doskonale radziła sobie z artystami, ale pomimo drogich ubrań nadal nie potrafiła swobodnie porozumiewać się z klientami. Bogaci są inni. Pippa i Charlie, od zawsze należący do tego świata, radośnie gawędzili o nartach w Meribel, lecie spędzonym w domu znajomego na Long Island albo grze w polo w Sotogrande, gdzie wszyscy po meczu szli do barów w maleńkim porcie. Mimo że Meredith była we wszystkich tych miejscach z Sally-Anne i Keithem, nie znała tego życia od urodzenia. Choćby nie wiem jak się starała zapomnieć o swoim pochodzeniu, nigdy nie będzie w stanie wyrzucić z głowy wspomnień o St. Brigid’s Terrace. Wiele osób w świecie sztuki miało gorsze pochodzenie, tylko że ci ludzie szczerze o tym mówili. Meredith po prostu na nowo się wymyśliła. Redstone nie istniało dla jej nowego świata, a mimo to wciąż w niej pozostało. Zostawiła Charliemu oczarowanie klientki i poszła za Pippą do biurowej części półpiętra. Kiedy klienci tam wchodzili, mogli podziwiać obrazy na przepierzeniu, za którym znajdowały się szklane boksy. Meredith kochała galerię, ale ostatnio cała jej radość gdzieś się rozwiała. Trudno

było stwierdzić, co konkretnie było tego powodem. Na pewno odegrały w tym rolę stan gospodarki i kłopoty finansowe, chociaż rzecz sięgała głębiej. Im była starsza, tym bardziej czuła się samotna. Miała trzydzieści dwa lata, wszystkie jej rówieśniczki już się zaręczyły albo wyszły za mąż. Nawet młodsze od niej kobiety miały stałych partnerów – Pippa, smarkula ledwo dwudziestoczteroletnia, miała chłopaka, z którym spędzała weekendy w stadninie koni jego matki. Nawet Mike, człowiek utalentowany, choć szerokim łukiem obchodzący mydło i pastę do zębów, nie był sam. Tylko Meredith nikogo nie miała. Niedługo skończy trzydzieści trzy lata, a na horyzoncie wciąż nie widać było partnera. Dokładała starań, by o tym nie rozmyślać, czasami jednak do jej głowy wkradała się myśl: nie o to jej przecież chodziło, kiedy wiele lat temu wyjeżdżała z Redstone. Meredith zawsze pasjonowała się sztuką. Była dobra na tyle, że przyjęli ją do prestiżowego college’u, dość szybko jednak uświadomiła sobie, że nie jest dostatecznie oryginalna, żeby na swoich obrazach zarabiać. Laura, najlepsza przyjaciółka Meredith z college’u, stanowiła jej przeciwieństwo – utalentowana malarka, ale beznadziejna w interesach. – Jesteś dobra w te klocki – powiedziała Laura. – Nie potrafię prawić miłych słówek w galeriach, chcę tylko malować. W rezultacie więc Meredith taszczyła płótna Laury do galerii; później robiła to dla innych i nagle stała się dziewczyną, do której zwracali się ludzie pragnący zainwestować w nową, interesującą sztukę. To doprowadziło ją do Sally-Anne i Keitha, co skończyło się otwarciem galerii. Należała do nich, ponieważ mieli kapitał, ale zaprosili Meredith do współpracy. A pół roku temu Sally-Anne powiedziała: – Tyle wiesz o sztuce, jesteś naszym atutem. Zostaniesz wspólniczką, twoje nazwisko znajdzie się w nazwie, załatwi to nasz prawnik. Oczywiście musisz zainwestować. Dwadzieścia tysięcy powinno wystarczyć. Meredith pożyczyła pieniądze pod zastaw swojego apartamentu. Kiedy została wspólniczką, przywykła do telefonów od osób, które błagały Sally-Anne o włączenie ich do jej interesów. Meredith nienawidziła zadawania bezpośrednich pytań, po prostu nienawidziła. Ludzie zorientowani nigdy nie musieli pytać, które kluby czy hotele są właściwe. Takie pytania demaskują człowieka jako outsidera. Meredith za główny cel postawiła sobie, by zawsze sprawiać wrażenie, jakby należała do osób zorientowanych. W końcu jednak ciekawość zwyciężyła. Zapytała Sally-Anne, jakiego rodzaju interesami się zajmuje. Sally-Anne, szczupła i opalona po ciągłych pobytach w najmodniejszych kurortach, jak zwykle ubrana w najdroższe w sezonie stroje, z twarzą bez jednej zmarszczki, utkwiła w Meredith oczy i chwilę się zastanawiała. – Ludzie przekazują mi pieniądze, a ja je inwestuję. Zwykle są to krótkoterminowe

inwestycje w nieruchomości, przynoszące dwudziestoprocentowe zyski. Robię interesy z wieloletnimi znajomymi, w większości są to koledzy ze szkoły. Chodziła w Szwajcarii do snobistycznej międzynarodowej szkoły, której nazwa sprawiała, że Meredith czuła się jak osoba z klasy robotniczej. Interesy, wyjaśniła Sally-Anne, polegały na inwestycjach pozostających bez związku z galerią. Skoro miała tak wielu bogatych przyjaciół, którym do realizacji projektów budowlanych albo giełdowych brakowało zaledwie kilku dodatkowych milionów, rzeczą najbardziej naturalną w świecie było, że poznawała ich z potencjalnymi inwestorami, chętnymi do utopienia swoich pieniędzy w krótkoterminowych transakcjach obiecujących dwudziestoprocentowy zysk. – Spróbuj dostać tyle w banku – powtarzała wesoło. Prowadziła tę działalność od lat i ludzie stawali na głowie, by robić z nią interesy. A to tłumaczyło, dlaczego do Meredith dzwonią ludzie i proszą, żeby przedstawiła ich Keithowi i Sally-Anne. – Słyszałem, że każdy biorący udział w tym biznesie na londyńskiej giełdzie zarobił ćwierć miliona na czysto – mówili. – Proszę, powiedz Sally-Anne, że mam pieniądze do zainwestowania. Proszę. W końcu Meredith pożyczyła kolejne dwadzieścia tysięcy euro i sama zainwestowała. Po pół roku na jej konto przelano dwadzieścia osiem tysięcy. Kiedy Sally-Anne beztrosko wspomniała o kolejnym interesie, Meredith bez namysłu przelała swoje cenne dwadzieścia osiem tysięcy na konto Alexandrów. Z każdą inwestycją jej konto się powiększało, a Meredith zaczęła kierować do Sally-Anne innych – była między nimi jej przyjaciółka Laura. Dzięki Sally-Anne Meredith była teraz właścicielką udziałów w amerykańskim hotelu przy polu golfowym, osiedlu mieszkaniowym w Turcji i rosyjskim centrum handlowym. Laura także. – Jesteśmy szczęściarzami – powiedziała Laura, kiedy Meredith ostatnio była u niej w dzikich i wietrznych górach Kerry. – Dzięki tobie mamy zabezpieczenie. Laura była żoną Cona, potężnego jak niedźwiedź górala, który wykonywał gigantyczne posągi ze złomu. Mieli małą córeczkę Ionę, wędrującą radośnie pomiędzy pracowniami rodziców i zostawiającą na ścianach odciski pomazanych farbą paluszków, czego ani Con, ani Laura najwyraźniej nie dostrzegali. Ich dom przysiadł u podnóża góry i był pełen dziwnych ręcznie robionych mebli, szalonych rzeźb z brązu autorstwa Cona oraz ogromnych płócien Laury przedstawiających nastrojowe górskie pejzaże i wybrzeże Kerry. Mieli dwa psy ze schroniska, grubą świnię chrapiącą w kuchni koło pieca i gromadkę świnek morskich dla Iony. Te ostatnie mieszkały w kojcu w salonie, co chroniło je przed głodnym wzrokiem psów i spowodowanym przez nie atakiem serca. Siadając gdziekolwiek w tym domu, nieuchronnie trafiało się na psiego gryzaka albo poduchę pokrytą sierścią.

Kiedy Meredith bywała tu w przeszłości, zawsze się zastanawiała, jak, do licha, Laura może mieszkać na takim odludziu, gdzie w promieniu wielu kilometrów nie ma kawiarni, restauracji, galerii czy teatru. Ale podczas ostatniego Bożego Narodzenia przeżyła wstrząs, łapiąc się na tym, że zazdrości Laurze życia z małą Ioną i brodatym Conem, który wypełniał drzwi, kiedy stawał w progu. To Meredith miała mieć wszystko, ale kiedy siedziała przy zasypanym okruchami kuchennym stole i grzała się przy szwedzkim piecu na drewno, z tą cholerną świnią chrumkającą jej u stóp, uświadomiła sobie, jak bardzo zazdrości Laurze. Sama miała wszystko, co można kupić, jakimś jednak sposobem nie zdołała zdobyć ani jednej rzeczy, której pieniądze nie gwarantują. Dlaczego nikt jej nie powiedział, że na pieniądzach i prestiżu życie się nie kończy? Con przekonał ją, żeby została na noc. – Po co jechać na dół, żeby przy tej pogodzie szukać hotelu, skoro mamy wolny pokój? Otworzymy butelkę dobrego wina i ponarzekamy, że świat schodzi na psy, co o tym myślisz? – powiedział wesoło, obejmując jej plecy swą potężną ręką. – Mam w zamrażarce miejscowe jagnię, a ogródek z ziołami Jejmości latem dał niezłe zbiory i robimy własny sos miętowy. Jejmość mrozi zioła. – Za to grządka ziemniaków Jegomościa raczej marnieje, ponieważ Jegomość nie znosi się do niej zbliżać. Ma alergię na szpadel – zakpiła Laura, wchodząc do kuchni z Ioną na biodrze. – Ziemniaki zżarła zaraza, więc owszem, zjemy miejscowe, ale nie własne. – Znikaj, kobieto – burknął Con z udawaną urazą. – Warzywa to robota dla bab. Chodź tu, ślicznotko. – Wziął na ręce Ionę i potarł policzkiem o jej buzię. – Broń mnie przed mamą, chce, żebym się zaharował na śmierć. Iona, ubrana w śpioszki z czerwonego weluru z motywem Świętego Mikołaja, chętnie broniła tatusia przed wszystkimi, nawet przed ukochaną mamą. – Tatuś dobry, mama – oznajmiła poważnie. – Nie można bić. Troje dorosłych wybuchnęło śmiechem. – Widzisz, to dowód, że ona mnie bije – powiedział Con, przybierając smutną minę. – Jestem bezbronnym artystą, który utknął tu z tą obłąkaną kobietą. Musisz sprzedać więcej moich prac, żebym miał za co zwiewać gdzie pieprz rośnie. Jedli jagnię, pili świetne wino, pogryzając sery na owsianych herbatnikach, i rozmawiali, aż Iona zasnęła w ramionach ojca. – Położę ją do łóżka, a wy sobie pogadajcie – szepnął Con, wychodząc. – Masz wielkie szczęście, Lauro – powiedziała cicho Meredith, kiedy zostały same z psami, pochrapującą świnią i migotliwymi świecami na stole. – Zwariowałabyś, gdybyś tu mieszkała – roześmiała się Laura, przeciągając się w fotelu. – Gdzie się podziała kobieta, która mówiła, że umarłaby, gdyby musiała mieszkać na wsi albo na przedmieściach?

Meredith zadrżała zarówno na wspomnienie tego idiotycznego oświadczenia, jak i na myśl, że przedmieścia by ją zabiły. A przecież stamtąd pochodzi. – Naprawdę tak powiedziałam? – Zawsze chciałaś innych rzeczy, takich, które daje ci galeria. – Laura wzruszyła ramionami, biorąc ser i odłamując kawałek dla psów. – Nienawidziłabyś takiego życia. – Myślę, że to, na czym zależało mi wtedy, i to, czego chcę teraz, to dwie różne rzeczy – powiedziała wolno Meredith, wpatrując się w ogień. – Nie jesteś szczęśliwa? Więc odejdź. Dla Laury wszystko było proste. Rób to, czego pragniesz. Dzięki tej zasadzie miała karierę, Cona i Ionę. – To bardziej skomplikowane – sprzeciwiła się Meredith. – Ależ wręcz przeciwnie. Ludzie sami to sobie utrudniają. Masz tylko jedno życie, więc dlaczego robisz to, na czym ci nie zależy? – Ale… – Meredith była zdezorientowana. – Przecież to dzięki tobie zaczęłam pracować w galerii. Wskazałaś mi drogę, mówiąc, że jestem do tego stworzona. Laura odpędziła łakome psy i całą uwagę skupiła na Meredith. – To było wiele lat temu. Teraz sama kontrolujesz swoje życie, Meredith. Zależało ci na pieniądzach i prestiżu, nie zaprzeczaj. Wybrałaś takie życie. Jeśli jednak teraz pragniesz czegoś innego, odejdź z galerii. Meredith pokręciła głową. Laura mówiła jak dziecko, bo nic nigdy nie było takie proste. Całe życie zawodowe i towarzyskie Meredith wiązało się z galerią. Jeśli się nad tym zastanowić, nie miała poza nią ani jednego przyjaciela. Reprezentowali nawet Cona. A pieniądze? Nie potrafiłaby z nich zrezygnować. I czy Sally-Anne dopuściłaby ją do interesów, gdyby nie były wspólniczkami? Wyglądało na to, że Laura doszła do tych samych wniosków. – Masz inwestycje u Sally-Anne – my też, dzięki tobie. To nasza emerytura. Ale ty nie musisz dłużej pracować, Meredith, więc rzuć galerię. Zacznij żyć. Po tych słowach Laura podniosła się i zaczęła sprzątać ze stołu, mrucząc pod nosem, że musi wstać wcześnie do Iony i już nie jest w stanie zarywać nocy. – Teraz do wpół do jedenastej absolutnie muszę się położyć. Iona zawsze budzi się o szóstej. Meredith siedziała w milczeniu, oszołomiona uwagą Laury: „Zacznij żyć”. Przecież żyła, wielkie dzięki. Z krótkim „dobranoc” pomaszerowała do łóżka, żałując, że piła wino, bo w przeciwnym wypadku mogłaby pojechać do hotelu. Teraz jednak skazana była na ludzi, którzy najwyraźniej uważali ją za smutną starą pannę, która nie ma żadnego życia. W ślicznym pokoju gościnnym z drewnianym łóżkiem i szafą wyposażoną

w najdziwniejsze z możliwych metalowe gałki, dzieło Cona, Meredith przygotowała się do snu, przez cały czas mamrocząc do siebie. Jak Laura śmiała to powiedzieć. Kiedy teraz się nad tym zastanawiała, to było bardzo niegrzeczne, w rodzaju uwag, które zwykle rzucała Molly, sąsiadka rodziców. Molly stała za drzwiami, kiedy rozdawano takt, i potrafiła walnąć z dwóch grubych rur naraz. Kiedy Meredith ostatni raz ją widziała na tych okropnych sześćdziesiątych urodzinach ojca, Molly palnęła coś w rodzaju: „Nie masz ze sobą mężczyzny, którego moglibyśmy podziwiać, Meredith? Byłam pewna, że z tymi szykownymi strojami i nowymi zębami złapałaś w Dublinie fajnego gościa”. Nagle wspomnienie nietaktownej Molly zbladło, przesłonięte myślami o tamtym przyjęciu. Meredith czuła się po nim strasznie. Zamówiła tego idiotycznego szampana, bo chciała, żeby przyjęcie Byrne’ów miało klasę, chociaż poza nią żaden członek rodziny za grosz nie dbał o klasę ani o to, co o nich myślą kelnerzy albo hotelarze. Chodziło im tylko o to, żeby urodziny sprawiły przyjemność Nedowi. Rodzice próbowali ją przekonać, że szampan jest niepotrzebny. Dla nich szampan mógłby nie istnieć. Jakie to głupie, że jej aż tak zależało. Meredith położyła się do łóżka, nie usuwając makijażu drogim mleczkiem ani nie smarując twarzy specjalnym kremem nawilżającym. Zrzuciła ubranie, przykryła się po czubek głowy kołdrą i płakała tak długo, aż zmorzył ją sen. W tamto sobotnie popołudnie nikt więcej nie przekroczył progu galerii. Jedynym ważnym wydarzeniem był telefon od Keitha, który powiedział, że w poniedziałek z samego rana przeleje pieniądze na konto galerii. Keith miał w sobie coś bardzo uspokajającego. Rozważny i troskliwy, w przeciwieństwie do trzepotliwej jak motyl Sally-Anne, wypowiadał słowa powoli i ludzie bez zastrzeżeń mu ufali. – Keith, bardzo się martwię o pieniądze – powiedziała Meredith zadowolona, że ma okazję rozmawiać z nim, a nie z Sally-Anne. – Nie wiem, czy Sally-Anne ci mówiła, ale kilka czeków okazało się bez pokrycia i… – Jasne, ja się tym zajmę – przerwał Keith i Meredith poczuła, jak z ramion spada jej ciężar. – Aha, czy mogłabyś dzisiaj wieczorem wysłać ten wielki obraz Robinsona? Podam ci adres. – W sobotę? – zdziwiła się Meredith. – Oczywiście. Przyślij mi adres mailem. To najdroższy obraz w galerii, potrzebne będzie ubezpieczenie. – Zostaw to mnie – oznajmił Keith gładko. Kiedy o szóstej zamknęli i Meredith pakowała dokumenty do skórzanej torby, której używała w charakterze aktówki, podeszła do niej Pippa i powiedziała: – Hej, pewnie cię to nie zainteresuje, ale dzisiaj wieczorem wychodzę z kilkoma przyjaciółmi. Ty pewnie jesteś zajęta…

Meredith pomyślała o tym, co zwykle robiła w wieczory, kiedy nie brała udziału w imprezach w galerii albo nie jadła kolacji z ludźmi, do których zalecała się SallyAnne: telewizja i smażone danie. Pomyślała o Laurze mówiącej jej, żeby zaczęła żyć. – Z przyjemnością – odparła. Oficjalne otwarcie miało nastąpić wpół do szóstej, a Peggy i Fifi ciężko pracowały, sprzątając sklep, ustawiając tace z kanapkami i kieliszki na wino. Sue z piekarni obiecała, że wpadnie, jeśli będzie miała okazję, i oczywiście się zjawiła. – Ale niestety sama – powiedziała. – Millie, która u nas pracuje, nie czuje się dobrze, chyba ma kaca. Muszę się jej pozbyć, dmuchanie klientom w twarz oparami alkoholu nie wpływa dobrze na interesy. No ale ponieważ mamy kłopot ze skacowanym personelem, biedny Zeke nie może przyjść. Ale ja jestem. – Dziękuję. – Peggy ją uściskała. Wydawało się to dziwne, a równocześnie bardzo słuszne, że właścicielki dwóch sklepów na skrzyżowaniu tak się zakolegowały. Sue wyjaśniła jej to przy pierwszym spotkaniu: – Wszyscy próbujemy zarobić na życie, nie konkurujemy ze sobą, zresztą szczerze mówiąc, nawet gdybyśmy konkurowały, musiałybyśmy znaleźć jakiś model współpracy. Tak to jest, jak się prowadzi firmę w małej społeczności. Wierzymy, że wystarczy tortu dla każdego z nas, by tak to ująć. Tak więc Bobbi z salonu piękności ma specjalne menu złożone z kawy, rogalików i bułeczek od nas. A jeśli klientka życzy sobie orkiszową muffinkę, Bobbi posyła po nią dziewczynę. Mamy jej wizytówki w sklepie i polecamy ją naszym klientom. Żałuję tylko, że sama częściej nie korzystam z jej usług, moje odrosty wyglądają strasznie – powiedziała Sue smętnie. Peggy się roześmiała. – Są w porządku – zapewniła. – Mówisz tak, bo nie masz o tym pojęcia – uśmiechnęła się Sue. – Twoje śliczne długie włosy nie widziały farby. Jak chcesz być farbowaną blondynką, musisz dbać o odrosty, a to nie jest łatwe. Moja siostra jest w ciąży… Peggy zastanawiała się, czy tylko jej się wydało, że głos Sue się załamał. – …i wcale się nie farbuje. Mówi, że nie chce ryzykować, że coś pójdzie nie tak, bo już raz poroniła. Nie, nie wyobraziła sobie tego: oczy Sue podejrzanie błyszczały. Położyła jej dłoń na ręce. – Nie – rzuciła Sue gwałtownie – nie bądź miła. Nie pytaj mnie teraz o to. Rozpłaczę się, przepraszam. Powiem ci kiedy indziej. Peggy pokiwała głową i poszła, czując, że sytuacja ją przerasta. Musi znaleźć właściwy sposób na dopasowanie się do tych ludzi. Nie ma problemu, kiedy utrzymuje się z innymi powierzchowną znajomość, co przez całe życie robiły z matką, ale nawiązanie relacji z przyzwoitymi ludźmi, którzy się przed tobą otwierają, jest i ważne, i trudne. Przyrzekając sobie, że zaprosi Sue na herbatę i spróbuje się

przekonać, co ją dręczy, Peggy ruszyła między gości. Paul i Mark z delikatesów także przyszli, przynosząc talerze z prosciutto owiniętą wokół maleńkich fig, a także z krakersami posmarowanymi delikatnym kremowym serkiem posypanym szczypiorkiem. – Och, to takie miłe – powiedziała im Peggy. – Zależało mi na was, nie na smakołykach, ale wyglądają rewelacyjnie. – Bzdury. – Paul machnięciem dłoni skwitował jej zastrzeżenia. – Szybko się odwdzięczysz, możesz mi wierzyć. Moja szwagierka spodziewa się bliźniaków, więc zwrócę się o radę w sprawie tych cudownych ręcznie dzierganych ubranek z… Jak to się nazywa? – Spojrzał na Marka, oczekując, że przyjaciel podpowie mu słowo, które wyleciało mu z głowy. Peggy już wcześniej zauważyła, że wzajemnie kończą za siebie zdania; był to nawyk, który nieoczekiwanie ją wzruszył. Społeczność z Redstone znowu chwyciła ją za serce. Ci ludzie jakimś sposobem zostali jej przyjaciółmi, a przecież nigdy dotąd nie wiedziała, jak to jest mieć przyjaciół. – Kaszmir, o to ci chodzi, ale nie wiem, czy uda ci się kupić taką wełnę – powiedział Mark. – Uda się – odparła Peggy. – Mamy trochę, ale jest droga, zbyt droga dla większości ludzi, i niełatwo się ją pierze. Powiedz, co to ma być, a ja ci zrobię prześliczne rzeczy, sweterki i mięciutkie czapeczki, bo dzieciom marzną główki. Zrobiłam na drutach mnóstwo rzeczy. – Naprawdę? – Paul uśmiechnął się ujmująco. – Opowiedz mi o tym. Bo wiesz, rozmawialiśmy z Markiem o tobie i obaj uznaliśmy, że nie wyglądasz na kobietę dziergającą. Peggy się roześmiała. – A jak taka kobieta wygląda? Ma sweter ze wzorem z Aran, okulary jak dna butelek, dziwną fryzurę i trzewiki na płaskim obcasie? – No cóż… – Pozbyłam się fatalnej fryzury i trzewików, zanim się tu przeprowadziłam. – Peggy uśmiechnęła się do mężczyzn. – Testuję nowy wygląd. A na drutach robię od dzieciństwa… – Już miała powiedzieć więcej, ale nagle pomyślała, że ta historia zbyt wiele zdradzi. Większość dwunastolatek nie siedzi cicho w kącie i spokojnie robi na drutach, by zapewnić sobie bezpieczeństwo. – Ale to nudna opowieść. Nastolatki! – powiedziała niejasno, wzruszając ramionami. – Zawsze wyprawiają jakieś szaleństwa, na przykład robią na drutach, zamiast godzinami rozmawiać przez telefon z chłopakiem. A teraz muszę zająć się innymi gośćmi, moi mili. Pojawiło się około trzydziestu osób, niezły wynik, jak zapewniała Sue, która widziała w życiu kilka takich imprez urządzanych z większym rozgłosem, ale bez gości. – Ludzie uprawiający rękodzieło interesują się nowymi sklepami – odpowiedziała

jej Peggy. – Tam, gdzie wcześniej mieszkałam… – Urwała. Nie chciała teraz rozwodzić się nad swoim wędrownym trybem życia. – Kiedy byłam mała, w naszym mieście nie było sklepu z włóczką i musieliśmy jeździć po nią wiele kilometrów, więc nowy lokal od razu rzuca się w oczy. Bobbi wpadła na pięć minut. W poprzednim tygodniu, kiedy Peggy zgodnie z instrukcjami Sue poszła przedstawić się właścicielom innych sklepów, Bobbi lekko ją przestraszyła. Drobna, a mimo to majestatyczna, Bobbi wyglądała, jakby w życiowych rozgrywkach nie brała jeńców. Peggy po części spodziewała się, że elegancka fryzjerka potraktuje ją nieprzyjemnie i oznajmi, że nie jest zainteresowana wielkim otwarciem sklepu z włóczką. Pomyliła się, Bobbi okazała się urocza. – Świetnie – powiedziała. – Zastrzyk świeżej krwi zawsze jest pożądany. Skąd jesteś, Peggy? Masz niezwykły akcent, dla mnie to brzmi jak mieszanka najróżniejszych regionów. Opowiedz mi o sobie. Napijesz się ze mną herbaty? – Nie – odparła przestraszona Peggy. Nie lubiła herbatek i zwierzania się ze swoich spraw osobom takim jak Bobbi. Odnosiła wrażenie, że Bobbi z niezwykłą zręcznością wydobywa z ludzi informacje. – Dziękuję, ale nie mam za wiele czasu. Przyjdź, proszę, na otwarcie. – Wcisnęła Bobbi w ręce stos wizytówek. – Robisz na drutach? Bobbi się uśmiechnęła. – Nie, dziecko, po dniu pracy bolą mnie ręce. Siadam przed pudłem i oglądam życie innych ludzi w operach mydlanych. Świetna zabawa. – Dobrze, ale nigdy nic nie wiadomo, może kiedyś namówię cię na druty albo szydełko. – Nigdy nie wiadomo – powtórzyła Bobbi takim tonem, jakby chciała powiedzieć, że prędzej jej kaktus na dłoni wyrośnie, nim ktoś ją zobaczy przy robótce. – Odwaliłaś niesamowitą robotę, kotku – powiedziała teraz do Peggy, z podziwem rozglądając się po wnętrzu. – Pomalowałaś ściany na śliczne kolory, bardzo sprytnie. Niemal mam ochotę zabrać się za robienie na drutach. Towarzysząca jej jasnowłosa kobieta wybuchnęła śmiechem. – Bobbi, ty i druty? Wynoś się stąd! – No dobrze – powiedziała Bobbi dobrodusznie. – Peggy, to Opal Byrne, moja droga przyjaciółka. Ona robi na drutach. – Naprawdę? – zapytała Peggy, uradowana z poznania potencjalnej klientki. Opal potaknęła. – Uwielbiam. – Jest cudowna, zrobiła sporo rzeczy dla moich dwóch wnuczek. Teraz czeka na własne, żeby solidnie zabrać się do pracy – roześmiała się Bobbi. – Syn niedługo się żeni – ciągnęła Opal. – Brian. Choć zostało mi jeszcze dwóch

uroczych nieżonatych synów. David i Steve. Musisz ich poznać. – Zmieniasz się w swatkę, Opal! – skomentowała Bobbi wesoło. Pod Peggy ugięły się kolana. Opal musi być matką Davida, takie zbiegi okoliczności raczej się nie zdarzają. Jak zwykle na samą myśl o nim poczuła się rozdygotana. – A ty? – zapytała ją Bobbi. – Jestem starą panną tej parafii – odparła Peggy lekko, z nadzieją, że udało jej się ukryć zdenerwowanie. – Muszę rozkręcić interes. Obawiam się, że nie mam czasu na mężczyzn. Bobbi pokiwała głową. – Pewnie masz rację, kochanie – oznajmiła roztropnie. – Mężczyźni mają tendencję do komplikowania spraw. Peggy zgodziła się z nią z całego serca. Boże, niech Bobbi i Opal już pójdą. Nie zniesie dłużej rozmowy z tą sympatyczną kobietą, matką jedynego mężczyzny, na którego zareagowało jej serce. To dla niej za wiele. Na parterze Elysium Garden mieściła się siłownia, sklep i kilka restauracji, ale ściany luksusowych apartamentów były cienkie jak papier. Następnego dnia rano Meredith obudziła się z jękiem, naciągając poduszkę na bolącą głowę, by zagłuszyć obijający się o ściany hałas odkurzacza. Tak, rozmiary mają znaczenie w apartamentach, pragnęła krzyknąć do tamtej eleganckiej i gorliwej agentki, która sprzedała jej mieszkanie, ale najważniejsza jest izolacja! Nie pamiętała, kiedy ostatnio miała kaca. Zwykle piła mało. Chociaż na każdym wernisażu szampan lał się strumieniami, nigdy nie miała czasu na wypicie więcej niż połowy kieliszka, bo razem z Sally-Anne kręciła się wśród gości, uśmiechała, łagodziła, rozmawiała, robiła to wszystko, co na takich imprezach robią właściciele galerii. Sześćdziesiątka jej ojca – to była chyba ostatnia okazja, kiedy zdarzyło jej się odrobinę za dużo wypić. Mama uwielbiała toasty, chociaż pewnie wznoszono by je musującym winem, gdyby Meredith w ostatniej chwili nie interweniowała, mając wrażenie, że czczenie takich ważnych urodzin taty byłoby niewłaściwe bez… cóż, odpowiedniego alkoholu. Byrne’owie nie wydawali pieniędzy na ekstrawagancje w rodzaju szampana i mama była wstrząśnięta, kiedy Meredith posłała jednego z braci po skrzynkę Premier Cru, o wiele więcej, niż było potrzeba. – Mój Boże, Meredith, to musi kosztować fortunę – powiedziała Opal. – Nie bądź niemądra, mamo – odparła lekko Meredith. – Nie możemy obchodzić urodzin taty bez robienia zamętu, prawda? Liczenie się z groszem było dla Opal Byrne częścią życia, a szastanie pieniędzmi na kaprysy takie jak alkohol – straszliwą zbrodnią. W domu przy St. Brigid’s Terrace

jedynym alkoholem była butelka słodkiej sherry, przechowywana w kredensie na specjalne okazje. Meredith jednak czuła, że stosowny alkohol jest ważny, tak by w hotelu, w którym odbywało się przyjęcie, nikt nie patrzył na nich z góry. Na Meredith nikt tak nie patrzył od bardzo dawna i nie chciała, by kiedykolwiek się to powtórzyło. Zawsze czuła to na skórze, powolne pieczenie zaczynało się na policzkach i obejmowało ją całą, zmieniając się w palące zakłopotanie, że nie pasuje, że nie jest dostatecznie dobra. Nie chciała, żeby matka się dowiedziała, że tak to odczuwa. To głęboko zraniłoby Opal, a na tym Meredith wcale nie zależało. Nie, łatwiej było się uśmiechnąć i udawać, że każda córka kupuje szampana za sześćset euro na urodziny ojca, że to zwykła sprawa. – Skoro tak twierdzisz, Meredith – w głosie Opal brzmiało powątpiewanie. – Tylko wiesz, lubię myśleć, kochanie, że odkładasz pieniądze… Na czasy, kiedy wyjdziesz za mąż i będziesz miała dzieci, o ile w ogóle kiedykolwiek to nastąpi, Meredith dokończyła w myślach. – …na przyszłość – ciągnęła matka. – Potrzebujesz zabezpieczenia. Pieniędzy na czarną godzinę. – Lubię wydawać na ciebie i tatę – odpowiedziała krótko Meredith, choć i tak słowa Opal ją przygnębiły, w rezultacie czego wypiła za wiele szampana. Ale za mało, by nie dostrzec spojrzeń, którymi kelnerzy obrzucili jej ojca, kiedy upił łyk i powiedział: – Faktycznie bardzo dobry, Meredith, ale nie tak słodki jak ten asti coś tam, który piliśmy na Boże Narodzenie. Mają go tu? Odrobinę? Wtedy Meredith poczuła to palenie. Leżąc w łóżku w swoim apartamencie na dziewiątym piętrze, walczyła z piekielnym kacem. Dlaczego ta głupia krowa obok nie może sprzątać mieszkania w normalnych godzinach? pomyślała, odrzucając kołdrę i idąc do łazienki. Było jej niedobrze i bała się, że zwymiotuje. Kombinacja dokuczliwego wrażenia, że w galerii dzieje się coś złego, oraz świadomości, że jest co najmniej dziesięć lat starsza od wszystkich pozostałych gości w klubie, sprawiła, że wczoraj wieczorem przeholowała. Muzyka bardzo się jej nie podobała i kiedy całe towarzystwo poszło tańczyć, ona siedziała przy stoliku, patrzyła, jak wszyscy świetnie się bawią, i czuła się stara i samotna. Przysiadła na rogu wanny z jacuzzi, największej atrakcji mieszkań w apartamentowcu, choć prawdę mówiąc, zwykle była zbyt zajęta, żeby brać kąpiel, i wybierała mocny prysznic; rano, żeby się obudzić, i czasem wieczorem, żeby zwalczyć zmęczenie po całym dniu. Dzisiaj nie zamierzała zaprzątać sobie tym głowy. Potrzeba jej czegoś więcej niż prysznica, żeby dojść do siebie. Było dopiero wpół do siódmej rano, ona jednak miała wrażenie, jakby nie spała od

wielu godzin. Poszukała w szafce w łazience tabletek od bólu głowy i leku na kaca, po czym ruszyła do kuchni, uznała bowiem, że słodka herbata może jej dobrze zrobić. Lektura prasy w łóżku przy herbacie i grzance – to powinno sprawić, że znowu poczuje się jak człowiek. Zrobiła herbatę i grzankę, upiła łyk i ugryzła kawałek, żeby mieć siły na podróż na parter, po czym włożyła dres, w którym zwykle chodziła na siłownię, złapała torebkę i wsiadła do windy. Żaden sklep na parterze nie był jeszcze otwarty, ale jakiś mężczyzna wnosił paczki z prasą do kiosku z podniesioną do połowy żaluzją. – Jeszcze pięć minut – powiedział. – Och, bardzo proszę. – Dobra, niech pani wchodzi. Meredith wybrała dwie gazety. Poszukała w torebce drobnych i zapłaciła. Sprzedawca nie musiał nic wydawać. – Dziękuję – powiedziała, wychodząc. W windzie nie czytała, bo bała się, że zwymiotuje na lśniącą marmurową podłogę. W domu zrzuciła buty i usiadła przy kuchennym stole. Ugryzła kawałek tosta, sprawdzając, czy herbata nadal jest ciepła. Super. Przejrzała nagłówki: polityka, polityka, sport… Gwiazda reality show po raz czwarty wychodziła za mąż. Meredith, która uwielbiała takie rzeczy, zabrała się do lektury. W porównaniu z nieszczęściami innych jej własne wybory życiowe wydawały się rozsądne. Dobra, nie miała męża ani chłopaka, ale mogła się pochwalić rewelacyjną pracą, karierą, luksusowym apartamentem – sprawy układały się dobrze. Nie publikowano w całej prasie jej zdjęć w ciemnych okularach, opatrzonych najbardziej drastycznymi szczegółami z jej życia prywatnego. Przewróciła stronę, wielka karta zatrzepotała w powietrzu, i Meredith przeczytała następny nagłówek: NAKAZ ZAMROŻENIA AKTYWÓW DUBLIŃSKIEJ GALERII Późnym popołudniem w sobotę do Sądu Najwyższego wpłynął wniosek o natychmiastowy nakaz zamrożenia aktywów Galerii Alexander i Byrne, podpisany przez dwóch artystów reprezentowanych przez tę galerię. Rzeźbiarzowi Mickowi Devereux i malarzowi Tony’emu Sanchezowi, których dzieła uzyskują ceny dochodzące do pięćdziesięciu tysięcy euro, właściciele galerii, Keith i Sally-Anne Alexander oraz ich wspólniczka Meredith Byrne, winni są kilka tysięcy euro. „Sunday News” dowiedział się, że wydział przestępstw gospodarczych wziął pod lupę małżeństwo Alexandrów w związku z niezależną od galerii piramidą inwestycyjną, w której obaj artyści także mieli udziały. Mówi się, że piramida jest podobna do piramidy stworzonej przez nowojorczyka Berniego Madoffa, którego skazano za oszukanie tysięcy inwestorów na miliony dolarów. Szacuje się, że Alexandrowie zgromadzili w ten sposób około pięciu milionów euro. Funkcjonariusze wydziału przestępstw gospodarczych na razie nie mogą ich przesłuchać, małżeństwo bowiem uciekło z kraju. Obecnie przygotowywane są dowody dla prokuratury… Czy ty także padłeś ofiarą tego oszustwa? Jeśli tak, zadzwoń do redakcji na…

Meredith ze wstrzymanym oddechem przebiegła wzrokiem resztę artykułu. To nie

może być prawda. Jak to, zamrożą aktywa galerii? Co się właściwie dzieje? Skoro w artykule porównano inwestycje Sally-Anne do interesów prowadzonych przez okrytego niesławą Berniego Madoffa, to wszystkie one były fikcyjne, chodziło wyłącznie o transfery gotówki z jednego konta na drugie, tak by inwestorzy byli przekonani, że bardzo dużo zarabiają, podczas gdy w rzeczywistości te pieniądze po prostu należały do kogoś innego. Skuszeni perspektywą dwudziesto-, trzydziestoprocentowych zysków, ludzie momentalnie inwestowali w coś nowego, nie domagając się dokumentów do wglądu. Meredtih zaczęła się trząść. Nie tylko pożyczyła pieniądze, by zainwestować u Sally-Anne, ale też namówiła do tego przyjaciół. Takich jak Laura i Con. To musi być pomyłka. Dziennikarze się pomylili. Wykluczone, żeby Sally-Anne i Keith zrobili jej coś takiego. To jej przyjaciele. Jak mogli? Ogarnęło ją przytłaczające poczucie zdrady. Intuicja podpowiadała jej, że coś jest nie w porządku, ale zignorowała to przeczucie. Zamiast zaufać instynktowi, zaufała Sally-Anne. Jeśli to była piramida inwestycyjna, jak napisano w gazecie, to Meredith utopiła w niej wszystko, co miała. Jaka jest szansa, że cokolwiek odzyska? Pobiegła do łazienki i zwymiotowała. Kiedy blada i nadal rozdygotana wyszła z łazienki, uznała, że potrzebuje adwokata. W artykule została wymieniona jako współwłaścicielka galerii. Będzie przesłuchiwana przez policję i musi udowodnić, że jest ofiarą oszustów, nie ich wspólniczką. Policja musi jej uwierzyć, przecież straciła wszystko: pieniądze, które pożyczyła, by zostać współwłaścicielką, i pieniądze, które zainwestowała. Ale czy ktoś uwierzy, że dorosła kobieta może być do tego stopnia głupia? Tak rozpaczliwie pragnęła się dopasować, że nawet do głowy jej nie wpadło o cokolwiek zapytać. Nawet dla niej nie brzmiało to jak najbardziej wiarygodna linia obrony. Meredith znała jednego prawnika. W kancelarii, która ją reprezentowała przy kupnie mieszkania, pracowała Serena jakaśtam. Była absolutną profesjonalistką i sprawiła, że cała transakcja odbyła się prosto i bezboleśnie. Ale prawnicy mają różne specjalności, Serena zajmuje się nieruchomościami. Jak to się nazywa? Dzisiaj rano mózg Meredith ledwo pracował. Przenoszenie tytułu własności – to było to. Jeśli aktywa galerii zostały zamrożone, a ona jako jedyna z trojga partnerów nadal przebywa w kraju, policja szybko się u niej zjawi. Potrzebny jest adwokat od prawa karnego. W komórce miała numer do Sereny. Wysłała esemesa, po kilku minutach zadzwoniła. Kiedy Serena odebrała po drugim sygnale, Meredith zaczęła wyjaśniać, o co chodzi. – O Boże – powiedziała Serena bardzo nieprawniczym i wstrząśniętym tonem. – Brałaś udział w tej aferze Alexandrów?

– Tak, to znaczy nie – odparła Meredith, zastanawiając się, czy od teraz tak będą przebiegać wszystkie rozmowy. – Jestem wspólniczką Sally-Anne w galerii i… – Kolejna myśl przyszła jej do głowy. Keith poprosił, żeby wysłała z kraju najbardziej wartościowy obraz w galerii. Jak to będzie wyglądało? – Chyba zrobiłam coś bardzo głupiego, co wygląda podejrzanie i mnie obciąży – powiedziała ze znużeniem. Mówiła jak postać z serialu o gliniarzach. – Nie miałam z tym nic wspólnego. Jeśli rzeczywiście działali jak Bernie Madoff, to straciłam dosłownie wszystko. Będę jednak potrzebowała adwokata, ponieważ jestem partnerem… – Nic nie mów – przerwała Serena bardziej zdecydowanym tonem. – Musisz porozmawiać z jednym z naszych specjalistów od prawa karnego. Wydaje mi się, że dyżur ma James Hegarty. Od razu do niego zadzwonię i podam mu twój numer. James przyszedł w południe; Meredith spędziła kilka gorączkowych godzin, szukając Sally-Anne i Keitha pod każdym numerem, jaki przyszedł jej do głowy. Po części nadal czepiała się nadziei, że to jakaś horrendalna pomyłka i Alexandrowie wrócą do miasta z wiarygodnym wyjaśnieniem, a sytuacja wróci do normy. James kazał jej usiąść i zapytał, na czym polega jej praca w galerii. – Prowadziłam galerię, gdy Sally-Anne była za granicą. Bardzo dużo podróżowała w związku ze swoimi inwestycjami. – Tak – mruknął James znacząco. – A pani zainwestowała swoje pieniądze? – Tak. – Ma pani jakieś dokumenty? – Nie. – Mówiąc to, Meredith czuła się jak ostatnia idiotka. – Ufałam Sally-Anne. – Powiedziałbym, że wszyscy, którzy jej ufali, dzwonią w tej chwili na policję. – Ale nie są jej partnerami w galerii! – lamentowała Meredith. – To będzie wyglądało tak, jakbym brała w tym udział. – Pomyślała o obrazie, o którego wysłanie prosił ją Keith – najcenniejszym obrazie w galerii. Kolejna ukradziona przez nich rzecz. A ona im ją wręczyła. Opowiedziała o tym Jamesowi. – Jestem niewinna – broniła się Meredith. – Pożyczyłam pieniądze, które zainwestowałam, i teraz muszę je zwrócić. Wszystko, co mam, muszę sprzedać. Czy da się odzyskać pieniądze i jak długo to potrwa? James chwilę się zastanawiał. – Tego rodzaju sprawy ciągną się latami, podczas gdy policja zbiera dowody i przesłuchuje świadków, by przedstawić sprawę prokuraturze. Co do odzyskania pieniędzy… – Spojrzał na nią z powagą. – To nie wygląda dobrze. Meredith zerwała się i pobiegła do łazienki, żeby znowu zwymiotować. Później usiadła na kaflach z drogim ogrzewaniem podłogowym i zaczęła płakać.

Myślała o imprezach w galerii, na których ludzie mówili jej o mitycznych funduszach inwestycyjnych Alexandrów i bajecznych zyskach, jakie przynoszą. Uwielbiała być wtajemniczoną uczestniczką zaczarowanego kręgu. Chwaliła się przed nimi zarobionymi pieniędzmi, udziałem w inwestycjach. Ze swym luksusowym apartamentem i ubraniami od najlepszych projektantów była dla Alexandrów żywą reklamą. Wplątała w to nawet przyjaciół, Laurę i Cona. Oni też wszystko stracili i jej mogą za to podziękować. W niedzielę wieczorem Freya, Opal i Ned siedzieli w przytulnym salonie, pili herbatę, pogryzali ciasteczka i próbowali odpowiedzieć na pytania w Milionerach. Wuj Ned był uzależniony od tego teleturnieju i oglądał powtórki na kablówce. Nawet Freya musiała przyznać, że to cholernie wciągające. Spędziwszy piątek i sobotę z matką, czuła się całkowicie szczęśliwa, będąc z Opal i Nedem. – Grenlandia, na pewno Grenlandia – oznajmił Ned zdecydowanie i Freya uśmiechnęła się do niego. Uwielbiała, kiedy wujek nie znał odpowiedzi, ale próbował sam siebie przekonać, że ją zna. Tym razem twierdził, że w Grenlandii występuje największa populacja jakiegoś rzadkiego gatunku kaczki, że bez dwóch zdań to jest prawidłowa odpowiedź. Aż się zaperzył. – Nie, Ned, nie masz racji – powiedziała Opal. – Stawiam na Kanadę, jest większa. Freya, co o tym myślisz? W Kanadzie jest więcej miejsca dla kaczek. Freya nie wiedziała, dlatego nie zamierzała opowiadać się po żadnej ze stron. Kiedy się nie zna faktów, nie można udzielić prawidłowej odpowiedzi. Co innego życie. Rozwiązania życiowe to często kwestia intuicji, bo sprawy mogą się potoczyć tak albo siak. Ale jeśli chodziło o kaczki, Grenlandię i Kanadę, rzecz sprowadzała się wyłącznie do faktów, a Freya nie miała zielonego pojęcia na ten temat. Foxglove miauknęła oburzona i wszyscy na nią spojrzeli. Uwielbiała kaloryfer, na którym zwijała się obok Steve’a, agamy brodatej. Steve należał do kuzyna Freyi, Steve’a, ale kiedy minęło pierwsze zauroczenie, Steve-człowiek przestał dbać o codzienne potrzeby swojego gadziego imiennika, który w rezultacie na stałe zamieszkał w domu przy St. Brigid’s Terrace 21, a Ned obowiązkowo karmił go żywymi karaluchami. Freya i Opal, choć obie kochały zwierzęta, były w stanie brać na ręce Steve’a tylko na ułamek sekundy i stanowczo odmówiły zajmowania się żywymi karaluchami, co sprawiło, że opiekunem zwierzęcia został Ned. Karaluchy mieszkały w szopie, w tej sprawie Freya i Opal były bezwzględne. Steve-człowiek cieszył się, że jego ulubieniec trafił w dobre ręce. – Freya, myślisz, że on mnie poznaje? – zapytał pewnego dnia, kucając przed Steve’em-agamą brodatą, który wpatrywał się w niego nieruchomymi, tajemniczymi oczyma. – Prawdę mówiąc, Steve, nie wydaje mi się, żeby cię poznawał albo żeby go to

obchodziło. Dla niego liczą się tylko karaluchy. Nie należy do zwierzaków, które przywiązują się do swoich panów. – Ach, głupio zrobiłem, kupując go – westchnął Steve. – Zobaczyłem go w witrynie sklepu zoologicznego i nie mogłem się oprzeć. Wiesz, jak to jest, jedni kupują ryby ciepłowodne, ja sprawiłem sobie Steve’a. Freya się uśmiechnęła. – Jeśli kiedykolwiek poczujesz potrzebę sprawienia sobie ryb ciepłowodnych, zgłoś się do mnie, a ja wybiję ci to z głowy. Według mnie karmienie ich i czyszczenie akwarium byłoby gorsze niż opieka nad Steve’em. Poza tym Foxglove codziennie wsuwałaby do środka swoją małą łapkę, polując na przekąskę, i po tygodniu zorientowalibyśmy się, że akwarium jest puste. Steve-agama brodata poruszał się rzadko, a kiedy już się na to decydował, robił to tak ukradkowo, że nikt tego nie zauważał. Czasami jednak coś go nachodziło i szybko machał ogonem; właśnie to musiało być powodem głośnego miauknięcia biednej Foxglove podczas wielkiego sporu o kaczki. Prowadzący zadał następne pytanie. – O, nie! – jęknął Ned. – Przegapiliśmy! Boże, jak mogliśmy to przegapić? To straszne. Da się gdzieś obejrzeć ten odcinek? – Na pewno jest w Internecie – powiedziała Freya. – Sprawdzę, wujku, obiecuję. Ned nadal to przeżywał, kiedy rozległ się dzwonek do drzwi. Spojrzeli po sobie ze zdziwieniem. Kto składa wizytę w niedzielny wieczór? Było wpół do dziesiątej, a Opal lubiła, żeby w domu sprawy toczyły się według ustalonego trybu, który wykluczał telefony i wizyty po dziewiątej wieczorem. Wyjaśniła to Freyi wiele lat temu: – Bo wiesz, od razu myślę, że ktoś umarł. To pierwsza myśl, która przychodzi ci do głowy, kiedy tak późno dzwoni telefon. Przepraszam, Freyo, nie chciałam… Za późno przypomniała sobie nocne telefony, kiedy zginął ojciec dziewczyny. – Ja pójdę – powiedziała Freya, wstając z sofy. To nie mogą być chłopcy, myślała, oni mają klucze. Molly z sąsiedniego domu nigdy nie wpadała tak późno, będąc niewolnicą filmów kostiumowych nadawanych w telewizji w niedzielę wieczorem. Freya otworzyła drzwi. Do rzadkości należały sytuacje, gdy zapominała języka w gębie, ale to była jedna z nich. W progu stały dwie walizki, dwie następne wlokła po krótkim podjeździe jej kuzynka Meredith. Nie wyglądała jednak jak ta Meredith, którą Freya znała. Nie miała lśniących, ułożonych w salonie włosów, doskonale wypielęgnowanych paznokci, dyskretnego makijażu i eleganckich, nieco prowokacyjnych strojów, które noszą ludzie ze świata sztuki, a które można kupić jedynie w sklepach z ubraniami od projektantów.

Ta Meredith ubrana była w stare dżinsy i bluzę, matowe włosy spięła z tyłu głowy, a jeśli nawet rano zrobiła makijaż, teraz nie pozostał po nim ślad. Twarz miała bladą, niemal wymizerowaną. Za Freyą stanęła Opal, chcąc się przekonać, kto przyszedł. – Meredith, co się stało? – jęknęła. Meredith przystanęła, wypuszczając z rąk walizki, i rozpłakała się. – Och, mamo, nie mam gdzie się podziać. – Rzuciła się matce w objęcia. Freya patrzyła na dłonie Opal gładzące córkę po włosach; ją ciocia też często tak głaskała. Nie potrafiła otrząsnąć się ze zdumienia. Dlaczego Meredith przyjechała i co właściwie przytrafiło się eleganckiej kobiecie, którą dotąd tylko widywali?

Rozdział 10 Nazajutrz rano Freya zeszła na śniadanie wcześniej niż zwykle w poniedziałki. W nocy budziły ją dobiegające z piętra głosy Opal i Meredith. W pewnym momencie Freyi wydawało się, że ktoś wymiotuje, ale nie miała co do tego pewności. Była rozbita po źle przespanej nocy, kiedy jednak weszła do kuchni i zobaczyła Meredith, która z podkrążonymi oczami siedziała przy stole, wpatrując się pustym wzrokiem w filiżankę herbaty i jajecznicę na grzance, uznała, że w porównaniu z kuzynką wygląda świeżo jak supermodelka. Opal nie była w lepszym stanie niż córka. Pewnie nikt z domowników nie spał tej nocy – z wyjątkiem Foxglove, która siedziała na krześle i z zadowoleniem lizała łapki. – Dzień dobry – powiedziała Freya, zdecydowana wprowadzić odrobinę normalności. – Śniadanie? – zapytała Opal, która poweselała na widok dziewczyny. – Mm, tak – zgodziła się nieoczekiwanie Freya, ściskając ciotkę. – Jajecznica Meredith wygląda super, chyba dam radę… – Oczywiście, kotku, zawsze powtarzam, że trzeba się najeść – stwierdziła Opal. Freya w gruncie rzeczy nie miała ochoty na jajka, wiedziała jednak, że usmażenie ich poprawi humor Opal, zwłaszcza że Meredith swojej grzanki nawet nie tknęła. – Dzień dobry wszystkim – powiedział Ned, wchodząc do kuchni z gazetą pod pachą. – Piękny mamy dzisiaj dzień. – Nie spuszczał z córki niespokojnego spojrzenia. – Dzień dobry, Ned – odparła Freya wesoło. Meredith milczała jak zaklęta. Napięcie można by kroić nożem, pomyślała Freya. Trzeba to jakoś naprawić, sytuacja jest idiotyczna. Robiąc czarną kawę, włączyła radio, ale nie na poranne informacje, których zwykle słuchali, tylko na stację nadającą piosenki z lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych, które Opal i Ned uwielbiali. Podkręciła nieco głośność. – Lubię tę stację – powiedziała wesoło Opal. – Wiem – odparła Freya. To powinno pozytywnie wpłynąć na ciocię i wujka. Nie wiedziała, co można zrobić z Meredith. Wieczorem kuzynka sprawiała wrażenie, że nie jest w stanie wykrztusić słowa, i chciała się tylko położyć. – Nawet się nie rozebrała – powiedziała później Opal. – Pościeliłam jej łóżko, a ona tylko zrzuciła buty, położyła się i naciągnęła kołdrę na głowę. Dobry Boże, co my poczniemy? Nigdy nie widziałam jej tak zrozpaczonej, a nawet nie wiem, o co chodzi. Mówiła, że to coś związanego z pracą, zniknęły zainwestowane przez ludzi pieniądze

i galeria była w to zamieszana. – Boże Wszechmogący. – Ned się przeżegnał. – Ha, Meredith na pewno nie ma z tym nic wspólnego – oznajmił z przekonaniem. – Nie nasza Meredith. Nie ukradłaby nikomu ani grosza. Freya pomyślała, że to pewnie prawda. Meredith sprawiała wrażenie osoby, która nie ukradłaby nawet lakieru do paznokci ze sklepu w rodzaju „wszystko za euro”. Opal zsunęła jajecznicę na talerz i postawiła go przed Freyą, która usiadła i zaczęła jeść, równocześnie gładząc Foxglove po głowie. Kotka mruczała, rozkoszując się pieszczotą. – Bycie kotem musi być fajne – powiedziała Freya, nie zwracając się do nikogo w szczególności. – Żadnych zmartwień. Ludzie cię głaszczą, jak im pozwolisz. Czasem złapiesz mysz i przyniesiesz w dowód przywiązania. Robiła tak, kiedy tu mieszkałaś, Meredith? Meredith spojrzała na nią, jakby dopiero teraz ją zobaczyła. Bez błyszczyka na ustach, podkreślonych oczu i starannie wystylizowanej fryzury była śliczna w naturalny sposób. Zawsze sprawiała wrażenie, jakby za bardzo się starała, w tym rzecz, uznała Freya. Meredith w nocy musiała się przebrać, ponieważ teraz miała na sobie starą piżamę, którą pewnie znalazła w szafie, i wyglądała jak normalna osoba. Ktoś pasujący do St. Brigid’s Terrace. Okazało się, że nawet stacja muzyczna nie jest wolna od wiadomości. O ósmej z radia popłynął poważny głos prezentera, mówiącego jak zwykle o napięciach w rządzie, później o nowych miejscach pracy w Naas. Kolejna informacja dotyczyła oszustwa na wiele milionów euro, które swym charakterem przypominało skandal wywołany przez Berniego Madoffa. – Wydział do walki z przestępczością gospodarczą bada działalność właścicieli galerii, Keitha i Sal… Meredith zbladła jak kreda. – Chyba nie mamy ochoty słuchać dłużej – powiedziała Freya, zrywając się, żeby ściszyć radio. Cokolwiek przydarzyło się Meredith, bez wątpienia było to coś poważnego, skoro w wiadomościach sprawa pojawiła się na trzecim miejscu. Freya uznała, że nie może zostawić biednych Opal i Neda z Meredith w takim stanie. Ktoś musi sprawę wyjaśnić i tym kimś musi być ona. Napiła się kawy i odwróciła do kuzynki. – Meredith, kochanie, powiedz nam, co się stało? – Nie mogę – odparła Meredith, nie podnosząc wzroku. – To koszmar… Piszą o tym we wszystkich gazetach i policja będzie mnie przesłuchiwać, bo uważają, że jestem w to wplątana. Jestem współwłaścicielką galerii, rozumiesz, więc sprawa wygląda fatalnie. – Jezus Maria! – wykrzyknął Ned, który nigdy nie przeklinał. Kącikiem oka Freya

dostrzegła, że Opal blednie i żegna się. Twarz Meredith zrobiła się jeszcze bielsza, o ile to było możliwe. – Dla wszystkich to będzie straszny szok i powód do wstydu. Nie mogę wam powiedzieć, o co chodzi. Przykro mi – szepnęła. Odepchnęła krzesło i pobiegła do drzwi. Otworzyła je z rozmachem, a potem głośno zatrzasnęła, strasząc biedną Foxglove, która zeskoczyła z krzesła i przez klapkę uciekła na dwór. – O, nie. – Opal ze łzami w oczach patrzyła przez okno na Meredith, która dygocząc na całym ciele, stała na ganku. – Nie rozumiem, o co tu chodzi, ale ona ma kłopoty, straszne kłopoty. – Zostanę dzisiaj w domu – powiedziała Freya, podchodząc do cioci i obejmując ją tak mocno, jak tylko taka drobna i koścista osóbka potrafiła. – Nie, skarbie. – Opal odwzajemniła uścisk. – Idź do szkoły. Meredith tu będzie, kiedy wrócisz, i wtedy może będzie mogła nam o wszystkim opowiedzieć. – Skoro tak mówisz. – Freya osobiście uważała, że wszystko wskazuje na to, że Meredith nie będzie w stanie o niczym mówić – ani niczemu stawić czoła. Dzięki matce Freya zyskała wielkie doświadczenie w kontaktach z ludźmi, którzy nie lubią stawiać czoła rzeczywistości. Wyprawy do lekarza po tabletki, od czasu do czasu litr lub dwa litry wina do pizzy w piątkowy wieczór z całą pewnością im w tym pomagały. – Będę później – westchnęła. Pocałowała ciocię w policzek, uściskała wujka, złapała torbę i wyszła. Jaką idiotką była Meredith i w jakie kłopoty się wpakowała? Każdy, kto denerwuje Opal i Neda, zasługuje na rozstrzelanie, pomyślała z wściekłością Freya, maszerując drogą. Opal ani na chwilę nie usiadła, zmywała naczynia i sprzątała. Meredith wróciła z ogrodu, wylała kawę z mlekiem, którą podała jej matka, i zrobiła sobie czarną. Usiadła przy stole i utkwiła wzrok w kubku, nie upijając ani łyka. Kiedy Meredith zaczęła pić czarną kawę? pomyślała Opal. Musiała siłą powstrzymać płacz, ponieważ tak wielu rzeczy nie wiedziała o córce. Bardzo tęskniła za Meredith, a teraz, kiedy córka przyjechała, wszystko było strasznie nie w porządku. W tle szemrało radio – chodziło o to, by nikt nie usłyszał niepożądanych wiadomości, poza tym ciszę przerywał tylko szelest ścierki do naczyń. Ned zajął się śniadaniem i od czasu do czasu rzucał kilka słów o tym, co będzie robił na działce. Wydawał się bez reszty pogrążony w lekturze notesu, w którym zapisywał niezbędne prace i uwagi. W końcu nie potrafił dłużej znieść napięcia. Wstał, pozbierał swoje naczynia i włożył do zmywarki. Wymienił spojrzenia z Opal. – Idę sprawdzić, czy Michael jest gotowy do wyjścia na działkę – powiedział

odrobinę za głośno i pocałował żonę w miękki policzek. – Dobrze – odparła Opal, także zbyt głośno i wesoło. Po jego wyjściu zaczęła wycierać kuchenny stół, przy którym rodzina przez wiele lat jadała posiłki, jakby w ten sposób mogła pozbyć się bólu. Wreszcie jej wytrzymałość się wyczerpała. Usiadła naprzeciwko córki. – Meredith, kochanie, muszę dokładnie wiedzieć, co się stało. Potem spróbujemy ci pomóc. Meredith dopiero po chwili uniosła na matkę zaczerwienione oczy. – Nie mogę o tym rozmawiać, mamo. – Nie masz innego wyjścia – oznajmiła Opal zapalczywie. – Musimy usłyszeć o tym od ciebie, nie z radia. Co się stało? Dlaczego policja będzie cię przesłuchiwać? Powiedz mi prawdę. Meredith chciało się płakać. W tym domu nikt nigdy nie miał kłopotów z prawem, nikt nie przyniósł wstydu rodzinie. Żaden z jej braci nigdy nie wpadł w kłopoty. Nie, synowie Opal i Neda byli dobrymi chłopakami, dopiero ona narozrabiała. – Właściwie straciłam pracę, mamo. – Czuła się strasznie, ale wyjaśnienia były konieczne. – Ostatnio w galerii mieliśmy trudności, choć myślałam, że wszystko jest w porządku. Sally-Anne robiła, co mogła… – Zdawała sobie sprawę, że mówi chaotycznie. Opal pokiwała głową. Spotkała Sally-Anne tylko raz czy dwa i nieodmiennie biznesowa partnerka jej córki ją onieśmielała. Trudno było uwierzyć, że ich Meredith pracuje z tą szykowną, egzotyczną kobietą i jej mężem, ludźmi odnoszącymi wielkie sukcesy, o których ciągle pisano w gazetach. – I co dalej? – ponagliła córkę. – Nic nie zostało – szepnęła Meredith. – Co to znaczy? Firma zbankrutowała, tak? – zapytała Opal z nadzieją. To nic, z tym sobie poradzą. – Wszystko będzie dobrze. Jeśli straciłaś mieszkanie… przepraszam, apartament – poprawiła się szybko – znajdziemy jakieś rozwiązanie. Mamy z ojcem oszczędności na czarną godzinę. Nie będziesz głodna. Nie martw się. Poszukasz sobie innej pracy. Przecież jesteś bardzo mądra. – To nie wszystko, mamo. – Gdyby tylko sprawa była taka prosta. – Słyszałaś w wiadomościach: Sally-Anne i Keith oszukiwali ludzi, brali od nich pieniądze i je inwestowali. Wszyscy myśleliśmy, że są uczciwymi biznesmenami. Ja też zainwestowałam i namówiłam do tego innych, w tym Laurę i Cona. – Ta myśl była nie do zniesienia. – A teraz się okazało, że Sally-Anne niczego nie inwestowała. Przelewała środki z konta jednej osoby na konto drugiej, a my dawaliśmy jej coraz więcej, aż w końcu sprawa musiała się wydać. No więc zabrali wszystkie pieniądze z galerii i zwiali. Wygląda na to, że nikt nie będzie mógł odzyskać zainwestowanych kwot – ja też nie.

Mówiła ze wzrokiem utkwionym w kuchenny stół. Był taki stary. Kuchnię wyremontowano pięć, może sześć lat temu, ale pozostał w niej ten sam wielki drewniany stół, który był w domu od dzieciństwa Meredith. Razem z braćmi jedli przy nim podwieczorki, odrabiali lekcje, grali w gry, mazali blat kredkami. Jakże bezpieczne było wówczas życie. – Ale ty nie jesteś w to wplątana? – zapytała Opal. Meredith podniosła głowę, wstrząśnięta łamiącym się głosem matki. Musi powiedzieć jej prawdę, musi ze wstydem spojrzeć w niedowierzające oczy i skonsternowaną łagodną twarz matki i mówić, nie pomijając żadnego szczegółu. Na tym polega jej kara. – Nie popełniłam przestępstwa, mamo, możesz mi wierzyć. Ale jestem w to wplątana, bo inwestowałam i wprowadziłam innych. Poleciłam im tę piramidę. Myślałam, że to uczciwy interes… I zrobiłam coś naprawdę głupiego. Keith kazał, żebym wysłała do niego najcenniejszy obraz z galerii. Więc teraz będzie wyglądało na to, że jestem ich wspólniczką, chociaż o niczym nie wiedziałam. Opal milczała, ale zakryła dłonią usta i Meredith usłyszała, jak oddech matki przyśpiesza. Mama zawsze miała podwyższone ciśnienie. A jeśli ją zabije swoją okropną historią? Nie mogła znieść myśli o tym, co powiedzą inni, kiedy usłyszą o tej sprawie, dla matki jednak musiało to być podwójnie trudne. Wychowała córkę na uczciwą osobę, a ona okazała się wspólniczką przestępców, obiektem zainteresowania policji. – Byłam partnerką biznesową w galerii – podjęła, gdy mama odzyskała kontrolę nad oddechem. Musi to zrobić, musi. – Można założyć, że brałam udział w ich intrygach, ale to nieprawda. Zatrudniłam adwokata. – Równie dobrze może powiedzieć wszystko, ujawnić, w jak fatalnej sytuacji się znalazła. – Powiedział, że tego rodzaju sprawy są bardzo poważne i w obecnych czasach zdarzają się coraz częściej. To, że nie odniosłam żadnych korzyści, świadczy, że nie miałam o niczym pojęcia. Choć powinnam się była zorientować, że Alexandrowie coś knują. Byłam głupia, nie widząc tego! – Niezdolna spojrzeć matce w oczy, wstała i zaczęła krążyć po pokoju. – Najgorsze jest to, że Sally-Anne i Keith inwestowali pieniądze artystów i moich przyjaciół. Obecnie nikt nic nie sprzedaje, powinniśmy byli wyczuć pismo nosem, ponieważ Sally-Anne rzekomo to się udawało. Rzecz w tym, że teraz wszyscy moi przyjaciele są bankrutami. Te inwestycje to była ich emerytura. – Głos Meredith się załamał. – Nie mam pracy, nie mam oszczędności na czarną godzinę, niedługo nie będę miała apartamentu. Zostaną mi wyłącznie długi i moje nazwisko będzie się przez lata pojawiało w prasie w związku z okropnym śledztwem, bo tyle czasu musi minąć, zanim sprawa trafi do sądu. Złapała się na tym, że stoi przy zlewie i machinalnie sięga po mydło, żeby umyć ręce. Czy w taki sposób ludzie nabawiają się zaburzeń obsesyjno-kompulsyjnych? Matka przez cały ten czas nie powiedziała ani słowa. Meredith czekała, odwrócona

do niej plecami, siłą woli nakłaniając ją do mówienia. W tej rodzinie Ned się martwił, jeśli rozminął się z mleczarzem, który przychodził raz w miesiącu po pieniądze. Żadnemu z Byrne’ów nie trzeba było przypominać o opłaceniu abonamentu telewizyjnego albo uregulowaniu rachunku w terminie. Żaden nigdy nie pożyczył więcej, niż byłby w stanie oddać. Opal i Ned nie pochwalali pożyczania. Matka musi być wstrząśnięta do głębi. – Och, kochanie – powiedziała Opal drżącym głosem. Jej ton sprawił, że Meredith się załamała. Potrafiłaby poradzić sobie ze wszystkim, krzykami matki, oskarżeniami w rodzaju: „Nie wychowaliśmy cię na takiego człowieka”, ale nie z tym drżącym głosem, który dobitnie świadczył, że pomimo wszystko Opal nadal ją kocha. – Tak mi przykro – wykrztusiła przez łzy. Wpadła na krzesło, tak się śpieszyła do drzwi. Popędziła po schodach, biorąc po dwa stopnie naraz, i wpadła do swojej sypialni. Zatrzasnęła za sobą drzwi, rzuciła się na łóżko i płakała tak długo, aż zabrakło jej łez. Po jakimś czasie usłyszała, jak ojciec wraca z gazetą, jak w kuchni rozmawia z mamą. Powinna do nich zejść. A co, jeśli tacie coś się stanie? Jeśli będzie miał atak serca? Albo mama? Zawsze miała wysokie ciśnienie. Nie potrafiła się jednak zmusić, żeby wstać z łóżka. Pragnęła tu pozostać i czuć się bezpiecznie, co zapewniała sypialnia z dzieciństwa. Po jakimś czasie odwróciła się i rozejrzała po pokoju. Łóżko stało w tym samym miejscu co w przeszłości. Opal pozostawiła pokoje dzieci w niezmienionym stanie, usunęła tylko niepotrzebne rzeczy, tak by inni członkowie rodziny w razie konieczności mogli tu od czasu do czasu przenocować. – Nie potrzebujemy pustych pokoi gościnnych – powiedziała jej kiedyś Opal. – To jest twój dom, zawsze jesteś tu mile witana. – Powtarzała to samo wszystkim dzieciom, kiedy opuszczały dom. Sypialnia Meredith była jasnoszara, wyróżniała się na tle reszty pomieszczeń z ich magnoliami i kremami. Meredith bardzo zdecydowanie określiła kolor, kiedy jako piętnastolatka postanowiła pomalować pokój. To był ten sam odcień szarości co u Clary – różnica polegała na tym, że Clara mieszkała trzy kilometry dalej w uroczym starym domu i miała wysoki pokój z prawdziwymi antykami i cudownym mahoniowym łóżkiem, które w rodzinie było od dziesiątków lat. Różnił się zasadniczo od ciasnego pokoiku z tanim pojedynczym łóżkiem przy St. Brigid’s Terrace. Meredith zrobiła, co mogła, do starego wezgłowia przypięła kwiecisty materiał, by nadać pokojowi szczyptę elegancji. To jednak było za mało, sypialnia nadal wyglądała jak pokój w dawnym komunalnym domu, na ścianach wisiały antyramy, w rogu stała szafa, którą ojciec i bracia złożyli w pewien weekend przy akompaniamencie żartów i przekleństw, gdy próbowali zrozumieć instrukcję. Nieważne, co Meredith by zrobiła,

jej sypialnia nigdy nie będzie wyglądała jak sypialnia Clary. To właśnie poznanie Clary wszystko zmieniło. Zaczęło się od tego, że Meredith trafiła do niewłaściwej szkoły. W dzieciństwie rodzice się o nią martwili, bo była takim cichym, nieśmiałym dzieckiem. Meredith pamiętała prowadzone szeptem rozmowy o wysłaniu jej do Świętej Loretty, małej płatnej szkoły, odległej od Redstone o kilka kilometrów. Chłopcy mieli iść do miejscowego państwowego gimnazjum, a na szkołę dla Meredith rodzice zamierzali odłożyć. – Nie chcę! – płakała, kiedy jej o tym powiedzieli. – Będę inna, nie chodziłam tam do podstawówki. – Nie będziesz inna, skarbie. To dla ciebie wielka szansa – tłumaczył ojciec. Państwowe gimnazjum mogło się okazać nieco zbyt brutalne dla dziewczyny tak wrażliwej jak Meredith, tylko nikt nie chciał powiedzieć tego na głos. – Nie stać nas na to. – Ten argument był jej ostatnią szansą. – Stać nas na wszystko, co trzeba, jeśli to jest najlepsze rozwiązanie dla naszych dzieci – odparł ojciec stanowczo. Meredith miała rację. Nie pasowała do tej szkoły. Zbyt nieśmiała, żeby łatwo nawiązywać przyjaźnie, i zbyt przerażona bardziej snobistycznymi dziewczynami, które się znały, bo od czwartego roku życia chodziły do tej samej szkoły, pozostawała outsiderką, która wszystkiemu mogła tylko przyglądać się z boku. Ukryła ból przed rodzicami. Uwierzyli, że szkoła bardzo się jej podoba. – Mówiłem ci, że się dopasujesz – powiedział uradowany Ned. W rzeczywistości Meredith nie miała przyjaciółek, ponieważ zażenowanie budziła w niej myśl, że zaprosi bogatsze koleżanki do domu na dawnym osiedlu komunalnym. Inne dziewczęta nie dostrzegały w niej nieśmiałości, widziały wyłącznie wyniosłość. Tak więc szkoła była prawdziwym piekłem do chwili, gdy Meredith poznała Clarę. Pamiętała dokładnie, gdzie była w dniu, kiedy Clara pierwszy raz się do niej odezwała. Siedziała za szkołą na szczycie schodów prowadzących na boisko do koszykówki. Był słoneczny dzień pod koniec września. Większość dziewcząt skończyła jeść lunch i albo grały w jakąś grę, albo odpoczywały na dziedzińcu przed szkołą, gdzie można się było opalać. Meredith nie przeszkadzało, że przebywa w cieniu, chociaż wszystkie jej koleżanki miały bzika na punkcie opalenizny. Nie przejmowała się tym, ponieważ jej blada cera nigdy nie brązowiała, różowiła się tylko jak u homara, po czym znowu jaśniała. Nowa dziewczyna, Clara, usiadła obok niej. – Czy kiedykolwiek czujesz – zaczęła z tym swoim akcentem klas wyższych, z którego powodu dziewczyny z klasy Meredith z niej kpiły, choć wynikało to przede wszystkim z zazdrości – że po prostu gdzieś nie pasujesz? Meredith spojrzała na Clarę zafascynowana i w jej ładnej twarzy dostrzegła

napięcie. – Że nie ma sensu dopasowywać się albo z tym walczyć, ponieważ to i tak bez sensu? – ciągnęła Clara. Mimo że przez trzy tygodnie, które spędziła w szkole, Clara doświadczyła wielu kpin i dręczenia, najwyraźniej jej to nie dotknęło. Nie płakała. Rzeczowym tonem stwierdzała fakt. – Jestem w tej szkole od dwóch lat i nadal mam wrażenie, że tu nie pasuję – odparła Meredith nieśmiało. – Może powinnyśmy trzymać się razem – zaproponowała Clara, patrząc na nią jaśniejącym wzrokiem. – Pokazać reszcie świata, że opinia innych nie ma znaczenia. Aż do tej chwili Meredith rozpaczliwie pragnęła się dopasować. Nagle jednak niedopasowanie wydało się jej najbardziej ekscytującą rzeczą na świecie. Jeśli niedopasowanie oznaczało, że jest się taką jak Clara, to bardzo dobrze. Od tamtej chwili Meredith była niewolnicą Clary. Clara uratowała ją przed samotnością, a Meredith była skazana tylko na siebie przez całe życie. Bracia mieli siebie nawzajem, mama miała ojca, ale Meredith zawsze pozostawała bez pary – a od dnia, gdy zaczęła naukę w szkole św. Loretty, z nikim się nie zaprzyjaźniła. Jej dawna najlepsza przyjaciółka Grainne znalazła nowe koleżanki w gimnazjum i spędzała z nimi cały czas. Inne dziewczyny z St. Brigid’s Terrace uważały, że Meredith jest snobką, ponieważ uczy się w prywatnej szkole. W prywatnej szkole z kolei wszyscy traktowali ją z góry i z nikim nie zawarła bliższej znajomości. Aż do teraz. Cudowna, wspaniała Clara, z której akcentu i wyglądu inne dziewczęta się wyśmiewały, mówiła, że są podobne. Wcześniej Clara uczyła się w bardzo drogiej szkole dla dziewcząt na drugim końcu miasta. Później jednak coś się stało, coś, o czym Clara nigdy nie mówiła, i jej rodzina się przeprowadziła. Clarę i jej brata posłano do szkół państwowych, potem rodzice wybrali Świętą Lorettę jako odpowiednie miejsce dla córki. Ale dziewczęta ze szkoły zwróciły się przeciwko Clarze. W przeszłości miała pieniądze i chodziła do szkoły o wiele droższej niż ta – i nawet jeśli pieniądze zniknęły, z całą pewnością patrzyła na nich z góry, dlatego pierwsze zaczęły ją lekceważyć. Clara miała piękne ubrania. Bywała na cudownych wakacjach. Jak śmie przychodzić tutaj ze swym akcentem wyższych klas i nimi pogardzać. Meredith jednak wiedziała – pozostałe dziewczyny też by wiedziały, gdyby tylko poświęciły czas na poznanie Clary, zamiast okazywać jej wrogość – że Clara na nikogo nie patrzy z góry. Lubiła ludzi niezależnie od tego, czy mieli pieniądze i byli na wakacjach w egzotycznych krajach, czy nie. Nie oceniała ludzi według takich kryteriów, w przeciwnym razie nie zaprzyjaźniłaby się z Meredith, prawda? Nieśmiałą, spokojną Meredith, która była dobra z plastyki, ale mieszkała na St. Brigid’s Terrace. Clarę guzik obchodziło, gdzie mieszka jej nowa przyjaciółka, Meredith odkryła

natomiast, że ją bardzo interesuje pochodzenie Clary. Jej nowy dom był ślicznym zabytkowym budynkiem, mimo iż był symbolem pecha, który dotknął rodzinę. Ojciec codziennie jeździł do pracy wielkim lśniącym czarnym samochodem. Matka nie przypominała innych matek, które Meredith znała. Wędrowała po domu, czasami w ogrodzie ścinała kwiaty, zawsze wyglądała elegancko i wspaniale z krótko ostrzyżonymi blond włosami, w eleganckich bluzkach i pumpach odsłaniających szczupłe kostki. Kiedy Meredith po raz pierwszy była u Clary, nieśmiało zerkała na panią Hughes. – Dziewczynki, wolicie iść do pokoju Clary czy do ogrodu? Dzień taki piękny – powiedziała pani Hughes. – Ciocia przysłała nam domowy syrop z dzikiego bzu. – Słysząc to, Clara się uśmiechnęła. – Pewnie jest okropny, ale musimy dać mu szansę. Chcesz zostać na kolacji? – zwróciła się do Meredith. – Mogę zadzwonić do twojej mamy i porozmawiać z nią, jeśli wolisz. – Nie, dziękuję, pani Hughes, dziękuję, ale może innym razem – wyjąkała Meredith, myśląc, że u Byrne’ów o tej porze jadają podwieczorek i jej mama pewnie by zemdlała, gdyby ktoś taki jak pani Hughes zadzwonił z pytaniem, czy córka mogłaby zostać na kolacji. Ciekawe, co to właściwie jest ta kolacja i czym się różni od podwieczorka? pomyślała. – Claro, nie zapominaj o ćwiczeniu gry na fortepianie – powiedziała pani Hughes. – To, że już nie chodzisz na lekcje, nie oznacza, że powinnaś dać sobie z tym spokój. Jak scena z filmu, pomyślała Meredith. Pragnęła stać się częścią tego świata, jadać kolację zamiast podwieczorka, mieć sypialnię jak Clara, beztrosko umeblowaną starymi rodzinnymi meblami. Co nie znaczy, że Clara choć przez sekundę odnosiła się do Meredith z pogardą. – Och, uwielbiam twój dom! – oznajmiła, kiedy Meredith znalazła w sobie odwagę, by ją zaprosić. – Jest bajeczny, taki piękny i wyjątkowy. Bardzo bym chciała mieć dwupiętrowy dom. Nasz jest strasznie nudny. – Ale za to wielki – zaprotestowała zdziwiona Meredith. – Wiem, ale jest nijaki. Nasz dawny dom był ładniejszy, bardziej podobny do twojego, z większym charakterem – odparła, choć Meredith była przekonana, że przyjaciółka kłamie. Ojciec Clary stanął na nogi po finansowej klęsce, przez którą rodzina wylądowała w Redstone, i po kilku latach znowu się wyprowadzili. Clara i Meredith przyrzekły, że pozostaną w kontakcie, ale odległość sprawiła, że przyjaźń wygasła. Meredith jednak nauczyła się od Clary ważnej rzeczy. Dostrzegła, co przyjaciółkę odróżniało od całej szkoły: klasa, wychowanie, znajomość rozmaitych spraw. Nigdy dotąd nie miała poczucia przynależności, a teraz znalazła coś, co wskazywało jej drogę. Leżąc na łóżku w Redstone, Meredith powiodła wzrokiem po szarych ścianach

i pomyślała o swoim pięknym apartamencie w Elysium Garden. Gdyby się teraz spotkały, czy Clara nadal chciałaby być jej przyjaciółką? Wątpiła w to. Kaz, najlepsza przyjaciółka Freyi, miała wielką ochotę wpaść do niej i spotkać się z Meredith. No, ściślej rzecz biorąc, popatrzeć na nią. – Ona nie jest zwierzakiem w zoo – stwierdziła Freya, gdy wolno przemierzały boisko. – No tak, ale pamiętaj, ja nigdy wcześniej jej nie spotkałam. Widziałam tylko zdjęcia z urodzin twojego taty, na których wyglądała jak z „Hello!”. – Teraz już tak nie wygląda – powiedziała zatroskana Freya. – Bardzo bym chciała odkryć, o co tu chodzi. Opal pewnie z nią porozmawia, ale ją łatwo zranić. Żałuję, że mnie tam nie ma. Zapytałabym wprost: „Cholera, o co tu chodzi? Dlaczego przyjechałaś i dlaczego przed południem musisz się spotkać ze swoim adwokatem?”. – Ale nie podejrzewasz, że chodzi o narkotyki, prawda? – Nigdy nie wiadomo, choć nie wydaje mi się, żeby to było w jej stylu. Bo wiesz, gdyby coś brała, pewnie byłaby bardziej rozluźniona. Mówię ci, Kaz, jest spięta jak zwinięta sprężyna. – Zwinięta sprężyna, co? – powtórzyła Kaz, zastanawiając się nad porównaniem. – Zerwiemy się z lekcji i zrobimy sobie przerwę na kawę i szluga? – Nie, kończę ze szlugami – odparła Freya. – Kilka dni temu Opal poczuła dym na moim ubraniu i strasznie się zdenerwowała, nie potrafię ci tego nawet opisać. A ja nie chcę jej denerwować czy rozczarować. Poza tym ma rację – palenie zabija. Wszyscy o tym wiemy. – Jazda samochodem może zabić. Picie może zabić. Lot samolotem też – burknęła Kaz. – Ale nie naklejają fotografii zwłok i czaszki ze skrzyżowanymi piszczelami na drzwiach każdego auta, no nie? Dlaczego tylko my, biedni palacze, musimy to znosić? – Wiesz, właściwie nie muszę palić. A poza tym nie stać mnie na papierosy. – Byłoby cię stać, gdybyś odrabiała innym zadania domowe z matematyki i plastyki – zauważyła Kaz. – Miałabyś ustawioną sprawę nałogu. – Nie zależy mi na tym. – I dlatego nie pijesz? – Piję, ale mało – odparła Freya. – Posłuchaj, gdybyś spędziła z moją matką trochę czasu i widziała, jak „radzi sobie” z życiem w sobotni wieczór dzięki butelce wina, też straciłabyś na to ochotę. Nie chcę być taka jak ona. Przez chwilę obie milczały. Freya rzadko mówiła o swojej matce. Tak rzadko, że Kaz zapominała, że matka przyjaciółki jest trochę stuknięta. Niezgrabnie poklepała Freyę po ramieniu. – Twoja mama w końcu dojdzie do siebie. Będzie dobrze, mogę się założyć. – Nie, nie dojdzie. Ale ja sobie radzę. Mam Opal i Neda, którymi muszę się opiekować.

– Zdawało mi się, że to oni mieli opiekować się tobą – zauważyła Kaz. – Znasz mnie, lubię się kimś opiekować i dlatego powrót tej całej Meredith do domu to problem. Chłopcy, Steve, David i Brian, są super, kochają rodziców. Typowi faceci, tylko David ma jakieś pojęcie o działaniu pralki, więc biedna Opal pozostałym dwóm nadal robi pranie, chociaż jej powtarzam, że nie powinna. Poza tym jednak są normalni, po prostu cudowni – co nie znaczy, że im to powiem. Doceniają i szanują Neda i Opal. A moim zdaniem Meredith niczego nie docenia i w tym rzecz. Nigdy nie mogłam dojść, co jest z nią nie tak, a teraz już wiem. No i nagle pojawia się na progu, kompletnie zgnębiona i szlochająca, ale nikomu nie potrafi powiedzieć, co się stało. – I już nie wygląda jak modelka? – zapytała Kaz z podnieceniem. – Nie. Wręcz przeciwnie, wygląda, jakby przeciągnięto ją przez kolczaste zarośla. – Proszę, mogę iść do ciebie? – Nie, to tylko pogorszy sprawę. Ona jest jak te dzikie kocięta. Nie można sprowadzić do nich zbyt wielu ludzi naraz, bo uciekają i się kryją. Jutro przyjdziesz. Do tego czasu już ją rozgryzę. – Dobra – odparła Kaz zrezygnowana. – Zadzwoń, jeśli czegoś się dowiesz. Prowadzę nudne życie. – Co godzina będę ci wysyłała raporty, zgoda?

Rozdział 11 Seth wolno zabierał się do działania i Lillie zadawała sobie pytanie, jakim sposobem zmobilizuje go do zrobienia czegokolwiek w domu. Miała wrażenie, że minęła wieczność, nim w końcu się zdecydował. Dopiero po ponad tygodniu spędzonym w willi Sorrento zdołała go przekonać, żeby wypuścił się na parter i pokazał jej resztę domu. – Właściwie wstyd mi cię tam zabierać, Lillie. Miał żałosną minę, wyglądał bardziej jak jedno z jej dzieci, a nie brat. Jego twarz mówiła: „Ja ponoszę winę za ten bałagan i mam z tego powodu wyrzuty sumienia”. – Nie bądź niemądry – odparła wesoło tonem, którego używała, kiedy synowie byli mali i potrzebowali zachęty. – Wiem, jak to jest ze starymi domami, wymagają mnóstwa pracy i pieniędzy. Jeśli nie masz funduszy, początki mogą być trudne. Seth sprawiał wrażenie, że ta odrobina współczucia przyniosła mu ulgę. Jakby zdradzając wielki sekret, powiedział: – Myślę, że Frankie chciałaby, żebym zaczął remont, ale to nie moja działka. Jestem raczej człowiekiem idei. – Oczywiście – zgodziła się Lillie. – Architekci nie zajmują się pracami budowlanymi. Wydaje mi się, że Frankie w gruncie rzeczy chce, żebyś robił coś, co sprawi, że będziesz zadowolony i szczęśliwy – ciągnęła, wkraczając na cokolwiek nieznane terytorium. – Ale przecież możemy się rozejrzeć i sprawdzić, jak to wygląda… Lillie wiedziała, jak malować i uprawiać ogród, na tym jednak koniec. Sam zajmował się praktycznymi sprawami w domu, a teraz, gdy odszedł, zastępowali go Martin i Evan. Mogła zrozumieć irytację Frankie na Setha, który nie potrafił zmusić się do czynu. Zwłaszcza że Frankie była bardzo praktyczna i pewnie zaczęłaby sama burzyć ściany, gdyby miała czas i młot. Piwnica, w której mieszkali Seth i Frankie, a teraz także Lillie, była najlepszą częścią domu, samodzielnym mieszkaniem, utrzymywanym przez poprzedniego właściciela w całkiem dobrym stanie, kiedy jednak Lillie wyszła za drzwi prowadzące na parter, przekonała się, że reszta domu to zupełnie inna para kaloszy. Każdy z uroczych, wysokich pokoi został podzielony brzydkimi drewnianymi przepierzeniami na wiele małych sypialni, wyposażonych w staroświeckie umywalki. W pięknych starych kominkach zamontowano straszne elektryczne grzałki. Lillie pomyślała, że to cud, że dom nie spłonął do szczętu wiele lat temu. Pierwsze piętro prezentowało się tak samo, o ile nie gorzej. Jakby poprzedni właściciel próbował sam siebie pobić w liczbie pomieszczeń, które zdoła wykroić z czterech dużych, eleganckich pokoi. Niektóre z sypialni dysponowały tylko połową

okna, które w takich przypadkach zabito na głucho, co gwarantowało, że lokatorzy nie będą się kłócili, kiedy jeden z nich je otworzy. – Pewnie mogli wymieniać liściki między sobą – roześmiała się Lillie. – Choć równie dobrze mogli sobie porozmawiać przez te ścianki. Ale dom jest piękny – dodała pośpiesznie, gdy zobaczyła, że brat rozgląda się ponuro. – A dla architekta to ekscytujące zadanie. Seth przesunął palcem po łuszczącej się farbie na ślicznych, oryginalnych drzwiach. – Mieliśmy tyle planów – powiedział ze smutkiem. Lillie przez połowę okna spojrzała na dżunglę w ogrodzie. Seth stanął obok niej. – Miałem cudowny projekt rozbudowania kuchni i stworzenia oranżerii łączącej się z otwartym salonem. Sporządziłem plany ogrodu. Nie jestem architektem krajobrazu, ale dostatecznie często z nimi pracowałem… – Urwał. Zgarbiony, z dłońmi w kieszeniach, był obrazem rozpaczy. Przez ułamek sekundy Lillie zastanawiała się, w co się wplątała. W domu ratowała ludzi w potrzebie, tutaj odnosiła wrażenie, że musi uratować Setha i Frankie, a przypuszczalnie też ich małżeństwo. Nie należała do tych, co się lubią wtrącać, w żadnym razie. Nigdy tego nie robiła, nawet wobec Martina i Evana, kiedy opuścili dom. Zawsze pozwalała im na popełnianie własnych błędów i była w pobliżu, służąc w razie potrzeby wsparciem i radami. Tak została wychowana przez wspaniałych rodziców, którzy kochali ją tak bardzo, że pozwolili jej odejść. Co wieczór przed zaśnięciem zadawała sobie pytanie, czy byłaby inną osobą, gdyby biologiczna matka nie oddała jej zakonnicom do adopcji. Ludzie uczą się na błędach. A jednak ta sytuacja była inna. To nie był błąd, tylko kryzys, katastrofa. Seth jej potrzebował, Frankie także. Krążyli wokół siebie jak ranni żołnierze, każde zamknięte w swoim bólu; Frankie nie pojmowała, gdzie się podział jej pełen życia mąż, Seth nienawidził siebie takiego, jakim się stał, ale nie potrafił tego zmienić. Nie, innego wyjścia nie było – Lillie musiała wkroczyć. Uniosła wzrok. Jej mąż Sam z całą pewnością gdzieś tam był. Dlatego mnie tu przysłałeś? szepnęła. Za domem widziała starannie wytyczone działki, za nimi nieużytki, które przekształcano w park. Na działkach wiele się działo, ludzie się krzątali, pchali taczki, kopali, plewili i tak dalej. – Zajmowałeś się kiedyś ogrodem? – zapytała brata Lillie. – A nasza matka? Tylu rzeczy nie wiedziała. Jej krzaki z jękiem uginały się pod ciężarem pięknych pomidorów, jesienią robiła z nich czatni, a jeśli chodzi o piękny, stary i pokrzywiony figowiec, który rósł tuż za kuchennym oknem, uwielbiała siadać pod nim i zrywać ogromne, soczyste owoce. – Ja nie – odparł Seth. – Mama na tylnym podwórku miała grządki, zresztą jak

większość ludzi w naszym kraju, ale hodowała tylko kwiaty. Kochała róże. – Och, ja też je kocham. – Lillie wzruszyło to ogniwo łączące ją z matką. – W tym ogrodzie możesz uprawiać mnóstwo różnych roślin. I od niego powinniśmy zacząć. Zrezygnowała z prób przekonania go, by zajął się domem – przynajmniej na razie. Za każdym razem, kiedy proponowała, żeby zdarli tapety, rozebrali przepierzenie albo wynajęli gruzownik i wynieśli do niego zgniłe dywany, na jego twarzy pojawiało się przerażenie królika złapanego w światła reflektorów. – Przynajmniej spróbujmy – powiedziała Lillie, zdecydowana tchnąć odrobinę entuzjazmu w brata. – Chodź, taki ładny dzień, pospacerujemy po ogrodzie i zrobimy listę tego, co będzie nam potrzebne. Ogród jakimś sposobem poprawił Sethowi humor, po części dlatego, że był pogodny marcowy dzień i świeciło słońce, a po części dlatego, że Lillie odkrywała pod zielskiem prawdziwe skarby. – Jaka śliczna hortensja! – wołała. – Całkowicie zasłonięta, trzeba to będzie usunąć. – A kilka kroków dalej mruczała: – O, to wygląda interesująco… Bawiła się dobrze, odchylając dzikie róże kijem hokejowym Emer, jedynym sprzętem w domu, który nadawał się do eksploracji dżungli, bo maczety w domu nie mieli. – Popatrz na te piękne fuksje przy ścianie. Nadadzą ogrodowi kolorów, choć trzeba zrobić im miejsce, żeby mogły odetchnąć. W połowie ogrodu odwróciła się do niego i powiedziała: – Powinniśmy sporządzić pobieżny plan ogrodu, żebyście oboje z Frankie wiedzieli, od czego zacząć. Uważnie dobierała słowa, ponieważ chciała, by dla Setha było to przedsięwzięcie jego i żony, nie jej. W końcu przecież wróci do domu, a oni będą musieli wiedzieć, jak się nim zajmować, jak być jego właścicielami. W ogrodzie znajdował się kopiec, na którym rosły ognistoczerwone trytomy groniaste i kilka krzewów laurowych, nie wspominając o pokrzywach, którymi można by sparzyć wszystkich mieszkańców Redstone. Tym razem Lillie się przygotowała – miała na sobie dżinsy i grube skarpety. – Możecie swoje parzące igiełki zostawić dla siebie – powiedziała pokrzywom, odgarniając je kijem hokejowym. – Gleba wygląda na dobrą. Emer już go nie używa, prawda? – zapytała nagle. – Nie – roześmiał się Seth, a Lillie uśmiechnęła się do siebie. – Rzuciła hokej w ostatniej klasie, kiedy miała egzaminy, i nigdy do niego nie wróciła. – To dobrze. Nie chciałabym go zniszczyć. Znowu pogrzebała w ziemi. – Nie ma tu gliny ani kamieni, to porządna, żyzna gleba, Seth. – To może damy sobie spokój z domem i zamieszkamy w ogrodzie – odparł, tym

razem z ironią. – Za zimno. – Lillie zdecydowana była nie pozwolić Sethowi pogrążyć się w introspekcji. – Chociaż te buki tworzyłyby miłe schronienie. Na końcu ogrodu łuk prowadził do małego, ogrodzonego ogródka. Seth i Frankie nie zapuścili się tam od dnia, gdy przyszli oglądać nieruchomość w towarzystwie agenta. – Było ciemno, więc tylko zajrzeliśmy – powiedział teraz Seth. – Generalnie rzecz biorąc, jeszcze więcej krzaków i kilka drzew w rogu. Lillie prowadziła, kijem usuwając z drogi pokrzywy i wrzośce. W łuku znajdowała się na wpół uchylona zardzewiała furtka. Wchodząc do środka, Lillie poczuła dreszcz, jakby to miejsce miało znaczenie i powinna uważnie się rozejrzeć. Pewnego razu Lillie rozmawiała o intuicji z Maeve, matką Sama. Była wtedy młodą matką i martwiła się rosnącą temperaturą Martina, ale nie chciała zabierać go do starego doktora Howarda, nie mając uzasadnionego powodu. Lekarz znany był z tego, że krzyczał na pacjentów i odsyłał ich do domu, jeśli uznał, że marnują jego czas. Maeve mieszkała kilka domów dalej; wystarczyło, że raz spojrzała na rozpaloną od gorączki buzię i szkliste oczy Martina, by pojąć, jak denerwuje się synowa. – Co ci mówi to tutaj? – zapytała, wskazując na brzuch Lillie. – A tutaj? – Pokazała na jej serce. – Że Martin jest chory i potrzebuje lekarza – odparła Lillie bez namysłu. – W takim razie idź do niego – oznajmiła Maeve. – I znajdź innego lekarza, kiedy Martin wyzdrowieje. Howard jest stary i rozgoryczony, łatwo się żołądkuje. Nie nadaje się do opieki nad małymi dziećmi ani ich matkami, skoro o tym mowa. Nie zaufa ci, chociaż powinien. Matka wie, kiedy coś złego dzieje się z jej dzieckiem, i mądry lekarz zdaje sobie z tego sprawę. Zaufaj więc intuicji i sercu, Lillie. One nigdy nie wskażą ci złej drogi. Zaufaj mądrej kobiecie w sobie, pomyślała teraz Lillie. Tej, która pomagała dostrzec jej prawdę. Lillie przez jakiś czas jej nie słuchała, ale ta mądra kobieta mówiła teraz, że w ogrodzie za murem jest coś wyjątkowego. Ujęła Setha za rękę i razem weszli do środka. Kamienie, z których zbudowano mur, były bardzo stare, z pewnością starsze niż sam dom. W jednym kącie rosła magnolia i kilka jabłoni, z których tylko jedna wyglądała na chorą. Stosunkowo niedawno w samym środku musiały być grządki z warzywami, choć teraz pozostał po nich tylko dziki czosnek. Za murem panowała cisza, miejsce było całkowicie odizolowane od ulicznego hałasu, stanowiło magiczne schronienie, ukryte przed światem zewnętrznym. Lillie z podnieceniem uświadomiła sobie, że to idealne miejsce dla uli. Można by je postawić z dala od drzew, co odpowiadałoby pszczołom, które równocześnie

miałyby doskonałe warunki. Zamykając oczy, mogła sobie wyobrazić ule w kształcie pagody, których używał Sam. Lillie pomogła mu je wybrać, ponieważ pamiętała, że takie same widziała w pewnym ogrodzie ze swoją matką Charlotte. Widzę, że jesteś w zmowie z mądrą kobietą, Samie, pomyślała. – Seth – powiedziała na głos – myślałeś kiedyś, żeby zostać pszczelarzem?

Rozdział 12 Peggy czuła to w kościach o wiele wcześniej, niż jej mózg pozwolił sobie przyjąć taką możliwość. Była w ciąży. W wyłożonej zielonymi kafelkami łazience stała przed staroświecką szafką z lustrem i patrzyła na swoje odbicie, a cichy głosik w jej głowie mówił: Jesteś w ciąży, wiesz, że tak. Twarz w lustrze nie odwróciła się i nie odparła: Nie bądź śmieszna! Coś ci się roi. Wyobrażasz sobie, że piersi są większe i bardziej wrażliwe, a od ostatniego okresu minęło prawie półtora miesiąca. Wiele razy o tym myślała: noc z Davidem miała miejsce w połowie cyklu, najbardziej płodnym czasie dla kobiety. Cztery tygodnie temu. Twarz w lustrze wyglądała jak zwykle, wyjątkiem był tylko strach malujący się w oczach. To stres, mówiła sobie, miesiączki często się spóźniają, jeśli kobieta przeżywa trudny okres. A rozpoczynanie własnej działalności jest stresujące. Znowu siadała nad kalendarzem i sprawdzała daty, ale choć obliczała na różne sposoby, wynik był jeden – kochała się z Davidem w najbardziej płodnym czasie cyklu. A na jej cyklu można było polegać jak na dzwonach na Anioł Pański, które codziennie nadawano w telewizji przed wiadomościami o szóstej po południu. Nieważne, jak często w duchu debatowała, wyszukując wszelkie inne możliwości, zawsze dochodziła do tego samego wniosku – jest w ciąży. Gdyby wrażliwe piersi i spóźniony o dwa tygodnie okres jeszcze jej nie przekonały, to budzenie się rano z nudnościami sprawę przypieczętowało. Miała nadzieję, że poranne mdłości to jakiś uporczywy wirus, bo przecież żadna kobieta nie wymiotuje na samym początku ciąży. Ale spędziwszy kilka godzin w Internecie, dowiedziała się, że poranne mdłości i ich wystąpienie są tak zróżnicowane jak same dzieci. Kiedy wymioty i nudności się kończyły, stawała ponuro pod prysznicem, próbując zmyć z siebie fatalne samopoczucie, ale to nie działało, choćby nie wiem ile grejpfrutowego żelu Body Shop użyła. Żel był jednym z nielicznych luksusów, na które sobie pozwalała, a teraz nie mogła cieszyć się nawet tym. Wiedziała, że ciąża tak wpływa na kobiety, sprawia, że ulubione zapachy nagle stają się wstrętne. Smutno pomyślała, że ma tak mało przyjemności. Miły żel pod prysznic i rośliny rozjaśniające domek. Paprocie w łazience i kuchni, bratki w salonie, mały storczyk w sypialni. Pomagały, choć dom dzięki nim nie stał się piękny, bo z uporem tkwił w latach pięćdziesiątych, począwszy od błękitnego wyposażenia łazienki (oraz nieodłącznej czarno-białej podłogi), na bawełnianych – czerwonych – zasłonkach w kuchni skończywszy. To było jak życie w jakiejś szalonej kontynuacji Mad Men. Kuchnia i łazienka były urocze, sypialnia z małym balkonem wychodzącym na

miniaturowy ogródek, na szczęście wysypany żwirem, cudowna, za to pozostałe pomieszczenia mogły wpędzić w przygnębienie, zwłaszcza salon z sofami obitymi pomarańczowym tweedem i dziwną tapetą, która wyglądała, jakby dzieci pomazały ją pomarańczowymi i brązowymi kredkami. Peggy wiedziała, że sześćdziesiąt lat temu był to pewnie ostatni krzyk mody, a za prawdziwy cud należało uznać, że wszystko jest takie czyste. Agentka z biura wynajmu wyjaśniła, że staruszka, poprzednia właścicielka, mieszkała tu wiele lat i nigdy nie przeprowadziła remontu. – Stan nieskazitelny – powiedziała, rozglądając się i pilnując, by niczego nie dotykać. – Ale wie pani, wnętrze jest… przestarzałe. Rośliny doniczkowe i cięte kwiaty nadawały domowi charakteru. Peggy kupowała kwiaty, kiedy tylko mogła sobie na nie pozwolić, dzisiaj jednak aromat pojedynczej lilii tygrysiej w sypialni sprawił, że wymiotowała. Nie mogła dłużej czepiać się próżnej nadziei, że przyczyną spóźnienia miesiączki jest stres albo że codziennie rano wymiotuje z powodu wirusa. Musiała stawić czoło prawdzie i kupić test ciążowy. W soboty otwierała sklep o wpół do dziesiątej, nie o dziewiątej. Większość ludzi wstaje tego dnia później, dlatego Peggy zdecydowała, że sama też trochę poleniuchuje. W tę konkretną sobotę niewiele jej z tego przyszło, bo obudziła się o szóstej, czując nudności. O wpół do dziewiątej była już w drodze do całodobowej apteki na drugim końcu Redstone, którą czasem mijała, ale nigdy do niej nie weszła. Apteka była mała, cudownie staroświecka i zupełnie niepodobna do błyszczących sieciówek, gdzie na półkach leżały wszelkie produkty intymne. Po dziesięciu minutach krążenia po sklepie i szukania pudełek z napisem „Jesteś w ciąży?” Peggy pojęła, że jeśli ktoś chce kupić prezerwatywy, testy ciążowe albo coś w tym rodzaju, musi poprosić obsługę. – Czym mogę służyć, kochana? – zapytała kobieta w średnim wieku, przyklejająca w dziale kosmetycznym cenówki na szminki. Młody farmaceuta, który siedział na krześle i czytał czasopismo motoryzacyjne, nawet nie podniósł wzroku, druga kobieta w średnim wieku z długimi fioletowymi paznokciami pasującymi do wielkiego naszyjnika i powiewnego T-shirta zajmowała się pracą papierkową za kontuarem. W aptece nie było innych klientów, mimo to Peggy czuła się strasznie skrępowana, że musi poprosić o test ciążowy. Tyle strachu i niepokoju się w niej kotłowało, że minęła chwila, nim zebrała się na odwagę. – Szukam… testu ciążowego. – W ciszy panującej w aptece jej głos zabrzmiał bardzo donośnie. – Una, testy ciążowe – zawołała kobieta do koleżanki za kontuarem. – Wyjmij je, dobrze? – Już się robi, Marjorie.

Mężczyzna z czasopismem nie zwracał na nie uwagi, podczas gdy Una grzebała w szufladach, kładąc na ladzie różne pudełka. Razem z Marjorie zaczęły omawiać zalety i wady każdej marki. – A teraz ten – powiedziała Una, wskazując fioletowym paznokciem. – Jest super, bo zawiera dwa testy, gdybyś nie uwierzyła w wynik pierwszego. Bardzo wiarygodny, polecamy. Dobrze się sprzedaje, choć jest dość drogi. – Rzeczywiście – zgodziła się Marjorie, która miała na sobie gustowne perły i kwiecistą bluzkę, jaką nosiły babcie. – Ale z drugiej strony masz dwa testy, więc jest wiarygodny podwójnie. Chociaż czasami testy mogą dawać fałszywe rezultaty – dodała. – Fałszywe na tak albo na nie, czy jak się to nazywa, nie pamiętam. – Jak sądzisz, kiedy zaszłaś w ciążę? – zapytała Una, spoglądając na Peggy ponad okularami. – To znaczy, mówimy o kilku tygodniach… Zakłopotana Peggy przestąpiła z nogi na nogę. – Mmm – mruknęła Marjorie, przyglądając się uważnie figurze Peggy. – Jesteś bardzo szczupła, kochana. Brzuszka jeszcze nie widać. A co z piersiami? U mnie to nieomylny znak. Wydają się większe? Albo, no, wiesz, wrażliwe, jakbyś nie potrafiła znieść nawet myśli, że coś cię w nie uderzy? Obie wyczekująco patrzyły na Peggy, która nie wiedziała, czy śmiać się, czy płakać. – To zawsze objaw ciąży. W moim przypadku tak było. – Una poklepała się po swoim bujnym biuście, bardziej przypominającym wałek niż dwie piersi. – Boże, ile razy wpadłam? Siedem! Niech Bóg się zlituje nad moim kochanym Stanleyem! Nawet jego matka powtarzała, że nigdy by go o to nie podejrzewała. Oczywiście w tamtych czasach nie mieli testów ciążowych. Musiałaś iść do lekarza, który kazał ci siusiać, a potem odsyłał to do laboratorium. Tam badano twój mocz na króliku. Jak królik zdechł, byłaś w ciąży – a może odwrotnie? Ale ty królika nie oglądałaś – ciągnęła Una. – Królika? – powtórzyła Peggy. – Wtedy tak to robiono – powiedziała Marjorie. – Oddawałaś próbkę moczu w gabinecie lekarza, a on posyłał ją do laboratorium, gdzie robili coś z królikiem. Chyba nie byłaś w ciąży, jeśli królik zdechł – zwróciła się do Uny. – To naprawdę było bardzo okrutne. Nie popieram takich rzeczy. Teraz nie trzeba królików, siusiasz na patyczek. Więc jak, myślisz, że jesteś w ciąży? Piersi wydają się… no, wiesz?… – Spojrzała na Peggy pytająco. – Tak – odparła Peggy, zastanawiając się, czy wdać się w dalszą rozmowę, czy zalać łzami. W końcu właśnie te pogawędki kochała w Redstone. To prawdziwe poczucie wspólnoty. A nic nie wywołuje silniejszego poczucia wspólnoty niż dyskusja w aptece z dwoma kobietami w średnim wieku o tym, czy jesteś w ciąży. Szkoda tylko, że żadna z tych kobiet nie jest tą, z którą naprawdę chciała prowadzić taką rozmowę – jej matką.

Przez chwilę Peggy pragnęła położyć głowę na kontuarze i wybuchnąć płaczem. Czuła się straszliwie samotna. Zamiast tego jednak powiedziała: – Wezmę ten. – Wskazała opakowanie z podwójnym testem. – Wróć, jeśli będziesz w ciąży, damy ci wszystko, co trzeba – powiedziała Marjorie. – No wiesz, kwas foliowy, żelazo i tak dalej. Żelazo jest bardzo dobre. Ja nie mogłam go brać, przelatywało przeze mnie. – Powiodła dłonią od ust przez brzuch do podłogi. Peggy potrafiła to sobie wyobrazić. – Ale jeśli będziesz mogła brać, to super. Doskonale działa na dziecko. Dziecko. Peggy przełknęła ślinę. Jeśli chciała sprawę definitywnie skończyć, nie mogła myśleć o tym, co rosło w jej wnętrzu, jak o dziecku. Poczuła się tak, jakby zaraz miała zemdleć. Krew odpłynęła jej z twarzy. Una i Marjorie wymieniły spojrzenia, wyszły zza kontuaru, złapały ją i posadziły na krześle. – Niektóre kobiety tak reagują – powiedziała Una. A może to była Marjorie? Peggy zaczynała je mylić. – Nie przejmuj się, kochana, zrobię ci herbaty. Podwójny test jest najlepszy, będziesz miała pewność. To ty prowadzisz ten sympatyczny sklep z włóczkami, prawda? – Tak – potwierdziła Peggy słabo. To tyle, jeśli chodzi o dyskrecję. – Nie powinnaś dzisiaj pracować. Wiesz, ludzie to zrozumieją. – O nie, muszę – zaprotestowała Peggy. – To mój sklep, muszę tam być. – A twoja sprzedawczyni? – Una zwróciła się do Marjorie. – Pamiętasz Fifi, słodka dziewczyna, ciemne włosy. Przychodziła do nas z matką. Bardzo sympatyczna rodzina. Ojciec umarł kilka lat temu, był bardzo porządnym człowiekiem. – Znowu spojrzała na Peggy. – Powiedz Fifi, żeby zajęła się sklepem. – Nie chcę, żeby ktokolwiek o tym wiedział – odparła Peggy niezręcznie. – Ach – mruknęła Una. – Oczywiście – powiedziała Marjorie. – Całkowicie to rozumiemy. Będziemy milczały jak grób. Piętnaście minut później, po wypiciu gorącej słodkiej herbaty, Peggy znowu szła ulicą, niosąc wielką torbę i długą jak jej ręka listę ze środkami na poranne mdłości, wśród których były kandyzowany imbir, herbatniki imbirowe i krakersy. Tym razem na jej ustach igrał uśmiech. Nie tego się spodziewała, kiedy szła kupić test ciążowy, ale jakimś sposobem wizyta w aptece poprawiła jej samopoczucie. Nie tylko ona o tym wiedziała. Marjorie i Una też. To, że wtajemniczyła inne osoby, pomagało. Poza tym jednak nie zamierzała powiedzieć nikomu. Na pewno nie Davidowi Byrne’owi. Ani teraz, ani nigdy. Ponieważ chciałby wtedy założyć rodzinę, a Peggy po prostu nie mogła tego zrobić. Nosiła zbyt wiele rodzinnych blizn, by nawet marzyć o takim życiu. Przechodząc przez drogę, uświadomiła sobie, że to rzeczywiście cudowny poranek.

Marzec szalał, drzewa po obu stronach ulicy strzelały pięknymi zielonymi pączkami w niebo. Wokół ich pni żonkile ustąpiły miejsca pierwiosnkom i Peggy po raz kolejny zadała sobie pytanie, kto tak dba o ulice. Na pewno nie służby miejskie – to musiała być grupa mieszkańców, którzy pragnęli, by ich miasto wyglądało najpiękniej, jak to możliwe. Peggy ta myśl bardzo się podobała. Wyobrażała sobie, jak ludzie siadają i planują: „Dobrze, w styczniu ogarniemy ulice i upewnimy się, że cebulki mają szansę na wypuszczenie pędów. Na drzewa też musimy mieć oko. Aha, i nie zapominajmy, że trzeba przygotować pierwiosnki do sadzenia, kiedy żonkile przekwitną”. Pomyślała o rodzinnym domu – co nie znaczy, że kiedykolwiek uważała go za swój dom. Mama nie miała czasu na ogród, zresztą ziemia w nim i tak do niczego się nie nadawała, to była okropna próchnica. Prawda, mogliby liczyć na nawóz z sąsiednich farm, który użyźniłby glebę, ale ojciec nigdy nie zaprzątał tym sobie głowy, tak więc matka ograniczyła się do postawienia tu i tam kwiatów doniczkowych z supermarketu. Kwiaty jednak po tygodniu albo dwóch nieodmiennie usychały. Smutne było to, że mama kochała kwiaty. Tak bardzo się cieszyła, kiedy kilka razy Peggy przyniosła jej peonie. Peonie coś w sobie miały, delikatne płatki przypominały suknię z krynoliną. Ale na ojcu nie robiły wrażenia. – Nie powinnyście wydawać pieniędzy na kwiaty, to wyrzucanie ich w błoto – powiedział na widok bukietu. Peggy wiedziała, że lepiej trzymać język za zębami. W takich sytuacjach przywoływała dobrze wytrenowany uśmiech, który bez słów mówił: „Oczywiście zgadzam się z tobą, masz całkowitą rację”. Bo gdyby otworzyła usta, mogłaby poczuć pokusę powiedzenia mu, że jest podłym draniem, że dostatecznie złe jest to, że nigdy nie kupił kwiatów Kathleen, ale czy naprawdę musi psuć jej tę odrobinę przyjemności, kiedy dostała je od kogoś innego? Dlaczego teraz o nim myśli? To było wtedy. W przeszłości. Chociaż przeszłość wciąż jej towarzyszy, ponieważ niedługo będzie musiała pojechać na urodziny mamy. Stanęła z kluczem do metalowej żaluzji w dłoni. Gdyby tylko jej rodzina była inna, mogłaby od razu zadzwonić do matki. Mamo, spodziewam się dziecka! Nie jestem z tym mężczyzną, ale chcę je urodzić. Jej rodzina jednak była taka, jaka była, ona była taka, jaka była, i w tym świecie nie było miejsca dla dziecka. Uklękła i przekręciła klucz w zamku, dając światu znać, że sklep jest otwarty. – Heja, Peggy, piękny poranek, no nie? Sue z naprzeciwka machała do niej energicznie. – Cudowny – odparła Peggy, automatycznie unosząc rękę. Przypomniała sobie, jak Sue przyszła na otwarcie sklepu i jaka się wydawała

rozbita na myśl, że jej siostra jest w ciąży. To pewnie miało coś wspólnego z poronieniem… Peggy nie znalazła czasu na spokojną rozmowę z Sue. Jak mogłaby zrobić to teraz, będąc w ciąży? Widok innych kobiet spodziewających się dziecka musi ranić jak nóż, jeśli rozpaczliwie pragniesz zajść w ciążę i nie potrafisz, pomyślała. W sklepie jak zwykle rano zapaliła światła, sprawdziła półki, włączyła kasę, cały czas intensywnie rozmyślając. Una i Marjorie z apteki trafiły w samo sedno: wrażliwe piersi, nudności, płacz na zawołanie… Wyobraziła sobie Unę i Marjorie, gdy były w jej wieku: ustatkowane i zadowolone, z kochającymi mężami, pragnące podzielić się szczęściem z dzieckiem. Ona jest w zupełnie innej sytuacji: dwudziestosiedmioletnia, samotna, z nowo otwartą firmą w niesprzyjającym klimacie gospodarczym, z nieproszonym dzieckiem w brzuchu i bólem w sercu. Było dopiero dziesięć po dziewiątej, zamknęła więc na klucz frontowe drzwi i poszła na zaplecze. W kuchni i toalecie panował nieskazitelny porządek. Fifi wczoraj sprzątała. – Lepiej od razu zapanować nad brudem – powiedziała. Jaskrawoczerwony fartuch ochraniał jej dżinsy i ręcznie robiony sweter z różowego moheru. Peggy ustaliła, że na zmianę będą dbały o porządek; jej starannie opracowany biznesplan nie pozwalał na zatrudnienie sprzątaczki, budżet wystarczał tylko na dwie osoby. Prowadzenie sklepu w pojedynkę byłoby błędem, nauczyła się tego na wieczorowych kursach przedsiębiorczości. Fifi cieszyła się z czterech dni pracy na tydzień, bo była samotną matką. Jak sobie radzi? Ale wiele osób sobie radzi, napomniała się Peggy. To absolutnie możliwe. Samotne macierzyństwo nie znajdowało się na jej liście rzeczy do zrobienia przed ukończeniem trzydziestki, chociaż to go nie wyklucza, prawda? Nastawiła wodę do zagotowania, znalazła ekspresową ziołową herbatę, zamiast jak zwykle zaparzyć kawę rozpuszczalną, i poszła do toalety. Po dziesięciu minutach to, co intuicyjnie wiedziała, zostało naukowo potwierdzone. Na testerze widniały dwie niebieskie kreski. Peggy delikatnie potarła palcem okienko, jakby duch córeczki zostawił na nim ślad. Córeczka. Powinny być dwie różowe kreski, pomyślała, ponieważ nie wątpiła, że to będzie dziewczynka. Usiadła ciężko za kontuarem i spojrzała na Main Street, jak zwykle w soboty zatłoczoną. Ludzie wyprowadzali psy, spacerowali z sobotnimi gazetami w torbach, w delikatesach i piekarni kupowali chleb i oliwki na leniwy sobotni lunch. Ze swojego miejsca Peggy widziała salon Bobbi, drzwi ciągle się otwierały i zamykały. Czy nie byłoby miło mieć czas w sobotni poranek na pójście do salonu, gdzie ułożyliby jej włosy, pomalowali paznokcie u stóp na koralowo, a paznokcie u rąk… na koralowo! Nagle strasznie zapragnęła koralowych paznokci. Tak, o to chodziło, na tym jej

zależało. I jeszcze na migdałowym rogaliku. Koralowe paznokcie, migdałowy rogalik z owocem pulmerii w samym środku i czas, by się zastanowić. W normalnych okolicznościach pomysł opuszczenia sklepu z powodu kaprysu tak drogiego jak manikiur wstrząsnąłby Peggy, ale przecież Fifi przyjdzie na dziesiątą. Chyba nic się nie stanie, jeśli sklep zostanie otwarty pół godziny później? Peggy nie pozwalała sobie na drobne luksusy, dzięki temu zebrała oszczędności: sama malowała paznokcie, nie chodziła do kosmetyczki. Ale dzisiejszy dzień nie był zwykły. Zamknęła drzwi i pobiegła przez drogę do salonu. W recepcji siedziała Bobbi we własnej osobie, dzisiaj majestatyczna, z rubinową szminką na ustach i pasującym do niej lakierem na paznokciach. Peggy nie czuła przed nią takiego strachu jak na początku. Sprawiła to Opal. Kobieta, która przyjaźni się z nieśmiałą, łagodną, słodką Opal, w żadnym razie nie może być twardzielką, którą widzi świat. To pewnie tylko zbroja pomagająca prowadzić własną firmę. Peggy podejrzewała, że Bobbi ma miękkie serce. – Dzień dobry, Peggy – powitała ją Bobbi. – Bardzo się cieszę, że w końcu zaszczyciłaś nasze skromne progi. Dwie z moich dziewczyn w czasie przerw szydełkują, włóczkę kupiły u ciebie. Odkąd im pokazałaś, jak to robić, nie potrafią przestać. Nawet moja córka Shari robi czapeczkę dla jednej z córeczek. – Uwielbiam pokazywać ludziom, jak się szydełkuje, to takie proste – odparła Peggy. – Naprawdę powinnaś spróbować. Mam śliczne wzory dla początkujących, ładne grube szydełka i włóczki. Spodoba ci się. – Ach, nie, dziękuję. To nie dla mnie. Pewnie skończyłoby się na tym, że dźgnęłabym kogoś szydełkiem. Ale one są zachwycone, a kiedy moje dziewczęta są szczęśliwe, ja też jestem. Widzisz, skarbie, dla mnie szydełko to nadal to wredne małe stalowe narzędzie, którym przed laty robiłyśmy pasemka. Jesteś za młoda, żeby to pamiętać, ale wkładałyśmy klientce plastikową torbę na głowę i robiłyśmy w niej dziury, przez które szydełkiem wyciągałyśmy włosy. To było straszne, przez tydzień nie byłaś w stanie się uczesać! Nie, Peggy, nigdy o tym nie zapomnę, dlatego o szydełku nie chcę nawet słyszeć. Ale bardzo się cieszę, że dziewczęta mają zajęcie. Jedna robi sobie torbę na wakacje. Miło cię dzisiaj widzieć, moja droga, będziemy mogły ci się zrewanżować… – Pewnie z mojej strony to bezczelność i nie mam szans… – zaczęła Peggy, nagle uświadamiając sobie, jak lekkomyślnie postąpiła. Czy Bobbi będzie w stanie wcisnąć ją w sobotni poranek? – Mów, o co chodzi, a ja ci powiem, czy to lekkomyślne szaleństwo. – No bo nagle poczułam, że po prostu muszę pomalować paznokcie na koralowo. – Spojrzała pytająco na Bobbi. – Wiem, że to idiotyzm, zwykle nie korzystam z usług salonu, nie stać mnie na to, ale teraz mnie naszło.

– Tak to jest – powiedziała Bobbi kojąco. – Poczekaj, sprawdzę w księdze. Przesunęła błyszczącym czerwonym paznokciem po rezerwacjach. – Veronica, jedna z moich młodszych, ale bardzo utalentowanych pracownic, następną godzinę ma wolną. Jeśli możesz zostać, zrobi ci dłonie i stopy. Później to wykluczone. Przez cały dzień przychodzą goście weselni i kobiety z wieczoru panieńskiego. Do szóstej będzie tu dom wariatów i scena wielu ataków histerii. Peggy pomyślała o sklepie. Nie podejrzewała, by Fifi miała pretensje. Nagle przypomniała sobie, jak przez wszystkie te lata powtarzała matce, że wolno jej mieć odrobinę radości w życiu. Kathleen Barry nie wiedziała, co to radość, choć Peggy dokładała starań, żeby mama to zrozumiała. Z nią i jej córką będzie inaczej, to nie ulega wątpliwości. – Daj mi pięć minut, pobiegnę do sklepu i zostawię na drzwiach kartkę z informacją, że otwieramy o dziesiątej. Muszę też zadzwonić do Fifi i powiedzieć jej, że mnie nie będzie. Może być? – Doskonale – uśmiechnęła się Bobbi. – Kiedy skończymy, kochanie, będziesz płynęła w powietrzu. Peggy też się uśmiechnęła. Jej świat stanął na głowie, ale nie dbała o to, na całym ciele czuła miły dreszcz podniecenia. Po pięciu minutach urocza dziewczyna imieniem Veronica, która nie mogła mieć więcej niż dziewiętnaście lat, krytycznie oglądała paznokcie Peggy. Sama Peggy natomiast miała pod ręką filiżankę herbaty, a stopy zanurzone w pianie. W salonie było sporo klientek, choć nie wyczuwało się gorączkowości. W tle grała spokojna muzyka i Peggy zrozumiała, dlaczego salon Bobbi cieszy się taką popularnością – był niezwykle kojący. – Używasz olejku do skórek? – zapytała Veronica. – Nie – odparła Peggy wesoło. – A powinnam? – Oczywiście – oznajmiła z zapałem dziewczyna. – Bez niego skórki wysychają i… Podeszła do nich Bobbi i pochyliła się nad niskim taboretem, na którym przysiadła Veronica. – Myślę, że Peggy zależy na chwili spokoju, zanim zacznie pracę, moja droga – szepnęła. Peggy rzuciła wdzięczne spojrzenie Bobbi, a ta się do niej uśmiechnęła. Odnosiła dziwne wrażenie, że starsza pani czyta jej w myślach. Ale to przecież nonsens. Wyciągnęła się na krześle i zamknęła oczy, nie mogła jednak przestać myśleć o rodzicach. Niedługo pojedzie do domu na urodziny mamy i wtedy powie jej o dziecku. Co do ojca – naprawdę guzik by ją to obeszło, gdyby nigdy się nie dowiedział. Mogła sobie wyobrazić jego reakcję: „Jesteś w ciąży, a nie masz przy sobie żadnego chłopa? Nie mówiłem, że wrócisz do nas z podkulonym ogonem, nie

mówiłem?”. Ale to bez znaczenia. Liczyło się tylko zdanie mamy i jeśli dziecko uszczęśliwi Peggy, biedna Kathleen będzie się cieszyła. A David – jak zareagowałby David? Jego reakcja nie ma znaczenia, ponieważ nie może się o tym dowiedzieć. Mężczyźni wszystko psują, tak ułożony jest ten świat. Peggy wychowa dziecko sama, nie prosząc Davida o pomoc. A on nigdy się nie dowie, że jest ojcem. W tej sprawie podjęła już decyzję. – Kolor jest śliczny, naprawdę ci w nim do twarzy – oznajmiła Veronica, podziwiając swoje dzieło na długich, smukłych palcach Peggy. – Dotąd zawsze sama malowałam paznokcie bezbarwnym lakierem, ale myślę, że pora na zmianę – powiedziała Peggy. Ze swojego krzesła w recepcji Bobbi zobaczyła, że Peggy, która przyszła do nich lekko otępiała i zupełnie do siebie niepodobna, teraz z zachwytem się uśmiecha, patrząc na swoje paznokcie. Miła z niej dziewczyna. Próbuje przedstawić się jako twardsza niż w rzeczywistości, choć jest wrażliwa – Bobbi powiedziałaby, że zraniona – a dzisiaj z całą pewnością dzieje się z nią coś dziwnego. Ale pewnego dnia prawda wyjdzie na jaw. Zawsze wychodzi. Wystarczy spojrzeć na biedną Opal i tę głupią Meredith, która wróciła do domu okryta wstydem. W końcu prawda zawsze wychodzi na jaw.

Rozdział 13 Miranda gotowała się ze złości. Organizuje to wesele praktycznie w pojedynkę, nikt jakoś nie docenia jej ciężkiej pracy, a na dodatek przyszłej teściowej córki nawet nie wpadło do głowy, żeby zadzwonić i omówić plan kolacji (w ciasnym domku Byrne’ów), na której za kilka dni mieli poczynić ostateczne ustalenia. Gdyby Miranda nie uparła się przy kolejnym spotkaniu, wszyscy z radością pozwoliliby, żeby nadal sama harowała. Zamierzała wydać eleganckie przyjęcie u siebie w domu, ale Brian się wtrącił i oznajmił, że chociaż raz powinni spotkać się u jego mamy. Ku wściekłości Mirandy Liz się z nim zgodziła. Opal wydawała się zupełnie niezainteresowana weselem. Och, przysłała kartki: „Z radością weźmiemy udział”, ale nie pofatygowała się, żeby zadzwonić i powiedzieć, jakie piękne są zaproszenia. Nie, na komórkę Mirandy nie trafił żaden esemes z informacją, że Opal otrzymała i zachwyciła się pięknymi złotymi kopertami i zaproszeniami z pozłacanymi krawędziami. Miranda była zirytowana. Nie, to nieodpowiednie słowo. Była bardzo zła. Wręcz wściekła. Powiedziała o tym Elizabeth wczoraj wieczorem, kiedy rozmawiały przez telefon. – Twoja przyszła teściowa wykazała się kompletnym brakiem dobrego wychowania, nawet do mnie nie zadzwoniła, żeby powiedzieć, co myśli o zaproszeniach – warknęła do słuchawki. – Och, mamo – odparła Elizabeth ze znużeniem, stawiając ciężki koszyk na podłodze supermarketu. – To było wiele tygodni temu. A zresztą te zaproszenia podobały się przede wszystkim tobie. Ja chciałam czerwone, jeśli pamiętasz. I jakie to właściwie ma znaczenie na tym etapie? Dla Liz to był wyczerpujący dzień. Teraz uczyła piątą klasę, nad którą było o wiele trudniej zapanować niż nad trzecią. Trzecioklasiści wciąż podziwiali nauczyciela. Dla tych ośmio- i dziewięciolatków „pani” nadal była cudowną istotą. Kiedy docierali do piątej klasy, zmieniali zdanie – dzięki pani Brock, uczącej czwartą klasę i traktującej uczniów jak młodocianych przestępców, których przysłano do niej po nauczkę. W rezultacie uczniowie z piątej klasy (z kilkoma wyjątkami) uważali, że wszyscy nauczyciele to wcielenia zła, i za główny cel stawiali sobie pracować tak mało, jak to tylko możliwe. Obrzucali Elizabeth brzydkimi spojrzeniami, jakby prowokując ją, żeby zmieniła się w panią Brock. Czasami miała ochotę im powiedzieć, że również w pokoju nauczycielskim wszyscy unikają pani Brock, ale niestety nie mogła tego zrobić. Wesele w Wielkanoc początkowo wydawało się świetnym pomysłem, bo dzięki temu mogli z Brianem wyjechać w krótką podróż poślubną. Latem zamierzała pracować na obozach, żeby dołożyć się do wspólnych oszczędności na dom.

Teraz jednak wszystko, co miało związek z weselem, bardzo ją stresowało, ponieważ jak zawsze, gdy w sprawę angażowała się jej matka, pojawiały się kłopoty. Liz była świetną organizatorką, razem z Brianem planowali ślub i wesele, ale w pewnym momencie matka uparła się, że z chęcią im pomoże, bo Liz jest zajęta. Pomoc, jak się okazało, polegała na tym, że większość decyzji matka zaczęła podejmować sama i robiła wielką aferę z każdego załatwionego drobiazgu, jakby to ona, a nie naukowcy z CERN, osobiście odkryła boską cząstkę. Liz wiedziała, że prościej jej na to pozwolić, ale nadal czuła irytację – to było ich wesele i nie chcieli zamieszania. Tylko że Miranda była w swoim żywiole. Brian najwyraźniej nie dostrzegał, że z jego przyszłą teściową jest coś nie tak, i do sprawy podchodził na luzie, przypuszczalnie dlatego, że jego matka była normalna i nie czuła potrzeby domagania się niczego dla „swoich”, myślała Liz ponuro. – To będzie wspaniały dzień – powiedział. – Prosta uroczystość, wszyscy, których kochamy, przyjdą świętować nasze małżeństwo. Liz patrzyła na niego bez słowa. Brian świetnie sobie radził z komputerami, ale często okazywał się niewinny jak niemowlę, kiedy chodziło o ludzi. – Kompletnie rozum ci odebrało? – zapytała pewnego wieczoru, w końcu tracąc panowanie nad sobą po tym, jak matka zaszalała, kupując idiotycznie drogie ozdoby na stół i proponując występ na weselu menadżerowi kwartetu smyczkowego, którego płyta trafiła na listę przebojów muzyki klasycznej. – Wesela to pola bitwy – ciągnęła. – To zdarzenia archetypiczne: dwie rodziny walczą ze sobą i wszystko idzie nie tak… – Moment – przerwał przestraszony Brian. – Wesela są urocze. Nasze takie będzie. Jestem przekonany, że wszyscy będą się świetnie bawić. Liz pomyślała o gorączce, w jaką wpadła jej matka z powodu wesela jedynaczki. Pomyślała o jej ostrych uwagach o rodzinie Byrne’ów w ogólności – Brian był bardzo sympatyczny, a David do niego podobny i nie ulegało wątpliwości, że jego nowa firma przyniesie mu zysk, co do reszty jednak… Mirandzie brakowało słów, by dokładnie wyjaśnić, do jakiego stopnia pozostali Byrne’owie to po prostu doły społeczne. Liz coraz bardziej żałowała, że nie mogą uciec, wymknąć się do Vegas i wziąć ślubu w tandetnej małej kapliczce, których jest tam na pęczki, gdzie w jednym pomieszczeniu możesz kupić suknię i garnitur, a w drugim wymienić obrączki i wypić darmowy kieliszek szampana. – To będzie cudowne wesele – powtórzył Brian; myślał, jak bardzo cieszą się jego rodzice, bo widzą, że on i Liz są po uszy w sobie zakochani. – Masz rację – westchnęła Liz, zdecydowana myśleć pozytywnie. – Będzie cudownie. Powiemy światu o naszej miłości. To miał być najlepszy dzień w jej życiu, nie chciała zapamiętać go jako okazji do zdenerwowania. Gdyby tylko jej matka przestała traktować tę uroczystość jak kampanię militarną,

w trakcie której była na stopie wojennej ze wszystkimi. Walczyła z kwiaciarniami, firmami cateringowymi, Opal. Mirandę bardzo irytowało, że Opal nie należy do kobiet, z którymi można stoczyć porządną bitwę. Nawet ona musiała przyznać, że w matce Briana nie ma cienia złośliwości czy nikczemności. Najgorsze jednak było to, że Opal zdawała się ślepa na lekceważenie Mirandy. To budziło w niej prawdziwą furię. Podejmowane przez Mirandę próby okazania wyższości po kolei spaliły na panewce, ponieważ Opal nie podejmowała gry. Na przykład Miranda nie miała nigdy powodu zazdrościć jej rewelacyjnego kapelusza czy stroju, bo Opal nie przykładała większego znaczenia do ubioru. Mimo to Miranda nadal oceniała Byrne’ów według własnych kryteriów, innego punktu widzenia nie rozumiała. – Można by pomyśleć, że zadzwoni w sprawie ustaleń, prawda? – zapytała Miranda. Taki miała zwyczaj. Powtarzała pytanie na różne sposoby, aż wreszcie dostawała odpowiedź. – Pewnie jest zajęta – odparła Liz. – Zajęta? A niby czym? – syknęła Miranda. – Ja jestem matką panny młodej. Na moich barkach spoczywa cała odpowiedzialność. Co ona zrobiła? Absolutnie nic. Bracia Briana będą drużbami, ale nie potrafię sobie nawet wyobrazić, w jakim stroju pojawi się ta młoda dziewczyna, która u nich mieszka. Bardzo się cieszę, że nie jest druhną. – Mamo, muszę z tobą o tym porozmawiać – powiedziała Liz. – Przemyślałam to i uważam, że chyba jednak powinniśmy poprosić Freyę i Meredith, żeby zostały druhnami. Wiem, że jest późno, ale mam z tego powodu wyrzuty sumienia. Suknie nie powinny być problemem, łatwo będzie znaleźć podobne do tej, którą ma Chloe. Albo Chloe będzie w jasnoróżowej, Meredith w koralowej, a Freya w ciepłym błękicie. Wiesz, inne suknie, ładne kolory. Teraz często się zdarza, że druhny mają… – Ale Chloe to twoja najlepsza przyjaciółka od czwartego roku życia – pisnęła matka. – Mówiłaś, że chcesz mieć tylko jedną druhnę! Dlaczego zmieniłaś zdanie? Brian coś mówił? – Brian zupełnie nic nie mówił – ciągnęła Liz, zdecydowana postawić na swoim. – Nie, sama się nad tym zastanawiałam i uznałam, że lepiej je włączyć i poprosić na druhny. Zachowałam się wrednie, że wcześniej tego nie zrobiłam. – Jest za późno – rzuciła oburzona Miranda. – Chloe ma sukienkę i dodatki. Wszystko jest załatwione. Nie mogę znieść myśli, że będą miały różne stroje. – To się da załatwić, mamo – powiedziała ostro Liz. Miała zamiar postawić na swoim. – Nie jest za późno. Meredith i Freya mogą kupić coś w sklepie. Jeśli będą miały różne suknie, wszyscy pomyślą, że zrobiliśmy tak specjalnie. Wieczorem powiem o tym Brianowi, a o ostatecznych ustaleniach podyskutujemy w czwartek na

kolacji u Byrne’ów. Liz zdawała sobie sprawę, że to będzie dopiero druga wizyta jej rodziców na St. Brigid’s Terrace. Pierwsza, kiedy ogłosili zaręczyny, nie była szalonym sukcesem. Druga zapowiadała się na jeszcze gorszą. Na razie Miranda do tego stopnia pogrążyła się w weselnych przygotowaniach, że nie skojarzyła siostry Briana z piramidą finansową w Dublinie, o czym pisano we wszystkich gazetach. Nie można było przewidzieć, jak zareaguje, kiedy do niej dotrze, że jedna z przyszłych druhen jej córki jest obiektem dochodzenia wydziału do spraw oszustw gospodarczych. – Mamo, co do czwartku… – zaczęła. – Proszę, bądź miła dla Opal. Zawsze była dla mnie dobra, a teraz ma mnóstwo spraw na głowie. Modliła się w duchu, żeby matka choć raz spełniła jej prośbę. Razem z Brianem wiele rozmawiali o kłopotach Meredith i oboje wiedzieli, jak bardzo ta sprawa przygnębiła Opal i Neda. – Jak to możliwe, że Meredith nie miała pojęcia, co tamci knują? – zapytała Liz. Brian wzruszył ramionami. – Nie wiem. Moim zdaniem podziwiała Alexandrów i wierzyła we wszystkie bzdury, które jej wciskali. – Mama jeszcze nie dodała dwa do dwóch i nie ma pojęcia, że te artykuły w gazetach są o twojej siostrze. Jak się zorientuje, zacznie orbitować – stwierdziła Liz ponuro. – Mam nadzieję, że nie wystrzeli przed czwartkiem – zażartował Brian. – Oczywiście, że będę miła dla Opal – oznajmiła Miranda wyniośle. – Jestem miła dla wszystkich. – Jasne, mamo. – Liz podniosła koszyk i postawiła na taśmie. – Stoję przy kasie, muszę kończyć. – Dobrze – odparła Miranda. Nazajutrz rano Miranda z niesmakiem spojrzała na swoje listy. Miała ich mnóstwo, poukładanych w kolorowych teczkach. Jedna dotyczyła kwiatów, które okazały się niezwykle trudną sprawą. Wybrana przez Elizabeth florystka najwyraźniej nie wiedziała, gdzie jest jej miejsce, rozmawiała z Mirandą jak artystka, gdy w rzeczywistości była po prostu dziewczyną, która wstawała wcześnie i jechała po kwiaty na targ. Każdy mógł to robić. Zaproszenia na razie były jedyną częścią przygotowań, która została zrealizowana według planu, i nikt poza jej najbliższymi przyjaciółkami od brydża nie skomentował ich wyjątkowej urody. Nikt też się nie domyślał, ile kosztowały, na pewno zaś nie Noel. Były wielokrotnie droższe, niż powiedziała mężowi, ale należały do tych ważnych szczegółów, których nie można zaniedbać, jeśli się chce, żeby uroczystość okazała się sukcesem. Zaproszenia ustalają poziom, pokazują ludziom klasę wesela, a Miranda

zamierzała zrobić absolutnie wszystko, żeby wesele Elizabeth klasą biło na głowę wszystkie tego typu uroczystości urządzane w Redstone przez lata. Prawdę mówiąc, pora najwyższa, żeby zamienić słowo z Opal Byrne i wyjaśnić jej kilka rzeczy. Lepiej otwarcie o tym pomówić, zanim pójdą na kolację do tego ciasnego komunalnego domu. Ludzie w rodzaju Opal po prostu nie wiedzą, jak się właściwie zachować. Pomaszerowała przez wyłożony parkietem hol Grodu, imponującego dworu zbudowanego w stylu nawiązującym do stylu gregoriańskiego, w którym mieszkali od dziesięciu lat. Frontowe drzwi były otwarte, Manuela, sprzątaczka, szorowała granitowe schody zewnętrzne. Granit był wspaniałym pomysłem, ale okazało się, że trudno utrzymać go w czystości. Miranda dostarczyła Manueli kilka różnych produktów, z których żaden nie był skuteczny. W końcu uznała, że dokonają tego szczotka i staroświecka siła mięśni. – I jak, Manuelo? – zapytała Miranda. Manuela nie spojrzała na pracodawczynię. – Trudno powiedzieć. Jest mokry, więc nadal wygląda na brudny. Przekonamy się, jak wyschnie. – Hmm. – Nie do końca zadowolona z tej odpowiedzi Miranda wzięła telefon bezprzewodowy ze stolika w holu i poszła do salonu. Uwielbiała ten pokój, będący symfonią odcieni kremowych i jasnoniebieskich, jej ulubionych kolorów. Jedna z dwóch kreacji, które kupiła na wesele, była dokładnie w tym samym odcieniu jasnego błękitu. Istnienie drugiej sukni należało do szczegółów, o których nie wspomniała Noelowi. Wiedziała o tym tylko Elizabeth, bo razem pojechały do Londynu na zakupy. Miranda musiała teraz odkryć, w co ubierze się Opal, a o tym nikt nie miał pojęcia. Opal nie zadzwoniła, żeby to omówić. Przypuszczalnie nie rozumiała także tej części weselnej etykiety. Miranda aż się gotowała z irytacji. Opal odebrała po piątym sygnale. – Słucham. – Wydawała się do tego stopnia zajęta czymś innym, że Miranda, która rzadko wyczuwała nastroje ludzi, tym razem to zauważyła. – Opal, mówi Miranda, matka Elizabeth. – Och. – Brak entuzjazmu w głosie Opal stał się jeszcze wyraźniejszy. – Jak się miewasz, Mirando? Dzwonisz w sprawie czwartku? Nic wam nie wypadło i przyjdziecie, prawda? – U mnie wszystko w porządku i oczywiście przyjdziemy – odparła Miranda ostro. – Dzwonię w sprawie kilku drobiazgów. Co sądzisz o zaproszeniach? Podobały ci się złote koperty? Większość moich przyjaciółek zadzwoniła natychmiast po ich otrzymaniu, żeby powiedzieć, jakie są piękne. Zamówiłam je w Nowym Jorku. – Są śliczne. – Opal nie pojmowała, dlaczego tak się zdenerwowała, kiedy jakiś

miesiąc temu znalazła zaproszenia na progu. W głowie się jej nie mieściło, że były czasy, kiedy takie głupstwa miały znaczenie. Teraz liczyła się tylko Meredith, która siedziała zamknięta w swojej sypialni. Spędzała tam prawie cały czas. Nie wychodziła. Dzisiaj na piętrze panowała absolutna cisza, żadnej muzyki, żadnych telefonów, nic. Od czasu do czasu Opal szła na górę i stawała pod drzwiami, nasłuchując szelestów, które by jej powiedziały, że z Meredith wszystko w porządku. Raz czy dwa zapukała i pytała: – Miałabyś ochotę na herbatę, kochanie? – Nie, dziękuję – mruczała Meredith. – Koperty są śliczne, naprawdę piękne – powiedziała Mirandzie. Zebranie energii potrzebnej do wygłoszenia tej pochwały było prawdziwym wysiłkiem, ale ze zniecierpliwionego westchnienia Mirandy wyczuła, że to za mało. – Świetna robota – spróbowała. – Wszystko cudownie załatwiasz, wiem, że sama nic nie robię, ale ty jesteś świetną organizatorką, Liz zawsze to powtarza. To musiały być właściwe słowa, bo Opal niemal widziała, jak Miranda się puszy. – Tak, to jedna z moich silnych stron – zaczęła Miranda, ale zaraz urwała. Nie chciała, żeby Opal myślała, że Byrne’owie mogą siedzieć spokojnie, podczas gdy matka panny młodej odwala całą pracę. No, tak było, ale chciała, by docenili jej wyrafinowanie. Tego właśnie chciała. – Potrzebujemy planu na jutrzejszą kolację, Opal. Jest mnóstwo rzeczy do omówienia, nie wątpię, że zdajesz sobie z tego sprawę. Kolacja próbna, ktoś musi sprawdzić, czy ludzie zarezerwowali miejsca w hotelach i czy nie potrzebują w tej kwestii pomocy. Mamy gości ze Stanów i Wielkiej Brytanii. Oraz z Bahrajnu. Z miast, które odwiedziliśmy w czasie naszych podróży… – Oczywiście – przerwała jej Opal. – O tym wszystkim możemy porozmawiać w czwartek. – Usłyszała poruszenia na piętrze, odgłos otwieranych drzwi i kroki na podeście. Może Meredith idzie do łazienki. Opal powinna popędzić na górę i złapać ją, upewnić się, że nic jej nie jest. Ledwo zwracała uwagę na słowa Mirandy, która mówiła o sukniach, dopasowaniu kolorystyki i o tym, że błędem byłoby powiększenie orszaku druhen. – Suknia Chloe jest boska, dodawanie druhen jest bez sensu, jeśli miałyby inne suknie, prawda? – Jasne – powiedziała Opal, puszczając jej słowa mimo uszu. Mogła myśleć wyłącznie o Meredith, która błąkała się po domu jak zjawa, ledwo jadła, nigdzie nie wychodziła. Zrobiłaby wszystko, absolutnie wszystko, by usunąć wyraz bólu z twarzy córki i naprawić tę sytuację. Ale nic nie mogła poradzić. Miranda wciąż mówiła i Opal miała tego dość. – Posłuchaj, Mirando, muszę kończyć. Zaproszenia były ładne i tak dalej. Do zobaczenia w czwartek. – Pośpiesznie odłożyła słuchawkę. Na drugim końcu linii Miranda z oburzeniem wpatrywała się w telefon. Co za

tupet! Jak Opal Byrne mogła się rozłączyć w połowie wygłaszanego przez nią zdania! Niech tylko Miranda powie o tym Elizabeth. To było czyste chamstwo. Czwartek był złym dniem dla Molly, sąsiadki Opal. Chodziło o wiadomości w radiu. Usłyszała kilka wydań i wszystkie dotyczyły śmierci. Ludzie padali jak muchy: gwiazdor hollywoodzki, w którym durzyła się w młodości, umarł po krótkiej chorobie w wieku osiemdziesięciu czterech lat. Molly była wstrząśnięta i zrozpaczona. Wstrząśnięta odkryciem, że miał osiemdziesiąt cztery lata. Był stary, na litość boską. Myślała, że wciąż paraduje po planach filmowych, rozpalając damskie serca, podczas gdy przebywał w domu opieki. W kolejnym wydaniu poinformowano o śmierci miejscowego polityka. Molly go lubiła, bo w czasie kampanii wyborczej zadzwonił do jej drzwi i był bardzo miły. – W czasie kampanii wszyscy są mili – zauważył jej drogi nieżyjący mąż. – Nie. – Molly była nieugięta. – Obchodziły go problemy związane z kanalizacją, mówię ci. A w końcu pojawiła się wiadomość o nagłej śmierci felietonisty, którego podziwiała, ponieważ miał takie same poglądy jak ona. Molly była ostrożna z wyrażaniem na głos szczególnie prowokacyjnych opinii; ludzie zwykle ich nie doceniali, ale ten człowiek mówił najbardziej szalone rzeczy i uchodziło mu to na sucho. A nawet więcej – płacono mu za to, ciągle był w telewizji, doprowadzając ludzi do szału i sprawiając, że linie telefoniczne rozgrzewały się do czerwoności. To jedna z wielkich zagadek życia, że jednym płaci się za coś, za co innych spotkałaby nagana. Molly wyłączyła radio i postanowiła, że wpadnie do Opal. Przyjaciółka pewnie ucieszy się z jej wizyty, wziąwszy pod uwagę, w jakiej trudnej sytuacji się znaleźli przez Meredith, która wróciła do domu z powodu skandalu finansowego. Na najmniejszą wzmiankę o tym Ned i Opal bledli i smutnieli. Wyjrzała przez kuchenne okno i zobaczyła, że Ned ścina kwiaty. Utrzymuje ogród w nieskazitelnym porządku, pomyślała z czułością, choć u niego nie było trawnika i prostych rzędów kwiatów jak u większości sąsiadów. Ned wolał sadzić rośliny kępami i świetnie mu to wychodziło. Pomachał do Molly, gdy ta przeszła przez murek i ruszyła do tylnych drzwi. Molly lubiła dawne zwyczaje – do drzwi kuchennych pukała w ciągu dnia, ale nigdy wieczorem. Wieczory były dla rodziny. Nie, w takim razie zadzwoni do frontowych. Opal stała przy piecu, przysmażając w wielkiej starej patelni cebulę i obtoczone w mące kawałki kurczaka. – Cześć, Opal, pachnie smakowicie. Powinnam trzymać się stąd z daleka, kiedy gotujesz, moja dieta Strażników Wagi nie ma cienia szansy na powodzenie. Co robisz? – Zapiekankę z kurczaka. Dobry wieczór, Molly – powiedziała Opal ze znużonym

uśmiechem. – Nastawić wodę? Zostaniesz na herbatę? – Och, nie, jesteś zajęta kolacją, a ja przed chwilą piłam, ale może skuszę się na kropelkę – odparła Molly na jednym oddechu. – W takim razie nastaw wodę, dobrze? – poprosiła Opal. – Jeśli odejdę od pieca, na pewno mi się przypali, a to ostatnia część. Nie znoszę przypalonego jedzenia. – Zaraz poczuła wyrzuty sumienia, bo od śmierci Joego Molly mieszkała sama i jadała tylko odgrzewane w mikrofalówce niskokaloryczne dania. Nie musiała przysmażać wielkich porcji czegokolwiek. – Rodzice Liz znowu dzisiaj przychodzą – westchnęła. – Brian mówi, że bywają we wszystkich eleganckich restauracjach. Jeśli knajpa ma gwiazdkę Michelina albo pozytywne recenzje, pędzą tam jak błyskawica. Miranda ma doświadczenie w tej branży, najwyraźniej lubi być na bieżąco z modą. Opal wyglądała na udręczoną, co było do niej niepodobne. Już spędziła wiele godzin na prasowaniu serwetek i nakrywaniu do stołu w jadalni. Ned przygotowywał kwiaty i obiecał, że wypoleruje szkło. Molly poznała matkę Liz, kiedy Flanaganowie przyszli na ogłoszenie zaręczyn, i czysta arogancja Mirandy wprost odebrała jej mowę. Teraz uznała, że Opal potrzebuje odrobiny moralnego wsparcia. – Gotujesz rewelacyjnie, Opal, nawet przez moment nie musisz się przejmować. – Molly nie kłamała; Opal gotowania nauczyła się w domu, ale miała też magiczną intuicję szefa kuchni, potrafiącego za pomocą szczypty tego i łyżki tamtego wyczarować doskonałe danie. – A poza tym jeśli woli modne restauracje od kolacji u rodziców jej przyszłego zięcia, to powinna zbadać sobie głowę – zażartowała. – Nie chcę być nielojalna wobec Briana albo Liz, którą wszyscy kochamy – odparła Opal wolno – ale wydaje mi się, że Miranda nie akceptuje naszej rodziny. A przy tych kłopotach Meredith po prostu nie jestem w stanie znieść kolejnych problemów. Miałam wczoraj od niej telefon, pytała, dlaczego nie zadzwoniłam i nie powiedziałam, co myślę o tych złotych zaproszeniach. Wiem, że to z mojej strony nieładnie, Molly, ale nie mogę się zmusić do polubienia tej kobiety – zakończyła z rozdrażnieniem. Usłyszawszy to, Molly w żadnym razie nie mogła wyjść. – Zostanę i dotrzymam ci towarzystwa – oznajmiła, a Opal nie miała serca jej odesłać. Miło było porozmawiać podczas gotowania, chociaż mówiła głównie Molly. Wciąż u nich była, kiedy o siódmej pojawili się Brian i Liz z Flanaganami. Molly uznała, że Noel, ojciec Liz, jest w porządku. Był wielkim facetem, który sądząc po wydatnym brzuchu, lubił piwo i do wszystkich się uśmiechał, ponieważ cenił spokojne życie. Co do Mirandy, od razu rzucało się w oczy, po kim Liz odziedziczyła urodę. Miały takie same lśniące miedziane włosy i migdałowe oczy, ale podczas gdy Liz była

mniejszą, krąglejszą wersją matki z twarzą, na której stale gościł szeroki uśmiech, pani Flanagan była wysoka i koścista, z czołem pobrużdżonym wiecznym grymasem. Przeszyła Molly wzrokiem, jakby chciała powiedzieć: „Wielkie nieba, a co tu robi ktoś taki jak ty?”. Kiedy zajęła miejsce w jadalni, co wymagało od niej strzepnięcia wyimaginowanych okruszków z krzesła, i wdzięcznie oznajmiła, że napiłaby się odrobiny dżinu z tonikiem, Opal uciekła do kuchni przypilnować kolacji. Molly poszła za nią, mówiąc głośno do gości: – Na mnie już czas, życzę przyjemnej kolacji. W kuchni powiedziała do Opal: – Tak mi wpadło na myśl, czy ona nie jest taka sama jak ta kobieta z narożnego domu przy alei? Tony szminki, muchy w nosie i twarz twarda jak cegła. Opal zasłoniła usta dłonią, żeby się głośno nie roześmiać. – Molly, jesteś okropna. Ona to może usłyszeć. – A niech słyszy, stara nietoperzyca. Nie zazdroszczę ci dzisiejszego wieczoru ani wspólnego wesela – oznajmiła z namysłem. – Stanie na głowie, żeby cię przyćmić, nieważne, w co się ubierzesz, zapamiętaj moje słowa. Opal uściskała przyjaciółkę na do widzenia. Molly poprawiła jej humor, choć kreacja na wesele Briana była najmniejszym z jej problemów. Miranda poczekała, aż wszyscy do połowy zjedli zapiekankę z kurczaka, i dopiero wtedy poruszyła temat druhen. Oznajmiła, że błędem byłoby burzyć symetrię, którą uzyskali dzięki jednej. – Chciałaś, żebym miała cztery – powiedziała ze złością Liz, dobrze wiedząc, do czego matka zmierza. Miranda przez moment wydawała się zbita z tropu. – To były twoje koleżanki ze szkoły – odparła. – Myślę, że byłoby miło, gdyby druhnami zostały Meredith i Freya – oznajmiła Liz z uporem, za co Opal nagrodziła ją uśmiechem. – Dziękuję, skarbie – powiedziała – ale nie wydaje mi się, żeby Meredith dała sobie z tym radę. A sukienki nie są w stylu Freyi. – Dzięki, Liz. – Freya wsunęła głowę do jadalni. Woląc się nie narażać, schodziła wszystkim z drogi, ale na wypadek, gdyby trzeba było potraktować Mirandę elektrycznym nożem, schowała się w kuchni, żeby wszystko słyszeć. – W moim stylu są raczej glany. – Uśmiechnęła się, widząc, jak Miranda ściąga usta. – Chociaż włożę sukienkę druhny, jeśli będę mogła pójść w glanach. – No nie, naprawdę nie… – wybuchnęła Miranda. – Ona z ciebie żartuje, skarbie – przerwał jej Ned spokojnie. – Wszystko w porządku, nie zepsujemy twoich planów, pod warunkiem, że Brian i Liz są szczęśliwi. Dla nas tylko to jest ważne. Wpatrywał się w Mirandę tak intensywnie, że wolno zamknęła usta i pochyliła

głowę nad talerzem. – Sam lepiej bym tego nie ujął, tato – powiedział Brian i pomyślał: jaka to szkoda, że moja przyszła teściowa jest taką jędzą. – Właśnie, Ned, dziękuję – dodała Liz drżącym głosem. Próbowała powstrzymać łzy, ale to nie było łatwe. Pragnęła, by jej ślub był piękny, a matka, co nie zaskakiwało, robiła wszystko, by go zepsuć. Cóż, to się jej nie uda, Liz w żadnym razie nie zamierzała do tego dopuścić. To będzie cudowny dzień, niezależnie od tego, na czym zależało Mirandzie.

Rozdział 14 Frankie od miesięcy nie widziała Setha tak podekscytowanego. Codziennie wstawał przed nią i bez względu na pogodę wychodził do ogrodu, gdzie pomagał młodemu ogrodnikowi, którego Lillie zatrudniła poprzez ogłoszenie w kiosku. Dessie powiedział im, że rzucił kurs projektowania ogrodów, bo nie było go stać na dalsze płacenie czesnego. Teraz wykonywał w ogrodach ciężkie prace, latem strzygł trawniki, zimą wynajmował się do najróżniejszych zleceń. Praca w ogrodzie willi Sorrento była dla niego czystą radością. – Posłuchajcie, nie chcę, żebyście pomyśleli, że się wtrącam – powiedziała Lillie Sethowi i Frankie – skoro jednak nie chcecie ode mnie ani dolara na utrzymanie, a jestem już u was długo, chciałabym płacić Dessiemu i pomagać mu w ogrodzie. Nie macie nawet pojęcia, jak inaczej będzie to miejsce wyglądało dzięki silnemu chłopakowi. – A ma koparkę? – zapytała Frankie z uśmiechem i tylko Lillie zobaczyła, jak Seth pochmurnieje, słysząc żart żony. – Nie – odparła spokojnie – ale ma możliwość wypożyczenia małej koparki, a taki sprzęt jest nam potrzebny. Jeśli Dessie okaże się dobry, możemy go poprosić o pomoc przy remontowaniu domu. Była zła na Frankie za jej pesymizm, zwłaszcza że perspektywa ujarzmienia dżungli tak bardzo ucieszyła Setha. Nie mogła jednak jej tego powiedzieć – jeszcze nie. – Do dzieła – powiedziała Frankie. – Ale nie powinnaś czuć, że musisz wydawać pieniądze, Lillie. Nie chcemy, żebyś płaciła za swoje utrzymanie. Tak się cieszymy, że z nami jesteś, zwłaszcza że Emer i Aleksiej wyjechali. Równie dobrze mogła szczerze wyznać, że chcą, żeby Lillie została u nich na zawsze, ponieważ między nimi się popsuło i razem trzyma ich tylko obecność innej osoby. Lillie udała, że tego nie rozumie. – Daj nam trzy tygodnie – oznajmiła wesoło, kładąc rękę na plecach Setha – i przekonasz się, co potrafimy zdziałać. W rzeczywistości Frankie była zdumiona na widok tego, czego we trójkę dokonali zaledwie w tydzień. Dessie ze swoją małą koparką usunął martwe krzewy, popękane patio i jabłoń, która uschła dawno temu. Dzięki temu Seth mógł powyrywać jeżyny i powrzucać je do kontenera. Pod koniec tygodnia potrzebny był następny. – Uwielbiam ten ogród – powiedział Dessie z podnieceniem w piątkowy poranek, kiedy z Lillie i Sethem stali przed drzwiami i grzali dłonie na kubkach kawy. – Oczyma wyobraźni widzę, co trzeba zrobić, żeby był piękny. – Możesz to narysować? – zapytała Lillie. – W końcu jesteś architektem krajobrazu.

– Tylko w połowie wykwalifikowanym – odparł Dessie. – Brednie – powiedział Seth. – Widać wyraźnie, że wiesz, o czym mówisz. Może we dwóch narysujemy plany. Powiem ci, jak to widziałem, i przekonamy się, co z tego da się zrealizować. Lillie pozbierała kubki i weszła do środka. Zniknąwszy im z oczu, wydała radosny okrzyk. Widzisz, Sam, pomyślała, połknął przynętę. Jeśli to nie jest dawny Seth Green, to niech mnie dunder świśnie! Frankie była coraz lepsza w sprytnych zakupach. Sprytne zakupy oznaczały dobre produkty żywnościowe w niskiej cenie. Kiedyś szła do supermarketu i kupowała wszystko. Cieszyłaby się, gdyby miała czas krążyć po dziale warzywnym, garmażeryjnym, mięsnym i wybierać najlepsze towary, ale nie miała. Teraz jednak musiała uważać na ceny, ponieważ żyli tylko z jej pensji, dlatego bardzo się starała, by zakupy były naprawdę dobre. Na początku Seth chodził czasami do sklepów, ale nigdy się do tego nie przykładał i Frankie była zła, kiedy przynosił nie to, co trzeba. – Nie potrzebujemy krojonych pomidorów – powiedziała pewnego dnia, gdy wrócił z tuzinem puszek, ale bez rzeczy odpowiednich na obiad. – To była oferta specjalna. Myślałem, że oszczędzamy. – Tak, skarbie – odparła, próbując powstrzymać zdenerwowanie – ale oszczędzanie to jedno, a kupowanie rzeczy niepotrzebnych to drugie. Kupowanie takiej ilości pomidorów jest jak kupowanie karmy dla kota, kiedy nie masz kota. – Świetnie. W przyszłości ty się tym zajmuj. – Seth był wyraźnie urażony. – Nie chodziło mi… – zaczęła Frankie; miała wyrzuty sumienia, że się zirytowała, bo i tak nic to nie dawało. Seth robił, co mógł. Chciała go przeprosić, ale wymaszerował z kuchni. Tak więc obecnie, chociaż czasami Lillie ją wyręczała, Frankie sama robiła zakupy. Okazało się, że mając mniej pieniędzy, człowiek spędza strasznie dużo czasu w sklepach. Teraz kilka razy w tygodniu jadali posiłki wegetariańskie, bo kupowała mniej mięsa i robiła to wyłącznie w sklepie mięsnym Mortona na skrzyżowaniu; przekonała się, że w ten sposób wydaje mniej niż w czasach, gdy beztrosko wrzucała do wózka w supermarkecie więcej paczek, niż potrzebowała. Czasami szła do delikatesów po kilka plasterków przepysznej szynki, które podawała z serem pecorino z taniego supermarketu. Właściciele delikatesów byli sympatyczni i gadatliwi; Frankie zdawała sobie sprawę, że zachowuje się aspołecznie, nie podejmując rozmowy. W przeszłości by to zrobiła, ale teraz nie miała na to energii. Pozostali klienci zdawali się traktować delikatesy jako nieoficjalne miejsce spotkań. Stojąc w kolejce, omawiali zalety mozzarelli z różnych rodzajów mleka. – Kozie sery mają specyficzny smak – argumentował jeden z właścicieli, a Frankie nachodziła ochota, by krzyknąć: „Ruszajcie się, niektórzy nie mają czasu na takie

zabawy!”. Pewnego sobotniego poranka, wyczerpana wędrówkami po zwykłym supermarkecie, tanim supermarkecie na skrzyżowaniu i sklepie mięsnym, Frankie musiała jeszcze wstąpić do warzywnego, bo zapomniała o warzywach na kolację. Nigdy wcześniej się tam nie zapuszczała, w ofercie oprócz zwykłych warzyw mieli też organiczne i to ją zniechęciło. Organiczne oznaczało droższe, a Frankie nie było na to stać. Seth miał szczęście, że nie żył na białym chlebie i frytkach. W sklepie panowała atmosfera odprężenia, jakby wszyscy dysponowali bezmiarem czasu. Klienci oglądali warzywa i owoce, ściskali je, by sprawdzić, czy są dojrzałe, czego w supermarkecie nikt nie robił. Frankie miała już ogórki i zieloną sałatę, a teraz szukała czegoś, co uatrakcyjni surówkę do steków z łososia, które kupiła w promocji. Kiedy sięgała po awokado, usłyszała swoje imię. – Frankie, to ty! Tak myślałam, jak zobaczyłam, że przechodzisz przez ulicę. Odwróciła się, rozpoznając głos, choć przez moment nie potrafiła przypomnieć sobie, kim jest ta kobieta. Potem ją olśniło. Pracowała w Dutton Insurance, ale zrezygnowała siedem lat temu. Amy, właśnie. Frankie nigdy nie zapominała imion, w jej branży była to użyteczna zaleta. Kobieta miała ze sobą małe dziecko. – Cześć, Amy. Wielkie nieba, nie poznałam cię – powiedziała i zaraz pośpiesznie dodała: – Przepraszam, nie chciałam być nieuprzejma. – Nie jesteś. – Amy uśmiechnęła się i pocałowała Frankie w oba policzki. – To jest Minnie – przedstawiła małego cherubinka, którego trzymała za rękę. Dziewczynka miała na sobie dżinsowe ogrodniczki i fioletową koszulkę, a jej buzia wyrażała bunt. – Minnie, powiedz „dzień dobry”. – Nie – odparła Minnie ponuro, przytulając twarz do matczynej nogi. – Jest nieśmiała? – zapytała Frankie. – Nie – uśmiechnęła się Amy – tylko zła, bo nie chcę jej zabrać do kawiarni na gorącą czekoladę. Musiała minąć chwila, nim Frankie przywykła do nowej Amy. Dawna Amy, jej podwładna w Dutton Insurance, była żyjącą w wiecznym pośpiechu korporacyjną mamą z ciemnymi kręgami pod oczyma, idealnie ułożonymi włosami i wypielęgnowanymi paznokciami. Pewnego dnia poskarżyła się Frankie, jak trudno być pracującą mamą. – To niemożliwe do pogodzenia, nie rozumiem, jak tobie się udało, Frankie. Mam tylko jedno dziecko, a biegam jak szalona od chwili, gdy rano jadę do żłobka, do pójścia spać wieczorem. Jakbym była na kole dla chomika. – Przyzwyczaisz się – powiedziała Frankie pocieszająco, wspominając własne doświadczenia, kiedy dzieci były małe. – Cudownie sobie radzisz, Amy, i w domu, i w firmie. Amy odpowiedziała lekko szalonym spojrzeniem pracującej matki, która nie

dosypia i zalicza kolejne maratony na trasie usłanej wyrzutami sumienia. – Wiesz co, Frankie? Nie chcę się przyzwyczajać. Mam dość. Słysząc to, Frankie przeżyła szok. – Postanowiliśmy z Jackiem, że będziemy żyć skromniej – ciągnęła Amy. – Praca guzik mnie obchodzi. Jaki pożytek ze wspaniałej kariery, jeśli oszaleję, próbując to wszystko pogodzić? Zamierzali wyprowadzić się z centrum miasta i znaleźć dom na przedmieściach. Mieli nadzieję, że pieniądze ze sprzedaży mieszkania pozwolą Amy rzucić pracę i urodzić kolejne dzieci. Frankie postarała się, żeby Amy dostała przyzwoitą odprawę. – Mam tylko nadzieję, że nie będziesz żałowała – powiedziała niespokojnie. – Nie martw się, nie będę – oznajmiła Amy stanowczo. A teraz, pięć albo sześć lat później, sprawiała wrażenie, że nie żałowała tamtej decyzji ani przez sekundę. Włosy, dawniej starannie ułożone, teraz rozjaśnione blond pasemkami spadały jej falami na plecy. Nie była umalowana, a zamiast modnych kostiumów, które nosiła do pracy, miała na sobie wygodny kremowy sweter, znoszone dżinsy i klapki z miękkiego zamszu. – Wyglądasz fantastycznie – powiedziała szczerze Frankie. – Och, dziękuję. – Amy spojrzała na swój strój. – Jak rano coś włożę, więcej na to nie zwracam uwagi. Jack jest w domu z maleństwem. – Jeszcze jedno? – Mamy trójkę. Minnie skończyła trzy lata. – Amy zmierzwiła włosy córeczki. – Jules, którego urodziłam, kiedy pracowałam w Dutton, ma prawie siedem, a najmłodszy to Raphael. – No, no. – Rzeczywiście. – Z twarzy Amy tryskała radość. – To szaleństwo, nie mam chwili dla siebie, ale to uwielbiam. Jestem szczęśliwa, Frankie. Nie biegam, zżerana wyrzutami sumienia. Tak samo jak moje przyjaciółki zamierzam wrócić do pracy, kiedy dzieci będą starsze. Nie mamy pieniędzy, żeby kupować im różne rzeczy, ale rzeczy to nie wszystko, prawda, Frankie? – Tak – mruknęła Frankie. Ona miała rzeczy. Miała stary dom w rozpaczliwym stanie, za to ani śladu spokoju, którym jaśniała Amy. – W zeszłym roku się przeprowadziliśmy. Kupiliśmy dom do remontu, ale Seth stracił pracę, więc jest ciężko. Powiedzenie tego na głos było trudne, dlaczego jednak miałaby ukrywać prawdę? – Przykro mi – odparła Amy. – Powinniście wpaść do nas na kolację. Uprawiam warzywa, a Jack stara się o ule. – Ule – powtórzyła Frankie. – Masz na myśli pszczoły? – Przypomniała sobie, jak Lillie i Seth rozmawiali o ustawieniu kilku uli w ogrodzie. U Setha ten pomysł

wzbudził entuzjazm, ale Frankie nie była tego taka pewna. Po co zwiększać brzemię? – Tak. Jack chodzi na kurs pszczelarstwa i zamierza postawić dwa ule. Dwa to dobra liczba na początek. – Ale… po co? Chce sprzedawać miód? – Och, nie, tylko na nasze potrzeby. Pomysł bardzo mi się podoba. – A jeśli kogoś użądlą? To na pewno jest bezpieczne dla dzieci? – Całkowicie bezpieczne – odparła Amy. – Pszczoły rzadko żądlą. – Wyjęła z torby kawałek papieru. – Napiszę ci mój numer. Jak będziesz miała czas, zadzwoń i umówimy się na kolację, dobrze? Wspaniałe jest to, że teraz nie chodzę do Marksa & Spencera po gotowe dania, tylko gotuję. Wyobraź to sobie, ja gotuję! – Roześmiała się, notując numer. – Dzisiaj będziemy mieli zupę z pieczonej papryki i słodkich ziemniaków, prawda, maleńka? Minnie rzuciła jej wściekłe spojrzenie. – Czekolada – syknęła. – Zobaczymy. – Amy podała kartkę Frankie. – Muszę pośpieszyć się z zakupami. Wiesz, jakie są dzieci, szybko się nudzą. – Tak – powiedziała słabo Frankie, starannie chowając kartkę do torebki. – Do zobaczenia. – Amy i Minnie ruszyły w kierunku papryk. Frankie wędrowała po sklepie, ale nie mogła się powstrzymać, żeby nie oglądać się na Amy. Wyglądała bardzo dobrze, była wesoła i szczęśliwa, podczas gdy Frankie czuła się straszliwie spięta. Amy stanęła w kolejce do kasy, a wychodząc ze sklepu, pomachała do Frankie. Zupa z pieczonej papryki i słodkich ziemniaków. To brzmiało apetycznie. Frankie postanowiła, że też ją ugotuje. To przecież nie może być trudne, no i są książki kucharskie. Słodkie ziemniaki, gdzie je widziała? Amy miała rację. W życiu Frankie powinien zapanować większy spokój. Jutro ugotuje pyszną zupę, a potem z Sethem i Lillie usiądą na wolnym od zielska kawałku patio i zjedzą ją z chlebem organicznym, który Lillie kupiła w piekarni. Miło, że Lillie jest u nich, jej obecność działała bardzo uspokajająco. Może nawet będzie wiedziała, jak ugotować zupę. Frankie zapłaciła za zakupy; wzięła pewnie więcej, niż potrzebowała, bo pragnęła należeć do tego uroczego świata pysznych zup. Kiedy jednak wracała do samochodu, nie mogła się pozbyć lekkiego poczucia niepokoju. Coś było nie w porządku z jej życiem i zupa tego nie załatwi.

Rozdział 15 Tej podróży Peggy nie miała ochoty odbywać, wiedziała jednak, że nie ma innego wyjścia. W weekend przypadały urodziny mamy, ale Peggy nie mogła sobie pozwolić na nieobecność w sobotę, bo Fifi często miała wolne i nie można by otworzyć sklepu. Tak więc pojedzie jutro, zobaczy się z mamą, no i ojcem. Przenocuje, a rano wróci do domu. Przez te dwa dni Fifi będzie sama w sklepie, a chociaż Peggy ufała jej bezgranicznie, serce jej się ściskało na myśl o wyjeździe. – Zadzwonisz do mnie, jeśli będą jakieś problemy? – zapytała wczoraj wieczorem, kiedy po zamknięciu odbywała rytuał sprawdzania okien, szafek, tylnych drzwi, zamków. – Tak – odparła Fifi z bezgraniczną cierpliwością, z którą na kursie dla początkujących traktowała wszystkich niepotrafiących pojąć, jak się robi oczka prawe i lewe. – Będzie dobrze, obiecuję. – Ale może wypaść jakaś nagła sprawa. A jeśli Coco zachoruje? – Coco była sześcioletnią córką Fifi, uroczym urwisem z idealnie dobranym imieniem, tańczącymi ciemnymi oczami matki i skórą barwy kawy z mlekiem po ojcu, który dawno zniknął z horyzontu. – Coco nie zachoruje, jest silna jak wół – odparła Fifi. – Posłuchaj, jestem przygotowana na każdą ewentualność. Jeśli zajdzie taka potrzeba, mama przypilnuje Coco. – Tak, oczywiście. – Peggy przypomniała sobie, że Fifi może liczyć na pomoc swojej matki. To było ważne – pomoc. Czuła falę strachu za każdym razem, gdy myślała o rosnącym w niej dziecku i braku osoby, która mogłaby ją wesprzeć. Była strasznie samotna. Nie ośmieliła się nawet powiedzieć Fifi o ciąży. – Jasne, że będzie w porządku. Zachowuję się niemądrze, prawda? – Nie. – Tym razem Fifi swoją cierpliwość okazała Peggy. – Wcale nie wariujesz. Sklep to twoje dziecko, tak jak Coco zawsze będzie moim dzieckiem. – Tak – zdołała wykrztusić Peggy. Pragnęła powiedzieć Fifi o swoim prawdziwym dziecku, ponieważ jeśli ktoś wiedział, jak to jest być w ciąży i nie mieć partnera, to właśnie ona. Peggy jednak nie była gotowa do zwierzeń. Nadal nie wiedziała, co zrobi i jak sobie poradzi po urodzeniu dziecka. Wielkie nieba, czy to się jej uda? – Chodź do mnie na kolację – zaproponowała Fifi impulsywnie. – Nie mogę, naprawdę, jestem zajęta – odparła Peggy. W gruncie rzeczy prawie zawsze tak mówiła. Tylko raz przyjęła zaproszenie Fifi na kolację; było u niej tak cudownie i uroczo, że z niechęcią wracała do swojego brzydkiego domku.

– Nie przyjmuję odmowy – oznajmiła Fifi. – No, Peggy, jedź za mną. Najpierw musimy odebrać Coco od mojej mamy. Wyglądało na to, że nie ma innego wyjścia, Peggy posłusznie wskoczyła więc do swojego samochodu. Mama Fifi mieszkała na końcu długiego szeregowca, pięć minut drogi od sklepu. Peggy zatrzymała się za Fifi przed domem, który wyglądał tak, jakby wisteria z kosmosu skolonizowała cały parter. Jej pędy zwisały z ganku i oplatały okna. – Trochę szalone, nie? – powiedziała Fifi, kiedy spotkały się przed drzwiami. – Ale mama kocha wisterię. Pewnego dnia pędy wejdą na dach i będziemy mieć gałęzie w sypialniach. Myślę, że krzew chce opanować cały dom, a mama na to pozwala. Ledwo Geraldine, mama Fifi, uchyliła drzwi, do przedpokoju wpadła Coco i z okrzykiem „Mama!” rzuciła się Fifi w ramiona. Peggy zwykle widywała ją w mundurku w te dni, kiedy Fifi wpadała do sklepu, odebrawszy córkę ze szkoły. Dzisiaj jednak dziewczynka miała na sobie szaleństwo kolorów, jakby jeden jej nie wystarczał: turkusowe dżinsy, pomarańczowe skarpetki, różowe buty i koszulka z motylkami. – Musisz włożyć sweterek, jest chłodno – upomniała ją Fifi czule. – Powtarzam jej to cały dzień – powiedziała Geraldine, ściskając najpierw córkę, potem Peggy. – Peggy idzie do naszego domu? – zapytała Coco. – Zje z nami kolację – odparła Fifi. – Jak miło – powiedziała Geraldine. – Mogę iść z wami? Miałam zamiar wybrać się na bingo, ale szczerze mówiąc, pobolewa mnie głowa i hałas pewnie by mnie wykończył. – Jasne, im tłoczniej, tym weselej – odpowiedziała Fifi. Geraldine wzięła płaszcz i metalową puszkę na ciastka, po czym wsiadła do samochodu Peggy. Wesoło gawędziła przez kolejne pięć minut, bo tyle trwała jazda do domu Fifi. Zwykle Peggy słuchała w samochodzie muzyki, dzisiaj jednak wyłączyła radio i rozkoszowała się kojącym głosem Geraldine. – To takie kochane dziecko. – Wyglądało na to, że ma nieskończony zapas anegdotek o wnuczce. – Dzisiaj po szkole piekłyśmy. Powiedziała, że nie ma żadnego zadania domowego – nie wierzę jej, oszukuje. No i upiekłyśmy muffinki. Coco zajęła się ważeniem. Nie wyszły najgorzej, tylko są trochę wilgotne w środku. Ale i tak kilka wzięłam. Geraldine jest pewnie rówieśnicą mojej mamy, pomyślała Peggy. Ale bardzo się od niej różni – jest szczęśliwa, pozbawiona strachu. Fifi mieszkała na parterze w wielkim dwupiętrowym domu, z którego rozciągał się widok na nieużytki. Geraldine powiedziała, że robią tutaj park. Dalej były działki, a za

nimi Maple Avenue z wielkimi domami, z których ten na rogu, w wiktoriańskim stylu, chylił się ku ruinie. W pełnym światła mieszkaniu Fifi były dwie sypialnie i otwarte, przestronne pomieszczenie pełniące funkcję kuchni, jadalni i salonu. Gordon, świnka morska, siedział w klatce koło drzwi prowadzących na taras i wydawał się ucieszony przybyciem ludzi, podczas gdy Shadow, elegancki i smukły czarny kot, przekradł się i wybiegł z domu w chwili, gdy otworzyły się drzwi. – Klapka cały czas tu była, szanowny panie – powiedziała Fifi do uniesionego kociego ogona. – Lubi być w domu i gapić się na biednego Gordona, śmiertelnie go strasząc. Chodź, Coco, wypuścimy Gordona. – Zaraz! – Coco rzuciła plecak i popędziła do swojej sypialni. Geraldine ruszyła prosto do kuchni. – Coco znowu się przebiera? – zapytała Fifi. – Tak – odparła jej matka, otwierając lodówkę. – Lubi się przebierać cztery razy na dzień. Pralka niedługo padnie. Co jemy? – Spojrzała na córkę. – Nie wiem. A co mamy? – Jest trochę lazanii. – To dla Coco. Fifi powiedziała kiedyś Peggy, że posiłki dla Coco są gotowane i mrożone w niedziele. Na półce w jasnej, żółtej kuchni stała kolekcja książek kucharskich oraz podręczników żywienia dzieci. U Fifi panowała ciepła atmosfera, która nie miała nic wspólnego z ogrzewaniem czy żółtymi ścianami. Peggy nie znała zbyt wielu innych rodzinnych domów; kiedy była dzieckiem, nie odwiedzała koleżanek, bo mogły zaproponować pójście do niej. A tutaj wszyscy czuli się dobrze i miło. Nie musiała się bać, że zakłóci równowagę, jak zawsze w rodzinnym domu. U Fifi goście nie budzili niepokoju, wręcz przeciwnie, witani byli z radością. – Jest mnóstwo jajek – oznajmiła Geraldine, badając zawartość lodówki. – Peggy, zajrzyj do kredensu, zobacz, co jeszcze ma. Warzywa są na tej wiszącej półce. Musimy trzymać je wysoko, w przeciwnym razie Gordon od razu się na nie rzuca. Coco miała teraz na sobie wygodny dres. Siedziała na sofie z Gordonem, głaskała go i podziwiała. – Patrzcie, Gordon umie zrobić sztuczkę! – zawołała, stawiając świnkę na końcu sofy. – Chodź, Gordon – powiedziała i strzeliła palcami. Gordon momentalnie pobiegł na drugi koniec i zaraz wrócił. Kobiety nagrodziły go oklaskami. – Świetnie, Gordon. – Fifi podeszła do córki i pocałowała ją w głowę. Gordona też przytuliła. – Jesteś bardzo sprytny. Peggy, która szukała warzyw, mogłaby przysiąc, że świnka uśmiechnęła się do Fifi. – Coco, czy Gordon jest nauczony czystości? – zapytała.

– Och, jest rewelacyjny – odparła dziewczynka. – Świnki morskie są bardzo mądre. Ludzie myślą, że są głupie, że to szczury, ale to nieprawda. Gordon ma IQ geniusza. – Naprawdę? – Nie wiem na pewno – powiedziała Coco, wpatrując się intensywnie w drgającą mordkę ulubieńca – ale jest mądry, możesz być pewna. Popatrz w jego oczy. Peggy posłusznie podeszła do sofy. Gordon zwrócił na nią swoje oczka jak paciorki. Nie dostrzegła w nich śladu Einsteina, jeśli jednak Coco mówiła, że jest geniuszem, to jej wystarczyło. Coco była wyjątkowo inteligentną, zabawną dziewczynką, uroczo niesforną, a równocześnie dobrą i miłą. – Peggy, usiądź koło Coco – powiedziała Geraldine, obserwująca je z części kuchennej. – Jesteś blada, pewnie za ciężko pracujesz. Ja się tu pokrzątam i coś przyszykuję. – Pomogę ci – zaproponowała Fifi. – Ooo, siadaj obok mnie, Peggy – dodała Coco radośnie. Z Gordonem na kolanach zwinęła się na sofie jak duszek. – Opowiedz mi historię o wróżkach, goblinach, elfach i złej królowej, która zbudowała zamek, zamknęła w nim księżniczkę i… eee, co dalej, mamo? – krzyknęła. – Może to, że księciu, który miał przyjechać, zepsuł się samochód. Nie potrafił go naprawić, więc księżniczka musiała sama wykombinować, jak się uwolnić – odparła Fifi, krojąc warzywa. Coco zachichotała. – Uwielbiam twoje feministyczne baśnie, Fifi – skomentowała Geraldine, która stała przy piecu. – W opowieściach dla dziewczynek jest za dużo różowej baśniowości – oznajmiła Fifi wesoło. – Nie chcę, żeby Coco myślała, że książę zawsze ją uratuje. – A ja nie chcę, żeby ktokolwiek ją ratował, tylko żeby została z nami na zawsze, prawda, Coco? – powiedziała Geraldine głośno. – Zostaniesz z nami, mój króliczku. Coco się uśmiechnęła. Peggy miała wrażenie, jakby obserwowała tę scenę z pewnej odległości, a równocześnie znajdowała się w jej środku. W tym domu było tyle miłości i szczęścia, bez śladu stresu, niepokoju, co ugotować na kolację. Nagle pojawiły się dwie dodatkowe osoby i Fifi nie robiła z tego powodu zamieszania. – Mogę pooglądać telewizję? – zawołała Coco. – Dopiero po kolacji, na pół godziny włączymy program o zwierzętach. Wiem, że oglądałaś telewizję u babci, i nie możesz siedzieć przed tym pudłem przez cały dzień. – Jakbyś mi pozwalała – burknęła Coco. – Twoja mama też taka była? – zwróciła się do Peggy. – Wszyscy w mojej klasie ciągle oglądają telewizję, tylko mnie nie wolno.

– Zrobią ci się kwadratowe oczy – odparła Fifi. – Nie. – Tak. Jeśli urodzę to dziecko, będę musiała ustalić reguły dotyczące telewizji, nauczyć się gotowania zdrowych posiłków i tak dalej, pomyślała ze strachem Peggy. Jak sobie z tym poradzi? To nie znaczy, że nie była do tego zdolna – była zdolna do wielu rzeczy – ale opiekowanie się dzieckiem, dbanie o jego dobro… Jak się tego nauczy? Tego rodzaju wiedza nie może być wrodzona, a jeśli ma być czymś, co się wynosi z własnego dzieciństwa – cóż, w takim razie nie ma dla niej nadziei. Nazajutrz rano zapowiadało się na burzę. Ciemne chmury grożące deszczem wisiały nisko nad horyzontem, gdy Peggy wyruszyła do domu rodziców. Wieczorem położyła się późno, do wpół dziesiątej siedziały przy małym kuchennym stole z Geraldine i Fifi, rozmawiały, śmiały się z wesołych historyjek. Geraldine świetnie się bawiła, wspominając nieodpowiednich chłopaków, z którymi przez lata spotykała się Fifi. Pierwszy, długowłosy Laurie, odszedł do jej najlepszej przyjaciółki. – Nie mogła być najlepszą przyjaciółką – powiedziała Peggy. – Był bardzo przystojny – przyznała Fifi. – Wybaczyłam jej. Miał w sobie ten urok, charyzmę, nie można mu było odmówić. W końcu rozmowa zeszła na ojca Fifi, który umarł kilka lat temu. – Tata był komiczny – powiedziała Fifi z uczuciem. – Kiedy chłopak przychodził po mnie, tata stawał z nimi w salonie i przeprowadzał męską rozmowę. Mówił: „Opiekuj się moją córeczką, dobrze?” i starał się przy tym groźnie wyglądać. – Co wcale mu się nie udawało – dodała Geraldine. – Nie – zgodziła się Fifi. – Zastraszanie zupełnie mu nie wychodziło. Zawsze kończyło się na tym, że wyglądał, jakby miał ostry atak refluksu. Był na to zbyt miły, ale ja zawsze czułam się strasznie, a delikwent, na którego trafiało, robił się purpurowy, bo się tego nie spodziewał. Ojcowie moich koleżanek tak się nie zachowywali. – Tata o ciebie dbał – zauważyła Geraldine. – Wiem. – Fifi serdecznie ścisnęła dłoń matki. Obie w oczach miały łzy. – To już prawie trzy lata – powiedziała Geraldine ze smutkiem. – Rozległy atak serca. Zabił go na miejscu. Dla niego lepiej, bo był energicznym, ruchliwym człowiekiem. Peggy czuła, że powinna coś powiedzieć, ale brakowało jej słów. Tego rodzaju miłość nigdy nie łączyła jej z ojcem. Nie mogła jednak milczeć. – Miałyście osobę, którą bardzo kochałyście, a to bezcenne. – Urwała, czując łzy pod powiekami. – Nie każdy tego doświadczył. – Wiem, wiem. – Geraldine wytarła oczy chusteczką, którą znalazła zatkniętą za

rękaw. – Tak – powiedziała Fifi, przyglądając się Peggy z namysłem. – Nie każdy tego doświadczył. A teraz, skoro to małe półdiablę poszło do łóżka i chyba już śpi, to się przyznam: mam w lodówce lody Häagen-Dazs o smaku sernika truskawkowego. – O, nie – jęknęła Geraldine – moja dieta Strażników Wagi wylatuje za okno. To, że ty jesteś szczupła jak chart i możesz jeść, na co tylko ci przyjdzie ochota, nie znaczy, że my też możemy. – A ja chętnie zjem lody. – Peggy nagle poczuła, że jedyną rzeczą na świecie, na której jej zależy, są lody, najlepiej cały pojemnik. Nazajutrz rano Peggy miała wyjątkowo nieprzyjemne mdłości. Z powodu lodów? W samochodzie pogryzała krakersy i popijała je wodą, ponieważ nie była w stanie przełknąć śniadania po tych strasznych wymiotach. Na siedzeniu pasażera miała też przygotowane woreczki, tak na wszelki wypadek. Planowała, że pewien odcinek pokona główną szosą, a potem skręci w boczne drogi, ponieważ – i to było bardzo dziwne – nie czuła się na siłach, by jechać wielką, przerażającą autostradą, mając pod sercem dziecko. Gdy wyprzedzały ją pędzące samochody, ogarniał ją niepokój, miała wrażenie, że jest odsłonięta, a teraz, gdy nie była już sama, chciała jechać wolno i ostrożnie. Po godzinie skręciła na spokojniejszą drogę, która także doprowadzi ją do celu, choć potrwa to dłużej. Nadal nie zatrzymała się na herbatę czy tosta, mimo że była głodna. Nie miała pewności, czy zdoła utrzymać w żołądku cokolwiek poza krakersami i wodą. Westchnęła na myśl, że mama, przygotowując się na jej wizytę, od rana stoi przy piecu. Ugotowane przez nią dania będą miały dla Peggy smak popiołu. Sto dziesięć kilometrów dalej, w brzydkim, niewielkim domu Kathleen Barry po raz kolejny opróżniła kuchenny kosz na śmieci. Zrobiła to wieczorem, ale dziwny zapach wciąż się utrzymywał i chciała się go pozbyć. Na rękach miała rękawice, bo Tommy niedawno zrobił uwagę o jej paznokciach. To był jeden z jego kwaśnych, rzucanych mimochodem komentarzy, ale Kathleen wiedziała, o co mu chodziło. Masz zaniedbane paznokcie, a tym samym cała jesteś zaniedbana. Pewnego dnia, gdy będzie starsza albo gdy Peggy zgodzi się jej towarzyszyć, z radością poszłaby zrobić sobie manikiur. Zawsze o tym marzyła, ale za bardzo wstydziła się swoich dłoni. Tylko sobie wyobraźcie, jak pokazuje je tym pięknym młodym dziewczynom w salonie kosmetycznym. Takie rzeczy trzeba zaczynać w młodości, a Kathleen nigdy nie zaczęła. Nigdy też nie miała żadnego zabiegu kosmetycznego. Peggy wręcz przeciwnie, w przeszłości błagała, by Kathleen z nią poszła. – Wyjedziemy, mamo, spędzimy gdzieś noc. Mogłybyśmy zaoszczędzić na spa i wykupić sobie kilka zabiegów. Trudno było sprzeciwiać się Peggy, kiedy tak mówiła, wysoka, piękna, z jaśniejącą

skórą. Tryskała energią i witalnością, a Kathleen pragnęła odpowiedzieć: „Tak, zróbmy to”, wiedziała jednak, że musiałaby za to zapłacić, ponieważ Tommy nie zgodziłby się na jej wyjazd. Niewykluczone, że powiedziałby „tak”, ale potem zmieniłby zdanie i nic by z tego nie wyszło. Wpadłby w złość, a jego gniew rozpełzłby się po domu i przeniknąłby Kathleen do szpiku kości. Dlatego też zawsze odmawiała, kiedy Peggy prosiła, żeby się gdzieś wybrały tylko we dwie, matka i córka. Zdawała sobie sprawę, że rozczarowuje Peggy, i nie mogła znieść widoku jej twarzy, na której malował się smutek i poczucie zdrady. Przez lata zdarzało się to zbyt często. Kathleen zrobiłaby wszystko, byle tylko uszczęśliwić Tommy’ego. Za wszelką cenę musiał być szczęśliwy. Gdy nie był, życie stawało się nie do zniesienia. Wczoraj wieczorem nie był szczęśliwy, mimo że miał wspaniałe plany na kilka następnych dni – wyjazd z kumplami na wyścigi. Główny problem polegał na tym, że wieczór potoczył się nie po jego myśli – co odbiło się na niej. Rano powiedział, że po pracy idzie na kilka piw z kolegami. – Zjem w pubie – oznajmił, kiedy Kathleen jak co dzień podała mu trzy plastry bekonu, dwa jajka sadzone i cztery kiełbaski. Lekarz odradzał mu smażone śniadania, ale lekarze nic nie wiedzą, stwierdził Tommy. Wszystko to brednie mające na celu wyciągnięcie od ludzi pieniędzy i zmuszenie ich, by do końca życia łykali tabletki. – Problem z cholesterolem, a gówno – mruczał ponuro. Nieobecność Tommy’ego oznaczała, że Kathleen będzie miała miły wolny wieczór i może oglądać w telewizji, co tylko chce. Siedziała na kanapie, rozkoszując się starym odcinkiem Panny Marple, który wcześniej nagrała. Uwielbiała ten serial, uwielbiała panującą w nim pomimo morderstw atmosferę spokoju i łagodności. W świecie panny Marple ludzie byli dla siebie uprzejmi. I właśnie w ekscytującym momencie, kiedy przyjaciółka panny Marple mówiła jej o niezwykle istotnym fakcie, Kathleen usłyszała skręcający na podjazd samochód Tommy’ego. Od razu ogarnęło ją poczucie winy, że sobie siedzi, bo zawsze się tak czuła w obecności męża – wyrzuty sumienia niczym trucizna automatycznie zaczynały krążyć jej w żyłach. Cokolwiek robiła, okazywało się złe, kiedy Tommy zastawał ją przy tej czynności. Definicja „złego postępowania” zmieniała się z dnia na dzień. Czasami mówił, że oglądanie oper mydlanych to grzech. Kiedy indziej stwierdzał, że idiotyzmem jest robienie na drutach przy wyłączonym telewizorze, bo przecież może oglądać wiadomości, dzięki czemu będzie wiedziała, co

się dzieje na świecie. Co, przez całe życie chce być głupia? A potem, przy tych rzadkich okazjach, gdy przyprowadzał do domu kolegę z warsztatu, w którym pracował, zadowolony był tylko wtedy, gdy widział ją w kuchni. – Moja żona jest świetną kucharką – mówił, klepiąc się po brzuchu. Nie wpadło mu do głowy, że osoba postronna może pomyśleć, że ta wspaniała kucharka pewnie nie ma okazji jeść gotowanych przez siebie smakołyków, skoro jest taka chuda. A jeśli nawet je, to nie odpoczywa na tyle długo, by nabrać ciała. Kathleen wyłączyła Pannę Marple i pobiegła do drzwi. Tommy wpadł do środka, a Kathleen skurczyła się przy ścianie, jakby to mogło jej pomóc. Poszła za nim do kuchni i nerwowo przysiadła na krześle. Tommy perorował. Jest starszym elektrykiem w warsztacie, ma wieloletnie doświadczenie, ale nikt na niego nie zwraca uwagi. Nie, wszyscy myślą wyłącznie o sobie i dlatego w pracy mu się nie wiedzie, nigdy nie dostaje awansu. Ludzie patrzą tylko, co mogą ugrać dla siebie, prawda? W końcu przeszedł do sedna. Ten Richie znowu to zrobił, wziął nadgodziny, które należały się Tommy’emu. – Drań – syczał Tommy. – Drań. Kathleen przesuwała palcami po postrzępionej krawędzi poduszki i wyobrażała sobie, że jest gdzie indziej. W sklepie były poduszki po cztery euro, bardzo ładne, w kwiaty. Nie mogła jednak ich kupić, nie wiedziała, czy spodobają się Tommy’emu. Łatwiej niczego nie kupować, chyba że Tommy z nią był, bo jeśli coś mu się nie podobało, powtarzał to w nieskończoność i odbierał jej całą przyjemność. Stał teraz przy lodówce i zaglądał do środka, jakby jakimś cudem mógł się w niej pojawić wystawny posiłek zamiast kilku plastrów szynki i jajek na twardo, które Kathleen przygotowała wcześniej. – Nie zrobiłam ci kolacji, bo mówiłeś, że po pracy idziesz na piwo i zjesz w pubie – odważyła się odezwać. Sama zjadła sałatę bez szynki i teraz się cieszyła, że jest wędlina dla Tommy’ego. Wściekłość wywołana brakiem nadgodzin szybko mogła zmienić się w prawdziwą furię, gdyby nie było przyzwoitej kolacji. – Nie mam na to ochoty – powiedział, zamykając lodówkę. – Herbata. Zrób mi herbaty i podaj kilka babeczek. Kathleen natychmiast zerwała się na nogi i jedną ręką włączyła piekarnik, drugą czajnik. Nie miała babeczek, ale zrobienie ich nie potrwa długo. Lepiej jednak, żeby Tommy o tym nie wiedział. Miała zamiar je upiec, ale dzisiaj w herbaciarni był tłok i wróciła do domu zbyt zmęczona, żeby myśleć o pieczeniu. – Może usiądziesz w salonie i obejrzysz wiadomości? Oderwiesz myśli od pracy, Tom – powiedziała kojącym tonem – a ja przygotuję ci herbatę i bułeczki. Musiała zostać sama w kuchni, żeby upiec babeczki. Pięć minut i będą

w piekarniku. Tommy dostanie swój posiłek za kwadrans. – Nie, wolę tu – odparł, siadając w wielkim fotelu i wyciągając z kieszeni gazetę. – Daj też ten dżem, który przyniosłaś z pracy. – Oczywiście. Kiedy on czytał, Kathleen biegała od szafki do szafki, wyjmując kubki i imbryk, jakimś cudem odmierzając mąkę, margarynę i proszek do pieczenia na tej części blatu, której mąż nie widział. Dzięki latom praktyki wymieszanie ciasta zajęło jej sekundę. Czajnik zasyczał po raz ostatni i ucichł, ale w tym momencie Kathleen ostrożnie dodawała odrobinę mleka i jajko do wielkiej kremowej misy ze wzorem z Delft, po czym całość zamieszała nożem. – Woda się zagotowała – powiedział Tommy ostro. – Głucha jesteś? – Jeszcze chwilka, skarbie – odparła śpiewnie, rzucając się do imbryka. Włożyła do niego kilka ekspresowych herbat i postawiła na piecu. Bogu dzięki, Tommy lubił dobrze naciągniętą herbatę. By zyskać na czasie, włączyła radio, w którym nadal nadawano wiadomości, starannie nakryła kuchenny stół ładnym obrusem, po czym postawiła na nim talerz, nóż, kubek, masło i słoik jeżynowego dżemu, który dostała w herbarciarni. Przez cały ten czas Tom siedział i czytał, nie pomagał i nie odezwał się ani słowem, czekając jak pan i władca, aż podstawią mu posiłek pod nos. Jeszcze kilka minut, pomyślała z ulgą, i babeczki będą gotowe. Wprost wrzące. I wtedy on się odwrócił i przyłapał ją na chowaniu do szafek mąki i miski. – Musiałaś je upiec? – zapytał. – Myślałam, że świeże będą lepsze – szepnęła. – Jesteś za leniwa, żeby je upiec po powrocie z tej twojej głupiej roboty – powiedział ze złością. – A przecież nic tam nie robisz, tylko plotkujesz z innymi. – Zawsze lekceważąco mówił o herbaciarni, w której jego żona pracowała na ośmiogodzinne zmiany, sprzątając ze stołów, wycierając rozlane napoje, nosząc ciężkie tace z naczyniami do zmywarek. – Mogłabyś przynajmniej upiec kilka bułeczek, ale nie, to za wielka fatyga. – Wstał i poskładał gazetę. – Idę do pubu. Nie chcę twoich pieprzonych wypieków. Nie lubię ich na gorąco, dobrze o tym wiesz. Wymaszerował z kuchni. Kathleen usłyszała trzask zamykanych drzwi i warkot oddalającego się samochodu. Trzęsła się na całym ciele, ale z drugiej strony, zawsze się trzęsła. W pracy podskakiwała przy każdym hałasie. Jeśli ktoś upuścił talerz, wpadała w takie przerażenie, że musiała na chwilkę przysiąść. A jeśli ktoś krzyknął – nienawidziła krzyków – przyciskała się do ściany, jakby chciała się w nią wtopić. Od czasu do czasu przychodziło jej na myśl, że mąż źle ją traktuje. Peggy powtarzała to od lat, ale przecież Peggy nigdy nie potrafiła dogadać się z ojcem, chociaż Kathleen robiła, co w jej mocy, żeby poprawić relacje między nimi. Tommy

chłostał córkę słowami równie często, ale Peggy nauczyła się radzić sobie z nim i nie zredukował jej do kłębka roztrzęsionych nerwów. – Nie wszyscy tak żyją – mówiła Peggy. – Odejdź od niego, zanim cię zniszczy. Wmawia ci, że to wszystko twoja wina, że przez ciebie wpada w złość, że ty jesteś przyczyną wszystkich problemów. Ale to nieprawda – przyczyną problemów jest on, tylko że tego nie widzi. – Kocham go – odpowiadała Kathleen. – Gdzie by się podział, gdybym go zostawiła? Kto by się nim opiekował? Poślubiła Toma Barry’ego, a małżeństwo to rzecz święta, nie da się go lekką ręką odrzucić. Jej matka nie opuściła ojca, choć prawdę mówiąc, był diabłem w ludzkiej skórze. Wszystkie małżeństwa mają swoje problemy, a przecież Tommy nigdy jej nie uderzył. Nigdy nawet nie podniósł na nią ręki. A to już coś. Za Mullingar Peggy postanowiła zrobić sobie przerwę, żeby uspokoić nerwy. Zaparkowała przed pubem i weszła do środka. W przeszłości też tak robiła, dzięki temu mogła złapać oddech przed wizytą u rodziców. Zamówiła herbatę i tosta z masłem, po czym poszła do toalety. Jej odbicie w lustrze wyglądało jak zwykle, za to w środku czuła się inaczej. Czuła się cenna – dziwne, obce doznanie. W gruncie rzeczy jedyną osobą, która wywoływała w niej podobne niewiarygodne ciepło, była matka. Dopóki nie spotkałam Davida, pomyślała, ale zaraz odepchnęła tę myśl. A teraz czuła to do dziecka. W książce o ciąży, od której wieczorami nie potrafiła się oderwać, napisano, że na tym etapie dziecko jest większe od fasoli, zbliża się do rozmiaru moreli. Morelka, mruknęła do siebie, zamykając drzwi kabiny. Moja mała morelka. W toalecie zawsze przeżywała moment strachu, czy nie zobaczy krwi na papierze. Tym razem nie zobaczyła. Morelka była bezpieczna. Kiedy Peggy wcześniej rozmyślała o swojej przyszłości, nie widziała w niej miejsca dla dzieci. Poznała mnóstwo wspaniałych rodzin żyjących w harmonii jak Fifi, Geraldine i Coco; zawsze jednak czuła, że ta droga nie jest dla niej. Aby zbudować szczęśliwą rodzinę, trzeba z takiej pochodzić – to takie proste. Co gorsza ludzie wybierają rzeczy, które znają, tak pisano w poradnikach samopomocowych. Autorzy dodawali wprawdzie, że możesz przeżyć życie inaczej, jeśli włożysz w to wiele pracy, ale Peggy wiedziała, że się mylą. Nie uciekniesz od tego, co w sobie masz. A ona miała to, co w nią włożono, gdy była dzieckiem i nastolatką. Strasznie pragnęła zatrzymać morelkę, choć równocześnie… maleńka, przerażona cząstka w niej chciała, by konieczność podejmowania decyzji została od niej odsunięta, by krew jednak się pojawiła. Żeby morelka wymknęła się z jej wnętrza i żeby Peggy nie musiała wybierać. Mały budynek z lat siedemdziesiątych na drugim końcu Mullingar nigdy nie wydawał się Peggy domem, podobnie jak wiele innych budynków, w których przez lata

mieszkała, kiedy ojciec wlókł ich po całym kraju w ciągłym poszukiwaniu takiego warsztatu, gdzie w pełni go docenią. Dorastając, Peggy zrozumiała, że taka praca nie istnieje, ponieważ w ograniczonym umyśle ojca tkwiło przekonanie, że nikt nigdy go nie docenia. W rzeczywistości nadmierna gwałtowność i egocentryzm przeszkadzały mu cokolwiek osiągnąć. Tommy Barry był beczką prochu i nikt nie potrafił przewidzieć, kiedy stanie w płomieniach. Wjeżdżając na podjazd koło bujnego żywopłotu, który nigdy nie widział sekatora, Peggy uświadomiła sobie, że nie czuje najmniejszego przywiązania do tego miejsca. Sąsiednie posesje były pięknie utrzymane; wyobrażała sobie, że ich mieszkańcy nie znoszą rozdzielającej ich ruiny, nic jednak nie potrafili na to poradzić, tak samo jak Peggy. Ojca nie interesowało malowanie domu, porządkowanie ogrodu, strzyżenie trawy, przycinanie żywopłotu. To były zajęcia dla „głupców”. W oczach ojca wiele osób było głupcami. A jeśli nie głupcami, to osiągnęli sukces, ponieważ mieli szansę. Byli związani z ludźmi u władzy. Znali kogoś ważnego. Urodzili się w bogatej rodzinie. Jaką nadzieję mógł mieć biedak taki jak on, z licznej rodziny, którego pozbawiono należnego spadku? Żadnej, ot co. Nie zamierzał grać według ich zasad. Nie on, nie Tommy Barry. Zrobi to po swojemu, wielkie dzięki, i do diabła z nimi wszystkimi. Parkując przed domem, Peggy przyjrzała się wysiłkom mamy, która próbowała jakoś upiększyć mały ogródek. Przed drzwiami stały dwie donice z iglakami – mama wyraźnie o nie dbała, bo wypuszczały zdrowe srebrzystoniebieskie igły. Trawnik zarośnięty był chwastami. Pod ścianą stała stara kosiarka, jakby ojcu pewnego dnia wpadł do głowy pomysł przystrzyżenia trawnika, a potem nagle zmienił zdanie. Mogła sobie wyobrazić, jak mówi: „A jaki w tym sens?”, i wychodzi. Do kumpli, tam, gdzie go docenią. Jego samochodu nie było i Peggy zalała fala radości na myśl, że zobaczy się z mamą w cztery oczy. To tak rzadko się zdarzało. Wyjęła z bagażnika torbę i prezenty dla mamy, zadowolona, że ojciec wyszedł i nie będzie musiała później ukradkiem wnosić ich do kuchni. Zadzwoniła do drzwi, po czym słuchała cichych, ostrożnych kroków matki. Kiedy Kathleen otworzyła drzwi, z radości o mało nie przestało jej bić serce. Na progu stała Peggy, a jej widok był dla Kathleen niczym ciepły słoneczny poranek po deszczowej nocy. Chociaż nigdy nie przegapiła urodzin matki, Kathleen zawsze towarzyszył strach, że w tym roku może nie zawracać sobie tym głowy. A teraz, ponieważ Tommy postanowił pojechać na wyścigi i wróci dopiero jutro, przez cudowne dwadzieścia cztery godziny będzie miała córkę tylko dla siebie. – Moje słodkie dziecko – powiedziała, wyciągając kościste ręce z widocznymi sinymi żyłami. Objęła Peggy i z całej siły przytuliła. Rozpłakałaby się, gdyby nie zapomniała, jak to robić.

Zamiast tego jak zawsze oparła się o córkę, wyczuwając jej siłę. – Wiedziałam, że przyjedziesz na moje urodziny. Wiedziałam. – Przecież nigdy ich nie opuściłam – odparła Peggy. – Ale masz ten sklep i w ogóle. Myślałam, że zostawiłaś przeszłość za sobą i nigdy tu nie wrócisz – powiedziała Kathleen, a Peggy zapragnęła zabić ojca, bo przez niego matka czuła się do tego stopnia bezwartościowa, że pomyślała, iż córka może zignorować jej urodziny. – A gdzie pan domu? – zapytała, nie potrafiąc ukryć pogardy w głosie. – Wyjechał na wyścigi, wróci jutro – odparła Kathleen z zachwytem. – Mam cię tylko dla siebie. Peggy złapała dwie torby, które przyniosła z samochodu, i wniosła je do domu. Mama chciała zabrać bagaż z rzeczami osobistymi córki, ale ta jej na to nie pozwoliła. Kathleen była taka szczupła, wprost przerażająco chuda. Peggy próbowała sobie przypomnieć, czy kiedykolwiek w przeszłości tak wyglądała. Kości jej twarzy zdawały się napierać na skórę, bladą i nadmiernie naciągniętą. – Popatrz tylko na siebie! – powiedziała ucieszona Kathleen, kiedy nastawiła wodę na herbatę. Peggy usiadła w starym fotelu koło pieca i wspomnienia wróciły wielką falą. Obicie fotela było teraz przetarte, ale tu i tam wciąż połyskiwał dawny aksamit. Fotel zarzucony był poduszkami i w przeszłości, w poprzednim domu, suczka Peggy imieniem Clover lubiła się zwijać na nich w kłębek, a jej drobne ciałko mieszańca charta z owczarkiem drżało z radości. Oczywiście nie mogła siedzieć tam długo. Tommy wydawał wściekły krzyk, który każdego by przeraził. – Czy ten pies znowu tu siedzi? Wynocha! Natychmiast! A jeśli Clover nie była dostatecznie szybka, dostawała kopniaka. W końcu za bardzo się bała, żeby wskakiwać na miękki fotel. Peggy, siadając na nim, zawsze myślała o tym, jak bardzo płakała, kiedy Clover uciekła na dobre. Dziewczynka miała wtedy jedenaście lat i żałowała, że sama też nie może uciec. – Wyglądasz ślicznie, Peggy – powiedziała Kathleen, kiedy woda w czajniku się zagotowała i postawiła przed gościem pyszne ciastka. – Chyba wreszcie porządnie się odżywiasz. – Nie zauważyła ironii tkwiącej w tym, że kobieta tak chuda jak ona upomina córkę z powodu szczupłej figury. To jest odpowiednia chwila, by powiedzieć mamie o ciąży, pomyślała Peggy. Co nie znaczyło, że mama pojedzie z nią do Redstone, żeby być przy niej i mówić o wszystkich tych rzeczach, o których matka mówi jedynej córce spodziewającej się pierwszego dziecka. – Trochę przytyłam – przyznała Peggy. Niemal nieświadomie jej dłonie zsunęły się, by pogłaskać nieznaczną wypukłość na

brzuchu. Była maleńka, tak maleńka, że nie zauważał jej nikt poza Peggy, która patrzyła na swoje odbicie z profilu przy każdej okazji i dziwiła się, jak pełne wydają się jej piersi, do tej pory raczej mało widoczne. Wstała, żeby pomóc matce. – Nie ruszaj się, Peggy, sama to zrobię. Ty jesteś zajęta sklepem. Tak więc Peggy siedziała i obserwowała, jak matka biega, wyjmując z szafek naczynia. Ustawione były w idealnym porządku, jak pod sznurek. Uchwyt każdego kubka znajdował się pod tym samym kątem, każdy garnek stał identycznie, ponieważ tak lubił Tommy Barry. Nigdy nie podniósł skarpety ani nie załadował pralki – wszystko robiła jego żona. Kuchnia wciąż jest brzydka, myślała Peggy. Jaskrawożółte szafki, nieprzyjemne linoleum w czarno-białą kratkę i najtańsza z możliwych tapeta: kremowa, z kawałkami drewna. Chodziło o to, by ją pomalować, nadając indywidualny charakter. Oczywiście nadal była kremowa jak wtedy, gdy rodzina się wprowadziła. Farba to strata pieniędzy, tak twierdził ojciec, a matka nie odważyła się mu sprzeciwić. Peggy myślała o przyjemności, jaką sprawiło jej malowanie sklepu. Radość, z którą otwierała cudowne pojemniki z lawendową emulsją. Obserwowanie, jak emulsja pokrywa ścianę po każdym regularnym pociągnięciu pędzla, rozmyślanie o przyszłości, którą to oznacza, satysfakcja z urządzenia pomieszczeń dokładnie tak, jak sobie wymarzyła. Jej matka nigdy czegoś takiego nie zaznała. Żyła w domu, który nie zmienił się ani na jotę, odkąd wprowadziła się tutaj jedenaście lat temu. Był ciepły, słoneczny dzień i Peggy chętnie zjadłaby lunch na dworze, ale nie było tam odpowiedniego miejsca. Taras z popękanymi płytkami i bez stołu odpadał. Jeśli nie wywloką mebli z kuchni, będą musiały usiąść na trawie. – Weźmy koc, mamo – zaproponowała Peggy. – Zjemy lunch koło róż. Kiedy rozłożyły koc, poprosiła mamę, żeby pokazała jej kwiaty. To była mała grządka, ale Kathleen zasadziła kilka odmian róż i nawet przymocowała kratę do muru, żeby miały się po czym piąć. Dla Peggy nie ulegało wątpliwości, że kratę wykonała mama, bo gwoździe krzywo wbito w pomalowane cegły. Ojciec nie zawracałby sobie głowy, żeby zrobić to dla niej. – Zamówiłam w katalogu – powiedziała Kathleen z entuzjazmem, wskazując kilka młodych krzewów z przodu. – To katalog Davida Austina, och, Peggy, muszę ci go pokazać. Słysząc radość w jej głosie, Peggy znowu poczuła smutek. Mamie tak niewiele trzeba było do szczęścia, ale nawet to musiała robić w kradzionych chwilach. – A o tej myślę jako o twojej – ciągnęła Kathleen, dotykając krzewu ze smukłymi łodygami, które kołysały się łagodnie w powiewach wiatru. Pączki miały kolor macicy perłowej. – Są piękne, prawda? Kupiłam je w zeszłym roku za pieniądze, które mi dałaś na urodziny. Nazywam je różami Peggy. – Och, mamo. – Peggy objęła Kathleen w pasie. – Żałuję, że nie masz ogrodu, na

jaki zasługujesz. Żałuję… wielu rzeczy żałuję. Urwała, ponieważ podejmowanie kolejnej próby nie miało sensu; przez lata tyle razy to powtarzała, a matka wciąż nie chciała jej słuchać. Sprawiała wrażenie głęboko zranionej, kiedy córka mówiła, żeby odeszła od męża, i Peggy podczas ostatniej wizyty przysięgła sobie, że więcej tego nie zrobi. Kathleen była jak zakładniczka, która przekonała siebie, że porywacz, choć traktuje ją źle, w rzeczywistości się nią opiekuje. Nazywano to syndromem sztokholmskim. Peggy zastanawiała się, jak określa się to w małżeństwach, w których dochodzi do przemocy emocjonalnej. Siedząc obok ukochanych róż Kathleen, jadły kanapki z szynką i popijały je wodą. Peggy opowiadała o swoim życiu. Rzadko pisała listy – ojciec je przechwytywał i czytał pierwszy. Telefonowanie było ryzykowne, bo on mógł odebrać, a Kathleen nie miała komórki i denerwowała się, korzystając z telefonu w herbaciarni. – Powiedz, jest jakiś mężczyzna na horyzoncie? – zapytała Kathleen tęsknie. – To skomplikowane – odparła Peggy wolno. – Bardzo skomplikowane. Mam nowinę, mamo. Jestem w ciąży. Matka była pierwszą osobą, której o tym powiedziała. Wygłoszenie tych słów sprawiło, że sytuacja stała się bardziej realna. Nagle morelka w jej wnętrzu przestała być tylko morelką. – Och, kochanie! – westchnęła Kathleen, wyciągając ręce ponad resztkami lunchu, by uściskać córkę. Peggy pomyślała, że matczyne żebra są jak ksylofon. – A co z ojcem? – zapytała podniecona. Peggy zdawała sobie sprawę, że musi postępować delikatnie. Nie chciała zranić matki, ale nie istniał sposób, by łagodnie powiedzieć, że doświadczenia z dzieciństwa odebrały jej możliwość związku z ojcem dziecka. – Nie wyszło nam – skłamała. – Peggy! Tak mi przykro – powiedziała Kathleen z rozpaczą. – Ale możesz zamieszkać u nas, zaopiekujemy się tobą… – Nie – przerwała jej Peggy zapalczywie. – Nie – powtórzyła łagodniej. – Wszystko zaplanowałam, mamo. Dam sobie radę, mając sklep i Fifi, moją pracownicę. Idzie nam świetnie. Ale… – Chciała mamę o coś poprosić. W tej wizycie chodziło o coś więcej niż tylko urodziny. – Zastanawiałam się, czy mogłabyś do mnie przyjechać i pomóc mi przy dziecku? – zapytała cicho. Zdawała sobie sprawę, jak mało prawdopodobne jest, by odpowiedź brzmiała twierdząco, ale musiała o to zapytać. Krew napłynęła do bladych policzków Kathleen, w jej oczach zapłonął niepokój. – Nie, Peggy, nie. Nie mogłabym zostawić twojego ojca. Wiesz o tym. On mnie potrzebuje. Przykro mi, ja… – W porządku, mamo – przerwała jej Peggy, jakby rzeczywiście tak było. – Naprawdę. Poradzę sobie. Wstała i poszła do domu, wołając przez ramię:

– Mamusiu, mam coś dla ciebie. – Wróciła z małym tortem, na którym delikatnym lukrem wypisano: „Wszystkiego najlepszego dla najlepszej mamy na świecie”. Sue z piekarni spędziła nad nim wiele czasu. W drugiej ręce trzymała perfumy o aromacie grejpfruta i kwiatów lipy. To była piękna i droga rzecz, mama nigdy by takiej nie miała, gdyby nie dostała jej od Peggy. – Uczcimy twoje urodziny tortem, a potem musisz się skropić perfumami – powiedziała, zdecydowana zrobić wszystko, by popołudnie minęło przyjemnie. W żadnym razie nie pozwoli, by zepsuł je cień ojca. Przez cały dzień rozmawiały; Peggy ostrożnie trzymała się z daleka od szerokiego wachlarza tematów, które mogłyby zdenerwować matkę. Kiedy wieczorem poszła spać, chciało się jej płakać ze zgryzoty. Teraz było gorzej niż kiedykolwiek w przeszłości – matka tkwiła w domu jak więzień, wystawiona na wściekłość i wybuchy złego humoru męża, i przez cały czas próbowała przekonać siebie i córkę, że w gruncie rzeczy wszystko jest w porządku. Myślała też o tym, że rosnące w niej dziecko również ma ojca. Ojca, który nie wie o jego istnieniu. Przez ostatnie tygodnie zaczęło narastać w niej przekonanie, że to nie w porządku. Kilka razy posunęła się tak daleko, że przejechała obok domu Davida, ale zwalczyła pragnienie, by wejść i powiedzieć mu o dziecku. Wiedziała, że to szaleństwo. Jaki miałoby to sens? Była pewna, że postępuje słusznie, i przeżyła spory wstrząs, gdy głos w jej głowie utrzymywał, że robi źle. Nie podobało jej się to. Wszystko się przez to sypało. Pomimo starannie ułożonych planów, by jej życie potoczyło się w przeciwnym kierunku niż życie matki, sprawy zaczęły się komplikować. Następnego dnia Peggy zamierzała wyjechać koło południa, dzięki czemu spędziłaby trochę czasu z matką i wyruszyła w drogę na długo przed powrotem ojca. Los jednak jej nie sprzyjał. O jedenastej obie były w dużym pokoju, przeglądając robione na drutach ubranka, które Peggy nosiła w niemowlęctwie, kiedy usłyszały trzask zamykanych drzwi. – Schowaj to, natychmiast – syknęła Kathleen, ale nie były dość szybkie. Tommy Barry wpadł do pokoju, otoczony odorem dymu i taniego piwa. Postarzał się przez ten rok, kiedy Peggy widziała go ostatnio. Wyglądał na bardziej rozzłoszczonego i rozgoryczonego niż przedtem, usta stale miał wykrzywione w pogardliwym grymasie. – Wróciłaś – powiedział. – Pewnie czegoś chcesz, co? Spojrzał na łóżko, na którym leżały niemowlęce ubranka. Powiódł wzrokiem po córce i grymas zmienił się w warknięcie. – Dałaś sobie zrobić bachora, tak? Super, panno Peggy, a tak się przechwalałaś, co zrobisz, a czego nie. Nosisz dziecko jakiegoś drania. Na palcu nie widzę obrączki, nie mylę się?

– Przestań! – syknęła Peggy; sama też przestraszyła się furii, która ją ogarnęła. – Nie waż się tak do mnie mówić! To ty jesteś draniem, nie zapominaj o tym! Z gniewem zrobił krok w jej kierunku, ale ona podsunęła mu pod nos telefon. – Jeśli tkniesz mnie albo mamę, zadzwonię na policję i przysięgam, wsadzę cię na tak długo, że zgnijesz w więzieniu, rozumiesz? A teraz wynoś się i zostaw nas w spokoju. Nigdy wcześniej tak do niego nie mówiła, ale też nigdy wcześniej nie miała w sobie cennej istotki. Dziecko dodało jej sił. Wykluczone, by pozwoliła swojemu dziecku patrzeć na takie traktowanie matki, jakiego sama była świadkiem. Odwróciła się do matki, która siedziała na sofie w stanie bliskim katatonii. Po jej wypranej z emocji twarzy płynęły łzy. Peggy uklękła obok niej. – Mamo, musisz wyjechać. Błagam! Jedź ze mną, bardzo cię proszę. On cię niszczy. Może nie używa pięści, ale i tak wdeptuje cię w ziemię. – Nie. – Teraz matka kołysała się do przodu i do tyłu. – Nie mogę, jesteśmy małżeństwem. – Pieprzyć małżeństwo! – krzyknęła Peggy. – On jest draniem, obie nas zniszczył. Proszę, wyjedź stąd. Zamieszkasz ze mną w Corku, będziesz się opiekowała dzieckiem, robiła, na co ci przyjdzie ochota. Tylko stąd wyjedź. – Nie rozumiesz – odparła Kathleen. – On ma tylko mnie. Jeśli go zostawię, zabije się. Bo widzisz, ja go rozumiem. Peggy oparła głowę o sofę i chwilę odpoczywała. Nie miała teraz serca do takich kłótni, do takiej gorącej pogardy. Przez lata dokładała wszelkich starań, żeby skłonić matkę do opuszczenia męża. Nic więcej nie mogła zrobić. – Pojadę już – powiedziała. – Ale poślę ci telefon komórkowy na adres sklepu Caroli. Zaprogramuję w nim swój numer. Proszę, proszę, zadzwoń do mnie, jeśli będziesz mnie potrzebowała. A ja dam znać, kiedy urodzi się dziecko. – Nie do Caroli! – błagała Kathleen. – Mówiłam jej, że Tommy się poprawił… Peggy spojrzała na nią ze współczuciem. – Ludzie tacy jak ojciec nigdy się nie poprawiają, mamusiu. Carola cholernie dobrze o tym wie. Porozmawiaj z nią. Potrzebujesz kogoś, kto byłby po twojej stronie, bo ja jestem za daleko, gdyby zaczął traktować cię gorzej. On nigdy się zmieni, skończy się na tym, że cię zniszczy. Obiecaj, że porozmawiasz z Carolą. Obiecujesz? Matka bez słów pokiwała głową. Uściskały się mocno, potem Peggy pozbierała śliczne ubranka i wyszła z pokoju. Kiedy po raz ostatni spojrzała na matkę, ta kołysała się na sofie.

Rozdział 16 Wyczerpanie dobijało Frankie. Pojawiało się znikąd, jak huragan; w rezultacie budziła się zmęczona, przez sporą część dnia była zmęczona i wieczorami padała do łóżka po kolacji, w czasie której walczyła, by nie zasnąć. Najczęściej nie była w stanie wziąć udziału w rozmowie, czego Seth najwyraźniej nie dostrzegał, zachwycony niekończącymi się pogawędkami z siostrą o pracach w ogrodzie. Dowód na to, że zamężne pary nigdy nie mają sobie nic do powiedzenia, pomyślała Frankie z nietypowym dla siebie rozgoryczeniem. Podejrzewała, że Lillie dostrzegła jej milczenie. Prawdę mówiąc, Frankie po tym wspólnie spędzonym miesiącu doszła do wniosku, że niewiele jest rzeczy, które jej umykają. Odnaleziona po latach szwagierka była bardzo mądrą kobietą, ale jej cechą dominującą była dobroć, która obejmowała absolutnie wszystkich. Podczas pobytu w Redstone zaprzyjaźniła się z całym miasteczkiem, począwszy od pary prowadzącej piekarnię po młodą kobietę, która otworzyła nowy sklep z włóczkami. Szczególnie silna zażyłość połączyła ją z Bobbi z salonu kosmetycznego i Freyą, dziwnie dojrzałą piętnastolatką, która mieszkała z ciocią i wujkiem w rzędzie domów biegnących dokładnie za Maple Avenue. – Freya to cudowna dziewczyna – powiedziała Lillie Sethowi i Frankie. – Jest bardzo dorosła i bardzo jak na swój wiek doświadczona. Lillie codziennie odwiedzała staruszkę, na którą pewnego dnia wpadła, gdy ta, z trudem łapiąc oddech, wlokła do domu torbę ze sprawunkami. Teraz Lillie robiła jej zakupy i pielęgnowała kwiaty w skrzynkach na parapecie. – Myślałam, że to my, Irlandczycy, zaprzyjaźniamy się ze wszystkimi – powiedziała w pewien piątkowy wieczór Frankie, która siedząc pod kuchennym oknem z kieliszkiem wina w dłoni, rozkoszowała się aromatami potraw gotowanych przez Setha i Lillie. – Mój mąż zawsze to powtarzał – oznajmiła Lillie wesoło, stawiając na stole miskę z pieczonymi w miodzie pasternakami i marchewkami. – Jego matka mówiła, że Sam odznacza się irlandzkim urokiem. Nagle posmutniała, a Frankie poczuła się jak wredna krowa. Rozczula się nad sobą, bo Lillie zdążyła poznać sąsiadów, podczas gdy ona nigdy nie miała czasu zamienić z kimkolwiek kilku zdań, a zapomina, że ta biedaczka niedawno straciła męża. Frankie, zwykle bardzo empatyczna, teraz stwierdziła, że tak bardzo pogrążyła się we własnych zmartwieniach, że nawet nie zapytała Lillie o Sama. – Opowiedz o nim – poprosiła. Lillie pochyliła głowę.

– Przepraszam – dodała Frankie pośpiesznie. – Nie chciałam cię denerwować. – Nie, wcale mnie nie zdenerwowałaś. – Lillie szturchnęła pasternaki łyżką. – Dała mi je Freya, są z działki jej wujka – powiedziała roztargnionym tonem – a miód kupiłam w delikatesach. Miejscowy. Mówią, że miód jest dobry na katar sienny. Kiedy postawisz ule, Seth, zrozumiesz, o czym mówię. Oczyściliśmy ogród za murem i mamy idealne miejsce na pasiekę. – Pozwól, ja to zrobię, Lillie. – Seth delikatnie wyjął łyżkę z dłoni siostry. Sprawiała wrażenie, że nie zdaje sobie sprawy z łez płynących jej po policzkach. Frankie zerwała się na nogi i podeszła do szwagierki. – Tak mi przykro – zaczęła. – Nie, ja pierwsza wspomniałam o Samie – odparła Lillie. – Czasami potrafię o nim mówić. Dzisiaj rano powiedziałam Sue z piekarni, że Sam nigdy nie potrafił się oprzeć świeżemu chlebowi. Śmiałyśmy się, bo Sue mówi, że Zeke zjada więcej chleba, niż piecze, a mimo to jest chudy jak szczapa! – Posmutniała. – Ale kiedy indziej boli mnie myśl, że Sam odszedł i nigdy więcej go nie zobaczę. Nigdy. – Zwróciła zrozpaczone oczy na Frankie i Setha. – Uwielbiam u was być, po prostu uwielbiam, ale dzisiaj znowu sobie uświadomiłam, że go nie ma. Że próbuję znaleźć sobie jakieś zajęcie, aby za dużo o nim nie myśleć. Frankie zbierało się na płacz, gdy słuchała głosu szwagierki. – I są takie chwile, kiedy tak bardzo angażuję się w tutejsze sprawy, że przestaję czuć jego obecność. Jakby coraz bardziej się ode mnie oddalał. Frankie i Seth milczeli. Nie mieli nic do powiedzenia. W łóżku instynktownie przytulili się i objęli, tak jak robili to kiedyś co noc. – Biedna Lillie – powiedział Seth. – Nie wyobrażam sobie, co bym począł bez ciebie. Frankie nic nie mówiła, rozkoszując się prawie zapomnianym dotykiem mężowskich ramion. Rozpacz Lillie bardzo ją przygnębiła, a jednak nie potrafiła odpędzić gniewu, który czuła do Setha. Może był irracjonalny, ale wciąż obecny. – Kocham cię – mruknęła w końcu. Cmoknęła go w policzek, odwróciła się na bok i wyłączyła nocną lampkę. Minęło wiele czasu, zanim w końcu zasnęła; leżała, starając się nie ruszać i wyczuwając, że mąż także nie śpi. Lillie oddałaby rękę, żeby mieć męża tak blisko, myślała ze znużeniem Frankie, a ja potrafię tylko czuć do niego pretensje. Seth ostatnio jej nie pragnął, a ona nie chciała, żeby ponownie ją odrzucił. Lepiej się odwrócić, zanim on zrobi to pierwszy. Była pewna tylko jednego – jej małżeństwo się rozpada. Nigdy nie wątpiła w miłość Setha. Od pierwszego dnia, kiedy poznali się w college’u, oboje wiedzieli, że są dla siebie stworzeni. Śmiali się z tych samych

dowcipów. Czytali te same książki. Frankie patrzyła na niego, jak stoi na drugim końcu zatłoczonego pokoju i widząc błysk w skierowanych na nią oczach, wiedziała, że on myśli to samo. A teraz… Teraz było inaczej. Seth się zmienił. To nie był mężczyzna, za którego wyszła; zdawała sobie sprawę, że taka jest kolej rzeczy, żadne z nich nie było tą samą osobą, co wiele lat temu. Rzecz jednak w tym, że kiedy Seth stracił pracę, zaszła w nim fundamentalna zmiana. Czy powodem jest brak statusu? Pracując w dziale kadr, wiedziała, że mężczyźni i kobiety inaczej podchodzą do pracy. Dla większości kobiet praca oznacza pieniądze i możliwość zaopiekowania się dziećmi. Są ambitne, owszem, ale ambicji w równym stopniu towarzyszy praktyczność. Dla mężczyzn ambicja jest o wiele ważniejsza. Wcześniej nigdy by nie pomyślała, że Seth należy do mężczyzn, których definiuje praca, zawsze przecież stawiał rodzinę ponad karierę. Mógłby osiągnąć więcej, zajść o wiele dalej, gdyby Frankie i dzieci nie były dla niego priorytetem. A jednak kiedy Sethowi odebrano pracę, było tak, jakby odebrano mu też tożsamość. Mimo że Frankie w teorii doskonale rozumiała skutki utraty pracy, nie była w stanie mu pomóc. To, że teraz Seth chodził sprężystym krokiem, było całkowicie zasługą Lillie. We troje z Dessiem przekształcili zarośniętą dzicz w prawdziwy raj, obsadzony roślinami dostarczonymi przez nowych przyjaciół Lillie. I to właśnie bolało Frankie jak diabli – otrząśnięcie się Setha z apatii nie miało z nią nic wspólnego. Wiedziała, że Lillie stara się pomóc, ale przed jej przyjazdem Seth i Frankie tak się od siebie oddalili, że być może teraz jej wysiłki sprawiają tylko, że jest między nimi coraz gorzej. Kiedyś, myślała Frankie, ona i dzieci były odpowiedzią na wszystkie problemy Setha, ale teraz dzieci wyjechały, a ona nie jest odpowiedzią na nic. Czasami czuła z tego powodu niewiarygodną złość; wszystkie te brednie, że czterdzieści lat to nowe dwadzieścia pięć, były kompletnym nonsensem. Dzięki kilku kosmetycznym sztuczkom i zastrzykom botoksu tu i tam czterdziestolatka może wyglądać na dwudziestopięciolatkę, ale to tylko pozory. Zmiany wewnętrzne, świadomość, że życie nie jest wieczne, że przestałaś być wszystkim dla mężczyzny, którego kochasz – oto naprawdę ważne skutki starzenia się. Frankie zastanawiała się, czy nie powinna porozmawiać z doktorem Felixem o mężu. Na przykład: „Seth jest w dołku, a ja nie potrafię nic z tym zrobić. Co radzisz? Potrzebuję pomocy, sama ze sobą aż za bardzo się męczę”. Teraz była na hormonalnej terapii zastępczej, ale wcale nie czuła się lepiej. Nadal z byle powodu chciało jej się płakać i była ciągle poirytowana. A także smutna, bardzo smutna. Frankie Green nie była jeszcze gotowa na starość – tylko gdzie właściwie było jej miejsce w świecie? Jej miejsce w świecie Setha? Przez lata obserwowała, jak przyjaciele żyją w separacji albo się rozwodzą, i myślała, że to szaleństwo, że pewnie

za mało się starali. A potem Seth zamknął się w sobie i ją zostawił. W gruncie rzeczy trzasnął drzwiami i wywiesił kartkę z napisem: „Nie wchodź, nie szukaj mnie. Nie jesteś mi potrzebna. Nie pragnę cię”. Jak mogłaby wytłumaczyć to Felixowi? To niewykonalne, ponieważ sama tego nie rozumiała. Wiedziała tylko, że z tego powodu cierpi. Zamiast poradzić się Felixa, zadzwoniła do siostry. – Muszę mu coś powiedzieć, Gaby, ale co? Gabrielle miała w sobie sporo z matki. – Powiedz mu, że jest jak zmokła kura, chyba że opowiada o tym cholernym ogrodzie, i że z waszego małżeństwa nic nie będzie, jeśli szybko oboje czegoś nie zrobicie. – Dzięki, doktorze Philu – odparła Frankie sucho. – Powiem mu tak dzisiaj wieczorem. Tylko fakty: przestań być zmokłą kurą albo zacznij pakować walizki. – Och, wcale nie chciałam, żebyś stawiała sprawę na ostrzu noża – zaprotestowała Gaby. – Ale rzecz dotyczy Setha. Możesz z nim rozmawiać o wszystkim. Po prostu wyjaśnij, że wasze małżeństwo zmierza w złym kierunku i chcesz to naprawić. Czy to takie trudne? Owszem, bardzo, pomyślała ze smutkiem Frankie. Jakby telepatycznie odgadując myśli Frankie, Lillie wieczorem powiedziała, że jest zmęczona i chce się wcześniej położyć. Seth i Frankie zostali w kuchni, oglądając w telewizji mecz piłki nożnej. To idealna pora na rozmowę, uznała Frankie. Tym razem jednak zabrakło jej słów. Zwykle nie miała z tym kłopotu, bez najmniejszego problemu wygłaszała spontaniczne mowy, mediowała, radziła molestowanej seksualnie pracownicy… Kiedy dzieci były małe, mówiła im, że są cudowne, zdolne do absolutnie wszystkiego i naprawdę nie ma znaczenia, jeśli nie zdobyły medalu w szkolny dzień sportu. Miała argumenty na każdą okazję, ale teraz cały ich zapas się wyczerpał. Seth siedział przy kuchennym stole z kieliszkiem wina i krzyżówką, od czasu do czasu zerkając na mecz. Ostatnio ciągle włączony był kanał sportowy. Czy Seth wolał, żeby telewizor grał, bo to oznaczało, że nie będzie można rozmawiać? Uważał, że jeśli naprawdę zaczną rozmawiać, wszystko się rozpadnie? Frankie przez chwilę zastanawiała się, czy nie wyłączyć odbiornika, ale potem pomyślała: „Przynajmniej jest jakiś hałas. A jeśli mu powiem, co mi leży na sercu, a on nie odpowie? Jeśli stwierdzi: »Między nami wszystko skończone, nie chcę być dłużej z tobą«. Co wtedy?”. Było coś jeszcze. Frankie martwiła się, że Lillie stała się klejem trzymającym ich małżeństwo. Po jej wyjeździe klej wyschnie i nic im nie zostanie. – Seth, kocham cię – wyrzuciła z siebie. – Tak bardzo cię kocham i… Och, co jeszcze mogłaby powiedzieć? Seth ponad okularami patrzył na nią ze

zdziwieniem. On też wygląda staro, uświadomiła sobie wstrząśnięta. Dlaczego nikt nie mówi o tej fazie małżeństwa? Dlaczego nikt nigdy o tym nie wspomina? – Mam wrażenie, że bardzo się od siebie oddaliliśmy, nie wiem, co zrobić, i to mnie przeraża – powiedziała, z zaskoczeniem stwierdzając, że głos jej drży. – Musimy teraz o tym rozmawiać? – zapytał. Sprawiał wrażenie znużonego, jakby skończył maraton i po prostu musiał się położyć, nie mając sił na wypowiedzenie ani jednego słowa. – Nie, jasne, że nie – odparła Frankie, nagle korzystając z możliwości wycofania się. Nie chciała słyszeć tego, co miał jej do powiedzenia. Może rzeczywiście między nimi koniec. Teraz by sobie z tym nie poradziła. – Jestem zmęczona – dodała pośpiesznie. – Pójdę się położyć. – Chyba obejrzę mecz do końca – powiedział Seth. – Dobrze. Ze znużeniem powlokła się do sypialni. Miała wrażenie, że mogłaby płakać, aż zabrakłoby jej łez, ale nie zamierzała sobie na to pozwolić. Nie teraz.

Rozdział 17 W wieczór przed weselem Opal rozmyślała o wszystkich cudownych ludziach i sprawach w jej życiu, którymi pobłogosławił ją los. Był Ned, a ona kochała go równie mocno jak w dzień ich ślubu, chociaż jego matka wolałaby, żeby ożenił się z Conceptą, która miała odziedziczyć po wujku farmę. W tamtych czasach ziemia oznaczała pieniądze i bezpieczeństwo. – Jaką wyznajesz filozofię życiową, Opal? – zapytała marzycielsko Freya, siedząc przy stole i mieszając gorącą czekoladę. Nie przepadała za słodyczami, ale była uzależniona od gorącej czekolady. – Filozofię? – powtórzyła wyrwana z zadumy Opal. Freya była mistrzynią zadawania ni z tego, ni z owego pytań, nad którymi trzeba się zastanowić. Chłopcy tacy nie byli, a chociaż Opal podejrzewała, że Meredith też poświęcała wiele uwagi tego rodzaju sprawom, nigdy o tym nie mówiła. Opal próbowała delikatnie ją skłonić, żeby się otworzyła – kiedyś w telewizji widziała, jak otwierano ostrygi – ale Meredith na to nie pozwalała. Swoje uczucia trzymała w ukryciu, nie dopuszczając do siebie matki, i ta myśl wciąż wywoływała w Opal smutek. Za to Freya była dziewczyną, która potrafiła uwalniać myśli niczym motyle… – Filozofia Bobbi polega na byciu wojowniczką z zewnątrz, chociaż wewnątrz jest jak roztopiony karmel. Wiesz, jak te cukierki oblane ciemną czekoladą – z wierzchu są trochę gorzkie, ale jak je rozgryziesz, trafiasz na miękki środek. Zgadzasz się? – Freya wpatrywała się w ciocię swoimi wielkimi oczami jelonka Bambi. – A David jest jak dąb, drzewo, które wygląda na silne, choć też można je zranić. Tak bym się chciała dowiedzieć, co go gryzie, ale nie potrafię słowa z niego wydobyć. A jeśli chodzi o ciebie, Opal, myślę, że twoja filozofia to rzucać na nas złote światło i sprawiać, że stajemy się lepsi. Lillie jest taka sama. – Lillie? – Australijka, którą czasami spotykam w Redstone. Ona też rozmawia z Seaniem i Ronniem na przystanku autobusowym. Większość ludzi tego nie robi, co moim zdaniem jest idiotyzmem, bo oni są bardzo mądrzy. Opal przyglądała się Freyi z namysłem. – Masz rację – powiedziała. – Są mądrzy. I masz rację co do Bobbi, jest miękka pomimo wszystkiego, na co naraził ją ten jej okropny mąż. A David… chciałabym wiedzieć, kto go zranił. Kto mógłby to zrobić? – Westchnęła smutno. – Posiadanie dzieci to trudna sprawa, skarbie, tyle ci powiem. Nigdy nie przestajesz się o nie martwić. – Umilkła, po czym po chwili zapytała z ciekawością: – Bawisz się w tego rodzaju gry z mamą? Gemma była dla Opal tajemnicą. Matka do tego stopnia pozbawiona instynktu

macierzyńskiego – to jej zdaniem nie było całkiem naturalne. A z drugiej strony, droga każdego człowieka jest inna i biedna Gemma swoje wycierpiała. Krytykowanie jej to nie sprawa Opal. Niemożność zaopiekowania się córką oznaczała, że Freya zamieszkała w ich domu, co dla nich było prawdziwym darem. – Mama nie przejmuje się takimi grami – odparła Freya krótko. W jej głosie nie było żalu, po prostu stwierdzała fakt. – Zaczyna się denerwować, co ludzie o niej myślą, i wpada w przygnębienie… Tata i ja zawsze jej powtarzaliśmy, że zdanie innych nie ma znaczenia, ale nie mogliśmy jej przekonać. Ona jest krucha, nie potrafi znieść bólu, nawet wyimaginowanego, kiedy jej się wydaje, że ktoś brzydko na nią spojrzał na ulicy. Myśli innych ludzi to idee dryfujące w ich głowach. Nie można nadawać im kształtu własnymi domysłami. Opal wpatrywała się w dziewczynę z piętnastoletnim ciałem i mądrością Dalajlamy. – Freya, czy ktoś ci mówi, że jesteś bardzo mądrą osobą? – zapytała z dumą, gładząc dziewczynę po twarzy. Freya uśmiechnęła się, demonstrując dołeczek w lewym policzku. – Tylko ty, Opal, tylko ty. W dzień ślubu brata Meredith obudziła się na tyle wcześnie, by zarejestrować promienie słoneczne przedzierające się przez szczelinę w zasłonach. Przez moment zastanawiała się, gdzie jest. Nadal jej się to przytrafiało, chociaż mieszkała u rodziców prawie miesiąc. St. Brigid’s Terrace było, a równocześnie nie było jej domem. Pomimo wszystkiego, co się stało, przez prawie pięć lat domem Meredith był apartament w Elysium Garden i brakowało jej tamtej przestronności i samotności. W sypialni, w której się wychowała, znowu czuła się jak zdezorientowana nastolatka, próbująca znaleźć swoją drogę w świecie. Pośpiesznie odrzuciła kołdrę. Miała po dziurki w nosie myślenia o sobie jako o nastolatce. Nastoletnia głupota była odpowiedzialna za tak wiele rzeczy. Kazała jej ścigać niemożliwe marzenie, choć nie było nadziei, że kiedykolwiek je zrealizuje – a może nadzieja była, tylko Meredith zawierzyła niewłaściwym osobom. Sally-Anne i Keith byli zdecydowanie niewłaściwymi osobami, tylko przez swoją ślepotę tego nie dostrzegła. Oczarowały ją pieniądze, elegancja, to, że znali właściwych ludzi. Ale ci właściwi ludzie także okazali się niewłaściwi. Dochodziło dopiero wpół do ósmej, a ślub Briana wyznaczono na pierwszą. Za tydzień była Wielkanoc i Meredith uważała, że to absurdalna pora na ślub. Brian wytłumaczył jej jednak, że chcą wykorzystać szkolne ferie i polecieć na tygodniową podróż poślubną na Ibizę. Szczęściarze, pomyślała Meredith. Żałowała, że sama nie może uciec na Ibizę. Kiedy w dawnym życiu brała sobie wolne, budziła się i z rozkoszą przeciągała w ogromnym łóżku z pościelą marki Frette. Co nie znaczy, że to łóżko i pościel

przyniosły jej wiele dobrego. Była zbyt spięta, by kogokolwiek zaprosić. A teraz myśl o płaceniu tysięcy euro za pościel wydała jej się groteskowa. Matka byłaby przerażona, słysząc o takim marnotrawstwie. Meredith mogła sobie wyobrazić, jak mówi: „Tysiące euro za pościel?”, i patrzy na córkę oszołomiona. W świecie mamy pościel była tym cenniejsza, im starsza, bo wtedy w dotyku stawała się miękka. Matka matki, babcia Cordy, do Corku przeprowadziła się ze wsi i ciągle powtarzała swoim dzieciom, że kiedy była młoda, pościel szyli z worków po mące, trzech na łóżko. – No tak, babciu Cordelio – szepnęła Meredith. – Jeśli spoglądasz na nas z góry, pewnie jesteś wstrząśnięta i masz do tego pełne prawo. Wydałam na pościel więcej niż ty przez rok na jedzenie. Co tym bardziej świadczy o mojej głupocie. Ale dostałam nauczkę, babciu Cordelio. Dostałam nauczkę. W koszulce na ramiączkach i spodenkach, w których spała, Meredith zeszła do kuchni po kawę. Życie już toczyło się na pełnych obrotach. Chociaż Brian teoretycznie powinien był leżeć w łóżku z piekielnym kacem po wieczorze kawalerskim, siedział przy stole z telefonem przyciśniętym do ucha. Przed nim leżał plan stołów. – Boże, Liz – jęknął. – Nie dam rady nic z tym zrobić. Tego problemu nie da się rozwiązać. Twoja ciotka Phil będzie musiała siedzieć przy stole trzynastym i robić dobrą minę do złej gry. Nigdzie indziej nie ma miejsca. Meredith się wyłączyła. Czuła się wyjątkowo niezaangażowana w przygotowanie ślubu, a równocześnie miała z tego powodu wyrzuty sumienia. Brian żenił się jako pierwszy z rodzeństwa, choć to też ją poniekąd irytowało. Najstarsza, a w dodatku jedyna dziewczyna, powinna mieć legion biegających za nią adoratorów. Niestety, ostatnio biegali za nią tylko dziennikarze z tabloidów, chcący poznać najświeższe szczegóły na temat Sally-Anne i Keitha. Dokąd zabrali pieniądze? Jak może pani twierdzić, że o niczym nie miała pani pojęcia? Ile pani straciła? Czy to prawda, że przeszmuglowała pani cenny obraz za granicę w dniu, gdy aktywa galerii zostały zamrożone? Meredith zadrżała. W ubiegłym tygodniu szum trochę przycichł. Prasa zajęła się nowym skandalem i zainteresowanie wspaniałymi Alexandrami i ich bogatymi inwestorami straciło na sile. Meredith poczuła, że znowu może włączyć komórkę. Rozkoszna ulga, że nie jest już obiektem powszechnej ciekawości, przypominała ulgę po zaplombowaniu zęba, który przez tydzień bolał jak diabli. Tylne drzwi były otwarte i Meredith wyjrzała przez nie. Na stopniach prowadzących do ogrodu siedziały mama i Freya, grzejąc się w porannym słońcu i popijając herbatę z wielkich kubków. – Meredith, skarbie – powiedziała Opal. – Usiądź z nami. Obie z Freyą odpoczywamy, zanim zacznie się to szaleństwo. – W imbryku jest herbata – dodała Freya uprzejmie.

Meredith momentalnie poczuła, jak rośnie w niej irytacja. Freya siedziała sobie z Opal, jakby była jej córką. Dla Meredith nie miało znaczenia, że przez lata nie było jej w pobliżu, że to Freya pomagała Opal zrobić pasemka we włosach i poszła z nią do lekarza, kiedy bolały ją kolana. Nie, Meredith zalała fala urazy, gdy spojrzała na tę dwójkę siedzącą sobie razem. Miała ochotę wybuchnąć płaczem jak dziecko. – Chyba napiję się kawy – warknęła, po czym odwróciła się i weszła do kuchni. Freya i Opal wymieniły spojrzenia; dziewczyna dostrzegła łzy w oczach ciotki. Objęła ją. – No, Opal – mruknęła. Zamiast powiedzieć, co naprawdę myśli, i ryzykować, że zrani ciocię, musiała improwizować. – Przypuszczam, że dla Meredith wesele brata nie jest łatwe. Wiesz, jak to jest z nami, dziewczynami. Uwielbiamy rozmyślać o wyjściu za mąż i jest nam trudno, jeśli to nie nasz ślub. A trzeba jeszcze wziąć pod uwagę to, co Meredith przeszła. Jeśli sprawy układają się źle, a na horyzoncie nie widać śladu faceta, to dla kobiety może być strasznie przygnębiające. Nie ulega wątpliwości, że Meredith dlatego ma doła. – Naprawdę tak myślisz? – Opal z nadzieją spojrzała na Freyę. – Mogłabym zrozumieć, gdyby tak się czuła. Bałam się – dodała z widocznym wysiłkiem – że jest zazdrosna o nas dwie. – Powiedzenie tego sprawiło jej przykrość, ale taka myśl pojawiła się jej w głowie. W końcu Freya dopasowała się do domowników o wiele lepiej, niż kiedykolwiek zrobiła to Meredith. Och, to okropne. Freya uważnie obserwowała Opal, domyślając się, co się dzieje w jej głowie. Bywały momenty, kiedy z radością zabiłaby Meredith. Jeśli zepsuje dzień Opal, Freya nie będzie odpowiadała za swoje czyny. – Cholercia, nie – odparła łagodnie. – Jestem pewna, że to po prostu weselne przygnębienie singielki. Czeka ją niełatwy dzień. A Brian jest jej najmłodszym bratem. Trudno będzie jej patrzeć, jak poślubia Liz. – Tak, oczywiście – zgodziła się Opal; była zachwycona, że może trzymać się tego nowego wyjaśnienia. Naprawdę za bardzo lubi wyobrażać sobie różne rzeczy. Jasne, że Freya ma rację – Meredith musi być przygnębiona ślubem najmłodszego brata, bo on pierwszy tak naprawdę opuszcza dom. A chociaż Meredith na jakiś czas też to zrobiła, to przecież wróciła, prawda? W sobotę rano Lillie wpadła do salonu Bobbi z kwiatami. Choć było dopiero dziesięć po dziewiątej, w salonie panował tłok, wszystkie fotele były zajęte, a dwie kobiety czekały cierpliwie na czekoladowych sofach, przeglądając kolorowe czasopisma. – Pani O’Brien jest zachwycona swoją nową fryzurą i prosiła, żebym ci je przyniosła – powiedziała Lillie. – Są z jej ogrodu. Bobbi wzięła zawinięty w celofan bukiet żółtych jak cytryna narcyzów i powąchała.

– Cudowna jest, prawda? – powiedziała tak ucieszona, jakby dostała ogromny bukiet z kwiaciarni. – Ty też, bo ciągle do niej wpadasz. – Jest samotna – odparła Lillie – i świetnie się z nią rozmawia. Lubię ją odwiedzać, a ona nikogo nie ma. Miejmy nadzieję, że ktoś zrobi to dla nas, jak stuknie nam dziewięćdziesiątka. Bobbi się uśmiechnęła. – Ja pewnie wyląduję w jednym z tych superbezpiecznych domów opieki, gdzie wielkie dwudziestoletnie pielęgniarki, które myślą, że nigdy się nie zestarzeją, będą mówiły do mnie jak do dziecka i zakładały, że mam zwidy, kiedy im powiem, że kiedyś byłam w ich wieku i miałam sznur adoratorów. Lillie zadrżała. – Brzmi okropnie. – Patrzę na dziewczyny pracujące u mnie i wiem, że ich zdaniem mam to za sobą – zauważyła Bobbi. – W głowach się im nie mieści, że ty albo ja możemy baraszkować w łóżku z mężczyzną, a do dziewięćdziesiątki trochę nam brakuje. Lillie wybuchnęła śmiechem. – Aktualnie baraszkowanie mnie nie interesuje. Wolę wieczór z ogniem płonącym w kominku i ciekawym programem w telewizji. – Ale przecież nie może ci być ciągle zimno. – Chodzi o dom – wyjaśniła Lillie, drżąc na samo wspomnienie. – Nazwa „willa Sorrento” to pobożne życzenie. Powinien się nazywać „willa syberyjska”. W piwnicy jest bardzo zimno, to pewne. Pokoje na piętrze nie są takie złe, ale parter wymaga dodatkowego ocieplenia albo odwilgocenia. Coś trzeba zrobić. – Jak Seth sobie z tym radzi? – Och, zaczęliśmy porządkować ogród. Myślę, że sprawia mu to przyjemność. Bobbi kilka razy spotkała Setha, kiedy rano z Lillie wychodzili na kawę, i szybko go oceniła: sympatyczny, łagodny i mądry. A także przystojny, pomyślała nie bez cienia zazdrości wobec nieznanej Frankie. Nie była w stanie wydobyć zbyt wielu informacji z niezłomnie lojalnej Lillie na temat powodów, dla których Seth wygląda jak porzucony szczeniak, ale czytając między wierszami, domyśliła się, o co tu chodzi. Jedna pensja, nowy dom wymagający góry pieniędzy i mężczyzna, który nie potrafi utrzymać śrubokręta w dłoni, doprowadziłyby zdrową na umyśle kobietę do ataku furii. Naprawdę musi przyjrzeć się tej Frankie, żeby obraz był pełniejszy. Bobbi uwielbiała obserwować ludzi i odkrywać, co ich napędza. Salon piękności był idealny do tego celu, ponieważ wiele osób traktowało fryzjerkę jak spowiedniczkę. – Jakby lustro je wyzwalało – wyjaśniła dawno temu w rozmowie z Opal. – Nie patrzą ci w oczy. Ty delikatnie dotykasz ich głów, a to sprawia, że największe milczki zaczynają gadać. Dlatego kobiety uwielbiają salony piękności. Wprawdzie muszą za to płacić, ale przez kilka godzin ktoś miło je traktuje, podaje kawę i czasopisma, jakby

były ważne. – No i sprawiasz, że wyglądają pięknie – zauważyła Opal. – To właściwie produkt uboczny – odparła Bobbi. – Zmiany, których dokonujemy w środku, są niemal tak ważne jak te zewnętrzne. Lillie i Bobbi odwróciły się, kiedy drzwi się otworzyły i do środka weszły Opal (niepewny uśmiech), Freya (zdecydowany uśmiech) i Meredith (bez uśmiechu). – Oto najważniejsza część orszaku weselnego! – oznajmiła Bobbi. Wziąwszy pod uwagę okoliczności, Meredith sprawi kłopoty. Bobbi gotowa była postawić dzienny utarg, że dzisiaj rano u Byrne’ów doszło do awantury. Cóż, jakie wesele może się odbyć bez kilku kłótni? – Cześć, Freyo – powiedziała ucieszona Lillie. – Hejka, Lillie. – Freya ją uściskała. Bobbi wybuchnęła śmiechem. – Powinnam się była domyślić, że się znacie. W życiu nie widziałam pary, która wiedziałaby więcej o tym, co się tu dzieje. – Orientując się, że trzeba dokonać prezentacji, ciągnęła: – Lillie, to jest Opal Byrne, ciocia Freyi. Tak się składa, że mieszkacie blisko siebie, Lillie przyjechała do brata i jego żony z tego wielkiego domu na rogu Maple Avenue. Kobiety uścisnęły sobie dłonie; wiedziały, o czym mówi Bobbi. – A to jest Meredith, córka Opal – dodała Bobbi, szturchając Meredith, by ta się uśmiechnęła. – Freyę oczywiście znasz. – Freya wspomniała o tobie – powiedziała Opal. – Mówiłam, że lubi pani rozmawiać z Ronniem i Seaniem tak samo jak ja – wyjaśniła Freya. – Planowałam przejść obok przystanku w drodze do domu – powiedziała Lillie. – Kiedy widzę, jak tam siedzą, zaraz poprawia mi się humor. – Mnie też – zgodziła się Freya. – Gdyby kiedykolwiek wsiedli do autobusu i gdzieś pojechali, wszystko by zepsuli. – Jaki sens siedzieć na przystanku, skoro się nie wsiada do cholernego autobusu? – burknęła Meredith znudzona tą rozmową. Spojrzenie, którym Freya obrzuciła kuzynkę, swoją intensywnością skojarzyło się Bobbi z pulsującym światłem na urządzeniu do trwałej depilacji. Skuteczne jak laser i bolesne. Widząc, że Opal smutnieje, Bobbi ruszyła do akcji. Złapała Lillie i Opal za ręce i posadziła na wolnej sofie, po czym podała stos czasopism i poleciła jednej z młodszych pracownic, żeby przyniosła kawę. – Nie zostaję – zaprotestowała Lillie, podnosząc się z miejsca. – Owszem, zostajesz – zapalczywie mruknęła jej do ucha Bobbi, tak by Opal jej nie słyszała. – Szykują się kłopoty i jesteś mi potrzebna. Musisz rozerwać biedną Opal. Jej

syn bierze dzisiaj ślub, czeka ją ciężki dzień i nie potrzeba jej awantury z samego rana. Matka panny młodej to prawdziwa suka, jej głównym życiowym celem jest gnębienie innych. Zachowuje się, jakby była kuzynką królowej, i zamierza świetnie się bawić, wyraźnie dając Opal do zrozumienia, że jest źle wychowaną analfabetką z dawnego osiedla komunalnego w Redstone. Lillie kiwnęła głową. – Wystarczy – mruknęła. – O co chodzi z jej córką? – Blondynką z twarzą jak u buldoga przeżuwającego osę? To za długa historia, żeby ją teraz opowiadać. Zaraz postawię ją do pionu. Ty się zajmij Opal, przekonaj ją, że ma przed sobą cudowny dzień i że na wszystkich weselach trafiają się nieprzyjemne osoby. – Odchodząc, żeby rozprawić się z Meredith, zawołała przez ramię: – Freya, usiądź przy umywalce! – Chciałam porozmawiać w cztery oczy z Meredith – odparła śpiewnie dziewczyna; nie była pewna, czy nadal pamięta chwyty karate, których się uczyła jako dwunastolatka, ale uznała, że staroświeckie walnięcie w nos wystarczy, żeby Meredith musiała ten dzień spędzić w łóżku. – Freya – powiedziała Bobbi głosem, na którego dźwięk truchleli dorośli mężczyźni. – Idziesz do mycia. Ja porozmawiam z twoją kuzynką. Meredith, którą dzisiaj rano już wzięła na bok ta mała suka („Nie wiem, jaki masz problem, Meredith, ale nie wyżywaj się na matce!”), nie była w nastroju na kolejne kazanie. – Nie chcę… – zaczęła, ale nie zdążyła nic więcej dodać, ponieważ Bobbi siłą poprowadziła ją do pokoju socjalnego. – Znikajcie, dziewczęta – poleciła dwóm dziewczynom plotkującym przy ekspresie. – Możecie wrócić za dwie minuty. Zniknęły. – A teraz posłuchaj, szanowna pani – warknęła Bobbi. – Rodzice dość już przez ciebie wycierpieli. – To nie moja wina – odparła z wściekłością Meredith. – Ludzie tacy jak ty zawsze tak mówią! – syknęła Bobbi. Jej ciemne oczy płonęły. – Wiele lat temu porzuciłaś całą rodzinę, wracałaś do domu od wielkiego dzwonu, szastając pieniędzmi, jakbyś była od nich lepsza. Pamiętasz sześćdziesiąte urodziny twojego ojca? Pojawiłaś się z tym głupim szampanem i dałaś swojej biednej matce do zrozumienia, że nie zrobiła tego jak trzeba, że dopiero ty musiałaś interweniować i naprawić sytuację. Co, jeśli mamy być szczere, przyniosło korzyść wyłącznie tobie! Meredith już miała zaprotestować, ale zmieniła zdanie. – A potem lądujesz u nich z ciężarówką kłopotów i zachowujesz się jak rozpuszczony bachor. Twoja kuzynka Freya przeżyła gorsze rzeczy, ale to wojowniczka. Nigdy się nie skarży i dba o twoją matkę w sposób, w jaki ty nigdy tego

nie robiłaś. Więc przestań zadzierać nosa i zachowuj się. Opal będzie miała dość na głowie przez tę napuszoną matkę Liz i nie potrzebuje, żebyś jeszcze ty urządzała histerie. Dotarło? Meredith czuła, jak pod powiekami wzbierają jej łzy. Zdawała sobie sprawę, że zachowuje się okropnie, ale była taka przygnębiona, a widok matki siedzącej z Freyą nią wstrząsnął. Mama była jedyną osobą, która pozostawała taka sama w gwałtownie zmieniającym się świecie, a teraz wyglądało to tak, jakby Freya odebrała jej uczucia Opal… – Dość łez – oznajmiła Bobbi brutalnie. – Przykro mi z powodu twoich przejść, Meredith, ale jeszcze bardziej mi przykro z powodu sposobu, w jaki przez wszystkie te lata traktowałaś matkę. Jak często dzwoniłaś do domu? Zapraszałaś kogoś z rodziny na eleganckie imprezy w galerii? No, słucham? Rozwścieczona Bobbi była naprawdę przerażająca. A była wściekła. Przez lata obserwowała, jak Opal próbuje udawać, że wie, co dzieje się w snobistycznej firmie Meredith, podczas gdy w rzeczywistości znała tylko oderwane szczegóły, które zdołała wyczytać w gazetach. – A może przez jeden dzień nie będziesz myślała o sobie? – powiedziała, po czym wymaszerowała z pokoju, rzucając dziewczynom przed drzwiami: – Możecie teraz zrobić sobie kawę. Meredith była zbyt dumna, by płakać przy dziewczynach ubranych w firmowe czekoladowe mundurki z małymi różowymi szalikami. Z pięknym makijażem i doskonale ułożonymi włosami wyglądały jak nastoletnie rajskie ptaki; gapiły się na Meredith, która wypadła z pokoju. – Kto to jest? – zapytała z ciekawością Magda. – Piszą o niej we wszystkich gazetach w związku z tą aferą w eleganckiej galerii. Właściciele okradli wszystkich co do grosza. To córka Opal. – Ona? Nie wiedziałam, że Opal ma córkę. Veronica zajęła się parzeniem kawy. – Według Bobbi na tym polega problem. Ta baba myśli, że jest za dobra na Redstone. Okropnie zadziera nosa. – Położyła słodowego herbatnika na spodeczku dla swojej klientki. – Chociaż to nie potrwa długo, jeśli Bobbi weźmie ją na celownik. Nikt tak jak ona nie potrafi pokazać człowiekowi, gdzie jego miejsce. Lillie udało się uspokoić Opal pytaniami o jej kreację, a teraz opowiadała historię o weselu, na którym przyjaciółka ze szkoły, bogata kobieta, chwaliła się swoimi cudownymi domami, służbą i ubraniami od projektantów. – Potem zapytała mnie i Sama, czy my nadal mieszkamy w tym małym domku w Beaumaris. Ona przeprowadziła się do wielkiej posiadłości przy plaży. Była niezwykle arogancka, naprawdę mnie wkurzyła – przyznała Lillie. – Już chciałam jej to powiedzieć, co zupełnie nie jest w moim stylu, ale wtrącił się Sam, mój mąż. „Ważne

jest tylko to, czy jesteś szczęśliwa, Denise, zgodzisz się, prawda? Żadne pieniądze nie wynagrodzą braku szczęścia…” – Uświadomiła sobie, że po raz pierwszy od śmierci Sama zdołała wypowiedzieć słowa „mój mąż”, nie czując ochoty do płaczu. – Denise miała taką minę, że zrobiło mi się jej żal – ciągnęła, odzyskując panowanie nad sobą. – Bo Denise nie wyglądała na szczęśliwą, pomimo domów i całej reszty. A ja czułam wyrzuty sumienia, że pozwoliłam, by zdenerwowały mnie te jej idiotyczne przechwałki. Z tego, co mówiła Bobbi, odnoszę wrażenie, że przyszła teściowa twojego syna trochę przypomina Denise. Powiedziałabyś, że jest szczęśliwa? Opal zachichotała nerwowo na myśl o zimnej, nieprzystępnej twarzy Mirandy, na której wiecznie gościł grymas niesmaku. – Nigdy się nad tym nie zastanawiałam. – To zrób to teraz – powiedziała Lillie z uspokajającym uśmiechem. – Ludzie nieszczęśliwi tracą za wiele czasu na próby unieszczęśliwienia innych, bo wtedy nie są sami. Ja osobiście zostawiam to im. A teraz mów, jaką będziesz miała fryzurę? O dwunastej czterdzieści pięć rodzina Byrne’ów siedziała w pierwszej ławce kościoła po stronie pana młodego. Opal wyglądała wyjątkowo ślicznie w liliowym koronkowym żakiecie i sukni. Razem z Bobbi, Shari i Freyą wybrały się na całodzienną wyprawę do miasta. Wróciły z tym pięknym kompletem, idealnie pasującym do jasnej karnacji Opal. Posłusznie zadzwoniła do Mirandy, żeby jej powiedzieć, w jakim kolorze będzie miała suknię, i szybko skończyła rozmowę, zanim Miranda zdążyła stwierdzić, że liliowy postarza, albo wygłosić inną raniącą uwagę. Ekipa Bobbi poświęciła dwie godziny, robiąc jej delikatny makijaż, kręcąc platynowe włosy i wpinając w nie róże z fioletowego jedwabiu, które Opal miała zamiast kapelusza. – Nie do twarzy ci w kapeluszach – oznajmiła Bobbi stanowczo, a Freya ją poparła. – Róże ładnie podkreślą twoje rysy. Meredith, rozpaczliwie pragnąc, by jej przebaczono, potaknęła. – Wyglądasz pięknie, mamo – powiedziała i zaraz musiała wyjść z salonu, bo bała się, że wybuchnie płaczem. Zresztą i tak powinna wrócić do domu i przebrać się na wesele. W zeszłym tygodniu pojechała do mieszkania, żeby sprawdzić, co mogłaby sprzedać, ratując w ten sposób trochę pieniędzy z tej katastrofy, i przywiozła ze sobą wszystkie ubrania. Mała sypialnia przy St. Brigid’s Terrace nie była w stanie ich pomieścić, w większości więc leżały w czarnych plastikowych workach. Bez entuzjazmu wybrała prostą suknię z różowego jedwabiu. Przeprasowała ją, po czym włożyła złote sandały w stylu antycznym, które przypuszczalnie kosztowały więcej niż miesięczny rachunek rodziców za prąd. Wyruszyła do kościoła z poczuciem, że niezależnie od okrywającego ją kosztownego stroju czuje się tak, jakby miała na sobie

najtańsze szmaty. Siedząca po drugiej stronie przejścia Miranda w swoim granatowym kostiumie, jaskrawofioletowych szpilkach i włożonym na bakier kapeluszu z fioletowej tafty, który przypominał ogromny latający spodek, wyglądała wspaniale – bez problemu wpuszczono by ją do pałacu Buckingham. Ta intensywna różowa szminka to błąd, pomyślała Freya z uśmiechem. Tylko ktoś taki jak Kaz – piętnastolatka z naturalnie pełnymi wargami – może sobie pozwolić na taki kolor. Żałowała, że nie ma Kaz przy sobie, bo mogłyby się szturchać i chichotać z wystrojonej Mirandy. Ale Kaz, która przyszła jako osoba towarzysząca, siedziała w głębi, podczas gdy Freya tkwiła obok Meredith na końcu ławki przeznaczonej dla rodziny. Cokolwiek Bobbi jej powiedziała, najwyraźniej odniosło to skutek – Meredith dokładała starań, by nie urazić matki, choć nie można było też stwierdzić, że podziela radość rodziny z weselnego dnia. Miała minę człowieka, który tylko czeka na okazję, by uciec – na pewno do pubu. Tuż przed wyjściem do kościoła Freya zobaczyła, jak Meredith ukradkiem wypija kieliszek szampana, który rano przyniósł Steve. – To nie jest odpowiedź na żaden problem – powiedziała. – A co ty tam wiesz? – odparła Meredith zła, że ją przyłapano, a równocześnie przekonana, że odrobina wywołanego szampanem oszołomienia pomoże jej przetrwać dzień. – Opal i Ned mają dość kłopotów, nie potrzeba im jeszcze wysyłania cię na odwyk. Meredith nie zamierzała pozwolić, żeby jakaś wścibska smarkula mówiła jej, co ma robić. Wypiła drugi kieliszek. Głupia gówniara. Cholera jasna, za kogo się uważa? Niestety, szampan nie podziałał. Nie stłumił bólu, gdy wchodzący do kościoła goście patrzyli na nią i szeptali między sobą. Mogła sobie wyobrazić, co mówią: To ta kobieta od przekrętu Alexandrów, ich biznesowa partnerka, która twierdzi, że nie miała pojęcia, co się dzieje. Jak można było nie wiedzieć? Wszyscy tak uważali – nawet jej przyjaciółka Laura. Kiedy kilka dni temu Meredith zobaczyła jej imię na wyświetlaczu smartfona, odebrała bez wahania, chociaż wcześniej tego nie robiła, ponieważ przez wiele dni oblegali ją inwestorzy i artyści, którzy byli ofiarami Sally-Anne i Keitha, oraz oczywiście dziennikarze. Dzwonili do niej z mediów setki razy. Nie wiedziała, skąd dziennikarze wzięli jej numer. James przestrzegł ją przed rozmowami z nimi: – To kompletnie bez sensu i gorąco radzę ci tego nie robić. – Ale ja chcę, żeby ludzie wiedzieli, że nie miałam z tym nic wspólnego, że nie byłam w to wplątana – protestowała Meredith. – Na tym etapie nie wprowadzajmy komplikacji. Ty nic nie mówisz, ja załatwiam sprawy z policją. Później, kiedy będziemy dokładnie wiedzieli, na czym stoimy, jeśli będziesz chciała, możesz zaangażować profesjonalnych piarowców. Ale na razie nie

kontaktuj się z mediami. Meredith poczuła się skarcona i bardzo głupia. Myślała o czasach, kiedy z wielkim zainteresowaniem czytała w niedzielnej prasie o skandalach i nawet jej się nie śniło, że sama też znajdzie się na pierwszych stronach tabloidów. Zawsze z góry patrzyła na tych ludzi, nie potrafiąc pojąć, dlaczego sami nie radzą sobie z problemem. Teraz rozumiała to aż za dobrze. Kiedy wszyscy publicznie ją oskarżali, desperacko pragnęła opowiedzieć, jak sprawa wyglądała z jej strony, nawet gdyby oznaczało to wywiad z dziennikarzem, który zadawałby jej najbardziej osobiste pytania. Ale Laura to co innego. Meredith bardzo ulżyło na widok jej numeru. Przyjaciółka ją zrozumie. Natychmiast odebrała. – Och, Lauro, tak się cieszę, że mogę z tobą pogadać. Nie masz pojęcia, przez co przechodzę… – My też – przerwała Laura tonem, którego Meredith nigdy u niej nie słyszała. – Masz pojęcie, co nam zrobiłaś, Meredith? Przez ciebie jesteśmy bankrutami. Nie chciałam nic mówić, oboje nie chcieliśmy nic mówić, dopóki nie będziemy wiedzieli na pewno, ale nasz prawnik zwrócił się do policji i usłyszał, że wszystkie pieniądze zniknęły. Inwestycje były ściemą. Nie mamy udziałów w centrum handlowym w Bułgarii ani w hotelu w Dubaju. Nie mamy emerytury. Nie mamy nic. Sally-Anne i Keith oskubali nas co do grosza. A mnie jakoś trudno uwierzyć, Meredith, że nic o tym nie wiedziałaś. Meredith milczała. Odebrało jej mowę. – Lauro – odezwała się wreszcie – jak możesz tak myśleć? Dobrze mnie znasz, w żadnym razie nie namawiałabym cię na inwestycje, gdybym myślała, że to przekręt. Ja też fatalnie na tym wyszłam. Mój adwokat mówi, że mogę stracić apartament, samochód, wszystko. Nic nie będę miała. – Jak długo z nimi pracowałaś? Sześć, siedem lat? I twierdzisz, że o niczym nie wiedziałaś? Jak mogłaś wplątać w to przyjaciół, namawiać nas, żebyśmy inwestowali u takich ludzi, jak mogłaś nie dostrzec, jacy naprawdę są? Nigdy nie lubiłam SallyAnne, nigdy, ale tobie ufałam, Meredith. Ufałam ci i dlatego oboje z Conem zdecydowaliśmy się na te inwestycje. Z twojego powodu. – Och, Lauro. – Meredith wybuchnęła płaczem. – Zrobiłabym absolutnie wszystko, żeby to naprawić. – Nie możesz niczego naprawić. Wszystkie pieniądze z dobrych lat, które zainwestowaliśmy z myślą o naszej przyszłości, o przyszłości Iony, przepadły. Będziemy musieli sprzedać dom i kupić coś mniejszego, oboje z Conem będziemy musieli poszukać pracy, bo artyści tacy jak my to w recesji towary luksusowe. Ludzie nie mają pieniędzy na sztukę. Do tej pory ledwo wiązaliśmy koniec z końcem, ale wiedzieliśmy, że mamy te udziały, to było nasze zabezpieczenie na czarną godzinę. Przez ciebie nie mamy nic.

– Nie możesz mnie obwiniać. Nie miałam pojęcia, że to szwindel. – Ale ja cię obwiniam – odparła Laura. – Obwiniam cię, ponieważ ci wierzyłam, a tobie zabrakło trzeźwości osądu, żeby przejrzeć tę kobietę. Och, obwiniam cię. I po tych słowach się rozłączyła. Meredith z otępieniem patrzyła w okno sypialni, w dłoni wciąż trzymając telefon. Nigdy w życiu nie czuła się taka samotna i taka głupia. Nie sądziła, że Laura i Con zwrócą się przeciwko niej. Ale czego właściwie się spodziewała? Stracili wszystko, ponieważ jej zawierzyli. A ona była naiwna, miała klapki na oczach. Oślepił ją akcent Sally-Anne, bywanie we wszystkich najmodniejszych miejscach i bogaci przyjaciele z wyższych sfer. Opal siedziała w kościele, a Ned mocno ściskał jej dłoń. Palce miał pokryte odciskami od pracy w ogrodzie i na działce, ale dla Opal ich dotyk był równie kojący, jakby zwinięci na sofie razem oglądali telewizję. Po rozmowie z tą przesympatyczną Lillie w salonie Bobbi postanowiła, że obelgi Mirandy dzisiaj jej nie dotkną. Miranda jest nieszczęśliwa, w tej sprawie Lillie miała rację. Dzisiaj Miranda powinna się cieszyć, że jej ukochana córka wychodzi za mąż za wyśnionego mężczyznę. Ona jednak była niczym doktor Jekyll i pan Hyde, w jednej chwili uśmiechając się do tych, których lubiła, w następnej przeszywając wzrokiem tych, których nie akceptowała. Już podjęła pierwszą próbę upokorzenia Opal – w chwili, gdy zobaczyła jej weselną kreację. – Opal, bez kapelusza! – syknęła, jakby ta w wybitej ćwiekami czarnej skórzanej kurtce przyjechała na harleyu-davidsonie. Zdając sobie sprawę, że Freya stoi obok niej w pozie rottweilera gotowego w każdej chwili skoczyć komuś do gardła, Opal tylko się uśmiechnęła, musnęła swoje róże i odparła: – Wiesz, uważam, że róże są takie kobiece. Kocham róże i dzisiaj jestem szczęśliwa, Mirando. Freya i Miranda gapiły się na nią ze zdumieniem, choć z całkowicie różnych powodów. Opal ujęła Freyę pod ramię i radośnie weszła do kościoła, przystając, by podziwiać łososiowe i kremowe róże na końcu co drugiej ławki. Teraz patrzyła na Briana i Davida stojących przy ołtarzu. Środkiem szła Liz, zjawiskowo piękna w kremowych koronkach i tiulach. Z tyłu suknia była śliczna, miała mnóstwo maleńkich guziczków. Do sukni ślubnej trzeba mieć ładne plecy, bo większość ludzi w kościele widzi najpierw plecy panny młodej. Ned ścisnął jej dłoń i Opal odwzajemniła się tym samym. To będzie cudowny dzień. Nieważne, co Miranda powie albo zrobi, dzień będzie cudowny. W sali bankietowej Miranda z przyjemnością rozejrzała się wokół siebie. Wszystko przebiegało wspaniale. Klub golfowy był prestiżowym miejscem, tutaj ludzie

– no, ludzie w rodzaju rodziny jej świeżo upieczonego zięcia – mogli się przekonać, jak powinno się organizować przyjęcia. W Klubie Golfowym Rathlin obowiązywał elegancki sposób obsługiwania gości. Wykrochmalone lniane serwetki pięknie podkreślały cudowne bukiety z białych kwiatów na każdym okrągłym stole. Elizabeth martwiła się, że ludzie nie będą się widzieć, ale w tej kwestii Miranda wygrała. – Kochanie, ojciec i ja za to płacimy, więc pozwól nam decydować przynajmniej w pewnych sprawach – prychnęła. Była przekonana, że Elizabeth nie okazywała takiej determinacji i uporu, by stawiać na swoim, dopóki nie zaczęła chodzić z Brianem Byrne’em. Ta rodzina była łyżką dziegciu, to nie ulegało wątpliwości. Opal, okropna matka Briana, nawet nie włożyła kapelusza. Wszystkie przyjaciółki Mirandy to skomentowały, głównie kiedy komplementowały jej widowiskową kreację od Stephena Jonesa. – Oczywiście kupiłam ją w Londynie – powiedziała im Miranda. – W Irlandii nic nie ma. Trzeba jechać do Londynu. Ale Opal… No, naprawdę, co to właściwie za imię? Takie pospolite, typowe dla niższej klasy z lat pięćdziesiątych, jak wszystkie te głupie imiona w rodzaju Pearl i Daisy. Opal miała we włosach fioletowe kwiaty – o wiele za proste na wesele w wyższych sferach. Miranda zauważyła Noela wracającego z baru z kuflem guinnessa. Zacisnęła usta. Zakazała mu dzisiaj pić piwo. Niech Byrne’owie i ich pospolici krewni piją z kufli, nikt ze strony Mirandy w żadnym razie nie powinien tego robić. Gloria Devine przepłynęła obok, od stóp do głów w kreacji od Louise Kennedy. Miranda uwielbiała jej projekty i bawiła się myślą, żeby włożyć na wesele coś z linii z kryształami, ale któraś z kobiet mogła pojawić się w tej samej sukni i dlatego wybrała się do Londynu. Chciała wyglądać wyjątkowo. – Przeszłaś samą siebie, Mirando – powiedziała Gloria, jej przyjaciółka z tenisa. Co prawda przez ostatnie dwa lata rzadko się spotykały, ale Miranda uparła się, żeby ją zaprosić. – Mamo, teraz wcale nie widujecie się z Devine’ami, przecież o tym wiesz – zauważyła Elizabeth z irytacją, kiedy sporządzały listy. – Poza tym z naszej strony jest o wiele za dużo gości. Brian nie zaprosił nawet połowy tego co my. – To nie moja wina, że Byrne’owie nie mają przyjaciół – warknęła Miranda i zaraz tego pożałowała; nie było sensu kłócić się z córką o plany weselne. Przecież udało się jej wybrać kościół i salę bankietową, na których jej zależało, a nie na przykład ten straszny, byle jaki hotel pod Redstone. Nie szkodzi, pocieszała się Miranda, jeśli Elizabeth ponownie wyjdzie za mąż, wtedy naprawdę urządzą to z klasą. Wiedziała, że jej matkę, od dawna nieżyjącą, przeraziłoby takie nastawienie, ale matka była dobrą katoliczką w czasach, kiedy ortodoksyjne poglądy miały sens. Obecnie wszyscy mogą się rozwieść. A jeśli

Elizabeth rozwiedzie się z Brianem, niewykluczone, że po raz drugi wyjdzie za mąż. Do Mirandy machała ubrana w błękitny kostium kobieta z rzucającą się w oczy opalenizną. Wydawała się jakoś znajoma. Do licha, kto to jest? Aha, jedna z okropnych przyjaciółek Opal. – Piękne wesele, Mirando – powiedziała Molly donośnie – chociaż nie jestem pewna tego twojego kapelusza, skarbie. Po mojemu w sali możesz go zdjąć, chyba że próbujesz złapać telewizję Sky. Ten jeden raz Mirandzie zabrakło słów. – Kocham cię – powiedział Brian. Wpatrzony w orzechowe oczy swojej świeżo poślubionej żony, prowadził ją w tańcu po parkiecie. – Ja kocham cię bardziej – odparła, jaśniejąc ze szczęścia. Wszystko przebiegło cudownie i jakimś cudem matka nie obraziła skandalicznymi uwagami rodziny Briana, czego Liz najbardziej się obawiała. Wróciła myślami do tych wspaniałych chwil: wzruszające wykonanie Pie Jesu, słońce, które wyłoniło się zza chmur, kiedy wyszli z kościoła, i oblało złotym światłem drzewa, trawę i samą Liz, piękne mowy, zwłaszcza ta wygłoszona przez Davida – Liz nigdy dotąd nie słyszała milszej. – W głowie mi się nie mieści, że moja mama zachowuje się grzecznie – mruknęła Liz, opierając się na ramieniu Briana i myśląc, że miło jest w końcu tańczyć jako mąż i żona. Ci, co twierdzą, że małżeństwo nie ma znaczenia, że to tylko kawałek papieru, mylą się. Liz czuła się teraz zupełnie inaczej niż rano. Poszła do kościoła jako dziewczyna, wyszła jako kobieta. To dwie różne sprawy. – Twoja mama jest super – skłamał Brian, który traktował Mirandę z czujnością pracownika zoo karmiącego nowego i wyjątkowo niebezpiecznego nosorożca. – Wydaje mi się, że wszyscy dobrze się bawią. – Tak – potwierdziła Liz radośnie. – Dziwne, że to niedługo się skończy, prawda? Brian mocniej ją przytulił. – To dopiero początek, skarbie – odparł i oboje podjęli próbę zatańczenia walca, bo przecież długo chodzili na lekcje i wielka szkoda byłoby je zmarnować. Kilka metrów dalej Miranda tańczyła z ojcem Briana. Ned to wyjątkowo dobry tancerz, pomyślała zaskoczona, gdy okręcał ją zręcznie na parkiecie. Przypominało jej to taniec z chłopakiem, który rzucił ją, bo jak powiedział, jest „nadętą krową”. Miranda nigdy tego nie zapomniała. Mimo upływu czterdziestu lat wciąż ją to bolało. – Jest cudownie – powiedziała do Neda, który odsunął ją od siebie i mierzył chłodnym spojrzeniem. – Naprawdę? – zapytał. – Bo ja myślałem, że nie możesz się doczekać, kiedy pozbędziesz się nas, tych irytujących Byrne’ów, i będziesz mogła z przyjaciółmi

świętować w wielkim stylu. Miranda oblała się rumieńcem. Rzeczywiście, powiedziała tak swoim przyjaciółkom, proponując wypicie kilku butelek szampana, kiedy tańce się skończą, a Byrne’owie i ich goście będą podpierać bar. – Och, nie to miałam na myśli – zaczęła. – Wiem dokładnie, co miałaś na myśli, Mirando – przerwał jej Ned ze stanowczością, o którą nigdy by go nie posądzała. – Nie spodobało mi się, że usłyszałem to na ślubie mojego syna. Zacznijmy od tego, że teraz Liz jest częścią rodziny Byrne’ów. Po drugie, gdyby Opal cię usłyszała, byłaby zdruzgotana. Widziałem, jak próbowałaś poniżyć moją żonę w związku z tym weselem, i mam tego dość. Tańczę z tobą tylko dlatego, że wymaga tego protokół i nie chcę zmartwić Briana czy Liz. Ale lepiej zacznij inaczej śpiewać, Mirando, w przeciwnym razie nie chcę cię widzieć w moim domu. Powtórzę Liz, co powiedziałaś, i zobaczymy, co ona o tym sądzi. – Nie rób tego, proszę – błagała Miranda, teraz czerwona jak burak. – Myślisz, że twoje maniery są doskonałe? Więc ci powiem, że nie masz w sobie za grosz przyzwoitości. Po tych słowach Ned po prostu opuścił ręce i odszedł, zostawiając Mirandę na parkiecie. Był zły, że musiał mówić takie rzeczy, co kłóciło się z jego naturą, ale Miranda stawała na głowie, żeby zepsuć Opal uroczysty dzień, a jego żona w ostatnich czasach dość przeszła. Nie będzie cierpiała z powodu arogancji Mirandy, jeśli on może temu zaradzić. Zakłopotana Miranda rozejrzała się za Noelem, który jednak nie tańczył z Opal, jak powinien, ale był w barze z kilkoma kumplami Neda. Sądząc po hałaśliwych wybuchach śmiechu, świetnie się bawił w ich towarzystwie. Minął ją tańczący ze swoją matką Brian. – Noel nie czuł się na siłach, żeby zatańczyć z mamą, Mirando – zawołał na tyle głośno, że wszyscy mogli go usłyszeć – ale ja go zastąpiłem. Uwielbiam tańczyć z mamą – dodał, uśmiechając się czule do Opal. – Co powiedziałaś Nedowi? – zapytała Elizabeth, która tańczyła z Davidem. – Wyglądał na przygnębionego. Jeśli powiedziałaś… Miranda dłużej nie była w stanie tego znosić. Pobiegła do swojego pokoju. Nic nie poszło zgodnie z jej planami. Nawet Elizabeth zwróciła się przeciwko niej, a Noel zawiódł ją, nie tańcząc z matką pana młodego. Co gorsza wszyscy to zauważyli, w tym jej przyjaciółki, którym chciała zaimponować. Byrne’owie zachowują się z godnością, podczas gdy Noel upija się przy barze, a do tego istnieje niebezpieczeństwo, że córka usłyszy, co mówiła o rodzinie jej męża. Idąc w stronę wind, Miranda wybuchnęła

płaczem. Zrobiła, co w jej mocy, prawda? A może nie? Pół godziny później makijaż miała poprawiony i już chciała wyjść, kiedy rozległo się pukanie do drzwi. W progu stała Elizabeth, piękna w ślubnej sukni. – Co się stało? – zapytała twardo. – Widziałam, jak rozmawiasz z Nedem, który zostawił cię na środku parkietu. Powiedziałaś mu coś okropnego, prawda? Miranda rozważała, czy nie skłamać, ale Elizabeth mogła się o wszystkim dowiedzieć. – Był zdenerwowany, bo usłyszał, jak coś mówię… – Co powiedziałaś? Miranda opadła na łóżko. – Że powinniśmy napić się szampana później, kiedy wszyscy Byrne’owie będą podpierali bar – odparła słabo. Rysy Elizabeth zesztywniały z furii. – Jak mogłaś? – zapytała, wpatrując się w matkę. – Teraz ja też należę do tej rodziny, to dobrzy, przyzwoici ludzie, którzy serdecznie mnie przyjęli. Ty na powitanie powiedziałaś Brianowi, że ma nie najgorszy akcent i jest lepszy od reszty swoich krewnych. Jesteś złośliwa i wredna, nie wiem, czy będę w stanie ci wybaczyć, że tak się zachowałaś na moim weselu. – Och, skarbie, nie bądź taka. W końcu powiedziałam tylko na głos to, co ludzie myślą. Ty i Brian pochodzicie z zupełnie innych środowisk. Renoma Redstone może się poprawiła, ale nadal trąci budownictwem komunalnym, a dla ludzi takich jak my… Nie zdążyła skończyć zdania. – Mamo – przerwała jej Liz lodowato – jedyną osobą, która tak myśli, jesteś ty. Pozostali cieszą się ślubem dwojga kochających się ludzi. Kocham Briana, kocham jego rodzinę i sposób, w jaki mnie powitali. Mówiłam Brianowi, że się martwię, że będziesz próbowała zepsuć dzisiejszy dzień, a on mi powtarzał, żebym nie była niemądra. Ale ja nie jestem niemądra. On po prostu nie zna cię tak dobrze jak ja. Jesteś zimna i pozbawiona serca. Obchodzą cię wyłącznie pozory, a w życiu chodzi o coś więcej. Wstydzę się za ciebie, mamo. Bardzo się wstydzę. Odwróciła się i wyszła z pokoju. Na korytarzu czekał na nią Brian. – Wszystko z nią w porządku? – zapytał niespokojnie. Liz ukryła twarz w jego ramieniu. – Nie, i wątpię, czy kiedykolwiek będzie. Nie uwierzysz, co powiedziała. Twój biedny tata niestety przypadkiem to usłyszał… – Cicho. – Brian zamknął jej usta delikatnym pocałunkiem. – Twoja mama nie zepsuje nam naszego dnia, rozumiesz? A teraz idziemy na dół i będziemy tańczyć do upadłego. Cokolwiek jest z nią nie tak, to jej problem. – Wyjął chusteczkę i wytarł łzy

z twarzy żony. – Chodź, tata chce z tobą zatańczyć. – Ale to, co powiedziała, było straszne. – To bez znaczenia – oznajmił Brian. – Jeśli zepsuje atmosferę, wygra, a do tego nie dopuścimy. Liz pokiwała głową, pociągając nosem. – O Redstone też mówiła brzydkie rzeczy. A ja kocham Redstone. Chcę, żebyśmy kupili tu dom. Brian uśmiechnął się radośnie. – Powiedzmy o tym rodzicom, będzie to dla nich piękne zakończenie dnia. Miranda słyszała ich głosy, ale nie potrafiła rozróżnić słów. Spojrzała na swoje dłonie i zobaczyła, że drżą. Przecież powiedziała tylko prawdę. Przypomniała sobie, jak przed laty umawiała się z sympatycznym i przystojnym chłopakiem, który wyglądał jak George Clooney, ale go rzuciła, bo pochodził z niewłaściwej części miasta. Niektóre z jej przyjaciółek drażniły się z nią. – Uczysz go akcentu z wyższych sfer, Mirando? – kpiły. Zakłopotana, zerwała z nim. – Myślałem, że jesteś inna, Mirando – powiedział do niej z goryczą. – Myślałem, że klasa i pochodzenie nie mają dla ciebie znaczenia. – Bo nie mają – zapewniała; nagle zrobiło się jej przykro, nagle zrozumiała, że te jej tak zwane przyjaciółki były zazdrosne. Ale było za późno. On odszedł. Żałowała tego przez lata, a teraz znowu popełniła ten sam błąd – sądziła ludzi według niewłaściwych kryteriów. Gdyby tylko Elizabeth mogła jej wybaczyć. Nie chciała psuć tego dnia. Siedząc jednak samotnie w hotelowym pokoju, otoczona przez odgłosy zabawy, Miranda zaczęła myśleć, że może minąć wiele czasu, zanim córka zapomni o jej dzisiejszym okrucieństwie. – Wyglądasz na przygnębionego – powiedziała Freya do Davida godzinę później, gdy przemierzali parkiet przy wtórze wolnej piosenki. Smutek nie był w stylu jej kuzyna, z natury człowieka wesołego, który w każdym dostrzegał dobre cechy i poprawiał humor innym. Freya nie potrafiła wyjść z podziwu, że Meredith to jego siostra. Chciała porozmawiać o Meredith, ale nie była pewna, czy dzisiejszy wieczór to odpowiednia pora, zwłaszcza że w oczach kuzyna dostrzegała cierpienie. – Co jest? – Nic – odparł David. Freya specjalnie stanęła mu na stopach. – Nie kłam. Wiesz, jestem ludzkim wykrywaczem kłamstw.

– Wiem tylko, że potrafisz solidnie depnąć jak na taką drobinę – burknął. – Chodzi o kobietę, tak? – Dobra, chodzi o kobietę, ale to bez znaczenia, ponieważ dawno się skończyło, a ona wyraźnie dała mi do zrozumienia, że nic z tego nie będzie. Bolało go mówienie o Peggy. Pod każdym względem wydawała się dla niego stworzona. Szalał na jej punkcie i to nie było jednonocne zadurzenie, podsycone kilkoma piwami. Jak to możliwe, że w ciągu tygodnia jakaś kobieta wywróciła jego świat do góry nogami? Mimo że minęło tyle czasu, wciąż nie potrafił myśleć o niczym innym. Kilka razy przejechał wolno koło jej sklepu. Zastanawiał się, czy go widziała, czy pomyślała, że jest jakimś pokręconym stalkerem. A przecież nie był; miał tylko dziwne wrażenie, że jest coś, o czym Peggy mu nie powiedziała. Że istnieje jakiś powód, dla którego z nim zerwała, zupełnie z nim niezwiązany. Ale wtedy rano w sklepie była wyraźnie przerażona i David czuł, że to część tajemnicy. Nie chciał jej straszyć, pragnął jednak znowu się z nią spotkać i dowiedzieć się, co ją dręczy. Freya milczała. Biorąc pod uwagę osobowość Davida, nie wyobrażała sobie, że ktoś mógłby się w nim nie zakochać. Pod względem fizycznym nie potrafiła tego ocenić. Był jej kuzynem, a na kuzynów nie patrzy się w taki sposób. Kaz mówiła, że ciacho z niego i nie miałaby nic przeciwko, wielkie dzięki. W tym momencie Freya udała, że wymiotuje. – To moja rodzina! Przestań! – Ale nie moja, no nie? Ty widzisz tylko sympatycznego kolesia, a ja widzę rewelacyjne ciało, przystojną twarz i cerę bez pryszczy. Kaz miała doła, bo trzech ostatnich chłopaków, którzy chcieli się z nią umówić, miało trądzik, a ten, z którym ona chciała się umówić i który nie miał pryszczy, aktualnie chodził z dziewczyną z piątej klasy, czasami pracującą jako modelka. – Jest dla ciebie za stary – zauważyła w tamtej rozmowie Freya. – Dla kogoś w jego wieku to kryminał, bilet do więzienia w jedną stronę. – Może poczeka, aż dorosnę na tyle, żeby mógł mi wyznać miłość – westchnęła Kaz, co było dla niej kompletnie nietypowe. – Znowu czytasz romanse, co? – zapytała Freya. Wciąż krążąc z Davidem po parkiecie, Freya postanowiła, że musi się dowiedzieć, kim jest ta kobieta. Każdy, kto ranił rodzinę Byrne’ów, ranił ją osobiście. – Jak ma na imię? – zapytała bez nacisku. – O nie, moja kuzyneczko-kilerko – roześmiał się jej do ucha David. – Nie powiem ci, kto to jest, bo możesz spuścić się na linie do jej mieszkania i oznajmić, że zostanie z niej krwawa miazga, jeśli natychmiast się ze mną nie umówi. Freya wybuchnęła śmiechem. – A dlaczego myślisz, że mogłabym zrobić coś takiego? – zapytała z miną zranionej

niewinności. – Ponieważ cię rozgryzłem – odparł David. – Jesteś najlepsza, wiesz? Ale jestem dużym chłopcem i sam potrafię o siebie zadbać. Freya musiała się tym zadowolić. Dziesięć kilometrów dalej Peggy siedziała na ohydnej pomarańczowej sofie, której milion razy groziła przysłonięciem narzutą, choć nadal tego nie zrobiła, i czytała kolejną książkę o ciąży. Pojechała po nią do miasta, ponieważ Redstone było małe i gdyby poszła do niezależnej księgarni koło marketu, ktoś na pewno powiedziałby o tym znajomym. Przy miejscowym systemie przekazywania tajnych informacji James Bond wyglądał jak amator. Po pięciu minutach spędzonych w dziale literatury o dzieciach w Redstone Books równie dobrze mogłaby powiesić sobie na szyi tabliczkę: „Tak, jestem w ciąży”. Czuła się samotna, a równocześnie wcale tak się nie czuła. Uwielbiała doznania związane z rosnącym w niej dzieckiem. Nie mogła jednak w żadnym razie uciec od myśli, że nie postępuje słusznie. David zasługiwał, żeby się o tym dowiedzieć. Nie chciała od niego pieniędzy ani nic w tym stylu, ale był sympatyczny, a jej dziecko powinno mieć ojca. Jak jednak mogłaby mu to teraz powiedzieć?

Część trzecia Mleczko pszczele to nazwa nadana substancji odżywczej, którą żywi się larwa królowej. Dzięki temu królowa się rozwija, choć cały rój także po trochu z niego korzysta. Dawni pszczelarze nazywali je jedzeniem rodzinnym, ponieważ podnosi jakość życia całego roju. Mleczko pszczele używane jest w tradycyjnej medycynie chińskiej oraz do produkcji najróżniejszych balsamów i leków. Iseult Cloud, Łagodny pszczelarz

Rozdział 18 Meredith odnosiła wrażenie, że z dnia na dzień zaczęła się obawiać wielkich błyszczących budynków. W przeszłości towarzyszyła Sally-Anne w wyprawach do korporacji, by przedyskutować miejsce powieszenia wielkich obrazów olejnych, które firmy kupiły w galerii. Teraz, gdy patrzyła na lśniący monolit mieszczący kancelarię jej prawnika, czuła się jak mysz, która przez pomyłkę zapuściła się na terytorium gigantycznych kotów. Miała wrażenie, że nawet źle się ubrała. W końcu rozpakowała worki, żeby zdecydować, co mogłaby sprzedać, ale i tak nic nie wydawało się odpowiednie. Co właściwie należy włożyć na spotkanie z adwokatem? Sprzedała samochód, żeby mieć pieniądze na pierwszą część honorarium. Na spotkanie z Jamesem i jego zespołem, na którym będą omawiać rozwój śledztwa, przyjechała autem Davida. Droga do kancelarii Jamesa prowadziła koło poczekalni wydziału zajmującego się nieruchomościami, pełnej szczęśliwych ludzi ściskających w dłoniach broszurki z informacjami o domach. Niektórzy pili kawę z prawnikami albo świętowali podpisanie umowy. Meredith żałowała, że nie jest jedną z nich. Wszystko w swoim życiu kompletnie zawaliła. James był bardzo rzeczowy. Czas to pieniądz, pomyślała ponuro Meredith. – Nadal szukają Sally-Anne, ale śledztwo wyraźnie zwolniło. Ona już nie jest wrogiem publicznym numer jeden. – Posłał jej cyniczny uśmiech. – Zawsze jest ktoś inny, kogo trzeba złapać, kolejny oszust, który wywołuje większą sensację. – OK – powiedziała Meredith – ale w jakiej sytuacji stawia to mnie? – Musisz czekać – odparł James. – W tego rodzaju sprawach trzeba po prostu czekać. – James nie dopytywał szczegółowo o jej rolę w aferze, poprosił tylko o wszystkie dokumenty, które jak powiedziała Meredith, udowodnią jej całkowitą niewinność. – To, że odmrozili twoje konto bankowe i pozwolili ci sprzedać samochód, jest dobrym znakiem – nie podejrzewają cię o współudział, choć to się może zmienić. Mnóstwo ludzi zostało bez grosza i chcą dostać kozła ofiarnego. Meredith wyszła z budynku, czując się bardziej niż kiedykolwiek smutna i przygnębiona. Nikt nie zaproponował jej kawy ani nie uśmiechnął się do niej ciepło. Tkwiła w zupełnie innej części systemu prawnego. Kiedy miała pieniądze, od czasu do czasu robiła zakupy w sklepach z używaną odzieżą. Zdarzało się to rzadko – w gruncie rzeczy nie odpowiadał jej pomysł noszenia rzeczy, z których ktoś inny zrezygnował – choć zdążyła poznać właściwie miejsce, do którego powinna się udać ze swoimi ubraniami. To nie był zwykły sklep, ale salon, gdzie ludzie bogaci mogli dyskretnie pozbyć się tego i owego albo to i owo kupić. Właścicielka, niezwykle piękna dawna modelka imieniem Angelique, traktowała to

właściwie jako hobby. Meredith była tu kilka razy z Sally-Anne, która czuła się jak u siebie między półkami pełnymi torebek z krokodylej skóry od Hermèsa i futer z małymi lisimi pyszczkami. Meredith na ich widok przechodził dreszcz. Nigdy nie rozumiała, dlaczego ludzie noszą futra. Wydawało się jej to trochę podobne do noszenia na szyi martwego ulubieńca. Dzisiaj jednak nie obchodziła jej oferta Angelique, musiała pozbyć się swoich rzeczy. Rozmyślnie wybrała spokojną porę, wczesne popołudnie, kiedy bogatsze kobiety odbierają dzieci ze szkoły albo przygotowują się do kolacji, bo nie chciała, by ktoś był świadkiem jej upokorzenia. Nie miało sensu udawać, że jest inaczej; to było upokorzenie, zwłaszcza że ubrania spakowała do trzech wielkich plastikowych worków. Drzwi otworzyła Angelique we własnej osobie, szczupła, po sześćdziesiątce, z falującymi srebrnymi włosami zwiniętymi w węzeł. Była bez makijażu, tylko pełne usta pociągnęła karminową szminką – bez najmniejszego wysiłku wyglądała wspaniale w długiej sukni z lat trzydziestych. – Witam – powiedziała ciepło, uśmiechając się do Meredith i zerkając na worki. – Widzę, że masz dla mnie wspaniałą dostawę, skarbie. Wejdź, proszę. – Chwyciła jeden worek i na pół niosła, na pół wlokła go po marmurowej podłodze, podczas gdy Meredith męczyła się z pozostałymi dwoma. – Dobrze. – Angelique patrzyła na nią przyjaźnie, jakby jej piękny, pełen antyków dom nie został najechany przez trzy worki. – Sprawiasz wrażenie zdruzgotanej. Napijesz się herbaty? Mam pełnoziarniste herbatniki. Ta dobroć sprawiła, że Meredith się załamała. Tak się pilnowała, żeby trzymać się daleko od ludzi z przeszłości, pomimo iż rozpaczliwie do niej wydzwaniali. Wszyscy najwyraźniej myśleli, że albo brała udział w oszustwie Sally-Anne i Keitha, albo okazała się kompletną idiotką, niczego się nie domyślając. A teraz Angelique, królowa sklepów z elegancką odzieżą używaną, w której żyłach płynęła podobno błękitna krew, a jej rodowód sięgał setek lat w przeszłość, była dla niej miła. Meredith zalała się łzami. – Och, moje kochane biedactwo – mruknęła Angelique, obejmując jej plecy. Poprowadziła Meredith w dół po kamiennych schodach do wielkiej, przestronnej kuchni z dobudowaną oranżerią. – Przeszłaś przez piekło, co? – Tak – wykrztusiła przez łzy Meredith. Nie ulegało wątpliwości, że Angelique doskonale wie, kim jest Meredith – w przeszłości byłaby podniecona tym wyraźnym znakiem, że weszła w krąg wtajemniczonych, ale teraz świadczyło to tylko o tym, że ludzie znali jej twarz z gazet. – Jesteś taka dobra i… przepraszam, nie zamierzałam płakać, ale… – Wszystko w porządku. – Angelique popchnęła ją w kierunku wielkiego fotela przykrytego starą kwiecistą narzutą, na której leżały przetarte poduchy. – Usiądź

wygodnie. Za chwilę przyjdą koty i umoszczą ci się na kolanach. Mają bardzo kojący wpływ. – Myślałam, że masz psa – powiedziała Meredith, przypominając sobie artykuł w błyszczącym czasopiśmie o cudownym życiu Angelique. Uśmiech gospodyni zblakł. – Tak – westchnęła. – Pumpkin, miłość mojego życia. Przekonałam się, że psy zawsze są bardziej lojalne niż mężczyźni. Meredith równocześnie czknęła i się roześmiała. – Nie powinnam ci narzucać mojego skrzywionego poglądu na życie – ciągnęła Meredith wesoło. – Pumpkin był kochany, stary, mądry i bardzo piękny, ale musiał odejść. Ataki padaczki, tak powiedział weterynarz. Najtrudniej skrzywdzić kogoś, kogo kochasz, czasami jednak to konieczne. – Tak. – Meredith rozpłakała się głośniej. Nie wiedziała dlaczego, ale nieoczekiwanie pomyślała o rodzicach i o tym, jak bardzo ich zraniła, podczas gdy oni ją kochali i zawsze byli lojalni. Nie żeby porównywała ich do Pumpkina… – Płacz, jeśli chcesz – powiedziała Angelique. Weszła do oranżerii, zdjęła wielkiego pręgowanego kota z siedzenia pod oknem, gdzie słońce grzało mu futerko, i zaniosła do kuchni. – To oczywiście jest Marmaduke – wyjaśniła, kładąc go Meredith na kolanach. – Oczywiście. – Meredith była zdziwiona, że potrafi żartować. Delikatnie głaskała Marmaduke’a, pozwalając, by panujący w domu spokój koił jej nerwy. W końcu Angelique postawiła przed nią filiżankę herbaty, mleko, cukier i talerz z herbatnikami. – Weź dużo cukru – poleciła energicznie i usiadła w fotelu. – Teraz poświęcę pięć minut na historię, której nikomu od bardzo dawna nie opowiadałam. Potem pójdziesz i będziesz czekała, aż zadzwonię z wiadomością, czy sprzedam twoje ubrania, czy nie, zgoda? – Zgoda – odparła trochę przestraszona Meredith. – Wiele lat temu, powiedziałabym, że ciebie jeszcze nie było wtedy na świecie, miałam męża. Pisano o nas na wszystkich plotkarskich kolumnach. Przystojny, czarujący… Meredith uśmiechnęła się do tego obrazu. – …i oszust do szpiku kości – skończyła Angelique. – Kiedy moja córka miała trzy lata, ukradł pieniądze z firmy swojego ojca i uciekł z jego sekretarką. Zostawił mnie bez grosza, za to z potężnie zadłużoną hipoteką. Nie było cienia nadziei, że cokolwiek od niego wydębię. Meredith gapiła się na nią. – Dałam sobie radę, koncentrując się na córce i trzymając głowę wysoko. Tak, czułam się jak ostatnia idiotka, że się w nim zakochałam. I owszem, pisano o tym we

wszystkich gazetach, ponieważ ludzie uwielbiają czytać o nieszczęściach innych. Nic tak nie poprawia naszego poczucia bezpieczeństwa jak wiedza, że inni mają gorzej. Myślałam, że to się nigdy nie skończy, ale się skończyło. Meredith, musisz zrobić dokładnie to samo. Skup się na czymś, co kochasz, i głowa do góry. Pewnego dnia to się skończy i nikt nie będzie o tym pamiętał oprócz ciebie i pozostałych oszukanych. – Ale wszystko straciłam… – zaczęła Meredith. – Pieniądze? Możesz zarobić więcej. Zajmij się tym, co lubisz robić. To uzdrawia duszę. Ja tak zrobiłam. – Gestem powiodła po kuchni. – Straciłabym ten dom, ale znalazłam sposób na zachowanie go, otwierając tu sklep z używaną odzieżą. Bądź kreatywna. Coś wymyślisz. Jesteś w dołku tylko wtedy, gdy tak myślisz. Przestań się nad sobą rozczulać. To moja rada. – Z kieszeni wyjęła notatnik i srebrny ołówek. – Podaj mi swój numer, zadzwonię do ciebie. Meredith posłusznie wyrecytowała ciąg cyfr. – Wyjdź, kiedy będziesz gotowa – dodała Angelique. – Ja idę na górę obejrzeć ubrania. Meredith wypiła herbatę i zjadła dwa herbatniki, przez cały czas rozglądając się po pięknym domu. Nigdy nie słyszała o skandalu dotyczącym Angelique, a jednak kiedyś to była sensacja dnia. Może więc i dla niej jest nadzieja.

Rozdział 19 Okazało się, że weekend tylko dla siebie nie jest taką zabawą, jak wyobrażała sobie Frankie, chociaż zareagowała entuzjastycznie, kiedy Seth i Lillie oznajmili, iż czas najwyższy, żeby odwiedzili krewnych matki w Kerry. – Cudowny pomysł – powiedziała. – Musisz wszystko zobaczyć, Lillie, zrozumieć, jaka wtedy była Irlandia. Teraz jednak Frankie się zastanawiała, jak Lillie sobie poradzi z wizytą na grobie matki. Może pogłębi to jej żałobę po śmierci męża. Albo też sprawi, że w pełni uświadomi sobie stratę matki, której nigdy nie znała. Ludzie różnie sobie radzą z życiowymi sytuacjami, a na podstawie tego, co wiedziała o Lillie, nie była pewna, jaki scenariusz pasuje do okoliczności, i nie zamierzała zbyt wiele oczekiwać. Matka Setha była wspaniałą osobą, może jednak Lillie jeszcze tego nie wiedziała. Frankie cieszyła się, że będzie sama w domu – czy raczej w piwnicy, pomyślała ponuro. Lillie i Seth wyjeżdżali w piątek rano, a wracali w poniedziałek po południu. Frankie postanowiła, że gdy tylko wsiądą do samochodu, ona zrobi wszystko, by wykorzystać samotność. Zacznie od obejścia całej działki, by sprawdzić, co wymaga naprawy i czy da się zrobić to tanio. To jedyna możliwość. Nie zniosłaby mieszkania w nieskończoność w tej norze. Kiedy pomyślała o pięknym, choć o wiele mniejszym domu, który sprzedali, żeby się przeprowadzić do tej wilgotnej… Nie ma sensu teraz rozmyślać o starym domu. Byli szaleni, decydując się na jego sprzedaż. Szaleni i opętani marzeniem o wspaniałym starym domu z wielkim starym ogrodem; oczyma wyobraźni widzieli, jak ramię w ramię pielęgnują rośliny w słoneczne popołudnia. To marzenie było głupie. W sobotę rano obudziła się wcześnie, wrzuciła na siebie stare ubrania i uzbrojona w długopis i wierny notatnik pomaszerowała na parter, by dokładnie obejrzeć strefę katastrofy, którą teraz nazywali domem. Jeśli jakoś to na nią wpłynęło, to tylko pogłębiło przygnębienie. Poprzedni właściciel z całą pewnością miał skłonność do brzydkich tapet. Albo też była przecena ohydnej musztardowej farby w dniu, gdy wybrał się na zakupy. Wszystkie drewniane elementy pomalowano na ten sam straszny kolor kociej biegunki. Czemu tego nie widzieli? Przypomniała sobie początki, kiedy Seth pokazywał plany budowlane każdemu, kto okazał choć cień zainteresowania. Piękne plany. Seth jest rewelacyjnym architektem. Nigdy nie poświęca funkcjonalności dla formy i nigdy nie podwyższa niepotrzebnie kosztów, bo rozumie, że ludzie nie chcą, by szalone rojenia architekta doprowadziły ich do bankructwa.

Znała jednego kolegę z jego pracowni, okropnego człowieka (jego akurat nie zwolnili), który był mistrzem wydawania co najmniej dwa razy więcej, niż planowali właściciele. Pewnie dlatego go zostawili. Potrafił wyciągnąć pieniądze z każdego. Wróciła na dół i westchnęła, gdy świeżym okiem spojrzała na piwnicę. Seth szczególnie inteligentnie zaplanował renowację tej części domu: bezwstydnie nowoczesna dobudówka łącząca się z otwartą kuchnią i jadalnią wielkimi szklanymi ścianami. Rozwiązanie było rewelacyjne, ale teraz brakowało im pieniędzy, żeby nawet o tym myśleć. Uznała jednak, że może dałoby się zrobić pewne rzeczy tanim kosztem. Lillie twierdziła, że Dessie, ogrodowy cudotwórca, mógłby zająć się ciężkimi pracami, zburzyć przepierzenia, wymontować zlewy i inne urządzenia. Poza wyrównaniem ścian i nową instalacją wodną trzeba by tylko zerwać tapety i pomalować. To było w ich zasięgu, pomyślała Frankie z rosnącym podnieceniem. Zmiany, które zaszły w ogrodzie, sprawiły, że z większym optymizmem patrzyła w przyszłość. Owszem, praca będzie posuwała się powoli, jeśli nie zatrudnią fachowców, ale będą w stanie to zrobić. Eleganckie meble, których potrzebowali do takiego domu, nie wchodzą w grę z powodów finansowych, w końcu jednak uda im się urządzić kolejne pokoje. To będą prawdziwe „zachody miłosne”. W niedzielę jednak wróciło wyczerpanie, a z nim wątpliwości. Kiedy zadzwoniła Gabrielle z pytaniem, czy przyjdą do nich na obiad, Frankie rzuciła się na możliwość opuszczenia willi Sorrento na kilka godzin. – Będziesz miała coś przeciwko temu, że przyjdę sama? – zapytała, pragnąc zobaczyć się z siostrą. – Seth i Lillie pojechali do krewnych na wieś, a ja muszę z tobą pogadać i zrzucić ciężar z serca. Na dom patrzę z większym optymizmem, jeśli to ma jakieś znaczenie. Zaczynam myśleć, że damy radę zrobić to sami. Seth i Lillie odwalili kawał dobrej roboty w ogrodzie, nie uwierzyłabyś. Tylko że remont domu będzie trwał wiecznie. – Masz weselszy głos – stwierdziła Gabrielle. – Jasne, przyjdź sama, kochanie. Porozmawiamy sobie od serca, jak siostra z siostrą. Lunch o pierwszej. Powiem Victorowi, że może iść na ryby. Parkując przy akompaniamencie szalonego ujadania spaniela na podjeździe przed porośniętym wisterią domem Gabrielle i Victora, Frankie nagle uświadomiła sobie, że tego właśnie od początku pragnęła – małego, ślicznego domku z uroczymi ogrodami od frontu i z tyłu oraz pewności, że kiedy wejdziesz za furtkę, znajdziesz się w świecie spokojnego piękna. Gdyby tylko willa Sorrento tak wyglądała, Frankie poradziłaby sobie ze wszystkim, nawet z tym cholernym przygnębieniem wywołanym przekwitaniem. W holu jak zwykle na poręczy schodów wisiały płaszcze. Cameron, dwudziestojednoletnia siostrzenica Frankie, siedziała na schodach i ze swadą

rozmawiała przez telefon, przerywając na moment, by posłać cioci całusa. Była smukłą wersją jasnowłosej matki, ubraną w rozciągnięty T-shirt i obcisłe dżinsy. Emer nosiła się tak samo i Frankie momentalnie poczuła gorącą tęsknotę za córką. Jej dzieci były daleko i Frankie trudno było sobie z tym poradzić, mimo że kontaktowali się przez Skype’a. Syndrom pustego gniazda to nieodpowiednie określenie na uczucia, które ich wyjazd w niej obudził. O wiele lepsze byłoby „rozwalone gniazdo”. – Mam tylko zupę i sałatkę – powiedziała Gaby, kiedy usiadły we dwie w kuchni, ale lunch poszedł w zapomnienie, ponieważ Frankie niespodziewanie zalała się łzami. – Przepraszam, rzeczywiście mówiłam, że czuję się lepiej. Nie mam pojęcia, dlaczego płaczę. Nie wiem, co ze mną nie tak – wykrztusiła, z trudem łapiąc oddech. – Trudno ci się pogodzić z obecnością Lillie? – zapytała Gaby przenikliwie. Frankie pokręciła głową. – Wręcz przeciwnie, to dowód na słuszność starego porzekadła o drugiej kobiecie, dzięki której para wciąż jest razem. Co nie znaczy – wyjaśniła pośpiesznie, widząc uniesione brwi siostry – że Lillie jest tą drugą kobietą. Chodzi po prostu o to, że tworzy bufor między Sethem a mną. Wpasowała się idealnie w otoczenie, o wiele lepiej niż ja – szlochała Frankie. – Uwielbiam Redstone i mogłabym chodzić do centrum z koszykiem, kupować organiczne warzywa i machać na dzień dobry rzeźnikowi. Teraz robi to Lillie. Wszyscy ją pokochali. Zaprzyjaźniła się z właścicielką salonu piękności i właścicielami piekarni. Pomaga staruszce, która nie może zbyt często wychodzić, i rozmawia z każdym, począwszy od mężczyzn z przystanku autobusowego, a na piętnastolatce skończywszy. Lillie powtarza, że ta dziewczyna ma „starą duszę”, taka jest mądra. Siostra słuchała ze współczuciem. – Lillie mówi, że zaczęła prace w ogrodzie, ponieważ nie chce nas wykorzystywać. Musisz przyjść to zobaczyć, nie uwierzysz, ile udało im się osiągnąć. Mamy teraz trawnik, żywopłot, a Seth zapisał się na kurs pszczelarstwa. Lillie jest jak anioł, który zstąpił z nieba, żeby rozwiązać wszystkie nasze problemy. Zaproponowała, że wyprowadzi się na resztę pobytu, ale Seth nie chce o tym słyszeć. „Jesteś moją siostrą i zostajesz” – powiedział. Zupełnie by mu nie przeszkadzało, gdybym to ja się wyniosła – zakończyła Frankie żałośnie. Gabrielle spojrzała na siostrę zaskoczona tym wybuchem. Nigdy nie widziała Frankie tak smutnej i niepewnej siebie. – Nie zakładaj, że to koniec, bo masz trudny okres – powiedziała. – Wszystkie małżeństwa wymagają pracy. – Twoje nie! Gabrielle wzniosła oczy do nieba. – Jasne, że tak. Jesteś zszokowana, ponieważ wcześniej nic takiego ci się nie

przytrafiło, ale wszyscy przeżywamy trudne chwile. Do tej pory byłaś zbyt zajęta, żeby zauważyć, że coś jest nie tak. Powtarzam jednak, małżeństwo wymaga pracy. – I na tym polega problem – odparła Frankie. – Nie wydaje mi się, żeby Seth chciał dłużej być moim mężem. Ciągle jestem strasznie poirytowana i okazałam się beznadziejna, kiedy wyrzucono go z pracy. Chce się uwolnić, tyle ci powiem. – I znowu zalała się łzami. Oddaliwszy się od uroczej elegancji Maple Avenue, Lillie przekonała się, że dziki krajobraz wiejskich części Kerry jest zupełnie inny. Jako prawdziwa Australijka podróżowała po swoim pięknym kraju. Kiedy chłopcy byli nastolatkami, zabrali ich z Samem na niezapomnianą wyprawę do interioru. Tych kilka fotografii, które ze sobą przywiozła, nadal wywoływało jej uśmiech: niekończąca się płaska równina, tylko tu i tam znaczona eukaliptusami, horyzont zlewający się z bardzo jasnym niebem. Seth na początku jechał głównymi szosami, z których widzieli domy i boczne drogi, nie bardzo różniące się od Redstone i Maple Avenue. Później skręcił w kręte, wąskie drogi z żywopłotami z dzikich róż, jeżyn i drzew. – Co się stanie, jeśli spotkasz tu inny samochód? – zapytała ciekawie Lillie. – W żaden sposób nie można się wyminąć. Seth uśmiechnął się do niej. Wydawał się bardziej rozluźniony, czuł się jak u siebie w tym poszarpanym górzystym krajobrazie. – Wtedy jeden z kierowców musi się wycofać. Tutejsi są do tego przyzwyczajeni, możesz mi wierzyć. Na dzisiaj zaplanowali pierwszą część podróży. Ich matka wychowała się na samotnej farmie na półwyspie Beara, pięknym miejscu, gdzie fale Atlantyku rozbijają się o skaliste wybrzeże. Tutaj drogi były jeszcze węższe, a natknięcie się na traktor równie prawdopodobne jak na samochód. Dla Lillie, przyzwyczajonej do ogromnych gospodarstw, gdzie owce i krowy pasły się na tysiącach hektarów, maleńkie kamieniste pola z zardzewiałymi furtkami były bardzo dziwne. – Utrzymanie się z rolnictwa musi być tutaj trudne – powiedziała, rozglądając się dokoła. Seth przytaknął. – Nie chciałbym tego robić. Nawet krowy nie mogą sobie poleżeć w święta. Lillie się roześmiała. – Powiedz, jak to było, kiedy przyjeżdżałeś tu w dzieciństwie? To musiało być takie inne od życia w Corku, takie… – Obce? – podsunął. – Tak, było dziwne. Ale moja matka, nasza matka, czuła się tutaj dobrze i to wystarczało. Ułatwiała mi dopasowanie się do tego miejsca. Przez pewien czas Lillie milczała. Żywopłoty pojawiały się rzadziej, ustępując miejsca kamiennym murkom, postawionym bez użycia zaprawy. Okolica sprawiała wrażenie niebezpiecznej, niegościnnej, tu i tam wznosiły się takie same szare skały,

z których zbudowano murki. Podobnie jak wyprawa do starego domu Setha w Corku, ta podróż pomagała jej myśleć o matce jak o rzeczywistej osobie. Przed przyjazdem do Irlandii matka była kimś odległym, mało wyrazistym, jak zjawa albo wróżka z baśni. Teraz Lillie widziała ją jako kobietę z krwi i kości, odznaczającą się wielką siłą charakteru. Jej wpływ sprawiał, że nieśmiały i wrażliwy syn czuł się tutaj dobrze, kiedy przyjeżdżał z wielkiego miasta. Obraz przerażonej młodej dziewczyny zmuszonej do oddania dziecka, który nosiła w sercu przez całe życie, zaczynał tracić kontury. Jaka naprawdę była jej matka? Jak dziewczyna wychowana na takim odludziu mogła równocześnie tak bardzo się bać, żeby oddać dziecko, i mieć dość siły, żeby przez to przejść? – Już niedaleko – powiedział Seth. Dzisiaj mieli się zatrzymać w małym gospodarstwie, w którym mieszkał jego wuj. Niewielu jego krewnych pozostało w tych okolicach, a na półwyspie nie było już ani jednego. Część z nich przeniosła się do Walii, część do Stanów. Rodzina się rozproszyła. Seth wysłał do wszystkich maile i czekał na odpowiedzi. – Będą chcieli zobaczyć się z tobą albo przynajmniej porozmawiać – oznajmił. – Odnajdywanie nieznanych krewnych to najnowsze szaleństwo! – Jak daleko jest morze? Seth się zastanowił. – Na oko dziesięć kilometrów. Nauczyłem się tutaj pływać. Nie uwierzysz, kiedy zobaczysz morze, bo naszą „pływalnią” była kamienista zatoczka. Łatwiej było pływać, niż chodzić po ostrych kamieniach. – Roześmiał się, wspominając czas spędzony z kuzynami w małym gospodarstwie. – Twój wujek nie będzie zły, że go odwiedzę? – zapytała Lillie ostrożnie. Wiedziała, że nie każdy cieszy się z niespodziewanej wizyty krewniaka, o którego istnieniu nie miał pojęcia. Czytała dość na ten temat, by rozumieć, dlaczego adoptowane dzieci często są odrzucane. Jedne rodziny nie potrafią wybaczyć kłamstwa, z którym bliska im osoba żyła przez całe życie, inne nie chcą, by pojawił się ktoś nowy. Odwróciła się i uśmiechnęła do Setha. Wyglądał na szczęśliwego, jadąc tymi zdradzieckimi, wąskimi drogami. On zachował się inaczej. Powitał ją z otwartymi ramionami, wpuścił do swego serca i życia. Miała wielkie szczęście. Dziękuję, Sam, modliła się w duchu. Dziękuję, że mnie tu przysłałeś i sprawiłeś, że Seth i Frankie serdecznie mnie przyjęli. Oczywiście zdawała sobie sprawę, że wszechświat lubi równowagę. Jej serce przepełniała miłość, którą obdarzyli ją brat i bratowa, więc i ona z pewnością dawała im coś w zamian. Dostrzegała pęknięcie w małżeństwie Setha i Frankie i była zdecydowana zrobić wszystko, by im pomóc. Nie zamierzała w żaden sposób się wtrącać, wykluczone, ale oni sprawiali wrażenie pływaków w jeziorze spowitym gęstą

mgłą: wołali do siebie, potrzebowali się wzajemnie, nie byli jednak w stanie się dotknąć. Frankie i Seth się kochali, Lillie nie miała co do tego cienia wątpliwości; tylko dotarli do niebezpiecznego punktu, od którego wszystko może się potoczyć strasznie źle, i jeśli zdoła temu zapobiec, zrobi to. – Jesteśmy na miejscu – oznajmił Seth bez ostrzeżenia. – Już? – zapytała. Seth wjechał przez wąską bramę na błotnisty szlak. Przed sobą widziała usadowiony na zboczu kamienny domek; wyglądał jak z dziecięcego rysunku. Nisko schodzący dach, dwa okienka i szerokie, pomalowane na czerwono drzwi. Pod rynną stała beczka, koło niej wznosił się stos torfu. Dom, w którym wychowała się matka z siedmiorgiem rodzeństwa, był miniaturowy. Lillie nie odrywała od niego wzroku. Był czysty i schludny, ale taki biedny jak… nie, niczego podobnego dotąd nie widziała. I to miejsce matka nazywała domem? Zgarbiony starzec w niemodnym ciemnym garniturze otworzył drzwi. – Wujek Liam! – zawołał Sam i wysiadł. Mężczyźni się objęli, a Lillie podeszła do nich wolno. Kolejne fragmenty układanki trafiały na swoje miejsce. – Lillie, a stor – powiedział starzec, wyciągając do niej ręce. – Po irlandzku to znaczy „kochanie” – przetłumaczył Seth. – Jesteś podobna do matki jak dwie krople wody, Lillie! – dodał Liam i zaraz znalazła się w jego objęciach, czując zapach tytoniu, słonej skóry i starych ubrań, których pewnie nie wietrzono zbyt często. Ostatni żyjący brat matki musiał mieć co najmniej dziewięćdziesiąt lat i witał ją w domu. – Tak się cieszę, że się spotykamy – powiedziała, mocno go ściskając. – Masz piękny akcent – zauważył wesoło. – I wzajemnie – odparła Lillie ze łzami w oczach. Usiedli w mrocznej kuchni, schludnej, ale bardzo starej i pozbawionej wygodnych krzeseł. Liam poprawił ogień w piecu i nastawił wodę w wielkim, zaśniedziałym czajniku. Z kremowego kredensu wyjął pudełko ze zdjęciami i postawił przed Lillie. – Znajdziesz w nim fotografie matki. Nie było ich zbyt wiele; nagle pomiędzy bardzo małymi sepiowymi zdjęciami z białymi krawędziami zobaczyła swoją matkę, młodą dziewczynę w sukni z typowymi dla lat czterdziestych szerokimi ramionami i dekoltem w łódkę. Włosy miała ułożone jak Betty Grable, a usta pociągnięte jaskrawą szminką, pewnie najmodniejszą czerwienią tamtych czasów, pomyślała wzruszona Lillie. Widziała fotografie matki w albumach Setha, ale wszystkie zrobiono, kiedy była mężatką. Te tutaj to czyste złoto, pochodziły z jej czasów panieńskich. – Była wtedy w ciąży? – zastanawiała się Lillie.

Liam, przechodząc obok z czajnikiem, spojrzał na zdjęcie. – Była śliczną kobietą, bez dwóch zdań. – Wiedziałeś o mnie? – zapytała Lillie. Nie była pewna, czy postępuje słusznie, ale musiała poznać odpowiedź. Liam był najmłodszy z rodzeństwa, mógł jednak słyszeć różne rzeczy i rzucić światło na dawną tajemnicę. – Arra, wiedziałem – odparł łagodnie. – Jennifer była taka jak ty, Lillie, prawdziwa piękność. Przez kilka miesięcy spotykała się z młodym Michaelem Dohertym, potem on wziął i pojechał na wojnę. Jego biedna matka nigdy się z tego nie otrząsnęła, szczerze mówiąc. – Liam napił się herbaty. – Zginął podczas szkolenia. Mówili, że to był wypadek. Nawet nie dotarł do portu, żeby popłynąć na front. Wszyscy wiedzieliśmy, że Jennifer spodziewa się dziecka, i zdawaliśmy sobie sprawę, że nic dobrego z tego nie będzie. – Jego oczy, całkiem podobne do oczu Lillie, zwróciły się ku niej. – A stor, może myślisz, że to było okrutne, bo dzisiaj takie sprawy załatwia się inaczej, ale wtedy z całą pewnością wszyscy wytykaliby ją palcami. Matka Vincent z klasztoru w mieście była dobrą kobietą, powiedziała, że pomoże, skoro Michael zginął i w ogóle. Jennifer pojechała do klasztoru w Corku i wróciła dopiero pięć lat później jako zamężna kobieta. Myślę – dodał ze smutkiem – że nie potrafiłaby znieść widoku wioski i ludzi, ponieważ tak bardzo płakała po dziecku. Po tobie. – Jak sądzisz, mój ojciec o tym wiedział? – zapytał Seth. Liam z namysłem napił się herbaty. – Nie mogę powiedzieć, że wiedział, i nie mogę powiedzieć, że nie wiedział – oznajmił wreszcie. – Ale bardzo kochał Jennifer i na tym koniec. Wiesz, ona była dobrą kobietą. – Wiem – odparła Lillie. Liam się uśmiechnął, jego twarz pokryła siateczka zmarszczek. – To dobrze. Chodź, przejdziemy się i opowiem ci o twojej mamie. Seth myśli, że wszystko wie, ale się myli – żartował Liam. – Mam w głowie mnóstwo historii o niej. – Wyprowadził ich z domu na jaskrawe, niemal białe światło, które biło od złączonego z morzem nieba. – Rodzina Michaela mieszkała na tamtym wzgórzu. Mieli słabe płuca, brat Michaela umarł rok po nim. Wtedy życie nie było łatwe. Chodź, pokażę ci ich dom. Teraz została z niego tylko ruina, ale musisz stanąć tam i go poczuć. Idąc, trzymał Lillie za rękę i przemawiał tym swoim miękkim akcentem. Gdy zbliżyli się do ruin domu jej ojca, Lillie poczuła, że podróż do Irlandii stała się kompletna. Przyjechała, żeby właśnie to zobaczyć. Jej matka zrobiła to, co było najlepsze dla dziecka – Lillie widziała to wyraźnie. Podziwiała kobietę, która zdołała zbudować sobie nowe życie po urodzeniu we wczesnej młodości nieślubnego dziecka.

Słuchając Liama jednym uchem, zamknęła oczy i modliła się: Mam nadzieję, Jennifer, że jesteś z Samem i ze swoim mężem, z Danielem, Ruth i wszystkimi, których kochałaś, a także z moimi rodzicami. I z biednym Michaelem. Wszyscy jesteście częścią mnie. – Ja też lubię się modlić podczas spacerów – zauważył Liam. – To pewnie rodzinne. Możesz zabrać dziewczynę z Kerry, ale nie usuniesz Kerry z dziewczyny. Wszyscy troje wybuchnęli śmiechem. – Pojedziesz dzisiaj z nami na kolację do miasta? – zapytał Seth. Liam starannie rozważył tę kwestię. – Pod warunkiem, że opowiesz mi wszystko o swoim życiu, Lillie – oznajmił. – Jeśli mam wyruszyć w podróż i cię odwiedzić, muszę je znać. Lillie go uściskała. – Opowiem – zapewniła czule. – Oczywiście, że tak.

Rozdział 20 W poniedziałek rano Frankie pojechała do pracy, ciesząc się na myśl, że kiedy po południu wróci do domu, Seth i Lillie już będą i skończy się jej samotność. Może ugotuje coś specjalnego na kolację. W głowie wirowało jej od pomysłów. Gotowaniem zajmowali się najczęściej Seth i Lillie, Frankie pomyślała więc, że będzie miło, jeśli dla odmiany zrobi to ona. Poprzedniego wieczora w końcu zadzwoniła do Amy, dawnej koleżanki z pracy, i umówiły się na kolację w przyszłym tygodniu. Amy stanowczo oznajmiła, że muszą przyjść do nich, poznać jej męża i zobaczyć ogród z dwoma ulami. Sama rozmowa z Amy, która uwielbiała gotować, znowu przełączyła Frankie w tryb Domowej Bogini. W przerwie na lunch wyjdzie na miasto i poszuka składników na apetyczną potrawę. Wcześnie rano umówiła się na wizytę do doktora Felixa, żeby omówić hormonalną terapię zastępczą. Siedząc w poczekalni, notowała rzeczy do zrobienia w ciągu dnia i sprawdzała maile na swoim blackberrym. Jeden przysłała Anita z linkiem do nowej wiadomości. Wszyscy pracownicy Dutton gorączkowali się plotkami o fuzji z potężną amerykańską korporacją ubezpieczeniową o nazwie Uncle Sam. Chociaż martwiło się tym wielu pracowników, Frankie była przekonana, że nigdy do tego nie dojdzie. – Posłuchajcie, Urząd Antymonopolowy oszaleje – argumentowała. – Uncle Sam już ma Unite Insurance, który wyczyścił miejscowy rynek. W żadnym razie nie pozwolą, żeby nas połknęli. – Ale jeśli pozwolą – upierała się Lydia, jedna z młodszych pracownic i dumna posiadaczka kredytu hipotecznego dorównującego rachunkom za naprawy ferrari saudyjskiego księcia – to będzie oznaczało zwolnienia, prawda? – Gdyby do tego doszło – mówiła Frankie cierpliwie – to owszem, będą zwolnienia. W tego rodzaju sytuacjach to normalne. Ale nie dojdzie. Uściskała Lydię w sposób, którego większość podręczników HR nie zalecała. Coś w drobnej owalnej twarzy i rozwichrzonych lokach Lydii przypominało Frankie jej ukochaną Emer. Lydia miała ten sam słodki uśmiech, ale brakowało jej gorącego błysku niezależności, którą Emer odziedziczyła po matce. Gdyby Frankie traktowała plotki poważnie, pomaszerowałaby do gabinetu prezesa i zażądała informacji. Zdawała sobie jednak sprawę, że w obecnej sytuacji gospodarczej sektor biznesowy jest wylęgarnią szalonych plotek o przejęciach, połączeniach i potężnych odprawach dla beznadziejnych szefów. Frankie zawsze była za sprytna, żeby to kupować. A poza tym miała dość kłopotów bez dodawania do listy najnowszych teorii

spiskowych. Doktor Felix sprawdził jej ciśnienie krwi i zapytał, jak się czuje, stosując hormonalną terapię zastępczą. – Nie wiem, czy jest skuteczna – odparła wprost. – Nadal jestem wiecznie wyczerpana i okropnie traktuję Setha – dodała z poczuciem winy, ponieważ czuła, że powinna powiedzieć o tym komuś poza swoją siostrą. – Widzimy się za trzy miesiące. Wszystko będzie dobrze – oznajmił Felix tym swoim kojącym tonem. Mam taką nadzieję, pomyślała Frankie, wychodząc z gabinetu na parking. Gdyby własne problemy tak bardzo jej nie absorbowały, pewnie poświęciłaby więcej uwagi mailowi Anity. Wystawiłaby antenę, która drżałaby pod naporem odbieranych sygnałów. Frankie jednak wypadła z gry, ponieważ była strasznie zmęczona. Nienawidziła dni, w których pojawiało się wyczerpanie. Spadało na nią jak grom z jasnego nieba – było to zwalające z nóg śmiertelne znużenie, które pozbawiało ją energii i sprawiało, że nie była zdolna do niczego poza położeniem się do łóżka. Oczywiście w Dutton Insurance taka możliwość nie wchodziła w grę. Kiedy więc wchodziła do biura, zamiast jednej brała dwie musujące tabletki energetyzujące z witaminą C i parzyła mocniejszą kawę. – Jakieś wiadomości? – zawołała do swojej asystentki. Ursula, która pośpiesznie malowała paznokcie pod biurkiem, odkrzyknęła: – Nie! – Znowu malujesz paznokcie? – zapytała Frankie. – Tak – przyznała Ursula. – Kochanie, to, że rozumiem, ile trzeba się namęczyć, żeby dobrze wyglądać, jeszcze nie znaczy, że wszyscy szefowie są tacy sami. Generalnie zasada jest taka, że nie malujemy paznokci w pracy. Biegnij do łazienki i skończ tam, jeśli musisz. W przeciwnym razie zmyj lakier. – Nie mogę. Były niebieskie, trochę lakieru zostało i muszę je podmalować, bo inaczej będą wyglądały okropnie – poskarżyła się Ursula. – Mam zmywacz. Każda kobieta potrzebuje w pracy takiego zestawu. Marguerite, mentorka Frankie, niestrudzenie wbijała jej w głowę: – Musisz mieć zapasowe rajstopy, majtki, tampony, tabletki od bólu głowy, dezodorant i świeżą bluzkę na wypadek, gdybyś się pochlapała. Nie zaszkodzi zapasowy kostium i para szpilek w szafie. Frankie podeszła do Ursuli ze zmywaczem do paznokci i wacikami. – Szybko – syknęła. – Idź do toalety i zajmij się tym. – Frankie, jesteś cudowna – westchnęła Ursula. – Najlepsza szefowa na świecie. – Och, dajże spokój – upomniała ją Frankie, wracając do swojego biurka, choć się uśmiechała.

W południe witamina C i bardzo mocna kawa zaczynały działać. Frankie zdołała rozprawić się z ogromną ilością pracy i była z siebie dość zadowolona. Kiedy zadzwonił telefon, odebrała radośnie: – Słucham, Frankie Green. W słuchawce rozległ się lekko nosowy głos Maire, asystentki zastępcy dyrektora naczelnego, która powiedziała krótko: – Chce cię widzieć w sali narad o drugiej. – Wiesz, o co chodzi? – zapytała Frankie, zapisując spotkanie w notatniku. – Mam coś przynieść? W słuchawce na moment zapadła cisza. – Nie. Do zobaczenia. Frankie westchnęła. Nienawidziła spotkań bez określonego planu. Była zajętą kobietą i miała mnóstwo do zrobienia. Po lunchu pomaszerowała do sali narad, wcześniej sprawdziwszy, czy w rajstopach nie poleciało jej oczko, a na zębach nie została szminka po nałożeniu świeżej warstwy. Wyglądała idealnie – była elegancka i zorientowana. Trochę ją zdziwiła obecność nieznajomego siedzącego przy stole z zastępcą dyrektora, przybrała jednak stosowną minę, wyciągnęła do niego rękę i przedstawiła się chłodnym tonem: – Dzień dobry. Jestem Frankie Green, dyrektorka działu kadr. – Mike Walters z Unite Insurance. Nagle Frankie wszystko zrozumiała. Do licha, dotarło to do niej. Opanowując drżenie i jakimś cudem nie okazując przed mężczyznami, jak bardzo jest wstrząśnięta, przyciągnęła sobie krzesło i usiadła. Cieszyła się, że może ukryć rozdygotane nogi pod stołem. – Słucham – zwróciła się do Gilesa, zastępcy dyrektora naczelnego – w jakiej sprawie się spotykamy? Giles zrobił to, co zawsze – uchylił się od odpowiedzialności. – Jesteśmy tu, pani Green – powiedział oficjalnym tonem Mike – żeby omówić fuzję. Jego postawa i dobór słów rozwiały wszelkie wątpliwości. Frankie wiedziała, że ma kłopoty. – Oczywiście – odparła spokojnie. – Więc to już niedługo, tak? – Tak – pisnął Giles, nie patrząc na nią. – Dział zasobów ludzkich będzie jednym z najważniejszych działów podczas fuzji – ciągnął gładko facet z Unite. W innych okolicznościach Frankie mogłaby uznać go za przystojnego, miał własne gęste i ciemne włosy; w przeciwieństwie do zastępcy dyrektora, który łysiał i rozpaczliwie próbował to ukryć. Frankie wiedziała, że ta rozmowa może potoczyć się w dwóch kierunkach, dostatecznie długo pracowała w tym interesie, by to rozumieć. Albo jest częścią

problemu, albo częścią rozwiązania. Pomyślała o Marguerite, która ciężko przez lata pracowała dla firmy, a mimo to szefowie lekką ręką pozwolili jej odejść. Poświęciła życie Dutton Insurance, ale gdy okazała się zbędna, wyrzucili ją. Po prostu. Frankie przelotnie pomyślała, jak Seth musiał się czuć, kiedy mu powiedziano, że jest niepotrzebny. Pomimo dwudziestu lat przepracowanych w HR nie rozumiała tego. Argumentował, że w małych firmach jest inaczej, że przecież był w pracowni od samego początku, miał swój wkład w jej sukces, przyjaźnił się z ludźmi, którzy ją założyli. Na swoje nieszczęście nie był wspólnikiem. Frankie spędziła wiele godzin, złoszcząc się na Setha, że bez protestu, ze ślepym posłuszeństwem zaakceptował zwolnienie. Czemu czegoś nie zrobił? Dlaczego nie wstał i nie krzyknął, nie przekonał ich, żeby go zatrzymali? A teraz, patrząc na siedzących po drugiej stronie stołu mężczyzn, z których jeden dokładał wszelkich starań, by na nią nie patrzeć, podczas gdy drugi spokojnie odwzajemniał jej spojrzenie, Frankie wiedziała, że to jedna z tych chwil w życiu, kiedy absolutnie nic nie można zrobić. – Zdecydowaliście już, czy jestem częścią rozwiązania, czy częścią problemu? – zwróciła się do Mike’a. Rozmowa z Gilesem nie miała sensu. – Nie jest pani częścią żadnego problemu, pani Green – odparł Mike chłodno. – Ale mamy własnych szefów HR. Jeśli pani zostanie, będzie pani musiała pracować pod ich kierownictwem, co oczywiście oznacza degradację. Nie wydaje mi się, żeby to było dobre rozwiązanie. – Nie – zgodziła się z nim Frankie, pośpiesznie się zastanawiając. – Czyli proponuje mi pan odejście z pracy? Pozwoli pan, że porozmawiam z moim prawnikiem, dobrze? Pracuję tu od dawna i mam doskonałą umowę. Poczuła niejaką satysfakcję, widząc na twarzy Mike’a błysk niepokoju. Nie ulegało wątpliwości, że aż tak wnikliwie nie zapoznał się z jej dokumentami. Kiedy pół godziny później Frankie szła przez dział HR, uderzyła ją myśl, jak bardzo będzie jej tego brakować. To nie było wielkie biuro. Niska sala z szarymi przepierzeniami, do których pracownicy przyczepiali rodzinne fotografie i o które opierali doniczki z nadzieją, że coś utrzyma się przy życiu w świetle jarzeniówek. Na biurku Tracy zielistka Sternberga kwitła i wypuszczała odnogi, które inni brali i usiłowali hodować w swoich boksach, ale na próżno. Tylko Tracy się to udawało. Frankie uśmiechnęła się do tej myśli. – Nikt z was nie ma takiej ręki do roślin jak ja – mówiła Tracy z dumą. – Jestem królową zielistek. Frankie minęła Jona, jednego z młodych pracowników, który znowu telefonował do działu IT, gdzie nowo zatrudniony człowiek nie wykonywał swoich obowiązków, a materiały biurowe w rodzaju długopisów i notatników A4 znikały w alarmującym tempie.

Frankie weszła prosto do swojego gabinetu, nie mówiąc ani słowa do siedzącej przy drzwiach Ursuli. Dziwne, pomyślała asystentka. Frankie zawsze zwracała na nią uwagę i nigdy nie prosiła jej o nic, czego sama by nie zrobiła, a to był jeden z powodów, dla których z taką przyjemnością człowiek u niej pracował. I jeszcze jedno, pomyślała Ursula ponuro, zupełnie nie przypominała jej poprzedniego szefa, tego oblecha imieniem Paul, który korzystał z każdej okazji, żeby stanąć blisko niej i zaglądać jej w dekolt. Frankie musi być bardzo zajęta, i tyle. Albo roztargniona. Ursula wróciła do pracy, przez kilka minut stukając w klawiaturę komputera. Później przerwała. Po namyśle uznała, że Frankie wyglądała na zmęczoną. Może kawa dobrze jej zrobi. Frankie stała i rozglądała się po gabinecie, jakby widziała go po raz pierwszy. Miała jedno z wielkich narożnych pomieszczeń i przez lata całkowicie przejęła je na własność, stawiając na biurku rodzinne fotografie i wieszając na ścianach obrazy, które lubiła. Teraz jednak wszystko wyglądało inaczej, jakby zmienił się kąt nachylenia, ponieważ Frankie tak się czuła. Świat wypadł z orbity. Czy to sobie wyobraża? To pewnie skutek szoku, pomyślała w jakimś oddalonym zakątku umysłu. Szok nadaje wszystkiemu inny kształt, a ona przeżyła wielki wstrząs. Pozwolono jej odejść. Odejść. Jak coś takiego mogło przytrafić się jej, Frankie Green, od tak dawna pozostającej w zarządzie Dutton Insurance? Pomyślała o wszystkich tych latach, kiedy żonglowała – do licha, nienawidziła tego słowa – pracą, dziećmi, Sethem, domem, zakupami, praniem… Żonglowała jak jakiś obłąkany magik utrzymujący wszystkie kule w powietrzu. Nigdy nie dopuściła, by praca w jakikolwiek sposób ucierpiała dlatego, że tyle ma spraw na głowie. Marguerite powtarzała, że kobiety są etycznymi pracodawcami, ponieważ starają się wywiązać ze wszystkich obowiązków i dbają o pracowników. Większość pracujących matek pragnie wypaść jak najlepiej i jedynie sobie odmawia wielu rzeczy. A teraz to. Rozległo się pukanie do drzwi i do środka zajrzała Ursula. – Frankie – powiedziała swym wesołym, lekkim głosem. – Wszystko w porządku? Pomyślałam, że filiżanka kawy dobrze ci zrobi. Frankie, czując pod powiekami łzy, nie odrywała wzroku od okna. Próbowała nadać głosowi neutralny ton, wyglądać tak, jakby głęboko zastanawiała się nad rozwiązaniem jakiegoś problemu. – Nie, Ursulo, dziękuję. Nic mi nie jest. – Dobrze – powiedziała Ursula i cicho zamknęła drzwi za sobą. Frankie patrzyła w okno, ale nic nie stało się prostsze, nic.

Rozdział 21 W maju, trzecim miesiącu ciąży, Peggy uznała, że w końcu pojawił się brzuszek. Był mały, ale wyraźny. Pozostały też poranne mdłości. Nieco zielona na twarzy wyszła z toalety w sklepie. Fifi podała jej papierowy ręcznik, żeby mogła porządnie się wytrzeć. – Może pobiegnę kupić herbatę imbirową? – zapytała łagodnie. – Herbatę imbirową? – powtórzyła Peggy ze zdziwieniem, równocześnie czując mdłości. Fifi przekrzywiła głowę. Zawsze ekscentryczna w kwestiach mody, dzisiaj ubrała się w stylu lat pięćdziesiątych: miała na sobie lnianą sukienkę w różowo-żółte paski z kloszową spódnicą, a czarne kręcone włosy zebrała w kucyki. – Wiele kobiet w ciąży bardzo sobie ją chwali, podobno to rewelacyjny środek na poranne mdłości. Na mnie nie działała, ale tobie może pomóc. – Poranne mdłości? – Peggy była zszokowana. Myślała, że skutecznie się maskuje, a teraz Fifi mówi wprost, że o wszystkim wie. – Owszem, poranne mdłości – odparła Fifi zirytowana. – Nie rozumiem, dlaczego mi nie powiedziałaś, Peggy. To nie jest tajemnica państwowa, prawda? – Cóż, nie… – mruknęła Peggy. – Ale nie chciałam nikomu o tym mówić. – Na tym polega problem z ciążą. Ludzie zwykle ją zauważają. Mnóstwo rzeczy cię zdradza, a poranne mdłości na pewno do nich należą. – Ja… – zaczęła Peggy. Westchnęła głęboko. – Trafiłaś w sedno – przyznała. – Byłam głupia, sądząc, że nikt nic nie zauważy. Od dawna chciałam z tobą porozmawiać, bo… no wiesz… ojca nie będzie i pomyślałam, że mi o tym opowiesz. Fifi spojrzała na nią ze smutkiem. – Strasznie mi przykro, Peggy. To trudna sprawa. Ojciec Coco nie chciał słyszeć o dziecku, a część mnie – Fifi uśmiechnęła się ironicznie – nie chciała mieć do czynienia z człowiekiem, który nie kocha Coco tak mocno jak ja. – Rozumiem. U mnie wygląda to trochę inaczej, bo o niczym nie powiedziałam ojcu dziecka. I nie mam zamiaru tego zrobić – dodała Peggy pośpiesznie. – To nie był poważny związek i nie byłoby w porządku obarczać go dzieckiem. Oczekiwała, że Fifi się z nią zgodzi. Fifi wiedziała, jak to jest wychowywać samotnie dziecko. Jeśli ktoś ją zrozumie, to tylko ona. Zamiast zrozumienia po drobnej twarzy Fifi przemknął jednak inny grymas, podobny do gniewu. – Nie powiesz mu? Musisz to zrobić. Jak zareaguje, co zrobi, to jego sprawa, ale ty musisz mu powiedzieć, że jesteś z nim w ciąży. To także jego dziecko. – W ostatnim zdaniu Fifi każde słowo wypowiedziała z naciskiem. Powtórzyła je, by mieć pewność, że do Peggy to dotarło. – To także jego dziecko.

– Nieprawda! – odparła Peggy zapalczywie. – Co masz przeciwko mężczyznom? – Zbyt wiele, żeby z którymś wychowywać dziecko! Fifi milczała. Peggy wybuchnęła płaczem. – Cholerne hormony – mruknęła, sięgając po chusteczki higieniczne, które teraz zawsze miała pod ręką. Przywykła do ataków płaczu, do tego, że wszystkie od tak dawna tłumione uczucia wypływały z niej szeroką falą: złość, ból, strach i czysty żal. – Dużo płakałam, kiedy byłam w ciąży – powiedziała Fifi, podchodząc do drzwi sklepu. Przekręciła klucz w zamku i odwróciła wywieszkę na stronę informującą o zamknięciu. – Ale nie tak jak ty. Przepraszam, że ci nagadałam. Posunęłam się za daleko. Myślałam, że jesteś arogancka, nie mówiąc ojcu o dziecku, a przecież ma do tego prawo. – Roześmiała się sucho. – Wiem, pewnie nie mieści ci się w głowie, że opowiadam takie rzeczy, skoro ojciec Coco okazał się kompletnie bezużyteczny, ale w teorii bardzo bym chciała, żeby był obecny w jej życiu. Dzieci potrzebują obojga rodziców, nieważne, czy są razem, czy nie, ponieważ w pojedynkę jest o wiele trudniej, a dwojgu łatwiej zapewnić dobrą opiekę. Muszę być obojgiem rodziców dla Coco i nadal się martwię. – Fifi położyła dłoń na dygoczącym ramieniu Peggy i poprowadziła ją do małej kuchni na zapleczu. – Nie masz pojęcia, o co się martwię w środku nocy: a jeśli nie będzie w stanie nawiązać normalnych relacji z mężczyznami, bo nie widzi, żebym się z kimś umawiała? Widzisz, nie robię tego. Boję się, że jeśli zbliżę się do kogoś na tyle, żeby przedstawić go Coco, nasze stosunki się zepsują, że dam jej ojca i zaraz odbiorę. Ludzie mówią, że zostając matką, zaczynasz myśleć, że wszystko robisz źle, ale samotne macierzyństwo zwiększa to wrażenie czterokrotnie. Peggy słuchała bez słowa. Gdyby tylko mogła powiedzieć Fifi o wszystkim. Pragnęła zrzucić z serca brzemię i mieć kogoś, kto ją pocieszy. Jakby czytając w jej myślach, Fifi zaproponowała: – Może mi opowiesz całą tę historię. A Peggy to zrobiła. Frankie nie była całkiem pewna, w jaki sposób dojechała do domu Gabrielle. Nie pamiętała nawet, jak wyszła z budynku firmy. Mgliście przypominała sobie, że złapała torebkę i zostawiła wszystko za sobą. Ursuli powiedziała, że nie czuje się dobrze, ale jutro przyjdzie do pracy. Zdawała sobie sprawę, że powinna była jej wspomnieć o tym, co się stało, ale Mike, facet od brudnej roboty, zastrzegł wyraźnie, że na razie to absolutna tajemnica, a zszokowana Frankie zgodziła się nikomu nic nie mówić. W innych okolicznościach pewnie oznajmiłaby mu, gdzie może sobie wsadzić tę tajemnicę, ale ona tylko popatrzyła na niego pustym wzrokiem i pokiwała głową. To wydawało się najrozsądniejszym wyjściem. Nie – jedynym wyjściem. Wcześniej zadzwoniła, żeby się upewnić, że Gaby jest w domu. W odpowiedzi usłyszała:

– Jasne, czekam. – A potem padło pytanie, którego Frankie się obawiała. – Co się stało? – Powiem ci, jak się spotkamy – odparła Frankie, niezdolna nic więcej wykrztusić. Nic więc dziwnego, że Gaby czekała na jej przyjazd w otwartych drzwiach. Podbiegła do samochodu w chwili, gdy Frankie zahamowała. – Co się stało? – Na jej ślicznej twarzy malował się niepokój. Z suczką Georgią radośnie wąchającą jej nogi i Gaby patrzącą na nią z niepokojem Frankie nawet nie próbowała powstrzymać łez. – Frankie! O co chodzi? – Zwolniono mnie. Po raz pierwszy od chwili, gdy usłyszała o tym prawie godzinę temu, zaczął do niej docierać sens tych słów. Zwolniono ją. W Dutton Insurance popracuje jeszcze przez miesiąc, potem zostanie bezrobotna, trafi na śmietnik. Musiała powiedzieć to głośno, bo Gaby powtórzyła: – Na śmietnik? Nie bądź śmieszna, nigdy nie wylądujesz na śmietniku. Co się stało? Jak… – Dutton łączy się z inną firmą, a ja nie mieszczę się w nowym profilu. Georgia uznała, że ma dość węszenia przy samochodzie i jeśli chce osiągnąć jakiś sukces w szukaniu jedzenia, musi wdrapać się tej kobiecie za kierownicą na kolana. Podjęła próbę, opierając się łapami o nogi Frankie i liżąc ją po twarzy, jakby chciała zapytać: „Jestem głodna, mogę wejść?”. Z jakiegoś powodu to wywołało nowy strumień łez. – Och, ty głupi psie – powiedziała Frankie, na poły płacząc, na poły się śmiejąc. – Georgia – upomniała Gaby, ciągnąc ją za obrożę. – Wyłaź, na wszystko jest miejsce i czas. Przepraszam. Zawsze chodzi jej o jedzenie. Myśli, że masz w samochodzie coś do przegryzienia. Frankie się roześmiała. – Może powinnam ją wpuścić, samochód rzeczywiście wymaga sprzątania. – Pogłaskała psa. – Georgia, skarbie, uda ci się wyjeść wszystkie okruchy? Gaby także się roześmiała. – Ona je tylko to, co lubi. W żadnym razie nie nadaje się do usuwania suszonych owoców czy ziaren, to nie dla niej. Ale jeśli masz tam kawałek kiełbaski, kilka frytek albo najlepiej czipsy, to wyczyści je błyskawicznie. Frankie wygramoliła się z samochodu. Bolały ją mięśnie, bolały stawy. Czuła się na swój wiek – nie, czuła się starsza, jakby miała sto lat. Z siedzenia pasażera wywlokła torebkę. – To firmowy samochód – powiedziała do siostry. – Muszę go oddać. Był to jasnoniebieski, średniej wielkości i klasy sedan. Frankie jeździła firmowymi samochodami od lat, to była jedna z dodatkowych korzyści wynikających z jej

stanowiska i wiedziała, że ma szczęście, chociaż musiała płacić stosowny podatek. Ale samochód do niej należał, był częścią jej pracy. Gaby zawołała Georgię, zamknęła drzwi, później wzięła siostrę pod ramię i poprowadziła do domu. – To pewnie najgorszy moment na picie – powiedziała – ale czasami kieliszek wina pomaga. Wiem, wiem – uniosła rękę – taka postawa nie jest właściwa i nie chcemy stać się alkoholiczkami, ale z drugiej strony nie sądzę, żeby któraś z nas miała z tym problem, więc może ser, krakersy, winogrona i kieliszek czerwonego wina poprawią ci samopoczucie? Frankie się uśmiechnęła. – Dawaj. Niewykluczone, że wypiję dwa kieliszki. Usiadły w tylnym ogródku, grzejąc się w promieniach słońca. Przypominał resztę domu – był śliczny i dość chaotyczny. Ogrodnicza metoda Gaby polegała na sadzeniu różnych roślin i zostawianiu ich samym sobie. W domu było tak samo: mnóstwo obrazów i półek z książkami oraz pamiątkami, które Gaby i Victor przywozili z wakacji. Rzeczy stały jedna na drugiej, co razem tworzyło uroczą, przytulną atmosferę. Nagle przebywanie na tarasie, gdzie wiciokrzew, stara róża pnąca i coś, co wyglądało na powojnik, toczyły bój o to, kto pierwszy zajmie największą część pergoli, napełniło Frankie ogromnym spokojem. Gaby nigdy nie miała dwóch identycznych naczyń; bezładnie rozstawiła na starym żeliwnym stole z mozaiką na blacie zbieraninę talerzy i misek z serami, krakersami, oliwkami i zaprawami, a także winogronami. Georgia usiadła między nimi, wodząc po ich twarzach spojrzeniem pełnym nadziei, że ogromny kawał sera spadnie jej do łap. – Georgia, wynoś się! – powiedziała Gaby surowo. – Jesteś okropna! Codziennie zjadasz dwa potężne posiłki. – Zostaw ją – odparła Frankie spokojnie. Dobrze było tu siedzieć z dala od trosk tego świata. Dopóki się stąd nie ruszała, mogła niemal udawać, że dzisiaj nic się nie stało. – Co mówi Seth? – zapytała Gaby. Frankie spojrzała na nią zaskoczona. – Dlatego przyjechałam do ciebie. Nie wiem, jak mu to powiedzieć. Posłał mi esemesa, że są z Lillie w domu, ale nie miałam odwagi do niego zadzwonić. – Och, Frankie – westchnęła Gaby. – Moje biedactwo. Oni są strasznymi draniami, że cię zwolnili. Mam nadzieję, że bez ciebie wszystko zacznie się im walić. – Nie zacznie – stwierdziła Frankie z rezygnacją. – Nigdy się tak nie dzieje. Wszystkich można zastąpić, nawet mnie, a może szczególnie mnie. Sama nie wiem. Nie sądzę, żebym się już nie nadawała, wręcz przeciwnie, jestem bardzo dobra w pracy, ale mówiąc językiem polityki, znalazłam się w złym miejscu o złym czasie. Szef HR z Unite dostaje to stanowisko, nie ja. A ja dobrze wiem, jak obecnie jest trudno, wiem, że nikt nie będzie chciał mnie zatrudnić, bo jestem za stara, dostawałam za wysoką pensję i zbyt długo byłam dyrektorką. – Znowu napiła się wina. To był drugi kieliszek.

Będzie musiała zostawić samochód u Gaby. Nie mogła teraz prowadzić, w żadnym razie nie chciała wyjść na pijaczkę, która upija się wczesnym popołudniem. – Pewnie powinnam zadzwonić do Setha, żeby po mnie przyjechał – wycedziła. – Ciągle o nim myślę i zastanawiam się, jak mu to powiem. – Jeśli ktoś wie, co się wtedy czuje, to właśnie Seth. Zapadła cisza. Frankie wyciągnęła rękę i poklepała Georgię po nastroszonym łbie. – Na tym polega problem – odparła. – Strasznie mi przykro z powodu Setha, on przez to przeszedł, a ja w gruncie rzeczy nic nie rozumiałam. Urządziłam mu piekło, bo nie miałam pojęcia, co naprawdę czuł. Myślałam, że wiem, w końcu pracowałam w HR, ale się myliłam. Nie pomogłam mu. Ani trochę. Nie miał nikogo, dopóki nie przyjechała Lillie. Nagle pojęła, co przez całe to popołudnie najbardziej ją dręczy: nie to, że straciła pracę, ale świadomość, że nie pomogła Sethowi. To ona doprowadziła do powstania dzielącej ich przepaści. – Jesteś pod ogromną presją, Frankie – pocieszała Gaby. – Nie możesz być superwoman i… – Nie – przerwała jej Frankie. – Zawaliłam. Obwiniałam Setha o sprawy, które pozostawały poza jego kontrolą. Powinnam była go wspierać, ale tego nie zrobiłam. Teraz będzie inaczej. – Naprawdę? – Gaby otworzyła szeroko oczy. Frankie pokiwała głową. – Naprawdę. Mam dwa telefony do wykonania. Jeden do najlepszego prawnika od prawa pracy, drugi do Setha. Jeśli mam odejść z Dutton, zamierzam odejść z pieniędzmi, które zapewnią nam wygodne życie do końca naszych dni. Szanowny pan od wylewania na bruk najwyraźniej nie zdaje sobie sprawy z tego, że długo pracowałam w firmie i moja odprawa będzie go kosztowała tyle co PKB małego państwa! Nie chcę przez to powiedzieć, że nasze problemy finansowe się skończą, ale będzie dobrze. Zdołamy nawet wyremontować dom. Poszukam pracy na godziny, żeby powiększyć emeryturę… Znasz mnie, Gaby, zrobię wszystko! Gaby wybuchnęła śmiechem. – Wiem, że nie cierpisz, kiedy ci mówią, że jesteś podobna do mamy, ale czasami bardzo mi ją przypominasz – powiedziała. – Obie macie w sobie coś z królowej wojowniczek. Frankie wyciągnęła ku niej kieliszek. – Więcej wina dla królowej. – Kiedy Gaby nalała, Frankie włączyła listę kontaktów w swojej komórce i zadzwoniła. Gdy wybrała drugi numer, odebrał Seth. Od razu przeszła do rzeczy: – Jestem u Gaby i wypiłam trzy kieliszki wina, więc nie mogę wrócić samochodem do domu.

Po chwili oszołomionego milczenia usłyszała: – Co się stało? Wszystko w porządku? – Mówił z zapalczywością, która sprawiła, że brzmiał jak dawny Seth. – Zwolniono mnie – odparła spokojnie. – Wydawało mi się, że najlepiej zrobię, idąc do Gaby. Myślałam, że ty i Lillie wrócicie później, a zależało mi na towarzystwie. – To było kłamstwo. Nie chciała stawać przed Sethem i przekazywać mu okropnej wiadomości, ponieważ wiedziała, jak niezręcznie sama zareagowała, kiedy to przydarzyło się jemu. – Moje kochanie – powiedział i tym razem to bez wątpienia był dawny Seth. – Moja dziecinka. Co za idioci. Zobaczysz, za kilka tygodni przekonają się, co stracili – oznajmił żarliwie. Frankie czuła, że zaraz się rozpłacze. Jak mogła w niego wątpić? Był przy niej przez cały czas, a ona nie zdawała sobie z tego sprawy. – Dziękuję, kochanie – mruknęła. – Przyjadę tak szybko, jak się da. Nie martw się, skarbie, wszystko będzie dobrze. Poradzimy sobie. Kocham cię. Do zobaczenia. – Nie rozłączaj się! – krzyknęła. – Dlaczego? – Bo chcę ci powiedzieć, że cię kocham, jesteś cudowny i przepraszam, że nie okazałam ci zrozumienia, ale teraz to naprawię. I znowu w słuchawce zapadła cisza. – Przepraszam – powtórzyła Frankie. – A dobra wiadomość jest taka, że rozmawiałam z rewelacyjnym prawnikiem od prawa pracy. Myślę, że wziąwszy pod uwagę moje doświadczenie, lata przepracowane w firmie i umowę, którą podpisałam wiele lat temu, uda mi się dostać dobrą odprawę. Stojąca obok niej Gaby krzyknęła z radości. – Jesteś pewna? – zapytał Seth głosem na granicy szeptu. – Jestem pewna, kochanie – odparła Frankie. – Pewna w obu sprawach.

Rozdział 22 W piątek wieczorem jest impreza, poinformowała Freyę Kaz. – W domu Decco i Louise. Ich rodzice wyjeżdżają, a sąsiad jest głuchy. Zaprosili nas. Chcesz iść? Freya uśmiechnęła się znacząco. Kaz na odległość kochała się w Decco, starszym bracie Louise. Związek był bardzo jednostronny, polegał na tym, że Kaz wpatrywała się w niego, ilekroć ich drogi się skrzyżowały, albo rumieniła się i wydymała usta, kiedy on na nią spoglądał. Romansowi na przeszkodzie stały tylko dwie rzeczy: po pierwsze, Decco nigdy się nie odezwał do Kaz, po drugie, już miał dziewczynę, niewiarygodnie piękną Polkę z kośćmi policzkowymi jak stepy, lśniącymi czarnymi włosami sięgającymi jej do pupy i spojrzeniem mówiącym, że przyjmie każde wyzwanie. – Zły pomysł? – ciągnęła Kaz, mylnie interpretując milczenie Freyi jako odpowiedź negatywną. – Myślisz, że potraktują mnie jak ciapowatą przyjaciółkę jego młodszej siostry i wszyscy od razu się zorientują, że się w nim durzę? – Nie – odparła Freya. – Do odważnych świat należy i tak dalej. Zastanawiałam się, co włożymy. Ponieważ Decco i Louise mieszkali bliżej Freyi, a Kaz powiedziała, że gdyby szykowała się na imprezę u siebie, cztery starsze siostry przeszkodziłyby jej, uciekając z nowym metalicznym T-shirtem, który kupiła do obcisłych dżinsów, przygotowania odbyły się u Freyi. Opal ucieszyła się, że Freya idzie na imprezę, chociaż kiedy usłyszała, że udział wezmą w niej głównie osiemnastolatkowie, kazała jej wrócić o dziesiątej. – Dobrze ci zrobi wyjście na godzinę, kotku – powiedziała, podając dziewczynom herbatę i świeżo upieczone cynamonowe bułeczki. – Ale bądź ostrożna. Dzwoń o każdej porze, Ned zaraz po ciebie przyjedzie. – Pani jest taka wyrozumiała, pani Opal – westchnęła Kaz, pochłaniając drugą bułeczkę, choć wcześniej planowała, że po lunchu nic nie będzie jeść, żeby spokojnie wbić się w dżinsy. – Mama warczy na mnie, kiedy mówię, że wychodzę, i chce, żebym co godzina meldowała, gdzie jestem. – Freya przysyła mi esemesy – powiedziała Opal z czułością. – Wie, że się martwię. Wychowałam trzech synów i córkę, nasłuchałam się, do jakich rzeczy zdolni byli ich kumple, i dobrze wiem, co może się stać. – Przerwała ubijanie ziemniaków do zapiekanki pasterza na kolację. – Twoja mama się niepokoi, Kaz, to wszystko. Ty w dzisiejszym wieczorze widzisz jedynie zabawę, ale kiedy będziesz trochę starsza, dostrzeżesz wszystkie zasadzki. Wy jesteście za młode na picie, starsi chłopcy nie. Kaz przygryzła wargę. Miała zamiar wypić piwo albo dwa. Louise powiedziała, że

Decco kupi kilka kegów – legalnie, ponieważ skończył już osiemnaście lat. Opal usiadła przy stole i nalała sobie herbaty. – Popatrz na siebie, kotku. Masz szesnaście lat, ale wyglądasz na co najmniej dziewiętnaście albo dwadzieścia, kiedy zrobisz sobie makijaż i odpowiednio się wystroisz. Chłopcy widzą tylko twoją powierzchowność, nie dostrzegają kryjącej się we wnętrzu bezbronności. Bardzo bym nie chciała, żeby stała ci się krzywda, bo jakiś zalany facet w jednej chwili będzie uprawiał z tobą seks, a w następnej zapomni, jak masz na imię. Później to ty, nie on, będziesz się czuła zdruzgotana i wykorzystana. Kobiety nie zapominają o takich sprawach. Kaz z podziwem wpatrywała się w Opal, nie mogąc wyjść ze zdumienia, że ta srebrnowłosa kobieta, która równie dobrze mogła być babcią, tak spokojnie rozmawia o nastoletnim seksie i piciu; nie chowa głowy w piasek, pomijając tę kwestię milczeniem, ale mówi bez ogródek. Grace, matka Kaz – w sumie miała pięć córek – prezentowała inne podejście. – Nie waż się pić, dopóki nie będziesz pełnoletnia, panienko. Nie chcę, żebyś pewnego dnia wróciła do domu z dzieckiem w brzuchu – warknęła na Kaz. Nie było mowy o tym, jak niezręczny, pijany seks może wpłynąć na Kaz, tylko kazanie, że rodziny nie byłoby stać na dziecko i że mieli wielkie szczęście wtedy z Leesą, kiedy okazało się, że jej spóźniony o tydzień okres był spowodowany stresem, nie ciążą. – Jeśli któraś z was znowu mnie na to narazi, zabiję – oznajmiła ponuro Grace swoim córkom. Opal do herbaty dolała mleka z dzbanuszka zdobionego w wielkie peonie. – W dzisiejszych czasach na młode dziewczęta wywiera się wielką presję, żeby dojrzewały przed czasem. Wiem, że na tej imprezie będzie alkohol, i wiem, że Freya go nie tknie, ponieważ… – Opal urwała, ale zaraz uświadomiła sobie, że Kaz wie wszystko o matce Freyi, więc ciągnęła – …bo widzi, jak działa na jej biedną matkę, niech Bóg ma ją w opiece. Ty jednak możesz poczuć pokusę, Kaz. Jesteś na to za młoda, tylko to ci mówię. Alkohol narobił dość szkód w naszym kraju. Bawcie się dobrze przez godzinę, potem idźcie do domu. Kaz siedziała na łóżku Freyi i przez okno patrzyła na ciągnące się za ogrodem działki, tworzące równe prostokąty, jedne porośnięte bujną roślinnością, inne zielskiem. – Mam straszne wyrzuty sumienia – powiedziała. – Miałam zamiar wypić drinka albo dwa, ale przez Opal czuję się tak… – …jakbyś ją rozczarowała, gdybyś je wypiła? – dokończyła Freya. – Właśnie. – Kaz westchnęła, po czym wyjęła kosmetyczkę i rozpoczęła przemianę. W połowie nakładania podkładu odłożyła gąbkę. – A jeśli Decco zaproponuje mi drinka? Co wtedy? Nie mogę odmówić, bo

pomyśli, że dzieciak ze mnie, no nie? Freya, która potrafiła obrysować szarą kredką swoje brązowe oczy w dwie minuty, malowała powieki ciemnobrązowym cieniem. Do szkoły zawsze chodziła bez makijażu i teraz spodobały się jej rezultaty. Myślała, że ostatnimi czasy wygląda na doroślejszą. – Jeśli cię lubi, to cię lubi – odparła. – To nie znaczy, że musisz robić wszystko, co jego zdaniem jest super. – Łatwo ci mówić – burknęła Kaz. – To, że sama robisz, co chcesz, i nikogo nie słuchasz, nie oznacza, że wszyscy jesteśmy tacy jak ty. – Hej, to wcale nie jest dla mnie łatwe – zaprotestowała Freya. Skończywszy się malować, popatrzyła w lustro. Jeśli Kaz w makijażu wyglądała na dziewiętnastolatkę, to Freya niewiele się zmieniła: była drobna, szczupła, z płaską klatką piersiową i głową otoczoną ciemnymi lokami. Matka nigdy nie rozmawiała z nią o chłopcach czy seksie, nie powiedziała jej nawet, czy jak Freya nosiła miseczki A, zanim rozwinęła się w C. Gemma nigdy nie mówiła jej o tego rodzaju użytecznych rzeczach. Zamiast tego lubiła opowiadać o życiu przed. Przed śmiercią twojego taty. Przed ślubem. Przed fascynowało ją do tego stopnia, że nigdy nie chciała rozmawiać z córką o teraz. Freya nie czuła rozgoryczenia, chociaż czasami miała ochotę potrząsnąć Kaz i przypomnieć jej, że ma swoją rodzinę, mamę i tatę. Że nie wylądowała na cudzym progu jak kukułcze jajo, z problemami matki wiszącymi jej na szyi niczym głaz. – Musisz włożyć stanik push-up – poradziła Kaz, zerkając na nią od swojego lusterka. – Mam kilka filetów z kurczaka. Skoro idziemy na imprezę z osiemnastolatkami, musimy odpowiednio wyglądać. Za kwadrans dziesiąta impreza już się rozkręciła. Na podwórku koktajlowe kiełbaski paliły się na grillu, bo kucharz gdzieś sobie poszedł. Co chwilę ktoś szturchał grill i kiełbaski spadały na węgiel, co było świetną zabawą. Z grilla unosił się dym, rzecz w tej sytuacji zupełnie zrozumiała. Z ogromnych głośników w domu ryczała muzyka; Freya była ciekawa, kto jest DJem, ponieważ na razie nie rozpoznała ani jednej piosenki. – Ani jednej – powiedziała do Kaz. – To jakaś pokręcona muza. Jak mamy do tego tańczyć? – To nie jest potańcówka, tylko impreza na luzie – wyjaśniła Kaz. Miała na sobie obcisłe dżinsy, które w talii były na nią za ciasne, ale wbiła się w nie, nie zważając na ból, bo w nich jej długie nogi wydawały się jeszcze dłuższe. Stroju dopełniały pożyczone od średniej siostry buty na koturnie, chociaż one też były o pół numeru za małe. Kiedy Freya spokojnie zauważyła, że wysokie obcasy, w których kobieta nie

potrafi ustać, to odrobinę za duże wymagania stawiane przez modę, Kaz odparła, że wcale nie zamierza długo w nich stać. – Zasadniczo plan wygląda tak: on mnie widzi, ciągnie na sofę, owija się wokół mnie i pyta, gdzie byłam przez całe jego życie, a wtedy mogę zrzucić buty. – Chyba nie są ciaśniejsze niż twoje dżinsy – zauważyła Freya. – Nie martw się, dzisiaj wieczorem dżinsy zostają na miejscu. On musi się przekonać, że nie jestem łatwa – oznajmiła Kaz. – W żadnym razie nie chcemy, żeby tak o tobie myślał – odparła Freya i zapięła przyjaciółce dwa kolejne guziki bluzki, która odsłaniała sporą część piersi podniesionych za pomocą różowego stanika w lamparcie cętki od Victoria Secret. Później Kaz zapuściła się w tłum ludzi pijących piwo z butelek albo wino z papierowych kubków. Freya uznała, że jej pierwsza poważna impreza ze starszymi nastolatkami w gruncie rzeczy niczym się nie różni od imprez z młodszymi, tylko alkoholu jest więcej. Na stole stały wina, wódki i piwa, a także dziwnego kształtu butelki z jaskrawą cieczą. – To jakiś lepki likier z Ibizy, Meksyku czy skądś tam – wyjaśnił facet przyrządzający drinki, kiedy Freya wzięła do ręki okrągłą butlę z ogromnym ananasem na etykietce. – Pachnie jak ananasowy rozpuszczalnik, ale w moich drinkach nikt tego nie zauważy. Chcesz się napić? To Purple Passion-ihto. – Podał jej papierowy kubek z fioletowym napojem, maleńką cebulką i słomką. – Oliwek zabrakło. Declan kupił tylko jedną puszkę, a nikomu nie przyszło do głowy przynieść świeże owoce, ale kogo to obchodzi, no nie? – Nie, dziękuję. – Freya powąchała zawartość kubka, po czym go odstawiła. – Przyjechałam na rowerze i nie chcę, żeby policja kazała mi dmuchać. – Jaki rower? – Chłopak wyraźnie się zainteresował. – Norton, klasyczny. Ukryłam u sąsiada, boby mi go ukradli – szepnęła Freya. – Wiesz, dziewczyny lecą na taki rower. Pan Koktajlowy cofnął się. – Jasne, oczywiście, cokolwiek ci pasuje – powiedział zbity z tropu sugestią, że Freyę pociągają dziewczyny. – To tak między nami – dodała z groźną nutą w głosie. – Mano a mano. – Oczywiście – odparł nerwowo. – Potrzebujemy w Redstone więcej lesbijek – oznajmiła Freya, kiedy z Louise wyszły później do ogrodu, żeby uciec przed ogłuszającym rytmem muzyki. – Temu od koktajlów zasugerowałam, że jestem lesbijką, a on o mało nie padł trupem z wrażenia. To seksizm. Mężczyźni mogą być gejami i wszystko jest w porządku, ale w przypadku kobiet trudniej to zaakceptować. – Czemu akurat teraz zajmujesz się prawami gejów? – zapytała Louise. – Tak się tylko zastanawiałam.

Louise i Freya siedziały w ogrodzie – wielkim i ładnym ogrodzie z tarasem, trawnikiem w środku i mnóstwem kamieni, po których pięły się alpejskie rośliny – i rozmawiały. Wyglądało na to, że Decco, czy raczej Declan, zaprosił na imprezę cały swój rocznik i dom na końcu szeregu pełen był osiemnasto- i dziewiętnastolatków szalejących z radości, że mogą zapomnieć o szkole i oddać się zabawie. – Mówiłam mu, że to chore wszystkich zapraszać – powiedziała Louise. Obie z Freyą patrzyły na dziewczynę z ich klasy, która wymiotowała w krzaki róż. – Tata go zabije, a to dopiero będzie początek. Mama pozwoliła mu zrobić małą imprezę, a on obiecał, że zaprosi kilkoro przyjaciół. – Przypuszczalnie będzie gorzej – odparła z namysłem Freya, gdy DJ znowu podkręcił głośność. – Jasne, że tak – potwierdziła żałośnie Louise. – Problem w tym, że gdybym zadzwoniła do rodziców, wpadliby w szał, ale nic nie mogliby zrobić, bo na weekend wyjechali do Brugii. Nie powinien był kupować tych kegów piwa, mówiłam mu, że to wielki błąd. – Sąsiedzi nie będą się skarżyć? – Freya pomyślała, że gdyby ktoś urządził taką imprezę w krętym szeregowcu, gdzie mieszkała z Opal i Nedem, sąsiedzi momentalnie by się zjawili. – Jesteśmy na końcu – zauważyła Louise – a nasz sąsiad jest głuchy. – Cóż, nawet gdyby na początku nie był, to teraz na pewno ogłuchł – uśmiechnęła się Freya. – Lepiej poszukam Kaz. Poszła pół godziny temu, nikt tak długo nie siedzi w łazience. – Pewnie próbuje znaleźć Declana – powiedziała Louise. – Ma bzika na jego punkcie. To jedyny powód, dla którego was zaprosiłam, w przeciwnym razie pojechałabym do cioci. Dzięki temu przynajmniej nie mogliby mieć do mnie pretensji o ten bałagan. – Chodź z nami – zaproponowała Freya. – Nie – westchnęła Louise – lepiej zostanę. Ktoś musi być w stanie zadzwonić na policję, jeśli sprawy wymkną się spod kontroli, ktoś napisze o tym na Facebooku i pojawi się kolejnych czterysta osób. Freya zadrżała. – Co za koszmar. Dobra. – Wstała z ławki. – Idę po Kaz. Przyjdziemy się pożegnać. Weszła do domu przez otwarte na oścież drzwi balkonowe. W środku tańczyło kilka osób, w większości jednak goście siedzieli na kanapach albo na podłodze, migdaląc się, pijąc, rozmawiając, chichocząc. Freya wyczuwała nieomylny zapach palonej trawki i pomyślała, że sprawy mogą się potoczyć w fatalnym kierunku, gdyby trzeba było wezwać policję. Postanowiła, że powie o tym Louise, niech Declan wyrzuci wszystkich biorących narkotyki. Freya nie znała zbyt dobrze starszego brata Louise, ale wydawało się jej, że jest rozsądnym, porządnym facetem.

W żadnym z pokoi nie było śladu Kaz, za to zobaczyła Declana, który na długiej ciemnoczerwonej sofie całował się namiętnie ze swoją piękną dziewczyną. Freya nie znała jej imienia, stwierdziła jednak, że wygląda bardziej oszałamiająco niż zwykle. Biedna Kaz, nie ma cienia szansy. W tej samej chwili Freya zadała sobie pytanie, czy przyjaciółka nie zmieniła zdania w kwestii obietnicy, że nie weźmie piwa do ust. Widok miłości życia – no dobrze, miłości życia, do której wzdycha się z daleka – z piękną dziewczyną może pchnąć do desperackich czynów każdą kobietę. Kaz nie było w kuchni ani w holu, nie siedziała nawet we frontowym ogródku, gdzie grupka osób paliła papierosy i grała w odgadywanie scen. – Panna Scarlet z siekierą w bibliotece – pisnął chłopak; wyjął z pudełka małą plastikową siekierkę i przy akompaniamencie wybuchów śmiechu pozostałych udawał, że wali kolegę po głowie. Wszystkie sypialnie zajmowały poruszające się rytmicznie ciała. O, do diabła, o tym też trzeba powiedzieć Louise. Przed łazienką stała kolejka, w której Kaz nie było. O ile nie wróciła do domu, co do niej niepodobne, musiała być w środku. – Kaz! – Freya mocno zapukała. – Jesteś tam? To ja, Freya. Wpuść mnie. – Zabębniła w drzwi jeszcze kilka razy. Kolejka poruszyła się niespokojnie. – Siedzi tam od wieków. Za chwilę pęknę. – Tak – dodał ktoś inny. – Ja też. – Na dole jest druga toaleta – powiedziała Freya z irytacją. – Ktoś się tam porzygał. Ohyda. – Skoro pękasz, to nie powinno ci to przeszkadzać – warknęła Freya. W końcu z łazienki dobiegły szmery i Kaz otworzyła drzwi. Wystarczyło jedno spojrzenie i Freya pojęła, że przyjaciółka jest bardzo, bardzo pijana; wyglądała, jakby równocześnie płakała i wymiotowała. Leżała na podłodze i sprawiała wrażenie ledwo przytomnej. Widok najlepszej przyjaciółki w takim stanie sprawił, że coś we Freyi pękło. Polegała na Kaz, a teraz Kaz zachowywała się źle, tak samo jak matka Freyi – Freya guzik ją obchodziła i robiła każdą głupotę, na jaką przyszła jej ochota. Nie wywlokła Kaz z łazienki, tylko pobiegła na dół. Louise rozmawiała z wysokim, szczupłym chłopakiem, równie przystojnym jak Declan, choć smuklejszym i bardziej nieśmiałym. – Louise, Kaz leży w łazience zalana w trupa! Musisz mi pomóc, to się może fatalnie skończyć, Kaz może się udławić wymiocinami. Pomóż mi! – Chodź, Harry – powiedziała Louise, wstając z sofy. – Harry to mój kuzyn. On nam pomoże. We troje wyprowadzili Kaz i próbowali ją obudzić, ale ona tylko jęczała, a głowa bezwładnie latała jej na wszystkie strony. Louise i Freya spojrzały po sobie przerażone.

– Jaki jest numer do jej matki? – zapytał Harry. – Moja mama jest pielęgniarką, mówiła mi, co w takiej sytuacji należy zrobić. Twoja przyjaciółka musi iść do szpitala na płukanie żołądka. Ty zadzwoń do jej mamy, ja wezwę karetkę. – Co? – powiedziała przerażona Louise. – Ale impreza i to wszystko, co się tu dzieje… – Ludzie umierają, kiedy za dużo wypiją – odparł Harry łagodniejszym tonem. Wyciągnął rękę i poklepał Freyę po ramieniu. Teraz otwarcie płakała, przygnębiona rozwojem wydarzeń. Miała wrażenie, że świat pędzi w stronę tego samego chaosu co wtedy, kiedy umarł jej ojciec. – Przepraszam – wyjąkała. – Nie potrafię się opanować. – Wszystko będzie dobrze – oznajmił Harry stanowczo i wyjął komórkę. – Dzwoń do jej mamy, ja wezwę pogotowie. Karetka przyjechała po dziesięciu minutach; w tym czasie Freya i Louise podtrzymywały Kaz, nie pozwalając, by osunęła się na ziemię. – Jeśli zacznie wymiotować, udławi się i umrze – powtarzała niespokojnie Freya. – Świetnie sobie poradziliście – powiedział jeden z paramedyków, wysiadając z karetki. – Teraz my się nią zajmiemy. Bardzo dobrze, że po nas zadzwoniliście. Która z was to jej przyjaciółka? – Ja – odparła Freya i spojrzała na Harry’ego. – Ja też jadę – powiedział. – Freya to moja siostra. Jest w szoku i mnie potrzebuje. Kiedy o jedenastej chora z niepokoju Opal zadzwoniła na komórkę Freyi, oboje z Harrym siedzieli przed izbą przyjęć i jedli czekoladę, którą Harry kupił w automacie. Matka Kaz pędem wpadła na korytarz, nawet ich nie zauważając, i zaraz wprowadzono ją na salę. Wyszła mniej więcej pół godziny później. – Dziękuję wam – powiedziała do Freyi i Harry’ego. – Lekarz mówi, że ktoś postąpił bardzo rozsądnie i wezwał karetkę. Dziękuję. Znowu wróciła do córki. Freya już trochę się uspokoiła i mogła wyjaśnić Opal, co się stało. Opierała się o Harry’ego, a on ją obejmował, co wydawało się zupełnie normalne i bardzo kojące. Nigdy wcześniej nie czuła się tak dobrze w towarzystwie chłopaka. – Będziemy za pół godziny – powiedziała Opal. – Czekaj na nas. – Przyjeżdżają po mnie. Podrzucimy cię do domu – wyjaśniła Freya. – Zachowałeś się rewelacyjnie, wiedziałeś, co trzeba zrobić. – Każdy by tak postąpił. – Nie. – Freya porządnie mu się przyjrzała. To nie było na miejscu w takiej sytuacji, ale poczuła dreszcz. Wydał się jej bardzo atrakcyjny. – Nie każdy, ale ty tak. Uratowałeś jej życie. – A wszystko w jedną noc – skomentował Harry z uśmiechem. Freya

odpowiedziała tym samym. Zastanawiała się, jak powie ludziom, że zadurzyła się w Harrym w poczekalni izby przyjęć.

Rozdział 23 W sobotę rano Frankie obudziła się wcześnie. Przez źle zaciągnięte zasłony wpadały promienie światła. Zwykle to by ją zirytowało, ale nie dzisiaj. Nie nakręcać się z powodu drobiazgów, tak brzmiała jej nowa mantra. Po cichu wstała z łóżka i poszła do kuchni zaparzyć kawę. Otworzyła drzwi balkonowe i wyszła do ogrodu, wciągając w płuca zapach świeżej ziemi oraz niedawno zasadzonych roślin i wystawiając twarz do słońca. Popijając kawę, obeszła ogród. Obiecała sobie w duchu, że poprosi Lillie, żeby przed wyjazdem zapisała jej wszystkie nazwy roślin, bo nie miała zielonego pojęcia, co rośnie w jej ogrodzie. Była zmęczona. Miała za sobą dziwny i wyczerpujący tydzień. Po pierwsze, spotkała się z prawnikiem, z którym omówili wysokość jej odprawy. – Pracowała pani w Dutton przez dwadzieścia cztery lata – powiedział prawnik. – Będę negocjował w pani imieniu, ale sądzę, że dostanie pani sporo. Nie wydaje mi się, żeby protestowali. Przy fuzjach jeden komplet szefów zawsze musi odejść, a im nie zależy na złej prasie, którą by mieli, gdyby zwalniali ludzi i dawali im niskie odprawy po latach lojalnej pracy. Pójście do biura następnego dnia było dziwnym przeżyciem. W ciągu jednej nocy Dutton przestał być miejscem, gdzie prowadziła intensywne, satysfakcjonujące życie, a stał się miejscem, z którego odchodziła. To przypominało jej czasy, kiedy dwunastoletnia Emer była w ostatniej klasie podstawówki. Gdy sobie uświadomiła, jak wielu nauczycieli, rodziców i dzieci, których znała przez lata, przestanie brać udział w jej życiu, miała wrażenie, że to koniec pewnej ery. Ursula płakała, gdy Frankie przekazała jej wiadomość, że odchodzi z pracy. – Ale co my bez ciebie poczniemy? – szlochała. – Poradzicie sobie, a ty pamiętaj, żeby mieć w szufladzie zmywacz do paznokci i inne potrzebne rzeczy. Jej przyjaciółka Anita z wydziału prawnego była wstrząśnięta. – W głowie mi się nie mieści, że z ciebie zrezygnowali, Frankie. No wiesz, rewelacyjnie wykonujesz swoją pracę, wszyscy mówią, że nie ma lepszego od ciebie dyrektora HR. To takie niesprawiedliwe, pewnie jesteś zdruzgotana. – To śmieszne, ale nie. Ta decyzja nie jest osobista, tylko biznesowa. Gdybym ja przejęła jakąś firmę, chciałabym zachować swój zespół. Rozumiem to. – Ale co będziesz robiła? – zapytała Anita. – Przecież kochasz tę pracę! – Kocham, to prawda. – Frankie zastanawiała się, jak to wytłumaczyć. – I gdyby to ode mnie zależało, pewnie nigdy nie przeszłabym na emeryturę. Dalej prowadziłabym szalone życie, z wiekiem coraz bardziej stresujące. Popatrz na te zmarszczki. – Wskazała na swoją twarz. – Stres cię postarza! Żałuję, że nie wiedziałam tego przed

laty. Teraz mogę przestać pracować, wyremontować dom, spędzać czas z rodziną i tak dalej. Anita umilkła. Po chwili zapytała: – Seth tak się nie czuł, prawda? – Nie – odparła Frankie ogarnięta wyrzutami sumienia. Przez cały ten tydzień Seth bardzo przypominał dawnego siebie, powtarzał, że to dla niej doskonała pora na emeryturę, i dyskutował o pracach, które wykonają w domu, kiedy dostaną jej odprawę. Frankie zdawała sobie sprawę, że Lillie obserwuje ją ukradkiem. Po tamtym telefonie do Setha z domu siostry, kiedy była wstawiona, nie potrafiła się zmusić, żeby znowu porozmawiać o ich małżeństwie. Zżerało ją poczucie winy. Przez ten ostatni tydzień, kiedy w firmie wszyscy byli dla niej mili i w piątek wieczorem urządzili pożegnalne przyjęcie, Frankie uświadomiła sobie, że nigdy właściwie nie definiowała siebie poprzez pracę. Myślała o swej mentorce Marguerite, która nie miała do czego wracać, gdy przeszła na emeryturę, bo naprawdę żyła pracą. Frankie jednak miała tak wiele: Setha, dzieci, nawet ten przeklęty dom ze wstrętnymi tapetami. Nikt nie pomyślałby, że stała się gorszą kobietą, ponieważ nie pracuje; wręcz przeciwnie, wszyscy przypuszczalnie zaleciliby jej unikanie stresów związanych z pracą. Na pewno zrobiłby to doktor Felix. Mężczyźni jednak przeżywali to inaczej. Definiowała ich praca, a ona całkowicie zignorowała ten fakt, kiedy zwolniono Setha. Tak więc co wieczór, kiedy we troje gawędzili o planach remontu domu, w pewnym momencie Frankie zasłaniała się zmęczeniem i wcześnie kładła do łóżka, dzięki czemu spała – albo udawała, że śpi – kiedy do sypialni przychodził Seth. Nie miała pojęcia, jak mogłaby go przeprosić. Zwalanie winy na syndrom opuszczonego gniazda i menopauzę nie wystarczało. Myślała o tym teraz, rozglądając się po ogrodzie. Uśmiechnęła się na widok grządek z ziołami, które Lillie wytyczyła w słonecznym rogu. – Śliczne, prawda? – odezwał się Seth, a ona aż podskoczyła. Stojąc za nią, objął ją i przyciągnął do siebie. To jest właściwa pora, pomyślała. – Seth, kochanie, strasznie mi przykro – zaczęła. – Przykro mi, bo nie uświadamiałam sobie, jakie to trudne, kiedy człowieka wyrzucają z pracy, bo przez menopauzę jestem w okropnym nastroju, bo zwaliłam ci na ramiona cały ciężar moich zmartwień. Przepraszam. Tak bardzo cię kocham i boję się, że cię stracę. Wypuściła powietrze z płuc i czekała. To może być ta chwila, w której Seth powie: „Szczerze mówiąc, Frankie, już cię nie kocham” – i co ona wtedy pocznie? Łagodnie odwrócił ją twarzą ku sobie i zobaczyła dawnego, zadowolonego Setha, a nie człowieka, z którym mieszkała przez ostatnie miesiące.

Chciało jej się płakać, ale się powstrzymała. Błagam, błagam, niech wszystko będzie w porządku. – Ja też przepraszam – powiedział. – Odepchnąłem cię, Frankie, ale jak mogłaś pomyśleć, że cię nie kocham? Uwielbiam cię, nawet w tym okresie przed-coś-tam. Kocham cię. Czy to wystarczy? Frankie nigdy nie uważała się za płaksę, teraz jednak po jej policzkach pociekły łzy, a wraz z nimi zaczęło opuszczać ją napięcie tych ostatnich miesięcy. – Tak mi przykro – szlochała. – Naprawdę myślałam, że mnie nie kochasz, że już mnie nie pragniesz. I czułam się strasznie stara i brzydka. Dla kobiet starzenie się jest przerażające. Mężczyźni siwieją i przystojnieją, kobiety rozpadają się na kawałki, cały świat się wzdryga, jeśli kobieta nie jest młoda i nie ma gładkiej skóry. Seth wyjął jej z dłoni do połowy opróżniony kubek i postawił na ścieżce. – Tak bardzo cię kocham, że mam ochotę zaciągnąć cię do naszego pokoju i wykorzystać – powiedział łagodnie. – Mógłbym zrobić to tutaj, ale sąsiedzi przeżyliby wstrząs. A przy okazji, poznaliśmy naszych sąsiadów? Lillie na pewno tak. Zna wszystkich w promieniu siedemdziesięciu kilometrów. Nie jesteś stara, tylko olśniewająca i kocham cię. Facet nie myśli akurat o seksie, kiedy traci pracę, Frankie. Przepraszam, że cię odrzuciłem. Czułem się okropnie, jak pijawka. Ty zarabiałaś pieniądze, a co ja mogłem zrobić? Jaka kobieta chciałaby się kochać z takim mężczyzną? – Ja – odparła Frankie przez łzy. – Menopauza też jest straszna, bo hormony szaleją i to jest okropne. Kobieta czuje się staro, Seth. Nie może mieć dzieci, czuje się stara i wysuszona. Więc kiedy… – …kiedy cię nie chciałem, czułaś się jeszcze gorzej – skończył za nią. Pokiwała głową. – Ale to tylko pewien etap, skarbie – zapewnił ją. – Kocham cię i pragnę. Mamy za sobą trudny okres, wszystkie małżeństwa przez to przechodzą. – Uśmiechnął się. – Co byśmy poczęli bez Lillie, naszego anioła stróża kładącego balsam na każdą ranę? – Nie wiem – odparła Frankie. – Myślę, że byliśmy na dobrej drodze do rozwodu, a to przecież chore. – Zwariowane. – Szalone. – Obłąkane. Nagle Seth podniósł ją i okręcił, tak że Frankie miała wrażenie, że fruwa. – Kocham cię, Frankie, nigdy o tym nie zapominaj. Mocno go obejmując, znowu kiwnęła głową. – Nie zapomnę, kochanie. Nigdy więcej. Lillie obserwowała Neda, który w starych brązowych spodniach plewił rzepy na swojej działce, i palce ją swędziały, żeby się do niego przyłączyć. Freya

przyprowadziła ją tutaj, bo Lillie chciała go poprosić o sadzonki do ogrodu Frankie i Setha. – Nic tak skutecznie nie pomaga ci zapomnieć o problemach jak praca w ogrodzie – wyjaśnił Ned. – Zgadzam się. – Lillie uniosła głowę i wciągnęła w nozdrza zapach ziemi i roślin. Liście pokryte były wysuszonymi drobinkami kompostu i obornika. – Pan Green radzi sobie z uprawianiem roślin? – zapytał Ned, wciąż pochylony nad grządką. – Jeszcze nie – odparła Lillie szczerze – ale będzie, zanim wyjadę. Wracała do domu w przyszłym tygodniu i chciała wiele spraw uporządkować. Poznanie Setha z Nedem było jedną z nich, ponieważ zależało jej, żeby Seth miał się kogo poradzić. – Pewnie, spodobałoby mu się, nawet gdyby zaczął od pomidorów w plastikowej torbie – powiedział Ned. – Uprawa własnych warzyw daje mnóstwo satysfakcji. Mógłby też uprawiać zieleninę, sałata świetnie tu rośnie. O – Ned się wyprostował i wskazał działkę, która wyglądała jak dział z sałatami w warzywniaku – Jimmy uprawia różne wymyślne warzywa, sałaty we wszelkich możliwych odmianach, o których nigdy nie słyszałaś. Nie wydaje mi się, żeby sam je zjadał, ale jego żona lubi taką dietę. – Nie jestem pewna, czy Seth jest taki – stwierdziła z namysłem Freya, wnioskując z trzech krótkich spotkań z nim w Redstone. – Choć może jego żona tak. Czy Frankie to lubi? No, wie pani, sałatka Cezara bez sosu, bez grzanek, bez wszystkich najlepszych składników? – Spojrzała pytająco na Lillie, która pokręciła głową. – Nie. Musiałam coś pomylić, opowiadając o Frankie. Nie należy do ludzi preferujących taką dietę. Ale myślę, że Seth chciałby uprawiać sałatę, choćby po to, żeby się przekonać, czy potrafi, zanim przejdzie do trudniejszych rzeczy. – Prawda – zgodził się Ned, wycierając dłonie w spodnie. – Nawet najbardziej doświadczony ogrodnik może popełnić błąd. Lillie i Freya wracały do willi Sorrento, niosąc naręcza wczesnych słodkich marchewek i rukoli. – Chciałam prosić panią o radę – powiedziała Freya, gdy stanęły przed furtką. Obie automatycznie spojrzały na dom, który z czasem stał się bardziej kochany i mniej zrujnowany. Teraz, gdy miała niedługo wyjeżdżać, zaczęła go cenić za tę atmosferę nieładu, kojarzącą się ze starą damą, którą zbyt długo nikt się nie opiekował. Seth i Frankie mieli wreszcie pieniądze na remont. Prawnik Frankie dopiął swego i Frankie powiedziała, że są solidnie zabezpieczeni. Zmienili jednak zdanie w kwestii wielkiej dobudówki. – Nie wydawajmy wszystkiego naraz – powiedziała chytrze Frankie. – Wejdź na herbatę – zaprosiła Freyę Lillie.

Zaparzyła herbatę i nalała do dwóch kubków. – Usiądziemy w ogrodzie. A teraz mów, o co chodzi? – Często myślała, że gdyby Doris i Viletta wiedziały, że jedną z jej najmilszych przyjaciółek w Irlandii jest piętnastolatka, bardzo by się zdziwiły. A z drugiej strony Freya bardziej przypominała dziewięćdziesięciolatkę, którą za pomocą magii przeniesiono w ciało dziewczyny. Freya od razu przeszła do rzeczy. – W przyszłą sobotę są sześćdziesiąte urodziny Opal i chcę urządzić coś wyjątkowego, ale problem polega na tym, że nie mamy pieniędzy na takie huczne przyjęcie w hotelu, jakie zorganizowaliśmy dla wujka Neda. Poza tym wiem, że Opal uważa, że dla Meredith następna wielka impreza byłaby dołująca, bo ostatnim razem to ona była wielką panią, która zafundowała szampana, a teraz będzie siedzieć w kącie z żałosną miną. Wie pani, zaczęła pracować w supermarkecie. Mówi, że to jedyna praca, jaką może dostać z tą gradową chmurą, która nad nią wisi. Mina Freyi dokładnie mówiła, co dziewczyna sądzi o wyglądającej smutno kuzynce. Lillie jednak współczuła Meredith. – Też byś była nieszczęśliwa, gdyby to ci się przydarzyło, Freyo – powiedziała łagodnie. – Jasne, że tak – potwierdziła rzeczowo Freya – ale nie zmuszałabym wszystkich wkoło, żeby też się męczyli, prawda? Lillie się roześmiała. – Nie, nie zmuszałabyś. Ale wróćmy do rzeczy. Co planujesz na urodziny Opal? – Ponieważ jej urodziny są w sobotę, uznałam, że urządzimy wielkie przyjęcie przy St. Brigid’s Terrace. Chodzi tylko o to, że trzeba je zrobić na dworze, bo dom jest za mały, ale wtedy musimy polegać na pogodzie, co w tym kraju niekoniecznie jest dobre. Wymyśliłam sobie sznury lampek, lampiony i inne cudowne rzeczy, grilla i stół uginający się od przysmaków. Ale… Nie umiem gotować, nie mam lampek ani lampionów i co, jeśli pogoda będzie okropna? Lillie się zastanawiała. – Potrzebujemy planu A i planu B – stwierdziła. – Plan A na ładny wieczór i przyjęcie w ogrodzie, plan B na brzydką pogodę. Przyniosę papier, a ty skombinuj długopis. Nigdy nie potrafię znaleźć w tym domu długopisu. – Pomoże mi pani? – Freya była zachwycona. – Chciałam prosić Bobbi, ale jest bardzo zajęta w salonie, nie ma wolnej chwili. – Och, Bobbi też w to włączymy – odparła Lillie. – Wyobrażam sobie, że to jest kobieta, która potrafi zorganizować imprezę. We trójkę na pewno wymyślimy coś rewelacyjnego. Chodźmy z nią porozmawiać. Bobbi uważała, że Meredith też trzeba zaangażować w organizację imprezy. – Freya, skarbie – powiedziała – wiem, że nie należysz do jej fanek, ale od jakiegoś czasu nie jest jej łatwo. Wszyscy w tym kraju wiedzą teraz, że jest po prostu

idiotką, tak długo wierząc w każde słowo tych ludzi. Była szanowaną twarzą galerii i dzięki niej udało im się tak wiele osób oszukać. Wyobraź sobie, jak się musi czuć. – Nie chcę sobie wyobrażać – odparła Freya z irytacją. – Miała kilka trudnych miesięcy, wielka mi rzecz. To nie daje jej prawa do traktowania świata, jakby to był melodramat, w którym gra główną rolę, a my jesteśmy czarnymi charakterami. Nigdy niczego nie robi dla Opal, za to ona wiecznie się krząta, podtyka Meredith pod nos smakołyki, żeby pobudzić jej apetyt, i martwi się, że to wszystko jej wina… – Rodzice tak się zachowują, kochanie – przerwała Lillie. – Myślą, że to ich wina, zadają sobie pytanie, czy gdyby nie postępowali inaczej, to wszystko nie potoczyłoby się w przeciwnym kierunku. – Nie zna pani mojej mamy – powiedziała Freya z goryczą, wstała i wyszła. Bobbi i Lillie wymieniły spojrzenia. – Widzę, że niewiele wiesz o matce Freyi, prawda? – Tylko tyle, ile powiedziała mi Freya. Strzeliłam gafę, tak? Bobbi się skrzywiła. – Można tak to ująć. To z całą pewnością historia na wielki kubek herbaty. Dobrze, wymyślmy, jak w sobotę pozbyć się Opal z domu, żeby można go było przekształcić w salę bankietową. Bardzo się jej podoba ten nowy sklep z włóczkami. Peggy w soboty prowadzi kursy, więc może wyślemy do niej Opal? To zajmie ją na jakiś czas. Freya maszerowała drogą do supermarketu, w którym od zeszłego tygodnia pracowała Meredith. Powiedziała, że chce zarobić trochę pieniędzy i mieć swój udział w utrzymaniu domu. Akurat, myślała Freya z gniewem. Nie ufała Meredith za grosz i wpadała w furię, kiedy obserwowała, jak ukochana ciocia Opal staje na głowie, żeby sytuacja się poprawiła. Była przekonana, że Meredith guzik obchodzi matka, w przeciwnym razie zwracałaby uwagę na jej potrzeby. Freya wiedziała, ile zawdzięcza cioci Opal i wujkowi Nedowi, podejrzewała jednak, że uświadomiła sobie, jak bardzo jest zła na własną matkę dopiero wtedy, gdy zobaczyła, że dla Meredith jest zupełnie nieważne, że rodzice mocno ją kochają. Meredith nie miała zielonego pojęcia, jak to jest, kiedy rodzina cię nie wspiera. Włóczyła się tylko po domu, smutna i przygnębiona, a pozostali domownicy bali się odezwać, żeby nie doprowadzić jej do łez. Freya miała tego dość. Wpadła do supermarketu i rozejrzała się, szukając kuzynki. Meredith szybko złapała, na czym polega skanowanie. To nie było trudne, wystarczyło się nauczyć, gdzie na produktach są kody kreskowe. Czasami znajdowały się w idiotycznych miejscach, na przykład na wieku pudełek z pizzą; jedynym sposobem na zeskanowanie ich było odwrócenie pudełka do góry nogami, przez co wszystkie dodatki zsuwały się z pizzy. Poza tego rodzaju sprawami praca nie była

trudna, tylko strasznie wyczerpująca. Kilka osób z personelu wiedziało, kim jest, ale im to nie przeszkadzało. Glenny, wysoka dziewczyna mniej więcej w tym samym wieku co Meredith, choć wyglądała na dziesięć lat starszą, mężatka i matka pięciorga dzieci, uważała, że żartowanie z tej afery to świetna zabawa. Nie miała złych zamiarów, nie było w niej szczypty złośliwości. – Meredith, tylko nie ucieknij z pieniędzmi z kasy! Mamy cię na oku! – wołała radośnie ze swojego stanowiska. Co dziwne, Meredith przywykła do tych żartów. – Nie! – odkrzykiwała wesoło. – Wzięłam tylko kupony, wypchałam nimi kieszenie. Wymienię je na papier toaletowy w sąsiednim supermarkecie. Nigdy mnie nie złapią. Glenny wybuchała śmiechem. Ludzie w sklepie generalnie byli dla niej mili, tylko z zachowania młodego menadżera można było wywnioskować, że ma niejakie obiekcje wobec kasjerki z takim wykształceniem. Często łapała na sobie jego ponure spojrzenie, jakby sobie wyobrażał, że Meredith snuje intrygi, by zająć jego miejsce, i jedynym sposobem na niedopuszczenie do takiego zamachu stanu jest jej uważne obserwowanie. Akurat, myślała Meredith. Ledwo miała siły, żeby rano się ubrać, a co dopiero mówić o planach przejęcia stanowiska menadżera w Super Savers. Problemem były nieludzkie godziny pracy, siedzenie kamieniem w kasie przez kilka godzin, od czego bolały plecy, sztywna szyja od ciągłego kręcenia głową i od wiatru wpadającego przez rozsuwane drzwi za każdym razem, gdy ktoś wchodził i wychodził. No i klienci. Jedni byli sympatyczni i gadatliwi, na przykład starsi ludzie, którzy chcieli z kimś porozmawiać, bo nie mieli okazji powiedzieć „dzień dobry” żywej duszy, dopóki nie wybrali się do sklepu po mleko albo karmę dla kota. Kobiety z małymi dziećmi także należały do tej grupy, zwykle mówiły coś w rodzaju: „Jasny gwint, przepraszam, że tak rzucam tymi rzeczami, i wiem, że mała wrzeszczy, ale nic nie mogę na to poradzić, najwyższa pora, żeby dostała butelkę, a za długo tu byliśmy, bo Taylor chciał słodycze i powiedziałam, że mowy nie ma, i w dodatku myślę, że trzeba jej zmienić pieluszkę. Powinnam to była przewidzieć. Wiem, powinnam była”. Meredith było bardzo żal tych ludzi. Raz do sklepu przyszła wysoka kobieta, w której rozpoznała koleżankę ze szkoły. Wtedy to była dziewczyna z błyszczącymi oczami, z prostymi brązowymi włosami zawsze związanymi w lśniący kucyk, olśniewająca kapitan drużyny koszykówki. Doskonale się uczyła i wszyscy oczekiwali, że zrobi wielką karierę jako naukowiec albo coś w tym rodzaju. Nie poznała Meredith. Zresztą gdyby Meredith nie była uwięziona w fotelu kasjerki, też pewnie nie poznałaby dawnej koszykarki. Zniknął wygląd dziewczyny „skazanej na sukces” i lśniące włosy – teraz potargane siwiejące kosmyki były zebrane byle jak w kucyk. Kobieta miała na

sobie brudny dres poplamiony śniadaniem. Meredith nie przywitała się, nie dlatego, że była zażenowana swoim położeniem, ale dlatego, że kobieta wyraźnie miała zły dzień, i nie chciała się jej narzucać. Innego dnia spotkała Grainne. Początkowo Meredith z zakłopotaniem usiłowała sobie przypomnieć jej imię. Grainne miała ze sobą małą dziewczynkę, którą przedstawiła jako Teagan. – Freya na pewno ci o niej opowiadała – oznajmiła Grainne wesoło. – Kiedy ją spotykam na ulicy, zawsze mówi, że przesyłasz pozdrowienia. Meredith poczuła zakłopotanie i wstyd. Freya była miła dla Grainne, podczas gdy w rzeczywistości od wyjazdu z Redstone Meredith prawie wcale o niej nie myślała, choć kiedyś Grainne była jej najlepszą przyjaciółką. – Musimy się umówić na kawę – powiedziała teraz Meredith. – Na jakiś czas wróciłam. – Bardzo chętnie – odparła Grainne z uśmiechem. Zbliżała się pora porannej przerwy i Meredith liczyła minuty do chwili, gdy będzie mogła zamknąć kasę. W kolejce stało dwóch klientów, super, i nagle za nimi zobaczyła Freyę z morderczą miną. Meredith poczuła, że serce się jej ściska. Freya jej nienawidziła, inaczej nie dało się tego określić. W domu zwykle udawało się im schodzić sobie z drogi, Freya oglądała telewizję w salonie z Opal i Nedem, a Meredith albo była u siebie, albo przekradała się do kuchni, żeby zrobić sobie herbaty. – Chciałam porozmawiać o sześćdziesiątych urodzinach twojej mamy – syknęła Freya. Meredith wystawiła tabliczkę „Kasa nieczynna”. – Zamknij tę bramkę, dobrze? Freya posłuchała. – Meredith! – huknął głos z oddali. – Jeszcze nie pora na twoją przerwę. Otwórz bramkę. Policzki Meredith zalał brzydki, ciemny rumieniec. – Otwórz ją – powiedziała do Freyi, a sama zdjęła tabliczkę. Do kasy zbliżała się kobieta z wyładowanym wózkiem i na oko za małą liczbą toreb. – O Boże, padam z nóg – jęknęła i spojrzała na kuzynkę, która uśmiechała się z wyższością. – Dlaczego mnie nienawidzisz? – Nie nienawidzę cię – odparła Freya, zastanawiając się, czy to do końca prawda. – Ja tylko nie cierpię tego, jak traktujesz rodziców po tym wszystkim, co dla ciebie zrobili. Wiem, jacy są dobrzy i jak strasznie przeżywają całą tę sprawę, choć nigdy słowem ci o tym nie mówią, nie pytają, kiedy zaczniesz płacić za swoje utrzymanie. Nigdy nic nie robią. A ty o niczym ich nie informujesz, pozwalasz, żeby się zamartwiali. Tego nie cierpię. – Zmierzyła Meredith wzrokiem od stóp do głów i zauważyła, że kuzynka nie pomalowała paznokci, a pasemka w jej pięknych blond

włosach wymagają odświeżenia. – W każdym razie przyszłam, żeby porozmawiać z tobą o zorganizowaniu sześćdziesiątych urodzin twojej mamy. Mogłaś sama o tym pomyśleć, ale nie, zbyt byłaś zajęta osobą numer jeden: Meredith. No cóż, jeśli wrócisz na planetę Ziemia z planety Meredith, pogadaj o tym ze mną, Bobbi i Lillie. A przy okazji, to tajemnica – o ile potrafisz dochować tajemnicy. Po tych słowach Freya okręciła się na pięcie i wymaszerowała ze sklepu. Meredith patrzyła za nią jak skamieniała. Nie rozpłacze się, nie tutaj, nie przy tym spryciarzu, który nie spuszcza z niej oka – ale miała na to wielką ochotę. Freya pobiegła do domu. Nie miała pojęcia, co ją opętało, że w taki sposób zaatakowała Meredith. Harry, z którym teraz ciągle się spotykała, zapytał ją kiedyś, dlaczego tak bardzo nienawidzi Meredith, skoro pozostałych kuzynów kocha, a ona nie potrafiła tego wytłumaczyć. – Jest sztuczna – powiedziała tylko. – Mnie się taka nie wydaje – stwierdził Harry łagodnie. – Podejrzewam, że gdyby nawet taka była, to te jej przejścia całą sztuczność by z niej wytrzęsły, nie sądzisz? Freya jednak nie wiedziała, co o tym myśleć.

Rozdział 24 – Nie możesz wiecznie nazywać jej Morelką – powiedziała Fifi, kiedy siedziały w miniaturowej kuchni w sklepie i popijały herbatę. Peggy, choć uzależniona od kawy, bez problemu z niej zrezygnowała, ponieważ teraz od samego zapachu macchiato zbierało się jej na wymioty. – Wiem, ale boję się przeglądać książki z imionami na wypadek, gdyby coś się stało. Stwierdziła, że ogarnia ją szalony, przesądny strach, gdy chodzi o zrobienie czegoś, co wiąże się z przyznaniem, że Morelka na pewno się urodzi. Nie uległa pokusie zakupu choćby jednej pary skarpetek dla niemowląt i z determinacją myślała o dziecku wyłącznie jako o Morelce. – Czekam na USG w dwudziestym tygodniu, dopiero wtedy zacznę myśleć o imieniu i tak dalej – przyznała. Dzwonek nad drzwiami zabrzęczał na znak, że do sklepu przyszedł klient. – Moja kolej – powiedziała Peggy. – Ty masz przerwę na lunch. – Dzień dobry – przywitała się Bobbi. – Zaczynasz robić na drutach! – ucieszyła się Peggy. – Nie. Chciałam cię prosić o przysługę. W sobotę muszę wywabić moją przyjaciółkę Opal z domu, żebyśmy mogli przygotować dom na przyjęcieniespodziankę z okazji jej sześćdziesiątych urodzin. Jak myślisz, może przyjść na twój kurs albo coś w tym rodzaju? W tym momencie do sklepu weszła Fifi. – Przyjęcie-niespodzianka! – powiedziała. – Cudownie! Dla kogo? – Dla Opal. Fifi spojrzała na Peggy, która pobladła. – Możemy zrobić kurs filcowania. Opal mówiła, że chciałaby spróbować. Wyślę maile do naszych klientek z informacją, że mamy miejsce dla dziesięciu osób. – Świetnie – stwierdziła Bobbi. – Podasz mi czas, a ja powiem Opal, że to prezent ode mnie. Po wyjściu Bobbi Fifi spojrzała na pracodawczynię. – I co zrobimy? – zapytała. – Kurs filcowania – odpowiedziała Peggy drżącym głosem. – Nie o to mi chodzi. Peggy usiadła na taborecie za kontuarem. – Wiem. – Peggy, musisz powiedzieć Davidowi. To jedyne słuszne rozwiązanie. – Wiem – powtórzyła Peggy, czując się strasznie – ale on mnie znienawidzi, że to

przed nim ukrywałam. – A dlaczego to robisz? – zapytała Fifi. – Nie rozumiem cię, Peggy. David to wspaniały facet, wyraźnie szalał na twoim punkcie. Nie musisz za niego wychodzić, ale z moralnego punktu widzenia naprawdę powinnaś mu powiedzieć, że jesteś z nim w ciąży. Peggy zalała się łzami. – Nie mogę. – Dlaczego? Peggy spojrzała na nią spod mokrych rzęs i zaczęła wszystko wyjaśniać. W sobotę Bobbi podrzuciła Opal do sklepu i w cztery oczy poprosiła Peggy, żeby odwiozła ją do domu po kursie. – Musimy dokładnie wiedzieć, kiedy wraca, żebyśmy mogli wszyscy wyskoczyć i zawołać: „Niespodzianka!” – powiedziała Bobbi. – Wspomnij, że jedziesz koło St. Brigid’s Terrace, więc jeśli ktoś by chciał, to możesz go podrzucić, zasugeruj, że wiesz, że Opal tam mieszka. Na pewno się zgodzi. Jak się dowie o przyjęciu, przebierze się w elegancką kreację, a potem przyjdą moje dziewczyny i się nią zajmą. Shari zrobi jej makijaż, a Lizette, starsza stylistka, ułoży włosy… Plan wyglądał na prosty, jeśli nie brało się pod uwagę, że Opal to matka Davida. I babcia małej Morelki. Peggy żałowała, że nie może się wymigać z tego zadania. Nie chciała zbliżać się do domu Opal na wypadek, gdyby natknęła się tam na Davida. Nie, chodziło o coś więcej, wiedziała, że nawet przebywanie w pobliżu jego domu ją zaboli. Pamiętała, jak David opisywał swoje dzieciństwo: jako idylliczne, wypełnione miłością, choć brakowało im pieniędzy i trudno było związać koniec z końcem. Ale nie miała wyjścia, musiała odwieźć Opal do domu. Przez cały kurs siedziała jak na szpilkach. Byłoby straszne, gdyby David ją zobaczył. Oczywiście nie była w zaawansowanej ciąży, ale brzuszek był już widoczny. Po zajęciach Opal usadowiła się wygodnie w garbusie Peggy. – Jaki ładny mały samochód – powiedziała. – Nie nauczyłam się prowadzić, nie mieliśmy samochodu, kiedy byłam młoda – ciągnęła, nie dostrzegając napięcia na twarzy Peggy. – Naprawdę? – mruknęła Peggy, by podtrzymać rozmowę. – Na kiedy masz termin, skarbie? – zapytała Opal serdecznie. – Prawie nic nie widać, ale jesteś wysoka i myślę, że wysokie kobiety o wiele lepiej znoszą ciążę. Ja wyglądałam jak piłka. To twoje pierwsze? – Tak, pierwsze – wykrztusiła Peggy. – I… Peggy wiedziała, że Opal zapyta ją o ojca dziecka. Nie dlatego, że jest wścibska, ale po prostu dlatego, że to dobra kobieta, która zadaje właściwie pytania.

– Tatuś się cieszy? Ludzie często uważają, że dzieci nie interesują mężczyzn, ale to nieprawda, uwierz mi. Urodziłam czworo i nigdy nie widziałam Neda tak ucieszonego jak wtedy, gdy się okazywało, że jestem w ciąży. – Ja jestem sama – powiedziała Peggy, czując, jak trzęsą się jej dłonie na kierownicy. – Och, kotku, tak mi przykro. – W głosie Opal zabrzmiał szczery smutek i Peggy pomyślała, że mogłaby jej powiedzieć prawdę. – Co dzisiaj będziesz robiła, Opal? – zapytała gorączkowo, pragnąc za wszelką cenę odwrócić jej uwagę od siebie. Nie sądziła, że zdoła się opanować, jeśli Opal zada następne pytanie o ojca dziecka. – Och, myślę, że dziewczyny gotują kolację. Szczerze mówiąc, w sobotnie wieczory lubię być w domu i oglądać telewizję. To bardzo odprężające, prawda? Wy, młodzi, wolicie wychodzić w sobotnie wieczory, tańczyć i tak dalej, ale jak będziesz w moim wieku, dojdziesz do wniosku, że siedzenie przed kominkiem z rodziną jest po prostu piękne. Freya (to siostrzenica, która z nami mieszka) czasami wychodzi, bo ma teraz chłopaka, Harry’ego. Bardzo miły chłopiec. Idą do kina i na pizzę, ale musi do domu wracać wcześnie. Jest bardzo młoda, piętnastolatka, ale dojrzała, jak mówi Ned. Ned to mój mąż i bardzo ją kocha. Najbardziej lubi, jak wszyscy oglądamy Milionerów. Uwielbia ten teleturniej. Na tym etapie obejrzeliśmy wszystkie odcinki po cztery razy, ale zdziwiłabyś się, jak często nie pamiętamy prawidłowych odpowiedzi na niektóre pytania. Są bardzo podchwytliwe, prawda? – Bardzo – powiedziała Peggy słabo. – Skręć w lewo. To bardzo miło z twojej strony, że odwiozłaś mnie do domu, Peggy, skarbie. Bardzo ci jestem wdzięczna. – Nie ma za co. Były już prawie na miejscu. Niedługo Opal wysiądzie, a Peggy w przyszłości dopilnuje, żeby nigdy więcej nie zostawać z nią sam na sam. Opal to taka sympatyczna kobieta, bardzo rodzinna, pokochałaby wnuki, tego Peggy była pewna. A Peggy odmawiała jej szansy na poznanie wnuka. Wiedziała, że postępuje źle. Im bardziej Morelka w niej rosła, tym mocniej utwierdzała się w przekonaniu, że nie powinna ukrywać prawdy przed Davidem. Nie odważyła się jednak tego zrobić, ponieważ wiedziała, jakim typem mężczyzny jest David. Chciałby z nią zamieszkać, stworzyć rodzinę. Może nawet się pobrać. Chciałby całego pakietu. Peggy nie znała rodziców, zanim się pobrali, ale widziała, jacy są teraz. Matka więdła, brutalnie traktowana przez ojca. Peggy w żadnym razie nie mogła narazić na to swojego dziecka, niezależnie od tego, jak złe było odmawianie Davidowi szansy na ojcostwo. Mnóstwo kobiet ma dzieci i wychowuje je same. Będzie musiała być jedną z nich. – To tutaj, turkusowe drzwi po prawej, widzisz?

Peggy zahamowała tam, gdzie pokazała jej Opal, przed ślicznym domem z ogrodem pełnym różowych kwiatów. Z frontowych drzwi wychodził mężczyzna; najwyraźniej wypatrywał przyjazdu samochodu. Za nim wylegli inni: Shari, córka Bobbi, którą Peggy poznała w salonie, starszy mężczyzna, dwaj młodsi, kobieta po trzydziestce, Bobbi i szczupła, ciemnowłosa dziewczyna, na pewno Freya. Peggy jednak ich nie widziała, ponieważ mężczyzną, który otworzył furtkę i stał na drodze, czekając na matkę, był David. Zaparkowała ze wzrokiem utkwionym przed siebie. – Do widzenia, Opal – powiedziała z trudem. – Bardzo ci dziękuję, skarbie – odparła Opal, wysiadając. – Nie wiem, co się tu dzieje, mam nadzieję, że nic złego. – Nie wiem – pisnęła Peggy. Kiedy Opal zamknęła drzwi, natychmiast z wielką prędkością odjechała. Opal wprost odjęło mowę. Rozglądała się po domu, pięknie udekorowanym przez Freyę, Meredith, Neda, Steve’a, Briana, Davida, Liz, Lillie i Molly. Bobbi, Shari i Lizette też tu były. – Wszystkiego najlepszego z okazji urodzin – powiedziała wesoło Shari. Dom cały błyszczał. Na zasłonach i ramach obrazów wisiały złote i srebrne balony, a nad kominkiem girlanda z napisem: „Sto lat, Opal!”. Setki białych choinkowych lampek zdobiły pokój i wiły się wokół balustrad w holu. Na krańcach każdego stopnia czekały na zapalenie małe świeczki do podgrzewaczy. Chodząc po domu, podziwiając wazony z różami Neda i pękatymi hortensjami Molly, Opal musiała przygryzać wargi, żeby się nie rozpłakać. Wszyscy szli za nią, zadowoleni z siebie. – Myślicie, że jej się podoba? – zapytała niespokojnie Freya. – I to bardzo, kotku – zapewniła Molly, klepiąc Freyę po ramieniu. – Komu by się nie podobało? Od znajomego z działki Ned dostał cudowne, wielkie żółte dalie, którymi ozdobili jadalnię, pełniącą rolę bufetu. Meredith dobrze wykorzystała swój talent plastyczny, przekształcając wszelkiego rodzaju pojemniki w wazony. Lampki choinkowe zdobiły tylne drzwi; stary chodnik został wyczyszczony i położony na schodach prowadzących do ogrodu, który także uległ transformacji. Ned i chłopcy przynieśli krzesła ogrodowe i dwa długie stoły nakryte kwiecistymi obrusami, na których stały wazony z kwiatami i więcej talerzy, niż Opal sądziła, że ma. Na drzewach wisiały lampki, wszędzie stały słoiki po dżemie i kolorowe szklaneczki ze świeczkami. Trzy wielkie grzejniki tarasowe (Opal zawsze chciała taki grzejnik, ale nie sądziła, by było ich na to stać) czekały na włączenie, kiedy zrobi się chłodniej. – Są wypożyczone, mamo – szepnął Brian, widząc błysk niepokoju w jej oczach. – Jak wam się udało zrobić to tak szybko? – zapytała, w końcu odzyskując mowę.

– Wszyscy się przyłączyli, żeby pięknie to dla ciebie urządzić, skarbie – powiedział Ned, przepychając się przez tłum, żeby przytulić żonę. – Wszystkiego najlepszego! – Ślicznie to zrobiliście. – Wzruszenie ściskało jej gardło. – Jak udało się wam zachować to w tajemnicy? – zapytała nagle. Freya pokazała zęby w uśmiechu. – Wszystko zorganizowały Bobbi i Lillie. Podejrzewamy, że w poprzednim życiu były tajnymi agentkami. Opal przyszło coś do głowy: – Ale jak ja wyglądam! Kiedy przychodzą goście? Cała jestem w wełnie, a moje włosy… Teraz Meredith uściskała matkę. – Shari i Lizette w sekundę zrobią cię na bóstwo. – Ostrzegawcze spojrzenie Freyi kazało jej się od razu poprawić: – Będziesz jeszcze piękniejsza niż zwykle. – Wszystko jest… – zaczęła Opal, ale zaraz jej dłoń powędrowała do piersi. Wszyscy widzieli, jak twarz jej szarzeje, a potem upadła na ziemię. Tylko Nedowi pozwolono wejść na oddział kardiologiczny z Opal. Pozostali musieli zostać w poczekalni. Freya dygotała, siedząc obok Davida, który mocno ją obejmował. – Wszystko będzie dobrze – powtarzał. – Na pewno? – pytała zrozpaczona Freya. – Na pewno? – Tak. – Uścisnął ją. – Wszystko będzie dobrze. Ledwo mógł się skupić. Myślał tylko o tym, że ukochana mama miała atak serca. A do tego przeżył wstrząs na widok Peggy. To tak bardzo bolało. Myślał, że sobie z tym poradził, dokładał wszelkich starań, nawet z kolegami z pracy poszedł na kilka podwójnych randek. Nic to nie dało. Peggy była tą jedyną. Nie wchodził na tę stronę ulicy, przy której był jej sklep, żeby przypadkiem jej nie zobaczyć. Dzisiaj wieczorem poczuł jednak taki ból jak wtedy, gdy z nim zerwała. Zdawał sobie sprawę, że idiotycznie myśleć o tym przed OIOM-em, ale miał wrażenie, jakby jego serce też pękło. Mimo to nie może teraz zajmować się sobą, jego obowiązkiem jest chronić rodzinę i dopilnować, żeby mama miała jak najlepszą opiekę. Wszystko inne, także jego złamane serce, musi poczekać. – Stan Opal jest stabilny – powiedział im lekarz o dziesiątej wieczorem; pozwolił odwiedzać ją pojedynczo, ale musieli obiecać, że będą bez słowa trzymać Opal za rękę. – Miała szczęście – zwrócił się do białego jak płótno Neda. – Zrobimy badania, żeby ocenić, w jakim stopniu ucierpiało serce. Na razie zostanie tutaj i musi odpoczywać.

Ned wszedł do sali pierwszy. Żeby czymś się zająć, Freya oznajmiła, że idzie po kawę, i zapytała, czy komuś też coś przynieść. Była zła, kiedy zgłosiła się tylko Meredith, a w dodatku oznajmiła, że pójdzie z nią. W milczeniu ruszyły do najbliższego automatu. Meredith z irytacją obserwowała, jak Freya wrzuca monetę, która z brzękiem spada prosto na tacę. – Cholerne automaty – mruknęła dziewczyna, podejmując kolejną, także bezskuteczną próbę. – Daj, ja spróbuję. – Meredith wyjęła inną monetę. – Wydaje mi się, że czasami waga monety różni się o miligram i automat jej nie przyjmuje. – Odejdź – syknęła dziko Freya. – Dlaczego wciąż tak mnie nienawidzisz? – zapytała Meredith ze znużeniem. Spojrzała na mokrą od łez twarz kuzynki, na otoczki jak u pandy, które utworzyły kredka do oczu i tusz, na jej drżące usta. – Nie nienawidzę cię – wybuchnęła. – Wręcz przeciwnie, przestałaś być panną Idealną i nawet cię lubię. Ale odkąd wróciłaś do domu, Opal zajmuje się tylko tobą. Poza nią nie mam nikogo, a ty mi ją zabierasz. W dodatku jest chora… Kiedy wyrzuciła z siebie to wszystko, co od miesięcy ją dręczyło, tamy puściły. Szlochając gwałtownie, oparła się o rozgrzany automat, jakby bez tego nie potrafiła utrzymać się na nogach. Meredith spojrzała na dziewczynę, która tak źle się do niej odnosiła. W końcu zrozumiała. – Och, chodź tutaj – powiedziała i przyciągnęła do siebie kuzynkę, gładząc ją po włosach, jakby była małym dzieckiem. Ale ze mnie idiotka, pomyślała. Freya pod wieloma względami była dorosła, ponieważ zmusiły ją do tego okoliczności – została z matką, która kompletnie się załamała po śmierci męża. A z drugiej strony była jeszcze bardzo młoda i zasługiwała na to, by ktoś się nią zaopiekował; była to jednak rzecz, o której Meredith nie miała zielonego pojęcia. Nie, traktowała Freyę tak samo jak resztę świata – jakby w każdej chwili ludzie mogli ją zaatakować, jakby byli cyrkowymi lwami, które trzeba trzymać na dystans krzesłem. No i była zła na Freyę, ponieważ jako jedyna poza Bobbi wyrzucała jej sposób, w jaki traktuje rodziców. Prowadząc swą mylnie ukierunkowaną kampanię, by stać się kimś, kim nie była, beztrosko o nich zapomniała. Freya miała rację we wszystkich punktach – Meredith zachowywała się egoistycznie. Wszystkie postępki z przeszłości stanęły jej przed oczyma i także się rozpłakała. – Tak mi przykro – wykrztusiła. – Nie, to ja byłam okropna – szlochała Freya. – Ale miałaś rację. Nie byłam miła dla rodziców. Zachowywałam się egoistycznie.

To było głupie, kiedyś ci o tym opowiem, ale teraz nie potrafię uwierzyć, że mogło mi zależeć na bzdurach w rodzaju mieszkania, ubrań, bycia kimś. To wszystko jest fałszywe, teraz to widzę… – Wiedziałam, że Opal jest przykro, kiedy się na ciebie złoszczę, ale nie potrafiłam się powstrzymać – ciągnęła Freya. – Strasznie się bałam, że wróciłaś na dobre, i twoim rodzicom przestanie na mnie zależeć, bo odzyskali córkę. – Głupoty opowiadasz! – sprzeciwiła się Meredith gorąco. – Oni cię kochają, wcale nie jesteś dla nich jakimś substytutem córki. Wszyscy cię kochają. I jesteś taka dobra dla mamy. Mam z tego powodu cholerne wyrzuty sumienia. Koło nich stanął blady chłopak z dredami, otoczony wyraźnym zapachem marihuany. – Przepraszam, że wam przeszkadzam, dziewczyny – powiedział rozwlekle – ale czy mógłbym się dostać do automatu z colą? Meredith i Freya spojrzały na siebie i nagle ogarnęła je nieprzeparta ochota do śmiechu. – Cola? – roześmiała się Freya. – Tak, cola! – zawtórowała jej Meredith. Dopiero przed jedenastą wieczorem lekarze uznali, że Opal jest dość silna, żeby zobaczyć się z rodziną dłużej niż przez kilka minut. – Najlepiej będzie, jak podzielicie się na pary – powiedziała pielęgniarka, spoglądając na Freyę, czworo wyczerpanych dorosłych dzieci Opal i jej synową Liz. Opal leżała w łóżku z mnóstwem kabelków podłączonych do jej ciała. Meredith i Freya trzymały się za ręce. Na ten widok chora wybuchnęła płaczem. – Och, moje kochane – powiedziała. – Wyjdę z tego. – Owszem, wyjdziesz – zapewnił Ned. Opal popatrzyła na stojące blisko siebie Meredith i Freyę i uśmiechnęła się do nich, jakby już się domyśliła, co się stało. Liz podeszła do łóżka i uściskała teściową. – Nie mieliśmy zamiaru na razie nikomu mówić, bo to jeszcze nie jest trzeci miesiąc, Opal, ale zostaniesz babcią. Twarz Opal się rozjaśniła, Brian przytulił żonę i nagle cała rodzina zaczęła się obejmować. – A teraz wszyscy wracajcie do domu – poleciła Opal stanowczo. – Nic mi nie będzie. Ciągle myślę o tej sympatycznej Peggy i jej dziecku. Nie wiem dlaczego. To takie smutne. Ja mam was wszystkich, a ona jest sama. – Jakie dziecko? – szepnął David. David ostatecznie odwiózł ojca do domu o szóstej. Pozostali poszli, tylko Ned i David czuwali przed OIOM-em, ponieważ regulamin szpitalny ograniczał liczbę osób przebywających w nocy na tym oddziale.

– Wyzdrowieje, nie martw się – powiedział Ned do syna. Siedzieli obok siebie na twardych krzesłach. David objął ojca, który w ciągu tej nocy jakby zeszczuplał. Chociaż drugi z kolei syn Neda był trzydziestokilkuletnim mężczyzną, z obecności ojca wciąż czerpał otuchę. – Wiem – odparł David. – Jest silną kobietą z silnym sercem. I ma nas wszystkich, będziemy się nią opiekować. Ned potarł zmęczone oczy. – Na tym polega problem z twoją matką, prawda? Ciągle zajmuje się innymi i zupełnie o siebie nie dba. Nie pozwala, żeby inni się nią opiekowali. – To się zmieni – oznajmił David. – Koniec prania Steve’owi i ruszania na ratunek, kiedy Gemma wszystkie swoje pieniądze wyrzuca na lekcje salsy. Ned roześmiał się; David wiedział, że tak będzie. – Niech Bóg ma nas w opiece, jak powiedziałaby Opal, ale ona zupełnie sobie nie radzi. I popatrz, kogo dzięki niej zyskaliśmy – Freyę. – Która lubi myśleć, że opiekuje się wszystkimi. – David wyczuł, że ojcu poprawia się humor. Gdyby tylko zdołał go skłonić do powrotu do domu. Sam wróciłby do szpitala, ale Ned musi się położyć; wyglądał na wykończonego i starego, niemal kruchego, sama skóra i kości. Nic nie zostało z wielkiego, silnego mężczyzny, którym był w przeszłości. – Teraz przybędzie jeszcze jedna osoba do opieki, bo Brian i Liz dadzą nam wnuka. – Ned pojaśniał. – Opal będzie zachwycona. – Tak – odparł David wolno, myśląc o będącej w ciąży samotnej kobiecie w garbusie. Z tego, co zdołał dostrzec, nie wyglądała na ciężarną, ale musiał się upewnić. Mama powiedziała, że tak, ale była na silnych lekach, więc kto wie, co się jej roiło. Ogarnęło go przemożne pragnienie, by natychmiast odszukać Peggy i poznać prawdę. Jeśli rzeczywiście jest w ciąży, czy on jest ojcem? Rodzina była jednak ważniejsza. Niewykluczone, że całkowicie błędnie ocenił Peggy. Przywiózł ojca do domu, zrobił mu herbatę i grzankę, które na tacy zaniósł do sypialni rodziców, po czym powiedział, że wraca do szpitala, żeby ktoś z rodziny był na miejscu, kiedy Opal się obudzi. – Ty się prześpij, tato. Nie przydasz się mamie, jeśli po jej powrocie ze szpitala będziesz wykończony. Albo zachorujesz – dodał David przebiegle. – Zawsze łapiesz wirusy, kiedy jesteś zmęczony i zestresowany. Wyobraź sobie, ona wraca do domu, a ty leżysz chory… Intryga się powiodła. – Zupełnie o tym nie pomyślałem – stwierdził Ned zaniepokojony. – Zadzwonię koło pierwszej – obiecał David. Kiedy przyjechał do szpitala, Opal była przytomna. Na jej delikatną twarz wróciło

trochę kolorów. Oczy zaszły jej łzami, kiedy go zobaczyła. David przyłapał ostrzegawcze spojrzenie pielęgniarki, która przyszła za nim do sali. – Proszę jej nie męczyć – powiedziała. – Lekarz ma obchód o ósmej, wtedy może pan z nim porozmawiać. – Oczywiście, że nie będę jej męczył. Mogę usiąść koło łóżka? Chciałbym poczekać na lekarza. – Skarbie, tak mi przykro, że sprawiam tyle kłopotu – zaczęła Opal, ale David i pielęgniarka ją uciszyli. – Wcale pani nie sprawia kłopotu – powiedziała pielęgniarka, drobna blondynka po czterdziestce z włosami związanymi w kucyk. – Już zajęła pani pierwsze miejsce na tygodniowej liście pacjentów, a jest pani u nas dopiero od wczorajszego wieczora. Za każdym razem, kiedy otwiera pani oczy, a my coś robimy, dziękuje nam pani. Niektórzy pacjenci – rozejrzała się, jakby cały oddział nadstawił uszu – mają do nas pretensje, że tu trafili, a po kilku dniach domagają się prywatnego pokoju z telewizorem i personelem na każde zawołanie. David i Opal wybuchnęli śmiechem. Zaraz jednak położyła dłoń na piersi. – Nigdy bym nie pomyślała, że potem też będzie bolało. David w myślach się z nią zgodził. On też nigdy by nie pomyślał, że tak to będzie bolało. O dziesiątej, kiedy Opal drzemała, przyszli go zastąpić Meredith, Freya i Steve. David wyszedł ze szpitala roztrzęsiony. Wiedział, że powinien pojechać do domu i się położyć, ale musiał poznać prawdę. Musiał ten ostatni raz zobaczyć się z Peggy. Jeśli nie będzie chciała go znać, to znaczy, że podjęła decyzję i on nic nie będzie mógł na to poradzić. Musiał jednak spróbować. Parkując w Redstone, próbował znaleźć odpowiednie słowa, ale nic nie brzmiało dobrze. Kocham cię – i czy to moje dziecko? Nie, to było głupie, wręcz prowokujące do kłótni. Pamiętał, jakim przerażeniem zareagowała Peggy tamtego dnia, kiedy przyszedł do sklepu, a przecież była z nią Fifi. Orientował się, że Peggy, jak wielu innych właścicieli sklepów, ma w niedziele otwarte na cztery godziny, a w poniedziałki zamknięte. Niedziela była dobrym dniem na zakupy; David kilka razy tamtędy przejeżdżał i czasami za ladą widział Peggy, a czasami Fifi. Kiedy otworzył drzwi, Fifi wyjmowała kolorowe motki z plastikowych worków i układała je na półkach. – Cześć, Fifi, dzisiaj twoja kolej, tak? Peggy jest w domu? Fifi przyglądała mu się z namysłem, jakby próbowała na coś się zdecydować. – Miała dzisiaj pracować, ale nie czuje się dobrze – odparła.

– Poranne mdłości? – Więc wiesz, że jest w ciąży? – Moja mama miała wczoraj wieczorem atak serca… – O Boże, i jak się czuje? – zapytała wstrząśnięta Fifi. – Całkiem dobrze, jej stan jest stabilny, jak określają to w szpitalnym żargonie. Ale powiedziała mi, że bardzo współczuje biednej Peggy, która jest w ciąży, a ojca nie widać. Czy to dziecko jest moje? Fifi, powiedz mi, proszę. Muszę to wiedzieć. – Nie mogę ci tego zdradzić – jęknęła Fifi. – Dlaczego Peggy nie chce mnie widzieć? – David oparł się o kasę, przeczesując palcami włosy. – Szaleję na jej punkcie, jest dla mnie bardzo ważna, ale… Pamiętasz, jak tu kiedyś przyszedłem? Wyglądała, jakby się mnie bała. Znasz mnie od dzieciństwa, Fifi. Czy ja kiedykolwiek kogoś przeraziłem? Fifi przerwała swoje zajęcia. Wzięła głęboki wdech. – To nie ty jesteś problemem, ale jej ojciec – powiedziała. Peggy siedziała na sofie i po raz kolejny oglądała Bezsenność w Seattle. Większość dzisiejszego dnia przepłakała. To wyglądało na podsumowanie wszystkiego, co jest nie tak w jej życiu: spodziewa się dziecka, a tego jedynego nie ma przy niej, ponieważ go odtrąciła. Czy robiąc to, popełniła największy błąd w życiu? Zadawała sobie to pytanie, bo widok Davida wczoraj wieczorem zepchnął ją na dno rozpaczy. Postanowiła, że musi się przeprowadzić. Nie będzie w stanie mieszkać blisko niego i ryzykować, że się na niego natknie. Przestało jej zależeć na sklepie. Będzie musiała jak najszybciej go sprzedać. Tak bardzo kochała Davida, dobijałoby ją mieszkanie w tym samym miasteczku. Wyobraźmy sobie, że Morelka będzie do niego podobna, odziedziczy po nim ciemne włosy i niezwykłe niebieskie oczy. Natychmiast by się zorientował, że to jego córka – i co wtedy by zrobił? Tak pogrążyła się w myślach, że nie od razu usłyszała dzwonek. Kiedy rozległ się po raz drugi, zatrzymała film i poszła otworzyć. Na jej progu stał David. Peggy wstrzymała oddech i instynktownie położyła dłonie na brzuchu. – Witaj, Peggy – powiedział łagodnie David. – Mogę wejść? Przytaknęła, nie do końca pewna, dlaczego się zgadza; ale skoro tu był, to czemu nie. Weszła do pokoju, w którym na ekranie nieruchomi Tom Hanks i Meg Ryan patrzyli sobie w oczy. David zamknął drzwi i poszedł za nią. – Wczoraj wieczorem moja mama miała atak serca – powiedział. – O, nie. I jak się czuje? – Peggy opadła na sofę. – Dobrze. Jest silna mimo swojej łagodności i dlatego wszyscy ją kochamy. To najlepsza kobieta, jaką w życiu spotkałem, tata ją uwielbia. Jak my wszyscy. Dlatego

zorganizowaliśmy przyjęcie na jej sześćdziesiąte urodziny – żeby jej pokazać, jak bardzo jest kochana. Rzecz w tym, że ona o tym wie. – David spojrzał na nią znacząco. – Wie, że ją kochamy. Nikt w naszej rodzinie nigdy nie powiedział złego słowa do mojej mamy. Chyba wszyscy oszalelibyśmy z wściekłości, gdyby tak się stało. Z takiej rodziny pochodzę, taką rodzinę pragnę mieć – gdzie z szacunkiem traktuje się ludzi, kobietę, którą kochasz. Mężczyźni, którzy zachowują się inaczej, są tyranami i tchórzami. Peggy poczuła, jak Morelka wykonuje przewrót niczym delfin. Spojrzała na Davida jaśniejącym wzrokiem. – Poruszyła się! – Naprawdę? – Na jego twarzy malował się nabożny podziw. – Mogę?… Kiwnęła głową. David usiadł obok niej na sofie i delikatnie, jakby dotykał maleńkiego dziecka, położył dłoń na brzuchu Peggy. – Tutaj. – Peggy przesunęła jego rękę. Morelka znowu podskoczyła i David wstrzymał oddech. – Nie wierzę! – westchnął, a Peggy w jego oczach zobaczyła łzy. Trzymał dłonie na jej brzuchu z niezwykłą delikatnością, podczas gdy ona wpatrywała się w jego wyrażającą dumę i miłość twarz. Spojrzał na nią, nie odrywając ciepłej ręki od zaokrąglenia na jej brzuchu. – Czy to moje dziecko? Przytaknęła. – Przepraszam, nie mogłam ci powiedzieć, Davidzie. Nie mam zbyt wielu doświadczeń z dobrymi ojcami, dlatego nie miałam pojęcia, co począć. Nie potrafię ci tego wytłumaczyć… – Wszystko w porządku, rozumiem cię. Fifi mi powiedziała. Ten mężczyzna nie jest moim ojcem, pomyślała Peggy, jest inny. Wie, jak kochać, nie zniszczyła go gorycz. – Nie sądzę, bym kiedykolwiek zrozumiał człowieka takiego jak twój ojciec, ale zapewniam cię, Peggy, ja taki nie jestem – powiedział David żarliwie. – Wiem, jesteś przekonana, że jakimś sposobem wybierzesz kogoś do niego podobnego, i boisz się związać ze strachu, że naprawdę tak się stanie. Ale ja jestem inny. Mój ojciec to najłagodniejszy człowiek pod słońcem, tak mnie wychował, w to wierzę i to pragnę ci dać. Zgodzisz się, żebym ci to dał? Strach, który towarzyszył Peggy przez całe życie, wciąż w niej był, ale silniejsza była pewność, że David to przyzwoity, uczciwy człowiek. Będzie chronił ją i dziecko, będzie dla nich dobry. Kocha ją. A ona kocha jego. – Nazywam ją Morelką – powiedziała cicho, przykrywając dłonią jego rękę, którą znowu położył na jej brzuchu.

– To dziewczynka? – W oczach Davida zalśniły łzy, nie było co do tego wątpliwości. – Tak. Nasza mała dziewczynka. – Nasza mała dziewczynka – powtórzył radośnie David. – Tylko poczekaj, jak powiem o tym mamie, natychmiast wyjdzie ze szpitala, żeby być z nami. W końcu Peggy osunęła się w jego objęcia. Czuła się w nich dobrze i bezpiecznie. Czuła się kochana. – Co oglądasz? – zapytał ciekawie. – Bezsenność w Seattle. – To ten dobry kawałek? Kiedy się spotykają? Peggy się roześmiała. – Faceci nie znoszą tego filmu. David pocałował ją w policzek tak delikatnie, jakby była z porcelany. – Nie ten facet, moja kochana. Freya i Meredith przygotowywały szybką kolację, kiedy skonsternowana Gemma zadzwoniła do Freyi. – Słyszałam, że Opal miała atak serca! – krzyknęła piskliwie do słuchawki tak głośno, że Meredith słyszała każde słowo. – Tak – odparła Freya cierpliwie. – Zupełnie jak twój ojciec! Tak samo! Jestem strasznie zdenerwowana. Muszę iść do lekarza po tabletki! – ciągnęła tym samym tonem Gemma. Meredith ze zdumieniem patrzyła na Freyę. Od wielu lat nie widziała się z ciotką i nie miała pojęcia, że jest w takim stanie. Freya była blada z niepokoju i w tej samej chwili Meredith podjęła decyzję. Mama nie mogła teraz opiekować się Freyą, więc ona się tym zajmie. – Mogę prosić o telefon? – zwróciła się łagodnie do kuzynki. Freya z wyraźną ulgą spełniła prośbę. – Dzień dobry, Gemmo, mówi Meredith. Wydajesz się zdenerwowana. Odpowiedziały jej piski. Odsunęła słuchawkę od ucha. – Często taka jest? – zapytała Freyę, która wzruszyła ramionami. – Nigdy nie wiadomo. Czasami. Zapomina, że przychodzę, i nie ma nic do jedzenia. Albo zamawiamy pizzę i za dużo wypija. – Jesteś u niej co miesiąc? Kto tak postanowił? – Opal powiedziała, że powinnam ją odwiedzać, bo to moja matka… Meredith pokiwała głową. – Tylko że nie zachowuje się jak matka, tak? – zapytała, po czym wyraźnie powiedziała do słuchawki: – Gemmo, piłaś? Tylko kilka kieliszków, w porządku. Może teraz się położysz. Przyjdę jutro i porozmawiamy. Tak, jutro. – Rozłączyła się. – Freyo, nie powinnaś zostawać z matką, kiedy tak się zachowuje. Na przyszłość ktoś

z nas powinien iść z tobą i sprawdzić, w jakim jest stanie. Jeśli chce, żebyś brała udział w jej życiu, musi coś ze sobą zrobić. Freya się z nią zgodziła. – Opal nigdy nic nie mówi, żeby Ned się nie wściekł. – Niewykluczone, że powinien – stwierdziła Meredith. – Zasługujesz na lepsze traktowanie i dopilnuję, żeby tak się stało. Freya milczała, ale uścisk, którym obdarowała Meredith, powiedział jej wszystko. Lillie nazajutrz rano leciała do domu. Była równocześnie podekscytowana i smutna, ponieważ w Redstone spędziła cudowny czas i cieszyła się, że tak wiele dowiedziała się o swojej matce. Ale na myśl o domu jej serce było spokojne. Pozostała jej tylko jedna rzecz do zrobienia, a mianowicie rozmowa z Frankie. – Chodźmy do ogrodu – zaproponowała. Były same w piwnicy, Seth na piętrze dyskutował z budowlańcem. Lillie przepuściła Frankie w drzwiach. Nie chciała, żeby żona Setha pomyślała, że to ogród Lillie, że ona prowadzi i pokazuje rośliny. – Dziękuję, że tak serdecznie mnie przyjęłaś, Frankie. Przystanęła obok budlei, którą zasadziła w wielkich kępach, ponieważ jak magnes przyciągała pszczoły. – Cudownie było cię gościć – odparła Frankie. – Wiem, że widziałaś, jak… Że między Sethem a mną nie układało się najlepiej. Twoja obecność ułatwiła sytuację. – Jak obecność dzieci w czasie kłótni – powiedziała Lillie, a Frankie uśmiechnęła się i przyznała: – Właśnie. – Może wypróbujemy ławkę Neda? Ned podarował im wiele sadzonek i warzyw, nie wspominając o ślicznym kawałku wierzby, którą Seth przymocował do muru, żeby wiciokrzew i powojnik miały się po czym piąć. Największym prezentem była ławka, którą Ned zbudował z drewnianych skrzynek do transportu herbaty i pomalował na oliwkową zieleń. – Wygładził je papierem ściernym, żebyśmy nie poraniły sobie nóg. Ned to taki dobry człowiek. Usiadły. – Masz wielki dar do zawiązywania przyjaźni – zauważyła Frankie. – Ty też go masz, Frankie – odparła Lillie łagodnie. – Ale musisz dać sobie trochę luzu, trudno jest zawierać przyjaźnie, kiedy biegasz od rana do wieczora, bo pracujesz, starasz się utrzymać na powierzchni i obserwujesz, jak mężczyzna, którego kochasz, cierpi. Teraz masz czas dla siebie i dla niego. O tym chciałam z tobą porozmawiać. Frankie poszukała chusteczki do nosa. Czuła się dziwnie, jakby zaraz miała się rozpłakać. Lillie ją rozumiała. Pracowała ciężko, rozpaczliwie starając się utrzymać posadę, ponieważ to od niej zależało bezpieczeństwo finansowe rodziny, a kiedy ją

straciła, po prostu nie mogła się załamać. Miała funkcjonować jak robot, a nie potrafiła. Z tego powodu o mało nie zniszczyła swojego małżeństwa. Lillie gładziła ławkę i jej palce trafiły na fragment, który Ned, starannie polerując powierzchnię, jednak ominął. W prawdziwym życiu jest tak samo – zawsze coś przegapisz. – Widzę, że jesteś na siebie bardzo zła z powodu tego, co się stało, Frankie, ale to nie twoja wina. Tak wiele wydarzyło się równocześnie: dom, utrata pracy przez Setha, wyjazd Emer i Aleksieja. Z prędkością błyskawicy wepchnięto cię w kolejny etap życia. – Chcesz powiedzieć: w starość – poprawiła Frankie sucho. – Nie, kolejny etap. Ten, w którym dzieci wychodzą z domu i zostajesz sama z człowiekiem, na którego widok w przeszłości serce szybciej ci biło, a który teraz podwyższa ci ciśnienie, bo zapomniał kupić chleb. Wbrew sobie Frankie wybuchnęła śmiechem. – Aż tak uważnie mnie obserwowałaś? – Nie musiałam – odparła Lillie. – Wystarczyło, że przypomniałam sobie, jak było ze mną. Frankie szeroko otworzyła oczy. – Ale ty i Sam… – Urwała. W żaden sposób nie mogła powiedzieć, że zmarły Sam wyglądał na ideał, że Lillie go uwielbiała, więc skąd te aluzje do trudnych chwil w ich małżeństwie? – My też mieliśmy problemy – powiedziała Lillie. Oczy jej zalśniły. – Nigdy nie uważałam, że jestem mądra, ale mam talent do patrzenia na sprawy prosto, a to przekłada się na mądrość. Jeśli usuniesz wszystkie poboczne problemy i przyjrzysz się kwestii, która cię dręczy, to okaże się, że sprawa jest prosta. – Owszem, gdy dotyczy to innych. – Nie, ciebie. To jest nowe życie: ciesz się nim i pozbądź się poczucia winy. – Będziemy za tobą tęsknić – powiedziała Frankie. – Tak, ale przyjedziecie do mnie i będziemy do siebie pisać maile – zauważyła Lillie. Frankie smutno pokiwała głową. – A ty poprosisz kogoś, żeby opiekował się pszczołami pod waszą nieobecność. Frankie pojaśniała. Odkąd oboje z Sethem poszli na kolację do Amy, Frankie bardziej niż jemu zaczęło zależeć na pszczołach. Uroczy dom Amy oraz ogród, gdzie znajdowały się dwa ule i grządka z warzywami, dodał Frankie energii. Zapragnęła gorąco mieć własne ule i hodować własne warzywa. Kupiła kilka książek, oboje zapisali się na kurs pszczelarstwa, a Frankie, jak to Frankie, bez reszty pogrążyła się w świecie pszczół. W bibliotece znalazła kilka opasłych tomów, które co wieczór studiowała. – To niewiarygodne – mówiła teraz. – Nigdy wcześniej nie zastanawiałam się nad

pszczołami albo miodem, ale bez nich nasza planeta będzie miała straszne kłopoty. Bez zapylania nie będzie upraw, katastrofa. Jak to możliwe, że o tym nie wiedziałam? – Nie miałaś czasu – odparła Lillie krótko. – Byłaś za bardzo zajęta. Ale teraz masz czas, a to największy dar. – Drugi w kolejności – skorygowała Frankie pośpiesznie. – Emer i Aleksiej będą niedługo w domu. Emer wraca dziesiątego, pisze, że jest kompletnie spłukana i natychmiast potrzebuje pracy! A Aleksiejowi udało się trochę zaoszczędzić. – Twarz jej złagodniała, gdy mówiła o ukochanych dzieciach. – Nie mogę się doczekać, kiedy zobaczą, co wspólnymi siłami udało się nam zrobić w domu i w ogrodzie. Pisałam im, że mogą sobie wybrać pokoje na piętrze, a kiedy wszystko pomalujemy, co zajmie sporo czasu, będą mogli zamieszkać w piwnicy. Taki plan zaproponował Seth. – Dzieci teraz wracają do domu – powiedział – ale nie zostaną na zawsze, wiesz o tym? Wiedziała. – Myślę, że możemy oddać im piwnicę, kiedy skończymy prace na piętrze. Postanowili, że nie będą wydawali odprawy Frankie na malarzy i projektantów. Sami wykonają te prace, które będą w zasięgu ich możliwości. To będzie ich wspólne dzieło. W dwóch pokojach na piętrze już zdarto tapety, wypolerowano ściany i pomalowano. Dessie, projektant krajobrazu z niepełnym wykształceniem, znalazł człowieka, który przez lata pracował na budowach, a teraz był bezrobotny. We dwóch rozebrali byle jakie przepierzenia i zdarli tapety we wszystkich pomieszczeniach. Na nowo wmontowali stare, wąskie drzwi, zdjęli zniszczone róże na suficie i zastąpili je nowymi. Teraz wystarczyło tylko całość pomalować. – Willa Sorrento to piękny dom – powiedziała Lillie. – Nie mogę się doczekać, żeby zobaczyć, jak będzie wyglądał, kiedy skończycie remont. Wiesz, przykro mi, że nie poznam Emer i Aleksieja, ale spotkamy się, kiedy odwiedzicie nas w Melbourne. I tak za długo tu byłam. Pewnie myśleliście, że nigdy się stąd nie ruszę. – Wcale nie. – Frankie uściskała szwagierkę. – Tak się cieszę, że do nas przyjechałaś. Uratowałaś nas. – Sami się uratowaliście. Frankie pokręciła głową. – Bez ciebie by się nam nie udało. Nie wiem, jak by się to skończyło. Uratowałaś nas, uspokoiłaś, Lillie. – Kobiety wzięły się za ręce. – Tak wiele tu zrobiłaś, zaprzyjaźniłaś się z tyloma osobami i opiekowałaś się nami. Jesteś jak dobra wróżka. – W takim razie to dobrze, że lecę do domu samolotem – odparła Lillie łagodnie. – Te kije od miotły strasznie źle wpływają na stare biodra!

Obie się roześmiały. Następnego dnia Lillie patrzyła przez okienko samolotu na ciągnące się w dole pola i myślała, jak będzie tęsknić za tą wyspą, którą teraz mogła nazywać swoim drugim domem. Irlandia nie tylko zgodziła się na jej wizytę – jak tutejsi ludzie złapała ją, wyściskała i poklepała po plecach. Teraz nie musi mailować do Doris, a polubiła to zajęcie, będzie więc pisała do Setha, Frankie i wszystkich innych w Redstone. Opal lada dzień założy własną skrzynkę, a Freya chętnie będzie wysyłać długie traktaty o tym, co tylko wpadnie jej na myśl. Lillie kazała jej obiecać, że Freya będzie ją informować o wszystkich wydarzeniach w Redstone, w tym także o tym, co się dzieje na przystanku autobusowym. – Seanie i Ronnie będą za panią tęsknić – powiedziała Freya. – Bawią się pomysłem, że gdyby udało im się na jakiś czas rzucić palenie, nazbieraliby pieniędzy na bilet i w przyszłym roku latem polecieliby odwiedzić panią w Melbourne. Ale na pani miejscu nie czekałabym ze wstrzymanym oddechem. To mnóstwo paczek woodbinesów. Kiedy człowiek siedzi na przystanku, potrzebuje papierosa, żeby się rozgrzać – w każdym razie oni tak mówią. – Dasz sobie radę, Freyo? – zapytała łagodnie Lillie. Żałowała, że Freya nie mieszka bliżej, wówczas mogłaby jej pomóc w pokonaniu zdradzieckich wód młodości. Choć z drugiej strony, Freya pewnie mogłaby prowadzić takie kursy. – Oczywiście. Mam Harry’ego, pamięta pani? Harry był cudowny i po każdym spotkaniu coraz bardziej go kochała. Opal i Ned rozmawiali z nią o tym. Powiedzieli, że jest trochę za młoda na poważny związek, ale na te zastrzeżenia miała dobry kontrargument: – Wiecie dobrze, że Harry to bardzo odpowiedzialny chłopak. Gdyby nie zadzwonił po pogotowie, Kaz mogłaby umrzeć. I jest dobry. Jako jedyny w swojej klasie interesuje się weterynarią. Już załatwił, że latem będzie się opiekował zwierzętami w schronisku. Ja chyba też będę tam pracować. – Błagam, żadnych zwierząt więcej – odezwał się Ned. – Mam po dziurki w nosie karmienia karaluchami tej cholernej jaszczurki! Lillie uśmiechnęła się do Freyi, gdy obie pomyślały o Harrym. – To porządny chłopak. Szanuje cię. – Moi kuzyni zadźgaliby go, gdyby mnie nie szanował – uśmiechnęła się Freya. Było miło móc coś takiego powiedzieć zwłaszcza o Meredith. Nie tak dawno temu wyglądało na to, że jedyną osobą, którą Meredith miałaby ochotę dźgnąć, była Freya. Ale tamte czasy to już przeszłość. Do tego stopnia, że dziwnie było je wspominać. – Meredith naprawdę się zmieniła – ciągnęła z namysłem. – Przeszła totalną

transformację, jak w tych ckliwych programach telewizyjnych, w których ludzie farbują włosy, robią sobie operację oczu i już są inni. Co oczywiście nie jest prawdą, zmienia się tylko ich powierzchowność. Ale Meredith naprawdę jest inna i strasznie mi się podobają jej plany na najbliższą przyszłość. Przedtem w życiu by nie pomyślała o wyjeździe do ośrodka dla artystów na jakimś bezludziu. Umarłaby, gdyby na dziesięć kroków oddaliła się od latte. – Moim zdaniem ta afera w galerii to najlepsza rzecz, jaka mogła się jej przydarzyć – stwierdziła Lillie. – Śmieszne, że pani tak mówi. Opal sądzi identycznie. Lillie pokiwała głową. – Słyszałam kiedyś, jak pewien biznesmen mówił, że żeby interes się udał, najpierw trzeba wyjść cało z dwóch bankructw i pożaru. Życie w pewnym sensie takie jest, jeśli przetrwasz burze, jesteś po nich silniejsza niż przedtem. – Meredith z pewnością na brak burz nie będzie narzekała – roześmiała się Freya. – Ten ośrodek znajduje się dokładnie na skraju klifu w hrabstwie Clare. A najbliższe miasteczko oddalone jest o dwadzieścia minut jazdy krętą drogą. – W jaki sposób znalazła tę pracę? – zapytała Lillie. – Powiedziała jej o niej ta pani, która sprzedaje używane markowe ciuchy, Angelique cośtam. Ośrodek prowadzi jej córka. Wyjeżdża na pół roku do Kanady do pracy w podobnym ośrodku i potrzebuje kogoś, kto ją przez ten czas zastąpi. – Meredith jest szczęśliwa? Freya nie musiała się zastanawiać nad odpowiedzią. – Bardzo. Oczyszczono ją z zarzutów w sprawie tej piramidy finansowej. Ludzie wiedzą, że nie miała z tym nic wspólnego co, jak twierdzi, bardzo pomaga. Poza tym powiedziała mi, że ma zamiar wrócić do malowania, kiedy będzie w ośrodku. Nie miałam nawet pojęcia, że wcześniej malowała. Mówi, że przerwała, bo nie sądziła, że uda się jej zrobić karierę jako malarce. – Twórczość bardzo człowieka uspokaja – powiedziała Lillie. – Życz jej ode mnie wszystkiego najlepszego i powtórz, że gdyby trafiła do mojej części świata, zawsze ma gdzie się zatrzymać. – A co z Harrym i ze mną? – zapytała Freya zuchwale. Lillie się roześmiała. – Nie wiąż się zbyt szybko, kochanie. Musisz najpierw odkryć kawałek świata, zanim zdecydujesz się na życie z tym jedynym. Freya uściskała ją i obie uroniły kilka łez. – Nie wyjeżdżam na zawsze, zresztą możesz pisać do mnie maile i możesz mnie odwiedzić – powiedziała Lillie, szukając w rękawie chusteczki. – Pora, żeby wróciła pani do rodziny. – Freya pociągnęła nosem. Jak zawsze miała rację. Lillie pragnęła zobaczyć się z bliskimi. Cudowną rzeczą

w podróżowaniu była świadomość, że w jakimś miejscu za tobą tęsknią. Okazało się, że Doris także lubi maile. Viletta umawia się z dżentelmenem, którego poznała na pokerze. Nazywa go dżentelmenem i ten jeden raz nie żartuje. Facet otwiera przed nią drzwi, wstaje, kiedy Viletta wchodzi do pokoju, i upiera się, że zapłaci za kolację. Kupił jej bukiecik gardenii na drugiej randce. Gardenie. Nie powiedział, że to ulubione kwiaty jego zmarłej żony albo matki, nie wygłosił żadnej z idiotycznych uwag, które zdarzają się mężczyznom na drugiej randce – nie, zobaczył obraz z gardeniami w kuchni Viletty i pomyślał, że to chyba jej ulubione kwiaty. To prawdziwy opiekun, skarbie, tak jej powiedziałam, a ona przestała gadać o kuguarach. Nie, teraz to śpiewka w stylu: „Wino im starsze, tym lepsze”. Ostrzegłam ją: „Pilnuj, żeby cię nie usłyszał, Viletto, to może mu się nie spodobać”, ale ona twierdzi, że jemu się podoba jej język.

Doris miała też informacje o Dyanne, wnuczce Lillie, która często dzwoniła do wnuka Doris, Lloyda, starszego od niej o całe szacowne pół roku. Natalie, jego matka, a córka Doris, była zachwycona, bo poprzednia dziewczyna Lloyda pochodziła z rodziny, w której nie kładziono przesadnego nacisku na regularne uczęszczanie na lekcje. Twoja Dyanne przychodzi do nich często. Już nie chce być sławna, przynajmniej na razie. Oboje z Lloydem myślą o dziennikarstwie politycznym – i nie, nie mam zielonego pojęcia, skąd im się to wzięło. Ale to krok naprzód od chęci, żeby śpiewać przed telewidzami i ryzykować, że z kaprysu wyrzucą cię z programu. Nie możemy się doczekać twojego powrotu. Viletta mówi, że jej dżentelmen ma przyjaciela dla ciebie, ale powiedziałam, że nie sądzę, żebyś go chciała.

Lillie roześmiała się na głos. Miała Sama, nie potrzebowała innego mężczyzny. I miała też nową rodzinę, w dodatku liczną. Wiele osób w Redstone traktowała teraz jak rodzinę. Oczywiście byli to Seth i Frankie, a także Freya, Opal, Peggy, która cieszyła się z ciąży, i jej partner David, no i naturalnie Bobbi i Ned. Całe miasteczko było jej drugim domem. Przyjechała do Irlandii, szukając swojej przeszłości, i znalazła ją, lepiej zrozumiała okoliczności, które zmusiły młodą dziewczynę do oddania dziecka wiele lat temu. Mam nadzieję, że spotkałaś Sama, Jennifer. Myślałam, że ta podróż to jego pomysł, ale teraz uważam, że ty chyba też przyłożyłaś do niej rękę. Byłaś wspaniałą matką dla Setha, ale nie mogłaś być matką dla mnie, nie w tamtych czasach. Mam nadzieję, że jesteś szczęśliwa na tamtym świecie z ludźmi, których kochasz, że jest tam pełno światła i radości, że są psy i koty, a także ule dla tych, którzy na ziemi hodowali pszczoły. Ja też tam przyjdę, ale jeszcze nie teraz. Nie dostała odpowiedzi, tylko że nigdy jej nie dostawała, nawet kiedy mówiła do Sama. Była jednak pewna, że jej słowa są słyszane. Czuła to sercem. Dziwne, lecz najważniejsza część jej podróży wcale nie dotyczyła przeszłości. Chodziło o przyszłość, o to, co jeszcze zdarzy się w jej życiu, na następnym jego etapie, jak mądrze nazwała to Bobbi.

Lillie usadowiła się wygodnie w fotelu i przyjęła od stewardesy kolejną szklankę pysznego pomarańczowego soku. Martin i Evan uparli się, żeby wróciła do domu w luksusowych warunkach. Powiedzieli jej o tym pewnego wieczoru w rozmowie przez Skype’a. – Nie mogę się na to zgodzić – zaczęła Lillie, ale wtedy Frankie wsunęła głowę w drzwi. – Zgodzisz się, chora kobieto! Pomyśl o zakrzepicy. Oni cię kochają, daj im się rozpieszczać – oznajmiła. Frankie była teraz inną kobietą. Zrezygnowała z eleganckich strojów na rzecz starych przetartych dżinsów i koszul Setha. Tak ubrana doglądała prac w domu albo szła na kurs pszczelarstwa. Seth przypominał człowieka karmionego mleczkiem pszczelim, o którym opowiadała Frankie. – Najważniejszym zadaniem robotnic jest dostarczenie mleczka królowej. Dzięki niemu rozwija się i składa nowe jajeczka. Przez większość wieczorów Frankie siedziała z nosem w wielkiej książce zatytułowanej Łagodny pszczelarz. – Będziesz mogła napisać własną książkę – powiedziała z namysłem Lillie. – O tym, jak dzięki zwolnieniu z pracy zajęłaś się hodowlą pszczół. W oczach Frankie pojawił się błysk. – Cudowny pomysł, ale na razie chcę uporządkować dom. – Spojrzała na Setha z miłością. – I zamierzam wziąć udział w konkursie Królowej Miodu. Minie jeszcze kilka lat, zanim będę miała własny miód, ale bardzo mi na tym zależy. – Jest niesamowita, prawda? Moja królowa – powiedział Seth z dumą. Lillie nie miała oporów przed wyjazdem. Szybko tu wróci, a oni wspaniale sobie radzą. Może radośnie polecieć do domu.

Pół roku później Kiedy w małym domku w Portlaoise odezwał się telefon, Kathleen Barry podskoczyła. Nikt o tej porze zwykle nie dzwonił. Kumple Tommy’ego kontaktowali się z nim przez komórkę, a znajomi Kathleen nie znali tego numeru. Powiedział, że wkurzają go gdaczące przez telefon kobiety. Już miała mu nalać herbaty, bo uporał się z obfitą kolacją, zapiekanką pasterza z gniecionymi ziemniakami, które miały grudki, jak stwierdził z irytacją. – A teraz zaparz porządną herbatę, nie te twoje cienkie pomyje. – Wrócę za minutę i zrobię herbatę – powiedziała, biegnąc do holu, gdzie telefon stał na stoliku z fotelem, zestawie, którego nikt już nie miał. Roztrzęsiona Kathleen czuła większy niepokój niż zwykle, ponieważ nieoczekiwane telefony zawsze oznaczały złe wiadomości. Peggy dzwoniła wyłącznie na jej komórkę – dobrze wiedziała, że nie należy telefonować na numer stacjonarny. Na pewno stało się coś złego. – Tak? – szepnęła do słuchawki. – Czy rozmawiam z panią Kathleen Barry? – zapytał głos z dziwnym akcentem. Kathleen złapała się stolika. – Chodzi o Peggy? Co się stało? Miała wypadek? Wszystkie obawy, które zwykle w sobie tłumiła, teraz popłynęły szerokim strumieniem. Musiała usiąść, żeby nie upaść, gdyby nogi się pod nią ugięły. – Peggy czuje się dobrze. Naprawdę, pani Barry, czuje się świetnie. Jestem Fifi i pracuję w jej sklepie. Peggy mi o pani opowiadała. Niespodziewanie zmęczone, nieumalowane oczy Kathleen wypełniły się łzami. Peggy opowiedziała o niej tej obcej kobiecie. W życiu Peggy było wiele osób, a Kathleen nikogo nie znała. – Cieszę się – powiedziała cicho. – Nie mogła sama zatelefonować, więc poprosiła, żebym panią zawiadomiła, kiedy zacznie się poród. Dała mi numer pani komórki, ale nie odebrała pani. – Wyłączyłam dzwonek – wyjaśniła Kathleen. – Poród? Peggy rodzi? – Tak, ale wszystko jest w porządku. Zaczęło się kilka dni wcześniej, ale zna pani dzieci, przychodzą na świat według własnego planu. Fifi brzmiała tak szczęśliwie, wesoło. – Jest w szpitalu? Kto z nią jest? – zapytała Kathleen. – David i Opal. Nie wiem, czy poznała pani Opal – dodała Fifi taktownie. – To matka Davida. Peggy jest w dobrych rękach, Opal wszystkich potrafi uspokoić. Była z Peggy, kiedy odeszły jej wody, i wezwała karetkę. Na drugim końcu linii Kathleen ściskała kurczowo słuchawkę.

– Peggy nic nie będzie, proszę mi wierzyć – powiedziała Fifi, błędnie interpretując milczenie Kathleen jako niepokój. To milczenie jednak miało inne źródło: brało się z wielkiego smutku na myśl, że jej córka urodzi dziecko, mając przy sobie inną kobietę. – Kathleen! – dobiegł z kuchni ryk. – Kto to? Nie była pewna, skąd wzięła siły. Z całą pewnością nie miała ich wcześniej, przez wszystkie te lata, kiedy Peggy i koleżanki z pracy mówiły jej, żeby opuściła Tommy’ego, zanim wpędzi ją do grobu. – Może mi pani podać numer swojej komórki i nazwę szpitala, w którym jest Peggy? – szepnęła. W kuchni nalała mężowi herbatę i podała wielki kawałek ciasta z owocami, które ostatnimi czasy lubił bardziej od bułeczek. Upieczenie ciasta trwało dłużej, ale warto było, jeśli dzięki temu Tommy był zadowolony. Później poszła do sypialni ze swoim telefonem komórkowym. Miała w nim numer do Caroli Landseer. Carola była na spotkaniu klubu książki i w panującym gwarze nie słyszała jej dobrze. – Przepraszam, Kathleen, co mówisz?! – Chcę wiedzieć, czy mówiłaś poważnie, kiedy proponowałaś, że pomożesz mi odejść od Tommy’ego? – syknęła Kathleen z głową do połowy schowaną w szafie, żeby nie słyszał jej siedzący w kuchni mąż. – Dobry Boże – westchnęła Carola, a Kathleen wiedziała, że to modlitwa dziękczynna. – Oczywiście, że tak. Mam teraz przyjechać? – Tak, proszę. Pakowanie nie zajęło jej dużo czasu. Nie miała wielu ubrań, a wszystkie cenne pamiątki z dzieciństwa Peggy znajdowały się w pudle w jej dawnym pokoju. Kathleen włożyła je do drugiej walizki razem z bibelotami, które przez lata kupowała. W tym domu niewiele jest ze mnie, pomyślała. Zawsze za bardzo się bała kupować nowe rzeczy, bo Tommy mógł wpaść w złość. Gniew budził w niej paniczne przerażenie, jakby był fizyczną istotą, grożącą jej i sprawiającą, że bała się żyć. Ale jaka matka nie pojechałaby do jedynej córki, która rodzi dziecko, tylko dlatego, żeby mąż się na nią nie rozgniewał? Tommy wpadnie w złość niezależnie od tego, co się wydarzy, a Kathleen nie zamierza dłużej tego znosić. Pojedzie do córki. Co będzie później… Czy Peggy nie zaproponowała, żeby Kathleen zamieszkała u niej? Istniała droga ucieczki od takiego życia i Kathleen miała zamiar z niej skorzystać. Kiedy przyjechała Carola, drzwi otworzył Tommy, nieświadomy tego, co się dzieje, i uprzejmie ją przywitał. Kathleen od dawna podejrzewała, że bał się tej wysokiej, pełnej wdzięku kobiety, która wpadła do domu, ignorując jego pytanie: – O co chodzi?

Kathleen była w pokoju Peggy, rozglądając się po raz ostatni. – Tylko trzy walizki? – zapytała Carola władczym tonem, którym przewodniczyła wielu miejscowym akcjom dobroczynnym. – Niewiele, prawda? – zapytała Kathleen, cała dygocząc. Tommy przyszedł za Carolą i ze zdumieniem patrzył na żonę. – Tommy, bądź taki dobry i zanieś walizki do mojego samochodu – rozkazała Carola. Wykonał polecenie. Musiał iść dwa razy; po każdym jego wyjściu kobiety uśmiechały się do siebie. Później Carola wzięła Kathleen pod rękę i wyprowadziła z domu. – Dokąd się wybierasz? – zapytał Tommy groźnie. Teraz Kathleen trzęsła się jak osika. On ją zabije za to, że w taki sposób zdradza go przed tą zadzierającą nosa panią Landseer. Carola jednak trzymała ją mocno. – Wsiadaj do samochodu – powiedziała. Ścisnęła jej rękę, dodając w ten sposób otuchy. Otworzyła drzwi od strony pasażera i podała jej torebkę. Następnie zablokowała drzwi. Kathleen słyszała jej głos. – Pańska żona odchodzi, panie Barry, a jeśli spróbuje się pan z nią skontaktować albo zastraszyć w jakikolwiek sposób, powiadomię o tym policję. A przy okazji, zabezpieczyłam się, dzwoniąc na policję przed przyjazdem tutaj. Poinformowałam o tym także mojego brata, który ma kancelarię zajmującą się prawem rodzinnym. Stwierdził, że z radością będzie reprezentował pańską żonę w sądzie. Nagle Tommy’emu wróciły siły. – W jakim sądzie? – wybuchnął. Kathleen się skrzywiła. Carola Landseer wpatrywała się w mężczyznę, którym pogardzała od chwili, gdy po raz pierwszy usłyszała, jak w supermarkecie upokarza żonę. To było wiele lat temu, od tamtego czasu co tydzień rozmawiała z Kathleen, powtarzając, że jeśli będzie chciała odejść, ma po prostu zadzwonić. – Mój brat nienawidzi takich tyranów jak pan. Z wielką przyjemnością popatrzy, jak będą pana rozrywali na strzępy z powodu sposobu, w jaki pan traktował Kathleen. Proszę, niech pan wejdzie teraz do domu i zamknie za sobą drzwi, w przeciwnym razie dzwonię na policję. – Podniosła dłoń z komórką. – To mi zajmie sekundę, panie Barry. Tommy Barry obrzucił wściekłym spojrzeniem samochód, ale jego żona miała spuszczony wzrok. Wysyłała esemesa na numer, który podała jej Fifi: Powiedz mojej kochanej Peggy, że jestem w drodze z walizkami. Zrozumie. Kathleen.

Carola obeszła samochód. Stała przy drzwiach od strony kierowcy tak długo, aż wreszcie Tommy odwrócił wzrok, potulnie wszedł do pustego domu i zamknął drzwi. Dopiero wtedy odblokowała drzwi, wsiadła i odjechała.

– Dziękuję, dziękuję – szepnęła Kathleen. – Byłaś bardzo odważna. Odważniejsza niż sto lwów. – Wcale nie mam takiego wrażenia. – Kathleen poczuła coś dziwnego na twarzy – to były łzy, a przecież nigdy nie płakała. Płacz był niebezpieczny, bo zawsze jej się wydawało, że jeśli raz zacznie, nigdy nie przestanie. – Teddy odwiezie cię do Corku. Jutro i tak musi oddać pracę na uczelni. Podrzuci cię wszędzie, gdzie będziesz musiała być. Jak na dwudziestoczterolatka jest niezłym kierowcą, możesz mi wierzyć. Kathleen położyła dłoń na jej ręku. – Nie jestem w stanie wyrazić, jak bardzo ci jestem wdzięczna za wszystko, co zrobiłaś. – Nie – sprzeciwiła się Carola. – Ty to zrobiłaś, nigdy o tym nie zapominaj. A teraz dzwoń. Kathleen wzięła komórkę, którą Peggy przekazała jej wiele miesięcy temu, i wybrała numer. – Słucham? – odezwał się męski głos. – Mówi mama Peggy, Kathleen – szepnęła. – Mogę z nią rozmawiać? – Oczywiście! Ja jestem David, pani Barry. Oddaję telefon Peggy. Kathleen usłyszała krótką rozmowę, potem odgłos przekazywanego aparatu. Peggy, która na sali porodowej przeżyła właśnie straszny skurcz, zapytała drżącym głosem: – Mama? – Jadę do ciebie, skarbie. Teraz jestem z Carolą. Odeszłam od twojego ojca. Syn Caroli zawiezie mnie do Corku. Kocham cię. – Och, mamo – westchnęła Peggy, w jednej dłoni ściskając telefon, w drugiej ogromną dłoń Davida. – Ja też cię kocham.

* William Shakespeare, Henryk V [w:] Dzieła dramatyczne Williama Shakespeare’a w dwunastu tomach,

przełożył L. Ulrich, Kraków – Warszawa 1895, t. 2, s. 44.