King Susan - Zaczarowana noc

Susan King
Zaczarowana noc
Romanse sprzed lat nr 97
Prolog
Szkocja, Hebrydy Wewnętrzne
Lato 1850
Zimne morze wyrzuciło go w mrok. Rozpaczliwie uczepił się jakiegoś występu na olbrzymiej
skale, wypiętrzonej nad zderzającymi się z rykiem falami. Kiedy tak leżał nieruchomo na
szorstkim, kamiennym progu, woda zalała go, cofnęła się i napłynęła znowu.
Rozdygotany i nagi próbował wpełznąć wyżej. Płuca paliły go przy tym żywym ogniem.
Przebijając wzrokiem ciemności i zacinający deszcz, powoli rozpoznawał charakterystyczną
sylwetkę swojego azylu: Sgeir Car an, największą ze skał w osławionej, leżącej na zachód od
archipelagu Wewnętrznych Hebrydów rafie Caran. Długi na pół mili półksiężyc czarnych
bazaltowych skał, z których wiele kryło się pod wodą, stanowił paskudną, pełną
zdradzieckich wirów pułapkę. W dziwnym miejscu znalazł schronienie.
W tej chwili wystarczyło mu to, że leży na nieruchomym litym kamieniu; że oddycha. Znał tę
rafę, a jako inżynier projektujący latarnie morskie zbadał i zmierzył jej szczerbate wierzchołki
Sporządził listę statków, które się tu roztrzaskały, wyliczył, ilu ludzi straciło przy tym życie.
Znał nazwiska kilkorga z nich, bo należeli do jego własnej rodziny.
Rafa odebrała inżynierowi rodziców. To o nią rozbił się i utonął ich statek, kiedy wybrali się
w wakacyjną podróż, zostawiając trzynastoletniego syna i jego siostry pod opieką krewnych.
Straszliwe nieszczęście raz na zawsze odmieniło cel, jaki sobie stawiał w życiu, i przeorało
jego serce i duszę. Teraz zastanawiał się, czy nie jest mu pisane do rodziców dołączyć.
Może już nawet tak się stało, ale z charakterystycznym dla siebie uporem po prostu nie
przyjął śmierci do wiadomości. Opuścił głowę i przymknął oczy, wciąż wczepiony w skałę.
Ocknął się pod wpływem ulewnego deszczu, dreszcze stanowiły dowód, że wciąż jeszcze
żyje. Nawałnica nadal szalała, czarne burzowe chmury przesłoniły szarość nocnego nieba nad
Hebrydami. A przecież kiedy wyruszał w podróż, światło dnia jarzyło się ciepło i nic nie
zapowiadało sztormu.
Głupi był, że podjął wyzwanie i popłynął sam, na dodatek kompletnie zalany. Ale Dougal
Robertson Stewart, dziedzic majątków Kinnaird i Balmossie, nigdy się nie cofał, nigdy nie
drżał w obliczu zagrożenia. Ryzyko zawsze go pociągało. Może jednak przyszła pora, by to
nastawienie zmienić, mówił sobie z ironią, pełznąc nago po czarnej i śliskiej pochyłości.
Wysoki, gniewny grzywacz uniósł się wysoko i runął na niego. Chcąc wydostać się z zasięgu
fal, Stewart na czworakach ruszył w stronę podługowatego, wyżej położonego płaskowzgórza
z czarnego bazaltu. O dwieście stóp dalej, jak jakaś niesamowita, zbudowana przez samą
1
naturę wieża, wznosiła się iglica skalna. Tamten koniec Sgeir Caran podziurawiony był
jaskiniami, ale Dougal czuł się zbyt wyczerpany, by już teraz ich szukać. Znów leżał
bezwolny, zbierając siły, patrzył na kłębiące się, wzburzone morze i czuł na plecach zimne
ukłucia deszczu.
Słyszał o legendarnych morskich kelpie, o wodnych koniach, które ścigają się w pianie
grzywaczy. Tej nocy zobaczył je na własne oczy, wplatał palce w ich białe grzywy i
obejmował nogami wspaniałe grzbiety, a one niosły go niczym rumaki Neptuna. Te, które go
tu przyniosły poprzez sztorm, były piękne, ale dawno zniknęły w oddali. Pojawiły się w
chwili, kiedy już tonął na głębinie, wdzięczne, chociaż równocześnie przerażające. Podsuwały
się pod niego i gnały razem z falami, grzywy miały z bladej piany morskiej, uderzeniami
kopyt pobudzały morze do szaleństwa.
A może tylko mu się to śniło? Dobry Boże, pomyślał, przeciągając dłonią po mokrych wło-
sach, muszę być doprawdy bardzo pijany i w fatalnym stanie. I do tego ma pewnie wstrząs
mózgu, bo mocno dostał po głowie, kiedy pożyczona łódź rybacka przewróciła się na
wysokiej, wywołanej nagłym sztormem fali. Starając się za wszelką cenę nie stracić
przytomności, miotany to tu, to tam przez niespokojne bałwany, uczepił się poszycia łódki.
Mokre ubranie nie pozwalało utrzymać się na powierzchni, więc zdarł je z siebie, by się
uratować. Tonąca łódź wciągnęła Dougala pod wodę -ocalił go tabun czarodziejskich koni,
które zrzuciły go na pochyłe zbocze wielkiej skały.
Udało mu się wstać, ale w tym samym momencie znów przykryła go ogromna, wygięta w łuk
fala. Wczepił się w kamienną grań, żeby nie zmyła go z powrotem do morza, ale siła uderze-
nia była tak potężna, że rąbnął głową o skałę. I bezradnie zapadł w czarną pustkę.
Kiedy otworzył oczy, zobaczył parę przepięknych bosych stóp.
Jasne i delikatne stały zaledwie o kilka cali od jego twarzy, smukłe palce i szczupłe kostki
wyglądały spod rąbka białej szaty. Dookoła deszcz pluskał o skałę, materiał sukienki
przemókł do suchej nitki.
Boginka morska, pomyślał półprzytomnie Dougal. Nie syrena, bo ma takie śliczne nogi.
Boginka opadła na kolana i zobaczył niewyraźnie jej słodką twarz i skromną koszulę.
Przemoczone, rozpuszczone włosy zwijały się w drobne loczki. Ramiona okryte miała chustą.
Zdjęła ją, by Dougala otulić, coś przy tym szepcząc. Puszysta, ciepła w dotyku wełna
spowodowała, że poczuł się jak w raju.
Chciał tej niezwykłej istocie podziękować, ale ochrypły głos go zawiódł.
-Dhia, więc żyjesz, i przyszedłeś z morza - powiedziała. Głos jej brzmiał spokojnie pomimo
piekielnego sztormu.-Czekałam tu na ciebie,
2
Gaelicki. Rozumiał sporo, gorzej było z mówieniem. Czy ona powiedziała, że czekała na
niego? Kiwnął niepewnie głową.
- Ach, jest ci zimno i cały drżysz. Pewnieś nieprzyzwyczajony do ludzkiej postaci. -
Podciągnęła chustę wyżej. - Kiedy czekałam tu, żeby dotrzymać naszej pradawnej obietnicy,
myślałam, że będę się ciebie bardzo bała, ale ty słabiutki teraz jesteś jak niemowlę. Możesz
być królem w swojej krainie, ale w naszym świecie potrzebujesz opieki.
Pradawna obietnica? Wpatrywał się w nieznajomą bez zrozumienia.
- Przybyłem z morza - udało mu się wykrztusić w niezdarnym gaelickim. W głowie tak mu
się mąciło, że miał kłopoty z myśleniem.
Twarz boginki rozjaśniła się i usłyszał srebrzysty jak dzwoneczek śmiech. Nagły podmuch
wiatru porwał słowa odpowiedzi. Wzięła go za rękę i nakłoniła, by się podniósł. Stając na
rozdygotanych nogach, czuł się doprawdy jak maleńkie dziecko. Wsunęła mu ramię pod
pachę, a on z wdzięcznością się na niej oparł. Chociaż z pozoru krucha jak elf, ciało miała
jędrne i mocne, i zręcznie go podtrzymywała.
- Kim jesteś... - wychrypiał, ale wiatr porywał słowa; powodował, że rozmowa stawała się
prawie niemożliwa. Ruszyli razem po skale. Idąc pod wiatr, pochylali głowy, sukienka i chus-
ta boginki furkotały, ociekając wodą.
Czy ona jest człowiekiem i też rozbiła się w tym odludnym miejscu? A może koszmar zmienił
się w cudowny sen? Kimkolwiek - czy czymkolwiek - jest, przestał być na tej skale sam, co
napełniło go wielką radością. Nieznana istota wydawała mu się istotą baśniową, iskierką
roztańczonego w ciemnościach światła, czarodziejką przybyłą z innego świata i utkaną z nitek
babiego lata i piany morskiej.
Wiedział, że niektórzy wyspiarze wciąż wierzą, iż ocean zamieszkują kelpie*, selkie**,
syreny, boginki morskie, błękitni ludzie i im podobne stworzenia. Tej nocy na własne oczy
widział konie z podwodnej krainy, więc z łatwością przyszło mu uwierzyć, że dziewczynie
jakiś czar mógł nadać postać człowieka. Niezależnie od tego, czym naprawdę była, myślał o
niej jako o bogince morskiej, bo powiadano, że są one piękne i delikatne, i bardzo życzliwe.
Chociaż wiatr i deszcz atakowały ich z wściekłością, przystanął na chwilę i przyciągnął ją
bliżej do siebie, pod chustę, starając się osłonić drobną postać własnym ciałem. Fale biły o
skałę, tryskająca wysoko woda zalewała ich. Dziewczyna przylgnęła
*Kelpie - wodne konie, mogące przybierać postać człowieka (przyp. tłum.). **Selkie - foki,
które potrafią przybierać postać ludzką (przyp. tłum.).
do niego pod chustą i objęła go rękami w pasie; razem stawiali opór wichurze i smagającemu
ich deszczowi.
3
Dougal znowu zaczął zastanawiać się, czy nie śni. Albo morze wyrzuciło go razem z boginką
morską na nagą skałę w Hebrydach, albo udało mu się wrócić na brzeg i odsypia skutki
działania whisky pani MacDonald, wypitej podczas czuwania przy zwłokach pana
MacDonalda.
Niejasno przypominał sobie tę noc pełną alkoholu, lamentu, muzyki i czułych opowieści o
zmarłym. Przez czystą uprzejmość i poczucie wspólnoty wlał w siebie zbyt wiele
kieliszeczków podczas wspaniałej stypy po zacnym człowieku. A kiedy zebrani
sprowokowali dwóch mężczyzn, w tym jego, by na wiosłach opłynęli całą rafę, nie odrzucił
wyzwania. Mężczyzna, który się z nim ścigał, zatrzymał się, by zwymiotować przez burtę, ale
Dougal powiosłował dalej prosto w paszczę wichury.
Wiatr szarpnął nimi, niemal zbił ich z nóg. Dziewczyna krzyknęła. Dougal przytrzymał ją i
ucałował w czoło, by dodać jej otuchy. Potem podniósł głowę i, usiłując przebić wzrokiem
gęstą zasłonę deszczu, zastanawiał się, czy umrze tu, na tej skale, z nieznajomą, śliczną
boginką morską w ramionach.
Nagle zauważył ciemną szczelinę vwejscie do jaskini, i pociągnął dziewczynę w tamtą stronę.
Potknęła się i upadła, a Dougal się pochylił, porwał ją na ręce i, walcząc z wiatrem, zaniósł do
środka. Zagłębienie było akurat takiej wielkości, że mogli się oboje w nim skulić. Postawił
boginkę na ziemi, a ona znowu wsunęła mu się w ramiona, spontanicznie szukając u niego
pociechy i ochrony. Patrzyli razem na sztorm, dziewczyna oparła mu policzek na piersi, a on
objął ją ramionami.
Strugi deszczu i gwałtowny wicher odłupywały ze zbocza wielkie odłamki skały i bez
wysiłku toczyły je w dół, do morza. Fale wznosiły się i roztrzaskiwały o brzeg, zalewając
płaski szczyt i cofając się tylko po to, by znowu się wypiętrzyć.
W maleńkiej jaskini woda kłębiła im się wokół kostek, biała piana wyciągała widmowe ręce
w ich stronę. Odwrócił się plecami do wejścia, żeby chronić dziewczynę przed wilgocią i
przenikliwymi podmuchami. Obejmowali się, dygocąc; uświadomił sobie, że jest całkiem
nagi, a ona prawie, ale wydawało się to bez znaczenia. Krągłości dziewczyny lgnęły do
twardszych płaszczyzn jego ciała, emanując cudownym ciepłem tam, gdzie się stykali. Rzecz
zastanawiająca: czy boginki w ogóle przejmują się tym, co wypada?
Wyczuł moment, kiedy przestała się w niego kurczowo wczepiać, kiedy przezwyciężyła lęk i
odnalazła w sobie siłę i pewność. Oddychała teraz w tym samym rytmie co on, uspokoiła się.
Obejmując ją, poczuł nagle, jaka jest ponętna.
Pożądanie, gwałtowne i gorące, buchnęło w nim burzliwym płomieniem. Ona je chyba
odwzajemniła, bo przytuliła się do niego mocniej, wtuliła mu czoło w policzek i splotła
4
ramiona na karku. Cienka, przemoczona koszula była niemal niewyczuwalna, miękkie, krągłe
piersi przywierały do torsu przybysza. Linia biodra układała się gładkim łukiem pod jego
dłonią, a całe ciało zdawało się wtapiać w niego.
Nie potrafiłby powiedzieć, od czego się ten pocałunek zaczął: może od lekkiego uniesienia
policzka, może od trącenia bródką. Wargi ich zetknęły się pieszczotliwie i czule. Jej usta były
miękkie i chętne, jego śmiałe i dociekliwe. Wokół nich biły pioruny, morze z hukiem
uderzało w skały; następny pocałunek był głęboki, szalony i desperacki. Potem sypały się już
jeden po drugim jak grad, napływały jak rozszalałe fale. Zapłonęło w nim dzikie, żywiołowe
pragnienie, którego nie potrafił w żaden sposób powściągnąć. Wpił się mocniej w usta
dziewczyny, wplótł palce w wilgotne włosy, żeby odchylić do tyłu jej głowę. Wyczuł pod
wargami jej żarliwość, jej pełną gotowość, płomienną namiętność. Paliły go, gładkie i ogniste,
jak napój z miodu, śmietanki i whisky.
Szalejący sztorm odszedł w zapomnienie, mężczyzna świadom był już tylko uczucia
cudownej błogości. Łaknął tej perspektywy wybawienia, jaka pojawiła się u samych bram
piekielnych. Otoczył dziewczynę ramionami i, czule lgnąc do jej ust, upajał się pocałunkiem.
Powiódł językiem po obwodzie warg boginki, wyczuł, że w odpowiedzi one też stają się
dociekliwe. Smukłość jej talii, krągłość bioder doprowadzały go do szaleństwa. Wszystko w
nim tętniło, serce łomotało w piersiach, a po przyćmionym nierealną, oniryczną mgiełką
umyśle kołatała się myśl, czy nie powinien się pohamować.
Rozwiała jego wątpliwość, bo ujęła jego twarz w dłonie i przywarła płaskim brzuchem do
niecierpliwej, twardej męskości. Miał wrażenie, że rozpalona jest do białości, że kipi
pragnieniem równie desperackim jak on. Odsunął się odrobinę, zaczerpnął tchu. Potem
wcisnął się razem z nią głębiej do malutkiej jaskini, oparł się plecami o śliski kamień, chusta
spowijała ich niczym wilgotna zasłona. Dziewczyna przylgnęła do niego, uniosła twarz,
całowała go gorączkowo, trawiona pożądaniem.
Błysnęło, deszcz się nasilił, obluzowane kamienie ześlizgiwały się po płaskim szczycie,
ogromna skała wydawała się dygotać. Schronić się przed lękiem i śmiercią mógł tylko w
płomiennym, czułym azylu objęć boginki. Kiedy pieścił ją i całował, stawał się
niezwyciężony. Chciał, by i ona poczuła to samo, by również czerpała siły z ich bliskości.
Powiódł dłońmi w dół po plecach dziewczyny, ujął za biodra, przyciągnął blisko, dał jej do
zrozumienia - a jakże miałaby tego nie rozumieć? - czego pragnie. Pożądanie płonęło w nim
teraz tak intensywnie, że do cna wypaliło resztki zdrowego rozsądku. Objął jej pierś i gładził
ją, aż czubeczek gwałtownie się naprężył. Potem zajął się drugą piersią. Dziewczyna
pojękiwała mu cichutko w ucho. Przywarła jeszcze mocniej, kiedy przesuwał palcami w dół
5
po napiętym brzuchu, zdzierając z niej wilgotną, cieniutką koszulę. A kiedy jego pałce
odnalazły rozpaloną zwilgotniałą szparkę, krzyknęła i objęła go sobą jak fala.
Jaskrawy zygzak błyskawicy zapłonął nad Sgeir Caran, dziewczyna westchnęła w ramionach
Dougala, a potem wygięła się i otworzyła przed nim w szalonym, ponętnym, najsłodszym
ratunku, jaki mógł sobie wymarzyć. Zagłębił się w nią z cichym jękiem, zadygotał i poczuł,
że ją również przechodzi dreszcz rozkosznego zaspokojenia. Oparł się ciężko o skałę, serce
mu łomotało, obejmował dziewczynę w milczeniu. Pocałowała go, poczuł smak słonych łez
albo morskiej wody.
Wciąż jeszcze dygotał, to drżenie było pokłosiem nadprzyrodzonych chyba sił, jakie objawiły
ich dusze, stojące na progu śmierci, przejęte do żywego lękiem, rozpaczliwie pragnące pocie-
chy. Objął dłonią głowę dziewczyny i pocałował potargane, wilgotne loki. Wydawała się taka
krucha i drobna, chciał chronić ją, otoczyć czułą opieką. A równocześnie obawiał się, że ta
niezwykła istota może rozwiać się we mgle, zostawiając go sam na sam z koszmarem.
Ulewa i grzmiące bałwany zajadle atakowały skałę, a dziewczyna stała wtulona w ramiona
Dougala, bezpieczna, ciepła i cicha. Śnię, pomyślał. Z pewnością muszę śnić.
Wiesz, co ci trzeba uczynić.
Margaret MacNeill oparła się plecami o kamienną ścianę jaskini i wyjrzała na zewnątrz.
Welony mgły zasłaniały morze i długą rafę, ale widziała, że świt jest już blisko. Gniewne
zielonkawe grzywacze pieniły się przy brzegu wielkiej skały. Przez opary nie mogła dostrzec
wyspy Caransay, gdzie mieszkała, ale wiedziała, że leży ona o milę na wschód od Sgeir
Caran.
Zerknęła na mężczyznę, który spał u jej boku w płytkiej jaskini. A przez cały czas skręcała w
palcach czerwoną nić wysnutą z chusty, którą go przykryła.
Wiesz, co ci trzeba uczynić, tak powiedziała jej prababka. No cóż, stało się.
Splatała nić razem z kilkoma własnymi złotymi włosami i kilkoma jego ciemnobrązowymi.
Perspektywa spędzenia nocy na Sgeir Caran, samotnie, bo tego żądała wyspiarska tradycja,
przejmowała ją grozą. Spodziewała się, że czeka ją wiele przerażających godzin w mroku, ani
przez moment nie wyobrażała sobie, że legenda się ziści.
I oto legenda pochrapywała teraz przez sen, owinięta w chustę, którą utkała prababka Meg.
Dziewczyna widziała ciemną głowę i jedno szerokie ramię mężczyzny. Dreszcz ją przeszedł
na wspomnienie podniecających pieszczot i rozpalających duszę pocałunków, uśmiechnęła
się do siebie.
6
Zręcznie splotła nitkę i włosy ich dwojga, potem zaczęła to samo robić z drugą nitką. Kiedy
miała już dwa malutkie warkoczyki, zawiązała je w kółeczka. Jedno wsunęła na palec sobie,
drugie na palec śpiącego mężczyzny.
No, pomyślała. Wszystko dokonało się tak, jak przepowiedziała matka Elga. Pierścionki
stanowiły potwierdzenie zawartego ostatniej nocy małżeństwa. Dotykała przez chwilkę
jedwabistych włosów swego męża, potem usiadła znowu u wylotu jaskini.
Jeżeli pojawi się przed tobą kelpie, pouczyła ją prababka, musisz podejść do niego i ukoić
jego samotność, bo tak opiewa nasza pradawna umowa. Co sto lat pan głębin bierze sobie
dziewicę z Caransayza żonę. W zamian uchroni wyspę od zła. Jeżeli będzie miał z tej
dziewicy dziecko, tym lepiej dla wyspiarzy, bo obdarzy ich wielką łaską i szczęściem. A sama
wiesz, że jego pomoc potrzebna jest nam teraz bardziej niż kiedykolwiek.
Meg pobierała nauki we wsi na wyspie, kształciła się również na lądzie stałym. Uważała
siebie za cząstkę nowoczesnego świata, który istniał poza granicami ich odosobnionej
wysepki, i odrzuciła stare wierzenia, kiedy wyrosła na kobietę. Ale jej prababka Elga i jej
babka Thora traktowały stare legendy jak prawdę. Starodawna tradycja, wiążąca się z kelpie
ze Sgeir Ca-ran, cieszyła się na Caransay wielkim szacunkiem.
Zgodziła się przesiedzieć jedną noc na skale. Wyspiarzom groziły masowe wysiedlenia z woli
właściciela, który przedkładał hodowlę owiec i zyski nad los dumnych ludzi i ich rodzin.
Świadoma tego niebezpieczeństwa, którego trudno będzie uniknąć, powiedziała sobie, że
jedna noc na Sgeir Caran w niczym jej nie zaszkodzi.
Ani przez moment nie liczyła się z tym, że może rozpętać się wichura - czy pojawić się
kelpie. Mężczyzna wystrzelił z morza na skałę niczym żywa, muskularna strzała, a sztorm,
który go zrodził, szalał dalej. Kelpie okazał się mocny, piękny i zdumiewająco realny.
Powinna się była przerazić, ale zamiast lęku poczuła współczucie, bo był słaby po ciężkich
przejściach i potrzebował pomocy.
Kiedy się do Meg uśmiechnął, serce w niej stopniało. A kiedy ją objął i pocałował, bezradnie
poddała się urokowi, który na nią rzucił; i nadal była pod jego urokiem.
Nie przeszło jej też jeszcze lekkie, słodkie oszołomienie po napoju Elgi - whisky z domieszką
ziół. Zeszłej nocy ten napój rozpalił w niej krew tak, że zachowała się z szokującą swobodą,
że dała wyraz namiętności swego serca, że pozwoliła, by zawładnęła nią czułość i przemożne
pożądanie.
Wypełniała starodawną umowę chętnie, z nieukrywanym zapałem - łaknęła tego. W
ciemnościach i deszczu wydawało jej się, że jeśli nie znajdzie ratunku w ramionach kelpie, to
umrze.
7
Teraz jednak wstał już jasny dzień i Meg nie wiedziała, jak sobie ze sobą poradzi. Ogarnął ją
palący wstyd i pochyliła głowę, ale zaraz przypomniała sobie, że jej kochanek przybył z
krainy czarów - że nie jest prawdziwy. To, co się między nimi stało, wykracza poza normalne
doświadczenie. Nie musi czuć się zawstydzona tak zuchwałym postępkiem.
Rzuciła na niego okiem, już zatęskniła, by znowu znaleźć się w mocnych, niosących pociechę
objęciach kelpie. Ale musi wyrwać się spod uroku albo na zawsze zatraci się w jego mocy.
Jeżeli kelpie spojrzy na nią w świetle dnia, jeżeli znowu jej dotknie, opęta ją i uniesie ze sobą
na największą głębinę, a wtedy zgodnie z legendą - już na zawsze będzie stracona dla świata.
To niemożliwe, by tak się stało, wmawiała sobie. A jednak kelpie się pojawił. Legenda musi
mówić prawdę. Przetarła oczy, czuła, że mocny eliksir Elgi wciąż jeszcze krąży w jej żyłach.
Kelpie westchnął przez sen, przeciągnął się, chusta się osunęła. W szarawym świetle
przedświtu Meg widziała go wyraźnie. Był wysoki i szczupły, mocno umięśniony, potężny i
urodziwy. Jego piękne rysy charakteryzowała niepospolita symetria, włosy były ciemne,
lśniąco brązowe, brwi czarne i proste, szczęki pociemniały mu od zarostu. Brązowe,
porastające tors włosy zwężającą się smugą zbiegały w dół po płaskim brzuchu ku za-
gnieżdżonej w nich męskości.
Na ten widok poczuła napięcie w podbrzuszu. Obróciła dopiero co upleciony pierścionek na
palcu, policzki jej spłonęły gorącym rumieńcem, zobaczyła,...