KL - Jezioro m

Kleypas Lisa Zatoka Friday 03 Jezioro marzeń Zoë i Alex to ogień i woda, światło i mrok. Jednak czasem wystarczy przebłysk światła, by rozproszyć ciemność, a miłość dokonuje cudów. Alex Nolan to zgorzkniały i cyniczny mężczyzna. Nie przypomina swoich braci, Sama i Marka, którzy podobnie jak on mieszkają nad Zatoką Friday. Oni wierzą w miłość i uważają, że warto zaryzykować cierpienie, by zyskać szczęście. Jednak Alex żyje we własnym piekle, zwalczając demony za pomocą whisky. Wtedy pojawia się duch. Tylko Alex go widzi. Czy zaczyna tracić zmysły? Zoë Hoffman jest łagodna i romantyczna. Kiedy spotyka uderzająco przystojnego Alexa Nolana, wie, że powinna od niego uciekać. Nawet Alex jej to mówi. Jest w nim jednak coś, co przyciąga Zoë, która chce go przekonać, że miłość naprawdę istnieje. Duch nie wie, kim jest i dlaczego musi przebywać w domu Nolana. Wie tylko, że kiedyś kochał jakąś dziewczynę. Alex i Zoë posiadają klucz do jego tajemnicy…

ROZDZIAŁ PIERWSZY Duch wielokrotnie usiłował wydostać się z domu, lecz to było niemożliwe. Za każdym razem, gdy podchodził do drzwi wyjściowych albo wychylał się przez okno, po prostu znikał, rozpływał się w powietrzu. Martwił się, że może nadejść dzień, kiedy nie będzie mógł już powrócić do własnej postaci. Czy to zamknięcie było karą za przeszłość, której nie pamiętał? A jeśli tak, to jak długo ma trwać? Wiktoriański dom z widokiem na zatokę stał na końcu ulicy Rainshadow. Okładzina na jego elewacji zrudziała pod wpływem morskiego powietrza, a wnętrze było systematycznie niszczone przez kolejnych niedbałych lokatorów. Drewniane podłogi pokryto włochatymi dywanami, a pokoje przedzielono cienkimi ściankami z kilkoma warstwami taniej farby. Duch patrzył rankiem przez okno na ptaki: biegusy, brodźce, siewki, kuliki, korzystające z obfitości pożywienia po odpływie. W nocy zaś patrzył na gwiazdy, komety, przesłonięty chmurami księżyc, a czasem widział na horyzoncie zorzę polarną.

Nie był pewien, od jak dawna przebywał w tym domu. Nie czując bicia serca, odmierzającego mijające sekundy, pozostawał poza czasem. Znalazł się tu pewnego dnia, bez imienia, bez ludzkiej postaci, nie wiedząc, kim jest. Nie wiedział nawet, jak umarł, gdzie i dlaczego. Miał jednak kilka mglistych wspomnień. Był przekonany, że jakąś część swojego życia spędził na wyspie San Juan. Może pracował na łodziach, a może był rybakiem. Kiedy patrzył na zatokę False, przypominał sobie wody, które były za nią... kanały pomiędzy wyspami San Juan, wąskie cieśniny dokoła Vancouver. Znał pokrętny kształt cieśniny Puget i wcinające się w ląd jej przesmyki. Pamiętał też teksty wielu piosenek, więc śpiewał sobie, chodząc po pustych pokojach, kiedy nie wytrzymywał już panującej wokół ciszy. Tęsknił za kontaktem z jakimkolwiek stworzeniem, a nie widziały go nawet biegające po podłogach robaki. Pragnął coś wiedzieć, przypomnieć sobie ludzi, których kiedyś znał, lecz te wspomnienia musiały poczekać aż do dnia, kiedy jego tajemnica zostanie wreszcie odkryta. Pewnego ranka w domu pojawili się ludzie. Podekscytowany duch patrzył na sunący wolno samochód, który wygniatał w gęstych chwastach zarastających podjazd szerokie bruzdy. Auto zatrzymało się i wysiedli z niego młody ciemnowłosy mężczyzna i starsza kobieta w dżinsach, pantoflach na płaskim obcasie i różowej marynarce. - ...nie mogę uwierzyć, że pozostawiono to mnie - mówiła. - Mój kuzyn kupił tę posiadłość w latach siedemdziesiątych. Chciał doprowadzić ją do porządku i sprzedać, ale niczego nie zrobił. Wartość ma tylko

ziemia. Nie ma wątpliwości, że dom trzeba będzie zburzyć. - Masz wycenę? - spytał mężczyzna. - Gruntu? - Nie, kosztów odnowienia domu. - Skądże. Konstrukcja jest naruszona. A to oznacza, że trzeba by było zrobić wszystko i zacząć od podstaw. Mężczyzna patrzył na dom, zafascynowany jego widokiem. - Zobaczę, jak jest w środku. - Ależ Sam, to może być niebezpieczne. - Kobieta zmarszczyła brwi. Na jej czole pojawiła się siatka drobnych zmarszczek. - Będę ostrożny. - Nie chcę, żeby coś ci się stało z mojej winy. Podłoga może się pod tobą zarwać albo belka spadnie ci na głowę. Nie mówiąc już o robactwie... - Nic mi się nie stanie - uspokajał ją. - Daj mi pięć minut. Tylko się rozejrzę. - Nie powinnam ci na to pozwolić. - Ale ustąpisz - Sam posłał jej czarujący uśmiech - bo nie potrafisz mi się oprzeć... Kobieta próbowała zrobić surową minę, lecz w końcu się uśmiechnęła. Ja też byłem taki, pomyślał zdumiony duch. Przez głowę przemknęły mu mgliste wspomnienia dawnych flirtów i wieczorów spędzonych na werandach. Umiał oczarowywać kobiety młode i stare, rozśmieszać je. Całował dziewczyny, których szyje i ramiona pokryte były pachnącym pudrem. Atletycznie zbudowany mężczyzna wszedł na werandę i pchnął ramieniem drzwi, które się zablokowały.

Rozejrzał się nieufnie po holu, jakby się spodziewał, że coś na niego skoczy. Każdy jego krok wznosił tumany kurzu, dlatego zaczął kichać. Nareszcie jakiś ludzki odgłos! Duch zapomniał już, że można kichać. Sam przesuwał wzrokiem po zniszczonych ścianach. Nawet w półmroku widać było, że jego niebieskie oczy otacza sieć kurzych łapek, świadczących o tym, że lubi się śmiać. Nie był efektowny, ale dość przystojny, o wyrazistych rysach twarzy. Silna opalenizna dowodziła, że musiał też często przebywać na słońcu. Patrząc na niego, duch prawie poczuł dotyk ciepłych promieni. Kobieta podeszła do frontowych drzwi i zajrzała do środka. Jej włosy wyglądały jak srebrna aureola. Trzymała się kurczowo futryny, jakby jechała chybotliwym podmiejskim pociągiem. - Ależ tu ciemno... Naprawdę nie... - Nie wystarczy mi pięć minut - oznajmił Sam, wyciągając z kieszeni małą latarkę i zapalając ją. - Możesz iść teraz na kawę i wrócić, powiedzmy... za pół godziny. - Mam cię tu zostawić samego? - Nie wyrządzę żadnych szkód. - Nie martwię się o dom, Sam - prychnęła kobieta. - Mam komórkę - powiedział, klepiąc się po kieszeni. - W razie czego zadzwonię. - W jego oczach pojawiły się błyski rozbawienia. Będziesz mogła przyjść i mnie uratować. - Co chcesz znaleźć w tej ruinie? - spytała z teatralnym westchnieniem. - Może dom... - Nie patrzył już na nią, tylko rozglądał się dokoła.

- To miejsce niegdyś było domem - odrzekła. - Ale nie wyobrażam sobie, żeby znów mogło nim być. Duch odczuł ulgę, kiedy kobieta wyszła. Kierując światło latarki na wybrane punkty, Sam zaczął dokładnie badać pomieszczenie. Duch zaś wszędzie za nim chodził. Gzymsy kominków i połamane meble pokryte były grubą warstwą kurzu. Na widok rozdarcia we włochatym dywanie Sam przykucnął i skierował światło latarki na wyzierającą spod niego drewnianą podłogę. - Mahoń? - mruknął, patrząc na ciemną błyszczącą powierzchnię. A może dąb? Czarny orzech, pomyślał duch, zaglądając mu przez ramię. Kolejne odkrycie... Znał się na podłogach, umiał piaskować drewno, a także ręcznie je czyścić, wiedział też, jak nakładać bejcę za pomocą pędzla lub szmacianego tamponu. Poszli do kuchni, w której była wnęka po żeliwnym piecyku, a na ścianach wisiało kilka popękanych kafelków. Sam poświecił na sufit z łukowatym sklepieniem i krzywo wiszące szafki. Dostrzegł opuszczone ptasie gniazdo i ślady po odchodach. - Chyba zwariowałem - mruknął, potrząsając głową. Wyszedł z kuchni i podszedł do schodów. Kiedy przesunął ręką po balustradzie, spod warstwy brudu ukazało się głęboko porysowane drewno. Ostrożnie stawiając nogi, by stopień się nie zapadł pod jego ciężarem, wchodził na piętro. Z grymasem obrzydzenia, jakby poczuł jakiś paskudny zapach, wypuścił ustami powietrze. - Ona ma rację - mruknął ze smutkiem, kiedy dotarł na podest. Rudera nadaje się tylko do wyburzenia.

Zmartwito to ducha. Co się z nim stanie, gdy dom zostanie zrównany z ziemią? Czy czeka go całkowite unicestwienie? Przecież nie po to został tu uwięziony, by zgładzono go bez konkretnego powodu. Krążył wokół Sama, chcąc nawiązać z nim kontakt, obawiał się jednak, że ten ucieknie od niego z krzykiem. Mężczyzna przeszedł przez ducha i stanął przy oknie, które wychodziło na podjazd. Pokryte starym brudem szyby ograniczały dostęp światła. Westchnął. - Długo czekałeś, prawda? - spytał cicho, zaskakując ducha. Dopiero dalsze słowa sprawiły, iż ten zorientował się, że mężczyzna rozmawia z domem. - Przed stu laty na pewno byłeś piękny. Należy ci się druga szansa. Choć będzie to dużo kosztować. Pochłonie wszystkie pieniądze, jakie mam na utrzymanie winnicy. Do diabła, sam nie wiem... Podążając za Samem przez pokryte kurzem pokoje, duch wyczuwał jego rosnącą więź z tym zaniedbanym domem, chęć uczynienia go znowu pięknym, choć tylko głupiec albo kompletny romantyk mógłby podjąć się takiego zadania. W końcu Sam usłyszał trąbienie i wyszedł na zewnątrz. Duch chciał mu tam towarzyszyć, ale znów doznał wrażenia, jakby rozpadał się na kawałki. Podszedł więc tylko do stłuczonego okna i patrzył, jak gość otwiera drzwi samochodu od strony pasażera. Sam zatrzymał się jeszcze, by po raz ostatni spojrzeć na budynek. Stał na łące, wśród traw i sitowia tworzących malownicze kępy. W dali połyskiwały niebieskie wody zatoki False i pozostałe po przypływie kałuże. Widać też było połacie żyznego brązowego mułu.

Sam skinął głową, jakby już podjął decyzję. Duch natomiast dokonał kolejnego odkrycia: był zdolny do odczuwania nadziei. Zanim Sam złożył ofertę kupna, postanowił zasięgnąć jeszcze rady. Przywiózł do domu mężczyznę, który był mniej więcej w jego wieku, czyli miał około trzydziestu lat. Mógł też być trochę młodszy, lecz jego oczy miały tak zimny i cyniczny wyraz, jakby był już zgorzkniałym starcem. Musieli być braćmi. Mieli takie same gęste ciemne włosy i szerokie usta, tę samą silną budowę. Ale oczy Sama były ciemnoniebieskie, a brata - w kolorze lodu. Jego twarz pozbawiona była wyrazu, tylko usta zaciśnięte w gorzkim grymasie, choć w przeciwieństwie do przeciętnie przystojnego Sama odznaczał się wielką urodą. Widać było, że lubi dobrze wyglądać i dobrze żyć, strzyże się u drogiego fryzjera i nosi zagraniczne obuwie. Ten doskonały obraz nieskazitelnej elegancji psuł tylko widok jego spracowanych rąk. Duch widywał już takie dłonie... Może sam miał takie...? Popatrzył na niewidzialnego siebie, marząc o tym, by móc przybrać jakiś kształt. Albo zyskać głos. Dlaczego znalazł się tutaj? Między tymi dwoma mężczyznami, których mógł jedynie obserwować? Czego by się dowiedział, gdyby udało mu się nawiązać z nimi kontakt? Szybko się zorientował, że Alex, bo tak nazywał swego towarzysza Sam, świetnie zna się na budownictwie. Najpierw obszedł dokoła dom, gdzie zauważył popękane fundamenty, dziury w elewacji i zapadającą się werandę,

a później w środku natychmiast dostrzegł braki, które również duch by mu pokazał, gdyby taka była jego rola - nierówno położoną podłogę, niezamykające się drzwi, pleśń w miejscach, gdzie panowała wilgoć. - Inspektor budowlany twierdzi, że nadwątloną konstrukcję można łatwo wzmocnić - zauważył Sam. - Kogo chcesz zatrudnić jako eksperta? - Alex przykucnął, żeby obejrzeć rozbity kominek w salonie i uszkodzenia kanału dymowego. - Bena Rawleya. Kiedy Sam zobaczył minę Alexa, przyjął obronną postawę: - Wiem, że on jest już stary... - To skamieniałość! - ...ale zna się na rzeczy. Zresztą zrobi to za darmo, w ramach przysługi. - Nie wierzyłbym mu. Tylko inżynier zrobi ci realistyczną wycenę. Alex mówił beznamiętnym, lekko chropawym głosem. - Jedynym plusem tej sytuacji jest fakt, że ten dom z wadami konstrukcyjnymi jest wart mniej niż sama działka. Możesz negocjować cenę ze względu na koszt rozbiórki i wywóz gruzu. Ducha ogarnął niepokój. - Nie rozbiorę domu - stwierdził Sam. - Ocalę go. - Powodzenia. - Wiem - Sam zaczął przeczesywać ręką swoje krótkie włosy, dopóki całkowicie ich nie wzburzył - ta ziemia jest idealna pod winnicę. Powinienem więc na tym poprzestać i cieszyć się z tego. Ale ten dom... No nie wiem... Potrząsnął głową. Był zakłopotany, lecz jednocześnie pewny swego. Mimo to, podobnie jak duch, spodziewał

się drwin ze strony Alexa. Ten zaś przeszedł przez salon, zbliżył się do zasłoniętego sklejką okna i oderwał ją jednym ruchem ręki. Światło zalało pokój, poczuli zapach świeżego powietrza i zobaczyli błyszczące w słońcu kłęby kurzu. - Mnie też pociągają beznadziejne sytuacje - powiedział Alex, a w jego głosie zabrzmiała nutka ironii - nie mówiąc już o wiktoriańskich domach. - Naprawdę? - Oczywiście. Konieczność częstych napraw, energochłonna technologia, toksyczne materiały... Jak tego nie kochać? - Gdybyś był mną - spytał z uśmiechem Sam - jak byś się do tego zabrał? - Uciekłbym, dokąd mnie oczy poniosą. Ale ponieważ jesteś zdecydowany kupić tę posiadłość, nie trać czasu na zwykłych kredytodawców. Potrzebny ci będzie ktoś z dużymi pieniędzmi. - Znasz kogoś takiego? - Znam. Ale zanim zaczniemy o tym rozmawiać, musisz zdać sobie sprawę, że na remont będziesz potrzebował przynajmniej dwieście pięćdziesiąt tysięcy dolarów. I nie licz na to, że dam ci materiały i swoją pracę za darmo. Zajmuję się teraz domem przy Jeziorze Marzeń, więc będę bardzo zajęty. - Uwierz mi, Al, nigdy nie myślałem, że mógłbym kiedykolwiek na ciebie liczyć - powiedział Sam lodowatym tonem, a w powietrzu zapanowało napięcie. Braterskie przywiązanie ścierało się z wrogością, co świadczyło o skomplikowanej historii stosunków rodzinnych. Duch poczuł taki chłód, który na pewno przyprawiłby go o dreszcze, gdyby miał ludzką postać. Zdumiało go to

i zmieszało. Takiej głębokiej rozpaczy, jaka promieniowała z Alexa Nolana, nawet on nie doświadczył w swoim smutnym odosobnieniu. Duch instynktownie odsunął się od niego, ale doznanie chłodu pozostało. - A więc tak to jest być tobą? - spytał ze współczuciem. Zdumiało go, że Alex spojrzał przez ramię w jego kierunku. - Słyszysz mnie? - dodał zaskoczony, krążąc wokół mężczyzny. Usłyszałeś mój głos? Alex nie odpowiedział, tylko potrząsnął głową, jakby odpędzał jakąś złudę. - Przyślę tu inżyniera - odezwał się wreszcie. - Nie będziesz musiał mu płacić. Wystarczająco dużo pieniędzy wydasz na dom. Wydaje mi się, że nie masz pojęcia, w co się pakujesz. Minęły prawie dwa tygodnie, zanim duch znów spotkał Alexa Nolana. W tym czasie to Sam był oczami, przez które mógł oglądać świat. Wprawdzie nadal nie mógł opuszczać domu, ale przychodzili do niego różni ludzie: przyjaciele Sama, pracownicy winnicy, elektrycy i hydraulicy. Mark, starszy brat Sama, zjawiał się raz w miesiącu, by pomóc przy lżejszych pracach, jednego dnia wyrównywali podłogę, drugiego piaskowali i pokrywali nową emalią antyczną wannę na lwich łapach. Podczas pracy rozmawiali często i żartowali. I te wizyty sprawiały duchowi ogromną przyjemność, bo dzięki nim przypominał sobie coraz więcej szczegółów ze swego poprzedniego życia. Uświadomił sobie, że lubił orkiestry jazzowe,

bohaterów komiksowych i samoloty, uwielbiał też słuchać prezenterów radiowych. Nie odtworzył wprawdzie jeszcze wystarczająco wielu fragmentów przeszłości, by zbudować z nich całość, ale miał nadzieję, że w końcu uda mu się stworzyć jej pełny obraz. Mark Nolan był beztroskim mężczyzną, na którym można było polegać. Duch chciałby mieć takiego przyjaciela. Rozpoczynał dzień od przygotowania kawy, którą bez przerwy pił. A ponieważ miał palarnię kawy, przynosił ją tylko w ziarnach. Kiedy Mark skrupulatnie ją mełł i odmierzał odpowiednie porcje, duch przypominał sobie słodko-gorzki zapach tego napoju i jak nabierał pięknego koloru po dodaniu cukru trzcinowego i śmietanki. Z rozmów braci duch dowiedział się, że ich rodzice byli alkoholikami. Rany, jakie zadali swoim dzieciom, trzem synom i córce Victorii, były bardzo głębokie. Teraz, choć rodzice od dawna nie żyli, rodzeństwo miało z sobą niewiele wspólnego - pochodziło z rodziny, której wolałoby nie pamiętać. Paradoksalnie, tylko traktujący wszystkich z rezerwą Alex jako jedyny z tej czwórki założył własną rodzinę. Razem z żoną Darcy mieszka! w pobliżu zatoki Roche. Victoria zaś była samotną matką i wyprowadziła się z córeczką do Seattle. Sam i Mark natomiast byli zdecydowani pozostać kawalerami. Sam był przekonany, że żadna kobieta nie jest warta podejmowania ryzyka, jakie stwarzało małżeństwo, a kiedy wyczuwał, że jego związek z jakąś staje się zbyt bliski, kończył go, nie oglądając się za siebie. Któregoś dnia opowiedział Markowi historię ostatniego zerwania, z dziewczyną, która chciała przenieść ich związek na następny poziom.

- A jaki jest następny poziom? - spytał Mark. - Nie wiem. Zerwałem z nią, zanim zdążyłem się dowiedzieć. Siedzieli wtedy na werandzie, usuwając farbę z antycznych tralek, które chcieli wykorzystać we frontowej balustradzie. - Jestem facetem jednego poziomu - mówił dalej Sam. - Seks, kolacje na mieście, czasem jakiś niezobowiązujący prezent... i brak rozmów o przyszłości. Odczuwam ulgę, że z tym skończyłem. Ona jest wspaniała, ale nie mogłem znieść tego koktajlu emocji. - To znaczy? - No wiesz, tego, co zwykle wyprawiają kobiety: płaczu z radości albo rozpaczy. Nie rozumiem, jak można przeżywać w tym samym czasie więcej niż jedno uczucie. Jakby się jednocześnie oglądało kilka programów w telewizji. - Ty też prezentowałeś w jednej chwili kilka emocji. - Kiedy? - Podczas ślubu Alexa. Kiedy razem z Darcy wypowiadali słowa przysięgi. Miałeś uśmiech na twarzy, a jednocześnie mokre oczy. - Ach. Myślałem wtedy o tej scenie z „Lotu nad kukułczym gniazdem", kiedy Jack Nicholson po zabiegu lobotomii jest duszony poduszką. - Często sam chciałbym udusić Alexa poduszką - stwierdził Mark. Sam uśmiechnął się, lecz po chwili spoważniał. - Ktoś powinien mu pomóc w jego nieszczęściu. Z tej Darcy jest niezłe ziółko. Pamiętasz, jak na przedślubnej kolacji mówiła o Aleksie jako o swoim pierwszym mężu?

- On jest jej pierwszym mężem - stwierdził Mark. - Tak, ale nazywanie go pierwszym sugeruje, że będzie drugi. Dla Darcy mężowie są jak samochody, do częstej wymiany. Nie rozumiem tylko, dlaczego Alex postanowił się z nią ożenić, skoro dobrze o tym wiedział. Jeśli już musisz się żenić, to przynajmniej wybierz sobie miłą dziewczynę. - Nie jest taka zła. - To dlaczego, kiedy z nią rozmawiam, chciałbym mieć przy sobie magiczną tarczę ochronną, jak w japońskiej grze komputerowej? - Darcy nie jest w moim typie - powiedział Mark - ale wielu facetów uznałoby ją za bardzo atrakcyjną. - To nie powód, by się żenić. - Sam, czy uważasz, że jest jakikolwiek powód, żeby się żenić? - Wolałbym raczej skaleczyć się boleśnie jakimś narzędziem. - Sam pokręcił głową. - Patrząc na to, jak operujesz piłą łańcuchową - prychnął Mark wydaje się to bardzo prawdopodobne. Po kilku dniach w domu przy ulicy Rainshadow niespodziewanie pojawił się Alex. Duch zauważył, że sporo stracił na wadze, choć wcale nie było mu to potrzebne. Jego kości policzkowe ostrzej się zarysowały, a pod zimnymi niebieskimi oczami miał głębokie cienie. - Darcy żąda separacji - oświadczył bez żadnych wstępów, kiedy Sam zaprosił go do środka. - Dlaczego? - Brat spojrzał na niego zatroskany.

- Nie wiem. - Nie chciała ci powiedzieć? - Nie pytałem. - Jezu, Al. - Sam popatrzył na niego ze zdumieniem. - Nie chcesz wiedzieć, dlaczego twoja żona chce cię opuścić? - Niekoniecznie. - Nie sądzisz, że może chciałaby mieć męża, którego interesują jej uczucia? - spytał Sam łagodnym tonem. - Lubiłem Darcy między innymi dlatego, że nigdy nie musiałem prowadzić takich rozmów. Alex, z rękami w kieszeniach, przeszedł do salonu i obejrzał ościeżnicę, którą Sam chciał wbić młotkiem do otworu drzwiowego. - Nie rób tak, bo popęka drewno - powiedział. - Musisz najpierw wywiercić dziury. - Pomożesz mi? - Sam popatrzył uważnie na brata. - Jasne. Alex podszedł do stołu z narzędziami, wziął do ręki bezprzewodową wiertarkę i spróbował ją uruchomić. Rozległ się dziwny metaliczny zgrzyt. - Łożyska są za suche - tłumaczył się Sam. - Miałem zamiar je nasmarować, ale nie było na to czasu. - Trzeba je po prostu wymienić. Zajmę się tym później. Mam dobrą wiertarkę w samochodzie, zaraz ją przyniosę. - Wspaniale. Męskim zwyczajem nie rozmawiali o małżeńskich problemach Alexa, tylko pracowali razem w przyjacielskiej ciszy. Alex precyzyjnie zamontował ościeżnicę, która idealnie trzymała się pionu.

Duch uwielbiał dobrą stolarkę, patrzył więc z aprobatą na działania Alexa, na doskonale dopasowane elementy, zniszczone miejsca, które zostały wypiaskowane i pomalowane. Sam przyznawał co prawda, że jest tylko amatorem, ale jak na gust ducha i tak popełniał zbyt wiele błędów. Natomiast Alex dokładnie wiedział, co robi. - No, niech mnie - mruknął z podziwem Sam, kiedy zobaczył, jak Alex tnie ręcznie bloczki cokołów, by wykorzystać je do dekoracji ościeżnicy. - Będziesz musiał zająć się jeszcze tymi drugimi drzwiami. Ja nie zdołam zrobić tego tak jak ty. - Nie ma problemu. Sam wyszedł na zewnątrz do ludzi, którzy zajmowali się sadzonkami winorośli, by przygotować je na okres owocowania. Alex zaś został w salonie. Duch krążył po pokoju, nucąc w przerwach między uderzeniami młotka i brzękiem piły. Szpachlując dziury po gwoździach i uszczelniając krawędzie ościeżnicy, Alex też zaczął cichutko podśpiewywać. Gdy melodia stała się głośniejsza, duch osłupiał - ponieważ mężczyzna nucił jego melodię. Czyżby Alex wyczuwał jego obecność? Duch nie przestał śpiewać, nie spuszczając z niego wzroku. Mężczyzna odłożył narzędzia, ale nie wstat z klęczek. Nucił, trzymając ręce na biodrach. W końcu duch zamilkł i podszedł do niego. - Alex - odezwał się. Nie usłyszawszy odpowiedzi, rzucił z nadzieją: - Alex, ja tu jestem. Alex nagle zamrugał jak człowiek, który wyszedł z ciemności w słoneczny blask. Patrzył na ducha rozszerzonymi oczami.

- Widzisz mnie? - spytał zdumiony duch. Alex cofnął się gwałtownie i wylądował na podłodze. Chwycił najbliższe narzędzie, jakie miał pod ręką - młotek - i zamachnął się nim, jakby chciał rzucić nim w ducha. - Kim, u diabła, jesteś? - warknął.

ROZDZIAŁ DRUGI Nieznajomy patrzył na Alexa z równym zdziwieniem jak ten na niego. - Kim jesteś? - powtórzył pytanie Alex. - Nie wiem - odpowiedział mężczyzna, wpatrując się w niego nieruchomym wzrokiem. Miał jeszcze coś powiedzieć, lecz nagle zamigotał jak obraz na ekranie telewizora z zakłóceniami odbioru i... zniknął. W pokoju panowała cisza. Na okiennej siatce usiadła pszczoła i zaczęła chodzić w kółko. Alex odłożył młotek i odetchnął z trudem. Przyłożył palce do kącików zaczerwienionych, podpuchniętych po nocnym pijaństwie oczu. To halucynacje, pomyślał. Majaczenia chorego mózgu. Poczuł tak wielką potrzebę, by napić się alkoholu, że zastanawiał się, czy nie pójść do kuchni i nie poszukać go w spiżarce. Ale Sam rzadko trzymał w domu mocne trunki. Znalazłby tam zapewne tylko wino. Poza tym nie minęło jeszcze południe, a Alex nigdy nie pozwalał sobie na picie o tak wczesnej porze.

- Hej! - usłyszał głos Sama. - Potrzebujesz czegoś? Chyba coś mówiłeś. Alex czuł łomotanie w skroniach. Było mu niedobrze. - Ci faceci od winorośli... Czy któryś z nich ma krótkie czarne włosy i nosi kurtkę wojskowego pilota? - Brian ma ciemne włosy, ale dość długie. I nigdy nie widziałem go w takiej kurtce. Dlaczego pytasz? Alex podniósł się na nogi i podszedł do okna. Uderzył palcami w siatkę, co spłoszyło pszczołę, która odleciała z brzęczeniem. - Dobrze się czujesz? - usłyszał pytanie. - W porządku. - Gdybyś chciał o czymś porozmawiać... -Nie. - Okej - powiedział Sam beznamiętnym głosem, który zirytował Alexa. Darcy też często mówiła do niego takim tonem, jakby był osobą, koło której trzeba chodzić na palcach. - Skończę to i za parę minut pojadę. Zmierzył długość obramienia. - W porządku. - Sam wciąż stał w drzwiach. - Al... Ty teraz pijesz? - Zdecydowanie za mało - odparł Alex. - Czy nie uważasz... - Nie wciskaj mi teraz kitu, Sam. - Rozumiem. Sam patrzył na brata z troską, której nie starał się ukryć, a Alex wiedział, że nie powinien się na niego o to złościć. Lecz każdy objaw cieplejszych uczuć wywoływał u niego, w przeciwieństwie do większości ludzi, odruch ucieczki i zamknięcia się w sobie. Ludzie musieli się z tym pogodzić albo zejść mu z drogi. Już taki był.

Patrzył na Sama z zaciśniętymi ustami i nieprzeniknioną twarzą. Choć byli braćmi, właściwie niczego o sobie nie wiedzieli. I taka sytuacja odpowiadała Alexowi. Po wyjściu Sama duch ponownie skoncentrował uwagę na Aleksie. W chwili gdy zobaczyli siebie, doznał szoku. Nawiązała się między nimi więź, a on poznał wszystkie uczucia tego mężczyzny: gorycz, pragnienie, by o wszystkim zapomnieć, jakąś palącą potrzebę, której nic nie mogło zaspokoić. Ale nie przeniosły się one na ducha... Mógł je tylko oglądać jak okładki książek w księgarni. Mimo to siła tego odbioru tak go zaskoczyła, że postanowił się wycofać. Niewątpliwie znów stał się niewidzialny. Ciemne włosy, kurtka lotnicza... Czy ja tak wyglądam? Co jeszcze zobaczyłeś, Aleksie? Czy wyglądam jak ktoś, kogo znasz? Może widziałeś mnie na starej fotografii? Pomóż mi, bo chcę wiedzieć, kim jestem. Sfrustrowany obserwował, jak Alex kończy montować ościeżnicę. Trzymał się blisko niego i choć łącząca ich więź była teraz słaba, nadal ją wyczuwał. Odnosił wrażenie, że ten mężczyzna nigdy nie zaznał dobroci czy troskliwości i nigdy nie miał na czym oprzeć się w życiu. Chociaż Alex na pewno nie był osobą, z którą duch chciałby się zaprzyjaźnić, a raczej, mówiąc wprost, którą mógłby straszyć, nie widział innej możliwości. Gdy Alex ułożył narzędzia Sama i zabrał wiertarkę, która wymagała reperacji, ruszył za nim aż do wyjściowych drzwi. Mężczyzna stanął na ganku, a duch się zawahał, lecz pod wpływem impulsu ruszył do przodu.

Tym razem nie miał wrażenia, że się rozpada. Mógł pójść za Alexem. Wyjść na zewnątrz. Kiedy Alex szedł do samochodu, czuł dziwne podenerwowanie. Nie miało ono konkretnego źródła, ale jego zmysły były wyostrzone, a oczy źle reagowały na słońce. Zapach skoszonej trawy i kwitnących fiołków przyprawiał go wręcz o mdłości. Gdy skierował wzrok na ścieżkę, zauważył coś zaskakującego. Światło padało tak dziwnie, że rzucał dwa cienie. Zatrzymał się, patrząc na dwie ciemne sylwetki. Czy to możliwe, by jedna z nich się poruszała, a druga stała bez ruchu? Ruszył dalej. Jeśli będzie ulegał przywidzeniom i rozmawiał z widmami, skończy w szpitalu psychiatrycznym. A Darcy na pewno skorzystałaby z każdej okazji, by go zamknąć. Zresztą jego bracia również. Z rozmysłem skierował myśli na inne tory. Rozważał, czy nie pojechać do domu. Darcy była w Seattle, szukała tam mieszkania, więc cały dom będzie miał dla siebie. Będzie mógł się upić. To dobra perspektywa. Tak dobra, że aż zadrżała mu ręka, w której trzymał kluczyki. Wsiadł do BMW, a cień wślizgnął się za nim na siedzenie pasażera i razem ruszyli sprzed ruiny Sama.

ROZDZIAŁ TRZECI Paradoksem był fakt, że chociaż przez całe lata duch marzył tylko o tym, by opuścić dom przy Rainshadow, to teraz, po kilku tygodniach spędzonych w towarzystwie Alexa Nolana, zapragnął znów tam wrócić. Musiał jednak pozostać w tym drugim więzieniu, dopóki nie odzyska ludzkiego kształtu. Był skazany na Alexa. Mógł przebywać w innym pokoju lub odsunąć się od niego na odległość kilku metrów, ale nic więcej. Kiedy Alex wychodził ze swojego supernowoczesnego domu w zatoce Roche, duch podążał za nim jak balon ciągnięty na sznurku... albo raczej jak złapana na wędkę ryba. Kobiety często interesowały się Alexem. Przyciągały je jego mroczny urok i atrakcyjny wygląd. Lecz Alex był chłodnym, pozbawionym sentymentów mężczyzną. Jego potrzeby seksualne zaspokajała Darcy, która mieszkała teraz w Seattle, ale czasem przyjeżdżała do niego w odwiedziny, choć byli już w legalnej separacji i przed rozwodem. Podczas rozmów ranili się słowami, seks zaś był jedyną dostępną dla nich formą porozumienia. Darcy wyznała mu, że wszystko to, co powodowało, że

był okropnym mężem, czyniło go wspaniałym w łóżku. A kiedy szli do sypialni, duch wycofywał się dyskretnie do najodleglejszego pokoju, starając się nie słuchać jej ekstatycznych okrzyków. Darcy była piękna, bardzo szczupła, o prostych czarnych włosach. Emanowała z niej talia pewność siebie, że na pewno nie należała do kobiet wzbudzających litość. Duch jednak dostrzegł w niej pewne oznaki bezbronności, widoczne w rysunku jej ust i w oczach, wyczuwalne w śmiechu. Ich źródłem była świadomość niepowodzenia w małżeństwie. Duch wszędzie towarzyszył Alexowi, który zaangażował się w projekt budowy niewielkiego osiedla domów w Roche Harbor, mając nadzieję, że taka inwestycja okaże się opłacalna. Ludzie niezbyt lubili Alexa, ale cenili jego pracę. Znany był z tego, że wszystko kończył zgodnie z harmonogramem, nawet jeśli podwykonawcy nie byli przyzwyczajeni do pracy pod presją czasu. Wszyscy wiedzieli też, że za dużo pił i za mało spał i że to ostatecznie zaszkodzi jego zdrowiu, tak jak zaszkodziło małżeństwu. Duch jednak miał nadzieję, że nie będzie musiał patrzeć na rozpad życia tego mężczyzny. Uwięziony przez Alexa miał ochotę odwiedzić dom przy Rainshadow, ponieważ w rodzinie zaszły ogromne zmiany. Kilka dni po opuszczeniu przezeń domu Sama w nocy zadzwonił telefon. Duch, który nigdy nie spał, wszedł do pokoju Alexa, kiedy ten zapalał lampkę przy łóżku. - Sam, co się stało? - pytał zaspany Alex, przecierając oczy. Po chwili gwałtownie zbladł. - Jesteś pewny? - Musiał dwa razy przełknąć ślinę, zanim zdołał wydobyć głos.

Duch wywnioskował z rozmowy braci, że ich siostra Victoria miała wypadek samochodowy i zmarła na miejscu. A ponieważ nigdy nie ujawniła, kto jest ojcem jej sześcioletniej córeczki, Holly została całkowitą sierotą. Alex odłożył słuchawkę i siedział, wpatrując się w ścianę. Jego oczy były suche. Duch poczuł smutek, choć nigdy nie spotkał Victorii. Zmarła tak młodo... Ulgę mogłyby mu przynieść łzy, lecz jako duch bez ciała nie potrafił płakać. Alex Nolan najwyraźniej też tego nie umiał. Po śmierci Victorii w rodzinie zaszły wielkie zmiany. Mark został prawnym opiekunem Holly i oboje wprowadzili się do Sama. A teraz mieszkali we trójkę w wielkim domu na ulicy Rainshadow. Przed pojawieniem się Holly atmosfera w tamtym miejscu przypominała szatnię piłkarzy. Pranie robiono wtedy, gdy już nie było co na siebie włożyć, posiłki jadano w pośpiechu, w lodówce rzadko można było znaleźć coś poza na wpół opróżnionymi butelkami przypraw, sześciopakiem piwa, czasami kawałkiem pizzy w zatłuszczonym pudełku. Lekarz wzywany był tylko wtedy, gdy trzeba było założyć szwy lub użyć defibrylatora. Mimo to Mark i Sam potrafili znaleźć w swoim życiu miejsce dla sześcioletniej dziewczynki, a siła współczucia całkowicie odmieniła ich świat. Przyzwyczajeni do śmieciowego jedzenia kawalerowie zaczęli teraz gorliwie czytać nalepki ze składnikami żywności. Jeśli nie umieli wymówić jakiejś nazwy, wykreślali produkt

z jadłospisu. Nauczyli się nowych słów, takich jak „krzywica" i „rotawirus", oraz imion wielu księżniczek z kreskówek Disneya, a także wiedzieli już, jak za pomocą masła orzechowego usuwać gumę do żucia z długich włosów. Niebawem bracia odkryli też, że kiedy otworzyli serca dla dziecka, pozostały one otwarte także dla innych. Rok po zamieszkaniu z Holly Mark zakochał się w rudej wdowie, Maggie, a teraz szykował się do ślubu, który miał się odbyć w sierpniu. Po ceremonii Mark, Maggie i Holly planowali zamieszkać we własnym domu na wyspie, a to oznaczało, że Sam będzie miał dom na ulicy Rainshadow tylko dla siebie. I wydawało się to już tylko kwestią czasu, kiedy Sam zdecyduje się na ryzyko zawarcia stałego związku w imię miłości. Choć jego obawy były całkowicie uzasadnione. Jessica i Alan skutecznie wpoili czwórce swoich dzieci przekonanie, że każdy związek nosi w sobie zalążki rozpadu, a jeśli kogoś naprawdę pokochasz, to prędzej czy później zbierzesz gorzkie żniwo. Po bezpardonowej walce z użyciem wszystkich dostępnych środków prawnych Alex i Darcy uzgodnili warunki rozwodu. Darcy nie zostawiła Alexowi prawie niczego. Przejęła większość majątku, łącznie z domem. A zaraz potem pojawiły się kryzys i zapaść na rynku nieruchomości, więc plac budowy osiedla w Roche Harbor zajął bank, a plany związane z inwestycją przy Jeziorze Marzeń zostały odsunięte na czas nieokreślony. Alex nie przestawał pić, pragnąc odciąć się od wszystkiego i niczego nie odczuwać. Jak w dzieciństwie, czego duch mógł się tylko domyślać, szukał ucieczki w zobojętnieniu, bo jeśli się niczego nie czuje ani nikomu nie ufa,

jeśli nie ma się potrzeb ani żadnych słabości, to nikt człowieka nie może zranić. Ale to odcisnęło na nim swoje piętno. Ten młody mężczyzna starzał się przedwcześnie, a każdy dzień był dla niego kolejnym krokiem na drodze do samozagłady. Duch zastanawiał się, kiedy ona nadejdzie. Gdy upadł projekt budowy osiedla i inne inwestycje również zostały wstrzymane, Alex spędzał większość czasu w domu na ulicy Rainshadow. Niektóre pokoje były tak zniszczone po zalaniu wodą, że musiał je całkowicie odnowić, począwszy od zerwania starych podłóg. Położył nowe tapety w salonie, osobiście je przycinając i dopasowując. Sam chciał mu płacić za jego pracę, ale Alex odmówił przyjęcia pieniędzy. Wiedział, że brat nie rozumie, dlaczego tak bardzo zaangażował się w przebudowę tego domu. A robił to przede wszystkim, by zagłuszyć wyrzuty sumienia, jeśli je jeszcze w ogóle posiadał, że nie zgłosił się do pomocy przy wychowywaniu Holly. Nic nie mogłoby go zmusić, by zaangażował się w opiekę nad dzieckiem, ale dopóki Holly mieszkała w tym domu, mógł sprawić, by stał się bezpieczny i wygodny. Akurat w tym był dobry. Był środek lata. Pracownicy winnicy byli zajęci przy winorośli, zrywając zbędne liście, by dojrzewające grona miały pełny dostęp do słońca. Alex przyjechał tam rano, by popracować na strychu. Najpierw jednak zaszedł do kuchni na kawę. Wyczuł lekki zapach wczorajszej kolacji - rosołu z kurczaka przyprawionego szałwią.

Na blacie w zabytkowym pojemniku leżał pod szklanym kloszem żółty ser. - Al, może najpierw przygotuję ci jajka sadzone? - Nie jestem głodny. Wystarczy mi kawa. - Alex pokręcił głową. - Okej. Przy okazji... byłbym ci wdzięczny, gdybyś pracował dziś trochę ciszej. Jest u mnie znajoma, która potrzebuje dużo odpoczynku. - Powiedz jej, żeby poszła leczyć kaca gdzie indziej. Muszę to i owo przepiłować - warknął Alex. - Zrób to później - poprosił Sam. - I to nie żaden kac. Miała wczoraj wypadek. Zanim Alex zdążył odpowiedzieć, rozległ się dźwięk zabytkowego mechanicznego dzwonka do drzwi. - To chyba któraś z jej przyjaciółek - mruknął Sam. - Postaraj się nie zachowywać jak dupek. Po chwili Sam wprowadził do kuchni młodą kobietę. Alex zorientował się, że znalazł się w kłopotach. Z taką sytuacją nie miał jeszcze do czynienia. Jedno spojrzenie w jej niebieskie oczy było nokautem, całkowitą porażką. Stał bez ruchu, odczuwając zarówno strach, jak i pożądanie. - Cześć - odezwała się Zoë Hoffman onieśmielonym tonem, gdy zostali sobie przedstawieni. Alex nie mógł oderwać od niej wzroku, ale na powitanie skinął tylko głową. Nie wyciągnął do niej ręki. Popełniłby błąd, dotykając jej. Wyglądała, jakby wyjęto ją z ogłoszenia pisma promującego styl vintage: blondynka z niesfornymi loczkami, obdarzona urodą, której starczyłoby dla kilku osób. Jej nieśmiała postawa świadczyła jednak o tym, że miała przykre doświadczenia z mężczyznami.

- Masz może talerz, na który będę mogła przełożyć babeczki? zwróciła się do Sama. Mówiła sennym tonem, jakby całą noc uprawiała seks i dopiero się zbudziła. - Jest w jednej z szafek obok lodówki. Alex, pomożesz jej? Muszę iść na górę po Lucy - powiedział Sam, zerkając na Zoë. - Zapytam ją, czy woli posiedzieć z tobą w salonie na dole, czy chce zaprosić cię na górę. - Oczywiście - odparła Zoë i zrobiła krok w kierunku szafek. Perspektywa pozostania sam na sam z Zoë choćby przez minutę przeraziła Alexa. Dotarł do drzwi równie szybko jak Sam. - Muszę zrobić coś ważnego. Nie mam czasu na głupie rozmówki z Betty Boop - mruknął, zniżając głos. Zoë zesztywniała. - Al - mruknął Sam. - Pomóż jej znaleźć ten cholerny talerz. Po wyjściu Sama Alex podszedł do Zoë, która wspinała się na palce, by dosięgnąć paterę ze szklanym kloszem. Kiedy stanął za nią, poczuł zapach jej skóry przypudrowanej talkiem i ogarnęła go nagła fala tęsknoty za czymś dalekim i nieosiągalnym. Bez słowa wyjął talerz i postawił go na granitowym blacie. Jego ruchy byty precyzyjne i wystudiowane. Gdyby nawet na sekundę stracił nad sobą kontrolę, sam nie wiedział, co mógłby powiedzieć lub zrobić. Zoë zaczęła przekładać na talerz babeczki z tacy. Alex stał obok niej, trzymając rękę na blacie. - Możesz już iść - szepnęła, nie patrząc na niego. - Nie musisz tu stać i ze mną rozmawiać. Kiedy jego własne słowa odbiły się echem, Alex wiedział, że powinien ją przeprosić. Ta myśl jednak szybko

uciekła mu z głowy, bo zafascynował go widok jej dłoni, kiedy delikatnie przekładała ciastka na talerz. - Z czym one są? - wykrztusił. - Z jagodami - odparła Zoë. - Poczęstuj się, jeśli masz ochotę. Alex pokręcił głową i sięgnął po kawę. Ręka mu trochę drżała. Nie patrząc na niego, wzięła babeczkę i położyła ją na jego pustym spodeczku. Alex się nie odezwał, a Zoë nadal zajmowała się swoimi ciasteczkami. Zanim zdołał się powstrzymać, wziął babeczkę do ręki i wyszedł z kuchni. Na ganku nie było nikogo. Alex obejrzał babeczkę w pergaminowej osłonce. Zwykle nie jadał ciast ani ciastek. Przypominały mu płyty wiórowe. Przy pierwszym kęsie jednak poczuł delikatny smak ciasta i chrupką kruszonkę, a potem ujawniła się nuta pomarańczy i smak czarnych jagód. Zmuszał się, by jeść powoli, nie pożreć całej babeczki od razu. Od jak dawna nie odczuwał smaku jedzenia? Kiedy skończył, siedział w milczeniu, kontemplując dziwne ciepło, jakie go ogarnęło. Myślał o kobiecie, która była w kuchni. O jej niebieskich oczach, blond lokach, różowej buzi jak ze starej walentynkowej pocztówki. Był zły, że tak silnie na nią reagował i że nadal o niej myśli. Ten typ kobiety nigdy do niego nie przemawiał. Takich kobiet nikt nie traktował poważnie. Zoë.

Przy wymawianiu jej imienia usta składały się do pocałunku. Zaczął sobie wyobrażać, że wraca do Zoë, przeprasza ją za swoje zachowanie i zaprasza na piknik do swojej posiadłości w pobliżu Jeziora Marzeń. Rozłożyłby koc w cieniu dzikich jabłonek, a przenikające przez liście promienie słoneczne padałyby na jej delikatną skórę. Wyobrażał sobie, jak ją powoli rozbiera, odsłaniając kolejne fragmenty ciała. Całowałby jej szyję, a ona drżałaby z rozkoszy... Gwałtownie potrząsnął głową, by pozbyć się tych myśli. Odetchnął głęboko. Nie wrócił do kuchni. Zaczął się wspinać na strych, za wszelką cenę chcąc uniknąć spotkania z Zoë Hoffman. Każdy jego krok był świadomym aktem woli. Nie mógł sobie pozwolić na okazywanie słabości. Chociaż duch nie mógł odczytać myśli Alexa, odczuwał je intensywnie. Wreszcie pojawiło się coś, czego ten mężczyzna pragnął, i to pragnienie zawisło w powietrzu jak gęsta chmura. Była to najbardziej ludzka reakcja, jaką u niego zaobserwował. Gdy jednak Alex podjął decyzję, żeby zostawić Zoë w spokoju właśnie dlatego, że zapragnął jej towarzystwa, duch miał już tego dosyć. Wystarczająco długo okazywał cierpliwość, która nie przynosiła żadnych rezultatów. Ani on, ani Alex nic na tym nie korzystali. Nie prowadziło to do niczego. Choć duch nie wiedział, dlaczego znalazł się w takim położeniu, dlaczego został towarzyszem coraz niżej staczającego się

alkoholika, było oczywiste, że to się nie działo bez powodu. Musiał coś zrobić, żeby się uwolnić od tego drania. Strych był dużym pomieszczeniem z ukośnym sufitem i mansardowymi oknami. Postawione tu kiedyś ścianki działowe, mające przekształcić go w przestrzeń mieszkalną, były źle wymierzone, więc Alex zaczął uszczelniać szpary między nimi a podłogą. Kiedy przykucnął, zauważył coś na ścianie... Cień, który wznosił się nad stertą połamanych mebli. Ten cień towarzyszył mu już od wielu tygodni. Alex starał się nie zwracać na niego uwagi, zapić jego obecność, przespać, lecz nie było przed nim ucieczki. Miał wrażenie, że cień stale go obserwuje. Ostatnio wyczuwał nawet emanującą od niego niechęć. Oznaczało to, że albo zwariował, albo... nawiedzał go duch. Kiedy cień zbliżył się do niego, Alex poczuł przypływ adrenaliny. Wiedział, że musi się bronić. Rzucił więc w kierunku cienia pistolet do uszczelniania. Głowica pękła, a biały silikon zachlapał ścianę. Cień zaraz zniknął, choć Alex wciąż czuł czyjąś wrogą obecność. Był obserwowany. - Wiem, że tu jesteś - powiedział chrypliwym głosem. - Powiedz, czego chcesz. - Miał krople potu na czole, czuł pot na piersiach pod podkoszulkiem. Serce mu biło szybkim, nierównym rytmem. - A potem powiedz, jak mam się ciebie pozbyć, do cholery. Odpowiedziała mu cisza. W powietrzu unosił się kurz.

Po chwili duch wrócił. Przybrał postać mężczyzny. Zwyczajną ludzką postać. - Myślałem o tym samym - odezwał się. - To znaczy, jak się pozbyć ciebie. Alex poczuł, jak krew odpływa mu z twarzy. Szparę przy podłodze uszczelniał na klęczkach, ale teraz musiał usiąść, by się nie przewrócić. - O Boże, ja zwariowałem. Nie zdawał sobie sprawy, że wypowiedział te słowa na głos, dopóki nie usłyszał głosu obcego mężczyzny. - Nie zwariowałeś. Ja istnieję. Mężczyzna był wysoki, bardzo szczupły, ubrany w zniszczoną kurtkę pilota i zielone spodnie. Miał krótkie czarne włosy i ciemne przenikliwe oczy. Wyglądał jak drugoplanowy aktor z filmu Johna Wayne'a, buntownik, który nie umie słuchać rozkazów. - Cześć - powiedział. Alex podniósł się z podłogi. Trudno mu było utrzymać równowagę. Nigdy nie był zbyt uduchowiony. Wierzył jedynie w konkrety, świadectwo swoich zmysłów. Uważał, że wszystko, co istnieje na ziemi, składa się z pierwiastków wytworzonych w efekcie wybuchów gwiazd. Ludzie byli więc jedynie rozumnymi dziećmi gwiezdnego pyłu. A po śmierci znikali na zawsze. Więc... co to miało znaczyć? To jakieś zwidy. Alex podszedł bliżej i ostrożnie wyciągnął rękę. Jego dłoń przeszła przez klatkę piersiową mężczyzny i, jak mu się wydawało, została tam na chwilę zatrzymana. - Jezu! Szybko cofnął rękę i zaczął ją uważnie oglądać.

- Nie możesz zrobić mi krzywdy - stwierdził mężczyzna obojętnym tonem. - Już wiele razy przeze mnie przechodziłeś. Alex ponownie wyciągnął rękę, która swobodnie przeszła przez ramię zjawy. - Kim jesteś? - wykrztusił. - Aniołem? Duchem? - Widzisz jakieś skrzydła? - usłyszał ironiczne pytanie. -Nie. - Też się tego nie spodziewałem. Powiedziałbym raczej, że jestem duchem. - Skąd się tu wziąłeś? Dlaczego wciąż mi towarzyszysz? - Nie wiem. - Duch spojrzał Alexowi prosto w oczy. - Może masz mi coś do przekazania? Może mam ci pomóc w jakiejś niedokończonej sprawie? -Nie. Alex chciałby uwierzyć, że to wszystko jest snem, ale to, co widział i czuł, było prawdziwe. Zarówno panująca na strychu duchota, wpadające przez brudne okna przyćmione światło, jak i zapach materiałów do uszczelniania. - Nie możesz mnie, do cholery, zostawić w spokoju? - spytał wreszcie. - Da się to zrobić? - Sam chciałbym tego - odrzekł z przekonaniem duch, spoglądając z irytacją na Alexa. - Nie bawi mnie patrzenie, jak się co wieczór upijasz. To wszystko potwornie mnie nudzi. Lepiej mi było, kiedy mieszkałem tu z Samem. - Ty... - Alex podszedł do stosu desek przeznaczonych na podłogę i usiadł na nim. - Czy Sam...

- Nie. Jesteś jedyną osobą, która może mnie widzieć i słyszeć. - Dlaczego? - spytał z wściekłością Alex. - Dlaczego właśnie ja? - To nie był mój wybór. Nie mogłem się stąd wyrwać, choć bardzo tego chciałem. Pomyślałem, że mi się uda, kiedy Sam kupił ten dom, ale moje próby kończyły się fiaskiem. Dopiero w kwietniu odkryłem, że za tobą mogę wyjść na zewnątrz. I tak zrobiłem. Początkowo odczułem ulgę. Byłem zadowolony, że mogłem się stąd wydostać, nawet jeśli to oznaczało, że będę musiał chodzić za tobą. Ale problem polega na tym, że jestem przyczepiony do ciebie. Idę tam, gdzie ty idziesz. - Musi być jakiś sposób na to, żeby się ciebie pozbyć - mruknął Alex, przecierając twarz rękami. - Terapia, lekarstwa, egzorcyzmy, lobotomia... - Myślę, że... - zaczął duch, lecz szybko zamilkł, słysząc kroki na schodach. - Al? - rozległ się przytłumiony głos Sama. Kiedy Sam zbliżał się do szczytu schodów, poprzez tralki balustrady można było dostrzec jego zachmurzoną twarz. Zatrzymał się na górze, oparł dłoń na słupku i spytał: - Co się tu dzieje? Alex przeniósł wzrok z brata na ducha, który stał bardzo blisko niego. Miał ochotę spytać Sama, czy go widzi. Duch przecież miał ludzką postać... Po prostu tam był i nie można go było nie zauważyć. - Nie rób tego - odezwał się duch, jakby czytając w myślach Alexa. Sam nie może mnie zobaczyć, więc weźmie cię za wariata. A ja nie mam ochoty siedzieć

z tobą w separatce obitej materacami w szpitalu psychiatrycznym. - Nic - odparł Alex, przenosząc wzrok na Sama. - Po co tu przyszedłeś? - Bo usłyszałem hałas. Prosiłem cię, żebyś się cicho zachowywał powiedział z irytacją. - Moja przyjaciółka Lucy odpoczywa. Dlaczego wrzeszczałeś? - Rozmawiałem przez komórkę. - Powinieneś już iść. Lucy potrzebuje spokoju. - Posłuchaj, Sam. Jestem w trakcie odnawiania twojego strychu. Za darmo. Może poprosisz swoją dziewczynę, żeby odłożyła drzemkę na później, kiedy ja skończę pracę? -Wczoraj, kiedy jechała na rowerze, samochód zepchnął ją z drogi wyjaśnił Sam, obrzucając brata twardym spojrzeniem. - Nawet ty mógłbyś mieć dla niej trochę współczucia. Kiedy więc ranna kobieta dochodzi do siebie w moim domu... - Okay. Nie musisz się tak wkurzać. Wychodzę. Alex patrzył na brata zwężonymi oczami. Sam nigdy nie tracił zimnej krwi z powodu kobiety. Co więcej, nigdy nie pozwalał żadnej ze swoich dziewczyn zostawać u siebie na noc. Ale z tą było zupełnie inaczej. - Zakochał się w niej - usłyszał zza pleców głos ducha. Zerknął przez ramię i automatycznie zadał pytanie: - Czytasz moje myśli? - Co? - spytał zdumiony Sam. - Nic. - Alex poczuł, że się czerwieni. - Odpowiedź brzmi: nie - rzucił Sam. - I cieszę się z tego, bo twoje myśli mogłyby mnie przerazić - dodał,

po czym zaczął schodzić ze schodów. Po chwili jednak się zatrzymał. - Jeszcze jedno. Dlaczego ściana jest pochlapana silikonem? - To nowa metoda uszczelniania - burknął Alex. - Rozumiem - prychnął Sam i odszedł. Alex popatrzył na ducha, który obserwował go z przebiegłym uśmiechem. - Nie umiem czytać twoich myśli - odezwał się - ale przeważnie nietrudno je odgadnąć... - Spojrzał na niego z zadumą. - Czasami zachowujesz się bezsensownie, jak dzisiaj przy tej ładnej blondynce... - To moja sprawa. - To prawda. Ale ja muszę na to patrzeć i to jest irytujące. Podobała ci się. Dlaczego nie mogłeś z nią porozmawiać? O co w tym wszystkim chodzi? - Wolałem, kiedy byłeś niewidzialny - stwierdził Alex, odwracając się od niego. - Koniec dyskusji. - A jeśli ja będę nadal chciał mówić? - Możesz gadać do woli. Ja idę do domu i będę pił, dopóki nie znikniesz. Duch wzruszył ramionami i oparł się o ścianę, przyjmując nonszalancką pozę. - Może to ty znikniesz - syknął, patrząc, jak Alex zeskrobuje silikon ze ściany.

ROZDZIAŁ CZWARTY — Justine - powiedziała Zoë surowym tonem. - Już więcej ich nie jedz. Żeby zrobić wieżę na dużym stojaku, potrzebuję przynajmniej dwustu babeczek. - Ja ci pomagam - odparła Justine, zajadając kolejne ciastko udekorowane lukrem, kremem i kolorową posypką. Była szczupłą dziewczyną, miała piwne oczy i ściągnięte w kucyk ciemne włosy. W dżinsach, podkoszulku i tenisówkach wyglądała jak studentka, a nie odnosząca sukcesy kobieta interesu. - W jaki sposób? - Zoë spojrzała z niedowierzaniem na kuzynkę. - Kontrola jakości. Muszę sprawdzić, czy są wystarczająco dobre dla gości weselnych. - A więc jak uważasz? Są? - spytała z uśmiechem Zoë, układając na stole płachtę masy, z której miała wycinać pokrywki do babeczek. - Są okropne. Mogę zjeść jeszcze jedną? -Nie. - No to powiem ci prawdę. Gdybym miała do wyboru:

albo zjeść babeczkę, albo popatrzeć, jak Ryan Gosling i John Hamm biją się o możliwość pójścia ze mną do łóżka, wybrałabym babeczkę. - A ja ich nawet nie skończyłam - poskarżyła się Zoë. - Na każdą babeczkę nałożę masę cukrową i udekoruję ją pąsowymi różami z zielonymi płatkami i kroplami rosy. - Jesteś mistrzynią w dziedzinie wypieków. - Wiem - przyznała radośnie Zoë. Zaczęła nakładać na babeczki idealnie gładkie warstwy masy, wygładzając brzegi maleńką łopatką. Od przeszło dwóch lat pracowała w pensjonacie Justine, oferującym gościom nocleg ze śniadaniem. Zajmowała się gotowaniem, zamawianiem i kupowaniem produktów spożywczych, a Justine przejęła sprawy administracyjne. Po rozpadzie krótkiego i fatalnego małżeństwa Zoë Justine zaproponowała jej wejście do spółki, ale Zoë się wahała. - Powiedz tak, a nigdy tego nie pożałujesz - namawiała ją Justine. Przecież lubisz gotować i układać jadłospisy. A przy tym nie będziesz musiała zajmować się administracją. - Po tym, przez co przeszłam - powiedziała z wahaniem Zoë - boję się podejmować jakiekolwiek zobowiązania. Nawet jeśli jest to tak dobra propozycja. - Przecież to zobowiązanie tylko w stosunku do mnie - nalegała Justine. - A ja jestem twoją ulubioną kuzynką. Zoë powstrzymała się od przypomnienia jej, że łączy je jedynie drugi stopień pokrewieństwa, a kiedy były dziećmi, o rok młodsza, lecz bardziej odważna i pewna siebie Justine często ją terroryzowała. Miały tylko jedną wspólną cechę: były jedynaczkami wychowywanymi

przez samotnego rodzica... Justine wychowywała matka, a Zoë ojciec. - Czy twój tata uciekł z domu? - spytała kiedyś Zoë. - Nie, głuptasie. Rodzice nie uciekają z domu - odparła Justine. - Moja matka to zrobiła - stwierdziła Zoë zadowolona, że ma czym zaimponować kuzynce. - Nawet jej nie pamiętam. Tata powiedział, że pewnego dnia odeszła, zostawiając mnie, i już nigdy nie wróciła. - Może zaginęła - zasugerowała Justine. - Nie. Zostawiła list pożegnalny. A dokąd poszedł twój tata? - On jest w niebie. Jest aniołem i ma wielkie srebrne skrzydła. - Moja babcia nie wierzy, że aniołowie mają skrzydła. - Oczywiście, że mają - zniecierpliwiła się Justine. - Muszą mieć skrzydła, bo inaczej spadliby z nieba. Przecież tam nie ma podłogi. Kiedy Zoë była w trzeciej klasie, przeprowadziła się z ojcem do Everett w pobliżu Seattle, gdzie mieszkała jej babcia, a wówczas ich kontakty z Justine bardzo się rozluźniły. Wysyłały tylko do siebie kartki z życzeniami na święta i urodziny. Po ukończeniu szkoły kulinarnej Zoë wyszła za mąż za Chrisa Kelly'ego, który od czasów liceum był jej najlepszym przyjacielem. Została wtedy zastępczynią szefa kuchni w jednej z restauracji w Seattle, a Justine zmagała się z podupadającym pensjonatem Artist's Point i kuzynki straciły się z oczu. Jednak po upływie roku, kiedy Zoë i Chris złożyli już dokumenty rozwodowe, Justine zupełnie nieoczekiwanie stała się oparciem dla Zoë, ponadto zaproponowała jej pomoc

w rozpoczęciu nowego życia nad zatoką Friday. Choć była to kusząca propozycja, Zoë obawiała się współpracy ze swoją dość despotyczną kuzynką. Na szczęście ich wzajemne stosunki świetnie się układały, czemu, paradoksalnie, sprzyjała różnica charakterów. Rzadko się sprzeczały, a kiedy wybuchało jakieś nieporozumienie, to cichy upór Zoë zwykle zwyciężał złość Justine. Pensjonat Artist's Point był oddalony o dwie minuty drogi od przystani promowej. Jego poprzedni właściciel przebudował leżący na wzgórzu stary dom na bed & breakfast, ale nie potrafił rozkręcić interesu i Justine udało się kupić willę za bardzo niską cenę. Od razu zmieniła nazwę i wystrój wnętrz. Każdy z dwunastu pokoi w głównym budynku poświęcony był innemu artyście. Pokój van Gogha był utrzymany w jasnych barwach, umeblowany w stylu francuskiej prowincji, a łóżko przykryte było narzutą w słoneczniki. Pokój Jacksona Pollocka natomiast urządziła w nowoczesnym stylu. Ściany ozdobione były reprodukcjami abstrakcyjnych obrazów, a zasłonę prysznicową Justine pochlapała akrylowymi farbami. Justine i Zoë zamieszkały w stojącym z tyłu domku z dwiema sypialniami i wnęką kuchenną. Było tam niewiele miejsca, ale nie stanowiło to problemu, ponieważ i tak większość czasu spędzały w pensjonacie, gdzie miały do dyspozycji przestronną kuchnię i dużo wolnej przestrzeni. Ku rozpaczy Justine kot Zoë, biały pers o imieniu Byron, zamieszkał razem z nimi. Był trochę rozpieszczony, ale poza tym okazał się bardzo miłym i dobrze wychowanym zwierzęciem. Jego jedyną wadą była niechęć do mężczyzn; w ich towarzystwie stawał się nerwowy. I Zoë doskonale go rozumiała.

Pensjonat Artist's Point szybko zdobył sobie uznanie zarówno wśród turystów, jak i mieszkańców zatoki Friday. Justine i Zoë organizowały śluby i przyjęcia oraz różne imprezy, kursy gotowania czy też spotkania przy lekturze, na których każdy czytał własną książkę, ale w towarzystwie innych osób i w miłym otoczeniu. Następnego dnia, w sobotę, miał się odbyć, jak go nazwała Justine, ślub z piekła rodem, bowiem matka panny młodej okazała się jeszcze bardziej przebrzydłym typem niż jej córka. - Trzeba pamiętać o koszmarnych druhnach, upiornym panu młodym i obrzydliwym ojcu - narzekała Justine. - Nigdy nie zetknęłam się z tak obłąkaną imprezą. Uważam, że na dzisiejszą przygotowawczą kolację powinni zaprosić psychiatrę, by zorganizować wielką sesję terapeutyczną. - Pewnie w trakcie przyjęcia zaczną rzucać w siebie babeczkami dodała Zoë. - Mam nadzieję. Stanę pośrodku z szeroko otwartymi ustami. Justine zlizała z palców krem malinowy. - Widziałaś się z Lucy, prawda? Jak ona się czuje? - Całkiem dobrze jak na osobę po wypadku. Jest na środkach przeciwbólowych, a Sam bardzo o nią dba. - Wiedziałam, że tak będzie - stwierdziła z satysfakcją Justine. Ich przyjaciółka Lucy, miejscowa artystka specjalizująca się w wyrobach ze szkła, mieszkała w Artist's Point przez ostatnie dwa miesiące po tym, jak zerwał z nią chłopak. Po wypadku rowerowym miała zranioną nogę i Justine doszła do wniosku, że ani ona, ani Zoë nie będą w stanie się nią odpowiednio zająć, ponieważ czekało je

sporo pracy przed weselem. Przekonała więc Sama, żeby pozwolił Lucy dochodzić do zdrowia w swoim domu. - Powiedziałam Samowi, jak bardzo jesteśmy mu wdzięczne oznajmiła Zoë. - To szalenie miłe z jego strony, jeśli weźmie się pod uwagę, że umówił się z Lucy tylko kilka razy. - Już są w sobie zakochani, tylko jeszcze o tym nie wiedzą. - A skąd ty wiesz, jeśli nawet oni nie są tego świadomi? - Zoë oderwała się na chwilę od dekorowania babeczki. - Powinnaś była zobaczyć wczoraj Sama w szpitalu. Bardzo się o nią martwił, a ona była szczęśliwa, że go widzi. Przez tę chwilę wydawało się im, że są jedynymi ludźmi na świecie. Zoë zabrała się znów do pracy, myśląc o Samie Nolanie, którego zapamiętała ze szkoły podstawowej. Był wtedy bardzo chudy i trochę dziwny. Nikt by nie przypuszczał, że wyrośnie na dobrze zbudowanego, przystojnego mężczyznę, z jakim rozmawiała tego ranka. Miał w sobie coś z awanturnika, a jednocześnie emanowały z niego spokój i siła. Takiego mężczyzny potrzebowała Lucy, brutalnie potraktowana przez swojego chłopaka. - Skoro Lucy już kogoś ma, musimy znaleźć chłopaka dla ciebie stwierdziła Justine. - Nie musimy - zaprotestowała Zoë. - Stale ci powtarzam, że nie jestem gotowa na żaden związek. - Jesteś już dość długo rozwiedziona i żyjesz jak zakonnica. A seks jest dobry dla każdego. Odstresowuje i poprawia krążenie, obniża ryzyko raka prostaty, a poza tym...

- Ja nie mam prostaty. Mają ją tylko mężczyźni. - Wiem, ale pomyśl, jak mogłabyś pomóc jakiemuś biednemu facetowi... Na ustach Zoë pojawił się cień uśmiechu. Justine była najlepszym lekarstwem na jej nieśmiałość i Zoë wątpliwości. Działała jak rześki jesienny wietrzyk, który rozprasza duszne opary lata i przywodzi na myśl jabłka, wełniane swetry i sadzenie bulw tulipanów. Zoë przerwała pracę przy babeczkach, nalała kawy i zaczęła opowiadać Justine o telefonie, jaki odebrała wczesnym rankiem. Poprzedniego dnia jej babcię Emmę, która mieszkała na osiedlu zaprojektowanym specjalnie dla seniorów, zabrano do szpitala. Skarżyła się na brak czucia w lewej ręce i nodze i była zdezorientowana. Okazało się, że doznała miniudaru. Lekarze stwierdzili, że po odbyciu terapii odzyska pełną władzę w dotkniętych niedowładem członkach. - Ale tomografia komputerowa mózgu wykazała, że przeszła już kilka miniudarów. To jest stan... nie pamiętam tego słowa, ale podstawowa diagnoza to otępienie naczyniowe. - Och, Zoë. - Justine objęła kuzynkę. - Tak mi przykro. Czy to jest jakaś odmiana alzheimera? - Nie, ale te choroby są podobne. Otępienie naczyniowe postępuje krok po kroku... Każdy z tych miniudarów pozbawia cię pewnych możliwości, a potem następuje stabilizacja przed kolejnym epizodem... - Zoë z trudem hamowała łzy. - W końcu dostanie rozległego udaru i tyle. - Kiedy Emma przyjechała do nas na Boże Narodzenie - powiedziała Justine, marszcząc brwi - była

w świetnej formie. Trudno było uwierzyć, ile ma lat. A ile ma teraz? Dziewięćdziesiąt? - Osiemdziesiąt siedem. - Chcesz do niej pojechać? - spytała Justine łagodnie. - Tak. Chyba jutro, po weselu... - A nie zaraz? - Mam sto siedemdziesiąt dwie babeczki, na które muszę nałożyć masę. - Pokaż, jak to się robi. Ja dokończę. - Masz wiele innych zajęć. - Zoë poczuła wdzięczność dla kuzynki, na którą zawsze mogła liczyć, kiedy miała kłopoty. - To nie jest tak łatwe, na jakie wygląda. Nie uda ci się precyzyjnie wykroić odpowiedniego kształtu z całego płata masy. Pozwija ci się i zostaniesz ze stosem dużych różowych kul. - Wtedy postawię je na stole pana młodego. - Nie - zachichotała Zoë, ale zaraz smutno westchnęła. - Pojadę do Everett dopiero po weselu. - Zawahała się. - Muszę się spotkać z opiekunką babci, która pomoże mi przy ubezpieczeniach. Poza tym ją zna i będzie wiedziała, czego jej teraz potrzeba. Nie będzie mnie przez na kilka dni. - Zostań tak długo, jak będzie trzeba. - Justine obrzuciła Zoë zatroskanym spojrzeniem. - Myślisz, że twój tata przyjedzie z Arizony, żeby się z nią zobaczyć? - Mam nadzieję, że nie. Zoë przez wiele lat nie widziała ojca, rzadko też się kontaktowali. Czasem wymieniali krótkie maile, czasem dzwonili do siebie. Wiedziała, że ojca z Emmą już prawie nic nie łączyło. - Gdyby przyjechał, w niczym by mi nie pomógł. Byłaby to niezręczna sytuacja.

- Biedna Zoë. Chyba nie byio w twoim życiu mężczyzny, na którego mogłabyś liczyć. - Teraz - stwierdziła Zoë - mężczyzna to ostatnia rzecz, jakiej potrzebuję. Oczywiście z wyjątkiem Byrona. No właśnie... zaopiekujesz się nim podczas mojej nieobecności? - Och - skrzywiła się Justine. - Będę mu dawać jedzenie i wodę, ale na tym koniec. Żadnych przysmaków, szczotkowania, kąpieli, eleganckich ubranek. I żadnego kociego masażu. - Trzeba go tylko trochę pomasować pod koniec dnia zaprotestowała Zoë. - To go relaksuje. - Zoë, nie robię tego nawet swojemu chłopakowi. Twój wielki tłusty kot będzie musiał sam sobie radzić ze stresem.

ROZDZIAŁ PIATY — Nie wiem, czy znalazłeś już sobie nowe mieszkanie - rozległ się głos Darcy, która o dziewiątej rano nagrała się na automatyczną sekretarkę - ale zostało ci niewiele czasu. W przyszłym tygodniu chcę pokazać dom kilku zainteresowanym, więc ma tam już ciebie nie być. Chcę sprzedać go jeszcze przed Świętem Pracy. Jeśli sam chciałbyś go kupić ode mnie, to zadzwoń do Realtor... - Nie mam zamiaru drugi raz płacić za ten cholerny dom - mruknął Alex, nie odsłuchując reszty nagrania. Dźwignął się z łóżka, włożył spodnie od dresów i powlókł się do kuchni, gdzie włączył automatyczny ekspres do kawy i czekał, aż się rozgrzeje. Jego oczy były jeszcze na wpół przymknięte, ale dostrzegł ducha, który stał przy kuchennej wyspie, opierając ręce na granitowym blacie. - Cześć - powiedział duch, patrząc mu w oczy. Alex się nie odezwał. Poprzedniego wieczoru włączył telewizję i usiadł na kanapie z butelką Jacka Danielsa, a duch zajął krzesło. „Teraz już niepotrzebna ci szklanka?" - spytał ironicznie. Alex podniósł butelkę do ust, wpatrując się w ekran telewizora i całkowicie

ignorując zjawę, która już więcej się nie odezwała, ale została na miejscu, dopóki Alex nie odpłynął. A rano nadal tu była. Kiedy ekspres był już wystarczająco rozgrzany, Alex wcisnął jakiś guzik i rozległ się hurgot automatycznego młynka mielącego kawę. Przy kolejnych fazach parzenia maszyna wydawała całą gamę odgłosów, po czym wlała do plastikowego kubeczka podwójną porcję espresso. Alex wypił kawę bez mleka i cukru, po czym wrzucił kubeczek do zlewozmywaka. Wreszcie poddał się i zwrócił uwagę na ducha. Ignorowanie go nie miało sensu, gdyż i tak nie miał zamiaru odejść. To dziwne, ale Alex wyczuwał nastrój zjawy - przypominał stan człowieka zmęczonego długim przebywaniem w samotności. Choć trudno było posądzać Alexa o nadmiernie rozwiniętą zdolność do empatii, to doznał przebłysku litości. - Masz jakieś imię? - spytał. - Kiedyś miałem, ale go nie pamiętam - odrzekł duch. - A twoja kurtka lotnicza? - Nie wiem, dlaczego ją noszę. Czy jest na niej odznaka eskadry? Naszywka z nazwiskiem? Alex pokręcił głową. - Wygląda na kurtkę pilota z drugiej wojny światowej, z dużymi kieszeniami. Nie widzisz jej? - Tylko ty możesz mnie widzieć. - No to mam szczęście. - Alex patrzył na ducha ponuro. - Posłuchaj, nie potrafię normalnie funkcjonować, kiedy wszędzie za mną chodzisz. Musisz znów stać się niewidzialny. - Nie chcę być niewidzialny. Chcę być wolny. - No to jest już nas dwóch.

- Może gdybyś mi pomógł dowiedzieć się, kim jestem... kim byłem... to wtedy mógłbym się wyzwolić. Oderwać od ciebie. - „Może" i „mógłbym" to trochę za mało. - Tylko tyle mi pozostało. Duch zaczął chodzić po kuchni szybkimi krokami. - Czasami przypominam sobie niektóre rzeczy. Fragmenty wydarzeń z mojego życia. - Zatrzymał się przy oknie, patrząc na niebieskie wody zatoki. - Po raz pierwszy. .. miałem przebłysk świadomości... w domu na ulicy Rainshadow. Wydaje mi się, że w poprzednim życiu byłem w jakiś sposób z nim związany. Zostało tam jeszcze mnóstwo starych gratów, szczególnie na strychu. Może warto byłoby w nich poszperać? - Dlaczego sam tego nie zrobiłeś? - Ponieważ do tego trzeba mieć ludzką postać - stwierdził duch zgryźliwie. - Nie potrafię otworzyć drzwi ani przesuwać mebli. Nie posiadam takich „mocy". - W celu podkreślenia ostatniego słowa zaczął szybko machać palcami. - Jedyne, co mogę robić, to patrzeć, jak inni chrzanią swoje życie. - Zamilkł na chwilę. - W końcu i tak będziesz musiał wynieść to wszystko ze strychu. - O tym zadecyduje Sam. To jego dom. - Ja nie mogę rozmawiać z Samem. Poza tym on może przeoczyć coś ważnego. Ty musisz to zrobić. - Nie jestem twoją sprzątaczką - burknął Alex, wychodząc z kuchni, ale duch ruszył za nim. - Graty z tego strychu mogłyby zapełnić wielki kontener - ciągnął. - Musiałbym je sortować przez wiele dni. A może i tygodni. - Zrobisz to jednak? - spytał z nadzieją duch.

- Pomyślę o tym. Teraz chcę wziąć prysznic. - Alex zatrzymał się i obrzucił ducha gniewnym wzrokiem. - Trzymaj się ode mnie z daleka, kiedy będę w łazience. - Wyluzuj - odrzekła zjawa lodowatym tonem. - To mnie nie kręci. Kiedy Zoë była w trzeciej klasie, pewnego dnia ojciec oznajmił, że dostał nową pracę w Arizonie i że będzie musiała mieszkać z babcią, dopóki nie zabierze jej do siebie. - Muszę przygotować dom na twoje przyjęcie - stwierdził. - Na jaki kolor mam pomalować twój pokój? - Na niebieski - powiedziała zachwycona Zoë. - To kolor jajka drozda. Tato, czy pozwolisz mi wziąć kotka, kiedy się już sprowadzę do naszego nowego domu? - Oczywiście, jeśli sama będziesz się nim zajmować. - Na pewno będę się nim opiekować! Dziękuję ci, tato. Przez wiele miesięcy Zoë wyobrażała sobie i rysowała swój nowy pokój i wymarzonego kotka. Zapowiedziała wszystkim znajomym, że przeprowadza się do Arizony. Ale ojciec nigdy jej tam nie zabrał. Odwiedził ją tylko kilka razy i odbierał telefony, kiedy sama do niego dzwoniła. Ilekroć jednak ośmieliła się spytać, czy dom jest już gotowy na jej przyjazd i czy w jego życiu jest dla niej miejsce, zaczynał się denerwować i dawał wymijające odpowiedzi. Mówił, że musi być cierpliwa. Miał wiele ważnych spraw na głowie. Kiedy Zoë zaczęła chodzić do szkoły średniej, zadzwoniła do ojca, by opowiedzieć

mu o swoich lekcjach i nowych nauczycielach. Telefon odebrała jakaś kobieta. Wydawała się bardzo miła. Powiedziała, że bardzo chciałaby poznać kiedyś Zoë. Rozmawiały przez kilka minut i Zoë dowiedziała się wtedy, że jej ojciec mieszka z nią i jej dwunastoletnią córką. To była jego nowa rodzina, a Zoë wiedziała już, że pozostała tylko niemiłym wspomnieniem nieudanego małżeństwa i kobiety, która go opuściła. Poszła do babci, by się przed nią wypłakać. - Dlaczego on mnie nie chce? - łkała. - Czy jestem dla niego zbyt wielkim ciężarem? - To nie ma z tobą nic wspólnego. - Emma ze współczuciem głaskała Zoë po rozwichrzonych blond włosach. - Jesteś najlepszą, najbystrzejszą, najwspanialszą dziewczynką na świecie. Każdy mężczyzna byłby dumny, mając taką córkę. - To dlaczego tata nie jest? - Posłuchaj, kochanie. Twój tata czuje się zraniony i obawiam się, że nikt nie jest w stanie mu pomóc. Twoja matka... Sposób, w jaki go opuściła... sprawił, że coś w nim pękło. Stał się innym człowiekiem. Gdybyś widziała wtedy tatę, nie mogłabyś go teraz poznać. Był bardzo pogodny, wszystko mu się udawało. Ale do szaleństwa zakochał się w twojej matce... Nie mógł dać sobie z tym rady. A teraz za każdym razem, kiedy patrzy na ciebie, myśli o niej. Zoë usiłowała wysnuć całą historię z oszczędnie udzielanych przez babcię informacji. Musiała się dowiedzieć, dlaczego została porzucona przez oboje rodziców. I znalazła tylko jedną odpowiedź: to ona była wszystkiemu winna.

- Nikt nie może cię winić, Zoë, za to, że jesteś zła i rozgoryczona babcia głaskała ją delikatnie po włosach, ciągnąc swoją opowieść. Musisz się jednak skupić na tym, co w twoim życiu jest dobre, i myśleć o ludziach, którzy cię kochają. Nie możesz dopuścić do tego, żeby zgorzknienie w tobie zwyciężyło. - Nie zrobię tego, Hopsi - szepnęła Zoë. Tak nazywała babcię od chwili, kiedy nauczyła się mówić. - Ale ja czuję... czuję się tak, jakby nigdzie nie było dla mnie miejsca. - Twoje miejsce jest przy mnie. Patrząc na twarz Emmy, poznaczoną śladami przeżywanych przez siedem dziesięcioleci radości i smutków, Zoë zrozumiała, że babcia zawsze była jej jedyną ostoją. Kiedy skończyły rozmawiać, poszły do kuchni i zabrały się do gotowania. Trzy razy w tygodniu Emma przygotowywała różne przysmaki i zanosiła je niektórym starszym sąsiadom z ich ulicy. Zoë, która uwielbiała kuchenne prace, zawsze jej w tym pomagała. Krajała tabliczki czarnej czekolady na drobne kawałki, tak że wkrótce cała deska przysypana była pachnącymi wiórkami. Potem nastawiała piekarnik, roztapiając jednocześnie czekoladę z kostką masła w szklanej misie, którą umieściła nad powoli gotującą się wodą. Rozbijała osiem jajek, oddzielała białka od żółtek i dodawała żółtka do roztopionej czekolady, a także łyżkę ekstraktu waniliowego i brązowy cukier. Ostrożnie zanurzała pasemka emulsji czekoladowej w ubitej pianie z białek, następnie wkładała łyżką otrzymaną w ten sposób masę do poszczególnych foremek, które po umieszczeniu w kąpieli wodnej wstawiała do piekarnika. Kiedy babeczki były gotowe,

Zoë pozwalała im ostygnąć, a potem ozdabiała każdą kleksem z bitej śmietany. Gdy Emma przyszła obejrzeć ustawione na kuchennym blacie rzędy pieczonych bez mąki czekoladowych babeczek, na jej twarzy rozkwitł szeroki uśmiech. - Śliczne - powiedziała. - I pięknie pachną. - Spróbuj - zaproponowała Zoë, podając jej łyżeczkę. Reakcja Emmy na babeczkę była taka, o jakiej marzyła Zoë. Przymknęła oczy, by skoncentrować się na smaku, i wydawała pomruki zadowolenia. Kiedy wreszcie uniosła powieki, wnuczka dostrzegła ze zdumieniem, że w jej oczach błyszczały łzy. - Co się stało, Hopsi? - To smakuje jak miłość - uśmiechnęła się Emma - z której trzeba było zrezygnować... ale słodycz pozostała. Zoë szła wolno szpitalnym korytarzem. Gumowe podeszwy jej butów na płaskim obcasie wydawały chwilami przenikliwy pisk, ślizgając się na zielonym linoleum. Myślała o tym, o czym przed chwilą poinformował ją lekarz, podając fakty na temat udaru naczyniowego mózgu, a w konsekwencji - martwicy niedokrwiennej i możliwości wystąpienia u Emmy otępienia mieszanego. Choć dodał przy tym, że jest jeszcze za wcześnie, by postawić ostateczną diagnozę. Jedno jednak było oczywiste: Emma przestała być samodzielna. Nie będzie już mogła mieszkać na osiedlu dla seniorów, gdyż wymagała więcej opieki, codziennej rehabilitacji lewej ręki i nogi, poręczy, uchwytów

w łazience i toalecie oraz odpowiednio dużej tam przestrzeni. A jej stan zdrowia miał się ciągle pogarszać. Zoë była tym wszystkim przytłoczona. Nie miała przecież krewnych, których mogłaby prosić o pomoc. Hoffmanowie byli dużą rodziną, ale nie utrzymywali wzajemnych kontaktów. „Banda odludków", powiedziała kiedyś Justine o swojej rodzinie. I miała rację. Hoffmanowie byli samotnikami i introwertykami. Trudno było wyobrazić sobie, żeby kiedykolwiek zorganizowali zjazd rodzinny. Teraz jednak nie miało to żadnego znaczenia. Emma przygarnęła Zoë, kiedy nikt, łącznie z jej własnym ojcem, jej nie chciał. W tej chwili było więc dla niej oczywiste, że to ona zaopiekuje się Emmą. W pokoju szpitalnym panowała cisza. Słychać było tylko urządzenie monitorujące pracę serca, a czasem przytłumiony głos kroków przechodzącej korytarzem pielęgniarki. Zoë podeszła do okna i podniosła nieco roletę. Do sali wpadło trochę przyćmionego światła. Stanęła przy łóżku, patrząc na woskową cerę Emmy, jej prawie przezroczyste powieki, rozrzucone na poduszce srebrzyste włosy... Chciałaby móc je wyszczotkować i upiąć. Starsza pani nagle otworzyła oczy. Jej suche wargi złożyły się do uśmiechu, kiedy dostrzegła wnuczkę. Zoë ze ściśniętym gardłem pochyliła się, by pocałować babcię. - Cześć, Hopsi - szepnęła. Emma zwykle pachniała perfumami L'Heure Bleue z delikatną kwiatową nutą. Używała ich od wielu lat. Teraz zaś Zoë zamiast nich poczuła nieprzyjemny zapach środków antyseptycznych. Usiadła przy łóżku, przełożyła rękę przez metalową barierkę i ujęła bezwładną, chłodną dłoń Emmy. Widząc

grymas bólu na twarzy babci, natychmiast ją puściła, przypominając sobie poniewczasie, że właśnie po tej stronie ciała babcia doznała porażenia. - Przepraszam. Boli cię lewa ręka? -Tak. Emma położyła prawą dłoń na piersi, więc Zoë ujęła ją, uważając na kroplówkę. W niebieskich oczach chorej widać było zmęczenie, kiedy jednak patrzyła na Zoë, biło z nich serdeczne uczucie. - Rozmawiałaś z lekarzami? Zoë skinęła głową. - Powiedzieli, że powoli idiocieję - stwierdziła Emma beznamiętnym tonem. Zawsze dzielnie stawiała czoło wszystkim problemom. - Jestem pewna, że tak tego nie sformułowali. - Zoë popatrzyła na babcię z powątpiewaniem. - W każdym razie to mieli na myśli. Silniej zacisnęły dłonie. - Miałam długie życie - dodała Emma po chwili. - Mogę już odejść. Ale to nie tak miało wyglądać. - A jak? - Chciałabym zakończyć życie w trakcie marzenia sennego powiedziała po chwili zastanowienia. Zoë popatrzyła na poprzecinaną labiryntem żyłek dłoń babci. - O czym chciałabyś śnić? - Chyba o tym... że tańczę z przystojnym mężczyzną... i słyszę swoją ulubioną piosenkę. - A kim jest ten mężczyzna? - spytała Zoë. - Dziadek Gus? Gus był pierwszym i jedynym mężem Emmy. Umarł na raka płuc wiele lat przed przyjściem na świat Zoë.

- To nie twoja sprawa - stwierdziła Emma z błyskiem w oczach, jakby odzyskała dawne poczucie humoru. Po wyjściu ze szpitala Zoë poszła do Colette Lin, pracującej w biurze doradztwa i opieki nad seniorami, która była już przedtem zaangażowana w sprawy Emmy. Colette była miła, ale przede wszystkim rzeczowa. Dała Zoë całe stosy broszurek, formularzy i książek, by mogła zrozumieć obecną i przyszłą sytuację babci. - Otępienie naczyniowe nie jest tak przewidywalne jak alzheimer oświadczyła. - Może pojawić się nagle albo przebiegać stopniowo, atakując wybiórczo różne części ciała. Istnieje też możliwość wystąpienia masywnego udaru bez żadnego ostrzeżenia. - Colette zamilkła na chwilę. - Jeśli Emma ma demencję mieszaną, jak podejrzewają lekarze, to zobaczysz u niej powtarzalne cykle zachowań... Będzie zapominać o tym, co się stało niedawno, ale zachowa pamięć dawnych wydarzeń, które są głębiej umiejscowione w mózgu. - Czego ona teraz potrzebuje? - spytała Zoë. - Co będzie dla niej najlepsze? - Będzie musiała prowadzić ustabilizowany, zdrowy tryb życia, dobrze się odżywiać, próbować trochę ćwiczeń fizycznych, a przede wszystkim zażywać dużo odpoczynku i stale przyjmować lekarstwa. Niestety nie będzie mogła wrócić do swojego mieszkania. Tam nie będą w stanie zapewnić jej takiej opieki, jakiej teraz wymaga. - Będę musiała coś zrobić z jej meblami... ze wszystkimi jej rzeczami... - Zoë była oszołomiona.

Emma była zbieraczką. Pamiątki z jej życia trzeba będzie zapakować w kartony i gdzieś przechować: antyki, porcelana, mnóstwo książek, ubrania ze wszystkich okresów, począwszy od lat pięćdziesiątych... - Mogę dać ci adres dobrej firmy przeprowadzkowej - powiedziała Colette - i miejscowego magazynu do składowania rzeczy. - Dziękuję - szepnęła Zoë, odgarniając włosy z twarzy. Zaschło jej w gardle, napiła się wody z plastikowego kubeczka. Musiała podjąć zbyt wiele decyzji i zrobić to bez zwłoki. Jej życie miało się zmienić równie drastycznie, jak zmieniło się życie Emmy. - Ile zostało nam czasu? - spytała. - Kiedy babcia będzie musiała opuścić szpital? - Muszę się zastanowić... Może trzy tygodnie, a może cztery. Jej dodatkowe ubezpieczenie opłaci tydzień intensywnej rehabilitacji, a potem będzie musiała przenieść się do domu opieki. Ubezpieczalnia może pokryć część wydatków, ale tylko przez bardzo krótki czas. Gdybyś chciała, żeby została tam dłużej, musiałabyś sama zapłacić za pielęgniarkę, która by ją kąpała, ubierała i karmiła. Właśnie to jest kosztowne. - A gdyby babcia zamieszkała ze mną? - spytała Zoë. - Czy ubezpieczalnia zapłaciłaby za osobę, która przychodziłaby codziennie do domu, by pomóc mi w opiece nad nią? - Jeśli byłaby to tylko pomoc w codziennych czynnościach, sama musiałabyś za nią płacić - stwierdziła Colette, wręczając Zoë kolejną broszurkę. - Twoja babcia powinna być w zakładzie zamkniętym, w którym jest

stały nadzór. Polecam ci ten z broszurki. To bardzo miłe miejsce. Mają tam salę spotkań, ktoś gra na pianinie, organizują nawet popołudniowe herbatki. -Zakład zamknięty... - szepnęła Zoë, patrząc na zdjęcia w broszurce utrzymane w ciepłych pomarańczach i różach. - Nie mogłabym tam oddać Emmy. Jestem pewna, że ona chciałaby być blisko mnie. Mieszkam w zatoce Friday i mogłabym odwiedzać ją tylko... - Zoë - przerwała jej Colette ze współczuciem w ciemnych skośnych oczach. - Wtedy ona już pewnie nie będzie cię poznawać.

ROZDZIAŁ SZÓSTY Zoë wróciła na wyspę po trzech dniach wytężonej pracy. Przejrzała wszystkie ubrania Emmy oraz jej rzeczy osobiste, wynajęła profesjonalną firmę do pakowania delikatnych, łatwych do uszkodzenia przedmiotów. Stare fotografie i pamiętniki umieściła w oddzielnych, wyraźnie oznaczonych pudłach. Zoë nie wiedziała, czy babcia kiedykolwiek będzie jeszcze miała ochotę je przeglądać. Kiedy pojawiła się w pensjonacie, Justine obrzuciła ją uważnym spojrzeniem. - Idź się przespać - zaproponowała. - Jesteś kompletnie wykończona. - To prawda. Zoë z radością poszła się położyć i przespała prawie całe popołudnie. Zbudziła się dopiero, gdy promienie chylącego się ku zachodowi słońca zaczęły przeświecać przez beżowe żaluzje w sypialni, rzucając jasne smugi na kapę w różowe kwiaty. Na stojącym w rogu pokoju krawieckim manekinie rozbłysła kolekcja antycznych broszek. Leżący w pobliżu Byron obserwował ją

złotozielonymi oczami. Kiedy Zoë uśmiechnęła się i wyciągnęła rękę, żeby go pogłaskać, zaczął głośno mruczeć. - Jednak Justine cię wyszczotkowała - szepnęła, zatapiając palce w jego białej jedwabistej sierści. - Założę się, że zrobiła ci też masaż, prawda? Przed drzwiami rozległ się odgłos kroków i Zoë usłyszała głos kuzynki: - Zrobiłam to tylko po to, żeby się zamknął. Bez przerwy miauczał z tęsknoty. - Wsadziła głowę w drzwi. - Jak się czujesz? Mogę wejść? - Chodź. Czuję się o wiele lepiej. - Wciąż masz podkrążone oczy. - Justine usiadła na brzegu łóżka, patrząc z troską na kuzynkę. - Mimo pomocy profesjonalnych pakowaczy - mówiła Zoë spędziłam dwa pełne dni na przekopywaniu się przez mieszkanie Emmy. Wszystkie szafy były wypełnione rzeczami. Straciłam rachubę co do liczby jej serwisów. Było tam też pełno staroci: gramofon, przenośne radyjko, porcelanowy toster z lat trzydziestych... Wydawało mi się, że gram w jednym z odcinków „Zbieraczy". - Czuję, że zaczniesz prowadzić sprzedaż internetową. Zoë jęknęła i usiadła na łóżku, przeczesując palcami swoje niesforne jasne loczki. - Mamy wiele spraw do omówienia - oznajmiła. - Przejdźmy do dużej kuchni, zaparzymy sobie dobrej kawy. - Nie lepiej napić się wina? - To słuszna uwaga. W drodze do głównego budynku Zoë opowiedziała kuzynce to, czego się dowiedziała w biurze doradztwa i opieki nad seniorami. Weszły do dużej jasnej kuchni,

której ściany były obite tapetą w stylu retro z wielkimi gronami czereśni. Byron cichaczem wbiegł za nimi. Kiedy Justine otwierała butelkę wina, Zoë przyglądała się wypiekom leżącym na talerzu pod szklanym kloszem. Podczas jej nieobecności Justine zaopatrywała się w miejscowej piekarni, by mieć co podać gościom na śniadanie. - Nie są złe - stwierdziła Justine w odpowiedzi na pytające spojrzenie Zoë - ale nie mogą się równać z twoimi wypiekami. Goście, którzy byli tu pierwszy raz, nie mieli okazji poznać czegoś lepszego, więc byli zadowoleni. Gdybyś jednak słyszała narzekania stałych klientów: „Gdzie jest Zoë?" albo „Tak bardzo cieszyłam się na to śniadanie, a dostaję coś takiego"... Ja nie żartuję, Zoë, ten pensjonat staje się inny, kiedy ciebie tu nie ma. - Przestań - powiedziała z uśmiechem Zoë. - To prawda. Justine podała kuzynce kieliszek wina i obie usiadły przy kuchennym stole. Byron wskoczył na kolana swojej pani, zmieniając się w kłębek mruczącego białego futra. - I co dalej? - spytała Justine cichym głosem. - Choć sądzę, że już wiem. - Emma mnie potrzebuje - oświadczyła Zoë. - Zamieszkamy razem. - Nie dasz rady sama się nią opiekować. - Ta wiadomość zatroskała Justine. - Wiem. Znajdę kogoś, kto będzie jej pomagał w codziennych czynnościach i był z nią, kiedy pójdę do pracy. - Jak długo to będzie trwało? To znaczy, zanim Emma. .. - Justine nie dokończyła zdania. - Zanim stanie się zbyt niedołężna, by nadal ze mną

mieszkać? - wyręczyła ją Zoë. - Nie wiem. To może stać się szybko lub postępować powoli. Ale kiedy się to zdarzy, zawiozę ją do Everett, do ośrodka dla osób z zaburzeniami pamięci. Byłam tam wczoraj i rozmawiałam z naczelnym gerontologiem, który był niesłychanie mity. Dzięki temu spotkaniu moje poczucie winy zmalało, bo zrozumiałam, że kiedy moja babcia nie będzie już mogła samodzielnie chodzić ani się umyć, oni stworzą jej lepsze i bezpieczniejsze warunki niż ja. - Nie chciałabyś zabrać jej do naszego domku? Mogłybyście tam mieszkać we dwie, a ja przeniosłabym się do któregoś pokoju w pensjonacie. - Jesteś kochana - powiedziała Zoë, wzruszona ofertą Justine - ale domek jest zbyt mały na nasze potrzeby. Emma ma na tej wyspie letni dom nad jeziorem. Ma on przeszło sto metrów kwadratowych, dwie sypialnie i kuchnię. Spróbujemy tam zamieszkać. - Emma ma dom nad jeziorem? Jak to możliwe, że nic o tym nie wiedziałam? - Należał do jej rodziny, do Stewartów. Ja słyszałam, że spędzała w nim dużo czasu, kiedy była jeszcze młoda, ale od trzydziestu lat stoi zamknięty. Opiekuje się nim firma zarządzająca nieruchomościami, która od czasu do czasu sprawdza jego stan i wykonuje naprawy. Zoë się zawahała. - Wydaje mi się, że z tym domem związanych jest wiele wspomnień Emmy. Spytałam ją, dlaczego go jeszcze nie sprzedała, ale nie chciała mi nic powiedzieć. Zresztą może była zmęczona. - Sądzisz, że będzie chciała w nim teraz zamieszkać? - Tak. Sama mi to zasugerowała. - A gdzie on jest?

- Stoi przy drodze do Jeziora Marzeń. - Założę się, że utrzymany jest w stylu rustykalnym. - Tak - przyznała Zoë. - Przejeżdżałam kilka razy obok niego, ale nigdy nie byłam w środku. Jestem pewna, że trzeba będzie włożyć w niego sporo pieniędzy. W łazience potrzebne będą specjalne uchwyty, odpowiednio przystosowany prysznic oraz rampa przy frontowych stopniach, na wypadek gdyby Emma musiała się poruszać na wózku. Jest wiele rzeczy do zrobienia. Dostałam długą listę z biura doradztwa i opieki nad seniorami. - Będziesz miała mnóstwo wydatków. - Justine pokręciła głową. Kiedy z jej kucyka wysunęło się pasmo włosów, zaczęła obracać je w palcach, jak to zwykle robiła, gdy była zamyślona. - A gdybym ja kupiła dom nad jeziorem po uczciwej, korzystnej dla obu stron cenie i pozwoliła wam tam mieszkać bez żadnych opłat? Miałabyś wtedy pieniądze na opiekę nad Emmą. Zapłaciłabym nawet za remont domu. - Nie mogłabym się na to zgodzić. - Zoë patrzyła na kuzynkę rozszerzonymi oczami. - Dlaczego? - Bo źle byś na tym wyszła. - Odzyskam pieniądze później, wynajmując go, kiedy Emma... to znaczy, kiedy nie będziecie już tego domu potrzebować. - Nawet go nie widziałaś. - Chcę pomóc bez względu na wszystko. Ja też poczuwam się do odpowiedzialności. - Nie masz powodu. Emma nie jest twoją rodziną, to bardzo dalekie powinowactwo poprzez małżeństwo. - Ona nazywa się Hoffman i to mi wystarczy.

Zoë się uśmiechnęła. Wiedziała, że na pozór beztroska kuzynka jest dobrą, serdeczną osobą, zdolną do okazywania współczucia. Nie wszyscy dostrzegali tę stronę jej osobowości. Nie wiedzieli też, jak łatwo można ją zranić. - Ja naprawdę cię kocham, Justine. - Wiem, wiem... - Justine zawsze czuła się nieswojo, gdy ktoś okazywał jej uczucia, więc machnęła tylko ręką. - Musimy znaleźć kogoś, kto zaraz będzie mógł przystąpić do pracy nad domem. Trzeba długo czekać, aż jakaś przyzwoita firma budowlana będzie miała wolny termin, poza tym nawet ci dobrzy dość wolno pracują. Zastanowiła się przez chwilę. - Chociaż... może... no, nie wiem... - Masz kogoś na myśli? - Brata Sama Nolana, Alexa. Wybudował już wiele domów i jest w tym świetny. W przeszłości można było na nim polegać, choć po tym trudnym rozwodzie i krachu na rynku podobno zaczął pić. Nie wiem, jak naprawdę jest. Od dawna się z nim nie widziałam. Muszę wypytać Sama. Zoë opuściła wzrok. Patrzyła teraz na siedzącego na jej kolanach kota, głaszcząc jego długą wspaniałą sierść. Zadowolony Byron zwinął się w kłębuszek. - Ja... ja go poznałam - starała się zachować obojętny ton. - Kiedy byłam na Rainshadow, żeby odwiedzić Lucy Wykonywał jakieś prace przy domu. - Nic mi o tym nie powiedziałaś. - Justine uniosła brwi. - I jakie zrobił na tobie wrażenie? - Rozmawialiśmy może przez dziesięć sekund. - Speszona Zoë wzruszyła ramionami. - To za mało czasu, by odnieść jakieś wrażenie.

- Ty w ogóle nie umiesz kłamać. - Justine uśmiechnęła się szeroko. Teraz mów. Zoë chciała coś powiedzieć, ale trudno jej było ubrać myśli w słowa. Jak mogła wytłumaczyć swoją reakcję na Alexa Nolana? Był mężczyzną robiącym wrażenie, niepokojącym, z doskonałymi rysami twarzy, w którego jasnych oczach tliły się jeszcze iskierki człowieczeństwa. Wyglądał na człowieka całkowicie pozbawionego złudzeń, który przekuł swoje uczucia i nadzieje w stalowy pancerz. Na szczęście prawie nie zwracał na nią uwagi, nie interesowała go. Ale to wcale jej nie przeszkadzało. Od kiedy stała się nastolatką, mili mężczyźni trzymali się od niej z daleka, zostawiając miejsce dla tych nie tak miłych. Zawsze przyciągała mężczyzn dla sportu uwodzących atrakcyjne kobiety. A ona nie chciała zostać trofeum jakiegoś faceta. Nie chciała być wykorzystywana. Decydując się na ślub z Chrisem, sądziła, że znalazła wreszcie kogoś, kto będzie ją cenić za to, jaka jest. Bo Chris był opiekuńczym, wrażliwym mężczyzną, który umiał słuchać i traktował ją z szacunkiem. Była więc zdruzgotana, gdy po roku małżeństwa oświadczył jej, że kocha... innego mężczyznę. Ta zdrada była tym bardziej bolesna, że pochodziła ze strony kogoś, kto zawsze utwierdzał Zoë w poczuciu własnej wartości. Od tamtej pory, czyli już od dwóch lat, Zoë stroniła od kontaktów z mężczyznami. A z takim mężczyzną, jakim był Alex Nolan, na pewno nie dałaby sobie rady. - Pomyślałam, że jest przystojny - wykrztusiła wreszcie - ale niezbyt towarzyski. - Wydaje mi się, że zwyczajnie nie lubi kobiet. - Chcesz powiedzieć, że jest...

- Nie, nie o to chodzi. Niewątpliwie jest heteroseksualny. Sypia z kobietami, ale chyba ich nie lubi. - Justine wzruszyła ramionami. Oczywiście to nie ma nic wspólnego z jego pracą przy domu. Kiedy zadzwonię do Sama, a on powie, że Alex jest nadal w porządku, to jak się na to zapatrujesz? Nie będzie ci przeszkadzać, że Alex będzie pracował przy przebudowie domu? - Absolutnie nie - odparła Zoë, choć serce jej załomotało na myśl, że znów go zobaczy. - Nie - odburknął Alex, kiedy Sam zawiadomił go o telefonie od Justine. - Jestem zbyt zajęty. - Proszę cię, żebyś zrobił to dla mnie - nalegał Sam. - Ona jest przyjaciółką Lucy. Poza tym przecież potrzebujesz pracy. Duch stał obok braci, którzy montowali medalion sufitowy na podeście pierwszego piętra. - On ma rację - zauważył, a Alex zrewanżował mu się grymasem gniewu. - Mam to gdzieś - mruknął. Sam podtrzymywał z dołu ozdobny element drewnianym drążkiem. - Wyluzuj, narwańcu - powiedział spokojnie. - Nie zaszkodzi, gdy nieco zarobisz. Alex z trudem się pohamowywał. Przyczyniała się też do tego obecność ducha. Jeszcze do końca nie oswoił się z faktem, że tylko on go widzi i słyszy. - Powiedz jej, żeby sobie znalazła kogoś innego.

- Nie ma nikogo innego. Każdy przedsiębiorca budowlany z tej wyspy ma już od dawna komplet zleceń na lato, z wyjątkiem ciebie. A Justine próbowała się wywiedzieć ode mnie, z charakterystycznym dla niej taktem, czy ty w ogóle jesteś w stanie podołać takiej pracy. - Przebudowie domu nad jeziorem? - spytał Alex z oburzeniem. Dlaczego miałbym temu nie podołać? - Tego nie wiem, Al. Może to ma coś wspólnego z tym, jak cię w ostatnim czasie postrzegają ludzie...? Gdyby ująć twoje życie w formie wykresu kołowego, to jedna połowa byłaby podpisana „uchlany", a druga - „skacowany". Możesz patrzeć na mnie wilkiem, ale to nie zmienia faktu, że już niedługo będziesz zbyt pijany, by pracować, i zbyt spłukany, by pić. - On znów ma rację - skomentował duch. - Pieprzenie - rzucił Alex do obu. - Nigdy jeszcze nie opuściłem żadnego cholernego dnia pracy, bez względu na okoliczności. Sprawdzał teraz, czy medalion został umieszczony zgodnie z tym, co wcześniej zaznaczył na suficie, a Sam nadal podtrzymywał go drążkiem. - Wierzę ci - stwierdził Sam. - Musisz jednak udowodnić to innym, Al. A jeśli chodzi o twoje zasoby finansowe... - Co masz na myśli? - Chcę tylko powiedzieć, że cały twój budżet mieści się teraz w kieszeni dżinsów. - Mam jeszcze zaplanowaną budowę w okolicy Jeziora Marzeń. Muszę tylko znaleźć nowych inwestorów. - To świetnie. A dom letniskowy Zoë leży właśnie na ulicy prowadzącej do jeziora. Na pewno przejeżdżałeś

obok niego setki razy. Możesz wygospodarować trochę czasu, by się nim zająć i... - Zoë? - spytał nagle Alex, schodząc z drabiny. - Wydawało mi się, że mówiłeś o domu Justine. - Justine dzwoniła do mnie w tej sprawie, ale to Zoë ma tam zamieszkać ze swoją babką, która cierpi na alzheimera. Pamiętasz Zoë, prawda? Blondynka ze słodką buzią i ciekawą ofertą... babeczek. - Na widok miny Alexa Sam uśmiechnął się szeroko. - Proszę cię o pomoc. Ona jest jedną z najlepszych przyjaciółek Lucy. Zrób to, a ja będę mógł korzystać z jej dowodów wdzięczności. - Czemu nie? - spytał ubawiony duch, wpatrując się w Alexa. Czyżbyś się bał? - Dlaczego miałbym się bać? - rzucił zirytowany Alex, zanim zdążył się pohamować. - Czego bać? - spytał zdumiony Sam. - Zoë? - Nie. - Alex miał już dość. - Zapomnij o tym. - To prosta sprawa - tłumaczył bratu Sam. - Masz przebudować dom dla miłej kobiety i jej babki. Przy odrobinie szczęścia załapiesz się na jej domowe obiady. - A jeśli tego nie zrobisz - dodał duch - wszyscy będziemy wiedzieli, jakim jesteś tchórzem. - Podejmę się tego - warknął w końcu Alex przez zaciśnięte zęby. Było już dla niego jasne, że duch nie przestanie go nękać, dopóki się nie zgodzi. Poza tym chciał mu udowodnić, a może i samemu sobie, że Zoë Hoffman nie jest dla niego żadnym problemem. - Daj mi jej numer. Dowiem się, czego chce, i zrobię kosztorys. Jeśli będzie miała jakieś zastrzeżenia, to niech sobie znajdzie kogoś innego.

- Dasz jej dobre warunki, prawda? - Wszystkim daję dobre warunki - odrzekł Alex lodowatym tonem. Nie obdzieram moich klientów ze skóry, Samie. - Wiem o tym. Nie sugerowałem niczego innego. - Dam przyzwoitą cenę, dobrze wykonam pracę i skończę ją w terminie. Tak jak zawsze to robię. A jeśli nie przestaniesz przygadywać mi na temat mojego życia osobistego, to wyrwę ci ten cholerny drążek z ręki i... - Umowa stoi - szybko powiedział Sam.

ROZDZIAŁ SIÓDMY — Dlaczego sama nie możesz się z nim spotkać w letnim domu? spytała Zoë Justine, która sprzątała ze stołów w jadalni po śniadaniu. - To przecież będzie twój dom - tłumaczyła Justine, idąc za kuzynką do kuchni. - Poza tym ty najlepiej wiesz, czego może potrzebować Emma. - Chciałabym, żebyś chociaż poszła tam ze mną. - Nie mogę. Mam spotkanie w banku w sprawie pożyczki. Dasz sobie świetnie radę. Pamiętaj tylko, jakim budżetem dysponujemy. - Nie martwię się o budżet - powiedziała Zoë, ze zbytnią gorliwością zeskrobując z talerza resztki jedzenia. -Wiesz, że nie lubię rozmawiać z obcymi ludźmi. - Alex nie jest obcym człowiekiem. Już się z nim widziałaś. - Przez jakieś trzydzieści sekund. - Pojechałaś do Everett, gdzie rozmawiałaś z wieloma nieznajomymi. - To co innego. - Aha. - Justine, która właśnie wkładała talerze do

zmywarki, przerwała na moment swoje zajęcie. - Rozumiem. Obiecuję ci, że on nie zrobi niczego, co by cię mogło zakłopotać. Będzie się zachowywać profesjonalnie. - Jesteś tego pewna? - Oczywiście, że jestem pewna. Jest bratem Sama, a on by się z nim policzył, gdyby cię obraził. - Chyba tak. - Rozmawiałaś z nim przez telefon, żeby umówić się na spotkanie, prawda? Czy był miły? - Nie był niemiły - stwierdziła Zoë po chwili zastanowienia. - Ale czy byt uprzejmy? Zoë pomyślała o krótkiej rozmowie, jaką przeprowadziła z Alexem. Nie był szczególnie kurtuazyjny, bez tego szarmanckiego uroku, jakim obdarzony był Sam, ale... był uprzejmy. Odpowiedziała więc skinieniem głowy na pytanie Justine. - Jedynym sposobem na przełamanie twojej nieśmiałości jest praktyka - orzekła kuzynka autorytatywnie. - Trzeba być uprzejmą, prowadzić towarzyską rozmowę... Faceci niezbyt się od nas różnią. - Różnią się. - No dobrze, są inni niż my. Ale ja chciałam po prostu powiedzieć, że nie są zbyt skomplikowani. - Ależ są. - No zgoda, może czasem, ale są też absolutnie przewidywalni. Zoë ciężko westchnęła. Zazdrościła Justine pewności siebie, wiedziała też, że kuzynka ma rację: ona naprawdę potrzebowała praktyki. Ale myśl o spotkaniu w domu

letniskowym z mężczyzną, który tak bardzo ją onieśmielał, była okropnie stresująca. - Wiesz, co ja robię, kiedy muszę zmierzyć się z czymś, co mnie przeraża? - zapytała Justine. - Dzielę to na poszczególne kroki. Gdybym miała spotkać się z Alexem w letnim domu, nie myślałabym o trzygodzinnej ciężkiej przeprawie... - To zajmie aż trzy godziny? - Może wystarczą dwie. Powiedziałabym sobie: „Krok pierwszy: mam tylko wsiąść do samochodu i tam pojechać". Nie martw się tym, co będzie później, tylko to zrób. A kiedy już będziesz na miejscu, powiedz sobie: „Krok drugi: muszę tylko otworzyć drzwi, wejść do środka i czekać". A kiedy pojawi się Alex: „Krok trzeci: wpuszczę go i pogadam z nim przez kilka minut". -Justine uśmiechnęła się z satysfakcją. - Widzisz? Żadna z tych rzeczy nie jest straszna sama w sobie. Ale kiedy zbierzesz je w całość, masz wrażenie, że czeka cię ucieczka przed wściekłym tygrysem. - Przed pająkami - wtrąciła Zoë. - Myśl o wściekłym tygrysie jakoś mnie nie przeraża, ale pająki tak. - Tylko że to psuje całe porównanie. Nikt nie musi uciekać przed pająkami. - Wilcze pająki gonią swoje ofiary. Czarne wdowy też się bardzo szybko poruszają. Są jeszcze skaczące pająki, które... - Krok pierwszy - przerwała jej Justine - znajdź kluczyki do samochodu.

Kiedy Alex podjechał pod dom nad jeziorem, w duchu zaszła jakaś zmiana. Dziwnie zamilkł i zafascynowany przyglądał się całemu otoczeniu, każdemu szczegółowi. Alex nie rozumiał, co go tak zainteresowało. Dom był niewielki, w wiejskim stylu, obłożony drewnem cedrowym, z zadaszoną werandą, szerokimi zwisami dachowymi i kamiennym kominem. Wymagał gruntownego remontu, ale nawet w takim stanie rzucały się w oczy urokliwe szczegóły, jak podtrzymujące ganek kolumny i cokół z polnych kamieni. Wrażenie psuła jedynie tandetna wiata garażowa przy ścianie. Na pierwszy rzut oka było widać, że wynajęta przez Emmę firma niezbyt dbała o utrzymanie domu. Nie zatroszczono się też o zarośnięty ogród. Nawet na żwirowym podjeździe rosły chwasty. Jeśli wnętrze domu było równie zaniedbane jak jego otoczenie, można się było spodziewać wielu problemów. Zoë jeszcze nie było, więc Alex postanowił obejść dom dokoła, zobaczyć, czy nie ma pleśni, uszkodzeń w cedrowej okładzinie albo szczelin w cokole. - Znam to miejsce! - zawołał zdumiony duch, kiedy wysiedli z furgonetki. - Pamiętam, że tu byłem. Pamiętam... - i niespodziewanie zamilkł. - Mieszkałeś tu? - Alex obrzucił go ciekawym spojrzeniem, wyczuwając jego wzruszenie. - Nie, ja tylko... odwiedzałem tu kogoś - odpowiedziała pogrążona w myślach zjawa. - Kogo? - Kobietę. - Po co? - Nie twoja sprawa - uciął duch.

Choć nie byt w stanie się czerwienić, jego zażenowanie było oczywiste. - Posuwałeś ją? - Odpieprz się. - Rzucił Alexowi wściekłe spojrzenie. Zadowolony, że udało mu się zirytować ducha, Alex dalej oglądał budynek, ale szybko zapomniał o tej drobnej satysfakcji, ponieważ został nagle skonfrontowany z tak głębokim smutkiem i rozpaczliwą tęsknotą, że nawet jemu sprawiały one ból. Czy duch wiedział, kto lub co wywołało to uczucie? Alex miał ochotę zapytać go o to, ale byłoby to zbyt brutalne. By uszanować ten bezmiar bólu, trzeba było milczeć. - Już przyjechała - zauważył duch, kiedy usłyszeli chrzęst opon na żwirowym podjeździe. - To świetnie - burknął Alex. Sama myśl, że będzie musiał rozmawiać z Zoë, nawet na najbardziej obojętne tematy, powodowała, że oblewał się zimnym potem. Potarł dłonią kark, czując, że ma spięte mięśnie. Duch miał rację, nazywając go tchórzem. Alexowi jednak chodziło nie tylko o siebie. Nieudane małżeństwo z Darcy utwierdziło go w przekonaniu, że słusznie podejrzewał siebie o zdolność do wyrządzania zła. Nauczył się wtedy, że bliskość nie tylko daje ci broń, lecz również chęć ranienia drogich ci osób. A przede wszystkim zyskał pewność, że pisany mu jest los jego rodziców - zniszczy każdą osobę, na której by mu zależało. To podczas separacji z Darcy doszło do tej fatalnej sytuacji. Nie przestali sypiać z sobą i robili to za każdym razem, kiedy ona pojawiała się na wyspie, „na pamiątkę dawnych czasów", jak mu raz powiedziała. Ale w ich drapieżnych zbliżeniach nie było miejsca na żal

i wspomnienia. Pozostały tylko gniew i chęć odwetu. Uprawiali seks ze wzajemnej wrogości, a najgorsze było to, że czerpali z niego więcej przyjemności niż wcześniej, kiedy jeszcze darzyli się uczuciem. Nadal myślał o tym, jak to się stało, że wyzwolili z siebie wszystko, co najgorsze. Teraz więc nie było już powrotu do niewinności. Nie było też miejsca w jego życiu dla takiej dziewczyny jak Zoë Hoffman. Jedyną rzeczą, jaką mógł dla niej zrobić, było trzymanie się od niej z daleka. - Nie zbliżaj się do mnie i nie rozpraszaj mnie, kiedy będę z nią rozmawiał - szepnął Alex do ducha, kiedy podeszli do frontowego wejścia. - Nikt nie chce zatrudniać budowlańców, którzy cierpią na schizofrenię. - Będę milczał - obiecał duch. Trudno było na to liczyć, ale wiedział, że jeżeli rozzłości Alexa, to ten nie weźmie się do przeglądania stosów rupieci zgromadzonych na strychu, pośród których mogła się znajdować wskazówka co do jego poprzedniego życia. A przecież rozpaczliwie pragnął się dowiedzieć, kim był. I choć Alex nigdy by się do tego nie przyznał, był tego równie ciekawy. Zastanawiał się, dlaczego duch został skazany na tak okrutne odosobnienie. Może to kara za popełnione przez niego grzechy? Może w poprzednim wcieleniu był przestępcą. Nie tłumaczyło to jednak faktu, dlaczego Alex musiał go wszędzie ciągać za sobą. Zoë poczuła się zaskoczona i zakłopotana, kiedy zobaczyła zaparkowaną pod wiatą furgonetkę. Czyżby Alex

już był na miejscu? Do umówionego spotkania zostało jeszcze pięć minut. Serce zaczęło jej mocniej bić. Zostawiła auto obok furgonetki i przejrzała się w samochodowym lusterku. Sprawdziła, czy wszystkie guziki w jej bluzce w kwiatki są zapięte. Dwa górne były rozpięte, odsłaniając obojczyk. Po chwili zastanowienia również je zapięła. Wysiadła z volkswagena i podeszła do ciężarówki. W środku nikogo nie było. Czyżby Alex wszedł już do domu? Jej różowe mokasyny ślizgały się na żwirowym podjeździe, kiedy szła do frontowych drzwi. Były zamknięte. Wyjęła z torby klucze, które dostała od firmy zarządzającej nieruchomościami. Pierwszy klucz nie pasował. Wzięła drugi i włożyła go do zamka, a wtedy zorientowała się, że ktoś się zbliża. To był Alex, który nadszedł z innej strony. Jego ruchy były swobodne i sprężyste jak u sportowca. Wydawał się bardzo szczupły w czarnej koszuli z krótkim rękawem i dżinsach. Stanął obok niej, przytłaczając ją swoją obecnością. - Cześć - powiedziała Zoë z wymuszonym uśmiechem. Alex skinął głową. Promienie słońca zabłysły na jego ciemnych włosach. Był uderzająco piękny: wysokie kości policzkowe, wyraźnie zaznaczone brwi i oczy koloru nieba... Choć jego twarz była pozornie bez wyrazu, krył się w niej jakiś niepokój, jakby czegoś mu brakowało. Ta tajemnicza, niewyrażona potrzeba emanowała z jego skóry. Niewątpliwie rozwód odbił się również na jego stanie fizycznym - powinien teraz zdecydowanie lepiej jeść. I Zoë nie mogła się powstrzymać od myśli, co mogłaby mu ugotować, gdyby miała taką możliwość. Może zupę

krem z dyni piżmowej ze startymi na wiórki cierpkimi zielonymi jabłkami i kawałeczkami wędzonego bekonu, a do tego drożdżowe bułeczki cienko posmarowane masłem i posypane solą morską... Drzwi się nie otwierały, więc Zoë przekręciła silniej klucz w zamku, wciąż myśląc o wyimaginowanym obiedzie. Może jednak powinna przyrządzić jakiś bardziej solidny i sycący posiłek... Na przykład pieczeń rzymską z wieprzowiny i cielęciny, do której użyłaby tartej bułki z wiejskiej francuskiej bagietki. Tłuczone ziemniaki z szalotkami w karmelu... a do tego żółta i zielona fasolka szparagowa duszona w oliwie z czosnkiem... Kulinarne plany Zoë zostały nagle zakłócone, kiedy klucz pękł jej w ręku. Ponadto okazało się, że jedna jego część utkwiła w zamku. Zaczerwieniła się, obrzucając Alexa udręczonym spojrzeniem. - Stare klucze bywają łamliwe - stwierdził mężczyzna z nieprzeniknionym wyrazem twarzy. - Może spróbujemy wejść przez okno? - Czy jest inny klucz do frontowych drzwi? - spytał, patrząc na kółko z kluczami, które trzymała w ręku. - Chyba tak. Ale najpierw musiałbyś wyjąć ten złamany z zamka... Bez słowa Alex poszedł do furgonetki i wziął z niej czerwoną metalową skrzynkę z narzędziami. Postawił ją na ganku i zaczął w niej grzebać. Zoë odsunęła się od drzwi, by mu nie przeszkadzać, i patrzyła, jak wkłada metalowy pręt do zaklinowanego zamka. Po chwili złamany klucz został obluzowany. Wtedy chwycił jego koniec szczypcami i szybko go wyciągnął. - Tak łatwo ci poszło! - wykrzyknęła Zoë.

Alex włożył narzędzia z powrotem do skrzynki i stał bez ruchu. Zoë odniosła wrażenie, że unika jej spojrzenia. - Mogę? - spytał, wyciągając rękę po kółko z kluczami. Podała mu je ostrożnie, starając się nie dotykać jego palców. Obejrzał klucze, wybrał jeden z nich i otworzył skrzypiące drzwi. W domu było ciemno i cicho i czuć było stęchlizną. Alex wszedł pierwszy, znalazł kontakt i zapalił światło. Zoë postawiła torebkę przy drzwiach i ruszyła za nim do środka. Okrążając pokój, stwierdziła z zadowoleniem, że jest tu dużo otwartej przestrzeni. Tylko kuchnia była malutka, jak na jachcie, nie było w niej dość szafek, a na podłodze leżało stare linoleum. Jedynymi meblami były trzy brudne krzesła z winylową tapicerką, antyczny chromowany stolik oraz żeliwny piecyk na drewno. Na oknach wisiały pogięte aluminiowe rolety. Zoë chciała otworzyć okno, żeby wpuścić trochę świeżego powietrza, ale nie mogła dać sobie z tym rady. Alex podszedł bliżej i przesunął palcem pomiędzy skrzydłem okna a parapetem. - Zostało zamalowane. - Podszedł do drugiego okna. - To też. - Dlaczego ktoś miałby zamalować okno, żeby się nie otwierało? - Żeby nie było przeciągów. To tańsze niż opatrywanie ich na zimę. Mina Alexa wyraźnie mówiła, co sądzi o takim załatwianiu sprawy. Skierował się w róg pokoju i podniósł kawałek nieprzytwierdzonej wykładziny.

- Tu jest drewniana podłoga. - Naprawdę? Można by ją odświeżyć? - Może. Trudno powiedzieć, w jakim jest stanie, dopóki nie zdejmie się wykładziny. Zwykle przykrywa się ją nie bez powodu. Potem poszedł do kuchni i pochylił się przy ścianie, na której widać było pleśń. - A tu jest jakiś przeciek - powiedział. - Trzeba będzie wyburzyć fragment ściany. Na zewnątrz widziałem mrówki drzewne. Założyły tu gniazda, bo lubią wilgoć. - Och - zasępiła się Zoë. - Mam nadzieję, że dom nie jest jeszcze całkowicie zrujnowany. - Nie jest tak źle. Będziesz jednak musiała wezwać inspekcję budowlaną. - Ile to może kosztować? - Pewnie jakieś kilkaset dolarów. - Alex postawił swoją skrzynkę z narzędziami na brudnym chromowanym stole. - Będziesz tu mieszkać ze swoją babcią? Zoë skinęła głową. - Ona cierpi na otępienie naczyniowe. Może wkrótce być w takim stanie, że będzie musiała chodzić z balkonikiem albo jeździć na wózku. - Poszła po swoją torebkę, wyjęła z niej broszurkę i podała ją Alexowi. - Tu jest wszystko, co trzeba zrobić, żeby dom był dla niej bezpieczny. Alex rzucił okiem na ulotkę i zwrócił ją Zoë. - Może powinieneś ją zatrzymać - zasugerowała. - Przecież znam te instrukcje. - Pokręcił głową, po czym rozejrzał się dokoła. - Jeśli twoja babcia ma korzystać z balkonika albo wózka inwalidzkiego, powinnaś położyć podłogi laminowane.

Zoë zirytował fakt, że Alex zachowywał się raczej protekcjonalnie. - Nie lubię laminowanych podłóg. Wolę prawdziwe drewno. - Laminaty są tańsze i bardziej trwałe. - Pomyślę o tym. Ale w sypialniach chciałabym mieć dywany. - Tylko nie mogą być zbyt miękkie, żeby nie pchać po nich wózka jak po piasku. Stanął w wejściu do kuchni i zapalił światło. - Nie przypuszczam, żeby to była ściana nośna. Mógłbym ją zburzyć i zrobić wyspę kuchenną. Miałabyś więcej blatów i miejsce na szafki. - Naprawdę? Byłoby wspaniale mieć otwartą kuchnię. Alex wyjął z pudełka na narzędzia bloczek samoprzylepnych karteczek i coś na nim zapisał. Z miarką w ręku wszedł do kuchni. - Wiesz już, jakie chciałabyś mieć blaty? - Tak - szybko odpowiedziała Zoë. - Drewniane. Zawsze marzyła o drewnianych blatach, ale nigdy takich nie miała. Kiedy zaczęła pracować w Artist's Point, blaty z kamienia steatytowego były już położone. Zoë słyszała, jak Alex zwija i rozwija metalową miarkę. Po ukończeniu pomiarów obrócił się do niej. - Jeśli będziesz dużo gotować, to drewniane blaty szybko się zniszczą. Poza tym są drogie i trudne w utrzymaniu. - Zdaję sobie z tego sprawę - odrzekła. - Pracowałam w kuchniach, gdzie były. - A co myślisz o blatach kompozytowych?

- Wolę drewniane. Alex wyszedł z kuchni z widocznym zamiarem dalszego przekonywania Zoë, kiedy jednak zobaczył jej zdecydowaną minę, dał temu spokój i zajął się robieniem notatek. Zoë zrozumiała, że coraz bardziej go nie lubi. Szczególnie drażniło ją jego milczenie, ponieważ trudno się było zorientować, co się za nim kryje. Nic dziwnego, że był rozwiedziony... Życie u boku takiego mężczyzny na pewno nie było łatwe. Starając się nie patrzeć na niego, przeszła na tyły domu, gdzie szerokie drzwi prowadziły na ganeczek otoczony przegniłymi listewkami. Był tam mały ogródek z ogrodzeniem z litego żelaza i kępami krzewów, zza których widać było Jezioro Marzeń. - Czy można by tu zamontować drzwiczki dla kota?! - zawołała Zoë. - Co?! - rozległ się głos Alexa, który stał przy piecyku kuchennym. - Drzwiczki dla kota. Z tyłu domu. - Więc będzie tu kot - mruknął Alex. - Co chcesz przez to powiedzieć? - spytała Zoë, czerwieniąc się nagle. -Nic. - Czy jest coś złego w tym, że ma się kota? Alex rozciągnął miarkę i położył ją przy jednej ze ścian. - Nie obchodzi mnie, jakiego hodujesz zwierzaka. Zapomnij, że coś mówiłem. Mogę zamontować drzwiczki dla kota, ale nie gwarantuję, że nie przejdzie przez nie też lis albo szop.

- Zaryzykuję to - stwierdziła Zoë. Zapanowała cisza. Alex robił pomiary w pokoju dziennym i uzupełniał swoje notatki, a Zoë przeszła do wąskiej kuchni. Nie było tam kuchenki mikrofalowej ani zmywarki, na co zresztą nie liczyła. Uzgodniła już z Justine, że część pieniędzy zostanie przeznaczona na jej wyposażenie, ponieważ wtedy automatycznie wzrośnie wartość domu. Pomyślała, że dobrze byłoby wbudować mikrofalę w kuchenną wyspę. Zmywarka stanęłaby przy zlewozmywaku, a lodówka w miejscu, gdzie mogłaby otworzyć drzwiczki, nie obijając ich o ścianę. Pomyślała, że można by zaoszczędzić trochę pieniędzy, malując stare szafki i dodając do nich tylko nowe uchwyty. Otworzyła drzwiczki jednej z nich. W środku było pełno kurzu. Coś leżało na środkowej półce. Wspięła się na palce i wyciągnęła staroświecką ubijaczkę do piany z drewnianą rączką. Choć nie nadawała się już do użytku, mogłaby służyć jako element dekoracyjny. Doszła do smutnego wniosku, że będzie musiała zacząć sprzedawać w Internecie nagromadzone przez Emmę antyki. Odłożyła ubijaczkę i patrzyła zaskoczona na jakiś przedmiot o wielkości dłoni, który spadł z szafki na blat. To był pająk. Ogromny pająk. Ruszył w jej kierunku z taką szybkością, że jego odnóża tworzyły jedną smugę.

ROZDZIAŁ ÓSMY Słysząc krzyk Zoë, Alex natychmiast znalazł się przy niej. Kiedy wybiegła z wąskiej kuchni, miała poszarzałą twarz i rozszerzone z przerażenia oczy. - Co się stało? - spytał. - P-pająk - wyjąkała. - Jest tutaj - rozległ się z kuchni głos ducha. - To draństwo skacze z blatu na blat. Alex wbiegł do środka, chwycił zabytkową ubijaczkę do piany i kilkoma silnymi uderzeniami zabił owada. Kiedy mu się dobrze przyjrzał, aż zagwizdał z wrażenia. To był wilczy pająk, gatunek, który zazwyczaj ukrywa się w dzień i poluje nocą. Ale ten osobnik był o wiele większy niż pająki, jakie Alex spotykał w remontowanych przez siebie domach. Tak wielkie okazy widział tylko w zoo. Uśmiechnął się z lekka na myśl, jak na taką sytuację mógłby zareagować Sam. Postarałby się złapać pająka, nie czyniąc mu krzywdy, i wyniósłby go na zewnątrz, wygłaszając jednocześnie przemowę na temat szacunku dla przyrody. Ale Alex miał inny pogląd na przyrodę.

Uważał, że kiedy wdziera się ona do domu, należy odpowiednio ją potraktować. Rozejrzał się po kuchni. W rogu wisiały pajęczyny, co oznaczało, że mieszkały tu także inne gatunki pająków, bo wilcze nie przędą sieci. Poza tym wszystkie miały obfite źródło pożywienia, gdyż wilgoć z pękniętej rury w ścianie wabiła różne owady. - Alex - usłyszał naglący głos ducha. - Coś się dzieje z Zoë. Zaskoczony Alex natychmiast wyszedł z kuchni i zobaczył, że dziewczyna stoi pośrodku pokoju dziennego ze skrzyżowanymi w pasie rękami. Z trudem łapała powietrze. Szybko podszedł do niej. - Co się dzieje? Wydawało się, że go nie słyszy. Jej szeroko otwarte oczy patrzyły w pustkę. Drżała na całym ciele. - Ugryzł cię? - spytał Alex, patrząc na jej twarz, szyję, ręce, na każdy centymetr odkrytej skóry. Pokręciła głową. Chciała też coś powiedzieć, ale tylko się zachłysnęła. Instynktownie wyciągnął do niej ręce, ale zaraz je cofnął. - Atak paniki - powiedział duch. - Możesz ją uspokoić? Alex nie był tego pewien. Umiał doprowadzać kobiety do ataków złości, ale uspokajanie ich nie mieściło się w jego repertuarze. - Mów do niej. Poklep ją po plecach - doradzał mu zdenerwowany duch. Alex spojrzał na niego z przerażeniem. Nie potrafiłby mu wytłumaczyć, dlaczego nie chce jej dotykać. To mogłoby doprowadzić do katastrofy. Ale Zoë chwiała się na nogach i wyglądało na to, że zaraz zemdleje, więc nie miał

wyboru. Objął ją jak najdelikatniej, mimo to już samo dotknięcie jej skóry spowodowało, że oblała go fala gorąca, co - zważywszy na okoliczności - było raczej perwersyjnym doznaniem. Choć kochał się z kobietami we wszystkich możliwych pozycjach, nigdy jeszcze nie trzymał żadnej w ramionach tylko po to, by dodać jej otuchy. - Zoë, spojrzyj na mnie - odezwał się cicho. Odczuł ulgę, ponieważ go posłuchała. Ciężko dyszała, jakby nie mogła złapać powietrza, ale problem polegał na tym, że zbyt wiele go połykała. Patrzyła na Alexa z rozpaczą, miała łzy w oczach i w ogóle go nie widziała. - Moje s-serce... - Nie masz ataku serca - powiedział szybko, rozumiejąc jej obawy. Nic ci nie będzie. Musisz tylko wolniej oddychać. Wpatrywała się w niego, a łzy spływały jej z oczu na policzki, na czole lśniły kropelki potu. Na ten widok poczuł ucisk w sercu. - Jesteś bezpieczna - mówił. - Nie pozwolę, by stała ci się krzywda. Bądź spokojna... Ujął jej twarz w dłonie. Miała chłodne aksamitne policzki jak płatki białej orchidei. Delikatnie dotknął jej nosa i przytrzymał z jednej strony. - Nie otwieraj ust. Oddychaj przez jedno nozdrze. Wraz z ograniczeniem dostępu powietrza oddech Zoë zaczął się powoli normować, choć nadal miała z tym kłopoty. Dostała czkawki i krztusiła się. Alex jednak nie mógł już nic więcej zrobić. Pozostało mu tylko uspokajanie jej dotykiem i cierpliwe czekanie na moment, gdy wszystko wróci do normy. - Grzeczna dziewczynka - szepnął, kiedy poczuł, że

Zoë zaczyna się odprężać. - Zaraz będzie dobrze. - Trzymając dłonie na jej twarzy, starł palcem łzy z policzka. - Teraz głęboko oddychaj. Była kompletnie wyczerpana. Położyła mu głowę na ramieniu, a jej złote loczki łaskotały go po twarzy. Znieruchomiał. - Przepraszam - usłyszał, jak szepce wśród przerywanych oddechów. - Tak mi przykro. Jemu natomiast było jeszcze bardziej przykro. W chwili gdy jej dotknął, doznał szoku. Jego ciałem wstrząsnął dreszcz. Przyjemność, jakiej doznał, była bliska bólu. Wiedział, że tak będzie, gdy tylko się do niej zbliży. Teraz przycisnął dziewczynę mocniej do siebie i tulił, dopóki jej ciało nie wtopiło się w niego. Przesuwał dłońmi po jej plecach, ponieważ nadal cała drżała, i chłonął jej delikatny urok wszystkimi zmysłami. Pachniała czysto i niewinnie, jak płatki świeżo zerwanych kwiatów. Miał ochotę rozpiąć jej bluzkę i wdychać jej aromat bezpośrednio z jej skóry. Pragnął przyłożyć wargi do szybko bijącego pulsu na jej szyi i dotknąć go językiem. Ogarnęła go fala gorąca. Chciał przeczesać dłońmi jej włosy, wsunąć ręce pod spódnicę i dotykać ciała dziewczyny. To pragnienie doprowadzało go do szaleństwa. Mimo to stał spokojnie, zdumiony siłą swego pożądania. Przez półprzymknięte powieki zauważył jakieś poruszenie. Obok nich stał duch, patrząc na niego z uniesionymi brwiami. Alex rzucił mu mordercze spojrzenie. - Zobaczę, co się dzieje w drugim pokoju - oświadczyła taktownie zjawa i zniknęła.

Zoë przywarła do Alexa, który stał się dla niej jedynym oparciem, jedynym trwałym punktem w wirującej wokół niej karuzeli emocji. Dręczyło ją tylko przekonanie, że po tym zdarzeniu nie będzie miała śmiałości spojrzeć mu w twarz. Zachowała się jak idiotka. Chociaż przecież, pocieszała się, Alex okazał jej tyle troski... Był dla niej taki miły... Czuła jego dłoń na swoich plecach, jej delikatną pieszczotę. Od dawna żaden mężczyzna nie trzymał jej w ramionach i zdążyła zapomnieć, jakie to miłe doznanie. Najbardziej zdumiał ją fakt, że Alex Nolan był zdolny do okazywania czułości. Nigdy by się po nim tego nie spodziewała. - Lepiej się czujesz? - spytał po chwili. Potwierdziła ruchem głowy, która nadal spoczywała na jego ramieniu. - Ja... ja zawsze nienawidziłam pająków. Tych włochatych potworów na ośmiu nogach, które często niosą śmierć. - One gryzą ludzi tylko w samoobronie. - Wszystko mi jedno. I tak się ich boję. - Jak większość ludzi - powiedział, tłumiąc śmiech. Zoë podniosła głowę i spojrzała na niego szeroko otwartymi oczami. - Ty też się ich boisz? -Nie. Przesunął palcami wzdłuż jej brody. Twarz miał poważną, ale z jego oczu promieniowało ciepło. - W takiej pracy jak moja widzi się mnóstwo pająków, więc łatwo się do nich przyzwyczaić. - Ja bym nie mogła - wzdrygnęła się Zoë. Przypomniała sobie, co się stało w kuchni, i serce zaczęło jej

bić w przyspieszonym rytmie. - Tamten był ogromny. Zeskoczył z szafki i szybko ruszył w moim kierunku... - Jest już martwy - przerwał jej Alex i znów zaczął głaskać ją po plecach. - Rozluźnij się, bo znów zaczniesz połykać powietrze. - Czy to była czarna wdowa? - Nie, to tylko wilczy pająk. Zoë zadrżała. - Ich ukąszenia nie są śmiertelne - dodał uspokajająco Alex. - Na pewno jest ich tu więcej. Rozlazły się prawdopodobnie po całym domu. - Zajmę się tym. Był bardzo przekonujący i Zoë natychmiast mu uwierzyła. Jego twarz była tak blisko jej twarzy, że widziała na niej cień zarostu. - Pająki mogą się dostać do wnętrza domu - mówił dalej Alex - tylko przez szpary i inne niezabezpieczone miejsca. W dolnej części drzwi zamontuję osłony, poza tym uszczelnię wszystkie drzwi i okna, a na kratkach wentylacyjnych położę gęste metalowe siatki. Uwierz mi, to będzie najlepiej zabezpieczony przed owadami dom na całej wyspie. - Dziękuję. Po chwili Zoë zorientowała się, że nadal się w niego wtula, a jej serce bije przyspieszonym rytmem. Stojąc tak blisko niego, nie mogła nie poczuć, jak bardzo jest podniecony. Nie była w stanie się poruszyć, odsunąć od niego... Dotyk jego ciała był czymś cudownym. Upojona tym rozkosznym uczuciem stała jak sparaliżowana.

Alex delikatnie odsunął ją od siebie i bez słowa odwrócił się w inną stronę. Nadal czuła dotyk jego ciała, krew pulsowała jej w żyłach. Rozpaczliwie szukała sposobu na przerwanie milczenia. Przypomniała sobie, co Alex mówił o zabezpieczeniu domu przed szkodnikami. - Czy będę musiała zrezygnować z drzwiczek dla kota? - rzuciła wreszcie. Usłyszała chropawy odgłos, jakby Alex chciał odchrząknąć, i dopiero po chwili zorientowała się, że powstrzymywał się, żeby nie wybuchnąć śmiechem. Spojrzał na nią przez ramię, a w jego oczach tliły się iskierki rozbawienia. - Tak - powiedział. Kiedy Zoë wyślizgnęła się z jego ramion, Alex znów zaczął się zachowywać profesjonalnie. Ona badała dalsze części domu, a on kontynuował swoje pomiary. Starał się skupić na innych sprawach, byle nie myśleć o Zoë. Pragnął zaprowadzić ją do jakiegoś ciemnego, cichego pokoju i kochać się z nią na wszelkie możliwe sposoby. Czuł jednak, że choć sprawia wrażenie kruchej istoty, Zoë posiada godność, której nie odważyłby się naruszyć. Podobał mu się jej stanowczy sprzeciw, kiedy dyskutowali o drewnianych blatach, podobały mu się też jej uśmiechy przebłyskujące zza osłony nieśmiałości. Zbyt wiele rzeczy mu się w niej podobało i Bóg jeden wie, co mogłoby z tego wyniknąć. Postanowił więc dla dobra ich obojga trzymać się od niej z daleka.

Kiedy Alex odrywał kolejne samoprzylepne karteczki i układał je na starym chromowanym stole, Zoë podeszła do bocznych drzwi, które otwierały się na wiatę. - Alex! - zawołała, wyglądając przez brudne okienko. - Czy trudno byłoby przerobić wiatę na garaż? - Nie. Konstrukcja jest taka sama jak garażu. Musiałbym tylko dodać boczne ściany, położyć izolację i wstawić drzwi. - Mógłbyś to włączyć do planu robót? - Oczywiście. Kiedy ich wzrok się spotkał, przebiegł między nimi prąd elektryczny. Alex z trudem skoncentrował się na swoich karteczkach. - Możesz już iść - oznajmił. - Ja tu jeszcze zostanę. Dokończę pomiary i zrobię zdjęcia. Wychodząc, zamknę drzwi, a potem dorobię klucz dla ciebie. - Dzięki. - Zoë zawahała się przez chwilę. - Może powinnam zostać i w czymś ci pomóc? - Tylko byś przeszkadzała. - Alex pokręcił głową. Do stolika podszedł duch. - Jesteś taki czarujący - powiedział z niekłamanym zdumieniem. - To twój naturalny sposób bycia, czy musiałeś go sobie wypracować? Teraz przy stoliku stanęła też Zoë. Czekała, aż Alex podniesie wzrok i spojrzy na nią. - Chciałam... ci podziękować - pisnęła zarumieniona. - Nie ma za co - mruknął Alex. - Byłeś dla mnie bardzo dobry - odpowiedziała. - Może w zamian za przysługę... mogłabym zrobić kiedyś dla ciebie kolację. - To nie jest konieczne.

- Dlaczego nie mógłbyś jej pozwolić, by zrobiła dla ciebie kolację? zainteresował się zdegustowany duch. - To dla mnie żaden kłopot - nalegała Zoë. - Poza tym... jestem niezłą kucharką. Powinieneś wypróbować moje umiejętności. - Powinieneś wypróbować jej umiejętności - powtórzył z naciskiem duch. Alex zignorował go i spojrzał na Zoë. - Mam bardzo napięty harmonogram prac. Duch postanowił zwrócić się do Zoë, choć wiedział, że nie będzie mogła go usłyszeć. - On chciał powiedzieć, że woli siedzieć sam i pić. Słysząc zdecydowaną odmowę, Zoë spuściła wzrok. - Za kilka dni - odezwał się Alex - wpadnę do pensjonatu i przyniosę ci rysunki. Przejrzymy je i wprowadzimy poprawki, jeśli okażą się konieczne. Potem przygotuję kosztorys. - Możesz przyjść każdego dnia po śniadaniu. W dni powszednie kończy się o dziesiątej, a w weekendy - o wpół do dwunastej. Albo... przyjdź trochę wcześniej i zjedz u nas. - Zoë dotknęła opuszkami palców blatu stolika. Miała drobne, lecz zręczne dłonie. Jej krótko obcięte paznokcie pomalowane byty przezroczystym lakierem. - Podoba mi się ten komplet mebli. Żeby tylko udało się je odnowić. - To da się zrobić - powiedział Alex. - Wystarczy wyszlifować stolik wełną stalową i spryskać kilkoma warstwami chromu w sprayu. - Chyba jednak nie warto tego zaczynać, bo brakuje jednego krzesła - stwierdziła Zoë, oglądając uważnie meble. - Czwarte stoi w wiacie. Nie mogłaś go zobaczyć, bo zasłania je mój samochód.

- To świetnie. W takim razie naprawdę warto zachować ten komplet - rozpromieniła się. - Już myślałam, że trzeba będzie się uciec do sześćdziesiąt dziewięć. Popatrzył na nią pustym wzrokiem. Zoë spoglądała na niego niewinnymi niebieskimi oczami. - Chciałaś powiedzieć: do osiemdziesiąt sześć - poprawił ją spokojnie. - Tak, ja... - Nagle Zoë zrozumiała, jak fatalnie się przejęzyczyła, i zaczerwieniła się gwałtownie. Chciała użyć określenia oznaczającego w żargonie kelnerskim anulowanie zamówienia, a wpadła na śliski temat związany z seksem. - Muszę już iść - wyjąkała, chwyciła torebkę i wybiegła z domu. Gdy Alex usłyszał trzask zamykanych drzwi, oparł się o stół i opuścił głowę - tak bardzo był podniecony, że nie miał odwagi ruszyć się z miejsca. - Nie mogę tego wytrzymać - wykrztusił. Duch zaśmiał się bezgłośnie. - Powinieneś się z nią umówić - poradził. Alex pokręcił głową. - Dlaczego nie? - Taką kobietę jak Zoë mógłbym skrzywdzić na wiele sposobów... Umilkł, a na jego ustach ukazał się słaby uśmiech. - Trudno byłoby się nawet doliczyć. Kiedy Zoë opowiedziała kuzynce o wszystkim, co wydarzyło się w domu nad jeziorem, Justine dostała takiego ataku śmiechu, że omal nie spadła z krzesła. - Nie do wiary! - wykrzyknęła, sięgając po chusteczkę,

by otrzeć załzawione oczy. Widok oburzonej Zoë wywoływał u niej nowe paroksyzmy śmiechu. - Przepraszam cię, kochana. Nie śmieję się z ciebie, tylko razem z tobą. - Gdybyś śmiała się razem ze mną - powiedziała Zoë - to ja też powinnam się śmiać. A nie robię tego. Myślę tylko o tym, żeby zapaść się pod ziemię albo pozbawić życia jakimś ostrym kuchennym narzędziem. - Zapomnij o tym. - Justine znów parsknęła śmiechem. - Nie masz dzisiaj szczęścia, więc chwyciłabyś pewnie łyżeczkę do wydrążania kulek z melona. - On uważa mnie za największą idiotkę świata. - Zoë opuściła głowę, dotykając czołem kuchennego stołu. - A ja tak bardzo chciałam, żeby mnie polubił. - Jestem pewna, że cię lubi. - Nie - zaprzeczyła ze smutkiem Zoë. - To nieprawda. - Jeśli tak, to znaczy, że z nim jest coś nie w porządku, ponieważ ciebie kocha cały świat. - Justine zastanowiła się przez chwilę. Dlaczego chcesz, żeby cię lubił? Zoë uniosła głowę i oparła ją na rękach. - A jeśli powiem, że dlatego, że jest tak niezwykle przystojny? - O Boże, jakie to płytkie. Rozczarowujesz mnie. Podaj więcej przyczyn. - Chodzi mi nie tylko o jego urodę - uśmiechnęła się Zoë. - Chociaż jest... olśniewający. - Poza tym jest stolarzem - zauważyła Justine. - Wszyscy stolarze są seksowni, nawet ci brzydcy. Ale przystojny stolarz? Takiemu trudno się oprzeć. - Początkowo zbytnio mnie nie pociągał, ale kiedy zabił pająka, natychmiast zyskał w moich oczach.

- I słusznie. Ja kocham mężczyzn, którzy tępią robactwo. - Potem, kiedy spanikowałam i nie mogłam oddychać, był taki... czuły. - Zoë westchnęła i zarumieniła się na to wspomnienie. Trzymał mnie w ramionach i mówił do mnie takim głosem... No wiesz, niskim i z lekka chropawym... - Wszyscy bracia Nolanowie mają takie głosy - stwierdziła Justine. Jakby byli trochę przeziębieni. To strasznie seksowne. Jeden z loczków Zoë spadł jej na czoło i zawisł przed oczami, więc szybko go zdmuchnęła. - Kiedy ostatnio mężczyzna skupił się wyłącznie na tobie - spytała zamyślona - tak jakbyś jedynie ty istniała na świecie? Jakby słuchał każdego uderzenia twojego serca? Jakby starał się zapamiętać twój dotyk na zawsze? - Nigdy - przyznała Justine. - A wtedy tak było - mówiła dalej Zoë. - Zastanawiałam się, jakbym się czuła z takim mężczyzną. Kiedy dawniej mężczyźni mówili mi, że mnie pragną, wiedziałam, że tak naprawdę chodzi im tylko o kolejne zwycięstwo. A z Chrisem, chociaż był tak miły i czuły, kiedy byliśmy... razem, to nigdy nie było w tym... - ...emocji? Zoë skinęła głową. - W Aleksie natomiast jest coś, co powoduje... - szybko zrezygnowała z tego, co chciała powiedzieć. W piwnych oczach Justine pojawił się wyraz zatroskania. - Zo, wiesz, że zawsze lubiłam dobrze się bawić.

Od dawna ci mówię, że powinnaś z kimś się umówić. Alex jednak nie jest facetem, z którym należałoby inaugurować randki. - Czy to jest pewne, że ma poważny problem alkoholowy? - Jeśli trzeba o to pytać, to znaczy, że ma problem. Kiedy się zwiążesz z taką osobą, znajdziesz się w miłosnym trójkącie - ty, on i alkohol. Nie potrzebujesz takich kłopotów, szczególnie teraz, kiedy podjęłaś się opieki nad Emmą. Nie chcę ci mówić, co masz robić, ale... zresztą nieważne, chcę. Mówię ci wprost: nie zaczynaj z Alexem. Jest tylu miłych, normalnych facetów, którzy chętnie by z tobą byli... - Naprawdę? - spytała Zoë. - To dlaczego żadnego z nich jeszcze nie poznałam? - Onieśmielasz ich. - Nie żartuj. Widywałaś mnie, kiedy miałam złe dni, kiedy przytyłam po Święcie Dziękczynienia i kiedy potem schudłam przez tę paskudną grypę... Ja na pewno nikogo nie onieśmielam. - Zoë, nawet jeśli masz swoje najgorsze dni, jesteś kobietą, z którą większość mężczyzn chciałaby uprawiać szalony, dziki seks. - Nie chcę szalonego, dzikiego seksu - zaprotestowała Zoë. - Ja chcę tylko... - Nie mogąc znaleźć odpowiednich słów, pokręciła głową i odgarnęła kilka niesfornych loczków z twarzy. - Szukam rozwiązań przyznała - a nie dodatkowych problemów. A z Alexem byłyby same problemy. - To prawda. Pozwól, że ja cię umówię. Znam mnóstwo facetów.

Zoë równie nienawidziła randek w ciemno jak pająków. Uśmiechnęła się tylko smutno, próbując zapomnieć o poczuciu bezpieczeństwa, jakie znalazła w ramionach Alexa Nolana. Miała fatalny zwyczaj szukania go w miejscach, w których go nie było.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY Na strychu domu przy ulicy Rainshadow stało pełno pudeł, kilka połamanych mebli, zniszczony drewniany kufer i inne nagromadzone przez dziesięciolecia przedmioty, które pozostawili poprzedni mieszkańcy domu. Alex pomyślał, że na szczęście nie boi się żadnego robactwa ani gryzoni, bo przy takiej ilości rupieci musiało ich tu być pełno. - Sądzę, że powinieneś zacząć od tamtego kąta - powiedział stojący w odległym rogu duch. - Nie mam zamiaru przedzierać się przez te zwały śmieci - odparł Alex, otwierając wielki czarny worek. - Ale rzeczy, które chcę obejrzeć, leżą właśnie z tyłu. - W końcu i tak do nich dotrę. - Ale jeśli ty... - Nie poganiaj mnie - burknął Alex. - Żadne widmo nie będzie mi wydawać rozkazów. Podłączył swój telefon do stojących przy drzwiach przenośnych głośników. Ze względu na bezustanne narzekania ducha dodał do swojej listy utworów trochę big-bandu i nawet jemu - choć za nic by się do tego nie

przyznał - spodobało się kilka kawałków Artiego Shawa i Glenna Millera. Rozległ się głos Sheryl Crowe o charakterystycznej niezwykłej barwie. Śpiewała, że czas rozpocząć taniec rodem z Karaibów, Begin the Beguine. Duch podszedł do głośników. - Znam to - zauważył z satysfakcją i sam zaczął nucić. Alex otworzył brudny karton i znalazł w nim pełno starych taśm wideo z filmami klasy B. Przesunął pudło i wyciągnął wyblakłą figurkę sowy z gipsu. - Gdzie ludzie kupują taki chłam? - spytał na głos. - Mam lepsze pytanie: dlaczego? Duch wsłuchiwał się w dobiegającą z głośników piosenkę. - Tańczyłem do tej muzyki - powiedział w zamyśleniu. - Pamiętam kobietę, którą trzymałem w ramionach. Miała blond włosy. - Widzisz jej twarz? - zainteresował się Alex. - Moje wspomnienia są ukryte za jakąś zasłoną. - Duch ze smutkiem pokręcił głową. - Widzę tylko cienie. - Czy widziałeś kiedyś kogoś... takiego jak ty? - Myślisz o innych widmach? Nie. - Duch uśmiechnął się ze smutkiem na widok miny Alexa. - Nie pytaj mnie też o życie po śmierci. Nic o nim nie wiem. - Powiedziałbyś mi, gdybyś wiedział? - Tak, powiedziałbym ci. - Duch spojrzał Alexowi w oczy. Alex wrócił do swojej pracy. Wyciągnął torbę, w której znalazł tylko butelki i potłuczone szkło. Włożył ją do kartonu ze starymi taśmami. Duch cicho nucił.

- Ciekaw jestem, co takiego zrobiłeś, że znalazłeś się w takiej sytuacji - odezwał się Alex. - Myślisz, że to kara? - spytał duch, obrzucając go nieufnym spojrzeniem. - Jestem pewny, że to nie jest nagroda. Duch uśmiechnął się, ale szybko spoważniał. - Może to się dzieje dlatego, że czegoś nie zrobiłem - powiedział po chwili. - Może kogoś zawiodłem albo zmarnowałem szansę, z której powinienem był skorzystać. - To dlaczego jesteś skazany na przebywanie ze mną? Czy to rozwiąże twój problem? - Może moim zadaniem jest powstrzymanie ciebie przed powtórzeniem moich błędów? - Duch przechylił głowę, uważnie mu się przypatrując. - Jeśli chcę zmarnować sobie życie, to moja sprawa. A ty, koleś, nic na to nie poradzisz. - Rób, jak chcesz - odrzekł duch cierpkim tonem. Alex wyciągnął kolejne pudło. - Co tam jest? - spytał duch. - Nic ciekawego. Alex przejrzał zakurzony stos papierów. - To wygląda na notatki z college'u z lat siedemdziesiątych. Wrzucił wszystkie papiery do worka na śmieci. Duch znów podszedł do głośników i nucił wraz z U2 Night and Day. Mijały godziny. Alex przesuwał kolejne pudła i napełniał kolejne worki na śmieci. Do tej pory nie zauważył niczego wartościowego poza kilkoma rolkami tapety w brązowe paski i zielone koła oraz archaiczną maszyną do pisania firmy L. Smith i Corona w pokrowcu.

- To może przedstawiać pewną wartość - zauważył duch, zaglądając Alexowi przez ramię. - Najwyżej pięćdziesiąt dolarów - skomentował ten, rozdrażniony bliskością zjawy. - Posłuchaj... wkraczasz na mój teren. Duch cofnął się o kilka centymetrów, nie odrywając wzroku od maszyny. - Zajrzyj do pokrowca - powiedział. - Może coś tam znajdziesz. - Niczego tu nie ma - stwierdził, obejrzawszy maszynę. Podniósł się i rozprostował ramiona. - Dosyć na dzisiaj. -Już? - Tak, już. Muszę zrobić projekt dla Zoë i znaleźć mieszkanie, zanim Darcy wyrzuci mnie z domu. Duch patrzył smutnym wzrokiem na pudła, których Alex nie zdążył otworzyć. - Jeszcze tyle zostało do zrobienia... - Wrócimy tu jutro - obiecał Alex, czując wzbierającą złość ducha. - Jeszcze parę minut - upierała się zjawa. - Nie. Spędziłem już dość czasu na grzebaniu w śmieciach i robiłem to dla ciebie. Mam inną pracę do wykonania. Płatną. Nie żyję powietrzem w przeciwieństwie do ciebie. W odpowiedzi duch rzucił mu wściekłe spojrzenie. Alex zbierał się do wyjścia. Odłączył telefon od głośników, chwycił wielką torbę ze śmieciami i zaczął wyciągać ją ze strychu. Rozległ się brzęk szkła i rumor przesuwających się w torbie śmieci. Mimo tego hałasu Alex usłyszał, jak duch śpiewa piosenkę, której on tak bardzo nienawidził.

W ten wieczór na Hawajach, kiedy usłyszałem, jak ona gra hula... Yaaka hula hickey duła, Yaaka hula hickey doou... - Skończ z tą gównianą piosenką - warknął Alex. - Mówię poważnie. Kiedy jednak schodził po stopniach, ta nieznośna melodia nadal mu towarzyszyła: To nieważne, że kochałeś inne kobiety... Zapomnisz o nich wszystkich, kiedy usłyszysz... Yaaka hula hickey duła, Yakka hula hickey doo!

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY Zoë kończyła wkładać talerze do zmywarki po piątkowym śniadaniu, kiedy usłyszała drapanie do kuchennych drzwi. Poszła je otworzyć i zaraz wszedł Byron z wysoko podniesionym ogonem, jakby był dżentelmenem, który uchyla kapelusza. Miauknął żałośnie, potem usiadł, patrząc na nią zielonymi oczami, w których można było wyczytać oczekiwanie. Zoë uśmiechnęła się i pogładziła puszyste futerko. - Wiem, o co ci chodzi. Podeszła do kuchni, wyskrobała z patelni resztki jajecznicy i wrzuciła je do miski Byrona. Kot zbliżył się do jedzenia i zaczął z wdziękiem je pochłaniać, wyrażając zadowolenie lekkim falowaniem ogona i uszu. - Ktoś chce się z tobą widzieć - oznajmiła Justine, wchodząc do pomieszczenia. - Nie wiedziałam, co mam mu powiedzieć. - Czy to Alex? - spytała Zoë, czując miły dreszcz podniecenia. Przyślij go tutaj. - To nie on. To twój eks.

Zoë oniemiała. Nie widział Chrisa od ponad roku, nawet nie rozmawiała z nim przez telefon, a ich kontakty ograniczały się do kilku nieistotnych e-maili. Poza tym nie miał żadnego powodu, by przyjeżdżać na wyspę. - Jest sam czy ze swoim partnerem? - Sam - odparła Justine. - Powiedział ci, po co tu przyjechał? - drążyła Zoë. Justine pokręciła głową. - Chcesz, żebym go odprawiła? Zoë kusiło, żeby powiedzieć „tak", choć nie rozstali się z Chrisem w gniewie. Ich rozwód miał spokojny przebieg, obyło się bez rozlewu krwi. Jako żona czuła się wprawdzie zdradzona, ale współczuła mu jako przyjaciółka. Widziała, jak bardzo jest zagubiony i ile ta sytuacja przysparza mu cierpienia. Zaraz po pierwszej rocznicy ich ślubu Chris przyszedł do niej ze łzami w oczach i próbował jej wytłumaczyć, że chociaż ją kocha i zawsze będzie bardzo kochać, ma romans z mężczyzną, który pracuje w jego firmie prawniczej. Wyznał jej, że nie miał dotąd odwagi zmierzyć się ze swoimi uczuciami i pragnieniami, ale nie jest w stanie już dłużej udawać. Najbardziej jednak żałował tego, że zawiódł Zoë i sprawił jej ból, bo nigdy nie chciał jej skrzywdzić. „Akurat", skomentowała kiedyś Justine w rozmowie z Zoë. „Niech nie gada, że nie chciał cię skrzywdzić. Rozegrał to w paskudny sposób. Mógł przyjść do ciebie i powiedzieć: « Zoë, mam skomplikowaną sytuację uczuciową», a wtedy moglibyście o tym porozmawiać. Ale on stale cię okłamywał, oszukiwał. Zachował się jak drań bez względu na to, czy jest gejem, czy hetero". Teraz na myśl o spotkaniu z Chrisem Zoë poczuła ucisk w żołądku.

- Porozmawiam z nim - powiedziała wreszcie. - Nie mogę go tak po prostu odesłać. - Łatwo owinąć cię wokół palca - mruknęła Justine. - No dobra. Przyślę go tu. Po kilku minutach do kuchni wszedł Chris. Nadal był przystojny i szczupły, a jego włosy miały kolor dojrzałych kłosów zboża. Chris zawsze utrzymywał świetną formę i skrupulatnie przestrzegał sposobu odżywiania. Rzadko jadał czerwone mięso czy też pił więcej niż kieliszek wina. „Żadnego masła, śmietany i węglowodanów", mawiał do Zoë, kiedy ta dla niego gotowała. Stosowała się do jego żądań, chociaż te ograniczenia często ją irytowały. Pierwszym posiłkiem, jaki przyrządziła dla siebie po wyprowadzeniu się z ich wspólnego mieszkania, była ogromna misa spaghetti carbonara z sosem z białego wina, śmietany i trzech jajek, grubo posypana pecorino romano i parmezanem oraz uwieńczona kawałkami chrupkiego bekonu. - Zoë - powitał ją z uśmiechem i podszedł do niej. Był to niezręczny moment dla obu stron. Chcieli się uściskać, ale poprzestali na podaniu sobie rąk. Zoë była zdumiona tym, jak ucieszyła się z tego spotkania, i uświadomiła sobie, że bardzo go jej brakowało. - Wyglądasz wspaniale - powiedział. - Ty też - stwierdziła Zoë. Zmartwił ją jednak wyraz smutku w jego jasnozielonych oczach i nowe bruzdy wokół ust. Chris sięgnął do kieszeni swojej nieskazitelnie skrojonej granatowej marynarki z metalowymi guzikami i wyjął z niej jakiś mały przedmiot we flanelowym woreczku.

- Znalazłem to niedawno za komodą - rzekł, wręczając jej woreczek. - Pamiętasz, jak długo tego szukaliśmy? - O mój Boże - szepnęła Zoë, zobaczywszy broszkę, która należała do jej najbardziej ulubionych w całej kolekcji. Była zrobiona ze starego, pokrytego emalią srebra i ozdobiona ametystami. - Myślałam, że już nigdy jej nie zobaczę. - Chciałem ci ją oddać osobiście - powiedział Chris. - Wiedziałem, jak wiele dla ciebie znaczy. - Dziękuję. - Zoë obdarzyła go serdecznym uśmiechem. - Zostajesz na wyspie przez weekend? -Tak. - Sam? - zmusiła się do pytania. Oboje starali się prowadzić niezobowiązującą rozmowę - zwykłą konwersację dwojga ludzi, którzy dawno się nie widzieli. Chris skinął głową. - Musiałem wyjechać i wszystko przemyśleć. Wynająłem na dwie noce dom nad zatoką. Chciałbym zobaczyć orki, może popływać kajakiem. - Rozejrzał się po kuchni, gdzie leżały brudne patelnie i widać było, że sprzątanie po śniadaniu nie zostało jeszcze zakończone. - Przyszedłem w nieodpowiedniej porze. Przeszkadzam ci w pracy. - Nie, wszystko w porządku. Zostań parę minut i napij się kawy. - Chętnie, jeśli ty napijesz się ze mną. Zoë wskazała mu gestem miejsce przy stole, a sama zajęła się parzeniem nowej porcji kawy. Chris nie usiadł na krześle, tylko oparł się o ciężki stół kuchenny i obserwował ją.

- Gdzie jest ten dom, który wynająłeś? - spytała Zoë, sypiąc kawę do filtra. - Nazywa się Samotna Kotlinka. - Chris zamilkł i dodał po chwili: To odpowiednia nazwa, biorąc pod uwagę moją obecną sytuację. - Ach tak - mruknęła i podeszła do zlewu, żeby nalać wody do pojemnika. - Masz problemy... ze swoim partnerem? - Oszczędzę ci szczegółów, ale ostatnio wiele rozmyślałem i wspominałem. Bezustannie gnębi mnie myśl, że nigdy nie poprosiłem cię o przebaczenie za to, co ci zrobiłem. Nie umiałem zachować się jak należy. Tak mi przykro. Jestem... Chris zacisnął zęby. Zoë zobaczyła, że drga mu mięsień w policzku. Podeszła z naczyniem pełnym wody do automatu do parzenia kawy i wlała ją do środka. - Zrobiłeś to - stwierdziła. - Przepraszałeś mnie wiele razy. Może mogłeś zachować się lepiej, choć trudno mi nawet sobie wyobrazić, jakie to dla ciebie musiało być trudne. Skupiłam się tylko na swoich zranionych uczuciach i nie pomyślałam o tym, jak ten coming out musiał być straszny dla ciebie. Jak trudno ci było zmierzyć się z reakcją otoczenia. Ja ci już dawno wybaczyłam, Chris. - Ale ja nie wybaczyłem sobie - odpowiedział, z trudem przełykając ślinę. - Zachowałem się nieodpowiedzialnie. Powiedziałem ci tylko, że to nie moja wina. Nie chciałem myśleć o tym, co sama będziesz musiała znieść. Stałem się znów nastolatkiem, przechodziłem przez te wszystkie etapy, których mi zabrakło w okresie dorastania. Tak mi przykro, Zoë.

Nie wiedząc, co powiedzieć, Zoë uruchomiła ekspres i obróciła się do niego, przesuwając machinalnie dłońmi po swoim białym fartuchu. - Nie przejmuj się tym - oznajmiła wreszcie. - Mnie wszystko dobrze się układa. Ale martwię się tobą. Wydaje mi się, że coś poważnego cię gryzie. Może mi powiesz, co się stało? - On mnie rzucił dla innego faceta - przyznał Chris z wymuszonym śmiechem. - To mi się należało, prawda? - Tak mi przykro - szepnęła poruszona Zoë. - Kiedy to się stało? - Przed miesiącem. Nie mogę jeść, oddychać ani spać. Straciłem nawet zmysł powonienia i smaku. Poszedłem do lekarza. Czy możesz sobie wyobrazić, że w niektórych stanach depresyjnych nie czujesz nawet zapachów? - Westchnął głęboko. - Zawsze byłaś moim najlepszym przyjacielem, kimś, komu chciałem od razu powiedzieć, co mi się przydarzyło. - Ty też byłeś moim najlepszym przyjacielem. -Bardzo mi tego brakuje. Myślisz... - z trudem przełknął ślinę - myślisz, że moglibyśmy kiedyś do tego powrócić? Nie w sensie bycia małżeństwem... tylko do przyjaźni. - Jestem na to gotowa - zgodziła się ochoczo Zoë. - Usiądź i opowiedz mi, co się wydarzyło, a ja tymczasem zrobię ci śniadanie. Jak za dawnych czasów. - Naprawdę nie jestem głodny. - Nie będziesz musiał jeść, jeśli rzeczywiście nie masz ochoty powiedziała, stając przy kuchence, żeby rozgrzać czarną stalową patelnię - ale i tak coś przygotuję.

To był ich rytuał z czasów małżeństwa. Co wieczór Chris opowiadał Zoë o swoich sprawach, a ona zajmowała się gotowaniem. Choć od dawna żyli osobno, łatwo im było przywołać tę pełną zażyłości atmosferę. Chris zaczął więc mówić o problemach ze swoim partnerem, o tym, jak po początkowym okresie euforii ich romans przerodził się w codzienną rutynę wspólnego życia. - Wtedy wszystkie sprawy, które początkowo były zupełnie nieważne, jak poglądy polityczne, kwestie finansowe, nawet takie drobiazgi jak sposób odwijania papieru toaletowego, czy powinno się to robić od góry, czy od dołu rolki, stały się nagle bardzo istotne. Zaczęliśmy się kłócić. - Zamilkł, patrząc na Zoë, która właśnie wbijała jajka do miski. - Co będziesz robić? - Omlet. - Pamiętaj, żeby nie używać masła. - Pamiętam. - Spojrzała na niego przez ramię i rzuciła, zachęcając do dalszych zwierzeń: - Mówiłeś o kłótniach. - Tak. Podczas kłótni on staje się innym człowiekiem. Chwyta się każdej broni, wykorzystuje intymne rozmowy. Chce zwyciężyć za wszelką cenę. - Przerwał, widząc, jak Zoë wlewa klarowane masło do małego rondelka. - Hej... - To będzie francuski omlet - wyjaśniła. - Tak się go robi. Odwróć wzrok i mów dalej. Chris westchnął z rezygnacją. - Zanadto zależało mi na jego aprobacie. Nie umiałem mu się sprzeciwić. Ale był pierwszym mężczyzną, którego... - zamilkł nagle. Zoë posiekała trochę świeżych ziół, pietruszkę, estragon i bazylię, i wrzuciła je do jajek. Rozumiała,

co przeżywa Chris. Wiedziała, jak łatwo jest obwiniać siebie po zerwaniu, jak przegląda się w myślach sytuacje i przypomina setki rozmów, zastanawiając się, co należało zrobić i powiedzieć, a czego nie. Jak miało ochotę się zasnąć, choć było się już wyspanym, i nie mogło się jeść, choć było się głodnym. Wiedziała, jak człowiek się czuje, gdy rozumie, że ta druga osoba już go nie kocha. - Nigdy nie wiadomo, jak potoczą się losy związku - wtrąciła. - Ale próbowałeś. - Czy kiedykolwiek próbowałem? - w głosie Chrisa brzmiała gorycz. - Nie doznałem więcej szczęścia, będąc gejem, niż kiedy byłem hetero. - Posłuchaj, Chris... Rzadko się zdarza, by ktoś związał się na zawsze ze swoją pierwszą miłością. - A niektórzy ludzie z nikim nie są związani. Nie chcę, żeby ze mną tak było. - Justine twierdzi, że jeśli nie można znaleźć odpowiedniego mężczyzny, trzeba się dobrze bawić z wieloma nieodpowiednimi mężczyznami. - Cała Justine - roześmiał się Chris. - Mówi też, że każdy związek czegoś nas uczy. - A czego ja się nauczyłem? - spytał ponurym tonem. Zoë trzymała dłoń nad patelnią, sprawdzając, czy tłuszcz jest już dostatecznie rozgrzany. Kiedy wyczuła odpowiednią ciepłotę, wlała jajka i zaczęła mieszać je widelcem. - Nauczyłeś się czegoś o sobie - powiedziała wreszcie. Dowiedziałeś się, jakiej miłości potrzebujesz. Nadal roztrzepywała jajka, które się ścinały, i zręcznie potrząsała patelnią, dopóki cała jej zawartość nie zbiła się w jednolitą masę. Potem zwiększyła płomień,

by delikatna powierzchnia omleta z lekka się znamienita. Przechyliła patelnię nad talerzem i omlet zwinął się w jasnopomarańczowy rulon. Ozdobiła talerz plasterkami pomarańczy i płatkami lawendy i postawiła go przed Chrisem. - Wspaniale wygląda - zauważył - ale niestety nie będę w stanie niczego przełknąć. - Tylko spróbuj. Poddał się, ukroił kawałek omleta i włożył go do ust. Poczuł całą gamę smaków: zapach jajek mieszał się z aromatem ziół, dodatkiem soli morskiej i mielonego czarnego pieprzu. Połknął drugi kawałek, potem następny, a jedzenie sprawiało mu widoczną przyjemność. Na jego policzkach pojawił się słaby rumieniec. - Gdybym był heteroseksualny - wykrztusił po chwili - znów bym się z tobą ożenił. Zoë uśmiechnęła się tylko, dolała mu kawy i zabrała się do przygotowywania morelowo-cytrynowych ciasteczek, które zgodnie z tradycją zawsze czekały na gości przychodzących na popołudniową herbatę. Wymieszała wszystkie potrzebne składniki i wyłożyła ciasto na blachę do pieczenia. Nie przerywając pracy, opowiedziała Chrisowi o kłopotach zdrowotnych swojej babci. Słuchał w milczeniu z widocznym współczuciem. - To będzie trudne dla ciebie - powiedział. - Mam znajomych, którzy opiekowali się krewnymi z demencją. - Dam sobie radę - zapewniła Zoë. - Skąd wiesz? - Po prostu nie mam innego wyjścia. Muszę sprostać sytuacji bez względu na to, co się okaże. - Czy powiedziałaś ojcu o swojej decyzji?

- Od dawna z sobą nie rozmawiamy. - Zoë usiadła przy stole. Na jej ustach pojawił się ironiczny uśmiech. - Porozumiewamy się e-mailami. Napisał, że kiedy zamieszkam już z Emmą w letnim domu nad jeziorem, to kiedyś nas odwiedzi. - Wspaniała propozycja - skomentował Chris. Tylko kilka razy widział ojca Zoë i doszedł do wniosku, że nie mieli z sobą nic wspólnego poza tym, że obaj byli mężczyznami i posiadali chromosomy XY. Po ślubie Chris zażartował, że ojciec prowadzący Zoë do ołtarza zachowywał się, jakby nadawał paczkę na poczcie. - Nie sądzę, żeby Emma ucieszyła się z jego wizyty. Ja też nie będę oczekiwała jej z radością - przyznała Zoë. - Od czasu rozwodu ojciec i Emma nigdy się z sobą nie kontaktowali. - Naszego rozwodu? - spytał Chris zaskoczony. - Dlaczego? - Ojciec jest zdecydowanym przeciwnikiem rozwodów. - Przecież sam to zrobił. - Ściśle mówiąc, nie. Moja matka opuściła nas, ale do rozwodu nigdy nie doszło. - Zoë uśmiechnęła się ze smutkiem. - Powiedział mi, że powinnam starać się być lepszą żoną i zabrać cię do poradni małżeńskiej. Wtedy nie stałbyś się gejem. - Ja nie stałem się gejem. Byłem nim. I jestem. - Chris pokręcił głową i roześmiał się gorzko. - Poradnia małżeńska niczego by nie zmieniła, podobnie jak nie zmieniłaby kształtu mojego nosa i koloru oczu. Chcesz, żebym z nim o tym porozmawiał? Nigdy by mi nie przyszło do głowy, że mógłby winić ciebie za coś...

- Nie. Miło z twojej strony, ale to nie jest konieczne. Myślę, że w głębi serca ojciec za nic mnie nie winił. On tylko korzysta z każdej okazji, by móc coś skrytykować. To leży w jego charakterze. Łatwiej jest obwiniać innych niż samego siebie. - Zoë położyła dłoń na ręce Chrisa. - W każdym razie dziękuję ci za dobre chęci. Chris uścisnął jej rękę. - Co jeszcze u ciebie słychać? - spytał po chwili. - Czy jest jakiś odpowiedni mężczyzna na horyzoncie? A może raczej nieodpowiedni? - Nie mam czasu na romanse. - Zoë potrząsnęła głową. - Mam dużo pracy. A na dodatek muszę przygotować dom na powrót babci. - Mam nadzieję, że dasz mi znać, jeśli będziesz potrzebować pomocy - powiedział Chris, wstając od stołu, żeby włożyć talerz do zlewu. - Tak. Zoë też wstała. Odczuła wielką ulgę. Jej relacje z Chrisem wreszcie się ustabilizowały. Mieli zostać przyjaciółmi i zostali nimi. Tylko przyjaźń... i nic więcej. - Dziękuję ci - odezwał się Chris. - Jesteś piękną kobietą, Zoë, i nie mówię tylko o twoim wyglądzie. Mam nadzieję, że trafisz kiedyś na odpowiedniego faceta. Przykro mi, że wszedłem ci w drogę. Wyciągnął do niej ręce, a ona przytuliła się do niego. - Musiałem się dowiedzieć, czy nadal mnie nienawidzisz - dodał. Cieszę się, że tak nie jest. - Nie potrafiłabym cię nienawidzić - zaprotestowała Zoë. Ktoś otworzył drzwi i wszedł do kuchni. Chris rozluźnił uścisk, a Zoë spojrzała w kierunku wejścia, sądząc, że zobaczy Justine.

Ale w drzwiach stal Alex Nolan. Miał surowy wyraz twarzy i ani śladu uśmiechu na ustach. W tym pomieszczeniu wydał się Zoë jeszcze bardziej potężny, niż go pamiętała. Jak również jeszcze bardziej niebezpieczny. Mogłaby teraz przysiąc, że te chwile w domu nad jeziorem, kiedy trzymał ją w ramionach, były tylko snem. Obrzucił ją lodowatym spojrzeniem i można było wyczuć, jak bardzo jest spięty. - Cześć - odezwała się Zoë. - To jest mój były mąż Chris Kelly. Chris, to jest Alex Nolan. To on będzie dokonywał przeróbek w letnim domu nad jeziorem. - To nie jest jeszcze postanowione - stwierdził Alex. - Miło cię poznać - powiedział Chris, nadal obejmując Zoë za ramiona, i wyciągnął rękę do Alexa. Alex uścisnął dłoń Chrisa i spojrzał na Zoë. - Przyjdę innym razem - rzucił szybko. - Proszę cię, zostań. Chris miał właśnie wychodzić - poprosiła Zoë, patrząc na trzymany przez Alexa skoroszyt, z którego wystawały zwinięte w harmonijkę papiery. - Czy to są plany? Bardzo jestem ich ciekawa. Alex ponownie spojrzał na Chrisa. Choć miał nieprzenikniony wyraz twarzy, panująca w kuchni atmosfera stała się ciężka. - Mieszkasz na stałym lądzie? - zapytał Chrisa. - W Seattle - odrzekł spokojnie. - Masz tam rodzinę? - Nikogo poza Zoë. Zapanowała złowieszcza cisza. - Dziękuję za śniadanie - szepnął Chris, zdejmując rękę z ramienia Zoë. - ...I za wszystko. - Dbaj o siebie - powiedziała łagodnym tonem.

Nagle rozległ się jakiś metaliczny brzęk. To Alex zaczął się demonstracyjnie bawić kluczykami od samochodu, by wyrazić swoje zniecierpliwienie. Chris i Zoë wymienili spojrzenia. Jej były mąż ściągnął brwi w niemym pytaniu: „O co mu chodzi?" Zoë też tego nie wiedziała. Potrząsnęła więc tylko lekko głową. Gdy Chris wyszedł z kuchni, ostrożnie zamykając za sobą drzwi, spojrzała na Alexa. Nigdy jeszcze nie widziała go w roboczym stroju. Miał na sobie szary podkoszulek i poplamione farbą dżinsy, które uwydatniały jego atletyczną budowę. Świetnie wyglądał. - Może zjadłbyś śniadanie? - zaproponowała. - Nie. dziękuję. Alex położył portfel i kluczyki od samochodu na kuchennym stole. Wyjął z teczki kartkę papieru. - To nie potrwa długo. Pokażę ci kilka rzeczy, a resztę rysunków zostawię. - Ja się nie spieszę - powiedziała Zoë. - Ale ja tak. Zmarszczyła brwi. Stanęła więc przy stole, na którym Alex rozkładał dokładne plany pomieszczeń, zarys elewacji i rzuty wnętrz. Udzielając wyjaśnień, w ogóle na nią nie patrzył. - Przyniosę ci później katalogi, żebyś mogła wybrać materiały wykończeniowe i armaturę. Od jak dawna jesteś rozwiedziona? Zaskoczona spojrzała na niego. Nie spodziewała się takiego pytania. - Od dwóch lat - odparła. Jedyną reakcją Alexa było zaciśnięcie ust. Bruzdy na jego twarzy stały się bardziej wyraźne.

- Zaprzyjaźniliśmy się jeszcze w liceum - dodała. - Jak się okazało w świetle dalszych wydarzeń, powinniśmy byli na tym poprzestać. Dawno nie widziałam Chrisa, a dzisiaj pojawił się niespodziewanie. - To, co robisz ze swoim eks, jest twoją sprawą. Ta uwaga nie spodobała się Zoë. - Niczego z nim nie robię. Jesteśmy rozwiedzeni. Alex wzruszył ramionami. - Wiele osób uprawia seks ze swoimi byłymi. Zoë szeroko otworzyła oczy ze zdumienia. - Po co spać z kimś po rozwodzie? - Dla wygody. - Widząc, że dziewczyna patrzy na niego i niczego nie rozumie, Alex tłumaczy! dalej: - Nie trzeba chodzić na kolacje i niczego udawać. To odpowiednik posiłku na wynos. - Nie lubię posiłków na wynos - powiedziała z oburzeniem Zoë. - To najgorszy powód, o jakim słyszałam, żeby uprawiać seks. To... to jak substytut. - Co to znaczy? - Alex uniósł brwi. Jego twarz straciła już kamienny wyraz. - Podróbka produktu. Coś okropnego. Dodaj wody i tak dalej... Jak suszone ziemniaki, sztucznie konserwowane mięso w puszkach lub proszek jajeczny. - Kiedy jesteś głodny, jest w porządku. - Alex uśmiechną! się kątem ust. - Ale to nie jest prawdziwe. - Kogo to obchodzi? To tylko cielesna potrzeba. - Jedzenie? - Chodziło mi o seks - wyjaśnił lekceważąco. - Nie każdy posiłek i nie każdy akt seksualny muszą być ważnym doświadczeniem.

- Nie zgadzam się z tobą. Mnie seks kojarzy się z zaangażowaniem, zaufaniem, uczciwością, szacunkiem... - Jezu. - Alex omal nie parsknął śmiechem. - Czy przy takich wymaganiach ktoś chce go z tobą uprawiać? Zoë popatrzyła na niego z oburzeniem. Odwzajemnił jej spojrzenie. Wyraz rozbawienia zniknął z jego twarzy. Oparł się o stół dwiema rękami, zamykając ją w przestrzeni pomiędzy swoimi ramionami. Ich ciała były blisko siebie, ale się nie stykały Zaczęło brakować jej tchu, a serce waliło jak oszalałe. Jego twarz była tak blisko jej twarzy, że czuła jego ciepły oddech. - Nigdy nie uprawiałaś seksu dla zabawy? Patrzyła na niego szeroko otwartymi oczami. - Nie bardzo rozumiem, o co ci chodzi - wyjąkała. - Chodzi o mi o wspaniały seks z kimś, na kim ci nie zależy. Prymitywny, czysty seks, szkodliwy pod każdym względem. Ale nie dbasz o to, bo jest ci bardzo przyjemnie. Możesz robić, co chcesz, bo nie musisz potem o tym rozmawiać. Nie ma żadnych reguł, niczego nie żałujesz. Jest tylko dwoje ludzi w ciemności, którzy sobie wzajemnie sprawiają przyjemność. Przez ułamek sekundy Zoë wyobraziła sobie taką sytuację i oblała ją fala gorąca. Widoczne stało się tętno bijące na jej gardle. Spojrzenie Alexa przeniosło się z jej szyi na zamglone oczy i szybko się od niej odsunął. - Powinnaś kiedyś spróbować - doradził jej chłodnym tonem. Chyba twój eks jest na to gotowy. Zoë wsunęła włosy za uszy i zaczęła na nowo zawiązywać fartuch. - Chris odwiedził mnie w zupełnie innym celu

- odpowiedziała w końcu. - Właśnie rozstał się z bliską osobą i musiał z kimś o tym porozmawiać. - Czyli z tobą. - Alex obrzucił ją ironicznym spojrzeniem. - Tak - odparła ostrożnie, czując, że coś się za tym kryje. - Dlaczego by nie ze mną? - Z kobietą o takim wyglądzie? Jeśli twój eks przychodzi, by rozmawiać o swoich problemach, ślicznotko, to nie chodzi mu o doradztwo psychologiczne. Chodzi mu o seks. Zanim zdążyła odpowiedzieć, rozległ się sygnał czasomierza piekarnika. Miała ochotę wyrzucić Alexa z kuchni, bo ją obraził. Musiała jednak zająć się babeczkami. Wzięła parę kuchennych rękawic i otworzyła piekarnik. Natychmiast poczuła zapach gorącego ciasta, moreli i wanilii, który z przyjemnością wdychała. Pomyślała, że Alex jest najbardziej cynicznym mężczyzną, z jakim kiedykolwiek miała do czynienia. Patrzenie na świat jego oczami musi być okropne. Gdyby nie był takim aroganckim typem, mogłaby mu współczuć. Trzymając w każdej dłoni kuchenną rękawicę, sięgnęła do piekarnika, by wyjąć stalową blachę z babeczkami. Kiedy ją wyciągała, dotknęła wewnętrzną stroną ramienia gorącego brzegu blachy. Nie krzyknęła, tylko głośno wciągnęła powietrze. Była przyzwyczajona do takich sytuacji, więc bez słowa postawiła blachę na blacie. - Co się stało? - Alex natychmiast znalazł się przy niej. - Nic. Od razu zauważył mocno zaczerwienioną skórę na jej ręku. Zaprowadził ją do zlewu i odkręcił strumień zimnej wody.

- Potrzymaj rękę pod wodą. Macie tu apteczkę? - Tak, ale ja niczego nie potrzebuję. - Gdzie jest? - W szafce pod zlewem. Przesunęła się trochę, żeby mógł otworzyć drzwiczki. - To tylko niewielkie oparzenie - powiedziała, wyciągając rękę spod kranu, żeby się jej przyjrzeć. - Nie będzie nawet pęcherza. - Trzymaj rękę pod wodą. Alex wziął ją za nadgarstek, by nakierować jej rękę. - Przesadzasz - protestowała Zoë. - Patrz, mam wiele śladów na rękach i dłoniach. Wszystkie kucharki mają takie blizny. A to na łokciu... - pokazała drugą rękę - ...to pamiątka po tym, jak oparłam się o blat, zapomniawszy, że stoi tam gorąca patelnia. - Wskazywała mu miejsca na lewej ręce. - To są ślady po skaleczeniu nożem... Ten powstał, kiedy wyciągałam pestkę z niedojrzałego awokado, a to stało się przy filetowaniu ryby. Przy otwieraniu ostryg wbiłam sobie nóż głęboko w dłoń. - Dlaczego w takim razie nie nosisz odzieży ochronnej? - spytał. - Mogłabym nosić kurtkę szefa kuchni - przyznała Zoë - ale w tak gorące dni jak dzisiejszy byłoby mi w niej niewygodnie. - Potrzebujesz rękawów spawalniczych, które uchronią cię od poparzeń. Mogę ci takie przynieść. Rozbawiona spojrzała na Alexa i zorientowała się, że to nie był żart. Jej irytacja zaczęła słabnąć. - Nie mogę nosić rękawów spawalniczych w kuchni - prychnęła. - Musisz mieć jakąś ochronę.

Ujął jej drugą rękę i oglądał blizny ze zmarszczonymi brwiami. Przesuwał koniuszkami palców od jednej szramy do drugiej. - Nigdy nie przypuszczałem, że gotowanie może być niebezpieczne sapnął. - Za to jedzenie tego, co przygotowałem ja albo moi bracia, tak. Dotyk palców Alexa spowodował, że przez całą rękę Zoë przebiegło drżenie. - Żaden z was nie umie gotować? - zdziwiła się. - Sam jakoś daje sobie radę. Nasz najstarszy brat Mark natomiast umie tylko parzyć kawę. Dobrą kawę. - A ty? - Ja potrafię zbudować wspaniałą kuchnię. Ale nie zrobię w niej niczego, co nadawałoby się do zjedzenia. Zoë nie protestowała, kiedy Alex ponownie ustawił jej rękę pod strumieniem zimnej wody. Trzymał ją bardzo delikatnie, jakby miał w dłoni zranionego ptaka. - Ty też masz blizny. - Dotknęła końcami palców białej kreski na palcu wskazującym Alexa. - Skąd to masz? - To był nóż z wysuwanym ostrzem. Zoë dotknęła wgłębienia w opuszce jego kciuka. - A to? - Pilarka stołowa. Wzdrygnęła się. - Większość wypadków stolarskich wynika z pośpiechu - wyjaśnił Alex. - Zamiast sprawdzić działanie wszystkich elementów, od razu zaczynasz pracę i szybko za to płacisz. Puścił rękę Zoë i otworzył apteczkę. Przerzucał jej zawartość, dopóki nie znalazł małej butelki acetaminophenu. - Gdzie trzymacie szklanki?

- W szafce nad zlewem. Wyjął jedną i napełnił ją wodą z dozownika w drzwiach lodówki. Podał Zoë dwie tabletki i wodę. - Dziękuję - powiedziała. - Myślę, że moja ręka jest już w porządku. - Zaczekaj jeszcze. Po oparzeniu pęcherze tak szybko nie powstają. Poddała się. Patrzyła, jak woda obmywa jej rękę. Alex stał obok niej, ale już jej nie dotykał. Zapanowała cisza. Kiedy milczeli z Chrisem, atmosfera była przyjacielska, teraz jednak dawało się wyczuć napięcie. - Zoë - odezwał się wreszcie Alex chropawym szeptem. - To, co ci powiedziałem... to nie było w porządku. - To prawda. - Ja... ja cię przepraszam. Domyśliwszy się, że Alex rzadko przeprasza, postanowiła mu wybaczyć. - Nie ma sprawy - odrzekła. Znów zapanowała pełna napięcia cisza. Zoë była boleśnie świadoma bliskości Alexa, prawie czuła jego oddech. Po chwili wyciągnął rękę, by sprawdzić temperaturę wody. Jego umięśnione przedramię pokryte było ciemnymi włoskami. Zerknęła na jego doskonały profil, uderzającą urodę demonicznego mężczyzny, który korzystał z każdej okazji, jaka się nadarzyła, by zaspokoić pożądanie. Nawet nieznaczne oznaki zaniedbania, jak sińce pod oczami i z lekka zapadnięte policzki, powodowały, że wydawał się jeszcze bardziej seksowny, jeszcze bardziej zabójczy. Kobieta, która miałaby z nim romans, musiałaby zrezygnować ze wszystkich swoich ideałów. Justine miała rację. Jeśli Zoë chciała zacząć wszystko

od nowa, to Alex nie był odpowiednim do tego mężczyzną. Podejrzewała, że nawet pójście z nim do łóżka byłoby dużym błędem, choć byłby to błąd, jaki wiele kobiet chciałoby popełnić. W końcu długie trzymanie ręki pod zimną wodą przyprawiło ją o dreszcze. Chciała je opanować, ale efekt był odwrotny - coraz bardziej drżała. - Jest tu jakaś kurtka albo sweter? - spytał Alex. Pokręciła głową. - Może spytam Justine... - Nie - zaprotestowała Zoë. - Justine zaraz wezwałaby karetkę i kilku lekarzy. Trzymajmy ją od tego z daleka. - Dobrze. - W jego oczach ukazały się iskierki rozbawienia. Położył na jej plecach dłoń, której ciepło przenikało przez cienki podkoszulek. Przymknęła oczy. Po chwili poczuła, że Alex obejmuje ją ramieniem. Był taki masywny. Wydawało się, że cały promieniuje ciepłem. Pachniał przy tym słońcem i solą morską. - Muszę ci powiedzieć - wykrztusiła - skąd wiem, że Chrisowi nie chodziło o seks. - To nie moja... - zaczął Alex, rozluźniając uścisk. - Jestem tego pewna - powiedziała - ponieważ... - zawahała się. Poczuła ucisk w gardle. Bała się, że podobnie jak jej ojciec i rodzina Chrisa Alex będzie ją obwiniał o rozpad małżeństwa. Może być napastliwy, a nawet okrutny. A co gorsze, może to przyjąć obojętnie. Był tylko jeden sposób, by poznać jego reakcję. Kiedy się zmusiła do wypowiedzenia tych słów, ucisk w gardle zniknął, za to oblała ją fala gorąca. - Chris rzucił mnie dla innego mężczyzny.

ROZDZIAŁ JEDENASTY Słysząc słowa Zoë, duch, który do tej pory trzymał się dyskretnie na uboczu, rzucił: - Już mnie tu nie ma - i wybiegł z kuchni. Zdumiony Alex spojrzał na zwróconą ku niemu twarz dziewczyny. Zanim zdążył zareagować, ona pospiesznie ciągnęła swoją opowieść: - Nie wiedziałam, że jest gejem, kiedy się pobieraliśmy - mówiła. Chris też o tym nie wiedział, a może nie był gotów, żeby się z tym zmierzyć. Jemu naprawdę na mnie zależało i sądził... miał nadzieję, że małżeństwo ze mną rozwiąże wszystkie jego problemy, że ja mu wystarczę. Ale nie wystarczyłam. Zamilkła na chwilę, a na jej twarzy ukazał się ciemny rumieniec. Włożyła drugą rękę pod strumień zimnej wody i przytknęła ją do policzka. Widok spływających po jej gładkiej skórze lśniących kropelek był prawdziwym wyzwaniem dla Alexa. Ostrożnie zdjął rękę z jej pleców. Jego milczenie ośmieliło Zoë, która mówiła dalej: - „Kobieta, która wygląda jak ty..." Stale to słyszę i nie mogę się z tym pogodzić. Ludzie, którzy w ten

sposób mówią, są przekonani, że wiedzą, kim jestem, i nie muszą się wysilać, by bliżej mnie poznać. Myślą, że jestem głupią intrygantką. Zakładają, że nic mnie nie obchodzi oprócz seksu albo... Sam wiesz, co myślą. - Rzuciła mu uważne spojrzenie, spodziewając się, że będzie z niej kpił, Alex jednak zachował powagę. Opuściła głowę. Dojrzałam wcześniej niż inne dziewczyny. Kiedy miałam trzynaście lat, nosiłam już stanik w rozmiarze C. I coś w moim wyglądzie odstręczało inne dziewczyny, które roznosiły o mnie plotki po całej szkole. Przejeżdżający samochodami chłopcy wciąż coś do mnie wykrzykiwali. W liceum umawiali się ze mną tylko po to, żeby mnie uwodzić i chwalić się kolegom, na ile im pozwoliłam, a to wszystko było kłamstwem. Przez jakiś czas z nikim się nie spotykałam, bo nikomu nie ufałam. Potem zaprzyjaźniłam się z Chrisem. Byt inteligentny, zabawny, miły i nie zwracał uwagi na mój wygląd. Zostaliśmy parą, wszędzie chodziliśmy razem i pomagaliśmy sobie w trudnych okresach. - Na ustach Zoë pojawił się melancholijny uśmiech. - Chris poszedł na prawo, a ja do szkoły gastronomicznej, ale nadal pozostaliśmy sobie bliscy. Stale rozmawialiśmy przez telefon, spędzaliśmy razem wszystkie święta i wakacje i... w końcu się pobraliśmy. Alex nie mógł zrozumieć, jak do tego doszło, że stał z Zoë przy zlewie, a ona mu się zwierzała. Nie chciał tego słuchać. Nie znosił rozmów o osobistych problemach, ani o swoich, ani o cudzych. Dziewczyna zaś nie przestawała mówić, a on nie wiedział, jak ją uciszyć. Dopiero po chwili zorientował się, że gdyby naprawdę tego chciał, już dawno by to zrobił. Chciał jednak słuchać,

chciał ją zrozumieć, choć świadomość tego napawała go przerażeniem. - Zanim się pobraliście... Czy ty i on... - spytał. - Tak. - Zoë odwróciła z lekka twarz. Widział tylko jej ciemne długie rzęsy i zaróżowiony policzek. - To było pełne czułości. To było... miłe. Chyba żadne z nas się w to zbyt nie angażowało, ale ja nie miałam dość doświadczenia, żeby wiedzieć, jak to powinno wyglądać. Myślałam, że z czasem lepiej nam pójdzie. Pełne czułości. Miłe. Alex pomyślał o nagim seksownym ciele Zoë i o tym, co mógłby z nim zrobić, gdyby miał taką możliwość. Jej błyszczące loczki przypominały delikatne wstążeczki. Nie mógł się pohamować, by ich nie dotknąć. Chciał poczuć w dłoni ich jedwabistość. - Kiedy się dowiedziałaś? Zoë głęboko zaczerpnęła powietrza, kiedy palce Ale-xa zaczęły się delikatnie przesuwać po jej szyi. - Powiedział mi, że ma romans z innym mężczyzną. Z prawnikiem z jego firmy. Nie chciał, by tak się stało. Nie chciał mnie zranić. Ale w naszym związku czegoś mu brakowało, a on nie wiedział czego. - Biorąc pod uwagę fakt, że sypiał z innym facetem, nietrudno się domyślić czego. Rzuciła mu badawcze spojrzenie i uspokoiła się dopiero, kiedy dostrzegła w jego oczach iskierki rozbawienia. Alex przesunął dłoń na jej kark, dotykał chłodnej, miękkiej skóry. To byto cudowne uczucie. Dokoła nich wibrowały przeróżne zapachy. Słodko-gorzki aromat skórek cytryny, odcień wilgoci ze świeżo wyszorowanych drewnianych desek do krojenia, rozkoszna woń babeczek i cynamonu doprawiona gorzkim

zapachem kawy. Takie otoczenie wzmagało uczucie głodu. Alexowi wydawało się, że Zoë jest częścią czekającej go uczty, pełnej rozkoszy dla zmysłów. Tylko jedno powstrzymywało go przed skorzystaniem z tego bogactwa smaków - resztki honoru. Gdyby zrobił to, czego chciał, i gdyby Zoë go nie powstrzymała, byłaby to najgorsza rzecz, jaka mogłaby się jej przydarzyć. Musiał jej to uświadomić. - Gdybyśmy byli w liceum - powiedział - to należałbym do chłopaków, którzy się nad tobą znęcali. - Wiem - przyznała Zoë. - Nazywałbyś mnie głupią blondynką dodała po chwili. I jeszcze gorzej, pomyślał Alex. Od zawsze był wściekły na cały świat. Nienawidził wszystkiego, czego nie mógł mieć. Na pewno nienawidziłby tak pięknej i delikatnej dziewczyny jak ona. Zoë głęboko zaczerpnęła powietrza. - Teraz też tak o mnie myślisz? - spytała. Pytanie to dało Alexowi możliwość przerwania intymnych zwierzeń i powrotu do czysto biznesowych relacji. Nie mógł się jednak zmusić, by z tej okazji skorzystać. Powiedział jej prawdę: - Nie. Myślę, że jesteś inteligentna i dobra w tym, co robisz. - Sądzisz, że jestem... atrakcyjna? - spytała z wahaniem. Wiele dałby za to, by móc jej zademonstrować, jak bardzo go pociąga. - Jesteś szalenie atrakcyjna. Gdybym wiedział, że mogłabyś poradzić sobie z takim mężczyzną jak ja, nie stalibyśmy tu, żeby gadać. Zaciągnąłbym cię już w najbliższy ciemny kąt i... - urwał nagle.

Obrzuciła go dziwnym spojrzeniem. - Dlaczego jesteś pewny, że nie mogłabym sobie z tobą poradzić? Nie miała pojęcia, kim jest mężczyzna, który już dawno zatracił wszelką świadomość zła. Alex owinął jej włosy wokół dłoni i przyciągnął jej twarz do swojej. Blond loczki łaskotały mu palce. - W łóżku zachowuję się jak drań, Zoë - powiedział cichym głosem. - Jak obrzydliwy egoista. Muszę nad wszystkim sprawować kontrolę. Poza tym nie jestem... miły. - Co chcesz przez to powiedzieć? - zaskoczona patrzyła na niego szeroko otwartymi oczami. Nie miał zamiaru opowiadać jej o swoich preferencjach seksualnych. - O tym nie będziemy rozmawiać. Musisz tylko wiedzieć, że ja nie kocham się z kobietami. Ja ich używam. Dla ciebie seks oznacza czułość, uczciwość, wzajemne oddanie... Ja tego wszystkiego nie wprowadzam do łóżka. Jeśli rzeczywiście jesteś taka bystra, za jaką cię uważam, z łatwością to pojmiesz. - Pojmuję - odparła Zoë szybko. - Naprawdę? - spojrzał jej w oczy. - Tak - powiedziała odważnie, ale po chwili spuściła wzrok, a kąciki jej ust zadrgały, jakby tłumiła śmiech. - Nie - wyznała. - Tak naprawdę wcale tego nie pojmuję. - Niech to szlag... Nie wiedział, co mógłby jeszcze powiedzieć, by przekonać Zoë. Dodatkowo irytował go fakt, że z trudem powstrzymywała uśmiech, jakby uważała go za domowego kota, który udaje, że jest tygrysem. Igrała z ogniem. Nie

potrafiłaby zrozumieć, jaki stopień deprawacji osiągnęło jego życie seksualne. Dobrze wiedział, kim jest, wiedział też, jak ranić innych, i robił to już wiele razy. Kiedy zobaczył, jak na jej wargach pojawia się lekki uśmiech, nie potrafił się już opanować. Zanim się zdołał zorientować, jego wargi znalazły się na jej ustach. Przytrzymał jej głowę, żeby nie mogła się uwolnić. Spodziewał się oporu. Chciał ją przestraszyć, dać jej nauczkę. Ale po pierwszym zaskoczeniu Zoë wtuliła się w niego i zaczęła przeczesywać mu palcami włosy, przyciągając go do siebie. Alex był oszołomiony swoją reakcją na takie zachowanie. Nie był w stanie odsunąć jej od siebie, nie potrafił się do tego zmusić. Jej usta miały smak lawendowego cukru. Cudowne, zmysłowe pocałunki działały na wszystkie jego zmysły. Zatracił się całkowicie w tej chwili oszałamiającej rozkoszy. Zbyt późno zorientował się, że nie tylko ona igrała z ogniem. On sam też z nim igrał. Wtulił ją w siebie, by napawać się ciepłem bijącym od jej jedwabistej skóry, poczuć na swoim ciele jej rozkoszne krągłości. Ogarnęło go w pełni satysfakcjonujące doznanie. Ciało Zoë było tak bardzo odmienne od szczupłych kształtów jego byłej żony... Mieściło w sobie też zapowiedź cudownych doznań. Próbował wtulić ją w siebie jeszcze głębiej, by poczuć każdy skrawek jej ciała na swoim, i to jeszcze bardziej go podnieciło. Kiedy był nastolatkiem, pojechał z przyjaciółmi do Westport, gdzie surfowali na morskich falach bez desek. Alex źle się ustawił do prawie dwumetrowej fali, która cisnęła nim i obracała na wszystkie strony, zanim

wyrzuciła go na plażę. Był tak skołowany i zdezorientowany, że nawet nie pamiętał swojego imienia. Teraz czuł się podobnie, tylko z tą różnicą, że w tej chwili pragnął natychmiast zanurzyć się w ogarniającej go fali rozkoszy. Trzymał ją w pasie i powoli przesuwał ręce do góry. Natrafił na szeroką dolną taśmę stanika, która podtrzymywała obfity biust. Przesunął palcami po ramiączkach, a potem jego dłoń znów powędrowała w dół. Kiedy Zoë oderwała usta od jego warg, stał, ciężko oddychając. Jej niebieskie oczy były zamglone i pełne radosnej nadziei. Nie miała pojęcia, że znalazł się już na krawędzi. Odwiązał jej fartuch, najpierw z tyłu, a potem na karku. Fartuch upadł na podłogę. Zoë wspięła się na palce, by znów go pocałować. Objęła dłońmi jego policzki i delikatnie przesuwała po nich palcami. Alex wiedział, że zapamięta tę chwilę do końca życia - dotyk jej ciała, słodycz ust oraz to niezwykłe, nieznane mu przedtem uczucie bliskości. Gdyby tylko mógł uchwycić te chwile, które ulatywały jak iskry znad ogniska... Przycisnęła jego dłonie do siebie. Zrozumiał, że pragnie, by jej dotykał. Wiedział jednak, że jeśli zacznie, to nic go już nie będzie w stanie powstrzymać, ale to niezwykłe uczucie, jakie go ogarnęło, było silniejsze niż nakaz woli. Nie mógł się jej oprzeć. Zoë wzięła go za nadgarstek i nieśmiało naprowadziła jego dłoń na właściwe miejsce. Palce Alexa przesunęły się po jej piersi i nawet przez materiał stanika wyczuły stwardniałą brodawkę. Przez chwilę zabrakło mu tchu. Potem objął jej pierś całą dłonią, a jego kciuk pieścił brodawkę, dopóki Zoë gwałtownie nie złapała powietrza.

Cofnął ręce i żeby odzyskać równowagę, uchwycił się krawędzi zlewu za jej plecami. Jego wewnętrzna równowaga również legła w gruzach. Tym bardziej że Zoë zaczęła całować go po szyi. Były to delikatne, lecz szalenie erotyczne pieszczoty. Miał już tylko jedno pragnienie... Podtrzymując jej pośladki dwiema rękami, uniósł ją na swoją wysokość i przytulił do siebie. Zoë spojrzała na niego szeroko otwartymi oczami, kiedy poczuła siłę jego pożądania, której nie złagodziły warstwy ich ubrań. Przycisnął ją jeszcze mocniej, by poczuła, jak bardzo jej pragnie. Zadrżała, jęknęła cicho... a potem wzdrygnęła się z okrzykiem, który nie był wyrazem rozkoszy. Oboje zapomnieli o jej oparzonym przedramieniu. Potarła nim niechcący o Alexa, co musiało ją bardzo zaboleć. Natychmiast go to otrzeźwiło. Odsunął się od niej, delikatnie ujął jej rękę, by obejrzeć ślad. Wyglądał okropnie, był duży, ciemnoczerwony, a na skórze tworzył się ogromny pęcherz. Zoë patrzyła na niego. Miała zaczerwienione policzki i usta spuchnięte od pocałunków. Kiedy dotknęła jego policzka, wyczuł drżenie jej dłoni. Zaczęła coś mówić, kiedy rozległ się jakiś upiorny odgłos. - Co to, u diabła, było? - spytał Alex. Był wściekły, bo ten wrzask wyrwał go z erotycznego nastroju. Spojrzeli w dół, skąd dochodził hałas. W masie białej gęstej sierści widać było tylko gniewne zielone oczy i wysadzaną kryształami obróżkę. - To Byron - wyjaśniła Zoë. - Mój kot. U ich stóp siedział ogromny kocur z płaskim pyszczkiem. - Czego on chce? - spytał zirytowany Alex.

- Żeby mu poświęcić trochę uwagi. - Zoë schyliła się i pogłaskała kota. - Jest zazdrosny. Byron zaczął głośno mruczeć, kiedy poczuł pieszczotliwy dotyk ręki swojej pani. - Może korzystać z twojej uwagi po moim wyjściu. Alex zamknął lecącą z kranu wodę i wziął apteczkę do ręki. Był mimo wszystko zadowolony, że niebezpieczeństwo zostało zażegnane, że zdołali oderwać się od siebie. Postawił apteczkę na stole i wskazał Zoë gestem krzesło obok siebie. - Usiądź tu. Zoë zastosowała się do polecenia, obrzucając go rozbawionym spojrzeniem. Położył jej oparzoną rękę na stole. Wyjął z apteczki tubkę z maścią z antybiotykiem i grubo posmarował chore miejsce. Wydawał się skupiony na swoim zadaniu, choć jego dłonie lekko drżały. Zoë pochyliła się, żeby pogłaskać kota, który kręcił się wokół jej krzesła. - Alex - zaczęła nieśmiało - czy będziemy mogli... -Nie. Wiedział, że będzie chciała porozmawiać o tym, co się między nimi wydarzyło. Ale rodzina Nolanów od wielu pokoleń uprawiała sztukę zapominania i zaprzeczania. Mechanizm wyparcia Nolanowie opanowali do perfekcji. Alex wiedział, że ta umiejętność teraz mu się przyda. - Czy droga powrotna jest już bezpieczna? - usłyszał ironiczny głos ducha. Miał ochotę powiedzieć mu coś do słuchu, ale się powstrzymał. - Czy... czy ty chcesz udawać, że to, co się wydarzyło, w ogóle nie miało miejsca? - spytała Zoë zdumiona.

- To był błąd - odparł Alex zajęty bandażowaniem jej ręki. - Dlaczego? - Posłuchaj... - zaczął zirytowanym tonem. - Nie ma potrzeby, żebyśmy mieli lepiej się poznać. Nic byś na tym nie zyskała, a wszystko straciła. Powinnaś znaleźć sobie jakiegoś miłego faceta i chodzić z nim na randki. Kogoś, kto będzie chciał rozmawiać o twoich uczuciach i takich tam. Potrzebujesz miłego faceta. A ja nim nie jestem. - Zgadzam się z tym - wtrącił duch. - Po prostu zapomnimy o tym - mówił dalej Alex. - Żadnych dyskusji i żadnych powtórek. Gdybyś chciała zatrudnić kogoś innego do przebudowy domu, to w pełni zrozumiem twoją decyzję. W gruncie rzeczy... - Nie - zaprotestował duch. - Ja chcę ciebie - stwierdziła Zoë i natychmiast się zaczerwieniła. Chciałam powiedzieć, że jesteś najbardziej odpowiednią osobą do tej pracy. - Nawet nie obejrzałaś jeszcze rysunków - zauważył Alex. - Nie możesz się wycofać. Muszę spędzić jakiś czas w tym letnim domu - narzekał duch, krążąc wokół nich. Wypchaj się, pomyślał Alex. Duch nachmurzył się i stanął z założonymi rękami przy drzwiach spiżarni. Zoë podniosła kilka rysunków ze stołu i zaczęła się im przypatrywać. Alex zamknął apteczkę i odstawił ją na miejsce. - Tak będzie wyglądała kuchnia po zburzeniu ściany działowej mówił. - Stanie tam wyspa. Zoë widziała, że udało mu się zmieścić dużo szafek, zaplanował też cały rząd okien, by pomieszczenie było widne.

- Ta otwarta przestrzeń jest cudowna - pochwaliła go Zoë. - Wyspa też jest doskonała. Czy będzie można przy niej siedzieć? - Będziesz tam mogła postawić cztery stołki barowe. Alex pochylił się nad nią, by pokazać kolejną stronę: szufladę na kuchenkę mikrofalową, przyprawy i szafkę na robota kuchennego. Robot stał na półce z wysięgnikiem, żeby po uniesieniu jej można było na nim pracować. - Zawsze chciałam mieć taką szafkę. - Zoë była zachwycona. - Ale te wszystkie udogodnienia będą dużo kosztować. - Szafki fabryczne są o wiele tańsze niż robione na zamówienie. Mam dostawcę, który handluje nadwyżkami materiałów budowlanych, i dzięki temu możemy zaoszczędzić na blatach. Jeśli uda się ocalić drewniane podłogi, to również znacznie obniżymy koszty. Zoë zaczęła przeglądać dalsze strony. - Co to jest? - spytała. Podniosła plan drugiej sypialni. - Czy to garderoba? Alex skinął głową. - Dołączyłem też projekt zamiany tego pomieszczenia w łazienkę. - Łazienka na tak małej powierzchni? - spytała zaskoczona Zoë. - Tak. Nie ma tam wiele miejsca. - Alex znalazł projekt łazienki i podał go jej. - Nie ma miejsca na szafkę. Mógłbym jednak wykuć w ścianie półki na ręczniki i inne przybory. Pomyślałem... - zawahał się przez chwilę. - Pomyślałem, że mieszkając z babcią, chciałabyś mieć swoją łazienkę, żeby nie korzystać ze wspólnej.

-Jest lepiej, niż sądziłam - orzekła Zoë, oglądając rysunek. - Jak długo mogą potrwać wszystkie prace wykończeniowe? - Trzy miesiące. Zmarszczyła brwi. - Babcia wyjdzie z zakładu specjalistycznej opieki pielęgniarskiej już za miesiąc. Mogłabym zapłacić za dodatkowe dwa tygodnie, ale nie więcej. - Nie mogłaby zatrzymać się w pensjonacie? - To nie jest odpowiednie dla niej miejsce. Za dużo tam schodów. A zablokowany pokój oznacza utratę dochodu. Szczególnie w lecie. Alex bębnił palcami po stole, rozważając różne możliwości. - Mógłbym odłożyć na później prace przy garażu i tak załatwić, żeby wszyscy podwykonawcy pracowali jednocześnie... Po sześciu tygodniach dom mógłby nadawać się do zamieszkania. Zostanie jednak większość prac wykończeniowych, profilowanie, robienie odlewów... Trzeba też będzie zamontować klimatyzację. Nie wiem, czy twoja babcia zniesie taki hałas i zamieszanie. - Wytrzyma to - stwierdziła Zoë. - Jeśli kuchnia i główna łazienka będą gotowe, świetnie damy sobie radę. Widać było, że Alex nie jest o tym przekonany. - Nie znasz mojej babci - tłumaczyła Zoë. - Ona uwielbia hałas i krzątaninę. Podczas wojny, zanim wyszła za mąż, pracowała jako reporterka dla „Bellingham Herald". - Super. W tamtych czasach kobieta dziennikarka była pewnie...

- ...niezwykłą białogłową - podpowiedział Alexowi duch. - ...niezwykłą białogłową - powtórzył Alex i szybko zamilkł, bo czuł, że zrobił z siebie idiotę. Obrzucił ducha gniewnym spojrzeniem. Białogłowa... Co to w ogóle znaczy? - To prawda. - Słysząc to zapomniane określenie, Zoë uśmiechnęła się tylko. - Spytaj ją, jak się czuje babcia - namawiał Alexa duch. - Chcę to zrobić - mruknął Alex. Zoë podniosła głowę znad rysunków i obrzuciła go pytającym spojrzeniem. - Chcę cię spytać - powiedział Alex - jak się czuje twoja babcia. - Terapia dobrze jej robi. Ale chce jak najszybciej opuścić zakład. Kocha tę wyspę, a minęło już wiele lat od czasu, gdy się z niej wyprowadziła. - Mieszkała w zatoce Friday? - Tak. Letni dom jest jej własnością. Od niepamiętnych czasów należał do rodziny. Babcia wychowała się w domu na ulicy Rainshadow. W tym, który remontujesz dla Sama. - Widząc zainteresowanie Alexa, mówiła dalej: - Stewartowie, czyli jej rodzina, byli właścicielami fabryki przetworów rybnych na tej wyspie. Sprzedali dom na Rainshadow na długo przed moim urodzeniem. Nigdy tam nie byłam, do czasu, kiedy przyszłam odwiedzić Lucy. Duch nagle zaklął. Alex obrzucił go zdumionym spojrzeniem. Duch wyglądał na zaskoczonego i podekscytowanego.

- Alex - syknął przejęty. - To wszystko układa się w jedną całość. Babcia, ulica Rainshadow, letni dom... Muszę się dowiedzieć, co ja mam z tym wspólnego. Alex skinął głową. - Tylko nie spieprz tego - ostrzegł go duch. - Okej - mruknął Alex, chcąc, by tamten wreszcie się zamknął. Zoë obrzuciła go pytającym spojrzeniem. - Okej - powtórzył szybko Alex. - Przywieź ją na Rainshadow. Mogłaby zobaczyć odnowiony dom i to sprawiłoby jej przyjemność. - Dziękuję za propozycję. Myślę, że byłaby z tego zadowolona. Odwiedzę ją w ten weekend i powiem jej o tym. Na pewno chętnie odwiedzi dom, w którym spędziła dzieciństwo. - To dobrze. Alex obserwował Zoë, która studiowała rysunki. Nagle zdał sobie sprawę, że ta dziewczyna robi coś niesłychanego: chce poświęcić kawałek swojego życia chorej babci. Czy będzie miała jakąś pomoc? A kto się zaopiekuje nią? - Posłuchaj - powiedział. - Czy będziesz miała kogoś do pomocy? To znaczy przy opiece nad twoją babcią. - Mam Justine. I mnóstwo przyjaciół. - A twoi rodzice? Zoë wzruszyła ramionami, jakby chciała otrząsnąć się z niemiłych wspomnień. - Mój ojciec mieszka w Arizonie. Nie utrzymujemy bliskich kontaktów. Matki prawie nie pamiętam. Odeszła od nas, kiedy byłam jeszcze mała. Tata oddał mnie babci na wychowanie.

- Jak ona ma na imię? - spytał zaciekawiony duch. - Jak twoja babcia ma na imię? - powtórzył Alex, czując, jakby brał udział w zabawie w głuchy telefon. - Emma. A właściwie Emmaline. Wzięła mnie do siebie, kiedy tata przeprowadził się do Arizony. Doskonale pamiętam dzień, w którym zostawił mnie w jej domu, w Everett. Cały czas płakałam, a Hopsi była dla mnie taka dobra... - Hopsi? - Kiedy byłam mała - tłumaczyła speszona Zoë - babcia podnosiła mnie i mówiła zawsze: „Hopsi, hopsi", więc nazywałam ją Hopsi. Kiedy tata zostawił mnie u niej, zabrała mnie do kuchni, postawiła na krześle przy blacie i razem zrobiłyśmy ciasteczka. Nauczyła mnie, jak wycinać je, żeby miały idealny kształt. - Moja matka też czasem piekła ciastka - powiedział Alex, zanim zdołał się powstrzymać. Nie miał zwyczaju wspominania swojej przeszłości. - W tradycyjny sposób czy z ciasta w proszku? - Robiła je z puszki. Lubiłem patrzeć, jak uderzała nią o blat, żeby ją otworzyć. - Alexa rozbawił przerażony wzrok Zoë. - Wcale nie były złe - dodał. - Mogę zaraz ci zrobić ciastka maślankowe - zaproponowała. Zajmie mi to tylko chwilę. Alex pokręcił głową i wstał od stołu. Stał w przesiąkniętej słodkimi zapachami kuchni, wyłożonej tapetą w czereśnie, i patrzył, jak Zoë schyla się po leżący na podłodze fartuch. Na zarys jej pośladków obciągniętych dopasowanymi dżinsami. To wystarczyło, by znów zapragnął wziąć ją w ramiona i trzymać przy sobie, wdychając jej delikatny zapach. I trwać tak bez końca.

Miał już dość odmawiania sobie wszystkiego, obsesji na punkcie przeszłości, a przede wszystkim refleksji nad swoim życiem, które nie było takie, o jakim by marzył. Nieudane małżeństwo z Darcy niczego go nie nauczyło. Oboje zaspokajali swoje potrzeby, brali, niczego nie dając w zamian. Wiedzieli zresztą, że nie mogą wyrządzić sobie krzywdy, bo największe zło już się dokonało. - Obejrzyj dokładnie plany i zastanów się. Poradź się Justine powiedział do Zoë. - Masz numery moich telefonów i adres e-mailowy na wypadek, gdybyś miała jakieś pytania. Ja skontaktuję się z tobą na początku przyszłego tygodnia. - Spojrzał na jej zabandażowaną rękę. - Nie lekceważ tego. Gdyby wdało się zakażenie... - urwał nagle. - To znów zakleisz je plastrem? - spytała z uśmiechem Zoë. Nie odwzajemnił uśmiechu. Musiał się znieczulić. Pić dopóty, dopóki między nim a resztą świata nie powstanie solidna przegroda. Odwrócił się od niej, wziął ze stołu kluczyki i portfel. - Na razie - rzucił i wyszedł, nie oglądając się za siebie.

ROZDZIAŁ DWUNASTY — To było zabawne - powiedział duch, kiedy Alex skręcał w kierunku ulicy Doliny San Juan. - Dokąd jedziemy? - Do domu Sama. - Będziemy sprzątać strych? - I robić inne rzeczy. - Jakie rzeczy? Alex miał już dość ciągłego wyjaśniania, co zamierza robić. - Chcę spotkać się ze swoim bratem. Już dawno z nim nie rozmawiałem. Czy to ci pasuje? - Powiesz mu, że będziesz remontował dom dla Zoë? - Pewnie dowiedział się o tym od Justine. Ale jeśli ona mu nie powiedziała, to ja też niczego nie powiem. - Dlaczego? Przecież to nie jest żadna wielka tajemnica. - Umowa nie została jeszcze zawarta - odparł zirytowany Alex. Może się wycofam. - Nie możesz.

- Sam się przekonasz. - Alex odczuł przewrotną przyjemność, że zaniepokoił ducha. Spodziewał się gwałtownej reakcji z jego strony. Ale duch zachował milczenie. Alex przyjechał na Rainshadow, by pomóc Samowi przy instalacji antycznych lamp ściennych w kształcie latarni do powozu konnego. Miały być zamocowane przy kominku na starych, ręcznie malowanych kafelkach. Ich pracy przyglądał się buldog angielski o imieniu Renfield. Siedział na poduszce w rogu pokoju i patrzył na nich wyłupiastymi oczami, a z pyska ciekła mu ślina. Renfield był przedtem praktycznie bezpańskim psem. Miał tyle poważnych dolegliwości, że nikt go nie chciał. Dziewczyna Marka, Maggie, namówiła go, żeby przygarnął czworonoga. Początkowo się temu sprzeciwiał, aż wreszcie wyraził zgodę. Nie było w tym nic dziwnego, że Renfield nie wyczuł obecności ducha w pokoju. „Sądziłem, że psy mają szósty zmysł do wykrywania zjawisk nadnaturalnych", powiedział kiedyś duch do Alexa. „Kiedy ma naprawdę dobry dzień", odparł Alex, „działają tylko trzy jego zmysły". Podczas instalacji lamp Sam był w bardzo dobrym nastroju, wesoły i odprężony, jak po satysfakcjonującym seksie. Jak przewidywał duch, najwyraźniej zadurzył się w Lucy Marinn, choć twierdził, że jak zwykle w nic się nie angażuje. - Teraz trafiłem w dziesiątkę - przyznał się Alexowi. - To miła, seksowna, bystra dziewczyna i nie przeszkadza jej luźny związek.

Alex od dawna nie widział brata tak bardzo zajętego płcią przeciwną. Może nawet nigdy. Sam zawsze rozgrywał te sprawy na chłodno, nie dopuszczał do głosu ani własnych uczuć, ani tej drugiej osoby. - Czy w tym luźnym związku jest miejsce na seks? - Na wspaniały seks, o którym moje ciało długo nie może zapomnieć. A Lucy, podobnie jak ja, jest przeciwniczką wszelkich zobowiązań. - Życzę ci powodzenia - rzucił Alex ironicznym tonem, zaznaczając na ścianie miejsce do przymocowania lampy. - Co chcesz przez to powiedzieć? - Entuzjazm Sama gwałtownie zmalał. - Dziewięćdziesiąt procent kobiet, które mówią, że nie myślą o trwałym związku, albo po cichu go pragnie, albo chce, żebyś choć ty się zaangażował. - Uważasz, że Lucy tylko mnie zwodzi? - Albo jeszcze gorzej. Myśli, że fajnie jest być dziewczyną z doskoku, choć w rzeczywistości wcale się do tego nie nadaje. Wtedy... - Jak to dziewczyną z doskoku? - No taką, z którą nic cię nie łączy. Spokojnie uprawiasz z nią seks, a potem... - ...odskakujesz od niej - rozzłościł się Sam. - Nie nazywaj Lucy dziewczyną z doskoku. Następnym razem, kiedy mnie spytasz, jak mi się układa, przypomnij mi, żebym nic ci nie mówił. - Nie pytałem, jak ci się układa. Pytałem tylko, gdzie jest półcalowe wiertło. - Tutaj - mruknął Sam, podając bratu żądaną końcówkę.

Zapanowało milczenie. Kiedy Alex wywiercił dziury, Sam przytrzymał lampę przy ścianie, a Alex podłączył ją do instalacji elektrycznej. W końcu wszystko było gotowe. - Ładnie wygląda - stwierdził Sam. - Może ja zamontuję drugą? Alex skinął głową, wziął lampę i przystawił ją do ściany. - Chciałem ci coś powiedzieć - zaczął Sam. - Mark i Maggie ustalili datę ślubu na połowę sierpnia. Mark prosił, żebym został jego drużbą. Mam nadzieję, że to ci nie przeszkadza... - Dlaczego miałoby mi przeszkadzać? - Mógł prosić o to tylko jednego z nas. - Myślisz, że ja chciałbym być drużbą? - spytał Alex i roześmiał się drwiąco. - Ty i Mark wychowywaliście Holly. Jest oczywiste, że powinien wybrać ciebie. Ja pewnie w ogóle nie pojawię się na ślubie. - Musisz tam być. Musisz zrobić to dla Marka - zaprotestował Sam. - Wiem o tym, ale nienawidzę ślubów. - Z powodu Darcy? - Nie. Dlatego że ślub jest ceremonią, podczas której symboliczna dziewica, otoczona kobietami w ohydnych sukniach, poślubia skacowanego pana młodego, któremu towarzyszą niewidziani od lat przyjaciele. Potem jest przyjęcie, na którym goście muszą wytrzymać dwie godziny, nie mając nic do jedzenia poza niedopieczonymi skrzydełkami kurczaka i tymi paskudnymi migdałami w lukrze. A didżej robi, co może, żeby wszyscy mieli dość muzyki. Niektórzy pijani idioci domagają się też

„Macareny". Jedyną zaletą ślubu jest bezpłatny alkohol bez ograniczeń. - Możesz to powtórzyć? - poprosił Sam. - Chcę to spisać i wykorzystać, kiedy będę wygłaszał mowę. Duch siedział w rogu pokoju z głową opartą na kolanach. Sam skończył montowanie lampy i stanął, podziwiając swoje dzieło. - Dzięki, Al. Chcesz coś zjeść? Mam kanapki w lodówce. Alex pokręcił głową. - Pójdę na strych, żeby powyrzucać trochę niepotrzebnych rzeczy. - Właśnie sobie przypomniałem... Holly zachwyciła się tą starą maszyną do pisania. Oczyściłem ją i odświeżyłem taśmę. Ma z niej mnóstwo uciechy. - To świetnie - skwitował Alex obojętnym tonem. - Tak, ale jest coś jeszcze. Holly zauważyła, że jedna warstwa pokrowca nie trzyma się dobrze i coś z niej wystaje. Wyciągnęła kawałek materiału, na którym jest flaga i jakieś chińskie znaki. Byt tam też list. Duch uniósł głowę. - Gdzie to jest? - zainteresował się Alex. - Mogę zobaczyć? - W szufladzie stołu - powiedział Sam, schował narzędzia i zajął się sprzątaniem wokół kominka. Alex podszedł do stołu, a duch natychmiast znalazł się przy nim. - Odsuń się - mruknął, lecz duch się nie poruszył. Alex odczuwał dziwny niepokój, otwierając szufladę. Wyjął z niej kawałek jedwabnej tkaniny, trochę zrudziałej

i poplamionej, a na rogach pociemniałej. Na górze widniała flaga Republiki Chińskiej, a pod nią sześć kolumn znaków. - Co to jest? - spytał Alex i choć jego głos niknął w szumie odkurzacza, duch go usłyszał i pospieszył z odpowiedzią: - To naszywka ratunkowa. Ta nazwa nic Alexowi nie mówiła, ale zanim zdążył o to spytać, duch dodał: - Jest moja. Najwyraźniej coś sobie przypominał. Emocje wibrowały w powietrzu i były tak silne, że Alex zdołał je wychwycić. Dokoła dym i ogień. Wszechogarniająca panika. Po niebieskim niebie płyną białe chmury, a samolot spada. Podciąga kolana pod brodę, kuli się w pozycji embrionalnej. Tak robi każdy pilot bojowy, który wie, że zaraz umrze. To nie jest wynik szkolenia, to reakcja ciała, które zdaje sobie sprawę, że czeka je trudny do zniesienia ból. A bicie jego serca odtwarza sylaby kobiecego imienia. Alex potrząsnął głową, by wrócić do rzeczywistości, i spojrzał na ducha. - Rozumiesz coś z tego? - usłyszał głos Sama. Duch patrzył na kawałek jedwabiu w ręku Alexa. - Dawali to amerykańskim pilotom, którzy latali nad Chinami wyjaśnił. - Na wypadek katastrofy. Tu jest napisane: „Ten cudzoziemiec przybył tu, żeby pomóc w walce. Wojskowi i cywile powinni go ocalić, chronić i zapewnić opiekę medyczną". Trzymaliśmy je w kieszeni, a niektórzy naszywali też na kurtkę.

Alex wytłumaczył Samowi, że ten kawałek jedwabiu był naszywką ratunkową pilotów bojowych. - Interesująca sprawa - zauważył Sam. - Ciekaw jestem, czyja to naszywka. Chciałbym się też dowiedzieć, kto był właścicielem maszyny do pisania. Na pokrowcu nie ma nazwiska. Alex sięgnął po list. Zawahał się. Doznał uczucia, jakby miał włożyć rękę w ogień. Nie miał ochoty go czytać. Był przekonany, że nie był on przeznaczony dla cudzych oczu. - Zrób to - szepnął duch z ponurym wyrazem twarzy. Papier był w dobrym gatunku. List nie miał adresata i nie był podpisany. Nienawidzę cię za te wszystkie lata, które musiałam przeżyć bez ciebie. Jak to możliwe, żeby tak okropnie bolało serce i mimo wszystko nadał biło? Jak można nadał z tym żyć? Mam obolałe kolana, bo wciąż się modlę o twój powrót. Ale żadna z moich modlitw nie została wysłuchana. Nie doszły do nieba, pozostały na ziemi. Duszę się tu. Gdzie jesteś? Pamiętam twoje słowa, że beze mnie nie byłoby nieba na ziemi. Nie mogę bez ciebie żyć. Wróć, choćby jako zjawa. Wróć... Alex nie mógł się zmusić, by popatrzeć na ducha. To, że przejmował jego uczucia i doświadczał jego przeżyć, już było wystarczająco trudne. Teraz został uwięziony

w kręgu tak silnego bólu, jakiego sam jeszcze nigdy nie doświadczył. Przypominało to wstrzykiwanie wolno działającej trucizny. - Myślę, że ten list napisała kobieta - usłyszał głos Sama. - Nie uważasz? - Tak - wykrztusił z trudem Alex. - Dlaczego jest napisany na maszynie? Takie listy na ogół pisze się ręcznie. Ciekaw jestem, jaką śmiercią umarł ten facet. Do Alexa docierały fale smutku, które płynęły od ducha. Zacisnął dłonie w pięści, by powstrzymać chęć uderzenia go, choć nic by to nie dało. Równie dobrze mógłby walczyć z mgłą. Ale zrobiłby wszystko, żeby tego nie odczuwać. - Zostaw to - wydusił. - Nie mogę - odparł duch. - Co mam zostawić? - spytał Sam. - Przepraszam - powiedział Alex. - Nabrałem zwyczaju mówienia do siebie. Chciałem cię zapytać, czy mogę wziąć te rzeczy z sobą. - Oczywiście. Ja nie mam... - przerwał nagle i przyjrzał się bratu. No, niech mnie. Ty masz łzy w oczach? Alex stwierdził z przerażeniem, że Sam ma rację. Za chwilę rzeczywiście zacząłby szlochać. - To kurz - burknął i się odwrócił. - Idę na górę popracować na strychu - dodał stłumionym głosem. - Przyjdę ci pomóc. - Nie trzeba. Ja to zrobię. Ty tu posprzątaj. Potrzebuję czasem być sam. - Wciąż jesteś sam. Przydałoby ci się trochę towarzystwa.

Alex miał ochotę się roześmiać. „Od wielu miesięcy nie jestem sam", chciał powiedzieć bratu, „towarzyszy mi zjawa". Poczuł na sobie wzrok Sama. - Al... Dobrze się czujesz? - Wspaniale - odrzekł napastliwym tonem Alex i wyszedł z pokoju. Fatalny nastrój nie opuścił zjawy, kiedy dotarli na strych. Alex stwierdził, że stałe przebywanie w jej towarzystwie jest jeszcze niczym w porównaniu z koniecznością odczuwania jej emocji. - Może umknęło twojej uwadze - zaczął morderczym tonem - że sam mam zbyt wiele problemów, żeby jeszcze zajmować się twoimi. - Przynajmniej wiesz, co cię gnębi - powiedział duch, patrząc na niego z wściekłością. - Tak. Dlatego piję przez połowę czasu, żeby o tym zapomnieć. - Tylko przez połowę? - spytał z ironią duch. Alex pomachał mu przed nosem kawałkiem zadrukowanego jedwabiu. - Naprawdę myślisz, że to twoja naszywka? - Tak. Jestem pewien. - Sądzisz, że to też ciebie dotyczy? - Alex podniósł list. Duch skinął głową. Oczy mu pociemniały, a twarz przybrała smutny wyraz. - Przypuszczam, że napisała go Emma. Emma. Alex zamrugał. Czuł, że opuszcza go złość. - Babcia Zoë? Czy ty i ona... Podszedł wolno do schodów i usiadł na najwyższym stopniu.

- To tylko przypuszczenie - powiedział. - Nie ma na to żadnych dowodów. - Ona pisała dla „Herald"... - Wiem. Mieszkała też tutaj i jest jakaś minimalna szansa na to, że to była jej maszyna. Chociaż to i tak niczego nie dowodzi. - Nie potrzebuję dowodów. Ja to pamiętam. Pamiętam ją. Wiem też, że ten kawałek materiału, który trzymasz w ręku, należy do mnie. Alex rozwinął naszywkę ratunkową i przypatrzył się jej uważnie. - Nie ma na niej nazwiska, więc nie możesz być pewny, że jest twoja. - Czy jest numer seryjny? Jeszcze raz przebiegł wzrokiem po naszywce i skinął głową. -Czy to W17101? Alex popatrzył na niego szeroko otwartymi oczami. - Pamiętasz to, a nie pamiętasz własnego imienia? Zjawa rzuciła okiem na stosy pudeł, które piętrzyły się na strychu - przykryte kurzem wspomnienia. - Pamiętam, że kiedyś kogoś kochałem. - Duch zaczął przemierzać strych szybkimi krokami z rękami w kieszeniach swojej lotniczej kurtki. - Muszę się dowiedzieć, co się wydarzyło. Czy pobraliśmy się z Emmą? Czy... - Czy co? Przecież umarłeś. - Może nie umarłem. Może powróciłem. - Ocalałeś w takim wypadku? - spytał Alex ironicznie. - Jeśli się nie mylę, to było coś o wiele poważniejszego niż awaryjne lądowanie.

Duch za wszelką cenę próbował znaleźć jakieś szczęśliwe zakończenie swojej historii. - Jeśli kochasz kogoś tak bardzo, nic cię nie powstrzyma przed powrotem do ukochanej. Ocalejesz bez względu na wszystko. - Może to ona tak szaleńczo kochała. Może dla ciebie to była tylko przygoda? - Nadal ją kocham - stwierdził duch stanowczo. - Wciąż to czuję. - Położył rękę na piersi. - A to cholernie boli. Alex od razu mu uwierzył, bo przebywanie w zasięgu tego bólu również jemu sprawiało cierpienie. Patrzył na ducha krążącego po strychu. Rzeczywiście jego sylwetka przypominała pilota bojowego. Był szczupły i zręczny, a jednocześnie silny i muskularny. Mógł wytrzymać przeciążenia podczas walk powietrznych. - Jak na pilota z tamtych czasów byłeś dość wysoki - zauważył. - Mieściłem się w P-40 - odpowiedział duch zajęty swoimi myślami. - Latałeś myśliwcem? - Tak. - Duch był nadal pogrążony w myślach. - Pamiętam - odezwał się po chwili - jak byłem ostrzeliwany i manewry, które wtedy wykonywałem, a które spowodowały tak wielkie przeciążenie, że krew mi odpłynęła z głowy i wszystko dokoła wyglądało jak zamazane. Nie poddawałem się jednak, dopóki siedząca mi na ogonie maszyna wroga nie zrezygnowała z ataków. Alex wyciągnął z kieszeni telefon i otworzył przeglądarkę. - Do kogo dzwonisz?

- Do nikogo. Próbuję się dowiedzieć, czy można zidentyfikować pilota po numerze seryjnym naszywki ratunkowej. Po chwili znalazł żądaną informację. Zachmurzy! się, kiedy ją odczytywał. - No i co? - spytał duch. - Nic z tego. Brak nazwisk pilotów. Te numery pochodzą z różnych źródeł, ze Stanów Zjednoczonych i z Kanady. Niektóre po śmierci kolegów nadawano nowym pilotom. Numery byty utajnione, więc prawdopodobnie zniszczono wszystkie listy. - Poszukaj Emmaline Stewart - zaproponował duch. - Nie na tym telefonie. Bardzo wolno łączy się z Internetem. - Alex patrzył ze zmarszczonymi brwiami na mały ekran LCD. - Będzie mi potrzebny laptop. - Wejdź na stronę „Bellingham Herald" - upierał się duch. - Muszą tam coś o niej mieć. Alex wszedł do Internetu i szukał przez chwilę. - Ich archiwum elektroniczne zaczyna się w 2000 roku. - W ogóle się do tego nie nadajesz. Poproś lepiej Sama. Na pewno w pięć minut znajdzie wszystkie informacje o Emmie. - Osiemdziesięcioletni ludzie - powiedział Alex - zwykle nie zostawiają swoich śladów w Internecie. Nie będę też prosił o to Sama. Będzie chciał wiedzieć, czemu się tym interesuję, a ja nie chcę mu niczego tłumaczyć. -Ale... - Niedługo zobaczysz Emmę. Zoë przywiezie ją na wyspę. Lecz na twoim miejscu za bardzo bym się tym nie ekscytował. To przecież staruszka.

- Jak myślisz, Alex, ile ja mam lat? - spytał duch. - Dwadzieścia kilka - orzekł Alex, obrzuciwszy go uważnym spojrzeniem. - Po tym, co przeszedłem, kwestia wieku staje się względna. Ciało służy tylko jako opakowanie dla duszy. - Ja nie jestem biegły w takich sprawach - oświadczył Alex. Podłączył telefon do przenośnych głośników i wyjął z kartonu worek na śmieci. - Co robisz? - Przejrzę trochę rupieci. - Komputer Sama jest na dole - zaprotestował duch. - Możesz poprosić, żeby ci go pożyczył. - Później. - Czemu nie teraz? Alex czuł, że musi odzyskać kontrolę nad swoim życiem. Poranne spotkanie z Zoë i list pisany na starej maszynie wyprowadziły go z równowagi. Chciał odciąć się od emocji, dramatów i pytań bez odpowiedzi. A jedyna rzecz, jaka mogła mu w tym pomóc i przychodziła mu do głowy, to konkretna praca. Duch, wyczuwając, że Alex jest bliski wybuchu, zamilkł i odsunął się od niego. Kiedy rozległy się pierwsze dźwięki z Duets Tony'ego Bennetta, Alex zaczął przeglądać pudła z dokumentami podatkowymi, starymi pismami, wyszczerbionymi talerzami, zjedzonymi przez mole ubraniami i zabawkami. Podłoga była zasłana martwymi owadami, utworzyła się nowa warstwa brudu. Za jednym z rozsypujących się kartonów trafił na staroświecką pułapkę na myszy z zaschniętym gryzoniem. Wzdrygnął się, podniósł pułapkę

za pomocą kawałka plastiku i wyrzucił ją do worka. Kiedy otworzy! kolejne pudło, znalazł w nim oprawne w skórę księgi rachunkowe i rejestry. Przy wyciąganiu pierwszej księgi podniósł się taki tuman kurzu, że zaczął kichać. Potem przykucnął i przeczytał kilka pozycji sporządzonych schludnym charakterem pisma i wyblakłym już czarnym atramentem. - Co to jest? - spytał duch. - To chyba księga rachunkowa fabryki przetwórstwa rybnego. Przewrócił kilka stron. - Tutaj mamy stan magazynu: maszyny parowe, maszyny do skórowania i smażenia ryb, lutownice, nożyce do cięcia blachy... Mnóstwo oliwy z oliwek... Duch uważnie obserwował Alexa. - Właściciel fabryki musiał mieć dużo pieniędzy. - Nie zawsze - stwierdził Alex. - W pewnym momencie przez nadmierne potowy doprowadzono do wyginięcia łososia. Większość przedsiębiorstw rybackich wycofała się z rynku w latach sześćdziesiątych. Alex wyciągnął z pudła jeszcze parę rejestrów. W jednym znalazł kilka napisanych odręcznie listów. Pierwszy z nich był w sprawie drukowania etykietek, a inny dotyczył nacisku wywieranego na fabrykę przez państwo, by ta obniżyła ceny. Przyjrzał się im uważnie. - Właścicielem fabryki był Weston Stewart. Duch stał się czujny. Rozpoznał panieńskie nazwisko Emmy. Alex dalej przeglądał księgi. W ostatnich rejestrach pozycje nie były pisane ręcznie, tylko na maszynie. W jednym z nich ktoś wkleił kilka wycinków z gazet oraz czarno-białych fotografii.

- Co to za zdjęcia? - zaciekawił się duch, podchodząc bliżej. - Nie pchaj się na mnie - zaprotestował Alex, wyczuwając jego intencje. - Powiem ci, kiedy znajdę coś, co może cię zainteresować. To tylko zdjęcia budynków. - Wziął do ręki wycinek z gazety z informacją o upadku przedsiębiorstwa. - Fabryka została zamknięta w sierpniu 1960 roku przeczytał na głos. Przeglądając inne wycinki, zauważył nagłówek „Lokalny przemysł rybny na skraju bankructwa" oraz artykuł dotyczący skarg mieszkańców na smród odpadów z fabryki. - Tu jest nekrolog właściciela firmy - powiedział Alex. - Westona Stewarta. Zmarł kilka miesięcy po zamknięciu zakładu. Nie podano przyczyny śmierci. Pozostawił żonę Jane i trzy córki: Susannah, Lorraine i Emmaline. - Emmaline - powtórzył duch, jakby to słowo było magicznym zaklęciem. Ostatni wycinek stanowiła maleńka fotografia młodej damy. Miała sięgające ramion blond włosy ułożone w kunsztowne fale i uszminkowane usta. Należała do tych kobiet, które są piękne, chociaż nie spełniają kanonów piękna. W jej oczach widoczna była melancholia, jakby patrzyła w przyszłość, od której niczego dobrego nie mogła się spodziewać. - Spójrz tutaj - zwrócił się Alex do ducha. Kiedy ten zobaczył fotografię, z jego ust wydarł się stłumiony okrzyk, jak po otrzymaniu nagłego ciosu. 7 WRZEŚNIA 1946 ROKU EMMALINE STEWART I JAMES HOFFMAN ZAWRĄ ZWIĄZEK MAŁŻEŃSKI

Po złożeniu rezygnacji z pracy w „Bellingham Herald" panna Emmaline Stewart wróciła do domu rodzinnego na wyspę San Juan, by poczynić przygotowania do ślubu z porucznikiem Jamesem Augustusem „Gusem" Hoffmanem, który był pilotem samolotów transportowych podczas działań wojennych na granicy Chin, Birmy i Indii. W ciągu ostatnich dwóch lat wojny porucznik Ho ffman wykonał 52 loty w ramach mostu powietrznego nad grzbietem Himalajów. Przysięga małżeńska zostanie złożona o 15.30 w kościele prezbiteriańskim na Spring Street. Kiedy Alex po raz drugi czytał artykuł, czuł wokół siebie narastające napięcie, tak silne emocje, że miał wrażenie, iż otaczają go duszące opary. - Przestań - wykrztusił. Duch odszedł na bok. Miał bladą, ściągniętą twarz. - Staram się. Obaj jednak wiedzieli, że nawet nie próbował. Rozpacz była jedynym łącznikiem między nim a Emmą, jedynym sposobem, by się mógł do niej zbliżyć. - Wyluzuj - wyszeptał Alex. - Nie przydam ci się na wiele... - tu odetchnął głęboko - jeśli przyprawisz mnie o atak serca. Duch śledził wzrokiem wycinek z gazety, który wypadł z palców Alexa. Pożółkły kawałek papieru obrócił się w powietrzu i jak zwiędły liść spadł na podłogę. - Tak się czujesz, kiedy kochasz kogoś, z kim nie możesz być.

Siedząc pośród pudeł z pamiątkami i błąkających się cieni wspomnień, Alex pomyślał, że jeśli byłby zdolny do takich uczuć, w co wątpił, to wolałby strzelić sobie w łeb. - Ciebie też to spotka - powiedział duch, jakby czytał w myślach swego towarzysza. - Pewnego dnia poczujesz to jak uderzenie obuchem. Są w życiu rzeczy, od których nie uciekniesz. - Tylko trzy rzeczy - odrzekł Alex. - Śmierć, podatki i Facebook. Nie ma wśród nich miłości. Duch parsknął śmiechem i Alex poczuł ulgę. - A gdybyś spotkał pokrewną duszę? - usłyszał pytanie. - Tego też chciałbyś uniknąć? - Jasne. Świadomość, że istnieje gdzieś dusza, która czeka, żeby połączyć się z moją, jakby w ramach jakiegoś programu udostępniania danych, wpędziłaby mnie w depresję. - To nie na tym polega. Wcale nie musisz nic tracić. - A na czym? Alex nie słuchał uważnie. Czuł się bowiem tak, jakby jakaś żelazna obręcz ściskała mu klatkę piersiową. -Wyobraź sobie, że przez całe życie spadasz ku ziemi, dopóki ktoś cię nie złapie. I ty też ją łapiesz. Kiedy jesteście razem, możecie latać, zamiast spadać. - Duch podszedł do leżącego na podłodze wycinka, nie mogąc oderwać wzroku od fotografii. - Jest piękna, prawda? - Tak - odpowiedział Alex automatycznie, chociaż kobiecie na fotografii brakowało zniewalającego blasku, jaki roztaczała Zoë. Widać było tylko niewielkie podobieństwo.

- „Pięćdziesiąt dwie misje nad grzbietami Himalajów..." - czytał głośno duch. Spojrzał na Alexa. - Ten most powietrzny nazywali Hump. Piloci transportowi musieli latać z pełnym obciążeniem. W złej pogodzie, na dużych wysokościach narażeni byli na atak wrogiego lotnictwa. Te misje były cholernie niebezpieczne. - Czy ty byłeś... czy jesteś... - Alex podniósł wycinek z podłogi tym pilotem? Gusem Hoffmanem? Duch zastanawiał się przez chwilę. - Ja latałem P-40. Jestem tego pewny. A nie samolotem transportowym. - Byłeś pilotem, który walczył z wrogiem, więc co za różnica? - Jaka jest różnica między samolotem bojowym a transportowym? wściekł się duch. - W samolocie bojowym jesteś sam. Nie ma w nim kawy ani kanapek i nikogo, kto dotrzymywałby ci towarzystwa. Latasz samotnie, walczysz z wrogiem samotnie i umierasz samotnie. Alexa rozbawił jego ton, w którym słychać było dumę i arogancję. - Więc latałeś P-40. Ale fakty są takie: byłeś pilotem, kochałeś się w Emmie, pamiętasz dom, w którym się wychowywała, i letni domek nad Jeziorem Marzeń. To wszystko wskazuje na to, że jesteś Gusem Hoffmanem. - Na pewno wróciłem do niej - powiedział zamyślony duch. Ożeniłem się z nią. Ale to oznaczałoby... - obrzucił Alexa niechętnym spojrzeniem - że Zoë mogłaby być moją wnuczką. - Wspaniała wiadomość. - Alex przetarł oczy. - A to znaczy, że masz trzymać się od niej z daleka.

- Przecież sam mnie namawiałeś, żebym się do niej zbliżył - teraz Alex był wściekły. - Zanim się wszystkiego dowiedziałem. Nie chcę, żebyś stał się częścią mojego drzewa genealogicznego. -Wyluzuj, koleś. Nie mam zamiaru zbliżać się do żadnego drzewa genealogicznego. - Nie jestem twoim kolesiem. Jestem... Gusem. - Teoretycznie. Alex obrzucił ducha wściekłym spojrzeniem, wstał i otrzepał kurz z dżinsów. Odłożył wycinek na bok i zawiązał wielki, wypełniony śmieciami worek. - Chcę się dowiedzieć, jak wyglądałem. Kiedy umarłem i dlaczego. Chcę zobaczyć Emmę. I ja... - A ja chcę mieć trochę spokoju. Pobyć samemu choćby przez pięć minut. Marzę o tym, żebyś zniknął na jakiś czas. - Mogę spróbować - przyznał duch. - Obawiam się jednak, że jeśli to zrobię, to już nigdy nie będę mógł z tobą rozmawiać. Alex obrzucił go ironicznym spojrzeniem. - Nie masz pojęcia, jak to jest być samotnym i do tego niewidzialnym - tłumaczył duch. - To było tak okropne, że nawet rozmowa z tobą przynosiła mi ulgę. - Obrzucił Alexa pogardliwym spojrzeniem. - Nigdy o tym nie pomyślałeś? Nigdy nie próbowałeś postawić się na cudzym miejscu? Nigdy nie zastanowiłeś się, co czują inni? - Nie. Jestem socjopatą. Spytaj mojej byłej żony. - Nie jesteś socjopatą, tylko zwykłym dupkiem - orzekł duch z uśmiechem. - Dzięki.

- Dobrze, że się rozwiodłeś - dodał nieoczekiwanie. - Darcy nie była odpowiednią kobietą dla ciebie. - Wiedziałem o tym od chwili, kiedy ją poznałem. I dlatego się z nią ożeniłem. Zniesmaczony duch pokręcił tylko głową i odwrócił wzrok. - Jednak jesteś socjopatą.

ROZDZIAŁ TRZYNASTY Po podpisaniu umowy i uzgodnieniu okresów płatności pozostało wiele problemów, które należało szybko rozwiązać. Zoë od razu zgodziła się na jasne szafki kuchenne i klonowe blaty. Trzeba było jeszcze wybrać gałki do drzwi, uchwyty do szafek, armaturę do łazienek, kafelki, wykładzinę i oświetlenie. - To nie będzie trudne. Kiedy zobaczysz ceny, niektóre decyzje podejmiesz automatycznie - tłumaczył jej Alex. - To dobra strona ograniczonych środków finansowych. Uzgodnili, że w miarę możliwości utrzymają wnętrze w stylu letniego domu, z prostymi panelami i naturalnym drewnem. Wszystko będzie w delikatnej tonacji, przełamanej kolorowymi akcentami. Justine nie interesowało analizowanie kolorów i oglądanie próbek kafelków, więc Zoë musiała sama wybrać wszystkie materiały wykończeniowe. - Przecież - powiedziała jej kuzynka - ty będziesz tam mieszkać i to ty powinnaś decydować o wyglądzie domu.

- A jeśli to, co zrobię, ci się nie spodoba? - Mnie się wszystko podoba - odpowiedziała wesoło Justine. - Rób, co chcesz. Zoë była zadowolona z takiego układu. Lubiła chodzić po sklepach z materiałami budowlanymi i oglądać różne katalogi. Chciała też mieć okazję na spędzanie czasu z Alexem, który - niezależnie od wszystkiego - wciąż ją fascynował. Było w nim coś nieuchwytnego, do czego nie dało się dotrzeć, ale właśnie dzięki temu wydawał się jej jeszcze bardziej seksowny. Wiedziała, że dużo pije, zresztą wcale tego nie ukrywał, ale na razie nie stracił reputacji odpowiedzialnego człowieka. Zawsze przyjeżdżał wcześniej na umówione spotkania, lubił sporządzać plany pracy i listy poszczególnych zadań i zużywał całe mnóstwo karteczek samoprzylepnych. Zoë podejrzewała nawet, że kupuje je hurtem. Przyklejał je do ścian i okien, przewodów elektrycznych, próbek wykładzin i katalogów, używał jako wizytówek, notował na nich daty spotkań i robił listę zakupów. Jeśli Zoë nie znała lokalizacji punktu, o jakim mówił, rysował jej małą mapkę i przyklejał do torebki. Kiedy szli do sklepu ze sprzętem gospodarstwa domowego, przyczepiał niebieskie kwadraciki do wszystkich modeli lodówek, zmywarek i piecyków, które miały odpowiednie rozmiary do kuchni Zoë. - Niszczysz drzewa - powiedziała mu kiedyś. - Nie myślałeś o robieniu notatek w telefonie albo na tablecie? - Na samoprzylepnych jest szybciej. - Mógłbyś robić listy na dużej kartce papieru. - Czasem to robię. Na dużych samoprzylepnych. Zoë pragnęła odkryć inne jego słabości. Czy to możliwe, że sama była jedną z nich?

W jego zbroi jednak nie pojawiły się żadne pęknięcia. Alex traktował ją z tak wyszukaną uprzejmością, że zaczęła się zastanawiać, czy to, co się wydarzyło w kuchni w Artist's Point, po prostu się jej nie przyśniło. Zadawał jej mnóstwo pytań na temat rodziny i babci Emmy. Pytał ją nawet o dziadka Gusa, którego Zoë nie znała i prawie nic o nim nie wiedziała poza tym, że podczas wojny był pilotem, a potem pracował jako inżynier u Boeinga. Zmarł na raka płuc wiele lat przed jej urodzeniem. - Był więc palaczem - stwierdził Alex oskarżycielskim tonem. - Chyba wszyscy wtedy palili - przyznała Zoë. - Hop-si powiedziała mi kiedyś, że lekarz dziadka uważał, iż palenie dobrze mu robi ze względu na stan jego nerwów. - Stan nerwów? - ten temat szczególnie zainteresował Alexa. - Zespół stresu pourazowego. Nazywano to wtedy szokiem lękowym. Wydaje mi się, że u dziadka Gusa miał on ostrą postać. Jego samolot został zestrzelony nad dżunglą, a dziadek musiał się ukrywać przez kilka dni, zanim go znaleziono. Był sam i do tego ranny. Opowiadając Alexowi o swojej rodzinie, Zoë miała nadzieję, że on też coś jej wyjawi. Ale gdy próbowała dowiedzieć się czegoś o nim, pytając o rozwód albo jego braci, a nawet o tak prostą kwestię jak wybór zawodu, no bo właściwie dlaczego został przedsiębiorcą budowlanym, natychmiast zamykał się w sobie. To było okropne. Jedyne, co mogła zrobić, to uzbroić się w cierpliwość i mieć nadzieję, że kiedyś się przed nią otworzy. Zoë miała wewnętrzną potrzebę opiekowania

się ludźmi i musiała to być cecha rodzinna Hoffmanów, ponieważ Justine też ją posiadała. Obie uwielbiały przyjmować zmęczonych, zestresowanych gości, przydzielać im ciche pokoje i wygodne łóżka oraz zapraszać na dobre śniadanie. I chociaż udogodnienia te nie mogły rozwiązać problemów, jakie ich dręczyły, dawały im chwilę wytchnienia. - Czy nigdy nie masz tego dosyć? - spytała kiedyś Justine, wyjmując talerze ze zmywarki, kiedy Zoë robiła ciasteczka. - Tego pieczenia i gotowania? - Nie. - Zoë rozwałkowała ciasto na idealnie równą płachtę. - Czemu pytasz? - Bez powodu. Staram się zrozumieć, co ci się w tym podoba. Wiesz, że nie znoszę gotować. Gdyby nie kuchenka mikrofalowa, zagłodziłabym się, zanim zaczęłaś tu pracować. - Ja też się zastanawiałam - uśmiechnęła się Zoë - co ci się podoba w joggingu i jeżdżeniu na rowerze. Ćwiczenia fizyczne to dla mnie najnudniejsza rzecz na świecie. - Kiedy masz kontakt z naturą, każdy dzień jest inny. Pogoda, sceneria, pory roku - to wszystko wciąż się zmienia. A przy pieczeniu... Ze sto razy widziałam, jak pieczesz ciasteczka. To mało ekscytujące zajęcie. - Nieprawda. Kiedy potrzebuję odmiany, robię ciasteczka w innym kształcie. Justine skwitowała to stwierdzenie uśmiechem. Zoë zaś wzięła do ręki foremki do ciasteczek w kształcie kwiatów, biedronek i motyli. - Kocham tę pracę. Przypomina mi dzieciństwo, kiedy ciasteczko rozwiązywało wszystkie problemy. - Dla mnie ten okres jeszcze nie minął - stwierdziła

Justine. - Nie mam żadnych problemów, to znaczy żadnych prawdziwych problemów. To jest właśnie klucz do szczęścia: wiedzieć, że wszystko jest w porządku. - Ja mogłabym być bardziej szczęśliwa - powiedziała w zamyśleniu Zoë. - W jaki sposób? - Chciałabym mieć kogoś tylko dla siebie. Wiedzieć, jak to jest, kiedy się naprawdę zakochasz. - Mylisz się. Najlepiej jest być singielką. Jesteś niezależna, możesz mieć przygody i nikt cię przed tym nie powstrzyma. Możesz robić, co tylko chcesz. Ciesz się wolnością, Zo. Wolność to piękna rzecz. - Cieszę się nią. Ale czasem wolność wydaje mi się określeniem na brak kogoś, do kogo możesz się przytulić w piątkowy wieczór. - Nie musisz być zakochana, żeby się z kimś poprzytulać. - To nie to samo - przytulanie się do kogoś, kogo nie kochasz. - Czy nie używamy „przytulania" jako przenośni? - spytała Justine z uśmiechem. - Niedawno jakieś pismo zadało kobietom pytanie, czy wolą pieszczoty, czy seks. Trzy czwarte czytelniczek opowiedziało się za pieszczotami - dodała, krzywiąc się. - Ty wybrałabyś seks - stwierdziła Zoë. - Oczywiście. Pieszczoty są w porządku, jeśli nie trwają dłużej niż pół minuty. Potem cię tylko drażnią. - Drażnią fizycznie? Emocjonalnie? - Jedno i drugie. Jeśli pozwalasz facetowi na pieszczoty, on zaczyna myśleć o związku i to zaraz nabiera innego znaczenia.

- Co w tym złego? - Jeśli coś nabiera znaczenia, to znaczy, że jest poważne. A coś poważnego jest przeciwieństwem zabawy. Matka mówiła mi, że życie zawsze powinno być zabawne. Zoë od lat nie miała kontaktu z ciotką Marigold, matką Justine, pamiętała jednak, jaką była piękną i ekscentryczną kobietą. Marigold wychowała swoją jedyną córkę na wolnego ducha, jakim sama była. Zabierała Justine na wywodzące się z pogańskich tradycji zabawy, takie jak taniec wokół majowego słupa, przygotowywała potrawy, o których Zoë nigdy przedtem nie słyszała, a pomysły na nie czerpała z książki pod tytułem Czary, mikstury i przepisy wiedźmy. Robiła chleb sabatu czarownic z miodem i cytronem zwanym ręką Buddy, ciasto dnia świszczą i kalafior w nowiu. Po wizytach u krewnych Justine opowiadała, że brała udział w obrzędach, które odbywały się w lesie o północy. Bo te neopogańskie rytuały fascynowały całą jej rodzinę. Zoë często się zastanawiała, dlaczego Marigold nigdy nie odwiedziła pensjonatu i nie utrzymuje żadnego kontaktu z córką. Kilkakrotnie pytała o to kuzynkę, ale Justine nie chciała o tym rozmawiać. - Większość rodziców - wtrąciła Zoë - mówi swoim dzieciom, że życie nie powinno być zawsze zabawą. A może to mówiła ci matka? - Nie. Jestem pewna, że według niej życie powinno być zabawą. Dlatego pensjonat jest dla mnie idealnym miejscem. Lubię spotykać nowych ludzi, trochę ich poznać i odesłać dalej. Taka stała dostawa krótkotrwałych przyjaźni.

W przeciwieństwie do Justine Zoë pragnęła oprzeć swoje życie na trwałych podstawach, dlatego podobało się jej unormowane życie małżeńskie i miała nadzieję, że kiedyś znów wyjdzie za mąż. Ale wtedy będzie bardzo ostrożna - choć rozwód z Chrisem przebiegł w dobrej atmosferze, nie chciałaby powtórnie przez to przechodzić. Jeśli chodziło o Alexa Nolana, nie pasował do jej wyobrażeń o życiu małżeńskim. A ponieważ znała siebie na tyle dobrze, żeby wiedzieć, że nie nadaje się do przelotnych romansów, postanowiła utrzymywać z nim przyjacielskie stosunki na dystans. I nic ponad to. Pamiętała też ostrzeżenie Alexa, że nie dałaby sobie rady z takim mężczyzną jak on. „Ja muszę mieć nad wszystkim kontrolę", mówił jej swoim czarująco chropawym głosem. „Ja nie jestem miły". Wiedziała, że chciał ją w ten sposób odstraszyć, ale jednocześnie podniecił jej ciekawość. Alex był zadowolony, że w końcu zajmie się konkretną pracą. Zaczął od zburzenia kuchennej ściany, a potem wraz z dwoma swoimi współpracownikami, Gavinem i Isaakiem, wyłożył podłogę płachtami plastiku i zaczął usuwać końcówki hydrauliczne. Gavin był wykwalifikowanym cieślą, a Isaac specjalizował się w budownictwie ekologicznym. Byli odpowiedzialnymi pracownikami i Alex miał do nich pełne zaufanie. Nigdy się nie spóźniali i doskonale wykonywali swoje zadania.

Ciężka praca służyła Alexowi. Uwalniała go od frustracji, która się w nim nagromadziła podczas ostatnich spotkań z Zoë. Bo niektóre jej cechy okropnie go denerwowały. Od wczesnego ranka Zoë była żwawa, bezsensownie wesoła i stale chciała go karmić. Czytała książki kucharskie z takim zainteresowaniem, jakby były fascynującymi powieściami, i pamiętała w najdrobniejszych szczegółach restauracyjne jadłospisy, sądząc, że dla niego powinno to być równie ciekawe. Alex nigdy nie przepadał za ludźmi, którzy doszukiwali się w życiu samych dobrych stron, a Zoë uczyniła z tego rodzaj sztuki: nie zamykała drzwi wejściowych, ufała sprzedawcom. Już na początku rozmowy poinformowała właściciela sklepu ze sprzętem domowym, ile pieniędzy ma do wydania. Wszędzie tam, gdzie Alex chodził z Zoë, we wszystkich sklepach, jakie odwiedzali, a nawet w barze z kanapkami, gdzie chcieli się napić czegoś zimnego, mężczyźni nie spuszczali z niej wzroku. Niektórzy gapili się na nią dyskretnie, inni nie starali się ukryć swojej fascynacji jej wspaniałą urodą i obfitym biustem. Widok Zoë był radością dla oczu i nic nie mogła na to poradzić... W barze z kanapkami kilku facetów patrzyło na nią z tak wyraźnym pożądaniem, że Alex stanął przed nią i posłał im mordercze spojrzenie. Dopiero wtedy się uspokoili. Robił to często w różnych miejscach, choć sam nie miał do niej żadnych praw. Nie była jego dziewczyną. Mimo to ją chronił. Obawiał się też, że mogłoby mu to wejść w krew. Dopóki jej nie spotkał, nie uwierzyłby, że komuś tak pięknemu jak ona trudniej jest żyć. Zrozumiał jednak, że to właśnie bezustanne zainteresowanie ze strony mężczyzn było odpowiedzialne za nieśmiałość Zoë.

Dziwił się nawet, że w ogóle miała ochotę wychodzić do miasta. Teraz, kiedy rozpoczęły się prace w domu nad Jeziorem Marzeń, Alex przynajmniej przez miesiąc nie będzie musiał się z nią spotykać, co przyjął z ulgą. Będzie miał czas się uspokoić. Pierwszą wypłatę miał dostać następnego dnia. Justine chciała wysłać mu czek pocztą, ale wolał odebrać go z samego rana w pensjonacie, bo musiał natychmiast zanieść go do banku - pierwsze wydatki przy remoncie pokrył z własnej kieszeni, a po rozwodzie z Darcy nie miał zbyt wielu oszczędności. Tego dnia wszyscy trzej długo pracowali, kiedy więc Alex dojechał do domu, był tak zmęczony, że nie zjadł kolacji. Nawet nie sięgnął po butelkę whisky. Wziął tylko prysznic i poszedł spać. Gdy rano o wpół do siódmej zadzwonił budzik, czuł się koszmarnie. Pomyślał, że chwyciła go jakaś choroba. Miał okropny ból głowy, sucho w ustach, a wzięcie do ręki szczoteczki do zębów okazało się ponad jego sity. Długo stał pod prysznicem, potem włożył dżinsy, podkoszulek i flanelową koszulę, ale wciąż trząsł się z zimna. Nalał wody do plastikowego kubka i pił, dopóki nie zrobiło mu się niedobrze. Usiadł ciężko na brzegu wanny, zastanawiając się, co mu się stało. Po chwili zorientował się, że w drzwiach łazienki stoi duch. - To prywatne miejsce - warknął. - Wynoś się. Ale duch się nie ruszał. - Nie piłeś wczoraj wieczorem. - I co z tego? - Masz symptomy zespołu abstynencyjnego. Alex patrzył na niego zdezorientowany.

- Ręce ci się trzęsą, prawda? - mówił duch. - To objaw delirium tremens. - Przejdzie mi, jak napiję się kawy. - Radziłbym raczej wypić szklaneczkę whisky. Facet, który tak dużo pije jak ty, powinien systematycznie zmniejszać dawki alkoholu, a nie od razu go odstawiać. Alex wpadł we wściekłość. Duch na zbyt wiele sobie pozwalał. Fakt, że pił dużo, ale nigdy nie stracił nad tym kontroli. Tylko alkoholicy, włóczący się po mieście bezdomni oraz ci, którzy całą noc pili w barach, dostawali delirium tremens. Tacy jak jego ojciec, który umarł podczas nurkowania na atak serca w ośrodku turystycznym w Meksyku. Alan Nolan, przez całe życie nadużywający alkoholu, miał całkowicie zablokowane naczynia wieńcowe. - Nie muszę zmniejszać jakichkolwiek dawek - stwierdził Alex. Łatwiej zaakceptowałby te uwagi, gdyby duch był niemiły, ironiczny, a nawet zwracał się do niego z wyższością. Nie mógł jednak znieść jego poważnego wzroku, w którym wyraźnie widział litość. Tego już było za wiele. - Może wziąłbyś sobie wolny dzień? - zasugerował duch. - I tak niewiele dziś zrobisz. Alex obrzucił go wściekłym spojrzeniem i podniósł się na nogi. Niestety, ruch mu nie posłużył. Zwymiotował do toalety. Po dłuższej chwili wyprostował się, przepłukał usta i obmył twarz zimną wodą. W lustrze zobaczył swoją zmiętą twarz i podpuchnięte oczy. Zorientował się z przerażeniem, że jako dzieciak wciąż widywał ojca w takim stanie.

Uchwycił się umywalki, zmusił do uniesienia głowy i ponownego spojrzenia w lustro. Zobaczył człowieka, jakim nie chciał być. Taki jednak się stał i sam do tego doprowadził. Zapłakałby, gdyby mógł się zmusić do łez. - Alex... - dobiegł go cichy głos od strony drzwi. - Ty przecież nie boisz się pracy. Umiesz niszczyć i odbudowywać. Choć był w okropnym stanie, zrozumiał przenośnię. - Ale domy to nie ludzie. - U każdego coś wymaga naprawy. - Duch milczał przez chwilę. - W twoim przypadku to wątroba. Alex zaczął zrywać z siebie obie koszule, które całkowicie przepocił. - Proszę cię - wydusił. - Jeśli masz w sobie choć iskierkę litości, zamilknij. Duch posłusznie wyszedł. Kiedy Alex się przebrał, drżenie ustąpiło, ale odczuwał paskudne uderzenia fal gorąca i zimna. Miał też niesłychanie napięte nerwy. Wpadł we wściekłość, nie mogąc znaleźć butów, które nosił do pracy, choć wrócił w nich do domu poprzedniego dnia. Kiedy wreszcie je zlokalizował, rzucił jednym o ścianę tak mocno, że odpadła farba i w płycie kartonowej zrobiła się dziura. - Alex... - Duch znów pojawił się w drzwiach. - Zachowujesz się jak wariat. Alex rzucił drugim butem, który przeleciał przez ducha, ryjąc nową dziurę w ścianie. - Teraz czujesz się lepiej? Nie zwracając na uwagi na zjawę, Alex wziął buty i włożył je na nogi. Usiłował zebrać myśli, mimo że

huczało mu w głowie. Musiał pójść po czek do Justine i zanieść go do banku... - Nie idź do Artist's Point - przestrzegał go duch. - Proszę. Jesteś w złym stanie. Nie chcesz chyba, żeby ktoś cię teraz zobaczył. - Mówiąc „ktoś", myślisz o Zoë - mruknął Alex. - Tak. To ją zmartwi. - Nie obchodzi mnie to. Alex chwycił kluczyki do samochodu, portfel i okulary przeciwsłoneczne, poszedł do garażu i wyprowadził auto. Kiedy dotarł do głównej ulicy, wydawało mu się, że promienie słońca wwiercają mu się w głąb czaszki. Gwałtownie zboczył z drogi, szukając miejsca, w którym mógłby się zatrzymać, gdyby zrobiło mu się niedobrze. - Prowadzisz samochód jak w grze wideo - zauważył duch. - Co cię to obchodzi? - warknął Alex. - Obchodzi, bo nie chcę, żebyś kogoś zabił. Ani siebie. Kiedy dojechali do pensjonatu, Alex był oblany potem i miał dreszcze jak podczas gorączki. - Tylko nie wchodź głównym wejściem - poprosił duch. Wystraszysz gości. Alex chciał mu się przeciwstawić, ale musiał przyznać mu rację. Prowadzenie samochodu całkowicie go wyczerpało. Podjechał pod pensjonat od tyłu i zaparkował przy kuchennym wejściu. Poczuł zapach jedzenia, od którego omal nie zwymiotował. Pot znów zalał mu twarz, okulary zsunęły się z nosa. Zaklął, zerwał je z twarzy i wyrzucił przez okno. - Opanuj się - usłyszał głos ducha. - A ty się odpieprz - mruknął Alex.

Wejście do kuchni osłonięte było siatkowymi drzwiami. Przez nie widać było, że Zoë jest sama w kuchni. Przygotowywała śniadanie. Ze stojących na piecyku garnków unosiła się para, coś piekło się w piekarniku. Zapach topiącego się masła i sera omal nie wywołał u Alexa nowej fali mdłości. Kiedy zastukał we framugę, Zoë podniosła głowę znad deski do krojenia, na której leżała cała góra oczyszczonych z szypułek truskawek. Miała na sobie krótką różową spódniczkę i białą bluzkę bez rękawów, na nogach sandały i fartuszek do pasa. Zauważył jej kształtne nogi. Blond loczki były tym razem związane na czubku głowy, skąd mimo to wymykało się kilka kosmyków. - Dzień dobry - powitała go z uśmiechem. - Wejdź. Jak się masz? Alex wszedł do kuchni, unikając jej wzroku. - Miewałem lepsze dni. - Może chciałbyś... - Przyszedłem po czek - uciął. Choć już nie pierwszy raz zachowywał się szorstko, Zoë obrzuciła go pytającym spojrzeniem. - Należy się pierwsza wypłata - powiedział. - Tak. Pamiętam o tym. Justine tym się zajmuje. Wypisze ci czek. Ja nie wiedziałabym, z jakiego konta zrobić przelew. - W porządku. Gdzie ona jest? - Wyszła coś załatwić. Wróci za pięć albo dziesięć minut. Poszła do sklepu, bo coś się zacięło w naszym młynku do kawy... Rozległ się brzęczyk zegara i Zoë wyjęła potrawę z piekarnika.

- Jeśli chcesz zaczekać na nią - powiedziała przez ramię - naleję ci kawy. Możesz też... - Nie chcę czekać. Chciał dostać czek i wyjść. Nie mógł znieść panującego w kuchni ciepła, a jednocześnie musiał zaciskać zęby, żeby nie szczękać nimi z zimna. - Wiedziała, że czek ma być dzisiaj wypisany. Wysłałem jej SMS-a. Zoë umieściła wyjęte z piekarnika naczynie na podstawce. Nie uśmiechała się już, a jej głos był cichszy niż zazwyczaj. - Chyba nie sądziła, że przyjdziesz tak wcześnie. - A kiedy, u diabła, miałbym przyjść? Przez cały dzień będę pracował w letnim domu. - Może dostarczyłabym ci czek po śniadaniu? Mogę tam pojechać i... - Nie chcę, żeby mi ktoś przeszkadzał w pracy. - Justine niedługo wróci - powtórzyła Zoë, nalewając kawę do białej porcelanowej filiżanki. - Chyba... chyba niezbyt dobrze się czujesz. - Źle spałem. Alex podszedł do blatu i pociągnął za papierowy ręcznik z rolki, która się nagle cała rozwinęła. Zaklął szpetnie, widząc, jak cały strumień papieru opada na podłogę. - Nic się nie stało. - Natychmiast podeszła do niego. - Ja się tym zajmę. Usiądź sobie. - Nie chcę siadać. Wytarł ręcznikiem spoconą twarz, podczas gdy Zoë zręcznie zwijała rolkę. Wolałby milczeć, nie mógł jednak powstrzymać potoku ostrych słów. Był wściekły, miał ochotę czymś rzucić, kopnąć coś.

- Tak prowadzicie interes? Zgadzacie się na coś, a potem nie dotrzymujecie słowa? Musimy zmienić cały harmonogram płac. Może mój czas nie jest dla was ważny, ale ja chcę dotrzymywać terminów. Muszę wracać do pracy. Moi ludzie już tam pewnie są. - Przykro mi. - Zoë postawiła przed nim filiżankę kawy. - Ja cenię twój czas. Następnym razem postaram się, by czek czekał na ciebie od samego rana. Sposób, w jaki mówiła do niego, doprowadzał Alexa do wściekłości. Jakby miała do czynienia z wariatem albo starała się uspokoić szczekającego psa. Ale to podziałało. Gniew szybko z niego uchodził. Kręciło mu się w głowie. Był tak bardzo zmęczony, że nie mógł ustać na nogach. - Przyjdę jutro - warknął. - Najpierw się napij. - Zoë przysunęła bliżej filiżankę. Spojrzał na kawę. Zawsze pił czarną, a ona dodała śmietanki. Sięgnął jednak po filiżankę i chwycił ją obiema rękami. Ku jego przerażeniu naczynie trzęsło mu się w dłoniach, a płyn wylewał się na boki. Zoë wpatrywała się w niego. Miał ochotę zakląć i odwrócić się, ale jej wzrok trzymał go w miejscu. Te duże niebieskie oczy zbyt wiele widziały... Dostrzegały wszystko, co ukrywał przez całe życie. Wiedziała, że był w rozsypce. Nie oceniała go jednak. W jej oczach były tylko dobroć i współczucie. Był tak wyczerpany, że omal nie upadł przed nią na kolana, szukając oparcia i pomocy, lecz nadal stał, chwiejąc się na zesztywniałych nogach. Zoë położyła ręce na jego dłoniach i teraz oboje trzymali filiżankę. Choć jej dłonie były o połowę mniejsze niż jego, ich uścisk okazał się zadziwiająco silny i powstrzymał drżenie.

Filiżanka dotarta do jego ust. Płyn był gorący i delikatny w smaku, łagodził suchość gardła i rozgrzewał. Był z lekka słodki, a śmietanka niwelowała gorycz. Kawa była tak dobra, że szybko wypił resztę. Ciepło rozlewające się po jego ciele było jak hymn wdzięczności. - Dolać? - Zdjęła dłonie z jego rąk. Skinął głową i coś wymruczał. Przygotowała drugą filiżankę ze śmietanką i cukrem, a kiedy ją mieszała, wpadające przez żaluzje promienie słońca rozświetliły jej jasne włosy. Alex zorientował się nagle, że przecież dziewczyna powinna teraz przygotowywać śniadanie dla całej gromady mieszkających w pensjonacie gości. - Jesteś zajęta - zaczął przeprosiny. - Nie powinienem był... - Wszystko w porządku - odparła łagodnym tonem. Postawiła filiżankę na stole i odsunęła krzesło. Najwidoczniej chciała, żeby usiadł. Alex rozejrzał się po kuchni. Zastanawiał się, jak zareaguje duch, ale szczęśliwie nigdzie go nie było. Zajął miejsce przy stole i wolno pił kawę, ostrożnie trzymając filiżankę. Zoë pracowała przy blacie. Brzęk sztućców i odgłosy przestawianych garnków i talerzy działały na niego kojąco. Mógłby tak siedzieć godzinami. Przymknął oczy. Ogarnął go spokój. - Jeszcze? - usłyszał głos Zoë. Skinął głową. - Zacznij od tego. - Postawiła przed nim talerz z jedzeniem. Kiedy się nachyliła, poczuł zapach jej skóry - słodki, a jednocześnie świeży.

- Nie będę mógł... - Tylko spróbuj. - Położyła sztućce na stole i podeszła do piecyka. Widelec wydał mu się tak ciężki jak młotek. Spojrzał na talerz. Leżał na nim kawałek czegoś, co było przekładane chlebem, a puszysta góra miała złotobrązowy kolor. - Co to jest? - Tarta śniadaniowa. Po pierwszym kęsie Alex zorientował się, że potrawa była wyjątkowo lekka. Przypominała quiche, ale była zdecydowanie bardziej delikatna. Wyczuwał smak pomidora i sera, a także aromatyczną nutę bazylii. - Smakuje ci? - usłyszał głos Zoë. Pochłonięty jedzeniem nawet nie zdołał jej odpowiedzieć. Dopiero teraz poczuł potworny głód. Przyniosła mu szklankę zimnej wody. Kiedy talerz był już pusty, Alex wypił wodę i zaczął badać swoje samopoczucie. Zaobserwowana zmiana graniczyła z cudem. Ból głowy już ustępował, nie odczuwał też tego okropnego drżenia. Było mu ciepło, czuł jeszcze smak tarty... jakby upił się jedzeniem. - Co tam było w środku? - spytał, a głos docierał do niego jakby z oddali. Zoë dolała mu kawy i stanęła przed nim, opierając się biodrem o stół. Miała zaróżowione od gorąca policzki. - Ciasto francuskie, które sama zrobiłam. Ekologiczne pomidory kupiłam na targu. Ser pochodzi ze słynnej wytwórni na López Island, a jajka zniosły dziś rano kury rasy Wyandotte. Bazylia rośnie w naszym ogródku ziołowym. Dołożyć ci?

Alex chętnie wyjadłby wszystko, ale pokręcił głową. Nie należało kusić losu. - Powinienem zostawić coś dla twoich gości. - Jest tego więcej, niż potrzeba. - Już się najadłem. Napił się kawy i wpatrywał się uporczywie w Zoë. - Nigdy bym nie przypuszczał... - umilkł, bo nie był w stanie opisać tego, co się z nim stało. Wydawało się jednak, że zrozumiała jego myśl. Na jej wargach ukazał się słaby uśmiech. - Czasem - powiedziała - moje potrawy wywierają jakiś... wpływ... na ludzi. - Jaki wpływ? - Alex poczuł mrowienie w karku, ale nie było ono niemiłe. - Nie chcę o tym zbyt wiele myśleć, żeby wszystkiego nie zepsuć. Czasami jednak wydaje mi się, że to, co ugotuję, w jakiś... magiczny sposób pomaga ludziom poczuć się lepiej. - Zoë uśmiechnęła się ze wstydem. - Jestem pewna, że nie wierzysz w takie rzeczy. - Mam zadziwiający otwarty umysł - oznajmił Alex, wiedząc, że duch wszedł do kuchni. - No i proszę - stwierdził duch z ulgą. - Już nie będziesz umierał. Zoë usłyszała miauczenie kota za drzwiami. Jego puszyste futerko było widoczne zza siatki. Kiedy Byron został wpuszczony do środka, usiadł, wlepił w nią oczy i zaczął niecierpliwie machać ogonem. - Biedny mały puchatek - zaszczebiotała, nałożyła na talerz pełną łyżkę jakiejś potrawy i postawiła go na podłodze. Kot rzucił się na jedzenie. Wyglądał, jakby był w stanie pożreć również swoją właścicielkę.

- Czy kot w kuchni to nie łamanie przepisów sanitarnych? - spytał Alex. - Byron nie wchodzi do jadalni, nie zbliża się też do miejsc przygotowywania posiłków. Pojawia się w kuchni tylko na kilka minut. Przeważnie śpi na ganku albo w domku mieszkalnym. Zoë podeszła do stołu, żeby zabrać talerz Alexa. Kiedy się nachyliła, dojrzał przedziałek między jej piersiami i zakręciło mu się w głowie. Z trudem przeniósł wzrok na jej twarz. - Ma się zły humor, kiedy wypiło się za wiele - powiedziała łagodnym tonem. - Nie - odparł Alex. - Ja mam zły humor, bo przestałem pić. - Chcesz powiedzieć, że przestałeś na dobre? - Popatrzyła uważnie na niego. Skinął tylko głową. Miał niezliczone powody, by przestać pić, ale jeden był dla niego najważniejszy. Nie chciał mianowicie, żeby ktokolwiek - ani cokolwiek - nim rządził. Był zaskoczony, kiedy zdał sobie sprawę, do jakiego stopnia uzależnił się od alkoholu. Przez długi czas zwodził się, myśląc, że to żaden problem, ponieważ nie wyglądał niechlujnie, nie był bezdomny, nigdy go nie aresztowano. Ciągle funkcjonował względnie normalnie. Lecz po wydarzeniach tego ranka nie mógł już dłużej udawać, że wszystko jest w porządku. - Co innego jest dużo pić, a co innego zostać alkoholikiem. Zoë odniosła jego filiżankę i talerz do zlewu. - Z tego, co słyszałam - rzuciła przez ramię - niełatwo jest zmienić taki styl życia.

- Niedługo sam się dowiem - powiedział Alex, wstając od stołu. Jutro rano przyjdę po czek. - Przyjdź wcześnie - zaproponowała Zoë. - Będę robić owsiankę. Spojrzeli na siebie. - Nie lubię owsianki - stwierdził Alex. - Moją polubisz. Nie mógł oderwać od niej wzroku. Wyglądała tak ponętnie i urokliwie, że wyobraził sobie przez chwilę sytuację, że ma ją pod sobą w łóżku. Pociągała go w niebywały sposób. Chciał od niej czegoś, czego nigdy przedtem nie pragnął, i nie chodziło mu tylko o seks, ale o jakieś nierealne marzenie. Czuł się tak, jakby stał na skraju przepaści, a wiatr spychał go w dół. Zoë odwzajemniła jego spojrzenie i mocno się zaczerwieniła. Rumieniec na jej twarzy kontrastował z jasnym kolorem włosów. - Jaka jest twoja ulubiona potrawa? - zapytała nieśmiało, jakby to była szalenie intymna kwestia. - Nie mam ulubionych potraw. - Każdy je ma. - Ja nie. - Musi być coś... - przerwała, kiedy zadźwięczał zegar piekarnika. Wpół do ósmej - powiedziała. - Muszę zacząć podawać kawę. Nie odchodź. Zaraz wrócę. Kiedy wróciła do kuchni, już go tam nie było. Nad zlewem wisiała samoprzylepna karteczka, na której widniało słowo napisane czarnym atramentem: DZIĘKI

Zoë oderwała karteczkę i przesunęła po niej palcem. Poczuła ucisk w piersiach. Czasem, pomyślała, można pomóc komuś, kto jest w kłopocie, ale niektóre problemy ludzie muszą rozwiązywać sami. W przypadku Alexa mogła mieć tylko nadzieję, że on się z tym upora.

ROZDZIAŁ CZTERNASTY Od północy do świtu Alexa prześladowały senne koszmary. Rzucał się na łóżku jak rażony prądem. Śniło mu się, że siedzą przy nim demony, gotowe rozerwać go ostrymi pazurami. Czasem otwierała się pod nim ziemia i spadał w czarną czeluść, a w jednym ze snów został potrącony przez samochód na ciemnej drodze i upadł plecami na asfalt. Potem stanął nad swoim ciałem, patrząc na własną twarz. Był martwy. To go rozbudziło. Usiadł na łóżku zlany potem. Nawet pościel była mokra. Spojrzał nieprzytomnym wzrokiem na zegar. Była druga w nocy. - Napij się wody - poradził mu duch. - Jesteś odwodniony. Alex zwlókł się z łóżka i poszedł do łazienki. Długo stał pod prysznicem, kiedy gorący strumień spływał mu po plecach. Miał ochotę się napić. Wtedy poczułby się lepiej. Nie miałby tych koszmarów i tak strasznie by się nie pocił. Tęsknił za smakiem alkoholu. Chciał czuć, jak rozgrzewa mu usta. Ale sam fakt, że tak bardzo tego pragnął, wystarczył, by natychmiast się wyrzekł tej myśli.

Po kąpieli włożył świeże spodnie od piżamy i ściągnął kołdrę z łóżka. Był zbyt zmęczony, żeby zmienić pościel, więc powlókł się do salonu. Ciężko oddychając z wysiłku, opadł na kanapę. - Może powinieneś pójść do lekarza? - zauważył duch. - Daliby ci coś, żebyś lepiej znosił odstawienie alkoholu. Alex wolno przesuwał głowę po oparciu kanapy. - Nie chcę niczego sobie ułatwiać. - Odnosił wrażenie, że ma spuchnięty język. - Chcę zapamiętać, jak to jest. - Ryzykujesz, biorąc wszystko na siebie. Może ci się nie udać. - Uda się. - Skąd ta pewność? - Bo jeśli mi się nie uda, to skończę z tym. - Z życiem? - Duch popatrzył na niego uważnie. -Tak. Zjawa się nie odezwała, ale powietrze zrobiło się ciężkie od emocji, zmartwienia i gniewu. Kiedy Alex odzyskał normalny oddech, mimo bólu głowy powróciły wspomnienia. - Kiedy moi bracia i siostra opuścili dom - zaczął po chwili, nie otwierając oczu - rodzice pili nieustannie. A gdy mieszkasz z alkoholikami, czas twojego dzieciństwa kurczy się do trzydziestu minut. Dobrze było wtedy, kiedy o mnie zapominali. Ale stawało się strasznie, kiedy jedno z nich przypominało sobie, że w domu jest dziecko. Mieszkanie z nimi było jak chodzenie po polu minowym. Nigdy nie wiedziałeś, kiedy postawiłeś nogę na niewłaściwym miejscu. Czasem matka wpadała w furię, gdy prosiłem ją o jedzenie albo o podpisanie

czegoś dla szkoły. Raz zmieniłem kanał w telewizji, kiedy ojciec spał w fotelu, a on się obudził tylko po to, by mnie uderzyć, i znów zasnął. Nauczyłem się nigdy o nic nie prosić, niczego nie potrzebować. Alex nigdy nikomu tak szczerze nie opowiadał o swoim dzieciństwie. Był o wiele bardziej powściągliwy nawet w rozmowach z Darcy. Sam nie wiedział, dlaczego chciał, by duch go zrozumiał. Nie słyszał żadnego ruchu, ale miał wrażenie, że zjawa szykuje się, by spędzić noc w rogu salonu. - A twoi bracia i siostra? Czy któreś z nich próbowało ci pomóc? - Mieli własne problemy. Przy rodzicach alkoholikach nie może być zdrowej, normalnej rodziny. Wszyscy na tym cierpią. - Czy któreś z twoich rodziców nie chciało się zatrzymać? - Masz na myśli: przestać pić? - Alex roześmiał się cicho. - Nie, oboje wciąż jechali na tym wózku. - A ty też na nim siedziałeś... Alex zmienił pozycję na kanapie, lecz nadal czuł się fatalnie we własnej skórze. Miał napięte nerwy i wyostrzone zmysły. Zmory nocne czekały, by powrócić, kiedy zaśnie. Czuł, że czyhają w pobliżu jak sfora wilków. - Śniło mi się, że umarłem - powiedział nagle. - Dzisiaj w nocy? - Tak. Stałem nad własnym ciałem. - Jakaś część ciebie rzeczywiście umiera - stwierdził duch. A wyczuwszy, jak bardzo jego wypowiedź zaskoczyła Alexa, dodał: Ta część, która pije, by zagłuszyć ból. Ale zagłuszanie bólu tylko pogarsza sytuację.

- Więc co, u diabla, mam zrobić? - spytał Alex gniewnie. - Kiedyś - odparł po chwili duch - może będziesz musiał przestać uciekać i pozwolisz się dogonić. Po kilku godzinach niespokojnego snu na kanapie, która przypominała raczej łoże tortur, Alex wziął prysznic, ubrał się i, czując się jak żywy trup, ruszył do Artist's Point. Miał nadzieję, że nie będzie musiał spotykać się z Justine. Dzisiaj by tego nie zniósł. Odczuł ulgę, bo Zoë była sama. Wpuściła go do kuchni i natychmiast usadziła przy stole. - Jak się dziś czujesz? - Jeśliby mierzyć ból głowy skalą siły uderzenia tornada - Alex spojrzał na nią ponurym wzrokiem - to mam najwyższy stopień. - Zaraz zrobię ci kawy. Koszmarny ból z przodu czaszki powodował, że chętnie wydłubałby sobie oczy. Oparł łokcie na stole i ujął głowę w dłonie, usiłując zebrać myśli. - Może dodasz do kawy sześciopak piwa? - spytał stłumionym głosem. - Najpierw wypij to. Zoë postawiła przed nim filiżankę kawy. Alex chwiejnie wyciągnął ręce. - Może ja... - zaczęła Zoë, próbując mu ułatwić zadanie. - Nie potrzebuję pomocy - warknął. - W porządku - powiedziała spokojnie i się wycofała.

Jej cierpliwość irytowała go, tapeta w czereśnie raziła w oczy, a w głowie huczało. Kiedy doniósł wreszcie filiżankę do ust, wypił kawę duszkiem i poprosił o dolewkę. - Najpierw spróbuj tego - zaproponowała, stawiając przed nim płytką miseczkę. Było w niej coś, co przypominało złocisty kawałek ciasta obsypany kandyzowanymi owocami pokrojonymi w paski tak cienkie jak wąsy kota. Z dania unosiła się pachnąca cynamonem para. Zoë wlała trochę mleka do miski i podała Alexowi łyżkę. Zapieczona owsianka była dość twarda, ale jednocześnie delikatna, z cytrusowym posmakiem. Kiedy mleko przeniknęło do środka, stała się bardziej miękka i z każdą łyżką nabierała wilgoci. Była też coraz pyszniej-sza. Ta potrawa nie miała nic wspólnego z szarą breją, jaką pamiętał z dzieciństwa. Odprężył się podczas jedzenia, opuściła go irytacja i zaczął głęboko oddychać. Poczuł miłe ciepło i zadowolenie. Zoë kręciła się po kuchni, mieszała w garnkach, nalewała mleko do dzbanków i mówiła o czymś, nie wymagając odpowiedzi. Zastanawiała się nad różnicą między koblerem a Brown Betty, ale on nic z tego nie rozumiał. Chciał tylko otulić się dźwiękiem jej głosu. Dni Alexa przebiegały teraz według ustalonego wzorca: każdego ranka szedł przed pracą do kuchni w Artist's Point i jadł to, co postawiła przed nim Zoë, a to pół godziny, które spędzał w jej towarzystwie, stanowiło fundament dalszej części dnia. Ale po wyjściu z pensjonatu

jego dobre samopoczucie znikało z godziny na godzinę. Najgorsze zaś były wieczory. Nadal męczyły go koszmary. Często śnił, że wrócił do picia. Budził się wtedy zawstydzony. Wiedział, że to tylko sen i że jeszcze się nie poddał, ale nie na wiele się to zdało. Tylko świadomość, że wkrótce zobaczy Zoë, pomagała mu przetrwać noc. Zawsze mówiła mu „dzień dobry" w taki sposób, jakby dzień miał być rzeczywiście dobry, i stawiała przed nim talerze z doskonałym jedzeniem, które pięknie wyglądało, a jeszcze lepiej pachniało i najlepiej smakowało. Suflety były niesłychanie delikatne, jajka polane sosem holenderskim miały kolor słoneczników. Zoë komponowała symfonie z mięsa, tworzyła poematy z chleba i układała owocowe melodie. Kuchnia była dla niej bardziej intymnym miejscem niż sypialnia. Była jej pracownią artystyczną, urządzoną wedle jej gustu. W otwartej spiżarni, wypełnionej półkami od podłogi do sufitu, stały słoiki z barwnymi przyprawami, mąkami, cukrem, płatkami owsianymi i brązowawymi połówkami orzechów nerkowca. Stały tam też butelki jasnozielonej hiszpańskiej oliwy, ciemnego octu balsamicznego, najwyższej jakości syropu klonowego z Vermontu, słoiki wielokwiatowego miodu, dżemów i przetworów, które wyglądały jak drogocenne kamienie. Zoë tak samo dbała o jakość swoich składników kuchennych jak Alex o poziom wykańczanych przez siebie budynków. Uwielbiał obserwować ją przy pracy. Poruszała się po kuchni szybko i z wdziękiem, często zatrzymując się, by podnieść ciężki garnek dwiema rękami albo zamknąć drzwiczki piekarnika. Patelnia robiła wrażenie

instrumentu muzycznego, kiedy podrzucała nią zdecydowanym ruchem, by zmieszać znajdujące się na niej składniki. Na siódme śniadanie w pensjonacie Zoë podała mu talerz mamałygi posypanej serem i kawałkami pikantnej smażonej kiełbasy. Dodała też trochę tłuszczu, dzięki czemu kukurydziana zupa nabrała wyrafinowanego smaku. Kiedy jadł, usiadła przy stole obok z filiżanką kawy. Jej bliskość trochę go peszyła. Zwykle jadał śniadania, pracując. Zerknął na wewnętrzną stronę jej przedramienia i zauważył ślad po oparzeniu. Miał ochotę przycisnąć do niego wargi. - Już przywieźli szafki - powiedział. - Zaczniemy je montować pod koniec tygodnia, a ja zbuduję kuchenną wyspę. - Zbudujesz? Myślałam, że ją zamówisz. - Nie. W ten sposób wyjdzie trochę taniej i będzie wyglądać jak robiona na zamówienie. Zmontujemy ją z szafek kuchennych, które pokryjemy panelami ze sklejki i położymy blat. - Uśmiechnął się, widząc wyraz twarzy Zoë. - Będzie wspaniale. Obiecuję ci. - Wcale w to nie wątpiłam - odrzekła. - Jestem pod wrażeniem. - Nie robię nic nadzwyczajnego - stwierdził, podnosząc filiżankę do ust. - To tylko zwykła stolarka. - Jest niezwykła, bo chodzi o mój dom. - W przyszłym tygodniu musisz mi powiedzieć, jakie chcesz mieć kolory. - Już je prawie wybrałam - stwierdziła. - Ciepła biel paneli, jasnożółte ściany i różowe kafelki do łazienki. Alex obrzucił ją nieufnym spojrzeniem.

- To ładny różowy - roześmiała się Zoë. - Odcień świeżych, rumianych policzków. Lucy pomogła mi go wybrać. Mówi, że to doskonały kolor do łazienki, bo dobrze się w nim wygląda. Alex wyobraził ją sobie wychodzącą z wanny wśród różowych ścian łazienki, podczas gdy jej krągłości odbijają się w lekko zaparowanym lustrze... Zoë wstała od stołu i podeszła do piekarnika. - Napijesz się wody? - spytała. - Poproszę. Zrobiło mu się nagle gorąco. Podniósł telefon komórkowy i zaczął się w niego uważnie wpatrywać. Przypomniał sobie, że powinien się trzymać z daleka od Zoë. Podeszła do niego i postawiła szklankę schłodzonej wody przy jego talerzu. Była tak blisko, że czuł jej zapach, który przypominał mu woń kwiatów, choć przebijał w nim lekki aromat smażonej kiełbasy. Zapragnął przytulić się do niej, objąć jej biodra. Wbił wzrok w telefon, przeglądając SMS-y, które już dawno przeczytał. Nie odsuwała się od niego. - Powinieneś się ostrzyc - zauważyła z uśmiechem. Poczuł na karku lekki dotyk jej palców. Zacisnął rękę na telefonie, omal nie miażdżąc obudowy. Gwałtownie wzruszył ramionami, strząsając z siebie jej rękę. Podeszła do piekarnika i włożyła tam garnek. Zaczęła mu opowiadać, że wybiera się na nabrzeże, by kupić halibuta wprost z łodzi rybackich. Alex nie mógł dać sobie rady z narastającą falą pożądania. W końcu chwyci! widelec i ochłonął dopiero, gdy jego zęby wbiły mu się w dłoń. Wstał od stołu i wymamrotał, że musi już wracać do pracy.

- A więc do jutra - powiedziała Zoë wesoło. - Będą naleśniki z dyni z imbirem. - Nie mogę przyjść jutro - rzucił i dopiero po chwili zorientował się, że nie zabrzmiało to grzecznie. - Muszę wcześniej zacząć pracę, bo będziemy kłaść masę szpachlową. - Przygotuję ci coś na wynos - nie poddawała się Zoë. - Przyjdź, podam ci w drzwiach. Nawet nie będziesz musiał wchodzić do środka. - Nie. - Był tak sfrustrowany, że nie potrafił wymyślić żadnej wymówki. - Koniec wizyty? - spytał duch, wchodząc do kuchni. - Tak - odpowiedział Alex odruchowo. - To jednak wstąpisz? - spytała Zoë zdezorientowana. - Nie - uciął. Odprowadziła go do drzwi. Była spięta i smutna. - Przykro mi. Nie chciałam cię obrazić. - Co to ma znaczyć? - spytał duch z oburzeniem. - Co się stało? Mówiłem ci... - Daj spokój - zwrócił się Alex do ducha. A kiedy zobaczył zatroskaną twarz Zoë, powtórzył: - Daj spokój. Nie wyciągaj fałszywych wniosków. Nic się nie stało. - Jednak coś się stało - upierał się duch. - W powietrzu lata zbyt wiele hormonów. - To dlaczego tak zareagowałeś, kiedy cię dotknęłam? - Zoë patrzyła uważnie na Alexa, jakby chciała odczytać jego myśli. Potrząsnął z irytacją głową. - Najwyraźniej to ci się nie podobało - orzekła, mieniąc się na twarzy. - Do jasnej cholery, Zoë - zaklął Alex.

Chciał chwycić ją w ramiona, ale tylko oparł ręce na blacie. Zoë wzdrygnęła się, patrząc na niego szeroko otwartymi oczami. - Właśnie, że mi się bardzo podobało - powiedział. - A gdyby trwało dłużej, to oparłbym cię o ten blat i nie mogłabyś się zająć pieczeniem ciastek. - Litości - jęknął duch i szybko wyszedł z kuchni. - To dlaczego... - zaczęła Zoë speszona jego szorstkim wyznaniem. - Nie udawaj - odpowiedział Alex. - Dobrze wiesz dlaczego. Jestem pijakiem, który odstawił alkohol. Niedawno się rozwiodłem i jestem bliski bankructwa. Nie znam więcej nieszczęść, jakie mogą dotknąć mężczyznę. Można by tylko do tego dodać impotencję. - Nie jesteś przecież impotentem - zaprotestowała Zoë. - Prawda? dodała po chwili wahania. - Słodki Jezu, szkoda że nie jestem - zaśmiał się Alex. Widząc smutny wyraz jej twarzy, westchnął ciężko. - Posłuchaj, Zoë, ja nie przyjaźnię się z kobietami. Jedyną formą kontaktu jest seks, a to w ogóle nie wchodzi w grę. - Spojrzał na smugę mąki na jej policzku. Nie mógł się pohamować, by nie zetrzeć jej delikatnie palcem. - Dziękuję, że pomogłaś mi przebrnąć przez ostatni tydzień. Jestem ci za to wdzięczny. Najlepiej ci się odwdzięczę, trzymając się od ciebie z daleka, dopóki nie nabiorę do tego wszystkiego dystansu. Zoë nie odzywała się, tylko patrzyła na niego zamyślona. Kiedy rozległ się dźwięk zegara piekarnika, kąciki jej ust uniosły się w smutnym uśmiechu. - Każdą chwilę mojego życia odmierza zegar piekarnika powiedziała. - Proszę, nie odchodź jeszcze.

Nie ruszył się z miejsca. Patrzył, jak Zoë wyjmuje z piekarnika blachę okrągłych bułeczek. Zapach gorącego chleba wypełnił kuchnię. Po chwili wróciła do niego i stanęła blisko. - Wiem, że masz rację - odezwała się. - Wiem też, z czym się będę musiała teraz zmierzyć. I będzie to o wiele trudniejsze, niż sobie wyobrażałam. Babcia przyjedzie tu już za miesiąc, a potem... Bezradnie wzruszyła ramionami. - Znam swoje ograniczenia i, jak mi się wydaje, poznałam też twoje. Problem polega jednak na tym... Roześmiała się nerwowo. - Czasem spotykasz naprawdę fajnego mężczyznę i mimo wszelkich starań nie możesz się zmusić do tego, by go pragnąć. Ale jest jeszcze gorzej, kiedy spotykasz niewłaściwego mężczyznę i nie możesz się zmusić do tego, by go nie pragnąć. Czujesz się pusta w środku, czekasz i marzysz, masz wrażenie, że każda spędzona z nim chwila prowadzi do czegoś tak wspaniałego, że nawet trudno byłoby to nazwać, i gdybyś mogła się tam znaleźć razem z nim, odczułabyś ogromną ulgę. Byłoby to spełnienie wszystkich twoich marzeń. - Westchnęła. - Nie chcę, żebyś trzymał się na dystans. Może nie powinnam była tego mówić, ale chcę, żebyś wiedział, jak ja... - Wiem - odrzekł nieoczekiwanie chłodnym tonem, choć w środku skręcał się z bólu. - Uspokój się, Zoë. Muszę już iść. Kiedy sięgał po klamkę, położyła mu dłoń na nadgarstku. - Zaczekaj - poprosiła. - Jest jeszcze jedna rzecz. Choć cofnęła już palce, skóra nadal go paliła, wróciło pożądanie. Robi się coraz gorzej, pomyślał z rozpaczą.

- Już nigdy nie poruszę tego tematu - obiecała Zoë. - Nie będę ci mówić o moich uczuciach, nawet nie będę próbowała się z tobą zaprzyjaźnić. Ale w zamian za to musisz coś dla mnie zrobić. - Drzwiczki dla kota - domyślił się Alex. - Nie. - Zoë pokręciła głową. - Chcę, żebyś mnie pocałował. Jeden raz. - Co takiego? Nie. - Alex był oszołomiony. - Nie. - Jesteś mi winien przysługę. - Skąd ci to, u diabła, przyszło do głowy? - Chcę tylko wiedzieć, jak to jest - upierała się Zoë. - Już cię raz pocałowałem. Tu, w kuchni. - To się nie liczy. Hamowałeś się wtedy. - To ty chciałaś, żebym się hamował. - Nieprawda. - Posłuchaj, Zoë, to przecież niczego nie zmieni. - Wiem. I nie oczekuję tego. - Dziewczyna drżała ze zdenerwowania. - Ja tylko chcę dostać... amuse-bouche. - Co to jest? - spytał Alex, obawiając się odpowiedzi. - To francuskie słowo na przekąskę. Nie zamawialiśmy tego i nie płacimy za to. To jest taki... prezent. - Kiedy zaskoczony Alex milczał, dodała: - W dokładnym tłumaczeniu oznacza to „przyjemność dla ust". - Jeśli chcesz, żebym oddał ci przysługę, to mogę zainstalować dodatkową listwę wykończeniową albo lampy sufitowe. - Obrzucił ją ponurym spojrzeniem. - A to nie ma nic wspólnego z przyjemnością dla ust. - Nawet jeden pocałunek nie jest możliwy? Tak cię przeraża perspektywa przyłożenia na dwadzieścia sekund swoich ust do moich?

- Dokładnie to wyliczyłaś - rzucił drwiąco. - Niczego nie wyliczam - zaprotestowała Zoë. - To była tylko sugestia. - Możesz o niej zapomnieć. - Nie rozumiem, dlaczego się złościsz. - Miała obrażoną minę. - Akurat. Oboje wiemy, czego chcesz dowieść. - Na przykład czego? - Chcesz mi pokazać, z czego rezygnuję. Chcesz, żebym żałował, że nie ubiegałem się o twoje względy. Zoë była gotowa protestować, ale się zawahała. - Jeśli cię pocałuję - oświadczył Alex - to tylko po to, żebyś żałowała, że o to prosiłaś. - Popatrzył na nią twardym wzrokiem, mając nadzieję, że się wycofa. - Nadal tego chcesz? - Tak - potwierdziła ochoczo. Zamknęła oczy i uniosła twarz. Alex miał rację. Związanie się z nim z wielu powodów nie było dobrym pomysłem. Lecz Zoë nadal chciała, żeby ją pocałował. Stała z zamkniętymi oczami, przygotowana na każdą jego reakcję. Czuta, jak się do niej zbliża i obejmuje ją powolnym ruchem. Przeszył ją nagły dreszcz. Ponownie odniosła wrażenie, że on ją pochłania, spija każdy jej oddech, czuje każde uderzenie jej serca, angażując w to wszystkie zmysły. Poczuła, że dotyka jej twarzy, unosi jej brodę i przesuwa palcami po policzku. Jego wargi znalazły się na jej ustach.

Był to przelotny dotyk, po którym nastąpiły kolejne subtelne pocałunki. Zoë zachwiała się, ale Alex ją podtrzymał. Schylił się i przesunął ustami po jej szyi. Kiedy poczuła, że dotknął czubkiem języka jej tętna, nogi się pod nią ugięły i uchwyciła się jego ramion. Przesuwał usta ku górze, podtrzymując jej głowę dłonią. Wreszcie poczuła, jak jego wargi rozgniatają jej usta. Zakręciło się jej w głowie. Chwyciła jego głowę rękami... Zrobiłaby wszystko, by nie odrywał od niej ust. Po chwili jednak usłyszała stłumiony śmiech. Alex patrzył na nią z łagodnym rozbawieniem. Nigdy przedtem nie widziała go takiego. - Alex... proszę... - Z trudem łapała powietrze. -Cii. Miał na wpół przymknięte oczy, pobłyskujące zza gęstych rzęs. Przesuwał delikatnie dłonią po jej włosach, ciele i plecach. - Chcę... - próbowała coś powiedzieć, ale oblewająca ją fala gorąca to uniemożliwiała. - Chcę... - Wiem, czego chcesz. Na ustach Alexa pojawił się cień uśmiechu. Rozchylił wargami jej usta i włożył do nich język. Pocałunek stał się bardziej brutalny, bardziej erotyczny. Zoë zaczęła poruszać biodrami, by jeszcze bardziej zbliżyć się do niego i poczuć siłę jego pożądania. Nie mogła się od tego powstrzymać, choć gdzieś w głębi odzywało się poczucie wstydu. Gdyby tylko mogła być z nim w jakimś spokojnym miejscu, gdzie nic nie mogłoby zakłócić ich samotności! Tylko oni dwoje, z dala od reszty świata. Było jej tak dobrze, że nie była w stanie zebrać myśli. Kiedy ta rozkoszna udręka dobiegła wreszcie końca, Zoë całym ciałem przylgnęła do niego.

Alex oderwał usta od jej warg i przycisnął ją do siebie. - Już dość - powiedział drżącym głosem. - Zoë... nie... uspokój się... Dygotała w jego ramionach, a jego urywany oddech rozwiewał jej włosy. Objęła go w pasie, czubki jej palców przesuwały się po tylnych kieszeniach jego dżinsów. Czuła bicie jego serca. Wydawało się, że gdyby jej nie trzymał, rozleciałaby się na kawałki. - Wyrównaliśmy rachunki - usłyszała jego szept. Skinęła głową, nie unosząc twarzy. - Miałem inny zamiar. - Alex skubał wargami jej ucho. - Chciałem, żeby cię trochę bolało. - Dlaczego zmieniłeś zdanie? - Po prostu nie mogłem tego zrobić - odparł po długim wahaniu. Kiedy wypuścił ją z objęć, Zoë zmusiła się, by spojrzeć mu w oczy. Dostrzegła w nich wyraz niezłomnej woli. Woli, która sprawiła, że postanowił przestać pić. I która sprawi, że to się już nie powtórzy. Na dźwięk zegara piekarnika wzdrygnęła się nagle. Alex uśmiechnął się lekko i odwrócił od niej, zrywając kontakt wzrokowy. Podeszła do piekarnika, nie patrząc za siebie. Usłyszała trzask zamykanych drzwi. Żadne z nich się nie odezwało. Czasami najłatwiej jest milczeć, szczególnie jeśli ma się powiedzieć: żegnaj.

ROZDZIAŁ PIĘTNASTY Minął miesiąc, a Alex trzymał się obranego trybu życia. Duch stracił już nadzieję na uzyskanie od niego jakichś informacji, ale się mylił. Alex walczył ze swoim uzależnieniem w każdej godzinie, a czasem nawet minucie, ale się nie poddawał. Jakby skoczył na głęboką wodę z wiarą, iż nauczy się pływać, zanim pójdzie na dno. Szukał ucieczki w pracy, którą wykonywał w perfekcyjny sposób, do późna w nocy piaskując, polerując, bejcując, malując i zajadając tyle batonów czekoladowych, że nawet najzdrowszy człowiek mógłby dostać szoku cukrzycowego. Jadał co prawda regularne posiłki, ale tylko dlatego, że duch bezustannie mu o tym przypominał. Powinien był jednak jeść o wiele więcej, by uzupełnić kalorie, których wcześniej dostarczał mu alkohol. Tylko dwa razy widział się w tym czasie z Zoë. Za pierwszym razem, kiedy brat od niej próbki kolorów farby, ich spotkanie trwało półtorej minuty, za drugim razem, gdy Zoë przyjechała do letniego domu, by zobaczyć postęp prac, Alex zachowywał się oficjalnie, a ona

była sztywna i wycofana. Natomiast na Gavinie i Isaacu zrobiła tak piorunujące wrażenie, że podczas jej wizyty żaden z nich nie był w stanie pracować. Te spotkania nie wpłynęły na Alexa. Wiedział, jak zbudować ścianę, przez którą nic się nie przedrze, i Zoë nie miała już nad nim żadnej władzy. Tylko duch się martwił - Alex nie chciał z nim rozmawiać o tym, co czuł do Zoë. Był to temat tabu. Duch go rozumiał. Wiedział, że kobieta potrafi dotrzeć do głębi duszy, gdzie mieszczą się najlepsze i najgorsze cechy. A wtedy umie nad nią zapanować i pozostać w niej na zawsze. Dlatego też nie powiedział Alexowi o nowo odkrytych wspomnieniach o Emmaline Stewart, które rozwijały się przed jego oczami jak film. Emma była najmłodszą i najbardziej energiczną z trzech córek Westona Stewarta. Lubiła książki, była też zabawna. Z powodu dalekowzroczności musiała czasem używać okularów do czytania. Uwielbiała swoje kocie, grube i czarne oprawki, co okropnie denerwowało jej kuzynkę Jane. Ta ostrzegała ją wielokrotnie, że jeśli będzie nosiła takie szkła, nigdy nie zdobędzie żadnego mężczyzny. Ale Emma twierdziła, że właśnie dzięki tym okularom znajdzie tego właściwego. Duch pamiętał ich wspólny piknik nad Jeziorem Marzeń, po którym wrócili do letniego domu. Byli tam sami. Emma czytała mu artykuł, jaki napisała o miejscowym gimnazjum, które zabroniło uczennicom malowania twarzy, czyli używania szminki, różu i pudru. Wszystkie uczennice w hrabstwie Whatcom protestowały przeciwko tym ostrym przepisom, a Emma

przeprowadziła wywiady na ten temat z trzema dyrektorkami szkół. - „Używanie szminki prowadzi do przełamania pierwszej zapory dziewczęcej wstydliwości" - cytowała pierwszą dyrektorkę, a jej oczy skrzyły się z rozbawienia za kocimi okularami. - „Następny krok to papierosy, alkohol, po czym nastąpią rzeczy nie do wypowiedzenia". - Jakie rzeczy nie do wypowiedzenia? - spytał, całując ją w policzek, szyję, za uchem... - Wiesz jakie. - Nie wiem. Opisz mi choć jedną. - Nie - roześmiała się Emma. Upierał się, całując ją, przyciągając jej ręce do swojego ciała. A ona chichotała, udając, że się opiera, bo wiedziała, że to rozbudza jego pożądanie. - Powiedz mi chociaż, jakie części ciała są w to zaangażowane prosił, a kiedy zdecydowanie odmówiła, sam zasugerował, co mogłoby być tą rzeczą nie do wypowiedzenia. - Wulgarny język w niczym ci nie pomoże - skarciła go. - Już mi pomógł poradzić sobie z czterema guzikami twojej bluzki uśmiechnął się szeroko. Emma zarumieniła się i umilkła, a on, coś do niej szepcąc, rozpinał pozostałe guziki... Wspomnienie intymnych doznań było upajające, ale teraz na pierwszy plan wysuwały się o wiele ważniejsze przeżycia duchowe. Zbliżał się dzień, kiedy miał ją znów zobaczyć. Choć tak niecierpliwie oczekiwał tej chwili, czuł, że coś jest nie w porządku, że musi się przedtem koniecznie czegoś dowiedzieć. Był zadowolony, że Alex

spędza dużo czasu w letnim domu, ale on musiał wrócić na ulicę Rainshadow... To właśnie tam coś się wydarzyło, coś, o czym powinien sobie przypomnieć... Zoë przejrzała schowek, w którym trzymały z Justine meble, obrazy i inne przedmioty tymczasowo niemające zastosowania, i wybrała trochę rzeczy do letniego domu. Były wśród nich między innymi trzy zabytkowe metalowe szafki ze schowkami, o tyle ciekawe, że drzwiczki każdego schowka pomalowane były na inny kolor, zegar ścienny w kształcie filiżanki do kawy, niebiesko-zielona wiktoriańska rama łóżka z kutego żelaza. Postanowiła wziąć także trochę mebli z dawnego mieszkania Emmy, które zostały już przesłane nad zatokę Friday, w tym skórzane fotele klubowe, wiklinowy kufer i kolekcję czajników do herbaty, którą chciała wyeksponować na półkach we wnękach ściany. Uznała, że takie pomieszanie stylów będzie się dobrze prezentować w raczej ascetycznym wnętrzu odnowionego domu, wiedziała też, że babcia lubiła mieć niecodzienne przedmioty w swoim otoczeniu. Minęło sześć tygodni od chwili, kiedy Alex zabrał się do przeróbki letniego domu, i zgodnie z obietnicą zdążył wykończyć kuchnię, dużą sypialnię i łazienkę. Kiedy okazało się, że drewniana podłoga nie nadaje się do użytku, Zoë zgodziła się, by położył laminowane panele w miodowym odcieniu. Musiała przyznać, że podłoga wyglądała pięknie i, o dziwo, bardzo naturalnie. Trzeba było jeszcze wykończyć drugą sypialnię i małą łazienkę oraz zbudować garaż, co oznaczało, że Alex będzie tam

jeszcze pracował, kiedy wprowadzą się z Emmą, i Zoë miała w tej kwestii mieszane uczucia. Przy każdym spotkaniu bowiem oboje czuli się nieswojo. Alex wyglądał o wiele lepiej. Wydawał się wypoczęty, nie miał już sińców pod oczami. Ale rzadko się uśmiechał, a jego śmiech nigdy nie brzmiał serdecznie. Stale zaciśnięte usta wyrażały gorycz człowieka, który nigdy nie zdobędzie tego, czego naprawdę pragnął. Taka rezerwa nie martwiłaby Zoë, gdyby przedtem nie poznała go z innej strony. Korzystając z pomocy Justine, chciała też zaopatrzyć letni dom w naczynia kuchenne oraz bieliznę pościelową i powiesić obrazki, żeby uczynić go przytulnym. Potem miała pojechać do Everett i przywieźć babcię na wyspę. Pielęgniarki poinstruowały Zoë, jak należy prowadzić terapię ruchową i podawać leki. Ostrzegły ją również, że Emma zaczęła cierpieć na pewne niepokojące symptomy związane z demencją, takie jak pojawiający się wieczorem lęk i silne pobudzenie, częste zadawanie tych samych pytań, a nawet agresja. Colette Lin przeprowadziła z nią kilka rozmów, które miały ją przygotować na różne niespodzianki. Powiedziała, że kiedy Emma utraci jakąś sprawność, to nie należy oczekiwać, iż kiedykolwiek ją odzyska, a ponadto wkrótce zacznie wykonywać czynności w niewłaściwej kolejności. Później dojdzie do tego, że nawet zaparzenie kawy czy zrobienie prania będzie przekraczać jej możliwości. Wreszcie niestety osiągnie taki stopień dezorientacji, że zacznie wałęsać się bez celu, a nawet się gubić. Wtedy już, dla własnego bezpieczeństwa, będzie musiała trafić do zakładu zamkniętego. Zoë trudno się było zorientować w samopoczuciu Emmy, ponieważ rozmawiała z nią tylko przez telefon.

Wydawało się jej jednak, że babcia ma realistyczny stosunek do swojej choroby, zabarwiony poczuciem humoru. Taka zresztą była przez całe życie. „Powiedz wszystkim, że cierpię na łagodne zaburzenie poznawcze" - oznajmiła Zoë ze złośliwym chichotem. „Będą wtedy myśleli, że jestem młodsza". Innym razem poinstruowała wnuczkę: „Kiedy będziesz podawała obiad, zawsze mów, że to moja ulubiona potrawa. Nie będę przecież pamiętać, czy naprawdę tak jest". Gdy Zoë powiedziała Emmie, że znalazła domową pielęgniarkę, która będzie z nią rano, kiedy Zoë pójdzie do pracy, spytała: „Czy ona umie robić manikiur?" - Wiem, że ona się boi - mówiła Zoë do Justine w wieczór poprzedzający przeniesienie rzeczy do letniego domu. - Traci siebie po kawałku i nic nie można na to poradzić. - Ale wie, że będzie bezpieczna. Wie, że ty z nią będziesz. - Wie o tym teraz. - Zoë głaskała Byrona, który wskoczył jej na kolana. - Jest jednak możliwe, że nie zawsze będzie tego świadoma. Justine podała kuzynce kieliszek wina, napełniła drugi i usiadła na skraju kanapy. - To dziwne, kiedy się nad tym zastanowić - powiedziała. - Kim jesteś, jeśli odebrano ci wspomnienia i pragnienia? - Niczym - odparła Zoë ponuro. - Nieprawda. Pozostajesz duszą, która jest w podróży... A życie na ziemi to tylko część tej wędrówki.

- Jak myślisz, co się z nami dzieje po śmierci? - Jak twierdzi moja rodzina, przynajmniej ta ze strony matki, niektóre dusze mają szczęście stać się częścią wszechobejmującego absolutu. Czy też dostać się do nieba. Jakkolwiek to nazwać. - Justine założyła nogę na nogę i wtuliła się w róg kanapy. - Natomiast te, które popełniały błędy za życia na ziemi, muszą się udać do pewnego rodzaju poczekalni. - Jakiej poczekalni? - Tego dokładnie nie wiem. Ale mają tam szansę zrozumieć swoje błędy i wyciągnąć z nich wnioski. Sabat nazywa to miejsce Summerland. Byron zwinął się w kłębuszek na kolanach Zoë i zaczął mruczeć. Zoë popijała wino i patrzyła na kuzynkę z niepewnym uśmiechem. - Powiedziałaś „sabat". Jak u czarownic? - To tylko taki żart wśród przyjaciół mamy. - Justine machnęła lekceważąco ręką. - Nazywali swoją grupę nieprzemijającym sabatem, Krystalicznym Kręgiem. - Ty też do niego należysz? - Widziałaś mnie kiedyś na miotle? - Justine parsknęła śmiechem. - Ty nawet nie używasz odkurzacza - uśmiechnęła się Zoë, lecz szybko podniosła głowę, uderzona nagłą myślą. - A ta stara miotła w twojej szafie? - Dostałam ją od matki jako element dekoracyjny. Lubię trzymać ją przy ubraniach, bo pachnie cynamonem. Na widok wyrazu twarzy Zoë Justine zrobiła komiczną minę. - Co znowu?

- Jak się nazywają ludzie, którzy odchodzą od swojej religii? - Odstępcy. - Myślę, że jesteś czarownicą odstępcą. Choć Zoë wypowiedziała te słowa swobodnym tonem, Justine spojrzała na nią poważnie. - Przeszkadzałoby ci, gdybym nią była? - spytała. - Nie. Chciałabym, żebyś rzuciła urok i moja babcia poczuła się lepiej. - Obawiam się, że żaden urok by tu nie pomógł. - Justine wyraźnie się rozluźniła. - Mogłabym jej tylko zaszkodzić. Wyciągnęła swoją długą nogę i potarła Byrona stopą. - Pozostanę więc tylko waszą przyjaciółką - powiedziała. - Jeśli to w ogóle coś warte. - To jest wiele warte. Następnego ranka, po wydaniu gościom śniadania, Zoë zadzwoniła do Emmy. - Zgadnij, jakie mam plany na dzisiaj - powitała ją radosnym tonem. - Przyjedziesz do mnie z wizytą - domyśliła się babcia. - Prawie zgadłaś. Dziś i jutro będę zajęta przygotowaniami w letnim domu, a następnego dnia obie się do niego wprowadzimy. Będzie tak samo jak za dawnych czasów. - Przyjedź po mnie teraz. Pomogę ci. Zoë się uśmiechnęła. Choć Emma oferowała swoją pomoc w najlepszej wierze, nie mogłaby się do niczego przydać. - Nie mogę zmieniać planów - odpowiedziała. - Razem z Justine opracowałyśmy wszystkie szczegóły. Pomoże nam jej chłopak Duane i...

- To ten mężczyzna z gangu motocyklowego? - On nie należy do gangu, tylko do Kościoła Wolnych Motocyklistów. - Motocykle są hałaśliwe i niebezpieczne. Nie lubię mężczyzn, którzy na nich jeżdżą. - My lubimy muskularnych mężczyzn, którzy pomagają nam przenosić meble. - Tylko Duane wam pomaga? Te fotele klubowe są bardzo ciężkie. - Nie. Będzie też Alex. - A to kto? - Przedsiębiorca budowlany. Ma furgonetkę z hakiem holowniczym. - Czy on też jest muskularny? - spytała Emma złośliwie. - Hopsi - skarciła ją Zoë i poczuła, że się czerwieni na wspomnienie ciała Alexa przy swoim ciele. - Owszem, jest bardzo muskularny. - Czy jest atrakcyjny? - Bardzo. - Żonaty? - Rozwiedziony. - Dlaczego on... - Tylko niczego sobie nie wyobrażaj - powiedziała Zoë ze śmiechem. - W tej chwili nie interesują mnie romanse. Chcę się skupić na opiece nad tobą. - Chciałabym, żebyś znalazła sobie dobrego męża, zanim odejdę stwierdziła Emma. - Więc nie odchodź za szybko, bo to może trochę potrwać. Zoë usłyszała, jak ktoś otwiera tylne drzwi kuchni. Odwróciła się i zobaczyła Alexa. Uśmiechnęła się do niego, a serce mocniej jej zabiło.

- Kiedy po mnie przyjedziesz? - dopytywała się Emma. - Pojutrze. - Czy już cię o to pytałam? Zoë czuła, że babcia jest zakłopotana. - Tak - odrzekła łagodnym tonem. - Nic nie szkodzi. Zauważyła, że Alex patrzy na stojącą na blacie blachę z muffinkami, i pokazała mu gestem, żeby się poczęstował. Zrobił to bez wahania. Zoë zaczęła nalewać mu kawy. - Muszę wracać do pracy - powiedziała do słuchawki. Okazało się jednak, że ten drobny objaw problemów z pamięcią zaniepokoił Emmę. - Któregoś dnia popatrzę na ciebie - mruknęła - i pomyślę: „To ta miła dziewczyna, która dla mnie gotuje", ale nie będę wiedziała, że jesteś moją wnuczką. Te słowa zabolały Zoë. Z trudem przełknęła ślinę i dolała śmietanki do kawy Alexa. - Ja zaś nadal będę wiedziała, kim ty jesteś - stwierdziła. - I nadal będę cię kochała. - To okropnie jednostronne. Na co komu babcia, która niczego nie pamięta? - Znaczysz dla mnie więcej niż to, co pamiętasz. Zoë spojrzała przepraszająco na Alexa, wiedziała bowiem, że on nie lubi czekać. Tym razem jednak wydawał się zrelaksowany, miał odwrócony wzrok i jadł babeczkę. - Nie będę sobą - upierała się Emma. - Będziesz sobą. Potrzebujesz tylko od czasu do czasu trochę pomocy. Ja ci będę o wszystkim przypominać. - Słysząc po drugiej stronie ciszę, Zoë dodała szeptem: - Muszę już kończyć, Hopsi. Później do ciebie

zadzwonię. Możesz już zacząć się pakować. Pojutrze przyjadę po ciebie. - Pojutrze - powtórzyła Emma. - Do widzenia, Zoë. - Do widzenia. Kocham cię. Po zakończeniu rozmowy Zoë włożyła telefon do tylnej kieszeni i posłodziła Alexowi kawę. - Dzięki - powiedział, kiedy podała mu filiżankę. Zoë nie mogła wykrztusić słowa, a Alex chyba to zrozumiał, bo zaraz rozładował sytuację, mówiąc: - Zapakowałem już pudła do samochodu. Zawiozę ciebie i Justine do letniego domu, żebyście mogły zacząć rozpakowywać talerze, książki i resztę rzeczy. Kiedy przyjedzie Duane, przypniemy przyczepę i zabierzemy meble ze składu. - Upił łyk kawy i obrzucił ją szybkim spojrzeniem. Zoë miała na sobie dżinsy, porozciągany podkoszulek, a na nogach stare tenisówki. W przeciwieństwie do Justine, która była szczupła i długonoga, ona nie powinna nosić workowatych ubrań. Kobieta z takimi piersiami i biodrami fatalnie wyglądała w ciuchach, które nie były dobrze dopasowane. - W tym stroju jestem okropnie przysadzista - przyznała głośno i natychmiast pożałowała. - Zapomnij, że to powiedziałam - poprosiła, zanim Alex zdążył się odezwać. - Nie upominam się o komplementy. Po prostu czuję się niepewnie. Na każdym polu. - To zrozumiałe - stwierdził Alex - skoro czekają cię poważne wyzwania. Ale słowo „przysadzista" zdecydowanie do ciebie nie pasuje. Dokończył pić kawę i odstawił filiżankę. - Należy ci się komplement... Jesteś doskonałą kucharką.

- Czy możesz powiedzieć mi coś, co nie ma nic wspólnego z gotowaniem? - spytała Zoë. Omal się nie uśmiechnął. Widziała lekko unoszące się kąciki jego ust. - Jesteś... - powiedział po chwili - najbardziej życzliwą osobą, jaką kiedykolwiek spotkałem. Zanim zdołała ochłonąć po tym wyznaniu, ruszył do drzwi. - Weź torebkę - rzucił swobodnym tonem. - Zawiozę cię nad Jezioro Marzeń. Letni dom pięknie się prezentował. Był nieskazitelnie czysty, pełen światła, a stare skrzynkowe okna błyszczały w promieniach słońca. Czuto się zapach świeżej farby i drewna. Zaczęli wnosić pudła. Alex postawił przy nowej wyspie dwie ciężkie skrzynki z talerzami. Zoë szla za nim. Zaskoczył ją widok odnowionego kompletu mebli w stylu retro. Stolik został pokryty nową warstwą srebrzystego chromu, a krzesła wyłożone jasnoniebieskim winylem, przypominającym dawny. Postawiła karton, który trzymała w rękach, i spojrzała zdumiona na Alexa. - Odnowiłeś je - zauważyła, przesuwając palcem po lśniącej powierzchni stołu. - Tylko pokryłem chromem w sprayu. - Alex wzruszył ramionami. Jego nonszalancja nie zmyliła jej. - Zrobiłeś o wiele więcej. - Zajmowałem się tym od czasu do czasu, kiedy

potrzebowałem zmiany. Zresztą nie musisz z nich korzystać. Możesz je sprzedać i za te pieniądze kupić inny komplet jadalny. - O nie. Ten jest doskonały. Bardzo mi się podoba. - Pasuje do twoich metalowych szafek - przyznał Alex. - Robisz sobie żarty z mojego stylu dekoracji wnętrz? - uśmiechnęła się Zoë. - Nie, naprawdę jest niezły. - Widząc niepewność na jej twarzy, dodał: - Nie wciskam ci kitu. Jest uroczy. - Domyślam się, że twój styl jest bardzo wysmakowany. - Na jej twarzy nadal widniał lekki uśmiech. - Jest bezosobowy - powiedział. - Darcy zawsze mówiła, że patrząc na nasz dom, nikt nie będzie mógł niczego się o nas dowiedzieć. To mi się nawet podobało. Na stoliku leżało kilka przedmiotów. Zoë wzięła do ręki plastikowy pasek ze sprzączką i jakimś miniaturowym nadajnikiem. - Co to jest? - Prezent dla twojego kota. Alex podniósł z blatu maleńkie urządzenie do zdalnego sterowania i pokazał jej. - To należy do kompletu. - Dziękuję. - Zdumiona pokręciła głową. - Ale... Byron nie potrzebuje elektronicznej obroży. - To nie jest elektroniczna obroża. - Alex uśmiechnął się szeroko. Wziął ją za ramiona i poprowadził do drzwi prowadzących na tylną werandę. - Służy do czegoś innego. Mały kwadrat z pleksiglasu został wmontowany w ścianę obok drzwi. Alex nacisnął guzik pilota i szybka się uniosła.

Zoë zaniemówiła z wrażenia. - Zrobiłeś specjalnie drzwiczki dla kota? - wyjąkała. - Obroża uruchomi je automatycznie, ale tylko gdy Byron podejdzie na wprost. Nic innego nie dostanie się do środka, nawet pająk. Zoë milczała, więc dodał: - To prezent. Pomyślałem, że będziesz zajęta przy babci i nie możesz otwierać kotu drzwi kilkanaście razy dziennie. - Wskazał jej samoprzylepną karteczkę na szafce. - To ściągawka, jak tego używać. Pełna instrukcja obsługi jest w... - przerwał, kiedy Zoë wyciągnęła do niego ręce. Odruchowo chwycił ją za nadgarstki, zanim zdążyła objąć go za szyję. Pilot spadł na podłogę. - Chciałam cię tylko uściskać - roześmiała się. Jeszcze żaden prezent nie sprawił jej tyle przyjemności. Była przepełniona radością i zapomniała, że powinna być ostrożna. Alex natomiast miał tak ponurą minę, jakby groziło mu jakieś śmiertelne niebezpieczeństwo. Nadal trzymał jej nadgarstki w delikatnym, lecz pewnym uścisku. - Obejmę cię tylko raz - szepnęła z uśmiechem. Pokręcił głową. Patrzyła zafascynowana, jak mienił się na twarzy, z trudem przełykając ślinę. Najbardziej niezwykły widok przedstawiały jego niebieskozielone oczy, przez które przebiegały smużki światła, co przypominało migotanie gwiazd. Patrzył na nią w taki sposób, jakby chciał ją pożreć, co podniecało Zoë, zamiast wprawić ją w panikę. Ponieważ wciąż trzymał jej nadgarstki, stanęła na palcach i przytuliła się do niego. Jej wargi delikatnie

dotknęły jego ust. Nie próbowała wyzwolić rąk z jego uścisku, wiedziała, że toczy jakąś wewnętrzną bitwę. Szybko wyczuła moment, kiedy ją przegrał. Kiedy przesunął jej ręce i przytrzymał za plecami, jej piersi wygięły się ku górze. Jego wargi znalazły się na jej ustach. Trzymał ją mocno, nie była w stanie się poruszyć. Mogła tylko odwzajemniać mu pocałunki. Nie odrywając ust od jej warg, Alex puścił nadgarstki i ujął twarz Zoë w obie dłonie. Wydawało się, że pragnie te wrażenia zachować na zawsze. Żadne z nich nie myślało racjonalnie, nie było już miejsca na refleksje. Zostały tylko uczucia i pragnienia. Zoë włożyła dłonie pod podkoszulek Alexa, by dotknąć jego skóry. Przesuwała je wolno w górę i w dół. Mężczyzna jęknął cicho, oparł ją o drewniany blat i podciągnął jej podkoszulek. Oddychał gwałtownie, a jego dłonie delikatnie głaskały jej piersi. Nie odrywał też warg od jej ust, namiętnie pogłębiając pocałunek. Jego palce wślizgnęły się pod stanik i przesuwały po wrażliwych brodawkach, które stwardniały pod wpływem dotyku. Zoë odczuwała go w całym ciele. Kiedy jego palce ścisnęły napiętą brodawkę, zadrżała z rozkoszy. Wspinała się na palce, chcąc być jak najbliżej, kiedy rozchylał jej usta swoimi wargami. Nagle ktoś otworzył drzwi. Zoë była zbyt zaskoczona, by zareagować. Alex szybko opuścił jej podkoszulek, chwycił jakieś pudło z kuchennej wyspy i zaniósł je na blat koło zlewu. - Już jesteśmy - oświadczyła Justine, otwierając ramieniem drzwi. W rękach miała ogromny karton. - Duane idzie za mną. Ależ tu jest fantastycznie!

Zoë nie mogła zebrać myśli. Nie wyzwoliła się jeszcze z zaklętego kręgu, w którym zamknęły ją ramiona Alexa. Kręciło się jej w głowie, z trudem utrzymywała się na nogach. - Prawda, że tu pięknie? - wykrztusiła wreszcie i podniosła z podłogi malutkiego pilota. - Nie tylko pięknie, to także świetna inwestycja - odparła Justine. Łatwo będzie kiedyś wynająć ten dom. Dobra robota, Alex. - Dzięki - mruknął i zaczął otwierać karton scyzorykiem. - Widzę, że już brakuje ci tchu - powiedziała Justine z szerokim uśmiechem. - Dobrze, że jest Duane, pomoże przy ciężkich pracach. - Popatrz, Justine - wtrąciła Zoë, zanim Alex zdążył odpowiedzieć. Alex zainstalował specjalne drzwiczki dla Byrona. Kiedy Justine podziwiała elektroniczny zamek, wszedł Duane, niosąc kilka pudeł. Duane był poczciwym facetem, regularnie uczęszczającym do kościoła motocyklistów. Co prawda był szorstki i impulsywny, lecz bardzo lojalny w stosunku do przyjaciół i zawsze gotów do pomocy. Wyglądał groźnie, nosił skórzane kamizelki, z których wystawały muskularne ręce, pokryte tatuażami od nadgarstków do ramion, a połowa jego twarzy zasłonięta była gęstymi baczkami wcinającymi się w środek policzka. Dlatego też Zoë przez pewien czas czuła się niepewnie w jego towarzystwie. Ale Duane był bardzo oddany Justine, z którą spotykał się prawie od roku. - Ja się nie nadaję do zakochiwania - oświadczyła

kiedyś Justine, kiedy Zoë spytała, czy jej związek z Duane'em może się przerodzić w coś poważniejszego. - Czy boisz się zakochać, czy to z nim coś... - Wcale się nie boję. A Duane jest wspaniały. Po prostu nie potrafię nikogo kochać. - Masz w sobie mnóstwo miłości - zaprotestowała Zoë. - Tylko dla przyjaciół i rodziny. Ale nie potrafię kochać kogoś w taki sposób, o jakim myślisz. - Ale uprawiasz z nim seks - stwierdziła Zoë zdezorientowana. - Oczywiście. Przecież ludzie mogą uprawiać seks bez miłości. - Byłoby dobrze - powiedziała z nadzieją Zoë - mieć kiedyś obie te rzeczy naraz. Co chwilę wnoszono do domu nowe kartony z opisem ich zawartości. W niektórych były rzeczy Emmy. Kiedy Alex i Duane pojechali do przechowalni po meble, Justine i Zoë zaczęły rozpakowywać buty i torebki i umieszczać je na stojakach oraz półkach w szafie głównej sypialni. - Nie przypominam sobie, żeby te wszystkie wnęki zostały ujęte w rachunku - zwróciła uwagę Justine. - Wygląda na to, że Alex wykonał tu wiele dodatkowych prac. Płaciłaś mu za to na boku? - Nie. Zrobił to, choć go nawet nie prosiłam - tłumaczyła Zoë. Chce, żeby Emmie wygodnie się tu mieszkało. - Nie sądzę, by robił to dla Emmy - roześmiała się Justine. - Czy coś zaiskrzyło pomiędzy tobą a tą górą lodową w ludzkiej postaci?

- Nie. Niczego nie było - odparła stanowczo Zoë. - Uwierzyłabym ci, gdybyś powiedziała: „To tylko mały flirt" albo „Zaprzyjaźniliśmy się". - Justine uniosła brwi. - Ale „niczego nie było"...? Tego nie kupuję. Zauważyłam, w jaki sposób na ciebie patrzy, kiedy myśli, że nikt tego nie widzi. - W jaki sposób? - Jak wygłodzony alpinista, który spędził trzy dni na ścianie, na ciastko drożdżowe. - Nie chcę o tym rozmawiać - ucięła Zoë. - W porządku. - Justine zajęła się ustawianiem butów. - To tylko pocałunki. Nic więcej nie będzie. Jasno postawił sprawę rzuciła po chwili Zoë. - Cieszę się, że to mówisz, ponieważ znasz moją opinię. Justine zabrała się do otwierania kolejnego pudła. - On jest lepszym człowiekiem, niż myślisz. - Zoë nie mogła się już powstrzymać. - Jest lepszym człowiekiem, niż sam myśli. - Nie rób tego, Zoë. - Czego? - Wiesz, o czym mówię. Chcesz to zrobić i szukasz sposobów na usprawiedliwienie własnych pragnień. Pociągają cię mężczyźni emocjonalnie nieosiągalni. - Kiedyś - odparowała Zoë - powiedziałaś mi, że jesteś emocjonalnie nieosiągalna dla nich. Czy to oznacza, że nikt nie powinien uprawiać z tobą seksu? - Nie. Oznacza to tylko, że ze mną seks powinien uprawiać tylko pewien typ mężczyzny, inny się sparzy. I to będzie wyłącznie jego wina. - W porządku. Jeśli się sparzę, zadając się z Alexem,

czy też kimś innym, nie będę szukać u ciebie współczucia odpowiedziała Zoë zirytowanym tonem. Justine spojrzała na nią ze zdziwieniem. - Posłuchaj, ja jestem po twojej stronie. - Wiem o tym. Jestem też pewna, że masz rację. Ale czuję się bezustannie pouczana. - To i tak nie ma znaczenia - mruknęła po chwili Justine, wyciągając buty z pudełka. - Będziesz miała tyle zajęć przy Emmie, że nie zostanie ci wiele czasu na zabawianie się z Alexem. Po jakimś czasie pojawili się Alex i Duane i zaczęli wnosić do domu meble i materace oraz ustawiać je tam, gdzie wskazywała Zoë. Kiedy wszystkie prace zostały zakończone, słońce chyliło się już ku zachodowi. Trzeba było jeszcze rozlokować kilka drobiazgów, ale tym miała się zająć Zoë następnego dnia. Alex wniósł manekina krawieckiego Zoë do mniejszej sypialni, która nie była jeszcze pomalowana. Kiedy zdjął ochronny pokrowiec, ukazała się cała kolekcja przypiętych do niego broszek. Jedne zrobione były z kryształu, inne z drogich kamieni lub emalii, a jeszcze inne po prostu polakierowane. - Gdzie go postawić? - spytał. - W tamtym rogu - odparła. Przed przeprowadzką Zoë schowała kilka najwartościowszych ozdób. Teraz wyjęła je z torebki i zaczęła przypinać do manekina. - Przepraszam, nie zdążyłem jeszcze skończyć tego pokoju odezwał się Alex po chwili, ze zmarszczonymi brwiami rozglądając się po niewielkim pomieszczeniu. Wstawił już ramy szafy, która miała zajmować całą

ścianę, i zmienił wykładzinę, ale trzeba było jeszcze pomalować ściany i zadbać o oświetlenie. - Wykonałeś ogromną pracę - odparła Zoë. - Najważniejszymi pomieszczeniami były kuchnia i pokój mojej babci. I oba są piękne. Popatrzyła na manekin i przypięła broszkę w wolnym miejscu. - Albo będę musiała zrezygnować z kolekcjonowania - westchnęła - albo kupić nowego manekina. Alex stał obok niej, patrząc na wystawę biżuterii. - Dawno zaczęłaś zbierać? - Kiedy miałam szesnaście lat. Tę broszkę dała mi babcia na urodziny. - Pokazała mu kwiat wykonany z kryształów. - A tę kupiłam z okazji ukończenia szkoły kucharskiej. - Zoë trzymała w ręku czerwonego emaliowanego homara ze złotymi wąsami, którego przypięła po chwili do klatki piersiowej manekina. - A ta? - zainteresował się Alex, patrząc na antyczną, oprawną w złoto kameę z kości słoniowej. - Prezent ślubny od Chrisa - uśmiechnęła się Zoë. - Powiedział, że po siedmiu latach kamea staje się dla właścicielki szczęśliwym talizmanem. - Więc czeka cię szczęście - powiedział. - Wydaje mi się, że ludzie nie zawsze wiedzą, kiedy są szczęśliwi. Często dopiero później zdają sobie z tego sprawę. Mój rozwód z Chrisem zapowiadał się na klęskę, a okazał się najlepszą rzeczą, jaka mogła spotkać każde z nas. - To nie był szczęśliwy traf. Po prostu naprawiliście pomyłkę. - Staram się nie myśleć o małżeństwie jak o pomyłce. - Zoë zrobiła zabawną minę. - Raczej jak o okazji, którą podarował mi los, bym mogła się czegoś nauczyć.

- I czego się nauczyłaś? - spytał z drwiącym błyskiem w oczach. - Jak wybaczać, jak być bardziej samodzielną... - Nie sądzisz, że mogłabyś nauczyć się tego wszystkiego bez pomocy jakiejś wyższej siły? - Ty pewnie nawet nie wierzysz w wyższą siłę. - Zawsze bardziej przemawiał do mnie egzystencjalizm niż los, Bóg czy przypadek. - Nigdy nie wiedziałam dokładnie, czym jest egzystencjalizm wyznała Zoë. - To wiedza, że świat jest zwariowany i pozbawiony znaczenia, dlatego samemu trzeba znaleźć własną prawdę. Ponieważ nic nie ma głębszego sensu. Nie ma żadnej siły wyższej, a ludzie samotnie muszą przedzierać się przez życie. - Czy brak wiary czyni cię szczęśliwszym? - spytała z powątpiewaniem Zoë. - Według egzystencjalistów można być szczęśliwym tylko wtedy, kiedy uda się przeżyć życie, nie przejmując się absurdalnością ludzkiej egzystencji. A więc... szczęście nie wchodzi tu w grę. - To okropne - roześmiała się Zoë. - I zanadto skomplikowane. Ja lubię rzeczy, których mogę być pewna. Jak przepisy kucharskie. Wiem, że dzięki odpowiedniej ilości proszku do pieczenia ciasto rośnie. A jajka łączą inne składniki. Życie jest dobre i większość ludzi jest dobra, a wynalezienie czekolady dowodzi, że Bóg chce, byśmy byli szczęśliwi. Widzisz? Mój umysł pracuje na bardzo powierzchownym poziomie. - Podoba mi się sposób, w jaki pracuje twój umysł. - Kiedy na nią spojrzał, w jego oczach pojawił się błysk.

- Zadzwoń, gdybyś miała jakiś problem. Nie pojawię się tu przez kilka dni. - Nie zawracałabym ci głowy, kiedy masz wolne. Pracowałeś tu prawie bez przerwy od samego początku. - Nie jest trudno pracować - powiedział - kiedy jest się dobrze opłacanym. - I tak doceniam twoje wysiłki. - Przyjadę tu w poniedziałek. Nie będę zaczynał pracy przed dziesiątą, żeby twoja babcia mogła spokojnie wstać i zjeść śniadanie, zanim zaczną się hałasy. - Czy Gavin i Isaac też tu będą? - Nie. W pierwszym tygodniu będę pracował sam. Nie chcę, żeby Emma czuła się przytłoczona widokiem zbyt wielu nowych twarzy. Zoé była wzruszona i trochę zdziwiona, kiedy się zorientowała, że dla Alexa ważne są odczucia jej babci. - Co będziesz robił przez weekend? - spytała, co zmusiło go do zatrzymania się w drzwiach. - Przyjeżdża Darcy. Chce przygotować dom do sprzedaży. Spojrzał na nią, ale niczego nie potrafiła odczytać z jego wzroku. - Mówiłeś, że jest urządzony bezosobowo. Czy nie o to właśnie chodzi? - Jak widać nie zawsze. Darcy przywozi z sobą eksperta od docelowej inscenizacji. Chodzi o to, by wypełnić dom kolorami i przedmiotami, które stworzą emocjonalną więź z potencjalnym nabywcą. - Myślisz, że to zadziała? - Nieważne, co myślę. To dom Darcy. - Alex wzruszył ramionami.

Tak więc miał spędzić część weekendu, a może nawet cały, ze swoją byłą żoną. Zoë pamiętała, jak jej kiedyś powiedział, że już po rozwodzie nadal spali z sobą - po prostu dla wygody. Teraz pewnie będzie tak samo, pomyślała i odczuła ogromne przygnębienie. Alex nie miał powodu odmawiać Darcy seksu, jeśli była żona miała na to ochotę. A może to nie było przygnębienie. Czuła się przecież o wiele gorzej, niż jakby upiekła ciasto z zatrutym owocem i zjadła je całe. To na pewno nie było przygnębienie. To po prostu... zazdrość. Zoë usiłowała się uśmiechnąć, jakby to jej tak bardzo nie dotknęło. Aż rozbolały ją usta. - Życzę ci miłego weekendu - powiedziała. - Ja tobie też. Wychodząc, nigdy nie ogląda się za siebie, pomyślała Zoë, wpinając kolejną broszkę w błyszczącego manekina. - Co ty jej naplotłeś? - spytał duch groźnym tonem, idąc obok Alexa. - Egzystencjalizm... życie pozbawione znaczenia... Chyba w to nie wierzysz? - Wierzę. I przestań mnie podsłuchiwać. - Nie musiałbym tego robić, gdybym miał jakieś inne zajęcie nachmurzył się duch. - Popatrz na siebie. Prześladuje cię zjawa. To przeczy egzystencjalizmowi. Fakt, że jestem przy tobie, świadczy o tym, że nie wszystko kończy się ze śmiercią. Znaczy też, że ktoś albo coś miało jakiś powód, żeby włączyć mnie do twojego życia.

- Może nie jesteś duchem - mruknął Alex. - Może jesteś projekcją mojej wyobraźni... - Ty nie masz wyobraźni. - Może jesteś przejawem depresji. - To weź prozac i sprawdź, czy zniknę. Alex zatrzymał się przy drzwiach furgonetki i spojrzał na ducha wrogo. - Wiem, że nie znikniesz - powiedział po chwili. - Jestem na ciebie skazany. - Więc nie jesteś egzystencjalistą - stwierdził duch z zadowoleniem. - Tylko zwykłym dupkiem.

ROZDZIAŁ SZESNASTY — Dobrze wyglądasz - stwierdziła Darcy, kiedy Alex otworzył jej drzwi. Powiedziała to z niejakim zdumieniem, jakby spodziewała się zastać go leżącego na podłodze wśród pustych butelek po whisky, a nawet po lekach z dużą zawartością alkoholu. - Ty też - odparł Alex. Darcy ubierała się tak, jakby miała właśnie pozować na rozkładówkę magazynu o modzie. Była gotowa na to, by w każdej chwili można ją było sfotografować pod każdym kątem. Miała perfekcyjny makijaż, nosiła markowe ubrania. Jej bluzka była bardziej rozpięta, niż było to konieczne, a włosy były idealnie proste i doskonale wycieniowane. Jeśli stawiała sobie jakieś cele poza zdobywaniem pieniędzy każdym możliwym sposobem, nigdy ich nie zdradzała. Lecz Alex nie winił jej za to. Był pewien, że Darcy niedługo wyjdzie ponownie za mąż za jakiegoś ustosunkowanego bogacza i w swoim czasie ściągnie z niego mnóstwo pieniędzy przy rozwodzie. I za to też jej nie winił. Nigdy przecież nie udawała, że jest kimś innym, niż była.

Po wymianie wstępnych uprzejmości Darcy przedstawiła mu specjalistkę od docelowej inscenizacji - kobietę w nieokreślonym wieku, doskonale „zrobioną", z grubą warstwą lakieru na włosach, która miała na imię Amanda. Zaraz ruszyły na obchód bardzo skąpo umeblowanego domu, zadając od czasu do czasu pytania i zmuszając tym samym Alexa, by im towarzyszył. Wszędzie panowała idealna czystość, ściany były odmalowane, a oświetlenie i instalacje hydrauliczne w doskonałym stanie. Ogród też był zadbany, ze świeżą ściółką na rabatach. Darcy postawiła torbę podróżną Vuittona we frontowym holu. Alex patrzył na nią ze zmarszczonymi brwiami. Miał nadzieję, że nie zostanie po wyjściu dekoratorki. Przygnębiała go myśl, że będzie musiał z nią rozmawiać. Nawet przed rozwodem nie mieli przecież sobie nic do powiedzenia. Ale jeszcze bardziej przygnębiająca była perspektywa uprawiania z nią seksu. Chociaż jego ciało gwałtownie domagało się spełnienia, a Darcy pewnie będzie tego chciała... to nic się nie zdarzy. Problem polegał na tym, że jeśli spróbowało się czegoś nowego, co okazało się zaskakująco wspaniałe, nie można już czerpać przyjemności z rzeczy, które się niegdyś lubiło. Nie pozwalała na to świadomość, że gdzie indziej czeka na ciebie coś lepszego. Jakbyś chciał zjeść herbatnika z puszki, choć przedtem spróbowałeś puszystego ciasta przekładanego miodem. - Powinieneś powiedzieć o tym Darcy, zanim zdecyduje się zostać na noc - radził mu duch. - O czym? - Że nie będziesz z nią spał. - Dlaczego uważasz, że nie będę?

- Bo patrzysz na tę torbę, jakby miały z niej wypełznąć jadowite węże. - Duch uśmiechnął się szeroko. - A Darcy nie pasuje do obranego przez ciebie kierunku - dodał łagodniejszym tonem. W ostatnich dniach duch bywał niecierpliwy, wyczekujący, zmartwiony, ale przede wszystkim przepełniony radością, że wkrótce zobaczy Emmę. I te jego zmienne nastroje miały wpływ na Alexa, co wyprowadzało go z równowagi. Miał dość kłopotów z własnymi emocjami. Dotychczas picie znieczulało go na takie niepokoje i chyba takiego stanu najbardziej mu brakowało. Jednocześnie doceniał starania ducha, który chciał zapewnić mu jak najwięcej swobody i nie wtrącać się w jego sprawy. Uwaga, jaką zrobił na ten temat Darcy, była jedyną - zakamuflowaną - próbą interwencji podjętą przez niego w ostatnich dniach. Nie skomentował sytuacji w letnim domu, kiedy Alex coraz śmielej całował Zoë. Udawał, że niczego nie zauważa. A Alex też usilnie starał się o tym zapomnieć. Nie było to jednak możliwe. Nie potrafił usunąć z pamięci błyszczących niebieskich oczu Zoë, które wpatrywały się w niego, ani tego, jak wspinała się na palce, by się do niego mocno przytulić. To go oszołomiło. Jeszcze nigdy nie przyszło mu do głowy, że mógłby, choć przez chwilę, dać szczęście kobiecie. A ona tak bardzo mu ulegała, pozwalając robić, co tylko chciał. Byłaby taka sama w łóżku, gotowa na wszystko. I ufająca. Chryste. Gdyby do tego doszło, szybko zrobiłby z niej całkowicie inną osobę - pełną złości, cyniczną, czujną i podejrzliwą. Jak Darcy. Tak kończyły kobiety, które się z nim zadawały.

Po dwugodzinnej dyskusji, połączonej z oglądaniem zdjęć wystrojów mieszkań na tablecie, Amanda powiedziała, że musi kończyć. Chciała zdążyć na popołudniowy prom. - Zawiozę Amandę do zatoki Friday i kupię coś na kolację poinformowała go Darcy. - Co powiesz na włoską kuchnię? - Zostajesz na noc? - spytał Alex z niechęcią. - Widziałeś moją torbę - odrzekła ironicznie i natychmiast zirytował ją wyraz twarzy Alexa. - Mam nadzieję, że to ci nie przeszkadza. Szczególnie jeśli weźmiemy pod uwagę, że to jest mój dom. - Dbam o niego i płacę wszystkie rachunki - odpowiedział. - To dla ciebie niezły interes. - To prawda - przyznała z uśmiechem, obrzucając go prowokacyjnym spojrzeniem. - Może później wypłacę ci premię. - To nie jest konieczne. Po godzinie Darcy wróciła z pojemnikami sałatek i spaghetti z owocami morza. Wyłożyli jedzenie na talerze i usiedli przy kuchennym stole jak w czasach, kiedy byli małżeństwem. Żadne z nich nie umiało gotować, więc chętnie brali jedzenie na wynos, kupowali mrożone dania albo jedli w restauracjach. - Mam butelkę chianti - oznajmiła Darcy, szukając korkociągu w szufladzie. - Ja dziękuję. - Żartujesz? - Rzuciła mu przez ramię zdumione spojrzenie. Duch siedział na blacie, z którego zwisały jego długie nogi.

- Od kiedy ona zna się na żartach? - zadai retoryczne pytanie. - Nie mam dzisiaj na to ochoty. - Alex odwrócił się do Darcy, posyłając duchowi ostrzegawcze spojrzenie. - Nie ma sprawy - stwierdził duch, schodząc z blatu. - Zostawię was samych, gołąbeczki. Darcy wyjęła z szafki dwa kieliszki, nalała do nich wina i postawiła na stole. - Amanda mówi, że powinniśmy ocieplić wygląd domu. To nie będzie trudne. Nie jest zagracony i całe wyposażenie jest bezosobowe. Przyniesie kolorowe poduszki na kanapę, kilka kwitnących drzewek albicji, jakieś ozdoby do postawienia na stołach i podobne drobiazgi. Alex patrzył na mieniący się rubinową czerwienią kieliszek chianti. Pamiętał smak tego wina - wytrawny, z kwiatową nutą. Od wielu tygodni nie miał alkoholu w ustach, a jeden kieliszek wina to przecież nic wielkiego. Ludzie stale piją wino do obiadu... Dotknął kieliszka, ale nie podniósł go do ust. Obrysował tylko palcem okrągłą podstawkę, a potem odsunął szkło od siebie. Spojrzał na Darcy, by skupić się na tym, co mówiła. Opowiadała mu o swoim ostatnim awansie w dużej firmie zajmującej się oprogramowaniem komputerowym, w której była menedżerem marketingu. Teraz będzie stała na czele zespołu opracowującego biuletyn rozsyłany do tysięcy ludzi. - To świetnie - powiedział. - Myślę, że doskonale sobie z tym poradzisz. - Niemal odniosłam wrażenie, że mówisz to szczerze. - Uśmiechnęła się szeroko.

- Bo tak jest. Zawsze chciałem, żebyś odniosła sukces. - To dla mnie nowina. Upiła spory łyk wina. Jej długa noga znalazła się na udzie Alexa, a palce nóg zaczęły delikatnie dotykać okolic suwaka jego spodni. - Byłeś z kimś? - spytała. - Od naszego ostatniego razu? Pokręcił głową i przytrzymał jej stopę. - Przydałoby ci się trochę seksu - zauważyła. - Nie. Wszystko w porządku. - Chyba nie próbujesz mnie odtrącić? - Darcy uśmiechnęła się z niedowierzaniem. Alex sięgnął po kieliszek wina i ostrożnie rozejrzał się po kuchni, ale ducha nigdzie nie było widać. Podniósł kieliszek i upił mały łyczek. Poczuł w ustach pełny bukiet wina. Przymknął oczy. Ogarnęła go ulga. Wkrótce poczuje się lepiej. Miał ochotę dalej pić, jednym haustem wychylić cały kieliszek. - Poznałem kogoś - powiedział. - Jesteś nią zainteresowany? - Darcy patrzyła na niego zwężonymi oczami. - Tak. To była prawda, choć nie wyrażała wszystkiego, co czuł. Nie miał jednak zamiaru w to się zagłębiać. - Ona nie musi o tym wiedzieć - stwierdziła Darcy. - Ja będę wiedział. - Chcesz być wierny kobiecie, z którą nawet jeszcze nie spałeś? spytała ironicznie. Alex strącił jej stopę ze swoich kolan i spojrzał na nią. Po raz pierwszy od dłuższego czasu dobrze się jej

przyjrzał. Zauważył przebłysk czegoś... jakby smutku czy osamotnienia. Przypomniał sobie, że współczuł Zoë, kiedy mówiła mu o zawodzie, jaki sprawił jej mąż. Mąż Darcy też sprawił jej zawód. A tym mężem był on. Alex dziwił się, że tak łatwo przyszło mu wypowiedzieć słowa przysięgi, choć nie miał zamiaru jej dotrzymać. Żadne z nich nie miało takiego zamiaru. Ale w przeciwieństwie do niego dla Darcy to już było bez znaczenia. A powinno mieć znaczenie, pomyślał. Zmusił się, by wylać zawartość swojego kieliszka do zlewu i odstawić go na bok. Poczuł zapach wina, jego owocową nutę, goryczkę, zapowiedź stanu zapomnienia. - Dlaczego to zrobiłeś? - spytała Darcy. - Przestałem pić. - Na litość boską, nie zaszkodzi ci jeden kieliszek wina. Zachmurzyła się i patrzyła na niego z niedowierzaniem. - Nie lubię siebie, kiedy piję. - A ja nie lubię ciebie, kiedy nie pijesz. Alex uśmiechnął się niewesoło. - Co się dzieje? - zaniepokoiła się Darcy. - Dlaczego udajesz kogoś, kim nie jesteś? Znam cię lepiej niż ktokolwiek. Mieszkałam z tobą. Kim jest ta kobieta? To mormonka, kwakierka czy coś w tym guście? - Nieważne. - Jakaś kompletna bzdura - skwitowała Darcy, a w jej ostrym tonie Alex wyraźnie usłyszał nutę zdumienia. W tym momencie poczuł dla niej współczucie, jakiego nie dostrzegał w sobie przez cały czas trwania ich małżeństwa. Usłyszał kiedyś, że na ocalenie związku nigdy nie jest za późno. To jednak nieprawda. Niektórych

szkód już nie można było naprawić. W małżeństwie istniała niewidoczna granica, po której przekroczeniu związek już nigdy nie wracał do punktu wyjścia. - Wybacz mi - powiedział, patrząc, jak Darcy wypija jednym haustem wino, na co sam miał przed chwilą chęć. - Źle wyszłaś na małżeństwie ze mną. - Został mi dom - zauważyła. - Nie mówię o rozwodzie, tylko o małżeństwie. Alex nie był pewien, czy ma się przed nią odsłonić, doszedł jednak do wniosku, że Darcy zasługuje na to, by usłyszeć prawdę. - Powinienem był być lepszym mężem dla ciebie. Powinienem był pytać, jak spędziłaś dzień, i słuchać, jak mi o tym opowiadasz. Powinienem był kupić nam psa i sprawić, by to miejsce stało się prawdziwym domem, a nie apartamentem w luksusowym hotelu. Przykro mi, że straciłaś z mojego powodu kawał życia. Zasługiwałaś na znacznie więcej, niż mogłem ci dać. Darcy wstała z krzesła i podeszła do niego. Zaczerwieniła się. Zdziwił się na widok łez błyszczących w jej oczach. Widział, jak drży jej broda. Kiedy była już blisko, przemknęło mu przez myśl, że może będzie chciała go objąć, chociaż wcale tego nie pragnął. Tymczasem ona wyciągnęła rękę i wymierzyła mu siarczysty policzek. W całej kuchni słychać było klaśnięcie uderzenia. Połowa twarzy mu zdrętwiała, a po chwili poczuł silne pieczenie. - Wcale nie jest ci przykro - powiedziała Darcy. - Nie jesteś do tego zdolny. - Nie zdążył jej odpowiedzieć, bo kontynuowała głosem pełnym stłumionej pasji: - Jak śmiesz robić ze mnie jakąś nieszczęśnicę źle traktowaną przez męża, która tęskni za miłością?! Myślisz, że

kiedykolwiek oczekiwałam jej od ciebie? Nie byłam taka głupia. Wyszłam za ciebie, bo umiałeś zarabiać i byłeś dobry w łóżku. A teraz żadna z tych rzeczy ci się nie udaje. Jaki masz problem? Już ci nie staje? Nie patrz na mnie jak na podłą sukę. Jeśli nią jestem, to tylko przez ciebie. Każda kobieta byłaby taka po małżeństwie z tobą. Chwyciła swój kieliszek, butelkę wina i wybiegła do gościnnej sypialni. Cały dom zadrżał, kiedy zatrzaskiwała za sobą drzwi. Alex, oparty o kuchenny blat, rozcierał sobie szczękę i zastanawiał się nad zachowaniem byłej żony. Mógł się spodziewać po niej wszystkiego, ale nie tego. Pojawił się duch i stanął przy nim. Jego ciemne oczy miały przyjacielski wyraz. Alex westchnął głęboko. - Dlaczego nic mi nie powiedziałeś? - Kiedy zacząłeś pić wino? Nie jestem twoim sumieniem. Sam toczysz tę bitwę. Ja nie zostanę przy tobie na zawsze. - Mam nadzieję, że masz rację. - Dobrze zrobiłeś, że jej to wszystko powiedziałeś - stwierdził duch z uśmiechem. - Myślisz, że to może jej pomóc? - spytał Alex z powątpiewaniem. - Nie - odparł duch. - Ale myślę, że pomogło tobie. Darcy wyjechała następnego ranka bez słowa pożegnania. Większość weekendu Alex spędził na ulicy Rainshadow, gdzie kończył sprzątać strych i montował izolację ścianki podtrzymującej krokwie. W niedzielę

wieczorem wystał Zoë SMS-a z pytaniem, czy Emma jest już w letnim domu i czy podróż się udała. „Obyło się bez żadnych kłopotów" - odpisała natychmiast. „Jest zachwycona domem". „Potrzebujecie czegoś?" Alex nie mógł się powstrzymać, by nie kontynuować tej rozmowy. „Tak. Robię szarlotkę. Będzie do niej potrzebna pomoc jutro rano". „Szarlotka na śniadanie?" „Czemu nie?" „Rzeczywiście, czemu nie", „dn" „dn" Chociaż „dn" było skrótem oznaczającym „dobrej nocy", mogło w pewnych kontekstach być rozumiane jako „do naga". Alex wyobraził sobie, jak ubranie Zoë spada na podłogę, i odczuł nagłe pożądanie. Jego zapędy jednak szybko zmroził emanujący ze strony ducha chłód. - Wyluzuj - mruknął. - Kiedy tam jutro pójdziemy, a ty nie będziesz w stanie powstrzymać swoich emocji, wyjdę. Nie mogę pracować w takich warunkach. - Jasne - stwierdził duch, ale było oczywiste, że w ogóle go nie słuchał. „Tak jest, jak się kogoś kocha" - powiedział mu kiedyś, ale Alex wcale nie chciał tego wiedzieć, nawet z drugiej ręki.

- Babcia jeszcze śpi - powiedziała Zoë cicho, otwierając Alexowi drzwi. - Pomyślałam, że powinna odpoczywać tak długo, jak będzie chciała. Alex zatrzymał się w progu, by uważnie się jej przyjrzeć. Zoë miała sińce pod oczami, nieumyte włosy, a na sobie zielone szorty i podkoszulek na ramiączkach. Wyglądała na bardzo zmęczoną, a na jej twarzy nie było śladu makijażu. Nagle zapragnął wziąć ją w ramiona i pocieszyć. - Przyjdę później - szepnął tylko. - Zostajemy - usłyszał głos ducha, który stał za nim. - Zjedz ze mną śniadanie. - Zoë chwyciła go za rękę i wciągnęła do środka. W powietrzu unosił się zapach masła, cukru i ciepłych jabłek. Alexowi ślinka napłynęła do ust. - Zamiast szarlotki zrobiłam jabłka zapiekane z chrupiącą kruszonką - oznajmiła Zoë. - Usiądź przy wyspie, zaraz je podam. Chciał iść za nią do kuchni, kiedy zauważył, że duch zatrzymał się w pokoju dziennym przy jednej z półek z książkami. Nie widział jego twarzy, ale zaalarmował go fakt, że stał tam bez ruchu. Podszedł do półki, żeby zobaczyć, co go tak bardzo zainteresowało. Na jednej stały fotografie w ramkach. Niektóre były w kolorze sepii i wyblakłe ze starości. Alex uśmiechnął się lekko, kiedy zobaczył zdjęcie Emmy z dzieckiem o blond włosach. To musiała być Zoë. Był tam też czarno-biały portret trzech dziewczynek, które stały przed samochodem z lat trzydziestych. To najwyraźniej Emma i jej dwie siostry. Przeniósł wzrok na fotografię mężczyzny, który miał fryzurę z lat siedemdziesiątych, baczki i wydatną szczękę. Widać

było, że obnosi się ze swoją godnością, którą podkreślał trzyczęściowym garniturem. - Kto to jest? - spytał, podnosząc zdjęcie. - To mój tata, James Hoffman junior. - Zoë rzuciła na nie okiem, nie wychodząc z kuchni. - Prosiłam go o nowsze zdjęcie, ale jakoś nigdy nie pamięta, że miał je przysłać. - Masz fotografie swojej mamy? - Nie. Tata się ich pozbył po tym, jak nas porzuciła. - Widząc poważny wzrok Alexa, zdobyła się na uśmiech. - Fotografie nie są potrzebne. Wyglądam tak samo jak ona. Uśmiech jednak nie do końca zdołał ukryć ból dziecka opuszczonego przez matkę. - Czy dowiedziałaś się, dlaczego odeszła? - spytał Alex łagodnym tonem. - Nie do końca. Tata nigdy o tym nie mówił. Natomiast Hopsi powiedziała, że jej zdaniem moja matka zbyt wcześnie wyszła za mąż i nie mogła unieść odpowiedzialności, jaka wiąże się z posiadaniem dziecka. - Zoë uśmiechnęła się lekko. - Kiedy byłam mała, myślałam, że odeszła, bo za dużo płakałam. Przez całe dzieciństwo więc starałam się być zadowolona, choć nie zawsze tak się czułam. Nadal tak robisz, pomyślał Alex. Zapragnął podejść do niej, objąć ją i solennie obiecać, że przy nim nigdy nie będzie musiała niczego udawać, lecz całą siłą woli zmusił się do pozostania na miejscu. - Spytaj ją o to - odezwał się duch. W ostatniej ramce na półce stał ślubny portret. Była na nim Emma, młoda i atrakcyjna, ale bez uśmiechu. Panem młodym był James Augustus Hoffman senior,

rosły mężczyzna z wystającą szczęką. Wyglądał zupełnie tak samo jak jego syn. - Czy to twój dziadek Gus? - zainteresował się Alex. - Tak. Później zaczął nosić okulary. - Czy to ja? - spytał cicho duch, wpatrując się w fotografię. Alex pokręcił głową. Przystojny lotnik z szczupłą twarzą i ciemnymi oczami zupełnie nie był podobny do Gusa. - To kim, u diabła, jestem? - Mogło się wydawać, że duch poczuł ulgę, ale nadal był sfrustrowany. Alex zaczął poprawiać krzywo ustawione fotografie i zaniepokoił się, gdy duch powędrował do pokoju Emmy. Przeszedł jednak do kuchni i usiadł na stołku przy wyspie. Miał nadzieję, że zjawa nie wystraszy śpiącej i nie przyprawi jej o atak serca. - Kto dzisiaj w pensjonacie robił śniadanie? - spytał Zoë. - Mamy z Justine kilka przyjaciółek, które lubią pomagać, i od czasu do czasu dajemy im coś zarobić... Wszystkie dania śniadaniowe wstawiłam do lodówki i zostawiłam instrukcje, jak należy je odgrzewać. - Zamęczysz się - powiedział Alex, patrząc, jak nakłada do dwóch miseczek kawałki pieczonych jabłek pokryte brązowymi okruszkami. - Powinnaś odpocząć. - Ty mi to mówisz? - Zoë uśmiechnęła się do niego. - Ile godzin śpisz? - Pewnie więcej niż ty. Po chwili siedzieli już obok siebie i Zoë opowiadała mu o podróży z babcią promem, o tym, jak bardzo Emmie podobał się dom i ile lekarstw zażywa. Kiedy

mówiła, Alex jadł. Pokrywające jabłka płatki owsiane były początkowo chrupkie, a po chwili zaczynały rozpływać się w ustach. Cierpki smak jabłek łagodził cynamon z nutą pomarańczy. - Poprosiłbym o taki posiłek przed egzekucją - stwierdził i choć nie potraktował tego jako dowcipu, Zoë się roześmiała. Dźwięk otwieranych kocich drzwiczek oznajmił wejście Byrona do domu. Ogromny kot wkroczył dumny do kuchni, zachowując się jak właściciel. - Jak widzisz, kocie drzwiczki doskonale się sprawdzają - zauważyła z zadowoleniem Zoë. - Nie musiałam nawet szkolić Byrona. Sam wiedział, co ma robić. - Spojrzała z czułością na persa, który udał się do salonu i wskoczył na kanapę. - Tylko obroża jest taka brzydka. Czy nie można by jej ozdobić? - Można by, ale nie rób tego. Zostaw mu trochę godności. - Tylko kilka cekinów. - To jest kot, Zoë, a nie tancerka rewiowa. - Byron lubi ozdoby. - Nie wkładasz mu chyba żadnych ubranek? - Alex obrzucił ją uważnym spojrzeniem. - Nie - szybko odparła Zoë. - To dobrze. - No może tylko kubraczek małego pomocnika świętego Mikołaja na Boże Narodzenie... - Zoë zamilkła na chwilę. - A na ostatnie Halloween ubrałam go w... - Już nic mi nie mów - prosił Alex, ledwie powstrzymując się od śmiechu. - Uśmiechasz się.

- Zgrzytam zębami - odpowiedział. - To jest uśmiech - upierała się Zoë. Dopiero jedząc drugą porcję pieczonych jabłek, Alex pomyślał o duchu i Emmie. Drzwi do głównej sypialni były zamknięte i nie dochodziły stamtąd żadne odgłosy. Wyczuwał jednak w powietrzu jakiś radosny nastrój, wprost euforię, która działała jak szczypta soli wpleciona w słodki zapach. Nieoczekiwana, wszechogarniająca, przyprawiająca o zawrót głowy radość wywołała nagły ucisk w klatce piersiowej. By się od tego uwolnić, skoncentrował całą uwagę na rysunku drewna w kuchennej ladzie. Nie rób tego, pomyślał, nie wiedząc nawet, do kogo się zwraca. Emma. Duch zbliżył do śpiącej na łóżku postaci. Na jej delikatną skórę padały promienie porannego słońca, prześwitującego przez uchylone żaluzje. Nadal była piękna... Choć jej twarz nosiła ślady wszystkich radości i zmartwień, których on z nią nie dzielił, zachowała doskonały kształt. Gdyby mógł spędzić życie u jej boku, jego rysy świadczyłyby teraz o takich samych przeżyciach. Nosić swoje życie na twarzy... Jaki to niezwykły podarunek. - Cześć - szepnął, nie spuszczając z niej wzroku. Widział drganie jej rzęs. Przetarła oczy i usiadła na łóżku, a on łudził się przez chwilę, że go widzi. Poczuł radość. - Emmo? - odezwał się cicho. Kiedy wstała z łóżka w ozdobionej koronkami piżamie, widać było, jaka jest szczupła i delikatna. Podeszła do okna

i wyjrzała na zewnątrz. Uniosła drżące dłonie do oczu i za-łkała. Ten dźwięk złamałby mu serce, gdyby je miał, a widok łez lśniących w jej oczach wstrząsnął nim do głębi. - Nie płacz - prosił, choć wiedział, że go nie słyszy. - Nie martw się. Ja cię kocham. Ja zawsze... Emma zaczęła gwałtownie oddychać. Wpadła w panikę. Pokuśtykała do drzwi, coraz głośniej płacząc. - Emmo, uważaj. Możesz upaść. - Zrozpaczony duch pomknął za nią do pokoju dziennego. Alex i Zoë siedzieli przy wyspie. Jednocześnie podnieśli głowy, kiedy zobaczyli, jak starsza pani zbliża się do nich chwiejnym krokiem. Zoë zbladła z przerażenia. Zeskoczyła z barowego stołka i podbiegła do babci. - Co się stało, Hopsi? Miałaś zły sen? - Dlaczego tu jesteśmy? - Emma drżała i nie przestawała szlochać. Skąd ja się tu wzięłam? - Przyjechałaś tu ze mną wczoraj. Będziemy razem mieszkać. Już o tym rozmawiałyśmy, Hopsi... - Nie mogę. Zabierz mnie do domu. Chcę jechać do d-domu mówiła Emma przez łzy. - Tutaj jest nasz dom - łagodnie tłumaczyła Zoë. - Są tu wszystkie twoje rzeczy. Pokażę ci... - Nie dotykaj mnie! - Emma wycofała się w róg pokoju. Z każdą chwilą stawała się bardziej niespokojna. - To twoja wina? - Alex spojrzał na ducha oskarżycielskim wzrokiem. Choć wypowiedział te słowa półgłosem, odpowiedziała mu Zoë: - Jeszcze nie wzięła lekarstw. Może nie powinnam była czekać...

- Nie mówię do ciebie - sprostował niecierpliwie Alex, a Zoë otworzyła szeroko oczy ze zdumienia. - Ona mnie nie widzi ani nie słyszy - odparł duch. - Nie wiem, co się stało. Pomóż jej. Zrób coś. - Hopsi, proszę cię, usiądź - błagała Zoë, wyciągając do niej ręce, ale Emma odepchnęła je i gwałtownie potrząsnęła głową. Alex wysunął się do przodu i zbliżył do Emmy. - Bądź ostrożny - ostrzegł go duch. - Ona ciebie nie zna. Alex go zignorował. Kontrast między wysoką i silną posturą Alexa i drobną oraz delikatną sylwetką Emmy zaalarmował ducha. Przez chwilę myślał, że mężczyzna zechce siłą uspokoić Emmę albo jeszcze bardziej ją przestraszy. Pewnie Zoë też to przyszło do głowy, bo położyła dłoń na ramieniu Alexa i zaczęła coś do niego mówić. Alex jednak nie zwracał na nich uwagi. Był całkowicie skoncentrowany na starszej pani. - Pani Hoffman - powiedział - jestem Alex. Cieszę się z naszego spotkania. Nieznany głos przyciągnął uwagę Emmy. Spojrzała na niego zdumionymi, załzawionymi oczami, zawodząc z cicha. - Pracowałem nad tym domem, żeby był gotów na pani przybycie mówił dalej Alex. - Jestem specjalistą w dziedzinie stolarstwa. Pomagam też bratu przy odrestaurowaniu starego wiktoriańskiego domu na Rainshadow. Pani tam kiedyś mieszkała, prawda? - Zamilkł, uśmiechając się z lekka. - Zwykle pracuję przy muzyce. Chce pani posłuchać jednej z moich ulubionych melodii? Duch i Zoë byli zdumieni, kiedy Emma skinęła głową i otarła oczy. Alex wyciągnął z kieszeni telefon i ustawił

na nim muzykę. Rozległ się głos Johnny'ego Casha, który śpiewał We'll Meet Again. Emma wpatrywała się w Alexa zafascynowana. Nie płakała, nie łkała, tylko cicho wzdychała. Alex również patrzył jej w oczy, kiedy słuchali pierwszych strof piosenki. Potem sam zaśpiewał dwie zwrotki. Zoë kręciła tylko głową jak zahipnotyzowana. Alex uśmiechnął się i wyciągnął rękę do Emmy. Kiedy ujęła jego dłoń, wyglądała, jakby wkraczała w krainę marzeń. Przyciągnął ją do siebie i objął ramieniem. Całe pomieszczenie było przesiąknięte liryczną muzyką, kiedy ta para zaczęła tańczyć fokstrota. Alex jednak cały czas pamiętał o słabszej lewej nodze Emmy. Młody człowiek, który próbuje zapomnieć o swojej przeszłości... stara kobieta, która desperacko usiłuje zapamiętać swoją... znaleźli porozumienie w tym dziwnym stanie zawieszenia. Duch był zafascynowany. Nie mógł w to uwierzyć. Tak dobrze znał Alexa, że mógłby przysiąc, iż nic go już nie zdziwi. Nie spodziewał się jednak czegoś takiego. Policzek Alexa dotykał włosów Emmy. Trzymał ją z czułością, jaką musiał skrywać w jakimś tajemnym zakamarku serca. Ona zaś bez protestu poddawała się łagodnej fali dźwięków. Duch pamiętał, że kiedyś tańczył z Emmą na wieczornym przyjęciu w ogrodzie. Parkiet oświetlały metalowe lampki rozwieszone na sznurach. - Nie lubię tej piosenki - powiedziała Emma. - Mówiłaś, że należy do twoich ulubionych. - Jest piękna. Ale zawsze mnie zasmuca. - Dlaczego, kochanie? - spytał łagodnie. - Mówi o wzajemnym odnalezieniu się. O kimś, kto wraca do domu.

Emma uniosła głowę z jego ramienia i spojrzała mu w oczy. - Przecież chodzi o utratę kogoś i oczekiwanie, aż dwie osoby znajdą się w niebie. - W tej piosence nie ma nic o niebie - stwierdził. - Ja tak to odbieram. Nie mogę znieść myśli o rozłące, o rozstaniu z tobą na całe życie, na rok, a nawet na dzień. Nie wolno ci iść do nieba beze mnie. - Oczywiście, że nie - szepnął. - Bez ciebie to nie byłoby niebo. Co się z nimi stało? Dlaczego się nie pobrali? Nie pojechałby przecież na wojnę bez poślubienia Emmy. Na pewno się jej oświadczył... Był przekonany, że tak było. A może mu odmówiła? Może jej rodzina stanęła im na przeszkodzie... Przecież tak bardzo się kochali, że wydawało się niemożliwe, żeby jakaś siła mogła ich rozłączyć. Na pewno stało się coś strasznego i teraz musi dociec, co to było. Kiedy piosenka dobiegła końca, Alex uniósł głowę i spojrzał na Emmę. - On mi to kiedyś śpiewał - powiedziała. - Wiem - szepnął Alex. Ścisnęła mu palce, a na jej dłoni ukazała się siatka żyłek jak delikatna niebieska koronka. Zoë podeszła do nich i objęła babcię. - Dziękuję - zwróciła się do Alexa zdawkowym tonem. - Nie ma problemu. Posadziła Emmę na krześle przy stole. - Miałaś rację, Zoë - odezwała się babcia. - On jest rzeczywiście wspaniale umięśniony.

Zoë rzuciła Alexowi zażenowane spojrzenie. - Nie mówiłam nic takiego - zaprotestowała. Alex patrzył na nią z uniesionymi brwiami. - Chciałam powiedzieć - stwierdziła speszona Zoë - że nie zajmuję się rozmowami na temat rozmiarów twojego... - zamilkła i gwałtownie się zaczerwieniła. - Wezmę narzędzia z samochodu - oznajmił Alex, odwracając twarz, by ukryć uśmiech. Duch poszedł za nim. - Dziękuję ci - powiedział, kiedy Alex wyjmował z furgonetki torby z narzędziami - za to, że tak wspaniale zaopiekowałeś się Emmą. - Co jej się stało? - spytał Alex, stawiając torby na ziemi. - Obudziła się zaniepokojona. Nie mam pojęcia dlaczego. - Jesteś pewny, że ona cię nie widzi i nie słyszy? - Na sto procent. Dlaczego puściłeś jej tę piosenkę? - Bo to twoja ulubiona. - Skąd wiesz? - Przecież stale ją nucisz - zauważył Alex. - A czemu jesteś wkurzony? - Bo to ty mogłeś jej dotykać - odpowiedział ponuro duch po dłuższej chwili. - Och. - Alex spojrzał na niego ze współczuciem, jakby rozumiał, jaka to męka być tak blisko kochanej osoby i nie móc jej dotknąć. Wiedzieć, że jest się tylko cieniem, zarysem kogoś, kim się niegdyś było. - Ona pachnie różaną wodą toaletową - odezwał się Alex, przerywając ciszę. - I jak powietrze po deszczu. Duch podszedł bliżej, wsłuchując się w każde słowo.

- Ma najdelikatniejsze dłonie, jakich kiedykolwiek dotykałem mówił dalej Alex. - Są trochę chłodne, jak u niektórych kobiet. Jej kości są tak lekkie jak u ptaka. Na pewno była dobrą tancerką. Gdyby nie chora noga, mogłaby się świetnie poruszać. - Zamilkł na chwilę. Ma piękny uśmiech, który rozświetla jej oczy. Musiała być śliczną dziewczyną w czasach, kiedy ją znałeś. Duch skinął głową. Wydawał się pocieszony. Zoë podała babci śniadanie i skierowała się do łazienki po lekarstwa. Zerknęła w lustro. Zobaczyła nieco zanadto czerwone policzki i zanadto błyszczące oczy. Miała wrażenie, że powinna ponownie nauczyć się oddychać. Trzydzieści dwa takty muzyki - to długość przeciętnej piosenki. Tyle czasu potrzeba, aby Ziemia zerwała się ze swojej osi i poszybowała w kosmos. Kochała Alexa Nolana. Kochała go z wielu powodów i bez żadnego powodu. „Jesteś wszystkim, co kiedykolwiek lubiłam", chciała mu powiedzieć. „Jesteś moją piosenką miłosną, moim tortem urodzinowym, szumem oceanicznych fal, brzmieniem francuskich słów i śmiechem dziecka. Jesteś aniołem, którego kształt ktoś odcisnął w śniegu, jesteś crème brûlée, kalejdoskopem dającym świetlisty obraz. Kocham cię, a ty nigdy nie dotrzymasz mi kroku, bo ja jestem pierwsza i moje serce bije z szybkością światła". Kiedyś powie mu o swoich uczuciach, a on ją wtedy opuści. Złamie jej serce. Tak postępują ludzie, którzy

sami mają złamane serca. Ale to niczego nie zmienia. Jej miłość się obroni. Wyprostowała się i zaniosła lekarstwa Emmie, która już jadła pieczone jabłka. - Twoje tabletki, Hopsi. - On ma ręce stolarza - odezwała się nagle Emma. - Silne ręce, pokryte odciskami. Kiedyś podobał mi się mężczyzna, który miał takie ręce. - Naprawdę? Jak miał na imię? - Nie pamiętam. - Nie wierzę ci - uśmiechnęła się wnuczka. Wszedł Alex. Postawił torby z narzędziami na progu sypialni Zoë. - Mogę tam wejść? - spytał. - Chcę się teraz zająć szafą. Zoë bała się na niego spojrzeć. Czuła, że znów się czerwieni. - Oczywiście - odparła. - Muszę przybić kilka płyt, pani Hoffman - zwrócił się do Emmy. Chyba wytrzyma pani ten hałas przez chwilę? - Mów do mnie Emma. Skoro mężczyzna widzi mnie w piżamie, za późno na oficjalne formy. - Emma - powtórzył, a jego uśmiech zbił Zoë z nóg. - O mój Boże - szepnęła starsza pani, kiedy Alex wszedł do sypialni i zamknął za sobą drzwi. - Jaki to piękny mężczyzna... Choć mógłby trochę przytyć. - Staram się o to - powiedziała Zoë. - Gdybym była w twoim wieku, już dawno straciłabym dla niego głowę. - Mogę stracić o wiele więcej niż tylko głowę, Hopsi.

- Nie przejmuj się tym - stwierdziła Emma. - Są gorsze rzeczy od złamanego serca. - Na przykład? - spytała Zoë z powątpiewaniem. - Nigdy nie mieć złamanego serca. Nie poddać się miłości. - Co według ciebie powinnam zrobić? - Zoë rozważała radę Emmy. - Powinnaś któregoś wieczoru ugotować mu kolację i powiedzieć, że ty jesteś deserem. - Chcesz mnie wpakować w kłopoty - roześmiała się Zoë. - Już masz kłopoty - odparowała babcia. - Teraz ruszaj do przodu i ciesz się tym, co jest.

ROZDZIAŁ SIEDEMNASTY — Zrób to lewą ręką - cierpliwie tłumaczyła Zoë. Stały z Emmą przy pralce w pomieszczeniu przylegającym do spiżarni. Korzystała z instrukcji, które dostała od terapeuty Emmy. Był to folder z opisem prac domowych wzmacniających mięśnie osłabione po miniudarze. Emma otworzyła drzwiczki pralki lewą ręką i spojrzała na wnuczkę. - Teraz włóż tam rękę, weź jedną sztukę ubrania i przenieś ją do suszarki. Przytrzymaj się mnie... - Przytrzymam się pralki - odpowiedziała Emma gniewnie. Alex stanął w drzwiach sypialni Zoë, w której budował maleńką łazienkę w miejscu, gdzie niegdyś była szafa. Z rozbawieniem obserwował obie kobiety, podczas gdy duch siedział na pralce ze zwieszonymi nogami. - Nie bierz wielu rzeczy naraz - ostrzegała Zoë, kiedy babcia wrzuciła kilka bluzek do suszarki. - Tak jest szybciej - protestowała Emma. - Nie o to chodzi. Ważne jest, byś ćwiczyła ruchy palców. Im częściej, tym lepiej.

- A co będę potem robić? - Przeniesiesz suche ubrania do kosza, po jednej sztuce. Później będziemy odkurzać, żebyś ćwiczyła nadgarstek. - Teraz już wiem, dlaczego chciałaś, żebym z tobą mieszkała stwierdziła Emma. - Dlaczego? - spytała Zoë. - Masz pomoc domową za darmo. Alex zachichotał, a Zoë zrobiła komicznie gniewną minę. - Nie podpuszczaj jej. Zbyt wiele czasu spędzacie razem. Sama nie wiem, które ma gorszy wpływ na które. - Kto na kogo - poprawiła ją Emma, wyjmując ubrania z pralki. „Kto" jest zaimkiem rzeczownym, a „kogo" dopełniaczem. Słowem „kto" pytamy o podmiot, a „kogo" o dopełnienie. - Dziękuję ci, specjalistko od gramatyki - czule uśmiechnęła się Zoë. - Nie wiem, dlaczego pamiętam takie rzeczy, a nie pamiętam tytułu gazety, do której pisałam - pożaliła się Emma. - To był „Bellingham Herald". Zoë popatrzyła na Alexa, który szedł do kuchni, by nalać sobie wody. Zdążył się już przyzwyczaić do tych jej spojrzeń. Były w nich niepokój, którego nie potrafiła ukryć, i tęsknota za wsparciem, a tego najbardziej potrzebowała. W ciągu dwóch tygodni pobytu Emmy nad Jeziorem Marzeń zdarzały się jej chwile, kiedy o wszystkim zapominała, była zagubiona i podenerwowana, by potem znów zadziwiać wszystkich bystrością i sprawnością. Nie można było przewidzieć ani jak się będzie jutro czuła, ani czy znów nie straci pamięci.

- Nie stercz tak przy mnie, Zoë - powiedziała zirytowana pewnego popołudnia. - Chcę pooglądać telewizję w spokoju. Zoë przeprosiła babcię i wycofała się do kuchni, zerkając na nią od czasu do czasu. - Wciąż tu sterczysz - stwierdziła Emma. - Nieprawda. Jestem oddalona o sześć metrów od ciebie protestowała Zoë. - Alex - poprosiła Emma. - Mógłbyś wziąć moją wnuczkę na spacer? - Nie mogę zostawić cię samej - zaprotestowała Zoë. - Przecież nie ma Jeannie. Jeannie była dochodzącą pielęgniarką, która zajmowała się Emmą od wczesnego ranka do południa. Była bardzo cierpliwa i powściągliwa. Emma akceptowała jej pomoc przy ubieraniu, kąpieli i podczas terapii. - Tylko na piętnaście minut - upierała się Emma. - Wyjdź z Alexem i zaczerpnij świeżego powietrza. Albo idź sama, jeśli on nie zechce ci towarzyszyć. Alex wziął z kuchennej wyspy telefon Emmy i wprowadził do niego swój numer. - Emmo - powiedział - przejdę się z Zoë, jeśli obiecasz, że pozostaniesz na swoim miejscu podczas naszej nieobecności. - Podał jej telefon. - W razie kłopotów dzwonisz do mnie. Jasne? - Jasne - powtórzyła Emma z zadowoleniem. - Nie podoba mi się ten pomysł - odezwał się nachmurzony duch. - Nic się jej nie stanie - odrzekł Alex i spojrzał na Zoë. - Chodźmy dodał łagodnym tonem. - Emma da sobie radę.

- Nie skończyłeś swojej pracy - opierała się Zoë. - Zrobię sobie przerwę - powiedział Alex, podając jej rękę. Ujęta z ociąganiem jego dłoń. Nawet tak powierzchowny kontakt jak dotyk jej palców uczynił na nim ogromne wrażenie. Rozkoszował się każdym przypadkowym zbliżeniem między nimi, otarciem jej ramienia, muśnięciem jedwabistych włosów, kiedy nachylała się, by postawić przed nim talerz. Żaden szczegół nie uchodził jego uwagi - siniak na łydce po jakimś przypadkowym uderzeniu, kwiatowy zapach nowego mydła, które kupiła na targu. Nie mógł znaleźć określenia na to, jak się przy niej czuł. Ich złączone dłonie nie oznaczały jedynie ciepłego dotyku. Miał wrażenie, że wspólnie trzymają w rękach coś bardzo cennego. Nawet kiedy puścił jej dłoń, nadal czuł, jakby mieli je splecione. Jakby wyrył się na nich niewidoczny ślad łączącej ich tajemnicy. Emma usadowiła się na kanapie. Wyglądała na bardzo zadowoloną. Byron wskoczył jej na kolana, a duch stanął nad starszą panią. - Ty mała intrygantko - powiedział rozbawiony. - Chcesz ich zbliżyć do siebie. Masz fatalny gust, jeśli chodzi o mężczyzn. Chociaż bardzo chciał zostać przy niej, w końcu poczuł wiążącą go z Alexem siłę przyciągania, która zmusiła go do wyjścia na zewnątrz.

- Nic nie mogę na to poradzić - mówiła Zoë, kiedy szli przez las drogą pod baldachimem z liści klonów i drzew poziomkowych, a spomiędzy gałęzi na krzewy paproci i jeżyn padały plamy słońca. Wiem, że zanadto się martwię i za bardzo chcę wszystko kontrolować, aż do najdrobniejszych szczegółów, ale nie darowałabym sobie, gdyby jej się coś stało. Boję się też takiej sytuacji, że babcia będzie czegoś potrzebowała, a nie uda mi się tego jej zapewnić. - Ona potrzebuje, a właściwie obie potrzebujecie odpoczynku od siebie przez jakiś czas. Powinnaś wychodzić z domu przynajmniej w jeden wieczór na tydzień. - Pójdziesz ze mną do kina? - spytała ośmielona jego słowami. Może w ten weekend? - Mój brat Mark bierze wtedy ślub w Seattle. - Alex pokręcił głową. - Prawda. Zupełnie o tym zapomniałam. Lucy z Samem też tam jadą. A ty zabierasz kogoś? -Nie. Alex zaczynał żałować, że zdecydował się na ten spacer. Kiedy byli sami, kręciło mu się w głowie, jakby był pijany, a od jakiegoś czasu nie znosił tego uczucia. Jednocześnie był niesłychanie ożywiony i rozpierała go energia. - Lucy i Sam są razem szczęśliwi - stwierdziła Zoë. - Sądzisz, że w ich związku nastąpi przełom? - Myślisz o małżeństwie? - Alex pokręcił głową. - Nie ma żadnego powodu, żeby się mieli pobrać. - Jest bardzo ważny powód. - Wspólna deklaracja podatkowa? - Nie - zaśmiała się Zoë. - Jest nim miłość. Ludzie powinni się pobrać, kiedy się kochają.

- Ludzie, którzy nadal pragną się kochać, powinni za wszelką cenę unikać małżeństwa. - Alex zawstydził się, kiedy zobaczył, jak uśmiech znika z jej warg. - Przykro mi - powiedział - ale ja nienawidzę ślubów. A ten będzie pierwszy, na którym nie będę mógł... - Nachmurzył się i włożył ręce do kieszeni. - Będzie mnóstwo alkoholu na przyjęciu... - Zoë natychmiast zrozumiała jego problem. Alex skinął głową. - Nikt z twojej rodziny nie wie, że przestałeś pić? - spytała łagodnym tonem. -Nie. - Może powinieneś pozwolić im, żeby ci pomogli. Dali wsparcie moralne. Gdyby wiedzieli... - Nie chcę żadnego wsparcia. Nie chcę, żeby patrzyli na mnie i czekali, aż się złamię. Alex poczuł, że Zoë bierze go pod ramię, a jej palce oplatają jego rękę.

- Nie złamiesz się - zapewniła go z mocą. Ślub Marka i Maggie odbył się na jeziorze, na jednym z promów wycofanych z użytku. Dzień był piękny i słoneczny, ale nawet gdyby padało, zakochana para pewnie by tego nie zauważyła. Kiedy podano szampana i Sam wzniósł toast, goście udali się do bufetu, by napełnić talerze wyszukanymi daniami. Alex skierował się na rufę i zajął jedno z krzeseł przy balustradzie. Nigdy nie lubił zdawkowych rozmów, a teraz tym bardziej nie chciał zadawać się z ludźmi, którzy trzymali w ręku kieliszki

szampana lub szklanki z koktajlami. Musiał obyć się bez podpory, jaką do tej pory stanowił alkohol. To dziwne uczucie, jakby starał się udawać kogoś innego. Będzie się musiał do tego przyzwyczaić. Zauważył Sama tańczącego z Lucy Marinn, która nadal nosiła stabilizator na nodze po wypadku rowerowym. Kołysząc się w rytm muzyki, flirtowali i całowali się. Sam patrzył na Lucy w sposób, w jaki nigdy przedtem nie patrzył na żadną dziewczynę. W jego wzroku wyraźnie dostrzegało się owo zauroczenie, jakie czasem niespodziewanie dopada ludzi mających zupełnie inne plany. Stali się parą, a Alex był przekonany, że Sam nie zdaje sobie nawet z tego sprawy. Ten kretyn nadal uważał się za wolnego faceta, pozostającego w niezobowiązującym związku. Alex trzymał się na uboczu, pijąc coca-colę z lodem z wysokiej szklanki do drinków. Duch stał przy nim, cichy i przygnębiony. - O czym myślisz? - spytał go wreszcie Alex. - Zastanawiam się, czy Emma kochała swojego męża. - Chciałbyś, żeby go kochała? - Tak - odparł duch po długim zastanowieniu. - Ale chciałbym, żeby mnie kochała bardziej. Alex uśmiechnął się, obracając szklankę w dłoni. - Zrobiłem coś złego - stwierdził duch, patrząc w zamyśleniu na błyszczącą w słońcu wodę. - Skrzywdziłem Emmę. Jestem tego pewny. - Zanim umarłeś? Skinął głową. - Pewnie zdenerwowałeś ją, zgłaszając się do wojska - zgadywał Alex.

- Myślę, że to było coś o wiele gorszego. Muszę to sobie przypomnieć, zanim coś się wydarzy. - A co według ciebie mogłoby się wydarzyć? - Alex obrzucił go sceptycznym spojrzeniem. - Nie wiem. Muszę spędzać dużo czasu przy Emmie. Kiedy jestem z nią, przypominam sobie różne rzeczy. Któregoś dnia... - nagle duch zamilkł. - Koniec rozmowy. Idzie do nas Maggie. Rudowłosa szwagierka podeszła do Alexa z filiżanką kawy w ręku. - Cześć, Alex. - Promieniowało z niej szczęście, jej piwne oczy błyszczały. - Dobrze się bawisz? - Tak. Ładny ślub. - Alex zaczął podnosić się z krzesła. - Nie wstawaj. - Maggie nakazała mu gestem, by pozostał na miejscu. - Chciałam tylko zobaczyć, co u ciebie. Jest tu kilka dziewczyn, które marzą, by się z tobą spotkać. Łącznie z jedną z moich sióstr. Jeśli ją przyprowadzę, to czy ty... - Nie - odparł szybko. - Dzięki, Maggie, ale nie mam ochoty na rozmówki towarzyskie. - Przynieść ci coś? Pokręcił głową. - Idź tańczyć ze swoim mężem. - Mężem... - powtórzyła z uśmiechem Maggie. - To słowo mi się podoba. - Podała Alexowi filiżankę gorącej czarnej kawy. Pomyślałam, że ci się przyda. - Dzięki, ale ja... - zamilkł, widząc, jak dyskretnie zabiera z pobliskiego stolika do połowy opróżnioną szklankę coca-coli. - Myśli, że jesteś pijany - zauważył duch.

- Wypiłeś co najmniej cztery drinki, a teraz siedzisz w kącie i mówisz do siebie. - Piłem bezalkoholowe drinki - odpowiedział Alex. - Oczywiście - zgodziła się Maggie chętnie. - Ona tego nie kupuje - prychnął duch. Z ironicznym uśmiechem Alex upił łyk gorzkiej czarnej kawy. Biorąc pod uwagę jego przeszłość, trudno było nie podejrzewać, że przy takiej okazji mógłby się nie upić. Maggie, kochana dziewczyna, próbowała nie urazić jego dumy. - Poza tym nie mówię do siebie - dodał. - Jest tu niewidzialny facet, który koło mnie siedzi. - Dobrze, że mi to mówisz - roześmiała się Maggie. - Mogłabym przypadkiem usiąść mu na kolanach. - Nie krępuj się - zachęcił ją duch. - On nie ma nic przeciwko temu - powiedział Alex. - Siadaj, Maggie. - Dzięki, ale zostawię cię razem z twoim przyjacielem. - Pocałowała go w policzek. - Wypij całą kawę, dobrze? - poprosiła i odeszła, zabierając jego niedokończoną szklankę coli.

ROZDZIAŁ OSIEMNASTY Kiedy w poniedziałek rano Alex przyjechał do letniego domu nad Jeziorem Marzeń, drzwi otworzyła mu pielęgniarka Jeannie. Wyraz jej twarzy uświadomił mu, że coś jest nie w porządku. - Co słychać? - spytał. - To był ciężki weekend. Emma miała miniudar. - Co to znaczy? - Przemijający atak niedokrwienny. Polega na zatamowaniu lub ograniczeniu dopływu krwi do danego obszaru mózgu. Objawy są niekiedy niezauważalne, ale uszkodzenia się kumulują. Poza tym Emma cierpi na demencję, więc jej stan zdrowia będzie się stale pogarszał. - Może trzeba wezwać lekarza? - Ciśnienie krwi ma prawidłowe, sama też czuje się względnie dobrze. - Jeannie pokręciła głową. - Chociaż zdarza się, że po miniudarze pacjent wykazuje tymczasowe polepszenie. Dzisiaj Emma ma się dobrze, ale z biegiem czasu coraz częściej będzie tracić orientację i pamięć oraz odczuwać przygnębienie.

- Co dokładnie się wydarzyło? Skąd wiadomo, że miała miniudar? - Jak twierdzi Zoë. Emma obudziła się w sobotę z lekkim bólem głowy. Była też roztargniona. Kiedy tu przyjechałam, chciała sama zrobić sobie śniadanie. Upierała się, że usmaży sobie jajko. Nic jej jednak nie wychodziło. Zoë próbowała pomóc. Mówiła, że najpierw trzeba rozgrzać masło na patelni, potem zmniejszyć temperaturę, a Emmę przerażał i złościł fakt, że nie potrafi wykonać tak prostej czynności. - Wyżywała się na Zoë? - zatroszczył się Alex. - To jest najłatwiejsze. - Pielęgniarka skinęła głową. - Dziewczyna rozumie sytuację, mimo to silnie wszystko przeżywa. - Jeannie zamilkła na chwilę. - Wczoraj Emma przez cały czas domagała się kluczyków do samochodu, usiłowała połączyć się z Internetem na komputerze Zoë i narobiła w nim bałaganu. Kłóciła się też ze mną, żądając, bym przyniosła jej papierosy. - Czy ona pali? - Zoë twierdzi, że przestała czterdzieści lat temu. A dla kogoś w sytuacji Emmy papierosy to najgorsza rzecz, jaką można sobie wyobrazić. - Co tam, dajcie jej papierosy - mruknął stojący za Alexem duch. Pielęgniarka wyglądała na zmęczoną. Alex zastanawiał się, ile razy miała do czynienia z podobnymi przypadkami, ile razy musiała obserwować nieuchronny zanik świadomości pacjenta i wspierać rodziny, które z dnia na dzień traciły bliskich. - Czy zdarzają się łatwiejsze chwile? - spytał. - Dla pacjenta czy...

- Dla ciebie. - Miło, że pytasz - uśmiechnęła się pielęgniarka. - Przechodziłam przez to wiele razy i choć wiedziałam, czego się spodziewać... Nie, nie ma łatwiejszych chwil. - Ile czasu jej pozostało? - Tego nie potrafią przewidzieć nawet najbardziej doświadczeni lekarze... - Chodzi mi o to, jak ty to oceniasz. Przecież też masz duże doświadczenie. Jak według ciebie to będzie przebiegać? - Sądzę, że to kwestia kilku miesięcy. Potem dostanie udaru. I tak chyba byłoby lepiej. Najgorzej jest, dla wszystkich, kiedy ten proces się przeciąga. - A gdzie jest Zoë? - Pojechała do pensjonatu, potem miała zrobić zakupy. - Jeannie cofnęła się, by Alex mógł wejść do środka. - Emma już nie śpi. Jest ubrana. Dobrze byłoby jednak, żeby w domu panował spokój. - Będę tylko uszczelniał szpary i malował ściany - uspokoił pielęgniarkę. - Dziękuję. Alex zobaczył, że Emma siedzi w pokoju dziennym i ogląda telewizję. Nogi miała okryte kocem, choć dzień był gorący. Duch był już przy niej. Nawet gdyby Jeannie nie poinformowała Alexa, co się wydarzyło podczas weekendu, sam zauważyłby zmianę. Emmę otaczała dziwna aura, jakby jej dusza chciała wydostać się z ciała. - Cześć, Emmo - odezwał się, podchodząc do niej. - Jak się czujesz?

Wskazała mu gestem, żeby usiadł. Alex przysunął podnóżek do kanapy i zrobił to, opierając łokcie na kolanach. Emma dobrze wyglądała, miała jasny wzrok, była spokojna i wyciszona. - Chcę trochę uporządkować sypialnię - powiedziała Jeannie. - Czy niczego nie potrzebujesz, Emmo? - Nie, dziękuję. - Starsza pani poczekała na odejście pielęgniarki i popatrzyła na Alexa. - On tu jest, prawda? Zaskoczony Alex usiłował zachować obojętny wyraz twarzy. Czyżby wyczuła obecność ducha? Ale skąd mogła wiedzieć, że Alex jest z nim związany? Wiele myśli przelatywało mu przez głowę. Emma była w złym stanie. Musiał być ostrożny. Nie miał jednak zamiaru jej okłamywać. Popatrzył na nią bezradnie. - Kto? - spytał. - Do diabła! - wybuchnął duch. - Nie odgrywaj głupka! Powiedz jej, że jestem przy niej, że ją kocham i... Groźny wzrok Alexa uciszył ducha. Emma popatrzyła na niego poważnie. - Tak się czułam, kiedy był blisko mnie... Wiedziałam, że jeśli to uczucie powróci, to będzie znaczyło, że znalazł sposób, żeby się pojawić. Ale to się dzieje tylko wtedy, kiedy ty jesteś w pobliżu. On jest z tobą. - Emmo - odezwał się Alex łagodnym tonem. - Chciałbym o tym z tobą rozmawiać, ale nie chcę cię denerwować... - Boisz się, że dostanę udaru? - uśmiechnęła się Emma. - Ja je mam przez cały czas. Wierz mi, nikt nie zauważy kolejnego zakrzepu, a już na pewno nie ja. - Ty o tym decydujesz. - Nikomu o nim nie mówiłam - odrzekła. - Ale teraz

codziennie czegoś zapominam. Za chwilę nie będę nawet pamiętać jego imienia. - Powiedz mi. - Nazywał się Tom Findlay. - Emma przyłożyła palce do drżących warg. Duch wpatrywał się w nią jak urzeczony. - Od tak dawna nie wymawiałam jego imienia. - Policzki Emmy zaróżowiły się z lekka. - Tom był chłopcem, przed którym wszystkie matki ostrzegały swoje córki. - Twoja też? - zainteresował się Alex. - Tak, ale nie słuchałam jej. - Można się było tego spodziewać - uśmiechnął się Alex. - W weekendy Tom pracował w fabryce mojego ojca. Ciął blachy i lutował puszki. Po ukończeniu szkoły zajął się stolarką, której sam się nauczył z książek. Był zdolny i miał zręczne ręce. Zupełnie jak ty. Wszyscy wiedzieli, że jest bardzo dobrym rzemieślnikiem. - Miał jakąś rodzinę? - Nie miał ojca. Kiedy jego matka przyjechała na wyspę, Tom był już na świecie. Krążyły plotki, że... takie paskudne plotki. Była bardzo piękną kobietą. Matka mówiła mi, że była panią o wątpliwej reputacji, czyli utrzymywała stosunki z wieloma mężczyznami, którzy odgrywali znaczącą rolę w naszym mieście. Myślę, że przez jakiś czas mój ojciec też do nich należał. - Emma westchnęła. - Biedny Tom stale wdawał się w bójki. Szczególnie gdy chłopcy robili uwagi na temat jego matki. Za to bardzo się podobał dziewczynom. Był niezwykle przystojny. Lecz żadna nie ośmieliła się pokazać z nim publicznie. Nie zapraszano go na eleganckie przyjęcia ani na pikniki. Był zbyt nieobliczalny.

- Jak go poznałaś? - Ojciec wynajął go, by zainstalował witraż, który przysłano nam z Portland. Matka się sprzeciwiała i chciała wziąć kogoś innego, ale ojciec powiedział, że choć Tom bywa niezrównoważony, to jest najlepszym stolarzem na wyspie, a to okno jest zbyt cenne, by powierzyć je byle komu. - Jak wyglądał ten witraż? Emma tak długo wahała się z odpowiedzią, że Alex pomyślał, iż pewnie już go zapomniała. - To było drzewo - odpowiedziała wreszcie. - Jakie drzewo? Pokręciła głową. Najwyraźniej nie chciała o tym mówić. - Kiedy Tom wstawił okno, ojciec polecił mu wykonanie innych prac. Zrobił półki, kilka szafek i piękny gzyms na kominek w salonie. Zawsze pociągali mnie przystojni młodzi mężczyźni z fatalną reputacją, więc rozmawiałam z nim, kiedy pracował. - Flirtowałaś ze mną - szepnął duch. - Ale za nic nie pokazałabym się z nim na mieście - mówiła dalej Emma - bo wiedziałam, że matka by tego nie zaakceptowała. Pewnego wieczoru zobaczyłam go na potańcówce. Podszedł do mnie i spytał, czy jestem aż takim tchórzem, że nie ośmielę się z nim zatańczyć. Oczywiście podjęłam wyzwanie. Ale powiedziałam mu, że następnym razem ma mnie zaprosić do tańca jak dżentelmen zwierzała się Emma. - Zrobił to? - spytał Alex. Emma skinęła głową. - Był bardzo nieśmiały. Jąkał się i czerwienił, i wtedy od razu się w nim zakochałam.

- Nie jąkałem się - zaprotestował duch. - Utrzymywaliśmy nasz związek w tajemnicy - ciągnęła. Widywaliśmy się przez całe lato. Spotykaliśmy się w letnim domu nad jeziorem. - Tam ci się oświadczyłem - przypomniał sobie duch. - Czy rozmawialiście o małżeństwie? - spytał Alex. - Nie. - Przez twarz Emmy przemknął cień. - Tak - upierał się duch. - Zapomniała o tym, ale ja się jej oświadczyłem. - Jesteś tego pewna, Emmo? - drążył łagodnie Alex, nie wiedząc, czyja wersja jest prawdziwa. - Jestem pewna, że nie chcę o tym rozmawiać. - Emma spojrzała Alexowi prosto w twarz. - Dlaczego? - zaniepokoił się duch. - Co się stało? Alex nie miał zamiaru wypytywać Emmy o sprawy, o których nie chciała mówić. - A co się stało z Tomem? - Zginął na wojnie. Jego samolot rozbił się w Chinach. Ochraniali maszyny transportowe i zostali zaatakowani. - Emma zwiesiła bezradnie ramiona, wyglądała na zmęczoną. - Potem dostałam list od nieznajomego pilota, który woził wojsko i broń w tych wielkich samolotach... - C-46 - mruknął duch. - Napisał mi, że Tom zginął bohaterską śmiercią, że zestrzelił dwa nieprzyjacielskie samoloty i ocalił życie trzydziestu pięciu ludziom z konwoju. Ale jego myśliwiec został otoczony. Japońskie samoloty wojskowe były o wiele lżejsze i bardziej zwrotne niż nasze P-40... Emmę ogarnął niepokój, zaczęła skubać koc leżący na jej kolanach.

Alex ujął jej dłonie w swoje ręce. - Kto napisał ten list? - spytał, choć domyślał się odpowiedzi. - Gus Hoffman. Przesłał mi też kawałek materiału, który był przyszyty do kurtki Toma. - Naszywkę z prośbą o pomoc w razie wypadku? - Tak. Napisałam do niego z podziękowaniem. Korespondowaliśmy z sobą przez dwa lata, wyłącznie jako przyjaciele. Potem Gus napisał, że jeśli uda mu się wrócić do domu, to chciałby się ze mną ożenić. - Nic dziwnego - stwierdził duch ponurym tonem. Zazdrość zaczęła zatruwać atmosferę. - A ty się zgodziłaś? - domyślił się Alex. Emma skinęła głową. - Pomyślałam, że jeśli już nigdy nie zobaczę Toma, to nie ma znaczenia, za kogo wyjdę za mąż. A Gus pisał takie piękne listy... Potem jego samolot też został zestrzelony. Obawiałam się, że spotkał go los Toma. Odczułam wielką ulgę, kiedy się dowiedziałam, że Gus przeżył. Miał ranę głowy... Podczas operacji wyjęto z niej odłamki i odesłano go do Stanów na leczenie. Pobraliśmy się, kiedy wyszedł ze szpitala. Zaczęły się jednak problemy. - Jakie problemy? - Związane z raną głowy, którą odniósł. Ten wypadek zmienił jego osobowość... Jakoś ją spłaszczył. Wciąż był inteligentnym człowiekiem, lecz zupełnie pozbawionym emocji, obojętnym na wszystko. Jak robot. Jego rodzina twierdziła, że stał się innym człowiekiem. - Słyszałem, że takie są objawy niektórych uszkodzeń mózgu powiedział Alex. - Nigdy mu się nie polepszyło. Na nikim mu nie

zależało, nawet na naszym synu. - Emma wyjęła dłonie z rąk Alexa i oparła się na kanapie. Była wyczerpana. - Popełniłam błąd. Biedny Gus. Teraz muszę odpocząć. - Zaprowadzić cię do sypialni? - spytał Alex. - Wolę zostać tu. - Pokręciła głową Alex wstał z podnóżka, by ułożyć Emmę na sofie. - Posłuchaj, Alex - odezwała się, kiedy okrywał ją kocem. -Tak? - Pozwól, żeby ci pomógł - szepnęła, przymykając oczy. - Zrób to dla jego dobra. Teraz zdumiony Alex pokręcił głową. - Mój Boże, Emmo! - zawołał wstrząśnięty duch. Słysząc zajeżdżający samochód, Alex wyszedł przed dom. To Zoë wracała ze sklepu. Wyskoczyła z auta, otworzyła bagażnik, gdzie leżały torby z zakupami, i wyjęła je. - Ja je wezmę - odezwał się Alex, podchodząc do niej. Dźwięk jego głosu zaskoczył ją. Spojrzała na niego zdumiona. - Cześć! - zawołała wesoło. Wyglądała na zestresowaną i zmęczoną, była blada. - Jak udał się ślub? - Dobrze. - Alex odebrał od niej zakupy. - A ty jak się czujesz? - Świetnie - odparła zbyt szybko. Postawił torby i obrócił Zoë twarzą do siebie. Stała o stopień wyżej od niego, szybko oddychała, była bardzo spięta. - Słyszałem, że podczas weekendu Emma sprawiała wiele kłopotów - powiedział bez ogródek. - Było trochę trudno, ale wszystko jest już w porządku. - Zoë unikała jego wzroku.

Był zły, kiedy Zoë udawała, że wszystko jest w porządku, a było wręcz przeciwnie. Położył ręce na jej biodrach. - Opowiedz mi o tym. Wpatrywała się w niego, była podenerwowana. Przytulił ją do siebie. Odetchnęła głęboko i opanowanie zniknęło. Alex objął ją, chcąc przekazać jej całą swoją siłę i ciepło. Idealnie się w niego wpasowała. Jej głowa leżała na zagłębieniu pomiędzy jego ramieniem a szyją. Wsunął dłoń w jej włosy, przeczesując palcami blond loczki. - Co Emma zrobiła z twoim komputerem? - Powiększyła wszystko na ekranie do tego stopnia, że ikonki są teraz olbrzymie, a ja nie potrafię tego zmienić - głos Zoë był przytłumiony przez bliskość jego ramienia. - Poza tym zrobiła mnóstwo różnych kopii, a ja nie umiem się ich pozbyć. Na domiar wszystkiego udało się jej ustawić cały ekran do góry nogami. - Mogę to wszystko naprawić - odpowiedział Alex. - Myślałam, że to Sam jest geniuszem komputerowym. - Zaufaj mi, nigdy nie dopuszczaj Sama do komputera. Pozmienia ci wszystkie hasła, podłączy cię nielegalnie do różnych sieci i trudno sobie nawet wyobrazić, co jeszcze zrobi. Poczuł na szyi uśmiech Zoë. Wygładził jej włosy i mówił dalej: - Nie potrzebujesz geniusza. Potrzebujesz faceta, który umie rozwiązywać problemy. - Zatrudniam cię - wymruczała, nie podnosząc głowy. - Co jeszcze mógłbym zrobić? - Alex przycisnął usta do jej włosów.

- Nic - odparta Zoë, jej ramiona błądziły po jego ciele. - Pomyśl o czymś - namawiał ją. - No więc... - zaczęła słabym głosem - ...dziś rano zatelefonowałam do ojca. Powiedziałam mu, że jeżeli się do nas wybiera, to powinien to zrobić jak najszybciej. Bo jeśli będzie odwlekał przyjazd, Emma może go nie poznać. - Co powiedział? - Alex wyczuł, że Zoë znów jest spięta, i zaczął głaskać ją po plecach. - Przyjeżdża w ten weekend, razem ze swoją dziewczyną Phyllis. Zatrzymają się w pensjonacie. Nie jest zachwycony tą perspektywą, ale przyjeżdża. Chcę przygotować dla nich uroczystą kolację, dla Hopsi i Justine, i... - Zoë zamilkła, a Alex delikatnie masował ją po kręgosłupie. - Chcesz, żebym też tam był? - domyślił się. -Tak. - Dobrze. - Naprawdę? - Przyjdę z przyjemnością. - Tak się cieszę, że ty... - zamilkła i nagle chwyciła go za koszulę. - Czy coś cię zabolało? - Natychmiast zaprzestał masowania. Zoë patrzyła na niego rozszerzonymi oczami. Miała zaczerwienione policzki. Wolno pokręciła głową. Wyglądała na zahipnotyzowaną. Kiedy Alex zorientował się, że tak podniecił ją jego dotyk, sam odczuł nagły przypływ pożądania. Przez kilka szalonych sekund wyobrażał sobie, jak leży pod nim naga, jak kwiat włożony pomiędzy stronice książki.

- Potrzebuję od ciebie jeszcze jednej rzeczy - powiedziała, a sam dźwięk jej głosu zadziałałby na każdego mężczyznę jak afrodyzjak. Alex nie był w stanie wypuścić jej z objęć. Musiał odrywać od niej palec po palcu. - Porozmawiamy o tym później - mruknął, kierując ją do domu.

ROZDZIAŁ DZIEWIĘTNASTY Choć stan Emmy się ustabilizował w ciągu kilku dni, Zoë zauważyła, że była bardziej roztargniona i o wielu rzeczach zapominała. Trzeba jej było stale przypominać o najprostszych czynnościach: że ma zjeść śniadanie lub wziąć prysznic. A kiedy była już pod prysznicem, zapominała nałożyć szampon na włosy albo odżywkę. Pod koniec tygodnia Justine spędziła z Emmą jedno popołudnie. Zabrała ją do fryzjera, potem do restauracji. Zoë była szczęśliwa, że miała czas tylko dla siebie, a Emma była w świetnym humorze po powrocie do domu. - Nauczała mnie przez godzinę, z jakimi mężczyznami powinnam się spotykać - opowiadała Justine następnego ranka, kiedy Zoë zmywała w pensjonacie talerze. - Żadnych motocyklistów - zgadywała Zoë. - Oczywiście. Po chwili zapominała, o czym mi mówiła, i znów zaczynała od początku. - Przykro mi. - Nic się nie stało. Ale gdybym musiała z nią mieszkać, doprowadziłaby mnie do szału.

- Nie jest tak źle, choć ma lepsze i gorsze dni. Z jakiegoś powodu czuje się lepiej w obecności Alexa. - Naprawdę? Dlaczego? - Lubi go. Stara się skupiać w jego obecności. Ostatnio kładł kafelki w tej malutkiej łazience, gdzie przedtem była szafa, a ona siedziała na łóżku i snuła niekończące się opowieści. - Jak widać, stolarze mają powodzenie nawet u babć. - Chyba tak - roześmiała się Zoë. - Alex ma do niej mnóstwo cierpliwości. Jest naprawdę przeuroczy. - Pierwszy raz słyszę, że ktoś nazywa Alexa Nolana przeuroczym. - Właśnie taki jest - stwierdziła Zoë. - Nie masz pojęcia, jaki wpływ wywarł na życie Emmy. - A na twoje? - Justine bacznie obserwowała kuzynkę. - Też. Będzie na kolacji w sobotę. Poprosiłam go o przyjście, bo potrzebuję moralnego wsparcia. Przecież mój ojciec tam będzie. - To ja cię wspieram. - Potrzebuję mnóstwo wsparcia, ze wszystkich możliwych stron. Wiesz, jaki jest mój ojciec - powiedziała Zoë, czyszcząc brytfannę. - Jeśli obecność Alexa Nolana ma ci pomóc - odrzekła Justine z westchnieniem - nie mam nic do gadania. Będę nawet dla niego miła. Co chcesz przygotować na kolację? - Coś szczególnego. Justine była podekscytowana. - Twój tata nie zasługuje na to. Ale cieszę się, że też będę czerpać z tego korzyści.

Zoë nie zwierzyła się kuzynce, że nie miała zamiaru gotować dla ojca ani nawet dla Emmy. Kolacja była dla Alexa. Chciała przemówić do niego językiem zapachów, kolorów i smaku. Chciała ugotować potrawy, o których nie będzie mógł zapomnieć Justine powitała Alexa przy drzwiach pensjonatu i zaprosiła go do środka. Jej włosy nie były już związane w kucyk, tylko opadały czarną falą na ramiona. Wyglądała niezwykle atrakcyjnie w wąskich spodniach, płaskich pantoflach i szmaragdowym topie z głębokim dekoltem. Ale tego wieczoru wydawała się przyciszona, nie taka pełna werwy jak zazwyczaj. - Cześć, Alex - powiedziała, patrząc na przewiązane czerwonymi wstążeczkami szklane słoiki, które trzymał w rękach. Były w nich lawendowe sole kąpielowe. - Co to jest? - Prezent dla gospodyni - odparł, wręczając jej słoiki. - Dla ciebie i dla Zoë. - Dziękuję. - Justine była zdumiona. - To miło z twojej strony. A lawenda to ulubiony zapach Zoë. - Wiem. - Ostatnio bardzo się zbliżyliście do siebie, prawda? - Popatrzyła na niego uważnie. - Tego bym nie powiedział. - Alex natychmiast stał się czujny. - Nie musisz nic mówić. Fakt, że zostałeś zaproszony na kolację, mówi sam za siebie. Stosunki Zoë z ojcem to prawdziwe emocjonalne pole minowe. Ona nigdy go nie obchodziła. Sądzę, że stąd się bierze jej fascynacja

pewnym typem mężczyzn. Przyciągają ją tacy, którzy w końcu sprawią jej zawód. - Do czego zmierzasz? - Jeśli skrzywdzisz Zoë, to obłożę cię klątwą. Justine miała tak poważną minę, że Alex nie mógł powstrzymać się od pytania: - Jaką klątwą? - Taką, która cię obezwładni na całe życie. Co prawda, miał ochotę powiedzieć Justine, żeby pilnowała własnego nosa, ale wzruszyła go jej troska o kuzynkę. - Rozumiem - pokiwał głową. Uspokojona tą deklaracją Justine poprowadziła Alexa do biblioteki. - Czy Duane przyjdzie na kolację? - spytał. - Zerwaliśmy z sobą - mruknęła Justine. - Mogę spytać dlaczego? - Przeraziłam go. - W jaki sposób...? Zresztą nieważne, zmieńmy temat. Kiedy przyjechał ojciec Zoë? - Wczoraj późnym wieczorem - odparła Justine. - Razem ze swoją dziewczyną Phyllis spędzili prawie cały dzień z Emmą. - Jak się czuje Emma? - Całkiem dobrze, choć chwilami zapominała, kim jest Phyllis, ale tamta wcale się tym nie przejmowała. Myślę, że ją polubisz. - A Jamesa? - Nikt nie lubi Jamesa - prychnęła Justine. Weszli do biblioteki. Stał tam długi mahoniowy stół nakryty białym obrusem, z kryształowymi kieliszkami,

a za dekorację służył rząd szklanych misek z zielonymi kwiatami hortensji. Na gzymsie kominka paliły się świece w lichtarzach z posrebrzanego szkła, a przy nim Emma gawędziła z synem i jego dziewczyną. Ucieszyła się na widok Alexa. Miała na sobie ciemnofioletową jedwabną suknię, a jej jasne włosy błyszczały w świetle świec. - Jesteś! - wykrzyknęła. Alex podszedł do niej i pocałował ją w policzek. - Pięknie wyglądasz, Emmo - powiedział. - Dziękuję. - Emma zwróciła się do stojącej obok niej brunetki: Phyllis, ten przystojniak to Alex Nolan. To on remontuje nasz letni dom. Phyllis była wysoka, mocno zbudowana, miała krótko obcięte włosy. - Miło cię poznać - powiedziała z przyjaznym uśmiechem, mocno potrząsając ręką Alexa. - A tu - Emma wskazała barczystego mężczyznę o średnim wzroście - jest mój syn, James. Alex podał mu rękę. Ojciec Zoë powitał go z uczuciem, jakiego musi doznawać nauczyciel, którego w ramach zastępstwa wysłano do klasy największych łobuzów. Jego twarz miała zarówno chłopięcy, jak i starczy wyraz, a oczy schowane były za okularami w grubych oprawkach. - Byliśmy dzisiaj w letnim domu - odezwał się. - Prace wyglądają fachowo. - To dla Jamesa odpowiednik komplementu - wtrąciła szybko Phyllis i uśmiechnęła się do Alexa. - Jak mówią Justine i Zoë, całkowicie odmieniłeś to miejsce. - Zostało jeszcze sporo pracy - powiedział Alex. - Teraz zabieramy się do przebudowy garażu.

W trakcie dalszej rozmowy James wyjawił, że jest menedżerem sklepu z elektroniką w Arizonie, a Phyllis lekarzem weterynarii specjalizującym się w koniach. Rozmyślają nad kupnem farmy do ich hodowli. - Leży na skraju istnego miasta duchów - dodała z entuzjazmem Phyllis. - Niegdyś słynęło ono z kopalni srebra, ale po jej zamknięciu całkowicie wymarło. - Czy jest nawiedzane przez duchy? - zainteresowała się Emma. - Niektórzy mówią, że jakiś duch mieszka w starym barze. - Czy to nie dziwne - wtrącił James - że nigdy nie słyszy się o duchach nawiedzających jakieś miłe miejsce? Zawsze wybierają zrujnowany, stary, ponury budynek. W tym czasie duch chodził wzdłuż półek z książkami, przeglądając tytuły. - Mnie nie dano wyboru między strychem a hotelem Ritz - szepnął drwiąco do siebie. - Duchy przeważnie pokazują się w miejscach, w których najwięcej wycierpiały - stwierdziła Emma poważnym tonem. - Chyba nie wierzysz w duchy, mamo? - roześmiał się James. - Dlaczego by nie? - Nikomu nie udało się jeszcze udowodnić, że istnieją. - Nikt też nie udowodnił, że nie istnieją - odparowała Emma. - Jeśli wierzysz w duchy, to równie dobrze możesz wierzyć w skrzaty i Świętego Mikołaja. W drzwiach rozległ się wesoły głos Zoë, która niosła dzbanek z wodą.

- Tata zawsze mi mówił, że Święty Mikołaj nie istnieje poinformowała zebranych. - Ale ja chciałam w niego wierzyć. Zwróciłam się więc do większego autorytetu. - Do Boga? - spytała Justine. - Nie. Spytałam o to Hopsi, która powiedziała, że mogę wierzyć, w co chcę. - To świadczy o więzi mojej matki z rzeczywistością - stwierdził James kąśliwie. - Mam więź z rzeczywistością - odrzekła Emma z godnością - ale czasem lubię o niej zapominać. - Wspaniała kobieta - skomentował duch z aprobatą. Zoë roześmiała się i popatrzyła na Alexa. - Cześć - powiedziała cichym głosem. Alexowi zaparło dech, tak pięknie wyglądała w czarnej sukience bez rękawów, która uwydatniała jej wspaniałe krągłości. Jedyną ozdobę stanowiła broszka w stylu art déco w formie półksiężyca, ozdobiona białymi i zielonymi kryształami górskimi, przypięta pod trójkątnym dekoltem. - Zapomniałam o muzyce - zwróciła się do Alexa. - Czy masz playlistę w swoim telefonie? Może jakieś stare piosenki, które tak lubi Hopsi? Możesz podłączyć go do głośników, które stoją na półce. Alex nie odpowiadał, ale duch szybko doprowadził go do przytomności. - Puść coś z jazzu - poradził. Alex otrząsnął się z wrażenia, jakie wywarła na nim Zoë, i zajął się muzyką. Po chwili rozległy się pierwsze tony Prélude to a Kiss Duke'a Ellingtona. Siedział potem przy stole obok Emmy i obserwował Zoë, która wniosła tacę z białymi łyżeczkami z porcelany

i jedną z nich położyła przed nim. Leżał na niej małż i mały kleks czegoś zielonego. - To przegrzebek i smażony włoski boczek na purée z karczochów. Zoé z uśmiechem popatrzyła na Alexa. - Je się jednym kęsem. Alex wziął przystawkę do ust. Słony boczek łagodził słodycz przegrzebka, a czarny pieprz nadawał smaku karczochom. Słychać było pełne satysfakcji westchnienia gości. - Smakowało ci? - spytała Zoé, nachylając się nad Alexem i patrząc na niego zmrużonymi oczami. Była to najlepsza rzecz, jaką kiedykolwiek jadł. - Czy przewidziana jest dokładka? Dla tej przystawki mógłbym zrezygnować z reszty dań. Zoé z uśmiechem pokręciła głową i sięgnęła po pustą łyżeczkę. - To tylko amuse-bouche - powiedziała i poszła do kuchni po następne danie. - Świetna zabawa! - wykrzyknęła Phyllis, kołysząc się na krześle, kiedy Benny Goodman zaczął śpiewać Sing Sing Sing. Podniosła ze stołu butelkę wina. - Napijesz się, Alex? - Nie, dziękuję - odparł. - Abstynencja umacnia uczucia - zauważyła Emma i poklepała go po ramieniu. - Mamo, źle cytujesz to powiedzenie. - James usłyszał przez stół słowa Emmy. - W zasadzie - stwierdził Alex, uśmiechając się do starszej pani - to powiedzenie powinno brzmieć dokładnie tak. Następnie każdy dostał talerzyk z młodymi pędami paproci jadalnej, ciasno zwiniętymi w kłębuszki. Po

zanurzeniu w gorącej, a następnie zimnej wodzie nabrały jaskrawozielonego koloru, a polane były ciepłym sosem z przyrumienionego masła, cytryny i soli morskiej, posypane prażonymi orzechami i wiórkami parmezanu. Rozległy się okrzyki zachwytu. Goście delektowali się sałatką. Phyllis i Justine, chichocząc, wyskrobywały do czysta swoje talerzyki. Zoé często spoglądała na Ale-xa, ciesząc się, że wszystko bardzo mu smakuje. Tylko na Jamesie potrawy nie robiły żadnego wrażenia. Nie dokończył sałatki i z niezadowoloną miną odłożył widelec. Wziął do ręki kieliszek i upił duży łyk wina. - Nie dokończysz sałatki? - spytała Phyllis z niedowierzaniem. - Nie smakuje mi. -To ja ją skończę - zaproponowała, zgarniając wszystko z jego talerzyka. Zoé, która dopiero zaczęła jeść swoją porcję, spojrzała na ojca z troską. - Może przynieść ci coś innego, tato? Na przykład talerzyk zieleniny? James pokręcił głową. Miał minę pasażera czekającego na lotnisku na wywołanie jego lotu. Kiedy Billie Holiday śpiewała I'm Gonna Lock My Heart, Zoé i Justine zaczęły roznosić miseczki z mulami, po jednej dla każdego gościa. Wraz z parą unosił się z nich zapach białego wina, szafranu, masła i natki pietruszki. Goście brali w palce czarne błyszczące muszelki i wyjmowali ich zawartość małymi widelczykami. Na stole stały miski na puste skorupki. - Mój Boże, Zoé! - wykrzyknęła Justine, kiedy tylko zdążyła spróbować mule. - Ten sos! Mogłabym go pić!

W pokoju panowała miła atmosfera, której wtórowały odgłosy otwieranych muszli. Ta potrawa wymagała aktywności, pobudzała do rozmów. Sos był tale pyszny, że Alex chciał prosić o łyżkę, zaraz jednak podano francuskie bułeczki domowego wypieku, z chrupką skórką i miękkim środkiem. Goście rwali je palcami i zbierali nimi resztki sosu. Rozmowa zeszła na wycieczkę statkiem połączoną z obserwowaniem wielorybów, którą Phyllis i James mieli odbyć następnego dnia. Wybierali się też na farmę, na której hodowano alpaki. - Leczyłaś kiedyś alpakę? - spytała Zoë Phyllis. - Nie, większość moich pacjentów to psy, koty i konie - odparła Phyllis, by z uśmiechem dodać po chwili: - Leczyłam raz świnkę morską na zapalenie zatok. - A najdziwniejszy przypadek, z jakim się zetknęłaś? - włączyła się do rozmowy Justine. - To była paskudna sprawa - Phyllis uśmiechnęła się szeroko chociaż widziałam już mnóstwo dziwnych rzeczy. Niedawno przyszła do mnie para ze swoim psem, który miał kłopoty z żołądkiem. Prześwietlenie wykazało obecność ciała obcego, które usunęłam. Były to czerwone koronkowe majtki. Włożyłam je do plastikowej torebki i oddałam kobiecie. - Żenująca sytuacja! - wykrzyknęła Emma. - Było jeszcze gorzej - stwierdziła Phyllis. - Kobieta spojrzała na majtki, uderzyła mężczyznę torebką i wściekła opuściła gabinet. Jak się okazało, to nie była jej bielizna. A mężczyzna musiał zapłacić rachunek za psa, który go właśnie zdemaskował. Opowiadanie przyjęto głośnym śmiechem. Kieliszki zostały ponownie napełnione, przyniesiono miseczki z wodą i płatkami róż do umycia palców oraz

czyste serwetki do wytarcia rąk. Podano też orzeźwiający sorbet w zamrożonych wydrążonych cytrynach, który miał miętowy posmak. Zoë i Justine poszły do kuchni po następne danie, a Phyllis nie mogła pohamować entuzjazmu: - Nigdy w życiu nie jadłam takich potraw. Co za wspaniałe doświadczenie. James się nachmurzył. Nie wiadomo z jakiego powodu z chwili na chwilę robił się coraz bardziej posępny. - Nie przesadzaj - burknął. - Na litość boską, James - odezwała się Emma. - Ona ma rację. To naprawdę coś wspaniałego. James mruknął coś pod nosem i dolał sobie wina. Zoë i Justine wróciły z pięknie upieczoną przepiórką, która przedtem marynowała się w wodzie z solą i miodem. Przyniosły do niej też delikatne kluseczki grzybowe z mielonych kurek. Alex jadał już przepiórki, ale inaczej przyrządzone i nie miały tak doskonałego smaku. Rozmowy zaczynały zamierać, goście byli zbyt najedzeni, by podtrzymywać konwersację. Podano jeszcze kawę, czekoladowe trufle domowej roboty, kremy i budynie oraz specjalnie spreparowany miód, który rozpuszczał się w ustach i atakował kubki smakowe. Goście wciąż wydawali okrzyki zachwytu, jedynie James Hoffman siedział w milczeniu. Alex nie mógł zrozumieć, o co mu chodzi. Musiał być chory, bo nie było innego wytłumaczenia na to, że prawie nic nie jadł. Najwyraźniej Phyllis doszła do tego samego wniosku i była zaniepokojona. - Dobrze się czujesz? - spytała. - Bardzo mało jadłeś.

James nie patrzył na nią. Wbił wzrok w stojący przed nim budyń, a na jego policzkach ukazały się czerwone plamy. - Moje porcje były niejadalne. Wszystko było gorzkie. - Wstał, rzucił serwetkę na stół, patrząc wściekłym wzrokiem na zdumione twarze biesiadników. Wbił oczy w Zoë. - Może coś tam dosypałaś burknął. - Jeśli tak było, to dowiodłaś swoich racji. - James - zaprotestowała Phyllis, która zbladła z przejęcia. - Jadłam z twojego talerza i wszystko było tak samo dobre jak moje. Coś musi być dzisiaj nie w porządku z twoimi kubkami smakowymi. James pokręcił głową i szybko wyszedł z pokoju. Phyllis wybiegła za nim, ale zatrzymała się w progu. - Kolacja była wspaniała. Najlepszy posiłek, jaki jadłam w życiu powiedziała do Zoë. - Dziękuję. - Zoë zdobyła się na uśmiech. - Zoë, twój tata zwariował. - Justine pokręciła głową. - Kolacja była nadzwyczajna. - On to wie - stwierdziła Emma, patrząc na wnuczkę. Zoë rzuciła babci zrezygnowane spojrzenie. - Starałam się zrobić wszystko jak najlepiej - powiedziała - ale jemu to nie wystarcza. - Wstała od stołu, zatrzymując gestem gości. Zrobię jeszcze kawy - dodała, wychodząc z biblioteki. Justine chciała wstać z krzesła, ale powstrzymał ją Alex. - Ja pójdę. Skrzywiła się z lekka, lecz została na miejscu.

Alex nie był pewny, co powinien powiedzieć Zoë. Przez ostatnie dwie godziny patrzył, jak stawiała przed ojcem kolejne talerze przepysznego jedzenia, a on zupełnie tego nie doceniał. Dobrze rozumiał tę sytuację. Wiedział z własnego doświadczenia, że miłość rodzicielska nigdy nie jest pewnikiem. Niektórzy rodzice nie mieli nic do zaoferowania swoim dzieciom. A inni, jak James Hoffman, oskarżali i karali dzieci za coś, z czym one nie miały nic wspólnego. Zoë zajęta była wsypywaniem ziaren kawy do ekspresu. Kiedy usłyszała kroki, obróciła się. Jej twarz miała wyczekujący wyraz, była dziwnie spięta, jakby czegoś od niego oczekiwała. - Nie zdziwiło mnie to - przyznała zrezygnowana. - Wiedziałam, czego się mogę spodziewać po ojcu. - To dlaczego zrobiłaś dla niego kolację? - Nie robiłam jej dla niego. Popatrzył na nią rozszerzonymi oczami. - Gdybyś nie zdecydował się przyjść - mówiła dalej Zoë poszlibyśmy do restauracji. Chciałam gotować dla ciebie. Planowałam każde danie z myślą o tobie. Alex był zdumiony, a jednocześnie zaniepokojony. Czuł się zmanipulowany, choć w niezwykle subtelny sposób, jakby rozciągnięto wokół niego jedwabną siatkę. Kobiety nie robiły takich rzeczy bez powodu, coś musiało się za tym kryć. - Dlaczego miałabyś robić coś takiego dla mnie? - spytał szorstko. - Gdybym była śpiewaczką operową, zaśpiewałabym ci arię. Gdybym była malarką, namalowałabym twój portret. Ale najlepiej wychodzi mi gotowanie.

Wciąż czuł smak deseru, te wszystkie cudowne potrawy działały mu na zmysły. Podszedł do Zoë i chwycił ją za ramiona. Dotyk jej jedwabistej skóry spowodował, że krew zaczęła szybciej krążyć mu w żyłach. Miotały nim różne emocje. Wystarczyłaby jedna iskra, żeby stracił poczucie rzeczywistości. Tak bardzo jej pragnął, tak bardzo był zmęczony tym, że usiłował trzymać się od niej z daleka. - Zoë - powiedział - to musi się skończyć. Nie chcę, żebyś cokolwiek dla mnie robiła czy myślała, jak mi dogodzić. Zrujnowałaś mi życie. Kiedy tylko spojrzę na jakąś kobietę, marzę o tym, żebyś to była ty. Wciąż jesteś przy mnie. Nawet w snach. Ale ja nie mogę być z tobą. Krzywdzę ludzi. Tylko to umiem robić. - Alex, to nie tak. - Zoë zrobiła zawiedzioną minę. - Skrzywdzę cię - zapowiedział bez ogródek. - Zrobię z ciebie kogoś, kogo oboje będziemy nienawidzić. Ta prawda wypływała z głębi jego duszy: Jesteś nikim. Nic ci się nie należy. Nie masz nic do dania innym ludziom poza cierpieniem. Tylko ta świadomość sprawiała, że świat miał dla niego sens. Zoë patrzyła mu w oczy, widział, jak wzbiera w niej gniew. Ten widok sprawił mu ulgę. Teraz już na pewno nie będzie chciała mieć z nim do czynienia. Będzie bezpieczna. Ale ona dotknęła jego policzka, przesunęła palcem po dolnej wardze, jakby chciała wymazać te okrutne słowa. Domyślił się, że jej gniew nie był skierowany przeciwko niemu. Pogubił się w tym wszystkim. - Nie - szepnęła Zoë - odwracasz sytuację. Nie próbujesz chronić mnie, tylko siebie. Alex odsunął jej dłoń od swojej twarzy.

- Nie ma żadnego znaczenia, kogo chcę chronić. Chodzi o to, że niektórych rzeczy nie da się już naprawić. - Ale to nie dotyczy ludzi. - Przede wszystkim ludzi. Zapanowało milczenie. - Jeśli któreś z nas zostanie zranione - odezwała się po chwili - to będziemy wiedzieli, że przynajmniej podjęliśmy ryzyko. - Chcesz podejmować ryzyko, wiedząc, że to beznadziejna sprawa? spytał drwiąco. - Wiem, że mamy szansę. - Zoë pokręciła głową. W tym momencie Alex zaczął odczuwać do niej nienawiść, ponieważ jej słowa spowodowały, że zapragnął w nie uwierzyć. - Nie bądź głupia. Czy nie rozumiesz, co związek ze mną oznaczałby dla ciebie? - My już jesteśmy z sobą związani - przekonywała go. - I to od dłuższego czasu. Chwycił ją za ramiona, chciał nią potrząsnąć, by wreszcie nabrała rozumu, ale nie zrobił tego. Trzymał ją blisko siebie, a serce biło mu jak oszalałe. Zoë stanęła na palcach, czul jej oddech na twarzy. - Pragnę ciebie - szepnęła - a ty pragniesz mnie. Zawieź mnie do domu i zróbmy coś z tym. Dzisiejszej nocy. Wzdrygnął się, słysząc, że ktoś otwiera kuchenne drzwi, ale nie wypuścił jej z objęć. - Ooo - mruknęła Justine. - Przepraszam. - Justine - powiedziała Zoë spokojnym głosem, zwracając głowę w stronę kuzynki. - Nie będziesz musiała odwozić Emmy i mnie do letniego domu. Zrobi to Alex. - Naprawdę? - spytała Justine nieufnie.

Niebieskie oczy Zoë wpatrywały się w oczy Alexa. Było w nich wiele ciepła, a także prośba i wyzwanie. A więc dobrze. Przekroczył pewną granicę. Było mu już wszystko jedno. Miał dość walki z sobą i tłumienia pragnień. Skinął głową. Wbrew wszelkim sygnałom ostrzegawczym.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY W drodze powrotnej do domu nad Jeziorem Marzeń Emma była trochę zmęczona i śpiąca, ale też zadowolona. Cieszyła się, że Zoë nie przejmowała się zachowaniem ojca. - Oczywiście, że nie - roześmiała się Zoë. - Wiem, jaki on jest. Cieszę się, że przyjechał razem z Phyllis. Polubiłam ją. - Ja też - przyznała Emma. - To jednak dobrze świadczy o Jamesie, że taka kobieta mogła się nim zainteresować - dodała po chwili. - Może on tylko przy nas tak się zachowuje - zastanawiała się Zoë. Może w Arizonie ma bardziej pozytywny stosunek do życia. - Mam nadzieję - powiedziała Emma, ale bez przekonania. Alex nie odzywał się, walczył z sobą. Wiedział, że powinien zostawić Zoë i Emmę w letnim domu i natychmiast odjechać. Liczył, że mu się to uda. Tak bardzo pragnął Zoë, że nie mógł o niczym innym myśleć. Wiedział jednak, że musi się temu pragnieniu

przeciwstawić dla jej dobra. Wysiłkiem woli opanował gorejący w nim płomień, lecz nie przyniosło mu to najmniejszej ulgi. Duch siedział z tyłu obok Emmy i w ogóle się nie odzywał. Niewątpliwie wyczuł, że Alex walczy z sobą, i wiedział, że coś jest nie w porządku. - Alex wstąpi na drinka - poinformowała Zoë babcię, kiedy wysiedli z samochodu. - To świetnie - ucieszyła się Emma, biorąc wnuczkę pod rękę. - Napijesz się czegoś, Hopsi? - O tej porze? Nie, to był naprawdę wspaniały dzień, ale jestem już zmęczona. - Spojrzała przez ramię na Ale-xa. - Dziękuję, że nas podwiozłeś, Alex. - Nie ma sprawy. Kiedy weszli do domu, Zoë szepnęła do Alexa: - Wracam za kilka minut. W lodówce jest lawendowa lemoniada. Wśliznęła się do pokoju Emmy i zamknęła drzwi. Lawendowa lemoniada... Alex podejrzewał, że będzie miała smak wody z wazonu, w którym stały kwiaty, lecz serce mocno mu biło i czuł pragnienie. Podszedł do lodówki, znalazł dzbanek z lemoniadą i napełnił szklankę. Napój był cierpki, ale przyjemny w smaku. Był też wspaniale chłodny. Pił, siedząc na stołku przy kuchennej wyspie. Duch gdzieś się zapodział. Miotało nim tak wiele emocji, że zapragnął jakoś je uporządkować. Przede wszystkim odczuwał pożądanie. Jak również gniew. Może nawet trochę strachu, ale nie mógł być tego pewny. A najgorsza była czułość, bo z tym uczuciem jeszcze nigdy nie miał do czynienia.

Kobiety, z którymi wiązał się w przeszłości, łącznie z Darcy, były doświadczone i pewne siebie. Z Zoë to zupełnie inna sprawa. Znane mu określenia na seks... takie jak bzykanie, dymanie, pieprzenie... w tym wypadku nie miały zastosowania. Ona będzie oczekiwać od niego delikatnego traktowania, dżentelmeńskiego. Będzie musiał się zastanowić, jak ma to rozegrać. Drzwi sypialni otworzyły się i cicho zamknęły. Zoë zdjęła już pantofle na wysokich obcasach. Podeszła do niego w tej cholernej czarnej sukni, opinającej jej cudowne krągłości. Na ustach miała niepewny uśmiech. Wyciągnął rękę i dotknął jej białej szyi. Przesunął delikatnie palcami w dół. Ten lekki dotyk wstrząsnął nią do głębi. Przyciągnął ją do siebie, obejmując udami, chwycił pasek, na którym trzymała się suknia, i opuścił go. Przycisnął usta do jej szyi, całując gładką skórę i przesuwając wargi coraz niżej. Zaczął delikatnie chwytać zębami skórę na ramieniu dziewczyny. Zoë jęknęła cicho. Czuł, jak wzbiera w niej pożądanie. W tym momencie wystarczała mu jej bliskość, kobiecość uwięziona między jego udami, dotyk jej włosów, który czuł na karku i twarzy. - Wiesz, że robimy błąd - powiedział szorstkim tonem, podnosząc głowę. - Nic mnie to nie obchodzi - odparła. Wsunął dłoń w jej włosy i całował ją, otwierając jej usta swoimi wargami, penetrując ich wnętrze językiem. Zoë przywarła do niego, przesuwała rękami po jego ramionach. Jeszcze nigdy nie odczuwał tak ogromnej potrzeby, której - jak mu się wydawało - nie zdołałby .zaspokoić,

nawet gdyby miał więcej niż jedno życie. Pragnął całować każdy fragment jej ciała. Znalazł na jej plecach suwak, który poddał się z metalicznym świstem. Włożył rękę w otwór sukni i przebiegał palcami po jedwabistej skórze. Ten dotyk przejął go dreszczem. Wędrował wargami po jej szyi, szepcąc jej imię i wcierając je w jej skórę. Za plecami Alexa rozległo się głośne miauczenie. Zaskoczony omal nie podskoczył. Kiedy się obrócił, zobaczył wielkiego nastroszonego kota, który patrzył na niego wściekłym wzrokiem. Zoë odsunęła się od Alexa, rozglądając się dokoła szeroko otwartymi oczami. Uśmiechnęła się na widok kota. - Przepraszam. Biedny Byron. - Schyliła się, by pogłaskać persa. - Biedny Byron? - spytał Alex z niedowierzaniem. - Czuje się niepewnie - tłumaczyła Zoë. - Myślę, że potrzebuje bliskości. - A ja myślę, że powinien zostać na dworze. - Alex popatrzył na kota zmrużonymi oczami. Po chwili przeniósł uwagę na Zoë, która podtrzymywała ręką opadającą suknię. - Chodźmy do sypialni - zaproponowała. - On się zaraz uspokoi. Alex poszedł za Zoë i zamknął przed kotem drzwi. Po chwili usłyszeli przeciągłe, gardłowe warczenie i drapanie. - Uspokoi się, kiedy zostawimy je otwarte. - Zoë obrzuciła Alexa przepraszającym spojrzeniem. Tego już było za wiele. Głupi zwierzak miał się gapić, kiedy Alex będzie uprawiał seks?

- Zoë, czy wiesz, co oznacza blokada członka? -Nie. - To właśnie twój kot próbuje mi zrobić. - Dam mu trochę kocimiętki - odpowiedziała Zoë, otwierając drzwi. Zatrzymała się w progu. - Nie rozmyśl się, kiedy mnie nie będzie. - Nie mogę się rozmyślić - stwierdził ponuro Alex - ponieważ już dawno zatraciłem zdolność myślenia. Zoë włożyła łyżkę suszonej kocimiętki do brązowej torby papierowej i położyła ją na płask na kuchennej podłodze. Byron mruczał, kiedy go głaskała, zadowolony, że skupia na sobie uwagę. - Zachowuj się grzecznie i zostań tu - szepnęła. Kot powąchał torbę i zaszeleścił papierem, kiedy wszedł do środka. Zoë wróciła do sypialni i zamknęła drzwi. Alex zdjął buty. Siedział na skraju łóżka, nakrytego kapą w kwiatowy wzór. W zaciszu jej sypialni sprawiał wrażenie bardzo dużego i niebezpiecznego. Światło lampy uwydatniało jego doskonałe rysy i błyszczące czarne włosy. - Będziemy musieli jakoś dać sobie radę - powiedział. - Nie byłem o tym uprzedzony i nie mam żadnego zabezpieczenia. - Ja się o to postarałam. Tak na wszelki wypadek - przyznała Zoë. - Musiałaś być pewna, że wyląduję u ciebie. - Alex uniósł brew.

- Nie tyle pewna, ile optymistycznie nastawiona - odrzekła. - Daj mi je. Ton jego głosu wywołał u niej dreszcz podniecenia. Weszła do maleńkiej łazienki i zamknęła drzwi. Rozebrała się, włożyła różowy szlafroczek, wzięła pudełko prezerwatyw i wróciła do sypialni. Alex przesuwał wzrokiem po jej szlafroku aż do odsłoniętych kostek u nóg i bosych stóp i z powrotem do jej zaczerwienionej twarzy. Wziął od niej paczkę, wyjął jedno opakowanie i położył je na nocnym stoliku. Potem, ku zdumieniu Zoë, wziął drugie i położył obok pierwszego. Zamrugała. Czuła, jak krew uderza jej do twarzy. Rzucił jej znaczące spojrzenie i położył trzecie opakowanie na nocnym stoliku. - Teraz ty jesteś optymistycznie nastawiony - uśmiechnęła się Zoë. - Nie - odpowiedział spokojnie. - Jestem pewny swego. To ją rozbawiło. Pomyślała, że są sytuacje, w których męska arogancja ma swoje dobre strony. Alex odłożył pudełko i wstał z łóżka. Rozpiął koszulę, która spadła na podłogę. Jego wycięty w serek podkoszulek lśnił bielą na tle opalonej skóry. Zoë nieśmiało wyciągnęła rękę i dotknęła dekoltu. Bawełna przesiąknięta była ciepłem i zapachem jego ciała, przypominającym morską sól. Podciągnęła materiał, a Alex pomógł jej go zdjąć. Zobaczyła nagą klatkę piersiową tego silnego mężczyzny. Przez moment zastanawiała się, czy będzie obchodził się z nią ostrożnie. Od bardzo dawna nie miała intymnych kontaktów z mężczyznami. Alex zauważył jej niepokój.

- Martwisz się? - spytał łagodnie, kładąc jej ręce na ramionach. - Nie, tylko... - Uśmiechnęła się niepewnie. - Chciałam ci tylko przypomnieć, że nie jestem w tym biegła. - Ja się wszystkim zajmę - powiedział. Przyciągnął ją do siebie, wtulił twarz w jej włosy. Zoë czuła jego gorący oddech na całej głowie. Wiedziała, że w tych sprawach Alex ma ogromne doświadczenie, i ta świadomość spowodowała, że ogarnęło ją nerwowe wyczekiwanie. Położył się obok niej na łóżku. Jego gorąca, twarda, pełna nagniotków dłoń spoczęła na policzku Zoë. Całował ją, jakby nie mógł dość się nią nasycić, a jego słodkie pocałunki były zabarwione goryczką lemoniady. Zoë wchłaniała ten zapach i przysunęła się bliżej. Zadrżała z podniecenia, czując obok siebie to silne męskie ciało. Przesuwała dłońmi po szorstkich włosach na jego klatce piersiowej, po jego twardych ramionach, po twarzy... Prześlizgiwał się ustami po jej szyi, dotarł do ucha i dotknął go językiem. Zoë ogarnęła żądza. Jej usta szukały jego warg. Ich pocałunki stawały się coraz głębsze, coraz bardziej namiętne. Zoë czuła przypływ gorąca. Różowy szlafroczek zaczął jej przeszkadzać, ograniczał ją. Oszołomiona pożądaniem usiłowała rozwiązać pasek, ale robiła to nieudolnie i węzeł coraz mocniej się zaciskał. Zaczęła go szarpać. Alex uniósł głowę i zobaczył, co się dzieje. - Ja to zrobię - mruknął, sięgając do paska. - Leż spokojnie. Opadła na plecy, szybko łapiąc oddech. Czuła wzbierający żar, który gromadził się w jej ustach, w cebulkach

włosów, pomiędzy palcami rąk i nóg. Ścisnęła uda, między nimi bowiem wzbierała wilgoć. Jeszcze nigdy w życiu niczego tak bardzo nie pragnęła jak tego, by Alex znalazł się w niej. Była zaniepokojona, a jednocześnie podniecona, zagubiona we śnie, który mógł się zbyt szybko skończyć. - Alex - szepnęła. - Nie musisz się zajmować żadnymi dodatkowymi czynnościami... - Jakimi czynnościami? - spytał, zajęty rozwiązywaniem paska. Zoë odetchnęła z ulgą, kiedy poczuła, że nie jest już ściśnięta odzieżą. - Grą wstępną - powiedziała. - Nie potrzebuję jej, już jestem gotowa. Alex spojrzał na jej zaczerwienioną twarz z błyskiem rozbawienia w oczach. - Zoë, czy ja kiedykolwiek wchodzę do kuchni i pouczam cię, jak masz robić suflet? -Nie. - No właśnie. Bo ty się najlepiej znasz na kuchni. A w tym to ja jestem lepszy. - Gdybym była sufletem - stwierdziła Zoë, usiłując wyswobodzić ręce z rękawów szlafroka - byłabym już bardzo przerośnięta. - Zaufaj mi, nie jesteś... O Boże. Rozpięty szlafrok odsłonił jej białoróżowe krągłości. Alex potrząsnął głową. - To jest niebezpieczne. Od tego można umrzeć. Z nieśmiałym uśmiechem Zoë wydobyła ręce z rękawów, a ten ruch spowodował, że jej piersi się zakołysały. Alex mruknął coś niewyraźnie i zaczerwienił się.

- Weź mnie teraz - domagała się, chwytając go za szyję. - Nie chcę czekać. - Zoë... - Alex miał nierówny oddech. - Z takim ciałem jak twoje nie można pominąć gry wstępnej. W gruncie rzeczy... czas, jaki spędzasz poza łóżkiem, jest czasem straconym. - Chcesz powiedzieć, że jestem dobra tylko do tego? - Nie, jesteś dobra w wielu sprawach - powiedział, nie spuszczając wzroku z jej piersi. - Po prostu w tej chwili nie potrafię o nich myśleć. Stłumił jej śmiech pocałunkiem. Potem przesunął wargami po jej szyi. Czuła na skórze jego gorący oddech. Jedną dłonią uniósł jej pierś i wziął nabrzmiałą brodawkę do ust. Zoë przymknęła oczy, odczuwając rozkosz wszystkimi zmysłami, kiedy zaczął ją jeszcze bardziej pobudzać. Świat przestał dla nich istnieć. Poza nimi i łóżkiem nie było już niczego. Kiedy dotknął wrażliwego miejsca pomiędzy jej udami, mokrego i pobudzonego, instynktownie uniosła biodra. Jego palce rozsunęły delikatne fałdy skóry i dotarły do celu, lekko go pocierając. Zoë czuła, że orgazm jest już blisko, i tak desperacko tego pragnęła, że łzy nabiegły jej do oczu. Alex szeptał uspokajające słowa, że powinna mu zaufać, pozwolić, by się nią zajął. Trzymał rękę między jej udami, a jeden z jego palców wsunął się w głąb, wykonując zawikłane ruchy. Chwyciła go za nadgarstek drżącą dłonią, by je śledzić. W sypialni panowała cisza, oboje koncentrowali się na poruszeniach jego palca wewnątrz niej. Jej ciało odbierało różnorodne sygnały, które zapierały jej dech. Widziała jego skupioną twarz, czuła w sobie zdecydowane ruchy palca.

- Co robisz? - wyszeptała spieczonymi wargami. Zobaczyła błysk w jego niebieskich oczach. Schylił głowę, by szepnąć jej do ucha: - Piszę swoje imię. - Co? - spytała zaskoczona. - Moje imię - odezwał się zdławionym głosem. - W tobie. Jego palec nadal poruszał się w jej wnętrzu. Oparła mu głowę na ramieniu, a on całował ją po szyi. - To... to więcej niż cztery litery - wykrztusiła. -Alexander wyszeptał. - A to... - Zoë znów poczuła prowokacyjny ruch palca. - To moje drugie imię. - Jakie? Poczuła jego uśmiech na swojej skórze. - Zgadnij. - Nie mogę. Och, proszę... - Powiem ci - mruknął - jeśli nie będziesz miała orgazmu, dopóki nie skończę. Okazało się to już niemożliwe. Nie była w stanie zignorować doznawanej rozkoszy. Zesztywniała, wpijając palce w jego ramiona. Dygotała, poddając się kolejnym falom ekstazy, głośno jęcząc i tracąc poczucie rzeczywistości. Przytulił ją mocno, pragnąc przeprowadzić ją przez ten stan uniesienia i przedłużyć go. Zoë doznała tak całkowitego spełnienia, że nie była w stanie się poruszyć, a wtedy Alex zaczął ją całować po całym ciele, od głowy do stóp. Potem jego usta przeniosły się na jej uda, przesuwając się ku górze. - Nie musisz tego robić - powiedziała drżącym głosem. -Ja już... posłuchaj, Alex...

Spojrzał na poruszającą się szybkim oddechem jej klatkę piersiową. - Znam się na tym - przypomniał jej. - Tak, ale... - wyjąkała, kiedy uniósł jej nogi i rozłożył je. - Możesz zepsuć suflet, jeśli przeholujesz w doborze składników. Zadrżała, kiedy odczuła jego śmiech najbardziej wrażliwą częścią swojego ciała. - Ja nie przeholowałem w doborze składników - mruknął. - Jeszcze nie. Czuła, jak jego usta przesuwają się po delikatnej skórze. Nie mogła złapać tchu. Jej serce biło jak oszalałe. - Zgasisz światło? - prosiła, czując, że oblewa się szkarłatnym rumieńcem. Pokręcił głową, nie przestając pieścić sedna jej kobiecości ustami i językiem. Zoë jęknęła cicho, skoncentrowana na tych niezwykłych doznaniach. Alex nie odrywał od niej ust, czujnie obserwując jej reakcje. W końcu podniósł głowę. - Chcesz czegoś więcej? - spytał szeptem. - Tak. - Zoë chciała teraz wszystkiego. Wstał z łóżka. Usłyszała, jak jego dżinsy spadają na podłogę, i szelest torebki z prezerwatywą. Wrócił do niej, jego ciało znalazło się nad jej ciałem. Włosy na klatce piersiowej łaskotały jej piersi. Zaczęła szybciej oddychać, kiedy zamiast miękkich warg poczuła twardy dotyk. Głośno jęknęła, kiedy wszedł w nią głębiej. Jej ciało poddało się mu bez wahania. - Sprawiam ci ból? - zaniepokoił się. Pokręciła głową, pogrążona we własnych doznaniach. Alex był bardzo delikatny. Wchodził w nią powoli,

jednocześnie całując jej usta i szyję. Szeptał, że jest słodka i piękna i że jeszcze nigdy nie było mu tak dobrze, i już nigdy nie będzie. To wszystko odbywało się jak we śnie, pragnęła jak najdłużej czuć go w sobie. Przygniótł ją ciężarem własnego ciała, wtuliła twarz w jego pachnącą solą morską skórę. Wszedł w nią głęboko i odczuła niewypowiedzianą rozkosz. Potem zadrżał i przytulił ją do siebie. - Powiedz mi - odezwała się Zoë, kiedy leżeli w ciemnościach. Jej głos miał teraz miękkie, przyćmione brzmienie. - Co ci powiedzieć? Alex przesuwał dłonią po jej nagim ciele. - Swoje drugie imię. Pokręcił głową. - Daj mi jakąś wskazówkę. Delikatnie mierzwiła palcami włosy na jego klatce piersiowej. Wziął jej rękę, podniósł do ust i zaczął całować palce. - To imię prezydenta Stanów Zjednoczonych. - Dawnego czy obecnego? Przesunęła palcem po jego górnej wardze. - Dawnego. - Lincoln. Alex pokręcił głową, więc zgadywała dalej: - Jefferson, Washington? Jeszcze jedna podpowiedź, proszę... - Urodzony w Ohio.

Poczuła na dłoni, jak jego usta wykrzywiają się w uśmiechu. - Miliard Fillmore. - Miliard Fillmore nie urodził się w Ohio - roześmiał się Alex. - A kolejna wskazówka? - Był generałem podczas wojny secesyjnej. - Ulysses S. Grant? Masz na drugie imię Ulysses? - Zoë z uśmiechem przytuliła się do niego. - Podoba mi się! - A mnie nie. W dzieciństwie lałem ostro każdego, kto zwrócił się do mnie tym imieniem. - Dlaczego twoi rodzice je wybrali? - Moja matka pochodziła z Point Pleasant w Ohio. Twierdziła, że jesteśmy dalekimi krewnymi generała. A ponieważ Grant był alkoholikiem, nawet w to wierzyłem. Zoë pocałowała go w ramię. - A jakie jest twoje drugie imię? - spytał Alex. - Nie mam go. A zawsze chciałam je mieć. Nie podobało mi się, że mam tylko dwa inicjały w monogramie. Kiedy wyszłam za Chrisa, miałam już trzy. Ale po rozwodzie znów byłam Zoë Hoffman. - Mogłaś zatrzymać nazwisko małżeńskie. - Tak, ale jakoś do mnie nie pasowało. - Zoë ziewnęła. - W głębi serca zawsze to wiesz. - Co wiesz? - Kim jesteś - powiedziała sennym głosem i przymknęła oczy. - A także kim będziesz.

Duch leżał przy śpiącej Emmie. Jej twarz i włosy oświetlał promień księżyca, który wpadł przez nieszczelne zasłony. Słuchał jej cichego oddechu, który zmieniał się pod wpływem marzeń sennych. Leżąc tak blisko niej, że ich ciała stykałyby się, gdyby miał ciało, myślał o tym, jak to było, kiedy oboje byli młodzi, o radości życia zakochanego chłopaka, poczuciu, że jeszcze wszystko jest przed nimi. Przypomniał sobie nagle, jak zobaczył roztrzęsioną Emmę, która miała oczy opuchnięte od płaczu. - Jesteś pewna? - spytał, a słowa z trudem przechodziły mu przez gardło. - Byłam u lekarza. Trzymała dłoń na brzuchu, ale nie był to opiekuńczy gest przyszłej matki. Jej dłoń zwinięta była w pięść. Poczuł się fatalnie. Był wściekły i potwornie przerażony. - Czego chcesz? - spytał. - Co powinienem teraz zrobić? - Nic. Nie wiem zresztą. - Emma zaczęła łkać, widać było, że przedtem już długo płakała. - Nie wiem - powtórzyła bezradnie. Objął ją i pocałował w gorący, mokry policzek. - Zrobię wszystko, co należy. Pobierzemy się. - Nie. Znienawidzisz mnie. - Nigdy. To nie twoja wina. Chcę się z tobą ożenić - powiedział. - Kłamiesz - wyjąkała, ale przestała łkać. To prawda, kłamał. Perspektywa małżeństwa i posiadania dziecka przeraziła go. Małżeństwo byłoby więzieniem. Zbyt mocno jednak kochał Emmę, by wyjawić jej tę okrutną prawdę. Ponadto wiedział, jakie ryzyko niósł ich romans. Zrujnowałby życie miłej dziewczynie

z dobrej rodziny, gdyby się z nią związał tylko dlatego, że go kochała. - Chcę - powtórzył. - Po-porozmawiam z rodzicami. - Nie, ja z nimi porozmawiam. Wszystkim się zajmę. Uspokój się. Zdenerwowanie może ci zaszkodzić. Emma tuliła się do niego. Było oczywiste, że odczuła ogromną ulgę. - Kocham cię, Tom. Będę dobrą żoną. Przysięgam, że nie będziesz tego żałował. Niczego więcej nie mógł sobie przypomnieć. Poczuł wstyd i ogarnęła go panika. Co się z nim wtedy działo? Dlaczego wystraszył się tego, czego pragnął najbardziej? Zachował się jak idiota. Gdyby miał przejść przez to powtórnie, wszystko wyglądałoby inaczej. Co się stało z dzieckiem? Dlaczego Emma skłamała, mówiąc Alexowi, że nigdy nie rozmawiali z Tomem o małżeństwie? Dlaczego nie odbył się ślub? Popatrzył na spokojną twarz Emmy. - Tak mi przykro - szepnął. - Nigdy nie chciałem cię skrzywdzić. Pragnąłem tylko ciebie. Tylko ciebie kochałem. Pomóż mi znaleźć drogę do ciebie.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIERWSZY Alex nie był zdziwiony, kiedy się dowiedział, że w połowie sierpnia Sam i Lucy zerwali z sobą. Wiadomo było, że związek z mężczyzną z rodziny Nolanów ma ograniczony okres trwałości. Mimo wszystko przyjął tę wiadomość z ubolewaniem. Przez ostatnie miesiące Sam był szczęśliwy i niewątpliwie Lucy okazała się dla niego bardzo ważna. Otrzymała jednak grant z jakiejś instytucji związanej ze sztuką i w związku z tym musiała na rok przenieść się do Nowego Jorku. A Sam jak to Sam, nie miał zamiaru jej w tym przeszkadzać ani też prosić, by została w imię związku, który do niczego jego zdaniem nie prowadził. Tego dnia, kiedy Lucy pojawiła się na ulicy Rainshadow, żeby porozmawiać ostatecznie z Samem, Alex też tam był, bo miał robotę przy klatce schodowej. Reperował właśnie schody, gdy duch zszedł na piętro, by się czegoś dowiedzieć. - Lucy właśnie zerwała z Samem - doniósł Alexowi dziesięć minut później.

- Właśnie teraz? - Alex przestał walić młotkiem. - Tak. Po prostu. Powiedziała mu, że musi się przeprowadzić do Nowego Jorku, a on nie starał się jej zatrzymać. Myślę, że to go mocno zabolało. Może zejdziesz do niego i porozmawiasz z nim? - O czym? - prychnął Alex. - Spytaj go, czy dobrze się czuje. Powiedz mu, że są jeszcze inne rybki w stawie... - On nie potrzebuje ode mnie pociechy. - Jest twoim bratem. Okaż mu trochę zainteresowania. A przy okazji możesz wspomnieć, że będziesz musiał się do niego wprowadzić. Alex się nachmurzył. Właśnie dostał e-maila od Darcy, że zwróciła się do sądu rodzinnego o nakaz opuszczenia przez niego domu. Jej domu. Zamieszkanie z Samem byłoby tańsze niż wynajęcie mieszkania i zamiast płacić czynsz, Alex mógłby nadal wykańczać dom na Rainshadow. Nie miał pojęcia, dlaczego tak bardzo chce tu pracować. Przecież to nie jego dom. Był jednak w jakiś sposób do niego przywiązany. Już od trzech tygodni sypiał z Zoë, przeżywając jednocześnie najlepsze i najgorsze dni swego życia. Dawkował sobie czas spędzany razem, a przecież pragnął być z nią w każdej minucie. Wymyślał różne wymówki, by do niej zadzwonić, żeby tylko słuchać, jak opowiada o nowym przepisie czy tłumaczy mu różnice między wanilią z Tahiti, Meksyku i Madagaskaru. Czasem uśmiechał się sam do siebie, myśląc o czymś, co powiedziała lub zrobiła. To wszystko było niezgodne z jego naturą, wiedział więc, że ma poważny kłopot. Chciałby móc oskarżyć Zoë o to, że jest wymagająca, ale ona

wiedziała, kiedy naciskać, a kiedy się wycofać. Kierowała nim niesłychanie zręcznie, co jeszcze nikomu przedtem się nie udało, i choć wiedział, że jest manipulowany, nie mógł zdobyć się na protest. Pewnego wieczoru, kiedy powiedział jej, że nie może zostać, Zoë zrobiła duszoną wołowinę z warzywami. Jej cudowny zapach wypełnił cały dom, więc opóźnił wyjście, żeby zostać na kolacji, po której poszli do łóżka. Na pewno wiedziała, że na mężczyzn z północno-zachodniego wybrzeża duszona wołowina działa jak afrodyzjak. Pragnął jej bez przerwy. I choć seks był wspaniały, to zaskoczyło go, że pragnął jej także z innych powodów. Polubił rzeczy, które go przedtem w niej drażniły, jej wesołość i niegasnący optymizm. Rozsyłała dokoła radosne myśli jak balony na przyjęciu, a on nie mógł się zmusić do tego, by je przekłuć. Jedyną sprawą, jaka smuciła Zoë, był stale pogarszający się stan Emmy. Jeannie zrobiła z nią kilka testów na sprawność umysłu, polegających na powtarzaniu słów, rysowaniu tarczy zegara, liczeniu monet. Wyniki były zdecydowanie gorsze w porównaniu z testem sprzed miesiąca. Jeszcze bardziej niepokojący był fakt, że babcia w ogóle nie odczuwała głodu, a także nie obchodziło jej, co je. Gdyby Jeannie i Zoë bezustannie jej o tym nie przypominały, mogłaby nie jeść całymi dniami albo wziąć sobie na śniadanie chipsy kukurydziane z musztardą. Zoë zmartwiona była także tym, że jej babcia, która zawsze bardzo o siebie dbała, teraz nie zwracała uwagi na to, czy ma wyszczotkowane włosy lub skrócone paznokcie. Justine przyjeżdżała dwa razy w tygodniu, by zabrać ją do fryzjera albo do kina. Również Alex czasem

się nią zajmował, kiedy Zoë sprzątała po kolacji albo brała kąpiel. Grał ze starszą panią w karty, uśmiechając się, kiedy oszukiwała, a nawet puszczał muzykę i tańczył z nią, podczas gdy ona krytykowała jego umiejętności w fokstrocie. - Zbyt późno robisz krok - narzekała Emma. - Przewrócisz mnie. Gdzie uczyłeś się tańczyć? - Brałem lekcje w Seattle - powiedział Alex, kiedy tańczyli do dźwięków As Time Goes By. - Powinni oddać ci pieniądze. - Nic podobnego. Oni dokonali cudów - stwierdził Alex. - Przed lekcjami mój taniec przypominał ruchy wykonywane przy myciu samochodu. - Jak długo chodziłeś na lekcje? - dociekała Emma. - To był przyspieszony kurs weekendowy. Moja narzeczona chciała, żebym tańczył na naszym ślubie. - Kiedy się ożeniłeś? - Emma była zirytowana. - Nikt mi o tym nie mówił. Alex zorientował się, że zapomniała, iż opowiadał jej już o swoim małżeństwie z Darcy. - To już nieaktualne. Jesteśmy rozwiedzeni - wyjaśnił rzeczowym tonem. - Szybko wam poszło - zauważyła Emma. - Nie dość szybko - stwierdził Alex z żalem. - Powinieneś ożenić się z moją Zoë. Ona świetnie gotuje. - Nie ożenię się ponownie - powiedział. - Nie nadaję się do tego. - Praktyka czyni mistrza - oświadczyła Emma. Tej nocy, kiedy Alex trzymał w ramionach śpiącą Zoë, domyślił się wreszcie, co oznaczało to cudowne

doznanie, które omal nie graniczyło z bólem i prześladowało go od chwili, kiedy ją poznał. To było szczęście. On jednak czuł się z tym nieswojo. Miał słabość do Zoë, której nie był w stanie opanować, i nie widział szansy na zmianę sytuacji. Trzy dni po zerwaniu Lucy z Samem Alex pojechał na ulicę Rainshadow po narzędzia, które tam zostawił. Zauważył samochód dostawczy, który zaparkował przed domem. Dwóch mężczyzn wyniosło z niego wielki płaski pakunek. - Ktoś musi potwierdzić odbiór - oznajmił jeden z nich. - Ta przesyłka jest wysoko ubezpieczona. - Co to jest? - spytał Alex. - Okno witrażowe. Na pewno od Lucy, pomyślał Alex. Wiedział, że projektowała witraż do frontowego okna. Ten stary, który instalował Tom Finley, uległ uszkodzeniu. Sam mówił też, że Lucy obmyślała jego projekt na podstawie obrazu, jaki ukazał się jej we śnie. - Ja podpiszę - zaproponował. - Mój brat jest w winnicy. Mężczyźni położyli okno na podłodze w holu i częściowo je rozpakowali, żeby sprawdzić, czy nie zostało uszkodzone podczas podróży. - Wygląda dobrze - ocenił jeden z nich. - Jeśli później znajdzie pan nawet drobne rysy, proszę zadzwonić pod numer, który jest na pokwitowaniu. - Dzięki.

- Życzę szczęścia - usłyszał Alex. - Niełatwo go będzie zainstalować. - Na to wygląda - przyznał Alex, podpisując odbiór przesyłki. Duch stal jak zaklęty w miejscu i patrzył na okno. - Alex - odezwał się dziwnym głosem. - Spojrzyj na to. Alex podszedł do witrażu, na którym widać było drzewo z nagimi gałęziami, szaro-fioletowe niebo i biały księżyc. Subtelne kolory i sposób ułożenia szkła dawały olśniewający efekt głębi. Alex nie znał się na sztuce, wiedział jednak, że ma przed sobą arcydzieło. Potem zainteresował się duchem, który stał w miejscu i w ogóle się nie odzywał. W holu zrobiło się chłodno mimo panującego na zewnątrz upału, a w powietrzu czuć było rozpacz. - Pamiętasz ten witraż? - spytał ducha. - Czy taki sam wstawiłeś w domu ojca Emmy? Duch był zanadto przygnębiony, by się odezwać, skinął więc tylko głową. Właśnie przypomniał sobie coś okropnego. Alex cofnął się, choć wiedział, że zjawa i tak pójdzie w jego ślady. - Uspokój się - warknął. Duch wskazał piętro i spojrzał na Alexa błagalnym wzrokiem. Alex natychmiast zrozumiał jego prośbę. - W porządku. Dzisiaj je zainstaluję. Tylko nie rób scen. Do domu wszedł Sam. Ku niezadowoleniu Alexa jego porzucony brat nie zainteresował się witrażem. Chciał tylko wiedzieć, czy Lucy dołączyła do niego jakąś karteczkę. Nie dołączyła.

Alex wyjął telefon, by wezwać Gavina i Isaaca. Chciał, by przerwali prace przy garażu Zoë i przyjechali na Rainshadow. - Zadzwonię po moich chłopaków, żeby pomogli mi jeszcze dziś go wstawić. - Zaczekaj - powiedział Sam. - Na co? - Nie wiem, czy chcę go instalować. Alex zmarszczył niecierpliwie brwi. - Nie opowiadaj bzdur. Ten witraż musi się tu znaleźć. Ten dom go potrzebuje. Dawno temu było tu identyczne okno. Sam spojrzał na niego ze zdziwieniem. - Skąd wiesz? Mina Aleksa wyrażała całkowitą obojętność. - Chciałem powiedzieć, że będzie tu idealnie pasować. - Oddalił się, wystukując numer. - Zajmę się tym. Gavin i Isaac przyjechali zaraz po lunchu i szybko zainstalowali witraż. Nie było to trudne, ponieważ Lucy zrobiła dokładne pomiary i okno pasowało do istniejących już ram. Uszczelnili je, a następnego dnia mieli obramować je listewkami. Duch obserwował ich uważnie. Nie dowcipkował, nie komentował i nie zadawał pytań, zaciął się w ponurym milczeniu. Nie chciał rozmawiać ani o oknie, ani o wywołanych przez nie wspomnieniach. - Nie sądzisz, że należy mi się jakieś wyjaśnienie? - odezwał się później do niego Alex. - Mógłbyś przynajmniej zrobić jakąś aluzję na temat tego cholernego okna.

Dlaczego tak bardzo chciałeś, żebym je zainstalował? Co wprawiło cię w taki ponury nastrój? - Nie jestem gotów, by o tym rozmawiać - odparł z wściekłością duch. Następnego ranka Alex wstąpił do domu na Rainshadow, żeby sprawdzić, jak się trzyma uszczelnienie, zanim pojedzie do domu Zoë. Wziął BMW, bo chciał się nim nacieszyć, zanim będzie musiał odsprzedać auto. Kupił je, ponieważ chcieli z Darcy mieć ekskluzywny samochód na weekendowe wyprawy do Seattle. Było to zgodne z ich stylem życia, a przynajmniej ze stylem życia, do jakiego aspirowali. Teraz nie mógł zrozumieć, dlaczego kiedyś wydawało mu się to tak ważne. Na podjeździe spotkał Sama, który szedł w kierunku winnicy. Alex zwolnił i otworzył okno. - Podwieźć cię? Sam pokręcił głową i dał mu znak, żeby jechał dalej. Był jak w transie. - Dziwnie wygląda - zwrócił się Alex do ducha. - Wszystko tu dziwnie wygląda - przyznał duch, zerkając przez okno. Miał rację. Pojawił się jakiś niezwykły blask. Wszystkie kolory stały się bardziej soczyste, zarówno w winnicy, jak i w sadzie. Wydawało się, że każdy kwiat i liść emanują światłem. Nawet niebo było odmienione, srebrne nad wodami zatoki False i stopniowo przechodzące w tak jaskrawy błękit, że trudno było na nie patrzeć. Alex wysiadł z samochodu i odetchnął świeżym pachnącym powietrzem. Duch wpatrywał się w okno na piętrze. Wyglądało zdecydowanie inaczej. Zmienił się kolor szkła, chociaż mogła to być kwestia światła lub kąta,

z jakiego na nie patrzyli. Alex wpadł do domu, wbiegł po schodach i stanął na podeście. Witraż był odmieniony. Drzewo o nagich gałęziach pokrywały teraz bujne liście, które błyszczały jak zielone klejnoty. Księżyc zniknął, a niebo nabrało różowo-fioletowej barwy, która przechodziła w niebieski. - Ktoś wymienił to okno - powiedział zdumiony Alex. - A co się stało z tamtym? - Ależ to ten sam witraż - upierał się duch. - To niemożliwe. Ma inne kolory. Zniknął księżyc. Na gałęziach są liście. - Właśnie tak wyglądał, kiedy instalowałem go przed laty. Dokładnie tak... - Duch umilkł, kiedy usłyszeli, że Sam wchodzi do domu. Sam wszedł po schodach i stanął obok Alexa. Wpatrywał się intensywnie w witraż. - Co z tym zrobiłeś? - spytał Alex brata. -Nic. -Jak... - Nie wiem. Oszołomiony Alex przenosił wzrok z Sama na ducha, ale obaj byli zagłębieni we własnych myślach. Wydawało się, że wiedzą coś, o czym Alex nie miał pojęcia. - Co to oznacza? - spytał. Nagle Sam zbiegi ze schodów, przeskakując po dwa stopnie. Szybkim krokiem podszedł do swojej furgonetki i odjechał z rykiem silnika. - Co on wyprawia? - zirytował się Alex. - Jedzie do Lucy - oświadczył duch zdecydowanym tonem. - Żeby się dowiedzieć, co się stało z witrażem?

Duch obrzucił go ironicznym spojrzeniem i zaczął krążyć po podeście. - Sama nie interesuje witraż. Ważniejsza jest dla niego przyczyna tych zmian. - Kiedy zdezorientowany Alex milczał, dodał: - Witraż zmienił się z powodu Sama i Lucy. Z powodu ich wzajemnych uczuć. Alex nie mógł niczego zrozumieć. - Chcesz powiedzieć, że to jest jakieś magiczne okno? - spytał z niedowierzaniem. - Oczywiście, że nie - odpowiedział duch cierpkim tonem. - Jakże byłoby to możliwe? Przecież coś takiego nie zgadza się z twoim światopoglądem! To pewnie kolejny omam. Ale Sam mu się poddał. Duch usiadł przy ścianie, obejmując kolana rękami. Wyglądał na bardzo zmęczonego, jeśli takie określenie do niego pasowało - był przecież zjawą i nie mogły go dotykać fizyczne słabości. - Kiedy wczoraj zobaczyłem ten witraż, przypomniałem sobie, co się wydarzyło Emmie i mnie. To, co zrobiłem. Alex oparł ręce na poręczy i wyjrzał przez okno. Wydawało mu się, że lśniące liście na szklanym drzewie poruszają się pod wpływem wiatru. - Byłem o kilka lat starszy od Emmy - zaczął duch, a atmosfera natychmiast zgęstniała od emocji. - Zawsze jej unikałem, ponieważ była poza moim zasięgiem. Kiedy dorastasz na wyspie, doskonale wiesz, z którymi dziewczynami możesz się zaprzyjaźnić, z którymi coś zaiskrzy, a z którymi nie należy się zadawać. - Zaiskrzy? - Tak się mówiło na pocałunki - wyjaśnił z uśmiechem duch.

To określenie spodobało się Alexowi. Iskrzenie... pocałunki... wzniecanie ognia. - Emma należała do innej sfery: szykowna, z klasą, bogata... Czasem była uparta, ale miała w sobie takie same pokłady dobroci jak Zoë. Nie skrzywdziłaby nikogo. Kiedy pan Stewart zatrudnił mnie do instalacji witraża, jego żona powiedziała swoim trzem córkom, żeby trzymały się ode mnie z daleka. Nie powinny zadawać się z rzemieślnikiem. Oczywiście Emma zignorowała ten zakaz. Obserwowała mnie przy pracy i zadawała pytania. Wszystko ją interesowało. Szybko się w niej zakochałem. Wydawało mi się, że kochałem ją, zanim się poznaliśmy. Spotykaliśmy się potajemnie przez całe lato i na początku jesieni. Większość czasu spędzaliśmy nad Jeziorem Marzeń. Czasem płynęliśmy łodzią na jakąś wyspę i zostawaliśmy tam przez cały dzień. Nie rozmawialiśmy o przyszłości. W Europie trwała wojna i wszyscy wiedzieli, że prędzej czy później my się też zaangażujemy. Emma zdawała sobie sprawę, że chcę się zgłosić do wojska. W ciągu kilku miesięcy lotnictwo potrafiło wyszkolić niedoświadczonego cywila na wykwalifikowanego pilota. Duch umilkł na chwilę. - Na początku listopada 1941 roku, to było jeszcze przed Pearl Harbor, Emma powiedziała mi, że jest w ciąży. Jakbym dostał obuchem w głowę... Ale obiecałem jej, że się pobierzemy. Poprosiłem jej ojca o zgodę. Choć nie był zachwycony tą sytuacją, chciał uniknąć skandalu i nalegał, by ślub odbył się jak najszybciej. Zachował się całkiem przyzwoicie. Natomiast matka była wściekła, chętnie by mnie zabiła. Uważała, że Emma popełnia mezalians, i mimo wszystko miała rację. Dziecko jednak było w drodze, więc nie

było wyboru. Ustaliliśmy datę ślubu na Wigilię Bożego Narodzenia. - Nie czułeś się z tym dobrze? - Oczywiście, że nie. Byłem przerażony. Żona, dziecko... to nie dla mnie. Wiedziałem jednak, jak to jest wychowywać się bez ojca. Nie mogłem pozwolić, by to samo spotkało moje dziecko. Po Pearl Harbor każdy młody mężczyzna zgłaszał się do wojska. Uzgodniliśmy z Emmą, że ja zaczekam do ślubu. Kilka dni przed Bożym Narodzeniem zadzwoniła matka Emmy i nagle wezwała mnie do siebie. Coś się wydarzyło. Po jej głosie poznałem, że stało się coś złego. Dotarłem tam, kiedy lekarz już wychodził. Porozmawiałem z nim na ganku i poszedłem na górę do Emmy, która leżała w łóżku. - Straciła dziecko? - spytał Alex cicho, a duch skinął głową. - Zaczęła krwawić już rano. Początkowo nie wyglądało to groźnie, ale krwawienie potęgowało się i w końcu doszło do poronienia. Na mój widok zaczęła płakać. W tym łóżku była taka malutka... Siedziałem przy niej i trzymałem ją w ramionach. Kiedy się uspokoiła, zdjęła z palca pierścionek zaręczynowy i oddała go mnie. Powiedziała, że wie, iż wcale nie chciałem się z nią żenić, a teraz, kiedy nie ma dziecka, nie muszę tego robić. Tłumaczyłem jej, że nie powinna od razu podejmować decyzji. Zobaczyła jednak, że odczułem ulgę. Spytała, czy kiedyś, w przyszłości będę gotów do małżeństwa, bo jeśli tak, to ona na mnie zaczeka. Poprosiłem, żeby nie czekała. Jeśli nawet wyjdę z wojny cało, to nigdy nie będzie mogła na mnie liczyć. Mówiłem, że miłość nie jest wieczna, że ona też w końcu zakocha się w innym

mężczyźnie. Nawet w to wierzyłem. Choć wiedziałem, że sprawiam dziewczynie ból, sądziłem, że to oszczędzi jej większego cierpienia. Wmawiałem sobie, że robię to dla jej dobra. - Okrucieństwo w imię dobroci - ocenił Alex. Duch jakby go nie słyszał. Milczał przez długi czas. - Wtedy widziałem ją po raz ostatni. Wyszedłem z sypialni i skierowałem się w stronę schodów. Spojrzałem na witraż, który całkowicie zmienił swój wygląd. Zniknęły liście, niebo pociemniało i pojawił się księżyc. Po prostu jakiś cud. Nie chciałem jednak myśleć, co to mogło oznaczać. Alex nie mógł zrozumieć, dlaczego duch uważał, że jego decyzja była godna potępienia. Zachował się honorowo, proponując Emmie małżeństwo, kiedy było to konieczne. Nie widział nic złego w zerwaniu narzeczeństwa po poronieniu. Przecież Tom nie zostawiał Emmy samej, i do tego w złych warunkach. W dodatku miał iść do wojska. - Słusznie postąpiłeś - powiedział Alex. - Byłeś z nią szczery. Duch popatrzył na niego z niedowierzaniem i gniewem. - To nie była szczerość, tylko tchórzostwo. Powinienem był się z nią ożenić. Powinienem był dopilnować, żeby bez względu na to, co mogło się wydarzyć, zawsze wiedziała, że zależało mi na niej najbardziej na świecie. - Nie chcę być niedelikatny - zaczął Alex, a duch roześmiał się drwiąco - ale prawdopodobnie zginąłeś na wojnie. Chyba więc i tak nie zostałoby wam wiele czasu dla siebie.

- Nic nie rozumiesz - syknął wzburzony duch. - Ja ją kochałem! I zawiodłem ją... Byłem zbyt wielkim tchórzem, by skorzystać z tej szansy. Niektórzy mężczyźni przez całe życie marzą o takiej miłości, a ja ją odrzuciłem. A wszystkie nadzieje, że mógłbym to naprawić, rozbiły się razem z moim samolotem. - Może miałeś szczęście. Nie pomyślałeś o tym? Gdybyś przeżył wojnę i wrócił do Emmy, wasze małżeństwo mogłoby się okazać katastrofą. Moglibyście się w końcu znienawidzić. Może lepiej dla ciebie, że tak się stało. - Miałem szczęście? - Duch patrzył na Alexa ze zgrozą. Wstał i zaczął krążyć po podeście. Kilka razy zatrzymywał się, by obrzucić go niechętnym wzrokiem. W końcu stanął przed witrażem. - Chyba masz rację - powiedział ponuro. - Lepiej umrzeć młodo, by uniknąć tego żałosnego stanu, jakim jest miłość. Życie jest bezsensowne. Lepiej z nim skończyć. - Właśnie tak - przyznał Alex, choć nie do końca podobała mu się ta wypowiedź. Chciał dokonywać wyborów i płacić za nie tak jak duch. Miał do tego prawo. Tom patrzył na skrzący się kolorami witraż. - Może tobie też się poszczęści tak jak mnie - dorzucił złośliwie.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY DRUGI „ Może tobie też się poszczęści tak jak mnie". Choć Alex nie chciał się do tego przyznać, te słowa dotknęły go bardziej, niż duch mógłby się tego spodziewać. Wiedział, że zachował się jak idiota, mówiąc Tomowi, że lepiej się stało, iż umarł młodo. Nie wolno było gadać takich rzeczy, nawet jeśli się w nie wierzyło. Zresztą Alex nie był już pewien, w co tak naprawdę wierzy. Introspekcja nie należała do jego mocnych stron. Wyrastał w przeświadczeniu, że jeśli się niczego nie oczekuje, a potem niczego nie dostaje, to unika się rozczarowania. Jeżeli nie pozwolisz, by ktoś cię pokochał, to nigdy nie będziesz miał złamanego serca. A jeśli szukasz w ludziach najgorszych cech, to zawsze je znajdziesz. To przekonanie dawało mu poczucie bezpieczeństwa. Nie mógł zapomnieć zdań z listu napisanego przez zrozpaczoną Emmę dawno temu. Mówiła w nim, że jej modlitwy są uwięzione jak przepiórki pod śniegiem. Te gniazdujące na ziemi ptaki cieszą się ze śniegu, który traktują

jak puchową pierzynkę, ale gdy śnieg zlodowacieje, więzi je w twardej skorupie, z której nie potrafią się wydostać. Wtedy głodują, duszą się i zamarzają na śmierć - przez nikogo niewidziane ani niesłyszane. Czasami wydawało mu się, że Zoë przebija się przez jego warstwy ochronne - dała mu chwile szczęścia, jakiego jeszcze nie zaznał w życiu. Ale nigdy nie będzie w stanie doświadczać go w całej pełni, ponieważ miał niezłomne przekonanie, że takie szczęście nie może trwać długo. Dlatego też bał się swej słabości do niej, na którą nie mógł sobie pozwolić. Alex różnił się od swoich braci i siostry. Oni byli bardziej otwarci, mogli się angażować uczuciowo. Ale żadne z nich nie mieszkało już z rodzicami, kiedy ci popadli w ostatnią fazę alkoholizmu. Żadne z nich nie doświadczyło trwającego tygodniami kompletnego braku zainteresowania z ich strony i żadne nie dostawało alkoholu po to, żeby im nie przeszkadzać. Mimo to Alex nie miał za złe Samowi jego szczęścia, gdy brat wrócił na wyspę razem z Lucy. Ułożyli plan działania: Lucy miała przyjąć nowojorski grant, utrzymywać przez ten czas stały kontakt z Samem, a po roku wrócić nad zatokę Friday. - W tej sytuacji dobrze będzie, jeśli przeprowadzisz się na Rainshadow - powiedział Sam. - Będę jeździł do Nowego Jorku przynajmniej raz w miesiącu, by odwiedzać Lucy, a ty wszystkiego tu dopilnujesz. - Zrobię wszystko, żeby się ciebie stąd pozbyć. - Alex nie mógł powstrzymać uśmiechu, kiedy Sam z radością przybił piątkę. - O rany, jesteś za bardzo szczęśliwy. Możesz trochę wyluzować, żebym był w stanie przebywać z tobą w jednym pomieszczeniu?

- Postaram się. - Sam nalał sobie wina i spojrzał na Alexa. - Napijesz się? - Przestałem pić. - Alex pokręcił głową. - To dobrze. - Sam obrzucił go uważnym spojrzeniem i odstawił kieliszek. - Ale ty pij, mnie to nie przeszkadza. - Dlaczego postanowiłeś przestać? - zainteresował się Sam, upiwszy łyk wina. - Byłem już zbyt blisko tej niewidzialnej linii. - Cieszę się - stwierdził Sam, który zrozumiał, co Alex miał na myśli. - Wyglądasz o wiele lepiej. Zdrowiej. Jak widać, randki z Zoë Hoffman mają swoje dobre strony - dodał po przerwie. - Kto ci to powiedział? - spytał Alex zachmurzony. - Jesteśmy w zatoce Friday, Alex - uśmiechnął się Sam. - Tu wszyscy znają swoje sekrety. Łatwiej byłoby zrobić listę ludzi, którzy mi o tym nie powiedzieli. Wielokrotnie widywano cię z Zoë, pracujesz w jej letnim domu, twój samochód stał tam na podjeździe w nocy... Chyba nie przypuszczałeś, że to może pozostać tajemnicą. - Nie, ale nie myślałem, że wszyscy się tak cholernie interesują moim życiem. - Oczywiście, że tak. Nie ma sensu plotkować o czymś innym. Więc o tobie i Zoë... - Nie chcę o tym rozmawiać - poinformował go Alex. - Nie pytaj mnie o nasz związek ani dokąd on zmierza. - To mnie nie interesuje. Chcę tylko wiedzieć, jaki jest seks. - Fenomenalny. Orgazm na poziomie komórkowym. - A niech mnie! - Sam był pod wrażeniem.

- A jeszcze bardziej niesłychane jest to, że w domu jest starsza dama, a za drzwiami wrzeszczy kot. To rozbawiło Sama. - W przyszłym tygodniu będziesz miał okazję pobyć trochę tylko z Zoë. Na kilka dni jadę do Nowego Jorku, żeby pomóc Lucy zagospodarować się w jej nowym mieszkaniu. Jeśli do tego czasu zdążysz się wprowadzić... - To zajmie mi najwyżej pół dnia - powiedział Alex. Słysząc dźwięk sygnalizujący SMS-a, wyjął telefon z kieszeni spodni. Wiadomość pochodziła od agenta nieruchomości i dotyczyła oferty kupna działki Alexa nad Jeziorem Marzeń, chociaż mówił już agentowi, że ta ziemia nie jest na sprzedaż. Sam chciał się zająć tą inwestycją. Pośrednik jednak upierał się, że oferta warta jest uwagi. Potencjalny kupiec, Jason Black, był projektantem gier wideo dla korporacji Inari. Poszukiwał miejsca, gdzie można by zbudować centrum nauki. Planowano postawienie kilku budynków. Deweloper zarobiłby dużo pieniędzy. - To bardzo interesująca propozycja - przekonywał Alexa. - Black chce, żeby budynki były ekologiczne, a kiedy powiedziałem jego agentowi, że masz wszystkie uprawnienia oraz doświadczenie w budowaniu tego typu obiektów, stwierdził, że koniecznie chce się z tobą spotkać. Mógłbyś sprzedać działkę pod warunkiem, że sam poprowadzisz budowę. - Lubię pracować w pojedynkę - protestował Alex. - Poza tym nie chcę się pozbywać działki. Nie podoba mi się też współpraca z jakimś świrem od gier wideo. Skąd mam wiedzieć, czy to odpowiedzialny facet? - Spotkaj się z nim - zaproponował pośrednik. - My

nie rozmawiamy o dużych pieniądzach, Alex. Tu chodzi o kolosalne pieniądze. Po przeczytaniu SMS-a Alex pomyślał, że Sam może coś wiedzieć o tym koncernie od gier. - Słuchaj, wiesz może coś o korporacji Inari? - Inari? Właśnie wypuścili na rynek Skyrebels. - Co to takiego? - Jak mogłeś o tym nie słyszeć? Skyrebels to czwarta część Dragon Spell Chronicles, Kronik Smoka. - Rzeczywiście jakoś mi to umknęło - przyznał Alex ironicznie. - Skyrebels to najbardziej popularna gra - mówił rozentuzjazmowany Sam. - Sprzedano pięć milionów egzemplarzy już w pierwszym tygodniu. Rozproszona narracja, wspaniały interfejs, doskonały poziom renderowania grafiki... - Mów po angielsku, Sam. - W sumie to najlepszy, najwspanialszy sposób na marnowanie czasu, jaki kiedykolwiek istniał. Tylko dlatego nie gram przez całą dobę, że potrzebuję krótkich przerw na jedzenie lub seks. - To znaczy, że słyszałeś o Jasonie Blacku? - Najlepszy twórca gier komputerowych na świecie. Bardzo tajemniczy. Zwykle facet z taką pozycją wciąż opowiada o nowych eventach i nagrodach, ale on trzyma się w cieniu. Ma ludzi, którzy zajmują się takimi sprawami. Dlaczego pytasz? - Słyszałem, że interesuje się kupnem ziemi na wyspie. - Alex wzruszył ramionami. - Jasona Blacka stać na kupno całej wyspy - zapewnił Sam brata. Jeśli masz okazję zrobić coś, co wiąże się z nim lub Inari, wykorzystaj ją.

- Czy to taka gra jak Angry Birds? - spytała Zoë, kiedy po kilku dniach Alex opowiedział jej o Skyrebels. - Nie, ta gra jest jak film. Możesz zwiedzać różne miasta, toczyć walki, polować na smoki... Liczba scenariuszy jest praktycznie nieograniczona. Możesz też zrobić sobie przerwę w poszukiwaniach, by przeczytać książkę z wirtualnej półki lub zrobić wirtualny posiłek. - A czego oni szukają? - Nie mam pojęcia. Zoë uśmiechnęła się, przenosząc stopioną i schłodzoną białą czekoladę z patelni do miski. Oboje z Alexem byli sami w domu na ulicy Rainshadow. Sam pojechał do Nowego Jorku, żeby odwiedzić Lucy, a Justine zaoferowała się, iż zostanie z Emmą nad Jeziorem Marzeń. „Nie robię tego dla Alexa, tylko dla ciebie", oznajmiła Zoë. „Należy ci się czasem noc bez martwienia się o Emmę". - Dlaczego ktoś chciałby spędzać tyle czasu w wirtualnym świecie zamiast w prawdziwym? - dziwiła się Zoë, odstawiając patelnię. Marnować czas na przygotowanie wirtualnego posiłku, zamiast zjeść prawdziwą kolację? - Gracze nie potrzebują prawdziwej kolacji - wyjaśnił Alex. - Lubią to, co da się jeść jedną ręką. Wystarczają im na przykład chipsy i nadziewane ciastka. Roześmiał się na widok przerażonej miny Zoë i patrzył z zainteresowaniem, jak mieszała gumową łopatką białą czekoladę i bitą śmietanę. - Dlaczego poruszasz łopatką w ten sposób? - Aby dokładnie połączyć oba składniki. Przy zwykłym mieszaniu masa nie byłaby puszysta. - Postawiła

łopatkę pionowo w bitej śmietanie i płynnej białej czekoladzie, przesunęła nią najpierw po dnie miski, potem po bokach, a następnie po wierzchu. Po wykonaniu tych ruchów przekręciła miskę o ćwierć obrotu. - Widzisz? W ten sposób masa zachowuje lekkość. Spróbuj. - Nie chcę tego zepsuć - zaprotestował, kiedy podała mu łopatkę. - Nie zepsujesz. Położyła dłoń na jego ręce, by pokierować ruchem łopatki. - W dół, po dnie, po wierzchu. W dół po dnie, po wierzchu... Tak, na tym to polega. - Zaczyna mnie to podniecać - mruknął, a Zoë się roześmiała. - Niewiele ci potrzeba. Alex oddał łopatkę i wtulił twarz w jej włosy, podczas gdy Zoë kończyła mieszać masę. - Co z tego będzie? - Kruche ciasto czekoladowe z truskawkami. Włożyła palec w bitą śmietanę i obróciła się twarzą do niego. - Spróbuj. - To jest pyszne. - Zlizał krem z jej palca. - Daj mi jeszcze trochę. - Ostatnia porcja - powiedziała stanowczo Zoë, ponownie zanurzając palec w misce. - Musimy przecież upiec ciasto. Alex schylił się, chcąc podzielić się z nią smakiem kremu. Jego język był słodki jak biała czekolada. Oparła się o niego i rozchyliła wargi. To był długi, głęboki

pocałunek, jego ręce przesuwały się po jej ramionach. Chwycił jej podkoszulek i chciał go podciągnąć, ale nagle zaprotestowała: - Alex, nie. Jesteśmy w kuchni. - Przecież nikogo tu nie ma. - Przesuwał delikatnie wargami po jej szyi. - Są okna... - To bezludna okolica. Zdjął z niej podkoszulek i wpił się ustami w jej wargi. Kiedy Zoë poczuła, że opuszcza ramiączka jej stanika, z lekka zesztywniała, ale nie protestowała. Potem jego zręczne palce rozpięły haftki i stanik spadł na podłogę. Jego dłonie znalazły się na jej piersiach. Pieścił jej brodawki, dopóki nie stwardniały. Zoë, z trudem chwytając powietrze, oparła się o twardą krawędź blatu. - Proszę... na górze... Pragnęła znaleźć się w zaciszu sypialni, na miękkim łóżku. - Nie, tutaj - nalegał Alex. Zdjął koszulę i rzucił ją na podłogę, odsłaniając opaloną, umięśnioną klatkę piersiową. W jego niebieskich oczach pojawił się niebezpieczny błysk, kiedy wkładał palce do miski z bitą śmietaną. Zoë zamrugała, gdy zorientowała się, do czego zmierza. - Nawet o tym nie myśl - wydyszała ze śmiechem, próbując się odsunąć. - Coś jest z tobą nie tak... Wolną ręką chwycił górę jej szortów, co ją unieruchomiło. Posmarował jej brodawki czekoladą. Zamknęła oczy. Zadrżała, kiedy zaczął pochłaniać słodką masę z jej piersi. Potem znów pocałował ją w usta. Jego gorące dłonie wsunęły się w jej szorty. Nie była w stanie myśleć,

z trudem oddychała. „Pozwól mu na to" - domagało się jej ciało, w którym wzbierało uczucie rozkoszy. Niech zdejmie z niej szorty i majtki, niech całuje ją po brzuchu i chwyta w dłonie jej pośladki. Niech klęczy przed nią, a jego usta niech wędrują śladem jej pożądania. Nogi się jej trzęsły, choć opierała się o granitowy blat. Na całym ciele miała gęsią skórkę. Alex znów zanurzył palce w kremie, by posmarować jej brzuch. Jego wargi przesuwały się po jej gładkiej skórze, coraz niżej i niżej, aż dotarły do intymnego wgłębienia między udami. Zoë wydawało się, że została wyzwolona z własnego ciała. Unosiła się otoczona morzem ognistych barw. Krzyknęła, kiedy osiągnęła spełnienie. Alex wstał i rozpiął suwak swoich dżinsów. Objął ją i podciągnął do góry, aż poczuła dotyk jego stwardniałej męskości. Objęła go za szyję i położyła mu głowę na ramieniu. Nie musieli myśleć o prezerwatywach, Zoë zaczęła brać pigułki. Gwałtownie chwyciła oddech, kiedy wszedł w nią tak agresywnie, że omal nie uniósł jej z podłogi. Przywarła do niego, koncentrując się na tym nagłym doznaniu, a on jęknął i wbił się w nią ponownie. Poczuła się lekka jak powietrze, a jedynym doznaniem była obecność jego twardego członka głęboko w niej. Spazmy odczuwanej przez nią rozkoszy przenosiły się na niego, by znów do niej powrócić. Kiedy z kolei on osiągnął orgazm i mocno przytulił ją do siebie, oboje nie mogli opanować drżenia. Całowali się jak ludzie, którzy wiedzą, że dana jest im jedynie ta chwila. Potem poszli na górę, położyli się na chłodnych prześcieradłach w łóżku Alexa, wdychając wpadający przez otwarte okno słony podmuch z zatoki False, podczas

gdy jesienny księżyc oświetlał pokój chłodnym blaskiem. Alex kochał się z nią tak zaborczo, jakby już od dawna do niego należała. A ona pragnęła zachować te przeżycia na zawsze w pamięci. Ten silny mężczyzna wchodził w nią coraz mocniej i coraz głębiej, uniósł jej biodra, by mogła jeszcze intensywniej czuć jego ruchy. Głośno jęknęła, była bliska spełnienia. Alex wycofał się i zwolnił, by do tego nie dopuścić. Wiła się na łóżku, szepcąc, że go pragnie, że zrobi wszystko, co on zechce. Tymczasem on znów doprowadził ją na skraj wytrzymałości i zaczął się wycofywać. Wchodził w nią powoli, szepcąc jej imię. Scałowywał spływające z jej oczu gorące łzy. W końcu zrozumiała, czego od niej chciał, co chciał wymusić, choć mógł do końca nie zdawać sobie z tego sprawy. Wiedziała, że jeśli spełni jego życzenie, to go straci. Od początku przecież uświadamiała sobie, że zmierzali w tym kierunku. Zatajenie prawdy niczego by nie zmieniło. - Kocham cię - szepnęła mu do ucha. Przez jego ciało przebiegł tak silny dreszcz, jakby doznał nagłego bólu. Wbija! się w nią coraz mocniej, tracąc kontrolę. - Kocham cię - powtórzyła. Zgniótł ustami jej wargi, wchodził w nią teraz jeszcze bardziej brutalnie. Zoë powtarzała te słowa jak mantrę, jakby były zaklęciem. Wreszcie Alex ukrył twarz na jej ramieniu i też doznał spełnienia.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY TRZECI Następnego ranka zachowywali wobec siebie dystans jak dwoje ludzi, którzy rozpaczliwie udają, że nic się nie wydarzyło, choć wiedzą, że było wręcz przeciwnie. Zoë widziała, jak Alex się od niej oddala, ale udawała, że jest wesoła. Była przekonana, że Alex ją kocha, ale nigdy się do tego nie przyzna, i że pragnie, by ona go kochała, choć nigdy na to nie pozwoli. Samochód pielęgniarki stał na podjeździe, najwidoczniej Justine pojechała już do pensjonatu. Zoë zatrzymała się przy drzwiach i obróciła do Alexa. - Świetnie się bawiłam tej nocy - powiedziała wesoło. - Dzięki. Pochylił się, by musnąć wargami jej policzek. Nie patrzył jej w oczy. - Ja też - przyznał. - Zobaczymy się później? - spytała Zoë. - Może dziś wieczór? - Przez kilka następnych dni będę zajęty tą sprawą z Inari. - Alex pokręcił głową. - Zadzwonię do ciebie.

- Nie... nie dzwoń - wyrwało się Zoë. Spojrzał na nią pytająco. Zoë nie chciała utrzymywać pozorów. Nie chciała czekać i bić się z myślami, kiedy ich związek topniał jak piasek w klepsydrze. Byłoby to zbyt przygnębiające. Musiała być z nim szczera. - To, co mówiłam w nocy... Przykro mi, że cię wystraszyłam. Ale nie mogę tego cofnąć. I nie chcę. - Ja nie... - Pozwól mi skończyć - ciągnęła z drżącym uśmiechem. - Jeśli to jest ten moment, w którym chciałbyś ze mną zerwać, to wszystko w porządku. - Dotknęła jego policzka. - Chodzi mi tylko o to... że jeśli chcesz, by to nadal trwało, to nie możemy udawać, że zeszłej nocy nic się nie wydarzyło. Musisz zaakceptować fakt, że cię kocham... Albo nie powinniśmy się więcej widywać. Alex długo milczał. Jego twarz nie wyrażała żadnych emocji. - Może powinniśmy zrobić sobie przerwę. - Dobrze - szepnęła, a serce jej zamarło. To był koniec. Stał tu przy niej, lecz dzieliła ich cała wieczność. - Tylko na kilka dni - dodał. - Oczywiście. Miała ochotę go błagać: „Nie opuszczaj mnie. Pozwól, żebym cię kochała. Potrzebuję ciebie". Zdołała jednak powstrzymać te słowa. - Ale gdybyś czegoś potrzebowała - zaproponował - to zadzwoń do mnie. Nigdy. Nie zrobiłaby tego ani jemu, ani sobie. - Dobrze.

Odwróciła się i zaczęła szukać klucza w torbie. Udało się jej nawet otworzyć zamek. - Do widzenia - powiedziała, nie odwracając się. Oczy ją piekły, kiedy wchodziła do domu. Duch milczał, kiedy wracali na ulicę Rainshadow. Alex był wyczerpany. Nie zmrużył oka przez całą noc, przyglądając się Zoë, która udawała, że śpi. Zapragnął zawrócić i pojechać do niej, ale bał się słów, które mogła znów wypowiedzieć. To była przeszkoda nie do pokonania. Wiedział, że jest szurnięty, nigdy w to zresztą nie wątpił. Ale takich słów nie można było zbyć żartem ani drwiną. Nie można też było ich zignorować. Poszedł do kuchni i patrzył na blat, o który kilka godzin wcześniej opierała się Zoë. Pamiętał rozkosz, jakiej doznał tej nocy, radość i czułość kontaktu fizycznego, które śmiało można było nazwać miłosnym doświadczeniem. Nigdy przedtem nie przeżył niczego podobnego... Miał też nadzieję, że to już się nigdy nie powtórzy. Jego wzrok spoczął na opróżnionej do połowy butelce wina zostawionej przez Sama. Mimo wczesnej pory pragnął się napić bardziej niż kiedykolwiek w życiu. Za każdym razem, kiedy coś poszło źle, jego organizm domagał się alkoholu. Ciekaw był, czy to się kiedykolwiek zmieni. Przełknął ślinę, podszedł do zlewu i ochlapał twarz zimną wodą. - A więc to na tyle - usłyszał za plecami głos ducha. - Nie mam zamiaru cię słuchać - warknął, ale zjawa nie przejęła się jego złym humorem.

- Zoë popełniła niewybaczalną zbrodnię, mówiąc, że cię kocha choć trudno mi sobie wyobrazić, że to jest możliwe - więc chcesz ją teraz zostawić. Najbardziej śmieszy mnie to, że słyszałem setki razy, jak Darcy mówiła, że cię nienawidzi, a tobie to się podobało. Dlaczego łatwiej jest tolerować kobietę, która cię nienawidzi, niż tę, którą cię kocha? - Miłość nie przetrwa - stwierdził Alex, odgarniając mokre włosy z czoła. - Ja też tak kiedyś myślałem - powiedział duch. Milczenie Alexa wprawiło go w ponury nastrój. - Nigdy nie mogłem zrozumieć, dlaczego zostałem przykuty do ciebie. I nigdy tego nie zrozumiem. To nie ma żadnego sensu. Powinienem być z Emmą, nie z tobą. Co się z nią stanie, kiedy umrze, a mnie przy niej nie będzie? - Nic się nie stanie. Ona umrze bez względu na to, czy przy niej będziesz, czy też nie. Znajdzie się tam, gdzie ma się znaleźć. Ty też trafisz tam, gdzie powinieneś, a ja dzięki Bogu wreszcie będę sam. - Nie wierzysz w Boga. W nic nie wierzysz. Pytałeś mnie, czy mogę zniknąć, a ja ci odpowiedziałem, że gdyby tak się stało, to nie mógłbym już z tobą rozmawiać. Teraz przestało mi na tym zależeć. Mogę stać się niewidzialny. Zauważył, że Alex patrzy pożądliwie na butelkę, i pogardliwie wykrzywił usta. - Napij się. To nie ma znaczenia. Sam bym ci nalał, gdybym mógł. W mgnieniu oka duch zniknął. W kuchni panowała cisza. - Tom? ! - zawołał Alex zdumiony całkowitym brakiem ruchu i dźwięku.

Nie usłyszał odpowiedzi. - Całe szczęście - powiedział głośno. Podszedł do butelki i wziął ją do ręki. Jej ciężar i widoczny przez szkło kolor płynu sprawiły, że znów poczuł ogromne pragnienie. Wyciągnął korek zębami i przechylił butelkę do ust. Nagle kątem oka zauważył przemykający gdzieś cień. Rzucił w niego butelką. Wszędzie posypało się szkło, a wino opryskało szafki. Charakterystyczny aromat cabernet wypełnił kuchnię. Alex usiadł i oparł głowę na rękach, a czerwony płyn spływał po podłodze. - Jaki rodzaj klątwy? - spytała Justine, przeglądając starą zniszczoną książkę. Siedziała w kuchni pensjonatu, gdzie Zoë przygotowywała śniadanie. - Zastanówmy się. Impotencja? Kurzajki? Czyraki? Kłopoty z trawieniem, cuchnący oddech, wypadanie włosów... Myślę, że powinnyśmy zostawić mu popęd seksualny, ale sprawić, by stał się tak brzydki, że żadna na niego nie spojrzy. Zdumiona Zoë pokręciła głową, nie przestając napełniać ciastem foremek do muffinek. Tego ranka zwierzyła się Justine, że przed kilkoma dniami zerwali z Alexem. Kuzynka dostała ataku szału. Była przekonana, że w imieniu Zoë może zemścić się na Aleksie. - Justine - zainteresowała się Zoë. - Co ty czytasz? - Książkę, którą dostałam od matki. Polecają mnóstwo świetnych pomysłów. Hmm, jest tu też mowa o jakiejś zarazie... przenoszonej przez żaby czy coś takiego...

- Justine - przerwała jej Zoë. - Ja nie chcę rzucać na nikogo klątwy. - Oczywiście, że nie chcesz. Jesteś zbyt dobra. Ale ja nie mam z tym problemu. Zoë podeszła do stołu, przy którym siedziała Justine. Spojrzała na brudną starą książkę z dziwnymi symbolami i przerażającymi ilustracjami. Coś spływało po jednej ze stron. - Na litość boską, Justine, umyj ręce po tej ohydnej książce... Wszystkie strony pokryte są jakąś mazią. - Nie wszystkie strony, tylko te w rozdziale trzecim. Z nich zawsze coś się sączy. Krzywiąc się z obrzydzenia, Zoë postawiła na stole płyn do czyszczenia i rolkę ręczników kuchennych. - Zawiń to paskudztwo - poleciła kuzynce, wskazując kawałek materiału, którym była przedtem okryta księga. - Zaczekaj, tylko znajdę jakieś szybkie zaklęcie... - Zrób to natychmiast. - Zoë była nieugięta. Justine nachmurzyła się, zawinęła książkę i położyła ją na kolanach, a Zoë umyła stół. - Nie wiem, czy traktujesz to poważnie, czy jako zabawę powiedziała. - Nie ma jednak żadnej potrzeby rzucać zaklęć ani klątw. Jeśli mężczyzna nie chce ze mną być, to ma pełne prawo do takiej decyzji. - Zgadzam się - odrzekła Justine - że ma prawo do takiej decyzji. A ja mam prawo sprowadzić na niego cierpienie. - Nie rzucaj żadnych zaklęć na Alexa. Nie próbowałaś tego z Duane'em, prawda? - No, jeśli zobaczysz go bez baczków...

- Chcę, żebyś zostawiła Alexa w spokoju. - Zoë, jesteś jedyną rodziną, jaką mam i kiedykolwiek miałam. Justine przygarbiła się nagle. - Mój tata nie żyje, a matka nigdy nie powinna mieć dzieci. Miałam szczęście, że ty pojawiłaś się w moim życiu. Jesteś jedyną dobrą osobą, jaką znam. Tyle o mnie wiesz, że łatwo mogłabyś mnie zranić, lecz nigdy tego nie zrobiłaś. Nawet rodzona siostra nie kochałaby cię tak bardzo jak ja. - Ja też cię kocham - powiedziała z uśmiechem Zoë, choć miała łzy w oczach. - Chciałabym, żeby istniało dobre zaklęcie na znalezienie mężczyzny, który traktowałby cię tak, jak na to zasługujesz. Niestety, zaklęcia tak nie działają. Od początku wiedziałam, że Alex stanowi dla ciebie zagrożenie, a najgorszą rzeczą na świecie jest wiedzieć, że ktoś, kogo kochasz, podejmuje ogromne ryzyko, od którego nie jesteś w stanie go powstrzymać. Uważam więc, że w tej sytuacji klątwa, taka malutka, może się przydać. Kuzynki przez chwilę siedziały w milczeniu. Zoë przytuliła się do Justine. - Alex już jest wyklęty, Justine - stwierdziła po chwili Zoë. - Nie możesz sprowadzić na niego nic gorszego niż to, przez co sam przechodzi. - Zoë wstała od stołu i podeszła do blatu, by napełnić resztę foremek. - Dać ci plastikową torebkę na tę obrzydliwą książkę? - Nie, ona musi oddychać. - Justine broniła swojego podręcznika czarów. Zoë wstawiała formę do piekarnika, kiedy usłyszała dzwonek komórki. Serce mocniej jej zabiło. Wiedziała, że to nie Alex, ale łudziła się, że on się odezwie.

- Odbierzesz? - poprosiła Justine. - Jest w mojej torebce, która wisi na krześle. - Oczywiście. - Najpierw wytrzyj ręce - szybko dodała Zoë. Justine wykrzywiła się do niej, popryskała dłonie płynem i wytarła w papier. Wyjęła telefon z torebki Zoë. - To twój domowy numer - poinformowała kuzynkę. - Cześć, tu Justine, Zoë jest zajęta. Mogę coś przekazać? - powiedziała do słuchawki. - Niedługo przyjedzie. - A po chwili milczenia: - Wiem, ale i tak będzie chciała pojechać. Dobrze, Jeannie. - O co chodzi? - spytała Zoë, wkładając drugą formę do piekarnika. - Nic poważnego. Jeannie mówi, że Emma ma trochę podwyższone ciśnienie i jest zagubiona. Trudno się z nią porozumieć. Jeannie daje jej lekarstwa. Podobno nie musisz przyjeżdżać, ale słyszałaś, co jej powiedziałam. - Dzięki, Justine. Zoë zmarszczyła czoło, zdjęła fartuch i rzuciła go na blat. - Wyjmij muffinki z piekarnika dokładnie za piętnaście minut, dobrze? - Oczywiście. Zadzwoń, kiedy będziesz mogła. Zawiadom mnie, czy nie będziesz musiała zawieźć jej do szpitala. Zoë dojechała do letniego domu w piętnaście minut. Tego ranka nie widziała babci. Jeannie przyjechała, kiedy Emma jeszcze spała. Ostatnie noce były bardzo trudne. Wieczorami Emma była zirytowana i zagubiona. Nie sypiała dobrze. Pielęgniarka sugerowała, że starsza pani powinna drzemać w ciągu dnia, a przed snem słuchać

kojącej muzyki. „Pod koniec dnia pacjenci z demencją czują się gorzej", tłumaczyła Zoë. „Mają kłopoty nawet z najprostszymi czynnościami". Choć Zoë wiedziała, czego może się spodziewać, przygnębiało ją zachowanie babci - tak różne od tego, do którego była przyzwyczajona. Kiedy Emma nie mogła znaleźć swoich wyszywanych rannych pantofli, zamęczała Zoë podejrzeniami, że ukradła je Jeannie. Na szczęście pielęgniarka zachowywała spokój i o nic się nie obrażała. „Ona będzie robić i mówić różne rzeczy", tłumaczyła Zoë. „To wynika z jej choroby". Zoë zobaczyła, że babcia siedzi na kanapie, a Jeannie próbuje rozczesać jej zmierzwione włosy, lecz Emma ze złością odpycha jej rękę. - Jak się czujesz, Hopsi? - spytała z uśmiechem Zoë. - Spóźniłaś się - poskarżyła się Emma. - Nie smakował mi lunch. Jeannie zrobiła hamburgera, ale był surowy w środku i ja jem, i nie jem, kiedy jest i nie jest surowy. Ty zrobisz mi niesurowego, ale ja nie będę jadła. Zoë ogarnęła panika. Nawet jak na stan Emmy był to niezwykły bełkot. Jeannie podała jej szczotkę do włosów. - To skutek stresu - szepnęła. - Będzie się lepiej czuła, kiedy lekarstwo zadziała. - Nie smakował mi lunch - upierała się Emma. - Jeszcze nie nadeszła godzina lunchu - odpowiedziała Zoë, siadając obok niej - ale wtedy zrobię dla ciebie, co zechcesz. Teraz wyszczotkuję ci włosy, Hopsi. - Ja chcę Toma - stwierdziła Emma. - Powiedz Alexowi, żeby go przyprowadził. - Dobrze. Zoë chciała spytać, kim jest Tom, ale postanowiła przytaknąć, dopóki ciśnienie Emmy się nie wyrówna.

Delikatnie czesała jej włosy, rozplątując skołtunione pasma. Babcia ucichła. Wydawało się, że cieszy ją dotyk Zoë. Obie trochę się rozluźniły. Ile razy Emma szczotkowała włosy Zoë, kiedy ta była małą dziewczynką? Na koniec zawsze mówiła jej, że jest piękna na zewnątrz i w środku, a ona dobrze zapamiętała te słowa. Każdy powinien mieć kogoś, kto kocha go bezwarunkową miłością, a dla Zoë tą osobą zawsze była Emma. Później Zoë odłożyła szczotkę i uśmiechnęła się do Hopsi. - Jesteś piękna - powiedziała - na zewnątrz i w środku. Emma objęła ją mocno. Siedziały przytulone do siebie w tym radosnym momencie, nie myśląc o przeszłości ani przyszłości, skupione na tym, że teraz są razem. Po południu Emma odpoczywała, a Jeannie sprawdzała jej ciśnienie. Dopiero kiedy spadło do odpowiedniego poziomu, pielęgniarka mogła odjechać. - Namawiaj ją, żeby dużo piła - poradziła Zoë. - Ona o tym zapomina, a to może doprowadzić do odwodnienia organizmu. - Dzięki, Jeannie. - Zoë skinęła głową. - Trudno mi jest nawet wyrazić wdzięczność za to, co robisz dla Emmy. I dla mnie. Bez ciebie nie dałybyśmy sobie rady. - Cieszę się, że mogę pomóc - uśmiechnęła się pielęgniarka. Możesz po kolacji dać Emmie środek na uspokojenie, zanim poczuje się gorzej późniejszym wieczorem. Poza tym to pomoże jej zasnąć. - Rozumiem. Dziękuję ci.

Kiedy Zoë zorientowała się, że babcia jest spokojniejsza, kiedy przed snem nie ogląda telewizji, postanowiła puszczać jej łagodną muzykę. Emma słuchała jak zauroczona, kiedy rozległy się dźwięki We'll Meet Again. - Kiedy przyjdzie Alex? - spytała. Zoë poczuła ukłucie w sercu. Najbardziej brakowało jej Alexa właśnie wieczorami - ich rozmów, kiedy pomagał jej sprzątać po kolacji, tego, jak brał ją w ramiona. Pewnego razu okazało się, że jego miarka laserowa z czerwoną kropką światła skaczącą po podłodze szalenie ekscytuje Byrona. Kot gonił za nią po całym pokoju, a kiedy Alex wyłączył urządzenie, myślał, że uchwycił kropkę łapami. Oglądając tę zabawę, Emma tak bardzo się śmiała, że omal nie spadła z kanapy. Innego wieczoru, kiedy Alex dowiedział się, że Emma nie potrafi znaleźć różnych przedmiotów w kuchennych szafkach, ponaklejał na nie samoprzylepne karteczki, na talerze, szklanki, sztućce i tak dalej. Kartki wisiały tu nadal i ich widok przyprawiał Zoë o ból serca. - Nie wiem kiedy - powiedziała Zoë. I czy w ogóle. - Tom jest z nim. Ja chcę Toma. Możesz zadzwonić do Alexa? - Kim jest Tom? - Łobuzem - odpowiedziała Emma z uśmiechem - który łamie serca dziewczynom. Dawny chłopak babci, pomyślała Zoë. - Byłaś w nim zakochana? - spytała. - Tak. Zadzwoń do Alexa i poproś, żeby przyprowadził Toma. - Dobrze, ale najpierw się wykąpię - wykręciła się Zoë.

Miała nadzieję, że pod wpływem uspokajającego leku Emma zapomni o swojej prośbie. Zastanawiała się, dlaczego babcia widzi jakieś powiązanie pomiędzy swoim dawnym chłopakiem a Alexem. - Czy Alex przypomina ci Toma? - Tak. Obaj wysocy z ciemnymi włosami. Tom był stolarzem. Robił piękne rzeczy. Zoé" nie wiedziała, czy Tom rzeczywiście istniał, czy babcia go wymyśliła. - Jestem zmęczona - szepnęła Emma, kręcąc guzikiem swojej piżamy w kwiaty. - Chcę go zobaczyć. Lorraine, tak długo czekam na niego. Lorraine była jedną z sióstr Emmy. Zoë z trudem przełknęła ślinę. Pochyliła się, by pocałować babcię. - Pójdę wziąć kąpiel - powiedziała. - Posiedź tutaj i posłuchaj muzyki. Emma skinęła głową. Patrzyła w okno na szybko zapadający zmierzch. Zoë przygotowała sobie kąpiel i z przyjemnością zanurzyła się w gorącej wodzie. Chętnie posiedziałaby dłużej w wannie, ale pozwoliła sobie tylko na dziesięciominutowy relaks, bojąc się zostawiać Emmę bez opieki. Wypuściła wodę z wanny, wytarła się, włożyła nocną koszulę i szlafrok. - Teraz czuję się o wiele lepiej - oznajmiła, wchodząc z uśmiechem do pokoju dziennego. Nie usłyszała odpowiedzi. Kanapa była pusta. - Hopsi...? Zoë rozejrzała się po kuchni, potem weszła do sypialni. Ani śladu Emmy. Serce biło jej przyspieszonym rytmem. Do tej pory babcia nigdzie się nie oddalała.

Wędrówki bez celu to cecha zaawansowanej demencji. Dzisiaj jednak nastąpiło wyraźne pogorszenie. Cały czas nalegała, by przyprowadzić jej tego tajemniczego Toma, a miał to zrobić Alex... Zoë podbiegła do frontowych drzwi. Były otwarte. Wybiegła na dwór, z trudem łapiąc oddech. - Gdzie jesteś, Hopsi?! Alex właśnie zakończył oględziny swojej parceli nad Jeziorem Marzeń. Był z nim pośrednik oraz prawnik, obaj pracowali dla korporacji Inari. Spotkali się na kolacji w mieście, a potem przyjechali na działkę. Przechadzali się po niej, by rzekomo zorientować się w warunkach, lecz przede wszystkim po to, by rozgryźć Alexa. Na ile mógł się zorientować, spotkanie było udane. Zapadała już ciemność, kiedy wsiadał do furgonetki. Gdy przekręcił kluczyk w stacyjce, jego telefon zaczął wibrować. Spojrzał na ekran. Numer Zoë. Tak bardzo chciał usłyszeć jej głos, że odebrał natychmiast. - Cześć - powiedział. - Jestem... - Alex! - Zoë była zdenerwowana, głos się jej łamał. - Przepraszam cię. Ja... proszę, pomóż mi. Potrzebuję pomocy. - Co się stało? - spytał. - Emma zaginęła. Poszłam się wykąpać i... nie ma jej dopiero od piętnastu minut, ale gdzieś poszła i nie słyszy mojego wołania mówiła Zoë przez łzy. - Obiegłam cały dom dokoła, nigdzie jej nie ma. Jest już ciemno... - Zoë, jestem niedaleko. Zaraz będę. - W odpowiedzi

usłyszał łkanie. Był szczęśliwy, że zwróciła się do niego o pomoc. Słyszysz mnie, kochanie? - T-tak. - Nie bój się. Znajdziemy ją. - Nie chcę wzywać policji. Ona się przed nią schowa. - Znów przerwał jej płacz. - Wzięła środek uspokajający. Cały czas mówiła o tobie i o jakimś Tomie. Chciała, żebyś go do niej przyprowadził. Myślę, że wyszła, żeby ciebie poszukać. - Jestem o minutę drogi od waszego domu. - Przepraszam - chlipała Zoë - że zawracam ci głowę, ale... - Powiedziałem ci, żebyś dzwoniła zawsze, jak będziesz czegoś potrzebować. Mówiłem serio. Kryło się za tym coś więcej, z czego sam nie zdawał sobie sprawy. Nawet w tych okolicznościach rozmowa z Zoë przyniosła mu ogromną ulgę. Znów mógł oddychać swobodnie. Coś się w nim zmieniło. A raczej nie zmieniło. Jego uczucie do Zoë nie zmieniło się i nigdy nie zmieni. Była częścią jego. To odkrycie zdumiało go, ale nie było czasu, żeby o tym myśleć. Jadąc, rozglądał się po gęsto zalesionej drodze, wypatrując Emmy. Nie mogła daleko odejść w tak krótkim czasie, tym bardziej że była pod wpływem środka uspokajającego. Martwiła go jedynie bliskość jeziora. - Zoë, byłaś już nad jeziorem? - spytał. - Właśnie tam idę. - Była już spokojniejsza, choć nadal pociągała nosem. - To dobrze. Już wjeżdżam na podjazd. Pójdę do lasu po przeciwnej stronie drogi, a potem przejdę w stronę domu. W co była ubrana?

- W jasną piżamę. - Szybko ją znajdziemy, kochanie. Obiecuję ci. - Dziękuję. - Usłyszał westchnienie. - Nigdy przedtem tak do mnie nie mówiłeś. Rozłączyła się, zanim zdążył odpowiedzieć. Wyskoczył z furgonetki i omal nie krzyknął na widok ducha. - Jezus! - Nie, to tylko ja. - Tom obrzucił go ironicznym spojrzeniem. - Najwyższy czas, żebyś się pojawił. - To nie ma nic wspólnego z tobą - poinformował go Tom. - Ja tylko chcę pomóc w odnalezieniu Emmy. Zacznij ją wołać. - Emmo! - krzyknął Alex. - Emmo, jesteś tam?! Zatrzymał się na dźwięk kobiecego głosu, który dobiegał z oddali, ale to wołała Zoë. Wszedł do lasu, bezustannie nawołując Emmę. Tom trzymał się od niego z daleka. - Nie mogła pójść dalej - powiedział. - Nie sądzę, by przeszła przez drogę. Wracajmy w kierunku domu. Szybko zapadała noc. Niebo nad jeziorem było fioletowe. - Emmo! - wolał Alex. - Jestem tu z Tomem! Wyjdź, żebym mógł cię zobaczyć! Zza zakrętu zabłysły światła samochodu. Jechał bardzo szybko, zbyt szybko, jak na tak wąską drogę. Alex cofnął się na pobocze, czekając, aż go minie. - Alex - usłyszał głos Toma, przepełniony strachem. W tej samej chwili zobaczył Emmę, która niepewnym krokiem dochodziła już do środka drogi. Wyglądała

na zagubioną, a w świetle reflektorów przypominała zjawę. Samochód pokonywał właśnie zakręt. Kiedy kierowca ją zauważy, będzie już za późno. Zoë, która nadeszła od strony jeziora, zatrzymała się na przeciwnym krańcu drogi. Patrzyła z przerażeniem na Emmę stojącą na wprost nadjeżdżającego auta. Alex rzucił się do przodu. Przypływ adrenaliny przyspieszył jego ruchy. Chwycił kobietę i chciał ją odciągnąć, ale wtedy poczuł uderzenie, które zwaliło go z nóg. Świat zawirował mu przed oczami, całe ciało paliło żywym ogniem. Nie pojawił się jednak ból, którego oczekiwał, a więc nie był ranny. Coś go tylko przewróciło. Po kilku sekundach zdołał dojść do siebie. Usiadł, rozejrzał się i stwierdził z ulgą, że udało mu się zepchnąć Emmę na drugi koniec drogi, gdzie uchwyciła ją Zoë. Upadły na ziemię, ale Zoë szybko się podniosła i pomogła babci wstać. Wszystko było w porządku. Nikt nie ucierpiał. „O mały włos", chciał powiedzieć, kiedy nagle Zoë krzyknęła z rozpaczą. Biegła do niego, łkając. Strumienie łez spływały jej po twarzy. - Alex, nie, nie... - Wszystko w porządku - powiedział zdumiony, że tak bardzo się przejęła. Ogarnęła go czułość. Wstał i ruszył w jej kierunku. - Ten samochód lekko mnie uderzył. Mam tylko kilka zadrapań. Nic mi nie jest. Kocham cię. - Nie mógł uwierzyć, że wymówił te słowa, i to po raz pierwszy w życiu. I że okazało się to bardzo łatwe. Kocham cię. - Alex - spazmowała Zoë. - Och, Boże, proszę, nie...

Szybko przebiegła obok niego. Nie, nie obok. Przez niego. Zaskoczony zobaczył, że Zoë klęka nad czymś, co leżało na drodze. Trzęsła się cała, wymawiając jakieś niezrozumiałe słowa. - Czy to... ja? - pytał osłupiały, cofając się z lekka. Spojrzał na swoje ręce i nogi, ale nie było ich na swoim miejscu. Niczego nie było. Był niewidoczny. Popatrzył na drogę... na ciało, nad którym pochylała się Zoë. - To ja - wykrztusił, szarpany sprzecznymi emocjami. Czuł ogromny smutek, chciało mu się płakać, ale oczy miał suche. - Trudno się przyzwyczaić do rozpaczy bez łez - usłyszał cichy głos. - Kto by pomyślał, że płacz może należeć do rzeczy, których najbardziej ci będzie brakowało? - Tom! - krzyknął Alex. - Co mam teraz robić? - Nic. - Tom obrzucił go współczującym spojrzeniem. - Teraz możesz tylko patrzeć. - Ja ją kocham. Muszę z nią być. - Alex nie odrywał wzroku od Zoë. - Nie możesz. - Niech to szlag trafi, nawet się z nią nie pożegnałem! - Nie klnij - upomniał go Tom. - Ale ona powinna dowiedzieć się tylu rzeczy! Moje życie nie może się tak skończyć. Nie spędziłem z nią dość czasu... - Próbowałem ci to wytłumaczyć, idioto. - Tom patrzył na Alexa z irytacją. - Jeśli Bóg istnieje, to chcę Mu powiedzieć, że... - Zamknij się - przerwał mu duch. - Usłyszałem coś. Tom patrzył w niebo, odszedł parę kroków w bok. - Co robisz? - spytał Alex.

- Ktoś ma mi coś do powiedzenia. Słyszę głos. Dwa głosy. - Co one mówią? - Gdybyś się przymknął, to mógłbym je usłyszeć i wtedy... - Tom patrzył uważnie w niebo. - Tak. Rozumiem. Dobrze. - Po chwili zwrócił się do Alexa: - Oni zgadzają się, żebym ci pomógł. - Jacy oni? - Nie wiem. Powiedzieli, że mamy tylko piętnaście sekund. Potem będzie za późno. - Za późno na co? - Bądź cicho. Powiedzieli mi, jak to wszystko doprowadzić do porządku. Staram się zapamiętać instrukcje. - Co doprowadzić do porządku? Mnie? - Nie rozpraszaj mnie. Zamknij się wreszcie i stań obok zwłok. Obok zwłok. Jego zwłok. Alex marzył o tym, by znów być żywy, choćby przez kilka chwil. Na tyle długo, by zdążył powiedzieć Zoë, jak wiele dla niego znaczy. Stał nad swoim ciałem i patrzył na nieruchomą twarz. Drżące palce Zoë przesuwały się po jego szczęce i rozchylonych wargach. Płakała, jakby serce miało jej pęknąć. Nigdy nie przypuszczał, że ktoś mógłby tak bardzo po nim rozpaczać. Mijały cenne sekundy. - Tom - powiedział z rozpaczą, nie odrywając wzroku od Zoë. - Nic się nie dzieje. - Ja zajmę się swoją działką - zarządził duch - a ty zajmij się swoją. - Co mam robić? - Skup się na Zoë. Powiedz jej to, co chciałbyś jej

przekazać, gdyby zostało ci tylko kilka minut. Udawaj, że ona cię słyszy. Alex ukląkł obok Zoë. Pragnął dotknąć jej włosów i scałować łzy, ale nie mógł wziąć jej w ramiona, poczuć jej zapachu ani jej pocałować. Mógł ją tylko kochać. - Przykro mi - odezwał się. - Nie chcę cię opuścić. Kocham cię, Zoë. Nie wierzę w cuda, ale ty nim byłaś. Wynagrodziłaś mi wszystko, co przecierpiałem. Żałuję, że nie możesz mnie słyszeć, że nie możesz się o tym dowiedzieć. Czuł się zagubiony, wszystko się rozpadało, był zawieszony pomiędzy życiem a śmiercią. Mijały ostatnie sekundy. Na szczęście mógł jeszcze myśleć: Będę cię kochał bez względu na to, co się ze mną stanie. Nie powstrzyma mnie żadna niebiańska ani piekielna siła. Niech diabli wezmą każdego, kto ośmieliłby się mi przeszkodzić. Będę cię wiecznie kochał. Nagle zapanowała całkowita ciemność. Zniknęły gwiazdy, zapadło się niebo. Świat przestał istnieć. - Nawet teraz klnie - ktoś powiedział. - Można się było tego spodziewać. Alex rozpoznał głos Toma. Czuł się jak sparaliżowany, nie był w stanie się poruszyć. Nagle wszystko do niego dotarło: znów miał ciało. - To było niełatwe zadanie - poinformował go Tom. - Sprowadzenie cię z powrotem przypominało wciskanie pasty do pustej tubki. Oszołomiony Alex zorientował się, że leży na twardym asfalcie w niewygodnej pozycji, ponieważ Zoë

przyciska jego głowę do piersi. Czuł piekący ból w klatce piersiowej. - Spróbuj oddychać - poradził mu Tom. Alex z rozkoszą wciągnął chłodne powietrze do płuc, zamrugał i poruszył się z lekka. Z ust Zoë wyrwał się okrzyk: - Alex! Jej drżące dłonie przesuwały się po jego ciele. - Ale... ty byłeś... Twoja klatka piersiowa była cała... Nie mogłeś... W końcu zakryła ręką usta i patrzyła na niego zdezorientowana. Alex z trudem dźwignął się do pozycji siedzącej. Chwycił Zoë za nadgarstek, oderwał jej dłoń od ust i wycisnął na nich namiętny pocałunek. Jej wargi były słone od łez. - Kocham cię - powiedział. Zoë patrzyła na niego załzawionymi oczami. - Pomóż Emmie - ponaglał go Tom. - Zabierz ją do domu. Emma była w pobliżu. Skulona na poboczu patrzyła na nich niewidzącym wzrokiem. Wiatr rozwiewał jej siwe włosy. Alex wstał i pociągnął za sobą Zoë. - Może nie powinieneś się ruszać - protestowała Zoë. - Nic mi nie jest. - Alex. Zostałeś ciężko ranny. Widziałam to na własne oczy. - Rozumiem, że nie wyglądałem zbyt dobrze - uspokajał ją - ale już wszystko jest w porządku. Uwierz mi. Kierowcą samochodu okazała się kobieta w średnim wieku. Zdenerwowana mówiła coś o ubezpieczeniu, wymianie numerów telefonów i wzywaniu pogotowia.

- Zajmij się nią - Alex zwrócił się do Zoë - a ja zaprowadzę Emmę do domu. Nie czekając na odpowiedź, wziął starszą panią na ręce i ruszył w kierunku domu. Była zaskakująco lekka. - Dziękuję, że mnie uratowałeś - powiedziała. - Nie ma sprawy. - Widziałam, jak wpadł na ciebie samochód. - To było bardzo lekkie uderzenie. - Maska była wgnieciona, a reflektor rozbity - zauważyła Emma. - Już nie robią tak porządnych samochodów jak dawniej. Emma tylko się roześmiała. Alex zaniósł ją do sypialni, położył na łóżku, zdjął jej pantofle i dokładnie okrył ją kocem. - Poszłam szukać Toma - wyjaśniła, głaszcząc go po policzku. Alex pochylił się, by pocałować ją w czoło. - On tu jest - szepnął. - Wiem. Do pokoju weszła Zoë i zaczęła roztkliwiać się nad babcią, zadając jej mnóstwo pytań, namawiając, by napiła się wody. Kiedy Alex wychodził z sypialni, usłyszał nieco cierpki głos Emmy: - Daj mi spać, Zoë. Ja też cię kocham. Teraz pozwól mi odpocząć. Kiedy Zoë zgasiła światło i wyszła z sypialni, Tom położył się obok Emmy.

- Tęskniłam za tobą - szepnęła Emma. - Nie mogłam cię znaleźć. - Już nigdy cię nie opuszczę - zapewnił ją Tom. Nie wiedział, czy ona go słyszy, ale czuł, że jest zrelaksowana i zapada w sen. - Nic nie pamiętam - szepnęła z żalem. - Nie musisz - odparł Tom, uśmiechając się do niej w ciemności. Dziś wieczór odnalazłem wszystkie twoje wspomnienia. Przechowuję je dla ciebie... One czekają. Przekażę ci je, kiedy przyjdzie na to czas. - Niedługo - szepnęła, obróciła się do niego i westchnęła z ulgą. - Tak, moja miłości... Bardzo niedługo. Zoë zaprowadziła Alexa do swojego pokoju. Miała ściśnięte gardło, z jej oczu znów spływały łzy. - Co się dzieje? - spytał, patrząc na nią z troską. - Tak strasznie się bałam - powiedziała drżącym głosem, wycierając policzki rękawem szlafroka. - Wiem. Przykro mi, że tak mocno popchnąłem Emmę. Ale teraz chyba czuje się dobrze... - Chodziło mi o ciebie... Zoë weszła do łazienki, wzięła chusteczkę higieniczną i wydmuchała nos. Jej broda drżała. - Widziałam, jak wpada na ciebie samochód... - Lekko uderza. - Wpada na ciebie - upierała się, tłumiąc łkanie. - Leżałeś na asfalcie w strasznym stanie, a ja myślałam, że...

Znów wybuchnęła płaczem. Nigdy nie zapomni widoku leżącego na drodze nieprzytomnego Alexa. Jeszcze nie opuścił jej strach. Drżącą dłonią dotknęła jego ramienia, by się upewnić, że on jest przy niej, że żyje. Alex ujął jej dłonie i położył je na swojej piersi, żeby mogła poczuć równomierne bicie jego serca. - Zoë, mam ci tyle do powiedzenia, że mógłbym mówić przez całą noc. A nawet przez rok. Przez całe życie. Wziął ją w objęcia. Chciał, żeby poczuła się bezpieczna w jego ramionach. Wiedział, jak ważny jest teraz dla niej ten dotyk. Położyła głowę na jego piersi, wdychając zapach ziemi, smoły i nocnego powietrza. Odgarnął jej włosy z twarzy i kilkakrotnie pocałował ją w policzek. - Kiedy powiedziałaś mi, że mnie kochasz - zaczął - przestraszyłem się. Wiedziałem, że kiedy mówi te słowa kobieta taka jak ty, oznacza to... wszystko: małżeństwo, dom z bujanym fotelem na ganku, dzieci... -Tak. - Ja też tego chcę - oświadczył poważnym tonem, patrząc jej w oczy. Zoë, która przedtem trzęsła się ze strachu, teraz poczuła rozkoszne drżenie, ponieważ zrozumiała, że nie rzuca tych słów na wiatr. To wyznanie oraz jego pocałunki spowodowały, że omal nie osłabła ze szczęścia. - Dostosuję się do twojego tempa - powiedział. - Będziemy działać szybko lub powoli, jak zechcesz. - Nie chcę czekać - oświadczyła Zoë, przesuwając dłonią po jego plecach. - Już nigdy nie chcę spędzić nocy bez ciebie. Chcę, żebyśmy natychmiast zamieszkali razem, zaręczyli się, wyznaczyli datę ślubu i... - umilkła,

obrzucając go nieśmiałym spojrzeniem. - Czy to zbyt szybko? - Potrafię dotrzymać ci kroku - roześmiał się Alex i zaniósł ją do łóżka. Zbudził się w świetle poranka. Leżał spokojnie, rozkoszując się świadomością, że jest w łóżku Zoë, z głową na pachnącej lawendą poduszce. Przesunął ręką po białym prześcieradle, szukając jej ciepłego ciała, lecz dłoń natrafiła na pustkę. - Zoë jest w kuchni - usłyszał głos Toma. Otworzył oczy i zobaczył, że Tom nie jest sam. Obok niego stała szczupła młoda kobieta. Miała blond loczki, pociągłą twarz i błyszczące inteligencją oczy. Alex usiadł na łóżku, okryty do pasa prześcieradłem. - Dzień dobry - powiedział oszołomiony. Emma popatrzyła na niego z figlarnym uśmiechem na ustach. To niezwykłe doznanie patrzeć na uśmiechającą się do niego młodą Emmę. - Dzień dobry, Alex - przywitała się. Przyjrzał się im uważnie. Otaczała ich aura szczęścia. Tom nie był już naznaczony piętnem samotności, jego ciemne oczy wyrażały radość. - Więc wszystko już w porządku? - Obrzucił ich pytającym spojrzeniem. - Jest wspaniale - odparła Emma. - Tak jak powinno być. Tom oderwał na chwilę wzrok od niej i spojrzał na Alexa.

- Przyszliśmy się pożegnać - oświadczył. - Musimy odwiedzić wiele miejsc. - Naprawdę? - zainteresował się Alex. Nagle zdał sobie sprawę, że duch go wreszcie opuszcza. Teraz obaj byli wolni. Nigdy by się jednak nie spodziewał, że poczuje w takiej chwili samotność. - Jeszcze nigdy rozstanie nie sprawiło mi takiej przyjemności powiedział wreszcie. - Mnie też będzie ciebie brakowało - uśmiechnął się Tom. Alex chciał mu powiedzieć wiele rzeczy: Nigdy cię nie zapomnę. Twoich okropnych piosenek i głupkowatych komentarzy oraz tego, że uratowałeś mi życie. Stałeś się moim przyjacielem, a ja nawet nie wiedziałem, że go potrzebuję. Uprzytomniłeś mi, że umieranie nie jest najgorszą rzeczą. Najgorsze jest, jeśli umierasz, nie kochając nikogo. Nie przypuszczał, że jeszcze kiedykolwiek będą mieli czas i okazję do rozmowy. Wzrok Toma mówił mu jednak, że on to wszystko rozumie. - Zobaczymy się jeszcze? - spytał Alex. - Tak - odparł Tom. - Ale dopiero za jakiś czas. Ty i Zoë macie przed sobą bardzo długie życie. Będziecie mieli dwóch chłopców i dziewczynkę. A jedno z waszych dzieci będzie... - Alex, udawaj, że nie słyszałeś, co on mówił - wtrąciła się Emma, obrzucając Toma karcącym spojrzeniem. - Zawsze musisz coś nabroić. Wiesz, że nie powinieneś mu niczego mówić. - To ty powinnaś mnie nadzorować - oświadczył Tom. - Wątpię, czy komukolwiek by się to udało - odcięła się Emma. Jesteś trudnym przypadkiem.

Tom pochylił głowę. Ich czoła się zetknęły. - Ale nie dla ciebie - szepnął. Milczeli przez chwilę. Można było wyczuć, jak cieszą się z tego, że są znów razem. - Chodźmy już - poprosił Tom. - Mamy wiele do nadrobienia. - Prawie sześćdziesiąt siedem lat - przypomniała mu Emma. - W takim razie ruszajmy - uśmiechnął się do niej Tom. Objął ją ramieniem i poprowadził do drzwi. Oboje zatrzymali się na progu, by po raz ostatni popatrzeć na Alexa. Widział ich teraz jak przez mgłę. Musiał odchrząknąć, by móc cokolwiek powiedzieć. - Dziękuję. Za wszystko. Tom rzucił mu porozumiewawczy uśmiech. - Obaj nie mieliśmy racji, Alex. Miłość wszystko przetrwa... To jedyna rzecz, która trwa. - Opiekuj się Zoë - poprosiła go Emma. - Będzie ze mną szczęśliwa. Przysięgam. - Wiem. - Patrzyła na niego z czułością. - I popracuj nad fokstrotem - dodała, puszczając do niego oko. Zniknęli po chwili. Alex włożył dżinsy i boso poszedł do kuchni, gdzie parzyła się kawa. Zoë tam nie było. Zobaczył, że drzwi do pokoju Emmy są otwarte, i domyślił się, że poszła sprawdzić, jak się czuje babcia. Siedziała na skraju łóżka ze spuszczoną głową. Z oczu kapały jej łzy. - Alex - wykrztusiła z trudem. - Moja babcia... - Wiem, kochanie - powiedział, wyciągając do niej ramiona.

Przytuliła się do niego, a on mówił, że ją kocha i że zawsze będzie przy niej. Ukryła twarz w jego ciele, opanowując płacz. Po chwili wyprowadził ją z sypialni i zamknął drzwi. - Ona jest teraz szczęśliwa - odezwał się, obejmując ją ramieniem. Chciała, żebym ci to powiedział. - Jesteś pewny? - spytała zaskoczona Zoë. - Tak - odparł. - Jest z Tomem. - Nie wiem nic o Tomie - stwierdziła Zoë po chwili zastanowienia, ocierając łzy. - Nie podoba mi się, że odeszła z mężczyzną, o którym nic nie wiem. - Mogę ci coś niecoś o nim opowiedzieć - odrzekł Alex z uśmiechem.

EPILOG Minął tydzień od pogrzebu Emmy i Zoë wróciła do pracy w pensjonacie. Był piękny wrześniowy poranek. Na targach pojawiło się wiele odmian jabłek, a także cukinia, bakłażany, marchew i fenkuł. Rodzinne grupy orek zaczęły oddalać się od wyspy, bo łososie powędrowały na tarło do rzek. Zimujące kaczki i nury zbliżały się do wybrzeży w poszukiwaniu pożywienia, a bieliki umacniały swoje ogromne gniazda. Zoë przygotowywała właśnie śniadanie i zastanawiała się, dlaczego w pensjonacie panuje cisza. Od czasu do czasu do kuchni wpadała Justine, ale w ogóle się nie odzywała. Alex miał załatwić kilka spraw, a potem wstąpić na śniadanie, lecz nadal go nie było. Goście też się dziwnie spokojnie zachowywali. Nie słychać było rozmów ani brzęku filiżanek. Zanim jednak Zoë zdołała wyjść z kuchni, by zobaczyć, co się dzieje, znów pojawiła się Justine. - Śniadanie gotowe? - spytała. - Będzie można podawać za piętnaście minut. - Zoë spojrzała na kuzynkę z ciekawością. - Co się tu dzieje? Dlaczego jest tak cicho?

- To nieważne. Ktoś czeka na ciebie przy głównym wejściu. -Kto? - Nie mogę ci powiedzieć. Zdejmij fartuch i chodź ze mną. - Nie możesz go tu przysłać? Justine pokręciła głową i pociągnęła Zoë za sobą. Przeszły korytarzem i przez pustą jadalnię. - Gdzie są goście? - spytała oszołomiona Zoë. - Co z nimi zrobiłaś? Odpowiedź na to pytanie znajdowała się w holu. Stali tam wszyscy goście pensjonatu i uśmiechali się do niej. Zoë zorientowała się, że przyszykowano dla niej jakąś niespodziankę, i spłonęła rumieńcem. - Nie mam dzisiaj urodzin - zaprotestowała, co wywołało ogólny wybuch śmiechu. Grupa gości rozstąpiła się i ktoś otworzył drzwi. Zoë ostrożnie wyszła na werandę. Jej oczy rozszerzyły się ze zdumienia na widok pięcioosobowej orkiestry, która zaczęła grać. Pojawił się Alex, wręczając jej bukiecik kwiatów. - Zorganizowałem nam tańce - powiedział z uśmiechem. - Właśnie widzę. Zoë wzięła bukiecik, ucieszona zapachem świeżych kwiatów, i patrzyła na niego roziskrzonymi oczami. - A z jakiego powodu? - Muszę poćwiczyć kroki fokstrota. - Dobrze. Odłożyła bukiecik, podeszła do niego i zaczęli tańczyć. Inne pary poszły w ich ślady, młodsze i starsze.

Przechodnie zatrzymywali się na drodze. Kilkoro dzieci zaczęło podrygiwać w rytm muzyki. - Dlaczego tańczymy właśnie tego ranka? I dlaczego na werandzie pensjonatu? - Mam ochotę złożyć publiczną deklarację. - Och nie. - Och tak. - Alex pochylił się i szepnął jej do ucha. - Mam dla ciebie prezent. - Gdzie on jest? - W tylnej kieszeni spodni. - Mam nadzieję, że to nie broszka. - Zoë uniosła brwi. - Mógłbyś się pokłuć. - Nie, to nie broszka. - Alex uśmiechnął się szeroko. - Ale zanim ci go dam, muszę się czegoś dowiedzieć. Gdybym ukląkł przed tobą w obecności tych wszystkich ludzi i zadał ci pytanie, na które odpowiedź może brzmieć „tak" albo „nie"... to co byś powiedziała? Zoë spojrzała w jego ciepłe niebieskie oczy. W takie oczy mogłaby patrzeć przez całe życie. Zatrzymała się i stanęła na palcach, by go pocałować. - Spróbuj, to się dowiesz - szepnęła z ustami przy jego wargach. I tak też zrobił.