Kleypas Lisa - Zatoka Friday - 2 - Sciezka slonca

Kleypas Lisa Zatoka Friday 01 Ścieżka słońca ROZDZIAŁ PIERWSZY Gdy Lucy Marinn miała siedem lat, w jej życiu nastąpiły trzy ważne wydarzenia: poważna choroba Alice, jej młodszej siostry, konkurs naukowy, do którego została zgłoszona, oraz odkrycie, że magia istnieje naprawdę, a dokładniej - że ona, Lucy, może w magiczny sposób wywierać wpływ na rzeczywistość. Od tej pory już zawsze miała towarzyszyć jej świadomość, że szarą codzienność dzieli od nadrealnego świata zaledwie krok, oddech, uderzenie serca. Nie było to jednak spostrzeżenie z gatunku tych, które dodają nam odwagi i śmiałości. Przynajmniej nie w wypadku Lucy. Stała się bardzo ostrożna. Wręcz tajemnicza. Ujawnienie magicznych zdolności, szczególnie takich, nad którymi nie posiada się kontroli, stanowi bowiem dowód na twoją odmienność. A nawet dla siedmioletniego dziecka było oczywiste, że znalezienie się po niewłaściwej stronie linii oddzielającej odmienność od normalności jest czymś niepożądanym. Każdy chciał gdzieś przynależeć. Problem jednak polegał na tym, iż sam fakt posiadania takiego sekretu - nieważne, jak dobrze strzeżonego - wystarczył, by zbudować mur między tobą a całą resztą świata. Lucy nie była pewna, dlaczego magiczne zdolności ujawniły się u niej właśnie w tamtym konkretnym momencie oraz jakie wydarzenia wywarły na to bezpośredni wpływ, ale miała wrażenie, że wszystko zaczęło się od choroby jej młodszej siostry. Pewnego ranka Alice obudziła się z całkiem zesztywniałą szyją, gorączką i krwistoczerwoną wysypką. Kiedy tylko matka zobaczyła, w jakim dziewczynka jest stanie, natychmiast krzyknęła do ojca, by wezwał lekarza. Lucy, przestraszona panującym w domu zamętem, usiadła w szlafroku na kuchennym taborecie i z bijącym sercem obserwowała, jak rzucona z całych sił przez ojca słuchawka odbija się niczym piłka od plastikowych widełek. - Włóż buty, Lucy. Szybko… - Głos ojca, zawsze tak spokojny, załamał się na ostatnim słowie. Jego twarz była trupio blada. - Co się dzieje?

- Zabieramy Alice do szpitala. - Czy pojadę z wami? - Zostaniesz u pani Geiszler. Na samą wzmiankę o sąsiadce, która podnosiła krzyk, ilekroć Lucy przejeżdżała rowerem przez trawnik przed jej domem, dziewczynka zaprotestowała: - Nie chcę. Boję się jej. - Nie zaczynaj, Lucy. - Ojciec spojrzał na nią tak, że słowa uwięzły jej w gardle. Wsiedli do samochodu. Matka zajęła miejsce z tyłu, trzymając Alice w ramionach jak niemowlę. Chora wydawała z siebie tak nieprzyjemne dźwięki, że Lucy zakryła sobie uszy dłońmi i skuliła się na siedzeniu, chcąc zajmować jak najmniej miejsca. Wilgotna winylowa tapicerka kleiła się jej do nóg. Rodzice wysadzili ją przed domem pani Geiszler, po czym odjechali z takim pośpiechem, że opony ich minivana zostawiły czarne ślady na podjeździe. Krzywiąc się w brzydkim grymasie, który sprawił, że jej twarz zmarszczyła się jak roleta, pani Geiszler zabroniła Lucy czegokolwiek dotykać. Dom był pełen antyków. W powietrzu unosiła się przyjemna woń starych książek oraz ostry zapach cytrynowego środka do pielęgnacji mebli. Było tam cicho jak w kościele żadnego telewizora grającego w tle, żadnej muzyki, rozmów czy dzwoniącego telefonu. Lucy siedziała nieruchomo na przykrytej brokatową kapą sofie, przyglądając się uważnie serwisowi do herbaty, rozstawionemu starannie na stoliku kawowym. Wykonano go z niezwykłego szkła, jakiego dziewczynka nigdy wcześniej nie widziała. Każda filiżanka i każdy spodek lśniły wielokolorowym blaskiem; ozdabiały je dodatkowo zygzaki i kwiaty namalowane grubą warstwą złotej farby. Lucy miała wrażenie, że kolory zmieniają się w zależności od kąta, pod jakim patrzy na naczynia. Jak zahipnotyzowana uklękła na podłodze, przekrzywiając głowę z boku na bok. Pani Geiszler stanęła w drzwiach i zaśmiała się krótko. Brzmiało to jak stukot kostek lodu zalewanych wodą. - To szkło artystyczne - powiedziała. - Wykonano je w Czechosłowacji. Od stu lat należy do mojej rodziny. - Jak to się stało, że w środku jest tęcza? - zapytała Lucy ściszonym głosem. - Do roztopionego szkła wpuszcza się metal i farbę. Słowa te niepomiernie zdumiały Lucy.

- Jak topi się szkło? Ale pani Geiszler miała już dość wyjaśnień. - Dzieci zadają zbyt wiele pytań - oświadczyła i udała się z powrotem do kuchni. Wkrótce potem Lucy poznała nowe słowa. Była to nazwa choroby, na którą zapadła jej siostra: zapalenie opon mózgowych. Oznaczało to, że Alice wróci do domu bardzo słaba i wycieńczona, a Lucy musi być grzeczną dziewczynką, która pomaga rodzicom w opiece nad siostrą i przysparza im jak najmniej kłopotów. Oznaczało to również, że Lucy nie wolno kłócić się z Alice ani sprawiać jej żadnej przykrości. „Nie teraz” - właśnie te słowa dziewczynka słyszała najczęściej z ust rodziców. Długie spokojne lato okazało się niemiłą odmianą od wakacyjnej rutyny, czyli zabaw dla dzieci, biwaków i zdezelowanych budek z lemoniadą. Choroba zmieniła Alice w centralny punkt, wokół którego, niczym planety poruszające się niejednostajnym ruchem po swoich orbitach, nerwowo krążyła reszta rodziny. W ciągu kilku tygodni, jakie upłynęły od wyjścia dziewczynki ze szpitala, jej pokój został dosłownie zasypany stosem nowych zabawek i książek. Wolno jej było biegać dookoła stołu w trakcie posiłków i nigdy nie musiała mówić „proszę” ani „dziękuję”. Choć mogła kłaść się spać później niż inne dzieci i zawsze dostawała największy kawałek ciasta, ciągle było jej mało. Dziecko, które otrzymywało wszystko, czego tylko zapragnęło, i to w nadmiarze, nie znało żadnych ograniczeń. Rodzina Marinnów mieszkała w Seattle, w dzielnicy Ballard, początkowo zasiedlonej przez emigrantów ze Skandynawii, którzy zajmowali się połowem łososi oraz przetwórstwem. I choć wraz z rozwojem tego terenu populacja Skandynawów znacznie się zmniejszyła, w okolicy wciąż można było natrafić na liczne ślady ich obecności. Matka Lucy wykorzystywała w swojej kuchni przepisy „odziedziczone” po skandynawskich przodkach: gravlax, czyli surowy łosoś peklowany w soli z dodatkiem cukru i koperku, wieprzowe rolady nadziewane suszonymi śliwkami z dodatkiem imbiru albo krumkake, kardamonowe ciasteczka zwijane w kształt rożka na drewnianych stożkach. Lucy uwielbiała pomagać matce w kuchni. Zwłaszcza że Alice nie interesowała się gotowaniem i nigdy im nie przeszkadzała. Lato stopniowo gasło, przechodząc w rześką jesień, i w końcu zaczęła się szkoła. Sytuacja w domu Lucy jednak nie wykazywała żadnych oznak zmiany. Choć Alice wróciła do pełni sił, można było odnieść wrażenie, że życie rodzinne wciąż podporządkowane jest jej chorobie: „Nie denerwuj jej. Niech ma wszystko, czego chce”. Gdy Lucy poskarżyła się na tę niesprawiedliwość, jej

matka zareagowała gwałtowniej, niż można się było spodziewać. - Jesteś zazdrosna. Powinnaś się wstydzić. Twoja siostra omal nie umarła. Bardzo cierpiała. Masz wielkie szczęście, że nie musiałaś przechodzić przez to, co ona. Przez długi czas Lucy nosiła w sobie poczucie winy, które regularnie dawało o sobie znać niczym uporczywa, nawracająca gorączka. Dopóki matka nie udzieliła jej tak surowej reprymendy, Lucy nie była w stanie nazwać tego męczącego uczucia. To właśnie ono sprawiało, że żyła w ciągłym stresie, ze ściśniętym żołądkiem i nerwami napiętymi jak struny skrzypiec. Okazało się, że to zazdrość. Choć dziewczynka nie wiedziała, jak pozbyć się tej negatywnej emocji, czuła, że nigdy nie wolno jej o tym mówić. Pozostało jej jedynie oczekiwanie na to, że w końcu wszystko będzie tak jak dawniej. Ale nigdy to nie nastąpiło. I choć ich matka zapewniała, że kocha obie swoje córki tak samo, tylko nieco inaczej, to Lucy miała wrażenie, że większą miłością darzy ona Alice. Lucy uwielbiała swoją matkę, która zawsze wymyślała ciekawe zabawy na długie deszczowe dni i nigdy nie protestowała, gdy jej starsza pociecha przebierała się za dorosłą kobietę, wykorzystując do tego zawartość jej szafy oraz buty na wysokim obcasie. Ale można było odnieść wrażenie, że owa wesołość i czułość to tylko zasłona, za którą kryje się tajemnicza melancholia. Zdarzało się, że Lucy wchodziła do pokoju rodziców i zastawała matkę wpatrującą się pustym wzrokiem w ścianę, w jeden określony punkt, z wyrazem zagubienia i smutku na twarzy. Niekiedy Lucy skradała się rano na palcach do sypialni rodziców i wślizgiwała się pod grubą kołdrę tuż obok matki. Przytulały się wtedy do siebie, aż chłodne stopy dziewczynki robiły się ciepłe. Ojca zawsze to złościło. Gdy tylko orientował się, że Lucy jest z nimi, kazał jej wracać do swojego pokoju. „Za chwileczkę” - szeptała wtedy matka, obejmując mocno córkę. „Lubię tak zaczynać dzień”. A wtedy Lucy jeszcze mocniej się w nią wtulała. Nie zawsze jednak wszystko układało się tak idealnie. Gdy tylko Lucy zdarzyło się w jakiś sposób rozczarować matkę, relacje między nimi natychmiast się pogarszały - na przykład kiedy ze szkoły przychodziła informacja, że Lucy rozmawiała podczas lekcji bądź dostała słabą ocenę ze sprawdzianu z matematyki, albo gdy dziewczynka nie przykładała się do ćwiczeń na pianinie, mama zaciskała usta i stawała się zimna jak lód. Lucy nigdy nie rozumiała, skąd bierze się w niej to poczucie, że musi sobie zasłużyć na wszystko to, co jej młodsza siostra otrzymywała bez żadnych ograniczeń. Po chorobie, której omal nie przypłaciła życiem, Alice stała się

kapryśna i rozpieszczona. Zachowywała się wręcz okropnie. Wtrącała się do rozmów, bawiła się jedzeniem przy stole, wyrywała ludziom różne rzeczy z rąk. A rodzice w ogóle na to nie reagowali. Pewnego wieczoru, gdy państwo Marinnowie postanowili zostawić dzieci z opiekunką i spędzić kilka godzin poza domem, Alice zaczęła płakać i krzyczeć. Uspokoiła się, dopiero gdy rodzice odwołali rezerwację w restauracji i zostali w domu, żeby ją udobruchać. Zamówili przez telefon pizzę i zasiedli do niej przy kuchennym stole w swoich wyjściowych, eleganckich ubraniach. Biżuteria matki migotała i lśniła, rzucając na sufit refleksy odbitego światła. Alice sięgnęła po kawałek pizzy i wyszła do salonu, żeby oglądać kreskówki w telewizji. Lucy wzięła swój talerz i wstała, chcąc pójść za nią. - Lucy - powiedziała matka natychmiast. - Nie odchodź od stołu, jeśli jeszcze nie skończyłaś jeść. - Przecież Alice poszła zjeść do salonu. - Jest za mała, żeby znać się na dobrych manierach. Niespodziewanie do rozmowy włączył się ojciec: - Jest tylko o dwa lata młodsza od Lucy. Poza tym, jeśli dobrze pamiętam, Lucy nigdy nie mogła wstawać od stołu w trakcie posiłku. - Alice wciąż jeszcze nie wróciła do wagi sprzed choroby odpowiedziała ostro matka. - Lucy, proszę usiąść z powrotem przy stole. Poczucie niesprawiedliwości ścisnęło gardło Lucy niczym imadło. Z talerzem w ręce podeszła do stołu jak najwolniej w nadziei, że ojciec jeszcze się za nią wstawi. On jednak pokręcił tylko głową i ponownie zamilkł. - Coś pysznego - oświadczyła wesołym tonem matka, delektując się pizzą, jakby był to wyjątkowy przysmak. -Szczerze mówiąc, właśnie o tym marzyłam. Nie miałam ochoty nigdzie wychodzić. Nie ma to jak w domu. Ojciec nie odpowiedział. Bez pośpiechu skończył jeść, włożył pusty talerz do zlewu i wyszedł z kuchni, rozglądając się za telefonem. - Pani w szkole kazała to ci przekazać - powiedziała Lucy, podając matce niewielką kartkę. - Nie teraz, Lucy. Gotuję. Cherise Marinn kroiła właśnie seler na specjalnej desce. Ostrze noża metodycznie dzieliło łodygę warzywa na małe kawałki w kształcie litery U. Lucy czekała cierpliwie. W końcu matka spojrzała na nią i westchnęła: - Co to takiego, kochanie? - Opis konkursu naukowego dla drugich klas. Mamy na to trzy tygodnie. Matka odłożyła nóż i sięgnęła po kartkę. Przebiegła po niej wzrokiem,

marszcząc pięknie zarysowane brwi. - Wygląda to na bardzo czasochłonny projekt. Czy wszyscy uczniowie muszą w nim uczestniczyć? Lucy przytaknęła. Matka pokręciła głową. - Szkoda, że nauczyciele nie mają pojęcia, ile czasu rodzice spędzą nad tymi projektami. - Nie musisz nic robić, mamo. To ja mam wszystko przygotować. - Ktoś będzie musiał pojechać z tobą do sklepu po specjalną tablicę i inne pomoce naukowe. Nie mówiąc już o czuwaniu nad twoimi doświadczeniami i pomocy w przygotowaniu ustnego referatu. Do kuchni wszedł ojciec. Po długim dniu pracy, jak zawsze zresztą, wyglądał na zmęczonego. Phillip Marinn był tak zaabsorbowany wykładaniem astronomii na Uniwersytecie Waszyngton oraz dodatkową pracą w charakterze konsultanta NASA, że często sprawiał wrażenie gościa we własnym domu. Wieczorami, jeśli udało mu się wrócić punktualnie, rozmawiał przez telefon z kolegami z pracy, podczas gdy żona i dwie córki jadły kolację bez niego. Nie miał pojęcia, jak nazywają się koleżanki, nauczyciele oraz trenerzy jego córek i jak wygląda ich rozkład dnia. To właśnie dlatego następne słowa matki tak bardzo zaskoczyły dziewczynkę. - Musisz pomóc Lucy przygotować projekt z fizyki. Właśnie zgłosiłam się do pomocy w zerówce Alice. Będę pilnować dzieci w trakcie zajęć. Mam już zbyt wiele na głowie. Wręczyła mężowi kartkę z instrukcjami i sięgnęła po deskę z kawałkami selera, chcąc wsypać je do garnka z zupą, stojącego na kuchence. - Dobry Boże. - Ojciec rzucił wzrokiem na kartkę, marszcząc z roztargnieniem brwi. - Nie mam na to czasu. - Będziesz musiał go znaleźć - odparła matka. - A może poproszę o pomoc któregoś z moich studentów? zasugerował. - Mógłby dostać za to dodatkową ocenę. Matka ściągnęła brwi i zacisnęła delikatne usta. - Pomysł, by zamiast pomóc dziecku, wyręczać się studentami… - To tylko żart - rzucił ojciec pospiesznie, choć Lucy wcale nie była tego taka pewna. - W takim razie zgadzasz się? - Obawiam się, że nie mam wyboru. - Takie doświadczenie bardzo was do siebie zbliży. Ojciec spojrzał na Lucy z rezygnacją.

- Czy to dla nas konieczne? - Tak, tato. - No dobrze. Czy zdecydowałaś już, jakie doświadczenie chciałabyś przeprowadzić? - To będzie referat - powiedziała Lucy - o szkle. - A może przygotujesz coś na temat kosmosu? Moglibyśmy wykonać model Układu Słonecznego albo opisać proces powstawania gwiazd. - Nie, tato. To musi być o szkle. - Dlaczego? - Bo tak. Szkło fascynowało Lucy bez reszty. Każdego ranka podczas śniadania podziwiała lśniący materiał, z którego powstała jej szklanka na sok - jak idealnie mieścił on w sobie jasne płyny, jak łatwo przekazywał ciepło, zimno i wibracje… Ojciec zabrał ją do biblioteki, gdzie wypożyczył kilka „dorosłych” książek poświęconych szkłu oraz szkłu artystycznemu. Jego zdaniem książki dla dzieci traktowały to zagadnienie zbyt ogólnie. Dzięki temu Lucy wyczytała, że gdy dana substancja składa się z molekuł przylegających do siebie ściśle niczym cegły, nie można przeniknąć przez nią wzrokiem. Co innego, gdy molekuły ułożone są luźniej, jak w przypadku wody, karmelu czy szkła wówczas światło swobodnie przenika przez wolne przestrzenie między nimi. - Mam pytanie, Lucy - zagadnął ją ojciec, gdy przyklejali wspólnie diagram do kartonowej tablicy. - Szkło to ciecz czy ciało stałe? - Ciecz, która zachowuje się jak ciało stałe. - Jesteś bardzo mądrą dziewczynką. Kiedy dorośniesz, może zostaniesz naukowcem tak jak ja? Lucy pokręciła głową. - A kim chciałabyś zostać? - Chcę zajmować się szkłem artystycznym. Lucy marzyła o wytwarzaniu przedmiotów ze szkła. W snach widziała światło przenikające przez kolorowe szyby i załamujące się pod różnym kątem oraz szkło wirujące i kołyszące się na wszystkie strony niczym egzotyczne podwodne stworzenia, ptaki lub kwiaty. Ojciec spojrzał na nią z zakłopotaniem. - Bardzo niewielu artystów może utrzymać się z własnej twórczości. Tylko najsłynniejsi mogą coś na tym zarobić. - Więc będę też słynna - odparła Lucy wesoło, kolorując przyklejone do tablicy litery.

W któryś weekend ojciec zabrał dziewczynkę do lokalnego artysty hutnika. Rudobrody mężczyzna zaznajomił ją z podstawami swojego warsztatu. Lucy podeszła tak blisko, jak tylko pozwolił jej na to ojciec, i przypatrywała się wszystkiemu z zachwytem. Mężczyzna rozpuścił piasek w rozgrzanym piecu, po czym wsunął do niego długi metalowy pręt i uformował część roztopionego szkła w lśniącą czerwoną bryłę. W powietrzu unosił się zapach rozgrzanego metalu, potu, przypalonego atramentu oraz popiołu ze zmiętych wilgotnych gazet, używanych przy ręcznym formowaniu szkła. Pomarańczowa bryła rosła w oczach. Artysta dodawał do niej kolejne porcje płynnej masy i bezustannie obracał ją oraz dogrzewał. Rozsypał na stalowym stole warstwę niebieskiej fryty i obtoczył w niej szklaną bryłę, by równomiernie wchłonęła kolor. Lucy przyglądała się mu rozszerzonymi z ciekawości oczyma. Pragnęła poznać każdy szczegół tego tajemniczego procesu, zgłębić wszystkie techniki cięcia, stapiania, barwienia i formowania szkła. Nic nie wydawało się jej dotychczas równie istotne czy godne uwagi. Zanim wyszli ze sklepu, ojciec kupił jej ozdobny drobiazg z dmuchanego szkła. Miał kształt latającego balonu pomalowanego w lśniące podłużne pasy we wszystkich kolorach tęczy i posiadał nawet niewielki stojak wykonany z mosiężnego drutu. Ów dzień już na zawsze miał pozostać w pamięci Lucy. W ciągu całego swojego dzieciństwa nie przeżyła niczego równie wspaniałego. Kilka dni później Lucy wracała do domu z treningu piłkarskiego. Był wczesny wieczór. Niebo przybrało ciemnofioletową barwę, a warstwa chmur na jego tle przypominała srebrny nalot na śliwce. Wciąż jeszcze mając na sobie plastikowe nagolenniki wpuszczone w grube podkolanówki, Lucy weszła niezgrabnym krokiem do swojego pokoju i zobaczyła, że ktoś włączył lampkę na jej nocnym stoliku. Była to Alice. Stała tyłem do drzwi, trzymając coś w dłoniach. Lucy najeżyła się. Nieraz surowo powtarzała siostrze, że nie może bez pozwolenia wchodzić do jej pokoju. Ale to właśnie ów zakaz sprawił, że pokój Lucy stał się dla Alice miejscem, w którym za wszelką cenę chciała się znaleźć. O tym, że kilka razy zdołała się wślizgnąć tam bez pytania, miał świadczyć fakt, że jej pluszowe maskotki i lalki nie leżały na swoich zwykłych miejscach. Wyczuwając oburzenie Lucy, przestraszona Alice odwróciła się gwałtownie. Coś wypadło jej z rąk i roztrzaskało się na drewnianej podłodze, aż obie dziewczynki podskoczyły. Alice poczuła się winna.

Na jej drobnej twarzy przez krótką chwilę malowało się zakłopotanie. Lucy wpatrywała się w milczeniu w lśniące odłamki pod swoimi stopami. Była to ozdoba z dmuchanego szkła, którą kupił jej ojciec. Ogarnęła ją ogromna, niepohamowana wściekłość. - Dlaczego tu weszłaś? - zapytała ostro. - To mój pokój. To było moje. Wynoś się stąd! Alice wybuchnęła płaczem, stojąc nieruchomo wśród ostrych szklanych odłamków. Zaalarmowana hałasem matka wbiegła pospiesznie do pokoju. - Alice! - Rzuciła się naprzód i przeniosła córkę w bezpieczne miejsce. Kochanie, skaleczyłaś się? Co się stało? - Lucy mnie przestraszyła - zaszlochała Alice. - Stłukła moją rzeźbę ze szkła - rzuciła Lucy z wściekłością. Weszła do mojego pokoju bez pozwolenia i zniszczyła ją. Matka trzymała Alice w ramionach, głaszcząc jej włosy. - Najważniejsze, że nikomu nic się nie stało. - Ale zniszczyła coś, co należało do mnie! - Była tylko ciekawa. To czysty przypadek, Lucy -odparła matka. Wyglądała na zniecierpliwioną i zirytowaną. Lucy popatrzyła ponuro na młodszą siostrę. - Nienawidzę cię. Jeśli jeszcze raz tu wejdziesz, urwę ci głowę. Groźba ta wywołała u Alice kolejny atak płaczu. Matka się nachmurzyła. - Dość tego, Lucy. Mam nadzieję, że będziesz miła dla twojej siostry, zwłaszcza że była tak ciężko chora. - Ale już nie jest - odparła Lucy, choć spazmatyczny szloch Alice zagłuszył jej słowa. - Spróbuję uspokoić twoją siostrę - powiedziała matka - a potem wrócę tu i sprzątnę to szkło. Niczego nie dotykaj. Te odłamki są ostre jak brzytwa. Na miłość boską, Lucy, kupię ci nową rzeźbę. - To nie będzie to samo - nadąsała się Lucy, ale matka zdążyła już wyjść z Alice z pokoju. Lucy uklękła tuż przy rozbitym szkle, które opalizowało na drewnianej podłodze jak bańki mydlane. Kuląc ramiona i pociągając nosem, wpatrywała się w nie tak długo, że wszystko rozmazało się jej przed oczyma. Emocje stopniowo wypełniały jej serce, aż w końcu miała wrażenie, że przenikają przez jej skórę na zewnątrz i unoszą się w powietrzu - wściekłość, żal oraz palące, uporczywe, rozpaczliwe pragnienie miłości…

W przyćmionym świetle nocnej lampki małe lśniące punkciki się obudziły. Połykając łzy i drżąc na całym ciele, Lucy objęła się ramionami i głęboko zaczerpnęła powietrza, patrząc, jak świetlne błyski unoszą się w powietrzu i wirują dookoła niej. Całkowicie zaskoczona otarła oczy i przyglądała się tańczącym światełkom. W końcu dotarło do niej, co takiego widzi. Świetliki. Magia przeznaczona specjalnie dla niej. Każdy odłamek szkła płonął jak żywa iskra, a roztańczony korowód świetlików podpłynął powoli do otwartego okna i wtopił się w noc. Gdy kilka minut później matka ponownie weszła do pokoju, zastała Lucy siedzącą na brzegu łóżka i wpatrującą się w okno. - Gdzie jest szkło? - zapytała. - Zniknęło - odpowiedziała dziewczynka z roztargnieniem. To był jej sekret. Magia. Lucy nie miała pojęcia, skąd przychodzi taka moc. Wiedziała tylko, że odnajdzie ona potrzebną sobie przestrzeń i tchnie w nią życie jak kwiaty, które wyrastają w pęknięciach chodnikowych płyt. - Mówiłam ci, żebyś go nie dotykała. Mogłaś skaleczyć się w palec. - Przepraszam, mamo. Lucy sięgnęła po leżącą na stoliku nocnym książkę, otworzyła ją na przypadkowej stronie i utkwiła w niej niewidzące spojrzenie. Matka głośno westchnęła. - Lucy, musisz okazywać więcej cierpliwości twojej młodszej siostrze. - Wiem. - Wciąż jeszcze nie wróciła do pełni sił. Lucy nie odrywała wzroku od trzymanej w rękach książki i milczała uparcie, czekając, aż matka wyjdzie z pokoju. Po obiedzie, który upłynął w ciszy przerywanej jedynie paplaniem Alice, Lucy pomogła matce sprzątnąć ze stołu. Głowa pękała jej od natłoku myśli. Mogło się wydawać, że to siła odczuwanych przez nią emocji nadała odłamkom nowy kształt. Pomyślała, że być może szkło usiłowało coś jej powiedzieć. Weszła do gabinetu ojca, który właśnie do kogoś telefonował. Nie lubił, gdy przeszkadzano mu w pracy, ale bardzo chciała go o coś zapytać. - Tato - powiedziała z wahaniem. Ramiona ojca drgnęły w charakterystyczny sposób i Lucy od razu domyśliła się, że jej niespodziewane wejście mocno go zdenerwowało. Odłożył jednak słuchawkę i odezwał się łagodnie: - Tak, Lucy? - Co to oznacza, jeśli zobaczy się świetlika? - Obawiam się, że w stanie Waszyngton nie masz na to szans. Nie zapuszczają się tak daleko na północ.

- Ale co one oznaczają? - Pytasz o ich symbolikę? - Ojciec zastanawiał się przez chwilę. - W świetle dnia świetlik nie rzuca się w oczy. Gdybyś nie wiedziała, że to właśnie on, wzięłabyś go za zwykłego, niepozornego owada. Ale w nocy rozbłyskają własnym światłem. Ciemność wydobywa na jaw ich najpiękniejszą cechę. - Uśmiechnął się na widok wyrazu twarzy córki, która słuchała go jak urzeczona. - To dość niezwykły talent jak na takie niepozorne stworzenie, nie sądzisz? Od tamtej chwili, ilekroć Lucy tego potrzebowała, magiczny świat otwierał przed nią swe podwoje. Ale zdarzało się tak również wtedy, gdy wcale sobie tego nie życzyła. ROZDZIAŁ DRUGI „Trudno mi obdarzyć kogoś zaufaniem”, zwierzyła się Lucy Kevinowi niedługo po tym, jak się poznali. Otoczył ją ramionami i wyszeptał: „Przy mnie nie musisz się niczego obawiać”. Ale po dwóch latach życia z Kevinem Pearsonem Lucy wciąż nie mogła uwierzyć w swoje szczęście. Był spełnieniem jej wszystkich marzeń, mężczyzną, który rozumiał wartość drobnych gestów, takich jak sadzenie jej ulubionych kwiatów na rabatce przed ich wspólnym domem czy dzwonienie do siebie w środku dnia bez żadnego istotnego powodu. Był też osobą bardzo towarzyską. Często udawało mu się namówić Lucy, by opuściła na jakiś czas swoją pracownię i pojechała z nim na przyjęcie lub wspólny obiad z przyjaciółmi. Jej poprzedni partnerzy często mieli do niej pretensje, że bez reszty pochłania ją praca. Choć wykonywała najprzeróżniejsze szklane kompozycje, takie jak mozaiki, oprawy oświetleniowe czy nawet niewielkie meble, największą radość sprawiało jej tworzenie witraży. A ponieważ nigdy dotąd nie poznała mężczyzny, który fascynowałby ją choć w połowie tak jak jej praca, o wiele lepiej odnajdywała się w roli artystki niż partnerki. Ale z Kevinem wszystko ułożyło się inaczej. Dopiero przy nim Lucy pojęła, na czym polega prawdziwa wrażliwość i zaufanie, i bywały chwile, gdy czuła, iż jest on dla niej najbliższą ze wszystkich osób, jakie kiedykolwiek znała. Wciąż jednak istniał między nimi pewien nieprzekraczalny dystans, który nie pozwalał im dowiedzieć się o sobie najważniejszych rzeczy. Chłodna kwietniowa bryza wpłynęła przez uchylone okno do pracowni Lucy, mieszczącej się w specjalnie do tego celu przystosowanym garażu. Wszędzie

wokół można było dostrzec jej narzędzia pracy: piec do wypalania szkła, stół do jego cięcia z wbudowaną naświetlarką, stację lutowniczą, stojaki na szklane płyty… Na zewnątrz wisiał zabawny szyld - szklana mozaika przedstawiająca kobiecą sylwetkę na staromodnej drewnianej huśtawce oraz niebo w tle, a poniżej napis: „GWIEZDNA HUŚTAWKA”, wyryty pełną zawijasów pozłacaną czcionką. Z pobliskiej zatoki Friday dobiegały do uszu Lucy charakterystyczne dźwięki: wesołe sprzeczki mew oraz syrena przybijającego do brzegu promu. Choć wyspa San Juan należała do stanu Waszyngton, sprawiała wrażenie całkowicie innego świata. Dzięki temu, że leżała w obszarze cienia opadowego Gór Olimpijskich, jej mieszkańcy cieszyli się słońcem nawet wówczas, gdy w Seattle zbierało się na deszcz. Wzdłuż wybrzeża ciągnęły się plaże, wnętrze wyspy zaś porastały gęsto lasy jodłowe i sosnowe. Każdej wiosny i jesieni na horyzoncie rozkwitały obłoki pary wodnej - to stada orek uganiały się za migrującymi łososiami. Lucy z uwagą wybierała kawałki szkła i układała je na blacie, pociągniętym cienką warstwą zaprawy kleją-cej. Gdy ostateczny efekt w pełni jej odpowiadał, przyciskała je mocno do powierzchni. Dzięki temu powstała specyficzna mozaika z kawałków szkła morskiego, potłuczonej porcelany, szkła weneckiego oraz millefiori. Miał to być prezent urodzinowy dla Kevina - stół z ozdobnym wzorem, którego szkic bardzo mu się kiedyś spodobał. Pochłonięta pracą, całkiem zapomniała o lunchu. Była mniej więcej szesnasta, gdy Kevin zapukał do drzwi i wszedł do pracowni. - Cześć - powiedziała Lucy z szerokim uśmiechem, zasłaniając mozaikę kawałkiem materiału, by Kevin nie mógł jej dostrzec. - Co tu robisz? Chcesz zaprosić mnie na małą przekąskę? Umieram z głodu. Przyjaciel nie odpowiedział. Wyraźnie unikał jej wzrokiem, a na jego twarzy malowało się napięcie. - Musimy porozmawiać - oświadczył. - O czym? Westchnął niespokojnie. - To mi nie odpowiada. Lucy wyczytała z twarzy, że dzieje się coś złego, i zimny dreszcz przebiegł jej po plecach. - Co… co ci nie odpowiada? - Nasz związek. Ogarnęło ją zdziwienie, które niemal natychmiast przerodziło się w atak paniki. Przez kilka dobrych chwil usiłowała zebrać myśli. - To nie przez ciebie - mówił tymczasem Kevin. -Jesteś wspaniałą osobą.

Mam nadzieję, że to czujesz. Ale ostatnio to mi nie wystarcza. Nie, „wystarcza” nie jest właściwym słowem. Może chodzi o to, że jesteś zbyt wyjątkowa. Nie ma dla mnie miejsca w tym związku, duszę się. Czy to brzmi sensownie? Wzrok Lucy, pełen bezgranicznego zdumienia, padł na szklane odpady zalegające na roboczym stole. Może gdyby skupiła uwagę na czymś innym, czymkolwiek, byle nie na Kevinie, on przerwałby swój monolog. - .. .wyjaśnić wszystko naprawdę jasno, żeby nikt nie mówił potem, że to przeze mnie. To nie musi być niczyja wina. Po prostu, Luce, jestem już skrajnie zmęczony koniecznością ciągłego zapewniania cię, że angażuję się w ten związek nie mniej niż ty. Gdybyś choć na minutę znalazła się w mojej skórze, zrozumiałabyś, dlaczego potrzebuję odpoczynku od tego wszystkiego. Od nas. - Nie robisz sobie odpoczynku. - Lucy sięgnęła drżącą ręką po diament szklarski i zanurzyła jego czubek w oleju. - Zrywasz ze mną. Nie mogła w to uwierzyć. Choć słyszała wypowiadane przez siebie słowa, nie była w stanie przyjąć ich do wiadomości. Pomagając sobie linijką w kształcie litery L, na wpół machinalnie wykonała nacięcie na kawałku szkła. - Widzisz, o tym właśnie mówię. Ten twój ton głosu. Wiem, co sobie myślisz. Zawsze bałaś się, że od ciebie odejdę, a ponieważ właśnie to robię, uważasz teraz, że miałaś rację. Ale to wcale nie jest tak… - Kevin przerwał, obserwując, jak Lucy wprawnym ruchem chwyta szczypce do łamania szkła i zaciska je na tafli, która pękła idealnie wzdłuż wykonanego przez nią uprzednio nacięcia. - Nie twierdzę, że to wszystko przez ciebie. Mówię tylko, że to nie moja wina. Lucy z przesadną ostrożnością odłożyła na bok szkło oraz szczypce. Choć siedziała bezpiecznie na krześle, miała wrażenie, że ziemia usuwa jej się spod nóg. Dlaczego aż tak ją to dziwi? Czy zgubiła ją naiwność? Czy przeoczyła coś ważnego? Jak mogła być do tego stopnia zaślepiona? - Mówiłeś, że mnie kochasz - powiedziała, kuląc się z zażenowania, bo zabrzmiało to wręcz żałośnie. - Kochałem cię. Nadal cię kocham. Dlatego właśnie jest to dla mnie takie trudne. Cierpię nie mniej niż ty. Mam nadzieję, że to rozumiesz. - Czy jest ktoś inny? - Nawet jeśli tak, to nie ma to nic wspólnego z tym, że chcę od nas odpocząć. Lucy miała wrażenie, że zamiast własnego głosu słyszy trzask rozdzieranego materiału. - Mówisz o odpoczynku, jakby chodziło o zwykłe wyjście na kawę i precla. Ale to przecież rozstanie. To koniec.

- Wiedziałem, że będziesz wściekła. Wiedziałem, że to będzie trudna sytuacja. - A czego innego mógłbyś się spodziewać? - Przepraszam. Przykro mi. Ile razy mam to jeszcze powtórzyć? Nie może mi być już bardziej przykro. Starałem się jak mogłem i przykro mi, że to ci nie wystarczało. Wiem, że nigdy tak nie mówiłaś, ale czułem to. Choćbym nie wiadomo jak się starał, wciąż czułaś się przy mnie niepewnie. W końcu musiałem przyznać sam przed sobą, że ten związek nie jest dla mnie. Uwierz mi, to nic przyjemnego. Jeśli dzięki temu poprawi ci się humor, to przyznam ci się, że czuję się paskudnie. - Kevin zobaczył zdezorientowaną minę Lucy i westchnął krótko. Posłuchaj, muszę ci jeszcze coś powiedzieć, zanim dowiesz się tego od kogoś innego. Kiedy uświadomiłem sobie, że nasz związek przeżywa kryzys, musiałem z kimś o tym porozmawiać. Zwróciłem się do… zaprzyjaźnionej osoby. I im więcej czasu z nią spędzałem, tym bardziej stawaliśmy się sobie bliscy. Żadne z nas nie miało nad tym kontroli. Po prostu… stało się. - Zacząłeś spotykać się z kimś innym, jeszcze zanim rozstałeś się ze mną? - Już dawno rozstałem się z tobą emocjonalnie. Po prostu jeszcze o tym nie rozmawialiśmy. Wiem, powinienem był rozegrać to inaczej. Chodzi jednak o to, że muszę obrać nowy kierunek. Tak będzie najlepiej dla nas obojga. Chociaż niestety będzie to trudne dla wszystkich, nie wyłączając mnie, ponieważ osoba, z którą obecnie się spotykam, to ktoś… z twoich bliskich. - Z moich bliskich? Masz na myśli którąś z moich przyjaciółek? - Niezupełnie. Chodzi o… Alice. Lucy odniosła wrażenie, że jej całe ciało napina się, jakby przed sekundą jakimś cudem uniknęła groźnego upadku i wciąż czuła adrenalinę we krwi. Nie była w stanie wymówić ani słowa. - Nie planowała tego, podobnie jak ja - powiedział Kevin. Lucy zamrugała i przełknęła ślinę. - Nie planowała czego? Spotykasz się z moją siostrą? Kochasz ją? - Nie wiedziałem, że tak będzie. - Spałeś z nią? Jego pełne wstydu milczenie stanowiło jednoznaczną odpowiedź. - Wyjdź stąd - powiedziała Lucy. - Dobrze, ale nie chcę, żebyś obwiniała ją o… - Wynoś się, wynoś się! Lucy miała tego dość. Nie była jeszcze pewna, co zamierza zrobić, ale z całą pewnością nie chciała, żeby uczestniczył w tym Kevin.

- Porozmawiamy o tym później, kiedy wszystko sobie przemyślisz, dobrze? Chciałbym, żebyśmy pozostali przyjaciółmi. Ale jest jeszcze jedna rzecz, Luce… Alice zamierza wkrótce wprowadzić się do mnie. Będziesz musiała znaleźć sobie nowe lokum - oświadczył, idąc w kierunku drzwi pracowni. Lucy nie odpowiedziała. Przez dobrych kilka minut siedziała bez ruchu w ciszy, całkowicie zdruzgotana. Z goryczą zadała sobie pytanie, dlaczego właściwie jest taka zaskoczona. Nic się przecież nie zmieniło. Alice zawsze dostawała wszystko, czego zapragnęła, spełniała każdą swoją zachciankę, ani przez chwilę nie zastanawiając się nad konsekwencjami. Każdy członek rodziny Marinnów, w tym sama Alice, stawiał Alice na pierwszym miejscu. Można było łatwo ją za to znienawidzić, gdyby nie osobliwe połączenie kruchości i melancholii, dalekie echo cichego smutku ich matki, jakie niekiedy z niej emanowało. Lucy zawsze czuła się odpowiedzialna za swoją młodszą siostrę: płaciła za nią w restauracji, pożyczała jej pieniądze na wieczne nieoddanie oraz dzieliła się z nią ubraniami i butami, których nigdy nie dostawała z powrotem. Alice była inteligentna i łatwo nawiązywała kontakt z ludźmi, ale nigdy nie potrafiła doprowadzić niczego do końca. Często zmieniała pracę, zarzucała zaczęte projekty i kończyła znajomości, zanim jeszcze dobrze się z kimś poznała. Wywierała na ludziach mocne wrażenie charyzmatyczna, pociągająca i roześmiana - po czym szybko ich porzucała, najwyraźniej nie będąc w stanie zaangażować się w budowanie zwyczajnych, codziennych relacji, które stanowiły fundament każdego związku. Przez ostatnie półtora roku asystowała przy pisaniu scenariusza ciągnącej się w nieskończoność opery mydlanej, nadawanej w godzinach popołudniowych. Tak długo nie wytrzymała jeszcze w żadnej pracy. Mieszkała w Seattle, a od czasu do czasu wyjeżdżała do Nowego Jorku na spotkania z głównymi scenarzystami, podczas których ustalano kierunki rozwoju akcji. Lucy przedstawiła ją Kevinowi i kilka razy spotkali się we trójkę, ale miała wrażenie, że Alice nie jest nim w ogóle zainteresowana. W swej naiwności nie przypuszczała, że siostra ukradnie jej chłopaka, i to z taką łatwością, jakby chodziło o kolejną część jej garderoby. Jak zaczął się romans Alice i Kevina? Kto wykonał pierwszy ruch? Czy to wygórowane wymagania Lucy zniechęciły Kevina? Jeśli to nie on odpowiadał za rozpad ich związku, jak zresztą sam twierdził, wina leżała po jej stronie. Zacisnęła mocno powieki, chcąc powstrzymać gorące łzy cisnące się jej do oczu. Czy w ogóle da się myśleć o czymś, co tak bardzo boli? Co zrobić ze

wspomnieniami, uczuciami i pragnieniami, które już nigdzie nie należą? Podeszła chwiejnym krokiem do swojego roweru z trzema przerzutkami. Był to stary turkusowy schwinn z koszykiem przy kierownicy, zdobionym w kwiatowe motywy. Sięgnęła po wiszący na haczyku kask i wyprowadziła rower na zewnątrz. Popołudniowa mgła przeniknęła niespodziewanie chłodne wiosenne powietrze. Pnie daglezji zielonej przebijały się przez lekką jak pianka warstwę chmur. Bryza znad oceanu niosła z sobą wilgotny chłód, który wnikał pod cienki podkoszulek Lucy. Dziewczyna jechała bez celu prosto przed siebie, aż poczuła palący ból w nogach i zabrakło jej tchu. Zatrzymała się na poboczu drogi i rzuciła okiem na odchodzącą w bok ścieżkę. Zorientowała się, że wiedzie prosto do zatoki po zachodniej stronie wyspy. Prowadząc rower wyboistym szlakiem, Lucy zbliżyła się do stromych klifów, zbudowanych ze zwietrzałego czerwonego bazaltu oraz kawałków czystego wapienia. Kruki i mewy unosiły w dziobach pozostałości po ostatnim odpływie. Rdzenna ludność wyspy łowiła niegdyś małże, ostrygi oraz łososie w sieci, które ciągnęła między dwiema łodziami. Saliszowie uważali tę obfitość pokarmu za dar od kobiety, która dawno temu poślubiła morze. Pewnego dnia, gdy poszła się wykąpać, morze przybrało postać przystojnego młodego mężczyzny, który zakochał się w niej od pierwszego wejrzenia. Kiedy ojciec kobiety niechętnie wyraził zgodę na ich małżeństwo, zniknęła w podwodnych głębinach wraz ze swym ukochanym. Od tego czasu wdzięczne morze zapewniało mieszkańcom wyspy obfite połowy. Lucy zawsze lubiła tę opowieść. Fascynowała ją idea bezgranicznej miłości, tak silnej, że mogłaby całkiem się w niej zatracić i wszystko dla niej poświęcić. Uważała jednak, iż jest to romantyczna mrzonka, obecna wyłącznie w sztuce i niemająca nic wspólnego z rzeczywistością. Przynajmniej w jej przypadku. Oparła rower na nóżce, zdjęła kask i zaczęła schodzić w kierunku rozpościerającej się w dole plaży. Pod nogami miała żwir oraz szary piasek, przykryty przyniesionymi przez wodę kawałkami drewna. Szła powoli, zastanawiając się, co powinna zrobić w zaistniałej sytuacji. Kevin chciał, żeby się wyprowadziła. W ciągu jednego popołudnia straciła dom, chłopaka i siostrę… Obłoki całkiem stłumiły słońce, a z widocznej na horyzoncie burzowej chmury spadły na ocean strugi deszczu. Nad rozkołysaną wodą unosił się kruk. Wykorzystał wstępujący prąd powietrza i poszybował w stronę lądu. Jego czarne

skrzydła rozdzieliły się na końcach niczym pierzaste palce. Burza była coraz bliżej. Należało wracać i znaleźć sobie schronienie. Lucy jednak nie miała pojęcia, dokąd powinna się udać. Choć słona morska mgiełka ograniczała jej pole widzenia, dziewczyna dostrzegła niespodziewanie zielonkawy błysk między szarymi kamykami. Był to kawałek szkła morskiego. Schyliła się, by je podnieść. Butelki wyrzucane do oceanu z łodzi często ulegały „obróbce” przez fale i wracały w kawałkach na brzeg pod postacią matowych kamyków. Lucy zacisnęła palce na szkiełku i spojrzała na wodę wdzierającą się na plażę z każdą kolejną falą. Wyglądało to tak, jakby ktoś zarzucał na piasek szorstki koc. Ocean przybrał ciemnoszarą barwę - kolor smutku, żalu oraz najgłębszej samotności. Nieuczciwość Kevina zabolała ją tym bardziej, że wyraźnie ucierpiała przy tym jej wiara w siebie. Gdy zdarzy się nam pomylić aż do tego stopnia, już nigdy nie możemy być niczego pewni. Zaciśnięta dłoń paliła ją niczym ognisty węzeł. Lucy łagodnie rozchyliła palce, czując pod nimi dziwne łaskotanie. Szkło morskie zniknęło, a jego miejsce zajął motyl z opalizującymi niebiesko skrzydłami. Siedział przez chwilę na jej dłoni, po czym wzbił się w powietrze, chcąc znaleźć schronienie przed deszczem. Na twarzy Lucy pojawił się smutny uśmiech. Nigdy nie przyznała się nikomu do tego, co potrafi zrobić ze szkłem. Od czasu do czasu, gdy odczuwała bardzo silne emocje, dotknięte przez nią kawałki szkła zmieniały się w żywe istoty bądź bardzo przekonujące zjawiska, zawsze drobne i ulotne. Lucy usiłowała zrozumieć, dlaczego tak się właściwie dzieje, aż pewnego razu przeczytała gdzieś wypowiedź Einsteina, który twierdził, że należy żyć tak, jakby wszystko było cudem lub jakby nic nim nie było. Wtedy właśnie pojęła, że słowa nie mają większego znaczenia i że nieważne jest, czy nazywając swój wyjątkowy talent, odwołuje się do zjawisk z dziedziny fizyki molekularnej czy magii, gdyż obie te definicje są prawdziwe. Motyl zniknął. Uśmiech na twarzy Lucy zbladł. Zrozumiała, że owad stanowił symbol zgody na kolejny etap w życiu. Znak, że nie należy się poddawać nawet wówczas, gdy wszystko wokół nas się zmienia. Nagle kątem oka dostrzegła buldoga drepczącego brzegiem oceanu. Za nim szedł ciemnowłosy mężczyzna, uważnie się jej przypatrując. Zmieszała się na jego widok. Był dobrze zbudowany i sprawiał wrażenie osoby zarabiającej na życie pracą fizyczną. W normalnych okolicznościach być może zareagowałaby inaczej, ale w obecnej chwili nie miała ochoty znaleźć się z nim sam na sam na plaży.

Weszła więc na ścieżkę prowadzącą z powrotem do głównej drogi. Gdy stwierdziła, że nieznajomy podąża za nią, ogarnął ją niepokój. Przyspieszyła kroku i zahaczyła tenisówką o kawałek wygładzonego przez wiatr bazaltu, po czym runęła na ziemię, w ostatniej chwili wyciągając przed siebie ręce. Oszołomiona i przestraszona usiłowała dźwignąć się na nogi, ale zanim jej się to udało, nieznajomy zdążył już do niej podejść. Westchnęła ciężko i odwróciła się w jego kierunku. Długie rozwichrzone włosy zasłaniały częściowo jej twarz. - Spokojnie - powiedział szorstko mężczyzna. Lucy odgarnęła włosy z czoła i spojrzała na niego nieufnie. Miał opaloną twarz i błyszczące, niebieskozielonkawe oczy. Był uderzająco przystojny, a jego szorstki sposób bycia czynił go jeszcze bardziej atrakcyjnym. Choć wyglądał najwyżej na trzydzieści lat, z jego twarzy emanowała dojrzałość człowieka, który już niejednego w życiu doświadczył. - Szedłeś za mną - oświadczyła Lucy. - Nie szedłem za tobą. Tak się składa, że jest to jedyna ścieżka prowadząca do drogi. Chciałbym znaleźć się z powrotem w samochodzie, zanim rozpęta się burza, więc bądź tak miła i zacznij się wspinać albo ustąp mi z drogi. Lucy zrobiła krok w bok i ironicznym gestem wskazała mu wolną drogę. - Nie zamierzam cię zatrzymywać. Spojrzenie nieznajomego padło na jej rękę. W załamaniach dłoni gromadziła się krew. Mężczyzna zmarszczył czoło. - Mam w samochodzie apteczkę pierwszej pomocy. - To drobiazg - mruknęła Lucy, choć z rany wciąż obficie kapało. Przyłożyła dłoń do dżinsów, chcąc zatamować upływ krwi. - Wszystko w porządku. - Przyciśnij ją mocniej drugą ręką - powiedział mężczyzna. Przyjrzał się jej uważnie i spochmurniał. - Pójdziemy razem. - Dlaczego? - Na wypadek gdybyś znów miała się przewrócić. - Nie zamierzam się przewracać. - To stroma ścieżka. A z tego, co zdążyłem zauważyć, nie masz chyba odpowiednich butów. Lucy roześmiała się z niedowierzaniem. - Jesteś najbardziej… Ja… nawet cię nie znam. - Sam Nolan. Mieszkam nad zatoką False. - Mężczyzna umilkł na chwilę, gdyż niebo rozdarła właśnie złowieszcza błyskawica. - No, dalej, ruszamy. - Powinieneś popracować trochę nad sztuką kierowania innymi -

zauważyła Lucy. Nie wzbraniała się jednak, gdy Sam zaczął iść tuż za nią kamienistą ścieżką. - Pospiesz się, Renfield - powiedział Sam do buldoga, który dreptał za nimi, parskając i dysząc tak głośno, jakby lada chwila miał dostać ataku apopleksji. - Mieszkasz na wyspie? - zapytała Lucy. - Tak. Tu się urodziłem i dorastałem. A ty? - Przeprowadziłam się tu kilka lat temu - odparła. -Ale wkrótce chyba się wyprowadzę - dodała ponurym tonem. - Zmiana pracy? - Nie. - Choć Lucy nie miała zwyczaju zwierzać się innym, coś kazało jej dodać: - Właśnie rzucił mnie chłopak. Sam spojrzał na nią kątem oka. - Dzisiaj? - Godzinę temu. - To już na pewno koniec? Może tylko się pokłóciliście. - Na pewno - powiedziała Lucy. - Oszukiwał mnie. - W takim razie krzyżyk na drogę. - Nie zamierzasz go bronić? - zapytała cynicznie. - Dlaczego miałbym wstawiać się za kimś takim? - Ponieważ jest mężczyzną, a wygląda na to, że mężczyźni nieuczciwość mają we krwi. Tak już jesteście skonstruowani. To biologiczny imperatyw. - Jak cholera. Mężczyzna nie kłamie. Jeśli chcesz poszukać sobie kogoś innego, najpierw kończysz swój aktualny związek. Tak powinno być, bez wyjątku. Cały czas szli ścieżką w górę. Ciężkie krople deszczu uderzały o ziemię z coraz większą intensywnością. - Jesteśmy już prawie na miejscu - powiedział Sam. - Czy ręka jeszcze krwawi? Lucy ostrożnie uniosła dłoń i obejrzała ranę. - Już mniej. - Jeśli w najbliższym czasie nie przestanie, czeka cię założenie szwów. Słysząc te słowa, Lucy się potknęła. Sam chwycił ją za ramię i pomógł jej utrzymać równowagę. Widząc, że wyraźnie zbladła, zapytał: - Nigdy nie miałaś zakładanych szwów? - Nie, i wolałabym, żeby tak zostało. Mam trypanofobię. - Cóż to takiego? Strach przed igłami? - Mhm. Myślisz pewnie, że to głupie, co?

Sam pokręcił głową, a na jego ustach pojawił się lekki uśmiech. - Cierpię na gorszą fobię. -Jaką? - Ujawniam ją tylko wtedy, gdy to naprawdę konieczne. - Pająki? - zgadywała Lucy. - Lęk wysokości? Strach przed klaunami? Uśmiechał się coraz szerzej, błyskając białymi zębami. - Zimno. Gdy dotarli do głównej drogi, Sam puścił łokieć Lucy, podszedł do wysłużonego niebieskiego pikapa, otworzył drzwi i zaczął przetrząsać jego wnętrze. Buldog doczłapał się do samochodu i usiadł z boku, obserwując rozwój wydarzeń, w czym najwyraźniej nie przeszkadzał mu śmiesznie pofałdowany pysk. Lucy stanęła obok, przyglądając się ukradkiem Samowi. Pod jego sfatygowanym bawełnianym podkoszulkiem oraz nieco zbyt luźnymi dżinsami rysowało się silne szczupłe ciało. Niemal wszyscy mężczyźni z tego regionu mieli w sobie to coś - emanowała z nich autentyczna twardość i hart ducha. Na północno-zachodnim wybrzeżu bowiem zwykli osiedlać się odkrywcy, pionierzy oraz żołnierze, którzy nigdy nie mogli być pewni, kiedy przypłynie statek z zaopatrzeniem. Żyli więc z tego, co udało im się złowić bądź upolować. I dzięki temu specyficznemu połączeniu hartu ducha oraz swobody byli w stanie przetrwać głód, zimno, choroby, najazdy wrogów oraz okresy śmiertelnej nudy. Te same cechy można było dostrzec u ich potomków ludzi kierujących się przede wszystkim prawami natury, a dopiero potem normami społecznymi. - Musisz mi powiedzieć - nalegała Lucy. - Nie możesz tak po prostu stwierdzić, że cierpisz na gorszą fobię od mojej, i trzymać mnie w niepewności. Sam wyjął z samochodu plastikową apteczkę z czerwonym krzyżem na wierzchu. Odszukał w niej opakowanie z chusteczką nasączoną środkiem dezynfekującym i otworzył je, pomagając sobie zębami. - Pokaż rękę - zażądał. Lucy chciała zaprotestować, ale dała za wygraną. Delikatny uścisk jego dłoni podziałał na nią elektryzująco. Czuła niezwykle wyraźnie bliskość silnego, rozgrzanego męskiego ciała. Popatrzyła w jego jasne oczy i na chwilę wstrzymała oddech. Niektórzy mężczyźni po prostu posiadali w sobie coś wyjątkowego, co sprawiało, że - jeśli nie zachowało się dostatecznej czujności - można było całkowicie stracić dla nich głowę. - Będzie szczypać - ostrzegł ją i delikatnymi ruchami zaczął czyścić ranę. Lucy syknęła przez zęby, ale czekała w milczeniu na koniec zabiegu, zastanawiając się, dlaczego obcy człowiek zadaje sobie tyle trudu, by jej pomóc.

Gdy pochylił się jeszcze niżej nad jej ręką, spojrzała na jego gęste, wijące się włosy. Miały odcień tak głębokiego i ciemnego brązu, iż wydawał się niemal czarny. - Nawiasem mówiąc, całkiem dzielnie sobie radzisz - mruknął. - Masz na myśli moją rękę czy rozstanie z chłopakiem? - Rozstanie. Większość kobiet by rozpaczała. - Ciągle jestem w szoku. Następnym etapem będą łzy i rozsyłanie gniewnych SMS-ów do kogo się da. Później będę usiłowała za wszelką cenę ratować nasz związek, aż wszyscy przyjaciele zaczną mnie unikać. - Zdawała sobie sprawę, że nadmiernie się rozgadała, ale nie mogła zmusić się do milczenia. - Aż w końcu sprawię sobie krótką fryzurę, która wcale nie będzie mi się podobała, i nakupię mnóstwo drogich ubrań, których ani razu nie włożę. - U mężczyzn to trochę prostsze - stwierdził Sam. - Opijamy się piwem, nie golimy przez kilka dni i kupujemy sobie sprzęt. - Coś w rodzaju… tostera? - Nie. Coś, co hałasuje: dmuchawę do liści albo piłę łańcuchową. To bardzo pomaga. Przez twarz Lucy przemknął niechętny uśmiech. Chciała już wrócić do domu i wszystko sobie przemyśleć, zastanowić się, jak doszło do tego, że jej życie w ciągu jednego dnia zmieniło się o sto osiemdziesiąt stopni. Ale czy będzie w stanie wejść do domu, który urządzili wspólnie z Kevinem? Czy będzie mogła usiąść przy kuchennym stole, który wciąż się kiwał, mimo że dziesiątki razy usiłowali go naprawić, i wsłuchać się w tykanie zabytkowego zegara w kształcie czarnego kota z ogonem-wahadłem, podarowanego jej przez Kevina na dwudzieste piąte urodziny? W ciągu kilku wspólnych lat zgromadzili również wyjątkowy komplet sztućców, na który składała się mieszanka całkowicie przypadkowych noży, widelców oraz łyżek, wyszperanych w sklepach ze starociami. Nosiły one przy tym niezwykłe zabawne nazwy - widelec króla Edwarda lub łyżka Wiosenny Walc. Teraz każdy przedmiot w tym domu był już tylko dowodem jeszcze jednego nieudanego związku. Czy będzie umiała przejść do porządku nad tą przeklętą czarną serią? Sam zabezpieczył ranę Lucy plastrem z opatrunkiem. - Chyba obędzie się bez szwów - stwierdził. - Prawie przestało krwawić. Zanim puścił jej rękę, trzymał ją o ułamek sekundy dłużej, niż było to konieczne. Jak się nazywasz?

Lucy pokręciła głową. Na jej twarzy wciąż jeszcze błąkał się wątły cień uśmiechu. - Powiem ci, kiedy zdradzisz mi swoją fobię. Spojrzał na nią. Drobne krople deszczu lśniły na jego skórze i wsiąkały mu we włosy, które pociemniały i wyprostowały się. - Masło orzechowe - powiedział. - Dlaczego? - zapytała Lucy całkiem zaskoczona. -Jesteś uczulony? Sam pokręcił głową. - Chodzi o wrażenie, kiedy przykleja mi się ono do podniebienia. Dziewczyna popatrzyła na niego z powątpiewaniem. - Czy to prawdziwa fobia? - Jak najbardziej. - Mężczyzna kiwnął ponaglająco głową, wpatrując się w nią niezwykłymi oczyma. Lucy uświadomiła sobie, że coś mu obiecała. - Lucy - powiedziała. - Lucy. - Jego głos nieznacznie złagodniał. - Może gdzieś wyskoczymy i porozmawiamy? Co powiesz na wspólną kawę? - zapytał. Ochota, z jaką zapragnęła przystać na jego propozycję, zdumiała ją samą. Wiedziała jednak, że jeśli wybierze się gdzieś z tym wysokim, przystojnym nieznajomym, skończy, wypłakując się mu na ramieniu i narzekając na swoje żałosne życie osobiste. Przez wzgląd na serdeczność, z jaką ją potraktował, postanowiła mu tego oszczędzić. - Dzięki, ale naprawdę muszę wracać do domu. - A może cię podwiozę? Mógłbym schować twój rower do bagażnika. Lucy poczuła, że coś ściska ją w gardle, ale pokręciła głową. - Mieszkam na samym końcu ulicy Rainshadow! -zawołał Sam. Obok winnicy, nad zatoką False. Wpadnij kiedyś z wizytą. Otworzę dobre wino i porozmawiamy sobie o czym tylko zechcesz. - Umilkł na chwilę. - O dowolnej porze. Lucy spojrzała na niego przez ramię i uśmiechnęła się blado. - Dziękuję, ale nie będę mogła skorzystać z twojej propozycji. Podeszła do swojego roweru, zwolniła nóżkę i przełożyła nogę przez ramę. - Dlaczego? - Chłopak, który właśnie ze mną zerwał… był na początku taki sam jak ty. Miły i czarujący. Oni wszyscy na początku tacy są. A wiadomo, jak to się kończy. Nie chcę kolejny raz doświadczać tego samego. Odjechała w ulewnym deszczu. Koła jej roweru żłobiły wgłębienia w rozmiękłej ziemi. Choć wiedziała, że Sam odprowadza ją wzrokiem, nie pozwoliła sobie na chwilę słabości i ani razu nie obejrzała się za siebie.

ROZDZIAŁ TRZECI Sam jechał ulicą Westside w kierunku zatoki False. Jego angielski buldog poszturchiwał nosem w zamknięte okno. - Zapomnij o tym - powiedział Sam. - Nie chcę, żeby do środka dostał się deszcz. Poza tym jesteś tak cholernie ciężki, że mógłbyś wypaść na zewnątrz. Renfield posłał mu złowrogie spojrzenie i usadowił się z powrotem na swoim miejscu. - Gdyby nie ten twój nos, wciśnięty w fałdy skóry, mógłbyś pomóc mi ją wytropić. Nie ma z ciebie żadnego pożytku. Wyciągnął rękę w kierunku psa i delikatnie podrapał go po głowie. Pomyślał o spotkanej przed chwilą dziewczynie, o jej smutku i samotności, i jej przepięknych ciemnych włosach. Wpatrując się w jej oczy koloru oceanicznej zieleni, miał wrażenie, że tonie w księżycowym świetle. Nie był pewien, co o niej myśleć. Wiedział jedynie, że musi zobaczyć ją ponownie. Deszcz padał coraz mocniej. Sam zwiększył szybkość pracy wycieraczek. Ponieważ tegoroczna wiosna obfitowała w opady, istniało niebezpieczeństwo, że winorośl zostanie zaatakowana przez pleśń. Na szczęście zawsze można było liczyć na wiatr znad zatoki. Sam zasadził rzędy krzewów równolegle do jego kierunku, dzięki czemu strumień powietrza skutecznie osuszał winne szpalery. Uprawa winorośli była dziedziną nauki, sztuką, a dla ludzi pokroju Sama niemalże religią. Zainteresował się nią jako nastolatek i przeczytał wszystkie dostępne książki na ten temat, pracując w szkółkach ogrodowych i terminując w winnicach na wyspach San Juan i Lopez. Po uzyskaniu dyplomu w dziedzinie uprawy winorośli na Uniwersytecie Stanu Waszyngton znalazł zatrudnienie w pewnej kalifornijskiej winiarni, gdzie większość czasu spędzał w piwnicy, przy produkcji szlachetnego trunku. W końcu zainwestował niemal wszystkie swoje oszczędności w kupno piętnastu akrów ziemi na wyspie San Juan, z których jedną trzecią obsadził szczepami Syrah oraz Riesling, a nawet odważył się na kilka krzaków dość niepewnej odmiany Pinot Noir. Winorośl dojrzewała powoli, a Sam pilnie potrzebował pieniędzy. Wiedział, że pewnego dnia będzie go stać na kupno odpowiedniego sprzętu i produkcję własnego wina, ale był również świadom, że w kwestii marzeń czasami należy iść na kompromis. Wyszukał dostawcę, od którego kupował winogrona nieco gorszej jakości, oraz zakład, gdzie za odpowiednią opłatą produkowano z nich wino - pięć rodzajów czerwonego i dwa rodzaje białego. Następnie sprzedawał je klientom indywidualnym oraz restauratorom. Większości

z nich nadał nazwy związane z żeglarstwem: „Trzy Szoty”, „Przez Luk do Ładowni” czy „Przeciąganie pod Kilem”. Było to źródło skromnego, ale pewnego dochodu, z obiecującymi perspektywami. „Zamierzam zbić mały kapitał na tym interesie” - oświadczył pewnego razu swojemu starszemu bratu Markowi, który odparł: „Szkoda tylko, że musiałeś pożyczyć wielki kapitał, żeby go rozkręcić”. Sam zatrzymał się przed starym wiktoriańskim budynkiem, który nabył wraz z ziemią. Ogromny dom, wzniesiony przed ponad stu laty przez pewnego cieślę okrętowego i przyozdobiony mnóstwem ganków, balkonów oraz okien wykuszowych, emanował atmosferą upadłej świetności. W miarę upływu czasu kolejni właściciele i dzierżawcy doprowadzili posiadłość do ruiny. Zburzono wewnętrzne ściany, by powiększyć pokoje, podczas gdy pozostałe pomieszczenia podzielono cienkimi ściankami z płyt wiórowych. Instalacje wodno-kanalizacyjną oraz elektryczną pociągnięto wyjątkowo niedbale i rzadko je remontowano, a gdy dom zaczął osiadać, część podłóg się wypaczyła. Witraże zastąpiono oknami w aluminiowych ramach, a ozdobne płytki w kształcie rybich łusek oraz wsporniki zniknęły pod okładziną z winylowych listew. Mimo to budowla nie straciła wiele ze swojego uroku. Można było sobie łatwo wyobrazić jej niegdysiejsze piękno. W jej opustoszałych zakamarkach kryły się tajemnice z przeszłości, a ceglane ściany oraz rozchwiane drewniane schody emanowały licznymi wspomnieniami. Z pomocą braci, Marka i Aleksa, Sam dokonał istotnych napraw, opróżnił i wyremontował kilka większych pokoi oraz wyrównał część podłóg. I choć wciąż pozostawało wiele do zrobienia, uważał to miejsce za wyjątkowe. Nie mógł się pozbyć wrażenia, że to miejsce na swój sposób go potrzebuje. Ku jego zaskoczeniu Alex przejawiał podobne uczucia. „Piękny kawał domu”, powiedział, gdy Sam oprowadzał go po całej posiadłości. A ponieważ jako deweloper znał się doskonale na wszystkich problemach związanych z budową i przeróbkami, dodał też: „Będziesz musiał włożyć w niego mnóstwo pracy. Ale warto”. „Ile pieniędzy będę potrzebował, żeby doprowadzić go do przyzwoitego stanu?” - zapytał Sam. „Nie chcę po prostu, żeby w nocy zawalił mi się na głowę”. Pytanie to sprawiło, że w oczach Aleksa pojawił się błysk rozbawienia. „Gdybyś przez cały tydzień wrzucał do toalety studolarówkę za studolarówką i spuszczał wodę, taka suma by wystarczyła. Na styk”. Nie poddając się zniechęceniu, Sam kupił posiadłość i zaczął remontować dom. Alex przyprowadzał mu swoje ekipy budowlane, które pomagały przy trudniejszych przedsięwzięciach, takich jak montowanie nowych belek dźwigarowych na głównej werandzie i naprawa uszkodzonych belek

stropowych. „Nie robię tego dla ciebie” odpowiadał, gdy Sam z wdzięcznością mu dziękował. „Robię to dla Holly”. Rok wcześniej, pewnego deszczowego kwietniowego wieczoru ich jedyna siostra Victoria zginęła w wypadku samochodowym w Seattle, osierocając sześcioletnią córkę. Ponieważ nigdy nie przyznała się, kto jest ojcem dziecka, Holly musiała zająć się najbliższa rodzina w osobach trzech wujków: Marka, Sama i Aleksa. Gdy Mark, najstarszy z braci, został prawnym opiekunem dziewczynki, poprosił Sama o pomoc w jej wychowaniu. - Czarno to widzę - oświadczył Sam. - Kompletnie nie znam się na byciu rodziną. - A ja się znam? Pamiętasz chyba, że mieliśmy tych samych rodziców. -Nie powinniśmy zabierać się do wychowania dziecka, Mark. Wiesz, jak łatwo można zniszczyć komuś życie? Szczególnie małej dziewczynce. - Zamknij się, Sam. - Marka najwyraźniej obleciał strach. - Czy będziemy zabierać ją do męskiej toalety? Jak to rozwiążemy? A co powiesz na wywiadówki? - Coś się wymyśli. Po prostu pozwól nam tu zamieszkać. - A moje życie seksualne? Mark rzucił mu rozpaczliwe spojrzenie. - Czy to naprawdę jest dla ciebie priorytet, Sam? - Taki już jestem przyziemny. Podaj mnie do sądu. Co oczywiste, Sam w końcu przystał na propozycję Marka. Był to winien bratu, postawionemu w trudnej sytuacji, której ani nie oczekiwał, ani tym bardziej sobie nie życzył. W jeszcze większym zaś stopniu był to winien Victorii. Nigdy nie miał z nią szczególnie bliskich relacji ani nie poświęcał jej należytej uwagi. Pomagając jej osieroconej córce, mógł przynajmniej częściowo naprawić swoje błędy. I nie przypuszczał, że Holly tak łatwo skradnie jego serce. Miało to związek z naszyjnikami z makaronu oraz rysunkami przynoszonymi przez nią ze szkoły, a także z podobieństwem do Victorii, które w niej dostrzegał. Miała zwyczaj uśmiechać się szeroko i marszczyć przy tym nos zupełnie jak matka. Gdy kleiła pudełko z drewnianych patyczków po lodach lub czytała książkę o mówiących zwierzętach, jej pełen skupienia wzrok również przypominał spojrzenie Victorii. Dziecko zmienia życie człowieka szybciej, niż może on sobie to uświadomić. Stawia pod znakiem zapytania nasze zwyczaje i poglądy na świat, wpływa na nasze obawy, lęki i nadzieje. Oraz skłania nas do idiotycznych zachowań, takich

jak przygarnięcie brzydkiego, niechcianego przez nikogo buldoga z egzemą i chorym biodrem. - Idziemy, przyjacielu - powiedział Sam, biorąc Renfielda na ręce i stawiając go ostrożnie na ziemi. Pies toczył się za nim w kierunku werandy, na której w sfatygowanym wiklinowym fotelu siedział Alex, popijając piwo. - Al - rzucił niedbałym tonem Sam, nie spuszczając wzroku z Renfielda, który zaczął się wspinać po specjalnie w tym celu dostawionym podeście. Buldogi i schody to zazwyczaj niedobre połączenie. - Co tu robisz? Alex miał na sobie wystrzępione dżinsy i starą jak świat bluzę, które jaskrawo kontrastowały z preferowanym przez niego biznesowym garniturem. Na jego nieogolonej twarzy malowała się ponura mina człowieka, który przez całe popołudnie zajmował się wyłącznie piciem. Po plecach Sama przebiegł nieprzyjemny dreszcz. Przypomniał sobie, jak często zdarzało mu się widywać rodziców w podobnym stanie. Można było odnieść wrażenie, że pili oni inny rodzaj alkoholu niż cała reszta ludzkości. Ten sam trunek, który pozostałych ludzi rozweselał i ośmielał, Alana i Jessicę Nolanów zamieniał w potwory. I choć Alex nigdy nie upadł tak nisko jak oni, alkohol działał na niego podobnie. Stawał się wówczas człowiekiem, z którym Sam nie miał najmniejszej ochoty przestawać. Ale łączące ich pokrewieństwo nie było tu bez znaczenia. - Zrobiłem sobie wolne popołudnie - oświadczył Alex, unosząc do ust butelkę i spijając resztkę piwa. Po czterech latach małżeństwa rozwodził się właśnie z kobietą, której zbyt pochopnie zaproponował kiedyś wspólne życie. Jego żona Darcy przegryzła się przez umowę przedmałżeńską niczym bóbr przez drzewo balsa i zajęła rujnowaniem dostatniego, poukładanego życia, na które Alex tak ciężko zapracował. - Widziałeś się z prawnikiem? - zapytał Sam. - Wczoraj. -1 jak? - Darcy zatrzyma dom i większość pieniędzy. Prawnicy negocjują właśnie w sprawie moich nerek. - Przykro mi. Miałem nadzieję, że wszystko się między wami ułoży. Nie było to do końca prawdą, Sam nigdy nie mógł znieść Darcy, której wszystkie życiowe ambicje sprowadzały się do roli żony-trofeum, i założyłby się o własną winnicę, że jego brat lada chwila zostanie wymieniony na bardziej zamożny model. - Kiedy się z nią żeniłem, wiedziałem, że to długo nie potrwa -

stwierdził Alex. - W takim razie dlaczego to zrobiłeś? - Ulgi podatkowe. Alex popatrzył na Renfielda, który szturchał go głową w nogę, i schylił się, żeby podrapać psa po grzbiecie. - Problem polega na tym - powiedział, ponownie skupiając uwagę na Samie że jesteśmy Nolanami. Małżeństwo każdego z nas zwiędnie szybciej niż przeciętny kwiatek doniczkowy. - Ja nigdy się nie ożenię - oznajmił Sam. - Sprytnie. - To nie ma nic wspólnego ze sprytem. Mając świadomość, że mogę w każdej chwili odejść od kobiety, z którą jestem, czuję się z nią bardziej związany. W tym samym momencie obaj bracia poczuli zapach spalenizny dobiegający z kuchni. - A co to, do diabła? - zapytał Sam. - Mark gotuje - odrzekł Alex. Frontowe drzwi otworzyły się i na ganek wybiegła Holly. Na widok Sama wydała z siebie cichy pisk i rzuciła mu się na szyję. Sam roześmiał się i złapał ją mocno. Gdy spotykali się pod koniec dnia, Holly zawsze zachowywała się tak, jakby nie widzieli się przez kilka tygodni. - Wujek Sam! - Cześć, mały rudzielcu. - Pocałował ją głośno. - Jak było w szkole? - Panna Duncan nauczyła nas dzisiaj kilku francuskich słów. Powiedziałam jej, że już parę znam. - Jakie? -Rouge, blanc, sec i doux. Panna Duncan zapytała, gdzie się ich nauczyłam, więc powiedziałam, że od wujka, który jest winiarzem. A ona powiedziała, że nie zna francuskiego słowa „winiarz”, więc szukałyśmy go w słowniku i nie mogłyśmy znaleźć. - To dlatego, że ono nie istnieje. Dziewczynka zrobiła przerażoną minę. - Dlaczego nie? - Najbardziej zbliżone słowo to vigneron, co oznacza człowieka uprawiającego winorośl. Ale Francuzi wierzą, że to sama natura jest winiarzem, a nie człowiek, który tylko dogląda winnych krzewów. Holly dotknęła nosem nosa Sama. - Czy kiedy już zaczniesz produkować wino z własnych winogron, nazwiesz jeden rodzaj moim imieniem?

- Oczywiście. Ma być czerwone czy białe? - Różowe - oświadczyła zdecydowanym tonem Holly. - Nie robię różowego wina - powiedział Sam z udawanym przerażeniem. - Różowe i musujące - upierała się Holly, chichocząc na widok jego miny. Uwolniła się z jego uścisku i kucnęła przy Renfieldzie, który przydreptał do niej rozkołysanym krokiem. - Co będzie na obiad? - zapytał Sam. - Nie mam pojęcia - odpowiedziała Holly, drapiąc psa w szyję. Właśnie się pali. - A więc będą rybne tacos w restauracji Market Chef - oznajmił Sam. - Idź do kuchni i zapytaj go, czy chce dziś zjeść na mieście. Holly spojrzała z nadzieją na Aleksa. - Pójdziesz z nami? Alex pokręcił głową. - Nie jestem głodny. Dziewczynka sprawiała wrażenie zatroskanej. - Wciąż jeszcze masz na głowie ten twój rozwód? - Wciąż jeszcze - odrzekł Alex. - A czy potem ożenisz się po raz drugi? - Tylko gdy zapomnę, jak to było żenić się po raz pierwszy. - Nie słuchaj wujka - wtrącił się pospiesznie Sam. - Małżeństwo to fantastyczna sprawa. - Starał się jak mógł, by zabrzmiało to szczerze. - Małżeństwo jest jak pudełko rodzynek, które dostajesz na Halloween powiedział Alex. - Ktoś próbuje przekonać cię, że to wielka frajda, ale kiedy je otwierasz, okazuje się, że to tylko rodzynki. - Lubię rodzynki - stwierdziła Holly. Sam uśmiechnął się do niej. - Ja też. - A czy wiedzieliście, że kiedy na dłuższy czas zostawicie winogrona pod kanapą, zmienią się w rodzynki? Sam zmarszczył brwi. Uśmiech zniknął z jego twarzy. - Jak na to wpadłaś, Holly? Dziewczynka wahała się przez chwilę. - Nieważne - powiedziała szybko i zniknęła we wnętrzu domu wraz z drepczącym za nią pospiesznie psem. Sam zwrócił się do brata z zasępioną twarzą: - Alex, bądź tak miły i nie dziel się z Holly swoimi przemyśleniami na temat instytucji małżeństwa, dobrze? Chciałbym, żeby żyła w nieświadomości przynajmniej do swoich ósmych urodzin. - Jasne. - Alex postawił pustą butelkę po piwie na poręczy werandy i wstał z fotela. - Ale na twoim miejscu byłbym ostrożny z tymi peanami.

W najgorszym razie jest to pranie mózgu, a w najlepszym - przestarzała instytucja. Na świecie prawdopodobnie nie istnieje ideał stworzony specjalnie dla ciebie, ale nawet jeżeli napotkasz na swojej drodze taką osobę, to zapewne nie odwzajemni ona twojego uczucia. Jeśli więc wychowujesz Holly w przekonaniu, że życie to bajka, narażasz ją na bardzo bolesne zderzenie z rzeczywistością. Sam przyglądał się, jak brat idzie do swojego BMW zaparkowanego na wysypanym żwirem podjeździe. - Głupek - mruknął z czułością, gdy samochód odjeżdżał. Oparł się plecami o jedną z solidnych kolumn werandy i przeniósł wzrok z zamkniętych frontowych drzwi na pola za domem, dawny sad jabłoniowy, gdzie ciągnęły się teraz rzędy młodej winorośli. W głębi duszy nie mógł nie przyznać Aleksowi racji - każdy członek rodziny Nolanów postrzegał małżeństwo jako kompletnie chybiony pomysł. Jeśli istniała kombinacja genów odpowiedzialna za życie w stałym związku, młodzi Nolanowie, może z wyjątkiem najstarszego z nich, byli jej całkowicie pozbawieni. Zdaniem Sama ryzyko związane ze ślubem zdecydowanie przewyższało płynące z niego korzyści. Szczerze lubił towarzystwo kobiet i spędzał z nimi mnóstwo miłych chwil w łóżku, ale kobiety łączyły z seksem emocje, co zawsze źle wpływało na związek. Nawet te spośród jego partnerek, które początkowo dzieliły z nim chęć przeżycia zwykłego, niezobowiązującego romansu, dochodziły w końcu do wniosku, iż pragną czegoś więcej. Na szczęście jeszcze nie spotkał kobiety, dla której miałby ochotę zrezygnować z wolności. A gdyby nawet na taką się natknął, wiedziałby dokładnie, jak sobie z tym poradzić: uciekać co sił w nogach w przeciwnym kierunku. ROZDZIAŁ CZWARTY Podczas gdy deszcz wciąż przybierał na sile, Lucy udała się w miejsce, które zawsze odwiedzała, ilekroć nie była pewna, dokąd pójść. Jej przyjaciółki, Justine i Zoe Hoffman, prowadziły pensjonat nad zatoką Friday, oddalony zaledwie o dwie minuty od przystani. Nosił on nazwę Artisfs Point i był kamienicą z szerokimi werandami oraz panoramicznymi oknami, z których można było dostrzec łagodnie zarysowany szczyt Mount Baker’s, majaczący na horyzoncie. Choć Justine i Zoe były kuzynkami, całkowicie się od siebie różniły. Szczupła, wysportowana Justine należała do osób dbających o kondycję

fizyczną i chętnie stawiających sobie kolejne wyzwania, czy to chodziło o jazdę na rowerze, biegi czy pływanie. Nawet siedząc spokojnie, sprawiała wrażenie osoby wciąż będącej w ruchu. Obce jej były wszelkie wyrachowanie bądź nieuczciwość. Podchodziła do życia ze sporą dozą poczucia humoru oraz śmiałości, co nieco zniechęcało do niej niektórych ludzi. Gdy napotykała problem, nie znosiła wahania; działała od razu, niekiedy nawet bez namysłu. Zoe zaś podejmowała decyzje z taką samą powolną starannością, z jaką odmierzała składniki potraw podczas gotowania. Ponad wszystko uwielbiała krążyć po targach bądź straganach, gdzie kupowała najlepsze ekologiczne warzywa i owoce, słoiki dżemu jagodowego i miodu lawendowego, a także świeże masło prosto z mleczarni na wyspie. Choć posiadała dyplom w dziedzinie sztuki kulinarnej, polegała również na intuicji. Przepadała za książkami w twardych okładkach, starymi filmami oraz odręcznym pisaniem listów. Kolekcjonowała również stare broszki, które przypinała do zabytkowego manekina krawieckiego, stojącego w jej sypialni. Po rocznym małżeństwie zakończonym rozwodem Zoe dała się namówić Justine na wspólne prowadzenie pensjonatu. Do tego czasu zawsze pracowała w restauracjach i piekarniach i choć brała pod uwagę otwarcie własnej kawiarni, wolała oszczędzić sobie kłopotów związanych z zarządzaniem całym interesem oraz prowadzeniem rachunków. Współpraca z Justine okazała się więc dla niej idealnym rozwiązaniem. „Lubię zajmować się sprawami biznesowymi”, wyjaśniła kiedyś Justine Lucy. „Nie mam nic przeciwko sprzątaniu i mogę nawet zabawić się w hydraulika, ale nie umiem gotować nawet pod groźbą śmierci. A Zoe jest w kuchni prawdziwą boginią”. Mówiła prawdę. Zoe wprost uwielbiała niestrudzenie produkować przysmaki w rodzaju babeczek bananowych, udekorowanych śnieżną polewą z serka mascarpone, czy ciasta cynamonowo-kawowego, pieczonego na żelaznej patelni i pokrytego chrupiącą warstwą rozpuszczonego brązowego cukru. Popołudniami wystawiała w dostępnych dla gości miejscach tace z kawą i słodyczami. Piętrowe patery uginały się pod dyniowymi ciasteczkami z warstwą kremowego serka, czekoladowymi ciastkami z orzechami, ciężkimi jak przyciski do papieru, czy tartinkami udekorowanymi lśniącymi lukrowanymi owocami. Wielu mężczyzn prosiło Zoe o rękę, ona jednak wszystkim odmawiała. Wciąż jeszcze usiłowała dojść do siebie po katastrofie, jaką okazało się jej ostatnie małżeństwo. Cały czas dręczyła ją myśl, że przyznanie się jej męża Chrisa do homoseksualizmu nie zaskoczyło nikogo poza nią. - Wszyscy to wiedzieli - powiedziała jej bez ogródek Justine. -

Mówiłam ci to, zanim za niego wyszłaś, ale ty nie chciałaś mnie słuchać. - Chris nie wyglądał na geja. - A jego obsesja na punkcie Sarah Jessiki Parker? - Heteroseksualni mężczyźni też ją lubią - broniła się Zoe. - Tak, ale ilu z nich używa po goleniu wody Dawn, reklamowanej przez Parker? - Pachniała cytrusami - powiedziała Zoe. - A pamiętasz, jak zabrał cię do Aspen na narty? - Heteroseksualni mężczyźni jeżdżą na nartach w Aspen. - Podczas gejowskiego tygodnia narciarskiego? -upierała się Justine. Zoe przyznała, że mogło wydawać się to podejrzane. - A pamiętasz, jak Chris powtarzał, że każdy w głębi duszy jest trochę gejem? - Myślałam, że sili się na oryginalność. - To było jasne jak słońce, Zoe. Czy myślisz, że heteroseksualny mężczyzna powiedziałby coś takiego? Na domiar złego ojciec Zoe stanowczo potępiał jej rozwód. Twierdził, że gdyby skorzystali z terapii dla małżeństw, wszystko dobrze by się skończyło, i sugerował nawet, że Zoe powinna była dołożyć wszelkich starań, by zainteresować sobą męża. Rodzina Chrisa również winiła ją za wszystko, gdyż ich zdaniem Chris stał się gejem dopiero po ślubie. Z kolei sama Zoe miała do męża pretensje nie tyle z powodu jego orientacji, ile że uczynił ją niczego nieświadomą ofiarą swojego ujawnienia. - To takie upokarzające - zwierzyła się pewnego razu Lucy - kiedy twój mąż odchodzi od ciebie do innego mężczyzny. Czujesz się tak, jakbyś zawiodła całą swoją płeć. Jakby to właśnie przeze mnie ostatecznie przeszedł do przeciwnej drużyny. Lucy pomyślała, że bardziej chodziło tu o fakt bycia oszukaną. Bo choć ktoś najzwyczajniej w świecie postępuje wobec nas nie fair, postrzegamy jego zachowanie jako wymowny dowód na to, iż czegoś nam brakuje. - Co się stało? - zapytała Justine, marszcząc brwi, i otworzyła szeroko drzwi, żeby wpuścić Lucy do środka. Jak zwykle miała na sobie dżinsy i bluzę, a spięte w koński ogon włosy kołysały się jej na plecach. - Wyglądasz okropnie. Chodź do kuchni. - Jestem cała przemoczona - powiedziała Lucy. - Pobrudzę podłogę. - Zdejmuj buty i wchodź. - Przepraszam. Powinnam była wcześniej zadzwonić. - Lucy zsunęła z nóg oblepione błotem tenisówki. - Nie ma problemu, nie jesteśmy bardzo zajęte. Lucy weszła za nią do dużej

ciepłej kuchni. Ściany ozdabiała tapeta, na której widniał wesoły wzór w kształcie kiści wiśni, a w powietrzu rozchodziły się przyjemne zapachy: mąka, rozgrzane masło, roztopiona czekolada… Zoe właśnie wyjmowała z piekarnika formę z babeczkami. Złote loki upięte miała na czubku głowy w duży węzeł. Z zaokrąglonymi biodrami, smukłą talią oraz policzkami zaróżowionymi od bijącego z pieca ciepła wyglądała jak pinup girl z plakatów popularnych w latach czterdziestych i pięćdziesiątych. Uśmiechnęła się szeroko. - Lucy, przetestować na tobie mój wypiek? Właśnie wypróbowuję nowy przepis na czekoladowe babeczki z ricottą. Lucy bez słowa pokręciła głową. Przytulne ciepło kuchni sprawiało, że czuła się jeszcze gorzej. Podniosła rękę do gardła, pragnąc opanować bolesny skurcz. Justine popatrzyła na nią zatroskanym wzrokiem. - Co się stało, Luce? - Coś bardzo złego - zdołała wykrztusić Lucy. - Coś okropnego. - Pokłóciłaś się z Kevinem? - Nie. - Lucy wciągnęła głęboko powietrze, drżąc na całym ciele. Rzucił mnie. Przyjaciółki natychmiast podprowadziły ją do stojącego przy stole krzesła. Zoe wręczyła jej spory pęk papierowych serwetek, by mogła wysuszyć sobie nieco włosy i wydmuchać nos, a Justine nalała porcję whisky. Zaledwie Lucy zaczerpnęła łyk gładkiego płynnego ognia, Justine sięgnęła po kolejną szklankę i również napełniła ją trunkiem. - Na miłość boską, Justine, nie skończyła jeszcze pierwszego drinka powiedziała Zoe. - To nie dla niej, tylko dla mnie. Zoe uśmiechnęła się, pokręciła głową i postawiła na stole talerz pełen babeczek, następnie usiadła naprzeciwko Lucy. - Częstuj się - powiedziała. - Ciepłe babeczki pomogą rozwiązać prawie każdy problem. - Nie, dziękuję, nie jestem w stanie niczego przełknąć. - Czekoladowe - dodała Zoe, jakby to miało stanowić o ich leczniczej wartości. Lucy wydała z siebie urywane westchnienie, wzięła do ręki babeczkę i przełamała ją, pozwalając, by ciepła wilgotna masa spłynęła jej na palce. - Więc jak było z Kevinem? - zapytała Justine, zatapiając zęby w wypieku. - Zdradzał mnie - odparła Lucy bezbarwnym głosem.

- Teraz mi o tym powiedział. - Co za idiota! - oznajmiła Zoe szczerze zdumiona. - Co za gnojek! Co za… co za… - Zapewne masz na końcu języka: dupek - weszła jej w słowo Justine. - Chciałabym móc powiedzieć, że jestem zaskoczona - wyznała Zoe ale Kevin zawsze sprawiał na mnie wrażenie faceta, który może prowadzić podwójną grę. - Dlaczego tak mówisz? - zapytała Justine. - Nie ulega wątpliwości, że ma w sobie to coś. - Tylko dlatego, że jest przystojny… - zaczęła Justine, ale Zoe przerwała jej: - Nie, nie chodziło mi o jego wygląd, tylko o to, w jaki sposób patrzy na kobiety. Na przykład zawsze gapi się na mój dekolt. - Wszyscy gapią się na twój dekolt, Zoe. Nie mogą na to nic poradzić. Zoe ostentacyjnie zignorowała słowa kuzynki. - Kevin nie nadaje się do stałego związku. Jest jak pies, który wciąż biega za samochodami. Nie zależy mu na konkretnym modelu. Interesuje go sama pogoń. - Z kim cię zdradzał? - zapytała Justine. - Z moją siostrą. Z Alice. Kuzynki zrobiły identyczną minę i popatrzyły na nią szeroko otwartymi oczyma. - Nie wierzę - oświadczyła Zoe. - Jesteś pewna, że Kevin mówi prawdę? - Dlaczego miałby kłamać w takiej sprawie? - zdziwiła się Justine. Zoe spojrzała z troską na Lucy. - Czy dzwoniłaś do Alice, żeby ją o to zapytać? - A jeśli potwierdzi te rewelacje? - spytała Lucy znękanym tonem. - To niech się nim udławi. Powiedz jej, że jest dziwką, która zasługuje na to, żeby zgnić w piekle. Lucy podniosła do ust szklankę i wysączyła resztkę whisky. - Nienawidzę konfrontacji. - Ja do niej zadzwonię - zaoferowała się Justine. -Uwielbiam takie sytuacje. - Co zamierzasz robić wieczorem? - zwróciła się łagodnie Zoe do Lucy. - Czy będzie ci potrzebne jakieś miejsce do spania? -Nie wiem. Chyba tak. Kevin chce, żebym jak najszybciej się wyprowadziła. Alice będzie z nim mieszkać. Justine omal się nie zakrztusiła. - Przyjeżdża tu z Seattle? Do twojego domu? Boże, jakie to wstrętne. Lucy ugryzła kawałek babeczki. Delikatny posmak ricotty idealnie

komponował się z ciemną ciężką czekoladą. - Będę musiała opuścić wyspę - powiedziała. - Nie byłabym w stanie co chwilę spotykać ich na swojej drodze. - Na twoim miejscu nigdzie bym nie wyjeżdżała -stwierdziła Justine. - Zostałabym, a oni czuliby się coraz bardziej winni. Rzucałabym się im w oczy przy każdej możliwej okazji. - Masz tu przyjaciół, Lucy - powiedziała Zoe. - Zostań z nami. Wesprzemy cię, żebyś mogła sobie z tym wszystkim poradzić. - Naprawdę? - Oczywiście, że tak. Dlaczego w ogóle w to wątpisz? - Ponieważ większość przyjaciół, których mam na wyspie, poznałam dzięki Kevinowi. Nawet was. Może odwrócą się ode mnie, żeby okazać mu lojalność? - Prawdopodobnie zdarzy się tak w kilku przypadkach - powiedziała Justine. Ale masz nas i nasze wspaniałe rady i możesz mieszkać u nas tak długo, jak tylko będziesz chciała. - Macie wolny pokój? - Tylko jeden - powiedziała Zoe. - Zawsze jest wolny. - Popatrzyła ponuro na Justine. - O którym mówisz? - zapytała Lucy. - O pokoju Edwarda Muncha - odpowiedziała Justine z lekkim zażenowaniem. - Masz na myśli artystę, który namalował Krzyk? - zapytała Lucy. - Oprócz Krzyku namalował jeszcze inne rzeczy - odparła Justine. To znaczy tak, powiesiłam tę reprodukcję w pokoju, ponieważ jest to jego najsłynniejsze dzieło, ale oprócz niej umieściłam tam jeszcze kilka jego pogodnych obrazów, na przykład Dziewczęta ma moście. - To nie ma znaczenia - powiedziała Zoe. - Każdy i tak widzi tam tylko Krzyk. Mówiłam ci, że goście nie będą chcieli spać w pokoju, w którym wisi coś takiego. - Ja chcę - oświadczyła Lucy. - To idealny pokój dla kobiety przechodzącej kryzys po rozstaniu z partnerem. Justine popatrzyła na nią z sympatią. - Możesz tu zostać tak długo, jak chcesz. - A jak już się wyprowadzisz - dodała Zoe - udekorujemy pokój obrazami innego artysty. Justine rzuciła jej gniewne spojrzenie. - Kogo masz na myśli? - Picassa - oznajmiła stanowczo Zoe. - Masz problem z Munchem, ale nie z człowiekiem, który malował

kobiety z trojgiem oczu i kwadratowym biustem? - Każdy, kto przyjeżdża do naszego pensjonatu, pyta mnie, czy może dostać pokój Picassa. Męczy mnie konieczność ciągłego tłumaczenia, że nie mamy go w ofercie. Justine westchnęła ciężko i zwróciła się do Lucy. - Kiedy skończysz babeczkę, pojadę z tobą do domu, żebyś mogła zabrać najważniejsze rzeczy. - Możemy wpaść na Kevina - ostrzegła ją ponuro Lucy. - Justine ma taką nadzieję - zapewniła ją Zoe. Jej kuzynka uśmiechnęła się złowieszczo. - Najchętniej moim samochodem. Kilka dni później, po ostatecznej przeprowadzce do Artist’s Point, Lucy zebrała się na odwagę i zadzwoniła do siostry. Zaistniała sytuacja wydawała się jej wręcz nieprawdopodobna. Jak mogło dojść do czegoś takiego po tylu latach faworyzowania Alice i spełniania wszystkich jej potrzeb oraz zachcianek? Jakim prawem Alice ośmieliła się odbić jej chłopaka, nie zastanawiając się przy tym ani przez chwilę nad konsekwencjami swojego działania? Lucy usiadła na łóżku z telefonem ręce. Pokój Muncha był ciepły i ładnie urządzony. Wyrazisty czerwono-brązowy kolor ścian idealnie kontrastował ze świeżą bielą wykończeń i framug. Łóżko ozdabiała pościel w kolorowe geometryczne wzory. Wydruki giclee przedstawiające takie dzieła Muncha, jak Dziewczęta na moście czy Letnia noc, również sprawiały przyjemne wrażenie. Tylko koszmarny Krzyk, świadectwo przejmującego strachu i namacalnego wręcz cierpienia, psuł człowiekowi humor. Nawet szybki rzut oka na ten obraz sprawiał, że nie można się było skupić na niczym innym. Lucy nacisnęła klawisz szybkiego wybierania, wpatrując się w wizerunek mężczyzny z szeroko otwartymi ustami, przyciskającego ręce do uszu. Nad jego głową kłębiło się krwistoczerwone niebo, za nim zaś ciemniała niebieskoczarna plama fiordu. Lucy dokładnie zdawała sobie sprawę z jego stanu ducha. Alice odebrała telefon. Żołądek podskoczył Lucy do gardła. - Halo? - głos siostry zabrzmiał oficjalnie i nieufnie. - To ja. - Lucy płytko zaczerpnęła powietrza. - Czy Kevin jest z tobą? -Tak. Cisza. Taki rodzaj ciszy był im wcześniej nieznany. Wydawała się dławiąca, wręcz zimna. Lucy przećwiczyła sobie w myślach kilka wariantów tej rozmowy, ale gdy w końcu do niej doszło, nie mogła zmusić się do mówienia. To Alice

odezwała się pierwsza: - Nie wiem, co powinnam powiedzieć. Nagły przypływ złości przyniósł Lucy wyraźną ulgę. Chwyciła się tego uczucia niczym rozbitek koła ratunkowego. Powinnam powiedzieć? - Mogłabyś powiedzieć mi, dlaczego to zrobiłaś - zasugerowała. - Tak się po prostu stało. Żadne z nas nie miało nad tym kontroli. - Możesz mieć trudności z kontrolowaniem swoich uczuć stwierdziła Lucy - ale powinnaś trzymać na wodzy swoje impulsywne działania. - Wiem. Dokładnie wiem, co powiesz. I wiem też, że nie pomogą mi żadne przeprosiny, ale naprawdę mi przykro. - Alice, zawsze przepraszałaś mnie i mówiłaś, że ci przykro, a ja uspokajałam cię, że wszystko jest w porządku. Ale to nie jest w porządku. I nigdy nie będzie. Od jak dawna już to robicie? - Masz na myśli randki czy… - Seks. Kiedy zaczęliście uprawiać seks. - Przed kilkoma miesiącami. W okolicach Bożego Narodzenia. - Przed… - Lucy urwała gwałtownie. W pokoju było za mało powietrza. Oddychała jak ryba wyrzucona na ląd. - Nie spotykaliśmy się zbyt często - dodała Alice szybko. - Było nam trudno znaleźć czas na… - …romansowanie za moimi plecami? - Powinniśmy rozegrać to inaczej, ale niczego ci nie odebrałam, Lucy. Zaczęliście oddalać się od siebie. Było oczywiste, że coraz gorzej się między wami układa. - Dla mnie wcale nie było. Nasz związek trwał dwa lata. Mieliśmy wspólny dom. Kochaliśmy się nie dalej jak w ubiegłym tygodniu. Patrząc z mojej perspektywy, wszystko układało się idealnie. Nic nie miało prawa się spieprzyć. - Ostatnie słowo wymówiła z pewnym wysiłkiem, nie należała bowiem do ludzi, którym przekleństwa same cisną się na usta. Nie żałowała tego jednak. Była to wręcz idealna okazja, by powiedzieć coś dosadnego. Z milczenia Alice wywnioskowała, że siostra nie spodziewała się, iż ona i Kevin wciąż z sobą sypiali. - Jak twoim zdaniem będzie to teraz wyglądać? - zapytała. - Czy mam ci wybaczyć, puścić w niepamięć mój związek z Kevinem i ucinać sobie z wami miłe pogawędki podczas rodzinnych zjazdów i przyjęć? - Wiem, że zanim do tego dojdzie, będzie musiało upłynąć trochę czasu. - Mylisz się. Nigdy do niczego nie dojdzie. Nie tylko złamałaś mi serce, Alice, ale również rozbiłaś naszą rodzinę. Co teraz się stanie? Czy naprawdę

opłacało ci się odbijać mi chłopaka? - Kevin i ja bardzo się kochamy. - Kevin kocha tylko siebie. A skoro zachowywał się nieuczciwie w stosunku do mnie, nie łudź się, że nie zacznie zdradzać i ciebie. Czy sądzisz, że coś dobrego wyniknie ze związku, który zaczął się w taki sposób? - Łącząca go ze mną relacja jest inna od waszej. - A na czym jest oparta? - Nie rozumiem, o co pytasz. - Pytam, co różni te dwa związki. Dlaczego może być z tobą, a ze mną już nie. - Kevin potrzebuje kogoś, przy kim może czuć się sobą. Jesteś taka idealna, Lucy. Nikt nie może sprostać twoim wymaganiom. Oczywiście z wyjątkiem ciebie. - Nigdy nie uważałam się za chodzący ideał - powiedziała Lucy niepewnie. - Nie musiałaś tego głośno mówić. Po prostu taka jesteś. - Próbujesz zrzucić na mnie winę za swój postępek? - Żartujemy sobie na przykład z twojej obsesji na punkcie porządku odparowała brutalnie Alice. -Kevin mówi, że nawet pozostawiona na podłodze skarpetka potrafiła wyprowadzić cię z równowagi. Jesteś tak zajęta kontrolowaniem wszystkiego i wszystkich, że nie widzisz rzeczy, które dzieją się na twoich oczach. Jeśli Kevin pragnie mnie bardziej niż ciebie, nic na to nie poradzę. W przeciwieństwie do ciebie nie wywieram na nim presji. A jeśli się nie zmienisz, będziesz tracić kolejnych partnerów. - Kevina straciłam przez ciebie - rzuciła Lucy drżącym głosem i zakończyła rozmowę, zanim siostra zdążyła jej odpowiedzieć. ROZDZIAŁ PIĄTY Po zerwaniu z Kevinem Lucy oddawała się intensywnym rozmyślaniom nad przyczynami rozpadu ich związku, co bardzo ją wyczerpywało. Musiała przypomnieć sobie wszystkie zdarzenia z przeszłości i dokładnie je przeanalizować, odtworzyć w myślach dawne rozmowy i jeszcze raz zrozumieć ich sens, dopasować do siebie istotne fakty niczym skarpetki wyjmowane pojedynczo z suszarki. Gdy już się z tym uporała, doszła do wniosku, że dziwi ją tylko jedno: nie sam fakt ich rozstania, ale to, że przeoczyła całe mnóstwo znaczących sygnałów. - Większość ludzi nie ma czasu rozkładać czegoś na czynniki pierwsze w momencie, gdy się to dzieje - zauważyła Justine. Zaprzątają nas problemy typu wizyta u dentysty, oddanie zlecenia na czas czy

konieczność wyczyszczenia akwarium, zanim ryby się rozchorują. - Nie mogę uwierzyć, z jaką łatwością Kevin mnie okłamywał powiedziała Lucy. - Sądziłam, że bardzo dobrze go znam, a tymczasem okazuje się, że nie znałam go w ogóle. - Tak działa zdrada. Ktoś najpierw musi sprawić, że mu zaufasz, i dopiero wtedy może cię zranić. - Nie sądzę, żeby Kevin umyślnie chciał mnie zranić - zaoponowała Lucy. Jego uczucia do mnie w pewnym momencie się zmieniły, ale ja tego nie zauważyłam. Może po prostu zakochał się w Alice? Może o to tu chodzi. - Wątpię - stwierdziła Justine. - Mam wrażenie, że Kevin posłużył się nią, żeby zakończyć wasz związek, a teraz jest do niej uwiązany. - Nawet jeśli to prawda, chciałabym zrozumieć, dlaczego tak się stało. - Przede wszystkim potrzebujesz nowego chłopaka. Lucy pokręciła głową. - Chcę dać sobie spokój z mężczyznami dopóty, dopóki nie zrozumiem, dlaczego wciąż trafiam na niewłaściwe egzemplarze. Przyjaciółka puściła jej słowa mimo uszu. - Znam wielu świetnych gości. Mogę cię z kimś umówić. Justine była członkinią niemal wszystkich klubów bądź grup działających w okolicach zatoki Friday. Brała udział w rajdach dobroczynnych i biegach, a także sponsorowała kurs samoobrony dla kobiet. Choć jej związki z mężczyznami zazwyczaj trwały mniej więcej tyle, ile rewizja osobista na lotnisku, miała tendencję do przyjaźnienia się ze swoimi byłymi. - Oczywiście - dodała z nutą refleksji w głosie - być może będziesz musiała obniżyć nieco wymagania. - Przede wszystkim, moje wymagania wcale nie są wysokie oznajmiła Lucy. - Chciałabym tylko poznać mężczyznę, który dba o siebie, ale nie jest narcyzem… Który pracuje, ale nie ma na tym punkcie obsesji, i jest pewny siebie, lecz nie arogancki… I który, jeśli przekroczy trzydziestkę, nie będzie mieszkał już z rodzicami i nie będzie oczekiwał ode mnie, że rozbiorę się na pierwszej randce tylko dlatego, że zaprosił mnie na romantyczną kolację do miejscowej restauracji. Czy to takie trudne do pojęcia? - Tak - odparła Justine. - Ale jeśli puścisz w niepamięć tę listę pobożnych życzeń, być może spotkasz całkiem przyzwoitego faceta. Jak Duane. Miała na myśli swojego aktualnego chłopaka, zagorzałego motocyklistę, który nosił skórzane ubrania i jeździł harleyem‘81 shovelhead.

- Czy wspominałam ci, że pracuję właśnie nad zleceniem dla Siódmego Nieba? - zapytała Lucy. Był to kościół dla motocyklistów, do którego uczęszczał Duane. - Nie, nic nie mówiłaś. - Poprosili mnie o wstawienie nowego witraża w to duże okno od frontu. A ponieważ interesują mnie wskazówki wiernych, poprzeczna belka krzyża będzie się składać z dwóch ramion kierownicy motocykla. - Świetny pomysł - powiedziała Justine. - Nie mogę uwierzyć, że było ich stać na zatrudnienie ciebie. - Nie było - przyznała Lucy z szerokim uśmiechem - ale okazali się tak mili, że nie miałam serca odsyłać ich z kwitkiem. W końcu się dogadaliśmy. Wykonam dla nich witraż, a jeśli kiedyś będę czegoś potrzebować, mam do nich zadzwonić. Po przeprowadzce do Artisfs Point Lucy niemal przez dwa dni nie wychodziła z pracowni. Wpadła tylko na kilka godzin do pensjonatu, żeby się przespać, i przed świtem wróciła na swoje stanowisko. W miarę jak witraż dla motocyklistów nabierał ostatecznego kształtu, czuła się coraz mocniej związana ze swoją ukochaną pracą. Kościół mieścił się w dawnym budynku kina. Jego wnętrze było niewielkie i pozbawione okien, wyjątek stanowił duży witraż, który zainstalowano niedawno na środku głównej ściany, gdzie niegdyś znajdował się ekran. Szerokość budynku nie przekraczała sześciu metrów. Po obu stronach głównej nawy stały rzędy krzeseł, po sześć w każdym szeregu. „Naszym celem jest niebo”, powiedział pastor do Lucy, „ponieważ piekło nas nie przemoże”. Po tych słowach artystka wiedziała już dokładnie, jak powinien wyglądać nowy witraż. Połączyła tradycyjną metodę, czyli spajanie kawałków szkła za pomocą ołowianej oprawy, z nowoczesną techniką, polegającą na przyklejaniu kolorowych szklanych elementów do większych tafli szkła. Dzięki temu cała kompozycja zyskała dodatkową głębię. Następnie wypełniła specjalną substancją przestrzenie między ołowiem i szkłem oraz wzmocniła całą strukturę metalowymi prętami. Skończyła projekt około drugiej w nocy. Zrobiła krok do tyłu i z dystansu popatrzyła na gotowe dzieło, czując dumę i podniecenie. Witraż wyglądał dokładnie tak, jak to sobie wyobrażała - był majestatyczny i piękny, a także oryginalny. Całkiem jak wierni kościoła dla motocyklistów. Cieszyła się, że może skupić się na czymś innym niż jej osobiste problemy. Jej ukochane szkło, pomyślała, muskając opuszkami palców przezroczystą, lśniącą płytę, nigdy jeszcze jej nie zawiodło.

Lucy wciąż odsuwała w czasie poinformowanie rodziców o swoim zerwaniu z Kevinem. Chciała najpierw dokładnie wszystko przemyśleć i opracować plan działania. A ponieważ była pewna, że Alice zdążyła się już z nimi skontaktować i przekonać ich do zaakceptowania jej nowego związku, nie miała ochoty tracić sił i nerwów w przegranej z góry bitwie. Spodziewała się, że rodzice wezmą stronę Alice, oczekując jednocześnie od Lucy, by przestała się nad sobą użalać i usunęła się na drugi plan. Państwo Marinnowie przeprowadzili się jakiś czas temu do apartamentu usytuowanego w pobliżu Kalifornijskiego Instytutu Technologicznego, gdzie Phillip pracował na pół etatu jako wykładowca. Raz na dwa lub trzy miesiące przylatywali do Seattle, by odwiedzić córki i spotkać się z przyjaciółmi oraz znajomymi. Ich ostatnia wizyta u Lucy zakończyła się małym spięciem, gdyż okazało się, że czek na pokaźną sumę, który podarowali jej na urodziny, został przez nią w całości przeznaczony na nowy skuter wodny dla Kevina. - Miałam nadzieję, że kupisz sobie za to jakiś miły prezent - ofuknęła ją łagodnie matka, gdy rozmawiały w cztery oczy. - Albo oddasz w końcu swój samochód do gruntownej naprawy i przemalowania. To ty miałaś cieszyć się tymi pieniędzmi. - Cieszy mnie, kiedy Kevin jest szczęśliwy. - Założę się, że wkrótce po tym, jak otrzymałaś ten czek, Kevin wspomniał o skuterze. Zirytowana słowami matki Lucy odparła wymijająco: - Och, wcale o nim nie wspominał. To ja wpadłam na ten pomysł. Oczywiście skłamała, a matka doskonale zdawała sobie z tego sprawę. Ale Lucy uświadomiła sobie wówczas, że rodzice nie przepadają za jej chłopakiem, i zrobiło się jej przykro. Teraz zastanawiała się, jak przyjmą fakt, że porzucił on ich jedną córkę dla drugiej. Podejrzewała, że rodzice potraktują zaistniałą sytuację jako spełnienie kolejnej zachcianki Alice, jako nieodzowny warunek jej szczęścia, i w końcu ze wszystkim się pogodzą. Okazało się jednak, że się pomyliła. Reakcja matki, która pewnego dnia zadzwoniła do niej z Pasadeny, okazała się całkowicie zaskakująca. - Przed chwilą rozmawiałam z Alice. Powiedziała mi, co się stało. Nie mogę w to uwierzyć. - Ja też początkowo nie mogłam - odpowiedziała Lucy. - Obudziłam się dopiero wtedy, gdy Kevin kazał mi się wyprowadzić. - Czy coś na to wskazywało? Czy spodziewałaś się, że dojdzie do czegoś takiego? - Oczywiście, że nie.

- Alice mówi, że mieliście jakieś problemy. - Okazało się - powiedziała Lucy - że ten problem nazywał się Alice. -Powiedziałam jej, że sprawiła ojcu oraz mnie ogromny zawód i że dla jej dobra nie możemy zaaprobować takiego postępowania. - Naprawdę? - zapytała Lucy po chwili milczenia. - Dlaczego wydajesz się zdziwiona? Lucy roześmiała się z zakłopotaniem. - Mamo, jak daleko sięgam pamięcią, nie przypominam sobie, żebyście choć raz poczuli się rozczarowani jej zachowaniem. Myślałam, że razem z tatą każecie mi po prostu zaakceptować ich związek i przejść nad tym do porządku. - Żyłaś z tym mężczyzną dwa lata. Nie wiem, jak mogłabyś „przejść nad tym do porządku”. - Matka zamilkła na dłuższą chwilę. - Skąd w ogóle przyszła ci do głowy myśl, że zaaprobujemy postępek Alice? - W jej głosie brzmiało szczere zdziwienie. Lucy zaśmiała się z niedowierzaniem. - Zawsze aprobowaliście wszystko, co robiła. Nieważne, czy to było dobre, czy złe. Matka milczała przez kilka chwil. - Przyznaję, że miałam tendencję do zbyt pobłażliwego traktowania twojej siostry - powiedziała w końcu - ale zawsze wymagała większej uwagi niż ty. Musieliśmy jej we wszystkim pomagać. Nie potrafiła sobie z niczym poradzić. I nigdy nie wróciła do pełni sił po zapaleniu opon mózgowych. Częste zmiany nastroju i depresje… - To dlatego, że rozpuściliście ją jak dziadowski bicz. - Lucy - odezwała się matka karcącym tonem. - To również moja wina - powiedziała Lucy. - Też na wszystko jej pozwalałam. Wszyscy traktowaliśmy i traktujemy ją jak bezradne dziecko. Nie przeczę, że wciąż mogą dokuczać jej długotrwałe następstwa choroby. Chodzi tylko o to, że… w pewnym momencie musi wziąć odpowiedzialność za swoje postępowanie. - Czy nie chciałabyś odwiedzić nas w Kalifornii? Wyrwać się do nas na kilka dni? Kupimy ci bilet. Lucy uśmiechnęła się, widząc, że matka za wszelką cenę pragnie skierować rozmowę na inne tory. - Dziękuję. To naprawdę miłe z waszej strony, ale siedziałabym tylko i użalała się nad sobą. Myślę, że lepiej będzie, jak zostanę tutaj i rzucę się w wir pracy. - Nie potrzebujesz niczego?

- Nie, dziękuję. Jakoś sobie radzę. Obawiam się tylko niespodziewanego spotkania oko w oko z Kevinem i Alice… Jeszcze nie wiem, jak bym to zniosła. - Mam nadzieję, że Kevin będzie na tyle przyzwoity, że zamieszka z nią w Seattle i nie będzie namawiał jej do wizyt na wyspie. Lucy zamrugała, całkowicie zaskoczona. - Mamo, oni będą mieszkać tutaj. - Co chcesz przez to powiedzieć? - Alice ci nie wspominała? Wprowadza się do Kevina. - Nie, ona… - matka zamilkła. - Dobry Boże. Do domu, w którym mieszkałaś razem z nim? -Tak. - A co zamierza zrobić z mieszkaniem w Seattle? - Nie wiem - powiedziała Lucy sucho. - Może mi je wynajmie… - Lucy, to wcale nie jest śmieszne. - Przepraszam. Po prostu… Alice weszła w moje życie tak bezceremonialnie, jakby było parą starych butów. A już całkiem nie do pojęcia jest to, że nie ma żadnych wyrzutów sumienia. Mam wrażenie, iż czuje się uprawniona do odebrania mi chłopaka. Jakbym powinna zrzec się go na jej korzyść dlatego, że miała taką zachciankę. - To moja wina. Sposób, w jaki ją wychowałam… - Zaczekaj - przerwała Lucy matce ostrzej, niż zamierzała. Zaczerpnęła głęboko powietrza i złagodziła ton: - Mamo, proszę cię, przyznaj przynajmniej raz, że coś może również być jej winą. Czy zamiast wynajdywać dziesiątki wymówek, nie możemy się po prostu zgodzić, że Alice zrobiła coś złego? Ilekroć myślę sobie o tym, że śpi w moim domu, w moim łóżku i z moim chłopakiem, czuję, że to ona jest wszystkiemu winna. - Nie zapominaj jednak, Lucy - choć zapewne jest zbyt wcześnie, by o tym mówić - że to twoja siostra. I gdy pewnego dnia przyjdzie do ciebie, by szczerze cię przeprosić, mam nadzieję, że jej wybaczysz. Rodzina to rodzina. - Tak, jest zbyt wcześnie, by o tym wspominać. Posłuchaj, mamo… muszę już kończyć. Lucy wiedziała, że matka chce jej pomóc, ale tego rodzaju rozmowy nigdy im nie wychodziły. Mogły rozwodzić się nad błahostkami, ale ilekroć zapuszczały się na głęboką wodę, matka wyraźnie czuła się zobligowana do dyktowania córce, co powinna czuć. Skutek był taki, że Lucy powierzała sekrety dotyczące jej związków przyjaciołom, a nie rodzinie. - Wiem, myślisz sobie, że nie rozumiem, jak się czujesz, Lucy -

powiedziała matka. - Ale to nieprawda. - A rozumiesz? Czekając na odpowiedź matki, Lucy zatrzymała wzrok na reprodukcji Tańca życia. Widniało na niej kilka par tańczących w letnią noc, pomiędzy którymi stały samotnie dwie kobiety. Jedna, po lewej stronie, miała na sobie białą sukienkę. Sprawiała wrażenie osoby niewinnej i pełnej nadziei. Kobieta po prawej, starsza, ubrana była na czarno. Jej ascetyczna, surowa sylwetka wyrażała ból po utracie miłości. - Zanim wyszłam za mąż - powiedziała matka - byłam związana z pewnym mężczyzną. Bardzo go kochałam. On jednak pewnego dnia powiedział mi, że kocha moją najlepszą przyjaciółkę. Nigdy wcześniej matka o tym nie wspominała… Lucy zacisnęła dłoń na telefonie, nie będąc w stanie wydusić z siebie słowa. - To był ból nie do zniesienia. Przeszłam… myślę, że można to tak nazwać… załamanie nerwowe. Nigdy nie zapomnę doznań, jakie towarzyszą człowiekowi wówczas, gdy nie jest w stanie podnieść się z łóżka. Kiedy dusza ciąży tak bardzo, że nie można wykonać ruchu… -Tak mi przykro… - powiedziała Lucy ściszonym głosem. - Ciężko mi wyobrazić sobie, że przeżyłaś coś takiego. To musiało być straszne. - Najgorsze było to, że w tym samym momencie straciłam chłopaka i najlepszą przyjaciółkę. Myślę, że obojgu było przykro z powodu bólu, jaki mi sprawili, ale tak bardzo się kochali, że wszystko inne zeszło na dalszy plan. Pobrali się. Za jakiś czas moja była przyjaciółka poprosiła mnie o przebaczenie. Odparłam, że nie czuję już do niej żalu. - Naprawdę nie czułaś? - Lucy nie mogła się powstrzymać od zadania tego pytania. Matka roześmiała się smutno. - Powiedziałam to. Tylko tyle mogłam zrobić. Ale i tak dobrze, że tak postąpiłam, ponieważ rok po ślubie przyjaciółka zmarła na stwardnienie zanikowe boczne. - A co z tym mężczyzną? Czy nawiązałaś z nim ponownie kontakt? - Można tak powiedzieć. - Głos matki stał się nieco oschły. - W końcu wyszłam za niego za mąż i urodziłam mu dwie córki. Oczy Lucy rozszerzyły się ze zdziwienia. Nie miała pojęcia, że ojciec miał już wcześniej żonę. Że kochał i utracił inną kobietę. Czy to dlatego wciąż był tak nieobecny duchem? Ile tajemnic kryła ich rodzinna historia?

- Dlaczego mówisz mi to właśnie teraz? - zdobyła się w końcu na pytanie. - Poślubiłam Phillipa, bo wciąż go kochałam, chociaż wiedziałam, że on nie darzy mnie takim samym uczuciem. Wrócił do mnie samotny i załamany. Bardzo kogoś potrzebował. Ale to nie to samo co prawdziwa miłość. - Tato cię kocha - zaprotestowała Lucy. - Na swój sposób tak. I jesteśmy dobrym małżeństwem. Ale zawsze musiałam żyć ze świadomością, że wybrał mnie dopiero wówczas, gdy zabrakło mu kogoś innego. Nie chciałabym, żebyś doświadczyła czegoś podobnego. Chcę, żebyś spotkała mężczyznę, który nie będzie widział świata poza tobą. - Nie wierzę, że ktoś taki istnieje. - Istnieje. I choć powiedziałaś „tak” niewłaściwemu człowiekowi, mam nadzieję, że nie powiesz przez to „nie” temu jedynemu. ROZDZIAŁ SZÓSTY Po dwóch miesiącach pobytu w pensjonacie Lucy sporządziła listę potencjalnych mieszkań do wynajęcia. Niestety, żadne z nich do końca jej nie odpowiadało. Jedno znajdowało się w budynku stojącym na kompletnym odludziu, inne okazało się za drogie, a w kolejnym panował przygnębiający półmrok. Choć Lucy zależało na szybkim podjęciu decyzji, Justine i Zoe zapewniały ją, że nie musi się spieszyć. Pobyt u kuzynek Hoffman miał na nią zbawienny wpływ. Ich towarzystwo okazało się idealnym antidotum na smutek. Ilekroć czuła się samotna bądź przygnębiona, mogła towarzyszyć Zoe w kuchni lub uprawiać jogging z Justine. A nieco rubaszne poczucie humoru oraz niespożyta energia tej drugiej sprawiały, że depresja Lucy ulatniała się w jednej chwili. - Znalazłam wam idealnego faceta - oznajmiła Justine pewnego popołudnia. Wraz z Zoe i Lucy szykowała właśnie duży pokój na wieczór wspólnego czytania, czyli imprezę kulturalno-towarzyską, organizowaną raz w miesiącu w Artisfs Point. Był to pomysł Zoe. Goście zjawiali się z własnymi książkami albo wybierali coś z biblioteczki pensjonatu, a następnie przechodzili do wspólnego pokoju na parterze, gdzie zasiadali wygodnie na przytulnych sofach lub w głębokich fotelach i oddawali się przyjemności cichego czytania, popijając przy tym wino i delektując się zakąskami z sera. Justine początkowo wyśmiała ten pomysł, pytając, dlaczego ludzie mają czytać książki u kogoś innego, kiedy mogą robić to we własnym domu, ale Zoe nie dała się zniechęcić. No i wieczory wspólnego czytania szybko zyskały rozgłos

oraz wielu sympatyków i nawet przy niesprzyjającej pogodzie przed drzwiami pensjonatu ustawiały się długie kolejki. - Poleciłabym go tobie, Lucy - ciągnęła Justine - ale Zoe dłużej żyje bez mężczyzny. To jak selekcja rannych: pierwszeństwo należy się temu, kto jest w gorszym stanie. Zoe pokręciła głową i postawiła tacę z serowymi zakąskami na dużym zabytkowym kredensie. - Nie chcę być poddawana selekcji. We właściwym czasie na pewno kogoś poznam. Pewne sprawy należy pozostawić ich naturalnemu biegowi. - To trwałoby zbyt długo - oznajmiła Justine. - Musisz znów zacząć się z kimś spotykać. Potrzebujesz tego. Mam na to dowody. - Jakie? - spytała Zoe. - Nie ulega wątpliwości, że spędzasz zbyt wiele czasu w towarzystwie Byrona. Strasznie go rozpieściłaś. Wolne chwile Zoe przeważnie poświęcała Byronowi, perskiemu kotu, który posiadał wykładaną mahoniem kuwetę, kilka obróżek wysadzanych kryształem imitującym diament oraz posłanie z niebieskiego aksamitu. Był też regularnie kąpany i czesany, a posiłki - niezwykle wyszukane i artystycznie podane spożywał z porcelanowych miseczek. - Temu kotu powodzi się lepiej niż mnie - ciągnęła Justine. - Z pewnością nosi lepszą biżuterię - zauważyła Lucy. Zoe zmarszczyła brwi. - A ja bez dwóch zdań wolę towarzystwo jego niż mężczyzny. Justine rzuciła jej ironiczne spojrzenie. - Czy byłaś kiedyś na randce z gościem, który wymiotuje sierścią? - Nie. Ale w przeciwieństwie do mężczyzn Byron zawsze pojawia się punktualnie na obiedzie i nigdy nie narzeka na moje zakupy. - Lecz chociaż preferujesz kastratów - powiedziała Justine - na pewno czułabyś się świetnie w towarzystwie Sama. Ty lubisz gotować, on produkuje wino… Pasujecie do siebie. Zoe poparzyła na nią z powątpiewaniem. - Masz na myśli Sama Nolana, który w podstawówce uchodził za skończonego dziwaka? Na dźwięk nazwiska „Nolan” Lucy omal nie upuściła na ziemię pokaźnego stosu książek. Podeszła niezgrabnym krokiem do stolika kawowego, stojącego przy sofie obitej materiałem w kwiaty, i rozłożyła na nim ciężkie woluminy. - Nie był taki tragiczny - zaprotestowała Justine. - Przestań. Cały czas bawił się tylko kostką Rubika. Obracał ją w palcach jak Gollum swój pierścień.

Justine wybuchnęła śmiechem. - Boże, przypominam sobie. - I był tak chudy, że przytrzymywaliśmy go podczas silnego wiatru. Czy rzeczywiście taki z niego teraz przystojniak? - Nie przystojniak, lecz ciacho - powiedziała Justine dobitnie. - W twoim mniemaniu - odparła Zoe. - Przecież gustujemy w różnych typach mężczyzn. Justine spojrzała na nią wzrokiem pełnym zdumienia. - Uważasz, że Duane jest słodki, prawda? Zoe z zakłopotaniem wzruszyła szczupłymi ramionami. - Trudno powiedzieć. Cały jest zakryty. - Co masz na myśli? - Nie widzę jego twarzy, bo nosi bokobrody przypominające rozmiarem patelnie z lanego żelaza. I jeszcze te wszystkie tatuaże… - Ma tylko trzy - zaoponowała Justine. - Ma ich znacznie więcej - powiedziała Zoe. - Jest jak czytnik Kindle. - Podobają mi się tatuaże. Ale mogę cię uspokoić - Sam nie ma ani jednego. Piercing też go nie interesuje. Zoe otworzyła usta, chcąc coś powiedzieć, lecz Justine dodała natychmiast: -1 nie nosi bokobrodów. Zdobędę dla ciebie jego zdjęcie. - Justine ma rację - włączyła się Lucy. - Spotkałam go i rzeczywiście wygląda fantastycznie. Przyjaciółki jednocześnie podniosły na nią wzrok. - Spotkałaś Sama i nawet o tym nie wspomniałaś? -zapytała Justine. - To było tylko raz, i to bardzo krótko. Nie miałam pojęcia, że go znasz. - Przyjaźnię się z nim od zawsze. - Dlaczego więc ani razu nas nie odwiedził? - zdziwiła się Zoe. - Od kiedy zaczął prowadzić winnicę, czyli od kilku dobrych lat, jest bardzo zajęty. Ma wprawdzie pracowników, ale dużo rzeczy wykonuje sam. - Justine ponownie skupiła uwagę na Lucy. - Opowiedz, jak się spotkaliście. - Jechałam na rowerze i musiałam… zatrzymać się na chwilę. Zamieniliśmy parę słów. Nie wydarzyło się nic szczególnego - wyjaśniła Lucy, ustawiając lampki do wina na kredensie. - Justine, a dlaczego ty z nim nie chodzisz? - zapytała Zoe. - Chodziłam przez chwilę w szkole średniej, kiedy przeprowadziłaś się z rodziną do Everett. To była typowa wakacyjna miłość. Z początkiem nowego roku szkolnego cały czar prysł, ale od tego czasu jesteśmy

przyjaciółmi. -Justine umilkła na chwilę. - W przypadku Sama problem polega na tym, że nie angażuje się w długie związki. Nie chce być z nikim na stałe. To niezależna dusza. Otwarcie twierdzi, że nigdy się nie ożeni. - Strategiczna pauza. Zapytaj Denise Rausman. Lucy przypomniała sobie olśniewającą jasnowłosą dziennikarkę telewizyjną, którą niedawno uhonorowano tytułem najseksowniejszej prezenterki wiadomości w Seattle. - Ona była jego dziewczyną? - zapytała. - Tak, ma daczę w pobliżu zatoki Roche i romansowała z Samem prawie przez rok. Oszalała na jego punkcie, ale nie mogła zmusić go do ślubu i w końcu dała za wygraną. A potem była Laura Delfrancia… - Kto to taki? - zaciekawiła się Zoe. -Szefowa Pacific Mountain Capital… Inwestuje w początkujące firmy z obszaru zaawansowanych technologii i czystej energii. Ma klasę i kasę, mimo to również nie udało się jej namówić Sama na stały związek. - Jakoś nie mogę sobie wyobrazić, że tego rodzaju kobieta ugania się za Samem Nolanem - stwierdziła Zoe. - Był strasznym dziwakiem. Musiał się bardzo zmienić. - Ekscentrycy - zauważyła Justine - świetnie sprawdzają się w łóżku. Zazwyczaj nie brakuje im fantazji, więc są bardzo kreatywni. I uwielbiają zabawy z gadżetami. Lucy i Zoe roześmiały się głośno. Justine wręczyła im po lampce wina w kolorze ciemnego granatu. - Proszę bardzo. Mówcie sobie, co chcecie, ale Sam produkuje doskonałe wino. - To też jego dzieło? - zapytała Lucy, kołysząc lekko kieliszkiem. - Nazywa się „Przeciąganie pod Kilem” - powiedziała Justine. Shiraz Cabernet. Lucy wzięła do ust mały łyk. Wino było zaskakująco gładkie, z wyraźnie wyczuwalną, lecz zarazem jedwabistą owocową nutą i końcowym akcentem kawy mokka. - Dobre - stwierdziła. - Warto spotykać się z Samem, żeby dostawać je za darmo. - Dałaś mu swój numer? - zapytała Justine. Lucy pokręciła głową. - To było tuż po rozmowie z Kevinem. - Nie szkodzi. Mogę cię teraz z nim umówić. Jeśli tylko Zoe nie zacznie

zgłaszać pretensji. - Nie zacznę - powiedziała z naciskiem Zoe. - Nie jestem nim zainteresowana. Justine roześmiała się nerwowo. - Twoja strata. - Ja też nie jestem nim zainteresowana - stwierdziła Lucy. - Od mojego rozstania z Kevinem upłynęły zaledwie dwa miesiące, a niepisana zasada głosi, że powinno się odczekać przynajmniej połowę czasu trwania poprzedniego związku… co w moim wypadku oznacza mniej więcej rok. - Nie ma takiej zasady! - wykrzyknęła Justine. -Znam inną: wystarczy, że odczekasz tyle miesięcy, ile lat byłaś w związku. - Uważam wszystkie te zasady za bzdurę - oświadczyła Zoe. - Lucy, powinnaś postąpić tak, jak dyktuje ci serce. Tylko ty możesz wiedzieć, czy jesteś gotowa na coś nowego. - W sprawach damsko-męskich nie ufam mojemu instynktowi wyznała Lucy. - Przypomina mi się artykuł o spadku liczebności świetlików, który wczoraj czytałam. Jednym z jego powodów jest sztuczne oświetlenie. Świetlik nie jest w stanie rozpoznać sygnału wysyłanego przez partnera, gdyż jego uwagę odwracają światła na werandach, latarnie uliczne, iluminowane szyldy… - Biedactwa - stwierdziła Zoe. - Właśnie - zgodziła się Lucy. - Jesteś przekonana, że odnalazłaś idealnego partnera i zmierzasz w jego kierunku, mrugając jak szalona, po czym okazuje się, że pomyliłaś go z zapalniczką. Nie chcę po raz kolejny przez to przechodzić. Justine popatrzyła na nią i na Zoe, kręcąc z niedowierzaniem głową. - Życie to wielki bankiet, a tymczasem wam bez przerwy dokucza niestrawność. Lucy skończyła pomagać przyjaciółkom przy organizowaniu książkowego przyjęcia i wróciła do swojego pokoju. Siedząc po turecku na łóżku z laptopem na kolanach, sprawdziła pocztę elektroniczną. Okazało się, że czeka na nią wiadomość od jej dawnego profesora i mentora, doktora Alana Spellmana, który od pewnego czasu zatrudniony był na stanowisku koordynatora do spraw promocji sztuki w światowej sławy ośrodku Mitchell Art Center w Nowym Jorku. Droga Lucy Czy pamiętasz, jak podczas naszej ostatniej rozmowy wspomniałem Ci o specjalnym programie stypendialnym dla artystów? Pełne dwanaście miesięcy, wszystkie koszty pokryte, praca z artystami z całego świata. Coś w sam raz dla

Ciebie. Uważam, że posiadasz wyjątkowe wyczucie szkła jako medium wypowiedzi artystycznej, podczas gdy wiełu współczesnych twórców nie dostrzega jego niezwykłości oraz tkwiącego w nim potencjału. Wspomniane stypendium zapewniłoby Ci możłiwość swobodnego prowadzenia rozmaitych eksperymentów ze szkłem, w tym również takich, które w chwiłi obecnej są dla Ciebie trudne bądź wręcz niemożliwe do zrealizowania. Daj mi znać, jeśli zdecydujesz się na zgłoszenie do naszego programu. W załączniku przesyłam formularz. Zdążyłem już wspomnieć o Tobie pewnym osobom, które cieszą się, że być może coś z tego wyniknie. Z serdecznymi pozdrowieniami Alan Spellman Życiowa szansa - rok w Nowym Jorku poświęcony studiom oraz eksperymentom ze szkłem. Lucy kliknęła na widoczny pod listem odsyłacz i rzuciła okiem na warunki ubiegania się o stypendium: jednostronicowy wniosek, list motywacyjny oraz dwadzieścia zdjęć cyfrowych prezentujących autorskie dzieła. Na krótką chwilę uległa pokusie i zaczęła rozważać zgłoszenie swojego uczestnictwa. Nowe miejsce, nowy początek… Ale szansa na pokonanie wszystkich innych kandydatów była tak znikoma, że zaraz stwierdziła, iż nie ma co w ogóle zaprzątać sobie tym głowy. Kim jesteś, żeby w ogóle robić sobie taką nadzieję? - zapytała w duchu samą siebie. Ale za chwilę przyszła jej do głowy inna myśl… Kim jesteś, żeby przynajmniej nie spróbować? ROZDZIAŁ. SIÓDMY — Muszę z tobą porozmawiać - usłyszała głos matki. - Kiedy będziesz przez chwilę sama, koniecznie do mnie zadzwoń. Nie odkładaj tego na później, to coś ważnego. Pomimo naglącego tonu wiadomości Lucy wciąż nie mogła zmusić się do skontaktowania się z matką. Nie ulegało wątpliwości, że chodzi o Alice. Ponieważ jednak Lucy szczerze pragnęła przeżyć choć jeden dzień bez konieczności rozmyślania bądź mówienia o swojej młodszej siostrze, popołudnie upłynęło jej na pakowaniu najnowszych wyrobów i rozwożeniu ich do sklepów w rejonie zatoki Friday. - Cudowne! - wykrzyknęła Susan Seburg, właścicielka jednego ze sklepów i jednocześnie dobra znajoma Lucy, podziwiając przyniesione przez nią artystyczne drobiazgi.

Był to cały komplet damskich butów: baleriny, sandały na wysokim obcasie, buty na koturnie, a nawet para tenisówek. Wszystkie wykonane były ze szkła, terakoty, kryształów i koralików. - Och, jak chciałabym je włożyć! Zobaczysz, lada chwila ktoś wpadnie do sklepu i kupi od razu cały komplet. Ostatnio nie mogę nacieszyć się twoimi wyrobami - w jednej chwili znikają mi z półek. - Miło mi to słyszeć - powiedziała Lucy. - W twoich najnowszych pracach jest coś urokliwego i… wyjątkowego. Kilkoro moich klientów zamierza poprosić cię o wykonanie dla nich czegoś na zamówienie. - Wspaniale. Mogłabym pracować bez przerwy. - Tak, dobrze jest mieć zajęcie. - Susan odstawiła na bok ozdobną lampę i popatrzyła na Lucy ze współczuciem. - Dzięki temu możesz zapomnieć o tym wszystkim, co się wokół ciebie dzieje. Mam na myśli Kevina Pearsona i twoją siostrę - uściśliła, widząc skonsternowaną minę przyjaciółki. Lucy utkwiła wzrok w notatniku z numerami telefonów. - Chodzi ci o to, że zamieszkali razem? - Tak, i jeszcze o ślub. - Ślub? - powtórzyła słabym głosem Lucy. Miała wrażenie, że pod jej stopami w jednej sekundzie uformowała się tafla lodu. Każdy krok groził poślizgnięciem się i upadkiem. Susan wydłużyła się mina. - Nie wiedziałaś o tym? Cholera. Przepraszam, Lucy, za nic w świecie nie chciałam być osobą, od której się tego dowiesz. - Zaręczyli się? - Lucy nie posiadała się ze zdumienia. Jakim cudem Alice zdołała przekonać Kevina do takiego poświęcenia? „Kiedyś być może zacznę się zastanawiać nad małżeństwem”, oznajmił jej pewnego razu, „ale na pewno się do tego nie palę. Chcę być z kimś przez długi czas z nieprzymuszonej woli. Ale czym właściwie różni się to od małżeństwa?”. „To coś innego”, stwierdziła wtedy Lucy. „Krok dalej”. „Może. A może małżeństwo jest tylko celem, który wyznaczył nam ktoś inny. Czy naprawdę musimy w to wchodzić?”. Teraz jednak wyglądało na to, że zmienił zdanie. Pod wpływem Alice. Czy oznaczało to, że szczerze ją kocha? Lucy nie czuła zazdrości. Kevin zachował się w stosunku do niej nieuczciwie i istniało duże prawdopodobieństwo, że postąpi tak samo ze swoją kolejną partnerką. Zaczęła się jednak zastanawiać, czy wszystko z nią w porządku. Może Alice miała rację? Może Lucy przejawiała obsesję na punkcie porządku i chciała

mieć wszystko pod kontrolą. Może zniechęciłaby tym każdego mężczyznę, który okazałby się na tyle głupi, by ją pokochać? - Przepraszam - powtórzyła Susan. - Twoja siostra właśnie objeżdża wyspę z notatnikiem w ręce. Sprawdzają wszystkie możliwe lokale. Lucy drżącą ręką schowała telefon do torby i zmusiła się do uśmiechu, który przypominał raczej grymas. - Cóż - powiedziała. - Teraz już wiem, dlaczego matka koniecznie chciała ze mną porozmawiać. - Bardzo zbladłaś. Chodźmy na zaplecze. Napijesz się soku albo zrobię ci kawę. - Nie. Dziękuję, Susan, ale chcę już wrócić do domu. Z bezkształtnej masy emocji kłębiących się w sercu Lucy zaczęły się wyłaniać konkretne uczucia: smutek, niedowierzanie, gniew. Jak z oddali usłyszała pytanie Susan: - Czy mogę ci jakoś pomóc? Natychmiast pokręciła głową. - Wszystko w porządku. Naprawdę. Poprawiła na ramieniu pasek torebki i skierowała się do wyjścia. Na dźwięk słów Susan przystanęła jednak i odwróciła się w jej kierunku. - Nie znam dobrze Kevina i praktycznie nic nie wiem o twojej siostrze, ale na podstawie tego, co zdążyłam zaobserwować i usłyszeć, są siebie warci. I nie jest to żaden komplement. Lucy dotknęła czubkami palców szyby w drzwiach wyjściowych. Kontakt ze szkłem, z jego przyjemną, chłodną, gładką powierzchnią na chwilę ją uspokoił. Posłała Susan wymuszony uśmiech. - Wszystko w porządku. Życie toczy się naprzód. Podeszła do samochodu, wsiadła do środka i włożyła kluczyk do stacyjki. Kiedy go przekręciła, silnik nie zareagował. Roześmiała się z niedowierzaniem. - Chyba sobie żartujesz - mruknęła i spróbowała jeszcze raz. Klik, klik, klik, klik. Silnik nie chciał zapalić. Nie mógł być to problem z akumulatorem, gdyż światła pracowały normalnie. Powrót do pensjonatu też nie stanowił żadnego problemu, ponieważ znajdował się on stosunkowo niedaleko. Ale konieczność wykłócania się z mechanikami oraz uiszczenia kosztów naprawy, które z pewnością okazałyby się zabójcze dla jej budżetu, była dla Lucy zbyt wielkim wyzwaniem. Zrezygnowana oparła głowę na kierownicy. Tego rodzaju rzeczami zawsze zajmował się Kevin. „Jeszcze jedna zaleta bycia z tobą”, żartował, sprawdzając poziom oleju i wymieniając pióra wycieraczek na nowe. Nie

ulega wątpliwości, rozmyślała ponuro Lucy, że najgorsza rzecz, jaka wiąże się z byciem singielką, to konieczność troszczenia się o własny samochód. Przyszła jej nagle ochota na drinka, na coś mocnego i znieczulającego. Wysiadła z niesprawnego samochodu i skierowała się do baru położonego tuż przy zatoce, skąd można było oglądać łodzie oraz załadunek i rozładunek promów. W dziewiętnastym wieku, w czasach gorączki złota był to saloon, w którym nad rzeką Fraser zatrzymywali się poszukiwacze zdążający do Kolumbii Brytyjskiej. Gdy ich zabrakło, w knajpie pojawiła się nowa klientela - żołnierze, pionierzy oraz pracownicy Kompanii Zatoki Hudsona. Teraz lokal był starym dobrym popularnym barem. Z torebki Lucy dobiegło kilka taktów elektronicznej melodyjki. Był to dzwonek telefonu komórkowego. Otworzyła torebkę i zaczęła przetrząsać jej wnętrze, pełne drobiazgów typu błyszczyk do ust, pojedyncze monety czy paczka gum do żucia, aż w końcu natrafiła na aparat. Rozpoznała numer Justine. - Cześć - powiedziała słabym głosem. - Gdzie jesteś? - zapytała przyjaciółka, przechodząc od razu do rzeczy. - W mieście. Spaceruję. - Przed chwilą dzwoniła do mnie Susan Seburg. Nie mogę w to uwierzyć. - Ja też nie - przyznała Lucy. - Kevin będzie moim szwagrem. - Susan czuje się paskudnie. Nie wiedziała, że mówi ci to pierwsza. - Nic się nie stało. Prędzej czy później i tak bym się dowiedziała. Dziś rano mama zostawiła wiadomość na mojej poczcie głosowej. Jestem pewna, że chodziło o zaręczyny. - Dobrze się czujesz? - Nie, ale skoczę na drinka i wszystko będzie dobrze. Możesz do mnie dołączyć, jeśli masz ochotę. -Wróć do domu. Przygotuję ci margaritę albo dwie. - Dzięki - powiedziała Lucy - ale w pensjonacie jest dla mnie za spokojnie. Chcę pobyć trochę z ludźmi. Z całym mnóstwem rozgadanych osób z problemami. - W porządku - rzuciła Justine. - W takim razie, gdzie… Telefon wydał z siebie pojedynczy sygnał i rozmowa została przerwana. Lucy spojrzała na niewielki wyświetlacz, na którym pojawił się migający na czerwono symbol. Bateria była całkowicie rozładowana. - Jasne - mruknęła pod nosem. Wrzuciła bezużyteczny aparat z powrotem do torebki i weszła do ciemnego wnętrza baru. Panował tam mocny, słodkawy zapach stęchlizny, charakterystyczny dla starych budynków. Ponieważ wieczór dopiero się zaczynał, lokal świecił

jeszcze pustkami. Lucy usiadła przy samym końcu lady, tam gdzie było najciemniej, i uważnie przestudiowała wybór drinków. Zamówiła „Lemon Drop”, składający się z wódki, świeżo wyciśniętego soku z cytryny oraz trzykrotnie destylowanego likieru pomarańczowego. Serwowano go w szklance z cukrowym brzegiem. Wypiła łyk i poczuła w gardle przyjemny chłód. - Jakbyś całowała się z górą lodową, co? - zagadnęła ją barmanka, blondynka o imieniu Marty, uśmiechając się szeroko. Lucy szybko opróżniła szklankę, postawiła ją na ladzie i skinęła głową. - Poproszę to samo. - Szybka jesteś. Życzysz sobie jakąś przekąskę? Nachosy albo nadziewane papryczki jalapeńo? - Nie, tylko drinka. Marty przyjrzała się jej uważnie. - Mam nadzieję, że w najbliższym czasie nie zamierzasz siadać za kierownicą. Lucy roześmiała się z goryczą. - Nie. Właśnie zepsuł mi się samochód. - Jeden z pechowych dni, co? - Właściwie to pechowy rok - powiedziała Lucy. Podczas gdy Marty zabrała się do przygotowywania drinka, Lucy odwróciła się na krześle, chcąc rzucić okiem na pozostałych klientów. Kilkoro siedziało po drugiej stronie lady, reszta zaś na sali. Przy jednym ze stolików zebrało się sześciu motocyklistów, przekrzykujących się nawzajem i wychylających jedno piwo za drugim. Dopiero po dłuższej chwili Lucy zorientowała się, że są to jej znajomi z Kościoła Siódme Niebo. Między nimi siedział również Duane, chłopak Justine. Zanim zdążyła odwrócić wzrok, spojrzał w jej kierunku i zachęcił ją gestem, by przysiadła się do ich stolika. Lucy pokręciła głową, pomachała mu i siadła przodem do baru. Wielki dobroduszny harleyowiec jednak nie dał za wygraną. Wstał, podszedł do niej ciężkim krokiem i poklepał ją przyjacielsko po plecach. - Wyluzuj, dziewczyno - powiedział. - Jak leci? - Wpadłam na szybkiego drinka - odparła Lucy z wymuszonym uśmiechem. - A ty jak się miewasz, Duane? - Nie narzekam. Dołącz do naszej kompanii. Jesteśmy wszyscy z Siódmego Nieba. - Dziękuję, to miłe z twojej strony, ale naprawdę chcę być teraz sama. - Co się stało? - Widząc wahanie Lucy, Duane dodał natychmiast: -

Jeśli masz jakiś problem, zajmiemy się tym, pamiętasz? Lucy przez chwilę przyglądała się jego szerokiej twarzy okolonej imponującymi bokobrodami. W końcu ponownie się uśmiechnęła, tym razem szczerze. - Tak, pamiętam. Jesteście moimi aniołami stróżami. - W takim razie powiedz mi, co się stało. - Mam dwa problemy - powiedziała. - Po pierwsze, mój samochód wyzionął ducha, a w najlepszym razie zapadł w śpiączkę… - Czy to akumulator? - Nie sądzę. Nie wiem. - Zajmiemy się tym - powiedział Duane ochoczo. -A drugi problem? - Zamiast serca mam coś, co powinno się zetrzeć złożoną gazetą i wyrzucić do kosza na śmieci. Duane popatrzył na nią ze współczuciem. - Justine wspominała mi o twoim chłopaku. Chcesz, żeby nasza paczka dała mu nauczkę? Lucy zachichotała krótko. - Nie powinnam nakłaniać was do popełnienia grzechu śmiertelnego. - Och, grzeszymy cały czas - oświadczył Duane wesoło. - Dlatego właśnie założyliśmy Kościół. Mam wrażenie, że małe lanie wyszłoby mu na dobre. Uśmiechnął się tak szeroko, że kąciki jego ust niemal dotknęły bokobrodów, i zacytował: - „Żar ognia zgromadzisz na nim, a Pan ci za to zapłaci”. - Będę szczęśliwa, jeśli naprawisz mi wóz - stwierdziła Lucy. Opisała dokładnie, gdzie zostawiła samochód, i wręczyła Duane’owi kluczyki. - Za dzień lub dwa odstawimy go do Artisfs Point -obiecał. - Będzie jak nowy. - Dzięki, Duane. Nie masz pojęcia, jak bardzo jestem ci wdzięczna. - Na pewno się z nami nie napijesz? - Dziękuję, ale wolę posiedzieć sama. - W takim razie będziemy cię z chłopakami pilnować. - Duane wskazał na miejsce w rogu sali, gdzie właśnie szykował się do występu niewielki zespół muzyczny. -Wkrótce zbierze się tu mnóstwo ludzi. - Cóż to za okazja? - zapytała Lucy. - Rocznica świńskiej wojny. Oczy Lucy rozszerzyły się ze zdziwienia. - To dzisiaj?

- Piętnastego czerwca, jak co roku. - Duane poklepał ją po ramieniu i wrócił do swojego stolika. - Muszę się stąd ewakuować - mruknęła pod nosem Lucy, sięgając po szklankę z drinkiem. Nie miała najmniejszej ochoty uczestniczyć w tej zabawie. Tradycję obchodów świńskiej wojny zapoczątkowało wydarzenie z 1859 roku, gdy świnia będąca własnością Kompanii Zatoki Hudsona, brytyjskiego przedsiębiorstwa handlowego, weszła na pole ziemniaków należące do Lymana Cutlera, amerykańskiego farmera. Zobaczywszy, że zwierzę niszczy jego pole i zjada zbiory, farmer zastrzelił je. Incydent ów stał się początkiem trzynastoletniej wojny Brytyjczyków z Amerykanami, którzy rozmieścili swoje wojska na wyspie. Spór zakończył się polubownie, wyspa zaś przeszła w ręce Amerykanów. Ale działania wojenne na długo utknęły w miejscu, a jedyną ofiarą śmiertelną była właśnie świnia. Mniej więcej półtora wieku później w barze nad zatoką zaczęto celebrować kolejne rocznice świńskiej wojny. Goście mogli delektować się wówczas muzyką na żywo, grillowaną wieprzowiną oraz piwem, którego wystarczyłoby do zaopatrzenia całej flotylli żaglowców. Zanim Lucy zdążyła dokończyć drinka, bar był już pełen rozbawionych gości, a zespół rozpoczął koncert. Na ladzie pojawiły się talerze z darmowymi żeberkami. Lucy poprosiła o rachunek. Barmanka skinęła głową. - Mogę postawić ci jeszcze jednego drinka? - zapytał mężczyzna siedzący obok niej przy ladzie. - Dziękuję, ale już wychodzę - odparła Lucy. - Może się poczęstujesz? - Nieznajomy usiłował podsunąć jej talerz z żeberkami. - Nie jestem głodna. - Są za darmo - zaznaczył mężczyzna. Lucy żachnęła się ze zniecierpliwieniem. Rozpoznała w nim jednego z pracowników Kevina, który zajmował się architekturą krajobrazu. Miał na imię Paul, ale nazwiska nie była w stanie sobie przypomnieć. Jego zamglone spojrzenie i nieświeży oddech jasno wskazywały, że rozpoczął świętowanie rocznicy świńskiej wojny dobrych kilka godzin wcześniej. - Och - mruknął z zakłopotaniem, uświadomiwszy sobie, kogo widzi. - Jesteś dziewczyną Pearsona. - Już nie - odparła Lucy. - No tak, starą. - Starą? - powtórzyła Lucy oburzona. - To znaczy byłą dziewczyną… eee… napij się piwa. Ja stawiam.

Paul chwycił duży plastikowy kubek ze stojącej na ladzie tacy i popchnął go w jej kierunku. Część jego zawartości rozlała się na ladę. - Dziękuję, ale nie mam ochoty. - Lucy skuliła się i odchyliła na krześle. - Gratis. Napij się. - Nie chcę piwa. Lucy odsunęła od siebie kubek, ale Paul nie dawał za wygraną i usiłował go jej wręczyć. W pewnym momencie potrącił go ktoś spośród kłębiącego się za ich plecami tłumu i cała zawartość naczynia chlusnęła jak na zwolnionym filmie na pierś Lucy. Dziewczyna z trudem złapała oddech, nie wierząc własnym oczom. Lodowaty płyn wsiąknął błyskawicznie w jej bluzkę i stanik. Wśród otaczających ich ludzi na chwilę zapanowała konsternacja. Część kierowanych w stronę Lucy spojrzeń wyrażała współczucie, część zaś - obojętność i niesmak. Bez wątpienia niektórzy uznali, że dziewczyna sama oblała się piwem. Upokorzona i wściekła Lucy usiłowała odkleić od ciała przemoczoną bluzkę. Barmanka spojrzała na nią szybko i podała jej całą rolkę papierowych ręczników. Lucy zaczęła przyciskać je do ciała, by choć częściowo wchłonęły płyn. Tymczasem przy barze pojawił się Duane z kolegami. Ogromną dłonią chwycił Paula za kołnierz, niemal unosząc go w powietrze. - Oblałeś piwem naszą Lucy? - zapytał ostro. - Zapłacisz za to, bałwanie. - Tylko nie wszczynajcie tu bójki - wtrąciła się natychmiast barmanka. - Nic nie zrobiłem - zdołał wyrzucić z siebie Paul. -Sięgała po piwo, a ono wyślizgnęło mi się z dłoni. - Po nic nie sięgałam - odparła oburzona Lucy. Ktoś utorował sobie drogę przez tłum gapiów i delikatnie położył dłoń na jej plecach. Lucy zesztywniała i otworzyła usta, chcąc powiedzieć coś nieprzyjemnego, ale natychmiast umilkła, widząc przed sobą parę niebieskozielonych oczu. Sam Nolan. Czy spośród wszystkich znanych jej osób akurat on musiał oglądać ją w takim stanie? - Lucy - powiedział cicho, spoglądając na nią badawczo. - Czy ktoś cię skrzywdził? - Posłał ostre jak sztylet spojrzenie Paulowi, który skulił się i opuścił głowę. - Nie - mruknęła Lucy i skrzyżowała ręce na piersi. - Po prostu… przemokłam. I jest mi zimno. - Wyjdźmy stąd. - Sam sięgnął po leżącą na ladzie torebkę i podał ją Lucy, wołając jednocześnie nad jej głową: - Ile wynosi rachunek, Marty? - Firma płaci - odparła barmanka.

- Dzięki. - Sam spojrzał na motocyklistów. - Nie rób krzywdy temu dzieciakowi, Duane. Jest zbyt zalany, by wiedzieć, co się dzieje. - Nie mam na myśli nic złego - powiedział Duane. - Zamierzam tylko wrzucić go do zatoki. Może nawet kilka razy. Niech się trochę ochłodzi. - Źle się czuję - wyjęczał Paul. Lucy niemal zrobiło się go żal. - Zostaw go w spokoju, Duane. - Zastanowię się. Gdy Sam zaczął prowadzić Lucy do wyjścia, Duane zmrużył oczy. - Zachowuj się wobec niej przyzwoicie, Nolan, albo będziesz następny w kolejce. Sam posłał mu ironiczny uśmiech. - Od kiedy robisz za przyzwoitkę, Duane? - Lucy jest przyjaciółką Justine - odparł motocyklista. - Oznacza to, że skopię ci tyłek, jeśli zachowasz się wobec niej nie fair. - Nie mógłbyś skopać mi tyłka - powiedział Sam i uśmiechnął się szeroko. W przeciwieństwie do Justine… - dodał, torując sobie wraz z Lucy drogę przez tłum. Gdy już znaleźli się na zewnątrz, Lucy zatrzymała się na chodniku i odwróciła, by spojrzeć na Sama. Był tak energiczny i przystojny, jakim go zapamiętała. - Możesz wrócić do środka - powiedziała szybko. -Nie potrzebuję pomocy. Pokręcił głową. - I tak już wychodziłem. Za dużo ludzi. - Nie wiedziałeś, że tak będzie? - Chciałem napić się czegoś z moim bratem Aleksem. Dziś odbyła się jego ostatnia rozprawa rozwodowa. Gdy zorientował się jednak, że w barze szykuje się impreza, natychmiast się ulotnił. - Powinnam zrobić to samo. - Lucy poczuła, że lekka bryza owiewa jej mokrą bluzkę, i zadrżała z zimna. -Muszę iść do domu, przebrać się. - Gdzie mieszkasz? - W Artisfs Point. - U Justine Hoffman. Odprowadzę cię. - Dziękuję, ale pójdę sama. To niedaleko. - Nie możesz spacerować po zatoce Friday w takim stroju. Pobliski sklep z pamiątkami jest jeszcze czynny. Pozwól, że kupię ci podkoszulek. - Sama sobie kupię - odpowiedziała Lucy niegrzecznie, ale czuła się zbyt

fatalnie, by myśleć teraz o wdzięczności. Weszła do sklepu. Sam podążał za nią. - Mój Boże! - wykrzyknęła starsza drobna kobieta o siwoniebieskich włosach, stojąca za ladą. - Czy coś się nam przytrafiło? - Jakiś pijany idiota wylał na mnie piwo - powiedziała Lucy. - Och. - Twarz kobiety rozjaśniła się na widok stojącego za nią mężczyzny. Samie Nolan. To twoja sprawka, prawda? - Dobrze pani wie, że to nie ja, pani 0’Hehir -uśmiechnął się szeroko Sam. Zawsze piję w sposób kontrolowany. Czy moja znajoma mogłaby przebrać się tutaj w czysty podkoszulek? - Tak, na zapleczu - odparła pani O’Hehir, wskazując na drzwi za swoimi plecami, po czym spojrzała na Lucy ze współczuciem. - Jaki podkoszulek chciałabyś kupić, moja droga? - Zwykły. - Poszukam czegoś dla ciebie - powiedział Sam - a ty w tym czasie idź na zaplecze i trochę się odśwież. Lucy zawahała się, po czym skinęła głową. - Nie życzę tylko sobie niczego dziwacznego - ostrzegła. - Żadnych trupich czaszek, głupich haseł ani wulgarnych słów. - Rani mnie twój brak zaufania - oświadczył Sam. - Nie znam cię na tyle dobrze, by móc ci ufać. - Pani 0’Hehir poświadczy za mnie. - Sam podszedł do starszej pani, oparł ręce o kontuar i pochylił się w jej kierunku, szepcząc konspiracyjnie: - Proszę jej powiedzieć, jaki ze mnie grzeczny chłopiec. Anioł. Promyk słońca. - To wilk w owczej skórze - powiedziała kobieta do Lucy. - Pani 0’Hehir miała na myśli - poinformował ją Sam - że jestem owcą w wilczej skórze. Lucy uśmiechnęła się do niego. Zobaczyła, że kobieta spogląda na nią znacząco i powoli kręci głową. Natychmiast polepszył się jej nastrój. - Jestem pewna, że dobrze wie, co chciała powiedzieć. Weszła do ciasnej łazienki, zdjęła wilgotną bluzkę i wrzuciła do kosza. To samo zrobiła ze starym elastycznym stanikiem ze strzępiącymi się ramiączkami, który również był mokry. Odkręciła kurek z ciepłą wodą i zaczęła wycierać papierowym ręcznikiem pierś i ramiona. Zza zamkniętych drzwi dobiegł ją głos Sama: - Jak zaprzyjaźniłaś się z motocyklistami? - Poprosili mnie, żebym wykonała witraż do ich kościoła. A teraz, cóż… wzięli mnie pod swoje skrzydła.

- To twój zawód? Zajmujesz się na co dzień szkłem artystycznym? -Tak. - Brzmi ciekawie. - To ciekawe zajęcie, przynajmniej czasami. - Lucy wyrzuciła do kosza kłąb wilgotnego papieru. - Znalazłem podkoszulek. Mogę ci go podać? Lucy podeszła do drzwi i uchyliła je na kilka centymetrów, uważając przy tym, żeby się nie odsłonić. Sam podał jej ciemnobrązowy T-shirt. Lucy zamknęła z powrotem drzwi i obejrzała go dokładnie. Podkoszulek posiadał z przodu nadruk w postaci diagramu z różowymi symbolami chemicznymi. - Co to jest? - Diagram cząsteczki teobrominy. - Przytłumiony głos Sama przenikał przez zamknięte drzwi. - A co to jest teobromina? - zapytała zaskoczona Lucy. - Związek chemiczny obecny w czekoladzie, dzięki któremu czujesz się szczęśliwa. Chcesz, żebym znalazł ci coś innego? Choć Lucy miała wyjątkowo pechowy dzień, poczuła szczere rozbawienie. - Nie, wezmę ten. Lubię czekoladę. Miękka przyjemna tkanina przylgnęła do jej wilgotnego ciała. Lucy otworzyła drzwi i wyszła z łazienki. Sam czekał obok, pożerając ją wzrokiem. - Wyglądasz świetnie. - Wyglądam jak świr - powiedziała Lucy - i śmierdzę browarem. Poza tym przydałby mi się stanik. - Moja wymarzona dziewczyna na randkę. Lucy stłumiła cisnący się jej na usta uśmiech i podeszła do kontuaru. - Ile płacę? - zapytała. Pani 0’Hehir wskazała na Sama. - Już zapłacone. - Uznaj to za prezent urodzinowy - zaproponował Sam, widząc minę Lucy. Kiedy masz urodziny? - W listopadzie. - Bardzo wczesny prezent urodzinowy. - Dziękuję, ale nie mogę… - Nie żądam niczego w zamian. - Sam umilkł na chwilę. - No, może jednej rzeczy. - Co masz na myśli?

- Nie znam twojego nazwiska. - Lucy Marinn. Sam wyciągnął rękę, chcąc przypieczętować ich znajomość. Dziewczyna wahała się przez moment, po czym podała mu dłoń. Jego uścisk był ciepły i serdeczny, a skóra na palcach lekko stwardniała i szorstka. Można było poznać po tym, że pracował fizycznie. Lucy poczuła nagle, że jej dłoń i przedramię ogarnia fala ciepła, zupełnie jakby jej skóra stała się odrębnym żywym organizmem. Natychmiast się cofnęła. - Pozwól, że odprowadzę cię do domu - zaproponował Sam. Lucy pokręciła głową. - Powinieneś odszukać swojego brata i dotrzymać mu towarzystwa. Skoro miał dziś ostatnią rozprawę rozwodową, na pewno czuje się fatalnie. - Jutro się z nim zobaczę. Będzie się czuł tak samo. Pani 0’Hehir, która stała za kontuarem i przysłuchiwała się ich rozmowie, powiedziała: - Przekaż Aleksowi, że będzie mu się lepiej żyło bez niej. I żeby następnym razem ożenił się z jakąś miłą dziewczyną z wyspy. - Myślę, że wszystkie miłe dziewczyny z wyspy wiedzą już, że nie powinny popełniać takiego błędu - odparł Sam, wychodząc wraz z Lucy ze sklepu. Gdy znaleźli się już na chodniku, dodał: - Posłuchaj, nie chcę ci się naprzykrzać, ale muszę mieć pewność, że bezpiecznie wrócisz do domu. Jeśli wolisz, będę szedł za tobą w pewnej odległości. - Jakiej? - zapytała Lucy. - Określonej przez oficjalny zakaz zbliżania się do pewnych osób. Zazwyczaj wynosi ona sto metrów. Lucy roześmiała się niechętnie. - Nie ma takiej konieczności. Możesz iść ze mną. Sam nie dał sobie tego dwa razy powtarzać. Gdy skręcili w stronę pensjonatu, Lucy zauważyła, że zaczyna się piękny zachód słońca. Niebo przybrało pomarańczowo-różowy kolor, a brzegi chmur rozjaśnił złocisty blask. W innych okolicznościach taki widok zaparłby jej dech w piersiach. - Na jakim jesteś teraz etapie? - zagadnął Sam. - Etapie…? Och, masz na myśli to, w jaki sposób pocieszam się po zerwaniu… Chyba zbliżam się do końca pierwszego. - Sarah MacLachlan i pełne złości SMS-y. - Tak. - Tylko nie obcinaj włosów - poprosił Sam. - Słucham?

- Kolejny etap: nowa fryzura i nowe buty. Nie rób nic z włosami, są piękne. - Dziękuję. - Lucy machinalnie założyła sobie za ucho pasmo ciemnych włosów. - Ale nowa fryzura to etap numer trzy. Zatrzymali się na rogu ulicy, czekając na zmianę świateł. - Właśnie stoimy przed winiarnią, w której serwują najlepszą koryfenę na całym północno-zachodnim wybrzeżu - zauważył Sam. Może wpadniemy na kolację? Lucy zajrzała przez okno do wnętrza lokalu pełnego ludzi siedzących przy zapalonych świecach i najwyraźniej doskonale się bawiących, po czym podniosła wzrok na Sama Nołana, który bacznie ją obserwował. Za jego nonszalanckim sposobem bycia kryło się coś niejasnego, kojarzącego się z grą światłocienia na obrazach. Francuzi nazywali to zjawisko clair-obscur. Odniosła wrażenie, że Sam jest postacią o wiele bardziej skomplikowaną od chłopaka z opowieści Justine. - Dziękuję - odparła - ale nie doprowadziłoby to do niczego sensownego. - Nie musi to od razu do czegoś prowadzić. Po prostu zjedzmy razem kolację. - Widząc wahanie Lucy, dodał: - Jeśli się nie zgodzisz, będę musiał odgrzać sobie w kuchence mikrofalowej gotowe danie z pudełka. Czy naprawdę będziesz mogła spać spokojnie ze świadomością, że robię coś takiego? - Tak. - Tak, zjesz ze mną kolację? - Tak, będę mogła spać spokojnie ze świadomością, że odgrzewasz sobie danie z pudełka. - Jesteś bez serca - powiedział Sam oskarżyciełskim tonem z błyskiem rozbawienia w żywych oczach. Ruszyli w kierunku pensjonatu. - Jak długo zamierzasz zostać w Artits’s Point? - zapytał. - Mam nadzieję, że już niedługo. Poszukuję mieszkania. - Lucy parsknęła krótkim śmiechem, wyrażając w ten sposób dezaprobatę dla samej siebie. Niestety mieszkania, na które mnie stać, nie są nawet w niewielkim stopniu tak atrakcyjne jak te, na które nie mogę sobie pozwolić. - Co jest na twojej liście życzeń? - Wystarczy mi jedna sypialnia. Coś cichego, ale nie całkiem na uboczu. I byłoby wspaniale mieć widok na ocean. Dopóki czegoś nie znajdę, będę mieszkać u Justine. - Lucy zamilkła na moment. - Mamy chyba wspólną przyjaciółkę… - Justine mówiła, że jesteśmy przyjaciółmi?

- A nie jesteście? - To zależy, co o mnie mówiła. - Powiedziała, że jesteś fantastycznym gościem i że powinnam się z tobą umówić. - W takim razie jesteśmy przyjaciółmi. - Mówiła jeszcze, że jesteś idealnym „przejściowym” facetem, gdyż nie sposób się z tobą nudzić i jak ognia unikasz poważnych deklaracji. - A ty co jej powiedziałaś? - Że nie jestem tobą zainteresowana. Mam dość popełniania głupich błędów. - Spotykanie się ze mną byłoby bardzo mądrym błędem - oświadczył Sam, na co Lucy wybuchnęła śmiechem. - A to dlaczego? - Nigdy nie odczuwam zazdrości i nie składam obietnic, które potem musiałbym złamać. W moim przypadku dostajesz to, co widzisz. - Niezła reklama - orzekła Lucy. - Ale wciąż nie jestem zainteresowana. - Do tego jazda próbna gratis - powiedział Sam. Lucy z uśmiechem pokręciła głową. Dotarli w końcu do pensjonatu i zatrzymali się na schodach. - Dziękuję za nowy podkoszulek - powiedziała Lucy, odwracając się twarzą do Sama. -1 za to, że pomogłeś mi wyjść z baru. Byłeś… miłym zakończeniem paskudnego dnia. - Nie ma sprawy. - Umilkł. - Mam pewien pomysł a propos poszukiwanego przez ciebie mieszkania. Od kiedy mój brat Mark wprowadził się do mnie wraz z Holly, jego mieszkanie - apartament nad samym oceanem - jest do wynajęcia. - Kto to jest Holly? - Moja siostrzenica. Ma siedem lat. Moja siostra Victoria zmarła w ubiegłym roku i Mark został prawnym opiekunem jej córki. Pomagam mu trochę. Lucy popatrzyła na niego badawczo, zaciekawiona jego słowami. - Pomagasz mu ją wychowywać? - uściśliła. Odpowiedział pojedynczym kiwnięciem głowy. - I pozwoliłeś im wprowadzić się do twojego domu… - Nie brzmiało to jak pytanie, lecz stwierdzenie faktu. Sam wzruszył z zakłopotaniem ramionami. - To duży dom - powiedział, siląc się na niedbały ton. Jego twarz nie zdradzała żadnych emocji. - Jeśli chodzi o ten apartament… obecny najemca wyprowadził się i - jeśli się nie mylę - Mark wciąż usiłuje znaleźć kogoś na jego miejsce. Chcesz, żebym to dla ciebie sprawdził? Może wybierzemy się razem, żeby obejrzeć mieszkanie?

- Może… - Lucy uświadomiła sobie, że jej obawy są przesadzone. Niełatwo było trafić na luksusowy apartament nad oceanem. Pomyślała, że warto mu się przyjrzeć. - Jestem pewna, że mnie na to nie stać. Ile wynosi czynsz? - Dowiem się i dam ci znać. - Sam wyciągnął z kieszeni telefon komórkowy i popatrzył na nią wyczekująco. - Jaki jest twój numer? Uśmiechnął się szeroko, widząc niezdecydowanie dziewczyny. Przysięgam, że nie zamierzam cię szpiegować. Potrafię przyjąć do wiadomości fakt, że ktoś nie chce się ze mną spotykać. Miał w sobie sporo nonszalanckiego uroku, któremu Lucy nie potrafiła się oprzeć. Gdy podała mu numer i spojrzała w jego niebieskozielone oczy, na jej ustach pojawił się tłumiony uśmiech. Przez chwilę żałowała, że nie jest w odpowiednim nastroju na miłą chwilę zapomnienia, wiedziała jednak, że byłby to błąd. Miała już dość życia pragnieniami, rozwianych nadziei oraz ciągłych niepowodzeń uczuciowych. Pomyślała, że za kilka miesięcy, może nawet lat, gdy ponownie obudzi się w niej tęsknota za drugim człowiekiem, znów zaryzykuje związek z kimś. Ale jeszcze nie teraz. I nie z tym mężczyzną, któremu zależy wyłącznie na powierzchownych relacjach. - Dziękuję - powiedziała, obserwując, jak Sam wsuwa telefon do tylnej kieszeni spodni. Wyciągnęła do niego rękę w oficjalnym geście pożegnania. Będę czekać na twój telefon w sprawie apartamentu. Sam z poważną miną uścisnął jej dłoń. Jego wzrok błądził po jej twarzy. Jego ciepłe palce troskliwie otoczyły jej rękę. Sprawiło to Lucy nieopisaną przyjemność. Już od dawna nikt nie dotykał jej ani nie trzymał w ten sposób. Oblała się cała rumieńcem i przytrzymała dłoń w jego uścisku nieco dłużej, niż było to konieczne. Sam przyglądał się jej uważnie. Z jego twarzy nie można było wyczytać żadnych emocji. W końcu przyciągnął ją bliżej do siebie i pochylił ku niej głowę. - A propos jazdy próbnej… - mruknął. Lucy nie była w stanie zebrać myśli. Serce zaczęło bić jej bardzo mocno. Niewidzącym wzrokiem wpatrywała się w zachodzące słońce, które właśnie rozpływało się w chłodnych granatowych ciemnościach. Sam niespodziewanie otoczył ją ramieniem i uspokajającym gestem pogładził po plecach. Ich ciała na przemian dotykały się i odsuwały od siebie. Bijące od niego ciepło i siła sprawiały, że pod Lucy zaczęły uginać się nogi. Oszołomiona nie protestowała, gdy położył dłoń na jej policzku i zbliżył usta do jej twarzy, delikatnie zmuszając ją do pocałunku. Instynktownie rozchyliła wargi. Złe

podszepty wzięły górę nad głosem rozsądku. Dała się zwieść czarowi pocałunku - przez głowę przemknęła jej myśl, że nie ma nic do stracenia. To szaleństwo - pomyślała jeszcze, ale już w następnej chwili ich języki zetknęły się, a jej dłoń powędrowała w górę i spoczęła na szyi Sama. Czuła, jak pomiędzy jednym a drugim uderzeniem jej serca zalewa ją fala rozkoszy. Sam pierwszy przerwał pocałunek. Trzymał Lucy w ramionach dopóty, dopóki nie złapała równowagi. Zdumiona i całkowicie rozbrojona w końcu zdołała wyzwolić się z jego objęć i weszła na schody prowadzące do pensjonatu. - Zadzwonię niedługo - usłyszała za sobą jego głos. Przystanęła i obejrzała się przez ramię. - To nie jest dobry pomysł - powiedziała niskim głosem. Oboje wiedzieli, że wcale nie ma na myśli apartamentu. - Nikt nie będzie cię do niczego zmuszał - obiecał Sam. - To ty decydujesz, Lucy. Zaśmiała się krótko. - Jeśli mówisz komuś, że to on decyduje, oznacza to, że w rzeczywistości nic od niego nie zależy. Szybko pokonała resztę schodów, ani razu nie oglądając się za siebie. ROZDZIAŁ ÓSMY — To zbyt szybko - zaprotestował Kevin, gdy Alice po raz pierwszy wspomniała o małżeństwie. - Dopiero się do mnie wprowadziłaś. Dziewczyna popatrzyła na niego surowo. - Ile czasu zamierzamy sobie dać? - Czasu? - powtórzył Kevin oszołomiony. - Pół roku? Rok? Nie zamierzam czekać w nieskończoność. Wielu mężczyzn w twoim wieku ma już żonę. O co chodzi? Przecież powiedziałeś, że mnie kochasz. - Tak, ale… - Czego jeszcze chcesz się o mnie dowiedzieć? Co cię powstrzymuje? Jeśli czujesz, że nasz związek nie spełnia twoich oczekiwań, nie będę tkwiła w nim na siłę. - Nigdy tak nie mówiłem. Alice postanowiła, że w jej życiu musi wydarzyć się coś wyjątkowego, szczególnie iż niedawno straciła pracę przy pisaniu scenariusza. Wiadomość tę otrzymała telefonicznie od swojego agenta, który odbył rozmowę z głównym scenarzystą opery mydlanej Co wie twoje serce. Emisja serialu została

przerwana. Miał tak niską oglądalność, że producentom przestało nawet zależeć na doprowadzeniu fabuły do końca. Jego miejsce w programie zajęły teleturnieje. Dystrybutor będzie usiłował sprzedać go pewnej telewizji kablowej, ale Alice musiała tymczasem zacisnąć pasa i żyć ze swoich skromnych oszczędności. Ślub z Kevinem rozwiązałby więc trzy ważne problemy: zyskałaby prawo do korzystania z jego finansowego wsparcia i jednocześnie udowodniłaby Lucy, że to właśnie ją, Alice, Kevin kocha najbardziej na świecie, ponadto jej rodzice musieliby w końcu zaakceptować ich związek. Matka pomoże jej zaplanować wesele i w rodzinie zapanuje ogólna radość. Dobre relacje zostaną odbudowane, a Lucy będzie musiała schować do kieszeni urażoną dumę i jakoś to przeżyć. Gdy Alice doczekała się w końcu zaręczynowego pierścionka z diamentem, z triumfalną miną zadzwoniła do rodziców. Ku jej niepomiernemu zdziwieniu zamiast gratulacji spotkały ją słowa ostrej krytyki. - Czy ustaliliście już datę? - chciała wiedzieć matka. - Jeszcze nie. Myślałam, że uzgodnimy to wspólnie, z waszą pomocą, i… - Nie musisz uwzględniać mnie w swoich planach - oświadczyła matka. - Jeśli zechcesz, przyjedziemy z ojcem na ślub, ale nie zamierzamy pomagać ci w organizacji wesela ani partycypować w jego kosztach. - Co? Jako pierwsza z twoich córek wychodzę za mąż i nie sfinansujesz mi wesela? - Z ogromną przyjemnością zapłacimy za wesele, kiedy w naszej rodzinie zapanują z powrotem normalne stosunki. A dzisiaj sytuacja wygląda tak, że zapewniłaś sobie szczęśliwe życie kosztem twojej siostry. Z szacunku dla jej uczuć nie możemy akceptować twojego związku z Kevinem. Oznacza to również, że przestajemy wspierać cię finansowo. Koniec z comiesięcznym dokładaniem do twojego budżetu. - Czuję się, jakbym właśnie została wydziedziczona! - krzyknęła Alice wściekła i zarazem całkowicie zbita z tropu. - Nie mogę uwierzyć, że spotyka mnie taka niesprawiedliwość! - Sama doprowadziłaś do tej sytuacji, zachowując się nie fair w stosunku do wszystkich, w tym również do samej siebie. Przed nami jeszcze wiele ważnych zdarzeń… świąt, narodzin, chorób… sytuacji, w których będziemy musieli być razem jako rodzina. A to nie będzie możliwe dopóty, dopóki nie dojdziesz do porozumienia z Lucy. Oburzona Alice powtórzyła całą rozmowę Kevinowi, który wzruszył tylko ramionami i oświadczył, że prawdopodobnie będą musieli przełożyć ślub na później.

- Aż Lucy przestanie za tobą płakać? Nie zwiąże się z nikim przez następnych pięćdziesiąt lat, żeby zrobić mi na złość. - Nie możesz zmusić jej do szukania nowego partnera - powiedział Kevin. Alice zamyśliła się głęboko. - Jeśli Lucy kogoś sobie znajdzie, nie będzie już mogła odgrywać ofiary, a rodzice będą musieli przyznać, że zaczęła układać sobie życie od nowa. Wtedy sfinansują nasz ślub i wszystko wróci do normalności. - Gdzie zamierzasz znaleźć jej chłopaka? - Znasz wielu ludzi na wyspie. Może ktoś przychodzi ci na myśl? Kevin rzucił narzeczonej przestraszone spojrzenie. - To dziwaczny pomysł, Alice. Nie zamierzam umawiać mojej byłej dziewczyny z którymś z moich kumpli. - Nie mam na myśli bliskiego przyjaciela, tylko zwykłego gościa o przyzwoitym wyglądzie, który mógłby się jej spodobać. - Nawet jeśli znajdę kogoś takiego, w jaki sposób zamierzasz… Kevin umilkł, widząc upór w oczach Alice. - Nie wiem. Może mógłby to być któryś z Nolanów… Słyszałem, że Alex się rozwodzi. - Żadnych rozwodników. Lucy nigdy się na to nie zgodzi. - Drugi z braci, Sam, jest kawalerem. Posiada winnicę. - Świetnie. Jak się poznają? - Chcesz, żebym ich sobie przedstawił? - Nie, to musi być tajemnica. Lucy nigdy nie umówiłaby się na randkę z kimś podsuniętym jej przez ciebie lub mnie. Kevin zastanawiał się przez chwilę, jakim sposobem skłonić Lucy i Sama, by się sobą zainteresowali, i jednocześnie zachować wszystko w tajemnicy. - Alice, czy naprawdę musimy…

- Tak. - Powiedzmy, że Sam jest mi coś winien - stwierdził Kevin po dłuższym namyśle. - Kilka lat temu pomagałem mu przy robotach ziemnych, całkowicie za darmo. - Doskonale. W takim razie potraktuj to jako spłatę długu. Nakłoń Sama Nolana, żeby umówił się z Lucy. Sam uniósł chudą jak patyk rozchichotaną Holly, posadził ją sobie na ramionach i zaczął obchodzić winnicę. - Jestem wysoka! - wołała dziewczynka. - Popatrz na mnie! Lekka jak pyłek dmuchawca objęła jego głowę drobnymi, szczupłymi ramionami. - Kazałem ci umyć ręce po śniadaniu - powiedział Sam. - Skąd wiesz, że tego nie zrobiłam? - Bo kleją mi się do włosów. Usłyszał radosny śmiech Holly. Na śniadanie przyrządzili sobie wspólnie naleśniki z syropem czekoladowym. Gdyby Mark był w domu, na pewno by do tego nie dopuścił, ale ponieważ został na noc u Maggie, swojej narzeczonej, Sam postanowił złamać wprowadzone przez niego zasady. Trzymając Holly za kostki, wymienił kilka uwag z pracownikami, którzy właśnie uruchamiali specjalny traktor marki Caval. Do maszyny przymocowano dużą belę siatki, którą za jednym razem można było przykryć cztery lub pięć rzędów winorośli. Holly objęła mocniej głowę Sama, omal go przy tym nie oślepiając. - Ile zapłacisz mi za dzisiejszą pomoc przy śniadaniu? Sam uśmiechnął się szeroko. Bawiły go jej niespożyta energia i ruchliwość, jej pachnący cukrem oddech, piórkowa waga, której niemal nie czuł na ramionach. Zanim Holly pojawiła się w jego życiu, traktował małe dziewczynki jak przybyszów z innej planety. Ich uwielbienie różu i fioletu, kolorowego fluorescencyjnego kleju, maskotek oraz bajek było mu całkowicie obce. I choć wychowywali Holly w duchu równości płci, ucząc ją łowić ryby, grać w piłkę i wbijać gwoździe, nie wpłynęło to w najmniejszym stopniu na jej miłość do kokardek, błyskotek oraz miękkich, puchatych zabawek i ubrań. Jej ulubionym nakryciem głowy, które miała teraz na sobie, była różowa baseballówka z wzorem w kształcie diademu, wyhaftowanym z przodu srebrną nitką. Jakiś czas temu Sam kupił siostrzenicy kilka nowych ubrań, stare zaś, z których już wyrosła, przekazał organizacji charytatywnej Goodwill. Przyszła mu wtedy do głowy myśl, że coraz mniej łączy dziewczynkę z przeszłością, a co za

tym idzie - z matką. Jej ubrania, zabawki, a nawet dawne powiedzonka i przyzwyczajenia stopniowo i nieodwołalnie ustępowały miejsca nowym. Chcąc temu zapobiec, kilka rzeczy schował do pudełka, które następnie zaniósł na strych. Zaczął również spisywać swoje wspomnienia o Vick, śmieszne lub wzruszające historie, którymi zamierzał pewnego dnia podzielić się z siostrzenicą. Niekiedy żałował, że nie może porozmawiać z Vick o Holly, opowiedzieć jej, na jaką bystrą i słodką dziewczynkę wyrasta jej córka, jak bardzo się zmienia i jaki wpływ wywiera na swoje otoczenie. Sam rozumiał teraz rzeczy, które nigdy nie przychodziły mu do głowy za życia siostry: jak ciężko jest samotnie wychowywać dziecko i ile kłopotu potrafi sprawić człowiekowi zwykłe wyjście z domu. Ilekroć chciał udać się gdzieś razem z Holly, musiał rezerwować sobie co najmniej piętnaście minut na znalezienie jej butów. Ale opieka nad siostrzenicą sprawiała mu również mnóstwo radości. To właśnie on nauczył ją poprawnego wiązania sznurowadeł. Ponieważ wszystkie jej buty zapinały się na rzepy, przy kupnie pierwszej pary ze sznurówkami pojawił się kłopot. Holly miała wówczas sześć lat i Sam stwierdził, że najwyższy czas ją tego nauczyć. Pokazał jej, jak robić pętle w kształcie uszu królika i związywać je razem. Gdy przyglądał się, jak Holly ze zmarszczonymi w skupieniu brwiami ćwiczy wiązanie sznurówek, ogarnęło go nowe, całkowicie nieoczekiwane uczucie - ojcowskie wzruszenie, pomyślał. I niech go diabli wezmą, jeśli na widok dziewczynki zawiązującej sobie buty nie zwilgotniały mu oczy. Żałował, że nigdy nie będzie mógł opowiedzieć o tym swojej siostrze. Było mu przykro, że w przeszłości, gdy miał ku temu mnóstwo okazji, tak niewiele czasu poświęcał jej oraz jej małej córeczce. Ale tak właśnie postępowali Nolanowie. Odblaskowe trampki Holly uderzały lekko w jego klatkę piersiową. - Ile mi zapłacisz? - nalegała. - Dziś oboje pracujemy za darmo - odparł Sam. - Zmuszając mnie do pracy za darmo, łamiesz prawo. - Holly, Holly… Chyba nie podasz mnie do sądu za naruszenie kilku śmiesznych praw regulujących pracę dzieci, co? - Tak - odpowiedziała Holly wesoło. - Co powiesz na dolara? - Pięć dolarów. - A może dolar i popołudniowa wyprawa na lody nad zatokę Friday? - Umowa stoi! Był niedzielny poranek. Winnicę wciąż jeszcze spowijała mgła, a wody

pobliskiej zatoki srebrzyły się w ciszy. Ten przyjemny nastrój zakłócił dźwięk pracującego traktora, który wtoczył się powoli pomiędzy rzędy winnych krzewów. - Dlaczego przykrywamy winorośl siatką? - zaciekawiła się Holly. - Żeby ptaki trzymały się z daleka od owoców. - A dlaczego wcześniej tego nie robiliśmy? - To było jeszcze początkowe stadium. Z kwiatów dopiero zaczynały powstawać owoce. Teraz pora na kolejny etap, czyli vemison. - Co to znaczy? - Owoce dojrzewają i zaczynają gromadzić cukier, więc robią się coraz słodsze. Jak ja. Sam zatrzymał się i ostrożnie postawił Holly na ziemi. - Dlaczego nazywamy to veraison, zamiast po prostu mówić, że winogrona rosną? - zapytała. - Ponieważ Francuzi pierwsi nazwali ten proces. Jest to o tyle dobre, że w ich języku wszystko brzmi ładniej. Przykrywanie ochronną siatką całej winnicy miało potrwać dwa do trzech dni. Robotnicy przy okazji za pomocą specjalnych nożyc odcinali zbyt zielone owoce. Gdy kilka pierwszych rzędów zostało już osłoniętych, Sam ponownie wziął Holly na barana, a jeden z pracowników pokazał jej, jak za pomocą krótkiego drewnianego kołka przeciągać szpagat przez krawędzie siatki. Drobne dłonie dziewczynki szybko łączyły z sobą siatkowe płaty. Kiedy uniosła głowę, chcąc przyjrzeć się swojemu dziełu, jej różowa czapeczka zalśniła w porannym słońcu. - Szyję niebo - powiedziała. Sam uśmiechnął się szeroko. W porze lunchu pracownicy zrobili sobie przerwę. Sam wysłał Holly do domu z poleceniem, by się umyła, a sam wybrał się na samotną przechadzkę po winnicy, wsłuchując się w szept liści i od czasu do czasu przystając, by musnąć palcami pień lub łozę. Czuł, jak budzi się w nich życie, jak wzbiera woda w korzeniach, jak liście pochłaniają słoneczne światło, a owoce miękną i stają się ciężkie od cukru. Gdy przez dłuższą chwilę trzymał nieruchomo dłoń nad pędem na szczycie krzewu, zobaczył, że liście wyraźnie się do niej zbliżyły. Specyficzna więź łącząca go z roślinami po raz pierwszy ujawniła się w dzieciństwie, gdy pracował w ogrodzie sąsiadów. Fred i Mary Harbiso-nowie byli starszym bezdzietnym małżeństwem. Kiedy Sam liczył sobie około dziesięciu lat, bawił się bumerangiem, który dostał na urodziny. W pewnym momencie

zabawka uderzyła w szybę ich salonu i rozbiła ją. Fred, kulejąc, wyszedł na zewnątrz. Jego wysoka, a zarazem przygarbiona postać przypominała dąb oregoński. Choć twarz miał surową i brzydką, w jego spojrzeniu kryła się wrodzona łagodność. - Nie uciekaj - powiedział, widząc, że Sam zamierza dać nogę. Chłopiec usłuchał go i został, przypatrując mu się z ostrożną ciekawością. - Dostaniesz z powrotem swoją zabawkę - poinformował go Fred pod warunkiem, że trochę nam pomożesz. Zacznijmy od ogrodu. Pani Harbison mówi, że trzeba go wyplewić. Sam od razu polubił Mary, niską i korpulentną w przeciwieństwie do jej wysokiego chudego męża. Gdy pokazała mu, które spośród młodych roślinek są chwastami, a które kwiatami, natychmiast zabrał się do pracy. Kiedy tak klęczał, wyrywając chwasty i kopiąc dołki pod cebulki oraz sadzonki, miał wrażenie, że rośliny porozumiewają się z nim bez słów, mówiąc mu o swoich pragnieniach. Nie pytając o pozwolenie, zabrał z szopy na narzędzia Harbisonów niewielką łopatę i przeniósł pierwiosnki w bardziej nasłonecznione miejsce, a ostróżki i margerytki zasadził w innej części ogrodu, niż kazała mu Mary. Od tego czasu, mimo iż Fred oddał mu bumerang, Sam niemal codziennie odwiedzał po szkole Harbisonów. Odrabiał zadania domowe przy ich kuchennym stole, a Mary zawsze częstowała go szklanką zimnego mleka i porcją jasnych krakersów. Dawała mu też do przestudiowania swoje książki poświęcone ogrodnictwu i starała się kupować wszystko, czego jego zdaniem potrzebowała ziemia: wodorosty i zaprawy nasienne, skorupki jajek, wapień i dolomit, a nawet rybie głowy z pobliskiego targu. Dzięki wysiłkom Sama ogród rozkwitł mnogością roślin i barw, a ludzie przejeżdżający obok niego zatrzymywali samochody, by przyjrzeć się temu niezwykłemu zjawisku. - Cóż, Samie - powiedziała z radością Mary, a jej delikatna, pulchna twarz zmarszczyła się w ciepłym uśmiechu, za którym chłopiec wprost przepadał - masz rękę do roślin. Sam jednak wiedział, że chodzi o coś więcej. W niewytłumaczalny sposób on i ogród nadawali na tych samych falach, byli z sobą zestrojeni. Ponadto w przeciwieństwie do większości ludzi miał świadomość, że cały świat obdarzony jest życiem, czuciem, inteligencją. Instynkt podpowiadał mu, które rośliny sadzić, gdy księżyca ubywa, a które od nowiu do pełni. Bez niczyich podpowiedzi wiedział również, że najlepszym środkiem na kontrolę populacji mszyc jest posadzenie nagietków, ile wody i słońca

potrzebuje każda roślina, czym wzbogacać ziemię oraz jak za pomocą wody z mydłem pozbywać się grzybów. Z myślą o Mary założył ogródek warzywny na tyłach domu i szybko doczekał się smacznych, dorodnych plonów oraz mnogości ziół. Intuicja podszeptywała mu, że kabaczki najlepiej czują się w towarzystwie ogórków, fasola lubi się z selerem, ale woli unikać cebuli, i że w żadnym razie nie wolno sadzić kalafiora obok pomidorów. Pszczoły i muchy nigdy mu nie dokuczały, a drzewa wyciągały ku niemu gałęzie, chcąc zapewnić mu przyjemny cień. To właśnie Mary zachęciła go, by w przyszłości zastanowił się nad własną winnicą. - Sens produkowania wina nie sprowadza się do jego picia powiedziała mu. - Chodzi o życie i miłość. Pogrążony w myślach Sam udał się do najdalszego zakątka winnicy, by rzucić okiem na jeden z krzewów, całkowicie różny od pozostałych. Był duży, rozgałęziony i poskręcany, żywy, ale nie kwitł. Żadnych owoców, tylko ciasno zamknięte pączki. Sam robił, co mógł, ale nie udało mu się jeszcze odkryć, jak zachęcić krzew do kwitnienia. Roślina nic mu nie komunikowała, o nic go nie prosiła… Nie można było nawiązać z nią kontaktu. Gdy Sam kupił posiadłość przy ulicy Rainshadow i po raz pierwszy przeszedł się po jej granicach, odkrył tam dziko rosnącą winorośl. Wyglądała jak europejski gatunek vinifera, który kolonizatorzy przywieźli do Nowego Świata, ale nie mogła nim być. Krzewy te bowiem wyginęły z powodu chorób, niekorzystnych warunków pogodowych oraz nieznanych insektów. Ale Francuzom udało się je skrzyżować z lokalnymi, bardziej odpornymi odmianami. Być może ów krzew był jedną z takich krzyżówek z zamierzchłych czasów. Problem jednak polegał na tym, iż nie przypominał on niczego, co Sam do tej pory widział lub o czym czytał. Nikt, nawet specjalista, któremu Sam wysłał próbki oraz zdjęcia, nie był w stanie określić jego pochodzenia. - Jak mogę ci pomóc? - zapytał Sam cicho, przesuwając delikatnie dłonią po dużych płaskich liściach. - Jaki sekret przede mną ukrywasz? Zazwyczaj wyczuwał energię rośliny, skumulowaną w glebie i korzeniach, odbierał wysyłane przez nią sygnały. Wiedział, czego potrzebuje - zmiany temperatury, wilgotności, światła bądź innych składników odżywczych. Ten krzew jednak cierpiał w milczeniu, nie reagując na jego obecność. Sam wyszedł z winnicy i udał się do kuchni, żeby przyrządzić posiłek. Wyjął z lodówki dzbanek mleka i trójkątny kawałek sera. Gdy był w trakcie przygotowywania grzanek z serem, usłyszał, że ktoś dzwoni do drzwi. Był to Kevin Pearson, którego Sam nie widział od dobrych kilku lat. Nie byli wprawdzie

przyjaciółmi, ale obaj wychowali się na wyspie, co niejako skazywało ich na wzajemne kontakty. Kevin zawsze uchodził za przystojniaka i był powszechnie lubiany. Pasjonował się sportem, a ponieważ dorósł wcześniej niż reszta kolegów, zawsze kolegował się z najładniejszymi dziewczynami. W przeciwieństwie do niego Sam przypominał swoją posturą fasolkę szparagową i niemal nie odrywał się od najnowszych numerów „Popular Science” lub powieści Tolkiena. Ojciec lubił go najmniej spośród swych trzech synów, gdyż sprawiał wrażenie dziwaka, którego interesują wyłącznie małże, skorupiaki przybrzeżne oraz wie-loszczety, zamieszkujące baseny pływowe w okolicach zatoki. Dobrze radził sobie w sportach, choć nigdy nie przepadał za nimi w takim stopniu jak Mark ani nie uprawiał ich z taką energią i zaangażowaniem jak Alex. Najwyraźniej sze spośród wspomnień Sama związanych z Kevinem Pearsonem pochodziło z siódmej klasy. Kazano im wówczas przygotować wspólny referat na temat sławnego lekarza bądź naukowca. Wymagało to przeprowadzenia wywiadu z miejscowym farmaceutą, przygotowania specjalnej tablicy z objaśnieniami oraz napisania eseju na temat historii farmacji. Ponieważ Kevin miał w zwyczaju robić wszystko na ostatnią chwilę i obijał się jak tylko mógł, Sam wykonał całą pracę sam. Obaj otrzymali najwyższą ocenę, ale gdy Sam zaczął protestować, że Kevin wcale na nią nie zasłużył, kolega spojrzał tylko na niego pogardliwie. „Nie pomagałem ci przy projekcie, bo tato mi nie pozwolił”, wyjaśnił. „Powiedział, że twoi rodzice to pijacy”. Sam nie był w stanie temu zaprzeczyć. „Mogłeś zaprosić mnie do siebie”, zauważył obrażonym tonem. „Mogliśmy przygotowywać tablicę w twoim pokoju”. „Nie rozumiesz? W ogóle nie wszedłbyś do środka. Nikt nie chce, żeby ich dzieci przyjaźniły się z Nolanami”. Samowi rzeczywiście nie przychodził do głowy żaden powód, dla którego ktoś chciałby przyjaźnić się z Nolanami. Jego rodzice, Jessica i Alan, nie znali umiaru we wzajemnym zwalczaniu się i poniżaniu. Elementarne zasady przyzwoitości najwyraźniej dla nich nie istniały. Kłócili się i krzyczeli na siebie na oczach dzieci, sąsiadów i przypadkowych ludzi. Bez najmniejszego skrępowania wywlekali na światło dzienne szczegóły dotyczące swoich spraw osobistych, pożycia seksualnego, a także domowego budżetu. Gdy tak skakali sobie do oczu, staczając się przy tym coraz bardziej, ich

dzieci przyswoiły sobie ważną prawdę na temat życia rodzinnego: nie chciały mieć z nim nic wspólnego. Niedługo po historii z projektem, gdy Sam miał trzynaście lat, jego ojciec utopił się, a życie rodzinne w ich domu całkowicie się rozpadło. Zniknęły wspólne posiłki, chodzenie spać o przyzwoitej porze oraz wszelkie inne reguły. Nikogo też nie zdziwił fakt, że pięć lat później Jessica zapiła się na śmierć. I nie można było winić jej dzieci za to, że choć szczerze za nią płakały, przyjęły jej odejście z ulgą. Już nikt nie dzwonił w środku nocy z informacją, że muszą przyjechać po matkę, która zrobiła z siebie pośmiewisko w barze i była zbyt pijana, by siadać za kierownicą. Skończyły się też upokarzające żarty i nieprzyjemne komentarze ze strony obcych ludzi. Wiele lat później, kupując ziemię pod winnicę nad zatoką Fałse, Sam zorientował się, że potrzebny mu będzie profesjonalny sprzęt do robót ziemnych oraz pielęgnacji zieleni. Okazało się, że Kevin założył własną firmę specjalizującą się w tej dziedzinie. Spotkali się na piwie, wymienili kilka żartów, a nawet powspominali dawne lata. Kevin wyświadczył Samowi przysługę: za symboliczną sumę wykonał dla niego kilka ważnych prac. Nie mając pojęcia, co obecnie sprowadza go do niego, Sam wyciągnął rękę w geście powitania: Pearson. Szmat czasu, co? - Miło cię widzieć, Nolan. Obrzucili się nawzajem badawczym spojrzeniem. Sam był zaskoczony wizytą Kevina, którego rodzina nigdy nie pozwoliła mu przekroczyć progu swojego domu. Ale dawny szkolny wróg zniknął, a oni stali się sobie równi pod każdym względem. Kevin wsunął dłonie w kieszenie szortów khaki, wszedł do środka i ze speszonym uśmiechem zaczął rozglądać się po holu. - Widzę, że prace postępują. - Zabierają mi mnóstwo czasu - powiedział Sam uprzejmie. - Słyszałem, że razem z Markiem opiekujecie się waszą siostrzenicą. - Kevin zawahał się. - Przykro mi z powodu Vickie. Była świetną dziewczyną. Mimo że pochodziła z rodziny Nolanów, pomyślał Sam gorzko, ale głośno powiedział: - Zaraz będę jadł lunch z Holly. Przyłączysz się? - Nie, dziękuję, wpadłem tylko na chwilę. - Może rozejrzysz się po kuchni, a ja w tym czasie przygotuję grzanki? - Jasne. - Kevin zaczął iść za Samem. - Przyszedłem, żeby prosić cię o przysługę - powiedział - chociaż może się okazać, że jeszcze mi za to podziękujesz.

Sam wyjął z szafki patelnię i rozgrzał na niej oliwę. Uświadomiwszy sobie, że kawalerska dieta oparta na pizzy oraz piwie nie wyjdzie Holly na zdrowie, już dawno temu nauczył się gotować. Choć wciąż miał w tej dziedzinie spore braki, opanował podstawy sztuki kulinarnej na tyle dobrze, że skutecznie ratował rodzinę od śmierci głodowej. - O co w takim razie chodzi? - zapytał, przelewając porcję zupy pomidorowej do żaroodpornego talerza. - Kilka miesięcy temu rozstałem się z dziewczyną. Sytuacja jednak okazała się bardziej skomplikowana, niż mógłbym przypuszczać. - Szpieguje cię? - Nie, nic w tym rodzaju. Problem polega na tym, że nigdzie nie wychodzi… Sam ułożył na rozgrzanej patelni kanapki z serem, które zaczęły cicho skwierczeć. - To normalna rzecz po rozstaniu. - Tak, ale ona musi zatroszczyć się o siebie, zacząć żyć. Pomyślałem, że umówię ją z kimś, przy kim mogłaby się trochę rozerwać. A z tego, co słyszałem, z nikim się teraz nie spotykasz… prawda? Gdy Sam w końcu pojął, do czego zmierza Kevin, jego oczy rozszerzyły się ze zdziwienia i wybuchnął śmiechem. - Nie interesują mnie resztki z twojego stołu. I jestem na sto procent pewien, że nie będę ci za nie dziękować. - To nie tak - zaprotestował Kevin. - To fantastyczna dziewczyna. Jest seksowna. Cóż… może nie seksowna, ale ładna. I bardzo miła. Przemiła. - Jeśli jest taka wspaniała, to dlaczego z nią zerwałeś? - Powiedzmy, że coś zaiskrzyło pomiędzy mną a jej siostrą. Sam podniósł na niego wzrok. - Człowieku, miłość nie wybiera - rzucił Kevin obronnym tonem. - W porządku, ale nie będę zajmował się utylizacją twoich toksycznych odpadów. - Toksycznych odpadów? - powtórzył Kevin zaskoczony. - Po czymś takim każda kobieta miałaby problemy emocjonalne. Prawdopodobnie jest radioaktywna. - Sam wprawnym ruchem podrzucił grzanki. - Wszystko z nią w porządku. Chce rozpocząć nowy etap życia, tylko jeszcze o tym nie wie. - Dlaczego nie pozwolimy jej samej o tym zdecydować? Dlaczego koniecznie chcesz znaleźć jej chłopaka?

- Jej sytuacja rodzinna nieco się skomplikowała. Właśnie zaręczyłem się z Alice. - To ta młodsza siostra? Moje gratulacje. - Dzięki. No więc… rodzice Alice są wściekli z powodu całej tej historii. Nie sfinansują wesela, nie pomogą jej w przygotowaniach i innych tego typu bzdurach, a ona chce, żeby rodzina spotkała się w komplecie i zapanowało powszechne szczęście. Ale stanie się tak dopiero wtedy, gdy jej siostra zapomni o mnie i zacznie spotykać się z kimś innym. - Życzę powodzenia. - Jesteś mi coś winien, Nolan. Sam skrzywił się z niezadowoleniem i wstawił zupę do kuchenki mikrofalowej. - Cholera - mruknął. - Wiedziałem, że tak się to skończy. - Przygotowałem ci teren pod winnicę praktycznie za darmo, nie wspominając już o tym, że pomogłem ci przesadzić tę dziką winorośl. Kevin nie kłamał. Gdyby nie on, winorośl zostałaby zniszczona przez robotników budujących nową drogę. Zaangażował się w trudną i niewdzięczną pracę, za którą policzył sobie symboliczną zapłatę, nieporównywalnie niższą, niż zażądałaby za to każda inna firma. A więc tak. Sam był jego dłużnikiem. - Ile razy mam się z nią umówić? - zapytał szorstko. - Dwa razy wystarczy. Może raz na drinka, a potem na kolację. Sam rozłożył parujące grzanki na talerzach. Porcję Holly pokroił starannie na cztery trójkąty. - Kiedy już się z nią spotkam - jeśli w ogóle uda mi się namówić ją na randkę - rachunki zostaną wyrównane. Koniec z przysługami, Pearson. - Oczywiście - zgodził się Kevin natychmiast. - Jak zamierzasz nas sobie przedstawić? - Cóż, chodzi o to… - Kevin sprawiał wrażenie zakłopotanego - że będziesz musiał sam coś wymyślić. Gdyby dowiedziała się, że to mój pomysł, na pewno by się nie zgodziła. Sam popatrzył na niego ze zdziwieniem. - Chcesz, żebym sam wytropił twoją zgorzkniałą, nienawidzącą mężczyzn eksdziewczynę i namówił ją na randkę? - O coś takiego mi chodziło. - W takim razie zapomnij o tym. Wolę zapłacić ci gotówką. - Nie chcę twoich pieniędzy. Chcę, żebyś przeszedł się gdzieś z moją byłą. Raz na drinka, drugi raz na kolację.

- Czuję się jak męska szmata - stwierdził Sam kwaśno. - Nie musisz przecież z nią spać. Właściwie… - Co to jest męska szmata, wujku Samie? - rozległ się za ich plecami głos Holly, która właśnie weszła do kuchni. Zbliżyła się do Sama i objęła go w pasie, uśmiechając się radośnie. - Facet, który strasznie się spocił przy ciężkiej pracy - wyjaśnił Sam pospiesznie, przekręcając różową czapeczkę na głowie dziewczynki daszkiem do tyłu - i teraz brzydko pachnie. Ale nie powtarzaj nigdy tego słowa, bo inaczej wujek Mark pozbawi mnie ust. Holly wyciągnęła do niego ręce. Schylił się posłusznie i przysunął głowę do jej twarzy. - Kto to jest? - wyszeptała. - Mój dawny kolega - powiedział. Wręczył dziewczynce talerz z grzankami, posadził ją za stołem i nalał jej porcję zupy. - Masz przy sobie jej zdjęcie? - zapytał, spoglądając zmrużonymi oczyma na Kevina. Kevin wyjął telefon komórkowy z tylnej kieszeni spodni i wyszukał folder ze zdjęciami. - Mam jedno. Prześlę ci je na komórkę. Sam wziął od niego telefon i spojrzał na kobietę na zdjęciu. Rozpoznał Lucy i wstrzymał oddech z wrażenia. - Jest artystką - mówił tymczasem Kevin. - Nazywa się Lucy Marinn. Mieszka w pensjonacie Artist’s Point i ma własną pracownię w mieście. Zajmuje się witrażami… Tworzy okna, abażury, mozaiki… Jest urocza, prawda? Sytuacja była co najmniej interesująca. Sam zastanawiał się przez chwilę, czy nie wspomnieć, że już kiedyś spotkał Lucy, a ubiegłego wieczoru odprowadził ją nawet do pensjonatu. Postanowił jednak, że na razie zatrzyma to dla siebie. - Wujku Samie, co z moją zupą? - odezwała się Holly, przerywając pełną napięcia ciszę. - Proszę bardzo, mały rudzielcu. Sam postawił przed nią talerz i wetknął jej za kołnierz kawałek papierowego ręcznika, po czym odwrócił się do Kevina. - A więc załatwione? - zapytał Kevin. - Umowa stoi. - Sam niedbałym gestem wskazał na drzwi. -

Odprowadzę cię na werandę. - Skoro podoba ci się Lucy - powiedział Kevin - to powinieneś zobaczyć jej siostrę. Młodsza i seksowniejsza. Zabrzmiało to tak, jakby chciał zapewnić siebie samego, że wyszedł na tej zamianie najlepiej ze wszystkich. - Świetnie - odparł Sam. - Wolę spotkać się z Lucy. - Okej. - Kevin sprawiał wrażenie bardziej zaskoczonego niż ucieszonego. Muszę przyznać, że nie spodziewałem się tak szybkiej zgody z twojej strony. - To dla mnie żaden problem. Ale nie rozumiem jednej rzeczy. - Tak? - Jaki jest prawdziwy powód twojego zerwania z Lucy. I nie wciskaj mi kitu, że wolałeś kogoś młodszego czy seksowniejszego, bo ta kobieta może dać ci wszystko, czego potrzebujesz. O co chodzi? Kevin zrobił speszoną minę człowieka, który potyka się o własne nogi, i odwrócił się, żeby spojrzeć na niewidzialną przeszkodę leżącą na chodniku. - Po prostu poznałem ją dokładnie i… znudziłem się. Nadszedł czas na zmianę. - Widząc lekki uśmiech na twarzy Sama, zmarszczył brwi. Co w tym zabawnego? -Nic. Sam nie miał zamiaru wyjaśniać mu powodu swojego rozbawienia, a wynikało ono z faktu, iż postępował z kobietami nie lepiej niż Kevin. Nigdy nie był w stanie stworzyć z żadną z nich stałego związku i wcale tego nie chciał. - Dasz mi znać, że dotrzymałeś słowa? - zapytał Kevin, gdy Sam prowadził go przez hol. - W końcu sam się o tym dowiesz. Sam otworzył drzwi. Nie chciał mówić Kevinowi, że zamierza zadzwonić do Lucy jeszcze tego samego dnia. - Wolałbym wiedzieć od razu. Kiedy już się z nią umówisz, wyślij mi SMS-a. Sam spojrzał na niego kpiąco, opierając się ramieniem o framugę. - Żadnych SMS-ów, e-maili ani prezentacji w PowerPoincie. Umówię się z twoją byłą dziewczyną, Pearson, ale kiedy to się stanie i co nastąpi później, to już moja sprawa. ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY Następnego dnia rano Lucy sprawdziła swoją pocztę głosową i odsłuchała wiadomość, którą zostawił jej Sam Nolan: „Apartament wciąż jest wołny. Z okien rozciąga się wspaniały widok na port. Tylko dwie minuty drogi od pensjonatu.

Zadzwoń do mnie, jeśli jesteś zainteresowana”. Lucy zwlekała z tym aż do lunchu. Jeszcze do niedawna podejmowanie decyzji przychodziło jej o wiele łatwiej, ale od rozstania z Kevinem zwątpiła w wiele oczywistych rzeczy, w szczególności zaś w siebie samą. Przez ostatnie dwa lata związek z Kevinem pochłaniał ją bez reszty. Odsunęła się od dawnych przyjaciół, a własne poglądy i marzenia spychała na dalszy plan. Czy ciągłe kontrolowanie i pouczanie Kevina stanowiło dla niej formę rekompensaty? Nie wiedziała, jak trafić na właściwą ścieżkę, jak ponownie się odnaleźć. Jedna rzecz jednak nie ulegała wątpliwości: nie było sensu zadawać się z Samem Nolanem. Biorąc pod uwagę jego poglądy na temat stałego związku, znajomość z nim byłaby dla niej równoznaczna z zabrnięciem w ślepą uliczkę. - Czy każdy związek musi być poważny? - zapytała Justine, gdy Lucy oznajmiła jej, że nie jest zainteresowana Samem. - Po co angażować się w coś, co do niczego nie prowadzi? -Wyniosłam wiele wartościowych doświadczeń ze związków, które do niczego nie prowadziły. Co jest ważniejsze: cel podróży czy sama podróż? - Wiem, że powinnam wybrać podróż - powiedziała ponuro Lucy ale w tej chwili zależy mi bardziej na końcowej stacji. Justine roześmiała się głośno. - Potraktuj Sama jako jedną z tych przydrożnych atrakcji, które niespodziewanie okazują się strzałem w dziesiątkę - zasugerowała. Lucy spojrzała na nią z powątpiewaniem. - Masz na myśli największą na świecie belę sznurka? Albo replikę Stonehenge wykonaną z samochodów? Choć w jej głosie pobrzmiewał sarkazm, Justine zareagowała ze szczerym entuzjazmem: - Właśnie! Albo wędrowne wesołe miasteczko z niesamowitymi karuzelami i kolejkami. - Nie cierpię ich - powiedziała Lucy. - Masz wrażenie, że udajesz się w podróż, po czym kończysz zabawę w tym samym miejscu, w którym ją zaczęłaś, nie mówiąc już o tym, że kręci ci się w głowie i masz mdłości. Po lunchu oddzwoniła do Sama, prosząc go, by odwiedził ją po południu w jej pracowni. Pojawił się w wytartych dżinsach i czarnej koszulce polo. Turkus jego oczu pięknie kontrastował z mocno opaloną twarzą. Lucy zaprosiła go do środka. Miała przy tym wrażenie, że coś ściska ją w żołądku. - Ładnie tu - zauważył Sam, rozglądając się dookoła.

- Był tu kiedyś garaż, ale właściciel zdecydował się go przerobić wyjaśniła Lucy. Pokazała mu stację lutowniczą, stół z naświetlarką oraz stojaki ze szklanymi płytami, gotowymi do wprawienia w okienne ramy. Na kilku półkach stały puszki z wodoodpornym klejem i proszkiem wybielającym, a także leżały narzędzia i pędzle ułożone w staranne rzędy. Największą część pracowni jednak zajmowały wysokie aż po sufit półki, na których porozkładane były najrozmaitsze rodzaje szkła. - Zbieram każde szkło, na jakie natrafię - powiedziała Lucy. Czasem udaje mi się ocalić jakąś staroć, którą potem mogę wykorzystać przy rekonstrukcji zabytkowych przedmiotów. - Co to takiego? - Sam podszedł do wyjątkowo oryginalnej tafli niebieskozielonego szkła pokrytego srebrną mgiełką. - Jest piękne. Lucy stanęła obok niego i wyciągnęła dłoń, by musnąć je palcami. - To moja zdobycz roku. Miała to być część dużej instalacji artystycznej w Tacoma, ale wykonawcom zabrakło funduszy i to unikatowe cudo wylądowało w stodole jakiegoś gościa, który po dwudziestu latach postanowił się go pozbyć. Jego znajomy, który również przyjaźni się ze mną, powiadomił mnie o tym. Zdobyłam coś wyjątkowego praktycznie za darmo. - Jak zamierzasz je wykorzystać? - zapytał z uśmiechem Sam, widząc jej entuzjazm. - Jeszcze nie wiem. Do czegoś niezwykłego. Spójrz, jak te wszystkie odcienie niebieskiego i zielonego pięknie lśnią - powiedziała Lucy, po czym podniosła ku niemu wzrok i dodała bez namysłu: - Jak twoje oczy. Sam uniósł brwi. - To nie był flirt - zastrzegła się pospiesznie Lucy. - Za późno. Właśnie tak to odebrałem. Podszedł do dużego elektrycznego pieca do wypalania, stojącego w kącie. - O, piec. Jak mocno się rozgrzewa? - Do tysiąca pięciuset stopni Fahrenheita. Używam go do stapiania i teksturowania szkła. Czasem wrzucam kawałki szkła do specjalnej formy. - Ale nie dmuchasz szkła? Lucy pokręciła głową. - Potrzebny byłby mi na to duży piec, w którym cały czas panowałaby wysoka temperatura. Zajmowałam się tym w przeszłości, ale jestem w tym raczej słaba. Najbardziej lubię pracę przy oknach. - Dlaczego? - Tworzysz sztukę poprzez światło. Dzielisz się z ludźmi swoim spojrzeniem na świat, unaoczniasz swoje emocje.

Sam skinął głową w kierunku słuchawek leżących na stole. - Często słuchasz muzyki podczas pracy? - Przez większość czasu. Jeśli mam do wykonania wyjątkowo skomplikowane cięcie, pracuję w ciszy, ale w innych przypadkach słucham wszystkiego, na co tylko przychodzi mi ochota. Sam przeglądał zawartość półek, przesuwając słoje z laskami i bagietkami z kolorowego szkła. - Kiedy po raz pierwszy zainteresowałaś się szkłem? - W drugiej klasie. Ojciec zabrał mnie do pracowni artysty hutnika. Od tamtej pory mam na tym punkcie obsesję. Kiedy zbyt długo nie pracuję, zaczynam bardzo za tym tęsknić. To jak medytacja - pomaga mi zachować skupienie i równowagę. Sam podszedł do stołu i rzucił okiem na wykonany przez nią szkic. - Czy szkło jest rodzaju żeńskiego, czy męskiego? Lucy roześmiała się, zaskoczona, gdyż nigdy wcześniej nikt nie zadał jej takiego pytania. Zastanawiała się przez chwilę. Ze szkłem należało postępować po part-nersku: stanowczo, ale zarazem delikatnie, zostawiając mu wiele swobody i nadmiernie go nie kontrolując. - Żeńskiego - powiedziała w końcu. - A wino? Jakiego jest rodzaju? - Francuskie określenie vin jest rodzaju męskiego. Ale moim zdaniem zależy to od gatunku. Oczywiście - Sam uśmiechnął się do niej szeroko - w świecie win należy wystrzegać się seksizmu, więc nie powinienem mówić, że Chardonnay ze względu na jego delikatność i lekkość jest rodzaju żeńskiego, a cabernet o bardzo intensywnym smaku - męskiego. Ale czasem nie da się tego inaczej ująć. Ponownie przeniósł wzrok na szkic. - Czy rozstawanie się z twoimi dziełami przychodzi ci z trudem? - Każde rozstanie przychodzi mi z trudem - oświadczyła Lucy, śmiejąc się ironicznie. - Ale robię się w tym coraz lepsza. Wyszli z pracowni i skierowali się do budynku, w którym mieścił się apartament do wynajęcia. Na ulicach zatoki Friday tradycyjne lodziarnie i wiekowe kawiarnie rywalizowały o miejsce z krzykliwymi galeriami sztuki i modnymi restauracjami. Leniwej nadmorskiej atmosfery nie zakłócał nawet ryk syreny zbliżającego się do brzegu promu. Intensywny aromat olejku do opalania i smażonych owoców morza mieszał się z zapachem morskiej wody i silników statków. Apartament mieścił się w budynku mieszkalno-usługowym przy ulicy West, z

zejściem dla pieszych do ulicy Front. Taras na dachu oraz duże okna podkreślały jego nowoczesny, opływowy wygląd. Gdy weszli do środka, Lucy nie próbowała nawet ukryć zachwytu. Mieszkanie było wykończone drewnem i utrzymane w kolorystyce nieba oraz ziemi. Stało w nim zaledwie kilka nowoczesnych mebli. - Jak ci się podoba? - zapytał Sam, przyglądając się, jak Lucy podchodzi po kolei do wszystkich okien w salonie, by sprawdzić widok. - Jest cudowne - odparła melancholijnie. - Ale na pewno nie będę mogła sobie na nie pozwolić. - Skąd ta pewność? Jeszcze nie rozmawialiśmy o cenie. - Ponieważ jest ładniejsze od wszystkich mieszkań, jakie wynajmowałam, a już na tamte ledwie było mnie stać. - Markowi bardzo zależy na tym, by wreszcie znaleźć lokatora. A to mieszkanie nie nadaje się dla każdego. - Komu mogłoby nie odpowiadać? - Ludziom, którzy nie lubią schodów. Osobom, które potrzebują dużo prywatności. Te okna na pewno im jej nie zapewnią. - Uważam, że to idealne lokum. - W takim razie coś wykombinujemy. - Co masz na myśli? - zapytała podejrzliwie. - Ustalimy taki czynsz, żebyś była w stanie go zapłacić. Lucy pokręciła głową. - Nie chcę mieć wobec ciebie zobowiązań. - Nie będziesz ich miała. - Oczywiście, że będę, jeśli zaczniesz wyświadczać mi przysługi. Zwłaszcza finansowe. Sam zmarszczył brwi. - Sądzisz, że chciałbym zrobić z tego użytek? Podszedł do niej, a ona cofnęła się odruchowo, aż poczuła za plecami granitową krawędź kuchennego blatu. - Spodziewasz się, że pewnego dnia odwiedzę cię w czarnym cylindrze i podkręcając wąsa, zażądam od ciebie seksu w zamian za resztę pieniędzy? - Oczywiście, że nie. Lucy poruszyła się niespokojnie, ponieważ Sam oparł dłonie o krawędzie blatu z jej lewej i prawej strony. - Po prostu… nie czuję się komfortowo w takiej sytuacji. Sam pochylił się nad nią, nie dotykając jej. Był tak blisko, że Lucy utkwiła wzrok w jego gładkiej opalonej szyi.

- Lucy - powiedział - zachowujesz się tak, jakbym usiłował w coś cię wciągnąć. Wcale tak nie jest. Jeśli okaże się, że interesuje cię coś więcej niż przyjaźń, będę radosny jak skowronek, ale na obecną chwilę byłbym ci wdzięczny, gdybyś nie wrzucała mnie do jednego worka z gnojkami typu Kevin Pearson. Lucy zamrugała, całkowicie zaskoczona. Każdy jej oddech uderzał o następny jak kostka domino. - S-skąd wiesz, jak on się nazywa? - Odwiedził mnie wczoraj i poprosił o pewną przysługę. Dotyczyła ciebie. - On… mnie… Znasz Kevina? - Oczywiście, że tak. Przez całą siódmą klasę odrabiałem za niego zadania z fizyki, dzięki czemu przestał regularnie spuszczać mi lanie na szkolnym parkingu. - Co ci powiedział? Czego chciał? - Oświadczył, że żeni się z twoją siostrą. Zdradził też, że twoi rodzice nie dołożą ani centa do wesela dopóty, dopóki między Alice a tobą nie zapanują poprawne stosunki. - Tego ostatniego nie wiedziałam. Alice musiała wpaść w panikę. Rodzice od lat wspierają ją finansowo. Sam podszedł do wysokiego krzesła i usiadł na nim w nonszalanckiej pozie. - Kevin i Alice sądzą, że należy cię z kimś umówić. Chcą, żeby jakiś facet zawrócił ci w głowie na tyle skutecznie, że dasz się ponieść działaniu endorfin i bez żalu zaakceptujesz ich ślub. - I to ty masz być tym człowiekiem? - zapytała Lucy z niedowierzaniem. Panem Endorfiną? - Otóż to. Miała wrażenie, że dusi się z wściekłości. - Co mam teraz zrobić? - To, co chcesz - odparł Sam, wzruszając leniwie ramionami. - Nawet jeślibym chciała, nie ma mowy, żebym teraz zaczęła się z tobą pokazywać. Będą śmiać się ze mnie za moimi plecami i ubolewać nad moją naiwnością. - To ty powinnaś śmiać się z nich - zauważył Sam. - Wolę trzymać się od tego wszystkiego z daleka. - Dobrze - oświadczył Sam. - Powiem im, że nic z tego nie wyszło, bo nie jestem w twoim typie. Ale nie czuj się zaskoczona, jeśli będą próbowali umówić cię z kimś innym. Mimo zaskoczenia Lucy nie była w stanie powstrzymać się od śmiechu.

- To najbardziej groteskowa rzecz, jaką kiedykolwiek… Dlaczego po prostu nie mogą zostawić mnie w spokoju? - Wygląda na to - powiedział Sam - że twoi rodzice zaakceptują małżeństwo Alice i zaczną ponownie wspierać ją finansowo tylko pod jednym warunkiem. - Jakim? - Że będziesz szczęśliwa. - O Boże! - wykrzyknęła Lucy zdesperowana. - Moja rodzina jest dziwaczna. - Uwierz mi, że daleko jej do Nolanów. Lucy puściła te słowa mimo uszu. - Teraz zależy im na moim szczęściu! - zadrwiła. -W przeszłości tysiąc razy powinni byli stanąć po mojej stronie i nie zrobili tego, a teraz nagle pragną mojego szczęścia? Do diabła z nimi! I z tobą też! - Hej, nie zabijaj posłańca. - W porządku - powiedziała Lucy, patrząc na niego wrogo. - Nie jesteś problemem, tylko jego rozwiązaniem. Centrum kompleksowej obsługi, zapewniającym dawkę endorfin. Dobrze, jestem gotowa. Chcę je dostać. Sam zamrugał. - Co chcesz dostać? - Endorfiny. Skoro wszyscy pragną mojego szczęścia, jestem na nie gotowa. Poproszę o zastrzyk najlepszych, wyjątkowo skutecznych endorfin, po których znajdę się w siódmym niebie. Sam spojrzał na nią z wahaniem. - Może najpierw powinniśmy zjeść lunch? - Nie - powiedziała ze złością Lucy. - Miejmy to już za sobą. Gdzie jest sypialnia? Sam sprawiał wrażenie rozbawionego i zatroskanego zarazem. - Jeśli chcesz w ten sposób wziąć odwet, będę bardzo szczęśliwy, służąc ci pomocą. Ale czy nie mogłabyś mi najpierw powiedzieć, na kogo właściwie jesteś wściekła? - Na wszystkich. I na siebie też. - Seks ze mną nie rozwiąże niczyich problemów. -Umilkł na chwilę. - Może najwyżej moje. Ale nie o to tutaj chodzi. - Podszedł do Lucy, wziął ją za ramiona i lekko, przyjaźnie nią potrząsnął. - Głęboki oddech. No już. Wyrzuć to z siebie. Lucy posłuchała go. Westchnęła głęboko kilka razy, aż rozwiała się czerwona mgła przesłaniająca jej pole widzenia. Opuściła ramiona zrezygnowana. - Chodźmy na lunch - zaproponował Sam. - Otworzymy butelkę wina i porozmawiamy. Jeśli nadal będziesz domagać się endorfin, zobaczę, co da się w tej kwestii zrobić.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY Wyszli z budynku, przecięli ulicę Front i udali się do Downrigger’s, popularnej restauracji serwującej owoce morza. W cieple letnie dni była ona najlepszym miejscem na lunch w całej zatoce Friday, a z jej tarasu roztaczał się widok na wyspę Shaw. Sam zamówił butelkę białego wina oraz przystawkę, na którą składały się alaskańskie małże owinięte w plasterki bekonu, pieczone na grillu i podawane z kukurydzą. Rozpływały się wręcz w ustach, a ich słodycz idealnie komponowała się ze słonym smakiem bekonu oraz pachnącą dymem kukurydzą. Lucy popijała schłodzone chardonnay i czuła, że powoli ogarnia ją spokój. Niewymuszony urok Sama wyraźnie na nią działał. Opowiedziała mu o zapaleniu opon mózgowych, które Alice przeszła w dzieciństwie, a także o jego skutkach oraz o tym, jak bardzo naruszyło to równowagę w ich rodzinie. - Zawsze byłam o nią zazdrosna - wyznała. - Ale w końcu uświadomiłam sobie, że to całkowicie bezzasadne. Alice dorastała w przeświadczeniu, że wszystko jej się należy, a to dość przerażająca perspektywa na dalsze życie. Nigdy nie kończy tego, co zaczęła. Myślę, że nasza mama zaczyna żałować, że tak ją rozpieściła, ale jest już za późno. Alice nigdy się nie zmieni. - Nigdy nie jest za późno na zmianę. - Nie mówiłbyś tak, gdybyś znał Alice. To czuć na odległość. Szczerze mówiąc, nie rozumiem, co Kevin w niej widzi. Nie mogła dostrzec oczu Sama, gdyż chował je za okularami przeciwsłonecznymi, podobnymi do tych, jakie noszą amerykańscy piloci. - A co ty widziałaś w Kevinie? Lucy powoli zagryzła usta. - Na początku był naprawdę troskliwy i bardzo się starał - wyjaśniła w końcu. - Uczuciowy, odpowiedzialny… - A wasze życie seksualne? Lucy spłonęła rumieńcem i rozejrzała się szybko dookoła, chcąc upewnić się, że nikt ich nie słyszy. - A co to niby ma do rzeczy? Sam lekko wzruszył ramionami. - Seks to kanarek w kopalni. - Widząc pytające spojrzenie Lucy, dodał: Dawniej górnicy zabierali z sobą pod ziemię kanarka w klatce. Jeśli gdzieś ulatniał się dwutlenek węgla, kanarek padał martwy, a oni wiedzieli, że trzeba wracać na powierzchnię. Więc… jak było? - Nie chcę o tym rozmawiać - powiedziała oficjalnym tonem. Uśmiechnął się lekko, w nieco kpiący sposób.

- Nieważne. Już znam odpowiedź. Oczy Lucy zrobiły się okrągłe. - Kevin opowiadał ci o naszym życiu seksualnym? Sam zmrużył oczy, jakby przypominał coś sobie z wysiłkiem. - Wspominał o lubrykantach, kablach, masce do nurkowania… - To było całkowicie normalne - wyszeptała ostro Lucy, teraz już purpurowa. Zwykły, nudny, konwencjonalny seks. - To był mój drugi strzał - wyznał poważnie Sam. Lucy się skrzywiła. - Jeśli zamierzasz naśmiewać się ze mnie przez cały lunch… - Nie naśmiewam się, tylko się z tobą przekomarzam. To pewna różnica. - I tak nie podoba mi się to. - W porządku - rzekł Sam łagodniej. - Już więcej nie będę. Gdy złożyli już zamówienie na główne danie, Lucy zaczęła przyglądać się Samowi z ostrożnym zainteresowaniem. Na jego wizerunek składało się wiele sprzecznych cech: słynny kobieciarz, zdecydowanie więcej czasu poświęcający pracy w winnicy niż miłosnym podbojom, mężczyzna, który kreował się na beztroskiego Piotrusia Pana, biorąc jednocześnie na siebie część odpowiedzialności związanej z wychowaniem dziecka. - To dziwne, że nie spotkałam cię wcześniej - stwierdziła. Szczególnie że oboje znamy Justine. - Od kiedy zająłem się winnicą, raczej nie udzielam się towarzysko. To sporo pracy, zwłaszcza na początku. Nie możesz odłożyć sobie tego na bok, kiedy przychodzi weekend. A poza tym w ciągu ostatniego roku mnóstwo czasu zajmowała Markowi oraz mnie opieka nad Holly. - Bardzo się dla niej poświęcacie, prawda? - To nie poświęcenie. Holly jest czymś najlepszym, co mnie w życiu spotkało. Wychowując dziecko, dostajesz znacznie więcej, niż sam ofiarujesz. - Sam zastanawiał się przez chwilę. - Można powiedzieć, że zyskałem również brata. - Nie mieliście wcześniej z sobą dobrego kontaktu? Sam pokręcił głową. - Nie, ale ostatnio dobrze się poznaliśmy. Musieliśmy nawzajem na sobie polegać i okazało się, że całkiem sympatyczny z niego facet. - Wydaje mi się - zaczęła z wahaniem Lucy - że twoja rodzina… miała kiedyś kłopoty… - To nie była rodzina. Wyglądała tak tylko z zewnątrz, ale nią nie była. Podobnie jak wiszące w rzeźni tusze wołowe nie są stadem krów. - Przykro mi - powiedziała łagodnie Lucy. - Czy to przez waszą matkę lub ojca?

Sam wahał się dłuższą chwilę. Lucy przemknęło przez myśl, że nie uzyska odpowiedzi na swoje pytanie. - W niewielkiej małomiasteczkowej społeczności zawsze znajdzie się jakiś pijak - oświadczył w końcu. - Ale w przypadku moich rodziców było ich dwoje w cenie jednego. - Jego usta skrzywiły się w drwiącym uśmiechu. - Małżeństwo dwojga alkoholików będzie się nawzajem wspierać przez całą swoją drogę do piekła. - Czy któreś z nich próbowało się leczyć? Sam pokręcił głową. - Nawet jeśliby tak było, małżonek alkoholik u twojego boku skutecznie uniemożliwi ci wyjście z nałogu. Rozmawiali teraz ostrożnie, świadomi, że wchodzą na grząski teren. - Czy zawsze tacy byli? - zapytała Lucy. - Jak daleko sięgam pamięcią. Gdy tylko trochę podrośliśmy, zabraliśmy się stamtąd jeden po drugim. Został tylko Alex. A teraz… - Jest alkoholikiem? - Nie jestem pewien, czy już osiągnął ten etap, ale obawiam się, że wkrótce to nastąpi. Nic dziwnego, że obawia się całkowitego oddania drugiemu człowiekowi, pomyślała Lucy. Nic dziwnego, że miał problemy ze związkami wykraczającymi poza czystą fizyczność. Już jeden alkoholik wystarczy, by doprowadzić rodzinę do upadku. Dzieci zmuszone są żyć w ciągłym niepokoju, znosić bezustanny stres i złe traktowanie. Ale jeśli pije zarówno ojciec, jak i matka… takie dzieci pozbawione są schronienia. Nie mają nikogo, komu mogłyby zaufać. - Czy mając w pamięci problemy rodziców, bez obawy zająłeś się produkcją wina? - zapytała Lucy. - Oczywiście. To, że moi rodzice byli alkoholikami, nie oznacza wcale, że nie wolno mi kochać wina. Poza tym jestem nie tyle jego producentem, ile hodowcą winorośli. Rolnikiem. Lucy zdziwiła się w duchu. Pociągający, nonszalancki mężczyzna w okularach amerykańskiego pilota był ostatnią osobą, która mogła kojarzyć jej się ze słowem „rolnik”. - Co najbardziej podoba ci się w uprawie winorośli? -To połączenie wiedzy teoretycznej, ciężkiej pracy i… odrobiny magii. -Magii… - powtórzyła Lucy, przyglądając mu się uważnie. - Oczywiście. Ten sam gatunek winorośli hodowany na tym samym kawałku ziemi co roku daje inne plony. Smak owoców może ci wiele powiedzieć o składnikach gleby, o tym, jak długo świeciło słońce, jak chłodny wiatr wiał w

nocy i czy opady były obfite. To jedyne w swoim rodzaju połączenie atmosfery miejsca i danego sezonu. Terroir, jak nazywają je Francuzi. Przerwali na chwilę rozmowę, gdyż przy ich stoliku pojawiła się kelnerka. Podała im główne danie i ponownie napełniła wodą szklanki. Czas płynął niespiesznie. Lucy czuła, że ogarnia ją błogi spokój, a zarazem doskonale się bawiła, o wiele lepiej, niż mogła się spodziewać. Sam posiadał umiejętność skupiania uwagi na rozmówcy. Było to bardzo miłe, zwłaszcza dla kobiety z zachwianą pewnością siebie. Potrafił żartować z samego siebie, był inteligentny i tak czarujący, że łatwo mógł uśpić jej czujność i stworzyć złudne poczucie bezpieczeństwa. Ale Lucy wiedziała, że nie może w nie uwierzyć. Sam był typem mężczyzny, który potrafił wywieść kobietę w pole, osiągnąć swój cel, a na końcu wmówić jej, iż ona również tego pragnęła. Potrafił sprytnie ją osaczyć i wykorzystać, by następnie ruszyć na kolejny podbój, nie oglądając się ani razu za siebie. A przy tym wcale nie próbował udawać kogoś innego. Przy ich stoliku ponownie pojawiła się kelnerka, tym razem z rachunkiem. Lucy sięgnęła do torebki, ale Sam położył rękę na jej dłoni. - Nawet o tym nie myśl - powiedział, wręczając kelnerce kartę kredytową. - Przyjaciele mogą płacić osobno - zaprotestowała Lucy. - Jak na przyjemność płynącą z twojego towarzystwa to dość niska cena. - Dziękuję - powiedziała szczerze Lucy. - Było wspaniale. Nie sądzę, by coś mogło zepsuć mi ten świetny nastrój. - Nie mów tak, bo ściągniesz na siebie pecha. - Sam zastukał w stolik. Lucy się roześmiała. - Jesteś przesądny? - Oczywiście. Jestem wyspiarzem. Wychowałem się na wielu przesądach. - Na przykład? - zapytała rozbawiona. - Kamienie życzeń na południowej plaży. Słyszałaś o nich, prawda? Nie? Ludzie zawsze ich tam szukają. Gładkie kamyki otoczone białymi obwódkami. Jeśli taki znajdziesz, wypowiadasz w myślach życzenie i wrzucasz go do morza. - Zrobiłeś tak kiedyś? - Raz albo dwa. - Spełniło się? - Jeszcze nie. Ale życzenia nie mają terminu ważności. - Ja nie jestem przesądna - powiedziała Lucy - ale wierzę w magię. - Ja też. Innymi słowy, wierzę w naukę.

- Mam na myśli prawdziwą magię. - Czyli na przykład co? Zanim Lucy zdążyła odpowiedzieć, dostrzegła kątem oka dwoje ludzi wkraczających na taras i zbladła jak ściana. - Cholera - wyszeptała. Jej doskonały nastrój natychmiast się ulotnił. Miała wrażenie, że robi się jej słabo. - Miałeś rację. Co za pech. Sam spojrzał w tym samym kierunku i zobaczył Kevina oraz Alice. Zmarszczył brwi i uścisnął mocno bezwładną dłoń dziewczyny. - Popatrz na mnie, Lucy. Zmusiła się, żeby na niego spojrzeć, uśmiechając się przy tym blado. - Nie ma szans, żeby jakoś im uciec, prawda? - Nie. - Uścisk jego dłoni był mocny i kojący. - Ale nie trzeba się bać. - Nie boję się. Po prostu nie jestem jeszcze gotowa na to spotkanie. - Jak chcesz to rozegrać? Lucy wbiła w niego rozgorączkowany wzrok i w jednej chwili podjęła decyzję: - Pocałuj mnie - powiedziała naglącym tonem. W oczach Sama błysnęło lekkie zaskoczenie. - Teraz? - Tak. - Jaki ma to być pocałunek? - Co masz na myśli? Zwykły. - Przyjacielski czy romantyczny? Czy mamy udawać, że się spotykamy, czy… - Och, na miłość boską! - wykrzyknęła Lucy, kładąc mu rękę na szyi i zmuszając go, by zbliżył twarz do jej twarzy. ROZDZIAŁ JEDENASTY Gdy tylko Sam poczuł drobną dłoń Lucy na swojej szyi, nie wahał się ani chwili. Pragnął jej przez cały lunch, zafascynowany jej szorstkością, a zarazem bezbronnością, jej pełnymi zadumy oczyma, które pozostawały smutne nawet wówczas, gdy się uśmiechała. Wciąż przypominał sobie, z jaką radością opowiadała o swojej pracy. Jej palce nieświadomie muskały przy tym taflę szkła niczym skórę kochanka. Pragnął pójść z nią do łóżka i zostać z nią w nim dopóty, dopóki nie uszłoby z niej całe napięcie. Leżąc w jego ramionach, poczułaby się spokojna i odprężona. Chcąc lepiej poznać smak jej ust, Sam zaczął całować ją mocniej i sprawił, że koniuszki ich języków się zetknęły. Poczuł chłód i podniecającą miękkość; w jego ciele natychmiast zaczęła się

rozchodzić fala gorąca. Lucy była krucha, delikatnej postury, ale przy tym dość silna. Jej ciało stawiało mu lekki opór. Zapragnął chwycić ją mocno w objęcia, by w końcu poddała się jego uściskowi. Ale mając świadomość, iż taka publiczna manifestacja uczuć może, przynajmniej z jego strony, wymknąć się spod kontroli, przerwał pocałunek i uniósł głowę na tyle, by spojrzeć w przymglone zielone oczy Lucy. Jej blada skóra wyraźnie się zarumieniła. Na ustach czuł jej gorący oddech, pobudzający zmysły. Nagle Lucy spojrzała w bok. - Widzieli nas - szepnęła. Pogrążony w fantazjach na temat przyjemnych rzeczy, które chciałby z nią robić, Sam poczuł nagły przypływ złości. Nie miał ochoty zajmować się tą parą idiotów, nie miał ochoty z nimi rozmawiać, nie miał ochoty na nic z wyjątkiem pójścia ze swoją kobietą do łóżka. Przeszedł go ostrzegawczy, zimny dreszcz. Swoją kobietą? Nigdy wcześniej nie przyszła mu do głowy taka myśl. Nie był zaborczy i nigdy nie rościł sobie do nikogo wyłącznego prawa. Wiedział też, że tak będzie zawsze. Dlaczego więc, do diaska, przyszła mu do głowy taka myśl? Otoczył Lucy ramieniem i odwrócił się, by spojrzeć na Kevina i Alice, którzy wpatrywali się w nich z przerażeniem. Wyglądali niemal groteskowo. - Nolan - wydusił z siebie Kevin, nie będąc w stanie spojrzeć Lucy w oczy. - Pearson. Kevin z zakłopotaniem przedstawił Samowi swoją narzeczoną. - To jest Sam Nolan, a to moja… przyjaciółka, Alice. Alice wyciągnęła do Sama szczupłą rękę i wymienili uścisk dłoni. Bransoletki na jej przedramieniu zadźwięczały głośno. Podobnie jak w przypadku Lucy, cechowała ją delikatna postura oraz piękne, gęste ciemne włosy. Była jednak przy tym wręcz chuda i koścista. Chwiała się jak trzcina na wysokich koturnach z korka. Kości policzkowe miała zarysowane tak silnie, iż skojarzyły się Samowi z barierkami zabezpieczającymi samochód przed wypadnięciem z drogi. Zbyt mocny makijaż upodobnił ją przy tym do szopa i sprawił, że jej twarz nienaturalnie się błyszczała. Choć Sam był do niej wrogo nastawiony, zrobiło mu się jej żal. Sprawiała na nim wrażenie kobiety, której za bardzo na czymś zależy. Widać było, iż jej gorączkowe wysiłki, mające na celu ukrycie niepewności i zagubienia, odnoszą całkiem przeciwny skutek. - Jestem jego narzeczoną - oświadczyła Alice oschłym tonem. - Moje gratulacje - rzuciła Lucy.

Choć chciała wyglądać na opanowaną, na jej twarzy natychmiast uwidoczniły się ból, złość i poczucie zranienia. Alice spojrzała na nią szybko. - Nie wiedziałam, jak ci to powiedzieć. - Rozmawiałam z mamą - odparła Lucy. - Ustaliliście już datę ślubu? - Planujemy pobrać się pod koniec lata. Sam pomyślał, że powinni jak najszybciej zakończyć rozmowę. Pragnął uniknąć ewentualnej kłótni. - W takim razie życzę powodzenia - rzucił, dając Lucy znak, by udała się za nim. - Musimy już iść. - Miłego lunchu - dodała Lucy bezbarwnym głosem. Trzymając ją za rękę, Sam wyszedł z restauracji. Lucy patrzyła przed siebie nieobecnym wzrokiem. Czuł, że nie może zostawić jej samej w takim stanie. Obawiał się, że zacznie błąkać się po mieście, nie zdając sobie w ogóle sprawy z tego, dokąd idzie - jak porzucony wózek na zakupy toczący się samotnie wzdłuż parkingu przed supermarketem. Przeszli na drugą stronę ulicy i udali się w kierunku pracowni. - Dlaczego to powiedziałam? - zapytała nagle Lucy. -Co? - „Miłego lunchu”. Wcale im tego nie życzyłam. Mam nadzieję, że będzie paskudny. Że się nim udławią. - Zaręczam ci, że oni też w to nie uwierzyli - stwierdził Sam sucho. - Alice była wychudzona. Nie wyglądała na szczęśliwą. Co o niej sądzisz? - Że jesteś od niej sto razy bardziej wartościowa. Sam przeszedł na skraj chodnika i zaczął iść po lewej stronie Lucy. - W takim razie, dlaczego Kevin… - umilkła gwałtownie, potrząsając ze zniecierpliwieniem głową. Minęła długa chwila, zanim Sam zdecydował się na odpowiedź, i to wcale nie dlatego, że musiał ją wymyślić. Już dawno to wiedział. Problem polegał jedynie na tym, że Lucy miała na niego fatalny wpływ. Jej obecność wzbudzała w nim mieszankę sympatii, czułości oraz jeszcze czegoś, czego nie dało się nawet nazwać… Nie wiedział, co to jest, ale nie był z tego powodu zachwycony. - Kevin zainteresował się twoją siostrą, bo wie, że nad nią dominuje powiedział w końcu. - Skąd to wiesz? - Ponieważ jest typem mężczyzny, który potrzebuje zależnej od niego kobiety. To on musi mieć wszystko pod kontrolą. Zakochał się w tobie z oczywistych

względów, ale na dłuższą metę wasz związek nie miał racji bytu. Lucy skinęła głową, jakby Sam potwierdził coś, czego już od dawna się domyślała. - Ale dlaczego tak spieszą się ze ślubem? Podczas rozmowy z mamą dowiedziałam się, że Alice niedawno straciła pracę. Może nie jest pewna, co powinna zrobić, ale to jeszcze nie tłumaczy zachowania Kevina. - Chciałabyś do niego wrócić? - Nigdy w życiu. - W głosie Lucy zabrzmiała nuta smutku i opuszczenia. - Ale myślałam, że jest ze mną szczęśliwy, podczas gdy wcale tak nie było. Moje poczucie własnej wartości bardzo na tym cierpi. Sam zatrzymał się na rogu ulicy, chwycił ją za ramiona i odwrócił ku sobie. Gdyby mógł teraz zabrać ją do domu i pokazać jej kilka sposobów na odzyskanie poczucia własnej wartości, byłby najszczęśliwszym człowiekiem na świecie. Patrząc na jej drobną, wrażliwą twarz, pomyślał, że to dla niego całkowicie nowe doświadczenie… zauroczenie, które przybierało na sile z każdą sekundą spędzaną w jej towarzystwie. Ale jak bardzo będzie cierpiała, kiedy ich romans dobiegnie końca? Uświadomił sobie z ironicznym rozbawieniem, że pragnąłby ją uwieść, ale jednocześnie ostrzec, by trzymała się od niego z daleka. Uśmiechając się lekko, uniósł dłoń i musnął palcami jej policzek. - Bierzesz życie na serio, prawda? Lucy zmarszczyła brwi. - A jak powinnam je traktować? Uśmiechnął się szeroko. Obiema dłońmi uniósł lekko jej twarz i wycisnął na jej ustach długi delikatny pocałunek. Jej skóra była gorąca, a skronie pulsowały szybko pod jego palcami. Choć trwało to zaledwie kilkanaście sekund, Sam był podniecony bardziej, niż mógł się spodziewać. Uniósł głowę, usiłując zapanować nad oddechem i zwalczyć budzące się w nim pożądanie. - Jeśli kiedykolwiek będziesz zainteresowana zwykłą fizyczną relacją, która nic nie oznacza i do niczego nie prowadzi - oświadczył mam nadzieję, że dasz mi znać. Szli w milczeniu, aż w końcu dotarli do pracowni. Lucy przystanęła przed drzwiami. - Jestem zainteresowana mieszkaniem, Sam - powiedziała ostrożnie. - Ale nie chcę, żeby to prowadziło do niejasnej sytuacji. - Tak się nie stanie - odparł Sam, który właśnie doszedł do wniosku, że choć bardzo pragnie romansu z Lucy Marinn, źle by na tym wyszedł. Uśmiechnął się do niej szczerze i uścisnął ją po przyjacielsku. - Dowiem się wszystkiego od Marka i dam ci znać. - Dobrze. - Lucy zrobiła krok w tył, uśmiechając się niepewnie. -

Dzięki za lunch. A jeszcze bardziej za to, że pomogłeś mi przeżyć pierwsze spotkanie z Kevinem i Alice. - Nic takiego nie zrobiłem - oświadczył Sam. - Sama też byś sobie z nimi poradziła. - Wiem, ale z tobą było mi łatwiej. - Dobrze - powiedział, uśmiechnął się do niej i odszedł. - Krzywo - oznajmiła Holly następnego ranka, wchodząc do kuchni. Sam podniósł wzrok znad miski płatków śniadaniowych, które właśnie zalewał mlekiem. - Co jest krzywo? Dziewczynka odwróciła się, by pokazać mu tył głowy. Przed chwilą prosiła go, żeby uczesał jej włosy w dwa kucyki. Pierwszym punktem tej skomplikowanej procedury było wykonanie idealnego przedziałka. Kucyki nie mogły być też zrobione za nisko ani za wysoko. I nie można ich było związywać gumką zbyt luźno ani zbyt mocno. Zazwyczaj robił to Mark, gdyż udawało mu się zawsze trafić w gust Holly. Tym razem jednak Mark nocował u Maggie i, co raczej mu się nie zdarzało, spóźniał się na śniadanie. Sam obejrzał dokładnie przedziałek z tyłu głowy Holly. - Jest prosty jak koci ogon. Dziewczynka spojrzała na niego z łagodnym wyrzutem. - Kocie ogony nie są proste. - Są, kiedy za nie ciągniesz - powiedział Sam i delikatnie pociągnął ją za jeden z kucyków. Postawił na stole miseczkę z płatkami. - Jeśli zacznę robić to jeszcze raz, spóźnisz się do szkoły. Holly westchnęła ciężko. - Chyba będę musiała cały dzień chodzić tak. - Przekrzywiła głowę pod odpowiednim kątem, żeby wyrównać niedoskonałość. Sam wybuchnął śmiechem, krztusząc się przełykaną właśnie kawą. - Jeśli pospieszysz się ze śniadaniem, znajdziemy chwilkę, żeby to poprawić. - Co poprawić? - rozległ się nagle głos Marka. Najstarszy z braci wszedł do kuchni i kucnął przy krześle Holly. - Dzień dobry, kochanie. Dziewczynka objęła go za szyję. - Dzień dobry, wujku Marku. Pocałowała go i wtuliła roześmianą twarz w jego ramię. - Poprawisz mi kucyki?

Mark spojrzał na nią ze współczuciem. - Sam znów krzywo cię uczesał? Zajmę się tym, ale najpierw zjedz płatki, póki jeszcze chrupią. - Jak leci? - zapytał Sam, podczas gdy Mark opróżniał dzbanek do parzenia kawy i sitko. - Wszystko w porządku? Mark skinął głową. Sprawiał wrażenie zmęczonego i bardzo czymś przejętego. - Fantastyczna kolacja z Maggie… Wszystko w porządku… Robimy właśnie plany na przyszłość. - Umilkł, a jego ciemne brwi zbiegły się u nasady nosa. Chcemy ustalić datę ślubu. Może trochę go przyspieszymy. Później ci powiem. - Skąd taki pośpiech? - zapytał Sam. - Przecież nic was nie ogranicza. To od was samych zależy, jak długo potrwa wasze narzeczeństwo. Mark, który właśnie napełniał dzbanek wodą, posłał mu ostrzegawcze spojrzenie. - Chodzi właśnie o to, że coś nas ogranicza… - Nie rozumiem. Dlaczego… - Sam w końcu pojął, co brat ma na myśli, i otworzył szeroko oczy. - Czy chodzi o dziewięć miesięcy? zapytał ostrożnie. Mark lekko skinął głową. - Czy Maggie będzie miała dziecko? - zapytała Holly z ustami pełnymi płatków. Mark odwrócił się i zaklął cicho. Sam spojrzał na siostrzenicę z niedowierzaniem. - Skąd wiedziałaś, o co pytałem? - Oglądam kanał Discovery. - Dzięki, Sam - warknął Mark. Sam uśmiechnął się szeroko i uściskał brata z całej siły, poklepując go po plecach. - Gratuluję. Holly w podskokach zerwała się z krzesła. - Czy będę mogła też opiekować się dzieckiem? Czy będę mogła wymyślić dla niego imię? Czy będę mogła nie iść do szkoły, kiedy się urodzi? A kiedy to będzie? - Tak, tak, tak i jeszcze nie wiemy - odparł Mark. - Kochanie, czy moglibyśmy na jakiś czas zatrzymać tę wiadomość tylko dla siebie? Maggie nie czuje się jeszcze gotowa na rozgłaszanie jej znajomym. - Jasne - oświadczyła Holly wesoło. - Potrafię dotrzymać tajemnicy. Mark i Sam wymienili ponure spojrzenia, wiedząc, że jeszcze dziś dowie się

o tym cała szkoła. Mark odwiózł Holly na lekcje, a gdy wrócił do domu, zastał Sama w salonie, zajętego bejcowaniem świeżo położonej boazerii. Choć Sam otworzył szeroko okna, by zapewnić sobie dobrą wentylację, zapach bejcy w kolorze ciemnego orzecha o mało nie zwali! Marka z nóg. - Nie wchodź tu, chyba że chcesz, żeby zakręciło ci się w głowie ostrzegł go Sam. - Jeśli tak, to chętnie ci pomogę. Mark wszedł do pokoju. Sam uśmiechnął się kpiąco. - Zaskoczyła cię ta wiadomość, co? Nie planowaliście tego? - Nie. - Mark usiadł z westchnieniem obok niego i sięgnął po pędzel. - Bejcowanie boazerii to cholernie ciężka robota -powiedział Sam. Trzeba dokładnie pokryć wszystkie rowki. Jak zareagowałeś na słowa Maggie? - Jasne, że pozytywnie. Na sto dziesięć procent. Powiedziałem jej, że to najlepsza wiadomość, jaką w życiu usłyszałem, że ją kocham i że wszystko będzie dobrze. - A więc na czym polega problem? - zapytał Sam. - Boję się jak diabli. Sam roześmiał się cicho. - To chyba normalne. - Najbardziej martwię się o Holly. Nie chcę, żeby czuła się odsunięta na bok. Myślałem, że na początku będziemy z Maggie zajmować się tylko nią. - Uważam, że Holly potrzebuje czegoś całkiem odwrotnego powiedział Sam. - Od ponad roku my dwaj, a czasem jeszcze Alex poświęcamy nasz cały czas wyłącznie jej. Biedna mała, przydałaby się jej jakaś odmiana. Kiedy przyjdzie na świat twoje dziecko, Holly będzie miała towarzystwo. Bardzo się ucieszy. Mark spojrzał na niego z powątpiewaniem. - Tak sądzisz? - A dlaczego nie? Mama, tato i mały braciszek albo siostrzyczka idealna rodzina. Mark rozprowadził porcję bejcy na desce. Minęło kilka minut, zanim zdobył się na wypowiedzenie na głos tego, co naprawdę go niepokoiło: - Mam nadzieję, że będę umiał się o nich zatroszczyć, Sam. Sam rozumiał go. Człowiek, który pochodzi z tak dysfunkcyjnej rodziny jak oni, nie ma pojęcia, jak radzić sobie z pewnymi sprawami. Nie wynosi z domu żadnych wzorców, nie posiada wspomnień, do których mógłby się odwołać w razie problemów. Chciałby mieć gwarancję, że nie

skończy tak marnie jak jego matka lub ojciec, ale takie gwarancje nie istnieją. Może mieć tylko nadzieję, że jeśli będzie postępował całkiem inaczej niż oni, zdoła jakoś ułożyć sobie życie. - Już się o nich dobrze troszczysz - stwierdził Sam. - Nie jestem gotów na bycie ojcem. Boję się jak diabli, że wymknie mi się to wszystko z rąk. - Najważniejsze, żeby dziecko nie wymknęło ci się z rąk. Na to trzeba najbardziej uważać. Mark się skrzywił. - Próbuję ci powiedzieć, że chyba mam przechlapane, i to o wiele bardziej, niż ci się wydaje. - Nigdy w to nie wątpiłem - odparł Sam i uśmiechnął się szeroko na widok miny brata. Po chwili spoważniał i dodał: - Wszyscy mamy przechlapane, ty, Alex i ja, ponieważ jesteśmy Nolanami. Ale tobie najprędzej uda się coś osiągnąć. Wyobrażam sobie, że będziesz całkiem przyzwoitym ojcem. To zakrawa na cud, ale w przypadku Aleksa lub mnie wcale nie mam takiej pewności. - Byłem w lepszej sytuacji niż wy dwaj - powiedział Mark po krótkim namyśle. - Z mamą i tatą nie było jeszcze wtedy tak źle. Zaczęli się staczać, dopiero gdy urodził się Alex. Miałem szczęście żyć… cóż, nie była to wprawdzie typowa rodzina, ale… najlepsza, na jaką było stać Nolanów. Ty nie miałeś już nikogo. - Miałem Harbisonów - zauważył Sam. Mark, który właśnie zanurzał pędzel w bejcy, zatrzymał się w pół drogi. - Całkiem o nich zapomniałem. - Gdyby nie oni, byłbym w tak samo beznadziejnej sytuacji jak Alex powiedział Sam. - A może w jeszcze gorszej. Fred nie miał własnych dzieci, ale lepiej od naszego taty wiedział, na czym polega bycie ojcem. A to prowadzi do tego, o czym już mówiłem… Świetnie sobie poradzisz. - Skąd wiesz? - Pamiętasz, kiedy Holly spała u nas pierwszy raz? O dziesiątej wieczorem obijała się już o ściany. Bardzo nas to zdziwiło. Dopiero pediatra musiał nam wyjaśnić, co znaczy słowo „przemęczona”. - Tak. Ale co to ma wspólnego z twoimi słowami? - Nie mieliśmy pojęcia o wychowaniu dzieci, nawet o najbardziej podstawowych rzeczach, mimo to dajemy sobie świetnie radę, a Holly jest szczęśliwa. Doskonale sprawdzasz się w roli opiekuna. Będziesz musiał po prostu postępować tak dalej. Z moich obserwacji wynika, że tak właśnie robi

większość rodziców. A jeśli już będziesz miał popełnić jakiś błąd, niech to będzie nadmierne rozpieszczanie, bo o to przecież w tym wszystkim chodzi, prawda? W twoim życiu pojawi się jeszcze jedna osoba do kochania. - Jezu, pod wpływem tych chemicznych oparów robisz się sentymentalny. Twarz Marka rozpogodziła się w uśmiechu. - Dzięki. - Nie ma za co. - A propos rad, jakie mi dajesz… Czy nie zamierzasz przypadkiem zmienić zdania w pewnej kwestii? - W kwestii małżeństwa? W życiu. Za bardzo lubię kobiety, żeby zrobić to jednej z nich. Nie nadaję się do tego, podobnie jak Alex. - Widziałeś się z nim ostatnio? - Kilka dni temu wieczorem w barze - odparł Sam. - Dosłownie przez minutę. - Co u niego słychać? - Jest przemęczony. Mark uśmiechnął się ponuro. - Ilekroć go ostatnio widzę, mam wrażenie, że jest podpity. - Obawiam się, że tylko w ten sposób umie mierzyć się z rzeczywistością. Sam umilkł. - Ma problemy finansowe. Darcy dokładnie go oskubała. - Ma to, na co sobie zasłużył. Idiota. Przede wszystkim nie powinien był się z nią żenić. - Racja. Przez kilka następnych minut w milczeniu rozprowadzali bejcę po boazerii. - Co możemy w takiej sytuacji zrobić? - zapytał w końcu Mark. - Poczekać, aż całkiem stoczy się na dno. - A jeśli tego nie przeżyje? Naszym rodzicom to się nie udało. Nie będąc w stanie dłużej wdychać oparów bejcy, Sam przykrył puszkę wieczkiem, podszedł do otwartego okna i kilka razy zaczerpnął głęboko powietrza. - Chyba powinniśmy zainterweniować - powiedział niepewnym głosem. - Jeśli dzięki temu będziemy mogli porządnie skopać mu tyłek, zróbmy to. Sam spojrzał przez ramię na brata i uśmiechnął się, po czym przyjrzał się rozciągającej się za oknem winnicy. Zielone krzewy pięły się ku niebu. - W przypadku Ala nic by to nie dało - usłyszał własny głos. W powietrzu unosiła się woń dojrzewającej winorośli, rozgrzanych słońcem gontów oraz dorodnych czarnych jagód, a także słony, intensywny zapach zatoki False. Gdy w ubiegłym roku Alex popadł w kłopoty, zaczął odwiedzać braci i

pomagać im w remoncie domu lub po prostu przesiadywać na werandzie. Niekiedy Samowi udawało się namówić go na spacer po winnicy czy przechadzkę wzdłuż zatoki. Nie mógł jednak wyzbyć się wrażenia, że cała ta piękna sceneria jest dla niego jedynie szarym tłem, cieniem. Alex szedł przez życie, nie doświadczając go. Z całego rodzeństwa Nolanów to właśnie on znajdował się w najgorszej sytuacji. Z każdym rokiem rodzice poświęcali swym dzieciom coraz mniej uwagi, aż dla ich najmłodszego syna nie zostało już nic. Teraz, gdy Alan i Jessica już dawno nie żyli, Alex był jak tonący człowiek, nad którym właśnie zamknęła się tafla wody. Można mu było pomóc, nie należało jednak podchodzić zbyt blisko. Szamoczący się rozpaczliwie człowiek, idący na dno, może uczepić się z całych sił swojego wybawcy i pociągnąć go za sobą. Sam zaś w dodatku nie byt wcale pewien, czy potrafi kogokolwiek uratować - w tym momencie swojego życie nie wiedział nawet, czy zdoła uratować siebie. Tego samego poranka Lucy obudziła się całkiem oszołomiona. Całą noc prześladowały ją sny o kochankach splecionych w miłosnym uścisku… Sny, w których czuła całą sobą przyjemny ciężar męskiego ciała. Z przerażeniem i złością przyznała w duchu, że śnił się jej Sam. Może był to dobry znak, dowód na to, że uniezależniła się emocjonalnie od Kevina? Po chwili namysłu uznała tę myśl za bezsensowną. Związek z Samem mógł oznaczać dla niej tylko jedno - zabrnięcie w ślepą uliczkę bez wyjścia. Pomyślała, że nieco wysiłku fizycznego na świeżym powietrzu dobrze jej zrobi. Wyszła z pensjonatu i udała się do pracowni, gdzie trzymała rower i kask. Był piękny, słoneczny dzień, wiał lekki wietrzyk. Lucy postanowiła, że pojedzie na pobliską plantację lawendy i kupi tam ręcznie robione mydło oraz olejek do kąpieli. Jechała powoli ulicą Roche Harbor. Choć była to najbardziej ruchliwa trasa na całej wyspie, posiadała szeroki pas dla rowerów. Wzdłuż niej ciągnął się przepiękny krajobraz: sady, pastwiska, stawy oraz bardzo gęsty las. Przyjemny jednostajny wysiłek pozwolił Lucy zebrać myśli. Zaczęła zastanawiać się, co właściwie czuła poprzedniego dnia, podczas spotkania z Kevinem i Alice. Z radością uświadomiła sobie, że już nie kocha swojego byłego chłopaka. Prawdziwy problem, a zarazem źródło jej ciągłej frustracji, stanowiła jej relacja z Alice. Lucy zrozumiała, że musi wybaczyć siostrze dla własnego dobra. W przeciwnym razie ból zdrady będzie prześladował ją jak przedmioty oglądane w lusterku wstecznym, leżące bliżej, niż nam się wydaje. A jeśli Alice nigdy nie

wyrazi skruchy i nie zdobędzie się na przeprosiny? Jak przebaczyć komuś, kto w ogóle nie żałuje swojego postępku? Słysząc za sobą zbliżający się samochód, Lucy ostrożnie zjechała na sam brzeg pasa dla rowerów, by zostawić kierowcy jak najwięcej miejsca. Po kilku sekundach zorientowała się jednak, iż samochód jedzie bardzo szybko. Miała wrażenie, że znajduje się on tuż za jej plecami. Obejrzała się i zobaczyła opływowe auto typu sedan, które zboczyło z jezdni i jechało prosto na nią. Wpadła w panikę. Poczuła na plecach gwałtowny podmuch powietrza i niemal w tej samej sekundzie samochód uderzył w tylne koło jej roweru. Świat rozsypał się jej przed oczyma jak pocztówki z przewróconego stojaka. Przez moment miała wrażenie, że wisi w powietrzu do góry nogami wśród kawałków nieba, lasu, asfaltu i metalu, ale już za chwilę ziemia zaczęła przybliżać się do niej z prędkością światła. Gdy otworzyła oczy, wydawało się jej początkowo, że jest wcześnie rano i że trzeba wstawać. Okazało się jednak, że wcale nie leży w łóżku, lecz spoczywa bezwładnie na kępie kołysanych wiatrem chwastów. Pochylało się nad nią dwoje ludzi, mężczyzna i kobieta. - Nie ruszaj jej - powiedziała kobieta ostrzegawczym tonem, przykładając do ucha telefon komórkowy. - Zdejmę jej tylko kask - odparł mężczyzna. - Uważam, że nie powinieneś tego robić. Może mieć na przykład uszkodzony kręgosłup. Lucy poruszyła się. Mężczyzna spojrzał na nią z troską. - Chwileczkę, proszę się nie ruszać. Jak się pani nazywa? - Lucy - wyszeptała z trudem dziewczyna, mocując się ze sprzączką paska przy kasku. - Proszę pozwolić, że pani pomogę. - Hal, mówiłam ci… - zaczęła kobieta. - Chyba wszystko z nią w porządku. Rusza kończynami. Nieznajomy rozpiął sprzączkę paska i delikatnie zdjął kask z głowy Lucy. - Nie, proszę jeszcze nie próbować siadać. Porządnie się pani potłukła. Leżąc bez ruchu, Lucy usiłowała policzyć w myślach wszystkie części ciała, w których czuła ból. Prawy bok, potłuczony i otarty, bardzo ją piekł. Ramię pulsowało tępo i wyjątkowo mocno bolała ją głowa. Najgorzej było jednak z jej prawą nogą i stopą. Miała wrażenie, że płonie w nich ogień.

Kobieta pochyliła się nad nią. - Ambulans już jedzie. Czy chce pani, żebym kogoś zawiadomiła? Lucy nie potrafiła opanować szczękania zębami. Im bardziej się starała, tym mocniej drżała. Było jej coraz zimniej, a po ciele spływały lodowate strużki potu. W zatkanym nosie czuła uliczny pył oraz krew o słonym metalicznym zapachu. - Powoli, powoli - powtarzał mężczyzna, podczas gdy Lucy wciągała gwałtownie powietrze do płuc, usiłując złapać oddech. - Ma rozszerzone źrenice. - Jest w szoku. Lucy miała wrażenie, że głos kobiety dochodzi do niej z bardzo daleka ze sporymi zakłóceniami. Przyszło jej do głowy imię: Justine. Wymawianie sylab przychodziło jej z takim trudem, jakby zbierała liście podczas burzy. Słyszała, jak drżącymi ustami wymawia jakieś dźwięki. Czy były zrozumiałe? - W porządku - powiedział uspokajającym tonem mężczyzna. Proszę nic nie mówić. Nad głową Lucy co chwilę rozlegały się nowe dźwięki. Samochody zatrzymywały się na poboczu drogi, błyskały światła, a kogut na dachu ambulansu migał na czerwono. Głosy. Pytania. Świadomość, że jakieś obce ręce dotykają jej ciała, maska tlenowa, którą nałożono jej na nos i usta, zakładanie wenflonu. A potem wszystko oddaliło się, a ona sama osunęła się w wirującą nicość. ROZDZIAŁ DWUNASTY Gdy Lucy w końcu odzyskała przytomność, miała wrażenie, że widzi przed sobą niekompletną układankę, którą musi uzupełnić, by zrozumieć, co właściwie się z nią dzieje. Zapach lateksu, bandaży, spirytusu… Głosy, dźwięk toczącego się korytarzem wózka lub noszy na kółkach, dzwonek telefonu, miarowe sygnały dobiegające z monitora czynności życiowych… Z zażenowaniem odkryła, że mówi niczym aktorka filmowa, pod której kwestie źle podłożono głos. Wypowiadane przez nią sylaby wyraźnie do siebie nie pasowały. Miała na sobie cienką bawełnianą szpitalną koszulę, choć zupełnie nie pamiętała, kiedy ją włożyła. W dłoń miała wbity wenflon, którego końcówkę przyklejono plastrem do skóry. Ilekroć ratownik medyczny bądź pielęgniarka podchodzili do jej łóżka, oddzielonego od reszty sali specjalną zasłoną, metalowe kółka umieszczone na szynach pod sufitem uderzały o siebie z trzaskiem. Brzmiało to tak, jakby ktoś ubijał trzepaczką jajka w metalowej misce. Jej prawa noga wraz z kostką tkwiła unieruchomiona w szynie. Lucy przypomniała sobie jak przez mgłę, że

badano ją wnikliwie i prześwietlano. Choć zdawała sobie sprawę, że miała wiele szczęścia, gdyż skutki wypadku mogły być o wiele gorsze, ogarnęła ją fala depresji. Poczuła się tak fatalnie, jakby przykryto ją kocem gaśniczym. Gdy odwróciła głowę, poduszka zachrzęściła jak plastikowa cerata. Po policzku spłynęła jej łza, natychmiast wchłonięta przez poszewkę. - Proszę. - Pielęgniarka wręczyła jej chusteczkę higieniczną. - To normalna reakcja po wypadku - powiedziała, podczas gdy Lucy ocierała sobie oczy. Będzie to pani robić regularnie przez kilka następnych dni. - Dziękuję. - Lucy mocno ścisnęła chusteczkę w dłoni. - Czy może mi pani powiedzieć, co się stało z moją nogą? - Lekarz właśnie ogląda zdjęcie rentgenowskie. Wkrótce z panią porozmawia. - Pielęgniarka uśmiechnęła się. Miała bardzo miłą twarz. Tymczasem przyszedł do pani gość. Odsunęła zasłonę i gwałtownie przystanęła, gdyż omal na kogoś nie wpadła. - Och! Miała pani czekać w tamtym pokoju. - Muszę się z nią jak najszybciej zobaczyć - odezwała się energicznym głosem Justine. Lucy uśmiechnęła się słabo. Justine stanęła przy jej łóżku. Ciemne włosy spięte w koński ogon kołysały się jej zawadiacko na plecach. W zimnej, sterylnej szpitalnej sali jej obecność była jak powiew świeżego powietrza. Widząc ją, Lucy odczuła tak wielką ulgę, że do oczu znowu napłynęły jej palące łzy. - Lucy… kochana… - Justine podeszła jeszcze bliżej i ostrożnie wyprostowała rurkę kroplówki, skręconą w pętlę. - Mój Boże. Jak mam cię uściskać? Co ci jest? Masz jakieś złamania? - Zaraz przyjdzie lekarz. - Lucy chwyciła przyjaciółkę za rękę. Z jej ust popłynął chaotyczny potok słów: - Jechałam na rowerze i zostałam potrącona z boku. Samochód skręcił gwałtownie, jakby prowadził go pijany kierowca. Chyba była to kobieta. Nie wiem, dlaczego się nie zatrzymała. Nie wiem, gdzie jest mój rower, torebka, telefon… - Spokojnie. - Justine uścisnęła jej dłoń. - To nie był pijany kierowca, ale starsza pani. Wydawało się jej, że uderzyła w gałąź, ale zatrzymała się trochę dalej i wróciła do ciebie. Kiedy uświadomiła sobie, co się stało, wpadła w rozpacz. Ludzie, którzy cię znaleźli, myśleli, że dostała ataku serca. - Biedna kobieta - mruknęła Lucy. - Twoja torebka i telefon są tutaj. Rower nadaje się na złom. - To stary dobry schwinn - powiedziała płaczliwym głosem Lucy. - Z lat sześćdziesiątych. Wszystkie części miał oryginalne.

- Rower można zamienić na nowy, w przeciwieństwie do ciała. - To bardzo miło z twojej strony, że mnie odwiedziłaś - stwierdziła Lucy. Wiem, jaka jesteś zajęta. - Żartujesz sobie? Nic nie jest ważniejsze od ciebie i Zoe. Też bardzo chciała przyjść, ale ktoś musiał zostać w pensjonacie. - Justine umilkła na chwilę. - Póki pamiętam, Duane kazał ci powiedzieć, że już wie, dlaczego twój samochód się zepsuł. Pojawił się problem z kompresją w cylindrze. - Co to oznacza? - Chodzi o nieprawidłowe funkcjonowanie zaworu wlotowego, pierścieni tłokowych lub głównych uszczelek cylindra… Duane zabierze wóz do warsztatu. Chce mieć pewność, że wszystko zostanie zrobione jak należy. Nie wiadomo, ile to potrwa. Lucy pokręciła głową wyczerpana i oszołomiona. - Moja noga jest w takim stanie, że pewnie i tak nie będę mogła przez jakiś czas siadać za kierownicą. - Masz do dyspozycji cały zastęp motocyklistów, którzy zawiozą cię, dokąd tylko zechcesz. - Justine zastanawiała się przez moment. - Jeśli nie będzie ci przeszkadzało, że pojedziesz na harleyu. Lucy zdobyła się na blady uśmiech. Do sali wszedł lekarz, czarnowłosy mężczyzna o zmęczonych oczach i przyjemnym uśmiechu. - Jestem doktor Nagano - przedstawił się, podchodząc do łóżka Lucy. - Pamięta mnie pani? - Mniej więcej - odpowiedziała z zakłopotaniem. -Kazał mi pan dotknąć palcem nosa i pytał, jak mam na drugie imię. - To część testu diagnostycznego. Doznała pani lekkiego wstrząsu mózgu, co oznacza, że przez kilka dni musi pani wypoczywać. Biorąc pod uwagę wyniki prześwietlenia, nie powinien to być problem. - Ma pan na myśli moją nogę? Czy jest złamana? Doktor Nagano pokręcił głową. - To dobrze - stwierdziła Lucy. - Szczerze mówiąc, wolałbym, by było to proste złamanie. Kość goi się znacznie łatwiej niż naderwane więzadło. - Przytrafiło mi się coś takiego? Naderwane więzadło? - Nie jedno, lecz trzy. Plus ledwie widoczne pęknięcie strzałki, czyli mniejszej z dwóch kości goleni. Nie muszę chyba mówić, że przez następne trzy dni nie będzie pani mogła ani na krok ruszać się z łóżka. - Nawet po to, by przejść z pokoju do pokoju?

- Niestety. Nie wolno w żaden sposób obciążać tej nogi. Powinna trzymać ją pani w górze i stosować chłodne okłady. Zanim więzadła dojdą do pierwotnego stanu, upłynie sporo czasu. Odeślę panią do domu ze szczegółowymi instrukcjami. Za trzy dni stawi się pani u nas po ortezę i kule. - Jak długo będą mi potrzebne? - Przez co najmniej trzy miesiące będzie musiała pani nosić ortezę. - Boże. - Lucy zamknęła oczy. Usłyszała, jak Justine pyta lekarza: - A inne urazy? - Stłuczenia i zadrapania, nic poważnego. Najważniejsze, by obserwować ją pod kątem niepożądanych objawów, które mogą być następstwem wstrząsu mózgu: bóle głowy, mdłości, oszołomienie… W razie ich wystąpienia będzie musiała natychmiast się do nas zgłosić. - Rozumiem - powiedziała Justine. Gdy doktor Nagano wyszedł z sali, Lucy otworzyła oczy i zobaczyła, że Justine masuje sobie czoło tak energicznie, jakby to był kawałek zmiętego papieru, który koniecznie należy wygładzić. - Och - westchnęła, czując coraz większe zdenerwowanie. - Ostatnio macie z Zoe mnóstwo pracy, prawda? Przez kilka ostatnich dni kuzynki zajęte były gorączkowymi przygotowaniami do wystawnego przyjęcia weselnego, które miało odbyć się w najbliższy weekend w pensjonacie. - Wywinęłam wam taki numer w najgorszym momencie. - Nie zrobiłaś tego specjalnie - zauważyła Justine. - Poza tym nie ma dogodnej pory na to, by zostać potrąconą przez samochód. - Muszę pomyśleć, co dalej… Dokąd pójść… - Nic się nie martw - oświadczyła Justine stanowczo. - Od tej chwili każdą cząstkę energii powinnaś poświęcać na dochodzenie do zdrowia, a nie denerwowanie się. Coś wymyślę. - Tak mi przykro - wyznała Lucy, pociągając nosem. - Jestem jak wrzód na tyłku. - Zamknij się. Justine sięgnęła po czystą chusteczkę higieniczną i przyłożyła ją do nosa Lucy takim gestem, jakby jej przyjaciółka była małym dzieckiem. - Przyjaciele to biustonosze naszego życia. Pomagają nam dźwigać ciężary. Możemy na siebie liczyć, jasne? Lucy kiwnęła głową. Stojąc już w drzwiach, Justine uśmiechnęła się do niej wesoło. - Idę do poczekalni, żeby zadzwonić do kilku osób. Nigdzie się stąd nie

ruszaj. Gdy Sam dowiedział się od Justine, co przytrafiło się Lucy, zdenerwował się. - Jadę - rzucił krótko i w ciągu piętnastu minut pojawił się pod kliniką. Stawiając zamaszyste kroki, wszedł do środka i niemal natychmiast natknął się na siedzącą w poczekalni Justine. - Sam - powiedziała, a przez jej twarz przemknął blady uśmiech. Dzięki, że przyjechałeś. Mamy nie lada zmartwienie. - Jak się czuje Lucy? - zapytał szorstko. - Ma lekki wstrząs mózgu i kilka drobnych skaleczeń, ale najgorzej jest z jej prawą nogą. Naderwane więzadła i pęknięcie kości. - Cholera - powiedział cicho. - Jak to się stało? Justine zaczęła pospiesznie zdawać mu relację z wypadku. Sam słuchał jej w całkowitym milczeniu. - .. .więc nie może w ogóle chodzić przez kilka dni - ciągnęła dziewczyna. - I choć waży niewiele, nie będziemy z Zoe w stanie przenosić jej z miejsca na miejsce. - Pomogę wam - zaofiarował się natychmiast Sam. Justine odetchnęła z wyraźną ulgą. - Dzięki Bogu. Uwielbiam cię. Wiedziałam, że masz u siebie wystarczająco dużo miejsca, a my organizujemy właśnie huczne wesele. Nie będziemy miały ani chwili wolnego, a poza tym nie mogłybyśmy… - Zaczekaj - przerwał jej bezceremonialnie Sam. -Nie mogę zabrać Lucy do mojego domu. Justine wzięła się pod boki i spojrzała na niego wzrokiem pełnym desperacji. - Przed chwilą powiedziałeś, że nam pomożesz. - Owszem, pomogę, ale ona nie może zostać u mnie. - Dlaczego? Sam czuł w głębi duszy tak silny sprzeciw, że przez chwilę nie mógł znaleźć odpowiednich słów na jego wyrażenie. Nigdy jeszcze nie pozwolił żadnej kobiecie spędzić nocy w swoim domu. A już szczególnie nie życzyłby sobie, by była to Lucy, w dodatku chora i całkowicie zdana na niego. Poczuł napięcie w całym ciele, a jego skóra pokryła się warstewką potu. - Dlaczego nie może to być ktoś inny? - zapytał krótko. - A jej rodzice? - Mieszkają w Pasadenie. - Nie ma innych przyjaciół? - Ma, ale nie na wyspie. Z wyjątkiem mnie oraz Zoe inni wspólni znajomi jej oraz Kevina zerwali z nią kontakty. Nie chcieli mu się narażać, stając po jej stronie. Na czym właściwie polega problem, Sam?

- zapytała Justine, usiłując zachować cierpliwość. - Prawie jej nie znam - zaprotestował. - Lubisz ją. Przyjechałeś do kliniki natychmiast po moim telefonie. - Nie znam jej na tyle, by kłaść ją do łóżka i pomagać jej wstawać, zabierać ją pod prysznic, zmieniać opatrunki i tak dalej. - Słucham? Zrobiłeś się nagle przesadnie wstydliwy? Przestań, Sam. Byłeś z wieloma kobietami. Chyba zdążyłeś już wszystko zobaczyć. - Nie o to chodzi. Sam nerwowo przemierzał poczekalnię, przeciągając dłonią po włosach. Jak miał wytłumaczyć Justine niebezpieczeństwo kryjące się w tak bliskiej relacji z Lucy? Albo to, że w głębi serca bardzo chciał się nią zająć? Na tym właśnie polegał cały problem. W tej kwestii nie mógł sobie ufać. Bał się, że zacznie uprawiać z nią seks, wykorzysta ją, skrzywdzi. Zatrzymał się gwałtownie i spojrzał ponuro na Justine. - Posłuchaj - powiedział przez zaciśnięte zęby. - Nie chcę nawiązywać z nią bliższych relacji. Nie chcę, żeby była ode mnie zależna. Justine zmrużyła oczy i rzuciła mu spojrzenie, które powinno zabić go na miejscu. - Czy naprawdę jesteś aż tak pokręcony, Sam? - Oczywiście - odparował. - Czy kiedykolwiek mówiłem, że jestem normalny? Justine prychnęła głośno, zdegustowana. - Wiesz co? Przepraszam, że w ogóle cię o to prosiłam. Mój błąd. Odwróciła się na pięcie, jakby zamierzała wyjść z poczekalni. Sam się nachmurzył. - Co zamierzasz zrobić? - Nie martw się o to. To nie twój problem. - Powiedz, do kogo dzwonisz - nalegał Sam. - Do Duane’a. Zaopiekuje się nią razem z przyjaciółmi. Sam otworzył szeroko usta. - Chcesz powierzyć gangowi motocyklistów ranną kobietę, która wymaga leczenia? - To dobrzy chłopcy. Mają własny Kościół. Pod wpływem nagłej wściekłości na twarz Sama wypłynął gorący rumieniec. - To, że ktoś zakłada Kościół, nie oznacza jeszcze, że jest porządnym facetem. Co najwyżej zwalnia go to z płacenia podatków. - Nie krzycz na mnie. - Nie krzyczę.

- Nie nazwałabym tego twoim głosem wewnętrznym. - Justine wzięła telefon i zaczęła wystukiwać numer. - Nie - warknął Sam. - Co: nie? Sam wciągnął głęboko powietrze do płuc. Miał ochotę uderzyć pięścią w ścianę i przebić ją na wylot. -Ja… - przerwał, odchrząknął głośno i spojrzał gniewnie na Justine. Ja się nią zajmę. - Zabierzesz ją do siebie? - uściśliła. - Tak - mruknął przez zaciśnięte zęby. - Świetnie. Dziękuję ci. Mój Boże, i po co był cały ten teatr. Kręcąc głową z dezaprobatą, Justine podeszła do stojącego przy ścianie automatu i przycisnęła kilka guzików, żeby kupić sobie napój. Na widok wyłaniającego się zza zasłony Sama Nolana Lucy zamrugała, całkowicie zaskoczona. - Co tu robisz? - zapytała słabym głosem. - Justine do mnie zadzwoniła. - Nie powinna tego robić. Przepraszam. Sam zlustrował ją szybkim spojrzeniem, nie pomijając żadnego szczegółu. - Coś cię boli? - zapytał cicho, ale jednocześnie opryskliwie. - Nie jest źle. - Lucy gestem wskazała na wiszącą na stojaku kroplówkę. Dają mi coś w rodzaju narkotyku. Mam igłę w żyle dodała nieco rozdrażnionym tonem. - Wkrótce cię stąd wyciągniemy. Lucy utkwiła wzrok w podkoszulku Sama, ciemnoniebieskim z białym nadrukiem przedstawiającym coś w rodzaju staroświeckiej budki telefonicznej. - Co ma oznaczać ten nadruk? - Budkę policyjną. Z Doktora Who. - Widząc, że Lucy go nie rozumie, wyjaśnił: - To statek kosmiczny, który podróżuje w czasie. Na twarzy dziewczyny pojawił się cień uśmiechu. - Dziwne - powiedziała i wydmuchała nos. Sam podszedł bliżej. Dotknął jej boku, po czym pogładził palcami brzeg bandaża i poprawił koc na jej unieruchomionej nodze. Jego dotyk miał w sobie coś nienaturalnego. Lucy przez chwilę miała wrażenie, że Sam traktuje ją niczym swoją własność. Spoglądała na niego w zdumieniu, usiłując zrozumieć, co się z nim dzieje. Zachowywał się jak człowiek, którego czeka nieprzyjemny obowiązek.

- Wyglądasz, jakbyś był zły - powiedziała. - Nie jestem. - Zaciskasz szczęki. - Zawsze tak robię. - Błyszczą ci się oczy. - To szpitalne światło. - Proszę cię… - upierała się Lucy. Sam ujął w dłonie jej lodowatą rękę, uważając przy tym, by nie zdjąć pulsoksymetru zamocowanego na jej palcu wskazującym. Kciukiem delikatnie głaskał jej skórę. - Przez kilka najbliższych dni ktoś będzie musiał ci pomagać. Sama nie dasz sobie rady. - Przerwał na chwilę. - Zawiozę cię na ulicę Rainshadow, do mojego domu. Lucy otworzyła szeroko oczy i wyrwała rękę z jego uścisku. - Nie. Ja… nie, nie zrobię tego. To dlatego Justine do ciebie dzwoniła? Boże. Nie mogę nigdzie z tobą jechać. - Dokąd zamierzasz się udać, Lucy? - zapytał ją cicho, lecz brutalnie. - Do pensjonatu? Żeby siedzieć zamknięta w pokoju bez żadnej pomocy? Nawet gdyby Zoe i Justine nie organizowały właśnie uroczystego przyjęcia, miałyby poważny problem z wnoszeniem cię i znoszeniem po tych wszystkich schodach. Lucy przyłożyła wilgotną, chłodną dłoń do czoła. Właśnie rozbolała ją głowa. - Ja… zadzwonię po moich rodziców. - Są co najmniej tysiąc kilometrów stąd. Zmartwiona, oszołomiona i rozbita Lucy czuła, jak ściska ją coś w gardle, a do jej oczu ponownie napływają łzy. Obawiając się, że zaraz straci nad sobą kontrolę, zakryła ręką oczy i westchnęła z niechęcią. - Jesteś zbyt zajęty. Winnica… - Pracownicy przejmą moje obowiązki. - A twój brat i Holly? - Nie będą mieć nic przeciwko. To duży dom. Lucy powoli zaczynała pojmować całą sytuację. Zrozumiała, że Sam będzie pomagał jej w myciu się i ubieraniu oraz w jedzeniu, czyli czynnościach, które byłyby krępujące nawet wówczas, gdyby towarzyszył jej przy nich ktoś dobrze znany. Na domiar złego Sam wcale nie wyglądał na szczęśliwszego od niej. - Musi istnieć jakieś inne rozwiązanie - powiedziała, rozpaczliwie usiłując coś wymyślić. Kilka razy próbowała zaczerpnąć głęboko powietrza, ale płuca

miała zbyt ściśnięte. - Uważaj, żebyś nie nabawiła się hiperwentylacji. Sam położył dłoń na jej piersi i powoli zaczął ją masować. Bezceremonialność tego gestu przyprawiła Lucy o szybsze bicie serca. - Nie dałam ci prawa… - zaczęła niepewnie. - Przez kilka następnych dni - powiedział Sam, spuszczając powieki tak, by Lucy nie mogła dostrzec jego wzroku - będziesz musiała przyzwyczaić się do mojego dotyku. Nie przerywał masażu. Lucy bezwładnie osunęła się na poduszkę. Nagle z piersi wyrwał się jej cichy szloch. Zamarła z przerażenia i szybko zamknęła oczy. - Musisz mi pozwolić się sobą zająć - powiedział Sam. - Nie marnuj tlenu na kłótnie. Jedziesz ze mną i koniec. ROZDZIAŁ TRZYNASTY Gdy pikap Sama skręcał na ulicę Rainshadow i wjeżdżał na prywatny podjazd, był już wczesny wieczór. Sam musiał wcześniej podpisać wszystkie szpitalne dokumenty Lucy i skompletować pokaźny plik lekarskich instrukcji oraz recept. Towarzyszył również pielęgniarce, gdy odprowadzała na parking wózek inwalidzki z siedzącą na nim Lucy. Justine szła obok nich. Jej doskonały humor jaskrawo kontrastował z ponurymi minami Lucy i Sama. - No, dzieci - zaszczebiotała - wszystko będzie dobrze. Sam, jestem twoją dłużniczką. Lucy, zakochasz się w domu Sama - to fantastyczne miejsce - i pewnego dnia, ręczę za to, wszyscy przypomnimy sobie tę chwilę i… Co powiedziałeś, Sam? - Powiedziałem: „Popchnij go, Justine” - mruknął Sam, podnosząc Lucy z wózka i niosąc ją do samochodu. Justine ani trochę się nie speszyła. - Spakowałam do torby trochę twoich rzeczy, Luce. Któraś z nas podrzuci jutro resztę. - Dziękuję ci. Lucy objęła za szyję Sama, który niósł ją z zaskakującą łatwością. Pod palcami czuła jego twarde ramiona. Jego skóra pachniała cudownie czysto, świeżo niczym ogrodowe rośliny i zielone liście oraz słonawo jak powietrze znad oceanu. Pomógł jej się usadowić w fotelu, ustawił

oparcie i zapiął pas bezpieczeństwa. Ruchy miał szybkie i sprawne, a z całego jego zachowania bił oficjalny chłód. Co chwilę rzucał jej szybkie spojrzenie, chcąc sprawdzić, jak się czuje. Zmarkotniała Lucy zastanawiała się, jakich argumentów użyła Justine, by go na to namówić. „On tego nie chce”, wyszeptała do przyjaciółki w szpitalu, ta zaś odparła: „Chce, tylko trochę się stresuje”. Sam jednak nie sprawiał wrażenia zestresowanego, tylko nieco wściekłego. Podczas jazdy do winnicy nie odezwał się ani słowem. Choć jego samochód miał doskonałe zawieszenie, od czasu do czasu zdarzało mu się mocniej podskoczyć, co z kolei sprawiało, że Lucy krzywiła się z bólu. Była skrajnie wyczerpana i obolała. Jeszcze nigdy w życiu nie czuła się dla nikogo takim ciężarem. W końcu skręcili na prywatny podjazd, prowadzący do wiktoriańskiej rezydencji, przyozdobionej trójkątnymi zwieńczeniami elewacji, balustradami, centralną kopułą oraz tarasem na dachu. Zachodzące powoli słońce sprawiło, że białe ściany domu przybrały żółtawy kolor. Podmurówkę otaczały gęsto rosnące krzewy róż oraz hortensje. Okazała szara stodoła stała na straży winnych krzewów, które sprawiały wrażenie swawolnych dzieci, wypuszczonych ze szkoły na przerwę. Lucy przyglądała się temu wszystkiemu w oszołomieniu połączonym ze szczerym zachwytem. Jeśli wyspa San Juan stanowiła inną rzeczywistość w porównaniu ze stałym lądem, posiadłość Sama była czymś więcej - całkowicie odrębnym światem. Dom czekał z otwartymi oknami na lekki morski wiatr, na światło księżyca, na wędrowne duchy. Ale ona miała wrażenie, że czeka właśnie na nią. Sam rzucił jej krótkie, badawcze spojrzenie i natychmiast dostrzegł jej zachwyt. Podjechał pod sam dom i zatrzymał samochód. - Tak - powiedział, jakby odpowiadał na pytanie. - To właśnie czułem, kiedy po raz pierwszy go zobaczyłem. Wysiadł z auta i podszedł do drzwi od strony Lucy, chcąc odpiąć jej pas bezpieczeństwa. - Obejmij mnie za szyję - dodał. Po krótkim wahaniu Lucy spełniła jego polecenie. Wziął ją w ramiona, uważając, by nie urazić jej unieruchomionej nogi. W tym samym momencie Lucy poczuła coś nowego, całkiem nieoczekiwanego. Jej serce zaczęło topnieć. Pomyślała, że z chęcią odda się pod opiekę Sama. Oparła ciężko głowę o jego ramię i usiłowała z powrotem ją unieść. - W porządku - mruknął Sam. - Jest dobrze. Lucy uświadomiła sobie, że drży

na całym ciele. Weszli po frontowych schodach na szeroką werandę, osłoniętą jasnoniebieskim zadaszeniem. - Bladoniebieski - powiedział Sam, widząc, że Lucy spogląda w górę. Chcieliśmy, żeby był jak najbardziej podobny do oryginalnego. Wielu mieszkańców tej okolicy malowało zadaszenie werandy na niebiesko. Niektórzy mówią, że chciano w ten sposób oszukać ptaki i owady, żeby myślały, że to niebo. Ale inni twierdzą, że prawdziwym powodem była chęć odstraszenia duchów. Na dźwięk tych pospiesznie wypowiadanych zdań Lucy uświadomiła sobie, że Sam rzeczywiście nieco się denerwuje, tak jak mówiła Justine. Była to dla nich obojga dość niezwykła sytuacja. - Czy twoja rodzina wie, że przyjeżdżam? - zapytała. Skinął głową. - Dzwoniłem do nich z kliniki. Ciemnowłosy mężczyzna otworzył niespodziewanie frontowe drzwi i przytrzymał je. Na werandę padł długi prostokąt światła. Na progu stanęła jasnowłosa dziewczynka w towarzystwie buldoga. Mężczyzna był nieco starszy i potężniej zbudowany od Sama, ale podobnie jak on sprawiał wrażenie nonszalanckiego przystojniaka i miał równie olśniewający uśmiech. - Witamy na ulicy Rainshadow - powiedział do Lucy. - Jestem Mark. - Przepraszam, że się narzucam. Ja… - Nie ma sprawy - oświadczył lekkim tonem Mark i przeniósł wzrok na Sama. - W czym mogę pomóc? - Jej torba jest jeszcze w samochodzie. - Wezmę ją. Mark przemknął szybko obok nich. - Z drogi, dzieci - powiedział Sam do dziewczynki i psa, którzy odsunęli się natychmiast na bok. - Zaniosę Lucy na górę. Weszli do holu. Podłoga miała ciemny kolor, a wysoki sufit obłożony byt kasetonami. Na kremowych ścianach wisiały botaniczne ryciny oprawione w ramy. - Maggie robi kolację - powiedziała Holly, idąc za nimi. - Będzie zupa z kurczaka i bułeczki drożdżowe, a na deser - budyń bananowy. Prawdziwy, nie z torebki. - Tego się spodziewałem. Posiłki w wykonaniu Marka nie pachną tak ładnie stwierdził Sam. - Maggie i ja zmieniłyśmy u ciebie pościel. Powiedziała, że jestem dobrym pomocnikiem.

- Grzeczna dziewczynka. Idź umyć ręce przed kolacją. - Czy mogę porozmawiać z Lucy? - Później, mały rudzielcu. Lucy jest bardzo zmęczona. - Cześć, Holly - powiedziała słabo Lucy, odwracając głowę w stronę dziewczynki. Holly rozpromieniła się w uśmiechu. - Wujek Sam nigdy nie pozwala nikomu u siebie nocować. Jesteś jego pierwszym gościem! - Dzięki, Holly - mruknął pod nosem Sam, wnosząc Lucy na piętro po szerokich mahoniowych schodach. Lucy zaśmiała się krótko, bez tchu. - Przepraszam cię. Wiem, że zmusiła cię do tego Justine. Nie… - Justine nie mogłaby zmusić mnie do niczego. Lucy oparła głowę o jego ramię. Nie mogła spojrzeć mu w oczy. - Nie chcesz mnie tutaj. Sam starannie dobierał słowa: - Nie chcę komplikacji. Tak samo jak ty. Weszli na półpiętro. Uwagę Lucy przykuło duże okno, z którego widać było podjazd. Był to pięknie wykonany witraż, przedstawiający bezlistne drzewo i pomarańczowy zimowy księżyc, prześwitujący delikatnie przez jego gałęzie. Gdy jednak Lucy zamrugała oczyma, kolorowy obraz zniknął. Zobaczyła zwykłą przezroczystą szybę. - Zaczekaj. Co to? Sam odwrócił się, chcąc zobaczyć, w co Lucy tak intensywnie się wpatruje. - Mówisz o oknie? - Tu był kiedyś witraż - powiedziała w oszołomieniu. - Być może. - Na pewno. Z motywem drzewa i księżyca. - Nawet jeśli, to od dawna nie istnieje. Jakiś czas temu ktoś próbował zrobić z tego domu kamienicę mieszkalną. - Sam ruszył naprzód cały czas z Lucy w ramionach. - Szkoda, że nie widziałaś, jak wyglądał, kiedy go kupiłem. Skudłacona wykładzina w kilku pokojach, ściany nośne zastąpione tandetnymi płytami wiórowymi. Mój brat Alex z pomocą swoich pracowników odbudował je i zamontował dźwigary. Teraz dom jest solidny jak skała. - Jest piękny jak z bajki. Mam wrażenie, że już tu kiedyś byłam albo śniłam o nim. Lucy była tak zmęczona, że jej umysł pracował na zwolnionych obrotach.

Czuła, że nie jest w stanie poprawnie łączyć z sobą myśli. Weszli do długiej prostokątnej sypialni, położonej równolegle do zatoki. Jej ściany wyłożone były szerokimi drewnianymi panelami, w kącie znajdował się kominek, a z okien rozciągał się widok na lśniący błękit zatoki False. Dwa skrajne okna, pierwsze i ostatnie z całego rzędu, były osłonięte siatką i lekko uchylone, dzięki czemu do pokoju napływało świeże powietrze. - Jesteśmy na miejscu. Sam położył Lucy na dużym łóżku, którego zagłówek wykonano z trawy morskiej. Leżała na nim niebieska pikowana i starannie złożona narzuta. - To twój pokój? Twoje łóżko? - Tak. Lucy usiłowała podnieść się do pozycji siedzącej. - Sam, nie… - Cicho bądź - powiedział Sam. - Mówię serio, Lucy. Zrobisz sobie krzywdę. Zajmiesz to łóżko, a ja będę spał w pokoju obok, na składanym. - Nie chcę wyrzucać cię z twojego pokoju. Ja mogę spać na składanym łóżku. - Będziesz spała tam, gdzie cię położę. Sam otulił ją śnieżnobiałą kołdrą i niebieską narzutą. Położył ręce z obu stron jej ciała i patrzył na nią dobrą chwilę. Może był to efekt zachodzącego słońca, którego blask wlewał się przez okna, ale jego twarz wyraźnie złagodniała. Wyciągnął rękę i zatknął luźne pasmo włosów Lucy za ucho. - Czy chciałabyś już się zdrzemnąć? A może zaczekasz jeszcze chwilę? Zaraz będzie zupa. Lucy pokręciła głową. -Dobrze, w takim razie odpoczywaj. Niedługo do ciebie zajrzę. Sam wyszedł. Lucy leżała w milczeniu z zamkniętymi oczyma. W pokoju panowały chłód i spokój. W oddali słychać było rytmiczne uderzenia fal o brzeg. Z położonej na parterze kuchni dobiegały ją stłumione, kojące dźwięki - szczęk garnków, talerzy i sztućców, rozmowy przeplatane wybuchami śmiechu odgłosy charakterystyczne dla domu zamieszkanego przez liczną rodzinę, unoszące się w powietrzu niczym kołysanka. Sam zatrzymał się przed schodami, by wyjrzeć przez okno. Księżyc pojawił się na niebie jeszcze przed zachodem słońca - ogromna białozłota tarcza na purpurowym tle. Naukowcy twierdzili, że rozmiar księżyca w noc letniego przesilenia jest złudzeniem optycznym, gdyż bez istotnej podpowiedzi ludzkie oko nie potrafi dokładnie oszacować odległości. Niektóre złudzeniajednak wydawały się prawdziwsze niż rzeczywistość.

Sam czytał kiedyś artykuł o pewnym starożytnym chińskim poecie, który utopił się, próbując chwycić w ramiona odbijający się w wodzie księżyc. Wcześniej pił wino ryżowe nad rzeką Jangcy - zbyt dużo, jak się okazało. Bóg jednak wiedział, że nie wybiera się tęsknoty za czymś, czego nigdy się nie posiądzie. Nikt nawet nie pragnie takiego wyboru. To wszystko przez fatalny urok księżyca. W jego łóżku leżała Lucy, krucha i bezbronna jak złamana orchidea. Miał ochotę usiąść na podłodze tuż za drzwiami, oprzeć się plecami o ścianę i czekać, aż da mu znak, że czegoś potrzebuje, ale zamiast tego zmusił się do zejścia na parter. Zobaczył, że Renfield drepcze tam i z powrotem ze starą skarpetką w pysku, Holly nakrywa do stołu, a Mark rozmawia z kimś przez telefon w sprawie wizyty u dentysty. Znalazłszy się w kuchni, Sam podszedł do dużego wolno stojącego stołu, przy którym Maggie ubijała w misce śmietanę. Maggie Conroy, raczej ładna niż piękna, posiadała tak wybujały temperament, że sprawiała wrażenie wyższej, niż była w rzeczywistości. Dopiero stojąc obok niej, człowiek uświadamiał sobie, że mierzy ona nie więcej niż sto pięćdziesiąt pięć centymetrów. „Mam sto sześćdziesiąt centymetrów wzrostu” - upierała się zawsze, jakby pięć centymetrów stanowiło wyjątkową różnicę. W przeszłości Mark wybierał dziewczyny stanowiące „trofeum”. Wyglądały bardzo atrakcyjnie, ale można się było przy nich zanudzić na śmierć. Sam w duchu dziękował Bogu za to, że gdy brat w końcu zdecydował się ustatkować, wybrał sobie kogoś takiego jak Maggie. Jej ekscentryczny, pełen optymizmu charakter był właśnie tym, czego ich rodzina tak bardzo potrzebowała. Stanął teraz obok niej bez słowa, wyjął jej z rąk miskę oraz trzepaczkę i zaczął własnoręcznie ubijać śmietanę. - Dzięki - powiedziała Maggie, potrząsając zdrętwiałą ręką. - Dlaczego nie użyłaś miksera? - Mark nic ci nie mówił? - Maggie zmarszczyła uroczo nos i zwiesiła ze wstydem głowę. - Spaliłam silnik w ubiegłym tygodniu. Obiecuję, że kupię nowy. - Nie przejmuj się tym - pocieszył ją Sam, nie przerywając ubijania. Jesteśmy przyzwyczajeni do kuchennych katastrof, choć zazwyczaj wywołuje je Mark albo ja. W jaki sposób udało ci się do tego doprowadzić? - Chciałam przygotować pełnoziarniste ciasto na pizzę. Zaczęło się robić coraz cięższe i gęstsze, aż poczułam swąd spalenizny i zobaczyłam dym. Sam uśmiechnął się szeroko, zanurzając koniuszek trzepaczki w śmietanie, która zdążyła już nabrać właściwej konsystencji.

- Maggie, kochana, pizzy nie robi się w domu. Zamawiasz pizzę, kiedy nie masz ochoty na gotowanie. - Chciałam zrobić zdrową wersję. - Pizza nie ma być zdrowa. Pizza to pizza. Wręczył z powrotem miskę Maggie, która przykryła ją folią i włożyła do lodówki o obudowanych, pomalowanych na kremowo drzwiach, które idealnie wkomponowywały się w estetykę kuchni. Następnie Maggie podeszła do stojącego na piecu garnka i zamieszała zupę. - Jak czuje się twoja znajoma? - zagadnęła. - Lucy, prawda? - Tak. Przyjdzie do siebie. Maggie spojrzała na niego z ukosa. - A ty jak się masz? - Świetnie - odparł Sam o ułamek sekundy za szybko. Maggie wzięła do ręki chochlę i zaczęła rozlewać parującą zupę do miseczek. - Czy przygotować jej tacę z jedzeniem? - Nie, prosiła, żeby nie brać jej pod uwagę. - Sam sięgnął po otwartą już wcześniej butelkę wina i nalał sobie kieliszek. - A więc przywiozłeś tu Lucy, żeby wróciła do zdrowia - zauważyła Maggie. I zamierzasz się nią opiekować. Musi być kimś szczególnym. - Wcale nie. - Sam bardzo się starał, by jego głos brzmiał zwyczajnie, wręcz niedbale. - Jesteśmy przyjaciółmi. - Tylko przyjaciółmi? -Tak. - Czy istnieje szansa, że coś z tego będzie? - Nie. - Po raz kolejny Sam odpowiedział zbyt szybko. Skrzywił się, widząc uśmiech Maggie. - Nie odpowiada jej preferowany przeze mnie typ związku. - Czyli jaki? Całkowicie niezobowiązujący seks z przypadkowymi pięknymi kobietami? - Właśnie. - Jeśli spotkasz na swojej drodze odpowiednią kobietę, być może będziesz chciał związać się z nią na dłużej. Sam pokręcił głową. - Nie wiążę się z nikim na dłużej. Skończył nakrywać do stołu i poszedł poszukać Marka i Holly, żeby oznajmić im, że kolacja już jest gotowa. Okazało się, że są w salonie. Sam zatrzymał się na progu, skąd mógł dostrzec niemal cały pokój. Nie prowadziły do niego drzwi, lecz szerokie wejście, które uzyskano dzięki zburzeniu części ściany. Mark i Holly siedzieli obok siebie na starej sofie, przypominającej nieco kształtem łódź. Maggie wypatrzyła ją gdzieś i nakłoniła

Marka do jej kupna. Pokiereszowany i na wpół zjedzony przez mole mebel początkowo prezentował się fatalnie, ale gdy pokryto go aksamitem w kolorze mięty i wymieniono rzeźbione elementy z drewna różanego, odzyskał dawną świetność i doskonale wpasował się w klimat rezydencji. Nogi Holly zwisały z niego swobodnie, nie dotykając ziemi. Machała nimi beztrosko, podczas gdy Mark zapisywał coś w rodzinnym notatniku, rozłożonym na stoliku do kawy. - …więc kiedy będziesz już w gabinecie i dentysta zapyta, jak często używasz nici dentystycznej - mówił - co mu odpowiesz? - Powiem: A co to jest nić dentystyczna? - zachichotała Holly. Mark uszczypnął ją w bok i pocałował w czubek głowy. Po raz kolejny Sam poczuł się zaskoczony ojcowskim wręcz przywiązaniem Marka do siostrzenicy. W przeszłości nic nie wskazywało na to, że jego brat tak dobrze odnajdzie się w tej roli, ale gdy w ich życie wkroczyła Holly, błyskawicznie dojrzał do ojcostwa. Mark ponownie pochylił się nad stołem, żeby zapisać coś w notesie. - Czy Maggie zamówiła już twoje baletki na lekcję tańca? - Nie wiem. - Dobrze, zapytam ją. - Wujku Marku? -Mhm? - Wasze dziecko będzie moim kuzynem, prawda? Pióro przestało się poruszać. Mark odłożył je powoli i spojrzał na poważną twarz dziewczynki. - Oficjalnie tak. Ale wyobrażam sobie, że… - przerwał, zastanawiając się nad doborem słów. - Wyobrażam sobie, że będzie raczej twoim bratem lub siostrą, ponieważ będziecie wychowywać się razem. - Niektóre dzieci w mojej klasie myślą, że jesteś moim tatą. Nawet wyglądasz jak tato. Sam, który wciąż jeszcze stał w progu i właśnie otwierał usta, żeby coś powiedzieć, w ułamku sekundy zmienił zdanie. Nie miał śmiałości przerywać tej rozmowy. Mógł tylko stać i nie zwracać na siebie uwagi, wiedząc, że dzieje się coś istotnego. Twarz Marka przybrała wyraz wystudiowanej obojętności. - Co mówisz przyjaciołom, kiedy pytają cię, czy jestem twoim tatą? - Pozwalam im tak myśleć. - Holly umilkła na chwilę. - Czy to źle? Mark pokręcił głową. - Oczywiście, że nie. - Jego głos zabrzmiał szorstko i ochryple.

- Czy kiedy urodzi się dziecko, dalej będę nazywać cię wujkiem Markiem? Mark pochylił się, ujął rękę Holly, która w jego dłoni wydawała się śmiesznie mała, i zamknął ją w swoich palcach. - Możesz nazywać mnie tak, jak tylko chcesz, Holly. Dziewczynka przysunęła się jeszcze bliżej i oparła głowę o jego ramię. - Chcę nazywać cię tatą. Chcę, żebyś był moim tatą. Markowi odebrało mowę. Nie ulegało wątpliwości, że wcale się tego nie spodziewał ani nawet nie dopuszczał takiej myśli do świadomości. Przełknął łzy wzruszenia i przycisnął twarz do jasnych włosów Holly. - To byłoby wspaniałe. Ja… tak. Posadził sobie dziewczynkę na kolanach, przytulił ją mocno i niezgrabnie głaskał po głowie. Mówił przy tym do niej cicho coś niezrozumiałego, a Sam miał wrażenie, że brat powtarza w kółko tylko trzy sylaby. Poczuł, że coś ściska go w gardle. Choć nie uczestniczył w tej wyjątkowej sytuacji, miał wrażenie, że dotyczy ona również jego. - Zgnieciesz mnie - odezwała się po dłuższej chwili Holly zduszonym głosem. Mark rozluźnił uścisk i dziewczynka zeskoczyła z jego kolan. Do pokoju wszedł Renfield z pomiętą papierową serwetką wystającą mu z pyska. - Renfield - skarciła go Holly - nie jedz tego. Zadowolony, że zwrócił na siebie jej uwagę, pies wybiegł z pokoju, nie wypuszczając serwetki z pyska. - Idę mu to zabrać - powiedziała Holly, przystając na chwilę, by potrzeć nosem o nos Marka. - Tato - dodała z szelmowskim uśmiechem i pobiegła za psem. Sam nigdy wcześniej nie widział swojego brata z tak pokorną miną. Wszedł do pokoju. Mark wydał z siebie krótkie, potężne westchnienie i otarł sobie dłonią oczy. Na widok Sama zamrugał szybko. - Sam… - zaczął niepewnie. - Słyszałem - przerwał mu cicho Sam i uśmiechnął się. - Jest dobrze, Mark. Holly miała rację. Naprawdę wyglądasz jak tato. ROZDZIAŁ CZTERNASTY W sypialni rozległy się głosy z korytarza. - …Chcę, żeby Lucy korzystała z mojej różowej łazienki - nalegała Holly. Jest ładniejsza od twojej. - To prawda - odpowiedział Sam. - Ale Lucy musi teraz używać kabiny prysznicowej. Nie będzie w stanie wejść do wanny. - A czy będzie mogła chociaż obejrzeć moją łazienkę? I mój pokój?

- Tak, później dokonasz uroczystej prezentacji. Na razie włóż skarpetki. Spóźnisz się do szkoły. Lucy wtuliła twarz w poduszkę i wciągnęła głęboko powietrze. Pościel pachniała liśćmi, deszczem i świeżo ściętym drzewem cedrowym. Był to zapach Sama, tak pociągający, że dziewczyna bez skrępowania zaczęła się nim rozkoszować. Jak przez mgłę przypomniała sobie, że w środku nocy obudził ją ból. Sam wszedł wtedy do pokoju i stanął nad nią jak cień. Podał jej tabletki i szklankę wody, podpierając ją troskliwie ramieniem, by mogła zażyć lekarstwo. Za jakiś czas obudziła się ponownie i zobaczyła, że Sam zmienia zimne żelowe okłady, którymi wcześniej obłożył jej nogę. Powiedziała, że nie musi do niej wstawać i że powinien trochę odpocząć. - Spokojnie - mruknął, wygładzając wokół niej kołdrę. - Wszystko jest w porządku. A teraz Lucy leżała cicho, wsłuchując się w stłumione dźwięki napływające z dołu: rozmowy, odgłosy dobiegające z kuchni, gdzie właśnie jedzono śniadanie, dzwonek telefonu, gorączkowe poszukiwania zeszytu z zadaniem domowym i zaświadczenia, że Mark pozwala Holly uczestniczyć w szkolnej wycieczce. W końcu ktoś wszedł po schodach na górę. Lucy usłyszała pukanie do drzwi. Do pokoju zajrzał Sam. - Jak się masz? Jego rozespany baryton zabrzmiał w jej uszach bardzo miło. - Jestem trochę obolała. - Chyba bardzo obolała. Wszedł do środka, niosąc tacę ze śniadaniem. We flanelowych spodniach od piżamy i białym wyciągniętym podkoszulku wyglądał niedbale, ale jednocześnie niezwykle seksownie. Na jego widok Lucy gwałtownie się zarumieniła. - Czas na kolejną tabletkę, ale najpierw musisz coś zjeść. Co powiesz na jajko i tosty? - Wspaniale. - Po śniadaniu możesz wziąć prysznic. Rumieniec na twarzy Lucy pogłębił się, a jej puls niebezpiecznie przyspieszył. Bardzo chciała wziąć prysznic, zdawała sobie jednak sprawę, że ktoś będzie jej musiał w tym pomóc. - Jak sobie to wyobrażasz? - zapytała z trudem. Sam postawił śniadanie na łóżku i pomógł jej się podnieść. Wsunął jej za plecy dodatkową poduszkę i odpowiedział rzeczowo: - Mamy tu kabinę prysznicową. Możesz usiąść na plastikowym krzesełku i umyć się przy użyciu

ruchomej słuchawki. Będę musiał pomóc ci wejść tam i wyjść, ale resztę możesz zrobić sama. - Dziękuję ci - powiedziała z ulgą Lucy. - To brzmi przekonująco. Wzięła do ręki kromkę pieczywa tostowego z cienką warstwą masła i zaczęła smarować ją dżemem. - Dlaczego macie w kabinie ruchomy prysznic? Sam uniósł brew. - Czy to coś złego? - Nie, skąd, tylko kojarzy mi się raczej ze starszą osobą, a nie z mężczyzną w twoim wieku. - Pewne miejsca trudno się myje - powiedział Sam śmiertelnie poważnym tonem. Widząc, że na twarzy Lucy pojawił się uśmiech, dodał: - Kąpiemy tam również Renfielda. Podczas gdy Lucy jadła śniadanie, sam wziął prysznic i ogolił się. Gdy ponownie pojawił się w pokoju, miał na sobie wytarte dżinsy oraz podkoszulek z napisem: „KOT SCHRÓDINGERA ŻYJE”. - Co to znaczy? - zapytała Lucy, przeczytawszy napis. - To eksperyment myślowy w mechanice kwantowej. - Sam położył na podłodze plastikową reklamówkę ze środkami do pielęgnacji. Schródinger był fizykiem, który wymyślił przykład z kotem zamkniętym w pojemniku ze źródłem promieniotwórczym oraz trucizną, żeby zademonstrować, jakie zmiany sam akt obserwacji wprowadza do obserwowanego zjawiska. - Co dzieje się z kotem? - Lubisz koty? - Tak. - Wobec tego nie każ mi o tym opowiadać. Lucy zrobiła obrażoną minę. - Nie masz żadnej optymistycznej koszulki? - Ta jest optymistyczna - powiedział Sam. - Nie mogę ci tylko powiedzieć dlaczego, bo wpadniesz w złość z powodu kota. Lucy zachichotała. Gdy jednak Sam podszedł do łóżka i wyciągnął rękę, natychmiast umilkła i skurczyła się w sobie, a jej serce zaczęło bić jak szalone. Jednym ruchem odsunął na bok kołdrę. Na jego twarzy malowała się wystudiowana obojętność. Spojrzał jej prosto w oczy, po czym spuścił wzrok na jej skrzyżowane ramiona. - Zanim się do tego zabierzemy - powiedział cicho - musimy sobie poradzić z pewnym bardzo poważnym problemem. - Czyja to wina? - zapytała ostrożnie Lucy. - Niczyja. Chodzi o to, że gdy pomagam wykąpać się kobiecie, z którą wcześniej nie uprawiałem seksu, dość dziwnie się czuję.

- Nie mam zamiaru iść z tobą do łóżka tylko po to, żeby ci to ułatwić powiedziała Lucy. Twarz Sama rozjaśniła się w uśmiechu. - Nie bierz tego do siebie, ale masz na sobie szpitalną koszulę w małe żółte kaczuszki. Jesteś obandażowana i posiniaczona, co ma niekorzystny wpływ na moje libido. Zażywasz również leki przeciwbólowe, więc nie jesteś w stanie podjąć obiektywnej decyzji. Wszystko to razem oznacza, że nie ma najmniejszych widoków na to, bym zaczął się do ciebie zalecać. - Umilkł na chwilę. -Czy dzięki temu poczułaś się lepiej? - Tak, ale… - policzki Lucy płonęły - kiedy będziesz mi pomagał, prawdopodobnie to i owo zobaczysz. Sam przybrał poważny wyraz twarzy, ale kąciki jego ust drgnęły w tłumionym uśmiechu. - Podejmę to ryzyko. Lucy westchnęła ciężko. - Obawiam się, że nic innego nie możesz zrobić. Odrzuciła kołdrę i spróbowała wstać. Sam natychmiast podszedł do niej, podpierając ją ramieniem. - Pozwól, że ci pomogę. Jeśli zabierzesz się do tego zbyt gwałtownie, zrobisz sobie krzywdę. Musisz przysunąć się do brzegu łóżka. Usiądź prosto i spuść nogi… O, właśnie tak. Widząc, że Lucy mocuje się z brzegiem szpitalnej koszuli, która podwinęła się jej aż na biodro, wstrzymał gwałtownie oddech. - Okej - powiedział po chwili, oddychając już normalnie. - Nie powinniśmy zdejmować szyny, ale pielęgniarka mówiła, żeby na czas kąpieli owinąć ją czymś wodoodpornym. - Sięgnął do reklamówki i wyjął z niej grubą rolkę folii stretchowej, przymocowaną do metalowej rączki. Lucy czekała w milczeniu, aż Sam owinie jej nogę od kolana aż po stopę. Robił to szybko i sprawnie, ale za każdym razem, gdy muskał przypadkowo koniuszkami palców jej kolano lub łydkę, czuła na skórze przyjemny dreszczyk. Opuścił nisko głowę. Włosy miał ciemne i wyjątkowo gęste. Lucy schyliła się ukradkiem, chcąc poczuć zapach jego skóry. Kojarzył się jej z latem, słońcem i świeżo skoszoną trawą. Gdy foliowy opatrunek był już gotowy, Sam, wciąż jeszcze klęcząc, podniósł głowę i spojrzał pytająco na Lucy. - Dobrze? Nie za mocno? - Idealnie. Lucy zauważyła, że ma przyspieszony oddech i nieco się zarumienił. Pod warstwą opalenizny w kolorze drzewa różanego można było dostrzec jego zaczerwienione policzki.

- Mówiłeś przed chwilą, że w żaden sposób nie wpływam na twoje libido. Usiłował zrobić skruszoną minę. - Przepraszam, ale owijanie cię folią to najlepsza zabawa, jaką miałem od czasów studiów. Podniósł się z klęczek i wziął Lucy na ręce z taką łatwością, że jej serce natychmiast zaczęło bić szybciej. Przytuliła się mocno do niego. - Czy nie musisz… nieco ochłonąć? - zapytała delikatnie. Sam pokręcił głową. W jego oczach zamigotało rozbawienie z wyraźną nutą melancholii. - Uznajmy to za mój naturalny stan w sytuacji łazienkowej. Nie martw się. Naprawdę nie będę się do ciebie dobierał. - Nie martwię się, tylko nie chcę, żebyś upuścił mnie na ziemię. - Seksualne pobudzenie nie pozbawia mnie sił fizycznych poinformował ją Sam. - Za to umysłowych, owszem. Ale nie potrzebuję ich, by pomóc ci wziąć prysznic. Lucy uśmiechnęła się niepewnie i jeszcze mocniej chwyciła się jego silnego ramienia. - Masz świetną kondycję. - To dzięki winnicy. Wszystko jest organiczne i przez to wymaga dodatkowej pracy fizycznej - pielęgnacji i okopywania zamiast używania pestycydów. W ten sposób jednak zaoszczędzam na siłowni. Sam znów sprawiał wrażenie zdenerwowanego i mówił nieco za szybko. Lucy uznała to za interesujący znak. Dotychczas wydawał się jej całkowicie opanowany, wręcz niewzruszony. Mogła się spodziewać, że ani na chwilę nie straci zimnej krwi. Okazało się jednak, że ich wymuszona bliskość krępuje go niemal w takim samym stopniu jak ją. Łazienka urządzona była w prostym, oszczędnym stylu. Kafelki miały kolor kości słoniowej, szafki zaś - mahoniu. Nad umocowaną na postumencie umywalką wisiało duże lustro w szerokich ramach. Sam posadził Lucy na plastikowym krzesełku w kabinie prysznicowej i pokazał jej, jak regulować przepływ wody. - Kiedy już stąd wyjdę - powiedział, wręczając jej słuchawkę prysznica - rzuć koszulę oraz szlafrok na podłogę obok kabiny i puść wodę. Nie spiesz się. Będę czekał za drzwiami. Jeśli będziesz miała z czymś problem, wystarczy, że zawołasz. - Dzięki. Wciąż jeszcze mocno obolała po wypadku Lucy zaczęła krzywić się i pojękiwać przy każdym ruchu. Nie podnosząc się z krzesła, rzuciła na podłogę szpitalną

koszulę, puściła wodę, wyregulowała temperaturę i skierowała na siebie gorący strumień. - Au - westchnęła, czując, jak zaczynają szczypać ją wszystkie otarcia i zadrapania. - Au, au… - Jak tam? - zapytał Sam zza drzwi łazienki. - Boli, ale jednocześnie jest bardzo przyjemnie. - Pomóc ci w czymś? - Nie, dziękuję. Namydlenie się i opłukanie wymagało nie lada wysiłku, ale Lucy udało się przezwyciężyć słabość. Przy myciu włosów jednak dała za wygraną. - Sam - odezwała się ze złością. -Tak? - Musisz mi pomóc. - O co chodzi? - O moje włosy. Nie mogę umyć ich sama. Czy mógłbyś tu wejść? Sam wahał się przez dłuższą chwilę. - Nie poradzisz sobie? - Nie. Nie dosięgnę do butelki z szamponem i boli mnie prawa ręka. Ciężko myć tak gęste włosy jedną ręką - mówiąc to, Lucy zakręciła wodę i upuściła słuchawkę prysznica na podłogę kabiny. Z grymasem bólu na twarzy owinęła się ręcznikiem. - Okej - odezwał się Sam. - Idę. Wszedł do łazienki z miną człowieka powołanego do zasiadania w ławie przysięgłych. Stanął w otwartych drzwiach kabiny i podniósł słuchawkę prysznica, po czym zaczął regulować temperaturę i ciśnienie wody. Lucy natychmiast zauważyła, że jego oddech znów stał się przyspieszony. - Echo w łazience sprawia, że brzmisz jak Darth Vader - powiedziała. - Nic na to nie poradzę - odparł nerwowo. - Siedzisz tu parująca i zaróżowiona… - Przepraszam. - Lucy popatrzyła na niego ze skruchą. - Mam nadzieję, że ta sytuacja nie kosztuje cię zbyt wiele. - Nie w tej chwili. - Sam przesunął dłonią po jej głowie w taki sposób, jakby chciał zbadać kształt jej czaszki. Gdy spojrzała w jego niebieskozielone oczy, dodał jeszcze: - Problem pojawia się wtedy, kiedy nie mogę nic z tym zrobić. Sposób, w jaki Sam położył dłoń na jej głowie, oraz szorstki, lecz zarazem ciepły ton jego głosu sprawiły, że Lucy poczuła motylki w brzuchu. - Flirtujesz ze mną - stwierdziła. - Cofam to - odparł Sam pospiesznie.

- Za późno - uśmiechnęła się Lucy i zamknęła oczy. Czuła się cudownie, gdy wcierał jej szampon we włosy, a jego mocne palce masowały jej głowę. Robił to powoli, uważając, by do oczu nie dostała się jej woda ani mydliny. W zaparowanym wnętrzu łazienki rozchodził się rozmarynowo-miętowy zapach szamponu… Lucy uświadomiła sobie, że tak samo pachniała wcześniej skóra Sama. Głęboko wciągnęła powietrze i odchyliła głowę do tyłu, chcąc jak najlepiej się zrelaksować. W końcu Sam zakręcił wodę i powiesił słuchawkę prysznica na specjalnym uchwycie, przymocowanym do ścianki kabiny. Lucy wycisnęła włosy. Jej wzrok prześlizgnął się po jego ubraniu, na którym widniały wilgotne plamy. Dolne krawędzie nogawek również miał całe mokre. - Zmokłeś przeze mnie - powiedziała przepraszającym tonem. Sam spojrzał na nią, zatrzymując na dłuższą chwilę wzrok na wilgotnym ręczniku, który okrywał dość nisko jej piersi. - Jakoś to przeżyję. - Nie wiem, w co się teraz ubrać. - Przykro mi to słyszeć - stwierdził, nie odrywając od niej wzroku. - Czy mogłabym coś od ciebie pożyczyć? - Ponieważ Sam nie odpowiadał, Lucy pomachała mu ręką przed oczyma. - Sam. Wróć na ziemię. Zamrugał. Jego spojrzenie, szkliste i niewidzące, odzyskało normalny blask. - Spróbuję znaleźć czysty podkoszulek. Pomógł Lucy zawinąć włosy w ręcznik i delikatnie trzymał ją za biodra, gdy balansując na jednej nodze, myła zęby nad umywalką. Kiedy skończyła, zaniósł ją z powrotem do łóżka, podał jej podkoszulek i taktownie odwrócił się, pozwalając jej spokojnie się ubrać. Turban z ręcznika przesunął się na bok. Lucy zdjęła go i zaczęła przeczesywać palcami wilgotne, splątane pasma. - Co to? - zapytała, spoglądając na kwadraty oraz litery ozdabiające przód podkoszulka. - Układ okresowy pierwiastków. Sam ukląkł, by odwinąć folię z jej opatrunku. - Idealnie. Nie chciałabym znaleźć się w sytuacji, w której nie wiem, jaki symbol ma rod. - Rh - oświadczył Sam, przecinając warstwy wilgotnej folii za pomocą niewielkich nożyczek. Lucy się uśmiechnęła. - Skąd to wiesz?

- Jest na twojej lewej piersi. - Rzucił folię na podłogę i uważnie obejrzał szynę. - Jeśli czujesz się na siłach, zaniosę cię na dół i nastąpi zmiana scenerii. Mamy tam dużą sofę, płaski telewizor oraz Renfielda, który będzie dotrzymywał ci towarzystwa. Obserwując grę światła we włosach Sama, Lucy uświadomiła sobie, że czuje do niego coś pomiędzy wdzięcznością i czystym fizycznym pożądaniem. Całym sercem zapragnęła czegoś niemożliwego. Jej puls gwałtownie przyspieszył. - Dziękuję, że się mną opiekujesz - powiedziała. - Nie ma sprawy. Powoli wyciągnęła rękę i wsunęła palce w jego gęste falujące włosy. Uwielbiała go dotykać. Pragnęła poznać całe jego ciało, odkryć wszystkie jego tajemnice. Sądziła, że będzie protestował, ale on stał spokojnie z pochyloną głową. Powoli położyła mu dłoń na szyi, słysząc jego urywany oddech. - Mamy problem - powiedziała cicho. - Prawda? Podniósł na nią wzrok. Oczy miał półprzymknięte, a na jego twarzy malowało się napięcie. Nie odpowiedział. Nie musiał. Prawda wypełniała ich płuca jak powietrze. Nie ulegało wątpliwości, że napotkali problem, i nie miał on nic wspólnego z szyną, bandażami ani czuwaniem nad samopoczuciem Lucy. Sam pokręcił głową, jakby chciał uwolnić się od jej dotyku, i sięgnął po kołdrę. - Odpoczniesz sobie przez chwilę, tymczasem ja… Niewiele myśląc, Lucy zarzuciła mu ramię na szyję i pocałowała go w usta. Był to szalony krok, ale wcale się tym nie przejęta. Sam zareagował natychmiast. Jeszcze mocniej przywarł ustami do jej ust, a z jego gardła wydobył się cichy jęk. Całowali się wprawdzie już wcześniej, ale teraz Lucy czuła coś całkiem innego - budzące się w niej marzenie. Miała wrażenie, że spada w przepaść i że nic jej przed tym nie uchroni. Choć za oknem rozciągał się piękny widok na niebieski ocean i jasne słońce, zamknęła oczy. Sam objął ją mocno i chwytał ustami jej usta. Dziewczyna pojękiwała cicho. Czuła, że słabnie. Przytulała się do jego piersi, nie mogąc objąć go tak mocno, jak by chciała. Sam oderwał usta od jej twarzy i pocałował ją w szyję, a następnie zaczął przesuwać się w kierunku jej ramienia, delikatnie gryząc ją i pieszcząc językiem. - Nie chcę zrobić ci krzywdy - powiedział. - Lucy, ja nie… Nie otwierając oczu, zaczęła znów domagać się pocałunku. Rozchylonymi ustami muskała jego policzek, aż Sam zadrżał i ponownie ją

pocałował. Jego pieszczoty stawały się coraz bardziej śmiałe i zachęcające. Lucy zacisnęła drżące dłonie na jego plecach, a on wsunął dłoń pod jej podkoszulek. Jego chłodne szorstkie palce dotknęły piekącej skóry nad jej biodrem. Poczuła ból w piersiach. Ich koniuszki stwardniały w oczekiwaniu na jego dotyk. Chwyciła jego dłoń, popychając ją w górę. - Proszę… - Nie. Boże, Lucy… Sam opanował się, zaklął cicho i poprawił na niej podkoszulek, po czym potarł sobie dłońmi twarz jak człowiek budzący się z głębokiego snu. Gdy Lucy ponownie wyciągnęła do niego ręce, chwycił ją mocno za nadgarstki, uniemożliwiając jej jakikolwiek ruch. Odwrócił twarz, ciężko przełykając ślinę. - Zrób coś - mruknął niewyraźnie. - Albo… Lucy otworzyła szeroko oczy. Uświadomiła sobie, że Sam z całych sił pragnie nad sobą zapanować. - Co… co takiego mam zrobić? Po dłuższej chwili Sam zmusił się do odpowiedzi: - Mogłabyś jakoś odciągnąć moją uwagę - powiedział cierpkim tonem. Lucy spuściła głowę i popatrzyła na układ okresowy pierwiastków, który zdobił przód jej podkoszulka. - Gdzie jest szkło? - zapytała, usiłując odczytać z góry nazwy pierwiastków. - Nie ma go w układzie okresowym. To mieszanina pierwiastków. Składa się przede wszystkim z krzemionki, której wzór to… cholera, nie potrafię jasno myśleć. Si02. Tutaj… - Dotknął symbolu Si widniejącego w okolicach jej prawej piersi. - I tutaj. - Musnął kciukiem O na jej lewej piersi, tuż przy jej koniuszku. - Szkło zawiera również węglan sodu - zauważyła Lucy. - Myślę, że to jest… - Sam umilkł, usiłując się skoncentrować …Na2C03. - Przyjrzał się uważnie tabeli 1 pokręcił głową. - Nie mogę pokazać ci węglanu sodu. Niebezpieczny obszar. - A co z tlenkiem wapnia? Sam ponownie prześlizgnął się wzrokiem po jej podkoszulku i pokręcił głową. - Za pięć sekund miałbym cię już w garści. Nagle oboje drgnęli, gdyż w całym domu rozległ się metaliczny dźwięk ręcznego dzwonka do drzwi,

stylizowanego na wiktoriańską staroć. Sam jęknął i powoli podniósł się z łóżka. - Kiedy mówiłem, że nie zamierzam się do ciebie dobierać… otworzył drzwi na korytarz, stanął w progu i kilka razy głęboko zaczerpnął powietrza - …sądziłem, że będzie to obowiązywać obie strony. Od tego momentu ręce z daleka. Jasne? - Tak, ale w jaki sposób zamierzasz się mną opiekować, jeśli… - Nie moje - uściślił Sam. - Twoje. Dzwonek rozległ się jeszcze kilka razy. Sam niespiesznie schodził na parter. Nie był w stanie jasno myśleć; podniecenie wciąż dawało mu się we znaki. Pragnął Lucy, pragnął kochać się z nią powoli, spoglądać jej w oczy i poruszać się w niej, i sprawić, by trwało to jak najdłużej. Zanim dotarł do drzwi, zdążył już ochłonąć na tyle, że wróciła mu jasność myślenia. Okazało się, że w progu stoi Alex, który sprawiał wrażenie jeszcze bardziej sfrustrowanego i wychudzonego niż zazwyczaj. Pod luźnym podkoszulkiem i szerokimi spodniami można było wyraźnie dostrzec jego kościstą sylwetkę. Nie ulegało wątpliwości, że rozwód mu nie służył. - Dlaczego zatrzasnąłeś te pieprzone drzwi? - odezwał się z pretensją w głosie. - Cześć, Al - rzucił Sam sucho. - Ciebie też miło widzieć. A gdzie masz klucz, który ci dałem? - Przy zapasowym komplecie. Wiedziałeś, że przychodzę dziś rano. Jeśli chcesz, żebym zrobił coś dla ciebie za darmo, mógłbyś przynajmniej zostawić otwarte drzwi. - Oprócz czekania na ciebie miałem na głowie jeszcze kilka innych spraw. Alex przeszedł szybkim krokiem obok Sama ze staroświecką skrzynką z narzędziami w ręce. Skierował się prosto do kuchni, gdzie zawsze przygotowywał sobie kubek parującej czarnej kawy i wychylał go bez zbędnych ceregieli, by następnie przystąpić do prac naprawczo-remontowych w wybranej części domu. Nie chciał od braci żadnych pieniędzy, choć u kogoś innego mógłby porządnie na tym zarobić. Alex był deweloperem, ale początkowo zajmował się ciesielstwem i można było uznać go za prawdziwą złotą rączkę. Przesiadywał w domu braci całymi godzinami, usuwając starą farbę ze ścian, naprawiając pęknięcia tynku, kładąc nowe ozdobne listwy, metalowe elementy lub podłogi. Czasami poprawiał to, co zdążyli już zrobić Mark czy Sam, ponieważ uważał, że nikt nie wykona tego tak dobrze jak on. Powód, dla którego Alex tak chętnie poświęcał swój czas i siły na tę pracę, stanowił zagadkę dla

pozostałych braci. „Myślę, że traktuje to jak odprężające hobby”, stwierdził kiedyś Mark. „Całkowicie się z tobą zgadzam” - odparł Sam - „choćby dlatego, że podczas pracy w ogóle nie pije. Być może ten dom jest jedyną rzeczą, która ratuje jego wątrobę przed przekształceniem się w galaretę”. Teraz jednak, obserwując młodszego brata, który szedł przez hol, Sam pomyślał, że na jego twarzy zaczynają już odbijać się skutki długotrwałego stresu i picia. Była żona Aleksa, Darcy, nigdy nie należała do opiekuńczych kobiet, ale przynajmniej kilka razy w tygodniu udawało się jej namówić go na posiłek w restauracji. Sam nie byt w stanie stwierdzić, kiedy Alex ostatni raz jadł coś ciepłego. - Al, może najpierw przygotuję ci jajka sadzone? - Nie jestem głodny. Wystarczy mi kawa. - Okej. - Sam poszedł za bratem. - Przy okazji… byłbym ci wdzięczny, gdybyś pracował dziś trochę ciszej. Jest u mnie znajoma, która potrzebuje dużo odpoczynku. - Powiedz jej, żeby poszła leczyć kaca gdzie indziej. Muszę to i owo przepiłować. - Zrób to później - poprosił Sam. - I to nie żaden kac. Miała wczoraj wypadek. Zanim Alex zdążył odpowiedzieć, ponownie rozległ się dzwonek. - To chyba któraś z jej przyjaciółek - mruknął Sam. - Postaraj się nie zachowywać jak dupek. Alex posłał mu wymowne spojrzenie i wszedł do kuchni. Kręcąc z dezaprobatą głową, Sam otworzył drzwi wejściowe. Stała w nich niska blondynka o zaokrąglonych kształtach, ubrana w rybaczki, buty na płaskim obcasie oraz bluzkę zapinaną na guziki bez rękawów, związaną w węzeł na wysokości talii. Ze swymi wybitnie kobiecymi kształtami, dużymi niebieskimi oczyma oraz sięgającymi do ramion złotymi lokami wyglądała zupełnie jak aktorka ze starego filmu lub tancerka z musicalu w reżyserii Busby’ego Berkeleya. - Nazywam się Zoe Hoffman - powiedziała pogodnym tonem. Przyniosłam kilka rzeczy Lucy. Czy przychodzę o odpowiedniej porze? Mogę wrócić później… - Bardzo dobrze, że przyszłaś teraz. - Sam uśmiechnął się do niej. Wejdź, proszę. Oprócz torby z rzeczami Lucy Zoe niosła również duże naczynie z babeczkami, z którego rozchodził się ciepły, słodki zapach. Wchodząc do środka, potknęła się na progu. Sam odruchowo wyciągnął rękę, by ją podtrzymać.

- Straszna ze mnie niezdara - zwierzyła mu się wesoło, odgarniając złoty pukiel opadający jej na oczy. - Dobrze, że się nie przewróciłaś - powiedział Sam. - Stanąłbym przed bardzo trudnym wyborem: ratować ciebie czy ciastka. Zoe wręczyła mu naczynie i udała się za nim do kuchni. - Jak miewa się Lucy? - Lepiej, niż można się było tego spodziewać. Dobrze spała, ale jest jeszcze bardzo obolała. Wciąż zażywa środki przeciwbólowe. - To bardzo miłe z twojej strony, że tak się nią zajmujesz. Justine i ja jesteśmy ci bardzo wdzięczne. Sam zauważył, że pomimo swej wspaniałej figury Zoe garbi się nieco i sprawia wrażenie lekko speszonej. Jak na tak efektowną kobietę wydawała się zaskakująco nieśmiała. Pomyślał, że może w tym właśnie tkwi sedno problemu: miała dość ciągłych nietaktownych zaczepek ze strony pewnego typu mężczyzn, którzy zupełnie jej nie odpowiadali. Weszli do przestronnej kuchni z emaliowanym piecem stojącym w wyłożonej kremowymi płytkami wnęce, oszklonymi szafkami oraz podłogą w kolorze czarnego orzecha. Zoe zauważyła również wysoki sufit z drewnianym podwieszeniem oraz duży steatytowy zlew. Gdy jednak Alex, który właśnie nalewał sobie kawę, odwrócił się, by na nich spojrzeć, malujący się w jej oczach podziw natychmiast ustąpił miejsca zaskoczeniu. Sam był ciekaw, co dziewczyna myśli sobie o jego bracie, który wyglądał niczym skacowany diabeł. - Cześć - odezwała się Zoe onieśmielonym tonem, gdy zostali sobie przedstawieni. Alex zrewanżował się nieuprzejmym kiwnięciem głową. Żadne z nich nie wyciągnęło ręki na powitanie. Zoe odwróciła się do Sama. - Czy masz może talerz, na który będę mogła przełożyć babeczki? - Jest w jednej z szafek obok lodówki. Alex, pomożesz jej? Muszę iść na górę do Lucy. - Sam popatrzył na Zoe. - Zapytam ją, czy woli posiedzieć z tobą w salonie na dole, czy chce zaprosić cię na górę. - Oczywiście - odparła Zoe i zrobiła krok w kierunku szafek. Alex znalazł się w drzwiach w tym samym momencie co Sam. - Muszę zrobić coś ważnego. Nie mam czasu na głupie rozmówki z Betty Boop - mruknął, zniżając głos. Ramiona Zoe drgnęły. Sam zrozumiał, że dziewczyna usłyszała słowa brata. - Al - powiedział łagodnym tonem. - Pomóż jej znaleźć ten cholerny talerz. Zoe zauważyła w jednej z szafek paterę ze szklanym kloszem, ale okazało się, że nie może jej dosięgnąć. Zmarszczyła brwi i zaczęła zastanawiać się, co zrobić, odgarniając sobie z oczu uparty złoty lok.

Usłyszała za plecami kroki Aleksa Nolana i przeszedł ją gorąco-zimny dreszcz. - Jest tam - powiedziała, usuwając się na bok. Alex bez wysiłku zdjął paterę z półki i postawił ją wraz z kloszem na granitowej płycie przykrywającej dolne szafki. Był wysoki, ale przy tym bardzo wychudzony, jakby od kilku tygodni nie jadł nic porządnego. Malujący się na jego twarzy wyraz okrucieństwa nie zdołał zatuszować jego męskiej urody. A może nie było to okrucieństwo, lecz gorycz… Alex spodobałby się wielu kobietom, ale Zoe poczuła, że ogarnia ją zdenerwowanie. Zresztą jak zwykle w towarzystwie mężczyzn. Sądziła, że Alex natychmiast wyjdzie z kuchni. On jednak wciąż stał przy szafce z jedną ręką wspartą o granitowy blat. Jego drogi zegarek lśnił w promieniach słońca wpadającego do kuchni przez podzielone szprosami okna. Starając się nie zwracać na niego uwagi, Zoe postawiła talerz obok naczynia z babeczkami. Z najwyższą ostrożnością brała w palce delikatne ciastka i kładła je na paterze. W powietrzu rozszedł się zniewalający zapach gorących jagód, cukru oraz maślanej kruszonki. Zoe usłyszała, że Alex wciąga głęboko powietrze raz, a potem drugi. Spojrzała na niego dyskretnie i pod żywymi niebieskozielonymi oczyma dostrzegła ciemne obwódki. Wyglądał jak człowiek, który nie spal od miesięcy. - Możesz już iść - powiedziała. - Nie musisz tu stać i ze mną rozmawiać.

Alex nie zamierzał przepraszać za swoją wcześniejszą nieuprzejmość. - Z czym one są? - zapytał zamiast tego, a w jego głosie pobrzmiewały podejrzliwość oraz niechęć. Zoe tak się zdziwiła, że przez chwilę nie mogła wydobyć z siebie głosu. - Z jagodami. Poczęstuj się, jeśli masz ochotę. Alex pokręcił głową i sięgnął po kubek z kawą. Zoe zauważyła, że jego ręka drży, a ciemny płyn kołysze się w porcelanowym kubku. Szybko spuściła wzrok. Co sprawia, że komuś tak mocno trzęsą się ręce? Rozstrój nerwowy? Nadużywanie alkoholu? Oznaki słabości u osoby o tak imponującej posturze wzruszyły ją o wiele bardziej, niż stałoby się to w przypadku kogoś niepozornego. Chociaż Alex zachowywał się irytująco, współczująca natura Zoe wzięła w niej górę. Nigdy nie potrafiła przejść obojętnie obok płaczącego dziecka, rannego zwierzęcia czy samotnej bądź głodnej osoby. A zwłaszcza głodnej, gdyż Zoe najbardziej na świecie lubiła karmić innych przyrządzonymi przez siebie pysznościami. Przyjemność, jaką czerpały te osoby z delektowania się czymś smakowitym, zdrowym i starannie przygotowanym, sprawiała jej ogromną radość. Korzystając z tego, że Alex wciąż trzymał kubek w dłoni, Zoe w milczeniu położyła jedną z babeczek na porcelanowej podstawce, po czym znów pochyliła się nad talerzem. Miała wszelkie podstawy, by przypuszczać, że mężczyzna znów powie coś obraźliwego lub rzuci w nią tym ciastkiem. On jednak milczał. Kątem oka dostrzegła, że bierze babeczkę do ręki, a potem wyszedł z kuchni, mrucząc coś szorstko pod nosem. Zoe uznała, że w ten sposób chciał się z nią pożegnać. Alex wyszedł na werandę, uważając, by nie zatrzasnąć za sobą drzwi. W dłoni niósł udekorowaną kruszon-ką babeczkę w białej pergaminowej osłonce poplamionej resztkami masła. Usiadł na wyściełanym wiklinowym krześle i pochylił się nad ciastkiem, jakby się bał, że ktoś nagle wyrwie mu je z rąk. Ostatnio posiłki przestały sprawiać mu przyjemność. Stracił apetyt i nie miał na nic ochoty, a gdy już zdołał zmusić się do jedzenia, coś ściskało go w gardle i nie potrafił niczego przełknąć. Cały czas było mu zimno i rozpaczliwie pragnął chwilowego ciepła, jakie zapewniał mu alkohol. Pił o wiele za dużo, więcej, niż jego organizm był w stanie znieść. Ponieważ był już po rozwodzie, wiele kobiet składało mu najrozmaitsze propozycje pocieszenia. Pozostawał jednak wobec nich całkowicie obojętny. Teraz pomyślał o niskiej blondynce, którą spotkał w kuchni. Ze swymi

wielkimi oczyma i ustami w kształcie idealnego łuku była niemal komicznie piękna. Jej kusząco zaokrąglone kształty, rysujące się pod schludnie zapiętą bluzką, kojarzyły mu się z kolejką górską w wesołym miasteczku. Była zupełnie nie w jego guście. Ugryzł kęs babeczki i poczuł, że do ust napływa mu ślina. Kwaśny smak jagód i cukrowa słodycz oszołomiły go. Ciastko było dość zwarte w środku, ale jednocześnie lekkie i puszyste. Smakował je powoli, delektując się tym nowym doświadczeniem, przeżywając je całym sobą. Po raz pierwszy od wielu miesięcy był w stanie prawdziwie poczuć jakiś smak. Metodycznie żuł kolejne kawałki, a przez jego ciało przepływała nagła fala ulgi. Jego napięte rysy złagodniały. Mógłby przysiąc na swoje życie, że Zoe dodała czegoś do babeczek, czegoś nielegalnego, i w ogóle mu to nie przeszkadzało. Czuł się świeżo, wręcz wyśmienicie… Jakby wziął ciepłą kąpiel po długim, ciężkim dniu. Przestały mu się trząść dłonie. Siedział bez ruchu przez dobrą minutę, zastanawiając się nad stanem, w jakim się znalazł. Doszedł do wniosku, że potrwa on jeszcze jakiś czas. W końcu wstał i wszedł z powrotem do domu. Podniósł skrzynkę z narzędziami i cicho jak kot zaczął wspinać się po schodach na strych, znajdujący się na drugim piętrze. Zamierzał zachować to dobre samopoczucie i nie chciał pozwolić, by zostało ono przez kogoś lub coś zakłócone. Po drodze minął Sama, który właśnie znosił do salonu szczupłą, młodą, zielonooką brunetkę. Ubrana była w szlafrok, a na jednej nodze miała opatrunek szynowy. - Alex - rzucił Sam, nie zatrzymując się - to jest Lucy. - Cześć - wymamrotał Alex, również nie zwalniając kroku, i dalej wspinał się na strych. - Dobrze ci tutaj? - zapytała Zoe, gdy Sam zostawił Lucy w salonie i wyszedł, by mogły porozmawiać sam na sam. Lucy się uśmiechnęła. - Oczywiście. Jak sama widzisz… Wskazała na ogromną sofę obitą zielonym aksamitem, zimne okłady na chorej nodze, koc w kolorze kremowym, którym była otulona, oraz szklankę z wodą stojącą tuż obok niej. - Doskonale tu o mnie dbają. - Sam sprawia miłe wrażenie - powiedziała Zoe, a jej niebieskie oczy zalśniły. - Jest tak miły, jak opisywała go Justine. Myślę, że cię lubi.

- Sam w ogóle lubi kobiety - odparła Lucy z ironicznym uśmiechem. - Ale masz rację, świetny z niego gość. - Zamilkła na chwilę, po czym dodała bez przekonania: - Powinnaś zacząć się z nim spotykać. - Ja? - Zoe pokręciła głową i spojrzała na nią znacząco. - To między wami coś się dzieje. - Nic się nie dzieje i nie będzie się działo. Sam jest bardzo uczciwy i oznajmił mi jasno, że nigdy nie zwiąże się na stałe z żadną kobietą. I choć kusi mnie, by zapomnieć o tym i pójść z nim na całość… - Lucy zawahała się i zniżyła głos do szeptu. - To najgorszy rodzaj donżuana, Zoe. Ponieważ jest niezwykle pociągający, usiłujesz przekonać samą siebie, że uda ci się go zmienić. Ale po tym wszystkim, co przeszłam… Nie mam siły na kolejną porcję negatywnych emocji, i to tak szybko. - Rozumiem. - Uśmiech Zoe był ciepły i pełen współczucia. - Myślę, że bardzo mądrze postępujesz, Lucy. Rezygnacja z wielkiego pragnienia bywa niekiedy najlepszą rzeczą, jaką można dla siebie zrobić. ROZDZIAŁ PIĘTNASTY Po odwiedzinach Zoe Lucy odpoczywała na sofie z telefonem komórkowym oraz tabletem pod ręką. Sam obłożył jej nogę kolejną porcją woreczków z lodem i przyniósł jej szklankę zimnej wody, po czym udał się do winnicy, żeby porozmawiać z pracownikami. Byli zajęci usuwaniem liści, co miało umożliwić dojrzewającym gronom lepszą ekspozycję na światło słoneczne, oraz spulchnianiem ziemi za pomocą łopat. - Będę tam jakieś czterdzieści pięć minut, no, może godzinę powiedział. - Włączyłem telefon, więc dzwoń, gdybyś czegoś potrzebowała. -Wszystko jest w porządku - uspokoiła go Lucy i krzywiąc się, dodała: Muszę zadzwonić do mamy i powiedzieć jej, co się stało. Użyję moich wszystkich umiejętności perswazji, by powstrzymać ją przed przylotem na wyspę i osobistym skontrolowaniem mojego stanu zdrowia. - Chętnie ją tutaj ugościmy. - Dziękuję. Doceniam twój gest, ale ostatnią rzeczą, jakiej teraz potrzebuję, jest przesadna troska z jej strony. - Mimo to zapraszam. Sam stanął przy sofie i pogłaskał Renfielda, siedzącego obok Lucy. - Pilnuj jej - zwrócił się do psa, który słuchał go z poważną miną. - Jest miłym kompanem - powiedziała Lucy. - Bardzo mało szczeka. - Buldogi zazwyczaj tak mają. - Sam spojrzał karcącym wzrokiem na

Renfielda. - Ale za to są strasznie nadęte. W odpowiedzi na ten komentarz Renfield popatrzył na niego z taką godnością, że Lucy wybuchnęła śmiechem. Wyciągnęła rękę, by pogłaskać pomarszczony pysk zwierzaka, a Sam wyszedł z domu i ruszył w stronę winnicy. Choć wciąż jeszcze był ranek, zrobiło się gorąco. Zza prześwitującego baldachimu chmur przygrzewało słońce. Lekkie podmuchy wiatru znad oceanu wpadały do domu przez osłonięte siatką okna. Lucy siedziała wygodnie na sofie, rozglądając się z uwagą po pięknie wykończonym pokoju. Spodobała się jej podłoga w kolorze czarnego orzecha, tkany perski dywanik w kremowo-zielonkawo-bursztynowe wzory oraz starannie odrestaurowane gzymsy. Sięgnęła po telefon komórkowy i wybrała numer rodziców. Po chwili usłyszała matkę. Choć starała się zbagatelizować swój wypadek, matka wyczuła, że stało się coś złego, i natychmiast zaczęła się denerwować. - Zaraz tam będę. Przylecę następnym samolotem. - Mamo, nie. W niczym mi nie pomożesz. - Nie szkodzi. Chcę cię zobaczyć. - Nie trzeba. Jestem pod dobrą opieką, świetnie się czuję i… - Kto się tobą zajmuje? Justine? - Nie, mieszkam chwilowo u… przyjaciela. - U kogo? - Nazywa się Sam Nolan. Matka przez chwilę milczała, zaskoczona, po czym stwierdziła: - Nigdy o nim nie wspominałaś. Jak długo się znacie? - Krótko, ale… - Przebywasz w jego mieszkaniu? - Nie. Ma dom. - Jest żonaty? Lucy odsunęła telefon od twarzy i spojrzała na niego ze zdziwieniem. Po chwili przyłożyła go z powrotem do ucha. - Oczywiście, że nie. Nie spotykam się z chłopakami ani mężami innych kobiet. - Nie mogąc się powstrzymać, dodała jeszcze: Pomyliłaś mnie ze swoją drugą córką. - Lucy - skarciła ją łagodnie matka. - Zamierzaliśmy wraz z tatą odwiedzić w przyszłym tygodniu Alice. Zmienię rezerwację na wcześniejszy termin. - Nie trzeba. Szczerze mówiąc, nie chciałabym, żeby… - Chcę poznać tego Sama osobiście. Matka powiedziała to w taki sposób, że Lucy omal nie wybuchnęła śmiechem.

- To świetny, przemiły chłopak. Twój wymarzony zięć. - Macie względem siebie aż tak poważne zamiary? - Nie… Boże, nie… Nawet się z nim nie spotykam. Mówię tylko, że zawsze chciałaś, żebym spotykała się z kimś w jego typie. Ma własną ekologiczną winnicę. Produkuje wino i razem z bratem wychowuje osieroconą siostrzenicę. - Mówiąc to, Lucy odwróciła się i spojrzała przez okno. W grupie mężczyzn z łopatami dostrzegła imponującą sylwetkę Sama. Pod wpływem gorąca kilku pracowników zdjęło koszule. Sam zaś mocował się ze spulchniarką do ziemi, naprawiając coś przy lince rozrusznika. Przerwał na chwilę swoje zajęcie, by otrzeć przedramieniem pot z czoła. - Czy jest rozwiedziony? - pytała dalej matka. - Jeszcze się nie ożenił. - To brzmi zbyt pięknie. Czy coś z nim jest nie tak? - Nie chce się angażować. - Och, oni wszyscy są tacy dopóty, dopóki nie sprawisz, że przejrzą na oczy. - Nie chodzi tu o zwykły lęk przed stałym związkiem. To styl życia. - A co z jego rodzicami? - Już nie żyją. - To dobrze, unikniecie świątecznych rozterek. - Mamo! - Żartowałam - zaśmiała się matka. - Mam nadzieję - powiedziała Lucy. Często nie mogła pozbyć się wrażenia, że prowadzi z matką jednocześnie dwie rozmowy. Obawiała się więc, że puszcza ona mimo uszu co najmniej połowę przekazywanych jej informacji. W dalszym ciągu obserwowała przez okno Sama, który właśnie naciskał pompkę rozruchową, chcąc wlać porcję benzyny do zbiornika. - Mamo, wygląda na to, że bardziej interesuje cię człowiek, u którego mieszkam, niż moje dolegliwości. - Opowiedz mi, jak wygląda. Czy jest starannie ogolony? Wysoki czy niski? Ile ma lat? -Jest… - Lucy przerwała, gdyż zakręciło się jej w głowie na widok Sama, który zdjął podkoszulek, otarł sobie nim twarz oraz kark, po czym rzucił go na ziemię. Miał wspaniałe ciało, smukłe, szczupłe i doskonale umięśnione. - Co się dzieje? - zaniepokoiła się matka. - Wszystko w porządku?

- Jak najbardziej - padła wymuszona odpowiedź. Lucy przyglądała się opalonym plecom Sama, który schylił się i raz za razem szarpał energicznie linkę rozrusznika. Widząc, że nie zdoła uruchomić urządzenia, puścił uchwyt, wyprostował się i z rękoma luźno wspartymi na szczupłych biodrach zaczął rozmawiać z jednym z pracowników. - Przepraszam, nie mogę się skoncentrować - powiedziała Lucy do matki. Wciąż jeszcze zażywam środki przeciwbólowe. - Rozmawiamy o Samie - przypomniała jej Cherise. - Och. Tak. Jest… starannie ostrzyżony. Ma lekkiego bzika na punkcie nauk ścisłych. -1 ciało greckiego boga. - To miła odmiana w porównaniu z jego poprzednikiem. - Masz na myśli Kevina? Twojego przyszłego zięcia? Matka prychnęła głośno, zdegustowana. - To się dopiero okaże. Między innymi z tego właśnie powodu chcę się zobaczyć z Alice. Mam wrażenie, że sprawy wcale nie mają się tak idealnie, jak twierdzi. -Dlaczego… - Lucy przerwała gwałtownie, gdyż w domu rozległo się nagle dziwne, niesamowite wycie. Wyprostowała się i szybko rozejrzała po pokoju. Nigdzie nie było Renfielda. Usłyszała metaliczny dźwięk, jakby ktoś upuścił na ziemię rondel lub cedzak, następnie zaś skomlenie i znów przeciągłe wycie. - Och, mamo, muszę kończyć. Chyba coś się stało psu. - Zadzwoń do mnie później. Jeszcze nie skończyłam. - Dobrze. Na razie. Lucy szybko przerwała połączenie, po czym wystukała numer Sama, usiłując dostrzec gdzieś Renfielda. Pies wył jak zarzynany. - Lucy? - W słuchawce zabrzmiał głos Sama. - Coś złego dzieje się z Renfieldem. Strasznie wyje. Chyba jest w kuchni, ale nie jestem pewna. - Już idę. Zanim Sam dotarł do domu, upłynęła dobra minuta. Przez ten czas Lucy cierpiała prawdziwe męki, nie mogąc w żaden sposób pomóc zwierzakowi. Zawołała go po imieniu, na co odpowiedział głuchym skomleniem. Za chwilę metaliczne uderzenia, prychanie i wycie rozległy się ponownie, tym razem o wiele bliżej, aż w końcu pies wtoczył się do pokoju. Okazało się, że w jakiś sposób zdołał wetknąć głowę w zardzewiały metalowy cylinder i choć miotał się gorączkowo na wszystkie strony, nie mógł się

uwolnić. Sprawiał przy tym wrażenie tak nieszczęśliwego, że Lucy odsunęła na bok lodowe okłady i zaczęła zastanawiać się, jak podejść do niego bez obciążania chorej nogi. - Niech ci nawet nie przychodzi do głowy ruszać się z tej sofy - powiedział Sam, który właśnie wszedł do salonu. W jego głosie zabrzmiała rezygnacja połączona z lekkim rozbawieniem. Renfield, jak, do diaska, się w to wpakowałeś? - Co to jest? - zapytała Lucy niespokojnie. - Wkładka do urządzenia grzewczego, jakie dawniej ustawiano w sadach. Sam przyklęknął na podłodze i chwycił mocno psa, który wyrywał się i skomlał. - Spokojnie, chłopcze. Siad. Siad! Przycisnął masywne ciało Renfielda do ziemi i zaczął ściągać mu z głowy metalową tubę. - Do czego służyły? - Podnosiły temperaturę w sadach, kiedy nadchodziły mrozy. Wlewano do nich naftę. Uwolniona głowa Renfielda była wysmarowana sadzą, co dodatkowo podkreślało fałdy i zmarszczki na jego pysku. Pies natychmiast skoczył na Sama, chcąc okazać mu wdzięczność. - Spokojnie, chłopcze. Odetchnij trochę. - Sam poklepywał i głaskał buldoga, usiłując go uspokoić. -Musiał wymknąć się tylnymi drzwiami. Zalega tam stos złomu i innych odpadów, czyli cała masa potencjalnych pułapek, w które może się wpakować. Nie zdążyliśmy jeszcze zamówić wywózki. Lucy skinęła głową, zahipnotyzowana widokiem umięśnionego torsu Sama. Na jego mocno opalonej skórze lśniły kropelki potu. - Umyję go na zewnątrz - powiedział Sam, wzdryga-jąc się na widok umazanego sadzą buldoga. - Gdyby to ode mnie zależało, sprawiłbym sobie golden retrievera albo labradora… użytecznego psa, który przepędzałby mi szkodniki z winnicy. - Nie wybrałeś sobie Renfielda? - Nie, do diaska. Maggie uratowała mu życie, po czym chciała go komuś odstąpić. Ale Mark tak się w niej zakochał, że zaofiarował się go wziąć. - Uważam, że to słodkie. Sam wzniósł oczy ku niebu. - Mark zachował się jak skończony frajer. Ten pies nie umie robić żadnych sztuczek. Nie nadąża za mną, gdy przyspieszę kroku na spacerze. Na wizyty u weterynarza wydajemy równowartość długu publicznego. Na domiar wszystkiego uwielbia wylegiwać się pod nogami. Potknięcie gwarantowane. - Mówiąc to,

Sam głaskał z czułością grzbiet psa i drapał go w szyję. Renfield zamknął oczy i błogo sapał. Chodź, bałwanie. Wyjdziemy tylnymi drzwiami. - Sam podniósł metalową tubę, wstał z klęczek i spojrzał na Lucy. - Możesz posiedzieć tu sama, kiedy będę go mył? Lucy z wysiłkiem oderwała wzrok od jego nagiego torsu i udała, że wpatruje się w tablet. - Tak, mam wszystko, czego potrzebuję. - Co czytasz? - Biografię Thomasa Jeffersona. - Lubię Jeffersona. Był wielkim miłośnikiem wina. - Miał własną winnicę? - Tak, w Monticello, ale był bardziej eksperymentatorem niż prawdziwym jego producentem. Usiłował uprawiać gatunek europejski, vinifera, z którego otrzymywano wspaniałe wino we Włoszech i Francji. Ale pogoda, choroby i szkodniki Nowego Świata okazały się dla niego zabójcze. Nie ulegało wątpliwości, że Sam kochał to, czym się zajmował. Żeby w pełni go poznać, pomyślała Lucy, należałoby dowiedzieć się wszystkiego o jego pracy: dlaczego tak wiele dla niego znaczy i jakie stawia przed nim wyzwania. - Chciałabym kiedyś przejść się z tobą po winnicy -powiedziała z zadumą. Pięknie stąd wygląda. - Jutro zabiorę cię na spacer i pokażę ci coś wyjątkowego. - Co takiego? - Tajemniczy winny krzew. Lucy spojrzała na niego z zakłopotanym uśmiechem. - Co czyni go tajemniczym? - Kilka lat temu natknąłem się na niego na terenie posiadłości. Rósł na samym jej skraju, w miejscu, w którym miała powstać nowa droga. Przesadzenie go było nie lada wyzwaniem, więc poprosiłem Kevina, żeby mi w tym pomógł. Odratowaliśmy większą część korzenia i zasadziliśmy go w winnicy. Operacja przebiegła pomyślnie, ale nie udało mi się jeszcze doprowadzić krzewu do idealnego stanu. - Jaki rodzaj gron na nim rośnie? - To jest właśnie najciekawsze. Pewien mój znajomy z Wydziału Rolniczego Uniwersytetu Stanu Waszyngton usiłuje je zidentyfikować, ale na razie bezskutecznie. Wysłaliśmy próbki i zdjęcia do kilku ekspertów w dziedzinie ampelografii z Waszyngtonu i Kalifornii i okazało się, że tego typu grona nie

figurują w ich klasyfikacji. Prawdopodobnie jest to dzika mieszanka, powstała w wyniku naturalnego zapylenia krzyżowego. - Czy to rzadkość? - Wielka. - Czy powstanie z tego dobre wino? - Zapewne nie - odparł Sam ze śmiechem. - Dlaczego więc zadajesz sobie tyle trudu? - Bo nigdy nie ma się całkowitej pewności. Może się okazać, że wino uzyskane z tych gron posiada właściwości, jakich nigdy byś się po nim nie spodziewała. Coś, co oddaje klimat tego miejsca lepiej niż wszystko inne. Musisz… - zamilkł na chwilę, szukając odpowiedniego określenia. - … zaufać losowi - podpowiedziała mu cicho Lucy. Popatrzył na nią zaskoczony. - Tak. Lucy doskonale go rozumiała. Bywały w życiu chwile, gdy należało podjąć ryzyko, mimo że mogło się zakończyć niepowodzeniem. W przeciwnym razie człowiek zawsze żałowałby tego, czego nie zrobił… dróg, których nie wybrał, i rzeczy, których nie doświadczył. Doprowadziwszy do porządku Renfielda, Sam poszedł jeszcze na godzinę do winnicy, po czym wróci! do domu i zajrzał do salonu. Okazało się, że Lucy zasnęła na sofie. Stał w progu, wodząc powoli wzrokiem wzdłuż jej ciała. Było w niej coś niezwykłego - delikatnego i niemal mitycznego. Przypominała mu postać z obrazu… śpiącą Antiope lub Ofelię. Ciemne pukle włosów odcinały się wyraźnie od jasnozielonego aksamitu sofy, a skórę miała bladą jak kwitnące nocą lilie. W rozsłonecznionym powietrzu nad jej głową lśniła konstelacja drobinek kurzu. Najbardziej fascynowało go w niej to połączenie kruchości i siły. Zapragnął poznać jej sekrety, jakie kobieta zdradza wyłącznie kochankowi. Bardzo go to zaniepokoiło. Nigdy wcześniej nie przychodziły mu do głowy tego typu myśli. Ale jeśli miałby ją przez to skrzywdzić, zostawi ją w spokoju. Lucy poruszyła się i ziewnęła. Otworzyła oczy i przez chwilę wpatrywała się w niego z zaskoczeniem. Jej gęste rzęsy rzucały cień na zamgloną, głęboką zieleń jej oczu. - Coś mi się śniło - powiedziała zaspanym głosem. Sam podszedł do niej. Nie mogąc się powstrzymać, zaczął bawić się puklem jej włosów.

- Co takiego? - Byłam tutaj. Ktoś oprowadzał mnie po domu… Wszystko wyglądało tak jak przed laty. - Czy to byłem ja? - Nie. Mężczyzna, którego nigdy wcześniej nie spotkałam. Sam uśmiechnął się lekko i wypuścił z palców pasmo jej włosów. - Nie podobają mi się te spacery z nieznajomym mężczyzną po moim domu. - Mieszkał tu dawno temu. Miał na sobie… staroświeckie ubranie. - Czy coś mówił? - Nie, ale wszystko mi pokazał. Dom wyglądał inaczej. Był ciemniejszy, wszędzie stały stare meble, a ściany oklejono bogato zdobionymi tapetami. W tym pokoju były zielone w paski. Sufit również był wytapetowany. W każdym jego rogu widniał kwadratowy wzór z ptasim motywem. Sam popatrzył na nią w najwyższym zdumieniu. Lucy nie mogła przecież wiedzieć, że gdy wraz z Aleksem usunęli w salonie brzydką podwieszaną konstrukcję, odkryli oryginalny sufit odpowiadający dokładnie temu opisowi. - Co jeszcze ci pokazał? - Poszliśmy na drugie piętro, na strych ze skośnym stropem i pionowymi okienkami w dachu. Bawiły się tam dzieci. A okno z witrażem, które znajdowało się na pierwszym piętrze… Mówiłam ci o nim wczoraj, pamiętasz…? - Drzewo i księżyc. - Tak. - W spojrzeniu Lucy nie było cienia fałszu. -Było tam. To samo, które widziałam wcześniej. Motyw drzewa z bezlistnymi gałęziami, a za nim księżyc. To był piękny witraż, ale w takim domu spodziewałbyś się raczej czegoś innego. Mimo to wydawało się, że jest na właściwym miejscu. Sam… - Lucy skrzywiła się, usiłując usiąść prosto na sofie. - Przyniesiesz mi ołówek i kawałek papieru? - Powoli - powiedział Sam, próbując jej pomóc. - Nie rób gwałtownych ruchów. - Muszę go narysować, zanim zapomnę. - Coś się znajdzie. Sam podszedł do szafki z przyborami rysunkowymi Holly i wyjął z niej kilka ołówków oraz spiralny bloczek kredowego papieru. - Mogą być? Lucy skinęła głową i natychmiast zabrała się do pracy. Przez ponad pół godziny usiłowała odtworzyć witraż ze swojego snu. Gdy Sam przyniósł jej tacę z lunchem, pokazała mu szkic. - Jeszcze nie skończyłam - powiedziała - ale wyglądało to mniej więcej tak.

Rysunek był niesamowity. Pień i gałęzie drzewa wyglądały na papierze jak czarna koronka. Można było odnieść wrażenie, że górne gałęzie trzymają księżyc w uścisku. - Czy drzewo będzie wykonane z ołowiu? - zapytał Sam, przypatrując się uważnie szkicowi. Lucy skinęła głową. Sam wyobraził sobie witraż ozdabiający frontową ścianę. Ogarnęła go niezbita pewność, że tak właśnie ma być. Poczuł, że w przeciwnym razie dom nigdy nie będzie w pełni wyremontowany. - Za ile wykonałabyś to okno? - zapytał powoli. -Takie samo jak to, które widziałaś we śnie? - Zrobiłabym je za darmo - oświadczyła Lucy zdecydowanym tonem. - Po tym, jak się mną opiekujesz… Sam stanowczo pokręcił głową. - Będziesz musiała się nad tym mocno napracować. Wzór jest dość skomplikowany. Ile zazwyczaj bierzesz za coś podobnego? - To zależy od rodzaju szkła oraz dodatkowej pracy, takiej jak złocenie czy fazowanie. Do tego dochodzi instalacja, a w tym przypadku również dodatkowe uszczelnienie… - Podaj orientacyjną sumę. Lucy skrzywiła się lekko. - Trzy tysiące dolarów za wszystko. Ale mogłabym nieco przyoszczędzić na materiałach, żeby obniżyć koszty. - Żadnego oszczędzania. Ten witraż należy zrobić porządnie. Sam sięgnął po papierową serwetkę i wetknął ją za dekolt Lucy. - A może zaczniesz spokojnie nad nim pracować, a my w zamian obniżymy ci cenę wynajmu apartamentu nad zatoką Friday? Myślę, że to dobry układ dla obu stron… Lucy zaczęła się wahać. - Dobrze wiesz, że musisz się zgodzić - powiedział Sam z uśmiechem. Przecież to okno musi być wykonane przez ciebie. ROZDZIAŁ SZESNASTY Przez następne dwa dni Sam traktował Lucy w sposób czysto przyjacielski. Podczas rozmów unikał tematów prywatnych, a ilekroć jej dotykał, robił to z wystudiowaną obojętnością. Lucy rozumiała, że pragnie w ten sposób zachować bezpieczny dystans, i starała się nie utrudniać mu tego. Było oczywiste, że praca w winnicy sprawia mu wielką przyjemność. Uwielbiał uprawiać ziemię i troszczyć się o krzewy. Dzięki jego

wyjaśnieniom Lucy zaczęła rozumieć specyfikę terroir, czyli unikalny charakter danej odmiany winorośli, wzrastającej w konkretnym podłożu i w konkretnych warunkach. Lucy zauważyła też, że Mark, Sam i Holly tworzą zżytą i szczerze kochającą się rodzinę. Wyrobili sobie nawyk regularnego wspólnego spożywania posiłków oraz chodzenia spać o stałej porze. I było dla niej oczywiste, że dobre samopoczucie Holly jest głównym przedmiotem troski jej wujków. Choć Mark odgrywał w tym układzie rolę ojca, Sam również zajmował ważne miejsce w sercu dziewczynki. Codziennie po szkole opowiadała mu o swoich zajęciach, przyjaciołach oraz o tym, co się działo na przerwach, a także opisywała szczegółowo zawartość pojemników na lunch innych uczniów, chcąc przekonać go, by pozwolił jej od czasu do czasu zjeść coś niezdrowego. Widząc, z jaką cierpliwością Sam wysłuchuje jej zwierzeń, Lucy czuła jednocześnie rozbawienie i wzruszenie. Ze sposobu zaś, w jaki Holly opowiadała o Samie, Lucy wywnioskowała, że to właśnie on wprowadzał do ich rodziny element przygody. Zabierał siostrzenicę na wyprawy kajakowe na zachodnią część wyspy, skąd mogli oglądać orki, oraz na włóczęgi po basenach pływowych wzdłuż wybrzeża. To również on wpadł na pomysł, by wraz z Markiem i Holly zbudować na plaży Jacksona fort z wyrzuconych przez morze kawałków drewna. Nadali sobie pirackie imiona - Kapitan Szkorbut, Bezzębny McBrud oraz Gertie Armata - i upiekli hot dogi nad ogniskiem. Po powrocie ze szkoły Holly oglądała wraz z Lucy telewizję w salonie. Zajadały przy tym owsiane ciasteczka i piły sok jabłkowy, podczas gdy Sam sprzątał na górze pozostałości po remoncie strychu. Lucy spoczywała na sofie w pozycji półleżącej, z podpartą nogą. - Są wyjątkowe - powiedziała, sięgając po jedną ze starych szklanek z rubinowego szkła. - Otrzymasz taki kolor jedynie wówczas, gdy dodasz do szkła chlorek złota. - Dlaczego ich ścianki mają wypustki? - zapytała Holly, uważnie oglądając swoją. - To ozdobny wzór przypominający ćwieki, jakimi dawniej podkuwano buty. Lucy uśmiechnęła się, widząc zainteresowanie dziewczynki. - Wiesz, jak poznać, że szkło było robione ręcznie? Sprawdź, czy na spodzie danego wyrobu nie ma niewielkiej rysy. To znak po żelaznym pręcie, którym posługuje się hutnik. Jej brak oznacza, że przedmiot został wyprodukowany maszynowo.

- Ty wiesz wszystko o szkle! - zdziwiła się Holly. Lucy się roześmiała. - Wiem sporo, ale cały czas uczę się nowych rzeczy. - Czy będę mogła zobaczyć, jak robisz coś ze szkła? - Oczywiście. Kiedy będę czuła się już lepiej, możesz przyjść do mojej pracowni i zrobimy coś razem. Może jakąś małą ozdobę na okno, która pięknie odbija światło? - Tak, chcę to zrobić! - wykrzyknęła Holly. - Możemy zacząć już teraz. Pierwszy krok to stworzenie wzoru. Masz kredki i papier? Holly podbiegła do szafki z przyborami, skąd wyjęła papier oraz kredki i wręczyła je Lucy. - Czy mogę narysować, co tylko chcę? - Tak. Później najwyżej uprościmy wzór, żeby łatwiej było go ciąć, ale na razie możesz puścić wodze wyobraźni. Holly uklękła przy stoliku kawowym i rozłożyła na nim blok rysunkowy. Odsunęła ostrożnie na bok słój apteczny, służący jako orchidarium i wypełniony mchem, paprociami jamajskimi oraz białymi storczykami miniaturkami. - Czy zawsze chciałaś się zajmować szkłem artystycznym? zapytała, zastanawiając się nad wyborem kredki. - Odkąd miałam tyle lat co ty. - Lucy przesunęła różową baseballówkę na głowie dziewczynki tak, by zapewnić jej większe pole widzenia. - A ty kim chciałabyś zostać, gdy dorośniesz? - Baletnicą albo dyrektorem zoo. Obserwując Holly, bez reszty pochłoniętą rysowaniem i ściskającą mocno kredkę w małej dłoni, Lucy czuła, że przepełnia ją satysfakcja. Dla dziecka realizowanie się poprzez sztukę było rzeczą całkowicie naturalną. Pomyślała, że mogłaby prowadzić w swojej pracowni lekcje rysowania i artystycznej obróbki szkła. Cóż byłoby dla niej większym zaszczytem niż możliwość podzielenia się swoją sztuką z dziećmi? Na początek wzięłaby kilkoro uczniów, żeby sprawdzić, czy pomysł się przyjmie. Rozmyślając tak i marząc, Lucy bawiła się trzymaną w dłoni pustą szklanką z rubinowego szkła. Pocierała kciukiem jej ozdobne wypukłości, aż w pewnym momencie, całkiem niespodziewanie, jej palce stały się gorące, a szklanka zaczęła zmieniać kształt. Pochyliła się, przestraszona, by odstawić ją na stolik, ale niemal w tej samej sekundzie szkło zniknęło, a z jej dłoni wyfrunęła niewielka żywa istota i z głośnym brzęczeniem skierowała się w stronę okna. Holly krzyknęła piskliwie i wskoczyła na sofę. Lucy aż drgnęła z bólu. - Co to jest?

Lucy, bezgranicznie zdumiona, objęła dziewczynkę ramionami. - Wszystko w porządku, kochanie, to tylko… koliber. Nic podobnego nie przydarzyło się jej jeszcze nigdy przy świadkach. Jak miała wytłumaczyć to Holly? Niewielki ptak o czerwonym upierzeniu usiłował wydostać się na zewnątrz, uderzając całym swoim drobnym ciałem o szyby tak mocno, że słychać go było w całym pokoju. Zaciskając zęby z bólu, Lucy pochyliła się, chwyciła ramę okienną i spróbowała popchnąć ją w górę. - Holly, czy możesz mi pomóc? Zaczęły wspólnie mocować się z oknem, ale bez skutku. Koliber krążył nad ich głowami, uderzając co chwilę w szybę. - Zawołam wujka Sama! - krzyknęła Holly. - Zaczekaj, Holly…! - zawołała Lucy, ale dziewczynka w jednej chwili zniknęła za drzwiami. Słysząc dobiegające z dołu krzyki, Sam upuścił na podłogę worek z odpadami po remoncie. Był to głos Holly. Znal ją już tak dobrze, że doskonale potrafił rozróżnić wydawane przez nią okrzyki radości, strachu lub gniewu. „To przypomina język delfinów” - powiedział kiedyś Markowi. Krzyk, który usłyszał teraz, wyrażał zaskoczenie. Czy coś stało się z Lucy? Sam zaczął zbiegać po schodach, przeskakując po dwa lub trzy stopnie naraz. -Wujku Samie! - rozległo się ponownie wołanie Holly. Czekała na niego u dołu schodów, podskakując nerwowo na czubkach palców. Pomóż nam! - Co się stało? Wszystko w porządku? Czy Lucy… Gdy wszedł do pokoju, koło ucha przeleciało mu coś brzęczącego jak pszczoła, ale wielkości piłki golfowej. Chciał uderzyć w to dłonią, ale na szczęście w ostatniej chwili się powstrzymał. Dziwne stworzenie pofrunęło w kąt pokoju, pod sam sufit, i zaczęło obijać się o ściany. Okazało się, że to koliber. Popiskiwał cicho i machał skrzydłami tak szybko, że nie można było ich dostrzec. Lucy siedziała na sofie, walcząc z okienną ramą. - Poczekaj - powiedział rzeczowo, podchodząc do niej szybko. Zrobisz sobie krzywdę. - Koliber cały czas uderza w szyby i ściany - wyszeptała Lucy bez tchu. - Nie potrafię otworzyć tego głupiego okna. - To wilgoć. Drewniane ramy ulegają wypaczeniu. Sam popchnął okno w górę, umożliwiając ptakowi

ucieczkę. Niestety, stworzonko po raz kolejny rzuciło się naprzód i uderzyło w ścianę. Sam nie miał pojęcia, jak zapędzić kolibra do okna i nie uszkodzić mu przy tym skrzydeł. Obawiał się, że ptak za chwilę padnie martwy ze stresu lub wyczerpania. - Pozwól, że posłużę się twoją czapką, Holly - powiedział, zdejmując siostrzenicy baseballówkę z głowy. Koliber wciąż miotał się w kącie pokoju. Sam zaczął ostrożnie zaganiać go do czapki, aż w końcu poczuł, że ptak wpadł w płócienną pułapkę. Holly otworzyła szeroko usta i uniosła brwi. Sam ostrożnie wziął kolibra do ręki i podszedł do otwartego okna. - Nie żyje? - zapytała niespokojnie dziewczynka, wdrapując się na sofę tuż obok Lucy. Sam pokręcił głową. - Odpoczywa - wyjaśnił. Cała trójka przyglądała się kolibrowi, aż w końcu Sam wysunął złożone dłonie za okno. Stworzonko powoli odzyskiwało siły. Jego delikatne serce, nie większe niż ziarno słonecznika, uderzało w zawrotnym, nieuchwytnym tempie. Ptaszek wyfrunął spomiędzy dłoni Sama, zamigotał na tle rozsłonecznionego nieba i zniknął nad winnicą. - W jaki sposób dostał się do domu? - zapytał Sam, spoglądając to na Holly, to na Lucy. - Czy ktoś zostawił otwarte drzwi? Zauważył z ciekawością, że twarz Lucy przybrała wyraz wystudiowanej obojętności. - Nie - odparła podekscytowana Holly. - Lucy to zrobiła! - Co zrobiła? - zapytał Sam, widząc, że Lucy wyraźnie zbladła. - Stworzyła go ze szklanki! - wykrzyknęła Holly. -Trzymała w ręce szklankę, a ona zmieniła się w kolibra. Prawda, Lucy? - Ja… - Wyraźnie zdenerwowana, Lucy szukała odpowiednich słów, otwierając i zamykając usta. - Nie jestem pewna, co właściwie się stało wykrztusiła w końcu. - Koliber wyfrunął ci z ręki - powiedziała Holly, chcąc jej pomóc. A twoja szklanka na sok zniknęła. - Uniosła swoją i podała ją Lucy. Może zrobisz to jeszcze raz? Lucy odchyliła się na sofie. - Dziękuję, nie… Zatrzymaj ją, Holly. Na jej twarz wypłynął nagły rumieniec. Sprawiała wrażenie tak skruszonej i zmartwionej, że Samowi przyszła do głowy szalona myśl. „Wierzę w magię”, powiedziała mu kiedyś Lucy. Dopiero teraz pojął

dlaczego. Nie miało znaczenia, że kłóciło się to z logiką. Wiedział z własnego doświadczenia, że prawda nie zawsze wydaje się uporządkowana. Przyglądając się jej uważnie, usiłował oddzielić od siebie myśli i emocje. Przez całe swoje dorosłe życie ukrywał swoje uczucia. Ale przy Lucy okazało się to niemożliwe. Nigdy nie mówił też nikomu o swoich zdolnościach. Nie miałoby to sensu. Ale również dzięki zaskakującemu zrządzeniu losu umożliwiły mu one teraz prawdziwe porozumienie z innym człowiekiem. Z Lucy. - Ciekawa sztuczka - powiedział cicho. Lucy zbladła i odwróciła wzrok. - To nie sztuczka - zaprotestowała Holly. - To było prawdziwe. - Niekiedy prawdziwe rzeczy sprawiają wrażenie czarodziejskich, a czarodziejskie - prawdziwych - wyjaśnił Sam. - Tak, ale… - Holly, bądź tak dobra i przynieś lekarstwo Lucy. Buteleczka stoi na kuchennym stole. I jeszcze szklankę wody. - Okej. Holly zeskoczyła z sofy. Lucy się skrzywiła. Na jej twarzy malowały się ból i głęboki smutek. Niespodziewana przygoda z kolibrem okazała się dla niej zbyt wyczerpująca. - Zaraz zmienię ci okłady - powiedział Sam. Skinęła głową, trzęsąc się z nerwów i bólu. - Dziękuję ci. Sam przykucnął obok sofy. Nie czekał na wyjaśnienia, chciał tylko posiedzieć tak przez chwilę w milczeniu. Bez słowa ujął dłoń Lucy, odwrócił ją wnętrzem do góry i zaczął gładzić jej blade palce, aż zgięły się lekko niczym płatki kwiatów. Z wyjątkiem szkarłatnego rumieńca obejmującego jej policzki i czubek nosa twarz dziewczyny też była całkiem blada. - To, co mówiła Holly - zaczęła Lucy z trudem - nie wygląda… - Rozumiem - zapewnił ją Sam. - Tak, ale nie chcę, żebyś myślał… - Lucy. Spójrz na mnie. - Czekał, aż Lucy podniesie na niego wzrok. - R o z u m i e m . Pokręciła z niedowierzaniem głową. Pragnąc wszystko wyjaśnić, a jednocześnie nie wierząc, że decyduje się na coś takiego, Sam wyciągnął wolną rękę w kierunku orchidarium stojącego na stoliku do kawy. Miniaturowe kwiaty zaczynały już zwieszać główki i powoli

brązowieć. Gdy Sam przez dłuższą chwilę przytrzymał dłoń nad słojem, rośliny zaczęły unosić się w oczekiwaniu na jego dotyk. Płatki storczyków odzyskały kremową biel, a zielone listki wyraźnie odżyły. Oszołomiona Lucy spojrzała na Sama. Zobaczył w jej oczach z trudem powstrzymywane łzy. Mocno ścisnęła jego dłoń, czując w gardle wzbierający szloch. - Odkąd skończyłem dziesięć lat - odpowiedział zmieszany Sam na jej nieme pytanie. Serce biło mu mocno, bo wiedział, że bardzo się odsłonił. Zwierzył się z czegoś bardzo osobistego, intymnego - i zaniepokoiło go, że wcale tego nie żałuje. Obawiał się, że nieodparta chęć, by być jak najbliżej niej, sprawi, iż jeszcze bardziej się przed nią otworzy. - Ja miałam siedem lat - wyszeptała Lucy, a na jej ustach pojawił się niepewny uśmiech. - Rozbite szkło zmieniło się w rój świetlików. Sam spojrzał na nią z wyraźną fascynacją. - Nie potrafisz tego kontrolować? Pokręciła głową. - Oto lekarstwo - powiedziała wesoło Holly, która właśnie wróciła z kuchni. Przyniosła z sobą szklaną buteleczkę oraz duży plastikowy kubek wody. - Dziękuję - wymamrotała Lucy. Połknęła tabletkę, odchrząknęła i dodała ostrożnie: - Holly, myślę, że powinnyśmy zachować to tylko dla siebie. Mówię o kolibrze. - Oczywiście, że wiem, żeby nikomu nic nie mówić - zapewniła ją Holly. Większość ludzi nie wierzy w magię. Pokręciła z żalem głową, jakby chciała powiedzieć w ten sposób, że nie wiedzą, co tracą. - Dlaczego właśnie koliber? - chciał wiedzieć Sam. Lucy musiała zmusić się do odpowiedzi. Widać było, że mówienie o czymś, czego nigdy wcześniej nie ośmieliła się ubrać w słowa, sprawia jej wyraźną trudność. - Nie jestem pewna. Muszę się dowiedzieć, co to symbolizuje. - Ale po dłuższej chwili milczenia dodała: - Może chodzi o to, by nie tkwić w jednym miejscu. Żeby iść naprzód… - Saliszowie twierdzą, że koliber pojawia się w momentach bólu lub smutku. - Dlaczego? Sam odebrał od niej buteleczkę z lekarstwem, zamknął ją i odpowiedział obojętnym tonem: - Ma to oznaczać, że wszystko będzie dobrze. - Holly, jesteś korporacyjnym piratem - powiedział Sam wieczorem tego samego dnia, wręczając garść papierowych banknotów z gry Monopol swojej

chichoczącej siostrzenicy. - Jestem spłukany. Po kolacji składającej się z lazanii oraz sałatki cała czwórka - Sam, Lucy, Mark i Holly - urządziła sobie w salonie turniej gier planszowych. Bawili się świetnie i zachowywali się tak, jakby nic nadzwyczajnego tego dnia się nie zdarzyło. - Powinieneś zawsze kupować linie kolejowe, kiedy nadarza ci się taka okazja - odparła Holly. - Teraz mi to mówisz? - Sam rzucił oskarżycielskie spojrzenie w stronę Lucy, siedzącej w rogu sofy. - Myślałem, że gdy mianuję cię moim bankierem, będę miał większe szanse. - Przykro mi - odparła Lucy z szerokim uśmiechem. -Muszę grać fair. W przypadku pieniędzy liczby nie kłamią. - Co wskazuje na to, że kompletnie nie znasz się na bankowości stwierdził Sam. - Jeszcze nie skończyliśmy - zaprotestowała Holly, widząc, że Mark zaczyna składać planszę. - Nie zdążyłam pokonać wszystkich. - Pora do łóżka. Holly westchnęła ciężko. - Kiedy będę dorosła, nigdy nie pójdę do łóżka. - Paradoksalnie - powiedział Sam - stanie się to wtedy twoją ulubioną czynnością. - Poskładamy grę - zaproponowała z uśmiechem Lucy Markowi. Jeśli chcesz, możesz już iść położyć Holly spać. Dziewczynka pochyliła się, by połaskotać Sama rzęsami w policzek i potrzeć nosem o jego nos. Gdy Mark poszedł z nią na górę, Lucy i Sam pozbierali pionki, domy i hotele oraz poukładali według kolorów papierowe pieniądze. - Jest urocza - zauważyła Lucy. - Mamy szczęście - stwierdził Sam. - Vicki włożyła dużo pracy w jej wychowanie. - Wy też. Holly jest szczęśliwa i zadbana. Lucy spięła gumką złożone razem banknoty i wręczyła je Samowi, który zamknął pudełko z grą i spojrzał na nią z porozumiewawczym uśmiechem. - Masz ochotę na odrobinę wina? - Jak najbardziej. - Napijemy się na zewnątrz. Widać truskawkowy księżyc. - Truskawkowy księżyc? Skąd taka nazwa? - To czerwcowa pełnia księżyca. Czas na zbiór dojrzałych truskawek.

Myślałem, że tato zaznajomił cię z tym określeniem. - W domu często stykałam się z naukową terminologią, ale tylko tą oficjalną uśmiechnęła się Lucy. - Kiedy ojciec powiedział mi, że gwiezdny pył to tylko kosmiczny brud, byłam bardzo rozczarowana. Wyobrażałam sobie, że świeci jak magiczny pył wróżek. Sam zaniósł ją na werandę i pomógł umościć się w wiklinowym fotelu z nogą opartą na otomanie. Wręczył jej szklankę wina o smaku jagód z nutą dymu, po czym usiadł na krześle obok niej. Niebo było całkowicie bezchmurne, tak czyste, że można było zaglądać w ciemne, nieskończenie głębokie przestrzenie między gwiazdami. - Podoba mi się to - powiedziała Lucy. Zorientowała się bowiem, że Sam nalał wina do staroświeckich słoików na dżem. - Pamiętam, że piłam z czegoś podobnego podczas wizyt u moich dziadków. - W świetle ostatnich wydarzeń - oświadczył Sam - postanowiłem, że nie będę powierzał ci cennych przedmiotów ze szkła. Uśmiechnął się, widząc jej minę. Odwróciwszy wzrok, by uniknąć jego spojrzenia, Lucy zauważyła, że jeden z elastycznych pasków na jej szynie jest nieco przekrzywiony. Wykonała niezgrabny ruch ręką, chcąc go wyprostować. Sam bez słowa pospieszył jej z pomocą. - Dziękuję ci - powiedziała. - Czasem bywam zbyt pedantyczna. - Wiem. Lubisz także, gdy szew z przodu skarpetki biegnie równo wzdłuż koniuszków twoich palców, i denerwuje cię, kiedy różne składniki potrawy nachodzą na siebie na talerzu. Lucy popatrzyła na niego z zakłopotaniem. - Czy to oczywisty dowód na zaburzenia obsesyjno-kompulsywne? - Raczej nie. - Właśnie że tak. Doprowadzałam tym Kevina do szału. - W kwestii rytualistycznych zachowań jestem bardzo wyrozumiały oświadczył Sam. - To ewolucyjna zaleta. Dam ci przykład. Psy zazwyczaj kręcą się w kółko na swoim posłaniu, a dopiero potem kładą się na nim. Wszystko przez to, że ich przodkowie sprawdzali w ten sposób, czy nie kryją się tam węże bądź inne niebezpieczne stworzenia. Lucy się roześmiała. - Nie sądzę, że mogłabym czerpać korzyści z moich rytualistycznych zachowań. Jedynie irytuję ludzi. - Jeśli pomogły ci one pozbyć się Kevina - powiedział Sam - należy uznać je za niewątpliwą zaletę. - Oparł się

wygodnie na krześle, nie odrywając od niej wzroku. -Czy on wie? zapytał w końcu. Lucy pokręciła głową, rozumiejąc, co ma na myśli. - Nikt nie wie. - Z wyjątkiem mnie i Holly. - Nie chciałam, żeby zdarzyło się to w jej obecności - powiedziała Lucy. Przepraszam. - Nic się nie stało. - Czasem, gdy bardzo coś przeżywam, a w pobliżu jest szkło… urwała i niezgrabnie wzruszyła ramionami. - Dzieje się tak pod wpływem emocji. - Było to raczej stwierdzenie niż pytanie. - Tak. Patrzyłam, jak Holly koloruje swój szkic, i myślałam o lekcjach rysunku i artystycznej obróbki szklą dla dzieci. Ten pomysł natchnął mnie ogromną… nadzieją. Radością. - To jasne. Gdy posiadamy jakąś pasję, nie ma nic lepszego nad podzielenie się nią. Od popołudnia Lucy miała wrażenie, że ich wzajemna relacja się zmieniła. Było to bardzo miłe, bezpieczne uczucie i pragnęła się nim delektować. Poddając się całkowicie temu nastrojowi, popatrzyła na Sama i zapytała: - Czy emocje odgrywają jakąś rolę u ciebie? Mam na myśli twoją niezwykłą umiejętność… - To raczej jakiś rodzaj energii. Niezwykle subtelnej. Kiedy przebywam poza wyspą, znika. Gdy wyjechałem do Kalifornii, omal nie przekonałem samego siebie, że to wszystko sobie wymyśliłem. Ale potem wróciłem tutaj i okazało się, że moje zdolności ponownie ujawniły się ze zdwojoną siłą. - Jak długo żyłeś w Kalifornii? - Kilka lat. Pracowałem jako pomocnik winiarza. - Byłeś sam? To znaczy… czy się z kimś spotykałeś? - Przez krótki czas chodziłem z córką właściciela winnicy. Była piękna, inteligentna i kochała uprawę winorośli tak samo jak ja. - Sam wyraźnie się zamyślił, a w jego głosie zaczęły pobrzmiewać ciche, refleksyjne nuty. - Chciała, żebyśmy się zaręczyli. Pomysł poślubienia jej był bardzo kuszący. Lubiłem jej rodzinę, pokochałem winnicę… To nie byłoby trudne. - Dlaczego więc do tego nie doszło? - Nie chciałem wykorzystać jej w taki sposób, a poza tym wiedziałem, że nasze małżeństwo nie miałoby najmniejszych szans na przetrwanie. - Skąd ta pewność? Jak możesz wiedzieć to z góry?

- Zrozumiałem to w momencie, gdy zaczęliśmy rozmawiać o zalegalizowaniu naszego związku. Była przekonana, że wystarczy szybki ślub w Las Vegas i wszystko idealnie się ułoży. Ale mnie skojarzyło się to z wrzuceniem do piekarnika rolki papierowych ręczników oraz puszki lukru i stwierdzeniem: „Wiesz, są duże szanse, że będzie z tego ciasto czekoladowe”. Lucy nie mogła powstrzymać się od śmiechu. - Po prostu nie była tą właściwą kobietą. Nie oznacza to wcale, że nie stworzyłbyś szczęśliwego związku z kimś innym. - Stosunek korzyści do ryzyka wskazuje jasno, że to nierozważny krok. - Mówisz tak, bo w dzieciństwie poznałeś miłość z najgorszej strony? - Tak. - Zgodnie z zasadą równowagi we wszechświecie, ktoś z nas musi teraz doświadczyć płynących z niej korzyści. Sam uniósł słoik po dżemie, pragnąc uczcić jej słowa. - Za korzyści płynące z miłości. Jakiekolwiek są. Stuknęli się słoikami i wypili wino. Lucy pomyślała, że wiele kobiet uznałoby poglądy Sama za coś w rodzaju wyzwania, by spróbować je zmienić. Ale ona sama nigdy nie była aż tak nierozsądna. Choć nie zgadzała się z jego filozofią życia, szanowała jego prawo do jej wyznawania. Dotychczasowe doświadczenia nauczyły ją, że gdy kocha się mężczyznę, należy zaakceptować go takim, jakim jest, ze świadomością, że choć zapewne będzie można wpłynąć na niektóre z jego nawyków lub na jego preferencje w doborze krawatów, nigdy nie zmieni się jego prawdziwej natury. Doszła do wniosku, że to jest właśnie najlepsze w miłości. ROZDZIAŁ SIEDEMNASTY — Pamiętaj, że przed południem masz wizytę u lekarza - odezwał się Sam zza drzwi łazienki. - Jeśli na to pozwoli, dostaniesz ortezę i kule. - Byłoby cudownie, gdybym znów mogła się swobodnie poruszać powiedziała z zapałem Lucy, polewając się gorącą wodą. - I jestem pewna, że ty też poczułbyś ulgę. Nie musiałbyś wszędzie mnie nosić. - Masz rację. Nie potrafię sobie wyobrazić, dlaczego początkowo uważałem owijanie półnagiej kobiety folią i ciągłe noszenie jej na rękach za zabawne. Lucy uśmiechnęła się i zakręciła wodę. Zdjęła z głowy czepek pod prysznic z motywem Hello Kitty, który pożyczyła od Holly, i owinęła się ręcznikiem. - Możesz już wejść. Sam wszedł do zaparowanej łazienki i stanął przy Lucy, by jej pomóc. Zachowywał się rzeczowo i obojętnie… ale przez cały ranek nie mógł zmusić się do spojrzenia jej prosto w oczy. Poprzedniego wieczoru siedzieli długo na

werandzie, aż w końcu wypili całą butelkę wina. Tego dnia jednak Sam był milczący i powściągliwy. Prawdopodobnie miał już dość konieczności ciągłego opiekowania się nią. Lucy postanowiła, że niezależnie od tego, co powie lekarz, zdecyduje się na kule. Wystarczy, że przez trzy dni sprawiała Samowi kłopot. Podniosła się z plastikowego krzesła, przytrzymując na piersiach ręcznik i balansując przez chwilę na jednej nodze. Sam ostrożnie wsunął ramię pod jej kolana i zaniósł ją do pokoju. Usiadła na brzegu materaca, podczas gdy Sam wziął do ręki niewielkie nożyczki i zaczął przecinać folię spowijającą jej nogę. - Tyle dla mnie robisz - powiedziała cicho. - Mam nadzieję, że pewnego dnia będę mogła… - Nie ma sprawy. - Chcę tylko powiedzieć ci, jak bardzo… - Wiem. Jesteś mi wdzięczna. Nie musisz powtarzać tego za każdym razem, ilekroć pomagam ci wyjść spod tego cholernego prysznica. Słysząc jego oschły głos, Lucy zamrugała ze zdziwienia. - Przepraszam. Nie wiedziałam, że zirytuje cię zwykła grzeczność. - To nie jest zwykła grzeczność - zauważył Sam, przecinając ostatnią warstwę folii - kiedy siedzisz tu mokra i prawie naga, spoglądając na mnie tymi wielkimi oczyma. Zatrzymaj dla siebie te podziękowania. - Dlaczego jesteś taki rozdrażniony? Masz kaca? Posłał jej ironiczny uśmiech. - Nie miewam kaca po dwóch szklankach wina. - To dlatego, że musisz cały czas się mną opiekować, prawda? Każdy byłby sfrustrowany na twoim miejscu. Przykro mi. Ale wkrótce stąd zniknę i… - Lucy - przerwał jej Sam, siląc się na cierpliwość -nie przepraszaj. Nie próbuj niczego na siłę zrozumieć. Po prostu… zamknij się na kilka minut. -Ale… - Widząc wyraz jego twarzy, Lucy umilkła gwałtownie. Dobrze, już jestem cicho. Gdy Sam w końcu usunął folię, zamarł na widok sińca, który pojawił się z boku jej kolana. Przesunął palcem po brzegach ciemnej plamy tak delikatnie, że Lucy niemal niczego nie poczuła. Ponieważ miał pochyloną głowę, nie mogła dostrzec wyrazu jego twarzy. Oparł dłonie na materacu tuż przy jej biodrach i wbił w niego palce. Przeszedł go głęboki dreszcz. Pożądanie zaczęło brać w nim górę nad narzuconymi sobie ograniczeniami. Lucy nie śmiała odezwać się słowem. Utkwiła wzrok w jego włosach i szerokich ramionach. Serce biło jej tak głośno, że Sam słyszał jego echo. Schylił

się jeszcze niżej. Światło ślizgało się po jego ciemnych włosach. Delikatnie dotknął ustami stłuczonego miejsca. Lucy poczuła lekkie pieczenie i, całkowicie zaskoczona, drgnęła. Usta Sama przesuwały się coraz wyżej wzdłuż jej uda. Zaciskał coraz mocniej dłonie, mnąc prześcieradło i narzutę. Lucy wstrzymała oddech. Sam pochylił się jeszcze bardziej ku niej. Dotyk jego silnego, muskularnego ciała napełniał ją rozkoszą. Następny pocałunek, jeszcze wyżej, tam, gdzie skóra jest najdelikatniejsza i najwrażliwsza. Choć Lucy była okryta wilgotnym ręcznikiem frotte, robiło się jej na przemian zimno i gorąco. Przeszedł ją dreszcz. Ręce Sama powoli wślizgnęły się pod brzeg ręcznika. Biała tkanina rozchyliła się. Jego dłonie powędrowały w górę, głaszcząc jej biodra i brzuch. Za nimi podążały usta, dostarczając jej nieopisanej rozkoszy. Lucy osunęła się bezwładnie na plecy, oddychając ciężko. Czuła, że robi się jej słabo. Sam rozchylił do końca ręcznik, napawając się ciepłem bijącym od jej czystego, pachnącego ciała. Podniecona, a jednocześnie całkiem oszołomiona Lucy przycisnęła płonący policzek do prześcieradła. Zamknęła oczy, chcąc zapomnieć o wszystkim i czuć jedynie przyjemność, której źródłem był jego dotyk. Pragnęła tego tak bardzo, że nic innego nie miało znaczenia. Ogarnął ją ciemny, słodki nurt pożądania, rozkosz z niczym nieporównywalna, która zdawała się zmieniać jej kości w płynny ogień. Palce i usta Sama pieściły ją coraz czulej. Jego kciuki głaskały jej najintymniejsze miejsca, rozchylając wilgotne ciało. Czuła jego gorący oddech i coraz namiętniejszy dotyk ust. Z jej gardła wyrwał się krótki szloch. Sam zaczął pieścić ją językiem, raz mocniej, raz delikatnie. Jej całe ciało zaczęło pulsować, a dłonie zaciskały się bezwiednie. Poddawała się biernie podniecającej, rytmicznej stymulacji, każdemu czułemu, jedwabistemu dotknięciu, a jej rozkosz zaczęła powoli osiągać punkt szczytowy. Ostry dźwięk dzwonka przeszył nagle rozgrzane powietrze. Lucy zamarła. Jej ciało wydało niemy krzyk protestu. Sam wciąż jeszcze całował ją i pieścił, tak pochłonięty tą zmysłową czynnością, że jego umysł nie zarejestrował żadnego hałasu. Ale dzwonek rozległ się ponownie. Lucy gwałtownie wciągnęła powietrze i odepchnęła jego głowę. Sam zaklął gardłowym głosem i wyprostował się. Sięgnął po ręcznik i okrył nim Lucy. Oparł się bezwładnie o krawędź łóżka i oddychał ciężko, drżąc na całym ciele. - To chyba któryś z moich pracowników - wymamrotał pod nosem. - Czy możesz… -Nie.

Zdecydowanym ruchem dźwignął się na nogi i poszedł do łazienki. Lucy usłyszała odgłos lejącej się z kranu wody. Zanim Sam wrócił do pokoju, zdążyła przykryć się kołdrą i narzutą. Miał nieprzyjemny wyraz twarzy i zaciśnięte zęby. - Za minutę będę z powrotem. - Jesteś zły dlatego, że to zacząłeś, czy dlatego, że nie zdążyłeś skończyć? zapytała, przygryzając usta. Posłał jej mroczne spojrzenie. - Z obu powodów - odparł i wyszedł z pokoju. Sam schodził do holu, czując, że niezaspokojone pożądanie jest niczym w porównaniu z kłębiącymi się w jego sercu emocjami. Gniew, frustracja, silny niepokój… Omal nie zaczął kochać się z Lucy. Wiedział, że postępuje źle, lecz zarazem było mu to całkowicie obojętne. Dlaczego nie zrobiła niczego, by go powstrzymać? Wiedział, że jeśli nie zapanuje nad sytuacją, nad sobą samym, lada chwila popełni poważny błąd. Podszedł do drzwi, otworzył je i stanął oko w oko z siostrą Lucy, Alice. Na jego twarzy pojawił się grymas niedowierzania. Przez chwilę wyobrażał sobie z prawdziwą przyjemnością, że jednym solidnym kopniakiem zrzuca ją z werandy. Alice spoglądała na niego chłodnym wzrokiem, chwiejąc się na niepraktycznych wysokich obcasach. Jej duże orzechowe oczy, obrysowane błyszczącą fioletową kreską, robiły dziwne wrażenie w jej drobnej twarzy. Usta miała pociągnięte konturówką i pomalowane na intensywnie różowy kolor. Nawet w najbardziej sprzyjających okolicznościach Sam czułby do niej niechęć, teraz zaś, zmuszony do przerwania igraszek z Lucy, nie potrafił wykrzesać z siebie nawet minimum uprzejmości. Miał wrażenie, że jego ciało wręcz rozkazuje mu, by wrócił na górę i dokończył rozpoczęte pieszczoty. - Nie przepadamy za niezapowiedzianymi wizytami - oświadczył. - Przyszłam, żeby zobaczyć się z moją siostrą. - Czuje się dobrze. - Chciałabym sama się o tym przekonać. - Odpoczywa. Sam oparł rękę o framugę, uniemożliwiając Alice przekroczenie progu. - Nie ruszę się stąd dopóty, dopóki nie powiesz jej, że przyszłam oznajmiła Alice. - Lucy ma wstrząs mózgu. - Z wyraźną ironią w głosie dodał jeszcze: - Nie może być narażona na najmniejszy nawet stres. Alice zacisnęła usta w linijkę.

- Sądzisz, że mogłabym ją zranić? - Już ją zraniłaś - odparł Sam natychmiast. - To chyba dość oczywiste, że po tym, jak odbiłaś jej chłopaka, przestałaś być jedną z bliskich jej osób. - Nie będziesz oceniał mnie ani moich życiowych wyborów. Racja. Ale uwzględniwszy fakt, że romans Alice z Kevinem zapoczątkował cały szereg wydarzeń, które doprowadziły w końcu do przewiezienia poturbowanej Lucy do jego domu, Sam uznał, że ma jednak w tej sprawie coś do powiedzenia. - Dopóki Lucy mieszka pod moim dachem - powiedział - dopóty opieka nad nią jest moim obowiązkiem. I mam wrażenie, że twoje życiowe wybory wyrządziły jej już niemałą krzywdę. - Nie odejdę, jeśli z nią nie porozmawiam! - Alice podniosła głos i krzyknęła w kierunku holu: - Lucy?! Słyszysz mnie? Lucy! - Możesz stać sobie na mojej werandzie i wrzeszczeć do wieczora… Sam zamilkł nagle, gdyż usłyszał dobiegający z góry głos Lucy. Rzucił Alice złowrogie spojrzenie, mówiąc: - Zajrzę do niej. Zostań tutaj. - Czy mogę poczekać w środku? - ośmieliła się zapytać. - Nie. - Zatrzasnął jej drzwi przed nosem. Gdy Sam wrócił na górę, zobaczył, że Lucy ma na sobie szorty khaki oraz podkoszulek. Z dobiegającej z dołu głośnej rozmowy dziewczyna zdążyła wywnioskować, że Alice wpadła z niezapowiedzianą wizytą i że nie spodobało się to Samowi. Wciąż jeszcze trzęsąc się z nerwów, nie mogła się zdecydować, jak potraktować sytuację, w której przed chwilą się znaleźli. Była całkowicie zaskoczona swoją reakcją na jego pieszczoty, gorącą falą rozkoszy, która całkowicie oderwała ją od rzeczywistości. Kiedy Sam podszedł do niej, poczuła, że na policzki wypływa jej nagły rumieniec. Obrzucił ją krótkim spojrzeniem i zmarszczył gniewnie brwi. - Jak udało ci się sięgnąć po te rzeczy? - zapytał. -Przecież zostawiłem je na szafce. - Nie obciążałam chorej nogi - odpowiedziała Lucy. - Wystarczył tylko jeden krok i podskok… - Do diabła, Lucy, jeśli ta noga jeszcze raz dotknie podłogi, to… Sam umilkł, usiłując wymyślić przekonującą pogróżkę. - Wyślesz mnie do łóżka bez obiadu? - podpowiedziała mu Lucy ponuro. Zabierzesz mi telefon? - A co powiesz na dobrego tradycyjnego klapsa w tyłek? W oczach Sama można było dostrzec troskę i Lucy wiedziała, co kryje się za jego irytacją. Przełamując onieśmielenie, posłała mu lekki uśmiech.

- Holly mówiła mi, że nie uznajesz klapsów. Wpatrywał się w nią tak długo, że napięte mięśnie ramion rozluźniły mu się w końcu, a twarz wyraźnie pojaśniała. - Dla ciebie mogę zrobić wyjątek. - Znów ze mną flirtujesz. - Nie, ja tylko… Do ich uszu ponownie dobiegł ostry, naglący dźwięk dzwonka. - Jezu… - mruknął pod nosem Sam. - Chyba powinnam się z nią zobaczyć - powiedziała przepraszającym tonem Lucy. - Zniesiesz mnie do salonu? - Czy koniecznie chcesz przez to przechodzić? - Nie mogę do końca życia unikać Alice. Poza tym pojutrze przylatuje mama. Byłaby szczęśliwa, gdyby jej córki zaczęły się znów do siebie odzywać. - Trochę na to za wcześnie. - Też tak uważam - przyznała Lucy. - Ale skoro tu już przyszła, mogę mieć to za sobą. Sam wahał się przez chwilę, po czym schylił się i wsunął ramię pod jej plecy. Lucy zareagowała na jego dotyk tak, jakby przeszedł między nimi prąd elektryczny. Usiłowała zapanować nad sobą, całą swoją uwagę skupiając na tym, by równo oddychać. Gdy jednak objęła go ramionami, zobaczyła, że na jego szyję i twarz wypływa rumieniec, i zrozumiała, że nie tylko ona doświadcza tego typu doznań. - Dziękuję - powiedziała, gdy Sam odwrócił się bokiem, by łatwiej przenieść ją przez drzwi. - Wiem, że wolałbyś ją stąd wyrzucić. - I tak mogę to zrobić. Najmniejszy problem i twoja siostra stąd znika. Lucy zmarszczyła brwi. - Nie chcę, żebyś stał nad nami, kiedy będziemy rozmawiać. - Nie zamierzam wam przeszkadzać, ale będę w pobliżu na wypadek, gdybyś potrzebowała pomocy. - Nie będę potrzebowała pomocy. - Lucy, czy wiesz, co to jest wstrząs mózgu? - Tak. Sam mówił dalej, jakby w ogóle jej nie słyszał: - Uderzasz się w głowę tak mocno, że twój mózg przemieszcza się w czaszce, wskutek czego spora ilość neuronów ulega zniszczeniu. Może to spowodować problemy ze snem, depresję oraz kłopoty z pamięcią, które mogą się pogłębiać w wypadku jakiegokolwiek wysiłku. - Zamilkł, a po chwili dodał z irytacją: - Przez wysiłek należy również rozumieć seks.

- Czy tak powiedział lekarz? - Nie musiał tego mówić. - Nie sądzę, żeby seks miał negatywny wpływ na stan mojego mózgu stwierdziła Lucy. - Chyba że kochalibyśmy się do góry nogami albo na trampolinie. Chciała rozśmieszyć Sama, on jednak był wyraźnie nie w humorze. - Nie będziemy robić tego w żadnej pozycji - powiedział gwałtownie. Posadził Lucy na sofie tak, by jej chora noga pozostawała wyprostowana. Renfield podniósł się ze swojego posłania w rogu i podszedł do nich niezgrabnym krokiem z zawadiackim uśmiechem na pysku. Lucy wyciągnęła rękę, by go pogłaskać, a Sam poszedł po Alice i bez zbędnych ceremonii wprowadził ją do salonu. Choć to Lucy była poszkodowana po wypadku, doznała dziwnego wrażenia, że to Alice jest o wiele bardziej bezbronna od niej. Mocny makijaż, wyraz napięcia na twarzy, dziesięciocentymetrowe obcasy ograniczające możliwość poruszania się - wszystko to sprawiało, że z całej jej postaci emanowała niepewność. - Cześć - odezwała się. - Cześć. - Lucy zdobyła się na słaby uśmiech. - Rozgość się, proszę. Przyglądając się, jak Alice ostrożnie siada na brzegu najbliższego krzesła, Lucy miała wrażenie, że nagle ożyła cała ich wspólna przeszłość, ich rodzinna historia. Stosunki z siostrą były najbardziej frustrującym doświadczeniem jej życia, podszytym ciągłą rywalizacją, przepełnionym zazdrością, poczuciem winy i niechęcią. Od najmłodszych lat zmuszone były walczyć z sobą o czas, jaki poświęcali im rodzice. Choć Lucy zawsze miała nadzieję, że sytuacja z biegiem lat się zmieni, okazało się, że ich wzajemny konflikt jeszcze się nasilił. - To jest Renfield - powiedziała, widząc, że Alice przygląda się psu. Buldog wydał z siebie głuche chrząknięcie i podniósł na nią wzrok. Z jego dolnej wysuniętej szczęki sączyła się nitka śliny. - Czy coś mu dolega? - zapytała Alice z niesmakiem. - Łatwiej byłoby powiedzieć, co mu nie dolega - odezwał się Sam. Dziesięć minut i twoja siostra wychodzi. Musisz odpoczywać - dodał, zwracając się do Lucy. - Dobrze - odparła Lucy z bezbarwnym uśmiechem. Sam wyszedł z pokoju. Alice patrzyła za nim z obrażoną miną. - Dlaczego on jest taki niesympatyczny? - Próbuje mnie chronić - odparła Lucy, zniżając głos.

- Opowiadałaś mu o mnie? - Bardzo niewiele. - Na pewno rozmawiałaś z nim o tym, że Kevin cię zostawił i co twoim zdaniem zrobiłam, żeby… - Wyobraź sobie, że twoje życie nie stanowi w tym domu głównego tematu rozmów - stwierdziła Lucy ostrzej, niż zamierzała. Alice zacisnęła usta i nadąsała się. - Czy to mama prosiła cię, żebyś sprawdziła, jak się czuję? - zapytała Lucy po chwili nieprzyjemnej ciszy. - Nie. To był mój pomysł. Wciąż mi na tobie zależy, Lucy. Nie zawsze zachowuję się tak, jak byś tego ode mnie oczekiwała, ale jestem twoją siostrą. Lucy w ostatniej chwili powstrzymała się od ciętego komentarza. Uświadomiła sobie, że jest niemal sparaliżowana z nerwów, i usiłowała się zrelaksować. Poczuła serię nieprzyjemnych ukłuć wzdłuż kręgosłupa. Dlaczego właściwie Alice przyszła ją odwiedzić? Lucy pragnęła wierzyć, że skłoniła ją do tego troska lub że przynajmniej istnieje między nimi szczere siostrzane uczucie. Było jednak oczywiste, że same więzy krwi nie wystarczą do tego, by odbudować między nimi prawdziwą więź. Prawda bowiem wyglądała tak, że gdyby Alice nie była jej siostrą, Lucy nigdy nie chciałaby mieć do czynienia z osobą jej pokroju. - Jak ci się układa z Kevinem? - zapytała. - Czy wasze weselne plany wciąż są aktualne? - Tak. Mama i tato przylatują jutro, by wszystko z nami omówić. - Czyli zamierzają sfinansować wasze przyjęcie weselne? - Tak sądzę. - Tego się obawiałam - stwierdziła Lucy ponuro, zanim zdążyła ugryźć się w język. Pomyślała, że niezależnie od składanych deklaracji rodzice nigdy nie uczynią Alice za nic odpowiedzialną. - Uważasz, że nie powinni tego robić? - zapytała Alice. - A ty? - Oczywiście, że powinni. Jestem ich córką. - Spojrzenie Alice zrobiło się zimne. - Musisz coś zrozumieć, Lucy. Nigdy nie chciałam cię skrzywdzić. Kevin też nie. W tym wszystkim wcale nie chodziło o ciebie. Byłaś tylko… - …przypadkową ofiarą? - Myślę, że można tak to ująć. - Żadne z was nie zadbało o to, by spojrzeć dalej niż czubek własnego nosa. - Tak bywa w miłości - odparła Alice bez cienia skruchy. - Na pewno? - Lucy wtuliła się głębiej w róg sofy i objęła się ramionami. -

Czy nigdy nie przyszło ci do głowy, że gdy Kevin postanowił zakończyć związek ze mną, mogłaś wydawać mu się najprostszym rozwiązaniem? - Nie - odparła Alice ostro. - Moja niewiarygodna pewność siebie pozwoliła mi uwierzyć, że rzeczywiście się we mnie zakochał, i że choć może to brzmieć nieprawdopodobnie - ktoś uznał mnie za atrakcyjniejszą od ciebie. Lucy uniosła rękę, chcąc opanować nagły przypływ gniewu. Zanosiło się na wielką kłótnię, ona zaś wiedziała, że tego nie zniesie. Stres wynikający z samego przebywania w towarzystwie Alice wystarczył, by przyprawić ją o ból głowy, który ścisnął jej czoło niczym obręcz. - Zostawmy to. Zastanówmy się raczej, co zrobić w obecnej sytuacji. - Nad czym mamy się zastanawiać? Wychodzę za mąż. Życie płynie naprzód. Powinnaś wziąć to pod uwagę. - Upraszczasz sprawę - powiedziała Lucy. - Życie to nie świat opery mydlanej, gdzie ludzie łatwo zapominają o przeszłości i wszystko w magiczny sposób znajduje swój szczęśliwy koniec. Alice wyprostowała się gwałtownie na krześle. Lucy zbyt późno przypomniała sobie, że jej siostra niedawno straciła pracę przy pisaniu scenariusza serialu Co wie twoje serce. - Przepraszam - mruknęła. - Nie chciałam, by to tak zabrzmiało. - Nic się nie stało - odparła Alice kwaśno. Obie zamilkły na chwilę. - Rozglądasz się za nową pracą? - ośmieliła się zapytać Lucy. - To moja sprawa. Nie musisz się o to martwić. - Nie martwię się, tylko… - Lucy westchnęła z irytacją. - Rozmowa z tobą przypomina pole minowe. - Nie wszystko jest moją winą. Nic na to nie poradzę, że Kevin wolał być ze mną niż z tobą. I tak zamierzał od ciebie odejść. Co miałam robić? Chciałam po prostu być szczęśliwa. Czy Alice naprawdę nie rozumiała, jak wątpliwe z moralnego punktu widzenia jest szczęście osiągnięte kosztem kogoś innego? I czy oprócz tego miała w życiu jakieś cele? Paradoksalnie jeszcze nigdy nie sprawiała wrażenia tak nieszczęśliwej jak obecnie. Problem związany z pogonią za szczęściem polegał na tym, że nie jest to cel, który w końcu się osiąga, lecz coś, co przytrafia się człowiekowi niejako po drodze. Właśnie tak zachowywała się teraz Alice - chwytała się każdej możliwej przyjemności i odrzucała wszelkie skrupuły, by tylko zaspokoić swoje pragnienia. Nie ulegało wątpliwości, że źle się to dla niej skończy. Ale Lucy powiedziała tylko:

- Ja też chcę, żebyś była szczęśliwa. Alice prychnęła z niedowierzaniem. Lucy nie obraziła się za to, wiedziała bowiem, że siostra nie rozumie jej intencji. Stojący nad kominkiem zegar odmierzył całe pół minuty, zanim Alice odezwała się ponownie. - Chcę zaprosić cię na nasz ślub. To, czy przyjdziesz, zależy już tylko od ciebie. Również od ciebie zależy, czy będziemy utrzymywać z sobą kontakt. Chciałabym, żeby wszystko wróciło do normalności. Przykro mi z powodu tego, co cię spotkało, ale nie jestem niczemu winna i nie zamierzam płacić za to przez resztę mojego życia. Lucy zrozumiała, że to jest właśnie powód jej wizyty. Alice podniosła się z krzesła. - Muszę już iść. I jeszcze jedno. Mama i tato chcą poznać Sama. Zamierzają zaprosić was jutro wieczorem na kolację do restauracji albo zamówić posiłek do domu. - Och, wspaniale - powiedziała Lucy zmęczonym głosem. - Sam będzie zachwycony. - Kładąc głowę na oparciu sofy, zapytała: - Chcesz, żeby odprowadził cię do drzwi? - Nie zadawajcie sobie trudu - odparła Alice. Jej obcasy stukały głośno o drewnianą podłogę. Lucy siedziała bez ruchu przez kilka minut. W końcu uświadomiła sobie, że obok niej stoi Sam. Jego twarz nie wyrażała żadnych emocji. - Ile słyszałeś? - zapytała bezbarwnym głosem. - Tyle, żeby stwierdzić, że to narcystyczna suka. - Jest nieszczęśliwa - mruknęła Lucy. - Dostała to, czego chciała. - Zawsze dostaje, ale nigdy jej to nie uszczęśliwia. -Lucy z westchnieniem rozmasowała sobie bolący kark. - Jutro przylatują moi rodzice. - Słyszałem. - Nie musisz iść z nami na kolację. Przyjadą po mnie i pójdziemy do restauracji, a ty w końcu będziesz mógł zaznać nieco spokoju. - Chętnie pójdę z wami. - A ja wcale się do tego nie palę. Jestem więcej niż pewna, że rodzice zaczną namawiać mnie do zgody z Alice i będą chcieli, żebym przyszła na jej ślub. A byłoby to dla mnie koszmarne przeżycie. Jeśli jednak nie pójdę, zachowam się jak zgorzkniała, zazdrosna starsza siostra. I jak to zwykle bywa w mojej rodzinie, nikt nie wyjdzie na tym dobrze. Z wyjątkiem Alice. Ona zawsze jest górą. - Do czasu - powiedział Sam. - I pod warunkiem, że nie jest to równoznaczne

z wyjściem za Pearsona. To narzeczony z pieklą rodem. - Zgadzam się. Lucy oparta się wygodnie na sofie, mierząc go wzrokiem. Na jej ustach pojawił się słodko-gorzki uśmiech. - Muszę wrócić do mojej twórczości. To jedyna rzecz, która pomoże mi przestać myśleć o Alice, Kevinie i moich rodzicach. - Co mogę dla ciebie zrobić? - zapytał Sam cicho. Lucy zapatrzyła się w jego niebieskozielone oczy i pomyślała, że Sam Nolan nie mieści się w szczegółowym rejestrze wszystkich jej planów i nadziei. Był komplikacją, której nie wzięła pod uwagę. Pomimo swoich wad, do których zresztą głośno się przyznawał, był uczciwy i opiekuńczy. Lucy nie spotkała w swoim życiu zbyt wielu takich mężczyzn. Problem polegał jedynie na tym, że w relacjach z kobietami nie uznawał on określenia „na zawsze”. Zamiast jednak skupiać się na tym, czego nie będzie w stanie z nim zrealizować, może powinna spróbować tego, co jest możliwe? Jeszcze nigdy nie była w związku opartym na przyjaźni i przyjemności, bez emocjonalnych uwikłań. Czy mogłaby się na to zdecydować? Co dałaby jej taka relacja? Szansę na to, by poczuć, że żyje, i śmiało ruszyć naprzód. Możliwość zaznania czystej, niezmąconej niczym przyjemności i rozpoczęcie kolejnego rozdziału w swoim życiu. Lucy podjęła w duchu decyzję i spojrzała stanowczo na Sama. Przed chwilą zapytał, co mógłby dla niej zrobić. Znała już odpowiedź. - Chodź ze mną do łóżka - powiedziała. ROZDZIAŁ OSIEMNASTY Sam patrzył na nią długo z tak zdumioną miną, że zaczęła czuć się urażona. - Wyglądasz, jakbyś właśnie połknął jedną z pigułek przeciwko robaczycy serca, jakie podajecie Renfieldowi. Oderwał od niej wzrok i przeciągnął dłonią po włosach, przez co kilka ciemnych pukli na jego głowie zaczęło śmiesznie sterczeć. Zdecydowanym szybkim krokiem zaczął chodzić w kółko po pokoju. - To nie jest dobry dzień na żarty na taki temat. - Na temat lekarstwa dla psa? - Na temat seksu. - Wypowiedział to słowo tak, jakby było przekleństwem. - Nie żartowałam. - Nie możemy pójść do łóżka. - Dlaczego nie?

- Znasz powody. - Teraz już się nie liczą - odparła Lucy szczerze. - Przemyślałam to sobie i… proszę, przestań chodzić w kółko. Możesz usiąść obok mnie? Sam z podejrzliwą miną usiadł naprzeciwko niej, na stoliku do kawy. Oparł ręce na szeroko rozłożonych kolanach i popatrzył jej prosto w oczy. - Znam twoje zasady - oświadczyła Lucy. - Żadnego przywiązania, żadnej zazdrości, żadnej wspólnej przyszłości. Wymieniamy się jedynie płynami ustrojowymi, a nie uczuciami. - Tak - potwierdził Sam. - Takie mam zasady. Ale nie zamierzam odnosić ich do ciebie. Lucy zmarszczyła brwi. - Całkiem niedawno powiedziałeś mi, że gdybym szukała pocieszenia po rozstaniu z Kevinem, zrobiłbyś to ze mną. - Nie miałem takiego zamiaru. Nie jesteś typem kobiety, którą interesuje seks bez zobowiązań. - Jestem. - Nie jesteś, Lucy. - Sam wstał i znów zaczął chodzić po pokoju. - Na początku będziesz zadowolona z takiej relacji, ale nie potrwa to długo. - A jeśli obiecam ci, że nie zaangażuję się emocjonalnie? - Złamiesz słowo. - Skąd ta pewność? - Ponieważ preferowany przeze mnie model związku sprawdza się jedynie, gdy obie strony traktują go jednakowo powierzchownie. Ja jestem w tym świetny, ale ty zakłóciłabyś całą równowagę. - Sam, nie mam szczęścia do związków. Uwierz mi, że nie ma na świecie mężczyzny, bez którego nie mogłabym żyć, włączając w to ciebie. Ale dziś rano, kiedy byliśmy razem w pokoju… Dawno nie czułam się tak cudownie. A jeśli jestem gotowa przystać na twoje warunki, nie rozumiem, dlaczego miałbyś mieć z tym problem. Sam przystanął na środku pokoju, spoglądając na nią ze zdumieniem i irytacją. Najwyraźniej skończyły mu się argumenty. - Nie - powiedział w końcu. Lucy uniosła brwi. - Czy to ostateczna decyzja, czy zamierzasz jeszcze ją przemyśleć? - Ostateczna i koniec. - Mimo to pójdziesz jutro z moimi rodzicami i ze mną na kolację? - Tak, mogę to zrobić. Lucy pokręciła głową bezgranicznie zdumiona.

- Pójdziesz na kolację ze mną i z moimi rodzicami, ale nie pójdziesz ze mną do łóżka? - Muszę coś jeść - odparł. - Istnieje jedna prosta zasada, jak poruszać się po stopniach o kulach powiedział Sam kilka godzin później, stojąc tuż za Lucy, która właśnie zbliżała się do schodów prowadzących na werandę. - Zdrowa noga w górę, chora w dół. Kiedy wchodzisz po schodach, zawsze stawiasz najpierw zdrową nogę. Gdy schodzisz, najpierw wysuwasz chorą nogę, a następnie podpierasz się kulami. Właśnie wrócili od lekarza, gdzie Lucy założono ortezę. Ponieważ nigdy wcześniej nie używała kul, przekonała się, że jest to o wiele trudniejsze, niż sądziła. - Spróbuj nie obciążać prawej nogi - radził jej Sam, obserwując, jak niezgrabnie kuśtyka wzdłuż prowadzącej do domu ścieżki. - Po prostu wyrzuć ją do przodu i poruszaj się tylko na lewej. - Skąd tak dobrze się na tym znasz? - zapytała Lucy, dysząc z wysiłku. - Złamałem nogę w kostce, kiedy miałem szesnaście lat. Uprawiałem sport. - Futbol? - Obserwowanie ptaków. Lucy zachichotała. - To nie jest sport. - Siedziałem na daglezji sześć metrów nad ziemią, usiłując podpatrzyć morzyka marmurkowego. To zagrożony gatunek, który buduje gniazda w starych lasach. Wspinałem się oczywiście bez żadnego sprzętu. Kiedy udało mi się dostrzec pisklę, byłem tak podekscytowany, że poślizgnąłem się i runąłem w dół, obijając się po drodze o gałęzie. - Biedaczek - powiedziała Lucy. - Ale założę się, że gra i tak okazała się dla ciebie warta świeczki. - Oczywiście, że tak. - Sam ciągle ją obserwował. -Teraz wezmę cię na ręce. Później sobie poćwiczysz. - Nie, sama wejdę do domu. Cudownie jest móc znów samodzielnie się poruszać. Będę mogła jutro pójść do mojej pracowni. - Jutro albo pojutrze - powiedział Sam. - Nie przeciążaj tej nogi, bo jej stan znów się pogorszy. Lucy uśmiechnęła się zagadkowo. Trudno było rozszyfrować jego zachowanie. Od chwili, gdy złożyła mu niedwuznaczną propozycję, zaczął znów traktować ją czysto po przyjacielsku, z pewnym dystansem, jak przez pierwsze dwa dni jej pobytu w tym domu. Ale w jego stosunku do niej można było wyczuć pewną

zmianę. Od czasu do czasu spoglądał na nią z troską i jednocześnie bardzo poufale. Lucy wiedziała wtedy, że myśli o tym, co zdarzyło się rano - lub prawie się zdarzyło - między nimi. Zapewne zastanawiał się też nad jej deklaracją, że związek bez zobowiązań całkowicie ją usatysfakcjonuje. Miała świadomość, że nawet jeśli do końca jej nie uwierzył, bardzo chciał, by rzeczywiście tak było. Zanim zdołała wejść do domu, spociła się jak mysz i zmęczyła, ale jednocześnie przepełniała ją radość. Udała się wraz z Samem do kuchni, gdzie Holly właśnie posilała się po powrocie ze szkoły, a Mark siedział z Renfieldem na podłodze. - Widzę, że stanęłaś na nogi - powiedział Mark i posłał jej lekki uśmiech. Gratuluję. - Dzięki - odparła radośnie Lucy. - Miło jest być znów na chodzie. - Lucy! - Holly podbiegła do niej, przyglądając się z podziwem kulom. - Są fantastyczne! Mogę spróbować? - Kule nie są do zabawy, kochanie - oświadczył Sam, schylając się, by dać siostrzenicy buziaka. Pomógł Lucy usiąść na taborecie przy stole, postawił kule obok niej i spojrzał na Marka, który właśnie włożył grube ogrodowe rękawice, przycisnął Renfielda do podłogi i usiłował otworzyć mu pysk. - Co ty wyprawiasz z tym psem? - Usiłuję zaaplikować mu lekarstwo przeciwko drgawkom. To już trzecia tabletka. - Powinien brać tylko jedną. - Miałem na myśli trzecią próbę. - Mark z grymasem niezadowolenia na twarzy pochylił się nad upartym buldogiem. - Pierwszą pogryzł i wypluł mi w twarz. Za drugim razem rozchyliłem mu pysk za pomocą łyżeczki deserowej i wepchnąłem tabletkę. Wypluł ją, ale za to zjadł łyżkę. - Zjadł łyżkę tylko częściowo - uściśliła Holly. - Wypluł ją przed połknięciem. Sam pokręcił głową, podszedł do lodówki, wyjął z niej kawałek sera i wręczył go Markowi. - Ukryj tabletkę w tym. - Nie toleruje laktozy - odparł Mark. - Ma po niej wzdęcia. - Uwierz mi - powiedział Sam - że nikt tego nie zauważy. Mark z powątpiewaniem wepchnął tabletkę w kawałek sera, który następnie podsunął Renfieldowi. Buldog pożarł ser i wyszedł z kuchni, szurając łapami. - Wiesz co? - zwróciła się Holly do Lucy, kucając na podłodze, by przyjrzeć

się jej ortezie. - Za dwa miesiące tato i Maggie biorą ślub. A ja pojadę z nimi w podróż poślubną! - Ustaliliście już datę? - zapytał Sam Marka. - Tak, pobieramy się w połowie sierpnia. - Mark podszedł do zlewu, by umyć ręce. - Maggie chce wziąć ślub na promie. - Żartujesz - powiedział Sam. - Nie. - Mark wytarł ręce i odwrócił się w stronę Lucy: - Miejsce moich zalotów stanowiły głównie promy stanu Waszyngton. Maggie była zmuszona siedzieć obok mnie, aż w końcu uświadomiła sobie, jak nieodparcie atrakcyjnym jestem mężczyzną. - To musiała być długa podróż - zauważył Sam i schylił się szybko, by uniknąć udawanego ciosu Marka. - Nie wierzę, że pozwolą ci wziąć ślub na jednej z tych balii - dodał ze śmiechem. - Wyobraź sobie, że nie jesteśmy pierwsi. Uroczystość jednak nie odbędzie się na aktywnym promie, tylko na wycofanym z użytku. Jest taki jeden na jeziorze Union, bardzo stary. Rozciąga się z niego piękny widok na Seattle i wieżę Space Needle. - To bardzo romantyczne - zauważyła Lucy. - Będę druhną - oznajmiła Holly - a wujek Sam drużbą. - Ja? - zdziwił się Sam. - Któż inny zna tyle ciekawych opowieści, które mógłby wykorzystać w weselnej mowie? - zapytał Mark i uśmiechnął się szeroko do brata. - Będziesz moim drużbą, Sam? Po tym wszystkim, co wspólnie przeszliśmy, nie wyobrażam sobie innej osoby w tej roli. Już prawie cię polubiłem. - Zgadzam się - oświadczył Sam. - Ale tylko pod warunkiem, że gdy się stąd wyprowadzisz, zabierzesz z sobą psa. - Umowa stoi. Bracia padli sobie w ramiona, poklepując się po plecach. Późnym popołudniem Mark i Holly szykowali się do wyjścia. Zamierzali pójść po Maggie, która właśnie kończyła pracę, i zabrać ją na obiad. - Bawcie się dobrze - powiedział Mark, biorąc Holly za rękę i kierując się do wyjścia. - Nie czekajcie na nas, wrócimy późno. - Będzie super! - wykrzyknęła dziewczynka, zanim zamknęły się za nimi drzwi. Lucy i Sam zostali sami. Sam wciąż spoglądał w ślad za bratem, pogrążony w rozmyślaniach. Gdy przeniósł wzrok na Lucy, wyraz jego twarzy się zmienił.

Cisza panująca w domu wydała się jej wręcz elektryzująca. - Co zjemy na obiad? - zapytała lekkim tonem. - Stek, ziemniaki i sałatkę. - Brzmi wspaniale. Pozwól, że ci pomogę. Mogę na przykład pokroić warzywa na sałatkę… Sam położył na stole deskę, specjalny nóż oraz surowe warzywa i zieleninę. Podczas gdy Lucy siekała ogórki i słodką żółtą paprykę, on otworzył butelkę wina. - Dzisiaj nie będzie słoików po dżemie? - zapytała z udawanym smutkiem, gdy Sam wręczył jej elegancki kryształowy kieliszek z ciemnym połyskującym cabernetem. - Nie do tego wina. Skłonił ją, by stuknęli się kieliszkami, po czym wzniósł toast: - Za Marka i Maggie. - Czy Aleksowi nie będzie przykro, że to właśnie ciebie Mark widzi w roli drużby? - zapytała Lucy. - Skądże znowu. Nie są sobie szczególnie bliscy. - Czy to z powodu różnicy wieku? - Częściowo może tak, ale chodzi tu bardziej o różnicę charakterów. Mark to typowy starszy brat. Gdy się o kogoś martwi, staje się stanowczy i nadopiekuńczy, co doprowadza Aleksa do szału. - Co robisz, kiedy się kłócą? - Zazwyczaj idę poszukać sobie bezpiecznego schronienia - odparł Sam sucho. - A tak na serio, tłumaczę Markowi, że nie uda mu się zmienić Aleksa ani powstrzymać go od picia. To zależy od niego samego. Aleksowi zaś mówię, ze w pewnym momencie zaciągnę go siłą na odwyk. Ale nie do sanatorium, gdzie leczą się gwiazdy i można chodzić na zabiegi pielęgnacyjne, tylko do zakładu otoczonego elektrycznym płotem, w którym mieszkasz w pokoju z typem spod ciemnej gwiazdy i sam czyścisz toaletę. - Czy myślisz, że kiedykolwiek do tego dojdzie? Że zdołasz przekonać go do… zwrócenia się gdzieś o pomoc? Sam pokręcił głową. - Myślę, że Alex będzie sobie jakoś radził i nie skorzysta z możliwości leczenia. - Wpatrywał się w swój kieliszek, kołysząc jego zawartością. - Nigdy się do tego nie przyzna, ale jest zły na cały cholerny świat, bo musiał wychowywać się w beznadziejnej rodzinie. - Ale ty chyba tak się nie czujesz - zauważyła Lucy cicho. Sam wzruszył ramionami.

- Było mi nieco łatwiej niż jemu. W naszym bliskim sąsiedztwie mieszkało starsze małżeństwo. To było mój ratunek. Nie mieli własnych dzieci i godzinami przesiadywałem w ich domu. - Uśmiechnął się na to wspomnienie. - Fred pozwalał mi rozebrać na części stary budzik i złożyć go z powrotem albo pokazywał mi, jak wymienia się rury pod kuchennym zlewem. Mary była nauczycielką. Pożyczała mi książki do czytania i niekiedy pomagała odrabiać zadanie. - Czy któreś z nich jeszcze żyje? - Nie, oboje zmarli. Mary zostawiła mi pewną kwotę, którą wykorzystałem przy kupnie tego domu jako część zaliczki. Bardzo podobał się jej pomysł z winnicą. Sama robiła wino jagodowe w galonowym słoju. Było niesamowicie słodkie. - Sam umilkł. Pod wpływem wspomnień jego twarz przybrała melancholijny wyraz. Lucy uświadomiła sobie, że próbuje w ten sposób porozumieć się z nią i opowiedzieć jej o sobie, choć nie jest to dla niego łatwe. Nie był bowiem typem człowieka, który ma w zwyczaju tłumaczyć się bądź przepraszać za to, kim jest. Chciał jednak choć częściowo pomóc jej zrozumieć, jak czuje się ktoś, kogo ukształtowały gorzkie doświadczenia związane z chorobą alkoholową rodziców. - W moje dwunaste urodziny - odezwał się po dłuższej chwili wróciłem do domu ze szkoły. Vicki wyszła gdzieś z Aleksem, Mark też zniknął. Moja matka leżała pijana na sofie. Ojciec popijał coś prosto z butelki. Gdy zbliżyła się pora obiadu, zrobiłem się głodny, ale nie było niczego do jedzenia. Zacząłem szukać taty i w końcu znalazłem go siedzącego w samochodzie na podjeździe i wykrzykującego jakieś bzdury o samobójstwie. Wtedy poszedłem prosto do Freda i Mary i nie wychodziłem od nich przez trzy dni. - Musieli wiele dla ciebie znaczyć. - Uratowali mi życie. - Czy kiedykolwiek im to powiedziałeś? - Nie. Dobrze to wiedzieli. Sam wrócił do rzeczywistości i spojrzał badawczo na Lucy. Wiedziała, że powiedział jej więcej, niż zamierzał. Nie miał pojęcia, dlaczego właściwie to zrobił, i zaczął tego żałować. - Zaraz wracam - oznajmił i wyszedł usmażyć steki na ogrodowym grillu na tyłach domu. Podczas gdy steki smażyły się na grillu, a w piekarniku piekły się czerwone ziemniaki, Lucy opowiedziała Samowi o swoich rodzicach, a także o tym, że przed poślubieniem Cherise jej ojciec był już raz żonaty.

- Zamierzasz go o to zapytać? - Ciekawi mnie to - przyznała Lucy - ale nie jestem pewna, czy chcę znać odpowiedź. Wiem, że tato kocha mamę, ale nie chcę, żeby przyznał mi się, że kochał kogoś bardziej niż ją. - Przesunęła palcem po porysowanym blacie stołu. - Tato zawsze zachowywał w stosunku do nas pewien dystans. Był wycofany, pełen rezerwy. Sądzę, że pierwsza żona skradła kawałek jego serca, którego po jej śmierci nie był w stanie ofiarować nikomu innemu. Nosił w sobie niezabliźnioną ranę, ale mama i tak chciała za niego wyjść. - Niełatwo rywalizować ze wspomnieniami - zauważył Sam. - Tak. Biedna mama. - Lucy się skrzywiła. - Przykro mi, że będziesz musiał ich poznać. To nie fair. Nie dość, że opiekujesz się mną przez całą dobę, to jeszcze musisz przeżyć ich wizytę. - To dla mnie żaden problem. - Chyba polubisz mojego tatę. Opowiada kawały związane z fizyką, których nikt nigdy nie rozumie. - Na przykład? - Na przykład coś takiego: Dlaczego kurczak przeszedł przez ulicę? Ponieważ kurczak w stanie spoczynku zazwyczaj pozostaje w stanie spoczynku. Kurczak w ruchu zazwyczaj przechodzi przez ulicę. - Lucy przewróciła oczyma, widząc, że Sam zaczyna się śmiać. - Wiedziałam, że uznasz to za zabawne. Gdzie twoim zdaniem powinniśmy pójść na kolację? - Do Kaczej Zupy - oświadczył Sam. Była to jedna z najlepszych restauracji na wyspie, przytulne miejsce o ścianach porośniętych dziką winoroślą, gdzie serwowano lokalne potrawy, warzywa z własnego ogrodu oraz świeżo złowione owoce morza. Przed wejściem do głównej sali wisiał zabawny portret Groucho Marksa. - Uwielbiam ten lokal - powiedziała Lucy. - Ale raz poszliśmy tam z Kevinem. - jakie to ma znaczenie? Wzruszyła ramionami, nie będąc całkiem pewną, dlaczego o tym wspomniała. Sam patrzył na nią przez dłuższą chwilę. - Nie boję się porównań z Kevinem. Lucy poczuła, że się rumieni. - Wcale tak nie myślałam - zapewniła go z irytacją w głosie. Sam ponownie napełnił kieliszki winem i wzniósł toast, mówiąc: - Czas kaleczy wszystkie rzeczy. Lucy zdobyła się na uśmiech, był to bowiem cytat z Groucho Marksa. - Wypiję za to - powiedziała, unosząc swój kieliszek. Podczas obiadu

rozmawiali między innymi o kinie. Okazało się, że oboje lubią stare czarno-białe filmy. Gdy Lucy przyznała się, że nigdy nie widziała Filadelfijskiej opowieści z Carym Grantem i Katharine Hepburn, Sam zaczął nalegać, że koniecznie musi to obejrzeć. - To klasyczna zwariowana komedia z romantycznym wątkiem. Jeśli jej nie widziałaś, nie możesz uważać się za koneserkę starego kina. - Szkoda, że nie możemy obejrzeć jej teraz wspólnie - powiedziała Lucy. - Dlaczego nie? - Masz ją na DVD? - Nie, ale mogę ją ściągnąć. - Ale to trwa całe wieki. Sam był wyraźnie zadowolony z siebie. - Posiadam przyspieszacz pobierania plików z Internetu, który maksymalizuje dostarczanie danych, realizując połączenia z kilkoma serwerami jednocześnie. Pięć minut i gotowe. - Czasem udaje ci się doskonale ukryć swoją naturę - oświadczyła z podziwem Lucy - a potem w jednej chwili zmieniasz się w zwariowanego pasjonata nauk ścisłych. Po skończonym posiłku przeszli do salonu, by obejrzeć film. Lucy od razu spodobała się opowieść o chłodnej, uszczypliwej, zamożnej Trący, jej atrakcyjnym byłym mężu oraz cynicznym dziennikarzu, granym przez Jamesa Stewarta. Dialogi iskrzyły się eleganckim humorem, a każdą scenę charakteryzowało doskonałe wyczucie czasu. Nie odrywając oczu od czarnobiałych obrazów, Lucy oparła się o Sama, spodziewając się podświadomie jego negatywnej reakcji. Wspólnie spędzony miły wieczór oraz nieśmiałe próby zwierzeń sprawiły, że wytworzyła się między nimi pewna bliskość, której Sam być może się obawiał. Ale on objął ją i pozwolił, by jej głowa spoczęła na jego ramieniu. Lucy westchnęła, rozkoszując się ciepłem jego ciała i kojącym dotykiem silnej ręki. Jego bliskość coraz bardziej ją ośmielała; z trudem powstrzymywała się, by go nie dotknąć, nie objąć. - Nie oglądasz - zauważył Sam. - Ty też nie. - O czym myślisz? Zapadła cisza. Słowa filmowych bohaterów poszybowały w powietrze jak pianka z szampana.

- To nie może być miłość, prawda? - Nie, skądże znowu. - Czy byłby to kłopot? - Ogromny. - Pomyślałam sobie - odezwała się w końcu Lucy - że nigdy nie spróbowałam stworzyć związku, w którym żadna ze stron niczego nie obiecuje. Podoba mi się ta zasada. Jeśli nie składasz obietnic, nie masz czego złamać. - Istnieje jeszcze jedna zasada, o której ci nie wspomniałem powiedział ostrożnie Sam. Jego oddech zmierzwił lekko włosy na czubku jej głowy. - Jaka? - Trzeba wiedzieć, kiedy zakończyć taki związek. Jeśli jedno z nas uzna, że czas się rozstać, drugie powinno na to przystać. Bez kłótni, bez dyskusji… Lucy siedziała w milczeniu. Gdy Sam poruszył się na sofie, niemal podskoczyła. Odwrócił się twarzą do niej. Jego głowa odcinała się wyraźnie na tle migotliwych, czarno-białych obrazów-widm. - Spośród wszystkich ludzi, których nigdy nie chciałbym skrzywdzić, Lucy… ty jesteś na pierwszym miejscu. - Myślę, że jesteś pierwszym mężczyzną, który się o to troszczy. Ośmieliła się wyciągnąć rękę i pogłaskać go delikatnie po policzku. Czuła pod palcami lekko napięte mięśnie jego żuchwy oraz jego przyspieszony puls. - Dajmy sobie szansę - wyszeptała. - Nie skrzywdzisz mnie. Nie pozwolę ci na to. Nie spiesząc się, Sam sięgnął po pilota. Przez chwilę obracał go w palcach, po czym wcisnął guzik mute. Film szedł dalej bez jednego dźwięku. Sam zbliżył usta do ust Lucy. W jednej chwili zatonęli w długim, gorącym pocałunku, dzieląc się nawzajem niepowtarzalnym smakiem namiętności. Sam zaczął jedną ręką masować kark Lucy. Jej podniecenie przerodziło się w coś ciemnego i bezimiennego, w doznanie, które powoli obejmowało ją od stóp do głów. Było to coś więcej niż zwykłe pożądanie… Było to pragnienie tak niepohamowane, że gotowa była zrobić wszystko, by je zaspokoić. Sam chwycił za brzeg jej bluzki i zdjął ją z niej jednym ruchem. Głaskał przez chwilę elastyczne ramiączka jej stanika, po czym zsunął je z jej ramion i przeszedł do zapięcia na plecach. Lucy zadrżała. Sam odrzucił stanik na bok i położył dłonie na jej nagich piersiach. Zamknął je w dłoniach i pochylił się nad nią. Z wyrafinowaną powolnością chwyci!

ustami koniuszek jej piersi i lekko zacisnął na nim zęby, po czym zaczął pieścić go językiem. Lucy przygryzła usta. Omal nie zaczęła go błagać, by zaczął się z nią kochać natychmiast, bez dalszej gry wstępnej. Ale Sam raz za razem szarpał delikatnie zębami jej sutek, drażniąc go jednocześnie językiem. Lucy jęknęła, ściskając w dłoniach jego T-shirt, usiłując zedrzeć go z niego, pragnąc poczuć dotyk jego skóry. Sam przerwał na chwilę pieszczoty, zdjął podkoszulek i ułożył Lucy wygodnie na sofie. Jej chora noga była wyprostowana, a zdrowa swobodnie odrzucona na bok. Sam pochylił się nad nią i przywarł ustami do jej ust. Jego pocałunki były szorstkie, zmysłowe i słodkie. Lucy zatraciła się w nagłym przypływie rozkoszy, przestała rejestrować, co się wokół niej dzieje. Odpowiedziała na jego pragnienie, pozwoliła się schwytać jak spadająca gwiazda, która spala się od środka. Usłyszała, jak Sam mówi niewyraźnym głosem, że powinni na chwilę przerwać pieszczoty i pomyśleć o zabezpieczeniu. Zapewniła go szeptem, że nie muszą się o to martwić, gdyż zażywa pigułki antykoncepcyjne. Chciał zanieść ją na górę, żeby ich pierwszy raz nie odbył się na sofie, ale nie mogli się od siebie oderwać. Całowali się jak szaleni do utraty tchu. Sam rozpiął jej szorty i zdjął je z niej wraz z bielizną. Chłodne powietrze owionęło jej rozgrzaną skórę. Lucy czuła, że słabnie z pożądania. Pragnęła, by Sam dotykał ją, całował, by robił z nią wszystko. Ponieważ jednak bielizna i szorty zahaczyły o ortezę, musiał przerwać grę wstępną, by zdjąć je do końca. - Zostaw to - powiedziała Lucy bez tchu. Na jej twarz wypłynął silny rumieniec. - Nie przestawaj. Zmarszczyła brwi, widząc, że Sam wciąż nie może poradzić sobie z jej szortami. - Sam… Widząc jej zniecierpliwienie, Sam roześmiał się cicho. Wyciągnął rękę i wsunął ją pod jej szyję. Zaczął zachłannie ją całować, pieszcząc językiem wnętrze jej ust i delikatnie przygryzając jej wargi. - Tego chcesz? - zapytał, wsuwając rękę między jej drżące uda. Delikatnymi kolistymi ruchami masował jej najintymniejsze miejsca, aż całkiem zwilgotniały. Lucy czuła, jak jego palce coraz głębiej się w nią wślizgują. Oparła głowę o jego ramię. Sam zaczął całować ją w szyję. Jego gorący oddech niemal parzył jej skórę. Zaczęła gwałtownie poruszać biodrami, co utrudniała nieco chora noga. Sam

szeptał jej cicho do ucha, żeby zdała się na niego, żeby się nie męczyła… Ale ona za wszelką cenę pragnęła zaznać jeszcze większej rozkoszy. Oddychając z wysiłkiem, przyciągnęła go jeszcze bliżej do siebie, dopraszając się bez słów dalszych pieszczot. Zacisnęła mocno dłonie na jego muskularnych plecach. Skórę miał gładką, twardą i jedwabistą. Wyglądał tak kusząco, że Lucy zacisnęła lekko zęby na jego twardym bicepsie. Sam zadrżał i zaczął rozpinać spodnie. Leżała bez ruchu, podczas gdy on pieścił ją mocno i powoli. Poczuła, jak jej ciało na przemian napina się i rozluźnia. Sam penetrował ją jeszcze głębiej. Z jej gardła wydarł się niewyraźny dźwięk. Żadne słowa nie mogły opisać jej doznań i pragnień. Sam wycofał rękę i położył ją na jej piersi. Wilgotnymi palcami delikatnie ściskał jej koniuszek. Ogłuszona biciem własnego serca Lucy słyszała, jak Sam prosi ją szeptem, by pozwoliła mu w siebie wejść, wpuściła go do środka. Przywarła do niego całym ciałem i poczuła, że wsunął rękę pod jej biodra, chcąc ułożyć ją nieco wyżej. Gdy w nią wszedł, poczuła rozkoszne gorąco i krzyknęła. Sam zamarł i popatrzył na nią uważnie. W półmroku jego oczy wydawały się uderzająco niebieskie. - Za mocno? - wyszeptał. - Nie. Nie… Nieprzytomna z pożądania, Lucy chwyciła go za biodra i przyciągnęła jeszcze bliżej do siebie. - Proszę, nie przestawaj. Sam zaczął kołysać się rytmicznie. Dziewczyna wiła się i prężyła niczym na łożu tortur. Unosiła biodra w niemej prośbie, ale on nie przyspieszał. Napięcie rosło. Jej mięśnie zaciskały się wokół penetrującej ją męskości. Jego pchnięcia stały się jeszcze głębsze. Lucy jęczała za każdym razem, gdy czuła go w sobie. Było to dla niej niemal nie do zniesienia - jego potężne, muskularne, rozkołysane ciało, owłosienie na jego piersi drażniące jej sutki, silna ręka unosząca jej biodra przy każdym miarowym pchnięciu… W pewnym momencie poczuła nieopisaną rozkosz, która przeszła w serię ekstatycznych spazmów. Sam uciszył jej szloch pocałunkiem i wszedł w nią jeszcze głębiej, pozwalając, by jej drżące ciało wchłonęło go i całkiem pozbawiło sił. Przez chwilę leżeli w całkowitym milczeniu, oddychając ciężko. Lucy objęła ramionami szyję Sama i zaczęła całować jego brodę, podbródek, kącik ust.

- Sam - powiedziała sennym, a zarazem pełnym zaspokojenia głosem. Dziękuję ci. - Tak. - Sam sprawiał wrażenie oszołomionego. - Było wspaniale. - Tak. Zbliżając usta do jego ucha, Lucy dodała: - I żeby wszystko było jasne… Nie kocham cię. Cichy śmiech wydobywający się z jego piersi był oczywistym dowodem na to, że powiedziała właściwą rzecz. - Ja ciebie też nie. Gdy Sam odzyskał siły, pozbierał z podłogi ich porozrzucane ubrania i zaniósł Lucy na górę. Położyli się w milczeniu na szerokim łóżku. Rozmowa przygasła jak kawałki węgla pod warstwą chłodnego popiołu. Sam miał lekkie wyrzuty sumienia, jakby jego ciało wiedziało, że popełnił błąd, choć rozum podsuwał mu argumenty mające świadczyć przeciwko temu. Lucy była dorosłą kobietą, zdolną do samodzielnego podejmowania decyzji. Niczym jej nie zwiódł, nie udawał kogoś, kim nie był. No i sprawiała wrażenie szczęśliwej, tak samo zresztą jak on. Dawno nie czuł się aż tak spełniony i zaspokojony. Może właśnie na tym polegał problem? To było zbyt piękne. Inne. Bo czuł się tak tylko z Lucy. Pomyślał, że powinien się nad tym zastanowić. Później. W pokoju panował półmrok. Kontury ciała dziewczyny wydawały się lekko rozmyte, jak półcień na obrazie. Wpadająca przez okno księżycowa poświata lekko rozświetlała jej skórę, jakby była magiczną istotą z bajki. Sam przyglądał się jej zafascynowany, gładząc dłonią jej biodro i bok. - Jak to się kończy? - szepnęła Lucy. -Co? - Film. Za kogo Katharine Hepburn wychodzi w końcu za mąż? - Nie chcę psuć ci zabawy. - Lubię znać zakończenie. Sam bawił się jej włosami. Ciemne jedwabiste pasma przelewały mu się przez palce. - Powiedz, jakiego zakończenia się spodziewasz. - Myślę, że wyjdzie za Stewarta. - Dlaczego? - Raz już wyszła za Cary’ego Granta i rozwiedli się. To źle wróży. Sam uśmiechnął się, słysząc jej rzeczowy ton. - Mały cynik.

- Powtórne małżeństwo z tą samą osobą nigdy się nie udaje. Spójrz na Liz Taylor i Richarda Burtona. Albo na Melanie Griffith i Dona Johnsona. I kto jak kto, ale ty nie możesz nazywać mnie cynikiem. Przecież uważasz, że śluby w ogóle nie mają sensu. - Wierzę, że niektórym wychodzą na dobre. - Sam wciąż bawił się jej włosami. - Ale bardziej romantycznie jest nie legalizować związku. Lucy uniosła się na łokciu i spojrzała na niego z góry. - Dlaczego tak uważasz? - Bez ślubu jest się razem tylko wtedy, kiedy wszystko dobrze się układa. To najlepsze, co może być w związku. A kiedy coś zaczyna się psuć, odcinasz się od tego i idziesz naprzód. Żadnych przykrych wspomnień, żadnego rozwodu, zabijającego w człowieku chęć życia. Lucy milczała, zastanawiając się nad jego słowami. - W twoim rozumowaniu tkwi błąd. - Jaki? - Nie wiem. Jeszcze do tego nie doszłam. Sam uśmiechnął się i przyciągnął ją do siebie. Schylił się ku jej piersi, polizał twardniejącą brodawkę i kciukiem wtarł w nią ślinę. Miał wrażenie, że skóra Lucy jest nieprawdopodobnie gładka, jak jasny jedwab. Fascynowała go struktura jej delikatnego, miękkiego, łatwo poddającego się pieszczotom ciała. A jej zapach - kwiatowy, bawełniany, ze zmysłową domieszką soli oraz piżma - pobudzał jego krew do szybszego krążenia. Zaczął powoli wędrować ustami wzdłuż jej ciała, sycić się nią, rozkoszować. Gdy przemieścił się niżej, poczuł, że Lucy drży. Jej dłonie zaczęły głaskać jego włosy i kark i ten dotyk jej chłodnych palców sprawił, że ponownie ogarnęło go podniecenie. Znów był gotów, by się z nią kochać. Podążał za jej zapachem tam, gdzie był on najintensywniejszy, jeszcze bardziej kuszący. Lucy wydała cichy okrzyk i rozchyliła nogi. Sam zanurzył usta w rozkoszną miękkość między jej udami, w jedwab i żar przesycony jej intymnymi sokami. Lucy jęczała cicho. Bawił się z nią, pieszcząc ją lekko językiem, aż z głośnym westchnieniem uniosła ku niemu biodra. Wsłuchując się w bicie jej serca, doprowadził ją na sam szczyt rozkoszy, po czym uniósł się na łokciach, przykrył ją swoim ciałem i wniknął w jej kuszące wilgotne wnętrze. Poruszał się w niej powoli, chcąc ją poczuć, pragnąc się nią rozkoszować. Jej paznokcie delikatnie ślizgały się po jego plecach. Czując na skórze elektryzujący dreszcz, zaczął wykonywać coraz mocniejsze i głębsze pchnięcia. Spełnienie przyszło niemal nieoczekiwanie; rozkosz

przeniknęła jego ciało od stóp do głów. Oszołomiony i całkiem bez tchu osunął się na bok. Lucy wtuliła się w niego. Zamknął oczy, usiłując równomiernie oddychać. Miał wrażenie, że jego kończyny są z ołowiu. Wiele razy w swoim życiu doświadczał fizycznej rozkoszy, ale nigdy z taką intensywnością i głębią. Był skrajnie wyczerpany, pragnął jak najszybciej zasnąć. Właśnie teraz… w swoim łóżku… z leżącą u jego boku Lucy. Ledwie to pomyślał, natychmiast otworzył oczy. Po miłosnych igraszkach nigdy jeszcze nie spał u boku żadnej kobiety. Między innymi właśnie dlatego wolał intymne spotkania w domach swoich partnerek, a nie u siebie. Kiedy to on musiał wyjść, wszystko było prostsze. Kilka razy posunął się nawet do tego, że zapakował protestującą kochankę do swojego samochodu i odwiózł ją do domu. Wizja spędzenia całej nocy z kobietą zawsze napełniała go niechęcią graniczącą z paniką. Zmusił się do wstania z łóżka i poszedł wziąć prysznic, a następnie włożył szlafrok, zmoczył myjkę w gorącej wodzie i wrócił do pokoju. Pomógł Lucy się umyć i nakrył ją kołdrą po samą szyję. - Widzimy się rano - mruknął, składając na jej ustach przelotny pocałunek. - Dokąd idziesz? - Będę spał na rozkładanym łóżku. - Zostań ze mną. - Lucy zachęcająco uniosła róg kołdry. Sam pokręcił głową. - Masz chorą nogę. Mógłbym ją przygnieść… albo coś w tym rodzaju… - Żartujesz? - Lucy uśmiechnęła się sennie. - Ta orteza jest niezniszczalna. Można przejechać po niej ciężarówką. Sam zastanawiał się dłuższą chwilę. Fakt, że on sam również tego pragnie, bardzo go zaniepokoił. - Lubię spać sam. - Och - odezwała się Lucy pozornie lekkim tonem. - Nigdy nie spędziłeś całej nocy z kobietą. -Nie. - Rozumiem. Ale to przecież nic złego. - Świetnie. - Sam odchrząknął, czując się jak skończony głupiec. Wiesz, że to nie ma nic wspólnego z tobą, prawda, Lucy? W powietrzu zabrzmiał jej delikatny śmiech. - Dobranoc. Było wspaniale. Dziękuję ci.

Sam pomyślał, że nigdy wcześniej żadna kobieta nie dziękowała mu za seks. - Cała przyjemność po mojej stronie. Udał się do drugiego pokoju, wciąż odczuwając lekkie wyrzuty sumienia. Choć w jego sercu zaszła pewna zmiana, wcale nie miał ochoty zastanawiać się, na czym polega. ROZDZIAŁ DZIEWIĘTNASTY Jak było do przewidzenia, matka Lucy natychmiast zakochała się w Samie. Ojciec początkowo zareagował bardziej powściągliwie, ale gdy podczas kolacji w Kaczej Zupie Sam zapytał o sondę kosmiczną, którą Phillip pomagał projektować, okazało się, że mają wspólne zain-teresowania, i ojciec Lucy, zazwyczaj milczący, rozgadał się jak katarynka. - …spodziewaliśmy się więc - ciągnął - że komety będą się składać z mieszaniny cząstek presolarnych oraz lodu, który powstał na obrzeżach Układu Słonecznego w temperaturze zera absolutnego. - Umilkł na chwilę. -Dla uściślenia dodam, że zero absolutne to… - …temperatura równa zeru w termodynamicznej skali temperatur dokończył za niego Sam. - Tak jest - rozpromienił się Phillip. - Okazało się jednak, że większa część materiału skalnego, tworzącego kometę, powstała wewnątrz Układu Słonecznego w ekstremalnie wysokich temperaturach. Do uformowania się komety dochodzi więc w warunkach gorąca i zimna. - Fascynujące - stwierdził Sam i było oczywiste, że naprawdę tak sądzi. Matka Lucy pochyliła się w jej stronę, szepcząc: - On jest cudowny. Tak przystojny i uroczy… Twój ojciec jest nim oczarowany. Nie wypuszczaj z rąk takiej okazji, kochanie. - Nie ma żadnej okazji - odparła Lucy również szeptem. - Mówiłam ci przecież. To zaprzysięgły kawaler. Matka przyjęła te słowa niemal z zadowoleniem. - Możesz to zmienić. Taki mężczyzna nie powinien żyć samotnie. To byłoby przestępstwo. - Nie zamierzam go torturować, usiłując go zmienić. - Lucy - szepnęła matka tym razem z niecierpliwością w głosie. - Jak myślisz, po co jest małżeństwo? Po kolacji cała czwórka udała się do domu Sama, żeby napić się kawy. Początkowo tego nie planowali, ale gdy matka Lucy usłyszała o winnicy oraz odrestaurowanym wiktoriańskim domu, niemal zażądała, żeby ją tam zawieźć. Mark i Holly wyjechali na weekend do Bellingham, gdzie mieszkali rodzice

Maggie, więc Sam przystał na prośbę Cherise i zapytał ją, czy zapłaci mu dwadzieścia pięć centów za oprowadzenie jej po posiadłości. - Zostanę w kuchni i przygotuję kawę - powiedziała Lucy. - Mamo, tylko nie zamęczaj Sama pytaniami. Matka otworzyła szeroko oczy i spojrzała na nią ze zdziwieniem. - Nie mam w zwyczaju tego robić. - Odpowiadam tylko na te pytania, które wcześniej zaaprobuję oznajmił Sam - ale dla ciebie, Cherise, zrobię wyjątek. Cherise zachichotała. - Pomogę Lucy zaparzyć kawę - oświadczył ojciec. - Rozmowy o remoncie domu brzmią dla mnie jak chiń-szczyzna. Nie odróżniam okapu od pergoli. Lucy zmieliła porcję aromatycznych ziaren w elektrycznym młynku i wsypała kawę do ekspresu, podczas gdy ojciec napełniał dzbanek wodą. - Co sądzisz o Samie? - zapytała. - Podoba mi się. Inteligentny chłopak. Mam wrażenie, że ma poukładane w głowie i dobrze sobie radzi, a poza tym rozśmieszył go mój dowcip o Heisenbergu. Nie potrafię pojąć, dlaczego tak zdolny człowiek marnuje się, uprawiając winorośl. - To nie jest marnowanie się. - Tysiące ludzi na całym świecie produkują wino. Nie ma sensu stwarzać kolejnej odmiany, gdy istnieje ich tale wiele. - Równie dobrze mógłbyś powiedzieć, że nie powinno się stwarzać nowych dzieł sztuki, bo na świecie mamy ich całe mnóstwo. - Sztuka i wino nie dają ludziom tyle, ile nauka. - Sam byłby innego zdania. Lucy przyglądała się, jak ojciec wlewa wodę do ekspresu. Maszyna cicho pstryknęła i wyprodukowała obłoczek pary. Kawa zaczęła się parzyć. - Istotniejszą rzeczą jest - zauważył ojciec - co ty o nim sądzisz. - Też mi się podoba, ale nigdy nie stworzymy poważnego związku. W moich planach na przyszłość nie ma dla niego miejsca. To samo zresztą można powiedzieć o nim. Phillip wzruszył ramionami. - Jeśli lubisz jego towarzystwo, nie ma nic złego w tym, że swobodnie spędzacie razem czas. Przez chwilę milczeli, przysłuchując się cichemu syczeniu ekspresu. - Spotykacie się jutro z Alice i Kevinem? - zapytała Lucy.

Ojciec skinął głową i wyraźnie spochmurniał. - Wiesz, że to małżeństwo - jeśli w ogóle do niego dojdzie - nie ma najmniejszych szans na przetrwanie. - Nie możesz mieć stuprocentowej pewności, że tak będzie zaoponowała Lucy, choć w duchu przyznała mu rację. - Ludzie potrafią nas zaskakiwać. - To prawda - przyznał ojciec. - Ale na stare lata staję się coraz większym sceptykiem. Gdzie są filiżanki do kawy? Zaczęli rozglądać się po kuchni, aż w końcu znaleźli je w jednej z szafek. - Ostatnio odbyłem poważną rozmowę z mamą - powiedział Phillip i dodał: Zapewne powiedziała ci, że kiedyś byłem już żonaty. - Tak - zdołała wykrztusić Lucy, całkowicie zaskoczona. - To było dla mnie prawdziwe zaskoczenie. - Cała ta sprawa z tobą, Kevinem i Alice ożywiła pewne wspomnienia, do których dawno nie wracaliśmy. - Czy to źle? - zapytała Lucy ostrożnie. - Nie wiem. Nigdy nie byłem zdania, że mąż i żona powinni o wszystkim sobie mówić. Niektórych problemów nie da się rozwiązać poprzez rozmowę. - Te wspomnienia mają zapewne związek z… nią? Z jakiegoś powodu słowa „z twoją pierwszą żoną” były dla Lucy zbyt trudne do wymówienia. - Tak. Kocham twoją matkę. I unikam porównań. Tamten związek był… milczenie pełne melancholijnego napięcia. Lucy jeszcze nigdy nie widziała ojca w takim stanie. - To była całkiem osobna kategoria. - Jak miała na imię? - zapytała łagodnie. Phillip otworzył usta, jakby chciał odpowiedzieć, ale po chwili pokręcił głową i zamilkł. Cóż to musiała być za kobieta, pomyślała Lucy, skoro prawie trzydzieści lat po jej śmierci ojciec nie jest w stanie wymówić jej imienia… - Ta intensywność emocji… - odezwał się po chwili Phillip takim tonem, jakby mówił do siebie. - To poczucie, że dwoje ludzi jest sobie tak bliskich jak dwie połówki tworzące idealną całość… To było… niezwykłe. - Widzę, że tego nie żałujesz - powiedziała Lucy. - Oczywiście, że żałuję. - Ojciec spojrzał na nią błyszczącymi oczyma. Lepiej byłoby nie znać takiego uczucia. Ale to tylko moje zdanie. Ktoś inny może powie, że warto zapłacić każdą cenę za kilka chwil tego, czego udało mi się doświadczyć - dodał zduszonym głosem, odwrócił się i zaczął nalewać kawę do filiżanek.

Bezgranicznie zaskoczona tą niezwykłą jak na ojca manifestacją uczuć Lucy w milczeniu pokuśtykała w kierunku szafki, by wyjąć z szuflady łyżeczki. Gdyby był on człowiekiem nieco bardziej bezpośrednim, nie zawahałaby się objąć go i przytulić. Jego chłód i nienaganne maniery były jednak niczym zbroja skutecznie zniechęcająca do okazywania miłości i przywiązania. Do Lucy w końcu dotarło coś, czego nigdy nie zauważała - niezachwiany spokój i opanowanie ojca nie miały nic wspólnego z wewnętrzną harmonią. Po powrocie do Kalifornii matka zadzwoniła do Lucy, by powiedzieć jej, że spotkanie z Alice i Kevinem wypadło tak, jak można się było tego spodziewać. Zdaniem Cherise narzeczeni wyglądali na dość przygnębionych. Kevin prawie w ogóle się nie odzywał. - Odniosłam wrażenie - powiedziała matka - że oboje postanowili pobrać się za wszelką cenę, niezależnie od okoliczności. Myślę, że rodzice Kevina wywierają na niego silną presję. Zależy im bardzo, żeby jak najszybciej się ożenił. Lucy uśmiechnęła się smutno. Rodzice Kevina, teraz już starsi państwo, ubolewali nad niedojrzałością i egoizmem swojego jedynaka, którego niegdyś bardzo rozpieszczali. Było już jednak za późno na rozpamiętywanie momentu, w jakim popełnili błąd. Sądzili zapewne, że małżeństwo zmieni go na lepsze. - Podczas kolacji wszyscy bardzo staraliśmy się, żeby dobrze wypaść. - Nawet tato? - zapytała Lucy kpiąco. - Nawet tato. Jedyny mały zgrzyt nastąpił w momencie, gdy Kevin zaczął wypytywać mnie o ciebie. - Naprawdę? - Lucy poczuła ukłucie w żołądku. -Przy wszystkich? - Tak. Chciał wiedzieć, jak się czujesz, a potem zapytał, jak poważnie traktujesz znajomość z Samem. - O Boże. Alice pewnie miała ochotę go zabić. - Wybrał sobie dość niefortunny moment - zgodziła się matka. - Co mu powiedziałaś? - Prawdę. Że dobrze wyglądasz i sprawiasz wrażenie szczęśliwej oraz że jesteście sobie z Samem bardzo bliscy. Nawet nie wiesz, jak się cieszyłam, że mogę to stwierdzić. - Mamo, mówiłam ci już, że nigdy nie stworzę poważnego związku z Samem. Proszę, nie rób sobie nadziei na coś, co jest niemożliwe. - Nie mów „to niemożliwe” - odparła matka z niewzruszonym spokojem - o czymś, co właśnie się zdarza. Dwa dni po wizycie rodziców Lucy przeprowadziła się do apartamentu nad zatoką Friday. Ku jej zaskoczeniu Sam upierał się, że powinna zostać u niego

nieco dłużej, by całkowicie dojść do siebie. - Poza tym - stwierdził - obawiam się, że nie opanowałaś jeszcze w pełni sztuki chodzenia o kulach. - Opanowałam ją doskonale - odparła Lucy. - Potrafię nawet wykonywać rozmaite sztuczki. Powinieneś zobaczyć, jak radzę sobie we freestyle’u. - Te wszystkie schody… Tyle chodzenia… Nie możesz jeszcze jeździć samochodem. Jak będziesz robić zakupy? - Mam całą listę numerów ludzi z Kościoła Siódme Niebo. - Nie chcę, żebyś włóczyła się z bandą harleyowców. - Nie zamierzam się z nimi włóczyć - powiedziała z rozbawieniem Lucy. Będą tylko od czasu do czasu mi pomagać. Choć Sam miał wielką ochotę sprzeczać się z nią dalej, mruknął tylko: - To twoje życie. Lucy posłała mu szelmowski uśmiech. - Nie martw się - stwierdziła. - Pozwolę ci od czasu do czasu wpaść do mnie na szybki numerek. Sam się nachmurzył. - To wspaniale. Oczywiście przede wszystkim zależy mi na łatwym seksie. Choć Lucy opuszczała dom przy ulicy Rainshadow ze smutkiem, wiedziała, że tak będzie lepiej dla nich obojga. Jeszcze kilka dni bliskości i Sam na pewno zacząłby czuć się osaczony. A przede wszystkim nie mogła się już doczekać powrotu do pracowni. Rozpaczliwie tęskniła za swoim ukochanym szkłem. Miała niemal wrażenie, że bezustannie ją ono wzywa. Pierwszego ranka po powrocie do Gwiezdnej Huśtawki poczuła, że w jej sercu płonie twórczy ogień. Postanowiła stworzyć pełnowymiarowy projekt witrażowego okna do domu Sama. Wykorzystując kilka odręcznych rysunków oraz program komputerowy, zaznaczyła linie cięcia i rozmieszczenie kolorów. Zamierzała sporządzić trzy kopie projektu: jedną jako punkt odniesienia, drugą do wycinania, a trzecią jako wzór, na którym złoży witraż w całość. Następnym krokiem miał być żmudny proces cięcia i łamania szkła, połączony, gdyby zaszła taka potrzeba, ze zmienianiem kształtu poszczególnych elementów i przycinaniem ich krawędzi. Wciąż jeszcze pracowała nad projektem, gdy odwiedził ją Sam. Ponieważ była już pora lunchu, przyniósł z sobą dwie pokaźnych rozmiarów papierowe torby z logo sklepu Market Chef. - Kanapki - powiedział.

- Nie spodziewałam się, że przyjdziesz! - wykrzyknęła Lucy. Na jej twarzy pojawił się prowokacyjny uśmiech. - Nie potrafisz trzymać się ode mnie z daleka. Sam rzucił okiem na piętrzące się na stole szkice. - Wolisz to zamiast przyjemnego życia w moim domu? Lucy się roześmiała. - Cóż, było mi bardzo miło, że tak się mną opiekowałeś… ale dobrze jest znów się czymś zająć. Sam położył torby na roboczym stole i podszedł bliżej, chcąc przyjrzeć się projektowi. Przez dłuższą chwilę kontemplował wzór. - Jest bardzo ładny. - Będzie fantastyczny - powiedziała Lucy. - Nie masz pojęcia, ile piękna doda mu szkło. Kąciki jego ust drgnęły. - Znając cię, mogę spodziewać się wszystkiego. -Po dłuższej chwili dodał: Przyniosłem prezent, który upiększy twoją pracownię. Pomyślałem, że będziesz chciała trzymać go właśnie tutaj. - Nie musiałeś mi niczego kupować… - Ale przez jakiś czas nie będziesz mogła go używać. - Gdzie on jest? - Siedź spokojnie. Zaraz zobaczysz. Sam wyszedł z pracowni. Gdy pojawił się ponownie, jej oczy rozszerzyły się ze zdziwienia. Prowadził rower z pięknie wyprofilowaną kierownicą. - Nie wierzę. Och, Sam. Jesteś najcudowniejszym, najsłodszym… przerwała okrzyki zachwytu, podziwiając odrestaurowany pojazd, z wyjątkiem białych błotników cały w kolorze soczystej zieleni. - To schwinn hornet z 1954 roku - oznajmił Sam, przekazując jej prezent. Lucy musnęła palcami warstwę ozdobnej patyny, grube czarne opony i białe skórzane siodełko. - Jest doskonały - powiedziała łamiącym się głosem i jednocześnie stwierdziła ze zdumieniem, iż do oczu napłynęły jej łzy. Tego rodzaju prezent mogła otrzymać jedynie od kogoś, kto ją rozumiał, pojął… Był to również sygnał, że Sam rzeczywiście coś do niej czuje, czy sobie tego życzył, czy nie. Zaskoczona, uświadomiła sobie, jak wiele to dla niej znaczy, jak bardzo pragnie, by choć w pewnym stopniu się nią opiekował. - Dziękuję ci. Ja… Wstała, zarzuciła mu ramiona na szyję i przycisnęła twarz do jego ramienia. - To drobiazg. - Sam, wyraźnie skrępowany, poklepał ją lekko po plecach. Nie trzeba się zaraz rozklejać.

- Jest wspaniały. To najmilsza rzecz, jaką kiedykolwiek dostałam powiedziała Lucy stłumionym głosem, wyczuwając zdenerwowanie Sama i rozumiejąc jego przyczynę. Roześmiała się nieco sztucznie i wspięła na palce, by pocałować go w policzek. - Spokojnie. Nadal cię nie kocham. - Dzięki Bogu. Sam spojrzał na nią z szerokim uśmiechem, oddychając z ulgą. Przez następne dwa miesiące Lucy intensywnie zajmowała się pracą. Sam odwiedzał ją często pod pretekstem pytania o jej samopoczucie, ale wizyty te zazwyczaj kończyły się ich wspólnym wyjściem na obiad. Choć często szli potem do jej mieszkania, seks nie był czymś, czego Sam domagał się bądź oczekiwał. Wydawało się, że sprawia mu przyjemność sama rozmowa z Lucy, przebywanie w jej towarzystwie. Pewnego popołudnia przyprowadził do pracowni Holly. Lucy pomogła dziewczynce wykonać prostą ozdobę na okno ze szkła i folii miedzianej. Kiedy indziej udali się we trójkę do parku rzeźb, gdzie Sam natychmiast został otoczony przez gromadkę rozchichotanych dzieci. Niewiele myśląc, zaczął udawać kamienną postać, zachęcając je, by poszły za jego przykładem. Jego zachowanie nie przestawało zaskakiwać Lucy. Choć deklarował, iż chce unikać emocjonalnego zaangażowania, jednocześnie sprawiał wrażenie człowieka, który pragnie bliskości. Podczas rozmów poruszali często osobiste tematy, wymieniali poglądy, myśli i wspomnienia z dzieciństwa. Im więcej Lucy dowiadywała się o rodzinie Nolanów, tym bardziej współczuła Samowi. Dzieci alkoholików często wykształcają w sobie nieufność wobec uczuć. Usiłują się izolować, broniąc się tym samym przed zranieniem, manipulacją lub, w najgorszym razie, porzuceniem. Za najniebezpieczniejszą rzecz na świecie uważają bliskość. Mimo to Sam coraz bardziej zbliżał się do Lucy i najwyraźniej nie zdając sobie z tego sprawy - stopniowo uczy! się jej ufać. Ona zaś pragnęła powiedzieć mu, iż wart jest więcej, niż sądzi. Przypuszczała nawet, że Sam stanie się w końcu zdolny do obdarzenia kogoś miłością. Chociaż ta zmiana mogła nastąpić bardzo późno. Dlatego kobieta, która będzie wiązać z jego osobą poważne nadzieje na małżeństwo, niemal na pewno skończy ze złamanym sercem. Lucy zaczęła się obawiać, iż to właśnie ona będzie tą kobietą. Gdyby tylko sobie na to pozwoliła, od razu zakochałaby się w Samie. Była tak spragniona jego towarzystwa, tak szczęśliwa, gdy spędzali wspólnie chwile, iż czuła, że należy jak najszybciej zakończyć tę znajomość. Wiedziała, że jeśli będzie zbyt długo z tym zwlekać, przeżyje rozstanie bardzo

ciężko - o wiele ciężej niż rozpad jej związku z Kevinem. Przed podjęciem jednak ostatecznej decyzji delektowała się każdą chwilą w towarzystwie Sama, każdym skradzionym momentem radości, przesyconym słodko —gorzką świadomością, że szczęście jest równie ulotne jak światło księżyca. Choć Lucy nie utrzymywała kontaktów z Alice, matka informowała ją o postępach w przygotowaniach do ślubu. Ceremonia miała się odbyć w ponadstuletniej białej kaplicy pod wezwaniem Naszej Pani Patronki Szczęśliwej Drogi nad zatoką Roche, na zachodzie wyspy, a przyjęcie weselne - na dziedzińcu McMillin’s, historycznej restauracji, również położonej nad samym oceanem. Lucy nie rozumiała tego, że choć matka nie pałała sympatią do Kevina, była bardzo podekscytowana samym ślubem. Kolejny raz odnosiła wrażenie, że nawet najbardziej karygodne zachowanie uchodzi Alice na sucho. Niedługo potem Lucy otrzymała pocztą zaproszenie na ślub. Położyła je w rogu kuchennego segmentu i ilekroć na nie patrzyła, czuła złość i gorycz. Gdy Sam przyjechał, by zabrać ją na obiad, od razu zauważył zaklejoną kopertę. - Co to? Lucy zrobiła kwaśną minę. - Zaproszenie na ślub. - Nie zamierzasz go otworzyć? - Mam nadzieję, że jeśli będę odwlekać tę chwilę i ignorować je, w jakiś sposób zniknie mi z oczu. Lucy stanęła przy zlewie i zajęła się myciem sałaty w cedzaku. Sam podszedł do niej od tyłu. Położył ręce na jej biodrach i przyciągnął ją do siebie. Schylił się i musnął ustami skraj jej ucha. Lucy zakręciła wodę i wytarła ręce w wiszącą obok zlewu ścierkę. - Nie wiem, czy powinnam pójść - powiedziała szorstko. - Nie chcę, ale muszę. Nie widzę innego wyjścia. Sam zmusił ją, by się odwróciła i spojrzała mu w oczy. Oparł ręce o brzeg blatu, tuż obok jej bioder. - Spodziewasz się, że zaboli cię, gdy zobaczysz Kevina idącego wzdłuż kościelnej nawy z Alice u boku? - Trochę. Ale nie z powodu Kevina, tylko mojej siostry. Wciąż jestem na nią wściekła za to, w jaki sposób mnie zdradziła i jak wraz z Kevinem mnie okłamywali. A teraz rodzice powrócili do swoich dawnych zwyczajów i sfinansują jej cały ślub, co oznacza, że Alice nigdy się nie zmieni, nigdy się nie nauczy…

- Złap oddech - przypomniał jej Sam. Lucy wciągnęła głęboko powietrze do płuc i głośno je z nich wypchnęła. - Choć myśl o tym ślubie szczerze mnie mierzi, nie mogę zostać w domu. Wyglądałoby to tak, jakbym wciąż jeszcze czuła coś do Kevina albo była zazdrosna. - Chcesz, żebym cię gdzieś zabrał? - zapytał Sam. Lucy zmarszczyła brwi zaskoczona i zmieszana. - To znaczy… wtedy, kiedy oni będą brali ślub? - Zabiorę cię do miłego meksykańskiego kurortu. Leżąc na białej piaszczystej plaży i popijając mojito, nie będziesz musiała zaprzątać sobie nimi głowy. Lucy popatrzyła na niego szeroko otwartymi oczyma. - Zrobiłbyś to dla mnie? Sam się uśmiechnął. - Ja też coś bym z tego miał. Na przykład możliwość oglądania ciebie w bikini. Powiedz, dokąd chciałabyś polecieć. Los Cabos? Baja? A może Belize lub Kostaryka? - Sam. - Lucy nerwowo pogładziła jego pierś. -Dziękuję ci. Nie potrafię wyrazić, jak bardzo jestem ci wdzięczna za tę propozycję, ale nawet największa ilość mojito nie wymaże z mojej świadomości faktu, że to dzień ślubu Alice i Kevina. Będę musiała wziąć w tym udział. Nie oczekuję, że ty… - zamilkła gwałtownie. - Zgodziłaś się towarzyszyć mi na ślubie Marka i Maggie powiedział Sam. - Będzie sprawiedliwie, jeśli pójdę z tobą na ślub twojej siostry. - Dziękuję ci. - Nie ma za co. -Nie… naprawdę - powiedziała szczerze Lucy. -Od razu poczułam się lepiej. Gdy tylko wypowiedziała te słowa, zapragnęła je cofnąć. Obawiała się, że zdradziła zbyt wiele. Każdy dowód na to, że potrzebuje Sama, że jest od niego emocjonalnie uzależniona, mógł skłonić go do odejścia. On jednak ujął jej twarz w swoje dłonie i pocałował ją w usta. Przesuwał powoli dłonią po jej plecach, po czym położył obie ręce na jej biodrach i przycisnął ją mocno do siebie. Lucy poczuła, jak bardzo jest podniecony, i jej oczy się rozszerzyły. Sam zdążył już dobrze ją poznać, znał jej najwrażliwsze miejsca, wiedział, jak rozbudzić w niej namiętność. Całował ją tak długo, aż zamknęła oczy i mocno się do niego przytuliła. Serce biło jej jak szalone. Powolne gorące pocałunki, pozbawiające ją sił i napełniające jej serce pożądaniem…

Zdołała jeszcze odchylić lekko głowę i szepnąć: - Na górę. I Sam wziął ją na ręce. W następny weekend Mark i Maggie pobrali się na nieczynnym promie w Seattle. Dzień był ciepły i piękny, a wody jeziora Union lśniły szafirowo. Cała ceremonia przebiegła wyjątkowo spokojnie. Żadnych nerwów i niepewności, żadnego napięcia i zamieszania, tylko autentyczne szczęście, którym emanowała młoda para. Maggie wyglądała pięknie w luźnej jedwabnej sukience koloru kości słoniowej, sięgającej jej do kolan. Dekolt w kształcie litery V oraz ramiączka sukienki obszyte były delikatnie prześwitującym kremowym szyfonem. Włosy miała upięte i przyozdobione pękiem białych różyczek. Holly ubrana była w podobną kremową sukienkę z roz-kloszowaną spódnicą i tiulowym podszyciem. Lucy szczególnie wzruszył fakt, że gdy Mark i Maggie stanęli przed urzędnikiem, by złożyć przysięgę małżeńską, dali znak Holly, by się do nich przyłączyła. Kędy Mark pocałował pannę młodą, schylił się, by dać również buziaka dziewczynce. Na pokładzie promu serwowano smakowite dania i przekąski: mnóstwo owoców, kolorowe sałatki, makarony i ryż, świeże owoce morza z Pacyfiku, brioszki nadziewane serem, bekonem i sosem chutney oraz całe rzędy tart i warzywnych rolad. Zamiast tradycyjnego tortu na paterach z pleksi piętrzyły się góry rozmaitych ciastek. Kwartet jazzowy grał na żywo melodię Embraceable You. - Szkoda, że ta uroczystość nie odbywała się dopiero po ślubie Alice powiedziała Lucy do Sama. - Dlaczego? - Wszyscy są niezwykle szczęśliwi, a Mark i Maggie nie widzą poza sobą świata. W porównaniu z tym ślub mojej siostry wypadnie dość blado. Sam roześmiał się i podał jej kieliszek szampana. W ciemnym garniturze i wzorzystym krawacie prezentował się niesamowicie przystojnie, choć jednocześnie widać było, że należy do mężczyzn, którzy źle się czują w oficjalnym stroju. - Propozycja ucieczki do Meksyku wciąż jest aktualna - powiedział. - Nie kuś mnie. Gdy goście nałożyli już potrawy na talerze i zajęli miejsca przy stołach, Sam wystąpił naprzód, by wznieść toast. Mark wstał, obejmując Maggie i Holly. - Gdyby nie publiczny transport - powiedział Sam -mój brat nie wziąłby dziś ślubu. On i Maggie zakochali się w sobie podczas przejażdżki promem z Bellingham do Anacortes… co z kolei przywodzi mi na myśl powiedzenie, że

życie jest podróżą. Niektórzy ludzie posiadają naturalny zmysł orientacji. Można zostawić ich samych w nieznanej okolicy, mimo to doskonale dadzą sobie radę. Mój brat do nich nie należy. Kilka osób głośno się roześmiało. Sam przerwał, a Mark posłał mu kpiącoostrzegawcze spojrzenie. - Kiedy więc Mark jakimś cudem zjawia się tam, gdzie powinien, wszyscy, w tym on sam, uznają to za miłą niespodziankę. Kolejna, jeszcze głośniejsza salwa śmiechu. - W jakiś sposób jednak, mimo tych wszystkich przeszkód drogowych, objazdów i jednokierunkowych ulic, Mark zdołał odnaleźć drogę do Maggie. Sam uniósł kieliszek. - Za wspólną podróż Marka i Maggie. I za Holly, która jest kochana bardziej niż jakakolwiek inna dziewczynka na świecie. Wszyscy bili brawo i pokrzykiwali, a kwartet jazzowy zaintonował wolną romantyczną wersję przeboju Fly Me to the Moon. Mark wziął Maggie w ramiona i ruszył z nią do tańca. - Wypadło świetnie - szepnęła Lucy do Sama. - Dzięki. - Uśmiechnął się do niej. - Nie odchodź nigdzie. Zaraz wrócę. Podał pusty kieliszek przechodzącej kelnerce, podszedł do Holly i zaczął z nią tańczyć. Kręcił piruety, pozwolił jej stanąć na swoich stopach, wreszcie podniósł ją wysoko i powoli okręcił się w koło. Uśmiech na twarzy Lucy ustąpił miejsca melancholijnej zadumie. Alan Spellman, jej dawny profesor, przysłał jej rano e-mail, którego treść bardzo ją zmartwiła. Nikomu jeszcze o tym nie powiedziała. Choć wiedziała, że powinna się cieszyć, czuła tylko niepewność i smutek. Alan donosił, że komisja w Mitchell Art Center postanowiła przyznać jej roczne stypendium w Nowym Jorku. Wystarczyło jeszcze tylko wyrazić pisemną zgodę na warunki otrzymania grantu i wszystko miało zostać podane do publicznej wiadomości. Alan szczerze gratulował Lucy. „Nie mógłbym być bardziej zadowolony”, pisał. „Ty i Mitchell Center to idealny związek”. Zdanie to rozbawiło Lucy. Pomyślała, że ma tak nieudane życie osobiste, iż sztuka jest dla niej najlepszym partnerem. Pojedzie na rok do Nowego Jorku, stanie się znana w całym kraju, będzie współpracować z innymi artystami, eksperymentować z nowymi technologiami, dawać od czasu do czasu publiczne pokazy w pracowni na terenie ośrodka, a na koniec otworzy wystawę swoich prac. Było to jej wielkie marzenie i nic nie stało na przeszkodzie, by je zrealizowała. Z wyjątkiem Sama.

Nie składała żadnych obietnic. On też nie. Według przyjętych przez nich zasad można było z dnia na dzień zakończyć znajomość i odejść, nie oglądając się za siebie. Lucy wiedziała, że tak wyjątkowa okazja nieprędko nadarzy się ponownie. A może już nigdy nie dostanie drugiej szansy? Wiedziała również, że Sam nie życzyłby sobie, by tak się dla niego poświęciła. Dlaczego więc jej serce przepełniała melancholia? Ponieważ chciała spędzać jeszcze więcej czasu z Samem. Ponieważ ich relacja, choć specyficzna i niepełna, wiele dla niej znaczyła. Zbyt wiele. Lucy powróciła myślami do teraźniejszości. Przyglądała się, jak ojciec Maggie prosi córkę do tańca, a Mark podchodzi do Sama, by odbić mu Holly. Dołączyły do nich kolejne pary, kołysząc się w takt powolnej, tęsknej melodii. Sam skierował się do Lucy i w milczeniu wyciągnął rękę. - Nie mogę tańczyć - zaprotestowała ze śmiechem, wskazując na ortezę. - Będziemy udawać - oznajmił z radością. Objął ją ramionami. Jego opalona skóra pachniała cedrową słodyczą, delikatną wełną i krochmaloną bawełną. Ponieważ Lucy nie mogła tańczyć, kołysali się tylko z boku na bok, mocno w siebie wtuleni. W sercu Lucy narastał niepokój, tęsknota podszyta lekką paniką. Wiedziała, że jeśli go opuści, nie będzie mogła już wrócić. Nie byłaby w stanie oglądać go u boku innej kobiety i obserwować, jak ich drogi się rozchodzą. Każde wspomnienie ich letniego romansu sprawiałoby jej zbyt wielki ból. Zbliżyli się do siebie tak bardzo, że wytworzyło się między nimi coś wyjątkowego, cudownego, przekraczającego zwykłą fizyczność. Ale ich wewnętrzne mechanizmy obronne działały jak należy. Wciąż pozostawali od siebie niezależni, nie otworzyli się przed sobą całkowicie, choć Lucy zawsze pragnęła tego w swoich związkach. I o dziwo, z nikim nie była jeszcze tak blisko jak właśnie z Samem. „Lepiej byłoby nie znać takiego uczucia”, powiedział jej ojciec. Dopiero teraz zaczynała rozumieć, co miał na myśli. - Co się dzieje? - wyszeptał Sam. Lucy uśmiechnęła się szybko. -Nic. Ale on nie dał się oszukać. - Czym się martwisz? - Trochę boli mnie noga - skłamała. Objął ją mocniej. - Usiądźmy na chwilę - zaproponował i zaprowadził ją do stolika. Następnego ranka Lucy obudziła się później niż zazwyczaj. Do sypialni zaglądało słońce. Przeciągnęła się leniwie, ziewnęła, odwróciła się na drugi bok i zamrugała ze zdziwienia. Obok niej leżał Sam pogrążony w głębokim śnie.

Rozpamiętując wydarzenia ubiegłego wieczoru, przypomniała sobie w końcu, że przyprowadził ją do domu. Ponieważ wypiła o jedną lampkę szampana za dużo, była lekko pijana i nienaturalnie wesoła. Sam pomógł jej się rozebrać i położył ją do łóżka. Widząc, że próbuje go uwieść, roześmiał się cicho. - Jest późno, Lucy. Trzeba spać. - Pragniesz mnie - zamruczała Lucy. - Tak. Widzę to. Rozluźniła mu krawat i pociągnęła za niego, chcąc, by Sam zbliżył twarz do jej twarzy. Pocałowała go gorąco, zsunęła krawat z jego szyi i wręczyła mu go triumfalnym gestem. - Zrób coś niegrzecznego - powiedziała. - Zwiąż mnie. No, dalej, odważ się. Przycisnęła zdrową nogę do jego boku. - Chyba że jesteś zbyt zmęczony. - Musiałbym być martwy, żeby nie mieć na to sił -odparł Sam i niezwłocznie przystąpił do dzieła. Wyglądało na to, że po tych przyjemnych igraszkach ogarnęła go senność i zapomniał o postanowieniu, by nigdy nie spędzać całej nocy z kochanką. Spojrzenie Lucy błądziło po jego silnym, smukłym ciele, gładkich ramionach i plecach, po jego włosach rozrzuconych w kuszącym nieładzie. Podczas snu jego twarz wyglądała młodziej, a usta delikatniej. Gdy pod zamkniętymi powiekami przepływały senne obrazy, nieznacznie drgały mu rzęsy. Widząc, że pomiędzy jego brwiami pojawiła się lekka zmarszczka, Lucy nie mogła się powstrzymać. Wyciągnęła rękę i musnęła ją delikatnie czubkiem palca. Sam obudził się z cichym westchnieniem, nieco oszołomiony. - Lucy - powiedział zaspanym głosem, wyciągając rękę, by przyciągnąć ją do siebie. Dziewczyna przysunęła się do niego i wtuliła twarz w jasne włoski na jego piersi. Niemal w tym samym momencie poczuła, że drgnął, wyraźnie przestraszony. - Co… gdzie… - Uniósł głowę, rozejrzał się wokół i zamarł. - Jezu mruknął i wyskoczył z łóżka tak gwałtownie, jakby właśnie stanęło w płomieniach. - Co się dzieje? - zapytała Lucy, przestraszona jego reakcją. Sam wpatrywał się w nią z przerażeniem na twarzy. Zrobiło się jej trochę przykro. - Nie wróciłem wczoraj do domu. Spałem tutaj. - Przecież nic się nie stało. Renfield śpi w budzie, a Holly jest z Markiem i Maggie. Nie musisz się niczym martwić. Ale Sam zaczął szybko zbierać rozrzucone po podłodze części garderoby. - Dlaczego pozwoliłaś mi zasnąć? - Ja też zasnęłam - broniła się Lucy. - A zresztą i tak bym cię nie obudziła.

Byłeś wykończony, a ja nie mam nic przeciwko wspólnemu spaniu, więc… - Ale ja mam - powiedział z naciskiem Sam. - Nie mam w zwyczaju tego robić. Nie zostaję do rana. - Przecież nie jesteś wampirem. Nic się nie stało, Sam. To nic nie znaczy. Ale on jej nie słuchał. Z ubraniem w ręce poszedł do łazienki, by jak najszybciej wziąć prysznic. Niespełna minutę później do uszu Lucy dobiegł odgłos lejącej się wody. - …a potem po prostu wyszedł - zwierzała się Lucy przyjaciółkom jeszcze tego samego ranka - jak pies z podkulonym ogonem. Mruknął coś pod nosem i już go nie było. Nie wiedziałam, czy jest wściekły, czy wystraszony. Ale myślę, że czuł i złość, i strach. Gdy Sam wyszedł z mieszkania, Lucy udała się do pensjonatu. Siedziała teraz wraz z Justine i Zoe w kuchni, popijając kawę. Okazało się, że wszystkie trzy mają kłopoty. Zoe, zazwyczaj tak pogodna, martwiła się o chorą babcię, a Justine właśnie rozstała się z Duane’em, i choć usiłowała nadrabiać miną, widać było, że czuje się z tego powodu bardzo źle. Gdy Lucy zapytała ją o przyczynę zerwania, Justine odparła wymijająco: - Niechcący go przestraszyłam. - W jaki sposób? Musiałaś zrobić sobie test ciążowy? - Och, nie. - Justine niecierpliwie machnęła ręką. - Nie chcę rozmawiać o moich problemach. Twoje są o wiele bardziej interesujące. Opowiedziawszy przyjaciółkom o zachowaniu Sama, Lucy oparła podbródek na dłoni i zapytała z grymasem na twarzy: - Co takiego strasznego jest we wspólnie spędzonej nocy? Dlaczego Sam chce się ze mną kochać, ale wspólne spanie przyprawia go o atak paniki? - Pomyśl, z czym kojarzy się łóżko - odparła Justine. - To właśnie tam człowiek jest najbardziej bezbronny, podatny na zranienie, nieprzytomny. Gdy dwoje ludzi śpi w jednym łóżku, można uznać to za akt wielkiego wzajemnego zaufania. Dzielą z sobą swoją bezbronność. Jest to nieco inna bliskość niż seks, ale równie silna. - A Sam nie pozwala sobie na żadną bliskość - uzupełniła Lucy, przełykając ślinę przez ściśnięte gardło. Justine skinęła głową. - To rodzice uczą nas wiązać się z ludźmi. Pokazują nam, jak to się robi. Trudno się potem od tego uwolnić. A jego dla odmiany skrzywdzili. - Może mogłabyś porozmawiać z Samem - zasugerowała Zoe, kładąc dłoń na ramieniu Lucy. - Czasem, kiedy omawia się dany problem…

- Nie. Obiecałam sobie, że nie będę usiłowała go zmieniać. Sam odpowiada za swoje problemy, a ja za swoje. Lucy nie była świadoma, że po jej policzkach płyną łzy. Zauważyła to dopiero wówczas, gdy Justine podała jej papierową serwetkę. Wzdychając i pochlipując, wydmuchała nos i opowiedziała przyjaciółkom o stypendium w Nowym Jorku. - Pojedziesz, prawda? - zapytała Justine. - Tak. Wylatuję kilka dni po ślubie Alice. - Kiedy powiesz o tym Samowi? - Tuż przed wyjazdem. Chcę jak najprzyjemniej wykorzystać czas, jaki nam pozostał. A gdy się już o tym dowie, stwierdzi, że powinnam jechać i że będzie za mną tęsknił… ale w głębi serca poczuje ogromną ulgę. On też zdaje sobie sprawę z tego, co… dzieje się między nami. Zaczynamy się angażować, więc trzeba to jak najszybciej zakończyć. - Dlaczego? - zapytała miękko Zoe. - Ponieważ oboje wiemy, że Sam mnie skrzywdzi. Nigdy nie będzie w stanie powiedzieć „kocham cię”. - Lucy ponownie wydmuchała nos. Jeszcze chwila, a będziemy mieć problem. To wszystko zmierza w złym kierunku. - Przykro mi, Lucy - mruknęła Justine. - Gdybym wiedziała, że znajomość z nim sprawi ci ból, nigdy bym cię na nią nie namawiała. Myślałam, że chcesz się trochę zabawić. - Przecież się bawię - odparła Lucy szczerze, ocierając oczy. - Właśnie widzę - powiedziała Justine, a Lucy zachichotała przez łzy. Tego samego dnia po południu Lucy pracowała właśnie nad witrażem, gdy usłyszała pukanie do drzwi. Odłożyła na stół narzędzia do cięcia szkła, poprawiła włosy związane w koński ogon i zaprosiła do środka niespodziewanego gościa. Okazało się, że jest to Sam. Stał w progu ze sporym bukietem kwiatów, składającym się z pomarańczowych róż, żółtych lilii, różowych astrów oraz gerber. Lucy przeniosła wzrok z jego kamiennej twarzy na kolorowy bukiet. - Kwiaty na przeprosiny? - zapytała, usiłując powstrzymać cisnący się jej na usta uśmiech. -1 coś jeszcze. Sam wręczył jej prostokątne satynowe pudełko. Sądząc po wadze, mieścił się w nim co najmniej kilogram wykwintnej czekolady. - Z najszczerszymi przeprosinami. - Ośmielony jej miną dodał: - To nie twoja wina, że zostałem na noc. Przemyślałem to sobie i sądzę, że to doświadczenie mi

nie zaszkodziło. Właściwie to cieszę się, że tak się stało, bo tylko w ten sposób mogłem się przekonać, jak pięknie wyglądasz rano. Lucy roześmiała się. Na jej policzki wypłynął rumieniec. - Umiesz pięknie przepraszać. - Czy mogę zaprosić cię na kolację? - Poszłabym z chęcią, ale… -Ale? - Zastanawiam się, czy nie moglibyśmy poprzestać na zwykłej znajomości, bez żadnych „dodatków”. Przynajmniej przez kilka dni. - Oczywiście - odparł Sam, przypatrując się jej uważnie. - Czy mogę spytać dlaczego? - dodał cicho. Lucy podeszła do stołu, by położyć na nim kwiaty i czekoladę. - Muszę poukładać sobie pewne sprawy. Potrzebuję nieco przestrzeni. Jeśli w tej sytuacji zmienisz zdanie w sprawie kolacji, zrozumiem to. Z jakiegoś powodu jej słowa najwyraźniej go zdenerwowały. - Nie, nie zmienię zdania w sprawie kolacji. Chciałbym… - przerwał, szukając odpowiedniego słowa - być z tobą również w innych sytuacjach, nie tylko w łóżku. Lucy podeszła do niego z ciepłym, niewymuszonym uśmiechem na twarzy, który nieco go speszył. - Dziękuję ci. Stali naprzeciwko siebie, nie dotykając się. Oboje usiłowali zrozumieć, co się właściwie między nimi dzieje. Lucy miała wrażenie, że tkwi w tym dziwna sprzeczność. Sprawy układały się całkiem nie po ich myśli, ale jednocześnie było im z tym dobrze. Sam spoglądał na nią uważnie. Pod wpływem jego spojrzenia Lucy dostała na szyi gęsiej skórki. Cisza stawała się coraz bardziej krępująca, więc Lucy poruszyła się niespokojnie, usiłując ją przerwać. - Chcę cię objąć - powiedział Sam niskim głosem. Lucy jeszcze bardziej się zmieszała i roześmiała nerwowo, ale Sam zachował kamienną twarz. Wchodzili z sobą w najintymniejsze relacje, a w tej chwili zwykłe objęcie się i przytulenie wydawało się im czymś wyjątkowo trudnym. Lucy zrobiła krok do przodu. Sam powoli otoczył ją ramionami, jakby gwałtowniejszy ruch mógł ją przestraszyć czy spłoszyć. Objęli się mocniej, ich ciała idealnie do siebie pasowały. Lucy oparła głowę na ramieniu Sama. Wydawało się jej to naj naturalniej szą pozą na świecie. Czuła, jak powoli się uspokaja, jak jej każdy oddech, każda myśl i każde uderzenie serca łączą się z jego ciałem i jak spaja ich gorące uczucie.

Jeśli można było doświadczyć czystej miłości cielesnej nie w akcie seksualnym, lecz w zwykłym i zarazem autentycznym byciu razem, Lucy właśnie się to przydarzyło. Tutaj. W tym momencie. Stojąc tak, straciła całkowicie poczucie rzeczywistości. Miała wrażenie, że oboje wyślizgnęli się z czasu i zatracili się w sobie nawzajem, w tej tajemniczej jedności, którą razem stworzyli. W końcu Sam zrobił krok do tyłu i powiedział, że przyjedzie po nią w porze kolacji. Lucy bez namysłu skinęła głową. Musiała chwycić się framugi drzwi, żeby utrzymać się w pionie. Sam wyszedł, nie oglądając się na nią, i ruszył przed siebie ostrożnym krokiem człowieka, który również ma wyraźne problemy z utrzymaniem równowagi. Gdy Lucy zadzwoniła do Alana Spellmana, by powiedzieć mu, że jest zainteresowana stypendium, poprosiła go, by podał to do publicznej wiadomości dopiero pod koniec sierpnia. Alice i Kevin byliby już wtedy po ślubie, a ona sama zdążyłaby ukończyć wszystkie rozpoczęte projekty. Codziennie poświęcała sporo czasu na pracę nad witrażem, który miał się znaleźć w posiadłości przy Rainshadow. Było to trudne i ambitne zadanie, wymagające od niej najwyższych umiejętności technicznych. Zależało jej przy tym, by starannie dopracować każdy szczegół. Tnąc szkło i artystycznie je układając, miała wrażenie, że tworzy wiersz, w który przelewa swoje uczucia do Sama. Wszystkie elementy projektu ziemia, drzewo, niebo i księżyc - utrzymane były w naturalnej kolorystyce. By uzyskać efekt trójwymiarowej kompozycji, stapiała z sobą poszczególne kawałki szkła oraz układała je warstwowo. Kiedy środek był już gotowy, otoczyła brzegi witraża formą w kształcie litery U. Następnie przyszedł czas na lutowanie i uszczelnienie całości za pomocą cementu. W miarę jak okno nabierało kształtu, Lucy czuła, że emanuje ono ciepłem, które nie miało nic wspólnego z procesem lutowania. Pewnego wieczoru, gdy już zamykała pracownię, spojrzała przelotnie na niedokończony witraż, leżący na stole. Biło od niego ciepło i blask. Od czasu wspólnej nocy spędzonej w jej mieszkaniu związek z Samem był czysto platoniczny, choć nie można go było nazwać aseksualnym. Sam za wszelką cenę starał się ją uwieść - jego gorące pocałunki i namiętne pieszczoty sprawiały, że ciężko było im opanować pożądanie. Lucy jednak obawiała się, że gdyby w tym momencie poszła z nim do łóżka, wyznałaby mu, jak bardzo go kocha. Miała te słowa na końcu języka, wciąż o nich myślała i bardzo pragnęła je wypowiedzieć.

Tylko instynkt samozachowawczy sprawiał, że wciąż unikała tej chwili. A Sam, choć początkowo przyjmował jej uniki obojętnie, w miarę upływu czasu coraz bardziej się niecierpliwił. - Kiedy? - zapytał pewnego razu po długiej serii gorących pieszczot, zbliżając usta do jej ust i mierząc ją wzrokiem, w którym płonął niebezpieczny ogień. - Nie wiem - odparła słabym głosem Lucy i zadrżała, czując, jak jego dłoń głaszcze jej plecy i biodra. - Nie wcześniej, niż będę siebie pewna. - Pozwól mi cię posiąść - wyszeptał Sam, zbliżając jeszcze bardziej twarz do jej twarzy. - Pozwól mi kochać się z tobą przez całą noc. Chcę się znów przy tobie obudzić. Powiedz mi tylko, czego pragniesz, Lucy, a zrobię to. Kochać się. Nigdy tak wcześniej nie mówił. Słowa te ścisnęły jej serce niczym imadło. To właśnie dlatego pokochanie Sama było równoznaczne z cierpieniem. Chciał być z nią blisko, ale nie aż tak, jak ona tego by chciała. A ponieważ to, czego najbardziej pragnęła - jego miłość do niej - było niemożliwe, po raz kolejny powiedziała „nie”. Lucy skończyła witraż dwa dni przed ślubem Alice. Zaproszeni na tę uroczystość goście zaczęli już powoli zjeżdżać się na wyspę. Większość z nich zatrzymała się w kwaterach w kurorcie Roche Harbor lub w hotelu de Haro. Rodzice Lucy przyjechali rano i od razu udali się na spotkanie z Alice oraz z organizatorem wesela. Lucy postanowiła, że spotka się z nimi na lunchu następnego dnia, gdyż tego popołudnia była już umówiona z Samem na obiad. Zamierzała w końcu powiedzieć mu o wyjeździe do Nowego Jorku. Z zamyślenia wyrwało ją pukanie do drzwi pracowni. - Proszę! - zawołała. - Otwarte. Ku jej zaskoczeniu okazało się, że jest to Kevin. - Luce. Masz kilka minut? - zapytał z niewyraźnym uśmiechem na twarzy. Lucy poczuła nagły skurcz serca. Miała tylko nadzieję, że jej były chłopak nie zechce rozmawiać z nią o ich związku bądź na siłę naprawiać ich wzajemnych relacji. Być może pragnął nawiązać z nią poprawne stosunki, by dzień jego ślubu z Alice przebiegł w uroczystej, niczym niezmąconej atmosferze, ale było to całkowicie niepotrzebne. Lucy już dawno o nim zapomniała i nie miała najmniejszej ochoty na rozdrapywanie starych ran ani rozpamiętywanie ich wspólnej przeszłości. - Tak - powiedziała ostrożnie - ale jestem trochę zapracowana, a ty na pewno masz jeszcze więcej spraw na głowie. - Pan młody nie ma wielu obowiązków. Po prostu pojawię się tam, gdzie mi każą.

Kevin był przystojny jak zawsze, ale sprawiał dziwne wrażenie. Miał minę człowieka, który potyka się na chodniku i odwraca głowę, by sprawdzić, co przeszkodziło mu w marszu. Gdy podszedł bliżej, Lucy zaczęła przykrywać witraż kawałkami papieru. Chcąc koniecznie ukryć go przed jego wzrokiem, oparła się o brzeg stołu. - Już nie masz ortezy - zauważył Kevin. - Jak tam noga? - Świetnie - odparła lekko Lucy. - Muszę tylko na nią uważać. Nie wolno mi jej jeszcze zbytnio obciążać. Kevin stanął tuż obok niej. Lucy nieco się zmieszała, ale nie zamierzała się cofać. Przyglądając mu się uważnie, pomyślała, że choć kiedyś bardzo go kochała, teraz wydawał się jej kimś całkiem obcym. Miała wcześniej całkowitą pewność swoich uczuć… a tymczasem okazało się, że były one tylko imitacją miłości, jak sztuczne kwiaty do złudzenia przypominające prawdziwe lub cyrkonie lśniące niczym diamenty. Ich miłość była tylko grą. Pod czułymi słówkami i wymyślnymi rytuałami kryła się pustka. Miała tylko nadzieję, że Kevin stworzył z Alice głębszą i prawdziwszą relację, ale w duchu bardzo w to wątpiła. Było jej go nawet żal. - Jak się masz? - zapytała. Ciepły ton jej głosu sprawił, że Kevin pochylił się i westchnął ciężko. - Mam wrażenie, że porwało mnie tornado. Kolor kwiatów, drobne upominki dla gości z imiennymi wstążeczkami, fotograf, kamerzysta, cały ten kram… To wszystko jest o wiele bardziej skomplikowane i zwariowane, niż powinno być. To przecież tylko ślub. Lucy zmusiła się do uśmiechu. - Wkrótce będzie po wszystkim i będziesz się mógł zrelaksować. Kevin zaczął chodzić po pracowni, którą bardzo dobrze znał. Gdy jeszcze był z Lucy, odwiedzał ją tu dziesiątki razy. Zainstalował w niej nawet stojaki na szklane płyty. Teraz jednak Lucy czuła się przy nim nieswojo. Wydawał się jej intruzem, nie należał już do tego miejsca. Nie miał prawa przechadzać się w tak nonszalancki sposób po jej miejscu pracy. - Najdziwniejsze w tym wszystkim jest to - powiedział, przyglądając się z bliska półce z kloszami do lamp - że im bliżej jestem ślubu, tym bardziej pragnę zrozumieć, co właściwie stało się z nami. Lucy zamrugała. - To znaczy… z tobą i ze mną? -Tak. - To, że mnie zdradziłeś.

- Wiem. Ale muszę zrozumieć dlaczego. - To nie ma znaczenia. To już koniec. Pojutrze się żenisz. - Myślę, że gdybyś dała mi nieco więcej wolności -powiedział Kevin - nigdy nie odszedłbym do Alice. Związałem się z nią, bo chciałem ci pokazać, że potrzebuję więcej przestrzeni dla siebie. Lucy szeroko otworzyła oczy. - Kevin, nie chcę zaczynać tego tematu. Kevin ponownie do niej podszedł i stanął jeszcze bliżej. - Czułem, że w naszym związku czegoś brakuje - powiedział - i myślałem, że odnajdę to z Alice. Ale ostatnio uświadomiłem sobie, że… popełniłem błąd. Z tobą miałem wszystko, tylko tego nie dostrzegałem. - Przestań - odparła Lucy. - Mówię poważnie, Kevin. Nie ma sensu o tym rozmawiać. - Sądziłem, że popadliśmy w rutynę i nasze życie zaczyna stawać się nudne. Wydawało mi się, że pragnę rozrywki. Byłem idiotą, Luce. Byłem z tobą szczęśliwy i wszystko zepsułem. Tęsknię za tym. Ja… - Oszalałeś?! - wykrzyknęła Lucy. - Zaczynasz się wahać? Teraz, kiedy wszystko jest już zapięte na ostatni guzik i zaczynają zjeżdżać się goście? - Nie kocham Alice na tyle, by się z nią żenić. To błąd. - Złożyłeś jej obietnicę. Nie możesz się wycofać! Czy czerpiesz sadystyczną przyjemność z rozkochiwania w sobie kobiet, a następnie porzucania ich? - Zostałem do tego zmuszony. Nikt nie zapytał mnie o zdanie. Czy nie mogę decydować o własnym szczęściu? - Mój Boże, Kevin. To brzmi całkiem jak słowa Alice: „Chcę tylko być szczęśliwa”. Oboje uważacie, że szczęście to rzecz, za którą należy gonić jak dziecko za błyskotką. Ale nie zaznasz go dopóty, dopóki nie zaczniesz troszczyć się o innych ludzi, zamiast bezustannie zaspokajać własne zachcianki. Wyjdź stąd, proszę. Musisz dotrzymać obietnicy, którą złożyłeś Alice. Weź na siebie tę odpowiedzialność. Potem możesz szukać szczęścia. Kevin się skrzywił. Rady Lucy najwyraźniej go upokorzyły. W jednej chwili przestał się nad sobą użalać i wpadł we wściekłość. Widać było, że jego nastrój oscyluje pomiędzy dwoma ekstremami. - Chcesz mnie pouczać? - odezwał się szorstkim głosem. - Ty, która romansujesz z tym marnym pozerem Samem Nolanem? Wielkim koneserem win, który pochodzi z rodziny zapijaczonych lumpów i skończy tak samo jak oni? - Wyjdź stąd w tej chwili - powiedziała Lucy, podchodząc do stołu i stając za nim w ten sposób, że oddzielał ją od Kevina.

- To ja namówiłem go, żeby się z tobą spotkał. To była umowa, Luce… To ja za tym stoję. Był moim dłużnikiem. Pokazałem mu twoje zdjęcie w moim telefonie i poprosiłem, żeby zabrał cię na drinka. Alice to wymyśliła. - Kevin uśmiechał się, jakby opowiadał makabryczny dowcip. - Żebyś przestała zachowywać się jak ofiara. Żebyś zaczęła się z kimś spotykać, odżyła. Dzięki temu twoi rodzice przestali się tym wszystkim zamartwiać. - Czy przyszedłeś tu specjalnie po to, żeby mi o tym powiedzieć? Lucy pokręciła głową. - Tak się składa, że o wszystkim wiem. Sam przyznał mi się do tego na samym początku. Dotknęła dłonią stołu, pragnąc poczuć pod palcami kojący chłód szkła. - W takim razie dlaczego… - To nie ma znaczenia. Jeśli próbujesz skłócić mnie z Samem, daruj sobie. Zaraz po waszym ślubie opuszczam wyspę. Wyjeżdżam do Nowego Jorku. Kevin otworzył szeroko oczy. - Dlaczego? - Dostałam stypendium twórcze. Zaczynam nowe życie. Gdy Kevin usłyszał te słowa, oczy mu rozbłysły, a na jego twarzy pojawił się rumieniec. - Pojadę z tobą. Lucy spojrzała na niego całkowicie zaskoczona. - Nic mnie tu nie trzyma - oświadczył. - Przeniosę firmę do Nowego Jorku. Wszędzie można zajmować się architekturą krajobrazu. Lucy, to jest rozwiązanie! Wiem, że cię skrzywdziłem, wiem, że pokpiłem sprawę, ale obiecuję, że wszystko ci wynagrodzę. Przysięgam. Zaczniemy razem nowe życie. Zostawimy za sobą całe to żałosne… - Oszalałeś - stwierdziła Lucy, której ze zdziwienia niemal odebrało mowę. Przecież… żenisz się z moją siostrą. - Nie kocham jej. Kocham ciebie. Nigdy nie przestałem cię kochać. Wiem, że czujesz to samo. To było tak niedawno. Było nam tak dobrze razem… Przypomnę ci, musisz… - Kevin podszedł do niej i chwycił ją za ramiona. - Kevin, przestań! - Spałem z Alice, a ty z Samem, więc jest remis. To już się nie liczy. Lucy, posłuchaj mnie… - Wyjdź stąd! - Lucy nie posiadała się z wściekłości. Każdym nerwem wyczuwała otaczające ją szkło - tafle, kawałki, szklane kulki, płytki, frytę… W ułamku sekundy pojęła, że może przekształcić je siłą woli w dowolną rzecz.

Wyobraziła sobie pewne zjawisko i skoncentrowała na nim myśli. Kevin jeszcze mocniej ścisnął jej ramiona, oddychając ciężko. - To ja, Lucy. To ja. Chcę, żebyś wróciła. Chcę cię… Nagle puścił ją i cofnął się gwałtownie, tłumiąc przekleństwo. Mrożący krew w żyłach pisk przeszył powietrze. Mały ciemny kształt zaczął krążyć wokół głowy Kevina, trzepocząc skrzydłami. Nietoperz. - Co, u diabła… Kevin uniósł ręce i zaczął nimi wymachiwać, chcąc odpędzić agresywne stworzenie. - Skąd się to wzięło? Lucy spojrzała na stół do lutowania. Kręciły się na nim i podskakiwały dwa kawałki czarnego obsydianu, których nie włączyła jeszcze do witraża. Na jej okrzyk natychmiast uniosły się w powietrze, przemieniły w nietoperze i rzuciły się na Kevina. Zaatakowany przez trzy skrzydlate furie Kevin wybiegł z pracowni, potykając się i klnąc. Dwa nietoperze wyleciały za nim. Trzeci pofrunął w róg pomieszczenia, spadł na ziemię i zaczął uderzać skrzydłami o cementową podłogę. Lucy głęboko zaczerpnęła powietrza, podeszła do okna i otworzyła je. Słońce wisiało już nisko na niebie i powoli zaczynało zachodzić. Powietrze było ciężkie od całodziennego upału. - Dziękuję - powiedziała Lucy i cofnęła się. - Leć. Po chwili nietoperz wzbił się w powietrze i wyfrunął na zewnątrz, znikając na tle nieba. ROZDZIAŁ DWUDZIESTY — Będziesz musiał to poskładać - powiedział Sam i przykucnął, chcąc przyjrzeć się pracy Aleksa, który zainstalował się pod rozchwianymi bocznymi schodkami, prowadzącymi z pierwszego piętra do centralnej kopuły domu. Zdrapał z nich starą farbę i oczyścił wszystkie szczeliny, po czym zaczął umacniać stopnie specjalnymi podkładkami, by znacznie zwiększyć ich wytrzymałość. - Dlaczego? - zapytał Alex, przestając na chwilę uderzać młotkiem. - Lucy przychodzi na obiad. - Daj mi dziesięć minut. Zaraz skończę. - Dzięki. - Sam popatrzył na brata, marszcząc brwi. Nie wiedział, co mu

powiedzieć, jak mu pomóc. Alex ostatnio zachowywał się dziwnie. Krążył cicho po domu jak zdenerwowany kot. Sam i Mark mieli nadzieję, że zakończenie sprawy rozwodowej przyniesie mu ulgę, ale okazało się, że jeszcze bardziej go to przygnębiło. Schudł i przestał o siebie dbać. Pod oczami miał ciemne sińce, przez co wyglądał jak rabuś grobów. To, że pomimo całego swego zaniedbania i wyczerpania wciąż był uderzająco przystojny, zawdzięczał jedynie dobrym genom. Choć na ślubie Marka przez cały wieczór stał w kącie i pił, kobiety ani przez chwilę nie dawały mu spokoju. - Al - powiedział Sam. - Nie wpakowałeś się w kłopoty, co? Stukot młotka ucichł ponownie. - Nie biorę narkotyków, jeśli o to ci chodzi. - Wyglądasz tragicznie. - Czuję się dobrze jak nigdy. Sam spojrzał na brata z powątpiewaniem. - Dobrze to słyszeć. Nagle rozległ się dźwięk dzwonka. Sam zszedł na parter, by otworzyć drzwi. Okazało się, że to Lucy. Zjawiła się wcześniej i Sam od razu wyczuł, że coś się stało - sprawiała wrażenie kogoś, komu właśnie zmarła bliska osoba. - Lucy? Niemal automatycznie wyciągnął ku niej rękę, ale ona się cofnęła. Nie chciała go nawet dotknąć. Sam wpatrywał się w nią ze zdziwieniem. Usta miała spieczone i popękane, jakby bardzo mocno je przygryzała. - Muszę ci coś powiedzieć - oświadczyła, siląc się na uśmiech. - Nie przerywaj mi, proszę, bo nie będę w stanie skończyć. To wspaniała wiadomość. Sam był tak zaskoczony tą udawaną wesołością podszytą wyraźnym smutkiem, że ledwie rozumiał, co Lucy do niego mówi. Wspomniała coś o stypendium dla artystów… o centrum sztuki w Nowym Jorku, o Mitchell Art Center. Zamierzała je przyjąć. Było to prestiżowe wyróżnienie - szansa, na którą pracowała całe życie. Pobyt w Nowym Jorku miał trwać rok. Potem prawdopodobnie nie wróci na wyspę. Lucy umilkła i spojrzała na niego, czekając na odpowiedź. Szukał w myślach odpowiednich słów. - To świetnie - powiedział w końcu. - Moje gratulacje. Lucy skinęła głową. Wyglądała tak, jakby ktoś przybił jej pinezkami uśmiech do twarzy. Sam zrobił krok naprzód i objął ją. Pozwoliła mu na to, ale mięśnie miała sztywne i napięte. Odniósł

wrażenie, że trzyma w ramionach marmurowy posąg. - Nie mogłam odrzucić tej propozycji - powiedziała Lucy z twarzą wtuloną w jego ramię. - Taka szansa… - Tak. - W końcu ją puścił. - Powinnaś pojechać. Koniecznie. Nie spuszczał z niej wzroku, usiłując powiedzieć sobie jasno, że Lucy go opuszcza. Lucy wyjeżdża. Poczuł w duszy pustkę, którą wziął za poczucie ulgi. Tak. Nadszedł już na to czas. Ich związek stawał się niebezpieczny. Zawsze lepiej jest kończyć znajomość, gdy pozostaje się w dobrych relacjach. - Jeśli chciałabyś, żebym przechował twoje rzeczy… - zaczął. - Nie, wszystko jest pod kontrolą. - Choć Lucy cały czas się uśmiechała, zwilgotniały jej oczy. - Będzie mi łatwiej, jeśli od dziś przestaniemy z sobą rozmawiać i widywać się. Wolę jasne reguły. - Ale ślub Alice… - Prawdopodobnie nie będzie żadnego ślubu. Alice dobrze na tym wyjdzie. Małżeństwo to ciężki kawałek chleba nawet dla tych, którzy szczerze się kochają. Alice i Kevin zaś są bez szans. Nie sądzę, by… przerwała gwałtownie, a z jej piersi wyrwało się urywane westchnienie. Widząc w jej oczach łzy, Sam poczuł się tak źle, jak jeszcze nigdy w całym swoim dorosłym życiu. Było to uczucie ostrzejsze niż strach, boleśniejsze niż smutek, bardziej puste niż samotność. Pomyślał, że tak właśnie musi się czuć osoba ugodzona w pierś szpikulcem do lodu. - Nie kocham cię - powiedziała Lucy z drżącym uśmiechem na twarzy. Ponieważ Sam milczał, dodała: - Powiedz mi, że czujesz tak samo. Ich znajomy rytuał. Sam odchrząknął i zmusił się do otwarcia ust. - Ja też cię nie kocham. Lucy z zadowoleniem skinęła głową, cały czas się uśmiechając. - Dotrzymałam obietnicy. Nikt nie został zraniony. Żegnaj. Odwróciła się i zeszła po schodach, oszczędzając prawą nogę. Sam stał na werandzie, patrząc, jak dziewczyna wsiada do samochodu i odjeżdża. W głębi serca czuł panikę i gniewne zdumienie. Co się właściwie, u diabła, stało? Powoli wszedł do domu. Na ostatnim stopniu głównych schodów siedział Alex, głaszcząc leżącego u stóp Renfielda. - Co się dzieje? - zapytał. Sam usiadł obok niego i wszystko mu opowiedział, choć miał wrażenie, że mówi to ktoś inny.

- Nie wiem, co teraz zrobić - zakończył szorstko. - Zapomnij o niej i żyj dalej - odparł beznamiętnym tonem Alex. Tak zawsze postępujesz, prawda? - Tak. Ale nigdy nie czułem się tak jak teraz. Sam zaczął przeczesywać ręką włosy, aż całkiem się nastroszyły. Czuł się źle, zaczęły ogarniać go mdłości, jakby ktoś wsączył mu w żyły truciznę. Bolały go wszystkie mięśnie. - Chyba zaraz się rozchoruję. - Może powinieneś się napić. - Jeśli teraz zacznę - oświadczył ostro - istnieje szansa, że nigdy nie skończę, więc bądź tak miły i więcej mi tego nie proponuj. Przez chwilę siedzieli w milczeniu, po czym Alex powiedział: - Ponieważ i tak jesteś w paskudnym nastroju, muszę cię o coś poprosić. - O co chodzi? - zapytał zirytowanym tonem Sam. - W przyszłym tygodniu będę musiał się do ciebie wprowadzić. -Co? - Tylko na kilka miesięcy. Mam kłopoty finansowe, a Darcy zgodnie z umową przejęła nasz dom. Chce, żebym się wyniósł, ponieważ planuje go sprzedać. - Chryste - wymamrotał Sam. - Dopiero co pozbyłem się Marka. Alex spojrzał na niego wyraźnie zdenerwowany. W jego oczach można było dostrzec niepokój i smutek. - Muszę tu zamieszkać, Sam. To nie potrwa długo. Nie mogę wytłumaczyć dlaczego. - Po chwili wahania zdobył się na wypowiedzenie słowa, którego użył zaledwie kilka razy w całym swoim życiu: - Proszę. Sam skinął głową. Przeszedł go dreszcz na myśl, że ostatnią osobą, w której oczach widział ten sam wyraz - czarne jak noc źrenice, przejmująca rozpacz zagubionej duszy - byt ich ojciec tuż przed śmiercią. Nie mogąc spać, Lucy niemal przez całą noc pracowała nad witrażem. Nieświadoma upływającego czasu zauważyła jedynie, że niebo robi się coraz jaśniejsze, a nad zatoką Friday zaczyna się codzienny ruch. Witraż leżał nieruchomo na stole, emanując światłem. Ilekroć go dotykała, czuła, że szkło żyje. Wyczerpana psychicznie, ale zdecydowana, by wytrwać w swoim postanowieniu, Lucy wróciła do mieszkania i wzięła długi prysznic. Następnego dnia miał się odbyć ślub Alice. Na dziś wieczór zaplanowano próbną kolację. Lucy była ciekawa, czy Kevin rozmówił się z siostrą i zerwał zaręczyny, czy zatrzymał swoje rozterki dla siebie.

Ale była zbyt zmęczona, by przejmować się jego decyzjami. Zawinęła wilgotne włosy w turban, włożyła stare, wygodne flanelowe spodnie i cienką rozciągliwą koszulkę bez rękawów, po czym wślizgnęła się do łóżka. Gdy już zasypiała, niespodziewanie zadzwonił telefon. Lucy po omacku wzięła go do ręki. - Słucham? - Lucy. - Był to ostry głos matki. - Jeszcze śpisz? Miałam nadzieję, że jest z tobą Alice. - Dlaczego miałaby być ze mną? - zapytała Lucy, ziewając szeroko i pocierając piekące oczy. - Nikt nie wie, gdzie ona jest. Przed chwilą do mnie dzwoniła. Kevin odszedł. - Odszedł - powtórzyła Lucy nieprzytomnie. - Wsiadł dziś do pierwszego porannego samolotu. Ten drań zamienił bilety, które kupiliśmy na ich podróż poślubną, i poleciał sam do West Palm. Alice dostała ataku histerii. Nie ma jej w domu i nie odbiera telefonu. Nie wiem, gdzie jest i jak zacząć jej szukać. Część gości spoza miasta już przyjechała, część przybędzie dzisiaj. Jest już za późno, by odwołać dostawę kwiatów i poczęstunku. Co za bezczelny typ! Czy naprawdę musiał czekać z tym do ostatniej chwili? Ale najważniejsza jest Alice. Nie chcę, żeby zrobiła coś… tragicznego. Lucy z ociąganiem wstała z łóżka. - Znajdę ją. - Czy chcesz, żeby poszedł z tobą tato? Bardzo chce ci pomóc. - Nie, nie… Sama to załatwię. Zadzwonię do was, jak już się czegoś dowiem. Lucy rozłączyła się, związała włosy w koński ogon, włożyła dżinsy i podkoszulek, po czym zaparzyła sobie kubek czarnej jak smoła kawy z ekspresu, tak że nawet spora dawka śmietanki i mleka nie rozjaśniła jej koloru. Krzywiąc się, Lucy wypiła ją jak lekarstwo. Sięgnęła po telefon i wystukała numer Alice, spodziewając się, że będzie musiała zostawić wiadomość. Nagle usłyszała głos siostry i drgnęła przestraszona. - Cześć. Lucy na przemian zamykała i otwierała usta, chcąc powiedzieć naraz kilka różnych rzeczy. W końcu rzuciła krótko: - Gdzie jesteś? - Mauzoleum McMillina - powiedziała Alice zbolałym głosem. - Zaczekaj tam. - Przyjdź sama. - Zgoda, ale zaczekaj na mnie.

- Dobrze. - Obiecaj. - Obiecuję.

Mauzoleum

nazwie

Atferglow

Vista było

jednym z najpiękniejszych miejsc na całej wyspie. Znajdowało się w lesie, na północ od zatoki Roche. Założyciel dochodowej firmy produkującej wapno i cement, John McMillin, sam zaprojektował tę imponującą budowlę, przesyconą masońską symboliką. Wokół kamiennego stołu i siedmiu kamiennych krzeseł wznosiły się wysokie kolumny. Jedna z nich, za pustym miejscem, w którym powinno stać ósme krzesło, pozostała niedokończona. Było to celowe założenie projektanta. Jak głosiła miejscowa plotka, z nadejściem północy za stołem zasiadały duchy ze znajdujących się nieopodal grobów. Na nieszczęście dla Lucy leśny szlak prowadzący w to miejsce liczył sobie niecały kilometr. Szła ostrożnie, mając nadzieję, że nie ucierpi na tym jej niedawno wyleczona noga. Minąwszy niewielki cmentarz, na którym większość tablic nagrobnych otoczona była niskimi płotami, zobaczyła mauzoleum. Alice siedziała na okrągłych schodach. Na kolanach trzymała kłąb lekkiej białej tkaniny, podobnej do tiulu lub szyfonu. Lucy wcale nie chciała współczuć siostrze, ale na jej twarzy malowało się autentyczne cierpienie, jakby znów miała dwanaście lat. Lucy podeszła do niej, kulejąc, gdyż właśnie rozbolała ją noga, i usiadła na chłodnych kamiennych schodach. W lesie panowała cisza, zakłócana jedynie szelestem liści, ćwierkaniem małych ptaków, trzepotem skrzydeł i brzęczeniem owadów. - Co to? - zapytała po dłuższej chwili, zerkając na białą tkaninę leżącą na kolanach Alice. - Welon. Siostra pokazała jej wysadzaną perłami opaskę, do której przymocowany był tiul. - Piękny. Pociągając nosem, Alice odwróciła ku niej twarz i całkiem jak małe dziecko chwyciła obiema rękoma rękaw jej koszuli. - Kevin mnie nie kocha - szepnęła. - On nikogo nie kocha - odparła Lucy, obejmując ją ramieniem. Jeszcze jedno bolesne wyznanie. - Myślisz pewnie, że na to zasługuję. -Nie. - Nienawidzisz mnie. -Nie. Lucy odwróciła głowę i dotknęła czołem czoła siostry. - Wszystko się spieprzyło. - Będzie dobrze.

- Nie wiem, dlaczego to zrobiłam. Nie wiem. Nie powinnam była ci go odbierać. - To nie tak. Gdyby Kevin rzeczywiście był mój, nikt nie byłby w stanie tego zrobić. Nawet ty. - Tak mi smutno. Tak mi przykro. - Wszystko w porządku. Alice umilkła na dłuższą chwilę. Jej łzy wsiąkały w rękaw koszuli Lucy. - Nigdy nie mogłam niczego zrobić. Mama i tato… nigdy nie pozwalali mi niczego spróbować. Czułam się bezużyteczna. Jak zepsuta zabawka. - Masz na myśli swoje dzieciństwo? Alice skinęła głową. - Przyzwyczaiłam się, że usuwano mi z drogi wszystkie przeszkody. Jeśli miałam z czymś trudności, ktoś zawsze robił to za mnie. Strasznie ci zazdrościłam -ciągnęła Alice - bo mogłaś robić wszystko, co chciałaś. Niczego się nie boisz. Nie potrzebujesz, żeby ktoś cały czas się o ciebie troszczył. - Alice - powiedziała Lucy - musisz zacząć odpowiadać za swoje życie bez pozwolenia ze strony rodziców. Znajdź sobie coś, czym chciałabyś się zająć, i trwaj przy tym. Możesz zacząć już jutro. - A potem zaliczę twarde lądowanie - odparła bezbarwnym głosem Alice. - Tak. A następnie pozbierasz się i staniesz na własnych nogach bez niczyjej pomocy… I wtedy będziesz wiedziała, że możesz sama o siebie zadbać. - Och, spadaj - mruknęła Alice, a Lucy uśmiechnęła się i uściskała ją. ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIERWSZY Wszyscy mieszkańcy wyspy, w tym nawet pracownicy winnicy Sama, dowiedzieli się o odwołanym ślubie Alice i Kevina oraz o konsekwencjach tego. Wszędzie mówiono tylko o tym. Sam zwracał uwagę na te plotki jedynie z tego powodu, iż miał nadzieję, że usłyszy coś ciekawego na temat Lucy. Niestety nie wspominano o niej zbyt często. Dowiedział się tylko, że Marinnowie zaprosili gości na próbną kolację, a następnego dnia wydali przyjęcie, które miało odbyć się po ślubie - z muzyką oraz mnóstwem jedzenia i picia. Podobno rozważali pozwanie Kevina do sądu, by odzyskać przynajmniej część pieniędzy wydanych przez nich na przygotowanie całej uroczystości. Dotyczyło to również biletu lotniczego, dzięki któremu Kevin wybrał się na wakacje do West Palm. Od ostatniej wizyty Lucy w domu przy Rainshadow minęły trzy dni. Mark, Maggie i Holly wrócili z podróży poślubnej, a Sam wraz z Aleksem

pomogli im w przeprowadzce do nowego przebudowanego domu z trzema sypialniami, kawałkiem pola i stawem. Nie będąc w stanie już dłużej znosić tęsknoty, Sam zadzwonił do Lucy i zostawił krótką wiadomość na jej poczcie głosowej. Zapytał, czy nie zechciałaby z nim porozmawiać, ale nie doczekał się odpowiedzi. Był na skraju załamania nerwowego. Nie mógł spać ani jeść. Usiłując zapomnieć o Lucy, tracił więcej energii niż wtedy, gdy o niej rozmyślał. W końcu postanowił, że porozmawia o tym szczerze z Markiem. - To wygląda na jakąś wyjątkową okazję. - Cholernie prestiżowa sprawa. - A może poprosisz ją, żeby zrezygnowała z tego stypendium? - Nie. Nigdy nie chciałbym, żeby tak się poświęcała. Właściwie to się cieszę, że jedzie. Oboje na tym skorzystamy. Mark spojrzał na niego kpiąco. - W jakim sensie ty na tym skorzystasz? - Będę mógł żyć dalej bez żadnych zobowiązań. - Dlaczego? - Bo inaczej nie potrafię! - wybuchnął Sam. - Nie jestem taki jak ty. - Jesteś dokładnie taki jak ja, idioto. Za wszelką cenę usiłujesz uniknąć powtórki z tego, czego doświadczyliśmy w dzieciństwie. Czy myślisz, że łatwo było mi przyznać się, że kocham Maggie? Poprosić ją o rękę? -Nie. - A właśnie, że tak. - Mark uśmiechnął się na widok zaskoczonej miny Sama. Znajdź właściwą osobę, Sam, i najtrudniejsza rzecz na świecie stanie się najłatwiejszą. Miałem takie same problemy jak ty. Żaden Nolan nie jest od nich wolny. Ale powiem ci jedno: nie mogłem pozwolić Maggie odejść, nic jej nie mówiąc. Musiałem przynajmniej powiedzieć jej, że ją kocham. A gdy to już zrobiłem… nie miałem wyboru. Pozostało mi już tylko wstrzymać oddech i skoczyć. Od momentu, gdy Sam ostatni raz widział Lucy, upłynęło - nie żeby liczył nieco ponad osiemdziesiąt pięć godzin. Pod dom przy ulicy Rainshadow podjechał pikap firmy dostawczej. Pracownicy ostrożnie wyjęli z niego duży płaski przedmiot i weszli z nim na werandę. Sam, który właśnie wracał z winnicy, dotarł do domu w chwili, gdy samochód już odjeżdżał. W drzwiach wejściowych stał Alex i wpatrywał się w częściowo odpakowaną przesyłkę. Był to witraż z motywem drzewa.

- Czy dołączono do niego jakąś kartkę? - zapytał Sam. -Nie. - A czy kurierzy coś mówili? - Że będzie cholernie ciężko to zainstalować. - Alex przykucnął, oglądając dokładnie witraż. - Spójrz tylko. Spodziewałem się kwiecistych wiktoriańskich motywów, ale nie czegoś takiego. Witraż był oryginalny, przykuwający uwagę, a zarazem subtelny. Warstwy szkła, jego różne rodzaje oraz kolory łączyły się z sobą w naturalny sposób. Pień drzewa i jego gałęzie, wykonane z ołowiu, wkomponowano w całość w niezwykle oryginalny sposób. Sam nigdy wcześniej nie widział czegoś podobnego. Można było odnieść wrażenie, że księżyc świeci swoim własnym światłem. Alex wstał i sięgnął do tylnej kieszeni spodni po telefon komórkowy. - Zadzwonię po moich chłopaków, żeby pomogli mi jeszcze dziś go wstawić. - Zaczekaj - powiedział Sam. - Na co? - Nie wiem, czy chcę go instalować. Alex zmarszczył niecierpliwie brwi. - Nie opowiadaj bzdur. Ten witraż musi się tu znaleźć. Ten dom go potrzebuje. Dawno temu było tu identyczne okno. Sam spojrzał na niego ze zdziwieniem. - Skąd wiesz? Mina Aleksa wyrażała całkowitą obojętność. - Chciałem powiedzieć, że będzie tu idealnie pasować. - Oddalił się, wystukując numer. - Zajmę się tym. Dzięki dokładnym pomiarom wykonanym przez Lucy Alex i jego pracownicy bez problemu wstawili witraż w okienne ramy i umocnili go silikonową pianką. Późnym popołudniem wszystko było gotowe. Po upływie dwudziestu czterech godzin, czyli po zastygnięciu pianki, mieli jeszcze tylko dopasować drewniane framugi. „Właśnie zainstalowałem witraż” - brzmiała treść SMS-a, który Sam wysiał Lucy. „Powinnaś przyjść i go zobaczyć”. Nie otrzymał odpowiedzi. Zazwyczaj Sam budził się dość powoli, ale tego ranka natychmiast otworzył oczy i usiadł wyprostowany na łóżku. Był zły i zdenerwowany, jakby zaraz miał wyskoczyć ze skóry. Poszedł do łazienki, ogolił się i wziął prysznic. Spoglądając w lustro, zobaczył na swojej twarzy wyraz napięcia i goryczy, który wydawał mu się obcy, a zarazem w pewien sposób znajomy. Po chwili uświadomił sobie, że upodobnił się do Aleksa. Włożył dżinsy oraz czarny podkoszulek, po czym skierował się do kuchni na

śniadanie. Gdy podszedł do schodów, jego wzrok padł na okno z witrażem. Przystanął. Szklane niebo mieniło się odcieniami żółci i różu, jakby właśnie wstawał świt. Ciemne gałęzie drzewa pokryły się bujnie zielonymi liśćmi. Stonowane barwy, w jakich utrzymana była cała kompozycja, ustąpiły miejsca jasnym, żywym kolorom. Widok ten cieszył oczy Sama niczym muzyka, dotykając najskrytszych zakamarków jego duszy. To było coś więcej niż piękno. To była prawda, której nie mógł zakwestionować. Prawda, która skruszyła jego mechanizmy obronne i sprawiła, że czuł się tak, jakby wyszedł z ciemnego pokoju na światło słoneczne. Udał się wolnym krokiem w kierunku winnicy, chcąc przekonać się, co niezwykłego stworzyła dla niego Lucy. W powietrzu czuć było zapach rozkwitających roślin oraz soli morskiej. Dzięki swym wyostrzonym zmysłom dostrzegł, że krzewy winorośli są bardziej zielone niż zazwyczaj, a gleba żyźniejsza. Niebo przybrało intensywnie niebieski kolor, aż musiał zmrużyć oczy, by powstrzymać łzy. Otaczający go krajobraz wydawał się tak wyidealizowany, jakby wyszedł spod malarskiego pędzla, a przecież był rzeczywisty. Była to sztuka stworzona specjalnie po to, by poznawał ją całym sobą, smakował jej i dotykał. Coś działo się w winnicy… Oddziaływała na nią siła natury lub magiczny urok, język bez słów, pieśń wzywająca krzewy do szybszego wzrostu. Jak we śnie Sam podszedł do przeszczepionego krzewu, którego ciągle nie zidentyfikował. Jeszcze zanim go dotknął, wyczuł bijącą od niego energię. Pień i winne grona pulsowały życiem. Sam miał wrażenie, że korzeń rośliny wrósł w ziemię tak głęboko, iż nic nie będzie w stanie jej ruszyć. Dotykając liści, czuł, że coś do niego szepczą, że sekrety krzewu wnikają w jego skórę. Zerwał jedno niebieskoczarne grono i wsunął je sobie do ust. Miało wyrazisty, złożony smak, w którym Sam wyczuł słodko-gorzkie echa przeszłości, a także mroczną tajemnicę rzeczy, które wciąż jeszcze były poza jego zasięgiem. Nagle usłyszał odgłos zbliżającego się samochodu. Okazało się, że to BMW Aleksa, który właśnie wjeżdżał na podjazd. Sam zdziwił się. Jego brat nigdy nie pojawiał się u niego tak wcześnie. Alex zwolnił, opuścił szybę w oknie samochodu i zapytał: - Podwieźć cię? Sam pokręcił głową i dał mu znak, żeby jechał dalej. Był jak w transie. Nie potrafił wytłumaczyć, co się właściwie stało, nie mógł znaleźć odpowiednich słów… Ale wiedział, że za chwilę Alex sam się o tym

przekona. Zanim doszedł do domu, Alex stał już przed witrażem. Sam wszedł po schodach na półpiętro i zobaczył, że jego brat wpatruje się nieruchomym wzrokiem w okno. Na jego twarzy nie było widać zdziwienia, jedynie pełne zaskoczenia napięcie, charakterystyczne dla człowieka, który porozumiewa się ze światem za pomocą intuicji i własnego języka. Alex pragnął wyjaśnienia, ale nie było czego wyjaśniać. Zresztą i tak nie przyjąłby tego do wiadomości. - Co z tym zrobiłeś? - zapytał Sama. -Nic. -Jak… - Nie wiem. Obaj przyglądali się witrażowi, który po wyjściu Sama do winnicy uległ kolejnej przemianie. Szary jak popiół księżyc zniknął, a niebo stało się błękitnozłote, przesycone słońcem. Liście wydawały się jeszcze zieleń-sze i gęstsze. Wyglądały jak szmaragdy zanurzone w pyle wodnym, który niemal całkowicie przesłonił gałęzie. - Co to oznacza? - zastanawiał się na głos Alex. Lucy powiedziała kiedyś, że jej sztuka jest unaocznieniem emocji. Sam pomyślał, że oglądany przez nich witraż jest unaocznieniem miłości, obejmującej wszystko swoim zasięgiem - winnicę, dom, każdy krzew… Myśl ta była tak prosta, że wielu ludzi uważających się za intelektualistów uznałoby ją za zbyt oczywistą. Mogli ją zrozumieć tylko ci, którzy posiadali minimalną zdolność zachwycania się światem. Miłość była tajemnicą wszystkiego… To ona sprawiała, że winne krzewy dojrzewały, to ona wypełniała przestrzeń pomiędzy gwiazdami i stanowiła oparcie dla jego stóp. Nie liczyło się, czy człowiek przyznawał się do niej, czy nie. Nie można było przecież zatrzymać ruchu Ziemi, cofnąć wód oceanu ani zakłócić rytmu księżyca. Nie można było powstrzymać deszczu ani zasłonić słońca. A jedno ludzkie serce posiadało nie mniej siły niż każde z tych zjawisk. Przeszłość otaczała Sama niczym kraty więziennej celi Nigdy nie przyszło mu do głowy, że w każdej chwili może z mej wyjść. Nie tylko cierpiał z powodu swoich rodziców, ale jeszcze sam dobrowolnie przyjął ten ciężar na siebie’ Ale dlaczego właściwie ma przez całe życie zmagać się z bólem, strachem i wstydliwymi rodzinnymi tajemnicami, skoro może pozbyć się ich raz na zawsze i zdobyć to czego najbardziej pragnął? Mógłby przecież być z Lucy i kochać ją szaleńczo, z radością, bez żadnych ograniczeń Musi tylko wstrzymać oddech i skoczyć.

Bez słowa wyjaśnienia zbiegł do holu i chwycił kluczyki do swojego pikapa. Zarówno w mieszkaniu Lucy, jak i w jej pracowni panowały ciemność i cisza. Nie wróżyło to dobrze Można było odnieść wrażenie, że już od dawna stoją puste Pierś Sama przeszył zimny dreszcz. Niepokój który wygnał go do miasta w poszukiwaniu Lucy, zaciskał się wokół jego serca jak węzeł. Nie mogła jeszcze wyjechać Było na to za wcześnie. Pod wpływem impulsu pojechał do pensjonatu Artisfs Point, żeby pogadać z Justine. Wchodząc do środka, poczuł przyjemny, kojący zapach śniadania-gorące, obsypane mąką ciastka, ciasto francuskie, bekon wędzony dymem z jabłoni, jajka sadzone… Justine była w jadalni. Niosła właśnie stos brudnych sztućców i talerzy. Na widok Sama uśmiechnęła się. - Cześć, Sam. - Mogę zająć ci chwilę? - Jasne. Odniosła talerze do kuchni i przeszli do recepcji. - Jak leci? Sam niecierpliwie pokręcił głową. - Szukam Lucy. Nie ma jej w pracowni ani w domu. Myślałem, że może ty wiesz, gdzie się podziewa. - Poleciała do Nowego Jorku - wyjaśniła Justine. - Jest za wcześnie - rzucił Sam. - Miała lecieć dopiero jutro. - Wiem, ale zadzwonił jej profesor i powiedział, że chcą, by wzięła udział w uroczystym spotkaniu połączonym z przyjęciem… - Kiedy wyjechała? - Niedawno. Odwiozłam ją na lotnisko. Samolot odlatuje o ósmej. Sam wyszarpnął z kieszeni telefon i rzucił okiem na wyświetlacz. Siódma pięćdziesiąt. - Dzięki. - Sam, jest już za późno, żebyś… Ale on wybiegł z pensjonatu, zanim Justine zdążyła dokończyć zdanie. Wskoczył do samochodu i ruszył w kierunku lotniska, usiłując jednocześnie połączyć się z Lucy telefonicznie. Usłyszał sygnał poczty głosowej. Klnąc głośno, zatrzymał się na poboczu i wysłał jej wiadomość tekstową. nie wyjeżdżaj Skręcił z powrotem na drogę i wcisnął do oporu pedał gazu, powtarzając w

myślach dwa słowa: Nie wyjeżdżaj. Nie wyjeżdżaj. Lotnisko Roya Franklina, nazwane tak na pamiątkę jego założyciela pilota, który walczył w II wojnie światowej - usytuowane było w zachodniej części zatoki Friday. Samoloty rejsowe i czarterowe startowały z tego samego, jedynego zresztą pasa. Pasażerów oraz gości, którzy dysponowali wolnym czasem, zazwyczaj można było spotkać w kawiarni Ernie’s o niebieskich ścianach, położonej tuż przy płycie lotniska. Sam zaparkował w pobliżu terminalu i wielkimi krokami ruszył w stronę wejścia. Zanim dotarł do drzwi, w powietrzu rozległ się warkot silnika. Osłaniając oczy dłonią, podniósł wzrok i zobaczył biało-żółtą dziewięcioosobową cessnę, która właśnie wzbijała się w powietrze, by odlecieć w kierunku Seattle. Lucy zniknęła. Widok samolotu, który zabrał mu ją i unosił coraz dalej, zabolał Sama bardziej, niż mógłby przypuszczać. Zapragnął nagle ukryć się w ciemnym kącie i siedzieć tam nieruchomo, nie odzywając się ani o niczym nie myśląc. Wszedł do budynku terminalu i oparł się ścianę tuż obok drzwi. Próbował uporządkować myśli, zastanowić się, co robić dalej. Oczy szczypały go i piekły. Na krótką chwilę zamknął powieki, pozwalając łzom ukoić palący ból. Drzwi terminalu otworzyły się i Sam usłyszał turkot kółek walizki. Jak przez mgłę zobaczył drobną kobiecą sylwetkę i serce w nim zamarło. Wyszeptał jej imię. Lucy odwróciła ku niemu twarz. Przez krótką chwilę miał wrażenie, że to tylko wytwór jego wyobraźni powołany do życia siłą jego tęsknoty. Ale podszedł do niej w trzech krokach i przyciągnął ją do siebie z taką siłą, że oboje omal nie stracili równowagi. Zanim Lucy zdążyła coś powiedzieć, zaczął ją całować. Dziewczyna niemal straciła oddech. Długi uchwyt walizki wysunął się jej z dłoni i głośno stuknął o chodnik. Przycisnęła jeszcze mocniej usta do ust Sama i objęła go za szyję. Wtuliła się w niego, jakby stanowili dwie idealnie do siebie dopasowane formy. Sam pragnął pochłonąć ją całym sobą, sprawić, by stali się jednością. Zaczął całować ją jeszcze namiętniej, niemal brutalnie, aż Lucy odwróciła twarz, by złapać oddech. Jej palce uspokajająco głaskały jego szyję. Ujął jej twarz w drżące dłonie. Policzki miała mocno zaczerwienione, a oczy

przymglone i pełne zdumienia. - Dlaczego wysiadłaś z samolotu? - zapytał szorstko. Lucy zamrugała. - Wysłałeś mi wiadomość… - I to wystarczyło? - zapytał ochrypłym ze wzruszenia głosem, obejmując ją mocno. - Wysiadłaś z samolotu z powodu dwóch słów? W jej oczach zobaczył taką czułość, jakiej jeszcze nigdy od nikogo nie zaznał. - To były właściwe słowa. - Kocham cię - powiedział i zaczął ją całować, po czym przerwał pocałunek, by powtórzyć to jeszcze raz: - Kocham cię. Lucy podniosła drżące palce do jego ust, delikatnie je głaszcząc. - Jesteś pewien? Skąd wiesz, że to coś więcej niż seks? -To ma być seks… seks z twoim umysłem, seks z twoją duszą, seks z kolorem twoich oczu, z zapachem twojej skóry… Chcę spać w twoim łóżku. Chcę oglądać cię zaraz po przebudzeniu i tuż przed zaśnięciem. Nigdy nie sądziłem, że mógłbym kochać kogoś tak bardzo. Do oczu napłynęły jej łzy. - Ja też cię kocham. Nie chciałam wyjeżdżać, ale… - Zaczekaj. Pozwól, że to najpierw powiem… Będę na ciebie czekał. Nie mam wyboru. Mogę czekać bardzo długo. Nie musisz rezygnować ze stypendium. Zrobię wszystko, żeby nam to ułatwić. Rozmowy międzymiastowe, Internet i tak dalej. Chcę, żebyś spełniła swoje marzenie. Nie chcę, żebyś je porzuciła lub straciła przeze mnie coś ciekawego. Lucy uśmiechnęła się przez łzy. - Jesteś częścią mojego marzenia. Sam objął ją mocniej i dotknął policzkiem jej włosów. - Nieważne, dokąd się teraz udasz - powiedział cicho. - Nieważne, co będzie. Jesteśmy razem. Gwiazda podwójna może składać się z dwóch odległych od siebie ciał, które krążą wokół wspólnego środka masy. Lucy zachichotała z twarzą wtuloną w jego koszulę. - Wyznanie miłości szalonego fizyka. - Musisz się do tego przyzwyczaić - oświadczył Sam i skradł jej gorący pocałunek. Podniósł głowę i popatrzył na terminal. - Chcesz zmienić datę lotu? Lucy stanowczo pokręciła głową. - Zostaję na wyspie. Zamierzam zrezygnować ze stypendium. Równie dobrze mogę pracować twórczo tutaj. - Nie, nie możesz. Pojedziesz do Nowego Jorku, by stać się słynną artystką, tak jak zawsze marzyłaś. Wydam fortunę na bilety lotnicze, żeby widywać cię jak najczęściej. A za rok wrócisz tutaj i weźmiemy ślub.

Lucy podniosła na niego wzrok. Oczy miała całkiem okrągłe ze zdziwienia. - Weźmiemy ślub - powtórzyła słabym głosem. - Oficjalne oświadczyny nastąpią później - powiedział Sam. Chciałem tylko, byś była świadoma moich uczciwych zamiarów. - Ale… przecież ty nie wierzysz w instytucję małżeństwa. - Zmieniłem zdanie. Odkryłem błąd w moim rozumowaniu. Mówiłem ci, że życie bez ślubu jest bardziej romantyczne, bo liczą się wówczas głównie przyjemności. Nie miałem racji. Najważniejsze i najpiękniejsze jest wspólne przezwyciężanie trudności. Bycie z sobą na dobre i na złe. Lucy delikatnie przyciągnęła ku sobie jego głowę. Sam złożył na jej ustach kolejny pocałunek. Były w nim zaufanie i oddanie… wino, gwiazdy i magia… obietnica bezpiecznego budzenia się każdego ranka w ramionach ukochanej osoby i obserwowania, jak przyroda ożywa, a słońce dekoruje srebrnymi wstążkami wody zatoki False. - O Nowym Jorku porozmawiamy później - powiedziała Lucy, kiedy ich usta w końcu się rozłączyły. -Wciąż jeszcze nie jestem pewna, czy zdecyduję się na wyjazd. Nie wiem nawet, czy rzeczywiście tego potrzebuję. Można przecież tworzyć wszędzie. - Jej oczy zalśniły, jakby zastanawiała się nad pewną tajemnicą. - A teraz… zabierzesz mnie na ulicę Rainshadow? W odpowiedzi Sam sięgnął po walizkę, objął Lucy ramieniem i poprowadził ją do samochodu. - Coś dziwnego stało się z witrażem, który dla mnie zrobiłaś powiedział po chwili. - Winnica się zmienia. Wszystko się zmienia. Lucy uśmiechnęła się, nie będąc tym wcale zaskoczona. - Opowiedz mi. - Musisz przekonać się o tym na własne oczy. Pojechali do domu. Była to pierwsza z wielu podróży, jakie mieli odbyć razem.

EPILOG Gdy taksówka, którą jechała Lucy, zbliżyła się do zatoki False i skręciła w kierunku ulicy Rainshadow, serce dziewczyny zaczęło bić szybciej niż serce kolibra. W ciągu ostatniego roku nieskończenie wiele razy podróżowała pomiędzy Nowym Jorkiem a tym miejscem, a Sam równie często przyjeżdżał do niej. Tym razem jednak wracała na wyspę na stałe. Przyleciała z Nowego Jorku dwa dni wcześniej, niż planowała. Po roku życia na walizkach nie mogła już znieść rozłąki z Samem, choć do perfekcji opanowali sztukę bycia z sobą na odległość. Żyli z kalendarzem w dłoni, umawiając się na telefony i z wyprzedzeniem planując odwiedziny. Wysyłali sobie pocztówki, SMS-y oraz e-maile, a także rozmawiali przez Skype’a. „Czy kiedy już zamieszkamy razem, też będziemy tyle z sobą rozmawiać?” - pytała często Lucy, na co Sam dwuznacznie odpowiadał: „Nie”. Lucy miała wrażenie, że - jeśli w ogóle było to możliwe - choć żyli osobno, razem się zmieniali. Dzięki wysiłkowi, jaki wkładali w pielęgnowanie ich związku na odległość, zrozumiała, że zbyt wielu ludzi uważa czas spędzany z ukochaną osobą za coś oczywistego. Tymczasem oni musieli walczyć o każdą minutę. Jako stypendystka Mitchell Art Center pracowała wraz z innymi artystami nad tworzeniem dzieł przy użyciu rozmaitych technik, takich jak barwienie szkła mieszanką szkła sproszkowanego i barwników lub pokrywanie rozmaitych tworzyw szklanymi elementami. Co oczywiste, najwięcej uwagi poświęcała witrażom, wykorzystując przy ich tworzeniu naturalne motywy i eksperymentując z kolorem, światłem oraz kątem załamywania się jego promieni. Pewien wpływowy krytyk uznał jej prace za „świetlne objawienia, których jasne, pogodne barwy i wyraźnie wyczuwalna energia sprawiają, że szklane obrazy ożywają”. Pod koniec pobytu w Nowym Jorku otrzymała kilka propozycji wykonania witraży do budynków użytku publicznego i kościołów. Poproszono ją nawet, by przygotowała scenografię i kostiumy do jednego z przedstawień w wykonaniu Pacific Northwest Ballet. Winnica Sama zaś zaczęła przynosić plony. Udało mu się zebrać po dwie tony gron z akra, i to rok wcześniej, niż planował. Jak doniósł Lucy, jakość owoców przewyższyła jego oczekiwania. Już wkrótce w jego posiadłości miało się odbyć pierwsze butelkowanie wina. - Ładne miejsce - zauważył taksówkarz, gdy skręcili na ulicę Rainshadow i

zbliżali się do winnicy skąpanej w pomarańczowozłotym blasku. - Tak - mruknęła, napawając się widokiem domu oświetlonego przez zachodzące słońce. Szczyty ścian i balustrady lśniły. Krzewy róż i białe hortensje wręcz uginały się od obfitości lwięcia, a winne krzewy - owoców. Przez uchylone okna do wnętrza samochodu wpadało chłodne, słodkie powietrze. Lekka bryza znad oceanu przeczesywała młode zdrowe krzewy. Choć Lucy mogła poprosić Justine lub Zoe, by odebrały ją z lotniska, nie chciała tracić czasu na rozmowy. Pragnęła jak najszybciej zobaczyć Sama. Wyrzucała sobie wprawdzie w myślach, że postępuje nierozsądnie i ze Sama może nie być w domu, gdyż nie spodziewał się jej tak wcześnie, lecz jej obawy okazały się nieuzasadnione. Gdy wjechali na teren posiadłości, od razu go zobaczyła. Wraz z kilkoma swoimi pracownikami wracał właśnie z winnicy Na widok taksówki zamarł. Lucy się uśmiechnęła. Gdy samochód stanął, Sam już był przy nim i gwałtownym ruchem otworzył drzwi. Zanim Lucy zdążyła coś powiedzieć, niemal wyszarpnął ją ze środka i zaczął gwałtownie całować. Po długim dniu pracy w winnicy był zmęczony i spocony, ale biły od niego energia i męska siła. W ciągu ostatnich kilku tygodni nabrał jeszcze mięsni i całymi godzinami przebywał na słońcu, przez co jego niebieskozielone oczy silnie kontrastowały z opaloną cerą. - Jesteś za wcześnie - powiedział, całując policzki, podbródek oraz czubek nosa Lucy. - Jesteś nieogolony - odparła, śmiejąc się bez tchu i muskając dłonią jego szorstką twarz. - Zamierzałem doprowadzić się do porządku przed twoim przyjazdem. - Pomogę ci wziąć prysznic. - Lucy wspięła się na palce i wyszeptała mu do ucha: - Zajmę się nawet trudno dostępnymi miejscami. Sam wypuścił ją na chwilę z objęć, by zapłacie za kurs. Pożegnał się również z uśmiechającymi się znacząco pracownikami i zapowiedział im, że mają się pojawić w winnicy nie wcześniej niż dopiero w południe następnego dnia. Wniósł walizki Lucy do holu, wziął ją za rękę i zaprowadził na górę. - Dlaczego właściwie zdecydowałaś się przyjechać wcześniej? - Udało mi się pozałatwiać wszystkie sprawy i spakować się nieco szybciej, niż się spodziewałam. A gdy zadzwoniłam do przewoźnika, by zmienić datę lotu, zwolniono mnie z opłaty, gdyż wyjaśniłam im, że jest to nagły wypadek.

- Jaki wypadek? - Powiedziałam, że gdy tylko dotrę nad zatokę Friday, mój chłopak poprosi mnie o rękę. Że mi to obiecał. - To nie jest nagły wypadek - stwierdził Sam. - Nagły wypadek to sytuacja wymagająca natychmiastowego działania poinformowała go Lucy. Sam zatrzymał się u szczytu schodów i ponownie ją pocałował. - Więc jak? - nalegała Lucy. - Mam ci się oświadczyć? - Sam znów przycisnął usta do jej ust. Najpierw muszę wziąć prysznic. Lucy obudziła się wczesnym rankiem z twarzą wtuloną w silne męskie ramię. Jasny zarost na piersi Sama łaskotał ją w nos. Jego ciepłe ręce błądziły po jej ciele, przyprawiając ją o gęsią skórkę. - Lucy - wyszeptał - już nigdy nie pozwolę, żebyś mnie opuściła. Na drugi raz będziesz musiała zabrać mnie z sobą. - Nigdzie się nie wybieram - odpowiedziała cicho, kładąc dłoń na jego piersi. Pierścionek zaręczynowy na jej palcu zalśnił w porannym świetle, rzucając na ścianę wesołe refleksy. - Wiem, gdzie jest mój dom. Gdy tak leżała obok Sama, wsłuchując się w rytmiczne bicie jego serca, miała wrażenie, że są dwiema odległymi gwiazdami, które przyciągnęła do siebie siła potężniejsza niż szczęście, los czy nawet miłość. Nie przychodziło jej jednak do głowy żadne słowo, które mogłoby wyrazić to uczucie… Choć na pewno takie istniało. I gdy delektowała się swym szczęściem, rozmyślając jednocześnie nad magią, która wymykała się słowom, szyby najbliższego okna powoli wyzwoliły się z drewnianych ram. Ich brzegi zaokrągliły się, a szkło przybrało intensywnie niebieski kolor. A gdyby komuś przyszło do głowy, by o tak wczesnej porze spojrzeć w kierunku zatoki, zobaczyłby, że nad białym wiktoriańskim domem na końcu ulicy Rainshadow unosi się roztańczony korowód motyli.